เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 24-01-2015 15:10:33
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
:110011: :z7:
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
:write-a-letter: เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
(http://i58.tinypic.com/206enbc.gif)
สารบัญ
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2942826#msg2942826)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2942827#msg2942827)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2946801#msg2946801)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2953294#msg2953294)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2958505#msg2958505)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2963454#msg2963454)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2968987#msg2968987)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2975070#msg2975070)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2980845#msg2980845)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2990928#msg2990928)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2997608#msg2997608)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3004817#msg3004817)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3013228#msg3013228)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3022766#msg3022766)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3033337#msg3033337)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3049495#msg3049495)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3062072#msg3062072)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3074045#msg3074045)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3083184#msg3083184)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3091390#msg3091390)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3104896#msg3104896)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3118012#msg3118012)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3130132#msg3130132)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3156553#msg3156553)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3170053#msg3170053) ***จบภาคนักศึกษา***
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 25 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3189391#msg3189391)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 26 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3203642#msg3203642)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 27 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3216462#msg3216462)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 28 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3229380#msg3229380)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 29 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3243255#msg3243255)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 30 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3257549#msg3257549)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 31 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3272996#msg3272996)
กวน T-E-E-N Special (ฉลองครบร้อยหน้างับ!!) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3274032#msg3274032)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 32 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3283859#msg3283859)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 33 (ภาคพันธนาการหัวใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3295922#msg3295922)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 34 (ภาคพันธนาการหัวใจ)***จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3312669#msg3312669)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 35 [ตอนพิเศษ-1] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3392035#msg3392035)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 36 [ตอนพิเศษ-2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3504827#msg3504827)
กวน T-E-E-N ครั้งที่ : 37 [ตอนพิเศษ-3] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3514166#msg3514166)
กวน T-E-E-N รัก (II Bad boys)
https://www.youtube.com/v/eOG2mDpRyrY
Intro
บางที...พรหมลิขิตห่วย ๆ คงได้เวลาเริ่มต้นขึ้นแล้ว
.
.
.
“ไอ้อาร์ ใครทำมึงเป็นแบบนี้ บอกกูมา...” น้ำเสียงเย็นเยียบจากเพื่อนสนิทที่กำลังง้างปาก งัดเอาความจริงจากเขา อาร์ตัวสั่นเทิ้มไม่กล้ามองหน้าแคปตรง ๆ
“คะ...แคป เปล่า ไม่มีอะไร กูหกล้ม..” คำแก้ตัวจากเพื่อนทำเอาแคปยิ่งขุ่นขึ้น ยิ่งกว่าเชื้อเพลิงที่กำลังเทราดลงกองไฟ เขาจ้องหน้าอาร์ ลึกล้วงลงไป ขณะที่อีกฝ่ายรู้ทั้งรู้ว่าแคปต้องดูออกแน่ ๆ เนื่องจากสภาพตัวเขามันไม่น่าดูสักเท่าไหร่ แต่ไม่รู้เพราะอะไรปากถึงสั่นและหลุดคำแก้ตัวโง่ ๆ ออกมา
“มันกระทืบมึง?” แคปก้าวขึ้นมาบนเตียง กระชากผ้าห่มออกจากร่างเพื่อนตัวเล็กที่กำลังตั้งใจปกปิดรอยฟกช้ำแต่มันก็ไม่สามารถหลุดลอดไปจากสายตาเขาได้
“ปะ....เปล่า..”
“ปกป้องมันทำเหี้ยเหรอ! ตอบมา!! มันกระทืบมึงด้วยไหม!!!” แคปตะคอกลั่น อาร์ตัวสั่นสะท้านเพราะความกลัว อันที่จริงแล้วเขาจะบอกแคปไปก็ได้แต่เพื่อนเขาคนนี้ใครก็รู้ว่ามันอารมณ์ร้อนยิ่งกว่าหมาบ้า เลือดขึ้นหน้าได้ง่ายมาก ขืนบอกไปตรง ๆ มีหวังแคปคงต้องลุยไปลากคอไอ้คู่อริเขามากระทืบให้อีกแน่ ๆ
“คะ....แคปใจเย็น..”
“มึงก็ตอบมาสิวะ!”
แกรกกก
“ไปได้รึยังพวกมึง อ้าว มีเรื่องไรกันวะ..” ปอเปิดประตูเข้ามาเห็นเพื่อนสองคนท่าทางกำลังมีปัญหา เขารีบเข้ามาประชิดตัวแคปทันที
“ใจเย็นเว้ย ไอ้อาร์ตัวสั่นหมดแล้วมึงก็”
“......” แคปฮึดฮัดละตัวอออกจากอาร์อย่างเสียอารมณ์ เขาควักบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วเดินออกไปยืนสูบที่ระเบียง ปอเห็นสภาพอาร์แบบนั้นก็พอรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คิดว่าแคปคงกำลังคั้นถาม แต่แคปเป็นคนวู่วามและใจร้อนเพราะอย่างนั้นตอนที่เขาเข้ามาสภาพของอาร์จึงดูเหมือนกำลังโดนแคปข่มขู่
“ใครทำมึงเนี่ย..” ปอมองรอยฟกช้ำตามตัวของเพื่อนที่อยู่บนเตียงอาร์เองก็เอาแต่ก้มหน้านิ่งกัดปากแน่น
“เรื่องฝนเมียเก่ามึงอ่ะเหรอ” อาร์พยักหน้าอย่างยอมจำนนที่เพื่อนรู้ ปอได้แต่ส่ายหัว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาร์มีเรื่องกับคนอื่นๆของเมียมัน เขากับแคปรู้ทั้งรู้ว่าแฟนคนนี้ของอาร์เป็นยังไงแต่ในเมื่อเพื่อนเขาหลงจนไม่ลืมหูลืมตาพวกเองก็หมดปัญญาจะพูด หลายครั้งแล้วที่แคปมันโมโหเพราะอาร์โดนตีนของอีกฝ่ายกลับมาแต่อย่างน้อยหน้าตาก็ไม่ได้หนักเท่าครั้งนี้ ปอกำลังคิดอยู่ว่าคนล่าสุดที่ฝนควงเป็นใครกัน
“กี่ครั้งแล้ววะที่เจอมาแบบนี้น่ะฮึ ก็รู้ทั้งรู้ ว่าเมียมึงน่ะเขานอกใจไปแล้ว มึงจะไปตามอีกทำไมให้โดนตีนไอ้เหี้ยนั่นวะ กูไม่แปลกใจเลยนะที่ไอ้แคปมันโมโหมึง”
“.......”
“มึงเจอมันตัวต่อตัวรึเปล่า หรือว่าโดนเพื่อนมันรุมตีนมาด้วย”
“........”
“ไอ้อาร์!” คราวนี้ปอตะคอกขึ้นอย่างดัง เขาเองก็โมโหที่อาร์ไม่ยอมพูดอะไรถามอะไรก็เงียบ ทั้งที่ตัวเองเจ็บหนักขนาดนี้ เขียวช้ำไปทั้งตัว
“ตัวต่อตัวน่ะแหละ..” ในที่สุดอาร์ก็ยอมเปิดปาก ถึงแม้ว่าจะก้มหน้านิ่งพูดเสียงเบามาก แต่ห้องพักแคบ ๆ ภายในหอนอกของเด็กนักศึกษามหาวิทยาลัยก็ทำให้ได้ยินถึงกันหมด ปอมองไปที่ระเบียงแคปยังยืนหันหลังให้ พ่นควันขาวลอยคลุ้ง
“กูขอนะปอ มึงอย่าบอกแคปนะว่ากูมีเรื่องกับใคร กูกลัวมันจะไปฆ่าไอ้เหี้ยนั่น ถึงกูจะแค้นยังไงพวกกูก็แค่ชกต่อย ไอ้นั่นเองมันก็เจ็บไม่น้อยไปกว่ากูหรอก”
“แล้วไอ้นั่นมันเป็นใคร ผัวใหม่เมียมึงน่ะ”
“.......”
“เออถ้ามึงไม่พูดอีกกูบอกไอ้แคปแน่”
“อย่านะ..” อาร์รีบห้าม ดึงแขนปอที่ทำท่าจะลุก “บอกแล้วๆไอ้เหี้ยมึงจะขู่กูอะไรนักหนาโอ๊ยกูยิ่งเจ็บๆปากอยู่พูดแต่ล่ะทีนี่ระบมไปหมด” อาร์ยกมือขึ้นนวดขานวดแขนที่เขียวช้ำ
“สมน้ำหน้า มึงรีบบอกมาเร็วเข้า”
“ก็ไอ้เหี้ยเมี่ยงวิศวะโยธานั่นไง” ปอนึกตามที่อาร์บอกแล้วคิ้วขมวดทันที เท่าที่เขารู้จักวิศวะมีอยู่แค่เมี่ยงเดียว วิศวะโยธาปีสอง รุ่นเดียวกับพวกเขา
“ไอ้เหี้ยเมี่ยง ไอ้เตี้ยๆนั่นน่ะเหรอ” ปอทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ
“อือ” อาร์พยักหน้ารับเบา ๆ
“แล้วมึงไปแพ้มันได้ยังไงวะ ตัวมันก็แค่นั้นเตี้ยพอๆกับมึงแท้ ๆ”
“กูบอกตอนไหนว่ากูแพ้ มันเองก็เจ็บไม่น้อยกว่ากูหรอกเว้ย”
“เชื่อมึงได้ป่ะเนี่ย กูว่าเด็กวิศวะกลุ่มนี้แม่งเหมือนข่าวที่เขาว่ากันมาจริง ๆ เหี้ยกันทั้งกลุ่ม ภาคโยธาปีนี้นี่ร้ายอย่างที่เขาว่ากันไม่มีผิด ยิ่งมันมีทั้งรุ่นพี่ปีสามปีสี่หนุนหลัง แล้วยังมีพวกน้องปีหนึ่งเข้ามาเป็นกำลังเสริมให้อีก กูว่ามึงรีบตัดอีน้องฝนนี่ให้เด็ดขาดเถอะว่ะ ผู้หญิงตั้งเยอะแยะมากมายหาเอาคนอื่นก็ได้นี่หว่ามึงจะไปปักใจเหี้ยไรกับผู้หญิงแค่คนเดียววะไอ้อาร์” ปอพูดถึงข่าวคราวที่รู้มาบ้าง ถึงพวกเขาจะอยู่คณะเกษตรแต่ก็พอจะรู้ข่าวคนดังๆจากทางฝั่งวิศวะ
“แต่....มึงก็รู้ฝนเป็นผู้หญิงคนแรกของกู” อาร์พึมพำเสียงแผ่ว ปอจึงโบกลงที่หัวอย่างเหลืออด
“ไร้สาระว่ะไอ้เหี้ย นี่ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูนะกูอันเชิญคำว่าควายโง่ๆมาด่ามึงไปแล้ว เขาเป็นผู้หญิงคนแรกของมึงก็จริงแต่มึงอ่ะไม่ใช่ผู้ชายคนแรกของแม่นั่นหรอกนะกูจะบอกให้รู้ไว้”
“เรื่องนั้นช่างเถอะ แต่ปอมึงสัญญากับกูก่อนว่าจะไม่บอกไอ้แคป”
“หือ?”
“นะ อย่าบอกมันนะ”
“อะ...เออ.....ไม่ทันแล้วว่ะ...”
อาร์หน้าซีดจัดเมื่อปอลุกขึ้นแล้วเขาพบว่าไม่รู้แคปเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยืนจ้องหน้าเขาอยู่ด้วยท่าทางน่ากลัว
“ไอ้แคป...” อาร์พึมพำตกใจ ขณะที่แคปทำสีหน้าหงุดหงิดคว้ากล่องปฐมพยาบาลข้างเตียงมาฉีกพลาสเตอร์ยาแล้วแปะทาบลงไปที่โหนกแก้มให้อาร์ เขากวาดตามองใบหน้าเพื่อนจนทั่วอีกครั้ง รอยเขียวช้ำที่มุมปากยิ่งทำให้เขาโมโหขึ้นอีก
“แคป...กู...ช่างมันเถอะนะเว้ย คือ...” เขาไม่ได้ฟังที่อาร์อยากจะพูด เพียงแค่ลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้ากระตุกเสื้อนักศึกษาของอาร์ลงมาแล้วโยนส่งให้
“ใส่ซะ วันนี้กูจะพามึงไปกระทืบคน”
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 24-01-2015 15:12:07
(I)
เพราะหอของอาร์อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย หลังจากนั้นเพียงสิบห้านาทีรถก็มาจอดอยู่ที่หน้าคณะวิศวะ แคปเป็นคนขับ อาร์นั่งข้าง ๆ ขณะที่ปอนั่งด้านหลัง
“เดี๋ยวกูจะเอามันมากราบตีนมึงให้ได้ ไอ้ปอมึงไปกับกู..” แคปว่าจบกระชากประตูเปิดออก
“ไอ้แคปเดี๋ยว แล้วมึงจะรู้ได้ยังไงว่าไอ้เมี่ยงมันอยู่ที่ตรงไหน เรามีเรียนบ่ายนะเหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงยี่สิบนาทีด้วยซ้ำ” อาร์ฉุดแขนเพื่อนไว้ เพราะทันทีที่แคปจอดลงอย่างรีบร้อน เขาก็ทำท่าจะเปิดก้าวลงไป อาร์ต้องใช้ความไวมากๆถึงจะขว้าแขนแคปไว้ได้ เรื่องกลัวชกต่อยน่ะเขาไม่กลัวหรอกไม่งั้นจะมีเรื่องกับไอ้เหี้ยเมี่ยงได้ยังไง แต่ตอนนี้เราสามคนผู้ซึ่งมาจากคณะเกษตร กำลังจะเดินเข้าไปหาเรื่องคนของพวกวิศวะถึงถิ่น แบบนี้ไม่โดนรุมตีนแล้วคลานออกมาก็ไม่รู้จะว่ายังไง แต่ท่าทางไอ้หมาบ้าแห่งคณะเกษตรอย่างแคปจะไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น
“มึงไม่ต้องกลัวหรอก กูใช้เวลาไม่เกินสิบนาทีด้วยซ้ำ ภาวนาให้กูหามันให้เจอเถอะ”
อาร์หันซ้ายหันขวาอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าแคปกับปอก้าวขึ้นไปแล้ว เขารีบเดินตาม
“โชคดีจริงๆไอ้สัส...” แคปพูดแค่นั้นก่อนวิ่งเข้าไปกระชากไหล่คนตัวเตี้ยที่กำลังเดินอยู่ตรงทางเดินก่อนเข้าห้องเรียน หมัดตรงรุนๆถูกปล่อยเข้าใบหน้าเล็กน่ารักที่เต็มไปด้วยพลาสเตอร์ติดแผลอย่างแรง คนตัวเล็กทรุดลงอย่างไม่ทันตั้งตัว แคปตามเข้ากระทืบทันที
“อ้าวไอ้เหี้ย...” เสียงหนึ่งในห้องนั้นตะโกนขึ้นก่อนที่กลุ่มคนสี่ห้าคนจะออกมาลุยกับแคปปอและอาร์ แคปขยับสายตามองเพื่อนตัวเองอย่างไม่วางใจเท่าไหร่ แต่ปอเป็นคนที่ชกต่อยเก่งพอๆกับเขา แม้ว่าอาร์จะด้อยที่สุดในกลุ่มแต่เรื่องไม่กลัวใครก็ถือว่าสูสี
“นี่สำหรับที่มึงทำเพื่อนกู...อั่กๆ..” เขาจัดการกระทืบเป้าหมายที่นอนอยู่จมตีน
“อึกก....” เมี่ยงนอนจุกตัวงออยู่ที่พื้นพยายามหลบจนสุดความสามารถ แคปแสยะยิ้มร้ายขยับจะก้าวเข้ามาซ้ำ แต่เจอมือดีจิกหัวแล้วกระชากตัวเขาเหวี่ยงกระเด็นไปชนผนัง
“อ่ะ...อึกก...” แคปร้องในคอเบา ๆ ด้วยความจุก กำลังจะหันมองว่ามือดีที่กล้าลากเขาออกมาได้มันเป็นใคร แต่ก็ยังไม่ไวเท่าหมัดรุนๆที่หนักแบบเน้น ๆ ซัดเข้าที่ใบหน้าโครมใหญ่ รสเลือดฝาดแปร่งปร่าคละคลุ้งไปทั่วทั้งโพรงปาก แคปดุนดันลิ้นบรรเทาเจ็บ
“กล้าจริงนะ มาหาเรื่องถึงที่นี่” เสียงทุ้มเย็นเฉียบคำราม แคปจ้องคนตัวสูงตรงหน้า
“ถุย...” ปากอิ่มถ่มเลือดลงที่พื้น จ้องหน้าไอ้เหี้ยนิ่ง ดวงตากลมไร้วี่แววสั่นไหว
“เมื่อกี้กูเห็น มึงใช่ไหมกระทืบไอ้เมี่ยงเพื่อนกู อั่กก...” อีกฝ่ายว่าจบขยุ้มไหล่แคปแล้วกระชากลงใส่เข่ามัน แต่แคปเองก็เร็วไม่แพ้กัน สับขาเตะเข้าที่ข้อพับมันทันที ไอ้ตัวสูงรีบหลบก่อน สองคนกระเด็นก้าวถอยออกไปคนล่ะทาง
“หึ มึงกล้าดีมากที่มารอตีนกูถึงที่ ไม่ต้องให้เสียเวลาตามหา....” น้ำเสียงดุดันก้าวเข้ามา แคปเห็นปอกับอาร์กำลังโดนกระทืบแบบหมาหมู่แล้วพาลร้อนใจ
“ไอ้พวกหมาหมู่ มึงบอกให้เพื่อนมึงหยุดเลยไอ้ชั่ว ตัวๆกับกูเลยไหมห๊ะ!!” แคปก้าวเข้าไปหาตะคอกใส่หน้าไอ้คนตัวสูงผลักอกมันจนสุดแรง ขยับจะก้าวไปช่วยอาร์ แต่มือใหญ่ของมันกลับคว้าเขาเข้ามาแล้วกะซัด แคปหลบไปได้หวุดหวิดก่อนที่เข่าแข็งแรงจะพลาดเป้าจากท้องน้อยเขาไปอีกครั้ง หมาบ้าแคปสวนใส่กลางเป้ามันทันทีเมื่อสบโอกาส น่าเสียดายที่ยังไม่โดนแบบจัง ๆ แต่ก็พอทำให้ไอ้นั่นจุกจนเขาหลุดออกมาได้ แคปเปลี่ยนเป้าหมายมาช่วยปอกับอาร์กอน
“สัสเอ๊ย มึงทำเพื่อนกู..” เขาตรงเข้ากระชากคนที่กำลังจัดการอาร์กับปอทั้งสองมือแล้วเหวี่ยงอย่างแรงเซไปชนไอ้คนที่เขาเข่าใส่มันนั่น
“จะเอายังไง จะเล่นหมาหมู่เหรอห๊ะ!” แคปตะคอก ไม่สนใจว่าตอนนี้เด็กวิศวะเป็นสิบๆกำลังยืนตีวงรุมเขาสามคนด้วยหน้าตาน่ากลัว เด็กเกษตรทำไมถึงใจกล้าเข้ามาเหยียบถึงถิ่นวิศวะแบบนี้ได้
“กลัวขึ้นมาหรือไงไอ้หน้าอ่อน..” ไอ้คนตัวสูงใหญ่ที่ลากแคปเหวี่ยงออกไปได้เมื่อกี้มันก้าวช้า ๆ เข้ามาหาอีกครั้ง เพื่อนมันทุกคนต่างหลีกทางให้ แค่นั้นแคปเองก็รู้แล้วว่าไอ้นี่มันต้องไม่ธรรมดา เขายกมือขึ้นกันเมื่อเจอท่อนแขนของมันฟาดลงมา น่าเสียดายที่ไม่ทันเพื่อนอีกสองของมันกรูเข้ามาจับสองแขนของแคปไว้ทันทีหนึ่งหมัดตรงสอยเข้าที่มุมปากมันได้ชั่ววินาทีก่อนที่สองมือของเขาจะถูกพันธนาการ ไอ้เหี้ยนั่นแลบลิ้นออกมาซับเลือดที่มุมปากตัวเองนิ่ง ๆ ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะฉกเข้ามากระชากผมนิ่มจนหน้าหงายเริด
“ไอ้สัส! แน่จริงมึงกับกูตัวต่อตัว” แคปกัดฟันพูดเจ็บระบมไปหมด เขาเจ็บจนน้ำตาจะเล็ดแต่กัดฟันกลั้นเสียงไว้ เขารู้ว่าเขาวู่วามพาทั้งปอทั้งอาร์มาเจ็บตัวด้วย แต่แคปทนไม่ได้จริง ๆ ที่เห็นสภาพอาร์โดนซ้อมมาแบบนั้น
“เรื่องอะไรกูจะตัวต่อตัวกับมึงให้โง่ อยากเดินมาหาตีนพวกกูถึงที่มึงกับเพื่อนก็เตรียมตัวลงนรกได้เลย” ไอ้เหี้ยนั่นขยับยิ้มเหี้ยมเกรียมก่อนมือใหญ่ที่รวดเร็วและดุดันจะฉกเข้ามากระชากตัวอาร์ออกไปแล้วเหวี่ยงกระแทกลงที่ปลายเท้าไอ้เตี้ยเมี่ยง อาร์จุกจนตัวงอ มันตามเข้าไปเหยียบ
“มึงใช่ไหมชื่ออาร์” มันถามนิ่ง ๆ อาร์หน้าซีดจัด เสียงเด็กวิศวะทั้งวงที่ล้อมพวกแคปไว้โห่ปากขึ้นอย่างน่าขนลุก
“ไอ้เหี้ย สันดานสัสหมา” แคปตะโกนโหวกเหวกขึ้นพร้อมกับจะถลาเข้าไปหาอาร์ แต่เสียที่มีคนร่างใหญ่สองคนที่จับแขนไว้จนแน่น เขาหันไปเตะเข้าที่ขามันทั้งคู่จนพับลง ดิ้นหลุดจนอีกสามสี่คนต้องเข้ามากำหลาบ แคปโมโหทั้งดิ้นทั้งด่าจนตัวลอย
“สัสเอ๊ย นิ่ง ๆ ซิวะ” หนึ่งในคนที่จับตัวเขาไว้สบถหัวเสีย ไม่เคยเจอใครฤทธิ์มากขนาดนี้
“มึงก็ปล่อยกูสิวะ จับกูอยู่ได้ไอ้ควาย เพื่อนมึงจะฆ่าเพื่อนกูแล้วมึงไม่เห็นเหรอห๊ะ..”
“ฮึกก...” แคปโดนสอยเข้าที่ท้องหนึ่งหมัด ไม่แรงนักแต่ก็ยังดีที่ดึงความสนใจจากไอ้เหี้ยที่เหยียบอาร์ไว้ได้ มันก้าวตรงเข้ามาหาเขา แคปขยับสายตามองไปที่ปอ ไอ้นี่เจอชกจนหน้าช้ำไปหมดเหมือนกันถูกสองคนจับไว้ทั้งสองแขน
“นิ่ง ๆ บ้าเอ๊ย” ไอ้คนที่จับตัวแคปไว้ว่าขึ้นอีก
“ปล่อยกู!”
เพี๊ยะ!
“ฤทธิ์มากนักใช่ไหมห๊ะ!” เสียงโห่ร้องดีใจดังขึ้นทันทีเมื่อฝ่ามือหนักฟาดลงบนใบหน้าขาวจนหน้าหัน เลือดสีแดงกลบออกมาที่มุมปากอิ่ม แคปกัดฟันไว้แน่นอดทนต่อทุกอย่าง ไอ้เหี้ยนั่นเดินไปดึงแขนไอ้เมี่ยงเพื่อนมันที่มีเรื่องกับไอ้อาร์มายืนอยู่ต่อหน้าเขา มือหนาขยุ้มลงที่ผมนิ่มจนหน้าแหงน
“อย่าหน้าโง่ดิ้นพล่านเพียงเพราะเพื่อนโง่ ๆ ของมึงไปหลงผู้หญิงแบบนั้นจนหัวปักหัวปำ กูคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเพื่อนมึงต่อคิวเป็นคนที่เท่าไหร่ของเด็กคณะกู”
“........” แคปตัวสั่นกึกๆ เพราะมือหนาลงน้ำหนักทึ้งเส้นผมเขาจนสุดแรงราวกับหนังหัวจะหลุดออกมาใบหน้าขาวแหงนเริดเจ็บแค่ไหนก็กัดฟันไม่ร้องออกไปให้มันได้ยินเด็ดขาด
“สารเลว หน้าอย่างมึงมีสิทธิ์อะไรมาว่าเพื่อนกู..” แคปว่าเสียงลอดไรฟัน นัยน์ตากลมอัดแน่นไปด้วยความคั่งแค้น ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยสู้แพ้ ถึงแม้จะว่าล้มลงไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเขาก็ยืนขึ้นมาแล้วสู้ได้ใหม่ แต่คราวนี้รู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าเขาจะหันไปทางไหนดูเหมือนจะโดนไอ้เหี้ยนี่ดักทางไว้ได้ทั้งหมด สู้กับมันช่างตึงมือตึงตีนดีจริง ๆ อย่าว่าแต่สู้เดี่ยว ๆ นี่ยังไม่นับว่าตอนนี้เขาถูกล้อมไว้ด้วยเด็กวิศวนับสิบ
“อย่ามาถามหาสิทธิ์ เพราะถ้ากูให้แล้วมึงจะหนาว”
“ไอ้ชั่วเอ๊ย..”
“กูชั่วได้มากกว่านี้นะ มึงอยากเห็นไหม..”
“สารเลว ระยำ ชาติ...อื้ออ.....” ปากเล็กๆถูกมือหนาจับบีบจนกรามแทบร้าว แคปน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บปวด แต่เสียงร้องก็ยังไม่หลุดลอดออกมา
“อย่าทำเพื่อนกู กูเป็นคนต้นเรื่องเองพวกมึงมีอะไรมาลงที่กูนี่” เสียงตะโกนลั่นดังขึ้นมาจากอีกฟาก แคปรีบหันไปมอง อาร์จ้องเขานัยน์ตาสั่นไหวมาก เขารู้ว่าเพื่อนกำลังกลัว
“ไอ้พวกหมาหมู่ แน่จริงมึงตัวๆกับพวกกูดิ่วะห๊ะ...” ปอตะโกนขึ้นมาบ้าง แม้จะถูกจับตัวไว้ แต่สีหน้าและแววตาไม่ได้ด้อยไปกว่าแคปเลย ที่จริงแล้ว ปอกับแคปเป็นคู่หูขาลุยกันมาตั้งแต่มัธยม
“มึงอ่ะนิ่ง ๆ ไป เดี๋ยวไอ้เอสมันจะจัดของดีให้พวกมึงดู” หนึ่งในคนที่จับปอไว้พูดขึ้น มันมองหน้าไอ้คนตัวสูงที่ขยุ้มหัวแคปอยู่ ซึ่งแคปรู้ได้ในทันทีแล้ว่าไอ้นี่มันชื่อเอส เขาขนลุกขึ้นนิดๆเมื่อนึกไปถึงคำพูดหนึ่งที่ว่าใครคือคนที่โหดที่สุดของพวกวิศวะปีสอง....
ตอนนี้เอสแสยะยิ้มยั่ว ทำเอาแคปแม่งโคตรอยากกระทืบให้มันตายคาตีนติดตรงที่ว่าตอนนี้คนที่ถูกจับไว้ก็คือตัวเอง
“มึงรู้ไหม โทษของคนที่มันทำให้เพื่อนกูเจ็บ และโทษของคนที่เข้ามากร่างถึงคณะกูต้องเจอกับอะไร” เอสโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบเสียงเหี้ยมใส่ แคปดิ้นขณะที่สองแขนสองขาถูกล๊อคไว้กับสี่คน แม้แต่หัวก็ถูกมือหนาดึงกระชาก
“ไอ้ชั่ว! ไอ้สัส มึงอย่าคิดว่าเพื่อนมึงแตะไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียว เพื่อนกู กูเองก็ไม่ยอมให้ใครมาแตะเหมือนกันล่ะโว๊ย”
“อย่าตะคอก มันจะตายเหรอห๊ะ!!” เอสตะโกนใส่แต่แคปมีเหรอจะลดละ
“กูจะตะคอกมึงจะทำไมล่ะห๊ะ มึงตบกู มึงชกกู กระทืบเพื่อนกู กูหลุดไปเมื่อไหร่มึงตายแน่จำใส่กบาลไร้ขดของมึงได้เลย ไอ้ควาย!!!”
“แม่งเอ๊ย...” เอสคำรามเสียงสั่น ดวงตาคมลุกเป็นไฟ มือหนาขยุ้มเข้าที่คอเสื้อแล้วลากแคปออกมาเหวี่ยงลงที่กลางวงขายาว ๆ ตามเข้ามาคร่อมร่างเล็กไว้ใช้เข่าดัน
“อึ่กก....” แคปตาโตเมื่อเห็นไอ้เวรนั่นอยู่เหนือร่าง
“เฮ้ย มีอะไรกันวะ” เต้กับรัฐุร่นพี่ปีสามเดินขึ้นบันไดมาเจอพวกรุ่นน้องกำลังยืนตีวงล้อมอะไรกันสักอย่าง พวกเขารีบเดินเข้าไปดู
“มีเหี้ยไรกันวะพวกมึง..” เต้ถามเด็กปีหนึ่งแถวๆนั้น
“หวัดดีครับเฮีย”หลายคนในนั้นพากันยกมือไหว้ เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ปีสี่ของตัวเอง
“เออๆ”
“มีอะไรสนุกเหรอวะ โห่ร้องเสียงดังลั่นเลยนะ” รัฐถามขึ้นบ้างขณะที่เต้นั้นกำลังเดินแหวกรุ่นน้องจะเข้าไปดู
“ก็พี่เอสอ่ะครับกำลังจะกระทืบไอ้พวกเด็กเกษตรที่มันมาหาเรื่องพี่เมี่ยง..” รัฐชะเง้อมองเข้าไปเห็นแผ่นหลังเต้เดินตรงดิ่งไปที่สองคนนั้นแล้ว เสียงกร่าง ๆ ของคนที่เอสกำลังบีบปากมันไว้ที่พื้นดังก้องขึ้น ชัดบ้างไม่ชัดบ้างคงเพราะมันโดนบีบจนปากร้าว
“ไอ้พวกหมาหมู่ มึงไม่กล้าตัวๆกับกูใช่ไหมห๊ะ ใช้พวกมากเข้าสู้ ไอ้หน้าตัวเมียเอ๊ย ไปเอากระโปรงเมียมึงมาคลุมหัวซะนะ ไอ้ควาย!!”
“ปากดี....” เอสคำรามขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย เขาง้างฝ่ามือขึ้นเตรียมฟาดลงที่ใบหน้าขาวอีกครั้ง แต่กลับโดนใครบางคนที่ด้านหลังดึงไว้
“ไอ้เหี้ยเอส มึงพอ!” เอสหันกลับไปทันที เจอพี่รหัสตัวเองทั้งดึงทั้งลากตัวเขาให้ลุกออกจากอีกคน แคปมองหน้าเต้ตาเขียวไม่ได้รู้สึกขอบคุณเลยสักนิดที่อีกฝ่ายเข้ามาช่วยเอาไอ้บ้านั่นออกไป เขารีบลุกขึ้นยกมือเช็ดเลือดที่มุมปากอีกครั้ง
“นี่มันเรื่องเหี้ยไรกันวะ..” เต้สบถขึ้นจ้องหน้าเอสทันทีราวกับกำลังต่อว่าหนัก ทุกคนต่างงงงันกันไปหมด ปกติแล้วเต้ถือเป็นรุ่นพี่ที่เหี้ยมพอๆกับเอส ยิ่งสองคนนี้เป็นพี่รหัสน้องรหัสกันไม่ต้องพูดถึง แต่ตอนนี้มีเรื่องมีราวเด็กเกษตรกร่างเข้ามาถึงที่เต้ดันเข้าไปลากแขนรุ่นน้องตัวเองให้ถอยออกมา คงมีแต่รัฐเท่านั้นที่มองดูแล้วเข้าใจ เขาส่ายหัวเมื่อมองเห็นสภาพแคปแบบเต็ม ๆ ตา
“มึงตายแน่ไอ้เอส” รัฐพึมพำ
“กูถามว่านี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกัน!” เต้ตะคอกขึ้นอีกครั้ง หน้าตาท่าทางเขาโมโหหนักมากจนรุ่นน้องที่มุงดูอยู่พากันค่อย ๆ ถอยกรูออก เอสเบนสายตาไปจ้องหน้าแคปนิ่งขณะที่เต้ถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินเข้าไปหาแคปพลางคล้ายตรวจดูว่าอีกฝ่ายเสียหาหนักขนาดไหนมือใหญ่ยกขึ้นจะซับเลือดที่มุมปากเล็ก แคปปัดมือเต้ออกอย่างรำคาญพร้อมตวาดใส่
“ไม่ต้องมายุ่ง!” แต่เต้ไม่ได้สนใจในจุดนั้น เขาจับคางเล็กล๊อคให้หันมาเพื่อสำรวจดูรอยแตกรอยช้ำ สีหน้าเครียดมากจนคนอื่นๆที่มุงดูพากันสงสัย
“แล้วมึงมาทำเหี้ยไรถึงคณะกูล่ะวะไอ้แคป” เมื่อเห็นว่าแคปไม่เป็นอะไรมาก มีเพียงรอยช้ำที่แก้มกับเลือดที่ซึมนิดๆที่มุมปากเต้ก็วางใจ
“ก็มันอ่ะ เพื่อนมันซ้อมเพื่อนผมจนเขียวช้ำไปหมด ไอ้อาร์เจ็บจนจะตายห่าอยู่แล้ว พวกเด็กของเฮียแม่งเหี้ย..” แคปชี้หน้าแล้วสบถด่า เอสกัดฟันกรอด
“กูซ้อมตอนไหน เพื่อนมึงตีกับเพื่อนกูมันสองคนตกลงตีกันเองมีแต่มึงไม่ใช่รึไงที่ตามมากระทืบเพื่อนกูจนถึงที่แบบนี้ กูจัดให้มึงแค่นี้ยังน้อยไปนะ”
“ไอ้สัส...” แคปก้าวเข้าไปผลักไหล่แกร่งอย่างแรง เต้ต้องดึงแขนเอสไว้
“ปากหมาๆแบบนี้สงสัยกูต้องจัดให้หนักๆอีกสักรอบ..”
“มึงสิปากหมา..”
“เชี่ยเอ๊ย...กูหงุดหงิดเต็มที่แล้ว..” เอสสุดจะทนก้าวเข้าไปหมายกระชากแต่เจอมือของเต้คว้าไหล่เขาไว้แล้วผลักออก เอสมองพี่รหัสตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เผลอตะคอกกลับไปอย่างลืมตัว
“จะมาขวางทำไมล่ะวะ..”
“ไม่ขวางไม่ได้ไอ้เหี้ย นี่มันน้องชายกู จะทำอะไรเกรงใจกูบ้าง”
“น้องชายเฮีย...!?” เอสเบรคตัวเองแทบไม่ทันทวนคำอย่างตกใจ พอๆกับคนอื่นๆแถวนั้นพากันมองหน้าแคปกับเต้สลับกัน เสียงเซ็งแซ่ดังขึ้น
“ใช่ กูรู้ไอ้แคปมันผิดที่มาหาเรื่องพวกมึงถึงที่นี่ แต่มึงจะเห็นแก่หน้ากูได้ไหม พอ...แล้วจบกันแค่นี้”
“ไอ้เอสพอเถอะ จบเถอนะกูไม่เป็นอะไรแล้ว” เมี่ยงรีบเดินเข้ามากระตุกเสื้อเพื่อนตัวเอง เอสมองคนตัวเล็กสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าตาเมี่ยงเต็มไปด้วยพลาสเตอร์ยาคงเป็นรอยที่มีเรื่องกับใครสักคนมาเมื่อเช้าซึ่งเอสมารู้ทีหลังว่าเป็นอาร์เพื่อนของแคป แต่ที่เขาโมโหอยู่ตอนนี้คือ แคปยังตามมาทำร้ายเมี่ยงซ้ำอีกทั้งที่เรื่องของสองคนนั้นจบไปแล้ว
“กูจะจบให้ก็ได้แต่มันต้องกราบตีนขอโทษมึงก่อน” เอสยังพูดดึงดัน ไม่ได้หันมามองเต้เลยสักนิด
“ไอ้เอส ให้มันน้อย ๆ หน่อย กูพี่มึงนะเว้ย” เต้พยายามระงับอารมณ์ เขาไม่อยากจะมีเรื่องกับน้องรหัสตัวเอง รู้ดีว่าเอสเป็นคนยังไง ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้น้องชายคนเดียวตัวดีของเขามันจะบ้าบิ่นเข้ามามีเรื่องถึงที่นี่ ที่สำคัญ ไอ้คนที่มันหาเรื่องมันเป็นถึงเพื่อนสนิทที่สุดของน้องรหัสเขา
“ไอ้สัส กูกลัวมึงเหรอห๊ะ!” แคปตะคอกเสียงสั่น
“กูบอกว่าอย่าตะคอกไง!” เอสขึ้นเสียงกลับเมื่อแคปตะโกนใส่หน้ามาอีกครั้งด้วยสีหน้าท้าทายสุดๆ เขากำลังจะก้าวเข้าชาร์ตคนที่ตัวเล็กกว่าแต่มือของเต้ซึ่งเร็วมากๆกลับคว้าเอวเอาไว้
“มึงได้ยินไหมกูบอกให้พอ นั่นน้องชายกูไอ้เหี้ย ไอ้แคปมึงพาเพื่อนมึงกลับไปก่อน เรื่องของพวกมึงให้จบกันแค่นี้ ถ้ามึงมาซ่าอีกกูก็ช่วยมึงไว้ไม่ได้จำเอาไว้”
“กูสนเหรอ” แคปตะโกนขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ลดละ เต้หันขวับมองหน้าเขาทันที แคปรีบหุบปากแทบไม่ทันเพราะรู้ดีว่าตัวเองลืมตัว เขาไม่เคยขึ้นกูมึงกับพี่ชาย พี่เต้ไม่ค่อยเหมือนคนอื่นถึงแม้จะพูดหยาบๆกับเพื่อนฝูงเรียนวิศวและหน้าตาเถื่อน ๆ แบดบอยแต่พี่ชายเขาดูแลเขาดีมากๆ ไม่ชอบให้เขาพูดจาหยาบคายด้วย
“เออ พูดใหม่ก็ได้วะ ผมสนเหรอ ผมไม่กลัวมันหรอก พี่ปล่อยมันเข้ามาเลย โถ่เว้ยไอ้อาร์มึงจะมาจับกูไว้ทำไมวะ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ ไอ้เหี้ย ไอ้เพื่อนเหี้ย” แคปดิ้นจนขาลอย เขาร้องจะเข้าหาเอสลูกเดียวเสียแต่อาร์คว้าเอาไว้ แทบจะหลุดมือ เดือดร้อนปอต้องคว้าเอวเอาไว้อีกคน แคปเวลาที่เลือดขึ้นหน้าแม้แต่เขายังเอาไม่อยู่ มันกลัวอยู่คนเดียวคือพี่ชายมันนั่นแหละ
“ปล่อยกู”
“ไอ้ปอมึงลากไอ้แคปกลับไปก่อน ไอ้อาร์ด้วยลากมันกลับไปเดี๋ยวนี้” ขณะที่เต้ร้องสั่งจู่ ๆ แคปหลุดออกมาจากมือของปอกับอาร์ได้ เขาวิ่งเข้าใส่เอสที่กำลังเผลอทันที มือเล็กกระชากเสื้อคนตัวสูงลงมารับเข่าดุดัน เอสที่ไม่ทันระวังจุกจนตัวงอ แต่ก่อนที่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากไปกว่านี้ เต้เหวี่ยงน้องชายของตัวเองไปใส่อกปอกับอาร์สองคนช่วยกันรับแคปไว้พร้อม ๆ กับที่รัฐเองก็เข้ามาจับช่วยอีกแรง แคปที่ถูกรั้งไว้แทบทั้งตัวทำสีหน้าน่ากลัวชี้หน้าเอสอย่างไม่ลดละ
“มึงจำไว้ไอ้เหี้ย อย่าให้กูเจอมึงข้างนอกนะ มึงกูเจอกันอีกวันไหนไม่ใครก็ใครตายกันไปข้าง โว๊ยยยยยยยขัดใจกูจริงจริ๊งไอ้พี่บ้า พี่บ้า ฝากไว้ก่อนเถอะมึงไอ้เอส ปล่อยกูสิโว๊ยไอ้เพื่อนบ้านี่..” เขาโวยวายได้แค่นั้นก่อนโดนสามคนรุมลากออกไปจากตึก ขณะที่บรรดากลุ่มคนที่หลงเหลือบางส่วนที่ยังมุงดูอยู่พากันซุบซิบว่านี่เหรอคือน้องชายพี่เต้ ลาเต้ & คาปูชิโน (Latte&Cappucino) สองพี่น้องครอบครัวกาแฟผู้โด่งดัง
“แม่ง เจ็บฉิบหาย ทั้งตีนทั้งมือหนักเหี้ยๆเลย..” เอสที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้วยความโกรธถึงขนาดตบๆลงที่กระเป๋ากางเกงควักหาบุหรี่ขึ้นมาจุดดูดดับอารมณ์ที่เดือดพล่าน
“เอาน่าไอ้เอส ครั้งนี้ถือว่ากูขอละกันนะ” เต้รู้ทั้งรู้ว่าเอสต้องระงับความโกรธไว้มากแค่ไหน เพราะถ้าเป็นเขาโดนไอ้คนที่เข้ามาหาเรื่องเพื่อนตัวเองถึงที่แบบนี้รับรองได้ว่าเขาเอามันจมคาตีนแน่ ๆ
“นี่น่ะเหรอที่เฮียเคยบอกว่าตัวเองมีน้องหน้าตาน่ารัก ผมสวย ผิวขาว ตาเฉี่ยวจมูกโด่งและที่สำคัญรูปร่างดีไร้ที่ติแม่งสุดๆอ่ะ หลอกกันชัดๆ หึ”
เต้กลืนน้ำลายอึกใหญ่พยักหน้าเบา ๆ เมื่อฟังคำพูดประโยคเก่าที่ตัวเองเคยพูดไว้บ่อย ๆ กับเพื่อนฝูงเวลาเมา แล้วไอ้เอสก็มักจะนั่งร่วมวงอยู่แถวนั้นด้วย ทำไงได้วะ ใครจะรู้ว่าไอ้น้องตัวดีที่เขาเฝ้าเลี้ยงเฝ้าทะนุถนอมมาแบบเด็กผู้หญิงโตขึ้นมันจะเถื่อนและซ่าร์ได้ขนาดนี้
“ไอ้เหี้ย....น้องกูมันก็อย่างนั้นจริง ๆ นี่หว่า แค่กูบอกไปไม่หมดว่ามันชกต่อยเก่งก็แค่นั้น กูไปแล้วนะเว้ย เดี๋ยวมีเรียนเหมือนกัน” เต้ว่าแล้วตบลงที่ไหล่เอสหนักๆสองสามทีเหมือนเป็นการบอกขอโทษแทนแคปเป็นนัยๆซึ่งเอสเองก็พอจะเข้าใจแต่ก็ยังส่ายหัวแล้วนวดลงที่ขาอีกครั้ง
“สัสเอ๊ย...หึหึหึๆๆๆๆๆ” เอสพ่นเสียงหัวเราะสมเพชตัวเองออกมา นานแล้วที่ไม่ได้เจอคู่แข่งสูสีแบบนี้แถมยังดื้อด้านไม่ลดละอีกต่างหาก เขายกนาฬิกาข้อมือดูเวลาก่อนดับบุหรี่ลงแล้วเดินเข้าไปหาเมี่ยง หลังจากมองดูเพื่อนตัวเองแล้วส่ายหัว ช้ำไปทั้งตัวแบบนี้เขาเลยบอกว่าวันนี้ไม่ต้องเข้าเรียนเดี๋ยวจะไปส่ง เมี่ยงก้มหน้าก้มตาแล้วตอบตกลง
“มึงอยู่ไหน” เอสยกโทรศัพท์มือถือขึ้นต่อสายหาเพื่อนอีกคน
(กำลังจอดรถข้างรถมึงนี่แหละ มีไรวะ)
“เดี๋ยวกูกับเมี่ยงจะโดดมึงจัดการเรื่องเลคเชอร์ให้ด้วย”
(จะไปไหนของพวกมึง)
“เสือก เรื่องของกู”
(อ้าวไอ้เหี้ยกูถามดีๆ เดินขึ้นมาแล้วเนี่ยมึงอยู่ไหนกัน)
“เอาไป ส่งให้กูด้วย” เอสเดินไปยัดงานที่จำเป็นต้องส่งในคาบนี้ให้ชิพ ชิพที่เพิ่งกดวางสายจากคนตรงหน้ามองเมี่ยงกับเอสด้วยท่าทีงงๆ เพราะรอยฟกช้ำที่เต็มหน้าเมี่ยงบวกกับรอยเขียว ๆ ที่ข้อมือและหน้าอกเอสเสื้อนักศึกษากระดุมขาดแหว่งไปสองเม็ด
“โห ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะเนี่ย ไม่เรียกกูบ้างเล๊ย..”
“ไอ้บุ้งอ่ะ? มึงมาคนเดียวรึไงทุกทีตัวติดกันอย่างกับเห็บหมา” เอสไม่ได้ตอบคำถามแต่เปลี่ยนไปถามถึงคู่หูของชิพ เพื่อนอีกคนของเขา
“ปากมึงนี่นะ ทีมึงกับไอ้เมี่ยงไม่ใช่หมากับเห็บรึไงวะ ถ้าไม่นับเมียมึงที่เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกนะกูก็คิดว่าไอ้เมี่ยงนี่แหละที่มึงทำตัวติดด้วยยิ่งกว่าเห็บกับหมา”
“เสือก..” เอสตอบสั้น ๆ ก่อนใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ความเจ็บค่อย ๆ แล่นริ้วขึ้นมาคงเพราะโดยปลายหมัดของไอ้เวรนั่นไปตอนที่ชุลมุนกัน
“กูถามก็ตอบมาก่อนไปฟัดกับใครมา ไอ้บุ้งมันแวะหอแฟนมันเดี๋ยวตามมาเองแหละ”
“ฟัดกับหมาบ้าคณะเกษตรไง” เมี่ยงเป็นฝ่ายตอบแทน เมื่อชิพทำหน้าตาไม่เข้าใจเขาเลยอธิบายให้ฟังต่อแบบคร่าว ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้รู้เรื่องดีมือเล็กจะถูกเอสดึงออกไปจนตัวจะลอยแล้วปล่อยให้ชิพยังงงต่อ
“มึงอยู่ในเหตุการณ์รึเปล่า” เมื่อสองคนนั้นลับตา ชิพเดินเข้ามาในห้องนั่งลงแล้วถามเพื่อนข้าง ๆ มีสองสามคนพยักหน้ารับรัว ๆ
“ใครวะใจกล้าเข้ามาถึงที่นี่..” ชิพสงสัย เมื่อทั้งหมดนั่นเล่าเรียงเหตุการณ์แบบคร่าว ๆ ชิพจึงอดถามขึ้นมาอีกไม่ได้
“น้องพี่เต้ไหนวะ..”
“ไอ้เหี้ยชิพ พี่เต้พี่รหัสไอ้เอสไง แล้วก็เป็นพี่เทคมึงด้วย มึงบ้าเหรอเนี่ยถามอะไรโง่ ๆ ออกมา”
“อ้าวเฮ้ย น้องพี่เต้ไหงถึงมาตีผู้ชายคณะเราได้ กูไม่อยากจะเชื่อ เต้ไหน พี่ลาเต้กูน่ะนะ” ชิพทำหน้าเหลือเชื่อสุด จนคนที่คุยด้วยส่ายหัว
“ก็เออครอบครัวกาแฟหน้าตาดีทั้งตระกูล ลาเต้กับคาปูชิโน่นั่นไง”
“เฮ้ย! แต่น้องคาปูกูเป็นน้องสาวพี่เต้นี่หว่า” ชิพคิ้วขมวด กำลังคิดว่าน้องสาวพี่เต้น่ารักแบบนั้นแล้วไหงทั้งหน้าทั้งตัวไอ้เมี่ยงถึงเขียวแบบนั้นล่ะวะ แล้วยังร่องรอยบนตัวไอ้เอสอีก
“น้องสาวที่ไหนล่ะไอ้เหี้ยชิพ น้องคาปูบ้านพ่อมึงสิ ไอ้หมาบ้านั่นมันชื่อแคปเว้ย แคปปูชิโน่ โหดสัสกูบอกให้รู้ ดีนะไอ้เอสเข้ามาเร็วไม่งั้นกูไม่อยากจะนึกว่าไอ้เมี่ยงจะจมตีนไอ้บ้านั่นขนาดไหน”
ชิพกลืนน้ำลายช้า ๆ ทั้งหมดทั้งมวลที่เคยจินตนาการเรื่องครอบครัวกาแฟของพี่เทคตัวเองนั้น หายวับไปกับตา ตรง ๆ เลยนะหลายครั้งมากที่เฮียแกเคยเอารูปน้องในโทรศัพท์มาอวดว่าน่ารักน่าชังอย่างกับเด็กสาว ๆ แรกรุ่น
แล้วนี่มันอะไรก๊านนนน
“มึงรู้ไหม...ครั้งนึงกูเคยบอกกับพี่เต้ว่าอยากจะขอจีบน้องพี่แก ตอนนั้นพี่เทคกูหัวเราะหึหึแล้วแสยะยิ้ม”
“เออ มึงก็ไปจีบเอาซะสิ แต่กูบอกให้รู้ใส่กระจับเหล็กกับฉีดยากันหมาบ้าไว้ด้วยก็ดี เพราะมึงหลบไม่พ้นตีนมันแน่ ๆอ่ะ”
“ไอ้สัส!...”
Tbc.
ชะแวปมาเปิดเรื่องไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นค่ะ มันจะสั้นได้สักแค่ไหนน้อออ สักกี่ตอนจบดีคะ?? แต่เรื่องนี้นานๆมาลงทีนะ อยากมีแนวๆนี้เก็บไว้บ้างแต่ไม่ค่อยมีเวลาเลอออออ เรื่องนี้ค่อนข้างอุดมไปด้วยคำหยาบและความรุนแรง อย่านับตัวเหี้ยที่วิ่งเกลื่อนกลาดเลยนะคะแถมยังมีสารพัดสัตว์โผล่มาอีก โอ๊ยยย ใครโลกสวยก็ข้ามไปได้เนาะ
มินขอฝากเอสกับแคปไว้กับนักอ่านที่แวะผ่านเข้ามาทุกท่านด้วยค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 24-01-2015 15:18:11
ชอบมากเลย
แคปแบบ นายเอกที่ตามหา
แล้วแบบเอสก็ชอบ
ตามตามค่ะ
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
น่าจะเขียนเป็นเรื่องยาวววววววววววว
+เป็ด+ชื่นชมค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 24-01-2015 18:06:02
สูสีค่ะมวยคู่นี้
พี่เต้ก็น่ารักอ้ะะะะ รักน้องมุ้งมิ้งมากกกกก
ดีใจที่มีเรื่องใหม่นะคะ อย่าหายไปไหนน๊าาาา
ขอตอนพิเศษของพี่เอย์กับหมาปิงเยอะๆๆๆๆด้วยน๊าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-01-2015 18:12:14
มาต่ออีกไวไวนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 24-01-2015 18:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 24-01-2015 19:02:09
ชอบแนวเถื่อนๆแบบนี้อีกคน
ชอบแก๊งเพื่อน
รอวันที่เอสจะยอมให้แคป ไม่กล้าทำให้เจ็บแม้ปลายก้อย
ส่วนแคปก็สยบให้เอสเป็นลูกแมวน่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 24-01-2015 19:37:29
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 24-01-2015 19:37:54
จะคอยตอนใหม่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 24-01-2015 19:42:34
ตอนนี้แอบจิ้นเพิ่มคู่ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 24-01-2015 22:10:36
เอฟซีเดอะเจ กับฮามิน จ้าาาา
รออออ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 24-01-2015 22:39:21
แต่มีพี่เต้คงจะทำให้รักเกิดในดงวิศวะได้ละนะจะคอยอ่านตอนต่อไปเป็นเรื่องยาวก็ได้คะน้องมินชอบๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-01-2015 00:28:13
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-01-2015 00:47:24
รอตอนต่อไปอยู่น๊าา เป็นกำลังให้คร๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: aiyarin ที่ 25-01-2015 01:18:37
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 25-01-2015 06:58:11
รอนะค่ะ :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 25-01-2015 08:01:51
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 25-01-2015 17:59:58
เริ่มหัวข้อโดย: Flowerrice13 ที่ 25-01-2015 22:49:32
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 25-01-2015 23:57:27
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 26-01-2015 00:02:43
แต่ตัวเองไม่ยอมอยากให้อีกฝ่ายมันเจ็บปางตาย
คือเข้าใจว่ารักเพื่อน แต่คู่กรณีเขาก็เคลียร์จนพอแล้วไม่ใช่เหรอ
ทำตัวยังงี้เลยต้องมีเอสมาปราบให้ทำตัวดีขึ้นสินะ
ตบจูบแน่ๆ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: cross ที่ 26-01-2015 01:02:08
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 26-01-2015 10:24:09
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 26-01-2015 22:37:43
รู้สึกว่าจะแหวกแนว ไม่เหมือนเรื่องก่อนๆ
แนวเถื่อนดิบแบบนี้ก็น่าอ่านดีเหมือนกันครับ
เริ่มหัวข้อโดย: —Bell♥— ที่ 27-01-2015 02:48:42
เรื่องนี้คงสนุกเหมือน ๆ กับเรื่องพี่เอย์น้องปิงนะ
จะติดตามผลงานตลอด ๆ จ้า!
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-01-2015 14:14:38
กว่าจะเย็นลง สงสัยช้ำในตายก่อนพอดี
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 27-01-2015 16:52:48
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 27-01-2015 16:55:11
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-01-2015 19:52:31
แต่หนูแคปใจร้อนมาก เอสก็ไม่ยอมกัน คงจะรักกันแบบฮาร์ดคอร์น่าดู :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: My_b ที่ 27-01-2015 21:59:40
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-01-2015 22:23:09
(II)
“ซี๊ดด...ไอ้เหี้ย!” แคปซี๊ดปากด้วยความแสบเมื่อรอยแตกที่มุมปากซ้ายถูกสำลีชุบด้วยแอลกอฮอล์แตะเช็ด
“เจ็บไหมล่ะมึง อย่าหันหนีสิวะกูทำยากนะเนี่ย สัสเอ๊ยกูเองก็เจ็บ..” ปอทั้งทำทั้งด่า สุดท้ายเอาพลาสเตอร์ยาขึ้นมาแปะทาบให้
“พอแล้ว ติดไรนักหนาวะกะอิแค่รอยช้ำรอยแตกสองสามวันก็หายแล้ว” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจหันหน้าหนียกมือขึ้นมาผลักมือเพื่อนออก แต่ปอยังตามดึงคางมนนั้นกลับมาอีกครั้ง
“กูบอกติดก็ติดสิวะเอ๊ะ” ปอดุ
“อย่าทำ ไม่เอาเว้ยพอแล้ว” แคปว่าอย่างรำคาญ เขาผลักปอออกแล้วลุกขึ้นแต่ถูกอาร์ดึงไว้อีก
“อยู่เฉยๆน่าแคปเดี๋ยวไอ้ปอมันจัดการแผลมึงเสร็จจะได้มาทำให้กูต่อด้วย ยิ่งมึงมากเรื่องกูกับมันก็ยังไม่ได้ทำแผลเลยนะเว้ย..” เสียงเพื่อนตัวเล็กทำให้แคปต้องหันกลับมามอง แผลบนใบหน้าของอาร์มีเต็มไปหมด แน่นอนครึ่งนึงเป็นความผิดเขา เพราะว่าใจร้อนเกินไปเลยพลอยทำให้เพื่อนลำบาก และคนที่เจ็บตัวหนักสุดก็คืออาร์ เขาพาเพื่อนๆไปโดนตีนของไอ้พวกเวรนั่นอย่างช่วยไม่ได้จริง ๆ ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนสนิทของไอ้เมี่ยงจะเป็นไอ้เอสคนนั้น ก็คิดอยู่เหมือนกันตอนที่อาร์เอ่ยชื่อเมี่ยงครั้งแรก คิดว่าเคย ๆ ได้ยินจากที่ไหนที่แท้พี่ชายเขาเคยพูดไว้ว่ากลุ่มน้องรหัสตัวเองมีไอ้เอสนี่แหละที่ฝีมือดีที่สุด
“มึงอย่าไปหาเรื่องมันอีกล่ะไอ้แคป เจอที่ไหนก็ไม่ต้องไปทักมันหรอก เรื่องคราวนี้ขอให้มันจบลงที่วันนี้นะเว้ย..” ปอพูดบอกแกมขอร้อง คำว่าทักที่เอ่ยไปแน่นอนว่าไม่ใช่ทักทายแบบคนทั่วไปเขาทำกันแน่ ๆ ระดับแคปนั่นคงหมายถึงหมัดถึงตีน แคปมองหน้าปออีกครั้งขณะที่มือใหญ่ทาบพลาสเตอร์ลงไปเป็นแผ่นที่สาม มุมปากเพื่อนเขียวม่วงจนเป็นรอยช้ำ สันจมูกโด่งมีพลาสเตอร์ยาที่ปอกำลังแปะทับรอยสีเขียวอมม่วงเป็นแผ่นที่สี่ แคปกำหมัดแน่นเมื่อนึกถึงหน้าไอ้เวรนั่น ความโกรธเหมือนถูกกวนให้กรุ่นขึ้นมาอีก
“เรื่องดิ่ ไอ้เหี้ยนั่นอย่าให้กูเจอมันเชียวนะกูจะกระทืบแม่งไม่เลี้ยงเลย ลองสู้กันตัวๆดิ่วะกูไม่มีวันแพ้หรอก” แคปพูดอย่างคั่งแค้น เรื่องราวคราวนี้เขาเสียหน้ามากมายทีเดียว คนที่ไม่เคยพ่ายแพ้ให้กับใครมาก่อนยกเว้นพี่ชายตัวเองต้องมายืนหมดสภาพต่อหน้าไอ้เวรตะไลนั่น ยิ่งคิดเขายิ่งหงุดหงิดและโมโห
“เออไอ้เก่งมึงคิดว่ามึงเก่งให้ได้แบบนี้ตลอดนะ มึงเห็นไหมว่าขนาดเฮียเต้ยังเกรงใจมันเลย ปากดีๆนี่เงียบไปบ้างก็ได้ มึงบอกว่าเจ็บบอกว่ากลัวมันบ้างไม่มีใครว่ามึงหรอก”
“ไม่เคยครับบอกเลย คำว่ากลัวไม่เคยมีในสาระบบความคิดของกู ยิ่งกับไอ้สันดานนั่นแล้วไม่ต้องพูดถึง เจอที่ไหนปัญหาเกิดกูรับรอง ว่าแต่มึงเหอะอะไรวะแต่ก่อนตีคู่กับกูแท้ ๆ ไหงพอเจอไอ้เหี้ยนั่นมึงถึงได้เรียบร้อยขึ้นมาแบบนี้” แคปจ้องหน้าปออย่างสงสัย ปกติแล้วไอ้เพื่อนเขาคนนี้ไม่เคยกลัวใคร ฝีมือต่อยดีพอๆกันกับเขาผิดที่ว่าปอใจเย็นกว่าหน้าตาก็เรียบร้อยต่างกับแคปทั้งใจร้อนมุทะลุดื้อดึงและที่สำคัญหน้าตากวนตีนอย่าบอกใครบางครั้งไปเที่ยวกันแค่นั่งอยู่เฉย ๆ ยังมีคนมาหาเรื่องถึงโต๊ะ
“ไม่ให้มันเงียบเชียบเรียบร้อยได้ไง มึงไม่เห็นนี่ตอนที่ไอ้เอสนั่นเดินเข้ามาครั้งแรกมันถีบไอ้ปอจนกระเด็นไปเป็นวา”
“เหี้ยปอตอนไหน ทำไมกูไม่เห็นวะ”
“ก็ตอนที่มึงเล่นไอ้ห่าเมี่ยงนั่นไง กูจะร้องบอกไอ้ปอให้ระวังก็ไม่ทันแล้ว” อาร์ชิงตอบให้ก่อนเขาปิดกล่องปฐมพยาบาลเมื่อใช้อุปกรณ์ทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย ปอยกมือขึ้นลูบ ๆ พลาสเตอร์ยาที่ทาบติดอยู่ที่ปากตัวเองหลังจากที่อาร์ผลัดหน้าที่กันติดให้เขาบ้าง
“จุกฉิบหายกูจะบอก..” ปอแกล้งลูบท้องทำหน้าตางอๆส่งน้ำเสียงสำออยนิดๆแต่ว่าแคปดันรู้ทันตบหัวเพื่อนไปฉาดใหญ่
“มารยานักนะมึง กูรู้เหอะที่จริงมึงก็สนุกใช่ไหมล่ะ ตีคนแบบนี้มันส์ดีจะตาย เราชกมันมันชกเรายิ่งแลกยิ่งลุ้น”
“เชี่ยแคป หัวกูเสียทรงหมดแล้วห่า ทำเป็นรู้ดี”
“กูรู้ใจมึงที่สุดไม่ใช่ไง หมาตัวไหนเคยบอกมาตั้งแต่มอสี่แล้ววะ”
“มอสามหรอกไอ้เหี้ย” ปอสวนกลับแต่ไม่ทันที่อาร์ชิงพูดขึ้นอีก “มอสองต่างหากกูจำได้”
ว่าแล้วพวกเขาสามคนก็หัวเราะกัน ก่อนที่จะแยกย้ายกันนอนกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นบ้างที่นอนบ้างนานจนถึงเย็นเจ้าของห้องอย่างอาร์ตื่นขึ้นมาก่อนเขาอาบน้ำแต่งตัแล้ววจึงปลุกแคปและปอให้ลุกขึ้น สองคนงัวเงียขี้เซาเป็นนิสัยประจำตัวโดยเฉพาะแคปที่เวลาง่วงหรือนอนไม่พอนิสัยจะออดอ้อนเหมือนเด็กน้อยมากผิดกับเวลาปกติ
“ไอ้แคปเดินให้มันตรงสิวะ แบบนี้กูจะไว้ใจให้มึงขับรถกลับคนเดียวได้ป่ะเนี่ย..” ปอเขย่าตัวแคปเบา ๆ พวกเขาสามคนเดินลงมาที่ใต้หอเพื่อเอารถ ปอตื่นเต็มตาแล้วแต่แคปยัง
“ขับรถให้หน่อย...” แคปทำเสียงอ้อน ๆ แกล้งซบไหล่เล็กของอาร์แล้วทำท่าเหมือนจะกัดกินจนอาร์ต้องใช้สายตาปรามแล้วดันหัวออก ปอดึงแคปบอกให้เดินให้ตรงทางเขาจึงเปลี่ยนเป็นเดินเซไปเซมาแทน
“บอกว่าให้ไปแชร์ห้องอยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกก็ไม่ยอม เห็นป่ะล่ะเสียเวลาพวกกูต้องมากินนอนที่ห้องมึงแทบจะทุกวันเนี่ย ฮ้าวววว” แคปพูดเสียงติดงัวเงียสุดท้ายก็หาวออกมาหวอดใหญ่ ก่อนชูสองมือขึ้นบิดขี้เกียจ สร้อยข้อมือสีเงินที่ใส่ประจำห้อยสะท้อนแสงสวยงาม ของติดตัวชินนี้พี่ชายเขาเป็นคนซื้อให้ตอนที่สอบเข้ามหาลัยเดียวกันได้เมื่อปีที่แล้ว
“เอาเหอะกูอยู่ตรงนี้ก็ดีแล้วใกล้มหาลัย” อาร์ว่า
“เออๆเรื่องของมึงเหอะพวกกูจะกลับแล้ว ไอ้แคปมึงกลับกับกูละกันรถมึงจอดไว้ที่หอไอ้อาร์นี่แหละพรุ่งนี้เรียนเสร็จเดี๋ยวค่อยแวะมาเอา” ปอชักห่วง ๆ กลัวว่าแคปยังไม่สร่างง่วงดีเลยเสนอให้กลับรถตัวเอง ปกติก็แชร์ห้องกันอยู่กับแคปอยู่แล้วเวลาไปเรียนเขาสองคนใช้รถแค่คันเดียว แต่วันนี้แยกกันมาเพราะแคปบอกจะแวะไปบ้านก่อนจะมาที่หออาร์เพราะงั้นรถพวกเขาเลยมีถึงสองคัน
“เฮ้ยไม่ได้!” แคปรีบสวนขึ้นหน้าตาที่เคยงัวเงียตื่นขึ้นทันที
“พรุ่งนี้กูต้องไปรับน้องแยมไปเรียนเช้าเว้ย จะทิ้งรถไว้ที่นี่ได้ไงเล่า”
“เออไอ้เหี้ย พอเรื่องเมียนี่ตาโตเชียวนะ ทั้งที่เปลี่ยนมาตลอดแท้ ๆ ไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้เป็นคิวน้องแป้งนะมึง หลงคิดว่าเป็นน้องแยมไปเองซวยตายห่าเลย..” ปอเบรกเพื่อน
“เสือก เรื่องของกูกูจัดคิวเองได้เว้ย”
“แหมกูอยากเสือกนักนะถ้าไม่ใช่เพราะทั้งน้องแป้งทั้งน้องแยมนี่กูทั้งนั้นที่จีบมาก่อนพอมาเจอมึงนี่เปลี่ยนใจมาหามึงแทบทุกคนกูอยากรู้ฉิบหายเลยว่ะมึงแม่งมีอะไรดีนักหนา”
“หึหึ....”
“สัส..”
“ผู้หญิงน่ะยิ่งร้ายยิ่งชอบมึงไม่รู้? ยิ่งเวลากูดูดบุหรี่แล้วต้อนเธอเข้ามุมเพื่อบดจูบนะ แม่งอ่อนระทวยไปแทบทุกรายแหละ หึหึหึ”
อาร์กับปอพร้อมใจกันเบะปากก่อนลงมะเหงกใส่หัวแคปไปพร้อม ๆ กัน เจ้าตัวดีรีบเปิดรถตัวเองแล้วขับหนีออกไปทิ้งไว้แต่เสียงหัวเราะทะเล้นที่หากไม่สนิทกันจริง ๆ จะไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวขี้เล่นได้ขนาดนี้
“กูไปนะ..” ปอหันไปบอกอาร์ก่อนที่ตัวเองจะออกรถตาม
.
“มีไร..” แคปยกมือถือขึ้นมากดรับ เขาเดินจวนจะถึงห้องอยู่แล้วขณะที่ปอเป็นฝ่ายทาบการ์ดแล้วเปิดเข้าไปก่อน สองคนเป็นรูมเมทกันตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง
(พูดกับกูนี่ห้วนได้อีกนะมึง ไอ้น้องแสบ)
“ไม่อยากคุยกับพี่ว่ะ” แคปเดินตามเพื่อนเข้าห้อง เขานั่งลงที่โซฟายกขาขึ้นมาพาดไว้
(อย่ามากวนตีน แผลเป็นไง มึงเจ็บหนักรึเปล่า)
“ถามทำไมเพิ่งนึกได้หรือไงว่ามีน้องชื่อแคป”
(เดี๋ยวเหอะมึงหาเรื่องกูจริง ๆ นะ ถ้าไม่ห่วงจะโทรหาไหมบอกกูมาดิ๊ เจ็บมากรึเปล่า)
“..........”
(ผู้หญิงเหรอมึงงอนไม่เข้าเรื่อง)
“เกลียดคนพูดมาก”
(โอ๊ยยย ครับๆ กูไม่พูดแล้วครับ แบบนี้พอใจแล้วใช่ไหมครับคุณน้องแคป”
“หึหึหึ”
(หัวเราะกูได้นี่แสดงว่ามึงไม่เป็นไรเลยนี่หว่า ไอ้น้องแสบกูก็นึกว่ามึงจะนอนท้องระบมเพราะเจอตีนน้องรหัสกู)
“ไม่มีทางหรอก ระดับผมความเร็วตีนแค่นั้นไม่มีทางโดนอยู่แล้ว ดูด้วยพ่อผมใครส่วนพี่อย่าไปพูดถึงมัน”
(เดี๋ยะๆมึงโดน)
“ขำป่ะล่ะ”
(ขำบ้านมึงดิ่ บอกกูมาเร็วเข้าไม่เป็นไรมากใช่ไหมพ่อโทรหากูว่ามึงโดนตีนใครแล้วเรื่องแตกนะ กูนี่แหละจะเจอ)
“ก็บอกแล้วไงไม่เป็นไรสักหน่อย ลาเต้อย่าห่วงน่า..”
(ไอ้แคป!) เสียงเต้เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นบอกเป็นนัยให้แคปรู้ว่าพี่พูดจริงถามจริง เขาเองก็ขี้เกียจกวนตีนต่อยอมรับไปเลยง่าย ๆ
“เออๆ เจ็บเชี่ยๆ หมัดหนักฉิบ น้องรหัสกับพี่รหัสแม่งไปฝึกมวยมาจากที่เดียวกันป่ะวะเนี่ย ดีนะไม่โดนตีนมันด้วยไม่งั้นป่านนี้จะเดินตรงๆได้เหรอ”
(หึหึหึ)
“แล้วพี่มีอะไรอีกป่ะล่ะ ไอ้ปอมันมองผมตาเขียวแล้วเดี๋ยวไปล้างจานก่อนวันนี้หน้าที่ผมเหอะ” แคปมองไปที่ครัวปอยืนรื้อข้าวของในตู้เย็นออกมากอง ๆ ไว้ที่โต๊ะ คงกำลังคิดว่าเย็นนี้จะทำอะไรกินกันดี
(ไม่มีหรอกแต่กูอยากจะเตือนมึงไว้อย่าง กูไม่รู้นะพวกมึงสามตัวไปทำอิท่าไหนกันมา แต่บอกไว้ก่อนว่าไอ้เอสไม่ใช่คนที่มึงจะฟัดกับมันได้ง่าย ๆ แล้วเพื่อนกลุ่มมันทุกคนก็ไม่ใช่คนที่มึงควรจะยื่นมือเข้าไปยุ่ง)
“ผมกลัวมันตายล่ะ พี่คิดว่าผมกลัวมันงั้นดิ”
(เออมึงเก่งกูรู้ แล้วแต่ละกันเจอมันก็อย่าหลบล่ะ เป็นไรขึ้นมาก็ให้เพื่อนมึงใส่ยาให้นะถ้าเพื่อนมึงยังจะพอทำได้ไม่กระดูกร้าวไปก่อนมึง)
“ไม่อยากคุยแล้ว คำอวยพรไม่ได้เรื่อง วางแล้วนะ”
(แคปอย่า..กูพูดจริง อย่ามีเรื่องกับมันอีกได้ไหม เจอที่ไหนก็ทำเป็นไม่เห็นไม่รู้จักมันซะ ตรงๆเลยนะถ้าหากมึงมีเรื่องขึ้นมาอีกจริง ๆ กูเองก็คงต้องกลายเป็นศัตรูกับน้องรหัสตัวเองแน่ๆมึงรู้อยู่แล้วกูเลือกใคร)
“..........” แคปเงียบไป เขาคว้าซองบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้หนึ่งตัว ลุกขึ้นมองซ้ายมองขวาหาไฟแช็คมาจุด ก่อนเลื่อนประตูระเบียงเพื่อออกไปยืนดูด
(เงียบทำไม โกรธกูอีก เอาเข้าไป)
“ไม่สัญญาว่าจะทำได้อย่างที่บอก แต่จะอดทนให้ถึงที่สุด” เต้รู้ดีว่าถ้าแคปพูดจริงจังน้ำเสียงจะเป็นแบบนี้เสมอ
(ดีมากคาปูคนสวย ถ้ามึงอดทนจนสุดแล้วมันเกินลิมิตของมึง ถึงตอนนั้นจัดเต็มไปเลยไอ้น้อง เข้าใจความหมายกูนะ)
“ผมชื่อแคปครับ คาปูนั่นมันพี่ปัญญาอ่อนเรียกเมื่อสิบปีที่แล้ว ดูหน้าผมด้วยจะเรียกคนสวยก็ให้เกียรติหน้าตาผมหน่อย) แคปส่ายหัวกับคำพูดหยอกล้อของพี่ชาย เมื่อก่อนเขาน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงก็จริง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้น ถึงแม้ว่าลาเต้มักจะหยิกแกมหยอกเขาแบบนี้เสมอ
(หึหึหึ แค่นี้เว้ยไอ้หมา ไว้เจอกันวันอาทิตย์กลับบ้านนะมึง พ่อถามหาแล้ว)
“ครับพี่..”
(น้องกูนี่น่ารักที่คำลงท้ายเหรอวะ.....)
“........” แคปรีบกดวางสายแล้วดับบุหรี่ก่อนเปิดประตูเดินเข้าห้อง เขาโยนมือถือทิ้งที่โซฟาพลางบ่นอุบอิบเหมือนทุกๆครั้งเวลาที่โดนพี่ชายแซว เพราะเต้ชอบทำเหมือนเขาเป็นน้องสาวมากกว่าน้องชายไม่รู้ทำไมตั้งแต่เด็กทั้งพ่อทั้งพี่ชายดูแลเขายิ่งกว่าเด็กผู้หญิง แคปเคยสรุปเอาเองว่าอาจเพราะบ้านเขามีแต่ผู้ชายล้วน และเขาเป็นลูกคนเล็กทั้งพ่อทั้งพี่จึงตามใจและดูแลเขามากเป็นพิเศษ อีกทั้งตอนเป็นเด็กพ่อมักตัดผมให้เขาเป็นทรงบ๊อบน่ารักๆเข้ากับใบหน้ารูปไข่ปากนิดจมูกหน่อยบวกกับผิวขาวเนียนอมชมพู หลายคนเลยพลอยคิดว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิง อีกทั้งเขากับพี่ชอบแกล้งกันอยู่ตลอดตั้งแต่เล็กจนโตพี่เต้ชอบอุ้มเขาไปอวดคนนั้นคนนี้แล้วบอกคาปูเป็นตุ๊กตาที่น่ารัก แต่ตอนนี้มาดูหน้าเขาเถอะมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักกะนิด
“ทำไรกินวะ...” แคปคว้าเอาหมอนอิงขึ้นมากอดพร้อมเดินไปชะโงกหน้าดูในครัว
“มึงอยากกินอะไร มีแค่ไข่กับเนื้อปูสำเร็จ กินเหมือนเดิมอีกมึงเบื่อป่ะล่ะ..” ปอเงยหน้าถาม แคปส่ายหัวบอกไม่เบื่อ เขาลากเก้าอี้ออกมาแล้วคร่อมขานั่ง ซบหน้าลงที่หมอนมองดูเพื่อนตอกไข่ลงในถ้วย
“ถ้าว่างนักมึงก็ไปล้างจาน สองใบตั้งแต่เมื่อเช้ายังกองอยู่ในซิ้งค์เลยเหอะ” ปอบรรจงเทเนื้อปุลงในไข แคปสังเกตดูเขาไม่ได้ใส่น้ำปลาอีกแล้วไม่รู้ว่าทำไม กระทะน้ำมันร้อนมากจนควันขึ้น ปอเทไข่เจียวลงไปเสียงฟู่ววววว ส่งกลิ่นหอมหวลไปทั่วครัว
“หอมมมม..” แคปทำจมูกฟึดฟัด “หิวว่ะ..”
“อย่าเพิ่งเปิดสิวะข้าวยังไม่สุก” ปอตีมือแคปเมื่ออีกฝ่ายจู่ ๆ เดินมาเปิดฝาหม้อหุงข้าว
“หิวแล้วก็หอม”
“เออๆกูรู้ แต่มึงต้องรอเดี๋ยว ไปอาบน้ำไปออกมาข้าวสุกพอดี”
“ห้ามกินก่อนกูนะมึง กูกลัวมึงกินก่อน”
“เออไอ้ห่า กูคงกินก่อนมึงได้หรอกข้าวยังแฉะเป็นข้าวต้มอยู่เนี่ย” แคปคว้างหมอนกลับไปโยนไว้ที่โซฟายาว เขาชี้หน้าปอแล้วรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ จริง ๆ คงจะเรียกว่าวิ่งผ่านน้ำมากกว่าเพราะแคปใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เดินใส่เสื้อออกมาขณะที่หัวยังเปียกโชก
“เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกมึง”
“กูสน?” แคปว่าแล้วเขี่ยขาปอให้หลีกจากทางพร้อมแทรกตัวเข้ามานั่งที่ประจำ ข้าวรอพร้อมไว้อยู่แล้ว อาหารมีอยู่แค่อย่างเดียวคือไข่เจียวปูกับซุปมิโซะคนล่ะถ้วย
“อร่อย..” เขาว่าทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก มือกดรีโมทหาช่องทีวีรายการโปรด
“ยังจะกินได้อยู่นะมึง”
“ทำไมวะ อ้าวแล้วทำไมมึงไม่กินอ่ะ..” แคปหันมาถามเพื่อน ตอนแรกเขาไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำว่าปอเอาแต่นั่งดมข้าวเขี่ยแล้วเขี่ยอีก หน้าตาไร้อารมณ์บอกยี่ห้อว่าไม่สนใจอยากจะกินเลยด้วยซ้ำ
“เจ็บปากอ่ะดิ” ปอว่า
“หือ??” แคปงับช้อนเข้าไปอีกคำ
“เชื่อมึงเลยโดนชกมาแบบนั้นยังทำเฉย”
“อ้าว งั้นจะให้กูนั่งโอดโอยว่าเจ๊บเจ็บแบบนั้นเรอะ..” เอาจริง ๆ ยาดีมากเลยนะ ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยระบม
“เปล่า เออมึงกินต่อเหอะ กูก็แม่งถามไปงั้น..” ปอส่ายหัวให้ตัวเองพอๆกับที่งงๆไปกับแคป แต่ในที่สุดเขาก็คว้าจานตัวเองขึ้นมากิน สองคนกินไปดูการ์ตูนไปหัวเราะกันไป ช่วงนี้โดเรมอนกลับมาฮิตอีกแล้ว
“วันนี้มึงไปค้างกับแพรรึเปล่าวะ..” แคปกินคำสุดท้ายเสร็จ เขาลุกขึ้นถือจานไปเก็บแล้วเปิดตู้เย็นเอาน้ำเปล่ามาดื่ม
“แพรกลับบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้กูต้องไปรับเขาที่สนามบินแต่เช้าเลย”
“อ่อ..”
แคปพยักหน้ารับรู้ คืนนั้นเขาลุกขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงปอเพ้อดังมาก พอไปจับตัวดูถึงได้รู้ว่าเพื่อนมีไข้ต่ำๆ ปอกุมท้องไว้ตลอดแล้วบอกว่าเจ็บ พอแคปเปิดดูถึงได้รู้ว่าท้องปอเขียวช้ำมากคงเพราะตอนโดนไอ้เวรนั่นถีบจนกระเด็น ยิ่งดูก็ยิ่งแค้นแคปกำหมัดแน่นก่อนเอายาฟกช้ำมานวดให้แล้วบอกปอว่าให้นอนดี ๆ
“เออๆ มึงไปนอนเหอะกูฝันว่ะโทษที”
“......” แคปมองหน้าเพื่อนอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ รอยช้ำที่หน้าดีขึ้นแล้วแต่แผลที่ท้องทำให้เขาห่วง
“ไปหาหมอไหมมึง”
“บ้าดิ่ แผลแค่นี้ไกลหัวใจเว้ย กูบอกแล้วไงว่าฝันเลยละเมอเสียงดัง มึงกลับห้องไปได้แล้วไปล๊อคห้องให้กูด้วยนะ” ปอว่าจบตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมโปง แคปยืนจ้องอยู่สักพักตัดสินใจเดินกลับไปหอบหมอนหอบผ้าห่มมานอนข้างกัน
“ทำเหี้ยไรของมึง” ปอโวยวายลุกขึ้นนั่งมองคนที่ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เขา
“กูบอกแล้วไงว่ากูไม่เป็นไร จะมานอนด้วยกันทำไมล่ะวะเตียงยิ่งแคบ ๆ ไอ้แคปมึงกลับไปนอนห้องมึงเลย”
“อย่าละเมอจนถีบกูตกเตียงล่ะสัส นอนๆเดี๋ยวพรุ่งนี้มึงจะได้ตื่นไปรับเมียแต่เช้าไง” แคปไม่สนใจที่เพื่อนไล่ให้ไปนอนห้องตัวเอง เขาพูดจบกดหัวเพื่อนให้นอนลงไปส่วนตัวเองก็นอนหลับตาอยู่ข้าง ๆ กัน ปอจับมือแคปเหวี่ยงไปหาเจ้าตัว เขาจะอ้าปากด่าอีกก็เจอแคปกดหัวลงมาอีกปอเลยต้องจำใจได้ยินแต่เสียงเล็กหัวเราะหึหึกลับมาอีกปออมยิ้ม ในที่สุดเขาก็หลับลงไปโดยมีเพื่อนสนิทที่สุดนอนอยู่ข้าง ๆ
.
.
(ต่อด้านล่าง)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-01-2015 22:25:26
.
“พี่แคปช่วยแยมกินสิคะ ไหนบอกแยมว่าร้านนี้อร่อยไงตัวเองไม่เห็นจะสั่งเลยอ่ะกินแต่กาแฟขมๆอยู่นั่นแหละ” น้องแยมเด็กบริหารตัวเล็กน่ารัก ผิวขาว ผมสีน้ำตาลยาว สเป็คเดิมๆของแคป
“อะไรกาแฟขมๆนี่เขาเรียกเอสเพรสโซ่ แยมเอาเค้กเพิ่มอีกไหมครับเดี๋ยวพี่ไปสั่งให้นะ”
“บ้า แยมอ้วนเป็นหมูแล้วยังจะถามอีก เค้กสามชิ้นผู้หญิงที่ไหนเขากินกันล่ะ”
“อาทิตย์ละครั้งไม่เป็นไรมั้ง..” เขาพูดอย่างเจ้าเล่ห์ แคปยกยิ้มนิดๆพร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยลูกเล่นแพรวพราว ก่อนยกแก้วกาแฟขึ้นดูด
“พี่แคปชอบกินเอสเพรสโซ่เหรอคะ มาทีไรสั่งแต่อันนี้อ่ะ ไม่กินอันอื่นๆบ้าง คาราเมลเฟรปเป้เขาก็อร่อยนะ ลาเต้ ม็อคคา คาปูชิโน่”
“ไม่ครับ ของพี่ต้องเอสเพรสโซ่เท่านั้น” แยมไม่เคยรู้ว่าชื่อจริงของแคปคือ คาปูชิโน่ จะว่าไปพ่อเขานี่ถือว่าแปลกมากทีเดียว เฮ้ยโก้เป็นบาริสต้าที่หลงใหลการสะสมเมล็ดกาแฟและชื่นชอบการชงกาแฟทุกรูปแบบ เพราะงั้นจงอย่าแปลกใจที่เขากับพี่ชายถึงมีชื่อแปลกประหลาดอะไรแบบนี้
“แต่จริง ๆ กาแฟที่แยมพูดมาทั้งหมดนั่นต้องใช้เอสเพรสโซ่เป็นตัวชงนะ พี่ถึงมีความรู้สึกว่าเอสเพรสโซ่เพียวๆไปเลยมันน่าจะอร่อยกว่า ซึ่งมันก็อร่อยจริง” น่าเสียดายอีกอย่างที่แยมไม่เคยรู้ว่าบ้านแคปเปิดร้านกาแฟ เขาเคยคิดว่าสำหรับคนที่เขาจริงจังด้วยเท่านั้นจึงจะพาไปกินกาแฟฝีมือเฮียโก้ได้
“รักเดียวใจเดียวว่างั้นเถอะ”
“อือฮึ เอสเพรสโซ่กินแล้วไม่อ้วน ไม่มีนม นมน้อย ไม่เหมือนพวกชาเขียวปั่นนี่ นมเยอะแต่ไม่อร่อย..” แคปแกล้งกัดน้องแยมด้วยคำพูดเบา ๆ เพราะเธอชอบกินแต่ชาเขียวที่ทั้งหวานทั้งมัน แล้วก็ชอบมาบ่นว่าตัวเองอ้วน
“พี่แคปบ้า ถามจริงแยมอ้วนมากป่ะ เดี๋ยวจะลดน้ำหนักอยู่นะ พี่แคปอย่าเบื่อแยมนะคะ” เมื่อผู้หญิงถามว่าตัวเองอ้วนไหมผู้ชายจะมองที่ตรงไหนถ้าไม่ใช่นมตูดและขา แคปกวาดสายตาทั่วร่างเล็กด้วยความชำนาญทำทีเป็นขยับตัวออกนิดๆจะได้มองท่อนขาเพรียวที่ใต้โต๊ะได้ถึง
“ไม่เบื่อหรอกครับ พี่ชอบอ้วนๆนะกอดแล้วอุ่น” ความจริงเขารู้สึกดีๆนะกับผู้หญิงอวบนิดๆ ผอมแห้งมากๆไม่สเป็ค
“คนบ้า หนักจะตายยังจะชอบอีก” แยมเขินกัดหลอดจนเหมือนจะขาดเป็นสองท่อน
“หนักตอนไหนอ่ะ ไม่หนักนะไม่ได้รู้สึกว่าหนักเลยนี่”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวพอเจอผู้หญิงสวย ๆ หุ่นดีๆพี่แคปก็เบื่อแยม พี่แคปเจ้าชู้เขารู้กันหมดอ่ะ”
“เจ้าชู้ที่ไหน มีแยมคนเดียว”
“อย่ามาตอแหล แยมรู้หรอกเรื่องยัยแป้งสาววิทย์คอมอ่ะแต่นี่ทำไม่รู้ไม่เห็นให้หรอกนะขี้เกียจมีปัญหา ถ้าแยมยังเป็นที่หนึ่งของพี่อยู่ก็โอเคอ่ะ ยกเว้นแค่อย่างเดียว..”
“จริงดิ่? อะไรครับ...” แคปเลิกคิ้วถาม นี่คือข้อดีอย่างนึงของแยมที่ทำให้แคปคบเธอได้นานกว่าทุกคนหน่อย ๆ
“ถ้าพี่แคปคบผู้ชายเมื่อไหร่ก็บายค่ะ แยมซีเรียสมากนะเรื่องเนี๊ยะ ตอนที่ตัดสินใจคบพี่นะดูแล้วดูอีกจนแน่ใจว่าพี่แคปไม่ใช่แน่ ๆ อ่ะ”
“ตลกแล้วครับแยม พี่ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก ทั้งเนื้อทั้งตัวเนี่ยให้แยมคนเดียวเลยนะ ทำให้รู้อยู่เกือบทุกครั้งที่ไปค้างด้วยแล้วนี่” แคปส่งสายตาเจ้าชู้ ยื่นหน้าไปใกล้ ๆ จนหน้าผากจะชนกับเธอแล้วทำเสียงกระซิบกระซาบที่ท้ายประโยค
“คนบ้าเมื่อคืนก็ไม่มาค้าง แยมรอตั้งนาน คนเจ้าชู้..” แยมเอื้อมมือมาตีแขนเขาเบา ๆ เธอหน้าแดงนั่งม้วนไปม้วนมาแคปเลยคว้ามือเธอมาจับไว้ก่อนที่แยมจะตักเอาเค้กสตอเบอรี่ชิ้นนุ่มป้อนส่งให้ทาน มุมปากเจ้าเล่ห์ของแคปจุดรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง จ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่แพรวพราว
“ไหนว่าชอบให้พี่เจ้าชู้ไง..” กลิ่นหอมของสตอเบอรี่ลอยออกมาจากปากที่ใกล้ชิดกัน
“คนนิสัยไม่ดี อย่าทำสายตาแบบนั้นใส่แยมนะ” แยมเขินอายขึ้นอีกเป็นเท่าตัว พอดีว่ามีข้อความเข้ามาแคปเลยนั่งกดโทรศัพท์มือถือไป แยมเองก็ทานเค้กกับดูดชาเขียวปั่นไปเรื่อย ๆ เขาสองคนไม่ได้รีบร้อนไปไหน วันนี้แยมมีเรียนเช้าตัวเดียวเพราะงั้นแคปเลยอาสาว่าจะไปรับที่หอ เขารอจนเธอเรียนเสร็จแล้วจึงพามาทานเค้กกันแถวหน้ามหาวิทยาลัย บรรยากาศดีๆกับร้านกาแฟบวกไอศครีมที่สาวๆชื่นชอบ
ขณะเดียวกัน
“เมย์จะลงไหมครับ เดี๋ยวพี่แวะซื้อกาแฟให้เพื่อนแปป”
“ไม่อ่ะค่ะร้อนเมย์ไม่อยากลง พี่เมี่ยงนี่ก็เหลือเกินทำไมไม่ขับรถมาซื้อเองนะใช้พี่เอสทำไมก็ไม่รู้ต้องถ่อออกมาแต่เช้าเนี่ยยังนอนไม่อิ่มเลย”
“บ่นทำไม น่าเบื่อ”
“เอ๊ะ พี่เอส อย่ามาว่ากันนะ”
“ถ้าไม่อยากให้พี่ดุก็อย่าลามปามเพื่อนพี่แบบนั้น”
“อ๋อ แตะไม่ได้ใช่ไหม พี่เมี่ยงนี่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็สำคัญกับพี่เสมอนะคะ สำคัญกว่าเมย์อีกงั้นสิ”
เอสเบรครถลงทันทีที่คำประชดประชันหลุดจากริมฝีปากเล็ก เขาส่ายหัวก่อนเปิดรถแล้วเดินลงไปทิ้งให้น้องเมย์ดาวบัญชีของปีนี้ที่คบกับเขามาได้เดือนกว่า ๆ หงุดหงิดหัวเสียอยู่คนเดียว ไม่รู้เพราะนิสัยขี้เบื่อและไม่ค่อยจริงจังอะไรกับใครนานๆใช่รึเปล่าที่ทำให้เขาคบใครได้ไม่ทนไม่นานขนาดนี้ สถิติสำหรับคนที่ยาวนานที่สุดที่เคยคบมาคือสองเดือนกับอีกสิบสี่วันเป็นข้อมูลจากพวกไอ้ชิพและไอ้เมี่ยง ไม่รู้ว่าเขาจะทนความเอาแต่ใจของเธอได้อีกนานแค่ไหน
“คาปูชิโน่เย็นกับม๊อคค่าเฟรบเป้ครับ”
“แก้วเล็กแก้วใหญ่คะ”
“แก้วใหญ่ทั้งคู่ครับ” เอสเดินเข้ามาสั่งที่เคาน์เตอร์ จ่ายเงินเสร็จรอรับเครื่องดื่มฟังเพลงบรรเลงเบา ๆ ที่คลอเรื่อยๆแต่ เสียงทุ้มๆของใครสักคนที่กำลังนั่งป้อหญิงดันแว่วมาเข้าหู
“ไหนดูซิแก้มยุ้ยๆนี่เปื้อนเค้กไปหมดแล้วครับ พี่เช็ดให้นะ..” เอสมองคนที่นั่งหันหลังให้เขาในทันที สาวสวยที่นั่งอยู่ต่อหน้ายิ้มเขินหน้าแดงมีเอามือไปหยิกแขนอีกฝ่ายนิดๆด้วย
“อย่าสิพี่แคปน่ะ แยมไม่ใช่เด็กสักหน่อยเช็ดเองได้น่า..”
“อย่าดื้อสิครับ เดี๋ยวพี่เช็ดให้ ดีกว่าน้องแยมเช็ดเองตั้งเยอะนะ..”
“......” แยมนั่งนิ่ง ๆกัดปากรอ ให้แคปหยิบทิชชู่มาเช็ดออกให้ ขณะที่ตากลมโตมองไปรอบๆอย่างเขินอายกลับมาสะดุดลงที่ชายหนุ่มคนที่กำลังยืนรอกาแฟอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ แยมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ๆ พลางกล่าวโทษตัวเองว่าผู้ชายหน้าตารูปร่างดีคนนี้เข้ามายืนอยู่ต่อหน้าต่อตาเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่รู้ตัวเลยสักนิด เอสมองเห็นตาโตๆจ้องเขาแทบจะกลืนกินลงไปทั้งตัวก็อดที่จะนึกขำออกมาไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ลุคภายนอกน่ารักเรียบร้อยแต่แววตานั้นยั่วยวนและเต็มไปด้วยลูกเล่นที่แพรวพราวเหมือนสาวเปรี้ยวที่เขามักเจอตามสถานเริงรมย์ยามค่ำคืน ที่จริงแล้วเขาไม่ได้สนใจอะไรเธอนักหรอกถ้าจะจำไม่ได้ว่าไอ้แผ่นหลังของคนที่นั่งป้อสาวหันหลังให้เขาอยู่ตอนนี้คือไอ้แคป! ไอ้เด็กเกษตรคนที่พาเพื่อนมาหาเรื่องไอ้เมี่ยงเพื่อนเขาเมื่อวาน รสจุกที่ท้องกับรอยเขียว ๆ ที่ขายังทำเขาเจ็บระบมมาจนถึงตอนนี้
เอสพยักหน้านิดๆยกยิ้มกรุ้มกริ่มให้เธอแค่นั้นก็ทำเอาแยมแทบละลาย เธอจ้องเขาชนิดว่าไม่ยอมให้หลุดออกจากกรอบสายตาเลยแม้แต่นิด
“มีอะไรครับแยม..” ดูท่าแคปจะรู้ตัวซะแล้วว่าผู้หญิงของเขากำลังจ้องใครบางคนอยู่ด้านหลังตัวเขาเอง
แคปหันขวับกลับมามอง ตาเฉี่ยวเบิกกว้าง คิ้วกระตุกขึ้นมาทันทีเพราะเอสยังยกยิ้มให้แฟนของเขาไม่หยุด แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่าไอ้เหี้ยนั่นมันยักคิ้วกวนตีนส่งมาให้แคปอย่างท้าทาย
“สัส...” แคปแค่นสบถในคอ กำลังจะลุกขึ้นอย่างฉุนเฉียว อยากจะเดินเข้าไปกระชากไอ้บ้านั่นแล้วชกตามันสักหมัดสองหมัดตอบแทนที่มันตบหน้าเขาเมื่อวานกับรอยชกที่ปากนี่อีก ยังเจ็บไม่หาย แต่สัญชาตญาณบางอย่างเตือนให้เขาชะลอทุกอย่างไว้ก่อนเมื่อน้องพนักงานเรียกไอ้บ้านั่นเพื่อรับเครื่องดื่ม
“ขอบคุณครับ” เอสบอกขอบคุณอย่างสุภาพแล้วหันมาแสยะยิ้มยั่วให้แคปอีกครั้ง คราวนี้คนตัวเล็กไม่รอช้าลุกขึ้นทันทีแต่เอสที่ไวกว่าก้าวเข้ามากดไหล่เขาให้นั่งลงตั้งแต่เมื่อไหร่
“ทำหน้าตาแบบนั้นเดี๋ยวแฟนมึงก็กลัวหรอกว๊า..” เขากระซิบที่ริมหูเล็ก แคปรีบผลักออกแล้วสบถเบา ๆ กะให้เอสได้ยินแค่คนเดียว
“สัส...ออกไปให้พ้นกูเลย”
“หึ ตลก กูอยากใกล้มึงรึไง..”
“......” แคปชี้หน้ากัดฟันกรอดด้วยความโมโห จะด่าจะว่าก็ได้ไม่เต็มปาก เห็นแก่ที่เขาพาสาวมากินเค้กอารมณ์ดี ๆ ทำไมต้องซวยมาเจอไอ้ห่านี่ด้วยก็ไม่รู้
“แฟนมึงน่ารักนะ..” เอสนึกสนุกลากเก้าอี้ออกมานั่งลงข้างๆ แคปรีบขยับออกห่าง
“ปัง! ไอ้เหี้ย มึงจะเอาไงกับกู..” แคปตบโต๊ะเสียงดัง ด่ากราดขึ้นพลางลุกพรวดพราดทำหน้าตาน่ากลัว จนคนทั้งร้านหันมามอง แยมเองก็ดูตกอกตกใจขณะที่เอสดึงแขนแล้วกระชากให้นั่งลงที่เดิม
“บอกแล้วไงมึงจะทำให้น้องเขากลัวนะ..” แคปกัดฟันกรอด มองหน้าแยมที่เริ่มซีดขึ้นนิดๆ เธออาจจะกำลังกลัวเขาอยู่จริงอย่างที่ว่า แคปโหมดนี้แน่นอนว่าแยมยังไม่เคยได้เห็น เพราะงั้นเขาจะนับหนึ่งถึงสิบปลอบใจตัวเองให้เย็น ๆ ไว้ก่อน
“พี่แคปเป็นอะไรรึเปล่าคะ” แคปส่ายหน้าบอกว่าไม่ แยมไม่อยากเซ้าซี้อีกตอนนี้เธอโฟกัสสายตาไปที่อีกคนมากกว่า ซึ่งนั่นยิ่งทำให้แคปหงุดหงิด
“อะ...เอ่อ พี่คือพี่เอสใช่ไหมคะ พี่เอสวิศวะปีสอง..” แยมถามขึ้นอย่างไม่รู้เรื่องว่าสองคนแทบจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว เธอกัดปากรอคำตอบด้วยใจที่เต้นดังตุ่บตั่บ เธอเคยเห็นเขาตั้งแต่งานมหาลัยเมื่อต้นปี ตอนนั้นพวกรุ่นพี่หลายคนบอกให้เธอรู้ว่าเอสคือคนที่เมื่อปีกลายวิศวะอยากจะให้ลงประกวดเดือนคณะมากที่สุด แต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจโดนตื้อแค่ไหนก็ไม่ยอมสนทั้งที่รูปร่างหน้าตาชนะคนอื่นๆชนิดขาดลอย และที่เป็นข่าวครึกโครมแบบสุดๆคือตอนที่เอสกับพี่รหัสของเขามีเรื่องมีราวกับคณะสัตวแพทย์ตอนงานกีฬาของมหาลัยทีมบาสสองคณะแทบจะฆ่ากันตายเดือดร้อนกรรมการจากคณะเทคนิคการแพทย์ต้องเข้ามาช่วยห้าม ตอนหลังได้ยินข่าวว่ากอดคอกินเหล้าเข้าใจกันดีแล้ว
“ใช่ครับ รู้จักพี่ด้วยเหรอ..” เอสมองหน้าเธอพร้อมกับค้อมหัวให้นิดๆ ไม่คิดว่าเธอจะรู้จักเขาด้วย
“โอ๊ยแยมดีใจจังเลยค่ะ เคยเห็นพี่ตั้งแต่ตอนช่วงงานเฟรชชี่ไนท์ของมหาลัย พี่ดังมากเลยรู้ไหมคะ สาวๆคณะแยมไม่มีใครไม่รู้จักพี่หรอกค่ะ พี่เอสน่ะไอดอลแบดบอยขวัญใจสาวๆทุกคณะน่ะแหละ”
“นี่คงเป็นคำชมใช่ไหม..” เอสยิ้มบาง ๆส่งให้
“ชมสิคะ”
“งั้นก็ขอบคุณมาก น้องแยมก็น่ารักครับ แต่น่าเสียดายไปนิดนะ...” เอสว่าแล้วแสร้งพ่นลมหายใจแบบเซ็งๆ เขาลุกขึ้นปรายสายตามองแคปนิดหน่อยพอเห็นอีกฝ่ายนั่งทำหน้าหงุดหงิดยิ่งพาให้อยากแกล้งเพิ่มขึ้นอีก
แผนร้ายอยู่ในใจเขาตั้งแต่ลากเก้าอี้ออกมานั่งด้วยแล้ว
“น่าเสียดายอะไรคะพี่” แยมทำหน้าสงสัย
“ก็น่าเสียดายที่.......มานั่งให้เมียพี่จีบอยู่แบบนี้ไงครับ หึหึ..”
ไม่ใช่แค่แยมเท่านั้นที่ตาโต แคปที่นั่งฟังอยู่ด้วยนี่ตาเบิกกว้างจนเกินลิมิต เส้นด้ายแห่งความอดทนขาดผึงลง เขาลุกพรวดขึ้นแบบที่ใครก็ห้ามไม่อยู่อีกแล้ว
“ไอ้สัส! มึงพูดเรื่องเหี้ยไรวะห๊ะ!!” มือเล็กยื่นเข้ากระชากคอเสื้อคนตัวสูงเหวี่ยงทีเดียวดันไปถึงกระจก ผู้คนในร้านแตกตื่นแต่แคปไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้น เอสไวกว่าเพียงนิดเมื่อเขาคว้าจับข้อมือเล็กบิดแล้วไขว้ไปไว้ข้างหลัง แคปใช้อีกมือจิกหัวดำๆลงมาทันทีเอสเจ็บจนเหมือนหนังหัวจะหลุดเขารีบปล่อยข้อมือเล็กนั่นออก
“ร้ายจริง ๆ นะมึง” เอสสบถ น้องพนักงานยืนหน้าเสียอยู่หลังเคาน์เตอร์ ลูกค้าอีกสองโต๊ะเดินเลี่ยงหลบออกไป แยมเองก็ลุกขึ้นมองเขาสองคนกล้าๆกลัว ๆ
“ปัง! ...ไปเจอกันข้างนอก มึงกูตัวๆกันเลย” แคปทุบโต๊ะเสียงดัง ว่าแล้วเดินเข้าไปคว้าเอากุญแจรถกับโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด เขาดึงข้อมือแยมออกมาด้วยกันก่อนปรายตามองไปที่อีกคนเหมือนกำลังบอกเป็นนัยว่าให้ไปเจอกันข้างนอก
“โทษทีนะครับที่มีเรื่อง..” เอสเดินผ่านไปที่เคาน์เตอร์เขาวางใบพันไว้ให้หนึ่งใบสำหรับค่าเสียหายบางส่วน น้องพนักงานรีบพยักหน้ารับพร้อมยกมือขึ้นไหว้อย่างเบลอๆ ไม่รู้ใครอายุมากกว่าน้อยกว่า
“พี่แคป..เดี๋ยวค่ะ..” ที่ด้านนอกแยมรั้งแขนตัวเองไว้นิดๆเพราะว่าแคปเดินเร็วมากและหน้าเครียดจัด จะว่าลากแขนเธอเดินออกไปเลยก็ว่าได้ แคปโบกแท็กซี่ให้ขณะที่แยมยังไม่ตั้งตัวไม่ทันติด เธอทำทีท่างงๆ จริง ๆ คงงงตั้งแต่เจอประโยคเด็ดของเอสแล้ว
“พี่แคป แยม..”
“แยมกลับเองนะครับ เดี๋ยวพี่ต้องทำธุระไว้เย็นนี้พี่โทรหานะ”
“ตะ...แต่....”
“มีหลายเรื่องที่ต้องอธิบาย อย่าไปฟังที่ไอ้เวรนั่นมันพูดล่ะ พี่กับมันไม่ถูกกันน่ะ ดึกๆพี่โทรหานะ” แคปจับแยมยัดเข้ารถแล้วปิดประตูให้ แท็กซี่ออกตัวในทันที เขาหันไปหาคนที่ยืนรออยู่แล้ว
“มึงว่ามาจะเอาตรงไหน” แคปถามจริงจัง แต่ดูเหมือนเอสจะมีสีหน้ากังวลอะไรบางอย่าง
“ไอ้เหี้ย! ถามไม่ตอบนะมึง กูถามว่าจะเอาตรงไหนห๊ะ” เมื่อเอสไม่ตอบแคปจึงผลักไหล่แกร่งนั้นแรง ๆ หนึ่งครั้ง เอสเซนิดๆแต่ด้วยสัญชาตญาณเขาคว้าจับข้อมือแคปไว้ในทันทีแล้วบิด
“พูดดีๆ อย่าตะคอก..”
“กูไม่จำเป็นต้องพูดดีกับมึง จะเอาตรงไหนตอบ!!” แคปยิ่งดิ้นเอสยิ่งบิดแน่นเป็นเท่าตัวนั่นทำเอาเขาปวดหนึบไปทั้งแขน
“ยังเอาไม่ได้ กูเองก็มีคนรออยู่ที่รถ” เอสว่าเสียงนิ่ง ๆ มองไปที่รถตัวเอง สาวสวยตุ๊กตาหน้ารถตอนนี้นั่งหน้าหงิกหน้างอเพราะรอนานแล้ว “น่าเสียดายนะไมมีเวลาเล่นกับมึงว่ะวันนี้”
“ก็แล้วจะเอายังไงล่ะห๊ะ ดีแต่ปากใช่ไหมมึงอ่ะ..” แคปจ้องใบหน้าคมท้าทาย พูดแต่ละทีนี่เขาทั้งกระโดดทั้งเขย่งไหนจะต้องตะโกนใส่หน้ามันต้องผลักอกมัน แล้วไอ้สีหน้าท่าทางกวนตีนแบบนั้นยิ่งมองแคปยิ่งฉุน
“เจอกันครั้งต่อไปมึงกูตัวต่อตัว” เอสพูดขึ้นเรียบ ๆ ตกลงนัดหมายเสร็จสรรพ
“ได้เลยไอ้เหี้ย..แต่ในเมื่อวันนี้อารมณ์กูเสียแล้ว เพราะงั้นขอมัดจำจากมึงไว้ก่อนละกัน..ผั๊วะ!” แวบหนึ่งของสายตาแคปมองเห็นช่องทางเปิดจุดอ่อน เขาเตะเข้าที่ขาเอสแบบจัง ๆ ก่อนหลุดออกมาจากมือแข็งแกร่งนั้นได้ แล้วเสริมออปชั่นผลักจนเอสกระเด็น
“อึกก บ้าฉิบ..” เอสครางออกมาเพราะเจ็บ ตัวเขาเซมาจนถูกรถ เมย์รีบเปิดประตูออกมาดู
“พี่เอสอะไรกันน่ะคะ” เธอทำหน้าตกใจ แต่เอสบอกไม่เป็นไรแค่เล่นกันกับเพื่อน
“เพื่อนพี่เอสงั้นเหรอคะ เรียนคณะอะไรน่ะเมย์ไม่เคยเห็นเลย ทำไมถึงดุแบบนั้น”
“.......” บางครั้งเอสเองก็รู้สึกรำคาญความจู้จี้อยากรู้นั่นโน่นนี่ไปหมดของผู้หญิงขึ้นมาเสียดื้อๆ
“พี่เอส เมย์ถามก็ตอบสิคะ”
“ไม่มีอะไรขึ้นรถเถอะ”
“พี่เอส!”
“.......” มันหน้าที่อะไรกันที่เขาจะต้องคอยรายงานทุกเรื่องให้เธอรู้ เอสส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย
“เงียบอีกแล้วนะ ไม่อยากคุยกับเมย์งั้นเลิกกันเลยดีไหม”
“จะเอาแบบนั้นเหรอ พี่พร้อมนะที่ถามน่ะคิดดีแล้วใช่ไหม”
“พี่เอส!”
“..........”
“.........” น้องเมย์คนสวยนั่งหน้างอตลอดทาง ขณะที่เอสไม่ได้สนใจเลย
.
“โอ๊ยยยเจ็บฉิบหายเลย บิดจนแขนกูกระดูกแทบร้าว ระบมไปหมดสัสเอ๊ย..” แคปขับรถกลับห้อง ปอกับอาร์นอนดูทีวีอยู่ด้วยกัน วันนี้เขากับปอไม่มีเรียนแต่อาร์น่าจะมีวิชาเลือกหนึ่งตัวตอนเช้าเสร็จแล้วคงแวะเข้ามาที่ห้องเขา
“มาแล้วเหรอมึง ทำหน้าตาอะไรแบบนั้นวะ..” ปอเงยหน้าถาม ลุกขึ้นนั่งพิงโซฟาดีๆ อาร์ขยับออกไปนิดๆ ทำให้แคปเข้ามานั่งด้วยกันได้
“แล้วมึงอ่ะ ทำไมกลับมาเร็วนักวะ ไหนว่าไปรับแพร์” แคปล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง ส่อง ๆ ดูไอจีกดไลท์รูปไปเรื่อยเปื่อย พอเห็นว่าไม่มีอะไรเล่นเลยโยมือถือทิ้ง
“รับเสร็จแล้ว ส่งถึงหอแล้ว”
“อะไรวะ กูเชื่อมึงเหรอสัส รับเสร็จปุ๊บส่งเสร็จปั๊ปจะกลับเลย อย่างคุณปอนี่ผมว่ามันไม่ถูกต้องอยู่นะ ทุกทีเห็นอยู่ด้วยกันทั้งเช้าทั้งเย็น”
“ไอ้เหี้ยแคปพูดซะกูเสียหมด”
“งั้นมึงก็รีบบอกความจริงมา ไอ้ที่มึงไลน์ไปเรียกให้กูกลับเร็ว กับไอ้ที่มึงกลับมาเร็ววันนี้นี่ มันมีอะไรแอบแฝงอยู่ใช่ไหม” แคปนึกถึงข้อความที่เขาได้รับเมื่อตอนนั่งกินกาแฟอยู่ที่ร้าน
ปอยิ้มกรุ้มกริ่ม ในที่สุดบอกแคปไปว่ารุ่นพี่โทรเรียกให้ไปรวมตัวกันที่แปลง19 ดินแดง นั่นเป็นสถานที่สำหรับปลูกพืชไร่พืชสวนที่พวกเขารับผิดชอบอยู่ พรุ่งนี้มหาลัยจะเปิดตัวงานเกษตรเป็นวันแรกจริง ๆ พวกเขาเซ็ตทุกอย่างไว้เกือบหมดแล้วอาจจะมีบางอย่างที่ต้องเพิ่มเติม
“ไอ้แคปตกลงพรุ่งนี้มึงได้เฝ้าจุดไหนวะ” อาร์ถามขึ้นบ้าง ยกมือแคปขึ้นมาดูเจอรอยเขียว ๆ เขาเลยเอานิ้วจิ้มๆหน้าผากแคปแล้วทำหน้าตาสงสัย แคปส่ายหัวไถลตัวจากโซฟาลงที่พื้นก่อนกลิ้ง ๆ ตัวไปตามพื้นพรหมแล้วไปนอนอยู่หน้าทีวีแทน
“กูบอกอาจารย์ไปแล้วว่าจะไปเฝ้าแม่ไก่ออกไข่แต่จารย์น่ะบอกให้กูไปเฝ้าแปลงข้าวโพดกับแปลงมะเขือเทสที่ปลูกโชว์”
“อ้าวจริงดิ่” ปอตกใจนิดๆ เขากับแคปขอไปเฝ้าเล้าไก่ ไปๆมาๆไงเหลือเขาแค่คนเดียววะเนี่ย
“แล้วพวกมึงอ่ะ” แคปตีคิ้วตอบว่าจริงแล้วถามปอกับอาร์ต่อ
“กูก็เฝ้าแม่ไก่กกไข่นั่นแหละ แต่แถมแม่วัวเพิ่มมาอีกเพราะอยู่ในโซนเดียวกัน แดกมาม่าละกันนะจะได้ไม่เสียเวลาเดี๋ยวต้องออกไปประชุมกันอีก” ปอลุกขึ้นเดินไปที่ครัว พวกเขามีประชุมกับรุ่นพี่ช่วงเย็นเดี๋ยวคิดว่าต้องออกไปกันแล้ว กินมาม่ารองท้องไปก่อนจะได้ไม่หิวกันมากกว่าจะเลิก
“ส่วนกูอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมึงหรอกไอ้แคป กูเฝ้าแปลงแตงโมกับฟักทองว่ะ”
สามคนมองกันแล้วส่ายหน้าปลงกับตัวเองที่ขอลงอย่างนึงแต่อาจารย์จับยัดให้ลงอีกอย่างอย่างช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ แคปลากอาร์ลงมานอนดูหนังข้าง ๆ ขณะที่ปอเริ่มลงมือทำอาหาร เขาไม่ได้เล่าเรื่องที่ไปเจอเอสให้เพื่อนฟัง แต่คิดไว้อยู่ว่าถ้าหากเจอกันจัง ๆ วันไหนคงเกิดเรื่องขึ้นมาอีก แคปยกข้อมือเขียว ๆ ขึ้นมาดู รอยช้ำที่แขนยังคงเด่นชัด
“เจอกันอีกวันไหนกูจัดมึงแน่ๆอ่ะไอ้เอส..” เขาพึมพำเบามากๆ แต่อาร์ยังคงหันขวับมามองคิ้วขมวดทำหน้าสงสัย แคปรีบส่ายหัวแล้วชี้ๆบอกให้สนใจทีวีต่อ
.
.
(มีต่อ)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-01-2015 22:26:17
.
หลังจากส่งเมย์ที่คณะเสร็จ เอสขับรถกลับมาที่ตึกเรียนของตัวเอง เพื่อน ๆ นั่งล้อมวงกันอยู่ที่โต๊ะเดิม
“อ่ะ กาแฟ...” ยื่นกาแฟส่งไปให้เมี่ยง คนรับทำหน้างงๆเพราะเอสเข้ามาช้ามากกกกก ขณะที่ ชิพกับบุ้งที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆก็งงไม่ต่างกัน พวกเขาทุกคนรอเข้าเรียนบ่าย
“ยี๋ ทำไมมันละลายไปหมดแบบนี้ล่ะวะไอ้เอส” เมี่ยงที่ใบหน้ายังมีรอยพลาสเตอร์หลงเหลืออยู่ดูดม๊อคค่าปั่นตามที่โทรสั่งแล้วทำหน้าเบ้
“แดกๆไปเหอะ ของกูนี่ยิ่งกว่าน้ำเปล่าจะโยนทิ้งก็เสียดายแก้วละตั้งหลายตังค์นะมึง” แน่นอนว่าเอสหมายรวมถึงใบพันที่วางไว้เพื่อชดใช้ค่าเสียหาย แต่เพื่อนๆไม่รู้เรื่อง ขาตรงที่โดนเตะปวดหนึบขึ้นมาเขาส่ายหัวสบถอยู่ในใจถึงความร้ายกาจของแคป
“อย่ามาขี้งกไอ้เหี้ย แก้วละไม่เกินสี่สิบ” เมี่ยงผลักหัวเขาแล้วจะหยิบแก้วของเอสมาชิมดู ปรากฏว่าเอสมือไวกว่าคว้าแก้วตัวเองไว้ทัน
“ของตัวเองก็มีมายุ่งของกูทำไม”
“ชิมหน่อย นิดเดียว”
“ไม่เอา กินของมึงไป” เขาผลักมือเมี่ยงออก เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแต่ไม่ใช่ของเอส เป็นบุ้งกดรับสาย ชิพที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ส่ายหัว เอสเลิกคิ้วสงสัยเมี่ยงเลยกระซิบบอกว่าโรสแฟนบุ้งโทรมาเกือบสิบรอบแล้ว วางปุ๊ปโทรวางปุ๊ปโทรไม่รู้เล่นเหี้ยไรกัน
“มิน่าไอ้ชิพหน้าอย่างกับตูด”
“พ่องสิ” ชิพที่ได้ยินถีบขาเอสมาที่ใต้โต๊ะ คนขายาวกว่าหลบทันเป็นเมี่ยงที่ขาสั้นและไม่รู้เรื่องโดนชิพเตะขาเข้าแบบจัง ๆ
“ไอ้สัสชิพกูเจ็บแม่งถีบมาได้” เมี่ยงโวยวาย
“กูจะถีบไอ้เอสต่างหาก”
“แต่มันโดนกูเหี้ย”
“เออๆโทษที” ชิพบอกขอโทษแล้วปรายตามองไปที่บุ้งอีกครั้ง รายนั้นวางมือถือลงแล้ว
“สายใครวะไอ้บุ้ง คุยเหี้ยไรยิ้มจนหน้ามึงใหญ่เท่าเกียร์คณะแล้ว” เอสแซวเพื่อน
“มันก็คงคุยกับคนที่มันจะฝากเกียร์ฝากใจไว้กับเขาล่ะมั้งนะ” ชิพแอบกัดเพื่อนสนิทนิดๆ ความจริงเขาสี่คนรวมทั้งเอสและเมี่ยงเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มอต้น แต่พิเศษขึ้นมาอีกนิดที่เขากับบุ้งนั้นบ้านอยู่ใกล้ๆกันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจนมาสนิทกันจริงจังเมื่อตอนรวมกลุ่มมัธยม แม้กระทั่งสอบเข้าเรียนต่อก็ยังเข้าได้ที่เดียวกันเลขที่นั่งสอบติดกัน ตั้งแต่นั้นมามีชิพที่ไหนมักจะมีบุ้งที่นั่น
“ใจอยู่ที่เกียร์ เกียร์อยู่ที่ใด ใจอยู่ที่นั่นน่ะเหรอวะ หื้ม??” เมี่ยงทำหน้าทำตาแซวบุ้ง เลยโดนโบกหัวไปสองที
“เกียร์อยู่กับกูเว้ยไอ้เหี้ย ยังไม่ได้ให้ใครหรอกห่า พูดมากนะมึงเดี๋ยวกูตบปากฉีกให้”
“ไอ้บุ้งบ้า” เมี่ยงต่อว่าหน้างอๆ เมื่อบุ้งทำท่าง้างฝ่ามือแกล้งจะตบ เขาแกล้งซบไหล่ชิพโดนบุ้งดึงออกแรงมากแล้วเหวี่ยงเมี่ยงไปใส่อกเอสแทน
“มึงยุ่งไรด้วยกูจะอ้อนไอ้ชิพ”
“ไม่ต้องอ้อนมัน มาอ้อนตีนกูนี่มา” บุ้งยกขาขึ้นทำท่าจะถีบใส่แต่โทรศัพท์ดันดังขึ้นมาอีก เขาสบตากับชิพนิดหน่อยก่อนกดรับสาย
“อีกแระ คนเก่าๆ” เมี่ยงตีคิ้วบอกเบา ๆ เมื่อมองเห็นว่าเป็นชื่อใครที่เรียกเข้ามา ชิพส่ายหัวดึงแก้วกาแฟของเอสมาดูดบ้างแก้กระหาย เขาเองก็รู้สึกว่ากาแฟทำไมมันจืดชืดไร้รสชาติขนาดนี้ตอนที่เมี่ยงโทรสั่งกำชับว่าให้เอสแวะซื้อร้านนี้ให้ได้เห็นว่าอร่อยนักหนา แต่นี่อะไรไม่เห็นได้เรื่อง ร้านกาแฟของคณะยังแซบกว่าตั้งเยอะ
“เออแล้วพรุ่งนี้มึงเอาไงวะ กูกับมึงอยู่ที่พื้นที่เดียวกันนะ ไอ้เมี่ยงกับไอ้บุ้งอยู่คนล่ะฟาก” ชิพเปลี่ยนมาถามเอส พรุ่งนี้มหาวิทยาลัยจัดงานประจำปีเป็นวันแรกเรียกว่างานเกษตร ถึงพวกเขาอยู่วิศวะแต่ยังไงก็มีรายชื่อจากพวกพี่ๆกิจกรรมให้เข้าไปช่วยงานอยู่ดี
“กูรู้สึกว่าตัวเองโชคดีว่ะ..” เอสอมยิ้มเมื่อนึกถึงว่าใบกำหนดการที่รุ่นพี่พวกเขาเพิ่งแจกมาเมื่อวันก่อน เมี่ยงกับบุ้งได้ไปเฝ้าเขตลานจอดรถ ในขณะที่เขากับชิพได้ไปดูแลเกี่ยวกับโครงสร้างของโรงเพาะเลี้ยงผักออแกนิกส์
“มึงไม่ต้องเลย มาเปลี่ยนกับกูดิ่ หน้าโหดๆอย่างมึงต้องไปดูแลที่จอดรถโว๊ยโบกรถให้จอดงี้ ส่วนกูจะไปช่วยสาว ๆ เขาขายผักอวกาศเอง ไอ้เอสมึงมาเปลี่ยนกับกูเหอะว่ะ”
“ไม่เอา ร้อนจะตายชักเฝ้าลานจอดรถปีที่แล้วกูโดนเจอแต่คนมอง ไม่รู้เป็นเหี้ยไรจนพี่รัฐไล่กูให้ไปอยู่ช่วยที่ฟาร์มวัว”
“เออใช่ตอนนั้นที่มึงไปนั่งรีดนมวัวนี่หว่า รูปมึงยังอยู่ในโทรศัพท์กูเลยเหอะ ไหนๆว่าแล้วเอามาดูอีกก่อน” เมี่ยงหัวเราะจนตัวงอเมื่อนึกถึงงานเกษตรปีที่แล้วพวกเขาเพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่เป็นปีแรก เอสถูกรุ่นพี่แกล้งให้รีดนมวัวจนกระเด็ดเลอะเต็มหน้าเขาเลยถ่ายรูปเก็บไว้แบบรัว ๆ
“ลบไปดิ่ไอ้เหี้ยมึงเก็บไว้ทำไมวะ”
“ไหนเอามาให้กูดูมั่ง” ชิพคว้าแย่งมือถือเมี่ยงไปดู เอสได้แต่ส่ายหน้า
“ตลกแล้วไอ้เอสมึง หน้ามึงเปื้อนนมวัวแต่เหมือนอะไรสักอย่างในไฟล์หนังโป๊กูเลยว่ะ”
“ไหนๆกูดูมั่ง” บุ้งที่เพิ่งคุยเสร็จหันกลับมาเบียดชิพแล้วยื่นหน้าเข้ามาดู เอสเริ่มโมโหคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของเมี่ยงมากดปิดภาพ
“พอๆจะดูเหี้ยไรกันเล่า ไอ้เมี่ยงมันโรคจิตกูบอกให้ลบแม่งไม่ยอมลบ”
“โอ๋เอ๋ๆ เรื่องไรกูจะลบวะ เอาไว้เวลาแกล้งเมียมึงไง ส่งภาพนี้ไปให้ดูรับรองน้องเมย์ของมึงอกแตกตาย เธอต้องคิดว่ามึงเพิ่งมีอะไรกับผู้ชายแล้วน้ำแตกใส่หน้ามึงแหงๆอ่ะ”
“หึหึหึ..” เอสหัวเราะหึหึ เมื่อคิดว่าเพื่อนยังไม่รู้จักเมย์ดีพอ รายนั้นรับรองว่าไม่โง่หรอก ผ่านซึกโชกโชนมาแค่ไหนเขาหรือจะดูไม่ออก
“น้องเมย์คนสวยเขาไม่โง่หรอกเว้ย หรือถ้าคิดว่าใช่แต่บางทีเธอยังอาจอยากจะคบมันต่อก็ได้นะ ไอ้เอสมันเสน่ห์แรงอยู่แล้ว ข้างหลังเขากำลังฮิตมึงไม่รู้เหรอ”
“ไอ้เหี้ย ปากดี” เอสผลักหัวชิพจนเซไปโดนบุ้งรายนั้นรับไว้ทัน ทำท่าเป่าเพี้ยงๆปลอบประโลม
“พวกมึงแม่งผัวเมีย นี่ถ้าไอ้บุ้งมันไม่มีเมียกูจะคิดว่าไอ้ชิพมึงเป็นเมียมันแล้ว” เมี่ยงชี้หน้าบุ้งกับชิพ เจอชิพคว้าเศษกิ่งไม้แถว ๆ นั้นขว้างใส่
“ไอ้เหี้ยมึงพูดอะไรให้เกียรติรูปร่างกูด้วย แมนขนาดนี้หล่อลากขนาดนี้ กูกับไอ้ชิพให้ตายก็ไม่มีทางกินกันเองหรอกโว๊ย สเป็คกูมันต้องสาวแว่นชั้นสูงเท่านั้น เด็กเภสัชๆ หุหุหุ” ชิพแกล้งทำหน้ากรุ้งกริ่ม เจอบุ้งตบหัวเบา ๆ ไปที ทั้งหมดหัวเราะขบขันกัน เอสมองดูเวลาเหลืออีกสิบกว่านาทีข้อความจากเมย์ส่งมาเขาอ่านแล้วนะแต่ไม่ยอมตอบกลับไป รู้สึกช่วงนี้เริ่มเบื่อๆ รู้ว่าผิดอยู่เหมือนกันแต่ทำไงได้ ก็นะความรู้สึกคนเรา..
“อ้าวไม่ใช่เด็กเกษตรเหรอ ไหนมึงเคยบอกจะจีบน้องสาวพี่เต้..” บุ้งพูดขึ้นโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไร เมื่อวานเกิดเรื่องชกต่อยขึ้นที่คณะแต่เขาเข้าสายเลิกเสร็จก็รีบกลับเลยยังไม่ได้รู้ข่าวว่าแท้จริงแล้วน้องพี่เต้เป็นชายหรือหญิง เมี่ยงได้ฟังหัวเราะจนหน้าหงายเดือดร้อนเอสกับชิพช่วยกันจับไว้อีก พอบุ้งสงสัยทั้งสองคนเลยเล่าเรื่องราวให้ฟัง ไอ้บุ้งหน้าจืดพึมพำถาม
“ผู้ชายจริงดิ?”
“ก็เออ กูจะโกหกมึงทำซากเหรอ ยิ่งนึกถึงยิ่งรมณ์ขึ้นเลยกู” เมี่ยงตอบ
“แล้วมึงไปเลิกกับน้องฝนยังล่ะวะ อย่าให้เดือดร้อนมากนักดิ่ ผู้หญิงแบบนั้นมึงก็รู้ๆอยู่”
“กูเอาเขาที่ไหน วันนั้นเสือกมาชวนกูไปเป็นเพื่อนซื้อของ เจอไอ้เตี้ยอาร์จอดรถข้างกัน มันเข้ามาสอยกูร่วง ตั้งตัวไม่ทันเลยแม่งกูกับมันเลยซัดกันที่ลานจอดรถนั่นแหละ”
“อ้าวตกลงมึงได้น้องเขายังนิ่”
“ก็ยังอ่ะดิ่ ไม่งั้นจะโมโหจนกระทืบมันแบบนั้นเหรอ”
“สัสเอ๊ยเสียเส้น แล้วเพื่อนน้องเขาเลยตามมากระทืบมึง”
“ก็เออ ตีนหนักเหี้ยๆเลย ไม่เชื่อถามไอ้เอสดูดิ่” เมี่ยงถองศอกใส่สองสามที เอสตีคิ้วตอบ ที่เขานิ่งไปเพราะกำลังนึกถึงเรื่องที่ว่าแคปเรียนอยู่คณะเกษตรขืนพรุ่งนี้เจอกันที่งานไม่ใช่ว่าจะมีเรื่องยุ่งยากกันอีกหรอกนะ ยิ่งเมื่อตอนอยู่ร้านกาแฟเขาดันพูดว่าเจอกันครั้งต่อไปมึงกูตัวต่อตัว
“น้องเฮียเต้เนี่ยนะ”
“เอ๊อออ น้องเฮียเต้เนี่ยแหละ” เมี่ยงยังยืนยันเมื่อบุ้งทำท่าทางไม่เชื่อ
“ผู้ชายจริงเหรอวะ ตอนนั้นเฮียเอามือถือให้กูดูรูปน้องแกผู้หญิงชัดๆ”
“ไอ้ควายบุ้งมึงโดนเฮียแกหลอกแล้ว นั่นมันภาพตอนน้องเฮียแกนอนหลับตาพริ้ม หน้าก็คงจะทำให้เราสับสนได้ มึงลองเจอตัวจริงดูสิไอ้เหี้ย ไม่เห็นจะเหมือนผู้หญิงตรงไหนเลย”
“แต่กูว่าเหมือน..”
“หือ??!!” เพราะว่าเอสแทรกขึ้น เพื่อนๆต่างพากันมองที่เขาเป็นตาเดียว เหมือนตรงไหนวะ อาร์กำลังคิด
“บางมุม..” เอสเฉลยคำตอบขึ้นมา วันนี้เขาเห็นหน้าแคปแบบใกล้ ๆ แล้ว จะว่าไปมีส่วนที่ดูซอฟกว่าใบหน้าผู้ชายปกติอยู่หลายจุด แต่ด้วยทรงผมและท่าทางทำให้แคปดูกวนตีนแบบไม่ตั้งใจ
“อะไรของพวกมึง..” เอสเห็นเพื่อนๆมองเขาด้วยสายตาจับผิดแปลกๆหลังจากที่กำลังคุยกันอยู่ดีๆ ยิ่งเมี่ยงกับชิพเบะปากแล้วทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่ แหนะๆๆๆ เอสรู้สึกอยากจะถีบคนขึ้นมาทันที เจอเพื่อนกวนตีนเข้าให้แล้ว เขาไม่น่าหลุดเลยให้ตายเหอะ
“แล้วมึงไปสังเกตไอ้เหี้ยแคปแม่งตอนไหน กูเห็นวันนั้นตีกันจนจะฆ่ากันตาย มึงยังมีอารมณ์ไปมองส่วนผสมบนใบหน้าไอ้เวรนั่นอีกเหรอวะ” เมี่ยงเป็นคนที่เผือกเก่งที่สุดในกลุ่มเท่าที่เอสรู้จักเพื่อนมา เขาเลยแจกรางวัลตบเปรี้ยงหัวเล็กๆของมันไปก่อนที่จะมีไอ้ชิพกับไอ้บุ้งเป็นลูกคู่ขึ้นมาอีก สองคนนั้นยิ่งกำลังทำสายตาอยากรู้อยากเห็นเต็มที่แล้ว
“สัสเมี่ยง มึงเงียบปาก”
“จะมาตีกูทำไมเล่า พูดเล่นๆอ่ะไอ้เหี้ย..” เมี่ยงลูบหัวตัวเองป้อย ๆต่อว่า
“เอ่อ..พี่ๆคะ” เสียงเล็กใสกริ๊กดังขึ้นจากด้านหลัง พวกเขาทั้งหมดต่างหยุดการสนทนาแล้วหันมอง เป็นรุ่นน้องหน้าตาสะสวยเปรี้ยวจี๊ดหุ่นแจ่มสองคนยิ้มหวานแล้วทักทาย
“ว่าไงครับคนสวย..” บุ้งกับเมี่ยงหันมายิ้มให้ตามประสาคนอัธยาศัยดี ขณะที่ชิพกับเอสก้มลงสนใจกับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
“คือหนูชื่อจอย มาจากนิเทศศาสตร์ค่ะจะมาขอให้พี่ชิพเป็นพี่เทคหนูได้ไหมคะ” ชิพละสายตาจากโทรศัพท์หันมองน้องเขาทันที บุ้งเลยแกล้งเหยียบเท้าไว้บี้ให้หนักๆจนชิพมองเพื่อนสนิทตาเขียว คิดว่าบุ้งคงอิจฉาเขาแน่ ๆ ที่มีคนสวย ๆ มาขอให้เขารับเป็นพี่เทคให้ ขณะเดียวกันกับที่น้องอีกคนเดินเข้าไปหาเอส
“ฟางข้าวค่ะ พี่เอสเรียกน้องฟางก็ได้ ฟางมาขอให้พี่เอสเป็นพี่เทคฟางค่ะ”
เมี่ยงชิพและบุ้งมองหน้ากัน แต่เอสยังคงก้มหน้าก้มตาต่อ ราวกับเขาไม่ได้ยินว่าน้องฟางพูดเรื่องอะไร บุ้งเห็นบรรยากาศชวนอึดอัดกลัวน้องจะเก้อเลยพูดขึ้น
“น้องจอยคิดไงครับเนี่ยขอกันข้ามคณะแบบนี้..” เพราะน้องฟางข้าวท่าทางยุ่งยาก เธอจ้องเอสไม่วางตา บุ้งเลยเลี่ยงไปถามเพื่อนเธอแทน ตรงๆเลยก็คือพี่เทคสามารถข้ามคณะได้ก็จริง แต่พวกเขายังไม่เคยรับน้องเทคจากต่างคณะเลยสักคนเดียว แล้วตอนนี้แต่ล่ะคนก็มีเด็กในความดูแลไม่ต่ำกว่าสามโดยเฉพาะเอสกับเขามีเกือบสิบคน
“เพราะว่าจอยชื่นชมพี่ชิพค่ะ เมื่อต้นเทอมตอนรับน้องรวมพี่ชิพเป็นหนึ่งในสตาฟว๊ากของพี่ๆวิศวะ จอยอยากได้พี่ชิพมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วค่ะ”
“แรงส์~” เมี่ยงสบถออกมาไม่ดังนักแต่ก็ไม่เบา สามารถได้ยินกันหมดแน่นอน
“มาเป็นน้องพี่ดีไหม ไอ้ชิพมันไม่สนใจรับน้องเทคข้ามคณะหรอกครับ ขนาดข้ามสาขามันยังไม่เอาเลยเน๊” บุ้งโปรยรอยยิ้มการค้าส่งให้ เขามักจะสกรีนเด็กที่จะเข้ามาหาชิพกับเมี่ยงเสมอ เด็กที่ชิพกับเมี่ยงรับเป็นน้องเทคมีแต่เด็กผู้ชายคงแก่เรียนทั้งนั้นซึ่งทั้งหมดนั่นต้องผ่านเขาพิจารณาก่อน ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำหน้าที่นี้เหมือนกัน มีแต่ของเอสเท่านั้นที่ไม่เคยยุ่งกับมันได้
“พี่ชิพว่าไงคะ..” จอยหันไปหาชิพ
“ขอโทษนะครับพี่ไม่รับน้องต่างคณะจริง ๆ ไว้เราเจอกันทักทายกันได้นะ ชื่อจอยใช่ไหมพี่จะจำไว้ ขอโทษอีกครั้งครับ” ชิพค้อมศีรษะให้เธอน้องจอยหน้าเสียนิดๆแต่ก็ยอมเข้าใจ
“แล้วพี่เอสล่ะคะว่าไง ใช้เหตุผลเดียวกันคงไม่ได้นะคะ เพราะฟางรู้มาว่าพี่เอสเพิ่งรับเป็นพี่เทคให้เด็กบัญชีกับเด็กการโรงแรม” ฟางข้าวเป็นคนที่สืบข้อมูลมาดีมาก แต่เธอจะรู้อีกอย่างหนึ่งไหมว่าคนที่เอสรับจากคณะบัญชีคือเมย์ แฟนคนปัจจุบันของเอสนั่นเอง
“พี่เอสคะ...” เธอเห็นเอสยังนั่งเฉยอยู่เลยเรียกถามอีก
“เอ่อ...คือว่าไอ้เอสมัน...ตะ....ตะ....เต็มแล้วครับ” เป็นเมี่ยงพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก เพราะไอ้พวกเพื่อนสามตัวที่นั่งอยู่ทำหน้านิ่ง ๆ แต่ใต้โต๊ะนี่เตะขาส่งสัญญาณให้เขาพูดปฏิเสธให้
“จริงรึเปล่าคะ พี่เอสเต็มแล้วจริงเหรอ” ฟางก้มหน้าลงไปใกล้มากพอเอสเงยหน้าขึ้นปลายจมูกโด่ง ๆ ของเขาแทบจะชนกันกับเธอ เอสรีบขยับหลบ เขาโมโหนิดหน่อยไม่ชอบคนที่รุกจนเกินพอดี เอสลุกขึ้นแล้วมองหน้าเธอ
“ตามนั้น เต็มแล้ว” เขาพูดเสียงนิ่ง หน้าตาไม่ยิ้มเลย
“แต่ฟางเป็นรุ่นน้องพวกพี่นะ ตามมาจากโรงเรียน......พี่สี่คนอาจจะไม่รู้จักฟางแต่ฟางรู้จักพี่ๆทุกคนค่ะโดยเฉพาะคนที่ฟางสนใจมากเป็นพิเศษอย่างพี่เอส รับเป็นพี่เทคฟางเถอะนะคะ” เธอดักทางเขาไว้ไม่ยอมให้เอสก้าวออกมาจากที่นั่งได้
“น้องฟางครับเพื่อนพี่ก็บอกแล้วนะว่ามันรับน้องไว้เต็มแล้ว ฟางลองหาพี่ๆคนอื่นดูดีไหม ที่คณะฟางอาจจะมีรุ่นพี่ดีๆที่เทคแคร์ฟางได้ดีกว่าพวกพี่อีกนะครับ” ฟางหันไปมองบุ้งที่พยายามพูดกล่อมเธอ ก่อนจะมองไปที่เอสอีกครั้ง
“แต่ว่า.....
“ไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง หลีก..” เอสก้าวแทรกตัวเธอออกมาอย่างไม่สนใจ เขาเดินเข้าไปกอดคอเมี่ยงแล้วสี่คนก็พากันเดินขึ้นตึก
ฟางข้าวที่กำลังจะพูดรั้งแต่เจอเอสในโหมดนี้เข้าไปทำเอาเธอถึงกับสะอึก หลายคนที่เคยบอกกับเธอแล้วว่าเอสนั้นแบดบอยตัวพ่อไม่เคยแคร์ความรู้สึกผู้หญิง บุคลิกนิ่ง ๆ พูดน้อยแต่ต่อยหนัก กับรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขา ทำให้มีผู้ชายเขม่นเขาเยอะมาก แต่กลับกันกับสาวๆที่ไม่รู้ทำไมถึงชอบวิ่งเข้าหาคนแบดๆแบบนี้นัก
และเธอเองก็ยอมรับว่าเป็นหนึ่งในนั้น
“พี่เอสคะ ฟางไม่ถอยพรุ่งนี้ฟางจะมาใหม่” เธอตัดสินใจวิ่งตามเขาขึ้นบันไดไปแล้วตะโกน เด็กวิศวะที่กำลังเดินขึ้นตึกเรียนหลายคนนั้นต่างหันมอง เอสหยุดชะงักนิดหนึ่ง ก่อนตัดสินใจเดินลงมาหาเธอ
“พี่จะรับเราก็ได้ แต่มีเงื่อนไข...”
“เงื่อนไขคืออะไรคะ..” ฟางข้าวเริ่มมีความหวังนิดๆ เธอเงยหน้ามองเขาแล้วอมยิ้ม
“พรุ่งนี้ไปช่วยเพื่อนพี่ดูแลลานจอดรถที่งานเกษตร ถ้าเราทนทำได้ทั้งวันพี่จะรับเป็นพี่เทคให้ก็แล้วกันนะครับ”
“มะ..มะ...หมายความว่ายังไงคะ” ฟางพึมพำขึ้น รู้ว่าพรุ่งนี้มหาลัยมีงานแต่เรื่องดูแลลานจอดรถเป็นของผู้ชายไม่ผิดแน่ แล้วคนที่ผิวสวยๆราวน้ำนมข้าวอย่างเธอจะไปตากแดดร้อน ๆ ให้หน้าดำตัวดำทั้งวันจะเป็นไปได้ยังไง เอสช่างเป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากจริง ๆ
“หมายความตามนั้น ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมา..” เขาตอกย้ำความใจร้ายกับเธออีกครั้ง ก่อนเดินกลับขึ้นไปหาเพื่อน กอดคอเมี่ยงพาเดินขึ้นบันไดต่อ ชิพกับบุ้งหันไปมองน้องฟางอีกที น้องจอยเดินมาจูงเธอกลับไปแล้ว
“เล่นเหี้ยไรของมึงไอ้เอส น้องเขาตกใจหน้าจืดเลย ใจร้ายไปไหนสัส” ชิพหันไปต่อว่าเพื่อนไม่จริงจังนัก แต่เอสไม่สนใจ
“มึงว่าน้องเขาจะไปป่ะวะ” บุ้งหันไปถามชิพเหมือนขอความเห็น
“กูว่าไม่..”
“แต่กูว่าไป มึงเตรียมตัวกระอักได้เลยขืนได้แบบยัยนี่มาเป็นน้อง รับรองมึงโดนรังควานทั้งเช้าทั้งเย็นแน่อ่ะไอ้เอสเอ๊ย”
“ไม่มาหรอกน่า ร้อนจะตายชัก..” เอสส่ายหัวนิดๆ เขาคิดว่ายังไงฟางก็ไม่มีทางมาเดินงานเกษตรพื้นบ้านที่ทั้งร้อนทั้งฝุ่นแบบนี้แน่ ๆ ระดับเธอดูก็รู้ว่าต้องเดินหรูอยู่แบบนางฟ้า เหมือนๆกับเมย์สาวที่เขากำลังควงอยู่คนล่าสุด
“จะมาหรือไม่มากูไม่รู้ รู้แต่อย่าเอายัยน้องฟางนี่มายุ่งกับกูเป็นพอ” คราวนี้เป็นเมี่ยงเอ่ยขึ้นบ้าง เขาต่างหากที่ควรหนักใจ เพราะเขาเฝ้าลานจอดรถขืนยัยน้องฟางมาจริงก็ต้องไม่พ้นเขาเป็นคนดูแลอีก อย่าไปหวังอะไรกับไอ้บุ้งเพราะถึงเขาจะจับคู่ดูแลลานจอดดินแดงกลางแสงแดร้อน ๆ กับมัน เมียมันก็ตามมากางร่มห่มผ้าให้เหมือนเดิม ส่วนเอสกับชิพก็จะเริงร่าอยู่ที่โรงปลูกพืชผักอวกาศ ทิ้งเขาไว้กับน้องฟางข้าวเน่าของมันแน่ๆ
“โมโหอะไรวะก็บอกว่าไม่มาไม่มามึงเชื่อกูดิ”
“เออๆเชื่อๆ น้องฟางข้าวมึงอาจจะไม่มาแล้วน้องเมย์มึงอ่ะ จะมาป่ะ”
“ไม่รู้ ถามทำไม”
“มึงไม่ชวนน้องเขาล่ะ”
“ไม่ชวนขี้เกียจชวน”
“ไอ้ทุเรศ นั่นแฟนมึงนะ”
“เดี๋ยวจะเลิกแล้ว”
“ให้ตายเหอะใครได้มึงซวยเป็นบ้าเลย ถ้าหากผู้หญิงเขารู้ว่ามึงขี้เบื่อแบบนี้นะกูว่าไม่มีใครเขาอยากจะได้มึงนานหรอก เอาแล้วถีบมึงทิ้งเลยดีที่สุด”
“ถามกูด้วยกูอยากได้เขานานไหมไอ้เหี้ยของแบบนี้เบื่อแล้วก็เลิก เรื่องปกติ”
“สัสเอส..ไอ้เลวววว”
“กูหมายถึงนิสัย มึงคิดอะไรเนี่ย ถ้ามีเสน่ห์จริงต้องไม่ทำให้กูเบื่อได้ดิ่วะ” เมี่ยงหันไปมองหน้าเพื่อนตาเขียวหลังจากเถียงกันยืดยาว ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินเข้าห้องนเรีกันไป เห็นเขาสองคนด่าเล่นกันแรง ๆ แบบนี้แต่ไม่เคยโกรธกันนะ เมี่ยงกับเอสสนิทกันมาตั้งแต่มอต้น เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวเพื่อนเมาเพื่อนตาย ถึงเมี่ยงจะตัวเล็กแต่ก็ใจนักเลงพอๆกับเอส จีบสาวกันมาแล้วไม่รู้กี่สิบคนแต่สุดท้ายไอ้เพื่อนตัวสูงได้ไปแดกก่อนทู๊กที ถึงอย่างนั้นเมี่ยงก็หาได้แคร์ไม่ เขายังเดินหน้าเรื่องสาว ๆต่อไป
“พวกมึงอย่าเพิ่งเถียงกัน กูเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ งานวันพรุ่งนี้น้องพี่เต้จะไปป่ะวะ..” เป็นชิพที่ก้มลงกระซิบกระซาบ เหตุเพราะจู่ ๆ เห็นพี่เต้กับพี่รัฐรวมถึงกลุ่มพี่รหัสกับพี่ลำดับของพวกเขาเดินผ่านหน้าห้องไป เขาจึงนึกเรื่องของแคปขึ้นมาได้
“หือ??” เมี่ยงคิ้วขมวด “น้องพี่เต้ ไอ้แคปน่ะเหรอ”
“ก็เออ ไอ้คนที่มันกระทืบมึงเมื่อวานนี้ไง มึงอย่าลืมนะมันเรียนเกษตร เกิดมึงไปเจอมันที่นั่น มึงจะไม่โดนตีนมันอีกหรือไง๊..”
“เฮ้ยมันจริง กูลืมนึก” เมี่ยงทำสีหน้าไม่สบายใจหันซ้ายหันขวา เพิ่งรู้สึกตัวว่าทำไมถึงมีแต่เขากับชิพที่ก้มหัวกระซิบกัน ไม่เห็นมีใครคนอื่น ๆ สนใจ จนรู้ว่าโดนชิพหลอกให้ฟังมือเล็กก็ฟาดหัวเพื่อนจนเงิบไปแล้ว
“มึงกลัวมันป่ะ ไอ้แคปน่ะ..” ชิพถามขึ้นอีก เมี่ยงส่ายหัวแล้วบอกหึ ชิพเลยลูบๆแล้วบอกดีมาก
“แต่กูจะไม่ออกจากลานจอดรถเลย อาจารย์บอกกูว่าพวกเด็กเกษตรส่วนใหญ่จะเฝ้าแปลงผักไม่งั้นก็คอกสัตว์ แน่นอนว่าไม่มีใครมายุ่มย่ามเรื่องที่จอดรถแน่ ๆ เพราะพวกเราวิศวะถูกขอร้องให้ช่วยดูแลเรื่องนั้น”
“อ้อ นี่น่ะเหรอที่มึงบอกว่าไม่กลัวตีนมัน”
“ไม่กลั๊ว ~ ใครบอกวะว่ากูกลัว เนอะเอสเนอะ..” เมี่ยงแอปเสียงสุดๆว่าไม่กลั๊วไม่กลัว จนชิพหัวเราะขำ อาจารย์เข้าพอดี เอสหันมามองไม่รู้ว่าชิพกับเมี่ยงสุมหัวคุยเรื่องอะไรกัน แต่ที่แน่ ๆ ช่วงนี้เขาจะได้ยินชื่อนี้บ่อยเกินไปแล้ว ‘แคป’
Tbc.
อื้อหื้อออ 3 รีฯ เรื่องสั้นทำไมถึงเขียนยาวจังเนาะ T___T ฝากเอสแคปและผองเพื่อนไว้กับนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ ขอบคุณเป็นพิเศษมากๆสำหรับท่านที่ตามมาจากดอกฟ้าค่ะ :กอด1:
ปล. ช่วงนี้ที่นี่มีงานเกษตรค่ะ เอาให้เข้ากับบรรยากาศของเด็กเกษตรจริงๆกันเล๊ยยย :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-01-2015 03:07:48
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 28-01-2015 08:25:20
เอสเริ่มชอบหรือเปล่าเนี่ย
ชอบจังเลย
แคปหาวไปนะ
เมื่อไหรจะหวานซะทีน้า
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-01-2015 14:57:58
ดูแล้วเอสคงจะติดใจรสหมัดของแคปนะ 5555 มีการแอบส่องหน้าใกล้ๆด้วยอะ
ตอนที่ถามจะเอาที่ไหนคือแบบโอ๊ย เค้าชวนกันงี้เลย ครั้งต่อไปตัวตัวอีก อืม เสื้อผ้ายังเกี่ยวไหม :laugh: (อิป้านี่ช่างมโนเหลือเกิน)
รอดูว่าเอสจะเดินเกมหาเรื่องแคปยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 28-01-2015 17:05:39
แลดูไม่เหมือนเป็นเรื่องสั้นเลย ระวังยาวเน่อ อิอิ
แค่ตอน 1 ก็ทำเรามโนไปไกลถึงฉากอย่างว่าแนวๆ SM หึหึหึหึหึ//หัวเราะร้าย
โชคดีนะแคปปู้ เรื่องนี้มีกี่คู่เนี่ย?
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 28-01-2015 17:40:23
ชะนีนี่น่ารำคาญจัง ถีบมันไปไกลๆ -.-
ชื่อเอส นิสัยก็เอสสมชื่อ รอดูฉากกระทืบ เอ้ย ฉากกุ๊กกิ๊กนะคะ -.,-
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 28-01-2015 20:54:50
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 28-01-2015 21:52:13
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 28-01-2015 23:03:13
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 28-01-2015 23:12:46
ทำให้แอบคิดไปว่า ขุ่นพี่!!! เอสอาจจะเป็นเคะ
ม่ายยยยยยย :serius2:
มันไม่ใช่หรอกเนอะ เพราะยังไงเอสคงจับแคปกดอยู่แล้ว
ถ้าชะนีฟางถอยง่ายๆเรื่องต้องไม่มัน นางอาจจะมีแผนก็ได้เพื่อปั๋ว
ฉันว่านางยอมเพราะแรงกันมามาขอให้เป็นพี่เทคประดุจหนึ่งขอให้มาเป็นสามี
ปอลิง: เห็นอิมเมจแล้วจองตัวบุ้งนะ อิอิ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 28-01-2015 23:27:41
ตอนนี้เอสคิดไรกับแคปป่าวเนี้ยะ เล่นวางระเบิด "เมีย" ต่อหน้าแฟนแคปซ๊าาาาาาาาา ฮ่าๆๆๆๆๆ เริ่ดค้าาาาาา
ปูเสื่อรอตอนงานเกษตรที่จะเกิดขึ้นเลยจ้าาาา อร๊ายยยย ลุ้นให้ป๊ะกันในงานน๊าาาา ฮี๊ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 30-01-2015 03:53:26
อยากให้ถึงตอนหน้าไวๆแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 30-01-2015 12:18:40
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 31-01-2015 07:16:11
สนุกมากกกกกเหมือนเดิม มาต่อบ่อยๆ นะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 31-01-2015 10:17:34
เอสเนี่ยจะทำไร ท่าทางสนุกๆๆ
ระวังจะหลงแคปน่ะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 01-02-2015 21:27:31
รออ่านวันงานเกษตร
เริ่มหัวข้อโดย: Ysolip ที่ 01-02-2015 21:31:19
เรื่องสนุกมากก แต่ละคนโหดๆกันทั้งนั้น
โบราณเขาว่ายิ่งตีกันลูกยิ่งดกหรือเปล่าคะ แหมมม :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 01-02-2015 21:44:13
เห็นว่าเป็นแค็ปกับเอส ยังนึกภาพไม่ออกเลยว่าจะสปาร์คกันได้ยังไง
เปิดมาก็ตีกันซะแล้ว โหดๆอย่างนี้ถ้าหวานจะเป็นยังไงน้า ~
รอชมรอเชียร์คู่รักดิบเถื่อน ไม่รู้ว่ากี่คู่ เราเชียร์หมดอ่ะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 01-02-2015 23:57:03
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 02-02-2015 11:43:13
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 03-02-2015 13:48:15
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-02-2015 21:34:48
(http://i76.photobucket.com/albums/j9/minnie_td/images%2023-vert_zpstzg0fiyi.jpg) (http://s76.photobucket.com/user/minnie_td/media/images%2023-vert_zpstzg0fiyi.jpg.html)
III
บ่ายคล้อย....ที่โรงเพาะปลูกผักออแกนิกส์และผักไฮโดรโปนิกส์ ภายในงานเกษตรของมหาวิทยาลัย ความจริงทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมชมโครงการควรจะสนใจในตัวพืชผัก แต่ไม่น่าเชื่อว่าที่มุมเล็กๆจะมีนักศึกษาจากคณะการโรงแรมสามสี่คนจับกลุ่มคุยกันอยู่
“อร๊ายยยยยย อิกิ๊ฟ นั่นพี่เอสใช่ไหม กูเห็นพี่เขายืนดูอาจารย์ขายผักอยู่ตรงนั้น มึงบอกกูซิ ว่านั่นไม่ใช่กูตาฝาดไปใช่ไหม กรี๊ดดดดด พี่เอสประจำอยู่ที่นี่กูไม่อยากจะเชื่อ กรี๊ดดด” คนพูดชื่อบอย เกย์สาวของคณะการโรงแรมที่แอบมองรุ่นพี่คนหนึ่งมานาน เขาขยี้เท้าด้วยความดีใจ ส่งเสียงกระซิบกระซาบ อยากจะกรี๊ดก็ทำดังๆไม่ได้ สองมือตบแก้มตัวเองเหมือนกำลังปลุกให้ตื่นขึ้นจากฝัน ปกติแล้วจะได้เจอเอสเขาต้องถ่อเข้าไปแอบดูถึงคณะวิศวะ แต่ตอนนี้คนที่เขาอยากเจอมาตลอดกลับมายืนอยู่ต่อหน้าต่อตาเขาแล้ว
“เออๆ ใช่จริงๆว่ะบอย” นี่กิ๊ป หนึ่งในเพื่อนหญิงที่ชวนกันมาเดินเที่ยวงาน
“โฮ้ย กูนึกว่ากูฝัน แบบนี้ต้องเป็นพรหมลิขิตแล้ว อิกิ๊ฟ มึงไปถามให้กูหน่อยดิ พี่เขาชอบผู้หญิงหรือชอบผู้ชายวะ..”
“บ้า กูจะกล้าเหรอ..”
“นะ..เห็นใจกูหน่อยกูแอบมองพี่เขามาตั้งแต่ต้นปีแล้ว จนป่านนี้ยังไม่ได้คุยด้วยสักคำ มึงไปถามให้หน่อยว่าพี่เขาสนใจผู้ชายบ้างป่ะวะ” บอยคิดว่าวันนี้ต้องเป็นพรหมลิขิตชัดๆ เขาจะต้องรู้ความจริงข้อนี้ของเอสให้ได้
“ไม่เอา พี่เขาไม่คุยกับกูหรอกดูหน้าตากูสิขี้เหร่กว่าผู้ชายอย่างมึงอีกอ่ะ”
“แต่อย่างน้อยมึงก็เป็นผู้หญิง นะกิ๊ปนะ..” เขาอ้อนวอนเพื่อนอีก
“ไม่เอาบอยกูไม่กล้าจริงๆนะเว้ย”
“ห้าร้อย กูจ้างมึง”
“ไม่เอา ไม่กล้าหรอก พี่เขาท่าทางคุยด้วยยากจะตาย”
“เจ็ดร้อย”
“ไม่เอาเว้ย ไอ้บอยมึงอย่าเพิ่มนะ”
“พันนึง นั่นพี่เขาเดินออกไปแล้ว มึงรีบตามไปเร็วเข้า”
“ไม่เอ๊า!!”
“พันสอง”
“ไอ้เหี้ยบอย ไม่ๆๆๆๆๆๆ”
“ถ้างั้นพันห้า สุดๆของกูแล้ว”
“สองพัน ถ้าพี่เขายอมคุยกะกูดีๆ กูจะถามไลน์พี่เขามาให้มึงด้วย”
“รีบไปให้ไวๆเลยมึง โน่น พี่เขาเดินออกไปแล้ว อิขี้งก!” กิ๊ฟไม่รอช้า เธอยกมือกดไลท์ให้กำลังใจตัวเองก่อนวิ่งปรู๊ดออกไป บอยยิ้มเผล่หน้าบานด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
.
ตลอดทั้งวัน เอสกับชิพประจำอยู่ที่อาคารปลูกผักออแกนิกส์ ความจริงวิศวะไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับงานประจำปีของมหาวิทยาลัยครั้งนี้เลย แต่เต้พี่รหัสของเขาซึ่งมีน้องชายเรียนเกษตรดั๊นมีสัมพันธภาพที่ดีกับรุ่นพี่ของคณะนี้เพราะงั้นอาจารย์เลยจัดนักศึกษาวิศวะบางส่วนมาดูแลโครงสร้างอาคารและรับผิดชอบเรื่องสถานที่จอดรถ เอสย้ายท่อรางพีวีซีสำหรับรดน้ำผักให้เคลื่อนที่ไปในตำแหน่งที่รุ่นพี่เกษตรเรียกร้อง ก่อนที่เขาจะถึงคิวพักในช่วงเย็น บุหรี่ในมือถูกจุดขึ้นแล้ว เขาเดินออกมาพักที่ด้านนอก
“กูตัวดิ๊..” ชิพเดินตามออกมาตบลงที่บ่าแกร่ง แดดร่มลมตกแล้ว พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแสงสีส้มๆทอประกายไปทั่วทั้งลานงาน ชิพย่อตัวนั่งยองๆลงที่พื้นมองดูเวลาที่ข้อมือหกโมงเย็นนิดๆ ขณะที่เอสยืนสูบอยู่เงียบ ๆ ตามสไตล์ เขามองไปโดยรอบ เห็นเด็กนักเรียนประถมกับอนุบาลใส่เอี๊ยมแต่งตัวน่ารักที่เดินมากับบรรดาผู้ปกครอง อย่างว่างานมีแค่ปีละหนึ่งครั้งบางคนบางครอบครัวถึงขนาดพาลูกมาดูว่าฟาร์มสัตว์ หรือว่าสถานที่ทำการเกษตรปลูกพืชผักต่าง ๆ ของจริงนั้นทำกันอย่างไร
ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่พวกเขาสองคนยืนอยู่เป็นคอกโชว์วิธีการเลี้ยงสัตว์ต่างๆ โซนด้านซ้ายมือเป็นที่โชว์ปลาสวยงามส่วนด้านขวาเป็นแปลงพืชผักสวนครัวซึ่งดึงดูดต่อสายตาที่สุดเพราะผลสีแดงสดของมะเขือเทศที่ตัดกับใบสีเขียว ๆ มีข้าวโพดต้นอ่อนต้นแก่แปลงใหญ่มาก แตงกวาที่ห้อยอยู่ตามซุ้มปลูกเตี้ยๆ ฟักทองที่เลื้อยทอดยาวไปตามพื้นดินพื้นหญ้า รวมไปถึงแตงโม องุ่น พุทรายักษ์ที่มีซุ้มโค้งๆไม่สูงนัก คล้ายกับซุ้มของแตงกวา เอสมองจากตรงนี้ถึงจะไกลไปบ้างแต่ก็ถือว่าเป็นจุดที่ดึงความสนใจของเขาได้มากทีเดียว
“พี่คะ..” เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เขาสองคนหันมาพร้อม ๆ กัน ชิพลุกขึ้นยืน เขาทิ้งบุหรี่ที่เพิ่งสูบได้แค่ครึ่งมวนลงเพื่อรักษามารยาท
“ว่าไงครับ..” เป็นชิพที่ตอบรับเธออย่างสุภาพ ในขณะที่เป้าหมายคนที่เธอถูกเพื่อนจ้างวานมาล้วงเอาข้อมูลกลับยืนดูดบุหรี่อย่างสบายอารมณ์ควันสีขาวหม่นกำลังค่อย ๆ ทยอยปล่อยออกจากปากเป็นรูปร่างแปลกๆราวกับว่าเขากำลังเล่นกับมัน ดวงตาคมกริบจ้องมองอยู่ที่แปลงมะเขือเทศไม่ใกล้ไม่ไกล โดยไม่สนใจแลตามาที่เธอเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอ่อ คือว่ามีธุระกับพี่คนนี้น่ะค่ะ..” กิ๊ฟชี้ๆตัวเป้าหมายทันที เอสหันมามองเธอหน่อยนึงเธอจึงรีบหลบ มันเป็นเพราะค่าจ้างที่ล่อใจ กิ๊ฟจึงอยากจะรีบจัดการธุระให้เสร็จๆ มาก ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าเอสนั้นช่างเป็นคนที่เข้าถึงได้ยาก แววตาเย็นชาที่ทอดมองมานั้นทำเอาเธอหนาวเหน็บแปลกๆ คณะที่เพื่อนอีกคนกลับทักทายเธออย่างเป็นมิตรมากกว่า
“คะ....คะ....คะ....คือ...อออ...” เธอพูดไม่ออกใบ้รับประทานจนชิพอดอมยิ้มออกมาไม่ได้ เขากระซิบเอสบอกว่าอย่าทำหน้าดุนักน้องเขากลัว เอสปรายสายตามองเธอก่อนส่ายหัวแล้วหันไปมองโน่นมองนี่ต่อ
“เอ้าไหนว่ามีธุระจะคุยกับเพื่อนพี่ครับ พูดไม่ออกไปซะแล้ว..” ชิพแซว
“พูดค่ะพูด หนูจะพูดเดี๋ยวนี้เลย หนูมีเรื่องอยากจะถามพี่ค่ะ พี่คนนี้....” เธอรีบตั้งสติใหม่ ตบๆใบหน้าพลูลมหายใจลึกยาว
“เฮ้ยไอ้เอส น้องเขามีเรื่องอยากจะถามมึงว่ะ..” ชิพคว้าไหล่เอส เรียกเพื่อนตัวเองให้หันมามองที่น้องเขาบ้าง
“ว่า...?” เอสหันมาจ้องหน้าเธอ เขากำลังรอคำถาม แต่เป็นเธอที่ประหม่าแดกอีกแล้ว
“...........”
“ตกลงไม่ถามใช่ไหมครับน้อง เพื่อนพี่มันขี้รำคาญเดี๋ยวเกิดเดินหนีขึ้นมาห้ามร้องไห้นะ” ชิพแกล้งขู่
“ถามค่ะถาม กิ๊ปถามแล้วค่ะ” สาวขี้อายหลายรายมักเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่จะเข้ามาขอข้อมูลจากพวกเขา ไม่เข้าใจจะอายไปทำไมนักหนา ถ้าอายก็ไม่ต้องเข้ามาถามแต่แรกก็จบ
“รอฟังอยู่...” เอสคาบบุหรี่ไว้ที่ปากแล้วพูดบอกเธอ เขาล้วงเอามือถือขึ้นมากดถ่ายรูปแปลงมะเขือเทศ สีแดงแซมเขียวที่สวยจนล่อตา ส่วนกิ๊ปเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังสนใจอยู่กับการถ่ายภาพเธอจึงรีบรวบรวมความกล้าแล้วถามออกมารวดเดียว
“เพื่อนหนูฝากมาถามว่า พี่เอสพี่ชอบผู้หญิงหรือผู้ชายคะ..”
คล้ายทุกสิ่งระหว่างเขาทั้งสามคนหยุดชะงัก เธอรู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงขำเบา ๆ จากชิพ แต่กับเอสนั้น เขายังพ่นควันขาวออกจาปากอย่างไม่แคร์ก่อนทิ้งก้นบุหรี่ลงแล้วก้าวเข้าไปหาเธอใกล้ ๆ เอียงหน้าเข้าไปกระซิบที่ริมหูเล็ก
“กลับไปบอกเพื่อนนะ ถ้าอยากรู้ให้มาถามเอง...”
หัวใจกิ๊ฟแทบจะหยุดเต้นเมื่อมันใกล้มากถึงขนาดได้กลิ่นมินต์จาง ๆ ของบุหรี่ผสมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆแบบของผู้ชายจากเขา เธอเงยหน้ามองเอสราวกับถูกเวทมนต์ดึงดูดสายตา
“ตามนั้น....” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นปลุกสติของเธอให้กลับมาจนได้
“ตะ..แต่ พี่คะ หนูกราบล่ะพี่บอกหนูหน่อยเถอะ ถ้ากลับไปโดยที่ไม่ได้คำตอบอะไรเลยเพื่อนมันเอาหนูตายแน่อ่ะ”
“..........” เอสไม่ได้พูดอะไรกับเธอต่อ เขาส่ายหัวปฏิเสธอย่างเบื่อหน่ายเมื่อคุยแล้วดันไม่รู้เรื่อง เขาเดินมาอีกฝั่งนั่งยอง ๆ ลงข้างชิพปล่อยให้เธอยืนเคว้งตาล่ะห้อยอยู่ตรงนั้น นานพอจนชิพอดที่จะสงสารไม่ได้
“เพื่อนพี่มันใจร้ายแบบนี้แหละ ถ้ามันบอกว่าไม่แล้วก็คือไม่ครับ น้องกลับไปบอกเพื่อนเถอะนะ ตามที่พี่เอสเขาบอกอ่ะ อยากรู้ก็ให้เดินมาถามเอง”
“แต่เพื่อนหนูกลัวพวกพี่นี่คะ” เธอว่าเสียงอ่อน
“กลัวทำไมพวกพี่ไม่กัดหรอก บอกเขาสิถ้าอยากรู้ให้มาถามเอง ใจไม่กล้าแบบนี้ไม่ได้แดกเพื่อนพี่หรอกครับ” แต่ว่าถ้าใจกล้าจนเกินงามเพื่อนพี่มันก็ไม่เอาอีกเหมือนกัน อันนี้ชิพไม่ได้พูดได้แต่นึกอยู่ในใจ เขายิ้มบางๆให้เธอ กิ๊ปกัดริมฝีปากเหมือนกำลังใช้ความคิด
“เอางี้ได้ไหมคะ ถ้าพี่เอสไม่บอกก็ไม่เป็นไร งั้นถามพี่ก็ได้หนูจะได้มีคำตอบไปให้เพื่อน พี่คะพี่เอสเพื่อนพี่อ่ะชอบผู้หญิงหรือผู้ชายคะพี่..”
ชิพรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนของร้อนเข้าเล่นงาน ผู้หญิงนี่จัดการด้วยยากเย็นที่สุด มิน่าไอ้เอสถึงได้หนีไปยืนอยู่อีกฝั่งให้เขาช่วยกันเธอให้ ชิพมองหน้าเธอแล้วนึกว่าถ้าไม่บอกอะไรออกไปคนแบบนี้คงไล่ไม่ไปแน่ ๆ เขาก็เลยก้มลงไปกระซิบใกล้ ๆ
“มันชอบทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายนั่นแหละ..” คราวนี้ไม่รู้ทำไมกิ๊ปจึงไม่รู้สึกประหม่า ทั้งที่ใกล้เหมือนกันแท้ ๆ เธอทำตาลุกวาว ท่าทางดีใจสุดขีดแทบจะกระโดดจนตัวลอย เมื่อคำตอบออกมาแบบนั้น
“จบนะทีนี้..” ชิพพยักหน้าให้ เธอรีบพยักตอบรัว ๆ ก่อนขอบอกขอบใจแล้ววิ่งหายเข้าไปด้านในโรงปลูกผัก เอสเงยหน้ามองเพื่อน พอชิพนั่งลงเขาจึงถามว่าไปพูดยังไงเธอถึงยอมไป
“ก็แค่ตอบคำถามแทนมึง”
“มึงตอบว่ายังไง...” เอสสงสัย
“ก็บอกไปว่ามึงชอบทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายไง”
“สัส...!.”
“อะไรของมึง นี่เขาเรียกตอบแบบกลาง ๆ เว้ย คนช่วยยังไม่รู้ตัวอีก”
“หาเรื่องให้กูล่ะสิไม่ว่า...” เอสบ่นพึมพำเมื่อเสียงกรี๊ดดังลั่นมาจากด้านในชิพรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปชะโงกดู ปรากฏว่าเป็นเด็กนักศึกษากลุ่มของกิ๊ฟที่กรี๊ดดดด แตกขึ้นมา
“หึ ไงล่ะ..นี่น่ะเหรอที่เรียกว่าช่วยกู” เอสส่ายหัว
“เอาน่า โทษทีว่ะเพื่อน..” ไม่มีคำไหนจะดีเท่าคำนี้อีกแล้วเมื่อชิพมองเห็นหน้าเพื่อนสาวแตกของน้องกิ๊ฟ เขาตบลงที่บ่าแกร่งอย่างปลอบใจ
“สวยเหี้ยๆเลย” เอสว่า
“เอ๊ะไอ้สัส มึงอย่าไปว่าผู้หญิงงั้นสิวะ”
“ผู้หญิง?” เอสเลิกคิ้วกวนตีนใส่ ชิพยิ้มแห้ง ๆ กลับมา ก็รู้อยู่หรอกว่าเอสหมายถึงอะไร
“มึงไม่รู้ไง สมัยนี้กระแดะๆไม่เป็นที่ต้องการของตลาดแล้วนะเว้ย ผู้ชายน่ะเขามองแค่ผู้ชายด้วยกันเท่านั้นล่ะ ไอ้ประเภทอยากสวยอย่างผู้หญิงน่ะ ควรปรับปรุงตัวนะรู้ยัง”
“แหม่...มึงพูดซะกูคิดว่ามึงเป็นจริง ๆเลยนะไอ้เพื่อนเหี้ย..” ชิพจับต้นคอเอสแล้วบีบ เพื่อนเขาคนนี้บทจะพูดก็หมดเปลือกซะ เอสหันมายกยิ้มกวนตีนให้
“เป็นไม่เป็นไม่รู้ แต่ถ้าเจอคนที่ถูกใจจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกูก็เอา”
“ตรงไปไหนสัส เอาบุหรี่ออกมาอีกดิ๊” เอสไหวไหล่บอกหมด แล้วส่ายหัว ชิพเลยต้องล้วงเอาของตัวเองขึ้นมา
.
“ไอ้แคปโว๊ยยยยย ทางนี้!” เสียงอาร์เรียกมาจากที่ไกลๆ โบกไม้โบกมือเรียกชูถุงขนมขึ้นจนสูง แคปเงยหน้ามองท้องฟ้า แดดร่มแล้วเพราะเริ่มเย็น วันนี้เขารับหน้าที่เฝ้าแปลงมะเขือเทศและแปลงปลูกข้าวโพด แคปแบกจอบพาดใส่บ่าแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อน
“อ่ะ กินป่ะ” อาร์ชวนเขากินผลไม้ ที่ซื้อมาจากโซนขายของใกล้ ๆ แคปส่ายหัว เขาไม่ชอบกินของจุกจิกแบบนี้ อาร์เลยดึงมือเขาให้ตามไปดูที่แปลงปลูกแตงโม
“มึงดูนี่ แตงโมลูกนี้ใหญ่น่าดูเดี๋ยวถ้ามีเด็กๆผ่านมากูจะเด็ดให้น้องเขาฟรีๆเลย” อาร์อวดแปลงแตงโมของตัวเอง แต่แคปไม่สนใจจุดนั้น เขากำลังมองไปที่เครือของฟักทอง มันเหมือนมีหนอนขนหรืออะไรแปลกๆมาทำรังที่ดอก แคปจึงบอกอาร์ให้ระวังเพราะกลัวเด็กๆที่มาดูจะไปจับเข้าแล้วอันตราย อาร์รีบมากำจัดแล้วเขี่ยออก
“เด็กๆชอบดูมะเขือเทศว่ะ” แคปบอกอาร์ “เออก็มันสีสวยนี่หว่า”
“ข้าวโพดเด็กก็ชอบนะมึง” แคปบอกต่ออีก อาร์พยักหน้า
“กูเห็นน้องๆกลุ่มเมื่อกี้หิ้วฝักข้าวโพดออกไปด้วย มึงระวังอาจารย์จะดุนะเว้ยไอ้แคป” อาร์รู้ว่าแคปเป็นคนเอาให้แน่ ๆ เห็นเพื่อนเขาดุๆแบบนี้แต่แพ้เด็กๆนะขอบอก
“ก็น้องเขาอยากได้กูเลยเด็ดให้..” แคปว่าแล้วเอาจอบขุดๆวัชพืชที่รกออกให้ เสียงโทรศัพท์มือถือดัง เขาเลยเอาขึ้นมากดรับ
“มีไร..”สายจากปอที่อยู่โรงเลี้ยงสัตว์ วันนี้ปอรับหน้าที่เฝ้าแม่ไก่ออกไข่กับเฝ้าแม่วัวโคนม
(แคป มึงอยู่ไหนกูมีไรจะอวด)
“อยู่ที่แปลงแหละ มีไรอ่ะทำเสียงตื่นเต้นไปได้” แคปมองเห็นที่แปลงตัวเองมีกลุ่มเด็กๆเดินผ่านมาดูอีก เขาจึงพยักหน้าบอกอาร์ว่าจะไปเฝ้าแปลงก่อนแล้วเดินออกมา
(เอาน่า เดินจะถึงแล้วเดี๋ยวมึงต้องตกใจแน่ๆกูมีอะไรเด็ดๆด้วย)
“เออๆรีบมากูเฝ้าต้นข้าวโพดอยู่เนี่ย”
“อือๆ..”
พอกดวางสายได้ไม่ถึงหนึ่งนาที ปอกอบสองมือวิ่งเข้ามาหา แคปรีบชะโงกหัวเข้าไปดู ปล่อยเด็กๆเดินผ่านไปที่แปลงของอาร์
“อะไรวะ..” แคปเงยหน้าถามทั้งที่เห็นๆอยู่แล้วว่าปอประคองไข่ไก่หนึ่งฟองมาให้เขาดู
“นี่อ่ะ กูเพิ่งเห็นมันตกออกมาจากตูดไก่เลยนะเว้ย มหัศจรรย์เป็นบ้า แม่ไก่ออกไข่ร้อนๆเลยไอ้แคปมึงดู” เขาบอกแคปด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจ จริง ๆ แล้วแคปเองก็อยากจะไปเฝ้าไก่แม่พันธ์ออกไข่นั่นแหละแต่อาจารย์ดันจับเขามาเฝ้าแปลงผักเสียได้
“จะเอาไงกับมัน แล้วมึงไปเก็บมาทำไมวะ ไม่เอาไว้ให้คนเขาดู”
“ไม่เอาอ่ะ กูจะเอามาอวดมึง”
“บ้าเอ๊ย เผื่อมันจะฟักออกมาเป็นลูกไก่ล่ะ” แคปชักเริ่มหวั่นๆ เมื่อเขารับไข่มามันยังร้อนอยู่มากจริง ๆ มือแทบลวก
“งั้นเราจะทำยังไงดีวะ” ปอกระซิบหน้าเครียด แคปหันซ้ายหันขวา คนแถวนี้ค่อนข้างน้อย เขาเลยดึงแขนปอให้ตามเข้าไประหว่างซุ้มต้นข้าวโพดกับต้นมะเขือเทศ
“ทำไรของมึง...” ปอสงสัย แต่ก็ยอมเดินตาม
“เราจะทำรังให้มันไง ถ้ามันอบอุ่นมันก็จะฟักออกมาได้ไม่ใช่เหรอวะ เอามันวางไว้ตรงนี้ดิ๊..” แคปว่าแล้วใช้เสียมที่ลากติดมือเข้ามาด้วยขุดๆๆลงไปที่ดินแล้วเอาฟางข้าวโพดวางทำเป็นรังให้มัน
“ตรงนี้น่ะเหรอ..” ปอถามงงๆ
“เอ๊อ ตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาดูกันรับรองมึงได้เห็นลูกเจี๊ยบแน่ ๆ เชื่อกูดิ”
“กูไม่อยากจะเชื่อเลย” ปอหรี่ตาทำหน้าไม่เชื่อ แคปเลยโบกหัวเพื่อนแล้วแย่งเอาไข่มาวางไว้เองอย่างระมัดระวัง เขาลูบๆมันแล้วสั่งไข่ว่าให้รีบๆฟักออกมา
“ออกไปได้แล้ว ปล่อยมันไว้ตรงนี้แหละ” แคปดึงเพื่อนให้ตามกันออกมา “พรุ่งนี้อาจารย์บอกให้กูรีดนมวัวโชว์ด้วย มึงอยากทำไหม” ปอหันมาถาม เมียงมองไปที่จุดของตัวเองคนเริ่มเยอะเขาเลยคิดว่าจะเดินกลับไปแล้ว
“เอาดิ่ บ่ายๆกูว่างที่นี่ร้อนคนไม่ค่อยมี เดี๋ยวไปช่วยมึงก็ได้” แคปเดินออกมาส่งเพื่อนได้แค่ครึ่งทาง เจอกลุ่มพี่รหัสของตัวเองมาเดินตรวจแปลง เขายกมือไหว้ทักทายกันตามปกติ
“ไง น้องไอ้เต้” พายเป็นพี่รหัสของแคป เขาสนิทกับเต้เพราะรู้จักกันตั้งแต่เด็กเพราะงั้นเลยชอบแซวแคปแบบนี้บ่อย ๆ แล้วพูดไม่พูดเปล่ายังคว้าเอาคอขาว ๆ ของแคปเข้ามากอดไว้อีก แคปรีบยกออกแล้วชี้บอกอย่า พายหัวเราะ
“ผมแคปครับมีชื่อนะมีชื่อ เรียกชื่อผมด้วย” แคปส่ายหน้าหน่าย ๆ พร้อมกับล้วงกระเป๋าเสื้อชอปคว้าเอาใบตรวจแปลงส่งให้พายเซ็นต์
“อ้าวเหรอ ชื่อไรนะลืม คาปูรึเปล่าน๊า..” พายล้อเขา พอเซ็นต์ชื่อเสร็จยัดใส่อกคืนแคป พร้อมคำพูดล้อเลียน แคปรีบชี้หน้าแล้วบอกอย่าเรียกคาปูอีก พายหัวเราะแล้วเอามือยีหัวเล็ก
“คืนนี้ว่างป่ะวะ..” พายถาม
“ทำไมครับ พี่พายมีอะไร” แคปดึงปอให้หลีกทางรุ่นน้องอีกคนที่กำลังยกปุ๋ยผ่านเข้ามาที่แปลงผักของเขา
“ไปแดกเหล้ากัน ที่เดิม”
“คืนนี้?” แคปทวนคำนิดๆ เขากำลังคิดว่าคืนนี้อาจไม่ว่าง มีเรื่องที่ค้างคามาตั้งแต่เมื่อวานที่เขากับเอสทะเลาะกันที่ร้านกาแฟแล้วแยมแฟนของเขาเข้าใจผิดเพราะคำพูดบ้าๆของไอ้เอสนั่น คืนนี้แคปต้องไปง้อแยมที่ห้อง
“ทำไมวะ ไม่ว่างรึไง มันนัดใครป่ะเนี่ยไอ้ปอมึงรู้ป่ะ”
“นัดเมียมันมั้งพี่” ปอตอบแบบไม่รู้สึกผิดสักนิดขณะที่แคปหันมองตาเขียว
“แล้วแต่มึงละกันถ้าว่างค่อยไป ไม่ว่างก็ไว้วันหลังเว้ย กูไปนะ”
“ครับเจอกัน”
พวกรุ่นพี่เดินกันไปแล้วปอเองก็โบกไม้โบกมือให้แล้วแยกไปเช่นกัน แคปเริ่มคิดถึงรังไข่ที่เขาไปทำเอาไว้กำลังจะเดินกลับไปดู มือเล็กๆก็มาคว้ามือของเขาเข้าไว้ แคปก้มลงมอง
“พี่คะพี่ มะเขือเทศสีแดงอันนั้นหนูขอได้ไหม..” เป็นเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารัก มัดผมแกะผูกโบว์คิดว่าคงอยู่ระดับอนุบาล แคปมองซ้ายมองขวากลัวจะเป็นเด็กหลงทางกับผู้ปกครองแต่พอเห็นว่าคุณพ่อกับคุณแม่หนูน้อยยืนยิ้มเผล่มาทางนี้เขาก็โล่งใจ จูงมือเธอเดินไปดูต้นมะเขือเทศใกล้ ๆ
“หนูชอบมะเขือเทศ เวลาหม่าม๊าทำข้าวผัดหนูอร่อย” แคปย่อตัวนั่งยองๆลง หนูน้อยตามเข้ามานั่งลงที่ตัก เขาหนักนิดหน่อยแต่ก็ชอบ กอดเอวน้องไว้เพราะกลัวน้องจะตก
“อยากได้เหรอครับ” แคปถามพลางประคองพวงมะเขือเทศสีแดงสดให้คนสวยดู เธอยิ้มคิกคักชอบอกชอบใจ แคบล้วงกรรไกรตัดกิ่งที่พกไว้ออกมาแล้วตัดให้เธอช่อเล็กๆหนึ่งอัน ดูท่าทางหนูน้อยมีความสุขมาก คุณแม่เธอยื่นโทรศัพท์มือถือส่งให้แล้วบอกขอรบกวนถ่ายรูปน้องหนูกับต้นไม้หน่อย แคปโอเคแต่คนสวยบอกจะถ่ายกับเขา แคปเลยจำใจเซลฟี่ร่วมกับเธอ
“กอดหนูแน่นๆเลย พี่ชื่อไยอ่ะ” พูดก็ยังพูดไม่ชัดแคปยีหัวเล็กอย่างเอ็นดู
“พี่ชื่อแคปครับ แล้วหนูชื่ออะไรน๊า”
“หนูชื่อยาหยี โตขึ้นหนูจะมาเรียนดูแลผักเหมือนพี่แคป”
“ครับๆ ยาหยีคนเก่ง พี่แคปจะรอดูนะว่าคนสวยจะเข้ามาเรียนได้ตอนไหน”
พอแคปพูดแค่นั้น น้องหยาหยีรีบกระโดดลงจากตักแล้ววิ่งไปหาคุณพ่อคุณแม่ดึงๆมือบอกจะกลับบ้านไปอ่านหนังสือแคปหัวเราะชอบใจเดินไปยื่นโทรศัพท์คืนให้กับคุณแม่ของเธอ
“ขอโทษด้วยนะคะ น้องหยีชอบปลูกต้นไม้มากเลยค่า แต่เราอยู่คอนโดไม่มีพื้นที่ ต้นมะเขือเทศก็เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก รบกวนมากๆเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าว่างวันหลังพาน้องมาอีกก็ได้ผมยินดีแนะนำให้ทุกอย่าง” แคปเห็นหยกเก็บมะเขือพวงที่เขาตัดให้ยัดใส่เสื้อเอี๊ยมอนุบาล เธอหันมาโบกมือบ๊ายบายเขาก่อนถูกคุณแม่จูงไปดูคอกสัตว์ต่อ
.
“มองอะไรของมึง จ้องอยู่นานแล้วนะเว้ยไอ้เอส” ชิพหันไปเรียกเพื่อนเมื่อเห็นว่าตั้งแต่ตอนที่ยัยน้องกิ๊ฟอะไรนั่นเข้ามาถามคำถามประหลาดๆกับเอส เพื่อนเขามองไปที่แปลงพืชไร่พืชผักนานแล้ว
“เปล่า เข้าไปกันเถอะ” เอสทิ้งบุหรี่แล้วกอดคอชิพพาเดินเข้าไปด้านใน ขณะที่ชิพหันมองที่แปลงมะเขือเทศดีๆอีกครั้ง ถ้าเขาไม่เข้าใจอะไรผิดผู้ชายคนที่กำลังยืนโบกมือให้เด็กผู้หญิงผมยาวมัดแกะใส่ชุดเอี๊ยมอนุบาล มันน่าจะเป็นไอ้คนที่เพื่อนๆเขามันบอกว่าเป็นน้องชายของเฮียเต้ ชิพหยุดชะงักเท้าทันทีทำให้เอสเองก็ต้องหยุดเดินด้วย เขาหันมาเลิกคิ้วถามว่าชิพเป็นอะไร
ชิพชี้ตรงไป
“คนนั้นน่ะ ใช่ไอ้แคปไหมวะ น้องชายพี่เต้ที่มีเรื่องกับพวกมึงวันนั้นน่ะ..” แค่ได้ยินคำถามเอสก็ไม่จำเป็นต้องมองตามเรียวนิ้วเพื่อนให้เสียเวลา เพราะเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าใช่หรือไม่ เห็นแบกจอบเดินไปเดินมาระหว่างแปลงผักก็เสียวสันหลังแล้ว
“ไม่รู้” เอสตอบหน้านิ่ง
“ไม่รู้ได้ไงวะ กูเห็นมึงมองอยู่นานแล้วนี่หว่า” ชิพถามตรงไปตรงมา จนเอสต้องหันมาจ้องหน้าเพื่อน เขาตัดสินใจส่ายหัวแล้วบอก...
“ไม่รู้ กูไม่ได้มอง”
ชิพร้องหึในลำคอทันที รู้ๆกันอยู่ว่ามอง ปากมึงจะแข็งไปไหนสัส แต่ก่อนที่จะได้พูดตอบกลับอะไรเพื่อนเขาถูกลากตัวตามเข้าไปแล้ว มีเสียงโทรศัพท์ของเอสเรียกเข้าเอสเอาขึ้นมากดรับ เป็นเมี่ยงโวยวายมาตามสาย มีเสียงบุ้งแทรกเป็นระยะ
“อะไรของมึงค่อยๆพูดกูฟังไม่รู้เรื่อง” เอสเอามือถือห่างออกจากหู เพราะเสียงที่วุ่นวายเกินพิกัดจากสถานีปลายทาง
(กูบอกให้มึงมาเก็บอิน้องฟางของมึงกลับไปที กูทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยไอ้เหี้ยเอส เล่นเอาอะไรมาโยนให้กูเนี่ย)
เสียงเมี่ยงแว๊ดมาจากปลายสาย เอสส่ายหัวอย่างระอา เขาลืมไปเลยเมื่อเช้าเมี่ยงโทรมาบอกว่าฟางข้าวไปหาเขาที่ลานจอดรถ รออยู่ตั้งนานเพื่อนเขาก็หลบหลีกไม่ยอมบอกเธอว่าเขาอยู่ที่ไหน เธอก็ทั้งบ่นทั้งทำ แม้แต่ข้าวเที่ยงก็มีไอ้เมี่ยงกับไอ้บุ้งไปหามาให้กิน ว่าไปแล้วเพื่อนที่แสนดีสองคนก็น่าสงสารใช่เล่น
“เย็นแล้ว มึงบอกน้องเขากลับไปดิวะ”
(เหี้ยไรไอ้เอสนี่กูหลบมาโทร ถ้ายัยฟางเน่ารู้ว่ากูโทรหามึงต้องจิกหัวกูให้พาไปหามึงแน่ ๆ อ่ะ บ้าฉิบผู้หญิงอะไรตื้อที่สุดในสามโลก เพื่อนเหี้ย!)
“ใจเย็นไอ้เมี่ยง อย่าโวยวาย เอามือถือไปส่งให้น้องเขาดิ๊ เดี๋ยวกูคุยให้”
(เออดี รู้จักรับผิดชอบของๆตัวเองมั่ง....บลาๆๆๆ) เมี่ยงเดินบ่นไปหาฟางข้าว เจอเธอกำลังโบกๆรถให้เข้าจอด หน้าตานี่ดำเป็นแป้งหมี่ไหม้ ๆ คราบเหงื่อไคลเต็มตัวไปหมด สภาพสาวสวยเซ็กซี่เมื่อวานอย่าได้ไปถามถึง เมี่ยงยื่นโทรศัพท์ให้เธอแล้วบอกเอสจะคุยด้วย ฟางข้าวดีใจจนอกแทบระเบิดเธอถอดมาสค์ปิดปากทิ้งทันที
(ฮัลโหลค่า พี่เอส)
“เย็นมากแล้ว กลับได้แล้วมั้ง” เอสบอกเธอไป
(ฟางมาทำตามที่พี่บอกแล้ว พี่เอสจะรับเป็นพี่เทคให้ฟางได้ใช่ไหมคะพี่ พี่สัญญาไว้แล้วนะ)
“..............” เอสพ่นลมหายใจอย่างเซ็ง ๆ เมื่อทุกอย่างบีบให้เขาจำใจต้องตอบรับ ใครจะคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นจอมตื้อขนาดนี้
(พี่เอสจะผิดคำพูดกับฟางเหรอคะ พี่สัญญาไว้แล้วนี่ ไม่ยอมนะฟางไม่ยอมไม่ยอมไม่ยอม ” ฟางข้าวเริ่มเบะปากน้ำเสียงเธอออดอ้อนเขาบอกให้รู้ว่ากำลังจะร้องไห้แน่แล้ว เอสยกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิด สบถในคอ ชิพที่ไม่รู้เรื่องก็จ้องหน้าว่าเพื่อนเป็นอะไร เอสถอนหายใจหนักๆ
“ตามใจละกัน แต่เทคแคร์ไม่เก่งนะบอกไว้ก่อน ถ้าจะเอาเป็นพี่เทคต้องรับให้ได้”
“ข้อนั้นน่ะฟางรู้อยู่แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เทคสุดหล่อ จุ๊บๆ” เอสมองหน้าชิพแล้วส่ายหัวหนักๆ เขาล่ะเหลือทนกับผู้หญิงคนนี้สุดๆไปเลย
“ที่นี้จะกลับได้แล้วใช่ไหม เพื่อนพี่เขาจะได้ทำงานกันสะดวกสบายสักหน่อย”
(แหมทำอย่างกับฟางมาขวางงั้นแหละ ฟางน่ะ......บลาๆๆๆ) เอสไม่รอให้เธอพูดจบ พอเห็นว่าเสียงเล็กๆเริ่มบ่นนั่นบ่นนี่ เขาก็ยัดมือถือส่งให้ชิพเอาไปคุยต่อ ผลสุดท้ายคนที่เคลียร์เรื่องยัยฟางข้าวให้ได้ก็คือชิพนั่นเอง
“คืนนี้มึงไปป่ะวะ..” ชิพยัดมือถือส่งคืนให้เพื่อนแล้วถาม เพราะว่าตอนบ่ายกลุ่มพี่ลำดับเดินมาชวนพวกเขาถึงที่ แล้วยังบอกว่าแวะไปชวนเมี่ยงกับบุ้งแล้วเรียบร้อย นี่ยังไม่รวมไอ้บุ้งโทรมาล๊อคตัวเขาแล้วเรียบร้อย ยังเหลือเอสที่ไม่รู้ว่าจะเอายังไง
“ไปดิ่ กี่โมงมึงจะไปไง กูไปรับไหมหรือจะไปกับไอ้บุ้ง”
“ไอ้บุ้งบอกจะมารับกู”
“เอองั้นพวกมึงแวะรับไอ้เมี่ยงด้วย กูขี้เกียจวนไปทางนั้น แล้วค่อยไปเจอกันที่นั่นเลย”
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-02-2015 21:35:06
ดึกๆของวันนั้นแคปไปที่อพาร์ทเม้นท์ของแยมแฟนคนล่าสุดของเขา แน่นอนว่าเธอโกรธเขาตั้งแต่เมื่อวาน เพราะเอสดันไปพูดจาวางระเบิดใส่เขาที่ร้านกาแฟ จริงๆแล้วแคปสมควรโทรหาเพื่อเคลียร์กับเธอตั้งแต่เมื่อคืน แต่เขาก็พลาดมากเมื่อหลงลืมนั่งดูการ์ตูนกับปอจนเพลิน เผลอหลับกองกันอยู่หน้าทีวี จนกระทั่งป่านนี้ยังไม่ได้โทรหาเธอสักสาย แคปกะว่าคืนนี้จะมาค้างที่นี่ง้อเธอสักหน่อย
เขาเดินควงกุญแจรถอย่างอารมณ์ดีขึ้นบันไดมา ห้องเธออยู่แค่ชั้นสองเพราะงั้นไม่ต้องใช้ลิฟต์ให้เสียเวลา กำลังจะถึงทางเลี้ยวหัวบันไดอยู่แล้วหูก็ดั๊นดีเกินไป เสียงชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังพลอดรักกันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้เขาต้องชะงักเท้าเดิน
“เสียดายจังเลยค่ะที่คืนนี้บูมอยู่ค้างกับแยมไม่ได้ แยมเหงานะเนี่ย บูมอ่ะแย่ที่สุดเลย”
“ไม่เอาน่า เมื่อกี้ทำให้หายเหงาไปตั้งหลายยกแล้ว คืนนี้แยมพักบ้างนะครับ”
“ก็แยมคิดถึงบูมนี่”
“น่ารักจริง ๆ แฟนใครน๊า..”
“คนบ้า แยมแฟนบูมเหอะ ไปได้แล้วขับรถดีๆล่ะ ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย บายยยย จุ๊บ”
แคบก้าวขึ้นไปดูสองคนเต็มตา ไม่ต้องมีคำอธิบายอะไรมากมายอีกแล้วเมื่อน้องแยมของเขายืนอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวคาบานประตูห้องแล้วเขย่งตัวห้อมแก้มไอ้เหี้ยนั่น แคปกำพวงกุญแจไว้แน่น ก่อนก้าวเข้าไปหาคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตแฟนในไม่กี่วินาทีข้างหน้า
ผั๊วะ...
“กรี๊ดดดด พี่แคป!” แยมอุทานขึ้นตาโต ขณะที่ฝ่ายชายเองเซถอยออกไปแคปไม่รอช้ากระชากคอเสื้อมันเข้ามาซัดซ้ำลงอีกหมัดโดยไม่จำเป็นต้องซักถามใดๆอีกแล้ว บูมล้มกองลงที่พื้น แคปจ้องหน้า เขาจำมันได้ในทันที ไอ้เด็กบริหารรุ่นเดียวกับแยม เคยเห็นมันประมาณสองสามครั้งแยมบอกเขาว่ามันเป็นแค่เพื่อน จริง ๆ จะว่าหวงไหมไม่เท่าไหร่ แต่ที่แค้นใจเพราะโดนเห็นว่าเป็นควายต่างหาก นั่นคือจุดพีคสำคัญ
“พี่แคป แยม....ไม่ใช่นะคะพี่แคป ฟังแยมก่อนคือ....” เธอแก้ตัวละล่ำละลัก ขณะที่มือจับไม่ให้ผ้าขนหนูที่นุ่งอยู่หลุดลงจากหน้าอก ส่วนไอ้เด็กบูมนั่นทรุดกองลงที่พื้นมันไม่กล้าลุกขึ้นมาเพราะโดนแคปเหยียบไว้แล้วชี้หน้า
“หลอกกูมานานรึยัง..” แคปมองหน้าแยม เธอร้องไห้โฮ มีสองสามห้องเริ่มเปิดประตูออกมาดู
“แยม นี่มันอะไรกันน่ะ” ไอ้บูมไม่เจียมจู่ ๆ ถามขึ้น แคปเลยกดน้ำหนักเท้าลงไปอีก
“พี่แคปแยมขอโทษ แยมเลือกพี่แคปนะ คือมันไม่ใช่อ่ะ พี่แคปฟังแยมนะคะ” แคปปล่อยไอ้บูมออกจากตีนที่เหยียบไว้ ไอ้เด็กนั่นลุกขึ้นมา มันจ้องหน้าแยมด้วยแววตาแห่งความเสียใจ ถามเธอเสียงสั่น
“แยมพูดอะไรน่ะ ไหนบอกว่ารักบูมไง เราคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“หยุดนะบูม แยมเลือกพี่แคปต่างหาก”
“แต่แยมเป็นเมียบูม เราคบกันมาตั้งเดือนนึงแล้วนะ”
“แยมบอกให้หยุดพูดไง!” เธอตวาดขึ้นเสียงดัง บูมหน้าซีด แคปเลยเดินเข้าไปหาเธอ
“ตกลงแยมเลือกพี่ใช่ไหม งั้นบอกมันไปสิ แยมเป็นเมียพี่ก่อนมัน ไล่มันกลับไปเลยถ้ารักพี่เลือกพี่แล้วแยมก็ไม่จำเป็นต้องมีมันอีก” แยมมองหน้าแคปทันที ประโยคที่ดูเหมือนกับว่าแคปจะยกโทษให้เธอ ในที่สุดแยมตัดสินใจเลือกเขา
“บูมนายกลับไปเหอะ แยมเลือกพี่แคป แยมรักพี่เขาและแน่นอนว่าพี่แคปมาก่อนบูม เราจบกันตรงนี้เลย แยมจะไม่ติดต่อไปยุ่งเกี่ยวกับบูมอีกแล้ว” บูมก้มหน้าน้ำตาตกใน เขาส่ายหัวด้วยความเสียใจก่อนถอดแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วออกแล้วขว้างทิ้งลงไปด้านล่าง แยมเบะปากอย่างไม่สน คว้าแขนแคปเข้าไปกอด นั่นยิ่งตอกย้ำความเสียใจของบูมเข้าไปอีกก่อนที่เขาจะตัดสินใจหันหลังให้เธอแล้วเดินออกไป แคปยืนกอดอกมองตามแผ่นหลังที่เลี้ยวลงบันได
“พี่แคปเข้าห้องเถอะค่ะ เดี๋ยวแยมจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังนะ” เธอหันมาดึงแคปบอกให้เข้าห้องไปด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่แคปไม่ยอมขยับแม้แต่นิดเดียว แยมมองเขาอย่างงงๆ
“จะให้กูเข้าไปทำไม”
“เอ๊ะ! พี่แคปทำไมพูดกับแยมแบบนั้น ขึ้นมึงกูทำไม” สาวสวยเริ่มจะรู้สึกกลัว ไม่เคยมีแม้แต่ครั้งเดียวที่แคปจะพูดจาหยาบคายกับเธอ แยมก้าวถอยหลังไม่รู้ตัว
“พูดกับคนที่คิดว่ากูเป็นควายมาตลอดหนึ่งเดือน กูว่านี่ยังน้อยไปนะ หรือว่าอยากได้อย่างอื่นนอกจากคำด่าอีกห๊ะ”
“พี่แคป....!”
“ยินดีด้วยนะที่มึงไม่เหลือใครเลย...สักคน” เขาว่าส่งท้ายแล้วแสยะยิ้มให้ ที่จริงไม่อยากจะเลวเท่าไหร่แต่สถานการณ์ตรงหน้ามันพาไปจริง ๆ ลองมาเจอคาตาแบบเขาไม่กระทืบแม่งทั้งคู่ก็บุญหัวแล้ว แคปหันหลังจะกลับแต่เธอตามมาดึงไว้ที่ทางเดินอีก น้ำหูน้ำตาเริ่มไหล
“แล้วทีพี่แคปล่ะ กับยัยแป้งเด็กวิทย์คอมไม่ใช่ว่าขี่กันสวมเขาให้แยมนานแล้วเหรอ ตัวเองทำได้แต่แยมทำบ้างนี่ผิดมากใช่ไหม”
“.........” แคปส่ายหัวแล้วดึงมือเธอออกจากแขน กับคนที่เสียสติไปแล้วพาลลงที่คนอื่นๆเขาไม่อยากจะคุยด้วย
“แยมไม่ให้พี่ไปนะ พี่แคปใจร้ายได้แยมแล้วจะทิ้งอ่ะ แยมจะประกาศให้เขารู้กันทั้งคณะเลยคอยดู”
“ก็เอาดิ่วะ ถ้าอยากจะประจานตัวเองด้วยก็เชิญเลย” แคปกระชากมือเธออกจากแขนเขาได้แรงมาก จนเธอเซไปติดประตูของห้องใกล้ ๆ แต่เขาไม่สนใจสับขาลงบันไดมาอย่างโมโห จุดบุหรี่ขึ้นสูบอย่างมีอารมณ์ แยมไปพาลเรื่องแป้งทั้งที่ไม่เคยรู้ความจริงด้วยซ้ำ แป้งเป็นแค่เด็กที่มาขอให้เขารับเป็นพี่เทค แคปเห็นน่ารักดีเลยหยอกเธอเล่น เคยพาไปทานข้าวกันแค่สองสามครั้ง แต่ยังไม่เคยมีอะไรลึกซึ้ง เพราะว่าเขาให้เกียรติแยม แล้วเป็นยังไง เขาโดนท่าทางเรียบๆร้อยๆของเธอหลอกเข้าให้แล้ว
(อะไรของมึง จะกลับป่ะเนี่ยคืนนี้) แคปต่อสายโทรหาปอ ทางนั้นพอเห็นว่าเป็นสายจากรูมเมทก็แหวใส่เลย เพราะดึกแล้วแต่แคปยังหายหัว
“ออกไปกินเหล้ากัน มึงแวะไปรับไอ้อาร์ด้วย เจอกันที่ร้านเดิม พี่พายนัดไว้แล้ว”
(โอเคได้ จะไปไม่บอกล่วงหน้านะมึงมีไรป่ะเนี่ย)
“อารมณ์ดีกำลังจะได้เมียใหม่ไง” แคปประชดใส่ตัวเอง
(อะไรของมึง)
“อย่าถามมากสัส เดี๋ยวเจอกัน”
(เออๆกูแต่งตัวแปป มึงโทรไปบอกไอ้อาร์ไว้ด้วยล่ะ)
“อืม..”
.
รถยุโรปสีขาวเลี้ยวเข้ามาที่ลานจอดของผับชื่อดัง ย่านที่นักศึกษารู้จักกันดี เอสเข้าเกียร์แล้วถอยรวดเดียว รถแต่งคันหรูเคลื่อนตัวเข้าช่องจอดได้อย่างสวยงาม เขาชินกับรถคันนี้มากกว่าคันอื่นๆที่เคยใช้งานมา ถึงแม้ว่าพี่สาวของเขาเพิ่งจะเอามาเปลี่ยนให้ใช้แลกกับรถญี่ปุ่นคันเล็กที่เขาจิ๊กเอาของเธอมาใช้ตอนต้นปีเพราะเห็นว่ามันสะดวกและน่ารักมากกว่า
“รถสวยจังครับพี่” เด็กโบกรถของผับยกมือไหว้เขา เอสยื่นแบงค์ร้อยให้หนึ่งใบ แน่ล่ะรถเขาแต่งไปไม่รู้กี่แสนไม่เรียกว่าสวยก็ไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรแล้ว
“จอดแถวนี้โอเคนะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะไม่ให้ยุงมาไต่ไรมาตอมเลยพี่”
“ขอบใจไอ้น้อง” เอสยัดเพิ่มให้อีกใบ ยกยิ้มนิดๆอย่างเป็นนิสัยแล้วตบลงที่บ่าเด็กน้อย ปกติแล้วเขาไม่ค่อยชอบพูด เวลาที่ฟังอะไรถ้าชอบใจก็จะแค่อมยิ้ม บางครั้งไม่พอใจก็ยกยิ้มเช่นกัน ที่จริงแล้วเคยมีคนบอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีรูปหน้าสวยมากโดยเฉพาะเวลายิ้ม ฟันของเขาจะเรียงตัวสวยงามดูด้านข้างมีรอยหยักเป็นชั้นคล้ายคนมีฟันกระต่าย ถ้าเขายิ้มแล้วใบหน้าจะหวานสวยน่ารักนั่นทำให้เขาไม่ชอบยิ้มเปิดเผยให้ใครได้เห็นเพราะไม่อยากโดนล้อเหมือนตอนเด็กๆ แต่ทว่านิสัยติดอมยิ้มแบบนี้กลับไม่เข้ากับลักษณะผู้ชายแมนๆเป็นแน่เพราะงั้นเขาจึงเลือกที่จะยกยิ้มขึ้นแบบกวนตีน เพื่อเพิ่มระดับความวกวนบนใบหน้าเขาขึ้นอีกหลายสิบเปอร์เซ็นต์ อันนี้คือข้อมูลที่ได้จากการวิเคราะห์ของไอ้พวกเพื่อน ๆ
“ช้านะมึง..” พอนั่งลงได้ บรรดารุ่นพี่เป็นสิบก็ใส่เขาทันที วันนี้วิศวะนัดรวมพลหรือไงวะเขานึกอยู่คนเดียวในใจ ซึ่งแน่นอนนะว่ามีพี่รหัสเขาเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น
“ทำเหี้ยไรอยู่วะ ไหนนัดกูบอกให้ตรงเวลาไง” เมี่ยงย้ายจากที่นั่งข้าง ๆ ชิพไปนั่งลงอีกฝั่งของเอสทันที คว้าเอาแก้วว่าง ๆ แถวนั้นมาชงเหล้าแล้วยื่นให้เพื่อน
“กูพูดแบบนั้นเหรอ..” เอสรับแก้วขึ้นมาจิบชิม เขาส่ายหัวบอกอ่อนไปเมี่ยงเลยเติมเหล้าลงไปอีกนิด เต้แซวข้ามมาว่าระวังเมาเร็ว คืนนี้ยังอีกยาว ดื่มแบบอ่อนๆไปก่อน เอสยกยิ้มแล้วส่ายหัว
“อ้าวไอ้นี่ มึงนัดกูบอกสี่ทุ่มอ่ะ..”
“หลับ” เขาตอบสั้น ๆ
“เออดีหลับ นี่ถ้ามึงบอกจะมารับกู มิต้องรอถึงตอนนี้รึไงเนี่ย”
“บ่นไรเล่าน่ารำคาญ กูก็มาแล้วไงแดกเหล้าไปมึงอ่ะ” เขาผลักหัวเมี่ยงออก ขณะที่ฝ่ายนั้นก็เซ้าซี้ถามไม่หยุดจริงอย่างที่ว่า เมี่ยงจิ๊ปากใส่ เอสมองไปมองมาไม่เห็นบุ้งเลยถามขึ้น
“ไอ้บุ้งล่ะวะ” มองหน้าถามชิพ
“ยังไม่มา” ชิพจิบเหล้าแล้วตอบกลับมาเรียบ ๆ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไรทั้งนั้น คือถ้าเขาจำไม่ผิดชิพบอกเขาตอนเย็นว่าบุ้งจะรับมาที่นี่ แต่ชิพตอบว่ายังไม่มาเอสเลยขมวดคิ้วทำท่าสงสัย แต่คนที่ไขข้อข้องใจเขาได้ก็คือเพื่อนที่ชอบกินเผือกมากที่สุดอย่างเมี่ยง
“ไอ้บุ้งมันไปรับเมีย เหี้ยชิพเลยต้องขับรถมารับกูเอง กูก็มาพร้อมมันนี่แหละ”
“อ้าวไหนมึงว่ามันนัดกับมึงไว้แล้วไงวะไอ้ชิพ”
“อืม มันมาถึงหอกูแล้วแหละ เมียมันเสือกโทรมาตามแม่งตอนกูจะก้าวขาขึ้นรถพอดี เซ็งสัสๆ”
“ไอ้บุ้งมันเลววววว ได้เมียแล้วทิ้งเพื่อน”
“ปากมึงเหรอนั่น” เอสโบกหัวเมี่ยงหนึ่งที เมี่ยงทำปากมุบมิบ
“ตีทำไมเล่ากูพูดจริง อะไรวะเมื่อก่อนแม่งก็มีเมียไม่เห็นจะเห่อแบบนี้เลย เดี๋ยวนี้อะไรๆก็ยัยน้องโรส น้องโรสทั้งปีเพื่อนฝูงนี่ทิ้งหมด อย่าบอกนะว่ามันคิดจะจริงจังกับยัยโรสนี่”
“นินทาไรกูวะ ทำหน้าทำตาเอาใหญ่แล้วนะมึงเดี๋ยวบอกไอ้เอสหาผัวให้แทนเมียหรอก” บุ้งที่เพิ่งมาถึงเดินแทรกเข้ามานั่งข้าง ๆ ชิพ เขายกมือไหว้รุ่นพี่แบบเรียงยาว เสร็จแล้วหันมาจัดการเมี่ยงต่อ
“ชงเหล้ามาดิ๊ อย่ามัวแต่เบะปาก เร็ว ๆเลย” เมี่ยงยื่นมืออกไปคว้าแก้วเหล้ามาชงให้คนมาใหม่อย่างเสียไม่ได้ พอบุ้งรับมาดื่มเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เอสเอามาคาบไว้ตัวนึง สองคนยื่นหน้าไปต่อไฟกันต่อหน้าต่อตาชิพเลย
“ไอ้พวกเหี้ยแม่ง...” ชิพบ่นอุบอิบเพราะตำแหน่งของเขาอยู่ตรงกลางพอดิบพอดี เอสหัวเราะเบา ๆ แล้วยื่นซองส่งให้เพื่อนชิพส่ายหัวบอกไม่ ส่วนเมี่ยงไม่สูบอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องถาม มันทำหน้าที่ชง เสิร์ฟพี่เสิร์ฟเพื่อนอย่างเดียว
“มึงขับรถไปรับไอ้เมี่ยงเหรอวะ” บุ้งหันมาหาชิพใช้ไหล่สะกิดถามพร้อม ๆ กับล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู มันสั่นเรียก
“อือ” ชิพตอบ
“กินไรยัง...” เขาไม่ยอมกดรับสาย เอาวางไว้บนโต๊ะปล่อยให้มันสั่นไป ชิพมองดูเห็นเป็นชื่อโรสก็มองหน้าบุ้งแล้วทำท่าเหมือนถามว่าทำไมไม่รับ บุ้งไม่ตอบเขาแต่ย้ำคำถามเดิมกับชิพอีก
“มึงกินอะไรรึยัง อย่าบอกนะว่าท้องว่าง ๆ แล้วแดกเหล้าเลยเนี่ย..” เพราะว่าตอนที่ไปรับชิพ เขาสองคนกะว่าจะไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยไปรับเมี่ยงต่อ จากนั้นก็จะมากันที่นี่ แต่โรสแฟนของเขาดันโทรเข้ามาแล้วบอกให้รับเธอไปทานข้าว เขาเลยต้องทิ้งชิพไว้ที่หอ
“ไม่หิวหรอก มึงรับดิ น้องเขาโทรนานแล้วเดี๋ยวมีเรื่องหรอก” ชิพชี้ๆไปที่โทรศัพท์ บุ้งมองอย่างชั่งใจและสุดท้ายทันทีที่หยิบขึ้นมากดรับชิพก็คว้าแก้วเหล้าของตัวเองแล้วย้ายมานั่งข้าง ๆ เมี่ยงทันที เอสกับเมี่ยงเลยต้องขยับ
“เล่นเหี้ยไรกัน ย้ายที่ไปๆมาๆ” เต้ที่กำลังคุยออกรสอยู่กับเพื่อนๆของเขาแซวขึ้น ชิพยิ้มให้แล้วบอกไม่มีอะไร ขณะที่บุ้งคุยโทรศัพท์ได้แค่สองคำก็ลุกตามชิพออกมาแล้วเลื่อนตัวนั่งลงข้าง ๆกัน
“อะไรวะ ตามมาทำเหี้ยไรกูอึดอัด มึงคุยกับเมียมึงไปดิ” ชิพบ่นอย่างรำคาญ บุ้งปิดไมค์ที่มือถือแล้วมองหน้าชิพ
“ก็แล้วมึงหนีมานั่งตรงนี้ทำไมล่ะวะ”
“น่ารำคาญ” พอชิพทำท่าจะลุกอีกบุ้งวางสายเลยแล้วดึงบอกให้นั่งลง
“เป็นไรของมึง เป็นไรมากป่ะ กูจะนั่งไหนเรื่องของกูไม่ใช่ไง”
“ไอ้ชิพ นั่งลง...” น้ำเสียงบุ้งเปลี่ยนเป็นจริงจัง กระชากแขนชิพให้นั่งลงจนได้ เขาถอนหายใจยาวก่อนยกมือขึ้นลูบหัวอีกฝ่ายแล้วยื่นแก้วเหล้าส่งให้คล้ายปลอบประโลมให้ใจเย็น โทรศัพท์ที่ตั้งไว้ดันสั่นเรียกขึ้นอีกบุ้งส่ายหัวก่อนหยิบเอามากดปิดเครื่องแม่งเลย
“ปิดแล้ว พอใจยัง” เขากับชิพสบตากัน
“เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกู” ชิพคว้าเอาแก้วเหล้าในมือบุ้งมายกดื่มรวดเดียวจบ ก่อนที่สองคนจะมองสบตากันอีกครั้งอย่างเงียบ ๆ
“เออ เรื่องของกู” บุ้งพึมพำแล้วส่ายหัว ขณะที่เอสกับเมี่ยงที่นั่งสังเกตการณ์อยู่นานแล้วส่งซิกบอกกันโดยเฉพาะเมี่ยงที่ต่อมเผือกทำงานดีจนผิดปกติพยายามที่จะฟังสองคนคุยกันให้ได้ใจความ แต่จนใจที่เพลงดังจนเกินไปเขาเลยหันไปสะกิดถามเอส
“มึงคิดเหมือนกูป่ะวะ..” เมี่ยงกระซิบ
“ไม่คิดอะไรทั้งนั้น..” เอสไม่สนใจเขาฟังเพลงไปฮัมเพลงไป มือถือสั่นเรียก เสียงไลน์เด้งแล้วเด้งอีกเป็นร้อย ๆ เขาก็ไม่สนใจจะตอบกลับ เอสน่ะ ถูกเมี่ยงสะกิดให้สังเกตชิพกับบุ้งตั้งแต่เริ่มย้ายที่กันแล้ว
“พี่ครับ เหล้าจากคุณผู้หญิงโต๊ะนั้นครับ ของพี่คนนี้สองแก้ว แล้วก็สองแก้วนี้ของพี่คนนี้” น้องพนักงานเดินเอาแก้วเหล้าสี่ใบ มาวางส่งให้เอสและบุ้ง มีนามบัตรแนบมากับถาดด้วย เอสส่ายหัว ขณะที่บรรดารุ่นพี่ในพากันโห่แซว ความจริงทั้งโต๊ะที่นั่งกันอยู่ เต พี่รหัสเขาได้เหล้าฟรีมาหลายแก้วแล้ว คราวนี้เป็นของเอสกับบุ้งบ้าง เรื่องธรรมดาเวลามาเที่ยวไม่ว่าที่ไหนเบอร์โทรนามบัตรจะถูกแนบมากับแก้วเหล้าเชื้อเชิญถึงเขาเสมอ เอสมองโน่นนี่ไปเรื่อย จนสายตาเขาหยุดลงที่แผ่นหลังของสาวผมยาวรูปร่างดีคนหนึ่งที่ยืนอยู่แถวๆเคาน์เตอร์บาร์
“เฮ้ย ไปไหนวะ” เมี่ยงเงยหน้าถามเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ เอสลุกขึ้น
“เดี๋ยวกูมา..”
.
หลังจากปอวางสายลงไปแคปต่อสายหาอาร์ต่อนัดแนะเสร็จสรรพ เขาขับรถมาถึงหน้าร้าน ผับที่ชอบมานั่งจิบสุราเคล้าอาหารตากันบ่อย ๆ กับพวกรุ่นพี่ เด็กโบกรถทำมือเป็นสัญญาณให้เขาเลื่อนมาจอดที่ฝั่งนี้
“รถแต่งจอดตรงนี้เลยครับพี่” เสียงน้องพนักงานโบกรถพูดจาไม่ค่อยชัด แคปคิดว่าน่าจะมาจากฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน ยังเด็กอยู่แต่ท่าทางแว๊นส์สุด
“รถพี่เดี๋ยวผมจะดูแลให้อย่างดีเลยครับ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม” เด็กน้อยพูดประโยคเดิม ๆ เขารู้ว่าผู้ชายส่วนใหญ่รักรถ ยิ่งถ้าเป็นรถแต่งมาแต่ล่ะทีทิปหนัก ขอให้ดูแลดีๆเถอะ
“ใจมากไอ้น้อง” แคปทำหน้าตายยื่นเหรียญสิบบาทส่งให้ น้องเขามองหน้าอย่างอึ้ง ๆ ก่อนที่แคปจะขำออกมาแล้วตบลงที่บ่าเล็กบอกไม่มีตังค์เดี๋ยวขากลับค่อยเอา น้องพนักงานค่อยยิ้มออกหน่อย
“รถพี่สวยนะครับ จอดตรงนี้ดูเหมาะกับคันนี้มากๆเลย สีดำกับสีขาว แต่งเจ๋งทั้งคู่” ข้างๆรถของเขาเป็นรถยุโรปสีขาวทั้งล้อทั้งตัวรถแต่งซะสวยเช้ง
“ไม่ใช่รถพี่หรอก คันนี้ของเฮียว่ะ..” แคปบอกน้องเขาไปตามความจริง สีดำคันนี้เป็นของเฮียโก้ซึ่งก็คือพ่อของเขา แคปจิ๊กมาไว้ใช้รับส่งสาว ๆ ตั้งแต่สองสามเดือนที่แล้วเพราะมันดูเท่และแมนดี ส่วนคันเก่าของเฮีย พี่เต้เอาไปใช้นั่นก็เท่มากพอกัน ตอนนี้พ่อเขาเลยต้องใช้รถแจ๊สคันเล็กของเขาแทน
“เดี๋ยวดึกๆถ้าพี่ออกมา รับรองรถพี่จะมันส์เงางามเป็นประกายเลย ผมดูแลให้ครับเพ่..”
“เออๆขอบใจ”
แคปตอบสั้นๆชักขี้เกียจคุยกับคนขี้โม้ เขาเดินตัดเข้าไปด้านในของร้านเสียงดนตรีดังกระหึ่มลอดออกมา โต๊ะเดิม ๆ ที่เคยนั่งดื่มกันเวลามากับพวกพี่สายพี่รหัสพี่ลำดับแม่งเยอะแยะจนเขาเองก็ไล่ไม่ค่อยถูก แคปมองหาจนตาลายแต่ในที่สุดก็เจอ หลงมุมนิดหน่อยเกือบเดินขึ้นไปชั้นสองแล้วสิ
“หวัดดีพี่..” ทักทายบรรดารุ่นพี่สี่ห้าคนที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน ท่าทางจะเมานิดๆกันแล้ว
“ไงไอ้แคป กูนึกว่ามึงจะไม่มาแล้ว เห็นไอ้พายบอกว่าชวนกูก็นึกว่ามันโกหก” จิม พี่ลำดับของเขารวมถึงเป็นเพื่อนสนิทของพายถามขึ้น แคปนั่งลงแล้วขอแก้วเปล่า มีน้องพนักงานเข้ามาชงเหล้าให้ เสียงดนตรีดังกระหึ่มมากจนปวดหู ขนาดจังหวะดรอปลงแล้ว
“แล้วพี่พายอ่ะครับ”
“ไอ้พายเหรอ...อืมมม ไปไหนของมันวะ ห้องน้ำมั้งเมื่อกี้ยังอยู่เลยนี่” จิมหันไปถามคนอื่นๆ แต่ต่างก็ยักไหล่บอกไม่รู้เขาเลยสรุปเอาเองว่าพายไปห้องน้ำ
“อ่อ...” เขายกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด มองหน้าคนสวยชงเหล้าแล้วยิ้มให้ เธอขยับเข้าหาแล้วชงเพิ่มให้อีก
“พี่แคป...” เธอเรียก
“จำกันได้ด้วยเหรอ” เขาถาม เชยคางเธออย่างหยอกล้อ เธอเอียงหน้าอย่างมีจริต
“ลืมไปแล้วมั้ง...” เธอเองก็หยอกเขากลับ แคปหัวเราะเบาๆ สาว ๆ ที่นี่หลายคนที่เขาหยอกล้อได้ มาบ่อยแต่ไม่เคยสอยใครกลับ ผู้หญิงทำงานกลางคืนที่มีแววตายั่วยวนแบบนี้เขาไม่นิยม
“เป็นไรของมึง มาถึงก็แดกเอาแดกเอา แล้วเพื่อนๆมึงไม่มาด้วยกันล่ะวะ” หนึ่งในบรรดารุ่นพี่ถามขึ้นมา เมื่อเห็นแคปซัดเหล้าติดๆกันสองสามแก้วแล้ว แคปส่ายหน้าบอกไม่มีอะไร
“เดี๋ยวมันตามมา ไอ้ปอไปรับไอ้อาร์อยู่ครับพี่”
“เออๆกินๆ จะออกไปเต้นก็ไปนะมึงเดี๋ยวไอ้พายมันก็มา ไม่ต้องรอมันหรอก” แคปพยักหน้า เขายกแก้วเหล้าขึ้นมากรอกอีก แต่สายตาที่ดี๊ดีเกินคาดก็ดันไปเห็นใครสักคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเหลือเกินนั่งดื่มอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์กับสาวผมยาวหุ่นดีที่ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าก็รู้ได้แน่ๆว่าสวยหยด!
...ไอ้เอสมึงเสร็จแน่ๆวันนี้ พระเจ้าช่างเข้าข้างกูจริงจริ๊ง หึ...
แคปแสยะยิ้มขึ้นเมื่อจำได้ดีเลยว่าคนที่นั่งอยู่นั่นคือเอส ไอ้คนที่มันเคยบอกกับเขาครั้งล่าสุดที่เจอกันว่า ครั้งต่อไปตัวต่อตัว และก็บางทีอาจจะเป็นเพราะมัน ที่ทำให้แยมนอกใจเขาแบบเปิดเผยได้ขนาดนี้ เพราะคำพูดบ้า ๆ ของมันวันนั้น
“หึ.....” แคปคำรามในคอก่อนหยิบแก้วเหล้าแล้วลุกขึ้นในทันที
แผนการมีอยู่ในใจเขาแล้วเรียบร้อย ไม่กี่ก้าวจากจุดนั้นแคปก็เดินไปประชิดแผ่นหลังของเอสได้ แทรกตัวเข้าไประหว่างหญิงสาวกับคู่แค้น
“รอนานไหมครับ ที่รัก...”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-02-2015 21:35:19
“รอนานไหมครับ ที่รัก...”
คำพูดเด็ดๆที่มาพร้อมกับวงแขนเรียวเอื้อมมาคว้าลำคอแกร่งเข้าไปกอด เอสอ้าปากค้างเมื่อเห็นชัดๆว่า คนที่แทรกตัวเข้ามาระหว่างเขากับพี่สาวของเขาคือใคร
ไอ้แคป!
ใบหน้าที่อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบแสยะยิ้มขึ้นอย่างกวนตีนก่อนหันไปหาพี่สาวของเขา แล้วพูดประโยคแปลกๆออกมาอีก..
“โทษทีนะช้าไปหน่อย ที่รักคุยกับใครอยู่ครับเนี่ย”
คราวนี้เป็นเอสบ้างแล้วที่ยกยิ้ม เขาเข้าใจได้ในทันทีแคปคงกำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของเขา เขาส่ายหัวแล้วเหยียดยิ้มส่งไปให้คนข้าง ๆ ปล่อยให้กอดคอไปอยู่แบบนั้น จนกระทั่งพี่สาวของเขาโวยวายขึ้นมา
“เอส! นี่มันอะไรกันน่ะ” พี่แอมป์ อายุห่างกับเขาสิบปีแต่หน้าตายังสะสวยราวกับสาวยี่สิบกว่า ๆ เธอเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของผับแห่งนี้
“เอส เรื่องจริงเหรอเนี่ย นี่มันจริงใช่ไหม ” แอมป์ถามย้ำขึ้นอีก ขณะที่แคปยิ้มรื่นส่งให้กับวงแขนที่ยังกอดคอเอสเอาไว้อยู่ เขากะให้ผู้หญิงคนนี้เข้าใจผิดเอสแบบเต็มที่ เห่อะ ทีใครทีมันล่ะวะ แต่แปลกที่เอสกลับไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นหรือดึงมือเขาออก เอสเพียงแค่ยกยิ้มจาง ๆ ยักคิ้วนิดๆท่าทางกวนตีนได้ดีมากเหลือเกิน
“ตามนั้น...” เอสตอบพี่ แอมป์ขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดเธอก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างขวางส่งมาให้ รอยยิ้มที่จริงใจแบบสุดๆเล่นเอาแคปงงและทำอะไรไม่ถูก
ไม่ใช่แค่ไม่โกรธ แต่แววตาของเธอดูเหมือนกำลังยินดีอะไรสักอย่าง
“ตัวจริงชัดๆ คนอย่างแกครั้งเดียวก็ไม่เคยที่จะยอมรับว่ามีแฟน แต่คราวนี้ถึงขนาดยอมรับกับพี่ โอ่ยตายแล้ว น้องสะใภ้ฉันหรือนี่”
“หึหึ...” เอสส่ายหัวขำกับคำพูดของพี่ตัวเอง ขณะที่แคปอึ้งแดกไปแล้วเมื่อแอมป์จ้องเขา จ้องเอาๆ
“พากลับบ้านบ้างดิ่ พ่อกับแม่น่าจะอยากรู้จักคนของแกนะเว้ย ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ” แอมป์ที่ไม่รู้อะไรเลยว่าต่อไป
“หึหึหึ...” เขาแทบจะกลั้นขำไว้ไม่อยู่อีกแล้วเมื่อปรายตามองคนใกล้ ๆ วงแขนที่คล้องคอเขาเอาไว้เริ่มสั่นขึ้นนิดๆเมื่อแอมป์พี่สาวของเขาเอื้อมมือออกมาขอจับทักทาย ตัวแคปเย็นเฉียบทั้งที่กลิ่นเหล้าหึ่ง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ พี่แอมป์เองนะเป็นพี่สาวแท้ๆของเอสเป็นหุ้นส่วนของที่นี่แหละ ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ แฟนเอสใช่ไหม คบกันมานานแล้วสิเนี่ย แย่จริง ๆ เลยทำไมไม่พากลับบ้านมั่งก็ไม่รู้ ว่าไงครับ เราชื่ออะไรนะหื้ม..”
เหมือนโลกหยุดหมุนไปประมาณสิบวิฯ ทั้งที่ดนตรีเสียงดังกระหึ่มแต่แคปกลับไม่ได้ยินเสียงห่าเหี้ยอะไรเลยสักอย่าง
“ชื่อแคป มันชื่อแคป”
“เอ๊ เจ้าเอสนี่ไปเรียกแฟนว่ามันได้ยังไง เรียกแคปเฉย ๆ สิ ไม่ก็อย่างอื่นที่ดูน่ารักน่าทะนุถนอม แคปเขาออกจะหล่อน่ารักหน้าตาขี้เล่นขนาดนี้”
สองประโยคของน้องชายกับพี่สาวทำเอาแคปแทบตาเบลอเป็นลายก้นหอยม้วนไปม้วนมา เขาเอื้อมมือสะเปะสะปะเข้าไปคว้าแก้วเหล้าที่อยู่บนเคาน์เตอร์มายกซดรวดเดียวหมดแล้ววางลงอย่างดัง ก่อนที่แอมป์จะดึงให้เขานั่งลงข้างเอส แคปก็ขัดขึ้นไม่ได้ มองดูหน้าตากวน ๆ ของคนข้าง ๆ ที่ส่ายหัวแล้วแสยะยิ้มเย้ย ยิ่งอยากยกตีนขึ้นมาแตะหน้ามันสักป๊าป แต่ก็เกรงใจพี่สาวของเอส บ้าเอ๊ยย
“ไอ้สัส! กูเกลียดมึงจะตายห่าแล้วไอ้เหี้ยยยย..” แคปกัดฟันพูดให้เอสได้ยินแค่คนเดียว แต่จนใจอีกฝ่ายยังยกยิ้มกวนตีนใส่ เขากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด ท่องนะโมๆรวมทั้งแผ่เมตตาไปสามจบ
“หึ ตลกไปนะ เมื่อกี้มึงยังเรียกกูที่รักอยู่เลย” เอสกวนตีนเขาเพิ่มอีก
“แม่งเอ๊ย..” แคปคำรามลุกพรวดขึ้นทันที จนแอมป์เองยังตกใจ บราเทนเดอร์สองคนก็หันมามองเอสรีบดึงแขนเล็กไว้
“อย่าซ่าให้มากนัก พี่ชายมึงนั่งอยู่แถวนี้นะ คงไม่อยากให้พี่มึงรู้หรอกใช่ไหมว่ามีเรื่องอยู่กับกู..” เอสใช้ทั้งสายตาทั้งน้ำเสียงข่มขู่ แคปตกใจนิดๆเมื่อได้ยินว่าพี่เต้เองก็มา แอมป์ที่คิดว่าสองคนอาจทะเลาะกัน เธอดึงมือแคปบอกให้นั่งลงแล้วค่อย ๆ พูด แคปมองหน้าเธอ จนใจที่ถูกดึงรั้งไว้ขนาดนั้น เห็นแก่หน้าพี่ชายเขาที่มันมาอยู่แถว ๆ นี้ด้วย แคปบอกตัวเองว่าต้องอดทน
ขณะที่เอสใช้มือที่คีบบุหรี่ไว้หยิบเอาแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี เขากำลังนึกขำหน้าของคนข้าง ๆ ไม่รู้แคปจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน
จนกระทั่ง....
“อึ่กก....” เอสหันมองทันทีเมื่อศอกเล็กกระทุ้งเข้าที่ต้นแขนเขาอย่างแรง แคปจ้องเขาตาเขียว
“ออกไปคุยข้างนอก มึงกูตัวต่อตัว” ในที่สุดแคปก็หมดความอดทน เขาลุกพรวดขึ้น ก้มลงกระซิบเสียงเข้มใส่ ก่อนสบสายตากับแอมป์แล้วบอกขอตัว เธอที่ไม่รู้เรื่องราวมองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินออกไปอย่างงงๆ
“เป็นอะไรกัน แฟนแกเขาโกรธเหรอ” เธอถามน้องชาย เอสยกยิ้มแล้วส่ายหัว ขำพี่สาวตัวเองที่ยังคิดไปได้ว่าเขากับเจ้านั่นเป็นแฟนกัน
“ไม่มีอะไรหรอก ไปนะ” เขาหันไปบอกเธอ บี้ก้นบุหรี่ลงที่จานเขี่ย
“คุยกันดีๆล่ะ แล้วอย่าลืมพาเขาไปเที่ยวบ้านเราด้วยเข้าใจไหม” เอสส่ายหัวใส่อีกครั้งก่อนเดินหันหลังตามแคปออกไป
“ช้าเหี้ยๆ จะเอาที่ไหน ตอบ!” แค่เดินมาถึงทางออก ก็เจอคู่อริยืนกอดอกพิงกรอบประตูรออยู่ก่อนแล้ว ทำหน้าทำตาเสียอารมณ์อีกต่างหาก
“แล้วแต่..” เอสตอบหน้านิ่ง
“ที่จอดรถเป็นไง ไม่มีคน” แคปยักคิ้วใส่ ตั้งใจทำหน้าทำตากวนตีน แต่ดูยังไง๊ยังไงหน้าตาเอสก็กวนประสาทกว่าอยู่ดี แคปยิ่งมองยิ่งเครียด ไม่เข้าใจว่าเวลาที่เขาพูดแต่ละทีเอสจะอมยิ้มทำซากอ้อยเหรอ
“ได้....”
จบคำพูดเอส แคปหันหลังเดินออกมาที่รถตัวเองทันที แถว ๆ นี้ตอนจอดรถ เขาสแกนดูแล้วปลอดคน จะมีก็แต่ไอ้เด็กที่กำลังเช็ดกำลังขัดรถเขาอยู่ แคปโบกมือให้เจ้าเด็กนั่นเหมือนรู้ทัน รีบเดินเลี่ยงออกไป
“มึงจะเอาเลยไหม” แคปถามออกไปตรง ๆ คิดว่าแมนที่สุดแล้วสำหรับผู้ชายนัดตีกัน
“มึงจะตีกับกู??” เอสกอดอกแล้วจ้องหน้าถาม แคปคิ้วขมวดขึ้นทันที
“ก็ใช่ดิ่วะ ถามเหี้ยไรของมึง”
“น่ารำคาญ ขี้เกียจต่อยตี แดกเหล้าแข่งกันดีกว่า” เอสเสนอทางเลือกอื่น วันนี้เขาไม่รู้สึกอยากจะมีเรื่องกับใครอะไรทั้งนั้น
“หึ...มึงกลัวรึไงห๊ะ! ซัดกันสองสามหมัดเสร็จก็จบแล้วไอ้เหี้ย จะให้มานั่งแดกเหล้ากับมึงนี่กูว่า หึ ไม่ดีกว่าว่ะ” แคปเดินเข้ามาผลักไหล่แกร่ง ยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ ๆ เอสคว้าไหล่เขาไว้ในทันทีแล้วบีบ
“ตีกับกูในรถดีไหมล่ะ..” เสียงทุ้มก้มลงกระซิบใกล้ ๆ แคปยังไม่เข้าใจในความหมายของคนตรงหน้า ตีกันในรถพื้นที่แคบ ๆ แบบนั้นจะไปตีกันได้ยังไง
“ถ้ากลัว ก็ยืนเซ่อซ่าอยู่ตรงนี้แหละมึงอ่ะ” เอสว่าจบพร้อม ๆ กับเสียงปลดล๊อครถดังขึ้น แคปยิ่งงหนักไปอีกเมื่อรู้ว่ารถที่จอดอยู่ข้าง ๆ รถของเขาคือรถของเอส
“จะขึ้นป่ะ!” เอสยืนอยู่ที่ประตู ร้องข้ามมาถามเสียงดัง
“ตีกับมึงบนรถมึงนี่นะ??” แคปถามกลับ คือเขายังไม่เคลียร์ ให้ตายสิ
“ก็เออสิวะ ขึ้นมาเร็วเข้า กลัวรึไงไอ้ตัวอวดดี” เอสตั้งหน้าตั้งตาด่าอีก แคปยิ่งโมโห
“หนอยยย กูกลัวมึงเหรอวะห๊ะ! ปัง..” แคปก้าวพรวดเดียวขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมปิดประตูเสียงดังมาก เอสหันมองตาเขียว ก่อนเหยียบรถกระชากออกไปด้วยความแรงและเร็ว
“เชี่ยเอ๊ย..” แคปสบถในคอ ก่อนทุบลงที่คอนโซลรัวๆเมื่อเพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่น่าขึ้นมากับมันเลย
“จอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จอดเดี๋ยวนี้ไอ้เหี้ย” เขาร้องโวยวายออกมา เข็มขัดไม่ยอมรัดซ้ำยังทำท่าจะเปิดลงไปอยู่ตลอดจนเอสต้องเหยียบให้เร็วขึ้นอีก
“จะร้องโวยวายทำไมวะ นั่งนิ่ง ๆ สิบ้าเอ๊ย”
“มึงจอดเลยนะไอ้เหี้ยเอส จอดให้กูลงเดี๋ยวนี้!” ไม่ใช่แค่มือแล้วที่ทุบๆๆๆคอนโซนหน้ารถ แคปเอาเท้าขึ้นมาทั้งถีบทั้งผลักจนเอสต้องรีบจอดลงที่ข้างทาง
“มึงเป็นบ้าเหรอ ขึ้นมากับกูเองนะร้องบ้าบออะไรของมึงนักหนาห๊ะ ห่าเอ๊ย” แคปทำท่าจะเปิดลงเอสกระชากทีเดียวตัวเขาลอยแทบจะข้ามเกียร์
“ไอ้สัส! กระชากหาพ่องมึงเหรอ”
“เงียบปาก อย่าเล่นถึงพ่อกูไม่ชอบ” เอสกัดฟันพูด เอื้อมมือไปดึงเข็มขัดรัดข้ามตัวแคปไว้แล้วกดใส่ แคปฟาดมือกะซัดเข้าที่หน้าแต่เอสหลบทันแคปเลยจิกหัวเอสไว้แรงมาก
“กูจะลง” สองคนสู้กัน...
“เดี๋ยวก็ถึงแล้ว มึงจะบ้าเหรอห๊ะ นั่งเงียบ ๆ นั่งนิ่ง ๆ เดี๋ยวถึงแล้วมึงกูตีกันให้พอใจเลย ผั๊วะ โอ๊ย!” เอสที่แทบหมดพลังเพราะสู้กับคนที่เหมือนกับบ้า แคปทำไมถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้ หน้าเขาโดนฟาดไปไม่รู้กี่ฝ่ามือถูกบ้างไม่ถูกบ้าง ทั้งแขนทั้งไหล่เขียวไปหมด จนสุดท้ายเขาหมดความอดทนผลักแคปจนกระเด็นกระแทกประตู
“ไอ้สัส!...” แคปร้องด่า ขณะที่เอสเจ็บตัวไปหมดจ้องหน้าอย่างกับโกรธกันมาเป็นชาติ ตะคอกขึ้น
“กูบอกให้เงียบ! จะตีไหม มึงจะตีกับกูใช่ไหม อดใจไว้เดี๋ยวถึงแล้ว กูกับมึงตีกันเอาให้พอเลย”
“ก็แล้วมึงจะพากูไปที่ไหนละเหี้ย จู่ ๆ ขับรถออกมาโคตรเร็ว ทางก็มืดๆจะให้กูนั่งรอปล่อยให้มึงพากูไปเชือดที่บ้านร้างรึไงล่ะห๊ะ!”
“มึงบ้าไปแล้ว ดูหนังมากจนประสาทรึไง” เอสส่ายหัว เขาเคลื่อนรถออกไปต่อ แคปเริ่มจะโวยวายขึ้นมาอีก
“มึงสิบ้า อ่ะ...จะไปไหนน่ะ”
“กูไม่พามึงไปฆ่าหรอก ยังไงก็ไม่ตายแน่ๆ”
จบคำพูดเอส เขาเหยียบเร็วและแรงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว พอแคปร้องโวยวายขึ้นอีกครั้ง มือใหญ่ก็คว้าเอาคอเขาเข้าไปล๊อคพร้อมปิดปากไว้แน่น
“มึงจะเงียบสักทีได้ไหมวะห๊ะ อยากตายรึไงกูขับรถอยู่นะ”
“อึงอ้อออกอูอิ่อ้าอึงอะอาอูไออี้ไอ๋” แคปพูดไม่เป็นศัพท์ ดูเหมือนว่าเอสใช้พลังแขนทั้งหมดที่มีปิดปากเขาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว
“เดี๋ยวจะถึงแล้วเหี้ย โวยวายบ้าบอ อยากโดนกูตบรึไง”
“อย่ามาว่ากูนะ มึงสิบ้า ไอ้เอสบ้า ไอ้เหี้ยโคตรบ้า มึงมันบ้า ” แคปโดนมือใหญ่ปล่อยออกมาแล้ว เพราะรถที่เริ่มมากขึ้น เอสจำเป็นต้องใช้สมาธิกับท้องถนนก่อน ยิ่งเมานิดๆอยู่ด้วย
“นั่งนิ่ง ๆ กูขออีกสิบนาที ถึงแล้วมึงจะลงไปกระโดดโลดเต้นทำเรื่องบ้าบอร้องแหกปากอะไรก็เรื่องของมึง สิบนาทีกูขอแค่นั้น” เอสกัดฟันพูด ส่ายหัวอย่างหงุดหงิดเมื่อเขาเองเพิ่งตระหนักได้เดี๋นี้เองว่า ไม่ควรชวนไอ้บ้าข้าง ๆ นี้ขึ้นมาด้วยเลย ให้ตายเหอะ
ขี้โวยวาย
บ้าบอ
มือหนักตีนก็หนัก
บ้ามากๆ
“ไอ้สัส!” แคปสบถหน้ายุ่ง กอดอกแต่ก็ยอมนั่งเฉย ๆ เป็นครั้งแรก
และสุดท้าย
ปากจัดฉิบหายเลยเหี้ย...
Tbc.
นานๆมาทีต้องลงให้อ่านกันแบบยาวๆค่ะ ความจริงตอนแรกกะว่าจะให้เป็นแค่เรื่องสั้น แต่เขียนไปเขียนมาลงยาว ๆ หลายๆตอนก็ได้เนอะ ลงในห้องนี้แหละ คิดถึงแล้วแวะเข้ามาหากันบ้างนะ ห้องนี้เงียบเหงานิดหน่อยแต่ก็โอเคมีแต่นักอ่านที่น่ารัก ขอบคุณนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 03-02-2015 21:39:32
จิ้มก่อนครับ กำลังอ่านตอนที่สองอยู่ ดีใจ ตอนใหม่มาอีกแล้ว:ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-02-2015 21:46:51
ตอนนี้เอสคงตกหลุมชอบแคปเข้าไปเต็มๆแล้วล่ะ. เลยหาทางพิสูจน์ใช่ไหม อิชั้นนี่มโนไปถึงการตีกันอย่างดุเดือดบนเตียงแล้วจ้า
หวังว่าพี่เอสจะไม่แหกโค้งลงข้างทางไปซะก่อนนะอุตส่าห์จิ้น
เปิดตัวน้องสะใภ้แล้วอย่าทำให้พี่ผิดหวังนา
นิยายเรื่องยาวบางเรื่อง50กว่าตอนก็มีงั้นเรื่องสั้นเราขอไม่มากสัก20ตอนนิดๆก็พอน่ารักสมตัวแล้วค่ะ.
เริ่มหัวข้อโดย: Ysolip ที่ 03-02-2015 22:46:13
รอตอนต่อไปนะคะ :z10: :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 03-02-2015 23:53:39
นางคงทำได้ทุกอย่างเพื่อสามีในอนาคต
ตอนนี้แคปก็ไม่มีแฟนแล้ว เตรียมมีปั๋วแล้วลูกเอ๊ย :hao3:
ถึงขนาดไปแนะนำตัวแบบไม่เป็นทางการกับพี่สามี มันเป็นลางว่าจะได้กัน? ฮ่าฮ่าฮ่า
ตอนแรกนึกว่าจะมาแนวเมาแล้วมึนๆกดกันนะเนี่ย
แต่นี่หนีกันไปจากผับสองคนแล้วจะเกิดอะไรกันขึ้น จะไปสวีทกันเลือดสาดที่ไหนรึเปล่า
แต่สงสัยจังกลุ่มน้องกิ๊ฟนี่จะมีบทอีกมั้ย หรือนางมาเป็นสีสันกรี๊ดกร๊าดเป็นแหล่งปล่อยข่าวว่า เอสได้ทั้งหญิงและชาย
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-02-2015 12:09:10
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 04-02-2015 14:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 04-02-2015 18:48:15
แคปพลาดล๊าว ไปทักที่รักต่อหน้าพี่สาวเอส ท่าจะยาวล่ะนะงานนี้ พี่สาวชวนเข้าบ้านซะงั้น โอ๊ยยยยยขำอ่ะ
น่ารักมากกกกกกก
ตีกันยาวนัวเนียแน่ อร๊ายยยยยย รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Flowerrice13 ที่ 04-02-2015 19:17:05
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 04-02-2015 19:41:24
รอรอรอรอค่ะ
พากันไปไหนอ่ะสองคน
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 04-02-2015 20:57:50
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 05-02-2015 07:30:27
เอสจะพาแคปไปไหนเนี่ย :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 06-02-2015 11:12:17
คุณพี่แทนที่จะตกใจกลับต้อนรับขับสู้ดีเสียอีก ดีใจด้วยนะนั่น
อย่าว่าเจอกันบ่อยเลย เรียกว่าเจอกันทุกที่จะถูกกว่า
อุณหภูมิดูจะไม่ร้อนเหมือนสองตอนแรก ดูเอสใจเย็นขึ้นนะ
แต่น้องแค็ปยังเหมือนเดิม จะฟาดปากพี่เอสอยู่ร่ำไป
เลยโดนลักพาตัวเลย มันจะจบลงยังไงต้องติดตาม :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 06-02-2015 19:46:11
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 06-02-2015 19:58:05
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 06-02-2015 22:05:51
ขอยาวๆๆๆๆเลยน๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 06-02-2015 23:30:00
ได้อ่านกันจุใจแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 06-02-2015 23:36:26
ยังแต่งได้สนุก อ่านได้ไหลลื่น ที่มาพร้อมกับความทะเล้น ความกร่าง ความกวนของนายเอกเหมือนเดิม แต่เรื่องนี้พระเอก่ต่างกับพี่เอย์คนละโยชเลย ฮ่าๆ ชอบมาก
ขอบคุณ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-02-2015 23:40:20
รอมาต่ออยู่นะคะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 07-02-2015 00:38:24
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-02-2015 01:52:12
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 07-02-2015 01:55:17
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-02-2015 18:32:51
ตอนนี้ดีใจมากค่ะ เรื่องยาวสินะ ปลื้มปริ่ม :impress2:
รักกันง่ายๆมันไม่ใช่แนวเอสกับแคปอะ. แต่กำลังจะได้กันใช่ปะ เชียร์ๆๆๆ. :ped149:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 07-02-2015 20:22:24
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 08-02-2015 11:56:35
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 08-02-2015 14:08:51
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 08-02-2015 17:03:29
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 08-02-2015 20:54:20
IV
‘ค่ายมวย 24 ชั่วโมง’
ที่จอดสำหรับสมาชิก
เมื่อรถยนต์สีขาวคันสวยเลี้ยวเข้ามาจอดตัวลงในช่องจอดพิเศษสำหรับสมาชิก เอสไม่สนใจคนข้าง ๆ ที่ยังนั่งตาค้างมองป้ายค่ายมวยจนเหลียวหลัง เขาเปิดรถออกมายืนหัวเสียอยู่ด้านนอกเจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมด
“บ้าฉิบ..” สบถขึ้นอย่างหงุดหงิดพร้อมกับยกแขนซ้ายขึ้นเช็ครอยเขียวช้ำที่ดูเด่นขึ้นมาแม้กระทั่งในที่มืดๆขนาดนี้ยังเป็นสีม่วงจัด มีรอยขีดสีแดงที่คาดว่าน่าจะมาจากเล็บตอนที่สู้กันบนรถเมื่อตะกี้ เหอะ เหมือนที่เพื่อนเขาว่ากันไม่ผิด หมาบ้าชัดๆ มันทั้งทุบทั้งตีพอไม่ได้ดั่งใจทั้งถีบทั้งจิกทั้งข่วน ดีนะที่มันยังนั่งอยู่ในรถถ้าหากยืนเถียงกันนี่เขาคิดว่าคงไม่พ้นเจอหน้าแข้งมันแน่ ๆ
“มึงพากูมาที่นี่ทำไม” แคปก้าวตามลงมาติดๆ เขาเดินเข้ามาถามเอสด้วยน้ำเสียงห้วนๆ กับหน้าตาช่างสงสัย แต่เอสขี้เกียจพูดด้วยเขาส่ายหัวบอกให้แคปหลีกทางจะเดินเข้าไปด้านใน แคปไม่ยอมก้าวขาขวางไว้ สองคนเลยยืนจ้องหน้ากัน
“ก็ไหนว่ามึงจะตีกับกูไง พามาที่ค่ายมวยขนาดนี้อย่าบอกว่ายังโง่ไม่เข้าใจความหมายกูอีกนะ..”
“ไอ้สัส ที่กูถามน่ะหมายถึงว่าอะไรจะต้องยุ่งยากขนาดนั้น มึงบ้ารึเปล่าตีกันที่ไหนก็ได้นี่หว่า ทำไมถึงต้อง......”
“สวัสดีครับคุณเอส วันนี้ทำไมมาซะดึกเลย..” เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลัง เรียกให้แคปที่ยังพูดไม่จบประโยคดีต้องหุบปากลง ทั้งสองคนหันไปมองเป็นพนักงานของที่นี่วิ่งออกมาต้อนรับ ท่าทางนอบน้อมกับเอสน่าดู
“ไม่เห็นคุณเอสมาตั้งนานเลยครับ เฮียถามหาอยู่ตลอดเลย ไม่ทราบว่าวันนี้จะมาซ้อมหรือว่ามาหาเฮียครับ”
“พอดีเพื่อนผมเขาอยากปล่อยของเลยจะมาเป็นคู่มือให้สักหน่อย รบกวนนายเป็นกรรมการให้หน่อยสิ” เอสโบ้ยหน้าไปที่แคป พนักงานมองคนตัวเล็กกว่าเอสแค่ไม่กี่เซ็นต์ด้วยสายตาประเมินความสามารถสุดขีด ก่อนอมยิ้มบางๆออกมา
“ได้เลยครับ ใช้ห้องเดิมดีไหมครับ”
“ได้” เอสยกข้อมือดูเวลา แล้วปรายตามาทางแคปหน่อยนึง ก่อนที่จะเดินตามพี่พนักงานชายเข้าไปด้านใน แคปเองก็เดินตาม
“นี่มึงเอาจริง?” แคปดึงเอสไว้แล้วกระซิบถาม “กูก็บอกแล้วไงทำไมมึงต้องยุ่งยากด้วยวะ ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่”
“ตีแบบนี้แบบนี้แหละดี มีกรรมการมีอุปกรณ์ แพ้ชนะตัดสินกันเลย” พอเข้ามาถึงห้องใหญ่ เอสโยนนวมส่งให้ แคปรับไว้เกือบไม่ทัน เขากำลังสนใจกับบรรยากาศรอบ ๆ เวทีสองสามเวทียาวต่อเนื่องกันไป
เพิ่งจะเคยรู้ว่ามีค่ายมวยสำหรับซ้อมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่ เขาหันมองเอสอย่างประเมินก่อนที่จะสรุปได้เองว่า เจ้านี่มันอาจจะเป็นนักมวยเก่าหรือไม่งั้นก็ชอบมาออกกำลังกายที่นี่เป็นประจำถึงขนาดได้เป็นสมาชิกมีที่จอดรถประจำ พนักงานรู้จักถึงขนาดวิ่งเข้ามาเทคแคร์
แต่เดี๋ยวก่อน...ถ้าหากว่าเป็นสมาชิกของที่นี่นั่นก็หมายถึงว่ามันชกมวยเก่งดิ่?? แล้วถ้ามันชกมวยเก่งเขาควรจะเอาตัวเข้าไปแลกไหมยังไง...แคปเริ่มคิดหนักจนคิ้วเริ่มจะผูกติดกันเป็นโบว์
“ยืนเซ่ออยู่ทำไม ถ้าพร้อมแล้วก็ขึ้นมา” เสียงเอสตะโกนเรียกทำให้แคปสะดุ้ง มองดูอีกทีเอสอยู่บนเวทีเปลี่ยนเป็นชุดวอร์มรออยู่แล้ว สวมนวมเรียบร้อย แคปเดินเข้าไปหาเกาะขอบเงยหน้ามอง เอสเลยจับเชือกที่ขอบเวทีแล้วรั้งลงพลางกระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พูดจาท้าทาย
“อย่าบอกนะว่ามึงกลัว...”
“หึ...ไม่มีทางหรอกเว้ย” ว่าจบแคปเหวี่ยงขากระโดดขึ้นเวทีข้ามเชือกเข้าไปหาทันที เอสถอยออกมายืนอยู่ตรงกลางรออีกคนแต่งตัวให้เรียบร้อย
“ชุดมึงอยู่นั่น..” เขาบุ้ยใบ้ไปที่เก้าอี้มุม พนักงานเอาเข้ามาวางให้ตั้งแต่แรก
“กูไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนชุดหรอก ไม่อ่อนอย่างมึงจะชุดไหนกูก็ต่อยได้ทั้งนั้นเว้ย เอาแค่ถอดเสื้อก็คงจะพอมั้ง....” แคปว่าข่มพร้อมปลดกระดุมลงทีละเม็ดๆ เหวี่ยงเสื้อที่ถอดออกพาดไว้ที่เชือกก่อนหยิบนวมขึ้นมาสวมสร้อยสีเงินเส้นจิ๋วสะท้อนแสงกับหลอดนีออนแวววาวเป็นประกาย เขาเดินหน้าเข้าหาเอสเรื่อย ๆ ด้วยแววตาที่ไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วเพราะงั้นแคปจะลุยเต็มที่ แม้จะรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบอยู่หน่อย ๆ แต่พ่อกับพี่ชายสอนเขาเสมอว่าไม่ให้กลัวคนและไม่ยอมให้ใครมารังแก ถึงแม้ว่าจะต้องแพ้ก็ขอแบบสมศักดิ์ศรีละกันวะ
“แพ้ชนะตัดสินยังไง...” แคปถามขึ้น นวมพร้อม ทุกอย่างพร้อม ปรายตามองดูกรรมการเองก็พร้อม แต่สะกิดใจตอนที่เห็นชุดมิดชิดของเอสแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้ อะไรก๊านนน แมนๆต่อยกันทำไมต้องแต่องค์มิดชิดขนาดนั้นด้วยวะ อย่าบอกนะว่าไอ้เอสหุ่นมันไม่เฟิร์มถึงขนาดอายที่จะถอด น่าขำ
“ยกเดียวจบ ใครล้มก่อนเป็นฝ่ายแพ้” เอสพูดขึ้น
“โอเคได้ แต่กูถามไรอย่างได้ไหมวะ”
“อะไร” เอสมองอย่างสงสัย จะชกกันอยู่แล้วยังมีมาถาม
“ทำไมมึงต้องใส่ชุดมิดชิดขนาดนั้นด้วย หุ่นไม่เฟิร์ม? รูปร่างไม่ฟิต? หรือว่าพุงมึงย้อยวะห๊ะ ฮ่าๆๆๆ”
จบคำพูดแคปเอสถอนหายใจยาวเหยียด รู้สึกสมเพชคนที่กำลังหัวเราะเยาะเขามากจริง ๆ ไม่เฟิร์ม ไม่ฟิต พุงย้อย บ้ารึเปล่า จะต่อยกันอยู่แล้วยังมีหน้าพูดเรื่องรูปร่าง ชอบคิดโน่นนี่นั่นไปเอง แล้วก็สรุปเองเสร็จสรรพ ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นรูปร่างคนอื่นแท้ ๆ ทีตอนอยู่บนรถแหกปากบอกจะต่อยตีลูกเดียว พอพามาต่อยกันจริง ๆ ถามนั่นถามนี่จนน่ารำคาญ
“ถอดออกดิเสื้อมึงอ่ะ แมนๆชกกันครับ ไม่เคยได้ยินรึไง”
“อย่าพูดมาก มาเริ่มกันเลย..” เอสส่ายหัวรำคาญคนพูดมาก เขาหันไปพยักหน้าบอกกรรมการว่าจะเริ่มแล้ว
“เออตามใจ เรื่องของมึง” แคปไม่สนใจเรื่องชุดอีกต่อไป เขาคิดไปเองสรุปไปเองว่าเอสคงเป็นแค่คนที่ฝีมือสูสีกันกับเขาเพราะว่าหน้าตามันไม่ใช่แนวนักมวยป่าเถื่อน พวกกล้ามโตๆแผงอกใหญ่ ๆ แบบนั้นปล่อยมาหมัดเดียวเขาคงได้ตายคาที่แน่ ๆ
แต่ในเวลาเดียวกันนั้นแคปดั๊นนึกเรื่องอะไรบางอย่างออก
“มีอะไรอีก..” เอสถามขึ้น
“ชกกันเฉย ๆ มันจะไปมันส์อะไรวะ คนแบบพวกเรามันต้องมีพนันขันต่อเข้ามาเอี่ยวดิ่ แบบนี้ธรรมดาเป็นบ้าไม่มีอะไรน่าสนใจ งั้นกูจะเพิ่มเงื่อนไขลงไปละกัน”
“ว่า....”
“ถ้ากูชนะ กูจะได้อะไร”
“ไร้สาระ มึงคิดว่ามึงจะชนะหรือไง” เอสสวนกลับในทันที
“เออ ของมันแน่อ่ะ...” แคปลอยหน้าตอบ ความมั่นใจเต็มเปี่ยม
“เรื่องมากฉิบหาย จะเอาอะไรว่ามา”
“อืม....” แคปทำท่าคิดนิดนึง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาอีกคนแล้วใช้นวมชกลงที่ไหล่เอสเบา ๆแบบหยอกล้อ “ เหล้าแพงๆสักขวดก็ไม่เลวนี่หว่า หึหึ”
เอสผลักเขาออกในทันที พร้อมยืนจ้องหน้าคนที่กำลังอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็ได้ แล้วถ้ามึงแพ้ล่ะ” เอสรับคำแล้วถามกลับ แคบเลิกคิ้วแบบกวนตีนสุดๆ
“แพ้เรอะ? ไม่มีทางหรอกเว้ย แต่ก็เอาเหอะเพื่อความสบายใจของมึงกูจะบอกไว้คร่าว ๆ ก็ได้ ถ้ากูแพ้นะ กูจะเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวมึงคืนนี้เป็นไง ”
“ทำไมต้องก๋วยเตี๋ยว” เอสถามงงๆ ไม่ยุติธรรมที่สุด ก๋วยเตี๋ยวห้าสิบบาทกับเหล้าดีๆขวดตั้งหลายพัน
“เพราะกูมั่นใจว่ากูจะต้องได้แดกเหล้าต่อ ก๋วยเตี๋ยวมันเป็นแค่ข้ออ้าง ก็มันเป็นเพราะมึงไม่ใช่รึไงที่ลากกูออกมาจากผับนั่น ถ้าตีกันที่นั่นแล้วนั่งต่อ ป่านนี้.....” แคปเผลอคิดไปว่า ป่านนี้คงได้กินเหล้าปลอบประโลมหัวใจช้ำๆจากน้องแยมคนสวยที่เห็นเขาเป็นควายมาสองเดือนเต็ม ๆ ไหนๆคืนนี้จะชกชนะแล้วก็ให้ไอ้คนขี้แพ้มันเลี้ยงเหล้าตอบแทนไปเลยละกัน
“ป่านนี้อะไร..” เอสถามประโยคที่แคปยังพูดไม่ทันจบ
“ไม่มีอะไร ไม่เกี่ยวกับมึงเอาเป็นว่าถ้ามึงแพ้มึงเลี้ยงเหล้ากู แต่ถ้ากูชนะกูจะเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวมึง” แคปอยากจะบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ชอบกินเตี๋ยวเลย และวันนี้แน่นอนว่าไม่มีทางได้กินด้วย
“จะเอาแบบนั้น?” เอสถามมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ แคปยักคิ้วตอบกวนๆว่า เออ
“ก็ได้ ตามนั้น เข้ามาเลย...”
เสียงทุ้มต่ำพูดแค่สั้น ๆ สองคนเดินหน้าเข้าหากันทันที แคปแสยะยิ้มนิดหน่อยขณะที่เอานวมทั้งสองมือชกใส่กัน เอสคงคิดว่าเขาจะใช้หมัดต้องตั้งการ์ดปิดอยู่แล้ว แต่โทษทีว่ะ หึหึ เขายกขาขึ้นฟาดในจุดที่เขาคิดว่าเล็งไว้ดีแล้ว
ผั๊วะ....ตึ่งงงงง!!!!!!!
“ไอ้อ่อนเอ๊ยยยย...” แคปยืนเท้าสะเอวเบ้หน้า มองคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้นอย่างเสียอารมณ์ เป็นไปได้ยังไงวะ แค่ลูกเตะครั้งเดียวของเขาจะทำให้มันจอดลงที่พื้นแบบนี้ เอสถอดนวมทิ้งแล้วยกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิด พื้นที่บนตัวเขามีเป็นสิบเป็นร้อยตารางนิ้วเรื่องบ้าบออะไรทำไมไอ้หมาบ้านี่มันถึงได้เล็งเจาะเข้าเป้าขนาดนั้น เอสปวดหนึบเข้าที่หน้าขาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อสองปีที่แล้วเขามีอุบัติเหตุที่ต้นขาด้านหน้ามีปัญหาเรื่องกระดูกนิดหน่อยเจอแคปซ้ำลงมาที่แผลเดิมพอดิบพอดีเล่นเอาเขาเสียวปลาบไปทั้งขา ไปไม่เป็นทรุดนั่งอย่างหมดปัญญา
“กูแพ้แล้ว...” เอสบอก
“บ้าฉิบ มึงตั้งใจต่อยรึเปล่าเนี่ย” แคปโวย
“แพ้ก็คือแพ้ อย่ามาถามเรื่องมาก” เอสลุกขึ้นยืน เขาชะลอเวลาสักครู่ยังไม่ก้าวขาออกไปจนแคปสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ
“เป็นไรของมึง อะไรโดนกูเตะแค่นั้นอย่าบอกนะว่าเดี้ยงเลยอ่ะ..”
“ประสาท” เอสว่าแล้วส่ายหัว เดินไปหยิบเสื้อที่แคปพาดไว้แล้วโยนส่งให้ คนรับคว้าเอาไว้เกือบไม่ทัน
“เดี๋ยวกูออกมา มึงไปรอที่รถก่อนก็ได้”
“เรื่องดิ ทำไมกูต้องเชื่อมึงวะ” แคปใส่เสื้อแบบลวก ๆ ลอดเชือกออกมาแล้วกระโดดลงจากเวที มือก็ติดกระดุมไปด้วย
“ไม่อยากแดกเหล้าฟรีรึไง ไหนบอกว่าถ้ากูแพ้เลี้ยงเหล้ามึงไง..” เอสหันไปถาม แคปหยุดชะงักอยู่ที่ประตู คำว่าของฟรีแน่นอนว่ามันล่อใจโดยเฉพาะสุรากับคนแมนๆเช่นเขา หึหึ
“อย่าช้านะมึง กูจะนับถึงแค่เก้าสิบ” คนตัวเล็กกว่าต่อรอง เอสพ่นลมขายใจแบบขำๆ
“หึ เออ นับช้า ๆ ละกัน ห่างรอบละหนึ่งนาทีได้ยิ่งดี”
“สัส...”
เอสชี้หน้าทันทีที่แคปสบถ ปากบอกประมาณว่าให้ยืนเฉยๆอย่าพูดมาก แต่แคปกลับเบะปากแล้วยักไหล่ใส่อย่างไม่แคร์
“กูจะพูด...ทำไม” แคปว่าท้าทายด้วยประโยคที่ไร้เสียง เอสคว้าเอานวมที่กองอยู่แถวๆนั้นซัดใส่หัวก่อนเดินหลบเข้าไปด้านใน ได้ยินแต่เสียงแคปด่าไล่หลังตามมา
“เพื่อนคุณเอสแปลกๆนะครับ” พนักงานที่เดินเข้ามาด้วยกันพูดขึ้น เอสถอดเสื้อวอร์มออกแล้วหยิบเสื้อตัวเองมาสวมใส่คืน มัดกล้ามเนื้อสวยงามตัดกับรอยสักที่ต้นแขนขวา สะท้อนภาพของผู้ชายรูปร่างดีมากคนหนึ่งอยู่ที่กระจกบานใหญ่
“เขาไม่ใช่เพื่อนผมหรอก”
“อ้าว”
“จะว่าไงดี คู่อริ คู่แค้น ไม่งั้นก็.....”
“คู่ขา??”
“หึ...” เอสขำคำพูดแบบตรงไปตรงมาของอีกฝ่าย พี่พนักงานคนนี้ค่อนข้างสนิทกับเขาดี มาทีไรก็ดูแลเทคแคร์อยู่ตลอด เอ็นดูกันตั้งแต่เขายังเด็ก เมื่อก่อนมาที่นี่บ่อย ๆ พอโตขึ้นเขาไม่ค่อยมีเวลามามากนัก แต่ก็ยังสามารถคุยเล่นแบบสนิทสนมได้
“ถ้าผมดูไม่ผิด เมื่อกี้คุณเอสแกล้งแพ้ใช่ไหมครับ”
“เปล่า ผมแพ้จริง ๆ โดนจุดสำคัญเข้าน่ะ”
“เรื่องอุบัติเหตุคราวนั้นน่ะเหรอครับ”
เอสพยักหน้ารับเบา ๆ พลางจับที่หน้าขาตัวเองไปด้วย ตอนนี้หายเจ็บแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเสียวแปลบๆอยู่บ้าง โชคดีเมื่อก้มลงดูไม่มีรอยแผลอะไรที่ต้องเป็นห่วงกระดูกคงจะเชื่อมต่อสมบูรณ์แล้ว บางทีอาจเป็นเพราะความรู้สึกที่สะสมอยู่ในขณะที่เป็นแผลตอนนั้นพอสัมผัสเข้าก็รู้สึกตกใจมากกว่าที่จะเจ็บอะไรแบบจริง ๆ จัง ๆ
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 08-02-2015 20:54:36
.
ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแผงลอยริมทาง รถแต่งสีขาวคันหรูชะลอตัวจอดลงข้างฟุตบาท
“อ้าวไหนว่าจะเลี้ยงเหล้าไง กูชนะนี่หว่าไหงพามาจอดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแบบนี้ล่ะวะ” เมื่อดูท่าว่าเอสกำลังจะเดินลงไปกินที่ร้านนี้แล้วแน่ ๆ แคปก็โวยวายขึ้นมา
“ร้านนี้ก็มีเหล้า” เอสพูดตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วเขาก็เปิดรถก้าวลงไปทัน แคปรีบตามเข้าไปถามไม่ดังนัก แถวนี้มีร้านก๋วยเตี๋ยวเรียงตัวกันอยู่สามสี่ร้าน ขยับไปหน่อยเป็นผับขนาดเล็กสองสามแห่งและที่ฝั่งตรงข้ามเป็นคอนโดสูงใหญ่ขนาดกลาง แคปชี้ๆไปที่ผับเล็กนั่น เขามองเอสบอกประมาณว่าไปกินกันที่ร้านนั่นดีกว่า แต่เอสไม่สนใจผลักเขาออกแล้วเดินเข้าไปจับจองลงที่โต๊ะนั่งเล็กๆ
“อะไรของมึง อย่าบอกนะว่าจะแดกเหล้าขาวกับก๋วยเตี๋ยวอ่ะ” แคปตามไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“มีปัญหารึไงล่ะ กูเลี้ยง มึงกินแค่นั้นจบโอเคไหม”
“ไอ้สัส กูไม่กินกับมึง” แคปไม่สนใจแล้วเหมือนกัน เขาว่าจบลุกขึ้นหันหลังจะเดินออกไปเอสคว้าแขนเขาไว้แล้วดึงให้นั่งลง
“นั่งลง มึงแดกเหล้าไปกูหิวข้าว”
“ทำไมกูต้อง....
“สั่งอะไรดีคะ..” พนักงานสาวเดินยิ้มหวานเข้ามาถามเสียงใสกริ๊ก แคปเหล่มองเธอตาโต อะไรกันเนี่ยร้านก๋วยเตี๋ยวริมทางแบบนี้ทำไมมีพนักงานสาวสวยขนาดนี้มาเสิร์ฟได้ นางฟ้ามันต้องอยู่ในผับไม่ใช่รึไง ทำไมมาเดินดินอยู่ข้างทางได้วะเนี่ย เขารีบดึงแขนตัวเองออกจากเอสตามสัญชาตญาณเมื่อเห็นเธอขยับสายตามอง มา แคปนั่งลงทันที เธอส่งเมนูให้เอสจากนั้นยืนรอออเดอร์
“แดกเหี้ยไรมึง” แคปยื่นหน้าเข้าไปถามให้เบาที่สุด เอสเงยหน้าขึ้นมองหน้าแล้วส่ายหัวเมื่อเห็นความกะล่อนของอีกฝ่าย เขาดูเมนูต่อไปเรื่อย ๆ พอเปิดถึงหน้าหลัง ๆ แคปเอื้อมมือไปเคาะนิ้วลงที่เมนูเหล้าราคาแพงยี่ห้อหนึ่งพร้อมยักคิ้วบอกเอสว่าจะเอา เอสจ้องหน้าเจออีกคนเดาะลิ้นใส่อย่างยั่วโมโห
“มึงแพ้เองนี่หว่า...” แคปเย้ย เอสพยายามบอกตัวเองว่าต้องอดทนเข้าไว้ เขาส่ายหัวรอบที่ร้อยก่อนบอกน้องพนักงานว่าจะสั่งอะไรบ้าง
“จริงๆวันนี้อากาศดีนะ แต่น่าเสียดายที่ต้องมานั่งแดกเหล้าอยู่กับคนที่ไม่ถูกขี้หน้ากันนี่กูเซ็งสุดๆบอกเลย” แคปมองรอบข้างไปเรื่อย เขาพูดลอย ๆ ออกมาราวกับว่าคนตรงข้ามกันไม่ใช่เอส
“ก็แล้วมึงมาทำไมล่ะ..”
“อ้าวไอ้เหี้ยนี่ปากดี ก็มึงไม่ใช่ไงบอกจะเลี้ยงเหล้ากู แพ้แล้วอย่าคิดเบี้ยวครับ เห่อะอ่อนเองโดนกูเตะทีเดียวก็จอดแล้วไม่เห็นจะเก่งอย่างที่เจอกันวันแรกเลยนี่หว่า”
“เหรอ วันนั้นกูเก่งด้วยเหรอ”
“ไอ้สัส พูดมากนะมึง” จริง ๆ แล้วแคปสังเกตเห็นว่าเอสจับที่ต้นขาตัวเองบ่อยมาก ตำแหน่งที่เขาเตะแบบเจาะลงไปพอดิบพอดี ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าขาเอสคงจะมีปัญหาอะไรอยู่ก่อนแล้ว น้องพนักงานเริ่มเอาเครื่องดื่มและอาหารมาวางแคปยิ้มให้เธอพร้อมกล่าวขอบคุณ เขาชงเหล้าให้ตัวเองโดยไม่สนใจคนตรงหน้า เอสเอาก๋วยเตี๋ยวมาตักปรุงก้มหน้ากิน คีบแค่สามคำก็หมดถ้วย ไม่มีสั่งเพิ่มไม่กินอะไรอีก เขาล้วงเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดพ่นควันขาวอย่างไม่แคร์ พอดีกับที่แคปไอโขลกขึ้นมา แค่กๆๆๆ
“อะไรของมึง อ่อนหัดหรือไงกะอิแค่บุหรี่อย่าบอกนะว่าไม่สูบ มิน่าปากมึงถึงแดงแบบนั้น”
“คนที่อ่อนหัดน่ะมันมึง จะสูบก็ดูสถานที่ด้วย..” เห็นเขาเป็นแบบนี้แต่ก็ดูที่ดูทางอยู่นะไม่ใช่นึกอยากจะพ่นตรงไหนก็พ่น ยิ่งโต๊ะข้าง ๆ มีสาว ๆ เพิ่งเดินเข้ามานั่ง เขาเองก็ไม่อยากจะเสียมารยาทกับคนสวย
“ทำไม นี่มันที่กินเหล้ากูสูบได้แน่ ๆ ไม่ต้องให้บอก” เอสหงายแก้วอีกใบที่คว่ำไว้ขึ้นมาเขาจัดการชงเหล้าให้ตัวเอง มองดูคนตรงข้ามที่นั่งมองเขาทำโน่นทำนี่แล้วเบะปากใส่
“นี่มันร้านก๋วยเตี๋ยวมึงบอกกูเอง” แคปเถียง เอสส่ายหัวอย่างหงุดหงิดก่อนบี้บุหรี่ดับลงที่โต๊ะ เขาเลิกคิ้วถามไปกวน ๆ ประมาณว่าพอใจยัง แคปไหวไหล่นิดๆเหยียดรอยยิ้มส่งให้
“อยากโดนกูถีบไหม ทำหน้าทำตาแบบนั้น”
“อ้าวเหี้ย พูดแบบนี้ก็สวยดิ อะไรวะกินอยู่ดีๆปากหมาขึ้นมาอีกแล้วสัส..” แคปลุกพรวดขึ้นโต๊ะข้าง ๆ มองมากันหมด เขากำลังจะเอื้อมมือเข้าไปคว้าคอเสื้อเอสดึงเข้ามาจัดการโทษฐานปากดีอยู่แล้วถ้าไม่มีร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์ของใครบางคนเดินเข้ามาห้ามไว้ก่อน
“มีเรื่องไรกันน้อง อยากจะกินที่นี่รักษาระเบียบวินัยให้อยู่ในความสงบด้วย พวกพี่ไม่ชอบความวุ่นวาย” แคปมองผู้ชายร่างยักษ์คนนั้น คือสูงจนเขาต้องเงยหน้า ตัวพี่แกใหญ่มากจริง ๆ นี่ถ้าโดนเข้าสักหมัดไม่ต้องคิดให้เสียเวลาเขาคงกองราบอยู่ที่พื้นอย่างกับต้นผักเหี่ยวแน่ ๆ
“ไม่มีไรครับพี่ พวกเราแค่เล่นกัน” เป็นเอสตอบออกมา ส่งสายตาบอกแคปว่าให้นั่งลง อย่าหาเรื่อง
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว พวกพี่ดูแลความเรียบร้อยของที่นี่ ไม่ชอบให้มีเรื่องเข้าใจตรงกันนะ” เอสพยักหน้าให้ก่อนที่พี่ยักษ์แกจะเดินออกไป แคปนั่งหน้าหงุดหงิดจนเอสต้องเลื่อนแก้วเหล้าส่งให้แล้วบอกให้กินๆลงไป
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ สองคนนั่งดวนเหล้ากัน สายลมยามดึกพัดโกรกมาเบา ๆ แคปเสยผมที่ยาวลงมาจนปรกตา
“มึงว่ากูมาวยังวะไอ้เหี้ยเอส” คนพูดเมามากจนตาเยิ้ม เอสมองทั้งเหล้าทั้งโซดาที่นอนกองกันอยู่บนโต๊ะ เขายกข้อมือขึ้นดูเวลาก่อนชูมือเรียกพนักงานเข้ามาเก็บบิล
“ไหวไหมคะพี่..” น้องคนสวยพนักงานที่เข้ามาชงเหล้าให้ในช่วงแรกถามขึ้น ขณะที่เขารับเงินทอนแล้วเดินเข้าไปดึงแขนแคปขึ้นมาพาดใส่บ่า
“ทำเบาๆเป็นไหมไอ้เหี้ย..” นี่เสียงคนเมาโวยวายออกมา เอสคว้าเอวแคปแนบเข้าไว้กันไม่ให้ล้ม
“ให้แฟนหนูมาช่วยแบกไปขึ้นรถก็ได้นะ” เธอชี้ไปที่ผู้ชายร่างยักษ์คนนั้นที่นั่งหน้าบูดอยู่ไกลๆ เอสส่ายหัวแล้วบอกปฏิเสธ เขาเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เมาแต่แค่น้อยกว่าเจ้าคนคออ่อนแล้วยังอวดดีนี้อยู่หน่อยๆ
“เดินดีๆสิวะ โอ๊ย..” เอสทั้งแบกทั้งสบถ โดนแคปฟาดผั๊วะเข้าที่หน้าทันทีที่พูดจบ คนเมาหน้ายุ่งเดินเซแล้วยังบ่นไปตลอดทาง
“อย่ามาว่ากูนะ มึงไม่มีสิทธิ์” เสียงคือยานคางมากๆ
“ฤทธิ์มากนักนะมึง เดินดีๆตัวหนักเหี้ยๆเลย เดี๋ยวกูจะเอามึงไปโยนทิ้งงที่ป่าข้างทางถ้ายังไม่หยุดพูดมาก”
“กูจาพูด กูจาพูด มึงจามาห้ามกูได้ยังงายยยยย”
“นิ่งๆ”
“โอ๊ยยย โยนหาพ่องเหรอ กูเจ็บนะอื้อออ” พอเปิดรถได้เอสยัดแคปเข้าไปด้านในทันที คนเมาทำท่าจะก้าวลงมาเขาเลยใช้เท้าถีบยัดๆมันขึ้นรถแล้วปิดประตูก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่กอดอกแล้วพิงประตูรถไว้ ก้มดูอีกทีเจ้าคนขี้เมาท่าทางจะสงบลง นอนแล้วหลับตานิ่งอยู่ที่เบาะ เอสล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาพี่รหัสตัวเอง กะว่าจะเอาแคปไปส่งให้ที่ร้านแต่ตอนนี้รู้สึกตัวเองก็ไม่ค่อยจะไหว ทางที่ดีให้เต้มารับเอาไอ้บ้าน่ารำคาญกลับไปเองจะดีกว่า
(ว่างายยยวะไอ้น้องเหี้ย มึงหายหัวไปหนายเนี่ย เพื่อนมึงถามหากันให้ทั่วเลอออ...) ให้ตายสิ เสียงเต้ยานคางซะยิ่งกว่าของทางนี้ ท่าทางคงเมาหนักกันน่าดู ยังไม่ออกจากผับแน่ ๆ ดนตรีแว่วเข้ามาดังลั่น
“เฮียเมาป่ะเนี่ย”
(เมาที่หนายยยยกูเหรอจามาวววว พวกกูคอแข็งกันทั้งตระกูลลลลลโว๊ย) เอสส่ายหัวทันทีที่ยิน สองพี่น้องขี้โม้มากๆ คอแข็งกันทั้งตระกูลคือเห้อัลไร??
(มึงโทรมามีไรอ่ะ) เต้ถามมาอีก เสียงไม่ดังแล้วแต่เปลี่ยนเป็นกังวานแทน คาดว่าตอนนี้อยู่ในห้องน้ำ
“น้องเฮียเมาอยู่กับผมเนี่ย เอาไงอ่ะ ไปส่งไม่ไหวนะเฮียจะมารับมันป่ะ”
(น้องหน๋ายวะ น้องกูมีเป็นสิบๆ ระบุหน่อยสิโว๊ยยย มึงก็น้องไม่ใช่ไง จ่อกกกกกกๆๆๆ) บ้าฉิบ มีเสียงเอฟเฟคจากห้องน้ำประกอบอีกต่างหาก เอสส่ายหัวอีกแล้ว บ้าอะไรไม่รู้กับสองพี่น้องนี่ทำเอาเขามึนตึ๊บจริง ๆ ให้ตายเหอะ
“ไอ้แคปน้องเฮียอ่ะ”
(อ้าวไอ้แคปมันไปอยู่กับมึงได้งายวะ ไม่เชื่อหรอกมึงแม่งโม้ชัวร์วันก่อนยังตีกันอยู่เลยเห็นกูแบบนี้ไม่ลืมหรอกนะเว้ย)
“ตกลงจะมารับมันป่ะ..” เอสสะดุ้งขึ้นนิดๆเมื่อแคปทำท่าจะเปิดรถออกมาอีกเขาเลยดันเอาไว้
(มึงพูดจริงดิ่)
“อือ ถ้ามารับก็ไปแวะเอาที่คอนโดผมละกันเดี๋ยวเอามันไปทิ้งไว้ที่นั่น แค่นี้นะเฮีย”
(แม่งพูดซะน้องกูเหมือนถุงขยะเลยไอ้สัส แวะเอาไปทิ้งบ้าบออะไรของมึงวะ แคปน่ะมันน่ารักยิ่งกว่าตุ๊กตายิ่งเวลามันนอนหลับนะหน้าเหมือนกวางตัวเล็กๆน่ารักมากๆ กูน่ะ.....บลาๆๆ) ได้ยินเสียงเต้ร่ายยาว ๆ เอสรีบกดสายทิ้งทันที ขืนให้ฟังไอ้พี่ชายหลงน้องตัวเองต่อไปเรื่อยๆ มีหวังเขาได้สำรอกของเก่าออกมาจนหมดแหงๆ ลองก้มลงมองคนที่นั่งหลับสิ้นฤทธิ์อยู่ในรถอีกครั้ง
“บ้าเอ๊ย ขยับมานั่งดีๆสิวะ เอาขาขึ้นมาทำไมเนี่ย” พอขึ้นรถมาเขาเอื้อมมือไปดึงไหล่แคปให้นั่งตัวตรง ๆ ผลักขาคนตัวเล็กกว่าลงจากเบาะ จากนั้นกดสายเข็มขัดล๊อคให้ ล้วงมือไปที่กระเป๋ากางเกงฟิตๆแคบขยับทำหน้ายุ่งนิดหน่อยตาก็ตะแคงให้อีกฝ่ายล้วงได้สะดวก เอสเอาโทรศัพท์มือถือแคปออกมากะจะกดต่อสายหาเพื่อนของไอ้คนที่เมามายอยู่นี่ว่าให้มารับกลับไป แต่แล้วความหวังดับริบหรี่ทุกอย่างเพราะโทรศัพท์แคปดันแบตหมด ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เอสถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งก่อนเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมหลังรถแล้วโยนพาดลงที่หัวคนเมาจนมิด
“หลับไปแบบมืดๆแหละดี อย่าตื่นขึ้นมาแล้วอาละวาดล่ะมึง”
รถคันสวยออกตัวไปเรียบร้อยแล้ว แค่ไม่กี่นาทีรถก็ยูเทิร์นกลับมาเลี้ยวเข้าคอนโดหรูที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นนั่นเอง
“บ้าเอ๊ย อย่าอ้วกใส่กูนะ” เอสดึงแคปออกมาจากรถ พาเดินแบบเซๆไปที่ลิฟต์ แคปที่มึนๆงงๆไม่รู้เรื่องราวซบไหล่เขาแล้วอ้อน บอกง่วงนอนๆ
“เออเดี๋ยวก็ถึงแล้ว มึงยืนนิ่งๆสิวะ จะซบกูทำเชี่ยเหรอ” เอสผลักหัวแคปออก เงิบจนอีกฝ่ายเกือบหงายหลังเขาเลยดึงไว้ หัวเล็กซบลงมาอีกครั้ง
“บ้าฉิบ...” เอสสบถ ลิฟต์เปิดออกพอดีเขาลากไอ้ตัวดีเดินเข้าไป ระหว่างเคลื่อนตัวขึ้นไปนั้น แคปทำท่าจะอ้วกหลายครั้งมาก เขาเองลุ้นจนตัวโก่ง พอถึงชั้นที่กดเรียกแค่ก้าวขาออกไปเท่านั้นแคปพ่นของเก่าออกมาทันทีเอสรีบผลักหัวมันไปจุ่มลงที่ถังขยะข้างลิฟต์ เขายืนหันหลังให้แล้วเอื้อมมือไปฟาดแผ่นหลังเล็กดังผั๊วะๆๆอย่างไม่แคร์ นี่กูช่วยลูบหลังให้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
“ไอ้เหี้ย....” แคปร้องงุ่นง่านคิดว่าคงจะเจ็บแต่เมามากจนไม่รู้ว่า อะไรที่กำลังฟาดลงที่หลังตัวเองอยู่ ทั้งอ้วกทั้งมึนจนจะหมดแรง มือไม้เริ่มไม่อยู่สุขกระชากกระดุมเสื้อตัวเองออกแล้วบอกอึดอัดจะนอน เอสเลยรีบลากเข้าห้องก่อนที่คนแถวนั้นจะแตกตื่น
“ถ้ากูรู้ว่ามึงเมาแล้วจะยุ่งยากแบบนี้ให้ตายกูก็ไม่เลี้ยงเหล้ามึงเด็ดขาด” เขาบ่นก่อนโยนแคปลงที่โซฟาและเกิดพลาดเมื่อคนเมากองถลาลงที่พื้น เอสก้าวเข้าไปแล้วแต่เห็นแคปล้วงมือขึ้นมาเกาพุงตัวเองยิกๆกางแข้งกางขาแผ่หรานอนสบายเขาเลยไม่อยากสนใจปล่อยให้นอนกลิ้งบนพื้นไปทั้งๆแบบนั้น เอสคว้าเอาหมอนอิงโยนฟาดใส่หัว หวังจะให้แคปจัดการเอามันมาหนุนด้วยตัวเอง แต่คนเมาอย่างไรก็คือคนเมา นอนหลับไม่รู้เรื่องมือไม้ปลดกระดุมออกจนหมด มันเกานมอีกต่างหากบ่าฉิบหายเลยแม่ง เอสถอนใจยาวพรืด ส่ายหัวก่อนเดินเข้าห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำอาบท่า
สายน้ำเย็นฉ่ำกับอากาศดึกๆราว ๆตีสอง
“.....วู๊ววว...วววว ~ ~........” เขาผิวปากอย่างสบายใจ อาบน้ำสระผมจนเสร็จ ยืนเป่าให้พอหมาด ดูเหมือนว่าจะหลงลืมไปแล้วว่ามีใครสักคนนอนกลิ้งอยู่ที่พื้นด้านนอก
“ว่าไง” มีโทรศัพท์เรียกเข้ามาเอสกดรับ
(ไอ้เพื่อนเหี้ย มึงหายหัวไปไหนวะแม่ง กูกับไอ้ชิพกลับก่อนแล้วนะเว้ย) เสียงเมี่ยงโวยวายมาตามสาย
“เออๆโทษทีพวกมึงกลับกันเหอะกูถึงห้องแล้วว่ะ”
(ไอ้สัส ได้ผู้หญิงแล้วลืมเพื่อน)
“ผู้หญิงที่ไหนวะ” เอสคิ้วขมวด เขาเดินไปปิดไฟ สะบัดผ้าเช็ดตัวออกแล้วก้าวขึ้นเตียง เวลานอนบางครั้งไม่สวมใส่อะไรเลยเป็นเรื่องปกติ
(อย่า มึงอย่ามาทำเก๋ไก๋ ผู้หญิงชุดดำที่มึงเดินไปนั่งคุยด้วยอย่าคิดว่าพวกกูไม่เห็น เนอะชิพเนอะ” เสียงเมี่ยงกับชิพแซวโห่ดังลอดออกมา เอสถึงกับตะโกนคำด่ากรอกตอบลงไป
“เชี่ย นั่นพี่กูโว๊ย สัสแล้วพวกมึง”
(กูเชื่อมึงเหอะ เจอพี่สาวจะหายหัวแบบนี้ไม่มีทางหรอก)
“ไม่เชื่อก็ตามใจ อย่าพูดมากจะนอนแล้ว”
เขาไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรกลับมาเอสโยนมือถือทิ้งลงที่เตียงแล้วดึงผ้าห่มผืนหน้าขึ้นมาห่มนอนอย่างสบายตัวสบายใจโดยที่ไม่ได้สนเลยว่าอีกคนด้านนอกจะนอนหนาวเหน็บคันคะเย่อหรืออ้วกแตกบ้าบอยังไง
เวลาผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วโมง แคปที่นอนอยู่ด้านนอกพลิกไปพลิกมารู้สึกเหมือนตัวเองปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด
ทำไมพื้นมันแข็งๆ
ทำไมอากาศมันหนาว ๆ
ทำไมถึงมึนหัวไปหมดแบบนี้
โอยยยยอยากจะอ้วกกกก
เขาลุกขึ้นนั่งแบบมึน ๆ ถอดเสื้อที่กระดุมถูกปลดไว้แล้วทั้งหมดทิ้งลงที่พื้น เพราะว่าภายในห้องมืดมาก ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาเลยนอกจากเสียงแอร์ แคปไม่ได้คิดนึกอะไรให้มากความ ห้องไหน ๆ ก็จัดคล้ายๆกันทั้งนั้นเขาจึงคิดว่านี่เป็นห้องของตัวเอง บังเอิญมากจริง ๆ การจัดวางเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นคล้ายกันอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ แคปลุกขึ้นยืนเดินเซเข้าห้องนอนไม่มีการเตะชนอะไรให้ตกหล่นเสียหาย
“หึ....”
เขากระตุกยิ้มขึ้นนิดๆเมื่อเห็นคร่าว ๆ แล้วว่าตรงนั้นคือเตียงอันหนานุ่มของเขา หลงโทษตัวเองเมามากจนเข้าห้องไม่ไหว ไปนอนกองอยู่ด้านนอกได้ยังไงวะตลกเป็นบ้า มือเล็กปลดกระดุมกางเกงยีนส์แล้วถอดๆๆ ลำบากนิดหน่อยจนต้องล้มตัวนั่งลง เพราะเป็นเดฟที่ค่อนข้างรัดรูป บ็อกเซอร์เหรอ?? อืมม ถอดออกไปเลยดีกว่าเมาๆแบบนี้จะไปนอนทนอึดอัดทำไม ว่าแล้วก็ปลดซีเคตัวเก่งลง เมื่อเขาลุกขึ้นยืนดันเซล้มลงอีกครั้งเพราะสะดุดกับเสื้อผ้าที่ตัวเองถอดกองไว้ เขาเขี่ยๆมันให้พ้นทางก่อนซุกตัวลงนอนที่เตียงนุ่มทันที
“นอนละ....”
“อืมม...” เสียงใครสักคนที่อยู่บนเตียง คำรามฮึมฮัม พลิกตัวหันหลังให้เขาเหมือนกับว่ารำคาญมาก แคปคิ้วขมวดนิดๆทั้งที่ยังหลับตาอารามว่าเมา แต่สุดท้ายแล้วก็ยิ้มออกมาเมื่อเขาเอามือลูบ ๆ คลำๆดูแล้วรู้ว่าเป็นร่างกายเปลือยเปล่าของใครสักคน ผิวเนียนมากๆ คึคึ
เขาคิดว่าต้องเป็นแยม...เธออาจจะมารอเขาอยู่ที่นี่ แคปลืมไปเลยว่าแยมเพิ่งจะนอกใจเขาเมื่อหัวค่ำและเพิ่งมีเรื่องมีราวกัน
“แยมครับ..” แคปเรียกเสียงพร่าต่ำ เขาดึงไหล่เล็กของแยมให้หันกลับมา รู้สึกว่ามันเต็มไม้เต็มมือกว่าเดิม แยมอาจจะอ้วนขึ้นในเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่ไม่เป็นไรนอกจากแยมแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามานอนแก้ผ้าบนเตียงเขาแน่ ๆ
“แยม....”
“อื้อ”
เมื่อเขาเรียกอีกครั้งแยมกลับตอบอื้อๆกลับมาทำน้ำเสียงติดรำคาญ แคปที่หลับตาเริ่มอารมณ์เสีย ทุกทีไม่เคยเล่นตัวแบบนี้นี่หว่า เรื่องมากนักไม่ยอมหันกลับมาใช่ไหม ผู้หญิงอ่ะนะบางทีก็ชอบให้ใช้กำลังบังคับกันมั่ง เขาจัดการขึ้นคร่อมทับเธอซะเลย
แยมอ้วนขึ้นจริง ๆ นี่หว่า ตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลย
“ตัวหอมจัง.....”
แคปว่าเบา ๆ พลางซุกปลายจมูกโด่งตักตวงเอาความหอมหวานแถวซอกคอเล็ก(??) ปลายคางมนรวมถึงมุมปากสวย(??) จูบลงไปแบบรัว ๆ
รู้สึกแปลกๆ ว่ะ แต่ช่างมันก่อน แคปบอกตัวเองแบบนั้นแล้วแลบลิ้นออกมาไล้เลียพวงแก้มขาว(??)
อะไรวะ รู้สึกแปลกๆอีกแล้ว.....
ในเวลาเดียวกัน...คนที่นอนหลับนิ่งเป็นตายอยู่บนเตียงอย่างเอส กลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนผีอำ....ทั้งหนักทั้งอึดอัดจนต้องเบ้หน้า รู้สึกว่าใบหน้าเปียกแฉะแล้วก็เหนียวเหนอะน่ะไปหมด ซอกคอจักจี้แปลกๆ ก่อนที่ความเปียกชื้นจะลากขึ้นมาที่ใบหน้าอีกครั้งแล้วเปียกลามใบจนถึงใบหู
เอสค่อยลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก ปวดหัวหนึบ ๆ
Tbc.
ย้ายมาห้องนี้แล้วค่ะ ดีจุยยย :ling1: ขอบคุณทุกท่านที่ตามเข้ามาอ่านนะคะ วันนี้มาแบบไม่ยาวนักค่ะ แต่คำหยาบเยอะไปนิด แฮ่ๆ ขอบคุณอีกครั้งงับ!! :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 08-02-2015 21:07:00
ลืมชะนีแยมเป็นปลิดทิ้งแน่ๆจ้างานนี้ เอิ่มหวั่นๆว่าเอสจะโดนกด. :m20:
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 08-02-2015 21:37:17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-02-2015 21:46:05
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 08-02-2015 22:10:16
โดนแน่แคปเอ๋ย
แต่จะโดนถีบ หรือจะโดนปู้ยี้ปู้ยำ ต้องรอกันต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 08-02-2015 22:16:51
เอสจะโดนแคป...
หรอไม่นะะะะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ysolip ที่ 08-02-2015 22:32:38
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 08-02-2015 22:54:47
จะมีย้อนรอยมั้ยเน้อว่าเจออะไรทำไมถึงเป็นแบบนั้น
แคปขึ้นคร่อมแย้ว :hao6:
โดนแน่ คนเมาจะโดนพลิกโดนกดแทน :haun5:
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 08-02-2015 23:12:10
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 09-02-2015 00:18:02
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 09-02-2015 01:26:35
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 09-02-2015 01:55:54
เอสอย่ายอมมมม คร่อมกับเล้ยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 09-02-2015 09:59:54
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 09-02-2015 13:44:59
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 09-02-2015 17:50:51
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 09-02-2015 17:53:57
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 10-02-2015 16:21:58
รอน้องคาปูสุดสวยกะ พี่เอส จะยังไงต่อเนี้ยะ อย่าให้เสียเชิงนะพี่เอส อิอิ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 11-02-2015 00:30:14
ขอมาเจิมไว้ก่อน เดี๋ยวตามอ่านจ้าาา ^^
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 11-02-2015 07:33:27
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 11-02-2015 10:06:43
ตอนนี้ยังไม่คลิกกัน เอสก็เลยไม่สนใจใยดี แต่เดี๋ยวเถ๊อะ :z1:
จะว่าไป น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ พี่เต้ก็ใช่ย่อย
รอดูต่อสิว่าเอสจะจัดการกับผี (อำ) คนนี้ยังไง :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: cocoaharry ที่ 11-02-2015 17:35:33
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 11-02-2015 19:27:39
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 11-02-2015 21:52:25
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 13-02-2015 18:30:56
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 13-02-2015 19:18:02
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-02-2015 23:55:29
https://www.youtube.com/v/g_g0MgKKWlc
[V]
V
V
แยมอ้วนขึ้นจริง ๆ นี่หว่า ตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลย
“ตัวหอมจัง.....” แคปว่าเบา ๆ พลางซุกปลายจมูกโด่งตักตวงเอาความหอมหวานแถวซอกคอเล็ก(??) ปลายคางมนรวมถึงมุมปากสวย(??) จูบลงไปแบบรัว ๆ
รู้สึกแปลกๆ ว่ะ แต่ช่างมันก่อน แคปบอกตัวเองแบบนั้นแล้วแลบลิ้นออกมาไล้เลียพวงแก้มขาว(??)
อะไรวะ รู้สึกแปลกๆอีกแล้ว.....
ขณะเดียวกันกับที่คนนอนหลับนิ่งเป็นตายอยู่บนเตียงอย่างเอส กลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนผีอำ....ทั้งหนักทั้งอึดอัดจนต้องเบ้หน้า ใบหน้าคมเปียกแฉะแล้วก็เหนียวเหนอะหนะไปหมด ซอกคอจักจี้แปลกๆ ก่อนที่ความเปียกชื้นจะลากขึ้นมาที่ใบหน้าเขาอีกครั้งแล้วเปียกร้อนลามใบจนถึงใบหู
เอสค่อยลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก ปวดหัวหนึบ ๆ
“แยมตัวหอมมมจังคร้าบบบ......” เสียงไอ้คนด้านบนที่ดังอู้อี้ๆ ทำเอาเขาตกใจจนผงะ ขาที่กำลังจะยกขึ้นมาถีบไอ้ขี้เมานี่ออกจากร่างกลับต้องหยุดชะลอไว้ก่อนเมื่อเขาผงกหัวขึ้นดูแล้วเห็นปลายลิ้นร้อนนุ่มนิ่มของมันกำลังไล้เลียลงไปแถวๆร่องอกอย่างอ่อนโยน เอสถดตัวนิดหน่อยแต่เจอมือที่เล็กกว่าของแคปกอดแล้วรั้งเขาไว้เพื่อให้จูบได้ถนัดๆ
“ไม่ดื้อกับพี่แคปนะครับ..”
กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งบวกกับน้ำเสียงอ้อนออดขณะที่เปลือกตายังคงหลับ ทำให้เอสนึกขำนิดๆ นี่มันคิดได้ยังไงว่าเขาคือผู้หญิงคนนั้นของมัน เมามากจนเพี้ยนรึยังไงไอ้หมาบ้านี่ เอสกระตุกรอยยิ้มก่อนที่เขาจะตัดสินใจนอนนิ่ง ๆ รอดูว่าคนเมาอย่างแคปจะมีปัญญาทำอะไรต่อไปได้แค่ไหน เขากางแขนกางขาออกนอนให้มันระดมจูบให้สะใจไปเลย แคปสนุกอยู่กับลาดไหล่เล็ก(?)ของแยมที่เขาคิดจนพอใจก่อนลากปลายลิ้นขึ้นมาแตะจูบลงที่มุมปากสวยอีกครั้ง เอสปล่อยให้มันเม้มจูบไปเรื่อย ๆ โดยที่เขาไม่คิดจะตอบโต้เลยแม้แต่น้อย อยากจูบๆไป เขาไม่มีทางมีอารมณ์อยากขึ้นมากับไอ้หมาบ้านี่แน่ ๆ แคปอมยิ้มพออกพอใจเมื่อรู้สึกว่าแยมไม่ดื้อดึงอีกแล้วเขาจึงค่อยไล่กดจูบลงไปจนทั่วทั้งซอกคอและลำตัวของคนในอ้อมกอด ผ้าห่มที่ขวางทางถูกเขาดึงกระชากออกจากร่างกายของคนเบื่อล่าง บัดนี้สองร่างเปลือยเปล่าจึงกอดทับกันอยู่บนเตียง
เอสที่ว่าแน่ ๆ เมื่อเนื้อแนบเนื้อโดยปราศจากผ้าห่มมาขวางกั้นเขาเองก็รู้สึกแปลกๆแล้วเหมือนกัน มือใหญ่เลื่อนเข้ามาจับลงที่หัวไหล่เล็ก
“...แคป...”
น้ำเสียงข่มอารมณ์เรียกให้อีกคนรู้สึกตัวเพราะเห็นว่าแคปกำลังกดจูบหนักๆลงไปที่เนินหน้าอกเขาแล้ว มืออีกข้างของมันลากแล้วเลื่อนขึ้นมากอบกุมขยำเข้าที่นมของเขาพร้อมๆกับส่งเสียงฮึดฮัดขัดใจพูดประมาณว่า ทำไมวันนี้มันเล็กจัง ลิ้นร้อน ๆ จูบดูดอยู่แบบนั้นก่อนที่เจ้าของจะยิ้มออกมาแล้วลากเลียลงไปจนถึงหน้าท้อง เสียงทุ้มของเอสจึงเรียกขึ้นอีก
“...แคป...”
อารมณ์กำลังมาแน่ ๆ เอสรู้ตัวดีเลยว่าร่างกายของเขากำลังรู้สึกเช่นไร แต่แคปยังไม่ยอมรู้สึกตัว สาละวนอยู่กับหน้าท้องแล้วลามเลียลงไปแถว ๆ สะดือ เอสสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายลิ้นร้อนแย่เข้าไปตักตวงเอาความหอมหวานภายในนั้น ความเป็นชายของเขาผงาดขึ้นเต็มอัตราศึก
“ไอ้แคป กูเรียกมึงครั้งสุดท้ายนะ..” เขากัดฟันพูดขณะที่แคปเลื่อนตัวลงไปอยู่ที่หว่างขาแล้วเรียบร้อย ต้องโทษความมืดไหมที่ทำให้แคปมันหน้ามืดตามัวมองอะไรๆที่โด่ชี้หน้ากันอยู่แบบนี้ไม่เห็นเลยแม้แต่นิด
“อื้อออ..แยมอ่ะพูดไม่เพราะเลย ขึ้นไอ้ขึ้นกูทำไมอ่ะคร้าบ เดี๋ยวพี่แคปทำให้ จูบนานๆเลยเนอะ ชอบใช่ไหม ชอบให้พี่เล้าโลมเราใช่ไหมครับ จุ๊บๆๆๆๆ”
เอสผงกหัวขึ้นมองดูคนที่ทั้งพูดทั้งยิ้ม จากจะลงไปข้างล่างแล้วแน่ ๆ แคปกลับเลื่อนตัวขึ้นมาประกบปากจูบกับเอสอีกครั้ง คราวนี้เอสไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายทั้งขบทั้งเม้มอยู่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว เขาสอดลิ้นเข้าโต้ตอบแบบทันที เหมือนแคปจะพอใจมากอมยิ้มออกมาเลียริมฝีปากยั่วเขา ก่อนสอดมือรองที่ศีรษะรั้งเอสให้ขึ้นมารับจูบแบบรัว ๆ สองคนดูดจูบกันเป็นพัลวันคล้ายอะไรๆก็ไม่ทันใจอีกแล้ว เสียงอื้ออ้าดังลอดออกมาจากลำคอเล็ก เอสไม่ไหวจะทนเขาพลิกตัวสลับตำแหน่งขึ้นคร่อมไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้เลย
“อ่ะ.....” จู่ ๆ เมื่อถูกพลิกลงมานอนอยู่ด้านล่างแคปถึงกับงง มองคนที่กำลังคร่อมอยู่เหนือร่างตัวเองแล้วส่ายหัวประมาณสองรอบ กะจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาก็ติดที่ว่าโดนมันกดไว้ทั้งสองข้างจนจมเตียง เขาจึงหลับตาลงใหม่แล้วลืมขึ้นมองอีกครั้ง คราวนี้ทั้งจดทั้งจ้ององศาตามีเท่าไหร่แหกออกให้กว้างสุด
ทำไมเขามองเห็นหน้าแยมเป็นใบหน้าไอ้เหี้ยเอสไปได้??!!! ฟันกระต่ายที่โคตรจะเป็นเอกลักษณ์ของมันโชว์หราเมื่อริมฝีปากกระตุกรอยยิ้มร้ายมองมาที่เขาพร้อมกับฝ่ามือที่เลื่อนเข้ามาลูบเข้าที่แก้ม
ไม่จริ๊งงงงงงงงง
แคปส่ายหัวรัวและเร็ว ไม่ๆๆๆๆ เขาต้องตาฝาด ไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก เขาเอื้อมมือขึ้นไปกะสัมผัสใบหน้าของคนด้านบนเพื่อตรวจดู แต่มือที่ใหญ่กว่าของเอสคว้าเอามือเขาเข้าไปเกาะกุมไว้ แผ่วเบาและอ่อนโยนมาก มือนิ่มเสียจนเขาคิดว่ามือๆนั้นเป็นของแยมอีกครั้ง แคปหลับตาลงทันทีเมื่อรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขันนัก ตาฝาดเห็นแยมเป็นไอ้เหี้ยเอสไปได้คงเมามายมากจนขาดสติทางที่ดีอย่าได้ลืมตาขึ้นมาเลย ฝ่ายเอสเมื่อเห็นคนใต้ร่างหลับตาลงแน่นเขาเลื่อนมือที่สัมผัสกับพวงแก้มขาวลากปลายนิ้วแผ่วเบาลงมาถึงร่องอก มองดูใบหน้าเล็กอีกทีแคปนอนอมยิ้มยั่วยวนอยู่
“ขอล่ะนะ....” เขาครางเสียงต่ำสอดมือรองใต้ต้นคอขาวแผ่วเบาก่อนโน้มใบหน้าลงประกบจูบ สองคนสอดลิ้นเข้าหากันและกันโดยไม่ต้องให้ใครบอก แคปเอื้อมมือเข้าคว้ากลุ่มผมนุ่มของคนด้านบนอย่างมีอารมณ์ก่อนรั้งศีรษะเล็กของแยมตามที่เขาคิดเข้ามาเพื่อแนบชิดกันยิ่งขึ้นไปอีก เนื้อแนบเนื้อ สัมผัสแลกด้วยสัมผัส เสียงดูดดึงริมฝีปากปากช่างวาบหวิวนัก วันนี้แยมตอบรับเขาได้ถึงใจเป็นพิเศษ เมื่อผิวกายเรียบลื่นและเปลือยเปล่าบวกเข้ากับความมึนเมาของเหล้าและสุรา ทำให้สติสัมปชัญญะหายเกลี้ยง!!
.
.
.
เมื่อยามเช้ามาเยือน แสงสว่างที่ลอดพาดผ่านชายผ้าม่านเข้ามาตกกระทบถึงเตียงใหญ่ ผ่าห่มนวมสีขาวยับยู่ยี่ปกคลุมสองร่างเปลือยเปล่าที่นอนแข้งขาก่ายกันและกันอยู่ แคปขยับตัวขึ้นอย่างหงุดหงิดและปวดเมื่อยก่อนชูไม้ชูมือบิดขี้เกียจจนสุดเอ็นแล้วดันตัวเองเพื่อลุกขึ้นนั่ง เปลือกตาสวยปรือขึ้นมองรอบด้านด้วยความรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย เขาเบ้หน้าด้วยรู้สึกเจ็บร้าวเนื้อตัวไปหมด ยกมือขึ้นขยี้ตา ขยี้ๆๆๆ ก่อนฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง เขามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างพิจารณาอีกครั้ง เสื้อผ้าที่ถูกถอดทิ้งไว้สะเปะสะปะ หมอนข้างที่ตกกองอยู่ข้าง ๆ กันรวมถึงโทรศัพท์มือถือของใครสักคนที่ไม่ใช่ของเขาแน่ ๆ นอนแอ้งแม๊งอยู่ริมขอบเตียง ยังไม่รวมโคมไฟตั้งโต๊ะที่ล้มระเนระนาดบวกกับโทรศัพท์บ้านที่ตกหล่นสายห้อยระโยงระยางลงจากโต๊ะ และแล้ว...ความทรงจำทั้งหมดของเมื่อคืนก็ไหลเทเข้ามาราวกับแผ่นหนังที่ถูกฉายด้วยระบบสามดีดิจิตตอลไฮเอ็นด์ ทั้งชัด ทั้งคม ทั้งลึก
เฮือกกกกก!!!!!
แคปชาวาบตั้งแต่ปลายเท้าลามขึ้นมาจนถึงหัว ไม่ต้องเสียเวลามองดูคนข้าง ๆ อีกแล้ว ไม่ว่ามันจะเป็นใครที่นอนมุดผ้าห่มอยู่ตอนนี้ก็ช่างหัวแม่งมัน แคปหน้าเครียดขึ้นในทันทีไม่มีอาการโวยวายไม่มีคว้าคอเข้ามาต่อยใดๆเมื่อความโกรธทะลุเพดานเขาเงียบได้อย่างเดียวนั่นคือที่สุดแล้วของเขา แคปลุกพรวดขึ้นจากเตียง แต่แข้งขาที่อ่อนแรงรองรับสะโพกที่อ่อนล้าไม่ไหวอีกต่อไปทรุดฮวบลงที่พื้นอย่างช่วยไม่ได้ มือเล็กทุบพรหมดังผั๊กๆๆด้วยความแค้น
“เหี้ยที่สุด!!”
เขาสบถออกมาด้วยเสียงที่แหบพร่า แทบจะร้องไห้ กลั้นน้ำตาตัวเองไว้เมื่อภาพความทรงจำของเมื่อคืนยังไหลถ่ายเทเข้ามาอีกครั้ง มือเล็กคว้าเอาเสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาสวมทั้งที่ร่างกายปวดร้าวไปหมด แคปกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดห้อ ความรู้สึกของปลายลิ้นที่ดูดดุนกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมายังติดอยู่ที่ริมฝีปากเขาอย่างชัดเจน แค้นสุดแสนจะแค้นแต่เมื่อคิดได้ว่าไม่ใช่แค่ไอ้บ้าที่นอนอยู่บนเตียงที่มันเป็นคนทำ เท่านั้น ตัวเขาเองก็สมยอมตอบรับไปกับมันด้วยความรู้สึกเหี้ยๆบ้าๆโดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขาเสยผมสองสามครั้งตัดสินใจลุกขึ้นจากพื้นค่อยก้าวขาเดินออกไปได้แค่สองสามก้าวแคปรีบคว้ากรอบประตูไว้พร้อม ๆ กับที่มือใหญ่ของใครบางคนคว้าแขนเขาเอาไว้เช่นกัน
“จะไปไหน” เอสตื่นขึ้นมาได้สักพักแล้ว เขามองคนที่นั่งทุบพื้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก พอแคปพยุงตัวลุกขึ้นแต่กลายเป็นว่าเซซ้ายเซขวาเขารีบลุกขึ้นมาดึงแขนเล็กนั่นไว้ สองคนจ้องหน้ากันและกันอยู่พักใหญ่
มันผิดปกติเกินไป คนที่ขี้โวยวายเอะอะเป็นชกต่อยอย่างแคปจะนิ่งเงียบได้ขนาดนี้
“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“อย่ามายุ่งกับกู” แคปคำรามเสียงสั่น รั้งแขนตัวเองออก ไม่มองหน้าเอสแม้แต่นิดจนอีกคนต้องดึงไหล่เล็กให้หันกลับมาหากัน
“พูดง่ายๆได้ไหมอย่าให้กูต้องใช้กำลัง” เขามองดูสภาพของคนตรงหน้า รอยแดงเป็นจ้ำๆที่ปรากฏอยู่บนลำคอขาวไล่ลงมาจนถึงร่องอกล้วนเป็นฝีมือของเขาเอง เอสยื่นมือออกไปหวังกลัดกระดุมเสื้อแคปให้เรียบร้อยแต่โดนปัดมือเขาออกแรงมาก
“ไอ้สัส กูบอกว่าอย่ามายุ่งกับกู หลีกไป!” แคปตะคอกใส่หน้าผลักเขาจนกระเด็นออกจากทาง เดินโซซัดโซเซจะเปิดห้องออกไปเอสหมดความอดทนกระชากแขนเล็กครั้งเดียวตัวทั้งตัวของแคปโผเข้ามาในอ้อมกอด
“กูบอกว่าอย่ามายุ่งได้ยินไหมห๊ะ ไอ้ชั่วไอ้เลวไอ้สันดาน” แคปตะคอกขึ้นอีก ดิ้นพราดจนเอสต้องเปลี่ยนเป็นจับทั้งตัวอุ้มพาดใส่บ่าแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง
“อึกก...”
“ด่าอีกมึงโดนอีก กูว่าจะไม่เลวแล้วนะถ้าด่ามากๆเดี๋ยวมึงจะเจอทั้งเช้าทั้งเที่ยงทั้งเย็น ดึกๆค่อยกลับนะห้องมึงน่ะ”
“สารเลว ชาติชั่ว กูกลัวมึงเหรอห๊ะ!”
“พูดกับผัวนี่พูดดีๆไม่เป็นใช่ไหม เดี๋ยวกูจะสอนมึงใหม่เลยเป็นไง เมียพูดกับผัวน่ะเขาพูดกันประมาณไหนครับแคป หื้ม??”
“ไอ้สันดาน! อึ่กก..” แคปร้องลั่น เมื่อเอสกระโจนลงใส่เขา เข่าเล็กตั้งฉากขึ้นมาเพื่อกะกระแทกเข้ากลางลำตัว แต่เอสไม่เสียรู้อีกแล้ว เขาอยู่กับแคปบทเรียนที่ต้องระมัดระวังตัวทุกๆวินาทีทำให้เขาหลบรอดจากทั้งศอกทั้งเข่าได้หวุดหวิด
“ปล่อยกู กูจะกลับห้อง อ่ะ..” แคปร้องลั่นดิ้นพราด เอสตัดสินใจกระชากข้อเท้าสองข้างชูขึ้น แคปดิ้นๆๆจนจะตกจากที่นอน
“แหกปากเข้าไป เอาให้ข้างห้องเขารู้ด้วยดีไหมว่าเราสองคนเป็นอะไรไปถึงไหนกันแล้ว”
“มึงก็ปล่อยสิไอ้เหี้ย ปล่อยกู๊...”
“บ้าเอ๊ย..” เอสสุดจนทนเหวี่ยงแคปออกแล้วรวบเอาตัวคนทั้งตัวลากเข้าไปโยนไว้ที่อ่างน้ำแคปลื่นจนต้องเกาะขอบอ่างไว้
“อ่ะ...กูลื่นไอ้เหี้ย”
“ไม่ยอมเข้ามาอาบเองดีๆมึงก็ต้องเจอกูอาบให้แบบนี้ไป โทษตัวเองก็แล้วกัน” เอสเปิดฝักบัวทั้งร้อนทั้งเย็นราดใส่แคปจนเสื้อผ้าหน้าผมตัวทั้งตัวเปียกโชกไปหมด แคปลุกขึ้นตั้งหลักได้ยื่นมือคว้าเอสดึงเข้ามาล้มกองลงที่อ่างไปด้วยกัน
สองคนสู้กันอยู่ในอ่างที่ทั้งลื่นทั้งเปียก เอสไม่สนใจตัวเองอยู่แล้วเพราะเขาใส่เพียงแค่ผ้าเช็ดตัว แต่แคปนั้นตอนนี้เสื้อผ้าเปียกโชกหมด เขาเลยจัดการดึงๆๆแล้วกระชากถอดออกให้
“อย่ามายุ่งกับกู” แคปร้องขึ้นมาอีกครั้ง เอสโมโหผลักเขาให้นั่งลง ก้นกระแทกลงที่อ่างซ้ำแผลเดิมเจ็บจนแคปต้องเบ้หน้าร้องโอดโอยขึ้นมา
“ก็บอกแล้วว่าอยู่เฉยๆอย่าดื้อ กูจะปราบเซียนมึงนี่ต้องงัดทุกกระบวนท่าเลยมึงรู้ไหม”
“ไอ้สัส”
“ปากดีอีกแล้วครับเมีย ต่อไปมึงเรียกสัสขึ้นมาอีกกูจะจับมึงทำแบบนี้ จำเอาไว้!” ว่าจบเขาคว้าคอแคปเข้ามาแล้วกดจูบดูดดึงลิ้นเล็กของอีกฝ่ายเข้าไปแรงมาก แคปตาเหลือกขบฟันจนสุดแรงงับลงที่ปลายลิ้นลามกที่กำลังดุนดันเข้ามา แต่เอสเอาอีกมือที่ว่างอยู่บีบกรามเล็กให้ง้างออก
แคปเจ็บจนน้ำตาจะเล็ด
“ไอ้สัส” เขาสบถขึ้นมาอีกครั้งเมื่อโดนปล่อยปากให้เป็นอิสระ แต่ดันสบถคำพูดที่ไม่ควรจะพูดที่สุดออกมาอีกแล้ว เอสคว้าคอเล็กเข้ามาดูดลิ้นแรงๆเป็นครั้งที่สอง แคปดิ้นพราดๆ เอสเลยถามขึ้นมาทั้งๆที่ยังจูบ
“ต่อไปจะพูดอีกไหม หืม” เสียงทุ้มอู้อี้ เพราะริมฝีปากบดขยี้กันอยู่ แคปดิ้นไม่ตอบเอสเลยรวบตัวเอาไว้แล้วดึงให้ลุกขึ้นยืน เขาดันแผ่นหลังเล็กจนชิดผนัง ก่อนถอนจูบออกมาแล้วจ้องหน้า แคปอ้าปากจะด่าขึ้นมาอีกเอสเลยชี้หน้าบอกให้รู้ว่าถ้าด่าอีกโดนแน่ๆ คนตัวเล็กกว่าจึงหุบปาก
“กูเกลียดมึง ไอ้เลว”
“กูจะถือว่าเป็นคำชม มีผัวเลวๆบางทีก็เร้าใจยิ่งกว่ามีผัวเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้นะมึงรู้ยัง”
“ไอ้สัส มึงไม่ใช่ผัวกู”
“หึหึ ไม่ใช่ผัว? มึงกล้าพูดเนอะเมียกู” เอสโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้มุมปากร้ายยิ้มเยาะขึ้นนิดๆ แคปเกลียดที่สุดเวลาที่เห็นฟันกระต่ายสองซี่ของเอสเผยออกมาในตอนที่มันขยับริมฝีปากพูด เกลียดที่มันเรียกตัวเองว่าผัว และยิ่งกว่าคำว่าเกลียดเมื่อมันตอกย้ำความอัปยศของเขาด้วยการเรียกเขาว่าเมีย
สองคนยืนจ้องหน้ากันแคปแค้นจนสุดจะแค้นในดวงตาพร่าสั่นเต็มไปด้วยความคั่งแค้น มันเป็นแววตาที่แข็งและรั้นเสียจนเอสต้องส่ายหัวอย่างหมดความอดทนกับคนที่รั้นมากๆตรงหน้า เขาก้าวออกมาจากอ่าง
“อาบให้เสร็จ เดี๋ยวออกไปกินข้าวแล้วจะพาไปส่งที่ห้อง” เสียงประตูห้องน้ำปิดลงดังปัง คนตัวโตทิ้งคำพูดห้วน ๆ สั้นๆไว้แค่นั้น
“โว๊ยยยยยยยยย เหี้ยเอ๊ย เหี้ยที่สุด!!” แคปสบถดังลั่นพร้อมทั้งฟาดฝ่ามือตีน้ำในอ่างจนกระเซ็นแตกกระจาย
.
.
“จะกินอะไร เลือกเสร็จหรือยัง”
ที่ร้านอาหารไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก กว่าจะบอกให้แคปตามลงมาได้เอสหมดพลังไปหลายโข ทั้งผลักให้ลงจากรถทั้งกระชากแขนให้เดินตามกันลงมาจนถึงที่สุดเอสขู่ว่าจะจูบแม่งกลางลานจอดรถนี่แหละฝ่ายนั้นก็ยังไม่ยอมจนเขาต้องคว้าต้นคอแล้วดึงเข้ามาดูดลิ้นแรง ๆ ไปทีแคปถึงกับสำลักพรวดยกขาฟาดหน้าแข้งเอสเข้าให้แต่ยังไงก็ไม่โดนหรอก หลบทันรู้จังหวะมันแล้ว เอสยักไหล่ใส่อย่างยั่วโมโหแคปเดินไปผลักไหล่แกร่งอย่างแรงแล้วแทรกตัวเดินผ่านเข้าร้านไป แต่อย่าคิดว่าเจ้าคาปูชิโน่จะหมดฤทธ์เพียงแค่นี้ เพราะแค่เข้ามานั่งก็สำแดงฤทธ์เดชดูเมนูไม่ยอมปริปากสั่งจนพนักงานมองหน้าเขาเป็นรอบที่สิบ
“ไม่รู้อ่านไม่ออก” แคปตอบออกมาเรียบ ๆ ทำราวกับว่าตัวเองอ่านหนังสือไม่ออกจริง ๆ จนเอสต้องเลิกคิ้ว น้องพนักงานมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก
“กวนตีนนักนะมึง” เขาแค่นเสียงลอดไรฟันเตะเข้าที่ขาของคนใต้โต๊ะเจอแคปถีบกลับมาแรงจนเก้าอี้กระเด็น พนักงานตกอกตกใจจนตาโต เอสรีบยกมือขอโทษบอกไม่มีอะไรพวกเขาแค่หยอกล้อกัน
“ตกลงจะกินอะไร อ่านไม่ออกก็ชี้สิครับเมีย..” เอสโน้มตัวเข้าไปกระซิบเสียงแตกพร่า เขาเน้นคำว่าเมียชัดเจนจนแคปตาโตขึ้นอีกลุกพรวดขึ้นทันทีอ้าปากด่าเอสดังลั่น
“ไอ้สะสะสะสะ....” แต่ด่าพูดไม่ทันจบได้หรอก เจอเอสชี้หน้าคาดโทษไว้ก่อน วิธีการคว้าต้นคอแล้วดึงเข้ามาบดจูบแบบไม่เลือกสถานที่ทำเอาแคปขยาดไม่กล้าหลุดปากเรียกคำว่าสัสออกมา
“นั่งลงดีๆ”เอสบอกเสียงเครียดดึงแขนเล็กให้นั่งลงก่อนตัดสินใจชี้บอกพนักงานให้เองว่าจะสั่งอะไร เขาเลือกอาหารง่าย ๆ สำหรับแคปส่วนของตัวเองก็กินเหมือนๆอย่างเดิม
“เครื่องดื่มล่ะครับ กาแฟสดของที่นี่อร่อยนะครับไม่ทราบว่าเคยลองทางรึยัง” พนักงานถาม
“คาปูชิโน่เย็น” เอสสั่งของตัวเองไป
“แล้วของอีกท่านล่ะครับ รับเป็นอะไรดี” พนักงานหันไปถามแคปบ้าง รายนั้นเหลือกตามองแต่ยังไม่ยอมปริปาก เอสเลยดึงเมนูออกมาแล้วชี้สั่งลาเต้เย็นให้แคปรีบส่ายหัวบอกไม่เอา เขาชี้อีกอัน
“เอสเพรสโซ่เย็นนะครับ?” น้องพนักงานย้ำเพื่อความแน่ใจ แคปตอบอือๆกลับ
“เรื่องมาก” เอสบ่นไปคนเดียว แคปเชิดปากขึ้นนิดๆไม่อยากจะสนใจ ตอนนี้ต้องการกินให้เสร็จเร็วที่สุดจะได้กลับให้พ้น ๆ ให้บ้าตัวหน้าเกลียดนี่เสียที ความจริงอาหารจะกินอะไรเขาก็กินได้ทั้งนั้นเว้นอย่างเดียวเรื่องของกาแฟเขาค่อนข้างพิถีพิถัน
“ว๊ายพี่เอสจริง ๆ ด้วย บังเอิญจังเลยค่ะ” แคปเงยหน้ามองผู้หญิงสองคนที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่ เธอสวยน่ารักผมยาวสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอนหน้าคล้ายตุ๊กตาอาจเพราะใส่บิ๊กอายแล้วกรีดดวงตาให้สวยคมและเฉี่ยว กับอีกคนผมสั้นกว่าหน่อยน่ารักแต่ไม่เซ็กซี่เหมือนคนแรก ขาวอวบอึ๋มพอกันทั้งคู่ที่สำคัญคือกระโปรงนักศึกษาที่สวมอยู่นั้นมันสั้นมากๆ
“ฟางกับจอยมาทานที่นี่บ่อย ๆ พี่เอสก็เป็นลูกค้าประจำของที่นี่เหมือนกันเหรอคะ” น้ำเสียงคนสวยผมยาวออดอ้อนจริง ๆ มองตาไอ้คนตรงข้ามกับเขาที่นั่งหน้านิ่งอยู่ด้วยลูกเล่นที่แพรวพราว เอสพยักหน้าตอบรับกลับไป เธอถือวิสาสะลากเก้าอี้แล้วนั่งลงข้าง ๆ เพื่อนอีกคนรีบดึงแขนไว้แต่เธอไม่ฟังไล่ให้เพื่อนไปหาที่นั่งรอก่อน เดี๋ยวเธอจะตามไปเอง จากนั้นเธอก็หันมาสนใจพี่เทคของเธอ
“วันนี้มากับใครคะเนี่ย อย่าบอกนะว่าเพื่อน เพราะเพื่อนพี่เอสทุกคนฟางข้าวรู้จักหมดแล้ว คนนี้ไม่มีในลิสต์นะคะ” แคปกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ๆ ลงคอ นึกขำปนสมน้ำหน้าขึ้นมานิด ๆ มีผู้หญิงแบบนี้มาติดนี่ซวยที่สุด ที่สุดของความซวย สมน้ำหน้ามันแล้ว เลวๆแบบมันเจอกับแรง ๆ แบบเธอคนนี้นี่เหมาะมาก
“ไม่ใช่เพื่อนหรอก..” เสียงทุ้มของเอสดังขึ้นทำให้แคปต้องเบนสายตามอง
“ไม่ใช่เพื่อนแล้วใครอ่ะคะ พี่สองคนต้องรู้จักกันสิ เอ๊ะเดี๋ยวก่อน คนนี้หน้าคุ้นๆมากเลยอ่า ฟางข้าวว่าเคยเห็นที่ไหนสักแห่งนี่แหละ อ๊ะใช่แล้ว พี่แคปน้องชายพี่ลาเต้ คนที่มีเรื่องกับพี่เอสวันนั้นนี่คะ เขาลงเฟสรีทวิตกันทั้งมอ มิน่าหละฟางถึงคุ้นหน้าพี่มากๆเลยอ่ะ อ้าว! แล้วทำไมถึงได้มานั่งกินข้าวด้วยกันล่ะคะ ภาพจากคลิปนี่ตีกันจนแทบจะเหยียบหัวให้กราบเลยนะนั่น”
เธอพูดร่ายยาวจนเอสส่ายหัว ส่วนแคปนั้นเบื่อจนต้องยกเมนูขึ้นบดบังใบหน้าเนื่องจากถูกเธอจ้องนานจนเขาเซ็ง อย่ามาถามหาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับไอ้บ้านี่เลย ให้ตายก็ตอบไปไม่ได้หรอกว่าแค้นเสียยิ่งกว่าศัตรู
“จอยเขารอเรานานแล้วนะนั่น” เอสโบ้ยหน้าบอกเธอให้รู้ว่าเพื่อนรอ ตัดปัญหาคำถามของเธอ แต่ฟางข้าวยังไม่ยอมเธอเอามือมาดึงเมนูที่บังหน้าแคปลงแล้วจ้องเขาดี ๆ อีกครั้ง ตาโตขึ้นมาเมื่อเห็นว่าน่าจะใช่คนที่อยู่ในคลิปนั้นจริง ๆ เธอกำลังจะอ้าปากซักถามต่ออีกแต่เอสยกมือบอกให้เธอเงียบก่อน
“บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เพื่อน ส่วนจะเป็นอะไรถ้าฉลาดก็ไปคิดต่อเอาเอง น้องจอยครับ..” เขาลุกขึ้นเรียกจอยให้เข้ามาเก็บเพื่อนสนิทของเธอไป ฟางข้าวเหมือนกับจะไม่ยอมแต่เมื่อเจอสายตาเอาจริงของเอส เธอต้องรีบลุกออกไปแทบจะไม่ทัน พอดีกับที่อาหารถูกยกเข้ามาเสิร์ฟ
“จะเอาบังอีกนานไหมเมนูมึงอ่ะ” เอสคว้าเมนูที่แคปทำท่านั่งอ่านอยู่นานออกไปวางไว้โต๊ะอื่น ก่อนที่จะใช้ส้อมชี้ๆบอกให้อีกคนรีบกิน ก่อนที่อาหารจะเย็นชืดหมด แคปหน้ายุ่งจิ๊ปากใส่ก่อนจ้วงอาหารเข้าปาก
“เมียมึงเหรอ..” เอสเลิกคิ้วใส่คนตรงข้ามที่ถามอะไรออกมา
“เมียไหน เมียกูก็นั่งอยู่ตรงข้ามนี่ไง”
“ไอ้สัส กูถามดีๆห่าเอ๊ยไม่น่าปากมากเลย รู้งี้ไม่ถามซะก็จบแล้ว” เสียงช้อนกระทบจานดังเคร้งขึ้นทันทีที่คำว่าไอ้สัสหลุดออกจากปากแคป เอสมือไวมากคว้าต้นคอเขาแล้วดึงเข้ามาจนหน้าแทบจะชิดกันแคปตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่รั้งหัวตัวเองไว้
“ด่าอีกคำกูจูบเลย” เอสขู่ สองคนจ้องหน้ากันราวกับไฟจะลุกพรึ่บขึ้นมา และเหมือนเอสจะรู้ว่าที่ใต้โต๊ะแคปกำลังจะถีบเขาแน่ ๆ เอสลุกขึ้นทันทียกจานย้ายมานั่งลงข้างๆ
“นั่งข้าง ๆ เมียท่าจะดีกว่านั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนะ มึงว่าไหมครับหื้ม”
“ไอ้........” แคปอ้าปากค้างได้แค่นั้นเมื่อเจอช้อนส้อมจิ้มมะเขือเทศชิ้นใหญ่ในจานของตัวเองแล้วยัดส่งเข้าไปในปากเขาอย่างไม่สนเลยว่าจะสำลักพรวดพราดแค่ไหน เอสนั่งขำหึหึ สมน้ำหน้าคนปากดี
“ด่าอีกดิ่ ด่าอีกกูยัดอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่มะเขือเทศแล้วนะที่จะยัด”
“ไอ้เหี้ย กูเกลียดมึงที่สุด!” แคปกัดฟันพูด
“ยิ่งเกลียดยิ่งรัก ระวังเน้อ..”
“ไอ้ชั่วเอ๊ย” แคปด่าอีก
“ขอบใจนะ ถึงชั่วก็มีเมียแล้วนะครับ ขอบคุณที่ชม หึหึ”
โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนตัวเล็กว่าสบถหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในใจ ทำอะไรไม่ได้ก้มหน้าก้มตากินๆๆๆๆๆๆ อยากจะร้องตะโกนออกมาดัง ๆ แล้วกระชากหัวมันลงมาฟาดใส่เข่าให้หนักๆสักที
แต่เรื่องจริงที่ทำได้ในตอนนี้ก็มีแค่กินๆๆแล้วก็กิน
“เชี่ยเอ๊ย”
“อ้าว เป็นไรขึ้นมาอีกจู่ๆ ด่าตัวเองทำไม”
“ด่ามึงสิไอ้สะ.........”
ริมฝีปากหุบฉึบไว้แค่นั้น เกือบหลุดคำว่าสัสไปอีกครั้งแล้ว แคปส่ายหัวอย่างหงุดหงิดที่สุด เขาตบ ๆ กระเป๋าเสื้อกระเป๋ากางเกงหวังเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบดับอารมณ์แต่พอรู้ว่าไม่มีแล้วกลายเป็นว่าเอสยื่นออกมาส่งให้เขายิ่งหงุดหงิดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว กำลังจะเอื้อมมือเข้าไปคว้าแต่อีกคนกลับชักออกแคปเลยคว้าลมคว้าอากาศไปแทน คิ้วเล็กขมวดมุ่น
“โนสโมกิ้งนะครับเมีย หึหึ” ว่าพร้อมกับชี้ให้ดูที่ป้ายห้ามสูบบุหรี่ แคปอยากจะร้องอ๊ากกกกดัง ๆ รู้ว่าเขาห้ามสูบก็เสือกส่งบุหรี่ขึ้นมาทำเห้อะไร๊ ไอ้สัส! เออกูด่าในใจก็ได้วะแม่ง
กว่าจะกินกันเสร็จได้ทั้งเถียงทั้งด่ากันจนแทบจะอ้วก
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-02-2015 23:55:46
กว่าจะกินกันเสร็จได้ทั้งเถียงทั้งด่ากันจนแทบจะอ้วก
“ส่งที่ไหน ห้องมึงอยู่ไหน..” แคปคว้าเอาแก้วเอสเพรสโซ่ขึ้นมากินต่อที่รถ ปากบอกไม่อร่อย ๆ แต่ก็แดกได้จนหมดแถมยังลามมากินที่จานคนอื่นอีก เอสไม่เข้าใจไอ้หมาบ้าตัวนี้เลยให้ตายเหอะ
“ส่งกูที่ร้านเมื่อคืน รถกูยังอยู่ที่นั่น”
“หายแล้วมั้ง ป่านนี้” คนขับลอยหน้าตอบอย่างกวนตีน แคปหันไปทำตาเขียวใส่ หายเหรอ??? รถเขานี่นะถ้าหายขึ้นมาเขาจะต้องเอาเรื่องกับไอ้เวรนี่ให้ถึงที่สุดเลยคอยดู ไม่มีทางยอมเด็ดขาด รถแต่งของพ่อเขา เขาหวงยิ่งกว่าพรมจรรย์ที่เสียไปเมื่อคืนอีก บอกเลย!!
“ทำหน้าอะไรของมึง บ้ารึไง กูโทรไปบอกพี่แอมป์ให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเว้ย” เมื่อเห็นว่าแคปตาแดงเหมือนกับคนจะร้องไห้ทั้งที่เสียตัวให้เขาเมื่อคืนยังตาแข็งกร้าวอยู่แท้ ๆ พอพูดเรื่องรถหายเข้าหน่อยหน้าเหลืองขึ้นมาในทันที เอสนึกขำ
คนบ้าอะไรวันๆนึงมีเป็นสิบ ๆ อารมณ์
“ไอ้สัส!” รถเบรกจึ๊กทันทีที่คำว่าไอ้สัสหลุดออกจากริมฝีปากเล็ก เอสหันขวับมามองหน้าแคปรีบทำไม่รู้ไม่ชี้ ดีที่ถึงทางเลี้ยวเข้าร้านแล้วไม่อย่างนั้นจู่ ๆ เบรคลงแบบนี้มีหวังชนท้ายจ่ายตลอดแหงๆ
“ปากดีๆแบบนี้อยากถูกกูจูบก่อนลงใช่ไหมครับเมีย หื้ม” เอสหันไปข่มขู่ก่อนเคลื่อนรถเลี้ยวเข้ามา พอจอดลงสนิทข้าง ๆ รถแต่งสีดำของแคปมือใหญ่ยื่นออกไปรั้งต้นคอเล็กแล้วกดเข้ามาดูดปากอีกครั้ง
“อ่ะ...ไอ้สันดาน ปล่อย อื้มม...” แคปดิ้นพราดร้องด่าด้วยน้ำเสียงบู้บี้ ริมฝีปากที่ถูกช่วงชิงด้วยฝ่ามือที่รั้งต้นคอเขาไว้พร้อมกับมืออีกข้างที่บีบกรามเล็กให้เปิดรับลิ้นร้อน ๆ แคปทั้งทุบทั้งตีแต่พลาดไปหมด เอสดูดปลายลิ้นเล็กจนพอใจก่อนที่เขาจะปล่อยแคปออกมา
“กลิ่นซอสมะเขือเทศ?? หึ เมื่อกี้มึงกินข้าวผัดสินะ ทำเป็นเด็กไปได้ราดซอสมะเขือเทศทำไม”
"ห่าเอ๊ย ก็มึงไม่ใช่หรือไงที่เป็นคนสั่งมาให้กู" แคปยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปาก ถูๆๆๆๆแบบโคตรจะรังเกียจจนเอสนึกขำเมื่อคืนยังทำท่าพออกพอใจอยู่แท้ ๆ
"อ้าวเหรอ..." เสียงทุ้มตอบยั่วยวน มองหน้าอีกคนที่ทั้งโกรธทั้งแค้น
“ไอ้โรคจิต เลวที่สุด ไอ้เหี้ยเอส มึงมันเหี้ยที่สุด!” แคปฟาดผั๊วะเข้าแสกหน้าแบบที่ไม่ทันให้เอสได้ตั้งตัว อย่าคิดว่าเขาจะไม่กล้าทำ อย่าคิดว่าเขาจะกลัวมัน เอสถึงกับมึนคว้ามือจะเข้ากระชากแขนเล็กไว้แต่เสียทีที่ไม่ทันแคปลงไปยืนอยู่นอกรถแล้วชี้หน้าเขาอย่างเอาเรื่องสุดๆ
“มึงรู้ไว้เลยนะ จะไม่มีมึงกับกูเป็นครั้งที่สองอีกเด็ดขาด! เมื่อคืนถือซะว่ากูทำทาน รู้รึเปล่าจนถึงตอนนี้ลืมไปหมดแล้วด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไปบ้าง เซ็กห่วยๆซวยเป็นบ้า ไอ้สัส!”
ว่าจบไม่รีรอฟังห่าอะไรแล้ว แคปรีบจับรถตัวเองก่อนขับเลี้ยวออกไปด้วยความรวดเร็ว ขณะที่เอสถึงกับพ่นขำพร้อม ๆ กับลูบหน้าด้วยความเจ็บเมื่อจู่ ๆ ถูกฟาดแสกมาไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนั้น
“จำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้างงั้นเรอะ หึหึ แล้วเซ็กห่วยๆที่มึงพูดมันหมายความว่ายังไงล่ะวะ ไอ้ตัวรั้น” เขาพึมพำอยู่คนเดียวโดยที่อีกคนขับรถเลี้ยวห่างออกไปไกลโขแล้ว
.
.
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ไอ้สัสปอ ไอ้หมาปอโว๊ย เปิดสิวะกูยืนรอนานแค่ไหนแล้วมึงรู้บ้างรึเปล่า” แคปเคาะรัวๆร้องตะโกนโหวกเหวกอยู่หน้าห้องตัวเอง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าลืมเอากุญแจไปวางไว้ที่ไหน ปกติมันต้องอยู่ในพวงเดียวกันกับกุญแจรถ แต่ตอนที่จับรถขับออกมาจากที่ร้านนั่นด้วยความรีบร้อนเพราะกลัวว่าเอสจะวิ่งตามลงมาเขาไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองทำกุญแจห้องตกอยู่ที่ตรงไหน
“อะไรของมึงวะ คนจะหลับจะนอน ปลุกเหี้ยไรแต่เช้า” ปอหัวยุ่งเดินตาปรือออกมาเปิดให้ แคปไม่พูดพร่ำทำเพลงเดินแทรกตัวผ่านเพื่อนเข้าไปกำลังจะตรงเข้าห้องนอนตัวเองแต่ปอเรียกเอาไว้ก่อน
“เป็นไร หน้าเครียดแต่เช้าเลยนะมึง แล้วใส่ชุดใครมาล่ะเนี่ยตัวใหญ่ฉิบหายเลย” แคปก้มหน้าดูเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมอยู่ แน่นอนว่าเป็นของไอ้เหี้ยเอสนั่นแหละเพราะชุดเขาเปียกโชกตอนที่โดนมันฉีดน้ำร้อนๆใส่ บ้าฉิบหายหยิบเสื้อผ้าธรรมดาแบบนี้มาให้กันใส่ขณะที่ตัวมันแต่งซะเท่บอกมีเรียนต่อตอนบ่าย ใครอยากจะรู้จะไปตายที่ไหนก็เรื่องของมึงเถอะ
“เช้าที่ไหน จะบ่ายแล้วครับคุณปอ มึงแม่งเช้าสองคำเช้า สามคำก็ยังเช้าต้องให้กูเคาะระฆังบอกใหม่ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้วห่า” เขาล้วงเอาโทรศัพท์ที่หมดแบตในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเสียบชาร์ต ก่อนจะเปิดเครื่องแล้วกระโจนตัวลงบนโซฟายาวแล้วก่ายหน้าผากไปเงียบ ๆ แน่นอนว่าในใจครุ่นคิดเรื่องราวของเมื่อคืน กลุ้มจนต้องหลับตาลงแต่ปอคงไม่ทันได้สังเกตเห็น
“ฮ้าววววววว อ้าวเหรอ บ่ายแล้วเหรอ กูแม่งกลับมาดึกฉิบหายเพราะมึงอ่ะแหละจะไปต่อกับหญิงโทรบอกกันบ้างสิวะ กูกับไอ้อาร์รอจนเจ้าของผับเขาจะไล่ โทรหาก็ไม่ติดรู้ป่ะเนี่ยห่วงนะเว้ย” ปอปิดปากหาวหวอดๆเดินไปชงกาแฟมานั่งกินปากก็บ่นแคปไปเรื่อย เขาเอาถ้วยกาแฟวางลงเผื่อแคปด้วยหนึ่งแก้ว
“เป็นเหี้ยไร กลับมาสภาพแบบนี้อ่ะ”
แคปลุกพรวดขึ้นจ้องหน้าคนข้าง ๆ เขาตกใจมากถึงมากที่สุดจู่ ๆ ปอถามเขาออกมา สภาพเขามันดูผิดปกติมากนักหรือยังไง แน่นอนว่าเขาเจ็บสะโพกไม่หายแต่ดูภายนอกยังไงๆก็ไม่มีทางรู้แน่ ๆ แล้วทำไมปอถึงได้ถาม...
“เป็นไรของมึงไอ้แคป เมียมึงทิ้งรึไงทำหน้าทำตาเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบงั้นแหละ อย่าบอกนะว่าเจอน้องแยมสวมเขาให้เข้าแล้วอ่ะ”
แคปถอนใจโล่งยาวพรืดออกมาที่แท้ปอไม่ได้สังเกตความผิดปกติของร่างกายภายนอกเขา แต่ที่พูดคงหมายถึงหน้าตาท่าทางที่เขาแสดงออก คนที่เพิ่งมีชนักติดหลังย่อมระแวงโน่นนี่เป็นสองเท่า แคปบอกตัวเองใหม่ว่าใจเย็น ๆ ไม่ต้องร้อนตัวตีโพยตีพายเรื่องระหว่าเขากับไอ้เอสยังเป็นความลับอยู่แน่ ๆ ตราบใดที่ทางนั้นไม่ปากโป้ง เขาเองฆ่าให้ตายก็ไม่มีทางรับเด็ดขาดว่าไปนอนอ้าขาให้มันเสียบ
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” แคปขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วร้องยาวออกมา ปอถึงกับส่ายหน้า เขายังคงเข้าใจว่าแยมคงทิ้งแคปเข้าให้แล้วจริง ๆ แต่แอบสงสัยอยู่นิดหน่อยปกติคนจะทิ้งกันอยู่แล้วทำไมยังมีไปนอนค้างอ้างแรมกันอีก เมื่อคืนแคปหายไปยันเช้ามีอยู่แค่ไม่กี่ที่ๆจะไปได้ ที่บ้านไม่ใช่แน่ ๆ เพราะปอโทรตามแล้ว ที่ห้องพี่เต้ยิ่งแล้วใหญ่รายนั้นเมาไม่รู้เรื่องโดนลากกลับไปหอเพื่อนเขาเจอพี่แกตั้งแต่เมื่อคืน สุดท้ายคือห้องสาวๆ และตอนนี้เพื่อนรักของเขาคบอยู่แค่คนเดียวคือน้องแยม
“กูทายถูกเหรอเนี่ย มึงถูกทิ้งจริง ๆ เหรอวะ”
“เอๆอ อย่ามาย้ำมาก เบื่อว่ะไม่อยากจะดูกระจกอยู่เนี่ย” แคปคว้าซองบุหรี่ที่โต๊ะขึ้นมาคาบใส่ปากหนึ่งตัวก่อนจุดไฟแล้วดูด
“เกี่ยวเหี้ยไรกับกระจก”
“กลัวเห็นควายไง”
“ไอ้สัส” ปอสบถคำว่าไอ้สัสออกมาทำเอาแคปสะดุ้งโหยง รสจูบกับแรงดูดที่ปลายลิ้นจากเอสทำเอาเขาชาหน้าวาบไปทั้งหัว
“บ้าเอ๊ย เหี้ยที่สุด!!!” แคปสบถหน้าเครียด เขาลุกขึ้นแล้วคว้าเอาซองบุหรี่ติดมือเดินออกไปสูบต่ออยู่ที่ระเบียง ปอมองตามอย่างงงๆแต่ก็คิดไปว่าคงเสียใจมากเรื่องแยม ต้องปล่อยให้มันอยู่คนเดียวไปก่อนสักพัก วันสองวันแคปจะดีขึ้นเอง ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้แบบนั้น
RRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องสีดำที่นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะสั่นเรียก ปอมองที่หน้าจอเห็นว่าเป็นชื่อของเต้พี่ชายแคปเขาจึงหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดระเบียงออกไปยื่นส่งให้เพื่อน แคปที่ยืนทอดสายตามองไปในที่ไกล ๆ กับควันสีขาวที่ลอยคลุ้ง
“เฮียเต้โทรมา..” ปอเรียก แคปรับเอามาแนบใส่หู ปอยืนกอดอกฟังอยู่ด้วย เขากับแคปปกติไม่เคยมีความลับต่อกัน จะเฮียโก้ผู้ซึ่งเป็นพ่อของแคปหรือลาเต้พี่ชายแคปเขาก็รู้จักสนิทด้วยหมด เขากับแคปรวมไปถึงอาร์รู้จักกันมาตั้งแต่อายุสิบสองปีแล้ว
“อือ มีไร” แคปชอบพูดคำนี้เวลาที่รับสายพี่ชายอย่างเต้ ตรง ๆ เลยนะเขาชอบกวนตีนมัน แกล้งให้มันโมโหจนติดเป็นนิสัย รอไอ้พี่บ้าด่ากลับมา แค่ได้ต่อปากต่อคำกันนิดหน่อยเขาก็ชื่นใจนิดๆแล้ว
(พูดกับกูนี่เคยเพราะเสนาะหูเหมือนพูดกับเมียมึงบ้างป่ะ ถามจริง)
“อ้าว แล้วทำไมผมต้องพูดกับพี่เหมือนที่พูดกับเมียผมด้วยไม่ทราบ พี่ทำอะไรได้เหมือนที่เมียผมทำให้ผมรึไงล่ะ” ให้ตายเหอะคนยิ่งโมโหทั้งเรื่องไอ้เหี้ยเอสทั้งเรื่องโดนแยมสวมเขา ยังจะมาโดนพี่ชายจิกเรื่องเมียๆผัวๆบ้าบอ พูดคำว่าเมียนี่กระตุกไปถึงตาตุ่ม
(นี่มึงไปกินรังแตนมาจากไหนเจ้าแคป ปากคอเราะร้ายเดี๋ยวสักวันกูจะจัดเด็กๆแถวนี้ไปปราบเซียนมึงลงให้ได้คอยดู๊..)
“กลัวตายล่ะ ลองจัดมาสักคนสองคนดิ๊”
(ปากดีแท้ๆน้องชายกู ขี้เกียจพูดนอกเรื่องแล้ว ที่โทรมาจะถามว่าพ่อโทรบอกมึงหรือยังคืนนี้เฮียแกไปเวียดนามนะ) พ่อของพวกเขาอายุเพิ่งจะแค่สามสิบหกแต่ใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงมากมาย เต้กับแคปจึงพร้อมใจเรียกว่าเฮีย ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันคนมักจะทักเสมอว่าพ่อเป็นพี่ชายคนโต ดูเฮียโก้จะมีความสุขมากเป็นพิเศษ
“ไปเวียดนามไปทำไม?”
(เห็นว่าได้ยินข่าวเรื่องเมล็ดพันธุ์กาแฟชนิดใหม่หายากมาก พอรู้ปุ๊ปโทรมาบอกกูว่าคืนนี้จะเดินทาง ซื้อตั๋วแล้วเรียบร้อย บอกให้กูกับมึงกลับไปเฝ้าร้านให้ศุกร์เสาร์อาทิตย์)
“แต่พรุ่งนี้ผมต้องเข้าไปช่วยที่งานนี่” งานเกษตรจัดสิบวัน ดีหน่อยที่เขามีคิวเฝ้าแปลงผักสองวันคือเมื่อวานกับวันพรุ่งนี้ จะว่าไปไหงวันนี้ไอ้ปอมันมานอนเฝ้าห้องอยู่ได้วะเนี่ย จริง ๆ แล้วเพื่อนเขามีคิวเฝ้าคอกสัตว์เมื่อวานกับวันนี้นี่ว่า เจ้าอาร์เองก็น่าจะอยู่ที่งาน
(เออพรุ่งนี้กูยิ่งเรียนเต็มวันเลย กะว่าจะกลับไปตอนเย็น เอาไง? มึงจะกลับก่อนหรือจะไปพร้อมกับกูหรือจะตามไปทีหลัง)
“ผมไปเองดีกว่า ค่อยไปเจอกันที่ร้านเลย มีอาฟี่ช่วยดูแลให้อยู่คงไม่ต้องห่วงอะไรมากมั้ง”
อาฟี่คือน้องชายฝาแฝดของพ่อ ชื่อเล่นจริงจังคือคอฟฟี่ หน้าอ่อนกว่าอายุจริงพอกันทั้งคู่แต่อาฟี่เท่กว่าหลายสิบเท่า เพราะเฮียโก้ใส่แว่นแต่อาฟี่ไม่ แบดบอยสไตล์คือแนวของเขา อาฟี่เป็นตำรวจอยู่ที่หน่วยสืบราชการลับของกรมตำรวจสำนักงานใหญ่ ชอบทำงานในชุดธรรมดาเท่ๆนอกเครื่องแบบ ชกต่อยเก่งมากมีปืนชนิดต่าง ๆ เต็มห้อง อาจเพราะอยู่สายปราบปรามดังนั้นงานของเขาจึงไม่เป็นเวลา กลางวันบางทีว่างมากก็ไปช่วยที่ร้านขณะที่มีบางคืนต้องออกทำงานแทบจะตลอดกลับบ้านทีเช้าเลย เสื้อผ้ามีแต่กลิ่นน้ำหอมเต็มไปหมด นานทีปีหนที่แคปจะเห็นอาฟี่ใส่เครื่องแบบเต็มยศร้อยตำรวจเอกติดดาวสามดวงบนบ่า
(เออๆโอเคเอาแบบนั้นก็ได้ กูวางแล้วนะพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านเลย)
“ครับ” แคปตอบรับพี่ชาย พอเต้วางสายลงไปแคปมองคนที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่ ปอเลิกคิ้วถาม แน่นอนว่าเขาได้ยินหมดทุกอย่างแต่ก็อยากจะให้แคปเล่า แคปรุนหลังให้ปอเดินเข้ามาในห้องแล้วบอกเรื่องที่จะต้องกลับไปค้างที่บ้านสองสามวัน ปอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“แล้วทำไมมึงถึงอยู่เฝ้าห้องได้วะไอ้ปอ เวรมึงเฝ้าคอกสัตว์วันนี้ไม่ใช่รึไง”
“ก็หมาบางตัวมันยังไม่กลับ โทรไปไม่รู้กี่สายก็ไม่รับกูเลยต้องนอนรอมึงอยู่นี่ไง แลกเวรกับไอ้พวกรุ่นน้องพรุ่งนี้ค่อยเข้าไปทีเดียว”
“เห เป็นห่วงกูงั้นดิ..”แคปหรี่ตาถาม รู้อยู่หรอกว่าปอเป็นห่วงเขาแต่ช่วยไม่ได้เกิดเรื่องขึ้นมากมายจริง ๆ เขานึกขึ้นมาอีกก็ถอยหายใจอีกลุกขึ้นเดินเข้าไปที่ครัวหาอะไรกินแก้เครียดท่าจะดีกว่า
“ไอ้แคป อาฟี่มึงโทรมาแล้วเว้ย” ปอตะโกนเรียก
แคปปากคาบขนมปัง เดินเข้าไปเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ ในสายบอกเพียงประโยคสั้นๆว่าพรุ่งนี้เรียนเสร็จให้กลับบ้าน พ่อไปธุระเรื่องเมล็ดกาแฟ ส่วนตัวคุณอาของเขามีงานสำคัญของกรมด่วนเข้ามาเพราะงั้นปิดร้านหนึ่งวันแล้ววันเสาร์ให้แคปกับเต้เปิดแล้วทำกันเอง แคปได้แต่ครับๆๆ เพราะฟังจากน้ำเสียงอาฟี่เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เมื่อไหร่ก็ตามที่เฮียโก้เดินทางท่องเที่ยวเสาะหาเมล็ดกาแฟแปลกใหม่มาสะสม อาฟี่มักอารมณ์เสียอยู่ตลอด แคปกับเต้เคยแอบสงสัยว่าอาฟี่คงคิดถึงพ่อแน่ ๆ เพราะฝาแฝดไม่ค่อยชอบอยู่ห่างกัน ขนาดพ่อแต่งงานกับแม่พ่อยังไม่ยอมย้ายครอบครัวออกไป แม่ของพวกเขาเสียไปตั้งแต่เขากับลาเต้ยังอายุแค่สองสามขวบเท่านั้น และตั้งแต่จำความได้ก็มีแต่เฮียโก้กับอาฟี่ที่เลี้ยงเขาสองคนพี่น้องมา
.
.
“ไอ้เมี่ยง มึงเดินไปซื้อขนมกับน้ำมานั่งกินกันไป อ่ะกูให้ตังค์” เต้ล้วงตังค์ยื่นส่งให้เมี่ยง แล้วบอกให้ไปหาน้ำหาของกินมานั่งกินกันเล่น ๆ ฆ่าเวลาระหว่ารอเรียนคาบบ่าย จริง ๆ ถึงจะเรียนกันคนล่ะคลาสแต่ที่ประจำของพวกเขามักจะมารวมกลุ่มคุยกันบ้างแซวสาว ๆ บ้างที่โต๊ะตัวนี้
“ไรอ่ะเฮีย คุยกับน้องชายแล้วอารมณ์ดีถึงขนาดเลี้ยงขนมพวกผมเลยเรอะ” เมี่ยงดึงเอาเงิน แล้วล้วงมือเข้าไปค้นเอากุญแจรถมอไซด์ของรัฐเพื่อนเต้
“กูบอกให้มึงเดินไปใครบอกให้ขับรถไปห๊ะ” เต้ตีเพี๊ยะเข้าที่มือเมี่ยงแต่เจออีกฝ่ายแลบลิ้นใส่กลับมา เต้เลยลงมะเหงกแรง ๆ หัวเล็กนั้นไปที
“ใครจะเดินไปให้โง่ไกลก็ไกล ไอ้ชิพมึงไปกับกู” เมี่ยงเถียงเสร็จดึงมือชิพบอกให้ไปด้วยกันกุญแจรถของรัฐอยู่กับเขาแล้วเรียบร้อย
“ไม่เอากูขี้เกียจ แข่งกับไอ้เอสอยู่เนี่ย” ชิพกำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์อยู่ข้าง ๆเอส เขาปัดมือบอกไม่ไปๆ แต่เมี่ยงไม่ยอมจะลากให้ชิพไปด้วยกัน สุดท้ายบุ้งที่นั่งอยู่ข้างชิพทนไม่ไหวลุกขึ้นแล้วบอกจะขับให้เอากุญแจรถมา
“ไอ้บุ้งมึงมันใจดีที่สุดอ่ะ” เมี่ยงยิ้มหวาน ขณะที่บุ้งส่ายหัวเขาก้มลงไปถามชิพว่าจะกินอะไรไหมจะซื้อเข้ามาด้วยแต่ชิพบอกไม่ มือใหญ่ของเขาเลยกดลงที่หัวชิพหนึ่งที่ก่อนก้าวขาออกมาจากเก้าอี้แล้วดึงเมี่ยงให้เดินออกไปด้วยกัน
“เดี๋ยวๆๆ ไอ้เอสแล้วมึงอ่ะ กินอะไรเป็นพิเศษไหม” เมี่ยงวิ่งกลับเข้ามาถามคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากดเกมส์ออไลน์แข่งกันกับชิพ เอสส่ายหัวบอกไม่ เมี่ยงเลยก้มลงไปถามเซ้าซี้อีก
“ไอติมไหมมึง รสสเตอเบอรี่ที่มึงชอบ” เอสส่ายหัวอีก
“งั้นชาเขียวเก็กฮวยเฉาก๊วยมึงอยากแดกไรอ่ะ” คราวนี้เอสเงยหน้าขึ้นมองตาเขียว เมี่ยงเลยรีบถอยแล้วยกมือบอกโทษๆๆๆ
“ไม่กินเว้ย แดกมาจนอิ่มแล้วถามเหี้ยไรนักหนา” พอเจอเอสสบถด่าเมี่ยงรีบวิ่งเข้าไปกระโดดคร่อมมอไซด์ที่บุ้งสตาร์ทรออยู่ก่อนแล้ว กว่าสองคนจะไปกันได้ทั้งเจ้าของรถอย่างรัฐทั้งพี่ลำดับอย่างเต้ยังต้องปวดหัว
“พรุ่งนี้มึงกลับบ้านเหรอวะ” รัฐหันมาถามเต้ หลังจากได้ยินเต้คุยโทรศัพท์กับแคปก่อนหน้านี้
“อือ เฮียโก้ให้ไปดูร้านให้สองสามวัน แต่กูว่าจุดประสงค์เฮียแกต้องการให้กูกลับไปทำกับข้าวให้อาฟี่กินมากกว่า รายนั้นถ้าไม่ใช่ฝีมือพ่อก็ไม่ค่อยยอมกินอะไรหรอกเว้นเสียแต่เจ้าแคปมันจะอ้อนจนแกใจอ่อนอ่ะ”
“น้องมึงก็กลับด้วย?”
“อือ แต่มันบอกจะกลับเอง ตอนแรกกะจะไปรับน่ะแหละ กูกลับมาเช้าวันจันทร์เลยนะมึงไม่ต้องรออ่ะอยากทำไรก็ทำตามใจ”
“ไอ้สัส กูจะไปรอมึงทำเชี่ยเหรอ มึงไม่อยู่ห้องดีซะอีกกูจะได้พาสาวแจ่มๆมานอน”
“มึงลองดูดิ แล้วจะรู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“ประสาทหวงห้องเหี้ยไรจะขนาดนั้น กูนี่ไม่เคยได้พาผู้หญิงที่ไหนเข้าไปสักทีหรอก อยู่กับมึงมีหวังกูขึ้นคาน”
“ขึ้นคานแหละดี อยู่กับกูไม่เห็นต้องรีบมีแฟน กูสนุกกว่าแฟนมึงอีกกูรับรองได้”
“บ้าเอ๊ย ปากหมา” รัฐถองศอกเข้าใส่เต้แรง ๆ หนึ่งทีรายนั้นจุกจนตัวงอ แต่ก็หัวเราะร่าใส่กัน ขณะที่เอสก้มหน้าก้มตากดเกมส์อยู่นั้นแต่ประสาทการรับรู้ดั๊นมาอยู่ที่คำพูดเต้กับรัฐทั้งหมด รายละเอียดที่ได้รับรู้ก็คือ เสาร์อาทิตย์นี้แคปกลับบ้านแน่ ๆ แล้ว เขาเองก็ไม่รู้ทำไมต้องใส่ใจกับไอ้เจ้าตัวรั้นนั่น กะอีแค่กลับบ้านมันจะไปไหนยังไงก็ช่างหัวมันไม่ใช่รึไง ใครจะสน
“ไอ้เหี้ยเอส เมื่อคืนอ่ะ....” จู่ ๆ เต้พูดขึ้นเขาเรียกเอสให้เงยหน้าขึ้นมา
“เมื่อคืนมึงโทรหากูเหรอวะ ตอนเช้าเห็นเบอร์มึงโชว์ในมือถือกูไม่รู้เรื่องเลยห่า มีอะไรสำคัญรึเปล่า”
เอสมองหน้าเต้พยายามไม่หลบสายตา เป็นที่แน่นอนแล้วว่าเต้เมามากจนจำไม่ได้ว่าเขาโทรไปเรื่องแคป พอเอสส่ายหัวบอกไม่มีอะไรปุ๊ปเต้เลยหรี่ตาใส่แล้วชี้หน้า
“มึงโกหกกูรู้ ไอ้น้องเหี้ย” ชิพหัวเราะลั่นพอรู้ว่าเต้จับได้ว่าเอสโกหก
“ทำไมเฮียรู้อ่ะว่าไอ้เอสมันโกหก”
“ไม่เมามากก็คิดถึงกูมากนั่นแหละวะ โทรหากูตอนตีสองกว่าแบบนั้นแล้วบอกไม่มีอะไร กูเชื่อมึงเหรอไอ้น้องรหัส”
“..หึ..” เอสแค่นเสียงหึส่ายหัวพร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเอื้อมมือไปดึงเอาโทรศัพท์มือถือของเต้มากดดู ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่าเขาจะดูสายเรียกเข้าของตัวเองใช่ไหมแต่ผิดครับ เขากำลังกดดูเบอร์ที่เต้โทรออกครั้งล่าสุดต่างหาก เบอร์ของแคปตัวเลขสิบหลักอ่านครั้งเดียวเขาก็จำได้จนขึ้นใจ เอสยัดโทรศัพท์ส่งคืนให้พี่รหัส ขณะที่เต้ทำท่ายื่นจมูกเข้าไปดมกลิ่นตามลำตัวเอสฟึดฟัดๆ พร้อมกับดึงคอเสื้อเปิดดู เอสรีบปัดมือเต้ออกอย่างรำคาญบอกไม่ให้ทำ
“อ่าา....ไม่ต้องเดาเสียให้ยาก กูรู้แระเมื่อคืนมึงไปทำอะไรที่ไหน” เต้พูดขึ้นราวกับรู้จริงๆ ว่าเอสทำอะไรมาเมื่อคืน แต่คนฟังอย่างเอสไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวแต่อย่างใด เขายังนั่งเฉย ๆ ส่ายหัวอย่างเดียว เมาขนาดนั้นจำได้ก็บ้าแล้ว
“ไปไหนครับเฮีย ไอ้เอสมันไปไหนพวกผมเองก็อยากรู้เหมือนกันเนี่ย หายแม่งไปตลอดทั้งคืนโทรอีกทีบอกถึงห้องแล้ว ผมเองก็ไม่เชื่อมันหรอก” ชิพเสริมขึ้นมาอีก เขามองหน้าเอสอย่างคนจับผิด ช่วยไม่ได้หายหัวไปตั้งแต่เจอผู้หญิงชุดดำพอไอ้เมี่ยงโทรตามดันบอกว่านั่นน่ะพี่สาว พี่สาวอะไรของมันเมื่อกี้ตอนที่เอสมาถึงเดินหน้าตาอมยิ้มอารมณ์ดี ซึ่งนานาทีปีหนน้อยครั้งมากๆที่มันจะยิ้มหน้าบานโชว์ฟันกระต่ายสวย ๆ แบบนั้นให้คนอื่นๆได้เห็น จนทั้งเขาทั้งเมี่ยงทั้งไอ้บุ้งนี่งงตาแตกกันเลย
“แน่นอนแล้วไอ้ชิพ เพื่อนมึงมีเมียใหม่แล้วแน่ ๆ”
“หือ?? อะไรคือเมียใหม่ครับเฮีย” ชิพคิ้วขมวด ไม่เข้าใจคำว่าเมียใหม่ เพราะเอสเองก็คบกับเมย์อยู่ ทำไมเฮียเต้ยังใช้คำว่าเมียใหม่ นั่นน่ะของตายเก่าเก็บของไอ้เอสหลายเดือนแล้วนี่หว่า
“กูไม่ใช้คำว่าเมียเก่าเพราะหน้าตาท่าทางมันสดชื่นขนาดนี้ แสดงว่าเมื่อคืนต้องได้แดกของสดใหม่ที่ถูกใจมันสุดๆไปเลยยังไงล่ะ”
“จริงป่ะวะมึง” ชิพใช้ไหล่สะกิดถามเพื่อน เอสส่ายหัวไม่ยอมตอบ เขาคิดว่าไร้สาระมากถ้าจะมานั่งพูดถึงเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ให้ใครต่อใครฟัง
“แน๊ ถามไม่ตอบ บอกหน่อยดิ เด็กคณะไรวะกูรู้จักป่ะ” ชิพทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นแซวเพื่อน ปกติถ้าไอ้เมี่ยงอยู่มันคงได้ทำหน้าที่นี้แทนแต่ตอนนี้มันไม่อยู่เขาขอเผือกไปก่อนละกัน
“จะรู้ไปทำไมวะ โน่นไอ้เมี่ยงเอาขนมมาแล้วแดกขนมไปมึงอ่ะ ” เอสดึงขนมบางส่วนมาจากเมี่ยง คนที่พอเดินเข้ามาได้ก็โวยวายใหญ่วางขนมนมเนยที่ถือมาจนเต็มสองมือโครมลงที่โต๊ะจนเต้กับรัฐต้องร้องด่า ขณะที่บุ้งยื่นกุญแจมอไซด์คืนให้รัฐแล้วก้าวเข้ามานั่งข้าง ๆ ชิพเหมือนเดิม
“อะไรของมึง” ชิพหันมาถามเมื่อเห็นว่าบุ้งยื่นบางอย่างส่งให้
“ไหนบ่นว่าปวดท้องไง ไม่ชอบกินข้าวเช้าต่อไปกูจะซื้อนมมาให้มึงแดกก่อนมาเรียนทุกวันเลยดีไหมห๊ะ” บุ้งรู้ดีว่าชิพที่เป็นคนกินข้าวยากอยู่แล้วและเมื่อเช้าอาหารไม่ถูกปากชิพเลยไม่ยอมแตะแม้แต่นิดเดียว สุดท้ายพอมาถึงมหาลัยบ่นปวดท้อง
“ไอ้ห่า กูไม่ขอบใจมึงนะบอกไว้ก่อน” ชิพคว้ากล่องนมมาเจาะหลอด บุ้งแกล้งยักไว้นิดๆสุดท้ายเป็นคนเจาะให้เองแล้วยื่นส่งให้
“ยี่ห้อนี้ไม่อร่อยอ่ะ” ชิพเบ้หน้าบุ้งคว้าเอามาดูดชิมดู ปกติชิพกินอีกยี่ห้อนึงแต่พอดีมันหมดเขาเลยหยิบอันนี้มาให้แทน
“เออๆเดี๋ยวขากลับแวะซุปเปอร์ละกันกูจะซื้อยี่ห้อเดิมไปเก็บไว้ให้ ไอ้ห่ากินยากฉิบหายนะมึงเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนิสัยเสียแก้ไม่หายเลย”
ชิพคว้านมกล่องนั้นคืนมาแล้วศอกใส่บุ้งไปแรง ๆ หนึ่งที ก่อนที่พวกเขาจะลุกขึ้นจากโต๊ะเตรียมตัวขึ้นเรียน
Tbc.
แฮปปี้วาเลนไทน์เลยได้ไหมอ่ะ มีความสุขกับคนที่คุณรักและคุณนะคะ สัปดาห์หน้าตรุษจีนแล้วขอให้ได้แต๊ะเอียกันเยอะๆนะ กลับบ้านไปรับซองแดงๆกันเถอะค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 14-02-2015 00:29:34
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 14-02-2015 01:00:23
เริ่มหัวข้อโดย: ปังอุ่น ที่ 14-02-2015 01:38:17
หล่อ โฉดดีแท้!!!
น้องแคปตอนเมาน่ารักอ่ะ เมาบ่อยๆก็ดีนะ
:hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 14-02-2015 01:51:56
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 14-02-2015 02:36:04
เริ่มหัวข้อโดย: Ysolip ที่ 14-02-2015 05:57:25
พี่เอสนี่เริ่มติดใจแคปแล้วชะ? แววหลงเมียมาแต่ไกล
สองคนนี้น่ารักมาก ถ้าพี่เต้รู้เรื่องนี้จะเป็นไงเนี่ยยิ่งหวงน้องอยู่
รอตอนต่อไปค่าาา :กอด1: สุขสันต์วันแห่งความรักค่า :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-02-2015 07:25:33
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-02-2015 07:31:57
ติดใจแล้วอะสิคำก็เมียสองคำก็เมีย ได้โอกาสจับจูบบ่อยๆแล้ว เพิ่มจากสัสเป็นคำอื่นในตระกูลด้วยนะรับรองว่าได้จูบแคปจนปากเปื่อย
แคปดื้อมากๆจูบไปเสียวเอสลิ้นขาดไปด้วย เรื่องนี้ลุ้นระทึกจริง. แต่เชื่อลึกๆว่าคู่นี้เค้าแพ้ทางกัน :mew1:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 14-02-2015 08:15:39
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 14-02-2015 08:29:47
ตีกันแบบนี้ เวลาหวานจะเป็นยังไงนะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 14-02-2015 09:15:03
ติดใจแคปมากมายนะเราน่ะ อร๊ายยยยยย :hao7: :hao6:
เอะอะๆจูบเมียๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
สนุกล่ะงานนี้เค้าได้กันล๊าวววววว
ปล.ขอตอนทำเมียได้ไหมค้าาาาาาาา กราบบบบบบบบบบ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 14-02-2015 09:29:14
เอสติดใจล่ะสิ จับจูบตลอดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 14-02-2015 10:21:12
“เอสเพรสโซ่”
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 14-02-2015 11:17:21
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 14-02-2015 11:25:19
แคปออกจะดื้อ สนุกแน่ อยากให้เอสรีกหลงแคปก่อนอ่ะ อยากเห็นตอนเขาได้กันจัง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 14-02-2015 12:46:36
ในที่สุด "หนูคาปู" ก็เสร็จ พี่เอส น่ารัก
รอตอนต่อไป :-[ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-02-2015 12:53:53
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-02-2015 14:04:29
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 14-02-2015 16:25:03
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 14-02-2015 17:23:30
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 14-02-2015 17:50:39
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-02-2015 19:05:19
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-02-2015 20:59:57
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 14-02-2015 21:32:01
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 14-02-2015 21:55:52
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 15-02-2015 02:00:17
พอได้ปุ๊ป เอสก็หลงแคปปั๊ป ฮ่าฮ่าฮ่า แปลว่าแคปนี่เด็ดจริงอะไรจริง
ส่วนคนอื่นเริ่มได้กลิ่นว่าจะคู่กัน// งานมโน อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 15-02-2015 11:34:48
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 15-02-2015 12:56:38
ชอบแคปอ่ะ แสบดี
เป็นเมียเอสซะแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 15-02-2015 15:37:55
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 16-02-2015 00:20:44
ส่วน...."ใจ" นี่ต้องยกให้คนเขียนนน :katai4: เลอออ >;<
แบบว่า สนุกเวอร์ โหดโดนใจ กระแทกจิตสุดๆๆ?
โอ้ยยตอนนี้ติดเรื่องนี้มาก รู้ยัง!! เข้ามาดูทุกวันนนนน 5555
ตอนนี้บอกได้เลอว่า รักแคป หลงเอส จนโงหัวไม่ขึ้นล่ะ
รอออออ...ตอนต่อไปอยู่น๊าาาาา :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 16-02-2015 00:31:23
เล่นเอาซะหมดแรงง(?)กันเลอ ขอสมัครเปนแฟนคลับเอส ด้วยคนนน
โอ้ยยย แรงเยอะจิงพ่อคุณเอ้ยย !! เล่นเอาาา ซะ...โคมฟงโคมไฟ
โทรสงโทรสับ หล่นกระจายยยแบบว่า... มโนตามแล้วฟินน :haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 16-02-2015 20:23:47
ตอนแคปด่านังชะนีกากีนี่แบบ...ได้ใจมวากกกกกก สมน้ำหน้ายัยร่านเอ๊ย! ร่านก็บอกว่าร่าน ไม่ใช่ไปหาข้ออ้างว่าแคปนอกใจตัวเอง//สะใจมาก
สะใจแคปตอนเอาคืน โถถถถถถ กะจะฉีกหน้าเอส แต่กลายเป็นตัวเองหน้าแหกแทน
แล้วเอสชวนไปไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่า...หึหึ
ตอน 4 ค่ายมวย...บ๊ะ ไอ้เราก็คิดไปไกล
แคปเมา...
หึหึหึหึหึ
จงกดกันเถิดๆๆๆๆๆๆ//ผิด
อุ๊ยแคปรุกเอสแล้ว จับกดไปเลยเพ่(เห้ย) แล้วก็ตัดจบ!
รู้สึกดีใจที่เพิ่งมาอ่านเพราะมินอัพต่อแล้ว//โดนตบ
ตอน 5
กรี๊สสสสสสสสสส กดแล้วโว้ย กดแล้วโว้ยเจ้าค่าาาาาา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“พูดกับผัวนี่พูดดีๆไม่เป็นใช่ไหม เดี๋ยวกูจะสอนมึงใหม่เลยเป็นไง เมียพูดกับผัวน่ะเขาพูดกันประมาณไหนครับแคป หื้ม??”
แอร๊ยยยยยยยยยย เขาเป็นผัวเมียกันแล้วววววววว//ตาย
อย่าแคป อย่าไปโทษคุณผัวนะคะ ก็ตัวเองอะแหละไปยั่วเขาก่อน หึหึหึหึหึ//แหวกว่ายในกองเลือด
“เมียไหน เมียกูก็นั่งอยู่ตรงข้ามนี่ไง”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย กรูจะฟินตายยยยยยยยย ลาก่อนชาววาย เฮือก :heaven
โอย พี่เอสเอาใจหนูไปเลยค่า พี่เชนตกป๋องแล้ว//โดนพี่เชนถีบ
อาฟี่...กระต่ายรุ่นน้องชื่อ คอฟฟี่ ล่ะ อยากจะบอก 555
แหม่ เอส ได้กินผู้ชายที กระปี้กระเปร่าเชียวนะ พี่เต้หารู้ไม่ว่านั่นน่ะน้องชายตัวเอง หึหึหึ
กาแฟคือยาอายุวรรธนะ#ผิด
คู่นี้ร้องแรงนะ แต่ก็นั่ลล้ากกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 17-02-2015 00:22:06
อ้างถึง
น้องคาปูบ้านพ่อมึงสิ ไอ้หมาบ้านั่นมันชื่อแคปเว้ย แคปปูชิโน่ โหดสัสกูบอกให้รู้ผมนี่ฮาเลยครับ 5555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 17-02-2015 16:00:37
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 17-02-2015 17:05:37
มาต่อไวๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Brow_Ney ที่ 17-02-2015 23:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 18-02-2015 01:57:03
เริ่มหัวข้อโดย: benzgo ที่ 18-02-2015 05:22:36
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 18-02-2015 08:33:04
แหม่ๆๆ อันนี้ด่าปุบ "จูบแลกหลิ้นเลยไง"
555555555
ฟินไปเลยดิ! >;<
รอตอนต่ออยู่นะเอออออ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 18-02-2015 19:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 19-02-2015 00:57:23
แคปสู้ๆนะ ใจแข็งไว้ครั้งแรกมันง่ายไปหน่อย ต่อไปนี้เอาให้ยากเข้าไว้เน้อ คิคิ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 19-02-2015 10:55:47
เริ่มหัวข้อโดย: Mokuchi ที่ 19-02-2015 20:54:22
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 19-02-2015 21:13:07
https://www.youtube.com/v/otS3whK9baA
[VI]
“ฮ้าววววววววว....” แคปอ้าปากกว้างหาวยาวอยู่หน้าเตา เขากำลังทอดไข่ดาวสำหรับอาหารมื้อเช้า ควันโขมงตลอบอวลไปหมดด้วยน้ำมันร้อนมากจนเกินไป ทำให้เต้ที่กำลังหลับหูหลับตาถูบ้านเพราะความง่วงเช่นกันรีบวิ่งเข้ามาดู เขากระชากแขนน้องชายให้ถอยออกมาเพราะน้ำมันที่กระเด็นกระดอนเลอะเทอะไปหมด
“ทำอะไรของมึง ไหนบอกว่าทำเป็นไง” เต้โวยแบบไม่สบอารมณ์นัก ความจริงแล้วหน้าที่ทำอาหารเขาเป็นคนรับผิดชอบแต่เมื่อเช้าตื่นมาแคปขอให้เปลี่ยนหน้าที่กันเพราะขี้เกียจถูบ้าน
“อะไรเล่า ทำเป็นเหอะ ถอยๆ” แคปบอกเต้ให้ถอยออกจากทาง เขาจะเข้าไปทอดต่อ ไข่แทบจะไหม้อยู่แล้วต้องรีบเอาขึ้น เต้มองดูคนที่กระโดดโหยง ๆ เพราะน้ำมันกำลังกระเด็นกระดอน ทั้งกำลังตักไข่ขึ้นใส่จานไว้
“เวลามึงเทไข่ลงไปอย่าเทสูงดิวะ กูบอกตั้งแต่เด็กแล้วไม่เคยจำเลยจริง ๆ นี่เวลาอยู่ห้องกับไอ้ปอถ้ากูทายไม่ผิด ปอมันต้องเป็นคนทำให้มึงกินทุกคาบเลยใช่ไหมเนี่ย”
“ใครสน? ถ้าจะทำผมก็ทำได้เพียงแต่ปอมันทำได้ดีกว่าก็แค่นั้น” แคปยักไหล่ตอบอย่างไม่ยี่หระ ดันเต้ให้ถอยออกจากทาง เขาเดินเอาจานไข่ดาวออกไปตั้งไว้บนโต๊ะ และกำลังจะเทอีกฟองลงกระทะ เต้กอดอกมองดูจนวางใจคราวนี้น้ำมันไม่แตกกระเด็นอีกแล้ว เขาเลยเดินออกมาถูพื้นของเขาต่อ กลับบ้านคราวนี้ เขากับแคปรับหน้าที่ทำความสะอาดกันบานเลย เฮียโก้ไปเวียดนามเพราะเรื่องเมล็ดกาแฟสายพันธุ์ใหม่ๆ เพราะอย่างนั้นคนที่อยู่บ้านจึงเหลือแค่อาฟี่คนเดียวซึ่งตอนนี้คาดว่าจะนอนขี้เซาอยู่ในห้อง บ้านสองชั้นของพวกเขาห้องนอนทุกคนอยู่ด้านบนหมดยกเว้นห้องอาฟี่อยู่ชั้นล่างเพราะเฮียแกทำงานไม่เป็นเวลาอย่างเมื่อคืนกลับเกือบสว่างกลิ่นน้ำหอมนี่เต็มตัวใส่เสื้อผ้าอย่างกับพวกนายแบบไม่ก็โฮสที่ทำงานตามผับตามบาร์ ไม่มีใครกล้าถามอะไรให้มากความเพราะอาฟี่ค่อนข้างดุแต่ถ้าจะให้เดาเขาคิดว่าอาฟี่กำลังสืบราชการลับเกี่ยวกับงานกลางคืนอยู่ที่ผับที่บาร์ไหนสักแห่ง
“เสียงดังน่ารำคาญจริง คนจะหลับจะนอน วุ่นวายชะมัด” เสียงทุ้มดังขึ้น เต้ที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ถึงกับอึ้งไปเลยไม่รู้ว่าอาฟี่ตื่นออกมาจากห้องออกมายืนหัวยุ่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ให้ตายเหอะ จะให้กินไข่ดาวดำๆกับขนมปังจืดๆ งั้นเหรอวะคาปู ฮ้าวววววว” คนพูดดูหน้าตาราวกับเด็กอายุเพิ่งจะยี่สิบกว่าๆแต่ความจริงแล้วเขาเป็นถึงน้องชายฝาแฝดของเฮียโก้ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะเพิ่งตื่นจากที่นอนเสื้อเชิ้ตราคาแพงตัวที่สวมใส่กลับมาเมื่อคืนดูยับย่นหมดราคา ฟี่เดินไปพิงเคาน์เตอร์มองแคปทอดไข่
“หยุดเรียกผมว่าคาปูสักที อ่ะนี่ซอสพริกเทลงไปสิครับขนมปังกับไข่ดาวจะได้ไม่จืดแล้วก็นะ หน้าน่ะหัดล้างซะบ้าง จะเดินออกมากินข้าวเช้าทั้งทีหัวยุ่งฟันไม่แปรงแบบนี้แย่ที่สุดเลย”
“หึหึ ไหนขอดูหน้าชัดๆหน่อยดิ๊ ไปอยู่หอแค่ปีเดียว เดี๋ยวนี้กล้าเถียงกูแล้วเหรอห๊ะเจ้าแคป ไอ้เต้น้องมึงนี่ปากคอเราะร้ายขึ้นนะ ต้องสั่งสอนบ้างแล้วมั้ง” ฟี่ล็อคคอแคปที่กำลังจะล้างกระทะเข้ามาดูหน้าใกล้ ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว หลานเขาคนนี้รั้นที่สุด ดื้อที่สุด และขี้บ่นที่สุด ที่จริงแล้วแคปกับลาเต้กลับบ้านบ่อยนะแต่ไม่เจอกันสักทีเพราะงานของเขาไม่เป็นเวลา วันนี้เขาเลยตั้งใจตื่นเช้าเป็นพิเศษทั้งที่เพิ่งกลับมาเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ก็เพราะอยากจะมากินไข่ดาวไหม้ ๆ ของเจ้าจอมรั้นนี่แหละ
“ปล่อยเลยอาฟี่ ถ้าหิวก็นั่งลงกินได้แล้ว” แคปมุดออกมาจากวงแขนใหญ่ ฟี่เอื้อมมือออกมาอีกครั้ง เขาคว้าหัวแคปไว้ได้อีกเลยโดนเจ้าตัวดีเตะขากลับมา คุณอาที่มือไวพอๆกับหน้าแข้งหลานจับกล่องกระดาษทิชชู่ฟาดลงใส่หัว แคปหลบไม่ทันหันมาตวัดตาเขียวใส่ ยกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆด้วยความเจ็บ
“ช้าไปนะ สู้แบบนี้มึงเสียเปรียบทั้งปี..” เขาเป็นคนสอนทักษะการต่อสู้ให้กับหลานสองคน วันนี้ได้เจอกันทั้งทีก็ขอลองมือกันสักตั้ง
“ผมแกล้งออมมือให้ต่าง” แคปยักไหล่ ฟี่เลยยื่นมือเข้ามาหาเขาอีกรอบคราวนี้แคปลุกเลยดิ ท่าทางฟี่เอาจริงแน่ ๆ แล้ว
“อย่าหนีดิ่วะ”
“ไม่เคยหนีอ่ะ” บอกไม่เคยหนีแต่ถอยห่างออกมาไกลมากจนฟี่นึกขำ เขากำลังจะหยิบเอาของอะไรสักอย่างแถว ๆ นั้นโยนใส่อีกแต่เต้เดินเข้ามาห้ามทัพเอาไว้ก่อน
“เอ้ากินๆๆ เล่นอะไรกันวู้ว ข้าวของเสียหาย” เต้เก็บกล่องกระดาษชำระที่ตกอยู่ที่พื้น ก่อนดึงแขนคุณอาของเขาและน้องชายมานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะ สองคนหยอกกันแรงๆจนติดเป็นนิสัย ฟี่ชอบแกล้งให้แคปลงไม้ลงมือก่อนที่ตัวเขาเองจะเข้าจัดการแล้วในที่สุดก็ชนะไปอย่างขาดลอย บางครั้งถึงขนาดข้าวของในบ้านเสียหาย เสียงหัวเราะระดับปิศาจของฟี่จะดังขึ้นก่อนที่แคปจะใช้ไม้ตายวิ่งเข้าไปฟ้องพ่อ แค่นั้นแหละฟี่ถึงจะหยุด
“ทำหน้าอะไรของมึง กูแค่หยอกเล่น..” มือใหญ่ยื่นมือไปผลักหัวเล็ก แคปรีบปัดออกแล้วเบ้หน้าใส่เจออีกคนตบกบาลกลับมา สองคนตั้งท่าจะทำสงครามกันอีกรอบจนเต้ทนไม่ไหวคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วบอกว่าจะกดถ่ายไว้ให้เฮียโก้ดูว่าอาฟี่รังแกแคป แค่นั้นแหละฟี่หยุดทุกอย่างแล้วบอกเต้กดถ่ายเลย ก่อนที่เขาจะนั่งลงสร้างภาพค่อยๆบรรจงบีบซอสมะเขือเทศใส่จานให้แคปแล้วยิ้มโบกมือใส่กล้อง ราวกับว่าเฮียโก้กำลังดูอยู่ แคปกับเต้ส่ายหัว จริง ๆ อย่ามาว่าเต้เป็นพี่ติดน้องเลยนะ เพราะอาฟี่นี่เป็นเด็กติดพี่พอกันกับเขานั่นแหละ
“เดี๋ยวพวกมึงต้องออกไปเปิดร้านนะ สายๆกูมีประชุมอีก จะนอนต่ออีกหน่อยแล้วจะออกไปเลย” ฟี่เลื่อนแก้วโกโก้ร้อนๆที่เต้เพิ่งวางลงให้ยกซด เห็นเขาเถื่อนๆแบบนี้แต่ไม่บริโภคกาแฟนะครับ เครื่องดื่มที่กินเป็นประจำและสั่งติดจนเป็นนิสัยและชินปากคือโกโก้เท่านั้น
“เย็นนี้อาฟี่กลับกี่โมง” แคปหยิบขนมปังในจานขึ้นมากัด แซนวิชที่เขาเดินออกไปเอามาจากที่ร้าน ร้านกาแฟของครอบครัวเดินออกไปจากที่นี่แค่ไม่กี่ก้าวก็ถึง มีพี่มิลค์ที่เป็นพ่อครัวเข้ามาทำอาหารเช้าง่าย ๆ รอไว้แล้ว
“กลับค่ำๆแต่ยังไม่แน่เดี๋ยวจะโทรมาบอกถ้าหากไม่ลืม” ฟี่ชี้ไปที่ชุดบาริสต้าของแคปกับเต้บอกไว้ว่าอย่าลืมเปลี่ยนชุดก่อนเข้าร้าน แล้วตัวเขาก็เดินเข้าห้องเพื่อนอนต่อ ตื่นมาหยอกหลาน ๆ สองคนบ้างแค่นี้ก็หายคิดถึงกันไปได้หลายเดือนแน่ ๆ เขาอมยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงหน้าตางอๆของหลานคนเล็กอย่างเจ้าคาปู โดนเขาแกล้งทีไรหน้าตามันช่างตลกมาก คาปูเป็นเด็กที่หน้าตาเหมือนตุ๊กตามาตั้งแต่เด็กๆพอโตขึ้นมันพยายามจะทำให้ตัวเองดูแมนขึ้นบอกให้เขาสอนชกต่อยออกกำลังกายสร้างกล้ามเนื้อ ตัดผมให้สั้นลงเสื้อผ้าเลือกใส่แต่แนวหัวกะโหลกสีดำๆ ทึม ๆ นาฬิกาสร้อยแหวนเลือกแต่แบบดาร์กๆ ขนาดทำถึงขนาดนั้นเขาก็ยังเห็นว่ามันน่ารักน่าแกล้งอยู่ดี หึหึ
.
.
“คาราเมลลาเต้ นอนแฟตแอดวิปครีม แกรนเด้ แก้วนึงค่ะ” แคปมองน้องสาวผมทองคิวแรกที่เข้ามาออเดอร์กับแคชเชียร์อย่างพี่เต้ วันเสาร์สุดสัปดาห์ลูกค้าวัยเรียนจะเยอะมาก เพราะแถวนี้ติดโรงเรียกวดวิชาชื่อดังถึงสามแห่ง รวมทั้งมหาวิทยาลัยเอกชนขนาดใหญ่
“เอ่อ ให้พี่ลาเต้ชงให้ได้ป่ะคะ..” เสียงเธอถามขึ้นกล้า ๆ กลัว ๆรู้มานานแล้วว่าที่ร้านนี้เต็มไปด้วยชายหนุ่มหน้าตาดีมากถึงมากที่สุด ไม่น่าเชื่อว่ามาวันนี้เธอจะมีโอกาสได้เจอ โดยเฉพาะคนที่ยืนรับออเดอร์อยู่หลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ รูปถ่ายประดับติดผนังที่เธอนั่งมองมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นรูปพี่ชายกำลังอุ้มน้องสาวตัวเล็กตัดผมหัวเห็ดขึ้นมาแล้วหอมแก้ม อีกภาพที่น่ารักไม่แพ้กันก็คือพี่ชายตัวโตกำลังพาน้องนั่งชิงช้า สองคนยิ้มร่าโชว์แก้มกลม ๆ ความสุขฉายชัดออกมาจากใบหน้าและดวงตาแม้กระทั่งคนที่ดูยังพลอยอมยิ้มไปด้วย ที่ใต้ภาพเขียนไว้ว่า ลาเต้&คาปูชิโน่
“วันนี้ให้แคปทำให้นะครับ เดี๋ยวผมจะกำชับว่าให้ทำสุดฝีมือเลย นี่ครับ ใบเสร็จและเงินทอน” เสียงหล่อ ๆ ของพี่เต้ แทบทำเอาเธอลืมหายใจ ยื่นตังค์จ่ายแบบไม่ได้ถามราคาด้วยซ้ำ ลืมคิดไปเลยว่าแคปกับคาปูชิโน่คือคนๆเดียวกันแน่ ๆ ขณะที่ลูกค้ารายต่อไปขยับเลื่อนเข้ามาแทนที่เธอก็เลื่อนตัวเองมารอรับสินค้าอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ยาว คนอื่น ๆ กำลังทยอยเข้ามาสั่งเมนูกาแฟต่อไป
“ฮ็อตคาเฟ่ม็อคค่า แอดวิปเยอะๆสองที่ค่ะ เอ๊ะ วันนี้พี่โก้ไม่อยู่เหรอคะ” เสียงใสอีกเสียงดังมาจากเคาน์เตอร์เก็บเงิน พี่สาวออฟฟิศไม่ไกลจากที่นี่เธอเป็นลูกค้าประจำของคุณพ่อยังหนุ่มที่ตอนนี้เดินทางท่องเที่ยว สาวสวยเข้ามาสั่งเมนูร้อน แคชเชียร์อย่างลาเต้ยิ้มให้บอกเธอว่าเฮียไปเที่ยวเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับเธอฉีกยิ้มกลับมา เต้ยื่นมือรับตังค์ก่อนส่งใบเสร็จให้เธอ แน่นอนว่าเมนูนี้แคปรับผิดชอบเพราะตัวหลักคือใช้เอสเพรสโซ่กับช็อคโกแล็ตซึ่งแคปถนัดมากและทำได้อร่อยสุด
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ลูกค้าก็ทยอยเข้ามาไม่ขาดสาย เสียงเพลงเบา ๆ ดังคลอเคลียไปทั่วทั้งร้านบรรยากาศปล่อยอารมณ์สบาย ๆ แบบนี้เป็นเอกลักษณ์ของที่นี่
(http://i76.photobucket.com/albums/j9/minnie_td/korea-trip-1-incheon-04_zpstr1ykwgw.jpg) (http://s76.photobucket.com/user/minnie_td/media/korea-trip-1-incheon-04_zpstr1ykwgw.jpg.html)
Coffee & Happiness นี่คือชื่อร้านของครอบครัวเรา น้อยคนนักที่จะรู้ว่าร้านกาแฟใจกลางเมืองที่มีวิวสวยที่สุดและบรรยากาศดีที่สุดเป็นของคุณพ่อยังหนุ่มลูกสองและตัวเองก็มีน้องชายฝาแฝดอยู่อีกหนึ่ง ที่นี่ขึ้นชื่อจนมีรายการโทรทัศน์หลายรายการมาขอยืมใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำ ทั้งแบคกราวด์งานถ่ายแบบ แฟชั่น งานละครหรือแม้แต่รายการพิธีกรต่าง ๆ รวมไปถึงสกู๊ปเด็ดๆ และไม่ใช่มีดีอยู่แค่นั้น เฮียโก้พ่อของเต้และแคปถูกทาบทามเข้าวงการโฆษณาบ่อยมากเพราะร้านนี้คนในวงการมากินกันเยอะ แต่พอบอกอายุกับบอกว่ามีลูกสองคนแล้วพวกแมวมองทั้งหลายถึงกับเงิบ ผลเลยตกไปอยู่ที่คอฟฟี่น้องชายฝาแฝดผู้ที่มีหน้าตาเหมือนกันกับโก้ทุกอย่างยกเว้นไม่ใส่แว่นจึงทำให้ดูหล่อและเท่กว่า ฟี่ไม่มีเรือพ่วงให้ปวดหัว หน้าตาดูราวกับเด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ รูปร่างเพอร์เฟคจนแมวมองหลายเอเจนซี่แข่งกันเข้ามาคุย ทว่าก็ทุกคนอีกเช่นกันที่เงิบกลับไป เนื่องจากนิสัยไม่เอาใครเลยนอกจากพี่ชายฝาแฝดของตัวเองทำให้คนเข้าถึงตัวเขาได้ยากมากๆ และต่อให้เอาเงินเอาทองมากองล่อหรือพูดจนปากจะฉีกจนถึงรูหู ถ้าไม่ใช่โกโก้ที่เป็นคนบอกให้ทำฟี่ไม่เคยสนใจงานแบบนั้นเลย เขารักอาชีพตำรวจและเขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เต้กับแคปยังเด็กๆ
“คาราเมลเฟรบเป้แก้วเล็ก แล้วก็เอาชิ้นนี้ ชิ้นนี้ แล้วก็ชิ้นนี้ค่ะ ให้พี่แคปใส่กล่องรูปหัวใจให้น้องนะคะ” นี่คือออเดอร์จากสาวๆวัยมัธยมที่มาเรียนพิเศษแถว ๆ นี้ไม่รู้ทำไมถึงชอบมากินเค้กกินเมนูปั่นที่นี่นัก เต้ส่งซิกมองน้องชายนิดหน่อย
“ได้ครับเดี๋ยวพี่แคปเขาจัดการให้นะ ทั้งหมด 330 นี่เงินทอน น้องนั่งรอที่หน้าเคาน์เตอร์รอพี่แคปจัดการให้เลยนะครับ” เต้ยังทำหน้าที่แคชเชียร์ได้ดีไม่มีตกขณะที่แคปหันมาแจกยิ้มหวานๆส่งให้ลูกค้าสาว ๆ ตามมารยาท ในเมื่อเธอรีเควสเขาซะขนาดนี้จะใจร้ายกับผู้หญิงก็กะไรอยู่ เต้เดินเข้ามาช่วยแคปอีกแรงเมื่อเห็นว่าลูกค้าเริ่มรับกาแฟไม่ทัน สองพี่น้องในชุดบาริสต้าเชิ้ตขาวพับแขนมีผ้ากันเปื้อนสีดำผูกทับอยู่ที่เอว ดูไปแล้วเท่มากๆ ถึงจะเป็นตัวแทนของพ่อแต่ก็พอถูไถทำกันได้ เขาทั้งคู่โตมากับครอบครัวที่ทำอาชีพนี้เห็นเฮียโก้ทำมาตั้งแต่เด็ก อย่างน้อย ๆ ทั้งสองคนก็พอจะมีฝีไม้ฝีมืออยู่บ้าง แคปยกข้อมือดูนาฬิกากำหนดค่าความรวดเร็วในการชงอยู่ในใจ
“แคป สตรีมนมให้กูหน่อย” เต้หันมาบอกเบา ๆ แคปส่งแก้วที่จัดการเสร็จแล้ววางลงที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนหันไปช่วยเต้จัดการเรื่องครีมนม ตอนนี้พี่ชายของเขากำลังจะทำลาเต้อาร์ต
“อย่าให้เกินร้อยสี่สิบองศานะ” เต้ย้ำกับแคป ปกติแล้วถ้าร้อนมากไปโฟมนมจะทำให้ตัวกาแฟเสียรสชาติเพราะงั้นพ่อของพวกเขาจึงติดป้ายไว้ให้ลูกๆดูอย่างชัดเจนว่าควรใช้อุณหภูมิกี่องศาฟาเรนไฮน์และต้องทำอะไรก่อนหน้าหลังรวมถึงระยะเวลาในการชงเพื่อรสชาติที่ยังคงอยู่ของกาแฟ แคปจ้องมองที่แก้วกาแฟขณะที่เต้กำลังบรรจงเทฟองนมเนียนนุ่มลงไป
“แต่นแต๊น...” เขาทำเสียงทะเล้นเมื่อเห็นว่าฝีมือศิลปะบนแก้วกาแฟวันนี้ของเต้เป็นรูปหัวใจตามที่ลูกค้ารีเควสเข้ามาจริง ๆ พี่ชายเขายังฝีมือดีไม่มีตกถึงแม้พักหลังจะไม่ค่อยได้เข้ามาช่วย แคปเองก็อยากทำบ้าง แก้วต่อมาเขาเลยจัดการ เต้ยืนอมยิ้มเพราะหัวใจดวงที่แคปเทมันช่างบิดๆเบี้ยว ๆ
“เดี๋ยวกูทำเองดีกว่า มึงเข้าไปดูในครัวไปพี่มิลล์ไม่รู้อยากได้อะไรเพิ่มอีกรึเปล่า”
เขาสองคนเคลียร์ลูกค้าช่วงเช้าออกไปจนโล่ง สลับกันเข้าไปทานข้าวโดยมีข้าวผัดไข่สมุนไพรฝีมือพี่มิลล์พ่อครัวอาหารเพื่อสุขภาพของที่นี่เป็นคนจัดเตรียมไว้ให้ แคปเดินเข้ามาที่หลังร้านล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู ไลน์เข้าเป็นร้อย ๆ แต่เขาไม่อยากอ่านเลือกกดดูมิสคอลว่ามีใครบ้างที่น่าสน ทั้งปอทั้งอาร์กระหน่ำโทรมาตั้งแต่เช้าแล้ว สองคนนั้นพอรู้ว่าเขาจะกลับบ้านมันก็กลับกันมั่ง
“ไงวะไอ้อาร์ โทรหากูตั้งห้าหกสาย คิดถึงรึไงจ๊ะคนสวย” แคปกดสายโทรหาอาร์ กวนตีนไปนิดๆหน่อยๆ
(สวยพ่อง) เจออาร์แจกคำหวานกลับมาเต็มๆจนแคปต้องเอามือถือออกห่างจากหู
“แล้วมีไรอ่ะ โทรมาทำเห้ไร”
(โหยไอ้แคปกว่ามึงจะโทรกลับสามชั่วโมงเลยนะครับเพื่อน นี่ถ้ากูโดนผู้หญิงฉุดไม่กลายเป็นหมูย่างไปแล้วหรือไง คงทันมาช่วยกูหรอก)
“ผู้หญิงบ้าที่ไหนจะมาฉุดมึงวะ ถ้าเป็นผู้ชายเออว่าไปอย่างหัดดูหน้าตัวเองมั่ง”
(โหยยยยไอ้หน้าหล่อ ไอ้สุดเท่ ทำเป็นเถื่อน ว่าแต่กูแล้วหน้ามึงอ่ะ อย่ามาทำเป็นเก็กทำตัวเท่หน่อยเลยหน้าตาน่ารักกว่ากูอีกแท้ ๆ เพื่อนให้โทรหานิดหาหน่อยนี่ทำเป็นรมณ์เสียนะไอ้แคปมึงอ่ะ)
“ปากหมานะมึง อย่ามาใช้คำว่าน่ารักกับกูเข้าใจ๊ ว่าแต่มึงโทรหามีไรกันแน่อ่ะ อย่าบอกนะว่าเรื่องไร้สาระอีก”
(โอเคๆ บอกแล้ว.....บลาๆๆๆๆ..) เขาสองคนคุยกันต่อสักพักก็วาง ไม่มีแก่นสารอะไรที่สำคัญเม้าท์มอยอย่างเดียวจนแคปด่ากลับไปว่าอาร์ช่างไร้สาระมากมายจริง ๆ และพอวางสายจากอาร์เสร็จแคปกดต่อถึงปอทันที
“ไง ไอ้รูมเมท มึงทำเหี้ยไรอยู่”
(เอ่อขอโทษนะคะ นี่แพรเองค่ะแคป ปอเขาเข้าห้องน้ำอยู่)
“อ้าว โทษทีครับแพร ไว้แคปโทรมาใหม่ละกันบอกไอ้ปอมันให้ด้วยนะครับ” แคปรีบขอโทษแทบไม่ทัน ไม่รู้มาก่อนเลยว่าปอพาแพรกลับบ้านด้วยแบบนี้มันกะเอาจริงจังเลยนี่หว่า แคปกำลังจะวางแต่ได้ยินเหมือนเสียงเพื่อนตัวเองในสายถามแพรว่าใครโทรมาจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงทุ้มของปอกรอกลงมาทันที
(แคป กูเอง)
“โหหหห พาสาวสวยกลับบ้านด้วยแบบนี้อารมณ์ดีสิมึงอ่ะ”
(อย่ามาแซว โทรมามีไร)
“อ้าวไอ้ห่า ก็มึงไม่ใช่ไงโทรหากูก่อน นี่อุตส่าห์โทรกลับยังมีหน้ามาถามว่ากูโทรไปทำไม ใครเขาอยากจะขัดความสุขมึงไม่ทราบ ถ้ารู้ว่ากำลังกุ๊กกู๋อยู่กับแพรกูจะบ้าโทรไปเรอะ”
(กุ๊กกู๋อะไรของมึง แพรเขาเพิ่งแวะเข้ามาเมื่อเช้านี่เอง พ่อกับแม่ยังถามกูอยู่เลยเนี่ย..)
“อ้าว กูจะรู้ไหมล่ะ แล้วมึงโทรหามีไร”
(เปล่าไม่มี แค่จะบอกมึงเรื่องแพรมาบ้านนี่ล่ะ)
“เออๆๆ โทษทีกูเฝ้าร้านอยู่กับพี่โคตรยุ่งเลย...” จากนั้นเขากับปอคุยกันต่อสักพักก็โดนเต้เดินเข้ามาตาม สองพี่น้องดูแลหน้าร้านกวนกันไปกวนกันมา สุดท้ายเต้บอกให้แคปไปเอารายงานมานั่งทำก็ได้ลูกค้าเริ่มห่าง ๆ ช่วงบ่ายแบบนี้คนส่วนใหญ่เข้ามานั่งทำงานส่วนตัวใช้เนตฟรีฟังดนตรีเบา ๆ จิปกาแฟหอมกรุ่น เล่นไลน์บ้างก็คุยโทรศัพท์ คนจะยุ่งจริง ๆ คงเป็นช่วงเย็นเพราะบรรยากาศของที่นี่ค่อนข้างมีเอกลักษณ์ เด็กๆที่มาเรียนพิเศษแถวๆนี้จะชอบกันมาก
.
.
ติ๊ดดดดดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงกดกริ่งที่หน้าประตูดังยาวรัวๆ เอสเบ้หน้าอย่างเสียอารมณ์เอาผ้าห่มปิดหน้าก็แล้ว ตะแคงซ้ายตะแคงขวาก็แล้วแต่เสียงกริ่งยังดังลั่น เขาขยี้หัวแล้วลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิดก่อนสะบัดผ้าห่มผืนใหญ่ออกจากตัวก้าวฉับๆออกจากห้องนอนทั้งๆที่ใส่บ๊อคเซอร์รัดรูปก้นแค่ตัวเดียวเท่านั้น พอเปิดดูแล้วเห็นว่าเป็นใครยิ่งอารมณ์เสียกว่าเก่า
“มีเหี้ยไร มาทำไมแต่เช้า” เขาสบถอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าเป็นเมี่ยง ไอ้เพื่อนตัวดียืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู เอสส่ายหัวเดินมาทิ้งตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟา
“เช้าอะไรของมึง เที่ยงกว่าแล้วเหี้ยดูเวลามั่ง แล้วใส่อะไรของมึงแบบนั้นวะ เข้าไปแต่งตัวดีๆสิโว๊ย ออกไปแดกข้าวด้วยกัน..” เมี่ยงจับหมอนฟาดใส่คนที่นั่งหลับตาโชว์ของสงวนรัดรูปอันเบ่อเริ่ม กองหนังสือหนังหาที่วางอยู่บอกให้รู้ว่าเมื่อคืนเอสคงนั่งทำงานทำการบ้านแบบโต้รุ่ง
“ไปอาบน้ำเร็วๆแล้วไปแดกข้าวด้วยกัน” เมี่ยงทำหน้าทำตาออกคำสั่ง ขณะที่เอสส่ายหัวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ง่วงแค่ไหนก็คงต้องลุก เขาเข้าไปจัดการตัวเองต่อในห้อง ใช้เวลาอาบน้ำไม่นานออกมาอีกทีเจอเมี่ยงหอบอะไรสักอย่างอยู่ในมือพร้อม ๆ กับกำลังปิดประตูหน้าห้องลง
“ทำอะไรของมึง..” เอสถามอย่างสงสัย
“เสื้อผ้ามึงอ่ะ ป้าเขาเอาขึ้นมาส่ง ให้กูวางไว้ไหน..” เสื้อผ้าส่งซักของเอส ป้าแม่บ้านนำขึ้นมาส่ง แต่เมี่ยงรับไว้ให้ทำไมเอสก็ไม่เข้าใจ เพราะปกติพอเปิดประตูให้ป้าแกจะเอาเข้ามาจัดให้เองจนเสร็จสรรพวันนี้คงเห็นว่าเขาอยู่กับเพื่อนเลยไม่กล้าเข้ามา
“อ่อ...วางไว้แถวนี้แหละเดี๋ยวกลับมากูจัดการเองได้” เมี่ยงวางกองผ้าลงไปที่โซฟา ขณะที่เอสเดินไปสวมรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง แต่เมี่ยงนี่ยังคงยุ่งกับกองผ้าของเขาไม่เลิก
“ไอ้เอส นี่เสื้อใครวะ เสื้อแบบนี้มึงมีด้วยเหรอ..” เมี่ยงช่างตาดีจริงจริ๊ง เสื้อแคปที่ถอดไว้เพราะเปียกตั้งแต่วันก่อนถูกเขาส่งซักให้จนเรียบร้อย เอสรีบเดินเข้าไปดึงออกมาจากมือเพื่อนตัวเล็ก เขาจะหอบผ้ากองนั้นเข้าห้องแต่เมี่ยงที่เร็วกว่ามากกลับดึงกางเกงยีนส์สีดำเดฟรัดรูปแบบสุดๆออกมากางดูอีกตัว ช่วยไม่ได้จริง ๆ เพราะมันดันวางอยู่ด้านบนสุด
“เฮ้ยไอ้เอส นี่มันของกูป่ะวะเนี่ยทำไมมันตัวเล็กแบบนี้อย่าบอกนะว่ากางเกงมึงอ่ะ ไหนว่าไม่มีรสนิยมใส่แบบรัดๆไข่ไง แล้วนี่มันตัวเล็กขนาดนี้ไซด์มึงคงจะใส่ลงไปได้หรอก ของใครอ่ะ..” เอสจัดการหอบเสื้อผ้าทั้งกองเข้าไปโยนไว้ในห้องนอน ปล่อยให้เมี่ยงนั่งงงนั่งคิดไปคนเดียวก่อนเดินไปดึงแขนเล็กของเมี่ยงให้ตามออกไปด้วยกัน
“เดี๋ยวก่อนๆอะไรของมึงเนี่ย บทจะรีบก็รีบฉิบหาย แล้วตกลงจะบอกกูได้ยังนั่นเสื้อผ้าใครอ่ะ ไม่ใช่ของมึงแน่ ๆ กูรู้นะ”
“อย่ามาถามมาก จะกินไหมข้าวไหนว่ามึงหิว” พอเมี่ยงอ้าปากจะถามขึ้นอีก เจอเอสหันมาทำท่าดุ เขาจึงรีบหุบปากอย่างเร็ว
สองคนนั่งกินข้าวที่ร้านใกล้ ๆ พอกินกันเสร็จเอสบอกให้เมี่ยงกลับไปได้แล้วเขามีธุระต้องไปทำต่อ ยื้อยักกันอยู่นานเพราะเมี่ยงซักไซ้มากความแต่เอสก็ไม่ยอมบอกว่าจะไปไหน
“อะไรวะ กินเสร็จแล้วไล่กูเลยเนี่ยนะ ใจร้ายสัส รู้งี้ไม่มาหาหรอกไปนอนเล่นหอไอ้ชิพยังจะดีกว่า”
“กูมีธุระ..” เอสบอกสั้นๆ
“นัดกับน้องเมย์เหรอวะ?”
เอสนิ่งไปนิด จะว่านัดกับเมย์ก็คงใช่แต่ธุระที่เขาบอกเมี่ยงไปในตอนแรกไม่ได้เกี่ยวกับเมย์เลยสักนิด
“เออๆ งั้นไว้ค่อยเจอกันก็ได้เดี๋ยวคืนนี้กูโทรหามึง” เมี่ยงโบกไม้โบกมือบอกลาก่อนสตาร์ทมอไซด์คู่ใจแล้วขับเลี้ยวออกจากคอนโด
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 19-02-2015 21:13:25
.
“คาปู...”
“......”
“คาปู๊ววว..”
“........”
“น้องคาปูคร้าบบบบบ”
“......”
“ไอ้คาปูโว๊ยยยย พี่มึงเรียกนี่ไม่ได้ยินเหรอห๊ะ ผั๊วะ..โอ๊ย!!!!”
แคปหงุดหงิดสุดๆ เมื่อโดนเต้แกล้งเรียกคาปูๆไม่รู้ต่อกี่รอบ เขาจบมันด้วยการเขวี้ยงปากกาที่อยู่ในมือเข้าใส่หัวพี่ชายจอมกวน ดีนะที่ลูกค้าเหลืออยู่แค่สองโต๊ะถึงพวกเขาตีกันก็คงไม่มีใครสังเกต
“มึงอย่าดุมากได้ไหมวะ หน้าตาน่ารักเสียหายหมดเพราะมึงโหดเหี้ยแบบนี้นี่แหละ..” เต้เดินเข้ามานั่งลงด้วยกันวางปากกาที่เพิ่งถูกหัวเขาแบบจัง ๆ คืนให้ แคปกำลังนั่งพิมพ์รายงานเขียนการบ้านอะไรสักอย่างอยู่ที่โต๊ะมุมๆนึงของร้าน
“ก็แล้วใครใช้ให้พี่เรียกผมคาปู บอกไม่รู้กี่หนห้ามเรียกว่าคาปูห้ามพูดว่าน่ารัก นั่นมันเรื่องตั้งแต่เมื่อสิบยี่สิบปีก่อนยังจะพูดอยู่ได้ หัดมองหน้าผมตอนนี้แล้วแหกตาดูความเป็นจริง คำว่าน่ารักมันไม่มีหลงเหลืออยู่แล้วบอกเลย!!” แคปหันไปพูดเสียงเหี้ยมใส่ เขามั่นใจตัวเองว่าเขาไม่ใช่คนน่ารัก สาวๆบอกเขาเท่จะตาย หล่อฉิบหายเลยด้วย เต้เห็นหน้าตาแบบนั้นของน้องตัวเองเลยยิ่งนึกขำ แจกมะเหงกลงหัวเล็กไปแรง ๆ หนึ่งที
“มึงไปเอาความมั่นใจมาจากไหนวะ..”
“เรื่องของผมเหอะ”
“หึหึ เอ๊ออออ กูไม่เรียกมึงว่าน่ารัก งั้นให้กูเรียกมึงว่าคนสวยเลยดีป่ะวะ..” เต้พูดจบลุกขึ้นด่วนเลย เขาไม่รอโดนมือโดนตีนไอ้น้องโหดอยู่หรอก แคปจะขว้างของใส่พี่ชายอีกครั้งแต่เจอสายตาจากลูกค้าสาวสวยที่โต๊ะด้านหน้าเขาจึงค่อยเก็บอาการพร้อมส่งรอยยิ้มการค้า ขณะที่เต้หัวเราะร่าที่ได้แกล้งน้อง เขาเดินเลี่ยงเข้าไปนั่งเปิดเพลงอยู่ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์พอเห็ว่าว่าง ๆ ไม่มีอะไรจึงเดินเข้าไปดูความเรียบร้อยในครัว แคปตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์รายงาน เรียวนิ้วที่สัมผัสบนแป้นคีย์บอร์ดอย่างอ่อนโยนคลอเคลียไปกับเสียงพลิกหน้าหนังสือดังเบา ๆ มาจากลูกค้าโต๊ะใกล้ ๆ เสียงดนตรียามบ่ายแก่ ๆ ร้านกาแฟใจกลางเมืองบรรยากาศน่านั่ง ที่ล้อมรอบไปด้วยกระจกใสสะท้อนเข้ากับกับแสงไฟสีส้มอ่อนที่เตรียมเปิดขึ้นมาทักทายสายันต์สวัสดิ์ที่กำลังจะมาเยือน
เสียงผลักบานประตูเข้ามาทำให้แคปเงยหน้าขึ้นดู เขาลุกขึ้นเตรียมเดินเข้าไปต้อนรับ แต่แล้ว..ดวงตาสวยเฉี่ยวถึงกับเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่ยืนค้างอยู่หน้าประตูจ้องมาที่เขา
ไอ้เหี้ยเอส!!!!
แคปลุกพรวดขึ้นทันที ลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่ในชุดอะไรแบบไหน เขาก้าวฉับๆเข้าหาเอสขณะที่ฝ่ายนั้นใจกล้าไม่เบาก้าวเข้าหาเขาเช่นกัน เอสยกมุมปากขึ้นนิดๆทันทีที่เห็นว่าแคปดูหงุดหงิดสุดๆเมื่อพบว่าเป็นเขาที่เดินเข้ามา
“ไอ้สัส มึงมาทำไม”
“โอ้โห ทักทายลูกค้าแบบนี้??” เอสเลิกคิ้วกวนตีนใส่ แคปนี่อยากจะฟาดหน้ามันสักเปรี้ยงเมื่อได้เห็นและได้ยินคำพูดที่มาพร้อมกับรอยยิ้มเย้ย ๆ โชว์ฟันสวยๆแบบนั้นของมัน
“มึงหุบปาก ไม่ต้องพูด ไม่ต้องยิ้ม กูต้อนรับเฉพาะลูกค้าดีๆ สำหรับคนเหี้ยๆอย่างมึงต่อให้ขอน้ำเปล่าแก้วเดียวกูก็ไม่มีให้”
“ใจร้ายจังนะ คำก็เหี้ยสองคำก็เหี้ยไม่น่ารักเลยจริงๆ”
“เรื่องของกู มึงเข้าทางไหนออกไปทางนั้นเลย..” แคปโบ้ยหัวไล่ให้เอสออกไปทางเดิม แต่คนตัวโตกว่าไม่ก้าวออกไปยังไม่พอ เอสกลับก้าวเข้าใกล้แคปยิ่งขึ้นไปอีก เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด เหยียดยิ้มใส่คนตัวเล็ก
“เมื่อกี้มึงทักกูด้วยคำว่าไอ้สัสสินะ หึ..” แคปตาเบิกกว้างขึ้นทันที คำๆนี้ทำเอาเขาสยองแถมความรู้สึกยังฝังอยู่ปลายลิ้นไม่หาย วิธีการคว้าต้นคอแล้วคว้าเอาปากเขาไปดูดโดยไม่เลือกที่เลือกทางมันเห้ที่สุด แคปถอยหนึ่งก้าวไม่รู้ตัว ขณะที่เอสนึกขำคนตรงหน้าเขายื่นถุงกระดาษในมือส่งให้แต่แคปไม่ยอมรับไว้จนเอสต้องโยนแล้วยัดให้แบบแรง ๆ นั่นแหละแคปถึงได้อุ้มเอาไว้ทั้งถุงเกือบจะตก
“อะไรของมึง” พอเปิดออกดูถึงได้รู้ว่าเป็นเสื้อผ้าที่ตัวเองทิ้งไว้ที่ห้องเอสเมื่อวันก่อนถูกซักรีดมาอย่างดี แคปรีบปิดๆปากมันไว้มองซ้ายมองขวากลัวว่าเต้จะออกมาแล้วเห็น เอสยิ่งขำเมื่อเห็นท่าทางตลกๆของอีกฝ่าย เขาก้าวเข้าหาแล้วก้มลงกระซิบใกล้ ๆ อีกครั้ง
“หัดขอบใจกูซะบ้างนะเมีย ผัวดีๆแบบนี้หายากนะรู้ยัง” แคบยกถุงฟาดผั๊วะลงแทนคำขอบคุณ พร้อม ๆ กับที่ขาเล็กยกขึ้นดักจนอีกฝ่ายที่ไม่ทันระวังสะดุดเซไปชนถูกเก้าอี้แถวนั้นเกิดเสียงดังโครมคราม เต้รีบเดินออกมาดู ลูกค้าอีกสองโต๊ะต่างก็หันมองมาเป็นตาเดียว เอสชี้หน้าแคปอย่างคาดโทษขณะที่อีกคนได้แต่ยักไหล่ ใครจะสนล่ะสมน้ำหน้ามันแล้ว แคปเหยียดยิ้ม สงครามคล้ายกำลังจะเกิดแต่ดีที่เต้ยังแก้สถานการณ์ได้ทัน เขาแจกยิ้มหวานให้ลูกค้าแล้วบอกสองคนนั้นสนิทกันหยอกกันรุนแรงจนเขาชิน ไม่มีอะไร ให้นั่งกินต่อได้เลย จากนั้นพี่ใหญ่อย่างเต้ก็เดินเข้ามาคั่นกลาง
“ลมอะไรพัดน้องรหัสกูมาถึงที่นี่ได้วะเนี่ย..” เต้มองที่มือแคปหิ้วถุงอะไรสักอย่างขณะที่เอสยืนส่ายหัวคล้ายคนกำลังหงุดหงิด
“เอาของมาคื -......
“ไม่มีอะไรครับพี่เต้ ไอ้เอสมันบอกว่ามันจะมาสั่งกาแฟกินผ่านมาแถวนี้พอดีเลยแวะ” แคปไม่ยอมให้เอสพูดจนจบ เขาชิงแทรกขึ้นมากลางทาง จะให้พี่ชายเขารู้ได้ยังไงว่าไอ้เหี้ยเอสมันเอาเสื้อผ้าเขามาส่งคืน เดี๋ยวเกิดเจอพี่ถามยุ่งยากขึ้นมาความลับแตกเขามิซวยตายห่าไปเลยเรอะ
“อ้าวแล้วเมื่อกี้เป็นเหี้ยไรกันเสียงดังโครมคราม จะมาซื้อกาแฟมึงต้องทำลายข้าวของร้านกูด้วยรึไงวะ”
“เปล่า เมื่อกี้สะดุดขาหมา ผมเลยชนเก้าอี้เข้านิดหน่อย..” เอสอมยิ้มกับคำตอบกวนตีนของตัวเองขณะที่แคปนั้นกำหมัดกัดฟันแน่น ท่องนะโมๆๆไม่รู้กี่สิบจบ เอสบอกเต้ว่าจะมาขอยืมหนังสืออะไรสักอย่างเพราะเมื่อคืนนั่งทำงานแล้วติดขัดอยู่ที่หัวข้อนั้น อยากจะได้ตัวอย่างจากเล่มที่รุ่นพี่เรียน เต้เลยบอกว่าเดี๋ยวจะเดินไปเอามาให้ ให้เอสรออยู่ที่นี่ แคปยืนจ้องหน้าไอ้แขกผู้มาเยือนอย่างไม่ไว้วางใจ ต้องเฝ้าเอาไว้ก่อนกลัวมันจะพูดอะไรให้พี่ชายเขาจับได้ พอรู้สึกตัวอีกทีคือเต้ตบเบา ๆ ลงที่บ่าแล้วบอกให้ไปชงกาแฟให้เอส เต้จะเดินไปที่บ้านเอาหนังสือ จะฝากถุงกลับไปเก็บไหม แคปรีบส่ายหัวบอกไม่ๆ เขาดูท่าทางหวงถุงใบนั้นมากจนเต้อดที่จะสงสัยไม่ได้
พอเห็นว่าเต้เดินกลับไปที่บ้านโดยตัดทะลุด้านหลังของร้าน แคปขยับมายืนรอรับออเดอร์อยู่ที่แคชเชียร์ เพราะนึกอะไรเด็ดๆออก เขากวักมือเรียกให้เอสเดินเข้ามา
“มึงเป็นลูกค้า กูจะขายให้ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่ากาแฟที่นี่อ่ะ แพงมากกกกกกกก จะสั่งไหมล่ะ” แคปเชิดหน้ายักคิ้วกะกวนตีนสุดขีด ขณะที่ลูกค้าอย่างเอสกลับชี้นิ้วไปที่กระดานรายการบนหัวแคป
“ขายเกินราคาผมฟ้องปวีณาได้นะครับ”
“ปวีณาบ้านมึงเหรอ คนล่ะเรื่องเลยห่า ตกลงจะสั่งไม่สั่ง”
“สั่งสิครับเมีย”
“ไอ้สั......” แคปอ้าปากกำลังจะด่าเจอเอสชี้หน้าบอกให้หยุด เขาเลยชูนิ้วกลางใส่พร้อมขยับริมฝีปากด่าคำว่าฟัคแทนไปแบบไร้เสียง แต่เอสทำท่าไม่สนใจเงยหน้ามองเมนูของร้านไปเรื่อย ๆ แคปยืนรอออเดอร์นานจนเบื่อเขายกมือขึ้นมากอดอก
“จะสั่งเหี้ยอะไรดีล่ะครับ คุณลูกค้า” แคปเน้นคำว่า'เหี้ย' กับคำว่า ‘คุณลูกค้า’ ได้เสแสร้งแบบสุดๆ มันตลกจนเอสนึกขำ เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายปั้นหน้ารับออเดอร์เขาแบบนั้น
“หื้ม? เพิ่งรู้นะว่าที่นี่ขายเหี้ย”
“อ้าวไอ้เวร พูดแบบนี้ก็สวยสิวะ ปากหมาอีกแล้วนะมึง” แคปเดือดขึ้นมาอีก เขาแทบกระโจนออกจากเคาน์เตอร์มาขย้ำคอเอส จนอีกคนต้องยกมือบอกโทษทีๆ นั่นแหละแคปจึงยอมถอย ลูกค้าสองสามรายที่นั่งอยู่ในร้านต่างหันมามอง แคปปั้นหน้ายิ้มโบกไม้โบกมือบอกไม่มีอะไรแค่หยอกกันเล่น จากนั้นหันมาจ้องหน้าเอสจนตาเขียวเส้นเลือดข้างขมับกระตุกปุ๊ดๆ
“จะแดกไหมกาแฟ ถ้าจะแดกก็ออเดอร์กับกูมา..” เขากัดฟันพูด พอมองเห็นว่าริมฝีปากมันขยับจิตใจดวงเล็กๆก็นึกไปถึงรสจูบเร่าร้อนของคืนนั้นขึ้นมาอีก บ้าเอ๊ย ตรง ๆ เลยนะว่าความรู้สึกยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเขาล้างแม่งเท่าไหร่ก็ไม่ออก เหี้ยที่สุด
“คาปูชิโน่ หนึ่งแก้ว” เอสตัดสินใจสั่งออกไป เขาเน้นคำว่าคาปูชิโน่ยิ้มๆ ซึ่งกวนตีนแคปได้ดีมากจริง ๆ แคปกดครื่องคิดเงินไปด้วย เหลือบตาขึ้นมองคนตรงหน้าแล้วเบะปากใส่
“จะเอาร้อนเหี้ยๆหรือเย็นสัสๆดีครับ คุณลูกค้า” เขาเน้นคำหยาบๆแบบเต็มที่อีกครั้ง สองคนจ้องหน้ากันและกันโดยไม่มีใครยอมลง จนกระทั่งเป็นเอสที่กลับส่ายหัวไม่ยอมตอบ เขารู้สึกว่าแคปพูดจาไม่เพราะเลยจริง ๆ อยากทำร้อนทำเย็นเขาก็ไม่สนแล้วกินได้หมด รอแค่พี่รหัสเขาเดินเอาหนังสือออกมาให้แค่นั้นจบ เอสนั่งลงที่โต๊ะดึงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋าเพราะมันสั่นเรียก พอเห็นว่าเป็นสายจากเมย์ที่เขาเพิ่งจะไปส่งเธอที่ห้อง เอสก็กดปิดเครื่องทิ้งทันที
“ถามว่าจะเอาร้อนหรือเย็น หูมึงหนวกหรือไงห๊ะ..” แคปเดินออกมาถามถึงโต๊ะ เอสยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงก่อนเงยหน้าขึ้นมอง สองคนจ้องกันอีกจนเอสหมั่นเขี้ยวคนดื้อรั้นที่นัยน์ตากร้าวมาก เขาใช้ความเร็วคว้าคอมันลงมาด้วยมือเพียงข้างเดียว ปลายจมูกสองคนแทบจะชนกัน แคปตกใจจนตาโตรีบผลักเอสออก
“ไอ้สัสทำเหี้ยอะไรของมึง นี่มันในร้านกูนะ..” มองซ้ายมองขวาแทบอยากจะร้องไห้ ดีที่ไม่มีใครเห็นถ้าเผื่อเมื่อกี้พี่ชายเขาเดินมาเห็นมีหวังเขาไม่ได้ตายดีแน่ ๆ
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง นอกร้านกูทำได้แบบนั้นใช่ไหมเมีย”
“ไอ้เหี้ยเอส มึงหยุดเรียกกูด้วยคำบ้าๆแบบนั้นได้ไหม เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้ากูเสียหายนะมึงรู้ไหม คนเขาได้เข้าใจผิดกันไปหมด” แคปตัดสินใจพูดร่ายยาวออกมาหงุดหงิดทุกครั้งที่โดนมันเรียกคำบ้า ๆ แบบนี้
“เข้าใจผิดอะไรกูพูดเรื่องจริง ก็มึงเป็นเมียกูแล้ว”
“กูไม่ใช่เมียมึง ไอ้ตัวเฮงซวย”
“ไม่ใช่ได้ยังไง มึงโดนกู ‘เอา’ ไปแล้ว คืนนั้น” แคปรีบเอามือปิดปากมันไว้แทบไม่ทันหันซ้ายหันขวาอีกหนกลัวใครจะมาได้ยิน เขาน่ะพูดกับมันแต่ละประโยคคือเบามากขณะที่ไอ้บ้าเอสพูดลอยหน้าลอยตาไม่ถนอมน้ำเสียงเลยสักนิด แคปงุ่นง่านแทบจะบ้า
“มึงใช้คำอื่นได้ไหมห๊ะ ‘เอา’ เหี้ยอะไรของมึง”
“พูดแบบไหนมันเหมือนเดิมนั่นแหละ มึงโดนกู ‘เสียบ’ ไปแล้ว คืนนั้นแบบนี้อ่ะเหรอ”
“ไอ้เหี้ยเอส! กูบอกว่าให้มึงพูดคำอื่น คำที่มันสุภาพกว่านี้ไอ้เลวไอ้ห่ารากไอ้สันดาน ไอ้ชั่ว..” แคปขู่ฟ่อด่าร่ายยาวทำเสียงลอดไรฟันเขาหวังว่าเอสจะกลัวและโกรธขึ้นเต็มที่แต่เปล่าเลยเมื่ออีกฝ่ายยังนั่งอมยิ้มส่ายหัว ทำหน้าเหมือนตลกท่าทางของเขาไปนั่น มันยิ่งทำให้แคปโมโห จะอ้าปากด่าอีกแต่เอสถอนหายใจยาวเหยียดออกมาก่อน
“ปากแบบมึงเนี่ย คงต้องพูดคำนี้ถึงจะดีสินะ...........มึงโดนกู ‘เย็-’ ไปแล้วคืนนั้น”
หน๊อยยยยยยยยยยยยยยยยย เข่าเล็กอ่อนลงจนแทบทรุดเมื่อฟังคำสุภาพจากคนที่นั่งกวนตีนอยู่ตรงหน้า แคปยืนกัดฟันไว้อาลัยให้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ เขาก้าวเข้าหามันพร้อมจิกหัวกระชากขึ้นมาแบบไม่เกรงใจเหี้ยอะไรใครอีกแล้ว เอสหลบทันหวุดหวิดคว้ากำปั้นเล็กไว้แล้วบิดแต่แคปไม่สนใจยกขาเตะเข้าที่ข้อพับเอสทันที สองคนกำลังสู้กันคล้ายๆว่าเอสจะเสียเปรียบ คนในร้านรีบลุกขึ้นก่อนพากันผลักบานประตูออกไป เอสหลบฝ่ามือแคปได้หวุดหวิดหลายทีมาก เขาคว้าเอวเล็กของอีกคนแล้วกอดไว้ไม่ให้ดิ้นได้ เสียงเก้าอี้ล้มโครมครามจนมิลล์พ่อครัวที่ง่วนอยู่กับอาหารรีบวิ่งออกมาดู แต่เจอเต้ที่เดินกลับจากบ้านมาทางด้านหลังแทรกตัวผ่านเขาเข้าไปก่อน
“ทำเหี้ยอะไรกันพวกมึง” เต้ตะคอกใส่ เขาเดินเข้าไปดึงน้องออกมาจากวงแขนแกร่งของเอส
“ตีกันอีกแล้วรึไง ดูซิลูกค้าหายหมด พวกมึงสองตัวนี่แย่จริง ๆ” พอแคปหลุดออกจากมือเอสได้ เขายืนรอจังหวะดี ๆ ที่เอสเผลอแล้วเตะเข้าที่หน้าขาหวังซ้ำแผลตอนที่ไปชกกันที่สนามมวยแล้วเอสพับลงไป แต่ครั้งนี้เอสไม่พลาดแล้วมือใหญ่คว้าขาแคปไว้ได้ทัน คนตัวเล็กกว่าจึงเซถลาจนต้องยึดลำตัวของเต้ไว้เพราะกลัวจะล้ม
“อ่ะ ไอ้เหี้ยกูจะล้ม” แคปหันไปด่าเอส แล้วร้องบอกให้ปล่อย เขาถีบขาออกไปจนเอสเหวี่ยงออก คนตัวเล้กแทบจะปลิวดีที่เต้ดึงเอาไว้ก่อน
“ไอ้แคป มึงไปหาเรื่องเขาเองใช่ไหมเนี่ย” เต้มองน้องชายอย่างต่อว่า เพราะครั้งนี่เขาเห็นกับตาว่าแคปเป็นฝ่ายยกขาขึ้นมาเตะก่อนจริง ๆ
“ก็มันอ่ะ มันพูดมากปากหมาอีกต่างหาก โดนจัดแค่นี้ยังน้อยไป พี่เต้ไปเข้าข้างมันทำไม”
“มันพูดอะไรไหนมึงบอกกูซิ ไอ้เอสมันพูดว่ามึงว่าอะไร” แคปหยุดชะงักอยู่แค่นั้น จะบ้ารึไงคำพูดเห้ๆแบบนั้นจะไปพูดให้พี่ชายฟังฆ่าให้ตายเขาไม่มีวันพูดออกมาแน่ ๆ มองไปที่เอสแล้วเห็นมันขยับยิ้มอีกแล้วเขายิ่งโมโหขึ้นมาอีก
“ตอบกูไม่ได้แสดงว่ามึงผิดจริง ๆ”
“พี่แม่ง...” แคปเซ็งจัดหน้างอไม่มีใครเข้าข้าง ไอ้เอสแม่งก็กวนตีนยั่วประสาท พี่เต้ก็อะไรก็ไม่รู้วู้... พอกำลังจะเดินเข้าไปที่หลังร้านเอสดันพูดขึ้นมาอีก
“อย่าลืมกาแฟกูนะ คาปูชิโน่ที่สั่งไปน่ะ” แคปหันมาเบะปากใส่พร้อมประเคนคำด่าแบบไร้เสียงร่ายยาว จนกระทั่งเต้โบกมือไล่ให้ไปชงกาแฟออกมาได้แล้วนั่นแหละถึงได้ยอมเดินเงียบเข้าไปที่หลังเคาน์เตอร์ เต้หันมาหาเอส เขาบอกให้อีกคนนั่งลงก่อนยื่นหนังสือเรียนส่งให้
“อ่ะนี่หนังสือแต่กูเองก็ต้องใช้คืนนี้เหมือนกัน มึงอ่านที่นี่ได้ป่ะล่ะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามกูได้”
“ผมต้องส่งรายงานวันจันทร์”
“ถ้างั้นก็มานั่งทำที่นี่ จะเอากลับไปคงไม่ได้กูคิดว่ามึงจะไม่เอากลับมาคืนกูวันนี้แน่ ๆ หอมึงกับที่นี่ไม่ใช่ใกล้ ๆ เพราะงั้นทำที่นี่แหละ มึงติดเครื่องมาป่ะ” เอสพยักหน้ารับ เขาเดินออกไปเอาอุปกรณ์ข้าวของในรถ หนังสือหนังหากองใหญ่กับโน๊ตบุคตัวเก่ง เลือกโต๊ะนั่งที่ติดกับปลั๊กไฟซึ่งมันบังเอิญมากจริง ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ โต๊ะที่แคปกางเครื่องเขาไว้ก่อนหน้านี้เช่นกัน เอสมองเห็นหน้าจอล๊อคสกรีนของเครือ่งข้างๆแล้วนึกขำ รูปแคปกับผู้หญิงในอ้อมกอด ทำหน้าตาท่าทางรักกันสุดขีด จะว่าไปเมียเขาแท้ ๆ ดันไปกอดกับผู้หญิงคนอื่นนี่มันตลกเป็นบ้า
“ยิ้มเหี้ยไรอยู่คนเดียวมึงบ้าไปแล้วรึไง..” แคปวางแก้วคาปูชิโน่เย็นแก้วใหญ่ลงให้ แรงจนจะกระฉอกออกมาด้านนอก เอสรีบหยิบกาแฟเย็นขึ้นดูด
“แดกให้อร่อยนะมึง กูทั้งชงทั้งแช่งนี่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะ อร่อยเหี้ยๆเลยใช่ไหมล่ะ”
“งั้นเหรอ ขอบคุณนะครับเมีย จะนั่งด้วยกันไหมล่ะ..”
“ไอ้สัส!” แคปด่าจบปุ๊ปเดินหนีเลย เรื่องอะไรจะรอให้ไอ้เห้นี่มันยิ้มแล้วคว้าคอเขาเข้าไปทำเรื่องทุเรศๆแบบนั้นอีก เอสได้แต่นั่งยิ้มส่ายหัว เขาตัดสินใจไม่กวนแคปอีกก้มลงสนใจกับหนังสือตรงหน้า เวลาผ่านไปได้แค่ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำลูกค้ากลุ่มใหม่ๆเริ่มทยอยกันเข้ามาแล้ว มันเยอะมากๆจนเอสเริ่มรู้สึกตัวว่าตอนนี้แคปกับเต้ยุ่งวุ่นวายกันน่าดู เอสลุกขึ้นเดินเข้าไปหาทันที
“กูช่วย” เขารออยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ รอจนแคปหันมาแล้ววางแก้วกาแฟลงกำลังจะร้องบอกให้เต้ที่ทั้งคิดเงินทั้งรับออเดอร์ทั้งช่วยชงสารพัดมารับเอากาแฟออกไปเสิร์ฟที่โต๊ะด้านนอก คือคนเยอะจนไม่มีที่ยืนรอ พวกเด็กๆมัธยมที่มารอเรียนรอบค่ำหรือรอบที่เพิ่งเลิก ก็ไปนั่งที่โซฟาหน้าร้านซึ่งเฮียโก้แกจัดที่จัดเอาไว้สำหรับเคลียร์คนและนั่งชมวิวเพื่อพักผ่อน
“โต๊ะไหน..” เอสถามขึ้น เขาหยิบเอาถาดมาวางทั้งสองแก้วลงแล้วยกขึ้นรอแคปบอก
“ข้างนอกน้องผู้หญิงเสื้อสีชมพูแก้วนี้ม๊อคค่าปั่น ส่วนน้องผู้หญิงผมสั้นเสื้อเขียวคนที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่น่ะเป็นแก้วนี้ช๊อโกแลตร้อนเพิ่มวิปครีม”
“เยี่ยม ดูล่ะเอียดจริงนะเมียกู หึ..” เอสโน้มตัวเข้าไปกระซิบเสียงแผ่ว แคปคิ้วกระตุกขึ้นมาทันทีจะร้องด่า เอสก็เดินถือถาดออกไปไกลโขแล้ว ยังมีคิวยาวเหยียดที่รอให้เขาชง ขณะที่เต้พอว่างจากเก็บตังค์ทอนตังค์ก็เดินเข้ามาช่วยแคปชงด้วย สองพี่น้องช่วยกันโดยที่มีเอสเป็นพนักงานเสิร์ฟจำเป็นให้
“แก้วนี้ก็ข้างนอกอีก เดินเยอะหน่อยนะมึงของน้องผู้หญิงผมยาวเสื้อลายสก็อตน่ะ” เต้วางแก้วคาราเมลเฟรบไซส์ใหญ่ลงให้ เอสพยักหน้าแล้วเดินรับเอาไปช่วยส่งให้เธอ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นเบา ๆ ทั้งเต้ทั้งแคปหันไปมองเอสถูกสาว ๆ รุมกักหน้ากักหลังจนเดินเข้ามาไม่ได้ ท่าทางจะขอไลน์ขอเบอร์กันแล้วเอสไม่ยอมให้แน่ ๆ เดือดร้อนเต้ต้องไปเอาตัวน้องรหัสกลับเข้ามา
“ถ้าอยากเจอเขาบ่อย ๆ ก็มาที่นี่อีกนะครับ”
“ค่าาาาาา...” สาว ๆ พร้อมใจกันตอบรับก่อนที่เต้จะดึงเอสเข้าร้าน ช่วงเวลายากลำบากผ่านพ้นไปแล้ว สองทุ่มถึงเวลาร้านปิดกว่าจะเคลียร์ทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จปาเข้าไปเกือบ ๆ สามทุ่ม พ่อครัวอย่างมิลล์ขอตัวกลับไปก่อนแล้ว
“โฮ้ยยยยย เหนื่อยฉิบหายเลย..” เต้สไลด์ตัวเองเหมือนจะนอนลงที่เก้าอี้เขาเหนื่อยมากพอกันกับแคป รายนั้นนอนเกาพุงอ้าปากหวอ กรนเสียงดังสนั่นลั่นหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว อาหารเย็นก็เพิ่งได้กินกันหลังปิดร้านขณะที่น้องชายฝาแฝดของพ่อเขา อาฟี่โทรมาบอกว่าวันนี้จะกลับดึกไม่ต้องรอให้นอนกันไปเลยเต้ตอบรับไปฟี่เลยขอคุยกับแคป พอบอกว่าแคปนอนหลับไปแล้วทางนั้นหัวเราะร่ากลับมา แล้วกำชับให้เขาดูน้องให้ดีพากลับไปนอนที่บ้าน ๆ เต้ก็เออๆๆไปเรื่อยแล้วบอกจะวางคุณอาดุเขานิดหน่อยแต่ก็ยอมวางสายลงไป เอสยืนมองสองพี่น้องที่หมดสภาพ เขาเดินเข้าไปนั่งทำงานที่ทำค้างไว้ตั้งแต่เย็นต่อ กำลังพลิกเปิดหน้าหนังสือแต่เต้เดินเข้ามาปิดหนังสือเล่มหนานั้นไว้ก่อน
“เดี๋ยวพวกกูต้องล๊อคร้านแล้ว มึงหอบข้าวของไปนั่งทำที่บ้านกูดีกว่าป่ะวะ..”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 19-02-2015 21:13:46
“เดี๋ยวพวกกูต้องล๊อคร้านแล้ว มึงหอบข้าวของไปนั่งทำที่บ้านกูดีกว่าป่ะวะ..”
“ผมค้างได้?” เอสเงยหน้าถาม เต้เลยตบลงที่ไหล่เขาเบา ๆ ก่อนเอ่ยขอบคุณ ยอมรับจริง ๆ วันนี้ถ้าหากไม่ได้เอสช่วย เขากับแคปคงจะเหนื่อยยิ่งกว่านี้เยอะ เพราะฉะนั้นให้ค้างคืนพักผ่อนที่นี่ไปเลยก็ไม่เลว มันจะดูใจร้ายเกินไปหน่อยถ้าจะให้ขับรถกลับไปอีกฟากของเมือง
“ตอบแทนที่มึงมาช่วยงานไง กูจะให้มึงค้างที่บ้านก็ได้หนึ่งคืน ทำรายงานของมึงให้เสร็จ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ ไป ไปเก็บของกัน” เต้เดินเข้าไปหอบ ๆ หนังสืออีกกองของน้องชายใส่อก ฝากเอสถือเครื่องคอมของแคปแล้วเดินเข้าไปปลุกน้อง รายนั้นโวยวายแล้วพลิกตัวหนีเต้เลยจัดการดึงแขนขึ้นมาพาดใส่บ่าแคปเดินเซไปเซมาหลับตาแล้วเดินไปเรื่อยๆสามคนเดินตัดด้านหลังเข้ามาถึงตัวบ้าน
“ไอ้แคปมึงเดินดีๆสิวะ อ่ะ มึงรับมันไว้ซิ กูล๊อคบ้านก่อน” เต้โยนแคปส่งให้เอสโดยไม่ทันได้ดูเลยว่าสองมือของน้องรหัสตัวเองถือโน๊ตบุ๊คสองเครื่องและหนังสืออีกกองใหญ่ ๆ หอบอยู่ที่อก และเพราะเอสไม่ได้ยื่นมือออกมารับแคปจึงร่วงกองลงที่พื้นอย่างช่วยไม่ได้ เอสทั้งขำทั้งสมน้ำหน้าเมื่อเจ้าตัวตกใจตื่นขึ้นมาแล้วโรงโอดโอยว่า เจ็บๆๆๆ แคปขยี้ตาก่อนลุกขึ้นยืนจะเดินเข้าบ้านแต่พอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาตาโตวีนขึ้นทันที
“ไอ้เหี้ย มึงเข้ามาบ้านกูทำไมห๊ะ..” พอตื่นถึงได้ก็โวยวาย เต้ล๊อครั้วเรียบร้อยเดินมาคว้าคอแล้วลากน้องตัวเองเดินเข้าไปข้างใน
“พี่เต้ให้มันเข้ามาทำไมอ่ะ รีบๆไล่กลับไปเลยเราจะได้พักผ่อนกัน เหนื่อยจะแย่ยังจะต้องมาเจอกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าอีกโคตรจะเซ็ง”
“น้อย ๆ หน่อยเจ้าแคป จะพูดอะไรดูหน้ากูด้วย วันนี้เอสมันจะนอนค้างที่นี่ กูชวนมันเอง”
“ค้างที่นี่!!!” แคปตาโตยิ่งกว่าเก่าร้องขึ้นดังลั่น
“ทำไม มึงมีปัญหาอะไรล่ะ”
“ไม่เอาผมไม่ยอม พี่ไล่มันกลับไปเดี๋ยวนี้เลย” แคปลุกขึ้นชี้ไล่ ขณะที่เอสกลับนั่งอมยิ้มเหมือนคนกลั้นขำ แคปจ้องอีกฝ่ายตาเขียว
“มึงยิ้มทำไม ห้ามยิ้ม ห้ามพูด ห้ามทุกๆอย่าง ทำได้อย่างเดียวคือกลับไปตอนนี้เลย”
“เรื่องดิ่ พี่รหัสกูบอกให้ค้างที่นี่ได้แล้วก็จะนอนค้างที่นี่แหละ เหนื่อยด้วยอยากจะอาบน้ำเสร็จแล้วจะได้นั่งทำงานต่อ” เอสขยับเสื้อทำท่าว่าร้อน แคปหมั่นไส้คว้าหมอนที่วางอยู่บนเก้าอี้ฟาดใส่เอสแบบแรงมากๆ จนเต้ตกใจ แต่เอสเร็วกว่าอยู่ดีเขาคว้าเอาหมอนใบนั้นเข้ามากอดไว้เลย ยักคิ้วท้าทายส่งไปเย้ยอีกคนให้หงุดหงิดจะขาดใจ
“พวกมึงนี่ตีกันตลอดจริง ๆ ให้ตายเหอะ กูรำคาญฉิบหายนอนห้องเดียวกันไปเลยนะ” เต้โมโหหนักเขาหอบเอาหนังสือกับเครื่องคอมที่เต้วางไว้ใส่อก เดินขึ้นไปที่ห้องแคปเปิดประตูแล้วโยนของทุกอย่างลงที่เตียง ก่อนตะโกนกลับลงมาว่าให้สองคนขึ้นมาอาบน้ำได้แล้ว เอสรีบเดินตามขึ้นไปขณะที่แคปยืนตัวสั่นด้วยความโมโห
“ผม-ไม่-ให้-ไอ้-เหี้ย-นั่น-ค้าง-ที่-ห้อง-ผม-เด็ด-ขาด!!” หลังอาบน้ำเสร็จ(แน่นอนว่าแคปขนเสื้อผ้ามาอาบน้ำที่ห้องเต้) เขาพยายามพูดกับพี่ชายผู้ซึ่งกำลังกางหนังสือเอารายงานขึ้นมาทำ แคปขยับผ้าเช็ดตัวที่พาดคอไว้ พูดชัดถ้อยชัดคำกับเต้ แต่คนฟังกลับส่ายหัว ช้าไปแล้วถ้าจะต้องมาไล่กันกลับในตอนนี้ เต้ถอนหายใจยาวเหยียดมองหน้าน้องชาย
“จะอะไรนักหนาวะแคปก็แค่แบ่ง ๆ ที่ให้มันนอนด้วย พวกมึงตีกันแบบนี้ลองนอนค้างด้วยกันสักคืนสองคืนกูรับรองเดี๋ยวมึงก็ดีกันได้เอง แล้วไอ้เอสมันก็จะมาทำรายงานกับกูไม่รู้จะเสร็จตอนไหน มึงกลับห้องแล้ววางใจเถอะเผลอๆมันอาจจะหลับอยู่ที่ห้องกูนี่ก็ได้..”
“ก็แล้วทำไมพี่ไม่ให้มันนอนกับพี่ที่ห้องนี่ไปเลยล่ะ..”
“ไม่ได้ๆ เดี๋ยวดึกๆกูคุยโทรศัพท์กับสาวๆมันได้ยินหมดกันพอดี”
“คนที่ซวยเลยตกมาที่ผม”
“แคป”
“งั้นก็ให้มันลงไปนอนห้องอาฟี่ดิ่”
“แบบนั้นได้ตายกันทั้งกูทั้งมึงแน่ อาฟี่เอาพวกเราตายเลย”
“งั้นให้มันไปนอนห้องรับแขก”
“เฮ้ออออ มึงไปไล่มันเอาเองเหอะ กูไม่รู้กูพูดไปแล้ว”
“พี่มันแย่ที่สุด”
“งั้นมึงก็ไปนอนที่ห้องอาฟี่ ยกห้องมึงให้มันหนึ่งวัน”
“เรื่องดิ..”
“ก็นั่นไง คืนเดียวน่า ใจกว้าง ๆ ใจร่ม ๆ กลับห้องไปนอนไป ถ้ามึงไม่อยากพูดกับมันก็ไม่ต้องพูด มึงจะบ่นมึงจะว่าก็ทำไปว่าแต่อย่าลุกขึ้นมาตีกันกลางดึกเป็นพอ”
“พี่มันแย่ที่สุด” พูดเน้นๆจนเต้ตวัดสายตามอง แคปเองก็จ้องตอบไปอย่างไม่มีกลัวเช่นกัน
ก๊อกๆๆ แกร๊กกกก กกก
เอสเปิดเข้ามาที่ห้องเต้ตามที่ชี้บอกกันไว้ก่อนแยกกันอาบน้ำ เขาหอบหนังสือในมือเข้ามากองลงที่โต๊ะญี่ปุ่นซึ่งเต้กางเตรียมไว้ให้ แคปลุกขึ้นยืนหน้าเหวี่ยงใส่คนเข้ามาใหม่ทันที เขาชี้ไม้ชี้มือออกคำสั่ง
“มึงทำที่นี่เสร็จแล้วก็นอนที่นี่แหละไม่ต้องเดินกลับไปที่ห้องกูนะ เพระว่ามึงจะเปิดเข้าไปไม่ได้แน่ ๆ กูจะล๊อคห้องไว้ อ้อ ไม่ต้องปลุกล่ะโซฟาข้างล่างก็มี เชิญนอนได้ตามสบาย” แคปเหยียดยิ้มเย้ยเหมือนคนเหนือกว่า เรื่องอะไรจะให้คนอย่างมันเข้าไปนอนด้วยกันง่าย ๆ เรื่องคืนนั้นยิ่งลบออกยากเย็นจะตอกย้ำตัวเองให้นอนข้าง ๆ กันอีกเพื่อ?? แต่พอเห็นเอสแบบมือออกเพื่อโชว์อะไรบางอย่าให้ดู เขาแทบลมจับ
“ไม่เป็นไร กูเอานี่ออกมาแล้ว” พวงกุญแจห้องรูปปลาโลมาสีฟ้าของเขาถูกเอสยึดเอาไว้ แคปกระโจนเข้าใส่ทันที แต่เขาคว้าลมเอาไว้ได้แทน
“ไอ้สัส เอาของกูคืนมา..”
“อ้าวๆๆๆๆ ไอ้แคปมึงบ้าอะไรเนี่ยกลับห้องไปกูบอกแล้วอย่าทะเลาะกันวู้ว..” เต้เข้าห้ามทัพ แคปรีบลุกขึ้นชี้หน้าเอสแล้วเดินหนีออกไปปึงปัง ทั้งโกรธพี่ชายทั้งเกลียดมัน ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเขาสักอย่างให้ตายเหอะ จู่ ๆ ได้ยินเสียงเอสตะโกนไล่หลังตามมา
“วันนี้มึงด่ากูสัสสามทีกูไม่ลืมนะ...” แคปหันขวับกลับไปมองทันที เอสยืนกอดอกพิงประตูอยู่ คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นอย่างกวนตีนก่อนเติมคำว่า ‘เมีย’ แบบไร้เสียงที่ท้ายประโยค
“ไอ้สัส!” แคปจอมรั้นยังตะโกนกลับมาอีก แน่ล่ะพี่เต้นั่งอยู่มันไม่กล้าเข้ามาคว้าคอเขาเข้าไปจูบแน่ ๆ ได้ยินแต่เสียงเอสหัวเราะร่วนกลับมา แคปเลยชี้หน้ามันอย่างเอาเรื่อง เอสนึกสนุกจึงเดินเข้าหา ยิ้มแล้วพูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน
“หึหึ สี่ครั้งจริงดิ?! เข้าไปแปรงฟันรอกูเลยไป..” พูดจบแม่งเลียริมฝีปากยั่ว แคปนี่สั่นเป็นเจ้าเข้า สันฝ่ามือฟาดผั๊วะลงที่หน้าเอสทันที ดีที่หลบทันได้หวุดหวิดแต่ถึงอย่างนั้นสันจมูกโด่งก็แทบจะร้าว แคปถอยห่างออกไปแล้วชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้สันดานเข้าไปทำงานของมึงต่อเลย ชั่ว ปัง!” เสียงประตูห้องแคปปิดลงแล้วดังมาก เต้ส่ายหัวอย่างระอา ตัดสินใจลุกออกมาเรียกเอสให้เข้าไปทำรายงานต่อ
“มึงก็ไปแกล้งมัน ไอ้แคปมันเดือดง่ายดูไม่รู้หรือไง” เขาสองคนต้องใช้หนังสือเล่มเดียวกันจึงทำไปพร้อม ๆ กันเลย
“แค่หยอกเล่นน่า..” เอสว่าอย่างไม่ใส่ใจ กำลังตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์
“หยอกได้ ตีกันได้ จะด่ากันแค่ไหนก็ได้ แต่อย่าทำให้มันร้องไห้ล่ะ ไม่งั้นกูเอามึงตายคาตีนแน่ ๆ บอกไว้ก่อน”
“หึหึ”
คืนนั้นเอสไขกุญแจห้องตอนตีสองนิดๆ ไฟในห้องดับมืดไปหมด บนที่นอนกลับมีก้อนผ้าห่มชิ้นโตๆม้วนกลมๆอยู่กลางเตียง แต่ทันทีที่เขาก้าวขาเข้าไป..
“อ่ะ เฮ้ย!! โครมมมมม!!! ” เอสสะดุดอะไรสักอย่างล้มกองลงไม่เป็นท่า เสียงหัวเราะร่วนแสนสะใจจากคนที่ตวัดผ้าห่มก้อนใหญ่เปิดออกมาดู แน่นอนว่าแคปวางกับดักเขาไว้แน่ ๆ คนตัวเล็กระโดดลุกจากเตียงไปกดเปิดไฟ ยืนตีคิ้วเย้ย
“555555555 ซุ่มซ่ามชะมัดเดินเหี้ยไรของมึง..” เอสส่ายหัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินผลักแคปให้หลีกทาง เขาทิ้งตัวนั่งลงที่เตียง
“เฮ้ยๆๆๆๆ ที่นอนมึงอยู่โน่น” แคปชี้ไปที่หน้าห้องน้ำ ฟูกผืนบางๆถูกปูวางไว้ให้ข้างๆพรมเช็ดเท้า แต่เอสมีเหรอจะสน เขามองหน้าแคปก่อนเอนตัวลงบนที่นอนหนานุ่ม แคปเดินเข้าไปจ้องหน้าทันที
“ลุก..”
“......” เอสเงียบไม่สนใจจะตอบหรือทำตาม เขาแค่ยกสองมือสอดรองใต้หัวแล้วหลับตาลง
“นี่มันที่นอนกู ลุกเลยไอ้เหี้ย ที่นอนมึงอยู่โน่นกูอุตส่าห์ปูไว้ให้หัดสำนึกบุญคุณซะบ้าง ลุกๆๆ” เสียงพ่นลมหายใจยาวเหยียดจากคนที่แกล้งหลับตานอนไปแล้ว เอสลืมตาขึ้นมาจ้องหน้าแคป
“ถ้ามึงยอมนอนลงเฉย ๆ กูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร แต่ถ้าหากมึงยังโวยวายไม่เลิก กูขึ้นๆมาจะมาโทษกันไม่ได้นะ”
“เหอะ มึงพูดอย่างกับเป็นเจ้าของห้องงั้นแหละ นี่มันห้องกูนะเว้ย แล้วนี่มันก็เตียงกูด้วย”
“ห้องเมียก็เหมือนห้องผัว ไว้วันหลังมึงไปนอนห้องกูบ้าง ห้องผัวจะได้เหมือนห้องเมีย แค่นี้ก็จบแล้ว”
“ไอ้สัส! มึงนี่มัน....” คำพูดถูกหยุดไว้แค่นั้นเมื่อแขนเล็กถูกกระชากอย่างแรงจนแคปเซถลาลงที่เตียง เอสสอดมือรับไว้ทั้งตัว
“อ่ะ....”
“ลิมิตกูมีแค่ห้าสัสมึงจำเอาไว้ด้วยก็ดี..” เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่า ก่อนที่เจ้าตัวจะคว้าต้นคอขาวเข้ามากดริมฝีปากบดเบียดลงไป แคปตกใจจนตาเหลือก
“อ่ะ....อื้อออ....ไอ้เอี้ยยยย อ่อยยยยยยยย..” เสียงเล็กพูดอู้อี้ไม่ได้ศัพท์ ทั้งดิ้นทั้งถีบแต่ก็วืดไปหมด กรามเล็กถูกบีบให้อ้าออกรับเรียวลิ้นร้อนที่สอดเข้าไปดูดดุน
ครั้งนี้เอสตั้งใจดูดแรงมากๆ เสียงจ๊วบดังขึ้นอย่างน่าละอายตอนที่เขาถอนริมฝีปากออกมา
“หึหึ แปรงฟันรอกูจริงดิ..” แคปเกลียดคำพูดและรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์แบบนี้ของมันที่สุด เสี้ยววินาทีของสายตาเขามองเห็นจังหวะ คว้าเอานาฬิกาปลุกที่หัวเตียง กะฟาดลงไปที่กบาลมันแบบเต็ม ๆ แต่เอสกลับคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ได้แบบหวุดหวิดเช่นกัน นาฬิกาเจ้ากรรมกลิ้งหล่นลงที่พื้นขลุกๆๆ
“เล่นแรงเหี้ยๆเลยนะมึง ยอมง่ายๆแบบวันนั้นมันจะเป็นไรมากไหม..” เอสกัดฟันพูด แคปเองก็ดิ้นจนหลุดลงมาเกือบทั้งตัว เอสเลยต้องปล่อยมือเพราะเจอลูกถีบแบบเน้น ๆ ถึงสองสามครั้ง
“เรื่องอะไรกูจะยอมมึงง่าย ๆ ไอ้สันดาน ไอ้คนชั่ว กูไม่ใช่ของตายเรื่องอะไรจะต้องยอมมึงด้วยห๊ะ!!” แคปไม่สนใจห่าเหี้ยอะไรแล้วเขาชี้หน้าแล้วร้องด่าเอสดังมาก ยกแขนขึ้นเช็ดๆถูๆริมฝีปากตัวเองอย่างรังเกียจ ก่อนเดินไปคว้าลูกบิดประตูแล้วกระชากเปิดออก แต่มือใหญ่และรวดเร็วมากของเอสกลับดึงแขนเล็กแล้วเหวี่ยงกลับเข้ามาอยู่ภายในอ้อมกอด เขากดจูบดูดดึงริมฝีปากประกบลงไปไม่ให้ทันได้ตั้งตัว แคปตกใจยกสองมือดันเข้าที่แผงอกกว้างขณะที่อีกฝ่ายกลับล๊อคต้นคอเขาไว้แล้วดูดลิ้นลงไปอย่างแรง
“ตายไหมทีนี้..” เอสถอนจูบออกแบบแรงมาก สองคนกัดฟันจ้องหน้ากันและกันชั่วขณะ ในที่สุดเป็นเอสที่ผละออก เขาเดินไปคว้าเอาหมอนแค่ใบเดียวเปิดประตูแล้วเดินลงบันไดไปนอนที่ด้านล่าง ทิ้งให้แคปยืนกำหมัดนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางห้องตัวเอง ริมฝีปากเล็กขบไว้จนเลือดจะซิบเพราะเสียงกระซิบบางอย่างในหัวใจที่เริ่มก่อกบฏ
Tbc.
o15วันนี้ตรุษจีนค่าาาา มีความสุขมากและมินขอให้ทุกคนมีความสุขเช่นกันนะคะ o15
恭喜发财 กงสี่ฟาไฉ (ขอให้ร่ำรวย)
万事如意 ว่านซื่อหยูอี้ (สมความปรารถนา)
财源广进 ไฉเหยียนกว่างจิ้น (เงินทองไหลมา)
年年有余 เหนียนเหนียนโหย่วหยวี๋ (เหลือกินเหลือใช้)
龙马精神 หลงหม่าจินเสิน (สุขภาพแข็งแรง)
好运年年เห่ายวิ่นเหนียนเหนียน (โชคดีตลอดไป)
四季平安 ซื่จี้ผิงอัน.......ปลอดภัยตลอดปี
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 19-02-2015 21:37:50
เอสทำดีมาก เริ่มหลบหลีกหมัดและเท้าของเมียคล่องขึ้นแล้ว
นับคำว่าเมียแทบไม่ไหว ฮ่าๆๆๆ :katai3:
ปล. เราชอบเพลงนี้มากค่ะ เป็นเพลงดังของพี่เค้าเลย
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 19-02-2015 22:21:18
มาได้ยาวสะใจมากค่ะ แอบสงสารเอส เมียเอสช่างแรงมากกก กลัวว่าสักวันเอสได้ช้ำในตายแน่ๆๆๆๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-02-2015 22:29:32
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 19-02-2015 22:32:29
ขอบคุณที่มาต่อค้าาาา รอตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 19-02-2015 23:04:48
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 19-02-2015 23:07:58
ชี้โพรงให้กระรอกเอส ดีค่ะดี ชูป้ายไฟรัวๆ 55555555
แคปนี่ดื้อมากกกกกกกกก ดื้อสุดๆ เอสต้องเอาเมียให้อยู่นะเว้ย
นึกว่าคืนนี้เค้าจะได้กันอีก เอสยอมออกไปนอนข้างนอกซะงั้น วู๊วววว
รอตอนต่อไปนะคะ เผื่อเอสจะแอบย่องกลับมานอนกับเมีย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 19-02-2015 23:18:53
อินค่ะอิน 555 เขียนดีค่ะสนุก รออ่านตอนพี่เอสใช้"ใจ"มัดใจน้องค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 19-02-2015 23:25:59
เพราะมีคำภาษาเหนือปนมาในเนื่อหาอ่ะไม่รูว่าจะมีใครสงกะสัยรึเปล่า :m20:
เช่น วรรคนี้ “เวลามึงเทไข่ลงไปอย่าเทสูงดิวะ กูบอกตั้งแต่เด็กแล้วไม่เคยจำเลยจริง ๆ นี่เวลาอยู่ห้องกับไอ้ปอถ้ากูทายไม่ผิด ปอมันต้องเป็นคนทำให้มึงกินทุก *คาบ* เลยใช่ไหมเนี่ย”
ทุกคาบ ภาษาเหนือแปลว่า ทุกมื้อ
#แซววันละนิดจิตแจ่มใส อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-02-2015 23:32:17
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 20-02-2015 00:07:45
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 20-02-2015 00:22:15
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 20-02-2015 10:12:17
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 20-02-2015 14:24:07
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 20-02-2015 15:03:55
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 20-02-2015 15:47:11
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 20-02-2015 17:25:50
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 20-02-2015 17:45:24
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 20-02-2015 19:33:57
ช่ายยยยย แคปปี้ต้องหัดขอบใจคุณปั๋วเยอะๆนะ ผัว S ๆ แบบนี้น่ะ หายากกกกกก หึหึหึ//อะไร
แอร๊ยยยยย ฟินเค่อะ ว่าแต่...ไรเนี่ย มาให้อยากแล้วก็จากไป ไม่ทำไรจริงดิ
อ๋อๆ พี่ชายเขาอยู่ ไม่กล้าทำสินะ แต่ว่า...แคปปี้ท่าทางชักจะติดใจเอสซี่แล้วสินะ หึหึหึหึหึ
โอ๊ยยยยยยย มาต่ออออออออออออ :z3:
//บ้าไปแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: 13 จ้าวนภา ที่ 20-02-2015 20:05:54
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 20-02-2015 20:31:37
ถ้ารู้ความจริงเอสตายแน่ๆเลย
น้องแคปเริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะสิ
เริ่มหัวข้อโดย: cbqx ที่ 20-02-2015 20:36:45
อยากเห็นแคปกับเอสหวานใส่กันบ้างงงงงง
แคปเริ่มหวั่นไหวบ้างยังงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Ysolip ที่ 20-02-2015 21:44:25
สองคนนี้กัดกันสนุกมาก 55 ตีกันจะตาย
ปริ่้มอ่ะ แคปเริ่มหวั่นไหวละ
อยากให้อาฟี่เจอกับเอสค่ะ จะเกิดอะไรไหมนะ?
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 20-02-2015 23:35:35
ถ้าแคปต้องมีซะมีอย่างเป็นทางการขึ้นมา ยกให้พี่เต้เป็นผู้สนับสนุนหลักเลยนะเนี่ย 555
เอะอะจูบๆ รับผิดชอบด้วยนะเฟร่ยเอสสร
เริ่มหัวข้อโดย: Brow_Ney ที่ 21-02-2015 10:38:21
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 21-02-2015 15:01:04
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 22-02-2015 08:00:16
แต่แอบเชียร์ให้เอสหึงแคปบ่อยๆๆๆน่านุก คิกๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 22-02-2015 08:54:02
เริ่มหัวข้อโดย: yunchun ที่ 22-02-2015 22:04:31
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 22-02-2015 22:44:47
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 22-02-2015 23:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 24-02-2015 01:39:23
เอสก็ยังคงขึ้นเมียลงเมีย ส่วนแคปเขิน?แรงไปไหน
อยากไปร้านกาแฟที่เต็มไปด้วยคนหล่อ อิอิ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 24-02-2015 02:01:16
เจอกันทีดูดเดือดดดดตัลลอดด 55
แต่ชอบบบ..แบบว่าชอบคู่นี้อ่ะรู้ยัง!!
แหล่วๆๆ..แอบมีคนหวั่นไหวไรงี้ o18
สงสัยแคปจะติดใจลิ้น เอ้ยยย..ติดใจจูบ
ของเอสสซะแล้วววว หุ หุ เด่ววมีเฮฮฮฮ
งานนี้ต้องดุเดือดกว่าเดิมมม (รึเปล่า) 555
รอตอนต่อไปอยู่น๊าาาา ^.^
ปล.ร้านกาแฟน่ารักอ่ะ อยากไปบ้างไรบ้าง
แบบว่า...มีแต่ผุ้ชายยยยย(หล่อ)อ่ะ รักเลออออ
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 24-02-2015 10:00:17
ซาดิส
:katai1: :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 24-02-2015 22:16:17
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 24-02-2015 23:15:19
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-02-2015 19:20:42
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 25-02-2015 20:05:16
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 25-02-2015 21:08:06
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-02-2015 21:13:20
https://www.youtube.com/v/dDxrjmc-Jz8
[VII]
“เรื่องอะไรกูจะยอมมึงง่าย ๆ ไอ้สันดาน ไอ้คนชั่ว กูไม่ใช่ของตายเรื่องอะไรจะต้องยอมมึงด้วยห๊ะ!!” แคปไม่สนใจห่าเหี้ยอะไรแล้วเขาชี้หน้าแล้วร้องด่าเอสดังมาก ยกแขนขึ้นเช็ดๆถูๆริมฝีปากตัวเองอย่างรังเกียจ ก่อนเดินไปคว้าลูกบิดประตูแล้วกระชากเปิดออก แต่มือใหญ่และรวดเร็วมากของเอสกลับดึงแขนเล็กเหวี่ยงกลับเข้ามาอยู่ภายในอ้อมกอด เขากดจูบดูดดึงริมฝีปากประกบลงไปไม่ให้ทันได้ตั้งตัว แคปตกใจยกสองมือดันเข้าที่แผงอกกว้างขณะที่อีกฝ่ายกลับล๊อคต้นคอเขาไว้แล้วดูดลิ้นลงไปอย่างแรง
“ตายไหมทีนี้..” เอสถอนจูบออกแบบแรงมาก สองคนกัดฟันจ้องหน้ากันและกันชั่วขณะ ในที่สุดเป็นคนตัวสูงกว่าที่ผละออก เขาเดินไปคว้าเอาหมอนแค่ใบเดียวเปิดประตูแล้วเดินลงบันไดไปนอนที่ด้านล่าง ทิ้งให้แคปยืนกำหมัดนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางห้อง ริมฝีปากเล็กขบไว้จนเลือดจะซิบเพราะเสียงกระซิบบางอย่างในหัวใจที่เริ่มก่อกบฏ
“บ้าเอ๊ย!!” แคปสถบอย่างหงุดหงิด เดินมาทิ้งตัวนั่งลงที่เตียง สองมือกุมขมับก่อนที่จะเลื่อนขึ้นไปเสยหัวอย่างลวกๆ เขาหงุดหงิดจนแทบจะบ้า หันมองที่นอนตัวเองก็นึกถึงเรื่องที่โดนไอ้บ้านั่นดึงเข้าไปกอดแล้วบดขยี้ด้วยจูบ ใจเขาสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างไม่รู้ว่าทำไม ทุกครั้งที่แคปรู้สึกได้หลังจากโดนอีกฝ่ายฝืนให้จูบก็คือโกรธ โกรธมากๆ แต่ครั้งนี้มันกลับมีบางอย่างที่แตกต่างออกไป ใจเขาสั่นขึ้นมา มันสั่นไหวและตื่นเต้นยิ่งกว่าเวลาที่เขาจูบกับผู้หญิงคนหนึ่งเสียอีก แคปส่ายหัวไล่ความรู้สึกเพี้ยนๆ ฝ่ามือเย็นเฉียบถูเข้าด้วยกัน อุณหภูมิในห้องเย็นมากแต่มือของเขากลับชุ่มไปด้วยเหงื่อ มองซ้ายมองขวาหาซองบุหรี่ เขาคว้าทั้งซองทั้งไฟออกไปยืนจุดสูบอยู่ที่ระเบียง
กลุ่มควันสีขาวรูปร่างแปลกตาค่อย ๆ ถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากที่เผยอขึ้นเล็กๆ แคปทอดสายตาปล่อยอารมณ์ไปกับบรรยากาศดึกๆราวตีสามยามค่ำคืน กระแสลมเอื่อยพัดโกรกเอาเส้นผมสีอ่อนปลิวระใบหน้าขาวเนียน ทว่ากลับมีเงาของใครอีกคนที่ด้านล่างปรากฏอยู่ในดวงตากลมคู่นั้น
แคปจ้องมองคนที่ยืนดูดบุหรี่เงียบ ๆ อยู่ที่สนามหญ้า นึกโทษโชคชะตาหรืออะไรบางอย่างที่ทำให้เขาโชคร้ายและซวยสุดๆเมื่อเจอกับคนอย่างมัน เรื่องราวในค่ำคืนนั้นพลันปรากฏเด่นชัดขึ้นมาในห้วงความคิดเขาอีกครั้ง ความรู้สึกหวามไหวยังคงติดแน่นอยู่แถว ๆ ริมฝีปากแม้กระทั่งผิวกายไม่เลือนหาย แคปไม่ใช่คนบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนที่เขาเคยมีความสัมพันธ์มา กลับไม่มีใครคนไหนที่ให้ความรู้สึกแบบเดียวกันกับที่เขาโดนไอ้บ้านั่นดึงเข้าไปบดขยี้แม้แต่คนเดียว
ยิ่งนึกยิ่งรู้สึกโมโห บางทีอาจเพราะเอสเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เคยทำแบบนี้กับเขา แคปเฝ้าบอกตัวเองว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนอกจากความโกรธ ที่หัวใจสั่นผิดปกตินั่นก็คือโกรธ โกรธมาก และโกรธมากๆ แคปข่มตาลงพร้อมสบถในคออย่างรับความรู้สึกในใจตัวเองไม่ได้ เมื่อมันร้องลั่นว่าไม่ใช่แค่โกรธแต่มันคืออะไรบางอย่างที่อ่อนไหวมากกว่านั้น แคปยกมือนวดขมับ มองเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านล่างเดินเข้าบ้านไปแล้ว
บุหรี่มวนทีสองถูกจุดขึ้นอีก มือเรียวคีบมันไว้อยู่อย่างนั้น เขามองดูปลายมวนที่มอดไหม้ลงไปเรื่อย ๆ กับเข็มนาฬิกาที่ยังคงเดินหน้าต่อไป เถ้าบุหรี่ตกลงไปเรื่อยๆ จนจะหมดมวนทั้งที่ยังไม่ได้ยกขึ้นมาสูบเลยด้วยซ้ำ แคปถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆหนึ่งทีก่อนทิ้งก้นบุหรี่ที่เหลือลง แล้วตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปคว้าเอาผ้าห่มกับหมอนหอบลงไปที่ด้านล่าง
ไม่ใช่ว่าเขาพิศวาสอยากตามมันลงมาหรอกนะ แต่ว่าตอนนี้ตีสามกว่าแล้ว อีกไม่นานอาฟี่ต้องกลับมา แล้วถ้าเกิดเห็นว่าไอ้คนบ้าแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้นอนหลับอยู่ในบ้าน ไม่ใครก็ใครได้เจ็บตัวกันไปข้างแน่ ๆ แคปย่องลงมาให้เงียบเชียบที่สุด ชะเง้อคอมองไปที่โซฟาเห็นเอสนอนหลับตานิ่งอยู่บนนั้น เขามองซ้ายมองขวาตัดสินใจทิ้งตัวนั่งลงไม่ใกล้ไม่ไกลพิงผนังเอาไว้ บ้าเอ๊ย ทำไมเขาต้องมานั่งเฝ้าไอ้เห้นี่ด้วยวะ หนาวก็หนาว แอร์เสือกเปิดไว้เย็นฉิบหายเลย แคปกระชับผ้าห่มขึ้นมาจนถึงคอ เขาไม่มีทางนอนลงเด็ดขาด เผื่ออาฟี่เข้ามาทุกอย่างจะได้ทันการณ์ ดวงตากลมโตพยายามเบิกไว้ไม่ยอมให้หลับ กลางดึกที่เงียบสงัด ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของไอ้คนที่นอนนิ่งเรียบร้อยอยู่ตรงนั้น แคปเริ่มคอตกสัปหงกหลายต่อหลายครั้ง จนถึงที่สุด เขาเผลอหลับลงไปแล้วจริง ๆ
เสียงยามตีบอกเวลาดังขึ้นสี่ครั้ง คละกับเสียงพ่นลมหายใจที่ดังขึ้นกว่าปกติบอกให้คนที่นอนหลับตานิ่งอยู่รู้ว่าใครบางคนตรงนั้นหลับไปแล้ว เอสนอนมองคนที่นั่งหลับสัปหงกแล้วก็นึกขำ
“อยู่เงียบๆแบบนี้น่ารักกว่าตอนที่พ่นคำหยาบคายตั้งเยอะ รู้ตัวบ้างป่ะเนี่ย..”
เอสพึมพำส่ายหัว เขาข่มตาลงอีกครั้งแต่ทำอย่างไรก็หลับไม่ลง สายตาโฟกัสอยู่แต่ไอ้เจ้าของบ้านจอมรั้น เอสลุกขึ้นถอนหายใจยาวเหยียด ไม่รู้เรื่องบ้าบออะไรที่ทำให้เขาตัดสินใจลุกเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ มือใหญ่สอดเข้าใต้ต้นคอแล้วดึงศีรษะเล็กให้ซบลงมา คนตื่นยากอย่างแคปงัวเงียนิดๆ เอสกระชับผ้าห่มนวมผืนหนาห่มให้ดีๆจนชิดอก หาวหวอดออกมาหนึ่งครั้ง ก่อนพึมพำเสียงแผ่ว
“อย่าตื่นขึ้นมาแล้วแดกหัวกูลงไปนะมึง ดุเหี้ยๆเลย..”
.
.
ตีห้ากว่าๆ ยังไม่ทันจะเช้าดี ฟี่จอดรถลงได้คว้ากระป๋องโค้กเย็นเฉียบที่ยังดื่มไม่หมดติดมือลงมาด้วยเขาเดินผิวปากอารมณ์ดีเปิดรั้วเข้าบ้าน เอะใจนิดหน่อยตอนที่เห็นผ้าใบคู่ใหญ่ของใครบางคน จอดอยู่ที่ชั้นข้างประตู สัญชาตญาณตำรวจบางครั้งก็ทำให้จับผิดอะไรๆไปเสียทุกเรื่อง ส่ายหัวเหนื่อยหน่ายกับความช่างสังเกตของตัวเอง บางทีอาจเป็นเจ้าเต้ที่ถอยรองเท้าใหม่เอี่ยมยี่ห้อดังแบบนี้ออกมาใส่เล่น ข้าง ๆ กันมีอาดิดาสสีดำคู่เก่งของเจ้าแคปที่เขาเพิ่งถอยออกมาให้เมื่อสองเดือนที่แล้ว ฟี่ระบายรอยยิ้มบาง เมื่อนึกถึงว่าหลานชายแต่ล่ะคนตอนนี้โตขึ้นมากมายแล้วจริง ๆ อีกหน่อยคงจะพาสาว ๆ มาบ้านแนะนำให้เขากับโก้รู้จักแน่ ๆ คนเป็นอาอย่างเขาจะเตรียมอะไรไว้ต้อนรับหลานสะใภ้ถึงจะเหมาะสมกันนะ
แต่ทันทีที่ก้าวขาเข้าบ้าน บางสิ่งบางอย่างในหัวฟี่กระตุกวูบ เขาถึงกับสตั๊นไปหลายวิ เมื่อมองเห็นแคปกับใครสักคนนั่งหลับหัวพิงกันและกันอยู่หน้าทีวี ฟี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ๆ ก่อนเดินเข้าไปใกล้ใช้เท้าเขี่ย ๆ หลานชายตัวเองแล้วพูดเสียงดุดัน
“เฮ้ย ๆๆๆๆ ตื่นๆๆๆ!!” เขาเอากระป๋องโค้กเย็น ๆ นาบลงไปที่แก้มนิ่มของแคปจนคนนั่งหลับลึกถึงกับสะดุ้งโหยง
“อาฟี่!!!”แคปตาโต
“ตกใจอะไรนักหนา..” กระป๋องโค้กเปล่าในมือถูกโยนครั้งเดียวลงถังขยะที่วางอยู่มุมสุดของห้องอย่างแม่นยำ ก่อนที่เจ้าตัวจะกอดอกจ้องหน้ากับคนข้าง ๆแคป ที่ตอนนี้ลืมตาขึ้นมาเงยสบกับดวงตาคมกริบราวกับใบมีด
“เฮ้ย!!!!!” เสียงไอ้เจ้าตัวดีสะดุ้งตาแทบเหลือกเมื่อมองไปตามสายตาของคุณอาแล้วพบว่า คนที่นั่งอยู่ข้างกันกับเขาจนไหล่ชิดกันคือไอ้เอส แคปผลักมันออกห่างจนสุดแรง คือรุนแรงจนคนตัวโตเลื่อนไถลออกไปอัตโนมัติราวๆสองเมตร ใบหน้าหล่อเหลาแทบคว่ำลงกับพื้นเพราะว่าเพิ่งตื่นจึงตั้งตัวรับมือแคปไม่ทัน
“ทำเหี้ยไรของมึง มือหนักเป็นบ้าเลย..” เอสหันมาโวย ยกมือทุบๆนวดๆไหล่ด้วยความเมื่อยเพราะโดนคนหลับพิงไว้เป็นชั่วโมง
“ก็แล้วมึงมานั่งเหี้ยไรอยู่แถวนี้ล่ะวะห๊ะ..” แคปสวนขึ้นทันทีแบบไม่ยอมแพ้ เขารีบลุกขึ้นยืน มีเสียงดังตึงๆๆๆมาจากราวบันไดเรียกให้ทุกคนหันไปมองเป็นจุดเดียว เต้วิ่งหน้าตั้งลงมา
“อาฟี่กลับมาแล้วเหรอครับ” เต้ร้องทักไปตามมารยาท เขาพยักหน้าเรียกเอสให้ลุกขึ้น แนะนำและบอกถึงเรื่องราวคร่าว ๆ ว่าทำไมน้องรหัสเขาถึงมาค้างที่บ้านได้
“สวัสดีครับ” เอสยกมือไหว้สวัสดี ฟี่พยักหน้ารับก่อนเดินเข้าไปตบลงที่บ่าของเอสแรงๆสองทีแล้วบีบ
“มึงคงเป็นน้องรหัสลาเต้ที่สนิทกับเจ้าคาปูมากๆเลยสินะถึงได้นั่งหลับหัวชนกันอยู่แบบนั้น”
เสียงกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ๆ ดังมาจากไม่ใครก็ใครสักคน เมื่อบรรยากาศมาคุเริ่มคืบคลาน ฟี่กับเอสยืนจ้องหน้ากันใกล้มากๆ ดวงตาคมกริบสองดวงจ้องกันอย่างไม่คิดจะลดละ ขณะที่แคปมือเย็นเฉียบเต้กลับนึกคำแก้ตัวคร่าว ๆบางอย่างออก เขากำลังจะก้าวเข้าไปอธิบายแทน แต่เสียงทุ้มของเอสกลับดังแทรกขึ้น
“ผมไม่อยากรบกวนแคปเลยลงมานอนที่ด้านล่าง แคปคงกลัวว่าถ้าคุณมาแล้วจะตกใจที่เห็นว่าผมนอนอยู่ เขาเลยลงมาดูหนังรอ เราดูหนังผีกันแล้วแคปก็กลัวมาก สุดท้ายนั่งเบียดๆกันจนหลับไปตอนไหนผมเองก็ไม่รู้สึกตัวเลยครับ” เอสจำเป็นต้องโกหกเป็นตุเป็นตะ ขณะที่ฟี่นั้นถึงกับพ่นขำเมื่อได้ยินว่าแคปกลัวผีมาก ข้อมูลนี้เอสเดาได้แม่นยำมากจริง ๆ ฟี่ปล่อยมือออกจากบ่าเอส เขาเดินเข้าไปผลักหัวแคปเบา ๆ หนึ่งที
“มึงนี่มันนิสัยเดิมไม่เปลี่ยนจริง ๆ นะ รู้ว่าตัวเองกลัวแต่ก็ชอบซื้อมาดูเสียจริง ไอ้แผ่นหนังผีอะไรของมึงเนี่ย”
ฟี่หาวออกมาหวอดใหญ่ ตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรมากทั้งนั้น เอสก็แค่น้องรหัสเต้และเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับหลานชายของเขา ดูๆไปแล้วท่าทางจะสนิทสนมกับเจ้าแคปมากกว่าเต้เสียอีก แววตาแน่วแน่ หน้าตาใช้ได้บุคลิกนิ่ง ๆ ถึงจะเจาะหูข้างเดียวใส่จิวเพชรเม็ดเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไร ที่สำคัญกล้าพูดจากับเขาตรง ๆ
“ใจกล้าดีนะมึง น้อยคนนักนะจะกล้าต่อปากต่อคำกับกูแบบนี้ หึหึ วันหลังค่อยมากินข้าวด้วยกัน ตอนนี้ไม่ไหวแล้วง่วงฉิบหายเลย กูเข้านอนก่อนนะส่งเพื่อนกลับบ้านให้เรียบร้อยด้วยหรือไม่งั้นก็นอนต่อ สาย ๆ เดี๋ยวพาออกไปหาไรกินกัน” ฟี่เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตราคาแพงออกทีล่ะเม็ดๆ เป็นเวลาเดียวกับโทรศัพท์มือถือเขาดังขึ้น ดูท่าคุณอาสุดหล่อจะหัวเสียหงุดหงิดกับใครสักคนในสายจนแทบจะถีบกำแพงบ้านทะลุ คุยได้สักพักฟี่ก็เดินหลับตาโซซัดโซเซเลี้ยวเข้าห้องนอนตัวเองไป
เต้ถอนหายใจออกมาอย่างแรง มองหน้าแคปกับเอสสลับกัน คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว ตกลงว่าสองคนมันนั่งดูหนังผีด้วยกันจริงดิ??
“ไอ้เอสมึงจะนอนต่ออีกหน่อยก็ได้นะ เดี๋ยวสาย ๆ ตื่นมาแล้วค่อยกลับ ไม่งั้นถ้ามึงไม่กลัวอาฟี่ของพวกกูก็รอไปกินข้าวพร้อมกัน” เขาบอกเอสเมื่อเห็นอีกฝ่ายยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เอสกำลังจะอ้าปากตอบแต่แคปดันแทรกขึ้นก่อน
“แต่กูว่ารีบกลับไปเหอะ ตอนนี้เลยยิ่งดี ไม่ไปส่งนะเดินมาเองได้ก็เชิญเดินออกไปเองด้วย”
“อ่ะหือไอ้แคป น้องกูนี่วู๊ว พวกมึงแม่งทะเลาะกันได้ทั้งปี กูไม่สนละขึ้นนอนก่อนล่ะ..” เต้ว่าแล้วส่ายหัว เขาเดินขึ้นห้องตัวเองปิดประตูเสียงดัง เอสหันมาจ้องคนข้าง ๆ
“ปากดีจริง ๆ นะ ลองมาจูบรับรุ่งอรุณกันสักหน่อยเป็นไง หืม..” เขากระชากร่างเล็กเข้าหา อีกฝ่ายถึงกับตัวปลิวหวือชนเข้ากับแผงอกแกร่ง แคปตกใจจนหน้าซีด เมื่อปลายจมูกโด่งของเขากับมันแทบจะชิดกัน
“ไอ้เหี้ยเอส มึงอย่า..” แคปกัดฟันห้าม ขณะที่เอสยังคงยิ้มยั่วทำท่าจะดึงอีกฝ่ายเข้ามาบดบี้ริมฝีปากลูกเดียว
“เรียกกูว่าผัวก่อน..”
“มึงฝันไปดิ่..” จบคำแคปเอสรั้งเอวเล็กเข้าหาตัวเขาจนชิด แคปดันจนสุดแรงในที่สุดถูกอีกฝ่ายรวบไว้ได้แล้วกดไหล่เล็กลงจนแผ่นหลังบางชนิดผนัง
“ไอ้เหี้ย อากูนอนอยู่มึงถอยออกไปเลยนะ..” แคปดิ้น ทั้งขู่ทั้งว่าสารพัด แต่น้ำเสียงที่ใช้กลับเบามากคงกลัวใครจะมาได้ยิน เอสนึกขำอยู่ในใจ ใครว่าเขาจะบ้าทำอะไรแบบนั้น ก็แค่เห็นอีกฝ่ายท่าทางโกรธดิ้นไม่พอใจ เขารู้สึกว่ามันช่างตลกมากจริง ๆ
จริงไหมนะที่เขาว่ากันว่าถ้าเราชอบใคร เรามักจะแกล้งคนๆนั้นให้ร้องไห้จากนั้นค่อยดึงเข้าหาแล้วจับมาจูบปลอบใจ ...แต่ว่า เจ้าตัวรั้นที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาแกล้งให้ตายมันก็คงไม่ร้องไห้ออกมาแน่ ๆ
ปลายจมูกโด่งเฉียดผ่านแก้มนุ่มเบา ๆ ไปหนึ่งที แคปตกใจตาโต “ไอ้สัส! ถ้ามึงเงี่ยนนักกลับไปหาเมียมึงเลยไป ป่านนี้ไม่ใช่ว่านอนรอจนเหี่ยวแห้งคาเตียงไปแล้วหรือไงห๊ะ ไอ้บ้า..” จะด่าแรง ๆ ก็ด่าไม่ได้ ได้แต่กัดฟันว่า แคปนี่อกแทบจะระเบิด เขาฟาดผั๊วะๆลงที่หลังเอส จนฝ่ายนั้นจำต้องรวบสองมือเล็กเก็บไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียวแต่แคปก็ยังดิ้น
“เมียไหน..” เอสถามหน้าซื่อ มือใหญ่รวบสองมือเล็กได้สำเร็จ
“ก็น้องคนที่โทรมาแล้วมึงตัดสายเขาตลอดนั่นยังไงล่ะวะ ได้แล้วก็เบื่อ ผู้ชายก็งี้ทั้งปี ปล่อยกูสักทีสิวะ ฮึ่ยยยย..” แคปดิ้น พร้อมพูดแดกดัน แต่ยิ่งดิ้นยิ่งโดนกอดแน่นมาก
“แล้วมึงไม่ใช่ผู้ชาย?” เอสเถียงกลับ
“ไอ้เหี้ย อย่าเอาตัวเองมาเปรียบกับกูนะ กูกำลังพูดถึงมึงกับผู้หญิงของมึงอยู่เว้ย”
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยได้เข้าห้องกูทั้งนั้น..”
“ไอ้สัส กูเชื่อมึงเหรอ ไม่ได้ปัญญาอ่อนนิ จะเคยเข้าหรือไม่เคยเข้าไม่เกี่ยวอะไรกับกูเลยสักนิด มึงปล่อยได้แล้วเชี่ย”
“มึงเสียงดังไปแล้ว”
“เรื่อง-ของ-กู” แคปขยับปากแบบเน้น ๆ แต่คราวนี้ไม่มีเสียง มันตลกจนเอสนึกขำ
“หึงป่ะเนี่ย จู่ ๆ พูดเรื่องผู้หญิงของกูขึ้นมาทำไม..”
“หึงบ้านมึงสิ” แคปสวนกลับตาเหลือกใส่ เอสหัวเราะหึหึ
“หึงก็บอกหึงดิ่วะ หรือว่าวิธีการด่ากราดแบบนี้เป็นการบอกรักของมึงงั้นดิ่”
“บอกรักบ้านมึงสิ..” อีกครั้งที่แคปหันไปทำตาเหลือกใส่ คำพูดบ้า ๆ จากปากของเอสทำเอาเขาหงุดหงิดแบบฉิบหายเลย
“กูจะกลับแล้วนะ” เอสว่ายิ้ม ๆ ริมฝีปากเผยอโชว์ฟันกระต่ายนิดๆดูมีเสน่ห์มาก แคปคิ้วกระตุกเมื่อสังเกตเห็นแบบใกล้ ๆ เขารีบเอามือที่เพิ่งหลุดจากพันธนาการขึ้นไปปิดปากมันไว้แล้วบอกให้หุบ
“เพี๊ยะ!” เสียงสันฝ่ามือฟาดเข้าที่ริมฝีปากหยัก เอสรวบมือเล็กนั้นไว้อีกครั้ง อยู่กับแคปเขาต้องระมัดระวังตัวมากจริง ๆ เขียวไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว
“นิ่ง ๆ สิวะ กูบอกว่ากูจะกลับแล้ว”
“ดีมาก มึงควรคิดได้นานแล้ว ปล่อยกู...โอ๊ยยยย ปล่อยสิวะ....”
“ดิ้นมากๆยิ่งโดนกอดแน่น ข้อนี้มึงก็ควรจะคิดได้นานแล้วเหมือนกัน”
“ไอ้สัส”
“สามสัสแล้ว..”
“..อึ่กก...” แคปด่าต่อไม่ออก กัดปากตัวเองแน่นจนสั่น อยู่กับไอ้บ้าเอส ทำเอาเขาอกแทบระเบิดเพราะไม่ได้ดั่งใจ “รีบๆกลับไป” เขาได้แต่กัดฟันพูด
“มึงกลับห้องวันไหน” เอสถามจ้องหน้า
“เรื่องของกู” แคปเชิดปากใส่
“ไม่บอก กูไม่กลับ”
“วันนี้ ค่ำๆ” แคปรีบบอกออกมาทันที ขณะที่เอสปล่อยตัวเขาออกมาจากอ้อมกอดที่รวบรัดแล้ว
“กูจะให้มึงเลือก จะให้กูไปหาหรือมึงจะไปหากู..”
“หมายความว่ายังไง..”
“.........”
แคปจ้องมองคนพูดจนคิ้วขมวด คำพูดเอสทำเอาเขางงแดกไม่เข้าใจ แต่เอสกลับไม่ยอมพูดหรือตอบอะไร ร่างสูงใหญ่ก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่แถวๆพื้นตรงที่นั่งหลับพิงกันเมื่อครู่กับพวงกุญแจที่วางอยู่ด้วยกัน เขาเดินออกไปสวมรองเท้าผ้าใบที่หน้าประตู
“จำห้องกูได้ไหม คอนโดตรงข้ามร้านที่เราไปนั่งกินเหล้ากันวันนั้น ห้อง 3933 กูจะบอก รปภ. ไว้”
“แล้วทำไมกูต้องไปหามึง..” แคปทำน้ำเสียงจริงจังสุดขีด เขาเดินตามมันออกมาที่หน้าประตูก็บุญโขอย่าหวังว่าจะเดินไปส่งจนถึงรั้ว แต่เอสกลับคว้าเอาแขนเล็กแล้วดึงให้เดินตามออกไป
“เพราะมึงเป็นเมียกู..”
พูดจบคว้าเอาต้นคอขาวดึงเข้ามากดจูบเบา ๆ ลงที่ริมฝีปากนิ่มด้วยความรวดเร็วก่อนจะปล่อยคนที่ยืนอึ้งตาโตเท่าไข่ห่านออกมา แคปจะด่าก็ไม่ทันการแล้วเพราะคนทำกระโดดปีนครั้งเดียวออกไปยืนอมยิ้มอยู่นอกรั้ว เอสทำท่าโปรยจูบใส่แคปอย่างเจ้าเล่ห์และอารมณ์ดี
“ปากเหม็นฉิบหายเลย เข้าไปแปรงฟันซะนะเมีย หึหึ”
“ไอ้เหี้ย เรื่องของกู!”
เสียงเล็กตะโกนด่าไล่หลัง คืนนั้นเต้กับแคปถูกฟี่ไล่ให้กลับห้องที่คอนโดกันไปก่อนเพราะเขารู้ว่าเช้าวันจันทร์เด็กๆมีเรียนกันทั้งคู่ หน้าที่ไปรับพี่ชายฝาแฝดจึงตกเป็นของเขาแค่คนเดียว
“แล้วคืนนี้อาฟี่ไม่ออกไปทำงานเหรอครับ” แคปกระโดดโหยงๆตอนที่สวมรองเท้ากีฬาคู่เก่ง มันคับนิดๆแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงชอบใส่มันอยู่ดี
“คืนนี้ต้องไปรับโก้”
“แต่พ่อเอารถไปอยู่นี่ครับ” เต้กระชับเป้พาดขึ้นไหล่ เขาปลดเอาพวงกุญแจรถออกมาจากผนัง ต่อคิวน้องชายสวมรองเท้ากันติดๆ ที่จริงเฮียโก้เอารถไปจอดไว้ที่สนามบินอยู่แล้ว ไม่เข้าใจว่าอาฟี่จะไปรับเพื่อ?
“เครื่องลงตอนตีสอง ปล่อยให้กลับคนเดียวดึกๆอันตราย พวกมึงกลับไปเหอะ เดี๋ยวกูจัดการเรื่องรับโก้เองไม่ต้องห่วง มีหน้าที่เรียนตั้งใจเรียนให้เต็มที่ เรื่องสาว ๆ ก็เพลาลงบ้างเข้าใจนะ” เขาส่งหลาน ๆ สองคนขึ้นรถพร้อมอบรมนิดๆหน่อย ๆ ครั้งนี้ฟี่เอารถแคปเก็บไว้เองเห็นว่าจะไปแต่งสเกิร์ตรอบคันให้ใหม่ เต้จึงต้องไปส่งน้องชายถึงห้อง สองพี่น้องต่างแชร์ห้องอยู่กับเพื่อน แต่ก็ไม่ไกลกันมากนัก
“ต้องให้สุดหล่อเดินขึ้นไปส่งไหมครับคาปู..” เต้แกล้งหันมาถามกระเซ้าน้องชายเล่น เมื่อรถจอดนิ่งอยู่ใต้คอนโด แคปทำตาเขียวใส่ก่อนเอื้อมมือไปคว้าเอากระเป๋าเป้ที่เบาะหลัง
“ไม่เป็นไรครับน้องเต้ พี่แคปไม่กวนนะลาเต้คนฉวยยยย..” แคปยิ้มยั่วตาหยี รีบพูดรีบวิ่งลงจากรถ ก่อนที่จะโดนมือใหญ่ ๆ ของพี่ชายโบกลงที่หัว ได้ยินแต่เสียงเต้ด่าไล่หลังตามมา สองพี่น้องหันมองหน้ากันก่อนโบกไม้โบกมือแล้วแยกย้ายกันไป
“เฮ้อออออ....” พอเข้าห้องมาได้แคปโยนเป้ลงที่พื้น ส่วนตัวเองกระโดดขึ้นนอนบนโซฟาสองขาพาดชี้ขึ้นบนพนักพิง ปอที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเช็ดหัวออกมานั่งลงด้วยกัน เขากดเปิดดูทีวี
“ไอ้ปอมึงกลับมาถึงเมื่อไหร่วะ แล้วแพรอ่ะ..” แคปคว้าเอาหมอนอิงแถวนั้นมารองที่หัว เขานอนพูดกับปอ แต่ตาดูทีวี
“ไปส่งมาแล้ว”
“เห้ย แสดงว่าเมื่อวานแพรค้างที่บ้านมึง??” คราวนี้ลุกขึ้นนั่งถามเลย หน้าตาอยากรู้อยากเห็น เจอปอผลักหัวมาจนเงิบ
“ค้างอะไรเล่า แม่กูเอาตายห่าเลย แพรเขามาเล่นที่ห้องนี่แหละ เพิ่งไปส่งมาเมื่อกี้น่ะ”
“หืม?? มาเล่นที่ห้อง เล่นไรกันวะ อย่าบอกว่าเล่นจ้ำจี้นะมึง บนเตียงนี้ป่ะเนี่ย มิน่ากลิ่นหอม ๆ ยังติดอยู่เลยเหอะ..” แคปตบบ่าเพื่อนอย่าล้อเลียน เจอปอทำหน้าโหดกลับมาแล้วยื่นผ้าเช็ดหัวส่งให้
“จ้ำจี้เหี้ยมึงสิ อย่าซักมากเช็ดหัวให้กูดิ๊..” แคปดึงมาผ้ามาก่อนลุกขึ้นแล้วเขวี้ยงกลับไปคลุมหัวเพื่อนไว้อย่างเดิม
“เช็ดเอาเอง เรื่องไรกูจะเช็ดให้ เหนื่อยง่วงนอน”
“ไอ้เหี้ยกวนตีนใช้นิดใช้หน่อยทำเป็นบ่น” แคปแกล้งเตะขาเพื่อนตัวเองก่อนหยิบเอาเป้ลากเข้าห้อง
“แดกไรมารึยัง หิวอีกไหมมึงอ่ะ” ปอตะโกนดัง ๆ ถามออกไป แคปเลยชะงักค้างอยู่ที่ลูกบิด
“ไม่หิวเว้ย จะนอนแล้ว ปัง! ”
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-02-2015 21:13:38
.
หน่วยพืชไร่ มหาวิทยาลัย......
“ไอ้แคป ส่งจอบกับพลั่วมาให้กูดิ๊ แล้วไอ้อาร์มึงมาช่วยไอ้ปอมันถอนวัชพืชที่แปลงนี้ด้วยสิวะ นี่ปุ๋ยคอกชั้นดีพวกมึงมาช่วยกูใส่เลยเร็วๆเข้า..” เช้านี้แคปกับเพื่อน ๆ ลงแปลงเกษตรกัน เพื่อนในกลุ่มรุมใช้พวกเขาสามคนเยี่ยงทาส ตอนแรกแคปก็อดทนไว้ แต่พอเริ่มใช้มากเข้ามาเข้า คนเดือดง่ายอย่างเขาถึงกับลุกขึ้นตบหัวเพื่อนตัวเองอย่างแรง
“สั่งเหี้ยไรนักหนา เห็นกูยอมเข้าหน่อยใช้เอาใช้เอาเลยใช่ไหมมึงอ่ะ” ไอ้คนสั่งยิ้มแหย ลูบหัวตัวเองป้อย ๆ พอแคปเอาจริงเข้าหน่อยไม่ใครก็กลัวกันทั้งนั้น ฉายาหมาบ้าฟัดไม่เลือกแห่งคณะเกษตรยังคงเป็นที่กล่าวขาน ยิ่งตอนที่แคปพาปอกับอาร์ลุยเข้าไปมีเรื่องที่ตึกวิศวะ นั่นยิ่งเป็นการประกาศกร้าวความกล้าของเด็กเกษตร(ถึงจะแพ้มาก็เถอะ)
“ล้อเล่นน่า อ่ะๆนี่น้ำครับพี่แคปเชิญดื่มน้ำเย็นๆเลย” เพื่อนอีกคนยื่นน้ำเย็นจากคูลเลอร์ส่งมาให้ แคปเงยหน้ามองแล้วยิ้มบอกดีมาก เขากวักมือบอกให้อีกฝ่ายนั่งลงแล้วส่งซิกบอกพัดๆให้เขาอย่างฮ่องเต้ แคปขยับเสื้อช๊อปสีเขียวแล้วปลดกระดุมออกเกือบหมด อากาศร้อนมากผิวขาวๆของเขาแดงเป็นทาง
“แต่งตัวดีๆไอ้แคปมึง เดี๋ยวอาจารย์เดินมาตรวจหรอก” ปอเดินมาดึงสาบเสื้อแคปให้ชิดกันแล้วดุ แคปชะเง้อมองเห็นอาจารย์พวกเขากำลังเดินมาจากที่ไกล ๆ เขาเลยรีบๆไล่พรรคพวกให้กระจายออกไปตามแปลงต่าง ๆ วันนี้ลุยไร่ข้าวโพดสนุกแต่ก็ร้อน วัชพืชเยอะเป็นบ้าเลย พวกเขารอจนอาจารย์เดินผ่านมาตรวจงานเรียบร้อย ได้รับคำแนะนำกันนิดหน่อย จากนั้นก็ปล่อยให้ลุยกันต่อเอง สักพักเสียงโห่ฮาดังขึ้น พวกเขาที่อยู่ตรงนั้นทั้งหมดจึงหันไปดู
“อะไรวะไอ้อาร์ พวกนั้นมันโห่อะไรกัน..” แคปถาม อาร์ลุกขึ้นดูชัดๆจึงได้เห็น
“ตายห่าแล้วไอ้เหี้ย น้องแป้งมึงมา”
“ห๊ะ! แป้งไหน” แคปลุกพรวดขึ้นทันที น้องแป้งสาววิทย์คอมน้องเทคที่แยมแดกดันเขาไปวันนั้น เดินนวยนาดในมินิสเกิ๊ตสั้นกุดแถมแหวกข้างสูงขึ้นอีกเกือบคืบ แต่นั่นไม่สำคัญเพราะแป้งแต่งตัวแบบนั้นอยู่แล้ว ที่แคปแปลกใจคือ เธอมาทำไมถึงแปลงพืชไร่ร้อนๆแบบนี้ ที่สำคัญมาคนเดียว!
“พี่แคป” เธอเดินเข้ามาทัก รองเท้าผ้าใบสีชมพูสะท้อนแสงจนแคปแสบตา เขาเดินออกไปหาแล้วพาเธอไปยืนคุยในร่มไม้
“แป้งมายังไง มาหาพี่เหรอครับ มีอะไรรึเปล่า” แคปพยายามขยับมาบังแดดให้เธอ ต้นไม้มันไม่ได้ใหญ่มากมาย เพราะงั้นกลัวว่าผิวขาว ๆ ของเธอจะเสีย แคปเป็นแบบนี้เสมอกับผู้หญิง ถ้าดีด้วยเขาใจดีตลอด
“เพื่อนส่งเมื่อกี้ค่ะ แป้งตั้งใจมาหาพี่แคป วันนี้พี่แคปมีเรียนเฉพาะช่วงเช้าใช่ไหม”
“ใช่ครับ นี่จวนจะเสร็จแล้ว ตกลงเรามาหาพี่มีไรป่ะเนี่ย”
“งั้นเดี๋ยวแป้งรอตรงนี้ก็ได้ค่ะ เรียนเสร็จแล้วไปทานข้าวด้วยกันนะ แป้งอยากกินไอศครีมแล้วก็นั่งกินข้าวในห้องแอร์เย็น ๆ”
“เอ่อ แต่วันนี้พี่ไม่ได้เอารถมานะ ไว้วันหลังดีไหมเดี๋ยวพี่โทรหา”
“ไม่เอาอ่ะ ไปรถพี่ปอก็ได้ แป้งเห็นจอดอยู่ด้านหน้า”
“เราจะกินเที่ยงนี้เหรอ”
“อาฮะ ใช่ค่ะ”
“งั้นรอตรงนี้ เดี๋ยวพี่เข้าไปเรียกเพื่อนจะได้ออกไปด้วยกันเลย กินกับเพื่อนๆพี่ไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“ไม่มีปัญหาค่ะ” เธอยิ้มรับตาหวาน แคปกำลังจะเดินกลับออกไปที่แปลงแต่เธอฉวยข้อมือเขาไว้ก่อน
“อะไรครับแป้ง..”
“พี่แคปเลิกกับแฟนแล้วใช่ไหมคะ คนที่ชื่อแยมน่ะ..” ไม่รู้ทำไมข่าวถึงไวกันนัก แคปชั่งใจอยู่สักครู่ก่อนพยักหน้ารับ ไม่อยากจะพูดอะไรมาก เรื่องของแยมจบไปแล้วก็แล้วกันไป ไม่ว่าใครถูกหรือผิดเมื่อเลิกกันแล้วเขาไม่เคยเอาเรื่องแฟนเก่ามาขุดคุ้ย
“แป้งดีใจค่ะ” จู่ ๆ เธอยิ้มจนตาหยี ก่อนต่อประโยคไขความข้องใจของแคป
“แป้งกำลังคิดว่าแป้งมีโอกาส ถึงยังไม่ใช่ตอนนี้แต่แป้งก็ดีใจที่ตอนนี้พี่แคปโสดสนิทและยังไม่มีใคร..” น้ำเสียงเธอราวกับผู้กำชัยชนะ แคปมองหน้าเธอก่อนยิ้มแหยงๆส่งไปให้ ในหัวสมองดันนึกไปถึงคำว่า ‘เมีย’ ของไอ้เหี้ยเอสขึ้นมาอีก เขาส่ายหัวไล่ความนึกคิดบ้า ๆ บอกเธอให้รอแปปเดี๋ยวเข้าไปเรียกพรรคพวกจะได้ไปกินข้าวพร้อมกัน
ในที่สุดเขากับแป้ง ปอและอาร์ ก็มานั่งรับแอร์เย็น ๆ อยู่ที่ร้านอาหารแอนด์เบเกอรี่แถว ๆ หน้ามหาวิทยาลัย ไอ้เจ้าเพื่อนสองตัวจ้วงเอาจ้วงเอาด้วยความหิว ขณะที่แคปนั้นหิวจนจะแดกคนได้ทั้งหัวเหมือนกันแต่ยังต้องรักษาภาพพจน์คนหล่อๆเท่ๆ ไว้เพราะน้องแป้งคนสวยเธอนั่งอยู่ด้วย
“พี่แคปนี่ตลกดีนะคะ กินข้าวผัดทำไมต้องราดซอสมะเขือเทศด้วย เหมือนหลานแป้งเลยอ่ะ”
“หอมดีนะ เราลองใส่ดูสิครับ” แคปบีบซอสใส่ลงในจานข้าวผัดของเธอด้วย แป้งยิ้มจนหน้าบาน โทรศัพท์มือถือของปอดังขึ้น มันยกขึ้นมากดรับพูดอือๆออๆสักพักก็วาง เสร็จแล้วหันมาบอกพวกเขาว่า เดี๋ยวแพรจะมาทานข้าวด้วย ออกมาแถวนี้พอดี แคปเลยแซวแป้งว่าดีใจไหมพี่เทคจะมากินข้าวพร้อมๆกันสองคนเลยนะ แป้งยิ้มใหญ่ ความจริงแล้วแฟนของปอเป็นพี่เทคอีกคนนึงของเธอ อาร์เลยแซวว่าแป้งไม่ได้เรื่องสวยไม่ได้ครึ่งนึงของแพรเลยสักนิด แป้งทำหน้างอแล้วฟาดผั๊วะลงไปที่แขนอาร์เบา ๆ
“ปอ..” เสียงแพรเรียกขึ้น ทุกคนที่โต๊ะต่างหันไปมอง มันจะไม่มีอะไรพิเศษทั้งนั้นถ้าหากว่าแพรจะเดินเข้าร้านมาแค่คนเดียว
“เจอเพื่อนน่ะ แพรเลยชวนเข้ามาทานด้วยกันเลยปอคงไม่ว่านะ แคปอาร์หวัดดีค่ะ อ้าวน้องแพรมาด้วยเหรอ ปอคะนี่เมย์รุ่นน้องแพรเองส่วนนี่สุดหล่อของวิศวะ เอสแฟนเมย์เขาน่ะ” เธอพูดกับปอเบา ๆ พร้อมหันมาทักทายทุกๆคน แคปที่อ้าปากเหวอถูกอาร์กับปอจ้องจนลูกตาแทบจะหลุด แพรช่างไม่รู้อะไรเลยว่าพวกเขากับพวกไอ้เอสไม่ถูกกันอย่างแรง นี่ถึงขนาดพามันเข้ามาหากันถึงโต๊ะ และทันทีที่เอสนั่งลงแคปลุกพรวดขึ้นทันที ทุกคนต่างตกใจแป้งมองซ้ายมองขวาเพราะรู้สึกถึงความผิดปกติ ขณะที่เอสกลับเฉย เขานั่งอมยิ้ม หันมาจ้องหน้าคนที่ยืนกำหมัดอยู่ข้าง ๆ ตัวเอง
“ไอ้แคปมึงนั่งลงก่อน ใจเย็น ๆ ให้เกียรติแพรแฟนไอ้ปอมันหน่อย..” อาร์รีบลุกขึ้นกระซิบดึงๆชายเสื้อแคปบอกให้นั่งลง ขณะที่ปอเดินออกมาจากโต๊ะทันที เขาเข้ามาถามเพื่อนตัวเองเสียงเบาว่าโอเคไหม ถ้าจะกลับก็ลุกเลยเขาเองก็จะกลับด้วย แคปหันไปมองหน้าเพื่อน
“ไม่เป็นไร มึงไปนั่งกับแพรเถอะ”
“หรือจะเปลี่ยนที่กับกู..” ปอมองแคปอย่างพิจารณาความจริงเขาไม่ชอบเอสเลยสักนิดตั้งแต่โดนตีนมันวันนั้น แต่วันนี้แพรเป็นคนพามันเข้ามา เขาและอาร์ตกใจจนแทบช๊อค อย่าถามถึงหน้าตาของแคปที่ดูไม่พอใจแบบสุดขั้ว อีกทั้งตอนนี้เอสดันมานั่งลงข้าง ๆ แคปอีกต่างหาก
“ไม่เป็นไรกูนั่งนี่แหละ” แคปตอบ ปอจึงพยักหน้ารับ เขาเดินกลับมานั่งลงข้างแพรเหมือนเดิม
“ถ้างั้นสั่งกันเลยดีกว่านะ พี่คะ..” แพรเจ้ากี้เจ้าการโบกมือเรียกพนักงาน เธอสั่งให้ทุกคนเสร็จสรรพ โดยมีเมย์แฟนของเอสคุยจ้อกันอยู่ไม่ห่าง บทสนทนาที่น่าเบื่อหน่ายไม่พ้นเรื่องความอ้วน เครื่องสำองค์และบรรดาของแบรนเนมคอลเล็คชั่นใหม่ ๆ ปอถึงกับส่ายหัวไม่คิดว่าแพรจะเข้าขากับเมย์ได้ดีมากขนาดนี้ ยังคงมีแต่น้องแป้งที่นั่งฟังสองสาวคุยกันท่าทางสนอกสนใจ ในที่สุดสาวหัวอ่อนก็ถูกจูงเข้าร่วมวงคุยกันอย่างถูกคอ ขณะที่ผู้ชายที่เหลือทุกคนต่างก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว เอสใช้ข้อศอกสะกิดแขนแคปเบา ๆ
“เมื่อคืนทำไมมึงไม่เข้าไปหา” เขาพูดบางอย่างขึ้นมา ถึงมันจะเบามากๆแต่แคปกลับได้ยินอย่างชัดเจน แคปหุบปากที่กำลังจะเคี้ยวต่อในทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองคนอื่น ๆ กลัวว่าจะมีใครได้ยิน ก่อนหันไปตาเขียวใส่เอส
“........”
“แล้วคืนนี้เอาไง จะนอนห้องกูหรือจะให้กูไปหามึงที่ห้อง..” เอสยังจะพูดต่ออีกเสียงเรียบ ผิดกับแคปที่เดือดดานจนสุด เขาเหลือกตาจ้องเอสจนไฟลุก
“มึงจะพูดขึ้นมาตอนนี้ทำเหี้ยมึงเหรอ ไอ้สัส!” แคปกัดฟันด่าน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด อารมณ์งุ่นง่านจนแทบจะบ้าจะด่าแรง ๆ ก็ทำไม่ได้ไอ้เชี่ยนี่ก็พูดอะไรไม่ดูคนดูเวลาเล๊ย เขาเงยหน้าสบตากับปอพอดีตกใจนิดๆแต่ก็ยังส่งยิ้มแล้วโบกไม้โบกมือบอกเพื่อนว่าไม่มีอะไร
“ตกลงว่ากูไปหา??....”
“พี่เอสคะ ตักนั่นให้เมย์หน่อย เมย์อยากกินอ่ะ” เอสยังพูดไม่ทันจบดี คนสวยอย่างเมย์ก็แทรกขึ้นมาก่อน เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคุยกับแคปอยู่ เมย์พยักเพยิดไปทางอาหารที่อยู่ในจานด้านหน้าแคป เอสเลยเอื้อมมือไปตักมาให้
“ขอบคุณค่ะที่รัก” เมย์มองเอสตาหวานเชื่อม เขาหันไปส่งยิ้มบาง ๆ ให้ ความรู้สึกบางอย่างในใจเริ่มแปลกไป นึกแคร์ว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันอีกคนจะได้ยินคำพูดของเมย์เมื่อกี้นี้รึเปล่า พอหันมามองแคปกลับแสดงหน้าตาเย็นชาเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ทั้งๆที่เมย์พูดคำนั้นไม่เบาเลย
“แคป ไอติมมึงอ่ะไปสั่งดิวะ” ปอพูดข้ามมา ปกติแคปชอบกินไอติมหลังกินข้าว โดยเฉพาะถ้าพวกเขามากินกันที่นี่แคปจะต้องเบิ้ลไอติมสองลูกเป็นประจำ
“แป้งกินไหมครับ ออกไปเลือกกับพี่ไหม”
“ค่ะ” แป้งลุกขึ้นทันที แคปคว้าข้อมือเธอแล้วจูงออกไป ขณะที่สายตาคมกริบของเอสไวไม่แพ้ใคร เขาขยับตัวลุกขึ้นทันทีเหมือนกัน
“พี่เอสไปไหนคะ” เมย์เงยหน้าถาม
“กำลังจะชวนเราไปเลือกไอติมไง ลุกดิ่..” ในที่สุดเกือบทุกคนในโต๊ะต่างเดินไปเลือกไอศครีม สาวๆเฮฮากันมาก แคปกับแป้งเสร็จก่อนเขาเลยบอกให้แป้งถือเข้ามารอ ขอไปห้องน้ำเดี๋ยวนึง เอสมีรึจะปล่อยไป เขาเดินตามเข้ามาถึงห้องน้ำด้านใน กอดอกรอจนแคปออกมาล้างมืออยู่ที่หน้ากระจก
“เมียกูนี่ใจดีกับผู้หญิงจังเลยนะ ไม่เห็นเหมือนตอนที่คุยกับกูเลยนี่” แคปตกใจมองผ่านกระจกไปที่ด้านหลัง เห็นเอสยืนกอดอกมองเขาอยู่
“เรื่องของกู แฟนกู กูเทคแคร์มันก็เป็นเรื่องธรรมดา หลีกไป!” แคปผลักอกเอสให้ถอยออกห่าง ๆ เขาจะเดินแทรกตัวออกไปแต่มือใหญ่ที่ไวมากกลับคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วกระชากเข้าหาตัว แคปชนเข้าที่หน้าอกแกร่งอย่างแรง
“น้องแป้งแฟนมึง?”
“มึงจะทำไมล่ะ”
“กูถามก็ตอบ เอาตรงๆ ใช่หรือไม่ใช่แฟน”
“.........” แคปชะงัก นิ่งไปนิดๆ ที่จริงแล้วเขากับแป้งไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ ช่วงรอยต่อที่เขาเพิ่งจะเลิกกับแยม ยังไม่ได้ตัดสินใจจะหาคนใหม่อะไรเลย แต่จะว่าไปแป้งก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขอเป็นแฟนวันนี้เลยก็ท่าจะดี ดีกว่าไอ้คนตรงหน้านี่เป็นร้อยเท่าพันเท่า!
“ใช่ น้องแป้งแฟนกู” แคปตอบจริงจัง ยักคิ้วส่งให้อย่างท้าทาย เอสกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นนิดๆ ก่อนดันแคปให้เดินเข้าไปด้านใน ที่มุมอับ
“ไอ้เชี่ย มึงปล่อยเดี๋ยวนี้เลย ต้องการอะไรกันแน่ อ่ะ เหี้ยกูจะลื่น..” แคปเกือบๆเสียหลักเขาคว้าหมับเข้าที่เสื้อช๊อปสีน้ำเงินของเอส
“มึงดูนี่ดิ๊...ใครน๊าหน้าตาเหมือนมึงมากๆเลยใช่ไหม หื้ม??” เอสเอาโทรศัพท์มือถือจอใหญ่ของตัวเองขึ้นมากดแค่หนึ่งที ภาพพักหน้าจอที่เป็นรูปแคปนั่งหลับซบไหล่เขาเมื่อคืนวานโชว์หราเต็มหน้าจอ มือเล็กคว้าหมับแต่ไม่โดนเพราะเอสที่เร็วกว่าชักโทรศัพท์หลบไปได้ทัน
“กูว่าถ้าน้องแป้งมึงเห็น อาจจะต้องร้องไห้อ่ะนะ หึหึ..” เสียงทุ้มว่าเย้ย ๆ ขณะที่แคปคิดว่าหน้าตาเอสตอนนี้เหมือนมารที่สุด ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ มันสุดจะชั่วเลยกล้าเอาภาพทุเรศๆมาแบล็คเมล์เขา
“ไอ้สันดาน มึงต้องการอะไร ลบภาพกูออกเดี๋ยวนี้”
“ชู่ววว..อย่าเสียงดังไปดิ่ เดี๋ยวเพื่อนมึงเข้ามาเห็นเราสองคนกอดกันอยู่นี่ไม่ค่อยจะดีนะว่าไหม”
“ก็แล้วมึงต้องการอะไรล่ะวะห๊ะ..”
“จูบกูก่อนแล้วจะปล่อย..”
“ชั่วเอ๊ย ใครจะไปทำแบบนั้นวะ มึงปล่อยกูสักที อื้มมม...” แคปดิ้นแรงมากๆแต่คราวนี้เอสกลับออกแรงกอดเขาจนจมอกพร้อมฝ่ามือที่ล๊อคต้นคอกดใบหน้าเล็กให้โน้มเข้าหาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ แคปฝืนไว้จนหน้าสั่น แต่ในที่สุดริมฝีปากสองคนแตะเข้าหากันจนได้ เอสกดจูบเบา ๆ ลงที่มุมปากเล็กหนึ่งที ก่อนที่แคปจะฟาดกำปั้นทุบอึกเข้าที่แขนจนเขารู้สึกเจ็บร้าวไปหมด จำต้องปล่อยตัวออกมา เอสก้าวขาขวางไว้
“จะเอาอะไรเหี้ยมึงอีก สันดาน มักโลภที่สุดก็คือมึงนี่แหละ” แคปทั้งด่าทั้งสั่น เขาเข้ามานานมากแล้วกลัวว่าเพื่อนจะเดินเข้ามาตามอยากจะรีบออกไปให้เร็วที่สุด แต่ไอ้บ้าตรงหน้ามันช่างหาเรื่องเขามากจริง ๆ แคปชี้หน้าจะอ้าปากด่าอีกแต่เป็นปอที่เดินเข้ามาตามจนเจอ แคปตกใจจนหน้าซีด ดีที่เขาผละออกมาจากเอสได้แล้วไม่อย่างนั้นคำแก้ตัวเป็นล้านคำฟังไม่ขึ้นแน่ ๆ
“มีอะไรกันรึเปล่า พวกมึงมาตีกันหรือไง ไอ้แคปมึง...” ปอเดินเข้าไปหาแคป มองเห็นเอสนวดแขนตัวเองแล้วเบ้หน้า เขาเข้าใจว่าเอสถูกแคปซ้อมแน่ ๆ
“ไม่มีอะไรหรอก ออกไปกันเหอะ” แคปตัดบทขึ้น ดันหลังปอให้เดินนำออกไป เขาหันกลับมามองเอสอย่างเย้ยๆ ขณะที่อีกฝ่ายก็ส่งยิ้มยั่วประสาท ยกสองนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากแล้วพูดคำว่าเมีย กวนตีนแบบไร้เสียง แคปคว้าเอากล่องกระดาษทิชชู่แถวนั้นเขวี้ยงใส่หัวมันอย่างแรง ได้ยินแต่เสียงเอสหัวเราะหึหึกลับมา
คืนนั้น...
“อ้าวไอ้เอส มึงจะออกไปไหนอีกวะเนี่ย” เมี่ยงกับชิพเพิ่งออกจากลิฟต์เดินมาถึงหน้าห้อง เจอเพื่อนตัวเองควงกุญแจรถสวมรองเท้าผ้าใบแต่งตัวเหมือนกำลังจะออกไปที่ไหนสักแห่ง
“มาทำไรดึกๆดื่นๆ” เอสมองเพื่อนสองคนที่หิ้วถุงขนมนมเนยมาเต็มสองมือ
“จะมาให้มึงติวหนังสือให้อ่ะ ไรเนี่ยอย่าบอกนะว่าพวกกูต้องมาเก้ออ่ะ..”เมี่ยงเริ่มหน้าเสีย ทำตาแดง ๆ เบะปากเหมือนจะร้องไห้ ชิพเลยโบกหัวไปโทษฐานสำออยจนเกินพอดี
“ก็มันอ่ะดูดิ่ พวกเราอุตส่าห์ตั้งใจมาหา มันเลือกจะออกไปไหนอีกก็ไม่รู้ เดี๋ยวนี้แม่งชักแปลกๆเมื่อวันก่อนก้ไม่รู้ไปนอนที่ไหน โทรหาก็ไม่ติด”
“บ่นมากน่ารำคาญ วิชาไรบอกมา”
“สแตท ”
เอสไขกุญแจเข้าห้องอีกครั้งก่อนเดินเข้าไปหยิบชี๊ตแบบฝึกหัดสถิติปึกใหญ่ออกมายื่นส่งให้เพื่อนตัวเอง เมี่ยงกับชิพยิ้มจนตามันเป็นประกาย
“พรุ่งนี้ถือออกไปส่งให้กูด้วย เจอกันอีกทีตอนบ่าย ไม่ต้องโทรตามล่ะ” เขาดึงเพื่อนออกจากห้องก่อนปิดล๊อคแล้วเดินไปกดเรียกลิฟต์
“ไอ้เอสมึงจะไปหาน้องเมย์เหรอวะ..” เมี่ยงถามขึ้นขณะที่เขาทั้งหมดกำลังลงลิฟต์กัน
“เปล่า”
“งั้นกลับบ้านเหรอ”
“ไม่ใช่”
“อ้าวแล้วมึงจะไปไหนวะ”
“เรื่องของกู”
“อ๊าวไอ้นี่ ถามดีๆตอบเรื่องของกู มึงเพื่อนกูป่ะ กูถามเพราะเป็นห่วงรู้ไว้มั่ง” เขาทั้งหมดเดินกันออกมาจากลิฟต์ เอสถอนหายใจหนักๆหนึ่งทีก่อนเดินเข้าไปกอดคอเมี่ยงไว้ เพราะรู้สึกว่าครั้งนี้เมี่ยงค่อนข้างซีเรียส
“เป็นไรของมึง อารมณ์เสียอะไรมา”
“ก็มึงอ่ะเดี๋ยวนี้ชักแปลกๆ ทำตัวเหมือนมีความลับกูถามอะไรก็เลี่ยงตลอด เราเป็นเพื่อนกันป่ะล่ะ”
“น้อยใจเหี้ยไร ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูแล้วใครจะใช่วะ ธุระกูส่วนตัวจริง ๆ เอาไว้ถ้าอะไรๆมันชัดเจนกว่านี้กูจะบอกพวกมึงเอง โอเคนะพรุ่งนี้บ่ายเจอกัน”
“รีบไปเลยไอ้เพื่อนเหี้ย กูว่ามึงไม่พ้นไปนอนกับหญิงแหง ๆ บอกมาซะก็หมดเรื่อง จะปิดกูเพื่อ?? กลับกันเถอะเว้ยไอ้ชิพ มึงโทรบอกไอ้บุ้งให้ไปรออยู่ที่ห้องกูเลยนะ”
“เออๆสั่งมากจริง ไอ้เตี้ยเอ๊ย..” ชิพผลักหัวเมี่ยงเบา ๆ ขณะเอสส่ายหัวแล้วโบกมือไล่ เขารู้จักและเข้าใจเมี่ยงดี เพราะว่ามันเป็นห่วงถึงได้พูดจาแบบนั้นออกมา เพื่อนสนิทเขามีอยู่แค่ไม่กี่คน และแน่นอนว่าอันดับหนึ่งก็คือไอ้เมี่ยงตัวเล็กๆนั่นแหละ
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ใครมาวะ..” ปอลุกจากโซฟา เขากำลังนอนดูการ์ตูนฟุตบอลอยู่อย่างอารมณ์ดี แต่ต้องรู้สึกหงุดหงิดเมื่อโดนขัดจังหวะ ด้วยออดที่ดังยาวแบบไม่เกรงใจ
“มาแล้วๆๆกดออดเหี้ยไรดังยาวไปถึงพระรามสี่แล้วไหมมึง..” เขาเดินบ่นไปพลางเปิดประตู สายตายังชำเลืองมองที่จอทีวีจนกระทั่งคนมาเยือนยืนเงียบกริบ เขาจึงหันมามองว่าเป็นใครกันที่มาซะดึกดื่น แต่พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นเข่าเขาแทบทรุดกองลงที่พื้น
“......!!!!!!.......”
“เพื่อนมึงอยู่ไหม” เสียงทุ้มถามขึ้นเรียบ ๆ สายตาจ้องหน้าเขาราวกับกำลังจับไม่ให้ขยับหนีไปไหน ดวงตาคมกริบสองคู่กำลังจดจ้องกัน ปอกระพริบตาหนึ่งครั้งเรียกสติ
“มึงมาทำไม”
“มาหาเพื่อนมึง เข้าไปบอกมันว่ากูมาแล้ว..” ปอคิ้วขมวดมุ่นทันทีกับคำพูดของผู้มาเยือน เขามั่นใจว่าแคปไม่ใช่คนที่จะนัดศัตรูมาที่ห้องแน่นอนร้อยเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ แล้วที่ไอ้เหี้ยนี่พูดมันหมายความว่ายังไง
“ใครมาวะไอ้ปอ..” เสียงแคปดังขึ้นด้านหลังพร้อม ๆ กับตัวคนที่เดินเข้ามาชะเง้อมอง ปอเห็นแคปตกใจจนตาเหลือก อ้าปากหวอชี้หน้าเอสจนนิ้วสั่น
“ไอ้เหี้ยเอส!!!” แคปร้องขึ้นดังมาก มันดังมากจนปอต้องยกมืออุดปากเพื่อนตัวเองไว้ เขาจับแคปให้เดินเข้ามาเอสจึงเดินตามเข้ามาด้วยก่อนปิดประตูลงให้
“มึงมาทำไมห๊ะ..” แคปถอยไปตั้งหลัก เขายืนประจันหน้ากับเอสอย่างไม่ลดละ ไม่คิดว่าที่บอกกันตอนกลางวันเอสจะมาจริงอย่างที่พูด
“จะให้กูพูดตรงนี้จริงดิ่..”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากหยัก ฟันกระต่ายสองซี่ทำให้แคปคิ้วกระตุกขึ้นได้ เขารีบเดินไปคว้าหมับแขนมันลากเข้าไปคุยในห้องตัวเอง ขณะที่ปอนี่ยืนงงแดก ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรแบบไหน เขากะว่าถ้าได้ยินเสียงคนตีกันถึงตอนนั้นค่อยเข้าไปแยก กุญแจสำรองมีอยู่ที่ด้านนอก แคปน่าจะเอาตัวรอดได้ แต่ว่าตอนนี้เสียงคนในห้องกลับเงียบไปแล้ว ปออุ่นใจขึ้นมานิดๆเขานั่งดูทีวีต่อพลางคิดไปว่าบางทีเต้อาจใช้ให้น้องรหัสตัวเองแวะมาเอาอะไรสักอย่างกับแคป
Tbc.
มาแล้วค่าาาา ช้าไปเนอะช่วงนี้ยุ่งมากๆเลยค่ะ จะสอบแล้ว แล้วก็มินกำลังแพ็คหนังสือดอกฟ้าฯจะส่งเข้าร่วมประมูลกับทางเล้าด้วยแหละ เผื่อใครสนใจก็ไปร่วมสนุกทำบุญด้วยกันนะคะ
มีคนแซวว่านักเขียนว่าต้องเป็นคนเหนือแน่ ๆ เลย(เมื่อตอนที่แล้ว เพราะตกภาษาท้องถิ่น5555+) เอาจริงๆไม่ใช่คนเหนือค่ะ ตอนนี้มินสิงสถิตอยู่อีสานบ้านเฮา ข้าเจ้าเป็นสาวขอนแก่น-สารคามไปแล้วค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันนะคะ ช่วยเอ็นดูเอสกับแคปต่อไปด้วยเด้อออออ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 25-02-2015 21:18:20
เอสบอกว่าเบื่อเมย์แต่ก็ไม่ยอมเลิก อันนี้คาใจ แล้วอีกอย่างเรื่องข่มขู่แคปเนี่ยมันก็พอใช้ได้หรอกนะแต่ว่านานวันมันจะยิ่งบาดหมางมากกว่าน่ะสิ
เอสคิดยังไงก็จับแคปมาคุยกันตรงๆเลยดีไหม ยั่วประสาทกันไปก็ด่ากันมาอยู่นั่นแหละ
ทำใจไว้แล้วว่าต่องลุ้นคู่นี้เหนื่อย 555
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-02-2015 21:27:51
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 25-02-2015 21:33:15
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 25-02-2015 21:44:39
คงไม่ฆ่ากันตายหรอก แต่น่าจะทำอย่างอื่นมากกว่า :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 25-02-2015 21:49:42
ขอให้โชคดีในการสอบคะน้องมิน
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 25-02-2015 22:02:14
เอส เอ๊ย กึ๋นอื่นไม่มีแล้วรึ ที่จะเอาเขาไว้ข้างตัว ถึงต้องเอารูป/เรื่องในที่ลับมาข่มขู่
อยากให้เอสโดนเอาคืนหนักๆ กรรมตามสนองทำให้ได้อายมั่ง ใจเขาใจเรา
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 25-02-2015 22:21:32
ปล.กำลังจะสอบเหมือนกันเลยยยยยยยยยย สู้ๆเน้อ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 25-02-2015 22:33:12
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 25-02-2015 22:37:57
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-02-2015 22:39:04
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 25-02-2015 22:40:15
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 25-02-2015 22:43:50
ปอไม่แปลกใจอะไรเลยใช่ไหม
นึกว่าปอมีใจให้แคปซะอีก
เอส
เอาให้ยอมเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 25-02-2015 22:47:33
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 25-02-2015 22:51:19
นังมาสั่งให้แคปทำนู่นทำนี่อีก ช่วยชัดเจนหน่อยค่า
ปล. แอบชอบโมเมนต์ที่หลับแล้วเอาหัวพิงกันจัง :-[
เริ่มหัวข้อโดย: yunchun ที่ 25-02-2015 22:53:40
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 25-02-2015 23:06:21
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 25-02-2015 23:11:23
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-02-2015 23:22:07
ติดใจคนปากดีแสนดื้อเข้าแล้วใช่มั้ย???
แล้วๆๆ อัลไลคือ.. "เรียกกูว่าผัวก่อน" ตอบ!!!
5555555 55
ย้ำจิงจัง "ผัว เมีย" เนี่ยยยยย หุหุ
เค้าเข้าไปทำไรก๊านนนนในห้อง สองคนนนนน :z3: :z3:
แบบว่าเงียบๆๆ (เงียบจิงอ๋ออ)? งุงิ ลุ้นมากบอกเลอออ
ลุ้นให้เอสสสจับแคปกดดดดดซะะะ #ทีมเอส
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 25-02-2015 23:36:19
ฮ่าๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 25-02-2015 23:52:39
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 26-02-2015 00:53:56
แล้วก็เจ็บใจแทนแคปจริงๆ ดันพลาดให้เขาแบล็คเมล์ได้ซะอีก ทีนี้มันยิ่งได้ใจเลยดิ บอกอาฟี่ยิงมันทิ้งซะดีมะแคป
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 26-02-2015 01:48:11
ถึงขนาดรุกหนักถึงห้องงงแคปเลยไง
คู่นี้มันเจอหน้ากันแล้ว.....เงียบบบบบบได้ด้วยหรออออ ฮ่าาาฮ่าาา
สงสัยเงียบแบบดังๆๆๆ แต่ที่ดังนี่ไม่รุว่าเสียงอัลไลลลลล ฮิ้วววววววว ว
เอสสสสถ้าอยากได้แคปเป็นเมียยต้องเลิกกับนังเมย์ด่วนนนน หมั่นไส้นางมากกกกก
ปล.อิปอเอ้ยยยย แกควรสงสัยนิดดดดดนึงป่ะว่ะะ สองคนนี้อยู่ด้วยกันในห้องนะเว้ยยย
แกควรจะสงสัยบ้างไรบ้างงง ว่าเค้าคุยไรกันนนนเงียบๆๆสองคนนน หุ หุ
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 26-02-2015 04:01:57
ปล.อิปอแกนี่เป็นคนไม่คิดอะไรมากดีเนอะ แต่คือ เฮ้ย!! นั่นเค้ายุในห้องกัน2คนเลยนะเว้ย จะไม่ไปเผือกหน่อยหรอ ฮ่าๆ!!
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 26-02-2015 06:14:54
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 26-02-2015 10:30:35
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 26-02-2015 10:40:08
ดกลูกดก แน่ ๆๆๆๆ ถ้าแคปเป็นผู้หญิงนะ รับรองลูกหัวปีท้ายปีแน่ ๆๆ โบราณว่าไว้ ทะเลาะกันมากก็รักกันมาก
ฟินนนนนน ชอบอ่ะ ในความรุนแรงมีแต่ความรัก :mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 26-02-2015 15:49:42
เคะแมนม๊ากกก แล้วแบบเค้าไม่ใช่เกย์ทั้งคู่ นิยายแบบนี้หาอ่านยากค่ะ
ยิ่งกว่า เมะ ชน เมะ แล้ว
แบบชายแท้ๆ มาชอบกันยิ่งยากกว่า
อ่านไปยิ้มไปทุกตอนเลย สนุกมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 26-02-2015 18:51:02
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 27-02-2015 01:20:52
หลงแคปแล้วใช่มั้ยล่ะ หลงแคปแล้วใช่มั้ยล่ะ หลงแคปแล้วใช่มั้ยล่ะ หึหึ...
จริงไหมนะที่เขาว่ากันว่าถ้าเราชอบใคร เรามักจะแกล้งคนๆนั้นให้ร้องไห้จากนั้นค่อยดึงเข้าหาแล้วจับมาจูบปลอบใจ ...แต่ว่า เจ้าตัวรั้นที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาแกล้งให้ตายมันก็คงไม่ร้องไห้ออกมาแน่ ๆ
ก็เป็นไปได้ โดยเฉพาะพระเอกสาย S -.,-
โอ๊ยเอสรุกหนักเหลือ รุกหนักไม่ว่าหรอก แต่ช่วยทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยได้มั้ยคะ น้องเมย์นี่มันอะไรกัน อย่าจับปลาสองมือเซ่ มาจับหนอนชาเขียวดีกว่า//เอ๊ะ??
เริ่มหัวข้อโดย: aoaer ที่ 27-02-2015 16:01:08
ตอนนี้มารอตอนต่อไปนะคะ สนุกมาก
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 28-02-2015 08:31:24
อยากรู้แล้ววว เอสแคปทำไรกันในห้องอ่ะะ!? ^^
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 01-03-2015 00:20:30
อ่านแล้วรู้สึกหมั่นไส้เอส รู้สึกมันจะหยามแคปเกินไปแล้ว
แคปพยายามไม่อะไร แต่มันพยายามหาเรื่องหยามตลอด
ที่หยามนี่ซึนหรือนิสัยส่วนตัวห๊ะพ่อคุณ ถึงจะหล่อแต่นิสัยแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
เริ่มหัวข้อโดย: shikyu3211 ที่ 01-03-2015 13:55:55
เริ่มหัวข้อโดย: นิรนาม ที่ 01-03-2015 14:13:53
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 02-03-2015 10:34:34
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 02-03-2015 14:12:32
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 02-03-2015 14:17:57
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-03-2015 14:31:39
จงมาๆๆ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 03-03-2015 01:26:05
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 03-03-2015 02:59:48
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 03-03-2015 12:00:05
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 03-03-2015 13:14:07
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 03-03-2015 14:06:53
รอตอนต่อไปว่าสองคนนี้จะดุเดือดกันขนาดไหน ในห้องน้านนนนน อั๊ยยยยะ
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 03-03-2015 16:13:23
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-03-2015 21:26:06
https://www.youtube.com/v/Z1rP3RztCP4
[VIII]
“มึงมาทำไม..” พอลากแขนเอสเข้ามาได้แคปก็จัดการเหวี่ยงคนตัวโตกว่าจนสุดแรง แต่ดูเหมือนเอสจะตั้งรับได้ทันเขาแค่ก้าวขาให้ยาวขึ้นอีกหน่อยก็แค่นั้น
“ก็บอกไปแล้วนี่ว่าจะมา..” คนมาเยือนถือวิสาสะนั่งลงที่เตียง กวาดตามองไปรอบๆห้องอย่างสำรวจพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวนอกลงทีละเม็ดด้วยท่าทีสบายๆ “หรือจะเอาไงล่ะ มึงจะไปนอนห้องกูได้นะ กูอยู่คนเดียวไม่ต้องเกรงใจใครด้วย”
“ไอ้สันดานหุบปากมึงเลย ใครเขาจะไปทำอะไรบ้าๆแบบนั้นห๊ะ ลุกขึ้น! ออกไปจากห้องกูได้แล้ว..” ขณะที่แคปชี้นิ้วไล่ แต่ดูเหมือนว่าเอสจะทำหูทวนลม เมินคำพูดขับไล่ใสส่งของอีกคน และเมื่อเขาเห็นว่าที่โต๊ะทำงานเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ค้างไว้ เขาเดินไปนั่งลงแล้วกดอะไรบางอย่างที่คีย์บอร์ดต๊อกๆแต๊กๆอย่างไม่เกรงใจ แคปรีบก้าวเข้าหา
“ทำเหี้ยไรของมึงอีก ลุกออกจากเครื่องกูเลย..”
“ทำไมกูต้องทำอย่างนั้นล่ะ..” เอสผู้ใจเย็นหันมามองหน้าเจ้าของห้องอย่างถือดีคิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนเอื้อมมือออกมาคว้าเอวแคป รั้งแค่ครั้งเดียวคนตัวเล็กกว่าถลาเข้ามานั่งอยู่บนตัก เขายิ้มขึ้นนิดๆก่อนโดนแคปฟาดผั๊วะลงกลางแผ่นหลังกว้างทันทีพร้อมกระโดดออกอย่างรวดเร็ว เอสแสยะยิ้มร้ายหัวเราะหึๆ เจ็บนะแต่ตลกหน้าตาคนที่ยืนหงุดหงิดอยู่ตอนนี้มากกว่า
“สัสเอ๊ย..” แคปสบถอย่างสุดจะหงุดหงิด เขากำหมัดแน่นมากๆ มองดูคนที่กำลังหันไปสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่ของเขา เอสกำลังทำอะไรบางอย่างที่รวดเร็วมากๆ เพียงไม่กี่วินาทีภาพแบคกราวด์ที่เคยเป็นรูปแคปกับอดีตสาวคนรัก ตอนนี้กลับกลายเป็นรูปแคปกับเอสนั่งหลับหัวพิงกันอยู่
“ไอ้หน้าด้าน มึงทำบ้าอะไรของมึงน่ะห๊ะ..” แคปรีบถลาเข้าไปจัดการเครื่องตัวเองใหม่ เสียแต่ว่าเจอเอสดึงเอาไว้แล้วเหวี่ยงออก เขาโมโหมากชี้หน้าเอสจนมือไม้สั่น
“ไม่เป็นไร๊ มึงกลับเมื่อไหร่กูจะเปลี่ยนคืนเมื่อนั้น..”
“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน เพราะกูไม่ได้มีรูปนี้ไว้แค่รูปเดียวอยู่แล้ว เอาลงไว้ที่หน้าข่าวประชาสัมพันธ์ของมหาลัยเลยดีไหมล่ะ เดือนนี้วิศวะดูแลอยู่ด้วย..”
“ไอ้...” แคปกัดปากอย่างคับแค้นใจด่าไม่ออก เมื่อมองไปที่หน้าจอภาพเขานั่งซบไหล่มันช่างทุเรศลูกตามากจริง ๆ แคปกัดฟันกรอด ขณะที่เอสชูโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นอย่างท้าทาย
“ของจริงอยู่ที่นี่ครับเมีย แน่จริงเดินเข้ามาล้วงเอาเองดิ..” เขาเอาโทรศัพท์มือถือยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงนั่งถ่างขาออกใช้สายตาบอกให้แคปเดินเข้ามาล้วงเอาไป
“ไอ้สัส!” แคปหมดความอดทนเหวี่ยงหมัดลุนๆเข้าใส่กลางใบหน้าคม ทว่าเอสคว้าหมับเอาไว้ได้ทัน เขากอดคนตัวเล็กรั้งลงมาที่ตักแล้วรัดจนแน่นทั้งแขนทั้งขา
“ไอ้เชี่ย ปล่อยกูนะเว้ยโฮ้ยยย..” แคปดิ้น
“หยุดดิ้น..”
“ไอ้สัส กูเกลียดมึงจริงๆ มึงรู้ไหม อื้ออ..” แคปกัดฟันด่า
“คำชมผัวของมึงนี่ไม่เหมือนใครจริงๆนะเมีย..”
“หน้าด้าน..”
“หัดเคารพผู้ชายของตัวเองบ้าง คำหยาบคายน่ะพ่นให้มันน้อยลง ยิ่งมึงดิ้นมากกูยิ่งมีอารมณ์ง่าย ข้อนี้มึงควรจะรู้เอาไว้ด้วย..” แคปชะงักกึกในทันที มือที่ขยุ้มคอเสื้อเอสสั่นหงึกๆ เขานั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนหน้าตักใหญ่ ไม่กล้าขยับเพราะรู้สึกแล้วว่าบางสิ่งบางอย่างที่นั่งทับอยู่มันอาจจะกำลังขยายตัว แคปใช้สายตาทั้งโกรธทั้งหงุดหงิดจ้องจนลูกตาจะทะลัก
“ดีมาก พูดง่าย ๆแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย..” เอสแสยะยิ้มส่งให้
“ชั่วเอ๊ย..” แคปสบถกัดฟัน เบือนหน้าหนีไปอีกทาง เขากำลังควบคุมสติลดดีกรีความร้อนแรงของอารมณ์ลง พยายามนึกว่าจะจัดการแบบไหนกับไอ้ตัวปัญหาที่นั่งกอดเอวเขาอยู่ให้มันเด็ดขาด จะลุกก็ลุกไม่ได้ พอหันไปมองจ้องหน้ากันอีกครั้ง เอสกลับเลื่อนฝ่ามือใหญ่ขึ้นมารั้งต้นคอขาวให้โน้มลงไปรับจูบ ขณะที่แคปรั้งใบหน้าไว้จนตัวสั่นบอกไม่เอาก็แล้ว ส่ายหัวก็แล้ว แต่แรงบีบที่ต้นคอกลับเพิ่มขึ้นอีกจนรู้สึกเจ็บ และทันทีที่ริมฝีปากหยักแตะจูบที่มุมปากเล็กได้สำเร็จแคปทุบหลังเอสแรงมากๆพร้อมๆผลักเขาออกได้ทันที ฝ่าเท้าที่เล็กกว่ากระทืบเท้าใหญ่จนสุดแรงพร้อมกับตัวคนที่ถอยห่างออกมา
“อย่ามาทำเล่นๆกับกูแบบนี้ กูไม่ชอบ!” แคปตะโกนอย่างดัง
“เล่นๆ...?” เอสทวนคำ
“กูไม่ไหวแล้วเหี้ย ตรงๆกันเลยดีกว่ากูกับมึง ทำแบบนี้กับกูตลอดมึงต้องการอะไรกันแน่ห๊ะไอ้เหี้ยเอส มึงแค่คิดอยากจะเอากูเหรอ จะล้อเล่นเหรอ แกล้งกู หรือว่ามึงกำลังคิดอะไรแบบไหน..” แคปตะคอก จริงจังทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา เขาจ้องหน้าเอสนิ่งจนคนมองเองยังรู้สึกถึงความสั่นไหวเล็กๆในดวงตากลมคู่นั้น แคปทิ้งตัวนั่งลงที่เตียงหันซ้ายหันขวามองหาบุหรี่แต่จนใจที่ไม่ได้หยิบเข้ามาด้วย ขณะที่เอสหันเก้าอี้ตัวใหญ่หมุนมาเผชิญหน้ากันด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่คนตรงข้ามกลับเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด
“กูอยากจะรู้ว่ามึงทำแบบนี้ทำไมวะ มึงมีผู้หญิงของมึงอยู่แล้วมาทำแบบนี้กับกูถือว่ามึงไม่ให้เกียรติเขานะ มึงรู้ใช่ไหม น้องเมย์มึงอ่ะสวยน่ารักขนาดนั้นไปหาเขาดิ มึงมาที่นี่ทำบ้าอะไรของมึงห๊ะไอ้เอส..”
“เกี่ยวอะไรกับเมย์”
“ไอ้ชั่ว แล้วมึงคิดอะไรอยู่ล่ะ มึงจะเอาทั้งเมย์ทั้งกูรึไงห๊ะ แล้วมึงคิดว่ากูจะยอมมึงง่ายๆเหรอสัส กูก็คนนะ ใครจะไปยอมเอากับคนที่คบทีละหลายๆคนวะกูไม่ใช่ควายนี่ ทำไมต้องยอมมึงด้วย..”
“แล้วทำไมวันนั้นถึงยอม..”
“มึงจะบ้าหรือไง วันนั้นกูเมามึงเองก็น่าจะรู้ ถ้าไม่เมากูจะยอมมึงเหรอเหี้ย แล้วถ้ามึงคิดจะรับผิดชอบสิ่งที่มึงทำในคืนนั้น กูขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า กูไม่คิดอะไร กูเป็นผู้ชายคืนนั้นที่เสียให้มึงไปกูจะถือว่าทุกอย่างระหว่างเราไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!.. ” แคปพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เขาสองคนนั่งจ้องหน้ากันนิ่งมากๆ สายตาคมกริบจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่เล็กที่คล้ายว่ามันกำลังเต็มไปด้วยแววสั่นไหวอ้อนวอนหรือขอร้องอะไรบางอย่าง เอสถอนหายใจยาวหนึ่งครั้งก่อนล้วงโทรศัพท์มือถือออกมากดเรียกสายใครสักคน เขาเปิดลำโพงให้แคปได้ยินด้วย
“เฮ้.. มึงโทรหาใครน่ะ..” แคปถึงกับงง กำลังคุยกันอยู่ดี ๆ จู่ๆเอามือถือขึ้นมากดเรียก และถ้าเขามองไม่ผิดชื่อที่หน้าจอขนาดใหญ่ขึ้นว่าเมย์
“เมย์ไง”
“ทะ...โทรหาน้องเขาทำไมวะ” แคปงงไปหมดขณะที่สายตาของเอสยังจ้องหน้าเขาแน่นิ่งพร้อมๆกับคำพูดเย็นชาที่ปล่อยออกมาจากริมฝีปาก
“จะทิ้ง”
“.....??!!??!!!???....” คำพูดง่ายๆแบบนั้นทำเอาแคปถึงกับอ้าปากเหวอ กำลังจะหาคำมาด่าตอบยังไงให้สาใจ แต่พอดีกับที่เสียงใสกริ๊กของเมย์ดังผ่านลำโพงออกมาก่อน
(ฮัลโหลค่าที่รัก ลมอะไรเนี่ยร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยโทรหาเมย์ก่อนสักครั้ง ทำไมวันนี้ถึงนึกถึงกันได้ พี่เอสคิดถึงเมย์เหรอคะ คิคิ เพิ่งเจอกันเมื่อตอนเที่ยงเองนะ)
“เปล่า” เอสปฏิเสธเสียงเย็นชา
(แหม ตรงไปนะ พี่เอสล้อเมย์เล่นแน่ ๆ เลย ว่าแต่มีไรป่ะคะเนี่ยจะมาหาเหรอ ไหนว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่างไง)
“เข้าเรื่องเลยละกันนะ พี่จะโทรมาบอกเลิกเรา”
(ห๊า! อะไรนะคะ พี่เอสว่าอะไรนะ เมย์ฟังไม่ถนัด) เสียงเธอร้องขึ้นท่าทางตกอกตกใจมาก
“จะฟังอีกครั้งเหรอ” ขณะที่น้ำเสียงเอสยังคงเรียบนิ่ง
(พี่เอสหมายความว่ายังไง ที่พูดมาเมื่อกี้พูดจริงรึเปล่า ไม่ใช่ว่าล้อเมย์เล่นนะคะ..)
“พูดจริง ที่จริงแล้วไม่อยากจะพูดเลยด้วยซ้ำ แต่ใครบางคนแถวๆนี้อาจจะต้องการคำยืนยัน เอาเป็นว่าเรื่องของเราจบแล้วนะครับเมย์ ต่อไปเมย์ก็คบกับเพื่อนของเมย์คนนั้นแบบเปิดเผยเถอะ พี่ไม่พูดไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้..”
(พี่เอสรู้?!!? คะ..คือ..)
“พี่รู้ทุกอย่างที่เราทำ จบนะเมย์”
(พี่เอส คะ คือว่า เมย์ขอโทษค่ะ ต่อไปเมย์ไม่ทำแล้ว ยกโทษให้เมย์สักครั้งนะคะ เมย์รักพี่เอสจริงๆนะ ถึงเมย์จะมีใครต่อใครหลายคนแต่คนที่เมย์รักที่สุดก็คือพี่นะ ขอโอกาสเมย์สักครั้งรับรองว่าไม่นอกใจแล้วค่ะ จะไม่ทำอย่างนั้นอีก นะคะที่รัก ที่รักยกโทษให้เมย์นะคะเมย์.....)
เอสะกดตัดสายทิ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองแคปผู้ซึ่งกำลังยืนหน้านิ่วมองเขาอยู่
“จบกับเธอแล้ว มึงพอใจยัง..”
“กูไม่ได้บอกให้มึงทำแบบนั้นสักหน่อยไอ้เชี่ย มึงทำบ้าอะไรของมึงห๊ะ..” แคปต่อว่าอย่างหงุดหงิดและไม่อยากจะเชื่อ ขณะที่เอสลุกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวนอกที่เหลือออกจนหมดเขาถอดมันพาดไว้แถวๆเก้าอี้ คงเหลือแต่เสื้อยืดสีขาวด้านใน “ไม่ใช่ว่ามึงบอกหรือไม่บอกหรอก แต่ยังไงก็คือต้องเลิกอยู่แล้ว ง่วงแล้วว่ะนอนกันเลยไหม” เขายกข้อมือขึ้นดูเวลา ดึงแขนแคปบอกให้นอนลงด้วยกัน แต่แคปปัดออก
“กูไม่ได้ทำให้มึงเลิกกับน้องเขานะ..”
“รู้แล้วน่า มานอนเร็วเข้า..” เอสคว้าเอาข้อมือเล็กนั้นไว้อีกครั้ง แคปจะปัดออกอีกคราวนี้เลยถูกรวบไว้สองมือเลย เขาดึงแคปให้เดินมานอนลงด้วยกัน ทำราวกับว่าเป็นห้องของตัวเอง ในขณะที่แขนเล็กพยายามบิดออกแต่ยังไม่สามารถหลุดจากมือใหญ่นั้นได้
“ตกลงว่ามึงจะนอนที่นี่?”
“อือ ใช่”
“งั้นก็นอนไป กูจะไปนอนที่อื่นเอง ปล่อยกูได้แล้ว”
“แบบนั้นไม่ใช่ มึงก็รู้ว่ากูมาเพื่ออะไร..”
“ไอ้เหี้ยเอส มึงใช้อะไรคิดว่ากูจะยอมให้มึงทำอะไรบ้าๆแบบนั้นวะ คือเรื่องของเรามันไม่ใช่อ่ะ วันนั้นกูเมามึงเข้าใจใช่ไหม มันไม่ได้เกิดด้วยความเต็มใจ แล้วอะไรที่ทำให้มึงคิดว่าสภาพกูสมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์จะยอมถ่างขาให้มึงเอา มึงบ้าป่ะเนี่ย..” เอสส่ายหัว เขาไม่สนใจคำพูดแคปเลยแม้แต่น้อย ข้อแขนที่จับไว้อยู่แล้วถูกกระชากลงแรง ๆ จนแคปแทบจะถลาลงกลางเตียง ดีที่ยังยั้งไว้ได้อยู่
“จะดึงทำเหี้ยอะไรล่ะวะห๊ะ ใครจะไปนอนกับมึงปล่อยมือกูได้แล้ว ลุกขึ้นมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน”
“กับมึงไม่จำเป็นต้องพูดหรอก..” สายตาเจ้าเล่ห์ลามเลียคนตรงหน้าพร้อม ๆ กับความเร็วในการกระชากร่างที่เล็กกว่าเข้าหาจนแคปเซถลาลงที่อก เอสกดปลายจมูกโด่งเฉียดเข้าที่แก้มนิ่มด้วยความเร็วแบบสุดยอด แคปที่ยังตั้งตัวไม่ทันเพราะมัวแต่ตกใจ พอรู้ตัวอีกทีซอกคอขาวของเขาก็กำลังถูกเขี้ยวแหลมคมฝังจนจมมิด แคปฟาดผั๊วะลงที่กลางแผ่นหลังกว้าง ได้ยินเสียงเอสหัวเราะเบาๆในคอก่อนปล่อยริมฝีปากออกมาแล้วใช้ลิ้นไล้เลียรอยกัดสีสดที่เขาตั้งใจทำขึ้น แคปลุกพรวดขึ้นทันทีเอสเลียปากจ้องหน้ายั่ว
“ปัญญาอ่อน เล่นเหี้ยอะไรของมึง” แคปไม่เสี่ยงยื่นมืออกไปผลักเพราะกลัวจะโดนรวบ เขารีบถอยห่างออกมาตั้งหลัก รู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่คอตรงรอยกัดพอลองจับดูรู้สึกเหมือนไม่มีอะไร เขาชี้หน้าเอสทันทีจะอ้าปากไล่แต่จู่ ๆ เอสลุกขึ้นมากระชากแขนเขาเข้าหาตัวได้อีกครั้ง
“เหี้ยอะไรของมึงอีก!” แคปหันไปตะคอกใส่ ใบหน้าสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ ดวงตาคมจดจ้องดวงตาคู่เล็กล๊อคไว้ไม่ให้หลุดไปไหน แคปคิ้วมุ่นอย่างอารมณ์เสีย แต่สองคนก็ยังจ้องมองกันและกันอยู่อย่างนั้น จนเมื่อเวลาผ่านไปได้สักครู่ ความเงียบที่เข้ามาปกคลุมทำให้เขาเริ่มที่จะรู้สึกอึดอัด ไม่รู้อีกฝ่ายกำลังคิดอะไร จู่ ๆ ยืนจ้องหน้ากันอยากจะพูดจะอะไรก็ไม่บอกมา แคปกำลังคิดหาหนทางหนีทีไล่ ต้องทำอะไรสักอย่างที่ไอ้เห้นี่จะได้เดินกลับออกไปได้ดี ๆ โดยที่ไอ้เพื่อนปอด้านนอกจะไม่สงสัย
ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม ขณะกำลังจะอ้าปากขับไล่อีกครั้ง เอสดันชิงพูดบางอย่างขึ้นมาก่อน
....บางอย่างที่เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล...
“ลองมาคบกันดูไหม มึงกับกู”
“พูดบ้าอะไรออกมา มึงรู้ตัวบ้างป่ะ เมื่อเช้าลืมกินยาหรือไง หรือว่ามึงกินแล้วแต่ลืมเขย่าวะ..” เขาตกใจจนแทบช๊อกแต่ยังคุมสติไว้ได้ เอาจริง ๆ ใจสั่นนิดๆว่ะไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน บ้าชะมัดมีผู้ชายมาขอคบช่างเป็นจุดด่างพล๊อยที่สุดแล้วในชีวิตกู แคปหันซ้ายหันขวาทำอะไรไม่ถูก เครียดมาก เขามองดูนาฬิกาที่หัวเตียงผ่านไปเกือบๆชั่วโมงแล้วด้วยไม่รู้ไอ้ปอคิดยังไงนั่งรออยู่หน้าห้องแบบนั้น
“มึงอาย?” เอสว่าแล้วยกยิ้ม ความจริงเขาเห็นแก้มแคปขึ้นสีเล็กน้อยแต่เอสไม่รู้หรอกว่านั่นเพราะแคปกำลังโมโห ไม่ใช่เพราะความเขินอายอะไรทั้งสิ้น
“อายเหี้ยมึงดิ่..” แคปสวนขึ้นทันที
“ไม่เห็นต้องอาย คบกันแล้วก็คือคบ..”
“ไอ้สัส มึงอย่าฝัน”
“อ่า เข้าใจแล้ว ด่ากูได้แบบนี้แสดงว่ากำลังคบกันอยู่สินะ ปากมึงนี่จริง ๆ นะ ยิ่งชอบยิ่งด่าล่ะสิท่า มึงด่ากูหนึ่งครั้งแสดงว่าบอกรักหนึ่งหน ต่อไปกูจะจำไว้แบบนี้ อย่าบอกรักกูบ่อยล่ะ จั๊กจี้ว่ะแม่ง”
“ไอ้เหี้ยยยยย มึงพูดเรื่องบ้าบออะไรห๊ะ..” แคปแทบอยากจะร้องไห้ ยกขาขึ้นจะถีบมันออกให้พ้นตัวแต่ดันโดนจับไว้อีก เอสใช้ความเร็วและพลังทั้งหมดที่มีโถมกายพาอีกคนลงที่เตียงเขารัดแคปไว้แน่นมากๆ
“ปล่อยกู๊วววว...”
“ร้องเข้าไป แหกปากดังๆเลยครับเมีย เพื่อนมึงจะได้เปิดเข้ามาดูเลยดีไหมว่ากูกับมึงเรากำลังจูบกันอยู่..”
“ไอ้สัส สันดาน เลวมากๆนะมึงอ่ะ”
“หึ บอกรักกูเร็วเป็นบ้าเลยนะมึง คบกันได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีอวยพรกูเร็วฉิบหายเลย..” เอสเองก็พยายามข่มอารมณ์ แน่นอนมีใครบ้างจะชอบฟังคำหยาบคาย ที่ขอคบน่ะเรื่องจริง แต่ที่พูดเปรียบเปรยเรื่องคำหยาบนั้นต้องการจะสั่งสอนแคปให้เพลาๆลงหน่อยก็แค่นั้น คนรั้นๆบางครั้งก็ต้องเจอคนด้านๆ เคมีเข้ากันดีออก
“ไอเหี้ยเอส มึงฟังกูให้ดีนะ กูไม่มีทางคบกับคนอย่างมึง ดูนี่ดูปากกูนี่เลย ไม่-มี-ทาง”
แคปยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ชี้ให้เอสดูริมฝีปากที่ขยับพูดคำว่าไม่มีทางแบบช้าๆเน้นๆและชัดๆ เขาโมโหจนแทบคลั่งขณะที่เอสยังคงยิ้มเยาะราวกับว่าคำพูดของเขาไม่ได้มีความหมายอะไรสำคัญเลยทั้งสิ้น
“ไม่มีทางจริงดิ..” มือแกร่งคว้าหมับเอาต้นคอขาวกดลงมารับจูบจากเขา เอสใช้ความเร็วและความแข็งแรงที่เหนือกว่ามากพลิกตัวแค่ครั้งเดียวแคปกลับเป็นฝ่ายตกลงไปอยู่ใต้ร่างกายเขาได้ง่ายมากๆ เสียงเล็กร้องดิ้นเมื่อเจอเรียวลิ้นร้ายกาจบุกทะลวง สองมือถูกกดจนจมลงที่เตียงขณะที่หน้าขาโดนกดทับด้วยต้นขาที่แข็งแรงกว่ามาก
“อื้อออ...”
“ดิ้นไปให้ตลอดนะ ถ้ามึงเผลอจูบตอบกูเมื่อไหร่กูจะถือว่ามึงตอบตกลงกับกูเมื่อนั้น..” เอสพูดทั้งที่ยังปล้ำจูบ
“ไอ้สัสปล่อยกูไอ้ชั่วมึงมัน...อ่ะ อื้ออ..” เอสไม่ปล่อยให้แคปพูดจบอีกแล้วเขารวบสองมือเล็กไว้ในมือเพียงข้างเดียวกดไว้จนจมลงที่เตียงขณะที่มืออีกข้างเอาขึ้นมาบีบปากเรียวสวยให้เปิดอ้าออก เรียวลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปกวาดต้อนเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาต้องการภายในโพรงปากอุ่น ความหวามไหวของเศษเสี้ยวความรู้สึกครั้งเก่าก่อนเมื่อยามที่ปลายลิ้นร้อนแตะต้องกันทำให้แคปนึกไปถึงเรื่องราวในค่ำคืนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ห้วงหัวใจดวงเล็กๆพลันสั่นไหว ริมฝีปากหยักกดจูบเร่าร้อนบดขยี้ ห้องทั้งห้องกำลังจะโหมด้วยเปลวเพลิงแห่งความปรารถนา
“ไอ้เอสมึงปล่อยกู...อื้ออ...อื้อ...” แคปดิ้นพลาดทั้งที่โดนกอด “ไอ้โรคจิตมึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้ กูจะร้องให้เพื่อนกูช่วย อื้อ..”
“ร้องแบบไหนล่ะ เอาเสียงที่เพราะที่สุดของมึงเลยนะ เสียงครางแบบวันนั้นดีไหมครับเมีย หื้ม??” มือหนาลากเลื่อนลงไปกอบกุมที่ส่วนอ่อนไหวอย่างจาบจ้วง แคปดิ้นจนไม่รู้จะทำยังไง อ้าปากจะร้องกลับโดนจูบปิดไว้อีก ขณะที่เอสสอดมือเข้าไปด้านในได้แล้ว
“หึ ร่างกายมึงไม่เห็นจะปฏิเสธกูเหมือนปากเลยนี่..” เอสเลื่อนตัวลงไปงับเอาหัวนมแคปผ่านทางเสื้อยืดตัวบาง
“โอ๊ย! กัดทำเชี่ยเหรอไอ้เหี้ย..” แคปร้องเสียงหลง ขณะที่อีกฝ่ายกลับหัวเราะหึหึชอบใจ
“ลามกเหมือนกันนะมึงเป็นถึงขนาดนี้แล้วยังจะร้องห้ามกูอยู่อีก”
“กูไม่เอากับมึง ไอ้โรคจิต อื้อ อื้ออ...” ริมฝีปากหยักบดขยี้ลงไปอีกครั้ง คราวนี้ทำเอาแคปถึงกับครางและเผลอตอบโต้เมื่อถูกคนที่เชี่ยวกว่าใช้ความเชี่ยวชาญเติมเชื้อแห่งความปรารถนาขับให้เปลวไฟแห่งราคะพลันลุกโชนจำต้องตอบโต้ไปตามสัญชาตญาณ
“หึหึ คำตอบของมึงถูกใจกูมาก..” เอสถอนจูบออกมาแล้วจ้องหน้า แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ คำตอบที่ว่าคือข้อตกลงคบกันระหว่างผู้ชายสองคน
“ไอ้สัส..”
“ขอกินทั้งหมดเลยละกันนะ เหมือนวันนั้น...”
.
.
.
“โอ๊ยยยยยยยยยยย....” เสียงร้องที่ลั่นจ้าออกมาจากในห้องทำเอาปอลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง การ์ตูนที่ดูอยู่ไม่เข้าหูอีกต่อไปแล้ว เขาก้าวฉับๆไปที่หน้าห้องเพื่อนทันที สองคนนั้นหายเข้าไปได้เป็นชั่วโมงแล้ว อาจจะมีเสียงด่าทอกันบ้างเป็นระยะส่วนใหญ่แล้วเป็นเสียงของแคปจอมโวยวาย แต่ทว่าหลังจากนั้นมันเงียบกริบจนเกินไป หรือว่าจะนั่งทำงานเล่นคอมหรือทำอะไรบางอย่าง
เขาได้แต่หวังว่ามันสองคนจะไม่ฆ่ากันจนตายไปเสียก่อน ปอกำลังจะเคาะลงที่ประตูแต่มือจำเป็นต้องหยุดชะงักไว้เมื่อหูที่ดีจนเกินเหตุดันได้ยินบางสิ่งบางอย่างที่เหนือจากความคาดเดา
“ปากดี ด่าอีกคำกูจัดมึงต่อ”
“ไปตายซะไอ้โรคจิต..อื้ออ...อื้อ...”
“ห่าเอ๊ย มึงอยากโดนตบเหรอห๊ะ อย่าดิ้น!”
“ปล่อยกู ไอ้สารเลว ชั่ว!”
“กูจะคิดว่ามึงชมผัวก็แล้วกันนะครับเมีย คนสวยนิ่งๆหน่อยกูทำยากไปแล้ว”
“ไอ้เลว!”
“เลวยังไงก็เคยเป็นผัวมึงนะ”
“เซ็กห่วยๆชั่วข้ามคืนแบบนั้นไม่มีความหมายอะไรสำหรับกูหรอกโว๊ย!”
“อ้าวห่วยจริงดิ แล้วใครมันร้องครางเสียงสั่นลั่นห้องแบบนั้นล่ะวะ อยู่นิ่ง ๆ มึงอยากเจ็บมากรึไงห่าเอ๊ย นิ่งๆสิวะ!”
“จะดันเข้ามาทำเหี้ยเหรอห๊ะ โอ๊ย อะ...อ๊าา ซี๊ดด..ไอ้เหี้ย..”
“ไปตายซะไอ้โรคจิต..อื้ออ...อื้อ...”
“ห่าเอ๊ย มึงอยากโดนตบเหรอห๊ะ อย่าดิ้น!”
“ปล่อยกู ไอ้สารเลว ชั่ว!”
“กูจะคิดว่ามึงชมผัวก็แล้วกันนะครับเมีย คนสวยนิ่งๆหน่อยกูทำยากไปแล้ว”
“ไอ้เลว!”
“เลวยังไงก็เคยเป็นผัวมึงนะ”
“เซ็กห่วยๆชั่วข้ามคืนแบบนั้นไม่มีความหมายอะไรสำหรับกูหรอกโว๊ย!”
“อ้าวห่วยจริงดิ แล้วใครมันร้องครางเสียงสั่นลั่นห้องแบบนั้นล่ะวะ อยู่นิ่ง ๆ มึงอยากเจ็บมากรึไงห่าเอ๊ย นิ่งๆสิวะ!”
“จะดันเข้ามาทำเหี้ยเหรอห๊ะ โอ๊ย อะ...อ๊าา ซี๊ดด..ไอ้เหี้ย..”
มือปอสั่นเทิ้มไปหมด ใบหน้าคมชาดิก ไม่จำเป็นต้องรีรออะไรอีกต่อไปแล้ว ลูกกุญแจถูกไขผั๊วะเข้าไปทันที ถึงจะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่ภาพที่เห็นทำเอาปอแทบจะเป็นลมลงไปซะเดี๋ยวนั้น
เลือด
“ไอ้เหี้ยมึงทำอะไรเพื่อนกู!” ปอวิ่งเข้าไปกระชากไหล่เอสให้ถอยออกจากเพื่อนของเขากำลังจะเหวี่ยงหมัด แต่ดูเหมือนว่าแคปกำลังบาดเจ็บ เลือดไหลออกมาจากหัวตกลงมาถึงหว่างคิ้ว สำลีในมือเอสเต็มไปด้วยทิงเจอร์ไอโอดีนที่กำลังเช็ดกำลังยัดแผลกันอยู่
“ไอ้เชี่ยมือแม่งหนัก มึงยัดเข้ามาทำเชี่ยเหรอหัวกูนะไม่ใช่กะลามะพร้าวจะได้ยัดเอายัดเอาแบบนี้อ่ะ” แคปโวยวายชี้หน้าเอสแล้วด่าๆๆๆ
“ก็ถ้าไม่ยัดสำลีเอาไว้เลือดมึงก็ไหลไม่หยุดสิวะ นิ่งๆ” เอสโต้กลับ เขาหยิบเอาสำลีอันใหม่ขึ้นมาจากกล่องยาแล้วเททิงเจอร์ลงไปอีก
“ไม่เอาๆๆพอแล้วไอ้เหี้ย กูไม่เจ็บแล้วเลือดก็หยุดแล้วด้วย โอ๊ยยย ยัดเข้ามาทำไมอี๊ก อ๊ะ ซี๊ดดด กูแสบ โอ๊ยยย”
“สมน้ำหน้า ดิ้นดีนักยอมให้กูเสี-....” แคปสะดุ้งรีบเอาฝ่ามืออุดปากเอสไว้ก่อนที่มันจะพ่นคำพูดจัดจ้านน่าสงสัยออกมาอีก เพราะว่าปอยืนจ้องพวกเขาสองคนนานมากแล้ว
“เกิดอะไรกันขึ้น พวกมึงสองคนตีกันจนอาการหนักแบบนี้เลยหรือไง” ปอถามแคปอย่างสงสัย ทำไมเอสถึงไม่มีรอยบอบช้ำตรงไหนเลย เป็นไปไม่ได้ที่แคปจะโดนอยู่ฝ่ายเดียว
“........” แคปอ้ำอึ้งพูดไม่ออกเอสจึงเป็นฝ่ายแก้ตัวให้แทน
“ใช่แล้วพวกกูตีกัน แล้วเพื่อนมึงมันบ้าเองอยู่ๆกระโดดเอาหัวไปชนฝาผนัง หัวเลยแตกเลือดอาบอยู่แบบนี้ไง..” เอสชี้ให้ดูร่อยรอยบนผนังที่หัวเตียง ความจริงที่ปอไม่มีวันรู้คือเอสกดแคป เขาสองคนกอดกันไปดิ้นสู้กันไปจนถึงที่สุดเอสทำท่าจะเสียบอีกฝ่ายได้แล้วแน่ ๆ แคปถดตัวดิ้นสุดแรงจนหัวไปชนกับผนังปูนที่หัวเตียงเลือดไหลออกมาเป็นทาง ขนาดนั้นก็ยังไม่ยอมร้อง จนเอสจัดการยัดทิงเจอร์ลงเพื่อห้ามเลือดนั่นแหละเสียงเล็กๆร้องจึงโวยวายไม่ยอมหยุดเขาเลยจับมาจูบปิดปากไว้อีก อีกฝ่ายก็ทั้งร้องทั้งดิ้นทั้งด่าไปตามเรื่อง จนกระทั่งปอเข้ามาดีนะที่ปล่อยลงจากตักไปแล้ว
“จริงป่ะเนี่ย..” ปอหันไปถามเอาจากเพื่อนตัวเอง
“เออๆ ใช่มั้ง” แคปส่ายหัวถอนหายใจตอบอย่างเซ็ง ความจริงมันก็จริงน่ะแหละ แต่รายละเอียดปลีกย่อยมันไม่ใช่นี่หว่าจะให้อธิบายมันก็ยุ่งยากไปอีก เอสทาบพลาสเตอร์ยาปิดลงที่แผลให้เป็นอย่างสุดท้าย
“โอ๊ยเหี้ย!!” แคปร้องออกมาอย่างดัง ปัดมือเอสออกแรงมาก อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจเพราะว่าเขาแกล้งทำแบบแรง ๆ อยากได้ยินเสียงคนโวยวาย แคปจึงยกขาขึ้นมากะเตะ เอสจับข้อเท้าเล็กนั่นล๊อคไว้ได้อีก สองคนเหมือนจะฟัดกันอีกรอบแต่คราวนี้ปอเดินเข้ามาจับแยก
“พอๆๆ ตีกันแรงเหี้ยๆ แล้วนี่เมื่อไหร่มึงจะกลับวะ..” ปอหันไปถามเอส เขาเดินมาแหวกๆหัวแคปดูแผล
“คิดว่าจะไม่กลับ นอนกับเพื่อนมึงเลยก็ดีนะดึกแล้วขี้เกียจขับรถ ค้างที่....”
“ไอ้สัส พูดเหี้ยไรห๊ะ..” แคปร้องห้าม อีกครั้งที่ต้องยกมืออุดปากไว้ เขาถูกเอสผลักออกอย่างรำคาญ แคปดึงแขนปอไปคุยกันที่ประตู
“มันจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ กูขอคุยธุระต่ออีกนิด มึงออกไปรอด้านนอกก่อนนะ กูมีหลายเรื่องต้องตกลงกับมัน..”
“ความลับขนาดนั้น? มีไรมากป่ะ ทำไมไม่บอกกูวะ..” ปอชักสงสัย แคปที่หลบสายตาเขาตลอดทำตัวมีพิรุธอยู่
“ก็....นิดหน่อย แต่เดี๋ยวกูจะต้องบอกมึงแน่ๆอยู่แล้ว ขอเวลาไม่เกินสิบนาทีนะเว้ย..” ปอมองทั้งสองคนอย่างชั่งใจก่อนที่เขาจะพยักหน้าแล้วเดินออกไปนั่งรอที่ด้านนอกด้วยใจที่ยังกังขากับคำพูดแปลกๆของคนทั้งคู่เมื่อตอนที่ยืนแอบฟังอยู่ด้านนอก
ทันที่ที่บานประตูถูกปิดลง แคปเดินกลับมายืนต่อหน้าคนตัวสูงที่นั่งรออยู่ที่เตียงอีกครั้ง เอสจุดบุหรี่ขึ้นแล้ว
“กลับไป” ใช้น้ำเสียงจริงจังไล่ จ้องหน้าเอสด้วยแววตาที่แน่วแน่บอกให้รู้ว่าพูดจริงไล่จริงไม่มีเฟคเด็ดขาด เอสคว้าเอวเล็กกดให้นั่งลงที่ตักด้วยมือข้างที่คีบบุหรี่เอาไว้
“ถ้ากลับตอนนี้แล้วกูจะได้อะไร..”
“ทำไมมึงต้องได้อะไร..” แคปสวนตาเหลือกใส่
“ทุกอย่างต้องมีข้อแลกเปลี่ยนดิ อย่างเช่นว่า พรุ่งนี้มึงจะเป็นฝ่ายไปหากูแทนหรืออะไรที่มากกว่านั้นหรือว่า....”
“ไม่มีทาง กูไม่ไปหามึงแน่ ๆ ไม่เด็ดขาด” แคปสวนขึ้นอีกครั้ง
“งั้นกูจะมาที่นี่อีก กอดจูบกันในห้องนี้เอาให้เพื่อนมึงรู้ความจริงไปเลยดีไหมล่ะ แล้วก็นะ ยังมีนี่อีกอัน หึหึ..” เอชชูโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นแล้วมองแคปอย่างคนที่เหนือกว่า
“บรรดาเมียๆมึงได้ร้องไห้แน่ไอ้แคป..”
“งั้นก็เอาเลยดิ ถ้าไม่กลัวบรรดาเมียๆมึงร้องไห้เหมือนกัน..”
“ดื้อจริงนะ หื้ม??” มือแกร่งเชยเข้าที่คางมน แล้วบีบให้หันมาหา เอสแตะจูบลงไปที่มุมปากนิ่มอีกครั้ง ขณะที่แคปฟาดหลังเขาดังผั๊วะซ้ำยังจิกผมจนหนังหัวแทบหลุด เจ็บจนเอสต้องผลักอีกฝ่ายออกจากตัวเองอย่างเร็ว
“ติดใจกูมากหรือไงห๊ะ นอนกันแค่ครั้งเดียวมึงตามกูไม่เลิกเลยนะ เชี่ยเอ๊ย..” แคปยกแขนขึ้นเช็ดริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู จับลูกบิดเตรียมจะเปิดให้ไอ้ตัวดี เอสส่ายหัวหงุดหงิดลุกขึ้นเดินไปคว้าเอาเสื้อนอกที่ถอดพาดไว้ตรงพนักเก้าอี้ สายตาคมกริบกวาดมองตารางเรียนที่ติดไว้ข้างผนังแค่รอบเดียวจำได้จนขึ้นใจ
“ติดใจเหรอ?? อืม จะว่าใช่มันก็ใช่ แต่มันก็แค่ร่างกายอ่ะนะ นิสัยน่ะต้องดูกันอีกยาว ๆ”
“กูคงยอมให้มึงได้ดูหรอกสัส..” แคปกัดฟันด่าในตอนที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ เขาสองคนจ้องหน้ากันและกันนิ่ง นิ้วเรียวขาวสะอาดที่คีบแท่งบุหรี่เอาไว้ แค่ยกมันขึ้นมาดูดอีกหนก่อนทิ้งก้นบุหรี่ที่เหลือบี้ลงที่โต๊ะอย่างไม่แคร์
“พรุ่งนี้ไปหากูที่ห้อง ถ้าห้าทุ่มแล้วกูยังไม่เจอมึง กูจะมาตามมึงถึงที่นี่เลยนะครับเมีย..” มือใหญ่คว้าต้นคอขาวล๊อคเข้ามารับจูบรุนแรง ริมฝีปากบดขยี้คนที่กำลังจะแหกปากต่อต้านอย่างไร้ความปราณีจูบแล้วจูบอีกลิ้นเล็กๆถูกดูดวนอยู่แบบนั้น เขากำลังสื่อสารให้แคปรู้ว่าถ้าเขาคิดจะกดแคปลงตรงนี้จริง ๆ เขาทำได้แน่นอน จุมพิตที่ช่วงชิงลมหายใจร้ายกาจกว่าทุกๆครั้งที่เอสเคยจูบเขาจริง ๆ
“อ่ะ..แค่กๆๆๆ..ไอ้เลว.. ไอ้เอส..มึงมัน..แค่กๆ..” แคปไอโขลกเมื่อเอสถอนจูบออกมาจ้องหน้า ร่างที่เล็กกว่ายืนผวาปากสั่นมือสั่น กำปั้นเล็กบดเบียดด้วยความแค้นใจ
“ดับเบิ้ลดีพคีส ตอบแทนที่มึงบอกรักกูด้วยคำว่าสัสถึง 9 ครั้ง ไปแล้วนะครับเมีย ฟอดดดดดด”
“เชี่ยเอ๊ยย ชั่ว!”
“หึหึ”
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-03-2015 21:26:29
.
.
“บ้าฉิบ เหี้ยเอ๊ย เหี้ยๆๆๆๆๆๆ” หลังจัดการเหวี่ยงเอสออกจากประตูไปได้ แคปสบถขึ้นอย่างหงุดหงิด เขาเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างปอ ดึกดื่นขนาดนี้ยังต้องมานั่งถ่างตากลุ้มใจแคปขย้ำขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด ปอหันไปมองหน้าเพื่อนพร้อมกับส่งบุหรี่ยื่นให้เขากดปิดทีวี
“พวกมึงไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้แคป”
“สนิท??!!” แคปคาบบุหรี่ไว้ที่ปากกำลังจะต่อไฟ หันไปถามปออย่างสงสัยเมื่อเพื่อนพูดถึงเขากับไอ้เอสว่าสนิท
“กูตีกับมันขนาดนั้นมึงยังใช้คำว่าสนิทเนี่ยนะ” แคปจุดไฟแช็คต่อไฟที่ปลายมวน อัดควันขาวเข้าปอดแล้วค่อยๆปล่อยออกมา
“ไอ้แคป กูรู้จักมึงมากี่ปีแล้วห๊ะ คนอย่างมึงถ้าไม่ยอมจริง ๆ หน้าอย่างมันจะได้มานั่งอยู่บนเตียงมึงไหมกูถาม ไม่เรียกว่ามึงสนิทกับมันให้กูเรียกว่าอะไร”
“.........”
“มีอะไรบอกกูไม่ได้ป่ะวะ” ปอเห็นแคปทำหน้าไม่สบายใจ
“ก็มีอ่ะแหละ..”
“อะไร..”
“ก็มันบอกไม่ได้นี่แหละกูถึงได้นั่งกลุ้มใจเหี้ยๆอยู่แบบนี้น่ะ..” แคปส่ายหัวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ๆ ปอดึงเขามากอดคอเอาไว้
“เออๆๆๆ เอาไว้สบายใจแล้วอย่างบอกอยากเล่าอะไรค่อยบอกกันนะเว้ย อย่าเก็บอะไรเอาไว้คนเดียว ถ้ามันกลุ้มมากก็แชร์กับกูได้ เรื่องไม่สบายใจกูนี่อยากแชร์กับมึงมากกว่าเรื่องดีๆอีกนะ รู้เอาไว้ซะด้วย เข้านอนได้แล้วไป..” เมื่อแคปพยักหน้าให้ปอเลยฉุดมือเขาขึ้นทำท่าจะเดินไปส่งที่ห้อง แต่แคปกลับบอกจะไปนอนที่ห้องปอ
“เหี้ยอะไรของมึง”
“เอาเหอะขอกูนอนด้วยคืนเดียวน่า”
“เออๆ” ปอตอบตกลงคว้าหมอนคว้าผ้าห่มเดินหอบเข้าไปโยนไว้ที่ห้องตัวเอง แคปเดินไปที่กระจกส่องดูแผลที่หัวนิดหน่อย ความทรงจำตอนที่สู้กันกับเอสเมื่อกี้ผุดขึ้นมาอีก เขาเกือบเสร็จมันแล้วจริง ๆ นี่ถ้าไม่ได้เลือดก่อนป่านนี้พรหมจรรย์ครั้งที่สองของเขาคงไม่เหลือ
“พรหมจรรย์เหี้ยไรวะ กูเสียให้มันไปตั้งแต่ครั้งแรกแล้วห่าเอ๊ย..” ด่าตัวเองเบา ๆ ก่อนที่ปอจะเดินออกมาจากห้องน้ำ สองคนกระโจนลงบนที่นอนกว้างแล้วหลับกันไปในที่สุด
.
.
RRRRRRRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“ไอ้แคป โทรศัพท์มึงอ่ะ..” อาร์ตะโกนเรียกแคปให้มารับสาย โทรศัพท์มือถือถูกวางทิ้งอยู่ที่โต๊ะขณะที่ตัวคนออกไปยืนคุยกับเพื่อนอีกกลุ่มอยู่ที่หน้าห้องเรียน วันนี้พวกเขาทั้งหมดเข้าคลาสบรรยายแค่เฉพาะช่วงเช้า บ่ายว่างกันกะว่าจะไปลงแปลงองุ่น แคปจึงออกไปตกลงกับเพื่อนๆอีกกลุ่มขอแลกเวรเฝ้าแปลงพืชผักนิดหน่อย
“มึงเอาออกไปให้มันไป มันไม่ได้ยินหรอกมั้ง..” ปอเงยหน้าขึ้นจากเกมส์บอก อาร์เลยคว้าเอามือถือแคปแล้วลุกขึ้น
“ไอ้แคป..” อาร์ตะโกนขึ้นมาเรียกแล้วยื่นส่งให้เพื่อน แคปรับมาแบบงงๆ “ทำไมไม่รับแทนวะ..” แคปเอามือถือมาดูว่าเป็นใครโทรเข้ามา แต่ต้องชะงักจนตาโตเมื่อหน้าจอขึ้นเป็นชื่อ ‘สามีสุดหล่อ’ แคปหน้าเหวอหันไปมองหน้าอาร์ที่พูดแซวเล่นอย่างไม่จริงจังนัก
“มึงมีผัวตั้งแต่เมื่อไหร่วะเพื่อน หึหึหึ..” เขาตบเบาๆลงที่บ่าแคปพร้อมๆกับกลั้นขำ
“ไอ้เชี่ย กูเม็มเล่นๆห่า..” แคปแทบจะร้องไห้แก้ตัวไปแบบทำอะไรไม่ถูก รู้แล้วแน่ ๆ ว่าเป็นเบอร์ใครโทรเข้ามา ไอ้สันดานไอ้เลวไอ้หมาขี้เรื้อนไอ้ๆๆๆๆๆ เขาตัวสั่นเทาด้วยความโกรธจนอกแทบจะระเบิด เดินอ้อมไปคุยอยู่แถวระเบียงด้านหลังใกล้ๆกับห้องน้ำ
“ไอ้สัส!” เขากดรับแล้วด่ากราดในทันที
(คำแรกก็แจกรักกันเลยนะเมีย ประทับใจชื่อที่กูเม็มไว้ให้งั้นดิ..) เสียงหัวเราะหึหึดังลอดออกมาเบา ๆ แคปนี่อยากจะเขวี้ยงมือถือทิ้งส้วมในทันทีเสียดายมันหลายหมื่นอยู่
“ประทับใจแบบเหี้ยๆเลย ไอ้ห่าราก..”
(ปากดีจริง ๆ เดี๋ยวเจอแล้วกูจะจับมึงดูดลิ้นเอาให้เข็ดแบบเมื่อคืนเลยดีไหมหื้ม..)
“อย่ามายียวนกวนประสาท มีธุระเหี้ยไรรีบพูด กูไม่ได้ว่างมาต่อปากต่อคำกับมึงอยู่หรอกนะ”
(เรียนเสร็จแล้วเดี๋ยวกูไปรับ รออยู่ที่หน้าตึกห้ามกลับก่อนเข้าใจตามนี้..) เอสทำน้ำเสียงซีเรียส
“ฝันหวานไปคนเดียวเถอะไอ้เหี้ย ตึกวิศวะกับตึกกูอยู่คนล่ะโยชกันเลยกูไม่นั่งรอมึงให้เมื่อยตุ้มหรอกนะ”
(พูดดีๆไม่ได้หรือไง คบกันแล้วกูเทคแคร์มึงนี่เรื่องปกติมากเลยนะ..)
“เทคแคร์เหี้ยไร คบกันตอนไหนบ้านมึงเหรอกูยังไม่ได้บอกตกลงกับมึงเลยเหอะ..”
(อ้าวตกลงไม่คบจริงดิ่ งั้นลองดูรูปที่ไอจีกูก่อนดีไหมเดี๋ยวไม่เกินหนึ่งนาทีรูปที่มึงหวงนักหวงหนาได้เห็นกันทั่วฟ้ามหาลัยแน่ มึงรู้ป่ะยอดคนตามกูมีเยอะแค่ไหน เผลอๆแม้แต่น้องแป้งเด็กมึงยังกดฟอลโล่กูเลยด้วยซ้ำ)
“......” โว๊ยยยยยยย แคปขย้ำหัวตัวเองแทบจะบ้า เขาหงุดหงิดมากๆทำอะไรดูเหมือนจะตกเป็นรองเอสไปหมดทุกอย่าง กัดฟันกรอดปล่อยให้มันพูดต่อไป
(เงียบๆแบบนี้น่ารักดีมาก วันนี้กูมีเรียนอีกตอนบ่ายเพราะงั้นจะรีบออกไปรับ)
“กูไม่อยากไปกินข้าวกับมึง..”
(มึงก็รู้อยู่แล้วว่าขัดกูไม่ได้ ตอนเที่ยงเจอกัน)
“.......” เอสกดวางสายลงไปแล้ว แคปถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ มองเห็นปอยืนกอดอกพิงกรอบประตูมองมาที่เขาอยู่แคปสะดุ้งเฮือกเลย
“อาจารย์จะเข้าแล้วกูออกมาตาม”
“อือ” แคปเดินแทรกตัวผ่านเพื่อนเข้าไป ปอถอนหายใจแล้วส่ายหัว เขาคิดว่าบางทีเขาอาจจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นี่คือมันเป็นเรื่องส่วนตัวรอแค่แคปจะพูดออกมาก่อนก็แค่นั้น
.
.
.
“ไอ้เอส มึงจะไปไหนวะน่ะ..” เมี่ยงถามขึ้นเมื่อตอนที่ทั้งหมดเดินลงมาจากตึก เอสทำท่าจะแยกไปที่รถ เมี่ยงกับชิพและบุ้งเลยพากันมองตาม พวกเขามีเรียนต่อตอนบ่ายปกติจะกินข้าวกันที่โรงอาหารคณะแล้วรอเข้าเรียนต่อเลย
“ไปกินข้าวข้างนอก”
“อ้าวเฮ้ยทำไมวะ มึงจะออกไปเอาของเหรอ..” ชิพถาม
“เปล่า มีนัดน่ะ”
“มีนัด? กับใครวะ..” เมี่ยงทำหน้าสงสัย เอสส่ายหัวแล้วบอกนัดกับเมีย ทั้งหมดเลยพากันร้องอ้อ พวกเขายังคงคิดว่าเอสกับเมย์คบกันอยู่ ถึงแม้พักหลังนานๆทีจะได้ไปด้วยกันสักครั้ง
“ไอ้เหี้ยเอส มึงได้ยินข่าวเรื่องน้องเมย์บ้างป่ะเนี่ย..” บุ้งทิ้งก้นบุหรี่ลงที่พื้นแล้วเงยหน้าขึ้นถาม
“ข่าวอะไร” เอสถามต่ออย่างไม่ใส่ใจ เขากดเปิดรถโยนกระเป๋าสีดำเข้าไป เช้านี้ได้ที่จอดตรงด้านหน้าตึกเลยเพราะงั้นไม่ต้องเดินไกลให้เสียเวลา
“ข่าวเรื่องผู้ชาย เด็กบริหารกำลังตามจีบน้องเมย์ของมึงอยู่นะเว้ย ระวังไว้หน่อยก็ดี รู้สึกว่าจะมีหลายคนซะด้วยดาวคณะก็งี้แหละ สวยๆอันตราย”
“เกี่ยวไรกับกู”
“อะไรของมึงน้องเมย์แฟนมึงป่ะล่ะ” เมี่ยงยิ่งทำหน้างงหนักเข้าไปอีก พักนี้เอสท่าทางกำกวมชอบกล
“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”
“อ้าว!!” สามคนที่เหลืออ้าวขึ้นมาพร้อมกัน
“มึงเลิกกับน้องเขาแล้ว? จริงดิ่??” ชิพเดินเข้ามาถามจริงจังเลย
“อือ จบไปแล้ว”
“มิน่าล่ะไอ้เหี้ย ช่วงนี้ก็ว่าแปลกๆอยู่ กำลังจีบคนใหม่อยู่ล่ะสิท่า ช่วงโปรโมชั่นมึงต้องทุ่มเป็นธรรมดานี่เนอะ ค่อยยังชั่วหน่อยกูกับไอ้ชิพนี่กลุ้มใจกันอยู่นึกว่ามึงมีเรื่องอะไร” เมี่ยงทำหน้าโล่งอก คนตัวเล็กเดินเข้าไปเขย่งขากอดคอเอสไว้แล้วกระซิบลงข้าง ๆ หู
“สวยป่ะ คนใหม่มึงอ่ะ บอกกูได้ไหมเด็กคณะไหนวะหรือว่ารุ่นพี่สเป็คเก่ามึงอีก แน๊ๆๆๆๆ”
“สเป็คเก่าเหี้ยมึงดิ” เอสดันเมี่ยงออก เขาอมยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงหน้าแคป สวยไหมเหรอ?? ตลกว่ะ หล่อแบบฉิบหายเลยมากกว่า ไอ้พวกเพื่อนๆต่างชี้มาที่เขาดึงดันจะให้บอกออกมาให้ได้ว่าคนใหม่ของเขาเป็นใครเรียนคณะไหน ที่จริงเอสรอแค่ให้แน่ใจทุกๆอย่างก่อนก็แค่นั้นไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรเพื่อนๆเลย
“อย่ามา อย่า สเป็คเก่ามึงมีแต่สาวรุ่นพี่ทั้งนั้น ยิ่งคนแรกของมึงพี่เกรซนี่ กูยังจำได้เลยนะว่ามึงเสียใจร้องห่มร้องไห้แค่ไหนตอนที่พี่เขาทิ้งมึงไปเรียนต่อนอกแบบนั้นอ่ะ ”
“เออจะว่าไปสามปีแล้วนี่หว่า มึงลืมพี่เขาแล้วจริงดิ่”ชิพเสริมขึ้นมาอีก
“จะลืมได้ยังไงวะรักครั้งแรกกับผู้หญิงที่พามันขึ้นครูคนแรก เธอสวยอย่างกับนางฟ้าแบบนั้น..”อันนี้เป็นบุ้งเสริมทัพ เรียกให้ทุกๆคนพยักหน้าหงึกๆตาม เอสพ่นลมหายใจยาวเหยียด
“ไม่ใช่รุ่นพี่รุ่นน้องเหี้ยไรทั้งนั้นน่ะ รุ่นเดียวกันกับเรานี่แหละไว้จะพามาให้พวกมึงรู้จัก ถามมากน่ารำคาญ” รถสปอร์ตสีขาวแต่งอย่างสวยขับโฉบเลี้ยวออกไปแล้ว ชิพเลยบอกเมี่ยงว่าเลิกก่อนเวลากันนิดหน่อยไปกินที่หน้ามหาลัยก็ดี มีร้านที่ชิพชอบกินอยู่ที่นั่นเมี่ยงเองก็ทำตาโตชิพเลยบอกว่าขี้เกียจไปแล้วเจอบุ้งผลักหัวเงิบ
“อย่ามาทำเรื่องมาก ไหนมึงบ่นอยากกินไอติมกะทิไม่ใช่ไง เมื่อคืนก็บ่นว่าหิวๆๆ อยากกินอะไรโน่นนี่นั่น..”
“เออๆใช่ๆทำไมมึงจำได้วะไอ้บุ้ง” เมื่อคืนพวกเขาสามคนนั่งทำการบ้านสถิติยู่ด้วยกัน พอดึกๆชิพดันบ่นว่าอยากกินไอติมกะทิมะพร้าวอ่อนขึ้นมาแต่น่าเสียดายร้านเขาปิดตั้งแต่ห้าทุ่มไปแล้ว
“คำพูดไอ้ชิพกูใส่ใจทุกคำนั่นแหละ..” จบคำพูดบุ้งเมี่ยงเบะปากใส่ แล้วชี้บอกพวกมึงสองตัวแม่งผัวเมีย ชิพเลยจัดการล๊อคคอคนตัวเล็กไว้
“มึงก็ไปเชื่อมัน ไอ้บุ้งมันพูดเล่น คำพูดมึงมันก็จำได้มึงเชื่อกูดิ ใช่ไหมไอ้เหี้ยบุ้ง”
“เออๆ”
.
.
.
ปิ้น!!
เสียงแตรรถดังขึ้นสั้น ๆ แคปที่ยืนทำเท่สูบบุหรี่อยู่ข้างตึกเดินเลี้ยวตัดออกมา สาว ๆ แถวนั้นพากันมองที่รถดูเหมือนจะไม่ใช่รถของเด็กในคณะมีบ้างบางคนที่รู้จักแม้กระทั่งว่าคนขับรถทะเบียนนี้คือใคร
“พี่เอสวิศวะโยธาปีสองไงมึง คนที่เท่ๆน่ะ หูยวันนี้ใส่ช็อปด้วย..”
“มาทำอะไรตึกเราวะ เฮ้ยนั่นพี่แคปนี่หว่า เหี้ยอะไรเดินไปขึ้นรถคันนั้นแล้ว ไหนตอนนั้นว่าไม่ถูกกันไง”
“เออนั่นแหละ คลิปตีกันกูยังเก็บไว้เลยนะ มึงจะดูไหมล่ะ บลาๆๆๆ”
“อย่าว่าจะเป็นอย่างที่กูคิดนะมึง”
“บ้ามึงสิ พี่แคปกูแมนจะตายห่า แฟนก็มีแล้วตอนนี้ได้ยินข่าวว่าพี่เขาจีบเด็กวิทย์คอมอยู่นะ ชื่อแป้งหรืออะไรนี่แหละ”
“เออพี่เอสกูก็แมน ได้ยินข่าวว่าเท่สุดในคณะแล้ว แฟนก็สวยอย่างกับนางฟ้าดาวบัญชีนั่นไง มึงอย่ามาพูดอะไรเสียๆหายๆนะเว้ย”
“อันนี้กูเดาเพราะถึงจะเท่แต่เฮียแกหน้าสวยว่ะ มีทั้งผู้หญิงผู้ชายมาชอบทั้งนั้นอ่ะ..”
“ปากเสีย ผู้ชายแท้ๆยิ่งหายากอยู่มึงอย่าพูดต่อนะ”
“เออใช่ตอนนี้ผู้หญิงต้องระวังไว้ดี ๆ เพราะผู้ชายเขาโตเป็นสาวกันหมดแล้ว”
“อีเหี้ยยยยยยยยยยยย”
เสียงหัวเราะปะปนกับเสียงด่าดังขึ้นบรรดาเด็กรุ่นน้องนั่งนินทาเจ้าของรถต่างคณะกับคนที่เพิ่งเดินขึ้นไปนั่ง เมื่อรถคันสวยขับออกไปแล้วพวกที่เหลือยังคงจับกลุ่มกันเมาส์มอยอย่างออกรส
“ช้าสัสๆ” แคปนั่งหน้างอต่อว่า มือกดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ยิกๆๆๆ
“จะกินอะไร..” เอสหันมาถามแต่อีกคนกลับยังเฉย ก้มหน้าก้มตากับมือถือจนเอสฉุน
“..........”
“กูถามว่าจะกินอะไร?? เล่นอะไรนักหนาไหนดูซิมึงกดเหี้ยอะไรอยู่..” ไม่ว่าเปล่าเอสดึงโทรศัพท์มือถือในมือแคปเอาไปดู สงสัยตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้วไม่รู้ว่าอีกฝ่ายดูอะไรกดๆๆๆอยู่นั่นแหละ
“อ่ะ เอาของกูคืนมา!”
“อะไรเนี่ยรู้จักไอจีกูด้วยหรือไง.” แคปแย่งกลับมาคืนได้สำเร็จ เขาก็แค่เช็คดูว่าไอ้คนบ้ามันลงรูปแปลกๆของเขาไปรึเปล่าเท่านั้นเองกว่าจะค้นเจอต้องไปดูจากผู้หญิงที่ฟอลมันไป
“กลัวว่ากูจะลงรูปนั้นของเราเหรอ”
แคปตวัดสายตามองคนขับตาเขียว เอสหัวเราะหึๆ “ไม่ต้องห่วงหร๊อกรูปมึงกับกูไม่ลงให้ใครดูง่ายๆแน่นอน ถ้ามึงไม่สบายใจจะลบออกดีไหมล่ะ..” เอสเอามือถือของตัวเองส่งให้ แคปนี่ตาโตไม่คิดว่าจู่ ๆ มันจะใจดีกลับเขารีบรับเอาโทรศัพท์มากดเรียกดูรูปภาพทันที
“เฮ้ย!” แคปร้องขึ้นดัง ๆ เมื่อเห็นรูปภาพทั้งหมด
“ใครจะโง่ถ่ายเก็บไว้รูปเดียวล่ะ มึงลบออกดิมีอยู่สามสี่รูปล่ะมั้งนะ..”
“เลวที่สุดมึงอ่ะ..” แคปจัดการกดลบพร้อมทำความสะอาดไฟล์ขยะในเครื่องจนเรียบร้อย จ้างให้ตายมันก็ไม่มีวันกู้ขึ้น ขณะที่เอสปรายสายตามองแล้วก็ขำ แคปโยนโทรศัพท์ที่จัดการเสร็จเรียบร้อยใส่ตักคนขับแล้วเจ้าตัวก็นั่งยิ้มมองไปด้านนอก คงนึกอยู่คนเดียวว่าอะไรๆทำไมมันถึงง่ายดายไปหมด
“หัวมึงหายรึยัง ไหนดูดิ๊..”
“อย่ามาจับสิวะ มึงขับรถอยู่นะขับต่อไปเลยไอ้เหี้ย..” แคปปัดมือเอสออก หันไปมองตาเขียว
“ยอมซะตั้งแต่แรกก็ไม่เจ็บตัวหรอก”
“กูยอมหัวแตกดีกว่ายอมให้มึงเสียบกูอ่ะบอกเลย”
“ปากดี เวลาโดนจริง ๆ ไม่เห็นมึงพูดแบบนี้เลยนี่หว่า ครางซะดังลั่น รู้งี้วันนั้นกูอัดเสียงมึงไว้ด้วยก็ดี..”
“มึงสิปากดี..” แคปหันไปทำตาน่ากลัวใส่ เอสปรายตามองแล้วอมยิ้ม เขาส่ายหัวอย่างนึกขำเมื่ออีกคนเต้นไปตามคำพูดของเขาได้ตลอดจริง ๆ ทำตัวน่าแกล้งยังไม่รู้ตัวอีก
“กินร้านนี้ละกัน..” รถจอดลงที่ด้านหน้า ร้านแถว ๆ มหาลัยไม่ไกลมากจนเกินไป ขณะที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแคปถึงกับหันมองไปทางต้นเสียง เอสล้วงเอาโทรศัพท์อีกเครื่องที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมากดรับ จนถึงตอนนี้แคปเพิ่งรู้ว่าเครื่องที่เขาลบรูปไปนั้นไม่ใช่เครื่องจริง ไฟล์ต้นฉบับต้องอยู่ในเครื่องสีทองอันนั้นที่มันกำลังใช้งานอยู่ต่างหาก แคปชี้หน้าอ้าปากจะด่าโทษฐานที่โดนหลอกจนเปื่อย เอสเลยอมยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้ สักพักทั้งสองคนจึงเดินเข้าไปในร้าน
“แดกเหี้ยไรก็สั่ง..” พอกดวางสายไปแล้วเขาบอกแคปให้ดูเมนูแล้วสั่งเลย แต่สายตากลมโตของแคปยังจ้องอยู่ที่มือถือเอสไม่ห่าง แคปกำลังคิดว่าทำยังไงจะได้ไอ้เครื่องนั้นมาอยู่ในครอบครอง เขาขอเวลาแค่ยี่สิบวิไม่ใช่สิ สิบวินาทีก็พอแล้ว เขาจะลบไฟล์ได้ทั้งหมดแน่ ๆแต่เอสเหรอจะพลาด
“อะไร..” เอสยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋า กอดอกแล้วถาม
“มือถือมึงสวยดี ยืมดูหน่อยดิ..”
“ไม่ให้” ปฏิเสธหน้าตาย พอดีกับที่พนักงานเดินเอาเมนูมา เอสสั่งของตัวเองไปรออีกคนออเดอร์ต่อ แต่แคปยังทำเฉยแกล้งดูเมนูไปเรื่อย ๆอีกเอสจึงบอกพี่พนักงานไปว่าเอาเหมือนของเขาสองที่เลย
“กูไม่อยากกินข้าวผัด..”แคปพูดขึ้น ทำหน้ากวนๆ
“เสียใจกูสั่งไปแล้ว วันหลังถ้าหากช้ามึงจะได้แดกแต่ข้าวผัดแบบนี้อีก”
“กูไม่มีทางมากับมึงอีกหรอกไอ้เหี้ย แค่วันนี้เท่านั้นแหละมึงจำเอาไว้เลย..” แคปยื่นหน้าเข้าไปด่า ไม่ออกเสียงดังมากเพราะคนค่อนข้างเยอะ ส่วนมากใส่ช็อปของพวกวิศวะตอนเดินเข้ามาเห็นโบกมือทักทายกันอยู่กับเอสหลายคน แค่นี้เขาก็รู้สึกจะเป็นเป้าสายตามากๆแล้ว ยังไม่อยากทำตัวเด่นสร้างจุดสนใจเกินควร แคปเบนสายตามาที่โทรศัพท์มือถือสีทองอีกครั้ง
“เอาโทรศัพท์มึงมาดูดิ๊ สวยดีกูขอดูหน่อย..” เอสแทบจะหลุดขำเมื่อแคปเอ่ยปากเรื่องโทรศัพท์ของเขาอีกครั้ง คิดได้ยังไงว่าเขาจะเอาให้ดู
“ไม่ให้” เอสส่ายหน้า
“ขี้งก กูคงอยากดูนักหรอก” อาหารมาเสิร์ฟพอดี เอสขยับลุกขึ้นไปเอาซอสมะเขือเทศจากโต๊ะข้าง ๆ มาวางไว้ให้คนตรงหน้า
“แสนรู้นักนะมึง” แคปว่าประชดพร้อมหยิบซอสมาบีบใส่จานข้าวผัดของตัวเอง มีไม่กี่คนหรอกที่จะรู้ว่าเขากินข้าวผัดต้องบีบซอสมะเขือเทศ แล้วไอ้เหี้ยเอสมันไปรู้มาจากไหน เรื่องนั้นช่างหัวมันเถอะ แคปมองคนตรงข้ามอย่างเซ็งๆ นึกสนุกด้วยว่าต้องการแกล้ง เขาตักเอาแตงกวาในจานใส่เข้าไปที่จานอีกคนจนหมด เอสเงยหน้ามอง
“ไม่กินก็โยนทิ้งไป ตักมาให้กูทำไม”
“กูตักให้แสดงว่ามึงต้องกินไง..” แคปเชิดหน้าท้าทายอยากเอาชนะ เอสมองแล้วส่ายหัวเขี่ยแตงที่แคปตักให้ไว้ข้างๆจาน เขาตั้งหน้าตั้งตากินแต่ส่วนของตัวเองต่อไป ขณะที่แคปดูแล้วแสนหงุดหงิดเพราะเอสไม่ได้แสดงความไม่พอใจหรืออะไรมากมาย เขาจึงเอาช้อนเอาส้อมไปตักแตงกวาของตัวเองกลับคืนมา เอสแอบมองแล้วอมยิ้มเจอแคปเตะที่ขาไปหนึ่งที
“ที่ร้านนี้มีไอติมด้วยนะ รีบกินจะได้รีบไปสั่งกูมีเรียนต่ออีกตอนบ่ายเดี๋ยวไม่ทัน..”
“บ้าหรือไงใครจะมานั่งกินไอติมกับมึง เอาอะไรคิดผู้ชายสองคนมานั่งแดกไอติมวนิลา กูไม่ใช่ประเภทแบบนั้นบอกให้รู้ไว้..”
“ไม่ต้องแดกวนิลาก็ได้ ช๊อคชิพก็มีหรือจะกินคาราเมล โกโก้ กาแฟ ก็แล้วแต่มึงจะสั่งเหอะ”
“เอสเพรสโซ่มีป่ะล่ะ..” แคปเลิกคิ้วสูงท้า คาดว่าร้านนี้ไม่มีไอติมเอสเพรสโซ่แหงๆ เอสเลยยื่นหน้าเข้าหาแล้วกระซิบบอกใกล้ ๆ
“เอสเพรสโซ่ดื่มตอนห้าทุ่มนะครับเมีย กูให้มึงดื่มได้ทั้งตัวไม่คิดตังค์เลยแม้แต่บาทเดียว โอ๊ย!!” เอสโดนแคปถีบขามาที่ใต้โต๊ะแบบแรงมาก แรงมากๆจนเขาเบ้หน้าแล้วบอกว่าเจ็บ
“มันไม่ใช่แบบนั้นไอ้เหี้ย กูแค่เปรียบเทียบ คือกูหมายถึงผู้ชายแมนๆแบบพวกเรามานั่งกินข้าวมันก็ธรรมดาใช่ไหม จู่ๆกูเดินไปสั่งไอติมมากินมันไม่ใช่อ่ะ มึงเขาใจไหมวะเนี่ย พูดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ได้น่ารำคาญเป็นบ้า”
“ตามใจ ไม่กินก็จบ” เอสนวดๆขา เขาล้วงเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดตอนที่อาหารพร่องจานไปจนหมดแคปรีบยื่นมือไปดึงออกเจอเอสจ้องหน้าอีกครั้ง
“เคารพสถานที่บ้างคนอื่นเขาไม่สูบมึงไม่เห็นรึไง”
“บ้าเอ๊ย..”
“มึงว่ากูเหรอวะ”
“ว่าหมาแถวๆนี้แหละ แดกอิ่มแล้วก็ลุกกูมีเรียนต่ออีก” เอสเดินไปจ่ายตังค์ ขณะที่แคปเดินออกไปรอเขาอยู่ด้านนอก
“จะกลับเลยไหม..”
“ไม่กลับวันนี้กูมีเรียนต่ออีก”
“โกหกตาไม่กระพริบเลยนะมึง” แคปตวัดสายตามองทันที เอสเดินตรงไปที่รถยกข้อมือดูนาฬิกา
“ถ้ากูปล่อยให้มึงกลับเอง เราจะทะเลาะกันไหม..”
“ทะเลาะเหี้ยไรของมึงวะ..” แคปถามขึ้นอย่างงๆ ทะเลาะกันไหมอะไรของมัน เขากับมันกัดกันตลอดเวลาอยู่แล้วเคยญาติดีกันตอนไหน?? ตีกันจะตายห่าอยู่แล้ว
“ไปส่งไม่ทันแล้ว วันนี้กูมีเทสแลปบ่ายโมงตรง กลับเองละกันนะ”
“มึงปล่อยกูกลับเองจริงดิ..” เอสปิดประตูฝั่งตัวเองลง สตาร์ทรถแล้วกดกระจกลง
“อย่าลืมนัดของเราคืนนี้ เอสเพรสโซ่พร้อมดื่มอยู่ที่เตียงกูเลย หึหึ..”
“มึงฝันเอาสิไอ้เหี้ย กูจะเลิกแดกกาแฟก็เพราะมึงนี่แหละ บ้าเอ๊ย ไอ้ชั่วรีบๆไปเลยมึง..” แคปแทบจะยกเท้าขึ้นมาไล่ตอนที่รถสีขาวคันสวยเลี้ยวออกไปเรียบร้อยแล้ว ความจริงบ่ายนี้เขาไม่มีเรียน แต่เรื่องลงแปลงองุ่นยังอยู่ในแผนงานช่วงบ่าย แคปต่อสายหาปอกับอาร์นัดให้มารับที่นี่ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปเลือกไอติมสองลูกออกมานั่งกินรอ
“มีกาแฟด้วยนะคะ รับไหม เอสเพรสโซ่ ลาเต้ คาปูชิโน่..”
“ไม่ครับ ผมไม่กินกาแฟ!”
.
.
.
Tbc.
นานๆมาทีแต่มายาวค่ะอ่านจนเบื่อแน่ๆเลย ช้าได้อีกใช่ไหม 5555+ ขอโทษนะคะช่วงนี้มินกำลังสอบเลย งานยุ่งมากทุกอย่างช้าไปหมด พล๊อตไม่ค่อยไหลหัวตันมาก เอาบทเถียงกันไปก่อนนะ ขอบคุณทุกๆท่านมากที่ยังคิดถึงกัน ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยนะคะ (กระซิบค่ะ เรื่องนี้ทำไมเขียนยากแบบเน๊!!!!! กว่าจะจบแต่ล่ะตอนคือเหนื่อยมากกกกก เชื่อป่ะคะบทเถียงกันนี่ยากกว่าเอ็นซีร้อยเท่า!!)
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 03-03-2015 21:38:39
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 03-03-2015 21:42:07
อ่านแล้วเดี่ยวมาเม้น
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 03-03-2015 21:53:36
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-03-2015 21:59:21
น่ารักดี แค่แวะมากินข้าวกันแถมยังถามอีกว่าจะไม่ทะเลาะกันใช่ไหมที่ปล่อยให้กลับเอง ความจริงคืออยากจะถามว่าจะไม่งอนใช่ไหมแต่กลัวแคปด่าเอาล่ะสิ
สงสารปอนั่งรอลุ้นอยู่ตั้งนาน ว่าแต่ที่ได้ยินตอนอยู่หน้าประตูคงชัดเจนอยู่แล้วสินะแค่รอให้แคปพูดออกมาเอง. แคปมีเพื่อนดี
ชอบกินข้าวผัดราดซอสมะเขือเทศเหมือนกัน ถึงจะดูเด็กๆแต่มันเข้ากันมากเลยนะ เข้ากันประมาณเดียวกับเอสเปรสโซ่ใส่ไอศกรีมวานิลลา
ปล. ชั้นรักเพลงนี้ :hao5: โบโกชิบตา ฉันคิดถึงเธอ อินมากๆเลย. ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 03-03-2015 22:10:42
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 03-03-2015 22:11:16
ดูจากการไปไหนมาไหนด้วยกันแบบนี้ ต่อให้ไม่ลงไอจี ความลับมันก็ไม่มีในโลกหรอก ปากต่อปากนี่ไวพอ ๆ กับโซเชียลเลยนะแคป โฮะๆ
ตอนนี้ขำปอ 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 03-03-2015 22:15:42
ให้เอสได้แคปยากๆหน่อยนะคะ พระเอกหื่นจะเอาตลอด
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 03-03-2015 22:20:20
นึกว่าเอสได้กินอีกรอบที่แท้ก็หัวแตกนั้นเอง
เอสขี้แกล้งดีนัก อยากให้มีชวงเอสขี้หึงแคปคน้ดียวบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆ แคปน่ารักที่สุดกดดด อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 03-03-2015 22:34:02
อยากรู้เรื่องขาเอสที่เจ็บโดนอะไรมา
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 03-03-2015 23:02:29
ยังดีที่เตือนแล้วรู้จักคิดว่าเวลาคบต้องคบเป็นคนๆ
ถ้าจะเอาแคปเป็นของเล่น ฉันคงได้ด่าแกสุดประตูลิ่มแน่ๆ
ในเรื่องนี้ทำไมตัวละครผู้หญิงที่สวยๆแต่ละคนมันนิสัยแบบนี้ฮะ
ทำตัวแบบนี้ชะนีถึงไร้ที่ยืน คนหล่อๆหันไปกินกันเองหมด ขอตัวละครดีๆมากอบกู้หน้าชะนีด่วย #อินจัด
แต่ไม่เอาเกรซนะ นางนี่น่าจะมาทำให้เรื่องวุ่นเปล่าๆ
ปอนี่ไม่เอะใจเรื่องผัวเมียกันเลยรึ ฝากแซวเยอะๆเผื่อจะได้เปิดใจกันไวๆ
ปอลิง: คำว่า'ยัด' ทำเอาเข้าใจผิดไปพักนึง :laugh5:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-03-2015 23:12:16
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 03-03-2015 23:21:12
ส่วนเอส ช่างหัวมัน ว่าแต่แคปกวนงั้นงี้ ตัวเองนี้เบิ้ลเลย ความกวนตีนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 03-03-2015 23:25:34
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 03-03-2015 23:33:37
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 03-03-2015 23:42:47
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-03-2015 00:01:43
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 04-03-2015 00:22:19
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 04-03-2015 00:23:06
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 04-03-2015 00:34:34
คู่นี้นี่รักแบบช้ำๆทั้งตัวแน่ เดี๋ยวทุบเดี๋ยวเตะ ฉุด กระชาก ลากถู (เอ่อเริ่มไม่ใช่ละ :hao7:)
ตอนนี้แคปยังเป็นรองอยู่ อยากเห็นเอสเป็นรองเมียบ้างและบอกเลยว่าอยากเห็นเอสหึงแคปมากกกกก เอสจะทำไง :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 04-03-2015 00:35:01
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ สอบก็สู้ๆ โชคA~~~
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 04-03-2015 00:53:37
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-03-2015 01:09:53
มีสอบเหมือนกันนน ขอให้ทำข้อสอบได้นะคร๊าาา สู้ สู้ สู้ o13
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 04-03-2015 01:52:07
ปล.แคปดูเสียเปรียบเอสตลอดเลยว่ะ (ไม่เบื่อคะ ชอบมากกว่า ยิ่งยาวยิ่งดีคะคนเขียน)
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 04-03-2015 05:25:33
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 04-03-2015 08:09:29
เอสคิดไรกับแคปจริงจังป่ะเนี้ยะ ติดเมียมากกกกกกกกกก
แคปเอ้ย เอาให้เอสหลงแกหัวปักหัวปำเลยน๊าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: shikyu3211 ที่ 04-03-2015 10:22:40
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 04-03-2015 11:01:51
o13 o13 ชอบ เอส อ่ะ ตรงดี แมนมากกกกกก ชอบก็บอกว่าชอบ จีบ จีบเลย รวดเร็วทันใจดี แต่รู้สึก แคปจะดื้อมาก :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 04-03-2015 11:40:17
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 04-03-2015 11:47:35
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 04-03-2015 12:13:44
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 04-03-2015 12:57:31
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 04-03-2015 13:03:00
อยากได้เมียดื้อ ก็ต้องหน้าด้านนนนน เข้าไวซินะเอส!!
แหม่ๆๆๆ เอสสรีบบอกเลิกเลยนะะ ที่จิงก็แคร์ความรู้สึกแคปอ่ะดิ
แคปอย่ายอมง่ายๆๆน๊าาา ต้องทำให้ผัว เอ้ย เอสสรัก เอสหลงมากๆๆซะ
จะได้บังคับอีกไม่ได้ 55555
อ้างถึง
“อย่าลืมนัดของเราคืนนี้ เอสเพรสโซ่พร้อมดื่มอยู่ที่เตียงกูเลย หึหึ..”
“มึงฝันเอาสิไอ้เหี้ย กูจะเลิกแดกกาแฟก็เพราะมึงนี่แหละ บ้าเอ๊ย ไอ้ชั่วรีบๆไปเลยมึง..”
“มีกาแฟด้วยนะคะ รับไหม เอสเพรสโซ่ ลาเต้ คาปูชิโน่..”
“ไม่ครับ ผมไม่กินกาแฟ!”
บางทีแคปก็น่ารักไปนะะ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 04-03-2015 13:43:44
เลิกกับเมย์แล้วค่อยชัดเจนขึ้นมาหน่อยนึกว่าจะทำเป็นหมาหยอกไก่ไปเรื่อย
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 04-03-2015 16:07:44
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 04-03-2015 16:37:44
ขอบอกว่าสนุกมากๆอ่ะเรื่องนี้ o13 แต่ละตอนยาวสะใจมาก จุใจจุง
ชอบภาษาที่ใช้ค่ะ อ่านเข้าใจง่ายดี
ชอบเนื้อเรื้องสไตล์นี้อยู่แล้วด้วย โดนสุดๆค่้าา
คนเขียนอย่าลืม NC ด้วยน้าาาา 55555 :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-03-2015 20:44:03
นะแคปก็ดื้อซะะ เจอหน้ากันทีไรตีกันตลอดด 55555
เอสสสรุกหนักกกกกันเลยงานนี้ แต่ชอบอ่ะ #ชูป้ายไฟเชียรเอสสสเต็มที่
แบบว่าบอกเลิกเมย์ได้มึนนนนนจิงไรจิงงง สุดอ่ะะ o13
สงสัยยยงานงานนี้ถ้าคบกันจริงงง เอสจะกลัวเมียยย ก็นะะ #ยอมให้แคปทุบตลอดดด
ปอลิง.จะดีใจหรือเสียใจดีที่ปอเข้าไปได้จังหวะพอดี 5555
ปอลิงสอง. ถ้าบทเถียงกันมันยากกก งั้นจัด NC มาเลยก็ได้คร๊าา แบบว่าชอบบ (หื่นน) :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: cbqx ที่ 04-03-2015 23:00:00
5555555555555 น่ารักดี
บ่งบอกถึงความใส่ใจของเอสที่มีต่อแคปป
แต่มันจะแค่ช่วงโปรโมชั่นหรือป่าวเนี่ยสิ
หวังว่าคงไม่มีดราม่าเรื่องแฟนเก่านะค่ะะ
รอติดตามๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 05-03-2015 02:39:29
เบื่อสาวๆแล้วสิเนาะ มีแต่ยัยพวกแอ๊บแบ๊วหลายใจ คบผู้ชายดีกว่า
อ่านถึงตรงนี้ปรบมือรัวๆเลย//ปรบจริงๆนะ
แคปใจแข็งเกินคาด เอสรุกขนาดนี้ยังไม่สน แนะนำ ลองใช้วิธีหวานดูสิ แคปอาจจะใจอ่อนก็ได้
มาเช็คเอาตอนดึก มินยังขยันนะ เราดิ ดองยาวเลย แบบหัวไม่แล่นพอกัน ใกล้กลับจีนแล้วด้วย :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 05-03-2015 06:57:59
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 05-03-2015 08:26:31
เริ่มหัวข้อโดย: Ysolip ที่ 05-03-2015 20:11:07
ตอนที่8 น่ารัก อยากทะลุเวลาไปตอนห้าทุ่มเลยได้ไหมคะ สองคนนี้หวานกันแบบมึนๆอ่ะ สารภาพว่าพึ่งเก็ทเรื่องชื่อ 55 คือพึ่งเข้าใจว่า เอสนี่ ย่อมาจากเอสเพรสโซ่ กร้าก ก็งงอยู่มาเก็ทก็ตอนนี้ค่ะ สองคนนี้โคตรเข้ากัน ลงตัว ชอบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-03-2015 21:33:08
อ้างถึง
อยากทะลุเวลาไปตอนห้าทุ่มเลยได้ไหมคะ สองคนนี้หวานกันแบบมึนๆอ่ะ สารภาพว่าพึ่งเก็ทเรื่องชื่อ 55 คือพึ่งเข้าใจว่า เอสนี่ ย่อมาจากเอสเพรสโซ่ กร้าก ก็งงอยู่มาเก็ทก็ตอนนี้ค่ะ สองคนนี้โคตรเข้ากัน ลงตัว ชอบบบบบบแถมได้กันแบบมึนๆอีกต่างหากกกกก สงสัยสองคนนี้คงต้อง รักกันแบบมึนๆ 55
"สามีสุดหล่อ" เอสน่ารักอ่ะะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: makampom_yun ที่ 05-03-2015 22:04:11
คือทำไมสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วมันดูมุ้งมิ้งแบบแปลกๆ
คือมันเหมือนมีมวล มีออร่าอะไรซักอย่างอยู่รอบตัวอ่า
คือแบบชอบบบจัง ไม่ต้องหวานกัน แค่เถียงกันเราก็ชอบละ
555555 สงสัยเราบ้าชัวร์
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 06-03-2015 00:56:24
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 06-03-2015 15:06:54
แคปน่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย แต่เชียร์เอสอ่ะ 555+
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 07-03-2015 01:54:45
รอตอนต่อไปอยูน๊าาาา า
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 07-03-2015 11:09:03
และที่สำคัญๆๆๆๆยิ่งกว่านั้น มินเพิ่งพิมพ์ดอกฟ้ากับหมาวัดตอนพิเศษใหม่ล่าสุดเสร็จ 18หน้าอ่ะ ยังไม่ได้แบคอัพที่ไหนเลยค่ะ :o12: กะว่าจะลงพร้อมกันสองเรื่อง #เซ็งหนักมาก
นักอ่านรอนิดนึงนะคะสอบเสร็จกะว่าจะบรรเลงยาวเครื่องดันไม่เป็นใจเอาละเลย ขอบคุณสำหรับคนที่มาคอยดันให้เสมอ ขอบคุณที่คิดถึงกันวนเข้ามาอ่านแล้วอ่านอีก
ไว้เจอกันเร็วๆนี้ค่ะ รอหน่อยนะ มินจะไปเขียนไว้ก่อนรอเครื่องมา พิมพ์แล้วลงให้เลยนะคะ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 07-03-2015 11:15:33
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 07-03-2015 11:25:22
ขอให้ข้อมูลกลับมาครบ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-03-2015 11:30:08
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 07-03-2015 11:32:34
ขอบคุณที่แจ้งค่ะ :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: dragon123 ที่ 07-03-2015 11:34:30
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 07-03-2015 11:35:18
รอได้ค่ะ ดีใจจุง จะได้อ่านตอนพิเศษ ดอกฟ้า หมาวัดด้วย คิดถึงเอย์ตั้น
ปล.เก๊าชอบพี่เอสมากกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 07-03-2015 11:38:18
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-03-2015 11:41:19
รอเสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 07-03-2015 12:13:52
ปล.คิดถึงพี่เอย์น้องปิงมากกกกก รอตอนพิเศษษษด้วยย
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 07-03-2015 12:49:17
เริ่มหัวข้อโดย: Brow_Ney ที่ 07-03-2015 13:09:43
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 07-03-2015 14:12:41
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 07-03-2015 14:18:30
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 07-03-2015 15:13:04
ขอให้จ้อมูลอยู่ครบนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 07-03-2015 16:00:38
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 07-03-2015 17:22:15
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 07-03-2015 18:40:28
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 07-03-2015 18:48:31
เริ่มหัวข้อโดย: Ysolip ที่ 07-03-2015 19:03:42
ขอให้ข้อมูลกู้คืนได้เถ้อะะะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 07-03-2015 19:17:31
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 07-03-2015 19:45:50
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 07-03-2015 21:23:04
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 07-03-2015 21:40:32
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 07-03-2015 23:16:43
รอเสมอค่าา ฮี่ๆ
ขอให้ตอนพิเศษของพี่เอย์กับหมาปิงอย่าหายน๊าาาาา
จุ๊ปๆ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 07-03-2015 23:23:33
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 07-03-2015 23:43:26
เป็นเด็กมหาลัย เวลาคอมเจ๊งทีแทบบ้า อะไรต่อมิอะไรอยู่ในนั้นหมด
ของเราเคยเจ๊งแปลกสุดคือมีมดไปทำรวมตัวเป็นม๊อบ (ยังไม่ทำรังนะ) แล้วแผงวงจรช็อต :laugh5:
ไม่รู้ว่ามันจะเข้าไปกันทำไม หรือว่าคอมมันอุ่น ฮ่าฮ่าฮ่า
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 08-03-2015 01:14:12
ชอบเอสกับแคปอ่ะ ทะเลาะกันได้ฟินนนมากกก(?)
5555555
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 08-03-2015 11:09:36
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 08-03-2015 12:25:17
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 09-03-2015 21:07:32
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 10-03-2015 16:41:04
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 11-03-2015 03:28:53
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 11-03-2015 18:53:40
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 11-03-2015 22:50:25
เข้ามาส่องงงง ก่อนนอนนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 12-03-2015 20:39:18
รอๆ :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 12-03-2015 21:13:18
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-03-2015 00:30:00
https://www.youtube.com/v/eOG2mDpRyrY
[IX]
เต้เคยพูดอยู่ตลอดว่าน้องชายของเขาทั้งน่ารักทั้งขี้อ้อน พูดง่ายเชื่อฟังน่ากอดยิ่งกว่าเด็กผู้หญิง แต่ถ้าคุณได้มาเห็นว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ ในตอนที่คุยสายกับน้องชายสุดที่รัก คุณจะต้องคิดว่าเรื่องที่เขาเคยพูดไว้ทั้งหมดนั้น มันไม่มีอะไรจริงเลยสักนิดเดียว
“กวนตีนกูจริงๆนะไอ้คาปู จะกลับไม่กลับแค่นั้นจบ ทำตัวน่ารักเหมือนตอนเป็นเด็กอ้อนกูหน่อยไม่ได้หรือไงวะ ทีเมื่อก่อนล่ะก็ พี่เต้อุ้มๆ พี่เต้อุ้มคาปูหน่อยคาปูกลัวหมากัด พี่เต้อุ้มผมนะฮะ แบบเนี๊ยะ มึงจะตายไหมห๊ะ ไอ้น้องเหี้ย..” เขาทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนประโยคเมื่อนานนมเป็นสิบๆปีมาแล้ว ขนาดคนฟังอย่างแคปเองยังต้องลืมแล้วแน่ ๆ
(อะไรเนี่ย ผมทำเย็นชาใส่หน่อยเดียวของขึ้นเลยอ่อ..)
“ก็มึงอ่ะแม่ง อ้อนกูหน่อยไม่ได้..” เขาวีนใส่น้องหน้ายุ่ง
(หึหึ ขำว่ะ)
“แล้วตกลงเอาไงล่ะ กลับป่ะ กูไปรับหรือมึงกลับเอง”
(กลับดิ พ่อบอกให้กลับทั้งที ผมยังไม่อยากกลับไปเป็นวุ้นด้วยฝีมืออาฟี่ โทษฐานไม่ฟังคำสั่งของเฮียโก้หรอกนะ..)
“แล้วเอาไง กูไปรับใช่ไหม..”
(เดี๋ยวให้ไอ้ปอไปส่ง)
“เออๆ ตามนั้น เย็นๆเจอกันกูจะกลับไปรอมึงที่บ้าน..”
(ครับ เดี๋ยวจะแวะไปศูนย์หนังสือก่อน คงไปถึงเย็นๆนะ)
“เออ จะมาพูดเพราะอะไรตอนนี้กูด่ามึงไปสิรอบแล้วเหอะ”
(หึหึ ผมวางแล้วนะ)
“เรื่องของมึง” เต้กดวางสายลงไป เพื่อนที่เดินลงบันไดมาด้วยกันอย่างรัฐหันมามองแล้วก็ขำ
“มึงอ่ะนะ คุยกับไอ้แคปทีไรหน้าตาเท่ๆเสียหายหมด เดี๋ยวก็โมโหเดี๋ยวก็ยิ้ม เมื่อกี้พวกรุ่นน้องเดินผ่านแม่งซุบซิบกันใหญ่คงไม่เคยได้เห็นมึงเวอร์ชั่นนี้”
“เวอร์ชั่นเหี้ยไรวะ” เต้หันมาถาม พวกเขาเพิ่งออกมาจากห้องแลป กำลังจะกลับแต่มีโทรศัพท์จากอาฟี่ เต้คุยแล้วโทรไปบอกน้องชายตัวดีเสร็จแล้วเจอมันดักทางกวนตีนกลับมา เต้คุยกับแคปทีไรด่ากันตลอด
“ก็เวอร์ชั่นพี่ติดน้องอ่ะดิ..”
“ติดบ้านมึงสิ มึงไม่ได้ยินกูด่ามัน? เมื่อก่อนน่ะใช่แต่เดี๋ยวนี้น้องกูไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย ยิ่งนับวันยิ่งกวนประสาท ไม่เคยจะอ้อนกูเหมือนแต่ก่อนนั่นหรอก..”
“อะไรของมึงวะ แคปมันโตแล้วจะให้มากระโดดกอดคอหอมแก้มแล้วเรียกพี่ฮะๆ เหมือนแต่ก่อนหรือไงเล่า..” รัฐผลักหัวเพื่อนสนิทเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเต้ทำหน้างอนแบบไม่ได้เรื่อง
“กูก็อยากให้เป็นอย่างนั้นอ่ะ มีน้องแค่คนเดียวนี่หว่าไม่รักมันให้กูไปรักหมาเหรอ..” เขาตัดพ้อเล็กๆ คนฟังๆแล้วอมยิ้มส่ายหัว ความจริงเต้รักแคปเอามากๆติดน้องแบบสุดๆ ทั้งหวงทั้งหลง แต่ปากนี่บอกแต่ว่าไม่เคยจะสน
“คืนนี้กูคงจะกลับดึกนะ มึงไม่ต้องรอล่ะนอนไปก่อนเลยได้” เต้นึกถึงคำสั่งจากสายก่อนหน้านั้น อาฟี่กำชับให้พาแคปกลับบ้าน เพราะวันนี้งานสำเร็จหรืออะไรสักอย่าง อีกอย่างนึงคือเฮียโก้เองก็อยู่พร้อมหน้าเพราะอย่างนั้นเลยตกลงว่าจะไปทานข้าวนอกบ้านพร้อมกัน แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นอาฟี่นึกยังไงไม่รู้บอกให้เขาชวนไอ้เอสน้องรหัสตัวดีที่เคยไปค้างที่บ้านไปกินด้วย
“กูจะรอมึงทำไมล่ะสัส จะไปไหนก็ไปพูดจาอย่างกับกูเป็นเมียมึงงั้นแหละ” รัฐหันไปด่าเมื่อได้ยินเพื่อนพูดจาแบบนั้น แต่แขนแกร่งของลาเต้คว้าลำคอขาวๆมาล๊อคเอาไว้
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ล่ะวะ มึงดูแลกูยิ่งกว่าเมียถึงกูจะเผลอคิดไปบ้างนั่นก็ต้องโทษมึงนะ ความผิดมึง..” รัฐถึงกับหน้าขึ้นสีเมื่ออีกฝ่ายพูดจาทีเล่นทีจริง เต้มองแล้วนึกขำ เขาชอบหยอกเอินเพื่อนสนิทแบบนี้เสมอ รัฐกับเขาเป็นบัดดี้เป็นรูมเมทกันสนิทกันมานานอยู่ด้วยแล้วสบายใจ บางทีระบุความสัมพันธ์ออกมาให้ชัดเจนแทบไม่ได้ มันยิ่งกว่าเพื่อนสนิทแต่คงไม่ถึงขั้นที่จะใช้คำว่าแฟน เต้รู้แต่ว่ารัฐคือคนที่เขาคิดว่ารู้ใจเขามากที่สุดคนหนึ่ง
“ไอ้สัส”เสียงเล็กก่นด่า เขินแน่ ๆ เต้ก็รู้
“หึหึ หน้าแดงทำเหี้ยเหรอวะ อายยิ่งกว่าผู้หญิงนะมึงอ่ะ..”
“ไอ้เหี้ยปล่อยเลย เรื่องของกู..” รัฐเอาแขนเต้ออกจากคอของตัวเอง สองคนกำลังจะเดินออกจากตึก เจอเอสกับกลุ่มเพื่อนตรงฝั่งทางออกพอดี เลิกเรียนกันแล้วทั้งคู่
“หวัดดีครับเฮียๆๆๆแล้วก็เฮีย..” เมี่ยงเจอหน้าเต้กับรัฐแค่สองคน แต่เขาทำท่าทะเล้นยกมือไหว้เรียงตัวราวกับเจอคนกลุ่มใหญ่ เต้เลยแจกมะเหงกเขกกะบาลเล็กนั้นไปหนึ่งทีแล้วหันไปหาเอส
“ไอ้เหี้ยเอสโผล่หัวมาก็ดีกูกำลังจะโทรหามึงเลย เย็นนี้ว่างป่ะวะ..”
“เฮียมีไรอ่ะครับ ไอ้เอสมันไม่ว่างหรอกช่วงนี้ติดสัส เอ๊ยติดสาว โอ๊ย! ตีผมทำไมอ่ะ ตีแต่หัวเดี๋ยวเยี่ยวรดที่นอนแหงๆเลยเนี่ย..” เมี่ยงโวยวายลูบหัวตัวเองป้อย ๆ รัฐนี่ถึงกับขำดึงเมี่ยงออกมาก่อนเพราะรู้ว่าเต้จะคุยธุระกับเอส ชิพกับบุ้งดูอะไรสักอย่างด้วยกันอยู่ในมือถือ เจ้าเมี่ยงเลยว่างจัดเผือกไปทุกเรื่อง
“กูไม่ได้ถามมึงเงียบก่อนไอ้ลูกลิง” เต้หันมาตวัดตาเขียวใส่ เมี่ยงเบะปากยักไหล่
“ตกลงว่าไงมึงว่างป่ะ” หันไปถามเอสต่อ รายนั้นก็แค่พยักหน้าตอบ
“งั้นดีเลย อาฟี่โทรหากูบอกวันนี้ให้กลับบ้านจะพาไปกินข้าว เขาบอกให้ชวนมึงไปด้วย เฮียโก้พ่อกูอยากรู้จัก..” เต้เข้าเรื่องเมี่ยงนี่หูผึ่ง
“อยากรู้จักผม?” เอสทวนคำ
“ก็เออ มึงไม่ใช่หรือไงไปค้างบ้านกูวันนั้น ฝาแฝดสองคนนั่นคงจะคุยกันนั่นแหละ กำชับมาว่าให้พามึงไปให้ได้ ถึงไม่ว่างก็ทำตัวให้ว่างซะนะไอ้น้องรหัสเหี้ย”
“พรุ่งนี้ผมมีเรียนบ่าย..”เอสบอกเรียบ ๆ กดมือถือดูตารางนัดหมายนิดหน่อย
“ดีแล้วกูก็บ่ายเหมือนกัน ไอ้แคปรู้สึกจะมีตอนเช้าแต่ช่างเถอะมันคงจะลงแค่แปลงเกษตรอ่ะแหละเห็นว่าจะใส่ปุ๋ยฉีดยาอะไรของมัน เอาเป็นว่าตามนี้ละกัน มึงจะไปกับกูไหมหรือจะขับรถตามไปเองก็ได้ เจอกันที่บ้านกูหกโมงเย็นนะ”
“แล้วน้องเฮียไปไงล่ะ..” เอสถาม
“เดี๋ยวไอ้ปอไปส่งมันเอง ไว้เจอกันนะ มึงก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
“ครับ” เอสรับคำ เต้โบกมือให้ จากนั้นเดินเข้าไปลากรัฐออกไปจากไอ้เมี่ยง สองคนนี้เริ่มเล่นอะไรกันสักอย่างหัวเราะคิกคัก จนเต้เห็นนั่นแหละว่าไอ้เมี่ยงตัวดีเปิดคลิปวาบหวิวให้เพื่อนตัวเองดูอยู่ เขาเลยต้องรีบลากรัฐออกจากไอ้รุ่นน้องตัวแสบก่อน
“อะไรวะมึงไปสนิทกับบ้านเฮียเต้แกตั้งแต่เมื่อไหร่..” พอรุ่นพี่ทั้งสองคนเดินไปกันแล้วเมี่ยงเข้ามาถามเอสทันที แต่รายนั้นก็แค่ส่ายหัวไม่ได้ตอบ พวกเขาทั้งหมดเดินออกจากตึก
“กูได้ยินข่าวมาว่าพ่อเฮียแกหล่อมากจริงป่ะวะมึงบอกกูที เคยไปมาแล้วต้องเคยเห็นดิ ครอบครัวกาแฟหล่อกันทั้งตระกูลเหมือนที่เฮยแกเคยโม้ไว้ไง๊ หล่อจริงอ้ะ..”
“เออนั่นสิ อันนี้กูก็อยากรู้นะ” ชิพเดินเข้ามาเผือกคู่กับเมี่ยง สองคนจ้องเอสตาเป็นมันรอคำตอบ
“ไม่รู้ กูยังไม่เคยเห็น” เอสบอกเรียบๆ เปิดรถโยนกระเป๋าพร้อมหนังสือหนังหาใส่ที่เบาะหลัง
“อ้าว แล้วมึงเห็นใครล่ะวะ ใครที่เฮียบอกว่าให้ชวนมึงไปด้วยน่ะ”
“นี่มึงแอบฟังเหรอวะไอ้เตี้ย” เอสหันมาจิ้มหน้าผากเมี่ยงหนึ่งที พร้อมทำตาเขียวใส่ชิพ บุ้งนี่ถึงกับขำ เวลาที่เมี่ยงกับชิพเผือกคู่นี่ยุ่งยากที่สุดแล้ว
“ก็เออ บอกก่อนดิ ใครชวนมึงไป”เมี่ยงยังถามต่อ คาดคั้นน่าดูแต่วิธีแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ของเอสยังคงเหมือนเดิมเสมอ คือปฏิเสธแบบดื้อๆ
“ไม่บอก” เอสเอาแว่นกันแดดขึ้นมาสวม ล๊อคคอเมี่ยงแล้วลากไปยัดเข้ารถ บอกชิพกับบุ้งว่าพรุ่งนี้เจอกัน เขาไม่ยอมพูดยอมตอบคำถามอะไรเกี่ยวกับบ้านแคปอีก ถึงแม้เมี่ยงจอมเผือกจะถามโน่นนี่นั่นมาตลอดทางจนกระทั่งรถมาจอดส่งถึงหน้าหอ
“ลงไปได้แล้วไป”
“ไอ้เพื่อนใช้ไม่ได้ ทิ้งกูตลอดเดี๋ยวนี้อ่ะ” เมี่ยงคว้าเอากระเป๋าแล้วทำหน้างอ
“อะไรของมึงทำเป็นบ่น” เอสยกมือขึ้นมาขยี้หัวเล็ก แล้วใช้สายตาเชิญลง เมี่ยงยิ่งงอนหนัก
“นี่ กินแล้วมึงกลับกี่โมงอ่ะ คืนนี้กูไปค้างกับมึงได้ป่ะ”
“ไม่รู้เว้ย อาจจะยาวไว้วันหลังละกัน”
“เออๆ หาเวลาให้เพื่อนอย่างกูบ้าง เห็นกูงี้กูก็น้อยใจเป็นรู้ไว้ด้วย”
“รีบลงไปได้แล้ว” เอสถอนหายใจยาวเหยียดแล้วผลักๆให้เมี่ยงลง รายนั้นหันมาทำปากมุบมิบด่า เอสส่ายหัวอ่อนใจแต่ในที่สุดก็แยกเขี้ยวยิ้มให้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับก็ได้ ชดเชยที่ไม่มีเวลาให้มึงมาหลายวันแล้วดีไหมล่ะ”
“มึงพูดจริงนะ” เมี่ยงก้มลงมาถามในทันที เขาลงไปยืนอยู่นอกรถแล้ว อีกฝ่ายจึงพยักหน้าตอบตกลง เมี่ยงมองตามหลังรถที่เลี้ยวออกไป บางครั้งเขาคิดว่าตัวเองเข้าใจเอส แต่บ่อยครั้งที่ความน้อยใจมักถาโถมเข้ามาด้วยความรู้สึกแปลกๆในยามที่เพื่อนไม่มีเวลาให้เขามากนัก
.
.
“เป็นไรของมึง ดูทำหน้าดิ๊..” เมื่อแคปวางสายลงจากพี่ชาย เขาทำหน้างอนิดๆ คิ้วคมขมวดมุ่นคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรอย่างหนัก ปอที่สังเกตเห็นยื่นมืออกไปผลักหัวก่อนส่งถุงปุ๋ยอินทรีให้อาร์โรยใส่ให้แทน ทุกคนกำลังง่วนอยู่กับงานที่แปลงองุ่น
“เออเป็นไรของมึงวะ เมื่อกี้ยังกวนตีนเฮียเต้อยู่ดีๆเลย พอวางสายเอาแระ หน้าบูดอย่างกับตูดลิง” อาร์แซวเพื่อน
“ยิ่งกว่าลิงแล้วนั่น ตูดอะไรสักอย่างเดี๋ยวกูขอนึกแปป..” ปอเงยหน้ามองฟ้าทำท่าคิด แสบตาเพราะแดดร้อนแต่พวกเขาสวมหมวกที่คล้ายๆของชาวนาอยู่บนหัวกันทุกคน เหงื่อไคลไหลเต็มแผ่นหลัง เสื้อช็อปสีเขียวเข้มเปื้อนไปด้วยดินด้วยวัชพืช
“พูดมากน่าไอ้ปอ ถางหญ้าของมึงต่อไป เดี๋ยวเย็นนี้มึงไปส่งกูที่บ้านด้วยล่ะ”
“ทำไมวะ เฮียบอกให้กลับ?” ปอเงยหน้าขึ้นมาถามขณะที่แคปสอดกรรไกรตัดแต่งกิ่งเข้าไปตัดเถาวัลย์ไม้เลื้อยที่อยู่ด้านใน รกชะมัด
“อือ อาฟี่โทรบอกเห็นว่าจะพาไปกินข้าว”เขาเอาเศษกิ่งไม้เลื้อยแปลกปลอมแยกๆกองไว้ด้วยกัน
“กินข้าว?” ปอถามทวนคำ แปลกใจนิดๆ
“ก็ตั้งแต่เฮียโก้กลับมาพวกกูก็หายหัวยังไม่ได้เวลคัมโฮมคุณพ่อเลยยังไงล่ะวะ”
“อ้อ แล้วมึงจะกลุ้มอะไรล่ะ แค่นี้เองเดี๋ยวกูไปส่งมึงได้อยู่แล้ว..” ปอยักคิ้วส่งให้ แคปก็เออออตอบ ในตอนนั้นเองที่ปอนึกอยากแกล้งยื่นมือที่เปื้อนปุ๋ยคอกมาตบๆหลังแคป อีกฝ่ายรีบผลักเขาออก อาร์เองก็มาร่วมแกล้งแคปด้วยคนกองวัชพืชที่อุตส่าห์ตั้งใจแยกไว้แตกกระเจิง เสียงทั้งสามคนหัวเราะดังลั่นจนเพื่อนๆที่อยู่บริเวณใกล้เคียงต้องร้องด่า โดยเฉพาะพวกผู้หญิงขี้บ่นทั้งทำทั้งด่า เป็นแบบนี้เสมอเวลานัดกันมาทำงานนอกตารางเรียน แปลงเกษตรของมหาลัย ค่อนข้างร่มรื่นใหญ่และกว้างขวางมาก ในส่วนที่พวกเขารับผิดชอบกันในเทอมนี้ก็คือแปลงองุ่นเสาวรสกับแปลงมะละกอ แต่ช่วงบ่ายของวันนี้นัดกันมาดูแลแปลงองุ่นที่กำลังออกผลออกผลเป็นพวงงดงาม
“ไอ้แคปไอ้ปอไอ้อาร์ เป็ปซี่โว๊ยพวกมึง” เสียงเพื่อนคนหนึ่งที่มันเพิ่งจอดมอไซด์ลงแล้วโยนน้ำอัดลมกระป่องแจกจ่าย แคปรับมาแล้วเปิดยกดื่มเย็นซ่าดับร้อนได้ดีมากๆ พอกินเสร็จเอากระป๋องไปวางทาบที่หลังคอ เขานั่งลงที่ดินทอดสายตามองไปจนสุด ไร่องุ่น แปลงข้าวโพด รวมถึงบรรดาต้นมะละกอที่อยู่พื้นที่ใกล้เคียงกำลังออกผลงดงาม ความจริงเรื่องที่พี่ชายโทรหาบอกให้กลับบ้านวันนี้เขาไม่ได้กลุ้มใจเลยสักนิด ดีใจมากกว่าล่ะสิไม่ว่า พอนึกถึงเรื่องที่ไอ้เหี้ยเอสมันพูด ‘ห้าทุ่ม’ แล้วยังขนลุกไม่หาย กลับบ้านไปแบบนี้ก็ดีเพราะเกิดมันไปหาเขาจริงๆที่ห้องจ้างให้ก็ไม่มีทางเจอ แต่ที่นั่งเครียดอยู่ไม่ใช่อะไรนะ ไอ้แบบที่เขากำลังทำอยู่จะเรียกว่าหนีมันใช่รึเปล่า?? คืนนี้หนีได้แล้วพรุ่งนี้ล่ะ? ถ้าคืนต่อๆไปอีกล่ะ? คิดแล้วเครียดดดดดด เมื่อยังไม่รู้เลยว่าจะหาวิธีไหนมาแก้ปัญหานี้ให้มันเด็ดขาด
“ทำหน้าอะไรของมึง คิดถึงผัวมึงเรอะ..” แคปสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ ๆ อาร์แซวเขาด้วยคำพูดจัดจ้านแบบนั้น กำลังจะอ้าปากร้องด่า ไอ้เพื่อนสองตัวกอดคอกันหัวเราะแล้วทำท่าโชว์โทรศัพท์ให้เขาดู หน้าจอที่อาร์เคยเห็น ‘สามีสุดหล่อ’ นั่น เขาว่าแล้วจะต้องโดนแซวไม่เลิกแหง ๆ
.
.
“ขอบใจเว้ย พวกมึงก็ลงกับกูด้วยสิวะ” เมื่อปอจอดรถลงที่หน้าร้านกาแฟบรรยากาศสวย แสงสีส้มสุดท้ายจากอาทิตย์ดวงโตที่กำลังจะตกแตะลงผืนแผ่นดิน ทอประกายสาดทาบไปทั่วทั้งเมือง มุมมองจากร้านเนินตรงนี้ คิดว่าน่าจะเป็นจุดชมวิวที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งใจกลางเมืองใหญ่
“ไม่เข้าไปจริงอ่ะ..” แคปคว้าเอากระเป๋าพาดขึ้นบนบ่า ก้าวลงจากรถแล้วก้มลงไปถามเพื่อนสองคนอีกครั้งอาร์ที่ปีนจากด้านหลังมานั่งแทนที่แคปเรียบร้อยยิ้มแห้งๆส่งให้ ทั้งปอทั้งอาร์ต่างยกมือขึ้นมาโบกบอกบ๊ายบายไว้คราวหลังละกัน วันนี้ไม่เข้าไปท่าจะดีกว่า แคปจึงพยักหน้าแล้วปิดประตูรถให้จนเรียบร้อย รถคันเล็กสีตะกั่วของปอก็ขับเลี้ยวหายออกไป
เขายังจำได้ดีเสมอถึงวันสุดท้ายที่ปอกับอาร์แวะมาเล่นที่บ้านเขาแล้วหลังจากนั้นไม่ยอมเหยียบย่างมาอีกเลย ตอนนั้น...ทั้งสองคนกำลังช่วยพ่อของเขาทำขนมอบอะไรสักอย่างอยู่ที่ครัวของร้าน แล้วบังเอิญว่าตอนที่เฮียโก้เปิดเตาอบแล้วล้วงเข้าไปเอาขนมในนั้นออกมา ข้อมือดันถูกผนังเตาร้อนๆดาด ปอกับอาร์ตกใจมากวิ่งเข้ามาจับมือพ่อดูแล้วช่วยกุลีกุจอหายามาทางให้ อาร์เองก็ตัวสั่นไปหมดแผลค่อนข้างใหญ่พวกเขาวิ่งหาบัวหิมะในตู้เย็นมาโปะๆมือเฮียแกไว้ ไอ้อาร์มันรับหน้าที่ทาและพันแผล ในตอนนั้นเองที่เกิดเรื่องขึ้นมา อาฟี่เดินเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้กระชากคอเสื้ออาร์เหวี่ยงทีเดียวตัวแทบทะลุผนัง ปอที่กำลังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นพอเห็นเพื่อนตัวเองกองอยู่ข้างผนังแบบนั้น มือใหญ่ที่รวดเร็วกว่ามากของอาฟี่ก็ผลักเขาให้ถอยออกห่างจากเฮียโก้ จนปอกระเด็นไปถูกตู้เย็น ของด้านบนจากชั้นวางใกล้ ๆ หล่นระเนระนาด จากนั้นอาฟี่ก็เข้ามาจัดการแผลของพ่อทุกๆอย่างแทนพวกเราทั้งหมดและอาดูโกรธมากๆทั้งๆที่ไม่เกี่ยวกับพวกเขาเลยสักนิด
“จ้างให้กูก็ไม่กล้าเข้าไปบ้านไอ้แคปอีกหรอก ถ้าไม่ใช่ไปกินกาแฟที่ร้านมัน จ้างกูสักหมื่นกูยังไม่อยากเอาเลยเหอะ ไปกินข้าวกับคุณอาโคตรโหดของมันกูนี่เข็ดจนตายอ่ะ ขอบอก..” บนรถของปอ พอออกมาจากส่งแคปลง อาร์ก็เริ่มระบายความเครียดทันที เขาสามคนสนิทกันมาตั้งแต่มัธยม พ่อของแคปใจดีมาก พวกเขาไปเล่นที่ร้านทีไรได้กินข้าวกินขนมฟรีตลอด ถ้าว่างก็จะเปิดการ์ตูนพาเล่นเกมส์ชวนอ่านหนังสือ แต่กับอาฟี่ผู้ที่หน้าตาเหมือนกับเฮียโก้ทุกประการหากแต่เถื่อนกว่าร้อยเท่าและอัธยาศัยเลเวลต่ำสุด บอกตรง ๆ ว่าคนแบบนั้นสนิทยากน่าดู เว้นระยะห่างกับทุกๆคน ดวงตาคมกริบของเขาราวกับว่าจะมีไว้เพื่อจ้องมองพี่ชายฝาแฝดของตัวเองเท่านั้น
“ก็มึงตอนนั้นจับมือเฮียโก้อยู่ใช่ไหมล่ะ” ปอละสายตาจากถนนหันมามอง นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสามสี่ปีที่แล้ว
“ก็มึงจะให้กูทำไงล่ะ เฮียโก้แกโดนเตาอบดาดที่แขน กูก็รีบเอายามาทาให้สิวะ กูอยู่ใกล้สุด อาฟี่มาเจอทีเดียวลากคอกูเหวี่ยงออกกูเกือบตายมึงรู้ไหม เจ็บฉิบหาย อึ๋ยยย”อาร์พูดพร้อมกับทำสีหน้าเข็ดขยาด
“ก็ฝาแฝดเขาหวงกันมันก็ธรรมดา กูเคยอ่านเคสแบบนี้มีเยอะแยะ..” ปอเห็นหน้าอาร์แบบนั้นแล้วก็ขำ ท่าทางจะกลัวและขยาดจริงอย่างที่ว่า อาร์บ่นโน่นบ่นนี่ต่อจากนั้นเขาก็หลับ เดือดร้อนแต่คนขับอย่างปอต้องส่งให้ถึงหอเหมือนเคย
.
.
แคปเดินผิวปากอารมณ์ดีตัดด้านข้างของร้านเพื่อเข้าบ้าน เขามองเห็นหน้าร้านพลิกป้ายว่าปิดโชว์เอาไว้ก็รู้ว่าวันนี้พ่อกับอาฟี่เตรียมตัวพาออกไปเลี้ยงกันจริง ๆ นี่แค่หกโมงกว่าๆปกติร้านพวกเขาจะปิดสองทุ่มโน่นแน่ะ แคปกระชับเป้ขึ้นไหล่เมื่อล้วงเอาพวงกุญแจห้องขึ้นมาควงใส่นิ้วเล่นๆ วันนี้อารมณ์ดีชะมัด วู้วววววว~ ถึงขนาดเดินร้องเพลงลูกทุ่งที่แสนโปรดปราน สังเกตเห็นว่ามีรถสีขาวของใครสักคนจอดอยู่ใกล้ ๆ แต่เขาก็แค่หันมอง มันดูคุ้นตาบอกไม่ถูก แต่งได้สวยมากโดยเฉพาะช่วงล้อและรูปแบบของสเกิ๊ตรอบคัน
“แต่งเจ๋งว่ะ รถใครวะ..” เขาบ่นพึมพำ คงหลายตังค์อยู่เหมือนกันสินะ มองตามจนต้องเหลียวหลังดูกันเลย คงเป็นรถใครสักคนแถวนี้ล่ะน่า จะว่าไปรถเขาเมื่อไหร่จะเสร็จวะ ไม่รู้ว่าอาฟี่เอาไปแต่งเพิ่มให้ถึงไหน
ซ่าาา!!! เสียงรดน้ำต้นไม้ดังมาจากสวนหน้าบ้านเขาเอง แคปกระดิกหู พอไล่มองไปที่ต้นเสียงเขาตกใจจนตาแทบเหลือก
“เหี้ย!! ใครวะ!?” ถลาเข้าไปเกาะรั้วบ้านในทันที ราวกับกำลังจ้องใครสักคนผ่านลูกกรงใหญ่ ใครคนนั้นที่ยืนโชว์แผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าในกางเกงยีนส์ยี่ห้อดังอวดขอบบ๊อคเซอร์สีสวย มันกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สนามหน้าบ้าน
แผ่นหลังแบบนั้น!? รูปร่างเหี้ยๆแบบนั้น!?
แคปกัดฟันกรอดดดดดดด
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงง เขาแนบหน้าเข้ากับลูกกรงรั้วแทบจะทะลุเข้าไปซะเดี๋ยวนั้น เอสที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่จู่ๆหันมาพอดี๊พอดี แคบเอามือลอดรั้วเข้าไปชี้หน้า เขาอ้าปากกำลังจะด่า แต่เอสที่เร็วกว่ามากและมีอาวุธพร้อมอยู่ในมือ แค่ขยับองศาของสายยางเอียงขึ้นอีกนิด น้ำทั้งสายฉีดเข้าเต็มหน้าเต็มปาก แคปสำลักหัวเหอเปียกโชกไปหมด
“หึหึหึ” เอสขำ นั่นยิ่งทำให้แคปโกรธจนตัวสั่น ฟาดเป้ข้ามรั้วแล้วกระโดดปีนเข้าไปไม่รีรอเห้ไรแล้ว รั้วบ้านเขาเองปีนมาตั้งแต่เด็กเรื่องแค่นี้มีหรือจะรอช้า ใช้เวลาไม่ถึงสามวินาทีด้วยซ้ำเขาก้าวพรวดพราดเข้ามายืนประจันหน้า
“ไอ้เหี้ยเอส มึงเข้ามาทำบ้าอะไรในบ้านกูวะห๊ะ..”แคปโวยวายชี้หน้าด่าดังลั่น แต่เอสกลับไม่สนใจอมยิ้มแล้วหันไปรดน้ำต้นไม้ใบหญ้าของเขาต่อ ภาพแคปเหมือนลูกหมาตกน้ำจอมโวยวายนี่น่าขำเป็นบ้า
“อย่ามาทำเป็นเฉย มึงไม่มีสิทธิ์เข้าบ้านกู ออกไปเดี๋ยวนี้เลยไอ้เหี้ย..” แคปก้าวไปดักหน้าชี้นิ้วไล่ ทั้งหน้าตาทั้งน้ำเสียงจริงจังสุดๆแต่เมื่อเห็นว่าเอสไม่ได้สนใจคำพูดเขาเลยกลับหันไปอีกทางรดน้ำใส่กล้วยไม้สีม่วงต่อ เขาจึงคว้าไหล่หนากระชากให้หันมาพูดกันให้รู้เรื่อง
“มึงมาทำไมวะห๊ะบอกกูมาเดี๋ยวนี้”
“.........” เอสใช้ความเงียบสยบความเคลื่อนไหวฉุนเฉียว เขาแค่แสยะยิ้มยั่วมองดู หากแต่แคปนี่เดือดจนไม่รู้ว่าจะเดือดยังไง หันซ้ายหันขวาในที่สุดนึกคำด่าออก
“มึงรู้ไหมว่าหน้ามึงน่ะ เหมือนอะไร”
“.......” เอสส่ายหัวกับความไร้สาระของอีกคน จะหาเรื่องมาก่นด่าหรือจะมาทายปัญหาไร้สาระกันแน่
“หน้ามึงน่ะ โคตรสี่เหลี่ยมจัตุรัสเลยว่ะ” เขาโพล่งด่าออกมาจนได้ขณะที่เอสขมวดคิ้วขึ้นนิดๆยังไม่เข้าใจสิ่งที่แคปกำลังพูด
“ทำไม” เขาถาม
“ก็เพราะมึงมันด้านคูณด้านยังไงล่ะวะ หึหึ..” แคปเลิกคิ้วสูงตั้งใจตอบแบบเน้น ๆ แล้วยกมุมปากยั่ว คิดว่าครั้งนี้ต้องเหนือกว่าไอ้เห้นี่แล้วแน่ ๆ ไล่ไม่ไปงั้นขอด่ามันให้สะใจสักหน่อย
“หื้ม?” เอสหรี่ตาร้องหื้มเสียงเหี้ยมจนน่าสะท้าน เขาสาวเท้าก้าวเข้าหาทันที เสียงน้ำในสายยางตกลงอย่างต่อเนื่อง แคปก้าวถอยหลังแทบไม่รู้ตัว
“มะ...มึงจะทำอะไร”
“ปากมึงดีแบบนี้สินะ มิน่ากูถึงชอบดูดนัก” จบคำพูดยั่วประสาทเอสยกสายยางขึ้นฉีดแคปแบบเต็ม ๆ สองคนที่อยู่ระยะใกล้ชิดกันมากถึงกับเปียกโชกกันไปหมด แคปเดือดจนสุดกระโดดเข้าใส่เอสทันทีโถมแม่งลงไปทั้งตัว ตายเป็นตายแล้วไอ้เหี้ย แต่แทนที่เอสจะโกรธเขากลับหัวเราะทิ้งสายยางในมือลงแล้วรับคนที่ตัวเล็กกว่าไว้แทบไม่ทัน จุกจนตัวงอแต่ก็ยังขำอยู่
“ไอ้สัส มึงห้ามหัวเราะนะ หยุดหัวเราะ!” แคปทั้งทุบทั้งตีแข้งขาที่เกี่ยวคนตัวโตเตะต่อยเป็นพัลวัล ดูไปดูมาตอนนี้ช่างเหมือนลูกลิงลูกค่างที่กำลังขี่หลังคู่แข่งแล้วดิ้นขลุกๆขลักๆอยู่บนแผ่นหลังกว้าง ๆเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแข็งแกร่งนั่น
“กูบอกให้มึงหยุดหัวเราะได้แล้วไอ้เหี้ย กูไม่ได้รู้สึกสนุกกับมึงสักนิด กล้าฉีดน้ำใส่กูเรอะ มึงกับกูมาเปียกไปด้วยกันเลย สัสเอ๊ย!!” แคปทั้งทุบทั้งร้องด่า ท่อนแขนเล็กล๊อคลำคอแกร่งแน่นจนเอสหายใจแทบไม่ออก เขาไอโขลกออกมาก่อนที่จะเหวี่ยงแคปไปอีกด้านแต่รายนั้นกลับเกาะไว้จนแน่นไม่ยอมหลุดออกจากร่างกายอีกคน
“กูจะต้องฆ่ามึงวันนี้ให้ได้ ทนมานานแระ กูหมดความอดทนของกูแล้วววววววฮื้มมมม..”
ภาพเด็กผู้ชายสองคนกำลังตีกันด้วยว่าคนหนึ่งเกาะอยู่บนหลังส่วนอีกคนทั้งหลบทั้งตอบโต้กลับไปบ้าง มันทำให้ทั้งโก้และฟี่ที่ได้ยินเสียงเอะอะเอ็ดตะโรออกมายืนดู
“กูบอกแล้วว่ามันสองคนสนิทกัน..” ฟี่พูดกับแฝดพี่ เขาคาบแท่งบุหรี่อยู่ที่ปากในมือถือหนังสือพิมพ์คาอยู่ ขณะที่โก้นั้นอยู่ในชุดกันเปื้อนสีดำสนิท สวมถุงมือยางสีชมพูสดเพราะว่ากำลังล้างแก้วอยู่ในครัว ฟองเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“เข้าไปแยกดิ..”โก้บอก พร้อมถอดถุงมือออก
“เรื่องอะไร เดี๋ยวได้เปียกไปด้วย ขี้เกียจต้องเปลี่ยนชุดใหม่ จะออกไปกันอยู่แล้ว มันเล่นกันดูก็รู้..” ฟี่ทำท่าไม่ใส่ใจจะเดินเข้าบ้านลูกเดียว แต่โก้ยกขาดักไว้แล้วบ่ายหน้าสั่งบอกให้ไปแยก สองคนจ้องหน้ากันวัดใจ เป็นฟี่อีกเช่นเคยที่ขัดใจทุกคนได้แต่กลับขัดใจพี่ชายฝาแฝดตัวเองไม่เคยได้ นี่เขาจะต้องเข้าไปแยกไอ้ลูกลิงสองตัวที่มันกำลังตะลุมบอลจนกองลงกับพื้นทั้งคู่แบบนั้นเหรอวะ เปียกเป็นบ้าเลย
ฟี่เอาแท่งบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ที่ปากก่อนจะเดินดุ่มๆออกไปหาไอ้หมาสองตัว กำลังจะหิ้วคอเสื้อหลานชายตัวเองออกมาจากเอส แต่ลาเต้ที่วิ่งมาจากด้านในกลับแทรกผ่านตัวเขาไปก่อน ลากคอแคปออกมาแทน
“เล่นเหี้ยไรกันวะพวกมึงไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว จะออกไปกินไหมข้าวน่ะ พ่อกับอาฟี่ยืนมองอยู่นั่นเล่นเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง..” เต้เท้าสะเอวยืนโวยวาย
“เล่นกะผีสิ” แคปเถียงพี่ เขาผลักเต้ออกแล้ววิ่งเข้าไปหาโก้ พร้อมกับชี้มาที่เอส
“พ่อครับ แคปไม่รู้จักมันนะ มันเข้ามาบ้านเราได้ยังไงกันน่ะ” ทันทีที่แคปพูดจบ เอสกับเต้หันมองหน้ากันแล้วต่างก็ขำ ขนาดฟี่กับโก้เองก็ยังแอบยิ้ม มีแต่แคปที่ยังสงสัยว่าทั้งหมดที่เหลือจะขำจะยิ้มอะไรกัน
“มึงกลับไปดิวะ ยุ่งอะไรอยู่บ้านกูล่ะ” แคปถลึงตาใส่ โก้รีบปรามไว้
“คาปู ลูกพูดอะไรน่ะ” เขาทำหน้าดุลูกชายนิดหน่อย ก่อนเอามือเสยผมที่เปียกโชกของแคปออกจากใบหน้าที่ เลอะเทอะไปหมด
“อาฟี่เป็นคนให้เต้ชวนเอสเขามาเอง อย่าเสียมารยาทกับแขกของเราแบบนั้นเข้าใจใช่ไหม”
“อะไรนะครับพ่อ!” แคปทวนคำตกใจ หันมองหน้าคุณอาสุดโหดของเขาแล้วไม่อยากจะเชื่อ คนอย่างอาฟี่บอกให้พี่เต้ชวนไอ้เหี้ยเอสมาที่บ้าน
“เอสเขาเป็นน้องรหัสเจ้าเต้แล้วก็ยังเป็นเพื่อนสนิทของเราด้วยไม่ใช่หรือไง”
“ไม่สนิทเลย ไม่สนิทกันสักกะนิด ผมกับมันไม่ใช่เพื่อนกันด้วยซ้ำ..”แคปเถียง เขาเชิดปากใส่เอสแล้วทำท่าไล่อีกครั้ง แต่รายนั้นกลับเสยๆผมที่เปียกแล้วสลัดหัวไล่หยดน้ำออกอย่างเท่ก่อนยกยิ้มร้ายส่งให้ แคปกัดฟันกรอดขณะที่ฟี่เอานิ้วมาจิ้มเข้าที่หัว
“เถียงอะไรของมึงค่างๆคูๆ ไม่สนิทเหี้ยไรวันนั้นก็นั่งหลับหัวชนกัน แล้ววันนี้กูเห็นมึงขี่หลังมันทั้งฟาดทั้งทุบ นี่ถ้ามึงไม่สนิทกับมันป่านนี้ไม่โดนมันเตะโด่งออกนอกรั้วไปแล้วเรอะเจ้าแคป เพื่อนมึงมารยาทดีขนาดนี้ยังพูดออกมาได้นะว่าไม่สนิท”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-03-2015 00:31:50
https://www.youtube.com/v/eOG2mDpRyrY
“อาฟี่เดี๋ยวก่อน....นั่นมัน...ไม่...” แคปจะอ้าปากก็เถียงไม่ออก อาฟี่โดนภาพลักษณ์เด็กดีของไอ้เอสมันบังตาแน่ ๆ มันพูดยั่วโมโหเขาขนาดนั้น ทำอะไรต่อมิอะไรที่เขาไม่สามารถฟ้องออกมาได้ แบบนี้ก็แย่สิ ทุกคนพากันเข้าข้างมันกันไปหมด
“ดูทำหน้าเข้า โกรธอะไรนักหนา เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป เปียกโชกอย่างกับลูกหมาตกน้ำเลยนะ เอสด้วยขึ้นไปเปลี่ยนพร้อมคาปูเลยก็แล้วกัน” ในที่สุดโก้เคลียร์สถานการณ์พร้อมสรุป เขาบอกให้เต้พาแคปกับเอสขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนบ้าน แต่ลูกชายคนเล็กตัวดียังโวยวายอยู่จนฟี่ต้องดึงมายืนจ้องหน้านั่นแหละเจ้าแคปถึงยอมลง
“ว่าง่าย ๆ เดี๋ยวจะพาไปกินของอร่อยๆที่มึงชอบ..” ฟี่หลอกล่อหลาน แคปจนใจเมื่อเห็นเอสเดินตามเต้ขึ้นไปอาบน้ำด้านบน เขาเองเลยคว้าเอากระเป๋าพร้อมกับพวงกุญแจที่ตกไว้แถว ๆ นั้นขึ้นมาแล้วเดินย่ำเท้าโครมๆขึ้นห้องตัวเองบ้าง
“เอาแต่ใจน่าดู ไม่รู้ว่าเลี้ยงมาแบบไหน..” โก้พึมพำบ่นกับตัวเอง เขาเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนออกล้างมือแล้วเทน้ำเย็นๆออกจากเหยือกเพื่อดื่ม
“มึงเคยบอกนิสัยแบบมันน่ารักไม่ใช่หรือไง”
“ยิ่งโตยิ่งเอาแต่ใจ จะหาเจ้าสาวนิสัยแบบไหนถึงจะทนความเจ้าอารมณ์ของมันได้กันนะ เจ้าคาปูนี่ใจร้อนจริง ๆ เลยตั้งแต่เด็กแล้ว นิสัยเหมือนใครกันวะ..” โก้พึมพำต่อ กินน้ำไปมองฟี่ไป คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อนึกๆดูแล้วพบว่า นิสัยคาปูกับตัวเองนี่คล้ายกันมากจริงๆนั่นแหละ เอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ เพียงแต่ว่าคนที่ทนได้และยอมเขามาตลอดก็คือไอ้แฝดน้องที่เหมือนเขาอย่างกับแกะ
“หึหึ นั่นสิ นิสัยเหมือนใครกันวะ..โอ๊ย!! โกรธไรเล่ามือหนักเป็นบ้าเลย” หมอนอิงอันใหญ่ถูกฟาดออกมาใส่กลางหัว ฟี่บ่นอุบ โก้เลยโยนกุญแจรถส่งให้แล้วบอกให้ออกไปสตาร์ทรถรอ เด็กๆอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จจะได้ออกไป แต่ฟี่ดันเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา
“แล้วนั่นน่ะ ไปตัดผมใหม่มารึไง” โก้เดินเข้ามานั่งลงข้างๆมองดูทรงผมเท่ๆของน้องชาย รู้สึกจะไปไถข้างมาพร้อมกับทำรอยบากที่ฝั่งซ้ายสองขีด พวกเขาสี่สิบแล้วก็จริงแต่หน้าตาใครๆก็ว่าเพิ่งยี่สิบปลายๆเท่านั้น
“งานน่ะ คราวนี้ต้องพรางตัวเป็นพวกโฮส เลยไปไถข้างออกหน่อยนึง” ฟี่ยกมือขึ้นมาเกลี่ยๆผมหน้าม้าของตัวเองยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ปกติจะเสยขึ้นไปแบบไม่สนใครอยู่แล้ว
“สีนี้สวยดีเหมือนกันนะ เดี๋ยวไว้กูไปทำบ้างดีกว่า มึงทำร้านเดิมรึเปล่าวะ” โก้ยกมือขึ้นมาจับไอ้รอยบากด้านข้างดู แต่งได้สวยมากจริง ๆ
“หยุดคิดเลย อย่าให้กูเห็นนะบอกไว้ก่อน ทรงเดิมนี่แหละน่ารักดีแล้ว” ฟี่จับมือพี่ชายออกออกแล้วลุกขึ้นคว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะ
“อย่าพูดกับกูว่าน่ารัก บอกไม่รู้จักจำ”
.
.
“เสร็จแล้วเหรอ ช้านะคาปู เดี๋ยวนี้หัดอาบน้ำนานตั้งแต่เมื่อไหร่” พอลงมาถึงแคปเจอโก้ยืนรออยู่แล้ว เขาเดินตรงไปหยิบรองเท้ากีฬาคู่เก่งออกมาสวม กระโดดโหยงๆ
“หยุดเรียกผมว่าคาปูสักทีเถอะน่า เรียกแคปเหอะพ่อ แล้วไหนอ่ะของฝากไปเที่ยวมาตั้งหลายวัน อย่าบอกนะว่าได้แต่เมล็ดกาแฟหายากอะไรนั่น” แคปทำท่ายื่นมือไปขอของฝาก โก้เลยตีมือเล็กนั่นหนึ่งแปะ
“อ้อนพ่อยิ่งกว่านี้ซิเดี๋ยวจะเอาของฝากชิ้นใหญ่ๆมาให้เลย”
“ฝันเหอะ ผมไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก” โก้ตบหลังลูกชายแล้วบอกจะออกไปรอด้านนอก ขณะที่เต้เดินออกมาจากครัวหยิบผ้าใบคู่ใจของเขาเช่นกัน
“ทำไมวันนี้จู่ ๆ พ่อกับอาฟี่ถึงนัดเราแบบนี้ล่ะพี่เต้”
“เห็นว่าอาฟี่เก็บงานชิ้นสำคัญเสร็จเรียบร้อยแล้วเลยจะพาไปฉลองไง ตำรวจอะไรวะทำงานแปลกๆ พวกลายลับก็งี้แหละ”
“ไอ้งานที่ออกไปดึกๆดื่น ๆ นั่นน่ะเหรอ..” สองพี่น้องเดินออกมาพร้อมกัน แคปมองเห็นแล้วว่าอาฟี่ยืนสูบบุหรี่รออยู่ข้างรถ มีเอสยืนกดโทรศัพท์อยู่ข้าง ๆ ขณะที่โก้ดูอะไรสักอย่างอยู่ที่กระถางต้นไม้ใกล้ ๆ
“คิดว่าใช่นะ เฮียโก้บอกว่าเดี๋ยวนี้อาฟี่อยู่บ้านตลอดไม่ออกดึกๆดื่นๆแล้ว คงยังไม่เริ่มงานชิ้นใหม่”
“หรือว่าช่วงนั้นเร่งงานเพราะว่าพ่อไม่อยู่..”
“คิดว่างั้นแหละ พอเสร็จแล้วเลยพาเราไปฉลองไง”
“แล้วทำไมต้องมีไอ้ตัวแถมนั่นด้วยวะ พี่เต้ชวนมันมางั้นดิ” แคปโบ้ยหน้าไปหน้าบ้าน
“กูตั้งใจนักหรอก อาฟี่โทรหากูย้ำว่าให้พามันมาต่างหากล่ะ”
“เชื่อได้ป่ะเนี่ย ไม่ใช่ว่าไอ้เหี้ยเอสมันอยู่ใกล้มือเลยหยิบมันมาด้วยหรอกนะ”แคปทำหน้าทำตาใส่พี่ชาย เต้โบกหัวเล็กมาเบา ๆ
“พูดอะไรของมึงวะไอ้แคป หยิบเหยิบอะไรคนนะเว้ยไม่ใช่สิ่งของนึกจะหยิบก็หยิบมาได้ทุกที่หรือไงเล่า”
“จะไปรู้เรอะ..” ถึงรถกันพอดีแคปเลยหุบปาก เขาสบสายตากับเอสแล้วรีบวิ่งไปนั่งอีกฝั่งบอกให้เต้นั่งคั่นกลางไว้
“กูรู้อยู่แล้วล่ะ ปล่อยให้พวกมึงนั่งติดกันมีหวังไม่ต้องได้แดกหรอกข้าววันนี้ แดกตีนอาฟี่ก่อนแน่ ๆ”
ในที่สุดรถครอบครัวห้าประตูของฟี่ ก็บรรจุไปด้วยหนุ่มหล่อหน้าตาดีถึงห้าคน แน่นอนว่าเขาเป็นคนขับ โก้นั่งหน้าขณะที่ด้านหลังมีเต้นั่งคั่นแคปกับเอสเอาไว้ สองคนเงียบกันมาตลอดทางจนรถมาจอดลงที่หน้าร้านอาหารบรรยากาศดี ๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา สองทุ่มกว่าแล้วแสงสีริมน้ำขับบรรยากาศให้ชิลมากยิ่งๆขึ้น
“สัส มึงไปเดินกับพี่เต้โน่น” แคปหันไปด่าเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเอสเดินอยู่ด้านหลัง เขารีบเดินเข้าไปหาโก้แต่ฟี่คว้าคอเล็กมากอดไว้แล้วพาเดินไปด้วยกันแทน แคปหันมองเอสอีกครั้งแล้วตีคิ้วเย้ยให้ประมาณว่ามึงไม่มีทางมาใกล้กูได้หรอกกูอยู่กับอากูแล้ว แต่เอสก็แค่ส่ายหัวแล้วขยับยิ้ม
“โต๊ะนี้ละกันนะเด็กๆ..” โก้เป็นคนจัดการเลือกที่นั่ง ติดราวระเบียงด้านข้าง มีบันไดเล็กๆสามารถเดินลงไปนั่งเล่นที่ตลิ่งริมน้ำได้ บนโต๊ะกว้างจุดเทียนแก้วไว้สองอันพร้อมกุหลาบสีแดงดอกสวย แสงสลัวสีส้มขับให้ใบหน้าหล่อเหลาของแต่ละคนยิ่งดูเด่น ฟี่นั่งลงที่หัวโต๊ะ ฝั่งขวามือมีโก้กับแคปนั่งด้วยกัน ฝั่งตรงกันข้ามคือเอสและเต้
“อยากกินอะไรก็สั่ง วันนี้เต็มที่” ฟี่เลื่อนเมนูส่งให้พวกเด็กๆจัดการ เขาออเดอร์เครื่องดื่มไปตามใจชอบ คอกเทลสำหรับเด็กๆส่วนตัวเขามีไวน์กับบรั่นดีขวดเล็ก แคปมองไปยังอีกฝั่งของแม่น้ำ คอนโดสูงและโรงแรมสวยเรียงราย แสงไฟสีส้มเป็นจุดๆประดับประดาเต็มไปหมด เขาลองถามโก้ดูว่าไอ้ตึกสูงรูปร่างแปลกตานั่นมันคืออะไร โก้บอกว่าไม่รู้น่าจะเป็นคอนโดในโครงการใหญ่ๆล่ะมั้ง เอสหันไปดูบ้างกำลังจะอ้าปากบอกแต่เจอแคปเตะที่ขาเข้าให้ เขาเลยเอาส้อมขึ้นมาชี้ ฟี่เห็นสองคนเล่นกันแรง ๆ ก็ส่ายหัว เลื่อนแก้วค๊อกเทลแจกส่งไปให้เด็กๆ เอสที่นั่งอยู่ข้างเขาหันมอง
“เป็นเด็กดีรึเปล่ามึงน่ะ..” คล้ายกับคำถามลองใจ ฟี่หรี่ตามองเอส เขายื่นบุหรี่ส่งให้อีกหนึ่งอย่าง สองคนมองหน้าวัดใจในที่สุดเอสตัดสินใจรับมาแล้วเอาคาบไว้ที่ปากอย่างไม่แคร์
“แน่นอนอยู่แล้ว..” เสียงทุ้มพูดตอบเขาก้มลงต่อไฟขณะที่ฟี่ขยับเข้าไปใกล้อีกนิดตบไล่เอสแล้วบอกว่าดีมาก จริงใจกันหน่อยคิดจะสนิทกับครอบครัวกูขออย่างเดียวคืออย่าเฟค จนรวยกูไม่สนใจ ว่าแต่มึงไม่โกหกว่าตัวเองเป็นยังไงพวกเราก็คบกันได้
“หึ ขนาดนั้นเลย..” เอสหัวเราะหึหึ ฟี่เลยส่งแก้วบรั่นดียื่นให้ อีกฝ่ายก็แค่รับมาแล้ววางไว้บนโต๊ะ ฟี่เอสและเต้นั่งพ่นควันขาวใส่กันเสียงเพลงดังคลอมาเบา ๆ แคปเองเห็นแบบนั้นก็เริ่มอยากสูบกับเขาบ้าง เสียแต่ว่านั่งอยู่ข้าง ๆ โก้เขาขี้เกียจโดนบ่นให้หูชาเลยเลือกที่จะเอาโทรศัพท์ขึ้นมานั่งกดเชคไอจีตอบไลน์เชคอะไรไปตามเรื่อง พวกไอ้อาร์กับไอ้ปอมันไปกินข้าวกันที่ไหนสักแห่งโพสไอจีหน้าตานี่แบบโคตรของความน่าเกลียดช่วงนี้ยิ่งกำลังฮิต ไลน์ไปด่ามันสักหน่อยพอฝ่ายนั้นส่งรูปกลับมาแคปหัวเราะเสียงดังจนทุกคนในตะต่างหันมามอง
“คาปู อันนี้อร่อย..” โก้หันไปตักทอดมันกุ้งสมุนไพรใส่จานพร้อมเลื่อนน้ำจิ้มส่งให้ แต่แคปกลับชี้จะเอาขาหมูทอดราดครีมสลัดอันใหญ่ ๆ ฟี่เลยบอกให้เอสที่อยู่ใกล้ตักส่งไปให้มัน แคปเบะปากใส่ทันที เต้รีบยื่นแก้วค็อกเทลส่งให้น้องเพื่อปิดปากก่อนที่มันจะพูดมากบ่นโน่นนี่นั่น เอสเห็นแล้วก็ขำ
“แดกให้หมดนะมึง อยากกินนักไม่ใช่หรือไง..” เอสค่อยๆวางชิ้นขาหมูลงในจานอย่างสุภาพ แต่คำพูดนี่แดกดันกันจนโก้แอบขำ
“ไอ้สัส..” แคปขยับปากด่าแบบไร้เสียงเอสเลยใช้ส้อมชี้หน้าแล้วชูเลขสอง แคปถลึงตาใส่แล้วทำสีหน้าท้าทาย สองแล้วไงล่ะวะ?? วันนี้เอสทำอะไรไม่ได้แน่นอน จะด่าสัสอีกสักกี่หน คนอย่างมันก็ไม่กล้าคว้าคอเขาเข้าไปจูบทั้งที่นั่งอยู่แบบนี้หรอกน่า
“ไอ้สัส..” แคปยื่นหน้าไปด่าแบบไร้เสียงใส่อีกครั้ง เอสที่กำลังเอานิ้วทาบบุหรี่ออกจากปากนี่งงเลย อยู่เฉยๆโดนด่า เขาหรี่ตาใส่ขณะที่แคปกลับหัวเราะหึหึอย่างอารมณ์ดี
“ผมไปห้องน้ำเดี๋ยว” แคปลุกขึ้นหยิบเอาโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะแล้วเดินไปทางห้องน้ำ เสียงเพลงดังมาเบา ๆ พอๆกับสายลมยามดึกที่พัดโกรกอ่อน ๆ เสียงลมจากลำน้ำดังลอดเข้ามาจนถึงด้านในคลอเคลียไปกับเสียงกรุ้งกริ๊งจากโมบายสวยรอบๆระเบียงไม้กว้าง ฟังดูแล้วกลับผ่อนคลายอารมณ์ดื่มด่ำกับบรรยากาศขึ้นอีกมากโข
“เหี้ย!!” แคปสะดุ้งโหยงร้องเหี้ยดังลั่น ไม่คิดว่าเอสจะเดินตามหลังมาในระยะประชิดแบบนั้น พอเขาหยุดลงแผ่นหลังกลับชนกับแผงอกแกร่งเข้าแบบจัง ๆ
“ไลน์กับใครอยู่ไหนดูดิ๊..” เอสฉวยโอกาสที่เร็วกว่าคว้าโทรศัพท์มือถือของแคปมาไว้กับตัว ข้อความหวานแหววในไลน์ที่กำลังเล่นกับปอทำเอาเอสนึกขำ ไอ้รูปสติกเกอร์เสี่ยว ๆ แบบนั้นให้ตายเขาก็ไม่มีวันกดใช้
“อ่ะ ไอ้เหี้ยเอาของกูมา”
“ไม่ให้” เอสเอาโทรศัพท์หลบมือเล็กที่ทำท่าคว้า
“เอาของๆกูคืนมานะเว้ย” แคปขู่ฟ่อ แต่เอสยังไล่กดดูแบบไม่สนใจ เมื่อเห็นว่าแคปเล่นอะไรบ้างอยู่ในโทรศัพท์ เขาเดินหน้าเข้าหาทันที ยัดมือถือใส่ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง
“อย่าแรดต่อหน้ากูนะครับเมีย”เอสว่าเสียงน่ากลัว แคปรีบหันซ้ายหันขวากลัวมีคนจะเข้ามาได้ยิน
“พูดบ้าอะไรของมึงห๊ะ..” แคปว่า จะเดินหนีแต่เอสดึงแขนเขาทีเดียวเหวี่ยงจนหลังติดฝา จากนั้นเดินเข้ามาประกบ
“ ไอ้สัส มึงคิดจะทำอะไรในที่แบบนี้” แคปดันไหล่แข็งแรงนั่นไว้
“ที่แบบนี้แล้วจะทำไม”
“ไม่ อื้มม..” ริมฝีปากถูกปิดกั้นและคำพูดต่อจากนั้นถูกกลืนหายไปกับริมฝีปากหยักที่กดจูบบดเบียดลงมา แคปจะยกเข่าขึ้นใส่กลับถูกอีกคนใช้หน้าขากดทับเอาไว้ เสียงอู้อี้ดังลอดมาจากลำคอขาว เขากลัวมากว่าจะมีใครเดินเข้ามาเห็นเพราะว่าห้องน้ำเปิดโล่งมากไม่ได้ล๊อคอะไรไว้ทั้งนั้น
“ไอ้เชี่ยปล่อยกู..” แคปโวยลั่นเมื่อเอสผละจูบออกนิดหน่อยก่อนดันแคปเดินถอยหลังเข้าห้องน้ำเล็กฝั่งด้านใน เพราะมันคับและแคบมากผู้ชายตัวโตสองคนมายืนจูบกันอยู่ในที่แบบนี้บ้าเอ๊ย บ้าที่สุด
“ปล่อยสิวะ อื้มม...” กลิ่นบรั่นดีจากริมฝีปากของเอสกับกลิ่นค๊อกเทลในปากของแคปมิกซ์ออกมาแล้วกลายเป็นรสชาติยากเกินบรรยาย รู้แต่ว่ามันหวานลิ้นมากจนคนกดจูบดูดลิ้นเล็กๆวนแล้ววนอีก
“พอได้แล้วไอ้เหี้ย...มึงอื้ออ..บ้าไปแล้ว...โฮ้ยยย..อื้ออ..” แคปพูดทั้งที่ปากยังถูกดูด เสียงเล็กอู้อี้จนเอสนึกขำ มือที่ล็อคคอแคปไว้ขยับเลื่อนเข้ามาประคองลำคอเรียวทั้งสองฝั่ง เขาผละริมฝีปากออก
“คืนนี้กลับกับกูนะ” เสียงทุ้มว่าพร่าต่ำ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยแววแห่งความปรารถนาที่ชัดเจน มันหวานเชื่อมจนคนมองมองแล้วยังต้องเขิน หัวใจดวงเล็กสั่นนิดๆแต่แคปกลับบอกตัวเองว่าเขาไม่ได้รู้สึกเขินเหี้ยไรทั้งนั้น ความรู้สึกอย่างเดียวตอนนี้คืออยากจะชกไอ้คนตรงหน้าให้มันคว่ำลงเท่านั้น
“มึงฝันอยู่รึไง อึก ปล่อยกูได้แล้วสัส แค่กๆๆๆ” แคปด่ากราดไม่ทันใจจนสำลักน้ำลายตัวเองไอค่อกๆแค่กๆ เอสเห็นแล้วก็ขำ อารมณ์กำลังมาดันหมดลงเพราะท่าทางตลกของคนตรงหน้า เขาเลื่อนมือขยับเข้าไปลูบแก้มขาว แคปร้องฮื่อแล้วปัดออกเบี่ยงหน้าหนี
“จูบกูหนึ่งครั้งแล้วจะปล่อยออกไป”
“สัส! ใครจะไปทำวะ”
“จูบแบบวันนั้นที่เราจูบกัน..”
“ไอ้สัส มึงกำลังฝันอยู่มึงรู้ไหม”
“มึงไม่ทำ กูไม่ปล่อยออกไปจริงๆด้วยนะเอ้า” ยังมีหน้ามาต่อรอง แคปสูดลมหายใจยาวเหยียดตั้งสติ ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาพยักหน้าหงึกๆ บอกเอสว่าให้หลับตาลงก่อนเพราะว่าเขาอาย เอสมองอย่างชั่งใจสุดท้ายกระตุกรอยยิ้มออกมา
“ลีลานักนะมึง เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวคิดว่าจะใช้กับกูได้รึไง”
“ของแบบนี้มันก็ต้องลองเสี่ยง มึงกล้าป่ะล่ะ..” แคปเลิกคิ้วท้า อย่างน้อยวัดใจ ไอ้เอสมันต้องลองเสี่ยงแน่ ๆ แบบนั้นจะทำให้เขามีโอกาสถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ สองคนจ้องตากันสุดท้ายเอสก็หลับตาลงจริง ๆ แคปแทบจะโห่ร้องไชโย เขาขยับตัวเบาๆ ก่อนที่รอยยิ้มร้ายจะปรากฏขึ้นที่มุมปากอิ่ม มือเล็กยกขึ้นมากระชากผมสีเข้มสุดแรง พร้อม ๆ กับเข่าที่ยกสูงขึ้นตั้งใจกระแทกใส่ที่หน้าท้องเอสแบบเต็มเหนี่ยว แต่เหตุการณ์ผิดพลาดดันเกิดขึ้นก่อนเมื่อเอสที่รู้ทันพลิกเกมส์โดยคว้าข้อมือเล็กแล้วบิด ไขว้ใส่หลังดันแคปจนใบหน้าชิดผนังห้องน้ำเย็นเฉียบ
“เหี้ย กูเจ็บ!” แคปร้องลั่น เจ็บแขนแบบฉิบหาย เขาบอกให้เอสปล่อยๆๆแต่คนข้างหลังกลับทำเฉยไม่ยอมพูดอะไรเลย จู่ ๆ ความร้อนจากลมหายใจคืบคลานเข้ามาที่หลังลำคอ แคปหลับตาลงทันทีเมื่อเห็นแล้วว่าปลายจมูกโด่งกำลังซุกลงมาที่ต้นคอของเขา เรียวลิ้นร้อน ๆ ลากลงในตำแหน่งที่เปิดโล่ง แคปขนลุกชันไปทั้งร่าง ไอ้เหี้ยเอสไอ้โรคจิต ลิ้นสากหนานั่นยังลากต่อแล้วมาจบลงที่ริมหูเล็กแถมขบเม้มอย่างหยอกล้อ พร้อมๆกับเสียงหัวเราะทุ้มต่ำซุกอยู่ที่ริมหัวไหล่
“เค็มฉิบหาย แน่ใจนะว่าอาบน้ำแล้ว หึหึหึ ” เอสจับตัวแคปพลิกกลับมาจ้องหน้า พอถูกปล่อยให้เป็นอิสระแคปก็ใส่คำพูดกวนประสาทอีกคนทันที
“ออกไปเลยไอ้เหี้ย!” คว้าลูกบิดเปิดประตูแล้วผลักมันออกไปอย่างหงุดหงิด โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ด้านนอก ได้ยินเสียงบ่นอุบดังลอดออกมาเอสหัวเราะร่าแล้วเดินออกไปจุดบุหรี่รออย่างอารมณ์ดี มีความสุขที่ได้แกล้งคน ฟังเพลงคลอไปเบา ๆ เสพบรรยากาศชิลๆริมน้ำยามดึก ไม่ได้มาในที่แบบนี้นานแล้วเหมือนกัน
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ขอต่อไฟหน่อยจะได้ไหม..” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้น เอสละสายตาจากบรรยากาศโดยรอบหันไปหาเธอ มือเรียวสวยตกแต่งเล็บด้วยสีดำสนิทขับกับสีผิวขาวผ่องคีบแท่งบุหรี่แล้วยกขึ้นโชว์
“รบกวนนิดนะคะ” เธอว่ายั่วยวนแล้วจรดบุหรี่เข้ากับริมฝีปากสีสด เอียงใบหน้าที่ตกแต่งจนเข้มจัดพอๆกับความเซ็กซี่ของชุดที่สั้นมากๆเข้ามาใกล้ชิดอย่างเปิดเผย กลิ่นน้ำหอมเชิญชวนแตะเข้าที่ปลายจมูกโด่ง ขณะที่เอสยังยืนนิ่งไร้ปฏิกิริยาถึงแม้ว่าสายตาจะจับจ้องกันอยู่ ปลายมวนเกือบจะแตะถูกกันแล้วแต่มือหนาของเขากลับแตะไหล่บางนั่นไว้แล้วยื่นไฟแชคส่งให้แทน
“ขอบคุณค่ะ” เธอชะงักไปนิดก่อนยิ้มแล้วรับไฟแช็คจากเขามา บุหรี่ถูกจุดขึ้น ริมฝีปากสวยปล่อยควันขาวพ่นออกอย่างไม่แคร์สายตาใคร
“นาย... ชื่อเอสใช่รึเปล่า คนที่เรียนภาคโยธาอยู่ มอXXXน่ะ”
“.......” เชื่อไหมว่าเขาแทบไม่ได้ฟังเลยว่าเธอพูดอะไร
“แหมหยิ่งเหมือนกันนะ ถามอะไรก็ไม่ตอบแบบนี้เสียมารยาทกับผู้หญิงใช่ไหมล่ะ..” เธอใช้สองนิ้วคีบบุหรี่แล้วพ่นควันมาที่เขา เอสไม่หลบเขาแค่เลื่อนสายตามองเธอ
“แล้วผมเหมือนคนที่คุณคิดว่าใช่รึเปล่าล่ะครับคนสวย..” เธอยิ้มพลางล้วงเบอร์โทรศัพท์ออกมาจากที่เสียบแถวๆร่องอก ยื่นส่งให้เขาพร้อมไฟแชค เอสเอามือข้างที่คีบแท่งบุหรี่รับมา มันมืดมากไม่ได้สนใจดูหรอก เขาก็แค่รับมา
“เราชื่อเฟิร์นเรียนอยู่นิเทศ เอสคงไม่รู้จักเราหรอกแต่เรารู้จักเอสนะ”
“ขอโทษนะ ผมไม่รู้จักจริงๆนั่นแหละ”
“เพื่อนเฟิร์นชอบเอสเยอะแยะเลยล่ะ เฟิร์นขอแลกเบอร์กับเอสได้ป่ะคะ”
“.......”โดนรุกเข้าอีกแล้ว
“ไม่เป็นไรถ้าไงคืนนี้ค่อยโทรมาก็ได้ เฟิร์นว่างทั้งคืนแหละ แล้ววันนี้เอสมากินข้าวกับที่บ้านเหรอคะ บังเอิญจังเลยนะเฟิร์นก็มากับเพื่อนน่ะ โน่นแน่ะนั่งกันอยู่ที่โต๊ะโน้น..” เธอใช้สายตาบอกให้เอสดู แต่คนฟังกลับทำท่าไม่ใส่ใจ พอดีว่าโทรศัพท์มือถือเธอหล่นเอสเลยก้มลงไปหยิบขึ้นมาให้ ขาเรียวยาวขยับนิดๆอย่างเคอะเขิน เธอยิ้มหวานเชื่อมก่อนลากปลายนิ้วผ่านที่หลังมือเขาแล้วรับโทรศัพท์คืน
“คิคิ เอสนี่เหมือนที่เพื่อนเฟิร์นบอกจริงอ่ะ เข้าหายากแต่ก็ใจดีด้วย เป็นแบบนี้ไม่โอเคเลยจริงๆ”
“ผมเป็นแบบนี้แหละ”
“แบบนี้ก็แย่น่ะสิ อันตรายต่อหัวใจสาวๆจริงน๊า เอสรู้ไหมผู้หญิงน่ะยิ่งยากก็ยิ่งชอบ ถ้าคนไหนที่เฟิร์นสนใจแล้วได้มายากๆนะ เฟิร์นจะเอามาให้ได้เลยล่ะ” เธอเชิดหน้าพูดอย่างมั่นใจ เอสครางหึอยู่ในลำคอ ความจริงเธอสวยมากเลยนะ แต่น่าเสียดายช่วงนี้ไม่ค่อยว่างจะเล่นกับใครเลยจริง ๆ
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าผมจะเอาคุณด้วยเหมือนกัน”
“เอ๊ะ?” เธออุทานขึ้นทันทีที่โดนเอสตอกกลับแบบไม่ไว้หน้า คิ้วเรียวสวยขมวดแน่น ในตอนนั้นเองที่แคปเดินเลี้ยวออกมาจากห้องน้ำพอดี เขามองเห็นชายหญิงสองคนยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างกัน สายตาคมกริบสบกันนิดหน่อยแต่แคปไม่ได้สนใจเดินดุ่ม ๆ จะกลับไปที่โต๊ะอย่างเดียว เอสก็แค่ยกแท่งบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ที่ปากก่อนจับเอานามบัตรที่เธอส่งให้ยัดคืนลงไปแถว ๆ ขอบเกาะอกสีดำ คนที่เขายืนรอตอนนี้เดินออกมาแล้ว และท่าทางไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเขากำลังถูกผู้หญิงหน้าไหนจีบอยู่
“โทษทีนะ แต่แบบคุณน่ะไม่ใช่สเป็คผมหรอก”
.
.
“แบดเกินไป พูดแบบนั้นเดี๋ยวสาวๆได้ร้องไห้หรอกเจ้าเต้..” พอเดินมาถึงโต๊ะบทสนทนาของโก้กับเต้คล้ายกับว่าคุยอะไรกันค้างอยู่ เอสขยับเข้าที่ ขณะที่เต้เดินออกไปทางห้องน้ำบ้าง
“จะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหมเรา กินนิดเดียวเองนี่มัวแต่คุยโทรศัพท์กับสาวๆอยู่รึไง” โก้หันมาถามลูกชายคนเล็ก แคปนึกได้ว่าโทรศัพท์เขาอยู่กับเอส มองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังก้มหน้าก้มตาตักกับข้าวกิน
“หิวเหี้ยไรนักหนา เมื่อกี้ไม่เห็นมึงจะทำท่าอยากกิน เอามือถือกูมา” แคปยื่นหน้าไปหาคนตรงข้ามพูดเสียงลอดไรฟันไม่อยากให้เฮียโก้ได้ยิน มีแก้วเหล้าจากโต๊ะไหนไม่รู้ส่งมาให้อาเขาด้วย อาฟี่ฮึดฮัดใหญ่บอกรำคาญ เป็นแบบนี้ประจำเวลาออกมาทานข้าวกันในสถานที่ที่ได้บรรยากาศ อาฟี่ถูกจีบตั้งแต่พวกเขายังเด็กๆโน่นแล้ว
“เดี๋ยวผมรับแทนได้ไหม เอาตั้งไว้ตรงนี้เลยครับ” โก้กลัวว่าอีกฝ่ายจะเก้อ น้องชายเขาถ้าบอกไม่สนคือไม่สนแบบนี้เสมอ เขามองไปตามมือที่พนักงานชี้ให้ดู ถอดแว่นออกจากใบหน้าแล้วยกแก้วชูให้อย่างขอบคุณ อีกฝ่ายถึงกับกรี๊ดกลับมาเสียงดังลั่น ไม่ใช่อะไรนะ เฮียโก้น่ะถอดแว่นออกแล้วก็อาฟี่ดีๆนั่นแหละ
“ใส่แว่นเดี๋ยวนี้ถอดออกทำไมกันวะ” เสียงทุ้มน่ากลัวพูดหงุดหงิด ฟี่คว้าแว่นสายตาของพี่ชายเสียบ ๆ ใส่คืนให้ โก้ผลักหัวน้องไปหนึ่งทีแล้วดุ “มึงก็อย่าเย็นชานักสิ สาว ๆ กลัวกันหมดแบบนี้กูจะมีน้องสะใภ้กับเขาสักทีเหรอ”
“เงียบได้แล้วน่า..” ฟี่พูดหงุดหงิดก่อนยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มรวดเดียวจบ แคปแอบๆเหล่มอง เอาแล้วไง บรรยากาศเริ่มมาคุ แต่โก้ไม่สนใจ กอดคอแคปนั่งฟังเพลงต่อไปเรื่อย ๆ ขณะที่เต้เดินกลับมาแล้วก็ออกไปยืนคุยโทรศัพท์อีกครั้ง ฟี่กับเอสเลยต้องนั่งดื่มไปด้วยกันแค่สองคน พอดึกหน่อยได้เวลาฟี่เลยสั่งเช็คบิล เขาเมานิดๆโก้ต้องรับหน้าที่ขับแทน เด็กๆสามคนด้านหลังทั้งอิ่มทั้งมึน แคปง่วงนอนสุดขีดแต่ก็ยังฝืนถ่างตาเอาไว้เป็นเพราะขากลับเขานั่งกลาง พี่เต้ที่มัวแต่คุยโทรศัพท์ดันวิ่งมาขึ้นฝั่งเขาแทน ช่วยไม่ได้เลยต้องนั่งไหล่ติดกันกับเอส
“ง่วงก็นอน พิงมาหากูก็ได้” เอสพูดเบา ๆ แคปรีบหันไปถลึงตาใส่ ดีหน่อยที่เต้หลับหัวเอนติดกระจกไปแล้ว ตัวเองก็ง่วงสุดบรรยายยิ่งนั่งเบาะกลางเจอแอร์เย็นเฉียบยิ่งไม่ต้องพูดถึง ปากเล็กหาวหวอดๆจนโก้ต้องหันมาดู
“คาปูง่วงก็นอนเดี๋ยวถึงแล้วพ่อจะเรียก” เขาบอกลูกชาย ฟี่เองก็หลับไปแล้วเสียงกรนดังขึ้นเบา ๆ
“ผมไม่ง่วงหรอก” แคปบอก โก้ส่ายหัวทันที เพราะคำว่าผมไม่ง่วงของแคปนี่ยานคางยิ่งกว่าเสียงคนกำลังละเมอ เขาปล่อยเด็กๆแล้วขับรถต่อไป เปลี่ยนเพลงบนรถเป็นดนตรีเบา ๆ ในที่สุดแคปก็คอตกเข้าจนได้ แก้มแนบไหล่เต้จนปากหว๋อ เอสดึงหัวเล็กให้พิงลงมาที่ไหล่เขาแทน ไม่นานนักรถก็จอดลงที่หน้าบ้าน ทุกคนตื่นกันหมดยกเว้นเจ้าแคปที่ขี้เซายิ่งกว่าใคร ฟี่เดินตรงดิ่งเข้าบ้านไม่สนใจใครป่านนี้คงเปิดห้องแล้วถลาลงเตียง โก้เลยต้องจัดการเรื่องลูกๆ
“เอายังไงดี จะกลับหรือว่าจะนอนค้างที่นี่ คาปูตื่นได้แล้ว” โก้ถามทุกคนไปพลางเขย่าเรียกแคป
“ฮ้าวววววววว” เต้หาวออกมายาว ๆ พร้อมบิดขี้เกียจ “ผมจะกลับครับ นัดกับเพื่อนไว้แล้วเดี๋ยวจะกลับเลยพรุ่งนี้มีเรียนอีก”
“แล้วเราล่ะเอส จะค้างที่นี่ก็ได้นะขับรถกลับไหวไหม แคปปลุกไม่ตื่นแบบนี้คงจะให้ค้างแหละ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมกลับเลย พรุ่งนี้แคปมีเรียนเช้าเดี๋ยวผมแวะส่งให้ก็ได้ครับ ปล่อยเขานอนเถอะ”
“เออใช่พรุ่งนี้คาปูมีเรียนเช้าครับพ่อ ฝากไอ้เอสเอามันกลับไปโยนไว้ที่ห้องเหอะ ปลุกยากตั้งแต่เด็กแล้วปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ” เต้เห็นดีเห็นงามไปกับน้องรหัส
“คาปู นี่ตื่นเร็วเข้าตกลงไปกับเอสเขานะ เต้เข้าไปเอากระเป๋าให้น้องไป เออแล้วทำไมเราไม่เอาน้องกลับไปด้วยล่ะ ฝากเอสแบบนี้เกรงใจเขาแย่”
“โอ๊ยเฮียโก้ไม่ต้องไปเกรงใจหรอก ไอ้เอสมันน้องรหัสผมใช้มันได้ตลอดเหอะทุกเรื่องแหละ ใช่ป่ะมึงบอกพ่อกูไปดิ” เต้เดินเข้าบ้านไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ของแคป
“คาปูตื่นได้แล้ว อาฟี่เรียกแน่ะ” โก้ใช้ไม้เด็ดสุดท้าย พอพูดชื่อฟี่เหมือนแคปจะสะดุ้งตื่นได้ในทันที เต้เอากระเป๋าไปโยนเข้าในรถเอส แคปที่ตั้งสติได้โวยวายใหญ่
“ไม่เอาหรอกผมจะกลับกับพี่เต้ เรื่องอะไรให้ผมกลับกับมันล่ะ..” โก้ส่ายหัวแล้วบอกตกลงกันเอาเองง่วงแล้ว จากนั้นเขาก็เดินเข้าบ้าน เดือดร้อนลาเต้ต้องกล่อมแคปอยู่นาน แต่ทำยังไงก็ไม่ยอม จะเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองออกมาจากรถลูกเดียว
“กลับกับกูไม่ได้เดี๋ยวกูจะแวะไปซื้อโจ๊กหม้อดินอีกฝั่งนึงก่อนไอ้รัฐมันโทรมาสั่งขืนไม่ซื้อกลับไปกูได้หูชาไม่ต้องได้นอน มึงก็กลับกับไอ้เอสมัน ทางเดียวกันอยู่แล้ว”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-03-2015 00:32:22
https://www.youtube.com/v/eOG2mDpRyrY
“ไม่เอา งั้นผมกลับแท็กซี่” แคปจะเดินออกท่าเดียว เอสเลยคว้าแขนไว้แล้วลากขึ้นรถเลย บอกเต้ให้ขับออกไปทางนี้จัดการต่อเอง จากนั้นเขาคร่อมประตูไว้ก้มลงไปเสนอข้อแลกเปลี่ยน
“ถ้ามึงยอมนั่งดี ๆ กูจะให้มึงดูโทรศัพท์ของจริงก็ได้..” เขาล้วงเอามือถือเครื่องสีทองขึ้นมาโยนส่งให้แคป อีกฝ่ายมัวแต่ดีใจรับไว้แทบไม่ทัน แคปรีบกดเลื่อนค้นหาข้อมูลรูปของเขาทั้งหมดในไฟล์มือถือทันที เอสเดินขึ้นมานั่งฝั่งคนขับก่อนสตาร์ทแล้วเหยียบรถออกไป
“มึงซ่อนไว้ที่ไหนอีกรึเปล่า” พอจัดการลบเสร็จ แคปเงยหน้ามาถาม เอสส่ายหัวบอกไม่ เขาเลยพลูลมหายใจแล้วยิ้ม หึหึ สบายแล้วตูไม่ต้องกลัวมันอีกหร๊อก มองไปด้านข้างรถเลี้ยวกลับยูเทิร์นตัดไปถนนอีกฝั่ง แคปหันซ้ายหันขวาทันที
“ไอ้เหี้ยเอส มึงส่งกูที่ห้องสิวะ” คิ้วเล็กขมวดมุ่นจำได้แล้วว่านี่มันทางไปห้องไอ้คนที่นั่งขับอยู่ข้าง ๆ แคปคว้าเอาแขนเอสไว้แล้วเริ่มโวยวาย
“ทำอะไรของมึงอยากตายหรือไงกูขับรถอยู่นะ” เอสโวยกลับผลักแคปออก เขาเหยียบรถให้เร็วขึ้นอีกเพราะกลัวใจคนข้าง ๆ จะกระโดดลง
“มึงก็จอดสิวะ กูไม่ไปกับมึงนะส่งกูที่ห้อง กลับรถคืนเดี๋ยวนี้”
“เราคบกันแล้ว มึงไปค้างห้องกูไม่เห็นเป็นไร”
“กูไม่ได้คบกับมึง จอดรถ!” แคปกระชากเสียงใส่ แต่เอสไม่สนรถขับมาถึงหน้าทางเข้าคอนโดพอดี พนักงานเปิดทางไว้คอย
“ห้าทุ่มแล้ว ค้างกับกูที่นี่แหละ ฟรึ่บ!” พวงมาลัยรถถูกหักเลี้ยวเข้าด้านในอย่างเร็ว แคปเซจนต้องคว้าจับคอนโซนหน้าไว้ ในที่สุดรถแต่งสีขาวคันสวยกลับมาจอดลงที่ช่องจอดประจำ
“กูจะกลับห้อง!” พอปลดเบลท์ออกได้แคปกระชากที่เปิดๆๆๆบอกให้รู้ว่าจะลง แต่รถดันปลดล๊อคไม่ออกกระชากยังไงประตูก็ไม่ยอมเปิด เขาทุบๆขอบประตูด้วยความโมโห เอสเท้าแขนกับพวงมาลัยนั่งจ้องหน้าเขา “ไม่ดื้อกับกูสักวันนี่จะได้ไหมวะ”
“ไม่ได้! เปิดรถกูจะลง” แคปหันมาทำหน้าโหดยันขาถีบรถไปด้วย เอสส่ายหัวยอมใจเลย
“ก็ได้กูจะเปิดให้ แต่ลงดีๆห้ามหนีนะมึง” และทันทีที่เอสปลดล็อค แคปใช้ความเร็วขั้นสุดคว้ากระเป๋าพร้อมกับกระชากประตูจะวิ่งลงจากรถทันที แต่เอสคว้าแขนเล็กเอาไว้ได้หวุดหวิด เขาจับแล้วบีบแน่นจนอีกฝ่ายเบ้หน้าบอกว่าเจ็บ
“ปล่อยกู กูจะอยู่ให้โง่เหรอไอ้เหี้ย ทำไมกูต้องเชื่อฟังมึงด้วยห๊ะ..”
“มาลงทางนี้เลยมา ดื้อแบบมึงต้องเจอกูนี่แหละ” เขาลากแคปออกมาผ่านเบาะฝั่งคนขับ สองคนถูลู่ถูกังลากกันมาจนเกือบจะถึงลิฟต์ มีลุงยามวิ่งเข้ามาดู
“ดื้อเอาไม่อยู่ เหนื่อยเป็นบ้า แสบน่าดู” เอสบ่น
“เพื่อนคุณเอสเหรอครับ ให้ลุงช่วยอะไรไหม”
“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ใช่เพื่อนมันลุงช่วยผมด้วยผมถูกมันจับมามันกำลังจะเอาผมขึ้นไปเรียกค่าไถ่บนห้อง..” แคปกุเรื่องเป็นตุเป็นตะ รู้แต่ว่าต้องร้องให้ลุงยามช่วยไว้ก่อน เขาไม่ได้คิดหน้าคิดหลังเลยจริง ๆ
“เข้าใจล้อเล่นนะครับ เพื่อนคุณเอสตลกจริง ๆ” ลุงยามไม่เชื่อไม่พอยังเดินไปกดลิฟต์ให้อีกต่างหาก แคปดิ้นบอกไม่ใช่ๆ เอสเลยยกมือขึ้นปิดปากแล้วกอดไว้จนขาลอย
“ปล่อยกูสิวะไอ้เหี้ย อย่ามาจับนะอื้อกูจะกลับ..” เขาโดนยัดเข้าลิฟต์ พอประตูปิดเท่านั้นแหละ เอสกระชากแคปเหวี่ยงเข้ามุม ริมฝีปากหยักกดจูบบดเบียดลงมาไม่ให้ได้ตั้งตัว
“อื้ออ..” แคปขบฟันลงสุดแรง พลาดลิ้นร้อนของเอสไปแค่นิดเดียวเท่านั้น แต่แค่นั้นก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดทำอะไร เขารวบสองมือแคปไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว จากนั้นบีบคางเล็กให้อ้าออก
“อื้ออ...”
“ฤทธิ์มากนักใช่ไหมห๊ะ อยากลองดีกับกูก็เอา”
“อึกก..ไอ้เลว ไอ้ชั่ว อย่าทำ อื้อ ไอ้เหี้ยเอส พอปล่อยกู ไม่เอานะ พอ อย่าทำ...” ริมฝีปากที่บดเบียดลงมาไม่ปราณีแม้แต่น้อย แคปเจ็บปากจนไม่รู้จะทำจะร้องบอกยังไง เอสปล้ำจูบเขาเข้ามุม ซุกไซ้ลงมาแม้กระทั่งซอกคอขบเม้มจนเลือดจะซิบ ยิ่งแคปดิ้นเขายิ่งโดนอีกฝ่ายรัดจนแน่น เสียงดูดเนื้อที่ต้นคอขาวดังลั่น
ติ๊ง…
ลิฟต์เปิดออกแล้ว เอสผละริมฝีปากออก เขาลากแคปดึงให้เดินต่อไปอีกหน่อย ทาบการ์ดแล้วโยนเข้าไป แต่มือเล็กกลับคว้ากรอบประตูเอาไว้ได้ทัน ทำยังไงก็ไม่ยอมเข้าไปเด็ดขาดโวยวายตั้งแต่อยู่ระหว่างทางโน่นแล้ว เอสจัดการคว้าเอวรวบเข้ามาแล้วกดจูบดูดลิ้นแม่งคาประตูห้องแบบนั้นแหละ
“อื้มม..ปล่อยกู ไม่เอา ไอ้สันดานมึงมันแย่ เลว ชั่ว กูเกลียดมึงที่สุด ปล่อยนะ อื้ออ..”
“ร้องเข้าไป ร้องให้ห้องอื่นรู้ไปเลยใช่ไหมว่ากูกับมึงกำลังจะทำเหี้ยไรกัน”
“ไอ้ชั่ว!” แคปผลักเขาออกแล้วทุบๆๆ ทั้งชกทั้งยกขาขึ้นมาถีบกลับโดนรวบไว้อีกแล้ว เสียงประตูห้องปิดลงก่อนที่ร่างแคปจะโดนเหวี่ยงลงบนโซฟา เอสถอดเสื้อนอกออกแล้วเหวี่ยงทิ้ง เขาก้าวเข้าหาจากนั้นดึงเสื้อยืดตัวในออกทางศีรษะเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่แคร์เช่นกัน
“ไอ้ชั่ว มึงคิดจะทำอะไรห๊ะ..”แคปตาโตเมื่ออีกฝ่ายเปลือยท่อนบนไปแล้ว
“มึงก็ถอดด้วยสิ”
“เรื่องสิไอ้เหี้ย!” แคปวิ่งพรวดจะตัดออกไปเจอวงแขนแกร่งรวบตัวเขาเข้ามาได้อีก เอสเหวี่ยงแคปไปโยนไว้ที่เดิม เข็มขัดกำลังจะถูกปลดออกแล้วเช่นกัน แคปเริ่มทำอะไรไม่ถูก มองซ้ายมองขวา จะวิ่งหนีทางไหนเหมือนจะถูกดักไว้ได้ทั้งหมด
“ไม่เอานะไอ้เชี่ย กูบอกแล้วว่าไม่ให้ทำ มึงพูดไม่เข้าใจหรือไงห๊ะ ปล่อยให้กูออกไป การบ้านกูยังไม่ได้ทำเลย มีเรียนแต่เช้ามึงปล่อยกูกลับเดี๋ยวนี้” เขาร้องดังลั่น ตะโกนยาวจนเหนื่อย เอสคว้าเอวเอาไว้ได้อีกครั้ง กดแคปนั่งลงที่ตักแล้วบังคับให้จ้องหน้า มือแกร่งล๊อคเข้าที่ต้นคอสวย สองคนจ้องกันและกันจนเหมือนกับว่าไฟจะลุก ดวงตาคมกริบมองเห็นนัยน์ตากลมโตของแคปสั่นนิดๆ และเหมือนกับว่าเอสกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่เสียงโทรศัพท์มือถือของแคปดังขึ้นก่อน เขาจึงปล่อยมือออกเพื่ออีกฝ่ายจะเอาขึ้นมารับได้ถนัดแต่แคปกลับใช้โอกาสนี้วิ่งหนี และทันทีที่แคปลุก มือที่เร็วกว่ามากกลับยื่นเข้าไปคว้าแขนไว้ได้ ก่อน เอสจับคนที่ตัวเล็กกว่าลากเข้าห้องนอนแล้วเหวี่ยงลงกลางเตียงกว้าง
“ปล่อยกูไอ้เอส!!!!” แคปตะคอกใส่ดังลั่น ใช้มือดันร่างเอสที่กำลังโถมทับเข้ามา เขาแทบอยากจะร้องไห้ โดนกอดไว้บนเตียงแบบนี้ร้อยทั้งร้อยรอดยากอยู่แล้ว
“ปล่อย อื้มม..” ปากหยักดูดดึง บดขยี้อย่างรุนแรง ก่อนที่จะดุนดันลิ้นร้อนใส่เข้าไป เอสใช้ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดรึง เขาทั้งดูดทั้งเม้มขณะที่ร่างกายกอดรัดแคปจนแน่นไปหมด
กึกก...
เสียงครางด้วยความเจ็บดังลอดออกมาเมื่อคราวนี้แคปกัดลงได้แบบเต็ม ๆ เอสกระชากผมเขาออกพร้อมผละใบหน้าถอนจูบออกทันที เสียงทุ้มคำรามน่ากลัว
“พยศนักนะมึง!”
“ชั่ว!” แคปตะโกนใส่เสียงสั่น จริงจังและดังมากจนอีกฝ่ายที่กำลังดุนดันลิ้นด้วยความเจ็บหยุดชะงัก ในตากลมไหวระริกจนดูเหมือนว่าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รสเลือดฝาดแปร่งปร่าอยู่ในปาก เขาถอนหายใจยาวเหยียดก่อนพลิกตัวลงนอนข้าง ๆ รั้งเอวเล็กกอดจนชิดอก แคปดิ้น สองมือสองขาทุบตีพัลวัลมั่วไปหมด
“ฤทธิ์มากจริงๆนะเมียกู อยู่เฉย ๆ แล้วจะไม่ทำ”
“กูไม่ใช่เมียมึง ปล่อย!”
“อย่าต้องให้กูเตือนความจำมึงนะไอ้แคป อยู่นิ่ง ๆ อย่าดิ้นแล้วจะปล่อย”
“กูเชื่อมึงเหรอไอ้เหี้ย เชื่อมึงก็ควายแล้ว”
“กูนับถึงสาม ถ้ายังดิ้นอยู่คืนนี้กูจะเสียบมึงให้ได้จริงๆ” เอสตวาดขึ้นอย่างรำคาญ เมื่ออีกฝ่ายทั้งทุบทั้งตีเขาจนเจ็บระบมไปหมด เนื้อตัวทั้งเขียวทั้งแดงเป็นรอย
“กูเชื่อมึงเหรอห๊ะ!”
“นับหนึ่ง..”
“กูไม่เชื่อมึงไอ้สัส ปล่อย!!” เสื้อแคปถูกถกขึ้นมาแล้วกระชากออกทางหัว มือเล็กดึงเสื้อตัวเองไว้จนผ้าแทบจะขาดแต่ในที่สุดเอสจัดการเหวี่ยงออกไปได้สำเร็จ
“นับสอง..” มือใหญ่เริ่มเข้ามาวุ่นวายกับขอบกางเกงเขา กระดุมยีนส์ถูกปลดออกพร้อม ๆ กับมือหนาที่สอดเลื่อนลงไป เอสจับใบหน้าเล็กให้หันมารับจูบ
“ไอ้ชั่ว สันดาน ปล่อยกู๊วววว ทำเหี้ยไรของมึง อื้อออ...”
“สะ.....”
“ไม่ต้องนับ! กูไม่หยุด! กูไม่เชื่อมึง ปล่อยกูนะ ถอดเสื้อกูแล้วใครจะไปนอนนิ่งๆให้มึงกัน ปล่อยสิวะ ปล่อยกู๊ววววว อื้อออ~” แคปถูกโจมตีทั้งบนทั้งล่าง เขาตัวสั่นแทบจะร้องไห้ ก่นด่าจนเสียงแหบแห้งไปหมด เอสถอนริมฝีปากออกแล้วจ้องหน้าก่อนที่เขาจะถอนใจเหนื่อยหน่ายกับคนขี้โวยวายทำอย่างกับว่าไม่เคยได้กัน เขาโมโหสุดขีดจับตัวแคปพลิกขึ้นมาแล้วสลับตัวเองลงไปนอนอยู่ด้านล่าง จากนั้นกอดคนฤทธิ์มากไว้จนจมอก มือใหญ่กดหัวเล็กลงมารับจูบดุเดือดจนริมฝีปากอิ่มเจ็บร้าวไปหมด กำปั้นเล็กทั้งทุบทั้งตี เอสใช้แรงเฮือกใหญ่เท่าที่มีกอดแคปทั้งตัวแล้วพลิกตะแคงอีกครั้งคราวนี้ใบหน้าเล็กจมลงไปกับอกเขาเรียบร้อย
“ไม่ทำแคป กูไม่ทำแล้ว มึงนอนนิ่ง ๆ กูไม่ทำแล้วจริง ๆ อย่าดิ้นไม่เอาไม่ดิ้น หยุด!” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำเอาแคปที่กำลังโวยวายหยุดชะงักได้นิดหน่อย จริง ๆ แล้วไม่ได้เชื่อเลยสักนิด แต่ด้วยความเหนื่อยและสู้มันไม่ได้เขาจึงหยุดพักตัวเองด้วย
“ทำยังไงมึงถึงจะยอมปล่อยกูไปไอ้เหี้ยเอส” แคปถามขึ้นจริงจัง ดวงตากลมสั่นระริกยอมรับว่าทั้งโมโหทั้งกลัว สภาพเขาตอนนี้เหมือนลูกไก่ในกำมือมันไม่ผิด แคปจะหันไปหาแต่เอสกดหัวเขาไว้แนบอก
“มึงบอกกูซิ ทำยังไงมึงถึงจะยอมปล่อยกู”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่มีทางปล่อย..”
“ก็แล้วจะเอายังไงล่ะห๊ะ! กูเองก็ไม่ยอมโดนมึงเสียบหรอกนะ”
“ไม่ทำหรอก วันนี้จะไม่ทำ”
“วันไหนกูก็ไม่เอา กูเชื่อมึงเหรอสัส ให้กูเสียบมึงแทนเอาไหมล่ะแบบนั้น” แคปกัดฟันทั้งด่าทั้งสบถทั้งตะคอก ได้ยินเสียงเอสหัวเราะหึหึมาจากทางด้านหลัง เขาพยายามจะหันไปมองแต่ขยับเขยื้อนแทบจะไม่ได้เลย
“หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ” แคปตวาดลั่น
“อย่าเล่นถึงพ่อ กูไม่ชอบ”
“แล้วกูชอบเหรอวะมึงทำกูถึงขนาดนี้กูชอบเหรอ” แคปเค้นเสียงใส่
“ขนาดไหน”
“ไอ้สัส!” ถามออกมาได้นะมึง
“ก็แค่จูบมึง”
“แค่จูบ!?” แคปร้องขึ้นตาโตพยายามจะหันกลับมาด่า แค่จูบเหี้ยมึงสิ พูดหมาๆออกมาได้บ้าเรอะ เอสอมยิ้มที่ยั่วคนขึ้นได้อีกครั้ง เขาปล่อยวงแขนขยับออกเล็กน้อยพอให้อีกฝ่ายพลิกตัวหันมาหาเขาได้
“กล้าพูดนะมึง แค่จูบเหี้ยมึงสิ มึงกอดกู ทำท่าจะเสียบอยู่ร่อมร่อ ถ้ากูไม่ดิ้นป่านนี้เสร็จมึงไปไม่รู้กี่รอบแล้ว ไอ้คนลามก มึงมันทั้งชั่วทั้งลามกรู้ตัวบ้างป่ะ”
“ใช่ดิ่ กูทั้งลามกทั้งชั่วนั่นแหละ ดาร์คมากนะหื่นด้วยอยากจะเอาแต่มึง”
“ไอ้สัส โรคจิต ฟัคยู! ” แคปหมดคำจะด่า เขาพ่นคำว่าฟัคยูออกมาก่อนพยายามจะลุก แต่เอสดึงไว้แล้วมองหน้าเขาด้วยสายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มสุดๆ
“บอกให้กู ฟัคมี มึงบ้างสิ แบบนั้นน่าฟังกว่านะ โอ๊ย!!” เอสร้องลั่นกำลังยั่วคนอยู่ดี ๆ เจอกำปั้นฟาดผั๊วะลงแสกหน้า เขาคว้าหมับแคปไว้แล้วกระชากลงในอ้อมกอดอีกครั้ง รู้สึกเหมือนเลือดกำเดาตัวเองจะไหลมือแคปหนักมากจริง ๆ
“นิ่ง ๆ แล้วหลับตา กูรู้มึงง่วงจะตายอยู่แล้ว เดี๋ยวตอนเช้าพาไปส่งที่ห้อง ค้างที่นี่แหละ”
“ไม่เอา กู....”
“นอนซะแคป ถ้าดิ้นอีกของกูขึ้นแน่ ๆ รู้ใช่ไหม”
“สัส”
“กี่สัสแล้ววะวันนี้ กูไม่ได้นับจริง ๆ นะ”
“มึงไม่ต้องนับดีสุด”
“กูด่ามึงสัสบ้างได้ป่ะล่ะ”
“มึงลองดิ่ไอ้เชี่ย”
“หึหึหึ”
“........”
“.......”
“.........”
“........”
พอต่างฝ่ายต่างเงียบกันไป ห้องทั้งห้องในความมืดก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ลำแสงสีขาวนวลจากจันทร์ดวงโตทาบผ่านม่านหน้าต่างสีเข้มพาดเข้ามาถึงด้านใน เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน ปลายจมูกโด่งฝังลงที่กลุ่มผมนุ่มหอม ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงอย่างช้า ๆ พอกับคนในอ้อมกอดที่สัปหงกสองทีแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมหลับ มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาลูบหัวแคปเบา ๆ เขาสะดุ้งนิดหน่อยแต่พอรู้ว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นแคปเองก็เงียบ จริงๆคือยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำใครจะไปหลับลงระแวงว่าจะโดนมันจับเสียบตอนที่เผลอหลับนั่นแหละ
“แคป..” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นราวกับเสียงกระซิบ แต่แคปทำเป็นไม่ได้ยิน
“.......”
“แคป..” เอสยังเรียกขึ้นอีก แคปถอนหายใจหงุดหงิด เขาตวาดถามว่าอะไรเสียงดังลั่น เอสจึงบอกชู่ว
“ทำไมมึงถึงยอมให้กูนอนกอดล่ะ หื้ม?”
“มึงจะถามขึ้นมาทำเหี้ยเหรอวะ” แคปด่ากราดออกมาอีก เอสหาเรื่องมากจริงๆ ให้กอดแล้วก็นอนเงียบๆไปไม่ได้หรือไง ทนๆเอาไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว บ้าเอ๊ย
“มากกว่ากอดอีกนิดนึงได้รึเปล่าครับเมีย อย่างเช่นว่า...” มือใหญ่ที่กอดเขาอยู่สอดลงไปที่ขอบกางเกงอีกครั้ง แคปรีบตะปปไว้ทันหันไปจ้องเอสจนตาเขียว
“อย่ามาฝันหวานกูยอมมึงแค่นี้ก็มากพอแล้ว จะกอดเฉย ๆ หรือเราจะสู้กันจนเช้ามึงเลือกเอา”
“หึหึ กูไม่เลือกอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะยังไงกูก็ต้องได้มากกว่านี้อยู่แล้ว”
“ไอ้สัส!”
“สิบสัสแล้วมั้งนะ ติดไว้วันหลังละกัน ง่วงแล้วว่ะ ฟอดดดดด”
“โฮ้ยกูรำค๊าญ เดี๋ยวหอมเดี๋ยวเลียไอ้โรคจิต กอดอย่างเดียวมึงจะตายไหมห๊ะ!”
“อือๆนอนๆ เดี๋ยวอีกหน่อยมึงต้องขอบใจกูแน่ ๆ วันไหนไม่มีกูให้กอดแล้วอย่ามาบ่นว่าเหงาละกันนะ”
“ไม่มีทางหรอกไอ้เหี้ย กูยิ่งจะดีใจล่ะมากกว่า”
“อ้าวเหรอ หึ นอนๆ”
Tbc.
#เครื่องพังค่าาา ไฟล์นิยายเรื่องเก่าๆหายไปหมดเลย รูป คลิป คือทุกอย่างที่อยู่ไดร้ฟ์ซี หายหมด แต่โชคดีที่งานเรียนเก็บไว้ที่ไดร้ฟ์ดีและแบ็คอัพลงฮาร์ดดิสต์เลยหมดปัญหา แฮ่ๆ ตอนพิเศษเรื่องดอกฟ้าที่เขียนไว้จำไม่ได้แล้วจริง ๆ เลยปั่นตอนใหม่สั่นๆไปเลย ส่วนเรื่องนี้ก็ตั้งต้นใหม่กันอีกรอบไม่เป็นไร เดี๋ยวคงต้องก๊อปจากเวปใส่เครื่องไว้ใหม่อีกครั้ง บทนี้ที่ลงไม่รู้ยังไงนะมินเบลอๆงานเร่ง อ่านแล้วเห็นภาพกันมั่งไหมคะ ขอโทษอีกครั้งบางตอนอารมณ์มันไม่มาแต่จำเป็นต้องเค้นกันจริงๆ อ่านไปอาจจะไม่ค่อยอิน แต่มินก็พยายามเขียนให้ค่ะ(นี่ขนาดอารมณ์ไม่มายัง28หน้าเวิร์ดนะ5555 ตอบแทนคนที่รอ ยาวมากกกกเก็บไว้อ่านหลายวันนะๆ) #ลงดอกฟ้าแล้วนะไปอ่าน
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 14-03-2015 01:09:23
ออกมานิดเดียวแต่ฟินอาฟี่กับเฮียโก้จุม อ๊ายๆ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-03-2015 01:25:03
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-03-2015 02:02:23
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 14-03-2015 02:06:15
บางทีก็อยากให้นิยายเรื่องนี้หักมุมเป็นดราม่าไปเลยนะ แบบแคปกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก ยอมเอส อยู่กับเอส แต่อยู่แต่ตัวเหมือนคนไร้วิญญาณอ่ะ ไม่พูด ไม่คุย ไม่ต้องแม้แต่จะมองหน้า ดูดิ๊ว่าเอสมันจะรู้สึกยังไง แต่เดี๋ยวมันจะมิสคอนเซปไปหน่อย เป็นงั้นจริงนี่พลิกคาแรกเตอร์ไปเลยแคปกู5555555555555555555
ปล. ขออภัยหากมีถ้อยคำไม่สุภาพ คนอ่านอินเนอร์แรงไปหน่อย555555555555
ปล2. ชอบโมเมนต์คอฟฟี่-โกโก้นะ แอบ incest เบาๆ ไม่ทราบว่าจะมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กันมากกว่านี้ไหมคะ? **ยื่นไมค์** 55555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 14-03-2015 02:21:03
อาฟี่กับเฮียโก้ นี่ฟินเบาๆน่่ะ
มาต่ออีกไวๆน่ะ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 14-03-2015 02:38:17
เอสกับแคป โดนอาฟี่กับเฮียโก้แย่งซีนนนนน บอกเลออ
มานิดเดียววว...เล่นเอาฟินนนนนนนนนนน หุ หุ จิ้นคู่นี้ได้หม้ายยยย
ปล.เหนื่อยแทนแคป หนักใจแทนเอส :เฮ้อ:
ตีกัลตลอดดดดคู่นี้จะรักกกกันอย่างไเนี้ยะะะ
ยังรอคอยให้เอสกดแคปอีกรอบอยู่น๊าา #ชูป้ายไฟ
#รอNCเอสแคปรัวๆๆ ท่าทางจะได้เลือด(?)ดีแท้ 555
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 14-03-2015 02:55:16
คนเขียนแต่งเก่งอ่ะ จะบอกว่ารออัฟตอนใหม่นิอ่านไปสองสามรอบละ
เนื้อเรื่องแบบนี้โดนใจสุดๆๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 14-03-2015 03:24:27
โอ้ยยย ยิ่งตีกันยิ่งฟินนนนนน (?) :ruready
ไม่รู้จะสงสารใครดี อีกคนก็อยากได้เค้าเป็นแฟนนน....อีกคนก็ดื้อซะะ!!!
สงสัยอิเอสจะไม่เคยจีบใคร สงสัยมีแต่คนมาจีบบ ถึงต้องรุกจีบแคปด้วยวิธีปราบพยศแบบนี้ 555
ก็นะะะ คนมันดื้อออคนมันแสบบบ ต้องใช้แรงกดขี่กันหน่อยยยย ฮิ้ววววว
กว่าจะได้เสียบแคปอีกรอบนี่ สงสัยต้องช้ำในอีกหลายยกกกก หึ หึ (ยังไงเค้าก็เชียรเอสสุดใขขาดดิ้นน)
ปอลอ.คู่แฝดทำเค้าจิ้นนนอ่ะ!!!! :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 14-03-2015 03:29:16
อ่านเพลินมากกกก แต่ก็ยังอยากอ่านอีกกก
5555555
รอตอนต่อไปปปปปปป น๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-03-2015 03:44:24
เอสปราบพยศแคปเร็วๆๆๆๆนะ นะะะะ
แคปจะได้เลิกดื้อแล้วยอมเอสซะที (เค้ารอฉากนั้นอยู่น๊าาา) 5555
อยากเห็นสองคนนี้หวานกันเร็วๆๆจุงงงง จะเป็นไงน๊าาา >.<
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 14-03-2015 03:52:30
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 14-03-2015 04:43:41
แต่หลังจากนั้นไหงต้องเป็นแคปที่ถูกกระทำอยู่แบบนี้อ่ะ คือแบบมั่นไม่ใช่ป่ะ?
ยิ่งเอสนี่อะไร คิดอะไร ทำอะไรอยู่ กวนteenอีก
บอกตรงๆ ถ้าเป็นแคปนะ ให้ตายยังไงก็ไม่มีวันพิศวาสเอสได้ลงอ่ะ ถึงจะเคยมีอะไรกันมาแล้วก็ตาม ก็คงจะถือซะว่าเป็นประสบการณ์อ่ะนะ แบบถ้าเป็นเราบางทีอาจจะปล่อยๆ ไป มึงจะทำอ่ะไรก็ทำไปเลย ยังไงกูก็ไม่แคร์ ไม่สนใจหรอก แบบนี้ดีไม๊นะ
ขอประทานอภัยในบางถ้อย แต่มันมาจากอินเนอร์ล้วนๆๆ :m31:
ไม่ชอบเลยจิงๆไม่ชอบเอส เมื่อไหรจะถึงทีแคปบ้างนะ แอบสงสารความรู้สึกแคป อยากให้แคปมีบทบาทที่ดูเหนือกว่าบ้าง
แต่ตามเนื้อเรื่องแล้วคงไม่หรอกมั้ง ถึงจะคบกันแล้วแคปก็ยังคงไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงเหมือนเดิมละมั้ง
:z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 14-03-2015 04:50:50
อยากถามเอส ทำไมเป็นคนแบบนี้ -______- รู้สึกเอือมระอาแทนแคป คือเป็นคนที่แบบ ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อ่ะ นี่ไม่ได้ไม่ชอบเอสนะ แต่แบบไม่ชอบการกระทำที่เหมือนมัดมือชกอ่ะ เราไม่ได้มองว่าแคปพยศเกินกว่าความเป็นจริงเลยนะ คือเป็นเราก็ทำแบบนี้อ่ะ ไม่ยอมมมมมมมมมม ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!! ชอบก็บอกชอบดิวะ ไม่ใช่มาทำเหมือนบังคับกันแบบนี้ ดักทุกทางไม่ให้มีทางเลือกเลยอ่ะ ให้ความรู้สึกว่าแคปเป็นรองเอสตลอด ซึ่งมันแบบ อึดอัดโว้ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!! ทำไมต้องยอมคนแบบนี้ด้วยวะ คนแบบนี้เนี่ยนะ ฮึ่ยยยยยยยย โมโหๆๆๆๆๆไๆๆ ย๊ากกกกกกกกกกกกก
บางทีก็อยากให้นิยายเรื่องนี้หักมุมเป็นดราม่าไปเลยนะ แบบแคปกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก ยอมเอส อยู่กับเอส แต่อยู่แต่ตัวเหมือนคนไร้วิญญาณอ่ะ ไม่พูด ไม่คุย ไม่ต้องแม้แต่จะมองหน้า ดูดิ๊ว่าเอสมันจะรู้สึกยังไง แต่เดี๋ยวมันจะมิสคอนเซปไปหน่อย เป็นงั้นจริงนี่พลิกคาแรกเตอร์ไปเลยแคปกู5555555555555555555
ปล. ขออภัยหากมีถ้อยคำไม่สุภาพ คนอ่านอินเนอร์แรงไปหน่อย555555555555
ปล2. ชอบโมเมนต์คอฟฟี่-โกโก้นะ แอบ incest เบาๆ ไม่ทราบว่าจะมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กันมากกว่านี้ไหมคะ? **ยื่นไมค์** 55555555555555
:z1: คึคึ คือเราแอบคิดเหมือนกัน ถ้าเป็นแบบที่ว่าจริงดูสิเอสจะทำยังไง :hao6:
เอาแบบดราม่าน้ำตาท่วมจองี้ หึหึ
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 14-03-2015 05:50:20
:L2: :กอด1: ให้น้องมินค่ะเป็นกำลังใจให้จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 14-03-2015 05:57:37
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-03-2015 06:39:23
เอสจ๋า ป้าคิดว่าหนูไม่เคยจีบใครเลยใช่ไหม วิธีแบบนี้มันดิบเถื่อนไปน้า :mew2:
ถึงจะได้กันแล้วแต่แคปเขาไม่ได้เต็มใจมีสตินะ ใจเขาใจเรา
เพราะงั้นป้าแนำนำให้ขึงแคปไว้กับเตียงแล้วนั่งเทียนเลยจ้ะ. อึดถึกทนอย่างหนูเอสเข้าเรียนบ่ายสบายๆอยู่แล้วเนอะ
ต่อไปจะได้หมดปัญเรื่องสถานะคำว่า"เมีย" สักที. ถ้าแคปยังไม่หวั่นไหวก็ถือซะว่าเจ๊ากัน
แอบฟินคู่แฝดเค้าห่วงกัน
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 14-03-2015 07:54:31
กว่าจะรักกันได้คงช้ำมนตายกันไปข้างแน่ๆ
ชอบโก้กับอาฟี่ชวนจิ้นสุดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Ysolip ที่ 14-03-2015 08:10:32
อาฟี่นี่? ฮืมมมม ดังๆ 55 สงสัยมาตั้งนานละดูท่าว่าจะจริงรึเปล่า?
ทำไมอาฟี่กับเฮียโก้ดูไม่ออกว่าสองคนกำลังตีกันอยู่ คืออีคนอ่านนี่แบบสองคนมันจะดุเดือดไปไหน
แล้วคืออาฟี่กับเฮียโก้ดันมองไปอีกแบบได้เต้ก็เหมือนกันไม่ใช่อะไรหรอกนะคะคือหาคนเข้าข้างแคปอยู่
แคปพยศก็จริงแต่อยากให้เอสปรามนางไม่ค่อยได้ 55 เรียกร้องสิทธิ์ให้แคปแปป
ตอนท้ายๆของเรื่องคือ มันมีฉากมุ้งมิ้งใจแตะใจมาแล้ว 55 แค่แตะก็พอถ้าจะแลกคงอีกยาววว แคปดื้อขนาดนี้55
บรรยากาศช่วงท้ายเป็นอะไรที่ละมุนดีค่ะ ถ้าสองคนมันไม่ด่ากันซะก่อนอารมณ์นี่แตกโพล๊ะเป็นลูกโปร่งเลย
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 14-03-2015 08:35:01
รอให้ถึงทีแคปน่าจะมันส์ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-03-2015 09:17:00
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 14-03-2015 09:24:12
คู่นี้กว่าจะรักคงอีกกใหญ่ เหมือนจะมีเพื่อนสนิทเข้ามาเอี่ยวด้วย
คู่พี่เต้น่าจะเป็นพี่รัฐ แต่ที่ลุ้นคือเฮียโก้อาฟี่ยังไงแฝดคู่นี้
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 14-03-2015 09:28:56
เอสแม่มโหดแท้ อีกนิดนึงจะเรียกว่าข่มขืนแล้วนะเฮ้ย แคปกลัวตัวสั่นแล้ว นิสัย! :m16:
แคปของเจ้ สู้ไว้ อย่าไปยอมมัน ยกเว้นหนูอยากจะสมยอมขึ้นมา อันนั้นเจ้ไม่ว่า 555555
แต่ทำไมเวลาเห็นแคปจนมุมในอ้อมกอดเอสแล้วมันแบบ อร๊างงง หรือเอสจะเป็นอารมณ์นี้ ประมาณว่าได้เห็นแคปในมุมที่คนอื่นไม่เห็นอยู่คนเดียว มันฟินแปลกๆ 555 แต่ไม่ได้สนับสนุนให้เอ็งข่มเหงคนอื่นนะเอส โดนด่าใส่ไปหน้าเต็ม ๆ สะใจมาก สำนึกการกระทำตัวเองซะ ฉันทีมแคปเฟร่ย :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-03-2015 10:39:19
แต่เราอ่านแล้วรู้สึกว่าน่ารัก
ทั้งเอสทั้งแคปเลย ลูกดกแหงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 14-03-2015 10:43:03
ติดเมียหนักนะเราน่ะ อร๊ายยยยยยย
เรียกแคปแล้วรู้สึกน่ารักมากกกกกกกกก
แคปก็โคตรสู้อ่ะ ดื้อมากกกกกกก
เอสจะเอาอยู้ม้ายยยยยยย
ปล.มายาวสะใจมากเลยค่ะ เอาอีกกกกกกก ฮี่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 14-03-2015 11:59:21
แต่สะมีดั๊นนนนนนนน ไม่อยากจบไม่รู้ติดใจอะไรนักนะ หุๆๆๆ
และเข้าใจเอสที่ตามติดแคปเรื่องนึงจากตอนนี้ คนที่เกิดมาเพียบพร้อม ทุกอย่างแทบมากองอยู่ต่อหน้า ทั้งเงินทอง
และที่สำคัญ ผญ. ด้วย เข้ามาเสนอให้ตลอด หรือแม้แต่เรื่องต่อยตี ใครได้ยินชื่อ เอส ก็ไม่อยากมีเรื่องด้วยแล้ว
แต่แคปก็ไม่กลัว ไม่ยอมอ่อนให้ และไม่ทำตัวเป็นนางเอกละครน้ำเน่าที่ เธอได้ฉันแล้วต้องรับผิดชอบ
แต่กลับพยายามหนีทุกวิถีทาง... มันจึงทำให้น่าค้นหา แต่เรื่องจะบอกว่ากูชอบมึงนะ มันก็ยังไม่ชัดเจน
เอสจึงต้องดึงแคปไว้ใกล้ตัวเพื่อดูว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่ แค่อยากลองต่อไปเพราะติดใจ หรือมากกว่านั้น ก็นะเค้าก็ชอบผู้หญิงกันมาก่อน อยู่ดีๆจะเปลี่ยนมาชอบผู้ชายเองก็ไม่ใช่เรื่อง
เราคนอ่านก็รออออ รอวันที่เค้ารักกัน มันคงจะสนุกน่าดู แคปจะอ้อนแบบที่เคยทำเมื่อตอนยังเด็กๆไหม ก็อยากเห็น
แล้วถ้าอ้อน เอสจะมีท่าทียังไง คือ 2 คนนี้ถ้ารักกันมันคงหลายรสชาติไม่น่าเบื่อ โหด-มันส์-ฮา และหวานละมุน
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-03-2015 12:02:34
แคปนี่สุดยอดดด แต่เอสนี่สุดยอดกว่าา ทนมือทนตีนดีจิงอะไรจิงงง 55555
เห็นเค้าตีกันไป ดูดลิ้นกันไป....แล้วแบบว่าฟินนนน
สงสัยเสพติดความรุนแรงมาจากคู่นี้ (เริ่มจิตเบาๆล่ะ) :serius2:
เอ่อ คือแบบว่า เมี่ยงงนี่ยังไง แอบหวั่นไหวกะเอสช่ะ!??
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-03-2015 12:21:23
#ทีมแคป แต่แอบเชียรเอสกดแคปนี่คืออัลไลลล ตอบ!! 5555
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 14-03-2015 12:37:19
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 14-03-2015 13:05:28
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 14-03-2015 13:24:53
ชอบเอสอ่ะะะ ตรงๆแมนๆ แต่ไม่รู้ว่าเตะบอลมั้ยยย 555 (เกี่ยวป่ะ?)
แต่รัก #เอสแคปรัวๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 14-03-2015 13:25:07
เชียร์เอสกดแคปเต็มที่ ที่จริงก็เข้าใจความรู้สึกแคปอยู่นะ แต่แบบพล๊อตแบบนี้นางเอกต้องโดนกดไง 55555 คู่นี้นี่มันกร๊าวใจมากอ่ะ ถ้ารักกันแล้วมันคงจะตีกันจนฟิน #รักเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 14-03-2015 13:35:33
อยากเห็นเอสปราบพยศเมีย(โดนแคปถีบรัวๆๆ)สำเร็จจจจจ ฮ่า ฮ่า ฮ่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-03-2015 13:42:01
ถึงแม้เอสจะน่าหมั่นไส้ แต่ใจก็แอบเชียร์นะ
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 14-03-2015 14:42:12
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 14-03-2015 15:24:07
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 14-03-2015 20:29:57
อยากถามเอส ทำไมเป็นคนแบบนี้ -______- รู้สึกเอือมระอาแทนแคป คือเป็นคนที่แบบ ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อ่ะ นี่ไม่ได้ไม่ชอบเอสนะ แต่แบบไม่ชอบการกระทำที่เหมือนมัดมือชกอ่ะ เราไม่ได้มองว่าแคปพยศเกินกว่าความเป็นจริงเลยนะ คือเป็นเราก็ทำแบบนี้อ่ะ ไม่ยอมมมมมมมมมม ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!! ชอบก็บอกชอบดิวะ ไม่ใช่มาทำเหมือนบังคับกันแบบนี้ ดักทุกทางไม่ให้มีทางเลือกเลยอ่ะ ให้ความรู้สึกว่าแคปเป็นรองเอสตลอด ซึ่งมันแบบ อึดอัดโว้ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!! ทำไมต้องยอมคนแบบนี้ด้วยวะ คนแบบนี้เนี่ยนะ ฮึ่ยยยยยยยย โมโหๆๆๆๆๆไๆๆ ย๊ากกกกกกกกกกกกก
บางทีก็อยากให้นิยายเรื่องนี้หักมุมเป็นดราม่าไปเลยนะ แบบแคปกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก ยอมเอส อยู่กับเอส แต่อยู่แต่ตัวเหมือนคนไร้วิญญาณอ่ะ ไม่พูด ไม่คุย ไม่ต้องแม้แต่จะมองหน้า ดูดิ๊ว่าเอสมันจะรู้สึกยังไง แต่เดี๋ยวมันจะมิสคอนเซปไปหน่อย เป็นงั้นจริงนี่พลิกคาแรกเตอร์ไปเลยแคปกู5555555555555555555
ปล. ขออภัยหากมีถ้อยคำไม่สุภาพ คนอ่านอินเนอร์แรงไปหน่อย555555555555
ปล2. ชอบโมเมนต์คอฟฟี่-โกโก้นะ แอบ incest เบาๆ ไม่ทราบว่าจะมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กันมากกว่านี้ไหมคะ? **ยื่นไมค์** 55555555555555
ชอบเม้นท์นี้มากเลยค่า รู้สึกอย่างนี้เลยจริงๆ ไม่ชอบเอสเลยมัดมือชก เอะอะก็จะจับกด บีบบังคับ เรียกเมีย ทำให้ได้อาย มีตรงไหนที่แกแสดงออกว่าอยากจริงใจกับเขาไม่ได้คิดแต่จะฟันเอาเล่นๆบ้างไหม
แคปเป็นรองตลอด อยากให้แคปเอาคืนหนักๆ อยากให้อีกนิดจะแตกหักกันไปเลย ดราม่ากันไปให้สุดติ่งเลย แล้วนี่อารายโดนเขาทำขนาดนี้มีบางตอนแอบหวั่นไหวใจสั่น แค้นเข้าไปซิลูก เกลียดมันต่อต้านให้มันมีชั้นเชิงกว่านี้ มันทำอย่างกับเราไม่ใช่คน (อินมากกับการที่นายเอกโดนบีบบังคับ อยู่ลัทธิบูชาเคะค่ะ5555)
สรุปอ่านไปอ่านมาเริ่มฟินกับอาฟี่และคุณพ่อ อั๊ยย่ะ ขอโมเม้นท์สองคนนี้บ่อยๆ พลีส
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 14-03-2015 20:50:18
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 14-03-2015 22:10:33
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 16-03-2015 12:20:54
รอตอนต่อไปนะคร๊าาาา >;<
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 16-03-2015 22:17:40
เขียนไปเถอะฉากหวานแหวว เห็นภาพกันสุดๆ ชอบบบบบบบบบ :z3:
เริ่มหวานแล้ว เอสเอ๊ย...ชอบก็บอกว่าชอบ มีแต่ปล้ำๆๆ ใครจะไปรู้ เค้านึกว่าล้อเล่นไง้
ถ้าอยากจะพิชิตใจแคป ลองใช้น้ำเย็นเข้าล่อสิ เคะที่ไหนก็เสร็จเรียบ หึหึหึ
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 18-03-2015 12:34:00
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 18-03-2015 14:01:41
โอ๊ย นั่ลล้ากอะ นั่ลล้ากกกกกกกกกกกกกกก
เขียนไปเถอะฉากหวานแหวว เห็นภาพกันสุดๆ ชอบบบบบบบบบ :z3:
เริ่มหวานแล้ว เอสเอ๊ย...ชอบก็บอกว่าชอบ มีแต่ปล้ำๆๆ ใครจะไปรู้ เค้านึกว่าล้อเล่นไง้
ถ้าอยากจะพิชิตใจแคป ลองใช้น้ำเย็นเข้าล่อสิ เคะที่ไหนก็เสร็จเรียบ หึหึหึ
เอสก็ใช้น้ำเย็นแล้วนา ตอนล่าสุดนี่ฉีดตรงจากสายยางบ้านแคปกรอกปากเลยอะ :laugh:
มารอตอนใหม่คิดถึงความนัวตอนเขาตีกัน
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 18-03-2015 22:27:27
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 19-03-2015 11:18:48
สรุปว่าเรื่องนี้ (คงจะ)มี Twincest ด้วย แถมเป็น ฟี่โก้ ซะด้วย
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
เอสทำตัวดีขึ้นในฐานะพระเอกผิดหูผิดตาเลย เข้าทางครอบครัวด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า
แต่กับแคปก็ยังกวนตัวยั่วเมียที่รักให้เสียจริตเล่นๆเหมือนเดิม
เต้นี่คู่กับรัฐใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยย สนิทมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน
ยอมรับแล้วใช่มั้ยว่ามีแฟนเป็นผู้ชายกันก็ได้
ครอบครัวกาแฟ ณ ตอนนี้มีสถานะ เมะ 2 เคะ 2 ฮ่าฮ่าฮ่า
แม่ของแคปเป็นยังไงกันนะถึงไปฉกชิงโก้มาจากฟี่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 19-03-2015 11:51:20
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 19-03-2015 12:25:25
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 19-03-2015 12:30:03
กีซซซซซซซซซซซซซซ :jul1:
สรุปว่าเรื่องนี้ (คงจะ)มี Twincest ด้วย แถมเป็น ฟี่โก้ ซะด้วย
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
เอสทำตัวดีขึ้นในฐานะพระเอกผิดหูผิดตาเลย เข้าทางครอบครัวด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า
แต่กับแคปก็ยังกวนตัวยั่วเมียที่รักให้เสียจริตเล่นๆเหมือนเดิม
เต้นี่คู่กับรัฐใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยย สนิทมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน
ยอมรับแล้วใช่มั้ยว่ามีแฟนเป็นผู้ชายกันก็ได้
ครอบครัวกาแฟ ณ ตอนนี้มีสถานะ เมะ 2 เคะ 2 ฮ่าฮ่าฮ่า
แม่ของแคปเป็นยังไงกันนะถึงไปฉกชิงโก้มาจากฟี่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า
เห็นด้วยอย่างแรงงงงง 555
รอตอนตอนต่อไปรัวๆๆๆๆๆ แบบว่ามันคิดถึงคู่นี้!!
....อยากเห็นเค้าตีกันแล้วอ่ะะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 19-03-2015 20:00:58
เข้ามาปูเสื่อรอ...ตอนต่อไปปปป
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 20-03-2015 16:30:02
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 20-03-2015 20:58:18
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-03-2015 21:25:37
https://www.youtube.com/v/Df7X57MqwJo
[X]
“เฮ่..” แรงเขย่าที่ตัวเบา ๆ ไม่สามารถทำให้คนขี้เซาอย่างแคปตื่นได้ เอสส่ายหัวอย่างระอาใจ นี่ไม่ใช่การปลุกครั้งแรกด้วยนะ เขาตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเพราะโดนท่อนแขนของคนในอ้อมกอดฟาดเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง
“เฮ่แคป กูชาแขน มึงลุกออกจากกูก่อนได้ไหมวะ..” เอสบ่นพึมพำไปก็เท่านั้นคนที่นอนเผยอริมฝีปากหนุนแขนเขาอยู่ไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด นอนทับกันไว้ตั้งแต่เมื่อคืนทำเอาเขานี่เหน็บชากินไปหมด เอสทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาตัดสินใจผลักและถีบคนตัวเล็กกว่ากลิ้งหนึ่งตลบไปอีกฝั่งหนึ่งของเตียงได้ในที่สุด ถึงขนาดนั้นก็ยังไม่ยอมจะตื่น มันนิ่งผิดปกติจนเขาต้องลุกขึ้นนั่งดูนั่นแหละว่ามันยังหายใจเป็นคนอยู่ไหม ยังมีการทำหน้าหงุดหงิดรำคาญยกมือขึ้นเกาพุงอีกต่างหาก ไม่ระวังตัวแบบนี้แย่มากจริง ๆ
เอสเดินไปรวบม่านหน้าต่างคล้องไว้เพียงฝั่งเดียว จากห้องมืดๆตอนนี้ถูกแสงจากดวงอาทิตย์สาดทาบเข้ามา คนอยู่บนเตียงหยีตานิดๆ เขาจึงขยับผ้าม่านเปิดขึ้นอีกหน่อย เอาแบบที่แสงทะลุไปส่องหน้าไอ้คนขี้เซาได้แบบจัดเต็ม เสียงฮื่อฮ่าขัดใจดังขึ้นจนเขานึกขำ แต่แทนที่มันจะตื่นนะ ยังมีจับผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าปิดตาไว้อีกคงลืมนึกว่าเมื่อคืนมานอนอยู่ห้องใคร เอสยกข้อมือดูเวลาเมื่อเห็นว่ายังไม่สายมากนักเขาจึงคว้าเอาซองบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้หนึ่งตัว จุดไฟแล้วออกไปยืนดูดอยู่นอกระเบียง แผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่ากับท่อนล่างที่สวมใส่แค่บ็อกเซอร์สีเข้มรัดรูปตัวเดียวยืนเท้าขอบระเบียงดูดบุหรี่อย่างสบายอารมณ์ เขาใช้เวลาพักนึงก่อนเดินกลับเข้ามาใหม่ก้าวขึ้นเตียงยกบุหรี่คาบไว้ที่ปากแล้วกระชากผ้าห่มผืนโตออกจากร่างคนนอนขี้เซา คุกเข่าคร่อมตัวมันไว้
“ฮื่ออ...” แคปครางขู่หงุดหงิดทั้งที่ตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ เอสมองดูคนใต้ร่างอย่างละเอียด หน้าอกสีชมพูชูช่อโดดเด่นเตะตาเขามาก ริมฝีปากแสยะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้ฟันกระต่ายสวยสองซี่เผยอออกมานิดๆ ก่อนที่เขาจะดับบุหรี่ลงที่จานเขี่ยแล้วกดริมฝีปากลงไปงับไอ้ส่วนชูชันล่อตาสีชมพูยั่วยวนตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว จัดเต็ม!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผั๊วะ!!”แคปร้องตะโกนดังลั่นไม่ต้องถามว่าตื่นเต็มตาแล้วหรือไม่ รอยฝ่ามือแดงเถือกประทับอยู่กลางแผ่นหลังเขาในทันที
“ไอ้ชั่ว ไอ้คนเลว ไอ้ฉวยโอกาส ไอ้ !@#$%....&” พอรู้สึกตัวขึ้นมาได้ก็สรรหาสารพัดคำด่าเลย แคปลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียง ยืนด่าจนพอใจ มองดูเวลาที่ข้อมือถึงได้รู้ว่าสายมากแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแต่บ็อกเซอร์รัดๆตัวเดียวแถมด้วยนาฬิกาข้อมืออีกหนึ่งอย่าง รันทดตัวเองชะมัด
“อวยพรกูแต่เช้าเลยนะมึง” เอสที่อยู่ในชุดรันทดพอกันนั่งกุมสันจมูกที่โดนฟาดจนแดงเจ็บระบมไปหมดทั้งหลังก็เจ็บที่โดนมือเล็กๆนั่นฟาด รู้งี้เอาน้ำเย็นๆสาดมันจะดีกว่าไหมไม่เสี่ยงโดนมือโดนตีนมันให้เจ็บเนื้อเจ็บตัวแบบนี้
“ก็แล้วมึงทำเหี้ยอะไรกับกูล่ะวะห๊ะ นี่ถ้ากูไม่ตื่นขึ้นมาก่อนมึงไม่ทำเรื่องบ้าๆยิ่งกว่านี้รึไง..” แคปด่าใส่ ลุกขึ้นเดินมองหาเสื้อหากางเกงตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายเหวี่ยงทิ้งตั้งแต่เมื่อคืน พอเจอว่ามันถูกพาดไว้อย่างดิบดีบนเก้าอี้นวมใหญ่ใกล้ ๆ เขาก็คว้าเอามาสวม
“เข้าไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพาออกไปกินข้าวแล้วจะไปส่งให้..”
“ไม่!” แคปดึงๆขอบกางเกงยีนส์ขึ้น จัดการติดกระดุมใส่เข้าจนเรียบร้อย หยิบเสื้อยืดขึ้นมาสวม เสยเส้นผมอย่างลวกๆ แล้วทำท่าจะเดินออกมาจากห้อง แต่เอสรีบเดินมาคว้าแขนไว้
“เข้าไปล้างหน้า อาบน้ำด้วยก็ดีถ้ามึงไม่อยากเหม็นคาวของๆกูไปตลอดทั้งวัน..”
“…..!!??!!?.....” แคปหน้าตาตื่นเมื่อได้ยินคำพูดจัดจ้านแบบนั้น เขารีบก้มมองดูตัวเองสำรวจความเรียบร้อย ทำไมกูไม่รู้สึกว่าโดนเอา ทำไมกูถึงไม่รู้สึกเจ็บเหี้ยอะไรตรงไหนเลย ทำไมถึงไม่ได้รู้สึกอะไร แล้วทำไมไอ้เหี้ยเอสพูดอะไรออกมาแบบนั้นวะห๊ะ
“มะ...มึง มึงพูดอะไร..” แคปชี้หน้าตะกุกตะกักถาม ไม่ไว้วางใจมันแบบฉิบหายเลย พูดจาแม่ง
“กลัวเหี้ยไรนักหนา มานี่..” เอสดึงแขนแคปแล้วลากเข้ามายัดไว้ในห้องน้ำ เปิดลิ้นชักใต้เคาน์เตอร์ล้างหน้าหยิบแปรงสีฟันอันใหม่ขึ้นมายื่นส่งให้ แคปมองอย่างชั่งใจ ถอยหลังหนึ่งก้าวแต่ในที่สุดก็รับมาเมื่อเจอสายตาบีบบังคับจากอีกคน
“คิดอะไรของมึง คิดมากๆระวังที่คิดไว้จะเป็นจริงๆนะ หึหึ” เอสยั่วอีกนิดกวนตีนอีกหน่อยขยี้หัวเล็กเพราะว่าเห็นแคปทำหน้าตาแปลกๆ เจ้าตัวคงกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นปากเล็กๆก็ยังคงเชิดขึ้นอย่างถือดีปัดมือเขาออก
“กูรู้อยู่แล้วล่ะว่ามึงทำหรือไม่ทำอะไร ร่างกายกูกูย่อมรู้ดีสิวะ”
“เหรอ..” คิ้วเข้มเลิกสูงขยับรอยยิ้มโชว์ฟันสวย แคปนี่กัดปากจนเจ็บไปหมด นึกเกลียดคำว่าเหรอหราของมันจนจับใจ เขาคว้าอะไรบางอย่างใกล้มือแถวนั้นฟาดใส่แต่เอสรับไว้ได้ทัน ขวดโฟมโกนหนวดขนาดเหมาะมือ ดีนะที่ไม่ใช่ขวดแก้วไม่งั้นถ้าแตกเป็นเรื่องไปอีก
“พยศแบบนี้ต้องให้กูอาบให้ไหมหรือยังไง ถ้าดื้อมากๆกูจะจับมึงปล้ำในห้องน้ำเอาให้ร้องไม่ออกอีกเลยนะไอ้แคป อยากเจอของดีไหมหื้ม..” เอสวางขวดครีมลงแล้วก้าวเข้าหา แคปถอย
“มึงก็ออกไปสิวะยืนเหี้ยไรอยู่ล่ะ”
“หึ ชักไม่อยากออกแล้วสิ..” คนพูดแสยะยิ้มร้าย กระชากเอวแคปเข้ามากอดไว้ทันที แคปดิ้นจนขาลอยเอสหัวเราะหึหึ
“ไอ้เหี้ยเอสไอ้สัส กูไม่เล่นนะเว้ย ปล่อย!” เอสแทบจะแบกคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าแล้วจับโยนลงอ่างน้ำ แต่เห็นแก่เวลาและข้อจำกัดหลาย
“หยุดดิ้น พูดกับกูดีๆแล้วจะปล่อย ไหนลองพูดให้กูฟังซิ”
“....อึกก...” เมื่อเห็นว่าสู้ไม่ได้แคปกัดปากแน่นหยุดดิ้น ยอมยืนดี ๆ เอสเองก็ปล่อยเขาออกอย่างที่พูดไว้เช่นกัน กรามเล็กๆที่บดเบียดกันอยู่ทำให้คนมองๆแล้วก็นึกขำ พยศมากจริงๆแค่ยอมพูดดีๆมันก็จบแล้ว
“จะพูดไหมแคป..” เอสทวนคำขออีกครั้ง แคปตวัดตาเขียวปั๊ดใส่ก่อนถอนหายใจเซ็งๆ แล้วพ่นคำพูดยาวเหยียดแต่ชวนให้คนฟังรู้สึกจักจี้ออกมา
“เออๆ ๆ กูจะรีบอาบวันนี้มีเรียนเช้า จะไม่พูดคำหยาบกับมึงอีกถ้ามันไม่จำเป็น จะพูดง่าย ๆ ยอมยืนดีๆฟังมึงแต่มีข้อแม้ว่ามึงต้องไม่หาเรื่องกวนตีนกูก่อนและกูจะยอมให้มึงไปส่งที่มหาลัยวันนี้แต่มีข้อแม้ว่าต้องวันนี้วันเดียวโดยกูจะนั่งนิ่ง ๆ เป็นตุ๊กตาหน้ารถให้มึง แต่กูไม่สัญญาว่าสิ่งที่พูดมาทั้งหมดกูจะสามารถทำได้สักกี่นาที กูเป็นคนแบบนี้แหละ Can you keep a secret ไอ้เหี้ย!” แคปหน้าร้อนฉ่าเป็นเห้อะไรไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เขาเดินหน้าผลักไหล่หนาแรง ๆบอกให้ถอยๆๆๆๆ แต่อีกฝ่ายแทนที่จะรีบๆออกไปกลับรั้งเขาไว้นิดๆแล้วกระซิบบอกแล้วหัวเราะเสียงเข้ม
“หึหึ เกือบจะดีแล้วเชียวถ้ามึงไม่แถมไอ้คำสุดท้ายนั่นเข้ามา..” เอสยกยิ้มหลังจากที่ได้ฟังคำพูดยาวเหยียดที่เต็มไปด้วยคำว่า แต่ ของอีกคน และโดยเฉพาะที่บอกว่าจะไม่พูดคำหยาบกับเขาอีกแต่คำสุดท้ายที่พ่นออกมาก็ยังไม่พ้นคำด่าแถมเข้าไปอีกจนได้
“เรื่องของกู ปล่อย!”
“ปล่อยแน่ ๆ แต่ก่อนปล่อยขอถามอะไรอย่างนึงก่อน มึงไม่สงสัยรึไง ทำไมกูไม่ขอมอร์นิ่งคีสจากมึง..”
“ไม่เว้ย ออกไป”แคปดันไหล่หนาแรงๆอีกทีก่อนที่เอสจะหรี่ตาแล้วบอก “สงสัยนิดดิ่..” พร้อมขาเล็กยกขึ้นมาเตะมันอีกรอบตอบแทนที่วอนนัก เอสรีบก้าวหลบปล่อยแคปออกแล้วหัวเราะขำ เจอแคปชี้หน้า
“รีบออกไปให้ไวเลย หน้าอย่างมึงไม่มีทางไม่หาเศษหาเลยตอนกูหลับหรอกใช่ไหมล่ะ แต่แค่นั้นก็คิดว่าปล่อยหมามันดมๆเลียๆไป นึกว่ากูจะสน?”
“อ่อ ไม่สนจริงอ่ะ งั้นขอดมขอเลยอีกหน่อยนะครับเมีย..” ว่าจบก้าวเข้าหาอีกครั้ง แคปนี่ตาโตถอยในทันทีเช่นกัน สีหน้าเอสหื่นจนเขานึกกลัว ขณะที่เอสก้าวซ้ายก้าวขวาดักทางไว้จนหมดแคปกำลังจะอ้าปากด่าว่าไม่รักษาสัญญา วงแขนใหญ่ของเอสก็เอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ถูกพับไว้อย่างดีบนชั้นด้านหลังแคปมาคลุมหัวเล็กให้
“แค่จะหยิบผ้าเช็ดตัวให้คิดไปถึงไหนกันน่ะ หื้ม?”
“สัส”
“หึหึ ไม่ทำหรอกน่า เมื่อเช้าทั้งหอมทั้งเลียจนเหนื่อยแล้ว..”
“ปากมึงแม่ง..” แคปแค่นเสียงด่าตาเขียวเอสเลยยกมือขึ้นมาเชยคางเล่นอย่างหยอกล้อ โดนปัดมาแบบเต็มๆ เขาชำเลืองมองคนหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วขำ
“รีบหน่อยนะที่รักถ้าไม่อยากสาย เสื้อผ้าใส่ของกูไปก่อนก็ได้เดี๋ยวไม่ทัน ห้องแต่งตัวอยู่ตรงนั้น..” บอกแล้วบ่ายหน้าไปที่พาร์ทิชั่นด้านข้างของห้องน้ำ แคปมองตามเสื้อผ้านักศึกษาถูกแขวนไว้ให้เรียบร้อย เขาหันกลับมามองเอสอีกครั้ง
“เรื่องอะไรกูต้องใส่เสื้อมึง รีบออกไปเลยไอ้เหี้ย ก็เพราะว่ามึงไม่ใช่รึไงกูถึงสายอยู่แบบนี้ฮึ่ยยยย..” แคปใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดึงเอสเหวี่ยงออกไปด้านนอกก่อนจะปิดประตูห้องน้ำเสียงดังโครมใส่หน้าไอ้ตัวอันตราย
“เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย บ้าเอ๊ย..สายๆๆๆๆ” เขาขยี้หัวบ่นไปด้วยแปรงฟันไปด้วย ล้างหน้าล้างตาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าของตัวเองนั่นแหละจนเสร็จ
.
.
“มึงหิวนักรึไง รีบส่งกูที่คณะได้ไหมวะ มันสายแล้วมึงก็รู้ บ้าเอ๊ย” เพราะมัวแต่เล่นบ้า ๆ กันในห้องน้ำ แคปคิดว่าตัวเองสายเพราะไอ้ตัวลามกข้าง ๆ นี่แหละ
“ร้านนี้อร่อย ไม่เสียเวลามากนักหรอก..” รถขับเข้าซอยแคบๆไม่ไกลจากห้องของเอสมากนัก ถนนค่อนข้างขรุขระแต่รถแต่งคันสวยไม่รังเกียจที่จะเข้ามา ในที่สุดรถจอดลงที่หน้าร้านโจ๊กเล็กๆ แคปบ่นอุบทำสีหน้าหงุดหงิดแต่เอสกลับบอกเขาว่าให้ลงกินข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวจะไปส่ง แคปที่ทั้งบ่นทั้งโวย แต่ก็เปิดรถเดินตามลงไปนั่งหน้างออยู่ที่โต๊ะพลาสติกเก่า ๆ หน้าร้าน ลุงคนขายเข้ามาถามยิ้มแย้มแจ่มใสคล้ายกับรู้จักกับเอสดี เขาสั่งไปแบบเดียวกันสองชาม คุณลุงแกเลยหันมาถามย้ำกับแคปอีกครั้ง
“คุณหนูเอาโจ๊กใส่ใข่ใส่ตับแต่ไม่ใส่เครื่องในเหมือนกันกับคุณหนูเอสนะครับ..” แคปหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันทีโดนเรียกคุณหนูแบบนี้ รู้สึกว่าตัวเองยิ่งกว่าคุณชาย เขาดันแสดงกิริยาแย่ ๆ ออกไปมากเลย ไม่น่าฉุนเฉียวงอแง จริง ๆแล้วแค่มานั่งทานข้าวไม่เสียเวลามากนักจะสามารถช่วยอุดหนุนคุณลุงกับคุณป้าให้มีรายได้ขึ้นมาอีกทาง
“ครับ ยังไงก็ได้ผมทานได้ทุกอย่างครับลุง” ลุงแกส่งยิ้มให้แล้วเอาผ้าขี้ริ้วผืนเก่า ๆ แต่ซักจนสะอาดมาเช็ดโต๊ะให้ก่อนเดินไปบอกคุณป้าภรรยาแกที่กำลังต้มและตักโจ๊ก แคปหันมามองหน้าไอ้คนตรงข้าม ไม่น่าเชื่อว่ามันจะรับประทนของตามร้านแบบนี้ได้
“มาบ่อยรึไงมึงน่ะ”
“ไม่บ่อย ถ้านึกอยากกินก็มา” เอสตอบเรียบ ๆ รับชามโจ๊กที่มาเสิร์ฟลงที่โต๊ะ เขาเลื่อนถาดเครื่องปรุงส่งให้แคป
“โถ่ ทำเป็นใจบุญ อยากให้ลุงแกเรียกมึงว่าคุณหนูเอสล่ะสิท่า..” แคปมองจนตาเขียว ด่าไปปรุงไปรู้สึกน้ำปลาจะใส่มากไปนิดมองดูเอสอีกครั้งไม่เข้าใจมันกินยังไงทำไมไม่ปรุงอะไรเสียเลย
“ไม่เกี่ยว ใจบุญเรื่องอะไร ถ้าไม่อร่อยกินครั้งเดียวกูเลิกเลย..”เอสเงยหน้าขึ้นตอบ
“กูเชื่อมึงเหรอสัส อยากให้เขาเรียกมึงว่าคุณหนูล่ะสิ” พอชิมดูอีกทีในชามเค็มสัส แคปขมวดคิ้วนิดๆ แต่ตอนนั้นเองที่เอสตักโจ๊กในชามตัวเองมาเติมลงให้เพื่อเจือให้มันจืดลง แคปเบะปากใส่แต่ก็คนๆๆแล้วก็ตักกิน เออ อร่อยแล้ว
“หึ คิดไปเองนี่นิสัยมึงจริง ๆ นะใครได้เป็นเมียปวดหัวตายห่า”
“...??!!?....” แคปเงยหน้ามองคนพูดทันที อะไรวะกินอยู่ดีๆกำลังอร่อยปากดีขึ้นมาอีก
“อะไร” เอสถาม แคปวางช้อนลงเสียงดังเคร้ง
“มึงพูดงี้ก็สวยดิวะ ปากหมาขึ้นมาอีกนะมึงอ่ะ..” แคปลุกพรวดขึ้น เอสเลยรีบดึงแขนบอกให้นั่งลง พอนั่งลงได้เขาเตะขาเอสแบบแรง ๆ หนึ่งที อีกฝ่ายรีบยกมือบอกไม่เล่นรีบกินเดี๋ยวจะสายแคปจึงทำปากงุบงิบบอกตัวเองไม่มีทางเป็นเมียใครหน้าไหนอีกหรอกแค่คนอย่างมึงคนเดียวก็สุดแสนจะวุ่นวายแล้ว เอสนี่ถึงกับพ่นขำรีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแทบไม่ทัน
“ไหนเมื่อวานมึงว่าไม่ได้เป็นเมียกูไง ยอมรับแล้วดิ่ โอ๊ย!!”อุทานขึ้นอย่างดังเมื่อคำพูดถูกขัดจังหวะด้วยฝ่ามือเล็กที่ยื่นเข้ามาปิดปากเขาไว้
“มึงจะพูดเสียงดังไปทำไมห๊ะ กู-ไม่-ใช่-เมีย-มึง ไอ้เหี้ย!” แคปเค้นเสียงเหี้ยมกระซิบใส่พร้อมกับจ้องคนที่นั่งขำจนตาแทบจะหลุดออกมา กว่าทั้งคู่จะกินกันเสร็จปาเข้าไปนานพอสมควรเพราะทั้งกินทั้งกัดกันขนาดลุงกับป้าคนขายยังแซวตอนที่เดินไปจ่ายตังค์
“คุณหนูสองคนนี่น่ารักกันจริงๆนะครับ วางมวยกันจนโต๊ะข้าง ๆ นี่หายหมด แหะๆ” แคปยิ้มเจื่อนเมื่อโดนลุงพูดแบบนั้นใส่ เขาก้มหัวขอโทษขอโพยไป
“ขอโทษครับคุณลุงคุณป้า” เขาบอกพร้อมยกมือไหว้ขอโทษ ลุงกับป้าเลยหัวเราะให้กันแล้วบอกว่าแซวเล่น เอสส่ายหัวนึกขำกับท่าทางหมอบแบบนั้นของคนข้าง ๆ จอมพยศมาทำหน้าเจื่อนๆนี่ไม่น่าดูชมเลยจริง ๆ เขาบอกกับคุณลุงว่าจะกลับแล้ว ลุงเดินออกมาส่งถึงที่รถ
“วันหลังถ้าคุณหนูอยากทานให้รปภ.มาซื้อให้ก็ได้ครับเดี๋ยวลุงจะตักใส่ปิ่นโตพิเศษให้เลย ลำบากมาเองทำไม ถนนทางเข้าไม่ค่อยดีคุณหนูยุ่งยากเปล่า ๆ”
“ไม่เป็นไรครับผมอยากมานั่งกินเลยมากกว่า..” อย่างน้อยจะได้ดูด้วยว่าคุณลุงกับคุณป้าสบายดี อันนี้เขาไม่ได้พูดออกมาหากแต่ในใจคิดแบบนั้น
“ส่งที่ไหน คณะหรือที่สวนเกษตร..” พอรถออกตัวมาได้เอสหันไปถาม
“สวน” แคปตอบสั้นๆ นึกสงสัยเรื่องที่ลุงคนขายพูดกับเอส หันมองแต่ก็ไม่อยากถาม ช่างเหอะมันจะรู้จักกับใครยังไงไม่เกี่ยวกับเขาสักหน่อย มากินด้วยก็แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละวะ แต่เอสที่แสนรู้เกินไปจริง ๆ เขาเอื้อมมือออกมาผลักหัวแคปก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายจะปัดออกแรง ๆ เหมือนเดิม
“ลุงกล้าแกเคยเป็นคนขับรถของที่บ้าน เป็นคนที่เลี้ยงกูมาตั้งแต่เด็ก ๆ เคยป้อนข้าวพาวิ่งเล่นสอนการบ้านไปรอรับตอนเรียนพิเศษ แต่พอกูโตขึ้นเริ่มทำอะไรๆได้แกก็ขอลาออกมาช่วยงานลูกสาวกับเมียขายของ”
“พี่เลี้ยง?”
“อือ พี่เลี้ยงผู้ชาย”
แคปชำเลืองมองเอสอีกหนนึกๆดูแล้วรู้สึกประหลาดดีอยู่เหมือนกัน พี่เลี้ยงแม่นมปกติต้องเป็นผู้หญิงนี่หว่า ไหงไอ้เห้นี่มีพี่เลี้ยงเป็นผู้ชายได้วะ คงจะเหมือนกับเขาและพี่เต้ที่มีเฮียโก้กับอาฟี่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆเช่นกัน บางครั้งเขาก็คิดถึงแม่นะแต่ความทรงจำในส่วนนั้นไม่เหลือเลยจริง ๆ อีกอย่างเวลาที่อยู่กับเฮียโก้เขาไม่มีความรู้สึกว่าขาดอะไรไป เพราะเฮียโก้ดูแลพวกเขาดีมากๆ จำได้ดีเลยช่วงที่เป็นเด็กเวลาที่เขาเป็นไข้ไม่สบายเฮียโก้จะต้องเข้ามานอนกอดคอยเช็ดตัวให้จนเขาหลับไปพอตื่นขึ้นมาอีกทีก็จะพบว่าอาฟี่เองก็ปูฟูกผืนบาง ๆ นอนอยู่หน้าเตียงด้วยเหมือนกัน แคปอมยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องราวชวนอบอุ่นเมื่อครั้งยังเด็ก รถยนต์คันสวยเลี้ยวเข้ามาภายในมหาวิทยาลัย ก่อนชะลอตัวแล้วจอดลงที่ริมทางป้ายสวนเกษตรขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ งานเกษตรก่อนหน้านั้นจบไปแล้ว แปลงพืชผักแลดูเงียบเหงาจะมีก็แต่นักศึกษาจากคณะพวกเขาเท่านั้นที่แวะเวียนมาดูแลตามหน้าที่
“เลิกตอนไหน” เอสถามขึ้นเมื่อตอนที่แคปกำลังจะเปิดรถลง เขาเอื้อมมือไปเอาเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่พาดไว้ที่เบาะหลังมายื่นส่งให้ มันตัวเล็กที่สุดเท่าที่เขาจะมีแล้ว แต่แคปไม่สนใจ รับมาดูแล้วโยนไปไว้ที่เบาะหลังเหมือนเดิม เอสส่ายหัวมองตามเสื้อตัวเองก่อนหันมาทำหน้าดุแคปนิดๆแล้วถามย้ำอีกครั้งว่าเลิกตอนไหน
“ไม่รู้” แคปตอบแค่สั้น ๆ ดื้อดึงจนเขาทนไม่ไหวคว้าเอาไหล่เล็กของอีกฝ่ายรั้งเข้ามาหาตัว
“ทำบ้าอะไรของมึง..” แคปตกใจจะผลักออกแต่เอสรวบสองมือไว้จนได้
“จูบก่อนแล้วค่อยลง”
“ไอ้สัส มึงฝันเอาสิ นี่มันมหาลัยนะ..” แคปดุหน้าตานี่โหดมาก
“ไม่ทำ กูไม่ปล่อยให้ลงไปนะ เอาดิ่” เอสขู่
“กูไม่ทำ!” ขณะที่แคปตอบอย่างมั่นใจ เขาเชิดหน้าใส่ เอสหมั่นเขี้ยวปากเชิดๆนั่น พอสบโอกาสจึงดึงอีกฝ่ายเข้าหาจนชิด ล๊อคต้นคอแล้วกดจูบลงไปที่มุมปากนุ่มทันทีไม่แรงนะ เบามากแต่กลับได้ยินแต่เสียงแคปร้องดังลั่นก่อนที่จะตามมาด้วยทั้งมือทั้งขาต่อยถีบพัลวันจนเขาระบมไปหมด
“ไปๆรีบๆลงไปเลยไป..” เอสปล่อยคนตัวเล็กออกจากอก เอื้อมไปเปิดประตูให้แล้วผลักๆไหล่แคปบอกให้ลงๆๆ เขาเจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ฤทธิ์มากไม่มีใครเกิน แคปรีบก้าวลงมายืนหัวเสียอยู่ข้างถนนคิ้วยุ่งริมฝีปากเล็กบ่นอุบยกแขนขึ้นมาถูๆเช็ดๆปากตัวเองจนเจ็บ พอรถเอสเคลื่อนตัวออกไปได้หน่อย ขาเล็กยกขึ้นมาเตะใส่ นิ้วกลางถูกยกชูให้พร้อม ๆ กับริมฝีปากสบถด่าไม่เป็นศัพท์ แต่ใครจะอยากเชื่อว่ารถสีขาวสวยคันนั้นจะเบรกตัวลงอย่างแรงพร้อม ๆ กับใส่เกียร์ถอยหลังกลับมาจอดลงต่อหน้าแคปอีกครั้งแรงมากแคปกระโดดหลบแทบไม่ทัน กระจกค่อยๆเลื่อนลง
“มีเหี้ยไรของมึงอีก” แคปมองลอดเข้าไปที่คนขับหน้าตาหงุดหงิดสุด เจอเอสชี้หน้าคาดโทษแล้วยกโทรศัพท์มือถือโชว์ให้ดู ฤทธิ์มากนักคิดว่าเขาไม่รู้รึไงว่าปากเล็กๆนั่นด่าอะไรบ้าง
“อะไรของมึงน่ะ” แคปถลาเข้าไปชะโงกหน้าดู ก่อนจะตาโตขึ้นมาจนแทบเหลือก
“มะ...มึ๊งงงง ไอ้เหี้ยเอสสสสสสส” เข่าเล็กแทบทรุดเมื่อเห็นอย่างชัดว่าที่หน้าจอมือถือเอสตั้งไว้ด้วยรูปอะไร ตอนนั้นแค่รูปหลับพิงหัวกันทำเอาเขาเสียเส้นไปหลายวัน พอหาทางลบออกได้รูปที่ถูกตั้งไว้ใหม่แทนที่กลับเป็นรูปที่เขานอนอยู่ภายในอ้อมกอดของมัน เมื่อคืน!
“ไอ้ชั่วไอ้เลวสันดานไม่ดี แย่ มึงมันแย่ที่สุด ลบรูปกูออกเลยนะ ไอ้สัส!” เขาชี้หน้าแล้วร้องด่าจนมือไม้สั่น มองซ้ายมองขวากลัวว่าใครจะเห็น เอสนึกขำมากจริง ๆ
“ไม่เห็นเป็นไร คบกันแล้วรูปมึงอยู่ที่มือถือกูนี่ธรรมดามากไม่ใช่เหรอวะ อยากมีรูปกูไว้ที่โทรศัพท์มึงบ้างจะถ่ายไว้เอาไหมล่ะ เดี๋ยวแอคชั่นหล่อๆให้ตอนนี้เลย หรืออยากได้รูปนี้ไลน์ให้ตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“ไอ้....ไอ้.....” แคปอ้าปากพะงาบๆหาคำด่าไม่ออก เขากัดฟันกรอด
“หึหึ ตลกน่าไอ้แคป มึงร้องให้ตายกูก็ไม่ลบรูปมึงออกหรอกบอกให้รู้ รูปเมียตัวเองนอนหลับตาพริ้มแบบนี้หายากนะสำหรับคนที่พยศหนักๆอย่างมึง หึ..” เอสพูดกวนๆแคปยิ่งฉุนหนัก พอดีว่าเสียงแตรรถดังขึ้นจากด้านหลังเขาหันไปมอง เป็นเพื่อนที่ขับมอไซด์ผ่านมาแล้วกดเรียก แคปจึงโบกมือให้แล้วบอกเออๆกำลังจะเข้าไปรอกูด้วย ก่อนที่เขาจะหันมาชี้หน้าเอสอย่างโมโหอีกครั้ง
“มึงรีบไปตายซะไอ้โรคจิต คอยดูนะกูจะหาทางเอามือถือมึงมาขว้างลงน้ำหมักวัชพืชเน่า ๆ ให้มันหายไปเลยมึงคอยดูไอ้เหี้ย รีบๆไปเลยไป๊ ชิ๊ว ไป๊!” แคปด่าไล่แล้วยกขาใส่ ก่อนวิ่งข้ามถนนเข้าไปหาพรรคพวก พอหันมาดูอีกครั้งเอสยกมือทำท่าโปรยจูบแกล้ง หัวเราะขำก่อนกดกระจกขึ้นแล้วเหยียบรถออกไป แคปนี่โกรธจนตัวสั่น
“เพื่อนมึงเหรอวะ กวนตีนแม่ง” เพื่อนแคปหันมาถาม แคปรีบส่ายหัวบอกไม่ใช่นั่นน่ะแค่ “เพื่อนพี่” จากนั้นกระโดดเกาะมอไซด์อัดสี่ให้เพื่อนพาเข้าไปส่งในไร่ สมทบกับพวกไอ้ปอไอ้อาร์ที่ท้ายสวน
“พวกไอ้ปอกับไอ้อาร์รอมึงนานแล้ว อยู่โน่น นอนหลับอยู่ท้ายสวนแล้วมั้ง”
“เออๆขอบใจ” แคปกระโดดลงจากมอไซด์ จัดการถอดเสื้อนอกออก ช็อปเขียวไม่ได้เอามาสวมเสื้อยืดตัวเมื่อวาน เขาคว้าเอาเสื้อเชิ้ตเก่า ๆ ของใครไม่รู้ที่โรงเครื่องมือมาสวมทับแล้วเอาหมวกแบบชาวสวนมาใส่พร้อมกับรองเท้ากีฬาคู่เก่งลุยเข้าไปหาพรรคพวกตัวเอง อากาศร้อนมากๆแดดจัดเชิ้ตตัวซีดถูกปล่อยชายแขนเสื้อลงจนสุดยังกันแดดไม่ได้เลยเหอะ
“ช้าว่ะไอ้แคปมึงหายหัวไปไหนมาเนี่ย ไหนบอกกูว่าสองโมงๆนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วดูเวลาบ้างสิเห้ย..” พอมาถึงได้อาร์ก็บ่นยาวเหยียด แคปไหวไล่เดินเข้าไปผลักหัวเล็กเบา ๆ หนึ่งที
“บ่นมากฉิบหาย กูก็มานี่แล้วนี่ไงเหี้ย” เขานั่งลงข้าง ๆ ปอ ดูแผนงานที่จะทำในวันนี้ ปอยื่นพลั่วพรวนดินส่งให้ บัวรดน้ำ กรรไกรตัดกิ่งพร้อมกับถุงปุ๋ยอีกสองถุงที่อาร์กำลังลากเข้ามาสมทบ
“พวกมึงรดน้ำกันหมดแล้วใช่ไหม”แคปถาม
“ก็เออสิ รอมึงขืนรดสายแบบนี้ผักกูตายหมดก่อน” อาร์ยังไม่จบ
“แล้วมึงไปไหนมาเนี่ย ตื่นสายออกจากบ้านช้าเหรอวะ หรือไง” ปอหันมาถาม เมื่อวานเย็นไปส่งแคปกลับบ้านเขาคิดว่าเพื่อนตัวเองค้างคืนที่บ้าน
“อะ....เออ ตื่นสายไง ตื่นสาย โคตรของความสาย” แคปตอบแบบหลบตาลุกขึ้นลากถุงปุ๋ยไปจัดการโรยใส่ตามหน้าที่ของตัวเอง ปอขี้เกียจถามเซ้าซี้กลัวงานจะไม่เสร็จยังมีแปลงสับปะรดที่พวกเขาจะต้องไปจัดการอีก เมื่อกี้แวะไปดูมากำลังออกเป็นลูกเล็กๆเลยน่ารักมาก ทำงานกันไปเรื่อย ๆ พระอาทิตย์ส่องหัว เที่ยงวันตอนไหนไม่มีใครรู้เรื่องเป่ายิงฉุบกันว่าใครจะได้ไปซื้อข้าว ตกลงว่าเป็นหนึ่งในไอ้พวกทนถึกและดำ แคปอาร์ปอถึงกับถอนหายใจนอนแผ่ลงกลางดินรออาหาร พอกับข้าวมาสามคนก็นั่งรวมกลุ่มกันกับเพื่อนคนอื่น ๆ แถวๆใต้ต้นไม้กินข้าวกันไปคุยกันไป มีเปิดเพลงหมอลำลูกทุ่งจากมือถือใครสักคนลั่นไร่
“งานกีฬาปีนี้มึงจะลงป่ะวะไอ้แคป” ปอตักต้นหอมในกล่องข้าวผัดใส่ลงในกล่องอาหารของแคป แต่แคปตักต่อไปให้อาร์ รายนั้นไม่รู้เรื่องตักกินไม่เลือก เขาสองคนขำ
“ว่าจะ..” แคปว่าพลางเคี้ยวข้าวเต็มกระพุ้งแก้ม เขายกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นซดอึกๆๆ ขณะที่ปอเลือกดื่มเป็นน้ำเปล่า
“เตะบอล?” อาร์หันมาถาม
“อือ ก็เล่นเป็นอยู่อย่างเดียว มึงจะให้กูไปตีเทนนิสเล่นสค๊วชทำตัวเป็นคุณชายรึไงล่ะไอ้อาร์ แบบนั้นมึงจะไปเชียร์กูไหมล่ะ สนามเทนนิสอยู่หลังคณะพยาบาลนะเว้ยเห้ย เออๆจะว่าไปกูลงเทนนิสดีป่ะวะ คึคึ” พวกเพื่อน ๆ ต่างร้องรับตบมุกตอนที่แคปแซวขึ้นมาเรื่องคณะพยาบาล ก็รู้ๆกันอยู่ว่าตอนนี้อาร์กำลังจีบเด็กพยาบาล อาร์หน้าแดงแป๊ดแคปกับปอยิ้ม
“กูว่าจะลงว่ายน้ำดีป่ะวะ” ปอหันมาขอความคิดเห็นจากเพื่อนบ้าง เจอแคปปรายตามองอย่างน่ากลัว
“อะไร” ปอถามงงๆ
“ไม่ดี ไม่ต้องลง มึงมีหน้าที่ไปเชียร์กูซ้อมบอลกับแข่งจริงแค่นั้นจบ จะไปลงทำไมวะว่ายน้ำตัวดำปิ๊ดปี๋ อยากโชว์หุ่นแห้ง ๆ ของมึงอ่อ..” แคปรู้ดีว่าปอเป็นหอบหืดตั้งแต่เด็กแล้ว บางทีไปว่ายน้ำด้วยกันปอจะเหนื่อยง่าย เขาไม่ค่อยอยากให้ปอลงกีฬาที่ใช้แรงอึดนาน ๆ ขนาดนั้น
“อะไรของมึงเนี่ย กูพูดสั้นๆมึงล่อซะยาวเลยวุ๊ย เดี๋ยวนี้หัดพูดมากนะ”
“เออกูพูดมาก นั่นแหละตามนั้นกูพูดมากแล้วไงอ่ะ มึงไม่ต้องลงจบใช่ไหม”
“เออๆจบๆ กูไม่ลงแต่มึงจะลงบอลแล้วกูก็ต้องไปเชียร์ แบบนั้นโอเค๊” ปอหันมาถลึงตาใส่ แคปเลยพยักหน้ารับบอกใช่แล้ว โดนสับมะเหงกมาหนึ่งทีใหญ่ ๆ
“งั้นเย็นนี้มึงต้องไปรวมตัวที่สนามบอลนะไอ้แคป ก่อนมึงจะมาพี่พายมาหามึงแล้ว เขาอยากจะให้มึงลงแข่งให้กับคณะนั่นแหละกูว่าจะบอกแต่ดีแล้วที่มึงสมัครใจเอง..”
“เย็นนี้เหรอวะ..” แคปหันไปถาม ยกซดน้ำจนหมดเงยหน้าส่อง ๆ ดูเหลืออยู่แค่หนึ่งหยดปล่อยให้มันค่อย ๆ ไหลออกมาจากปากกระป๋อง
“อือ เสร็จจากแปลงสับปะรดแล้วค่อยไป”
“กูจะเป็นลมตายไหมอ่ะ เผื่อรุ่นพี่ให้แข่งคัดตัว กูจะไม่ตายเหรอวะงานทำสวนทำไร่ทั้งวันนี่ผลาญพลังงานกูจนหมดตัวแล้วเหี้ย เอาบุหรี่มาดิ๊..”
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-03-2015 21:25:53
.
ในขณะที่เอสส่งแคปที่มหาลัยเสร็จเขาขับรถกลับห้องนอนยาวต่ออีกสองชั่วโมงก่อนที่จะตื่นมาอาบน้ำอาบท่าอีกครั้งแล้วออกไปรับเมี่ยงที่หอตามที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
“ลงมาได้แล้ว มึงตื่นยังเนี่ย..” รถจอดลงใต้หอแล้วเขายกมือถือกดถาม วันนี้มีเรียนบ่ายโมงครึ่งคงจะหาข้าวกินกันก่อนแล้วค่อยเข้าเรียน
(เออเดี๋ยวกูลงไป ถึงแล้วแน่นะ) เมี่ยงตอบมาตามสาย
“รถกูจอดแล้ว ห้านาที นานกว่านั้นมึงไปเอง” ว่าเสร็จกดวางเลย เมี่ยงนี่คว้าเอากระเป๋าหนังสือหนังหาแทบไม่ทัน ลืมกุญแจห้องต้องวิ่งกลับมาเอาใหม่ กลายเป็นว่ายิ่งรีบยิ่งช้า พอลงมาถึงหน้ารถเขาหอบจนตัวโยน
“รีบอะไรของมึงวะเพิ่งจะเที่ยงเอง แห่กๆๆ” เมี่ยงทั้งหอบทั้งบ่นโยนกระเป๋าไว้หลังเบาะ มองเห็นเสื้อเชิ้ตของใครสักคนพาดไว้เขาหยิบขึ้นมาดู
“เสื้อมึงเหรอวะไอ้เอส ทำไมตัวเล็กจัง”
“อือ ซื้อมาผิดไซส์”
“ยังใหม่อยู่เลยนี่หว่า พอดีกับกูไหมเนี่ย..” ลองเอาทาบ ๆ ดูมันค่อนข้างใหญ่ไปนิดเหมือนกันนะเพราะว่าเมี่ยงตัวเล็กมาก
“เล็กขนาดนี้ยังใหญ่ไปอีก?” เอสแดกดันแกล้งเพื่อนสนิท
“ความผิดกูรึไง เออกูมันเตี้ย” เมี่ยงทำหน้างอ เอสเลยเอามือมาขยี้หัวเล็กนั่นแล้วบอกว่าล้อเล่น
“โกรธอีกแล้วดิ..” เมี่ยงส่ายหัวจากนั้นสนใจกดหาเพลงจากเครื่องเสียงฟัง เอสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะกดโทรหาพวกชิพกับบุ้ง ขณะที่รถจอดติดไฟแดงเมี่ยงหันมาดูเห็นหน้าจอโทรศัพท์เอสเป็นรูปอะไรสักอย่าง แต่ยังเห็นไม่ชัด ปล่อยให้เอสคุยนัดแนะกับสองคนนั้นจนเสร็จกดวางแล้วจึงหันไปถาม
“ไอ้เอส ยืมโทรศัพท์มึงหน่อยดิ”
“ทำไม”
“เอาน่า”
“บอกก่อนว่าทำไม..” เอสละสายตาจากช่องทาง เขากำลังสับเลนไปใช้อีกช่องทางนึง เมี่ยงทำท่าจะหยิบมาเองแต่เอสที่ไวกว่าคว้ามือถือของตัวเองยัดใส่กระเป๋าได้ก่อน
“ไม่บอกกูไม่ให้ดู..”
“มันต้องมีอะไรแน่ ๆ เมื่อกี้กูเห็นแวปๆ รูปมึงกับใครวะที่หน้าจอกูดูไม่ชัด ไอ้สัสเอสมึงมีสาวคนใหม่ทำไมไม่รีบแนะนำวะ จะรอไปถึงไหนทีคนก่อนๆนี่ไม่เห็นมึงทำเรื่องเป็นความลับขั้นสุดยอดแบบนี้เลยนี่หว่า บอกกูบ้างดิ เด็กคณะไหนวะ..” เมี่ยงตั้งหน้าตั้งตาถามแบบจริงจัง ปกติเอสเวลาจะคบใครมักไม่ค่อยเป็นความลับ ควงให้เห็นไปเลย บอกกันตรง ๆ ว่าชื่ออะไรเรียนคณะไหน พี่ใครน้องใคร และที่สำคัญมันไม่เคยจริงจังขนาดตั้งรูปผู้หญิงไว้ในโทรศัพท์แม้แต่ครั้งเดียว เมี่ยงถึงกับกอดอกทำหน้าสงสัย
“อะไรของมึงอีก” รถเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าร้านประจำของเด็กๆวิศวะส่วนใหญ่ เขาเปิดรถเดินนำเข้าไป พอนั่งลงเมี่ยงเป็นคนจัดการสั่งทั้งหมด รวมทั้งของชิพกับบุ้งที่กำลังตามมาด้วย
“น้องฟางข้าวอะไรนั่นป่ะวะ..” เมี่ยงยังไม่ยอมจบ เอสส่ายหัวบอกไม่ให้ยุ่ง แต่เมี่ยงดันคิดว่าเอสตอบเขาว่าไม่ใช่
“ลูกพีช? เด็กทันตะที่ตอนปีหนึ่งคลั่งมึงแทบบ้านั่นรึเปล่า ได้ยินข่าวว่าเธอย้ายไปเรียนที่อื่นแล้วนี่ ไม่น่าจะใช่อีก” เมี่ยงบ่นไปเหมือนคนเพ้อเจ้อ เอสหันหน้าหนีเลยคราวนี้ เมี่ยงกำลังจะอ้าปากถามแต่ชิพกับบุ้งเดินเข้ามานั่งลงพอดี เขาเลยจัดการฟ้องๆๆๆๆจนหมดเปลือกเอสถึงกับส่ายหัวเป็นรอบที่สามเลย
“เอาน่า เดี๋ยวถึงเวลามันพามาแนะนำให้มึงรู้จักเองแหละ อยากรู้อะไรขนาดนั้น กินๆ” ชิพกอดคอเมี่ยงแล้วบอกให้กินเข้าไปอาหารร้อน ๆ ลงเสิร์ฟแล้วต่างคนต่างก็ต่างก้มหน้ากิน
“ไอ้ชิพกูพูดจริงนะ รูปเด็กใหม่มันน่ะอยู่ในโทรศัพท์ตั้งเป็นภาพพักหน้าจอเลยเหอะแน่ๆอ่ะ มันน่ะเคยทำแบบนี้ที่ไหน พวกมึงไม่อยากเห็นกันรึไงวะ โถ่เว้ยหงุดหงิด ทำไมกูถึงอยากเห็นอยู่คนเดียวนักวะ มึงไม่อยากรู้อยากเห็นบ้างรึไงไอ้ชิพไอ้บุ้ง..”
“เออจะว่าไปกูก็อยากเห็นอยู่หรอก ว่าแต่คราวนี้สวยป่ะวะไอ้เอส..” เมี่ยงถึงกับหูผึ่งพอชิพถามไปแบบนั้น ชิพพูดพลางยกมือเรียกน้องพนักงานเข้ามาสั่งเอาของหวาน ช่วงนี้ลูกตาลลอยแก้วกำลังออกเขาชอบกินมากๆ
“........” เอสทำเฉยไม่สนใจตอบจนชิพต้องเตะขาที่ใต้โต๊ะบอกให้ตอบอะไรบ้างสักหน่อยไม่งั้นไอ้เมี่ยงมันจะไม่จบ เอสเลยบอก
“ไม่สวยหรอก ธรรมดา”
“อ้าว ทำไมอ่ะทุกทีสเป็คมึงต้องสวยหยดเลยนี่หว่า ไหงคนนี้ถึงไม่สวยล่ะ”
“พอแล้วกูไม่ตอบ แดกๆเข้าไปอย่าถามมากไว้ถึงเวลากูจะพามาแนะนำพวกมึงเองไม่ต้องห่วงหรอก” เมี่ยงจะเผือกต่อแต่เจอชิพคว้าคอเอาไว้แล้วกระซิบอะไรกันสักอย่างจากนั้นเมี่ยงจึงยอมนั่งเงียบ ๆ คิดว่าจอมเผือกสองคนอาจจะวางแผนอะไรกันแต่เอสก็ไม่สนใจ เขากับบุ้งนั่งกินจานที่สองของพวกเขาต่อไป แต่เมื่อมีบางอย่างเริ่มผิดสังเกตบุ้งสะกิดเอสบอกให้รู้
“มองมึงน่ะ นานแล้วนะนั่น” เขาโบ้ยหน้าบอกทิศทางให้ดูว่ามีใครสักคนนั่งมองเอสจากตรงนี้นานมากแล้ว แต่เอสไม่สนใจ เขาไม่ได้มองไปตามที่เพื่อนบอกเลยด้วยซ้ำ
“เด็กเภสัชไม่ใช่เหรอวะนั่น มานั่งทำอะไรตรงนี้ทั้งกลุ่มเลยวะ..” ชิพชำเลืองมอง เห็นในนั้นเป็นผู้หญิงสามคนชายสองคนหน้าตาสวยหล่อกันทั้งหมด โดยเฉพาะผู้ชายหนึ่งในนั้นดูหน้าสวยมากๆ นั่งจ้องมาที่เอสอย่างไม่แคร์สายตาพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ชิพรีบเตะขาเข้าที่ใต้โต๊ะบอกให้เอสหันไปมอง
“ถ้ากูจำไม่ผิด รู้สึกจะชื่อไบท์ เด็กเภสัชหน้าสวย เดือนคณะปีนี้ไง..” บุ้งหรี่ตามองไปที่เด็กนั่น เขาเค้นความทรงจำขึ้นมา ค่อนข้างคุ้นหน้าตาที่แท้เป็นเดือนของเภสัชที่ขึ้นชื่อว่าหน้าสวยที่สุดในมหาลัยของปีนี้
“เออกูจำได้แล้ว คนที่เราเชียร์กันคืนนั้นวันประกวดนั่นใช่ป่ะวะ..” ชิพหันไปถามบุ้งพยักหน้าให้
“สวยขึ้นอีกต่างหาก”
“มึงก็พูดไปน้องเขาผู้ชายไอ้เหี้ย” เมี่ยงหยิบเมนูฟาดลงที่หัวเพื่อน ไม่อยากจะเชื่อที่ได้ยินว่ามีเด็กผู้ชายนั่งมองเพื่อนสนิทตัวเอง พอลอง ๆ แอบๆหันมองเขานี่ถึงกับผงะ คืออิน้องไบท์ไรนั่นงามมากอย่างว่าจริง ๆ
“กูว่าไม่ใช่หรอกมั้ง น้องเขาไม่ได้มองไอ้เอสสักหน่อย แค่มองให้เพื่อนหรอกกูว่า ต้องเป็นผู้หญิงหนึ่งในนั้นแหละ..”
“อ่อนว่ะไอ้เมี่ยงมึง..” บุ้งส่ายหัว แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าใครสนใจใคร พวกเขาสามคนนั่งเถียงนั่งคุยกันไปขณะที่เจ้าของเรื่องอย่างเอสกลับไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้นนั่งกินๆๆข้าวจนหมดจานเสร็จแล้วยกแก้วคาปูชิโน่เย็นๆขึ้นดูด
“มึงก็หันไปมองน้องเขาหน่อยดิวะ เห็นชะเง้อมาจนคอเคล็ดไปแล้วมั้ง..” บุ้งบอกเพื่อน เอสส่ายหัวบอกไม่ เมี่ยงกำลังจะอ้าปากบอกต่ออีกว่าไม่น่าจะใช่ไอ้น้องผู้ชายคนนี้แน่ ๆ คนที่นั่งจ้องอย่างไบท์ก็ลุกแล้วเดินเข้ามาที่โต๊ะพวกเขาแล้ว
“มาแล้วไงมึง ไอ้เอส..” ชิพครางบอกเพื่อนในคอเบา ๆทำเนียนเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ เอสถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนหยิบซองบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมาคาบไว้ที่ปากหนึ่งมวน จุดไฟแล้วค่อยๆปล่อยควันสีขาวลอยมามาจากริมฝีปาก ไบท์ก็เดินมายืนต่อหน้าเขาพอดี เอสเหลือบสายตาขึ้นมอง
“สวัสดีครับพี่เอส ผมไบท์จากเภสัชนะขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ..” ตรงประเด็น ชัดเจน ลุยกันซึ่งๆหน้า ด้วยสายตาที่เชื้อเชิญเปิดเผย เชื่อไหมว่านี่คือเรื่องน่าหนักใจของคนหล่อ ที่คนขี้เหร่ไม่มีวันจะรู้ได้ เอสโคตรของความเบื่อหน่าย มองไปที่เพื่อนๆเห็นชิพยกเมนูขึ้นมาบังหน้าไว้ ชิพน่ะ ขณะที่เมี่ยงนั้นนั่งอ้าปากค้างมีแต่บุ้งเท่านั้นที่ยังคงนั่งเฉยๆอยู่ เขาหยิบเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเหมือนๆกับเอส
“หวัดดีครับ” เอสพยักหน้าเชิญให้นั่ง ตอบทักทายไปตามมารยาท ไบท์มองไปที่เพื่อนๆของเอสทุกคนแล้วกล่าวสวัสดีทักทาย ทุกคนก็ยิ้มให้ตามมารยาท เขาใช้สายตาหวานเชื่อมมองมาที่เอสอีกครั้ง
“คือตรงๆเลยนะครับผมชอบพี่นะ ถ้าไงขอแลกเบอร์ได้ไหมครับ” น้องเขายื่นเบอร์โทรส่งให้ เอสก็แค่ชำเลืองมอง ชิพที่แอบมองครั้งเดียวจำได้จนหมดไม่ต่างกับสองคนที่เหลือ
“จะเอาเบอร์?” เอสเอามือข้างที่คีบแท่งบุหรี่หยิบหมายเลขโทรศัพท์น้องเขาขึ้นมาดู พวกที่หัวคำนวณแบบพวกเขาพูดก็พูดส่วนใหญ่มองแค่ครั้งเดียวจำได้หมดทั้งนั้น ในกระดาษเล็กๆแผ่นมีไอดีไลน์แถมมาด้วย
“ใช่ครับ ถ้าพี่ไม่รังเกียจเราลองแลกเบอร์กันดู..” ดวงตาสวยมองเอสอย่างมีความหวังเพราะดูเหมือนว่าเขากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ในที่สุดเอสยื่นกระดาษแผ่นนั้นคืน
“พี่เอส?” ไบท์ค่อนข้างตกใจ คือเป็นครั้งแรกที่โดนปฏิเสธซึ่งหน้าขนาดนี้ หน้าสวยแบบเขาไม่เคยผิดหวังจากคนที่ยื่นมือเข้าไปจีบแม้แต่ครั้งเดียว คิ้วเรียวขมวดมุ่น
“ดูครั้งเดียวก็จำได้หมดแล้ว ไว้ถ้าอยากติดต่อไปจะโทรหาละกันนะครับ” เอสส่งรอยยิ้มให้ พอพูดแบบนั้นไบท์ค่อยยิ้มได้ เขาแบมือเรียวขาวออกไปหา “งั้นขอเบอร์พี่เอสให้ไบท์นะครับ แลกกันไงมาแอบจำของผมฝ่ายเดียวแบบนี้ก็เสียเปรียบแย่สิ”
“.........” ทุกคนต่างอึ้งกับวิธีการขอแบบซึ่งหน้า มีแต่เอสที่ยังนั่งเฉยอยู่ เขาขยับตัวนิดๆ ดับบุหรี่ลง
“จะเอาให้ได้จริงๆ?” เอสถาม ไบท์พยักตอบว่าใช่
“งั้นรอเดี๋ยว โทรถามเมียแปป”
“ห๊ะ!/ห๊ะ!/ห๊ะ!/ห๊ะ!” เพื่อนสามคนอุทานขึ้นแบบพร้อมเพรียง ส่วนห๊ะที่สี่นั่นเป็นของน้องไบท์หนุ่มน้อยตัวเล็กหน้าหวานสวยที่ตอนนี้จืดสนิทเสียยิ่งกว่าจืด เขาสืบมาดีแล้วแท้ๆว่าเอสน่ะเลิกกับแฟนแบบเคลียร์ไปหมดแล้วไม่มีภาระพันธะอะไรให้น่าปวดหัว แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดแบบนั้นหลุดออกมาจากปาก ขณะที่เอสกดมือถือต่อสายหาใครสักคนจริงอย่างที่ว่า สี่คนแปดตานั่งจ้องเขาเหมือนกับอยากจะทะลุไปเห็นว่าใครคนนั้นที่เขากำลังจะคุยด้วยคือใครกัน ชิพสังเกตเห็นว่า เอสรอสายนานนิดหน่อยแต่ในที่สุดคนปลายทางก็คงจะกดรับ
(..........) ทางนั้นต้องพูดอะไรมาสักอย่างแน่ ๆ ดูท่าเพื่อนของเขาจะมีความสุขสุดๆเลย มันอมยิ้มอาย ๆ ก่อนที่จะเอ่ยถ้อยคำที่นานมากแล้วที่พวกเขาไม่เคยจะได้ยินไอ้เอสมันพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น “คิดถึง”
(........) ทางนั้นตอบอะไรมาวะชิพโคตรอยากรู้เพราะว่าเอสถึงกับพ่นขำออกมา จากนั้นก็หัวเราะเบา ๆ “หึหึหึ” แต่ล่ะคนที่นั่งมองเอสนี่สายตาอยากรู้อยากเห็นมากๆ เมี่ยงเตะขาชิพส่งสายตาบอกให้ดูเอสมันนั่งกลั้นขำอะไรไม่รู้จนไหล่สั่น หรือว่าแฟนใหม่มันจะเป็นพวกอารมณ์ดีพูดจาหยอกล้อให้ขำได้อยู่ตลอด เห็นทีครั้งนี้เอสคงจะเจอนางฟ้าตัวจริงเข้าให้แล้ว ชิพเมี่ยงและบุ้งสบตากับเพื่อนตัวเองแบบเรียงตัว ก่อนที่เอสจะอมยิ้มส่ายหัวนิดๆแล้วพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์อีก
“อ่ะๆ เข้าเรื่องๆ มีเด็กมาขอแลกเบอร์ด้วย อนุญาตป่ะล่ะ” ทุกคนหูผึ่ง กระดิกนิดๆเรดาร์รับเสียงทะยานขึ้นเต็มที่ โอ๊ยยยกูอยากรู้อยากเห็นว่ามันกำลังคุยกับคร๊ายยยยย เมี่ยงนี่แบบจ้องจนจะทะลุเข้าไปในโทรศัพท์ ไม่ต่างไปจากไบท์ที่ลุ้นมากๆใจแป้วไปหมด แต่ไม่รู้ทางนั้นตอบกลับอะไรมาเอสถึงดึงมือถือออกห่างจากหูเล็กเล็กน้อยแล้วหรี่ตาก่อนกรอกเสียงทุ้มๆกลับลงไป
“น้องเขาอยู่เภสัชไง”
(...............) เอาล่ะเหวย ทางนั้นพูดอะไรมาวะไอ้เอสยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ปกติขออนุญาตกันแบบนี้ร้อยทั้งร้อยเจอด่า แต่ไหงเอสถึงได้ยังนั่งยิ้มอยู่ได้ ทั้งชิพทั้งเมี่ยงงงงวยกันหมด
“โอเคๆใจเย็นไม่แจกไม่แจก อย่าโมโหดิ” ใครวะ?? ทุกคนต่างคิด เอสทิ้งช่วงให้ฝ่ายนั้นพูดโต้ตอบกลับมาหน่อยหนึ่งในที่สุดเขาอมยิ้มอีกครั้งก่อนเงยหน้าขึ้นมองรุ่นน้องแล้วยักไหล่ “โทษทีนะครับ เมียพี่บอกไม่อนุญาต” ว่าจบยกมือเรียกพนักงานเข้ามาเก็บเงินแล้วสะกิดบอกเพื่อนๆให้ลุกกันออกจากร้าน ไบท์หน้าเสียและเสียหน้า เขาขบริมฝีปากล่างก่อนเดินเชิดใบหน้าสวยกลับมาที่โต๊ะและบอกกับเพื่อนๆว่า ครั้งนี้เขาไม่ยอมแพ้แน่ ๆ
“พี่เขาอาจไม่ได้ชอบผู้ชายก็ได้นะมึง..”
“แต่กูรู้มาว่าพี่เขาได้ทั้งหญิงทั้งชาย มีคนเคยไปถามมาแล้ว กูบอกเลยกูไม่ยอมแพ้..” ไบท์สวนขวับเพื่อนที่เข้ามาปลอบ
“แล้วมึงเคยเห็นพี่เขาควงผู้ชายบ้างป่ะล่ะ นอกจากไอ้พี่ตัวเล็กๆนั่งข้าง ๆ เขาน่ะ คนอื่นกูไม่เห็นมีใครเข้าตาสักคน..”
“เออๆหรือว่าพี่ตัวเล็กๆนั่นกับพี่เอสผัวเมียกันวะ”
“ไม่ใช่หรอกมึงก็พูดไป”
“อ้าวใครจะรู้ เพื่อนแอบรักเพื่อนมีถมเถไป พี่เมี่ยงตัวเล็กน่ารักขนาดนั้น ไม่แน่หรอกเว้ยเขาอาจจะแอบชอบกันอยู่ก็ได้”
“บ้านมึงสิ ไม่มีทางหรอก พี่เมี่ยงเขาทำหน้าตกใจจะตายตอนที่กูสารภาพออกไปน่ะ พี่ชิพนั่นก็อาจจะไม่ใช่แต่พี่คนที่หล่อๆอีกคนที่นั่งสูบบุหรี่ตรงข้ามกับพี่เอสน่ะกูว่าใช่ไบแน่ ๆ ไม่ตกใจเลยสักนิดมีอย่างที่ไหน”
“แล้วพี่เอสมึงล่ะ..”
“กูฟันธง ไบแน่ๆ”
“ถึงพี่เขาเป็นไบมึงรู้ไงพี่เขาจะชอบมึง”
“แบบกูนี่นะ ใครเป็นไบไม่เอาก็โง่แล้ว เสนอให้ขนาดนี้คนอยากนอนกับกูคืนละไม่รู้กี่ร้อยกี่พันคนกูยอมพี่เอสคนเดียว..”
“แต่เขาไม่เอามึงไง นั่นแหละปัญหา..”
“แล้วมึงคิดว่าคนอย่างกูจะยอมจบง่ายๆป่ะ”
“อิไบท์มึงอย่าเยอะ”
“นี่คือน้อยสุดของกูแล้วนะ..”
“เออๆ”
.
.
เที่ยงกว่า ๆ กลางไร่องุ่นและแปลงข้าวโพด เสียงเพลงลูกทุ่งเอ็มพีสามจากเครื่องมือถือของใครสักคนแหกปากดังลั่นเพลงมันส์จนสนั่นทุ่ง แคปกับเพื่อน ๆ นั่งกินข้าวกันอย่างอารมณ์ดี ไอ้อาร์จู่ ๆ ไม่รู้คิดยังไงเปิดคลิปหวิวจากมือถือออกมาโชว์บอกเพิ่งได้มาเมื่อคืน พวกเขาทั้งกลุ่มจึงสุมหัวกันดูแต่เสียดายหน้าจอโทรศัพท์มันเล็กมาก อาร์เลยบอกให้เอาเครื่องแคปมาดูแทน แคปโอเคเข้าเวปโหลดไฟล์แปปปปปเดียวเสร็จเปิดดูภาพเคลื่อนไหววาบหวิว ยิ่งไม่มีอาจารย์อยู่พวกเขายิ่งเฮฮาปาร์ตี้กันมันหยด แต่ล่ะคนมาสุมหัวดูกันยิ่งกว่าวงไพ่วงไฮโล แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันพลันเกิดขึ้นเมื่อจู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของแคปตัดภาพไปเป็นเสียงเรียกเข้าจากใครสักคน คือมันจะไม่มีอะไรมากเลยถ้าหากชื่อที่โชว์หราขึ้นมาจะไม่ใช่คำว่า สามีสุดหล่อ
“เหี้ย!” แต่ล่ะคนสะดุ้งโหยงไม่ต่างจากเจ้าของเครื่องที่รีบคว้าหมับเอามือถือของตัวเองมาเก็บเข้ากระเป๋าในทันที นึกโทษตัวเองว่าสะเพร่าที่สุด ลืมลบไอ้เบอร์โทรบ้า ๆ แบบนั้นทิ้งไปได้ยังไงกันวะ แต่เสียงโทรศัพท์ที่ยังร้องดังต่อไปทำให้แคปล้วงเอามันขึ้นมาอีกครั้ง ว่าจะกดตัดสายแล้วนะแต่นึกอยากจะด่าคนขึ้นมามือเลยเผลอกดรับไปก่อน
“มึงโทรมาทำเหี้ยอะไรวะสัส! กูว่างนักเหรอใช้สมองมึงคิดบ้างป่ะ” ทันทีที่รับสายแคปด่ากราดลงไประบายความโกรธ เขามองเห็นแล้วว่าเพื่อน ๆ ต่างชำเลืองมองคงอยากรู้ว่าเขากำลังคุยอยู่กับใคร แคปเลยต้องเลี่ยงออกมาพูดใต้ต้นไม้เล็กๆไกล ๆ เพราะกลัวว่าเพื่อนจะได้ยินบ้าชะมัด!
(คิดถึง)
“ปากหมา” สวนกลับในทันที คิดถึงหัวมึงสิ ได้ยินแต่เสียงหัวเราะต่ำๆของมันส่งกลับมาแคปนี่อยากจะเขวี้ยงมือถือทิ้งจริง ๆ ให้ตาย แต่สติสตังยังมีอยู่
“ขำมากไหมเหี้ย อย่ามาปากดีกับกูมีธุระอะไรรีบพูด คารมมึงน่ะเก็บไว้ใช้กับพวกหน้ามืดหูหนวกที่หลงทางมาชอบมึงเหอะ..” จิ๊ ขัดอารมณ์ชะมัด ขณะที่ฝ่ายนั้นยังคงขำต่อ เขาจินตนาการไม่ออกจริงๆว่าตอนนี้มันนั่งทำท่ายิ้มเหี้ยๆแบบไหนอยู่ รู้แต่ว่าคงน่าหมั่นไส้จนน่าถีบเป็นที่สุด
“ยังขำเหี้ยไรอีก กูด่ามึงนี่มึงขำ บ้าป่ะถามจริง”
(อ่ะๆเข้าเรื่องๆ มีเด็กมาขอแลกเบอร์ด้วย อนุญาตป่ะล่ะ)
“อนุญาตเหี้ยไร มึงพูดเรื่องอะไรของมึงเนี่ย..” คิ้วเล็กขมวดมุ่น เอสพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจแต่มาบอกเขามันต้องการสื่ออะไรกันแน่
(น้องเขาอยู่เภสัชไง) อีกฝ่ายบอกรายละเอียดที่ไม่ได้อยากจะรู้กลับมาแคปยิ่งงงจนเซ่อไปอีก อยู่เภสัชแล้วไงวะ เกี่ยวไรกับกู?
“อะไรของมึงวะไอ้เอส เบอร์โทรมึงจะแจกให้ใครเดือดร้อนอะไรกับกูวะห๊ะ! จะเภสัชจะครุจะหมอจะแพทย์จะพยาบาลอักษรสัตวะถาปัตย์นิเทศหรือเด็กในคณะมึงเอง นั่นมันเรื่องของมึงใช่ไหมห๊ะ อยากแจกๆไปยุ่งกูชะมัดเลยวุ๊ย! วุ่นวาย” แคปหมดความอดทน ด่ากราดยาวเหยียดออกไปขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
(โอเคๆใจเย็นไม่แจกไม่แจก อย่าโมโหดิ) ยิ่งได้ยินเสียงเอสตอบกลับแบบนี้มาเขายิ่งโมโหหนัก
“กูสนเหรอวะเหี้ย มึงจะแจกไรแจกไปเลย กูไม่สนยุ่งชะมัดอย่าได้โทรมาอีกนะมึง ติ๊ด..” กดตัดสายแม่ง ไร้สาระจะไปทำอะไรยังไงกับใครเขาจะสนเหรอ ทำเป็นโทรมาถามเพื่อ?? วุ่ยวายน่ารำคาญเป็นบ้า ผู้ชายเหมือนกันแท้ ๆ
“เป็นอะไรของมึงวะ คุยกับใครทำไมดูหงุดหงิดขนาดนี้ไอ้แคป..” ปอเดินเข้ามาเรียกตบๆหลังเพื่อน เขามองอยู่ไกลๆเห็นแคปทำท่าทางแปลกๆเดี๋ยวด่าๆๆๆใส่ลงในโทรศัพท์หลายครั้งทำท่าจะเขวี้ยงทิ้งแต่ก็ยังไม่ได้ทำ ยกแข้งยกขาเตะลมมั่วไปหมด สุดท้ายเขานึกแปลกใจเลยเดินเข้ามาดู
“เปล่า..”แคปตอบโกหก
“เปล่าอะไร ดูมึงอารมณ์เสียขนาดนี้ ใครวะ ใช่ไอ้เหี้ยวิศวะนั่นรึเปล่า น้องรหัสพี่ชายมึงน่ะ มันชื่ออะไรนะ อ้อ ไอ้เอส ใช่ๆมันชื่อเอส..” แคปมองปอทันที ถามตรงจุดเป๊ะๆ คราวนี้อย่าบอกนะว่าต้องยอมรับ เขากลืนน้ำลายเอื้อก
“เออ ก็มันนั่นแหละแม่งเหี้ยไรไม่รู้ชอบโทรมากวนประสาทกูอยู่เรื่อย..”
“มึงก็เลยด่ามัน..”
“ก็เออ รำคาญไง”
“ลองเฉยๆดูสิ เผื่อบางทีมันเล่นกับมึงไม่มันส์เดี๋ยวเลิกกวนไปเองอ่ะ..”
“กูเฉยไม่ได้หรอก มึงลองมาโดนมันกวนตีนมาแต่ล่ะทีสิโคตรอยากตบกะโหลก อยากถีบแรง ๆ อยากชกมันให้คว่ำลงสักหมัด แต่กูทำอะไรมันไม่ได้เลยต้องร้องแหกปากด่าๆๆมันอยู่แบบนี้ไง..”
“ตลกพวกมึงวะ กูว่าจากศัตรูอย่าเอามาเป็นเพื่อนสนิทเชียวนะ..”
“จิ๊ ไม่มีทางหรอกเว้ย กูมีแต่จะเกลียดมันเพิ่มขึ้นล่ะสิไม่ว่า..”
แคปจิ๊ปากส่ายหัวลากปอกลับไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆเหมือนเดิม เขาคว้ากระป๋องโค้กเย็นๆมาดื่มแก้กระหายแดดร้อนสุดๆตัวดำไปหมด พอทุกคนทานข้าวกันจนเสร็จเก็บของแล้วเปลี่ยนไปลุยงานที่ไร่สับปะรดต่อ
.
.
“ใจกล้าฉิบหายเด็กสมัยนี้เป็นงี้กันหมดเลยเหรอวะ..” เมี่ยงบ่นอุบตอนที่เดินเข้าห้องเรียนหลังจากกินข้าวกันเสร็จและเจอไม้เด็ดจากน้องไบท์ ทั้งชิพทั้งเมี่ยงต่างสงสัยกันมากว่าคนที่เอสต่อสายคุยด้วยนั้นคือใครกัน ถามตรงๆก็ไม่ยอมตอบจะขโมยมือถือมาเปิดหาเองเอสก็เก็บไว้ซะอย่างดี บ่ายวันนี้พวกเขาเรียนวิชาบรรยายง่าย ๆ โชคดีมากจริง ๆ ที่สี่คนลงเซคชั่นเดียวกันได้ทั้งหมด ใช้เวลาเรียนไปสามชั่วโมงพอเลิกเดินลงตึกมาเมี่ยงกับชิพยังคุยกันถึงเด็กไบท์นั่นต่อ โทรศัพท์เอสสั่นเขาเอาขึ้นมากดรับเป็นเต้พี่รหัสที่โทรมาถามว่าเรียนเสร็จยังอยู่ไหน และให้เดินเข้ามาหาที่ห้องกิจกรรมเล็ก พวกเขาทั้งหมดเลยต้องวกไปอีกฝั่งของตึก
“หวัดดีครับเฮียๆๆๆๆและเฮีย..” เมี่ยงและทุกๆคนยกมือไหว้เรียงตัว ห้องนี้มักเป็นที่นัดแนะรวมกลุ่มของทีมกิจกรรมของวิศวะโดยเฉพาะพรรคพวกโยธา เวลามีข่าวประชาสัมพันธ์งานกิจกรรมอะไรใหม่ ๆ พวกรุ่นพี่รุ่นน้องจะมาประชุมและหารือกันที่ห้องนี้เป็นส่วนใหญ่
“ไอ้เอสงานกีฬาปีนี้มึงลงบาสกับกูเหมือนเดิมใช่ไหม..” เต้โยนเอกสารส่งให้ ใบกำหนดการซ้อม ตารางนัดหมายทุกๆอย่างล้วนถูกบรรจุลงในแฟ้มนี้ เอสดึงใบที่เขียนหัวตารางเป็นชื่อเขาออกมาหนึ่งแผ่น
“เหมือนเดิมครับเฮีย”
“ดีมาก แล้วพวกมึงอ่ะ”หันไปถามสามคนที่เหลือ เมี่ยงเบะปากใส่เต้เลยบอกว่าจะจับเมี่ยงไปอยู่หรีดคณะ เขารีบถอยไปซ่อนด้านหลังเอสทันที
“กลัวเหี้ยไร ตัวมึงเตี้ยยิ่งกว่าพวกผู้หญิงเต้นหรีดให้คณะเราสักหน่อยดิวะ หึหึ” เต้แซวต่อไปอีกเมี่ยงเบะปากใส่แล้วนั่งลงข้าง ๆ รัฐ
“เออ เมื่อกี้กูได้ยินข่าวว่าเด็กเภสัชมาเสนอมึงถึงที่เลยนี่ว่าไอ้น้องเหี้ย..” เต้นึกขึ้นมาได้เมื่อกี้ตอนที่ขึ้นเรียนเพื่อนให้คลาสเข้ามาคุยกับเขาเห็นว่าเจอเอสกับพวกเพื่อนๆถูกเด็กเภสัชจีบอยู่ที่ร้านประจำ
“หูยยยยข่าวไวจริงไรจริง” เมี่ยงโผล่หัวออกมาพูด เต้โบกหัวไปหนึ่งที
“เออ เฮียรู้ได้ไงอ่ะไวดีแท้ พวกผมยังไม่ได้พูดกับใครเลยเหอะ..”ชิพถามขึ้น
“กูมีสายของกูละกัน น้องรหัสกูทำอะไรที่ไหนยังไงกูรู้หมดอ่ะ”
“รู้จริงๆรึเปล่าครับเฮีย ไม่ได้โม้นะ..” เมี่ยงยังหาเรื่องกวนเต้ได้อีก รัฐที่นั่งฟังอยู่ถึงกับขำ เมี่ยงโดนเต้ตีหัวบ่อยมากๆ นี่เขายังแปลกใจไม่รู้ว่ามันเรียนผ่านปีหนึ่งมาได้ยังไง
“ทำไมกูต้องโม้ล่ะ หื้ม” เต้ไหวไหล่
“งั้นเฮียก็ต้องรู้แน่ ๆ ใช่ไหม ช่วงนี้ไอ้เอสมันติดเด็กคณะไหนอยู่” เมี่ยงทำตาล่อกแล่กถามทีเล่นทีจริงแต่คำตอบของเต้กลับทำให้เอสและทุกๆคนถึงกับอ้าปากเหวอ
“เด็กเกษตรไง”
“..........” คือแบบ ทุกคนทำไมถึงเงียบวะ เต้กวาดตามองเด็กๆในปกครอง โดยเฉพาะเอสที่ตอนนี้จ้องเขาตาไม่กระพริบ
“อะไรของพวกมึง ทำหน้าอะไร”
“มะ...หมายความว่ายังไงครับที่เฮียเต้พูด จริงป่ะเนี่ยที่ว่าไอ้เอสมันติดเด็กเกษตรอยู่ จริงป่ะวะมึง..” ชิพหันมาถามเพื่อนตัวเอง ตอนนี้ทุกคนจ้องมาที่เอส แต่เขาไม่ยอมตอบบ่ายเบี่ยงบอกไร้สาระ ทำท่าก้มลงอ่านกระดาษในมือต่อ พวกเด็กๆเลยหันไปคาดคั้นเอากับเต้แทนแล้วถามว่าไปรู้มาจากไหน รู้ได้ยังไงแล้วเธอคนนั้นสวยรึเปล่า
“ไม่รู้เว้ยว่าสวยหรือไม่สวย แต่กูได้ยินข่าวมาว่าเดี๋ยวนี้รถมึงร่อนเร่อยู่แถวคณะเกษตรบ่อยมาก เดี๋ยวกูจะบอกน้องกูสืบให้ละกัน สวยไม่สวยกูโทรถามมันเดี๋ยวก็รู้..”
“น้องเฮีย ไอ้แคปน่ะเหรอครับ..” บุ้งถาม
“เออ คาปูนั่นแหละวันๆมันอยู่แต่ที่นั่นมันต้องรู้ต้องเห็นบ้างอยู่แล้วล่ะ”
“ไร้สาระ กลับกันได้รึยัง..” เอสยิ่งฟังยิ่งมึน เขารีบพูดตัดบทสนทนาของเต้กับเพื่อน ๆ ก่อนที่จะพากันออกทะเลไปไกลยิ่งกว่าเก่า ลุกขึ้นแล้วล๊อคเอาคอเมี่ยงกอดเดินออกไปชิพกับบุ้งเลยรีบลุกตาม
“น้องรหัสมึงแม่งเสน่ห์แรงว่ะไอ้เต้ ไปถึงไหนมีมาประเคนให้ถึงนั่น ดูกูมั่งซิขนาดอัธยาศัยดีจะตายห่า ยังหาผู้หญิงไม่ค่อยจะได้หรอก” พอประตูปิดลงเพื่อนๆในกลุ่มเต้ก็ออกปากทันที
“ช่วยไม่ได้เด็กมันหล่อ” รัฐเป็นคนตอบแทนไปให้ เต้เลยกอดคอเพื่อนสนิทเข้ามาแล้วทำตาเขียวใส่
“หล่อกว่ากูป่ะวะ ไหนมึงบอกซิ..” รัฐไม่ตอบเขาแค่หันมาถลึงตาใส่แล้วหยิกท้องเต้ซะจนเขียว ก่อนจะผลักอีกคนออกห่าง เพื่อน ๆ หัวเราะกันใหญ่
ที่หน้าตึก
“อ้าวแล้วมึงจะไปวะนั่น..” พอเอสบอกชิพกับบุ้งว่าให้เอาเมี่ยงใส่รถไปด้วย คนตัวเล็กโวยวายใหญ่
“ไปธุระ” เอสไม่ได้สนใจโยนของเข้าเก็บที่ท้ายรถ รองเท้ากีฬาเสื้อผ้าบางส่วนอยู่ที่กระโปรงหลัง เขาจัดใส่กระเป๋ากีฬาเผื่อไว้แล้วเพราะฉะนั้นคงไม่ต้องแวะกลับไปเอาอีก
“ธุระอะไรของมึงวะ นัดสาวรึไง คนที่มึงโทรหาเมื่อตอนกลางวันน่ะเหรอ..” เมี่ยงถาม แต่เอสส่ายหัวไม่ยอมบอก
“อะไวะแค่นี้ทำเป็นความลับ บอกกันมั่งดิ่..”
“ยุ่งน่าเตี้ย ไว้เจอกันเย็นๆ” เขาขึ้นรถสวมแว่นกันแดดแล้วกดกระจกลงตอนที่ขับผ่านเพื่อนแล้วชิพโบกเรียกไว้
“ไอ้เอส มึงอย่าลืมว่าเย็นนี้ต้องไปรวมตัวที่สนามบาสนะเว้ย”
“ไม่ลืมหรอก ไปนะ”ตอบสั้นๆแค่นั้นก่อนรถคันสวยจะเลี้ยวอ้อมวงเวียนแถวโรงอาหารคณะ ตัดถนนมุ่งไปสู่แปลงเกษตรที่ใหญ่ที่สุดของมหาวิทยาลัย
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-03-2015 21:26:10
.
เอสเลี้ยวรถเข้าจอดที่ช่องจอดหน้าแปลงเกษตรจนเรียบร้อย มีมอไซด์สองสามคันทยอยขับกันออกมาจากไร่สับปะรดด้านใน เขาจึงลงไปยืนอยู่ด้านนอก ขณะที่ปอลงจากท้ายมอไซด์ของเพื่อนแบกจอบเสียมพลั่วรวมถึงอุปกรณ์การเกษตรอื่น ๆเข้าเก็บที่โรงเครื่องมือด้านใน เพราะว่าอากาศที่ร้อนจัดพวกเขาทั้งกลุ่มจึงสวมหมวกแบบชาวนานชาวสวนเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่สวมทับช็อปเขียว เหยื่อไคลเปียกโชก เขาเห็นเอสยืนพิงรถกอดอกมองมาทางด้านนี้ ปอเดินเข้าไปหา
“มึงมาหาใครวะ” ปอเดินเข้ายืนอยู่ตรงหน้าแม้แต่เอสก็ยังจำไม่ได้ เพราะชุดแต่งกายที่มิดชิดปิดหน้าตาไปหมด เอสกวาดตามองคนตรงหน้าอีกครั้ง พอปอถอดหมวกออกเขาค่อยถึงบางอ้อ จำได้แล้วว่าคนๆนี้คือรูมเมทของแคป
“เพื่อนมึงกลับยัง”
“คนไหน เพื่อนกูมีเป็นสิบ มึงระบุชื่อมาหน่อย” ทั้งที่ก็รู้ว่าไอ้นี่มันมาหาแคปแน่ ๆ แต่ขอกวนตีนมันนิดหน่อยโทษฐานทำเพื่อนเขาอารมณ์เสียตั้งแต่เที่ยง แต่เอสไม่ได้อยากจะเล่นด้วยเขาก้าวเข้าหาปออย่างไม่กลัวจ้องหน้าแล้วเค้นเสียงใส่
“มันอยู่ไหน” เสียงทุ้มฟังแล้วชวนขนลุกไม่เบา ปอก้าวถอยออกมาไม่รู้ตัว รู้สึกถึงความคุกความแปลกๆเขาไม่ชอบคนแบบนี้สักเท่าไหร่
“ถ้าไอ้แคปล่ะก็มันยังไม่ออกมาหรอก มึงต้องเดินเข้าไปเอง อยู่โน่นน่ะ ท้ายไร่สับปะรดโน่น..” ปอชี้ให้ดูหากแต่เอสก็แค่มองตาม ปอขี้เกียจจะต่อบทสนทนาด้วยเขากดเปิดรถตัวเองที่จอดอยู่ข้างกันแล้วคว้าเอาผ้าซับเหยื่อผืนเล็กๆออกมาพาดบ่าไว้
“นี่รถมึง?” เอสถามขึ้น ปอพยักหน้าบอกว่าใช่ เขาไม่สนใจอีกเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆคนอื่นที่เริ่มทยอยกันออกมา เอสเองก็ไม่ได้เข้าไปหาแคปถึงด้านใน ยืนรออยู่ตรงนี้เพราะรู้แน่ ๆ อยู่แล้วสุดท้ายแคปต้องออกมาเพื่อกลับกับปอ
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงรถมอไซด์สองคันขับมาปล่อยคนสองคนที่ในมือเต็มไปด้วยตะกร้าวัชพืช ถุงปุ๋ยคอก จอบเสียมกรรไกรตัดกิ่งและกระป๋องพ่นน้ำหมักอินทรีย์ที่พวกเขาสรรสร้างกันขึ้นมาเอง แคปกับอาร์เดินไปโยนทุกๆอย่างไว้ที่โรงเครื่องมือก่อนออกมานั่งแผ่ลงที่พื้นหญ้าใต้ต้นจามจุรีขนาดใหญ่ด้วยความร้อนและเหนื่อย
“เฮ้อ เสร็จสักที” เขาร้อนจนแทบขาดใจปอเดินมาใช้เท้าเขี่ย ๆ เรียก
“อะไรเล่ากูพักเดี๋ยวดิ มึงจะรีบไปไหนวะ..” แคปเตะขาเพื่อนออกทั้งๆที่นอนแผ่อยู่นั่นแหละ ปอเลยย่อตัวนั่งลงแล้วชี้ให้ดูว่ามีใครมารอแคปอยู่ตรงโน้น ข้าง ๆ รถเขาเอง คนฟังยกหัวขึ้นนิดๆหันไปมอง หรี่ตาสองทีเขาก็สะดุ้งโหยงลุกขึ้นนั่งแทบจะไม่ทัน
“เหี้ย! มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ปอยักไหล่แล้วส่ายหัวบอกไม่รู้ แคปรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหาไอ้ตัวอันตรายทันที
“มึงมาทำไมวะ” เขาถามขึ้นห้วน ๆ เอสที่ยืนพิงรถอยู่ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นจ้องคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าต่อตาเขา ไล่ดูตั้งแต่หัวจรดเท้าจนต้องถอดแว่นกันแดดออก เอาจริง ๆ จำได้แล้วล่ะเพราะว่าเสียงกับเสื้อตัวในและรองเท้าคู่เมื่อเช้า นอกนั้นคือมันไม่ใช่แคปคนที่เขารู้จักเลยสักนิด มอมแมม หน้าดำมาก เหงื่อไหลย้อยเป็นทาง ผมสีอ่อนเรียบลู่มีแต่คราบเหงื่อไคล มือไม้เปื้อนดินดำไปหมด นี่ยังไม่รวมว่าแคปสวมเชิ้ตสีซีดๆของใครสักคนที่ดูเหมือนผ้าขี้ริ้วที่ถูกทิ้งค้างไว้เป็นแรมปี
“มองอะไรของมึง มีปัญหากับกูรึไง มองมากเกินไปแล้วไอ้สัส ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยมองกูแล้วเบะปากใส่แบบนี้เดี๋ยวสวยล่ะมึงอ่ะ” แคปก้าวเข้ามาผลักไหล่แกร่งแรง ๆ หนึ่งทีหาเรื่องเอสสุดๆ คนฟังตั้งสติได้เขาพ่นขำแล้วส่ายหัวออกมา นี่แหละคือแคปคนที่เขารู้จักจริง ๆ ตัวจริงเสียงจริงต้องทั้งร้ายทั้งดุทั้งพยศแบบนี้ เอสดึงแขนแคปให้เดินตามมาที่กระโปรงหลังรถเขาเปิดออกแล้วหยิบเอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆยื่นส่งให้ แต่แคปปัดทิ้งไม่สนใจ
“มึงมาทำไม มีธุระอะไรกับใครแถวนี้” แคปยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อแทน ไม่สนใจผ้าขนหนูสีขาวผืนสะอาดที่เอสอุตส่าห์หยิบยื่นให้
“มารับมึงไปกินข้าวไง”
“มารับกูทำไม” เอสยื่นผ้าส่งให้อีกครั้ง แคปรำคาญกระชากมาแล้วโยนกลับไปไว้ที่เดิมของมันท้ายรถ เอสก็แค่มองดู
“ไม่รู้ดิ ก็แค่มารับเมียไปกินข้าวเย็น เหตุผลไม่มีหรอก”
“ไอ้สัส มึงจะพูดดังไปไหนห๊ะ!” แคปรีบถลาเข้าไปเอามืออุดปากเอสทันที ดีที่มีฝากระโปรงเปิดบังไว้อยู่เขามองซ้ายมองขวายิ่งกลัวเพื่อนๆจะเห็น ขณะที่เอสตกใจรีบถอยแต่ก็ไม่ทัน คือมือแคปดำมากเหม็นด้วยเขาคิดว่าอาจจะไปจับปุ๋ยหรืออะไรมาเอสรีบดันอีกคนออกห่าง
“บ้าฉิบหาย โรคจิตรึไงชอบโดนกูด่าน่ะห๊ะ” แคปยังถลึงตาด่าต่อ
“ก็แค่บอกตามความจริง” เอสขยับออกห่างนิดๆ
“ความจริงเหี้ยไรของมึง กูบอกเป็นครั้งที่สิบแล้วนะกูไม่ใช่เมียมึงสัส แล้วกูไม่ว่างไปไหนมาไหนกับมึงด้วย จะไปไหนมึงก็ไปเลยเชิญ ไม่ต้องแวะมารับมาบอกกล่าวอะไรกูหรอก ไปที่ชอบที่ชอบของมึงเลยเหอะ สาธุ”
“ปากดีจริง ๆ นะ” เอสยื่นมือออกไปแล้วด้วยซ้ำ เขาคว้าหมับเอาแขนเล็กที่ถูกหุ้มไว้ด้วยเชิ้ตสีซีดแล้วดึงเข้ามาหาตัว กะว่าจะจูบลงไปที่มุมปากเล็กๆนั่นสั่งสอน แต่พอมองเห็นหน้าแคปใกล้ ๆ แล้วเอสถึงกับต้องส่ายหัวเลยจริง ๆ มอมแมมไม่มีใครเกิน เศษดินเศษหญ้าแม้กระทั่งเศษใบไม้แห้งอะไรเทือกนั้นยังติดอยู่ตามเนื้อตัวผมเผ้าเลอะเทอะไปหมด
“นี่มึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะเนี่ย มอมแมมฉิบหาย ใส่ปุ๋ยหรือว่าเอาตัวไปกลิ้งกับกองปุ๋ยกันแน่ กลิ่นนี่หึ่งเลยนะ..”
“เรื่องของกู ปล่อยกูเลยนะเหี้ยเอ๊ย” แคปบิดมือออกจนได้รีบถอยออกจากเอสทันที “มึงรีบกลับไปเลยไป กูบอกแล้วไงว่าไม่ว่าง ไปกับมึงไม่ได้หรอก”
“งั้นบอกเหตุผลดี ๆ มา หลังจากนี้จะไปไหนกันต่อ..”
“ทำไมกูต้องบอกมึงด้วย” แคปสวนขึ้นทันที เชิดปากมองคนถาม
“เพราะมึงเป็นเมียกูไง”เอสเองก็ตอบเร็วไม่แพ้กัน
“ไอ้สัส! คำก็เมียสองคำก็เมีย เป็นเมียมึงแล้วต้องรายงานมึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำเลยรึไง แบบนั้นกูไม่บ้าตายก่อนเรอะห๊ะ..”
“........” เอสแสยะยิ้มร้ายส่งให้คนที่กำลังเดือดหนึ่งที ไม่อยากจะพูดเลยว่าประโยคที่แคปพ่นคำด่าออกมานั่นคือการยอมรับดีๆแล้วว่าเขากับมันเป็นผัวเมียกัน
“ยิ้มทำไม มึงห้ามยิ้ม จะไปไหนก็ไปรีบไสหัวไปเลยไป” สัสสลัดผักหมา แคปต่อท้ายคำด่าแบบไร้เสียง ทำหน้าทำตาใส่เอสยกนิ้วขึ้นชี้คาดโทษไว้
“ด่าอีกคำกูจะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ยอมไปไหนเลยจริง ๆ แค่บอกมานี่จะตายรึไงวะ”
“กู-ไม่-บอก” แคปเน้นคำใส่แบบเน้น ๆ เอาดิ๊~ เขาไม่บอกมันง้างปากเขาไม่ได้แน่ ๆ
“กูนับถึงสาม ถ้ายังไม่ได้ยินคำตอบกูจะเอาลิ้นกูง้างปากมึง”
“ไอ้สัส!”
“หนึ่ง...” เอสยกสองมือขึ้นกอดอก ดวงตาคมกริบจ้องหน้าแคปนิ่ง
“ไอ้ชั่ว เลวมากสันดานแย่ คนอย่างมึงแม่ง...”
“สอง...”
“........” แคปหอบหายใจแรงมากเขาโกรธจนตัวสั่นขณะที่เอสกำลังจะขยับปากพูดว่าสาม แคปรีบบอกออกมาว่าจากนี้จะไปที่ไหนต่อซึ่งนั่นทำให้เอสพ่นรอยยิ้มออกมาได้
“ก็แค่เนี๊ยะ บอกง่ายๆก็จบไปนานแล้ว”
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ..” แคปเค้นเสียงใส่กักปากหน้าตาจริงจัง แต่เอสกลับยิ้มรับ
“สารภาพรักกูบ่อยจริ๊ง อายฟ้าอายดินบ้างเถอะ”
“ไอ้เลวเอ๊ย มึงนี่มัน....โฮ้ยยย จะไปไหนก็ไปเลยโว๊ย รีบๆไปเลยไอ้เหี้ยเอสกูนี่แบบ อยากจะฆ่ามึงจริง ๆมึงรู้ไหม” แคปกระชากแขนเอสแล้วลากมาดันๆๆขึ้นรถทั้งถีบทั้งยัด บอกให้รีบ ๆ ออกไป ขณะที่เอสยอมนั่งลงที่เบาะคนขับจนเรียบร้อย แต่หันมาเงยหน้าถามต่ออีกนิด
“ซ้อมที่สนามบอลใช่ไหมนะ”
“เออไอ้เหี้ย กูซ้อมบอลคงไปซ้อมที่สนามเทนนิสหรอกแม่ง สมองมึงมีรอยหยักรึเปล่าเนี่ย..” เอสยื่นมือออกมาชกพุงแคปทันทีอย่างหยอกล้อ คนถูกทำตาเขียวปั๊ดใส่ เอสเลยขยับขึ้นไปนั่งให้ดี ๆ แล้วสตาร์ทรถ
“ปากดีจริง ๆ กูก็แค่กลัวมึงจะไปซ้อมที่สนามวอลเล่ย์ไงเลยต้องดักคอไว้ก่อน เดี๋ยวเกิดไปกรี๊ดๆๆอยู่แถว ๆ สนามวอลเล่ย์หลังตึกวิทย์กูจะได้ตามไปเก็บทัน”
“ไอ้สัสสลัดผักเน่า มึงพูดเหี้ยไรของมึงวะห๊ะ..” แคปยืนสตั๊นอยู่ประมาณสองสามวิ กว่าจะนึกออกว่าโดนเอสเล่นจนเจ็บ รถสีขาวคันสวยก็ขับออกไปไกลโข ขาเล็กๆยกขึ้นมาเตะต่อยถีบใส่คนที่ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว เขาหงุดหงิดงุ่นง่านจนต้องยกสองมือขยี้ๆหัวตัวเองก่อนเดินข้ามถนนกลับไปหาพรรคพวก
“มันกลับแล้วดิ” ปอเข้ามาถามก่อนดึงแคปที่หน้างอสุดขีดไปที่รถแล้วบอกว่าให้ไปอาบน้ำที่สนามบอลกันเลยสายขนาดนี้กลัวพวกรุ่นพี่จะรอ แคปโอเค อาร์เองก็ยืนเล่นมือถือรออยู่แล้ว
.
.
สองทุ่มสนามบอลมหาวิทยาลัยXXX
“พี่แคป วู๊วๆๆ ทางนี้ค่าทางนี้วู๊ววว ” เสียงใสแจ๋วจากสาวสวยตัวเล็กดังมาจากข้างสนามเพื่อน ๆ ตบไหล่ตบหลังแซวกันนิดหน่อยก่อนที่แคปจะวิ่งเหยาะๆออกมา เขามาถึงสนามตั้งแต่หกโมงครึ่ง คุยกันเรื่องซ้อมคัดตัวกับพวกรุ่นพี่จากนั้นเตะบอลเล่นกันต่อจนเวลาล่วงมาถึงขนาดนี้ข้าวปลายังไม่ตกถึงท้องเลยสักกะเม็ด
“แป้งมาได้ไงอ่ะครับ” แคปหอบนิดๆเหงื่อออกเยอะมากอยากจะถอดเสื้อออกก็เกรงใจสาวสวย เขายื่นมือไปรับขวดน้ำเย็นๆจากอาร์ที่นั่งรออยู่แล้วมายกดื่มครึ่งนึงอีกครึ่งที่เหลือเทราดที่ต้นคอแล้วสะบัดจนเปียกโชก จากนั้นดึงเอาเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อ แคปไม่ค่อยสนใจใครจะมองสักเท่าไหร่เขาอยากทำอะไรก็ทำแค่เป็นตัวเองแค่นั้นจบ กวาดตามองหาปอไม่เจอเลยถามขึ้น อาร์บอกปอไปดูเพื่อนแข่งบาสที่สนามข้าง ๆ นี่แหละ
“เพื่อนไหนวะ เพื่อนมันมีคนที่พวกเราไม่รู้จักด้วย?”
“ไม่รู้ว่ะแต่เห็นโทรเรียกกันมั้ง มันเพิ่งไปเมื่อกี้เองเดี๋ยวคงมาอ่ะ”
“เออๆ” แคปโยนขวดน้ำที่กินเสร็จลงที่พื้นหญ้า เขาเดินเข้าไปหาแป้งที่นั่งยิ้มหวานมองเขาอยู่ เธอใส่กางเกงกีฬาขาสั้นเข้ากับรองเท้ากีฬาสีชมพูดูน่ารักขึ้นอีกเป็นกอง
“แป้งมาไงอ่ะครับ” แคปถามขึ้นอีกครั้ง เขานั่งลงข้าง ๆ เธอ บนพื้นหญ้านั่นแหละหน้าเธอแดงขึ้นนิดๆ
“แป้งมากับเพื่อนค่ะ พาเพื่อนไปดูพวกพี่ๆวิศวะเขาแข่งบาสกัน แต่แป้งเห็นรถพี่ปอจอดอยู่เลยรีบเข้ามาดูที่นี่ก่อน เจอพี่แคปจริง ๆ ด้วยโชคดีมาก..”
“อ้าว งั้นก็มานานแล้วดิ”
“ค่ะสักพักแล้ว เห็นพี่แคปเตะเข้าโกลด้วยนะเมื่อกี้อ่ะ แป้งยังตะโกนเชียร์เลยพี่แคปไม่ได้ยินเหรอคะ แป้งเชียร์ดังออกนะ คิคิ” เธอยิ้มจนตาหยีดูท่ามีความสุขมากจริง ๆ แคปส่งยิ้มให้ แสงจากสปอตไลท์ในสนามบางส่วนสาดออกมาจนถึงด้านนอก สายลมอ่อนๆโกรกพัดจนผมสีอ่อนของเธอปลิวไสว แคปมองใบหน้าเล็กๆของแป้งแล้วอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปเกลี่ยเส้นผมที่โดนลมโกรกจนปกลงมาบดบังที่ใบหน้า
“ได้ยินสิครับ พี่ก็ถามไปงั้นแหละไม่งั้นก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเรานี่..” เขาเหน็บผมทัดเข้าหลังใบหูเล็กให้เธอ แป้งหน้าแดงตัวแดง นั่งตัวแข็งทื่อจนแคปนึกขำ มองหน้าเธออยู่ดี ๆ ไหงกลายเป็นใบหน้าเอสลอยมาซ้อนทับ ทำเอาแคปสะดุ้งโหยง แป้งเลิกคิ้วถามว่าแคปเป็นอะไรเขาเลยส่ายหน้าโกหกคำโต
“ตกใจไง ดูใกล้ๆทำไมแป้งสวยมากแบบนี้ล่ะ” เธอยิ้มแก้มแดง แคปเองก็ปั้นยิ้มส่งไปให้เธอพลางบอกตัวเองว่าบ้าไปแล้ว เห็นหน้าคนสวยขนาดแป้งเป็นหน้าทุเรศๆของอีกคนหนึ่งไปได้ยังไง แคปเอื้อมมือไปเหน็บผมให้เธอใหม่อีก คราวนี้ทำนุ่มนวลยิ่งกว่าเก่าเธอยิ้มจนตาหยีอีกครั้ง แคปเองก็กำลังอมยิ้มอยู่ดีๆแต่เหมือนมีเงาร้ายอะไรอะไรบางอย่างลอยมาที่เขาไวยิ่งกว่าความเร็วแสง กว่าแคปจะรู้ตัวอีกทีศีรษะก็ถูกลูกบาสลูกใหญ่ ๆ ตกลงมาใส่แรงมาก เล่นเอาหัวหมุนติ้วๆเห็นดาวเต็มฟ้าไปหมด แคปลุกพรวดขึ้นทั้งที่ยังมึนๆอยู่นั่นแหละ
“เหี้ย! ใครขว้างมาวะแม่ง” เขายกมือขึ้นลูบหัวพลางมองดูลูกบาสสีส้มที่กระเด็นกระดอนออกจากหัวตัวเองตกลงที่พื้นแล้วกลิ้งหลุนๆๆๆไปหยุดนิ่งอยู่ที่รองเท้ากีฬาคู่ใหญ่สุดเท่ของใครสักคนที่ยืนกอดอกจ้องหน้าแคปตาเขียวปั๊ด รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมผุดขึ้นที่มุมปาก
“ไอ้เหี้ยเอส!” เขาร้องขึ้นอย่างดัง คือมันดังมากจนน้องแป้งเธอยังสะดุ้ง ตอนแรกไม่ได้โกรธมากมายขนาดนี้นะคิดว่าบางทีคนทำอาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่พอเห็นว่าเป็นฝีมือใครและรอยยิ้มแบบไหนผุดที่ริมฝีปากมัน เขานี่ตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาเลย
เอสที่ยืนพิงอยู่ข้างรถยกนิ้วโป้งเหมือนกดไลท์แล้วดึงเข้าหาตัว เป็นสัญลักษณ์มือเหมือนจะเรียกออกไปคุย แคปเลยชูนิ้วกลางส่งให้แบบเต็มๆ เจอเอสชี้หน้าคาดโทษมาพร้อมกับชูโทรศัพท์มือถือขึ้นโชว์แล้วทำหน้าบอกให้รู้ว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า แคปโมโหยกขาขึ้นใส่ เอสไม่สนใจเดินกลับไปรออยู่ที่รถของตัวเอง
“เวรเอ๊ย” แคปสบถในคอ มันกล้าเอาภาพบ้า ๆ แบบนั้นมาขู่กันเดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวๆ
“อย่ามีเรื่องนะเว้ยแคป พี่เต้อยู่สนามข้าง ๆ นี่เองนะ” อาร์รีบเข้ามาฉุดแขนไว้เมื่อเห็นเพื่อนจะก้าวออกไปหาอีกคนด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูมา”
“แต่ว่า...” อาร์ยังดึงแคปไว้อีก
“ไม่เป็นไรน่าไอ้อาร์ มึงก็เห็นมันมาหากูที่สวนเมื่อตอนเย็นไม่ใช่รึไง พวกกูรู้จักกันอยู่ มันตั้งใจกวนตีนกู ออกไปจัดการมันแปปมึงรออยู่นี่แหละ น้องแป้งครับกลับไปก่อนก็ได้นะวันนี้พี่แคปไม่ว่างแล้วจริง ๆ” เขาบอกอาร์จบหันไปบอกแป้งที่มองอย่างห่วงใยต่ออีก ก่อนจะเดินออกไปหาไอ้ตัวอันตรายที่ยังคงยืนกอดอกมองเขาอยู่
“มึงทำเหี้ยอะไรของมึงวะห๊ะ!” พอเดินเข้าไปถึงตัว แคปผลักไหล่หนาแล้วกัดฟันด่ากราดทันที แต่ถูกเอสปัดมือเขาออกแรงมาก ก้าวเข้าหาแล้วกดเสียงข่ม “ถามตัวเองดู คนที่ทำเหี้ยอะไรคือใครกันแน่”
“กูทำอะไร จู่ๆโดนมึงขว้างลูกบาสมาใส่หัวมันเจ็บนะรู้ไหม จะแกล้งกูทำบ้าอะไรวะ อยู่เฉยๆนี่จะตายไหมล่ะ”
“หึ จะให้กูยืนเฉยอยู่ได้ไงวะ เมียตัวเองกำลังนั่งจีบผู้หญิงอยู่ต่อหน้าแบบนั้น ถ้าเป็นกูทำบ้างล่ะมึงไม่กระโดดใส่เลยรึไงครับเมีย”
“ไอ้สัส กูไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกเว้ย บอกแล้วใช่ไหมว่ามึงจะไปตายห่าที่ไหนกับใครไม่เกี่ยวกับกูเลยสักนิด” แคปปรี๊ดสุดตอนที่ได้ยินเอสหลุดคำว่าเมียออกมาอีกเป็นครั้งที่สอง มือเล็กก้าวเข้าไปผลักไหล่เอสแรงมากๆอีกครั้ง
“พยศตัวพ่อ..” เอสคว้าหมับแขนเล็กแล้วบิดสุดแรงแคปเบ้หน้าร้องโอดโอย ยกขาขึ้นจะเตะเจอเอสใช้ขาแข็ง ๆ ของตัวเองมาดักทางไว้อีกแคปเจ็บหน้าแข้งแบบสุดๆ“ไอ้เอส มึงปล่อยกูนะ!”
“งั้นก็ขึ้นรถได้แล้ว จะได้ออกไปกินข้าวกัน” เขาปล่อยแขนเล็กดันออกแรงมาก พอทุกอย่างหลุดจากพันธนาการแคปหันไปด่าแบบไม่มีเสียงใส่อีก เอสนี่ยอมใจเลยบ่ายหน้าบอกให้อีกฝ่ายขึ้นรถ
“กูไม่ไป!” แคปเค้นเสียงใส่ขู่ฟ่อ จ้องหน้าคนตัวสูงกว่าอย่างไม่มีความกลัว
“กูจะนับแค่สาม หนึ่ง....” เอสกดเสียงให้ต่ำลงอีก พูดจบปุ๊ปก็เริ่มนับปั๊ปแคปนี่ตั้งตัวตั้งอะไรแทบไม่ทัน
“สอง...
“กูบอกว่า กู-ไม่-ไป ปัง!” บอกไม่ไปแต่ตัวคนก้าวขึ้นไปนั่งเชิดหน้าคิ้วขมวดบ่นงุบงิบอยู่บนรถแล้วเรียบร้อย เสียงปิดประตูดังมากพอๆกับสายตาเขียวปั๊ดที่จ้องออกมาที่เขา เอสส่ายหัวเดินอ้อมไปขึ้นที่ฝั่งคนขับกดล๊อค เท้าแขนข้างนึงเข้ากับพวงมาลัยก่อนหันไปจ้องหน้า แคปชำเลืองสองสามครั้งหงุดหงิดไม่รู้จะจ้องเห้อะไรนักหนาเขาโมโหฟาดฝ่ามือใส่เข้าที่ใบหน้ามันแบบจัง ๆ เอสเจ็บสันจมูกไปหมดดึงแคปเข้ามาทำท่าจะปล้ำจูบแกล้งอีกคนให้ดิ้นเร่า ๆ เพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของเขาได้
“ปล่อยกู!”
“บอกก่อน เมื่อกี้มึงทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้น”
“ไม่ได้ทำอะไร”
“มึงเหน็บผมให้น้องเขา” เอสจ้อง
“เออ แล้วไง เกี่ยวไรกับมึงล่ะ” แคปหันไปสวนขึ้นอย่างเร็ว หน้าตาถือดีจนเอสหมั่นเขี้ยว กระชากเอวเล็กชิดขึ้นไปอีก ปลายจมูกสองคนอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวจริง ๆ
“จูบกับกูก่อน”
“เชี่ยเอ๊ย ใครจะไปทำวะ ปล่อยกูไอ้เหี้ย!” แคปพยายามดันตัวเองออก “นี่มันสนามกีฬานะ คนเป็นแสนมึงแหกตาดูบ้าง”
“ดีมากจริงๆทั้งสัสทั้งเหี้ย ปากมึงนี่พ่นคำพูดดีๆอย่างคนอื่นเขาบ้างมันจะตายไหมวะแคป” เอสดุใส่แต่แคปไม่สนใจขยุ้มผมกระชากจนหนังหัวเอสแทบจะหลุด ขาเล็กๆถีบรถจนเปื้อนไปหมด
“มันเจ็บนะแคป”เอสกัดฟันกรอด
“มึงก็ปล่อยกูสิวะ”
“หยุดดิ้นแล้วจะปล่อย นั่งนิ่ง ๆ แล้วบอกมาว่าจะไปกินข้าวที่ไหน..” เขารวบสองมือเล็กไว้ได้ จับเอามาบีบจนกระดูกแทบร้าว แคปเบ้หน้าแต่ไม่ยอมบอกว่าเจ็บเอสรีบปล่อยมือออก พอหลุดจากพันธนาการได้ปากเล็กๆกลับเชิดขึ้นมาอีก
“ใครบอกว่ากูจะไปกับมึง”
“ไม่ไปแล้วขึ้นมานั่งทำไมล่ะวะ ช้าไปแล้ว..” เอสปลดเบรกมือหักรถออกไปทันที แคปนั่งฮึดฮัดอยู่ตลอดทางแต่อีกคนก็แค่มอง ทางออกจากสนามหลังมหาลัยรถค่อนข้างติด เสียงโทรศัพท์มือถือแคปดังขึ้นเอสหันมอง สองคนสบตากันพอดี เอสเห็นแล้วแหละว่าหน้าจอขึ้นชื่อของปอ แต่นึกอยากแกล้งเขาจึงคว้าเอาโทรศัพท์ในมือแคปแย่งมาดู
“อ่ะ เอาของกูคืนมานะไอ้เหี้ย เพื่อนกูโทรมามึงไม่เห็นรึไง” แคปโวย รีบคว้าคืนแต่พลาดไปอีก
“หึหึ” เอสไม่ส่งให้ รอแกล้งจนพอใจเห็นแคปพยายามเข้ามาคว้า พอดีกับว่ารถเริ่มติดเยอะขึ้น เขาจึงโยนโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้วส่งให้
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ ไอ้เอส ไอ้คนเลว” แคปหันไปด่ากดไลน์ส่งหาปอแทน บอกไปว่าเขาออกมาแล้วกลับไปก่อนเลย ปอส่งสติกเกอร์โอเคกลับมา
“จะกินที่ไหน อยากกินอะไร..” เสียงทุ้มถามขึ้น แคปโคตรจะไม่อยากฟัง
“ไม่อยาก” แคปตอบชัดเจน มองถนนหนทางที่มืดไปหมด รถเลี้ยวออกมาด้านนอกแล้ว
“ร้านอาหารแพง ๆ ภัตตาคาร อาหารฝรั่งเศส อิตาเลี่ยน จีน ไทย เกาหลี ญี่ปุ่น มึงพอใจอันไหนเลือกมา”
“........” แคปเบะปากนั่งเฉยไม่สนใจจะตอบ เอามือถือขึ้นมาไล่กดไลท์ที่ไอจี กดแม่งไปหมดนั่นแหละ ไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่ารูปอะไรของใครบ้าง เซ็งไอ้คนข้าง ๆ แทบขาดใจ บ้าเอ๊ยวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันยังต้องมารบกับมันอีก ชุดที่ใส่ก็ชุดเตะบอลแล้วดูชุดมันดิ๊ ชุดบาสดีๆเลยนี่หว่าเสือกจะชวนไปแดกอาหารหรู ๆ หราๆ เขาให้เข้าป่ะถามจริง
“ไอ้แคป กูถามมึงอยู่นะ” เอสหันมากดเสียงใส่อีก นึกอยากจะแย่งโทรศัพท์มายัดไว้ในกระเป๋าตัวเองแต่แคปรู้ทันนั่งเอียงข้างหันหน้าชิดหน้าต่างไปแล้ว
“แคป ครั้งที่สาม..” เอสเตือนครั้งสุดท้ายแต่ไม่ทิ้งเวลาอีกแล้ว เขาหักรถจอดลงที่ริมทางทันที หมั่นเขี้ยวจนต้องคว้าเอาเอวบาง ๆ ภายใต้เสื้อบอลสีฟ้าเข้มรั้งเข้ามากอด บางทีเอสก็คิดว่าเขานั้นโรคจิตเอามากจริง ๆ ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครมาก่อน ขนาดเรียวขาขาว ๆ ของผู้หญิงสั้นจนรั้งขึ้นมาถึงโคนขาอ่อน มันยังไม่รู้สึกดึงดูดเท่าเสื้อกีฬาผ้าเนื้อนิ่มที่ไอ้เด็กพยศคนข้าง ๆ สวมใส่อยู่เลย
“ทำเหี้ยไรของมึงวะห๊ะ บ้าเอ๊ย” แคปตกใจเมื่อจู่ ๆ โดนรวบตัวเข้าไปแบบนั้น
“ทีหลังอย่าดื้อกับกูสิ ถามอะไรก็ให้ตอบ”
“เออๆกูกินได้หมดอ่ะ มึงจะไปแดกอะไรที่ไหนก็เชิญเหอะ ปล่อยกูได้แล้ว”
“หันมาจูบกับกูก่อน” เอสต่อรอง
“มึงจะบ้ารึไง ไอ้สัสเอ๊ย” แคปหันไปทำตาเขียวปั๊ดใส่ คำพูดจัดจ้านบ้า ๆ แบบนั้นไม่รู้กล้าแหกปากสั่งออกมาได้ยังไง เอสคว้าหมับเข้าที่คางเล็กแคปรีบปัดออกแต่ก็ถูกอีกฝ่ายจับใหม่อยู่ดี
“อยู่นิ่ง ๆ จูบหนึ่งครั้งแล้วกูจะไม่กวนมึงอีก”
“ไม่มีทางหรอก ปล่อยกูสิวะ!” ปัญญาอ่อนใครจะไปเชื่อนิทานหลอกเด็ก
“ช่วยไม่ได้นะ..” เอสล๊อคต้นคอขาวแน่นขึ้นเป็นเท่าตัวบีบคางเล็กให้เปิดอ้าออกพร้อม ๆ กับริมฝีปากหยักส่งลิ้นร้อนแรงบดเบียดลงไป แคปดิ้นในช่วงแรกก็จริงแต่หลังจากนั้นคนตัวเล็กก็ขมวดคิ้วยุ่ง เจ็บที่โดดดูดแต่กลับรู้สึกแปลกไปกว่าทุกครั้ง เมื่อเอสไล่ปลายลิ้นขยี้ลงที่ริมฝีปากทั้งบนทั้งล่าง และทันทีที่มือของแคปเลื่อนเข้ามาเกาะบ่าเขาไว้อย่างจนมุม ลิ้นร้อนแสนลามกลากไล้ลงมาที่ลำคอขาว แคปสะดุ้งเฮือกฟาดผั๊วะลงที่แผ่นหลังก่อนที่เอสจะดูดแรง ๆ หนึ่งที่แล้วยอมปล่อยออกมา
“สัสเอ๊ย..” แขนเล็กยกขึ้นเช็ดรอยน้ำลายทั้งที่ปากและที่คอ เอสหันมองแล้วหัวเราะสะใจที่ได้แกล้ง เอื้อมมือเข้าไปขยี้หัวคนข้าง ๆ ก่อนเคลื่อนรถออกไปในทิศทางเดิม แคปนั่งหน้ายุ่งชำเลืองมองไอ้ตัวดีที่หันมาส่งยิ้มกวน
“เค็มว่ะ เหงื่อเยอะฉิบหาย” เอสนึกอยากแกล้งอีกครั้งเลยเลียริมฝีปากยั่ว แคปฟาดผั๊วะแถมไปอีกที
"แล้วกูบอกให้มึงมาเลียเหรอสัส" ถอนหายใจสุดเซ็งไม่อยากสนใจเหี้ยอะไรแล้วด่าไปก็เท่านั้นพูดมากไปมันก็ไม่จอดอยู่ดี เขาหยิบเอามือถือขึ้นมากดๆๆดูโน่นดูนี่ของเขาต่อปล่อยมันขับรถไป
“แล้วตกลงกินอะไร” เอสหันมาถาม
“.........”
“แคป บอกมาว่าจะกินอะไร อิตาเลี่ยน จีน ไทย เกาหลี ญี่ปุ่น ฝรั่งเศส มึงพอใจอันไหนเลือกได้หรือยัง ” หันมาถามย้ำอีกครั้งคราวนี้เสียงดุจนแคปต้องหันมอง
“โฮ้ยย มึงก็จะเอาให้ได้เลยเนาะคำตอบหรูๆน่ะ กูจะกินส้มตำลาวแจ่วฮ้อนลาบน้ำตกซกเล็กมึงโอเคไหมห๊ะ พาไปแดก ไป๊!”
“หึ แค่นั้นก็จบ”
“ไอ้สัส!” กินไม่เป็นสักอย่างที่ว่ามาแต่บอกมันไปแล้ว #ร้องไห้หนักมาก
Tbc.
ไม่มีอะไรจะพูดค่ะนอกจากบอกว่าตอนนี้สามสิบสองหน้าเวิร์ด (ยาวจนสงสารคนอ่าน)แต่มันก็คือหนึ่งตอนที่ไม่อยากจะตัดจุดไหนออกเลยค่ะ ค่อยๆเข้ามาทยอยอ่านก็ได้นะ เก็บไว้อ่านหลายๆวัน
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้มากจริงๆ มินเองก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านเช่นกันนะคะ ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยนะงับ! :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 20-03-2015 21:29:52
ปล.พี่เต้กับพี่รัฐต้องมีอะไรในกอตะไคร้แง่มๆ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-03-2015 21:31:23
ต้องถามว่าเอสช้ำในรึยังโดนฟาดโดนถองตลอด ส่วนหนูแคปนี่ก็แรงดีเหลือเกิน โต้ตอบดุเดือดตลอดเวลายกเว้นตอนหลับที่ดูเหมือนจะเป็นเวลาที่เอสชอบที่สุด
เด็กเภสัชแรงมาก แถมโดนปฏิเสธขนาดนี้ยังไม่รู้สึกสะเทือนหนังหน้า ส่วนพี่เต้พี่รัฐมุ้งมิ้งเกินเพื่อนแล้วนะคนรอบข้างดูไม่ออกจริงเหรอ.
เอาจริงๆเพื่อนแคปต้องรู้เห็นบ้างแหละสิ่งที่เอสทำเนี่ยมันไม่ใช่มากวนตีนแต่มาจีบต่างหาก เพียงแต่จีบแบบนุ่มนวลไม่ได้ไงเพราะเถื่อนกันทั้งคู่.
นี่แอบหวั่นใจว่ารูปนอนซบจะหลุด. ถ้าจริงงานนี้โป๊ะแตกแน่. ก็มโนไปเนอะ
ตอนต่อไปใครจะจัดการอาหารอีสานสุดแซ่บกันล่ะเนี่ย. โถแคป :katai5:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 20-03-2015 22:08:00
เข้าใจแคปเลยเวลาโมโหแล้วทำอะไรไม่ได้มันชวนหงุดหงิดมาก
ปล. ยาวจุใจมากค่า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-03-2015 22:09:05
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 20-03-2015 22:33:34
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 20-03-2015 22:41:20
แล้วพี่เต้ล่ะ จะหวงน้องหรือว่าจะยอมรับกันน๊อออออ
เริ่มหัวข้อโดย: นุ่งหนิง ที่ 20-03-2015 23:10:02
กัวช้ำในตายก่อนจะรักกัน :hao5: อยากอ่านต่อ มะไหร่แคปจะใจอ่อน
คู่อาฟี่กะเฮียโก้ รอๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-03-2015 23:18:50
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 20-03-2015 23:22:02
ตกใจหมดเลยนึกว่าพี่เต้รู้แล้ว นี่ถ้ารู้ขึ้นมาคงมีช็อกอะ
นี่เอสจีบแคปอยู่ใช่มั้ยแต่แคปไม่รู้ตัว 555 คนอื่นอาจจะรู้ก่อนแคปก็ได้นะ เทียวไล้เทียวขื่อเทียวบังคับขัดใจขนาดนี้
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 20-03-2015 23:38:23
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 21-03-2015 00:07:27
เริ่มหัวข้อโดย: yunchun ที่ 21-03-2015 00:09:25
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 21-03-2015 00:09:45
เราว่าเอสช้ำในล่ะแหละ คาปูรุนแรงมาก
เริ่มหัวข้อโดย: fahhee_zeze ที่ 21-03-2015 00:32:23
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 21-03-2015 00:39:45
:pig4: o13 :pig4: o13
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 21-03-2015 00:49:15
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-03-2015 01:12:14
นี่พยายามคิดภาพตอนที่รักกันแล้วมันคงจะหวานแปลกๆเลยมั้ง
มายาวสะใจมากชอบจริงๆ รอตอนต่อไปน่ะค่ะ :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 21-03-2015 02:19:35
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 21-03-2015 06:07:55
สองหนุ่มน่าจะตีกันเป็นสิบครั้งในตอนเดียว
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 21-03-2015 09:22:01
น่ารักปนโหดดี เอสเนี่ยรุนแรงตลอด ฮ่าๆๆๆๆ
สงสัยน้องไบท์จะเป็นตัวกระตุ้นแคปได้
เอสรักแคป หึง หวง ก่อนจะดี อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 21-03-2015 09:50:30
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 21-03-2015 12:04:59
อ่านฟินเลย
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 21-03-2015 12:25:13
5555555555555555555 เก๊า สงสาร เอส มากกว่า แคปจะยอมรับเป็นแฟนสงสัยน่วมไปทั้งตัวแน่ ๆๆ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 21-03-2015 14:03:04
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 21-03-2015 16:20:30
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 21-03-2015 16:53:31
หวังว่าเอสจะไม่ซ้ำในตายก่อนนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 21-03-2015 20:26:27
o13 o13 :L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: cbqx ที่ 21-03-2015 21:20:30
คบกันสักทีเหอะะะะ
อยากเห็นเอสแคปหวานกันแบบจริงจังสักที
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 21-03-2015 22:09:25
ตีกันมันเลยคู่นี้. :hao7:
ยิ่งยาวยิ่งชอบอ่ะคนเขียนไม่ต้องกลัวคนอ่านท้อ
ก็คู่นี้เค้าแสดงความรักกันรุนแรงขนาดนี้. อยากรู้ว่าแคปมันจะรักตอนไหนว้าาา. 5555
เริ่มหัวข้อโดย: makampom_yun ที่ 21-03-2015 22:17:20
ย่วสะใจคุ้มค่าการรอคอยมากค่ะ
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งชอบคู่นี้ ทำไมเคมีเข้ากันแปลกๆ
ถือเราจะเป็นพวก sm 55555 แคปดื้อได้ใจมาก ส่วนเอสก็สู้ไม่ถอยจริงๆ
เพื่อนรู้ว่าแคปคบเอส ยังไม่น่ากลัวเท่าเฮียเต้รู้นะ เราหวั่นดราม่าเฮียสุดละ
ทั้งรักทั้งหวงแคปขนาดนั้น กว่าจะได้รักกัน พี่เอสอาจช้ำตายก่อน 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Brow_Ney ที่ 21-03-2015 23:50:32
แต่รักกันรุนแรงแบบนี้ก็ดีนะ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 22-03-2015 14:22:38
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 22-03-2015 16:45:28
อ่านไปลุ้นไปทุกตอน ดุเดือดกันจริงๆ คู่นี้ แคปเริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ไหม :-[ เดินหน้าต่อเลยเอส :mew4:
แล้วถ้าพี่เต้รู้ว่าเด็กเกษตรคนนั้นของเอสคือแคป จะเป็นยังไงเนี้ย.....อยากอ่าน moment พี่ชายห่วงน้องบ้างเหมือนกันน้า
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 22-03-2015 17:24:43
กว่าจะรักกันนี่ เอสจะช้ำในตายก่อนมั้ยน๊อ
ทั้งทุบทั้งถีบ แต่ก็ละนะชอบยั่วโมโห กวนอารมณ์แคป บรรยากาศแบบเด็กอนุบาลชอบใครก็แกล้งคนนั้น เรียกว่าร้ายให้รัก :ruready
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 22-03-2015 18:35:29
เอสหน้ามึนมากบังคับแคปทุกสิ่งอย่าง 5555 ถูกใจ แคปเมื่อไหร่จะใจอ่อนยอม :oo1: (ป่าวหื่นน้าา)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 22-03-2015 19:38:59
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 22-03-2015 21:25:46
เอสก็นุ่มนวลหน่อยที่ทำนี้คือรู้สึกรักแล้วใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 23-03-2015 09:30:31
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 23-03-2015 10:04:59
ต้องนิ่งๆ คูลๆ ไม่สนใจ ไม่ตอบสนอง ไม่เห็นว่าเอสมีตัวตน
ตัวเล็กกว่า แรงน้อยกว่า พยศไปก็แพ้ ต้องเล่นสงครามประสาท
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 23-03-2015 16:58:30
นี่ยังรู้สึกว่าน้อยไป(?)...แบบว่าอ่านเพลินมากกกกกก อยากอ่านอีกก
เลื่อนอ่านจนลืมกดบวกกันเลอออออ^^
อ่านจบต้องรีบย้อนมากดบวกเป็ดซะงั้นนน!!! ฮิ ฮิ ฮิ
โอ้ยยยย เค้าตีกันอีกแล้ววววว ฟินนนนนไปดิ 55555
อ่านไปนี่เริ่มหลงเอสสสแล้วอ่ะ ทำไมเป็นผู้ชายแบบนี้!! เค้าจะไม่ทนนนน :ling1:
ทำเป็นโทรไปขอมงขอเมียยยนะจ๊ะ อยากแกล้งแคปก็บอกกก น่ารักกกอ่ะะ
ดูนางนี่แบบพยายามเรียกร้องความสนใจจากแคปมว๊ากกกกก 555 (แต่ไม่สำเร็จเลยย)
แคปนี่ก็นะ ดื้อซะะ แต่ก็น่ารักกกก(น่าจับ :z13: :z13:) โฮ้ยยย ชอบคู่นี้มากจิงไรจิงงงง
เมื่อไหร่เอสจะกดแคปสำเร็จอีกรอบบบน๊าา (แอบเชียร์ให้เอสกดแคปทุกตอน)
ใจหื่นๆจะขาดแล้วววว.....อยากฟินระดับสิบบบ นี่พูดเลออออ
ปล.อิน้องไบท์นางออกตัวแรงงงงมากกกก ต้องยกความดีความชอบให้นาง เพราะนางด้านสุดดด 55
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-03-2015 17:19:48
สงสัยเอสจะชอบความรุนแรงเหมือนคนอ่านรึเปล่า(เอะหรือว่าคนแต่งด้วย) 555
ตีกันทะลุองศาาาาาากันเลยทีเดียววว แต่ฟินนนนนนนนน :ling1:
อยากเห็นเวลาแคปยอมพูดดีๆกับเอสบ้างจัง ถ้าเป็นงั้นนนเอสคงยอมตามใจแคปอ่ะเนอะ (รึเปล่า)
อยากเห็นสองคนนี้มีมุม#มุ้งมิ้งแบบช้ำๆบ้างไรบ้างงงงง แต่คงอีกนานนนน 5555
เด่วจะกลับมาอ่านรีพายต่อไปน๊าาาา จะได้อ่านหลายๆวันเหมือนคุณมินบอก คิ คิ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 23-03-2015 17:41:49
ทำไมรู้สึกว่าอ่านตอนนี้แล้วดูแคปน่ารักกกกขึ้นนนนน :ruready
ดูยอมๆเอสแบบงองแงงรึเปล่า (เพราะเอสขู่ซินะ) 5555
เอสนี่พยามยามจะเอาใจนะแต่แคปนี่ไม่ยอมอย่างเดียวววเลยย
ดื้อได้คงทีคงวาาา อันนี้ต้องยอมแคปจิงจังง เอสต้องดื้อต่อไปอ่ะ
ตื้อเท่านั้นที่ครองแคป เอ้ย ครองโลกก...แคปเริ่มมีหวั่นไหวววล่ะ 5555
ต้องยอมรับว่า อยากเห็นสองคนนี้ มีโม้เม้นหวานแบบมึนๆๆบบ้างอ่ะ!!
คงฟินนนนนนไปอีกกกกกก :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: howru ที่ 23-03-2015 17:42:29
รอตอนต่อไปจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 23-03-2015 18:27:50
พอโชว์ชื่อ"สามีสุดหล่อ" เท่านั้นนน "เหี้ย"มาเต็มมมม ขำมากกกกกก
วงแตกกกกกันเลอไง
พออ่านจบแล้วววแบบ รู้สึกหิวตามเมนูที่แคปว่ามาเลออออ
555555
กินไม่เป็นเด่ววววมีคนช่วยยยยกินอ่ะเนอะะะ (สามีสุอหล่อไง)
แอบจิ้นคู่เพื่อนชี้อยู่เงียบๆตรงนี้ ฮิ้ววววว>;<
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 23-03-2015 21:13:47
:fire: :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: Vann ที่ 23-03-2015 22:26:23
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 24-03-2015 10:05:21
เอะหรือว่านางจะเข้ามาจุดฉนวนความหวั่นไหวให้แคปที่มีกับเอสเพิ่มมากขึ้นรึเปล่าา
อันนี้ต้องลุ้นต่อไปเนอะะ .....
แบบว่าตอนนี้แคปน่ารักอ่ะะะ อัลไลคือ บอกไมไป แต่รีบ"ขึ้นรถปิดประตูเสียงดังซะ"
โอ้ยยย ฟินนนนกับ สามีสุดหล่อกับเมียสุดดื้อ คู่นี้จิงงงงง อ่านตอนนี้แล้ววว
อยากเห็นเค้าหวานกันจัง จะเป็นไงบ้างน๊าา สงสัยเอสจะหลงเมียซะแล้วว มีหวงมีหึงด้วย
แอบเชียร์คู่เพื่อนซี้เบา ๆๆ ชอบอ่ะะ! สงสัยเพื่อนกัน"มันดี" 555
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 24-03-2015 21:35:07
“ไม่เกี่ยว ใจบุญเรื่องอะไร ถ้าไม่อร่อยกินครั้งเดียวกูเลิกเลย..”
คือที่เอสพูดมันเหมือนไม่มีอะไรนะ แต่...เราคิดไปไกลแล้วว่า แปลว่าแคปอร่อยสินะ กินกี่ทีก็ไม่เบื่อเนี่ย :hao6:
“งั้นรอเดี๋ยว โทรถามเมียแปป”
กรีดร้องมากกกกกกกกก กรี๊ดแบบไม่มีเสียงนานมาก ว้ายยยยยยยยย แรงอ้ะ ชอบ พี่เอสนี่ S ได้ใจจริงๆ//อีนี่มันชอบเมะ S
“น้องรหัสมึงแม่งเสน่ห์แรงว่ะไอ้เต้ ไปถึงไหนมีมาประเคนให้ถึงนั่น ดูกูมั่งซิขนาดอัธยาศัยดีจะตายห่า ยังหาผู้หญิงไม่ค่อยจะได้หรอก”
แนะนำให้กินกันเองค่ะ พี่เต้พี่รัฐ//โดนตบดิ้น
มาเกรียนแล้วเผ่น เอิ๊ก :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 24-03-2015 22:08:43
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-03-2015 12:03:13
รอตอนต่อไปอยู่น๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 25-03-2015 13:14:46
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 25-03-2015 19:52:54
เริ่มหัวข้อโดย: raviiib❁ ที่ 26-03-2015 15:35:18
รอนะคะตามมาจากเรื่องดอกฟ้า คิคิ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 26-03-2015 16:14:33
:call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 26-03-2015 16:28:00
คนนึงพอจะเอาเขาเป็นเมียเนี่ยจากที่เคยมีคนอื่นตามประเคนกลายเป็นคอยตามกวนทุกอย่าง
อีกคนก็คอยเขินจนจะกลายเป็นนายเอกซึนยอดเยี่ยมแล้ว
แถมในใจก็ยอมรับแล้วว่าเป็นเมีย เพราะหลุดมาตลอด
ว่าแต่ตอนต้นของตอน เอส'เลีย' อะไรกันนะ :jul1:
ปอลิง: นังไบท์นี่มันจะเป็นตัวร้ายน่าหมั่นไส้ประจำเรื่องมั้ยเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 26-03-2015 18:24:55
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 27-03-2015 12:04:44
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 27-03-2015 18:15:28
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-03-2015 21:43:41
https://www.youtube.com/v/Iqjrk_ssRvQ
[XI]
แคปนั่งมองเมนูอาหารที่อยู่ในมือแล้วกลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่ๆ...ไม่ใช่ว่าอยากจะกินจนน้ำลายหกหรืออะไรทั้งนั้น แต่เพราะว่าปากเจ้ากรรมดันพูดเมนูอาหารแปลกๆออกมาตั้งแต่ตอนที่อยู่บนรถ เพราะงั้นตอนนี้ทั้งเขาทั้งไอ้ตัวที่พามาจึงนั่งจ้องเมนูอาหารอิสานกันอยู่ที่ร้านแจ่วฮ้อนริมทางใกล้กับสวนสุขภาพของหมู่บ้านอะไรสักอย่าง
“เอ่อ...คือ มีอาหารตามสั่งไหมครับ” แคปยิ้มแห้งๆเงยหน้าถามพนักงานผู้หญิงที่เข้ามายืนรอออเดอร์อยู่นานแล้ว เขามองสบตาไปทางไอ้ตัวดีฝั่งตรงข้าม มันก็ทำท่าเป็นมองนกมองไม้อะไรของมันสักอย่าง ยกหน้าที่สั่งอาหารทั้งหมดให้กับเขา แล้วดูที่เมนูซิเนี่ย มันคืออะไรวะแจ่วฮ้อน เคยได้ยินก็พูดไปเรื่อยกินเป็นที่ไหนกัน แค่พูดประชดออกไปดันพาเข้ามากินจริง ๆ ซะได้
“ยังไงคะ อาหารตามสั่งแบบไหน..” พนักงานเสียงสวยมาก ต่างกับหน้าตา
“เอ่อพวกกระเพราไก่ไข่ดาว ข้าวผัด ไม่ก็....”
“อ๋อแบบนั้นไม่มีค่ะ ที่นี่ร้านแจ่วฮ้อนสมุนไพรหม้อดิน มีแจ่วฮ้อนหมู ไก่ ปลา กุ้ง ชุดเล็กชุดกลางชุดใหญ่ค่ะ แล้วก็นี่นะคะเมนูอาหารอีสานทั้งหมดของร้านเราส่วนใหญ่เน้นผักเพื่อสุขภาพค่ะ หนุ่มๆทานแล้วฟิต” อะไรฟิตไม่ทราบครับ! แคปนี่ฟังแล้วถึงกับยกมือขึ้นเกาขมับยังมีหน้ามาเล่นมุกขำ เขาไม่เห็นจะรู้สึกตลกด้วยตรงไหน ชำเลืองมองโต๊ะข้าง ๆ ที่มีลูกค้าเข้ามาจับจองกันเยอะมาก มันเป็นร้านแบบนั่งชิลๆปูเสื่อกับพื้น มีโต๊ะญี่ปุ่นเตี้ย ๆ อยู่ตรงกลาง แคปเบนสายตากลับมามองที่เมนูในมืออีกครั้ง พนักงานยังยิ้มให้อย่างใจดี เขาจึงส่งยิ้มแห้งกลับไปอีกครั้ง พร้อมหลับหูหลับตาชี้ส่ง ๆ ไหนๆก็กินไม่เป็นแล้วจะอันไหนรายการอะไรก็เหมือนกันทั้งนั้น
“หึหึ” เอสหัวเราะเสียงต่ำๆ คล้ายคนกำลังลอบสมน้ำหน้า แคปจึงถลึงตาใส่แล้วยันขาถีบที่ใต้โต๊ะแรง ๆไปสองที เอสบอกเจ็บชี้หน้าทำตาดุๆ แคปเลยเบะปากส่งให้ จิ๊ ให้ตายเขาก็ไม่มีทางบอกมันหรอกว่ากินไม่เป็น เดี๋ยวพออาหารออกมาจะกินแหลกเลยคอยดู ว่าแล้ววินาทีรออาหารก็ผ่านไปหม้อดินที่บรรจุไปด้วยน้ำซุปสมุนไพรหรืออะไรสักอย่างถูกพนักงานเข้ามาจุดไฟตั้งต่อไว้ให้ แคปก็แค่มอง ๆ มันไม่ต่างกับสุกี้เอ็มเคนักหรอกวะ ถึงแม้กลิ่นมันจะประหลาดมากไปก็เถอะ
“จะทำยังไงกับมัน..” เอสกอดอกถาม
“เดี๋ยวกูจัดการเอง..” แคปยืดอกตอบ เหล่มองหม้อดินระหว่างเขากับมันอีกครั้ง น้ำซุบร้อนเดือดปุดๆ มีจานผักจานหมูอะไรต่อมิอะไรที่เขาไม่รู้จักวางอยู่สองด้านรอใส่ลงไปในหม้อ กลิ่นเครื่องปรุง ข่าตะไคร้ใบมะกรูดลอยขึ้นมาจนเตะปลายจมูก แคปจามสองสามรอบ เอสเองก็นั่งทำจมูกฟึดฟัดถูกจนแดง จะว่าหอมมันก็หอมอยู่นะแต่กลิ่นมันออกจะฉุน ๆ พวกเครื่องปรุงมากเกินไปหน่อย คงจะอร่อยสำหรับคนที่ชอบอาหารรสจัด แต่ทว่าสำหรับทั้งแคปและเอสที่กินอาหารรสชาติจืดๆจนชินปากทำยังไงก็ไม่ชินกับกลิ่นสักที จนกระทั่งเอสหยิบฝาหม้อดินที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาจะปิดมันลงไป แต่แคปรีบห้ามไว้
“ทำอะไรของมึง ฮัดเช่ย!” แคปจามเป็นครั้งที่เจ็ด เอสเงยหน้าขึ้นมองแล้วบอกจะปิดเอาไว้มันเหม็น แคปดุใส่บอกอย่าพูดเสียงดังเดี๋ยวคนอื่นเขาได้ยินมันไม่ดี เขามองไปที่โต๊ะข้าง ๆ แล้วกำลังคิดสเต็ปการกินที่จะต้องทำตาม
“มึงจะบ้าหรือไงวะ เปิดไว้อย่างนั้นแหละ ถ้าปิดไว้แล้วเราจะกินแบบไหนกันล่ะ เราต้องเอาของที่อยู่บนโต๊ะใส่ลงไปให้หมดก่อน..” ว่าจบหยิบจานหมูหมักเทพรวดลงไปจนหมดจาน เอสเห็นแบบนั้นจึงหยิบจานผักสดที่วางอยู่ข้าง ๆเขา เทพรวดลงไปหมดจานด้วยเช่นกัน กลายเป็นว่าหม้อดินเล็ก ๆ เต็มเอี๊ยดจวนเจียนจะล้นออกมาอยู่รอมร่อ และเท่านั้นยังไม่พอถ้วยน้ำจิ้มเล็กๆสองสามถ้วยถูกเขากับแคปยกเทราดลงไปในหม้อจนหมดเช่นกัน จากนั้นเอสรีบคว้าฝาหม้อมาปิดกดๆเอาไว้
“มึงจะปิดไว้ทำไมวะไอ้เอสเดี๋ยวมันล้นออกมาหรอก..”แคปมองหน้าคนตรงข้ามทำแล้วพูดแบบดุๆ
“กูเหม็นนี่..” เอสพูดเรียบๆแต่แคปรีบยื่นมือไปอุดปากเอาไว้แล้วบอกพูดอะไรระวังปากหน่อย เกรงใจร้านเขาบ้างบอกหลายทีแล้ว เอสจึงพยักหน้าบอกโทษที
“กินได้แล้วมั้งนั่นน่ะ..” แคปโบ้ยหน้าบอก เขาใช้ตะเกียบชี้ ๆแล้วสั่ง “มึงชิมดูก่อนดิ๊”
“ไม่เอา” เอสรีบบอก หันไปที่โต๊ะอื่น ๆ ท่าทางจะกินกันเอร็ดอร่อยมากแต่ล่ะคนคือหน้าแดงคาดว่ามาจากความเผ็ดร้อนของอาหารและกลิ่น
“ไม่กินก็ตามใจหิวแล้วอย่ามาโวย รีบกินรีบกลับอย่ามายึกยักทำเป็นเรื่องมาก คุณชายมาจากไหนมึงอ่ะ ของแค่นี้กินไม่เป็นกระจอกว่ะ ดูกูนี่ดูกู กูจะกินให้มึงดูเป็นตัวอย่างของง่าย ๆ กินสบาย ๆ ชิลมาก อึกก..แค่กๆๆๆๆๆ..อ่ะ...แค่กๆๆๆๆๆ” แคปบ่นไปด้วยใช้ตะเกียบคีบเส้นร้อน ๆ กับผักในหม้อดินออกมาแล้วยัดเข้าปากโดยที่ไม่ทันได้เป่าเพราะว่ามัวแต่พูด อาหารที่ทั้งร้อนทั้งเผ็ดมากทำเอาเขาสำลักไอค่อกๆๆจนหน้าแดงเถือก หายใจไม่ทันราวกับว่ากำลังจะตายลงเสียให้ได้ แคปไอจริงจังมากๆจนเอสที่ตอนแรกก็นึกขำแต่พอเห็นแคปสำลักเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้นเขารีบขยับมานั่งข้าง ๆ ลูบหลังให้พร้อมยืนมือออกมารับอาหารที่แคปคายออกมาจากปากจนเลอะเทะไปหมด ใช้ตัวเองบังไว้ไม่ให้โต๊ะอื่นๆเห็น ดึงทิชชู่ยื่นแก้วน้ำป้อนอีกคนจนคว้าส่งให้แทบไม่ทัน
“พี่ครับ..” เอสยกมือเรียกพนักงาน พี่ผู้หญิงรีบเข้ามาจัดการให้ เธอหาผ้ามาเช็ดทุกอย่างจนเรียบร้อย เอสจึงบอกขอโทษด้วยให้คิดตังค์ได้เลยเห็นแคปเป็นขนาดนี้จะให้นั่งกินต่อก็ไม่เอาเหมือนกัน
“ไอ้เหี้ยเอส กูเสียดายของ อ่ะแค่กๆๆๆ มึงกินต่อได้ไหมล่ะ แค่กๆ โอยเจ็บปากเจ็บลิ้นไปหมดปากกูพองแล้วไอ้เหี้ย...” น้ำหูน้ำตาไหลปากแดงหน้าแดง คล้ายกับคนที่กินอาหารแล้วผิดสำแดงอะไรสักอย่าง เอสยกแก้วน้ำเย็นส่งให้อีกแล้วลูบหลังต่อ
“ไม่กินแล้ว ไปลุก” เอสบอกแล้วจัดการเช็ดมือตัวเองจนเรียบร้อย เขาลุกขึ้นแล้วดึงแคปบอกให้ลุกพร้อมกัน
“อร่อยออกมึงกินดิ่..” แคปไม่ยอมลุกเงยหน้าบอกเอส นี่ขนาดสำลักจนจะตายห่ายังมีหน้าไปกวนเขาหลอกล่อให้กิน เอสส่ายหน้าอย่างรู้ทันแล้วผลักหัวเล็กไปหนึ่งที
“อร่อยหัวมึงสิ ลุกเร็ว”เขาก้มลงไปพูดเบา ๆ ทำตาดุใส่ แคปรีบลุกขึ้นยืน ไอค่อกแค่กต่ออีกนิด “กูสำลักเพราะกินไปพูดไป ไม่เกี่ยวกับว่าอาหารเขาไม่อร่อยสักหน่อยไอ้เหี้ย”
“รู้สึกสมน้ำหน้าว่ะ ทีหลังกินอะไรไม่เป็นก็บอกอีกนะจะพาไปกิน” เอสหันไปพูดแดกดันใส่ ก่อนที่แคปจะเดินแยกมาเปิดประตูฝั่งตัวเอง
“กูคงไปกับมึงหรอกสัส ปัง..”
รถเคลื่อนตัวออกไปจากร้านแจ่วฮ้อนสมุนไพรริมทางที่ยิ่งดึกยิ่งคนเยอะ ท้องแคปร้องโกรกๆจนเอสหันมามองแล้วหัวเราะใส่
“สมน้ำหน้ามึงว่ะ..”
“ปากหมา ก็เพราะว่ามึงไม่ใช่รึไง”แคปหันไปเถียง ห้องร้องโกร้กๆ
“เกี่ยวไรกับกู มึงเลือกของมึงเอง ก่อนจอดรถกูถามแล้วใช่ไหม..”
“ก็แล้วมึงทำไมไม่กินเองล่ะวะ กูกินไม่เป็นมึงกินคนเดียวก็ได้ลุกออกมาทำไม..”
“กูกินไม่เป็นหรอกของแบบนั้น กะว่าถ้าเมียชอบจะฝึกสักหน่อย หึหึ ขำว่ะ..”
“ถ้ามึงหัวเราะต่ออีกกูจะโดดลงตรงนี้เลย..”
“กล้าจริงดิ่..” ใบหน้าคมเข้มหันมาท้า พร้อมกับสับเลนเหยียบคันเร่งจนจมมิดไม่ต้องถามเลยว่าเร็วไหม แน่นอนว่ามันเร็วกว่ารถทุกคันบนท้องถนนมืดๆในตอนนี้
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ..” แคปนั่งหน้ายุ่ง เวลาทำอะไรมันไม่ได้คำพูดนี้ถูกหยิบขึ้นมาใช้จนติดปาก
“สารภาพรักรึไง ขอบใจนะครับเมีย..”
“กูไม่ใช่เมียมึง! บอกไม่รู้กี่ร้อยครั้งแล้วไม่รู้จักฟัง” แคปหันไปด่า อีกคนก็แค่หัวเราะเสียงต่ำ
“หึหึ จริงดิ?”
“........” สัสเอ๊ย สบถแบบไร้เสียง ตวัดสายตาเขียวปั๊ดใส่ แต่คนอย่างไอ้เอสมันคงไม่มีทางรู้สึกรู้สาอะไรได้หรอกด่าแรง ๆ ก็หน้ามึน ด่าไม่มีเสียงก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องได้อีก แคปนั่งกัดปากนิ่งแค้นใจแบบฉิบหายทำอะไรมันไม่ได้สักอย่างไม่รู้ไอ้คนขับกำลังจะขับไปทางไหน มันไม่ใช่ทางกลับห้องเขาและไม่ใช่ทางกลับห้องมันด้วยซ้ำ รถชะลอตัวจอดลงหน้าร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แคปยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูทันที...........สี่ทุ่ม อยากกลับห้องไปต้มมาม่ากินเสียแต่ตอนนี้ อยากนอนกลิ้งบนเตียงนุ่ม ๆ อยากอาบน้ำเย็น ๆ ใต้ฝักบัวชื่นฉ่ำ เฮ้อ เขาตาแทบจะหลับอยู่รอมร่อเหนื่อยมาตลอดทั้งวันทำสวนทำไร่แล้วตกเย็นยังไปคัดตัวเตะบอล ขอนอนสักงีบท่าจะดี เปลือกตาบางปรือแทบไม่ขึ้นแคปคอตกกำลังจะหลับแน่ ๆ แล้วแต่เอสหันมาเขย่าเรียก เขาจึงสะดุ้งเฮือกขึ้นมาร้องโวยวายดังลั่น
“เหี้ยไรของมึงกูตกใจ!”
“ท้องมึงร้องโครกครากขนาดนี้ยังคิดจะหลับลงอีกเหรอวะไอ้แคป เชื่อมึงเลย ลงมา..” เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่งแล้วดึงแขนบอกให้ลงมาด้วยกัน แคปหัวเสียดึงมือหนาออกจากแขนตัวเองเดินอย่างคนหมดอาลัยตามอีกฝ่ายเข้าไปในเซเว่น
“กินเป็นป่ะ อันนี้อ่ะ..” เอสหยิบขนมปังขึ้นมาหนึ่งห่อแล้วหันไปถาม แคปพยักหน้าหงึกๆ
“กูถามว่ากินเป็นไหม ไม่ใช่ให้พยักหน้าตอบส่ง ๆ เดี๋ยวกินไม่เป็นยุ่งยากขึ้นมาอีก..”
“กินเป็นสิวะแค่ขนมปังมึงจะบ้าเรอะ..” โดนด่าเข้าไปยาว ๆ แคปนี่ตาสว่างโล่ หันไปกวาดเอาขนมปังบนชั้นลงในตะกร้าสีส้มในมืออีกคนทันที เอสหันข้ามไหล่ตัวเองไปจ้องหน้า แคปเลยถลึงตาแล้วเขย่งหน้าเขาไปท้าทาย เอสหลุดขำแคปถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าใบหน้าเขาสองคนห่างกันอยู่แค่คืบเดียว เขารีบหันหลังเดินกลับไปที่ตู้แช่ไอติมฝั่งด้านหน้า
“หยิบมาดิ..” เอสเดินตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แคปหรี่ตานึกอะไรดี ๆ ออก เขาหอบเอาไอติมแท่งที่อยู่ในตู้เป็นสิบ ๆ อันทิ้งลงในตะกร้า กำลังจะเดินเชิดหน้าไปเอาอย่างอื่นแต่เจอดึงแขนไว้ก่อน เอสเอาไอติมทั้งหมดใส่ตู้แช่ไว้คืนเหลือไว้แค่สี่แท่ง
“ทำไรของมึง..” แคปโวย
“จะกินอะไรเยอะแยะ คนล่ะสองอันก็พอแล้ว”
“กูจะกินหลายอัน มึงยุ่งไรด้วยล่ะ..” พูดพลางจะหยิบมาใส่ไว้คืนแต่เอสดึงแขนให้เดินตามไปที่ตู้แช่อาหารสำเร็จ
“มึงกินไม่หมดหรอกเชื่อกูสิ”
“หมดสิวะทำไมจะไม่หมด” แคปยังดื้อดึงเถียงต่อแต่ก็ยอมเดินตามแรงดึงมา พอถึงหน้าตู้อาหารเอสปล่อยแคปออกแล้วถามว่าจะเอาไหมให้เลือกออกมา แคปส่ายหัวบอกไม่เอา
“กระเพราไก่ไข่ดาว ข้าวผัดก็มีหยิบออกมาให้พนักงานเขาจัดการเวฟให้..” แคปส่ายหัวหน้ายุ่งบอกไม่เอาจนคิ้วจะเชื่อมติดกัน จากนั้นขยับไปรอคิวจ่ายตังค์เอสเดินตามเข้าไป
“อย่ามาร้องหากับข้าวตอนเที่ยงคืนนะ กูไม่มีให้นะบอกไว้ก่อน..” แคปตวัดสายตาใส่คนพูดทันที
“แล้วทำไมกูต้องร้อง เดี๋ยวออกจากนี่มึงส่งกูที่ห้องเลย มาม่าอะไรกูก็มีต้มกินไม่เห็นจะเดือดร้อนมึงตรงไหน เพื่อนกูต้มให้ประจำ..”
“อยู่กับกูมึงยังกล้าพูดถึงคนอื่น เดี๋ยวมึงจะโดน..” เอสก้มลงไปกระซิบเสียงเหี้ยมใส่ วางตะกร้าลงเพราะถึงคิวเขาพอดีขณะที่แคปเดินอย่างหงุดหงิดไปรออยู่ด้านนอก ไม่นานนักเอสก็เดินหิ้วถุงขนมออกมา
“ส่งกูเลยได้ไหม เหนื่อย วันนี้กูไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมึงแล้วนะ..” แคปที่ยืนรออยู่ตัดสินใจบอกไปดีๆวันนี้เหนื่อยจริงเหนื่อยจัง เขาอยากพักแบบเต็มที่ หิวน่ะหิวแต่อยากจะนอนตอนนี้เลยมากกว่า เอสมองดูคนข้าง ๆ อย่างพิจารณาเห็นใบหน้าเล็กอิดโรยอย่างเห็นได้ชัดคงเพราะว่าเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน เขาจึงยื่นมือออกมาขยี้หัวแล้วบอกให้ขึ้นรถแคปปัดออกเหมือนอย่างเคย ก่อนที่เขาจะถูกเอสจ้องหน้าแล้วดึงแขนจับไปยัดใส่รถแทน
ในที่สุดรถสีขาวคันสวยจึงเคลื่อนตัวออกไป
“ไม่ไปห้องมึงนะบอกไว้ก่อน..” แคปชำเลืองมองคนขับหน้ายุ่ง ความจริงอยากจะดิ้นถีบเตะพาลแล้วต่อต้านแรง ๆ นะแต่วันนี้หมดแรงมากจริง ๆ ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ขนาดนั้นไอ้ตัวดีมันยังนั่งเฉย ๆ แค่หันมองมาที่เขาบ้างเป็นบางครั้ง
“.........”
“ไอ้อาร์มันเห็นกูขึ้นรถมากับมึง เดี๋ยวเกิดเพื่อนกูสงสัยขึ้นมา...” พูดพลางชำเลืองมองไปอีก เอสก็ยังเงียบต่อ แคปส่ายหัวขี้เกียจจะคิดคว้าเอาถุงขนมหลังเบาะกะจะมาเปิดแกะกินเพราะท้องร้องโครกครากขึ้นมาอีกรอบ แต่เอสยื่นมือมาดึงถุงขนมนั้นไว้แล้วเหวี่ยงกลับไปที่หลังเบาะเหมือนเดิม
“เดี๋ยวค่อยกินจะถึงแล้ว..”เขาหันมาบอก
“อะไรของมึงวะ กูหิว..” แคปเถียงจะหันไปหยิบถุงมาใหม่แต่เอสกอดคอล๊อคไว้แคปจึงดิ้น พอรถเหวี่ยงเอสหันมาดุ
“รอแปปเดียวเดี๋ยวถึงแล้วกูยกให้มึงกินทั้งหมดเลยนั่นแหละ..”
“เออดี กว่าจะถึงที่ตรงนั้นของมึง กูคงเลิกหิวแล้วล่ะไอ้สัส” แคปกัดฟันว่าประชด เขาหันไปมองนอกหน้าต่าง แอร์เย็น ๆ กับเพลงเบา ๆ ทำเอาเขาง่วงแล้วง่วงอีก หาวออกมาเป็นรอบที่สาม เกาหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดจนยุ่งเหยิง และตอนนั้นเองที่เสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือสีทองของเอสดังขึ้น เจ้าของเครื่องหยิบขึ้นมาดูก่อนโยนใส่ตักส่งให้แคป
“รับให้หน่อย”
“อะไรของมึง” แคปมองดูตัวเลขสิบหลักเรียงกันเป็นเบอร์ที่ไม่ได้ถูกเม็มไว้
“คู่แข่งมึงไง กำจัดออกไปสิ..” เอสว่าต่ออีก
“คู่แข่งเหี้ยไรวะ..”มือแคปค้างอยู่ที่หน้าจอแล้ว กะจะรับนะแต่คิดไปคิดมาเขาโยนกลับไปคืนไว้ที่ตักมันอย่างเดิมดีกว่า เสียงไอ้เจ้ามือถือก็แผดร้องดังลั่นอยู่นั่นแหละเพลงแม่งอะไรไม่รู้ แคปนี่ปวดประสาทสุดๆ
“มึงก็รับสักทีสิวะปล่อยให้มันร้องอยู่ได้ ไม่ก็กดตัดสายไปเลย น่ารำคาญ”
“ก็บอกว่ารับให้หน่อยไง ขับรถอยู่เนี่ย..”
“โอเคได้กูจัดการเอง ติ๊ด” แคปกดตัดสายทิ้งไปเลยรำคาญแม่ง โยนกลับไปที่ตักมันแล้วมองหน้าท้าทายแต่เอสก็แค่ยกยิ้ม
“ก็แค่นั้น”
“ถ้าเกิดเป็นคนสำคัญมึงโทรมากูไม่รู้ด้วยนะ”
“คนสำคัญ? หึหึ”
“หัวเราะเหี้ยไร”
“ก็แค่สงสัย”
“สงสัยเหี้ยไรของมึงอีก”
“สงสัยว่ามึงไม่อยากรู้รึไงว่ากูเม็มชื่อมึงไว้ว่ายังไงในเครื่องกูน่ะ” เอสหันไปเลิกคิ้วสูงถาม แค่มันยกยิ้มที่มุมปากแคปนี่ก็หนาวไปถึงสันหลังเลย หน้าอย่างมันไม่พ้นชื่อผัว ๆ เมีย ๆ ไอ้คนลามกแบบมัน ทุเรศสุด
“กู-ไม่-อยาก-รู้ !” แคปพูดหนักแน่น แต่สายตาจดจ้องอยู่ที่มือถือบนตักนั่น เอสที่เหมือนจะรู้ทันรีบหยิบโทรศัพท์ตัวเองมากดปิดเครื่องก่อนยัดเก็บไว้ที่ช่องเก็บของข้างประตู
“ไม่อยากรู้จริงอ่ะ”
“เรื่องของมึงเถอะ ว่าแต่เมื่อไหร่จะถึงที่ๆมึงจะพาไปสักที อะไรวะขับมาตั้งนานกูหิวจนจะเป็นลมตายอยู่แล้ว กูว่ากลับเลยดีกว่าไหม อย่าคิดว่ากูสัญญาจะเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้มึงหนึ่งวันแล้วจะพาไปที่ไหนก็ได้นะ เวลาหมดตอนเที่ยงคืนกูบอกให้รู้ไว้เลย”
“โอ้โห นี่กูมากับสโนไวท์เหรอวะเนี่ย หึ”
“ซินเดอเรลล่าไอ้เหี้ย!” สวนกลับแทบไม่ทัน เอสขำยิ่งกว่าขำหันไปมองใบหน้ายุ่ง ๆ นั่นแล้วยื่นมือเข้าไปขยี้หัวเล็กอีกครั้ง
“หึหึ ขำอีกแล้วว่ะ อยู่กับมึงกูไม่มีเบื่อเลยจริง ๆ ”
“บ้าฉิบ” แคปสบถเพราะเจอคนตอบกวนๆเข้าให้ ปัดมือมันออกแรง ๆเหมือนอย่างที่เคยทำ ในที่สุดรถเลี้ยวเข้าซอยขรุขระระยะหนึ่งก่อนที่จะเจอย่านที่อยู่อาศัยแบบโบราณเล็กๆแคบๆทั้งสองฝั่ง มันคล้ายกับเป็นโฮมสเตย์หรืออะไรสักอย่าง มีคนต่างชาติและคนไทยหลายคู่เดินจูงมือผ่านไปมา แผงลอยขายของที่ระลึกติดไฟสีส้มดวงเล็กๆประดับสวยงามตีคู่ไปกับทางขึ้นลงเนินเล่นระดับที่เต็มไปด้วยดอกลีลาวดีสีขาวที่ร่วงหล่น ราวกับกับสถานที่ท่องเที่ยวชายทะเลยามค่ำคืน มีลมแม่น้ำพัดโกรกเข้ามาส่งให้บรรยากาศดียิ่งๆขึ้นไปอีก แคปสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด เขายืดสองแขนออกจนสุดเงยหน้านิดๆ รับลม
“ไปทางนั้นกัน..” เอสเดินถือถุงขนมเข้ามาหาแล้วดึงแขนให้อีกคนเดินตาม มีคู่รักชายชายสองสามคู่เดินสวนทางผ่านมา เขาเดินจูงมือกันอยู่ แคปเห็นแบบนั้นแล้วก็รู้สึกประหลาดนิดๆ หันไปมองเอสที่ยังทำหน้าเฉย ๆ ตัวเองกลับรู้สึกว่ามีความร้อนอยู่แถว ๆ ฝ่ามือพอค่อย ๆ ไล่สายตาต่ำลงไปปรากฏว่าเขากับมันกำลังเดินจูงมืออยู่เหมือนกัน แคปนี่สะดุ้งโหยงรีบชักฝ่ามือออก
“จะจับทำไมล่ะวะน่ารำคาญจริงเลย..” ว่าใส่แบบนั้นแล้วเดินดุ่ม ๆ นำไป เอสเอาแต่อมยิ้มขำ ยอมปล่อยอีกคนง่าย ๆ เขาก็แค่เดินถือถุงขนมตาม ตั้งใจพามาอยู่แล้วปล่อยให้แคปแวะดูโน่นนี่นั่นตามร้านค้าเล็กๆไปเรื่อย ขณะที่เขาเองก็แค่ตามใจดูอะไรไปเรื่อยๆบ้างเหมือนกัน เมื่ออีกคนหยุดลงที่ตรงไหนเขาก็จะรออยู่นอกร้านแค่นั้น เดินเข้าร้านนึงออกอีกร้านนึงหน้ายุ่งกลับออกมา สักพักก็ยืนลูบท้อง
“อยากได้อะไร..”เอสเดินเข้าไปถาม
“ไม่อยากได้” แคปยักไหล่
“งั้นไปตรงโน้น..” คนชวนบ่ายหน้าบอกทาง เขาดึงแขนอีกคนให้เดินตาม ทางลงเนินใกล้กับบาร์เหล้าเล็กๆสร้างเป็นกระท่อมไม้ไผ่มุงด้วยหญ้าคาและฟางข้าวแห้ง ติดดวงไฟประดับเป็นรูปส้มผลเล็กๆจนรอบ ที่นั่งมีแค่สามโต๊ะแต่กลับถูกจับจองไปหมดแล้ว ส่วนหน้าเคาน์เตอร์นั่น บาร์ไม้ไผ่ถูกเรียงรายไว้ด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สีสันต่าง ๆ นับสิบ เอสเดินเข้าไปคุยกับพนักงาน ยื่นเงินใบสีเทาจ่ายก่อนคีบเอาบาคาดี้สีฟ้าแดงสองขวดใส่มือ จากนั้นเดินเข้ามาดึงแขนแคปบอกให้เดินตาม
ที่ด้านหลังกระท่อมนั่น เป็นภูมิทัศน์ที่ถูกปรับให้เป็นจุดชมวิวส่วนตัว มีทางเดินเชื่อมลงสู่แม่น้ำสายสำคัญลักษณะเป็นระเบียงไม้เล็กๆขนาดหนึ่งเสื่อยื่นออกไปบนผืนน้ำ ด้านหลังมีต้นลีลาวดีใหญ่โค้งเข้ามาปกคลุม ยามเมื่อลมพัดโกรกเข้ามาดอกสีขาวของมันจะปลิวร่วงหล่นส่งกลิ่นหอมอบอวล
“โห สวยจัง วิวแจ่มมาก..” แคปพึมพำมัวแต่ยืนตื่นตะลึง ไม่เคยรู้ว่ามีที่ๆสวยงามขนาดนี้ซ่อนอยู่ใจกลางเมืองที่แสนแออัดและวุ่นวาย สะพานพระรามแปดที่เห็นอยู่ไม่ไกลมีสายเคเบิ้ลระนาบคู่สีเหลืองทองที่ขึงเสากับตัวสะพานเป็นเส้นทะแยงมุมนับร้อย สะท้อนกับแสงไฟจนส่องประกายงดงามสะดุดตาต้องลงบนผิวน้ำ เขาเบื่อตึกหรูหราเต็มทนวันนี้ได้มายืนบนพื้นไม้เย็น ๆ ทอดสายตามองวิวที่เป็นธรรมชาติของแม่น้ำที่ลำคลองแบบนี้แคปรู้สึกดีมากจริง ๆ ตั้งใจสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เต็มอิ่มอีกครั้งและเผลอระบายรอยยิ้มออกมา หันมองไปข้าง ๆ ที่นั่งถัดๆไปมีคู่รักสี่ห้าคู่นั่งชมเดือนชมแสงจันทร์กันอยู่ที่มุมส่วนตัวซึ่งแต่ละจุดห่างกันพอสมควร นึกพิลึกตัวเองนิดๆที่ต้องมานั่งในที่ๆบรรยากาศดีแบบนี้กับไอ้ตัวข้าง ๆ ถ้าเปลี่ยนเป็นสาวสวยน่ารักสักคนมาแทนที่ได้จะดีมากๆ
“ทำหน้าอะไรของมึง นึกอะไรเพี้ยนๆขึ้นมาอีกล่ะดิ..” เอสดึงแขนบอกให้นั่งลงมาด้วยกันได้แล้ว ยืนนานปวดขา แต่แคปกลับถอนหายใจยกใหญ่ออกมาเขาก้มลงไปมองไอ้คนที่มันนั่งลงไปแล้วเรียบร้อยเงยหน้าจ้องเขาอยู่
“กูกำลังคิดไง ว่าบรรยากาศดีๆแบบนี้ถ้าได้มากับสาวสวยสักคนน่าจะดีกว่ามากับมึงเยอะ!”แคปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆแล้วยื่นหน้าพูดคำว่า เยอะ แบบเน้น ๆ เอสเอามือจิ้มหน้าผากเล็กคาดโทษแต่แคปยักไหล่ใส่บอกไม่กลัว เอสเลยยื่นขนมปังส่งให้แทน
“กูเอาสีแดงนะ..” แคปเมินขนมปังแต่คว้าเอาขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีกรีต่ำสีแดงมาไว้กับตัว ก่อนหยิบถุงขนมมาเลือกของกินที่อยู่ด้านใน แคปหยิบซองไอติมแท่งมาฉีกเลีย
“ท้องมึงร้องดังขนาดกูยังได้ยิน ทำไมไม่กินขนมปังก่อนวะ ไอติมทีหลังสิ..” เอสดุนิดๆ แต่แคปกลับหันไปถลึงตาใส่แล้วบอกห้ามยุ่ง แคปคาบไอติมไว้ในปากแล้วหยิบเอาขวดบาคาดี้สีฟ้าของเอสมางัดกับฝาขวดสีแดงของตัวเอง ขวดแดงเปิดฝาออกแล้วส่วนไอ้ขวดฟ้าแคปไม่สนใจยื่นส่งคืนให้เจ้าของมันแล้วเลิกคิ้วท้า ประมาณว่าแน่จริงมึงเปิดดิ่ ไม่มีอะไรมางัดแล้วบอกให้รู้
“ดื้อนัก กินแต่ไอติมกับไอ้ขวดแบบนี้ระวังท้องมึงจะบิดตีเกลียวเป็นทวิตเตอร์นะ..” เอสคว้าเอาขวดตัวเองกลับคืนแล้วใช้ฟันสวยๆของเขางัดเปิดอย่างไม่สนใจ แคปนี่เห็นแล้วเบะปากใส่ แหม่ ทำเป็นโชว์ อิโถวของแค่นี้ใครก็ทำได้โว๊ย กูแค่ไม่อยากทำ จิ๊
“กูอยากกินไอติมก่อนเดือดร้อนมึงตรงไหนล่ะ..” ไม่อยากสนใจไอ้ขวดน้ำสีนั่นอีกแล้ว เขานั่งดูดนั่งเลียไอติมรสเผือกหอมอร่อยของเขาไป เอสหันดูแล้วก็ส่ายหัว กัดกินขนมปังของตัวเองต่อ แคปมองไปที่ฝั่งตรงข้ามเยื้องไปทางด้านขวาพระจันทร์ดวงโตกลมสวยกำลังทาบเงาเข้ากับสายน้ำกว้าง กลายเป็นลูกไฟดวงใหญ่ๆสะท้อนออกมาในจุดที่แสงไฟพาดส่องลงไปถึงได้ เขาตื่นตาตื่นใจมาก มีสายลมยามดึกที่โกรกพัดเข้ามาพาเอากลิ่นหอมของดอกไม้สีขาวที่ตกเกลื่อนอยู่ตามพื้นลอยเข้ามาแตะถึงปลายจมูก แคปหยิบดอกลีลาวดีที่เพิ่งร่วงตกลงมาต่อหน้าต่อตาเขาทั้งคู่ขึ้นมาดูแล้วเผลอดม....หอม
“เอาเสียบทัดหูมึงสิ กูว่าคงจะเหมือนลิง..”
“สัส ปากหมา..” แคปนี่หันไปด่าแทบไม่ทัน คนกำลังเคลิ้มอารมณ์ดี ๆ ไอ้ห่า
“หึหึ ขำว่ะ” เอสพึมพำแล้วส่ายหัว แคปตวัดตาเขียวปั๊ดใส่ ขำห่าขำเหี้ยไร เขาทำอะไรแม่งเอาแต่ขำ โรคจิต
“มาบ่อยล่ะสิท่ามึงอ่ะ..” แคปหันมาถามบ้าง วางดอกไม้นั้นลงแล้วสนใจไอติมของเขาต่อ
“ไม่บ่อยหรอก นานๆที..” เอสกัดขนมปังก้อนนุ่มเคี้ยวจนเต็มแก้ม เขาบอกให้แคปกินขนมปังด้วยกันแต่แคปกลับส่ายหัวบอกไม่ เอสหยิบดอกไม้สีขาวดอกใหม่ที่เพิ่งร่วงตกลงมาส่งให้อีกแต่แคปไม่สนใจ นั่งกินไอติมของเขาต่อ เอสเลยแกล้งเอาดอกไม้นั่นวางไว้บนหัวเล็ก
“ไม่เอา อย่าสิ..” แคปเอียงหลบ เอสขำขึ้นมาอีกแคปเลยทำเชิดใส่ไม่อยากจะสนใจ เขาสองคนนั่งทอดสายตาไปที่ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำใหญ่เงียบ ๆ ไกลจากตรงนี้ไม่มากมีเรือลำใหญ่ประดับไฟสวยงามค่อยเคลื่อนตัวอ้อยอิ่งไปตามแนวลำน้ำ มันคงเป็นเรือชมจันทร์จากโรงแรมใหญ่ไม่ไกลจากฝั่งตรงนี้ บรรยากาศกำลังเงียบได้ที่ แต่ท้องแคปดันร้องโครกครากขึ้นมาอีก
“ก็บอกแล้วว่าให้กิน..” เอสแบ่งขนมปังในมือออกเป็นสองส่วนแล้วส่งให้
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-03-2015 21:43:58
.
.
https://www.youtube.com/v/Iqjrk_ssRvQ
“ก็บอกแล้วว่าให้กิน..” เอสแบ่งขนมปังในมือออกเป็นสองส่วนแล้วส่งให้
“กูพูดตอนไหนว่าหิว..” เด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้ออยู่ดี นับวันมีแต่จะดื้อหนักขึ้นไปอีก เอสถอนหายใจหนักๆแล้วจ้องหน้า
“ท้องมึงทรยศซะขนาดนี้ยังมาเถียงได้อีกนะไอ้แคป เอาไปกินซะ..” เอสดุใส่ แต่แคปไม่สนใจเลือกหยิบอันใหม่ขึ้นมาแล้วฉีกซองออกมาแล้วกินๆๆ ความจริงเขาหิวมากเลย
“เรื่องอะไรกูต้องกินกับมึงวะ อันนี้กูเลือกมาเองอร่อยกว่าไอ้ที่มึงเลือกตั้งเยอะ”
“อร่อยจริงดิ..” เอสหลอกถาม แคปพยักหน้าตอบพาซื่อ มือข้างนึงถือไอติม อีกข้างถือขนมปัง แก้มกลมเคี้ยวตุ่ยๆ เอสหันมองคนข้าง ๆ ตัวแล้วอดขำออกมาอีกไม่ได้
“ถ้าอร่อยจริงไหนลองป้อนกูดิ๊ ขอชิมหน่อย”
“อึ่กก! มึงฝันเหรอ” แคปถองศอกประเคนใส่พุงเอสเพราะมือไม่ว่าง เขาหันไปถลึงตาใส่แถมด้วยอีกอย่างโทษฐานที่นั่งหัวเราะเขาอยู่ได้ จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างเงียบกันไป กลับเป็นแคปที่ผิดสังเกตหันไปถามเพราะเห็นว่าเอสนั่งจ้องเขาอยู่นานแล้ว
“อะไร มองกูทำไม”
“มึงกินไอติมเก่งนี่” เอสว่า
“ยังไง...” แคปหันขวับไปถาม มันคล้ายกับคำชมนะแต่รู้สึกทะแม่ง ๆ น้ำไอติมกำลังจะละลายย้อยหยดลงมาเขารีบเอาปากดูดจ๊วบๆที่โคนแท่งไว้ เอสได้โอกาสเลยชี้
“ก็ท่าดูดกับท่าเลียมัน เอ่อ...มัน....”
“มันอะไร..” ปากนี่ถามไปอย่างนั้นแหละ แคปตะหงิดๆขึ้นมาแล้วไอ้เหี้ยเอสแม่งนึกเรื่องอะไรชั่ว ๆ ขึ้นมาอีกแหง ๆ แคปก็แค่กัดฟันกรอดรอฟังอีกคนต่อรูปประโยค เอสยึกยักไปหน่อยนึงแต่ในที่สุดก็พูดยาวออกมา
“มันชวนให้คิดว่าถ้าเปลี่ยนจากไอติมเป็นของๆกู มันจะน่าดูขนาดไหน โอ๊ย!! ผั๊วะ!! แคปพอ โอ๊ยยกูเจ็บไม่เอาแล้ว ผั๊วะ ตุ๊บๆๆ ผั๊วะ!” แคปทิ้งถุงในมือลงทันที ตาขวางขึ้นมา กูว่าแล้ว หน๊อยยยยยยยย ในหัวมึงนี่คิดแต่เรื่องลามกทั้งนั้นสินะ คนก็แค่นั่งกินไอติม คิดหัวมึงสิคิดไปได้เนาะเรื่องดูดเรื่องเลีย แคปทั้งก่นทั้งด่า ทุบตีเอสจนอีกฝ่ายต้องรวบมือเขาไว้ ถึงอย่างนั้นขาเล็กก็ยังฤทธิ์เยอะจะยกขึ้นมาถีบ เอสจึงใช้ขาตัวเองเกี่ยวแล้วกดล๊อคเอาไว้ นี่ขนาดสถานที่และบรรยากาศดีขนาดนี้เขาสองคนยังเถียงยังตีกันได้
“ปล่อยกู!” แคปร้องสั่งหน้ามุ่ย โดนเอสรัดแน่นอยู่แบบนี้เขาเองก็กลัวจะมีคนเห็นมองซ้ายมองขวากลับไม่มีสักคนที่หันมาสนใจ
“นิ่ง ๆ สิวะ” เอสว่า
“มึงก็ปล่อยกูสิ”
“ปล่อยแล้วจะนั่งเฉยๆไหมล่ะ”
“เรื่องดิ” แคปเถียงเชิดหน้าขึ้น เอสเห็นริมฝีปากที่เขาจูบอยู่เป็นประจำอยู่ใกล้ชิดขนาดนี้ก็เกิดความรู้สึกอยากจะแกล้งขึ้นมาอีก มือใหญ่เลื่อนเข้าไปล๊อคต้นคอแคปไว้ทันที
“ไอ้เชี่ย อย่า..” แคปฝืนไว้จนตัวสั่น ไอ้บ้าเอสมันก้มลงมาแล้วจริง ๆ ปลายจมูกเขากับมันเฉียดกันแค่ไม่กี่เซนต์บ้าเอ๊ย แคปขยุ้มคอเสื้อทั้งผลักทั้งดันมันไว้ ขณะที่ปากก็พ่นคำด่าระรัว
“ไอ้สัส ไอ้คนเลวไอ้คนชั่ว สันดานแย่ มึงมันนักฉวยโอกาส บ้าเอ๊ย ปล่อยกูออกไปได้แล้วแม่งอึดอัด ไอ้เหี้ยเอสมึงปล่อยกู๊วววว..” แคปรวบรวมพลังครั้งสุดท้ายแต่ผลคือเอสแทบจะไม่กระดิกขยับเลยแม้แต่น้อย คราวนี้เจอรัดแน่นมากจริง ๆ เขาโกรธจนตัวสั่น จ้องหน้ามันแล้วเงียบจนเอสมองแล้วต้องตัดสินใจปล่อยออกมา
“มีแต่จะเอา มีแต่จะอยากได้ มึงได้กูไปแล้วนี่ยังไม่พออีกรึไง ต้องให้ขนาดไหนถึงจะพอแก่ใจมึงอีกห๊ะ..” เขาโพล่งคำพูดระบายออกมาด้วยความน้อยใจ สู้ไม่เคยได้แต่โดนบังคับประจำ ถึงเอสจะทำแค่จูบแต่คำว่าไม่ชอบยังไงมันก็คือไม่ชอบ เอสหันมองคนที่นั่งบ่นจนหน้างอ เลื่อนตัวขยับแล้วขยับอีกจนเขาต้องชี้ให้ดูว่านั่นน่ะจวนจะตกน้ำอยู่แล้วให้เลื่อนเข้ามาอีก แคปจึงค่อยๆ เขยื้อนขยับกลับมาอย่างช่วยไม่ได้ เอสยื่นซูกัสรสนมส่งให้แต่แคปส่ายหน้า เขาเลยใช้ดวงตาคมกริบจ้องมองไปที่อีกคน
“มึงรู้ไหม กูมันมักโลภที่สุดเลยล่ะ” จู่ ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น
“ร่างกายที่ได้มาแล้วน่ะทำให้กูสนใจอยากจะได้อะไรที่มากกว่านั้นอีก..” แคปหันขวับมองไปที่คนพูดทันที ดวงตาคมกริบสองคู่จดจ้องกันและกันแน่นิ่ง มันใกล้เสียจนแคปมองเห็นแม้แต่เงาของตัวเองสะท้อนออกมาจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจคู่นั้น กลับเป็นแคปที่ต้องหลบหลีก เบนสายตาไปหาแสงสะท้อนสีเหลืองทองที่ขับให้ราวสะพานตรงหน้าสวยงามโดดเด่น
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ มึงรู้ไหม..” แคปพึมพำว่า
“ไม่รู้สินะ แต่เขาว่ายิ่งเกลียดจะยิ่งรัก ระวังไว้ดีๆด้วยล่ะ..” เอสหยิบดอกไม้ที่ร่วงตกลงมาใหม่วางลงในแม่น้ำ มันค่อย ๆ กระเพื่อมตามแรงส่งของสายน้ำเอื่อย ๆ ล่องลอยออกไป
“ไม่มีทางหรอกเว้ย คนอย่างกูไม่มีทางรู้สึกอะไรแบบนั้นกับมึง..”
“จริงดิ” ทันทีที่แคปพูดจบเอสคว้าหมับต้นคอขาวล๊อคแล้วดึงเข้าหาตัวเขาทันที องศาการเอียงใบหน้าได้ที่เรียบร้อยแล้วหากแต่เขายังไม่ยอมกดริมฝีปากหยักจูบลงไป แคปที่หลับตาปี๋คิดว่าตัวเองต้องโดนจูบเข้าแน่ ๆ จึงค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นมอง พอเห็นว่าเอสอมยิ้มแล้วจ้องหน้าเขาอยู่คล้ายกับแกล้ง มือเล็กก็ฟาดชกลงไปที่ท้องคนตัวใหญ่กว่าทันที น่าเสียดายที่อีกฝ่ายหลบทันรวบมือเขาไว้ได้อีกแล้ว
“หึหึ คิดว่ากูจะจูบรึไง”
“สัส ก็เพราะว่าเป็นมึงนักฉวยโอกาสน่ะสิกูถึงต้องคิดอะไรชั่ว ๆ แบบนั้น”
“นักฉวยโอกาส??” เอสทวนคำเย้ย เจอแคปทั้งดิ้นทั้งด่า
“โฮ้ยยย ปล่อยกูได้แล้ว อึดอัดน่ารำคาญเป็นบ้า”
“ถ้าปล่อยแล้วจะอยู่นิ่ง ๆ ไหมล่ะ นั่งอยู่เฉย ๆกินไปแบบเงียบ ๆ ”
“เรื่องดิ ทำไมกูต้องเชื่อมึงด้วย”
“เอองั้นไม่ปล่อย”
“กูไม่นิ่งแล้วมึงก็ต้องปล่อย!” แคปเถียงจนคอขึ้นเอ็น เขาเม้มปากแน่นเชิดหน้า เอาดิ๊กูโมโหแล้วแม่ม สองคนจ้องตากันจนในที่สุดเอสเป็นฝ่ายยอมปล่อยเขาออกมาจากอก แคปรีบขยับถอยห่างออกมา “กูจะนั่งเงียบ ๆ รอเวลา พอเที่ยงคืนปุ๊ปมึงต้องส่งกูที่ห้องทันที”
“คิดว่ากูจะทำแบบนั้น??” เอสหันมาเลิกคิ้วสูงถามกวนตีนได้อีก แคปโมโหคว้าเอาถุงขนมมาแกะกินต่อแล้วขยับออกมาทำท่ารังเกียจ เอสไม่อยากจะสนใจหยิบไอติมขึ้นมาแกะด้วยเหมือนกัน สองคนนั่งชันเข่ากินขนมกันเงียบๆต่อไป อย่าได้สงสัยทำไมไม่มีบุหรี่ อากาศดี ๆ แบบนี้เอสก็แค่ทิ้งมันไว้บนรถ เขามองโทรศัพท์มือถือแคปที่วางอยู่แล้วส่งสายตาบอก
“อะไรของมึงอีก” แคปหันมาถามหน้ายุ่ง มองหน้าเอสสลับกับมือถือตัวเอง
“เปิดเพลงดิ เครื่องมึงมีเพลงเบาๆฟังไหม ไม่เอาเอฟเอ็มนะ..” เอสบอกเรื่องเพลงแต่ริมฝีปากพลันกระตุกรอยยิ้มร้าย เขาแลบลิ้นสีสดออกมาเลียไอติมยั่ว นั่นยิ่งทำให้แคปโมโหหนักลืมตัวขยับเข้าไปคว้าไอติมในมืออีกคนฟาดทิ้งลงน้ำไปอย่างไม่สนใจ เอสหันมาจ้องหน้าเอาเรื่องสุดๆ
“สะใจว่ะ..” แคปเม้มริมฝีปากท้าทายพร้อมกับตีคิ้วใส่ เอสกระชากไหล่เล็กเข้ามาบีบทันที เขาจ้องหน้าดุ
“มากไหมล่ะหื้ม สะใจน่ะ”
“เรื่องของกู” แคปปัดมือใหญ่ออกให้พ้นตัว เขานั่งกินขนมปังต่ออย่างไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น เอสถอนหายใจเซ็งส่ายหัวไม่อยากจะสนเช่นกัน เขาหยิบเอาโทรศัพท์แคปขึ้นมาอันดับแรกที่คิดนานแล้วคือไลน์เด้งเข้ามาเรื่อย ๆ น่ารำคาญมากเขาจึงกดปิดเน็ต จากนั้นเลื่อนหาแอปฯเพื่อกดเปิดเพลงช้า ๆ เบา ๆ ที่คิดไว้แล้วว่าอีกฝ่ายน่าจะมีอยู่เยอะ ทว่าพอได้เห็นลิสต์รายชื่อเพลงเอสนี่นึกขำเลย มีเพลงลูกทุ่งเพลงเก่าเพลงโบราณอะไรต่อมิอะไรเยอะมากๆ ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะแล้วแต่รสนิยม เขาก็แค่กดเลือกเพลงตั้งต้นไปแบบมั่ว ๆ แล้ววางลง ขณะที่แคปเห็นมันเอามือถือตัวเองไปกดแล้วนะแต่ก็ไม่อยากจะสน ช่างหัวมัน แย่งกลับคืนมาก็เป็นเรื่องอีก มันอยากเล่นอะไรเล่นไปไม่มีความลับอะไรแปลกๆอยู่ในเครื่องนั้นอยู่แล้ว เขานั่งกินขนมต่อไปเรื่อย ๆ พอกินจนหมดเขาก็เริ่มหาวหวอดสามสี่ครั้งจนน้ำตาจะไหล
“กี่โมงแล้ววะ กูอยากกลับแล้วนะ ฮ้าววววว” หาวออกมาเป็นครั้งที่ห้า ไม่ยกมือขึ้นปิดปากใดๆทั้งสิ้น ไม่จำเป็นต้องรักษาภาพพจน์อะไร เขาเป็นตัวของตัวเองไม่ได้คิดจะให้มันมองแต่ด้านดีๆอยู่แล้ว ยิ่งมันรู้สึกว่าเขาน่าเกลียดได้ยิ่งดี แคปหาวออกมาต่ออีกนิดตาปรือขึ้นอีกหน่อย เปลือกตาบางหนักอึ้งแทบจะปิดลงอยู่รอมร่อ อยากบอกไอ้ตัวดีข้าง ๆ เหลือเกินว่า กู-ง่วง-มาก ทนแทบไม่ไหวแล้วเหี้ย เหนื่อยหนักหนามาทั้งวัน นี่ยังต้องมานั่งถ่างตาถ่อลมกลางคืนแบบนี้อีก มันก็ใช่อยู่บรรยากาศมันสวย อากาศมันก็ดี แต่ต้องมาทนนั่งกับไอ้ตัวอันตรายแคปยิ่งกว่าจะต้องระมัดระวังตัว
แต่ในที่สุดคนที่นั่งหาวหวอดก็หลับคอตกเป็นนกจำศีล เอสหันมองนิ่ง ๆ อยู่สักพักก่อนที่เขาจะดึงไหล่เล็กให้พิงซบมาที่บ่าแกร่ง เสียงลมหายใจหนักหน่วงบอกให้รู้ว่าคนขี้โวยวายอย่างแคปหลับลงได้แล้วจริง ๆ พระจันทร์ดวงโตยังคงทอดเงาลงในแผ่นน้ำกว้าง เรือไฟงดงามลอยเอื่อยคู่ไปกับบรรยากาศและกระแสลมยามดึก เสียงหรีดหริ่งเรไร ร่ำร้องขับขานราวกับเป็นสักขีพยานว่า ในค่ำคืนนี้มีอนาคตคู่รักพิลึกกึกกือหนึ่งคู่มานั่งชมจันทร์กินขนมด้วยกัน ริมฝีปากระบายรอยยิ้มออกมาบางๆก่อนที่มือใหญ่จะเกลี่ยปอยผมสีอ่อนที่ปลิวระบนใบหน้าขาวแล้วเลื่อนไปลูบลงที่ศีรษะเล็กของอีกคน ท่วงทำนองเพลงแผ่วเบา ๆ จาก
โทรศัพท์มือถือของแคปที่เปิดเป็นเครื่องเล่นเพลงทิ้งไว้พลันเกิดเป็นเสียงเพลงไพเราะดังลอดออกมา .
.
.
♪ ♫ ♫ ...ไม่มีเหตุผลที่ยากๆให้หนักใจ มีเพียงเหตุผลที่ง่ายๆ ถ้าอยากฟัง
มันเป็นเหตุผลข้อเดียวของทุกอย่าง รักเธอ...................หมดใจ
ไม่มีเหตุผลที่ยากๆให้หนักใจ มีเพียงเหตุผลที่ง่ายๆถ้าอยากฟัง
มันเป็นเหตุผลข้อเดียวของทุกอย่าง รักเธอ..................เหลือเกิน ♫ ♩ ♬ ♬｡
.
.
ราวหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เสียงเคาะระฆังจากหมู่บ้านใกล้ ๆ บอกให้รู้ว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี เอสมองดูนาฬิกาที่ข้อมือเทียบกันก่อนเขย่าเรียกคนที่ยังนอนหลับพิงไหล่เขาอยู่ ริมฝีปากเผยอออกมาน้อย ๆ หลับใหลไร้สติ
“แคป....”
“.........”
“แคป ตื่น...”
“.........”
“ไอ้แคป ถ้ามึงไม่ตื่นอีก กูจะใช้วิธีการของกูปลุก อย่ามาร้องโวยวายแล้วตีกูทีหลังนะเว้ย..” เขาหันไปพูดกับคนข้าง ๆ ที่นอนซบ แต่ก็เหมือนกับว่าเขากำลังพูดอยู่คนเดียว เสียงกรนครอกๆดังลอดออกมาเบา ๆ เอสขยับใบหน้าแค่นิดเดียวเท่านั้นปลายจมูกโด่งของเขาเฉียดเข้ากับหน้าผากมนสวย เอสชะงักไว้แค่ตรงนั้น ชั่งใจอะไรบางอย่างแต่ในที่สุดเขาก็กดปลายจมูกลงไปอยู่ดี จูบลงเบาๆราวกับกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายตื่นทั้งที่กำลังปลุกกันอยู่แท้ ๆ แคปขยับตัวนิดๆ
“แคปตื่น กูจะเอาจริงแล้วนะ..” คราวนี้เรียกแบบจริงจังใช้น้ำเสียงดุแต่แคปก็ยังคงอ้าปากหลับไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เอสจะเรียกขึ้นมาด่าก็ไม่ใช่นิสัย ที่สำคัญมันไม่ยอมตื่นนี่สิปัญหา เขาตัดสินใจลุกพรวดขึ้นเลยแคปจึงร่วงลงทั้ง ๆ ที่นอนเอนอยู่แบบนั้น หัวเกือบจะฟาดลงที่พื้นไม้แต่เอสรองรับเอาไว้ได้ทัน แคปลืมตาตกใจร้องโวยวายดังลั่น
“ทำเหี้ยไรของมึงวะ กูตกใจนะเนี่ยแม่งคนกำลังนอนหลับสบายๆเลยห่า!” ตื่นขึ้นได้โวยวายอีก เอสใช้สายตาด่าไปแทนแต่คนมองกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรหรอก แคปหน้ายุ่งลุกขึ้นปัดๆกางเกงให้สะอาดก่อนเดินหลับตากระแทกไหล่อีกฝ่ายแทรกตัวขึ้นเนินเตี้ยๆตัดออกไป
“มึงส่งกูที่ห้องเลยนะ” พอขึ้นรถได้สั่งอย่างเดียว เอสหันไปมองหน้ากำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง แต่เสียงท้องแคปร้องโครกครากออกมาก่อน คราวนี้มีอัพเกรดแถมเสียงบิดตัวของลำไส้ดังจนเจ้าของยังเบ้หน้าทำท่าเจ็บ
“เป็นไรของมึง ปวดท้องหิวข้าวเหรอ..” รถกำลังจะเลี้ยวออกจากซอยแล้วนะแต่รู้สึกว่าแคปเหมือนจะเจ็บจริง ๆ เขาจึงชะลอรถลงก่อน
“ยุ่งน่า รีบส่งกูที่ห้องสักที..”แคปรู้ว่าตัวเองไม่ได้กินข้าว ถึงแม้ขนมปังจะตกถึงท้องแต่เขาเป็นคนที่ถ้าไม่ได้กินข้าวจะปวดท้องเป็นประจำ
“ปวดท้องหิวข้าวก็บอกมาตรง ๆ ลีลาท่ามากทำไม”
“เรื่องของกู รีบๆขับไปเหอะมึงอ่ะ..” แคปยกมือกุมท้องนั่งนิ่วหน้าหลับตาเอาหัวพิงเบาะ เอสเอาโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาใครสักคน แต่แคปไม่ได้สนใจจะฟัง รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว เพียงแค่สิบนาทีหลังจากนั้น รถยนต์สีขาวคันสวยก็มาจอดลงที่ผับคุ้นเคย แคปมองซ้ายมองขวา
“อะไรของมึง จอดที่นี่ทำไมวะ..” คนยิ่งหิว ๆ อะไรวะอย่าบอกนะว่าจะมาเที่ยวทั้งๆแบบนี้ ดูชุดเขาทั้งคู่ก่อนคนนึงนักบาส อีกคนนึงนักบอล แล้วจะพามาเที่ยวผับหรูหรา โอ๊ยยยยกูจะบ้า แคปนี่นั่งหันหน้าหันหลังจ้องหน้าคนขับ
“ไอ้เหี้ยเอสมึงบ้าป่ะวะกูถามจริง”
“อย่าถามมาก ลงได้แล้ว” เอสเดินลงจากรถ กระชากประตูฝั่งคนนั่งเปิดอ้าออก
“ลง..” สั่งอีกครั้ง ยืนจ้องหน้าแคป
“กูไม่เข้าไปนะ ชุดแบบนี้ไม่มีทางเข้าไปเด็ดขาด ที่สำคัญกูหิวมาก ถ้ามึงจะเที่ยวต่อเดี๋ยวกูเรียกแท็กซี่กลับเองได้..” แคปเงยหน้าขึ้นมาบอกไม่ยอมก้าวขาลงรถ เอสดึงแขนแล้วกระชากบอกให้เข้าไปด้วยกัน เสียงปิดประตูรถดังมาก มีน้องพนักงานวิ่งเข้ามาหา เอสยื่นใบร้อยส่งให้ตบไหล่แล้วบอกฝากรถด้วย น้องเขาพยักหน้ายิ้มรับ
“อะไรของมึงวะ แล้วจะไปทำไมทางนี้ล่ะวะเนี่ย..” แคปทั้งเดินทั้งวิ่งตามแรงลาก ปวดท้องก็ปวดไอ้เหี้ยเอสยังจะพาเขาอ้อมไปเข้าฝั่งทางด้านหลัง รู้ตัวอีกทีก็เห็นป้ายเฉพาะพนักงานเท่านั้นแปะติดอยู่
“มึงมาเข้าอะไรทางนี้เล่า ต้องไปเปิดบัตรผ่านด้านหน้าโน่น..” แคปคว้าจับกรอบประตูไว้ ก่อนที่เอสจะยืนจ้องหน้าแล้วบอกให้เงียบ ๆ ตามเขาเข้ามาก็พอ
“บ้าเอ๊ย..” ทั้งสบถทั้งๆเดินตาม เดี๋ยวเจอเจ้าของเขาเรียกตำรวจแล้วมึงได้หนาวแน่ ๆ แคปกำลังจะดึงรั้งอีกฝ่ายไว้แล้วบอกให้ไปเข้าทางด้านหน้าแทน สาวสวยคนนึงก็เดินออกมาจากด้านใน ดูเหมือนว่าหน้าเธอคุ้นพอสมควร
“มาได้สักทีนะเรา อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไปจ๊ะแคป เป็นไงบ้าง เห็นเจ้าเอสบอกว่าเราหิวจนจะเป็นลมแล้วจริงเหรอ..” เธอเอ่ยทักยาวเหยียดพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ ขณะที่แคปกลับมองเธออย่างงงๆผู้หญิงคนนี้จู่ ๆ พูดเรื่องอะไร เธอเข้ามากอดเอวแคปบอกให้เดินตามเข้าไป ส่วนไอ้ตัวดีที่พาเข้ามานั้นมันเดินล้ำหน้าไปก่อนโน่นแล้วไม่สนใจหันมามองที่เขาสักนิด
“.......” ไอ้บ้าเอสเอ๊ย มึงทิ้งกูได้นะมึง แคปเขย่งโหยงๆตะโกนเรียกแบบไร้เสียง แน่นอนว่าเอสไม่มีทางได้ยินหรอก
“กินกันที่นี่นะ อาหารง่าย ๆ พี่ไปแย่งที่ครัวทำมาเองเลย แคปทานได้ใช่ไหมไข่เจียวหมูสับ..” เธอพาเขาสองคนเข้ามานั่งลงที่ห้องผู้จัดการหรืออะไรสักอย่างที่อยู่โซนด้านในสุดของตัวผับ ห้องแคบมากผนังบุกันเสียงจากภายนอกปิดกั้นทุกส่วน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเสียงดนตรีหนักๆดังลอดผ่านช่องประตูเข้ามาได้
“พี่แอมป์ไงพี่สาวเอสเราเคยเจอกันแล้วนี่ เห็นทำหน้างงๆไม่ใช่ว่าแคปลืมพี่ไปแล้วหรอกนะ”
“อ๋อเปล่าครับ ไม่ลืม..” แคปรีบตอบรักษามารยาท อันที่จริงตอนที่เจอกันครั้งก่อนนั้นมันเป็นการแนะนำแบบผิดพลาดไปต่างหากเขาจึงไม่ได้สนใจจะจำ แอมป์เห็นแคปนั่งจ้องอาหารเธอจึงชี้บอกให้ทานได้เลย ไข่เจียวหอมๆกับข้าวสวยร้อน ๆ แคปที่นั่งมองจานข้าวอยู่นานแล้ว แต่อดทนกัดฟันไว้เพราะเธอมัวแต่ชวนคุย และเพราะน้ำลายมันพาลจะไหลหกออกมา เขาหิวมากจนเอสที่นั่งข้าง ๆถึงกับเอามือเข้ามารองใต้คางให้ นึกภาพน้ำลายยืดย้อยหกลงมาแล้วคงน่าตลกเป็นบ้า แคปทำตาเขียวใส่แล้วปัดมือเอสออกแรงๆ จะบ้าเรอะใครมันจะไปทำน้ำลายยืดได้ขนาดนั้นจริง ๆ พี่แอมป์หัวเราะดังลั่นส่วนเอสก็แค่ยักไหล่
“หยอกกันน่ารักจริง ๆน๊า ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเอสจะพาแคปมากินข้าวถึงที่นี่ มันดึกขนาดนี้แล้ว”
“ถ้าไม่จำเป็นไม่รู้สึกว่าอยากมาเลยนะ” เอสหันมายิ้มกวนๆใส่พี่สาว เธอจึงถอนหายใจใส่
“นอกจากมาเที่ยวล่ะสิท่า ไม่งั้นฉันจะได้เห็นหัวแกบ้างไหมล่ะไอ้น้องชายตัวดี แล้วนี่ใส่ชุดอะไรกันมา ไปเล่นบาสเล่นบอลกันมาเรอะ..” เอสยักคิ้วตอบอกว่าใช่ เขายกแก้วน้ำเย็น ๆ ขึ้นดื่มแล้วหันไปหาแคป ดูว่ากินได้ไหม
“กินได้ป่ะ..” คนที่ยังก้มหน้าก้มตากินพยักตอบหงึกๆ ไข่เจียวหมูสับมือดึกแบบนี้อร่อยมากจริง ๆ หอมหมูสับหอมพริกไทย เม็ดข้าวก็สวยนุ่มร้อน เขาหลับหูหลับตาพุ้ยๆๆข้าวกินจนเต็มกระพุ้งแก้ม แอมป์มองแคปแล้วก็ยิ้มเธอเลื่อนแก้วน้ำส่งให้
“ขอบคุณครับ..” แคปกินจนหมดจานแล้วกล่าวขอบคุณ แอมป์บอกไม่เป็นไร ที่จริงแล้วเอสโทรมาบอกให้เธอเตรียมอาหารไว้ บอกจะพาเพื่อนแวะมากินเธอเลยทายไปว่าแฟนคนนั้นที่เคยเจอรึเปล่าเอสบอกใช่แค่นั้นเธอก็เตรียมไข่เจียวง่าย ๆ ไว้ให้เพราะคิดว่าแคปต้องไม่เรื่องมากแล้วก็จริงอย่างที่คิด แคปนี่ได้แต่ส่งยิ้มอ่อนจางคือไม่รู้จะพูดกับเธอว่าอย่างไรเพราะสิ่งที่เธอเข้าใจมันผิดพลาดไปหมด เขาไม่ใช่แฟนน้องชายเธอด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องเกรงใจนะ ถ้าหากแคปอยากแวะมากินข้าวฝีมือพี่ก็แวะมาอีกได้จ๊ะเข้าด้านหลังก็ได้ อย่างเจ้าเอสเวลาอยากกินอาหารด่วน ๆ ก็เข้ามาด้านหลังทุกทีแหละรายนี้น่ะทำอาหารเองไม่เป็นหรอกหิวดึกดื่นทีไรวิ่งมาหาพี่ทุกที แล้วแคปล่ะทำเป็นไหม...” ดูเหมือนว่าเธอจะคุยเก่งจนน่าใจหาย แคปฟังทันบ้างไม่ทันบ้างส่ายหน้าแล้วพยักหน้าตอบมั่วไปหมด ต่างกับเอสที่ไม่ได้ฟังเธอเลย เขาแค่รอแคปกินเสร็จก็เท่านั้น
“กลับได้รึยังจะตีหนึ่งแล้ว..” เอสเห็นแคปกินจนหมดจานเขาก็ลุกขึ้น เดินไปชะโงกมองผ่านกระจกไปที่ผับด้านนอกเจอขาแดนซ์นักเที่ยวเยอะมากๆจวนตีหนึ่งแบบนี้เวลากำลังดี ส่วใหญ่เมาได้ที่ทั้งหญิงทั้งชาย ต่างคนต่างถือแก้วเหล้าสีกันให้คลัก เอสตบๆหาบุหรี่นึกได้ว่าทิ้งไว้บนรถ เขาเลยเดินไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม แคปถือจานเปล่าเดินไปหาเอส ส่งสายตาถามว่าเขาควรจะเอาไปเก็บในครัวเองดีไหม แต่รายนั้นก็แค่มองไม่ได้สนใจเขาสักนิดว่าต้องการจะสื่ออะไร
“เอาวางไว้ที่นี่เลยจ๊ะแคป เดี๋ยวพี่เรียกพนักงานมาเก็บออกไปเอง” เธอดึงจานในมือแคปวางลงที่เดิม เอสเดินเข้ามาหาแตะหลังบอกว่ากลับกันได้แล้ว ขณะกำลังจะเดินออกไปพี่สาวคนสวยจึงดึงแขนน้องชายตัวเองไว้
“ดึกแล้วอย่าเถลไถลกันนะกลับห้องเลย”
“รู้แล้วน่า” เอสหันมาบอก พวกเขาทั้งหมดกำลังเดินผ่านบานประตูเล็กๆทะลุออกทางด้านหลัง ที่ลานจอดรถเด็กพนักงานที่ดูแลรถวิ่งเข้ามาทำความเคารพแอมป์อย่างนอบน้อม เธอโบกมือบอกว่าไม่เป็นไรธุระส่วนตัว เด็กนั่นจึงวิ่งเลี่ยงไป
“แกแวะกลับบ้านบ้างนะแม่กับป๊าบ่นคิดถึง เมื่อคืนก็ยังพูดอยู่เลย ว่างวันไหนก็ให้แวะเข้าไป”
“เดี๋ยวดูก่อน ช่วงนี้ยังไม่ว่าง” เอสบอก
“ไม่ว่างงั้นเหรอ เห๊อะ แคปดูเอานะ เจ้าเอสน่ะพี่บอกให้กลับบ้านนี่ไม่เคยกลับหรอก พ่อกับแม่บ่นพี่จนหูชาบอกให้ลากตัวมันกลับบ้าน ขอร้องเลยนะแคป ถ้าว่างก็บังคับขู่เข็ญให้มันกลับไปค้างที่บ้านบ้าง ติดเมียจนอยู่แต่ห้องแบบนี้ถ้าแม่รู้เดี๋ยวเป็นเรื่องพอดี”
“ติดเมีย?” แคปคิ้วขมวดทวนคำ แอมป์เลยตบพุงเขาเบา ๆ แล้วอมยิ้มส่งให้ เธอขยิบตาเหมือนคนรู้ทัน แคปผงะรู้ตัวในทันที ปากหนอปากกูไม่น่าถามเลย เข้าตัวอีกแล้ว ทำท่าแบบนี้เอาไม้หน้าสามมาฟาดหัวกันยังจะดีกว่า
“อย่าพูดมาน่าพี่แอมป์..” เอสดึงแคปให้ขึ้นรถ แอมป์จึงก้มลงมาบอก
“ขับรถดีๆล่ะกลับกันเลยนะอย่าแวะที่ไหนอีกมันดึกมากแล้ว” ทั้งสองคนพยักหน้ารับ แคปไหว้สวัสดีแล้วบอกขอบคุณ เธอปิดประตูให้แล้วยกมือบ๊ายบาย ความจริงแล้วตอนที่เดินออกมาพี่สาวน้องชายคุยกันเรื่องอะไรแคปไม่ได้ฟังเลยด้วยซ้ำ ปล่อยสองคนเดินคุยกันไปเขาเดินตามหลังดูรถลูกค้าที่มาเที่ยวหลายคันสวยๆทั้งนั้นจอดเรียงกันไว้เธอถามอะไรก็เออออไปตามเรื่อง
หลังจากรถเคลื่อนตัวออกมาจากผับนั่นเอสกดเปิดวิทยุหาเพลงเบา ๆ ฟัง แคปมองดูเวลาได้แต่หวังว่าไอ้ตัวอันตรายเอส คงจะส่งเขาลงที่หอโดนสวัสดิภาพไม่นอกลู่นอกทาง
“พี่มึงใจดีเหมือนกันนะ” จู่ๆแคปก็พูดขึ้น เอสหันมามอง
“ยังไง”
“ก็ทอดไข่อร่อย สวยด้วย ใจดี ท่าทางคงเก่งไม่งั้นผู้หญิงคนเดียวจะคุมผับใหญ่ๆแบบนั้นได้ยังไง แต่ว่า หน้าตาไม่เห็นเหมือนมึงเลยนี่หว่า ดูดีกว่าเป็นร้อยเท่า”
“หึ ขนาดนั้นเลย”
“เออดิ พี่เขาคงตามใจมึงจนเสียนิสัยล่ะนะ น้องคนเล็กอย่างมึงเลยนิสัยแย่ ๆ สันดานไม่ดีชอบรังแกคนอื่นแบบนี้ไง”
“ใครเป็นน้องคนเล็ก” เอสหันขวับมาถาม
“ยังจะมาถามก็มึงไม่ใช่รึไง”
“กูมีน้องสาวอีกคน แต่ตอนนี้ไม่ได้เรียนอยู่เมืองไทยเพราะงั้นคนที่เป็นน้องคนเล็กแล้วถูกตามใจจนสันดานไม่ดีก็คือมึงนั่นแหละมากกว่า”
“ไอ้สัสได้ทียอกย้อนกูเชียวนะ”
“หึหึ..” เอสยกยิ้มขำๆ ไม่บ่อยนักที่เขาจะพูดย้อนอีกคนยาวเหยียดขนาดนี้แต่กับแคปยิ่งแกล้งยิ่งมันส์ เวลาที่ได้เห็นมันทำหน้าตายุ่ง ๆ หน้าโกรธๆยิ่งขำเข้าไปใหญ่ เขาอารมณ์ดีผิวปากไปตามเสียงเพลง จู่ๆเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของแคปพลันดังขึ้น เจ้าของเครื่องกำลังจะหยิบขึ้นมากดรับแต่ดันทำร่วงตกลงไปในซอกข้างประตูกว่าจะล้วงแล้วหยิบขึ้นมารับได้ คนปลายสายก็ด่าแหลก เฮียเต้ พี่ชายแคปเอง
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-03-2015 21:45:15
https://www.youtube.com/v/Iqjrk_ssRvQ
(ช้ามาก) พอกดรับก็ถูกต่อว่าทันที แคปไม่ได้อธิบายมากมายอะไรเขาแค่อือๆตอบไปเท่านั้น
(มึงอยู่ไหนเนี่ย) เต้ถามลงมาอีก
“อยู่...เอ่อ..อยู่กับเพื่อน” อึกอักนิดหน่อยก่อนตอบ ไอ้เหี้ยเอสมันไม่ได้เป็นกระทั่งเพื่อนของเขาด้วยซ้ำ จะให้พูดว่าอยู่กับศัตรูคู่อริคงไม่ได้
(เพื่อนไหนวะ เพื่อนมึงกูเห็นอยู่สนามบอลกันหมด ตอนที่แยกกันออกมากูไม่เห็นมึงนะ ได้มาคัดตัวเตะบอลป่ะเนี่ยคาปู)
“ไปดิ ผมเตะเสร็จแล้วเหอะก็เลยออกมา” ก็เพราะไอ้น้องรหัสตัวดีของพี่ไม่ใช่รึไงเขาถึงต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้
(งั้นก็แล้วไป มึงอยู่กับใครที่ไหนบอกกูมาดิ๊..) น้ำเสียงเต้ถามมาค่อนข้างจริงจัง แคปผู้ซึ่งโกหกใครไม่ค่อยเนียนถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ
“อยู่กับ.......เออใช่ พี่เต้เจอไอ้อาร์กับไอ้ปอยังอ่ะ” แคปกำลังจะตอบแต่นึกบางอย่างได้จึงเอ่ยถามพี่ชายขึ้นก่อน
(เจอแล้ว ทำไมวะ)
“อ๋อเปล่า เจอแล้วก็ดี”
(น้องคาปูครับกูว่ามึงแปลกแล้ว บอกมาเดี๋ยวนี้อยู่ที่ไหนกับใคร แล้วอย่าริมาโกหกเพราะถ้ากูจับได้ทีหลังมึงจะโดนมากกว่าที่ควรเป็นสามเท่า) เต้เก็กเสียงขู่ แต่แคปกลับเงียบไปไม่ยอมตอบ มีเสียงอึกอักเหมือนคนคิดอะไรไม่ค่อยตกดังลอดออกมา เต้ได้ยินแบบนั้นถึงกับหัวเราะ
(อยู่กับผู้หญิง? กำลังทำเรื่องอย่างว่า?)
“เปล่านะ” แคปรีบปฏิเสธ
(อายเหี้ยไรวะ บอกมาเร็วอยู่กับใคร? แฟนใหม่มึงอ่อ)
“ไม่ใช่สักหน่อย”
(ก็แล้วใครล่ะวะ) เต้ชักโมโห แคปหันมองไอ้ตัวดีข้าง ๆ ที่มันช่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรก็เริ่มหงุดหงิด ทำให้เขาต้องมาปั้นคำโกหกบ้า ๆ กับพี่ชาย เขาไม่ทำแน่สู้พูดเรื่องจริงยังจะดีกว่ าเพราะเรื่องจริงพูดสิบครั้งก็ยังจะเป็นคำเดิม แต่คำโกหกพูดสิบครั้งรับรองว่าเขาปั้นไม่เหมือนเดิมสักครั้ง พี่เต้ผู้เลี้ยงเขามากับมือจับได้แน่ ๆ อยู่แล้ว
“อยู่กับไอ้เอสน่ะ” แคปพูดออกมาจนได้ถึงจะไม่ดังมากแต่เต้ที่ปลายสายกับคนขับที่นั่งอยู่ข้างกันก็ได้ยินชัดเจน เอสยกยิ้มขึ้นทันทีราวกับเขาพออกพอใจ แคปโมโหเลยประเคนหลังมือฟาดใส่หน้ามัน เจอมือใหญ่กว่าปัดออกจนปวดไปหมด หันไปด่าแบบไร้เสียง เอสหัวเราะหึ
(เออใช่ ไอ้อาร์ก็บอกกูอยู่นี่หว่ากูลืมไปได้ไงวะคาปู แล้วพวกมึงไปที่ไหนกันน่ะ ดีกันแล้ว?? หรือพากันไปถึงไหน) ดีนะที่แคปพูดความจริง ที่แท้พี่เต้รู้อยู่แล้ว ตายห่าแน่ ๆ ถ้าเขาโกหก
“ไม่ถึงไหนหรอก แถวหน้ามหาลัยนี่แหละ มันพาไปกินข้าวเพราะอยากจะให้ผมช่วยอะไรมันสักอย่าง กำลังคุยตกลงกันอยู่..” อันนี้แคปโกหกแบบเต็ม ๆ
(มันมีปัญหาเหรอวะ) เสียงเต้ซีเรียสขึ้นนิดๆ เขาคงคิดว่าเอสมีปัญหาจริง
“อ่าครับ ใช่ มันมีปัญหา”
(กูรู้แระ)
“ห๊ะ!?” แคปอุทาน เพราะจู่ๆเต้พูดขึ้นทำท่าเหมือนรู้อะไรดีๆแล้วจริง ๆ หน้าเขานี่ซีดเผือดไปหมดตามประสาคนที่ทำความผิด แต่ก่อนที่จะคิดอะไรเลยเถิดมากเกินกว่าเหตุพี่ชายก็ไขข้อข้องใจให้เขาก่อน
(กูรู้แล้วว่าทำไมถึงเป็นมึง แล้วกูก็รู้ด้วยว่ามันมีปัญหาเรื่องอะไร ตอนนี้ไอ้เอสมันติดสาวอยู่ที่คณะมึงน่ะ พวกกูยังไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นใคร ขนาดเพื่อนมันเองมันยังไม่ยอมพูดเลยนะ เพราะงั้นมันก็เลยเลือกมึงไงคงคิดว่าอย่างน้อยมึงก็เป็นน้องชายกู กูคิดว่านะ ไอ้เอสคงจะอยากให้มึงเป็นพ่อสื่อพ่อชักให้มันแน่ๆ)
“อะไรชักๆนะครับ ใครชักให้ใคร..” แคปเสียงสั่นเครือแทบจะเป็นเสียงร้องไห้ พี่เต้รู้ถึงขนาดที่ว่าไอ้เหี้ยเอสมันติดใครสักคนอยู่ที่คณะพวกเขา ตายห่าแล้ว ตายๆๆๆๆ เรื่องจะแดงขึ้นทุกทีแล้วไอ้แคปเอ๊ยมึ๊ง ริมฝีปากบางสั่นระริกพูดพึมพำไม่เป็นภาษา
(พ่อสื่อพ่อชักไอ้น้องบ้า มึงพูดอะไรไปถึงไหน) เสียงเต้เรียกสติให้แคปได้อีกครั้ง เขาสูดลมหายใจขึ้นใหม่
“ครับ ๆ พ่อสื่อพ่อชัก คงจะใช่แหละ”
(เพราะงั้นมึงต้องสืบมาให้กู ว่าสาวคนไหนที่ไอ้น้องรหัสกูมันไปสนอกสนใจถึงขนาดนั้น มันบอกมึงยังล่ะ)
“ห๊ะ อ่ะ คือ......” ยังพูดไม่ทันจบประโยคคำพูดอึกอักของเขาต้องหยุดลงแค่นั้นเมื่อเอสคว้าหมับเอามือถือแคปไปพูดต่อให้เอง มันพูดอะไรสักอย่างต่ออีกแค่สองสามประโยคหัวเราะแล้วก็กดวาง พอเอสวางสายลงแคปนี่หันไปฟาดๆๆๆแล้วแถมทุบอีกหนึ่งทีระบายความแค้น
“มือหนักเป็นบ้า” เอสหันมาโวย
“เรื่องของกู!” แคปตะคอกเสียงดังลั่น ยกสองมือเสยๆๆแล้วขยี้หัว หวังว่าพี่ชายคงยังจับพิรุธอะไรไม่ได้ เพราะไอ้ตัวอันตรายข้าง ๆ คนเดียว เขานี่ฮึ่ยยยอยากจะขย้ำขยี้มันนัก
“ส่งกูที่ห้องเลยนะ ไม่แวะที่ไหนอีกแล้ว” แคปหน้ายุ่งมองเห็นแล้วว่ารถถึงตำแหน่งที่ควรจะต้องสับเปลี่ยนเส้นทาง เขารีบพูดขึ้น
“ให้ส่งถึงเตียงเลยป่ะล่ะ..” แคปหันขวับมองคนพูดทันที ทำตาเขียวเป็นรอบที่ยี่สิบ เขางุ่นง่านขนาดนี้ยังมีหน้ามากวนตีนต่อ เดี๊ยะเหอะมึงเดี๊ยะๆ บอกตัวเองว่าให้ใจเย็น ๆ ไว้ ทุกอย่างจะต้องนิ่ง เผื่อยั่วมันโมโหขึ้นมาอีกเดี๋ยวมันจะฉวยโอกาสทำอะไรแปลกๆ เกิดขับเตลิดไปห้องมันจะยุ่งเข้าไปใหญ่ แคปจึงเลือกที่จะเงียบแล้วเชิดหน้า
“กูขี้เกียจเถียงกับมึงแล้วว่ะ”
“ทำไม”เอสหันมาเลิกคิ้วถาม
“ปวดหัวปวดท้องปวดฟันอิ่มเกิน”
“ใกล้ตายแล้วดิ” เอสพูดกวน ๆ ใส่อีก แคปนี่อยากจะยื่นมือไปตบกะโหลกสักเปรี้ยงเสียแต่ว่ารอให้ถึงห้องตัวเองก่อน เดี๋ยวกูจะด่ากราดเป็นเอ็มสิบหกรัวแล้ววิ่งลงเลยคอยดู
“เออสิ อยู่ใกล้มึงมากไปกูตายได้ง่าย ๆเลยรู้ตัวป่ะ”
“หึ กูไม่ให้มึงตายได้ง่ายๆหรอกนะวางใจได้เลย..” เอสหันมายักคิ้วใส่
“ทำไม มึงเกี่ยวไรด้วยล่ะ”
“ก็ถ้ามึงตายกูจะแกล้งใครได้มันส์อย่างมึงกันล่ะหื้ม หึหึ”
“........” หน๊อยยยยยยยย แคปนี่กัดปากแน่น ยกนี้กูแพ้อีกแล้วสัส ฮึ่ยยยยย
“ทำหน้าอะไรของมึง ยุ่งซะ” มือใหญ่ยื่นออกมาขยี้หัวเล็กอย่างสะใจที่แกล้งได้แต่เจอแคปผลักออกแรง ๆ ยุ่งทั้งคิ้วทั้งหน้า
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ”
“รู้ดิ มากไหมล่ะ เกลียดมากจนจะตายเลยไหม”
“เออ ตายได้ง่ายๆเลยอยู่ใกล้มึงบอกไปแล้วนี่”
“ทำไม อยู่ใกล้คนหล่อแล้วจะตาย แสดงว่ามึงแพ้คนหล่อดิ?”
“ไอ้สัส พูดออกมาไม่อายปาก” แคปหันไปสวน เอสหัวเราะหึ
“อายทำไมพูดความจริง”
“ความจริงหัวมึงสิ พูดจาอะไรรู้จักอายคนอื่นบ้าง ไม่อายกูก็หัดอายตัวเอง ส่องกระจกอยู่ทุกวันนี้มึงมองแต่หูเหรอถึงไม่เคยรู้ว่าตัวเองหน้าตาเหมือนอะไร ขี้เหร่แค่ไหน”
“ปากดีจริง ๆ นะเมียกูนี่ เดี๋ยว...เดี๋ยวจะถึงแล้วกูจะอดใจไว้ก่อน”
“มึงจะทำเหี้ยอะไร” หันไปแทบจะทันที
“ทำแบบที่เคยทำไง สั่งสอนคนปากดี”
“ไอ้....” แคปรีบเงียบกริบลงทันที จะด่าอีกก็ได้แต่สบถอยู่ในใจ กัดริมฝีปากอย่างคั่งแค้น ปัดโถ่โว๊ย! รอให้กูลงจากรถมึงก่อนเถอะแม่งชาตินี้อย่ามาฝันว่ากูจะไปไหนมาไหนกับมึงอีก
และในที่สุดรถเลี้ยวผ่านจุดสแกนหน้าคอนโด ตัดเข้ามาตีวงจอดที่ช่องจอดฟรีด้านใน แคปน่ะปลดเบลท์รอตั้งแต่ก่อนรถเลี้ยวเข้ามาจอดแล้ว แต่น่าเสียดายที่เอสเหมือนรู้ทันกลับไม่ยอมกดปุ่มล๊อคออกให้ พอรถจอดสนิทลงปั๊ป แคปหันไปถลึงตามองคนขับทันที
“ทำอะไรของมึงน่ะ” เอสกำลังทำอะไรอยู่สักอย่าง หันหน้าหันหลัง แคปมองดูอย่างสงสัย
“รอแปปกูเอาของก่อน” เขาเอื้อมมือไปหยิบพวกอุปกรณ์ของใช้ส่วนตัวต่าง ๆ อยู่ที่เบาะหลัง โทรศัพท์มือถือที่ชาร์ต บุหรี่ไอพอด คือทุกอย่างพร้อมอยู่ในมือมัน แคปนี่นั่งมองหน้าเอสจนเซ่อ
“มะ...หมายความว่ายังไง” แคปถามต่อตะกุกตะกัก
“เตรียมของไง ป่ะลงได้แล้ว” เสียงเปิดรถดังขึ้น แต่แทนที่แคปจะเป็นฝ่ายเปิดลงไปคนแรกกลับเป็นเอสที่ตั้งท่าพร้อมยิ่งกว่าเจ้าของห้อง
“เดี๋ยวก่อนไอ้เอส มึงจะไปไหนวะนั่น” แคปรีบคว้าไหลเอสไว้ ถามเรื่องที่รู้อยู่แล้วเต็มอก
“ก็จะลงไง ดึกแล้วกูค้างกับมึงนะไม่กลับห้องหรอกขับรถไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ได้!” แคปรีบตะคอกสวนขึ้นอย่างดัง “มึงค้างไม่ได้ ห้องกูกูแชร์อยู่กับเพื่อน จะให้กูแก้ตัวกับเพื่อนกูว่าอะไร แค่ออกไปกับมึงแล้วกลับเอาป่านนี้พวกมันก็ต้องสงสัยกันแน่อยู่แล้ว เกิดเอามึงเข้าไปนอนค้างด้วยอีกกูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะมึงหัดคิดบ้าง”
“งั้นไปนอนห้องกูไหมล่ะ แบบนั้นมึงก็ไม่ยอมอีกดิ”
“กูไม่ไปไหนกับมึงทั้งนั้น กูจะขึ้นห้องกูแล้วมึงก็กลับห้องตัวเองไปซะ เรื่องง่ายๆแค่นี้อย่ามาทำเป็นงี่เง่า” แคปพูดจริงจังทั้งน้ำเสียงและสีหน้า
“แบบนั้นไม่เอา” แต่เอสส่ายหัวปฏิเสธจริงจังเช่นกัน เขาตั้งท่าใหม่อีกครั้งก้าวขาลงไปแล้วข้างนึง แคปนี่รีบกระโจนไปดึงเอาตัวมันไว้แทบจะไม่ทันอีก
“ไอ้เหี้ยเอสมึงจะด้านไปไหนห๊ะ เจ้าของห้องเขาไม่ให้มึงค้างด้วยนี่มึงยังจะพยายามได้อีกนะ”
“ไม่เป็นไร ไหนมึงบอกมึงอยู่กับเพื่อนไงเดี๋ยวกูคุยกับเพื่อนมึงเองได้” อีกครั้งที่เอสทำท่าจะลุกแคปนี่หน้าจืดยิ่งกว่าจืด เขาใช้สองมือดึงเสื้อบาสมันจนคอเสื้อรั้งรัดลำคอ เอสหันมาดึงกลับแล้วบอกให้ปล่อย
“ลงเหอะง่วงแล้ว กว่าจะอาบน้ำอีก”
“นี่กูต้องทำยังไงวะมึงพูดดิ๊ จะเอายังไงแบบไหนมึงถึงจะยอมกลับ กูโมโหจริง ๆ แล้วนะเนี่ย” แคปเดือดสุด
“อะไรกันไม่อยากให้กูค้างด้วยขนาดนั้นมันไปไม่แปลกไปหน่อยรึไง มึงกับเพื่อนมึงมีอะไรยังไงแบบไหนรึเปล่า”
“แบบไหนเหี้ยมึงสิ” แคปฟาดหัวทุย ๆ นั้นไปหนึ่งทีคนกำลังซีเรียสเรื่องค้างไม้ค้างก็เสือกพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นมาอีก
“ไม่มีผู้ชายหน้าไหนเขามาสนใจกูหรอกมีแต่คนตาบอดหูหนวกอย่างมึงนี่แหล่งแม่งตื้อไม่หยุดเลยกูแทบจะบ้าอยู่แล้วมึงรู้ตัวบ้างป่ะ”
“ไม่บ้าหรอกเดี๋ยวมึงก็รู้สึกดีๆกับกูเอง”
“ไม่มีทางหรอกเหี้ยมึงอย่าฝัน” แคปสวนกลับ
“ไม่เคยสนใจกันจริงอ่ะ”
“......” แคปเบะปากแล้วส่ายหัว เอสได้แต่ยกยิ้มขำๆ
“รักล่ะ เคยไหม”
“นั่นน่ะยิ่งแล้วใหญ่ ไม่มีทางหรอกเว้ย คำว่ารักต้องเก็บไว้พูดกับคนที่เราคิดจะจริงจังด้วยสิวะ กูไม่มีทางพูดมันออกมาง่าย ๆ หรอก”
“แล้วจริงจังกับกูรึยัง”
“มึงจะบ้าเหรอห๊ะ นอนกันแค่ครั้งเดียวกับได้นอนข้างกันอีกสองคืน กูจะไปรักมึงได้ยังไงวะ นั่นมันก็แค่ความสัมพันธ์ทางกาย กูพลาดกับมึงครั้งเดียวจำเป็นอะไรกูต้องใช้คำว่ารักกับมึงคนที่บังคับกูเยี่ยงทาสด้วยห๊ะ..”
“ทาสเลย?”
“ก็เออสิ มึงน่ะมันแย่ยิ่งกว่าแย่ สันดาน นิสัย ไม่ได้เรื่องสักอย่าง บังคับกูตลอดพอไม่ได้ดั่งใจก็จับจูบ ดีหน่อยที่มึงยังรู้ผิดชอบชั่วดีไม่ข่มขืนกดกูลง ถ้าเป็นแบบนั้นถึงมึงหล่อหรูรวยคับฟ้าผู้ดีแค่ไหน กูก็ไม่ยอมรับมึงเลยอ่ะบอกให้รู้ แม้แต่ความเป็นเพื่อนกูก็จะไม่ให้ มึงจำเอาไว้เลย”
“ไม่ทำหรอก แบบนั้นน่ะ..”เอสพูดพลางใช้มือเสยผมที่ยาวปรกหน้า แคปหันมองเขาจึงยักคิ้วกวนๆส่งให้
“ไม่นิยมวิธีข่มขืน แต่ปล้ำจูบนี่ชอบนัก”
“ไอ้สัส” แคปด่า
“หึหึ..”
“อย่ามาวกวนเรื่องมาก มึงต้องกลับได้แล้วกูจะขึ้นห้องห้ามตามมาเด็ดขาด ถ้ามึงพูดไม่ฟังต่อไปกูจะไม่...อึ่กก....”
“จะไม่อะไร..” เอสอมยิ้มใส่ ขณะที่แคปกลับอึกอักเพราะตอนแรกกะจะพูดว่า ถ้ามึงไม่ฟังต่อไปเขาจะไม่ยอมไปไหนด้วยอีก ขืนพูดออกไปแบบนั้นไอ้เหี้ยเอสมันต้องคิดว่าเขาคิดอยากจะไปไหนมาไหนกับมันอีกแหง ๆ แคปเลยหยุดชะงักไว้ก่อน
“กูถามว่าจะไม่อะไร..” เอสเอียงหน้ากัดปากยั่วรอฟังคำตอบ
“จะไม่อะไรก็ช่างกูเถอะ กูลงแล้วนะมึงกลับได้เลย” แคปก้าวลงไปหนึ่งขาปรากฏว่าเอสที่เร็วยิ่งกว่าก้าวลงไปยืนอยู่แล้วเช่นกัน
“มึงทำอะไรน่ะห๊ะ..” แคปกระโดดโผล่หน้าไปด่าข้ามรถ เอสเลิกคิ้วส่งให้แล้วยักไหล่
“เข้าไปนั่งในรถเลยนะมึง ห้ามลง!”
“มึงก็เข้าไปก่อนดิ” เอสต่อรองอีกครั้ง
“กูจะเข้าก็ได้แต่มึงเองก็ต้องเข้าด้วย”
“ตามนั้น..” เอสว่าจบเข้าไปนั่งอยู่ในรถปิดประตูโครมใหญ่ แคปไม่น้อยหน้ายืนรีรอบวกลบคูณหารในใจอยู่กลับถูกเอสดึงแขนแล้วกระชากลงมานั่งคุยกันใหม่ แคปบอกตัวเองให้นับหนึ่งถึงสิบเขาจะต้องใจเย็น เขาจะต้องตะล่อมอีกฝ่ายให้ได้ จิตวิทยาทุกอย่างที่มีต้องงัดออกมาใช้ เมื่อเขาตั้งสติเย็น ๆ ได้แคปหันไปจ้องหน้าเอสแล้วตั้งอกตั้งใจพูดดีๆด้วย อย่างชัดถ้อยชัดคำ
“กูจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย มึงต้องกลับไปห้องตัวเอง ห้องกูมึงเข้าไปค้างไม่ได้เพื่อนกูอยู่มันดูไม่ดีมึงเข้าใจที่พูดใช่ไหม”
“เข้าใจแต่กูอยากจะนอนกอดเมีย จะให้กูทำยังไง..” เอสตอบเรียบ ๆ แต่คำว่าเมียคล้ายกับคนเอาเข็มเป็นพันเล่มปักลงกลางหัวใจแคปเสียจริง ในที่สุดเขาก็หมดความอดทนอีกครั้ง
“โฮ้ยยยยยน๊อออออ มึงน๊อออออกูจะทำยังไงกับคนอย่างมึงดีวะเนี่ยเหี้ยเอ๊ยยยย จะทำยังง๊ายยยยย กูจะทำยังไงมึงจะให้กูทำยังไงมึงถึงจะยอมกลับบอกกูมาซิ! ทำยังไงวันนี้มึงถึงจะยอมขับรถออกไปดี ๆ แล้วปล่อยให้กูเดินขึ้นห้องอย่างสบายใจ ไหนลองบอกมาซิครับห๊ะ!!” แคปขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด หงุดหงิดอารมณ์เสียฟุ้งซ่านเพราะพูดกับไอ้ตัวข้าง ๆ ไม่รู้เรื่อง มันน่ะยิ่งกว่าเด็กอนุบาลกอไก่
“มีอยู่หนึ่งทางนะ” จู่ ๆ เอสยกยิ้มแล้วบอกทางเลือกออกมา แต่แคปยังไม่ไว้ใจต่างคนต่างเหล่ดูกัน
“ทางไหน? อย่าบอกนะว่าให้กูไปค้างที่ห้องมึงแบบนั้นกูไม่เอาเด็ดขาด” ต้องรีบออกตัวไว้ก่อน อยู่กับมันถ้าช้าโดนเอาเปรียบทางร่างกายทุกที
“เปล่าไม่ใช่ทางนั้นหรอก”
“แล้วอะไร”
“มึงจูบกูดิ จูบแค่ครั้งเดียวกูจะยอมกลับออกไปดี ๆ ไม่โวยวายไม่ดื้อดึง รับรองว่ามึงจะเดินขึ้นห้องได้อย่างสบายอกสบายใจอย่างที่มึงต้องการเลย..”
“มึงฝันเอาสิไอ้เหี้ย รู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางยังจะพูด..”แคปสวนขวับ หันไปถลึงตาเหลือกๆใส่แล้วขู่ฟ่อคงคิดว่าตัวเองดุน่าดู แต่น่าเสียใจจริง ๆ ที่เอสกลับมองเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นแค่หมาชิสุตัวเล็กๆที่ดุกว่าลูกแมวนิดหน่อยก็แค่นั้น เขากระตุกรอยยิ้มขึ้นมาอีก
“นั่นคือทางเลือกแค่อย่างเดียวที่กูจะมีให้ กูให้มึงตัดสินใจแค่หนึ่งนาที รู้ใช่ไหมว่าพูดจริงทำจริง.......จับเวลา”
“เฮ้ย!!” แคปร้องเรียกก็ยังไม่ทัน เพราะทันทีที่พูดจบ นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่นาฬิกาดิจิตอลหน้าคอนโซน
“สัสเอ๊ย” แคปกัดปากพึมพำทันที เอสเคาะนิ้วมือลงไปที่แผงหน้าจอ มันกดปุ่มเพียงแค่ครั้งเดียวสามารถปรับเปลี่ยนไปเป็นตัวเลขที่นับถอยหลังลงเรื่อย ๆ อย่างไร้ความปราณี ทุกๆอย่างเงียบสนิทไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาอีก เขาสองคนจ้องหน้ากันวัดใจ พร้อมกับตัวเลขสีเขียวบนจอนั่นที่ค่อย ๆ ถอยหลังลงอย่างโหดร้ายที่สุด
.
.
53 “กูไม่มีทางทำเรื่องไร้สาระอะไรแบบนั้นหรอกไอ้เหี้ย!”
.
.
43 “ปัญญาอ่อน กะอิแค่นาฬิกาที่นับถอยหลัง กูกลัวตายห่าล่ะ!”
.
.
33 “สามสิบสามแล้วเรอะ เห่อะ แน่จริงมึงนับขึ้นมาสิวะ นับถอยหลังลงไปทำเห้ไร ไอ้ตัวเลขบ้า!”
.
.
23 “มึงคอยดูนะ ถ้าวันนี้กูหลุดออกไปได้ กูจะทุบไอ้นาฬิกาบ้าๆนี่ให้เป็นเศษเหล็กบุโรทั่งเลย มึงคอยดู๊ว~”
.
.
13 “กู-ไม่-มี-ทาง-ทำ บ้าฉิบ!”
.
.
เอสนั่งกอดอกอมยิ้ม ชำเลืองมองคนที่นั่งจ้องไอ้ตัวเลขดิจิตอลบนหน้าปัดสลับกันกับหน้าเขาแล้วสบถด่าแล้วด่าอีก พอตัวเลขวิ่งมาจอดที่เลขสิบเอ็ดเขาขยับตัวหยิบอุปกรณ์ของเขาขึ้นมาใหม่อีกครั้ง บรรดาโทรศัพท์เอย ที่ชาร์ตเอย กระเป๋าสตางค์ บุหรี่ ไฟแชค ใบหน้าเรียบเฉยลอบชำเลืองคนที่นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอีกครั้ง เอสถึงกับส่ายหัวเพราะคิดว่าคงจะต้องดับเครื่องยนต์ลงเมื่อตัวเลขวิ่งไปถึงเลขศูนย์
แต่ทว่า...
5
4
3
2
1
“ไอ้เหี้ย! สันดานนักนะมึง หลับตาเร็วเข้าสิ..” แคปตะคอกเสียงดังลั่น แต่รวดเร็วยิ่งกว่านั้นมือเล็กกระชากผมนิ่มของเอสลงมาแรงมากพร้อม ๆ กับที่ริมฝีปากสวยกดจูบลงไปที่มุมปากหยักชนิดที่ว่าหลับหูหลับตาจูบ ส่วนความเร็วไม่ต้องพูดถึงมันเร็วมากเสียจนคนโดนจูบเก็บรายละเอียดยังไม่ทัน รู้ตัวอีกทีคือโดนฝ่ามือเล็กฟาดแล้วผลักเข้าให้ชนิดที่ว่าตัวเขากระเด็นไปถึงกระจก
“....!!!!....”
“ไอ้สัส! กูเกลียดมึงที่สุดรีบ ๆ ไปเลยไป จะไปตายห่าที่ไหนก็ไป เชี่ย!!” ด่ากราดไว้แบบนั้นก่อนกระชากประตูเปิดออกแล้วก้าวลงจากรถปิดประตูโครมใหญ่ ๆ ใส่คนด้านในที่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้น
“โหหหหห นี่คือจูบจากเมียกู?? โหดร้ายเป็นบ้า..” เอสพึมพำแล้วส่ายหัว ตั้งแต่เกิดมานี่คือครั้งแรกที่โดนจูบในลักษณะรันทดได้ขนาดนี้ เขายกมือขึ้นลูบรอยจูบเล็กๆที่มุมปากก่อนผุดรอยร้ายยิ้มออกมาจนได้
“หึ ก็ถ้าไม่หลอกล่อมึงถึงขนาดนี้ หน้าอย่างมึงจะยอมจูบกูก่อนไหมล่ะ หื้มแคป?” รถยุโรปสีขาวคันสวยเลี้ยวซ้ายออกจากคอนโดทิ้งตัวสู่ถนนสายใหญ่อย่างงดงาม ด้วยว่าจิตใจของคนขับพองโตยิ่งนัก
Tbc.
ยาวไม่แพ้ตอนที่แล้ว 55555 สอบค่ะ เครียดดดดดดดด พอเสร็จก็ต่อให้เลยนะ หัวตันมากอาจจะไม่ค่อยลื่นไหล ยังไงก็ฝากเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยนะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากเจ้าค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 27-03-2015 21:59:07
ขอบคุณมากค่ะ. เรื่องสอบก็สู้ๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 27-03-2015 22:42:56
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 27-03-2015 22:52:05
น่าเอ็นดู๊วววววววววววววว :-[
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 27-03-2015 23:02:30
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-03-2015 23:15:02
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 27-03-2015 23:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 27-03-2015 23:17:53
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-03-2015 23:47:51
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 28-03-2015 00:30:10
ตอนนี้ไม่ไหวล่ะะ ง่วงเกิ๊นนนน 555
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 28-03-2015 00:31:04
:L1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-03-2015 00:39:35
เอสก็ด้วยยยซิะะ 555555
แหม่ๆๆ แคป มีแซะพนักงานด้วยนะะ
"อัลไลคือ เสียงสวยมากกก ต่างกับหน้าตา"ฮ่า ฮ่าาาาา
โอ้ยขำอ่ะะะะ ขำจิงไรจิง
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 28-03-2015 00:42:20
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 28-03-2015 00:45:13
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 28-03-2015 01:03:05
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 28-03-2015 01:20:19
กระชากหัวมาจูบมุมปาก งื้อออออออออ น่ารักว้อยยยยยยย
เอสฟินเลยเซ่ะะะะะ ฮี๊วววววว
แคปด่าเอสจนเหนื่อยอ่ะ สรุปเอสดื้อสุดไรสุด 5555555
ชอบมากค่ะพูดเลย!!
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 28-03-2015 01:25:43
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 28-03-2015 05:28:08
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 28-03-2015 06:23:32
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 28-03-2015 06:26:32
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 28-03-2015 07:19:01
แต่มันอมชมพูนะเออ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 28-03-2015 07:30:17
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 28-03-2015 10:01:49
กระชากเอสมาจูบแล้ววว ตบท้ายด้วยใช้มือฟาดคืนนี้คือ อัลไลลล ตอบ!!!!
5555555555 55
คู่นี้เค้าจีบกันรุนแรงงงงงงงจริ๊งงงงงงง :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 28-03-2015 10:03:52
ในค่ำคืนนี้มีอนาคตคู่รักพิลึกกึกกือหนึ่งคู่มานั่งชมจันทร์กินขนมด้วยกัน
อ่านมาดีๆ สะดุดตรงไอ้คำว่าพิลึกกึกกือ ขำพรืด 555555
“กูมีน้องสาวอีกคน แต่ตอนนี้ไม่ได้เรียนอยู่เมืองไทยเพราะงั้นคนที่เป็นน้องคนเล็กแล้วถูกตามใจจนสันดานไม่ดีก็คือมึงนั่นแหละมากกว่า”
คำเดียวนะแคป...
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
//โดนโบก
เอสเอ๊ย...แนะนำให้ทำตัวอ่อนโยนกว่านี้นะ เวลาพิชิตใจสาวทำไงก็ทำงั้นแหละ ลองเปลี่ยนจากจูบปากเป็นหอมแก้มหรือจูบหน้าผากก็ไม่เลวนะ แบบนั้นแคปหลงแน่ๆ
:hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 28-03-2015 10:40:10
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 28-03-2015 10:47:23
“โฮ้ยยยยยน๊อออออ มึงน๊อออออกูจะทำยังไงกับคนอย่างมึงดีวะเนี่ยเหี้ยเอ๊ยยยย จะทำยังง๊ายยยยย กูจะทำยังไงมึงจะให้กูทำยังไงมึงถึงจะยอมกลับบอกกูมาซิ! ทำยังไงวันนี้มึงถึงจะยอมขับรถออกไปดี ๆ แล้วปล่อยให้กูเดินขึ้นห้องอย่างสบายใจ ไหนลองบอกมาซิครับห๊ะ!!”ต้องยอมเป็น"เมีย" เอ้ยเป็นแฟนนนนนจ้า เอสถึงจะยอมมมม ฮิ ฮิ ฮิิ
แคปน่ารักอีกแล้ววววว ปากไม่ว่าง...มือก็ไม่ได้หยุดดดสักที
ยอมดีมั้ยยย.....เหนื่อยแทนนนนนอ่ะ 555
เอสส เจอจูบพร้อมฝามือ ทีเดียวรู้เรื่องงง มีเคลิ้มมม ใจพองโตจ้าา 5555
โอ้ยยยย ทำไมชอบคู่นี้จังงงง แบบว่าชอบมากกกกกอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 28-03-2015 10:57:18
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 28-03-2015 11:00:55
#ทีมแคป# อย่าใจอ่อนให้มันง่ายๆค่ะลูก
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 28-03-2015 11:23:40
กว่าจะรักกันเอสคงน่วมสุดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 28-03-2015 11:46:40
แบบนี้ถ้าเป็นผู้หญิงลูกคงหัวปีท้ายปี
เล่นทะเลาะตบตีกันตลอด อิอิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 28-03-2015 12:11:37
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 28-03-2015 13:07:25
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 28-03-2015 13:46:48
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 28-03-2015 13:48:06
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-03-2015 19:35:00
เอสแคปน่ารักอ่ะ
แคปบอกว่าแคป "จะ-ไม่-ยอม "จ้าา
แล้วกระชากมาจูบวินาทีสุดดดท้าย...คือ >//< อ๋อยยย ...น่ารักกกก
แหม่ๆๆ มีแถมฟาดแก้เขิล(?)ซะด้วยยย 5555
เอสนี่ก็นะ จะจีบหรือจะแกล้งเค้าาา เห็นแคปโกรธนี่ชอบใจซะะ
“โหหหหห นี่คือจูบจากเมียกู?? โหดร้ายเป็นบ้า..”
แกสมควรโดนนะเอสสสส ขี้แกล้งดีนักก ชิ!! 55555 55
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 28-03-2015 23:03:35
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 29-03-2015 00:47:42
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 29-03-2015 02:19:30
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 29-03-2015 21:08:55
เอาอีกๆๆๆๆ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 30-03-2015 11:11:12
อีกคนก็(อารมณ์)ขึ้นเก่ง
เหมาะสมกันเป็นอย่างยิ่ง
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 30-03-2015 17:11:49
เพราะท่าทางแคปคงไม่ยั้งมือเลยอ่ะ ยังไงๆก็ถนอมพระเอกของเราหน่อยน้า 5555+
เริ่มหัวข้อโดย: ju11221 ที่ 31-03-2015 18:30:11
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 01-04-2015 01:31:26
555 พี่เต้ก็นะ...คิดไปได้ว่าแคปเป็นพ่อสื่อให้เอส งานเข้าแคปอีก โดนเฮียซักบ่อยๆ แน่
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 01-04-2015 09:12:33
เข้ามารอแคปกับเอสสสส
คิดถึงแล้วววน๊าาา ^^
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 01-04-2015 09:23:29
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-04-2015 09:30:38
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 01-04-2015 09:43:16
กับ
เอส กวน...ตี น นน อยู่น๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 01-04-2015 14:35:06
เกรงว่าเอสจะช้ำในซะก่อนที่จะได้สวีทกัน :laugh:
ปากว่ามือถึงกันตลอดเลย แต่เอสก็ได้กำไรอยู่นะ
ก็นับว่าคุ้ม จะโดนทุบตีอีกสักกี่ทีก็ยอม :hao3:
ต้องรอลุ้นให้แคปใจอ่อนกว่านี้ ยังไม่ต้องหวังให้รักกัน ยากไป
แค่ด่าให้น้อยลงเอสก็โอเคแล้วเราว่า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 02-04-2015 20:19:21
นี่แน่ะๆๆ...#คิดถึงเอสแคป รู้ยังงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 02-04-2015 22:41:26
แอบๆมาแนว ขิงก็ราข่าก็แรง แต่รู้สึกว่าเอสมันจะแอบปราบแคปอยู่หมัดนะเนี่ย
แสดงว่าเรื่องนี้ พระเอกอาจจะไม่กลัวเมีย
เอ๊ะ หรือว่าจะมากลัวตอนหลัง :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 03-04-2015 15:54:54
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-04-2015 21:05:29
https://www.youtube.com/v/g_g0MgKKWlc
[XII]
นับตั้งแต่วันนั้น....
ติ๊ด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แค่ได้ยินเสียงกริ่งยาวหน้าประตู แคปกับปอที่กำลังนั่งกินมาม่ากันอยู่ถึงกับเงยหน้าสบตา ไม่ต้องถามว่าใคร ไม่ต้องถามว่ามันมาทำไม และไม่ต้องถามว่าแคปจะเดินไปเปิดไหม เพราะเสียงกริ่งจะดังยาวชนิดที่ว่าไอ้คนกดมันไม่สนใจชาวบ้านชาวช่องข้างห้องเขาจะรำคาญด้วยซ้ำ
แกร๊กกก..
“มาอีกแล้วเหรอมึง..” ปอเป็นคนเดินไปเปิดให้เหมือนทุกครั้ง เขากล่าวทักพร้อมกับถอนหายใจหนักๆหนึ่งทีทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าใครมาแต่ก็อดมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจไม่ได้ ทั้งหนังสือชี๊ตงานที่หอบเต็มอก ไหล่ข้างซ้ายยังสะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์ใบใหญ่ ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ไอ้น้องรหัสพี่ชายแคปมาที่ห้องพวกเขาเกือบทุกวัน ปอเอามือออกจากลูกบิดทำให้เอสเดินแทรกตัวผ่านเข้ามาได้
“แคปล่ะ..” คำทักทายแบบเดิมๆเวลาที่เห็นหน้ากัน มันไม่สนใจทักทายเขาหรอก ถามหาอยู่แค่คนเดียว ปอปิดประตูแล้วหันกลับมามองมองแขกผู้มาเยือน ดูเหมือนว่าเอสเพิ่งไปผ่านการออกกำลังกายหนักที่ไหนมาสักแห่ง ทั้งเสื้อผ้า ผมเผ้ารวมถึงรองเท้าผ้าใบที่กำลังถูกถอดออก เขาเพียงแค่บ่ายหน้าบอกว่าแคปอยู่ในครัว
เอสวางของที่หอบมาทั้งหมดลงที่โซฟาก่อนเดินตรงเข้าไปหาแคปที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ รายนั้นก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ยิกๆ มีถ้วยมาม่าวางอยู่บนโต๊ะ แคปไม่ได้สนใจเงยหน้าขึ้นมอง จริงๆรู้ตั้งแต่ได้ยินเสียงกดกริ่งแล้วด้วยซ้ำว่าใครมา เวลาช่วงนี้ประจำ สัปดาห์นี้ตลอดทั้งวันจะห้ามจะด่ายังไงมันก็มาอยู่ดี
“กินด้วยดิ หิว”
“อ่ะ เอาของกูมา..” แคปเงยหน้าขึ้นมาโวย คว้าเอาจานตัวเองไว้ไม่ทันเพราะถูกเอสดึงห่างออกจากตัว แค่นั้นไม่พอยังจะมาดึงเอาโทรศัพท์ของเขาไปจ้องดูอีกด้วย
“ชีวิตมีแต่เกมส์ กินให้เสร็จแล้วค่อยเล่นต่อ” เอสยื่นคืนให้แค่ถ้วยมาม่า ส่วนโทรศัพท์ยัดเก็บเข้ากระเป๋า
“ไม่ต้องมาสอน กูไม่ใช่เด็ก มึงมาทำไมใครเชิญ มาแม่งทุกวันไม่คิดบ้างเจ้าของห้องเขารำคาญมึงจะตายห่าแล้ว” แคปแดกดันกลับ
“ปากมึงเนี่ยนะ ไม่ใช่เด็กแต่ทำตัวยิ่งกว่าเด็ก ลุกเร็ว ไปต้มให้กูด้วยหิวเหมือนกัน”
“เรื่องดิ”
“งั้นกูกินถ้วยนี้ของมึง” เอสทำท่าจะแย่งคืนมาอีกแคปรีบเอามือบังไว้
“ไม่เอา อย่ามายุ่งของกู”
“ก็บอกให้ไปทำให้ไง”
“ไม่เอา กูทำไม่เป็น”
“กะแค่ต้มมาม่า..” สองคนจ้องหน้ากันคนนึงยืนอีกคนนั่ง
“มึงกินถ้วยนั้นดิ” แคปชี้ๆไปที่อีกถ้วย มันเป็นถ้วยของปอ รายนั้นพอเปิดประตูให้เอส กำลังจะเดินตามเข้ามาแต่โทรศัพท์มือถือดังขึ้นก่อน ปอจึงนั่งรับโทรศัพท์จากใครสักคนอยู่หน้าทีวี ยิ้มอยู่คนเดียว
“อันนี้ของใคร..” เอสถาม เขามองไปที่ปอ คิดว่าต้องใช่แน่ ๆ แคปยักคิ้วตอบ “อือ มันเพิ่งกินไปสองคำ”
“งั้นไม่เอา” เอสส่ายหัวบอกไม่กินของคนอื่น เขาคว้าเอาตะเกียบในถ้วยแคปขึ้นมาแล้วคีบพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปอ้าปากรับ แคปรำคาญยกให้มันทั้งถ้วยไปเลย
“กินให้หมดนะมึง ถ้ากูเห็นว่าเหลือแม้แต่เส้นเดียวนะกูจะเอาถ้วยคว่ำใส่หัวมึงเลย”
“ทำเสียงแบบนั้นทำไม คิดว่ากูกลัว?” ดวงตาคมกริบจ้องท้าทาย
“ไอ้สัส”
“หึหึ” เอสเลื่อนถ้วยแคปส่งคืนให้ ไม่อยากจะแกล้งแล้ว เขาก็แค่ยกยิ้มกวนๆใส่อีกคน ก่อนจะโดนยันกลับมาที่ใต้โต๊ะเหมือนอย่างเคย
“ไงวะ กินอะไรมารึยังมึงอ่ะ” ปอเดินกลับมานั่งลงประจำที่ เขาถามเอสไปตามมารยาทก่อนคีบเส้นมาม่าในถ้วยตัวเองเข้าปากกินต่อ แต่ช่างเข้าทางแขกผู้มาเยือนเมื่อเอสส่ายหัวบอกยัง ทำให้กินหน่อย
“จริงดิ!?” ปอเงยหน้าอ้าปากค้าง คำว่าจริงดิ ของเขาหมายถึงมึงใช้ให้กูทำจริงดิ แต่คนฟังคงจะคิดว่าเขาหมายถึงยังไม่กินข้าวมาจริงดิ
“อือ” เอสยักคิ้วตอบทำหน้าเหมือนคนหิวโซมาก ๆ ปอมองทั้งไอ้เพื่อนตัวดีที่ยักไหล่ไม่สนใจแล้วก็มองไอ้คนที่เป็นแขกผู้มาใหม่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก่อนพ่นลมหายใจยาวเหยียดแล้วลุกขึ้นเดินไปจัดการต้มให้อย่างเสียไม่ได้
“มาช่วยกันสิวะ คิดจะให้กูทำอยู่คนเดียวรึไง”
“ไม่เอาอ่ะเหนื่อย กูทำไม่เป็นหรอก..” เอสว่าแล้วทำท่าฟุบลงที่โต๊ะ ช้อนตามองแคปแต่รายนั้นไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินของตัวเองจนหมด
“เหนื่อยอะไรของมึง ไปออกกำลังมาดิ? ที่ไหนวะ ฟิตเนส??” ปอหันมาถามฆ่าเวลาชวนเอสคุยก็ดีกว่าปล่อยให้มันไปหาเรื่องแหย่แคปให้โมโหขึ้นมาอีก
“เปล่าไม่ใช่ฟิตเนส ไปค่ายมวย ซ้อมมวยไง..”
“ซ้อมมวย!?” ปอร้องขึ้นอย่างดัง หันมาทำหน้าทำตาไม่อยากจะเชื่อเพราะรูปร่างเอสเหมือนคนที่ดูแลตัวเองด้วยอุปกรณ์ออกกำลังแบบง่าย ๆ มากกว่า บอกว่าไปว่ายน้ำหรือไม่ก็เล่นเทนนิสนั่นยังจะน่าเชื่อกว่าเลย
“อือใช่ ทำไมวะ”
“กูไม่คิดว่ามึงจะชกมวย”
“ต้องชกดิ ช่วงนี้ยิ่งต้องซ้อมบ่อย ออกกำลังไงเมียกูดุต้องแกร่งมากๆไม่งั้นสู้ไม่ไหว เอามันไม่อยู่แน่ ๆ”
“........” ปอฟังแล้วถึงกับเงียบ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ๆ ลงคอ พลางคิดไปว่าสิ่งที่ได้ยินมันคงเป็นเรื่องผิดพลาดอะไรบางอย่าง หูเขาต้องไม่ดีแน่ๆ มีเสียงถีบอะไรหนักๆบางอย่างดังออกมาจากใต้โต๊ะ แคปกำลังถลึงตาจ้องเอส แน่นอนว่าสองคนต้องกำลังสู้กันอยู่ ไม่รู้ใครถีบใครล่ะ แต่ไอ้เอสมันคว้าเอวแคปเข้าหาตัวมันแล้ว เพื่อนเขาก็ดันสู้สุดฤทธิ์ ปอรีบเอาทัพพีรัวเคาะหม้อสแตนเลสเสียงดังลั่น เรียกให้สองคนนั้นหันขวับมา มันสู้กันทีไรเขาใจหายทู๊กที ไม่ใช่อะไรนะ ไอ้เอสน่ะมันชอบคว้าเอาเพื่อนของเขารวบเข้าหาตัวมันทุกครั้ง ถึงปอจะเป็นคนไม่ชอบเสือกแต่เรื่องแบบนี้มันก็อดที่จะชำเลืองดูไม่ได้
“เอาต้มยำหรือหมูสับดีวะหรือมึงจะแดกมาม่าเกาหลี..” ในที่สุดพอน้ำเดือดปอก็ต้องหันไปถาม เอสขยับห่างออกมาแล้ว แคปนั่งทำหน้าหงุดหงิด
“หมูสับดิ ของกูไม่ใส่พริกนะ” คนบอกนวดขาตัวเองไปด้วย แสดงว่าตัวมันนั่นแหละที่โดนแคปถีบ
“มึงไม่มาทำเองเลยล่ะ..” เสียงปอขุ่นขึ้นทันที รู้สึกว่าทำไมกูต้องโดนสั่งวะ บอกตรงนี้เลยว่าแคปเพื่อนรัก(ประชด)ทำอาหารไม่เป็น ไม่น่าเชื่อว่าไอ้คนข้าง ๆ มันก็ยังทำไม่เป็นด้วยเหมือนกัน มาทีไรคนที่ต้องรับผิดชอบไม่พ้นเขาคนนี้ ส่วนมันสองตัวนั่งดูแล้วก็ใช้ปากสั่งๆๆๆๆ
“นั่นสิ สั่งมากทำไมวะ โตจะเป็นควายกินมาม่าไม่ใส่พริก ไอ้ปอ มึงทำเผื่อกูอีกถ้วยด้วยเมื่อกี้หมามันแย่งกินไปตั้งหลายคำไม่อิ่มเลยเนี่ย..” แคปตอกย้ำคำพูดในใจของปอให้แม่นยำยิ่งขึ้นไปอีก ตกลงคือมันทั้งสองคนนั่นแหละสั่งมากสุดและก็กัดกันมากที่สุดด้วย เดี๋ยวคอยดูมันสั่งเสร็จก็กัดกันอีก เชื่อขนมกินได้เลย
“ว่าใครหมา..” นั่นไง จากนี้คงได้กัดกันจนอาหารหมดจาน ปอถอยหายใจเซ็ง ๆ อีกครั้ง ก่อนสนใจกับอาหารในหม้อตรงหน้าตัวเอง ทำใจแล้วก็ปลงกับสองคนด้านหลัง เมื่อมาม่าเดือดปุด เขาตอกไข่ใส่ลงไปรอให้ทุกอย่างสุกเรียบร้อย หยิบเอาถ้วยเปล่ามาตักเสิร์ฟให้แขกผู้มีเกียรติ
“ใครรับเอาล่ะ หน้าหมาน่ะ มึงอ่อ?” ยังเถียงกันอยู่
“เดี๋ยวมึงจะโดน คืนนี้น่าดู” นี่เสียงมาจากเอสชี้นิ้วจิ้มหน้าผากเล็กไปด้วย
“กูกลัวตายล่ะ คืนนี้มึงต้องกลับห้องตัวเอง กู-ไม่-ให้-ค้าง” แคปถลึงตาใส่ปัดมือใหญ่ออก ก่อนรับเอาถ้วยเก่าของตัวเองที่ปอตักส่งให้ใหม่มากิน
“เลิกเถียงกันได้แล้ว กินให้หมดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ”
“อะไร กูกินถ้วยสองแล้วใครจะไปกินหมดมึงตักเยอะขนาดนี้ กูไม่ใช่ยักษ์” แคปท้วงขึ้นทันทีเมื่อมองเห็นมาม่าในถ้วยตัวเอง
“ถ้าไม่หมดกูไม่ทำให้กินอีก” ปอว่า เอาดิ๊ เขาใช้น้ำเสียงเด็ดขาด ทั้งสองคนสงบศึกชั่วคราว แต่ยังมีมองหน้ากันแบบกวน ๆ เอสนี่ก็ยิ้มยั่วเพื่อนเขาอยู่ตลอด แคปเองก็ขึ้นง่ายเข้าทางคนขี้แกล้ง ไม่รู้ว่ากินกันไปแบบไหนแต่ในที่สุดอาหารมื้อเย็นก็ผ่านพ้นไป กินเสร็จทั้งแคปทั้งเอสไปนั่งดูการ์ตูนต่อ แต่ไม่ใช่ว่าจะอยู่กันแบบเงียบ ๆ หรอกนะ ดูอะไรก็เถียงกันแทบทุกอย่างดูโคนันยังแบ่งกันเป็นสองฝ่าย ตีกันจนจะตายว่าใครกันแน่คือผู้ร้ายตัวจริง ดูทอมแอนด์เจอรี่คนนึงชอบแมวอีกคนนึงเชียร์หนู แล้วอย่าถามนะว่าใครทำหน้าที่ล้างจานอยู่ในครัว ก็เขาไงเพื่อนที่แสนดี หึหึ สองตัวนั่นกินเสร็จก็เดินหนีจะทำอะไรเป็นสักอย่าง ปอส่ายหัวไม่อยากจะสน
“เมื่อไหร่มึงจะกลับวะ” แคปนั่งกอดหมอนอยู่หน้าทีวีมองดูเวลา แล้วเหล่มองไอ้คนข้าง ๆ
“ไม่อ่ะ คืนนี้จะนอนที่นี่” เอสตอบกลับมาเรียบ ๆ หน้ามึนทั้งที่ตายังจ้องทีวีอยู่ แคปเลยฟาดหมอนใส่ไปแรง ๆ รับไว้เกือบไม่ทัน
“จิ๊ กูเบื่อมึงที่สุดเลยว่ะ” แคปพูดหัวเสียลุกขึ้น เห็นปอกำลังเดินเข้ามาจากห้องครัว คว้าเอาหมอนอีกใบขว้างใส่เพื่อนตัวเองด้วย รายนั้นก็รับเอาอย่างงง ๆ เอสลุกขึ้นมาตบลงที่ไหล่ปอแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนก้มลงหอบเอาข้าวของบรรดากองหนังสือสมุดและกระเป๋าเครื่องคอม เดินตามแคปเข้าห้องไป ปอที่มองสองคนนั้นจนลับสายตาทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟากอดหมอนใบที่แคปโยนทิ้งไว้ให้ เขาไม่ได้สนใจทีวีเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่ามันจะเปลี่ยนเป็นรายการอะไร เขาก็ไม่ได้ยิน เพราะมัวแต่นึกถึงเรื่องราวเมื่อประมาณต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา
วันนั้น....
ก๊อก ก๊อก
“แคป คุยกับกูหน่อยดิ๊..” เดินไปเคาะห้องเรียกเพื่อน แคปเปิดประตูออกมาหัวยุ่งหน้าตาดูหงุดหงิด ปอขยับนิดหน่อยเขาก็สามารถมองเห็นอีกคนที่นั่งทำงานอะไรสักอย่างอยู่กับเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ถูกวางไว้บนเตียงนอนของแคป
เมื่อคืนเอสมานอนค้างที่ห้อง สองคนทะเลาะกันดังมาก ๆ แคปเหวี่ยงจนแทบเอาไม่อยู่ ขณะที่ไอ้แขกผู้มาเยือนต้องใช้วิธีการมึนๆของมันจัดการ จนในที่สุดคนที่เหนื่อยคือเพื่อนของเขาเอง ด่าจนหลับไป เอสจึงลากเข้าห้อง จากนั้นสองคนก็อยู่ด้วยกันในนั้นจนถึงเช้า ไม่ใช่ว่าเขาไม่ระแคะระคาย ไม่ใช่ว่าเขาปิดหูปิดตาไม่รับรู้ แต่ไม่คิดว่าไอ้น้องรหัสเฮียเต้ จะทำท่าจริงจังกับเพื่อนของเขามากถึงขนาดนี้
“ออกไปคุยกันข้างนอก” ปอดึงแขนแคปให้เดินตามออกมา แคปชะงักนิดหน่อยจ้องหน้าปอนิ่งแต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเดินตามเพื่อนออกมา
“มึงเล่ามาให้หมด” เขาดันไหล่แคปให้นั่งลง ยื่นบุหรี่ส่งให้ แคปก็แค่รับไว้ ส่วนเขาเองก็จุดขึ้นมาหนึ่งมวนเช่นกัน แคปก้มลงมาต่อไฟ สองคนจ้องหน้ากันและกันอยู่ชั่วขณะ จนในที่สุดแคปพยักหน้าอย่างจนมุม แล้วเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างตัวมันกับเอสในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา แบบสั้นๆให้ปอฟัง
“จริงดิ!?” ปอมองแคปอย่างคนที่ไม่อยากจะเชื่อทั้งหมดที่ได้ยินนั่น ทั้งที่คิดว่าตัวเองรู้อยู่แล้วแต่พอมันออกมาจากปากเพื่อนเขาเอง มันดูน่าตกใจมากพอควรอยู่
“อือ” แคปตอบเรียบ ๆ บุหรี่มวนที่สองถูกคาบขึ้นใส่ปาก เอื้อมมือหยิบไฟแชคขึ้นมาจุดสามสี่รอบกว่าจะติด เอนตัวพิงโซฟาอย่างเซ็ง ๆ พร้อมยกสองมือเสยผมที่ยาวลงมาจนปรกหน้าปรกตา
“มันแปลกใช่ไหมล่ะ” แคปพึมพำถามขึ้น เบนสายตามองเพื่อนตัวเองที่นั่งลูบหน้าลูบตา แต่ปอกลับส่ายหัวบอกว่าไม่ ไม่แปลกอะไรหรอก
“แต่คือ กูตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วมึงจะมีแฟนเป็นผู้ชายไง กูก็เลย........”
“พูดเหี้ยไรวะห๊ะ!” แคปแว๊ดขึ้นเสียงดัง ปอนี่สะดุ้งโหยง เงยหน้ามอง เมื่อเพื่อนตัวเองจู่ ๆ ลุกขึ้นเหมือนกับโมโหหนัก เขากระตุกๆเสื้อแคปบอกให้นั่งลงใจเย็นๆ
“กูไม่ใช่แฟนมัน ถึงจะเคยนอนด้วยกันแต่กูไม่ใช่แฟนมันเด็ดขาด มึงรู้แค่นั้นจบ!” แคปพูดใส่อารมณ์เต็มที่ จ้องหน้าปอตาเขียว
“ไม่ใช่แฟน?” ปอทวนคำถาม
“ก็เออสิวะ ให้ตายกูไม่มีทางเป็นแฟนมันเด็ดขาด” แคปย้ำบอก
“แต่มันตามมานอนค้างกับมึงแล้วนะ เมื่อคืนก็...” เขากลืนน้ำลายดังเอื๊อก เมื่อคืนนับเป็นครั้งแรกที่แคปทำอะไรไม่ได้ยอมให้เอสนอนค้างด้วย ทั้งที่ปอเองก็อยู่ เรื่องมันเลยแดงขึ้นมาแบบนี้
“ค้างก็แค่ค้าง นอนข้างกันนั่นมันก็ใช่ แต่ไม่ได้เอากันแค่นี้จบป่ะ มันกับกู กูกับมัน ไม่ใช่แฟนกัน!” แคปขยายความแล้วพูดย้ำอีกครั้ง ปองงแต่ก็พยักหน้าพยายามจะเข้าใจ แคปคว้าหมอนอิงเอาเข้ามากอดจนแน่น
“กูหงุดหงิด ไม่ใช่ว่าไม่อยากเล่าให้มึงฟัง แต่คือกู ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน กู....”
“เออๆช่างเหอะมึงรักใครกูก็รักด้วย กู...”
“กูไม่ได้รักมันไอ้สัส!” แคปโมโหขึ้นมาอีก เมื่อปอพูดคำว่ารักซึ่งเขาไม่มีทางเอามาใช้กับคนประเภทไอ้เอสมันเด็ดขาด “กูบอกตอนไหนว่ากูรักไอ้เหี้ยเวรตะไลในห้องนั่น ก็แค่พลาดไปกูยังหาวิธีไล่มันออกไปจากชีวิตไม่ได้ ขอเวลากูแป๊ปเหอะ มึงอย่าพูดเรื่องรักๆชอบ ๆ ใคร่ๆ อะไรนั่นขึ้นมาอีกนะ โฮ้ยยยย กูหงุดหงิด!”
“......”
“เป็นไร อยากถามไรถามมาให้หมด เคลียร์กันวันนี้เลยกูเองก็ขี้เกียจมานั่งพูดหลายที เรื่องเซ็ง ๆ พูดให้เสร็จครั้งเดียวไปเลย”
“.....”
“ไอ้หมาปอ” แคปเรียกอีก ใช้สายตาขู่ ปอเหมือนคนที่อยากจะพูดอะไรอีกสักอย่างแน่ ๆ แต่ไม่กล้า ในที่สุดปอรวบรวมความกล้าสูดลมหายใจ ขยับเข้ามาใกล้แคปแล้วถามแบบม้วนเดียวจบ
“มึงกับมันใครเป็นเป็นผู้หญิงวะ”
“ไอ้สัส กูเป็นผู้ชาย” แคปสบถขึ้นทันที ตาแข็งกร้าว เสียงกัดฟันกรอดๆดังลอดออกมาจนได้ยินถึงหน้าประตู
“งั้นแสดงว่ามันเป็นผู้หญิงเรอะ..” ตัวใหญ่แบบนั้นแคปกดมันแบบไหนวะ ปอนึกจนตาลอยโดนแคปตบหัวแรง ๆ หนึ่งที ดาวลอยมารอบหัว
“ก็คนที่อยากได้ผู้ชายอย่างกูจนตัวสั่นถึงขนาดตามมานอนด้วยถึงห้อง ก็มีแต่ผู้หญิงน่ะแหละ”
“จริงดิ?” ปอมองเพื่อนตัวเองแบบไม่ค่อยเชื่อ แคปจะยื่นมือมาตีอีก เขารีบเอาหมอนมากันไว้
“กูต้องพูดจริงสิวะ มันนั่นแหละเป็นผู้หญิง” แคปปั้นคำโกหก คำโตมากจริง ๆ
“งั้นแสดงว่ามึงก็ไม่เสียหายดิ”
“เออ! กูไม่เสียหายหรอกไอ้สัส!! ไอ้เพื่อนเวรไอ้เพื่อนเหี้ย กูไม่เสียหายเลยสักกะติ๊ด ไม่เล๊ยยยยยกูยังสดโสดและซิง” แคปร้องไห้ ฮือๆๆอยู่ในใจ ไอ้เพื่อนบ้ามึงจะตอกย้ำคำว่าเสียหายกับกูไปถึงไหน ยิ่งพูดกูยิ่งอยากจะร้องไห้ กูนี่ฟังแล้วจึ๊กเลย
“ดีๆๆ กูกะนึกว่ามึงเป็นผู้หญิง แบบนั้นเสียดายแทน”
“แทนใครวะ เสียดายเห้ไร”
“แทนบรรดาเมียเก่ามึงอ่ะ เสียดายความหล่อมึงไง”
“หึ ไม่ต้องเสียดายเพราะกูยังเสียบได้ดีเหมือนเดิม ไม่มีปัญหา”
นั่นคือเรื่องเมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา ปอนั่งนึกแล้วก็ส่ายหัวอยู่คนเดียว เพราะไอ้คำว่าเมียที่เอสหลุดเรียกแคปเต็มๆปากเมื่อสักครู่สะกิดใจเขาให้นึกย้อนขึ้นมาอีกจนได้
“กูไม่ได้รักมันไอ้สัส กูบอกตอนไหนว่ากูรักไอ้เหี้ยเวรตะไลในห้องนั่น ก็แค่พลาดไปกูยังหาวิธีไล่มันออกไปจากชีวิตไม่ได้ ขอเวลากูแป๊ปเหอะ มึงอย่าพูดเรื่องรักๆชอบ ๆ อะไรนั่นขึ้นมาอีกนะ โฮ้ยยยยหงุดหงิด!”
“หึหึหึ กูเชื่อมึงดีไหมเนี่ย อาทิตย์ที่ผ่านมานี่ไอ้เอสแม่งมานอนค้างกับมึงสี่คืนแล้ว ไม่ใช่แฟนไม่ได้รัก ไม่ได้คบ แล้วมานอนค้างด้วยกันตลอดๆ ความสัมพันธ์เห้ไรแบบไหนกันวะไอ้แคปเอ๊ย....”
.
.
ขณะที่สถานการณ์ปัจจุบันภายในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นเฉียบแต่ใจเจ้าของกลับห้องร้อนระอุจนสุด พอเอสวางกระเป๋าเครื่องพร้อมหนังสือที่หอบมาลงบนเตียง แคปก็ลากเก้าอี้พนักสูงเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงแล้วถอนหายใจยาวเหยียดมองอีกคนอย่างเซ็ง ๆ
“กูไม่เข้าใจมึงจริง ๆ ว่ะ มึงเองก็มีงานที่ต้องทำ การบ้านรายงานเปเปอร์แต่ล่ะอย่างนี่เยอะมากพอๆกันกับกู ไปอ่านไปเขียนอยู่ห้องตัวเองจะไม่ดีกว่าหรือไงวะ”
“ไม่หรอก แบบนั้นไม่ดี..” เอสทิ้งตัวนั่งลงที่เตียง
“กูไม่เข้าใจ” แคปส่ายหัวย้ำอีกที เอสยกยิ้มอ่อนๆ
“แล้วอยากเข้าใจไหมล่ะหื้ม?” เขาคว้าหมับแขนแคปแล้วกระชากแรง ๆ จนแคปถลาเข้ามานั่งลงที่ตัก เอสล๊อคเอวเล็กไว้ทันที
“ทำงานไปด้วยมองหน้าเมียไปด้วยมันเสร็จไวกว่ามึงไม่รู้?”
“เพี๊ยะ! อย่ามาทำมือไว กูว่ามึงโรคจิตแน่ ๆ ชอบถูกกูด่าชอบถูกกูตี เป็นบ้าอะไรมานั่งหลังขดหลังแข็งทรมานทำงานอยู่บนพื้นห้องคนอื่น ทั้งที่ห้องตัวเองทั้งใหญ่ทั้งกว้าง โต๊ะทำงานก็หรูหรา เตียงมึงก็ใหญ่กว่าเตียงกูตั้งสองเท่า บ้าฉิบ!” แคปด่ากราดยาวเหยียด เอสก็แค่เงยหน้าขึ้นมอง หวั่น ๆ จะโดนฟาดสวนมาเหมือนกันแต่พอเห็นอีกคนยังเฉยเขาเลยแค่แสยะยิ้มออกไป
“มึงรู้คำตอบอยู่แล้ว”
“กูรู้มึงหวังอะไร..” แคปหรี่ตามองเกลียดเหลือเกินรอยยิ้มแบบนั้นของมัน
“แล้วเมื่อไหร่จะให้ล่ะ”
“ผั๊วะ! ไม่ต้องมายิ้ม คำถามมึงชวนหัวเราะเหรอเหี้ย อย่ามามักโลภ มึงได้ไปแล้วยังจะมาอยากได้เหี้ยห่าไรอีก..” แคปฟาดผั๊วะๆเข้ากลางหลัง เอสคว้าจับเอาสองแขนเล็กมารวบไว้
“มึงกินข้าวครั้งเดียวอิ่มป่ะล่ะ ของอร่อยมันต้องกินซ้ำดิวะ”
“กูไม่ใช่อาหาร ไอ้สัสเลิกทำหน้าแบบนั้นใส่กู”
“หึหึ คิดว่ากูพูดนี่หมายถึงมึงหรือไง หลงตัวเองเหมือนกันนี่หว่า ไหนดูซิปากยังหวานเหมือนเดิมอยู่ไหม โอ๊ยซี๊ดส์!” พูดจบเขาเลื่อนมือขึ้นไปคว้าเอาคอแคปดึงลงมาขบปากนิ่มเบา ๆ หนึ่งครั้ง แต่เจอแคปกัดสวนลงอย่างแรงเอสรีบปล่อยออกแทบไม่ทัน แคปลุกขึ้นทันที
“มึงมันแย่มาก นิสัยแม่ง กูจะทำงานแล้วห้ามมึงมากวน วันนี้ไม่เสร็จกูนอนไม่ได้บอกเลย” แคปชี้หน้าแล้วถอยห่างออกมา ก่อนที่จะคว้าเอาพนักเก้าอี้ตัวเองทิ้งตัวนั่งลงไปอีกครั้ง เอสก็แค่มองแล้วอมยิ้ม งานเขาเยอะมากพอกัน มันก็จริงที่ว่าห้องเขากว้างกว่าสบายมากกว่า แต่ก็อย่างว่าได้นั่งอยู่ใกล้ ๆ คนที่เขาคิดอยากจะแกล้งได้กัดได้หยอกแล้วสนุกไปด้วยกันได้ มันก็ต้องมาถึงห้องนี้เท่านั้นล่ะนะ
คืนนั้นสองคนนั่งหันหลังต่างคนต่างทำงานในห้องไปแบบเงียบ ๆ ทั้งห้องสี่เหลี่ยมได้ยินแต่เสียงต๊อกๆแต๊กๆของคีย์บอร์ดสองเครื่องราวกับมันกำลังโต้วาทีกันอยู่ เมื่องานเริ่มเครียด เอสจุดบุหรี่ขึ้นสูบ แคปจึงหันมาเพราะได้กลิ่น
“บ้าเอ๊ย ห้องกู” เขาลุกขึ้นเดินไปเปิดหน้าต่างระบายอากาศ เอสเงยหน้ามอง
“อะไรทำเป็นอ่อนหัด อย่าบอกว่ามึงไม่สูบนะ นั่นซองอะไร..” เอสโบ้ยหน้ามองไปที่ซองบุหรี่ของแคปที่วางไว้แถวหัวเตียง
“ซองพริกป่นล่ะมั้งสัส ถามอะไรไม่คิด ถึงสูบกูก็จะเดินไปพ่นด้านนอก ไม่เสียมารยาททำห้องคนอื่นเขาเหม็นแบบนี้หรอก”
“แพ้รึเปล่า”
“ไม่แพ้ แต่มันเหม็นเวลานอนกูไม่ชอบ”
“..........”
เอสมองแล้วเงียบ เขาสูบต่อไปจนหมดมวนจากนั้นลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างให้ เข้าไปแปรงฟันล้างหน้าล้างตาแล้วกลับมานั่งทำงานต่อ สองคนยุ่งอยู่กับงานของตัวเองเกินกว่าจะหาเรื่องอะไรมากัดกันได้อีก เวลาผ่านไปแคปเหลือบมองนาฬิกาอีกที จวนจะตีสองแล้ว ลุกขึ้นบิดขี้เกียจหาวหวอดสองสามทีก่อนหมุนเก้าอี้หันมามองอีกคนที่นั่งอยู่บนพื้นใช้เตียงเขาต่างโต๊ะทำงาน
“……..” แคปกอดอกนั่งมองเงียบ ๆ เอสง่วนอยู่กับงานตรงหน้าไม่ได้เห็นเลยว่าเขานั่งจ้องมันนานมากแล้ว จู่ ๆ เสียงคีย์บอร์ดกลับหยุดลง พร้อมๆกับคนที่นั่งอยู่บนพื้นเงยหน้ามอง แคปรีบหลบตา
“อะไร” ถามขึ้นแบบเก้อๆ เพราะว่าเอสต้องเห็นแน่ ๆ ว่าเขานั่งมองมันอยู่สักระยะแล้ว บอกเลยว่าไม่ได้คิดพิศวาสหรือชื่นชมอะไรทั้งนั้น ก็แค่นั่งมองเพราะกำลังคิด ไม่เข้าใจและคิดไม่ตกว่าที่มันมาตามติดเขาอยู่ทุกวันนี้นี่ต้องการอะไรกันแน่ คือเอสได้จากเขาไปทุกอย่างแล้วจริง ๆ แม้กระทั่งตัวเขามันก็ยังได้แล้ว แต่ที่ยังตามอยู่อีกคือต้องการอะไร
“มึงใส่แว่นด้วยรึไง..” เอสลุกขึ้นเดินเข้ามาหา แคปเพิ่งรู้สึกตัวว่าลืมถอดแว่นสายตาออก
“ก็แค่เวลาทำงาน..” ว่าแล้วเขาก็หมุนเก้าอี้กลับคืน คว้าเอาขวดน้ำข้าง ๆ ยกขึ้นดื่ม จับเอาปากกาลงมือจะทำงานต่อแต่เจออ้อมกอดของคนตัวโตพาดผ่านมาทางด้านหลัง มันกอดทั้งพนักพิงนั่นแหละยืนซ้อนเก้าอี้เขาอยู่
“ทำเหี้ยไรของมึง..”แคปหันมาถามหน้ายุ่ง เอสยื่นโทรศัพท์มือถือออกมาพร้อมกับแนบใบหน้าชิดเข้ากับศีรษะเล็กของแคป
“ถ่ายรูปกัน”
“ไม่เอา” แคปเอียงหลบผลักเอสออกจะลุกขึ้นแต่เจอมือใหญ่กดล๊อค กอดคอเอาไว้
“แปปเดียว มองกล้องเร๊ว แช๊ะ!” ภาพที่ถูกถ่ายไปด้วยความรวดเร็วไม่น่าเชื่อว่าจะคมชัดได้ แต่ทว่าคนนึงสวมแว่นทำหน้ายุ่ง ๆ กับอีกคนที่ยังเก็กหล่อได้ในสไตล์เดิม ๆ เอสยกยิ้มขึ้นนิดๆพอใจในผลงานการถ่ายภาพของตัวเอง เขาขยี้หัวแคปจนยุ่งแล้วมองดูว่างานของอีกคนไปถึงไหนแล้วก่อนโดนมือเล็กปัดออกแรงๆอย่างเคย
“งานมึงใกล้เสร็จรึยังวะ..” มองดูที่นาฬิกา ตีสองแล้วเดินไปเก็บหนังสือหนังหาของตัวเอง
“ยุ่ง” แคปตอบเซ็ง ๆ ก้มลงตั้งใจทำงานของตัวเองต่อ จริง ๆ คือเหลืออีกแค่นิดเดียวหยุดตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาแต่ไม่อยากจะทำแบบนั้นเขาอยากให้มันหลับได้ก่อนเลยยิ่งดี เอสเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเปิดโคมไฟที่หัวเตียงนอนเล่นโทรศัพท์มือถือรอ กระทั่งเวลาเกือบตีสามแคปนี่ไม่ไหวแล้วหาวหวอดๆเป็นสิบครั้ง
“กูโพสรูปเมื่อกี้ลงไอจีนะ..”เสียงทุ้มดังมาจากเตียงแคปหันขวับ
“ไอ้สัสมึงอย่าบ้า” คนพูดทำตาเขียว มือที่ถือปากกาอยู่แทบจะเขวี้ยงใส่หัวไอ้ตัวอันตรายพูดไม่มีหัวคิด
“ใครจะจำได้วะ มึงใส่แว่นแล้วถ่ายใกล้ขนาดนั้นหน้าเต็มจอ ดูดิ..” เอสยกมือถือโชว์ภาพให้ดูอีก แคปลุกพรวดกระโจนเข้าหาจะคว้าเอามาลบ แต่เอาไม่ได้
“พี่กูสิจำได้แน่ไอ้เหี้ย เอามานี่ มึงอย่าหาเรื่องนะ ถ้าทำอะไรไม่เข้าท่ากูจะไม่อนุญาตให้มึงเข้าห้องอีกเลยคอยดู!”
“นอนได้ยังล่ะ ง่วงแล้วอ่ะ” เอสไม่สนใจมือถือแล้วเขาโยนทิ้ง ๆ ไปไว้อีกฝั่งนึงของเตียงเกี่ยวคอแคปกอดลงมาบอกให้นอนด้วยกัน แคปไม่ทันตั้งตัวทับลงบนตัวเอสแบบเต็ม ๆ คนตัวเล็กดิ้นสู้กันอยู่สักพักในที่สุดก็ยอมนอน เอสใช้เขาแทนหมอนข้างอย่างเคย
“แสบตาไปปิดไฟดิ” แคปสั่ง ง่วงจนจะหลับอยู่แล้ว เอสปิดไฟล๊อคห้องปิดทุกอย่างเรียบร้อย กลับเข้ามานอนเจอแคปเอาหมอนข้างมาขวางพร้อมห่มผ้ามิดชิดทำตัวเหมือนดักแด้ เขาจึงดึงเอาหมอนข้างยักษ์เหวี่ยงออกแทบไม่ทันทำน้ำเสียงหงุดหงิดกระชากแคปเข้ามากอดจนจมอก
“โฮ้ยยยกูอึดอัดมึงนอนนิ่งๆสิวะอย่ามาใกล้มาก รำคาญเนี่ยรู้ไหม”
“เหรอ ไม่รู้อ่ะ”
“อย่าจับสิวะนอนไปอย่างเดียวจะลูบหาหวยเหรอ หลังกูไม่ใช่ต้นกล้วยลูบแม่งอยู่นั่นหวยไม่โผล่มาหามึงหรอก”
“ไม่หาหวยหรอกหาอย่างอื่น”
“หาเหี้ยไรของมึง ต่ำไปแล้ว ต่ำไปแล้วไอ้เหี้ย..” แคปตะปบมือหนาไว้แทบไม่ทัน เอสเลยสอดเข้าแผ่นหลังเล็กแล้วลูบเล่นแทน
“มันเนียนดีไง”
“เนียนพ่องดิ กูไม่เนียนด้วยนะสัส มือมึงสากอย่างกับกระดาษทราย”
“สากที่ไหนสาว ๆ บอกมือกูนุ่มทุกคนอ่ะ สวยด้วยนะ จับดูป่ะ”
“ฝันสิ บ้าเอ๊ย..” แคปเบะปากใส่อย่างหงุดหงิด เขาขยับออกแล้วบอกอย่ามาใกล้มาก เอสขยับตามสองคนขยับหนีขยับตามกันจนจวนจะตกเตียงแคปหันไปฟาดผั๊วะเอสหัวเราะหึหึ
“อือๆไม่กวนแล้ว นอนๆ”
“ขยับไป กูอึดอัด”
“........”
“ไอ้เหี้ยเอสอย่ารัดสิวะกูร้อนเนี่ยมึงเห็นใจกันบ้างได้ป่ะ แม่ง..”
“ทำเหมือนวันนั้นกันอีกป่ะ”
“พูดเหี้ยไรห๊ะ ขยับออกไป แล้วมาทับกูทำไมเนี่ย โอ๊ยยยยย ”
“ไม่ได้อยากกอดนักหรอกนะ แต่...กูทำให้มึงเอาไหมล่ะ”
“ไม่เอาเว้ย โฮ้ยยยยยกู... อื้ออ~” โดนฉกจูบปิดปากลงมาเบา ๆ แคปขยับตัวไม่ได้โดนล๊อคคอล๊อคแขนล๊อคขา ได้แต่เงยหน้ารับจูบเร่าร้อนจากอีกฝ่ายจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน เอสจับใบหน้าเล็กด้วยสองมือ เขากดจูบซ้ำแล้วซ้ำอีกขณะที่แคปส่งเสียงครางหนักประท้วงอยู่ตลอด พยายามสะบัดหน้าหนีแต่คนเอาแต่ใจก็ยังไม่ยอมปล่อยออก ลิ้นร้อนแรงลามกรวมถึงริมฝีปากร้ายบดขยี้กวาดต้อนและดูดดุนเอาลิ้นเล็กของแคปจนมุมไปทุกสัมผัส
“อื้อ ไอ้สัส! พอ อึกก อื้ออ แค่กๆๆๆ” แคปไอโขลกเมื่อในที่สุดโดนปล่อยปากออกมา ผลักไหล่หนาออกแรง ๆ แต่โดนรวบดึงไว้อีกครั้ง ด้วยความกลัวว่าจะโดนมากกว่าจูบแคปจึงดิ้นแล้วทุบตีคนตัวโต
“ร้องให้เพื่อนมึงได้ยินเลยใช่ไหมห๊ะ” มือไม้สองคนสู้กันเอสจัดการพันไว้ทั้งแขนทั้งขา
“ไอ้สัส ปล่อยกู!!”
“เลิกดิ้นแคป กูแค่จูบ ดิ้นมากๆตีห้าไม่จบนะครับเมีย กูบอกให้รู้”
“.....อึ่กก....” แคปถองศอกใส่หนักๆหนึ่งครั้งก่อนกัดริมฝีปากอย่างคับแค้น ยอมนอนให้มันกอดนิ่งๆและเงียบได้ในที่สุด ชีวิต ซวยเป็นบ้า!
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-04-2015 21:06:06
.
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
“แคป ไอ้แคปโว๊ยยยยยยยย ตื่นๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงเคาะประตูดังรัวจนแคปที่นอนตื่นยากยังต้องสะดุ้งโหยง ลุกพรวดขึ้นดูเวลา สะบัดผ้านวมผืนใหญ่ออกจากตัว
“ตายห่าแล้วกู” เขาเสยหัวลวกๆพลางสบถไม่เป็นศัพท์เดินไปเปิดประตูห้องให้คนที่เคาะเรียกด้วยความรีบร้อน
“สองโมงแล้วไอ้แคปมึงแม่งสายเหี้ยเลย..” ปอแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย นึกแปลกใจทำไมนาฬิกาปลุกแคปดังแล้วยังไม่ได้ยินเสียงอาบน้ำ เขาแต่งตัวเสร็จเดินมาแนบหูเข้าที่ประตูไม่ได้ยินเสียงอะไรจึงรีบเคาะเรียก
“นาฬิกากูทำไมไม่ปลุกวะ..” แคปขยี้หัวเดินไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัว กำลังจะเข้าห้องไปอาบน้ำเจอปอคว้าแขนเอาไว้
“ทำไมวะ” แคปถาม ปอโบ้ยหน้าไปทางไอ้คนที่นอนอยู่บนเตียง เพราะว่าใช้ผ้าห่มผืนเดียวกันอยู่ ตอนที่ตื่นแคปเหวี่ยงออกหมด ตอนนี้เอสจึงนอนเกือบจะล่อนจ้อนโชว์กางเกงบ็อกเซอร์รัดๆแค่ตัวเดียว
“ใหญ่เหี้ยๆ ใครโดนเข้าไปคงจุกสัส” ปอพูดขึ้นมาลอย ๆไม่คิดอะไรโดนแคปโบกกะบาลรับอรุณเต็มแรง จากนั้นเดินไปคว้าผ้าห่มเหวี่ยงคืนกลับไปบนเตียงปิดหน้าปิดตัวไอ้อุบาตที่นอนแผ่ไม่รู้เรื่องอยู่
“ไม่ปลุกมันล่ะวะ”
“ช่างหัวมันสิ” แคปหงุดหงิดหัวเสีย จะเดินเข้าไปอาบน้ำ แต่ไอ้ตัวดีบนเตียงกลับส่งเสียงงัวเงียขึ้นก่อน
“มีอะไรกันน่ะ ตื่นแต่เช้าเลย วันนี้วันเสาร์ไม่ใช่เหรอวะ..” เอสหาวหวอดหนึ่งครั้งลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าเอาผ้าห่มผืนใหญ่ที่ถูกเหวี่ยงคลุมหน้าคลุมตาใส่เมื่อครู่มากอด
“จะออกไปไหนกัน..” เขามองปอที่ใส่ชุดเต็มยศ เสื้อช็อปสีเขียวเข้มกับกางเกงยีนส์แบบพอดีตัว ขณะที่แคปหันมองเขาตาเขียว นาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้จำไม่ได้ว่าลุกขึ้นมากดปิดเมื่อไหร่ ต้องเป็นไอ้ตัวดีมันปิดให้แล้วไม่ยอมเรียกเขาแน่ ๆ
“อะไร ตื่นมาก็โกรธ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะ”
“ไม่ทำบ้านมึงสิ นาฬิกาที่กูตั้งปลุกไว้มึงใช่ไหมล่ะห๊ะที่กดปิดน่ะ” แคปด่าลั่น เอสทำหน้าจ๋อย เจอแคปคว้าเอาหนังสือสันหนาอะไรสักอย่างบนโต๊ะเหวี่ยงกลับมาเกือบถูกหัว ดีที่เอาผ้าห่มมารับไว้ทัน ขนาดปอที่ยืนอยู่ด้วยยังต้องรีบหลบ สองคนมันเล่นกันแรงมากจริง ๆ
“จะไปไหนกันวะพวกมึง มีเรียน?” เอสลุกขึ้นเสยผม เดินมาเปิดตู้เอาผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ของแคปออกมาพาดบ่า
“วันนี้มีลงแปลงนอกตาราง”ปอบอก
“แล้วเลิกตอนไหน”
“เย็น ๆ โน่นแหละ”
เอสพยักหน้ารับรู้พลางตบลงที่ไหล่ปอแล้วบอกว่าจะไปอาบน้ำที่ห้อง ปอก็เออๆตอบไป สิบห้านาทีหลังจากนั้น สามคนลงมายืนเถียงกันอยู่ด้านล่าง เอสตกลงกับปอว่าจะพาแคปไปส่งให้ แต่เจ้าตัวดันไม่ยอมโวยวายขึ้นมาเอสเลยบอกให้ปอขับรถออกไปก่อนเลย
“ไอ้ปอ ไอ้เพื่อนทรยศ!” แคปชี้หน้ายืนขวางทางไม่ให้ปอขับรถออกไปได้ เอสเดินไปลากแขนเล็กไว้
“แคปไหนว่ารีบ ขึ้นรถเร็วเข้า” ตัวแคปไม่ใช่เบาๆ อีกทั้งเอสยังหอบข้าวของเต็มมือ บรรดาหนังสือรวมถึงเครื่องคอมที่สะพายไว้ที่ไหล่ เขาดึงแคปมาด้วยพร้อม ๆ กับโยนข้าวของทั้งหมดใส่ไว้ท้ายรถ พอแคปได้โอกาสรีบวิ่งกลับไปดักรถปอไว้อีก
“ปังๆๆๆๆไอ้หมาปอมึงเปิดประตูสิวะ ล๊อครถใส่หน้ากูเดี๋ยวคืนนี้มึงจะโดน กลับถึงห้องน่าดูเลย มึงนะมึง เพื่อนเวร..” แคปก้มลงไปตบกระจกด่าๆๆๆปอยิ้มแห้งๆยกมือบ๊าย ๆ บอกเจอกันที่มหาลัย ก่อนที่รถจะค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไป แคปยืนยกขาทำท่าเตะส่งให้เพื่อนตัวเองเอสเลยเดินมาดึงแคปกลับมาเหวี่ยงยัดใส่รถ
“นั่งนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แล้วจะไปส่งให้โดยสวัสดิภาพ”
“กูไม่.......”
“ถ้ามึงยังโวยวายเจ้าปัญหาไม่จบ กูจะแวะม่านรูดแถว ๆ นี้แล้วลากมึงลง เอาไง..” แคปกำลังอ้าปากจะด่าต่อแต่เอสสวนดักคอขึ้นมาก่อน เขายืนค้ำประตูรถไว้จ้องหน้า จนเห็นว่าอีกฝ่ายยอมหุบปากแล้วนั่งดี ๆ เขาจึงปิดรถให้แล้วเดินอ้อมมานั่งประจำที่ฝั่งคนขับ ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นรถยนต์คันสวยก็เลี้ยวเข้ามาจอดในรั้วของมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่ใจกลางเมือง หน้าสวนเกษตรที่เก่าที่เดิม
“เลิกกี่โมง” เอสถาม
“เรื่องของกู” แคปตอบห้วน ๆ จะลงท่าเดียวแต่เจอคว้าแขนไว้เร็วมาก
“เลิกกี่โมงแคป..” เอสถามอีกครั้งคราวนี้ใช้น้ำเสียงจริงจัง แคปหันขวับมาจ้องหน้า คือที่เขาไม่บอกเพราะว่าไม่อยากให้รู้จะได้ไม่ต้องมารับมาหากันอีก แต่เอสก็ยังไม่ยอมจะซักไซ้ถามให้ได้ความ แคปจึงหันไปถลึงตาใส่อีกครั้ง
“กูจะกลับเอง เลิกกี่โมงก็ช่างไม่เกี่ยวกับมึง..” แคปมองเห็นรถปอเพิ่งเลี้ยวเข้าช่องจอดทั้งที่ออกมาก่อนแล้วพอเห็นว่าอาร์ลงมาด้วยก็ถึงบางอ้อ ปอแวะรับอาร์ก่อนเข้ามาแปปเดียวเท่านั้น
“เพื่อนกูมาครบแล้ว เปิดรถ” เขาหันไปสั่ง เอสส่ายหัวก่อนตัดสินใจยื่นมือใหญ่มาล๊อคต้นคอแคปแล้วทำท่าจะดึงเข้าหา แคปรีบรั้งตัวเองไว้
“อ่ะ กูไม่เล่นไอ้เหี้ยเอสมึงอย่าทำแบบนี้นะ..” เมื่อสายตาคมกริบของเอสขยับลงมองที่ริมฝีปากเขา แคปเสียวไปถึงสันหลังกลัวมันดึงเข้าไปจูบ
“งั้นบอกมาก่อนวันนี้เลิกกี่โมง”
“ไม่บอก!” ถึงอย่างนั้นก็ยังจะดื้อ
“ดื้อจริงๆ ดื้อไม่มีใครเกิน..” เอสกัดฟันพูด เขาแทบจะหมดความอดทน เพื่อน ๆ แคปเริ่มทยอยกันมาเยอะขึ้น เอสจึงยอมปล่อยมือที่ล๊อคต้นคอออก เขากระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น้อย ๆ เมื่อนึกอะไรดีๆได้ โทรศัพท์มือถือของแคปที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อช็อปถูกเขาล้วงหยิบขึ้นมา
“อ่ะ มึงเอาของกูมานะ..” แคปโวยขึ้น จะคว้าเอามือถือตัวเองกลับคืนแต่เสียใจด้วยเพราะเอสยัดเก็บแล้วเรียบร้อย
“เล่นเชี่ยไร ก็รู้อยู่ว่ากูสายแล้ว..”แคปด่าตาเขียว
“นี่คือโทษที่มึงไม่ยอมบอกว่าเลิกตอนไหนไง เอาของกูไปใช้แทน..” เอสโยนโทรศัทพ์มือถือเครื่องสีทองของตัวเองส่งให้
“เดี๋ยวจะไปทำงานรอที่หอสมุด เสร็จเมื่อไหร่โทรเรียก”
“ไม่มีทาง กูไม่โทรหามึงแน่ ๆ” แคปยื่นมือจะไปกดปุ่มปลดล๊อคเจอเอสตีมือเสียงดังเพี๊ยะ แคปถลึงตาใส่
“งั้นก็ตามใจ ไม่โทรเช็คว่าเครื่องตัวเองยังอยู่สุขสบายดีไหมก็เรื่องของมึง”
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ”
“ไม่ต้องบอกรักกูมาก เลี่ยน” เอสบอกแล้วกดปลดล๊อครถให้เอง เขาตีคิ้วกวนๆผลักไหล่เล็กบอกลงไปได้แล้ว แคปฟาดหลังมือใส่พุงเขาไปหนึ่งทีก่อนกระชากประตูเปิดออกอย่างแรง
“ไอ้เหี้ย กวนตีน ปัง!” แคปด่ากราดไว้ลงรถแล้วปิดประตูใส่หน้าโครมใหญ่ ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปหาเพื่อนตัวเอง นึกขึ้นมาได้ว่าโทรศัพท์ไอ้บ้านั่นปิดเครื่องแล้วยัดเก็บไว้ในกระเป๋าดีที่สุด
.
.
“ขอบคุณครับ” เอสรับบัตรสแกนคืนจากพนักงานหอสมุด ระหว่างเดินไปหาที่นั่งมุมประจำมีสายจากเมี่ยงโทรเข้ามาที่โทรศัพท์อีกเครื่องของเขา เอสบอกให้มาเจอกันที่ห้องสมุดชั้นสองได้เลย เขาเลือกที่นั่งติดหน้าต่างด้านในริมสุดโต๊ะใหญ่ที่ยังว่างอยู่ วางข้าวของที่หอบมาลงบนโต๊ะ เปิดฝาพับโน๊ตบุ๊ค มองดูเวลาก่อนลงมือจัดการกับงานที่ยังค้างอยู่ สักประมาณเกือบสิบโมงคนเริ่มเยอะ ที่นั่งเงียบๆกลับเริ่มจอแจไปด้วยนักศึกษาจากต่างคณะ เอสลุกไปเลือกหยิบหนังสืออ้างอิงจากชั้นวางใกล้ ๆ
“อุ้ย! ขอโทษค่ะ” เขากำลังจะหยิบหนังสือสันแข็งเล่มใหญ่ที่วางอยู่ชั้นบนสุด แต่มือดันชนเข้ากับมือเล็กของผู้หญิงที่ยืนเขย่งเอื้อมจะหยิบเล่มที่อยู่ใกล้กัน เธอเสียหลักเซเข้าใส่เอสรับไว้แทบไม่ทัน
“ขอโทษจริงๆค่ะ ขอโทษอีกครั้ง..” เธอกุลีกุจอขอโทษ เอสพยักหน้าบอกไม่เป็นไรพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มนั้นมาให้ ก่อนดึงเอาเล่มที่ตัวเองต้องการออกมากำลังจะหันกลับ แต่เธอกลับยื่นหนังสืออีกเล่มส่งให้เขาแทนแล้วยิ้ม
“ของอาจารย์ท่านนี้ออกเล่มใหม่แล้วล่ะ เล่มที่นายถืออยู่นั่นเขียนไว้ตั้งแต่สามปีที่แล้ว เล่มนี้ใหม่กว่า เรฟเฟอเร้นซ์ก็ดีกว่าด้วย”
“ขอบคุณครับ ลงเรียนวิชานี้เหมือนกันเหรอ..” เอสมองดูที่ปก นึกสงสัยจึงถามขึ้น ถ้าอยู่คณะและปีเดียวกันเขากลับไม่คุ้นหน้าเธอเลย
“เปล่าหรอก แต่เราสนใจเรื่องงานออกแบบโครงสร้างน่ะ ชอบยืมหนังสือแนวๆนี้ไปอ่าน แล้วนายเรียนอยู่วิศวะเหรอ”
“ใช่ครับ โยธา”
“ยินดีที่ได้รู้จัก เราเรียนนิเทศนะ ปีสองแล้วกิจกรรมเยอะเป็นบ้ากว่าจะหาเวลามาทำสิ่งที่ชอบได้ แล้วนายอ่ะ อยู่ปีไหน ปีสองเหมือนกันใช่ป่ะ”
“ใช่ครับ ผมปีสองแล้ว”
“ว่าแล้วเดาถูกจริง ๆ ตอนแรกเรานึกว่านายอยู่ปีหนึ่งแต่พอเห็นจับหนังสือเล่มนี้ก็รู้เลยดิ อ๊ะ แล้วจะเรียกกันยังไงดีล่ะ เรากับนายงี้เหรอ..” เธอทำหน้าไม่ถูก เอสจึงส่งยิ้มไปให้ เห็นความเอ๋อบนใบหน้าใสๆของเธอแล้วทำให้เขานึกถึงแคปขึ้นมาหน่อยๆเหมือนกัน
“ไม่เป็นไรครับ เรียกยังไงก็ได้ ขอตัวนะ” เอสเลี่ยงไม่ยอมบอกชื่อ เขาแค่พยักหน้าแล้วบอกขอตัว ก่อนเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง เขานั่งทำงานต่อสักพักจนกระทั่งเมี่ยงโทรเข้ามาอีกรอบ เขาจึงสั่งให้เมี่ยงแวะซื้อลูกอมกับหมากฝรั่งแอบใส่กระเป๋าก่อนขึ้นมาด้วย เอสกดวางสายแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นด้านหลังเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีหนังสือที่เขาต้องใช้อยู่ตรงนั้น
“หวัดดีครับพี่เอส..” ขณะที่กำลังไล่สายตามองหาหนังสือที่ต้องการ เสียงนุ่มๆที่ทักขึ้นด้านหลัง เรียกให้เขาหันไปมอง
“โชคดีจังครับ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่” คนทักยังเอ่ยต่อ ใบหน้าน่ารักและสวยเกินกว่าผู้ชายทั่วไปส่งรอยยิ้มมาให้ เอสเลิกคิ้วขึ้นนิดๆเหมือนกำลังนึกทบทวนว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าชื่ออะไรสักอย่าง
“อย่าบอกนะครับว่าพี่ลืมผมไปแล้ว เราเพิ่งจะเจอกันวันก่อนเอง ไบต์ไงฮะ น้องไบต์เภสัชที่แลกเบอร์กับพี่เมื่อวันก่อนไง”
“แลกเบอร์?” เอสทวนคำขึ้นทันที จำไม่เห็นได้ว่าตัวเองไปแลกเบอร์ไว้กับใคร
“คิคิ ลืมจริง ๆ ด้วย มิน่าล่ะไบต์โทรหาตลอดแต่พี่ไม่เคยจะรับเลยอ่ะ เมื่อกี้ก็โทรนะครับแต่สงสัยว่าอยู่ห้องสมุดพี่เลยปิดเครื่องไว้ใช่ไหมฮะ” เอสนึกออกในทันทีเมื่อฟังอีกคนพูดจาแบบนั้น มือถือเขาอยู่กับแคปทางนั้นน่าจะปิดเครื่องไว้แน่ ๆ อยากรู้เหมือนกันถ้าแคปรับสายเจ้าเด็กนี่แล้วจะเป็นแบบไหนกันนะ เมื่อสัปดาห์ก่อนตอนที่เขาจะพาแคปไปนั่งเล่นริมน้ำนั่น มีสายโทรเข้ามาแล้วเขาบอกให้แคปรับให้เพราะอยากจะรู้ว่าแคปจะทำยังไง แต่รายนั้นก็แค่กดตัดสายปิดเครื่องทิ้งไป
“เปล่านี่ครับ พี่ไม่ได้ปิดนะ” เอสชำเลืองมองที่โต๊ะใหญ่ริมสุดอีกด้านหนึ่งของชั้นหนังสือเยื้องกันกับโต๊ะของเขา เด็กเภสัชกลุ่มของไบต์ที่เขาเจอที่ร้านอาหารวันนั้นทั้งกลุ่มรวมกับผู้หญิงคนที่เข้ามาทักเขาเมื่อกี้ก็น่าจะใช่
“ไบต์ไม่เชื่อหรอกฮะ จะบอกว่าพี่เอสตั้งใจไม่รับสายจากไบต์งั้นเหรอ” คนตัวเล็กกัดริมฝีปากแล้วยิ้มเอียงหัวทำหน้าตาไร้เดียงสา ไบต์คงพยายามน่าดูที่จะทำให้เขารู้สึกว่าทางนั้นน่ารักแต่ทว่าเอสกลับไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลยสักนิด ออกจะรำคาญมากเสียด้วยซ้ำ เขาขยับหลบออกนิดหน่อยเมื่อคนตัวเล็กสาวเท้าเข้ามาใกล้
“ไบต์เสียใจนะ”
“แล้วเราไปได้เบอร์พี่มาจากที่ไหนครับ” จำได้ว่าไม่เคยให้ไป ที่สำคัญเบอร์นั้นน้อยคนมากที่จะได้ ไม่เหมือนเครื่องสีดำที่เขาใช้อยู่นี้ เอสเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะตัวเอง ไบต์เดินตามมาด้วย
“ไบต์มีวิธีของไบต์ก็แล้วกันฮะ คืนนี้ถ้าไบต์โทรหาพี่เอสจะรับไหมล่ะครับ” น้องคนนี้ช่างตื้อไม่เลิกจริง ๆ เอสถึงกับละสายตาจากหน้าจอคอมออกมาจ้องหน้า ดวงตากลมสวยของคนตัวเล็กเปิดเผยท้าทาย มองหน้าเขาแล้วส่งรอยยิ้มให้ “คืนนี้ไบต์จะโทรหาอีกนะฮะ” น้องไบต์ขยิบตาใส่ด้วยแววเจ้าชู้ เอสถอนหายใจหนักๆหนึ่งครั้งก่อนเอนแผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้ มองหน้าอีกคนอย่างระอา ตอนแรกก็ว่าจะไม่ใจร้ายแล้วนะแต่ว่าแบบนี้ท่าทางจะสลัดได้ยากเขาจึงนั่งจ้องหน้าคนที่กล้าท้าทายสายตาของเขาอยู่
“พี่ไม่รู้นะครับว่าที่เราโทรน่ะเป็นเบอร์ไหน แต่ถ้าเบอร์ที่ลงท้ายด้วย 333 นั่นล่ะก็ เบอร์นั้นเมียพี่ใช้อยู่ครับ”
“ห๊ะ! เมีย!?” ดวงตากลมโตเบิกขึ้นด้วยความตกใจ แต่เอสกลับตอกย้ำคำพูดต่อจากนั้นให้ชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีก
“ใช่ เคยบอกไปแล้วนี่ว่ามี..”
“มะ...ไม่เชื่อหรอกครับ ก็ไบต์สืบมาดีแล้ว พี่เอสเลิกกับเมย์ไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่เห็นพี่ควงผู้หญิงที่ไหนเลยสักคน ไบต์ไม่เชื่อเด็ดขาด พี่เอสโกหกไบต์ใช่ไหมฮะ แค่ไม่อยากให้ไบต์มากวน” ใบหน้าเล็กเชิดใส่ด้วยความมั่นใจ เขามั่นใจว่าข้อมูลของตัวเองหามาดีแล้วแน่ๆ จะผิดพลาดได้ยังไง เพราะแฟนเก่าเอสตอนนี้ควงอยู่กับรุ่นพี่สถาปัตย์ที่เคยมาก้อร่อก้อติดเพื่อนเขาอยู่ และเพื่อนทุกคณะที่เขารู้จักคอนเฟิร์ม พี่เอสภาคโยธายังไม่ได้เริ่มคบกับใครใหม่
“ไบต์ไม่เชื่อ”
“มันไม่จำเป็นที่คำว่าเมียต้องเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอครับไบต์ บางทีคนที่เราเห็นว่าพี่ไปไหนมาไหนด้วยคนนั้นอาจจะเป็นคนสำคัญของพี่ก็ได้นะ”
“......” น้องไบต์เม้มริมฝีปากแน่นบอกตัวเองว่าไม่เชื่อเด็ดขาด เขาเงียบกริบไป ขณะที่เอสถอนหายใจแล้วส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย ก้มลงสนใจงานของเขาต่อ รู้ทั้งรู้ว่าสายตาจากคนตรงหน้ากำลังจ้องเขาแน่นิ่งอยู่ราวกับไฟลุก อาจจะโกรธมากๆที่เขาไม่เปิดโอกาสอะไรให้เลย ช่วยไม่ได้กับคนที่ไม่มีความรู้สึกว่าจะต้องแคร์ เขาไม่เคยคิดใส่ใจ มันก็อาจจะมีบ้างบางคนที่มีอะไรดึงดูดและทำให้เขาสนใจได้ แต่สำหรับบางคนที่วิ่งเข้าหาเขาก่อนส่วนมากมักไม่ได้รับความสนใจอะไรจากเขาเลย หน้าตาอย่าไปพูดถึง เอาเข้าจริงเวลาเลือกว่าจะคบไม่เคยตัดสินคนจากตรงนั้นเลย ถึงแม้ว่าจะบังเอิญได้ควงแต่สาวสวยเซ็กซี่มาตลอดก็ตาม แต่คนปัจจุบันของเขาแบนสุดๆทั้งหลังทั้งหน้าไม่มีที่จะให้ติเพราะไม่มีอะไรให้มองได้เลย หึหึ
“ถ้าอย่างนั้นไบต์ขอถามพี่อย่างนึงได้ไหมฮะ”
“..........” เอสเงยหน้าขึ้น เขาเลิกคิ้วบอกเป็นนัยว่าอีกฝ่ายจะพูดจะถามอะไรก็ให้รีบเลย
“คนที่พี่เอสเรียกว่าเมียน่ะ ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ?”
ไบต์ใช้น้ำเสียงจริงจังถามอย่างไม่มีกลัว เอสขยับตัวนิดๆ หยิบปากกาขึ้นมาหมุนใส่มือเล่น นี่ถ้าเขายังไม่มีอะไรกับแคปนะไอ้เด็กนี่โดนเขาถีบตกเก้าอี้ไปแล้ว แต่ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากได้รู้จักกับแคป บางสิ่งบางอย่างในใจเขาเริ่มเปลี่ยนไป นั่นคือความรู้สึกกับผู้ชาย ไบต์เป็นคนที่ถือว่าสวยนะ หน้าตาดี แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีความรู้สึกว่ามันน่าสนใจที่จะให้เฝ้ามอง ต่างจากแคปที่ทั้งน่าแกล้งน่าค้นหา จะว่าไปกับผู้ชายคนอื่น ๆ เขาก็เฉย ๆ นะไม่มีความรู้สึกเหมือนที่มีให้กับแคปปะปนอยู่เลย เอสพยักหน้าเบา ๆ เมื่อเข้าใจความรู้สึกของตัวเองยิ่งขึ้น เขาค่อยเลื่อนสายตามองดูคนตรงข้าม เห็นไบต์จ้องหน้าเขายกใหญ่ คงจะรอฟังคำตอบชัดๆจากปากของเขาเอง
“ว่าไงล่ะครับ คนๆนั้นของพี่ ผู้หญิงหรือผู้ชายฮะ”
‘ผู้ชาย’ เอาขยับริมฝีปากช้าๆชัดๆทว่าไร้เสียง แต่แทนที่อีกฝ่ายจะตกใจหรือโกรธ ไบต์กลับอมยิ้มแสดงท่าทีราวกับว่า พออกพอใจมากหลังจากที่ได้ฟังคำตอบนั้น เอสจึงเหลือบมองอย่างสงสัย
“ไบต์กำลังคิดว่าไบต์มีโอกาสฮะ ถ้าพี่เอสให้โอกาสผู้ชายคนอื่นได้ แสดงว่าไบต์ก็ต้องมีโอกาสด้วย”
“ใครบอกครับว่าน้องมีโอกาส” เอสแสยะยิ้มกวนตีนสวนขวับขึ้นทันที คำว่าโอกาสที่เขายังไม่แม้แต่จะคิดหยิบยื่นให้ อีกฝ่ายคิดได้ยังไงว่าตัวเองมี น่าขัน
“แต่ไบต์สามารถทำให้พี่พอใจได้ทุกๆอย่าง ถ้าพี่เอสให้โอกาสไบต์ได้เป็นผู้ชายอีกคนที่พี่คิดจะควงด้วยไบต์สัญญาฮะว่าไบต์จะ....”
“ไม่ต้องสัญญาหรอกครับ เพราะว่าพี่ไม่ได้ชอบเราเลย เข้าใจนะ จบใช่ไหม” เอสพูดดักคอไว้ก่อนอีกคนจะเอ่ยถ้อยคำไร้ค่าไปมากกว่านี้ หน้าตาดีใช้ได้แต่นิสัยแบบนี้ไม่เข้าทางเขาเลยให้ตายเหอะ
“พี่เอส!”
“พี่จะทำงาน เพื่อนเราคงจะรอนานแล้วนะมานั่งกับพี่ตรงนี้นานๆไม่ดีหรอก” เอสไล่ตรงๆตัดรอนไม่อ้อมค้อม แต่น้องไบต์ยังไม่ยอมลุกขึ้น เขายื่นใบหน้าเล็กเข้าหาอีกฝ่ายใกล้ยิ่งขึ้นไปอีก ท้าทายไม่เลิก
“ใครเหรอครับ ผู้ชายที่พี่เอสยอมรับว่าชอบแล้วก็กำลังคบกันอยู่น่ะ” น้ำเสียงเย็นเยียบจากคนตรงข้ามทำให้เอสที่ไม่อยากจะสนเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ไบต์ถึงขนาดข่มมือลงที่หน้าจอเครื่องคอมของเขาด้วย
“มันจำเป็นตรงไหนที่พี่ต้องบอกเราล่ะ”
“ถ้าไม่บอกแสดงว่าไม่มีใช่ไหมล่ะฮะ..”ไบต์ต่อคำขึ้นอีก เอสถึงกับถอนหายใจหนักๆ จ้องมองคนที่ตื้อเขาไม่ยอมเลิก ขณะที่อีกด้าน เคาน์เตอร์ทางเข้าเมี่ยงกำลังเดินยิ้มมาจากที่ไกลๆ พอเห็นเอสนั่งอยู่โต๊ะเกือบท้ายสุด รายนั้นโบกไม้โบกมือให้
“อ้าวอยู่กับใครล่ะเนี่ย..” เมี่ยงเข้ามาถึงก็วางหนังสือเหวี่ยงกระเป๋าลงแล้วหันไปยิ้มให้รุ่นน้องที่นั่งอยู่ด้วย ก่อนดึงเก้าอี้ตัวข้าง ๆ เอสออกมาแล้วทิ้งก้นนั่งลงไป ไบต์ค้อมหัวให้กล่าวสวัสดี
“หวัดดีครับน้อง เคยเจอกันป่ะเนี่ยหน้าคุ้นๆอยู่นะ อ่ะเอาไปนี่ของมึง..” เมี่ยงทักทายพอเป็นพิธี จากนั้นล้วงลูกอมหมากฝรั่งขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วยื่นส่งให้เพื่อน เขาเห็นแล้วรู้ทันทีว่าเอสกำลังอารมณ์เสียอะไรสักอย่างอยู่ นึกไปนึกมาจำได้แล้วว่าเคยเจอเด็กคนนี้ที่ไหน กลอกตาอีกหนึ่งครั้งมองสบตาเอสอย่างรู้กัน เมี่ยงแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนแกะอมยิ้มแล้วยัดใส่ปากเอส ไบต์เห็นถึงกับอ้าปากเหวอมองหน้าเอสกับเมี่ยงสลับกัน
“กูเหนื่อยนะเนี่ย เฮ้อร้อนๆๆๆ” เมี่ยงพิงหัวเข้ากับไหล่แกร่งแล้วบอกทั้งร้อนทั้งเหนื่อยที่โดนเอสใช้ไปซื้อลูกอมกว่าจะได้ขึ้นมา เอสยื่นมือจะมาผลักหัวเล็กออกแต่เมี่ยงกลับคว้าเอามือใหญ่ของเอสมาจับและกุมไว้
“หวงไรวะ กูจับไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย..” แกล้งทำท่าจะยกหลังมือใหญ่ขึ้นมาจูบ เอสเบ้หน้ารีบผลักเมี่ยงออกแทบไม่ทัน เมี่ยงแกล้งทำหน้างอน ๆ ช้อนสายตาบอกว่าโกรธ
“พี่เอสฮะ อย่าบอกนะว่าพี่...กับ...เอ่อ..พี่เมี่ยง....” ไบต์มองท่าทางที่สองคนแสดงใส่กันแล้วอ้าปากค้าง สิ่งที่สงสัยติดอยู่ในใจถูกไขคำตอบโดยคนตัวเล็กผู้มาใหม่
“ใช่แล้วครับน้องไบต์ พี่กับไอ้เอสคบกันอยู่ ทีนี้ก็เลิกตามแฟนพี่สักทีนะ เห็นตั้งแต่ครั้งที่แล้วเรานี่ช่างตื้อใช้ได้เลยนี่ มีโทรหาด้วยใช่ไหม พี่มันคนใจกว้างครับถ้าน้องเสนอมาก็ไม่อยากจะให้แฟนพี่มันหักหาญทำลายน้ำใจกัน แต่เห็นน้องตื้อไม่เลิกแบบนี้แล้ว ตรงๆเลยครับพี่รับไม่ได้นะ ตัดใจซะเถอะน้อง พวกพี่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กถึงจะเพิ่งมาตัดสินใจคบกันตอนนี้ แต่ก็นะ...มันก็มั่นคงเกินกว่าที่จะมีใครมาแทรกได้ละกัน”
“จะ...จริงเหรอครับพี่เอส คนที่พี่คบอยู่คือพี่เมี่ยงเพื่อนพี่จริงๆน่ะเหรอ..” ไบต์ตกใจถึงขนาดยืนขึ้นพึมพำไม่รู้สึกตัว เขามองหน้าเมี่ยงที่แกล้งเอามือสอดเข้าไปควงแขนเพื่อนตัวเองแล้วซบจนแน่น เอสเงยหน้ามองรุ่นน้องที่ยืนอึ้งอยู่ ไม่อยากจะโกหกนะแต่จะให้บอกว่าตัวจริงคือใครก็ไม่ใช่เรื่องอีก
“พี่เอสบอกมาสิฮะ ถ้าออกมาจากปากพี่ไบต์จะเชื่อ..” ดวงตากลมสั่นระริก มันเริ่มแดงก่ำจนทั้งเอสทั้งเมี่ยงลอบคิดอยู่ในใจเหมือนกัน คือ อย่าร้องนะเว้ย
“พี่เอสฮะ?”เสียงเล็กเรียกขึ้นอีก บีบจะให้เขาตอบออกมาจากปากให้จนได้ แต่เอสกลับส่ายหัว
“ไม่เกี่ยวกับเรา พี่จะคบกับใครไม่จำเป็นต้องบอก เราสำคัญอะไรกับพี่ล่ะ”
“พี่เอส..” ไบต์พึมพำเมื่อเจอคำพูดไร้ความปราณีแบบนั้น คนที่เพอร์เฟคทุกอย่างแบบเขาจำเป็นอะไรต้องมายืนดูผู้ชายใจร้ายหนึ่งคนพูดใส่หน้ากันขนาดนี้ แล้วยังไอ้ท่าทีของคนข้าง ๆ นั่นอีก ไบต์แทบจะขยี้ปลายเท้าเขากำมือแน่นโกรธมากใจสั่นไปหมด เพื่อนที่โต๊ะข้าง ๆ เห็นท่าไม่ดีรีบเดินเข้ามา
“ไบต์ ไม่เอา พอ กลับเหอะ” เสียงเพื่อนผู้หญิงที่เดินเข้ามาแตะไหล่บางเรียกขึ้น
“ขอโทษนะคะพี่ๆ หนูขอโทษแทนเพื่อนหนูด้วย” เธอดึงแขนไบต์แล้วพยักหน้าบอกให้กลับ มีเพื่อนอีกสามคนเดินเข้ามาสมทบ หนึ่งในนั้นเป็นผู้ชายหน้าตาน่ารักพอๆกับไบต์แต่เตี้ยกว่าอีกหน่อย ไบต์ทำสีหน้าไม่พอใจแต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้าตกลง คล้ายกับคนเพิ่งตั้งสติได้
“ผมไปแล้วนะครับพี่เอส ขอบคุณมากที่ให้ความกระจ่าง ขอบคุณมากฮะพี่เมี่ยงที่ช่วยให้ผมได้ตาสว่างสักที พวกพี่เหมาะสมกันมากจริง ๆ” ไม่รู้คำขอบคุณหรือคำด่าแต่ที่แน่ ๆ ประชดไปสิบส่วน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่แฟนพี่ๆก็หวงนะ น้องจะทำอะไรก็เอาแค่พองาม ตื้อมากๆไม่ใช่ว่าผู้ชายเขาจะชอบ จริง ๆ เราเองก็น่าจะรู้นี่เนอะไบต์..” เมี่ยงปั้นยิ้มหวานกลับไปให้ เอสหันมองอย่างแปลกใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมี่ยงมันจะเล่นอะไรได้สมจริงสมจังมากขนาดนี้
“หึ ขอบคุณครับที่เตือนสติ แต่บางทีอะไรๆที่ได้มายากๆมันโคตรท้าทายเลยไม่ใช่เหรอฮะ”
“ไบต์!” เพื่อนน้องเขาปรามขึ้นอีกเมื่อเห็นว่าไบต์ยังไม่ยอมลง เมี่ยงเชิดหน้าเล่นละครต่อไป
“น้องไบต์คิดว่าพี่เอสท้าทายน่ะมันก็ใช่ แต่ลองมองในมุมกลับกัน พี่เอสเขาไม่คิดว่าน้องท้าทายเลยแม้แต่นิดเดียวนี่สิปัญหา”
“ที่สำคัญยังมีพี่อยู่อีกคนนึงด้วยใช่ไหมล่ะฮะ” ไบต์ประชดประชันต่อรูปประโยคของเมี่ยงให้สมบูรณ์
“ก็นะ...” หัวเล็กซุกลงที่ไหล่เอสอีกครั้งตอกย้ำว่าตัวเองคือคนสำคัญ เขาตีคิ้วกวน ๆ ส่งให้ไบต์ยั่วโมโหแต่รุ่นน้องกลับควบคุมสติอารมณ์ได้ดีกว่าที่คาด
“ไปจริง ๆ แล้วครับ วันนี้ไบต์สนุกมาก ขอบคุณนะฮะ..” ไบต์ยิ้มเหี้ยมบอกไว้แค่นั้นก่อนที่เขาจะเดินหันหลังเชิดหน้าออกไปกับกลุ่มเพื่อน
“กูไม่ยอมแพ้บอกเลย” เสียงเล็กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นคลั่ก เพื่อนทั้งกลุ่มต่างหันมองแล้วตบลงที่บ่าบอกให้ใจเย็น ดันแผ่นหลังเล็กของไบต์ให้เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ริมฝีปากเล็กขบแน่นด้วยความคับแค้น
“กูไม่ยอมแพ้” เขาพูดขึ้นอีก เม้มปากแน่นจนเพื่อนต้องเอื้อมมือมาบีบมือเล็กไว้
“จะอะไรกันนักหนาวะไบต์มึง พี่เอสของมึงกูว่าเขาหยิ่งจะตาย ดูดิ มึงให้ท่าขนาดนั้นพี่เขายังไม่สน มึงจะไปอะไรกันวะกับคนแบบนั้น ต้องแย่งแม่งทั้งกับผู้หญิงผู้ชาย ยากเย็นขนาดนี้กูว่ามึงเลิกคิดเหอะ”
“ใช่ ๆ แล้วก็นั่นน่ะพี่ตัวเล็กๆนั่นแฟนชัวร์กูก็บอกแล้ววันนั้นมึงยังเถียง เห็นไหม หน้าแหกเจอแฟนเขาตอกกลับมามึงอายป่ะล่ะอิไบต์เอ๊ย คนมาชอบดีๆมึงไม่เอาไปอยากได้ทำไมวะคนมีเจ้าของแล้วแบบนั้น”
“อายตรงไหน ไม่เห็นอาย ดีใจซะอีกพอกูรู้ว่าพี่เขาคบผู้ชายกูนี่ดีใจจนเนื้อเต้นเลยนะ”
“เว่อร์ พูดอะไรของมึง”
“ทำไม กูคิดว่ากูมีโอกาสไง” ไบต์เชิดหน้าใส่เพื่อนตัวเอง พูดในสิ่งที่ตัวเองคิดหมดเปลือก แต่เพื่อนกลับไม่เห็นด้วยสักนิด
“ก็แค่หล่อละวะนิสัยอาจจะแย่ ฟังแค่ที่เขาพูดกับมึงไม่เห็นเขาจะแคร์เหี้ยไรมึงเลย กูไม่ชอบอ่ะ นิสัยต้องไม่ดีแหง ๆ”
“แค่หล่อก็พอแล้วอิเหี้ย พี่เขาแค่หล่อกูก็ยอมแล้ว ยอมทุกอย่างยอมหมดเลย แบร่..” ไบต์ยื่นหน้าเข้าไปเถียงแบบแรดๆ ยังอยู่ในห้องสมุดจะทำเสียงดังก็ไม่ได้
“เออ อิทาส มึงยอมอยู่คนเดียวเนี่ยจะปีแล้ว เปิดใจไปมองคนอื่นบ้างสิ ดูอย่างพวกกูมึงรู้ป่ะตอนนี้เป้าหมายใหม่กูคือใคร”
“ใครวะ”
“รุ่นพี่เรียนเกษตร หล่อซ้า พูดแล้วแก้มจะแตกแค่กูนึกถึงหน้าพี่เขากูก็ยิ้มแล้ว วันก่อนเจอใส่กางเกงบอลเลือกซื้อของอยู่ในเซเว่นตอนตีสองอ่ะมึง หน้าสดๆ หัวยุ่งน่ารักม๊ากกกกมาก กูคิดว่ากูรู้จักคอนโดพี่เขาด้วย”
“เหรอ ชื่อไรวะ”
“ชื่อแคปไง หล่อขาวเท่โคตร ไม่หยิ่งเหมือนพี่เอสมึงหรอก กูกดฟอลโล่ไอจีพี่เขาแล้ว ลงเม้นต์ไปด้วยพี่เขากดไลท์ให้กูน่าร๊อคอ๊ะ เสียด๊ายเสียดายพี่เขาไม่เล่นเฟส ทวิตก็ไม่มีนะกูสืบหมดแล้ว”
“จริงดิ คนไหนวะ เอารูปมาดูดิ๊”
“คนนี้ไง คนนี้ๆ” โทรศัพท์มือถือถูกหยิบขึ้นมากดเข้าไอจีเปิดรูปภาพบุคคลที่พวกเขาทั้งกลุ่มพูดถึง เสียงสครีมของหญิงสาวเจ้าของเครื่อง กับท่าทางตลกๆ
“เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา จนสมอุราจนสาแก่ใจ กูยอมแล้วกูยอมพี่เขาทั้งตัวทั้งใจเลยจริง ๆ”
“อิบ้า มึงเข้าใจกูแล้วใช่ไหมทีนี้”ไบต์ตีเพื่อนไปเบา ๆ ทั้งหมดนั่งขำแล้วเม้ามอยกันต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-04-2015 21:06:52
ขณะเดียวกันโต๊ะที่เอสกับเมี่ยงนั่งอยู่นั้นสามารถมองเห็นเด็กกลุ่มนั้นผ่านช่องว่างบางส่วนของชั้นหนังสือ เมี่ยงถึงกับพ่นลมหายใจหนักๆออกมาทันทีที่สาวๆรวมถึงอิน้องไบต์กลับไปนั่งคุยจ้ออยู่ที่โต๊ะเดิมของตัวเองได้ เขาแอบมองจนคอยืดคอยาวก่อนหันกลับมาหาเพื่อนสนิทตัวเอง
“เหยยยยยร้ายยยยยยยยย ไอ้เอส มึงติดค้างกูหนึ่งเรื่องวันนี้รับผิดชอบอาหารเย็นกูด้วยนะเว้ย” เมี่ยงดึงชี๊ตปึกใหญ่ของเอสออกมาไล่ดูรายการที่ต้องทำ แต่เห็นเอสเงียบไปเขาจึงค่อยชำเลืองตาเงยหน้ามองเจอสายตาคมกริบนั่งกอดอกจ้องเขาอยู่
“มองทำไมวะ กูช่วยชีวิตมึงเลยนะนั่น คนแบบนั้นขืนมึงได้มาควงกูที่เป็นเพื่อนคงอกแตกตายก่อนแหง..”
“ใครขอให้ทำล่ะ..” เอสบอกออกไปแบบง่าย ๆเมี่ยงมองเขาทันที
“ก็เห็นมึงโดนตื้อซะขนาดนั้นกูก็ช่วยดิวะ”
“ทีหลังไม่ต้องช่วยสมจริงสมจังขนาดนั้นหรอกว่ะ ฟังมึงพูดแล้วกูขนลุกเลยสัส” เอสส่ายหัวว่าเรียบ ๆ เริ่มหันมาสนใจงานในเครื่องของตัวเองต่อบ้าง เมี่ยงเองก็กดเปิดเครื่องโน๊ตบุ๊คของตัวเองขึ้นด้วย
“มึงชอบผู้ชายรึเปล่าวะ ไอ้เอส” จู่ ๆ เมี่ยงถามขึ้น เอสชะงักนิดๆแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย “ตั้งแต่เรารู้จักกันมามึงยังไม่เคยมีประวัติคบผู้ชายเลยสักคนนะ..”
“ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนี่”
“ไอ้ชิพมันบอกกูว่ามึงได้ทั้งหญิงทั้งชาย บอกกูซิจริงรึเปล่า”
“ก็นะ ยังไงก็ได้กูไม่ได้สนใจตรงนั้นน่ะ ถ้ากูถูกใจ ถึงจะเป็นผู้ชายกูก็รัก”
“.........” ทันทีที่คำตอบของเพื่อนรักจบลง เมี่ยงหันขวับมาจ้องเสี้ยวหน้าที่กำลังเคร่งเครียดกับงานบนหน้าจอ ชั่วขณะหนึ่งเอสเหมือนจะไม่ได้รับรู้เลยว่าเพื่อนตัวเองกำลังคิดอะไรแบบไหนอยู่
“แล้วคนล่าสุดของมึงล่ะ ผู้หญิงหรือผู้ชายวะบอกกูได้ไหม..”
“........” คราวนี้เป็นเอสที่หันกลับมามองหน้าคนถาม เมี่ยงจ้องหน้าเขานิ่ง เขาเองก็จ้องกลับไปนิ่ง ๆ เหมือนกัน
“ตั้งแต่เราคบกันมาผู้หญิงของมึงทุกคนกูต้องสแกนให้ทั้งหมดเลยนะ มีแต่คนล่าสุดนี่แหละที่มึงยังเก็บซ่อนเป็นความลับอยู่ ไหนบอกกูซิ คนใหม่ของมึงผู้ชายใช่ไหมวะ”
“...........”
“กูไม่ได้รังเกียจหรือคิดมากนะเว้ยบอกให้รู้ แค่อยากจะถามดูให้แน่ใจแค่นั้น บอกกูไม่ได้จริงๆเหรอวะเพื่อน”
“มึงอยากรู้จริงเหรอ..”
“อือ จริง”
“เดี๋ยววันหลังจะพาไปเจอ”
ทั้งสองคนนั่งทำงานยาวไปจนถึงช่วงบ่าย อาหารไม่ต้องออกไปกินเพราะมีขนมปังที่เมี่ยงแอบซื้อใส่กระเป๋ามาตุนไว้ นั่งไปสักพักจนจะบ่ายสอง กลุ่มของเต้พี่รหัสเดินเข้ามาทัก
“ไงพวกมึง ขยันกันดีนี่หว่า”
“หวัดดีครับเฮียๆๆๆๆแล้วก็เฮียเต้คนสุดท้ายเพราะว่าหล่อสุด..” เมี่ยงแซวไปอย่างที่เคยทำเจอเต้ตีหัวเบา ๆ มาหนึ่งที คนอื่น ๆ แยกย้ายไปหาหนังสือเหลือแค่เต้กับรัฐ
“ทำเปเปอร์อะไรกัน แล้วไอ้ชิพกับไอ้บุ้งไปไหนกันน่ะ ทุกทีต้องเห็นสี่คนนี่..” รัฐถามขึ้นเมี่ยงเลยบอกว่าชิพกับบุ้งนัดกันไปเอาของกับเพื่อนอีกคน เดี๋ยวเย็นๆค่ำๆก็จะมาเจอกัน รัฐมองดูเอสที่กำลังง่วนกับการนั่งพิมพ์อะไรอยู่สักอย่าง
“โทรหาใครวะ” รัฐหันไปถามเพราะเห็นเต้เอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกแล้วทำหน้ายุ่ง ขณะเดียวกันเสียงโทรศัพท์เอสกลับดังขึ้นไม่ยอมหยุด เขาแทบไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งเมี่ยงสะกิดบอกมือถือมึงดังนั่นแหละเอสถึงนึกออกว่าเป็นเสียงเรียกเข้าจากมือถือของแคปที่เขายึดเอาไว้เมื่อเช้า เอสยกขึ้นมาดูใช้หนังสือบัง
แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้ตกใจยิ่งกว่าเก่าคือชื่อคนที่เรียกเข้าดันเป็นชื่อ ลาเต้ พี่รหัสของเขาเอง เอสชำเลืองมองไปที่คนยืนกดมือถือต่อสายโทร เต้ท่าทางหงุดหงิดนิดๆเขากำลังบ่นกับรัฐว่าแคปมันไม่รับสาย
“น้องไม่ได้ยินมั้ง”
“ไม่ได้ยินเหี้ยไร กูโทรห้ารอบแล้ว อ้าวไอ้เอสโทรศัพท์มึงดังรับสักทีสิวะ” เต้ตอบรัฐเสร็จหันมาหาเอสชี้บอกมือถือดังรับสิ เมี่ยงเองก็งงบอกไปแล้วแต่เอสก็ยังทำเฉย
“รับดิวะมึง” เมี่ยงบอกอีก เอสส่ายหัวบอกขี้เกียจรับ พวกช่างตื้อน่ะ ทุกคนเลยถึงบางอ้อ เสียงเรียกเข้าก็ดังไม่หยุดและมันก็หยุดลงตอนที่เต้ตัดสินใจต่อสายโทรหาปอแทน พอทางนั้นรับสายเต้จึงเดินออกไปนั่งคุยที่โต๊ะตัวเองหน้ายุ่ง ขณะที่รัฐบอกกับเอสและเมี่ยงว่าขอตัวเพราะจะมานั่งทำงานเหมือนกัน
“มึงใช้ซัมซุงเมื่อไหร่วะไอ้เอส”
“ห๊ะ?”
“ปกติใช้แต่ไอโฟน สองเครื่องของมึงไอโฟนทั้งคู่ ไหงวันนี้เป็นซัมซุงมาได้อ่ะ ไหนดูดิ๊”
“ยุ่งน่า” เอสปัดมือเมี่ยงออกแล้วบอกห้ามยุ่ง อีกฝ่ายหรี่ตามองทำท่าจะไปแย่งมาดูอีกครั้งเอสเลยชี้หน้าแล้วล๊อคคอบอกให้ทำงานต่อได้แล้วเมี่ยงยู่ปากใส่ เขาสองคนนั่งทำงานต่อไปจนเกือบจะลืมเวลา บรรดานักศึกษาโต๊ะข้าง ๆ เปลี่ยนหน้าไปแล้วสองชุด ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มครึ้มลง เมี่ยงลูบท้องบอกหิวน้ำ เอสถึงได้เงยหน้าขึ้นมองดูเวลา
“บ้าฉิบ!” เขาสบถเบา ๆ ลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่งของห้องใช้ชั้นหนังสือบังแล้วเอามือถือแคปกดโทรเข้าเบอร์ตัวเอง ตอนที่หารายชื่อคำว่า สามีสุดหล่อ นั้นไม่มีแล้ว ชื่อใหม่เบอร์เดิมที่ถูกบรรจุลงไปคือคำว่า ห้ามรับจากไอ้ตัวซวย เอสถึงกับขำ ห้ามรับจากไอ้ตัวซวยงั้นเรอะ ห้ามรับแต่ก็กดรับทุกครั้ง หึหึ นี่คือข้อดีของแคปที่ทำให้เขารู้สึกว่ามันน่าแกล้งดีจริง ๆ เขากดต่อสายสามครั้งคือไม่ติดทุกครั้งแน่นอนแล้วว่าแคปปิดเครื่องเขาทิ้ง เผลอๆโยนลงน้ำหมักวัชพืชเน่าอย่างที่มันเคยพูดแล้วด้วยซ้ำ เขาจึงโทรหาปอแล้วถามเวลาเลิก ปอบอกกลับมาว่ากำลังจะเลิกกันแล้วถ้าจะมารับให้ออกมารอเลย เอสเดินกลับไปที่โต๊ะบอกเมี่ยงเก็บของ ก่อนที่สองคนจะเดินลงมาที่ลานจอดรถด้านหน้า
.
.
“ไอ้แคป เฮียเต้โทรมา..” ปอเดินมายื่นมือถือส่งให้ แคปกำลังง่วนอยู่กับการเทน้ำจากถังหมักลงในกระป๋องฉีดเพื่อกำจัดแมลง เป็นน้ำชีวภาพที่พวกเขาผลิตและคิดค้นขึ้นเองปลอดภัยไม่เป็นอันตราย แคปรับเอาโทรศัพท์จากเพื่อนไปคุย ปอจึงทำงานแทน คุยได้แค่แปปเดียวก็เอามาส่งคืนให้ ปอทำหน้างง
“มือถือมึงอ่ะ เฮียเต้โวยใหญ่บอกว่าโทรหาตั้งหลายรอบมึงไม่ยอมรับเลย”
“อือกูไม่ได้เอามา..”
“ลืมเหรอวะ” ปอยังซื่อได้อีก แคปเหล่มองแล้วยักไหล่
“หมามันเอาไปไง มันจะเอาแดกแทนข้าวเที่ยงมั้งสัส มึงก็รู้อยู่แล้วไอ้บ้านั่นมันกวนประสาทกูขนาดไหน..” คำตอบของแคปทำให้ปอพยักหน้ารับรู้ทันที แบบนี้แย่ว่ะ ถึงกับยึดมือถือกัน ท่าทางไอ้เอสอาการหนัก
“มองเหี้ยไร..” คนถามอารมณ์เสียสุด ปอดึงแคปเข้ามากอดคอไว้บอกเปล่าๆก็แค่มอง อาร์ที่อยู่ข้างๆจึงยื่นหน้าเข้ามาขอฟังด้วย
“บอกกูด้วยดิวะ ใครคือหมาตัวนั้นที่เอามือถือไอ้แคปไปเหรอ ใช่คนที่มาส่งมึงเมื่อเช้ารึเปล่า โอ๊ย!!” อาร์ยังพูดไม่ทันจบดีเจอแคปจับเอากระกร้าอะไรสักอย่างแถวนั้นโยนใส่ พวกผู้หญิงขี้โวยวายบ่นแคปจนหูชาหาว่าเอาของที่ใช้ทำงานไปเล่นมั่วซั่ว แคปไม่ขอโทษแต่ก้มลงไปกอดคอแล้วจี้เอวหยอกแทน กลุ่มผู้หญิงปากมากทั้งกลุ่มเงียบกริบ จริง ๆ พวกเธอชอบแคปมากนะเพราะว่าหน้าตาคือที่สุดของเกษตรแต่แคปมันเป็นพวกเจ้าชู้ เพื่อน ๆที่รู้ไส้รู้พุงกันดีจึงไม่ค่อยมีใครอยากได้มาไว้ในครอบครองเลยสักคน กลัวเสียใจ หึหึ
“ไอ้ปอมึงดูดิ แคปมันทำกูน่ะ” อาร์แกล้งเบะปากจะร้องไห้ปอเลยแกล้งบอกโอ๋ๆๆ สองคนทำตัวน่าหมั่นไส้เจอแคปถีบส่งมาทั้งคู่ สามคนไล่เตะกันไปทำงานกันไปโดนคนอื่นๆบ่นกันต่อไปอีก จนในที่สุดแดดร่มลมตกเวลาเย็น ๆ ช่วยกันขนอุปกรณ์ออกจากสวนไปไว้ที่โรงเก็บเครื่องมือ ปอรับสายเรียกเข้าจากใครสักคน
“สวัสดีครับ” เขาพูดเสียงสุภาพ เพราะยังไม่รู้ว่าใครที่โทรเข้ามา
(ไม่ต้องสุภาพกับกูขนาดนั้น พวกมึงเลิกกี่โมงวะ) เสียงนี้ทำเอาปอแทบอยากเขวี้ยงมือถือใส่หัวคนถาม รู้แล้วว่าทำไมแคปถึงได้โมโหมันนักเวลาที่คุยกันแต่ล่ะที โคตรกวนตีน
“จะเลิกแล้ว มึงมีไร”
(ไม่ได้มีธุระกับมึงหรอก บอกแคปเปิดเครื่องกูดิ่ โทรเข้าไม่ติดเลยว่ะ..)
“เครื่องมึง แล้วเกี่ยวไรกับเพื่อนกูวะ”
(เครื่องกูอยู่กับมันแล้วเครื่องมันก็อยู่กับกู ชัดมะ พวกกูแลกกันใช้มึงเก็ตยัง..)
“อ่อๆ” ปอพยักหน้าบอกเข้าใจไปแบบงงๆคุยกับเอสเหมือนเขาโดนสะกดจิต ถ้าใจไม่แข็งพอโดนมันครอบงำได้ง่าย ๆ มิน่าไอ้แคปเพื่อนเขานับวันเอ๋อๆมันใกล้เพี้ยนแล้วแน่ ๆ ทั้งสองคน เขาคิดว่า
(บอกแคปด้วยให้รออยู่ที่นั่นเดี๋ยวกูเข้าไปรับ) เอสกรอกเสียงลงมาอีก
“มันไม่รอมึงหรอก มึงก็รู้นิสัยมันอยู่”
(บอกมันว่า ถ้าไม่รอก็ไม่ต้องเอามือถือคืน)
“มึงพูดกับมันเองเหอะ ไอ้แคป แฟนมึงโทรมาว่ะ..” ปอบอกคนในสายจากนั้นตะโกนเรียกแคปที่เดินแบบจอบอยู่ไม่ไกล แคปนี่หยุดชะงักกึกยืนชี้หน้าปอทันที
“มารับเร็ว” ปอยังเรียกขึ้นอีกกวักไม้กวักมือเดินเข้ามาหา แคปทิ้งจอบเสียมพลั่วลงคว้าเอาโทรศัพท์มารับอย่างหงุดหงิด
“มีเชี่ยไร”
(พูดกับกูให้มันน่ารักกว่านี้สิครับเมีย ใช้ไม่ได้เลยมึงรู้ไหม)
“กู-ไม่-ใช่-เมีย-มึง บอกร้อยทีแล้วไม่รู้จักฟัง” แคปเอามือป้องปากแล้วก่นด่า คนปลายสายหัวเราะเหอะๆ
(ไม่ใช่จริงดิ)
“ไอ้เอสมึงอย่ามากวนนะมีไรรีบพูด โทรมาทำไม”
(มือถือกูล่ะปิดเครื่องไว้ทำไม ไม่ใช่ว่าคิดถึงมากจนทนไม่ไหวกดดูข้อมูลข้างในจนแบตหมดหรอกนะ)
“มึงฝันเอาสิไอ้เหี้ย ใครจะไปบ้าเปิดดูของๆมึงกัน”
(ไม่ได้ดูจริงดิ ในนั้นมีแต่ข้อมูลดีๆอยู่เพียบเลยนะ มึงไม่ดูน่าเสียดายแย่)
“หึ กูไม่เห็นสนใจ มือถือมึงกูโยนทิ้งน้ำหมักผลไม้เน่าไปแล้วด้วยซ้ำอยากได้คืนเชิญไปจ้างคนมาดำน้ำลงไปเก็บเองเองเหอะ”
(อะไรกั๊น น้ำหมักชีวภาพคณะเกษตรมันบ่อใหญ่ถึงขนาดต้องจ้างคนลงไปดำน้ำเก็บเลยเหรอวะ ไม่ใช่ว่าเขาหมักใส่กระป๋องใบเล็กๆไว้หรือไง) เอสแกล้งแหย่
“ไม่ต้องมาทำเป็นแสนรู้ หมาไอ้นมสดมันยังน่ารักมากว่ามึงมาก” เอสขำพรืดขึ้นทันที นมสดเป็นหมาประจำมหาลัย มันเดินไปทั่วทุกคณะที่มันชอบ ส่วนใหญ่ประจำอยู่ที่คอมเพล็กซ์(ศูนย์อาหาร) ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จัก เพราะว่ามันแสนรู้และน่ารัก สีน้ำตาลอ่อนพันธุ์ไทยหลังอานแท้ ๆ ขนสั้นสวยมาก
“ขำเหี้ยไรอีก กูพูดอะไรมึงก็ขำ ไอ้โรคจิต”
(อ่ะๆไม่กวนแล้วก็ได้ เลิกแล้วดิ ใช่ไหม)
“ยังเรียนอยู่เลย จดแล็คเชอร์จนมือหงิก นั่งฟังอาจารย์บรรยาย แอร์โคตรเย็น!”
(กวนตีนนะมึง เอาดีๆ)
“นี่ก็ตอบดี ๆ นะ ด่ามึงตรงไหนล่ะ”
(ไอ้แคป!) เอสส่งเสียงหนักๆลงมาหนึ่งที แคปกัดฟันกรอดดดด
“ยังไม่เลิก! ไม่ต้องมารับกูไม่อยากคุยกับมึง” แคปทำท่าจะวางแน่แล้วเอสรีบเรียกขึ้น
(อย่าเพิ่งวางนะ ถ้าวางกูส่งไลน์หาเด็กมึงบอกเลิกให้หมดตอนนี้เลยเอาดิ)
“อะไรนะห๊ะ! มึงว่าอะไร คิดจะทำบ้าอะไรของมึงอีก” แคปร้องขึ้นทันทีเดินเลี่ยงไปหามุมเงียบ ๆ ปลอดสายตาคนยิ่งขึ้นกว่านี้
(เจ้าชู้ตัวพ่อ) เอสว่า
“เรื่องของกู” แคปสวน ข้อมูลสาวๆในไลน์ถูกมันเปิดอ่านหมดแล้วแน่ ๆ บ้าเอ๊ย
(ห้ามกลับก่อนให้นั่งรอกูอยู่ที่นั่น ถ้าไม่เชื่อวันนี้ไม่ต้องเอาโทรศัพท์คืน ที่สำคัญคือน้องแป้งคนที่มึงป้อด้วยเกือบทุกวัน กูจะส่งข้อความบอกเลิกน้องเขาตอนนี้เลย เอาดิ)
“ไอ้สัส ไอ้คนชั่วถ้ามึงทำนะกูจะต้องหาทางจัดการมึงให้ได้คอยดู”
(กูไม่ทำถ้ามึงรักษาสัญญา)
“กูไม่คอย!” แคปตะโกนใส่อย่างดังก่อนกดตัดสายแล้วโยนมือถือขว้างทิ้ง ปอกระโจนเข้ามารับแทบไม่ทัน รู้ว่าเพื่อนโดนไอ้คนปลายสายแหย่จนอารมณ์แทบระเบิด เขาเดินไปชวนแคปเข้าไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องซักล้างวันนี้เหนื่อยทั้งวันแต่ก็ไม่ได้สกปรกอะไรกันมากเพราะไม่ได้เล่นปุ๋ยอินทรี แคปเดินหงุดหงิดไปคว้าคออาร์แล้วลากกันไปล้างหน้า ถอดช็อปสีเขียวทิ้งไว้ที่รถปอเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาวง่าย ๆ ก่อนจับเอากระเป๋าสะพายขึ้นบ่า
“เอาไงวะมึง” ปอเดินเข้ามาถาม แคปส่ายหัวบอกไปกันก่อนเลยเดี๋ยวไอ้บ้านั่นคงมาไม่อยากมีเรื่องและที่สำคัญเขาต้องการโทรศัพท์คืน ปอพยักหน้าโอเคกอดคออาร์ล๊อคออกไปด้วยกัน เพื่อน ๆ หลายคนกำลังทยอยขับรถกลับ คันแล้วคันเล่าผ่านไป เกือบทุกคนจอดเรียกแคปให้กลับด้วย แต่เขาก็แค่โบกมือบอกไปกันก่อนเลย เวลาผ่านไปแคปก็ยังนั่งรอคอยอยู่ที่เดิม ไม่มีอุปกรณ์อะไรขึ้นมากดใช้เล่นฆ่าเวลานึกถึงโทรศัพท์ไอ้เครื่องสีทองของเอส ให้ตายเหอะ ไม่มีทาง เขาไม่เอาขึ้นมาเล่นให้เสียมือหรอกเดี๋ยวแบตหมดไปกี่เปอร์เซ็นต์มันจะหาว่าเขาค้นข้อมูลห่าเหวอะไรของมันอีก แคปจึงทนนั่งรอต่อไปแบบเงียบ ๆ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
หกโมงครึ่ง เย็นจนฟ้าเริ่มมืดแล้วจริง ๆ ป้ายรถเมย์หน้าสวนเกษตรค่อนข้างเปลี่ยว ที่สำคัญเขาหิวน้ำมากคอแห้งไปหมด รถเมย์ที่ขับผ่านไปมาห่างขึ้นทุกที พอตัดสินใจว่าจะไม่รอดันไม่เห็นรถเมย์อีกเลย แคปนึกขึ้นได้ว่ามีร้านสะดวกซื้อเล็กๆอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มาก เขาลุกขึ้นแล้วออกเดิน ทั้งบ่นทั้งหิวทั้งโมโห ถ้าไม่รอเอสป่านนี้กลับไปนอนหลับตีพุงสบายใจแล้ว บ้าฉิบไหนมันโทรมาบอกว่าจะถึงแล้ววะ
“ถึงบ้านมึงสิกูรอชั่วโมงนึงแล้วไอ้สัส” แคปสบถหงุดหงิด ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยทั้งหิว ปะปนกันไปหมด ป่าสองข้างทางที่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ก็เปลี่ยวมาก ถึงจะอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยแต่โซนหน้าคณะเกษตรต้นไม้ค่อนข้างเยอะและป่ารกที่สุด ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายแต่มาเดินอยู่คนเดียวแบบนี้ตอนโพล้เพล้มันก็น่ากลัวอยู่ ยิ่งวันนี้เป็นวันเสาร์คนยิ่งน้อยกว่าทุกที แคปเดินจนฟ้าเริ่มมืด
.
.
“ไปคอมเพล็กซ์ก่อนได้ป่ะวะกูหิวน้ำอ่ะ น้ำส้มปั่นเย็นๆ ชื่นใจ เดี๋ยวกูซื้อให้มึงด้วยนะ ”
พอขึ้นรถมาได้เมี่ยงบ่นบอกหิวน้ำปั่น แวะซื้อที่โรงอาหารก่อนเพราะร้านประจำของเมี่ยงอยู่ที่นั่น เอสพยักหน้าบอกให้ขึ้นรถ เขาเลี้ยวไปที่โรงอาหารรวมที่อยู่ใกล้ ๆ เมี่ยงบอกให้เอสรอแปปเดียว คนตัวเล็กวิ่งขึ้นไปชั้นสองซื้อน้ำปั่นเจ้าที่เขาชอบ เอสก็นั่งรอฟังเพลงเล่นโทรศัพท์ของแคปไป กดไปมั่ว ๆ ดูโน่นดูนี่ สถิติเกมส์ยอดฮิตที่แคปชอบเล่นแต้มสูงหลายสิบล้าน เอสหัวเราะ มีหลายแอปที่ค่อนข้างปัญญาอ่อนแต่มันก็โหลดเก็บมาเล่น ไอจีที่มีแต่รูปต้นไม้ใบหญ้า กับ เฟสบุ๊คที่ไม่มีการอัพเดตหลายเดือนจนเหมือนกับว่าเจ้าของอาจเลิกเล่นไปแล้ว ที่สำคัญประวัติการดูคลิปโป๊เพียบ เขาได้แต่ส่ายหัว
เวลาผ่านไปได้สักพักเอสเริ่มเอะใจทำไมเมี่ยงยังไม่ลงมา ด้านนอกเริ่มจะเย็นมากๆ ใช้โทรศัพท์ของเขาอีกเครื่องต่อสายหา แต่เมี่ยงไม่ยอมกดรับ เขาเห็นท่าทางไม่ค่อยดี เมี่ยงเป็นคนมีเรื่องบ่อยเอสจึงรีบเปิดรถแล้วตามเข้าไปด้านใน
แค่ตอนที่ก้าวขึ้นบันไดสวนทางกับกลุ่มเด็กสาธิตที่เข้ามาเรียนพิเศษอยู่ชั้นสอง สิ่งที่เขาได้ยินก็พอจะรู้แล้วว่าเพื่อนตัวเองมีเรื่องอยู่หน้าร้านน้ำปั้นแน่ ๆ เอสรีบวิ่งเข้าไปทันที เจอเมี่ยงกำลังสู้อยู่กับหนึ่งในนั้นตัวใหญ่กว่าเยอะมาก ปากเล็กๆทั้งเถียงทั้งสู้
“ไอ้เมี่ยง! ทำเหี้ยไรของมึง” เอสจะวิ่งเข้าไปห้ามเจอคนด้านนอกดักเอาไว้ พอมองหน้ากันชัดๆ ดูจากเสื้อผ้าที่ใส่ช็อปสีนี้น่าจะอยู่คณะวิทย์ภาคอะไรสักอย่าง เอสไม่สนใจเขาจะฝ่าเข้าไปเอาเพื่อนตัวเองออกมาเพราะเห็นว่าทางนั้นเริ่มส่งคนใหม่เข้าลุย เมี่ยงเองก็เริ่มสู้ไม่ได้
“มึงอย่ายุ่งถ้าไม่อยากเจ็บตัว” เสียงหนึ่งในจำนวนนั้นบอกกับเอส ใช้มือหนาผลักหน้าอกเขาไว้แต่เจอ เอสที่เก่งกว่ามากคว้าหมึบคอเสื้อมันรั้งขึ้นมาพูดเสียงทุ้มต่ำแต่น่ากลัวมากใส่
“ไม่ยุ่งไม่ได้ นั่นเพื่อนกูไอ้สัส!” จบคำพูดไว้แค่นั้นเอสเตะแล้วเหวี่ยงสามสี่คนที่อยู่วงออกไปด้านข้างทั้งหมด พวกมันสู้ไม่ได้ต่างคนต่างถอยถอยออกไปยืนห่าง ๆ เอสมองแล้วขมวดคิ้ว ไร้ฝีมือแบบสุดๆอะไรวะมีเรื่องกันได้ไง เขาเดินเข้าไปจัดการเหวี่ยงไอ้คนตัวอ้วนโตที่กำลังจะประเคนหมัดใส่เพื่อนของเขาแล้วอัดมันแรง ๆ จนตัวงอ อีกคนผอม ๆ วิ่งหนีออกไปแล้ว
“เพื่อนมึงหาเรื่องเอง กูบอกแล้วว่าแก้วนั้นของกูมันก็ยังจะมาแย่งเอา” ไอ้อ้วนร้องบอกทำหน้าหวาดกลัว มันพยายามลุกขึ้น เอสหันมองเมี่ยงทันที นี่มีเรื่องกันเพราะแย่งน้ำปั่นเนี่ยนะ บ้าเอ๊ย
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ สั่งพร้อมกันกูก็คิดว่าแก้วนั้นของกู” เมี่ยงเถียงซึ่งดูก็รู้ว่าข้าง ๆ คูๆแถมาก เอสถึงกับส่ายหัว
“กูสั่งก่อนมึงมาทีหลัง มาถึงก็แทรกคิว” ไอ้อ้วนชี้หน้า
“ก็กูหิวนี่”
“แล้วกูไม่หิวเหรอ กูอ้วนกูต้องหิวมากกว่า”
“นั่นก็เรื่องของมึง”
“แต่มึงทำกูเจ็บเลยไอ้เหี้ย ไอ้เตี้ย!” มันด่าเมี่ยงแต่ชำเลืองมาทางเอสซึ่งยืนเท้าสะเอวส่ายหน้ากับเรื่องไร้สาระ
“กูก็เจ็บเหมือนกันนี่หมัดมึงหนักฉิบ” เมี่ยงว่าพลางจับปากตัวเองที่แลกหมัดกันไปคนละสองหมัด มีเลือดซึมออกมานิดๆ เอสเดินเข้าไปหาไอ้คนตัวโตยื่นมือให้ขอจับบอกขอโทษจริง ๆ เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องไร้สาระขนาดนี้ ฝ่ายนั้นซุบซิบกันอยู่พักนึงก่อนที่คนอื่น ๆ ที่ถูกเอสเหวี่ยงออกในตอนแรกจะเดินกลับเข้ามา
“มึงใช่คนที่อยู่โยธาไหม”
“ใช่ ทำไม”
“เอสน้องเฮียเต้ใช่ป่ะ”
“เออใช่กูน้องรหัส” น้องจริงนั่นเมียกู
“กูว่าแล้วหน้าตามึงคุ้นมาก โทษทีว่ะพวกเราเองก็ไม่ระวังด้วยไอ้อ้วนมันหิว มาถึงมันกับเพื่อนมึงก็กำลังมีเรื่องกันอยู่ พวกกูกะว่าจะให้มันดวลกันไม่คิดจะรุมหรอกนะ”
เอสพยักหน้าบอกไม่เป็นไรเข้าใจกันแล้ว ทั้งหมดจึงนั่งกินน้ำปั่นคุยกันไปเรื่อย ๆ ตกลงว่าเอสกับเมี่ยงได้เพื่อนใหม่จากต่างคณะเพิ่มขึ้นมาอีกกลุ่มใหญ่เลย แล้วพวกนี้ก็เป็นหนึ่งในทีมบาสที่เอสจะต้องเจอวันกีฬาเพราะงั้นยิ่งคุยกันอย่างถูกคอ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-04-2015 21:07:34
“กินข้าวที่นี่เลยดีป่ะวะไอ้เอส..” เมี่ยงหันมาถาม เขาลูบท้องแล้วบ่นว่าหิว ขณะที่เอสตกใจจนหน้าซีดเพราะนึกอะไรขึ้นได้เขาลุกพรวดขึ้นเลย
“ตายห่าแล้วกู” เอสสบถในใจ เขาลืมแคป ลืมเลยจริง ๆ
“มึงกลับเองได้ไหม กูติดธุระ” เอสกุลีกุจบอกลาที่เหลือทั้งหมด เมี่ยงรีบตามลงบันไดแทบไม่ทันเพราะเอสวิ่งเร็วมาก
“ไอ้เมี่ยงโทษทีวันนี้กูไม่ว่างไว้ค่อยเจอกัน”
“กูไปด้วย ของกูอยู่ในรถ”
“วันนี้ไม่ได้กูมีนัดมึงกลับเองหยิบของเร็ว”เอสกดล๊อคแล้วขึ้นไปนั่ง รอเมี่ยงเข้ามาเอาข้าวของออกไปแต่รายนั้นกลับขึ้นมานั่งทั้งตัว
“ไม่เอากูไปด้วย มึงอย่าลืมวันนี้มึงค้างข้าวเย็นกูนะ กูช่วยมึงเรื่องน้องไบต์อะไรนั่น..”
“ไว้วันหลัง วันนี้ไม่ว่างจริงๆ” เอสใช้สายตาเชิญเพื่อนลง แต่เมี่ยงส่ายหัวบอกไม่
“ไม่เอา”
“ไอ้เมี่ยง!” เอสหันมาดุ เมี่ยงเบะปากทำหน้าไม่ยอมลงเด็ดขาด กดใส่เข็มขัดทุกอย่างเรียบร้อย เอสจำใจส่ายหัวทำอะไรไม่ได้ออกรถก่อนอย่างเดียว เขาเหยียบเต็มแรงถนนว่างและโล่ง เลี้ยวเข้าแยกไปฝั่งสวนเกษตรสองข้างทางมืดตื้อไปหมดต่างจากหน้าโรงอาหารเมื่อกี้ ใจเริ่มไม่ค่อยดี มืดๆแบบนี้เขาอยากให้แคปตัดสินใจกลับไปกับปอตั้งแต่แรกเลย พอรถผ่านมาที่ป้ายรถเมล์หน้าสวน ที่ตรงนั้นกลับไม่มีคนอยู่แล้ว เอสชะลอรถหยุดลง เขาต่อสายหาปอเพื่อความแน่ใจ
(แคปมันรอมึงอ่ะ กูออกมาตั้งแต่ก่อนหกโมงแล้วนะ ทำไมวะมึงไม่เห็นมัน?)
“.......”
(มันบอกจะรอแน่ ๆ กูเห็นมันนั่งรอมึงอยู่ป้ายรถเมล์นะลองลงไปหาดี ๆ นั่งเล่นมือถืออยู่ด้านหลังรึเปล่า ไอ้เอส! มึงฟังกูอยู่ป่ะเนี่ย) น้ำเสียงปอหงุดหงิดจัด เพราะเอสไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขาโมโหจนตะคอกเรียกสติ เอสบอกเดี๋ยวจะลงไปหาให้วางสายก่อน
(ถ้าไม่เจอมันมึงโทรมา กูจัดการเอง นั่นเพื่อนกู) ปอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ขนาดเอสยังต้องนึกกลัว
“แค่นี้ก่อน” เขากดตัดสาย
“มีอะไรวะ มึงจะลงไปไหน” เมี่ยงคิดว่าเอสกำลังหาใครสักคนแน่ ๆ เมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับคนชื่อปอ ทางนั้นตะคอกมาเสียงดังลั่นจนทะลุออกมา แล้วเอสก็ทำหน้าเครียดมาก
“รออยู่นี่เดี๋ยวกูมา” เอสเปิดรถเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง วนหาจนแน่ใจว่าแคปไม่อยู่แถวนี้
“บ้าฉิบ!” เขาสบถ ยกมือขึ้นเสยผมที่ยาวจนปรกหน้า ลมก็แรงอีก ความผิดเขาบ้าที่สุด ความผิดเขาจริง ๆ
“เจอไหม มึงหาใครอ่ะ” พอขึ้นรถมาเมี่ยงถามด้วยความเป็นห่วงบอกจะลงไปช่วยหา แต่เอสส่ายหัวบอกไม่ เขาเหยียบรถขับตรงออกไป บางทีแคปอาจจะขึ้นรถเมล์กลับไปแล้ว เอสกดมือถือเข้าเบอร์ตัวเองอีกครั้ง เครื่องยังถูกปิดไว้ มันน่าโมโหจนเขาอยากจะขว้างทิ้ง ทุบพวงมาลัยรถหนัก ๆ มืดจนต้องเปิดไฟขับแล้วยังไม่เห็นว่าแคปอยู่ตรงไหน ลมพัดแรงต้นไม้ใหญ่สองฝั่งพัดโยกไปมา ขนาดนั่งอยู่บนรถยังรู้สึกว่าน่ากลัว
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รถถูกเบรกลงอย่างแรงเมื่อเอสเห็นว่าเงาใครที่กำลังเดินอยู่คนเดียวริมทางเท้ามืดๆ เขากระชากประตูเปิดแล้ววิ่งลงไปหาทันที
“ไอ้สัสไอ้เหี้ยไอ้ชั่วไอ้คนเลวไอ้สันดานไอ้หน้าหมา หน้าแมลงสาบจิ้งจกตุ๊กแก ชั่วเอ๊ย คนไม่ดี กูเกลียดมึง โคตรเกลียด เกลียดที่สุด จะไปตายห่าที่ไหนก็ไปเลยกลับมารับกันทำไม ไปให้พ้นกูเลยไป๊ กูเกลียดมึงที่สุดมึงรู้ไหมห๊ะ! หิวน้ำจะตายห่าแล้ว!!” และทันทีที่คนตัวเล็กว่าเห็นเขา คำด่ามากมายพร่างพลูออกมาจากริมฝีปากนั่น ทว่าแทนที่เอสจะโมโหเขากลับยืนนิ่งแล้วระบายรอยยิ้มอย่างโล่งใจก่อนดึงแคปเข้ามาจนชิดอก กอดไว้ทั้งที่โดนทั้งปากทั้งมือทั้งตีนมันประเคนใส่แบบนั้น
“เลิกด่าได้ยัง ถ้ายังไม่ยอมเงียบกูเอาปากกูปิดปากมึงจริงนะแคป”
“กูสนเหรอไอ้เหี้ย มึงกล้าหลอกให้กูคอยกูจะด่ามึงจนกว่าจะหมดแม็กเลยคอยดู ไอ้@$&*^%$&........!&”
“อะไร ร้องไห้ด้วยเหรอเนี่ย ตาแดงๆว่ะ”
“ร้องบ้านมึงสิ กูไม่ได้ปัญญาอ่อนขนาดนั้น มึงจะบ้าเรอะห๊ะ”
“หึหึ ปากดีจริงๆเมียกู ขึ้นรถเร็ว” เอสหัวเราะเมื่อแกล้งอีกคนได้ มือหนายื่นเข้าหาด้วยความรวดเร็ว เขาตั้งใจจะกระชากแคปเข้ามาจูบปิดปากแบบจริงๆจัง ๆ แต่อีกคนรู้ทันหลบได้หวุดหวิด
“กูขึ้นแน่อยู่แล้วสัส!” แคปตอบใส่แรง ๆ เดินกระทืบเท้าไปเปิดผั๊วะประตูฝั่งคนนั่งออก เมี่ยงที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่นานเงยหน้ามองเขาแบบเต็ม ๆ อึ้งจัดเมื่อเห็นใบหน้าแคปในระยะใกล้ ขณะที่แคปไม่สนใจมองข้ามหลังคารถไปที่ไอ้ตัวคนขับมันกำลังจะเปิดรถขึ้นไปเหมือนกัน
‘ไอ้เหี้ยนี่ใคร!’ แคปขยับปากพูดหนักๆแบบไร้เสียง เคาะนิ้วจิ้มลงบนหลังคาพร้อมถลึงตาใส่เอส รายนั้นยักไหล่แล้วบอกว่าเพื่อน แคปจึงก้มลงใหม่จ้องหน้าเมี่ยงแบบดีๆนึกออกแล้วว่าไอ้คนตัวเล็กนี่คือคนที่เจอเขากระทืบวันนั้นตอนที่อาร์มีเรื่องแล้วเขายกพวกไปที่คณะวิศวะ ขณะที่เมี่ยงนั่งตัวแข็งนานแล้วเพราะแค่เห็นแคปก็จำได้เลย ใครจะไปลืมไอ้คนที่กระทืบเขาจนจมตีน เรื่องผ่านไปแค่ไม่ถึงเดือน
“ลุก! ไปนั่งหลัง ที่มึงอยู่นั่น” แคปบ่ายหน้ากวน ๆ บอกเมี่ยงลุกออกจากเบาะไปนั่งด้านหลัง เมี่ยงพยักหน้าเบา ๆ เหมือนโดนสะกด บอกโอเคก่อนที่ทั้งหมดจะเข้าประจำที่แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป
“มึงแม่งช้า หาที่ซื้อน้ำเลยเหอะหิวจะตายห่าอยู่แล้ว เดินมาตั้งนานไม่เห็นร้านค้าสักร้านบ้าฉิบ” พอขึ้นมาได้แคปยังบ่นต่อไม่หยุด เอสยื่นมือเข้าไปขยี้หัวเล็ก นี่คือการขอโทษในแบบของเขาถ้าแคปจะสังเกตเห็น เขาทำมันบ่อย ๆ เวลาที่ยั่วให้แคปโกรธ แต่วันนี้ยอมรับมากว่าผิดจริง
“ไม่ต้องมาจับ” แคปดุใส่ปัดมือหนาออกแรง ๆ เจอเอสสวนกลับแกล้งจะบีบนมเล่น แคปฟาดผั๊วะเข้ามาหนักๆหนึ่งครั้งหน้าหล่อๆแทบเงิบ คือเล่นกันแรงมากจนคนที่นั่งมองอยู่ด้านหลังอย่างเมี่ยงถึงกับงง บอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลย
“เป็นไรวะเมี่ยง หน้าซีดเชียวนะมึง” เอสมองกระจกหลังแล้วถามขึ้น รถมาจอดลงที่หน้าร้านสะดวกซื้อก่อนถึงประตูทางออก แคปรีบวิ่งแจ้นลงจากรถ ปิดประตูเสียงดังมากๆจนเมี่ยงสะดุ้งโหยง เขาขยับเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อนตัวเอง ขณะที่เอสไลน์หาปอบอกว่าเจอแคปแล้ว เขาไม่รอทางนั้นตอบมารู้แค่อ่านแล้วก็จบกัน เอสหันมาหาคนตัวเล็กที่นั่งสะกิดไหล่เขาอยู่
“ไอ้เอส นั่นน้องชายเฮียเต้นี่ ใช่ไหมวะ..” เมี่ยงถามด้วยความอยากรู้ เขาใช้โทนเสียงกระซิบแม้จะอยู่กันแค่สองคน บอกไม่ถูกรู้แต่ว่าแคปน่ากลัวมาก นิสัยนะ ไม่ใช่หน้าตา
“อือ ใช่” เอสพยักหน้าตอบเรียบ ๆ มองดูแคปยืนเปิดตู้แช่กวาดเอาน้ำสามขวดใส่มือ
“แล้ว ทำไมถึง มึง คือ..เอ่อ คือ..” เมี่ยงอ้ำอึ้งพูดไม่เป็นภาษา เอสหันมาพยักหน้าให้แบบเต็ม ๆ คิดว่าเพื่อนตัวเองคงเข้าใจ
“อือตามนั้นแหละ ที่มึงคิดน่ะถูกต้องแล้ว”
“ห๊ะ! จริงดิ!?” เมี่ยงอุทานขึ้นปิดปากแทบไม่ทันอีกมือนึงทาบอก ใบหน้าเล็กยิ่งซีดจัดขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินจากปากเพื่อนตัวเองแบบนั้น พอดีกับที่แคปเปิดประตูแล้วสอดตัวเข้ามา
“เป็นไรวะหน้ามึงซีดฉิบหาย” แคปโยนชาขาวขวดเล็กส่งให้ เมี่ยงรับไว้แบบงงๆ
“ไอ้เอสเพื่อนมึงใกล้ตายแล้วอ่อ ดูหน้าดิ..” แคปเปิดขวดของตัวเองออกแล้วยกซด น้ำชาสีใสไหลลงมาเป็นทาง เขารีบมากเทพรวดเดียวกะให้มันไหลเข้าปากทั้งหมด แต่ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ขณะที่เมี่ยงฟังที่แคปพูดแล้วถึงกับลมออกหูจะอ้าปากกินน้ำแต่ก็ยกค้างไว้ เอสนั่งขำหึหึ เมี่ยงกุมขมับสุดจะเซ็งไม่เข้าใจเพื่อนตัวเองคิดอะไรแบบไหน หน้าตาแคปดูดีมากก็จริงแต่นิสัยท่าทางรวมไปถึงแต่ละคำพูดมันไม่ใช่เลยอ่ะ คือสเป็คของเอสที่ผ่านมามันพลิกจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยไม่ใช่เหรอนั่น
“มึงอยากกินอะไรวะไอ้เมี่ยง” เอสหันมาถาม รถเลี้ยวออกไปด้านหน้ามหาลัย “กูติดข้าวเย็นมึงอยู่มื้อนึงวันนี้จะให้เลือกเลย”
“จะไปกันทั้งหมดเนี่ยเหรอ” เมี่ยงถามสวนขึ้นทันที แคปสำลักพรวดไอค่อกๆออกมา เอสหันมาดูยื่นมือตบหลังเล็กเบา ๆ
“กูไม่ไปด้วยหรอก มึงไม่ต้องห่วง” แคปหันไปบอก ยักคิ้วกวนตีนใส่เมี่ยง จากนั้นหันไปหาเอส “มึงส่งกูแยกไฟแดงด้านหน้าก็ได้เอามือถือกูคืนมาแล้วก็ลากันตรงนี้เลย”
“พูดอะไรของมึง” เอสดุใส่แต่แคปไม่สน
“มือถือกูล่ะ” เอสมองคนที่ยื่นมือมาขอ เขาส่ายหัวก่อนหยิบออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นส่งให้
“แล้วของกูอ่ะ” เอสถามบ้าง
“ทิ้งแล้ว”
“ทิ้งไหน”
“ไม่รู้ว่ะ ลืม” แคปยักไหล่ เตรียมหยิบกระเป๋า เขาได้ของคืนแล้วเดี๋ยวตอนลงฟาดมือถือคืนมันแค่นั้นจบ รถกำลังจะจอดติดไฟแดง แยกนี้เขาลงแน่ ๆ แคปคิดไว้แบบนั้น
“มึงรู้อยู่แล้วถ้ากูไม่อนุญาตมึงลงไม่ได้”
“ลงไม่ได้จริงดิ..” แคปท้าทายยื่นมือเข้าไปจะชิงกดปุ่มปลดล๊อคแต่เอสที่เร็วกว่ามากคว้าหมับเอาไว้ทั้งตัว รถติดไฟแดงแต่สองคนด้านหน้ากลับนั่งกอดกันจนจมอก ถึงแม้มันจะดูทุลักทุเลไปบ้างเพราะคนนึงพยายามที่จะกอดอีกคนดิ้นจะออก แต่ถึงอย่างนั้นเมี่ยงก็ยืนยันกับตัวเองแน่แล้วว่าเอสกับน้องชายเฮียเต้คบกันอยู่จริง ๆ
“ไอ้สัส กูอึดอัด ปล่อยสิวะเพื่อนมึงนั่งอยู่นะไม่เห็นรึไง ชั่วเอ๊ย ห่าราก” แคปดิ้นคลุกอยู่ในอกของอีกฝ่าย พอสัญญาไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวเอสปล่อยออกแล้วชี้หน้าบอกห้ามดื้ออีก แคปฟาดมือใส่มือที่ชี้แบบไม่ยั้ง ทำอะไรไม่ได้เขานั่งหงุดหงิดกอดอกหันมองออกไปด้านข้าง
“มึงสองคนเป็นแฟนกันเหรอวะ” ไม่รู้อะไรดลใจจู่ ๆ เมี่ยงโพล่งคำถามที่คิดว่าอยากรู้มากที่สุดออกมา แคปคิ้วกระตุกหันขวับมาจ้องหน้าทำตาเขียวปั๊ดใส่ทันที
“กู-ไม่-ใช่-แฟน-มัน!”
เสียงหัวเราะเหอะๆดังมาจากคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับ เมี่ยงยิ้มแห้ง ๆ ส่งให้แคปที่ยังจ้องหน้าถลึงตาใส่เขาไม่เลิก เมี่ยงโบกมือบอกโทษๆไม่ถามแล้วก็ได้ แคปจึงบดฟันดังกรอดๆ
บ้าฉิบ! ไม่ว่าใครเห็นเขากับมันต้องคิดว่าเป็นแฟนกันทุกที กัดกันจะตายห่าแล้วเนี่ย ตาบอดรึไงดูแค่นี้มองไม่ออกเหรอว่าเกลียดกันจนจะเข้าไส้อยู่แล้วเหี้ย!
“แคป วันนี้มีผู้ชายมาจีบกูด้วยนะ”
“ไอ้สัส เกี่ยวไรกับกูมึงพูดขึ้นมาทำบ้าเหรอห๊ะ!” จู่ๆเอสพูดเรื่องจริงที่ไม่สมควรจะพูดขึ้นมา แคปที่นั่งอยู่ถึงกับตาโต เขารีบหันไปมองคนด้านหลัง แน่นอนว่าเมี่ยงนั่งหน้าเอ๋อหูเอ๋อมองเขาสองคนอยู่
“มึงคิดว่ามึงหึงป่ะวะ” คนขับยังจะถามต่อแคปนี่กำหมัดกัดฟันแทบจะกระโจนใส่
“มึงหุบปากอย่าพูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง ดูหน้าเพื่อนมึงก่อน”
“ไม่เป็นเรื่องตรงไหน เรื่องจริงทั้งหมดเลย” เอสเหลือบมามองเมี่ยงแวบหนึ่ง ก่อนหันไปมองแคปที่กำลังทำหน้าเซ็งเหมือนพยายามท่องนะโมๆคุมสติ
“เรื่องจริงมึงก็ไม่สมควรจะพูด เงียบปากขับรถของมึงต่อไป”
“ก็แค่อยากรู้ว่ามึงหึงไหม”
“กูไม่สนใจหรอกไอ้เหี้ย ไร้สาระ”
“น้องเขาน่ารักด้วยนะหน้าสวยตัวเล็ก พูดก็เพราะ”
“แล้วมาบอกกูทำไมวะ” แคปหันไปถามหน้าตาหาเรื่องเต็มที่ เอสกำลังสังเกตว่าแคปโกรธหรือหึง คือยอมรับว่าดูไม่ออก หึงกับโกรธแคปมันอาจแสดงออกเหมือนกัน เขาจึงแหย่เพิ่มไปอีกหน่อย
“ก็เผื่อวันหลังกูพาน้องเขาไปนั่งกินข้าวบ้างได้ป่ะล่ะ”
“เรื่องของมึง”
“กูทำจริงนะ”
“กูบอกว่าเรื่องของมึงไง บ้าเอ๊ย”
“หึหึ” เอสหัวเราะเสียงต่ำพอใจ เพราะพอแคปพูดว่าบ้าเอ๊ย เท้านี่ถีบหน้ารถโครมๆๆ มือใหญ่ยื่นจึงออกไปขยี้หัวเล็กบอกให้ใจเย็น ๆ ถึงจะโดนปัดออกแต่เอสก็ยังจะขยี้ลงไปต่อจนได้ แคปทำหน้าเบื่อโลกเต็มที่กอดอกหันมองไปนอกหน้าต่าง
RRRRRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“ครับเฮีย” โทรศัพท์เอสดังขึ้น เขาเอาขึ้นมาดูที่หน้าจอพอเห็นว่าเป็นใครเหลือบมองคนข้างๆก่อนกดรับกดรับ
(ไอ้เอสมึงอยู่ไหน)
“กำลังจะไปกินข้าว มีอะไรรึเปล่าครับ”
(โป๊ะเช๊ะ กูจะชวนมากินด้วยกันเนี่ย ไอ้ชิพไอ้บุ้งก็อยู่ มึงอยู่กับใครวะ ไอ้เมี่ยงป่ะ)
“ครับใช่ มีน้องเฮียอยู่ด้วย..”แคปหันขวับมองเอสทันที ตอนแรกไม่ได้ฟังแต่พอเห็นพูดเฮียแล้วยังโยงเข้าเรื่องน้อง แคปรู้ทันทีไม่พ้นเอสคุยอยู่กับพี่เต้
(น้องกู? คนไหนวะ) เต้ไม่ได้นึกถึงแคปเลย ปกติถ้าพวกเขาคุยกันน้องในที่นี้จะหมายถึงพวกน้องรหัสน้องสาย
“น้องชายเฮีย แคปไง”
(อ่อดีเลย งั้นกลับรถมาร้านเก่าที่เดิมหลังมอ ร้าน XXX บอกคาปูเดี๋ยวกูสั่งของโปรดมันไว้ให้ มึงกับไอ้เมี่ยงออเดอร์อะไรพิเศษรึเปล่า)
“ไม่ครับ เดี๋ยวเจอกัน” เอสกดวางสาย หาทางสับเลนจะยูเทิร์นรถกลับ
“ไปไหนวะมึง” เมี่ยงถาม
“ไปกินหลังมอ พี่รหัสกูรออยู่ที่นั่น” แคปเหลือบมองหน้าคนพูดเมื่อเอสย้ำคำว่าพี่รหัสชัดๆ แคปขยับปากพูดคำว่า ‘กู-ไม่-อยาก-ไป’ แบบไร้เสียง เอสจึงตอบกลับมาแบบไร้เสียง ช้าๆชัดๆทว่ากวนตีนไม่แพ้กัน ‘ไม่-ไป-ไม่-ได้-ครับ-เมีย’
“ไอ้สัส!”
ส่วนคำนี้เสียงดังฟังชัดมากๆ ชัดจนเมี่ยงที่นั่งอยู่ด้านหลังสะดุ้งโหยง ได้ยินแต่เสียงเอสหัวเราะเหอะๆพอใจที่แหย่ให้แคปมันโกรธได้ แล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว
Tbc.
โอ๊ยยยยยยชีวิตติ่ง ที่รักคัมแบ็คต้องทำหน้าที่ วันนี้ชดเชยให้ มินมาแบบยาวเหยียดเลยค่ะยัดสามรีฯไม่ไหวจริง ๆ รายละเอียดค่อนข้างเยอะ ไม่รู้อะไรเนอะเวิ่นมาก พิมพ์ไปพิมพ์มาเฮ้ยมันสามสิบเก้าหน้าแล้วตกใจรีบหยุด5555 ลงบล็อกยาวๆก็อ่านเล่นเรื่อยๆค่ะ แต่ที่นี่สี่รีไม่รู้จะเป็นอะไรไหม เก็บไว้อ่านหลายๆวันนะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากๆ ช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยเด้อออออ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 04-04-2015 21:10:09
ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อให้ย๊าวยาวเช่นเคย. :กอด1:
อ่านแคปด่าเอสทีไรทำไมยอมยิ้มตลอด. หรือเราจะมาโซตามเอสไปแล้ว. ปอกับเมี่ยงนี่ยังดูออกเลย
ตลกตอนที่ปอเห็นเอสน้อยผงาดแล้วรำพึงออกมาแทงใจคนเคยจุกอะ. โอ๊ย. ไอ้การอยากอยู่ใกล้เมียนี่แหละมันชัดเจนสุดๆแล้วแคปเอ๊ยแกก็ลองเปิดใจดูบ้าง. ตอนต่อไปโดนพี่เต้ซักฟอกแน่นอน. น่าสนุก. ว่าแต่มือถือเอสโดนแคปปิดนี่นาแล้วเฮียเต้โทรเข้าเครื่องใครถึงได้คุยกับเอสล่ะ
ปล. โอ๋. เอาใจช่วยค่ะ. เราต้องทำหน้าที่ติ่งที่ดี. สนับสนุนอุปการะให้สมการรอคอย
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 04-04-2015 21:14:20
ยาวจุใจ ชอบมว๊ากกกกก o13
เด่วกลับมาอ่านนนนน๊าาาา
เยอะแบบนี้อ่านเพลินนแน่ๆๆ ฮิ ฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 04-04-2015 21:20:39
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 04-04-2015 21:55:30
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-04-2015 22:17:13
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 04-04-2015 22:21:06
ถ้ารักแล้วจะหึงโหดขนาดไหน
อยากเห็นแคปหึงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Vann ที่ 04-04-2015 22:48:11
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 04-04-2015 23:17:43
มันเหมือนจะหวาน(?) ปอกับเมี่ยงรู้แล้ว กว่าจะรักกันนี่ต้องตีกันอีกเยอะใช่มั้ย :laugh:
ตอนหน้าจงเมาแล้วเค้าได้กันอีก :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 04-04-2015 23:39:38
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 04-04-2015 23:45:31
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 05-04-2015 00:00:55
มีพยานรักเพิ่มอีกคนถัดจากปอ แต่ขำ เมี่ยงกลัวแคปฝังใจมาก 5555 คือเอาจริงๆแคปมันก็ยังโหดเหมือนตอนแรกอะแหละ แต่พออยู่กับเอส เอสมันไม่กลัวไง 555
ไบต์นี่ตื๊อได้น่ารำคาญมาก ต้องการอะไรจากเอสห๊ะ นี่แคปยังผลักไสไล่ส่งเอสอยู่ถือว่าโชคดีไป วันนึงเกิดหวงเอสขึ้นมา ไอพวกที่ตามก้อร่อก้อติกเอสนี่สงสัยจะเจออะไรสยองขวัญ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 05-04-2015 00:14:24
ไว้ก่อนเด่วกลับมาเม้นน๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-04-2015 00:22:37
อ่านไปรีพายแรก อ่ะไม่ไหวล่ะ ตาจะปิดดด
วิ่งไป ฟิ้ววววว ทิ้งตัวลงนอนนน เด่วพรุ่งนี้จะมาตามเก็บบบ
ฮ่า ฮ่าาาาา ฮ่าาา
ปล. กรี้สสสส เค้าไม่ใช่ติ่งอ่ะ แต่เค้าเป็นตับไตไส้พุงเลอออออ >.,<
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 05-04-2015 00:52:13
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-04-2015 00:54:58
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 05-04-2015 00:56:36
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 05-04-2015 01:30:23
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 05-04-2015 01:53:54
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 05-04-2015 02:55:54
พัฒนาไปอีกก้าวสำหรับความรักของเอสแคป(หราาาาา) มีพยานรักเป็นเพื่อนจากทั้ง2ฝ่าย รับรู้ความสัมพันธ์อันดุเดือด
แต่รักแท้ย่อมต้องพิสูจน์ เอสก็ฟิตร่างกายเยอะๆนะจ๊ะ จะได้แข็งแรงทนต่อการทุบตีต่อไป ส่งกำลังใจให้จ้า :L2:
ขอบคุณน้องมินจ้า เป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 05-04-2015 05:59:44
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 05-04-2015 07:40:15
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 05-04-2015 08:05:14
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 05-04-2015 08:09:06
คนเขียนหาคู่ให้เลยๆ
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 05-04-2015 11:08:27
ฮ่าๆๆๆ น้องแคปจะรู้ตัวมั้ย
ว่าเคยชินกับการเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเอสไปแล้ว
:hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 05-04-2015 13:13:30
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 05-04-2015 14:13:10
ขอบคุณมากค่ะ ยาวแบบสะใจมากกกกกกกกกกกก อ่านตั้งแต่เช้า กว่าจะจบปาเข้าไป บ่ายสอง 55555
เราทีมน้องเอสค่ะ ไฟท์ติ้ง :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 05-04-2015 14:48:10
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-04-2015 14:54:43
อ่านได้จุใจมากๆ เกือบครบทุกตัวละคร
ถึงจะทะเลาะกัน แต่ก็ดูน่ารักอยู่ดี
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-04-2015 15:35:32
ยาวจุใจมากจริงๆ แต่แบบนี้แหละชอบเลย
มันเหมือนจะหวาน(?) ปอกับเมี่ยงรู้แล้ว กว่าจะรักกันนี่ต้องตีกันอีกเยอะใช่มั้ย :laugh:
ตอนหน้าจงเมาแล้วเค้าได้กันอีก :katai2-1:
สนับสนุนอีกแรงกับประโยคนี้ "ตอนหน้าจงเมาแล้วเค้าได้กันอีกครั้ง" 5555
แคปน่ารักกกกกอ่ะ บอกเลออออ ปากไม่ตรงกับใจสิน๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-04-2015 15:58:58
กรี้สสสสส ทำไมอ่านแล้ววววว
เค้ารู้สึกว่า สองคนนี้มันทะเลาะกันได้ฟินนนนนนน ขนาดเน้ ตอบ!!!!
555555 55
#แคปเอสน่ารักอ่ะ อึนๆมึนๆ มุ้งมิ้งเบาๆ(?) o_O'
ช่วยบอกเค้าทีอัลไลคือการที่นุงแคปไล่เมี่ยง “ลุก! ไปนั่งหลัง ที่มึงอยู่นั่น”
อาการที่นุงแคปแสดงออกไปนี่ "หึง" ใช่มั้ยยยย ใช่รึเปล่าาาา
โอ้ยยยยนี่ขนาดไม่ได้เป็นแฟน ไม่ได้เป็นเมียยังขนาดเน้ แล้วถ้าเป้นล่ะจะขนาดไหนน๊าาา ฮิ ฮิ
อยากเห็นแคปหึง อิน้องไบท์จุงงง อยากเห็นแคปเล่นบทโหดกับนางอ่ะ บอกเลออออ
โทดฐานจะแย่งสะมี อุ๊บบบ!! ลืมไปเค้าไม่ได้เป็นไรกันเนอะ แค่นอนด้วยกันเฉยๆๆ 5555
ปล.ขอไปดัก :beat: อิน้องไบท์คนแรด คนแรงก่อนได้ป่ะ หมั่นไส้นางมากกกก เยอะได้อีกกก
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 05-04-2015 16:20:21
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 05-04-2015 16:27:57
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 05-04-2015 17:03:13
"ออกกำลังไงเมียกูดุต้องแกร่งมากๆไม่งั้นสู้ไม่ไหว เอามันไม่อยู่แน่ ๆ”
โธ่ๆ ฟังดูแล้ว น่ า ส ง ส า ร เนอะ ฮ่าาฮ่า
อยากมีเมียดุต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายยยย นะเอสสสสส
ไม่งั้นคงได้ ช้ำ ก่อนได้ ซั้่ม อีกครั้งแน่ๆอ่ะะ งานนี้ นุงแคปมือหนักตีนหนักตลอด
ปอรู้ เมี่ยงรู้ ต่อไปอัลไลคงจะง่ายขึ้นรึเปล่าาาา....น๊าา
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าสองคนนี้มันเริ่มเปิดใจให้กันโดยไม่รู้ตัวแล้วรึเปล่า
ถึงแคปจะดื้อ ถึงปากจะไม่ยอม แต่สุดท้ายก็ยอมอยู่ดี(พราะโดนบังคับ)...นี่คืออัลไล
แคปแอบรู้สึกกับเอสแล้วใช่มั้ย o18
ส่วนเอสถึงจะชอบแกล้งแต่ก็แคร์ความรู้สึกแคปและยอมให้แคป (ต บ ตี )ตลอดอ่ะ(?)
ทำไมเค้ารู้สึกว่า...สองคนนี้ทะเลาะกันได้ น่ า รั ก ก ก ก แบบมึนๆดี ฮฮฮฮ่าาาา
ส่วนน้องไบท์ "แ ร๊ ง ง ง ง ...ดีไม่มีตกจิงๆ" บอกเลอออออ :katai2-1: ให้นางรัววๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 05-04-2015 17:53:27
แบบนี้เอสต้องรัก่ิน แคปรัก/ม่รู้ตัวแน่ๆๆ
อยากเห็นเวลาหงหวง/ม่รู้ตัวกันไวๆๆ อ้อิ
เริ่มหัวข้อโดย: makampom_yun ที่ 05-04-2015 20:16:52
โง้ยยยยยย ชอบแคปป ชอบมากกกกกกก
คือไม่ได้หวานแหววมุ้งมิ้งเลยนะ
แต่ทำไมมันมีความน่ารักงี้อ่า ไม่ไหววววว
อยากเห็นตอนรักกันจัง จะเป็นไงหว่า 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: Patronus ที่ 05-04-2015 20:56:43
นี่คิดว่าตัวเองเป็นเอสอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ แคปน่าแหย่
น่าแกล้งมากจริงๆค่ะ เหมือนแย่ลูกแมว ให้ลูกแมวโมโห โดนตปบเล่นๆ
อยากให้มีโมเม้นที่แคปไม่ดื้อ ยอมนั่งฟังเอสพูดดีๆ
(สงสารเอสค่ะ น้องดูจะช้ำในตายอยู่แล้ว 55)
เมื่อไหร่แคปจะมองเห็นเอสในอีกด้านนึงบ้างน้าาาาา
(เอาตรงๆก็อยากเห็นโมเม้นที่แคปหึงเอสบ้าง)
รอติดตามอยู่ตลอดนะคะ o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: hyphen ที่ 05-04-2015 21:31:22
แต่สงสารอ่ะ เมื่อไหร่แคปจะใจอ่อน #ทีมเอส :-[
ไอน้องไบต์นิก็ตื้อขนาดนะ
อยากให้น้องลองเจอเมียพี่เอสดูนะ รับรองน้องมีหนาว 555555
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 05-04-2015 23:53:13
สนุกมาก
เริ่มหัวข้อโดย: mr.nine ที่ 06-04-2015 00:42:31
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 06-04-2015 00:50:09
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 06-04-2015 05:16:29
คือนี่ทีมเอสนะ เอาใจช่วยเอสมากให้น้องคาปูใจอ่อนกับเอสสักที
(ไมรู้สึกว่าชื่อคาปูเป็นชื่อที่มุ้งมิ้งมากอะ :mew2:)
ว่าแต่เมี่ยงแอบแปลกๆนะ ฮีจะเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกับเอสปะเนี่ย
ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย แค่อิน้องไบต์นั่นก็น่าปวดตับพอแล้ว ในจะน้องข้าวฟ่างไรนั่นอีก เฮ้ออออออ
แต่เราชอบการดำเนินเรื่องนี้ตรงที่คาปูไม่หวั่นไหวหรือรับรักเอสแบบง่ายๆนี่แหละ
คือมันดูสมเหตุสมผลดี ก็แบบไม่ถูกกันมาก่อนอะเนอะ แล้วไม่ได้เป็นเกย์มาก่อนด้วย ไม่ได้เริ่มถูกใจก่อนด้วย
ก็ย่อมที่จะต้องใช้เวลานานเป็นธรรมดา แต่เอสต่างกับคาปูตรงที่เริ่มถูกใจคาปูก่อน ก็เลยสามารถรักได้ง่ายกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: firrytail ที่ 06-04-2015 14:48:09
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 06-04-2015 16:46:37
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 07-04-2015 14:22:25
ดีที่มาอยู่ในเหตุการณ์วันนี้ ถึงจะชอบคาดว่าเมี่ยงคงต้องฉาก เจอแคปโหมดนี้ 5555+
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 08-04-2015 11:10:43
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 08-04-2015 18:06:37
รอตอนต่อไปปปปป :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 09-04-2015 17:35:34
:katai5: :katai5:
เค้า ร อ แคปกับเอสอยู่น๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: cbqx ที่ 09-04-2015 20:29:12
สามีคัมแบค ชนะไปสามครั้งละดีใจ
นิดตามนะค่ะ ฟิคสนุกมากกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 09-04-2015 20:37:36
เปิดตัวกับเพื่อนฝูงไปแล้ว รอด่านครอบครัว ฮิๆๆๆๆๆๆ :hao7:
ยาวสะใจ ชอบ เหนื่อยมั้ยนิ//พัดๆ
นึกไม่ออกเลยว่าตอนสองคนนี้รักกันจะเป็นยังไง :impress2:
ตอนอีไบต์(เรียกไบต์เฉยๆไม่ได้)มาอ่อยนี่อยากตบซ้ายขวาหน้าหันมากกกกก :beat: คุณเพื่อนเมี่ยง ดีมากค่ะ เอาไปเลยสิบกระโหลก!!
:katai4:
รอน้ารอ :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 09-04-2015 20:48:16
อยากรู้แล้วววว ความ "ลั บ" จะแตกมั้ยยย
เฮียเต้จะรู้รึเปล่าาา....น๊าาาา
ใครจะเป็นผู้โชคดีรายต่อไปป ที่รู้เรื่องนี้!! :ling1:
55555555
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 10-04-2015 17:36:21
นี่แนะ ๆๆๆ คิดถึงงงนุงแคป!!!
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 11-04-2015 12:39:09
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 11-04-2015 13:46:56
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 11-04-2015 15:31:41
เล่นของเลยไง 55555
เค้ารอเอสแคปอยู่น๊าาาา ^_^
แบบว่า......คิดถึงงงมว๊ากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 11-04-2015 17:14:08
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 12-04-2015 11:50:52
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 12-04-2015 13:59:09
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 12-04-2015 23:25:00
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 13-04-2015 08:59:07
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 13-04-2015 09:25:45
แอบเชียรให้เค้าได้กัน รับวันสงสกราน
5555555
รอตอนต่อไปอยู่ รู้ยังงง!! #งานทวงนิยายต้องมา 55
จัดมายาวๆๆเลอยิ่งดี คิดถึงมากกกกกกจิงไรจิงง >.<
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-04-2015 15:25:27
[XIII]
https://www.youtube.com/v/WXCJwPAERKo
...อาจมีฝนที่หล่นมาชั่วคราวและเมฆขาวที่ผ่านมาเพียงชั่วคืน
เจอะกับลมก็ปลิวไปไม่มีใครรื้อฟื้น ไม่ได้เป็นความยั่งยืนเสมอไป
แต่กับเธอที่ผ่านมาชั่วคราว และเรื่องราวที่เปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน
กับอะไรที่เป็นไป ก็ยังไม่เคยลืม เหมือนว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ
...เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว
ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา
เป็นแค่ความประทับใจ ที่ยังคงแน่นหนา มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ
ใต้ต้นไม้ที่ไม่มีร่มเงา กิ่งก้านมันไม่ได้สูงสักเท่าไร
แต่รากลึกลงในดินหยั่งลึกลงในใจ มีความหมายมากมายตลอดมา…
(Cr. เพลงStay)
“เฮ้! ทางนี้” เสียงดนตรีสดที่ร้านอาหารดังลอดออกมาขณะที่สามหนุ่มเอสแคปเมี่ยงเดินตามกันเข้าไป เต้ยกมือขึ้นเรียกทันทีเขาตั้งใจเดินออกมารับแคปถึงด้านหน้า คีบบุหรี่ใส่ปากก่อนกอดคอน้องชายเข้าไปด้วยกัน เสียงวงดนตรีสดเล่นเพลงไม่เร็วนักคลอไปกับบรรยากาศเอาท์ดอร์นั่งชิลรับลมเย็น ๆ ยามค่ำคืนหลังมอ ย่านนี้นักศึกษาเยอะมาก ทั้งมอไซด์รถยนต์วิ่งสวนกันให้ขวักไขว่ กว่าเอสจะหาที่จอดได้ วนซอยแคบ ๆ ถึงสามรอบ
“นั่งกับกูนี่” เต้จับให้แคปนั่งลงข้างตัวเอง อีกฝั่งหนึ่งของเขารัฐนั่งอยู่ก่อนแล้วขณะที่เอสกับเมี่ยงเดินไปนั่งข้างกันที่ฝั่งตรงข้าม หัวโต๊ะฝั่งนึงเป็นเพื่อนๆของเต้สี่ห้าคนอีกฝั่งเป็นชิพกับบุ้ง พอหลายคนนั่งกันจนครบ พนักงานสาวสวยก็เข้ามาชงเครื่องดื่มให้อย่างรู้งาน
“ขอบคุณครับคนสวย..” แคปรับแก้วเครื่องดื่มมาจากเธอ เขาชมตรงไปตรงมาเธอเขินจนแก้มแดง ดูแล้วน่าจะเป็นเด็กนักศึกษาจากที่ไหนสักแห่งมารับจ๊อบพิเศษ ร้านนี้เป็นร้านของรุ่นพี่ลาเต้ที่จบออกมาแล้วร่วมหุ้นเปิดกันกับเพื่อนอีกคน พี่เจ้าของร้านเดินเข้ามาทัก เต้จึงแนะนำแคปกับเพื่อน ๆ ไปด้วยในตัว
“ตามสบายนะครับ พี่ขอตัวไปดูโต๊ะนั้นก่อน ไอ้เต้มึงขาดเหลืออะไรเดินไปจัดการเองไม่ต้องเกรงใจเข้าใจนะเว้ย”
“โอเค” เต้พยักหน้ารับก่อนหันมาหาน้องชายตัวเอง มองเสื้อที่แคปสวมมันใหญ่ๆชอบกล
“ใส่เสื้อใครมาวะ”
“เสื้อหมา”
“ห๊ะ?”
“เสื้อไอ้น้องรหัสเฮียนั่นแหละ” แคปตอบเซ็ง ๆ เหลือบมองไอ้เจ้าของเสื้ออย่างช่วยไม่ได้
“อ่อ..” เต้พยักหน้าเข้าใจ เขาหันไปมองเอสที่ยักไหล่แล้วส่ายหัวบอกไม่รู้ไม่ชี้ เขาเลยคิดไปว่ามันต้องมีสาเหตุ วันนี้ลมค่อนข้างแรงมันนั่งรถมาด้วยกันแคปคงคว้าเอามาใส่ เพราะเสื้อกันหนาวสีดำตัวนี้ของเอสมีฮู้ดที่สามารถเอามาปิดคลุมศีรษะได้ แคปมันจะชอบเสื้อสไตล์นี้มากๆ แต่ทว่า...ความเป็นจริงช่างสวนทางกับที่เต้คิดนัก เพราะตอนที่มาถึงที่นี่จอดรถเสร็จแคปเปิดประตูจะเดินลงมาเอสดึงแขนไว้แล้วคว้าเอาเสื้อกันหนาวที่พาดไว้ด้านหลังข้าง ๆ เมี่ยงมาโยนให้ แคปรำคาญโยนคืนเอสชี้หน้าแล้วบอกให้ใส่ ยิ่งวันนี้ลมแรงคนที่ตากแดดลงแปลงเกษตรมาทั้งวันต้องมานั่งชิลเอาท์ดอร์แบบนี้อีก แคปหงุดหงิดปาเสื้อเข้าไปอีกเป็นครั้งที่สองเอสจับสวมเข้าทางหัวเสร็จเรียบร้อยเลย ขู่เอาไว้ถ้าถอดเมื่อไหร่พี่มึงรู้เมื่อนั้น ก็แค่นั้นแหละแคปมันเลยต้องใส่แล้วเดินหัวเสียเข้ามา
“เออใส่ก็ดีลมแรง ๆ ว่ะแต่ดีหน่อยฝนไม่ตก” เต้เงยหน้ามองท้องฟ้า เขาขยับตัวแล้วทำท่ากระแอมไอเก็กขึ้นนิดๆ รัฐเพื่อนสนิทนั่งอมยิ้มกับท่าทางตลกๆ “วันนี้ขอกูเป็นทางการนิดนึงละกัน พวกมึงฟังให้ดี วันนี้นับเป็นครั้งแรกที่น้องชายกูมานั่งกินข้าวด้วยเพราะงั้นจะแนะนำทีเดียวเลย รู้จักกันไว้ต่อไปมีอะไรพึ่งพาอาศัยกันได้ นี่คาปู น้องชายกูเอง แล้วก็คาปูนี่ไอ้รัฐมึงคงรู้จักอยู่แล้วนี่ไอ้โอ๊คไอ้รินไอ้บีไอ้รักไอ้ตุ้ยแล้วก็นั่นไอ้ชิพกับไอ้บุ้ง”
“แคปครับ แคปไม่ใช่คาปู” แคปรีบค้านชื่อตัวเองก่อนเป็นอย่างแรกเขาไม่อยากถูกใครเรียกว่าคาปูหรอกนอกจากคนในครอบครัวฟังแล้วมันดูเหมือนผู้หญิงมุ้งมิ้งเป็นบ้า ก็ช่วยไม่ได้ถ้าเฮียเต้จะเรียกจนติดปากแต่ไอ้ประเภทให้เพื่อนเรียกคาปูด้วยนี่เขาไม่ยอมรับแน่ ๆ
“อ่าโทษที ต้องแคปสิไม่ใช่คาปู เอาใหม่ก็ได้ว่ะ” เต้อมยิ้มที่มุมปากเขายกแก้วขึ้นจิบแล้วหันไปมองหน้าน้องชายแคปส่ายหัวแล้วบอกแดกต่อไปห้ามมอง เต้เลยผลักหัวเล็กเบา ๆ
“ตกลงไงแน่นวะไอ้เต้ ไหนมึงบอกน้องชื่อคาปู น่ารักเรียนอยู่เกษตรแล้วไหงน้องเขาบอกชื่อแคปเป็นผู้ชายออกขนาดเนี๊ยะ ตกลงว่ามึงมีน้องชายฝาแฝดคนนึงผู้หญิงชื่อคาปูคนนึงผู้ชายชื่อแคป สองคนเรียนเกษตรทั้งคู่แบบนี้อ่อ?” หนึ่งในบรรดาเพื่อนถามขึ้น ที่เหลือทั้งหมดก็พากันสงสัยตาม เต้นี่กระแทกแก้วลงที่โต๊ะเลย
“น้องชายกูมีคนเดียวไอ้เหี้ย ชื่อคาปูน่ะมีกูคนเดียวมีสิทธิ์เรียกได้ ส่วนพวกมึงเรียกมันว่าแคป”
“โฮ่ววววววววว ไอ้พี่หวงน้อง กูกะนึกว่ามึงมีน้องสาวเห็นพูดถึงตลอดตั้งแต่เข้าปีหนึ่งยันปีสามมันยังพร่ำเพ้อบอกน้องมันน่ารักน่าทะนุถนอมอยู่เลย กูก็สืบนะเว้ยใคร๊ใครคาปูเรียนเกษตรน่ารักน่าชังแม่งไม่มีใครรู้จักสักคน ที่แท้ผู้ชายชื่อแคปมิน่าถามใครไม่มีใครรู้”
“อ้าวไอ้เหี้ยมึงไม่ถามกูล่ะไปสืบเองแบบนั้นหมายความว่าไงห๊ะ”
“ก็พวกกูอยากรู้อ่ะ”
เสียงเพื่อนพ้องแซวๆกันเล่นความจริงส่วนใหญ่รู้กันอยู่แล้วน้องชายลาเต้ คาปูชิโนเรียนอยู่คณะเกษตร คนส่วนใหญ่เรียกแคปมีแต่ไอ้พี่ติดน้องนี่แหละที่เรียกคาปู๊คาปู เอาจนเพื่อนๆนี่อ่อนใจ ไม่ใช่อะไรนะวอลเปเปอร์โทรศัพท์มือถือของเต้ยังตั้งเป็นรูปน้องชายมันสมัยเด็กอยู่เลย แคปยิ้มแห้ง ๆ ยกมือไหว้รุ่นพี่แบบเรียงตัวไม่เว้นแม้กระทั่งบุ้งและชิพ เมี่ยงที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มถึงกับสำลัก ส่วนเอสหัวเราะหึๆ
“ไอ้สองตัวนั่นมันเพื่อนไอ้เอสรุ่นเดียวกับมึงไปไหว้มันทำไมวะ”
“อ้าว...” เต้ดึงน้องชายไว้ไม่ทัน ขณะที่คนไหว้ไปแล้วอย่าแคปอ้าวขึ้นอย่างดังหันมองพี่ตัวเองหาเรื่องสุด เอสที่นั่งอยู่หัวเราะหึหึขำแบบฉิบหายวายป่วง แคปจึงหันไปถลึงตาใส่ด้วยอีกคน
“ขำมากไหมไอ้สัส!” แน่นอนว่าคนที่หัวเราะไม่ใช่เอสคนเดียว ทันทีที่แคปพ่นคำว่าไอ้สัสออกมาคนขำเงียบกันไปหมดทั้งชิพทั้งบุ้งนี่หุบปากฉับยังไม่รวมไปถึงเพื่อนๆของเต้ที่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก เขาเลยยกมือบอกว่าแคปพูดเล่นขำๆ ใสๆ มีแต่เอสเท่านั้นที่ยังไม่ยอมหยุดขำนั่งยิ้มต่ออยู่คนเดียว
“ขำ ขำมาก ขำให้ตายไปเลยไหมห๊ะ!” แคปแดกดันขึ้นอีก สองคนสบตากัน
“หึหึ ขำก็คือขำน่ะแหละ..” เอสตอบพลางจุดบุหรี่ขึ้นสูบอย่างสบายใจ เขายักไหล่ยั่วโมโหคนตัวเล็กกว่าได้ยิ่งสนุก ขณะที่แคปนี่นั่งกัดฟันกรอดๆ
“ไปทำอะไรมาวะ ทำไมหน้ามึงดำแบบนี้เนี่ย..” เต้ตักอาหารที่แคปชอบวางใส่จานให้ แคปชี้บอกจะเอากุ้งผัดเปรี้ยวหวาน เอสที่มองอยู่ตลอดจึงยกจานนั้นส่งให้แคปทั้งจานเลย
‘ไม่ขอบใจหรอกไอ้เหี้ย’ แคปพูดแบบไร้เสียงใส่ เอสก็แค่ยักไหล่ เต้เหลือบมองสองคนทำสงครามกันแล้วส่ายหัว
“มึงไปทำอะไรมาไหนบอกกูซิ วันนี้ลงแปลงเกษตรเหรอวะ..”เต้ถามต่อ
“อือใช่ดิ ร้อนก็ร้อนเหนื่อยสุดแล้วยังต้องเดินจนขาจะลากแล้วเนี่ย..” ว่าพลางทุบขาตุ่บๆโชว์ให้เต้ดูไปด้วย
“ไปเดินที่ไหนมาล่ะนั่น แล้วไปไงมาไงมึงถึงได้มากับไอ้เอสไอ้เมี่ยงอ่ะ พวกมึงไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ รู้จักกันดีแล้วดิ่..”
“อ่ะแค่กๆๆๆๆ” แคปสำลักน้ำซุปพรวดลงใส่จานตัวเอง เต้ตกใจรีบเอามือลูบหลังเล็กเบาๆ เอสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามดึงกระดาษทิชชู่ส่งให้
“กินอะไรของมึงจะรีบไปไหน วันนี้นั่งชิลเลยนะไม่เมาไม่ให้กลับนะเว้ย..” แคปเหลือบมองพี่ชายเขาเช็ดปากเสร็จขว้างใส่เอสอย่างเสียอารมณ์ กระดาษตกลงใส่จาน เอสชี้หน้าคาดโทษเจอแคปเบะปากแล้วยักไหล่ใส่บ้าง
“มึงสองตัวนี่กัดกันยังไม่เลิกอีกเหรอวะ กูเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันก็นึกว่าดีกันแล้วเสียอีก อยู่บนรถทะเลาะกันบ้างป่ะเนี่ย..”
“.......” แคปเงียบ เอสเองก็เงียบ เมี่ยงมองสองคนแล้วหันไปสบตาบุ้งกับชิพ ทั้งหมดก็เงียบกันอีก คราวนี้ต่างคนกินดื่มฟังเพลงกันไปเรื่อย ๆ เอสไม่ค่อยพูดมากนักเขาก็แค่นั่งดื่มแล้วก็สูบบุหรี่เรื่อย ๆ พอกันกับเต้ รัฐเป็นคนชงเครื่องดื่มให้ ชิพกับบุ้งคุยกันงุ๊งๆงิ๊งๆ เมี่ยงที่นั่งดื่มอยู่ข้างเอสมีแอบมองแคปเป็นระยะ ยกดื่มไปพลางถามตัวเองไปพลางเขายังไม่เข้าใจไอ้เพื่อนสนิทอย่างเอสอยู่ดี มันจริงเหรอวะที่เอสตกลงใจคบไอ้คนที่นั่งตรงข้ามกับเขาตอนนี้ แคปไม่มีทีท่ากับเอสเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าจะมีใครสังเกตดี ๆก็จะรู้เลยว่าสายตาเอสจับอยู่ที่แคปตลอดด้วยซ้ำ
“กินมากไปแล้วไอ้เมี่ยงเดี๋ยวได้เมาหรอกมึง..” บุ้งนั่งอยู่ด้านข้างบอกเพื่อนตัวเองแต่เมี่ยงไม่ได้สนใจฟัง
“เมาก็เมาดิวะ พวกเราก็อยู่ไอ้เอสมันก็อยู่ไม่เห็นเป็นไร..” ชิพหันไปบอกบุ้งจากนั้นเขายกแก้วตัวเองขึ้นแตะกับแก้วของเมี่ยง ยกชนแล้วดื่มกันเป็นว่าเล่น
“แล้วคอมันแข็งเหมือนมึงป่ะล่ะ..” บุ้งยังทักท้วงไม่ยอมหยุด ชิพหันมามองใส่ตาเขียว
“เอาน่า บ่นไรเล่าไอ้เอสก็อยู่เดี๋ยวมันจัดการกันเองแหละ..”
“เออๆตามใจ” ถึงบอกอะไรไปก็ไม่ฟังอยู่ดีบุ้งจึงปล่อยชิพกับเมี่ยงดื่มกันต่อไปเรื่อย ๆ แคปนั่งฟังเพลงชิลๆยกแก้วตัวเองขึ้นจิบเลี่ยงที่จะมองไอ้คนฝั่งตรงข้ามเพราะมองไปเมื่อไหร่เจอสายตาคมกริบของมันมองอยู่ก่อนแล้วทุกครั้ง
“อากาศดีว่ะ กูตัวดิ๊..” เมี่ยงสะกิดขาบอกเอสขอบุหรี่ตัว เอสจึงยื่นซองส่งให้ พอดึงไปคาบไว้เสร็จเมี่ยงเงยหน้าขึ้นเพื่อขอต่อไฟ เอสก็แค่ก้มลงมาเอาปลายมวนของตัวเองต่อกับของเมี่ยง
“พวกมึงสองตัวแม่ง..” เสียงแซวจากรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ข้างรัฐดังขึ้น เมี่ยงเลิกคิ้วถามขณะที่เอสไม่ได้สนใจอะไรนัก
“คู่ผัวตัวเมียไง หึหึ” เสียงเต้ดังขึ้นใกล้ ๆ ทำให้แคปที่นั่งมองเอสกับเมี่ยงอยู่นานแล้วถึงกับสะดุ้ง
“ผัวเมียไรพี่ก็แค่ต่อไฟ ดื่มๆ คิดไรมากเนี่ย..” เมี่ยงเหลือบมองแคปนิดๆก่อนยกแก้วขึ้นดื่ม เสียงเพลงเปลี่ยนบรรยากาศปรับอารมณ์ขึ้นอีกนิดหน่อย เอสพาดแขนเข้ากับพนักของโซฟา เพื่อนตัวเล็กที่เริ่มจะเมานิดๆเอนเข้ามาหาที่ซบ
“เมาเหรอมึง” เอสก้มลงไปถาม
“เปล่า” เมี่ยงตอบแล้วขยับตัวนั่งใหม่ให้ตรง ๆ เอสก็ไม่ได้คิดอะไรนั่งฟังเพลงไปเรื่อย ๆ เห็นแคปที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์เลยนึกอะไรดีๆออกเขาเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดไลน์ข้อความส่งหาแคป เอาให้ตกใจเล่นหึหึ
อ่านแล้ว 21:33 [รู้นะมึงคุยอยู่กับใคร]
[เสือก!] 21:35
หึหึ คำตอบแค่นั้นก็เพียงพอให้เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ เงยหน้ามองคนตรงข้ามที่นั่งทำตาเขียวแล้วก็สนุก
“คุยกับใครวะ..” เต้หันมองน้องชายที่นั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถือยิกๆๆ ไม่ใช่เล่นเกมส์แต่กำลังส่งไลน์ข้อความอะไรสักอย่าง หลังจากกำลังคุยกับปอมันส์ๆหมาฝั่งตรงข้ามก็มาทำลายบรรยากาศ เขาเลยแจกเสือกไปแบบเต็มๆ เหอะสมน้ำหน้ามัน
“บอกไอ้ปอ ชวนมันมากินด้วย” แคปบอกเต้แต่ไม่ได้เงยหน้ามองกำลังเลือกสติกเกอร์สวย ๆ จะส่งไป
“มันว่าไงล่ะ” เต้พาดแขนตัวเองที่ไหล่เล็กของน้องชายแล้วล๊อคเข้ามา เขายกแก้วขึ้นดื่มขณะที่แคปหันไปมองเต้เลยป้อนน้องตัวเองไปด้วย จู่ๆเสียงก้นแก้วจากคนตรงข้ามกระแทกโต๊ะกระจกดังโครมตามด้วยโต๊ะกลางทั้งตัวเคลื่อนเกือบๆจะล้มเพราะลูกถีบจากใครสักคนด้านล่างยันจนโต๊ะโยก ทั้งหมดต่างหันดู เอสนั่งหน้าเขียวจ้องสองพี่น้องอยู่ เมี่ยงรีบแก้สถานการณ์บอกเอสมันอารมณ์ไม่คอยดีเมื่อกี้แกล้งมันๆเลยโกรธ
“ไอ้สัสมึงจะแสดงออกมากไปถึงไหน” เมี่ยงป้องปากกระซิบเพื่อนสนิทเหลือบตามองไปทางพี่รหัสตัวเองอย่างรัฐหรือแม้กระทั่งเต้พี่เทคของเขา ดีหน่อยที่ทางนั้นคงไม่ทันได้สงสัย แต่ไอ้คนข้าง ๆ เขานี่แหละที่มันกำลังจะทำให้เรื่องแตก
“ไอ้พี่ติดน้องนั่น...” เอสกัดฟันตอบตายังเขียวอยู่ เมี่ยงนี่รีบดึงๆบอกให้หันมาอย่าจ้องมากเกิน เดี๋ยวเต้รู้ได้เป็นเรื่องแน่ ๆ แต่เอสท่าทางจะไม่ค่อยยอมฟัง
“เขาพี่น้องกันมึงอย่าบ้า”
“กรอดดดด..” เสียงกัดฟันกรอดจากคนที่ทำอะไรมากก็ไม่ได้ เมี่ยงเลยบอกให้ดื่ม ๆๆ แต่เอสส่ายหัวบอกไม่ ขณะที่แคปกับเต้ยังก้มดูข้อความในไลน์ที่ปอตอบกลับมาไม่ได้สนใจมองฝั่งตรงข้ามเลย
“พรุ่งนี้กลับบ้านนะเดี๋ยวบ่ายๆกูแวะไปรับ”
“ทำไมอ่ะ” แคปหันไปถามพี่
“รถมึงเสร็จแล้ว เมื่อวานโทรกลับบ้านเห็นเฮียโก้บอกอาฟี่เพิ่งไปเอารถกลับมา แล้วพ่อก็กำชับให้มึงกลับไปกินข้าวฝีมือเฮียแกด้วยมีเมนูใหม่ที่เราสองคนต้องกลับไปชิม”
“อ่อ ครับได้ๆ” แคปพยักหน้าเข้าใจปกติเฮียโก้จะชอบคิดค้นเมนูเบเกอรี่หรืออาหารเพื่อสุขภาพใหม่ๆออกมา ทั้งเต้และแคปมีหน้าที่ต้องชิมเพื่ออนุมัติว่าผ่านที่จะเป็นเมนูทำขายหน้าร้านได้ไหม เฮียโก้เคยบอกว่าถ้าลูกๆชอบ เมนูนี้ก็จะขายดี แคปกับเต้รับทราบและเข้าใจมาตั้งแต่นั้น
“คาปู ตัวมึงอุ่นๆว่ะ เป็นไข้รึเปล่าเนี่ย” เต้ที่นั่งกอดคอน้องอยู่รู้สึกแคปตัวรุม ๆ เขาเอาหน้าผากเข้าชนหัวเล้กวัดอุณหภูมิดูรายนั้นเอียงหลบแล้วบอกไม่เป็นไร แต่เจอพี่ชายใช้สายตาขู่
“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง สงสัยวันนี้ตากแดดเยอะ”
“ไม่เป็นไรแน่นะ”เต้ย้ำกับน้องชายอีก
“ครับๆไม่เป็นไรหรอกน่า..” แคปก้มหน้าก้มตากดต่อ สติกเกอร์ไลน์ตัวที่ปอส่งมาล่าสุดโคตรของความตลกไม่รู้ไปโหลดมาจากที่ไหน เนี่ยเขากำลังหาที่เด็ดกว่าส่งให้มันไปบ้าง ไม่มีแบบเจ๋งๆเล๊ย
“ไอ้ปอมันว่าไงบ้าง จะมาป่ะล่ะ” เต้ก้มถามน้องอีกครั้งแคปส่ายหัว “มันไม่มาบอกจะนอนแล้ว”
“หึหึ กูว่ามันคุยกับเมียมันอยู่ล่ะมั้ง”
“ก็นะ..” แคปจัดการส่งสติกเกอร์อันที่คิดว่าเจ๋งสุดไป จากนั้นไม่สนใจแล้วเขาโยนโทรศัพท์ลงที่โต๊ะ คว้าเอาแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมาดื่มชิลๆ มองดูเอสที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงข้าม สองคนจ้องกันจนแคปนึกสงสัยนิดๆไอ้เหี้ยเอสมันเป็นบ้าอะไรจ้องเขาทำอย่างกับโกรธมาเป็นชาตินี่ถ้านั่งอยู่ข้างกันแม่งจะโบกกะบาลมันให้
‘มอง-ทำ-ไม’ แคปเหลือกตาใส่ขยับปากถามแบบไร้เสียง แต่เจอเอสไม่สนใจแล้วยังมาหันหน้าหนีทำเมินใส่ เล่นเอาแคปนี่งงไปเลย
“อะไรของมันวะ ประสาท โรคจิต” เขาบ่นไปคนเดียวนั่งฟังเพลงชิลไปเรื่อย ๆ ไม่สนแล้วไอ้คนตรงข้ามมันจะหันกลับมามองอีกบ่อยแค่ไหน
“ไงวะเต้ ไม่เจอนานนะมึง..” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง สองพี่น้องต่างหันไปมอง รัฐขยับให้คนที่เข้ามาทักนั่งลงข้างเต้ แต่คนมาใหม่รายนั้นกลับเดินเข้ามาทางฝั่งแคปแล้วนั่งลงแทน
“เออไงวะไอ้ตุน ไปไงมาไงเนี่ยไม่เจอนานเลยนี่หว่า”เต้ยกแก้วตัวเองส่งให้ตุนรับไว้
“กูมาบ่อยนะที่นี่แต่ไม่เคยเจอมึงเลยอ่ะ”
“กูก็มาบ่อยเหอะไม่เคยได้เจอกันเลยหายหัวไปไหนมาบ้านช่องไม่ยอมกลับนะมึง”
“โปรเจคเยอะสุดไรสุด นี่ก็แค่แวะมาเอางานกับรุ่นพี่โต๊ะนั้นน่ะ” ตุนยกแก้วขึ้นจิบแล้ววางคืน
“อ่อๆ” เต้พยักหน้ารับ หลังจากนั้นแนะนำตุนให้เพื่อนคนอื่นๆรู้จัก ตุนเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเต้ เพื่อนที่โตมาด้วยกันเพราะบ้านอยู่ข้างกัน เขารู้จักทั้งเฮียโก้และอาฟี่เป็นอย่างดี ตอนที่สอบเรียนเข้ามาตุนเลือกสถาปัตย์ขณะที่เต้เลือกวิศวะต่างคนต่างติดคณะที่ตัวเองชอบมากที่สุดทั้งคู่ แต่หลังจากที่ต้องออกมาอยู่คอนโด สองคนเลยต้องห่างกัน
“ไง คาปู” ตุนยิ้มอ่อนทักแคป แน่นอนว่าเขาสนิทกับแคปด้วย ช่วยเต้เลี้ยงน้องมาตั้งแต่เด็ก จูงมือพาไปสนามเด็กเล่น ป้อนข้าวพาไปโรงเรียนไปรอรับตอนเรียนพิเศษ พูดง่าย ๆ เคยทำแทนเต้มาทั้งหมดแล้ว คำว่าคาปูแคปก็อนุญาตให้ตุนเรียกได้รองลงมาจากคนในครอบครัวแค่คนเดียว
“พี่ตุนลงบอลด้วยใช่ป่ะครับ วันนั้นผมเห็นพี่ประชุมอยู่ที่สนาม ตอนที่คัดตัวนักกีฬา คณะพี่ใช้สนามก่อนพวกผมน่ะ”
“เปล่า พี่ไม่ได้ลงบอลหรอก วันนั้นแวะไปช่วยเพื่อนน่ะมันขาดคนเลยลงเล่นแทนให้ เห็นเราเหมือนกันนะแต่มองอยู่ไกลๆเห็นว่าอยู่กับกลุ่มเพื่อนพี่เลยไม่ได้เข้าไปทัก”
“ครับ แล้วพี่ตุนลงกีฬาอะไร ไม่เตะบอลงั้นลงบาสเหรอ” แคปยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม ตุนแบมือขอแคปจึงส่งให้ เขายกดื่มแล้ววางลงที่มือแคปเหมือนเดิม
“ใช่ เมื่อก่อนหมาน้อยมันไปเชียร์พี่ข้างสนามตลอดอยู่แล้วนี่ หึหึ”
“ผมไปเชียร์พี่เต้หรอก”
“อ้าวก็ไอ้เต้กับพี่เล่นบาสด้วยกันตลอดนี่หว่า คาปูไปเชียร์มันก็เหมือนๆกับไปเชียร์พี่นั่นแหละ”
“แต่ปีที่แล้วพี่ไม่ได้ลงบาสนี่ครับ”
“ปีที่แล้วยุ่งไงกิจกรรมเยอะ ปีนี้ไม่พลาด ทีมบาสสถาปัตย์เผลอๆได้แข่งรอบชิงกับทีมวิศวะของไอ้เต้แน่ ๆ ”
“มึงเตรียมตัวตายเหอะ” เต้หันไปแสยะยิ้มข่ม ตุนยักไหล่แล้วคว้าเอาแก้วจากมือแคปมายกดื่มอีกหน
“ไม่มีทางเว้ย แคปถ้าว่างไปเชียร์เลยนะเดี๋ยวพี่จะปราบเซียนพวกวิศวะให้ดู” ตุนขยี้ลงที่หัวแคปอย่างเอ็นดูก่อนที่จะลุกขึ้นบอกขอตัว ทุกคนหัวเราะเพราะแค่ดูก็รู้ว่าตุนสนิทกับเต้มากๆ เป็นที่รู้กันว่าเต้หวงน้องจะมีใครสามารถคุยไปด้วยจับหัวลูบหลังกอดคอแคปตลอดแบบนี้ได้ ถ้าไม่ใช่กับคนที่สนิทจริง ๆ แม้กระทั่งรัฐยังไม่กล้าสนิทสนมกับแคปขนาดนั้น
“ปีนี้เห็นว่าสถาปัตย์แข็งน่าดู” เพื่อนคนนึงของเต้ที่นั่งกินเหล้าอยู่เงียบ ๆ พูดขึ้น
“กูว่าอาจจะต้องเจอกันกับพวกเรารอบสุดท้าย ไอ้เอสมึงเตรียมตัวไว้ดี ๆ ไอ้ตุนมันเก่งมากรู้แค่นี้จบ”
“เก่งไม่กลัวเลย กลัวไม่เก่งจริง” เอสยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม ตาจ้องคนตรงข้ามเขม็งไม่ปล่อยให้หลุดรอดออกแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว เขาไม่พอใจตั้งแต่แคปปล่อยให้ไอ้พี่ข้างบ้านอะไรนั่นลูบทั้งหัวกอดทั้งคอแล้ว
“หึหึ พี่ตุนเก่งพอกับเฮียเต้นั่นแหละ มึงเสร็จแน่ไอ้เหี้ยเอส” แคปยื่นหน้าเข้าไปพูดใส่ เลิกคิ้วท้าทายเอสเต็มที่
“แล้วมึงเคยเห็นกูเล่นแล้วเหรอถึงได้พูดออกมาแบบนั้น” เอสวางแก้วของตัวเองลงแล้วถามเสียงเรียบ ใจจริงอยากจะล็อคคอมันจับมาดูดปากลงโทษที่พูดดีนัก เสียแต่เฮียเต้นั่งจ้องเขาสองคนอยู่
“ไม่อยากเห็นหรอกไอ้สัส” แคปกัดฟันใส่
“พอๆ มึงสองตัวนี่กัดกันอีกแล้ววุ๊ย” เต้รีบปราม ดึงน้องตัวเองห่างออกมา แคปหงุดหงิดหัวเสียลุกขึ้นจะเดินออกไปเต้ถามว่าจะไปไหน
“ห้องน้ำ” เอสลุกขึ้นด้วยเลย
“ไป มึงกับกูไปตีกันต่อในห้องน้ำ” คว้าหมับเอาแขนแคปแล้วดึงออกไปด้วยกัน เต้นั่งมองน้องชายตัวเองกับน้องรหัสตัวเองที่เดินออกไปแล้วด่ากันไป คิดว่าเอสคงทนไม่ไหวเจอแคปมันแหย่อยู่ตลอดเป็นใครๆก็ขึ้น แต่เอสเห็นแบบนั้นมันไม่ตีคนง่าย ๆ แคปกับมันค่อนข้างสนิทกันพักหลัง เขาจึงคิดว่าก็คงแค่เถียงกันไม่มีอะไรมาก
“บ้าเอ๊ย ปล่อยกูสิวะกูไม่ไปกับมึง อยากไปๆก่อนเลยไอ้สัส” แคปถูกลากให้เดินไปก็บ่นไป ขณะที่เอสกลับเงียบมาตลอดทาง กระทั่งถึงทางเดินแคบๆระหว่างห้องน้ำกับสวนหินด้านข้าง เอสเหวี่ยงแคปออกแล้วผลักคนตัวเล็กกว่าให้เดินนำไปก่อน
“ไอ้เหี้ยเอสมึงทำอะไรห๊ะ! พี่กูก็อยู่ด้วยจะประเจิดประเจ้อไปถึงไหนไอ้สัสเอ๊ย ปล่อยกู!” แคปหันมาจะสวนกลับเจอล๊อคคอกอดเอาไว้อีก
“เข้าไป” เอสพูดเสียงเย็นเฉียบไม่สนใจใครหน้าไหนแล้ว ห้องน้ำชายมีสองคนที่ยังล้างมืออยู่เขาผลักแคปถลาเข้ามา ก่อนที่ตัวเองจะก้าวตาม กระจกบานโตเผยให้เห็นว่าเอสกำลังยืนตาขวางจ้องแคปจากด้านหลัง สองคนที่ยืนอยู่รีบสาวเท้าออกไปแทบไม่ทันก็ใครจะอยากยุ่งล่ะคนกำลังจะมีเรื่อง
ปัง!
“สัสเอ๊ย กูไม่เข้า อ่ะ...อื้ออ ไอ้เอี้ยยยยยยยยย” แคปโดนกระชากแขนเหวี่ยงเข้าห้องแคบๆด้านใน หลังเสียงประตูปิดดังปัง เอสขยี้ริมฝีปากกดลงมาอย่างร้อนแรง แคปผลักไหล่แกร่งออกทั้งทุบทั้งดันแต่โดนดักทางไว้ได้ทั้งหมดสองขาดันไว้จนแนบสนิทขณะที่มือหนาตรงเข้าเข้าบีบคางเล็กให้เปิดอ้าออกก่อนจะสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปอย่างชำนาญ
“ร้องให้คนข้างนอกได้ยินด้วยใช่ไหมห๊ะ!” เอสพูดทั้งที่ยังจูบ เขาขยี้ริมฝีปากบดบี้จนแคปครางประท้วงไม่เป็นภาษา คนตัวเล็กดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมกอดเขา
“อื้ออ...” เอสถอนริมฝีปากออกมาจ้องหน้าขู่ แคปฟาดผั๊วะลงอีกเขาจึงรวบมือเล็กนั่นไว้
“นี่คือโทษของมึงที่ยอมให้ใครหน้าไหนก็ไม่รู้มาทำตัวสนิทสนมได้ขนาดนั้น กับพี่มึงกูยกเว้นได้แต่จะบอกอะไรไว้อย่าง กูเป็นคนที่ขี้หึงมากเลยนะ”
“ไอ้สัส มึงมันบ้า ไม่มีผู้ชายคนไหนเขามาคิดบ้าๆกับกูแบบมึงหรอกกูบอกไปกี่รอบแล้วห๊ะ!”
“ตะคอกให้คนอื่นได้ยินด้วยเลยใช่ไหม มึงจะเอาแบบนั้น” เอสกัดฟันมองคนดื้อดึงด้วยสายตาน่ากลัว แต่แคปมีรึจะกลัว
“มึงก็ปล่อยกูสิวะ! บ้าเอ๊ย ” แคปเอียงคอหลบเมื่อเอสกดริมฝีปากดูดลงมาที่คอด้านข้างไม่แรงนักแต่ไรหนวดบาง ๆ ที่ไซ้อยู่แถวซอกคอเขามันทำให้เกิดความรู้สึกแปลกไป มีเสียงคนด้านนอกคุยกันแคปรีบกัดปากกลั้นทั้งเสียงด่าเสียงประท้วงขณะที่เอสยังก้มหน้าก้มตาซุกไซ้ทั้งเลียทั้งดูดเอาจนตัวมันพอใจ แคปยืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเมื่ออีกฝ่ายผละริมฝีปากออกมาจ้องหน้านิ่งๆ
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ” ไม่ใช่แค่ตัวเท่านั้นที่สั่น เสียงแคปก็ยังสั่นเครือด้วย
“จำเอาไว้นะ อย่าปล่อยให้ใครหน้าไหนก็ไม่รู้แตะต้องแบบนั้นอีก”
“พี่ตุนเป็นพี่ชายกู เป็นเพื่อนพี่กูโว๊ย!”
“เพื่อนใครหน้าไหนกูก็ไม่สน มึงรู้เหตุผลของกูอยู่แล้ว” เอสจ้องแคปด้วยสายตาที่น่ากลัวมากๆ
“ไร้สาระ บ้าฉิบ!” แคปส่ายหัวอย่างหงุดหงิดและเบื่อจัด สองคนยืนจ้องหน้ากันและกันอยู่สักครู่ จนเสียงด้านนอกเงียบลงแคปจึงผลักไหล่เอสออกก่อนจะเดินแทรกตัวออกมาได้เพราะอีกฝ่ายยอมปล่อยง่ายๆ
“ทำไมตัวร้อน” เอสคว้าแขนเล็กแล้วดึงไว้อีกแคปนี่แถบจะถลาเข้าหา ไอ้เหี้ยเอสแรงเยอะมาก
“เรื่องของกูไม่ต้องมายุ่ง” สะบัดจนสุดแรงกะจะสอยมันสักหมัดแต่เอสกลับรวบเอาไว้อีกจนได้ เขาตัดสินใจถอยออกห่างไว้ดีที่สุด
“มึงเข้าไปก่อนเดี๋ยวกูจะตามไปทีหลัง พี่กูจะได้ไม่สงสัย”
“ห้านาที เกินนั้นกูจะออกมาตาม”
“มึงจะบ้าเหรอห๊ะ กูกะ......” ยังด่าได้ไม่ถึงไหน เอสเดินหันหลังกลับไปที่โต๊ะเร็วมาก แคปนี่ยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองทั้งโมโหทั้งหงุดหงิดสบถงุ่นง่านอยู่คนเดียว “หึงบ้าหึงบอเหี้ยไร ทำตัวอย่างกับเป็นมึงเป็นแฟนกูงั้นแหละ บ้าเอ๊ย ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำวะ!” คว้าซองบุหรี่ขึ้นมาคาบใส่ปากหนึ่งตัวก่อนจุดไฟแล้วดูดดับอารมณ์ ขยำซองเปล่าที่เหลือฟาดทิ้งใส่ถังอย่างหงุดหงิด
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-04-2015 15:26:25
“หายไปไหนมาวะ โทรคุยกับสาวอยู่รึไง” พอแคปกลับมาถึงโต๊ะเต้เงยหน้าถามทันที แคปส่ายหัวทิ้งตัวนั่งลงแรง ๆ เหลือบมองไอ้ตัวเจ้าปัญหาตรงหน้า เขาชะงักนิดๆเพราะเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเมี่ยงที่ตอนนี้คงเริ่มจะเมาเพราะแก้มแดงไปหมดนั่งเอนหัวซบไหล่เอสชนิดที่ว่าแนบชิดซุกลงที่อกเลยก็ว่าได้
“ไม่ต้องแปลกใจคาปู มันสองตัวผัวเมียทำแบบนี้เรื่องธรรมดาพวกกูเห็นบ่อย” เต้เห็นแคปขมวดคิ้วจ้องเอสกับเมี่ยงด้วยท่าทางแปลกๆด้วยความหวังดีเลยหันมาบอกน้องชาย เสียงชิพหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากอีกทางเต้หันไปเลิกคิ้วถาม ชิพโดนบุ้งตบหัวไปหนึ่งที
“เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง” บุ้งต่อว่าเบา ๆ ชิพเบะปากบอกก็แค่หัวเราะ
“มึงสองคนผัวเมียจริง ๆ ว่ะไอ้เอสไอ้เมี่ยง คบกันเมื่อไหร่บอกเพื่อนฝูงมั่งดิ ซบกันแบบนี้ตลอดพวกกูก็เขินแทนนะเว้ย” น้ำเสียงทีเล่นทีจริงของชิพขณะที่พูดยังยักคิ้วส่งไปให้เอส บุ้งนี่ส่ายหัวเลย รู้แน่ ๆ ว่าชิพตั้งใจพูดกระทบใส่แคป ขณะที่แคปยังนั่งจ้องเมี่ยงที่ซบเอสอยู่ตลอด มือบางยกบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอีกตัว เสียงชึกๆจากไฟแข้คที่จุดยากจุดเย็นทำเอาแคปแทบอยากจะฟาดทิ้ง เต้เห็นน้องท่าทางหงุดหงิดน่าดูจึงยื่นไฟแช็คอีกอันส่งให้ แคปจุดไปมองสองคนตรงหน้าไป คนตัวเล็กที่เมาไปแล้ว นั่งซบไหล่เพื่อนสนิทพร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่มต่อไปจนเอสต้องคว้าออกแล้วบอกให้พอ
“อะไรเล่ากูอยากกินนี่” เมี่ยงหันไปเชิดปากใส่
“เมามากแล้วมึงอ่ะ”
“ก็กูง่วงอ่ะ”
“อือ นอนซะ” เอสลูบหัวเมี่ยงเบา ๆ บอกให้นอนที่ไหล่เขาได้เลย ดนตรีบรรเลงเพลงฟังสบายๆไปเรื่อย ๆ ขณะที่แคปนั่งสูบบุหรี่มองสองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก พี่ชายเขากับเพื่อนอีกคนของเอสเรียกสองคนนั้นด้วยคำว่าผัวเมีย มันเหมือนคำพูดแซวกันเล่นก็จริงแต่ไอ้เหี้ยเอสมันก็แค่นั่งเฉย ๆ ไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรออกมา วันนี้มันนัดกับเขาว่าจะมารับ สุดท้ายก็มีเมี่ยงนั่งคู่มาด้วย ยิ่งตอนเขาไล่คนตัวเล็กๆนั่นไปนั่งด้านหลังดูท่าช็อคไปน่าดูเหมือนกัน ทำไมตอนนั้นเขาไม่ทันสังเกตอะไรเลยวะ แคปคีบบุหรี่ออกจากปากพลางยกแก้วตัวเองขึ้นดื่มเบนสายตาออกจากดวงตาคมกริบของอีกคนที่นั่งมองเขาอยู่เช่นกัน ฝั่งด้านหน้าร้านมีรถมอไซด์วิ่งผ่านไปมา ในที่สุดสะดุดตาลงที่ผู้หญิงสวยน่ารักคนหนึ่ง เธอเพิ่งก้าวลงจากด้านหลังมอไซด์คันสวยเดินมายืนซื้อกาแฟอยู่ที่ร้านฝั่งตรงข้ามพอแคปเห็นชัดๆว่าเป็นใคร เขาทิ้งบุหรี่ลงที่จานเขี่ยแล้วลุกขึ้นทันที
“ไปไหน” เต้เงยหน้าถาม
“เดี๋ยวผมมา” แคปบอกขณะที่ก้าวออกจากโต๊ะแล้วเดินตรงดิ่งมาที่ด้านหน้าร้านเลย
“แฮ่ม!..” เสียงกระแอมไอทุ้มๆของแคปดังขึ้นด้านหลัง แป้งที่อยู่ในชุดสบาย ๆ หันกลับมามองพอรู้ว่าเป็นใครที่ยืนรออยู่เธอฉีกยิ้มกว้าง
“พี่แคป!”
“มาซื้ออะไรครับคนสวย”แคปพยักหน้าเบา ๆ แล้วส่งยิ้มให้
“แป้งมาซื้อนมปั่นค่ะ ดีใจจังไม่เคยเจอพี่แคปแถวนี้เลย มาทานข้าวเหรอคะ” เธอพูดด้วยรอยยิ้มหวาน มองเข้าไปด้านในร้านที่แคปก้าวออกมา ย่านหลังมอฝั่งนี้ทั้งแถบมักมีแต่พวกเด็กวิศวะมานั่งชิลลั๊นลา ถ้าไม่จำเป็นไม่ค่อยอยากมาเยือนสักเท่าไหร่ชื่อเสียงเกษตรกับวิศวะมันก็นะ ไม่ค่อยถูกกัน
“ใช่ครับ แป้งอยู่แถวนี้เหรอ”
“ใช่ค่ะ หอแป้งอยู่ตรงนั้นน่ะ พี่แคปเข้าไปเล่นไหม คิคิ” เธอชี้ให้ดูแล้วหันมาชวนทีเล่นทีจริง แคปหัวเราะ
“แป้งกินอะไรรึยังครับ เข้าไปกินด้วยกันไหม”
“พี่แคปอ่ะ ใจดีกับแป้งจริง ๆ เมื่อวานตอนไลน์คุยกันพี่แคปยังไม่ตอบแป้งเลยนะคะ” เธอยิ้มแป้นแก้มแดงแจ๊ดเมื่อทวงถามถึงข้อความสำคัญในไลน์ที่คุยกับแคปอยู่แทบทุกวัน
“ตอบเรื่องอะไรอ่ะ” แคปทำหน้าซื่อได้อีก
“พี่แคปอ่ะ ใครจะกล้าพูดต่อหน้าล่ะ แป้งก็อายเหอะ”
“อายเป็นด้วยเหรอเราน่ะ”
“พี่แคปบ้าๆ” เธอทั้งยิ้มทั้งตีแคปด้วยท่าทีเขินอายสุดๆ แคปแกล้งเอียงหลบหลบแล้วบอกเธอว่าเจ็บ ๆๆ แป้งยู่ปากทำหน้างอน ๆ พอดีว่าพนักงานในร้านเรียกเธอให้เอานมปั่น แป้งเลยเดินเข้าไปรับแล้วจ่ายตังค์ เธอส่งให้แคปหนึ่งแก้ว แคปบอกไม่เป็นไร
“ทำไมไม่ดูดคาปูชิโน่ล่ะ ชอบดูดนมปั่นเหรอ”
“พี่แคปคนบ้าพูดอะไรน่ะคะ!” เธอร้องออกมาอย่างดัง
“อ้าว ก็แค่ถามว่าทำไมไม่กินกาแฟโตแล้วยังกินนมปั่นอยู่เนี่ย” แคปแอบขำขณะที่แป้งแก้มแดงแป๊ดยิ่งกว่าเก่า ก็คำว่าดูดของแคปมันทำให้หัวใจเธอเต้นตุบตับโตยิ่งกว่าบอลลูน เธอยื่นแก้วนมปั่นที่ถืออยู่จ่อปากแคปแก้เขิน
“งั้นกินด้วยกันนะ พี่แคปกินกับแป้ง”
“.......” แคปมองหน้าเธอยิ้ม ๆ เขาชั่งใจนิดๆก่อนก้มลงไปดูดแล้วช้อนสายตามอง จากนั้นพอแคปดูดเสร็จเธอเอาไปดูดต่อแล้วทำหน้าฟิน
“ว๊า เสียจูบทางอ้อมแล้วเนี่ย” แคปแซวยิ้ม ๆ เธอยิ่งอายม้วนต้วนแดงไปทั้งตัวเลย แคปหัวเราะ
“ดึกแล้วเพื่อนรอแหนะ” แคปมองดูเวลาไม่อยากให้เธออยู่แถวนี้ดึกมากจนเกินไปลมแรงตากน้ำค้างกลัวว่าจะไม่สบาย อีกอย่างเห็นเพื่อนเธอคร่อมมอไซด์รออยู่ด้วยเขาจึงบอกให้เธอรีบกลับ มันดึกมากแล้วจริง ๆ
“แป้งไม่อยากรีบกลับเลยอ่ะ ได้เจอพี่แคปนอกมอทั้งที เราน่าจะได้เอ่อ..นั่งคุย ไม่งั้นก็ เอ่อ...”
“ฟุ้งซ่านอะไรน่ะเราหื้ม? กลับได้แล้วนะ” แคปผลักหัวเธอเบา ๆ อย่างหยอกล้อก่อนดึงเธอเข้ามาแล้วก้มลงไปดูดนมปั่นในมือเธออีกคำ เขาพยักหน้าอมยิ้มให้บาง ๆ บอกเดี๋ยวค่อยไลน์คุยกัน แป้งยิ้มแป้นกระโดดคร่อมรถแล้วบอกบ๊ายบาย
“น่ารักว่ะ......เฮ้ย!” กำลังพึมพำว่าเธอน่ารักอยู่ดี ๆ กลับมีวงแขนหนักๆพาดลงมาที่บ่าเขาแรงมากจนเสียหลักเซไป แคปคว้าราวระเบียงไว้ขณะที่ไอ้คนทำมันล๊อคทั้งแขนกอดและกดคอแคปให้นั่งยองๆลงไปกับมัน
“ไอ้สัส” แคปหันไปด่า
“ตกใจเหี้ยไร ตกใจที่กูมาเห็นมึงม่อหญิงอยู่รึไงวะ”
เอสดึงฮู้ดขึ้นมาปิดหัวเล็กให้ก่อนคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วยัดเข้าไปที่ปากแคปแทน ใช้สายตาบังคับบอกให้สูบด้วยกัน แคปผลักออกเอสยิ่งมองขู่ เขารำคาญจับมาดูดแล้วยัดปากมันคืนก่อนมุดออกมาจากวงแขนแกร่งนั้นได้
“นี่ก็จูบทางอ้อมเหมือนกันนะครับเมีย หึหึ” เอสเหยียดรอยยิ้มเยาะ แคปรู้ทันทีมันมาเห็นตั้งแต่ตอนที่เขาแกล้งหยอกแป้งเรื่องจูบทางอ้อมนั่น แต่ใครจะสนล่ะที่โมโหอยู่ตอนนี้ก็ไอ้คำห้อยท้ายของมันนี่แหละ
“กูไม่ใช่เมียมึง” แคปกัดฟันกรอดขณะที่เอสหัวเราะเหอะๆ
“ถอยไป”
“คิดว่าจะให้ไปไหมล่ะ” เอสก้าวขายาว ๆ ดักทางไม่ให้แคปเดินกลับเข้าร้านได้
“เจ้าชู้ตัวพ่อ พยศก็ไม่มีใครเกิน”
“เรื่องของกู!”แคปถลึงตาใส่
“เรื่องของมึงนั่นมันก็ใช่ แต่มึงเป็นเมียกูใช่ไหมล่ะห๊ะ!” เอสกระชากไหล่เล็กไว้ เขาดึงครั้งเดียวแคปที่จะแทรกตัวเดินผ่านเข้าไปกระเด็นออกไปอยู่อีกทาง เขาจ้องแคปด้วยสายตาน่ากลัวมาก
“ไอ้สัส มึงจะพูดดังหาพ่อมึงเหรอ”
“อย่าเล่นถึงพ่อกูไม่ชอบ”
“อย่ามายุ่งกับกู”
“บอกเลิกไปซะ”
“พูดเหี้ยไร อ่ะ..เอาของกูคืนมา” โทรศัพท์มือถือที่แคปถือไว้อยู่ถูกเอสดึงออกไปยัดไว้ในกระเป๋าตัวเองเร็วมาก อีกฝ่ายร้องไว้แต่ไม่ทันแคปยืนตาเขียวคิ้วกระตุก
“เข้าไปด้านใน บอกพี่มึงว่าเราจะกลับกันแล้ว”
“ไม่ไปมึงอยากกลับๆไปเลย กูจะกลับกับพี่กู เอามือถือกูคืนมา”
“มึงรู้อยู่แล้วว่ากูจะให้หรือไม่ให้”
“ไอ้สัสเอ๊ย”
“วันนี้กี่สัสแล้วนะ จัดโชว์พี่มึงสักดอกคงพอใจใช่ไหมห๊ะ”
“ไอ้....”
แคปเจอเอสชี้หน้าไว้เขาขยับปากได้แค่นั้น ได้แต่กัดฟันอดทนเอสดึงแขนกลับคืนไปที่โต๊ะ ปล่อยออกตอนที่เกือบจะถึงโต๊ะอยู่แล้วแคปหันไปจะเอาเรื่อง เอสไม่สนใครหน้าไหนแล้วคว้าแขนแล้วดึงมาจนถึงโต๊ะ เต้นี่เงยหน้ามองทั้งสองคนแคปรีบหันไปส่งสายตาบอกว่าให้เอสปล่อยเอสจึงยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าคืนให้แล้วผลักแคปให้นั่งลง
“ไปไหนกันมาวะ ทำไมกลับมากันสภาพนี้” เต้มองน้องชายแล้วจ้องหน้าเอสต้องการคำตอบ คนถูกถามทิ้งตัวนั่งลง ก่อนยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ
“ออกไปม่อสาวน่ะสิ เดี๋ยวเกิดไปเจอผู้หญิงของคนแถวนี้ผมไม่อยากมีปัญหา” เขาโกหกไปครึ่งนึงแคปตาเขียวปั๊ดจ้องคนตรงข้ามที่กำลังถูกเพื่อนสนิทอย่างเมี่ยงซบไหล่เข้าให้อีก แคปยิ่งมองยิ่งหงุดหงิดกว่าเก่า ตอนที่ลุกออกไปครั้งแรกสบายใจแล้วแท้ ๆ กลับมานั่งมองพวกมันสองตัวอีกเขารู้สึกไม่ค่อยดี
“ไอ้เอส เมียมึงเมาขนาดนี้พามันกลับก่อนดีป่ะวะ” เพื่อนเต้คนนึงพูดขึ้น รัฐที่นั่งอยู่หัวเราะเบา ๆ เขามองแคปนิดหน่อยแต่รายนั้นไม่ได้สนใจใคร อยากได้โทรศัพท์คืนอยากให้พี่ชายไปส่งอยากกลับไปนอน แค่นั้นเองคืนนี้แคปไม่ต้องการอะไรอีก
“ก็ดีครับ งั้นผมกลับก่อนเลยละกันชิพบุ้งกูจะกลับแล้ว ไอ้แคปมึงลุกดิวะ ไอ้เมี่ยงแม่งตัวหนักเป็นบ้าเลยมึงเมาเหี้ยไรเนี่ย” เอสลุกขึ้นพลางดึงแขนเมี่ยงที่เมามากใส่ไหล่รายนั้นไม่รู้เรื่องเมามากๆชิพต้องเข้ามาช่วยพยุง เมี่ยงคล้ายคนจะหลับซบลงที่อกเอสจึงรับเอาไว้แบบเต็ม ๆ
“ใครให้มันกินเยอะขนาดนี้เนี่ย” เอสพึมพำเบา ๆ มองชิพที่เป็นตัวชงคู่กับรัฐ ชิพยิ้มแห้ง ๆ ก็เขาเองจริง ๆ ส่งให้เมี่ยงมันตลอดรู้ว่าคอมันอ่อนแต่ก็คิดว่ามากับพวกเขาคงไม่เป็นอะไรอีกอย่างพรุ่งนี้วันหยุดไม่ได้ไปไหน ปกติคืนวันศุกร์วันเสาร์เมี่ยงชอบไปค้างกับเอส ชิพลืมไปจริง ๆ เรื่องแคป
“อึกก ไอ้เอสกูง่วงว่ะ” เมี่ยงพูดยานคางเอสส่ายหัวส่งสายตามองแคปบอกให้รู้ว่าลุกขึ้นได้แล้ว
“เออๆรู้แล้วเดี๋ยวพากลับเดี๋ยวนี้แหละ ลุกแคป” เขาบอกเมี่ยงพาเดินออกไปเสร็จหันไปเรียกแคปอีกครั้ง แต่รายนั้นยังนั่งเฉยจนพี่ชายอย่างเต้หันมอง
“ไปดิ เพื่อนมึงเรียกแล้ว” แคปส่ายหัวบอกพี่ชายว่าไม่ เขาเหลือบมองเอสที่พยุงเมี่ยงไว้
“มึงพาเพื่อนมึงกลับเหอะ เดี๋ยวกูให้พี่เต้ไปส่ง” แคปยกแก้วที่รัฐเพิ่งเติมให้เป็นรอบที่สามตั้งแต่เดินเข้ามาซดรวดเดียวหมด อารมณ์เห้อะไรไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันรู้แค่ว่าไม่ไปกับไอ้เอสแน่นอน
“แคป” เอสกดเสียงให้ต่ำลงอีก เสียงเมี่ยงงัวเงียบอกจะกลับท่าเดียวเอสที่พยุงไว้แทบจะหมดความอดทนทั้งยังต้องจ้องแคปใช้สายตาบอกให้ลุกขึ้น
“กูจะกลับกับพี่” แคปว่า
“แต่มึงมากับกู” เอสตอบกลับไป
“ก็กูไม่ไปอ่ะ มึงเอาเมียมึงกลับไปเลยเหอะ พูดมากน่ารำคาญว่ะแม่ง”
“ไอ้แคป!” เอสตะคอกขึ้นเลย เจ้ดจี๊ดเมื่อแคปพูดกับเขาว่าเมี่ยงคือเมีย ก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเรื่องแซวกันเล่นๆ เขาโยนเมี่ยงลงไว้ที่เดิมแบบไม่ต้องคิดเลย ชิพถลาเข้ามารับเอาเพื่อนแทบไม่ทัน เอสยืนจ้องหน้าแคปตาเขียวมือสั่นไปหมด เต้ที่นั่งอยู่กระแทกก้นแก้วลงกับโต๊ะแรงมากเขาลุกขึ้นมองทั้งน้องชายและน้องรหัสก่อนดึงแคปขึ้นมา
“คาปูมึงลุกกลับไปกับมันไป ช่วยมันเอาไอ้เมี่ยงกลับด้วยก็ดี เดี๋ยวเกิดเป็นไรขึ้นมาขากลับมึงจะได้ช่วยมันดู” เต้หันมาบอกน้องชายตัวเอง
“ผมไม่ไป” แคปบอกแน่วแน่จะนั่งลงอีกแต่เต้จ้องหน้าเขานิ่ง
“แคป” ไม่รู้เพราะเต้คิดน้อยเกินไปหรือแคปงอแงมากไปกันแน่
“เพื่อนกันมาด้วยกันต้องกลับด้วยกันดิวะ”
“ผมไม่ใช่เพื่อนมัน”แคปสวนขึ้นทันที เอสก้าวเข้าหาเลยโน้มตัวเข้าไปพูดเสียงเบาข้างหู
“จะให้บอกพี่มึงไปเลยใช่ไหม”
“ไอ้สัส” ตากลมกร้าวขึ้น เอสเหยียดรอยยิ้ม
“ไปๆเดี๋ยวทางนี้กูเคลียร์เอง ชิพบุ้งพวกมึงกลับกันเลยก็ได้ แบกเพื่อนมึงช่วยไอ้เหี้ยเอสออกไป หน้าตามันไร้อารมณ์สุดแล้ววันนี้ไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมา แคปมึงกับไอ้เอสเคลียร์กันให้เรียบร้อย แมนๆกันหน่อยห้ามอย่างอแงและอย่ามีเรื่องจนได้เลือดนะ ส่วนไอ้เอสมึงแวะส่งน้องกูเสร็จค่อยพาเมี่ยงมันกลับห้องมึงก็ได้” เต้สั่งความทุกอย่างรวบรัดครั้งเดียวจบ ขณะที่ทั้งชิพทั้งบุ้งค้อมหัวบอกลาพวกรุ่นพี่ เอสดึงเมี่ยงขึ้นมาใหม่เขาประคองแขนพาดใส่บ่าไว้เหมือนเดิม บุ้งก็เข้ามาช่วย ทั้งหมดจะพากันเดินออกไป ขณะที่คนเมาก็หลับคอพับคออ่อน เอสหันกลับมาใช้สายตาเรียกให้คนรั้นเดินตาม แคปที่หงุดหงิดสุดคว้าเอาโทรศัพท์ตัวเองบนโต๊ะกำลังเดินย่ำเท้าตามเอสไปเต้ดึงแขนไว้แล้วบอกพรุ่งนี้บ่ายจะเข้าไปรับกลับบ้านด้วยกันแคปพยักหน้าเซ็งๆ ดีใจอยู่นะที่จะได้กลับบ้านกับพี่ แต่ไม่โอเคทำไมพี่ชายเขาไปส่งเขาวันนี้ไม่ได้
“อย่างอแงสิวะ มึงมากับมันก็ต้องกลับกับมันแบบนี้เขาถึงเรียกว่าเพื่อนแท้” เต้เดินตามออกมาส่ง
“ผมบอกแล้วผมไม่ใช่เพื่อนมัน”
“อย่างอแงน่าคาปูมึงจะไม่ใช่เพื่อนมันได้ยังไงวะ มันยอมบอกความลับกับมึงเรื่องสาว ๆ ทั้ง ๆ ที่กับเพื่อนสนิทมันหรือกับกูมันยังไม่เคยปริปากแสดงว่ามันให้ความสำคัญกับมึงใช่ไหมล่ะแบบนั้น”
“พี่เต้ไม่เข้าใจผมหรอก”
“กูรู้ว่ามึงไม่ค่อยชอบมัน ดีกันไว้อีกหน่อยพึ่งพากันได้เข้าใจนะ” เต้ตบเบา ๆ ลงที่บ่าน้องชายก่อนปล่อยแคปเดินออกไป เอสที่จัดการโยนเมี่ยงเข้าไปด้านในเบาะหลังเรียบร้อยยืนรอแคปอยู่ก่อนแล้ว เขาเดินเข้าไปหา
“เดี๋ยวไปส่งไอ้เมี่ยงก่อน แล้วเรากลับด้วยกัน”
“ไม่ มึงไปส่งกูที่ห้องก่อนแล้วจะพาเพื่อนมึงกลับไปไหนก็ไปเหอะ”
“........”
“เพื่อนมึงเมามากขนาดนี้ปล่อยมันนอนคนเดียวได้ยังไง”
“แคป”
“ไปได้สักทีรึยัง” แคปเปิดรถขึ้นไปนั่งรอแล้วปิดประตูดังโครม เอสส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจก่อนเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับ แคปเงียบมาตลอดทางขณะที่คนเมาด้านหลังทำท่าจะอ้วกอยู่ตลอดทางเช่นกัน จนกระทั่งเมี่ยงทำท่าจะพ่นของเก่าออกมาแล้วจริง ๆ ทั้งแคปทั้งเอสต่างหันดู
“บ้าเอ๊ย!” เสียงแคปว่าขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะมุดข้ามไปด้านหลังกดกระจกลงแล้วจับหัวเมี่ยงจิกดึงออกไปนอกรถ แคปตบแผ่นหลังเล็กดังผั๊วะๆๆ
“อ้วกออกมาให้หมดเลยนะมึง ทำท่าจะอ้วกตั้งนานสองนานรู้ไหมกูรำคาญมาก”
“แคปพอๆๆ” เอสรีบชะลอรถจอดลงข้างทาง เขาเปิดแล้ววิ่งออกมาดูสองคนที่ด้านหลัง แคปแทรกตัวลงจากรถผ่านเอสออกมายืนหัวเสียอยู่ด้านนอกจุดบุหรี่ขึ้นสูบอย่างหงุดหงิดปวดหัวหนึบๆ หันไปอีกทีเอสกำลังลูบหลังให้คนที่อ้วกอยู่ข้างรถแทบจะคลาน
“กินเหี้ยไรเยอะแยะวะไอ้เมี่ยง มึงแม่ง”
“กูพอใจอ่ะ อ้วกพรวดดดดดดดด..” ยังอ้วกต่อไม่หยุด แคปนึกในใจก็รู้ว่ากินไม่ได้ยังจะกินอะไรเยอะแยะวะ
“แล้วมันลำบากใครล่ะ” เอสเอื้อมมือไปหยิบเอาขวดน้ำเล็กๆที่ช่องเกียร์มาเปิดออกให้ เมี่ยงยกซดรีบร้อนจนน้ำเลอะเทอะไปหมด
“ค่อยๆกินบ้าเอ๊ย””” เอสเอาดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้อีกส่ายหัวไปบ่นไป
“ไอ้เอสมึงห้ามบ่นกูนะหน้าที่มึงอยู่แล้วเหอะ”
“หน้าที่เหี้ยไร เมาทีไรลำบากกูทุกที”
“คึคึ กูชอบเมาอ่าา กลับห้องมึงนะวันนี้กูค้างกับมึงได้ใช่ไหม..” เสียงคนเมาพูดยานคางขณะที่เอสก้มลงไปประคองตัวเพื่อนให้ขึ้นไปนอนดี ๆ แคปที่ยืนมองภาพสองคนดูแลกันและกันแล้วบอกความรู้สึกตัวเองไม่ออกจริง ๆ นึกถึงคำพูดเพื่อนพี่ชายที่พูดถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองคน
“ไม่ต้องแปลกใจไอ้น้อง มันสองตัวผัวเมีย ทำแบบนี้เรื่องธรรมดาพวกกูเห็นบ่อย”
“หึ..” แคปรู้สึกสมเพชตัวเองจริง ๆถ้าหากเป็นเรื่องจริงอย่างที่เขาพูดกัน มันคือที่สุดของความซวยๆๆๆ บ้าเอ๊ย!!!
“เป็นไรวะ ขึ้นรถเร็ว” แคปสะดุ้งโหยงถอยห่างออกมาทันที เขารีบทิ้งก้นบุหรี่ลงแล้วขึ้นรถ เอสก็มองงงๆ แต่ด้วยความที่รีบเลยยังไม่ได้ถามอะไรไม่นานนักรถเลี้ยวเข้ามามาจอดลงที่คอนโดแคป
“เดี๋ยวกูไปส่งมันก่อนแล้วจะวนกลับมา รอเปิดห้องให้ด้วยอย่าเพิ่งนอนนะ” เอสรีบกดล๊อคตอนที่เห็นแคปทำท่าจะลง รายนั้นไม่ได้สนใจหันมามอง พอเปิดลงไม่ได้ก็แค่หันมาจ้องหน้า
“รอนะ บอกก่อน” เอสย้ำอีกแต่แคปส่ายหัวบอกไม่รอและไม่สนใจเอสยิ่งจ้องหนักเลย
“แคป”
“กูไม่รอ ไม่ต้องกลับมา!” แคปจะเอื้อมมือไปกดปลดล๊อคเจอเอสคว้าเอาต้นคอล๊อคเข้ามาหา เขากดจูบลงสัมผัสเบาๆที่มุมปากเล็ก ผงะนิดๆเพราะรู้สึกว่าลมหายใจแคปร้อนผ่าวมาก คิดว่าคงเพราะดื่มหนักเกินไปแต่คอค่อนข้างแข็งเลยออกมาทางลมหายใจทั้งหมด แคปฟาดผั๊วะลงกลางหลังเอสรวบเอาตัวทั้งหมดล๊อคหัวล๊อคคอจับดูดปากแม่งหนักๆอยากดีดดิ้นดีนักแคปยิ่งร้องอื้อๆๆ
“ไอ้สัส เพื่อนมึงก็อยู่บ้าไปแล้ว!”แคปร้องใส่
“จะรอไหมล่ะ”
“ไม่รอ!” แคปตะคอกสวนใส่หน้าเอสแบบจัดเต็มมาก
“บ้าเอ๊ย ลงไปเลยไป” เอสหมดความอดทนทุบปุ่มปลดล๊อคแรงมากๆเขาผลักแคปบอกให้รีบลงไปได้เลย ไม่อยากรอไม่ต้องรอแล้ว หลังประตูรถปิดโครมลงเอสนั่งควบคุมลมหายใจเอาจนอารมณ์เย็นลงจึงค่อยถอยรถออกจากช่องจอดก่อนจะเลี้ยวออกจากคอนโดสูงไป
.
.
“ไอ้เมี่ยง มึงเดินดีๆสิวะตรงๆ” รถจอดลงที่อพาร์ทเม้นท์ของเมี่ยง เอสดึงคนตัวเล็กลงมาแล้วยกแขนจับพาดใส่บ่าพาเดินขึ้นบันได ห้องเมี่ยงอยู่แค่ชั้นสามทุลักทุเลนิดหน่อยแต่ก็ต้องลากกันขึ้น
“อึกก ก็ทำไมไม่พากูไปค้างห้องมึงล่ะว๊าา นอนคนเดียวอีกแระ กูเมานะเนี่ย เฮ้ยกูสะดุดมึงจับกูดีๆสิวะไอ้เอส เพื่อนบ้า”
“โวยวายไรนักหนา รู้ว่าคออ่อนยังไม่เจียมตัว มึงคิดว่ากูควรจัดการมึงยังไงดีล่ะ”
“บ่นไรเล่า อึกก กูเมาทีไรมึงก็พากลับทุกทีอ่ะไม่เห็นเคยบ่น หน้าที่มึงทั้งนั้นเหอะ”
“หน้าที่เหี้ยไร เดินดีๆทางนั้นไม่ได้ไอ้เมี่ยงจะชนแล้วมึงอ่ะ ทางนี้ขยับมาหากูนี่”
“ก็มึงต้องดูแลกูอ่ะ เอ้ย! กูจะตกแล้วเหี้ยบันไดแม่งแคบใครสร้างวะออกแบบไม่ได้เรื่อง ไอ้เอสมึงอุ้มกูไม่ได้ไงวะมึงตัวใหญ่กว่ากูตั้งเยอะ”
“ใครจะไปอุ้มตัวมึงไม่ใช่เล็กๆ เดินดีๆ”
“เมื่อก่อนยังเคยอุ้ม”
“เคยที่ไหนวะ”
“ก็ตอนนั้นอ่ะ มึงให้กูขี่คอปีนเก็บมะม่วงอ่ะ”
“ไร้สาระนั่นมันตั้งแต่สมัยไหนแล้ว ดูตัวมึงตอนนี้ซะก่อน เดินดีๆไม่เอาไม่อุ้ม” เมี่ยงเวลาเมาเป็นแบบนี้ตลอดขี้อ้อนทำตัวเหมือนเด็ก เขาเบียดตัวเข้ามาจะให้เอสอุ้มท่าเดียวแต่อีกคนก็แค่กอดเอวพาเดิน
“อึกก หน้าที่มึงนั่นแหละต้องดูแลกู” เสียงเล็กยังจะพูดต่อ ทำท่าจะอ้วกขึ้นมาอีก
“เออดูแลดีแบบเหี้ยๆเลยไหม เดี๋ยวเข้าห้องจะจับถอดผ้าแล้วเอาน้ำราดจะได้สร่างเมา”
“ถ้ากูสร่างเมาแล้วมึงก็จะกลับใช่ป่ะล่ะ อึกก กูรู้หรอก”
“ก็เออสิ กูจะอยู่ทำไมล่ะกุญแจอยู่ไหนเนี่ย” พอถึงหน้าห้องเอสถามหากุญแจเมี่ยงบอกอยู่กระเป๋าหลังพอเอสล้วงเอาไขเข้าห้องเขาเหวี่ยงคนตัวเล็กลงที่เตียงเลย
“จะกลับจริงดิ..” เมี่ยงปรือตาถาม เพดานห้องหมุนจนเวียนหัวไปหมด
“อือ” เอสเดินไปจัดการเปิดไฟเปิดแอร์ผลักประตูระเบียงเช็คให้ หันกลับมาอีกทีเมี่ยงนั่งโก่งคอบอกอยากจะอ้วกขึ้นมาอีก
“อะไรของมึงวะอย่าอ้วกใส่เตียงนะเว้ย” เอสหันซ้ายหันขวาหาอะไรมารองกลัวไม่ทันเขาดึงเมี่ยงเข้าห้องน้ำเลยบอกอ้วกออกมาให้หมด เมี่ยงดูอ่อนระโหยมากหน้าซีดเอสที่ลูบแผ่นหลังให้เดินออกไปเทน้ำเปล่ามายื่นให้พอเมี่ยงกินเข้าไปอีกก็อ้วกอีก คนตัวเล็กอ้วกจนสั่นหน้าซีดไปหมด
“กูไม่อยากอยู่คนเดียว ถ้ามึงจะกลับพากูไปนอนค้างที่ห้องมึงด้วยได้ไหม” เมี่ยงยกแขนขึ้นเช็ดปากเขาเงยหน้ามองเพื่อนตัวเอง ความน้อยใจตีตื้นขึ้นมา ทุกครั้งที่เขาเมาเอสไม่เคยปล่อยเขาให้นอนคนเดียวเลยสักครั้ง เอสจะคอยดูแลเช็ดตัวพานอน แล้วก็หลับไปด้วยกันตื่นมาตอนเช้าถึงจะโดนบ่นโดนโกรธแต่เขาสองคนก็จะออกไปนั่งกินโจ๊กไม่ก็ข้าวต้มร้อน ๆ ด้วยกันเสมอ
แต่ทำไมครั้งนี้...
“ทุกครั้งเวลากูเมามึงจะอยู่ข้างกูตลอด” เสียงเขาเริ่มสั่นตาดวงตาแดงก่ำสั่นระริก ว่ากันว่าคนเมามักอ่อนไหวร้องไห้ง่ายแบบนั้นคงจะจริง เอสมองเพื่อนตัวเองที่ซบหัวใส่อกเขาอยู่อย่างปลง ๆ เขาดึงไหล่เล็กออกมาแล้วจ้องหน้า เมี่ยงเบะปากทำท่าจะร้องไห้จริงอย่างที่คิด
“อ้วกเสร็จรึยัง” เสียงทุ้มเรียกถาม เมี่ยงพยักหน้าตอบเบา ๆ
“งั้นก็ไปที่เตียง”
“มึงจะกลับแล้วเหรอ” เอสไม่ได้ตอบ เขาแค่ดึงแขนเมี่ยงพาไปนั่งลงที่เตียง
“มึงจะกลับแล้วใช่ไหม” เมี่ยงถามต่ออีกเอสบอกให้ถอดเสื้อออกจะเช็ดตัวให้ หลังจากที่กะละมังกับผ้าชุบน้ำมาพร้อม เอสดึงเสื้อคนเมาออกจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัว เขาทำให้เมี่ยงบ่อยนะเวลาที่เมา แม้กระทั่งกับชิพเขาก็เคยทำให้ เขาจับเมี่ยงลุกขึ้นนั่งให้ตรงจากนั้นยื่นเสื้อผ้าส่งให้
“เปลี่ยนเอง” เมี่ยงพยักหน้าเบา ๆ รับชุดนอนมาเปลี่ยนใส่เอง มองหน้าคนที่คงกำลังจะไปด้วยแววตาเศร้า ๆ เอสจับคนตัวเล็กนอนลงกำลังจะห่มผ้าให้เมี่ยงคว้าเอามือหนาไว้ก่อน
“มันเที่ยงคืนแล้ว มึงนอนที่นี่แหละจะกลับไปทำไมวะมันดึกแล้วเหอะ”
“กลัวผีรึไง วันนี้เป็นไรเนี่ยพูดเหมือนอยากให้กูอยู่ค้างด้วยจริง ๆ”
“ก็ค้างสิ กูอยากให้มึงค้างจริงนะ กูกลัวผีนั่นแหละยอมรับก็ได้”
“ตลกแล้วมึง” เอสหัวเราะเบา ๆ ผลักเมี่ยงให้นอนลงไปเขาห่มผ้าให้แล้วตัวเองก็เอนตัวพิงหัวเตียงอยู่ข้าง ๆ
“มึงหลับไปเลย ดึกๆกูค่อยกลับก็ได้”
“ดึกแค่ไหน ตีห้าได้ป่ะล่ะ”
“เว่อร์” มือใหญ่ผลักหัวเมี่ยงที่ผงกขึ้นมาให้นอนลงไปอีกรอบ เมี่ยงหันมากอดแขนเอสหมับ
“กูจะจับเอาไว้แบบนี้แหละ ถ้ามึงลุกขึ้นกูจะรู้ของกูทันที”
“นอนไปเถอะน่าพูดอย่าพูดมาก” เมี่ยงหลับตาลง รู้สึกพะอืดพะอมคลื่นไส้ขึ้นมาอีกวิ่งลงจากเตียงจะเข้าห้องน้ำ เขาสะดุดล้มจนเอสต้องรีบเข้าไปอุ้มขึ้นมากอดไว้ จู่ ๆ เมี่ยงร้องไห้ออกมาเอสนี่งงแดกเลย
“เป็นเหี้ยไรวะ”
“ฮึกก กูเจ็บอ่ะ ปวดท้องอยากอ้วกตลอดเลย ฮึกก อึกก”
“มันแฮ้งค์ไงเป็นแบบนี้แหละเมื่อก่อนมึงก็เคยแป็น กลัวไรเล่า”
“แต่เมื่อก่อนมึงนอนเฝ้ากูนี่ วันนี้มึงบอกจะไป ฮึกก ฮืออ ฮึกก”
“เออๆไม่ร้องๆ พอแล้วเมี่ยงอย่าร้องสิวะกูไม่ไปแล้วนอนแม่งที่นี่แหละ โอเคจบไหมนอนได้รึยัง”
“จริงนะ”
“เออๆ” เมี่ยงคลานเข้าไปอ้วกต่ออีกหน่อย เอสลูบหัวลูบหลังปล่อยให้อ้วกทิ้งออกไปให้หมด เขาล้างหน้าล้างตาให้แล้วพามานอนลงที่เตียง
“มึงไม่ไปจริงนะ”
“นอนซะ”
“งั้นก็ไปอาบน้ำดิ ผ้าเช็ดตัวมึงอยู่ในตู้อ่ะ วางอยู่ที่เก่าน่ะแหละ”
เอสยกมือปิดปากหาวก่อนพยักหน้าให้เมี่ยงรีบนอนเดี๋ยวอ้วกขึ้นมาอีกหลับไปจะได้หายแฮ้งค์ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ๆก่อนเอนตัวหลับตาพิงพนักที่หัวเตียงมึนนิดๆอยู่เหมือนกัน
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-04-2015 15:26:56
https://www.youtube.com/v/WXCJwPAERKo
.
.
“บ้าฉิบ! กูเป็นไรวะแม่ง” แคปเดินเลี้ยวเข้ามาที่ด้านใน จิ้มกดรอลิฟต์จู่ ๆ ความรู้สึกวิงเวียนหน้ามืดจู่โจมขึ้นมาเสียเฉยๆ ใบหน้าเล็กร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ ลมหายใจที่ระบายออกมามีแต่ไอความร้อน เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดรู้เลยว่าตัวเองไม่สบายแล้วแน่ ๆ
“โอ๊ะ...” แคปเซจะล้มคว้าจับอะไรไม่ทันเขาเอาตัวเองแนบเข้ากับผนังกันล้มพับลงไป เสียงประตูลิฟต์เปิดออกแคปหรี่ตามองเห็นมั่งไม่เห็นมั่งจะเดินเข้าไปแต่เข่าเล็กดันทรุดลงไม่รู้ตัวเลย ใบหน้าแดงก่ำเพราะพิษไข้ลมหายใจร้อนผ่าวรู้สึกหนาวขึ้นมา
ติ๊ง~
“บ้าเอ๊ย!” เสียงลิฟต์ปิดตัวลงไปทั้งที่คนกดยังไม่สามารถเข้าไปด้านในได้ แคปสบถเพราะว่าเขาลุกไม่ขึ้นหน้ามืดไปหมดยกมือขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก รู้สึกถึงความพะอืดพะอมเวียนหัว อีกทั้งร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทิ้มขึ้นมา ลมหายใจพ่นแรงมากทั้งเหนื่อยทั้งหนาว ตาจะปิดอย่างเดียว นี่มันคือไข้ผสมกับอาการเมาทรมานที่สุด แคปนั่งพิงอยู่ที่กำแพงขบฟันที่สั่นหงึกๆประคองสติที่ยังเหลืออยู่น้อยนิด ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเขาต้องเรียกปอลงมารับ
“เชี่ย!” สบถขึ้นอีกครั้งเพราะว่ามองลงไปที่หน้าจอความรู้สึกพะอืดพะอมจะอ้วกขับดันขึ้นมาจนจุกอยู่แถวคอหอย ลำไส้บิดเกลียวจนปวดหนึบเส้นสมองข้างขมับเต้นตุ่บๆ ปกติจะมีพี่ยามลุงยามเดินมาแถวนี้ไม่รู้วันนี้หายหัวไปไหนกันหมด แคปใช้ความรู้สึกกดมั่วลงไปเลยจำได้ลาง ๆ ว่าล่าสุดที่โทรเข้าคือสายจากปอ
(มีเชี่ยไร ดึกแล้วไม่กลับห้องนะมึง) พอรับสายปอก็ด่าลงมาทันที น้ำเสียงไม่รู้เรื่องรู้ราว เขายังไม่นอนหรอกรอหมามันกลับห้องนั่นแหละ
“ไอ้ปอ อืออ กึกกก กกก ลงมารับกูที” เสียงแคปสั่นขาดๆหายๆและเบามากจนน่ากลัว ปอลุกขึ้นจากเตียงเลย
(อะไรของมึงวะ)
“อืออ กึกก กกก เร็วหน่อยกูหนาว จะอ้วกด้วยแม่ง ทนไม่ไหวแล้ว อืออ” แคปครางในคอเสียงอ่อนแรงจนปอรู้ชัดแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ
(มึงอยู่ไหน)
“หน้าลิฟต์ลานจอดรถ กูไม่ไหว อืออ”
(ห้านาที) คำว่าห้านาทีของปอตามมาด้วยเสียงปิดประตูห้องที่ดังมากๆ แคปทิ้งโทรศัพท์มือถือลงข้างตัวทันทีที่ได้คำสัญญาจากเพื่อน เปลือกตาที่หนักอึ้งปิดลงอย่างห้ามไว้ไม่ไหวอีกแล้ว แคปลงไปนอนคุ้ดคู้อยู้ข้างกำแพง เขาหนาวจนต้องใช้สองมือกอดตัวเองไว้ ยังไม่ดึกสักเท่าไหร่แต่แปลกใจที่ไม่มีคนขึ้นลง
“ไอ้แคป!”
เมื่อเสียงประตูลิฟต์เปิดออกแคปปรือตาขึ้นมอง เห็นบ้างไม่เห็นบ้างรู้แค่ว่าคนที่เรียกเป็นปอเพื่อนเขาแน่นอน
“ไอ้สัส กึกก ยังไม่ถึงห้านาทีเลยอืออ..” เสียงฟันกระทบกันดังลอดออกมา ทั้งที่ตัวเองไม่ไหวจนแทบจะตายยังมีหน้าไปพูดเล่นกับเพื่อน
“ยังจะเล่นนะมึง ตัวร้อนเหี้ยๆเลย เมาอีกต่างหาก” ปอพาดแขนแคปใส่ไหล่ แต่คนข้างตัวกลับลุกแทบไม่ขึ้น
“หนาววว” แคปปากสั่นซีดไปหมด ปอถอดเสื้อนอกที่สวมลงมาให้แคปใส่ไว้แทนเขากอดไว้ทั้งตัวก่อนเอาแขนข้างนึงของแคปพาดขึ้นมาใส่ไหล่ลากกันไปหน้าลิฟต์ พอกดเรียกปุ๊ปประตูก็เปิดออกเลย ปอพาแคปเข้าไปด้านใน คนเมาทำท่าจะอ้วกตั้งแต่ลิฟต์ยังไม่ขึ้น และทันทีที่ลิฟต์ดันตัวขึ้นแคปทรุดฮวบลงที่พื้นโก่งคออ้วกออกมาอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกก อึกก....กูเวียนหัว อืออ”
“เปื้อนหมดแล้วไอ้แคปกูแม่งต้องมาทำความสะอาดให้มึงอีกใช่ไหมเนี่ย” ปอนั่งลงข้าง ๆ ลูบหลังให้แผ่วเบาไหนๆก็อ้วกแล้วเปื้อนแล้วปล่อยแคปมันอ้วกออกมาให้หมดๆไปเลย
“กูปวดท้อง กึกๆ หนาว” แคปปากสั่น
“อะไรเนี่ยร้องไห้เลยเหรอ” ที่จริงแคปไม่ได้ร้องไห้แต่เขาอ้วกจนน้ำหูน้ำตาไหล เวลาพูดเสียงสั่นเพราะทั้งหนาวทั้งหอบ พอประตูลิฟต์เปิดออกปอประคองพาเดินกลับห้องทุลักทุเลกันมากแต่ในที่สุดก็เข้ามาถึงห้องได้
“ไปห้องน้ำ” แคปครางบอกปอพาเดินเข้าไปเขาทรุดลงที่พื้นหลุดจากตัวเพื่อนปอรีบดึงขึ้นอีกครั้งแคปไม่ไหวแล้วจริง ๆ ส่ายหัวแล้วคลานเข้าห้องน้ำนั่งกอดชักโครกเอง
“เดี๋ยวกูโทรบอกแม่บ้านไปทำความสะอาดลิฟต์ก่อน มึงอ้วกรอไป อย่าเป็นลมนะมึง” ปอตะโกนบอกเห็นแต่ขาแคปคลานเข้าห้องน้ำไปเขายกหูโทรศัพท์เครื่องภายในจัดการจนเสร็จเรียบร้อยเดินเข้าไปอีกทีแคปนอนเหมือนคนหมดสติอยู่ที่พื้น
“บ้าเอ๊ย แคป!” รีบเข้ามาจับตัวอุ้มขึ้นไว้ในอก แคปปรือตาด้วยความเมาและพิษไข้ ทั้งหนาวทั้งอ้วกทุกอย่างปนเปกันไปหมด
“กูไม่สบาย..”แคปตาปรือ ปอมองกองน้ำลายเหนียวๆน้ำดีและเศษอาหารที่แคปอ้วกออกมาที่พื้น ปากเล็กเลอะเทอะไปหมดผมเผ้ามีแต่เหงื่อทั้งที่บอกตลอดว่าตัวเองหนาวไม่รู้เหงื่อมาจากไหน มือใหญ่เสยเข้าที่หัวเล็กปัดผมที่เลอะปรกหน้าออกให้พร้อมกับใช้มือเช็ดรอยเปื้อนคราบน้ำลายคราบอาหารต่าง ๆ อย่างไม่รังเกียจ
“กูไม่สบาย..” แคปพึมพำออกมาอีก เขาพยายามกอดตัวเอง ท้องไส้ที่ปั่นป่วนพาให้จะอ้วกออกมาอีกครั้ง
“อ้วกกกกกกกพรวดดดดดดดดดดดดดด” โก่งคออีกครั้งจนลำไส้บิดไปหมด เสียงที่ฟังดูช่างทรมานกับสิ่งที่ออกมายังคงมีแต่น้ำดีสีเหลือง
“รู้แล้วๆ กินน้ำก่อนบ้วนปากนะ” ปอรีบเปิดขวดน้ำที่ถือติดเข้ามาด้วยตั้งแต่แรกส่งให้ แคปกินจนเลอะเทอะไปหมด หอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ลุกไหวไหม ไปนอนดีๆที่เตียง” ปอลุกขึ้นพยุงแคปให้ลุกแต่รายนั้นกลับนั่งพับลงไปที่พื้นอย่างหมดสภาพ แคปก้มหน้านิ่งไหล่เล็กๆสั่น
“แคป..” ปอเรียกเสียงเบา แตะเข้าที่ไหล่เล็กนั่น
“แคป..”
“จะหาพี่เต้ ฮึกก ฮึก ฮอึก คาปูจะหาพี่เต้..”
‘บ้าเอ๊ย!’ ปอแค่นสบถในใจ คำพูดนี้จากแคปทำเอาเขาน็อตหลุด แคปน่ะเขารู้จักมันดีที่สุดถ้าแค่อาการเบา ๆ จ้างให้มันไม่เคยร้องหาพี่ชายเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ถ้ามันสุดๆแบบไม่ไหวแล้วแคปจะร้องไห้หาเต้ทุกครั้ง ตั้งแต่เด็ก
“แคป..” ปอเสยผมชื้นเหงื่อออกจากใบหน้าเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า แคปที่หมดฤทธิ์หมดแรงจากการอาเจียนพิงซบอยู่ที่อกเขา สองมือเล็กขยุ้มเสื้อเขาแน่น ปอก้มมองเพื่อนตัวเองแล้วนึกไปถึงไอ้คนที่พาแคปไปด้วยขึ้นมา จริงที่ว่าก่อนหน้านั้นแคปไปกับไอ้เอสน้องรหัสเฮียเต้ เขาไม่รู้หรอกมันเป็นอะไรยังไงกับแคปแต่มันถึงขนาดพาแคปมาส่งแล้วปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นออกจะทำกันเกินไป
“แคป เมื่อกี้มึงมายังไงใครมาส่งวะ”
“อึกก หือ?” แคปไม่รู้เรื่องยังเหมือนคนจะอ้วกต่อ ปอเขย่าถามอีกครั้ง “ใครมาส่งมึงเมื่อกี้น่ะ ใช่ไอ้เอสไหม” พอจะจับใจความได้แคปพยักหน้าหงึกๆตอบเพื่อนบอกว่าใช่
“แล้วมันทิ้งมึงไว้แบบนี้น่ะเหรอ”
“อือ กูไม่สนมันหรอก มันบอกเดี๋ยวมาใครจะไปเชื่อหัวมัน อึกก กูเกลียดมัน กูไม่เชื่อมันหรอก”
“เดี๋ยวมา?” ปอถามทวนคำแคปบอกอือๆ แล้วก้มหน้าเงียบไปตาปิดเหมือนกับหลับทั้งๆอย่างนั้นปอจับดูที่ซอกยังร้อนอยู่มาก เขาตัดสินใจลุกขึ้นช้อนแขนแคปพาดใส่บ่าแล้วพาออกไปนอนลงที่เตียง
“ปอ กูไม่สบาย หนาว กึกกก”
“รู้แล้วเดี๋ยวเช็ดตัวให้มึงนอนลง” เขาจับแคปนอนลงดี ๆ ใช้หมอนรองหัวสองใบกันอ้วกออกมาอีก ดึงเสื้อที่สวมอยู่ออกทางหัว ปลดกระดุมกางเกงยีนส์ดึงขอบให้ต่ำลงอีกหน่อย
“ถอดหมดเลยได้ไหม” ปอมองแคปแล้วถาม
“อือ ถอดดิ เอ้ย! ไม่ๆๆๆๆๆ เดี๋ยวๆเดี๋ยวกูจัดการเอง” ตอนแรกแคปไม่ได้สนใจอะไรอยากถอดอยากเช็ดก็ปล่อยให้ทำเลยแต่พอนึกๆดูอีกที ทำเองจะดีกว่า เขาเลยใช้แรงที่ยังเหลือถอดกางเกงยีนส์แล้วยันๆออกเหลือไว้แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
“หนาวว่ะ” แคปย้ำบอกอีกหน ปัดป่ายมือไปดึงเอาผ้าห่มมากอด ปอห่มให้ดีๆแล้วบอกนอนรอเดี๋ยวไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ กลับมาอีกทีเหมือนกับว่าแคปจะหลับไปแล้ว เขาบิดผ้าผืนเล็กในกะละมังจากนั้นดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออกแล้วเช็ดลงไปอย่างเบามือ
“อือ หนาววว” แคปครางแล้วปัดมือปอออกบอกไม่อยากเช็ดแล้วหนาวเขาง่วงนอน ปอรวบสองมือจับไว้แล้วรีบเช็ดให้เสร็จ เอาเสื้อผ้าชุดนอนออกมาเปลี่ยนให้ พอเช้ดตัวได้สักพักแล้วอาการหนาวค่อยทุเลาลงหน่อย
“นอนได้แล้วเดี๋ยวคืนนี้กูจะนอนเฝ้ามึงเอง” ปอห่มผ้าให้เพื่อนสนิทจนชิดอก เสยผมเส้นเล็กที่ปรกลงมาปิดบังใบหน้าเล็กนั้นออกอย่างอ่อนโยน แคปปรือตาขึ้นมอง มีคำพูดของเอสวนเวียนเข้ามาอยู่ในหัวอีกครั้งโดยที่ไม่รู้ว่าทำไม
“รอนะ บอกก่อน”
รองั้นเหรอ? ใครจะไปรอมึงวะ!!
“ไอ้ปอ กี่โมงแล้ว” เขาพึมพำขึ้นมาอย่างยากลำบาก พยายามปรือตามองทั้งที่ตาแทบลืมไม่ขึ้นแล้วด้วย
“ตีหนึ่งแล้ว ทำไม”
แคปหลับตาลงทันที ตีหนึ่ง? ผ่านไปสองชั่วโมงแล้วถ้าคนจะวนกลับมาจริงป่านนี้คงมาถึงแล้วแน่ ๆ บ้าเอ๊ยตัวเองจะตายห่าอยู่แล้วยังเสือกไปคิดว่าคนอย่างมันจะพูดจริงทำจริง คำพูดโง่ ๆ ก็เอาไว้หลอกคนโง่ๆเท่านั้นแหละ เป็นควายไปซะถ้าหลงไปเชื่อคำพูดมัน
“อย่าบอกนะว่ามึงรอมัน” เสียงปอถามขึ้นเรียบๆแต่ฟังดูแล้วน่ากลัว แคปส่ายหัวแล้วบอกไม่ได้รอ
“กูเชื่อมึงตายแหละ” ปอพึมพำแขวะไว้แบบนั้นก่อนลุกขึ้นกระชากประตูเปิดออกไป เขาขนหมอนขนผ้าห่มจากห้องตัวเองมาทิ้งลงที่เตียง บอกแคปขยับเข้าไปจะนอนข้างกัน
“ยังหนาวอยู่ไหมนิ” ปอดึงไหล่เล็กถาม แคปพยักหน้ากระชับผ้าห่มจนชิดคอ วงแขนที่กอดมาจากด้านหลังเป็นของเพื่อนสนิทที่สุดของตัวเอง มันอาจจะไม่อุ่นเท่าวงแขนของไอ้คนขี้โกหก แต่ความรู้สึกกับวงแขนนี้ก็บริสุทธิ์ใจกับเขาเสมอและตลอดมา
“นอนซะ” มือใหญ่ลูบลงที่หัวเล็กเบา ๆ แคปซุกหน้าลงในผ้าห่มนวมผืนโต เขาเผลอหลับลงไปสักพักแต่ไม่รู้ทำไมพอนอนก้มหน้ามากๆท้องไส้กลับปั่นป่วนขึ้นมาอีกรอบ ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังตีขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ เขาลุกพรวดขึ้นหาทางจะคลานลงจากเตียงปอรีบลุกขึ้นดู
“อุบบ กูจะอ้วก” แคปล้มลงไปตอนที่เดินออกมาได้แค่ก้าวเดียวปอรีบเข้าไปรับ
“อ้วกกกกกกกกกก พรวดดดดดดด” น้ำที่เพิ่งจะดื่มลงไปถูกดันออกมาทางปากทั้งหมด แคปเหนื่อยจนทิ้งตัวจะนอนลงพื้นปอดึงให้พิงเข้ามาที่เขา สองแขนทิ้งตกลงข้างลำตัวอย่างเหนื่อยล้าและอ่อนแรงปอลูบหัวเล็กเบา ๆ
“หาหมอไหม” แคปส่ายหัวช้าๆบอกไม่
“มึงแค่แฮ้งค์แล้วมีไข้นอนหลับเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะดีขึ้นเอง ไปนอนที่เตียงนะ”
“ไม่เอากูกลัวอ้วกอีก นอนตรงนี้แหละ ถ้าอ้วกก็จะได้อ้วกเลย”
“นอนตรงนี้ได้ยังไงหน้าห้องน้ำพื้นเย็นขนาดนี้”
“ไม่เป็นไร” แคปตอบเสียงเหนื่อยล้า ตาปิด ปอยิ่งมองดูยิ่งนึกโกรธไอ้คนที่ปล่อยเพื่อนเขาคลานกลับมาได้ขนาดนี้จริง ๆ ตอนที่เขาลงไปรับแคปหน้าแดงมากคือดูรู้เลยว่าไม่สบายแน่ ๆ เขาไม่รู้ว่าเอสจะรู้ไหมแต่ที่แน่ ๆ อย่างน้อยมันควรจะเดินขึ้นมาส่ง ไม่ใช่ทิ้งขว้างกันแบบนี้
“แคป ไปนอนที่เตียงดีๆนะ”
“ไม่เอา” แคปหลับตาตอบพึมพำ ปอส่ายหัวอย่างจนใจกับความรั้น เขาปล่อยให้แคปนอนหนุนตักอยู่ยนพื้นทั้งๆอย่างนั้นอยู่สักครู่ก่อนจัดการพยุงคนที่ดื้อดึงกลับไปวางไว้ที่เตียงหายาลดไข้ในลิ้นชักมาให้กิน
“ไม่เอากูกลัวอ้วกอีก” แคปส่ายหน้าบอกไม่ ปัดมือเพื่อนออก ปอทำหน้าดุแต่แคปส่ายหัวยืนยันบอกไม่กิน เขาทำหน้าเหมือนจะอ้วกอีกครั้งปอรีบจับนั่งตรง ๆ แล้วลูบหลังลงให้
“ไม่กินก็นอนซะ นอนลงเลยไม่อ้วกหรอก มึงนอนหมอนสูง ๆ ไว้ อ่ะ...แบบนี้” เขาจัดที่นอนให้แคปใหม่ ซ้อนหมอนให้สูงขึ้นกว่าเดิม แคปหลับไหลไม่ได้สติปล่อยให้ปอจัดท่าทางของตัวเองไป จะนอนท่าไหนก็ได้ขอแต่อย่าให้วิงเวียนจะอ้วกออกมาอีกก็พอ นั่งหลับก็เอา
“หนาว” แคปพึมพำเสียงเบาแผ่ว ปอใช้หลังมือแตะอังหน้าผากเล็กดูใหม่ ความร้อนยังไม่ค่อยลด ไข้กลางคืนบวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เขารู้ดีเลยว่ามันทรมานแค่ไหน ปอยืนนิ่งๆจ้องมองคนที่นอนซุกหน้าตัวสั่นอยู่ในผ้าห่ม นึกโกรธที่สุดไอ้ตัวที่มันทำให้เพื่อนเขาเป็นได้ขนาดนี้ พาไปแดกเหล้า พาไปไหนต่อไหน พอกลับมาส่งเสือกไม่รับผิดชอบดูดำดูดีเหี้ยไรเลย ปอเหลือบมองดูเวลาที่หัวเตียงจะตีสามแล้วแคปมันยังหลับไม่ได้เลย เขาคว้าหมับเอาโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะเปิดประตูแล้วเดินออกมาโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง
(ว่าไง) เสียงทุ้มงัวเงียที่ดังจากปลายสายทำเอาปอแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ตัวเองใส่หัวไอ้คนรับสายปลายทางให้แหลก เขากัดฟันกรอด
“มึงใช่ไหมมาส่งแคป” ปอถามเสียงเย็นเฉียบ
(ใช่ ทำไม)
“แล้วมึงปล่อยมันขึ้นมาเอง?”
(อือ แล้วยังไง)
“แล้วยังไงเหรอห๊ะ!!??” ปอตะคอกเหยียดเสียงทวนคำถามของเอส ไม่อยากจะเชื่อมันถามเขาว่าแล้วยังไง ปล่อยเพื่อนที่ไม่สบายขึ้นมาคนเดียวแบบนั้นแล้วมันยังไงงั้นเรอะ
(มีอะไร)
“แล้วมึงไม่สังเกตเลยรึไงไอ้เชี่ย! แคปมันผิดปกติมึงไม่รู้เลยใช่ไหมห๊ะ!!” เขาตะคอกขึ้นอย่างดังไม่สนใจข้างห้องจะได้ยิน
(ผิดปกติยังไง)
“ไอ้สัส! ถ้ามึงคิดว่าดูแลมันไม่ได้ต่อไปไม่ต้องไปรับมันไปไหนมาไหนกับมึงอีก เหี้ยเอ๊ย! เพื่อนกูคลานอยู่หน้าลิฟต์ตัวร้อนยังกับไฟลวกขึ้นมาก็อ้วกไม่หยุดจนป่านนี้ยังนอนไม่ได้ มึงคิดว่ามึงดูแลเพื่อนกูดีแล้วงั้นเหรอห๊ะ!!!”
(..............)
“กูบอกให้รู้ไว้นะ กูดูแลมันมาได้ตั้งหลายปีไม่จำเป็นต้องมีมึงเข้ามาในชีวิตมันด้วยซ้ำ ต่อไปห้ามมึงมายุ่งกับเพื่อนกูอีก มึงมันไร้ความรับผิดชอบ ไม่มีเหี้ยไรสักอย่างจะทำให้กูวางใจมึงได้ แคปเป็นคนสำคัญของกูมึงรู้ไว้ด้วยไอ้สัส!”
(.............)
“.............”
(มันนอนรึยัง)
“ไม่เกี่ยวกับมึง”
(ตัวยังร้อนอยู่ไหม)
“มึงไม่เกี่ยว”
(ให้มันกินยารึยัง)
“อย่ามาถามมากมึงอยากตายใช่ไหมห๊ะ!!”
(บอกมันว่ากูรักษาสัญญา)
“สัญญาเหี้ยมึงสิ! ตีสามแล้วถ้าเพื่อนกูรอป่านนี้มันไม่นอนอยู่ข้างลิฟต์เลยรึไงวะห๊ะ จำไว้นะ ไม่ว่ามึงจะนอนสบายเหี้ยมึงอยู่ที่ไหน จำไว้ไม่ต้องเสนอหน้ามาโผล่ที่ห้องกูอีก จบไปซะมึงกับมัน!”
(เปิดประตู กูถึงหน้าห้องมึงแล้ว)
ติ๊ด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จริงดิ!?
ผั๊วะ!! ปอวิ่งไปกระชากประตูเปิดออกแรงมาก เอสที่ยืนกำโทรศัพท์มือถืออยู่แทรกตัวเข้าไปอย่างเร็ว ห้องแคปคือจุดหมายแรกของเขา และทันทีที่เปิดเข้าไปคนที่นอนซุกหน้าอยู่ที่เตียงพึมพำอะไรสักอย่าง เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ปอ กูหนาว” เสียงแคปพึมพำแผ่วขึ้นมา คงคิดว่าคนที่นั่งลงจนที่นอนนุ่มยุบยวบลงไปคือปอเพื่อนของเขา ทว่ามือใหญ่ของเอสยื่นเข้าไปลูบหัวเล็กที่โผล่พ้นผ้าห่มนวมออกมาแค่ครึ่ง หนาวจนต้องซุกผ้าผืนโตขนาดนี้ เอสเลื่อนมือเข้าไปสัมผัสดูที่ซอกคอไอ้ร้อนที่สัมผัสได้ฟ้องแทนแทบทุกๆอย่าง
“อืออ..” แคปขยับตัวนิดๆแต่ยังหลับตา เอสเลื่อนมามือลูบเข้าที่พวงแก้มร้อนผ่าว ทั้งหมดนั่นอยู่ในสายตาของคนที่ยืนมองอยู่หน้าห้องอย่างปอ เขาเดินเข้าไปจ้องหน้าคนมาใหม่อย่างเอาเรื่องแต่เอสไม่สนใจต่อคำด้วยปอจึงหอบเอาหมอนเอาผ้าห่มตัวเองแล้วหันหลังเดินออกมา
“เดี๋ยวก่อน” เอสเรียกไว้ ปอหยุดชะงัก
“ขอบใจมึงมาก”เขาเดินออกมาพูดด้วยเบา ๆ
“........” ปอหันมองหน้าเอสทันที สายตาคมกริบสองคู่จ้องกัน กระทั่งปอเหยียดรอยยิ้มขึ้นที่ริมฝีปากหยัก “หึ ก็ลองมึงบอกว่ายังนอนอยู่ที่ห้องมึงสิ กูไม่มีวันให้มึงเข้าใกล้เพื่อนกูอีกแน่ ๆ”
“......” เอสก็แค่ยืนมองบานประตูที่ปิดงับลงตรงหน้า จัดการทำธุระส่วนตัวทุกอย่างจนเสร็จก่อนสอดตัวเข้าไปนอนลงข้าง ๆ จะว่าไปเตียงแคปแคบเกินไปจริง ๆ แต่พักนี้มานอนบ่อยจนชินไปแล้ววันไหนกลับไปนอนเตียงกว้าง ๆ คนเดียวเขารู้สึกวังเวงพิกล
“อือ กอดทำเหี้ยมึงเหรอห๊ะ” คนตัวเล็กขยับประท้วงขึ้นทันทีเมื่อเอสคว้ากอดเขาไว้ทั้งตัว เอสกดปลายจมูกโด่งลงที่ขมับแคปนี่ปัดป่ายแขนฟาดผั๊วะกลับมาทั้งที่ยังไม่ลืมตาเรี่ยวแรงก็ไม่มียังฤทธิ์เยอะนัก
“วะ! มากไปแล้วไอ้ปอ มึงขยับออกไปดิ๊ ใครอนุญาตทำแบบนี้กับกูห๊ะ” แคปงัวเงียสบถ สัมผัสผิวกายที่ว่างเปล่ามันต่างไปจากทุกๆครั้งที่ปอมานอนค้างกับเขา มันไม่เคยถอทั้งเสื้อทั้งกางเกงแบบนี้ แคปขยับตัวถดออกมาแต่วงแขนแข็งแรงกลับคว้าเขาแล้วดึงจนแนบอก
“ไอ้ปอมึงทำบ้าอะไรเนี่ย เฮ้ย!!” แคปสะดุ้งโหยงเมื่อโดนอีกฝ่ายกระชากเข้าหาตัวแบบนั้น เขาหันกลับมาด้วยสัญชาตญาณ กำลังจะอ้าปากด่าต่อแต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่กอดตัวเองไว้ แคปนี่แทบช็อก
“ไอ้สัส มึงมาทำไมห๊ะ!” เสียงแคปแหบแห้งขาดๆหาย ๆ พยายามจะดันตัวลุกขึ้นแต่เรี่ยวแรงแทบไม่มี ดีหน่อยที่ไม่เวียนหัวแล้วง่วงนอนอยากหลับอย่างเดียว
“ไม่สบายยังฤทธิ์เยอะได้อีกนะมึง” เอสรวบเอาสองแขนไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างง่ายดาย ร่างกายสูงใหญ่ขยับขึ้นไปคร่อมทับคนตัวเล็กไว้กักจนจมเตียง
“กินยาแล้วใช่ไหม”
“เรื่องของกูอย่ามายุ่งอึดอัด”
“เช็ดตัวอีกไหมเดี๋ยวกูทำให้”
“ไม่เอากูหนาวอย่ามายุ่งนะ”
“งั้นบอกก่อนมึงกินยายัง”
“เรื่องของกู”
“เอองั้นเช็ดตัวอีก”
“ไม่ๆกูกินแล้ว กินเรียบร้อยแล้ว” แคปรีบตอบเสียงแหบแห้ง ไม่อยากต่อคำอีกแล้วพอๆกับไม่อยากจะกินยาอีกด้วย เหนื่อยมาก
“กินแล้วแน่ๆใช่ไหม”
“ไอ้เหี้ยกูอึดอัด ปล่อย!!”
“ตัวร้อนมากเลยนี่หว่า..” เพราะขนาดพูดไอร้อนยังออกมาจนเขาสัมผัสได้ เอสเลื่อนมือขึ้นเสยผมเส้นเล็กออกให้แคปปัดมือออกแล้วดิ้น เขาเริ่มสงสัยเพราะว่าแผงยาพารายังวางอยู่ข้างเตียงไม่มีรอยฉีกเลย
“แคป ยา...”
“กูกินแล้วไอ้สัส”
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเอส ปอเปิดเข้ามา “กูลืมบอกไปไอ้แคปมันยังไม่กินยานะ กินยากมากมึงจัดการด้วย”
“ไอ้เพื่อนเหี้ย” นี่คือเสียงโวยวายแหบพร่าที่ดังออกมาจากผ้าห่ม ปอส่ายหัวก่อนปิดประตูลงให้
“ไหนว่ากินแล้ววะ”
“เรื่องของกู ไม่ต้องมายุ่ง”
“ลุก กินยา”
“ไม่เอา!”
“แคป”
“กูไม่อยากกิน”
“ไม่ได้ถามว่าอยากกินหรือเปล่า กูสั่งให้ลุกขึ้นมากินก็ทำตามซะ” เอสว่าพร้อมกับดึงแขนแคปให้ลุกขึ้นมา แคปหน้ามุ่ยยันตัวลุกขึ้นนั่งรู้สึกปวดหัวและร้อนไปทั้งตัวดีหน่อยที่ไม่เวียนหัวแล้ว
“กินซะ” เอสยื่นยากับแก้วน้ำให้ แคปส่ายหน้าไม่สน
“จะยอมกินดีๆหรือมึงจะให้กูจัดการกรอกลงไป”
“.......” แคปมองหน้าไอ้คนพูดตาเขียว
“รีบหายสิจะได้มีแรงมาด่ากูไง อยากตีกูไม่ใช่เหรอ อยากเตะกูใจจะขาด ถ้าไม่กินยามึงสู้กูไม่ได้นะเอาดิ”
“ไอ้สัส!” แคปคว้าทั้งยาทั้งน้ำมากรอกพรวดๆๆๆลงคอ รีบร้อนจนสำลักแค่กๆๆ เอสรีบเข้ามาลูบหลังใช้มือเช็ดปากให้
“อย่ามายุ่งกู แหวะมือมึงเค็มมาก”
“ยังไม่ได้ล้างไง ขับรถมา” เอสแกล้งว่ายิ้มๆที่จริงเขาล้างมือเรียบร้อยแล้ว
“แล้วมึงกลับมาทำไมล่ะห๊ะ ใครใช้ให้กลับมา ทำไมไม่ตายห่าไปเลยกลับมาอีกทำไมวะ ทิ้งกูสองรอบกลับมาอีกทำไมห๊ะ!” แคปตะโกนด่าทั้งที่ไม่มีเสียงนั่นแหละพอได้ยาเข้าไปฤทธิ์แสบๆก็มาเลยทันที เอสผลักไหล่เล็กบอกให้นอนลงจะห่มผ้าให้ แคปปัดมือเขาออก
“...........”
“กูไม่อยากเห็นหน้ามึง ออกไปกูจะนอน”
“แคป”
“ไม่ต้องมาเรียก แม้แต่เสียงมึงกูก็ไม่อยากได้ยิน ปล่อยสิโว๊ยยยย อื้อออออกูเหนื่อย ง่วงนอนไม่มีแรงจะด่ามึงแล้วไอ้เหี้ย ออกไปให้พ้นเลยไป!” แคปทั้งหอบทั้งด่า เอสปล่อยมืออกยืนมองจนเหนื่อยใจ
“แคป” เขาเรียกขึ้นอีกครั้ง
“กูบอกว่าไม่ต้องมาเรียกไงวะห๊ะ ออกไปให้พ้นได้ยินไหมห๊ะ! ออกไป!!” แคปหันมาตะคอกใส่ดังมากๆสุดแรงเท่าที่จะมีเสียงนั่นแหละ พอด่าเสร็จดึงผ้าห่มกลับคืนแล้วหันหนีเลยไม่สนใจเหี้ยไรทั้งสิ้น เอสเงียบกริบไปนับจากนั้นชั่วขณะ เงียบจนแคปนึกสงสัย......อะไรวะปกติด่าแบบนี้มันต้องต่อปากต่อคำแล้วเข้ามาวุ่นวายกับเขาสิ ทำไมจู่ ๆ ตอนนี้กลับเงียบไป
ปัง!
เสียงประตูห้องที่ปิดโครมลง เรียกสติให้แคปหันขวับไปดู ห้องทั้งห้องตอนนี้ว่างเปล่าไปแล้วไม่มีคนที่เขาคิดว่ากวนใจยืนอยู่อีกต่อไป ทำไมใจถึงหายวาบ ความรู้สึกอะไรสักอย่างประดังประเดเข้ามา แคปขบริมฝีปากแน่น
ดีแล้ว....มันออกไปน่ะดีแล้ว ไม่จำเป็นที่ต้องมีมันมาวุ่นวายต่อไปอีกเลยยิ่งดี เขาซุกตัวลงนอนปวดหนึบเข้าที่ขมับ พอหลับตาลงได้ความรู้สึกราวกับว่าจะมีน้ำอะไรสักอย่างไหลรินออกมาจากดวงตา
ห้ามร้อง!! แคปตะโกนบอกตัวเอง เกลียดความรู้สึกน้อยอกน้อยใจแบบนี้ที่สุด ไอ้คนที่มันเลือกจะเดินออกไปไม่ได้สำคัญเหี้ยไรกับเขาเลย ไม่มีมันเขาก็อยู่ได้ ไม่สำคัญเลยสักนิด!! แคปยกหลังมือขึ้นทาบปิดดวงตา ไอร้อนผ่าวจากลมหายใจพาให้ร่างกายที่อ่อนแอติดๆขัดๆ เขาพลิกตัวหันหลังดึงผ้าห่มขึ้นมาจนเหลือแต่ลูกกะตา
ช่างหัวมันสิ!!
นี่คือความคิดสุดท้ายที่คิดได้หลังจากนั้นเขาจะต้องหลับ แคปหลับตาลงแน่นบอกตัวเองอีกครั้งว่าต้องนอน ความเงียบในความมืดแผ่เอาความเหงาเข้ามาปกคลุมและกัดกินจิตใจที่อ่อนแอของคนที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ แต่ทว่าสุดท้ายแล้วอ้อมกอดใหญ่ที่คุ้นเคยกลับสวมกอดเข้ามาจากทางด้านหลัง แคปสะดุ้งรีบหันไปมอง
“สงบศึกกันสักวันนะ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบเมื่อเขาดึงแคปรั้งเข้ามาจนชิดอก
“..........” แคปฮึดฮัดขยับตัวออก ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกดีใจขึ้นมา บ้าเอ๊ย! ออกไปแล้วจะเข้ามาอีกทำเห้ไรวะแม่ง! เอสกดปลายจมูกโด่งคลอเคลียลงที่กลุ่มผมนุ่มสวยอย่างหยอกล้อแต่อีกคนเอียงหลบ
“หัวเหม็นว่ะ” เขาแกล้งกระเซ้าย่นจมูก แคปหันไปด่าตาเขียวอีกอีก “เหม็นก็อย่ามาใกล้ ไม่ต้องมาเข้าใกล้กู ออกไปเลย”
“ไม่ออกไปหรอก ขี้เกียจออกไปแล้ว”
“กูสนมึงเหรอ”
“หึหึ”
“หัวเราะทำไม”
“...............”
“..............”
“นี่...กูรู้วิธีให้ไข้มึงหายอยากรู้ไหม”
“ไม่อยากรู้!”
“เดี๋ยวเอาความร้อนออกให้ ทำง่าย ๆ ไม่อยากรู้เหรอวะ หื้ม”
“ไม่อยากรู้โว๊ย”
“ดูดออกแป๊ปเดียว”
ผั๊วะ!!
“ไอ้สัส! หุบปาก โรคจิตที่สุดก็คือมึงนี่แหละ”
“หึหึ ไม่กวนแล้วนอนๆ ตื่นมาจะด่ากูต่อค่อยว่ากันนะ”
“บ้าเอ๊ย ขยับไปอีก”
“โอเค!” ตอบโอเคแต่ดึงแคปเข้าชิดยิ่งกว่าเก่า เพราะแผ่นหลังเล็กยังสั่นนิดๆเพราะความหนาว แม้คนถูกกอดส่ายหัวทั้งเหนื่อยทั้งหน่าย อยากจะหันไปด่าอีกเดี๋ยวจะพาลไม่ได้หลับได้นอน แคปหลับตาลงเพราะพิษไข้และความเหนื่อยล้า หนาวมากจริง ๆ มีไออุ่นร้อนจากร่างกายของคนด้านหลังทำให้เขาค่อยทุเลาขึ้นได้บ้าง ในที่สุดสองคนก็หลับกันไปทั้งๆอย่างนั้น
Tbc.
เชร้ดดดดดดดดดดด มาแล้วค่าาา หายไปนานเหอะๆ ไร้ข้อแก้ตัวความขี้เกียจทำไมมันตัวโตนัก ทับมินจนจมมิดเลยเนี่ย 55555 เนื้อเรื่องตอนนี้มันแบบ เออมัน...ก็นะ #ข้ามค่ะถถถถถถถ
ตอนนี้ก็มายาวไม่แพ้ตอนที่แล้วนะเก็บไว้อ่านหลาย ๆ วันนะคะ ใครอยากมโนหน้าตาเมี่ยงกับปอ ก็เชิญจิ้มที่บล๊อคมีรูปไว้ที่นั่นค่า(แต่บอกไว้ก่อนว่าสองคนนี้ไม่ได้คู่กันนะคะ)
ขอบคุณทุกๆท่านที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กัน ผิดพลาดตรงไหนก็บอกได้นะคะ ช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยเด้อออ :mew1:
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่า! ออกไปเล่นน้ำกันเต๊อะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 13-04-2015 15:59:59
อะไรนะ. ดูดออกไง. เชื่อเอสสิแคป. ลองดู. แคปป่วยขนาดร้องเรียกพี่เต้แต่ยังดื้อกับเอสได้อีก. สุดยอดจริงๆ
ป่วยอีกสักพักได้ไหมอะแคป. อยากให้อ้อนเอสมากกว่านี้อีกหน่อย
เมี่ยงนี่ก็ออกแนวน้อยใจสินะ. ส่วนปอเราเข้าใจเลยล่ะ ใครก็ไม่รู้เพิ่งเข้ามาแล้วมาผิดสัญญาแถมทำเพื่อนตัวเองลำบากแบบนี้
ปอจะได้นอนไหม. รึว่านั่งแอบฟังอยู่หน้าห้องทั้งคืน. ฮ่าๆๆ
รอนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 13-04-2015 16:10:29
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 13-04-2015 16:30:10
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 13-04-2015 16:35:41
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-04-2015 16:48:12
สวัสดีปีใหม่ สุขสันต์วันสงกรานต์
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 13-04-2015 17:09:34
เมี่ยงรักเอสชัวร์เลย อย่าดราม่าเมี่ยงนานเลยนะ แค่นี้เอสก็จะแย่แล้ว :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 13-04-2015 17:31:47
ไม่เอาไม่เยอะกว่านี้นะ
งอแงแบบพอดีๆนะ
ก่อนจะโดนเกลียดนะตะเองง
ปอ....แม่คะหนูอยากได้ผู้ชายคนนี้!!!!! :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 13-04-2015 17:38:06
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 13-04-2015 17:46:24
คนเขียนจ๋ามาต่อเร็วๆนะ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: TR ที่ 13-04-2015 17:50:06
อ่านแล้วก็รู้สึกนะว่า เอสชอบแคป สนใจแคปมากๆ
แต่มันไม่เคลียร์นี่สิว่า แค่ชอบ หรือรัก
ยิ่งพอมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เอสก็เลือกที่จะไปหาเพื่อน ไปหาเมี่ยงก่อน
ถ้ารักแคปจริง ความสำคัญอันดับแรกก็ควรเป็นแคปไม่ใช่เหรอ?!
ดูท่าแคปก็ใจอ่อนให้เอสเยอะแล้ว แต่แอบอยากให้อย่าเพิ่งยอมไปมากกว่านี้
กลัวเอสทำให้แคปเสียใจโดยไม่รู้ตัว
อิหนูเมี่ยง ก็พยายามโลกสวยมองว่านางแค่ติดเพื่อน
แต่นางก็เหมือนจะรู้กลายๆแล้วหนิว่าเอสชอบแคป แล้วนางจะมาง้องแง้งงุ้งงิ้งทำไม
ป้าไม่อยากจะเกลียดหนู หยุดซะเถอะโยม!
ปล. ชอบปอ ชอบช็อตที่ปอโทรไปด่าเอส หึหึ ถ้าเราเป็นปอ อิเอสอย่าหวังจะได้เข้าห้อง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 13-04-2015 17:51:14
แคปคงหึงเมี่ยงอีกหลายรอบถ้าเอสยังไม่คิดอะไรแบบนี้ เห็นคนอื่นมาลูบมาจับพี่ชายแท้ๆแกยังหึงเลย แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าแคปจะน้อยใจมั่งอะ แต่พูดยากเนอะเมี่ยงก็เพื่อนสนิทนี่ ไว้ให้เกิดมาม่าเมี่ยงอีกนะจะสมน้ำหน้าให้ แต่เป็นสัญญาณที่ดีนะที่แคปหึงชัดเจนขนาดนี้ ใกล้รู้ใจตัวเองละมั้งง แต่จะยอมรับรึเปล่านี่อีกเรื่อง 555 เอาเป็นว่าปอเท่มาก ฝากผีฝากไข้แคปได้สุดๆ ยกป้ายไฟๆ
ปล. เผื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ บอกเลยไม่เข้าข้างเอสนะ เคลียร์ตัวเอง ถ้าแคปคิดมากไปขอคบน้องแป้งเป็นแฟนทำไงห๊ะ ไม่ๆๆ โอ๊ยคิดละเครียด
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 13-04-2015 17:56:55
ปล.ปอแอบรักแคปเปล่ากหวา แต่ชอบปอมากเลยพาร์ทนี้ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 13-04-2015 18:12:27
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 13-04-2015 18:28:38
เอสก็นะ ทิ้งแคปสองรอบแล้ว เด๋ยวเหอะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 13-04-2015 19:28:12
แต่ก็อดน้อยใจแทนแคปไม่ได้นะ
ต้องรอเมี่ยงหลับก่อนถึงจะหนีมาได้
ถ้าแคปไม่สามารถติดต่อปอได้ ก็ต้องอยู่อย่างนั้น
เอสดูแลเมี่ยงเพราะเห็นเมี่ยงเป็นเพื่อนรักก็เข้าใจนะ
แต่เมียงนี่จะมีไรในกอไผ่หรือเปล่านะ ชักหวั่นๆ
สุดท้ายเหมือนจะไม่โกรธเอส แต่ก็ยังโกรธนิดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 13-04-2015 20:22:19
รักและดูแลกันดี นี่แหละอานุภาพของมิตรภาพระหว่างเพื่อน
ส่วนเจ้าเอสนี่บางทีก็โหดเกิน พูดดีๆปฏิบัติดีๆกับแคปน่าจะใจอ่อนเร็วกว่านะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 13-04-2015 20:26:16
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 13-04-2015 20:47:35
ส่วนเมี่ยงชอบเอสแน่ๆหรือแค่น้อยใจที่เพื่อนไม่เหมือนเดิม อย่าเยอะมากนะเดี๋ยวจะเริ่มเกลียดละ
ชอบตอนที่ปอโทรด่าเอสมากๆอ่านไปก็คิดถ้าเอสยังอยู่กับเมี่ยงนี่อีพระเอกจะคะแนนติดลบเพิ่มขึ้นกว่านี้
ตอนท้ายนี่แคปน่าจะให้เอสช่วยบรรเทาความร้อนนะช่วยดูดๆออกไปบ้าง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 13-04-2015 21:55:03
#ระแวงมากเลยขอบอก
เริ่มหัวข้อโดย: My_Rain ที่ 13-04-2015 21:55:36
ยื้ออออขอยื้อไปอีกนานๆ ชอบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-04-2015 22:08:41
เรื่องนี้เผ็ดมันส์ได้ใจ
เริ่มหัวข้อโดย: cbqx ที่ 13-04-2015 22:17:00
เซ็งเอสแรงงงงงงงง คือช่วยชัดเจนกว่านี้หน่อยได้มั้ยยยย
ถ้าเราเป็นแคปเราไม่ทนนะ น่ารำคาญที่สุด
คือถ้าเป็นเพื่อนก็กม่จำเป็นต้องทำอะไรขนาดนั้นป่ะ นี่ถ้าเอสกับเมี่ยงเป็นผู้หญิงจะไม่ว่าเลย คือพวกมึงดูแลกันมุ้งมิ้งไป
แคปอย่ายอมนะ เอาคืนเอสให้สาสมขอเถอะะะะะะ หมั่นไส้เอสที่สุดดด
คบกับพี่ตุลไม่ก็ปอเลยย :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 13-04-2015 22:27:11
โอ้ย แคปปป หนูเริ่มมีใจแล้วใช่มั้ยลูกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 13-04-2015 22:51:12
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 13-04-2015 23:18:52
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 13-04-2015 23:28:15
สงสารเอส วุ่นวายจริงๆ หึงโหดนะเรา
สงสารแคปอ่ะ วันเดียวกันถูกเอสทิ้งสองรอบเพราะคนๆเดียวกัน
หมั่นไส้เมี้ยงเบาๆ นางเยอะอ่ะ =__=
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 13-04-2015 23:31:51
เริ่มหัวข้อโดย: Patronus ที่ 13-04-2015 23:54:57
อ้อแอ้ๆ แกล้งเมางี้ ละผู้ชายรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็เสร็จไป 5555555
พี่นี่กลัวใจน้องเมี่ยงจริงๆ ขอให้หนูไม่ได้คิดอะไรกับน้องเอสละกันเนอะ
ขอให้เป็นเพียงแค่หวงเพื่อนมากไปก็พอ แบบเมื่อก่อนถึงน้องเอสจะมีแฟนยังไง
เอสก็ยังดูแลเหมือนเดิม แต่นี่เอสเปลี่ยนไป หนูก็รู้สึกแปลกๆงี้ (อย่าคิดอะไรนะคะ)
มาถึงน้องแคป น้องน่ารักจริงๆ ถ้าพี่เป็นน้องเอส พี่จะจับฟัดทั้งๆที่ไม่สบาย
แบบนั้นแหละ ปากเก่ง ดื้อดีนักกก .... ใจเริ่มแกว่งๆ เริ่มมีใจให้เขา
ถ้าทำใจยอมรับได้ ก็รีบแสดงบอกให้เขารู้นะคะน้องแคป
**พี่นี่กลัวน้องเอสช้ำในตายซะก่อน ทำยังไงน้องแคปก็ไม่รักงี้
ปล.รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เรื่องนี้ไม่ขอมาม่านะคะ ขอยำยำ ช้างน้อย ธรรมดาพอค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 14-04-2015 00:10:17
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 14-04-2015 00:10:38
อยู่ในเส้นๆ นั้น อย่าข้ามออกมา ..><
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 14-04-2015 00:42:53
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 14-04-2015 01:28:39
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 14-04-2015 08:13:17
สรุปเมี่ยงนี่แค่หวงเพื่อนหรือชอบเอสกันแน่คะ อึดอัดดดดดดดด
ตอนนี้แคปเริ่มรู้สึกแล้วววว :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 14-04-2015 10:56:14
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 14-04-2015 11:17:14
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 14-04-2015 15:36:26
แต่รักแคปกะเอสที่ซู้ดดดด :hao7: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 14-04-2015 17:10:53
ขนาดไม่สบายก็ยังจะรอ
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 14-04-2015 17:45:42
แรงได้ตลอดทั้งที่ป่วยอยู่แท้ๆ
เอสสู้ๆ
หาคู่ให้เมี่ยงด่วน
เค้าชอบคนหล่อๆ ตัวเล็กๆ น่ารักน่าฟัดแบบเมี่ยงอ่ะ
มะอาวมาม่าได๋ป๊ะ
บวกและเป็ดขอบคุณให้ปอ
ช็อทด่าเอสนี่นายได้ใจเราเต็มๆ ว่ะ 555
:hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 15-04-2015 01:04:14
จะไม่ให้อภัยเลยละครับ
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 15-04-2015 04:25:55
แคปอย่าใจอ่อน ไม่ๆๆๆ ตั้งการ์ดให้แข็งกว่านี้ค่ะลูก อย่าให้อิเอสเข้ามาในใจได้
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 15-04-2015 12:40:51
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 15-04-2015 13:27:04
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 15-04-2015 20:20:22
ทีจริงก็แอบเข้าใจเมี่ยงนะ แต่ก็เซ็งฮีมากๆเหมือนกัน (เอ๊ะ ยังไง ฮ่าๆๆๆๆ)
คือถ้ามองตามความจริง ก็ไม่แปลกถ้าเมี่ยงจะมีฟีลนั้น ยิ่งถ้าแอบรักเอสด้วยนี่คือเข้าใจเมี่ยง
แต่ในฐานะแม่ยกเอสแคป อิชั้นขัดใจน้องเมี่ยงมากค่ะ หลบไป๊!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 15-04-2015 22:02:46
55555555 55
เอสนี่หึงโหดดดดดดมากกก
แต่เค้าชอบอ่ะะ >;<
แคปนี่เวลาไม่สบายแล้ววววน่าร๊ากกกกก
อ้อนซะะะ!
ตอนนี้ปอแอบแย่งซีนนนนนี่พูดเลอออ 555
เริ่มหัวข้อโดย: allenlover ที่ 15-04-2015 23:54:06
รู้สึกว่าลำดับเนื้อหาได้ดี ที่สำคัญอัพทีอ่านได้แบบจุใจสุด ๆ
อย่างหลังนี้ชอบมากกกกกค่ะ
ตัเรื่องดอกฟ้าฯนี้ก็กริ๊สสส พี่เอสุด ๆ ><///
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ก็ขอกริ๊สพี่เอสต่อ
เราชอบที่ 'พระเอกขึ้หึง' มาก และถ้ายิ่ง 'หึงโหด' นี้จะชอบมากกกเป็นพิเศษ ฮา
ไหน ๆ คุณพระเอกก็ชื่อเอสแล้ว ก็เอสให้เต็มขั้นนะลูก~ (ล้อเล่นนน...)
ติดตามต่อไปจ้ะ เป็นกำลังใจให้คุณคนแต่งนะคะ จุฟ ๆ
ปล. เราติดขนาดต้องมาส่องทุกวันอ่ะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: ayumu ที่ 16-04-2015 12:57:45
เมี่ยงก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าแคปกับเอสคบกันอยู่ ตัดใจเหอะเมี่ยง :เฮ้อ:
อยากให้พี่เต้รู้ความจริง เรื่องเอสแคปจังเลย หึหึ คนรักน้องอย่างพี่เต้ o18 เอสตายแน่ โกรธเอส เชียร์น้องแคปค่ะ :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 16-04-2015 13:33:25
ชอบตอนที่ไล่เมี่ยงไปนั่งหลังรถมาก 5555 คิดได้ไง ท่าทางจะลืมตัวไม่น้อย
ส่วนเอสนี่ก็หึงได้หึงดีกับพี่ก็ไม่เว้น แล้วก็ช่วงยั่วจริง ๆ
คิดว่าคู่นี้เป็นอะไรที่ลงตัวมาก ๆ อ่ะ ครบรสเลย
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 16-04-2015 16:14:15
แหมๆๆ มันก็น่าหึงอ่ะนะ ม้อสาวต่อหน้าต่อตา อัลไลคือจูบทางอ้อมจ้ะ นุงแคป
5555555
เมี่ยงนี่เริ่มเยอะล่ะนะ ก็เข้าใจอ่ะนะว่าเพื่อนนิททท แต่นี่เกินไปมั้ยย?
แต่เมี่ยงทำแบบนี้ก็ดีนะ (เอะยังไง) ทำให้แคปเริ่มรู้ใจตัวเองล่ะ แต่จะยอมรับไหม นี่ดิ๊!!!
น่าเป็นห่วงงงอ่ะ กว่าจะยอมรับบบสงสัยเอสต้องทนมือทน#ตีนนนต่อไป 555
ปอออออออ ตอนนี้เอาใจเค้าไปเลออออออ #ปาใจใส่รัวๆๆๆ >.<
ปล.เวลาแคปอ้อนน่าร๊ากกกกกกกกกก :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 16-04-2015 17:19:08
เป็นอัลไลที่ปลื้มปลิ้มมว๊ากกกกกกกกก แคปเริ่มจะรู้ใจตัวเองแล้วรึะเปล่า(?)
นั่นแน่ๆ บอกไม่ตรงกับใจอย่างแรงงงง ปากบอกไม่รอ แต่ใจนี่รอเต็มๆสินะ 55
ชอบตอนปออ่ะ ตอนนี้ยกให้ปอเป็นพระเอกเลยไง แบบว่าโดนด่าได้โดนใจ :katai2-1:
เมี่ยงนี่อัลไงยังไง คิดกับเอสเกินเพื่อนใช่ป่ะ ตอบ!! ไม่น๊าาเค้าไม่อยากเห็นดราม่าระหว่างเพื่อนอ่ะ
ขอให้เมี่ยงแค่น้อยใจเอสก็พอเหอะ เนอะ! ตอนนี้พูดได้คำเดียวเอสนี่หึงโหดมาเลอออ (สมชื่อ) 55
อยากจะถามเอสว่า...ดูดอัลไลคร๊าาาา ยังสงสัยอยู่รีบมาเคลียด่วนน!
เอะหรือจะพิสูตรเลยดีกว่าแคปจะได้หายเร็วๆ หุ หุ >//<
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 16-04-2015 19:09:29
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-04-2015 19:45:05
เราว่าเอสแคร์แคปมากๆ แม้แคปจะยังไม่แสดงออกว่าชอบเอสเลย
แต่การที่แคปยอมเอสในหลายๆอย่าง เอสคงจะรู้แหละว่ามีหวัง :hao7:
เรารักเอสแคปมากเลย ชอบเรื่องแบบนี้ ถ้ามีหนังสือออกเมื่อไหร่จองเลย. ขอบอกก่อนเลย
ชอบมากจริงๆ ยิ่งตอนทะเลาะยิ่งฟิน
เมี่ยงตอนแรกนึกว่าจะคู่กับปอ
จริงๆชอบนางอยู่นะ ถึงนางจะแอบชอบเอสก็เชื่อว่าไม่มีผลอะไรเพราะเอสชัดเจนมาก
ตอนนี้รอหนูแคปใจอ่อน แต่จะทะเลาะกันไปเรื่อยๆก็ไม่ว่า ฟินมากๆ อยู่ดี อิอิอิ o22
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 16-04-2015 19:46:36
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 16-04-2015 22:07:45
มาถึงห้องแคปแบบเร็วมาก
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 16-04-2015 22:09:10
แต่ที่แน่ๆๆๆใครก็ได้เอาเมี่ยงไปเก็บที่ ถึงจะน่ารัก ก็ไม่ผ่าน เอาไปเก็บด่วน เอิ๊กกกก
ชอบพี่เต้กับพี่รัฐแบบว่ามีตอนพิเศษมะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 18-04-2015 01:17:15
เรื่องเมี่ยง เรามองว่าเป็นเรื่องเพื่อนสนิทน้อยใจนะ ประมาณว่า เอสมีแฟนกี่คนก็ยังห่วงเพื่อนตลอด แต่ทำไมคราวนี้จะมาทิ้งกัน (สาบานได้คนเมามันคิดแค่นี้) คนมันโดนดูแลตอนเมาเคยน่ะ ก็งอแงงี้แหละ ไม่ได้คิดอะไรออก
ส่วนปอก็หวงเพื่อนตามคาด แต่น่าจะซัดซักหมัดสองหมัดจริงๆ หมั่นไส้เอสมันนิดๆ ฮ่าฮ่าฮ่า
นู๋แคป รู้ตัวมั้ยว่าเดี๋ยวนี้นู๋หึง นู๋น้อยใจ ประชด บ๊อยบ่อย เดี๋ยวเพื่อนนังไบต์จะมาจีบนู๋อีก(รึเปล่า?)
หมั่นไส้นังไบต์มากกกกกกกกก => นางอยากเป็นตัวที่ฉันเกลียดประจำเรื่องสินะ
รอตอน Twincest จ๊ะ //โดนตบ :jul1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 18-04-2015 16:50:29
เอะ หรือแอบคิกมากกว่านั้นนน!!!!! :katai1:
แอบสงสัยว่าพี่แก ต้องมีบทอีกแน่นอน(?) เร็วๆนี้!
5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 18-04-2015 16:56:28
อยากอ่านต่อแล้ววน๊าา :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ayumu ที่ 18-04-2015 18:40:42
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 19-04-2015 12:45:43
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 19-04-2015 12:50:24
เข้ามารอตอนต่อไปปป
แอบสงสัยพี่ตุนนี่อัลไลยังไง..แค่พี่ข้างบ้านจิงอ่ะะ?
5555
อยากให้แคปรู้ใจตัวเองเร็วๆๆๆจุงงง
รอตอนต่อไปอยู่น๊าาาา ><
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 19-04-2015 14:00:23
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 19-04-2015 22:49:05
มาปูเสื่อรออออออแล้วน๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-04-2015 12:18:55
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 20-04-2015 12:23:24
5555555
อยากอ่านต่อแล้ววววววจ้าา
คิดถึงอ่ะ...แบบว่ามันคิดถึงเอสแคปจิงนะะ>.<
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 20-04-2015 13:55:55
ความรู้สึกแคปมันกำลังชัดเจนนนนน แง้งงงงงงงงงงงงงงงงง :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 20-04-2015 14:59:05
รีบๆรู้ใจกันเร็วๆทั้งคู่เน้ออออออออ :hao6: :hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-04-2015 15:03:51
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 20-04-2015 19:01:10
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 20-04-2015 19:15:54
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 20-04-2015 23:31:24
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 20-04-2015 23:49:20
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 21-04-2015 09:18:31
วันนี้เอสแคปจะมาไหมมมม!><
รออยู่น๊าาาาา :hao4: :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 21-04-2015 17:01:20
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 22-04-2015 07:55:47
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 22-04-2015 21:40:11
https://www.youtube.com/v/S-mNRHmO2ek
[XIV]
แสงแห่งแรกอรุณที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องที่มืดมิด ทำให้คนที่นอนหลับอยู่ต้องพลิกตัวดึงผ้าห่มขึ้นมาซุกหน้าชิดลงอย่างเกียจคร้าน ฝ่ามือขาวถูกยกขึ้นมาบดบังไอแดดที่เริ่มเข้ามาลามเลีย
“อื้อ..” แคปพึมพำหงุดหงิดหรี่ตาขึ้นโต้แสง ทนไม่ไหวต้องรีบหลับลงอย่างเร็ว ปกติแล้วห้องเขาช่วงดึกจะปิดม่านเอาไว้นี่หว่า น่าโมโหจริงเชียว ทำไมจู่ ๆ ผ้าม่านถึงได้เปิดอ้าออกขนาดนี้วะ เขามุดหัวซุกลงไปอีก บอกตัวเองว่าจะนอนต่อได้อีกนิดหน่อย แสงแดดแบบนี้คิดว่าน่าจะยังเช้าอยู่มาก
แกร๊กกกก~
เสียงบานประตูเปิดออก ปอก้าวเข้ามายืนค้างอยู่ที่นั่นครู่นึงก่อนเดินเข้ามานั่งลงที่เตียง “แคป ตื่นยังวะมึง” เขาเขย่าเรียกคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มนวมสีขาวผืนโต ดึงไอ้ผ้าผืนยักษ์ออกแล้วสอดมือเข้าไปวัดไข้ที่ซอกคอ
“หายแล้วนี่ หิวไหม..” เขาก้มลงถามแต่แคปไม่สนใจตอบ ดึงผ้าห่มตัวเองกลับคืนซุกตัวลงยิ่งกว่าเก่า ส่งเสียงอืออาขัดใจ บอกจะนอนท่าเดียว
“อย่ามาลีลากูรู้มึงตื่นแล้ว ขี้เกียจอ่ะดิ ลุกๆ”
“ไม่เอา กูม่วงอ่ะ” คนนอนพึมพำทำเสียงพูดไม่ค่อยชัด ปอจึงแกล้งกระชากหมอนออกจากหัว แล้วเอาหมอนใหญ่ใบนั้นกดลงที่หน้าแคปแทน
“อื้ออออ” แคปพลิกตัวหลบบอกไม่ให้ทำ ก่อนมุดเข้าผ้าห่มอีกครั้งปอรีบดึงออก คราวนี้เหลือแต่ลูกกะตากลมๆโผล่ออกมา เขานั่งหัวเราะเพราะแคปแกล้งกลอกตาเหลือกๆใส่
“ตื่นได้แล้ว”
“กูตื่นแล้วเหี้ย” แคปพูดหงุดหงิด
“แฟนมึงไปไหนแล้วอ่ะ มันกลับแล้วดิ?” ปอเลิกคิ้วสูงถามหาเอส แคปสะดุ้งโหยงลุกนั่งขึ้นเลยทันที
“เฮ้ย! จริงดิ่?” แคปถามหน้าตื่น ๆ เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเอสมานอนอยู่ที่นี่ด้วย
“แล้วมันหายหัวไปไหนวะ หรือว่ากูฝัน บ้าน่าใครจะไปฝันถึงไอ้บ้านั่น มันมาจริงป่ะวะนี่ถ้ากูฝันนะโคตรเป็นตุเป็นตะเลยอ่ะ..”
“แล้วมึงฝันว่ายังไงบ้างล่ะ..” ปอหรี่ตาแกล้งหลอกถาม แคปที่กำลังจะอ้าปากตอบเรื่องลับๆบนเตียงกลับสะกิดใจขึ้นก่อนโบกกะบาลเพื่อนรับโชคตั้งแต่เช้าตรู่
“มือหนักเป็นบ้า”
“แล้วมึงถามเห้ไรล่ะ”
“ก็แค่อยากรู้ว่ามันออกไปน่ะ ได้บอกมึงป่ะ”
“มันออกไป? มึงเห็นเหรอ”
“อือ เห็นรีบร้อนลุกออกไปตั้งแต่เช้าโน่น กูถามอะไรก็ไม่ตอบเดินหัวยุ่งออกจากห้องไป กูก็คิดว่ามันบอกมึงแล้วนะ”
“บอกเหี้ยไรล่ะ ช่างหัวมันดิ มันจะไปที่ไหนช่างมันเหอะ ปล่อยกูอยู่เป็นอิสระแบบนี้ดีที่สุด ทางที่ดีอย่าได้กลับมาห้องเราอีกก็พอ..” แคปอดไม่ได้ที่จะนึกไปว่าเอสมันรีบร้อนไปที่ไหนแต่เช้า เมื่อคืนเพื่อนมันเมามากยิ่งกว่าเขาซะอีก มันโผล่หัวมาหาเขาตอนดึกๆแสดงว่าทิ้งทางนั้นมาเลย ป่านนี้คงจะกลับไปดูแลกัน เห่อะ ยิ่งคิดยิ่งเหมือนตัวเองบ้า ไร้สาระฉิบหาย ทำตัวอย่างกับพวกผู้หญิงคิดเล็กคิดน้อยทำไมวะเรื่องของคนอื่น มันจะไปที่ไหนเรื่องของมันสิ จะไปสนหัวมันทำไม
“ฮึ่ยยยยย!!” แคปขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดเพราะไม่ได้ดั่งใจกับความนึกคิดของตัวเอง
“เป็นไรของมึง หายแล้วก็ลุกไปล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวกูไปดูของในครัวให้ก่อน มึงอยากกินอะไรค่อยออกไปบอกละกัน..” ปอมองคนที่ขยี้หัวอย่างงงๆ เขาดึงแขนเพื่อนบอกให้ลุกขึ้นไปล้างหน้า แคปเดินไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมหัวไว้แล้วเดินตัวแข็งเหมือนผีดิบบอกจะรีบออกไปให้ไปเตรียมอาหารไว้ได้เลย
“หิวอ่ะสิ ยังจะเล่นอีกนะมึง”
“มากอ่ะ”
ปอพยักหน้าบอกรู้ ก็เมื่อคืนใครล่ะที่อ้วกจนหมดพุงแบบนั้น ตื่นมาไม่หิวก็แปลกแล้ว “งั้นก็รีบหน่อย”
“อือๆ” เสียงตอบรับดังขึ้นจากนั้นประตูห้องน้ำก็ปิดดังปัง ปอส่ายหัวเดินไปรื้อผ้าห่มคลุมลงที่เตียง กับแคปน่ะถึงจะอายุเท่ากันแต่เขาดูแลมันมาตั้งแต่ประถมแล้ว เพราะงั้นตั้งแต่ย้ายมาแชร์ห้องอยู่ด้วยกันสิ่งหนึ่งที่เขาจะทำให้มันเสมอก็คือ อาหารและที่นอน
“บ้าฉิบ มึงมีแฟนเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้กูยังต้องมาเก็บมาปูที่นอนให้มึงอยู่เลยเหรอวะเนี่ย หึ...” ถึงปากจะบ่นแต่เขาก็เต็มใจทำให้มันอยู่ดี
.
.
ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะรัวดังขึ้นที่ประตูเล่นเอาคนนอนหลับเป็นตายต้องงัวเงียตื่น
“อื้อออ มาแล้วๆ ใครวะโฮ้ย!” เมี่ยงสบถหัวเสียพลางเดินสะโหลสะเหลไปกระชากบานประตูออก
“มาไรแต่เช้าวะแม่ง..” พอมองเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเป็นใครเขาก็บ่นพึมพำ หันหลังเดินกลับมาทำท่าจะล้มตัวนอน คนตัวสูงดึงแขนเล็กเอาไว้
“เช้าเหี้ยมึงดิ ตื่นได้แล้ว ลุก!”
“อื้ออ” เมี่ยงจะนอนลง แต่อีกผ่ายยังไม่ยอม
“จะนอนทำไมอีกวะลุกเหอะ ไอ้บุ้งมันรออยู่ข้างล่างรีบอาบน้ำเร็วเข้า ไปๆ”
“ไอ้บุ้งก็มาเหรอวะ?”
“ก็มาสิ มันบอกขี้เกียจขึ้นมาให้กูขึ้นมาเอามึงลงไปไง”
“แล้วจะพากูไปไหนอ่ะ วันนี้ไม่มีเรียนนี่หว่า กวนกูจริงเลยนะพวกมึงเนี่ย”
“เออไม่มีเรียนหรอก แต่นัดรุ่นพี่ไว้เรื่องแบบโครงงานมึงอย่าบอกนะว่าลืม”
“ลืมที่ไหนเล่า”
“แล้วทำหน้าเหี้ยไรแบบนั้น..” มือใหญ่ผลักหัวเล็กเบา ๆ “กูปลุกแค่นี้ต้องเศร้าขนาดนั้นเลย? ทำหน้าให้มันดีๆไอ้เตี้ย..”
“จิ๊!”
“เป็นไรของมึงวะ” เพราะเมี่ยงก้มหน้านิ่งๆเขาเลยก้มลงไปถามดู “เป็นไร?”
“เปล่า”
“งั้นก็ลุกไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพาไปกินข้าว”
“อือ..” เมี่ยงตวัดผ้าห่มออกก่อนลุกไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาพาดใส่บ่าเหลือบมองคนตัวโตที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่ ห้องของเขาเป็นอพาร์ทเม้นท์เล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ห้องขนาดเล็กที่เปิดเข้ามาด้านในจะเจอเตียงนอนเลย เดินต่อเข้าไปอีกแค่ไม่กี่ก้าว จะมีระเบียงแคบๆซึ่งที่ตากผ้ากับห้องอาบน้ำจะอยู่ที่นั่น คนตัวสูงจัดการเก็บที่นอนพับผ้าห่มให้จนเรียบร้อย รอเพื่อนตัวเล็กอาบน้ำจนเสร็จ
“เมื่อคืนทำไมไอ้เอสมันไม่ค้างที่นี่กับมึงวะ..” คำถามนี้ทำเอาเมี่ยงที่กำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจกถึงกับชะงัก อุตส่าห์พยายามไม่คิดมาแล้วนะ ยังจะมาถามกัน
“มันมาส่งมึงไม่ใช่เหรอ กูก็นึกว่ามันจะค้างที่นี่ ทุกทีถ้ามึงเมาหนักขนาดนี้ มันเคยปล่อยมึงไว้คนเดียวซะที่ไหน”
“มันไม่ค้างหรอก กลับไปนอนกับเมียมันแล้วมั้ง คงอยู่ห้องมันน่ะแหละ..” เมี่ยงก้มหน้าตอบเบา ๆเดินมาเปิดตู้หาเสื้อใส่
“มันจริงเหรอวะไอ้เมี่ยง เรื่องน้องชายเฮียเต้อ่ะ...” ชิพขยับตัวกอดอกพิงหัวเตียงไว้ เขาทำน้ำเสียงและสีหน้าอยากรู้ ถึงแม้เมื่อคืนเมี่ยงบอกเรื่องแคปกับเอสให้ฟังคร่าว ๆแต่เขารู้สึกว่ามันน่าจะมีรายละเอียดอะไรมากกว่านั้น
“อือ จริง” เมี่ยงตอบเซ็งๆคว้าเอาเสื้อในตู้มาใส่ ชิพลุกขึ้นไปขยี้หัวเพื่อนดูรู้เลยว่ามันน้อยใจเอสมาก ๆ โดยปกติ ถึงไอ้เอสจะมีแฟนกี่คนต่อกี่คน มันไม่เคยให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนไหนมากไปกว่าไอ้เมี่ยงเลยสักครั้ง อันนี้แม้แต่เขาหรือบุ้งก็ต่างดูออก พวกเขาสี่คนสนิทกันมากตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่ว่าเมี่ยงมันอยากได้อยากเอาอะไร คนที่มันจะอ้อนได้ไม่ใช่เขากับบุ้งแน่ ๆ ก็มีแต่ไอ้เอสที่ตามใจมัน
“น้อยใจมันเหรอวะ..” ชิพถามขึ้น
“...........”
“ไม่เอาน่าคิดมากทำไมกัน ช่วงโปรโมชั่นมันก็เป็นแบบนี้แหละ..” ชิพปลอบใจเพื่อน แต่เมี่ยงกลับครุ่นคิดแล้วก้มหน้านิ่ง ที่ผ่านมาไม่ว่าเอสจะเคยคบใครมันไม่ค่อยแคร์ ไม่ว่าจะเป็นช่วงโปรโมชั่นหรือไม่โปรโมชั่น มีแต่ผู้หญิงที่วิ่งตามมันเองทั้งนั้น แต่นี่เป็นครั้งแรก....
“แต่กูเพิ่งเคยเห็นมันทำแบบนี้ครั้งแรก..” เมี่ยงพูดเสียงเบา
“แบบไหน..” ชิพถาม
“เอาใจใส่ ใส่ใจ แคร์ คือทุกอย่างอ่ะ...” เขานึกถึงตอนที่เอสคว้าเอาเสื้อกันหนาวไปสวมให้แคปอยู่บนรถนั่น เขานี่นั่งอึ้งมากๆ มันไม่เคยใส่ใจแฟนมันคนไหนมากขนาดนี้ เมื่อคืนถ้าหากสังเกตดีๆจะรู้เลยว่า สายตาของมันทั้งหมดนั่นโฟกัสและมองไปที่คนเพียงคนเดียว
“มันได้กันยังวะ..” คำถามของชิพทำเอาเมี่ยงสะดุ้งออกจากภวังค์ความคิดทั้งหมด
“กูไม่รู้..” เมี่ยงตอบเสียงเรียบ แต่ทำไมถึงแฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้า ชิพเอามือบีบไหล่เล็กของเพื่อนไว้ บางครั้งเขาคิดว่าตัวเองดูออก ความรู้สึกที่เมี่ยงมีต่อเอส แต่บางครั้งก็คิดว่ามันอาจจะไม่ใช่แบบนั้น คนที่หวงเพื่อนของตัวเองมากเกินความพอดีนั้นก็มีอยู่เยอะไป จิตใจคนเรายากแท้จะหยั่งถึงคงจะมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่จะรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง
ถ้าแอบรักเพื่อนสนิทตัวเองจริง ๆ ต่อให้ง้างจนปากฉีกยังไงมันคงไม่เผยจิตใจที่แท้จริงออกมา เพราะว่า...กลัว...กลัวว่าคนสำคัญจะหายไปพร้อม ๆ กับคำว่าเพื่อนที่ผูกพันกันมาเป็นสิบปี หลายคนจึงเลือกที่จะเจ็บปวดอยู่กับความรู้สึกเหล่านี้
“มันเคยคบผู้ชายมาก่อนหน้านี้ป่ะวะ กูจำไม่ได้”
“ไม่เคย คนนี้คนแรก” เมี่ยงหันมาตอบ เขาแต่งตัวเรียบร้อยทุกอย่าง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเช็ค ไม่มีข้อความจากไอ้เพื่อนสนิทที่ทิ้งกันไปตั้งแต่เมื่อคืน ใบหน้าเล็กหักงอลงอีก
“เป็นไรของมึง ถ้าจะหาข้อความจากมันล่ะก็ไม่ต้องหาให้เสียเวลา มันโทรบอกกูให้มาดูมึงนี่แหละ”
“จริงดิ?”
“จะโกหกทำไมล่ะ มันโทรปลุกกูตั้งแต่เช้าแล้วเหี้ย ไม่งั้นจะแหกขี้ตาตื่นมาเรอะ เมื่อคืนกูแม่งก็เมาเหอะ” เมี่ยงค่อยยิ้มออกทันทีที่ได้ยินชิพบอกเขาว่าเอสโทรให้แวะเข้ามาดู
“มึงว่ามันได้กันยังวะไอ้เมี่ยง” ชิพดึงเอาหมอนเข้ามากอด เขาทำหน้าอยากรู้เต็มที่
“กูว่ามันยังไม่ได้กันหรอก น้องเฮียเต้ท่าทางจะยากอยู่” เมี่ยงส่ายหน้า เขาคิดว่ายัง แต่คิดอีกทีก็ยังไม่ชัวร์
“มันก็เลยท้าทายอยากได้มาไว้ในมืองั้นเหรอวะ..”
“ก็คงงั้น” เมี่ยงเดินมานั่งลงที่เตียง คิดตามคำพูดเพื่อน
“แต่ถ้ายังไม่ได้กัน ไอ้เอสมันจะตามแบบนี้เหรอวะ”
“อันนี้กูไม่รู้ แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอกที่ผ่านมาผู้หญิงของมันไม่เคยเกินสองเดือน กูรู้ใจมันดี ไอ้เอสมันเบื่อง่าย แป๊ปๆมันก็ทิ้ง สวยหยดย้อยอย่างกับนางฟ้ามันยังทิ้งมาแล้ว นับประสาอะไรกับผู้ชายล่ะวะ”
“แต่มันหล่อนะ ไอ้แคปนั่นน่ะ ขาวด้วยผิวสวยฉิบหาย”
“หล่อเหรอแบบนั้น” เมี่ยงทำท่านึก
“กูบอกไม่ถูก หน้าตามันกวนตีนก็จริงแต่เวลามันพูด ถึงมันจะด่าแต่กูรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาว่ะ มันน่าสนใจไงไม่รู้”
“น่าสนใจ? มึงใช้คำว่าน่าสนใจเนี่ยนะ?” เมี่ยงเอนตัวพิงลงพนักเตียง เขายกสองแขนสอดรองเข้าใต้ศีรษะ นึกถึงหน้าตาท่าทางของแคป
“ไอ้เหี้ยเมี่ยงกูก็หมายถึง โฮ้ยไม่รู้เว้ยไอ้บุ้งมันยังบอกน้องเฮียเต้โคตรดึงดูด”
“ดึงดูดเหี้ยไรวะ”เมี่ยงหันไปถาม
“ก็ดึงดูดคนเข้าหาตีนมันไง”
“ไอ้บ้า!” เมี่ยงตบกะบาลเพื่อนแทบไม่ทัน ชิพหัวเราะขำเมื่อแกล้งเพื่อนตัวเองได้ “มึงอย่าพูดนะกูยังจำได้ดีเลยวันที่โดนตีนมันน่ะ” เมี่ยงทำตาเขียว ขนลุกขึ้นมาเมื่อนึกถึงตอนที่ถูกแคปกระทืบ ท้องเขียวไปเป็นอาทิตย์
“เออใช่วันนั้นมันกระทืบมึงด้วยนี่หว่า”
“สัส มึงอย่าพูดสิวะกูนึกแล้วสยองเลยเหี้ย แหยงๆมันอยู่นี่ไง ตีนหนักขนาดนั้นมาคบกับเพื่อนกูป่านนี้ไอ้เอสช้ำในตายก่อนแล้ว”
“อยู่บนเตียงเขาอาจอ้อนกันหวานหยดย้อย มึงจะไปรู้อะไร๊..”
“ไอ้สัส! คนแบบนั้นคงหวานหยดมดตายห่าหรอก”
“เรามารอดูกันสองเดือนมันจะทิ้งอีกไหม” ชิพตีคิ้วหรี่ตาท้า
“ทิ้งดิ ถ้ามันได้แล้วอ่ะนะ” เมี่ยงตอบอย่างมั่นใจ
“มั่นใจเหี้ยๆเลยนะมึง”
“ไม่มีใครรู้ใจไอ้เอสเท่ากับกูหรอก”
“เออๆ ถ้ามันไม่รักจะเลิกกันกูก็ไม่ว่าหรอก แต่ถ้ามันรักเขาจริง ๆ สองเดือนสั้นไป๊”
“ไอ้สัส คนอย่างมันจะรักใครนานวะ มึงก็รู้อยู่แล้วมีแค่พี่เกรซ รักแรกที่มันหลงหัวปักหัวปำนั่นแหละ หลังจากนั้นมึงเห็นมันเคยคบใครนานๆไหมล่ะ”
“นั่นสิ...” ชิพเพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ เห็นด้วย ก่อนหันไปเหลือบมองเพื่อนตัวเล็กที่นอนทำหน้าเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความกังวล ปากก็บอกว่าเอสมันจะต้องทิ้งแคปแน่ ๆ ไม่เกินสองเดือนแต่สีหน้ากับแววตาที่ฟ้องออกมามันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด
ปัง! เสียงประตูถูกเปิดผั๊วะออกมาดังมากๆ บุ้งที่ยืนรออยู่ข้างล่างนานเกินไปแล้วทนไม่ไหว ต้องถ่อขึ้นมาตาม
“เสร็จรึยังวะพวกมึงสองตัว ช้าเป็นบ้า” ร่างสูงใหญ่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่ด้านนอก ชิพเลยชี้ๆคนที่นอนอยู่ข้างตัว บุ้งเดินเข้ามาดึงแขนเล็กขึ้นเลย
“รีบหน่อยไอ้เมี่ยงกูหิวข้าวแม่ง เดี๋ยวทิ้งเลย!” คำพูดว่าทิ้งทิ่มใจจนเมี่ยงที่กำลังจะลุกแบบดี ๆ ตาแดงก่ำขึ้นมา
“ฮึกกๆๆ...”
“อ้าวๆๆๆ มึงร้องไห้ทำเชี่ยเหรอ..” บุ้งรีบถอย ชิพมองหน้าแล้วส่ายหัวก่อนลูบลงที่หัวเมี่ยงปลอบใจ
“พวกมึงก็จะทิ้งกูอีก ฮึก..ไอ้เอสแม่งก็ทิ้งกูไปแล้ว”
“ทิ้งเหี้ยไรวะ..” บุ้งถึงกับงง จู่ ๆ เมี่ยงร้องไห้ขึ้นมา โวยวายหาว่าเขาจะทิ้งมัน แล้วยังไปว่าถึงเอสที่ทิ้งมันไปแล้วอะไรนั่นอีก พอค่อยๆนึกจึงจำได้เรื่องที่คุยกับชิพเมื่อคืน เรื่องที่ไอ้เอสกับน้องชายเฮียเต้คบกัน บุ้งถอนหายใจแล้วผลักหัวเมี่ยงจนเงิบไปเลย
“บ้าแล้วมึงไอ้เมี่ยง มึงคิดเหี้ยไรวะ เพื่อนมึงมีแฟนมึงต้องทำใจอย่างเดียวจบ ไม่ใช่งอแงว่ามันทิ้งมึงไปแบบนี้ มึงเป็นแค่เพื่อนก็ต้องทำใจดิวะ แต่กูบอกอะไรดี ๆ ไว้อย่าง เพื่อนน่ะนานแค่ไหนก็ยังคงเป็นเพื่อน เพื่อนไม่มีคำว่าจบคำว่าเลิก มึงสามารถเดินไปกับมันได้ไกลกว่าคนที่มันรักเสียอีก มึงก็รู้อยู่แล้วไอ้เอสมันคบใครเคยนานเดี๋ยวพอมันเบื่อมันก็กลับมาเป็นไอ้เอสของมึงเหมือนเดิมอ่ะ ใครจะดูแลมึงดีเท่ามัน”
“ไอ้สัส คำปลอบใจของคนอกหักที่แอบรักเพื่อน” ชิพสวนขึ้นมาโดยไม่ทันได้คิด เมี่ยงหันขวับมองทันที
“............”
“แล้วมึงคิดกับมันแบบนั้นรึเปล่าล่ะ” บุ้งจ้องหน้าถาม
“มะ...ไม่ใช่นะเว้ย มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงล่ะวะ พวกมึงก็..” เมี่ยงเถียงกุกๆกักๆ หลบสายตาทั้งสองคนที่จ้องเอาคำตอบจากเขาอยู่
“เออ ถ้าไม่ใช่แบบนั้นก็ดีไป มึงก็แค่ต้องทำใจยอมรับแค่นั้นก็จบ ไปๆลุก กูหิวข้าวออกไปกินข้าวกัน..” บุ้งส่ายหน้าแล้วเดินนำออกไป ชิพหันไปมองคนที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่ เขาตบลงที่บ่าเล็กอย่างให้กำลังใจก่อนดึงมือเพื่อนบอกให้ลุกออกไปด้วยกัน
.
.
“ไอ้แคปมึงจะกินโจ๊กไหมวะ ในครัวมีแต่มาม่าน่ะ..” ปอคว่ำแก้วเก็บเป็นอย่างสุดท้าย เช็ดมือแล้วถอดผ้ากันเปื้อนพาดเอาไว้ เขาเดินไปเปิดตู้เย็นสำรวจของสดต่าง ๆ อีกครั้งตามความเคยชิน ขณะที่แคปล้างหน้าล้างตาเสร็จเดินบิดขี้เกียจออกมาจากห้อง กระโจนลงที่โซฟาหน้าทีวีกดดูช่องข่าวเช้าต่าง ๆ สุดท้ายจบลงที่การ์ตูนตามเคย
“อือ ยังไงก็ได้” แคปหันมาตอบ
“งั้นก็รอเดี๋ยว กูลงไปซื้อที่มินิมาร์ทข้างล่างมาเวฟให้”
“เฮ้ยแบบนั้นไม่เอา โจ๊กแบบนั้นกูไม่ชอบหรอก” แคปร้องขึ้นอย่างดัง ปอที่กำลังจะเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าตังค์ถึงกับชะงัก มองหน้าคนที่นั่งยิ้มดูการ์ตูนแล้วหัวเราะอยู่คนเดียว
“แล้วมึงจะกินแบบไหนล่ะวะ จะให้กูตุ๋นข้าวให้แบบนั้นน่ะเหรอ..” เขาเดินเข้าไปถามใกล้ ๆ
“อือ มึงทำอร่อยนิ ทำดิ..” คนตอบมองแต่การ์ตูนคือไม่ได้ดูเลยใช่ไหมว่าหน้าตาเขาตอนนี้อยู่ในสภาพแบบไหน ความจริงปอเองก็อยากจะทำให้นะ เสียแต่ว่าในตู้เย็นตอนนี้มันไม่มีอะไร ปอเห็นแคปจ้องแต่ทีวี เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหยิบเอากระเป๋าตังค์โทรศัพท์กับกุญแจรถออกมา
“จะไปไหนวะ..” แคปเงยหน้าถาม
“ซุปเปอร์ ใกล้ๆเนี่ย” ปอตอบพลางสวมรองเท้ากีฬาคู่เก่ง ทั้งเขาทั้งแคปไม่ค่อยชอบลากแตะ รองเท้ากีฬาจะมีคู่ที่เอาไว้ใส่เล่นใส่เที่ยวใส่เรียนและใส่เล่นกีฬา บางทีเปลี่ยนพร้อมกันทีเดียวสี่คู่เลยก็มี
“ซื้อไรอ่ะ”
“อ้าว! ก็หมาที่ไหนล่ะบอกว่าอยากให้กูต้มโจ๊ก ตุ๋นข้าวให้กินน่ะ ทั้งกระดูกหมู ผักชี ต้นหอม หมูสับ กูจะไปเสกมาจากไหนถ้าไม่ใช่ซุปเปอร์ล่ะวะห๊ะ!” ปอเดินเข้าไปผลักหัวแคปทำโทษหนึ่งที คนฟังเงยหน้าแล้วเบะปากใส่ เขาไม่อยากสนใจแล้วรีบลงไปตอนนี้น่าจะดีกว่า แต่ทว่าเสียงทุ้มๆของแคปเรียกดังขึ้น
“เฮ้... ไอ้ปอ”
“ไรอีก” ปอหันไปถามเสี่ยงเหวี่ยง แคปทำท่าอ้าปากค้างกำลังจะพูดอะไรสักอย่างออกมาแน่ ๆ สองคนมองหน้ากัน ปอเห็นแบบนั้นก็นึกดีใจรอเลย เขาเผลอคิดไปว่าแคปมันกำลังจะอ้าปากบอกว่าไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวกินโจ๊กเซเว่นนี่แหละไม่ต้องไปขับรถตากแดดร้อนๆให้เสียเวลา แต่น่าเสียดายมากจริงๆ เพราะสิ่งที่แคปพูดออกมามันทำให้ปอหุบรอยยิ้มไว้แทบไม่ทัน
“รีบไปรีบมาล่ะมึง เหยียบให้มิดเลยนะ”
“ไอ้เพื่อนเหี้ย!” คราวนี้ไม่ใช่ผลักหัวแล้ว ปอเดินไปฟาดผั๊วะลงที่หัวทุยๆนั่นจนหน้าแคปเกือบทิ่ม เจอสวนกลับด้วยหมัดชกพุงความเร็วสูงมาก ปอหลบจนกระเด็นไปชนผนัง แคปมองแล้วขำ เขานั่งหัวเราะที่แกล้งเพื่อนได้จนท้องคัดท้องแข็ง
“มึงจำไว้ไอ้แคป กูจะทำโจ๊กที่จืดที่สุดให้มึงแดก” ปอชี้หน้าบอกให้รู้ว่าโกรธแล้ว แต่แคปมีเหรอจะสน เขาก็แค่ยักไหล่
“กูกลัวเรอะไอ้เหี้ยปอ เหอะๆ” หัวเราะแล้วไขว้ขานั่งดูทีวีทำท่าราวกับราชา ขณะที่ปอหัวเสียสุดๆเดินไปเปิดประตูผั๊วะออก
“เหี้ย! กูตกใจ” เสียงทุ้มตะโกนขึ้นสุดแรง กระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์แทบจะร่วงหลุดจากมือ ก็จู่ ๆ ใครจะคิดว่ามีคนที่เปิดประตูพร้อมกันกับเขายืนตีหน้ายักษ์อยู่หน้าห้อง ในมือมันหิ้วปิ่นโตเถาใหญ่ ก่อนตัวคนจะเดินหน้ายุ่งเข้ามาแล้วยัดไอ้ปิ่นโตร้อนๆนั่นใส่อกเขาแบบแรงมาก
“เหี้ยบ้านมึงหล่อขนาดนี้เลย?”
“ไอ้สัสเอส หลงตัวเองนักนะมึง” ปอสวนขึ้นทันที เอสหัวเราะเหอะไม่ได้สนใจ ขณะที่ปิ่นโตในมือปอร้อนมากๆเขาวิ่งเอาเข้าไปวางในครัวแทบไม่ทัน กลิ่นหอมของโจ๊กลอยฟุ้งออกมา
“ตื่นนานยังวะ..” เอสเดินไปแตะมือเข้าที่หน้าผากของคนที่นั่งดูทีวีเพื่อเช็คอุณหภูมิ เจอแคปปัดออกแรงมากเขาโมโหเลยรวบเอาแม่งทั้งตัวนั่งกอดไว้แบบนั้นแหละ
“มึงบ้ารึไงห๊ะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้ไอ้สัส! กลับมาทำไมของมึงอี๊กกกก” แคปดิ้น
“ก็ถามดีๆไม่ยอมตอบให้ดี กูก็ต้องเล่นไม้นี้ไง”
“ทำไมกูต้องพูดดีๆกับมึงล่ะห๊ะ กับไอ้คนที่หนีไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้เนี่ย โฮ้ยปล่อยโว๊ยยยยย”
“หนีไปไหน?” เอสทำหน้างง
“จะไปรู้หัวมึงเรอะ มึงหายหัวไปไหนมาล่ะตั้งแต่ตื่นนอนน่ะ”
“ก็ไปรอต่อคิวซื้อโจ๊กให้หมาอยู่มั้งนะ นานเป็นกิโลไม่บ่นให้มึงฟังหรอก”
“ถึงมึงบ่นกูไม่เชื่ออ่ะ ปิ่นโตมาจากไหนกูเชื่อมึงตายแหละ”
“ปากดี ดูดโชว์เพื่อนมึงสักทีดีไหมล่ะหื้ม”
“อย่านะ ไอ้สัส ปล่อยโฮ้ยยยยปล่อยกู๊ววววว”
“นิ่ง ๆ แล้วปล่อย”
“ไม่นิ่ง!”
“แคป”
“กูไม่นิ่ง!” แคปตะคอกขึ้นอีกเอสนี่โมโหมาก มือนึงล๊อคต้นคออีกมือบีบปากเล็กๆจนจู๋ แคปร้องอู้วๆอ้าๆ
“ไม่นิ่งก็โดนกอดอยู่แบบนี้แหละ ดูหน้าเพื่อนมึงสินั่น เทโจ๊กลงถ้วยผิดแล้วมั้งน่ะ..” แคปหันไปมองปอทั้งๆที่ตัวเองโดนกักไว้ทุกทางแบบนั้น แววตาคือขอความช่วยเหลือเต็มที่ แต่ปอยักไหล่แล้วส่งยิ้มแห้ง ๆ เป็นสัญญาณว่ากูช่วยมึงไม่ได้จริง ๆ แฟนมึงๆโหดเหี้ยๆจัดการเอาเองเห๊อะ
“อื้ออออ...” เสียงแคปพูดอู้อี้พยายามจะขยับขาออกให้หลุดจากท่อนขาแข็งแกร่งที่พันรัดเขาไว้ และเพราะว่าปากเล็กก็ยังไม่โดนปล่อยให้เป็นอิสระ เพราะงั้นท่าทางแคปจึงตลกมากๆ เอสเห็นแล้วก็นึกขำหน้าตาอะไรมันจะฮาขนาดนั้น
“กูเกลียดมึง อย่ามาหัวเราะกูนะปล่อยสิโว๊ยยย ไอ้เหี้ยนิ!”แคปด่าลั่นเมื่อเอสยอมปล่อยปากเขาออกแล้วจ้องหน้า
“มึงเกลียดกู แต่กูขับรถเป็นชั่วโมงไปต่อคิวเพื่อซื้อโจ๊กให้มึงกินเนี่ยนะ”
“ปล่อยกู! ไอ้คนสารเลว”
“คนสารเลวที่นอนตีสามแต่ตื่นขึ้นมาเช็ดตัวให้มึงทุกครึ่งชั่วโมงอ่ะนะ”
“ไอ้ชั่วเอ๊ย โอ๊ยยยกูอึดอัด รัดขากูทำเหี้ยเรอะ”
“คนชั่วที่นอนกอดมึงไว้ตอนที่มึงละเมอร้องหาแต่พี่ชายมึงอ่ะเหรอ”
“มึงเงียบปากได้ไหมห๊ะไอ้สัส! พูดเสียงดังไปไหน นึกว่าพูดแบบนี้แล้วกูจะบอกว่ามึงดีงั้นดิ ปล่อยกู๊ววววว” แคปดิ้นต่อต้านทั้งมือทั้งเท้า เอสจนใจจะกอดไว้แล้วเขาผลักตัวคนทั้งตัวลงจากตักไปนั่งตาเขียวหน้าเขียวอยู่ข้างๆ แคปคว้าหมอนอิงข้างตัวได้กระโดดขึ้นคร่อมจะจัดการกดคนตัวโตลงกับโซฟา เขาบดฟันกรอดจะเอาให้ได้ แต่เอสกลับรวบเอวเล็กไว้ได้อีก
“ไม่เคยบอกว่าตัวเองดี แล้วก็ไม่เคยคิดอยากให้ใครมาชมว่ากูดีด้วย”
“ก็แล้วมึงพูดขึ้นมาทำไมล่ะวะห๊ะ!”
“ก็แค่อยากพูด”
“สัส อยากพูดทำไม กวนตีนกูได้มึงมีความสุขงั้นดิ?”
“มั้ง หึหึ”
“ไอ้โรคจิต!”
“แหม่..เมื่อคืนไม่เห็นว่าแบบนี้เลยเหอะ ตาแดงด้วยตอนที่กูเปิดห้องออกไปน่ะ ฉุนเฉียวกลัวกูไม่กลับเข้ามาใช่ไหมล่ะหื้ม...” เสียงแหบพร่ากระซิบเย้ยอยู่ริมหู แคปตวัดสายตาใส่อย่างโกรธจัด
“กูบอกให้มึงเงียบปากไอ้สัสนี่ ปากมึงแม่งแกว่งหาตีนกูตลอดเลยเหี้ย ตายซะ!” แคปโมโหจนตาเหลือกกระโจนสุดตัวยังไงวันนี้เอาให้มันขาดอากาศด้วยหมอนใบนี้ให้ได้ เขาพยายามจะกดมันลง แต่น่าเสียดายยังไม่ทันได้ทำอะไรหรอกเพราะเอสกระชากแขนเล็กทีเดียวแคปกลิ้งลงมานั่งอยู่ด้านล่างส่วนคนตัวโตกว่าพลิกเกมส์ไปนั่งคร่อมอยู่บนตักเล็กแทน
“กูหนักไอ้เหี้ย อื้อออ ผั๊วะๆๆๆ” แคปฟาดใส่ไม่ยั้ง เอสไม่สนใจล๊อคใบหน้าเล็กด้วยสองมือเขาเอาหน้าผากเข้าชนหน้าผากเล็กของอีกคนกดแนบไว้จนแน่น อุณหภูมิยังอุ่นอยู่นิดหน่อยแต่ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ปกติ
“ไอ้สัสเอ๊ย” แคปด่าอีกครั้ง เอสหมั่นเขี้ยวกดจูบเบา ๆ ลงที่มุมปากเชิดๆนั่น แคปเบี่ยงหน้าหลบ
“ชอบไหมวะท่านี้น่ะ” เสียงทุ้มเหยียดรอยยิ้มเยาะ แคปหันมองจ้องมันจนตาเขียวก่อนที่จะนึกอะไรดีๆออกเพราะได้ยินเสียงช้อนหล่นกระทบพื้นดังโครมครามอยู่ที่ครัว รู้แน่ๆว่าปอมันคงกำลังแอบดูเขาสองคนอยู่ แคปรีบปรับสีหน้าใหม่ก่อนอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา
“อะไร? มองแล้วยิ้มนี่มันอ่อยกูชัดๆเลยนะ” เอสพูด รู้แล้วล่ะว่าแคปจอมเจ้าเล่ห์มีลูกเล่นอะไรกับเขาแน่ๆ
“อ่อยเรอะ? มึงมากกว่ามั้ง ขึ้นมานั่งคร่อมตักกูซะขนาดนี้ อยากโดนเหรอครับถามจริง หึหึ” แคปย่ามใจท่านี้ความจริงเข้าท่าชะมัด เขาคิดว่าตัวเองกำลังสวมบทบาทเป็นฝ่ายรุก เลื่อนสองมือบีบเข้าที่แก้มก้นของคนบนร่างก่อนฟาดผั๊วะเสียงดังออกมาเซอราวด์รอบห้อง ปอที่กำลังจะยกถ้วยโจ๊กขึ้นแต่ยังไม่สบโอกาสดีๆถึงกับอุทานว่า “เหี้ย!” เสียงดังสดมาก เอสขำ
“ท่านี้ความจริงก็ไม่เลว”เขาว่าขึ้น
“นั่นดิ..” แคปส่งสายตาเจ้าชู้ เขาเคยบอกกับปอว่าไอ้เอสมันเป็นเมียเขา เพราะฉะนั้นป่านนี้ไอ้ปอมันเห็นภาพหลักฐานชี้ชัดๆขนาดนี้ โอ๊ยยยยยขำ สมน้ำหน้าไอ้เหี้ยเอสอยากพลิกเกมขึ้นมานั่งคร่อมตักเขาดีนัก มึงโทษตัวเองไปเถอะนะเอสนะ
“เพื่อนมึงคงจะคิดว่ากูเป็นคนของมึงแบบนั้นใช่ไหมล่ะ” เอสพูดออกมาเบา ๆ กดน้ำหนักลงที่ฝ่ามืออีกนิด จนแคปต้องเบ้หน้า เห็นแบบนี้ใบหน้าแคปคือโดนล๊อคแน่นมาก แต่คนที่มองจากมุมนอกคงคิดว่าแคปกำลังเงยหน้าขอกอดไอ้คนด้านบน
“กูเกลียดมึงว่ะ” เพราะแคปเริ่มหนักจนทนแทบไม่ไหวกัดฟันด่า ที่สำคัญเจ็บหน้าเจ็บปากไปหมด ไอ้เหี้ยเอสแม่งเล่นแรงเป็นบ้า มันไม่ได้จับหน้าเขาแบบทะนุถนอมสักนิด
“อ้าว ทำไมน้ำเสียงเปลี่ยนล่ะวะหื้ม? ไม่อยากให้กูอยู่ข้างบนแล้วงั้นสิ”
“มึงลงไปเลยไอ้เหี้ย กูหนักสัส” แม่งตัวอย่างกับควายไม่สนแล้วเพื่อนจะมองภาพเขากับมันแบบไหน หนักฉิบหายเลยเหอะ
“ไอ้เหี้ยเอส กูหนัก!” แคปตะคอกใส่ผลักไหล่ดันตัวมันออก
“ลุกสิวะ มึงไม่ได้ยินเหรอห๊ะ! ไอ้บ้านี่ อื้ออ”
“พอๆๆๆ เล่นเหี้ยไรกันไม่รู้เรื่องเรื่อง กินข้าวกันได้แล้ว โซฟาพังหมดพวกมึงนี่ จะตีกันไปถึงไหนวะ” ปอดึงแขนเอสบอกให้ลุกออกมาจากแคปได้แล้ว เขาส่ายหัวกับพฤติกรรมสองคนที่ตอนแรกก็ดูโซสวีทดีหรอกแคปมันก็ท่าทางจะเป็นผู้นำได้อยู่ แต่ไปๆมาๆทำไมมันตีกันอีกเหมือนเดิม แล้วคนที่เสียเปรียบกลับเป็นไอ้แคปเพื่อนเขาเองอีก มันทำท่าจะถูกไอ้เอสกดหลายรอบมาก ร้องอื้อๆอ้าๆต้องช่วยไว้ก่อน
“โห หอมมาก” แคปวิ่งหน้าตั้งรีบเข้ามาดูถ้วยอาหารบนโต๊ะ โจ๊กร้อนๆควันลอยขึ้นหอมฉุย เขานั่งลงแล้วตักซัดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 22-04-2015 21:40:41
https://www.youtube.com/v/S-mNRHmO2ek
“โห หอมมาก” แคปวิ่งหน้าตั้งรีบเข้ามาดูถ้วยอาหารบนโต๊ะ โจ๊กร้อนๆควันลอยขึ้นหอมฉุย เขานั่งลงแล้วตักซัดเลย
“โอ๊ย! ร้อนๆๆๆๆๆเหี้ย กูร้อน..” ทิ้งช้อนโครมลงในถ้วยจนโจ๊กกระเด็นกระดอน ตะโกนออกมาอ้าปากแล้วเอามือพัด โวยวายไม่หยุด เอสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รีบยื่นแก้วน้ำส่งให้
“รีบกินอะไรของมึงนักวะ มันร้อนมากแค่ดูก็น่าจะรู้แล้ว..” เอสดุ
“นั่นสิวะ รีบร้อนไปไหนของมึง..”ปอเสริมอีกคน
“ก็กูหิวนี่หว่า พวกมึงไม่มาอ้วกแตกแบบกูเมื่อคืนมั่งล่ะ หมดไส้หมดพุงกูหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว เมื่อกี้ก็เสือกมีควายตัวใหญ่ ๆ มานั่งบนตักอีกเสียพลังงานเป็นบ้า เป็นใครๆก็หมดสภาพโว๊ย หิวสัส!”
“ว่าใครควาย” เอสหันไปเลิกคิ้วถาม
“มึงอยากรับเอาไหมล่ะ”
“เดี๋ยวเหอะมึง” เอสชี้หน้าคาดโทษอีกครั้ง แคปก็แค่ยักไหล่ใส่ แต่เอสที่เร็วมากล๊อคคอเล็กก่อนตักโจ๊กร้อนๆขึ้นมาทำท่าจะยัดเข้าปากให้ แคปร้องบอกไม่เอาๆเสียงดังมากๆ สองคนสู้กันจนพอใจแม้แต่บนโต๊ะอาหาร ในที่สุดเอสปล่อยแคปออก แอบมองคนโดนแกล้งที่นั่งบ่นหน้างอตาเขียวใส่เขายิ่งสนุก
“โจ๊กอร่อยว่ะ มึงซื้อเจ้าไหน” ปอถามขึ้นเรียบ ๆ เขานั่งเป็นอิฐเป็นปูนไม่สนใจสองคนตรงหน้าราวกับว่ามีแค่เขาที่นั่งอยู่ ตักกินแบบเรื่อยๆเป่าแล้วค่อยเอาเข้าปาก ไม่ได้รีบร้อนกินจึงรับรู้รสชาติของอาหารเป็นอย่างดี ต่างกับแคปที่รีบมากจนลิ้นพอง ตอนนี้ถึงอยากกินให้อร่อยก็สายไปแล้ว
เอสเห็นคนข้าง ๆ ทำหน้าหมาหงอยแล้วก็ตลก เขากวนๆโจ๊กในชามตัวเองแล้วเป่านิดๆไล่ความร้อนออกไป ที่จริงโจ๊กเจ้านี้เขาไปซื้อกับคุณลุงพนักงานของที่บ้านที่เคยดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก ถึงไปปุ๊ปจะได้เลยแต่เขาก็ไม่อยากจะแทรกคิว ทนยืนรอจนถึงคิวของตัวเอง พอลุงกับป้าเห็นรีบกุลีกุจอเอาปิ่นโตเถาใหญ่มาใส่ไว้ให้ บอกไม่เอาเงินอีกต่างหาก ก่อนออกมาเอสจึงแอบเอาใบพันไปวางไว้ให้ข้าง ๆ หม้อต้มโจ๊กสองใบ
“เจ้าประจำ” เขาตอบออกมาเบา ๆ แคปเหลือบมอง
“ที่ไหนวะ ไกลป่ะ” ปอเงยหน้าถาม เอสอธิบายไปแบบสั้น ๆ เขายังบอกอีกว่าแคปเคยไปกินมาแล้ว
“คนเยอะมาก อร่อยแต่ต้องนั่งรถไกลว่ะ เข้าซอยแคบอีกต่างหาก กลับรถลำบากถ้าไปมอไซด์ก็โอ” แคปพูดไปด้วยเป่าไปด้วย คือเขากำลังงงว่าทำไมมันถึงร้อนนัก โจ๊กมันเดินทางเป็นชั่วโมงอยู่บนรถ มาถึงห้องกว่าพวกเขาจะได้กินทำไมยังร้อนจัดอยู่อีก ถามไปถามมาปอบอกเห็นเขากับเอสเถียงกันอยู่เลยจัดการอุ่นใหม่อีกรอบ
“โฮ่ มิน่ากูถึงร้อนไม่หายเลยไอ้หมาปอแม่ง อุ่นทำซากเหรอวะ” แคปด่า
“โทษตัวเองเหอะพวกมึงอ่ะ” ปอบอกแล้วหน้าเริ่มแดง ๆ เมื่อนึกถึงวิธีการแผลง ๆ ที่เอสกับแคปแกล้งกันเมื่อเช้า เอสนั่งหัวเราะหึๆเพราะขำขณะที่แคปตวัดสายตามองกำลังจะด่าใส่อีกแต่เสียงโทรศัพท์คนข้าง ๆ ดังขึ้นก่อน เอสหยิบเอาขึ้นมาดูชื่อที่หน้าจอ แคปบังเอิญเห็นแล้วว่าเป็นสายจากเมี่ยงเพื่อนตัวเล็กของมัน
“กินถ้วยกูนี่ เป่าให้แล้ว” เอสลุกขึ้นจับหัวแคปขยี้บอกว่าตัวเองเป่าให้จนอุ่นแล้ว เขาเดินถือโทรศัพท์ออกไปคุยอยู่ที่โซฟา พักเดียวก็เปิดประตูออกไป
“มันไปไหนวะ” ปอเงยหน้าถาม แคปส่ายหัวบอกไม่รู้ก็นั่งอยู่ด้วยกันกูจะรู้ได้ไงวะ
“อ้าว มันจะกลับแล้วไม่มาบอกมึงล่ะ”
“เอ๊าไอ้นี่ถามเหี้ยไรนักหนาวะ ให้มันไปๆเลยเหอะยิ่งดี มันจะไปไหนจะไปสนมันทำไมวะ เรื่องของมันเหอะ เดี๋ยวกูจะเข้าไปอาบน้ำแล้ว วันนี้เฮียเต้จะมารับกลับบ้าน”
“วันนี้?”
“อือ” แคปตอบเรียบๆก้มหน้าก้มตากินถ้วยของตัวเอง ไม่สนใจถ้วยที่เอสเลื่อนมาไว้ให้แล้วบอกว่าเป่าให้แล้วเขาไม่สนใจหรอก ทำไมต้องกินไอ้ถ้วยของคนโรคจิตที่จะไปจะมาไม่เคยบอกให้รู้เลย ไม่เห็นหัวกันแบบสุดๆ
“มึงไม่ต้องมาอีกเลยนะไอ้สัส!” แคปกัดฟันก่นด่าอยู่คนเดียว
“ห๊ะ!” ปอนึกว่าพูดกับตัวเองเงยหน้ามองบอกไม่รู้เรื่องแคปส่ายหัวบอกด่าไอ้บ้านั่น เขากินจนหมดถ้วยกำลังจะลุกเข้าห้องไปอาบน้ำอาบท่าเสียงคนเปิดประตูเข้ามาพอดี
“เดี๋ยวกูกลับก่อน ดึกๆจะแวะมาใหม่” เอสเดินเข้ามาขยี้ลงที่หัวเล็ก แคปปัดมือออกทำหน้าบอกไม่ให้ยุ่ง “เรื่องของมึงดิ”
“ไม่งอนสิวะ กูมีรายงานต้องทำเพื่อนโทรมาตาม ไว้เย็นๆเดี๋ยวแวะมา วันนี้ไม่ได้ไปไหนใช่ไหม” เอสรวบเอวเล็กเข้ามาชิดกับตัวเขา
“กูไม่ได้งอนไอ้สัส อย่ามายุ่ง!” แคปไม่สนใจหลุดออกจากวงแขนนั้นได้จะเดินเข้าห้องท่าเดียวเอสดึงแขนไว้แล้วจ้องหน้า
“แคป” เขาใช้โทนเสียงที่ต่ำลง
“กูไม่ได้งอนอะไรเลยเหี้ย มึงจะบ้าเหรอ ก็บอกอยู่เนี่ยจะไปไหนก็ไป”
“งั้นไว้ตอนเย็นเดี๋ยวแวะมา”
“ไม่ต้องแวะมากูไม่อยู่มึงจะแวะมาหาสวรรค์วิมานมึงเหรอห๊ะ!”
“ไปไหน”
“กูจำเป็นต้องบอกมึงไหม..” เอสรวบเอวรัดเข้ามาด้วยมือแข็งแกร่งของเขาแค่มือเดียวอีกครั้ง แคปนี่ถลาเข้าชนอกแกร่ง ๆ จนเกือบจะล้ม
“มึงจะเล่นแรงไปไหนไอ้สัส โรคจิตฉิบหาย”
“กูถามว่าจะไปไหน”
“จะกลับบ้านโว๊ย กูไม่อยากบอกมึงเลยรู้ไหมห๊ะ!” แคปตะโกนใส่หน้าเสียงดังมาก แกะมือเหนียวๆที่ยุ่มย่ามกับช่วงเอวเขาออกอย่างหงุดหงิด ในที่สุดเอสยอมปล่อยออกมาแล้ว
“ก็แค่นั้น”
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ”
“หึหึ”
“หัวเราะทำไมห๊ะ! มึงห้ามหัวเราะนะกูพูดซีเรียสมีห่าอะไรน่าขำ” แคปชี้หน้าด่าอีกเอสปัดมือเล็กออกอย่างไม่ปราณีเช่นกัน สองคนเล่นกันแรงมากจริง ๆ ปอที่ยืนล้างจานไปดูไปอยู่ในครัวนี่หวั่นใจโทรศัพท์บ้านตรงที่มันสองตัวยืนคุยกันจะถูกไม่ใครก็ใครจับฟาดจนหล่นแตกเสียหาย
“ขำดิ ทำอะไรกูไม่ได้ก็บอกมึงเกลียดกูที่สุด คิดว่าพูดแบบนั้นจะแทงใจกูหรือไง”
“ไอ้สัส กูเกลี-……..” แคปหุบปากฉับไว้แค่นั้น งุ่นง่านจนหยิบจับอะไรไม่ถูกเมื่อโดนเอสดักคอไว้แทบทุกทางแม้กระทั่งคำด่า เขาชี้หน้ามันจนนิ้วสั่น จะอ้าปากหาคำด่าใหม่ยังคิดไม่ออก
“บอกว่ากูรักมึงที่สุดแบบนั้นค่อยเข้าท่าหน่อย”
“ไอ้.......ฮึ่ยยยยยยยย ไอ้คนหน้าด้าน! เวรกรรมอะไรของกูวะ ใครจะบ้าไปพูดห่วยๆแบบนั้นวะห๊ะ กูไม่ใช่ผู้หญิงโง่ๆของมึงนะบอกให้รู้!” เอสยืนขำจนไหล่สั่น เขาเพิ่งเห็นแคปโกรธจนน่าเขียวหน้าเหลืองแบบนี้เป็นครั้งแรก ถ้ามันคว้าเขามากระทืบได้มันคงทำไปแล้ว
“ไม่ต้องมาหัวเราะกูไอ้เหี้ย ไหนมึงว่าจะรีบไปไหนของมึงก็รีบไปซะสิวะ ยืนเซ่ออยู่ทำไม”
“โอเคๆไปเดี๋ยวนี้แหละ” เอสยกมือบอกยอมแล้วรัวๆ ทั้งๆที่ยังขำไม่หยุดแต่ก็ต้องยอมถอย แคปหันหน้าหันหลังคว้าเอาโทรศัพท์ที่วางไว้ข้าง ๆ ตัวขึ้นมาจะจับฟาดใส่มัน ปอที่ยืนมองอยู่ถึงกับหรี่ตามองอย่างหวาดเสียว เขานึกแล้วไม่ผิดไอ้โทรศัพท์เครื่องนั้นได้แหลกสลายคาหัวไอ้เอสจอมยั่วแน่ ๆ
“เล่นแรงไปไหนวะมึงเนี่ย หื้ม..” เอสคว้าเอาทั้งคนทั้งโทรศัพท์ไว้ได้ กอดไว้จนจมอก เขาเอาตัวแคปออกมาจากตรงจุดนั้นแคปดิ้นจนขาลอย
“ไอ้สัสเอ๊ยกูโมโหมึงที่สุดรู้ไหมห๊ะ!”
“รู้แล้วๆ พอแล้วจะกลับแล้วจริงเนี่ย ”
“งั้นก็ปล่อนกูสิเฟ้ย ไอ้บ้าเอ๊ย”
“จะกลับมาวันไหนบอกกูก่อน”
“พรุ่งนี้!” แคปตะคอก
“งั้นพรุ่งนี้ค่อยมาหาแบบนั้นใช่ไหม”
“ไม่ต้องมา! ปล่อยกู๊วววววว”
“โอเค ยอม” เอสปล่อยแคปลงจริง ๆ พอปล่อยปุ๊ปเขาถอยไปตั้งหลักถึงหน้าประตูยกสองมือทำสัญลักษณ์ว่ายอมแพ้ ก็ใครจะอยากโดนทั้งมือทั้งตีนหนักๆของมันล่ะ
“ไปให้พ้นเลยไอ้เหี้ย!!” ตะโกนไล่ส่งท้ายก่อนที่เอสจะยิ้มยั่วโปรยจูบแล้วบอกบ๊ายๆพรุ่งนี้เจอกัน
บ้าฉิบ! แคปสบถขยี้หัวตัวเองจนยุ่งก่อนหันมาเห็นปอยืนยิ้มแห้ง ๆ มองอยู่
“มึงเห็นแล้วใช่ไหมล่ะ มันกวนประสาทกูเหี้ยๆเลย”
“เออๆเข้าไปอาบน้ำไปเดี๋ยวเฮียเต้มาแล้ว” ปอเห็นแคปหงุดหงิดขนาดนั้นก็ได้แต่ปลอบใจเพื่อนตัวเอง ก่อนคนหน้ายุ่งจะเดินย่ำเท้าเข้าห้อง เขาเดินไปกดเปิดทีวีหาการ์ตูนเรื่องใหม่นั่งดู นึกๆไปถึงพฤติกรรมไอ้สองตัวนั้นแล้วทำไมรู้สึกว่า...แปลก
“มันคืออะไรวะ...” เขานั่งพึมพำอยู่คนเดียว ไม่เข้าใจมันคบกันแบบไหน คบกันแต่ทะเลาะกันตีกันอยู่ตลอดงี้เหรอ?? ให้ตายเหอะ หรือว่ามันไม่ได้คบกันวะ
ปอส่ายหัวคิดเองงงเอง
.
.
“ลาเต้ คาปู ยกกับข้าวออกไปเร็ววันนี้พ่อมีเจ้าสาวมาให้ลูกๆรู้จักกันนะ..”
นั่นคือคำพูดที่โก้พูดออกมาทันทีที่สองหนุ่มกลับมาถึงบ้าน วันอาทิตย์ที่ร้านหยุดอยู่แล้วเพราะงั้นวันนี้โก้จึงอยู่ในชุดทำงานบ้านง่าย ๆ แต่ดูเรียบร้อยดี แคปกับเต้ยืนมองหน้ากันเลิ่กลั่กต่างคิดว่าตัวเองหูฝาดหรืออะไรสักอย่าง พวกเขากำลังจะอ้าปากถามว่าจู่ ๆ พ่อพูดอะไร ทว่ากลับมีเสียงรถยนต์จอดลงที่หน้าบ้านพร้อม ๆ กับคุณอายังหนุ่มน้องชายฝาแฝดของพ่อเขาเองเดินหน้ามุ่ยผ่านสองพี่น้องเข้าไปทิ้งตัวนอนคว่ำหน้าลงที่โซฟายาว
“เจ้าสองตัวนั่นน่ะได้ยินที่พ่อเรียกไหมนิ บอกว่ามายกอาหารออกไป วันนี้เราจะทานกันที่ระเบียงหน้าบ้าน พ่อมีเจ้าสาวจะมาแนะนำให้ลูกๆรู้จัก..” โก้พูดออกมาแบบเรียบ ๆ พูดราวกับกำลังบอกพวกเขาว่าแมวกับหมาคือสัตว์โลกน่ารักชนิดหนึ่ง ตอนแรกแคปไม่แน่ใจเลยสักนิดเขาคิดว่าตัวเองได้ยินผิดพลาด คือคำว่าเจ้าสาวไม่น่าหลุดออกมาจากปากของพ่อ กระทั่งเต้ตอนนี้ก็ยืนนิ่งไปด้วยอีกคน สองพี่น้องจ้องหน้ากันและกัน
“อ้าว ยังยืนนิ่งอยู่อีก มายกออกไปเร็วสิ เดี๋ยวจะได้แนะนำเจ้าสาวให้รู้จักไงล่ะ”
“อะไรนะครับพ่อ!? พ่อพูดอะไรน่ะ เจ้าสาวอะไรกัน??” แคปโวยขึ้นทันทีเมื่อชัดเจนเต็มสองหูแล้วว่าโก้พูดเรื่องเจ้าสาว แม้กระทั่งฟี่ที่นอนคว่ำหน้าอยู่ยังสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นมานั่งมองพี่ชายตัวเอง
“ก็เจ้าสาวไงล่ะ..” โก้ยังพูดเสียงเรียบ เขามองดูอาหารที่ทำออกมาเสร็จอย่างประณีตบนโต๊ะ ถอดผ้ากันเปื้อนออก กวักมือเรียกลูกชายสองคนอีกครั้งแต่คราวนี้แคปโวยวายขึ้นก่อน
“เจ้าสาวอะไรกันครับพ่อ ผมไม่ยอมหรอกนะอะไรกันจู่ๆจะมีเจ้าสาวได้ยังไง งงไปหมดแล้วเนี่ย”
“ทำไมจะมีไม่ได้ล่ะ พ่อก็เคยทำมาแล้วนะ เจ้าสาวน่ะคาปูลาเต้”
“พ่อ!/พ่อ!” สองพี่น้องตะโกนขึ้นพร้อมกัน ในขณะที่ฟี่ลุกขึ้นยืนจ้องหน้าโก้ตาเขียวปั๊ด เครื่องหมายเควชเชิ่นมาร์คขนาดใหญ่ตีแสกหน้า
“เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ทำหน้าอะไรของมึงวะฟี่ ลูกๆตกใจหมดแล้วนั่น..” โก้ขยับแว่นสายตาที่ใส่ เดินออกมาพร้อมแก้วน้ำเย็นยื่นให้น้องชายก่อนผลักหัวคนหน้างอไปเบา ๆ
“ทำหน้าอะไรของมึง...” โก้ส่ายหัวเมื่อเห็นฟี่ยังทำสีหน้าหงุดหงิดงอแง ก่อนบอกให้เต้กับแคปไปยกอาหารออกมาจากครัวได้แล้ว หากแต่แคปกลับถอยห่างออกหนึ่งก้าวไปยืนชิดอยู่ข้างพี่ชาย เต้เองก็ขยับเข้าหาน้องชายตัวเอง
“คาปูเป็นอะไรทำไมมองพ่อแบบนั้น รีบไปช่วยกันยกอาหารออกมาเร็ว” โก้บอกลูกๆเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วจนเขาเหนื่อย แต่แคปส่ายหน้าบอกไม่
“ไม่เอาแบบนั้นหรอก พูดกันให้รู้เรื่องก่อน พ่อพูดเรื่องอะไรน่ะครับ ไหนกันเจ้าสาวที่ว่า” แคปถามขึ้น
“นั่นสิ อย่าทำให้พวกผมตกใจมากกว่านี้เลยนะ ผมเข้ามายังไม่เห็นผู้หญิงสักคน พูดว่าเจ้าสาวหมายความว่าเดี๋ยวเธอจะมางั้นเหรอ หรือว่าพ่อนัดเธอให้มาทานข้าวเย็นพร้อมเรากันแน่ครับ..” เต้อดไม่ได้ที่จะมองน้องชายไปด้วยพูดกับโก้ไปด้วย แบบนี้ไม่เคลียร์เลย โก้กำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่
“จริงเหรอวะโก้ เรื่องที่มึงพูด จริงเหรอ...” และนี่คือเสียงทุ้มๆแต่แฝงไปด้วยความเครียดที่อัดแน่นจากฟี่ ทั้งหมดนั่นทำเอาโก้ถึงกับถอนหายใจยาวเหยียดเป็นกิโล เขายืนเท้าสะเอวมองหน้าสามตัวที่ยืนจ้องเขาอยู่ไม่วางตา ไม่คิดว่าคำว่าเจ้าสาวของเขาจะเป็นเรื่องซีเรียสยิ่งใหญ่ขนาดนี้
“อ่ะดูซะ นี่ไง ‘เจ้าสาว’ ของพ่อ” เขาเดินเข้าไปในครัวหยิบจานอาหารที่ดูยังไงๆมันก็คือสลัดผักอะไรสักอย่างออกมายื่นให้ทั้งสามคนดู
“พ่ออ่ะ!/โถ่พ่อครับ!” คราวนี้สองพี่น้องอุทานขึ้นพร้อม ๆ กันอีก ถึงสีหน้าจะยังดูเครียดแต่ทว่าน้ำเสียงกลับฟังดูโล่งอกไปแล้ว
“บ้าเอ๊ย..” ฟี่ถึงกับส่ายหัววางแก้วโครมลงที่ตะจนน้ำหกกระฉอก เขาซุกตัวนอนคว่ำหน้าลงไปที่โซฟาต่อ โก้นั่งลงไปข้าง ๆ
“ก็ใช่น่ะสิ ลูกคิดว่าพ่อหมายถึงอะไรกันล่ะ นี่คืออาหารเมนูใหม่ที่จะเอาขึ้นกระดานหน้าร้านของเรา พ่อตั้งชื่อมันว่า ‘เจ้าสาว’ มันน่ากินใช่ไหมล่ะ..” สองพี่น้องยื่นหน้าเข้าไปดูให้ชัดๆ แม้กระทั่งฟี่ที่นอนอยู่ก็ขยับเอาหัวมาหนุนตักโก้แล้วมองดูไอ้จานสลัดเจ้าสาวนั่น
“เนี่ยเหรอวะสลัดเจ้าสาว..” ฟี่ถาม
“ไม่ใช่เว้ย ชื่อเจ้าสาวเฉยๆ ไม่ใช่สลัดเจ้าสาว”โก้ก้มลงบอก
“แต่ผมว่าดูยังไงมันก็สลัดฮาวาเอี้ยนชัดๆ” แคปยื่นมือไปหยิบชิ้นสับปะรดเล็กๆที่เปื้อนครีมสลัดมาชิม เขาพยักหน้าบอกอร่อย เต้เลยหยิบมะเขือเทศชิ้นสี่เหลี่ยมลูกเต้าที่ราดน้ำสลัดแล้วเรียบร้อยออกมากินดูบ้าง เขาพยักหน้าบอกโก้ว่ามันอร่อยมากๆเลย
“มันดัดแปลงมาจากฮาวาเอี้ยนนั่นแหละ พ่อเปลี่ยนจากอกไก่และแฮมไปเป็นเนื้อทูน่า มันเลยหอมกว่าแล้วไอ้ตัวที่ใช้โรยหน้าพ่อเปลี่ยนจากพาร์สเลย์ไปเป็นวอลนัทอบแทน”
“เดี๋ยวขอผมชิมวอลนัทก่อน..” แคปหยิบวอลนัทอบกรอบของโปรดขึ้นมายัดเข้าปาก เขาเคี้ยวกรุบๆก่อนพยักหน้าบอกชอบมากๆโอเคผ่าน เต้ก็ยกนิ้วกดไลท์บอกผ่านเช่นกัน
“แล้วมึงอ่ะฟี่..” โก้ถามน้องชายอีกคน ฟี่ก็แค่เอื้อมมือมาอย่างคนขี้เกียจทำท่าหยิบๆจับๆอะไรสักอย่างมั่ว เขาจึงโดนโก้ตีมือบอกไม่ให้จับมือยังไม่ได้ล้าง
“มึงป้อนกูดิ” ฟี่เงยหน้าบอก จึงโก้หยิบเอาพริกหวานสีเขียวที่หั่นเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋ายัดเข้าปากน้องชาย ฟี่เคี้ยวแล้วทำท่าสูดจมูกโด่ง ๆ รับกลิ่นความหอม
“ก็หอมนี่ อร่อยอยู่แล้วล่ะ ผ่านก็แล้วกัน” เสียงทุ้มบอกออกมา โก้ยิ้มจนตาหยี ขนาดมีแว่นสายตาใสอำพรางบนใบหน้ายังซ่อนความรู้สึกยินดีที่ฉายบนหน้าหล่อๆนั้นไม่ได้ และในที่สุดอาหารเย็นมื้อนั้นผ่านไปโดยที่ทุกคนในครอบครัวดินเนอร์กันอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน เต้รับหน้าที่ล้างจานช่วยโก้ขณะที่ฟี่พาแคปออกมาดูรถที่เขาเอาไปแต่งมาให้จนเสร็จ
“โอ้โห!!” แคปตาโตพอฟี่ดึงผ้าคลุมตวัดออก รถสีดำที่ถูกแต่งมาสวยงามมาก ขัดซะจนขึ้นเงาวาววับ ยิ่งสีดำอยู่แล้วยิ่งสวยจัดเข้าไปใหญ่ จานล้อรวมถึงสเกิร์ตทั้งคันตกแต่งให้ใหม่ทั้งหมด ยังไงก็อดใจไม่ไหวที่จะลูบๆคลำๆเดินวนจนรอบรถ ฟี่ยื่นกุญแจส่งให้
“กูจะหักค่าขนมมึงสองปี”
“ห๊าาาาาาาาาาาา!!!!!!!!” แคปร้องขึ้นอย่างดังจนฟี่รีบเอามือเข้ามาอุดปากกลัวคนข้างบ้านแตกตื่น
“อะไรกันน่ะ หักค่าขนมอะไรกัน แค่นี้ผมก็อดมื้อกินมื้ออยู่แล้วอาฟี่อย่ามาทำเป็นคนใจร้ายหน่อยเหอะ” แคปจะคว้าเอากุญแจมา แต่คราวนี้ฟี่ยึดเก็บไว้ก่อน ยังตกลงกันไม่ได้
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องเอา” เขาว่า
“เรื่องอะไร รถผมอ่ะ” แคปเถียงคืน
“แล้วใครซื้อให้มึงล่ะ”
“........” แคปมุ่ยหน้ามองอาใจร้ายของตัวเอง โดนฟี่ผลักหัวมาเบา ๆ แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายจิปาถะทุกอย่างของแคปเขาเป็นคนรับผิดชอบตั้งแต่เล็กจนโต ในขณะที่โก้นั้นรับผิดชอบในส่วนของส่วนลาเต้ไป เขาช่วยโก้เลี้ยงเด็กๆมาตั้งแต่ยังเล็ก และมันก็แน่นอนที่ว่ารายได้จากงานของเขามั่นคงและเยอะมากพอที่จะจุนเจือเจ้าหลานวัยกำลังโตนี้ได้
“เอาไม่เอาแค่นั้นจบ”
“อาฟี่ใจร้ายว่ะ”
“กูไม่เคยพูดว่าตัวเองใจดี” ฟี่เอาบุหรี่ขึ้นมาจุดพิงรถแล้วกอดอก เสื้อเชิ้ตสีดำราคาแพงที่ใส่ติดมาจากงานสืบคดีนอกเครื่องแบบเมื่อตอนกลางวันยับยู่ยี่ลงไปมาก
“หกเดือน” แคปต่อรอง
“ถ้าหกเดือนเห็นทีมึงต้องเสียสละเงินทุกบาททุกสตางค์ในแต่ล่ะเดือนให้กู”
“โหยอาฟี่ใจร้ายว่ะ ผมไม่เอาแล้วก็ได้เดี๋ยวเข้าไปบอกเฮียโก้ว่าอาฟี่ใจร้ายกับคาปู ไม่เห็นอยากได้เลยรถอะไรเนี่ย สวยเกินไปชะมัดผมไม่สนเลยสักกะนิด..” แคปทำท่าจะย่ำเท้าเข้าบ้าน เขารู้ว่าถ้าอ้างโก้ อย่างไรเสียฟี่ก็ต้องใจอ่อน
“เดี๋ยวววววว” ได้ผลจริงดั่งที่ว่า มือหนาดึงแขนแคปไว้ทันที
“หนึ่งปี กูลดให้ครึ่งนึง”
“หกเดือน แต่อาฟี่ต้องหักแค่เดือนล่ะห้าร้อย”
“ห้าร้อยกูขาดทุนยับเยิน..” เขาทิ้งบุหรี่ลงแล้วจ้องหน้าแคปทันที พอดีกับว่าโก้และเต้เดินออกมาดูรถด้วยกัน เต้นี่โวยวายใหญ่บอกโก้แต่งให้บ้าง โก้เลยบอกรอให้ถูกสลากออมสินรางวัลที่หนึ่งของธนาคารก่อน แคปหัวเราะพี่ชาย เต้ตบหัวน้องจนหน้าแทบคว่ำ
“พ่อครับ อาฟี่น่ะ....”
“ไอ้แคป!” ฟี่รีบเรียกไว้ทำตาดุใส่เมื่อจู่ ๆ แคปเดินเข้าไปหาโก้แล้วทำท่าเหมือนจะพูดบางอย่าง
“ก็อาฟี่บอกว่าจะหัก...”
“บ้าฉิบ!” ฟี่ส่ายหัวสบถเบา ๆ
“หักอะไรฟี่ มึงจะหักอะไรลูกวะ”
“เปล่า”
“ไม่หักแล้วจริงเหรอ”แคปสวนขึ้น ฟี่หันมองไอ้หลานเจ้าเล่ห์ตาเขียว “หักสิวะ ไม่หักได้ไง”
“หักอะไรกันน่ะ” โก้ถามขึ้นอีก
“ก็อาฟี่บอกว่าจะหักเงินค่าขนมผมตั้งสองปีอ่ะ แบบนั้นคาปูแย่แน่ ๆ แค่นี้ทุกๆวันก็กินแต่มาม่ากับเกลือ ถ้าโดนหักเงินอีกรับรอง เหลืองเป็นเด็กเอธิโอเปียแน่ ๆอ่ะ พ่อครับ”
“มึงเวอร์จริงๆไอ้แคป หึหึหึ” เต้หัวเราะน้องชายจนท้องแข็งขณะที่ฟี่ส่ายหัวกับความเจ้าเล่ห์ของไอ้เด็กที่เขาเลี้ยงดูมันมากับมือ
“สองปีจริงอ่ะ?” โก้เหลือบมองแล้วถาม ฟี่รีบเบือนหน้าหนีตอบเสียงอ่อยๆ “เปล่า ก็แค่หกเดือน..” เขาไม่เต็มใจตอบเลยสักนิดบ้าชะมัดโก้มันจะออกมาทำไมวะเนี่ย
“จริงนะ อาฟี่พูดจริงนะครับ เดือนละห้าร้อยใช่ไหมล่ะ” แคปทำเสียงและหน้าตาดีใจสุดฤทธิ์ โก้หัวเราะขำแต่ฟี่นี่เครียดดดดดดจัด
“เดือนล่ะห้าพันเว้ย ถ้าห้าร้อยกูขาดทุนหนักกว่าเดือนล่ะพันอีก”
“พ่อดูดิ อาฟี่เขาว่ามาแบบนั้นน่ะ” แคปหันไปฟ้องโก้อีกครั้ง อ้อนมากๆฟี่รำคาญดึงแคปเหวี่ยงไปหาเต้ สองพี่น้องกระเด็นเกือบติดกำแพง โก้ยืนจ้องหน้าน้องชายนิ่งเลย
“จะโหดไปไหนวะ บอกมันไปดิว่ามึงพูดล้อเล่น ใครจะไปหักค่าขนมมันสองตัวได้ ที่หาอยู่ทุกวันนี้ก็หาให้พวกมันน่ะแหละ อย่ามาทำเป็นปากร้ายแต่ใจดีหน่อยเลย ลับหลังล่ะฝากเงินใส่แบงค์ให้มันประจำ ดูหน้ามันซินั่น กลัวจะโดนหักตังค์จนตัวสั่นแล้ว”
“..........” ฟี่ส่ายหัวอย่างหงุดหงิดโยนกุญแจส่งให้แคปแล้วเขาก็เดินเข้าบ้าน แคปสบตาพ่อและพี่ชายก่อนรีบจ้ำอ้าวตามไปกอดเอวบอกขอบคุณครับกับคุณอาของเขา ฟี่โบกหัวเล็กๆนั่นหนักๆหนึ่งทีก่อนดึงเข้ามาแล้วบอกให้ไปหาน้ำเย็นๆมาให้กินตอบแทน พอตกดึกเด็กๆขึ้นนอนกันหมดโก้ลุกขึ้นไปหยิบน้ำออกมาเทดื่มเขาเองก็กำลังจะขึ้นนอน มีแต่ห้องฟี่ที่อยู่ชั้นล่างเพราะงั้นส่วนใหญ่ถ้าอยู่ครบกันทุกคนฟี่จะเข้านอนหลังสุดประจำ
“วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอวะ” โก้ดื่มน้ำเสร็จถามคนที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างกันเมื่อกี้ ฟี่ส่ายหัวบอกวันนี้ไม่ไป จัดการเสร็จตั้งแต่กลางวันแล้ว ช่วงนี้งานสืบราชการลับของเขาวุ่นอยู่ที่ไนต์คลับหรูของโรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่ง
“งั้นกูขึ้นนอนแล้วนะ เช็คบ้านให้เรียบร้อยด้วย”
“เช็คแล้วน่า” ฟี่ตอบทั้งที่ตายังมองจอโทรทัศน์อยู่ โก้เดินเอาแก้วน้ำมาวางไว้ให้ บอกให้ฟี่กินก่อนเข้านอนด้วย เขาทำให้น้องชายแบบนี้ประจำ กำลังจะเดินออกไปมือใหญ่ดึงแขนเล็กนั่นไว้
“นอนด้วยกันไหม มึงไม่เคยมานอนห้องกูนานแล้วนะ”
“........”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะที่เรานอนด้วยกันครั้งสุดท้ายที่ห้องกูน่ะ”
“..........”
“สักคืนเถอะนะ วันนี้ใช้ห้องกูก็แล้วกัน..”
“เพี๊ยะ! ปล่อยแขนกูได้แล้ว ไม่ได้นอนด้วยกันห่าไร มึงขนหมอนขนผ้าห่มไปนอนกอดกูแทนหมอนข้างอยู่ทุกคืนนี่ยังไม่เรียกว่านอนด้วยกันอีกรึไงห๊ะ ยุ่งชะมัดเลยไอ้น้องคนนี้นี่” โก้จัดการตบหัวทุยๆไปหนึ่งที ก็คงมีคนเดียวนี่แหละที่สามารถทำแบบนี้กับฟี่ได้ พอเห็นโก้เอาจริงฟี่รีบปล่อย
“กูหมายถึงห้องกูชั้นล่าง..” เขาเสยผมที่ยาวจนปรกหน้าขึ้นแล้วจับไว้เหมือนอยากจะมัด เงยหน้ามองโก้
“จะห้องกูหรือห้องมึงมันจะต่างกันตรงไหน นอนด้วยกันทุกวันอยู่แท้ ๆ ทำมาบ่น อย่าเรื่องมาก ขึ้นนอนแล้วปิดไฟให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
“อือๆ” ฟี่ตอบรับเออๆออๆไปขณะที่โก้เดินขึ้นบันไดไปแล้ว เขาก็ลุกสิง่วงเหมือนกันจะนอนถ่างตาอยู่ชั้นล่างทำไม
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 22-04-2015 21:41:13
https://www.youtube.com/v/S-mNRHmO2ek
.
.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“บ้าฉิบ” เสียงโทรศัพท์ดังยาว คนที่นอนยังไม่อยากจะตื่นสบถเบา ๆ ก่อนใช้สองมือจับผ้าห่มผืนโตดึงขึ้นมาปิดคลุมใบหน้าราวกับไม่อยากรับรู้เรื่องภายนอก แต่โทรศัพท์ห้องเครื่องสีขาวยังแผดเสียงลั่นต่อไม่หยุด เอสขยับตัวส่ายหัวอย่างหงุดหงิดก่อนสอดมือออกมาควานๆหาที่โต๊ะหัวเตียง ดึงเอาหูโทรศัพท์ลงมาคุย เขาตวัดผ้าห่มออกด้วยความโมโห อุตส่าห์ปิดเครื่องมือถือไว้แล้วยังจะโทรมาตามถึงเครื่องห้อง
“ฮัลโหล” น้ำเสียงหงุดหงิดถูกกรอกลงไป
(ตื่นได้แล้วเร็ว กูจะถึงห้องมึงแล้วนะ) เสียงเมี่ยงดังเข้ามาจนปวดแก้วหู เขาหรี่ตาก่อนเสยผมแล้วลุกขึ้น หาวหวอดออกมาอย่างดัง
(มึงได้ยินกูป่ะเนี่ย ตื่นๆๆๆๆๆ ง่วงเหี้ยไรนักหนาเมื่อคืนกูโทรหาสายไม่ว่างเลยนะมือถือมึงน่ะ โทรเข้าเบอร์ห้องนี่ก็ยกออก หายหัวไปไหนคุยกับใครไหนมึงบอกกูซิ)
“โทรมาทำไมเข้าเรื่องสักที” เสียงทุ้มว่ากลับไป
(ลุกไปซื้อของด้วยกันเร็ว วันนี้กูจะไปถอยแดปเปอร์ตัวใหม่ มึงไปเลือกเป็นเพื่อนกูนะๆ) เอสหันดูนาฬิกาที่หัวเตียง ยกมือนวดขมับ ยังไม่อยากจะตื่นแต่ก็จำเป็นต้องตื่นได้แล้ว
“ทำไมไม่ชวนไอ้ชิพวะ มันว่างไม่ใช่เหรอ..” วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์และเป็นวันหยุดราชการเพราะงั้นมหาลัยพวกเขาปิดยาวเลย พรุ่งนี้ถึงจะมีเรียนกัน
(ไม่เอากูชอบสไตล์มึง รสนิยมเรื่องยีนส์มึงเท่ดี กูจะให้มึงเป็นคนเลือกให้ และห้าม! มึงปฏิเสธอย่ามาเห็นแฟนดีกว่าเพื่อน กูรู้หรอกเมื่อคืนมึงโทรคุยกับแฟนจนสายไหม้ล่ะสิท่า กูโทรหาไม่เคยติด วันนี้ต้องไปกับกูไม่รู้มึงล่ะ)
“ทำเป็นรู้ดี อยู่ไหนแล้วเนี่ย..” จริงๆไม่ได้คุยกับแคปอะไรหรอก เด็กเภสัชน้องไบต์อะไรนั่นโทรหาเขาโดยใช้เบอร์คนอื่น เผลอกดรับสายคุยไม่ยอมวางเลย เขากำลังนั่งอ่านหนังสือ พอกดปิดก็โทรเข้ามาใหม่ ทำอยู่สามสี่รอบ เขาโมโหโทรแม่งถี่อะไรนักหนาปิดเครื่องหนีเลยสิ น่ากลัวจริง ๆ คนแบบนี้ก็มี
(กูจะถึงแล้ว แต่งตัวเสร็จยังล่ะ)
“บ้ารึไง กูจะไปอาบน้ำแล้ววางก่อนเลยไอ้เตี้ย” เอสกระแทกหูโทรศัพท์ลงที่เดิมก่อนเดินไปรวบม่านให้แสงแดดส่องผ่านเข้ามาได้ ใช้ขอบหน้าต่างที่สูงมากแทนบาร์โหนตัวออกกำลังแขนและเกร็งหน้าท้องประมาณสิบครั้งก่อนเดินเข้าไปอาบน้ำ ใช้เวลาทำธุระส่วนตัวไม่นานนัก จากนั้นเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันแค่ท่อนล่างออกไปเทน้ำเปล่าเย็นๆดื่มแล้วเข้ามาแต่งตัวเช็คความเรียบร้อยของร่างกายอยู่หน้ากระจก มือใหญ่หยิบเอาโทรศัพท์มือถือมากดเปิดเครื่องแล้วโยนทิ้งไว้ที่เตียง เสียงข้อความเข้าดังติ๊งๆๆๆๆยาวไม่ยอมหยุด เสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มเข้ารูป กับยีนส์สีดำตัวที่ชอบ พับปลายแขนเสื้อขึ้นนิดๆก่อนทาบนาฬิกาเรือนหรูทับลงที่ข้อมือ ร่างสูงใหญ่ยืนติดกระดุมพลางชำเลืองมองข้อความทางไลน์ นิสัยไม่ดีอย่างนึงของเขาก็คือรู้ว่ามีข้อความเข้าแต่น้อยครั้งนักที่จะเปิดอ่าน ส่วนเรื่องตอบอย่าได้พูดถึงไม่คิดจะตอบเลยด้วยซ้ำ เขาคว้าเอากระเป๋าสตางค์โทรศัพท์กล่องบุหรี่และกุญแจรถ ก่อนเดินออกมาด้านนอกอีกครั้ง เสียงกดออดดังขึ้นพอดี เขาเปิดประตูห้องรับให้เมี่ยงเดินเข้ามา
“โหหหหหห จะหล่อไปไหนไอ้เหี้ย ไปเดินห้างนะไม่ใช่ไปเดินแบบ”
“.............” เอสก็แค่ยักไหล่ ก่อนผลักหลังคนตัวเล็กบอกให้ออกไปกันได้แล้ว
“หุ่นมึงดีว่ะ ตัวสูงใหญ่กูก็อยากดูดีแบบมึงนะ”
“หัดออกกำลังกายสิ อย่าเอาแต่พูด..” เขากดลิฟต์เพื่อลงไปที่ชั้นล่าง ทั้งสองคนใช้เวลาบนท้องถนนไม่นานนัก รถยนต์สีขาวคันสวยมาจอดลงที่ลานจอดชั้นสองของห้างดังใจกลางเมือง
“กินข้าวก่อนป่ะวะ” เมี่ยงเงยหน้าถาม เอสเหลือบมองแล้วพยักหน้าบอกให้เลี้ยวเข้าไปเลย อาหารถูกนำมาเสิร์ฟตามเมนูที่สั่งไปแบบง่าย ๆ เขาใช้เวลาทานอาหารกันไม่นานนักหลังจากนั้นลงมาเดินดูของตามช้อปต่าง ๆ ที่เมี่ยงสนใจ จนเวลาล่วงมาบ่ายกว่าๆ
“ทีหลังสั่งซื้อทางเน็ตสิ สะดวกดี ง่ายด้วย”
“ขี้เกียจไปโอนตังค์”
“ใช้บัตรเลยง่ายดี”
“ใช้บัตรมึงได้ป่ะล่ะ” เมี่ยงเงยหน้าถาม เอสผลักหัวเพื่อนเบา ๆ “ใช้ได้แต่มึงต้องจ่ายคืน”
“มึงรวยจะแย่ แค่นี้ทำเป็นหวงกับเพื่อนกับฝูง เดี๋ยววันไหนเจอพี่แอมป์นะกูจะฟ้องว่าเดี๋ยวนี้มึงงกมาก” เมี่ยงบ่นอุบแล้วทำหน้ายู่ เอสหันมองแล้วก็หัวเราะ จนกระทั่งเดินมาถึงช้อปแดปเปอร์ที่ตั้งใจมาซื้อกัน เขาผลักคนตัวเล็กให้เดินเข้าไปเลือกของด้านใน เมี่ยงหน้าระรื่นเลือกแล้วลอง ลองแล้วเลือกจนได้ตัวที่เขาชอบ ขณะที่เอสก็แค่นั่งรอ
“ไอ้เอส พี่เขาบอกว่าถ้าจ่ายด้วยบัตรจะลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์อ่ะ” เมี่ยงชี้ให้ดูป้ายแล้วทำหน้าอ้อน ๆ เอสส่ายหัวบอกไม่
“แต่มึงมีบัตรนี่หว่า นะๆ”
“.........” เอสมองคนที่ยืนอ้อนเขาอย่างระอาใจ ในที่สุดยื่นบัตรจ่ายให้
“ซื้อให้กูจริงดิ” เมี่ยงยิ้มตาหยีรอรับถุงจากพนักงาน ขณะที่คนจ่ายอย่างเอสเดินนำลิ่ว ๆ ออกไปแล้วเขารีบสาวเท้าตาม
“มึงใจดีที่สุดอ่ะ กูว่าใครได้มึงเป็นแฟนโชคดีมากๆเลยว่ะ”
“...........”
“ไอ้เอสถามจริง มึงสปอยแฟนมึงแบบนี้บ่อยป่ะวะ..” เขาทำหน้าอยากรู้ เดินตามเอสแทบไม่ทัน เพราะรายนั้นพอรู้ว่าธุระของเมี่ยงเสร็จแล้วก็จะเดินออกไปทันที
“แฟนกูไม่ขอให้กูทำอะไรแบบนี้หรอก”
“จริงดิ ไอ้แคปน่ะเหรอ”
“เพราะแบบนั้นล่ะ กูถึงได้ถูกใจมันไง...” เพราะว่ามันไม่เหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา เพราะว่าไม่เคยวิ่งเข้าหาเขาเพียงเพราะรู้ว่าเขามี ครอบครัวเขามี แคปมันไม่เคยแม้แต่จะถามถึงเรื่องบ้านเขา อย่าว่าแต่บ้านเลย ห้องเขาที่ว่าหรูหรามันยังไม่คิดอยากจะเหยียบไปเลยด้วยซ้ำ
“มึงได้ของครบแล้วใช่ไหม..” เมี่ยงพยักหน้าบอกใช่แล้วขอบใจเอสอีกครั้ง
“คราวนี้แหละกูจะหล่อแบบมึงให้ได้”
“เตี้ยก็หัดเจียมตัวซะบ้าง” เอสแกล้งว่า เขาผลักหัวเล็กเป็นรอบที่สาม ก่อนเดินนำลิ่วๆจนเกือบจะถึงรถ
“เดี๋ยวสิ มึงจะรีบไปไหนวะ วันนี้ว่างทั้งวันดูหนังกันไหมล่ะกูเลี้ยงเอง”
“ไม่ล่ะ ไม่อยากดู..” เอสบอก
“แต่เราไม่ได้ดูหนังด้วยกันนานแล้วนี่..” เขาสองคนเดินมาถึงรถพอดี เอสเดินแยกไปอีกฝั่ง ชี้บอกขึ้นรถได้แล้ว
“ไม่ดูจริงดิ” เมี่ยงหันไปถามอีก เอสส่ายหน้าบอกไม่ ก่อนขับออกไป
“ไว้ว่าง ๆ มึงค่อยชวนไอ้ชิพมันมาดูเป็นเพื่อนละกันนะ วันนี้กูไม่ว่าง”
“เอาแบบนั้นก็ได้เดี๋ยวค่อยชวนไอ้ชิพวันหลังละกัน..” เมี่ยงหันไปบอก เอสพยักหน้าให้บอกขอโทษด้วย ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนช่องทางไปใช้เลนในสุดเมี่ยงเลยทำหน้าสงสัยเพราะปกติไปที่ห้องเอสหรือห้องเขาจะไม่ใช่เส้นทางนี้
“เดี๋ยวแวะกินกาแฟก่อน..” เสียงทุ้มบอกออกมาขณะที่เลี้ยวเข้าช่องจอดที่หายากหาเย็นเสียเหลือเกินโชคดีที่พอจะมีเหลืออยู่
“จะเข้าไปนั่งเหรอวะ นึกยังไงชวนกูมานั่งชิลร้านกาแฟน่ารักแบบนี้วะเนี่ย มึงเลี้ยงกูใช่ป่ะไอ้เอส มันต้องแพงแหงๆดูร้านสิ”
“เออ ลงได้แล้ว”
.
.
“คาราเมลเฟรปปูชิโน่แก้วใหญ่ค่ะ เติมวิปครีมด้วยนะคะ”
“หนึ่งร้อยยี่สิบห้าบาทครับ นั่งรอสักครู่นะครับ”
เช้านี้แคปกับเต้ออกมาช่วยงานอยู่ที่ร้านกาแฟ คนค่อนข้างเยอะทั้งๆที่เป็นวันหยุด สองหนุ่มทำหน้าที่บาริสต้าจำเป็นช่วยคุณพ่อตั้งแต่เช้าลากยาวจนกระทั่งช่วงบ่าย
“ช็อกโกแลตเย็นเพิ่มดับเบิ้ลวิปแก้วใหญ่สุดๆเลยค่ะ”
“ได้ครับคนสวย” เพราะเห็นว่าเป็นเด็กตัวเล็กแคปเลยแซวให้ซะเลย
“พี่แคปทำไมมาที่ร้านได้ หนูจะให้พี่แคปชงให้ค่ะ”
“อะไรนะ ให้พี่ชงให้ด้วยเหรอ” แคปหัวเราะกับน้องสาวข้างบ้าน เขาเห็นเธอตั้งแต่ยังเด็ก ๆ ตอนนี้คิดว่าอยู่ปอสี่ปอห้าได้แล้วมั้ง
“พี่แคปกลับมาเมื่อไหร่อ่ะ แล้วจะกลับไปอีกตอนไหนเหรอ”
“กลับมาเมื่อวานครับ เดี๋ยวเย็นนี้พี่แคปก็ไปแล้ว”
“จริงดิ” เธอทำหน้างอแงแคปจึงยื่นมือเข้ามาลูบหัวเล็ก เสียงเต้แซวว่าทำไมทักแต่แคป ไม่เห็นทักทายเขาบ้างเลย แต่เธอไม่สนใจเมินเต้เห็นๆ สนใจแต่แคปแค่คนเดียวโก้ที่นั่งมองอยู่ยังหัวเราะขำ
“พี่แคปต้องชงให้น้องครีมนะคะ ไม่เอาพี่เต้ชงหรอก พี่เต้ชอบทำขม พี่แคปชงหวานอร่อย” เธอเงยหน้าอ้อนแคป ทำตาวิ๊งใส่ด้วย แคปขำจนท้องแข็ง
“เดี๋ยวให้อาชงให้ดีไหมล่ะ เลือกไม่ถูกจะเอาเต้หรือแคปแบบนี้ ลูกชายอามีต่อยกันแน่ ๆ น้องครีมลำเอียงสินะ” โก้หันมาแซวเธอยิ้ม ๆ
“ไม่ให้อาโก้ชงเหมือนกัน น้องครีมจะกินฝีมือพี่แคปคนเดียวค่า”
“โอ๋ได้ๆเดี๋ยวพี่แคปชงให้นะครับ” แคปมองดูเธออย่างเอ็นดูก่อนกระโดดลงจากเก้าอี้แคชเชียร์ เข้ามาแท็กมือเปลี่ยนหน้าที่กับเต้ ทำช็อกโก้เย็นๆให้เธอ เขาเพิ่มวิครีมเป็นสามเท่าแถมให้เลย ทำเป็นรูปแคนดี้น่ารัก พอยื่นส่งให้น้องครีมยิ้มจนแก้มจะฉีก ไม่ยอมกลับจนคุณแม่เธอเข้ามาตามนั่นแหละ
“น่ารัก.....” แคปอมยิ้มพึมพำ โก้เดินถือถาดเมล็ดกาแฟที่คัดแล้วมาเก็บใส่ขวดโหลอย่างปราณีต
“ลูกๆจะกลับกันตอนไหนล่ะ อยู่กินข้าวเย็นกับพ่อก่อนดีไหม ค่ำๆอาฟี่ถึงจะกลับมานะเมื่อกี้โทรมาบอกว่าติดงานยาวเลยล่ะ เราสองคนจะรอกันไหม” ตอนนี้ทั้งร้านเหลือลูกค้าอยู่แค่ห้าโต๊ะที่ใส่หูฟังนั่งใช้ไวไฟต่อกับโน๊ตบุ๊คอยู่ เสียงเพลงส่งบรรยากาศให้ชิลบวกกับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศหลายคนเข้ามาหลบพักจากแดดเพื่อเอาแอร์จากที่นี่
“ผมจะกลับสี่ห้าโมงครับพ่อ วันนี้นัดกับรุ่นพี่ซ้อมบอลกัน” แคปบอก
“เต้ก็จะกลับพร้อมน้องเลยครับ มีนัดซ้อมบาสเหมือนกัน สนามติดกันกับเจ้าแคปนั่นแหละ”
“เฮียเต้ทำไมไม่ใช้สนามบาสของคณะตัวเองวะวะ ชอบมาใช้สนามใหญ่ของพวกสัตวะ ก็รู้อยู่แล้วเด็กเกษตรเขาชอบไปใช้กัน”
“กูทำเรื่องจองตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว คิวพวกกูวันนี้อยู่สนามนั้นเว้ย” เต้ถึงขนาดเดินมาตบหัวน้องชาย แคปยักไหล่ใส่
“โน่น ออเดอร์มาแล้วมึงไปรับกูจะชงเอง” เขาไล่แคปไปนั่งที่แคชเชียร์ ส่วนตัวเองเตรียมอุปกรณ์บางอย่างช่วยโก้อยู่ทางนี้แทน
“ลาเต้ร้อนแก้วนึงค่ะ ขออาร์ตรูปหัวใจนะคะ”
“หนึ่งร้อยยี่สิบห้าบาทครับ นั่งรอสักครู่” รับเงิน จ่ายตังค์ทอน ส่งยิ้มให้ แล้วบอกให้เธอนั่งรอ นั่นคือสิ่งที่เขาเรียนรู้ว่าจะต้องทำกับลูกค้าเสมอ
“เอสเพรสโซ่เย็นแก้วใหญ่ กับสลัดซาลามี่กล่องนึงค่ะ” พี่สาวจากที่ไหนสักแห่งเสียงหวานมาก น่าจะเป็นลูกค้าของเฮียโก้แคปรู้สึกคุ้นหน้าเธออยู่ บางทีอาจเป็นตึกสูงแถวๆนี้
“วันนี้ซาลามี่มีกุ้งสดแถมให้ด้วยนะครับ อยากได้น้ำโยเกิร์ตแบบไหนราดดี”
“ขอบคุณค่ะ ขอเป็นรสธรรมชาติเลยค่ะ”
“โอเครับ ทั้งหมดสองร้อยเก้าสิบบาทครับ เชิญนั่งรอสักครู่” แคปกดๆทำรายการ รับเงินพร้อมยื่นสลิปให้ตามปกติ ก่อนที่รายการออเดอร์อาหารเพื่อสุขภาพจะไปปรากฏอยู่ที่ครัว
“คาปูชิโน่เย็นแก้วใหญ่ ๆ ไม่ดื้อหนึ่งที่ กับแก้ผ้าสลัดอีกหนึ่งกล่องครับ”
“ห๊ะ!?”
คนฟังเงยควับขึ้นทันที กำลังเอียงหูรอเพื่อรับออเดอร์จากลูกค้ารายใหม่ แต่ปรากฏว่าไอ้คนที่มันกำลังสั่งรายการแปลกๆอยู่ตอนนี้ ไม่รู้ว่าโผล่มาต่อคิวตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไอ้สัส! มึงพูดอะไรห๊ะ!” แคปกัดฟันด่ากราดทันทีที่เห็นว่าคนพูดมันเป็นใคร คิดว่าด่าเบามากแล้วนะแต่เพื่อนมันที่มาด้วยกันถึงกับสะดุ้งเฮือก
“ได้ยินว่าอะไรล่ะครับคุณบาริสต้า ผมสั่งคาปูชิโน่เย็นแก้วใหญ่กับซีซ่าร์สลัด ออเดอร์ปกตินะ ไม่ใช่เหรอ..” เอสทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เวลาแบบนี้หน้าตาของมันโคตรจะกวนตีนเขามากที่สุด
“หึ.........หึหึหึ” แคปหัวเราะหึๆ กัดฟันควบคุมลมหายใจ ท่องนะโมๆไปแล้วเกือบๆสิบจบ.....มึงจะกวนตีนกูไปถึงไหนก็รู้อยู่แล้วที่นี่มีเรื่องไม่ได้เด็ดขาด
“สัสเอ๊ย..” แคปกัดฟันกรอดดด ด่าออกมาอีก จ้องหน้าเอสเขม็ง ดีที่ยังไม่มีลูกค้ารอคิวต่อ คุณพี่ผู้หญิงก่อนหน้านั้นขยับไปนั่งเสียตั้งไกล
“ชู่ว์....เดี๋ยวคนได้แตกตื่นพูดอะไรไม่เพราะแบบนั้นล่ะครับ..หื้ม”
“มึงมาทำไมวะห๊ะ! ใครเชิญ!!”
“มา-หา-เมีย” เอสขยับปากพูดแบบช้าๆชัดๆทว่าไร้เสียง แคปนี่แทบจะยกเครื่องคิดเงินทุ่มใส่หัวมัน ดู๊ดูมันหัวเราะเยาะเขาอยู่ ฮึ่ยยยย เวรเอ๊ยกูทนไม่ไหวแล้วเหี้ย
“ไม่ต้องมีใครเชิญหรอกน่า จริงไหม หึหึ”
“ปัง! กวนกูนักนะมึง” แคปตบผั๊วะลงที่โต๊ะอย่างเหลืออด ลุกขึ้นจากเก้าอี้จ้องหน้าเอสกับเมี่ยงสลับกัน เมี่ยงที่กลัวมากจริง ๆ สองมือกำเสื้อเอสแน่นขยับเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังเพื่อนตัวเองจนมิด แคปเห็นแบบนั้นยิ่งของขึ้น กำลังจะอ้าปากด่าอะไรต่ออีก แต่เสียงทุ้มๆของเต้ดังขึ้นก่อน
“ไอ้เหี้ยเอส มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ มาถึงก็จะกัดกันกับน้องกูอีกแล้วนะ กูว่ามึงสองคนคงทำบุญร่วมกันมามากเกินไปแหง ๆ เจอที่ไหนกัดกันที่นั่น ไม่เว้นแม้แต่ที่นี่เลยหรือไงวะ” ก็เพราะว่าจู่ ๆ แคปตบโต๊ะลงอย่างดังนั่นแหละ แม้กระทั่งโก้เองยังเดินออกมาดู เต้รีบแก้สถานการณ์ไว้ก่อน เขารู้สึกได้นะว่าแคปกับเอสมันด่ากันแต่มันไม่เกลียดกันจริงๆจังๆอะไรเลย มันเป็นเพื่อนกันแบบไหนเขาเองก็อธิบายไม่ถูก
“สวัสดีครับ” เอสกับเมี่ยงยกมือไหว้โก้ โก้รับไหว้แล้วยิ้มให้ เขาจำเอสได้จึงบอกให้ไปนั่งรอเดี๋ยวให้แคปชงกาแฟให้กิน
“ผมไม่ทำหรอก เรื่องอะไรให้ผมชงให้มันกินล่ะ ฝีมือผมต้องชงขายเท่านั้นแหละ” แคปรีบปฏิเสธแบบด่วน ๆ เขาแทบจะเดินหนีเข้าครัวแต่โดนโก้ดึงไว้ก่อน
“พูดอะไรแบบนั้นเจ้าแคป เพื่อนมาเที่ยวบ้านนะเนี่ย เรานี่จริง ๆ เลย”
“ผมไม่ให้มันกินฟรีอ่ะ ถ้าอยากให้ผมชงต้องเสียเงินเหอะ” แคปตอบหงุดหงิดทำน้ำเสียงจริงจังให้โก้รู้ๆไปเลย
“คาปู!” โก้ทำตาดุใส่ขณะที่เอสเดินพุ่งเข้าไปหาประชิดตัว แคปถอยออกทันที
“กูก็มาซื้อนี่ ไม่ได้จะมากินฟรีสักหน่อยนะ”
“กูไม่ทำอ่ะ มึงจะทำไม” แคปเชิดหน้าใส่ เหลือมองไปดูไอ้เพื่อนตัวเล้กของมันที่นั่งมองอยู่ไกลๆ
“เอาน่าๆ” โก้ดึงไหล่ลูกชายไว้ เขาบอกให้เต้ไปชงให้แทน เต้เลยถามทั้งเมี่ยงและเอสว่าจะเอาอะไรกันบ้าง
“คาปูชิโน่เย็นครับ” เอสบอก
“ม็อคค่าปั่นครับเฮียเต้” เมี่ยงบอกออกมาไม่ดังนัก เหลือบมองตาเขียว ๆ ของแคปไปด้วย
“โอเคเดี๋ยวของไอ้เอสกูทำเอง ส่วนม็อคค่าปั่นให้แคปมันทำให้ละกัน เมนูปั่นไม่มีใครอร่อยเกินน้องชายกูทำอีกแล้วล่ะ”
“ผมไม่ทำหรอก” แคปส่ายหัวบอกปัดทันที เดินไปนั่งกอดอกอยู่ที่โต๊ะแคชเชียร์ ก็มันเรื่องอะไรเขาต้องเป็นคนทำให้เมียไอ้เอสอะไรนั่นด้วยวะ มึงอยากพาเมียไปแดกกาแฟจะมาร้านกูทำเห้อะไร ไม่ไปหากินกันที่อื่นจะได้นั่งสวีทหวานปราศจากคนรบกวนเหอะ!
“ทำหน้าอะไรของมึง..” เต้เดินเข้ามาถามขยี้ลงที่หัวน้องชาย แคปเหลือบมองไปที่โต๊ะเห็นเอสกับเมี่ยงกำลังก้มดูเมนูหัวชิดกันอยู่ เขาก็แค่ไม่อยากเห็นพวกมันสองคนน่ะแหละ อารมณ์เสียเลยแม่ง ห่าเหวอะไรไม่รู้ วู้ว!
“ผมจะเข้าไปข้างใน หาอะไรกินดีกว่า” แคปไม่สนใจแล้วเดินเข้าไปในครัวสวนกับโก้ที่ถือจานซีซ่าร์สลัดออกมาให้
“คาปูเป็นอะไรน่ะเต้” โก้ถามลูกชายคนโต เต้ยักไหล่แล้วรับเอาจานอาหารจากพ่อของเขาไปวางลงให้เอสกับเมี่ยงที่โต๊ะ
“แก้วของมึงรอแป็ปนึง” เต้บอกกับเมี่ยง เขาเห็นเอสหันไปมองหาใครสักคนคิดว่าคงหาแคป เขาจึงบอกว่าแคปเข้าไปข้างในแล้ว
“แล้วมึงสองตัวมากันยังไงวะเนี่ย”
“ก็ขับรถมาดิครับ เฮียเต้จะให้ผมเดินมาเหรอ ไกลออก”
“ไอ้เด็กบ้ากูถามดูเล่นๆ” เขาตบหัวเมี่ยงจนหน้าเกือบทิ่มลงที่โต๊ะ
“แต่เฮียหล่ออ่ะ อยู่ในชุดนี้ยิ่งหล่อ..” เมี่ยงชมออกมาจากใจจริง ๆ เต้หล่อและดูดีมากในชุดบาริสต้าแบบนี้ เชิ้ตขาวพับแขนกับผ้ากันเปื้อนสีดำ เท่โคตร เท่ทั้งบ้าน
“ธรรมดาเว้ย บ้านกูหล่อทั้งบ้านแบบไม่ต้องถ่อมตัว มึงเห็นพ่อกูแล้วนี่ เหลืออาฟี่อีกคนถ้ามึงเห็นรับรองคำว่าหล่อมากๆยังใช้ได้ไม่พอหรอก”
“ขนาดนั้นเลย” เมี่ยงทำหน้าไม่อยากเชื่อ
“นี่ยังน้อยไป”
“ผมไม่เชื่อเฮียหรอก” เมี่ยงเบะปากใส่เห็นเอสทำท่าจะลุก
“ไปไหนวะมึง” เงยหน้าถามแต่เอสไม่สนใจหันไปคุยกับเต้
“ห้องน้ำอยู่ในครัวไหมครับเฮีย แคปมันลืมไอ้นี่ไว้ที่รถตั้งแต่วันก่อนเดี๋ยวจะเอาไปคืนมันด้วย” เอสว่าพร้อมกับหยิบเอาชี๊ตอะไรสักอย่างจากกระเป๋าหลังออกมาถือไว้
“มันกินขนมอยู่ข้างในน่ะแหละ มึงเข้าไปหามันไป” เอสพยักหน้าเบา ๆ เดินเข้าไปเมี่ยงก็มองตาม เต้เลยบอกให้นั่งกินรอไปก่อนเพราะมีลูกค้าทยอยเข้าร้านแล้วโก้กำลังรับรายการอยู่
“กินด้วยสิ ป้อนหน่อย”
“ไอ้สัส! มึงเข้ามาได้ยังไง” พอเข้ามาได้เขาก็กวนคนที่แยกตัวออกมานั่งกินขนมอยู่ด้านหลังของร้านทันที แคปหันซ้ายหันขวา เพราะว่าเอสเข้ามานั่งชิดเขามาก ๆ กลัวจะมีใครมาเห็น ที่ตรงนี้ม้านั่งยาวสีขาวน่ารัก เขาใช้นั่งกินขนมประจำตั้งแต่เด็ก มือใหญ่หยิบลูกเกดในแก้วเล็กๆที่แคปถือกินอยู่ ใส่ปากตัวเองด้วย
“ออกไปเลยไป เดี๋ยวพ่อกูเข้ามาเห็น..” แคปไล่ เอสจึงขยับออกห่างอีกประมาณหนึ่งคืบ
“อ่ะ ห่างแค่นี้พอมะ”
“มันใช่เรื่องไหมไอ้สัส รีบออกไปได้แล้ว” แคปลุกขึ้นยืนเอสเลยลุกด้วย เขาเดินมาดักหน้าคนตัวเล็กกว่าไว้
“กลับตอนไหน”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“อยากโดนกูจูบตรงนี้เลยไหม” ดวงตาคมกริบจ้องคนที่กำลังดื้อดึงกับเขาอยู่
“มึงกล้าหรือไงล่ะ”
“ลองไหมล่ะ” พูดแล้วก้าวเข้าหาเลยทันที
พลั่ก!!
แคปรีบใช้สองมือผลักมันแรง ๆ เขาถอยแทบไม่ทันดีที่เอสไม่คว้าเอวเขาเอาไม่งั้นตายกูตายแน่ ที่ตรงนี้ แต่หน้าตาไอ้คนถูกผลักจริงจังมากจนน่ากลัว
“กลับตอนไหน” เสียงทุ้มถามขึ้นอีกครั้งใช้สายตาขู่ให้บอก แคปถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ตอบออกมาอย่างเสียไม่ได้
“เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“กลับพร้อมกูไหม จะให้รอรึเปล่า”
“กูจะกลับพร้อมมึงทำไมล่ะวะ ใช่เรื่องไหมห๊ะนั่น พูดเหี้ยไรดูสถานที่บ้าง..” แคปส่งเสียงลอดไรฟันออกมาด่า เขานี่แทบจะกระซิบด่ามันอยู่แล้วไอ้คนฟังนี่ไม่ได้รู้สึกรู้สาเหี้ยไรเลย ขณะที่เอสหันมองเข้าไปด้านใน ยังไม่เห็นมีใครเดินออกมา เขาจึงหันมาคุยต่อ
“ตกลงเอาไง จะกลับด้วยกันไหมนิ”
“ไม่กลับโว๊ย”
“ไม่อยากบอกหรอกว่าตั้งใจมารับ”
“เออ กูก็ไม่อยากได้ยินหรอกว่ามึงตั้งใจมารับกูน่ะ..” โกหกตอแหลกูไม่เชื่อมึงหรอก ตั้งใจมารับกูแบบไหนวะเสือกติดไอ้เมียมึงห้อยมาด้วยแบบนั้นน่ะ ใครจะกลับไปกับมึงกัน บ้าเอ๊ย! แคปขยี้หัวอย่างหงุดหงิดจะเดินเข้าด้านในเอสยกขาดักเอาไว้อีก
“เย็นนี้กูมีซ้อมบาสที่สนามนะ ค่ำๆถึงจะแวะเข้าไปได้”
“เรื่องของมึง!”
“เรื่องของกูคนเดียวไม่ได้ เพราะที่จะถามเนี่ยคือต้องการรู้ว่ามึงมีซ้อมบอลด้วยรึเปล่า”
“............” แคปหุบปากฉับลงทันทีกำลังจะด่าอะไรต่อสักอย่าง แน่นอนว่าเขามีซ้อมสนามข้างกันกับมันนั่นแหละ ทำไงได้ไม่อยากบอกให้มันรู้เลยโฮ้ย!
“ว่าไง มีรึเปล่า”
“กูไม่อยากโกหกเลยว่ะแม่ง!” แคปกระแทกเสียงใส่ หันไปจ้องหน้าขมวดคิ้ว เอสดีดหน้าผากเล็กดังเพี๊ยะ แคปถลึงตาใส่
“ไอ้สัส”
“ไม่อยากโกหกก็บอกความจริงมา”
“ก็กูไม่อยากบอกนี่ว่ามีอ่ะ!” แคปตะคอกลืมตัว รีบส่องดูว่าจะมีใครได้ยินรึเปล่าโชคดีที่พนักงานผู้ช่วยเฮียโก้ไม่ได้สนใจ ส่วนพ่อกับพี่เขายังอยู่หน้าร้าน
“หึหึ โอเคมึงไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกแล้ว กูไม่ถามแล้วก็ได้” เอสกลั้นขำ ไอ้คนที่มันทำตัวได้น่าแกล้งเสียขนาดนี้ อะไรคือไม่อยากบอกว่ามีวะ นั่นมันก็คำตอบว่ามีซ้อมชัดๆในตัวอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง
“ไม่ต้องมาหัวเราะกู หลีกไปกูจะเข้าไปช่วยด้านในแล้ว” เขาเตะขาเอสบอกให้หลีกทาง ก่อนหันขวับมามองเมื่ออีกฝ่ายแกล้งกระตุกสายผ้ากันเปื้อนที่เอวให้หลุดลุ่ยออก แคปตะปบไว้แทบไม่ทัน มันไม่ได้ปีอะไรหรอกแต่ว่าตกใจ
“บ้ารึไงห๊ะ สัสเอ๊ย” เอสมองขำๆก่อนเดินแทรกตัวเข้าไปอย่างไม่สนใจคนที่ถูกตัวเองแกล้ง แคปโมโหสุดๆ ย่ำเท้าตึงๆกระแทกไหล่คนตัวโต เดินนำมันออกมา โก้ที่กำลังก้มหน้าทำสลัดอะไรสักอย่างเงยเรียกสองคนไว้
“เอสแคปมานี่ลูก เราชอบกินแซนวิชรึเปล่าครับเอส”โก้ถามขึ้นทั้งเอสและแคปหยุดชะงัก เดินเข้าไปหา
“ชอบครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“งั้นเดี๋ยวเอาทูน่าแซนวิชไปกิน อาทำไว้เผื่อเอสกับเพื่อนข้างนอกด้วยก่อนกลับเดี๋ยวให้แคปถือออกไปให้นะ”
“ขอบคุณมากครับ” เอสตอบขอบคุณก่อนหันไปอมยิ้มกวน ๆ ส่งให้แคป ยกนี้กูชนะแล้ว แคปขบฟันกรอด
“พ่อไปทำให้มันทำไม มันกินไม่เป็นหรอกน่า”
“เจ้าแคปนิพูดอะไรน่ะเรา จะกินไม่เป็นได้ยังไง มาช่วยพ่อทำเร็วเข้า เอสเข้าไปนั่งเล่นกับเต้ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวทางนี้เสร็จแล้วจะตามออกไป”
“ครับคุณอา” เอสตอบรับอย่างสุภาพ หันมามองแคปอีกทีก่อนโบกมือบ๊ายๆแล้วเดินออกไป
“พ่อไปทำให้มันทำไมอ่ะ” ปากเล็กๆบ่นอุบ ยิ่งเห็นท่าทางมันเขายิ่งไม่อยากให้เฮียโก้ทำให้มันกิน โก้เงยหน้ามองดุ ๆ แคปรีบถอย
“งั้นพ่อทำเผื่อผมกล่องนึงด้วยสิครับ เดี๋ยวจะเอาไปฝากไอ้ปอกับไอ้อาร์ที่สนามตอนซ้อมกันน่ะ”
“ได้สิ แต่คาปูต้องช่วยพ่อนะ”
“พ่อก็รู้ผมทำไมเป็นอ่ะ อาหารทุกชนิดผมไม่มีหัวทางนี้เลยเหอะ..” โก้เงยหน้ามองนิ่ง ๆ เขานึกได้แล้วจริง ๆ ลูกชายเขาคนนี้สอนเรื่องอาหารไม่เคยทำได้เลย ต่างจากลาเต้ที่ค่อนข้างมีหัวเรื่องอาหารการกิน โก้จึงไล่แคปออกมาที่หน้าร้านบอกว่าเดี๋ยวทำให้เองไปเทคแคร์เพื่อนไป แคปก็แค่ยักไหล่เดินออกมาช่วยเต้อยู่ที่หน้าร้านไม่มีเวลาอะไรจะไปนั่งคุยเรื่องไร้สาระกับไอ้สองตัวนั่นหรอก ในที่สุดหลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เอสกับเมี่ยงก็กลับไปพร้อมกับทูน่าแซนวิชหนึ่งกล่องใหญ่ ๆ
“เย็นนี้เจอกันที่สนามบาส..” เอสดึงแคปออกมาพูดเสียงเบาด้วยขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปจากร้าน แคปเหลือกตาใส่
“ไม่มีทาง!” ความจริงน้ำเสียงแคปก็ออกจะหนักแน่นนะ เสียแต่ว่าเอสฟังแล้วทำไมถึงนึกขำอยู่ตลอดก็ไม่รู้ เขาหัวเราะหึหึ จนแคปรีบๆผลักบอกให้ออกๆกันไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 22-04-2015 21:43:03
https://www.youtube.com/v/S-mNRHmO2ek
“แฟนมึงน่ากลัวฉิบหายเลยว่ะไอ้เอส..” พอขึ้นรถมาได้เมี่ยงบ่นอุบ เขานั่งอยู่ปวดฉี่ยังไม่กล้าลุก เพราะต้องเดินผ่านเคาน์เตอร์ที่แคปนั่งตาเขียวจ้องเขาอยู่แบบนั้นเป็นใครก็กลัวล่ะวะ ยิ่งเคยโดนตีนมันมาแล้ว
“เดี๋ยวไปส่งมึงที่ห้องก่อนละกัน กูจะกลับไปนอนเย็นนี้มีซ้อมบาสอีก”
“นอนด้วยกันดิ เย็นออกไปพร้อมกันกูก็จะไปเชียร์มึงด้วยเหมือนกันนะ”
“ไม่ได้ เมื่อเช้าลืมหยิบรองเท้าบาสมาเดี๋ยวต้องกลับไปเปลี่ยนชุดด้วย กูจะกลับห้อง”
“งั้นกูไปนอนห้องมึงก็ได้นี่ เย็นๆออกไปพร้อมกันไงวะ นะๆๆๆ” เมี่ยงเกาะแขนแล้วอ้อน เอสก้มมองแล้วผลักคนตัวเล็กออกจากไหล่ แต่คนโดนผลักออกซบกลับเข้ามาอีก รถจอดติดไฟแดงพอดี
“เอาแบบนั้นก็ได้ แต่เลิกซ้อมแล้วมึงต้องกลับเองกูไม่ว่างนะ”
“อ้าวไหงงั้นล่ะ”
“โทรบอกไอ้ชิพกับไอ้บุ้งห้าโมงครึ่งเจอกันที่สนามหก”
“สนามใหญ่ติดกับคณะสัตวแพทย์น่ะเหรอ”
“อือ ที่นั่นแหละ มึงจะได้กลับกับพวกมันด้วย”
“..........” เมี่ยงเหลือบมองเอสอย่างน้อยใจ กำลังจะกดโทรหาชิพเขากลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ชั่งใจอยู่ครู่นึงในที่สุดก็ถามออกมาขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไป
“ไอ้เอส ตกลงว่ามึงกับน้องชายเฮียเต้คบกันอยู่จริงดิ?”
“ทำไม? จู่ๆถามทำไม” เอสเหลือบมองคนถาม
“มันใช่รึเปล่าล่ะบอกกูก่อนสิ”
“มั้ง คิดว่าคบน่ะแหละ”
“อะไรของมึงวะ”เมี่ยงมองเอสอย่างไม่ค่อยเข้าใจในคำตอบนัก เอสหันมองเพื่อนอีกครั้งก่อนพยักหน้ารับ
“คบ ใช่กูกับมันคบกันอยู่”
“แต่กูว่าไม่เห็นมันจะเหมือนพวกมึงคบกันเลยนะ ดูไอ้แคปมันยังไม่ค่อยโอเคกับมึงเลยเหอะ”
“มันไม่เคยโอเคหรอก มันเป็นแบบนั้นแหละ”
“แบบไหน มันเป็นแบบไหนวะ”
“ไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องรู้หรอก”
“ไอ้เพื่อนเหี้ย”
“นั่นแฟนกู มันจะเป็นยังไงก็ได้ ว่าแต่กูถูกใจแค่นั้นจบ”
“เออๆกูไม่ถามแล้ว อะไรวะน้อยใจเป็นนะเนี่ย ไม่มีเวลาให้กูแล้วยังไม่ยอมบอกเล่าเรื่องแฟนคนนี้ของมึงให้กูรู้อีก จะความลับอะไรกันนักหนาแม่ง ทุกทีกับสาวคนไหนมึงบอกกูทุกอย่างไม่เคยปิดแล้วกับคนนี้ความลับอะไรจะเยอะขนาดนั้นวะ เดี๋ยวสองเดือนมึงก็คงจะเลิกอีก มึงคบกับมันกี่วันแล้วล่ะ ครบสองเดือนเมื่อไหร่มาเล่าให้กูฟังทีนะ ทำไมถึงเลิกกันน่ะ”
“บ้ารึไง พูดอะไรออกมารู้ตัวป่ะเนี่ย” รถเลี้ยวเข้าคอนโดแล้วเอสหันไปมองคนที่นั่งหน้างอต่อว่าเขาอยู่
“......”
“น้อยใจเหี้ยไร กูอยู่กับมึงทั้งวันนี่ยังไม่พอใจอีกเหรอวะ”
“ก็....ไม่อ่ะ กูก็แค่น้อยใจ”
“ไร้สาระว่ะ” รถจอดลงที่ลานจอดของคอนโดช่องจอดประจำ เอสยื่นมือไปล๊อคคอเมี่ยงเข้ามาขยี้ลงที่หัว เห็นมันตาแดง ๆ อย่าบอกนะว่าจะร้องไห้ เขาก้มลงดู
“มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย กูมีแฟนมากี่สิบคนไม่เห็นมึงเคยเป็นอะไรแบบนี้”
“กูไม่รู้ กูก็ไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร”
“หรือว่าครั้งนี้เป็นผู้ชาย มึงรับไม่ได้งั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่แบบนั้น” เมี่ยงรีบปฏิเสธ
“งั้นมึงต้องหัดทำใจซะ นี่ขนาดยังไม่ใช่ช่วงโปรโมชั่นด้วยซ้ำกูบอกเลย”
“ห๊ะ! หมายความว่ายังไงวะ กูไม่เข้าใจอ่ะ”
“ไม่ต้องเข้าใจน่ะดีแล้ว”
“ไอ้เพื่อนบ้า ตกลงคือกูก็ไม่รู้เรื่องอะไรของพวกมึงจนได้สินะ กูถามมาตั้งนานเนี่ย”
“พูดมาก ลงๆ”
.
.
สองทุ่ม สนามกีฬาหลังคณะสัตวแพทย์คนคึกคักมาก ทั้งมอไซด์รถยนต์วิ่งสวนกันจนฝุ่นตลบ ถนนที่แคบอยู่แล้ว ยิ่งแคบลงไปอีกเมื่อมีสาวๆจากหอพักไม่ใกล้ไม่ไกลเดินทางกันมาเชียร์ทั้งบาสทั้งบอลเทนนิสและว่ายน้ำ วันนี้มีขึ้นป้ายด้วยว่าคณะไหนซ้อมเจอกับคณะไหน
ที่สนามบอล แมตซ้อมของคณะเกษตรกับคณะวิทย์ฯ ผลออกมาสกอร์คือ 1:0 รุ่นพี่รุ่นน้องนักกีฬาเรียกรวมพลประชุมย่อยนิดหน่อยจนเสร็จ แคปวิ่งเหยาะๆออกมาข้างสนาม ยกมือบังแสงสปอตไลท์ที่ยิงลงมาทั้งสี่มุมจนเขาแสบตา เหงื่อพราวเกาะเต็มเนื้อตัวและใบหน้า เขาทิ้งตัวนอนแผ่ลงที่ตักอาร์ ขาพาดไปที่ตักของปออย่างเหนื่อยล้าสุดๆ
“ร้อยเหี้ยๆ เหนื่อยสัสๆ แสบตาว่ะ ไอ้ปอมึงขยับมาบังแสงไฟให้กูหน่อยดิ๊” แคปบ่นอุบ ปอขยับไปบังแสงให้อย่างที่บอกจริง ๆ
“ทำไมถึงแพ้อ่ะ” อาร์พูดขึ้นมาลอยๆเจอแคปตบหัวเข้าให้ เขาถลึงตาใส่แม้กระทั่งนอนอยู่ อาร์ก้มลงมองที่ตักตัวเองคือแคปน่ากลัวมาก
“ก็แค่ซ้อมจริงจังทำไมวะ เดี๋ยวเจอวันจริงไม่ทิ้งฟอร์มแบบนี้บนสนามแน่นอน” จริง ๆ วันนี้คือทั้งทีมฟอร์มตกมาก หลังเกมส์จบรุ่นพี่รุ่นน้องด่ากันแหลกเลยบอกต้องซ้อมอีกเยอะ พี่รหัสเขารับหน้าที่กำหนดตารางมาให้ใหม่อีกที แคปมองไปบนท้องฟ้ามืดๆสีดำ วันนี้มีกลุ่มดาวชัดเจนมากๆ ลองนับดูด้วยตาทำยังไงก็นับไม่หมด ดาวลูกไก่อยู่ตรงไหนวะเนี่ย กำลังกวาดตานับอยู่เพลิน ๆ กลับมีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นจากสนามบาสข้าง ๆ แคปหันไปมองมีแต่สาว ๆ ออกันให้พรึ่บไปหมด นึกถึงว่าไอ้เหี้ยเอสกับพี่ชายเขายังวิ่งอยู่ในสนามแล้วพาให้โมโห สาว ๆ ทำไมถึงชอบกันนักพวกนักกีฬาบาส มันเท่ตรงไหนวะ
“เมื่อกี้น้องแป้งแวะมาหามึงด้วยนะเว้ย ยืนเชียร์อยู่ตั้งนาน..” ปอยักคิ้วบอก
“อ้าวแล้วไปไหนแล้วอ่ะ..” แคปลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาทันที
“กลับแล้ว น้องเขาบอกพรุ่งนี้ต้องส่งรายงานการบ้านเพียบ แค่ได้มาเห็นหน้ามึงน้องเขาก็นอนหลับระทดระทวยแล้ว..” อาร์เสริม
“ผั๊วะ ไอ้สัสอาร์ มึงพูดถึงผู้หญิงให้ดีกว่านี้เลยเชี่ย..” แคปโบกกะบาลเพื่อนไปอีกรอบอาร์รีบยกมือบอกพูดเล่นๆ ปอนั่งขำเห็นเพื่อนสองคนจะฟัดกันตาย
“ไม่ใช่แค่แป้งหรอก ก่อนหน้านั้นแฟนมึงก็แวะมาดูนะ..” ปอทำเสียงเหมือนคนที่เหนือกว่า เหล่ตาดูว่าคำพูดของเขาจะทำให้แคปมันมีปฏิกิริยายังไง
“ใครวะแฟนกู? ตอบให้ดีนะมึงนะ” แคปตีหน้าซื่อๆหรี่ตาใส่ถามกลับ ปอก็แค่ยักไหล่ ถามว่าจะให้เขาพูดจริงดิ เจอแคปถีบเอาซะเกือบกระเด็นเขารีบคว้าจับขาเพื่อนไว้
“สัส” แคปร้องด่า ปอหัวเราะแคปไม่อยากสนใจหยิบขวดน้ำเย็นที่วางไว้ใกล้ ๆ มาแกะเปิด
“ไปดูทางนั้นไหมวะ อยากไปเชียร์เฮียเต้ว่ะ เมื่อกี้กูเดินไปดู วิศวะกำลังนำเลย แต้มสูงลิ่วๆ” อาร์ชะเง้อคอมองไปทางสนามบาส
“แข่งกับใคร” แคปยกขวดย้ำขึ้นดื่มอึกๆๆๆไหลลงมาตามคอตามเสื้อเปียกโชกเป็นทาง
“เทคนิคการแพทย์”
“ไปดิ” ปอลุกคนแรก อาร์ลุกแคปเลยต้องลุกด้วย “จะไปทำไม๊ ไม่เห็นมีอะไรน่าดูเลยเหอะ” แคปบ่นอุบแต่ก็ลุกนะ
“ไปเชียร์แฟนมึงไงล่าาา..”ปอหันมาพูดยิ้มๆ ทำท่าจะวิ่งนำ
“ไอ้สัส!” แคปเอาขวดน้ำที่กินหมดแล้ววิ่งตามไปตีหัว ก่อนบอกฝากทิ้งด้วยโทษฐานพูดจาไม่ถูกใจ
“โหยคนเยอะว่ะ แต้มห่างเลยวิศวะชนะชัวร์เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีเอง โฮ้ยกูมองไม่เห็น..” พอมาถึงข้างสนามบาสที่คนเยอะมากๆนี่ขนาดแค่นัดซ้อม อาร์เขย่งชะเง้อคอยืดคอยาว
“มึงมันเตี้ยไงไอ้อาร์..” ปอหันไปชมเพื่อน เจออาร์ตวัดตาเขียวปั๊ดใส่ แคปขำ อย่าว่าแต่อาร์เลย เขาเองยังต้องเขย่งมองยังไม่เห็นอะไรเลยเนี่ย
“อุ้มกูหน่อยไอ้ปอ กูอยากดู”
“เรื่องดิ ตัวมึงไม่ใช่จะเบาใครจะไปอุ้มไหว”
“งั้นไอ้แคปมาให้กูขี่คอมึง เดี๋ยวกูดูเสร็จมึงค่อยขี่คอไอ้ปอดูต่อ”
“ไอ้สัส กูไม่หลงเชื่อคำพูดโง่ ๆ ของมึงหรอก” แคปตบหัวเพื่อนไปอีก อาร์ไม่สนใจ “นิดเดียว ย่อตัวลงเร็ว”
“เฮ้ย ไม่เอ้า!” แคปบอกไม่เอาแต่ไม่ทันแล้วเพราะอาร์ว่าจบ กดหลังแคปลงแล้วตะกุยตะกายจะขึ้นไปลูกเดียว แคปเลยหันไปสะกิดปอ บอกให้ไอ้อาร์มันขี้หลังหน่อยมันเตี้ย มองไม่เห็น
“ยุ่งจริงจริ๊ง พวกมึงนี่” ปอส่ายหัวดึงอาร์มาขึ้นหลังตัวเองแทน คนตัวเตี้ยยิ้มไม่หุบ เพราะว่าตอนนี้มุมมองของเขาสูงกว่าทุกคนมาก ปอนี่หนักจนหน้าเขียวแคปหันไปมองแล้วก็ขำ
“จบแล้วๆ” เสียงเป่านกหวีดหมดเวลามาพร้อม ๆ กับเสียงคนเฮสนั่นลั่นสนาม ผู้คนทยอยคลายตัวออกมาแคปเลยสามารถมองเห็นพี่ชายตัวเองได้ เฮียเต้กำลังจับมือคุยกับกัปตันของอีกทีม คงจะเป็นเพื่อนกันหรืออะไรสักอย่างขณะที่คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มีแต่คนที่แคปคุ้นหน้า เพื่อนพี่เต้ทั้งนั้น
“แฟนมึงอยู่โน่น” ปอหันมากระซิบใส่ แคปหันไปมองแรงเลย “ไอ้สัส!”
“อ้าวกูเห็นมึงมองเหมือนหาใครอยู่”
“กูมองไปเรื่อย ๆโว๊ย”
“แฟนมึงโดนผู้หญิงรุมแล้วไอ้แคป มึงไม่เข้าไปดูล่ะวะ..” อาร์ดึงๆแขนเสื้อแคปพลางโบ้ยหน้าบอกให้แคปหันไปดู แคปเลยเหลือบมองนิดๆ จริงอย่างที่มันว่า ไม่ใช่แค่ผู้หญิงหรอกผู้ชายน่ารักๆหลายคนเข้าไปขอถ่ายรูปกับมันตรึมเลยว่ะ เดี๋ยววันนี้แท็กมันคงร้อนฉ่าแน่ ๆ นึกว่าจะมีแต่เขากับไอ้ปอซะอีก เพราะก่อนหน้าที่จะเข้าสนามเขาโดนขอถ่ายรูปไปหลายคนมาก นั่นก็คิดว่าเยอะแล้วนะ มาเจอคนที่ยืนรอคิวถ่ายกับไอ้เอสและพี่ชายเขานี่ ตัวเองชิดซ้ายไปเลย
“กลับเหอะว่ะ” แคปพูดเซ็ง ๆ หันหลังเดินออกมา นึกได้แล้วว่าจะรีบกลับไปนอนตีพุงดูการ์ตูนอยู่ห้องเย็น ๆ ดีที่สุด วันนี้ร้อนอบอ้าวฉิบ
“อ้าว ทำไมจะกลับเร็วอ่ะ” อาร์ถาม
“ก็จบแล้วนี่หว่าอยู่ทำไม” แคปดึงแขนเพื่อนบอกให้เดินออกมาได้แล้ว จะไปสนใจทำไมพวกวิศวะ มีเฮียเต้คนเดียวเหอะที่เท่ คนอื่น ๆ ก็เฉยๆนะ
“อ้าวแคป มาเชียร์เต้มันเหรอวะ” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสามคนหันมอง รัฐยืนถือทั้งผ้าขนหนูทั้งขวดน้ำเดินเข้ามาทัก แคปจึงพยักหน้าบอกครับแล้วยิ้มอ่อนให้
“เข้าไปดิ พี่ออกไปเอาผ้าขนหนูให้มันนี่แหละ ร้อนว่ะวันนี้”
“ไม่ดีกว่าครับพี่ ผมกำลังจะกลับแล้ว”
“อ้าวเหรอ งั้นไว้ค่อยเจอกันนะ..” รัฐบอกไว้แค่นั้นเพราะมองเข้าไปด้านในเห็นเต้ยืนกวักมือเรียกแล้ว รายนั้นก็ใช่ย่อยสาว ๆ น้อยซะเมื่อไหร่ ชี้หน้าแคปกวักมือเรียกให้เข้าไปหาด้วย แคปยักไหล่แล้วเดินหนีเลย
“ไอ้อาร์กลับยังไง มึงจะไปรถกูหรือไปกับไอ้ปอ..” เดินกันมาถึงรถแคปหันไปถามอาร์ วันนี้เขาเอารถที่แต่งเสร็จมาใช้แล้ว สีดำเฉี่ยววาววับจากอาฟี่ผู้หล่อเท่และโฉด เอ้ยโสด
“กลับกับมึงก็ดีเหมือนกัน อยากรู้เบาะแต่งจะนิ่มแค่ไหนวะ”
“โหไอ้สัสอาร์ กูเปิดให้มึงลองนั่งตอนนี้เลยก็ยังได้ ทำเป็นพูดนะมึงนะ” แคปชี้หน้าใส่ อาร์หัวเราะ ที่จริงเขาแค่แหย่แคปเล่น
“วันนี้กูมากับไอ้ปอวะ เดี๋ยวถามมันดูก่อน คิดว่ากูให้มันไปส่งน่าจะดีกว่า” อาร์บอกแคปพลางสะกิดให้ดูปอที่ยืนคุยโทรศัพท์หน้าเครียดมาก ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ ๆ พอรับโทรศัพท์มันก็แยกออกไปคุยเลย สรุปว่าอาร์จะกลับกับปอ แคปเลยยืนรอเป็นเพื่อนกระทั่งปอคุยเสร็จไม่นานนัก
“ไอ้อาร์วันนี้ให้แคปไปส่งมึงนะ กูติดธุระยังกลับห้องตอนนี้ไม่ได้..” ปอเปิดรถเอากระเป๋าอาร์ออกมายื่นส่งให้
“แพรโทรมาเหรอวะ” อาร์ร้องถาม ปอพยักหน้าบอกว่าใช่
“มีอะไรรึเปล่า” แคปถามขึ้นบ้าง อีฝ่ายส่ายหน้าบอกไม่มีอะไร แพรแค่เรียกเขาออกไปรับมากินข้าว
“แล้วมึงทำหน้าแบบนั้นทำไมวะ กูก็นึกว่ามีเรื่อง”
“เปล่าหรอกจู่ ๆ โทรมาไง ที่จริงวันนี้กะจะทำอาหารให้พวกมึงกิน นานๆเราจะอยู่ครบทีม”
“เออน่า ไว้วันหลังก็ได้ใช่ไหมวะไอ้อาร์”
“ใช่ ไปหาแฟนมึงเลยเหอะ ไปๆ” อาร์กับแคปบอกปอไม่ต้องห่วงให้รีบไป ปอยิ้มแห้ง ๆ เหมือนคนเซ็งจัด ในที่สุดก็ขึ้นรถขับออกไป ขณะที่สองคนที่เหลือตรงดิ่งไปนั่งกินโจ๊กรอบดึกข้างทางก่อนถึงอพาร์ทเม้นท์ที่อาร์อยู่ แคปว่างๆไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว เขาเลยแวะนอนเล่นดูหนังที่ห้องอาร์จนเผลอหลับไปตื่นมาอีกทีเกือบๆห้าทุ่ม แคปลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วบอกว่าจะกลับ อาร์เดินลงมาส่ง พร้อมกำชับเสียงเขียว เห็นแคปตัวโตกว่าอาร์แบบนี้แต่เวลาหลับแล้วลึกมาก สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับแคปคือเขากลัวมันหลับในระหว่างขับรถมากที่สุด
“ขับรถดี ๆ นะมึงห้ามหลับกลางทาง”
“จะหลับได้ยังไงวะ ที่นี่กับคอนโดกูห่างกันไม่ถึงสิบห้านาทีเลย”
“งั้นอย่าซิ่งล่ะ”
“นั่นก็ไม่เคยหรอกครับ..” แคปยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้ อาร์ชี้บอกรีบ ๆ ขึ้นรถไปเลยไป มาทำหน้าทะเล้นกวนเขาอยู่ได้ รถแต่งคันสวยจึงถอยแล้วเลี้ยวตัวออกมา แคปอารมณ์ดีผิวปากไปตามเสียงเพลงเบาๆบนรถ เปิดกระจกชิลๆกินลมกลับห้อง เขาเดินควงกุญแจรถสบายใจโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าข้าง ๆ รถเขาไม่ใกล้ไม่ไกลมีบีเอ็มดับเบิ้ลยู สีขาวแต่งสวยไม่ต่างกันจอดแช่อยู่แล้ว
แกร๊กกกกก~
“เฮ้ย!!” แคปร้องขึ้นอย่างดังทันทีที่เห็นว่ามีใครนั่งมองเขานิ่งอยู่ที่ห้องของเขาเอง ถึงขนาดต้องถอยหลังกลับไปมองหมายเลขห้องใหม่ คือไรวะ ไอ้เอสนั่นมันนั่งดูทีวีสบายใจทำอย่างกับว่าเป็นห้องส่วนตัวของมัน ขณะที่เจ้าของห้องอย่างเขาตกใจแทบตายเมื่อเห็นว่าใครก็ไม่รู้นั่งอยู่กลางห้องตัวเอง
“มึงมาทำไมห๊ะ! / หายหัวไปไหนมา?” สองโทนเสียงที่แตกต่างกัน แคปตะคอกเสียงแหลมขณะที่เอสกดเสียงทุ้มฟังแล้วชวนขนลุกเป็นบ้า
“มึงเข้ามาได้ยังไง” แคปโยนกระเป๋าลงที่โซฟา เท้าสะเอวมองหน้ามองหลัง เขาหันไปจนทั่วห้อง ไอ้ปอยังไม่กลับแน่ๆและไม่รู้คืนนี้มันจะกลับไหม แปลกใจที่เอสเข้ามาในห้องเขาได้
“เข้ามาได้ก็แล้วกัน” เอสตอบพลางคว้าเอากระเป๋าสะพายใบใหญ่สีดำของแคปมาเปิดดู แคปรีบดึงคืนแทบไม่ทัน และมันก็ไม่ทันจริง ๆ เพราะไอ้คนไม่มีมารยาทหยิบเอาโทรศัพท์มือถือเขาไปไว้กับตัวมันได้แล้ว
“อ่ะ มึงเอาของกูคืนมานะ”
“............” การกระทำของมันแทนคำพูดทุกอย่างจริง ๆ บ้าเอ๊ย กดมือถือเขายิกๆๆดูก็รู้ว่ามันกำลังเช็คอะไรสักอย่าง
“เช็คเหี้ยไรของมึงห๊ะ!”
“................” เอสยังไม่ตอบ สายตาจ้องอยู่ที่มือถือจอใหญ่ของแคปที่เขากำลังกดเช็คอะไรบางอย่าง แคปมองอยู่ห่าง ๆ ไม่เสี่ยงเข้าไปแย่งคืนมาหรอก ใครจะอยากถูกมันรวบตัวกอดไว้อีก
“หาอะไร!” แคปตะคอกขึ้น เอสตวัดสายตาเงยหน้ามอง
“บ้าเอ๊ย กูไปห้องไอ้อาร์มา จะมองหน้ากูแบบนั้นทำเชี่ยมึงเหรอ กูไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย อย่ามาทำเป็นตาเขียวใส่กูนะไอ้เหี้ย!” แคปเห็นโอกาสเข้าไปคว้าหมับเอาโทรศัพท์มือถือตัวเองคืนมาได้ หารู้ไม่คำตอบนั้นทำเอาคนฟังพอใจไม่น้อย เขาจึงปล่อยให้แคปแย่งมือถือคืนไปแบบง่าย ๆ
“กินข้าวมารึยัง” เอสถาม
“เรื่องของกู” แคปดึงเอากระเป๋าคืนแล้วรีบวิ่งเข้าห้องปิดประตูล๊อคแทบไม่ทัน กลัวเอสจะตามเข้ามา อยากอาบน้ำมากๆเหนียวตัว จะว่าไปรู้สึกหิวจนปวดท้องเลยแหละ ก่อนไปห้องอาร์แวะไปกินโจ๊กกัน มันย่อยเร็วเป็นบ้า แถมเขายังหลับไปอีก ตื่นขึ้นมานี่ท้องร้องโครกครากเลย แคปเช็คประตูว่าล๊อคแล้วแน่ ๆ ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำแต่งตัวสบายใจ นึกขึ้นมาได้ไอ้เอสมันเปลี่ยนชุดแล้วนี่หว่า เขารีบมองไปที่โซฟาเดี่ยวตัวที่ตั้งอยู่มุมห้อง เห็นผ้าเช็ดตัวกับชุดบาสมันพาดไว้อยู่ รู้เลยว่ามันใช้ห้องเขาอาบน้ำแน่ ๆ
“บ้าฉิบ!” แคปสบถ เดินเช็ดหัวออกไปด้านนอก มีเสียงทำอะไรสักอย่างในครัวดังมา เขาเดินเข้าไปดู
“ทำอะไรของมึง” แคปถาม
“ข้าวผัด” เอสกำลังเตรียมหั่นหลาย ๆ อย่างบนโต๊ะ มีถุงข้าวสวยสุกจากเซเว่นวางไว้
“ข้าวผัดเหี้ยไร”
“ไม่ผัดหรอกเหี้ย ใครจะไปกิน”
“มึงบ้ารึเปล่า กูถามว่าข้าวผัดอะไร มึงทำๆไมวะ”
“ข้าวผัดก็ทำเพื่อกินสิ ข้าวผัดไข่น่ะแหละ ตู้เย็นห้องมึงมีอะไรนอกจากไข่ล่ะ นี่ดีหน่อยมีแครอตทิ้งไว้ตั้งหนึ่งหัว..” เอสตอบแบบไม่ยอมมองหน้า แคปดูแล้วรู้เหอะมันโกรธอะไรสักอย่างแหง ๆ อะไรวะทำไมต้องมางอนแม่งห่าไรไร้สาระ นี่กูต้องง้อรึเปล่าก็ไม่รู้
“อะไรกันมึงทำกับข้าวเป็นด้วยเรอะ..” ก็แค่ยื่นชะโงกหน้าเข้าไปถาม ไม่ใช่ง้อนะบอกไว้ก่อน
“ทำเป็นอยู่อย่างเดียวนี่แหละ” กลิ่นหอมจากกระทะที่ตั้งน้ำมันจนร้อนจัด ขณะที่เอสเทไข่ไก่ที่ตอกแล้วใส่ลงไป ท่าทางเก้ๆกังๆแต่ดูไปดูมาหลังจากเทข้าวสวยตามด้วยแครอตรูปลูกเต๋าเล็กๆ มันทำให้อาหารหอมฉุยขึ้นมา สีสันน่าทานขึ้นเป็นกอง
“หอม..” แคปพึมพำเบา ๆ ลอบอมยิ้มเมื่อนึกถึงว่าจะมีลาภปากเป็นข้าวผัดหอม ๆ ส่วนจะอร่อยหรือไม่ ไว้ค่อยว่ากัน คืนนี้สบายท้องแล้วกู หึหึ เขาอมยิ้มอย่างผู้ชนะ เดินไปนั่งดูทีวีรอ ปล่อยให้เอสทำอะไรไปคนเดียว แคปเปิดบรรดาพวกมิวสิควีดีโอเพลงต่าง ๆ ดู นั่งผิวปากตามไปด้วย เสียงไลน์ข้อความเด้งเป็นสิบๆครั้งแล้วจะไม่ยกขึ้นมาดูก็ใช่เรื่อง เขาจึงหยิบมันขึ้นมากดดู แป้งไลน์มายาวเหี้ยๆเลย ยังไม่ได้อ่านหรอกเพราะสายตาเหลือบมองไปที่ไอ้คนตัวใหญ่ในครัว เห็นมันกำลังจ้องอยู่ตาเขียวปั๊ด ต้องรีบวางเครื่องลงอย่างไว บ้าเอ๊ย ก็ใครจะอยากมีเรื่องกับคนอย่างมันกันล่ะ เขาเปลี่ยนทีวีเป็นช่องกีฬา ขณะที่เอสเดินออกมาจากครัว ในมือถือจานข้าวผัดมานั่งลงข้าง ๆ จับรีโมทขึ้นมาเปลี่ยนเป็นช่องการ์ตูน โคนันกำลังฉายเลย
“อ้าว!” แคปอ้าวขึ้นอย่างดัง เมื่อเห็นเอสนั่งถือจานข้าวแล้วตักกินอยู่คนเดียว มันถือออกมาแค่จานเดียวด้วยนะ ทำไมถึงมีแค่จานของมันล่ะ อีกจานของเขาไปไหน อ้าวไอ้สัสนี่ แคปกัดฟันกรอด
“อะไร?” เอสหันมาถามเสียงเรียบ
“ของกูอ่ะ ข้าวผัดกูน่ะ”
“..........” เอสส่ายหัว สนใจการ์ตูนในจอทีวีต่อ เขาเห็นแคปทำหน้าหงุดหงิดหันมาดูอีกทีแคปกำลังจะอ้าปากด่าอะไรสักอย่าง เอสก็แค่ยักไหล่ใส่
“ไอ้ทุเรศ มึงแม่งเห็นแก่ตัวเหี้ย ๆ จะทำเผื่อกูสักหน่อยก็ไม่ได้ ไหน ๆ ก็ทำแล้วมาใช้ครัวคนอื่นเขาอีกต่างหาก แย่ที่สุดมึงรู้ตัวไหมห๊ะ!” แคปลุกขึ้นอย่างฉุนเฉียว ใครจะไปทนนั่งอยู่ข้างมันยิ่งเห็นอาหารท้องเขายิ่งร้อง กลิ่นอาหารหอม ๆ ลอยมาแตะถึงปลายจมูกรั้น น้ำลายแทบจะหก
“อยากกินก็ไปทำเอาเองสิ”
“กูไม่ทำ!” แคปเท้าสะเอวแว๊ดขึ้น เอสเงยหน้ามอง ตักข้าวยัดเข้าปากเย้ย เหยียดยิ้มใส่อย่างผู้กำชัยชนะ แคปนี่เม้มปากแน่นกัดฟันกรอดๆ ไอ้เหี้ยเอสมันบ้าไหมถาม นี่มันห้องเขานะ ครัวเขา มันมาใช้แทนที่จะทำเผื่อกันบ้างอย่างน้อยมีน้ำใจนี่อะไรกันวะ ขนาดคนไม่รู้จักกันยังทำเผื่อกันเลยเหอะ แล้วมันจะใจจืดใจดำไปไหน
“ยืนมองอยู่ทำไม หิวอะไรก็ไปทำเอาเองดิ ยืนมองเฉย ๆ ไม่ได้กินนะ”
“ไม่ต้องมาพูดมาก! กูไม่ทำ! กูบอกแล้วว่ากูไม่ทำ ไม่อยากกินแล้วเหี้ย!!” เอสใช้ความเร็วคว้าเอาเอวเล็กรวบลงมานั่งที่ตักเขาด้วยแขนเพียงข้างเดียว ล๊อคไว้เลยทั้งแขนรัดทั้งขา
“มึงมันแย่ที่สุดไอ้คนใจดำสารเลวนิสัยไม่ดีไอ้หน้าหมาหน้าลิงเก้งกวางชะนีกบค่างอึ่งอ่างคางคกจิ้งจกแมลงสาบยังอายเลยเหอะ หน้ามึงน่ะ ไปตายซะไป๊! ปล่อยกู๊ววว..” แคปดิ้นพลาดแต่ไม่กระดิกกระเดี้ยแม้แต่นิด มองเห็นฟันกระต่ายขาวสวยที่โผล่มาจากริมฝีปากที่กำลังยกยิ้มเย้ย ๆ เขาอยู่แล้วแคปยิ่งโมโหหนัก
“โหแคป ด่าขนาดนี้จีบก็บอก..”
“ไอ้สัส! ใครจะบ้าไปจีบมึงห๊ะ! ปล่อยกูสักที่สิเฟ้ย!” มือแคปหลุดออกมาแล้ว เขาฟาดผั๊วะเจอเอสรวบไว้ได้อีกครั้ง ดวงตาคมมองคนที่กำลังหน้ายุ่งโวยวายแล้วก็นึกขำ
“ยิ้มทำไมห๊ะ! ไม่ต้องมายิ้ม กูโคตรเกลียดมึงเลย แดกให้อร่อยเลยนะข้าวผัดมึงน่ะ กูไม่รู้สึกว่าอยากกินด้วยเลยสักนิด ปล่อย!”
“เดินไปเอาซอสให้หน่อยดิ อยู่บนโต๊ะน่ะ” แคปตาเขียวอื๋อขึ้นมาอีกครั้ง เหี้ยไรวะไม่ทำเผื่อแล้วยังจะใช้เขาไปเอาซอสให้มันมาราดกินอีก จะบ้าเรอะใครจะไปเอาให้มันกัน!!
“ไปเอาให้หน่อยเร็ว” เอสเร่งยิกๆ
“ไอ้สัส! กูไม่เอาให้มึงหรอกเหี้ยเอ๊ย..” แคปเดินย่ำเท้าปังๆเข้าไปที่ครัวกะจะเอาขวดซอสมะเขือเทศฟาดใส่หัวมันให้สะใจไปเลย เขากวาดตามองหาซอสบนโต๊ะทำไมไม่มี เปิดผั๊วะฝาชีออก.....ปรากฏข้าวผัดจานใหญ่วางไว้พร้อมกับไข่ดาวอีกสองฟองโปะหน้า ข้าง ๆ กันมีขวดซอสมะเขือเทศตั้งเตรียมไว้ให้พร้อม
“.........” หือ!!??
“เห็นรึยังซอสนะ เอามาให้กูเร็วเข้า”
“อะ..อันนี้คืออะไรวะไอ้เอส อะไรของมึงอยู่บนโต๊ะน่ะ..” แคปตะโกนถาม
“เอามาเร็วสิ กูหิวนะช้าจริงมึงนี่ ขวดซอสน่ะได้หรือยัง”
“ละ...แล้วอันนี้....” แคปชี้ลงที่จานข้าวผัด เอาตรง ๆ เลยนะจานของมันที่นั่งกินอยู่ไม่มีกระทั่งไข่ดาว ทำไมจานนี้ถึงมีวะ หอมฉุยเลยควันยังลอยขึ้นมา มันทำเผื่อใคร ของเขาเหรอ??
“อะไร อย่าถามเรื่องมาก..” เอสเร่งบอกให้เอาซอสมาอีก แคปไม่สนแล้วถือทั้งจานข้าวทั้งขวดซอสไปวางโครมลงตรงหน้า เอสเงยหน้ามองคนที่ยืนจ้องเขาอยู่ ก่อนที่มือใหญ่จะรวบเอวเล็กให้นั่งลงที่ตักเขาอีกรอบ
“ดื้อฉิบหาย”
“นี่ของกูเหรอ” แคปถามขึ้นทำหน้าดุๆ เอสส่ายหัวบอกไม่ใช่ ทำไว้ให้หมา แคปฟาดผั๊วะลงอย่างดังเขาร้องบอกเจ็บๆ
“เพื่อนมึงจะกลับไหมวะ คืนนี้..”แคปกระโดดลงจากตักใหญ่ได้ พุ่งเข้าหาจานข้าวตัวเองทันที
“กูจะไปรู้ได้ยังไง นอนกับเมียมันแล้วมั้งป่านนี้น่ะ”
“........” เอสพยักหน้าแล้วนั่งยิ้มแคปถลึงตาใส่
“ยิ้มทำไม อย่ามามองกูแบบนั้นแล้วยิ้ม โรคจิตลามก กูรู้หรอกมึงคิดเรื่องเหี้ยอะไร..” แคปเกลียดเวลาเอสใช้สายตาโลมเลียแบบนี้จ้องเขาที่สุด เกลียดโคตรเลย เขาหยิบซอสมาบีบลงที่จานตัวเองไปด้วยปากก็บ่นไปด้วย
“มึงมันสันดานลามกแก้ไม่หายหรอกกูบอกให้รู้ หื่นเป็นนิสัย ในหัวนี่คงคิดอยู่แต่เรื่องเดียวสิท่า”
“เปล่าสักหน่อยคิดหลายเรื่องอยู่นะ แต่ตอนนี้แค่กำลังคิดว่าคืนนี้จะกดมึงเลยดีไหม อยากได้ยินเสียงมึงครางแบบวันนั้นอีก ก็แค่นั้น.....”
ผั๊วะๆๆๆ
“ไอ้สัสเอ๊ย พูดมากๆแบบนี้มึงอยากตายใช่ไหมห๊ะ! หยุดมองกูแบบนั้นได้แล้ว เดี๋ยวแม่งจะควักลูกตามึงออกมาให้หมดเลยเหอะ ไอ้โรคจิต!”
“อะไรเล่ามองเมียก็ไม่ได้ แต่งตัวยั่วกูทำไม”
“มึงเป็นบ้าเหรอ จะนอนแล้วจะให้กูใส่เสื้อคอเต่า กางเกงหุ้มข้อรึไง ถ้ามึงไม่อยู่กูแก้ผ้าเดินแล้วไอ้เหี้ย..” ด้วยความที่ไม่ได้คิดอะไรมากแคปด่ากราดออกไปขณะที่ฝ่ายเอสกำลังนั่งนึกเรื่องลามกอยู่ เขาจึงขำออกมาไม่หยุด
“หึหึหึ ขนาดนั้นเลย..” เอสกลั้นขำ
“ก็เออสิ ไอ้ตัวขัดความสุข กูด่ามึงนี่เคยรู้สึกรู้สาอะไรบ้าไหมห๊ะ ด่าจนปากกูจะฉีกถึงหูอยู่แล้วมึงยังมานั่งยิ้มอยู่เนี่ย”
แคปส่ายหัวถอนหายใจเซ็ง ๆ มองหน้าคนที่ด่ายังไงมันก็ยังนั่งอมยิ้มหัวเราะเหอะๆ เขาคิดว่ามันเสียเส้นไปแล้วโดนด่าแล้วชอบ โรคจิต!
คืนนั้น..กว่าแคปจะได้กินข้าวหมดจาน ทั้งกินทั้งด่าเสียพลังงานสุดๆ ข้าวผัดจานใหญ่มากยังมีไข่ดาวอีกสองฟอง อิ่มจนไม่รู้จะทำยังไง เขาหาวหวอดออกมาสามสี่รอบพอท้องตึงเขาก็ง่วง แคปนั่งสัปหงกจะหลับไปสองสามรอบ
“แคป ง่วงก็ไปนอน” เอสหันมองคนข้าง ๆ ส่ายหัวกับพฤติกรรมการนอนของแคป ที่มักจะนอนหลับง่าย ๆ แบบไม่เลือกสถานที่ นึกอยากจะหลับตรงไหนก็หลับเลย ที่สำคัญหลับแล้วปลุกยากถึงยากที่สุดอีกด้วย
“แคป..” เอสเรียกขึ้นอีกครั้ง ขณะที่แคปซบลงมาที่ไหล่เขาแล้วเรียบร้อย แน่นอนว่ามันคงไม่รู้ตัว ริมฝีปากเล็กเผยอขึ้นลมหายใจหนักหน่วงถูกพ่นออกมา
“เรียกไม่ตื่นแบบนี้ กูอุ้มเข้าห้องใช่ไหม..”
“.........”
ไร้เสียงตอบรับจากคนตัวเล็กไปแล้ว เขาถอนหายใจก่อนจับแคปนอนลงที่ตักดี ๆ หยิบรีโมทมากดปิดทีวีแล้วเปิดเป็นเพลงเบา ๆ จากคลื่นเอฟเอ็มเพราะๆฟังแทน ช่วงเวลาดึกๆแบบนี้กับเพลงช้าความหมายดีๆ…
....มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมสีอ่อนของคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ที่ตัก เขาเสยรวบขึ้นให้อย่างเบามือก่อนก้มลงไปแตะจูบเบาๆลงที่หน้าผากหอมเนียน จากนั้นตัวเองจึงเอนพิงลงที่พนัก หลับไปทั้งๆอย่างนั้นด้วยกัน....
Tbc.
มาแล้วค่าขอโทษที่ให้รอนาน มินไถ่โทษด้วยการเขียนตอนนี้ยาวม๊ากกกกกชดเชยนะคะ(อ้อนๆ) สี่สิบแปดหน้าเวิร์ดแบบไม่ต้องเคาะ เห่อะๆ อ่านแล้วอิ่มนาน อ่านให้เบื่อกันไปเลยเด้ออออ และยังยืนยันคำเดิมเสมอค่ะ ‘เอาเก็บไว้อ่านหลายๆวันนะคะ’// ><
ขอบคุณมากๆๆๆ ทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กัน บางทีตันมากค่ะคิดไม่ออกเลยหัวทึบมาก แต่เห็นเม้นท์แล้วก็เออ นักอ่านเขาอ่านแล้วนะ บางคนอ่านหลายรอบแล้วก็มี เขาทวงแล้วนะ ต้องรีบเขียนแล้ว คือมันเป็นกำลังใจสำหรับการต่อบทมากมายจริง ๆ ตันแค่ไหนก็พยายามเค้นออกมา เขียนออกมาให้ได้ พอเสร็จนี่แทบกระโดดเลยค่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านอีกครั้งมากๆๆ ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยค่า :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 22-04-2015 22:07:28
ชอบตอนนี้จุง แคปเริ่มจะประชด(ในใจ)เอสแหละ เอาจริงๆ อยากให้เอสทำตัวห่างๆ เพื่อดูปฎิกิริยาของแคปนะ ว่าจะเป็นยังไงบ้าง เพื่อจะได้รู้ได้เห็นอะไรดีๆ
เมี่ยงจ๋า ตัดใจเถอะคร้าาาาา ถ้าแค่หวงเพื่อนก็ไม่เป็นไรน้า แต่ถ้าแอบรักเพื่อนละก็ตัดใจซะเทอะ เพราะดูแล้วเอสรักแคปจริงๆ น่ะ
ปล.รอตอนหน้าอยู่นะค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 22-04-2015 22:21:54
เอิ่บบบ เมี่ยงคะ ไปหึงเพื่อนคนอื่นบ้างก็ล่าย อย่าเยอะลูก อย่าเยอะ นี่รอคิวยกป้ายแอนตี้หลายคนนะลูก
อย่ามาสายนี้เลย ปล่อยตลาดนี้ให้เอสกับแคปดีแล้ว #อินเกิ๊นนน
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 22-04-2015 22:31:27
เมื่อไหร่เอสจะรู้ตัวว่าเมี่ยงชอบ จะได้ปฏิเสธไปเลย แคปจะได้ไม่ต้องคิดมากอีก
แคปแบบดื้อๆ น่ารักกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 22-04-2015 22:40:26
เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีแคปขี้โวยวายมาก
ปล. ขอบคุณมากค่ายาวสะใจจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 22-04-2015 23:08:28
เห็นถึงความพยามของเอสอ่ะ
แต่แบบรักกันแบบแปลกนะ
รอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 22-04-2015 23:19:25
ตอนสุดท้ายแอบหวานนะคะ คิกคิก น่ารักๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 22-04-2015 23:21:33
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 22-04-2015 23:23:02
เอสอย่าให้เมี่ยงมายุ่งกับแคปนะ เดี๋ยวแคปก็ไม่ใจอ่อนหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 22-04-2015 23:28:01
เมี่ยงนี่....เอาจริงใช่มั้ย???!! ถ้าเช่นนั้นขอแสดงความเสียใจด้วยจริง ๆ อยู่มาตั้งนานไม่ยอมจับปล้ำ เขากลายเป็นของคนอื่นไปแล้วล่ะ รับน้ำใบบัวบกสักแก้วมั้ย ไม่สงสารเพราะเราทีมแคป บังอาจมาแช่งให้เค้าเลิกกัน :a14: รอก่อนๆ แคปมันยังไม่ยอมรับเลยนะยะ ถึงมันจะหึงจนนอยด์ขนาดหนักแต่ไม่รู้ตัวแล้วก็เถอะ 5555 แต่เอสดูไม่คิดอะไรจริง ๆ ขีดเส้นใต้ไว้ที่ความเป็นเพื่อนเลย ส่วนจะระแคะระคายอะไรบ้างมั้ย?? อันนี้ก็แอบสงสัย คือแคปคิดว่าเมี่ยงเป็นเมียเอส จริงจังใช่มั้ย อืม ใช่ รูปการณ์ออกมาเป็นอย่างนั้น จึงเป็นอีกเรื่องนึงที่เอสยังเคลียร์ตัวเองไม่ได้ เวลาแคปหึงนี่เอสดูออกมั้ย? คือแคปเนี่ยโมโหก็ด่า เขินก็ด่า หึงก็ด่า จะบอกว่าเอสชอบของแปลกก็ถูกอยู่ :m19:
ปอนี่ให้รางวัลพยานรักยอดเยี่ยมเลย กับสิ่งที่ปอรู้ปอเห็น 555 ปอก็หวงเพื่อนรักเพื่อนอะ แต่ไม่ได้คิดเกินเลยไง เลยไม่ออกอาการกระเง้ากระงอดแบบนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 22-04-2015 23:37:24
ตอนเอสสั่งกาแฟนี่ขำอ่ะ “คาปูชิโน่เย็นแก้วใหญ่ ๆ ไม่ดื้อหนึ่งที่ กับแก้ผ้าสลัดอีกหนึ่งกล่องครับ” :laugh:
แล้วอยากถามแคปด่าทีนี่หายใจทางไหนแล้วสรรหามาด่าแต่ละอย่างโอยขำมากๆเอสก็ยิ้มรับทุกคำ :ling1:
เอสนี่ขนาดยังไม่ช่วงโปรโมชั่นยังขนาดนี้โปรแล้วเอสจะทำให้ขนาดไหนเนี่ย
และตอนท้ายมันละมุนมาก :-[
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 22-04-2015 23:39:07
รักคนเขียน :กอด1: คิดถึงเอสแคป :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 22-04-2015 23:51:12
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 22-04-2015 23:55:20
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 23-04-2015 00:01:24
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 23-04-2015 00:01:54
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-04-2015 00:08:25
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 23-04-2015 00:09:34
บางทีก็สงสารเอสนะ ถึงเอสจะไม่อะไรก็เถอะ .... เมี่ยงก็นะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะงั้น
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 23-04-2015 00:13:42
ยังจำรอยตีนคราวนั้นได้มั้ย?
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 23-04-2015 00:16:01
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 23-04-2015 01:49:33
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-04-2015 03:09:39
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 23-04-2015 03:23:07
ส่วนคาปูคือน่ารักน่าหมั่นเขี้ยว ดื้อได้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
เอสแลดูจะหลงคาปูมาก ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้นะ ดูพัฒนาไปแบบซึมลึก โดยเฉพาะความรู้สึกของคาปู ส่วนเอสนี่เราปลื้มมาก ชัดเจนดีมากค่ะลูก
ปล.ความยาวของแต่ละตอนนี่มันเริ่ดมากจริงๆค่ะ ฟินมว๊ากกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 23-04-2015 04:34:29
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 23-04-2015 07:54:02
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 23-04-2015 08:53:15
ปากดีตลอด
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 23-04-2015 08:54:41
555555
เมี่ยงนี่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อสินะะะ เพื่อนรัก...รักเพื่อนนน!
แคปตื่นมานี่ ยังปากไม่ตรงกับใจเหมือนเดิมมม คิ คิ
มีแอบน้อยใจด้วยยยอ่ะ!
ปล. อิจฉาปอเห็นคู่นี้สวีททททท(??)กันแบบมึนๆ 555
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 23-04-2015 09:05:09
เช้ามาเลยรีบมาปฎิบัติหน้าที่นักอ่านที่ดี ^_^
ถึงมินจะมาต่อช้าก็ไม่เป็นไรค่ะ ถึงจะมาส่องและรอทุกวันก็เถอะ
เพราะถึงช้าแต่ยาวมากกกกก กินอิ่มเปล้ ตอนนี้แอบกลัวว่า เมี่ยงจะเป็นตัวปัญหาในอนาคตยังไงก็ไม่รู้
แล้วก็ชิพอีก ถ้าเมี่ยงยอมรับว่าชอบเอส ชิพก็อาจจะเข้ามาขว้างช่วยด้วย... แต่บุ้งน่าจะเป็นคนห้าม (ในมโนอ่ะนะ)
เพราะถึงเอสจะไม่คิดกับเมี่ยงเกินเพื่อน แต่บางคนก็เห็นแก่ตัวจนใช้คำว่าเพื่อนให้เป็นประโยชน์
จากเรื่องที่ผ่านๆมาของมิน ส่วนมากจะมาม่า ทางครอบครัวพระเอก ไม่รู้เรื่องนี้จะมาม่าเรื่องอะไร
มันเป็นระเบิดที่รอลุ้นเป็นระยะๆ
แม้จะคิดว่า ระเบิดลูกนี้อาจจะอีกนาน คงต้องรอให้ 2 คนนี้ เปิดใจต่อคนอ่านก่อนว่า รักกัน
#ชอบฉากข้าวผัดไข่ดาวมาก เค้าตีกันแทบตายแต่ไม่รู้ทำไมอ่านไป ยิ้มไป ฮ่าๆๆๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 23-04-2015 09:45:01
อิชั้นอิจฉาปอมาก ณจุดนี้ นางอุ่นโจ้กไปด้วยแต่หูตานี่พร้อมเผือกฉากเถียงมุ้งมิ้งเคล้าเสียงปั้กอั้กผลัวะ!!! ของคู่เอสแคปไปด้วย
เมี่ยงคะ หนูกำลังเข้าใกล้เส้นนั้นแล้วนะคะ เจ้ขอเตือนว่าถ้าหนูล้ำเส้นหนูจะอยู่สถานะเดียวกับนังไบท์ตัวจิก :z10: บุ้งชิพช่วยเตือนเพื่อนอีกจ้ะ เจ้รู้ว่าพวกหนูสัมผัสได้
:กอด1: กอดน้องแคป กอดคนเขียนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 23-04-2015 10:46:19
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-04-2015 11:10:12
แคปน่ารักอ่ะ ปากไม่ตรงกับใจตลอดๆๆอ่ะ มีแอบหึง...แอบน้อยใจด้วยยย
โห้ยยยถ้าเอสรู้เอสจะไม่ทนนน! เอสจะจับกดทันที 55 (เอสไม่ได้กล่าวไว้)
จะอิจฉาหรือว่าสงสารปอดีที่ได้รับรู้รับเห็นฉากสวีททททททหวาน(?)ที่มาพร้อม
ภาพและเสียงเอฟเฟค "อื้อๆ..อ้าๆ ตุบๆพลั้วะ...!!! พลั้ก!! ตุบตับตุบตับ. 555
แหม่ๆๆๆ คู่นี้เค้ารักกันด้วยลำแข้งจิงไรจิงงงงง :hao3: :hao3:
ชอบตอนเอสแคปทะเลาะกันตอนกินข้าวมากกกก ไม่รุ้แคปไปสรรหาคำด่ามาจากไหนนน 555
ทำไมเค้ารู้สึกว่าคู่นี้ทะเลาะกันได้ฟินนนนนนนนนนขนาดเน้! มุ้งมิ้งมึนๆๆ แบบน่ารักอ่ะ
ชอบประโยคนี้ของเอสมาก “โหแคป ด่าขนาดนี้จีบก็บอก..” โห้ยยย..ชอบอีกแล้ววว วุ้ยยยย!!
โอ้ยยยยยย ตอนนี้หลงพระเอกมากกก ชอบผุ้ชายแบบนี้สุดๆๆ ตรงๆ ชัดเจนๆ
เอสดูแคร์แคป เอาใจ นี่ขนาดไม่ใช้ช่วงโปรนะเนี่ยยย ถ้าโปรจะขนาดไหนน๊าาาาา กรี้สสสสส #เพ้ออล่ะ
อยากให้แคปเปิดใจและรู้ใจยอมรับเอสเร็วๆๆจัง สองคนนี้จะหวานนนนนกันขนาดไหนน๊าาา อ๊ากกกก >//<
แอบจิ้นคู่โก้ฟี่เบาๆๆอีกล่ะเออ คือแบบ อัลไลคือนอนกอดกันเกือบทุกคืนนนนคร๊าาาา โอ้ยยมโนเอาซะเห็นภาพเลอออ
แล้วคือพี่นี่อ้อนนนนนมากกกกกกกนี่พูดเลออออ คิ คิ >.<
เมี่ยงค่ะ หนูเริ่มเยอะ!!!แล้วนะลูก เยอะแบบเยอะเกิ๊นนนนนนนนนนนนนน
หนูจะเตรียมตัวลงสนามแข่งกับอิหนูไบท์ใช่ไหม! คือมากมายง้องแง้งมว๊ากกกรู้ยัง!
รู้สึกลำคานแทนเอสมากอ่ะะะ ชิ เด่วเหอะๆ เด่วจะโดน(ตีนแคปเข้าอีกรอบ) 5555 (อินจัดดด!!!)
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 23-04-2015 11:22:49
ไว้ก่อนเด่วกลับมาอ่านนน
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 23-04-2015 11:24:29
ฉันเกลียดนังเมี่ยง #พูดเลย :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-04-2015 13:23:31
น่ารักจริงเชียว บ่นมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งเชียว
เริ่มหัวข้อโดย: My_Rain ที่ 23-04-2015 13:38:20
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 23-04-2015 14:11:02
อ่านเอสกะแคป ทะเลาะ/ตีกันแล้วก็เหนื่อย แคปนี่ผ่านมาก็ตั้งนานแล้ว อารมณ์ขึ้นตอนเอสมันยั่วโมโหตลอด ไม่ได้ทำให้เอสสะเทือนอะไรเลย มีแต่ตัวเองนี่แหล่ะที่ของขึ้น หัวเสีย หงุดหงิด อยู่ฝ่ายเดียว ฝ่ายนั้นก็หัวเราะชอบใจ ปากก็บอกเกลียดแต่พอเขาไม่อยู่ก็งอนซะงั้น โถ..หนูเอ๊ย เริ่มมีใจให้เค้าแล้วไม่รู้ตัวเลย
อยากเห็นเอสโดนปั่นหัว โดนทำให้เสียหน้าบ้าง คงสนุกดี
ปล. ชอบที่ปอ , เพื่อนเอส พูดถึงแคปโดยใช้คำว่า "แฟน" ไม่ใช่ "เมีย"
ปล2. คุณอากับคุณพ่อ กรี๊ดๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 23-04-2015 15:50:50
#เมี่ยง - โอเค ตอนนี้ยังไม่ได้หงุดหงิดไม่พอใจอะไรมากมาย ยังเข้าใจความรู้สึกอยู่ มันไม่เหมือนปออะ ปอรักแคปแบบเพื่อนบริสุทธิ์ใจ แต่เมี่ยงนี้มองดูแล้วมันไม่ใช่ไง อาจจะมีความรู้สึกอื่นมาแทรกด้วย แต่ยังน้อย อยู่ในช่วงสับสนด้วยล่ะ ก็นะ .... แต่เมื่อรับรู้ชัดเจนแล้วว่าเอสยังไงกับแคป จากปากเอสเองเลย เพราะงั้นก็อย่าให้ความรู้สึกนั้นมันมีต่อไปเลย ให้เหลือแต่เพื่อนซะ โอเค ถ้าจะยังทำใจไม่ได้ปุบปับ ก็ค่อยๆนะ ให้ 10% ที่จะยอมเข้าใจที่จะให้ง่องแง่งแง่งอนกับเอสในตอนต่อไป แล้วก็จะลดลงเรื่อยๆจนไม่เหลือนะ บอกก่อนเลยเมี่ยง ถึงเวลานั้นหวังว่าทำใจได้แล้ว ถ้ายังไม่ คือมึง ไม่ใช่ละเมี่ยง อย่านะๆ ?????? 55555
#ชิพบุ้ง - พูดได้ดีมาก *ตบเข่าดังฉาด* ใช่เลยล่ะ ถาม+บอก+ปลอบ พูดดีได้ตรง ต่อไปจะยังไงก็ดูกันด้วยนะ 555
#ผู้แต่ง - แต่งได้ดีมากค่ะ อินทุกฉาก สนุกกกกมาก สุดยอด ติดงอมแงม เห็นด้วยกับทุกบท รอตอนต่อไปใจจดจ่อนะค่ะ ขอบคุณมากๆที่มาอัพให้ ยาวดีจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 23-04-2015 16:07:29
ยอมรับตัวเองไวๆนะ เค้าเอาใจช่วยย :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 23-04-2015 16:46:07
แล้วความรู้สึกแบบ จะเอาอีกๆๆ ไรงี้ 555555
แคปยังคงดื้อตลอดเวลา แต่ว่าความน่ารักนี่เพิ่มตัลลอดดดดดๆๆๆ มีแอบหึงเบาๆ แอบน้อยใจเอสลึกกกกๆๆด้วยอ่ะ ฮิ้วววววว
เริ่มล่ะๆเริ่มโดนไวรัสหวั่นไหวเข้าล่ะ เด่วเหอะๆเด่วใจสั่นน... ปากไม่ตรงกันใจมากๆๆๆ ปากแข็งงแต่ข้างในนี่อ่อนละเออ
ปากบอกปฎิเสธแต่ก็ยอมบอก ยอมเดินไปเอาซอสมาให้นี่คืออัลไลลลลลจ๊ะะ 5555
โห้ยยย ไม่อยากจะบอกว่าข้าวผัดไข่ดาวสอง นี่เล่นเอาฟินนนนนนนมว๊ากกกกกกก ^^// อร๊ายยยยยยะะ
เอส ทำไมเปนคนแบบนี้!!! ขี้แกล้งตลอดอ่ะ แปปรวบไปกอด แปปจะจับดูด เอ้ย...จูบตลอดด เฮ้อ! ทำเค้าหลงแล้วไงงงงง
ชอบเอสสสสสม๊ากมากกกกนี่พูดเลออออ ชัดเจน กระชับ ฉับไว รับ(มือ&ตีนน)ใช้แคปทุกสถานะกาล 5555
เข้าใจความรู้สึกเมี่ยงนะ แต่ไม่สนับสนุนและจะซ้ำเติมม ฮ้าาาา คืออัลไล โธ่ๆๆเมี่ยงลูกหนูมีตรงไหนสู้แคปได้มั่งลูก ถอยเถอะ
ตีนหรือก็หนัก ปากหรือก็แข็งงง ด่าทีนี่หนูจะได้อ่าปากตอบโต้ไหมลูกกคิดสิคิด แถมไม่รู้ใจตัวเองอีกกก (อันนี้คือข้อดีแล้ว??)
ยอมเนอะๆ ของเค้าดีจิงไรจิงจิง 555 #โดนแคปกระโดดขาคู่
ปล.1 แอบอิจฉาปอเบาๆๆ ทีเห็นคู่มวย เอ้ย คู่สะมีพันยาเค้าา.....นั่นล่ะ !!" ตุบตับๆ ผลั่วะ!ผลั่ก!"
ปล.2 โก้ฟี่มีอีกไหมมมมมมม ฟินได้อีกกกก กอดกันทุกคืน คือ.....#มโนเองซินะะะ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ayumu ที่ 23-04-2015 16:54:03
ชอบเอสนะรุกดี ประชิดตัวเลยจ้า เอสนี่มาจากเอสเอ็มรึเปล่านะ แลชอบความเจ็บปวด ฮา แต่ถ้าจริงจรังกับความรักครั้งนี้ด้วยจะดีสุดๆ ไปเลย เห็นประวัติที่เพื่อนๆโฆษณาละกลัวใจ เบื่อง่ายเหรอ :hao4: แล้วสิ่งที่เอสกับเมี่ยงแสดงต่อกัน ที่เคยทำให้กันนี่ มันก็ค่อนข้างที่จะ อืมม ยังไงดีล่ะ คันหัวใจเราสุดๆ ไปเลยอ้ะ ฮืออออ เจ็บจี๊ดแทนแคป#ทีมแคปเอส
เข้าใจเมี่ยงนะ แต่แบบ ไม่ชอบเลย เราไม่ชอบที่เมี่ยงทำแบบนี้ ไม่ชอบเลย :katai1: :katai1:ดราม่าในอนาคตแน่ๆ แถมยังไปแช่งให้เค้าเลิกกันภายในสองเดือนอีก รู้ตัวมั้ยว่าประชดประชัน น้อยใจ ทั้งๆ ที่ไม่มีสิทธิ์ ไหนๆ ก็เข้าใจว่าเอสแคปคบกันแล้ว ก็เกรงใจแคปบ้าง#ทีมแคปนะรู้ยัง บุ้งชิพก็เตือนๆ เพื่อนด้วย อย่าให้ล้ำเส้นคำว่าเพื่อนไปมากกว่านี้ได้มั้ย อินๆๆๆๆๆ
ตอนนี้อยากให้ทุกคนรับรู้จังเลยค่ะ ว่าเอสแคปหน่ะ มีซังทิงกันยู้วววว :katai3:
คู่พ่อกะอา เอ้ะเอ้ะยังไง มีนอนกอดกันโด้ยย ว้าวๆ
พี่เต้พี่รัฐ อิอิ นี่สิถึงจะเป็นคู่เพื่อนรักรักเพื่อนตัวจริง :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 23-04-2015 17:45:48
อยากอ่านอีก เมื่อไรเค้าจะได้กันอีกกกกกกกกกก 5555555555
เอสติดแคปมากมายอ่ะ คิดถึงเค้ามากอ่ะดิ๊ กิ๊วๆๆ :hao7: :hao6:
แต่รำคาญเมี่ยงมากอ่ะ อะไรจะเกาะติดเอสขนาดน๊านนนน
เมียเค้าหึงแล้วรู้ไหม เดี๋ยวก็โดนเมียเอสกระทืบอีกหรอก ชิ๊วๆๆ :beat: :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 23-04-2015 18:36:58
o13 o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 23-04-2015 20:53:36
เหมือนเดิม ใครก็ได้เอาเมื่ยงไปเก็บที ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบจังเอสนิสัยแบบคอยเช็ค คอยตามว่าไปไหนทำไร แบบนี้จะได้หนีแคปไปไหนไม่รอด เอิ๊กกกกกก
ถ้าปอไม่มีแฟนน่ะจะสอยมาเลย คิกๆๆๆๆๆๆ
แคปเอสบรรยายไม่หมดรู้แต่ว่าชอบบบบบบบบบบมากกกกกกกกกกกก รอเน้น
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 23-04-2015 21:16:50
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 23-04-2015 21:17:41
อ้างความเป็นเพื่อนจนน่าหมั่นไส้
ส่วนน้องคาปู รับรางวัลหนุ่มซึนขาโหดไปครองเลยจ้า
เอาใจช่วยหนุ่มเอสพิชิตใจน้องคาปูให้สำเร็จเร็วๆ ก่อนนะช้ำใจนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 23-04-2015 21:21:10
คนอื่นเค้าเชียเอส แต่เราไม่อ่ะ อยากร้องให้แทนแคปมากกว่า คือแบบนี้ก็ไม่ไหวป่าววะ
:hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 23-04-2015 21:50:51
รีบๆใจอ่อนน๊าาาา เอสชัดเจนขนาดนี้!
จะได้มีโมเม้นหวานๆบ้างไรบ้าง ชอบเอสอ่ะ #ทีมเอส
คู่นี้ทะเลาะกันได้น่าร๊ากกกกอีกแล้วววววว
ฟินนนนกับข้าวผัดไข่ดาวมากกกกกพูดเลออ :ling1:
ฟินกับโก้ฟี่มากกกกกก เค้านอนกอดกันด้วยยยยยย คืออัลไลลล >//<
เมี่ยงเริ่มมากมายล่ะ เยอะเกิ๊นนนนนนน ณ.จุดนี้!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: tcin ที่ 23-04-2015 22:33:52
เมื่อไรหนูแคปจะรู้วัวว่าหึงเค้าเข้าแล้ว
น่ารักอ่ะ อยากมีเเฟนเเบบเอส ดูแลดีเป็นบ้า
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 23-04-2015 22:47:23
จะถูกใจกันมั๊ยหน้อ
[attachment deleted by admin]
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 23-04-2015 22:51:29
อยากร้องให้ แทนแคป
คนอื่นเค้าเชียเอส แต่เราไม่อ่ะ อยากร้องให้แทนแคปมากกว่า คือแบบนี้ก็ไม่ไหวป่าววะ
:hao4:
เห็นด้วยค่ะ อ่านแล้วยังแปลกใจว่าทำไมคนเชียร์เอสเยอะจัง
เอสอ่ะโอเค เรื่องจริงจังกับแคป แต่รุกเกินจนแคปจนมุม เลยดูเหมือนบีบบังคับกันกลายๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 23-04-2015 23:17:56
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 24-04-2015 16:27:18
....มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมสีอ่อนของคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ที่ตัก เขาเสยรวบขึ้นให้อย่างเบามือก่อนก้มลงไปแตะจูบเบาๆลงที่หน้าผากหอมเนียน จากนั้นตัวเองจึงเอนพิงลงที่พนัก หลับไปทั้งๆอย่างนั้นด้วยกัน....
พออ่านถึงตรงนี้ เพลงเปรี้ยวใจ ก็ขึ้นมาเลย
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 24-04-2015 17:12:03
เขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นด้วยสักหน่อย อย่าทำให้เพื่อนเสียความรู้สึกดีกว่าน้า
ขอบคุณฮะ ตอนนี้ยาวสะใจเลย :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 24-04-2015 19:40:02
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 24-04-2015 20:06:30
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 24-04-2015 20:35:57
สงสารเมี่ยง หาคู่ให้เมี่ยงหน่อยเถอะค่ะ สักคนสองคนก็ยังดีสักคนก็โอน๊าา แต่สองคนนี่.....ชนะเลิศศศศคร๊าา ><///
จัดไปปปปป 5555
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-04-2015 21:06:10
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 24-04-2015 21:53:44
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 24-04-2015 21:56:46
เอะหรือว่าคู่ของเมี่ยงจะโผล่ออกมาแล้ววววน๊าาา^^สงสารเมี่ยง หาคู่ให้เมี่ยงหน่อยเถอะค่ะ สักคนสองคนก็ยังดีสักคนก็โอน๊าา แต่สองคนนี่.....ชนะเลิศศศศคร๊าา ><///
จัดไปปปปป 5555
ปล.สามพีเลอเป็นไง ชิพบุ้งเมี่ยงลงตัว #เพื่อนกันมันนนนนดี 555
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 24-04-2015 22:25:38
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 24-04-2015 22:31:01
เอสเปรสโซ่ กับ คาปูชิโน่
จะถูกใจกันมั๊ยหน้อ
เอสน่าจะผ่าน แต่คาปูหน้าตาโอเคครับ แต่กิริยาดูแบ๊วๆเกิน
ซึ่งแคปมันห่ามห้าวซะขนาดนั้น
เป็นบางมุมของแคป
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 25-04-2015 00:21:39
จริงอยู่ว่าแต่ก่อนเอสเป็นคนดูแล สปอย แต่ดูไม่ออกหรอ ว่าแบบไหนที่เรียกจริงจัง
อย่าเอาตัวเองตั้งอยู่เหนือคนอื่น ระวังตกลงมามันจะเจ็บ เชอะ :onion_asleep:
ปล. อินมากกกกก o9
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 25-04-2015 14:11:09
เอสเป็นผู้ชายที่แบบ ชอบแกล้งว่ะ กวนตีน อยู่ใกล้เป็นใครก็ตบตีมันทุกรายแหละ เป็นแบบฮึ่ยยยย คือนางชอบแกล้งแคปมากๆอ่ะ หยอกแรงมากกกก แล้วแคปก็ขึ้นเร็วมากเหมือนกัน 55555 เหมาะกันที่สุด (เมี่ยงหลบค่ะเมี่ยง)
ที่พูดมาทั้งหมดนี่คือเราชอบเอสค่าาา ชอบผู้ชายแบบนี้มาก กวนตีน ยั่วโมโหกันสุดๆ โฮ้ยยยยยยย #ทีมเอส
ปล. เมี่ยงคะอย่าเยอะ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-04-2015 16:38:21
ฉากข้าวผัดทำไมฉันฟินมากกกกกกก ตายๆฟินเหลือเกิน ผู้ชายไรวะ ยั่วหมัดยั่วตีนได้น่ารักน่าตบมาก :ling1:#ทีมเอสด้วยคน 555
เอสเป็นผู้ชายที่แบบ ชอบแกล้งว่ะ กวนตีน อยู่ใกล้เป็นใครก็ตบตีมันทุกรายแหละ เป็นแบบฮึ่ยยยย คือนางชอบแกล้งแคปมากๆอ่ะ หยอกแรงมากกกก แล้วแคปก็ขึ้นเร็วมากเหมือนกัน 55555 เหมาะกันที่สุด (เมี่ยงหลบค่ะเมี่ยง)
ที่พูดมาทั้งหมดนี่คือเราชอบเอสค่าาา ชอบผู้ชายแบบนี้มาก กวนตีน ยั่วโมโหกันสุดๆ โฮ้ยยยยยยย #ทีมเอส
ปล. เมี่ยงคะอย่าเยอะ
ปล.เมี่ยงกับไบท์ถอยไป คนนี้ของแคปเท่านั้นนน!!!
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 25-04-2015 16:49:15
บอกได้เลยว่า เอสใส่ใจคาปูเว่อๆ ดูแลเรื่องเส็กน้อยๆ รับรู้สิ่งต่างๆจากการสังเกตใส่ใจรายละเอียดมากอ่ะ
น่ารักเว่อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 25-04-2015 22:56:08
พัฒนาแล้วนะคู่นี้ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 25-04-2015 23:48:02
เอสหึงพี่ชายแฟน??? โอ๊ยยยยยยย คุณเอสสสสสสสส หมาหวงก้าง โทษๆ 555555555
ไม่ต้องห่วงหรอกพี่เต้มีพี่ตุนอยู่แล้ว//ผิดไหมที่จะจิ้น?(จิ้นทุกคนที่ขวางหน้า)
“มึงสองคนผัวเมียจริง ๆ ว่ะไอ้เอสไอ้เมี่ยง คบกันเมื่อไหร่บอกเพื่อนฝูงมั่งดิ ซบกันแบบนี้ตลอดพวกกูก็เขินแทนนะเว้ย”
หึง...หึง...น้องแคปหึงล่ะๆๆๆๆ คริๆๆ แต่เมี่ยงก็อย่าเนียนให้มาก เอสเขามีเมียแล้วนะ
อะแฮ่ม...แคปคร้าบ พอผัวไม่อยู่นี่ออกลายเลยนะครับ ชะนีจงออกไปๆๆ ชิ้วๆ แต่พอเข้าใจ เห็นผัวนัวเนียกะคนอื่นแล้วหงุดหงิดชิมิล่า เลยทำประชด//งานมโนต้องมา
“ก็กูไม่ไปอ่ะ มึงเอาเมียมึงกลับไปเลยเหอะ พูดมากน่ารำคาญว่ะแม่ง”
หึงงงงงงงง น้องแคปหึงชัดๆ หึหึหึ
ฟังบทบรรยายแล้วรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอ้วกจริงๆ = = บรรยายละเอียดไปแล้วมิน!!
ดีมาก...เอสที่มาดูเมีย แต่แอบสงสารเมี่ยงเบาๆ = ="
เอส...เอสไปจริงง่ะ? แงงงงงงงงงงงงงง จะร้องตามแคป ฮือๆๆๆ
โอะ...สุดท้ายเอสก็กลับมา แคปแอบดีใจ วรั้ยยยยยยย
ตอน 14
ไม่นะเมี่ยง แกอย่ารักเอสนะ อย่าๆๆ ไปมองคนอื่นไป มีเยอะแยะ เอสของแคปนะๆๆ
ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยย//โดนตบ
กรี๊ดดดดดดดดดดด เอสหายไปมาปรนนิบัติภรรยา นั่ลล้ากกกกกกก//ยังแอบสงสารเมี่ยงอยู่
ฮาปอ มันคบกันแบบไหนวะ? 55555555
อีไบต์...เอ็งนี่น่ารำคาญจริงๆ ไม่มีใครเอาหล่อนหรอกย่ะ!
“ไอ้เอสถามจริง มึงสปอยแฟนมึงแบบนี้บ่อยป่ะวะ..”
“แฟนกูไม่ขอให้กูทำอะไรแบบนี้หรอก”
“จริงดิ ไอ้แคปน่ะเหรอ”
“เพราะแบบนั้นล่ะ กูถึงได้ถูกใจมันไง...”
โอ๊ยยยยยย รักเอส ไงไม่รู้ เจอเนื้อคู่แล้วสินะ ฮิๆๆ
“คาปูชิโน่เย็นแก้วใหญ่ ๆ ไม่ดื้อหนึ่งที่ กับแก้ผ้าสลัดอีกหนึ่งกล่องครับ”
กรี๊สสสสสสสสสสสสส เอสทะลึ่ง บ้าๆๆ/เขินตะไม?
เมี่ยงอย่าน้อยใจเอสให้มาก เอสรำคาญเดะได้โดนถีบหรอก
ปอดีมาก ย้ำคำว่า แฟนๆๆ เอิ๊กๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เอสทำข้าวผัดให้ภรรยา น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดด กรี๊ดๆๆๆ//จะกรี๊ดทำไม?
แหมจบซะน่ารัก...ผัวเมียนอนกอดกัน น่าร้ากกกกกก
โทษที ไม่ได้เข้ามาเช็คนานเลย แหะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 26-04-2015 01:07:56
มีทั้งฉากทะเลาะ ปากแข็ง เซอร์วิส ฮ่าฮ่าฮ่า
นับวัน แลดูว่าแคปน่าจะหลงเอสไปโดยไม่รู้ตัว
เหมือนสองคนนี้ทำตัวเหมือนอยู่ด้วยกันมานานแล้วเลยไม่ได้หวานเจี๊ยบ
แต่ทำตัวกวนกันไปกันมา
แคปจงดีใจเถิดไปสามีเป็นพ่อบ้านซะขนาดนี้
ปอลิง: คู่คุณพ่อคุณอา ทำเรากรีดร้องแล้วกลิ้งไปมาบนเตียง คู่นี้มาเบาๆ แต่พลังทำลายล้างช่างหลายเหลือ กรี๊ซซซซซ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 26-04-2015 03:10:43
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 26-04-2015 12:04:18
อยากเห็นแคปหึงเอสมากกว่านี้อีกอ่ะะ 55555
แคปจะได้หายมึน หายอึน เลิกปากแข็งซะที
จะได้ รักกัน รักกัน รักก๊านนนนนนนน :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 26-04-2015 12:17:08
แคปอย่าปล่อยให้เอสหลุดมือเด็ดขาดดดดด
555555
เอสเปรสโซ่ กับ คาปูชิโน่
(http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?action=dlattach;topic=45278.0;attach=39464;image)
(http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?action=dlattach;topic=45278.0;attach=39466;image)
จะถูกใจกันมั๊ยหน้อ
ปล.อิจเมจเอสน่าจะเข้มกว่านี้ได้อีกป่ะ? ส่วนแคปนี้มุ้งมิ้งไปนะะ!
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 26-04-2015 12:19:18
เข้าข้างแคป เพราะแคปแมนนะเฮ้ย แต่อยู่ ๆ ต้องมาเป็นเมียคนที่ต่อยกันหน้าแหกต่อหน้าประชาชี ใคร ๆ ก็รู้กัน
มันเสียเชิงชายมากอ่ะ เพราะงั้น ปฏิกิริยาของแคปที่มีต่อเอส มันก็รุนแรง ต่อต้านแบบนั้นแหละ
พอดี ไม่ชอบนิยายที่แมน ๆ โดนกด แล้วอ่อนกลายร่างเป็นเคะปลวกเปลียกซะด้วย แบบนี้เลยชอบมากอ่ะ
แต่พอแคปเป็นแบบนี้หลายครั้ง หลายตอน .. คนอ่านที่เชียร์เอสอาจจะรู้สึกว่า แล้วเมื่อไหร่เมิงสองคนจะลงเอยกันได้ฟระ
กรูอยากอ่านโมเมนท์หวาน ๆ บ้าง 55555 คือ จะบอกว่า ตรูก็เป็น รออยู่เหมือนกัน
... ทีนี้ ส่วนที่เข้าข้างเอส คือ แคปมันยั่วขึ้นมากอ่ะ พวกโรคจิตขาแกล้งนี่จะชอบมาก
ดู ๆ แล้ว เอสเป็นพวกนั้นเลยแหละ จะพูด จะทำดี ๆ ก็ไม่ล่ะ ขอยั่วมันก่อน ความสุขของฉัน
... ทีนี้ มันก็เลยกลายเป็นแบบนี้ไป ... ขอบคุณคนแต่งมาทีนึงยาวสะใจไปเลย ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
อ้อ ที่ลืมไม่ได้ เมี่ยง ชั้นว่าเธอนี่เริ่มจะมากไปแล้วนะ ชิ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 26-04-2015 12:25:43
เอาจริง ๆ สองคนนี้ ต่างคนต่างตึงจัดกันทั้งคู่ แต่เราเอนเอียงเข้าข้างเอสเป็นบางครั้ง เข้าข้างแคปเป็นบางหน 55555
เข้าข้างแคป เพราะแคปแมนนะเฮ้ย แต่อยู่ ๆ ต้องมาเป็นเมียคนที่ต่อยกันหน้าแหกต่อหน้าประชาชี ใคร ๆ ก็รู้กัน
มันเสียเชิงชายมากอ่ะ เพราะงั้น ปฏิกิริยาของแคปที่มีต่อเอส มันก็รุนแรง ต่อต้านแบบนั้นแหละ
พอดี ไม่ชอบนิยายที่แมน ๆ โดนกด แล้วอ่อนกลายร่างเป็นเคะปลวกเปลียกซะด้วย แบบนี้เลยชอบมากอ่ะ
แต่พอแคปเป็นแบบนี้หลายครั้ง หลายตอน .. คนอ่านที่เชียร์เอสอาจจะรู้สึกว่า แล้วเมื่อไหร่เมิงสองคนจะลงเอยกันได้ฟระ
กรูอยากอ่านโมเมนท์หวาน ๆ บ้าง 55555 คือ จะบอกว่า ตรูก็เป็น รออยู่เหมือนกัน
... ทีนี้ ส่วนที่เข้าข้างเอส คือ แคปมันยั่วขึ้นมากอ่ะ พวกโรคจิตขาแกล้งนี่จะชอบมาก
ดู ๆ แล้ว เอสเป็นพวกนั้นเลยแหละ จะพูด จะทำดี ๆ ก็ไม่ล่ะ ขอยั่วมันก่อน ความสุขของฉัน
... ทีนี้ มันก็เลยกลายเป็นแบบนี้ไป ... ขอบคุณคนแต่งมาทีนึงยาวสะใจไปเลย ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
อ้อ ที่ลืมไม่ได้ เมี่ยง ชั้นว่าเธอนี่เริ่มจะมากไปแล้วนะ ชิ
กด บวก ให้รัวๆๆๆ เม้นโดนใจ 55555 (คิดเหมือนกานนนนนนเลอ)
เริ่มหัวข้อโดย: zee ที่ 27-04-2015 10:22:28
รอ
รอ
และ
รอ
ชอบแคป :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Phutticha ที่ 27-04-2015 14:28:34
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 27-04-2015 14:37:04
เริ่มหัวข้อโดย: Phutticha ที่ 27-04-2015 15:28:41
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 27-04-2015 18:35:41
เข้ามารอตอนต่อไป :)
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 28-04-2015 18:16:00
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-04-2015 20:22:06
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 28-04-2015 22:45:13
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 29-04-2015 07:47:03
ค่อยเริ่มสมเป็นแฟนกัน
อย่ามาแช่งให้เค้ารีบเลิกกัน
ปล อยากเชียร์ให้เรื่องนี้มีคู่รอง
พวกเพื่อนๆ หลายคู่น่าจิ้นดี
เริ่มหัวข้อโดย: gwaiplay ที่ 29-04-2015 19:50:18
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 30-04-2015 13:54:37
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 30-04-2015 15:22:15
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 30-04-2015 16:03:20
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 30-04-2015 21:28:45
#เอสแคป รีบมาด่วนนนนนนนน!!!
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 30-04-2015 21:30:56
โอมมมม จงมา จงมา เอสแคปจงมา เพี้ยงงง :call:
555555555
เค้าคิดถึงงงงรู้ยังงงง :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 30-04-2015 21:42:54
ปล. ตอนใหม่ยาวมากๆๆๆๆ ใช้เวลาเขียนนานไปหน่อย พอเสร็จก็ติดวันเที่ยวอีก สัญญาว่ากลับไปมินลงให้หลังตรวจทานทันทีค่ะ
เดี๋ยวมินเที่ยวเผื่อทุกๆท่านด้วยนะคะ ซียูววว :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 30-04-2015 21:46:18
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 30-04-2015 21:50:52
นึกว่าอัพ
เสียใจ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ
รอรอรอรอเหมือนเดิมค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 30-04-2015 21:55:44
ของฝากต้องเป็นตอนพิเศษทริปเที่ยวระยองแถมเลยนะ
ให้เที่ยวให้สนุกนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 30-04-2015 22:15:54
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-04-2015 22:16:54
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 30-04-2015 22:18:14
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 30-04-2015 23:06:38
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 30-04-2015 23:13:49
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 30-04-2015 23:19:27
55555
เที่ยวให้สนุกนะคร๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 30-04-2015 23:24:03
นึกว่าเอสแคปมาแล้ววว 555
โธ่ๆๆๆๆ นี่มันอัลไลล T^T
คุณมินหนีไปเที่ยววววซะแล้วววว :ling1:
เที่ยวให้สนุกน๊าาาา
ยังไงก็จะรอเอสแคปอยู่ตรงนี้!! 55
ปล.ลืมของฝากมีเคืองอ่ะ! 55555
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 30-04-2015 23:27:48
รอออออออเหมือนเดิม!!!!
เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัยน๊าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 30-04-2015 23:54:11
รอเอสแคปเสมอ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 01-05-2015 00:48:49
ปล.เหมือนพาเอสแคปไปฮันนิมูนนนนน o13 o13 :hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 01-05-2015 06:23:57
รอจ้าาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 01-05-2015 06:24:52
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 01-05-2015 06:48:41
#แล้วเจอกันน้า
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 01-05-2015 07:42:00
เสียใจ อยากอ่านง่าาาาาา
ฮือออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 01-05-2015 11:34:04
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 01-05-2015 12:14:11
เริ่มหัวข้อโดย: DeJavu~ ★ ที่ 01-05-2015 15:13:58
ตัวละครแบบนี้มาก. สงสารแคปอ่า เอสก้อไม่เคยทำอะไรชัดเจนในฐานะคนรักเลย
มีแต่จะได้ เอาเปรียบตลอดปากก้อบอกอย่าง แต่การกระทำขัดมาก ไม่มีความชัดเจนอะไรสักอย่างสำหรับตัวละครชื่อเอส
โปรดส่งใคร มาจีบแคบที เบื่ออิเมี่ยงกะเอสมาก
เริ่มหัวข้อโดย: poterdow ที่ 01-05-2015 21:09:47
หนีข้อสอบมาอ่านโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย เอิ้กๆๆ
เริ่มเบื่อเมี่ยงอ่ะ เยอะ น่ารำคาญ วู้
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 02-05-2015 11:41:59
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 03-05-2015 23:17:39
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 04-05-2015 21:58:29
มารอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 05-05-2015 09:51:07
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 05-05-2015 11:48:35
รออีกแค่วันเดียวววววว
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 05-05-2015 12:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: barbiehateken ที่ 05-05-2015 13:29:26
เพิ่งอ่านตามจนทัน
โอย น้องแคปน่ารักมากกกก ดุมากกก เอสนี่ย่อมาจาก SM แน่ๆ
55555555555 อ่านมาจนถึงตอนนี้ไม่คิดว่ายังไม่มีตอนหวาน
แต่ชอบแบบนี้นะคะ รักกันยากๆๆ ไม่หวานมาก ไม่ฟริ้งมาก แต่บรรยากาศมันดี
ตอนหลังๆนี่น้องแคปเริ่มชินเวลามีเอสอยู่ด้วย
เริ่มเข้าใจได้เวลาเพื่อนเรียกเอสว่าแฟนแคป 5555555
ถูกใจปอค่ะ รักเพื่อนมาก หวงเพื่อนมาก
นึกว่าจะเป็นแบบเมี่ยงซะแล้ว น้องเมี่ยงใจร้ายจัง นับวันรอเอสทิ้งแคป
เอสต้องเคลียร์กะเพื่อนดีๆนา อย่าให้เมี่ยงทำร้ายความรู้สึก ไหนจะน้องไบท์อีก
สู้ๆนะคะ รออ่านต่อไปปปปปป สนุกม้ากกกก นิยายไม่เลี่ยน
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 05-05-2015 13:40:43
จะอะไรนักหนา :angry2:
ชอบที่2คนเถียงกันนะ แต่ก็อยากให้มีอะไรหวานๆจากแคปมาแทรกบ้าง
เล็กๆน้อยๆให้พอจิ๊กกริ้วหัวใจก็ยังดี
อันนี้ดูจะฮาร์ดคอร์จริมๆ สงสารเอส หูตึงไปแล้วมั้งน่ะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-05-2015 18:33:15
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-05-2015 18:40:18
รอ รอ รอ เอสกับแคปอยู่น๊าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 05-05-2015 18:46:40
รอออออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 05-05-2015 21:15:27
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 05-05-2015 22:01:12
สารบัญย้ายไปอยู่ข้างหน้าได้ไหมอ่ะ
คิดถึงแคปเอส จะได้คลิกๆๆๆๆๆ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: BBlalabong ที่ 05-05-2015 22:02:34
ไม่ได้มาเร่ง ไม่ได้มาท๊วงงงงงงง
แค่เฝ้าหน้าจออยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 05-05-2015 23:13:32
คิดถึงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-05-2015 23:16:45
เริ่มหัวข้อโดย: moodyfairy ที่ 05-05-2015 23:32:43
ชอบมั่กม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
อยู่ทีมเอสนะ เพราะแคปปากแข็ง เด็กดื้อต้องโดนลงโทษ 55555 :hao6:
รอๆๆๆๆจ้าาาาาาาาา :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 06-05-2015 00:10:18
รอไม่ไหวแล้วววววววว
:z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 06-05-2015 14:46:56
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 06-05-2015 14:54:45
ปูเสื่อรอออออ :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 06-05-2015 15:36:36
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 06-05-2015 17:00:43
ปล.เมื่อไหร่เค้าจะได้กัน555
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 06-05-2015 17:18:12
พร้อมแล้วนะ รู้ยัง!!!
รออยู่หน้าจอคอมแล้วว
555555555 5
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 06-05-2015 17:20:06
ปล.เอาสารบัญไปไว้ข้างหน้าได้ไหมอ่ะ เวลากลับมาอ่านอีกรอบจะได้คลิกง่ายๆเนอะะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 06-05-2015 18:49:49
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 06-05-2015 19:11:46
เย้ๆๆๆๆ วันนี้วันพุธธธธ
พร้อมแล้วนะ รู้ยัง!!!
รออยู่หน้าจอคอมแล้วว
555555555 5
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 06-05-2015 19:56:35
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 06-05-2015 20:21:51
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 06-05-2015 20:24:53
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 06-05-2015 20:29:17
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 06-05-2015 21:35:38
https://www.youtube.com/v/eOG2mDpRyrY
[XV]
สองสัปดาห์มาแล้วที่มหาวิทยาลัยจัดให้มีการแข่งขันกีฬาประเพณีภายในรอบคัดเลือกระหว่างคณะ ซึ่งเกษตรศาสตร์มีกีฬาว่ายน้ำกับฟุตบอลที่เป็นความหวังเข้าชิงเหรียญทองรอบสุดท้าย ตัวแทนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ปอรับผิดชอบว่ายน้ำชายฟรีสไตล์ที่ฝ่าฟันมาได้ตลอดทุกนัดในรอบคัดเลือกที่ผ่านมา และแคปหนึ่งในตัวแทนกีฬาฟุตบอล ศูนย์หน้าดาวยิงความหวังของคณะ ขณะที่ทางวิศวกรรมศาสตร์แชมป์เก่าบาสเก็ตบอล ที่ปีนี้ยังคงมีกัปตันทีมสุดเท่มากความสามารถอย่างเต้ วิศวะโยธาปีสามนำทัพลูกทีมปราบเซียนมาแล้วแทบทุกคณะยังไม่แพ้แม้แต่รอบซ้อม โดยตัวหลักสำคัญที่เป็นมือยัดเบอร์หนึ่งยังคงเป็นสุดหล่อมาดเท่ นักศึกษาผลการเรียนดีกีฬาเด่นอย่างเอส หนุ่มหล่อชื่อดังภาคโยธา
และวันนี้คือวันตัดสินทุกอย่าง กีฬาหลายประเภทรอแข่งรอบชิงที่วันนี้ นั่นรวมไปถึง ว่ายน้ำที่เกษตรศาสตร์ต้องเจอกับตัวเต็งอีกเจ็ดคณะ แคปกับอาร์รับหน้าที่พาไอ้เพื่อนที่แสนดีมารายงานตัวที่สระอินเดอร์สระใหญ่ระดับอินเตอร์แห่งเดียวของมหาวิทยาลัย
“พวกกูจะรออยู่ฝั่งโน้น..” แคปชี้บอกตำแหน่งที่ตัวเองกะจะเดินไปนั่ง ปอโยนกระเป๋าส่งให้แล้วบอกให้ไปนั่งรอสแตนด์ของนักกีฬาแทน วันนี้วันจริงจุดที่ปอบอกนี้จะใกล้จุดที่เขาแข่งมากที่สุดและที่สำคัญใกล้ทางเข้าห้องแต่งตัวด้วย แต่อาร์ชักสีหน้าใส่ในทันที
“โหไอ้ปอ ฝั่งโน้นมีแต่สาว ๆ ให้กูนั่งฝั่งที่มึงบอกใกล้กับทางเข้าห้องเปลี่ยนผ้าชายมีเหี้ยไรน่าดูล่ะวะ โน่น! ผู้หญิงเขาเตรียมมาลงสระกันแล้วคิวต่อจากพวกมึงอ่ะ หุ่นแต่ล่ะคนแม่ง กูก็อยากดูนะ..” อาร์บ่นไปเรื่อยๆขณะที่ตายังมองไปทางฝั่งสแตนด์ที่ผู้หญิงจับจอง
“ไอ้สัส มึงมาเชียร์กูหรือมาเชียร์สาว ๆห๊ะ..” ปอผลักหัวเล็กของอาร์ไปหนึ่งที ก่อนทำตาเขียวใส่ อาร์ก็แค่ยักไหล่หน้างอต่อไปสิ
“เออๆกูนั่งแถวนี้ก็ได้วะ”
“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วไอ้เตี้ย กูแข่งไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเดี๋ยวสาย ๆ ไปเชียร์เทนนิสกัน นั่งแถวนี้แหละ” แคปกับอาร์พยักหน้าบอกเออๆ ปอจึงเดินไปเข้าแถวต่อคิวรายงานตัวและจับสลากลู่ พักเดียวก็เดินกลับมาเอากระเป๋าที่ฝากแคปไว้ กำลังจะเข้าไปเปลี่ยนชุด
“ไอ้ปอตรงนี้ร้อนว่ะ ไม่เจอทางลมเลยเดี๋ยวกูขยับไปที่เก่าที่เคยมาเชียร์มึงนัดที่แล้วละกันนะ” แคปพูดจบไม่รอปอตอบว่าโอเคหรือไม่ยังไงเพราะเขาลุกเลย จริงๆจุดที่อาร์บอกตอนแรกดีสุดๆทางลมผ่านใกล้ทางออกและที่สำคัญสาว ๆ เยอะมาก แต่ที่ไม่ขัดเพราะตอนนั้นต้องถือกระเป๋าที่ปอฝากไว้ มันจะได้มาเอาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แบบง่าย ๆ พอปอรายงานตัวเสร็จเท่านั้นแหละแคปลุกเลยสิ ก็ใครล่ะจะอยากนั่งอยู่แถวนี้ถ้าไม่ใช่นักกีฬาหรือมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ มาทุกทีพวกเขาก็นั่งฝั่งโน้นเหอะ บ้าดิ่ ที่ตรงนี้ติดกับห้องเปลี่ยนชุดนักกีฬาชายทั้งนั้นคนเดินเข้าเดินออกห่อหมกแกว่งไปแกว่งมา ไม่มีห่าไรน่าสนใจทั้งนั้นแหละ แคปเลือกที่ดีๆแล้วชวนอาร์นั่งลง
“แคป อาร์” เสียงสวยเรียกขึ้นจากด้านหลังแคปกับอาร์หันขวับไปมองพร้อมกันทันที แพรแฟนปอนั่งอยู่ใกล้ ๆ กันเธอส่งยิ้มหวานมาให้
“หวัดดีครับแพร วันนี้มาเชียร์ไอ้ปอด้วยเหรอ”แคปทักทายเธอไปตามมารยาท อาร์เองก็พยักหน้าส่งยิ้มให้
“ใช่ค่ะเดี๋ยวเพื่อนแพรแข่งต่อด้วย พอดีเลยมานั่งเชียร์ปอก่อน” เพื่อนๆที่นั่งอยู่ข้างเธอแซวกันใหญ่ เธอบอกสาวๆแถวนี้อยากรู้จักแคปนานแล้ววันนี้ไหนๆเจอกันแล้วขอแลกไลน์ได้ไหม แคปอึ้งไปเลย
“ได้สิครับแต่ผมเป็นประเภทอ่านแล้วไม่ค่อยตอบนะ ถึงแบบนั้นก็ยังอยากได้เหรอ” แคปพูดไปแบบนี้แพรหัวเราะแล้วพยักหน้าบอกรู้แล้วว่าแคปคิดยังไง เธอเลยกระซิบบอกเพื่อน สาว ๆ ทำท่าเสียใจกันยกใหญ่แคปบอกขอโทษด้วยจริง ๆ แล้วเขาก็หันมาคุยกับอาร์
“ไอ้แคป ดูนั่น...คนนั้นไงคนที่ยืนอยู่ตรงลู่สาม กางเกงสีเทานั่นน่ะตัวเก็งจากศึกษาศาสตร์” อาร์บ่ายหน้าบอกให้ดู แคปก็แค่มองตาม มีนักกีฬาหลายคนเปลี่ยนชุดทยอยเดินออกมาวอร์มอัพข้างสระแล้ว ไม่นานนักปอเองก็เดินออกมา อาร์โบกมือขึ้นทำสัญลักษณ์ให้รู้ว่าพวกเขานั่งอยู่ตรงนี้ คนมองอย่างปอที่ตอนนี้เหลือแค่กางเกงว่ายน้ำสีดำสนิท ส่ายหัวทำท่าไม่สนใจ แคปดึงชายเสื้ออาร์บอกให้นั่งลงได้แล้วอย่าไปกวนมันปล่อยให้มันวอร์มร่างกายไปสิ เสียงสาวๆเรียกชื่อปอดังมาก แคปหันไปดูปรากฏว่าเป็นเพื่อนแพรแกล้งเธอ เธอนั่งหน้าแดงก่ำเลย
“โห คณะไหนวะมากันทั้งกองพันอ่ะมึง..” อาร์ทำท่าตกใจเมื่อเห็นคนจำนวนหนึ่งเดินกันเข้ามาในยิมฯ เขาพึมพำออกมาเลยโดนแคปตบหัวฉาดใหญ่ๆ
“มึงบ้าป่ะ นั่นน่ะก็คณะเราไงเล่า ลุก!”
“เออใช่จริงด้วย กูกะลืมดู..” แคปหันไปทำหน้าเซ็งๆใส่ ไอ้อาร์แม่งเอ๋อแบบนี้ประจำ
“พวกรุ่นพี่เรามาแล้วเว้ย ไปนั่งรวมกลุ่มฝั่งนั้นดีกว่า มึงโบกมือบอกไอ้ปอดิ๊..” เมื่อแคปลุกอาร์เองก็ลุกด้วยหันไปบอกแพรนิดหน่อยเพื่อไม่ให้เสียมารยาทก่อนโบกไม้โบกมือชี้บอกปอ สองคนเดินไปรวมทีมกับบรรดารุ่นพี่รุ่นน้องในคณะที่มาเชียร์แล้ว กลุ่มใหญ่มากด้วย มีเชียร์ลีดเดอร์จำเป็นสองนางกำลังทำให้สแตนด์ฝั่งเกษตรคึกคัก พอแคปกับอาร์เข้าไปถึงยกมือไหว้ทักทายกันตามระเบียบ หลังจากนั้นสักพักนึงเสียงเป่านกหวีดดังขึ้นนักกีฬาเตรียมตัวครั้งสุดท้าย ฟรีสไตล์สองร้อยเมตรแปดลู่เต็ม เริ่มต้นขึ้นหลังเสียงยิงปืนให้สัญญาณ ปอเป็นตัวเก็งแชมป์เก่าจากปีที่แล้วแคปจึงไม่ค่อยห่วงมากนัก แลละแค่เห็นฟอร์มการกลับตัวเมื่อแตะขอบสระรอบแรกก็รู้แล้วว่าใครแพ้ใครชนะ แน่นอนว่าเกษตรศาสตร์ไม่ปล่อยให้เหรียญทองหลุดจากมือพวกเขาไปได้ ปอแตะขอบสระเข้าเส้นชัยไปพร้อมๆกับเสียงกรีดร้องดีใจจากบรรดารุ่นพี่รุ่นน้องที่มาเชียร์ แคปกับอาร์ลุกแล้ววิ่งเข้าไปหาเพื่อนตัวเองทันที รางวัลชมเชยของมันคือลูกถีบเบาๆจากแคปแล้วล๊อคคอลากเข้ามากอด ปอยิ้มจนตาหยีอาร์เองก็กระโดดกอดคอเกาะกันจนเกือบล้ม พวกพี่ ๆ เข้ามาแสดงความยินดีหลังจากนั้น กว่าจะได้ออกจากสระปาเข้าไปเกือบ ๆ จะเที่ยง ปอได้รางวัลเป็นเหล้ายาอาหารติดไว้กับพี่พายพี่รหัสของแคปรวมถึงพี่รหัสและบรรดาพี่สายปู่สายป้าสายของมันเต็มไปหมด
“อ่ะ กินด้วยกัน..” อาร์จ่อสับปะรดชิ้นใหญ่ ๆ จะส่งเข้าปากแคป ระหว่างที่รอปออาบน้ำเปลี่ยนชุด เขาสองคนออกมายืนชิลแดดกันอยู่ที่ลานด้านนอก หาร่มไม้เล็กๆหลบ คนเยอะมากรถสวนกันให้ว่อน
“ไม่เอา..” แคปผลักมืออาร์ออกเอียงหน้าหลบ เขาไม่ชอบกินอะไรจุกจิก ต่างจากเจ้าอาร์ที่เผลอไม่ได้ขนมผลไม้ลูกอมอะไรของมันไม่รู้ประเคนใส่ปากได้ตลอดทั้งวัน
“หวานเหอะ ชิ้นสุดท้ายกูยกให้มึงอ่ะ”
“ไม่เอา กูไม่ชอบ”แคปบอกเป็นรอบที่สอง อาร์ทำหน้างอๆ
“มึงมันเพี้ยนมีอย่างที่ไหนกินเป็นแต่แอปเปิ้ล ผลไม้อย่างอื่นกินไม่เป็น”
“เรื่องของกูดิ กล้วยหอมกูกินเป็นเหอะ ยังมีส้มอีกอย่าง”
“แค่สามอย่าง ตลกว่ะแคป”
“เออ มันเรื่องของกูป่ะล่ะ..” แคปยกขาเตะไปที่ข้อพับขาอาร์เล่น ๆ คนตัวเล็กหระโดดหลบ เขาเคี้ยวสับปะรดชิ้นใหญ่จนแก้มบวมพอง มองซ้ายมองขวาปอยังไม่ออกมาอีก ก็เริ่มเซ็ง
“ไปไหนต่อดีวะ..” อาร์จิ้มสับปะรดชิ้นสุดท้ายเข้าปากก่อนทิ้งถุงที่เหลือลงถัง
“ไปดูเทนนิสไหมล่ะ ใกล้ดีไม่ต้องขับรถ..” อาร์ถามต่อ แคปยักคิ้วบอกตกลง สักครู่นึงปอเดินหิ้วกระเป๋ากีฬาออกมา ข้าง ๆ มีแพรเดินออกมาด้วยกัน ร่ำลาสักพักมันก็แยกออกมาหาพวกเขา แคปยื่นกุญแจรถที่ปอฝากเอาไว้ตั้งแต่แรกส่งให้ พร้อมกับบ่ายหน้าบอกเป็นนัยๆว่าให้เอากระเป๋าไปเก็บไว้ที่รถก่อน
“จะไปไหนกันต่อ มึงอยากดูอะไรวะไอ้แคป..” ปอทำธุระเสร็จเรียบร้อยวิ่งกลับมา แคปกับอาร์ยืนรออยู่แล้ว ขณะที่อาร์เอาบุหรี่ขึ้นมาจุดแคปเลยขอดูดด้วย แต่แค่รอบเดียวเขาก็โยนทิ้งเลย
“อ้าวไอ้เหี้ยแพง ทิ้งทำไม..” อาร์โวยขึ้นนึกเสียดายบุหรี่ที่ถูกแคปทิ้งลงถังเขี่ย แคปเลยมองให้รู้ว่ามีน้องผู้หญิงกลุ่มนึงมานั่งที่ม้าหินอ่อนใกล้ ๆ กลัวว่าจะเหม็นควันเขาดับทิ้งเลยสิ
“โหยไอ้สุภาพบุรุษ” อาร์ประชด “หึ สุภาพบุรุษที่มีแฟนเป็นสุภาพบุรุษพอกันเลยมึงกับไอ้เหี้ยเอสน่ะ..” ยังประชดต่อไม่เลิกไม่รู้จะเสียดายอะไรนักหนากับบุหรี่แค่ตัวเดียวมันคุ้มไหมกับการโดนแคปถีบจนกระเด็นไปเกาะราวเหล็กที่กั้นข้างทาง
“ไอ้แคปแม่งเล่นแรงนะมึง”
“ใครปากหมาก่อนล่ะ”
“กูก็แค่แซวเล่นๆ แค่นี้ทำดุไปได้ ไอ้ปอดูมันดิ..” อาร์แกล้งร้องโอดโอยบอกว่าเจ็บแคปชี้หน้ารู้ทันยกขาขึ้นมาอีกอาร์รีบหลบไปเกาะหลังปอ
“พอแล้วๆไอ้ปอช่วยกูด้วย ดูมันดิมีแฟนดุเลยดุเหมือนแฟนเข้าไปทุกวันแล้วเนี่ย”
“ไอ้สัสอาร์มึงพูดใหม่สิวะ! กูจะทำยิ่งกว่าถีบรู้ไหมห๊ะถ้ามึงยังไม่จบ..” แคปชี้หน้าขู่
“พอๆๆเลิกเถียงกันได้แล้วจะได้เข้าไปดูไหมเทนนิสเนี่ย เหลือเวลานิดหน่อยเข้าไปดูๆชมๆถ้าไม่ชอบเดี๋ยวไปหาไรกินรอบ่ายสองดีกว่า..” ปอเข้ามาห้ามศึกได้สำเร็จ เขาดันหลังแคปกับอาร์ให้เดินนำไปที่คอร์ดเทนนิสใกล้ๆ
“กูว่าแวะไปดูสแตนหน่อยดีไหมวะ น้องลีดฯนิเทศเขาว่างามหยดกูก็อยากเห็นนะเว้ย..” อาร์หันมาบอกเพื่อน
“เออน่า ดูอันนี้ก่อนเดี๋ยวไปเอารถค่อยขับไปสนามกันมึงคิดว่ากูไม่อยากดูรึไง..” ทั้งสามยืนมองการแข่งขันเทนนิสประเภทเดี่ยวหญิงผ่านลูกกรงตาข่ายขนาดใหญ่คนเยอะไม่แพ้กีฬาชนิดอื่น ๆ ด้านในอย่าหวังว่าพวกเขาจะเข้ากันไปได้ แดดร้อนจัดมากแคปสะกิดบอกปอว่าไม่ไหวแล้วว่ะ ออกไปหาอะไรกินกันน่าจะดีกว่าอาร์ก็บอกเห็นด้วย คือวันนี้ร้อนมากจริง ๆ พวกเขาที่ว่าถึกอึดและทนประจำแปลงเกษตรยังต้องยอมแพ้ให้กับแสงอาทิตย์ของวันนี้
“มึงแดกไรวะไอ้แคปไอ้ปอ เดี๋ยวกูสั่งให้ดีกว่ามา..” พอมาถึงร้านแถวหน้ามอ หาที่นั่งได้แล้วก็สั่งอาหารที่ตัวเองอยากทาน อาร์ยึดเมนูสั่งโน่นสั่งนี่มาจนเต็มโต๊ะ ปอกับแคปไม่ได้ฟังตอนมันสั่งพออาหารมาส่งมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“อะไรของมึงบ้างวะไอ้อาร์..” แคปกวาดตามองบรรดาอาหารแต่ละจาน มีแต่รสแซบทั้งนั้นเขาเป็นคนไม่กินรสจัดต่างกับอาร์ เพราะอย่างนั้นอาหารบนโต๊ะเขาช่วยมันไม่ได้แน่ ๆ
“กินให้หมดนะมึงนะ สั่งเหี้ยไรไม่ดูสังขารตัวเอง..” ปอผลักหัวอาร์เบา ๆส่ายหัวบ่นต่อ “ตัวก็เล็กแต่กินเยอะฉิบหาย”
“ก็กูหิวอ่ะ..” อาร์ไม่สนแล้ว ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว
“ข้าวผัดมาแล้วครับ..” พนักงานยกอาหารจานสุดท้ายมาเสิร์ฟ แคปบอกขอบคุณก่อนรับข้าวผัดของตัวเองมา ปอลุกขึ้นไปหยิบขวดซอสมะเขือเทศมาส่งให้
“เดี๋ยวบ่ายสองกว่าๆเฮียเต้แข่ง พวกเราจะไปรอเลยป่ะวะ..” ปอเงยหน้าถามแคปแต่อาร์เอาส้อมตัวเองกวักๆบอกให้ฟังที่มันจะพูด
“กูว่าจะไปดูเชียร์ที่สนามก่อน ช่วงบ่ายเขามีแข่งประลองแปรอักษร..”อาร์พูดทั้งที่ข้าวเต็มปาก เสร็จแล้วตักตำซั่วรสเด็ดใส่จานให้ปอ แต่โดนด่ากลับมาเพราะปอบอกมันเผ็ดเขากินไม่เป็น อาร์ไม่สนใจตักใส่เพิ่มอีกๆ จนปอส่ายหัว
“พอแล้วมึงกูกินไม่เป็นตักเหี้ยไรนักหนา ตกลงไปไหนกันดีวะ..” ปอเอาแขนกันบอกให้อาร์พอได้แล้ว เขาเงยหน้าถามแคปอีก
“แถวสแตนมันร้อนนะ กูไม่อยากไปเลยเหอะ..” แคปมองออกไปด้านนอกร้าน อากาศวันนี้แดดร้อนจนเหมือนจะตายให้ได้จริง ๆดีหน่อยที่ช่วงไปเช้าเชียร์ว่ายน้ำอยู่ในยิมฯ
“งั้นเอาแบบนี้ดีไหมวะ เดี๋ยวเรากินกันเสร็จแวะไปดูที่สแตนก่อนแปปนึงแล้วเราค่อยตรงไปสนามบาสกัน จะได้อยู่ที่นั่นยาวเลย เสร็จแล้วเย็นค่อยไปสนามบอล”
“อือ แบบนั้นก็ได้..” แคปโอเค
“แล้วแฟนมึงแข่งกี่โมงนะ”
“บ่ายสามไง”
“..........”
“.........”
“..........” ทั้งอาร์ทั้งปอเงียบกันไปหมด สองมือถือช้อนถือส้อมค้างไว้อ้าปากมองแคปอย่างตกตะลึง แคปก็งงสองคนนี้เป็นห่าอะไร จู่ ๆ ทำไมถึงจ้องเขาแบบนี้
“เป็นเหี้ยไร มองกูทำไมวะ”
“กะ....กะ....ปะ....เปล่า...คือมึง....ฟะ...แฟน.....” อาร์กำลังจะพูดตะกุกตะกักปอรีบเอามือมาอุดปากเพื่อนไว้ แคปก็งงเป็นอะไรกัน เขานั่งมองสองคนแล้วเริ่มคิด เมื่อกี้เขาพูดอะไรผิดวะ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแคปกินหมดจานพอดี เขาเอาขึ้นมาดูว่าสายใครที่โทรเข้ามา พอเห็นชื่อแล้วเซ็งเลย...แคปส่ายหัว ก็ไอ้คนเดียวที่ช่วงนี้ไปนอนค้างที่ห้องเขาเป็นประจำ มันทำตัวราวกับว่าตอนนี้ห้องของเขากับไอ้ปอกลายเป็นห้องมันไปแล้วด้วย หลังจากข้าวผัดไข่ดาวคืนนั้นมันก็หายหัวไปในตอนเช้า ค่ำๆขนข้าวของหนังสือหนังหามาเขียนมาอ่านอยู่ในห้องของเขา เป็นแบบนี้มาตลอดเกือบทุกวัน จนกระทั่งเมื่อถึงเมื่อสองวันก่อนที่มันหายหัวไปเลย มีแต่ข้อความเท่านั้นที่ส่งเข้ามาแต่เขาไม่ได้สนใจจะตอบอยู่แล้ว มันจะไปไหนยังไงนั่นเรื่องของมัน ส่งมามากเข้าเขาไม่ยอมตอบ ถึงจะโทรหาแต่ใครจะสนใจตอบกันล่ะ นั่นแหละไอ้ตัวยุ่งมันเลยโทรวีดีโอมาป่วนบ้าฉิบเอาซะแม่งเกือบๆเที่ยงคืนกำลังอ่านหนังสืออินๆ กวนประสาทชะมัด เขากดรับแล้วด่ากราดเลย มันหัวเราะใหญ่ บอกช่วงนี้เก็บตัวนักกีฬาอยู่กับเฮียเต้ไว้ค่อยเจอกันวันกีฬาอย่าคิดถึงกันล่ะ แคปนี่แทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งได้ยินเสียงไอ้เอสมันหัวเราะเหอะๆมา ด่ากันอีกสักเกือบๆสิบห้านาทีก็วางสายกันไป
.
.
“อ่ะไอ้ชิพ มึงกินช่วยกูดิ๊..” เมี่ยงตักหัวหอมในจานข้าวตัวเองใส่ลงในจานชิพที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พวกเขาทั้งหมดกินข้าวกันอยู่ที่คอมเพล็กข้างลานรวมพลของฝั่งวิศวะ ไปไหนไกลๆไม่ได้เพราะแต่ล่ะคนมีหน้าที่ช่วยเรื่องเชียร์อยู่ที่ข้างสนามบาส
“เฮ้ยหัวหอมกูไม่กิน..” ชิพว่าแล้วตักส่งต่อไปให้กับบุ้ง รายนั้นมองแล้วก็แค่ตักใส่ปาก บุ้งเป็นประเภทกินอะไรก็ได้ลิ้นจระเข้ไม่เคยบ่นเลย
“ไอ้เอส ไข่ดาวมึงถ้าไม่กินกูขอนะ..” เมี่ยงหันไปบอก เขาถือวิสาสะจะตักเอาไข่ดาวในจานกระเพราไก่ราดข้าวของเอสไปไว้ที่จานตัวเอง แต่เอสที่เร็วมากกว่าใช้ช้อนกดไข่ดาวในจานตัวเองไว้ เขามองหน้าเมี่ยงดุๆ ไม่ได้พูดว่าไม่ให้แต่สายตาที่บอกคือไม่อนุญาตแน่ ๆ
“ก็กูอยากกินนี่ ให้กูเถอะถ้ามึงไม่กินน่ะนะ”
“ใครบอกว่ากูไม่กิน กำลังจะกินเนี่ยแหละ”
“แต่กูอยากกินนี่..” เมี่ยงยังเชิดหน้าบอก ยังไงเขาก็จะเอาให้ได้ เอสเห็นแบบนั้นแล้วถอนหายใจเซ็งๆก่อนปล่อยช้อนที่กดไว้ออก ยอมให้เมี่ยงเอาไปกินได้แบบง่าย ๆ
“มึงใจดีที่สุดอ่ะ..” คนได้ไข่ฉีกยิ้มตาหยีเอนหัวซบลงไปที่ต้นแขนแกร่งของคนข้าง ๆ ขณะที่เอสผลักหัวเล็กออกอย่างเอือมระอา “นั่งดีๆสิวะ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
“อ่ะกูให้หมูกรอบหนึ่งชิ้นแลกกันกับของมึง..” เมี่ยงทำท่าจะตักหมูกรอบใส่จานให้ เอสส่ายหัวบอกไม่เอา ปากเล็กๆกำลังจะพูดอะไรอีกสักอย่างแต่สายตาดันมองไปเห็นใครบางคนก่อน
“อ้าวนั่น น้องไบต์มึงนี่หว่าไอ้เอส..” เมี่ยงเห็นไบต์ยืนรอคิวซื้อน้ำอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ เขาบุ้ยใบ้บอกให้เอสดู ชิพกับบุ้งก็พลอยหันดูด้วยแบบเนียนๆ
“เฮ้ย สวยขึ้นอีกแล้ว..” ชิพพึมพำขึ้นโดนบุ้งตบกะบาลจนหน้าแทบคว่ำลงที่โต๊ะ
“ไอ้สัส! เล่นแรง” คนโดนตบหันไปโวยวาย ลูบหัวตัวเองป้อยๆ
“แล้วมึงชมทำไมล่ะ..”บุ้งหันมาดุ
“ก็แค่ชมไอ้เหี้ย กูชมใครไม่ได้หรือไง บ้าดิ..” ชิพถลึงตาใส่
“จิ๊!” บุ้งทำหน้าหงุดหงิด เขาก้มลงกินข้าวไม่อยากสนใจ
“เดี๋ยวกูมา..” เอสคว้าเอาโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะแล้วลุกขึ้น เขากินอิ่มแล้วกำลังจะออกไปหาที่สูบบุหรี่ จริงๆจุดประสงค์หลักคือกะจะโทรไปกวนแคป ต้องกำชับให้มันมาเชียร์เขาสักหน่อยถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่ามันต้องมาเพราะเฮียเต้พี่ชายมันลงแข่งนัดสำคัญ แต่ก็อย่างว่าหลังอาหารโทรไปหาแฟนให้โดนด่าก็เข้าท่าดี
“พี่เอสฮะ..” แต่แค่ลุกขึ้นกำลังจะก้าวออกจากโต๊ะเสียงของใครสักคนก็เรียกขึ้นจากที่ไกลๆ คนตัวเล็กหน้าสวยยืนยิ้มแล้วโบกมือให้ เอสเอาบุหรี่คาบใส่ปากกำลังจะเตรียมจุด
“บ่ายสามเดี๋ยวไบต์ไปเชียร์พี่เอสนะครับ..” เสียงแหลมแว๊ดข้ามหลาย ๆ โต๊ะ ทำเอาเอสถึงกับเซ็ง หากแต่คนเรียกไม่ได้รับรู้อะไรบ้างเลย ไบต์ยังยกมือบ๊ายบายเอสถึงกับส่ายหัว ก้มลงกระซิบบอกให้ชิพจัดการ ถ้าเกิดทางนั้นจะตามเขาออกไป ชิพบอกโอเค
“แล้วมึงจะไปไหนอ่ะ..” เมี่ยงเงยหน้าถาม
“โทรศัพท์” เอสตบลงที่บ่าเล็ก
“โทรหาแฟนมึง?”
“อือ..” เสียงทุมตอบสั้นๆก่อนเดินเลี่ยงออกไป ชิพกับบุ้งมองหน้าเมี่ยงแล้วสบตากัน คือก็รู้แหละว่าหน้ามันจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด
“กินๆๆ อย่าคิดมากว่ะ กินลงไปพออิ่มแล้วเดี๋ยวมึงไปนอนหลับข้างสนามเลยนะ ไอ้เอสมันแข่งเมื่อไหร่กูปลุก”
“ไอ้เพื่อนเวร มึงแม่ง..” เมี่ยงยกส้อมขึ้นทำท่าจะเสียบ ชิพที่รีบเอียงหลบ สองคนเลยเล่นกัน เมี่ยงมองตามแผ่นหลังเอสที่เดินเลี้ยวออกไปยืนกดมือถืออยู่ที่ระเบียงพร้อมกับสูบบุหรี่ไปด้วย ดวงตากลมในตอนนี้แฝงไปด้วยความเศร้าที่ปิดมันไม่มิดอีกต่อไปแล้วเขาทำได้อย่างเดียวในตอนนี้คือทำใจ แต่ในบางครั้งช่วยไม่ได้จริง ๆ ที่เขาอาจจะเผลอแสดงออกมากจนเกินไปขณะที่อีกคนไม่ได้รู้สึกระแวงเลยแม้แต่นิดเดียว ขอเวลาอีกนิดเถอะความรู้สึกแบบนี้เขารู้ดีว่ามันผิดแต่จะทำไงได้มันเกิดขึ้นเองเขาก็ไม่รู้ตัว แต่ก่อนอยู่ด้วยกันมันมีแฟนผู้หญิงมาตลอดเขาเองก็รู้สึกเฉย ๆ แต่พอเอสคบกับผู้ชาย ดันเกิดคำถามขึ้นในใจเขาทันที ความรู้สึกที่ดำมืดกำลังถูกผลักดันออกมา เขาคิดแต่เพียงว่า ทำไมล่ะในเมื่อเอสคบกับผู้ชายได้แล้วทำไมคนๆนั้นถึงไม่เป็นเขา ทำไมถึงต้องเป็นคนอื่น ทั้งที่เขาสนิทกับมันมากที่สุด
“กูว่ามันได้กันแล้ว..” จู่ ๆ บุ้งพูดขึ้น เมี่ยงที่ตกอยู่ในภวังค์ถึงกับสะดุ้งเฮือก ไม่ต่างจากชิพที่ตกใจไม่แพ้กัน
“มึงรู้ได้ไงวะ” ชิพถาม
“ก็ช่วงนี้ไอ้เอสไม่ค่อยนอนที่ห้อง ตอนเช้ามันก็แค่กลับไปเปลี่ยนชุด เย็นแวะเข้าไปเอาของแล้วก็ออกไปค้างกับไอ้แคป”
“จริงดิ?” ชิพถามขึ้นตาโต
“วันก่อนกูแวะไปหามันแต่ไม่เจอ พอโทรหา มันบอกให้กูแวะไปเอางานที่ห้องไอ้แคป สองทีแล้วด้วย”
“มิน่าล่ะ กูขอไปเล่นเกมส์ที่ห้องมันช่วงนี้ มันบ่ายเบี่ยงตลอด” ชิพพยักหน้าเบา ๆ นึกตามคำพูดเพื่อน “กูว่ามันหลงเขาน่าดูเลยนะเว้ย เช้าถึงเย็นถึงแบบนี้ไม่ธรรมดาแล้ว มันคบกันมานานยังวะ”
“เดือนนึงแล้ว..” เมี่ยงบอก
“งั้นก็คงเรียบร้อยโรงเรียนมันแล้วล่ะ ไอ้แคปนั่นไม่เหลือหรอก เผลอๆลีลาเด็ดจนทำมันติดใจก็ได้ใครจะไปรู้”
“หน้าแบบนั้นเนี่ยนะ กูจินตนาการไม่ออกเลยเวลามันอ้อนไอ้เอสมันทำหน้าตาแบบไหน”
“ก็แค่อ้อน จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นถ้าไอ้เอสมันถูกใจ มันก็ชอบหมดอ่ะ”
คำพูดของบุ้งทำให้เมี่ยงเผลอคิดตาม เขาก้มหน้านิ่ง ๆ ก่อนมองออกไปเห็นแผ่นหลังกว้างของเพื่อนที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอก เอสหันกลับมาแล้วใช้ตัวพิงราวระเบียงไว้ คุยโทรศัพท์ไปสูบุหรี่ไป เขาคิดว่าที่ปลายสายแคปมันคงออดอ้อนเอาใจกันน่าดู สีหน้าเอสถึงได้เปื้อนรอยยิ้มและดูมีความสุขขนาดนั้น
.
.
“มึงโทรมาทำไม รบกวนเวลากินข้าวคนอื่นรู้บ้างป่ะ..” พอแคปเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากใคร เขาคว้าเอาโทรศัพท์เดินออกมากดรับอยู่หน้าร้าน ปอกับอาร์ก็แค่มองๆแล้วยักไหล่ใส่กัน
(รู้ดิ ไม่งั้นจะแหย่ให้มึงโกรธได้เหรอ..) เสียงทุ้มกวนๆจากปลายสายไม่ต้องเดาให้ยากแคปรู้เลยป่านนี้มันคงยืนยิ้มพอใจที่ทำให้เขาโมโหได้อยู่ที่ไหนสักแห่ง
“โรคจิต!”
(จิตแล้วชอบป่ะล่ะ..)
“บ้าเอ๊ยใครจะไปชอบมึงกัน ถามเหี้ยไรหัดดูความเป็นจริงซะบ้าง”
(อย่ามาโกหกแคป น้ำเสียงมึงด่าจริงด่าเล่นกูรู้หมดแหละ..)
“ไอ้สัสอย่ามาทำเป็นแสนรู้ มึงเป็นหมาเรอะ! กูบอกกี่ครั้งก็จะยืนยันคำเดิม กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ”
(คำนี้เบื่อว่ะ เล่นกันคำอื่นดีไหม บอกว่าเกลียดบ่อยๆไม่ขลังเลย..)
“เรื่องของกูกูอยากจะพูดตอนไหนกูก็จะพูด กูรู้สึกว่าเกลียดมึง จะให้กูพูดสารภาพรักหรือไง มึงบ้าป่ะ!”
(นั่นสินะ..)
“อย่ามายอกย้อน โทรมามีเหี้ยไร งานการไม่มีจะทำ กีฬงกีฬาอะไรไม่ต้องเตรียมตัวใช่ไหม ว่างจัดโทรมากวนตีนกูเนี่ย บอกตั้งแต่คืนนั้นแล้วว่าวันนี้มึงห้ามโทรมาหากูเด็ดขาด เต็มที่กับบาสฯของมึงไปเดี๋ยวทำทีมพี่กูแพ้กูจัดการมึงแน่ไอ้สัส!) แคปร่ายยาวจนหายใจไม่ทัน ขนาดตัวเองยังตกใจ ได้ยินแต่เสียงทุ้มๆของเอสหัวเราะเบาๆจากปลายทาง
(น้ำสักแก้วไหมครับมึง พักนิดนึงแล้วค่อยแวะมาด่ากูต่อได้นะ หึหึ)
“ไอ้สัส! กูถามว่าโทรมามีเหี้ยไร ถ้าโทรมากวนแบบนี้กูวางแล้วแม่ง”
(เฮ้ยๆๆๆ อย่าเพิ่งวางนะแคป พี่มึงยืนอยู่ข้างกูเนี่ย กูเอารูปหน้าจอให้ดูแล้วมึงหนาวเลย)
“ไอ้สันดานเอสมึงอย่ามาขู่กูนะ คิดว่ากูเชื่อเหรอห๊ะ!”
(ไม่เชื่อก็ลองวางดิ กดตัดสายตอนนี้เลยไม่เกินหนึ่งนาทีพี่มึงโทรหาแบบด่วนๆแน่ หึหึ)
ติ๊ด----
แคปไม่สนหัวมันหรอกใครจะไปเชื่อวะเรื่องแบบนั้น ถึงพี่ชายเขากับมันจะมีแข่งด้วยกัน แต่เวลาเที่ยงกว่าๆแบบนี้ต่างคนต้องต่างแยกย้ายไปกินข้าวดิวะ ใครจะเป็นบ้าไปอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน เฮียเต้คงไม่พิศวาสอะไรมันขนาดนั้น
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“เหี้ย!” แคปสะดุ้งโหยงกำลังจะเดินกลับเข้ามาด้านใน แต่เสียงโทรศัพท์มือถือดันเรียกสายเข้ามาพอดี เขาจะไม่ตกใจจนหน้าซีดเผือดเลย ถ้าหากหน้าจอโทรศัพท์ตอนนี้จะไม่ใช่สายจากเฮียเต้
‘อย่าบอกนะมึงนะว่าเฮียเต้รู้เรื่องแล้ว ตายแน่กูตายแน่ๆ’ แคปหน้าซีดจัดบ่นพึมพำเสียงสั่นๆ อาร์กับปอเดินออกมาพอดียืนมองว่าแคปทำไมไม่รับสาย ปล่อยให้เรียกเสียงดังน่ารำคาญ
“ไอ้แคป มือถือมึงดังรับสิวะ” อาร์ชี้บอก ทำหน้าบอกให้รับ แคปเม้มปากแน่นก่อนโบกหัวคนถามแรงๆหนึ่งทีเรียกกำลังใจให้ตัวเอง อาร์งงแดกไปเลย ส่วนปอหัวเราะขำดึงอาร์มากอดคอไว้
“ฮัล.....ฮัลโหลครับพี่เต้”แคปกรอกเสียงเบา เอาที่สุภาพน่ารักที่สุดใส่ลงไป เขารู้พี่ชายเขามันชอบให้พูดเพราะๆด้วย
(อะไรวะไอ้แคป วันนี้มึงร้อนจนเพี้ยนแล้ว?? พูดเพราะๆกับกูแบบนี้หายากยิ่งกว่างมเกียร์ในอ่างทองคำอีกนะเนี่ย) เต้แซวน้องตัวเอง ขณะที่แคปนิ่งแล้วคิด เฮียเต้โทรมาทำไมไม่โวยวายวะ ถ้าหากไอ้เอสมันโชว์รูปนั่นให้พี่เขาดูจริงรับรองแค่ประโยคแรกต้องโดนด่าเปิงแล้วแน่ ๆ แต่ทำไมถึงยัง..
“เฮียเต้อยู่ไหนอ่ะ” แคปถามหยั่งเชิง
(อยู่สนาม ทำไม)
“แล้ว...มีใครอยู่แถวนนั้นบ้าง”
(ก็หลายคน มึงจะถามหาใครล่ะ)
“ปะ...เปล่าไง”
(อะไรของมึง แปลกๆนะไอ้แคป) แคประบายลมหายใจแผ่วๆออกมา เขาคิดว่ามันต้องเป็นความบังเอิญมากกว่า จู่ ๆ พี่เขาดันโทรมาเวลานี้พอดิบพอดี ไอ้เหี้ยเอสแม่งแม้แต่สวรรค์ยังเข้าข้างมันเหรอวะ
“แล้วเฮียโทรมาทำไมอ่ะ” เมื่อคิดได้อย่างนั้น น้ำเสียงแคปจึงกลับมากวนตีนพี่ชายได้อย่างเดิม เต้นี่ถึงกับงง ไม่รู้น้องตัวเองเป็นอะไร อารมณ์ขึ้นๆลง ๆ ถ้าเป็นผู้หญิงเวลาแบบนี้ต้องมีประจำเดือนแหง ๆ
(จะโทรมาเตือนว่ามึงห้ามลืม กูแข่งบ่ายสองสี่สิบห้า มึงต้องมาเชียร์กูนะ)
“ไปดิ ใครจะไม่ไป”
(แน่นะ ปีที่แล้วมึงไม่มา)
“ปีนี้ไปชัวร์ ๆ” แคปรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ปีที่แล้วติดพาไอ้ปอไปแข่งว่ายน้ำแล้วไอ้อาร์ก็ดั๊นไปมีเรื่องกับรุ่นพี่ ช่วงเวลานั้นชุลมุนวุ่นกันสุดๆกว่าจะเอาคืนให้มันได้เลยเวลาเฮียเต้แข่งไปเกือบสามสิบนาที ยังจำได้เขาโดนโวยแหลก
(ถ้ามึงไม่มาดู กูจะไม่ไปเชียร์บอลตอนเย็น)
“อะไรเนี่ยพูดจาอย่างกับเด็ก เฮียเป็นน้องผมอ่อ?”
(ไอ้น้องเวร)
“หึหึ” แคปหัวเราะเบา ๆ
(ชัวร์นะมึงกูวางแล้วนะ) เต้ย้ำมาอีกครั้ง น้ำเสียงบอกให้รู้ว่าถ้าแคปไม่ไปมีเคืองยาวแน่ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 06-05-2015 21:37:04
(ชัวร์นะมึงกูวางแล้วนะ) เต้ย้ำมาอีกครั้ง น้ำเสียงบอกให้รู้ว่าถ้าแคปไม่ไปมีเคืองยาวแน่ ๆ
“เออน่า...” แคปว่าแค่นั้นแล้วกดสายทิ้งเลย ขี้เกียจต่อความยาว ปอกับอาร์ยืนรอเห็นแคปคุยเสร็จเลยออกเดินจะไปเอารถ แคปนึกขึ้นได้อีกอย่างต่อสายหาไอ้ตัวยุ่งยากขอด่ามันเสียหน่อย เสียงเรียกเข้าดังอยู่แค่ครั้งเดียว และทันทีที่เอสกดรับสาย แคปกราดกระสุนริมฝีปากรัวลงเลย
“กฟหหกด้าดมฟสาเวส๋าฌฆ๋ฌษฤฌศษฌซศโษฌศฆษฤฌศ..”
(อะไรของมึงวะ..) เอสก็งงเลยสิ อุตส่าห์ดีใจ นานทีแคปจะโทรหาพอกดรับปุ๊ปด่ากราดเลย ยิ่งกว่ากระสุนเอ็มสิบหก
“มึงหลอกกูทำไมล่ะไอ้สัส พี่กูไม่ได้อยู่กับมึงสักหน่อย”
(อะไร?? นี่อย่าบอกนะว่าเฮียโทรไปหามึงจริงๆ)
“กูโคตรเกลียดมึงที่สุด!”
(แม้แต่สวรรค์ยังเข้าข้างกูอ่ะแคป หึหึ) เสียงเอสขำยิ่งทำให้แคปหงุดหงิด เขากัดฟันกรอด
“กูจะวางแล้วแม่ง!”
(บ่ายสองสี่สิบห้ากูแข่ง ไปดูด้วยนะ)
“รู้แล้วไอ้เหี้ย!”แคปตะคอก
(ถ้ามึงไม่ไปรู้ใช่ไมคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น)
“เออตายห่ามึงแหละ มึงขู่แบบนี้แหละกูเลยว่าจะไม่ไป”
(เอาจริงดิ)
“เออจริง!”
(งั้นเดี๋ยวกูพูดใหม่ มึงตั้งใจฟังดีๆ)
“ฟังเหี้ยไร!”
(แคปครับกูแข่งบ่ายสองสี่สิบห้า อย่าลืมมาเชียร์นะ.......................ที่รัก) เอสแกล้งเก็กเสียงหล่อๆ โดยคำว่า ‘ที่รัก’ ท้ายประโยคเขาพูดได้เบามาก ทั้งทุ้มและนุ่มจนคนฟังอย่างแคปขนลุกไปหมดเพราะโดนกรอกเต็มๆเข้าหู หน้าเขียวปรี๊ดขึ้นในทันที
“ไอ้สัส! พูดจาเหี้ยไรกูไม่ได้ยินหรอกโว๊ย บ้าเอ๊ย ไอ้โรคจิต!” ด่าจบปุ๊ปกดวางสายเลยทันทีใบหน้าเล็กร้อนผ่าวๆทั้งเขียวทั้งแดงสลับกันจนปอกับอาร์หันมาดูเขาเป็นตาเดียว ต่างคนก็ต่างเกิดคำถามขึ้นในใจ สองคนนี้มันคบกันแนวๆไหนวะด่ากันอยู่ตลอด คุยโทรศัพท์กันแต่ล่ะทียกแข้งยกขาเหมือนกับจะถีบกันเสียให้ได้ อยู่ใกล้ล้อรถก็เตะล้อ อยู่ใกล้ต้นไม้ อยากจะเตะต้นไม้แต่พอดีเรียนเกษตรเลยกลัวต้นไม้จะเจ็บอีก เลยต้องเตะลมชกอากาศ ถึงอย่างนั้นก็ยังจะโทรหากันทุกวัน ไม่ไอ้เอสโทรมาแคปก็จะเป็นฝ่ายโทรไปด่ามันแทน
“ไปสนามบาสเลยป่ะวะ..” พอขึ้นรถ คนขับอย่างปอหันมาถามความคิดเห็นของเพื่อน แคปนั่งเบาะหลังเอนตัวนอนเลย แดดร้อน รถก็ร้อน อารมณ์ก็ยังร้อน เขาอยากได้แอร์เย็นๆมาดับอารมณ์
“ยังมีเวลาเหลือ พวกเราแวะไปดูฝั่งสแตนหน่อยแปปนึงดีไหมวะ..” อาร์เสนอขึ้น เขาอยากดูเชียร์ลีดเดอร์แบบจริงจังมาก
“แคปมึงว่าไง โอนะ”ปอสวมแว่นกันแดดแล้วหันมาถาม
“อืม ไว้บ่ายสองครึ่งเราค่อยไปสนามบาส มึงจอดรถไว้ที่สแตนเลยเพราะเดี๋ยวต้องมาลงบอลตอนเย็นอีกไม่มีที่จอดแน่ ๆ สนามบาสตอนนี้คนคงเริ่มเยอะแล้วว่ะ”
“โอเคได้”
พอเขาสามคนไปถึงสนามใหญ่ที่โชว์แสตนเชียร์ พากันเดินโต๋เต๋ยืนชมแสตนคณะต่าง ๆ ที่กำลังแปรอักษรโต้ตอบกันกลางแดดเปรี้ยงๆไม่นานนักเวลาบ่ายสองครึ่งก็ไล่เข้ามาอาร์เตือนแคปบอกไปสนามบาสกันได้แล้ว
“คนเยอะเหี้ยๆ” แคปบ่นๆ ไม่ใช่แค่คน รถก็เยอะมากด้วย นี่ถ้าเอารถมาไม่มีที่จอดอ่ะ แคปส่ายหัวอย่างเซ็ง อากาศร้อนมากคนแอร์อัดสุด
“วิศวะแข่งเป็นแบบนี้แหละ ดูดิมีแต่สาว ๆ ทั้งนั้น ไม่ใช่แค่มอเราด้วยนะ มออื่นเพียบ ชื่อเสียงพี่มึงกับแฟนมึงตีตลาดเด็กวิศวะสุดเท่นะมึงไม่รู้เหรอ เฟสเขาลงกันให้พรึ่บ มีแต่รูปเฮียเต้กับไอ้เอสยอดไลท์นี่ตรึมทุกรูปอ่ะ”
“เงียบปากไอ้เหี้ยอาร์ กูกำลังร้อน จะตายห่าแล้วอย่ามาพูดเรื่องที่ทำให้กูอารมณ์เสียขึ้นมาอีก”
“เรื่องจริงทั้งนั้น รูปมึงก็มีกูเคยเห็น..” อาร์พึมพำต่อไปแบบเบา ๆ แคปได้ยินจึงโบกหัวเล็กไปอีก อาร์หันมาทำหน้างอน ๆ แคปมองแล้วรู้เลยเพราะว่าเล่นแรงไปและอาร์มันตัวเล็กอาจจะเจ็บ แคปเลยล๊อคคอเข้ามากอด แล้วบอกให้เดินเข้าไปพร้อมกันปอส่ายหัวอย่างเอือมระอาไอ้เพื่อนสองคนข้างหน้า คนนึงชอบแหย่อีกคนก็ขี้งอน แคปจะมีความสุขสุดๆเวลาที่ทำให้อาร์มันงอน แต่กรรมตามสนองมันแบบไม่ต้องรอชาติหน้าเลย เพราะว่าไอ้เอส แฟนคนปัจจุบันของมันที่ได้มาแบบฟ้าผ่ากลับเป็นคนที่ชอบทำให้มันโกรธมากถึงมากที่สุดได้ นึกแล้วก็ขำปอเดินตามเพื่อนสองคนไปถึงขอบสนาม ถึงคนจะเยอะแต่พวกเขาก็แทรกตัวเข้าไปจนได้
“ไอ้ปอเร็วสิวะ มัวแต่มองเหี้ยไรอยู่” อาร์หันมาดึงเสื้อปอให้เดินตามเข้าไปด้วยกัน เพราะเจอคนรู้จักปอจึงต้องหยุดเดินแล้วยิ้มทักทาย แคปกับอาร์พอเห็นว่าปอแวะทักใครสองคนก็ส่งยิ้มให้เช่นกัน เธอเป็นแฟนสาวของพี่รหัสปอไม่น่าเชื่อสาวๆฝั่งบริหารจะยกกันมาเชียร์เยอะขนาดนี้ แคปขยับเข้ามายืนให้ดีๆมองแค่แวปเดียวก็เห็นแล้วว่าแสตนวิศวะอยู่ฝั่งไหน ด้านที่เขายืนอยู่นี้สถาปัตย์คุมแสตนจนเต็ม ล้นออกไปถึงขอบถนน แน่นอนว่าฝั่งตรงข้าม วิศวะไหนเลยจะยอมแพ้ได้ คนเยอะมากกกกกก ราวกับกำลังตั้งกองพล ยิ่งบรรดารุ่นพี่รุ่นปู่ของเฮียเต้หน้าตาเถื่อนๆเท่ๆนี่เยอะมากๆ ยืนออกันให้พรึ่บ แสตนฝั่งนั้นล้นหลามออกมาจนกินที่ถนนไปเกือบครึ่ง เสียงกระหึ่มของบรรดากองเชียร์ที่ดังอยู่แล้วยิ่งดังขึ้นกว่าเดิม เพราะช่วงเวลาที่จะแข่งกำลังใกล้เข้ามา แคปเห็นแล้ว่าเต้ยืนอยู่ตรงจุดไหน พี่ชายเขากำลังคุยอะไรสักอย่างอยู่กับเอส สองคนรูปร่างกินกันไม่ลงเลยจริงๆ ยิ่งไปอยู่ในกลุ่มนักบาสที่แต่ล่ะคนสูงใหญ่พอกันแล้วส่งผลให้เท่กันทั้งทีมจริงๆ
“ไอ้แคป มึงเห็นแฟนมึงแล้วใช่ป่ะ ยืนคุยอยู่กับเฮียเต้อ่ะ”
“ผั๊วะ! ไอ้สัสอาร์มึงเบาเสียงลงหน่อยได้ไหม พูดเหี้ยไรออกมาไม่ดูสถานที่เลยแม่ง” แคปหันไปด่าตาเขียวฟาดแผ่นหลังเล็กดังผั๊วะจนอาร์ทำหน้าบอกว่าเจ็บ อย่าทำแรง
“มึงตีกูกี่ทีแล้วอ่ะวันนี้”อาร์บ่น
“ก็มึงปากหมาทำไมล่ะวะ แม่งเห็นมันแล้วก็เฉยเหอะ”
“กูก็กลัวมึงไม่เห็น เห็นมองๆหานึกว่าหาใคร”
“ไอ้สัส กูหาพี่ชายกูสิวะจะไปหาคนอื่นทำไม”
“.......” อาร์ทำหน้างอแงใส่ แคปเลยดันหลังบอกไม่พูดต่อแล้วเข้าไปหาเฮียเต้กัน สองคนหันไปหาปอเห็นถูกสาว ๆ กลุ่มนึงล้อมไว้ แคปเลยบอกให้อาร์เข้าไปตาม สักพักปอก็เดินมา
“เสน่ห์แรงนะไอ้เพื่อนเหี้ย เจอผู้หญิงแวะข้างทางไปทั่ว”
“นั่นน้องรหัสกูเว้ย ไปกินรังแตนมาจากไหนจู่ๆพ่นไฟใส่คนแบบนี้เนี่ย มึงไปแหย่ไรมันวะไอ้อาร์”
“กูเปล่า”อาร์ยักไหล่
“มึงนั่นแหละ..” ยังจะบอกว่าเปล่า แคปเถียงขึ้น อาร์ยิ้มแห้ง ๆ แล้วบอกก็แซวกันเล่น ๆ ปอดึงแขนสองคนแล้วชวนให้เดินไปอีกฝั่ง เดี๋ยวถึงเวลาแข่งแล้วจะหาที่ดีๆไม่ได้ พวกเขาสามคนกำลังเดินตัดผู้คนจำนวนมากเข้าไป
“คาปู..” เสียงทุ้มแต่สุภาพมากๆของใครสักคนที่ด้านหลังดังขึ้น แคปหันไปตามเสียงเรียก พี่ตุนพี่ชายข้างบ้านและเพื่อนสนิทเฮียเต้เดินเข้ามาหา
“ไงวะไอ้ปอไอ้อาร์ มากันครบทีมเลยนะพวกมึง..” ตุนรู้จักทั้งปอและอาร์เป็นอย่างดี เพราะว่าเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่า ที่สำคัญสองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทที่มาเล่นบ้านแคปบ่อย ๆ เจอและเล่นกับเขามาไม่ใช่น้อย ๆ
“โหพี่หวัดดีครับไม่เจอกันนานเลย” ปอยกมือไหว้ในฐานะรุ่นพี่ ตุนตบลงที่บ่าเบา ๆ พยักหน้าบอกสวัสดีเช่นกัน
“ไงล่ะไอ้อาร์ มึงมันยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลยนี่หว่า ดูเจ้าปอกับคาปูดิ๊ สูงขึ้นแล้วนะ เหลือแต่มึงเนี่ยแหละ กูว่าหยุดสูงแล้วแหงๆ”
“โหพี่ตุนแม่งโคตรลำเอียงว่ะ ลำเอียงตั้งแต่ผมเด็กจนโตอ่ะ”
“ลำเอียงเรื่องอะไรของมึง” ตุนเลิกคิ้วถาม ไม่เข้าใจจู่ ๆ อาร์ทำหน้าแง่งอนใส่เขาทำไม
“ก็พี่พูดกับผมพูดแต่คำหยาบสบประมาทกันเรื่องความสูง เรียกผมกับไอ้ปอก็ไม่เพราะมีแต่ไอ้กับไอ้ ทีกับไอ้แคปล่ะก็ คาปูอย่างโน้นคาปูอย่างนี้ เหอะ!” อาร์ต่อว่าเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วแกล้งเบะปากใส่ สำหรับตุนพอฟังจบประโยคแล้วเก็ตเลย สับมะเหงกลงหัวเล็กไปหนึ่งที
“กูไม่อยากพูดกับมึงแล้วไอ้เตี้ย ไอ้ตัวกวน คาปูไปนั่งกับพี่ดีกว่าเดี๋ยวหาที่ให้” ตุนแกล้งทำท่าเมินอาร์เขาหันมาดึงแคปชวนให้ไปนั่งฝั่งตัวเอง
“พี่ตุนครับตอนนี้ยังไม่ได้ เดี๋ยวผมต้องเข้าไปให้เฮียเต้เห็นหน้าก่อนดิ”
“อ้าว มึงยังไม่เข้าไปหามัน?” แคปส่ายหัวบอกว่ายัง ตุนจึงยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นดูคำนวณเวลาที่เหลือคร่าว ๆ ก่อนพยักหน้าแล้วกอดเอาคอแคปพาเดินเข้าไปหาเต้ด้วยตัวเอง
“พี่ เดี๋ยวผมไปเอง” แคปรั้งตัวไว้ จะมุดออกจากวงแขนใหญ่แต่ตุนยังไม่ยอมปล่อย
“มึงอ้อมไปไม่ไหวหรอก คนเยอะสัสๆเดี๋ยวกูพาเดินลัดสนามไปดีกว่า ไปพวกมึง..” ตุนหันมาพยักหน้าบอกอาร์กับปอให้เดินตามเขากับแคป ไม่กี่ก้าวเท่านั้นแคปเห็นพี่ชายตัวเองกำลังทำหน้าเครียดยืนคุยอยู่กับไอ้เอสและเพื่อนอีกคนสูงพอกัน สักพักผู้ชายหนึ่งในนั้นเดินออกไป ยังคงเหลือแต่เอสกับพี่เขาเท่านั้น คิดว่าคงกำลังวางแผนการเล่นอะไรกันสักอย่าง แต่แล้วจู่ ๆ ฝ่ายตรงข้ามอย่างพี่ตุนเดินเข้าไปแน่นอนวิศวะทั้งฝั่งส่งเสียงโห่ออกมา และจ้องมองเป็นตาเดียวแต่ดูเหมือนพี่ตุนจะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“เฮ้! ไอ้เต้..” ตุนเข้าไปถึงก็เรียกหาเลย เต้เงยหน้าขึ้นพอเห็นว่าเป็นใครเขาก็พยักหน้า ตีคิ้วทักทายเพื่อนสนิทตัวเอง ที่ตอนนี้แยกย้ายไปอยู่คนล่ะคณะกันแล้ว
“เต็มที่นะมึง วันนี้ถ้ามึงออมมือให้กู มึงตาย!” เต้เดินเข้าไปยืนกอดอกพูดกับคนที่กอดคอน้องชายเขาอยู่ แคปมองข้ามไหล่พี่ชายตัวเองไปที่ด้านหลัง เจอกับสายตาคมกริบของใครบางคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดแบบฉิบหาย รีบมุดออกจากวงแขนใหญ่ของตุนแทบไม่ทัน ก็ใครจะอยากมีเรื่องล่ะ ทั้งสายตาทั้งหน้าตาไอ้เหี้ยเอสเป็นขนาดนั้นเกิดเฮียเต้หันไปเห็นแล้วดูออกขึ้นมา ตายแน่ ๆ แค่คิดก็สยองรอแล้ว
“มึงก็เหมือนกัน ถ้ากูดูรู้ว่ามึงออมมือให้ กูเอามึงตายแน่ๆเหมือนกัน” เสียงทุ้มของตุนตอบโต้กับเต้ ดึงความสนใจของแคปกลับมา
“กูเต็มที่อยู่แล้วไอ้สัส” เต้ดึงแคปมายืนอยู่ข้างตัวเองแทน ทั้งปอทั้งอาร์ต่างเดินเข้ามาด้วย เขาหันไปบอกเพื่อนในทีมว่าให้หาที่นั่งให้สามตัวหน่อย ตุนจึงเดินเข้ามาหาแคปอีกหนเมื่อสามคนนั่งลงเรียงกันอยู่แถวด้านหลังแถวสองเก้าอี้พักของนักกีฬา
“คาปูไม่ไปเชียร์พี่จริงดิ”
“ไม่ครับผมจะเชียร์พี่เต้อยู่ที่นี่..” แคปตอบหน้าซื่อทำเอาตุนหัวเราะลั่น เขายิ้มอย่างเอ็นดูก่อนขยี้หัวน้องชายตัวเล็ก สำหรับแคปแล้วคนที่เขาจูงพาไปเล่นสนามเด็กเล่นคอยป้อนข้าวป้อนขนมประจำ เลี้ยงมากับมือไม่ต่างจากเต้ ไม่ต้องสงสัยเลยทำไมเขาถึงพูดจาเพราะๆกับแคปเสมอ ตอนเป็นเด็กแคปน่ารักมาก หน้าเหมือนตุ๊กตา ตัวเล็กๆตาโตๆ ผิวขาว แก้มแดง จะไปไหนอยากเล่นอยากกินอะไรก็จะเรียกแต่พี่เต้พี่ตุนคาปูอย่างนั้นคาปูอย่างนี้ เพราะอย่างนั้นไม่ว่าโตขึ้นมา มันจะเปลี่ยนเป็นหนุ่มหล่อกวนตีนแค่ไหน คาปูก็คือน้องชายที่เขารักมากคนนึง
“น้อยใจนะเนี่ย ถนอมน้ำใจพี่บ้างดิวะ..” แคปเงยหน้ามองคนพูด รังสีอำมหิตพุ่งมาจากด้านข้าง ไม่ใกล้ไม่ไกล ดีหน่อยที่เฮียเต้ยืนกันมันไว้อยู่ เขานี่แทบไม่อยากจะหันไปมองเลยว่ามันกำลังทำหน้าตาแบบไหนอยู่
“เดี๋ยวควอเตอร์สุดท้ายผมไปเชียร์พี่อยู่ฝั่งนั้น ผมสัญญา..” แคปบอก
“จริงดิ”
“จริงครับ..” แคปพยักหน้าบอกสัญญาจริง ๆ ตุนส่งยิ้มอ่อนกำลังจะหันหลังกลับ แต่อะไรบางอย่างสะกิดใจให้เขาต้องเบนสายตาหันไปดู เจ้าคนที่ยืนอยู่ใกล้กับไอ้เต้ รูปร่างสูงใหญ่พอกันกับเขา ตอนแรกไม่แน่ใจนักว่าโดนมันจ้องอยู่ใช่หรือเปล่า แต่ตอนนี้มั่นใจได้แล้วเพราะถึงแม้เขาจะหันไปมอง เจ้าเด็กท่าทางอวดดีนั่นก็ไม่ยอมลดละสายตาออกจากเขาเลยแม้แต่นิด แต่จุดที่ดึงความสนใจจากเขามากกว่าสายตาเอาเรื่องแบบนั้นของมัน คือหมายเลขที่สกรีนอยู่ที่เสื้อของมัน..
“มองเหี้ยไรวะ..” เสียงทุ้มของเต้ดังขึ้น พร้อมกับมือใหญ่ที่ตบเบา ๆ ลงที่บ่า เต้เดินมาบอกว่าให้ตุนกลับไปฝั่งตัวเองได้แล้วเพราะโค้ชเรียกรวมตัวแล้ว ตุนก็แค่พยักหน้าละสายตาออกจากไอ้คนตรงนั้นที่ตอนนี้มีเพื่อนมันเดินเข้ามาคุยด้วยสองสามคน
“มึงมีปัญหาอะไรกับมัน นั่นน่ะรุกกี้ทีมกู น้องรหัสกูเอง เก่งสัสๆมึงรู้ไว้ด้วย..” เต้มองตามสายตาของตุนไป รู้แล้วว่าเพื่อนตัวเองกับไอ้เอสจ้องกันอยู่
“เก่งเท่ามึงไหม..”ตุนหรี่ตารอฟังคำตอบ
“ก็รุกกี้อ่ะนะ ไม่งั้นมันจะได้ใส่เสื้อเบอร์เจ็ดรึไง” เต้ว่าแล้วกอดคอเพื่อนสนิทเดินออกไป เขาไปส่งมันถึงอีกฝั่งถึงจะเป็นทีมคู่แข่งแต่จริงๆแล้วก็รู้จักกันเกือบทั้งหมด มีทักทายกันนิดหน่อยเพื่อรักษามารยาท ขณะที่ทางด้านเอสพอเต้กอดคอตุนหันหลังให้เท่านั้น เขาเดินก้าวเข้าหาแคปแบบไม่ต้องรอเลย แคปที่กำลังจะลุกขยับหาที่นั่งให้มันดีๆเพราะว่าเห็นเก้าอี้อีกด้านว่างอยู่ เจอเอสยกขาขึ้นดักทางไว้
สองคนจ้องหน้ากัน
‘ไอ้สัสเอ๊ย’ แคปสบถในใจ ไอ้เหี้ยเอสแม่งกวนตีนสุด มันไม่พูดแต่มันก็ไม่ยอมปล่อยเขาออกไป แคปเองกำลังสะกดความอดทนของตัวเองไว้เช่นกัน
“มึงบอกมันสิวะไอ้ปอ ไอ้เหี้ยเอสแม่งตาเขียวอื๋อมาตั้งแต่พี่ตุนกอดคอไอ้แคปเข้ามาส่งเฮียเต้แล้ว..” อาร์เห็นท่าทางไม่ค่อยดี เขาสะกิดบอกปอให้ไกล่เกลี่ยสองคน
“บ้าฉิบ ทำไมต้องเป็นกูวะ..” ปอสบถออกมาดึงชายเสื้อแคปแล้วลุกขึ้นกระซิบบอกให้ใจเย็นๆนั่งลงก่อนแต่ดูเหมือนแคปจะไม่ได้ยินอะไร เขาก็แค่หันมองปอแวปหนึ่งจากนั้นหันไปจ้องหน้ากับเอสต่อ ปอจึงต้องเบนไปที่อีกคน
“ไอ้เหี้ยเอส โน่นน่ะรุ่นพี่มึงเรียกรวมแล้วเว้ย ไอ้แคปมันอุตส่าห์มาเชียร์มึงนะอย่าทำเรื่องเสียได้ป่ะวะ พวกมึงสองตัวแม่ง จะหึงกันก็เก็บไปทำที่ห้องสิวะประเจิดประเจ้อไปไหนบ้าเอ๊ย!” ประโยคสุดท้ายเขากระซิบลงที่หูเอสแบบเบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ ไม่ใช่กลัวคนอื่นจะได้ยินนะ กลัวไอ้หมาบ้าแคปที่มันขึ้นไม่เลือกสถานที่นี่แหละที่จะบ้าฟัดกับไอ้เอสขึ้นมาอีก
“กูมาเชียร์พี่กูไม่ได้มาเชียร์มันไอ้ปอมึงพูดอะไร” นั่นไงว่าไม่ทันขาดคำนี่ขนาดได้ยินไม่หมดทั้งประโยคนะ
“พี่มึงคนไหนล่ะ ที่มึงตั้งใจมาเชียร์น่ะ” เอสยิ้มเหี้ยม เขาหรี่ตารอคำตอบ ขณะที่แคปกัดฟันกรอด ไอ้เหี้ยนี่ตั้งใจหาเรื่องกันชัดๆ
“แคปไม่เอานะเว้ย นั่งลง” อาร์เห็นท่าไม่ค่อยดีแล้วลุกขึ้นดึงแคปบอกให้นั่งลง แคปหันมองหน้าจ๋อยๆของอาร์แล้วส่ายหัว ก่อนกระแทกก้นนั่งลงที่ม้านั่งอย่างแรง มองไปที่พี่ชายอย่างเต้ แล้วส่งเสียงลอดไรฟันออกมา
“พี่กูก็สองคนน่ะแหละ ไม่เกี่ยวกับมึงเลยสักนิด!”
“.......” เอสเงียบลงไปเพราะจุกนิดๆกับคำตอบ เขามองเห็นเต้เดินกลับเข้ามาจากฝั่งตรงข้าม ดูเวลาดิจิตอลที่บอร์ดด้านบนเหลืออีกแค่ไม่ถึงสิบนาที เพื่อนๆในทีมจับกลุ่มรวมพลปรึกษาทริคกันเป็นรอบสุดท้าย ดีหน่อยที่เต้ไกด์กับเขาไว้ก่อนแล้ว
“ไอ้เอส มาได้แล้วมึง..” เสียงเต้เรียกดังมา เท้าสะเอวพยักหน้าเรียกน้องรหัสตัวเอง เอสกำลังจะเดินออกไป แต่แคปลุกพรวดขึ้นแล้วก้าวมาดักหน้าเขาไว้
“อะไร..” เอสถาม
“กูไม่ได้มาเชียร์มึงหรอกนะ แต่บอกไว้ก่อนถ้าเป็นตัวถ่วงทำให้ทีมพี่กูแพ้ มึงจะไม่มีสิทธิ์เข้าห้องกูอีกเลยแม้แต่ก้าวเดียว”
“แล้วถ้าไม่แพ้ล่ะ”
“ไม่แพ้ก็แค่เฉย ๆ แสดงว่าพี่กูเก่งมันก็แค่นั้น”
“ถ้างั้นจะทำให้แพ้ก็แล้วกันนะ”
“ไอ้สัส! เพราะอะไร”
“ก็แค่ไม่อยากเข้าห้องมึงอีกแล้ว...ก็แค่นั้น”
“.....อึกก...” คราวนี้กลับเป็นแคปที่เงียบลงไปเพราะจุกนิดๆในคำตอบเช่นกัน ดวงตาคมกริบล้วงลึกเข้าไปค้นหาความจริงจากดวงตากลมโตที่ตอนนี้ไหวระริกอย่างที่เจ้าของมันเองยังควบคุมไม่อยู่ เอสพ่นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาทันทีเพราะเขาอ่านออกแล้วว่าความหมายในดวงตาคู่นั้นคืออะไร เขาส่ายหัวแล้วเอื้อมมือไปขยี้ลงที่หัวแคปเบา ๆ ก่อนจะโดนปัดออกอย่างแรงเหมือนทุกที
“จะอยากหรือไม่อยากนั่นก็เรื่องของมึง..” แคปกัดฟันกระแทกเสียงใส่ จะเดินกลับเข้าที่แต่มือใหญ่ดึงไหล่เล็กนั่นไว้ ก่อนโน้มตัวเข้าไปกระซิบเสียงแตกพร่า
“ถ้ากูชนะ มึงอยากได้อะไรกูยกให้มึงหมด รวมถึงตัวกูด้วย..”เอสยักคิ้วทิ้งท้าย ก่อกวนสร้างความหงุดหงิดให้กับคนฟังจนนั่งลงแทบไม่ติดเก้าอี้ แคปยกมือขึ้นขยี้หัวอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านไปไม่เป็น บอกไม่ถูกจริงๆว่าเขารู้สึกแบบไหนยังไง
“บ้าเอ๊ย มึงชนะให้ได้ก่อนแล้วค่อยพูดเถอะไอ้สัส!” เขาสบถอยู่คนเดียว เสียงนกหวีดกรีดลั่นยาวไปทั้งสนามดึงสติแคปให้ตื่นออกจากภวังค์ ในที่สุดเกมส์การแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว บอร์ดดิจิตอลด้านบนโชว์รายชื่อทีมที่กำลังทำการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศระหว่างวิศวกรรมศาสตร์แชมป์เก่า กับ สถาปัตย์กรรม คู่แข่งตลอดการณ์ที่สลับสับเปลี่ยนกันเป็นแชมป์ปีต่อปี แชมป์เก่าปีที่แล้วอย่างวิศวะลอยลำเข้ามาแบบมั่นใจสุดๆเพราะพวกเขามีรุกกี้ที่ทั้งเก่งทั้งหล่อบวกกับฟอร์มการเล่นที่ดุดัน เป็นสไตล์ที่ตีคู่มากับเบอร์สี่กัปตันทีม สองคู่หูพี่รหัสน้องรหัสที่มีชื่อเสียงแม้แต่บรรดาสตรีทบาสยังต้องยอมซูฮกให้ ในขณะที่สถาปัตย์ปีนี้พกความมั่นใจมาแบบไม่แพ้กันเพราะว่าได้เอสฝีมือฉกาจอย่างตุน ที่กลับเข้ามาลงสนามให้พวกเขาอีกครั้งหลังจากปีที่แล้วติดภาระกิจไม่ได้ลง ปีนี้พวกเขาจึงมั่นใจกันมาก ว่าจะซิวเอาแชมป์จากวิศวะคืนมาให้ได้
ควอเตอร์แรกจบไป เกมส์ยังคงเดินไปแบบเรื่อย ๆ สลับกันทำแต้ม เสียงเชียร์สองฝั่งดังกระหึ่ม แคปนั่งมองนักกีฬาที่กลับเข้ามาพักรับน้ำดื่ม เช็ดหน้า ปรึกษาวางเกมส์ มีบรรดาตัวสำรองเข้าไปบีบไปนวดให้กำลังใจ จนในที่สุดควอเตอร์สองกำลังเริ่มขึ้น คราวนี้ตุนทำหน้าที่ประกบเอสแบบเห็นได้ชัด อาจเพราะสกอร์ในควอเตอร์แรกของวิศวะได้มาจากการดั๊งใต้แป้นของเอสแทบทุกลูก ซึ่งคนที่สูงใหญ่รูปร่างพอกันและสามารถปัดลูกที่จะถูกยัดเข้าห่วงไปได้คงมีแต่ตุนเท่านั้น
“..........”
“...........”
สองคนจ้องกันและกันในเกมส์บ่อยครั้ง ปล่อยของวัดใจกันเต็มที่ แต่ผลจากการเปลี่ยนคู่ประกบทำให้สกอร์ของวิศวะผ่อนลงไปได้บ้าง เอสเองก็ตึงมือพอสมควรกับการที่สถาปัตย์ตั้งรับแบบนี้ สกอร์ที่ออกมาของควอเตอร์ที่สองจึงไม่เดินหน้ามากนัก ต่างฝ่ายต่างทำเกมส์กันไม่ได้เลย หวังจะเอาแต่จุดโทษ เสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่มยิ่งกดดันนักกีฬาให้หึกเหิม
“ไอ้เอสสู้โว๊ยมึง เอามาให้ได้แต้มของพวกเราคะแนนเดียวกูก็จะเอา อย่ายกให้มันไปง่าย ๆ เอามาให้กูลูกโทษนี้มึงต้องชู๊ตลงนะ เอสสู้ๆ” เสียงตะโกนเชียร์ดังมากจากม้านั่งแถวหน้าทำให้พวกเขาสามคนต่างหันมองเป็นตาเดียว จริงๆไม่ได้สังเกตเลยว่าเพื่อนสนิทไอ้เหี้ยเอสนั่งอยู่แถวหน้าเขาทั้งหมด แล้วเสียงเมื่อตะกี้นั่นก็เป็นเสียงจากเมี่ยงเพื่อนตัวเล็กของมัน
“แรงโว๊ยไอ้เตี้ยนี่” อาร์ที่เคยมีเรื่องกับเมี่ยงแค่เห็นชัดๆว่าคนที่ตะโกนเชียร์เป็นใคร เขาชักสีหน้าขัดใจทันที
“ไอ้สัสอาร์แม่งมาเปลี่ยนที่กับกู อย่ามีเรื่องนะมึงอาจารย์อยู่เต็ม” ปอลุกขึ้นขยับมานั่งตรงกลางแทนที่อาร์ ซึ่งยอมลุกไปแทนที่กันแบบเซ็งๆ
“ไอ้แคป โทรศัพท์มึงดังป่ะวะ” ปอสะกิดบอกแคปให้เช็คมือถือว่าดังอยู่รึเปล่ าเพราะว่าเสียงเชียร์ที่ดังมากๆระหว่างพักเบรกกลบเสียงทุกอย่างไปจนหมด แคปจึงล้วงออกมาดูพอเห็นว่าเป็นแป้งโทรมา เขากรอกเสียงฮัลโหลลงไปแต่ว่าไม่ได้ยินเสียงทางนั้นพูดมา แคปจึงลุกขึ้นแล้วพยายามแทรกตัวออกไปยืนคุยที่ด้านนอก
“ฮัลโหลครับแป้ง..”
(พี่แคปอยู่ไหนคะ เสียงดังจังเชียร์บาสอยู่เหรอ)
“อ๋อใช่ครับ สนามใหญ่นะ แป้งมาเชียร์ด้วยกันไหม”
(แป้งอยากไปมากค่ะ แต่ตอนนี้เพื่อนแป้งชิงวอลเล่ย์อยู่สนามสอง คนเยอะเหมือนกันแป้งแอบบออกมาโทร นึกแล้วว่าพี่แคปต้องไปเชียร์พี่เต้แน่ ๆ ค่ะ)
“แป้งมาได้นะ ชวนเพื่อนมาสิครับเหลืออีกสองควอเตอร์”
(ไม่ทันแล้วค่ะ พี่แคปดูให้สนุกนะ แป้งจะโทรมาบอกว่าเย็นนี้แป้งไม่ลืมนะว่าพี่แคปแข่ง)
“อ่า..ครับ”
(ไปแน่ๆแป้งสัญญา แป้งขอไปเป็นกำลังใจให้พี่แคปนะคะ)
“ได้สิ..”
เธอพูดอะไรต่ออีกนิดหน่อยแคปจึงบอกขอคุยแค่นี้ได้ไหม เพราะว่าควอเตอร์สามเริ่มแล้วเขาต้องเข้าไปเชียร์ต่อ กำลังเดินแทรกตัวเข้าไปได้แค่ช่องกลาง ๆ เท่านั้น น้ำเสียงสดใสทว่าคุ้นหูมากกลับดังขึ้นอยู่ข้าง ๆ พอมองดูว่าเป็นใครถึงได้รู้ว่าแพรแฟนของปอมากับเพื่อนๆเธอกลุ่มใหญ่เลย ท่าทางจะเชียร์ฝั่งวิศวะอยู่ซะด้วย แคปเห็นเธอกำลังตั้งอกตั้งใจดูเขาจึงไม่ได้เรียกทัก แคปเดินกลับมานั่งลงข้างปอเหมือนเดิม
“ไปไหนมาวะ โคตรนานอ่ะ” ปอหันมาถาม แคปหันไปยักคิ้วให้ก่อนดึงขวดน้ำในมือปอมายกดื่มแล้วถือไว้เอง มองไปที่บอร์ดสกอร์ด้านบน
“ไอ้เอสแม่งโคตรเก่ง เข้าขากับเฮียเต้มากๆ สงสารพี่ตุนเลยว่ะมึง..” อาร์หันมาพูด แคปก็แค่พยักหน้าเขาดูแค่สองควอเตอร์ก็พอจะรู้ ถ้าหากทางสถาปัตย์ได้คนคุมเกมส์ที่ดีกว่านี้ฝีมือสูสีพอกับเฮียเต้ พี่ตุนอาจจะทำแต้มได้ดีกว่า นี่ขนาดติดทั้งไอ้เอสกับเฮียเต้ประกบรุมสอง แต้มสถาปัตย์ยังกินวิศวะได้แบบเรื่อย ๆ เอสชู๊ตเข้าปุ๊ปตุนก็ตามเก็บคืนได้ในทันที สกอร์ไล่หลังกันแค่ไม่เกินสองหรือสามแต้ม กระทั่งในที่สุดตามทันและแต้มยังคงเท่ากันอยู่ตอนที่หมดเวลาควอเตอร์ที่สาม
เหลืออีกแค่สิบห้านาทีสุดท้ายเท่านั้นตอนนี้นักกีฬาต่างเข้ามาพักเหนื่อย หยาดเหงื่อแต่ล่ะคนเกาะพราวเต็มใบหน้าคมสัน หอบแฮ่กๆกันแบบไม่ต้องถามก็ดูรู้ว่าเหนื่อย ชั่วแวปหนึ่งในความคิดเขานึกอยากจะเอาผ้าขนหนูเขวี้ยงใส่หัวไอ้คนที่ยืนเท้าสะเอวพักเหนื่อยอยู่ข้าง ๆ พี่ชายเขา แต่เห็นทีจะไม่ต้องเพราะแคปเห็นเมี่ยงที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้เชียร์แถวหน้าสุดวิ่งลงไปหาเอส มือเล็กยื่นขวดน้ำส่งให้ก่อนหยิบเอาผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กอาสาเช็ดผมให้โดยที่เอสก้มหัวลงมาหา คนกรี๊ดกันใหญ่ แทบจะเป็นเสียงดังกระหึ่ม แคปไล่สายตาออกจากภาพนั้นเขามองไปที่นาฬิกาบนบอร์ด นึกขึ้นมาได้ สัญญากับตุนไว้ว่าจะไปเชียร์ก่อนจบเกมส์
“ไปไหนอีกวะ” ปอหันมาถามอีกครั้งเมื่อแคปลุกขึ้น
“เดี๋ยวกูไปเชียร์เฮียเต้อยู่ฝั่งนั้น สัญญากับพี่ตุนไว้เมื่อกี้ไงวะ”
“ไอ้บ้า มึงจะข้ามไปยังไงคนโคตรเยอะ”
“ไปได้น่า พวกมึงรออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวเกมส์จบกูกลับมา รอนี่นะ..” แคปพยักหน้าให้สัญญาว่าไปเดี๋ยวเดียวเขาก็จะกลับมา ปอถึงได้ยอมรออยู่ที่เดิมกับอาร์ แต่ดูเหมือนกับว่าในช่วงที่แคปลุกขึ้นจะมีสายตาใครสักคนจากบรรดานักกีฬาที่นั่งอยู่ที่ม้ายาวพักเหนื่อยมองมาที่แคปนิดหน่อย สีหน้าท่าทางแสนเหนื่อยแบบนั้นแคปเองก็อดที่จะสงสารไม่ได้ อยากจะยกมือบอกสู้ ๆ อยู่หรอกแต่นึกถึงว่าเมียตัวเตี้ยๆของมันกลับมานั่งเชียร์อยู่ไม่ใกล้ไกล เขาก็แค่ยกนิ้วโป้งกดดิสไลท์แล้วยักคิ้วกวนตีนส่งไปให้....ก็แค่นั้น แต่ถึงอย่างนั้นไอ้คนโรคจิตมันยังหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วส่ายหัว แคปไม่อยากจะหงุดหงิดอีกจึงแทรกตัววิ่งออกจากสนาม กว่าจะหาที่ยืนวิวดีๆได้ทางฝั่งด้านนี้ ใช้เวลานานพอสมควร แต่ก็อย่างว่า หน้าตาแบบแคปนั้นโดดเด่นพอจะทำให้ตุนที่กำลังยกขวดน้ำขึ้นดื่มมองเห็นได้ เขาพยักหน้ายกมือให้ทันทีที่เห็นว่าแคปมาเชียร์เขาที่ฝั่งนี้จริงอย่างที่พูดไว้
เกมส์สุดท้ายเริ่มขึ้นแล้ว แต่ละแต้มกว่าจะได้กันเล่นเอาแต่ละฝ่ายหืดขึ้นคอ ไม่ใช่แค่เอสและเต้ ตุนและเพื่อนของเขาก็เช่นกัน สองทีมกินกันไม่ลง จนกระทั่งจู่ๆไม่รู้ไอ้เหี้ยเอสมันบ้าอะไรขึ้นมาสักอย่าง ไม่ว่าใครก็ดูรู้ว่าฟอร์มการเล่นของมันดุดันกว่าเก่าเป็นเท่าๆตัว โดนจับฟาวส์ติดๆกันจนเต้ต้องเข้ามาเตือน และคู่กรณีหนีไม่พ้นตุนที่เป็นตัวประกบโดนตลอดล้มไม่รู้ต่อกี่ครั้ง ทำให้สถาปัตย์ได้แต้มจากลูกโทษแบบติดๆจนสองคนเกือบจะวางมวยกันหลายครั้ง จนโค้ชของทีมต้องขอเวลานอก เต้เดินมากอดคอเอสก้มลงคุยอะไรสักอย่าง และหลังจากออกไปพักเบรกแค่หนึ่งนาทีเอสกลับเข้ามาใหม่ด้วยฟอร์มการเล่นที่สวยงามกว่าเก่าทว่ายังคงความดุดันแต่รอบคอบไว้ เขาค่อยๆเก็บสองแต้มจากฝ่ายตรงข้ามจนวิศวะขึ้นมานำ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 06-05-2015 21:37:55
“เก่งนี่หว่ามึง..” เสียงทุ้มจากตุนดังขึ้นขณะที่เขาเลี้ยงลูกผ่านเอสเข้ามาดั้งใต้แป้นโชว์ความงดงามของวิถีการชู้ตแบบสวยๆ เสียงเชียร์และเสียงโห่ดังกระหึ่มผสมปนเป เหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงสามสิบวินาที ตุนยังเป็นฝ่ายได้ลูกที่พาสมาจากลูกทีมของเขา ไม่ว่าอย่างไรเกมส์นี้เขาจะปิดมันให้ได้อย่างดงามขออีกแค่ลูกเดียวถ้าลงคือชนะหนึ่งแต้ม เอสหายไปจากรอบตัวเขาเหลือแต่เต้เท่านั้นที่ยังตามประกบเขาอยู่ และทันทีที่เขาชู้ตลูกบอลลงห่วงอย่างสวยงาม คนที่เร็วมากว่าอย่างเอสแทรกตัวผ่านเข้ามาจากที่ตรงไหนสักแห่งที่เขาไม่ทันได้สังเกต มือใหญ่คว้าจับเอาลูกบอลที่เพิ่งลอยลำลงห่วงเข้ามาอยู่ในความครอบครองของตัวเอง เอสขว้างทีเดียวไกลไปถึงอีกฝั่งของสนามที่มีมือที่ทั้งใหญ่และเหนียวเของเต้รอรับไว้แล้ว จากนั้นคนขว้างรีบใช้ความเร็วสุดยอดในการวิ่งผ่านจากฝั่งนึงไปถึงอีกฝั่งเพียงพริบตาเดียวผู้เล่นหมายเลขเจ็ดของทีมวิศวะมายืนรอรับลูกบาสที่พี่รหัสของเขากำลังพาสต่อมาให้ นี่คือวินาทีชี้ขาด แคปเงยหน้ามองแป้นสกอร์ สาม...พี่เต้พาสบอลไปแล้ว สอง...เอสคว้าจับเอาไว้ หนึ่ง...ความรวดเร็วในการจั๊มตัวเองขึ้นไปดั๊ง และศูนย์...เสียงนกหวีดเป่าหมดเวลา พร้อมๆกับตัวคนโหนอยู่ที่แป้นบาสเงยหน้ามองสกอร์บอร์ด 79:76 วิศวะเป็นฝ่ายชนะ
เสียงเชียร์ฝั่งวิศวกรรมศาสตร์ดังลั่น กระหึ่มด้วยความฮึกเหิม นักกีฬาทั้งตัวจริงตัวสำรองวิ่งเข้ามาโผกอดไอ้คนที่เพิ่งกระโดดตัวลงมาจากการห้อยโหนเหมือนลิงตัวใหญ่ ๆ อยู่ใต้แป้น สีหน้าดีใจทั้งจากพี่ชายเขาและของเอส รวมไปถึงพรรคพวกยิ้มระรื่นฉายแววเต็มไปด้วยความสุข แคปพยักหน้าเบา ๆ เขายิ้มออกมาไม่รู้ตัว เห็นเฮียเต้ดีใจเขาเองก็พลอยดีใจไปด้วย แต่ว่า...เขาที่ยืนอยู่ฝั่งทางด้านนี้กำลังใจของคนที่พ่ายแพ้ไม่ใช่เรื่องที่อยากจะมองข้าม ตุนเดินเข้าไปจับมือกับพรรคพวกคนอื่น ๆ ก่อนที่นักกีฬาจะตั้งแถวจับมือกันและทำความเคารพโค้ชและกรรมการ เต้คุยอะไรบางอย่างกับตุนในตอนที่สองคนจับมือแสดงความยินดีและขอบคุณกัน ตุนมองเห็นแคปที่ยืนรออยู่ไม่ยอมขยับไปไหน เขาจึงวิ่งเหยาะๆเข้าไปหาน้อง
“แพ้ซะแล้ว..” เสียงทุ้มพูดขึ้น แคปฉีกยิ้มกว้างให้ จนตาหยีเป็นขีดสระอิ นั่นทำให้เขาหัวเราะออกมาได้ ตุนจำได้ดีครั้งนึงตอนเป็นเด็กเขาแข่งบาสกับเต้แล้วแพ้ แคปเรียกพี่ตุนๆและจะส่งยิ้มให้เขาแบบนี้ประจำ ยิ้มจนเขาหัวเราะ นั่นคือคำปลอบใจในแบบของเจ้าแคปที่ทำให้เขากับเต้เสมอ
“แค่แต้มเดียว ตัดสินอะไรไม่ได้หรอกพี่”
“แพ้ก็คือแพ้” ตุนวางมือบนหัวเล็ก
“พี่ตุนทำเต็มที่หรือยัง” แคปเงยหน้าถาม ตุนพยักหน้าให้บอกตัวเองเต็มที่แล้ว “ปีหน้าพี่จะพยายามใหม่”
“ผมเอาใจช่วย” แคปชกหมัดลงไปที่ต้นแขนใหญ่ บอกตุนสู้ๆ ตุนส่งยิ้มให้ล๊อคคอแคปเข้ามากอดแล้วขยี้ลงที่หัวอย่างเอ็นดู
“ไอ้เต้มันมองพี่ตาเขียวแล้ว” เขาปล่อยแคปออกแล้วบุ้ยใบ้บอกแคปดูว่าใครที่ยืนมองอยู่อีกฝั่งก่อนที่ตัวเองจะเดินแยกออกไป แคปเห็นเต้เท้าสะเอวทำหน้าโหดๆ รอให้แคปมาแสดงความยินดี ขณะที่เอสยืนอยู่ด้านหลังเต้หันมามองเขาเช่นกัน แต่ก็แค่แวปเดียวเท่านั้น เพราะมีบรรดาแฟนคลับมาสะกิดขอถ่ายรูปกันแล้ว แคปมองดูเวลาที่ข้อมือมันถึงเวลาที่เขาจะต้องไปเตรียมตัวที่สนามบอล เขาจึงเข้าไปตบลงที่หลังพี่ชายที่กำลังยืนก้มหน้าเซ็นต์ชื่อลงที่ลูกบาสสำหรับแฟนคลับชั้นเลิศที่ถ่อสังขารเป็นสปอนเซอร์ใหญ่ แน่นอนว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและรวยมาก เต้ยื่นลูกบาสที่เซนต์ชื่อแล้วส่งให้เธอ เซลฟี่กับเธอนิดหน่อยก่อนที่เขาจะหันมาหาน้องชายตัวเอง แคปยกนิ้วกดไลท์บอกเฮียเต้ยอดเยี่ยมมาก เต้ดึงน้องชายเข้ามากอดคอแล้วลูบลงที่หัว
“เดี๋ยวกูซื้อขนมให้กิน”
“ผมจะเอาน๋มแพงๆ” แคปแกล้งทำเสียงเหมือนเด็ก เต้ขำ
“ได้สิ กูให้งบไม่เกิน 129 แพงกว่านั้นมึงจ่าย”
“โอเค..”
สองพี่น้องหยอกกระเซ้าแล้วส่งยิ้มให้กัน เต้บอกต้องไปถ่ายรูปกับสาวๆต่อ เพราะกัปตันทีมอย่างเขา เคยลั่นเอาไว้ว่าจะแจกไลน์ของเขากับของเอสให้เป็นรางวัลสำหรับสาวๆต่างคณะที่ตั้งใจมาเชียร์กันถึงขอบสนามถ้าหากชนะ คราวนี้เลยต้องเคลียร์ทั้งสาวทั้งหนุ่มกันยกใหญ่ แคปขยับเดินแยกออกมา เห็นนานแล้วแหละว่าไอ้เอสก็ก้มหน้าก้มตาลงลายเซ็นต์ที่ลูกบาสเช่นกัน แคปยืนรอจนมันเคลียร์เซลฟี่ทั้งๆที่หน้าตาบูดอย่างกับตูดเป็ดจนเกือบหมดแต่ก็ยังเหลือสาวสวยอีกสี่ห้าคนยืนรอคิว เขาเดินเข้าไปหากอดอกแล้วยกขาขึ้นเตะเรียกเอสเบาๆ แต่ทว่า แทนทีเอสจะหันมาถามดีๆ ว่าแคปเรียกทำไม เขาก็แค่คว้าหมับลงที่ข้อเท้าเล็กแล้วจับค้างไว้ ดีที่เต้ปฏิกิริยาเร็วมากเห็นน้องชายเซจะล้ม เขาเข้ามาคว้ารับไว้ได้ทัน
“อะไรของมึงวะอยู่ใกล้กันจะตีกันทุกทีเลยเหอะ เว้นบ้างก็ได้นะ วันนี้วันดี..” เต้ทำตาดุบอกให้เอสปล่อยขาแคปออก พอเอสปล่อยออก แคปกำลังจะก้าวเข้าหาอย่างเอาเรื่องเจอเอสชี้หน้าไว้ เขาเหยียบดีสเบรกแทบไม่ทัน
“อย่าเพิ่งกวนแคป ขอเวลาแปปเดียว..” คนปรามว่าจบดึงกระดาษในมือสาว ๆ สามสี่คนที่เหลือมาเขียนเบอร์ให้แบบลวก ๆ หน้าตาตอนถ่ายรูปกับคนสวยขนาดนั้นของมันไร้อารมณ์อย่างเคย ทำราวกับว่าโดนบังคับให้ต้องทำ
“ทำหน้าดีๆสิวะ น้องเขากลัวกันหมดแล้วมึง..” เต้หันมาดุน้องรหัสตัวเองอีกครั้ง ก็รู้ว่าทำแบบนี้มันบังคับเกินไปหน่อยสำหรับคนแบบเอส แต่ทำไงได้พูดออกไปแล้วก็ต้องทำตามที่พูด ไลน์ไอดีที่แจกให้ใครอยากส่งอะไรมาก็ส่งเถอะเขาก็แค่ไม่เปิดอ่านมันก็แค่นั้น เสียงกรี๊ดดังลั่นเมื่อสาวกหน้าสวยตัวเล็กจากคณะสัตวแพทย์ในกลุ่มเพื่อนหญิงสี่ห้าคน มาต่อคิวรอขอถ่ายรูปกับเอสด้วยอีกคน แคปมองดูอย่างงงๆเขารีบขยับออกเพราะว่าท่าทางน่ากลัวแปลกๆ แต่เจอผู้หญิงสองสามคนในกลุ่มนั้นเข้ามาขอถ่ายรูปด้วย เขารีบยกมือบอกไม่ใช่นักกีฬา แต่เธอไม่สนใจจะขอถ่ายด้วยท่าเดียวปอเลยเข้ามาคุยให้และบอกให้ถ่ายกับเขาแทน สาวๆกลุ่มนั้นตกลง แต่ทำอิท่าไหนไม่รู้แคปกลับเข้ามาอยู่ในเฟรมด้วยฝีมือของหนึ่งในสามสาว
“พี่แคปหล่อที่สุด เพื่อนหนูชอบพี่อ่ะค่ะ”
“อ่า ครับ” แคปตอบงงๆ คือไม่รู้ว่าจู่ๆกลายเป็นเขาไปได้ยังไง
“ขอไลน์พี่ได้ไหมอ่ะ ขอให้เพื่อนน่ะค่ะ นะๆ”
“ขอได้ครับ แต่บอกให้เพื่อนน้องมาขอเองนะ”
“มันไม่กล้าหรอกพี่ แค่เห็นพี่แคปมันก็จะตายอยู่ตรงนั้นแล้ว โน่นน่ะอายจนเดินไปนั่งบิดอยู่ตรงโน้นแหนะค่ะ” แคปมองตามที่เธอชี้ กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง เจอมือใหญ่ของใครบางคนกระชากคอเสื้อเขาจากด้านหลัง แรงมากแทบจะหิ้วออกมาเลย น้องผู้หญิงตกใจรีบเดินแยกไป
“ไอ้สัสกูตกใจ” แคปหันมาถลึงตาด่าใส่ เอสจ้องหน้าตาเขียวก่อนชูกระดาษในมือแล้วบอกให้รอก่อนเดี๋ยวจะเสร็จแล้ว
“ไปนั่งรอตรงโน้น ไอ้ปอเพื่อนมึงเรียกแล้ว” เอสบอกนิ่ง ๆ เขาขยับเข้าไปเขียนเบอร์ให้คนที่ต่อคิวอยู่ข้าง ๆ เต้ต่อ ในใจนี่นึกหงุดหงิดสุดไม่รู้พี่รหัสเขาคิดบ้าอะไรให้มายืนแจกเบอร์อยู่แบบนี้ แล้วคนที่อยากได้ทำไมแม่งมันเยอะแยะหนักหนาวะ เขาก้มลงเขียนแบบหวัดๆ
“อิไบต์เก็บอาการหน่อยมึง แมนน่ะมึงท่องไว้ มึงต้องแมน”
“กูเกือบมาไม่ทันแล้ว เพราะมึงคนเดียวมัวแต่พากูไปบ้าบออยู่ที่ไหน ถ้ากูมาไม่ทันกูเอามึงตายเลย”
“ช่วยไม่ได้รถมันติดนี่หว่า”
“เร็ว ๆ พี่เขาจะได้เซ็นต์ให้มึงต่อเลย”
เอสเงยหน้ามองคนพูดแล้วส่ายหัวสุดเซ็งเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขารีบเซ็นต์รีบเสร็จ ก่อนที่เพื่อนฝูงอย่างเมี่ยงกับชิพจะมาช่วยกันไบต์ออกไปได้ใช้เวลาหลายนาทีเหมือนกัน แคปที่เดินมานั่งอยู่กับปอ เห็นพี่เต้กับเอสท่าทางจะยุ่ง เขาจึงหยิบขวดน้ำขึ้นมากินรอเรื่อยๆ เกิดคำถามขึ้นกับตัวเอง ที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้ไม่แน่ใจว่าเขารอพี่ชายหรือรอใคร แต่ในเมื่อเวลายังเหลืออีกนิดหน่อยเขาก็ยังไม่อยากจะลุกไปก่อน
“น้ำเว้ยมึง..” รัฐกำลังเดินแจกน้ำเย็นที่เหลือๆให้กับหลายๆคนที่ยังยืนออกันอยู่ เต้เคลียร์ทุกอย่างเสร็จแล้วรัฐจึงเข้าไปยื่นน้ำส่งให้ เช็ดเหงื่อเช็ดอะไรให้
“ปีนี้สถาปัตย์แข็งฉิบหายกว่าจะชนะได้หืดขึ้นคอเลยนะมึง”
“ไอ้ตุนแม่งยังเก่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย”
“มึงเองก็เก่งเหอะ”
“เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว”
แคปละสายตาออกจาเต้และรัฐ เขายกน้ำในส่วนของตัวเองขึ้นดื่มอีกครั้ง สังเกตเห็นว่าทุกคนต่างได้น้ำเย็นๆในขวดกันหมด คงเหลือแต่เอสที่ยังไม่ได้ก้มลงหยิบและยังไม่มีใครเข้าไปแจก อาจเพราะมันกำลังวุ่นอยู่กับการเขียนเบอร์ลงที่กระดาษของผู้หญิงคนสุดท้าย แคปนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ไหนๆวันนี้มันก็ทำดีเขาจะตอบแทนให้สักหน่อย มือเล็กคว้าเอาขวดน้ำเย็นของตัวเองที่เหลืออยู่เกินครึ่งกะจะเดินไปยื่นส่งให้ เพระเห็นหน้าตาท่าทางคงจะเหนื่อยมากโขอยู่
แต่ทว่า เพียงแค่เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้นั้น เพื่อนสนิทตัวเล็กที่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเอส ขยับเดินเข้าไปหาส่งยิ้มแล้วยื่นขวดน้ำเย็นๆส่งให้เอสแทน มือใหญ่รับมาแล้วยกดื่มตามปกติ แต่นั่นทำให้แคปถึงกับถอยหลังกลับมานั่งลงทันที เขาบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก ยิ่งเห็นว่าไอ้เพื่อนตัวเล็กของมันที่ชื่อเมี่ยงอะไรนั่นกำลังทั้งบีบทั้งนวด ยืนหัวเราะอยู่ข้างกันแล้วยังมีเอาผ้าขนหนูสีขาวสอดเข้าไปเช็ดเหงื่อที่แผ่นหลังให้มันอีกด้วย แคปนี่หน้าชาไปหมด เขารู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดงุ่นง่านบอกไม่ถูก ยกน้ำเปล่าในมือซดอึกๆๆๆๆจนหมดขวด ปิดฝาไปด้วยจ้องไอ้สองตัวนั่นที่ริมสนามไปด้วย
“ไอ้สัส กูเกลียดมึงที่สุด!” ทันทีที่จบคำพูดสบถพึมพำของตัวเองขวดน้ำในมือแคปปลิวไปกระแทกถูกกลางศีรษะเล็กของเมี่ยงอย่างไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนเขวี้ยงมา คือมันแม่นยำมากราวกับจับวาง ไม่รู้ว่าคนปาจะตั้งใจให้ถูกหัวใครในสองคนนั้น รู้แต่ว่าตอนนี้ทั้งเมี่ยงทั้งเอสหันมองที่ตัวต้นเหตุ แต่แคปมีหรือจะสนใจ เขาขว้างแล้วแม่งเดินหนีออกมาเลยเหอะกูไม่หันไปชี้หน้าด่ามันก็ดีแล้ว โคตรจะเครียดดดดด เขาไม่รู้ตัวเองเป็นเหี้ยไร รู้สึกไม่ชอบใจ ไอ้คู่ผัวตัวเมียมึงจะไปเอากันที่ไหนเชิญเลยเหอะ บ้ารึไงมาจีบกันข้างสนามอายคนที่เขานั่งกันอยู่บ้าง แคปบ่นพึมพำในใจหน้ายุ่งออกมาทั้ง ๆ แบบนั้น ปอกับอาร์ที่เดินตามมองหน้ากันอย่างงงๆ มีเสียงข้อความเรียกเข้าดังขึ้น แคปเอาขึ้นมาเปิดดูพอเห็นว่าเป็นข้อความจากใคร เขารีบกดออกแทบไม่ทัน แต่ข้อความที่สองดันส่งตามมาอีก
[เดี๋ยวเจอกันที่สนามบอล] 16:23
อ่านแล้ว 16:24 [กูโกรธมึงแล้ว]
[โกรธเรื่อง?] 16:24
อ่านแล้ว 16:24 [ไม่รู้ไอ้เหี้ย อย่าถามมากน่ารำคาญ]
[ไม่รู้แล้วจะง้อถูกป่ะเนี่ย] 16:25
อ่านแล้ว 16:25 [อยากตายไหมห๊ะ! อย่าส่งมาอีกนะไม่งั้นมึงไม่มีสิทธิ์เข้าสนามบอล]
[ขนาดนั้นเลย?] 16:26
อ่านแล้ว 16:26 [กูจะควักลูกตามึง]
[น่ากลัวมากครับเมียกู]16:26
อ่านแล้ว 16:27 [ไอ้สัส!]
.
.
ที่สนามบอล สนามกลางที่ถือเป็นสนามสุดท้ายของกีฬาประเพณีภายใน หลังจากเสร็จสิ้นแมตช์การแข่งขันฟุตบอลชิงชนะเลิศจะเป็นการมอบรางวัลทุกประเภทรวมถึงถ้วยทองคำ ซึ่งถือเป็นไฮไลต์ของงานไม่แพ้การแข่งขันบาสเก็ตบอลที่สนามใหญ่เมื่อสักครู่ คู่ชิงวันนี้แชมป์สามสมัยอย่างเกษตรศาสตร์โคจรมาเจอกับคู่ปรับตลอดกาลอย่างคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งเคยเจอกันมาแล้วในนัดซ้อมแข่งรอบแรกๆตอนนั้นทีมแคปแพ้ไป 0:1
“ไอ้แคป ไปเปลี่ยนชุด..” พี่พายพี่รหัสแคปพอเห็นอีกฝ่ายเข้าสนามมา เขาก็จับเสื้อทีมขึ้นมาโยนส่งให้ จริง ๆ กับคนอื่นแจกไปแล้วมีแต่เจ้าแคปนี่แหละที่ต้องรอเสื้อสกรีนหมายเลขใหม่ให้มัน จู่ ๆ บอกอยากใช้เลขสิบเอ็ดขึ้นมาเขานี่มึนตึ๊บไปเลย
“เปลี่ยนตรงนี้เลยเหอะ ผมใส่สตั๊ดมาแล้วเนี่ย..” แคปโชว์รองเท้าสตั๊ดคู่สวยสีเขียวเข้ากับสีชุด รองเท้าคู่เก่งที่เขาแวะเปลี่ยนบนรถปอเมื่อตะกี้ ก่อนถอดเสื้อยืดของตัวเองออกแล้วจับเอาเสื้อบอลที่ตักเข้ามาสวมแทน
“ขาวสัส ไอ้เหี้ย” พายชี้บอกเมื่อเห็นพุงแคปแบบเต็มๆตา
“ขาวที่ไหน นี่มันออกแดงๆแล้วนะ ไม่ใช่ขาวสักหน่อย..” แคปถกเสื้อขึ้นก้มลงมองช่วงท้องตัวเอง ไม่อยากบอกหรอกว่าที่อื่นเขาขาวกว่านี้อีกเป็นเท่าตัว คือผู้ชายอย่างเขาอ่ะ มีผิวแบบนี้มันก็น่าอายนิดๆอยู่เหมือนกัน เพราะงั้นเขาจึงเลือกที่จะตากแดดบ่อย ๆ และออกกำลังกายสร้างกล้ามเนื้อ มันจะทำให้ผิวพรรณดูเข้มขึ้นมาได้ พายเห็นน้องรหัสตัวเองทำท่าทางบีบๆลงที่กล้ามอันกะจิ๊ดริ๊ดของมันแล้วเขาก็ส่ายหัว ความจริงเขากับเต้พี่ชายของแคปรู้จักกันดีในฐานะเพื่อนต่างห้องของโรงเรียนมัธยมเก่า แต่แยกย้ายกันมาเรียนต่างคณะใครจะนึกจะฝันว่าต้องมากลายเป็นพี่รหัสมาดูแลน้องชายสุดรักสุดหวงของมัน
“มึงวอร์มไปละกัน ถึงเวลาไปรวมกลุ่มกับพวกกูตรงนั้นนะ..” แคปพยักหน้ารับ ก่อนที่พายจะเดินออกไป จากนั้นปอก็เข้ามาเป็นผู้ช่วยจับแข้งจับขาให้แคปวอร์มอัพบนพื้นหญ้านิ่มๆทันที
“มึงซิทอัพสิวะ เกร็งหน้าท้อง”
“บอกทำไมวะไอ้เตี้ย กูรู้อยู่แล้วเหอะ ไปเอาน้ำมากินไป..” แคปบ่ายหน้าบอกให้อาร์ไปเอน้ำเย็นในถังน้ำแข็งขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ด้านหลังเก้าอี้นักกีฬา อาร์วิ่งเข้าไปเปิดเอาน้ำเย็นๆมาโยนส่งให้เพื่อน แต่แคปกับปอยังวอร์มกันอยู่อาร์เลยนั่งมองโน่นมองนี่ไป
“เต็มที่เลยนะคาปู..” เสียงทุ้มดังขึ้นขณะที่แคปซิทอัพขึ้นมาเห็นตุนยืนส่งยิ้มอบอุ่นให้
“พี่ตุนมาด้วยเหรอพี่...” แคปคว้าเอาขวดน้ำเย็นที่อาร์ตั้งเอาไว้มายกดื่ม
“ไม่มีอะไรอะไรทำแล้วนี่ นัดชิงชนะเลิศไฮไลต์สุดท้ายแบบนี้ ไม่มาเชียร์น้องจะให้พี่ไปเชียร์ใครล่ะวะ”
“ผมจะทำสุดความสามารถ..”
“เมื่อกี้กูก็ทำสุดความสามารถนะ..” ตุนยอกย้อนให้แคปได้ขำ เขาสองคนหัวเราะกัน “ผมไม่เหมือนพี่ตุนหรอก”
“กูจะคอยดู..”
“.........” แคปอมยิ้มยักคิ้วส่งให้ก่อนวางขวดน้ำในมือลงแล้วซิทอัพต่อ ตุนจึงยืนคุยกับอาร์ไปเรื่อยๆ
“พี่แคป! แป้งมาแล้วค่า..” เสียงสดใสของแป้งกับเพื่อนๆของเธอดังมาจากที่ไกลๆข้างสนาม แน่นอนว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีมารยาทมากพอจะไม่วิ่งพรวดพราดเข้ามาหาแคปถึงที่ตรงนี้ แค่เสียงเธอแหกปากตะโกนมาก็ทำให้เพื่อนๆนักบอลที่กำลังจับคู่วอร์มอัพหันไปมองเป็นตาเดียว
“พี่แคปสู้ๆแป้งเชียร์ๆ” เธอตะโกนเข้ามาอีก ไม่ยอมเข้าไปหาที่นั่งบนสเตเดี้ยมดีๆแต่กลับเลือกที่จะมายืนอยู่ฝั่งข้างสนามแทน แคปจึงโบกมือให้
“สาวน่ารักนี่หว่า..” ตุนแซว
“ไม่ใช่สักหน่อย..” แคปตอบ
“เด็กคณะไหนวะ”
“เด็กวิทย์คอมพี่ น้องเทคผมอ่ะ”
“หึหึ”
“เร็วนะมึง ไอ้เหี้ยตุน” กำลังขำแคปอยู่ดีๆ มือหนักๆตบลงที่บ่า ตุนสะดุ้งเฮือกเลย
“ไอ้เต้แม่งกูตกใจสัส”
“ตกใจเหี้ยไร กลายเป็นพวกขวัญอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“ไอ้สัสเต้ ยุ่งฉิบไปหาที่นั่งกัน” ตุนกอดคอเต้พาเดินเข้าไปหาที่นั่งดีๆ ความจริงเขาสองคนนัดกันไว้ก่อนแล้วว่าจะมาเจอกันที่สนามบอลเพื่อเชียร์แคป และพอสองเพื่อนซี้เดินออกไปกลุ่มเพื่อนที่ตามเต้มากลุ่มใหญ่ ๆ ด้านหลังก็เดินตามไปหาที่นั่งด้วยเหมือนกัน
“แคปสู้ๆนะ” รัฐเดินเข้ามาให้กำลังใจน้อง แคปพยักหน้ารับมองดูเพื่อนๆพี่ชายอีกกลุ่มใหญ่ๆเดินตามกันไป
“พวกมึงไปหาที่นั่งเลยเดี๋ยวกูตามไป..” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับตัวคนที่นั่งลงข้าง ๆ แคปหันมองทันที เขาเห็นเอสกับบรรดาพรรคพวกเพื่อนสนิทมันเดินมากับกลุ่มเฮียเต้ตั้งแต่แรกแล้วแต่ไม่อยากสนใจจะหันมอง นึกถึงเรื่องขวดน้ำแล้วหงุดหงิด สมน้ำหน้าเหอะกูตั้งใจปาถูกหัวเมียมึงเองล่ะ สะใจ!
“รีบตามมานะมึงไอ้เอส กูจะจองที่นั่งไว้ให้..” เมี่ยงบอกเอสเพิ่มลงไปอีก คนฟังพยักหน้าแล้วโบกมือไล่บอกให้บุ้งกับชิพพาเมี่ยงออกไปก่อน เขาจะตามไปทีหลัง ปอกับอาร์มองเอสที่ขยับเข้าไปนั่งคุยกับแคป ทั้งสองคนถอยห่างออกมา ไม่ใช่ว่าเกรงใจหรืออะไรนะ แต่กลัวจะโดนลูกหลงว่ะ
“ทำไมรีบออกมาวะ กูมองหานึกว่ามึงจะกลับเข้าสนามมาอีก..” เอสหยิบขวดน้ำเย็นที่วางอยู่ข้างตัวยื่นส่งให้แคปไม่สนใจกวักมือเรียกปอให้มาจับข้อเท้าให้ต่อเขาจะซิทอัพต่อ
“..........”
“พยศตัวพ่อเลยนะเมีย..” เอสกระซิบเบาๆลงที่ข้างหู แคปได้ยินคำว่าเมียของขึ้นๆมาอีก ตาหยีๆเบิกกว้างขึ้นหน้าเขียวปั๊ดด้วยความโกรธกำลังจะอ้าปากด่าแต่เอสขยับมาคุกเข่าเข้าที่ปลายเท้า
“ทำเหี้ยไรของมึง”
“ทำต่อดิ มึงกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ” มือแกร่งยึดจับข้อเท้าแคปไว้ในสภาพเตรียมพร้อมให้แคปซิทอัพขึ้นมาได้ต่อ
“ด่าไปด้วยซิทอัพไปด้วย” เขาผลักไหล่เล็กให้นอนลงไป ก่อนยักคิ้วกระตุกรอยยิ้ม ท้าให้แคปซิทอัพขึ้นมาด่าเขาคืน
“ไอ้โรคจิต!” แคปสอดสองมือเข้ารองใต้ศีรษะก่อนยกตัวซิทอัพขึ้นมาด่าจริงอย่างที่ถูกท้า เอสอมยิ้มพออกพอใจ เพราะว่าตอนที่แคปยกตัวขึ้นมาจนสุด ปลายจมูกโด่งของสองคนเกือบจะชิดติดกัน
“มึงขยับออกไปให้ห่างสิวะ อย่ายื่นหน้าเข้ามาชิดกูนัก” แคปดุใส่แต่เอสก็แค่ยักไหล่
“ 1..” เขาเริ่มนับขณะที่ปอกับอาร์สบตากันเลิ่กลั่ก ก่อนขยับๆไปบังมุมที่พี่ชายแคปจะสามารถมองลงมาแล้วเห็น สองคนนี้มันเล่นเกมส์แปลกๆใส่กัน
“กูเกลียดมึงที่สุด!” แคปยกตัวขึ้นมาอีก เมื่อเอสยังไม่ยอมเลื่อนใบหน้าออกไป ท่าทางจะใกล้ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“ 2..” เอสนับต่อ
“ฝีมือทำอาหารโคตรห่วยแตก อึ๊บ”
“ 3..”
“ต่อไปไม่ต้องมาเหยียบห้องกูอีกเลย อึ๊บ”
“ 4..”
“มึงถอยออกไปหน่อยได้ไหมห๊ะ! จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้กูทำซากไรนักหนาวะ!” กูยิ่งเหนื่อยอยู่สัส ฮึ๊บ
“ 5..”
“กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ ฮึ๊บ..”
“หึหึ 6..”
“หัวเราะบ้ามึงเหรอห๊ะ! กูบอกให้ถอยหน้ามึงออกไปอีก ช่วยกูซิทอัพแบบไหนถ้าทำไม่เป็นมึงออกไปเลยไป๊!”
“ 7..” เอสยังนับต่อไม่สนใจคนบ่น แคปนี่โมโหจนหน้าเขียว เหนื่อยทั้งตัวเหนื่อยทั้งปาก มองเห็นเวลาที่เดินถอยหลังบนบอร์ดสกอร์ข้างสนาม เขาคิดว่าสิบครั้งก็จะลุกออกไปรวมพลกับพวกนักกีฬาตัวจริงคนอื่นๆที่ทยอยวอร์มกันจนเสร็จไปแล้วบางส่วน หันมามองไอ้คนบ้าที่นั่งจับขาเขาไว้แล้วหงุดหงิดขึ้นมาอีก
“บ้าเอ๊ย!” แคปซิทอัพขึ้นมาอีกครั้งหน้าท้องแข็งจนจะไม่ไหวแล้ว เขาสบถหน้ายุ่ง
“ 8..” ไอ้คนนับแม่งก็นับไม่สนเห้ไรทั้งสิ้น แคปมองมันอย่างสุดเซ็ง นอนราบลงไป ประคองลมหายใจแล้วยกตัวเองขึ้นมาใหม่อีก
“อ่ะ ไอ้สัส!” แคปสะดุ้งโหยง ยกตัวขึ้นคราวนี้ปลายจมูกเขาติดกับมันเข้าจนได้ เอสหัวเราะหึหึ ขณะที่แคปดึงขาตัวเองออกบอกไม่เอาแล้วโว๊ย จะออกแล้ว แต่อีกฝ่ายจับข้อเท้าเขาแน่นมากๆจนขยับเขยื้อนไม่ได้เลย พร้อมทั้งใช้สายตาบังคับบอกแคปว่าอีกสองทีก็เสร็จ ทำให้สำเร็จอย่าหยุดกลางทาง
“ไอ้โรคจิต! ไอ้คนฉวยโอกาส สัสเอ๊ย เวรกรรมของกูเสียจริง”
“ 9..” เมื่อแคปยอมทำต่อ เอสเองก็นับต่อเช่นกัน เขาจ้องหน้าคนที่นอนราบลงไปแล้วเตรียมจะยกตัวขึ้นมา แคปมองเห็นสายตาแบบนั้นของเอสแล้วหงุดหงิดมาก ยิ่งมองเขายิ่งขึ้น รีบๆทำให้มันเสร็จเหลืออีกแค่ครั้งเดียวทุกอย่างก็จบ
“ กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ” และเขาก็เอ่ยประโยคสุดท้ายออกมาพร้อมๆกับยกตัวเองขึ้นซิทอัพจนหน้าเกือบจะชิดเข่า ขณะที่ใบหน้าคมเข้มของอีกคนโน้มใกล้เข้ามาจนชิด แคปกำลังจะอ้าปากด่ากราดแล้วแน่ ๆ แต่ทว่าเป็นมือใหญ่ของเอสที่วางลงบนหัวเขาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเอ่ยถ้อยคำความหมายดีๆที่ทำให้แคปซึ้งจนไปไม่เป็น
“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองมึง ความพ่ายแพ้ทั้งหมดยกมาให้กับกู เกมส์นี้มึงต้องชนะแน่นอน..”
ทุกอย่างในตอนนั้นราวกับถูกหยุดนิ่งไว้ด้วยตัวหยุดวันและเวลา มีเพียงเขาสองคนที่ยังนั่งจ้องหน้ากันและกันอยู่ ถ้อยคำนับล้านความหมายถูกถักทอเรียงร้อยออกมาโดยไร้เส้นเสียงสำเนียงที่เอื้อนเอ่ย เมื่อสายลมเอื่อยๆพัดผ่านเข้ามา พาอากาศยามเย็นค่อยเคลื่อนร่มเงาแผ่เข้าปกคลุมตลอดทั้งสนาม เส้นผมสีอ่อนของคนที่รับฟังคำอวยพรปลิวไสว มือใหญ่ยกขึ้นมาหวังเกลี่ยออกให้ แต่ทันทีที่เขาแตะต้องลงที่ใบหน้าน่ารักนั่น แคปสะดุ้งถอยหลังออกจากที่ตรงนั้นในทันที ลุกพรวดขึ้นโดยไม่ต้องมีใครมาบอก เหลือบมองคนที่นั่งมองอยู่เพียงแค่แวปเดียวจากนั้นจึงวิ่งช้าๆออกไปรวมกลุ่มกับพวกพวกรุ่นพี่
....เรื่องราวมากมายในหัวใจเกิดขึ้นเพียงเพราะถ้อยคำบ้าๆที่มันเอ่ยออกมาทำลายเกราะกำบังอันแข็งแกร่งในหัวใจของเขา...
แคปถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อหัวใจเริ่มก่อกบฏกับแนวคิด เขาตบแก้มเรียกสติ บอกตัวเองว่าเรื่องราวส่วนตัวไว้เดี๋ยวค่อยคิด ตอนนี้ต้องโฟกัสหน้าที่ตรงหน้าให้ดีก่อน แคปทิ้งตัวลงที่ม้านั่งยาว หยิบน้ำขวดใหม่ออกเปิดดื่ม ปอกับอาร์เดินมายืนอยู่ข้าง ๆ อีกแค่ไม่ถึงสิบนาทีเกมส์จะเริ่ม เขามองเห็นเอสเดินขึ้นไปนั่งรวมกลุ่มกับพรรคพวกแล้ว ที่นั่งของมันอยู่ไม่ไกลเลยจากที่ตรงนี้ด้านหลังเขานี่เอง และคนข้างตัวมันคนนั้นก็คือเพื่อนสนิทตัวเล็กคนเก่าคนเดิมที่ตอนนี้คุยจ้ออะไรกันสักอย่างจนทำให้มันนั่งยิ้มหน้าระรื่น อาจจะดูเหมือนว่ามันกำลังมองมาที่เขาแต่แคปก็แค่ยักไหล่ให้กับความคิดบ้าๆของตัวเอง เขาขยับสายตามองไปที่บรรดานักกีฬาจากฝั่งตรงข้าม
“ไอ้เหี้ยนั่น ใช่คนที่เขม่นกับมึงป่ะวะไอ้อาร์..” ปอสะกิดถามอาร์ ขณะที่คนถูกถามนั่งจ้องฝั่งนั้นนานแล้ว ไอ้แบงค์ บิ๊กไบค์ เด็กคณะวิทย์ที่มีเรื่องแย่งผู้หญิงคนเดียวกันกับอาร์เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เอง เรื่องนี้มีแต่ปอเท่านั้นที่รู้ ยังไม่มีใครพูดให้แคปฟังเพราะรู่ว่ามันเลือดร้อน กลัวจะมีเรื่องก่อนวันแข่ง
“คนไหนนะ..” แคปที่ได้ยินเพื่อนสองคนคุยกันหันมาถาม สองคนอึกๆอักๆ โดนสายตาพิฆาตบีบบังคับบอกให้ตอบ อาร์เลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดแบบคร่าว ๆ ให้แคปฟัง
“อย่ามีเรื่องนะเว้ยแคป วันนี้เว้นมันไว้ก่อน..” ปอเตือนสติ
“ครั้งที่แล้วทำไมกูจำไม่ได้ว่าเจอมันตอนซ้อมแข่งวะ..” เกษตรเคยเจอคณะวิทย์รอบซ้อมมาแล้ว ตอนนั้นแพ้ไป 0:1 แคปมั่นใจว่าวันนั้นไม่เห็นหน้าตาแบบมันในสนามแน่นอน
“วันนั้นมันไม่ได้ลงไง ได้ยินข่าวว่าเก่งมากแต่ก็กร่างมากเหมือนกัน รุ่นพี่เกรงใจมันเหี้ยๆเลย”
“ผู้หญิงแต่ล่ะคนของมึงแม่งไอ้อาร์เอ๊ย....” แคปส่ายหัวเบา ๆ เมื่อนึกถึงว่าผู้หญิงแต่ละคนที่เข้าหาไอ้อาร์ ไม่ก็แต่ล่ะคนที่อาร์เลือกจีบ มันช่างเจอแต่คนที่แบบมีเจ้าของแล้วทั้งนั้น มีแต่เรื่องเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน
“มันเลือกที่ไหนเล่า ขอให้สวยหน่อยควงหมด แล้วผู้หญิงเห็นหน้ารักแบบมันก็เอาดิวะ สปอยเขาอีกต่างหาก แต่ขอโทษเหอะโดนตีนผัวเขาก่อนทุกราย ยังไม่ได้แดกเขาหรอก เจอแต่คนมีผัวแบดบอยทั้งนั้น..” ปอกระแนะกระแหน
“ไอ้สัสปอ มึงจะพูดเรื่องจริงไปไหนห่า กูก็ชอบของกูแบบนั้น จะรู้เหรอแม่งมีผัวเป็นตัวเป็นตนหมดแล้ว”
แคปกับปอถึงกับส่ายหัว งงกับดวงเรื่องผู้หญิงแต่ล่ะคนของอาร์ เขาสามคนมองไปที่ไอ้เด็กปีหนึ่งที่ฝั่งตรงข้าม ตัวมันไม่ใหญ่มากนะรูปร่างพอกันกับปอสูงกว่าแคปนิดหน่อย ไถข้างแล้วโกรกผมเป็นสีทองแต่มันขาวมากผิวดีหน้าตาดี ท่าทางและหน้าตากวนตีนสุดๆ มันกร่างถึงขนาดว่า ตอนนี้ยืนส่งยิ้มยั่วชี้หน้ามาที่อาร์ด้วย คงจะเห็นแล้วว่าพวกเขาสามคนจ้องมันอยู่ แคปนี่ลุกพรวดขึ้นเลย
“แม่งเอ๊ย กวนตีนไอ้สัส!” ปอดึงไหล่เพื่อนไว้ขณะที่อาร์ชูนิ้วกลางใส่หน้ามันไปเหมือนกัน ทางนั้นทำสีหน้าลองดีกลับมา
“อย่ามีเรื่องในเกมส์นะมึง..” ปอเตือนอีกครั้ง พอถึงเวลาต้องลงสนาม พี่พายกับพี่สตาฟคนอื่น ๆ กวักมือเรียกแคป เขารับหน้าที่เป็นกองหน้าตัวยิงดาวซัลโวของทีมในเกมส์ที่ผ่านๆมาแคปเก็บแต้มได้สูงสุด จะบอกว่าเกษตรฯแคปเด่นมากในบรรดานักกีฬาก็พูดแบบนั้นได้ ทั้งหน้าตาและสไตล์การเล่น แต่เรื่องใจร้อนไม่ต้องพูดถึง ใบเหลืองโดนประจำ ร่ำๆจะเจอใบแดงหลายเกมส์แล้วด้วย คาดว่าวันนี้อาจจะมี
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 06-05-2015 21:39:11
https://www.youtube.com/v/eOG2mDpRyrY
ในที่สุดเกมส์เริ่มขึ้นแล้ว สี่สิบห้านาทีแรก ยังคงเล่นกันแบบเรื่อย ๆ ฟอร์มแต่ล่ะคนดีพอที่จะไม่ตกและเป็นไปตามแผน ต่างฝ่ายยังดึงเกมส์ไว้ได้สกอร์ออกมา 0:0 ก่อนพักเบรก ครึ่งแรก
“น้ำๆ” ปอกับอาร์รับหน้าที่ดูแลแคป คนนึงบีบคนนึงส่งน้ำเช็ดเหงื่อ คือเทคแคร์ดี จนรุ่นพี่คนอื่นๆยังต้องหันมอง
“กูอิจฉาไอ้แคปว่ะแม่ง ไอ้ปอไอ้อาร์มึงมาพัดมาบีบให้กูบ้างซิ...” หนึ่งในทีมตัวจริงแซวขึ้นยิ้มๆ
“อิจฉาไร๊ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง..” แคปพูดแล้วส่ายหัว บอกอย่าอิจฉาเลยเพราะน้ำหนักมือปอกับอาร์หนักเหี้ยๆไม่อ่อนโยนเลยสักนิด เขาเอนตัวเท้าแขนไปด้านหลัง ร้อนนะแต่ก็มีลมพัดมาเอื่อยๆด้วยเหมือนกัน เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่ม หันไปมองฝั่งที่เฮียเต้นั่งอยู่ ก็เจอไอ้ตัวดีมันโบกมือส่งจูบโปรยให้แบบกวนๆแคปจึงยกขาขึ้นใส่ชี้หน้าแล้วถลึงตาบอกไม่ให้แซว จากนั้นหันหน้าหนีไม่ได้สนใจอีก
“เหลืออีกแค่สี่สิบห้านาที อย่ามีเรื่องเด็ดขาดเข้าใจนะมึง..” ปอบีบไปย้ำไป แคปชี้จุดบอกเมื่อกี้เจอปะทะเข้าที่ไหล่ ปวดหนึ่บเลย ปอเลยดึงเสื้อลงดูมองไม่เห็นเขาถกเสื้อแคปขึ้นแทน เสียงกรีดร้องจากฝั่งเกษตรดังกระหึ่ม แค่แคปเปิดหน้าท้องโชว์ซิกแพ็คเท่านั้น ขณะที่เจ้าตัวทำหน้าเหรอหราถามปอกับอาร์ว่าคนดูส่งเสียงดังทำไม อาร์เลยชี้ไปที่พุงสีชมพูขาวๆน่าฟัดของแคป เท่านั้นแหละ พอรู้ว่าเสียงกรี๊ดมาจากพุงตัวเองแคปหัวเราะหึๆกำลังจะถกขึ้นอีกนิดเอาให้เห็นหัวนมสีชมพูกันไปเลย แต่ดั๊นมีอะไรบางอย่างลอยมาคลุมลงที่หัวดังพรึ่บ!!
“ไอ้สัส เหี้ยไรวะ!” แคปตกใจ จู่ ๆ เสื้อวอร์มสีเข้มของใครสักคนปลิวลงมาใส่หัวเขา ลักษณะแบบคลุมตัวแบบพอดิบพอดี แคปกระชากเสื้อตัวใหญ่ออกจากหัวอย่างโมโห มองไปทางที่เสื้อปลิวลงมา เอสนั่งทำหน้ายักษ์ชี้นิ้วมาที่เขา แคปก็แค่ยักไหล่ใส่ก่อนโยนเสื้อวอร์มตัวใหญ่ยัดลงไว้กับไอ้ปอ
“ไปเว้ยไปไอ้แคป ถึงเวลาแล้วมึง” พายลุกขึ้นจัดๆกางเกง เขาเข้ามาดึงแคปให้ลุกแล้ววิ่งตามเข้ามา เกมส์ในสนามครึ่งหลังดุเดือดมากๆ แต่ถึงอย่างนั้นแคปกลับมีโอกาสสับไกหลายต่อหลายครั้งขณะที่ต้องยอมรับจริงๆว่าโกลด์ฝ่ายตรงข้ามเหนียวมาก กว่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปสกอร์ยังคงรักษาแต้มไว้ที่ 0:0 เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นจะหมดเวลา
“แคป มึงประกบไอ้เด็กเหี้ยนั่นไว้ที มันเล่นแรงนะระวังด้วย” พายพี่รหัสวิ่งเข้ามาบอก แคปพยักหน้ารับแล้วเปลี่ยนเป้าหมายเข้าประกบไอ้เด็กกร่าง ๆ ปีหนึ่งที่เป็นอริของอาร์ในทันที
“คิดว่าจะฉกบอลจากกูได้งั้นเรอะ...หึ” แคปคิ้วขมวดขึ้นนิดๆ น้ำเสียงมันฟังแล้วโคตรจะเย้ย ไม่มีท่าทีให้เกียรติเขาที่เป็นถึงรุ่นพี่เลยสักนิด แบบนี้สิถ้ามีเรื่องไม่เสียดายตีนเลย
“มึงอย่าคิดว่าจะผ่านกูไปได้ ไอ้เด็กอวดดี..” แคปโต้ขึ้นขณะที่ใช้ขาข้างที่ถนัดเข้าไปฉกลูกจากมันออกมาได้ เขาเตะบอลโยนส่งเข้าตรงกลางก่อนที่ตัวเองจะวิ่งไต่ไปที่เส้นขอบสนามเพื่อรอให้เพื่อนในทีมอีกคนเตะส่งออกมา แคปสับขาหลอกไอ้เด็กเวรก่อนที่จะมองเห็นมุมที่ดีมากๆกะจังหวะกำลังจะสับขายิง แต่ในตอนนั้นเองที่ไอ้เด็กตัวปัญหา แบงค์เข้ามาชาร์ตเสียบลงที่ข้อเท้าจนขาเกือบพลิกแคปร้องขึ้นอย่างดัง เขาต้องทิ้งตัวลงที่สนามเพราะถ้าฝืนยืนทั้งๆแบบนั้นข้อเท้าเขาหักแน่ ๆ เสียงโห่ร้องดังขึ้นเมื่อตัวเด่นของทีมอย่างแคปโดนอีกฝ่ายทำฟาวส์ เพื่อนฝูงต่างพากันเข้ามาดู พายก้มลงดูแคปเป็นคนแรก
“อ้าวไอ้สัส! นั่นเมียกู” และเวลานั้นเองบนสเตเดี้ยมดุเดือดเลือดพล่านขึ้นแล้ว เมื่อเอสลุกพรวดขึ้นทันทีที่แคปโดนพุ่งเข้าชาร์ต การเล่นแบบผิดกติกาดูออกได้ง่ายมาก ๆ เขากัดฟันกรอดสบถออกมาอย่างลืมตัว บุ้งที่นั่งอยู่ด้านข้างๆรีบลุกขึ้นเอามืออุดปากเพื่อนตัวเองไว้แทบไม่มัน
“เบาหน่อยไอ้เหี้ยเอส เฮียเต้นั่งอยู่แถวนี้นะมึง มึงพูดอะไรออกมาห๊ะ!” เอสค่อยรู้สึกตัวว่าตัวเองเผลอเลอมากไปจริง ๆ ค่อยๆมองไปทางพี่รหัสตัวเองที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ดีหน่อยที่เต้เองก็ลุกขึ้นยืนจ้องดูแคปที่อยู่กลางสนามด้วยสีหน้าที่เครียดไม่ต่างกัน
“เต้ นั่งลงสิวะมึง” รัฐดึงเสื้อเต้บอกให้นั่งลงใจเย็น ๆ ขณะที่เมี่ยงเองก็ดึงเสื้อเอสบอกให้นั่งลงเช่นกัน
“ถ้ามันทำน้องกูเจ็บอีกแค่ครั้งเดียว หลังเกมส์จบกูจัดมันเลย”
“ไอ้เหี้ยเต้เกินไปแล้วนะมึง” รัฐปรามเพื่อนอีกครั้ง ดึงๆแล้วบอกให้นั่งลง เขาทำตาดุใส่รัฐ ตุนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็บอกเอาน่านั่งลงก่อน เต้ถึงได้นั่งลงได้ทั้ง ๆ ที่เป็นห่วงแคปมากขนาดนั้น
“กูจะลงไปด้านล่างแล้ว” เอสลุกขึ้น ไม่ฟังคำเรียกของใครทั้งสิ้น เขาเหวี่ยงขากระโดดข้ามราวรั้วที่คั่นระหว่างที่นั่งกับลู่ขอบสนามสูงแค่ไหนก็ไม่สน ลงไปยืนมองอยู่ริมด้านข้าง เอาแบบให้มองเห็นแคประยะใกล้ที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นอีก เขาจะเข้าไปลากไอ้เด็กเหี้ยนั่นเข้ามากระทืบให้จมตีนเลย ปอกับอาร์ขยับเข้ามาหา
“มึงไม่ต้องห่วง ไอ้แคปมันแข็งกว่าที่มึงคิดเยอะ คอยดูลูกนี้แล้วกัน” ปอตบบ่าบอกให้เอสรอดู เพราะตอนนี้เกษตรกำลังได้ลูกฟรีคิก
“ลูกถนัดมันเลยล่ะ” อาร์เสริมขึ้นยิ้ม ๆ กำลังมองลูกบอลสวย ๆ ที่ถูกปั่นให้โค้งเข้ามุมประตูฝ่ายตรงข้ามไปได้อย่างสวยงาม เสียงกรีดร้องดีใจดังกระหึ่มขึ้นทั้งสนาม เพื่อนในทีมต่างเข้ามาโผกอดคนทำแต้มได้อย่างแคป คนตัวเล็กแต่เร็วมากวิ่งไปหยุดยืนอยู่ต่อหน้าอัฒจรรย์ฝั่งที่พี่ชายเขานั่งอยู่ ชี้ลงที่เสื้อตัวเองบอกเฮียเต้ว่าตัวเองทำแต้มให้เกษตรได้แล้ว เต้ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วพยักหน้าพลางยกมือบอกน้องชายตัวเองว่ามึงเยี่ยมมาก มีเพื่อนๆตามเข้ามากอดแคปต่ออีก พายเองก็วิ่งเข้ามาผลักหัวเล็กอย่างให้กำลังใจบอกว่าทำดีมาก ปอกับอาร์ที่ยืนอยู่ข้างๆตะโกนเรียกเรียกแคปพลางยกนิ้วโป้งส่งให้
“มึงเก่งมากไอ้แคป มึงเพื่อนกู!” อาร์ตะโกนใส่ แคปจึงหันมาโบกมือแล้วยักคิ้วให้ สายตาไปสะดุดลงที่ไอ้คนตัวสูงข้าง ๆ จุดที่อาร์ยืนอยู่ เอสแค่ยืนกอดอกแล้วอมยิ้ม แคปรีบหันกลับเข้าสนามไม่อยากสนใจ เพราะว่าเกมส์กำลังจะปิด ลูกถูกฝ่ายตรงข้ามโยนเข้ามาอีกครั้ง
“เพื่อนมึงโดนตีนกูวันนั้น เป็นไงบ้างล่ะ”
“อ้าวไอ้สัส!” แคปตาโตกระชากเสื้อไอ้คนที่มันพูดยั่วโมโห เสียงกรรมการเป่านกหวีดจับฟาวส์ดังมาก แคปได้ใบเหลืองในตอนที่เหลืออีกแค่ไม่ถึงห้านาทีสุดท้าย เขาเสียฟาวส์ให้มันอย่างช่วยไม่ได้จริง ๆ บ้าฉิบ!
“ใจเย็นไอ้น้อง..” พายเข้ามาตบลงที่บ่า ก่อนก่อกำแพงตั้งการ์ดรอรับลูกเตะจุดโทษ ขณะที่แคปจ้องหน้าไอ้ตัวกร่างแน่นิ่ง แล้วแทนที่มันจะเล็งประตูนะ ไอ้แบงค์ไอ้เด็กบ้ามันเตะลูกโทษแบบไหนเล็งเข้าที่ลำตัวแคปอัดลูกบอลกระแทกกะให้โดนตัวแบบเต็ม ๆ ดีที่แคปกระโดดเอาด้านข้างรับได้ทัน เสียงโห่ดังขึ้นลั่นสนามเกมส์กลับมาเดินต่ออีกครั้งแคปเป็นฝ่ายได้ครองลูก เขาชี้หน้าไอ้เด็กแบงค์อย่างเอาเรื่องเห็นมันหัวเราะหึหึกลับมาแคปนี่โมโหจนกระชากบอลเข้าหาหวังปะทะแต่พายเข้ามาปรามเอาไว้ก่อนบอกจะจบเกมส์แล้วให้ถ่วงเวลาไว้ และแค่ไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังจากนั้น ในที่สุดเกมส์จบลงไปด้วยสกอร์ หนึ่งประตูต่อศูนย์ เกษตรศาสตร์เป็นฝ่ายชนะ เหล่ากองเชียร์กรีดร้องดีใจ เสียงมาร์ชมหาวิทยาลัยดังกึกก้อง เสียงพิธีกรประกาศโน่นประกาศนี่ดังรัวไปหมดจับใจความไม่ได้ และเดี๋ยวจะมีพิธีมอบเหรียญและถ้วยรางวัลให้กับตัวแทนของแต่ล่ะทีม ของกีฬาในแต่ล่ะประเภท ไม่รู้ผู้คนมาจากไหนเต็มสนามบอล แคปหลบเลี่ยงออกมา
“ไอ้แคป มึงกับกูตัวๆกันไหม..” เสียงทุ้มจากด้านหลังดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือหนักๆตบลงที่บ่า แคปหันไปดูพอเห็นว่าเป็นใครคิ้วกระตุกหงึกๆ
“มึงเรียกใครไอ้ กูเป็นเพื่อนมึงเหรอเหี้ย!” แคปดุใส่ แบงค์ถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว มันส่งรอยยิ้มกวนส้นตีนมากจริง ๆ แคปนี่อยากจะถอดสตั๊ดมาฟาดหัวมันนัก
“กลัวป่ะล่ะ ถ้าไม่กล้าก็ไม่ต้อง กูไม่บังคับมึงหรอกนะ”
“ไปรอกูที่หลังห้องน้ำชาย”
“อย่าผิดนัดละกัน” แบงค์หันมายักไหล่กวนประสาท แคปเห็นปอกับอาร์วิ่งเข้ามาแล้ว ด้านหลังมีเอสเดินถือเสื้อกีฬาของมันตามมาด้วย เขาจึงหันไปบอกแบงค์อีกครั้ง “กูไปแน่ ๆ มึงเตรียมตัวตายไว้เหอะไอ้เด็กนรก” ได้ยินแต่เสียงทุ้มต่ำหัวเราะเบาๆก่อนวิ่งแยกออกไป
“มึงเก่งที่สุดเลยไอ้แคป” อาร์เดินเข้ามา ตบผั๊วะลงที่กลางหลังแคปหันไปทำตาดุใส่
“กูภูมิใจจริงๆที่มีเพื่อนเป็นมึง ไอ้เพื่อนเหี้ย” นี่เสียงปอ แคปส่ายหัวแล้วอมยิ้มเขินๆ ความจริงเขาไม่ใช่คนขี้อายอะไรหรอก แต่โดนชมกันซึ่งหน้าแบบนี้มันก็นะ..มีบ้าง
“มานี่ดิ๊” เอสดึงแขนแคปบอกให้ขยับเข้ามา มองหน้าอย่างรู้กันกับปอและอาร์ที่ขยับใช้ตัวบัง ขณะที่แคปงงๆว่าเอสดึงเขาทำไม เสื้อแจ๊คเก็ตวอร์มตัวใหญ่ถูกเอสใช้คลุมลงที่ศีรษะเขาทั้งสองคนก่อนที่จะล๊อคเอาต้นคอแคปดึงเข้ามาดูดลงที่ริมฝีปากเบาๆหนึ่งทีเป็นการให้รางวัล
“เมียใครวะเก่งฉิบหายเลย..” เสียงแตกพร่าภายใต้เสื้อวอร์มสีเข้มกระซิบเอ่ย ทำเอาแคปตกใจแทบจะเป็นลม คือไอ้เหี้ยเอสมันกล้าจริงๆแม่ง เล่นจูบกันกลางสนามแบบนี้ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ชายเขายืนอยู่ตรงไหน ถึงแม้จะมีไอ้เสื้อตัวใหญ่นี้อยู่ก็ตามเถอะ
“ไอ้สัส!” แคปผลักเอสออกกระชากเสื้อลงมาจากหัวก่อนเขวี้ยงกลับคืนใส่อกไอ้เจ้าของที่ยืนยิ้มไม่หุบอยู่ข้างสนาม
“เล่นแผลงๆนะมึง” แคปชี้หน้าบอกอย่าเข้ามาอีก เพราะเห็นเอสแกล้งทำท่าจะก้าวเข้ามาใกล้ พวกเขาคุยกันอยู่พักนึง เต้เดินเข้ามาหาแล้วจับเอวเขาอุ้มชูขึ้น แคปร้องเสียงหลงเมื่อโดนพี่ชายตัวเองแกล้ง เขาเหวี่ยงขาเตะไปมาในอากาศแล้วบอกให้เต้ปล่อย
“วันหลังกูซื้อขนมให้ มึงอยากกินน๋มอะไรกูจะเพิ่มงบเป็นร้อยเก้าสิบเก้า”
“ผมไม่สนหรอก” แคปกระโดดลงมาได้ ยักไหล่ใส่
“งั้นดิ? ตกลงว่าไม่เอา”
“ใครบอกไม่เอา แต่เปลี่ยนจากร้อยเก้าเก้าของเฮียเต้เป็น สามพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าได้ป่ะละ”
“สี่พันเหอะไอ้แคป” อาร์แทรกขึ้นมา
“แล้วมันคืออะไรวะ ไอ้สามพันปลายๆของมึงอ่ะ” เต้หรี่ตาถามน้องชาย แคปกัดริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนเขย่งตัวไปกระซิบเต้เบา ๆ “รองเท้ากีฬาคู่ใหม่ไง ลายสวยมาก ผมเล็งไว้ที่เวปเมื่อคืน”
“.........” เต้ส่ายหัวก่อนผลักศีรษะน้องชายเบา ๆ แต่ในที่สุดพยักหน้าบอกตกลงได้ แคปดีใจยิ้มหน้าบาน มองดูเวลาเสียงพิธีกรประกาศเรียกตัวแทนนักกีฬาแต่ละประเภทตั้งแถวรับรางวัล เพลงมาร์ชยังดังกระหึ่มต่อเนื่อง ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป ปอเองก็ไปกับเต้เพราะเขาต้องรับเหรียญทองจากกีฬาว่ายน้ำ
“ไอ้เอส มึงไม่ไปกับเฮียเต้เหรอวะ” เมี่ยงสะกิดถามคนข้าง ๆ เอสส่ายหัวบอกไม่ เอาเฉพาะกัปตันทีมขึ้นไปรับ
“งั้นมึงพากูไปกินข้าวสิ กูหิวแล้วนะ มันสองทุ่มกว่าแล้วเนี่ย..” เอสหันไปหาชิพกับบุ้งทันที มองหน้าถามความเห็นว่าหิวกันไหม สองคนนั้นก็บอกหิวเหมือนกัน เขาจึงเดินเข้าไปหาแคป
“ออกไปกินข้าวด้วยกัน” เอสเอ่ยชวน แต่แคปก็แค่มองแล้วก็เมิน ทำท่าไม่สนใจ “ไม่ มึงจะไปไหนก็ไปเหอะ”
“ใกล้ๆนี่ก็ได้แค่หลังมอ รองท้องไว้ก่อนเดี๋ยวเพื่อนมึงออกมาเราค่อยไปหาที่กินกันอีก”
“ไม่เอา มึงไปกับเพื่อนมึงเหอะ กูจะรอไอ้ปอ” แคปมองไปที่ชิพบุ้งและที่สำคัญไอ้เพื่อนตัวเล็กของไอ้มันนั่น เขาไม่อยากไปนั่งเป็นก้างขวางคอมันหรอก
“แคป”
“กูไม่ไปอย่ามาเซ้าซี้”
“........”
“........”
“มึงจะนั่งรอไอ้ปออยู่ตรงนี้?”
“อือใช่” แคปพยักหน้าบอกใช่ หลีกเลี่ยงการสบสายตากับคนที่จ้องมองรอคำตอบ แคปมองไปทางอื่นๆแทน เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังวัดใจกับไอ้คนตรงหน้า เพราะทันทีที่เอสตบลงที่บ่าเล็กแล้วบอกเดี๋ยวมา พร้อมๆกับเดินกลับไปหาเพื่อนตัวเล็กของมัน แคปชาวาบไปทั้งตัว
“แฟนมึงไปแล้วว่ะไอ้แคป..” อาร์หันมองเพื่อนตัวเอง เขาเห็นเอสเดินออกไปกับกลุ่มเพื่อนแล้ว
“กูไม่ใช่แฟนมัน กูเคยบอกมึงหรือยัง..” แคปเอ่ยเรียบ ๆ น้ำเสียงไม่ได้ล้อเล่นสักนิดทำเอาอาร์ถึงกับงง จะไม่ใช่แฟนได้ยังไงวะ ก็สิ่งที่แสดงออกต่อกันมันเหมือนแฟนเลยนี่หว่า
“แล้วแฟนมึง เอ้ย ไอ้เอสนั่นน่ะ มันเป็นอะไรสำหรับมึงล่ะ”อาร์ถามขึ้นมาอีก แคปหันขวับมามอง นิ่งคิดไปนิดนึง
“ก็แค่น้องรหัสพี่ชายกู แค่คนรู้จัก แค่ศัตรู หรือมึงจะเรียกห่าเหวอะไรก็เรื่องของมึงเลย ตามใจ”
“งั้นกูจะเรียกมันว่าแฟนมึงนี่ล่ะ”
“ผั๊วะ! ไอ้สัสอาร์กูบอกว่ามันไม่ใช่แฟนกูไงวะห๊ะ!” แคปหันไปโบกหัวเพื่อนแรงๆหนึ่งที เน้นเสียงช้าๆชัดๆ พร้อมทำหน้าดุใส่
“ก็แล้วมันแฟนใครล่ะถ้าไม่ใช่แฟนมึงอ่ะ”
“นั่นไงแฟนมัน ไอ้คนตัวเล็กๆที่เดินกอดเอวมันออกไปนั่นแหละ มึงดูไว้ซะ..” ภาพสุดท้ายก่อนที่ผู้คนมากมายจะบดบัง เมี่ยงเอาแขนเล็กๆเกาะเอาเอสแล้วเดินออกไปด้วยกันในกลุ่มฝูงชน
“มึงประชดใช่ป่าววะ..” อาร์ขยับเข้ามาถามเสียงเบา เหลือบมองเพื่อนตัวเอง เขาเองก็เคยคุยกับปอถึงความสัมพันธ์ระหว่าเอสและแคป ไม่มีใครยืนยันได้ชัดเจน รู้แต่ว่าตอนกลางคืนเอสจะมานอนค้างด้วย เช้ามาก็ไป ทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรแต่ถ้ามองเข้าไปลึกๆ นัยน์ดวงตากลมโตของแคปกลับแฝงไปด้วยความหมายมากมายหลายสิบที่เขาเองไม่สามารถอ่านได้เลย
“เปล่าไม่ได้ประชด..” แคปตอบกลับไป เขาขยับตัวนิดๆเหมือนกับว่ามองเห็นใครบางคนยืนกวักมือเรียก พอเห็นชัดๆถึงนึกขึ้นมาได้ เขาบอกไอ้เด็กแบงค์นั่นไปรอหลังห้องน้ำชายนี่หว่า ลืมไปเสียสนิทจนมันออกมาตาม แคปลุกขึ้นทันที
“มึงรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวกูมา”
“ไปไหนวะ” อาร์เงยหน้าขึ้นถาม
“ไม่นาน” แคปเดินออกไปแล้วก่อนหันมาตะโกนบอก อาร์ที่กำลังงงแต่เหมือนกับเขาจะเห็นใครสักคนเรียกแคปให้ลุกขึ้นไป พอยืนขึ้นดูดี ๆ เขาเห็นแผ่นหลังไอ้เด็กคณะวิทย์ที่มีเรื่องมีราวกันตั้งแต่ในสนาม สองคนมันนัดกันนอกรอบแน่ ๆ ถ้าเขาเดาไม่ผิด
.
.
“มึงกลับกับไอ้บุ้งไอ้ชิพนะ” พอมาถึงรถของบุ้ง เอสบอกให้ชิพเอาเมี่ยงกลับไปส่งให้ด้วย
“อ้าวแล้วมึงไม่กลับพร้อมกันล่ะ อุตส่าห์ชนะพวกกูตั้งใจจะเลี้ยงมึงด้วยนะเนี่ย” เมี่ยงโวยวายหน้าหรา ความจริงคืนนี้เขากะชวนเอสไปเที่ยวพร้อมหน้ากันสักหน่อย
“วันนี้ไม่ได้” เอสบอก
“ทำไมวะ ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ มึงจะไปไหน..” เมี่ยงถามเซ้าซี้อีก เขายังไม่ยอมเข้าใจจนเอสต้องโพล่งประโยคเด็ดที่แฝงไปด้วยความจริงออกมา
“วันนี้แฟนกูก็ชนะ เดี๋ยวต้องพามันกลับไปรับรางวัลก่อน”
“พูดไม่อายเลยนะมึงไอ้สัส” บุ้งชี้หน้าใส่ เอสยกยิ้มมุมปาก ขณะที่คนพูดอย่างบุ้งเดินเข้าไปล๊อคคอเมี่ยงลากมายัดเข้ารถตัวเอง
“กลับกับกูนี่ล่ะ มึงจะไปยุ่งมันทำไมอวยพรคืนนี้ให้ไม่โดนตีนเมียมันเหอะ โหดขนาดนั้นกูล่ะสยองแทนมันจริงจริ๊ง” บุ้งพูดแล้วส่ายหัว
“รสนิยมมึงโคตรประหลาดนะเดี๋ยวนี้..” ชิพพูดแดกดันพลางจุดบุหรี่ขึ้นสูบ เอสผลักหัวเพื่อนและหัวเราะเบา ๆ อย่าว่าแต่เพื่อนคิดว่าประหลาดเลย ตัวเขาเองคิดก็ยังรู้สึกว่าตัวเองประหลาด
“ตกลงไว้ไปกินด้วยกันวันหลังละกัน วันนี้ยกให้แฟนมึงไปก่อน” ชิพสรุปความเอสยักคิ้วบอกขอบคุณที่เข้าใจ เขาก้มลงบอกเมี่ยงที่นั่งรอหน้าบูดอยู่ในรถแล้ว
“มึงอยากกินอะไรก็บอกไอ้ชิพไอ้บุ้งพาไปกิน ไว้วันหลังกูจะชวนแคปไปกินด้วยกันกับพวกมึงจะได้รู้จักกันจริงๆจังๆสักที”
“ไอ้เอส มึงแน่ใจแล้วเหรอวะกับคนนี้..” เมี่ยงดึงแขนไว้แล้วถาม เอสก็แค่บอกให้ขยับเข้าไปดีๆจะปิดประตูให้ เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้นของเมี่ยง แต่ดึงบุหรี่จากมือชิพไปดูดแรงๆหนึ่งทีก่อนพยักหน้าบอกให้ขับกันออกไปเลย
“พรุ่งนี้กูจะจองที่รอมึง” เมี่ยงลดกระจกลงมาแล้วตะโกนบอก เอสพยักหน้าเบา ๆ ในที่สุดรถก็เคลื่อนตัวออกไป พิธีมอบเหรียญและประกาศรางวัลต่าง ๆ ยังดำเนินต่อเนื่อง เอสเดินกลับเข้าไปหาแคปตรงที่นั่งเดิม แต่เขาไม่เห็นคนที่ควรจะนั่งอยู่แถวนี้แม้แต่คนเดียว เขาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจะกดโทร เห็นอาร์วิ่งหน้าตั้งมาจากที่ไหนสักแห่ง
“เป็นอะไรของมึง” เอสถามขึ้นทันที
“ไอ้เอส ไอ้แคป ไอ้แคปมัน แฮ่กๆ มึงไปดูมันหน่อยเร็ว แฮ่กๆไอ้แคปมัน...”
“มันเป็นอะไร มึงใจเย็นได้ไหมวะเนี่ย พูดเหี้ยไรกูไม่รู้เรื่องเลย” เอสดุใส่จริงจัง อาร์ถึงกับสะดุ้ง เขาจึงตั้งสติใหม่แล้วพูดแบบชัดๆเน้นๆ
“ไอ้แคปมันไปนัดตีกับไอ้เด็กคณะวิทย์ คู่อริกูเองคนที่เตะบอลแล้วเกือบมีเรื่องกันน่ะ”
“มันนัดกันที่ไหน” เอสถามเสียงเย็นเฉียบจนอาร์ยังรู้สึกหนาวสะท้าน
“กูไม่รู้ แต่คิดว่านัดกันล่วงหน้าแน่ ๆ”
“แล้วไอ้แคปเพื่อนมึงมันชอบนัดตีคนที่ไหนมากที่สุด”
“ห๊ะ? นัดตี?” อาร์ทวนคำถามหน้าตื่นๆ เขาไม่รู้เอสต้องการอะไรทำไมถามออกมาแบบนั้น แต่เสียงทุ้มเย็นๆเร่งเขาขึ้นมาอีก
“อย่านึกนาน มึงช่วยเค้นความทรงจำออกมาให้เร็วที่สุดเลย”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนสมัยเด็กก็หลังห้องน้ำชายอ่ะ” เอสฟังแค่นั้นเขาวิ่งพรวดออกไปเลย อาร์รีบตาม ห้องน้ำชายอยู่ใต้สเตเดี้ยมใกล้กับห้องเปลี่ยนชุด ถ้าด้านหลังก็ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนกันอยู่มากนัก ที่ตรงนั้นเป็นซอกมืดๆเหมาะมากจริงๆ เข้าใจนัดนักนะ เมียกู เอสวิ่งไปนึกไปดีหน่อยที่วันนี้ใส่ชุดวอร์มถ้าเป็นเชิ้ตกับยีนส์นี่คงยุ่งยาก
เอี๊ยดดดดดดดด!!!
ทั้งเอสทั้งอาร์เบรกตัวเองแทบไม่ทัน ตอนที่เข้าโค้งกำลังจะเลี้ยวเข้าซอกใต้ตึก แต่กลับเจอแคปที่เดินทำหน้าตาหงุดหงิดสวนออกมาเสียก่อน
!!!??!!!?!!
ต่างคนก็ต่างตกใจ เอสดึงแคปให้หลีกออกจากทางแล้วตัวเขาเดินแทรกเข้าไปด้านในซอกตึกทันที บ้าฉิบมืดขนาดนี้มันกล้ามาเดินอยู่คนเดียวเปลี่ยว ๆ เมียกูบ้ามากจริง ๆ เอสนี่หน้าเขียวเขาดโรธมากถึงมากที่สุดเลย
“เป็นเหี้ยไรกัน มึงมากันทำไมเนี่ย หน้าตื่นขนาดนี้มีอะไร!” แคปถามดุๆ จ้องทั้งสองคน อาร์เข้ามาสำรวจเนื้อตัวเพื่อนสนิททันทีจับมือจับไม้ดุหน้าดูหลัง แคปเลยปัดๆออก
“อะไรของพวกมึงวะ” เขาถามขึ้นอย่างรำคาญ ขณะที่เอสเห็นแล้วว่ามีใครอีกคนที่นั่งพิงกำแพงอยู่ข้างในนั้น
ตายไหมล่ะมึง....ไอ้นักกีฬาปีหนึ่งของคณะวิทย์นั่น นั่งกุมท้องทำหน้าเหยเกแสดงความเจ็บปวด ปากเขียวอื๋อกองอยู่ที่ริมกำแพง เขาเดินเข้าไปใกล้มันมองดูก่อนส่ายหัวแล้วเดินออกมาดึงแขนแคปให้ตามไปด้วยกัน
“เจ็บตรงไหนบ้าง” เอสคั้นถาม ใช้สายตาไล่มองสิ่งที่ผิดปกติบนตัวแคปตั้งแต่หัวจรดเท้า แคปจะชักมือตัวเองออกจากการถูกดึงแต่มันเลวร้ายยิ่งกว่าเพราะยิ่งอยากจะให้ปล่อย เอสยิ่งจับแรงยิ่งขึ้นไปอีก ถึงตอนนี้มันเปลี่ยนตำแหน่งไปบีบเข้าที่ต้นแขนเขาแล้ว
“โอ๊ย ไอ้สัสบีบทำไมวะ!” แคปเบ้หน้าร้องขึ้นเพราะความเจ็บ เอสบีบเข้าที่เขาโดนกระแทกพอดี
“เจ็บตรงไหนบ้างกูถามมึงตอบ จบไหม!”เอสตะคอกใส่เพราะเขาโกรธมากมายจริง ๆอยากจะรู้ว่าแคปโดนหนักๆเน้นๆไปกี่แผลแต่อีกคนยังดื้อด้านไม่ยอมตอบ นั่นยิ่งทำให้เขาโมโหหนัก
“กูไม่ได้เจ็บ! มึงบ้าหรือไงห๊ะ! มันสู้กูไม่ได้หรอกไอ้เด็กพรรค์นั้น กระจอก” แคปตะคอกกลับ ขณะที่อาร์มองสองคนอย่างกลัว ๆ รู้สถานการณ์เป็นอย่างดี ตอนนี้เอสคือโกรธมากแน่ ๆ เพราะว่าแคปหนีมามีเรื่อง แล้วที่สำคัญ ไอ้แคปเพื่อนเขามันต้องเจ็บชัวร์อยู่แล้วถึงมองไม่เห็นแผลเพราะว่าไม่แตก แต่แผลฟกช้ำต่างๆล่ะเขาเข้าใจดีที่เอสมันห่วง แต่คนปากแข็งอย่างแคปง้างให้ตายมันไม่มีทางบอกหรอกว่าโดนหมัดโดนตีนตรงไหนมาบ้าง ไอ้เด็กเวรนั่นเดินกะเพลกออกมาจากซอกมืดๆของตึกแล้ว มันหยุดยืนจ้องหน้าอาร์ก่อนมองไปที่แคปและจบลงที่เอส อาร์กัดฟันกรอดเลยเมื่อรู้ว่าแคปต้องมามีเรื่อ งเหตุเพราะไอ้เด็กบ้านี่มันมีเรื่องกับเขามาก่อน จะเข้าไปกระชากมันมาจัดอีกสักหมัดแบบเด็ดๆแต่เจอแคปดึงเอาไว้
“มันแพ้แล้วไอ้อาร์ มึงพอ!”
“หึหึ” แบงค์แสยะรอยยิ้มเย้ยแบบไม่นึกกลัวเลยสักนิด เลื่อนสายตาจากอาร์กลับมามองดูที่แคปอีกครั้ง มือข้างที่โดนทำอะไรสักอย่างจนเป็นรอยแผล ยกขึ้นมาปาดเช็ดที่ริมฝีปาก ทำหน้าอวดดีใส่แคปอีกรอบ แต่ในทันใดนั้นเองมือใหญ่ของเอสกระชากเสื้อมันแล้วเหวี่ยงอย่างแรงจนตัวคนถลาชนเข้ากับกำแพงเสียงดังอั๊ก! คนเหวี่ยงไม่รอช้าก้าวเข้าหาคนที่ล้มกองลงกับพื้นทันที เอสนั่งลงไปดึงคอเสื้อมันขึ้นมาอีก
“ทีหลังถ้ามึงอยากมีเรื่องไปเจอกูที่ตึกโยธานะ บอกเด็กแถวนั้นว่ามึงมาหาพี่เอส กูจะบริการส้นตีนมึงถึงที่เลย..” พูดจบปล่อยมันออกแรง ๆ ก่อนลุกขึ้นเดินเข้าไปหาแคปจ้องหน้าอย่างโกรธๆเพราะรอยฟกช้ำที่ปากเล็กเริ่มปรากฏให้เห็นแล้วถึงจะจางมากแต่เขาก็เห็น
“กูไม่นิยมซ้ำคนที่โดนซ้อมมาแล้ว มึงไม่ต้องกลัวว่ากูจะกระทืบมันซ้ำหรอก กลับได้รึยัง..” พูดจบดึงแขนแคปให้เดินตาม อาร์เองก็เดินออกมาด้วย
“กูจะรอไอ้ปอ” แคปกระชากข้อมือออกจากมือใหญ่แต่โดนเอสล๊อคแน่นเข้าไปอีก นั่นทำเอาเขาเจ็บจนต้องนิ่วหน้า
“ไอ้ปอเพื่อนมึงเอารถมาใช่ไหมวะไอ้อาร์” เอสหันไปถามอาร์ ทางนั้นพยักหน้าตอบหงึกๆ
“ถ้างั้นแคปจะกลับไปพร้อมกู ส่วนมึงรอกลับพร้อมไอ้ปอ พวกกูมีหลายเรื่องที่ต้องคุยกัน..” เอสหันมาจ้องหน้าแคป ตอนที่พูดว่ามีหลายเรื่องที่จะต้องคุย แต่แคปมีเหรอจะสน เขาก็แค่ยืนยันปฏิเสธอย่างเดียว
“ไม่เอา! กูไม่กลับกับมึง มึงออกไปแล้วกลับมาอีกทำไมวะ ทำไมถึงไม่ออกไปพร้อมกับเพื่อนมึงเลยล่ะ กลับเข้ามาอีกทำไม”
“..........” เอสจ้องหน้า
“กูจะกลับพร้อมเพื่อนกู..” แคปยืนยันอีกครั้ง ดึงแขนตัวเองออกจากมือใหญ่ได้สำเร็จ เขาเดินเข้าไปหาอาร์บอกจะออกไปรอปออยู่ที่เดิม แต่เอสมีหรือที่จะยอม เขาเลือดขึ้นหน้ากระชากแคปทีเดียวถลาเข้ามาชนอก วงแขนใหญ่กอดรัดเอาไว้ในขณะที่แคปดิ้นจนขาลอย
“ไอ้สัส! มึงปล่อยสิวะ คนเยอะเหี้ยๆมึงบ้าไหมห๊ะ!!” เสียงเล็กตะคอกลั่น มองเห็นแบงค์เดินลากขาไปเอารถมันแล้ว ไอ้เด็กนี่ขับบิ๊กไบต์สีดำคันใหญ่มากเลย มันมองมาที่พวกเขาก่อนที่จะสวมหมวกกันน๊อคแล้วขับลิ่วออกไป
“จะยอมกลับดีๆไหมแคป..” เอสถามเสียงเหี้ยม
“กูไม่กลับ!”แคปตะคอกกลับอย่างไม่มีกลัว สองคนจ้องหน้ากันนิ่ง จนคนที่เป็นฝ่ายลงให้ก่อน ก็คือเอส
“ไม่กลับก็โดนกูอุ้มออกไปแล้วกันนะ”
“ไม่เอาปล่อยกูลง ไม่ๆๆๆๆ ยอมแล้วไอ้เหี้ย ยอมแล้ว เดินเองกูจะเดินเอง ปล่อยกูลงได้แล้ว โอ๊ยยยยกูเจ็บ ถูกแผลกูไอ้สัส..” แคปโวยวายโอ๊ยขึ้นอย่างดัง เพราะเอสกอดแล้วจะพาดตัวเขาลงที่ไหล่ คนเป็นแสนใครจะบ้าให้มันพาออกไปทั้งๆแบบนี้ แคปดิ้นไปดิ้นมาเจอเข้ากับแผลฟกช้ำตอนที่โดนไอ้เด็กแบงค์นั่นโต้กลับ คิดว่าท้องคงเขียวไปแล้วนิดๆ
“ไหนว่าไม่เจ็บ ไหนว่าไม่โดนอะไรเลย มึงนี่มันพยศตัวพ่อจริงๆนะเมีย..” เอสไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ลากแคปออกไปได้เขาบอกอาร์ว่าให้ไปนั่งรอกลับพร้อมปอ เขาจะเอาแคปกลับห้องไปก่อน อาร์บอกโอเคแม้ว่าแคปจะบอกให้ช่วย แต่อาร์ก็จนใจทำได้แค่ยักไหล่ เขาช่วยไม่ไหวจริง ๆ เพราะเอสหน้าตาและท่าทางตอนนี้คือดีเดือดมากเหลือเกิน
“อ่ะ ไอ้สัสมึงเบามือกับกูหน่อยได้ไหมล่ะ” พอมาถึงรถเอสเปิดประตูแล้วจับแคปยัดเข้าไปอย่างแรงเลย ไม่มีคำว่าถนอม เขาแทบจะยกเท้าขึ้นมาถีบมันยัดเข้าไปเลยด้วยซ้ำ
“กูจะต้องนุ่มนวลกับมึงทำไม กับคนที่ไม่รักแม้กระทั่งร่างกายตัวเอง ยอมไปเจ็บตัวกับใครก็ไม่รู้ง่ายๆแบบนั้น”
“มันเรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์มาสอน”
“นั่งนิ่ง ๆ ถ้ามึงลงกูจับดูดปากโชว์ตรงนี้เลย กูทำจริงอย่างที่กูพูดมึงรู้ดี” เขาชี้หน้าขู่ไว้ก่อนที่จะเดินข้ามมานั่งลงที่ฝั่งตัวเองแล้วออกรถไป ต่างคนต่างเงียบกันตลอดทาง แคปมองไปแค่ที่หน้าต่าง เขานึกสารพัดเรื่องราวที่เกี่ยวกับเขาและมัน ขณะที่เอสเองก็ไม่ได้พูดะไร เขาแค่ขับรถมุ่งหน้าไปเท่านั้น กระทั่งรถเลี้ยวออกมาจากมหาวิทยาลัย เสียงโทรศัพท์มือถือเอสดังขึ้น ไม่ใช่เครื่องสีดำที่อยู่ในกระเป๋ามันแต่เป็นไอโฟนเครื่องสีทองที่วางอยู่หน้าเกียร์ เอสหยิบเอาขึ้นมาดูชื่อก่อนกดรับ แคปเหลือบมองไปได้จังหวะพอดีเห็นแล้วว่าเป็นสายจากใครที่โทรเข้ามา
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 06-05-2015 21:39:57
https://www.youtube.com/v/eOG2mDpRyrY
“มีอะไร..” เอสกรอกเสียงลงไป เขากดเปิดลำโพงแล้วโยนไวที่ตักเลย บลูทูธไม่ได้เอามา ได้ยินชัดเจนกันทั้งรถ
(มึงกลับถึงห้องรึยังเนี่ย..) เสียงเมี่ยงดังมาก เอสกดลดเสียงลงเล็กน้อย
“กำลัง” เขาตอบ
(กูจะโทรมาบอกว่าไอ้บุ้งมันพากูกับไอ้ชิพมานั่งชิลกันอยู่ที่ร้านประจำพวกเราอ่ะ กินเหล้าปั่นกัน อากาศดีนะมึง ลมเย็นเลยล่ะ มาป่ะ)
“อือ แล้วยังไงอีก มีธุระอะไรต่ออีกไหมหรือว่าโทรมาคุยเรื่องไรสาระแค่นี้”
(ไอ้เอสแม่งใจร้ายกับกูอีกแล้วสัส มึงมันเย็นชาจริงๆกูก็แค่อยากโทรมาชวนเหอะ)
“เมาแล้ว?”
(เมาที่ไหน กูชิลมาก แต่แค่คิดถึงมึง)
“........”
(กูคิดถึงมึงจริงนะเว้ย อยากให้มาด้วยกันครบทีมพวกเรา แต่มึงไม่ว่าง ไม่มีเวลาให้กูเลยเหอะ)
“ไว้วันหลังเดี๋ยวค่อยไปด้วยกัน”
(มึงสัญญาแล้วนะ)
“อือ”
(ถ้ามึงคืนคำกูจะไม่ยกโทษให้มึงอีกเลย)
“กูไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่า”
(คึคึ มึงน่ารักที่สุดเลยไอ้เอส กูคุยแค่นี้ก็ได้ มึงขับรถอยู่ใช่ไหมล่ะ กูจำเสียงเพลงในรถมึงได้นะ แผ่นนี้กูซื้อเองกับมือเพลงโปรดกูเลยนี่หว่าฟังแล้วอย่ามาคิดถึงกูล่ะ)
“กูว่ามึงเมาแล้วไอ้เมี่ยง แค่นี้นะ”
เอสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดตัดสายทิ้ง ก่อนวางคืนไว้ที่ช่องหน้ารถแล้วเหลือบมองแคปซึ่งนั่งหันหน้าไปอีกทาง เขาขับต่อไปอีกสักพักในที่สุดชะลอตัวจอดติดไฟแดง และสิ่งที่เขาคาดคิดไม่ถึงกลับเกิดขึ้น เมื่อจู่ๆแคปเปิดผั๊วะประตูแล้ววิ่งลงไปเลย เอสตะโกนเรียกอย่างตกใจ
“บ้าฉิบ!” เขาสบถ เปิดสัญญาณไฟขอแทรกเลนเข้าจอดริมฟุตบาต เห็นหลังแคปไวๆเรียกแท็กซี่ขึ้นไปแล้ว เขาขับตามทันที
.
.
“จอดตรงนี้ครับ” สองชั่วโมงผ่านไป แท็กซี่ที่ถูกจ้างวานให้ขับวนไปรอบเมือง มาจอดตัวลงที่หน้าคอนโดสูงแห่งหนึ่ง แน่นอนที่แคปต้องมั่นใจแล้วว่า เอสหลุดจากการขับตามพวกเขาไปนานแล้ว ทิ้งเวลานั่งชิลเล่นบนรถเพื่อเสียเงินฟรีๆอีกเกือบสองชั่วโมงกับความคิดหลายๆเรื่องในหัว เขาอยากจะใช้เวลาเพื่อทำแบบนั้น พอลงมาจากรถได้แคปก้มลงถอดรองเท้าสตั๊ดออกเพราะว่าอึดอัด รองเท้าแตะเขาถูกถอดทิ้งไว้บนรถของปอเพราะงั้นในตอนที่โดนลากขึ้นรถเอสเขาไม่ได้เปลี่ยนอะไรทั้งนั้น แคปถือรองเท้าถุงเท้าเดินเท้าเปล่าๆนั่นแหละเข้าไป ดึกป่านนี้เอสมันต้องคิดว่าเขาไปค้างที่อื่นแล้วแน่ๆ เขาเดินเลี้ยวเข้าไปด้านในเกือบจะถึงหน้าลิฟต์อยู่แล้วแต่มือปริศนาของใครสักคนที่ออกมาจากหลังเสาต้นใหญ่กระชากแขนเขาไว้แรงมาก
“เฮ้ย...มึงมาอยู่ที่นี่ได้ไง!” แคปตกใจหน้าตื่น
“อย่ามาดูถูกความพยายามของกู จู่ๆหนีมาแบบนี้คิดว่ากูหมดปัญญาตามมึงหรือไงห๊ะ!” ยิ่งแคปจะกระชากแขนตัวเองออกจากการกอบกุม เอสยิ่งเพิ่มน้ำหนักในการบีบแขนเล็กให้แน่นขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เขาไล่สายตาคมกริบสำรวจตัวแคปดีๆอีกครั้ง พอเห็นข้อเท้าเปลือยเปล่าสีขาวนั่นเขายิ่งโมโหหนักขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“มึงมันบ้าจริงๆไอ้แคป..” เอสกัดฟันกรอด ยื่นมือมาดึงรองเท้าถุงเท้าไปถือไว้ให้เอง จากนั้นกระชากแขนแคปให้เดินตามไปที่ลิฟต์
“ไอ้สัส มึงจะทำแรงไปไหนห๊ะ” แคปก้าวตามแทบไม่ทัน เอสทำแรงมากจริง ๆ พอลิฟต์เปิดออกเขาผลักแคปเข้าไปอย่างแรง
“โกรธเหี้ยอะไรกู…” เสียงทุ้มเย็นเฉียบถามสิ่งที่ค้างคาใจมาตลอดตั้งแต่แคปวิ่งลงจากรถนั่น ทะเลาะกันมาตีกันมาเป็นเดือน ไม่ว่ายังไงบนรถแคปก็ไม่เคยพรวดพราดลงไปแบบนั้น เอสจ้องหน้ารอคำตอบ
“กูไม่อนุญาตให้มึงเข้าห้องนะบอกไว้ก่อน” แคปตอบไม่ตรงคำถาม พอประตูลิฟต์เปิดออก เอสยื่นมือเข้ามากระชากคนที่ตัวเล็กกว่าให้เดินตามทั้งๆอย่างนั้น แคปทั้งเดินทั้งด่าสาวเท้าตามไอ้บ้านี่แทบไม่ทัน
“ไอ้สัส! กูบอกว่ากูไม่ให้มึงเข้าห้องกูไง มึงไม่ได้ยินเหรอห๊ะ!”แคปขู่ฟ่อเสียงดัง พยายามจะดึงแขนตัวเองออกแต่เจอเอสบิดไว้อีก ไอ้แผลเดิมแม่งก็เหี้ยทำให้เขาเจ็บขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเลย เอสที่มีคีย์การ์ดและกุญแจสำรองตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่รู้ มันเปิดแล้วผลักเจ้าของห้องอย่างเขาเข้าไปแล้วเหวี่ยงลงที่โซฟาแบบไม่ต้องรอ แคปเซถลาลงหน้าตื่น คนตัวใหญ่โยนข้าวของทุกอย่างแล้วตามมาขึ้นคร่อมร่างเล็กของแคปไว้ทันที
“ไอ้สัส กูหนัก!” แคปตะโกนด้วยความยากลำบาก ดันไหล่หนาออกแต่หนักเหี้ยๆเลย จนเขาต้องเบ้หน้า “กูหนัก ไอ้เหี้ย กูบอกว่ากูหนัก!!” มือเล็กทั้งฟาดทั้งชก สองคนสู้กันเข้าจนได้เอสรวบสองมือของคนใต้ร่างกดลงที่เบาะนุ่มได้สำเร็จ
“โกรธเรื่องอะไรไหนบอกกูซิ..” เอสจ้องหน้าถาม
“กูไม่บอก!” แคปตะคอกเสียงใส่
“แคป!”
“กูไม่บอก กูไม่อยากบอก มึงฆ่ากูให้ตายกูก็ไม่บอก!” เสียงเล็กยังตะคอกลั่นต่อไม่หยุด เขาดิ้นจนไม่มีเรี่ยวแรงจะดิ้น สู้กับไอ้ตัวอันตรายที่ไม่เคยถนอมเขาเลยแม้แต่นิดเดียวมันน่าน้อยใจนัก แคปเจ็บตามเนื้อตามตัวเพราะว่าเจอเข้ากับแผลเดิมจนหน้านิ่ว เอสเห็นแบบนั้นก็รู้เลยว่าจุดที่แคปมีแผลฟกช้ำคือที่ไหนบ้าง มือหนาละออกมาแล้วจัดการถกเสื้อกีฬาแคปออกทันที
“ทำเหี้ยอะไรห๊ะ! อย่ามายุ่งกับกูนะ อื้อออ..” แคปดิ้นต่อต้าน เสื้อเขากำลังจะถูกถอดออกทางหัว ใครมันจะไปเฉยอยู่ได้ ยิ่งสายตาหื่นมหาหื่นของไอ้คนด้านบนที่จ้องหน้าอกเขาอยู่
“นิ่งๆ แคป” เอสกดเสียงต่ำ ความอดทนใกล้จะสิ้นสุด เพราะว่าแคปต่อต้านมากมายเหลือเกิน เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่มันกลัวด้วยซ้ำ แค่จะดูแผลว่าฟกช้ำมากน้อยแค่ไหน
“อย่ามายุ่ง! ไม่เอา!” แคปดิ้นต่อ แต่เสื้อหลุดออกมาแล้ว เอสเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ไยดีอะไรเลย
“ไอ้สัส! อย่ามองกูแบบนั้น มึงอยากตายไหมห๊ะ! กูจะควักลูกตามึงออกมาเลย อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง อื้ออ ปล่อยกูสิโว๊ยยยยย” เพราะสายตาของคนด้านบนที่กวาดมองไปทั่วหน้าอกเขาลามเลียลงมาจนถึงช่วงเอวและสะโพก
“นิ่งๆสิวะ บ้าเอ๊ย”
“กูไม่นิ่ง! มึงลุกออกจากตัวกูเดี๋ยวนี้ไอ้เหี้ยเอส”
“เขียวอื๋อเลยนะมึง”
“อะไรเขียวไอ้สัส!” แคปตะคอกถาม ยกคอผงกขึ้นมองเนื้อตัวของตัวเอง เขาเห็นรอยเขียวอยู่แถวเอวแล้ว ใหญ่พอประมาณ ก็เพราะว่าตอนแลกเข่าแลกตีนกับไอ้เด็กคณะวิทย์นั่น
“ยานวดอยู่ที่ไหน” เอสถาม
“ไม่มี! ลุกออกไปไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกู!” แคปปฏิเสธเสียงดัง ผลักไหล่แกร่งดังผั๊วะๆๆ คราวนี้เอสหมดความอดทนรวบคางเล็กแล้วบีบเข้าด้วยมือแข็งแรงของเขา
“อื้อออออ อูเอ็บบบบบบบ” แคปร้องไม่เป็นศัพท์
“ยาอยู่ที่ไหน! มึงยอมบอกง่ายๆก็จบแล้วไหม”
“อยู่ตรงนั้นโว๊ย!” แคปใช้สายตาบอก เขาเจ็บปากจนเหมือนจะตาย เจ็บยิ่งกว่าแผลฟกช้ำที่มันบอกจะทายาให้อีก จ้องมองไอ้คนที่ไร้ความปราณีที่คร่อมอยู่ด้านบนด้วยความน้อยใจ ถ้อยคำที่เอสคุยกับเมี่ยงทุกคำทุกประโยคตอนที่อยู่บนรถถูกกรอกลับมาคิดขึ้นในสมองน้อยๆของเขาอีกหน ขณะที่เอสลุกออกไปหยิบกล่องยาแคปลุกจะวิ่งหนี เจอกระชากดึงตัวกลับไว้อีก
“ทำกับกูให้เบากว่านี้ได้ไหมไอ้เหี้ย!” แคปแว๊ดใส่
“จะไปทาในห้องใช่ไหม”
“กูจัดการเอง เอามานี่!” แคปจะดึงเอากล่องยามาถือไว้เอง แต่เอสเอาหลบออกแล้วส่ายหน้าบอกว่าไม่
“งั้นไปทาในห้องก็ได้” เอสดึงแคปจะให้เดินตามไป แต่ถูกรั้งไว้อีก
“กูจะทาเอง มึงไม่ต้อง”
“ทำไมดื้อนักวะแคป ดื้อจริงไรจริงเมียกูนี่”
“กูไม่ใช่เมียมึงบอกเป็นร้อยทีแล้วไอ้สัส!” แคปสวนขึ้น เอสมองหน้าแล้วส่ายหัว หลังจากนั้นเขาไม่พูดอะไรต่ออีกแล้วแม้ว่าอีกคนจะทั้งดิ้นทั้งต่อต้านยังไงแค่ไหน เขาจับมันนั่งแล้วทายาให้ ไม่ใช่เขียวแค่ที่เอวด้วย ที่หัวไหล่ ต้นแขน มือนี่แตกไปสองรอย
“ทีหลังมึงก็เอาให้เจ็บหนักๆกว่านี้ กูจะพาส่งโรงพยาบาลเลย” พอทำแผลเสร็จเขาดีดหน้าผากเล็กเบา ๆ
“..........” แคปมองตาเขียว ขยับตัวออกหยิบเสื้อจะมาสวมกลับ แต่เอสดึงคืนไว้
“กูยังข้องใจอยู่ มึงหนีลงมาจากรถทำไม โกรธกูเรื่องอะไร”
“........” แคปหันไปมองหน้าไอ้คนถาม เขาแค่นั่งนิ่ง ๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรออกมา
“แคป..” เอสเรียกขึ้นอีก
“กูไม่อยากตอบ กูโกรธมึงแล้วกูเลยไม่อยากพูดกับมึง”
“หึ มึงเป็นเด็กสามขวบเหรอวะแคป” เอสพูดปนหัวเราะ แคปมันทำหน้าตาตลกมากจริง
“เรื่องของกูเหอะ” ถ้ามึงมันโง่คิดไม่ได้ว่ากูโกรธมึงเรื่องอะไร ก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก
“กูคิดว่ากูรู้นะว่ามึงโกรธกูเรื่องอะไร”
“เรื่องอะไร! มึงรู้จริงดิ..” แคปหันขวับมาถาม ขณะที่เอสหรี่ตามองแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น ทำหน้าคล้ายคนรู้ทันไปเสียทุกอย่าง
“หึหึ ขำว่ะ..” เสียงทุ้มกวนประสาทดังขึ้นอีก
“เรื่องของกู กูพอใจโกรธมึงจะทำไมล่ะ”
“งั้นเรอะ...” เอสลุกแล้วแล้วขยับเข้ามาหา เขาคร่อมลงบนตัวคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวแล้วดันบ่าแคปให้เอนลงเบา ๆจากนั้นคนตัวหนักก็ทับลง
“ทำเหี้ยอะไรของมึง” แคปขยับจะถอยแต่ไม่ได้แล้ว เอสมันนอนทับลงมาทั้งตัว
“ไหนรางวัลของกูล่ะ กูแข่งบาสชนะทำแต้มสุดท้ายให้กับทีมเลยนะ ขอรางวัลหน่อยครับเมีย..”
“มึงฝันเอาสิไอ้สัส! กูไม่ใช่เมียมึงแล้วก็ไม่มีรางวัลเหี้ยไรทั้งนั้นด้วย”
“แต่กูมีนะ รางวัลสำหรับคนที่ยิงประตูเข้าอย่างสวยงาม ลูกนั้นของมึงเจ๋งจริงๆเลยว่ะ”
“รางวัลอะไร มึงพูดเรื่องอะไร..” แคปดันบ่าแกร่งของคนที่โน้มตัวทับลงที่ตัวเขาจนเต็มร่าง ขณะที่เอสจ้องตาแล้วส่งรอยยิ้มกวนๆยั่ว
“มึงอยากได้อะไรกูให้มึงหมด รวมถึงตัวกูด้วย กูยังยืนยันคำเดิม” ปลายจมูกโด่งกดลงไปหยอกล้อที่พวงแก้มนิ่ม แคปถึงกับเกือบจะเคลิ้มไปกับคำพูดโง่ๆและรอยยิ้มแบบนั้นของมัน ฟันกระต่ายขาวน่ารักที่พ้นออกมาจากริมฝีปากสวยทำให้คนมองหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเป็นเท่าๆตัว
“ไอ้สัส! คำพูดปัญญาอ่อนเก็บเอาไว้ใช้กับเมียมึงเหอะ”
“หึหึ” เอสถึงกับกลั้นขำแทบไม่อยู่ แคปถลึงตาใส่ แต่มือหนาเริ่มซุกซนสอดเข้าไปที่ขอบกางเกงบอลแคปรีบเอามือตะปบไว้
“มึงเลิกกับแฟนคนล่าสุดนานแค่ไหนแล้ววะแคป”
“เรื่องของกู ถามทำไม” มือไอ้ตัวอันตรายแม่งซุกซนมาก มันไม่ยอมดึงออกกระทั่งตอนนี้ดูเหมือนมันจะล้วงลงไปได้ลึกไปอีก
“แล้วมึงทำยังไงเวลามึงอยาก..” เอสถามต่อ
“กูต้องบอกมึงหรือไง เอามือออกไปได้แล้วไอ้เหี้ย โรคจิตเอ๊ย..” แคปกัดฟันกรอดๆ ขณะที่เอสมองคนดื้อแบบยิ้ม ๆ เขาชอบมากเวลาที่ทำให้แคปโมโห ยิ่งแหย่ยิ่งขึ้น มันน่าแกล้งดีจริง ๆ
“ลุกออกจากตัวกูสักที หนักเหี้ยๆ อะ..มือมึง!” แคปร้องตาโต เมื่อมือหนาทะลุทะลวงเข้าไปแล้วจริง ๆ
“ตั้งแต่กูเริ่มมีแฟนคนแรก เวลาที่กูอยาก กูไม่เคยทำเองเลยมึงรู้ไหม”
“แล้วมึงมาบอกกูทำไมห๊ะ! ใครถามมึงไอ้สัส! เอามือมึงออก!!”
“ลิมิตเวลากูมีแค่หนึ่งเดือน..” เอสยังว่าต่อเสียงเรียบ แคปนี่ดิ้นขลัก
“แล้วยังไงล่ะวะห๊ะ! มึงลุกสักทีสิโว๊ยยยยย..” เหี้ยเอ๊ย แคปเหมือนกับเห็นวี่แววอันตรายที่มาพร้อมกับคำพูดของมัน เขาพยายามดันคนตัวใหญ่ออกจากร่างแต่น่าเสียดายที่ทำอะไรไม่ได้แล้ว เมื่อมือใหญ่ที่ล้วงสอดเข้ามาถึงด่านด้านในได้สำเร็จขยับและที่สำคัญคือไอ้ลูกชายตัวดีของเขาตอบรับสัมผัสจากมันอย่างช่วยอะไรไม่ได้
“อ่ะ...ไอ้เหี้ย ไม่อย่าขยับนะ!” แคปร้องลั่น
“กูจะให้มึงเลือก จะให้กูทำให้หรือมึงจะทำให้กู หรือเราจะทำไปพร้อม ๆ กัน”
“กู-ไม่-เลือก-อะ-ไร-ทั้ง-นั้น!” แคปขึ้นเสียงแบบเน้นๆย้ำให้ได้ยินชัดๆหูแตกกันไปเลย เขาใช้สองมือเล็กดันไหล่หนาของอีกฝ่ายออก ทั้งจิกทั้งข่วน กระทั่งหมัดรุนๆกำลังจะเหวี่ยงเข้ากระทบใบหน้าคม เอสคว้าจับเอาไว้ได้ก่อน
“อ้อ มึงเลือกข้อสุดท้าย งั้นมาทำกันเลยแคป กูพร้อมแล้ว”
“แต่กูไม่พร้อม! กูไม่ทำ!! มึงพูดเหี้ยอะไร!!” แคปร้องแบบงงๆ เขาบอกว่าเขาไม่เลือกแบบไหนทั้งนั้นแต่มันสรุปเองเออเองว่าจะทำกันไปเลย บอกตัวเองพร้อมแล้ว ไอ้คนเห็นแก่ตัว แบบนี้เขาขาดทุนยับเยิน ทำไมเขาต้องเสียเปรียบมันตลอด ไอ้สัส ไอ้ตัวอันตราย ไอ้มารสังคม มึงมันไอ้โรคจิต แคปหน้าแดงตาแดงเพราะความโกรธ เขาแทบจะร้องไห้ออกมาเลยจริง ๆ เอสที่กำลังจะก้มลงดูดที่มุมปากเล็กเห็นแบบนั้นแล้วเขาถึงกับต้องหยุด
“กูสัญญา กูไม่ทำให้มึงเจ็บ” เอสปลอบ
“ไม่ใช่แบบนั้นไอ้สัส! กูไม่ได้กลัวเจ็บห่าเหี้ยอะไรเลย แต่กูไม่อยากเอากับมึง มึงเข้าใจกูบ้างไหมห๊ะ! กูเป็นผู้ชายนะ ทำไมกูต้องถูกมึงเอาด้วยล่ะ มึงให้กูเอาสิแบบนั้นค่อยเข้าท่าหน่อย”
“..............” เอสชะงักกึกเลย เขาค่อยๆถอย ยกตัวเองออกจากแคป ลุกขึ้นยืนแบบไม่ต้องรอให้ไล่ ขณะที่ดวงตาคมกริบจ้องแคปไปด้วย
“.............” แคปมองคนที่ยืนนิ่งอย่างไม่วางใจ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งดี ๆ คว้าเอาเสื้อที่ถูกทอดทิ้งๆขว้าง ๆ ขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็ว เหลือบมองเอสอย่างหงุดหงิดไม่เข้าใจในตัวมัน เขายังไม่รู้ในใจมันคิดเรื่องอะไรแต่ที่แน่ ๆ คำพูดรัวและเร็วที่เขาพูดไปทั้งหมดเมื่อกี้ต้องไปจี้ถูกจุดในใจของมันแน่ ๆ ไม่ตรงใดก็ตรงหนึ่ง แต่เขากำลังคิดว่า มันน่าจะเป็นไอ้ตรงประโยคสุดท้ายนั่น
‘มึงให้กูเอาสิ แบบนั้นค่อยเข้าท่าหน่อย’
ตายๆๆๆๆ ถ้าหากมันกำลังชั่งใจแล้วยอมให้เขาเอามันจริง ๆ เขาไม่ตายห่าไปเลยหรือไง พูดมั่วๆออกไปแบบนั้น อย่านะมึงอย่าบอกนะว่ามึงจะให้กูเอา เกิดมากูยังไม่เคยเอาผู้ชายเลยเหอะ แล้วตัวมันสูงใหญ่แบบนั้น เขาจะเข้าอิท่าไหนถึงจะกระหน่ำเสียบมันได้ ที่สำคัญถ้าหากเอามันแล้ว มันก็ต้องกลายเป็นเมียเขาใช่ไหม? โอ๊ยยยยยตายห่า ตายๆๆๆๆแบบนั้นยิ่งแล้วใหญ่ไอ้แคปเอ๊ยยย มึงพูดเห้อะไรออกป๊ายยยยย แค่ตัวเองไปเป็นเมียมันก็กลุ้มใจจะตายห่าแล้วโดนตามจนไม่รู้จะทำยังไง ขืนให้มันมาเป็นเมียเขาอีก มึงเอ๊ยยยยกูคงถูกตามทุกวินาทีแม้แต่เวลาขี้มันคงนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำแน่ ๆ
แคปหน้าเสียแทบอยากจะร้องไห้ ขณะที่เอสก้าวเข้าหาทำท่าจะโน้มตัวลงมาอีกครั้ง หน้าตามันเหมือนคนที่ตัดสินใจอะไรได้แล้ว แคปขยับหลบอย่างหวาดกลัว และตอนนั้นเองที่เอสคว้าหมับเข้าที่แขนเล็กก่อนกระชากลากคนที่ตัวเล็กกว่าเข้าห้อง
“มึงคิดดีแล้วเหรอวะ ไอ้สัส!” แคปร้องถามเสียงสั่นๆตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู เขาคว้ากรอบประตูค้างไว้ ต้องถามมันให้แน่ใจ แต่มือใหญ่กลับดีดเข้าที่หน้าผากเล็กอย่างแรงจนเสียงดังป๊อก!
“เรียกใครสัส”
“อย่ามาตลก กูยังไม่อยากได้มึงเป็นเมียหรอกนะ บอกให้รู้ไว้ก่อน..” แคปว่าจริงจังจนเอสถึงกับพ่นขำเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นทั้งประโยค เขาเลิกคิ้วสูง จ้องคนที่ยืนกอดกรอบประตูแน่น
“หึ กูไม่จำเป็นต้องคิดหรอกแคป เพราะมึงไม่มีวันได้เอากูอยู่แล้ว..” เขาว่าจบดึงแคปออกมาแล้วเหวี่ยงคนตัวเล็กกว่าถลาขึ้นไปกองอยู่บนเตียง ขณะที่ตัวเองถอดเสื้อออกโยนทิ้งแล้วเดินเข้าหา ยิ่งยั่วให้แคปสติแตกยิ่งขึ้น
“ไอ้สัส มึงอย่าเข้ามานะ ถอดเสื้อทำไมวะห๊ะ อึ๊บ! กูหนักบ้าฉิบ ทับลงมาหาพ่องมึงเหรอห๊า!!”
“แสบเอาไม่อยู่”
“ไอ้เหี้ยเอส ไอ้ควาย อย่าทำนะโว๊ย คอยดูนะกูหลุดไปได้กูจะฆ่ามึง!!!”
“เหอะน่า...”
“อ่ะ....”
เสียงบานประตูถูกลมตีกลับปิดดังปัง! หลังจากนั้นเกิดเสียงดังตุบตับๆลอดออกมาจากด้านใน จนกระทั่งเวลาผ่านไปได้สักพักปอที่เมานิดๆไขกุญแจเดินโซซัดโซเซร้องเพลงกลับเข้าห้อง เขาชะงักนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆที่ดังลอดออกมาจากห้องนอนของเพื่อน
“ไอ้สัส กูเกลียดมึงที่สุด!”
“..................”
“อย่ามาตลก มึงเสร็จคนเดียวก็จะนอน กูล่ะ!? แล้วกูล่ะไอ้เหี้ย!!”
“..............”
“กูไม่ให้มึงนอน! ลุกขึ้นมาให้กูด่าต่อเลยไอ้บ้าเอส มึงแม่งที่สุดของความชั่ว! ชั่วๆๆๆๆ สารเลวโลกลืม กูเกลียดมึงที่สุด ไอ้สัสเอส! ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”
“..............”
“อย่ามามองกูแบบนั้นนะ! กูบอกว่าอย่ามองไง! กูจะควักลูกตามึงออกมาเลยคอยดู!!”
“...............”
“อ่ะ ไอ้สัส.....”
“เงียบเถอะ กูรู้มึงอยาก..”
“อื้ออออออออออออออออออออออ ”
จากนั้นเสียงสู้เสียงด่าก็ขาดหายไป ปอยืนนิ่งก่อนส่ายหัวอย่างเซ็ง ๆ ใจจริงเขาก็อยากจะเดินเอาหูไปแนบฟังอยู่หรอกว่าข้างในนั้นมันทำอะไรแบบไหนต่อกันบ้าง เพราะว่าเสียงสุดท้ายที่ได้ยินนั่นมันเป็นเสียงคนปากดีโดนทำให้หุบปากด้วยริมฝีปากแบบชัดๆเน้นๆ
“ขอให้มึงขึ้นถึงสวรรค์นะเว้ยแคป อย่าตกลงมากลางทางเชียวละมึง ปัง!” ปอพึมๆพำๆปิดประตูเข้าห้องแล้วพุ่งตัวลงที่เตียง นอนหลับไปทั้งๆอย่างนั้น
แถมๆ
-หลังประตูบานนั้น-
“กูบอกว่าอย่าทำ มึงพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหมห๊ะ!”
“กูไม่ทำ งั้นมึงทำให้กูไหมล่ะ”
“มึงฝันเอาสิไอ้เหี้ย”
“แต่เราคบกันแล้ว เคยเอากันแล้ว กูเสียบมึงจนมิดด้ามก็เคยแล้ว กูขอให้มึงทำให้กูแค่นี้มันจะยากตรงไหนวะ เราคบกันเวลาที่กูอยากมึงจะให้กูไปขอคนอื่นเอาลงหรือไงแคป แบบนั้นเรียกว่านอกใจนะ”
“นั่นมันเรื่องของมึงไอ้คนเห็นแก่ตัว มึงหยุดพูดนะ! ไม่ทำมันจะตายไหมล่ะห๊ะ!!”
“เป็นไปไม่ได้ กูเคยทำ”
“นั่นมันเรื่องของมึง ไม่รู้จักหักห้ามใจเองก็เรื่องของมึง!”
“ทำให้กูแคป”
“กูไม่ทำ!”
“ไม่ทำงั้นกูทำให้มึง”
“แบบนั้นกูก็ไม่ให้มึงทำเหมือนกัน!”
“มึงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ เอากันเถอะว่ะง่ายดี”
“ไม่เอา! ปล่อยกู!! ไอ้คนเห็นแก่ตัวมึงพูดเอาแต่ได้”
“ร้องเข้าไปเถอะ เดี๋ยวดูกันว่าใครที่ต้องอ้าขา”
“ไอ้สัส มึงมันโรคจิต อื้อออออ”แคปสู้ไม่ได้แล้ว มือใหญ่ของเอสกับริมฝีปากมันกำลังบดขยี้ลุกล้ำเข้ามา
“ไอ้บ้าเอ๊ย คนชั่ว!” ยิ่งแคปหันหน้าหนีเอสยิ่งซุกลงที่ลำคอระดมจูบอย่างเดียวเลย แคปทั้งดิ้นทั้งแถกจนหมดเรี่ยวหมดแรง
“โอเคๆกูทำ! มึงหยุดทุกอย่างเลยเหี้ย!! กูทำเอง!!!” ในที่สุดแคปตะคอกลั่นออกมา
“แค่นั้นก็จบ” เอสเงยหน้าขึ้นทันที เหมือนกับเขารู้อยู่แล้วว่าแคปจะต้องเลือกทางนี้
“ไอ้สัสแม่งเอ๊ย!!”
“มึงว่าอะไรนะ”
“ให้กูตั้งสติก่อนมึงอย่าเร่ง กูต้องเตรีมใจไม่ใช่ว่านึกจะทำก็ทำได้เลยเหมือนกับมึง”
“เตรียมใจทำไมลูกชายกูพร้อมแล้ว เอาแค่มือมึงมา”
“ไอ้สัส กูหลุดไปได้วันนี้มึงอย่าหวังว่าจะได้อยู่ดี กูจะฆ่ามึงควักลูกตามึง หักมือหักขามึง กูจะ...โว๊ยยยยย” แคปขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง
“จะทำไม่ทำ มึงช้ากูยัดเข้าปากเดี๋ยวจะยุ่งยากเข้าไปใหญ่”
“มึงลองสิไอ้เหี้ย กูจะกัดให้ขาดคาปากกูเลยเอาดิ ตายเป็นตายแลกกันเลยถ้ามึงจะลอง”
“ก็มึงดุแบบนี้อ่ะดิ กูเลยขอใช้แค่มือ เข้าใจกูยังเนี่ย มึงเป็นแฟนกูนะ กูยอมมึงถึงขนาดนี้เลยนะเมีย”
“กูไม่ใช่เมียมึง! ไม่ใช่แฟนมึง! ไม่ต้องมาอ้างมั่วซั่ว!”
“อะไรของมึงวะ เดี๋ยวไม่ใช่เมีย เดี๋ยวไม่ใช่แฟน เดี๋ยวกูจะตอกย้ำความทรงจำมึงใหม่อีกทีซะเลย คราวนี้จะให้มึงจำได้แม่นๆเลยดีไหมวะ ว่าใครเป็นเมียใคร ผัวใคร แฟนใคร”
“ไอ้สัส !อย่ามาพูดมาก มึงหลับตาลงห้ามมองกู”
“เรื่องอะไรจะหลับ” เอสสวนขึ้นทันที
“งั้นกูจะควักลูกตามึงออกมาก่อนแล้วค่อยทำ”
“ถ้ามึงอายมึงก็หลับตาเอาเอง”
“ไอ้สัสกูหลับแน่อยู่แล้ว แค่จะบอกว่ามึงเองก็ต้องหลับด้วย”
“มึงคิดว่ามึงสั่งใคร”
“มึงจะหลับไม่หลับล่ะ ไม่หลับกูไม่ทำกูบอกแล้ว”
“เออก็ได้ กูจะหลับ”
“...........”
“...........”
“ไอ้เหี้ย กูรู้ว่ามึงโกหก” แคปแว๊ดขึ้นมา
“หึหึหึ” เอสยิ้มขำ แน่นอนอยู่แล้วเขาโกหก
“ไอ้สัสเอส!”
“เอาให้สุดฝีมือเลยนะมึง เอาแบบชนิดกูติดใจไม่มองใครหน้าไหนอีกแล้วน่ะ”
“มึงทนให้ได้ถึงสามสิบวิเถอะไอ้เหี้ย!”
“....หึ....” เขาว่าจะไม่หัวเราะแล้วนะ แต่ท่าทางแคปเวลาด่าเขาแต่ล่ะทีแม่งโคตรของความน่ารักเลย มันด่าคนหรือว่ามันทำให้เขายิ่งถลำลึกไปกับตัวมันกันวะ แค่นี้ก็หลงจะตายห่าอยู่แล้ว
“หัวเราะทำเชี่ยมึงเหรอห๊ะ!” แคปแหกตาโตๆใส่ไอ้คนที่นั่งอมยิ้มไปอีก เอสส่ายหน้าบอกไม่อยากจะฟังแล้วนะไอ้คำด่าน่ะ
“รีบทำเหอะแคป”
“......โว๊ยยยยย......” แคปสบถหงุดหงิด ก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินต่อไปโดยคนทำนั่งหลับตาปี๋ ไม่มีความสนใจจะมองไอ้ตัวอันตรายตรงหน้าที่นั่งจ้องเขาแล้วก็ยิ้มเลยสักนิด
“............”
“.............”
“............”
“............”
“............”
“.............”
“............”
“.............”
“............”
“............”
“............”
“มึงแอบมองทำไมวะแคป อยากดูก็ลืมตาขึ้นมาเหอะ”
“ก็แล้วมึงครางทำเชี่ยเหรอไอ้สัส! กูไม่อยากจะมองตอนมึงเสร็จหรอกไอ้เหี้ย!”
“ไม่อยากมอง แต่หรี่ตาแอบดูกูเนี่ยนะ”
“อย่ามาพูดมาก”
“กูเป็นของมึงทั้งตัวอยู่แล้ว อยากดูตรงไหนก็บอก แอบมองทำไมวะ”
“มึงเงียบปากอย่าพูดมากได้ไหมห๊ะ! รีบๆเสร็จสักที กูเมื่อยมือไปหมดแล้วเหี้ย อึดแม่งไรนักหนา มึงจะไปแข่งขันเอาโล่หรือไง”
“จะเอาเร็วๆดิ?”
“เออสิวะ!!!” แคปกระแทกเสียงใส่ดังลั่น เขานั่งหลับตาแล้วปั่นให้มันต่อไป ขณะที่เอสส่ายหัวแล้วนึกขำ เวลาแบบนี้เขากับมันก็ยังจะทะเลาะกันได้ สองคนเบรกการปะทะฝีปากไว้ชั่วครู่
“............”
“.............”
“............”
“............”
“............”
“............”
“............”
“............”
“............”
“............”
จนกระทั่งเวลาผ่านไป นานน่าดูเหมือนกัน
“ตายห่าไหมทีนี้!” แคปกัดฟันกรอด ถือทิชชู่ใช้แล้วไว้ในมือ เหนียวเหนอะไปหมด แม่งไปตายอดตายอยากเก็บมาจากไหน เยอะเหี้ยๆเลย
“กูนอนก่อนนะ สบายตัวแล้วว่ะ”
“ไอ้สัส กูเกลียดมึงที่สุด!”
“คร่อกกกกกกกกกกก” เอสแกล้งทำเสียงกรนยาว เขาลอบอมยิ้ม หรี่ตามองคนที่นั่งหน้าตาบอกบุญไม่รับหงุดหงิดอยู่คนเดียว
“อย่ามาตลก มึงเสร็จคนเดียวก็จะนอน กูล่ะ! แล้วกูล่ะไอ้เหี้ย!!”
“..............”
“กูไม่ให้มึงนอน! ลุกขึ้นมาให้กูด่าต่อเลยไอ้บ้าเอส มึงแม่งที่สุดของความชั่ว! ชั่วๆๆๆๆ สารเลวโลกลืม กูเกลียดมึงที่สุด ไอ้สัสเอส! ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”
“..............”
“อย่ามามองกูแบบนั้นนะ! กูบอกว่าอย่ามองไง! กูจะควักลูกตามึงออกมาเลยคอยดู!!”
“...............”
“อ่ะ ไอ้สัส.....”
“เงียบเถอะ กูรู้มึงอยาก...”
“อื้ออออออออออออออออออออออ ”
Tbc.
ยาวๆสะใจไปเลย มินมาแล้วค่า ขอบคุณมากๆที่รออ่านกันอยู่ คือคนอ่านทำไมถึงน่ารัก มินแจ้งว่าจะมาช้าก็มาให้กำลังใจบอกจะรอ ซึ้งเลย โฮรรรรร มาคราวนี้จัดให้แบบยาวมากที่สุดเลยค่ะ แล้วมินก็จะหายหัวไปอีกนะค่ะ อ่านกันให้เบื่อไปเลยนะ คิดถึงเมื่อไหร่ค่อยมาทวง ถึงตอนนั้นคงเขียนตอนใหม่เสร็จพอดีล่ะ
มีหลายคอมเม้นท์ที่อ่านแล้วโดนใจมาก มินอาจจะไม่เคยได้ตอบ..แต่อยากบอกว่าอ่านทุกข้อความค่ะ รักนักอ่านทุกท่านมากนะ
ขอบคุณรูปภาพตัวละครที่ตั้งใจลงให้ด้วยค่ะ จริงๆแล้วเอสกับแคปก็แล้วแต่จะจินตนาการเลย ตามสบายมโนได้ตามใจ เพราะเรื่องหน้าตาแต่ละคนชอบไม่เหมือนกันเนาะ ขอบคุณมากๆที่ลงรูปไว้ให้เพื่อนคนอื่นๆได้ดูนะคะ
ขอบคุณสารบัญด้วยค่ะ ยังไม่มีเวลาทำเป็นเรื่องเป็นราว มีคนทำให้แล้วขอบคุณมากมายจริง ๆ ดีใจ(โค้งงามๆ และมินขออนุญาตก๊อปไปวางไว้ที่หน้าแรกได้ไหมคะ) ขอบคุณมากๆรู้ว่าคิดถึงค่ะ มินจัดมาให้แบบยาวๆเลย อ่านให้เบื่อไปเลยเด้อออ
ปล.1 ไปเที่ยวสนุกมาก แต่รถเยอะมากๆเช่นกัน มินเที่ยวเผื่อแล้วนะคะ #กลับมาก็เตรียมสอบไปอีกสิ
ปล.2 ขอบคุณมากๆอีกครั้งทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้ ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยค่ะ
ปล.3 แนะนำว่าให้อ่านหนึ่งรีฯ ต่อ สองวันกำลังพอดีเลยค่ะ ><
ปล.4 ตอนที่อ่านทวนถึงได้รู้ว่าคำว่าสัส ถูกใช้ไปเยอะมากในตอนนี้ เดี๋ยวตอนหน้าแก้ตัวใหม่นะคะ บทนี้ๆทนๆไปก่อน
และปล.5 ตกลงตอนนี้เขาได้กันป่าวอ่ะ?? :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 06-05-2015 21:44:29
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 06-05-2015 21:46:34
โอ่ยยยยยยยย ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :heaven
อยากแย่งน้องคาปูมาจากพี่เอสจริงๆ #โดนพี่เอสตื้บบบบบ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 06-05-2015 21:48:51
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 06-05-2015 21:51:52
ยาวมากจริงๆ
สุดยอดมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Blue ที่ 06-05-2015 22:20:43
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-05-2015 22:21:17
ปอจะนอนหลับไหมถามจริง. ทั้งเสียงด่าและเสียงอื่นๆที่จะตามมา. :hao6:. จิ้นไกลให้ฟินเล่นๆคนเขียนอย่าหักมุมนะคะ. ลิมิตเดือนนึงของเอสเนี่ยเราว่าแคปก็ไล่เลี่ยกันแหละ. จงปลดปล่อยใส่กันไปเถอะเดี๋ยวก็ชินไปเองเนาะ
ชอบแคปตอนที่หึงนี่แหละ เอาความอัดอั้นไปลงกับเด็กที่มาหาเรื่องซะเลย ที่ปาหัวเมี่ยงน่าจะเป็นอะไรที่หนักกว่าขวดน้ำนะ. นางยังไม่รู้สึกจริงๆ. ยังคงดื้อด้านเรียกร้องความสนใจอย่างสม่ำเสมอ. ไบต์จ้ะมาเอาเมี่ยงไปที.
ส่วนปอกับอาร์เป็นเพื่อนที่ดีและเข้าใจแคปมาก ปรบมือเลย
พี่ตุนอกหักแล้วก็ทำใจเถอะแหม น้องเขาเห็นเป็นแค่พี่ชายน่า. จิ้นพี่รัฐพี่เต้อยู่นะคะ หวังว่าจะเกิดโมเม้นเพื่อนรักเพื่อนบ้าง
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 06-05-2015 22:53:01
แคปเริ่มหลุดความในใจมากขี้นแล้ว เป็นผลพลอยได้จากตัวน่ารำคาญอย่างเมี่ยงเลยนะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 06-05-2015 22:54:42
เรากำลังเฝ้ารอให้เค้าคุยกันดีๆซักที 5555 แต่คิดว่าคงไม่มีวันนั้น
รักคนเขียนน๊าจู้บบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 06-05-2015 23:22:51
เดี๋ยวนี้เริ่มแสดงออกว่าหึงแล้ว ดีใจกับเอสหน่อย อิอิ
เอสโชว์หวานขนาดนี่ เมี่ยงยังจะยุ่งอีก
ใครก็ได้เอาเมี่ยงไปเก็บที
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 06-05-2015 23:26:11
หึหึ เอสแกเตรียมตัวให้ดีนี่ขนาดแคปยังไม่ยอมเป็นแฟนยังหึงขนาดหนัก แล้วเมื่อไหร่ที่เป็นแฟนกันแล้วรอดยากกกกกก
ปลถึงคุณมิน อ่านจบขอทวงปุ๊บก็เกรงใจเดี๋ยวเว้นระยะซักสามวันทำการเน้อ อิอิ
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 06-05-2015 23:31:54
แคปคือปากแข็งมากๆๆๆๆๆๆ แต่เอสคือชัดเจนตลอด เรานี่ทีมเอสเลยจ้า
แต่ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าแคปคือน่ารักน่าฟัดมาก เราเป็นเอสเราก็หลงแบบโงหัวไม่ขึ้นนะ
คู่นี้คือน่ารักมาก ถึงจะเอสเอ็มใส่กันตลอดก็ตาม ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขำสุดตรงเอสโทรหาแคป แล้วเอสยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วเมี่ยงก็มโนว่าแคปคงออดอ้อนโน่นนี่นั่น
ความจริงคือแคปกำลังแรปด่าเอสอยู่ มโนของชาวบ้านกับความเป็นจริงคือต่างกันมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่น้องเมี่ยงจ๊ะ หนูควรทำใจนะลูก เลิกแช่งให้เค้าเลิกกัน เลิกเรียกร้องอะไรที่มันเกินฐานะเพื่อนสักที หนูชักเยอะไปละ
อันนี้อยากขอบคุณผู้เขียนที่แต่งเรื่องนี้ อ่านนิยายในเล้าเป็ดช่วงนี้เจอแต่ดราม่าบีบคั้นอารมณ์ตลอด แต่พออ่านเรื่องนี้คือมาตัดอารมณ์ ทำให้เราผ่อนคลาย เวลาอ่านคือปวดแก้มอะ อมยิ้มตลอด คือบรรยากาศมันน่ารัก ชวนเขิน ทั้งๆที่ถ้ามโนเป็นภาพเคลื่อนไหวคือแทบจะเป็นนิยายบู๊ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เป็นเรื่องที่เราตั้งหน้าตั้งตารอตลอด พอคนเขียนบอกจะมาวันพุธ เรานี่ถึงขั้นขีดฆ่าปฏิทินรอ คือชอบมาก เรื่องนี้คือทำให้เรามีความสุข ชอบคาแรกเตอร์ตัวละครในเรื่องนี้ แม้พล็อตเรื่องจะไม่ใช่ดราม่าแบบที่เราชอบ เดินเรื่องแบบเรื่อยๆแต่เรากลับชอบมาก สามารถทำให้เราอินตามตัวละครได้ มีอารมณ์ร่วมตลอดๆ นอกจากวีอาร์คือเรารักกันแล้ว เรายกให้เรื่องนี้เป็นนิยายน่ารักอีกเรื่องในใจเราเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกชีวิตมุ้งมิ้ง ฟินมากแม้จะอยู่ระหว่างมรสุมไฟนอลก็ตาม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 06-05-2015 23:34:51
แคปเริามรักเอสแล้วใช่มั้ยล่ะ ฮิๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-05-2015 23:40:52
มานั่งอึ้งกับคำด่าของแคปไม่รู้ไปสรรหามาจากไหนหลากหลายดีเนอะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 07-05-2015 00:01:58
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 07-05-2015 00:09:18
พระเอกเรื่องนี้ยังเสน่ห์แรงเหมือนเดิม ส่วนน้องเมี่ยงตำใจก็ยังทำหน้าที่เหมือนเดิม เหอๆ เจ้โมโห ทำเอาโมเม้นต์คู่นี้หายไปหนึ่งช็อต เออ มันจะอ้อนอะไรกันเป็นธรรมชาติและแนบชิดได้ขนาดนี้ เอสจะรู้มั้ยว่าพลาดอะไรไป แคปเกือบจะอ้อนแกรเลยนะ มันจะเอาน้ำไปให้แกอะ(แต่ไม่รู้จะยื่นให้ดี ๆ หรือจับกรอกปากนะ) แต่โดนตัดหน้าอะ ถึงจะหึงแต่จะให้ออกตัวแรงที่จุดนั้นก็ไม่ใช่ไง แต่ขนาดไม่ใช่ยังเขวี้ยงซะกลางหัวเลยจ้า o3 คือมันอยู่ระหว่างหัวเลี้ยวหัวต่อนะสองคนนี้ มันชัดเจนขึ้นมากเลยนะ อย่างน้อย แคปก็มีใจแล้ว แอร๊ยย แต่ยังติดคดีน้องเมี่ยงตำใจ เหอๆๆ ท่าว่าอาจมีอีกหลายรอบ ที่เอสบอกรู้ รู้จริงอะ หรือว่าพูดไปงั้น ละเห็นเป็นเรื่องจริงจังรึเปล่า ทีพี่ตุนแค่กอดคอเอสยังหึงเลย ไม่คิดเลยเหรอว่าแคปจะหึงบ้าง
มาคิดอีกทีเอสนี่เลือกแคปตลอดนะ การกระทำชัดเจน คำพูดก็ชัดเจน ที่ยังไม่เลิกราก็เมี่ยงเนี่ยแหละ โอ๊ยยย คำว่าเพื่อนนี่มันเป็นเกราะป้องกันชั้นดีจริง ๆ เราอยากจะเหวี่ยงใส่นางยังเหวี่ยงได้ไม่เต็มที่เลย กับไบต์เงี้ย เอสจะตัดรอนก็ทำได้เต็มที่ใช่ปะล่ะ แต่กะเมี่ยงงเนี่ย เอสจะทำยังไงด้ายยย ฮึ้ยยย อย่านะ อย่าให้ถึงคราวแคปหวานกะเอสออกสื่อบ้าง (จะมีวันนั้นมั้ยๆๆ) ยุๆๆ เอาให้เมี่ยงกระอักเลือดตายไปเลย ของขึ้น 55555
ละตอนจบคืออะไร ปออออ ปอนี่เก็บได้ทุกช็อตจนชินเลยนะ อิจฉาาา
เริ่มหัวข้อโดย: BBlalabong ที่ 07-05-2015 00:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 07-05-2015 00:23:25
มาต่อไวๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: moodyfairy ที่ 07-05-2015 00:46:26
ปล. รู้ว่าเป็นแนวใสๆ แต่ยังแอบหวัง nc นะเจ้าคะ ฉากเมาแล้วได้เสียเป็นเมียผัวนั่นก็ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นบ๊างง จะมีแถมเป็นสเปเชียลมั้ยน้ออ :hao6: :hao6:
ปล. 2 แนะนำเมี่ยง ให้หาสามี แล้วเลิกนอยด์ค่ะะ :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 07-05-2015 00:58:38
แคป คือ หึงชัดเจนซะขนาดนี้แล้ว ก็ยอมรับซะเหอะนะ ปากก็พูดว่าเกลียดแต่ชอบที่เอสมันมาวนเวียน หงุดหงิดที่เมี่ยงมาวอแวกะเอส มาทำซึนไม่รู้ใจตัวเอง
เอส เหมือนจะรู้ว่าแคป โมโหอะไร ก็ไปจัดการกะเมี่ยงซะทีให้เด็ดขาด
ชอบปอ กับ อาร์ เป็นเพื่อนดี
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 07-05-2015 01:12:14
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 07-05-2015 01:21:20
อ่าตอนนี้มันพัฒนาขึ้นอีกแล้ว แคปหึงอ่ะแคปหึง :ling1: รักเอสแล้วใช่มั้ย รักเอสแล้วอ่ะดิ เพราะฝ่ายเอสนี่หึงแคปหวงแคปมานานแล้ว
แอบหวังว่าเมื่อไหร่เค้าจะได้กันอีก เอาจริงๆคือนึกถึงตอนเค้าหวานกันไม่ออก 5555 ถ้าคบกันอย่างจริงจัง(แบบที่แคปสมยอมแล้ว)แคปจะอ้อนเอสมั้ยเนี่ย แถมแคปมีหลุดตอนที่ปอกับอาร์ถามว่าแฟนแข่งตอนกี่โมงด้วย :laugh:
แล้วฉากจูบที่สนามบอลนั่นอะไรถึงจะมีเสื้อคลุมหัวก็เถอะ คนในสนามไม่เห็นแต่คนอ่านเห็นนะ บอกเลยฟินมากกกก :impress2:
ปล.ฝากบอกเอสด้วยถนอมแคปหน่อยรุนแรงจังแคปน้อยใจนะเออ
ปล2.แคปก็หึงก็บอกว่าหึงสิค่ะลูกอีอย่างพยศให้น้อยลงกว่านี้หน่อยแต่อย่ายอมซะทีเดียว :laugh:
ปล3.ตอนนี้รำคาญเมี่ยงมากกกกก :katai1: ที่พยายามทำให้เอสสนใจ (แต่ก็ขอบคุณมากที่เข้ามาทำให้เอสแคปรู้ใจตัวเองเร็วขึ้น) รีบๆตัดใจซะเถอะผัวเมียซาดิสคู่นี้เค้ารักกัน(?)มากกกกกกกกก :hao7:
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 07-05-2015 01:54:28
แคปมันหึงโหดนะ เมี้ยงก็ระวังตัวไว้ ทำมันหึงมาก จะเจอยำตีนอีกรอบ
จะหาว่าไม่เตือนนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 07-05-2015 01:56:19
เมี่ยง อีกนิ๊ดนะลูก อีกนิ๊ด แอนตี้แฟนที่ฟอร์มทีมไว้แล้วจะหย่อนระเบิดใส่ละนะ อย่าเล้าหลือมากนะลูก -_-
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 07-05-2015 02:00:22
:pig4:
:pig4:
:pig4:
:pig4:
:pig4: o13
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 07-05-2015 07:35:21
คนไม่ใช่คือไม่ใช่ป่ะว้ะ
อีกหน่อยแค่คำว่าเพื่อนก็ไม่ต้องเอาแระ
ไม่รู้ทำไมตอนนี้อ่านแล้วเกลียดเอสจัง
แคปโดนบีบทุกทาง โดนปั่นจนหัวหมุน
ปล.ตอนนี้ยาวสะใจ :)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-05-2015 07:40:15
ปล. เมี่ยงเริ่มทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเอสซะแระ แคปเราเลยออกอาการหึง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 07-05-2015 08:36:22
เร้าหรือมากมายน่าเบื่อ
เอสก้อนะไม่รู้เหรอว่าเพื่อนตัวเองล้ำเส้นแค่ไหน
เคลียร์เมี่ยงสักทีเหอะ ไม่น่าโดนแค่ขวดน้ำหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 07-05-2015 09:13:09
ฮีน่ารักมาก คือ...จะพูดยังไงดี ถึงจะดุตามแฟน (?)
ปากใจ ใจร้อน มือหนักตีนหนัก แต่เป็นผู้ชายที่ซื่อมาก
ซื่อในที่นี้หมายถึง ไม่มีจริต มารยา ดูใสๆ (โว๊ะ! อธิบายไม่ถูก)
ฮาตอนสุดท้ายที่เค้า XXX ฉากนั่นแหละ ... แล้วตกลงเค้าได้กันไหมคะมิน?
นิยายเรื่องนี้ เหมือนยาเสพติด ชอบมากกก เมื่อคืนนั่ง F5 รัวๆเชียวล่ะ ตอนเห็นมินออน
เรื่องนี้เป็นนิยายที่ พระ-นายได้กันตั้งแต่แรกๆ แต่แคปของเรา (เอสไม่ต้องมองตาเขียวเลย)
ก็ไม่เป็นแคปแหววหลังมีสามีแบบสาฟ้าแลบมันทำให้คิดว่า เออ นี้ล่ะนิยายวายที่ตามหา
คือ...ดำเนินเรื่องมา บอกว่าแคปอ่ะ ชายแท้แมนๆ เตะบอล ม่อหญิง
(หากพอมีสามีปุ๊บกลายร่างเป็นเคะแหวว แบบนั้นเรียกเคะแอ๊ปแมนมากกว่า...)
ปัจจุบันแคปก็ยังดูเป็นผู้ชายแท้แมนๆ ที่เป็นสุภาพบุรุษมาก ตอนมีแฟนเป็นผู้หญิง อาจจะมีแซวคนอื่นบ้าง
แต่เรามองว่าธรรมดาของผู้ชาย มอง แซว ตอดนิดตอดหน่อย พอเป็นกระษัย
แต่ไม่ได้ไปนอนกับใครนอกจากแฟนตัวเอง...ยิ่งตอนสูบบุหรี่แล้วดับเพราะมี ผญ. นั่งอยู่แถวๆนั้น
โหววววว นายสุภาพบุรุษมากกก (ก. ล้านตัว) หาคนแบบนี้ได้ที่ไหน
ส่วนเอสเรามองว่าเขาแสดงออกชัดเจนนะ สายตามองแค่แคปอ่ะ
ไม่ต้องสงสัยเลยทำไมไม่ระแคะระคายว่าเมี่ยงคิดยังไงกับตัวเอง เพราะเอสมันไม่มองไง
ไม่อะไรเลยนอกจาคิดว่าเนี้ยเพื่อน อีกฝ่ายแสดงออกยังไง เอสถึงไม่สนใจไง
ไม่เหมือนแคปอยากรู้อะไรให้สังเกตและ จ้องตา ยิ่งอยู่กันนาน ยิ่งรู้ว่าอีกคนเป็นยังไง หุๆๆ :hao3:
ตอนอุทานว่า เฮ้ย!... เมียกู กรี๊ดเลยค่ะ นาทีนั้นไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมล่ะ
แถมยังไปยืนข้างสนามกะว่าไอ้เด็กเวรนั้นเล่นตุกติกอีก เจอตีน 555555 บทเอสดูโหดๆนะฉากนั้นแต่ทำไมเราขำก็ไม่รู้
ตอนนี้ฟินหลายฉากเลยตั้งแต่หึงตุน(แหมรีบเอาแขนตุนออกจากคอเลยนะ)....จับขาซิทอัพ...เกาะขอบสนามเฝ้าเมีย...
และฉากเอาเสื้อคุมหัวแล้วจูบ อ๊ากกกก อยากพ่นไฟเชียวล่ะ เขินแทน 555 สมกับที่นั่งรอมาหลายอาทิตย์ ^^
ฉากแคปให้กำลังใจก็ชอบ รู้ล่ะว่าเป็นคนแบบนั้น จะมาบอกว่า "มึงสู้ๆนะ..." นั่นแคปตัวปลอมชัวร์...
อย่างแคปต้องขู่ "ถ้าแพ้มึงตาย...ไม่ให้เข้าห้องด้วย" มันเป็นการให้กำลังใจอย่างหนึ่งที่คนไม่รู้จักก็ไม่รู้หรอก :hao7:
แคปอยากโยนผ้าให้ซับเหงื่อ เอาน้ำให้ อยากแสดงความยินดีด้วย (โดยการเตะข้อพับ) แต่มีมารมันขว้างไว้ นักอ่านทำไงได้
นอกจากด่ามารในใจว่า... "นังเมี่ยงงง ขวางทางฟินของช้านนนน"
สุดท้ายไม่กล่าวถึงคงไม่ได้ เมี่ยงเอ้ยยยยยยย คิดได้ไงว่า เอสชอบผู้ชายแล้วน่าจะเป็นตัวเอง
โทษนะเธอวววววววว์ ...เธอน่ะไม่สามารถบปลุกความเป็น วาย (?)ในตัวเอสได้ หรอกถึงเอสจะเลิกกับแคป (สมมตินะสมมติ)
เราก็มั่นใจว่าเอสคงจะกลับไป ทาง ช-ญ มากกว่าจะมาชอบผู้ชายด้วยกัน แคปเป็นสิทธิพิเศษที่ทำให้เอสเค้าชอบแบบแฟนได้ย่ะ
ส่วนเธอเลิกใช้คำว่าเพื่อนเรียกร้องโน้นนี้เถอะ...บอกพยายามทำใจแต่ที่ทำมามันไม่ใช่เลยนะ...
(ยืนกอดอก ทำปากสระอิ แล้วมองด้วยหางตา)
ปล 1. อยากกลายร่างเป็นปอไปแนบหูฟังที่ประตูบานน้านนนนนนนนนนนนน เป็นจิ้งจกกะได้เอ้า!
ปล 2. จะนั่งคอยตอนต่อไปที่หน้าคอมเหมือนเดิม (แต่มาลงกลางคืน คงกลายเป็นหน้า มือถือล่ะ ฮะๆ)
ปล 3. ชอบพระเอกในนิยายของมินนะ...มินเขียนให้เห็นว่าพระเอกนิยายวายไม่จำเป็นต้องหล่อ เลว
เจ้าชู้ เอาผู้หญิงทีละ 4-5 แต่ท้ายๆมาดีกับนายเอก มาหลงรักนายเอกหัวปรักหัวปรำ
...แต่มินสร้างพระเอกที่... โหด เท่ ดุ ขี้หึง ... ไม่แคร์หรือสนใจคนอื่น นอกจากคนสำคัญของตัวเอง
นิยายที่พระเอกดูดีมีเสน่ห์ แสดงออกชัดเจนว่าว่า รัก-ชอบ นายเอกมากๆ มันก็ดึงดูดใจนักอ่านได้เยอะเลยค่ะ^^
ที่สำคัญ พระเอก - นายเอก ของมินไม่บริโภคหญ้าเป็นอาหาร ปลื้มมากกก (ก. สัก หลายล้านตัว)
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 07-05-2015 09:37:59
ขอบคุณครับ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 07-05-2015 10:20:34
ตอนนี้ยาวสะใจเลย แต่อ่านจบแล้วอ่ะ อยากอ่านอีกต้องรอไปอีกเป็นอาทิตย์เลย
ปล."แคปทั้งดิ้นทั้งแถกจนหมดเรี่ยวหมดแรง" แถก?? แปลว่าอะไรอ่ะมิน?
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 07-05-2015 10:47:48
พระเจ้า!!! ไม่เคยอ่านนิยายที่อัพให้ทีแบบอ่านได้เป็นสัปดาห์เลย ยาวววววววววววมากกกกกกกกกกกก
นับวันเค้ายิ่งมองเห็นความเคะในตัวแคปมากขึ้น มีหึง มีงอน มีเหวี่ยง มีอ้อน ครบค่ะ
ตอนนี้สงสารปอที่สุด คือถ้าเป็นเรานะคะ คงไม่ได้นอนหรอก จะมานอนหน้าประตูเลย รอฟินนนนน :mew3: :mew3: :-[ :o8: :o8:
:katai5: :katai5: :katai5: รอตอนตอนไปค่ะ
ปล.เกลียดนังเมี่ยงค่ะ ไม่รู้ตัวอีก ถ้าเค้าจะรักแกนะ เค้ารักไปตั้งนานแล้ว เชอะส์
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 07-05-2015 11:52:50
อ่านหนนี้ยิ่งมองแคปเหมือนตุ๊กตาน่ารักๆ เหมือนเด็กผู้หญิงตามที่คนเขียนโปรยไว้
ทำให้รู้สึกว่าเหมือนทอมจริงๆ
จะว่าแมนก้อแมน ชอบมีเรื่อง พูดห้าวๆ จีบสาว
แถมบางช่วงเคะได้อีก แต่โคตรน่ารักเลย
ชอบมากที่ขี้หึง เอาแต่ใจ โกรธแล้วแสดงออก
ชอบเอส ในสายตามีแต่แคป ขี้หึงด้วย พร้อมลุยตลอด
เอสน่าจะรู้ว่าเมี่ยงรู้สึกอย่างไร แต่จะพูดไปเพื่อ... เพราะเมี่ยงก้อไม่พูดแค่ทำ
ส่วนเมี่ยง ชักเยอะ ไม่ชอบ จะเอาแต่ประโยชน์ส่วนตน ให้เอสมาอยู่กับตัว
ยิ่งอ่านยิ่งติดค่ะบอกตามตรง
รอวันเฮียเต้รู้เรื่อง
ส่วนคืนนั้น ต้องได้กันดิ ทำแค่นั้น มันไม่พอหรอก!! เสียดายโอกาส!!
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 07-05-2015 12:08:16
แคปซึนได้อีกน่ะหึงขนาดนั้นแท้ๆ
เอสก็ชัดเจนตลอดไม่เกรงใจใครเลย
เบื่อเมี่ยงเรียกร้องเกินความเป็นเพื่อนไปน่ะหัดรู้จักขอบเขตหน่อย
ปล.1 ยาวสะใจมากค่า
ปล.2 อยากกลายร่างเป็นปอจริงๆคงจะฟินน่าดู
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 07-05-2015 12:28:54
หลงเสน่ห์เอสมันนานแล้วล่ะซิแต่ปากแข็งทำซึน5555 คนเขียนน่ารักมากกๆๆ ยาวสะใจ คือเป็นนิยายที่ตอนยาวที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา555
ปล.อยากอ่านnc กาแฟ :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: cbqx ที่ 07-05-2015 13:35:45
เมี่ยงน่าเบื่อมากกกกกกกก บอกเลยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 07-05-2015 14:00:44
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 07-05-2015 17:48:22
เมี่ยงทำเสียบรรยากาศอีกแล้ว เอสก็พยายามที่จะให้รู้แล้วนะ
ต้องต่อยหน้าแล้วตะโกนบอกหรือไง เมี่ยงถึงจะรู้ตัว เพื่อนสนิทภาษาอะไร แค่นี้ก็ไม่รู้ใจเพื่อน
หน้ามืดอยากได้เป็นของตัวเองซะงั้น เดี๋ยวแม้แต่เพื่อนจะไม่เหลือนะเนี่ย รีบๆกลับตัว กลับใจซะหนูเมี่ยง (ขอเตือนด้วยความหวังดี)
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 07-05-2015 18:13:11
มาแบบจัดเต็ม!!!...ยาวสะใจมว๊ากกกกกกกก
อยากจะบอกว่า...แคปเอสน่าลั๊คคคคคคอีกแล้ววววอ่ะหวายๆๆ แคปมีหึงเอสด้วยยยยล่ะเอออออออ ปากบอกไม่
แต่คำพูดที่เหมือนให้กำลังใจในแบบฉบับของแคปนั้นคืออัลไล? (ปากแข็งน่าได้โล่จิงไรจิง)5555
แถมมีแอบแคร์ความรู้สึกเอสด้วยน๊าาาา รีบปลดแขนอิพี่ตุนออกเร็วเชียววว แหม่ๆๆ กลัวเอสโกรธก็บอกกกก! ฮิ้ววววว
แล้วคือแบบ ประโยคนี้ของเอสเล่นเอาเค้ากรี้สสสสสร้องเลอออไง
“ถ้ากูชนะ มึงอยากได้อะไรกูยกให้มึงหมด รวมถึงตัวกูด้วย..”
ในหัวเค้ามีแต่ประโยคนี้ "รวมถึงตัวกูด้วย" "ตัวกูด้วยยยยยยยยยย" อร๊ายยยย ฟินคร๊าาาาาา
จะเอา จะเอาาาาาผู้ชายคนนี้!!!! อิจจจจแคปมากนี่พูดเลอออ (ทำไมไม่มีแบบนี้ตกถึงท้องบ้าง)
5555555555 555
เริ่มจะไม่ไหวกับเมี่ยงล่ะเออ เยอะนะ เยอะนะรู้ยัง!!! ทำแบบนี้เพื่อ!? เรียกร้องความสนใจจากเอสสสส
สินะะะ สมควรแล้ววที่แคปจะเขวี้ยงงงขวดใส่แบบตั้งใจ (ชอบความรู้สึกแคปตอนนี้มากก ตรงๆ ชัดเจนว่าตั้งใจให้โดนเมี่ยง)
นี่ขนาดแค่หงุดหงิดนะะะ ถ้าโกรธจะขนาดไหนนนนนอ่ะ คิดดู๊วววววววว 5555
ปล.1ปอกับอาร์นี่เข้าขากันดีมากกกกกรู้หน้าที่ตัลลอดดดด #ช่วยชงช่วยปิดตัลลอดด 555
ปล.2“ กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ”
ถือเป็ประโยคบอกรักกกกกได้ไหม ฮิตติดปากเกิ๊นนนนนนน :ling1:
ปล.3เอาแค่นี้ก่อนล่ะกัน เด่วกลับมาเม้นอีกสองรีพายทีเหลือเนอะ ตอนนี้ยังอ่านไม่จบเลออ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 07-05-2015 19:00:42
สมกับที่ตั้งตารออออออหน้าจอออออทุกวันนน
โอ้ยยยยยไม่ไหวล่ะ แคปจะน่ารักน่าฟัดไปไหคร๊าาาาาา
ยิ่งอ่านยิ่งหลงเหมือนเอสขึ้นทุกวันนนน 5555
ปากกับใจนี่ตรงกันบ้างไหมอัลไลไหมมม ปากแข็งงงได้อีกเยอะะ (แคปได้กล่าวไว้) 55
อ่านตอนนี้แล้วววว ชอบหลายฉากมากกก ฟินตั้งแต่ระดับ 1 ไปถึงระดับ 10 อ่ะนี่พูดเลอออ
อ๊ากกกกก “ มึงอยากได้อะไรกูให้มึงหมด รวมถึงตัวกูด้วย ” นี่คืออัลไล เอสป๋ามากกกอ่ะ 55
เอสนี่ห่วงแคปมากอ่ะ ตอนแข่งบอลถึงกับนั่งไม่ติด ลงมาข้างสนามกันเลอออ
แล้วประโยคนี้ของเอส ทำเอาเค้าถึงกับกรี๊สสสส “อ้าวไอ้สัส! นั่นเมียกู” ชัดเจนนนเนอะะ 555
เมี่ยงนี่ตกลงยังไง ปากบอกจะตัดใจแต่การกระทำนี่คือสวนทางเลอไง เริ่มจะไม่ไหวกับเมี่ยงงงล่ะ
เอาเมี่ยงงงงไปเก็บด่วนนนนน!!! หงุดหงิดแทนแคปมากกก สมควรแล้ววที่แคปเขวี้ยงขวดใส่ 555
ชอบปอกับอาร์มากกกก รู้หน้าที่ตัลลอดดด แหม่ๆๆๆ ช่วยปิดช่วยบังให้เอสกับแคปตลอดคืออัลไลล
สงสับอยากเห็นเพื่อนเป็นฝั่งเป็นฝาเร็ววววๆ >;<
ปล.1 อยากจะบอกคุณมินว่าไม่มีวันเบื่อแน่นอน อ่านอีกหลายๆรอบก็ไม่เบื่อออ
ปล.2 ใจก็อยากจะอ่านวันละรีเหมือนคุณมินบอก แต่มือนี่สิไม่ยอมเชื่อฟัง พาลจะเลื่อนลงเรื่อยๆๆ 555
ปล.3 ตกลงตอนนี้เขาได้กันป่าวอ่ะ??...นั่นนะสิคร๊าา เค้าจะได้กันอีกรอบไหม ตรงลงยังไง #อันนี้อยากรู้มากกกกก
ปล.4 ณ.จุดนั้นอยากจะสิ่งร่างปอรัวๆๆ แล้วเอาหน้าแนบเข้ากับประตูแล้วรับรู้สถานการรรรรรภายในห้องนั้นนนน!!!! #เพื่อสิ่งนี้
ปล.5 แอบหวังลึกๆๆๆๆว่า ตอนหน้า NC จะมาาาาาาาา!! (รึเปล่าน๊าาา)>//<
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 07-05-2015 19:03:06
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 07-05-2015 19:17:34
5555555
เด่วกับมาอ่านน๊าาาา เพิ่งอ่านได้รีเดียวเองง....แบบแคปน่าร๊ากกกกกอ่ะ
แต่ตอนนี้ไม่ว่างเลออส่วนสารบัญคุณมินก๊อปไปวางไว้ที่หน้าแรกก็ได้นะ ถ้าว่างจะทำตอนต่อไปให้เรื่อยๆ จนจบเลออ
แบบว่าชอบเรื่องนี้มากกก ชอบเอสแคปสุดๆๆอ่ะ คู่นี้โดนใจ >.<
ปล.ตกลงเค้าได้กันไมอ่ะ เอะอยากรู้ เอะหรือว่าจะเป็นตอนหน้าาา เอะยังไงงง 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 07-05-2015 19:29:06
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 07-05-2015 19:41:19
อ่านจบแล้วรู้สึกเหนื่อย เหมือนด่าเองเลย
คนอ่านอินไปหน่อยลุ้นไปกับแคปตลอดๆ
แต่เอสก็นะ หลงคาปูมากมายก่ายกอง
คาปูด่าไฟแล่บยังเห็นว่าน่ารัก แต่น่ารักจริงแหล่ะ
ว่าแต่ที่เอสบอกว่ารู้แล้วว่าแคปโกรธเรื่องไร
เอสรู้จริงอ่ะ ถ้ารู้จริงก็รีบจัดการให้มันชัดเจนด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 07-05-2015 21:31:13
เมี่ยงชักจะเยอะ ถ้าเอสไม่จัดการระวังแคปอาละวาดนะเออ
และอยากรู้ว่าถ้าแคปเมี่ยงปะทะกันพระเอกจะทำยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 07-05-2015 22:27:38
รักน้องมินที่สุดเลย เขียนได้น่ารักที่สุด ชอมโมเม้นท์นี้มากก o13
แต่แอบคิดว่าแบงค์จะมาเกี่ยวไรบ้างเปล่าอ่ะ มันตะหงิดๆ
แคป-เอสน่ารักที่สุด รักค้า :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 07-05-2015 22:53:11
เมี่ยงเริ่มออกตัวแรงแล้วนะ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 07-05-2015 23:58:43
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 08-05-2015 00:46:39
ปาขวดใส่เมี่ยงเลยวุ้ย 555555 ขำมาก :z6:
และเอสก็ติดเมียมากกก หวงเมียมากกก โคตรน่ารัก โคตรเท่ห์อ่ะๆๆๆๆๆ งื้อออออ ชอบบบบบบ
ตอนที่แถมนี่ขอภาคต่อด่วนๆเลยข่าาาาาา
นั่นน่ะสิสรุปเค้าได้กันม้ายยยยยยยยย 5555555
แคปทำเสร็จเอสแกล้งหลัง แคปก็โวยวายจะเอาบ้าง โอ้ยยยยแคปปปปปป 555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 08-05-2015 15:51:40
คือแบบ เอ่อ...คือแบบว่า กะ กรี๊สสสสสสสสสสส (อินมากกกกกลุ้นมากกกก)
คะ เค้าาาาาาจูบกันกลางสนามมมมม (ถึงจะมีเสื้อคุมก็เถอะะ)นี่คืออัลไลลลลลลล >//<
โอ้ยยยยยยฟินนนนนนนน ฉากซิทอัพว่าฟินแล้ววนะ อันนี้ฟินนนนกว่าาาาามากก :ling1:
โอ้ยยยยอิจฉาแคปปปนี่พูดเลออออ จะเอาๆๆๆแบบนี้บ้างงงงงง จะเอารางวัลแบบเน้้ 5555
“เมียใครวะเก่งฉิบหายเลย..” แหม่ๆๆๆ เอสไม่ค่อยจะหลงเมียเลยเนอะ ต้องไปถามแคปซะแล้ววว
ดื้อแบบไหน ด่ายังไงให้ผัวรักผัวหลงงงงงงง ฮิ้วววววววว
เอสนี่เป็นพระเอกที่ครบสูตรมว๊ากกกก หล่อ รวย โหด หื่นนนนน เหี้ยย!? นี่มันพระเอกในดวงใจชัดๆๆๆ
ชอบเอสสสสสมว๊ากกกก อ๋อยยย...พ่อพระเอกเอสเอ็มของฉ้านนนน (โดนแคป :z6:)
เมี่ยงงงค่ะ สั้นๆง่ายๆ "เพื่อนกับแฟนทำแทนไม่ได้" นะจ๊ะะะ เพราะฉะนั้นนนนตัดใจเหอะะะ
นี่โดนนขวดยังไม่พอสินะะะ อยากได้มากกว่าขวดดดดดดดไหมอัลไลไหม ถึงได้เยอะ ถึงได้หนักขึ้นทุกวันนนน
แรกๆก็เข้าใจความรู้สึกเมี่ยงอ่ะนะ แต่ตอนนี้ (ตรูละเพียยยยย) อยากจะจัดสักดอกงามๆแทนแคปละเอออ เยอะจัดดดด!!!!
(โอ้ยยยแบบว่ามันอินนนนมว๊าากกกก เข้าใจตรงกันนะะ) 555555555
อ่านตอนนี้แล้วววอยากจะกดไลท์ให้ อาร์กับปอรัวๆๆๆๆ ผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังสิน๊าาาาาา
รู้หน้าที่กันดีมากกกกกก นี่สรุปสองคนนี้เพื่อนแคป?หรือเพื่อนเอสคร๊าาาาาาา
ทำไมแค่มองตาแล้วรู้ใจเอสขนาดนี้ มองปุบแล้วรู้บับเลยว่าต้องช่วยบังนะเออออออ 55555
โอ้ยยยยย สองคนนี้มันน่ารักกกกกกอ่ะ ^^
อยากจะบอกว่า ฉากสุดท้ายยยย .....-หลังประตูบานนั้น- มันอาร๊ายยยยยยยยก๊านนนนนนน ผัวเมียยยยเค้าทำไลกันนนนนน
แล้วววประโยคที่ว่า “กูสัญญา กูไม่ทำให้มึงเจ็บ” นั่นอีกกก เล่นเอาฟินนนนนนนระดับสิบอ่ะรู้ยัง!!!
แล้วๆๆยังประโยคนี้อีกล่ะะะ “เงียบเถอะ กูรู้มึงอยาก...” แล้ววๆๆเสียง “อื้ออออออออออออออออออออออ ”
นี่คือยังไง คือเสร็จไม่เสร็จจจจ โอ้ยยยยยยย ตัดได้ค้างงมว๊ากกกกกกก
ตอนนี้เอสน่ารักอ่ะ แคปช่วยเสร็จจจมีการแกล้งนอนหลับบบบให้แคปโมโหอีกกก
แล้ววววแคปที่โมโหนี่คือออ อัลไล ต้องการให้เอสช่วย หรือต้องการให้เอสสสกดคร๊าาาาา ตอบ!!! o//o 55
โห้ยยยยยจะไม่ไหวกับคู่นี้แล้วนะเออออ จะน่ารักกกกกกไปไหน รู้ไหมว่าทำหัวใจคนอ่านเต้นแรงงงง
(เพราะลุ้นนมากกกกไรมากกก) 5555
ปล.1 เอสรู้อยู่แล้วว่าแคปโกรธตัวเองเรื่องเมี่ยง แต่ที่ทำแบบนี้เพราะจะแกล้งให้แคปแสดงออกว่าหึงงงล่ะสิ แหนะๆๆ..เค้ารู้น๊าาาาา! 55555555
ปล.2 ตอนหน้าจะเอา จะเอา จะเอา NC&S.M คร๊าาาาาา จัดมาด่วนนน(อยากเสียเลือดดด) 55555
ปล.3 อยากจะบอกว่า ตอนนี้เอสแคปน่ารักที่สุดดดดดดดดดดด (ด.เด็กล้านตัวววว)
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 08-05-2015 21:16:07
บางทีแคปก็อ้อนเอสโดยไม่รู้ตัววววว บางทีก็มีโมเม้แบบว่าอยากเอาใจ(!?) แต่ไม่รู้จะแสดงออกยังไงไรงี้!! 555555555
โอ้ยยยยทั้งหมดที่แคปเป็นแม่งโคตรรรรรรน่ารักอ่ะ ยิ่งทะเลาะกันนับวันยิ่งฟรุ้งฟริ้งงงงง(?) มุ้งมื้งงงงงง(?)
อ่านไปลุ้นไปว่าแคปจะรู้สึกยังไง จะทำยังไง จะพูดไรไหมมมมม จะจัดเมี่ยงสักดอกไหมไรไหม(ชูป้ายไฟเชียร์รัวๆๆ) 555
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักคู่ผัวเมียเอสเอ็มคู่นี้!! จนถอนตัวไม่ขึ้นล่ะ อ่านไปก็ยิ้มไปกับความดื้อของแคปบวกกับความขี้แกล้งของเอส
บอกเลยว่า อ่านตอนนี้แล้ววววว ฟินนนนนไปหลายตลบมว๊ากกกกกกกก คือเริ่ดดดมากกกกอ่ะะ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 08-05-2015 21:20:39
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 09-05-2015 04:56:36
แอบตลกแคปตอนที่ให้รางวัลกันอยู่หลังประตูบานนั้น ปากก็ด่าแต่ก็ยอม...มือก็ทำไปด้วย หลับตาแต่มีแอบมอง 555 ขนาดเกลียดนะเนี้ยยย
แล้วไอ้ “อื้ออออออออออออออออออออออ ” ตอนท้ายน่ะ เค้าถึงขั้นไหนเหรอ? :hao3:
ชอบตอนเฮียเต้กับพี่ตุนอยู่ด้วยกันนะ ประมาณเพื่อนสนิท แมนๆ ทั้งคู่ เต้แนวใจร้อน ตุนก็เย็นๆ เดินกอดคอกัน ฟินนนน :m3: แอบเชียร์นะคู่นี้
แต่ก็ติดรัฐเพื่อนเต้ ที่ดูแล้วชักยังไงอยู่...
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 09-05-2015 06:57:19
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 09-05-2015 09:33:11
ขอบคุณจ้า\(*0*\ )
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 09-05-2015 10:36:55
ขนาดบนเตียงก็ยังทะเลาะไปทำไปสุดยอดอะแคป จะน่ารักน่าฟัดไปถึงไหนรู้ตัวไหมเนี่ย
เอสถึงได้หลงขนาดนี้ ชอบที่สุดเลยคุ่นี้ ยิ่งอ้ายประโยค "อ้าวไปสัด นั่นเมียกู" ใช่เลยเอสได้ใจกองเชียร์ อิอิ
ทุกคนก็น่ารักน่ะ แต่เอสกับแคปคือที่หนึ่ง อิอิ
แอบเชียร์ให้มีคู่อื่นๆๆๆในอนาตค คิกๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 09-05-2015 12:29:32
แคปน่ารักกขึ้นทุกวันนนนน ขนาดปากยังไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนกันน แต่แบบ หึงหวงห่วงไปไกลลลล่ะเออ
ถ้าตกลงยอมเป็นแฟนกันนี้ ความหึงโหดของเอสนี่ต้องชิดซ้ายแน่นอนนนนน เพราะแคปโหดกว่าาา 5555
นี่ขนาดแค่หงุดหงิดนะยังเขวี้ยงขวดใส่เมี่ยงเลออออ (ปรบมือให้แคปรัวๆๆจ๊ะะ) ชอบตรงนี้มากกกกก
แต่เอสนี่ก็ไม่แพ้กันนนน “อ้าวไอ้สัส! นั่นเมียกู” มาเต็มจ้าาาาาา ออกนอกหน้าาาามว๊ากกกกกกพระเอกเราา
แล้วยังรางวัลกลางสนามนั้นอีก เล่นเอาเค้ากรี้ดดดดดไปแปดตลบจ้างานนี้ อ๋อยยยย คู่นี้ทำเค้าฟินนนนนอีกแล้วว
แล้วไหนจะคู่เพื่อนซี้#ปออาร์นั่นอีกรู้เห็นเป็นใจกันดีเหลือเกิ๊นนนนนนนน 555555 ชอบอ่ะะะะ
แต่ตอนนี้ขอบอกเลยว่าไม่ปลื้มมมมมเมี่ยงอย่างแรงงงงง ที่ทำแบบนี้คือ ต้องการเรียกร้องความสนใจจากเอสสินะ
ต้องการมากว่าเพื่อนนนนว่างั้นนนน...แต่เสียใจด้วยน๊าาาา เพราะทั้งตัวทั้งใจของเอสเป็นของแคปคนเดียวววว รู้ยังง!!!!
โมเม้นนนนนสุดท้ายยยยของตอนนี้มันอารายยยยยยก๊านนนนน เค้าาาาทำไรกันนนในห้องงง แบบว่าอยากเผือกกกมว๊ากกก
“เงียบเถอะ กูรู้มึงอยาก...” อยากอะไรคร๊าาา...อยากอะไรรร แล้ววว“อื้ออออออออออออออออออออออ ”ของแคปนี่คือ อื้ออ ตกลงให้เอสกดใช่ไหมคร๊าาาา ตอบ!!! o//o แอร๊ยยย...ไม่อยากจะบอกว่า#มโนไปไกลแล้ววววน๊าา
ปล.เบื้องหลังความสำเร็จของหลังประตูบานนั้นนน คือ...ปอสินะะะะ #ผู้อยู่ในเหตุการตัลลอดดดดดๆๆๆ 555
เริ่มหัวข้อโดย: Malila ที่ 09-05-2015 12:30:44
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 09-05-2015 16:42:14
รู้แต่ว่าปอ อาร์ และ ชิพ บุ้ง นี่พร้อมปกปิดเรื่องเอสแคปจากพี่เต้โดยอัตโนมัติ
สมกับเป็นเพื่อนแท้จริง ๆ .... ขำที่ปอเรียกเอสว่า แฟนฟ้าผ่าของแคป 555555 ช่างคิดได้
ขำที่แคปคิดว่าเอสจะยอมเป็นเมียตัวเอง อันนี้อ่านแล้วกร๊ากกกกก เลย แหม่ แมนแท้ ๆ แคปเอ๊ยยยยยย
....
อ่านวนมาสามรอบละ ตอนนี้ ทั้งยาว ทั้งสนุก ทั้งสะใจ ทั้งหวาน ทั้งโหด ครบรสจริง ๆ
..
อ้อ ที่ลืมไม่ได้ ... เมี่ยง ชั้นว่าระดับความแรดของเธอนี่พอกับไบต์เลยนะ นี่เรื่องจริงเลย
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 09-05-2015 19:01:47
เริ่มรู้สึกหมั่นไส้เมี่ยงและ เพื่อนค่ะเพื่อน ท่องไว้นะเธอ :angry2: :beat:
เอสนี่เป็นคนที่ อยากมีในชีวิตจริงมากเลย ชัดเจนมาก รุกได้ตรงจุดดี :z2:
ถ้าเอสไม่ โมเมบังคับแคปนะ อย่างแคปไม่มีทางยอม คนมันทันกันก็งี้เนาะ :laugh:
แล้วแคปนี้ น่ารักอ้ะ เป็นคนน่ารัก อ่านไปยิ้มไป โคตรชอบจริงๆค่ะ :mew1:
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: แอบลุ้นอีกสามคู่ไปด้วย
ทั้งคุณพ่อฟี่โก้ ทั้งคุณเพื่อนบุ้งชิพ และทั้งพี่เต้พี่รัฐ สนุกทั้งคู่เอสแคป ลุ้นทั้งคู่อื่นๆจริงค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 09-05-2015 22:01:06
ปล.หาคู่ให้เมี่ยงที บอกเลยเริ่มรำคาญนาง 555
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 09-05-2015 23:39:25
ก่อนอื่นเลย อัพยาวดีมากค่ะ สมกับที่คิดถึง #ชูนิ้วโป้ง มันส์มาก ครบทุกอารมณ์ #เอสแคปคู่รักโหดแห่งปี ทะเลาะด่าตี ฉุดกระชากลากดึง เหวี่ยงลงเตียงกระแทกโซฟาฝาผนังกระทั่งลิฟท์ แต่รักนะเว้ย เฮ้ย! 5555555555555
#เอส ทำฟินหลายฉาก ให้รางวัลกลางสนาม #เขิน ..... "เฮ้ยเมียกู" #น่าร๊าก ลืมตัวเพราะว่าห่วงเกิ๊น 5555 แต่ชอบมากฉากให้กำลังใจ "ขอพระเจ้าคุ้มครอง...ความพ่ายแพ้ยกมาให้กู...เกมส์นี้มึงชนะแน่นอน" พูดแล้วสบตากัน โอ๊ยยยยยย พีคคสุดด อ่อนโยน ซึ้งงงง จะปัดปอยผมให้ แคปดันสะดุ้งปัดมือออกก่อน ไม่งั้นนี้เจอยิ้มอ่อนให้ เผลอๆเจอยิ้มอ่อนตอบ แต่แคปไม่ไงก็เพราะใจมันเต้นรัวแรงง สั่นไหวหลายริกเตอร์ ไม่ไหวๆเลยต้องรีบชิ่ง 55555 ..... มีหึงมีหวง โยนเสื้อคลุมหัวเพราะไม่อยากให้ใครเห็นเนื้อตัว หลายอย่างในตอนนี้เอสมีความใส่ใจมากขึ้น ว่าจะไปทานข้าว/ฉลองกับเพื่อนก็ไม่ไป กลับมารับแคปไปด้วยกัน แต่ดันไปเจอแคปมีเรื่องซะงั้น 5555 แต่ก็โอ ทำเอสโมโห ครั้งต่อไปเจอกันที่ตึกโยธา อย่ามีเรื่องกับคนของกูอีก #ปกป้อง พามาทำแผล...... แคปโกรธลงจากรถ ก็จะถามว่าเรื่องอะไร ไม่อยากปล่อยไป อยากจะเคลียร์ แต่จะให้แคปบอกก็ใช่เรื่อง 55 เลยต้องทำเหมือนรู้ *ยังสงสัยอยู่ว่าเอสรู้จริงป่ะว่าแคปโกรธไร เพราะถ้ารู้ว่าแคปหึงเมี่ยงต้องเคลียร์ว่าแค่เพื่อนดิ แต่นี้แถไปถามหารางวัล คิดกันคนละเรื่องเดียวกันป่ะว่ะ 555555555* ......... เอสชัดเจนดีทั้งการกระทำและคำพูดต่อแคป และแสดงออกต่อเพื่อนของทั้งสองกลุ่ม...... เจ้าเล่ห์ขี้ยั่วชอบแกล้งแหย่มากเหมือนเดิม #รักดอกจึงหยอกเล่น ยิ่งแกล้งยิ่งหลง(รัก)... ดูกันต่อไปจะทำให้แคปครางใต้ร่างอย่างยินยอมได้สักครั้งไหม????? #ตรูหื่นนนนน 55555555555555 ถึงตอนนั้นเอสน่วม น็อคไปเลย 55555 ไม่หรอกๆ ..... จะรอดูว่าเอสจะทำให้แคป มีบางอย่างที่อยากให้แคปเปลี่ยนไป เอสจะสามารถไหม??? ในตอนนี้ยังเหมือนเดิมนะ ขออุบไว้ก่อนลุ้นตอนต่อไป 5555
#แคป เห็นการเปลี่ยนแปลงมากขึ้น หัวใจเปลี่ยนไปหวั่นไหนมากอย่างรุนแรง สีหน้า ท่าทาง ดวงตาเริ่มควบคุมไม่ไหวเมื่ออยู่ต่อหน้าเวลาโดนจ้อง 555555 .... แต่ยังคงเป็นตัวเอง ด่าโวยวายไว้ก่อนไม่ยอมง่ายๆ แต่มักหลุดเวลาหึงแล้วเจอเอสต้อน ความใจในหลุดหมด น่าร๊ากกกกกกกก 5555 ... ถึงจะไม่หลุดตรงๆก็เถอะนะ ... ตอนรอปอ พอเห็นเอสกลับมา "กลับมาทำไม ไปกับเพื่อนแล้ว กลับมาทำไมอีกห๊ะ" อารมณ์น้อยใจไง 5555 วัดใจกันอยู่ว่าเขาจะอยู่หรือไป เอสชวนแล้ว ไม่ไปจะรอปอกลับด้วยกัน เอสเลยเดินไปกับเพื่อน แคปหนิหน้าชาเลย 5555555 คิดว่าเขาจะไปกับเพื่อน ที่ไหนได้ เขาแคร์ กลับมาหา หึหึ!! .... เอสบอกจะแพ้ไม่อยากเข้าห้อง "....กึก........" ตัวชา ตอนนี้รู้ว่าเอสรู้จริงๆว่าแคปรู้สึกยังไง เพราะแววตาสั่น เอสดูออก ได้ใจเลยทีนี้ 5555555 ...... แล้วชอบบบมากฉากนี้ "บ่ายสามไง" โอ๊ยยยยยยยยยยยน่าร๊ากกกกกกมากกกกกกก แล้วยังซึนอีกนะว่าปออาร์มองเหี้ยไร ถือช้อนค้าง 5555 อยากจะให้อาร์ทวนคำถามให้เอสฟังอีกที 555555555 บอกไม่ใช่แฟนๆ ปากแข็งนะ แต่หลุดบ่อย หลุดอยู่เรื่อย บางทีรู้ตัว บางทีก็ซึน 555555 มีหึงเว้ยเอ้ย หึงแรงหึงโหดด้วย ปาขวดน้ำโดนหัวเมี่ยง 555 ใช่เลยความรู้สึกเปลี่ยนไปมาก โอเคเลยค่ะ แต่ก็นะต้องมีตัวกระตุ้นความรู้สึกซะหน่อย 5555 ....... จะรอดูนะแคปว่าจะรู้ตัวเมื่อไหร่ หึหึ!!
#เมี่ยง โอ๊ยยยยยขอลุกขึ้นปรบมือให้เมี่ยงหลายทีเหอะ 5555 มาในเวลาที่ต้องการจริงๆ *ตรูคนเดียวป่าวว่ะที่เห็นชอบกับเมี่ยง555 แน่ๆเลยตรู #โดนเคือง555* แต่อย่าคิดว่าเชียร์เมี่ยงนะ อย่าเพิ่งเคือง ฟังก่อน เกรงใจจัง 5555... ตอนที่เอสยังไม่ได้น้ำดื่ม แคปกำลังจะเอาไปให้ แต่ในใจตอนอ่านอยากให้เมี่ยงเอามาให้แทนนะ เมี่ยงเอามาๆ ลุ้นๆ แล้วก็จริงด้วย เอ้ย โป๊ะเช๊ะ ถูกใจ 5555 คือใช่เลยอ่ะ ให้น้ำเช็ดเหงื่อนวดแขนขายืนยิ้มหัวเราะข้างกัน แหมะ ^__^ 55 .... แล้วก็ตอนโทรมาหาบนรถ เมาพูดเพ้อออกมาแบบนั้นนะ คือใช่อ่ะเมี่ยง 555555555..... *อยู่ทีมเอสตั้งแต่แรกอ่าน รู้สึกจะเหมือนเอสเข้าไปทุกที คือชอบแกล้งให้แคปหึงอ่ะ5555* .... เมี่ยงเป็นตัวกระตุ้นที่ดีเลยนะ กระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกลึกๆข้างในใจของแคปที่มีต่อเอสให้แสดงออกมา แต่เอสหารู้ไม่ เพราะไม่คิดไรกับเมี่ยงไง.. แต่การที่แคปเห็นเมี่ยงยังงั้นดันเกิดอารมณ์หงุดหงิด ที่เราเรียกกันว่าหึงนั้นล่ะ หึงเลยหึงมา ตรูชอบดู 55555 แต่แคปสับสนอยู่ไงว่าเป็นไร อย่างน้อยเมี่ยงทำอย่างนั้น แคปเห็นแล้วแสดงออกอย่างนี้ รู้เลยล่ะ ว่าใจไปเกินครึ่งล่ะ ..... ตัวเมี่ยงเองก็รู้ คิดได้ว่าแบบนี้มันผิดไม่ใช่ไม่ควรกระทำ แต่ก็ยังทำเพราะความรู้สึกดำมืดลึกๆปะทุมา แต่ก็อย่างว่าละนะ พยายามเข้าเมี่ยง ทำใจๆตอนต่อๆไปหวังว่าจะควบคุมตัดใจได้เยอะบ้างนะ ยังเห็นใจอยู่เพราะมีส่วนดีที่ทำให้แคปหึงเอสได้ 55555555
#ผู้แต่ง ขอบคุณมากสำหรับการแต่งและอัพนิยายดีดีเรื่องนี้ให้อ่านกัน รอทุกวันเลยค่ะ สู้ในตอนต่อไปนะค่ะ แต่งเก่งจริงๆ สนุกมันส์ฮาโหดฟินอินครบรส
#เอสแคป อ่านจบนี้ทั้งฟินทั้งเหนื่อย หวานกับแบบตุ๊บตั๊บจริงๆ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 10-05-2015 04:43:03
เมี่ยงเมื่อไหร่จะมีผัว
เอสเมื่อไหร่จะได้กินตับเมีย
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 10-05-2015 22:58:30
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 11-05-2015 17:22:58
อ่านอีกทีก็เพลินนน อ่านอีกครั้งก็ฟินนนน อั๊ยยะะ
คู่นี้ทะเลาะกันนนน..แต่ดั๊นนนทำเค้า#เขิลลล >////< 555
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 11-05-2015 19:42:04
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 11-05-2015 20:24:34
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 12-05-2015 12:55:11
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 12-05-2015 17:48:49
รอ...ตอนต่อไปอยู่น๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 12-05-2015 20:15:28
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 12-05-2015 21:18:58
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 12-05-2015 21:31:42
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 12-05-2015 22:12:45
สรุปเค้าได้เสียเมียผัวอีกรอบไหม ยังไง!?
รอลุ้นนนนอยู่น๊าาาา 5555
#ชูป้ายไฟรอตอนต่อไปรัวรัววววว :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 12-05-2015 23:25:29
รออยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 13-05-2015 15:48:22
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 13-05-2015 16:15:01
ใกล้แล้วๆ พี่เอสสู้ๆ น้องคาปูเริ่มหั่นไหวแว้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 13-05-2015 16:43:05
แอบมาส่องทุกวันนนนนนอ่ะ!!
555555
อยากจะบอกว่า.....
เค๊าาาาาารออยู่น๊าาาาาาา ^__^
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 13-05-2015 18:40:39
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 13-05-2015 18:43:50
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 13-05-2015 19:06:32
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 13-05-2015 19:39:31
เปิดคอมรอแล้ววน๊าาาาา :hao4:
เตรียมพร้อมมากกกกกอ่ะ รู้ยังงงง!!!
จับจองหน้าจอกันเลอทีเดียวววว? 55555
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-05-2015 19:40:19
จุ๊ๆ กำลังสอบไฟนอล
วันอาทิตย์ดึกๆนะคะ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 13-05-2015 19:44:21
จุ้บๆ
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 13-05-2015 19:44:59
จุ้บนะ สอบเหมือนกัน สู้ๆงิงิ
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 13-05-2015 19:45:18
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 13-05-2015 19:50:43
เอาใจช่วยคร๊าาาาา ^o^
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 13-05-2015 19:57:03
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 13-05-2015 20:01:06
แต่ที่บันเทิงกว่าคือติดนิยายช่วงสอบนี่แหละ นิยายมักน่าอ่านเป็นพิเศษ ซีรีย์ก็น่าดูจริงๆช่วงสอบเนี่ย กรรม!!!! :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 14-05-2015 18:34:21
“ได้สิครับแต่ผมเป็นประเภทอ่านแล้วไม่ค่อยตอบนะ ถึงแบบนั้นก็ยังอยากได้เหรอ” //พอดีผัวผมขี้หึงน่ะครับ#ผิด
“แล้วแฟนมึงแข่งกี่โมงนะ”
“บ่ายสามไง”
“..........”
“.........”
“..........”
วุ้ยยยยยย แคปน่ารักจัง ยอมรับแล้วใช่มั้ยๆๆ หึหึหึ
เขาคิดว่าที่ปลายสายแคปมันคงออดอ้อนเอาใจกันน่าดู สีหน้าเอสถึงได้เปื้อนรอยยิ้มและดูมีความสุขขนาดนั้น
ผิด...ผิดสุดๆเลยล่ะเมี่ยง เอสเขาเป็นทั้ง S ทั้ง M นะคะ ยิ่งได้มายากๆนี่สิยิ่งชอบ ไปจีบคนใหม่ไป เอสเขาไม่แลหรอก
(แคปครับกูแข่งบ่ายสองสี่สิบห้า อย่าลืมมาเชียร์นะ.......................ที่รัก)
อ๊ากกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดด ที่รักล่ะตัวเอง อ๊ายยยยยยยยยยยยยย//ดิ้น
แคปหึงเอสแล้วๆๆ อีเมี่ยง คิดว่าเป็นเพื่อนพระเอกแล้วฉันจะด่าไม่ได้รึไงยะ ไปไกลๆเลยนะ เอสของแคป//เคือง
“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองมึง ความพ่ายแพ้ทั้งหมดยกมาให้กับกู เกมส์นี้มึงต้องชนะแน่นอน..”
นั่นไง...บอกแล้วว่าให้พูดอ่อนโยนกับแคป เห็นมั้ยล่ะ แคปนี่ใจเต้นเลย เราพูดไม่ผิดหรอก คิคิคิ
“อ้าวไอ้สัส! นั่นเมียกู”
ใจเย็นเอส ใจเย็น เดี๋ยวคนเขารู้หมด//โอย ทำไมเราขำ 5555
ว้าย เอสมีจูบให้รางวัลเมียด้วยง่ะ อร๊ายยยยยยยย//เขิน
เมี่ยงถามเซ้าซี้อีก เขายังไม่ยอมเข้าใจจนเอสต้องโพล่งประโยคเด็ดที่แฝงไปด้วยความจริงออกมา
“วันนี้แฟนกูก็ชนะ เดี๋ยวต้องพามันกลับไปรับรางวัลก่อน”
ไม่ชัดค่ะ ยังไม่ชัดนะคะเอส ต้อง 'เมีย' สิคะ!!//โดนตบ
“ทีหลังถ้ามึงอยากมีเรื่องไปเจอกูที่ตึกโยธานะ บอกเด็กแถวนั้นว่ามึงมาหาพี่เอส กูจะบริการส้นตีนมึงถึงที่เลย..”
สามีที่ดีต้องปกป้องภรรยาค่ะ//ปรบมือ
‘มึงให้กูเอาสิ แบบนั้นค่อยเข้าท่าหน่อย’
กร๊ากกกกกกกกกกก สรุปคือกับเอสก็ได้ทั้งนั้นใช่มะแคป ก๊ากๆๆๆ
แล้วสรุปแคปก็ยอม...มานอนตัวติดหนึบตลอดงี้ ยังจะต้องสงสัยอีกเหรอแคปว่าเมียเอสตัวจริงคือใคร แหม่...หึงก็บอกว่าหึงนะคะ
แคปเริ่มใจอ่อนแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-05-2015 20:50:48
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 14-05-2015 20:57:14
#เอสแคป..
วันอาทิตย์ซิน๊าาาาาา ^^
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 15-05-2015 19:11:39
วันอาทิตย์นี้ที่รอคอย
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 17-05-2015 00:15:56
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 17-05-2015 00:24:04
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 17-05-2015 08:34:54
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 17-05-2015 08:43:40
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 17-05-2015 11:25:31
ปล.เมื่อไหร่เค้าจะได้กัน
ปล.ขอฉากนั้นยาววววววววววววๆเอาแบบสองช.มเลยน้า อิอิ #ใสๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 17-05-2015 11:56:14
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 17-05-2015 12:59:50
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 17-05-2015 13:03:42
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 17-05-2015 13:57:40
.... รับซื้อฉากผลัดกันปั่น. ของตอนที่ 15 ด่วนนน. ใครอัดไว้บ้าง?
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 17-05-2015 15:06:06
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 17-05-2015 15:24:59
ออกอาการหึงเมี่ยงกับเอสแล้วยังไม่รู้ตัว
รอเอสจัดหนักแคปอีกสักหน
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 17-05-2015 15:27:13
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 17-05-2015 15:42:49
55555. มารอด้วยคน
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 17-05-2015 16:56:35
55555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 17-05-2015 17:00:55
เค้ารอด้วยยยยยย!! :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 17-05-2015 18:30:03
555555
มีลุ้นไหม NC ดุเดือดดดดดดดหลังง "อื้ออออออออ" เนี๊ยะะ >//< 55
ลงชื่อเข้ารอ #เอสแคปคืนนี้ด้วยยยยคนนนนน!
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 17-05-2015 20:09:53
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-05-2015 21:22:16
******วันนี้จะมี 6 รีฯค่ะ(ยาวมากๆนะ) มินลงไว้ให้อ่านหลายๆวันนะคะ*******
https://www.youtube.com/v/1AsjxJ2uFlw
[XVI]
บีเอ็มดับเบิลยูสีขาวคันสวยเคลื่อนตัวออกจากซอยแคบกลับมาโฉบเฉี่ยวโดดเด่นอยู่กลางท้องถนนสายที่เขาใช้สันจรอยู่เป็นประจำ แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดเข้ามาทางกระจกหน้าของตัวรถ ทำให้คนที่นั่งหน้างออยู่เบาะข้างคนขับถึงกับต้องหยีตาลงเล็กน้อย มองการจราจรที่วันนี้ไม่ค่อยติดแหงกมากนัก มือใหญ่จากเจ้าของรถที่สวมใส่แว่นกันแดดสีเข้มกดเปลี่ยนเพลงให้เป็นดนตรีเบาๆฟังสบาย หลังจากอุ่นท้องกับโจ๊กยามเช้ากันมาแล้วเมื่อสักครู่
“ทำหน้าอะไรของมึงวะแคป..” เอสละสายตาจากท้องถนนหันมาถาม เมื่อเช้าพอออกมาจากห้อง เขาก็พามันไปแวะกินโจ๊กร้านประจำ ตอนกินยังทำหน้าตาดีใจอยู่เลย แต่พอขึ้นรถมาอยู่กันสองคนหน้าตาเกิดบอกบุญไม่รับขึ้นมาอีก
“ยุ่ง..” แคปตอบห้วนๆ หน้าตายุ่งเหมือนคำตอบของตัวเองไม่มีผิด
“ก็ดูทำหน้าซินั่น..” เอสละมือจากพวงมาลัยรถเข้ามาเชยคางเล็กให้หันไปหา เจอแคปฟาดผั๊วะมาอย่างแรง เขาจึงดึงไอ้ตัวกันแดดด้านบนลงมาให้แคปมองส่องดูกระจก
“กูไม่ดู! หน้ากูจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของกูเหอะ..” แคปตอบหงุดหงิดพับไอ้ตัวกันแดดขึ้นไว้คืนแรงๆ นั่งกอดอกหันหน้าไปมองด้านข้างไม่สนใจไอ้คนที่มันถาม จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง โดนไอ้คนบ้ามันลากขึ้นรถมาตั้งแต่เช้า ก็บอกว่าจะขับรถมาเองคนอย่างมันจะยอมเหรอ เอาแต่ใจ ถ้ามันบอกว่าจะมาส่งก็คือต้องมาส่งให้ได้ แล้วคนแบบเขาที่ต้องถูกมันบังคับตลอดนี่เซ็งจัดเลยสิ ก็ใครล่ะจะอยากมากับไอ้ตัวอันตรายที่บังคับให้ทำเรื่องบ้าๆน่าอายแบบเมื่อคืนนั่น ไม่ใช่ว่ามันเสร็จกิจแล้วเขาจะได้นอนนะ ด่ากันไปด่ากันมาไม่รู้ทำอิท่าไหนเขาเองก็พลอยเสร็จไปด้วยได้ยังไงกันวะ! ยิ่งนึกยิ่งหงุดหงิด โฮ้ยยย!! กูทำไปได้ไงวะแม่ง
“ส่งตรงไหน..” เสียงทุ้มถามขึ้น ขณะที่แคปพ่นลมหายใจยาวเฮือกใหญ่ ๆ ก่อนตอบออกมากวน ๆ “หน้าคณะแพทย์มั้งไอ้สัส”
“พูดเพราะๆแคป มึงจะไปทำไมแถวนั้น..” เอสหันมาดุนิดหน่อย รถกำลังจะเลี้ยวเข้าประตูมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว
“กูประชดมึงบ้าป่ะ! กูเรียนเกษตรกูก็ต้องลงหน้าคณะเกษตรสิวะ จะไปหน้าคณะแพทย์ทำไมห๊ะ!” แคปหันไปแว๊ดใส่อีกครั้ง คราวนี้เอสถึงกับหันมามองตาดุใส่
“เป็นอะไรของมึง ตกลงหน้าคณะเกษตรใช่ไหม”
“ไม่ใช่โว๊ย!” แคปหันไปแว๊ดอีกเป็นครั้งที่สาม เอสนี่เบรกรถจนหัวทิ่มเลย คนขี้โวยวายอยู่แล้วทำหน้าทำตาตื่นๆ
“ขับรถแบบไหนของมึงเนี่ยห๊ะ ขับไม่เป็นลงมาเลยเดี๋ยวกูขับเอง”
“ตอบดีๆให้กูส่งที่ไหน เรื่องมากแบบนี้เดี๋ยวจอดแล้วเตะทิ้งตรงนี้เลย” เอสพูดเสียงเหี้ยม ทำหน้าจริงจังดุใส่
“มึงลองสิไอ้เหี้ย! กูกลัวมึงหรอกสัส!!” แคปตะคอกกลับ นี่โมโหจนกัดฟันใส่มึงแล้วนะ มีอย่างที่ไหนบังอาจมาบอกว่าจะจอดแล้วเตะเขาทิ้งแถวนี้ มึงจะบ้าเรอะ ตัวเองทั้งนั้นบังคับให้เขาขึ้นรถมาด้วย เขาอยากจะมาพร้อมกับมันตายห่าล่ะ
“แคป เอาดี ๆ มึงจะให้กูส่งลงที่ไหนวะ” เอสเองก็ใช่ว่าจะใจเย็นอยู่ได้ น้ำเสียงเขาก็เหมือนกับว่าควบคุมระดับอารมณ์เต็มที่เหมือนกัน ก็รู้แคปมันคงหงุดหงิดเรื่องเมื่อคืนบวกกับเรื่องเมื่อเช้าที่เขาบังคับให้มันมาด้วยกัน เสียงทุ้มกดลงต่ำๆพร้อมดวงตาคมกริบที่จ้องหน้า เพราะเอสไม่รู้แคปจะเอายังไงกันแน่ มันตั้งใจกวนตีนเขาก็รู้ แต่รถก็รอเลี้ยวรอเปลี่ยนเลนเหมือนกัน
“กูใส่ช็อปแสดงว่าต้องลงแปลงเกษตรสิวะ มึงต้องส่งกูหน้าสวนเกษตรนั่นแหละ”
“มึงบอกหน้าสวนแต่แรกก็จบแล้วไหม”
“ทำไมกูต้องทำอะไรให้มันง่ายๆด้วยล่ะ..” แคปเชิดหน้าเถียงใส่ทันทีเหมือนกัน เอสเหลือบมองแล้วหมั่นไส้เขาจึงหักรถเข้าชิดเลนขวาเลี้ยวไปอีกทางเลยทันที เอากับกูสิ
“อ่ะ มึงจะไปไหนวะนั่น..” คราวนี้แคปถึงกับหันซ้ายหันขวา หน้าตื่น
“ก็ส่งมึงหน้าสวนเกษตรไง”
“แต่มันไม่ใช่ทางนี้นี่ มึงเปลี่ยนเลนทำไมวะห๊ะ เมื่อกี้ขับต่ออีกแค่นิดเดียวก็ถึงแล้ว ไอ้สัสเอสมึงจะพากูไปที่ไหนกันแน่”
“ก็ไปหน้าสวนน่ะแหละ แต่อ้อมไปส่งมึงลงคณะแพทย์ก่อน จากนั้นมึงค่อยโบกรถเมล์กลับไปหน้าสวนเองละกันนะ”
“มึงเอาจริงดิ?”
“อือ..” เอสตอบกลับเรียบๆแต่นั่นยิ่งทำให้คนฟังยิ่งโมโห
“ไอ้คนชั่วร้าย มึงแม่งคิดแต่จะทำเรื่องให้มันยุ่งยากไปไหนห๊ะ”
“ก็แล้วทำไมกูต้องทำอะไรให้มันง่ายๆด้วยล่ะ..” เอสย้อนได้แสบมาก เขาเหยียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมสายตาที่เหลือบมอง ขณะที่แคปนี่โมโหนัก เพราะรู้ว่าเอสมันแกล้งพูดแบบที่เขาพูดไปเมื่อกี้ทั้งประโยค รถอ้อมวงเวียนแล้วขับตรงมาอีกหน่อยก่อนเลี้ยวขวาเข้าคณะแพทย์ศาสตร์ทันที แคปนี่กัดฟันกรอดเลย ยกข้อมือขึ้นดูเวลา บ้าฉิบเมื่อเช้าบอกจะมาเองมันเสือกไม่ยอมยึดกุญแจรถเขาไว้ ไอ้ปอที่ออกมาพร้อมกันมันช่วยบอกว่าจะพาเขาไปด้วย แต่ไอ้ตัวอันตรายมันส่ายหัวบอกไม่ยอมอีก เขาเลยต้องออกมาพร้อมมันแบบนี้ พาแวะกินโจ๊กร้านที่มันชอบกว่าจะเข้ามหาลัยมาได้สายสุดๆแต่ก็ยังเหลือเวลาอีกนิดก่อนจะถึงเวลาเรียนจริง ดีที่วันนี้ลงสวน อาจารย์ไม่ค่อยฟิคเวลามากเท่าไหร่
“ส่งหน้าตึกนี้ละกันนะ รถเมล์มาแล้วมึงค่อยโบกขึ้นไปลงหน้าสวนเกษตรคณะมึง”
“มึงเอาจริงดิไอ้เหี้ยเอส..” แคปหันมาถามอีกเป็นรอบที่สอง หน้าตาโกรธมาก เอสต้องรีบหันหน้าหนีเพราะกลัวหลุดขำพรืดออกมาไม่อยู่ เขาหันหน้าไปอีกทางแล้วบอกเออๆ
“มึงมันแย่ที่สุด ที่สุดของความชั่ว!” แคปฟาดฝ่ามือลงที่หน้าคอนโซล ขณะที่รถชะลอตัวหน้าคณะเป๊ะๆ แคปสั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธ แม่งเอ๊ยยยย ยกนี้กูจะแพ้มันเหรอวะไอ้สัส แต่เอสก็แค่เคลื่อนรถไปเรื่อยๆ ไม่ยอมจอดลงนิ่งๆสักที เขาแกล้งขับช้า ๆ ไปเอื่อยๆ เหมือนกับกำลังมองหาว่าจะจอดให้ลงตรงไหนถึงจะดี
“ทำไมไม่จอดสักทีล่ะห๊ะ! ไหนว่าจะส่งกูลงไง เล่นตัวไปถึงไหนวะ!”
“อยากให้ไปส่งก็บอกดีๆ”
“จอดสักที!” แคปตะคอก ขณะที่เอสส่ายหัวแล้วกระชากรถขับออกไปเลี้ยวกลับทางเดิม คนที่หน้างอยิ่งกว่าตะขอนั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลย
“เที่ยงนี้เดี๋ยวโทรหา”
“ไม่ต้อง!”
“ตอนเย็นมึงกลับกับไอ้ปอนะ กว่าแลปเย็นกูจะเลิกมึงคงเลิกก่อนกูหลายชั่วโมงแล้ว ไว้ค่ำๆกูจะแวะเข้าไป”
“.......”
“แคป”
“รู้แล้วไอ้เหี้ย!”
“ตะคอกทำไมวะ พูดกับกูพูดให้มันเพราะๆสิ มึงรู้ไหมถ้ามึงอ้อนกูสักหน่อยมึงอยากได้อะไรนะกูประเคนให้มึงจนหมดตัวกูแน่ ๆ”
“กูไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกมึงอย่าได้ฝัน!” รถจอดลงที่หน้าสวนเกษตรแล้ว แต่เอสยังไม่ยอมปลดล๊อคให้เขาดึงเอาต้นคอแคปรั้งเข้ามา ปลายจมูกโด่งกดเฉียดๆลงที่แก้มนิ่ม แต่เจอฝ่ามือเล็กฟาดใส่ไหล่จนแสบไปหมด
“ห้ามนอกใจกูรู้ไหม..”
พลั่ก!
“กูจะทำทันทีที่มีโอกาสเลย มึงคอยดูก็แล้วกันไอ้คนชั่ว!” แคปกระชากประตูรถเปิดลงไปแล้วปิดใส่หน้าคนขับดังมากๆ เขาวิ่งข้ามถนนไปสมทบกับปอและอาร์ที่ยืนรออยู่ข้างรถก่อนแล้ว เอสขยับรอยยิ้มบางขึ้นนิดๆ เพราะเขารู้ดีว่าคำพูดแบบนั้นของแคปหมายถึงอะไร
‘ปากมึงน่ะ เคยตรงกับใจสักทีไหมวะแคป..’ เสียงทุ้มพึมพำพออกพอใจอยู่คนเดียว ก่อนที่รถยนต์คันสวย จะเคลื่อนตัวออกไป
.
.
“ช้านะมึง..” ปอส่งเสียงต่อว่าทันทีที่แคปวิ่งข้ามถนนเข้ามาหา
“มึงมากันนานยัง..” แคปถาม ปอกับอาร์กอดอกพยักหน้าบอกนานแล้ว คนถามถึงกับทำหน้าหงุดหงิดสุด
“เออโทษที ไอ้บ้านั่นมันพาไปแดกโจ๊กห่าไรของมันไม่รู้ ไกลโคตรเลย”
“เจ้าที่มันซื้อมาให้มึงกินวันนั้นอ่ะดิ?” ปอถามขึ้น
“อือเจ้านั้นแหละ”
“อร่อยจะตาย กูยังอยากกินอีกเลย ทำไมเมื่อเช้ามันไม่บอกกูด้วยวะจะได้แวะไปรับไอ้อาร์ไปกินพร้อมกัน..” ปอทำหน้านึกๆความจริงเมื่อเช้าเขากับแคปและเอสออกจากห้องมาพร้อม ๆ กัน เอสลากแคปขึ้นรถมันขณะที่เขาขับไปรับอาร์แล้วแวะกินข้าวไข่เจียวด่วนๆหน้ามอคนล่ะจาน ก่อนจะมายืนรอแคปอยู่หน้าสวนตรงนี้
“มึงฝันเอาสิไอ้เหี้ยปอ ไอ้เอสนั่นมันคงจะบอกมึงหรอก คนเขาจะพาแฟนไปชิลโจ๊กมื้อเช้ากันสองต่อสอง ใครเขาจะมาบอกมึงเล่า ถามโง่ๆ”
ผั๊วะ!
“มึงสิโง่!” แคปแวดใส่อาร์ แถมตบกะโหลกมันแบบไม่ต้องเชิญแรงๆหนึ่งที
“มึงตีกูทำไมอ่ะ ตีแต่หัวกูเนี่ยเดี๋ยวฉี่รดที่นอนแน่ ๆ คืนนี้อ่ะ”
“เรื่องของมึงเหอะไอ้เตี้ยอาร์ ปากมึงไม่ดีเองพูดอะไรระวังหน่อย”
“โหยไอ้สูง จ้ามึงแค่สูงกว่ากูคนเดียวมึงเรียกกูเตี้ย เชื่อมึงเลยไอ้หมาแคป”
“อย่ามาปากเสีย มึงอยากโดนมากกว่าโบกหัวมึงไหมห๊ะ”
“ไม่เอานะไอ้แคป อย่าทำกูกูกลัวแล้ว มึงแม่งดุเหี้ยๆเลย..” อาร์หลบเข้าด้านหลังปอ ก่อนแอบ ๆ ดูแคปที่แกล้งจะเข้าไปตี ปอเห็นสองคนเล่นกันแล้วก็ส่ายหัว ผลักหลังเพื่อนสองคนบอกให้เดินเข้าไปด้านในได้แล้ว “พอแล้วเว้ยเข้าไปเหอะ ป่านนี้พวกผู้หญิงกลุ่มเราบ่นจนปากฉีกหูชาแล้วแน่ ๆ อ่ะ”
“พวกนั้นเข้าไปนานยังวะ”แคปหันมาถาม
“ไม่นานหรอกเมื่อกี้เอง แต่เห็นพวกผู้หญิงบอกว่าวันนี้ลงแปลงแค่ชั่วโมงเดียวนะ สี่โมงถึงเที่ยงเรียนบนตึก” เขาสามคนเดินลงเนินดินแดง เพื่อตัดเข้าไปที่โรงเก็บเครื่องมือ วางกระเป๋ากันที่นี่แล้วเปลี่ยนเป็นรองเท้าบู๊ตยางสำหรับทำสวน สาวๆหรือหนุ่มๆคนไหนกลัวมือด้านก็มีถุงมือหนังแขวนไว้ให้หลายสิบคู่ หมวกฟางสำหรับใส่กันแดดเก่าบ้างใหม่บ้างคละเคล้ากันไป แต่สำหรับแคปปอและอาร์ถุงมือหาได้จำเป็นไม่ พวกเขาต้องการแค่บู๊ตเหมาะๆคนล่ะคู่เท่านั้นเอง
“อ้าว จริงดิ..” แคปที่เปลี่ยนรองเท้าเสร็จแล้ว กำลังเลือกว่าจะหยิบเครื่องมือเกษตรชนิดไหนร้องอ้าวขึ้นมา อาร์ยื่นจอบอันใหญ่ๆส่งให้แบก ขณะที่ปอสนอกสนใจพลั่วอันเล็กๆ
“อือ พวกผู้หญิงกลุ่มเราคอนเฟิร์มมาแล้ว บอกอาจารย์จะรอที่ตึกตอนสิบโมงเรียนบรรยายปกติ”
“อ่า ถ้างั้นกูเอาบัวรดน้ำละกัน อันนี้ล่ะเหมาะมือดี..” แคปโยนจอบอันใหญ่ๆเก็บไว้ที่เดิม เขาหันมาสนใจบัวรดน้ำสีฟ้าแทน เพราะลงแปลงแค่ชั่วโมงเดียวทำอะไรไม่ได้มากนักหรอก สู้รดน้ำให้น้องๆต้นไม้เย็นชุ่มฉ่ำไปดีกว่า เวลาช่วงนี้เหมาะมากเลย แดดไม่ค่อยแรงด้วย
“ไอ้แคป อันนี้ดีกว่ามึง ฉีดทีเดียวเอาอยู่..” อาร์ยักคิ้วให้อย่างทะเล้น ก่อนโยนสายยางสีเขียวม้วนใหญ่ ๆ ส่งให้ แคปรับมาอุ้มไว้แทบไม่ทันเสื้อผ้าเปื้อนไปหมด คนทำหัวเราะเจอแคปชี้หน้าใส่
“ไปๆๆๆ พวกมึงอย่าทะเลาะกันอีก..” ปอส่ายหัวอย่างระอา ไอ้แคปกับไอ้อาร์แม่งจะตีกันไปถึงไหนวะ นี่ถ้าไอ้แคปไม่ใช่แฟนไอ้เอสนั่นเขาจะเชียร์ให้ไอ้อาร์ไปเป็นเมียมันแล้วแน่ ๆ เหอะ
พอเข้าไปถึงแปลงด้านใน พวกผู้หญิงมองหน้าสามคนตาเขียวอื๋อเอาจนแคปนี่กลัวเลย ปอสะกิดบอกให้ไปเคลียร์ ผู้หญิงห้องพวกเขาชอบแคปมากๆเวลาเจอมันอ้อนทีหายโกรธไปทุกราย แคปก็เดินเข้าไปเลยสิ
“สิบนาที แลกกับอันนี้ได้ไหมครับคนสวย..” แคปยิ้มตาหยีเป็นขีดสละอิ(ไม้เด็ดสเต็ปการอ้อนของแคป) ล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบอมยิ้มออกมาห้าอันแล้วยื่นส่งให้
“ช้าเพราะแวะเซเว่นไง กินแล้วปากหอมนะ..” แค่นั้นพวกเธอก็หน้าแดงแป๊ดกันแล้ว คว้าหยิบกันไปคนล่ะอัน บรรยากาศในการลงแปลงเช้านี้สดใสและดีขึ้นเป็นกองเ จนกระทั่งเกือบๆจะสิบโมง เพื่อนๆเรียกบอกกันให้ย้ายไปเรียนบรรยายต่อที่ตึก พอเก็บอุปกรณ์กันเรียบร้อยแคปเดินเข้ามาคว้าเอากระเป๋า ปอพยักหน้าบอกอาร์กับแคปว่าให้ไปขึ้นรถ เขาต้องเอารถขับไปอยู่แล้วเพราะตึกเรียนกับที่สวนนี่ไม่ใช่ว่าจะใกล้
“เดี๋ยวกูไปกับพวกไอ้ชัต..” แคปโบกมือบอกโยนกระเป๋าฝากปอ เพราะว่าเห็นเพื่อนอีกคนขับมอไซด์ออกมาจากท้ายสวน โบกมือเรียกเขาบอกให้ไปเกาะรถมันไป
“เออเฮ้ยกูไปด้วย เกาะท้ายน่าสนุก..” อาร์เองก็โบกมือบอกปอว่าจะไปกับชัตเหมือนกัน แคปนี่เท้าสะเอวมองหน้าเลย
“เอาน่า ก็กูอยากไปกับมึงอ่ะ..” อาร์ดึงแขนแคปให้ไปขึ้นรถได้แล้ว ไอ้เพื่อนชัตมันมองตาเขียวแล้ว
“ซ้อนสามมึงไหวนะไอ้ชัต..” แคปถามขึ้น ไม่ใช่อะไรนะ ไอ้ชัตมันอ้วนมาก ตอนแรกเขานึกว่ามีตัวเองแค่คนเดียวก็นั่งกินลมสบายๆ แต่มีไอ้อาร์ไปด้วยนี่สิ ยางจะแตกไหมถามจริง
“ไหว มาเลย..” มันบอกไหวแต่มันลงจากรถ แคปรีบเข้าไปคว้าพยุงรถไว้กลัวรถจะล้ม
“อะไรของมึงวะ..” แคปถามหน้าตื่น ชัตมันบอกให้แคปกับอาร์ขับรถมันไปด้วยกัน ส่วนตัวมันวิ่งไปขึ้นหน้ารถกับไอ้ปอแล้วขับออกไปเรียบร้อย อาร์หัวเราะเสียงดัง
“มึงขับไอ้เตี้ย” แคปบอก
“ได้เลยวู๊วววว” อาร์รับบัญชา แคปเห็นสีหน้าดีใจแบบนั้นก็รู้สึกสนุกไปด้วย จริงๆอาร์มันชอบขับรถมอไซด์มากๆแต่มาพักหลังปอจะรับส่งมันบ่อยๆมันเลยไม่ค่อยได้เอารถมันมา รถขับชิลๆมาจนถึงหน้าตึกเรียน ไอ้ชัตกับไอ้ปอยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ไปแว๊นไหนกันมาวะ ช้าฉิบหายอาจารย์เข้าแล้วมั้งน่ะ”
“เออน่า ไปๆๆ” แคปคว้ากุญแจจากอาร์ส่งคืนให้เจ้าของรถอย่างชัต มันขออมยิ้มแคปหนึ่งอันบอกเป็นค่าตอบแทน แคปเลยโบกหัวมันไปหนึ่งทีแล้วบอก “อมยิ้มกูหมดแล้วไอ้สัส ไปขอจากพวกผู้หญิงโน่น” ชัตกำลังจะอ้าปากเถียงอะไรแคปกลับมาสักอย่าง แต่เสียงเล็กๆจากอาร์ที่เดินนำหน้าอยู่หันมาแว๊ดขึ้นอย่างดัง
“อ้าวเฮ้ยอาจารย์เข้าแล้วจริง ๆ เร็วเข้าพวกมึง” แค่นั้นแหละ พวกเขาที่เดินตามๆกันมาสะดุ้งโหยงรีบสาวเท้าเข้าห้องหาที่นั่งแทบไม่ทันเรียนไปสองชั่วโมง พอเลิกก็จับกลุ่มประชุมเรื่องลงแปลงกันต่ออีก มีแผนงานที่ต้องทำควบคู่ในเทอมนี้
“ไอ้อาร์รู้สึกเอกสารจะอยู่ที่รถกูว่ะ มึงลงไปเอาไป อยู่ท้ายรถนะสอดอยู่ในแฟ้มสีเขียวน่ะ..” ปอส่งกุญแจรถส่งให้อาร์แล้วก้มหน้าก้มตาลงบันทึกข้อมูลบางอย่างต่อ งานเปเปอร์กลุ่มครั้งนี้ปอรับหน้าที่เป็นเลขา เพราะงั้นมันทำหน้าที่จดๆๆแล้วก็จด
“รีบมานะเว้ยมึง” แคปหันไปย้ำกับอาร์ชัดๆอีกที มันชอบเถลไถล กลัวจะไปขัดตีนใครที่ไหนอีก บางครั้งแค่หลุดสายตาไม่ถึงสิบห้านาทีมันหาเรื่องได้อ่ะ แล้วคนที่ลำบากไม่ใช่ใครก็เขากับไอ้ปอเคลียร์ตีนให้มันตลอด
“รู้แล้วๆ” อาร์โบกมือให้จนเลี้ยวลงบันไดไป กระโดดโหยงๆจากชั้นสองเดินแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงรถ กดสวิทเปิดท้ายหยิบเอาแค่แป๊ปเดียว ง่ายมากเขาจะไปเถลไถลได้ยังไงกัน อาร์ผิวปากอารมณ์ดีจะเดินเข้าตึกแต่หางตาดั๊นไปสะดุดลงที่ใครบางคนกับรถมอไซด์บิ๊กไบต์คันใหญ่ของมัน ไอ้แบงค์ยืนกอดอกพิงรถมองมาที่อาร์ มันอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยกวักมือเรียก นั่นทำให้อาร์เปลี่ยนทิศทางเดินเข้าไปหาคนมาเยือนในทันที
“มีปัญหาอะไร มึงมาทำเชี่ยอะไรแถวนี้..” เสียงเล็กถามขึงขังตามสไตล์ แบงค์ขยับยืนดีๆ มองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาใคร สุดท้ายมองขึ้นไปบนตัวตึก
“ใจเย็นดิวะ ไม่ได้มาหามึงสักหน่อย”
“กูไม่สนใจว่ามึงจะมาหาใคร นั่นมันเรื่องของมึง แต่เมื่อกี้มึงทำตัวเสียมารยาทกวักมือเรียกกูที่เป็นถึงรุ่นพี่ ไม่เคารพกันแบบนี้มึงมาเดินอยู่คณะพวกกูระวังจะเจอดีมิใช่น้อย”
“หึ กลัวที่ไหนเล่า ถ้ากลัวไม่มาอ่ะบอกเลย..” แบงค์พูดกวนๆ
“กูอยากซัดมึงลงตรงนี้จริงๆให้ตายเหอะ แต่ติดที่กูยังมีธุระสำคัญกว่าเพราะงั้นเรื่องของมึงกูจะปล่อยๆไปก่อน”
“กูบอกแล้วไงกูไม่ได้มาหามึง”
“ก็แล้วมึงมาหาใครล่ะห๊ะ! จู่ๆมายืนกวักมือเรียกกูทำซากมึงเหรอ” อาร์ตะคอกขึ้น
“มาหาไอ้แคปเพื่อนมึงไง..มันอยู่ป่ะล่ะ” ทันทีที่แบงค์เอ่ยชื่อแคปอาร์อ้าปากค้างนิดๆ มันมาหาแคปทั้งที่เมื่อวานมันสองคนเพิ่งมีเรื่องกันมา มุมปากมันยังเขียวนิดๆอยู่เลยแท้ๆ
“มาหาเพื่อนกูทำไม”อาร์ถามขึ้น
“นั่นมันเรื่องของกูสิ ก็แค่เรียกมึงมาถามว่าเพื่อนมึงมาเรียนไหมก็แค่นั้น”
“มันไม่มาหรอก มึงเห็นรถมันไหมล่ะรถแต่งคันสีดำที่สวยที่สุดในคณะน่ะ ไม่มีจอดไว้แปลว่ามันไม่ได้มา..” อาร์ลอยหน้าโกหก เขาคิดว่าแบงค์มันจะมาขอนัดแก้มือกับแคปแน่ ๆ เพราะงั้นบอกแบบนี้ดีที่สุด ให้แคปได้พักร่างกายก่อน เมื่อวานคิดว่าเพื่อนเขาก็คงโดนไปหลายหมัดอยู่เหมือนกันถึงจะโดนแถวลำตัวไม่มีรอยแผลก็เถอะ
“ไปเรียกมันลงมาให้ด้วย กูรอตรงนี้มีธุระจะคุย..” แบงค์ส่ายหัวนิดๆเขารู้แล้วว่าอาร์โกหกแน่
“จ้างให้กูไม่บอกมันให้มึงหรอก เชิญมึงรอให้ตายห่าไปเลย!” อาร์กระแทกเสียงใส่ ว่าจบเดินหันหลังวิ่งเข้าตึกขึ้นบันไดทันที เขาต้องรีบนิดหน่อยเดี๋ยวเพื่อนๆจะสงสัย ยิ่งไอ้แคปมันจับโกหกเขขาได้แทบจะตลอด จนกว่าพวกเขาจะคุยเรื่องงานกันเสร็จไอ้เด็กเวรนี่มันน่าจะออกจากคณะพวกเขาไปแล้ว
“ช้าฉิบหายไอ้อาร์มึงไปไหนของมึงมาวะ..” พอขึ้นมาถึงปอบ่นอุบเลย อาร์ยืนเอกสารที่เพิ่งถือขึ้นมาส่งให้ พวกเขาทั้งกลุ่มสุมหัวกันคุยงานเปเปอร์กลุ่มที่ต้องพรีเซนต์ในช่วงปลายเทอม ระหว่างนั้นไม่ว่าแคปจะถามอะไรอาร์หลบสายตาตลอดทั้งที่นั่งอยู่ติดกันจนแคปล็อคคอเล็กเข้ามาแล้วบีบปากถาม
“เป็นเหี้ยไร”
“ปะ..เปล่า มึงอย่าบีบสิวะไอ้แคปกูเจ็บนะ”
“ก็แล้วมึงเป็นอะไรล่ะ กูถามอะไรก็ก้มหน้า เรียกหาก็หลบมึงเป็นไรอย่าคิดว่ากูดูไม่ออกนะ”
“เปล่าสักหน่อยกูไม่ได้เป็นอะไรอ่ะ..” อาร์ยังปฏิเสธต่อ แคปจึงจัดการให้หนักขึ้นเจอปอบอกเดี๋ยวค่อยเล่นกันให้คุยเรื่องงานให้เสร็จก่อน เพื่อนในกลุ่มคนอื่น ๆ ก็บอกหิวข้าวกันแล้วเพราะเวลาที่เลยเที่ยงมาเยอะ แคปจึงต้องชะลอการซักถามไอ้อาร์ไว้แค่นั้น พวกเขาทั้งกลุ่มปรึกษาวางแผนงานกันต่ออีกประมาณสิบห้านาทีทุกอย่างก็จบ เที่ยงครึ่งแยกย้ายกันลงจากตึก ตอนนั้นเองที่อาร์ดูมีพิรุธมากๆจนปอยังต้องสะกิดแคป
“กูรู้อยู่แล้ว เดี๋ยวคอยดูต่ออีกนิด..” แคปว่าเบา ๆ ตอบ มองอาร์ที่เดินนำลิ่ว ๆ ออกไปหน้าตึกทำท่าลุกลี้ลุกลนเหมือนกำลังมองหาใคร แต่แล้วจู่ๆมันก็วิ่งหน้าตาตื่นกลับมา เข้ามาจับมือดึงจะชวนแคปออกไปด้านหลังให้ได้
“ไอ้แคปมึงไปออกด้านหลังดิวะ ไปๆๆๆพวกเราไปออกด้านหลังกันเหอะ”
“อะไรของมึงไอ้อาร์ ทำไมกูต้องทำแบบนั้น” แคปรั้งแขนตัวเองไว้
“เถอะน่า ด้านหน้าแดดมันแรง ออกด้านหลังแล้วเดี๋ยวไอ้ปอมันอ้อมไปรับมึงนะ”
“อะไรของมึงวะไอ้อาร์ ให้กูไปเอารถมารับไอ้แคปหลังตึก มึงบ้าป่ะ” ปอเองก็งง อาร์นี่ขยิบตาใส่ใหญ่เลย ว่าจะบอกปอเรื่องแบงค์แต่หาโอกาสยังไม่ได้สักที
“เรื่องมากฉิบหาย กูว่าต้องมีอะไรแหง ๆ ไหนออกไปดูซิ เดี๋ยวกูมา..” แคปไม่ฟังคำทัดทานอะไรแล้ว เขาก้าวพรวดยาว ๆ ออกไปที่หน้าตึกฝั่งที่อาร์วิ่งสวนเข้ามาเมื่อตะกี้ในทันที นึกเอะใจอยู่ก่อนแล้วว่ามันต้องมีอะไร แล้วมันก็มีจริง ๆ เพราะตอนนี้เขามอง
เห็นใครบางคนยืนพิงรถมอไซด์คันโตจ้องมาที่เขา ทั้งอาร์ทั้งปอที่วิ่งตามออกมาแบบติดๆหยุดชะงักไปตามๆกัน
“แคปใจเย็น อย่ามีเรื่องนะเว้ย..” ปอเดินเข้ามายืนอยู่ข้าง ๆ เมื่อคืนอาร์เล่าให้เขาฟังตอนที่แวะไปดื่มกันดึกๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้ไอ้เด็กนี่มันจะมาแคปอีก แล้วหน้าตาอยากลองดีแบบนั้นที่มองจ้องมา แคปมันชอบนักล่ะ วอนตีนมันดีจริงๆ
“แคป!” อาร์ดึงชายเสื้อเพื่อนไว้ ตอนที่แคปจะเดินออกไปหามัน แคปหันมาบอกว่าไม่เป็นไรให้ปอกับอาร์ไปรอที่รถเลย
“ไม่เอา กูจะไปพร้อมมึง..” อาร์งอแงบอกไม่เอาท่าเดียว ปอเองก็ส่ายหัวบอกไม่ด้วยเหมือนกัน
“มึงสารภาพมาไอ้อาร์ เมื่อกี้มึงลงมาเจอมันแล้วใช่ไหม..” อาร์พยักหน้าเบา ๆ เขาหลบตาคนจ้องเอาคำตอบ
“แล้วมึงปิดพวกกูทำไม มันมาหาใคร มาหาเรื่องมึง?”
“ปะ..เปล่า”
“งั้นก็ช่างมันสิ มันไม่ได้มาหามึงมันอาจจะมาหาเพื่อนฝูงมันแถวนี้ก็ได้นี่หว่า พวกเราลงกันไปเลยไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้ว”
“ไม่ได้!” อาร์สวนขึ้นทันที เพราะแคปทำท่าจะก้าวออกไปอีกแล้ว
“ทำไมถึงไม่ได้” แคปหันขวับมาถาม
“......”
“ไอ้อาร์!” แคปตะคอกใส่ อาร์ถึงกับหดไปอยู่ข้างหลังปอ
“มันบอกมีเรื่องจะคุยกับมึงกูไม่อยากบอกกูกลัวว่ามึงจะมีเรื่องกับมัน ไอ้เด็กเหี้ยนั่นดูยังไงมันก็ไม่เห็นจะเหมือนคนดี” อาร์พูดออกมาตาแดงๆ
“มันมาหากู?”
“อือ..” อาร์พยักหน้าอีก เขาเดินเข้าไปดึงเสื้อแคปอีกครั้ง เงยหน้าแล้วบอกไม่อยากให้แคปออกไป
“กลัวไรเล่า มันกล้ามาหาก็ออกไปหามันสักหน่อยสิวะ มึงจะให้กูหดหัวอยู่แบบนี้น่ะเรอะ..”
“กูแค่ไม่อยากให้มึงมีเรื่อง เมื่อวานมึงก็เจ็บเยอะแล้ว เอาไว้มึงพักตัวเองกูก็กะชวนมึงไปลุยกับมันถึงคณะมันอยู่แล้วล่ะ”
“เออมึงพูดดี แต่ว่านะไอ้อาร์ไหนๆก็จะตีอยู่แล้ว ตีตอนไหนไม่ต่างกันหรอกเว้ย..” แคปก้าวออกไปทันทีที่พูดจบ คราวนี้อาร์ยึดชายเสื้อเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม “ไม่เอากูไม่ให้มึงเข้าไปคนเดียว”
“กูไปคนเดียวนี่ล่ะง่ายดี ไอ้ปอมึงพาไอ้อาร์ไปรออยู่ที่รถ เดี๋ยวกูตามไป”
“ไม่มีทางว่ะแคป เดี๋ยวพวกกูไปกับมึงด้วย..” ปอบอก
“จะกลัวทำไมวะรถมึงกับรถไอ้เด็กนั่นอยู่ห่างกันกี่เมตรมึงแหกตาดูซะ..” ปอมองดีๆถึงได้เห็น รถเขาจอดอยู่ไม่ไกลจากรถมอไซด์คันใหญ่ ๆ ของไอ้เด็กแบงค์นั่นเลยสักนิด ก็ใครจะทันคิดล่ะกลัวเพื่อนไปมีเรื่องไปไหนก็ต้องยกกันไปก่อนล่ะ
“ถ้าพวกมึงเข้าไปด้วยเดี๋ยวกูพลั้งเผลอตีมันขึ้นมาจริง ๆ ไปรอกูอยู่ที่รถกูสัญญาว่าถ้ามันไม่ลงมือก่อนกูจะใจเย็นๆถามมันว่ามีธุระอะไร”
“จริงนะ” ปอคาดสายตาถาม แคปพยักหน้ารับปากบอกจริง
“เอาน่ารถก็แค่ใกล้ ๆ ถ้ามึงเห็นผิดปกติก็วิ่งเข้ามาช่วยกูแล้วกัน”
ปอมองแคปแล้วชั่งใจนิดหน่อย ดูระยะทางระหว่างรถตัวเองกับรถไอ้เด็กนั่นเสร็จแล้วดึงแขนอาร์บอกไปรอที่รถเลย
“แต่ว่า..” อาร์ยังไม่ยอม ปอเลยกระซิบบอกไปเอาเครื่องมือที่รถเผื่อมีปัญหาเอาไม้เบสบอลฟาดหัวแม่งเลย เท่านั้นแหละเจ้าอาร์วิ่งหน้าตั้งไปรอที่รถปอเลย แคปถึงกับส่ายหัว เขาเดินเข้าไปหาไอ้เด็กแสบตัวดีที่ท้าทายมาหาเขาถึงตึกเรียน
“เป็นไงมั่งล่ะ ท้องมึงเขียวอยู่ไหม” เสียงทุ้มของแบงค์ดังขึ้นตอนที่แคปเดินเข้าไปหาแล้วหยุดลงตรงหน้า สายตาคมกริบไล่มองแคปตลอดทั้งตัว
“กูควรถามมึงมากกว่าไหม ปากยังเขียวอยู่นะไอ้สัส หมัดกูทำมึงติดใจถึงขนาดตามมาหาถึงตึกเลยรึไงวะ..” แคปเองก็ไล่สายตามองตามจุดที่เขาลงหมัดลงตีนใส่มันไปเมื่อคืน
“ก็อาจจะติดใจล่ะนะ ไม่งั้นจะมาถึงคณะมึงหรือไง”แบงค์ตอบยิ้ม ๆ
“อย่ามาพูดมาก มึงมาทำไมบอกจุดประสงค์ของมึงมา”
“บอกแล้วไงกูแค่แวะมาดูมึงเจ็บมากรึเปล่า”
“ตลกแล้วไอ้สัส มึงมันเป็นเด็กนรกจริง ๆ กูเป็นพี่มึงนะ เรียกกูพี่แคปนี่มึงคิดว่ามึงจะตายไหมล่ะห๊ะ”
“เรื่องอะไรจะเรียก กำลังคิดอยู่ว่าจะเรียกเตี้ยดีไหม”
“อ้าวปากหมาขึ้นมาอีก ไอ้เด็กเวรนี่” แคปก้าวเข้าไปหาอย่างชิด แบงค์คว้าคอเสื้อเอาไว้แคปเองก็แรงไม่แพ้กันคว้าหมับเสื้อมันกระชากกลับ
“ใจร้อนจริง ๆนะมึง”
“เรียกกูพี่แคป!”
“ชู่ว์อย่าเสียงดังสิวะ รุ่นน้องเดินไปเดินมามองมึงกันหมดแล้ว นี่ยังไม่รวมสายตาเพื่อนมึงนะ” แคปหันไปที่รถของปอ สองคนนั่นทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาหาแล้ว
“ก็แล้วมึงจะเอายังไงพูดจายอกย้อน กูใช่เพื่อนเล่นมึงเหรอห๊ะ!”
“ให้กูดูท้องมึงก่อน เขียวมากไหม”
“เรื่องอะไรกูจะให้มึงดู” แคปจับมือแบงค์ที่ทำท่าจะมาเลิกเสื้อเขาเปิดดูเหวี่ยงออกไป “เขียวน้อยกว่าปากมึงละกัน ไอ้สัส”
“ไม่ดูก็ได้วะ ปากดีลุยได้แบบนี้แสดงว่าหายแล้วมั้งเนาะ”
“ได้ยินข่าวว่ามึงแพ้กูไม่ใช่เหรอวะไอ้แบงค์ หน้าอย่างมึงยังมีสิทธิ์มาถามกูรึไง”
“หึ รู้อยู่แล้วว่าทำไมกูถึงแพ้ ยังมีหน้ามาพูดนะ”
“นั่นมันเรื่องของมึง ท่าทางอวดดีจะไปเจอใครจัดมาก่อนเจอกับกูมันก็เรื่องของมึง”
“ปากดีจริงๆ”
“เรื่องของกูไหมล่ะ!”
“คนอุตส่าห์เป็นห่วง...”
“ใครขอให้มึงมาห่วงล่ะ กลับไปได้แล้วไปกูรำคาญ กะอิแค่เข่าถากๆท้องกูไป อย่าคิดว่าคนอย่างกูจะเข็ด”
“หึ..”
แคปชี้หน้าใส่ทันที “มึงจำไว้ไอ้เด็กนรก กูรับนัดมึงตลอดทุกเมื่อทุกเวลา มึงพร้อมเมื่อไหร่เรานัดตีกันอีกได้ตลอด”
“ทุกเวลาจริงดิ” แบงค์หรี่ตาเหยียดยิ้ม
“ของมันแน่ นี่ใช่ไหมจุดประสงค์ของมึงอยากแก้มือกับกูทำท่าเป็นมาถามว่าเจ็บตรงไหนแผลเป็นไงบ้าง แมนๆกันเลยมึงอ่ะ หายเจ็บแล้วนัดมา กูพร้อมเสมอ”
“พูดแล้วอย่าคืนคำล่ะ”
“มึงคิดว่ากูกลัวมึงรึไงล่ะ..”
“หึหึ งั้นไปล่ะ เดี๋ยววันหลังจะมานัดใหม่”
“รีบไปให้ไวๆเลยเหอะ ไอ้เด็กเวร บ้าฉิบ!” ปีนเกลียวฉิบหาย เรียกกูเรียกมึงเพิ่งเจอไอ้เด็กบ้านี่คนแรกนี่แหละ
“เรียกแบงค์สิ มึงเรียกกูแบงค์เมื่อไหร่ถึงตอนนั้นกูอาจเรียกมึงว่าพี่แคปบ้างก็ได้นะ”
“งั้นชาตินี้มึงอย่าหวังว่ากูจะเรียกชื่อมึงเลย..” ไอ้เด็กเปรต แคปด่าต่อในใจตาเหลือกใส่ แบงค์ยังมีหน้ามาหัวเราะขำ นั่นทำเอาแคปยิ่งหงุดหงิด ทุกวันนี้เขาด่าใครทำไมมันมีแต่พวกขำๆมันบ้ากันป่ะ ถามจริง ประเภทเดียวกับไอ้เหี้ยเอสรึไง ชอบให้ด่า ประสาท!
“โห ดุขนาดนั้นเชียว กูไปล่ะ”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-05-2015 21:22:38
https://www.youtube.com/v/1AsjxJ2uFlw
“โห ดุขนาดนั้นเชียว กูไปล่ะ” แบงค์ว่าจบหัวเราะหึหึก่อนคว้าเอาหมวกกันน็อคขึ้นมาสวม แคปชี้หน้าตอนที่รถกำลังจะตีโค้ง กระจกหน้าหมวกกันน็อคถูกผลักเปิดขึ้น แบงค์ตีคิ้วใส่คนที่ยืนชี้หน้าเขาอยู่อย่างขำๆ แต่ทว่าในตอนนั้นเองที่ถนนฝั่งตรงข้ามมีรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวคันคุ้นตาขับมาตัดหน้ารถมอไซด์คันใหญ่ทำเอาแบงค์เกือบหักหลบแทบไม่ทัน เสียงเบรครถทั้งสองคันดังสนั่น แคปยืนตัวแข็งทื่อคิดว่าไอ้เด็กแสบนั่นจะตายคาหน้าคณะเขาไปแล้ว ลืมสังเกตไปเลยว่ารถยนต์สีขาวคันที่จอดนั้นเป็นรถของใคร พอมองให้ชัดๆ
“ไอ้สัส!” แคปพึมพำขึ้นทันทีที่กระจกรถฝั่งคนขับถูกลดต่ำลง เอสคาบบุหรี่ไว้ที่ปากหันมาจ้องหน้าคนที่ยืนอยู่หน้าตึกอย่างแคปตาเขียวๆ
“พวกที่อยู่วิศวะนี่..” แคปไม่ได้สังเกตเลยว่าแบงค์วนรถกลับมาจอดอยู่หน้าเขาอีกครั้ง
“อ่ะ! มึงยังไม่ไปอีกรึไง..”แคปพอรู้สึกตัวหันมาถาม
“มีปัญหาอะไรรึเปล่า กูช่วยไหม”แบงค์หันไปถาม
“ไม่ต้องหรอกไอ้แสบ มึงอ่ะรีบไปเร็วๆเลยยิ่งดี..” แคปเสียงสั่น เพราะเห็นเอสชี้หน้าเขามาจากถนนอีกฝั่ง ขนาดนั่งอยู่ในรถน่าตามันยังน่ากลัว มันทำท่าจะเปิดประตูออกมาแล้วแต่ติดว่ารถที่กำลังจะขับแซงออกไปแค่นั้น แคปบอกให้แบงค์รีบออกไปก่อนไว้ค่อยนัดตีกันวันหลังจากนั้นเขาวิ่งถลาเข้าไปที่รถเอสอย่างไว รถบีบแตรกันให้ลั่น
“ไอ้สัส มึงมาทำไม/บ้าอะไรของมึง วิ่งมาแบบนี้อยากตายรึไงวะแคป..” สองคนพูดขึ้นพร้อมกัน แคปดันๆประตูรถให้ปิดลงอย่างเดิมไม่ให้มันลงมาได้ ในรถมีเพื่อนมันสองสามคนนั่งอยู่ แคปมองเห็นแล้วว่าใครที่นั่งอยู่บ้าง ดีหน่อยอารมณ์ไม่เสียเพราะวันนี้คนที่นั่งเบาะด้านข้างคือไอ้เพื่อนตัวสูง ๆ ไม่ใช่ไอ้เตี้ยนั่น เอสตวัดสายตาขึ้นมอง แคปเอามือจับหลังคารถไว้
“มึงมาทำไม!” แคปตะคอกให้เบาที่สุด ทั้งที่ได้ยินกันทั้งรถนั่นแหละ ก็ไม่รู้ว่าจะกระซิบแบบนั้นทำไม
“แวะมาดู เพิ่งกินข้าวเสร็จ ไม่นึกว่าจะได้เห็นช็อตดีๆ” เอสหรี่ตาตอบเรียบๆที่หางตาเห็นแบงค์มันขับรถเลี้ยวออกไปแล้ว แคปเองก็เหลือบมองไปทางเด็กนั่นแวปหนึ่ง
“ช็อตเหี้ยอะไรของมึงวะ” แคปถามขึ้นอีก
“มึงกินข้าวรึยัง” เอสไม่ได้ตอบคำถาม เขาแค่ข่มกรามแน่น ๆ แล้วเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นขณะสายตามองไปที่เลขทะเบียนรถมอไซด์คันใหญ่สีดำของแบงค์ที่คับห่างออกไปทุกที ผ่านกระจกมองด้านข้าง
“ยุ่ง เรื่องของกู” แคปส่ายหัวไม่อยากตอบ ถ้ามันจะถามแค่กินข้าวรึยัง ดั้นด้นขับรถมาตั้งไกลเพื่อ?
“กูถามก็ตอบ ง่ายๆแล้วจบเลย มึงกินข้าวรึยัง”
“ยังไม่กิน! มึงพอใจไหมล่ะ กำลังจะออกไปนี่ไงเจอคนบ้ามันมาขวางไว้นี่แหละ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็รีบอัญเชิญมึงกลับไปได้แล้ว กูไม่ว่างมาเล่นขายของกับมึงหรอกนะ กูไปแล้วด้วยอย่ามาเรียกถามห่าอะไรอีกละกัน..” แคปว่าจบเดินหันหลังจะออกไปหาปอกับอาร์ แต่เอสเร็วกว่ามาก เขาเปิดผั๊วะประตูรถลงมาคว้าไหล่เล็กกระชากทีเดียวแคปหันกลับมาหาเกือบจะล้ม
“ไอ้สัส! มึงจะรุนแรงไปถึงไหนวะห๊ะ!” แคปตะคอกใส่เพราะตกใจ เพื่อนมันไอ้คนนั่งข้าง ๆถลาเข้ามาดึงมันไว้หน้าตาตื่น แต่เอสไม่สนใจก้าวขายาว ๆ ขวางทางแคปไว้จนเต็ม
“อย่าบอกนะว่าที่ยังไม่ไปกินข้าวเพราะมัวแต่คุยกับไอ้เด็กเวรนั่นอยู่..” เสียงทุ้มเย็นเฉียบกดถาม มือใหญ่ไม่ใช่แค่กระชากไหล่เล็กแต่ยังคว้าแล้วบีบเข้าอย่างแรง
“กูจะคุยกับใครก็เรื่องของกู หลีกไป!” แคปยกแขนปัดออก เอสคว้าหมับเข้าที่ข้อมืออย่างเร็ว
“สนใจต่อยกันอีกสักรอบไหมวะแคป”
“เอาสิวะ อย่าท้านะมึง” แคปว่าจบไม่รอช้ากระโดดใส่เลย ปอกับอาร์วิ่งมาแทบไม่ทัน ชิพที่ยืนอยู่ข้างเอสเองตกใจจนหน้าตื่นไม่คิดว่าแคปจะโมโหง่ายและขึ้นเร็วขนาดนี้ เอสกอดคนที่โผเข้าหาเข้าไว้ทั้งตัว แต่แคปดิ้นทั้งหมัดทั้งตีนประเคนใส่จนเอสต้องรวบเอาไว้แล้วโยนส่งไปที่ปอ
“มึงท้ากูเองนะไอ้สัส!” แคปชี้หน้าด่าท่าทางโมโหสุดขีด ขณะที่เอสกัดฟันแล้วเดินหน้าหา เมี่ยงกับบุ้งลงมายืนข้าง ๆ แล้ว เอสก้าวเข้ามาแคปสั่นจนมือเล็กๆกำหมัดจนแน่น
“จู่ๆมาหาเรื่องกูเอง ไม่รู้อะไรสักอย่างอย่ามาทำเป็นพูด”
“มันมาหามึงทำไม..” เอสคั้นถามอีกครั้ง เสียงเหี้ยมน่ากลัวมาก
“เรื่องของกู!” แคปตะคอกกลับ
“แคป กูจะนับแค่สาม หน้าคณะมึงกูก็ไม่สน ต่อหน้าต่อตาเพื่อนมึงกับเพื่อนกูกูก็ไม่สน มึงรู้ใช่ไหมว่ากูจะทำอะไร”
“.......”
“มันมาหามึงทำไม หนึ่ง! ” เอสเริ่มนับ น้ำเสียงที่ใช้เย็นเฉียบ น่ากลัว เขาก้าวเข้าหาเรื่อยๆ สายตาไม่มีแววว่าล้อเล่นเลยสักนิด อาร์ขยับเข้ามาดึงเสื้อแคปที่ยืนตัวสั่น
“มันหามึงทำไม สอง! ” เอสไม่เว้นโอกาสให้มากนักเขานับต่อในทันทีน้ำเสียงเย็นเฉียบน่ากลัว ทำเอาแคปถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวแบบไม่รู้ตัวเลย
“ไอ้ปอมึงห้ามสิวะเร็วเข้า” อาร์เห็นท่าไม่ดี รีบเขย่าแขนปอบอกให้เข้าไปห้าม
“กูจะกล้ายุ่งเหรอเหี้ย มึงดูหน้ามันสองคนก่อน ผัวเมียจะตีกันกูไม่อยากสอดหรอก” ขณะที่ปอกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะเอายังไงดี เอสก็เริ่มนับเข้าสามแล้ว
“กูถามมึงว่ามันมาหามึงทำไมแคป สาม! ”
ทันทีที่คำว่าสามจบสิ้นมือใหญ่ของเอสตรงเข้าจะคว้าเอาต้นคอแคปดึงเข้าหาตัวเอง แต่แคปที่เร็วกว่ามากในตอนนี้ตะโกนออกมาจนสุดเสียง เขาตะเบ็งใส่เต็มรูหูเอสจนชาดิกไปหมด
“มันมาท้าตีกับกูอีกไอ้เหี้ย! พวกกูจะนัดตีกันใหม่แต่ยังไม่รู้ว่าวันไหนมึงก็มาขวางไว้นี่ล่ะกูเกลียดมึงที่สุดมึงรู้ไหม! ปล่อยกูไอ้สัส!! ”
พลั่ก!!
แคปผลักเอสออกแรงมากๆ เอาจนเซเกือบจะไปชนเข้ากับตัวรถดีที่เมี่ยงเข้ามารับไว้ได้ทันแต่นั่นยิ่งทำให้แคปโมโหขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ผลักเสร็จเดินหนีเลยสิจะอยู่ทำซากอ้อยเหรอ เขาเดินจ้ำอ้าวพรวดๆไม่กี่ก้าวก็ถึงรถของปอ ขณะที่อาร์เองก็วิ่งตาม เอสถึงกับส่ายหัวยอมใจ ที่ปล่อยแคปไปแบบง่าย ๆ เพราะรู้ดีว่าแคปโพล่งความจริงออกมาจนหมดแล้วแน่ ๆ แน่นอนว่าที่เขาบังคับให้มันพูดเพราะสิ่งที่เขากลัวก็คือ กลัวว่าแคปจะไปมีเรื่องมีราวกับไอ้เด็กนั่นอีกแล้วจะเจ็บตัวกลับมาโดยที่เขาอยู่อย่างโง่ๆไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย แต่ก็นั่นแหละ มันชอบของมันทางนี้มันก็คงจะนัดตีกันอีกจนได้
“มึงก็อย่าเข้มงวดกับมันนักสิวะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย มึงก็รู้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่มึงเจอครั้งแรกแล้ว” ปอมองหน้าเอสแล้วพูด เขาส่ายหัวอย่างระอาใจให้กับความสัมพันธ์ของสองคน มันจะกระท่อนกระแท่นไปถึงไหน
“ช่วยไม่ได้ เพื่อนมึงมันดื้อน้อยซะที่ไหนล่ะ.. ” เอสมองตามแผ่นหลังเล็กของแคปไวๆ มันทำหน้าหงุดหงิดพิงรถรอปอ
“เดี๋ยวตอนเย็นกูจะแวะเข้าไป มึงบอกมันด้วย..”เอสหันมาบอกปอ แต่คนฟังก็แค่ส่ายหน้า “คืนนี้มันคงได้ด่ามึงไฟแลบอีกแน่ ๆ”
“กูชินแล้วล่ะ”
ปอเดินกลับไปแล้ว เอสยกข้อมือขึ้นดูเวลา บ่ายโมงตรงเขาต้องเข้าเรียน เพื่อนๆสามคนต่างยืนมองเขานิ่ง เอสบอกขอโทษที แล้วทั้งหมดก็ขึ้นประจำที่ตัวเอง คราวนี้เมี่ยงย้ายมานั่งหน้ากับเอส แคปที่มองดูอยู่ไกล ๆ ถึงกับเอาขาเตะล้อรถไอ้ปอดังผั๊วะๆๆ
“เหี้ยๆๆๆๆๆๆ ไอ้สัสเอ๊ย! แวะมาหากูทำซากเหรอวะ กูจะคุยกับใครมันเรื่องของกูไม่ใช่หรือไง มึงจะไปตายห่าที่ไหนก็ไปเถอะ อย่ามาเข้าห้องกูอีกนะกูบอกให้รู้ไว้เลย ชั่ว!”
“บ่นอะไรของมึงแคป ขึ้นรถไปๆๆกูหิวข้าวแล้ว..” แคปเลือกที่นั่งด้านหลังเขาแทบจะนอนลงไปเลยทั้งตัว ทั้งเหนื่อยทั้งหิวหงุดหงิดก็ที่สุด อะไรๆช่างไม่ได้ดั่งใจเสียจริง มีแต่เรื่องเพี้ยนๆทั้งนั้น
“แฟนมึงดุเหี้ยๆเลยว่ะไอ้แคป..” อาร์ทำสีหน้าขยาดเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อสักครู่ เขายอมรับเลยว่าตอนที่เอสนับหนึ่งถึงสามขู่แคปนั้น ถ้าเป็นเขาโพล่งบอกตั้งแต่มันนับแค่หนึ่งนั่นแหละ สายตาน้ำเสียงรวมถึงท่าทาง โหดเป็นบ้าเลย
“กูไม่ใช่แฟนมัน..” แคปพูดประโยคเดิมที่เคยบอกอาร์ไปแล้วขึ้นมาอีก แต่นั่นทำเอาปอถึงกับพ่นขำ
“ขำเหี้ยมึงเหรอไอ้ปอ จู่ๆหัวเราะขึ้นมาทำไมกูกำลังซีเรียสอยู่..” แคปเหลือบมองคนขับอย่างปอที่ป่านนี้ยังนั่งขำไม่หยุด
“กูถามว่ามึงขำเหี้ยไรวะ!” แคปเสยๆผมแล้วเหลือบมองไปที่ปอ พักนี้ผมเขายาวจนปรกหน้าปิดตา ว่างๆคงต้องหาเวลาไปซอยออกสักหน่อย
“เปล่า ก็แค่ขำที่มึงพูดว่าไม่ใช่แฟนมัน..” ปอบอกออกมา แคปมองไปนอกรถ ถนนหนทางการจราจรช่วงเที่ยงแบบนี้ทำไมรถถึงยังเยอะอยู่
“กูพูดเรื่องจริง” ปากเล็กพึมพำขึ้น
“อ้าวแล้วเมื่อคืนใครวะที่....
“เฮ้ยๆๆๆ มึงหยุดพูดเลยไอ้หมาปอ ปากมากทำซากมึงเหรอห๊ะ!” แคปสะดุ้งโหยงพอปอพูดถึงเรื่องเมื่อคืนเขารีบเอามืออุดปากปอแทบไม่ทัน ไม่รู้หรอกมันได้ยินอะไรไปถึงไหน แต่ถ้าปอมันอยู่ด้านนอกอาจจะจับใจความอะไรบางอย่างได้เพราะเขาแหกปากดังมาก แต่ถามว่าอายไหม ไม่เลยเพราะความลับกับมันแทบจะไม่มีอยู่แล้ว ขณะที่อาร์ไม่ใช่แบบนั้น มันยังไม่เคยเห็นเอสนอนห้องเดียวกับเขาแม้แต่ครั้งเดียวเพราะอย่างนั้นถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้ปอพูด ขณะที่อาร์ทำหน้าตาอยากรู้เต็มพิกัดแต่เสียใจที่แคปส่ายหัวบอกไม่พูดไม่บอกท่าเดียว ปอเองก็หัวเราะขำ ๆ ทานข้าวกันเสร็จไปนอนเล่นอยู่ที่แปลงเกษตรต่ออีกนิดหน่อย บ่ายแก่ ๆ ค่อยพากันกลับห้อง
.
.
คีย์การ์ดสีทองถูกสอดเข้ากับเครื่องอ่านโค๊ดหน้าประตูก่อนที่เจ้าของห้องอย่างเอสจะผลักมันเข้าไป ช่วงนี้เขาใช้เวลาในตอนเย็นๆกลับมาหยิบเอาเสื้อผ้าและหนังสือเพื่อออกไปค้างที่ห้องกับแคป มื้อเย็นกับการบ้านจะฝากไว้ที่นั่นเสร็จสรรพ ไม่รู้รูปแบบการใช้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาคมกวาดมองรอบห้องตัวเองพลางปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก ห้องหับยังคงสะอาดและเรียบร้อยไร้ที่ติ แม่บ้านของคอนโดที่เขาจ้างมาทำความสะอาดแบบวีคละสามวันยังคงมาสม่ำเสมอและทำงานดีไม่มีบกพร่อง ร่างสูงหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงกว้าง แอร์เย็นเฉียบต่างจากอากาศจากภายนอกทำให้เขาเริ่มง่วงขึ้นมานิด ๆ เอสทิ้งตัวลงนอนลงที่เตียง มองดูเวลาที่โต๊ะทำงาน กำลังคิดว่าจะงีบสักสิบห้านาทีแล้วค่อยออกไป เสียงโทรศัพท์มือถือเรียกเข้าดังขึ้น เขาล้วงเอาออกมารับสายทั้งที่ยังนอน
“ฮัลโหลครับคุณแม่”
(เอสเหรอลูก ไม่ได้คุยกันนานนะเราเมื่อไหร่จะกลับบ้านครับหื้ม)
“ยังไม่ว่างเลยครับแม่ ช่วงนี้แลปเทสเลิกเย็นตลอด วันนี้ผมก็เพิ่งเข้ามาถึงห้อง”
(เหนื่อยเหรอลูก เรียนหนักมากเหรอ)
“ก็นิดหน่อยครับเรียนก็หนักเที่ยวก็หนัก ส่วนใหญ่หนักไปทางอย่างหลังมากกว่านะ”
(เข้าใจพูดหยอกแม่นะเรา เย็นนี้ไปไหนรึเปล่าเนี่ย)
“ก็กำลังจะออกไปหาอะไรทานอยู่เหมือนกัน ว่าแต่คุณแม่โทรมามีธุระอะไรรึเปล่าครับ”
(มีจ๊ะ คุณพ่อเขารบเร้าให้แม่โทรมาตามลูกกลับบ้าน เห็นว่ามีเรื่องจะคุย แม่โทรบอกพี่แอมป์แล้วนะ รายนั้นบอกสองทุ่มจะเข้ามาแม่เลยต้องโทรมาบอกเอสไว้ก่อน พรุ่งนี้วันหยุด คืนนี้ค้างที่บ้านเราสักคืนนะลูก)
“คืนนี้เหรอครับคุณแม่?” เอสทวนคำถามเพื่อความแน่ใจ
(ใช่จ๊ะ สองทุ่มเอสกลับถึงบ้านนะลูกนะ แม่ให้ป้าจันทร์ตั้งโต๊ะรอ)
“ได้ครับ” เขาคุยกับเธอต่ออีกสักครู่จากนั้นปล่อยให้เธอกดตัดสายไปก่อน ดูจนแน่ใจแล้วจึงวางโทรศัพท์มือถือลงที่เตียง เสียงข้อความเข้ายังคงดังต่อเนื่องตั้งแต่เมื่อวานตอนที่แจกไลน์จนกระทั่งเย็นวันนี้มันแจ้งเตือนมาเป็นร้อยกว่าข้อความแล้วเขาไม่สนใจจะเปิดดูแต่ออกจะติดรำคาญ หลับตาลงคิดสักครู่ คุณแม่บอกให้กลับไปค้างคืนที่บ้านกำหนดเวลานัดอยู่ที่สองทุ่ม เขาแวะไปห้องแคปหาอะไรกินด้วยกันก่อนน่าจะดี คิดได้อย่างนั้นลุกขึ้นคว้าหยิบเอาหนังสือที่เตรียมไว้ กับเสื้อผ้าอีกสองสามชุดใส่กระเป๋าก่อนจะเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือยัดลงที่กระเป๋ากางเกงคืนแล้วเปิดประตูออกไปคว้าเอากุญแจรถ
ติ๊ง~
เสียงลิฟต์เปิดตัวออกเมื่อถึงชั้นล่างสุด เอสที่กำลังจะก้าวขาออกไปสวนทางกับหญิงสาวหน้าตาสวยมากคนนึง ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะลากกระเป๋าข้าวของรวมถึงบรรดากล่องที่ถูกตั้งรอไว้จนเกือบเต็มหน้าลิฟต์เข้ามาด้านใน
โครม!
“เดี๋ยวผมช่วยครับ..” เอสอาสาช่วย เมื่อหนึ่งในบรรดาข้าวของๆเธอร่วงลงที่พื้น เขาก้มลงเก็บขึ้นมาให้ เห็นแล้วว่ามันค่อนข้างทุลักทุเลพอสมควร จึงอาสาช่วย
“ขอบคุณมากนะคะ รบกวนด้วยพอดีเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่น่ะค่ะ..” เอสก็แค่พยักหน้า หลังจากนั้นไม่กี่นาทีกล่องหนักๆก็ถูกเขายกเข้ามาให้ทั้งหมด
“ชั้นไหนครับ”
“ชั้น......ค่ะ” พอเธอตอบกลับมาเขาแปลกใจนิดๆ เพราะเป็นชั้นเดียวกันกับห้องของเขา ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปจนกระทั่งเปิดออกเธอกดประตูค้างไว้ให้ ห้องเธออยู่เกือบๆจะริมสุดฝั่งซ้าย ขณะที่ห้องเอสชิดริมฝั่งขวา ข้าวของถูกขนมากองไว้ด้านนอกเธอทาบการ์ดเปิดเข้าไป เอสจึงต้องช่วยยกกล่องหนักๆบางส่วนเข้าไปให้ ขณะที่เธอวุ่นอยู่กับกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ สีชมพูสีฟ้า
“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ คุณพักอยู่ที่นี่เหรอคะ” เอสพยักหน้าให้เบา ๆ ข้าวของทุกอย่างถูกเขายกเข้ามาให้จนครบแล้ว
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เอสเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ
“เอ่อ เดี๋ยวค่ะ ไม่ทราบว่าเราขอรู้จักชื่อคุณได้ไหมอย่างน้อยก็พักอยู่ที่เดียวกัน ถ้าเผื่อต่อไปเจอกันจะได้ทักถูก เราชื่อวิวนะฝากตัวด้วย”
“เอสครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” เอสตอบไปตามมารยาท เธอเดินออกมาส่งเขาถึงหน้าลิฟต์ พอบานประตูเลื่อนเปิดออกเอสก้าวเข้าไปด้านใน
“ถ้าวิวเดาไม่ผิด เอสออกไปทานข้าวใช่ไหมเย็นป่านนี้แล้ว” เธอทำหน้ายิ้ม ๆ พูดทีเล่นทีจริงโบกมือให้อยู่อยู่ที่หน้าประตู
“เปล่าครับ ผมกำลังจะออกไปหาแฟน..” จบคำพูดเขาประตูลิฟต์เลื่อนปิดลงพอดี ใช้เวลาขับรถไม่นานเพราะระยะทางจากห้องเขาถึงห้องแคปไม่ได้ไกลกันมากเสียแต่ต้องยูเทิร์นรถเพราะว่าอยู่คนล่ะฝั่งถนน รถคันสวยถูกขับเข้ามาจอดอยู่ที่ลานจอดรถชั่วคราว เขาเดินอารมณ์ดีขึ้นลิฟต์ พลางนึกถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันแคปมันโมโหหนักขนาดนั้น หวั่นๆจะได้ยืนรออยู่หน้าห้องเป็นชั่วโมงแน่ ๆ ยกนาฬิกาที่ข้อมือดูอีกที วันนี้เขาไม่มีเวลามากขนาดนั้น แค่ทานข้าวด้วยกันสักมื้อ อาบน้ำเปลี่ยนชุดอยู่ที่ห้องมันก่อนกลับบ้าน แค่นั้นก็ถือว่าได้ใช้เวลาบางส่วนด้วยกันก็น่าจะดี พอมาถึงหน้าห้องเขากดเรียก
แกรกกกกกกก
“อ้าว กูลืมไปเลยว่ามึงจะมา” ปอที่เปิดประตูออกให้ ทักขึ้น เอสไม่สนใจเดินแทรกตัวเข้าไปกวาดสายตามองหาคนของเขาทันที
“มาหาใครอ่ะ?”
“.......” เอสหันไปจ้องหน้า ก็รู้ว่าปอมันแหย่ แต่ขอจ้องหน้าเอาเรื่องมันสักหน่อย ปอรีบยกมือบอกล้อเล่น ไอ้สองตัวผัวเมียดุเหมือนกันไม่มีผิด
“มันอยู่ในห้องนั่นแหละ ทำการบ้านมั้ง พวกกูงานเยอะว่ะ ต้องส่งรายงานหลายเล่มเลย เปเปอร์อีกบาน” เอสเพิ่งสังเกตว่าปออยู่ในชุดเตรียมจะนอนแล้วทั้งๆที่เพิ่งจะหกโมงกว่าๆ มันบอกการบ้านเยอะงานเยอะแต่จอทีวีที่ถูกพอสไว้ขึ้นเกมส์โปรดของมันกับเจ้าแคปจอเบ้อเริ่ม
“กินข้าวกันรึยัง..” เอสถาม
“กินกันก่อนเข้ามาแล้ว มึงอ่ะกินยังวะ” ปอเดินเกาหัวไปนั่งหน้าทีวีต่อ เขากำลังติดเกมส์นี้อย่างหนัก ยังตามไม่ทันสเต็ปไอ้แคป การบ้านเยอะก็จริงแต่เดี๋ยวอีกสักครึ่งชั่วโมงค่อยไปทำ
“ยังเลย ทำอะไรง่ายๆให้กูกินหน่อยสิ..” เอสเดินเข้ามาบอก
“.........” ปอเงยหน้าขึ้นมอง เขาคิ้วขมวด ถ้าฟังไม่ผิดไอ้เอสมันใช้เขาหาอะไรให้มันกินนี่หว่า
“มาม่าก็ได้ เอาแบบง่าย ๆ เดี๋ยวกูออกมากิน มึงทำแล้วตั้งไว้เลย..”
“กูไม่.....” เอสล้วงกระเป๋าเอาหมากฝรั่งแท่งสีดำของแท้รสโปรดของปอโยนส่งให้ก่อนที่คนถูกใช้มันจะเอ่ยคำพูดไม่น่าฟังออกมา พอได้ของกินที่ชอบปุ๊ปปอยิ้มจนหน้าบาน ตอนแรกว่าจะไม่ทำหรอก แต่มันมีของมาเซ่นเขานี่หว่า หมากฝรั่งช่วงกลางคืนก็แทนบุหรี่ได้ดีพอสมควรขี้เกียจลงไปซื้อที่มาร์ทด้านล่างอยู่พอดี ที่สำคัญยี่ห้อนี่แพงมาก หาซื้อได้ง่ายๆซะที่ไหน
“มึงเข้าไปเหอะ ไอ้แคปอยู่ข้างในน่ะแหละ..” ปอโบ้ยหน้าบอก เอสเดินไปเคาะสองทีไม่มีเสียงตอบรับเขาถือวิสาสะเปิดประตูผลักเข้าไปเลย มองเห็นคนที่เขาตั้งใจมาหาสวมแว่นสายตาเหมือนทุกครั้งเวลาที่มันนั่งทำการบ้าน เอสยืนมองนิ่งอยู่แบบนั้นขณะที่แคปซึ่งกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาสนใจกับรายงานตรงหน้า ไม่ได้เงยขึ้นมองว่าเป็นใครที่เปิดห้องเขาเข้ามาด้วยซ้ำ เขาก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรสักอย่าง อย่างตั้งอกตั้งใจ
ก๊อกๆ
มือใหญ่เคาะลงที่โต๊ะ เรียกความสนใจจากเจ้าของห้องแต่แคปก็ยังคงเฉย เมิน
“ใจร้าย สนใจหนังสือมากกว่ากูแบบนี้มีเคลียร์ยาวนะครับเมีย” เขาแอบเห็นว่าแคปใช้หางตามองมาแล้วแต่ก็ยังแกล้งทำเฉยไม่สนใจเงยหน้าขึ้นมาด่า เอสเลยต้องล่อมันให้สนใจกันด้วยคำพูดแบบนี้น่ะสิ
“มาทำไม” เสียงแคปถามขึ้นห้วน ๆวางปากกาลงที่โต๊ะ เขาเงยหน้ามองเอสตาขวาง คนถูกมองยิ้มพออกพอใจ
“ไอ้โรคจิต!”แคปตวัดสายตาใส่ กวนตีนแม่งไม่อยากจะสนใจหัวมันหรอก
“ก็นะ คิดถึงเมียทำไงได้ล่ะวะ..” เอสปลดกระเป๋าสะพายลงจากบ่า เอาหนังสือที่หอบมาวางลงที่โต๊ะเตี้ยๆข้างเตียง ที่ๆตอนนี้ถูกเขายึดจนกลายเป็นที่ทำงานประจำไปแล้ว ยังไม่นับเครื่องโน๊ตบุ๊ค ของส่วนตัวที่เขาทิ้งไว้ที่นี่เลยเพราะขี้เกียจหอบไปหอบมา
“มึงห้ามกวนกูนะบอกไว้ก่อน วันนี้งานเยอะเหี้ยๆ ไม่มีเวลามาตีกับมึงหรอก..” แคปไม่อยากจะสนใจจับปากกาขึ้นมาขีดเขียนต่อ ขณะที่เอสปลดกระดุมเสื้อออกสองสามเม็ดแล้วนอนแผ่หราลงไปที่เตียง ว่าจะหลับตั้งแต่อยู่ที่ห้องแล้วพอดีคุณแม่เขาโทรมา พอมานอนที่เตียงห้องนี้อีกทำเอาเขาแทบจะหลับ นอนมองแผ่นหลังเล็กของคนที่นั่งทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจแล้วนึกแปลกใจตัวเองไม่น้อย หนึ่งเดือนแล้วที่เขากับมันคบกันมา แต่ก็อย่างว่าคบแบบที่เหมือนไม่ได้คบ จะว่าเขาคบมันอยู่ฝ่ายเดียวก็คงได้เพราะถามทีไรมันก็ยืนยันว่าเขาไม่ใช่แฟน มันไม่ใช่เมีย แต่โกรธเขาทีนี่เหมือนกับมันจะกินหัวเขาลงไปทั้งอันได้อย่างนั้นแหละ หึ ขำว่ะ จะมีใครตลกแล้วก็แปลกประหลาดได้อย่างมันอีกบ้างไหมเนี่ย เอสมองดูเวลาถ้าหากหลับตอนนี้คงยาวเกินสองทุ่มแน่ ๆ เขาเสยผมแล้วถอนหายใจยาว ๆ ก่อนลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเดิมที่ใช้เมื่อคืนมาพาดบ่าไว้
“คืนนี้กูกลับบ้านนะ..” เอสเดินเข้าไปบอก วางมือลงที่หัวเล็กแล้วขยี้เล่นเบา ๆ เขาชอบทำแบบนั้นเวลาที่รู้สึกผิดและอยากขอโทษ
“เรื่องของมึงเหอะ” แคปตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง น้ำเสียงเย็นชาไม่ได้แคร์เลยสักนิด เอสยืนจ้องคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาเขียน ก่อนตบลงที่บ่าสองครั้งเบาๆแล้วเข้าไปอาบน้ำ และทันทีที่เสียงประตูห้องน้ำปิดดังขึ้น แคปเอนหลังเข้าที่พนักเก้าอี้ทันที
“มึงจะกลับก็กลับสิวะบอกกูทำไมกัน” เขาบ่นหงุดหงิดอยู่คนเดียว ขยี้หัวจนยุ่งก่อนก้มลงไปสนใจงานของตัวเองต่อ เสียงฝักบัวในห้องน้ำดังซ่าขึ้นแล้ว แคปที่ก้มหน้าก้มตาเขียน แต่ทว่ามือใหญ่ที่เปียกโชกไปด้วยน้ำของไอ้ตัวอันตรายเข้ามาดึงให้เขาลุกออกจากโต๊ะหนังสือ และเพราะว่ามันเปียกมากแคปจึงต้องรีบลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“ไอ้สัสมันเปียกมึงไม่....” แคปอ้าปากค้าง ในตอนที่หันกลับไปด่ายังไม่ทันได้จบประโยคดี นั่นเพราะไอ้คนบ้าน่าไม่อายมันออกมาทั้ง ๆ ที่เปลือยกายล่อนจ้อนอยู่แบบนั้น หยดน้ำใสๆเกาะพราวเต็มร่างกายกำยำ ทั้งเนื้อทั้งตัวมันถูสบู่แล้วด้วยแน่ ๆ เพราะว่าฟองยังค้างอยู่แถวหน้าอก
“บ้าอะไรของมึงวะห๊ะ! เปียกไปหมดแล้วมึงบ้าป่ะวะกูถามจริงเนี่ยไอ้สัสเอ๊ย..” แคปที่ปากก็ด่าไปโดนลากเข้าไปถึงห้องน้ำด้านใน ลื่นไปหมดก็เพราะใครกันล่ะ
“ปล่อยกูก่อนสิวะไอ้เหี้ย กูเปียกเนี่ยมึงไม่เห็นรึไง...อ่ะ..อื้อออ” ยังพูดไม่ทันจบแต่เอสไม่อนุญาตให้เขาพูดต่อแล้ว ปากหยักกดจูบบดเบียด ร่างกายเปลือยเปล่าขยับเบียดเข้ามาจนร่างแคปแทบจะชิดผนังห้องอาบน้ำ ริมฝีปากร้อนปิดกั้นคำด่าทุกคำเพราะไม่อยากจะหูชา ยิ่งแคปดิ้นเร่าๆอยู่ในอ้อมกอดของเขา เอสมันยิ่งพออกพอใจ สองคนสู้กันอยู่นานสองนานสรุปแล้วคือแคปเปียกไปหมดทั้งตัว
“ไอ้สัส! กูเกลียดมึงที่สุด!” แคปฟาดผั๊วๆๆๆลงไป
“บอกรักอีกแล้ว กูชอบจริงๆเล๊ยคำนี้ของมึงน่ะ ขอซื้อได้ไหมครับเมียหื้ม??”
“ปล่อยกูไอ้ชั่ว อื้มมมม....” สู้กันไปสู้กันมาสองคนกอดจูบดวนลิ้นร้อนๆกันอยู่ภายใต้สายน้ำเย็นๆของฝักบัวอันใหญ่ที่เปิดซ่าเสียงดัง
“จูบนิดนึงนะ..”เสียงทุ้มพูดทั้งที่ยังจูบ แคปนี่ได้ยินเต็มๆสองหูเนื้อตัวสั่นไปหมด มันบอกจูบนิดนึงนะเห้มึงเหรอ กูถูกมึงจูบจนปากบวมปากเจ่อไปหมดแล้วไอ้บ้าเอ๊ย เอสกอดเขาเอาไว้จนแทบจะจมไปกับอก ใบหน้าเล็กถูกล๊อคให้ขยับเขยื้อนไม่ได้ แคปส่งเสียงอื้อๆอ้าๆอยู่ในลำคอ
ภาพที่เห็นคือสายน้ำเย็นฉ่ำสาดรดลงมาอาบชโลมสองกายที่แนบชิดกันและกันอยู่ แม้ว่าหนึ่งในนั้นจะดิ้นเร่าต่อต้านอย่างไม่เต็มใจนักแต่เรียวลิ้นร้อนที่ถูกส่งเข้าไปบดขยี้ก็สุมเชื้อไฟให้โหมลุกขึ้นได้ไม่ยากเย็นอะไรเลย แต่ทว่าก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิด แคปตัดสินใจทุ่มจนสุดแรงดิ้น
พลั่ก!
“พอแล้วไอ้สัส! นิดนึงของมึงแม่งนานเหี้ยๆเลยรู้ไหมห๊ะ! รีบอาบรีบเสร็จกูจะออกไปเปลี่ยนชุดแล้ว..” เขาผลักเอสออกได้ แต่มันก็แค่ครู่เดียวเพราะมือที่ใหญ่กว่ามากดึงแขนเขาครั้งเดียวถลากลับมาซบลงที่แผงอกเปลือยเปล่าที่เปียกโชกได้เหมือนเดิม
“อ่ะ เล่นเหี้ยไรของมึง ไม่เอา! อื้มมมมมม....” แคปร้องโวย แต่รสจูบครั้งนี้หนักหน่วงยิ่งกว่าเมื่อตอนแรกมากนัก เอสเบียดร่างกายเข้ามาอย่างไม่ยอมแพ้ ปล้ำจูบราวกับคนตายอดตายอยาก แคปทั้งดันทั้งทุบ หายใจไม่ทันเพราะสายน้ำที่สาดรดเข้ามาแบบไม่ขาดช่วง ขาแข็งแรงแทรกเข้าหว่างกลางท่อนขาเล็กของอีกคน เอสดันแคปจนแผ่นหลังเล็กชิดผนัง เขาล็อคใบหน้าเล็กๆที่เปียกโชกไปหมดออกมาจ้องหน้า
“กูทำให้มึงนะ..”เสียงทุ้มแตกพร่าเอ่ย สายตาคมอัดแน่นไปด้วยความต้องการไม่ต่างไปจากลูกชายของมันที่ผงาดเนื้อในจนเต็มสูบ แคปฟาดผั๊วะจิกเล็บเข้าที่ต้นแขนและแผ่นหลัง
“ไม่เอาโว๊ย! มึงบ้าไหมการบ้านกูมีอีกเป็นตั้ง กูไม่เล่น!”
“ใครบอกกูเล่น ที่ผ่านมาเวลาทำกันนี่มึงคิดว่ากูเล่นรึไง”
“ปล่อยกูสิวะไอ้เหี้ยเอส มึงบ้าแล้วนะกูว่า เลือกเวลาหน่อยได้ไหมล่ะห๊ะ ปล่อย!!”
“ปล่อยได้แต่มึงต้องจูบกูก่อน”
“เรื่องอะไรจะทำ กูไม่บ้าดีเดือดขนาดอยากต้อนจูบมึงหรอกไอ้สัส!”
“เออมึงไม่ทำกูทำเอง”
“อื้อออ....ไอ้อ๊าวววววว..” แคปโดนปิดปากไว้เรียบร้อยแล้ว ครั้งที่สองว่าจูบหนักแล้วครั้งที่สามนี่ยิ่งหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัว เอสยังคงเบียดกายเข้ามา ขณะที่เขาน่ะทั้งทุบทั้งตีแต่ไอ้ตัวอันตราย คนอย่างมันจะรู้สึกรู้สาอะไร ทั้งจูบทั้งลูบบีบเนื้อตัวเขาผ่านเสื้อผ้า สุดท้ายทำท่าจะดึงถกเสื้อแคปออกลูกเดียวแต่ก็โดนมือเล็กรั้งเอาไว้ได้ เอสปล้ำจูบถ้วนทั่วอยู่ระยะนึงเอาจนมันพอใจถึงได้ค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกมาจ้องหน้าคนที่ยืนนิ่งไป มือใหญ่เสยเส้นผมที่เปียกโชกอย่างกับลูกหมาของแคปเกลี่ยออกจากใบหน้าให้
พลั่ก!
กำลังจะบิ๊วท์หวานสักหน่อยเจอแคปผลักออกอีกแล้ว คราวนี้เขายอมปล่อยไปง่าย ๆ พร้อมกับส่ายหัวขำในท่าทีและใบหน้าที่แดงสุกปลั่งไปถึงใบหูนั่น ไม่รู้ว่ามันเขินหรือมันโกรธกันแน่ ปิดประตูห้องน้ำเสียงดังลั่นแล้ววิ่งหนีออกไป
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-05-2015 21:23:02
https://www.youtube.com/v/1AsjxJ2uFlw
“มึงกินข้าวยังวะ” เอสอาบน้ำเสร็จเดินเช็ดหัวออกมานั่งอยู่ที่เตียง แคปที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว นั่งหน้างอเป็นตูดเป็ดอยู่ที่โต๊ะทำงาน หงุดหงิดไม่อยากเสวนากับไอ้คนบ้าคนโรคจิต ไอ้ตัวอันตราย
“แคป กูถามมึงอยู่นะ”
“กินแล้วไอ้สัส!” แคปตะคอกใส่ นึกโมโหว่าถ้าเดินออกจากห้องแล้วไอ้ปอมันเห็นทั้งเขาทั้งไอ้เอสหัวเปียกเหมือนคนที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำเสร็จมันจะคิดยังไง บ้าเอ๊ย....ฮึ่ยยยยยย แคปยกสองมือขยี้หัวอีกครั้ง เอสเห็นแบบนั้นโยนผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆส่งให้ แต่แทนที่จะส่งให้ดี ๆ เขาโยนพรึ่บทีเดียวคลุมลงหัวแคปได้แบบพอดีๆมากๆ แคปตกใจจะหันมาด่า เอสลุกขึ้นไปเช็ดให้อีก เจอปัดออกอย่างแรง
“ไม่ต้องมายุ่ง! กูจัดการเอง”
“โมโหทำไมวะ นี่กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่จูบเอง”
“ก็แล้วทำไมมึงต้องลากกูเข้าไปจูบถึงในห้องน้ำด้วยล่ะวะ มันเปียกไปหมดกูเสียเวลาเปลี่ยนชุดอีก พื้นก็เปียกกว่ากูจะเช็ดเสร็จ มึงมันบ้าไปแล้วกูบอกให้รู้เลย”
“อะไร จูบกับเมียมันก็ต้องจูบได้หลายๆที่สิ มึงจะให้กูจูบแต่บนที่นอนแบบนั้นน่าเบื่อตาย”
“จูบแต่บนที่นอนบ้านมึงเหรอห๊ะ มึงถามตัวเองดูแต่ละวันมึงจูบกูที่ไหนบ้าง บนรถ ในครัว ในลิฟต์ ระเบียง ขนาดที่มหาลัยมึงก็ไม่เว้น หรือแม้กระทั่งกลางสนามฟุตบอลมึงก็ยังทำ ไอ้โรคจิต! ทำแต่เรื่องลามก กูว่าในหัวมึงคงคิดแต่เรื่องอย่างว่าแน่ ๆ”
“ก็ถ้าคิดแล้วจะทำไมล่ะ กูก็คิดกับมึงแค่คนเดียวหนิ แบบนั้นไม่ผิดหรอก”
“ไอ้สัส! มึงจะพูดเสียงดังทำไมล่ะวะห๊ะ! บ้าเอ๊ย”
“เรื่องจริง..” เอสทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ หยิบเสื้อผ้าออกมาใส่
“ห้ามมากวนกูอีกนะมึง เดี๋ยวงานไม่เสร็จกูตายแน่ ๆ” แคปหน้ามุ่ยชี้หน้าเอสห้ามเอาไว้ เขาจับปากกาขึ้นมาแล้วดูหนังสืออ้างอิงต่อ ขณะที่เอสเองก็แต่งตัวทุกอย่างจนเสร็จ
“ออกไปกินข้าวด้วยกันป่ะ” คนฟังหยุดชะงักหารเขียนถอนหายใจก่อนเงยหน้ามอง กัดฟันพูดอย่างอดทน
“กูแดกแล้วไอ้สัส มึงจะไปกินอะไรที่ไหนก็เชิญมึงเลย”
“ไอ้ปอเพื่อนมึงต้มมาม่าไว้ให้แล้ว กินด้วยกันข้างนอกนี่เอง” เอสมองดูเวลา
“กูบอกว่ากูกินแล้ว”
“ถ้างั้นก็ลงไปส่งกูข้างล่าง จะกลับแล้ว”
“ทำไมกูต้องทำแบบนั้นวะ!” แคปกระแทกปากกาลงที่โต๊ะเป็นรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้ หันมาเงยหน้าจ้องเอสที่ยืนถือกระเป๋าตัวเองขึ้นมาแล้วสะพายขึ้นที่ไหล่รอ
"ต้องให้บอกไหม ว่าทำไมมึงถึงต้องทำแบบนั้น.." เอสพูดนิ่ง ๆ สองคนจ้องกันอยู่พักนึงในที่สุดแคปลุกพรวดขึ้นคว้าเอาโทรศัพท์มือถือเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง
“อ้าว มึงไม่กินก่อนอ่ะไอ้เอส ไหนว่าให้กูทำมาม่าไว้ให้ไง..” พอสองคนออกมาจากห้องทำท่าจะเดินออกไป ปอหันมาถามหน้าตื่นๆ เขาตั้งใจทำไว้ให้มันเลยนะ อืดนิดหน่อยเพราะว่านานเกินไปแต่ก็คิดว่าอร่อยแล้วกัน แคปที่กำลังสวมรองเท้ามองเพื่อนตัวเองหน้ายุ่ง ขณะที่เอสโบกมือบอกว่าไม่กินแล้วแอบๆชี้บอกแคปอารมณ์ไม่ดี ปอจึงพยักหน้าหงึกๆพลางเกาหัวบอกเออๆเข้าใจ ไม่นานหลังจากนั้น เอสแคปเข้ามายืนกันคนละมุมของลิฟต์
“ถามกูหน่อยดิ..”
“ไม่! กูจะไม่ถามหรอกว่ามึงจะกลับมาวันไหน..” แคปยืนกอดอกจ้องมอง แล้วเอ่ย
“หึหึ..” เอสกลั้นขำจนไหล่สั่น เขาก็แค่ส่ายหัวแล้วแกล้งมองโน้นมองนี่ไปพลาง ไม่ได้พูดอะไรโต้ตอบ แต่เหลือบมองสายตากลมๆของคนตัวเล็กกว่าตวัดมองเขาจนเขียวปั๊ด
“อะไร..” เอสถามขึ้นเรียบๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งมองไม่เห็นว่าแคปนี่กำหมัดจนมือขึ้นเส้นเอนปูด คนตัวเล็กกว่าก้าวเข้าหาแล้วพูดเน้นเสียงเย็นเฉียบ “กูบอกว่ากูจะไม่ถามหรอกนะ ว่ามึงจะกลับวันไหน”
“อือ ไม่ต้องถามเนาะ หึหึ” เอสยังคงแกล้งต่อไปอีกหน่อย ลอบขำอีกนิดๆ ช่วยไม่ได้เวลาที่เห็นแคปมันฉุนเฉียวหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจนี่เขาพอใจมาก บอกเลย
“ไอ้สัส! ปากดีนักนะมึง” แคปก้าวพรวดเข้ามาหวังคว้าคอเสื้อเขาขึ้น แต่มือใหญ่ทำหน้าที่อัตโนมัติ คว้าเอาเอวเล็กรั้งเข้ามาจนชิด
“กูเองก็ไม่อยากบอกเหมือนกัน ว่าจะรีบกลับให้เร็วที่สุด” เขาพูดจบกดปลายจมูกโด่งเฉียดแก้มเนียนได้สำเร็จแต่เจอแคปฟาดผั๊วะลงที่หลังก่อนที่ดวงตาคมกริบจะมองเห็นตัวเลขเปลี่ยนชั้นลงมาจอดอยู่ที่บี1 ในตอนที่เขาปล่อยแคปออกประตูลิฟต์ก็เลื่อนเปิดออกพอดี
“ไปส่งกูที่เซเว่นด้านหน้านะ”
“ทำไม” แคปหันไปถามหงุดหงิด เอสเดินมาดึงแขนบอกให้เดินไปขึ้นรถ
“เดี๋ยวซื้อไอติมให้ มึงจะได้เอาไว้กินตอนดึกๆ จะอ่านหนังสือไม่ใช่?”
“ซื้อที่นี่ก็ได้ เรื่องมากทำไมวะ..”แคปถามต่อหน้ายุ่ง เอสดันหลังบอกเดินๆไปขึ้นรถเหอะ
“เอาน่า ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันต่ออีกหน่อย มึงทนๆเอาเหอะ”
“มึงมันตัวเรื่องมากจริง ๆ ไอ้สัสเอ๊ย..” แคปส่ายหัวแต่ก็ยอมเดินตามแรงลากไปขึ้นรถ พอเลี้ยวออกมาจากคอนโดแค่ไม่ถึงร้อยเมตรก็เจอร้านสะดวกซื้อ
“เอาอะไรอีกไหม” เอสถือตะกร้าที่บรรจุไปด้วยไอติมแท่งหลายสิบ หันมาถามแคปที่ยืนเปิดๆหนังสือวารสารอ่านเล่น
“ซื้ออะไรของมึงเยอะแยะวะ..” แคปมองของในตะกร้าแล้วส่ายหัวเลย เขาไม่ค่อยชอบกินของจุกจิก ไอ้ปอคนนึงนะที่ชอบลากมาซื้อขนมลูกอมหมากฝรั่งอะไรของมัน พอมาเป็นไอ้เอสนี่บ้าไอติมรึไงวะ แคปหยิบคืนลงในตู้อีกหนึ่งกำมือ เอสจ้องหน้าแล้วหยิบขึ้นมาใส่ไว้คืนอีก แคปถลึงตาใส่เลย
“วันหลังค่อยมาซื้อ มึงจะให้กูแดกหมดคืนเดียวรึไงห๊ะ”
“พรุ่งนี้? มึงจะมาซื้อกับกูอีก?”
“.......” แคปมองคนพูดตาเขียว ก่อนเดินนำบอกให้มาจ่ายเงินได้แล้ว เอสยังไม่ยอมเดินดึงไหล่เล็กให้หันมาตอบเขาให้รู้เรื่องก่อน
“เออ! มึงกลับมาให้ทันกูออกมาช้อปเถอะไอ้สัส!” แคปตะคอกใส่เบา ๆ ก่อนลากแขนไอ้คนบ้าตัวอันตรายให้ไปจ่ายตังค์ เอสยกยิ้มพออกพอใจ แคปบอกจะเดินออกไปรอด้านหน้าด้วยหน้าตาที่หงุดหงิด มองดูนาฬิกาที่ข้อมือหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ววันนี้ช่วงกลางวันค่อนข้างร้อนมากเป็นพิเศษ ทำให้ตอนเย็นย่ำค่ำๆแบบนี้มีลมพัดมาเบา ๆ คล้ายฝนกำลังจะตก เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ามืด นึกอยากสูบบุหรี่ตบ ๆ กระเป๋ากางเกงหา นึกได้ว่าไม่ได้พกลงมาด้วยนี่หว่า แคปยืนเซ็งๆมองรถที่วิ่งผ่านไปผ่านมา จนกระทั่งเอสเดินออกมาหาแล้วยื่นถุงขนมส่งให้
“ให้กูเดินกลับเข้าไปส่งไหมวะ”
“กูไม่ใช่ผู้หญิงโง่ๆของมึงไอ้สัส!” แคปว่าตาดุ เอสยกมือบอกยอม
“โอเคๆอย่าโมโหดิก็แค่ถามดู”
“มึงไปได้แล้วไป น่ารำคาญแยกกันตรงนี้แหละ..” แคปว่าจบจะเดินหันหลังกลับ เอสเดินไปคว้าไหล่เล็กดึงให้หันกลับมาอีก
“อะไรของมึงอีกวะ” คิ้วเล็กขมวดจนมุ่น
“เดี๋ยวก่อนดิ ไฟแช็คกูอยู่ในถุงนั้นน่ะ เอาออกมาให้กูก่อน” เอสว่าแล้วดึงเอาถุงขนมไปค้นหาของ เขาจำได้ว่าหยิบใส่ตะกร้าแล้ว แต่ทำไมหาไม่เจอ
“กูลืมแน่เลย เดี๋ยวเข้าไปซื้อแป๊ป มึงรอตรงนี้นะ” มือใหญ่วางลงบนหัวเล็กแล้วขยี้จนยุ่งแคปมุดออกมาพลางฟาดผั๊วะจนเอสแกล้งทำหน้าบอกว่าเจ็บ
“สำออย ยังไม่รีบเข้าไปซื้ออีก”
“โอเคๆ” ว่าจบหันหลังเดินกลับเข้าไปด้านใน แคปยืนหงุดหงิดมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยๆ ขณะกำลังเงยหน้ามองท้องฟ้าดำมืดอีกครั้ง เพราะกลิ่นฝนที่ทำท่าจะตกลงมา บิ๊กไบท์คันใหญ่ปาดเข้ามาจอดตัวลงอย่างแรง แคปสะดุ้งจนกระโดดโหยงหลบออกมา ใจหายใจคว่ำ แต่พอเห็นว่าไอ้คนขับที่เปิดหน้าหมวกออกมายักคิ้วให้แบบกวน ๆ แคปถึงกับคิ้วกระตุก แบงค์อมยิ้มขำๆ เขาแกล้งเคลื่อนล้อรถเข้ามาเบียดคนที่ยืนอยู่อีกหน่อย เจอแคปมองหน้าตาเขียว เขายันเท้าเข้ากับล้อหน้าแล้วถีบดักไว้เลย
“มึงมาแถวนี้ได้ไงวะ..” แคปถาม
“อ้าว แถวนี้มีข้อห้ามไม่ให้มาด้วยหรือไง” แบงค์ถอดหมวกกันน็อคออกแล้ววางไว้ที่ถังหน้าตัวรถ เขาเสยๆผมสีทองที่ไถข้างแบบสมัยใหม่แล้วสะบัด ก่อนมองดูแคปพร้อมกับถุงขนมในมือ
“อะไร? กินไอติมด้วย? ตลกแฮะ”
“ไอ้สัส กวนนักนะมึง กูจะแดกเหี้ยไรเรื่องของกูเหอะ..” แคปไม่อยากสนใจ เขาส่ายหัวแล้วหันไปอีกทาง มองเข้าไปด้านในดูว่าเอสเมื่อไหร่จะออกมาสักที ขณะที่แบงค์มองตามสายตาแคปเข้าไป เขาเห็นเอสแล้ว จำได้ในทันทีคนเด่นขนาดนั้น
“เห็นยืนชิลๆอยู่ก็นึกว่ามาคนเดียว..”
“กูจะมากับใครแล้วมึงจะมีปัญหาอะไรล่ะ”
“ก็เปล่าหรอก หึ..” แบงค์ว่าจบจับกันน๊อคขึ้นมาใส่ เขาโน้มตัวลงจับแฮนด์ ป้ายชื่อที่คล้องอยู่ที่คอห้อยหลุดออกมาจากสาบเสื้อ เพราะว่าสีมันเด่นจนแคปสังเกตเห็นตำแหน่งงานที่ติดอยู่บนป้ายพร้อมชื่อบริษัทอย่างชัดเจน ดีเจแบงค์?
ไอ้เด็กนี่มันทำงานพิเศษอยู่ที่ไพร์มไทม์เรดิโอมีเดีย ?? คนถูกจ้องจับเอาป้ายห้อยคอสอดเก็บเข้าในอกไว้อย่างเก่า เขามองหน้าแคปแล้วยักคิ้วกวน ๆ ก่อนขับรถออกไป เอสเดินลงมาถึงด้านหลังแคปพอดิบพอดี
“สนิทกันมากไหม มึงกับไอ้เด็กเหี้ยนั่น..” บุหรี่ถูกเขาจับขึ้นใส่ปากแล้วจุดไฟสูบ แคปหันมองแต่ไม่ได้สนใจจะตอบ
“มึงกลับไปได้แล้วไป มันจะสองทุ่มแล้ว”
“แค่วันเดียวกูเห็นมึงอยู่กับมันถึงสองครั้ง กูไม่ชอบนะมึงรู้ยัง”
“แล้วมึงคิดว่ากูชอบรึไงห๊ะ เจอกันแต่ล่ะทีกูโดนไอ้เด็กบ้านั่นปีนเกลียวใส่ตลอด ขนาดกูกระทืบมันจนเขียวไปแบบนั้นมึงก็เห็นมันด้านดีเดือดขนาดไหน”
“อย่าไปเล่นกับมันมากนักสิ”
“กูเคยเล่นกับมันเหรอ บ้าป่ะ มีแต่กูด่ามันตลอดนั่นแหละ”
“มึงไม่ต้องด่ามันแล้วแคป มึงประเคนตีนใส่มันเลยห้ามไปพูดต่อล้อต่อเถียงกับมันอีกเด็ดขาดเข้าใจที่กูพูดไหม”
“มึงพูดน่ะมันง่าย”
“ถ้ากูเจอมึงอยู่กับมันอีกเป็นครั้งที่สาม กูบอกไว้เลยกูจัดเต็มมัน”
“..........”
“อ่ะ นี่หมากฝรั่งของไอ้ปอ เมื่อกี้ก่อนลงมามันบอกอยากได้” เอสยื่นหมากฝรั่งที่ซื้อมาใหม่ส่งให้ แคปรับเอามา แล้วบ่ายหน้าบอกให้กลับไปได้แล้ว
“มันชื่ออะไรนะไอ้เด็กคณะวิทย์นั่น”
“แบงค์..” แคปตอบ ขณะที่เอสยกมือเสยผมก่อน อัดบุหรี่ครั้งสุดท้ายก่อนทิ้งลงที่ถัง ขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหูเล็ก
“ไปแล้วนะ จะรีบกลับนะเมีย..” พอเสียงทุ้มเจ้าเล่ห์จบประโยคลง แคปถลึงมองจนตาแทบจะหลุด
พลั่ก!
“เรื่องของมึงเหอะ! บ้าเอ๊ย!!” ไอ้ผัวเฮงซวย!!! แคปโกรธจนผลักเอสออกอย่างแรง แต่คนถูกผลักกลับยืนอมยิ้ม แคปนี่อยากจะฟาดปากมันให้หนักๆนัก ยิ่งพอนึกได้ว่าตัวเองต่อท้ายประโยคนั้นว่าอะไร เจาแทบจะทึ้งหัวตัวเองทิ้ง
“หึ..” เอสยิ้มขำๆก่อนส่ายหัวพออกพอใจแล้วเดินไปขึ้นรถ เขาก้าวขาขึ้นไปหนึ่งข้างในตอนที่แคปหันกลับไปตวัดสายตามองอย่างหงุดหงิด คนเจ้าเล่ห์ทำท่าชูสองนิ้วแตะจูบลงที่ปากแล้วโปรยส่งให้อย่างกวน ๆ เจอแคปชี้หน้าไล่อย่างดัง เอสก็แค่หัวเราะก่อนขึ้นรถแล้วขับออกไป
“บ้าฉิบหาย เหี้ยเอ๊ย..” เสียงเล็กสบถเบาๆก่อนคว้าๆเอาไอติมเอารสสละสีแดงๆในถุงขึ้นมาแกะกินดับอารมณ์ร้อน เดินดูดไปเรื่อย ๆ ไม่นานก็เข้ามาถึงคอนโดสูงของตัวเอง สายตาเหลือบมองไปตรงที่จอดประจำที่เอสเคยเอารถมันมาจอดอยู่ตลอดช่วงนี้ ตอนนี้กลับว่างเปล่า ทั้ง ๆ ที่หลายวันที่ผ่านมาลงไปซื้อของด้วยกันทีไรก็จะเจอรถมันจอดนิ่งอยู่ตรงนั้นเสมอ แคปส่ายหัวไล่ความนึกคิดเหงา ๆ เดินเข้าห้องโยนถุงไอติมให้ปอเอาไปเก็บส่วนตัวเองเดินเข้าห้องไปทำใบงานต่อ เพิ่งจะลงมือเขียนได้ไม่ถึงสามบรรทัด เสียงข้อความดังเข้ามาแคปจึงหยุดมือแล้วหันดู
[ถึงห้องหรือยัง?] 19:49
อ่านแล้ว 19:50 [อยู่ผับ ออกมาเที่ยว]
[เดี๋ยวกูตบแม่ม] 19:50
อ่านแล้ว 19:50 [มึงลองดิไอ้สัส!]
[เข้าห้องแล้วอ่านหนังสือทำการบ้าน ถ้ากูรู้ว่ามึงออกไปแรดที่ไหนกูเอามึงตายเลย] 19:50
อ่านแล้ว 19:51 [มึงสิแรด! ปากหมา เดี๋ยวกูตบแม่มคืนเลยนี่]
[อยู่ที่ไหนน่ะ] 19:51
อ่านแล้ว 19:51 [มึงบ้าป่ะ กูแต่งตัวแบบนี้จะไปที่ไหนได้เล่า ห่างกันยังไม่ถึงสามสิบนาทีมึงคิดว่ากูจะไปอยู่ที่ผับได้รึไงวะห๊ะ! ไอ้โรคจิต!!]
[บอกแต่แรกก็จบว่าอยู่ห้อง ลีลาท่ามากทำไม] 19:52
อ่านแล้ว 19:52 [เรื่องของกูเหอะ]
[เปิดกล้องดิ๊] 19:52
อ่านแล้ว 19:52 [ไม่เปิด! มึงอย่าบ้า]
[กูเข้าบ้านแล้วนะ กำลังจะเลี้ยว] 19:53
อ่านแล้ว 19:53 [กูถามมึงเหรอวะ บอกทำไม!]
[เหอะน่า..] 19:53
อ่านแล้ว 19:53 [กูไม่อยากเล่น จะทำงานต่อแล้ว]
[แล้วจะรีบกลับนะเมีย] 19:53
อ่านแล้ว 19:54 [เรื่องของมึง! กูไม่ใช่เมียมึงบอกจนปากกูบางหมดแล้ว เดี๋ยวสักวันหูมึงได้ทะลุกลวงไปโบ๋ไปถึงอีกฝั่งแน่]
[โหน่ากลัวว่ะ มึงพูดอะไร] 19:54
อ่านแล้ว 19:54 [เรื่องของกู!]
[กูต้องฟังคำด่าของมึงขนาดไหนหูกูถึงจะทะลุหากันได้ไหน บอกเวลาหน่อย] 19:55
อ่านแล้ว 19:55 [กูจะด่ามึงทุกวันนั่นแหละ แล้วก็ไม่ใช่แค่ด่าด้วย กูจะทุบตีมึงทุกวัน ซ้อมมึง เอาให้เขียวช้ำเลือดช้ำหนองเลย]
[ขนาดนั้นเลย? โห เมียกูดุจัง] 19:55
อ่านแล้ว 19:55 [กูไม่ใช่เมียมึงไอ้สัส!]
[แล้วมึงคิดว่ากูจะยอมให้มึงทำแบบนั้นนานนักหรือไง คนเรามันก็นะ...มีลิมิตน่ะแหละ] 19:56
อ่านแล้ว 19:56 [นั่นมันเรื่องของมึง ทนไม่ไหวเร็วๆเลยก็ดีจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก]
[…………..…………….] 19:56
อ่านแล้ว 19:56 [อะไรของมึง?]
[………………………….] 19:57
อ่านแล้ว 19:57 [อย่าส่งมาอีกนะ กูจะวางทิ้งแล้วเหี้ย กวนตีน]
[………………………….] 19:57
อ่านแล้ว 19:57 [กูบอกว่าอย่าส่งไง!]
[…………………………..] 19:58
อ่านแล้ว 19:58 [ไอ้สัส!]
[แคป..] 19:58
อ่านแล้ว 19:58 [อะไร!]
[จะรีบกลับนะ] 19:58
อ่านแล้ว 19:58 [ไอ้โรคจิต!]
[หึหึ><] 19:59
.
.
“เอสทานเยอะๆนะลูก นี่ของโปรดลูกคุณพ่อเขาสั่งให้ป้าจันทร์ทำไว้รอตั้งแต่แม่โทรหาเราแล้ว..” มือเรียวสวยประดับแหวนเพชรวงเล็กๆของหญิงวัยกลางคนที่มีริ้วรอยเพียงแค่เล็กน้อยตักกุ้งผัดเปรี้ยวหวานอาหารโปรดของลูกชายเธอ วางลงในจานให้ ขณะนั้นเองที่พี่สาวคนโตของบ้านอย่างแอมป์แกล้งอ้อนเธอนิดๆ
“คุณแม่ตักให้แอมป์ด้วยสิคะ ตักให้แต่น้องอ่ะ พอเจ้าเอสกลับมาแอมป์ก็กลายเป็นหมาหัวเน่าเลยสิ”
“เจ้าลูกสาวคนนี้โตจะแย่ไปหัดน้อยอกน้อยใจมากจากไหนคะลูก ใครกันน๊าที่รบเร้าแม่ให้ตามน้องกลับบ้าน พอกลับมาแล้วทำท่าทีแบบนี้กับน้องรึไงเรา เดี๋ยวแม่ตีเลยเจ้าแอมป์หนิ”
“อ๊ะ คุณพ่อช่วยแอมป์ด้วยค่ะ” เธอเอียงหลบหาคุณพ่อของเธอ ชายวัยกลางคนหน้าตาท่าทางใจดีอมยิ้มอ่อนโยน
“คุณก็ตักให้เจ้าแอมป์ด้วยสักช้อนสิ ลูกน้อยใจเดี๋ยวร้องไห้ขึ้นมาทำไง”
“คุณพ่ออ้ะ แอมป์ล้อคุณแม่เล่นหรอกค่ะ ใครจะไปร้องไห้กัน แอมป์โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆสักหน่อย..” ท่านหันมองลูกสาวตัวเองแล้วก็ส่ายหัวขณะที่เอสขำกับท่าทีงอนๆของพี่สาว พี่แอมป์ขี้เล่นแบบนี้เสมอ วันนี้เขากลับมาเธอคงจะดีใจเกินไปทั้งคุณพ่อคุณแม่และเธอกระเซ้ากันหลายรอบมาก
“เอสทานข้าวก่อนลูก ขาเราเป็นยังไงมั่ง พักนี้คุณหมอบอกว่าเอสไม่ได้เข้าไปตรวจดูนานแล้ว มันโอเคแล้วใช่ไหม”
“ไม่เป็นไรแล้วครับคุณแม่ ผมคิดว่ามันหายแล้วนะ” เพราะอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน ทำให้ต้นขาเขามีปัญหาเรื่องกระดูกนิดหน่อย คุณแม่ยังห่วงเรื่องนี้อยู่มาก ทั้งที่จริง ๆ มันก็ดีขึ้นมาเยอะมากแล้ว เอสคิดว่าถ้าไม่เจอแคปเตะมาที่สนามมวยก่อนหน้านั้นมันจะไม่ค่อยเจ็บเลยด้วยซ้ำ
“หายแล้วก็ดี ทานข้าวเถอะลูก พ่อกับแม่ก็ห่วงกลัวว่าเอสจะยังเจ็บอยู่”
“ไม่หรอกครับ พักหลังผมเล่นกีฬาตลอด ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ” เธอยิ้มบางตักอาหารวางลงให้ลูกชายเพิ่มอีก ขณะที่คุณพ่อของเขารับเอาแก้วไวน์ทรงสูงที่ถูกจัดเตีรมไว้ให้ยกขึ้นขอแตะแก้วกับลูกชายคนโปรด
“แล้วเรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าน ไม่กลับบ้านหลายเดือนทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ติดเพื่อน ติดหนังสือ หรือติดเมียล่ะหื้ม..”
“โหคุณพ่อครับ..”
“คุณนี่พูดอะไรคะนั่น..” คุณแม่ร้องปราม คุณพ่อเขาก็แค่อมยิ้มจิบไวน์สบายใจ ไม่ต่างกับเอสทั่นั่งสบาย ๆ จิบไวน์ในแก้วของเขาเช่นกัน
“คุณแม่คุณพ่อแอมป์รู้ค่ะ น้องน่ะ มีแฟนแล้ว” เสียงสดใสฝั่งตรงข้ามดังขึ้น เอสซึ่งนั่งข้างคุณแม่ของเขาจ้องเธอ
“แอมป์ใจเย็นลูก ลูกชายแม่มีแฟนตั้งแต่อยู่มัธยมสี่อันนี้แม่รู้มานานแล้วนะ”เธอตักเนื้อปลาราดพริกตัวโตๆวางใส่จานให้สามี
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยคุณแม่อ่ะ แฟนเจ้าเอสคนนี้ถึงขนาดพาไปให้แอมป์ดูตัวเลออออ”
“พูดมากน่าพี่แอมป์..” เอสปรามเสียงดุ แต่เธอจะไปกลัวได้ยังไง
“อ้าว ต้องพูดให้มากๆสิคุณแม่กับคุณพ่อจะได้รู้ด้วยไง”
“แล้วเขาเป็นคนยังไงล่ะ นิสัยดีไหม สวยรึเปล่า..” คุณพ่อเอ่ยขึ้นไม่จริงจังนัก ด้วยว่าท่านก็แค่หาเรื่องมาคุยกับลูกๆ ท่านยกไวน์สีแดงขึ้นจิบอีกครั้ง บางทีการได้ใช้เวลาว่าง ๆ ระหว่างทานข้าวพูดคุยเรื่องต่าง ๆ ของลูกก็เข้าท่าดี ครอบครัวที่นานๆจะมีเวลาพร้อมหน้าพร้อมตาสักที
“โอ๊ยไม่สวย....”
“หยุดเลยยัยแอมป์ให้น้องพูดเอง” คุณแม่ปรามเบา ๆ เธอส่งสายตาถามเอส เขาได้แต่ส่ายหัวถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆว่าจะไม่ตอบ แต่สายตาสามคู่ต่างก็จ้องเขาหนักหน่วง
ในที่สุดเอสก็ยอมเอ่ยปาก “นิสัยก็งั้นๆ ที่สำคัญห่างไกลคำว่าสวยมากเลย”
“อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะลูก..” คุณพ่อเขาถามขึ้นในทันที วางแก้วไวน์แทบไม่ทัน ได้ยินข่าวมาเหมือนกันสาวแต่ล่ะคนที่ลูกชายเขาควงสวยมาก แต่ถึงจะไม่สวยนิสัยก็ควรจะดีมากๆ แต่นี่เอสกลับบอกงั้นๆ?
“ช่วยไม่ได้นี่ครับคุณพ่อ ก็...รู้สึกดีๆกับเขาไปแล้ว” เอสไหวไหล่ตักกุ้งผัดเปรี้ยวหวานมาใส่จานแล้วกินต่อ คุณพ่อกับคุณแม่หันมองหน้ากัน
“นิสัยงั้นๆ หน้าตาห่างไกลคำว่าสวย แล้วแบบนี้มันจะดีเหรอลูก”คุณแม่ถามขึ้นหน้าเจื่อนๆ
“ก็พอได้ครับ” เอสตอบเรียบๆ
“เอสมันชอบของมันแบบนั้น แต่แอมป์ว่าน้องเขาน่ารักนะคะแม่ เคยคุยกันแล้ว”
“จริงเหรอแอมป์” เธอเอ่ยถาม
“จริงค่ะคุณแม่”
“ผมยาวหรือผมสั้น” เธอซักต่อ
“ผมสั้นๆ ทะมัดทะแมง”
“แบบนั้นก็ดีสิ แม่ชอบเลยนะ”
“แอมป์ก็ชอบ แล้วก็เชื่อว่าถ้าน้องอุ้มเห็นน้องอุ้มก็ต้องชอบ” อุ้มเป็นน้องสาวคนเล็กของครอบครัว เรียนอยู่ที่ต่างประเทศตั้งแต่สองปีที่แล้ว ตอนนี้เธอเพิ่งเริ่มเข้าเรียนปริญญาตรีปีแรก
“เอสล่ะลูก มั่นใจไหมกับคนนี้”
“ยังไม่ผ่านโปรเลยครับแม่ แต่ผมก็รู้สึกดีกับเขามากนะ”
“โปรเปออะไรกัน คนนะไม่ใช่ฝึกงานถ้าเขาได้ยินเสียใจหรอก” เธอท้วงติง เอสก็แค่ยิ้มๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับแม่ ก็แค่กำลังดูๆอยู่”
“โปรของมันสองเดือนค่ะแอมป์รู้ ที่ผ่านมายังไม่มีใครผ่าน” เธอทำมือเป็นเครื่องหมายกากบาท เอสจ้องหน้าพี่สาวเป็นเชิงต่อว่า ว่าเธอทำเป็นรู้ดี แอมป์ส่งยิ้มรู้ทันน้องชายตัวเอง ก็เธอรู้จริงๆ
“ถ้ามั่นใจกับคนไหนก็ค่อยแนะนำพ่อกับแม่บ้างก็แล้วกัน กลับบ้านบ่อยๆ พาเขามาทานข้าวที่บ้านเราบ้างก็ได้ ถ้าเขาไม่ถือก็ให้มานอนค้างคืนกับพี่แอมป์ก็ได้นี่ลูก”
“เฮ้ย! ไม่ได้หรอกครับแม่” เอสรีบร้องออกมาอย่างแรงเลย ลืมตัวเอ่ยคำว่าเฮ้ยอย่างแรง ขณะที่แอมป์นี่ถึงกับทำช้อนตก แม่บ้านรีบเอาเข้ามาเปลี่ยนให้แทบไม่ทัน
“ใช่ค่ะไม่ได้เด็ดขาดไม่ได้แน่นอน” แอป์ย้ำหนักแน่น เธอส่ายหน้าจนปากเธอสั่นเมื่อนึกถึงว่าแคปแมนออกขนาดนั้นจะมานอนค้างที่เตียงเดียวกับเธอได้ยังไง ดีไม่ดีถ้าไม่รู้ว่าเป็นใครเธอยังจะตกหลุมรักหนุ่มน้อยได้ง่ายๆ
“อะไรของพวกลูกเนี่ย..” คุณพ่อกับคุณแม่มองหน้ากันแล้วส่ายหัว คิดว่าลูกๆสองคนของท่านคงเล่นอะไรกันสักอย่าง แอมป์กับเอสอายุห่างกันมากก็จริงแต่ค่อนข้างสนิทกันมากกว่าอุ้มซึ่งเป็นน้องคนสุดท้อง เพราะว่าเอสเป็นน้องชายตัวเล็กที่เกิดมาแอมป์ก็เก้าขวบแล้วเพราะงั้นเธอจึงค่อนข้างรักและเอ็นดูเอสมาก ๆ เล่นกันราวกับคนอายุไล่เลี่ย แอมป์ชอบทำงาน เป็นหญิงมั่นจนบัดนี้ยังหาแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ได้ แต่พ่อกับแม่ของครอบครัวนี้ยึดเอาความสบายใจของลูกๆเป็นที่ตั้ง ไม่มีการบังคับหรือกะเกณฑ์เวลา ถึงจะมีธุรกิจการงานใหญ่โต แต่ทั้งสองคนจะหาเวลาและทำตัวสนิทสนมกับลูกๆเสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-05-2015 21:23:37
https://www.youtube.com/v/1AsjxJ2uFlw
คุณแม่เอสเป็นผู้หญิงทำงานผมยาวสวย อายุเพิ่งจะย่างเข้าสู่วัยกลางคนเท่านั้น เอสมีหน้าตาถอดแบบมาจากทางครอบครัวคุณแม่ของเขาทั้งหมด จมูกโด่งมากผิวขาวเนียนสวย มีรอยยิ้มฟันกระต่ายชวนละลาย แต่รูปร่างสูงใหญ่ได้คุณปู่ โดยรวมแล้วแล้วอาจจะเรียกได้ว่า เอสผู้ชายที่มีใบหน้าสวยมาก ผิวขาวและโดดเด่นยิ่งกว่าผู้ชายธรรมดาในขณะที่นิสัยกลับเหมือนคุณพ่อของเขาคือไม่ค่อยพูดมากนักติดจะเท่และเด็ดขาด ขณะที่แอมป์เป็นสาวห้าวมั่นๆส่วนน้องอุ้มนั้นน่ารักและสวยสมวัย
“เดี๋ยวทานข้าวกันเสร็จ เอสขึ้นไปคุยงานกับคุณพ่อนิดนึงนะลูก ส่วนแอมป์เดี๋ยวไปช่วยแม่เลือกเครื่องเพชรสักหน่อย ว่าจะสั่งเซ็ทใหม่มาเก็บไว้ให้น้องอุ้ม เราต้องไปช่วยเลือก” แอมป์พยักหน้าตอบรับขณะที่เอสหันไปคุยกับคุณพ่อของเขา
“คุณพ่อมีอะไรรึเปล่าครับ..”
“พ่อจะเพิ่มหุ้นของโรงแรมให้เอสได้ถือครองเพิ่มขึ้น จำเป็นที่ลูกต้องเซ็นต์ยืนยันรับรู้ แล้วยังเอกสารเรื่องเงินปันผลต่าง ๆอีก รีสอร์ทที่ปราณบุรีคุณแม่เขาก็เพิ่งไปจัดการมา พ่อจะให้เอสลงชื่อเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ไว้เลย ตอนนี้พ่อกับแม่จะดูแลให้ก่อน ไว้เอสเรียนจบจะได้ออกมาทำต่อได้ทันที เพราะงั้นหลังจากนี้ไปถ้าอาทิตย์ไหนที่มีประชุมผู้บริหารเอสจะต้องเข้าพร้อมพ่อเพื่อให้ทุกคนได้รู้จักลูกไว้ รออีกแค่สองปีเรียนจบแล้วออกมารับงานตรงนี้ไปเลย”
“...........”
“เป็นอะไรน่ะเรา” คุณพ่อเขาเห็นลูกชายเงียบไปจึงถามขึ้น เอสหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบ
“ผมกำลังคิดว่า มันเร็วไปรึเปล่า” เอสเงยหน้ามองคุณพ่อของเขา ขณะที่คุณแม่ซึ่งนั่งข้าง ๆ ถึงกับเอามือมาลูบแผ่นหลังของลูกชายเบาๆ
“มันอาจจะดูเหมือนเป็นภาระเพราะว่าลูกยังเด็ก แต่มันจะเป็นต้นทุนชีวิตที่ค่อนข้างได้เปรียบคนอื่นมากๆ เพราะทันทีที่ลูกเรียนจบ ลูกจะมีทุกๆอย่างอยู่ในมือ สามารถเข้าบริหารกิจการของตัวเองได้เลย ลูกต้องอดทนทั้งเรื่องเรียนเรื่องงานนะลูกนะ”
“ครับคุณพ่อ”
“เอสโอเคนะลูก ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม ปีสามแล้วพร้อมรึเปล่า”
“ครับคุณพ่อ ลองดูก็ได้ ผมจะทำเต็มที่” คุณพ่อเขายิ้มอ่อนเมื่อลูกชายรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ขึ้นไปกันเถอะค่ะคุณ ดึกแล้วเผื่อลูกง่วงนอน เดี๋ยวฉันให้เอสดูแปลนรีสอร์ทอีกที คุณพ่อเขาให้เลขาจัดเตรียมมาไว้ให้ ลูกอยากเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมจุดไหนก็มาร์คลงไป จำไว้ว่ามันเป็นของลูก เลือกทุกอย่างในแบบที่ลูกชอบ คิดว่านั่นคือบ้านหลังเล็กๆของเราคนที่มาพักเขาก็จะรู้สึกดีรู้สึกอบอุ่นไปด้วย แอมป์ขึ้นไปช่วยน้องดูด้วยนะลูกนะ”
“ค่ะคุณแม่” แอมป์ตอบรับ ขณะที่คุณแม่พยักหน้าให้ ก่อนที่เอสจะลุกเดินตามหลังคุณพ่อเขาไป แอมป์ดึงๆสะกิดเรียกน้องชายตัวเอง
“ทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ไปเลย เรื่องน้องแคปนั่นน่ะ”
“ไว้ก่อน”
“อะไรคือไว้ก่อน”
“เดี๋ยววันหลังพามาเองเลย” เอสหันไปบอก เรื่องธุรกิจของครอบครัวเขาค่อนข้างชินแล้ว กลับบ้านทีไรพ่อกับแม่ก็ลากไปคุยเรื่องกิจการงานของที่บ้านตลอดอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่เขาหรอก พี่แอมป์ยิ่งแล้วใหญ่ งานเธอเยอะกว่าที่เห็นเป็นสิบ ๆ เท่าถึงอย่างนั้นสองพี่น้องก็ยังคุยหยอกกันได้
“จริงดิ?”
“อือ” เอสพยักหน้าเดินขึ้นบันได แอมป์เองก็เดินตีคู่อยู่ข้าง ๆ
“กับคนนี้แน่ใจแล้วนะ เขารู้รึเปล่าว่าครอบครัวเราเป็นยังไง แกเคยบอกเขาไหม”
“ไม่เคย เขาไม่เคยถาม”
“ตายล่ะ ถ้าเขารู้ว่าพวกเรามีมากขนาดนี้เขาจะไม่วิ่งหนีแกเรอะ”
“ก็กลัวอยู่”
“จะบอกเขาป่ะล่ะ”
“ยังก่อน ไว้ผ่านโปรเมื่อไหร่เดี๋ยวพามาเลย ถึงตอนนั้นคงรู้เอง” เอสหันไปพูดยิ้ม ๆ ความจริงไม่ใช่เรื่องผ่านโปรหรืออะไรหรอก เขาก็แค่รู้สึกว่ามันยังเร็วไปหน่อย
“สองเดือนเนี่ยนะ”
“อาจจะเร็วกว่านั้น แต่ไม่แน่หรอก ดูก่อนถ้าเบื่อก็จบ”
“เลวว่ะ คำตอบของผู้ชายเลวๆ”
“ก็ถ้าไม่ทำให้รู้สึกเบื่อแสดงว่าผมก็รักของผมจริงๆอ่ะแหละ ถึงตอนนั้นก็มั่นใจได้เลยว่าใช่ตัวจริงแน่ ๆ” ถ้าทางนั้นจะยอมให้เขาเป็นตัวจริงของมันด้วยน่ะนะ
“แล้วตอนนี้เริ่มเบื่อยัง”
“...............” เอสพ่นรอยยิ้มแล้วส่ายหัวแทนคำตอบ ถามว่ารู้สึกเบื่อยังงั้นเหรอ ตอบได้แบบเต็มปากเต็มคำ แคปเป็นแฟนคนแรกที่ทำให้เขาไม่รู้สึกว่าเบื่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว! คนแบบมันมีแต่คำว่าท้าทาย ปากดีๆแบบนั้นด่าทีไฟแทบลุก มือก็หนักตีนก็หนัก นี่ยังไม่นับว่าคบกันมาหนึ่งเดือนเขาเพิ่งได้ฟัดมันจริงๆจัง ๆ แค่ครั้งเดียว แบบนั้นดูเหมือนน่าเบื่อใช่ไหม แต่เปล่าเลยแต่เขากลับคิดว่าทั้งหมดที่เป็นมันน่ารักดีซะงั้น คิดแล้วแปลกใจตัวเองเป็นบ้า
คืนนั้นเอสคุยงานอยู่กับคุณพ่อคุณแม่และพี่สาวของเขายาวจนถึงเที่ยงคืนกว่าจะได้เข้านอนที่ห้องนอนส่วนตัวของเขาตั้งแต่เด็กๆ นานมากแล้วที่ไม่ได้เข้ามาใช้ห้องนี้ แต่ทุกอย่างยังคงเป็นระเบียบสะอาดเรียบร้อยเหมือนเดิม เอสทิ้งตัวนอนลงที่เตียงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา สิ่งแรกที่คิดกลับเป็นใบหน้าของคนที่ขยับปากเป็นด่าเขาอยู่ตลอด เอสระบายรอยยิ้มบางออกมา ดึกป่านนี้คิดว่าแคปอาจจะยังไม่นอน ชั่งใจจะโทรหาดีไหม แต่เสียงโทรศัพท์เขาดันดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน กลายเป็นชิพที่โทรเข้ามาบอกว่าพรุ่งนี้จะแวะไปเอางานด้วย
“กี่โมงวะ” เอสถาม
(สายๆอ่ะ)
“งั้นแวะไปเอาที่ห้องไอ้แคปนะ ถามไอ้บุ้งก็ได้มันรู้จักอยู่”
(มึงอยู่ห้องแฟนมึง?)
“เปล่า ตอนนี้อยู่บ้าน แต่พรุ่งนี้น่าจะอยู่ที่นั่น”
(จริงดิ)
“ถามมากน่า จะนอนแล้ว” คนตอบตาปรือๆ หาวหวอดออกมา
(พรุ่งนี้ให้กูแวะไปเอาที่ห้องไอ้แคปแน่นะ มึงจะกลับไปทันเหรอวะ)
“ทันสิ”
(อือๆ นอนซะพรุ่งนี้เจอกัน) ชิพตอบเออๆกลับมาขณะที่ไม่มีอะไรแล้วเอสจึงวางลงไป เขาตั้งปลุกไว้เร็วหน่อยจากนั้นนอนเลย
.
.
“เย้ย!!” แคปร้องขึ้นอย่างดังสะดุ้งโหยงดีดตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่นอนกอดเขาอยู่ แสงสว่างยามเช้าลอดผ่านมาจากม่านหน้าต่างสีครีมสวย แยงในตาให้เขารู้สึกตัวตื่น และพอตื่นขึ้นมาก็ต้องร้องขึ้นเสียงหลง เอสกลับมานอนอยู่ข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนไหน เพราะมันกลับบ้านไปเมื่อคืนแล้วแน่ ๆ
“อือ..” เอสพึมพำในคอ ดึงแขนแคปบอกให้นอนลงต่อ แต่แคปไม่สนใจขยับออกท่าเดียวกวาดตามองกองเสื้อผ้าที่ไอ้คนนอนคงถอดกองเอาไว้ก่อนขึ้น
“มึงเข้ามาได้ไงห๊ะเนี่ย..” แคปถาม ขณะที่หันกลับมามอง เอสคว้าเอาหมอนใบใหญ่ข้างตัวมากอดไว้แล้ว
“เพื่อนมึงเปิดให้อ่ะ” เสียงทุ้มตอบงัวเงียตาหลับฟังไม่ได้ศัพท์
“แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่ นานหรือยัง” แคปคิ้วขมวด โมโหตัวเองนิดๆโดนมันนอนกอดมาทั้งคืนไม่รู้เรื่องเหี้ยไรเลยบ้าฉิบ ไอ้นิสัยนอนหลับแล้วตื่นยากของเขาเนี่ยมันน่าโมโหนัก
“ตีห้า ง่วงว่ะนอนก่อนนะ” เอสอือๆอาๆต่อจากนั้นก็หลับปุ๋ยลงไป แคปถอนหายใจยาว ๆ เสยผมลวก ๆ ชูไม้ชูมือบิดขี้เกียจ มองคนที่นอนหลับตานิ่งไม่ยอมตอบ เขาลุกขึ้นคว้าโทรศัพท์มือถือเป็นอันดับแรก ไม่รู้เป็นอะไรติดนิสัยไปไหนก็ต้องติดตัวไปด้วย ตากลมๆยืนมองไอ้ตัวดีหลับไม่รู้เรื่อง มาถึงนี่ตีห้าแสดงว่ามันออกจากบ้านตีสี่กว่าๆดึกมากเลยนี่หว่านั่น แคปมองดูเวลาเกือบๆจะสิบโมงแล้ว ไม่รู้ไอ้ปอออกไปไหนรึเปล่า เขาเข้าไปล้างหน้าล้างตาจากนั้นเดินออกไปหาน้ำผลไม้เย็นๆกินให้ชื่นใจ
“ไอ้ปอ ตื่นยังวะมึง..” แคปเปิดผั๊วะห้องปอเข้าไปเอาแบบไม่ต้องเคาะ ปากคาบหลอดดูดน้ำผลไม้จากกล่องไว้ด้วย เห็นมันตื่นแล้วนอนดูการ์ตูนโคนันอยู่
“ตื่นแล้วดิ แฟนมึงล่ะ” ปอเหลือบมองคนที่กำลังเดินเข้ามา
“นอนอยู่อ่ะ มันมาตอนไหนวะ”
“..............”
แคปกระโดดขึ้นไปนอนข้างเพื่อนตัวเอง ปากยังคาบหลอบดูดๆต่อ ตามองทีวี ปอเบนสายตามาจ้องแคปนิ่งเลย “เดี๋ยวนี้ยอมรับแล้วสิว่าไอ้เอสนั่นเป็นแฟนมึงน่ะ”
“มันไม่ใช่แฟนกูไอ้สัส” แคปเถียงขึ้นทันที ลุกขึ้นทำหน้ายุ่ง ๆ ขณะที่ปออมยิ้ม
“ไม่ใช่แล้วใครตอบกูล่ะวะเมื่อกี้”
“กูก็แค่รำคาญ พวกมึงเหมาไปเองว่ามันมีสถานะเป็นอะไรกับกู ก็แค่คำเรียกแทนตัว เป็นหรือไม่เป็นมันอยู่ที่กูคิดนี่เว้ย ไม่เกี่ยวกับคำเรียกขานหรอก มึงดูแนวปฏิบัติสิวะ กูบอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่”
“อ่อครับๆกูเข้าใจครับเพื่อน..” ปอพยักหน้าทำเสียงประชด แนวปฏิบัติของคนที่ไม่ใช่แฟนกัน แต่มานอนค้างด้วยกันเกือบทุกวัน ขนาดกลับบ้านยังรีบกลับมาหา แคปตวัดสายตาเขียวปั๊ดมองก่อนเอาหมอนฟาดหัวไปแรง ๆ โทรศัพท์แคปสั่นดังขึ้น
“นี่หลับตาคุยอยู่นะ นอนยังไม่ตื่นเลยเหอะห้าววววว” แคปแกล้งทำเสียงงัวเงียอำคนที่ปลายสาย เป็นพี่ชายเขาที่โทรเข้ามาหา
(ไปหัดโกหกมาจากไหนคาปู)
“ผมไม่ได้โกหกอ่ะ”
(กูคงเชื่อมึงแหละ เสียงการ์ตูนดังออกมาซะขนาดนั้น อย่าบอกนะว่ามึงแค่นอนเอาหูฟัง ไม่ได้เปิดตาดู)
“เฮียเต้ใจร้ายว่ะ โทรมาแต่เช้าทำไมล่ะ ถ้าผมยังไม่ตื่นจะทำไง”
(ตื่นแล้วดิ คาปูเด็กดีตื่นแล้วใช่ไหม) เต้แกล้งทำเสียงอ้อนน้อง
“หึหึหึ..ตลกว่ะ” แคปขำ ฟาดมือลงที่ท้องปอเสียงดังอึ่ก ปองงเลยสิหันมาจ้องหน้าตาเขียว
(กูพี่มึงนะไอ้แคป ขำเหี้ยไรนักหนา)
“ครับๆ ว่าแต่พี่เต้โทรมามีไรรึเปล่า”
(อาทิตย์นี้กลับบ้านด้วย)
“ทำไมอ่ะ เฮียโก้ไม่ได้โทรหาผมนี่ อาฟี่ก็ยัง..”
(พ่อโทรหากูเมื่อเช้าบอกบริษัทที่มึงส่งเดโม่ดีเจเข้าไป เขาติดต่อมาที่บ้านว่ะ)
“โห ตั้งแต่ปีที่แล้วอ่ะนะ” แคปหูผึ่งลุกขึ้นนั่งดี ๆ ซัมเมอร์ปีที่แล้วไม่มีอะไรทำเห็นบริษัทที่ทำเกี่ยวกับรายการวิทยุเปิดรับสมัครดีเจหน้าใหม่ อาร์มันนึกสนุกบอกว่าเสียงแคปเพราะ สองคนเลยนั่งอัดเดโม่ใส่แผ่นแล้วส่งไป ปรากฏว่าหายต๋อมไปเกือบปี ไม่รู้ทำไมจู่ๆถึงเรียกมา
“อือ เฮียโก้บอกว่าถ้ามึงจะทำอาฟี่จะพาไปเซ็นต์สัญญา อาทิตย์นี้ให้กลับบ้านด้วย”
“อ่า ครับ แล้วพี่เต้กลับไหม”
“กลับสิวะ อ้อ ไอ้ตุนมันชวนกูกับมึงไปกินข้าวด้วย ศุกร์นี้ว่างป่ะวะ”
“ไม่ว่างอ่ะ ช่วงนี้ผมมีเปเปอร์งานวิจัย ยุ่งมาก ”
(โอเคงั้นไว้คราวหลังเดี๋ยวกูบอกมันค่อยนัดกันอีกที แค่นี้ก่อนนะไอ้รัฐมันมองกูตาเขียวแล้ว นึกบ้าอะไรของมันไม่รู้บอกจะทำกับข้าวให้กินกูต้องพามันไปตลาดอีกเนี่ย เจอกันที่บ้าน)
“ครับพี่” แคปกดวางสายลง ปอที่นอนฟังด้วยตลอดอยู่แล้วเลนหน้ามอง แคปเลยเล่าแบบคร่าวๆให้ฟัง ปอก็เออๆออๆ เขาสองคนนอนดูทีวีกันต่อไป แต่ก็ได้แค่นิดเดียวเสียงกดกริ่งดังดันขึ้นมาจากหน้าห้อง
“ใครมาวะ” ปอหันไปถาม แคปส่ายหัวบอกไม่รู้
“ไอ้อาร์มั้ง มึงลุกไปเปิดดิ๊..” แคปลุกขึ้นคว้าเอากล่องน้ำผลไม้ออกไปทิ้งที่ครัว จากนั้นเดินไปเปิดประตูหาวหวอดออกมาซ้ำยังสอดมือเข้าไปเกาพุงขาวเนียน หัวเหอยุ่งยังไม่ผ่านการหวี
“.....!!!??!??!!.......”
“.....!!!??!??!!.......”
ต่างคนต่างตกใจในการปรากฏตัวของอีกฝ่าย แคปถึงกับอ้าปากหาวค้างกลางอากาศคิ้วกระตุกหงึกๆเมื่อเห็นว่าเป็นใครบ้างที่ยืนรอเข้าห้องเขาอยู่ ขณะที่ฝ่ายผู้มาเยือนอย่าชิพบุ้งและเมี่ยงก็ยืนชะงักนิ่ง เพราะหน้าตาทั้งยุ่งทั้งโหดของเจ้าของห้อง
“มา-หา-ใคร??” แคปถามเสียงเย็นเฉียบคิ้วยังกระตุกอยู่ไม่หยุด รู้อยู่เต็มอกว่าไอ้พวกบ้านี่มาหาใคร ก็แล้วจะให้เขาทำหน้าตาแบบไหนกันล่ะวะ ไอ้ตัวซวย ไอ้บ้าเอส ไอ้ๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยยยกูอยากจะด่ามันให้ตายห่าไปเลยแม่ง วันนี้กูเสียหน้าแบบไม่ต้องหาที่เก็บซ่อนอีกแล้วแน่ ๆ สัสเอ๊ย แคปอยากจะยกมือขึ้นมาขยี้หัวแทบตายแต่ต้องเก็กสีหน้าเรียบและเฉยไว้ก่อน
“ไอ้เอสมันบอกให้กูมาเอางานกับมันที่นี่ มันอยู่รึเปล่า” บุ้งเดินแทรกมาจากด้านหลัง เมี่ยงเลยต้องหลบไปอยู่หลังชิพแทน แคปจ้องหน้าสามคนสลับไปสลับมา ในที่สุดยอมเปิดประตูออกให้แบบกว้าง ๆ เขาเดินนำแขกผู้มาเยือนเข้าไป
“มันนอนอยู่ในห้องนั่นน่ะ มึงเข้าไปเรียกเองเหอะ กูจะไปนอนต่อแล้ว” แคปพูดหงุดหงิดเสียไม่ได้ บุ้ยใบ้บอกว่าเอสอยู่ที่ห้องไหน ส่วนตัวเองจะเดินกลับไปห้องปออย่างเดิม กำลังคิดว่าไปเรียกไอ้ปอออกมารับแขกท่าจะดี เขาทำตัวไม่ค่อยถูก ยิ่งไอ้สายตาของไอ้เพื่อนตัวเล็กๆที่ชื่อเมี่ยงมองสำรวจเขายิ่งไม่ชอบเอาซะเลย
“แล้วมึงไม่ได้นอนอยู่ห้องเดียวกับมึนรึไง มึงบอกมันนอนห้องนั้นไม่ใช่เหรอ..” เมี่ยงโพล่งถามขึ้นมา ทั้งชิพทั้งบุ้งต่างหันมอง
“กูจะไปนอนห้องเดียวกับมันทำไม มันอยากนอนห้องนั้นก็ให้มันนอนไปสิ กูนอนกับเพื่อนกูอยู่ห้องนี้ต่างหาก..” แคปโกหกคำโตมากจริง ๆ เขาแอบเห็นว่าไอ้เตี้ยนั่นมันผุดรอยยิ้มขึ้นมี่มุมปากเล็กๆด้วย
เหอะ ความจริงกูอยากจะบอกอยู่หรอกว่ามันนอนแก้ผ้ากอดกูโน่นแหละ แต่ก็นะ ศักดิ์ศรีมันค้ำคอกูอยู่
“เข้าไปเรียกเอาสิ กูไปนอนต่อล่ะนะ” แคปต่อรูปประโยคให้คำโกหกดูมีน้ำหนักมากยิ่งขึ้นไปอีก เมี่ยงลุกขึ้นเลย กำลังจะเดินไปหาเอสที่ห้องตามที่แคปชี้บอก
“ใครมาวะแคป เสียงดังอะไรกันน่ะ..” ปอเดินออกมาดู พอเห็นว่าเป็นใครบ้างที่นั่งหน้าสลอนอยู่ที่โซฟา เขาหันมองแคปทันที
“...........”
“...........”
“เพื่อนแฟนมึงมา?” แคปกระโดดอุดปากคนพูดแทบไม่ทัน แต่ปอก็ยังจะพูดต่อ “เข้าไปเรียกแฟนมึงดิ” แคปถลึงตาใส่อีกรอบ ส่งเสียงกระซิบกระซาบขู่ “มึงจะพูดเสียงดังทำไมวะห๊ะไอ้ปอ ช่างแม่งเหอะให้มันเข้าไปปลุกกันเอง!”
“แต่นั่นมันห้องมึง ให้คนไม่รู้จักเข้าจะดีเรอะ?”
“ไอ้หมาปอ!” แคปตะคอกเสียงแหบ ๆ เพราะกลัวว่าพวกที่มาจะได้ยิน ลากปอไปติวกันตัวต่อตัว บอกเรื่องที่โกหกออกไป ปอพยักหน้าบอกเออๆ
“มึงเข้าห้องมึงไปเดี๋ยวกูตาม ปล่อยพวกนี้ไว้นี่แหละ กูขี้เกียจเทคแคร์เดี๋ยวไอ้เอสออกมาจัดการเพื่อนมันเองแหละ”
“แบบนั้นดีเหรอ?” ปอทำท่านึก แคปจึงพยักหน้าบอกแบบนั้นแหละดีมากๆ เขาก็เออๆจากนั้นเดินเข้าห้องไป
“มากันแล้วเหรอวะ ฮ้าวววววววว” เอสเดินโทง ๆ ออกมา เพื่อนสามคนมองกันจนตาค้าง แคปนี่อยากจะเดินเข้าไปฟาดหัวกะโหลกมันนัก บ้ารึไงเสื้อไม่ใส่ไม่ว่าแต่ไอ้ท่อนล่างแบบที่มีแค่บ๊อกเซอร์รัดๆนี่ขอเถอะมันไม่น่าดูสักนิดให้ตาย
“ไอ้เหี้ยเอส มึงแม่งอยู่ที่ไหนนอนแบบนี้ตลอดเลยรึไงวะ” เมี่ยงโพล่งขึ้นมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเอสคงเดินเข้าไปวางมือบนหัวเล็กแล้วนั่งลงข้าง ๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว เพราะเอสเดินเลี้ยวเข้ามาหาแคปที่ครัวคว้าเอวไว้แล้วบอกหาอะไรให้เพื่อนเขากินหน่อยเดี๋ยวแต่งตัวเสร็จจะออกมา
“เรื่องอะไรกูต้องทำ เพื่อนมึงๆจัดการเอาเองสิวะ!” แคปขยับออก แต่อีกคนก็แค่ขยับตาม
“เทคแคร์ให้หน่อยน่า มึงเป็นแฟนกูนะ”
“กูไม่ใช่แฟ-....” แคปกำลังตาเหลือกขึ้นจะด่าต่อแต่เจอเอสส่ายหัวบอกขอไว้ก่อน เดี๋ยวเอางานให้เพื่อนเสร็จทุกคนก็จะกลับเพราะงั้นหยุดทะเลาะไว้ก่อน
“แค่น้ำก็ได้ เดี๋ยวกูออกมา” เอสบอกต่อเรียบ ๆ มองหน้าแคปแกมขอร้อง คนฟังถึงกับถอนหายใจ
“ก็ได้กูจะทำให้ แต่ดูแลในฐานะเจ้าของห้องนะ ไม่ใช่ในฐานะแฟนมึง” ไอ้ตรงคำว่าแฟนแคปเขย่งขึ้นไปพูดชิดที่ริมหูคนตัวสูงเบา ๆ เอสก็แค่จ้องหน้า
“ตามใจเหอะ” เขาว่าจบเดินไปบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวออกมา ดูทีวีรออยู่นี่ พอเปิดทีวีให้เพื่อนเสร็จเจ้าตัวก็เดินเข้าห้องไป ทั้งชิพบุ้งและเมี่ยงมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เกิดคำถามขึ้นในหัว เอสมันเดินออกมาจากห้องนั้นจริง ๆ ขณะที่เพื่อนแคปอีกคนเดินเข้าห้องอีกฝั่งทาง ไม่รู้จริง ๆ แล้วแคปมันนอนห้องไหน
“มึงว่ามันนอนห้องไหนวะ แฟนไอ้เอสน่ะ?” ชิพขยับไปกระซิบถามบุ้ง
“คำถามของมึงมีคำตอบอยู่แล้วนี่..” บุ้งหันไปตอบหน้านิ่ง แต่ชิพคิ้วขมวด
“อะไรของมึงวะ”
“ก็มันเป็นแฟนใครล่ะ แฟนนอนห้องไหนมันก็ต้องนอนห้องนั้นนั่นแหละ..” บุ้งหันไปผลักหน้าผากเพื่อนเบาๆก่อนเหลือบมองเมี่ยงที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ขณะที่แคปซึ่งอยู่ในครัวเปิดตู้เย็นออกดูว่ามีอะไรบ้าง เขาหยิบน้ำอัดลมแบบกระป๋องเย็นเจี๊ยบออกมาสามอันวางเรียงกันไว้ โค้กสองสไปร้ท์หนึ่ง กำลังจะเดินเอาออกไปให้ เห็นเอสเดินออกมาในชุดเรียบร้อยขึ้นนิดนึงพร้อมๆกับใบงานเอกสารในมือ มันเดินไปนั่งลงข้างไอ้เพื่อนตัวเล็กๆนั่นวางมือลงที่หัวแล้วขยี้เล่นเหมือนกับหยอก แคปนี่ชะงักขาไว้แทบไม่ทัน
“มึงอย่าแดกเลยไอ้สัส!” แคปเอากระป๋องสไปร้ท์ยัดคืนใส่ตู้ตึงตัง หยิบแก้วน้ำพลาสติกสีกะดำกะด่างเทน้ำไม่เย็นที่วางอยู่นอกตู้ใส่แก้ว แล้วเอาวางไว้แม่งทั้งอย่างนั้น เขายืนมองน้ำสองกระป๋องกับอีกหนึ่งแก้ว ไม่อยากเอาไปให้พวกมันเลยนี่หว่า เซ็งสุด
“แคป น้ำได้ยังวะ” เสียงเอสเรียกมา แคปยืนกอดอกหน้ามุ่ย เตะขาโต๊ะเบา ๆ สองทีคิดว่าจะสงบสติอารมณ์ ที่ไหนได้ยิ่งเตะยิ่งขึ้น
“ของกูสไปร้ท์นะ ไม่เอาอย่างอื่น” เมี่ยงรีบหันไปบอกเอส เพราะเขาเห็นแล้วว่าแคปถือโค้กอยู่ในมือ ขณะที่คนในครัวได้ยินแค่นั้นของขึ้นๆมาเลย ฟาดกระป๋องโค้กไปให้ไอ้คนตัวสูง ๆ ที่นั่งอยู่ริมก่อนเป็นคนแรก บุ้งลุกขึ้นรับเอาแทบไม่ทัน
“เฮ้ย! มึงโยนมาทำไมวะ” ชิพเองก็แทบไม่ได้ตั้งตัวเพราะเจอสายตาแคปล๊อคเอาไว้พร้อมกับกระป๋องโค้กอันที่สองลอยมาอยู่ในมือหวุดหวิด ชิพใจหายใจคว่ำ
“อ่อนว่ะอย่ามาทำป๊อด แค่รับกระป๋องเครื่องดื่ม เพื่อนกูทุกคนโยนให้กันแบบนี้ทั้งหมด รับแม่นไม่มีใครทำหน้าตื่นตกใจหรอก ” แคปว่าจบไม่สนใจจะเดินเข้าห้องบุ้งกับชิพนี่งงแดกไปเลย ขณะที่เมี่ยงกำลังนั่งงงว่าทำไมไม่มีของตัวเอง เอสส่ายหัวกำลังจะลุกมาเอาให้เองแต่แคปดันหันกลับมาทำตาเหลือกใส่ เขาเดินกลับมายืนหน้าตู้เย็นก่อนซะงั้น
“มึงจะแดกอะไร สไปร้ท์ไม่มี” แคปถามขึ้นเสียงขุ่น ๆ แสดงออกให้รู้ว่าหงุดหงิดเต็มที่ จ้องหน้าเอสตาเขียว แหม่ ถึงขนาดจะลุกมาเอาให้มันเองเดี๋ยวเหอะมึง! เดี๋ยว เดี๋ยว
“อะ...อะไรก็ได้” เมี่ยงตอบเบา ๆ เอสเหลือบมอง เขารู้ว่าแคปตั้งใจหาเรื่องขึ้นแล้ว ขณะที่แคปมองซ้ายมองขวา แก้วน้ำที่เทไว้นั่นขว้างไปคงไม่ได้เดี๋ยวจะลำบากหกเรี่ยราดต้องเช็ดอีก เขาจึงเปลี่ยนใจใหม่คว้าเอาขวดน้ำเปล่าไม่แช่ออกมา มองหน้าเอสที่กำลังยื่นหมอนอิงส่งให้เมี่ยงกอด แล้วทุกๆอย่างก็ไปไวกว่าความคิดเมื่อแคปเขวี้ยงไอ้ขวดน้ำที่อยู่ในมือส่งให้แรง ๆ คือแรงมากจนเมี่ยงรับไว้ไม่ทันแน่ๆ ไม่ต้องมองก็รู้ว่าจะโดนกลางหน้าผากกันเลย แต่มือเอสที่เร็วมากก็คว้าจับขวดน้ำนั้นไว้ได้ฉิวเฉียดปลายจมูกของเมี่ยงพอดิบพอดี คนตัวเล็กตกใจจนแทบช็อค เมี่ยงเบียดเข้าหาเอสแบบไม่รู้ตัว
“ทำอะไรวะแคป!” เอสลุกขึ้นมาดุใส่ แคปกอดอกยืนมอง สองคนจ้องหน้ากันและกัน เอสก้าวออกไปหาเลย
“เป็นอะไร” เขาถามอย่างสงสัย แต่สายตาคือดุเอาเรื่อง แคปผลักไหล่แกร่งออกแรง ๆ จะแทรกตัวออกไปเอสกระชากแขนแค่ครั้งเดียวแคปถลาเข้ามาซุกอก
“ไอ้สัส!” แคปตะคอกลั่น เอสกอดเอวเอาไว้แล้วอุ้มเลย เสียงด่าดังลั่นห้องไปหมด จนปอรีบวิ่งออกมาดู เพื่อนสามคนของเอสมองสองคนทั้งตีทั้งฟัดกันเป็นตาเดียว
“พอๆๆๆไอ้เหี้ยเอสพอ ปล่อยเพื่อนกูลงมาบ้าเอ๊ย..” ปอวิ่งเข้ามาดึงมือเอสบอกให้ปล่อยแคปลง เขายังรัดไว้อยู่เพราะแคปดิ้นมาก ถ้าปล่อยตอนนี้มีหวังโดนหมัดมันฮุกเข้าไม่ตรงใดก็ตรงนึงแน่ ๆ
“นิ่งก่อน แล้วกูจะปล่อย” เสียงทุ้มยังคงดุใส่ แคปยิ่งน้อยใจยิ่งกว่าเดิม
“กูไม่นิ่ง! ปล่อยกูลง ไอ้สัส อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง กูเกลียดมึงที่สุด รู้เอาไว้!!” แคปร้องด่าจนสุดแรง ในที่สุดหลุดลงมาจากเอสได้ เขารีบวิ่งเข้าไปที่ห้องปอปิดประตูเสียงดังปัง ไม่อยากเห็นหน้าไอ้คนบ้าตัวอันตรายคนใจร้ายที่ทำเขาเจ็บตัวเขียวไปหมด ปอเองก็รีบตาม
“แฟนมึงโหดเหี้ยๆเลยไอ้เอส..” ชิพลุกขึ้นมา ทุกคนก็ลุกขึ้นมาเหมือนกัน เมี่ยงยืนหลบอยู่ด้านหลังบุ้ง
“มันดุแบบนั้นแหละ” เอสเสยผมแล้วถอนหายใจ หยิบงานบนโต๊ะออกมายื่นอีกใบส่งให้เมี่ยง
“อันนี้กูทำไว้ให้ ไว้มึงค่อยไปขยายข้อความเอาเอง”
“อือ..” เมี่ยงก้มหน้าตอบเบา ๆ เขากำลังนึกน้อยใจอย่างที่สุด ไม่รู้ว่าไอ้แคปนั่นมันมีอะไรดี ร้ายขนาดนั้น ทั้งดุทั้งโหด เอาแต่ใจ ดื้อดึง แต่เอสมันยังหลงหัวปักหัวปำได้ ชิพเอื้อมมือมาตบลงที่บ่าเรียกให้เมี่ยงสะดุ้งตื่นออกจากภวังค์ความคิด
“งั้นพวกกูไปนะ เจอกันพรุ่งนี้” บุ้งเอ่ยขึ้นตอนที่เอสเดินออกมาส่งพวกเขาทั้งหมดที่หน้าลิฟต์
“ดูแลตัวเองดีๆนะมึง เมียดุขนาดนี้กูกลัวแทนมึงจริงๆว่ะเพื่อน..” ชิพทำหน้าแหยง ๆ นึกถึงตอนที่แคปแผลงฤทธิ์แล้วเอสต้องเข้าไปกำราบ
“มึงปราบพยศมันหน่อยดิ่วะ ปล่อยไว้แบบนี้ดีแล้วเหรอ”
“กำลังพยายามอยู่”
“เออ ก็พยายามต่อไปละกันเพื่อน..”บุ้งตบลงที่หลังเอสเบา ๆ คนถูกแซวถึงกับส่ายหัวขำๆ
“อวยพรกูดีนักนะพวกมึง กูชอบของกูแบบนี้ ทำไงได้วะ ไปกันได้แล้วไป” ในตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออกเอสหันไปล๊อคคอเมี่ยงมายีหัวเล่นเบา ๆ เขาคิดว่าเมี่ยงคงตกใจน่าดูเรื่องแคป แต่เดี๋ยวคงจะค่อย ๆ ดีขึ้นเอง
“พรุ่งนี้เจอกัน” เมี่ยงพูดเบา ๆ เอสพยักหน้าให้ก่อนปล่อยวงแขนตัวเองออกแล้วส่งเพื่อนเข้าไปด้านใน เขาเดินกลับมาที่ห้องเจอปอนั่งดูทีวีอยู่ด้านนอก ที่โต๊ะหน้ามันมีซองบุหรี่วางอยู่ เอสเดินไปหยิบออกมาคาบไว้หนึ่งตัวแล้วจุดไฟ
“แคปล่ะ”เขาปล่อยควันออกมาแล้วถาม ปอเงยหน้ามอง “มันนอนแล้ว” เอสพยักหน้ากำลังจะเดินเข้าไปหาที่ห้องของปอ แต่เจอเรียกไว้แทบไม่ทัน
“มึงจะเข้าไปห้องกูทำไมวะ”
“ก็จะไปเอาแฟนกูออกมาดิ”
“มึงบ้าไหม ไอ้แคปมันเข้าห้องมันตั้งแต่มึงออกไปส่งเพื่อนมึงแล้ว ไม่ใช่ป่านนี้หลับไปแล้วเรอะ”
“แล้วก็ไม่บอก” เอสส่ายหัว บ่นไปก็เปลี่ยนทิศทางเดินไป
“ห้องล๊อค..” เอสหันบอกปอ ใช้สายตาบอกให้เอากุญแจสำรองมาเปิดออกให้ ปอเลยต้องลุกออกมาจากหน้าจอเกมส์
“วุ่นจริงจริ๊งพวกมึงสองตัวแม่ง..” เขาเดินเข้าไปเอากุญแจสำรองออกมาจากห้องแล้วไขกุญแจให้ เอสตบบ่าบอกขอบใจขณะที่ปอบ่นพึมพำ
“มึงหาเรื่องใส่ตัวเอง ง้อให้ได้ก็แล้วกัน..”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-05-2015 21:24:04
https://www.youtube.com/v/1AsjxJ2uFlw
เอสเดินเข้าห้องไปแล้วไม่ได้ยินคำบ่นพึมพำของปอหรอก เขายืนสูบบุหรี่มองก้อนผ้าห่มที่นอนม้วนแน่นิ่งหลับเป็นตายอยู่กลางเตียงกว้าง พอเห็นว่าแคปแอบลืมตาขึ้นมามองเขาแล้วรีบหลับปี๋ลงไปใหม่ เอสนี่ถึงกับขำ คีบบุหรี่ที่เหลือกว่าครึ่งมวนไว้ในมือก่อนก้าวขึ้นไปบนเตียงแล้วกระชากผ้าห่มนวมผืนโตออก
“ตายรึยัง”
“อ่ะ อย่ามายุ่งกับกูนะ!” แคปดึงผ้าคืนไว้แทบไม่ทัน มองหน้าเอสตาเขียว ควันบุหรี่คลุ้งเต็มห้อง แต่ไอ้คนที่ยืนบนเตียงสูบยังไม่รู้สึกรู้สา
“ไอ้สัส ออกไปสูบที่หลังระเบียงเลย ห้องกูเหม็นหมดแล้วเหี้ย!” แคปแว๊ดด่า เอสคาบมวนบุหรี่ใส่ปากคุกเข่าลงแล้วกระชากผ้าห่มอีกครั้งเหวี่ยงทิ้งลงที่พื้น แคปกำลังจะลุกขึ้นมาด่าเจอเอสคว้าจับข้อเท้าสองข้าง กางออกก่อนที่เขาจะแทรกตัวเข้าไปที่หว่างขาเล็ก
“มึงจะทำบ้าอะไรห๊ะ! ปล่อยกูสิโว๊ย ไอ้โรคจิต!” แคปร้องจนเสียงหลงดิ้นพล่านจนเอสแทบเอาไม่อยู่ เขารวบสองมือเล็กได้สำเร็จก่อนโน้มตัวทับลงไป เหมือนท่าที่เคยเอากันมาก่อนไม่มีผิด แคปทั้งทุบทั้งตีก่อนที่เอสจะละมือออกมาคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วล๊อคคอแคปดึงขึ้นมาบดเบียดริมฝีปากร้อนลงไป
“อ่ะ แค่กๆๆ ไอ้สัส มึงมันบ้าไปแล้วใช่ไหมห๊ะ!” ยิ่งเห็นแคปดิ้นต่อต้านเขายิ่งชอบ บี้บุหรี่ที่เหลือเข้าที่จานเขี่ยหัวเตียง ดึงคนดื้อดึงเข้ามากอดไม่สนใจว่าจะโดนหมัดโดนถีบขนาดไหน รู้แต่ว่าตอนนี้ปลายจมูกโด่งซุกลงปล้ำจูบเรียบร้อยแล้ว
“อื้ออออออ อย่าทำ! ไอ้เหี้ยเอสมึง อ่ะ ไม่เอา!! ตรงนั้นอย่าทำ อ๊ากกกกกก กูเจ็บ!!” แคปทั้งดิ้นทั้งด่า สุดท้ายเจอเอสกัดที่ต้นคอแรง ๆ แคปร้องขึ้นเสียงหลง คนทำหัวเราะหึหึชอบใจ ซุกปลายจมูกสูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆจากเนื้อตัวคนในอ้อมกอดจนพอใจก่อนเงยหน้าขึ้นมาจ้องคนใต้ร่าง
“กัดกูทำไมไอ้เชี่ย! ปล่อยกูนะ!” แคปถีบขาพัลวัลจะให้เอสหลุดออกจากหว่างขาตัวเองให้ได้ แต่นั่นยิ่งแล้วใหญ่เมื่อยิ่งดิ้นยิ่งโดนทับจนแน่น หนักไปทั้งตัว
“ปล่อยกู!” แคปตะคอกขึ้นอีก เอสละมือออกมาบีบกรามเล็กจนแคปปากจู๋
“อู๊ววววววววววววววววววว” แคปร้องโวยยาว ใกล้จะหมดฤทธิ์เต็มที
“โกรธกูเรื่องอะไรวะแคป มึงแกล้งเพื่อนกูทำไมถามจริง ๆ”
“กูไม่บอก!” แคปสะบัดหน้าจนหลุดจากการกอบกุม ตะคอกขึ้นอย่างดัง
“ไม่บอกแล้วจะง้อถูกไหมล่ะวะ โกรธเรื่องอะไรต้องบอกกูดิ กูจะได้รู้ว่าทำอะไรผิด ต่อไปก็จะได้ไม่ทำอีก เห็นไหมถ้ามึงบอกกูดี ๆ มันจะมีแต่เรื่องที่ดี ๆ เกิดขึ้นต่อไปนะ”
“ไม่ต้องมากล่อมให้กูบอก กูไม่ใช่เด็กๆ” แคปว่าตาแข็งกร้าว เอสนี่ยอมใจเลย ดื้อดึงที่สุด
“มึงไม่ใช่เด็กแล้วจริงดิ แต่พฤติกรรมนี่ยิ่งกว่าเด็กอีกนะ”
“.............” แคปกัดปากแน่นจนสั่น เขาไม่ยอมบอกและไม่ยอมตอบ ก็รู้อยู่หรอกว่าตัวเองทำไม่ดี แต่ตอนนั้นมันโมโหนี่หว่า ช่วยไม่ได้เหอะ ถ้าทนไม่ได้รับไม่ได้มันจะได้เลิกตอแยออกจากชีวิตเขาไปได้สักที
“ว่าไง บอกกูได้รึยังโกรธเรื่องอะไร”
“.......อึกก.......” แคปเงียบอีก ส่ายหัวแล้วหันหน้าไปทางอื่น มือหนายกขึ้นจะลูบแก้มเนียนนั้นเบาๆ แต่เจอแคปเอียงคอหลบ เขาตัดสินใจจับคนตัวเล็กกว่าลุกขึ้นนั่งคุยกันดี ๆ
“หิวไหม เดี๋ยวออกไปหาอะไรกิน”
“ไม่ไป!” แคปตอบขึ้น ปัดมือเอสที่จะยื่นเข้ามาเกลี่ยผมออกจากหน้าให้ เขาเสยผมตัวเองขึ้นแบบลวกๆแทน ช่างดิ สนใจตรงไหนปล่อยให้มันกระเซอะกระเซิงไปเหอะ เสียงท้องแคปร้องบิดตัวดังมาก
“แต่มันสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว กระเพาะเล็กๆของมึงเนี่ยร้องโครกออกมายังจะบอกว่าไม่หิวได้อีกนะ
“แต่กูไม่หิวอ่ะ ท้องมันร้องบอกง่วงนอนกูฟังออกเหอะ”
“แคป กูเชื่อมึงเลย” เอสชักจะหมดความอดทนเข้าไปทุกที
“.............”
“นี่ กูบอกอะไรดีๆให้มึงรู้อย่างนึง ยิ่งมึงดื้อมากเท่าไหร่กูยิ่งอยากเอามึงมากเท่านั้น ถ้าไม่อยากถูกกูกด ว่าง่ายๆห้ามดื้อ”
“กูเชื่อมึงตายล่ะ!” แคปแว๊ดขึ้นมา “คำพูดโง่ ๆ เก็บไว้หลอกคนโง่ ๆ เถอะไอ้ควาย!”
พลั่ก!
“ไอ้สัส! ผลักกูทำเชี่ยมึงเหรอ ปล่อยสิว่ะ บ้าเอ๊ย! ปล่อยย!!”
“เออดิ้นต่อไปกูชอบนักพยศแบบนี้..” เอสกดไหล่เล็กลงจนจมเตียง เขาโดดขึ้นคร่อมโถมน้ำหนักจนเต็มตัว สายตาคมกริบกับน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ
“ปล่อยกูนะ! ปล่อยกู!! ไม่เอา!!!”
“เลิกดิ้นแล้วจะปล่อย!”
“ปล่อยกู!”
“แคป!!”
“อื้อออออ ยอมแล้วๆๆๆ กูยอมแล้ว ปล่อย! ไม่ดิ้นแล้วก็ได้ปล่อยกูเลย สัส กูหนัก!!” แคปยังไม่ยอมในตอนแรก ทว่าในที่สุดทำอะไรไม่ได้แล้วเสียงเล็กจึงว่าขึ้นอย่างขัดใจ เมื่อเขาหยุดดิ้นแล้วจริง ๆ เอสจึงยอมปล่อยร่างเล็กออกเหมือนกัน เขาละลำตัวออกมา สองคนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนั่งมองหน้ากัน แคปตัวสั่นนิดๆจนเอสจับสังเกตได้ รู้ว่ารุนแรงเกินไป แต่ช่วยไม่ได้คนที่ดื้อหนักขนาดนี้ถ้าเขาไม่กำราบแรง ๆ ปราบไม่ได้แน่นอน
“ลุกไปเปลี่ยนผ้าไป เดี๋ยวออกไปกินข้าวกัน”
“..........”
“แคป”
“...........” แคปลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้เดินย่ำเท้าปังๆไปเปิดตู้ผ้าคว้าเอาผ้าเช็ดตัวออกมา เอสลุกขึ้นมาดึงเอวเล็กรั้งมานั่งลงที่ตัก เขาสอดมือกอดเอวแคปไว้ พยายามจะพูดอย่างใจเย็น
“ทำหน้าดีๆ ไม่งั้นเดี๋ยวเจอกูอาบให้แล้วเรื่องยาวนะบอกให้รู้”
“...........”
“เอียงหลบแบบนั้น จะให้กูหอมคอ?”
“ไอ้ตัวโรคจิต!” แคปหันไปทำตาเหลือกใส่ก่อนกระทืบปังลงที่เท้าคนตัวใหญ่อย่างแรง เขาลุกขึ้นวิ่งเลี้ยวเข้าห้องน้ำอย่างไวแบบไม่ต้องรอ ล๊อคทุกอย่างเสียงดัง เอสมองดูแล้วขำนิดๆกับท่าทางขึงขังแต่ไร้เดียงสาเหลือเกิน ตลอดทั้งอาทิตย์นั้นเขาทั้งคู่ก็ยังคงตีกันด่ากันเถียงกันและสุดท้ายก็จบลงที่เอสมาค้างที่ห้องแคปแทบทุกวัน มันบ่อยมากจนคืนนึงในขณะที่นั่งทำการบ้านกันอยู่ เอสซึ่งนั่งอยู่ที่พื้นทำงานอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่ถูกกางเอาไว้ข้างเตียง เขาเงยหน้ามองแคปที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำการบ้านของตัวเองเช่นกัน
“แคป มึงเลือกโต๊ะให้กูหน่อยสิวะ..” เอสเดินเข้าไปหา ยื่นไอแพดบอกให้แคปเลือกแบบโต๊ะทำงานให้หน่อย แคปหันมามองรูปแล้วก็งง
“โต๊ะอะไรของมึง” ใบหน้าเล็กในกรอบแว่นใสๆเงยถาม
“ตัวนี้ดีไหม สวยดีเหมือนกัน ถ้ามึงชอบกูกดซื้อเลยนะ”
“มึงพูดอะไรวะไอ้เอส จะเอามาทำไมอ่ะ มึงจะซื้อไปวางไว้ที่ไหน ห้องมึงเรอะหรือว่าบ้านมึง”
“เหอะน่า มึงชอบป่ะล่ะ”
“มันก็ดูดีอยู่หรอกแต่กูอยากรู้ว่ามึงจะซื้อไปวางไว้ที่ไหน อย่าบอกนะว่า....” แคปเบนสายตาไปที่โต๊ะตัวเล็กของมัน
“จริงดิ?!” แคปถลึงตาใส่ เอสพยักหน้าบอกจริง มึงคิดถูกต้องแล้ว แคปถอดแว่นวางลงที่โต๊ะอย่างดังปกติไม่ใส่หรอก ทำงานเท่านั้นถึงจะใส่
“กูก็บอกแล้วว่าให้มึงกลับไปนอนห้องตัวเอง ที่นี่มันก็มีแต่โต๊ะเล็กๆแบบนี้สิวะ ห้องมึงทั้งใหญ่ทั้งหรูหรา บ้ารึไงมาทนนอนอยู่ที่นี่เนี่ย”
“ตกลงเอาตัวนี้ล่ะนะ..” เอสยื่นให้ดูอีกครั้งแคปถึงกับส่ายหัว พอมองดีๆเห็นราคาค่าตัวมันเท่านั้นเขานี่แทบจะแหกตาดูใหม่
“อะไรของมึง! โต๊ะเหี้ยไรแพงขนาดนี้” แคปขยี้ตาดูเลยจริง ๆ เลื่อนดูแล้วดูอีก กลัวว่าราคามันจะผิดช่องปรากฏว่ามีแต่ของแพง ๆ ทั้งนั้น กำลังเงยหน้าจะอ้าปากด่าไปอีก เอสก้มหัวลงมาจูบเบา ๆ ลงที่มุมปากเล็กหนึ่งที่ แคปฟาดผั๊วะลงด้วยความไว เฉียดแก้มมันไปนิดเดียว เอสทำหน้างอๆเดินกลับไปนั่งทำงานอยู่ที่พื้นข้างเตียงเหมือนเดิม หลังจากนั้นแค่วันเดียวรุ่งขึ้นโต๊ะตัวใหม่ไฉไลสมราคาก็มาส่งจนถึงหน้าประตูห้อง กว่าจะจัดของทุกอย่างลงตัว ไม่ใช่ฝีมือใครที่ไหน ปอโดนแคปลากให้มาจัดการให้ ตอนแรกแคปบอกให้เอาวางไว้หน้าทีวีแต่เอสมันไม่ยอมลากเข้าไปวางไว้ถึงด้านในข้าง ๆ โต๊ะหนังสือเก่าของแคป
“โห มึงกะมาอยู่กินกับเพื่อนกูไปจนจบเลยหรือไงวะ..” ปอแซว เขาเคลียร์ทุกอย่างให้จนเสร็จกำลังจะเดินออกไปเรียกแคปที่นอนดูการ์ตูนเข้ามาดูสภาพใหม่ในห้องตัวเอง เอสก็แค่หัวเราะเบา ๆ ตบไหล่บอกขอบคุณ และแล้วหลังจากคืนวันศุกร์ผ่านพ้นไป ช่วงสายๆของวันเสาร์ พวกเขาสามคนนั่งกินอาหารเช้าเบาๆอยู่ด้วยกัน
“แล้วมึงจะกลับมาวันไหน..” แคปจะกลับบ้าน ปอเลยถามขึ้น ส่วนเอสรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เขาเองก็ถูกตามเข้าประชุมเช้าวันอาทิตย์เหมือนกัน
“พรุ่งนี้ดึกๆ” แคปตอบ
“ค้างคืนเดียว เฮียโก้จะไม่โวยเหรอวะ”
“ทำไงได้มีเรียนเช้าวันจันทร์เลยนี่หว่า กลัวตื่นไม่ทันบ้านกูอยู่ตั้งไกล”
“แล้วเอาไงล่ะ กินเสร็จแล้วไปเลยดิ?”
“อือ เดี๋ยวกูจะออกไปเลย”
“แล้วมึงล่ะวะ เอาไง” ปอถามคนข้าง ๆ แคปดูมันก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจอะไร
“อือ กลับเหมือนกัน”
“เออดีกูเฝ้าห้อง สบายเลยเดี๋ยวจะเล่นเกมส์ดึกๆไม่มีใครกวน”
“โหยไอ้หมาปอ ถึงกูอยู่กูไม่เคยกวนมึงหรอก มึงจะเล่นถึงเช้ากูยังไม่เคยว่าเลยเหอะ มีแต่มึงไปลากกูออกมาเล่นเป็นเพื่อนตลอด”
“แล้วพักหลังกูได้เข้าไปลากไหมเล่า อย่ามาพูดเหอะมึงนอนอยู่กับมันตลอดแค่เฉียดกรายหน้าประตูกูยังไม่กล้าเลย”
“ทำไม” แคปถามสวนขึ้นทันที ปอไม่กล้าสบสายตา
“ก็...ก็ กูอายแทนมึงนี่หว่า”
“ไอ้สัสปอ ปากหมานะมึง” แคปร้องด่าทำท่าจะใช้ส้อมจิ้มใส่ ปอรีบยกมือบอกกลัวแล้วพูดเล่น เอสถึงกับส่ายหัวขำ แคปกับเอสกินข้าวกินน้ำจนเสร็จเอาจานไปวางเก็บก่อนเข้าไปหยิบกระเป๋าสะพายส่วนตัวในห้องออกมาแล้วเดินไปสวมรองเท้ากีฬาคู่โปรด แคปคว้าเอากุญแจรถ
“พรุ่งนี้กูกลับ...ไปนะ” แคปพยักหน้าบอก ปอโบกมือบอกโอเคมาจากหลังเคาน์เตอร์ รอลิฟต์ไม่นานเรียกปุ๊ปทำไมลงมาเร็วจัง
“วันนี้รู้สึกดีว่ะ...เมียจะไปส่งกลับบ้าน หึหึ..” เอสกอดอกยืนผิวปากทำหน้าอารมณ์ดียั่ว เขามองแคปด้วยสายตาขี้เล่น สแกนเมียตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ ขณะที่แคปนี่ข่มกรามข่มใจ กัดฟันข่มความรู้สึกประทุทุกๆอย่าง ปล่อยให้มันพูดไปสิ! เมื่อคืนตอนที่คุยกันว่าต่างคนต่างกลับ แต่ไอ้ตัวอันตรายมันจะยอมง่ายๆก็คงไม่ใช่ มีข้อแม้โน่นนี่นั่นเต็มไปหมด จะตามกลับบ้านบ้างล่ะ จะไปส่งเองบ้างล่ะ ขอไปรับบ้างล่ะ สิ่งที่มันขอเอาจนแคปขยาดไปสามตลบ ต่อรองไปๆมาๆกลายเป็นว่าแคปต้องพามันไปแดกอาหารกลางวันที่ร้าน EXXX ซึ่งอยู่ที่ชั้นสี่ของห้างดังปิดท้ายด้วยไปส่งมันที่บ้าน ตอนแรกนึกเหรอว่าแคปจะยอม แต่เมื่อเทียบกับข้อเสนอที่ว่ามันจะปล่อยให้เขากลับดีๆไม่โทรกวนไม่ตอแย ไม่แวะไปกวน เจอกันอีกทีก็วันจันทร์ แคปเลยตอบตกลง
“ปากหมา” แคปพึมพำ เบนสายตาทำท่าว่าไม่ได้ด่ามัน
“ว่าใครปากหมา”
“เปล่า มึงจะรับเอาไหมล่ะ”
“หึ..” เอสไหวไหล่ แคปหันมอง “แล้วใครกันที่จูบปากกับกูอยู่เลยเมื่อคืน ไม่ใช่ว่ากูติดเชื้อไวรัสปากหมามาจากมึงหรอกนะ”
“ไอ้สัสเอ๊ย!” แคปถลึงตาส่งเสียงรอดไรฟันออกมาด่า เอสส่ายหัวยิ้ม ขอสแกนคนยืนทำหน้าหงุดหงิดใหม่อีกที วันนี้แคปมันแต่งตัวหล่อมากนะ ดูเท่ดีขาวดำเทา สองสามสีที่มันชอบ เสื้อผ้าในตู้มีอยู่แค่โทนนี้
“มองทำไม อยากโดนไหมเนี่ยอ่ะ” แคปเลิกคิ้วสูง ยกเท้าขึ้นใส่แบบกวน ๆ เอสเตะขาโต้ตอบอย่างเร็วเช่นกัน
“เล่นแรงนะมึง” แคปด่า เพราะว่าโดนเข้าจัง ๆ คิ้วเล็กขมวดติดกันจนมุ่น เอสเห็นแล้วก็นึกขำ
“ให้เตะคืนอ่ะ..” เขาพยักหน้าบอกแคปเตะเลย ตรงไหนก็ได้วันนี้ให้เตะฟรีๆ แคปหรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ ถ้าหลงกลเตะมันเข้าล่ะก็เขาจะต้องโดนคว้าเข้าไปจูบแน่ ๆ เพราะงั้นอย่าได้ฝัน
“กูไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่า เมื่อคืนเก็บแต้มจนอิ่มแล้ว..” เอสยั่วโมโหไปอีกสิ แคปยิ่งขึ้นหนักเลยทีนี้ ชี้หน้าด่าเลย
“ไอ้คนชั่ว เลวมากๆ โรคจิต!! มึงก็แค่ได้จูบอย่ามาพูดว่าตัวเองเหมือนได้เอากูหน่อยเลย”
“โหยพูดแบบนี้อยากลากไปกดเลยว่ะ ในนี้หรือในรถก็ไม่เลวหรอกมึงท้าทายกูเองด้วยนะแคป”
“อย่ามายุ่งกับกูนะ ไอ้ตัวอันตราย” ลิฟต์เปิดออกพอดีแคปรีบวิ่งออกมาเลย ขณะที่เอสส่ายหัวแล้วก็ขำต่อ
“กุญแจอยู่นี่ มึงหาอะไรน่ะ” แคปที่กำลังล้วงกระเป๋าสะพายค้นหากุญแจถึงกับเงยหน้ามอง เอสโชว์พวงกุญแจห้อยต่องแต่งให้เขาดู
“อ่ะ! มึงเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่” แคปถามหน้าตื่น ๆ
“กูขับให้” เอสเดินไปจับไหล่แคปบอกให้ไปฝั่งคนนั่ง เขาจะขับให้เอง แต่แคปบอกไม่เอาเดี๋ยวขับเอง
“จะขับให้กูนั่งรึไง”
“...........”
“เอาไง”
“เอองั้นมึงขับ แต่ตอนกลับกูขับเอง”
“แน่นอนอยู่แล้วเพราะมึงต้องไปส่งกู”
“พูดมากจริง ขึ้นไปขับได้แล้ว”
“รถแต่งสวยนี่หว่าเพิ่งเคยได้นั่ง นึกว่าจะสวยแต่ด้านนอก” เอสหักเลี้ยวออกจากที่จอดแรงมากๆ จนท้ายปัดเสียงเบียดล้อกับพื้นถนนดังสนั่น แคปหันมองตาเขียว “ทำบ้าอะไรของมึงวะห๊ะ”
“ลองเครื่องนิดนึง แรงน่าดู..”
“ไอ้สัส น้ายามมองมึงตาเขียวแล้วเห็นไหมห๊ะ!” เอสก็แค่หัวเราะ “ได้ข่าวว่ามึงโดนหักค่าขนมด้วยนี่”
“มึงไม่มีสิทธิ์มาพูดเรื่องชวนเจ็บปวดกับกูหรอก” แคปเหลือบมองไอ้คนขับ ว่าแต่มันรู้ได้ยังไงวะ
“หึหึ มึงคิดว่าใครเป็นพี่รหัสกูล่ะ..” เสียงทุ้มบอกออกมาราวกับรู้ความนึกคิดของอีกคน แคปฟังแล้วถึงกับส่ายหัว สองคนนั่งต่อปากกันไปจนถึงเกือบถึงห้าง รถจอดตัวลงตอนเที่ยงเศษๆโทรศัพท์เอสสั่นและดังเข้ามา เขาล้วงขึ้นมากดรับตอนที่ลงจากรถเดินอ้อมมาหาแคป ทำท่าจะกอดเอวพาเดินเข้าไป แคปรีบก้าวหลบแทบไม่ทันหันไปมองมันตาเขียว แต่เจอมึงใหญ่ดึงเข้ามาให้เดินไปด้วยกัน
“เมื่อวานกูสอดไว้ที่แฟ้มบนโต๊ะมึงนะเมี่ยง” เอสกรอกเสียงลงในสาย ทางนั้นพูดอะไรมาสักอย่างไม่รู้
(...........)
“วางอยู่ตรงนั้นแหละ แฟ้มสีขาวไม่ใช่มึงเอาไปวางไว้ที่อื่นเหรอวะ หาดูดีๆที่หัวเตียงไหมตอนมึงบอกง่วงนอนมึงถือแฟ้มนั้นขึ้นเตียงไปอ่านด้วยนะ”
(.........)
“ไม่เป็นไรเห็นก็ดีแล้ว”
(………)
“กำลังจะกลับบ้าน”
(...........)
“จะเอาอะไรล่ะ ขนมเหรอวะ เดี๋ยวบอกป้าจันทร์ทำให้ พรุ่งนี้มึงมาเอาเองนะ”
(............)
“แบบนั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวเย็นๆกูแวะเอาเข้าไปให้”
(............)
“เดี๋ยวนะแป๊ปนึง..” เอสละสายจากเมี่ยงไว้ เขาหันมาถามแคปว่าพรุ่งนี้จะกลับมาถึงห้องกี่โมง แต่แคปส่ายหัวไม่ยอมตอบ เอสเลยเอื้อมมือมากอดคอล๊อคเข้ามาถามใหม่อีกครั้ง
“กี่โมงแคป” แคปหันไปมองหน้าตาเขียวก่อนบอกออกมาอย่างดังแล้วผลักออกแรงๆ “ดึกๆไอ้สัส!” เอสเหลือบมองคนตอบที่ตอนนี้ไปเดินห่างกันเป็นวาก่อนยกโทรศัพท์ขึ้นมาพูดกรอกลงไปอีก
“โอเคเดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นไปกินข้าวกัน มึงบอกไอ้ชิพกับไอ้บุ้งไว้ไปเจอกันที่ร้านเดิม”
(..............)
“ใช่เดี๋ยวกูไปรับมึงเอง บอกพวกมันว่าไปเจอกันที่นั่นเลย”
(...........)
“แค่นี้ก่อน กูพาแคปมากินข้าว ไว้ค่อยเจอกัน..”
“เป็นอะไร” เอสเดินเข้ามาหาใกล้ ๆ ถึงบันไดเลื่อนพอดีแต่แคปทำท่าจะเดินต่อไปอีก “กูจะขึ้นลิฟต์”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-05-2015 21:24:28
https://www.youtube.com/v/1AsjxJ2uFlw
“เป็นอะไร” เอสเดินเข้ามาหาใกล้ ๆ ถึงบันไดเลื่อนพอดีแต่แคปทำท่าจะเดินต่อไปอีก “กูจะขึ้นลิฟต์”
“ไม่เอา ขึ้นบันไดนี่แหละ” เอสคว้าเอวหมับพาเลี้ยวขึ้นบันไดเลย สองคนเดินมุ่งไปจนถึงชั้นที่ต้องการ ร้านอาหารทำไมหรูมากแคปเคยเห็นแต่ภายนอกพอเข้าไปด้านใน เขารีบหยุดชะงักแล้วหันมองคนข้างๆทันที
“ไอ้สัส มึงจะแดกที่นี่จริงเหรอวะ?” แคปกระซิบๆ เอสพยักหน้าแล้วแทรกตัวเดินนำ จับมือแคปลากให้เดินตาม พนักงานที่นำพวกเขาไปนอบน้อมมากเธอแต่งชุดไทยประยุกต์สวยงามผายมือเชิญสองคนเข้าไปที่ห้องด้านในลึกเข้าไปอีก
“นั่งดิ..” เอสจับแคปกดไหล่ลงให้นั่ง โต๊ะถูกเซทไว้เรียบร้อยรอแต่อาหาร
“อะไรของมึงวะ เว่อร์ฉิบหาย รีบกินรีบเสร็จไม่ได้หรือไง อ้าว แล้วมานั่งข้างกูทำไมเนี่ย ไปนั่งด้านโน้นมึงอ่ะ”
“เหอะน่า กินต้มยำกุ้งไหม มึงชอบรึเปล่า..” พนักงานเข้ามารับออเดอร์อย่างสุภาพ เอสแค่พยักหน้าบอกให้จัดมาสไตล์เดิม พอเธอเดินออกไปแคปจึงหันมอง กำลังจะอ้าปากถามแต่เจอเอสเอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากเขาไว้ก่อน แคปรีบปัดออกทำหน้าดุ
“อาหารไทยที่นี่อร่อย ลองกินดูถ้าชอบเดี๋ยววันหลังพามาอีก”
“กูคงจะมากับมึงหรอกนะ..” แคปกัดฟันประชด มองบรรยากาศรอบข้างหรูหราเลิศมาก ขณะที่อีกคนก็แค่อมยิ้มจับแก้วทรงสูงเข้ามารินไวน์ขาวลงไปค่อนแก้ว เขายื่นส่งให้แคป
“เว่อร์ชะมัด” แคปว่าหน้ามุ่ย คว้าแก้วมากระแทกลงที่โต๊ะแรง ๆ
“ก็เดทกับมึงครั้งแรกนี่ พามาที่ง่ายๆแล้วนะบอกให้รู้เลย”
“อย่าพูดอะไรชวนอ้วก กูกำลังหิวข้าวเดี๋ยวจะพาลกินไม่ลง” จบคำพูดแคปเอสคว้าหมับเข้าที่ต้นคอเล็ก แคปสะดุ้งเฮือก
“ทำบ้าอะไรของมึงวะ!”แคปว่าหน้าตื่นๆ ฝืนคอตัวเองไว้จนตัวสั่น ไอ้บ้าเอสแม่งชั่วมาก
“มึงดูคนซะก่อน คิดจะทำอะไรหัดมองดูรอบข้างด้วย ไอ้โรคจิตเอ๊ย..” แคปด่าเสร็จต้องแปลกใจนิดๆ เพราะรอบข้างไม่มีใครเลยสักคน โต๊ะทุกโต๊ะในห้องนี้ว่างเปล่าไม่มีการจัดให้รู้ว่าถูกเตรียมไว้สำหรับแขกที่จะเข้ามา คือดูง่ายๆก็รู้แล้วว่าห้องนี้ถูกเหมาจองไว้ก่อนหน้านี้
“มีที่ไหนโต๊ะอื่น วันนี้มาเดทกับมึงกูเหมาหมดเลยสิทั้งห้องนี่แหละ”
“มึงประสาทดีอยู่ไหมหนิห๊ะกูถามจริงๆ พวกเราเป็นนักเรียนอยู่นะเว้ย มึงจะแดกล้างแดกผลาญไปถึงไหน กินหรูอยู่คุณชายแบบนี้กูว่าพ่อแม่มึงจนตายเลยคอยดู”
“หึหึ..” เอสถึงกับพ่นขำ เขาเอียงแก้วไวน์ ให้น้ำสีใสๆไหลกลิ้งอยู่ภายในแก้วเล่นจนพอใจ ก่อนค่อยๆละเลียดจิบราวกับว่ากินดื่มแบบนี้บ่อยซะจนเคยชิน
“มึงอย่ามาทำหน้าสบายใจแบบนั้น กูบอกให้รู้เลยนะกูไม่ปลื้มคนที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเกินตัว คนเรามันต้องรู้จักประหยัดสิวะ ถึงมึงจะมีเยอะแค่ไหน แต่ถ้ามึงใช้เก่งแบบนี้วันนึงมึงก็ต้องหมดได้เหมือนกันรู้รึเปล่า อย่าต้องให้สอน ครั้งนี้จะเป็นครั้งเดียวที่เราจะมากินที่นี่กัน ต่อไปกูจะพามึงกินข้าวข้างทางมื้อละสี่สิบบาทนั่นแหละ กูจะไม่มากับมึงอีกแล้วบอกให้รู้ไว้เลย”
“ทำไมมึงดุจังวะเมีย..” เอสยังคงยิ้มต่อ ถ้าแคปจะสังเกตสักหน่อย เขาคงจะเห็นความแตกต่างของรอยยิ้ม เพราะทันทีที่แคปพูดจบประโยคมันทำให้เอสพอใจเป็นอย่างมาก คนที่ไม่เห็นแก่เงินงั้นเรอะ? หึ เจอของดีเข้าแล้วจริงๆ
“ไอ้สัสเอส มึงอย่ามาเรียกกูด้วยคำนี้แถวนี้นะ!” แคปมองซ้ายมองขวาถลึงตาดุใส่
“หึหึ..” ขณะที่เสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ของคนที่นั่งจิบไวน์ทำหน้าตาสบายอกสบายใจไม่ได้รู้สึกสักนิดว่ากำลังโดนด่าอยู่ ทำเอาแคปนี่อยากตบกะโหลกมันให้คว่ำคาโต๊ะนัก
“กินนี่สิ..” เอสยื่นแก้วไวน์ส่งให้ พยักหน้าบอกให้ชิม แคปดึงเอาแก้วมาแล้วจับซดอึกๆๆตัดรำคาญ ไม่มีการละเลียดใดๆทั้งนั้น รีบกินรีบเสร็จ เขาเหลือบตามองดูเมื่อไหร่อาหารจะมาวะเนี่ย หิวจนหน้ามืดแล้ว
“กินยังไงของมึงวะ เลอะเทอะเป็นเด็กๆไปได้..” มือใหญ่ยืนมาเช็ดที่มุมปากออกให้ แคปรีบหลบ ทำหน้ามุ่ยๆเอสหมั่นเขี้ยวกับคำพูดเมื่อกี้ของมันไม่หายขอคว้าคอเข้ามาจุ๊บเบา ๆ ลงที่มุมปากหน่อยนึงเถอะ แคปก็ดิ้นเลยสิ ทุบผั๊วะเสียงดังแล้วผลักออกมองคนที่นั่งหัวเราะตาเขียว พอเอสทำท่าจะจูบอีกแคปเลยชี้หน้าไว้บอกอย่าทำ อาหารมาเสิร์ฟลงพอดี พนักงานให้เวลาพวกเขาเป็นส่วนตัวมากๆไม่มีใครเดินเข้ามาอีกเลย กระทั่งตอนสุดท้ายที่ควรจะเรียกเก็บตังค์แต่เอสก็แค่พาแคปเดินออกไปเสียเฉยๆโดยมีพนักงานเดินออกไปส่งที่หน้าทางเข้าร้านอย่างสุภาพ
“เดี๋ยวก่อน แวะร้านนี้หน่อยแคป..” สองคนเดินผ่านร้านขายพวกอุปกรณ์เฮฟวี่เมทัลแบบที่ผู้ชายชอบเข้า เอสเรียกแคปบอกให้แวะก่อน
“อะไรของมึงนักหนาวะ”
“เหอะน่า แป๊ปเดียว” พอเดินเข้ามาแคปก็มองๆไอ้บรรดาเชือดหนังรัดข้อมือยี่ห้อต่าง ๆ มีดพก ไฟแช็ค จิวหูแบบเท่ๆพวงกุญแจเหล็ก โซ่เงินแขวนกระเป๋า แหวน สร้อย เครื่องประดับสไตล์เมทัล สารพัดบรรดาสินค้าที่น่าสนใจ แคปก็แค่เดินดู ในขณะที่เอสมุ่งเข้าไปที่ตู้โชว์ด้านใน มองเห็นสิ่งที่เขาต้องการวางอยู่สองคู่ เขาเดินไปเรียกแคปมาดูด้วยกัน
“สวยป่ะ มึงชอบไหม” เอสพูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน แคปมองไอ้สิ่งที่วางอยู่บนขนแกะในตู้กระจกแล้วมองหน้าเอสอย่างงงๆ
“หรือว่าจะเอาแบบเบสิคก็ได้ แต่แบบนั้นแขนมึงอาจจะเป็นรอยนะ อันนี้แพงหน่อยแต่มันมีขนแกะสีชมพูหุ้มรอบวง เวลาใส่ก็จะไม่เจ็บแขนไง หรือว่าจะเอาเป็นสายหนัง แต่กูกลัวมันจะขาดแรงมึงน้อยซะที่ไหน”
“หมายความว่ายังไง มึงจะซื้อเรอะ” แคปถามขึ้นเสียงสั่นๆ หน้าเน้อเย็นเฉียบไปหมด
“มึงว่าไงล่ะ บางทีกูก็เหนื่อยนะเวลามึงดิ้นมากๆน่ะ แสบเอาไม่อยู่”
“ซื้อหัวมึงสิ ไอ้โรคจิต!!” แคปสบถจบเดินจ้ำพรวดๆๆออกมาไม่สนใจเลย บ้าฉิบมันคิดอะไรพาไปดูกุญแจมือ ทุเรศว่ะแม่ง กูนี่สิจะใช้กุญแจนั่นกับมึง บ้าบอ โฮ้ยยยยยยยยย แคปหงุดหงิดสุดๆ ยิ่งพอหันไปมองไอ้คนที่กำลังเดินตีคู่เข้ามาแล้วเขายิ่งโมโห แน่นอนว่าเขาโดนมันแกล้งน่ะแหละ
“ล้อเล่นหรอกน่า ไปไหนกันต่อดี มึงอยากได้อะไรไหม”
“ไม่ไปแล้วกูจะกลับ มึงอย่ามาเรื่องมากกูยอมมาด้วยตามสัญญาเพราะงั้นมึงก็ต้องรักษาเวลาหน่อย”
“อะไรกันเพิ่งบ่ายโมงกว่าๆเอง”
“จะบ่ายสองแล้วต่างหาก ก็เพราะใครกันล่ะ นั่งจิบไวน์ทำท่าเป็นลูกคุณหนู ปัดโธ่เอ๊ยมาดมึงนี่ทำกูหมั่นไส้เลย ถามจริงๆมากับบรรดาผู้หญิงของมึงนี่ก็พามาผลาญแบบนี้เหรอวะ”
“ก็นะ ผู้หญิงเขาชอบ”
“ก็แค่บางคนหรอกวะ ผู้หญิงดีๆก็มีเยอะมึงมันซวยเองที่ไม่เคยเจอ” แต่เอ๊ะ อะไรนะ?! มันพาบรรดาเมียมันมากินที่ร้านนี้น่ะเรอะ?? แคปเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก เขาหยุดขาลงทันที หันมามองหน้าอย่างเอาเรื่อง ไม่ใช่ว่าโต๊ะเดียวกัน อาหารแบบเดียวกันหรอกนะ
“นี่มึงพาบรรดาผู้หญิงของมึงมากินที่นี่ด้วยรึเปล่าเนี่ย..” เอสพยักหน้าหงึกๆบอกใช่ แคปเงียบกริ๊บเลย เขาออกเดินต่อไปไม่สนใจเอสอีก
“จะเอาอะไรไหม มึงอยากได้อะไร”
“.......”
“แคป..” เอสใช้ไหล่ตัวเองสะกิดเรียก แต่แคปไม่สนใจ เอสก็เอาไหล่เขาชนๆๆต่อไปอีกแคปก็ยังเงียบ
พลั่ก!
“อะไรของมึงวะ!” แคปแว๊ดขึ้นมา เพราะเอสเอาไหล่ชนเรียกจนเขาเซ หันไปตวาดถามมันอย่างดัง
“ก็มึงเป็นอะไรล่ะ จู่ๆก็เงียบ”
“.........”
“อะไร?”
“กูโกรธมึงแล้ว! อย่าเพิ่งมายุ่ง”
“อะไรเนี่ย อยู่ๆก็โกรธได้ด้วยรึไง..”
“โกรธสิบห้านาที ต่างคนต่างเดิน” แคปว่า
“อะไรวะมีแบบนี้ด้วย..” เอสบ่นอุบอิบไปคนเดียว ถึงทางเลี้ยวจะลงบันไดเขารั้งเอาเอวเล็กบอกให้เดินขึ้นไปธุระด้วยกันแปปนึงก่อน แคปหันมามองหน้าอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยอมเดินไปด้วย สุดท้ายทำไมมาหยุดที่หน้าโรงหนังได้ยังไงก็ไม่รู้
“หายโกรธยัง..”เอสถามเพราะเห็นแคปเงยหน้าขึ้นมองสนใจที่จอแอลซีดีอันใหญ่ๆด้านบน เสียงเล็กหัวเราะออกมาอย่างดังตอนที่หนังตัวอย่างเรื่องดังกำลังฉาย มันชอบไอ้ตัวเขียวยักษ์ฮัลค์นั้นแน่ ๆ
“อย่าถามมากน่า..” แคปบอกออกมาทั้งที่ยังเงยหน้าดู
“กูไม่ชวนดูหรอกนะ ยังไม่อยากเดทหนังกับมึงว่ะ..” จู่ๆเอสพูดขึ้นมาลอยๆ แคปหันขวับเลย
“เออ กูอยากเดทกับมึงนักล่ะไอ้สัส อยู่ดีๆปากหมาขึ้นมาอีก”
“หึหึ..” เอสหัวเราะขำ ดึงมือแคปบอกให้เดินตาม
“จะมาจับทำไมล่ะวะห๊ะ!” คนมองจะตายห่าแล้ว บ้าเอ๊ย
“อายทำไม ต่อคิวเร็ว ไปเลือกที่นั่ง”
“ไม่เอากูไม่ดู วันหลังกูจะชวนไอ้ปอกับไอ้อาร์มาดูเอง กูไม่ดูกับมึงอ่ะ” แคปส่ายหัวทำท่าจะเดินกลับ เอสดึงไว้อีก พอดีว่ามีน้องผู้หญิงกลุ่มนึงมายืนต่อคิวรอกดบัตรแคปเลยต้องขยับให้น้องเขาได้ยืนดีๆ
“นิ่งๆนะมึงถ้าทำเล่นตัวโน่นนี่นั่นเดี๋ยวคนรู้กันหมดพอดีว่าเรามาด้วยกัน..” เอสก้มลงกระซิบขู่ แคปยิ้มเหี้ยมออกมาเลย ชกต้นแขนมันไปแรงๆหนึ่งที เอสเบ้หน้าร้องโอ๊ยบอกเจ็บ
“กูไม่ได้โง่ไอ้สัส! อย่ามาทำเป็นสำออย ใครจะคิดยังไงก็ช่างแม่งเหอะ กูก็แค่ไม่อยากดูกับมึงจบไหมห๊ะ!”
“แล้วใครว่ากูอยากดูกับมึงล่ะวะ มือหนักตีนก็หนัก กูก็แค่อยากดูเรื่องนี้เหมือนกันก็แค่นั้น โอ๊ยยังเจ็บไม่หายเลยเนี่ย มือหนักฉิบ..” เอสพูดจบลอบอมยิ้ม เขายังนึกหมั่นไส้มารยาตัวเอง
“จะกลับแล้วโว๊ย” แคปจะเดินออกมาเอสรีบดึงแขนไว้
“ดูนี่แหละ นั่งห่างๆกันก็ได้อ่ะ”
“นั่งคนล่ะมุม” แคปเสนอ เอสหรี่ตามอง สองคนจ้องหน้ากันวัดใจ จนน้องผู้หญิงด้านหลังดึงเสื้อเรียก
“พี่ค่ะ ถึงคิวพี่แล้วค่ะ” แคปสะดุ้ง เอสรีบลากให้ขยับเข้าไปใกล้ ๆ
“มึงนั่งมุมนั้นกูนั่งมุมนี้”แคปว่า
“เอาจริงดิแคป?” เอสหันจ้องหน้า แคปกดแล้วเรียบร้อย ซื้อแว่นเพิ่มด้วย เขากำลังจะควักเงินจ่ายเอสรีบบอกพนักงานให้ใช้บัตรของเขาแทน
“ยุ่งจริงนะมึง”แคปยัดเงินเก็บเข้าที่เดิม เสร็จเรียบร้อยออกมายืนรอกัน
“หิวป่ะ กินไหมป๊อปคอร์นน่ะ” แคปส่ายหัวบอกไม่เอสเลยชี้ไปที่ตู้น้ำ มันมีบรรดาแก้วที่มีไอ้ตัวการ์ตูนซุปเปอร์ฮีโร่ชื่อดังจากหนังเรื่องที่พวกเขากำลังจะดูติดอยู่ที่ฝาด้านบน มีหลายตัวให้เลือก แคปพอเห็นก็ตาโตเลยสิรีบวิ่งเข้าไปเกาะขอบเคาน์เตอร์แทบไม่ทัน เขาชี้เอาไอ้ตัวเขียวยักษ์ฮัลค์ ตัวโปรดที่ชอบที่สุดในเรื่องออกมา พนักงานกดเครื่องดื่มใส่ลงไป แคปล้วงกระเป๋าตังค์จะจ่ายแต่เอสไวกว่าจ่ายให้อีกแล้ว
“กูถือให้ไปซื้อป๊อปคอร์นให้หน่อยไป”
“มึงใช้กูเหรอ”
“แลกกันไง กูซื้อนี่ให้มึงนะ”
“เออก็ได้มึงซื้ออันนี้กูจะจ่ายค่าป๊อปคอร์นเอง” แคปขยับไปสั่งป๊อปคอนรสหวานแต่เอสบอกไม่เอา เอารสเค็มแทน โอเคเปลี่ยนเป็นรสเค็มจ่ายตังค์เรียบร้อย ถือคนล่ะอย่างไปต่อคิว
“เอาแก้วน้ำกูมา มึงเอาป๊อปคอนของมึงไป” แคปว่ายื่นของในมือไปขอแลก แต่เอสยังยักไว้
“อ้าวแล้วแบบนี้กูหิวน้ำจะทำยังไง” เอสนึกถึงเรื่องที่นั่งขึ้นได้เขาถามขึ้น งงนิดๆเหมือนกันมาด้วยกันเสือกนั่งคนล่ะมุม บ้ามากไหมถามจริง
“เรื่องของมึง”
“แล้วมึงไม่กินนี่หรือไง..” เขาชี้ลงที่ป๊อปคอนในมือ แคปส่ายหัวบอกไม่กิน เอสถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ พอเข้ามาด้านในก็โอ๊ย คนล่ะมุมจริงครับ คนละมุมเฉียงเลย แคปมันเลือกนั่งชิดขวาสุดแถวบนติดทางเดิน คนเยอะมากๆ เต็มแทบจะทุกที่นั่ง ขณะที่ของเอสมุมล่างสุดแถวแรกคนเต็มเอี๊ยด กูคงเงยคอจนเมื่อยแน่ ๆ เอสยืนคิด แต่ก็นะคิดอยู่แค่ไม่นานหรอก พอหนังฉายไปแค่สิบนาทีเขาลุกเลย
“อ่ะ!” แคปสะดุ้งตกใจ ใครสักคนมาหยิบเอาแก้วน้ำของเขายกไปดูด เงาใหญ่ ๆ ตะคุ่มดำนั่งลงที่พื้นข้างบันไดชิดกับที่นั่งของเขา
“มึงมานั่งนี่ทำไม บ้าไปแล้ว” แคปก้มลงไปกระซิบด่า เอสก็แค่ทำมือบอกชู่ว์ ดูหนังต่อไปเหอะ
“บ้าเอ๊ย เดี๋ยวพนักงานมาหิ้วมึงออกจากโรงเหอะ กูมีแต่จะสมน้ำหน้าบอกเลย”
“ไม่มีทางน่ากูบอกพี่พนักงานเขาไว้แล้ว”
“เรื่องของมึงเหอะ” แคปดูหนังต่อไม่อยากสนใจ เอสก็นั่งอยู่แบบนั้น ขนมไม่ค่อยได้กินหรอก เพราะแคปยึดถังป๊อปคอร์นไปแล้วเรียบร้อย เขาก็แค่หยิบน้ำไอ้ขวดที่มียักษ์ตัวเขียวเกาะอยู่มาดูดด้วย ก็แค่นั้น
“น้องครับที่ตรงนั้นว่าง เข้าไปนั่งเลย” พนักงานเดินมาสะกิด เอสเพิ่งเห็นว่าข้าง ๆ แคปว่างอยู่นี่หว่า เขามองหน้ามันจาเขียวก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ
“ว่างทำไมไม่บอกกันวะ”
“มึงโง่เอง”
“เดี๋ยวจะโดนแคป”
“หึหึ สะใจ เอิ๊กๆ” แคปลอบขำ เอสหันมามอง
“มันว่างตั้งแต่มึงเลือกที่นั่งแล้วป่ะเนี่ย”
“ไอ้สัส! กูไม่บอกอย่ามาถามมากดูไป” แคปหันมาด่าทำตาเหลือกใส่ มันน่ากลัวมากถึงจะมืดและอยู่ภายใต้แว่นสามมิติอันใหญ่ สองคนนั่งดูหนังข้างกันไปเรื่อยๆ แคปขี้เกียจถือถังป๊อปคอร์นเขาจึงยัดมาไว้ที่มือเอส ตัวเองดูดน้ำอย่างเดียว มือก็คว้าป๊อปคอร์ยัดเข้าปาก ตามองจอ เอสเองก็ทำแบบเดียวกัน แต่ตอนที่เขาหิวน้ำมือใหญ่คว้ามาจับแก้วที่แคปถือไว้แล้วดึงเข้าไปดูด แคปสะดุ้งรู้สึกตัวเหลือบมองที่คนข้าง ๆ ตามองจอไม่รู้เรื่องจับมือเขาถือแก้วน้ำดูดอยู่
‘ฉิบหายล่ะ ทำไมกูเขินอย่างนี้วะ’ แก้มเนียนสุกปลั่งไปถึงใบหู นี่ดีนะที่ในโรงหนังมันมืด ถ้าอยู่ในที่แจ้งแล้วไอ้บ้าเอสมันเห็นเขาคงโดนล้อไม่หยุดแน่ ๆ แคปสะบัดหัวตั้งหลักใหม่ ดึงมือตัวเองออกมาแล้วทุบเอสไปแรง ๆ หนึ่งทีจนเจ็บเอง
“อะไรเล่า..” คนถูกทุบไม่รู้เรื่องอะไรถามขึ้นงงๆ
“ไอ้คนชั่ว!” แคปด่าไปสิ เอสก็นั่งงง ไม่รู้เรื่องอยู่เฉยๆโดนด่า แต่ก็ดูหนังกันต่อไปจนจบ
.
.
“ส่งที่ไหน บ้านมึงกูไม่รู้จักนะ” พอดูหนังกันเสร็จ ลงลิฟต์เลย ออกชั้นบีหนึ่งเพราะเอสจอดรถไว้ที่นั่น คราวนี้เขายื่นกุญแจให้แคปเป็นคนขับ
“ครั้งแรกที่มึงจะขับรถให้กูนั่ง” เอสยิ้ม
“มึงห้ามยิ้ม! ไม่ใช่แค่ครั้งแรก แต่จะเป็นครั้งเดียว มึงท่องไว้..” แคปทำหน้าดุๆ เกลียดรอยยิ้มของมันมากมาย ถึงใครจะบอกว่ามันเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยมาก แต่แคปกลับคิดว่านั่นเป็นยิ้มที่ทุเรศที่สุดมากกว่า ยิ้มแม่งทำไมยิ้มแล้วทำให้ใจคนอื่นใจสั่น เหี้ย! แคปส่ายหัวเซ็งจัด เขาเปิดประตูรถแล้วใช้สายตาเชิญบอกคุณชายเอสเข้ารถได้แล้ว
“ไปทางไหน บ้านมึงน่ะ” แคปหันมาถามอีกครั้ง
“ก็ขับออกไปเรื่อยๆ เลี้ยวซ้าย”
“มันก็ซ้ายอยู่แล้วสิวะ มึงอย่ามาลีลาบอกมาไปทางไหน” แคปยื่นบัตรคืนพนักงานที่ทางเข้าที่จอดเขาขับออกมาสู่ที่สว่าง ๆ บ่ายสี่โมงกว่า ๆ แดดเริ่มอ่อนลงแล้ว
“ไปทางไหนต่อ”
“ทาง........” เอสก็บอกไป แคปขับตามเส้นทางที่เขาบอกไปเรื่อย ๆ วันหยุดรถติดช่วงเย็นนิดหน่อย ระหว่างอยู่บนรถสองคนก็เถียงกันเรื่องหนังที่ดูอีกรอบ
“สาวๆชอบกัปตันอเมริกา กูไม่เห็นชอบเลย”
“หึหึ ทำไมวะ” เอสหันมอง
“ก็หล่อเกินไป ไอ้ยักษ์เขียวนั่นน่ารักกว่าตั้งเยอะ สุดยอดอ่ะ ฮีโร่ของกูเหอะ กูอยากจะมีพลังแบบนั้น”
“........” เอสเงียบไปนิดๆ กำลังคิดตามหน่อยๆ ทำไมต้องไปอยากมีพลังเหมือนไอ้ตัวเขียวนั่นด้วยวะ น่ากลัวจะตายชัก
“หลังไหนเนี่ย บ้านมึงอยู่ซอยนี้?”
“เปล่า”
“อ้าว?!”
“ถ้าบอกซอยนั้นเลยมันก็ถึงเร็วน่ะสิ อยากให้เมียขับรถให้นั่งนานๆหน่อยไง”
“ไอ้สัส! กวนตีนนักนะมึง” แคปเกือบจะเหยียบเบรกแรง ๆให้หัวมันทิ่มแล้ว ดีที่ดูว่ามีรถมอไซด์ตามหลัง ถ้าเบรคเดี๋ยวเจอชนท้ายแน่ ๆ
“ถึงแล้วๆ ซอยต่อไปหลังแรกต้นซอยเลย”
“ไหนวะ..” แคปเลี้ยวมาที่ซอยใหญ่ถัดไป ....บ้านหลังแรก....ต้นซอย
“หลังนี้?!” แคปมองดุๆแล้วถาม เอสพยักหน้าตีคิ้วบอกใช่ แคปเมียงมองเข้าไปด้านใน คือมันไกลมากๆจากรั้ว นั่นไม่เรียกบ้านนะ เขาเรียกกันคฤหาสน์ แล้วที่สำคัญ ชื่อบ้านเป็นหินอ่อนสลักสวยงาม ติดรั้วขนาดกว้างใหญ่นั่น ทำเอาแคปตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
‘อัครรัชชานนท์’
“โม้แล้วมึง เอาดีๆสิวะ มาหลอกให้กูจอดหน้าคฤหาสน์เจ้าสัวใหญ่แบบนี้เดี๋ยวเจอเขาสอบสวนขึ้นมากูยุ่งยากตายห่าเลย..” ตระกูลอัครรัชชานนท์ เป็นตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวยและโด่งดังที่สุดในยุคนี้ของวงการอสังหาริมทรัพย์เมืองไทย ทั้งโรงแรม หมู่บ้าน คอนโด รีสอร์ทหรูต่าง ๆ ที่ทยอยผุดขึ้นอย่างต่อเนื่อง นี่ยังไม่นับห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่เพิ่งเปิดตัวใหม่ล่าสุด รวมถึงห้างดังใจกลางเมืองที่พวกเขาสองคนเพิ่งจะไปกินข้าวกันมา เจ้าสัวรัชชา ขนาดเฮียโก้กับอาฟี่ยังพูดถึงอยู่บ่อย ๆ ข่าวสังคมในหน้าหนังสือพิมพ์มีเรื่องของตระกูลนี้ลงแทบทุกวัน
“โม้อะไร..” เอสเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสะพายที่ด้านหลังออกมา แคปส่ายหัวไล่ความนึกคิดของตัวเอง เอสมันโกหกชัวร์อยู่แล้ว เขาเข้าเกียร์แล้วออกรถเลย
“เฮ้ยๆๆจะไปไหน นี่บ้านกูแคป จอดๆ”
“กูเชื่อมึงเหรอไอ้สัส บ้านมึงซอยไหนบอกมาดีๆ” แคปทำเสียงดุ
“แคปพอๆจอดๆ นี่บ้านกูจริง ๆ นั่นไงคุณลุงยามออกมาแล้ว..” เอสบอกให้แคปหยุดอีกครั้ง เขาจับพวงมาลัยรถไว้บอกให้จอด
“จริงป่ะเนี่ยไอ้เหี้ยเอส มึงพูดให้ดีๆซิ” แคปเหยียบเบรคลงอีกครั้ง เอสรีบดึงเบรคมือขึ้นให้เลย
“จริงสิวะ โกหกทำไมเล่า เข้าไปไหม จะได้บอกให้เปิดประตูแล้วขับเข้าไปเลย”
“........” ตากลมดิกเหลือบมองป้ายชื่อหน้าบ้านอีกครั้ง เสียงเคาะกระจกจากลุงยามที่แต่งตัวเต็มยศดังทะลุเข้ามา เอสเปิดประตูแล้วส่งกระเป๋าของมันออกไปให้แกถือไว้ให้ นั่นทำให้แคปยิ่งอึ้งหนัก
“ตกใจอะไรวะ นี่แหละบ้านกู ที่ๆกูโตมาตั้งแต่เล็กจนโต..” เอสยื่นมือออกไปขยี้หัวที่ท้ายทอยแคปเบา ๆ เขาก้าวลงจากรถแล้วก้มบอกให้แคปขับรถกลับบ้านดี ๆ
“เดี๋ยว..มึงอย่าเพิ่งไป..” แคปเรียกเอาไว้
“อะไร?” เอสก้มหน้าเข้ามาถาม
“มึงนามสกุลอะไรวะไอ้เอส..” แคปไม่เคยรู้มาก่อนเลย ไม่เคยถามพี่ชาย ไม่สนใจที่จะรู้ แม้แต่ชื่อจริงก็ไม่รู้ รู้แค่มันชื่อเอส
“นั่นไง หน้าประตู..” เอสโบ้ยหน้าบอกให้ดู แคปขยับสายตาเลื่อนมองดูให้ชัดๆอีกครั้ง อัครรัชชานนท์?
“ไม่จริงอ่ะ มึงโกหก ครอบครัวมึงทำงานให้ที่นี่ใช่ไหม”
“ห๊ะ! อะไรนะ?”
“คุณเอสครับ ให้เปิดประตูเลยไหมครับ..” เสียงคุณลุงยามถามเข้ามา มีการ์ดสองคนขับรถกอล์ฟคันเล็กๆออกมาจากด้านใน พอจอดเสร็จก็เดินมารับกระเป๋าสะพายที่เอสส่งให้ลุงยามไปถือไว้ให้แทน พวกเขาทำเหมือนกำลังยืนรอเอสอยู่ นั่นทำให้แคปได้คำตอบชัดเจนแน่นอนแล้ว
“ขับรถดีๆ เดี๋ยวกูโทรหา..” เอสปิดประตูรถลงให้ เขายืนมองแคปที่นั่งนิ่งอยู่ชั่วขณะ แต่ในที่สุดเคลื่อนรถห่างออกไป เขาจึงค่อยกระโดดขึ้นรถกอล์ฟที่ขับออกมารับหายลับเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โตนั่น
Tbc.
ทำไมถึงยาวกว่าตอนที่แล้ว T______T
มินมาแล้วค่ะ นานๆมาทีลงให้อ่านกันแบบยาวๆอีกเหมือนเดิม อ่านให้จุใจเลยเนาะ(อย่าเบื่อกันนะ มินไม่ค่อยได้แวะมาลงเพราะงั้นจึงลงให้ทีเดียวแบบยาวๆเลยไง 555 จริงๆคือพิมพ์ไปพิมพ์มามันหกสิบกว่าหน้าเลออออ ยาวมว๊ากกกกกก) ค่อยๆเข้ามาอ่านได้ค่ะ
เรื่องสอบขอบคุณมากสำหรับกำลังใจค่ะ ไฟนอลที่ยาวนาน ยังสอบไม่หมดหรอกค่ะ สิ้นเดือนโน่นนนนน
ตอนที่แล้วมีนักอ่านถามมาว่าคำว่าแถกคืออะไร มินไม่รู้อ่ะ อาจจะใช้ผิดรึเปล่า คือเวลานึกบทออกแล้วมือมันจะพิมยาวต่อเนื่องไปเลยค่ะ คำว่าแถกอาจจะเป็นภาษาอิสานรึเปล่าเพราะมินอยู่ฝั่งทางนี้ แถกอาจจะหมายถึงดิ้นไปดิ้นมาอะไรแบบนั้นไหม บางทีภาษาไทยคนเขียนก็อ่อนแรงต้องขอโทษไว้ก่อนด้วยเนอะๆ
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้นะคะ ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย ขอบคุณมากๆค่า.. :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 17-05-2015 21:26:18
อะไรคือ "กูบอกว่า กูจะไม่ถามหรอกว่า มึงจะกลับวันไหน"
"กูเองก็ไม่อยากบอกเหมือนกันว่า จะรีบกลับให้เร็วที่สุด"
กรี๊ดดด มันน่ารักมากๆๆๆๆ 5555555555 แคปแมร่งปากโคตรไม่ตรงกลับใจเลย แต่เอสมันทันแคปตลอดมันหยอกได้น่ารักน่าฟินมากกกกกกก
"ไอ้ผัวเฮงซวย" แคปแมร่งพลาดล่ะ 555555
ส่วนเอส ทนมือทนตีนดีมากกกกกก อึดถึกสุดๆ
ชอบแกล้งแคปตลอดด แต่เราชอบอ่ะ แคปมันหึง มันโกธรน่ารักสุดๆ
แบงค์ ขอให้ชอบแคปเหอะ จีบแคปเลย อยากเห็นเอสดิ้น หึงหน้ามืด 5555คงสนุกพิลึก
สำหรับเมี้ยง =___= คือแบบ... หมั่นหน้านางมาก เอานางไปเก็บเหอะ
ป.ล.อยากเห็นแคปนิ่งๆ เย็นๆบ้าง อยากเห็นเอสดิ้นแทน 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 17-05-2015 22:23:37
ีเมี่ยงก็ระวังไว้ล่ะทำแคปหึงมากๆได้เจ็บตัวแน่
แต่เอสโหดจริงๆน่ะชอบขู่ให้แคปกลัวอยู่เรื่อยเลย
แต่เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีอ่ะ
แคปยอมรับมาเต็มปากเลยน่ะว่าเอสน่ะเป็นผัวฮ่าๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่า ยาวจนหายคิดถึงเลย
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 17-05-2015 22:24:57
หึหึ.. แบงค์คะ จีบแคปเลยค่ะ พี่ชอบฉากหึงหวง :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 17-05-2015 22:34:06
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 17-05-2015 22:45:53
ปล. เบื่ออิเมี่ยงคือเดิม เค้าบอกไม่ได้นอนห้องเดียวกันทำเป็นยิ้มกริ่ม รู้ความจริงแล้วจะยิ้มหุบไม่ลงนะเมี่ยงนะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Blue ที่ 17-05-2015 22:48:30
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 17-05-2015 22:52:30
แบ๊งเอาไง. มันจะมาจีบชัดๆเลยนั่นน่ะ มีการเอาเรื่องดีเจมาอ้าง
และแล้วแคปจะขับรถกลับบ้านถูกไหมนะ เห็นนามสกุลน้องรหัสพี่เต้ซะแล้ว
เป็นเดทที่แคปอารมณ์หลากหลายจริงๆเลย น่าจะสอยกุญแจมือมาสักสองคู่นะ. 5555 กลัวจะตีกันจนน่วมไปซะก่อน
:katai2-1: ขอบคุณจ้าน้องมิน สู้ๆเรื่องสอบนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 17-05-2015 23:01:37
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 17-05-2015 23:03:40
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 17-05-2015 23:19:55
เริ่มหัวข้อโดย: moodyfairy ที่ 17-05-2015 23:35:06
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 17-05-2015 23:38:16
เด่วพรุ่งนี้กลับมาอ่านน๊าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: วิบวับ ที่ 17-05-2015 23:41:48
ออกนอกหน้าไปมั้ย มองสำรวจขนาดนั้น แคปต่อยซักทีเด่ะ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 17-05-2015 23:55:13
หลังๆมานี่ว่าไม่ใช่แล้วละ ขี้งอน ขี้น้อยใจ ขี้เหงาและงี่เง่าโดยเฉพาะกับเอส
บอกตรงๆเลยว่าไม่ชอบเมี่ยง เขาใจนะว่าสนิทกับเอสมาก่อน แต่ตอนที่เอสคบกับผู้หญิงก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย
แต่พอมาคบกับแคปเท่านั้นละ มีปัญหาขึ้นมาเชียว ไม่เกี่ยวหรอกนะกับที่เอสสนิทกับเมี่ยงก็ไม่เห็นต้องอยากให้เอสคบกับตัวเองเลยนี่หว่า สักวันคงได้โดนตีนแคปอีกรอบถ้าทำตัวอย่างงี้นะ
ถ้าเอสยังไม่รู้ตัวว่าเมี่ยงคิดกับตัวเองยังไง ก็ไม่มีวันที่แคปจะคบเป็นแฟนแบบจริงๆสักที
ถึงทุกวันนี้แคปจะหึงโดยไม่รู้ตัวก็เหอะ
ปล.เป็นการเม้นที่ยาวที่สุดตั้งแต่เข้าเล้าเป็ดมา
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 17-05-2015 23:56:13
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 17-05-2015 23:57:26
ปล. แอบหงุดหงิดเมี่ยง
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 17-05-2015 23:58:35
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 18-05-2015 00:01:07
ตอนนี้กัดกันหนุกหนานนน 5555
ขอบอกว่าแอบดีใจที่แบ้งค์มีบทบาท เพราะแอบเชียร์ให้ชอบแคป รู้สึกเคมีเข้ากันดี :hao7:
แบ้งค์แอบชอบแคปชัวร์ มันละทีนี้ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 18-05-2015 00:16:03
คราวนี้แคปก็ยิ่งอยากจะหนีห่างเอสแน่ๆ
ขอบคถณสำหรับตอนยาวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 18-05-2015 00:41:19
แคป บางทีก็ซึนไปนะ แต่ก็แบบนี้ละ ชอบ ฮ่าๆ #ลำเอียงมากนะรู้ยัง
เมี่ยง....พอเถอะ นี่รำคาญนางละ เยอะสิ่ง ในจุดนี้ -_-
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 18-05-2015 00:45:06
ตอนแรกก็งงว่าที่แม่เอสบอกว่าถ้าอีกฝ่ายรู้เข้าจะไม่หนีเหรอมันทำไม อ่ออ งี้เอง รักกะคนธรรมดามันง่ายกว่าเป็นไหน ๆ นี่นา สงสัยเหมือนกันว่าแคปจะโอเคมั้ย เรื่องเปิดตัวฐานะของเอสเอาไว้ก่อน แต่เรื่องเมี่ยงเนี่ยทำเอาคันใจมากเลย มันจะไปไม่ถึงไหนก็เพราะเรื่องนี้เนี่ยแหละเอสเอ๊ยไหนบอกว่ารู้ไง จริง ๆ แล้วไม่รู้นี่หว่า หรือรู้นิด ๆ แต่ไม่เห็นว่าเป็นปัญหา แต่เหมือนจะไม่รู้มากกว่านะ :เฮ้อ: เวลาเห็นแคปหึงละสงสาร อึดอัดด้วย เหวี่ยงใส่ก็กลายเป็นรังแกคนอ่อนแอกว่า จะเอามารยาเข้าสู้คิดว่าคงไม่ใช่สไตล์ เอสมันก็ไม่ได้รู้อะไรบ้างเล๊ยยย มีลางสังหรณ์ว่าคดีเมี่ยงจะเป็นมาม่าชามย่อม ๆ ในยามเหมาะสม :ling2: จะบอกว่าแคปไม่ยอมรับคำว่าแฟนเอาจริง ๆ ก็ไม่เคยตกลงกันเป็นเรื่องเป็นราวนี่นา มันก้ำ ๆ กึ่ง ๆ เพราะยังมีเรื่องเมี่ยงให้สงสัยอีก เหมือนจะชอบเรา แต่ก็เหมือนจะพิเศษกับคนอื่นมาก ๆ เหมือนกัน ละใครมันจะไปกล้าปลงใจให้ล่ะ ต้องมาเจ็บทีหลังเรื่อย ๆ ไม่คุ้มเลย ถึงบอกคนอื่นชัดเจนว่าแคปท่าจะเป็นตัวจริง แต่แคปมันรู้ด้วยไหมล่ะ
แคปของขึ้นตลอดเวลาอยู่กะเอสจนเป็นห่วงว่าจะเป็นความดันสูง ใจเย็นเย๊นนน บ้างก็ได้ ไหน ๆ ก็มีใจให้เขาแล้ว ลองคุยดี ๆ กะเอสดูนะ ชอบไม่ชอบอะไรอะ มันจะได้ไม่รุนแรงกับหนูมาก เจ้ในฐานะแม่ยกเห็นหนูตัวสั่นแล้วสะเทือนใจ T^T ถึงจะถึกทนแค่ไหนเจ็บกายมันไม่เท่าเจ็บใจเลยนะ เอสก็เบา ๆ กะแคปหน่อย แคปมันยิ่งน้อยใจอยู่ เพราะทีกะเมี่ยงละอ่อนโยนนนนน จนน่าหมั่นไส้ เหอๆๆ แต่แบบบ ตอนนี้ คือแบบบ เค้าไปเดทกัน เค้าทำตัวเหมือนแฟนกันจริง ๆ อ้ะะะ อยู่กับปอก็ยอมให้เรียกว่าแฟนด้วย ถามไถ่กันด้วยความเป็นห่วงเป็นใย?? :-[ เวลาแคปไม่โวยวายอะมันน่ารักนะ แต่ที่ต้องด่าเอสบ่อย ๆ เพราะว่าเอสมันชอบแบบนั้นใช่มั้ย ด่าเอาใจเอสใช่มั้ย 5555
ละแบงค์ล่ะ คืออาร๊ายยยยยยยยย มาผิดคาดอะคนนี้ คือแบร่บบบ :o8: ฟีโรโมนกระจายน่าดูเลยค่ะ แถมอนาคตท่าจะได้ใกล้ชิดกันด้วยงานดีเจ เหมือนจะสนใจแคป สงสัยติดใจหมัดหนักๆ o22 ผู้ชายเรื่องนี้ซาดิสก์ทุกคนหรือเปล่าคะ??? :laugh: ถึงจะจีบ แคปมันก็ไม่รู้ตัวหรอก หลอกนัดตีกันไปเรื่อย ๆ ดิ 5555 มาแนวเกรียน ๆ โหดแต่ไม่ลากถู ว้ายยย ท่าว่าเอสจะมีคู่แข่ง อย่าตายใจไปนะ ของแบบนี้ไม่ได้อยู่ที่มาก่อนหรือหลัง เรื่องเมี่ยงชวนหงุดหงิดขอนอกใจเอสแป๊บละกัน แบงค์มาดีนี่อาจมีเทใจอะ ส่งกำลังใจปกป้องแบงค์ด้วย อย่าให้โดนเอสกระทืบตายไปซะก่อน
บอกว่าลงไว้ให้อ่านหลาย ๆ วันแต่อ่านจบภายในทีเดียวอะ เท่าไหร่ก็ไม่พอ จะทำอย่างไรดี :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 18-05-2015 00:51:45
น้องแคปหึงเพื่อนเอส น่าจะบอกเอส เอสจะได้รู้ตัว อิอิ
โชคเอในการสอบนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 18-05-2015 01:10:03
อยากรู้จริงๆ เอสไม่รู้จริงหรอว่าเพื่อนตัวเองคิดยังไง หรือว่าแกล้งไม่รู้
เมี่ยงเป็นบุคคล ตัวละคร หรือถ้ามีในชีวิตจริงที่น่ารำคาญมาก
ชอบเรียกร้อง ต้องการในสิ่งๆที่ไม่ใช่ของเราหรือมากเกินไป
ไม่รู้จักพื้นที่ ขอบเขต ความเป็นส่วนตัวของคนอื่น
รู้และเข้าใจนะว่า สนิทมาก รู้จักมานาน แต่ต้องเข้าใจป่ะวะว่าแค่แอบรัก ไม่กล้าเสนอหน้าไปบอกเค้าก้ออย่าเรียกร้องให้มากนัก
ทั้งๆที่รู้ว่าเค้ามีแฟนมีเจ้าของ ยังทำตัวยิ่งกว่าแฟนเค้ามันน่าเกลียดวะ
เห้ออ เมี่ยงเป็นตัวละครที่เหมือนจะน่าสงสาร แต่สร้างความเกลียดชังให้นักอ่านจริงๆ
เหมือนเป็นตัวเรียกอารมณ์น่ากระทืบจริง
ถ้าเอสยังไม่รู้ตัวสักทีนะ แคป!!!!จัดสักทีเถอะ
ตอนนี้เป็นตอนที่สงสารแคปที่สุด จนเราเองยังคิดว่าถ้าเราเป็นแคป คงไม่มีทางรักเอส
หากบอกว่าแคปดื้อด้าน ปากแข็ง
เอสเองก็ไม่ต่างที่ชอบบังคับ ถึงจะชัดเจนแต่ก็ไม่จริงจัง ยั่วอารมณ์ กวนโมโห
คนเรามันจะรักกันมันก็ต้องมีโมเม้นต์ ความรู้สึกดีๆให้กันป่ะ
แต่เท่าที่เห็นมา มันน้อยมากจริงๆที่แคปจะรู้สึกดีจริงๆโดยที่ไม่บังคับ
แล้วยิ่งมีเมี่ยง แบงค์ ไหนจะพี่เต้อีก ตายๆๆ :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 18-05-2015 01:10:16
อ่านตอนนี้จบ คำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ "ปอเอ๋ย เอ็งเหนื่อยมั๊ย?"
ที่จริงก็อยากจะถามคำถามนี้กับเอสนะคะ แต่พอเทียบๆดูแล้วถึงอิเอสมันจะเหนื่อย แต่ฮีก็ยังได้สุขใจ ได้ฟิน(แบบฮาร์ดคอร์ๆ)ตามประสา แต่ปอคือแบบ ฟินก็ไม่ได้ฟินกับเค้า แถมยังต้องคอยทำตามคำสั่ง ไกล่เกลี่ย ห้าม เบรก ดึง เวลาเอสแคปเค้ามุ้งมิ้ง(???)ใส่กันอีก ถถถถถถ พอพระของบ่าว ถ้าเอสแคปลงเอยกันได้ อย่าลืมเอาของมาเซ่นปอ อภิชาตเพื่อนคนนี้นะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
หลังจากถามปอแล้ว ก็อยากจะถามเอสแคปบ้างค่ะ ว่าเหนื่อยมั๊ย คือตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองใช้พลังงานในการอ่านเยอะกว่าทุกตอนค่ะ คือบทสนทนาของเอสแคปนี่มีซาวน์หวานๆประกอบเกือบตลอดๆเลยค่ะ อาทิ พลั่ก ผลัวะ ตุบ ตับ โครม!!!! นี่มันน้องๆนิยายบู๊แล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฟกช้ำดำเขียวกันมั๊ยถามจริง โดยเฉพาะอิพระเอกเนี่ย แต่ตอนนี้ก็เป็นเหมือนเครื่องพิสูจน์แล้วค่ะ ว่าพระเอกเรื่องนี้ มาโซคิสตัวพ่อค่ะ อ้อ ฮีซาดิสด้วยนะ มองเผินๆอิฉันสงสารเอสนะ โดนกระทำตลอดๆ แต่มองลึกๆและคิดยาวๆแล้วอิฉันสงสารแคปค่ะ รสนิยมแฟนเธอนี่มันฮาร์ดคอร์ไปมั๊ย ทั้งโหด ทั้งขยันยั่วโมโห ทั้งขยันแกล้ง เหนื่อยแทนแคปจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ก็รับกรรมกันไปนะ
ต่อมาขอกล่าวถึงอิพระเอกค่ะ คือเอสคะช่างกล้านะที่ว่าแคปแปลกประหลาดเนี่ย ฉันว่าแกประหลาดกว่าอีก คือทั้งโดนทุบ ผลัก ฟาด โดนด่าสารพัดแต่แกกลับฟินซะงั้น ไอ้ที่ประหลาดเนี่ยฉันว่าแกมากกว่านะเอส แต่อยากบอกผู้เขียนว่าชอบพระเอกเรื่องนี้ค่ะ ฮีได้ใจเราเต็มๆเรื่องความชัดเจนค่ะ เป็นผู้ชายที่ชัดเจนมากเลย ทั้งตอนที่ตอบวิว ว่าไปหาแฟน ทั้งตอนที่คุยกับครอบครัว แต่ขณะเดียวกันก็ชอบความเด็ดขาด ช่างเอาใจใส่ทั้งกับเพื่อนและแฟน คือดีค่ะ ขอในชีวิตจริงสักคนได้ไหม กร๊ากกกกกกก
อ้อมีอีกอย่างที่ชอบมากในตอนนี้ คือตอนคุยกันในครอบครัวค่ะ ชอบตอนที่เอสตอบพี่แอมป์ แล้วโดนพี่แอมป์ด่าขำๆว่าเลว เราว่าบทสนทนามันดูสมจริงดีค่ะ ชีวิตจริงคนเราก็ต้องมีความไม่แน่ใจงี้แหละค่ะ คือถ้าเทียบเวลาที่เอสกับแคปได้ศึกษากัน กับคำตอบที่เอสตอบพี่แอมป์มันก็ดูสมจริงดีค่ะ เหมือนแบบคนในครอบครัวเขาคุยกันจริงๆ คือชอบที่ผู้แต่งไม่ได้แต่งให้แบบพระเอกตอบดีมากชวนให้กริ๊ด แต่ตอบเหมือนความนึกคิดของคนปกติทั่วไปที่คุยกับคนในครอบครัวแบบเปิดเผยอะค่ะ ไม่ได้ดูพระเอกจ๋า ตอบหล่อตลอดงี้ อันนั้นแลดูดีเกินจริงไปนิด ถึงจะเป็นแค่ตอนคุยกันสั้นๆแต่เราประทับใจตรงนี้มากเลยค่ะ ชื่นชมผู้เขียนเลย :katai2-1:
อ้อชอบตอนพ่อเอสตอบเอส เกี่ยวกับเรื่องเร็วเกินไปหรือเปล่าเกี่ยวกับธุรกิจนั่นด้วยค่ะ คือแบบดีใจค่ะ ที่พ่อไม่ตอบว่า นั่นเป็นธุรกินของตระกูลเรานะ ต้องสืบทอดนะ ลูกเป็นทายาทนะ ไรงี้อะ คำตอบของพ่อเอสคือฟังแล้วแบบ เออมันก็จริง ฟังแล้วไม่ชวนให้หงุดหงิดหรือลูกอยากจะดื้อใส่อะ ไม่ได้ทำให้รู้สึกเหมือนโดนบังคับต้องทำๆๆๆงี้ เป็นคำตอบที่ประนีประนอมปนความจริง ดูทำให้ลูกคิดและตระหนักได้ถึงความจริงด้วยค่ะ ถึงจะไม่เห็นด้วยแต่ก็คงปฏิเสธยาก แลดูมีจิตวิทยาในการตอบดีค่ะ
ต่อมาขอสครีมโมเมนท์ที่เราชอบมาก :-[
ชอบโมเมนท์ไม่อยากจะถาม...... ของแคป กับไม่อยากบอกเหมือนกัน..... ของเอส มโนภาพตามแล้วรู้สึกว่ามันน่ารัก มันเขินแทน งื้อออออออ เอือมกับความปากแข็งของแคป ถึงจะบ่นว่าเอือมแต่อิฉันอ่านแล้วอมยิ้มตลอดๆกับโมเมนท์ปากแข็งของแคปค่ะ รู้สึกว่าน่าเอ็นดู สงสัยอิเอสจะแพร่เชื้อใส่อิฉันอย่างแรง ฮ่าๆๆๆๆ
ปล.มนุษย์แบงค์นี่เค้าแอบคิดไม่ซื่อกับแคปใช่ไหมคะ (อย่าแม้แต่จะคิดนะแก แฟนแคปเค้าโหดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
ปล2. คุณพระนี่เมนท์นิยายหรือสะท้อนคิดส่งอาจารย์ เวิ่นเว้อมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 18-05-2015 01:59:53
เริ่มหัวข้อโดย: wann ที่ 18-05-2015 02:08:52
แคปน่าจะเคลียร์กะเอสไปเลย เรื่องเมี่ยงงงง
ไม่ชอบเลยอ่ะะะ รีบๆเคลียร์ดิ๊ :z3: :z3:
เสียดายย นึกว่าเอสจะทำเซอร์ไพรส์ พาแคปมาเจอครอบครัววว
:katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 18-05-2015 02:22:44
แคปมีหนุ่มใหม่มาจีบมีแววว่าอนาคตจะมีเรื่องให้เอสหึงหวงหนักแน่นอน แบงค์เตรียมตัวตายได้เลย
ส่วนหนูแคปก็ยังปากแข็งได้ตลอด แถมอารมณนี่ปรับเปลี่ยนตลอดเวลาอย่างกับผู้หญิงมีประจำเดือน :laugh:
นึกจะโกรธก็โกรธมีการบอกไม่คุยด้วยสิบห้านาทีแยกเดินอีกคืออะไร นิสัยแคปนี่เด็กมากจริงๆ :m20:
หวังจะเห็นสักวันที่เอสแคปหวานใส่กันบ้าง นี่หวังเยอะไปมั้ย :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: koko_chaisri ที่ 18-05-2015 02:53:42
แฅ้วก็ให้ไอ้เอส กลายเป็น อากาศธาตุ....ไอ้เอสจะเป็นยังไง....??
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 18-05-2015 05:35:09
เพราะสิ่งที่แสดงกับเมี่ยงเป็นความเคยชิน
แต่ตอนนี้คงช็อคกับฐานะของเอสไปแล้ว ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน๊า :hao4:
เมี่ยงหนูจะพยายามยื้อความสำคัญกลับไปที่ตัวเอง เห็นใจนะเพราะเคยเป็นมาตลอดถึงจะในฐานะเพื่อน ให้ปรับตัวทันทีคงทำใจไม่ทัน :เฮ้อ:
เอส สังเกตอารมณ์แคปให้ลึกซึ้งอีกหน่อยสิ แสดงออกชัดขนาดนั้นยังไม่รู้อีกเหรอว่าหึง :ling2:
ปล.ตอนนี้ยาวมากจริงๆน้องมิน ขอบคุณมากๆนะคะ ส่งกำลังใจให้เรื่องสอบค่ะผ่านทุกตัว
เริ่มหัวข้อโดย: pui ที่ 18-05-2015 07:13:41
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 18-05-2015 07:29:38
แต่แคปเอ๊ย หลังๆมานี่แกนิสัยผู้หญิงมากอ่ะ หึงหวงโหด แต่ดันซึนมึนอึนไม่รู้ใจตัวเอง
จะ stroke ตายซักทีไหม อารมณ์พุ่งขึ้นปรี๊ดวันล่ะหลายรอบขนาดนั้น เริ่มจะเพลียกะนิสัยนาง
รู้ฐานะบ้านเอสแล้ว นี่ยิ่งไม่ทำให้จีบแคปยากขึ้นอีกรึ
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 18-05-2015 08:41:55
แต่บอกได้เลยยย นี้ ขุดหลุมไว้รอ แบงค์ และเมี่ยง เรียบร้อย
คาดว่าในอนาคตอันใกล้ อาจจะมี 2ศพ...
ถ้า 2 คนนี้ทำอะไรล้ำเส้นเกินไป..
ปล. จะเป็นลมกับคำว่า "ไอ้ผัวเฮงซวย" แหมๆๆ นี้ขนาดยังไม่ยอมรับนะ ถ้ายอมรับจะขนาดไหน?
ปล 1. ชอบที่เอสชัดเจนเวลาผู้หญิงเข้าหา ตอนแรกหวั่นๆว่าเอสจะทำยังไง พอบอกว่า"ออกไปหาแฟน" เท่านั้นล่ะ
เออ...นายชัดเจนมาก ขนาดเค้าทอดสะพานจนจะไหม้แล้วนะ...
ปล 2. ตอนแรกแม่เอสโทรมา ก็แอบหวั่นๆ จะเข้าตำรา หนูปิงไหมเน้อ... แต่ตอนนี้หวั่น แบงค์ กับเมี่ยงมากกว่า
ไม่ใช่กลัวว่าจะทำให้เอส&แคป แตกแยกนะ...เพราะเชื่อว่า แคปคงไม่หวั่นไหวกับผู้ชายคนอื่น
(ยังไงแคปมันคงไม่ยอมให้ใครมาเสียบอีกแล้วล่ะ ขนาดเอสพยายามสะกิดมาก็หลายทียังไม่ยอมเลย)
เอสเองก็คงไม่หวั่นไหวกับเมี่ยงหรอก แต่หวั่นว่า...คนอ่านจะเป็นโรคขาดหวานนนนนนนนนนนนซะก่อน
ถ้า 2 ตัวนั้นพยายามแทรกนะ อาจต้องซื้อน้ำตาลไว้กรอกเวลาอ่านเรื่องนี้
แหม...ในเรื่องไม่หวาน หวานข้างนอกแทนก็ได้ ทุกวันนี้เชื่อว่าหลายๆคน อยากเห็นฉากที่ละเมียดละไมของ 2 คนนี้สักครั้ง
เพราะเข้าใจว่าจะให้หวานเลยก็ไม่ใช่...ก็2คนนี้ คือ"คู่รักพิลึกกึกกื้อ" แบบที่มินเคยเขียนไว้ ฮาาา
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 18-05-2015 09:22:21
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 18-05-2015 13:04:09
- เพื่อนถามถึงแฟน ก็หลุดปากบอกอยู่เรื่อย ทั้งๆ ที่บอกว่าเอสไม่ใช่แฟน(แต่เป็นสามีใช่ไหมค่ะ 555)
- ไอ้ผัวเฮงซวย นี่คือ??? น่าจะหลุดปากให้เอสได้ยินเนอะ
- หึงเมี่ยงทุกครั้งที่เห็นหน้า ยิ่งมากับเอสนี่ปรี๊ดปรอทแตก(แอบกลัวตอนที่โยนขวดน้ำให้อ่ะ เมี่ยงเกือบหน้าแหกล่ะ ถ้าเอสรับไม่ทัน
- ปากแข็งมากกกกกกก “กูบอกว่ากูจะไม่ถามหรอกนะ ว่ามึงจะกลับวันไหน” คืออัลไล แคปน่ารักอ่ะ
สรุปว่า หึงหวง(โหด)มาก ปากแข็งยิ่งกว่าหิน แต่อย่างว่าอะนะ คนแบบแคปเคยแต่จีบหญิง มาพลาดให้เอสที่นี้ก็ไปไม่เป็นเลย ทำตัวไม่ถูก แต่มองดูแล้วมันน่ารักอ่ะ
เอสนี่ก็น่ะ ชอบของแปลก 55555+ เอสนี่ก็รู้ทุกอย่างแต่ไม่รู้ว่าแคปหึงคุณกับเมี่ยงอ่ะคร่าาาาา เซ็งเลยยยยยยยยยย
สงสัยว่างานดีเจนั่นจะทำให้แคปไปเจอกับแบงค์แน่นอน ชัวร์เลย และแบงค์ก็ชอบแคปแน่ๆ ทำท่าเหมือนสนใจชอบอกชอบใจ สงสัยจะมึนมือมึน Teen แคปแน่ๆ 5555555 เอสมีคู่แข่งแล้ววววววววว :katai2-1:
ปล.ยาวขึ้นทุกตอนๆ แต่ว่าก็ไม่พออยู่ดี รู้สึกอยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 18-05-2015 13:28:19
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เกลียด เมี่ยง พูดเลย และกำลังจะเกลียดเอส ที่ไม่เคลียร์เรื่องเมี่ยง ไม่รู้หรอห๊ะว่า แคป หึง เมี่ยงอ่ะ :katai1:
ระวัง แบงค์ จะคาบ แคป ไปแดกเหอะ เตือนไว้ก่อน ว่าแต่แบงค์เตรียมร่างกายพร้อมป่าว มาจีบแคปเนี้ยะ :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 18-05-2015 13:49:50
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-05-2015 14:50:36
เริ่มหัวข้อโดย: DeJavu~ ★ ที่ 18-05-2015 15:22:26
เบื่ออีเมี่ยงมาก น่ารำคาญ
แค่คอนนี้ทีมแบงค์คะ
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 18-05-2015 15:22:36
ยิ่งอ่าน ยิ่งเหนื่อย และลุ้นไปกับทั้งสองคน
รู้สึกเห็นใจปอเป็นอย่างมากเลย ที่อยู่กับคู่นี้ได้ 5555+
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 18-05-2015 15:38:25
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 18-05-2015 16:19:04
ตอนนี้มีเมี่ยงแล่วๆๆๆ...ยังจะมีแบงค์โผล่มาอีกกกกอ๋อออ วุ่นวายไปอีกดิ งานนี้!! 55555
เอสเมื่อไหร่จะรู้ตัวซักที ว่าแคปนี่หึงเมี่ยงอยู่รู้ยังงง ไม่เอาเมี่ยงแบงค์เอาไปเก็บด่วนนน...จะเอาเอสแคป 5555
ตอนนี้มาเต็มมากกกก ครบทุกอารม หวง ห่วง โหด หื่น!!! แถมแคปมีแอบเขินเบาๆด้วยล่ะะ ฮิ้ววววว คืออารายยยยย >;<
ชอบเอสตอนลุกมานั่งข้างแคปตรงบันไดในโรงหนังมากอ่ะ แล้วที่ว่างข้างแคปนี่ คือแคปตั้งใจให้ว่างอยู่แล้วช่ะ!?
เพราะรู้ว่าเอสต้องมานั่งข้างตัวเองอยู่แล้วใช่ไหม จิงๆแล้ว แคปก็ต้องการแบบนั้น แต่เพราะกลัวเสียหน้าแถมปากแข็งอ่ะดิ 5555
แคปรู้แล้วว่าเอสเป็นถึงลูกเจ้าสัว แล้วทีนี้จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ยย แคปจะรู้สึกยังไงน๊าาา ที่รู้ความจิงข้อนี้แล้ววว โอ้ยลุ้นอ่ะ!!
ปล.ตอนแคปเขวี้ยงขวดน้ำไปให้เมี่ยงนี่แอบลุ้นมากกก อยากให้โดนจิงไรจิง(ไม่ค่อยแสดงออกเลยเนอะ) 5555
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 18-05-2015 16:34:53
ยังไม่รู้ตัวหรอว่าชอบเขาอ่ะ
บางที่ก็เบื่อเมี่ยงนะ
แต่อยากจะตบเอสอ่ะ
ไม่รู้หรอไงว่าเขาหึงหรือโกรธเรื่องอะไร ไม่รู้จริงๆหรอ
ว่าที่แคปโมโหทุกที่อ่ะเพราะอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 18-05-2015 16:58:42
เอสก็นะแคปโมโหขนาดนี้แล้วไม่รู้จิงอ่ะ ว่าหึงตัวเองกับเมี่ยงอยู่
หรือว่ารู้แล้ววแต่อยากให้แคปพูดออกมาตรงๆกันแน่!!!!
ส่วนแคปก็นะ จะปากแข็งงงงงไปไหนคร๊าาาาา ทั้งๆที่หึงขนาดนี้ น้อยใจขนาดนั้น
ใจสั่นหวั่นไหวแถมมีเขิลตบท้ายขนาดเน้!!! พูดออกไปเล้ยยยยยยย ทีเดียวรู้เรื่อง
รู้ไหมคนอ่านนี้ลุ้นนนนจนเหยี่ยวเหนียวหมดล่ะะ!! 55555 (เวอร์มว๊ากกกกกก)
ชอบประโยคนี้ของเอสมากอ่ะ ....“ไม่บอกแล้วจะง้อถูกไหมล่ะวะ โกรธเรื่องอะไรต้องบอกกูดิ
..กูจะได้รู้ว่าทำอะไรผิด ต่อไปก็จะได้ไม่ทำอีก เห็นไหมถ้ามึงบอกกูดี ๆ มันจะมีแต่เรื่องที่ดี ๆ เกิดขึ้นต่อไปนะ”
เห็นด้วยอย่างแรงงงง แคปเอ้ยย ยอมรับความรู้สึกตัวเองซะที บอกไปเล้ยยยว่าไม่ชอบให้เอสเอาใจเมี่ยง
เอสมันจะได้ทำอะไรชัดเจนนนนสักที เมี่ยงก็เมี่ยงเหอะะ!!! งานนี้ 55555
ปล.แบงค์นี่ตัวจุดชนวนหึงโหดระดับสิบของเอสตใอนาคตอันใกล้นี่ซิน๊าาาา 5555 (เห็นแววตั้งเค้าลางๆล่ะ)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-05-2015 16:59:17
แคปคงจะได้หึงอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ และคงไม่มีทางลงเอยกับเอสแน่ ไหนจะศักดิ์ศรีที่มันค้ำคออยู่ด้วย
ทั้งแคปทั้งเอส ต่างก็ขี้หึงโครต ๆ ทั้งคู่ แคปเวลาหึงลงที่คู่กรณีเลย แต่เอสเวลาหึงลงที่แคปก่อนเลย 5555
แคปรู้ว่าเอสขี้หึงมากกกกกก แต่เอสนี่สิ ไม่รู้ซะเลย เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่ เมิงสองคนจะได้เป็นแฟนกันจริง ๆ จัง ๆ ซักทีว๊า
.... ชักชอบแบงค์แล้วสิ เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่ดีเลย แต่ดูท่าอายุจะไม่ยืนนะ โดนเอสหมายหัวไว้เรียบร้อยแล้ว
... ที่แคปจะได้ไปเป็นดีเจคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ได้แต่หวังว่าเอสจะอดทนกับแคปให้ได้นะ
คนอ่านต้องมาลุ้นทุกตอนเลยว่า เอสจะทนแคปได้นานแค่ไหน
จริง ๆ ถ้าเอาเมี่ยงไปไกล ๆ ส่งลงเรือไปกับพวกโรฮิงญาได้เลย ปัญหาคงจะน้อยลงเยอะเลยแหละ
หมั่นไส้ว่ะ มาทำหน่อมแน้มอะไรกับเอสมากมายวะ หัดทำใจให้ได้ซะสิ ชิ
... ปูลู ... อ่านสองรอบเลยแหละ เพลินดีจริง ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 18-05-2015 18:00:07
นี่หกรีพายแล้วอ๋อออ ทำไมความรู้เค้ามันบอกว่า...ทำไมจบตอนเร็วแบบนี้!!!!
555555555 5
ที่คุณมินบอกว่าเอาไว้อ่านหลายๆวัน เค้าทำตามไม่ได้สักที!! แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นอ่านตอนละหลายๆรอบนี้
ทำตลอดๆๆ ติดเรื่องนี้มว๊ากกกกกก หลงเอสแคปรัวๆๆๆๆ จนโงหัวไม่ขึ้นล่ะ(อันนี้ง่วงนอนสินะ) :serius2:
เอาแคปก่อนละกัน นี่ก็ดื้อไม่มีขาดตกบกพ่อง ปากแข็งล่ะเป็นที่หนึ่งอันนี้ต้องยอมเค้าเลออออ นี่ขนาดตอนที่ 16 แล้วนะ
นี่ก็ว่าจะมอบถ้วยรางวัลให้เอสแล้ววววอะ แบบว่า...."อดทน"ชนะเลิศมักม๊ากกกกกก (ทั้งที่จะไม่ทนก็ได้) 55555
ทั้งหึง ทั้งหวง ทั้งน้อยใจ นี่ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกหรออ หรือว่าไม่อยากยอมรับกลัวเสียฟอร์มว่างั้น!!
แต่อยากจะบอกแคปว่าสักทีเหอะ!!! พูดบ้างไรบ้าง อ่านไปลุ้นไปนี่ใจจะขาดนะเออ (อินจัดดดด นี่บอกเลออ) 555
เอสสส พ่อพระเอกเอสเอ็ม(ของเค้าา)นี่ก็มึนหรือมึนจิงกันแน่ ถึงได้ไม่รู้เลยว่าแคปหึงตัวเอง..โมโหตัวเองเรื่องอัลไล เฮ้ออ!!!
จะว่าไปเอสนี่ก็ชัดเจนนะ แต่เหมือนชัดเจนไม่สุดไงไม่รู้อ่ะ..อาจจะเป็นเพราะแคปมันไม่ยอมรับความจิงสักทีก็เลยดูเหมือนเอส
ครึ่งๆกลางดูไม่ชัดเจนในสายตาแคปอ่ะเนอะ (แต่อยากจะบอกว่าเอสชัดเจนสมอในสายตาเค้าน๊าาา) #ทีมเอสมาเต็มจ้ะ >//<
เมี่ยงงนี่ก็ไม่เลิกหวังลมๆแล้งๆสินะ นี่เห็นเค้าตีกันนัวววว*ขนาดนี้แล้ววววยังจะดันทุลังมีความหวังอยู่อีกอ๋อออ ถามจริ๊งงงงงง
รอบแรกอาจจะเป็นขวดเปล่า รอบนี้ขวดมีน้ำอยู่เต็ม รอบต่อไปจะไม่ใช่แค่ขวดแต่จะเป็น(ตรี_น)อย่างอื่นแทนน!! 55
แบงค์นี่เอสเอ็มอีกคนแล้ววววว โดนตรี_นแคปแล้วโดนใจสิน๊าาาา พระเจ้าาาาากินกล้วยทอดด(?) อั๊ยยะะ 55555
สงสัยจะเกิดศึกชิงนางเอ้ย!!..ชิงนายเร็วนี้ๆๆ แถมอาจจะได้บริโภคส้นตรี_น(เอส)เพิ่มเป็นอาหารรร (ปอไม่ได้กล่าวไว้)
ชอบประโยคนี้ของแคปมาก อ่านแล้วทำไมแคปเป็นคนปากแข็งที่ดูน่ารักได้ขนาดเน้
“ถามกูหน่อยดิ..” “ไม่! กูจะไม่ถามหรอกว่ามึงจะกลับมาวันไหน..” แคปยืนกอดอกจ้องมอง แล้วเอ่ย
“หึหึ..” “อะไร..” “กูบอกว่ากูจะไม่ถามหรอกนะ ว่ามึงจะกลับวันไหน”
ไม่ถามเล้ยยยย แคปเอ้ยยยย!! :ling1: 555555
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 18-05-2015 19:21:33
ชอบเอวแคปสุดดดดดด ดีใจที่มีแบงค์มากระตุ้นอารมณ์เอส แต่จะเคืองถ้าแคปอยู่กับแบงค์สองต่อสองน่ะ อิอิ
ไม่อยากให้แคปไปเป็นดีเจอ่ะต้องเจอแบงค์บ่อยๆแน่ๆ แต่ถ้าบริษัทนั้นเอสเป็นเจ้าของก็โอเคน่ะ
อยากให้เมี่ยงโดนแคปจัดหนักๆๆจังเลย มั่นไส้เมี่ยงอ่ะ เมี่ยงก็เป็นคนดีน่ะแต่ไม่ปลื้มอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ อาร์ตน่ารักกว่าเมี่ยงเยอะ
ฮี่โรต้องยกให้ปอเลยได้ใจสุดๆๆๆถ้ายังไม่ใครดูแลมาให้ป้าเลี้ยงก็ได้น่ะ อิอิ
ส่วนชิพบุ้งเป็นตัวประกอบที่ทำตัวดีแล้วๆๆๆอย่าแถไปผิดลู่น่ะ อิอิ
ไม่มีไรมาก แต่ก็พิมพ์มาซะเยอะแล้วเราแค่จะย้ำว่า แคปเอสเล่อค่ามากกกก อิอิ ชอบๆๆๆๆ ลืมๆๆๆเอสรวยดีแท้ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Junekid ที่ 18-05-2015 19:24:29
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 18-05-2015 20:10:08
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 18-05-2015 20:26:30
อ่านลงมา...เอ่อ แบงค์ นายคงไม่ได้เกิดพิศวาสอะไรแคปใช่ป่ะ
“วันหลังค่อยมาซื้อ มึงจะให้กูแดกหมดคืนเดียวรึไงห๊ะ”
“พรุ่งนี้? มึงจะมาซื้อกับกูอีก?”
แคปพลั้งปากอีกแล้ว น่ารักกกกกก
“เรื่องของมึงเหอะ! บ้าเอ๊ย!!” ไอ้ผัวเฮงซวย!!!
เหมือนจะใส่อัญประกาศผิดที่ป่าวอะ?
“มึงไม่ใช่เด็กแล้วจริงดิ แต่พฤติกรรมนี่ยิ่งกว่าเด็กอีกนะ”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก ถูกต้องที่สุดเลยเอส แคปเหมือนเด็กมากๆๆๆ
“โห มึงกะมาอยู่กินกับเพื่อนกูไปจนจบเลยหรือไงวะ..”
55555555555 ขำ คิดเหมือนปอเลย
'อัครรัชชานนท์’
เห็นแล้วคิดถึงวังจุฑาเทพขึ้นมาเลย 555
มินเขียนยาวแค่ไหน ให้อ่านหลายวัน เราก็ตามอ่านหมดน่ะแหละ อย่างดอกฟ้าฯ 40 กว่าตอนเรายังตามอ่านจนครบเลย
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 18-05-2015 20:41:56
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 18-05-2015 21:02:57
จะบอกว่าอ่านตอนนี้แล้วรู้สึก สนุก , ทำไมแคปมันดื้อขนาดนี้ว่ะเนี้ย , บางทีก็แอบเซ็งเมี่ยง, แต่อีกมุมเมี่ยงก็น่าสงสาร
และที่รู้สึกมากๆคือ ดูท่าอนาคตของคู่นี้จะมีอุปสรรคเข้ามามากมายเลยทีเดียว ดูจากที่บ้านเอสแล้วเนี้ย ไม่น่าจะยอมแคปได้ง่ายๆเลยนะ
ส่วนผู้หญิงที่ชื่อวิวนี่ก็ต้องจับตามองมากกกเลยว่าจะมาเป็นตัวแปลอะไรให้กับเอสแคปอีก คือเป็นตอนที่ยาวและดูปูเรื่องไว้เลยอ่ะคะ
ฮือออออ เอาใจช่วยคู่เอสแคปจริงๆค่ะ ทุกวันนี้ยังลูกผีลูกคนอยู่เลย แต่ก็แอบขำแคปนะ หึงเค้าแต่แสดงออกแบบโกรธ เอสมันจะรู้มั้ยเล่า 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 18-05-2015 23:38:25
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 18-05-2015 23:54:54
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 19-05-2015 00:35:22
แต่ก็โคตรน่ารักอ่ะะะะ หึงเมี่ยงอาการหนักนะแคปนะ
ส่วนไอ่เจ้าเอสก็ช่างไม่รู้ตัวเล้ยว่าเมียหึง โอ้ยยยยยย นึกจะมึนก็มึนเกิ้นนน
ขำตอนเลือกที่ตั๋วดูหนัง แคปแม่งงงงงง ฮาาาาา คนละมุมจริงๆ อ่ะ 555555555555555
แคปอึ้งอ่ะเด่ะจะได้เป็นสะไภ้เจ้าสัว หว๋ายยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 19-05-2015 02:19:22
เอสมีคู่แข่งแล้ว...ไม่รู้ว่าแบงค์ไปชอบใจแคปตอนไหน มีการมาขอดูท้องกันอีก ว่าเขียวมากไหม :m12: งาน DJ ที่ติดต่อแคปมานี่ ก็คงจะเป็นเพราะแบงค์ด้วยสินะ ถ้าแคปไปเป็น DJ คงได้ใกล้ชิดกับแบงค์มากขึ้นอีก งานหึงมาแน่นอน ไม่ได้เชียร์แบงค์นะ แต่อยากเห็นเอสหึงแคปแรงๆ :hao3:
ส่วนปฏิกิริยาตอนที่รู้ว่าเอสเป็นลูกเจ้าสัว ทำให้แคปดูนิ่งๆ ไป ไม่แน่แคปอาจจะยิ่งซึน ไม่แสดงความรู้สึกยิ่งกว่าเดิม อะไรๆ คงจะยากขึ้นอีกก็ได้นะ
อยากบอกว่าเพื่อนแคปน่ารักมาก ทั้งปอ และก็อาร์เลย o13 ปอคอยดูแล เอาใจใส่ทุกอย่าง ส่วนอาร์ก็ชอบตอนที่พูดตรงๆ เรื่อง "แฟน" ของแคป 555 (แต่แอบสงสารนะ โดนแคปโบกตลอด :beat:)
ขอบคุณน้องมินที่แต่งให้อ่านกันยาวมากกก แต่เท่าไรมันก็ไม่พออ่ะ :katai1: เสพติดคู่รักพันธุ์โหดซะแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 19-05-2015 07:28:55
ไม่อยากพูดถึงแบงค์เลย :เฮ้อ: อย่าน้า
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 19-05-2015 08:40:09
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 19-05-2015 10:06:37
แต่น่ารักอ่ะ :mew1: ใครบอกแคปโหดนี่ไม่เชื่ออ่ะ...จนกว่าจะได้โดนมือโดนตีน :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-05-2015 13:45:36
แบบว่าชอบฉากเอสลากแคปเข้าไปจูบในห้องน้ำอ่ะ
“จูบนิดนึงนะ..” :ling1:
อ๊ากกกกกก.....แบบว่าฟินนมว๊ากกกกกก!!
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 20-05-2015 20:48:54
ย้ายแล้วคร๊าาา ⏩ลิ้งค์ค่ะ (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3077073#msg3077073)
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 20-05-2015 21:26:42
#เอสเอ็มมาเต็มมมมแน่ๆ(รึเปล่าา) สงสัยจะมีคนโดนจัดหนักกกจัดเต็มมมมบอกเลออ
...แต่คนที่โดนนี้จะเป็นใครน๊าาาา :hao3:
ระหว่างแคปเมียรัก(?) หรือว่า แบงค์หุ่มแว้นน(?)คิดไม่สื่อออ
55555555 55
เมี่ยงหลบไป.....ทำใจซะเถอะะะะะ!!! คนนี้ไม่เบื่อ..แต่หลงมากกกรู้ยังงง :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 22-05-2015 20:46:54
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 22-05-2015 20:50:27
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 22-05-2015 22:04:40
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 22-05-2015 22:22:57
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 23-05-2015 11:03:10
เข้ามารอเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 23-05-2015 13:13:36
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 23-05-2015 13:22:06
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-05-2015 16:05:45
เริ่มหัวข้อโดย: Ottomechan ที่ 23-05-2015 23:21:40
ใครก็ได้มาเก็บเมี่ยงไปที
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 24-05-2015 03:16:35
แต่พออ่านแล้วยาวสะใจมาก ทำเอาตาแฉะเลยทีเดียว :laugh5:
เอสก็มัวแต่แหย่แคปอยู่นั่นแหละ คะแนนมันไม่ค่อยไปไหน
ถึงจะคอยมีจุดให้ฟินก็เถอะ กลัวแคปมันจะรำคาญก่อน เอ๊ะ หรือใจอ่อนเพราะเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตบ่อย
ถ้าเอสหายไปพักนึง แคปอาจจะเหงาน่าดู ไม่มีสามีมาคอยกวนเป็นระยะๆ
เราคงต้องเตรียมให้มีคนมาจีบแคป แต่แคปคงโดดถีบกลับไปก่อนแน่ล่ะ
รู้สึกชอบบรรยากาศในครอบครัวแคปมากสนุกดี
คุยกับเพื่อนๆแคปและเอสนี่ ทำไมเราไม่ค่อยรู้สึกผูกพันกับตัวละครไม่รู้
หรือว่าไอ้พวกนี้เราไม่ค่อยรู้จักกับมีมุมน่าจิ้นซักเท่าไหร่
มีครอบครัวเอสมาก็แอบหวั่นๆนะ ส่วนใหญ่ครอบครัวฝั่งพระเอกในนิยายของมินนี่จะค่อนข้างแสบโดยเฉพาะตัวแม่
อันนี้ก็น่าจะมีเหมือนกัน
ปอลิง:
want คู่แฝดฟี่โก้มากกกกกกกกก
ขอซื้อตัวมาเสนอหน้าบ่อยๆรัวๆ ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
//โดนตบสามสิบแปดรอบ ฮ่าฮ่าฮ่า
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 24-05-2015 07:45:35
แบบว่ามัน...คิดถึงง
มาเร็วววววน๊าา เค้ารออยู่
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 24-05-2015 07:50:46
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 24-05-2015 11:12:03
ติดงอมแงมเลย ขี้หึงด้วยกันทั้งคู่
หึงโหดซะด้วยยยย
จัดมาเลยโหดๆ ขอฉาก NCด้วยนะคะ เหยยย เด๋วๆๆๆ 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 24-05-2015 11:13:39
คาปูดื้อและพยศมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เอสอย่าเพิ่งท้อนะคะ ปราบพยศคาปูก่อนนนนน
(เอสเป็นมาโซหรือเปล่า ชอบถูกทุบตี5555555)
ตอนนี้เริ่มใจอ่อนและหวั่นไหวแล้วววว เริ่มมีหึงหวง ฮิ้ววว :hao7:
ว่าแต่เฮียเต้กับพี่รัฐนี่บรรยากาศมันใช่มากนะคะ :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 24-05-2015 15:12:34
แคปจะคิดยังไงเมื่อรู้ว่าเอสเป็นลูกชายเจ้าสัว
อยากให้แคปแสดงความหึงเอสเยอะๆจัง
เอสจะได้รู้บ้างและมีกำลังใจปราบพยศเด็กดื้อ
อยากเห็นมุมหวานๆของแคปบ้างจะเป็นยังไงน๊า :impress2:
คิดถึงเอสแคป
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 24-05-2015 15:30:18
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 24-05-2015 15:40:14
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 25-05-2015 20:22:19
คิดถึงเอสแคปสุดไรสุดดดดด
ส่องทุกวันอ่ะะ 55555555
.....เค้าารออยู่น๊าาา :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 25-05-2015 20:28:43
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 25-05-2015 20:52:25
คิดถึงแล้ววววอ่า :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 25-05-2015 20:54:31
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 26-05-2015 16:45:22
เข้ามารอเป็นเพื่อนทุกคน :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 26-05-2015 18:33:20
รอตอนต่อไปอยู่น๊าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 26-05-2015 19:00:43
:t3:
:call:
:call:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 26-05-2015 19:48:34
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 26-05-2015 20:27:52
เอส กะ แคป ทำไรกันอยู่น้าตอนนี้ ไม่คิดถึงคนในเล้าบ้างหรอออออ
กลัวหยากไย่เกาะเลยมาปัดฝุ่นรออออ :ruready :ruready :ruready
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 26-05-2015 20:41:52
ช่วยดันอีกแรงงง 55555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 26-05-2015 20:44:56
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 26-05-2015 21:45:20
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 26-05-2015 21:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 26-05-2015 23:46:39
:mew2:
:call:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 27-05-2015 14:10:08
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 27-05-2015 14:13:08
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 27-05-2015 14:22:01
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 27-05-2015 17:36:58
นี่แนะๆๆๆ จะมาไม่มาาา
5555555
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววอ่าาา
.....เค้ารออยู่น๊าาา :ling1:
รีบเอาเอสแคปมาส่งด่วนนนน !!!
คนรอจะลงแดงแล้วววว บอกเลอออ
55555
ปล.คิดถึงเอสแคปรัวๆๆ(คุณมินด้วยยย)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-05-2015 18:06:17
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 27-05-2015 18:18:35
เริ่มหัวข้อโดย: KaYRoRo ที่ 27-05-2015 19:53:06
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 27-05-2015 20:10:42
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 27-05-2015 20:20:55
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 27-05-2015 20:34:45
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 27-05-2015 21:38:09
เค้ารออยู่เลยยยยอ่าาา
คืนนี้จะมาหม้ายยยยยย :hao4:
ปล.นั่งรออยู่หน้าจอพร้อมมาม่าคัพถ้วยหนึ่งงง(แบบว่าพร้อมมว๊ากกกกกนี่พูดเลออ) 555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 27-05-2015 21:48:42
แอบมาส่องงงง...รอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ 555
ยังไม่มาอีกอ๋ออออ "ใจจะขาดแล้วเอ้ยยยยยยย" (มาเป็นเพลงเลยไง)
นี่รอเอสแคปยิ่งกว่า.... รอเลขท้ายสองตัวอีกอ่ะะ 55
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-05-2015 22:16:00
(http://i76.photobucket.com/albums/j9/minnie_td/17_zpsbva1h4ko.jpg) (http://s76.photobucket.com/user/minnie_td/media/17_zpsbva1h4ko.jpg.html)
https://www.youtube.com/v/xbZyjScHnAw
[XVII]
“ลาเต้ คาปู รีบเข้านอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า อาฟี่จะพาลูกไปนะ..” โก้เดินออกมาจากในห้องครัว เขาเช็คประตูหน้าต่างให้เรียบร้อยทั่วบ้านก่อนขึ้นนอน ลูกชายสองคนนั่งดูหนังสยองขวัญภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันอยู่หน้าทีวี
“ผมไม่ได้ไปด้วยสักหน่อยเรื่องอะไรจะนอนเร็ว..” เต้ตอบคุณพ่อของเขาทั้งที่ตายังไม่ละออกจากจอ “หนาวว่ะแคปมึงอย่าดึงผ้าห่มไปนักสิ ขอกูด้วย..” เขาขยับตัวเบียดเข้าหาน้องชายที่นั่งจ้องทีวีไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่นิด แคปมันไม่เห็นด้วยซ้ำว่าโก้มาเรียกให้เข้านอนได้แล้ว
“พี่เต้อย่ามาเอาผ้าห่มผมไปสิ ผมก็กลัวเหอะเดี๋ยวผีมาจับขา..” แคปดึงผ้าห่มกลับมาคลุมเท้าให้มิดชิด เขาถึงขนาดเหยียบปลายผ้าไว้ทำให้เต้ได้ห่มแค่นิดเดียว รายนั้นก็โวยวายขึ้นอีก
“เฮียเต้อย่าแกล้งผมนะ นี่มันผ้าห่มผมถ้ากลัวนักก็ไปเอาผ้าห่มตัวเองออกมาดิ”
“ไอ้แคปให้กูห่มด้วยสิวะมึงอย่าดึง!” สองพี่น้องทั้งเถียงทั้งดู แคปและเต้เห็นแมนๆแบบนี้แต่เรื่องผีอย่าให้บอก ขี้กลัวมากไม่แพ้กัน
พรึ่บ!
“เฮ้ย!!!!!” สองพี่น้องร้องหวีดออกมาพร้อมกันเพราะจู่ๆจอทีวีก็ดับพรึ่บลง พวกเขาหันมองหน้ากันด้วยความกลัวสุดขีด แคปรีบดึงผ้าห่มเข้าหาตัว เต้เองไม่ยอมแพ้จะเอามาห่มไว้ที่ตัวเองเหมือนกัน แคปเลยถีบพี่ชายไหลตกลงจากโซฟา เต้โมโหกำลังจะลุกมาทำการฆาตกรรมน้องเจอโก้หิ้วคอเสื้อเขาไว้แล้วยกรีโมทในมือตัวเองให้ดู
“โหยพ่ออ่ะ!” เต้ร้องออกมาเพราะรู้แล้วว่าใครที่เป็นคนทำให้ทีวีดับ แคปเงยหน้ามองโก้อย่างงอนๆ “พ่อแกล้งพวกผมอ่ะ”
“ไม่ต้องมาทำงอน ขึ้นนอนได้แล้วทั้งคู่นั่นแหละ ก็รู้อยู่แล้วว่าพรุ่งนี้มีธุระจะต้องไป โดยเฉพาะเรานะคาปูอย่ามาทำเป็นต่อรองกับพ่อ”
“แล้วผมนอนกับพ่อได้ไหมล่ะครับ..” แคปลุกขึ้นมาอ้อน ความจริงเขากลัวผีนั่นแหละ ก็ใครกันล่ะจู่ ๆ เปิดหนังผีช่องนี้ให้ดู “ผ้าห่มอยู่นี่แล้วด้วย นอนได้เลยไม่เรื่องมาก..” แคปชูผ้าห่มตัวเองให้โก้ดู โก้ได้แต่ส่ายหัวอย่างเอือมระอากับเจ้าลูกคนเล็ก
“อะไรกันล่ะ งั้นผมไปนอนด้วยดิ เรื่องอะไรจะนอนคนเดียว” เต้เองก็ชิงบอก โก้ถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อมองหน้าลูกชายสองคนของเขา
“นอนน่ะนอนได้แต่ต้องนอนหน้าเตียง ลูกเข้าไปปูที่นอนเอาเอง”
“แล้วอาฟี่จะกลับตอนไหนอ่ะครับพ่อ..” แคปถามพลางกอดผ้าห่มส่วนตัวของเขาม้วน ๆ ใส่อก
“คืนนี้คงจะดึกเพราะรู้ว่าลูกสองคนจะกลับมา เห็นว่าเขาจะรีบเคลียร์งานให้พรุ่งนี้จะได้ว่างพาลูกไปได้ไงล่ะ..” แคปเดินตามโก้เข้ามาทิ้งตัวลงนอนกลิ้งเล่นบนเตียงกว้าง เต้จัดการปูที่นอนตรงที่ว่างหน้าเตียง เป็นแบบนี้ตลอดดูหนังผีกันทีไรที่นอนประจำคือหน้าเตียงเฮียโก้ เมื่อก่อนยังตัวเล็กๆก็จะนอนมุดกันอยู่บนเตียงเลยแต่ตอนนี้โตแล้ว ซ้ำบางวันอาฟี่ก็ขึ้นมานอนที่ห้องนี้เขาสองคนจึงต้องระเห็จลงมานอนหน้าเตียงแทน(เพราะเจอฟี่ถีบลงมา)
“พ่อปิดไฟแล้วนะ คาปูจะนอนบนเตียงกับพ่อรึไงเรา..” โก้ปิดไฟเสร็จเดินกลับไปนั่งลงที่เตียง แคปรีบเอาศีรษะมาวางบนตักนุ่มโก้ลูบหัวเล็กเล่นเบา ๆ สองสามทีก่อนที่แคปจะกลิ้งตัวตกลงมาใส่พี่ชายตัวเองที่กำลังนอนเช็คโทรศัพท์เสียงดังอึ่ก เต้โมโหใหญ่ โก้จึงหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะถอดแว่นสายตาวางไว้ที่หัวเตียงแล้วเอนตัวหลับตาลง
“นอนได้แล้ว..” เสียงทุ้มติดดุนิดๆดังเข้ามา เต้กับแคปมุดเข้าหากันอัตโนมัติ เนื้อหากับภาพสยองขวัญในหนังชวนให้สองพี่น้องหวนนึกขึ้นมาอีก พวกเขาหลับตาปี๋แค่คิดก็ยังนึกกลัว
“เฮียเต้ลุกไปลดแอร์หน่อยดิ ผมหนาวว่ะ” แคปพูดเบา ๆ
“มึงดิลุก มืดจะตายห่ากูไม่ลุกอ่ะ” เต้พูดทั้งหรี่ตามองแล้วรีบหลับลงแทบไม่ทัน เงาอะไรวะที่ปลายเตียง ตายๆ
“แต่ผมหนาวจริงอ่ะ” แคปเบียดเข้าหาพี่ชาย ผ้าห่มถูกเขาดึง ๆ จนจะคลุมถึงหัว ห้องโก้เปิดแอร์ไว้แรงมากจริง ๆ คิดว่าสิบห้าองศาน่าจะได้ ลมแอร์ตกลงที่พวกเขาพอดีด้วย เต้จึงตะแคงเข้าหาน้องชายตัวเอง เอามือดึงแคปเข้ามาให้อยู่ชิดๆกับตัวเขา
“เออน่าทนๆไปก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ากูลุกขึ้นไปลดให้ มึงต้องทนให้ได้”
“พรุ่งนี้เช้า?!” แคปทวนคำ
“อือก็พรุ่งนี้สิวะ รอให้สว่างก่อน ให้กูลุกตอนนี้ไม่เอานะ มืดจะตายชัก”
“พอๆไม่เถียงกัน เดี๋ยวพ่อลดให้เองก็แล้วกัน..” เสียงที่ดังขึ้นจากบนเตียงพร้อมกับโคมไฟสีส้มหรี่เปิดขึ้นมาแคปกับเต้มองโก้เป็นตาเดียว
“อาฟี่เขาชอบเปิดแอร์เสียเย็นจัดทุกคืน พ่อเองก็หนาวเหมือนกันกับลูกนั่นแหละ..” โก้กดรีโมทติ๊ดๆๆๆสี่ห้าครั้ง สองพี่น้องค่อยหายใจทั่วท้องขึ้นมาหน่อย จากนั้นโก้ก็หลับไปแคปกับเต้ที่ยังนอนยุกยิกไปมาเพราะติดนิสัยนอนดึกมากๆ จากที่หอ กลับบ้านแต่ล่ะทีนอนเร็วผิดเวลา มักจะหลับยาก แคปนอนนึกถึงเรื่องนามสกุลของเอสขึ้นมาจนได้ เขาจึงสะกิดเต้
“เฮียเต้..”
“หืม?” เต้หันมองนิดหน่อยแต่ก็พยายามจะหลับตาต่อ
“ไอ้เอสน้องรหัสเฮียน่ะ มันนามสกุลอะไร..”
“ห๊ะ!” เต้ลืมตาโพลงขึ้นทันที
“ตกใจไรเล่า ผมแค่ถามเหอะ” แคปส่ายหัวเซ็งเลย ไม่รู้เต้จะตกใจทำไมทำเอาเขาพลอยตกใจไปด้วย ยิ่งนึกถึงเรื่องสยองขวัญในหนังอยู่หน่อยๆ
“มึงรู้แล้วดิ” เต้หันมองน้องชาย
“อัครรัชชานนท์นั่นใช่เหรอ ใช่ไหม” แคปถามขึ้น เต้จึงพยักหน้าบอกใช่
“ไม่ค่อยมีใครรู้หรอกนอกจากรุ่นเดียวกัน ตอนกูรู้ว่าได้มันเป็นน้องรหัสกูตกใจเกือบตาย อาจารย์กำชับกูบอกแล้วบอกอีก ว่าให้เทคแคร์มันดีๆ มึงก็รู้ครอบครัววงศ์ตระกูลมันมีทั้งเงินทั้งอำนาจ ก็นึกว่าจะเป็นพวกลุกคุณหนูเอาแต่ใจไฮโซไลน์ไปดิ แต่เปล่าเลยว่ะ แม่งกลายเป็นคนง่ายๆขึ้นมาซะงั้น พวกกูกินอะไรได้มันก็กินได้เหมือนกัน อยู่กับเพื่อนฝูงมันก็ปกติธรรมดาเหมือนคนทั่วไปนะ ยกเว้นมันอยู่กับผู้หญิง ป๋ามากแต่ก็แค่ช่วงแรกๆ เพราะถ้าคนไหนที่รู้แล้วคิดจะจับนี่มันทิ้งก่อนทุกราย ส่วนเพื่อนฝูงมันก็มีแต่ธรรมดาอย่างที่มึงเห็นนั่นแหละ ว่าแต่..มึงไปรู้มาจากไหนวะคาปู”
“ผม..บังเอิญรู้น่ะ” แคปชั่งใจโกหกออกไป เต้พยักหน้าเบา ๆ เขาขยับหันมองหน้าน้องชายตัวเอง “กูรู้มึงไม่ค่อยชอบคบกับพวกคุณหนูไฮโซ แต่กูสแกนมันให้แล้ว นิสัยมันโอเคใช้ได้ รู้จักเป็นเพื่อนกันไว้ไม่เสียหายหรอกเพราะพวกเราไม่ได้คิดจะใช้ประโยชน์อะไรจากเขาทั้งนั้น นอนได้แล้วว่ะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก” เขาจับหัวน้องชายขยี้เบา ๆ แคปมุดเข้าไปใกล้อกอุ่นของเต้อีกนิด
“เออกูว่าจะถามมึงหลายทีแล้วคาปู ตกลงที่ไอ้เอสมันไปคณะมึงบ่อยๆนี่ มันติดใจใครวะ เพื่อนมึงอ่อ? คนไหน แล้วสวยป่ะ ชื่อไรวะกูรู้จักไหม” เต้ร่ายคำถามยาวเป็นวา แคปอึ้งไปนิดๆเขาส่ายหัวไม่ตอบ เต้จึงก้มลงมอง
“ง่วงแล้ว?” เต้ถาม เสียงเล็กแสร้งงัวเงียตอบอือๆ
“อะไรของมึงวะจู่ๆง่วงขึ้นมาเฉยเลย ตอบกูก่อนดิเรื่องนี้พวกกูอยากรู้กันมากเลยนะ ตกลงว่าเด็กใหม่มันน่ะชื่ออะไรวะ”
“จะรู้ไปทำไมเล่า..” แคปพึมพำในคอเบา ๆแต่ทว่าเต้กลับได้ยิน
“ไอ้แคปมึงบอกกูมาเลย”
“ชื่อไรไม่รู้หรอก รู้แต่ไม่สวย ผมสั้น นิสัยไม่ดี ใจร้อน ขี้โมโห ที่สำคัญ ปากจัดมากกกกก..” แคปตอบออกมายาวๆตัดรำคาญ ความจริงทั้งหมดเหอะที่เขาพูดออกมา ขณะที่คนฟังอย่างเต้ถึงกับพ่นขำ แคปรีบเอามืออุดปากพี่ชายกลัวโก้จะตื่นมาดุ
“หัวเราะอะไรเล่า!” แคปกระซิบกระซาบ
“กูขำว่ะ ที่มึงบอกมาทั้งหมดนี่มันนิสัยมึงเลยนะไอ้คาปู ถ้ามันจีบมึงนี่กูคงช็อคอ่ะ”
“มันจะมาจีบผมทำไมเล่า!”
“กูก็เปรียบเทียบไอ้หมาแคป ไอ้เอสมันจะมาจีบมึงได้ไงล่ะวะ จะบ้าเรอะ!”
“อือๆ นอนเหอะนอน ผมง่วงแล้ว” แคปถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆไม่อยากคุย เขาคว้าเอาหมอนข้างหันไปกอดอยู่ที่ทางแล้วหลับตานอนเลย ไร้สาระมากคุยกับพี่เต้พูดมากๆเดี๋ยวโดนจับได้ตายห่าแน่ๆ นอนก่อนดีที่สุด
.
.
เจ็ดโมงเช้า
“ฮ้าววววววววววววววววว..” เสียงหาวหวอดยาวดังมาจากคนที่เดินหัวยุ่งออกมาจากห้องนอนใหญ่ชั้นล่าง เสื้อเชิ้ตราคาแพงที่คงจะสวมใส่กลับมาเมื่อคืนยังไม่ถูกผลัดเปลี่ยนออก มันดูยับยู่ยี่หมดราคาลงไปเป็นกอง มีผ้าขนหนูสีขาวผืนโตพาดคล้องอยู่ที่คอเหมือนเตรียมจะเข้าอาบน้ำหรืออะไรสักอย่าง แคปกับเต้ที่ถูกโก้ปลุกลงมาตั้งแต่หกโมงเช้า สองพี่น้องแต่งตัวเสร็จสรรพนั่งกินนมกล่องกันอยู่หน้าทีวี วันนี้แคปต้องไปที่สถานีวิทยุกับฟี่เรื่องเซ็นต์สัญญางานดีเจ ขณะที่โก้จะพาเต้ไปช่วยเลือกอุปกรณ์ตกแต่งร้านบางอย่างที่สองคนเคยคุยและนัดหมายกันไว้ โก้กำลังวุ่นอยู่กับอาหารเช้าแบบง่ายๆในครัวเสียงไมโครเวฟตัดสุกดังสะท้อนเข้ามา
ติ๊ง~
“เมื่อคืนอาฟี่กลับตอนไหนวะพี่เต้..” แคปที่ดูดนมจากกล่องอยู่ใช้ศอกสะกิดถามเต้เบา ๆ มองเห็นอาฟี่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำนานแล้วราวกับวิญญาณเร่ร่อนที่เขาดูในหนังเมื่อคืนไม่มีผิด หัวยุ่ง ๆหน้ามุ่ยๆ เขาคิดว่าคุณอาเขาอาจจะยืนหลับต่อก็เป็นได้
“ตีสี่ กูรู้สึกตัวตอนที่พ่อลงไปเปิด” เต้ทำเสียงกระซิบกระซาบบอก แคปคิ้วขมวด “ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ”
“ก็มึงมันขี้เซา นอนกอดกูแทบจะกระดิกกระเดี้ยไปไหนไม่ได้ หลับหูหลับตาซุกอกกูอย่างกับเด็กๆ มึงจะไปรู้เรื่องอะไรวะ”
“ผมไม่เคยทำแบบนั้นเหอะ”แคปเบะปากขึ้นทันที เขาคิดว่าเต้เมคเรื่องชัวร์ๆ
“หึหึ ขำว่ะ อย่าพูดให้กูขำหน่อยเล๊ย..” เต้ส่ายหัวเซ็ง แคปน่ะไม่ใช่แค่มันขี้เซาปลุกยากหรอก เวลามันนอนจะติดนิสัยซุกสิ่งใกล้ตัวทั้งหมดนั่นแหละ อยู่ใกล้คนซุกคน ถ้าไม่มีใครนอนข้าง ๆ มันก็จะซุกหมอนข้างใบใหญ่ๆ มุดๆๆๆหัวเข้าไป เมื่อคืนถ้าไม่ติดว่ากลัวผีกันทั้งคู่ สองพี่น้องจะยอมมานอนข้างกันได้ยังไง
“กูว่าต่อไปมึงคงจะซุกอกเมียมึงแน่ๆอ่ะ”
ผั๊วะ!
“ตีกูทำไมเล่า”
“ปากไม่ดีเอง สมน้ำหน้า หมัดผมแปรผันไปตามคำด่าที่ระแคะระคายหู เฮียเต้พูดมากเองทำไม”
“กูพูดจริง”
แคปทำตาเหลือกๆใส่พี่ชายตัวเองก่อนจะสังเกตเห็นว่าคุณอาของพวกเขาไม่ได้ยืนอยู่ในจุดเดิมนั้นแล้ว ฟี่กำลังเดินผ่านห้องรับแขกเลี้ยวตัดเข้าไปที่ครัว ไม่สนใจทักหลานสองคนที่นั่งหัวโด่อยู่สักนิด ทั้งแคปทั้งเต้หันตามไปที่ห้องครัวในทันทีที่เห็นแผ่นหลังกว้างเดินเข้าไปหาพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง ฟี่เดินเข้าไปซ้อนหลังโก้ในลักษณะแนบชิด ไม่รู้พูดหรือทำอะไรกันสักพักเสียงตะหลิวลอยมาตกโครมครามลงแถวๆเคาน์เตอร์ข้าง ๆ เตาอบ ทั้งเต้ทั้งแคปรีบลุกพรวดขึ้น ขณะที่ฟี่เดินหน้างอหงิกออกมาจากนั้นตรงดิ่งเข้าห้องตัวเองเลย
สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างงงๆ โก้เดินหน้ายุ่งมาหยิบตะหลิวที่ตกขึ้น เขาส่ายหัวทำหน้าเหมือนหงุดหงิดจัดบวกกับเซ็งสุดขีด
“พ่อกับอาฟี่ทะเลาะกัน?” แคปกระซิบถามพี่ชาย โดนเต้โบกหัวมาหนึ่งที
“ไม่มีทางเหอะ ยี่สิบสองปี่ที่ผ่านมา กูยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง อาฟี่ไม่เคยขัดใจเฮียโก้ได้เลยสักอย่าง”
“แล้วทำไมพ่อถึงโยนตะหลิวออกมาแบบนั้น”
“โดนกวนอ่ะดิ”
“กวนยังไงวะพี่เต้” แคปซักต่อ ใช้ฟันกัดหลอดดูดเล่น
“กูจะรู้ไหมล่ะ กูกะนั่งอยู่กับมึงเนี่ย..” เต้หันไปทำเสียงดุใส่ ขณะที่แคปกลับนิ่งเงียบไปเพราะกำลังคิดตาม เสียงโก้เรียกดังออกมาจากในครัวเขาสองพี่น้องจึงเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ
“พ่อครับ อาฟี่ทำอะไรให้พ่อโกรธน่ะ” แคปปากล่องนมลงถังแม่นยำมาก เต้ชี้หน้าบอกถ้ามันหกเรี่ยราดคนที่ต้องถูพื้นคือเขาไม่ใช่ใคร ทำอะไรให้ระวังหน่อย แคปยักไหล่เมิน
“โกรธที่ไหน พ่อกับอาฟี่ของลูกไม่เคยโกรธกันนะ”
“แต่ผมเห็น.....”
“อ๋อนั่นน่ะ ก็แค่สั่งสอนคนเท่านั้นแหละ มือไม้ไม่อยู่สุขก็ต้องโดนแบบนี้ล่ะนะ กวนกันแต่เช้าดีนัก” โก้วางไข่ดาวแดจานสุดท้ายลงให้ แคปคว้าขวดซอสมะเขือเทศมาบีบใส่เป็นรูปสายฟ้าฟาดทันที
“กวนเหรอครับ? กวนแบบไหนกันน่ะ..” แคปทำหน้าสงสัย กวนแบบไหนวะคนถูกกวนถึงขนาดขว้างตะหลิวใส่แบบนั้น เขาถามถามออกไปตรงๆเลย
“เรื่องของผู้ใหญ่น่าคาปู กินข้าวได้แล้วจะซักฟอกทำไมเล่า ก็แค่พ่อกับอาฟี่เล่นกันน่ะ..” โก้เอามือวางบนหัวแคปแล้วขยี้เล่น เขาอมยิ้มบาง ๆ ขณะที่ฟี่อาบน้ำแต่งตัวออกมาใหม่เรียบร้อย หล่อและหอมมาก แคปกับเต้มองกันเป็นตาเดียว เสื้อเชิ้ตเข้ารูปธรรมดาๆจะดูแพงขึ้นมาทันทีที่สวมอยู่บนเรือนร่างของเขา จะว่าไปความเท่ของฟี่เป็นไอดอลให้กับเต้และแคปมาตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว จนถึงปัจจุบัน ฟี่ก็ยังคงผู้ชายที่มีหน้าตาและรูปร่างอ่อนกว่าอายุอยู่มากจริง ๆ
“คาปูไปชงกาแฟมาให้กู..” ฟี่ใช้สายตาบอกแคปลุกไปให้จัดการกาแฟร้อนให้ สูตรพิเศษที่จะมีแต่คนในครอบครัวของเขาเท่านั้นที่รู้ กาแฟของฟี่ไม่รู้ทำไมต้องเติมผงโกโกหนึ่งช้อนชาเสมอ แคปเคยถามนะแต่ไม่เคยได้คำตอบ
“ไข่สี่ฟอง พอไหมวะ? เมื่อคืนมึงกลับดึกมากนะ ช่วงนี้รับงานอะไรน่ะ..” โก้ชี้ให้น้องชายดูไข่ดาวในจานที่เตรียมไว้ให้ ฟี่พยักหน้าบอกว่าพอ แคปมองคุณอาของเขาอย่างสงสัย แหม่ ก็ตอนเพิ่งจะตื่นนี่ท่าทางอ้อนพ่อเขาน่าดูเลยนี่หว่า แต่พอเข้าไปอาบน้ำแปลงกายออกมาเท่านั้นแหละ คอนเซ็ปไม่สนใจใครกับใบหน้าไร้รอยยิ้มแบบนั้นกลับมาเป็นคาแรคเตอร์เดิมๆอีกแล้ว
“งานคดีพักนี้ไม่รู้ว่าทำไมเกิดไปเกิดเหตุอยู่แถวๆสถานเริงรมย์ทั้งนั้นเลย เล่นใช้ให้พรางตัวกันหนักขนาดนี้กูแย่เลยว่ะโก้”
“แล้วครั้งนี้มึงสวมรอยเข้าไปทำงานอะไรวะ”
“ก็คล้ายๆครั้งก่อน แต่เมื่อวานทำบาร์เทนเดอร์อยู่ที่ผับใหญ่แถวทองหล่อ กูเซ็งมากๆคนแม่งเยอะฉิบหายแล้วไอ้พวกที่เข้ามาจีบกูที่เคาน์เตอร์นี่ก็นะโอ๊ย กูนับหนึ่งถึงร้อยไปไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยรอบ พยายามคิดว่ามันเป็นงานมันเป็นงาน คอยดูเหอะเดี๋ยวกูจะปิดคดีนี้ให้เร็วที่สุดเลย”
“หึหึ ทำไมวะกลัวสาวๆมาจีบรึงไง รับมือไม่เป็นว่างั้น..” แคปชงกาแฟมาวางลงให้ทั้งโก้ทั้งฟี่ ส่วนของเขากับพี่เต้ไม่มี เพราะกินนมกล่องกันแล้ว
“มันไม่ใช่แค่ผู้หญิงหรอกที่เข้าหา..” ฟี่ว่าแล้วส่ายหัวทำสีหน้าหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ โก้ขำออกมาเบา ๆ พวกเขาสี่คนทานอะไรกันจนเสร็จ ฟี่จึงบอกแคปว่าจะไปรออยู่ที่หน้าบ้าน
“ช้าเกินสิบนาทีกูทิ้งเลย..” มือหนาจุดบุหรี่ขึ้นสูบพลางบอกหลานชายคนเล็กที่ตัวเองจะต้องพาออกไปทำธุระ แคปที่กำลังหยิบขนมปังจิ้มนมกินเป็นชิ้นสุดท้ายถึงกับเกือบสำลัก
“ค่อยๆกินน่าคาปู อาฟี่เขาก็พูดไปเรื่อย..”โก้ช่วยลูบหลังพร้อมกับยื่นแก้วน้ำส่งให้ แคปยกซดรวดเดียวจบ วิ่งไปคว้ากระเป๋าที่โซฟาก่อนกระโดดโหยงๆสวมรองเท้ากีฬาคู่เก่ง
“พ่อครับ พี่เต้ ผมไปนะ” เขาร้องเข้ามาพร้อมโบกมือบอก
“อย่าแกล้งลูกมากสิวะมึงก็..” โก้เดินออกมาส่งถึงข้างนอก เขาเดินเข้าไปหาฟี่ที่เสร็จจากการสูบบุหรี่พอดี เขากำลังจะก้าวขาขึ้นรถ ฟี่ขยับสายตามองพี่ชายฝาแฝดที่อยู่ในชุดกันเปื้อนสีดำแบบเท่ ๆ ก่อนเอื้อมมือสอดเข้ามาผูกสายผ้ากันเปื้อนให้ใหม่ เพราะว่าสายมันหลุดลุ่ยลงมา
“เป็นเด็กรึไงต้องให้กูดูแลอยู่เรื่อย”
“มึงสิเด็ก” โก้ว่าพร้อมฟาดผั๊วะลงที่มือแกร่งนั้นหนึ่งที ฟี่หัวเราะแล้วบอกว่าจะพาแคปออกไปแล้ว หลังจากนั้นราวๆหนึ่งชั่วโมง รถเล็กซัสสีดำมันวาวของฟี่ก็มาจอดอยู่ที่หน้าตึกไพร์มไทม์มีเดียฯ ซึ่งเป็นบริษัทที่ผลิตสถานีวิทยุและรายการเพลงชื่อดังหลายรายการของเมืองไทยที่ถูกผลิตออกจากที่นี่ทั้งหมด
“ชั้นไหน?” เขาถอดแว่นกันแดดสีเข้มออกแล้วเปลี่ยนเป็นแว่นสายตากระจกใสแจ๋วแทน แคปเหลือบมอง ถึงจะคุ้นเคยอยู่แล้วแต่แคปก็ยังมีความรู้สึกเหมือนเฮียโก้พ่อของเขามาเองไม่มีผิด
“มองไรวะ กูหล่อกว่าโก้ไหม..” ฟี่จัดๆทรงผมใหม่เล็กน้อย เขาปัดผมที่เสยขึ้นไว้ให้หน้าม้ามันปรกลงมา ก่อนมองดูความเรียบร้อยของหน้าตาที่กระจกมองหลัง
“แหวะ เฮียโก้หล่อกว่าเหอะ” แคปเบะปาก เจอฟี่ผลักหัวอย่างแรงจนเงิบ จากนั้นคุณอาของเขาเปิดประตูลงไปรอที่ด้านนอก
“ชั้นไหนบอกมาเร็ว” ฟี่ถามขึ้นมาอีกแคปจึงเดินเข้าไปหา “ชั้นสิบสองครับ”
“มึงขึ้นไปคนเดียวหรือว่าจะให้กูพาไปวะ”
“ผมไปคนเดียวสิ” แคปแกล้งทำหน้าดื้อดึง ฟี่มองแล้วเมินทันที
“ดีมาก งั้นกูพามึงขึ้นไป” หึ ก็ไม่รู้จะถามมากไปทำไม รู้อยู่แล้วว่าตอบยังไงอาฟี่ก็ต้องพาเขาเข้าไปอยู่ดี
“คิดว่าจะทำจริงใช่ไหม ไอ้ดีเจอะไรเนี่ย..” หลังจากยื่นจดหมายเชิญผ่านพี่ยามด้านหน้าแล้ว เขาสองคนก็มายืนกันอยู่ในลิฟต์ มือใหญ่ของฟี่ยื่นมาขยับปกเสื้อเชิ้ตของแคปให้เข้าที่เข้าทาง
“ก็แค่งานพาร์ทไทม์หรอกน่า ตอนส่งเดโม่มาก็ปิดเทอมพอดี ใครจะรู้เป็นปีถึงจะเรียกมาแบบนี้ล่ะ”
“ตอนนั้นเขาคงยังไม่มีคอนเซ็ปรายการที่เข้ากับเสียงและสไตล์ของมึงไง ทุกอย่างเลยถูกดร็อปไว้ก่อน”
“แสดงว่าตอนนี้มี? อาฟี่รู้ได้ยังไงครับ..”แคปขยับเข้าไปหาเงยหน้าขึ้นถาม ฟี่ตัวสูงใหญ่รูปร่างพอกันกับเอส บางทีเวลาแคปพูดด้วยยังต้องเงยหน้ามอง
“ก็ไม่แน่ เพราะถ้ากูเป็นผู้บริหารที่นี่ก็คงจะทำอย่างนั้น..” ลิฟต์เปิดตัวออกพอดี หมายเลขห้องที่นัดแนะไว้อยู่ชั้นสิบสองเลี้ยวซ้ายห้อง A12-3 มีพนักงานเดินกันให้วุ่นเลย แต่ล่ะคนแขวนป้ายสต๊าฟอยู่ที่คอเต็มไปหมด แคปดูคุ้นตามากๆกับป้ายสีส้มที่ทุกคนห้อยกันอยู่ที่นี่
“สวัสดีค่ะ นัดไว้ที่ห้องไหนคะ..” พี่สาวตัวเล็กๆในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน เสียงเธอสวยมากจริงๆในตอนที่เข้ามาถามหน้าตายิ้มแย้มดูเป็นมิตร
“คุณมีนัดมาสัมภาษณ์รึเปล่าค่ะ” เธอเงยหน้าถามฟี่ เขาส่ายหน้าบอกไม่ เริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนสายตาเธอจ้องเอาๆแบบนั้น ไอ้อาการที่ไม่ค่อยถูกกันกับผู้หญิงนี่ค่อนข้างแย่นิดๆ ได้แต่ขยับเข้ามาหาหลานชายตัวเองขณะที่แคปเห็นแล้วนึกขำ เธอคงนึกว่าอาฟี่เป็นนายแบบหรือดาราที่ถูกนัดมาสัมภาษณ์แน่ ๆ เพราะฟังจากวิธีการเชื้อเชิญหรือคำทักทาย มันก็ไม่น่าแปลกหรอกเพราะพวกไอ้อาร์กับไอ้ปอมันยังเคยบอกว่าอาฟี่น่ะหล่อยิ่งกว่าดาราหุ่นดีราวกับนายแบบขนาดนั้น แคปยื่นใบนัดหมายส่งให้เธอดู
“อ๋อ..น้องถูกนัดมาออดิชั่น งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ..” หลังจากเธออ่านดูรายละเอียดเรียบร้อย เธอจึงบอกให้แคปกับฟี่ตามเธอไป แคปสังเกตดีๆที่ป้ายชื่อของเธอ ดีเจอ้อน เขานึกขึ้นมาได้ทันทีเคยฟังรายการวิทยุที่เธอจัดอยู่บ่อย ๆ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะจัดเฉพาะเสาร์อาทิตย์ช่วงเช้ากับบ่าย
“เชิญค่ะ ห้องนี้เลย” เธอเคาะประตูสองทียื่นหน้าเข้าไปบอกคนด้านในให้ก่อนผายมือเชิญทั้งสองคนเข้าไปอย่างสุภาพ
“ยินดีต้องรับนะ มาทำงานด้วยกันนะจ๊ะ” เสียงเล็กน่ารักบอกกับแคป
“ขอบคุณมากครับ..” แคปค้อมหัวลงให้เธอ ก่อนที่เขากับคุณอาจะเดินเข้าไปด้านใน ฟี่จัดการคุยเรื่องรายละเอียดของสัญญาให้จนเรียบร้อย ซึ่งใช้เวลากันอยู่สักพักขณะที่แคปนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ ทุกอย่างผ่านไปด้วยจนกระทั่งในท้ายที่สุด พวกพี่ๆสต๊าฟแซวว่าคุณพ่อของแคปทำไมดูหล่อและยังหนุ่มมากๆแคปยิ้มแห้งๆมองหน้าคุณอาของตัวเองที่นั่งนิ่งๆไม่สนใจคำชม
“ตอนที่เห็นใบรับรองของน้องเขา พวกเราเองก็ยังคิดกันอยู่เลยว่าคุณพ่อทำไมยังดูหนุ่มจัง แต่พอมาเจอตัวจริงโอ้โห คุณพ่อครับสนใจมาเดบิ้วท์เป็นวีเจกับพวกเราด้วยไหมครับ คุณพ่อแน่ใจเหรอครับว่าเกิดปีXX ถ้าให้ผมดูจากภายนอกเนี่ยผมว่าอายุคุณพ่อไม่น่าเกินยี่สิบห้าเลยครับเอาจริง ๆ”
“หึ..” อาฟี่แค่นยิ้ม แคปขนลุกซู่ อายุยี่สิบห้านั่นมันมากกว่าเฮียเต้แค่สามปีเองนะจะบ้าเรอะ! เขามองไปที่คุณอาของเขาอีกครั้งเห็นแล้วก็รู้เลยว่าอาฟี่กำลังข่มอกข่มใจแน่นอน อาฟี่ไม่ชอบให้ใครมาชม ยิ่งวิ่งเข้าใส่ชมมากๆดีไม่ดีมีเรื่องได้แบบง่ายๆ ไอ้นิสัยใจร้อนของเขาได้มาจากคุณอาแบบเต็มๆ
“ไม่น่าเชื่อจริง ๆ ครับคุณมีเคล็ดลับอะไรรบกวนแบ่งปันบ้างสิ ปีนี้ผมเพิ่งสามสิบสี่แต่ดูหน้าผมสิครับไปสี่สิบสามแล้วเนี่ย..” หนึ่งในสต๊าฟดันพูดเปรียบเปรยแบบขำๆขึ้นอีก แคปรีบขยับเข้าหาดึงๆเสื้ออาบอกใจเย็นๆ คนรอบข้างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จ้องมองอาฟี่ราวกับสัตว์ประหลาดหรืออะไรสักอย่าง แคปกำลังหาทางจะดึงความสนใจจากบรรดาสต๊าฟออกจากคุณอาของเขา แต่ทว่าก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิดมากไปกว่านี้เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนพนักงานชายอีกคนโผล่แต่หน้าเข้ามาบอกทีมงานในห้องว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว พี่ชายสองคนที่นั่งสัมภาษณ์แคปกับพี่ผู้หญิงอีกหนึ่งคนพยักหน้าให้กันแล้วลุกขึ้น
“เดี๋ยวเราขออนุญาตให้น้องแคปเข้าออดิชั่นรอบสองก่อนนะคะคุณพ่อ นิดๆหน่อยๆไม่มีอะไรมาก..” พี่ผู้หญิงนำแคปกับฟี่ให้ไปที่ห้องออดิชั่นงานดีเจ ที่นั่นมี ดีเจอ้อนรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีอีกครั้งค่ะคุณพ่อ น้องแคปทางนี้เลยจ๊ะ ให้คุณพ่อรออยู่ด้านนอกนะ..” เธอกวักมือแล้วยิ้มให้ แคปหันไปมองฟี่ที่พยักหน้าบอกให้รู้ว่าเขาต้องทำเต็มที่ก่อนเดินเข้าไปด้านใน เธอยื่นสคริปสั้นๆให้หนึ่งหน้าแล้วบอกให้เวลาสองนาที แคปรีบกวาดสายตาอ่านรอบเดียวจบ ใช้เวลานิดเดียวอยู่แล้วเพราะว่าเขาเป็นคนที่อ่านหนังสือไว นี่คือจุดดีอีกข้อของแคป
“พร้อมนะ” เธอถาม
“พร้อมครับ” แคปพยักหน้ารับ มองไปด้านนอกผ่านกระจกใสแผ่นใหญ่ ๆ อาฟี่ยืนมองเขาอยู่ตรงนั้น ทุกๆคนกำลังรองานออดิชั่นครั้งนี้ แน่นอนว่าหนึ่งในจำนวนนั้นที่ยืนมองอยู่คงเป็นคณะกรรมการ แคปครอบเฮดโฟนอันใหญ่ลงที่หู เมื่อได้สัญญาณพร้อม เขาเริ่มพูดจาตามสคริปในสไตล์ของตัวเขาเอง ใส่โทนเสียงที่แตกต่างลงไปในแต่ละเรื่องราว แคปเน้นอารมณ์ของเส้นเสียงมากเป็นพิเศษในแต่ละรายละเอียดที่ได้มาแต่ก็ยังไม่ทิ้งสไตล์ส่วนตัว ประกอบกับซาวด์ดนตรีที่ดีเจรุ่นพี่อย่างอ้อนเปิดคลอไปกับเนื้อหา ไหวพริบที่แตกต่างบวกกับลุกเล่นที่เข้ากันได้ดี การตอบโต้ของคนสองคนระหว่างแคปกับดีเจอ้อน สิ่งนี้คือสิ่งพิเศษที่แม้แต่คนยืนฟังอยู่ด้านนอกอย่างฟี่ยังรับรู้ได้
“นั่นคือสิ่งที่เราต้องการเลยครับคุณพ่อ แคปเขามีเนื้อเสียงที่บ่งบอกถึงระดับอารมณ์ โทนเสียงไม่ต้องปรับแต่งอะไรอีกเลย ลูกเล่นบางอย่าง ท่าทีสบายๆเป็นตัวของตัวเองนั่นคือสิ่งที่เราต้องการจากน้องเขา มันเข้ากับคอนเซ็ปรายการใหม่ของเรามาก..” หนึ่งในคณะกรรมการที่กำลังจ้องมองและฟังเส้นเสียงสำเนียงสไตล์การจัดรายการของแคปเอ่ยให้ฟี่ฟัง คนฟังยกมุมปากขึ้นนิดๆ
“หึ..” เสียงทุ้มพึมพำในคอ มองหลานชายคนเล็กที่เขาช่วยโก้เลี้ยงดูมากับมือกำลังทำในสิ่งที่มันรักและสนใจ แคปที่ค่อยๆเติบโตขึ้น เด็กตัวเล็กที่แต่ก่อนเขาพาไปที่ไหนๆก็จะดึงชายเสื้อเขาบอกแต่จะกลับบ้านเสมอ มาบัดนี้เติบโตขึ้นมากแล้วจริง ๆ
“คอนเซปของรายการใหม่ที่เรากำลังจะเปิดตัว เป็นรายการที่เปิดโอกาสให้กับผู้ฟังทางบ้านโทรเข้ามาหรืออีเมลมาบอกเล่าเรื่องราวหรือประสบการณ์ความรักของตัวเอง เราจะสร้างแบงค์กับแคปให้เป็นดีเจดูโอที่คอยรับฟังสารพันปัญหารักของเหล่าบรรดาวัยรุ่นวันเรียนทุกเพศ เราอยากได้คนที่อยู่ในวัยเดียวกันหรือใกล้เคียงกันเพื่อที่จะเข้าถึงปัญหาเหล่านั้นได้ดีครับคุณพ่อ กลุ่มเป้าหมายส่วนใหญ่ที่เราจะคัดเลือกมาเป็นเคสสตั๊ดดี้ในแต่ละสัปดาห์เราจะเน้นกลุ่มวัยรุ่นเป็นเป้าหมายหลักครับ”
“ดีเจคู่?” ฟี่หันไปเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-05-2015 22:16:26
“ดีเจคู่?” ฟี่หันไปเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม
“ใช่ครับ เราต้องให้น้องเขาเรียนรู้งานกับดีเจพี่เลี้ยงไปก่อน คงต้องใช้เวลาสักพัก เดี๋ยวเราต้องใช้เรตติ้งของรายการตัดสินว่าแคปจะสามารถไปต่อในอาชีพนี้ได้มากน้อยแค่ไหน ถ้าหากทุกอย่างโอเคก็จะมีรายการเดี่ยวให้จัดต่อไปอีกแน่ๆ รายได้ก็จะเพิ่มขึ้นอีกด้วยนะครับ ผมหมายถึงเรื่องค่าตัว”
“ผมไม่สนใจตรงนั้น” ฟี่แทรกขึ้นทันที เขากอดอกจ้องหน้าคนที่กำลังยืนอธิบาย “ลูกชายผมอยู่ในวัยเรียน ผมเห็นเขารักชอบและอยากจะทำงานด้านนี้ผมจึงสนับสนุน แน่นอนว่า ณ วันนี้เราจะพูดกันแค่เรื่องพาร์ทไทม์ แคปจะไม่รับงานในเวลาเรียนเด็ดขาดเรื่องนี้ผมย้ำในสัญญาไปแล้ว”
“คุณพ่อใจเย็นๆครับ ผมเพียงแค่อธิบายให้ฟังเท่านั้น แน่นอนอยู่แล้วเรื่องงานของน้องแคป ผมจะให้เนื้องานของน้องเขาเป็นไปตามรายละเอียดในสัญญาแน่ๆครับ”
“ทำให้ได้อย่างนั้นก็ดี..” ฟี่พยักหน้าบอกด้วยเสียงดุ ๆ คนฟังใจหายวาบ ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าไม่ได้ช่วยให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นได้ เขาเพียงแค่รู้สึกว่าคุณพ่อของแคปเย็นชามากก็แค่นั้น
“เดี๋ยวผมขอรู้จักคนที่ลูกชายผมจะต้องทำงานคู่กันด้วยนะ..” ฟี่รวบรัดในสิ่งที่ต้องการรู้ออกมาเลย สต๊าฟชายรับคำพยักหน้าก่อนยกมือให้คนในห้องอัดบอกทุกอย่างโอเคผ่าน หลังจากแคปกับดีเจอ้อนออกมาด้านนอกห้องอัด แคปรีบเข้าไปยืนข้างคุณอาของเขาทันที
“เสียงดีมากนะ พี่ชอบเนื้อเสียงของเรามากเลย เดี๋ยวฝึกด้านเอฟเฟคลูกเล่นที่ใช้กับเครื่องมือต่างๆอีกนิดทุกอย่างคงจะลงตัว ไหวพริบเรายอดเยี่ยมแล้ว”
“ใช่เธอคนนี้รึเปล่า ดีเจคู่?” ฟี่หันไปถามสต๊าฟชาย พี่เขารีบยกมือบอกไม่ใช่ “ดีเจอ้อนจะทำงานแต่ช่วงกลางวันครับ เพราะว่าเธอมีครอบครัวแล้วงานช่วงดึกเธอจึงขอผ่าน เดี๋ยวอีกสักครู่น้องคนที่รับหน้าที่ฝึกงานให้กับแคปคงจะเข้ามาแล้วครับผมนัดไว้ประมาณสิบโมง วันนี้น้องเขาต้องเข้ามาช่วยทำซาวด์โฆษณาให้กับรายการช่วงบ่าย”
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตครับพี่หนึ่ง”
“มาแล้วเหรอวะไอ้แบงค์เข้ามาเร็วเข้า”
แคปถึงกับตาค้างเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เคาะประตูแล้วเดินเข้ามานั่งลงข้างพี่ทีมงานสต๊าฟที่ชื่อหนึ่ง แบงค์ที่ทำท่าประหนึ่งคนไม่รู้จักยกมือไหว้อาฟี่ทันทีที่หนึ่งแนะนำ เขายังเลิกคิ้วเสียสูงถามกับพี่หนึ่งอีกครั้งว่าฟี่คือคุณพ่อของแคปจริงหรือ โดนตีแขนมาเบาๆหนึ่งทีจากนั้นหนึ่งหันมาแนะนำสองคนให้รู้จักกัน
“แคปครับนี่ดีเจแบงค์ รู้จักกันไว้ต่อไปทั้งสองคนต้องจัดรายการคู่กันทุกสัปดาห์เลยนะ ช่วงนี้แบงค์เขากำลังดังเลย รายการที่เขาจัดอยู่ในช่วงไพร์มไทม์เรตติ้งสูงขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเวลาสามทุ่มถึงห้าทุ่ม คิดว่าแคปคงเคยฟังใช่ไหม”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ......แคป” แบงค์ทิ้งจังหวะนิดๆก่อนเอ่ยชื่อแคป เขาเหยียดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากคล้ายผู้ชนะ ปั้นคำหลอกลวงทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ก่อนยื่นมือเข้ามาหาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ได้ไม่เคอะเขินเลยจริง ๆ ขณะที่แคปซึ่งกำลังยืนอึ้งถูกดึงมือเข้าไปเช็คแฮนด์แบบไม่ทันได้ตั้งตัว
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เสียงทุ้มพูดขึ้นอีกครั้ง แคปสะดุ้งรีบดึงมือตัวเองกลับคืนมาก่อนจะมองไอ้เด็กแสบตาขวาง แบงค์ก็แค่ยักไหล่ใส่
“มึงสองคนรุ่นเดียวกันรึเปล่า..” ฟี่ถามขึ้นแบบเถื่อนๆ ตรงไปตรงมา เขาจ้องหน้าแบงค์ราวกับกำลังสำรวจอะไรสักอย่าง มีความรู้สึกว่าสองคนนี้มันรู้จักกันแน่ ๆ
“รุ่นน้องครับ แต่ก็แค่ปีเดียว เรียนอยู่ที่เดียวกันคนล่ะคณะ..”แบงค์ตอบไม่ปกปิด ฟี่พยักหน้า
“แบงค์เขาเก่งเรื่องเทคนิคมากครับคุณพ่อไหวพริบเยี่ยม แต่ที่สำคัญกว่านั้นรายการที่เรากำลังจะเปิดในต้นเดือนหน้า คอนเซ็ปรายการและดีเจคู่เราวางตัวแบงค์ไว้เป็นดีเจตัวหลัก ส่วนอีกคนเราอยากจะได้คนใหม่จริงๆที่ยังไม่มีประสบการณ์เข้ามาเรียนรู้งานด้วยให้เป็นดีเจคู่กัน เดโม่ที่น้องแคปส่งเข้ามาเมื่อกลางปีที่แล้วเราเก็บรักษาไว้อย่างดี รอแค่รายการที่ตรงคอนเซ็ปก็แค่นั้น”
“โอเคผมเข้าใจแล้ว คาปูว่ายังไง โอเครึเปล่า” ฟี่หันไปถามหลานชายตัวเอง ขณะที่แคปเงียบไป เขาจ้องหน้าแบงค์พลางชั่งใจคิดเรื่องราวหลายๆอย่าง
“ถ้าไม่ชอบบอกเลย ทุกอย่างจบ ไม่จำเป็นต้องฝืนใจทำ แต่ถ้าหากลูกรับปากพร้อมลงลายเซ็นต์ในสัญญาไปแล้ว ลูกต้องรับผิดชอบสิ่งที่ลูกตัดสินใจทั้งหมด นั่นคือหน้าที่” ฟี่พูดเสียงเรียบๆออกมา คนที่นั่งอยู่รอบข้างถึงกับขนลุก บรรยากาศรอบตัวเย็นเฉียบอย่างไรพิกล ขนาดแบงค์ที่เพิ่งเข้ามาก็ยังรู้สึกว่าคุณพ่อของแคปดูน่ากลัว
“ว่ายังไง” ฟี่หันไปถามเบา ๆ อีกครั้ง แคปพยักหน้า
“ผมตกลงครับ พาร์ไทม์สองปีในระหว่างที่เรียน เวลาทำงานห้าทุ่มถึงตีหนึ่งทุกคืนวันศุกร์ รายละเอียดของรายการผมอ่านเรียบร้อยแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างก็โอเค” แคปลงลายเซ็นยินยอมเป็นครั้งสุดท้ายขณะที่ฟี่ลงชื่อเป็นพยานและผู้รับผิดชอบให้ แบงค์ที่เลี่ยงไปนั่งอยู่ด้านหลังยกยิ้มออกมาเมื่อสัญญาทุกอย่างเสร็จสิ้น
“เริ่มงานวันศุกร์หน้านะครับ เราจะเปิดตัวรายการใหม่ที่เริ่มโปรโมทกันมาแล้วตลอดหนึ่งเดือนนี้ ทุกคนตื่นเต้นกันมาก เจ้าแบงค์ทำการบ้านมากกว่าใคร ๆ ส่วนแคปมีอะไรไม่เข้าใจให้ถามจากแบงค์ได้เลยนะ พี่เองสแตนบายคุมเครื่องเสียงอยู่ที่ห้องนี้กับห้องข้าง ๆ เดี๋ยววันศุกร์นี้เรามาเจอกัน ขอให้มาก่อนเวลาสักหนึ่งชั่วโมงในครั้งแรก มีสิ่งที่ต้องบรีฟกันอีกนิดหน่อย นี่เป็นสคริปของการออกอากาศครั้งแรก..” หนึ่งยื่นสคริปปึกนึงให้ แคปรับมาถือเอาไว้ ตอนนี้ทุกคนในห้องเดินออกมาส่งฟี่กับแคปที่ด้านนอก ดีเจอ้อนกับแบงค์เองก็เดินตามออกมาด้วย เขาโบกมือให้แคปแบบกวน ๆ เจอแคปยกเท้าใส่อย่างไม่แคร์เลย แบงค์ถึงกับขำ อาฟี่หันมามองแบบดุๆ แคปเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้จึงหันกลับไปถาม
“พี่หนึ่งครับผมขอถามอย่างนึง”
“ถามว่า?”
“คือถ้าผมจะพาเพื่อนมาด้วยเป็นบางครั้งจะได้ไหม ที่ทำงานที่นี่เป็นส่วนตัวห้ามคนนอกเข้าอะไรแบบนั้นรึเปล่าครับ”
“ปกติห้ามคนนอกที่ไม่มีธุระเข้าครับ แต่เพื่อนฝูงของพนักงานก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ที่นี่ก็เหมือนบ้าน ห้องออนแอร์แต่ล่ะห้องพอเราเข้าไปทำแล้วมันจะให้ความรู้สึกเหมือนห้องทำงานส่วนตัวของเรา มีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างอยู่ในนั้น มีห้องรับรองโซฟายาวเผื่อไว้สำหรับทีมงานดึกๆงีบ ไม่ใช่แค่เพื่อนหรอกนะ แฟนน่ะยังพามาได้เลย..” หนึ่งแกล้งกระซิบกระซาบ ฟี่มองแล้วก็ส่ายหัว เขาจับพิรุธได้แล้ว ไอ้เจ้าสตาฟหนึ่งนี่มันไม่ใช่ชายแท้แหง ๆ ขยิบตาใส่เขาหลายทีแล้วด้วย นี่ขนาดตัวมันถึกบึกบึนขนาดนั้น น่ากลัวจริง ๆ แคปมันจะเอาตัวรอดได้ไหมวะเนี่ย สองอาหลานลงลิฟต์มาด้วยกัน
“มึงโอเคป่ะวะแคป กูว่าทีมงานแต่ล่ะคนมีสไตล์แปลกๆทั้งนั้นเลยนะ”
“ผมโอครับ” แคปพยักหน้ารับ คนอื่นน่ะโอเคอยู่หรอกจะติดก็แต่ไอ้เด็กแบงค์นั่น บ้าฉิบ ต้องมาทำงานคู่กับมันได้ยังไงวะ แต่ก็ยังดีที่แค่อาทิตย์ละสองชั่วโมงขืนให้จัดรายการคู่กันทุกๆคืนเขาจะขอยกเลิกสัญญามันวันนี้เลยเหอะ
“หิวอะไรไหม ไปหาข้าวกินกัน” แคปพยักหน้าบอกว่าหิวมาก เขานั่งลูบท้องเสนอว่าจะกินร้านไหนพูดไปเถอะยี่สิบร้าน แต่ฟี่ก็แค่ขับรถไปร้านที่ตัวเขาอยากจะกินก็แค่นั้น
“โหยผมบอกอยากกินก๋วยเตี๋ยวเรืออ่ะ..” พอรถจอดหน้าร้านอาหารไทยเรือนไม้แถวชานเมืองแคปสอดส่องสายตาแล้วโวยเลย
“แต่อาหารที่นี่อร่อย..”
“อาฟี่ใจร้ายเหอะ เฮียโก้ก็บอกถ้าแวะเตี๋ยวเรือให้ซื้อไปฝากนี่”
“อ้าวโก้บอกอย่างนั้นจริงดิ..” ฟี่ทำหน้าแปลกใจนิดๆ
“จริงสิครับ เมื่อคืนก่อนนอนพ่อบ่นกับผมอ่ะ” แคปลอยหน้าโกหก ฟี่หันมองอย่างพิจารณา ชั่งใจอยู่ครู่นึง ก็เพราะเป็นเรื่องของโก้น่ะสิเกิดจริงขึ้นมานี่แย่แน่ถ้าไม่ซื้อกลับไปให้
“เอาแบบนั้นก็ได้วะ เดี๋ยวขับเข้าซอยทะลุกลับเข้าไปด้านในแล้วกัน แถวฝั่งนั้นมีร้านนึงอร่อยใช้ได้”
“ร้านที่ติดแอร์น่ะเหรอ บ้านสีส้มๆก๋วยเตี๋ยวเรืออยุธยาอะไรสักอย่าง”
“แน่นอนสิวะ กูไม่นั่งกลางแดดร้อนๆหรอกนะ มึงดูชุดกูก่อน”
“อาฟี่หล่อทุกวันอ่ะ ใส่ทำไมเสื้อผ้าราคาแพงแบบนี้..” แคปไล่สายตามองเสื้อผ้าเข้ารูปทั้งเชิ้ตทั้งสแลค ไม่เข้าใจทำไมอาฟี่ใส่ชุดอะไรก็ดูหล่อไปหมด อาจเป็นเพราะรูปร่างหรืออะไรสักอย่าง อินเนอร์ดูดีมันออกมาจากภายในเลยจริงๆ
“ถามพ่อมึงนะ”
“อะไรเนี่ย”
“เสื้อผ้ากูมีแต่โก้สั่งซื้อให้ทั้งนั้น”
“จริงดิ”
“กูไม่เคยโกหก”
“แน่ใจ? อาฟี่เพิ่งโกหกคนอื่นว่าอาเป็นพ่อของผมน่ะ”
“นั่นมันเป็นเรื่องเดียวในชีวิตที่กูจะสามารถโกหกได้”
“.......” แคปยักไหล่แล้วเบ้ปาก เชื่อตายล่ะ เขาเหลือบมองคุณอายังหนุ่มที่ตอบแล้วก็อมยิ้ม จะว่าไปร้อนแค่ไหนเหนื่อยหรือเบื่อยังไงแค่พูดถึงเฮียโก้ อาฟี่ก็อารมณ์ดีขึ้นได้เสมอ สองคนอาหลานกลับมาถึงบ้านบ่ายสามโมงเศษๆเหตุเพราะฟี่โดนโทรตามตัวไปที่นิติเวชเรื่องยืนยันสภาพศพและแคปก็ต้องเข้าไปนั่งรอที่ห้องรับรองเล็กๆของที่นั่นจนบ่ายสามกว่าจะได้กลับกันได้
“คนไปออดิชั่นกันเยอะรึไงทำไมถึงช้าล่ะคาปู..” โก้กับเต้กลับมาจากข้างนอกกันแล้ว ฟี่กับแคปกลับมาทีหลัง โก้ถามขึ้นทันทีที่แคปหิ้วถุงก๋วยเตี๋ยวเข้าไปวางไว้ให้
“มีใครไปออดิชั่นที่ไหน เห็นมีแต่มันคนเดียวอ่ะ” เสียงทุ้มของฟี่ดังขึ้นขณะที่มือปลดกระดุมเสื้อไปด้วย ฟี่เดินเลี้ยวเข้าห้องนอนตัวเองทันที
“อาฟี่มีงานด่วนน่ะครับพ่อ ผมเลยต้องติดรถไปที่นิติเวชด้วย” แคปเดินเข้าไปล้างมือ จากนั้นเดินออกมานั่งลงข้างโก้ วันอาทิตย์ร้านกาแฟจะหยุดเพราะอย่างนั้นถึงโก้จะออกไปธุระกับเฮียเต้มาแล้วก็จะกลับมาอยู่ในชุดทำงานบ้านอีกเหมือนเดิม
“เฮียเต้ไปไหนอ่ะ” แคปหันไปถามคุณพ่อของเขา โก้กำลังเลื่อนไอแพดดูอะไรเล่นไปเรื่อย มันก็เป็นหน้าเวปที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเมล็ดพันธ์กาแฟหาอยากอยู่ดี
“ขึ้นไปข้างบนน่ะ สงสัยคุยโทรศัพท์..” แคปพยักหน้าเบา ๆ ฟี่ที่เดินออกมาจากห้องในชุดใหม่ที่ดูหล่อกว่าชุดเมื่อเช้าเสียอีก ทำเอาแคปมองจนตาค้าง
“วันนี้จะกลับดึก ไม่ต้องรอ” ฟี่บอกไว้แค่นั้นก่อนเดินออกไปเปิดตู้รองเท้าแล้วหยิบคู่ใหม่ออกมาสวม โก้เดินเข้าไปหาพูดอะไรกันสักอย่างก่อนตบลงที่บ่า แคปหันมองไปเห็นคุณอายิ้มยากของเขาเอามือบีบแก้มโก้เล่นแล้วยกมือบอกลา
“ไงเรา ที่มหาลัยเรื่องเรียนเรื่องเพื่อนเรื่องสาว ๆ ลูกโอเคไหมคาปู..” โก้เดินกลับเข้ามานั่งลงข้างลูกชายเหมือนเดิม เขาวาดวงแขนไปโอบไหล่แคปไว้ พลางขยับแว่นสายตาแคปเอนหัวซบลงไปที่ไหล่คุ้นเคยนั่น
“พ่อครับ งานดีเจน่ะ ผมต้องทำทุกคืนวันศุกร์ห้าทุ่มเลิกตีหนึ่ง กว่าจะถึงห้องคงราวๆตีสอง พ่อคิดว่าไง?” แคปไม่ได้ตอบคำถามแต่เลี่ยงไปถามเรื่องงานใหม่ของเขาแทน
“อะไรคือคิดว่าไง?”
“ก็..ผมกลัวพ่อว่าผมทำเรื่องไร้สาระอะไรทำนองนั้น”
“พ่อไม่ว่าถ้าคาปูไม่ทำให้เรื่องเรียนของลูกต้องตกลงไป หน้าที่หลักของลูกคืออะไรลูกรู้ดี คิดเอาเอง หัดแบ่งเวลาเอาเอง วัยรุ่นต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่า พ่อดีใจนะที่เห็นลูกพยายามเพื่อให้ได้ทำในสิ่งที่ลูกสนใจ ลองดูสักช่วงเวลานึง พ่อคิดว่าลูกทำได้ เชื่อใจตัวเองแล้วลุยไปข้างหน้าได้เลย”
“ครับพ่อ” แคปพยักหน้ารับคำ ความมั่นใจมาจากไหนไม่รู้กองเบ้อเริ่มเลยแคปยิ้มจนตาหยี โก้จึงตบลงที่บ่าเล็กเบา ๆ สองสามทีบอกสู้ๆ บางทีพ่อกับลูกชายก็คุยกันแบบนี้อยู่บ่อย ๆ ลาเต้เองเวลาที่ต้องการกำลังใจฮึดก็มาอ้อนเขาเหมือนกับที่แคปชอบทำ สิ่งที่ต้องเรียนรู้หลังจากที่ภรรยาเขาเสียไปคือกำลังใจที่ดีทั้งจากคนข้างตัวอย่างน้องชายฝาแฝด ความภูมิใจเมื่อมองเห็นลูกชายสองคนที่ค่อยๆเติบโตขึ้นทุกวันๆ
คืนนั้นแคปค้างที่บ้านอีกหนึ่งคืน ตอนแรกก็ว่าจะกลับแต่อาฟี่บอกจะกลับถึงบ้านดึกมาก เขากับเต้เลยตกลงกันว่าจะกลับเช้าวันจันทร์แทน แคปไลน์บอกปอว่าคืนนี้ไม่ได้กลับ นึกๆอยู่ว่าจะบอกเอสดีไหม โทรศัพท์ที่ถืออยู่ก็สั่นเรียกเสียงดัง เขาสะดุ้งนิดๆ พอเห็นเบอร์ถึงกับส่ายหัว ว่าแล้วเชียวเป็นไอ้คนที่กำลังนึกถึงอยู่พอดี รู้เลยว่าตอนนี้มันต้องรออยู่ที่ห้องเขาแล้วแน่ ๆ
(ทำไมไม่โทรหากูวะแคป) โทรเข้ามาก็โวยวายเป็นเด็กๆ แคปนี่เชื่อมันเลย ดูหน้าตาภายนอกมันใช่แบบนั้นเหรอวะ
“ทำไมกูต้องโทรหามึง” แคปถามกลับไปแบบมึนๆ
(............)
“...........”
(กูรอมึงอยู่ที่ห้องมึงรู้ใช่ไหม)
“ก็แค่กลับถึงห้องพรุ่งนี้ มึงมีปัญหาอะไรล่ะห๊ะ!”
(ไม่มีปัญหาอะไรเลยแคป ไม่ว่ามึงจะกลับวันไหนกูก็จะมารอมึงอยู่แล้ว แค่ไม่ปล่อยให้กูรอโดยไม่มีจุดมุ่งหมายก็พอ)
“เออๆๆๆๆ พรุ่งนี้กูก็กลับพอใจยังล่ะ”
(ไม่เลื่อนอีกแน่นะ ถ้ามีเลื่อนกูไม่ว่าขอแค่ให้บอก)
“ไม่เลื่อนหรอกโว๊ยกูต้องไปเรียนอยู่แล้ว วันนี้อาฟี่ติดงานด่วน กูกับเฮียเต้เลยตกลงกันว่าจะค้างที่บ้านก่อน ไม่อยากบอกมึงเลยจริงๆให้ตายเหอะ”
(แค่นั้นก็จบ ถ้าบอกดีๆแต่แรกไม่มีปัญหาอะไรเลย)
“........”
(งอนป่ะเนี่ย เงียบทำไม)
“กูเกลียดมึงที่สุด! กูไม่อยากพูดกับมึง!” แคปใช้กำปั้นฟาดทุบลงบนหมอนดังผั๊วๆๆ อย่าคิดว่าเอสจะไม่ได้ยิน คนฟังอยู่ที่ปลายทางก็แค่อมยิ้มขำๆ
(ทำไมวะ ทุกทีด่าแค่เกลียดที่สุดนี่ ไอ้คำพูดกูไม่อยากพูดกับมึงนี่ของแถมรึไง)
“........”
(แคป?)
“กูไม่อยากพูดกับมึงแล้ว”
(ทำไม)
“ทำไมมึงต้องนามสกุลนั้นด้วยวะ” ในที่สุดเขาก็พูดสิ่งที่คิดจนอึดอัดใจขึ้นจนได้
(ทำไมล่ะ..)
“นามสกุลไฮโซ”
(กูไฮโซเหรอ กูอยู่กับมึงทุกวันนี้กูไฮโซไหม กูทำตัวปกติใช่ไหม ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกเวลาที่กูใช้ร่วมกับมึง ไม่เกี่ยวกับคำพวกนั้นเลย..)
“...................”
“ก็แค่นามสกุลน่าแคป กูภูมิใจนะนามสกุลกูก็เพราะดีนี่”
“..............”
(แคป? เป็นอะไรน่ะ)
“เปล่า”
(เปล่าเนี่ยนะ? พวกผู้หญิงพูดเปล่าทีไรปัญหาตามมาเป็นกองมึงรู้ไหม)
“กูเป็นผู้ชายคำว่าเปล่าของกูหมายถึงเปล่าจริง ๆ”
(แน่ใจ) เอสทิ้งเสียงสูง เขารอฟังคำพูดจากอีกฝ่ายอยู่พักนึง ตอนแรกนึกว่าแคปจะไม่พูดออกมาแล้ว แต่ในที่สุดเสียงที่เขารอจะฟังก็พูดออกมาจนได้
“ปกติกูไม่ค่อยคบหากับพวกเซเลปไฮโซโก้หรู แต่เห็นแก่มึงที่ทำตัวติดดินได้ดีกูจะยกเว้นมึงไว้สักคนก็แล้วกัน”
(มึงพูดถึงกูในฐานะอะไร)
“เพื่อนกูไง”
(กูเป็นผัวมึงแคป) เอสสวนขึ้นทันที
“ไอ้สัส! มึงจะพูดขึ้นมาทำเชี่ยเหรอห๊ะ!”
(กูพูดเรื่องจริง)
“ไม่อยากพูดด้วยแล้วกูจะนอน”
(นอนอยู่กับใครน่ะ)
“บ้าเอ๊ย กูก็นอนอยู่คนเดียวสิวะ กูจะนอนอยู่กับผีเหรอไอ้ห่า บ้านกูมีคนล่ะห้องโว๊ย”
(แล้วไป)
“ไอ้โรคจิต มึงคิดเรื่องอุบาตๆขึ้นมาอีกล่ะสิท่า”
(เปล่าสักหน่อย พรุ่งนี้ตอนเย็นเจอกันนะ กูจะเข้าไปรอมึงที่ห้อง)
“เรื่องของมึง!กูจะวางแล้ว”
(หึหึ..) เอสรอให้แคปกดตัดสายเขาลุกขึ้นหยิบเอากระเป๋าทันที กวาดเอาหนังสือหนังหาบนโต๊ะจนหมด ปิดไฟแล้วเดินออกไปเลย เสียงกุกกักที่ปลายทางทำเอาแคปที่กำลังจะกดวางคิ้วขมวดฉุกคิด
“ไม่ต้องมาหัวเราะ ไอ้คนนิสัยแย่ มึงกำลังทำอะไรน่ะ ทำไมท่าทางวุ่นวายแบบนั้น”
(กลับห้องกูไง)
“ตอนนี้เนี่ยนะ”
(หมามันผิดสัญญา ทำไงได้ถ้ารู้ตีสามกูคงกลับตีสามนั่นแหละ)
“...........”
(คิดถึงมึงว่ะ ไม่มีใครมานั่งด่าให้เห็นหน้าเลยเนี่ย รีบๆกลับมารู้ไหม)
“.........”
(อย่าบอกนะว่ากำลังเขิน เงียบทำไมวะ หน้าแดงรึเปล่าลุกขึ้นไปดูกระจกซิ)
“สลัดผักเน่าเอ๊ย!” แคปกระแทกเสียงด่าครั้งสุดท้ายก่อนกดสายตัดลง เขานั่งข่มอกข่มใจก่อนกระโดดออกจากเตียงลุกขึ้นไปดูกระจก
“บ้าเอ๊ย แก้มกูสีนี้อยู่แล้วต่างหาก ไม่ใช่ว่ามันแดงเพราะคำพูดบ้าๆของมึงหรอกโว๊ย ไอ้โรคจิต!!” สองมือเล็กทึ้งหัวตัวเองไม่ได้ดั่งใจ ก่อนเข้ามาซุกตัวนอนลงที่เดิม ในที่สุดก็หลับไป
.
.
เช้าวันต่อมาแคปขับรถไปส่งเต้ที่หอก่อนค่อยเข้าไปที่มหาวิทยาลัย เพราะว่าเต้ไม่ได้เอารถกลับบ้านได้ยินว่าวันนั้นพี่รัฐมาส่ง เพราะอย่างนั้นแคปจึงทำหน้าที่น้องชายที่ดีส่งพี่ชายลงแค่ที่หน้าซุ้มถ่ายเอกสารของคณะ เรื่องอะไรจะขับเข้าไปในนั้นเกิดเจอไอ้ตัวที่ไม่อยากจะเจอต้องเสียเวลาต่อปากต่อคำด่ามันอีก
“กินขนมไหมคาปูกูเลี้ยง กล้วยทอดน้ำแดงมันฝรั่งซุ้มนี้ของเขาดีจริง” เต้ก้าวลงไปแล้วเขาก้มลงมาถาม คนขับอย่างแคปก็แค่ส่ายหัวบอกไม่กิน
“งั้นกูไปแล้วนะ มึงเข้าตึกเลยละกัน วันนี้มีเรียนบรรยายอย่างเดียวใช่ไหม..” แคปพยักหน้าบอกใช่ พอส่งเต้ลงเสร็จพี่ชายเขาก็หายเข้าไปที่ซุ้มถ่ายเอกสารตรงที่มีคนรุมเยอะๆนั่น ด้านหลังมันเป็นร้านขายขนม มีนักศึกษาชะแว๊ปแอบมาซื้อระหว่างรอเข้าเรียนแถวนี้เยอะมาก
เขากลับรถแล้วเลี้ยวออกไปผ่านหน้าคอมเพล็กของวิศวะ ช้อปแดงเดินสวนกันให้วุ่น สายตาก็ดั๊นดีจนเกินเหตุเห็นรถสีขาวคันสวยป้ายทะเบียนเป็นเลขโดดแค่ตัวเดียวจอดเข้าซองอยู่ แคปรู้แล้วล่ะว่านั่นคือรถของเอส เขากำลังเมียงมองอย่างอารมณ์ดีแต่จู่ๆดันเห็นไอ้เพื่อนสนิทตัวเล็กๆของมันเดินออกมากดสวิทแล้วเปิดท้ายรถเอาหนังสือหรืออะไรสักอย่างอย่างหอบใส่อกก่อนที่เอสจะเดินตามออกมาเปิดเอาของที่หน้ารถ แล้วเดินไปช่วยรับของจากเมี่ยงมาถือไว้เอง มือใหญ่วางลงที่หัวเล็กแล้วขยี้หยอกเอินอย่างเคย ขนาดแคปดูอยู่ฝั่งทางนี้ยังรู้เลยว่าเมี่ยงกำลังฉีกยิ้มดีใจแค่ไหน เขาถึงกับชะลอรถลงดูแผ่นของคนทั้งคู่ที่เดินเบียดกันเลี้ยวกลับเข้าไปแล้ว แคปนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นพักนึงก่อนส่ายหัวไล่ความนึกคิดแปลกๆที่ตีขึ้นมาถึงอก ในที่สุดก็เคลื่อนรถขับออกไป ชั่วโมงเรียนวันนี้มียาวตั้งแต่เช้าจรดเย็น
“แพรโทรมานัดว่ะ มึงหาอะไรกินเอาเองนะไอ้แคป” หลังจากเรียนเสร็จช่วงเย็น ปอบอกแคปไว้แบบนั้น อาร์เดินหน้ามุ่ย ๆ ลูบท้อง
“มึงหิวรึไงไอ้อาร์” แคปหันไปถาม อาร์เดินเข้ามาเบียดเขาแล้วพยักหน้า
“งั้นเดี๋ยวกูพาไปกินของอร่อยมึงไม่ต้องเสียใจไป..” แคปคว้าเอาคอคนตัวเล็กมากอดไว้ อาร์มันคงงอนไอ้ปอนิดหน่อยเพราะก่อนหน้านั้นนัดกันไว้ดิบดีว่าจะพากันไปกินร้านเปิดใหม่หลังมอ แต่ก็เมื่อสักครู่นี้เองที่แพรโทรเข้ามาปอมันเลยต้องแคนเซิ่ลนัดแล้วบอกกับแคปเรื่องอาหารมื้อดึกที่ห้อง ถ้าไปกับแพรมันก็ไม่แน่ทุกทีปอจะค้างห้องเธอเลยก็มี
“คืนนี้มึงจะค้างกับแพรเหรอวะ..” อาร์ถามขึ้นมา ปอส่ายหัวบอกยังไม่รู้
“เออมึงไปเหอะ เดี๋ยวกูไปส่งไอ้อาร์เอง” แคปบอก
“อยากกินอะไรก็ให้มันพาไปกิน เดี๋ยวดึกๆกูโทรหา..” ปอเดินเข้าพูดเสียงเบากับอาร์ คนถูกลูบหัวพยักหน้ารับเบา ๆ
“อาร์มันอยากกินผัดไททะเล มึงพามันไปก็แล้วกัน”
“อือ มึงไปเหอะ”แคปพยักหน้าบอก
“กูไปนะไอ้อาร์ มึงห้ามน้อยใจรู้ไหม”
“รู้แล้วน่า มีไอ้แคปพาไปแล้วกูจะน้อยใจทำไมล่ะวะ รีบไปเร็วเข้าไหนว่าต้องไปรับแพรเขาไงล่ะ” อาร์ดึงแขนปอบอกให้ขึ้นรถ ปอที่แทบไม่อยากจะเดินพยักหน้าเบา ๆ เขามองหน้าอาร์เหมือนกับยังห่วงอยู่นิดๆ เพราะรู้ว่าตัวเองผิดสัญญา จริง ๆ พักหลังเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ความรู้สึกกับแพรเหมือนมันค่อยๆลดลง ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็ไม่ได้มีใครใหม่ ถามว่ารักไหม ก็ยังรักอยู่แต่จะใช้คำว่ารักน้อยลงแบบนั้นจะได้ไหม
“เดี๋ยวคืนนี้กูจะกลับ แคปมึงรอเปิดประตูให้ด้วยละกัน..”ปอตัดสินใจหันมาบอก
“อ้าว ทำไมล่ะวะ ไม่ค้างกับเมียมึงอ่อ?” แคปถามงงๆ อาร์เองก็งงตาม
“ไม่ล่ะ..” ถ้าคิดว่าคงไปต่อไม่ได้ยาว เขาจะไม่ทำอะไรให้เธอเสียหายไปมากกว่านี้แน่ ๆ แพรเป็นผู้หญิงที่ดี แต่คนดีก็ใช่ว่าจะตรงกับความรู้สึกของเขาได้นาน บางทีก็เกลียดตัวเองอยู่เหมือนกัน เขาคิดว่าหลายๆคนอาจจะเคยเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ดี แต่ความรู้สึกที่มันค่อยๆลดลง เขาควบคุมมันไม่ได้จริง ๆ
“เออๆเดี๋ยวกูรอเปิดเอง จะกลับตอนไหนก็ตามใจ แต่ถ้าจะไม่กลับมึงต้องโทรบอกนะกูขี้เกียจมานอนรอ”
“โอเค”
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-05-2015 22:16:58
.
คืนนั้นกว่าแคปจะกลับถึงห้องปาเข้าไปเกือบทุ่ม ไฟในห้องเปิดอยู่ก่อนแล้ว มีรองเท้าผ้าใบคู่ใหญ่ของใครบางคนถอดอยู่ที่หน้าตู้ แคปชะงักนิดนึงทั้งที่รู้ตั้งแต่ก่อนขึ้นมา รถสีขาวคันคุ้นตาจอดอยู่ที่ช่องจอดเดิม เอสมันลงทุนเช่าที่จอดไว้เป็นรายเดือนเพื่อความสะดวก แคปพลูลมหายใจเบาๆก่อนเดินฉับๆเข้าไปเปิดประตูห้องนอนตัวเอง
แกรกกกก .......ดูเหมือนคนนั่งทำงานอยู่จะไม่รู้สึกตัวเลยกระทั่งบานประตูถูกเปิดผั๊วะเข้ามา
“มาเมื่อไหร่วะแคป กูไม่ได้ยินเลยนะ..” เอสวางปากกาลงทันที เขานั่งทำการบ้านเสร็จอ่านหนังสือรอเจ้าของห้องอย่างแคปไปเรื่อย ๆ สมาธิดีจนไม่ได้ยินเสียงคนด้านนอก แคปกวาดสายตามองดูรอบๆห้อง ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพดี เรียบร้อยเหมือนก่อนที่เขาจะไป จะมีก็แต่กองเสื้อผ้ากับกระเป๋าสะพายสีดำใบใหญ่ส่วนตัวของเอสที่ถูกวางไว้แถวๆเก้าอี้ปลายเตียง แคปปลดกระเป๋าออกจากบ่าโยนลงที่โต๊ะหนังสือของตัวเอง ซึ่งตอนนี้มันวางอยู่ข้างกันกับโต๊ะตัวใหม่ของเอส เขาเสยผมสองสามทีก่อนทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน สองคนจ้องมองหน้ากัน มีหลายเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาโดยที่เอสยังไม่ได้รับรู้เลย แคปกำลังชั่งใจว่าควรจะบอกให้มันรู้ดีหรือไม่ ทั้งเรื่องงานดีเจนั่นและยังมีเรื่องไอ้เด็กแบงค์นั่นอีก แต่ทว่า..ภาพที่เห็นหน้าคอมเพล็กซ์เช้าวันนี้กลับผุดขึ้นมาในหัวเขาได้อีกครั้ง ยอมรับว่าหงุดหงิดแบบฉิบหาย แต่จะให้พูดออกมาตรง ๆ แบบนั้นมันก็...
“กินข้าวมารึยัง..” เอสเลื่อนเก้าอี้ขยับเข้ามาถาม มือใหญ่ยื่นเข้ามาหวังเกลี่ยปอยผมนิ่มไม่ให้ตกลงบังใบหน้ามากนัก แต่กลับโดนแคปปัดออกแรง ๆ อย่างเคย
“เป็นอะไรของมึง ดูทำหน้า หิวป่ะวะ” แคปเลื่อนสายตาที่จ้องหน้าเอสออก เขาส่ายหัวบอกไม่ กำลังจะลุกขึ้นแต่มือใหญ่กลับคว้าเอาเอวเล็กไว้แล้วล๊อคให้นั่งลงที่ตักเขาทันที แคปหันไปมองหน้าคนที่เป็นเบาะรองให้เขานั่งทับอยู่
“กินข้าวหรือยังบอกกูก่อน” เอสเงยหน้าถาม
“กูจะอาบน้ำ” แคปตอบไปอย่างอื่น
“แล้วมึงหิวป่ะล่ะ”
“ไม่”
“กินมาแล้ว?”
“..........”
“...........”
“อ่ะ....!! บ้าอะไรของมึงห๊ะ!” เพราะจู่ๆโดนล๊อคคอแล้วดึงลงมารับจูบไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนั้น แคปจึงร้องประท้วงเสียงหลง เอสจูบแค่นิดเดียวเขาก็ปล่อยผละออกมา
“กลิ่นผัดไท?”
“ประสาท” แคปลุกขึ้นได้เดินไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวใส่บ่า เหลือบมองคนที่หมุนเก้าอี้ตามจ้องเขาอย่างกับมันโกรธกันมาสักร้อยปี บ้าเอ๊ย
“กูไปกินกับไอ้อาร์เหอะ ร้านเปิดใหม่หลังมอ มึงจะตาขวางไปไหนวะไอ้โรคจิต!” พอได้ด่าแค่นั้นแหละ คนฟังยิ้มเผล่ออกมาได้ แคปจับเอาหมอนปาใส่หน้าไม่อยากเห็นรอยยิ้มโชว์ฟันกระต่ายแบบนั้นของมัน แต่เอสคว้าหมับหมอนใบนั้นเอามากอดไว้ได้แคปจึงชี้นิ้วใส่แล้วบอกห้ามยิ้ม! จากนั้นเขาเดินกระแทกเท้าเข้าไปอาบน้ำพักเดียวก็กลับออกมา แต่มองไม่เห็นเอสนั่งอยู่ในห้องแล้ว แคปหยิบเสื้อผ้าออกมาใส่ พอมายืนเช็ดผมอยู่ที่หน้ากระจก ไอ้ตัวอันตรายก็เดินถือน้ำกล่องผลไม้เย็นๆเข้ามาวางไว้ให้
“ไม่ขอบใจหรอกบอกไว้ก่อน” แคปเดินไปคว้าเข้ามาดูดอย่างเร็ว หิวน้ำเย็นๆตั้งแต่กลับมาแล้ว
“กูไม่ได้เอาเข้ามาให้มึงนะ เพราะงั้นเดินออกไปเอาอีกกล่องมาให้กูเลย” เอสกอดอกบ่ายหน้าบอกให้แคปออกไปเอามาซะดี ๆ แคปยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้
“แกล้งรึไง อยากมีเรื่อง? อาบน้ำเพิ่งเสร็จแบบนี้อย่าท้านะมึง”
“ไม่เอา อย่าเล่นสิวะบ้าเอ๊ย น้ำหกหมดหรอก” แคปดันๆคนที่รุกเข้ามาทำท่าจะกอด เอสเห็นสีหน้าจริงจังแบบนั้นแล้วก็นึกขำ ปล่อยให้แคปเดินออกไปด้านนอก เขาหยิบเอาใบงานที่กำลังอ่านค้างอยู่ตามออกมา ขณะที่แคปกำลังเลือกช่องการ์ตูนเพื่อดู เอสเดินเข้ามานั่งลงด้วย
“โคนันช่องXX” แคปหันมองคนบอกอย่างเซ็ง ๆ ถือรีโมทค้างเติ่ง เอสจึงคว้าเอามากดให้แทน รู้สิว่าแคปมันชอบดูโคนันมากที่สุด เวลาตอนนี้ฉายยาวเลย
“ใครบอกกูจะดูโคนัน”
“เอาเหอะน่ากูอยากดูไม่เกี่ยวกับมึงหรอก” เอสว่าจบก้มลงอ่านใบงานต่อทันที แคปก็นั่งดูดน้ำผลไม้ไปดูไปสองคนนั่งพิงกันอยู่ที่โซฟายาวสักพักนึงแคปอยากจะยืดขาด้วยความเคยชินเขายกสองขาขึ้นมาพาดบนตักเอสแล้วเอนตัวนอนลงหนุนหมอนอิงอันใหญ่ ๆ เอสคว้าเอากล่องน้ำผลไม้ที่อีกคนกินจนหมดแล้ววางไว้ที่โต๊ะให้ แคปนอนดูการ์ตูนโปรดไปเรื่อย ๆ
“วันศุกร์หน้าห้าทุ่มกูไม่อยู่ห้องหรอก” เสียงที่พูดออกมาลอย ๆ เรียกความสนใจให้คนที่กำลังตั้งใจอ่านชี๊ตในมือเงยหน้ามอง
“กลับบ้าน?”
“เปล่า”
“ไปไหน?”
“เรื่องของกู”
“แคป” เอสวางใบงานในมือลงเลย “เอาดีๆ มึงจะไปไหน”
“ทำไมกูต้องบอกมึงทุกอย่างด้วยล่ะ”
“นั่นสิ ทำไมล่ะวะ” เอสตาขวางขึ้นแล้วแคปเห็นแบบนั้นเขาจะเอาขาลงจากตักแต่มือใหญ่คว้าหมับเอาไว้ทั้งสองขาเลย
“ไอ้สัส อย่าเล่นปล่อยเลย”
“ถ้ามึงไม่พูดกูจี๋เท้าเลยเอาดิ”
“กูกลัวรึไง ไอ้สัส...โอ๊ยยยยยอย่าทำ อื้อๆๆๆๆ” แคปถึงขนาดดิ้นพล่าน เอสจั๊กจี๋เท้าเขาแล้วจริง ๆ สองขาเล็กถีบๆๆจนอีกคนเหนื่อยที่ต้องจับจนหอบ
“ปล่อยกู!”
“ก็บอกมาก่อนดิ จะไปไหนศุกร์หน้าห้าทุ่มอะไรของมึงน่ะ”
“..........”
“แคป”
“ไม่บอก!” แคปตะคอกใส่ ขณะที่เอสปล่อยเขาลุกขึ้นมานั่งทำหน้าหงุดหงิด เขาพ่นลมหายใจยาวๆออกมามองหน้าไอ้คนข้าง ๆ ที่ทำหน้ารอฟังอยู่เต็มที่
“เมื่อวานกูไปออดิชั่นงานดีเจมา เป็นพาร์ทไทม์อาทิตย์ละสองชั่วโมง..”
“ดีเจ?”
“ก็แค่ต้องไปจัดรายการ”
“ช่วงดึก?”
“ก็ทำนองนั้น”
“ห้าทุ่มคืนวันศุกร์”
“ก็ต้องไปก่อนเวลาจัดอยู่แล้วสิวะ”
“ผ่านแล้วใช่ไหม”
“เริ่มงานศุกร์นี้”
“จัดห้าทุ่มเสร็จกี่โมง”
“ตีหนึ่ง”
“..........................................................................” เอสลุกขึ้นเลย เขาคว้าเอากล่องบุหรี่กับไฟแช็คออกไปยืนที่ระเบียง แคปที่นั่งมองจากตรงนี้เห็นแต่ชายผ้าม่านพัดปลิวเพราะบานกระจกที่ปิดไม่สนิท กับแผ่นหลังที่คุ้นตายืนสูบบุหรี่ปล่อยควันสีขาวหม่นลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ
แปลกนะ...แค่ลักษณะของควันเขาก็สามารถมองออกว่าคนดูดกำลังทำหน้าตาแบบไหนอยู่ แคปถอนหายใจหนักๆหนึ่งทีก่อนลุกขึ้นแล้วเปิดออกไปยืนอยู่ข้าง ๆ
“มึงไม่ต้องไปส่งกูทุกคืนวันศุกร์นะ กูเริ่มงานห้าทุ่มกว่าจะเสร็จก็ตีหนึ่งกว่า ๆ ห้ามไปรับด้วย แถวนั้นทั้งเปลี่ยวทั้งมืด ตึกสูงยี่สิบกว่าชั้น กูจะไม่บอกหรอกว่าห้องที่กูจะทำประจำมันอยู่ที่ชั้นสิบสองเลี้ยวซ้ายห้องที่สาม...”
“บ้าฉิบ!” เอสสบถออกมาเบา ๆ เขาหันมามองคนที่ยืนกอดอกมองเขาด้วยสีหน้าที่งอง้ำสุดขีด ราวกับมันเพิ่งผ่านการโดนบังคับให้ทำอะไรที่แสนยากลำบากมา เอสส่ายหัว
“ก็แค่อาทิตย์ละครั้งล่ะวะ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
“กูก็แค่หวงของกูเหอะ เสียงมึงกูยังไม่อยากให้ใครได้ยินเลยมึงรู้ไหม” เอสเอามือที่คีบบุหรี่มาวางลงที่หัวแคปแล้วขยี้เบา ๆ
“อย่ามาจับ” แคปปัดออกอย่างเอาแต่ใจ เอสจึงทิ้งก้นทิ้งก้นบุหรี่ลง แล้วจับบ่าเล็กให้หันเดินกลับเข้าห้อง
“กูหวงจริงนะเนี่ย แค่เสียงมึงกูก็ยังหวงเลย”
“เว่อร์..” แคปหันไปด่า เอสก็แค่ดีดหน้าผากเล็กกลับมาหนึ่งทีแล้วทำหน้าดุใส่
“ทุกคืนวันศุกร์กูรับส่งมึงเอง สองชั่วโมงเดี๋ยวหาร้านกาแฟแถวนั้นนั่งอ่านหนังสือรอ”
“ใครอนุญาตให้มึงทำแบบนั้นไม่ทราบ”
“หมามั้ง” เอสจับเอวแคปดึงให้นั่งลงดูทีวีต่อ ไอ้การ์ตูนโคนันก็เดินเรื่องเป็นตอนต่อไปแล้ว แคปกำลังหยิบรีโมทขึ้นมารีกลับไปที่ตอนเดิม
“กูไม่ใช่หมาไอ้สัส” ปากเล็กๆบ่นพึมพำขึ้นมา เอสมองคนที่นั่งสนใจการ์ตูนแล้วนึกขำ เขาหยิบใบงานที่ถูกวางเอาไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาอ่านต่อ ดึงคนตัวเล็กบอกให้นอนลงแล้วเอาเท้าขึ้นมาพาดตักเขาไว้อย่างเดิม แคปแกล้งลงน้ำหนักขาให้หนักๆ สองสามทีเจอเอสล๊อคเท้าแล้วยกขึ้นมาทำท่าจะกัดนิ้วเล่น แคปร้องลั่นเลย
“ไอ้สัสมึงบ้าไหมล่ะห๊า! โรคจิต!!”
“แกล้งมึงไง ได้ยินเสียงด่าแล้วมีความสุข”
“ประสาท!”
“หึหึ” คนแกล้งส่ายหัวอมยิ้มแล้วก้มอ่านงานของตัวเองต่อ จนเวลาล่วงผ่านไปสักพักแคปมองดูเวลา
“ไอ้ปอมันจะกลับแน่ป่ะวะ”
“แล้วเพื่อนมึงไปไหนซะล่ะ” เอสเงยหน้าถาม
“ไปหาแฟนมันไง”
“ไม่ต้องรอหรอก ไม่กลับอยู่แล้ว” คนเอ่ยส่ายหัวแล้วก้มลงอ่านต่อ
“แต่มันบอกคืนนี้จะกลับ”
“หึหึ..มึงง่วงป่ะล่ะ หลับไปเลยก็ได้เดี๋ยวกูรอเปิดให้มันเอง..” แคปชั่งใจอยู่นิดนึง ในที่สุดเลื่อนตัวนอนแบบดีๆ พาดเท้าใส่ตักหน้าใหญ่เอาให้ตัวเองถนัดที่สุด ไม่สนว่าคนถูกพาดจะรับน้ำหนักแค่ไหน เขาก็แค่ทั้งถีบทั้งพาดแกล้งมันไปเรื่อย ๆ
“มึง...” แคปนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเรียกเอสที่ก้มหน้าลงไปสนใจใบงานในมือต่อ เอสเงยหน้าขึ้นมาหา “อะไร พูดเพราะๆสิวะ เรียกกูพี่เอสก็ได้กูเกิดก่อนมึงตั้งสองเดือนนะ”
“ฝันเอาดิ กูไม่เรียกมึงสัตว์ชนิดต่างๆก็ดีแล้ว ยังจะมาบอกให้เรียกพี่ เอาไรคิดถามจริง”
“..............” เอสส่ายหัวไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย เขาเถียงไม่ชนะอยู่ดีแหละ ไม่รู้มันไปสรรหาคำด่ามาจากไหนนักหนา แล้วก็บอกว่าตัวเองแมน แมนๆน่ะเขาไม่ปากจัดกันแบบนี้แน่ ๆ
“อะไรเนี่ยกูเรียกมึงนะ..” แคปเสียงขุ่นขึ้นมาอีกเมื่อเห็นเอสก้มลงไปสนใจกับใบงานในมือต่อ
“ก็แล้วอะไรล่ะวะ..”
“อ่านหนังสืออยู่ได้”
“เออทีใครทีมันเหอะ ตอนมึงอ่านหนังสือกูก็กวนไม่ได้ใช่ป่ะล่ะ”
“กวนไม่ได้เหี้ยไร มึงลากกูเข้าไปทำเรื่องลามกในห้องน้ำอย่ามาคิดว่ากูจะลืม”
“หึ..จำฝังเลยดิ เอาอีกป่ะล่ะ อยากได้บอกนะเมีย” เอสพูดแล้วยิ้มแคปถีบเท้าใส่ท้องแรงจนเขาจุกร้องโอ๊ยดังลั่น
“เล่นแรงนะมึง”
“กวนกูเอง”
“จะพูดอะไรว่ามา..” คราวนี้เสียงทุ้มถามจริงจังแล้ว เขาขยับตัวนั่งดี ๆ แคปจึงชี้หน้าบอกให้ตั้งใจฟังห้ามเล่นอีก เอสพยักหน้าโอเค
“มึงจำไอ้เด็กนั่นได้ป่ะวะ ไอ้เด็กที่กูกับมันมีเรื่องกันน่ะ ไอ้เด็กคณะวิทย์ที่มึงเจอหน้าคณะกูวันนั้นไง คนที่ขับมอไซด์คันใหญ่ๆ” แคปทำท่าบิดรถประกอบ
“จะไปลืมได้ไง” เอสตอบเสียงขุ่น ไม่ใช่แค่จำได้แต่เขายังจำได้อย่างดี แม้กระทั่งป้ายทะเบียนรถมอไซด์ของมันเขายังจำได้เลย แล้วก็ยังจำได้ด้วยว่าเขาขู่แคปไปว่ายังไง
“มึงพูดถึงมันขึ้นมาทำไมแคป?” เอสขยับตัว เขาวางชี้ตในมือลงเป็นรอบที่สอง กอดอกจ้องหน้ารอฟังคำตอบของอีกคน ขณะที่แคปเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับสีหน้าไม่ชอบใจของอีกคนเข้าแล้ว มันจะซีเรียสทำไมวะกะแค่ไอ้เด็กแบงค์
“ทำหน้าอะไรของมึงวะ บ้าเอ๊ย!” แคปลุกขึ้นมา เขามองคนที่ทำหน้ายักษ์ ชั่งใจจะบอกหรือจะไม่บอกดี ถ้าบอกเรื่องยาวแน่ ๆ กู แต่ถ้าไม่บอกให้มันรู้เองเรื่องไม่ใช่แค่จะยาวมันจะแถมความยุ่งยากเข้ามาอีกด้วย
“มึงพูดมา มีอะไร จู่ๆพูดถึงมันไม่ใช่ว่าคิดถึงกันหรอกนะ”
“ไอ้สัส กูจะไปคิดถึงมันทำซากเหรอ นี่ถ้ามึงไม่นั่งอยู่ตรงนี้กูจะพูดขึ้นมาไหมล่ะห๊ะ!”
“ก็พูดมาสิ อย่าอ้อม”
“ก็....” แคปเอื้อมมือไปคว้าเอาใบงานเอสี่ที่เอสวางไว้ขึ้นมาคั่นกลางระหว่างใบหน้าพวกเขาสองคน คือไม่อยากโดนเอสจ้องหน้าแล้ว คิดว่าทำแบบนี้น่าจะดีสุด เขากำลังจะอ้าปากพูด แต่เอสรีบดึงมือแคปลงก่อน “ลีลาท่ามากเก็บไว้ใช้บนเตียง พูดออกมา มีอะไร?” เสียงทุ้มว่าขู่ แคปก็แค่เบะปากหลับตาปี๋แล้วต่อรูปประโยคยาว ๆ แบบรวดเดียวจบ
“ก็แค่ไอ้เด็กนั่นมันทำพาร์ทไทม์เป็นดีเจอยู่ที่นั่นด้วยก็แค่นั้นแหละ”
“..........” เอสชะงักกึก สายตาคมกริบยังจ้องจับอยู่ที่ใบหน้าของแคปไม่ขยับไปไหน คนมองกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอยากยิ่ง แคปหน้าเย็นวาบไปหมด เพราะสีหน้าแบบนั้นของเอสมันชวนให้สยองมาก บางทีเขาก็คิดว่าอาฟี่กับเอสมีบรรยากาศรอบตัวที่คล้ายๆกัน แคปกลืนน้ำลายอึกใหญ่ๆ มีเรื่องแล้วแน่ ๆ กู แต่ๆๆๆๆ มันยังไม่ใช่แค่นั้น นั่นน่ะยังบอกไม่หมดเลย ไหนๆจะมีเรื่องแล้วก็ขอบอกให้มันหมดเปลือกเลยละกันวะ คิดได้อย่างนั้นแล้วแคปรีบเอาชี้ตที่กำไว้ในมือจนเริ่มเปียกขึ้นมาคั่นบังใบหน้าของเขากับเอสไว้อีกครั้งก่อนหลับตาปี๋ลงอีกเป็นรอบที่สอง รัวคำพูดยาวเหยียดแบบรวดเดียวจบ
“กูไม่อยากบอกมึงเลยไอ้สัสว่ากูกับไอ้เด็กนั่นจัดรายการคู่กันด้วยนะโว๊ย!”
โครม!!!
“เหี้ย!” แคปอุทานสะดุ้งโหยง เขาลุกพรวดขึ้นทันที เพราะว่าทันทีที่คำพูดรวดเดียวของเขาจบลงไป เอสลุกขึ้นแล้วถีบโต๊ะกลางล้มระเนระนาด ร่างสูงใหญ่เดินออกจากตรงจุดนั้นตึงตังเข้าห้องแคปไปเลย
“บ้าฉิบ! หน้าที่กูง้อหรือไงวะ ก็แล้วกูผิดตรงไหนล่ะไอ้สัส กูจะรู้ไหมว่าต้องทำรายการนั่นคู่กับไอ้เด็กเวรนั่น โฮ้ยยยยยยยยยยย!!!!!! บ้าเอ๊ย!!!!!!!!!!” มือเล็กทึ้งหัวตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด เสยผมสองสามรอบก่อนจะเหลือบมองไปที่หน้าประตูห้องนอนของเขา ไม่มีเสียงอะไรดังออกมาจากในนั้นทั้งสิ้น เอสเงียบกริบไปเลย แคปไม่รู่ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ไม่ใช่ว่าป่านนี้ข้าวของระเนระนาดออกมาจากตู้หมดแล้วหรอกนะ คิ้วเล็กขมวดมุ่น มองดูเวลาพอคิดว่าปอคงไม่กลับมาแล้ว เขาเดินไปล๊อคประตูปิดไฟเรียบร้อย ก่อนจะค่อยๆย่องไปที่หน้าห้องตัวเองราวกับขโมยย่องเบา
“มันหลับแล้วป่ะวะ...” แคปพึมพำกับตัวเอง พลางบิดลูกบิดเอาให้เบาที่สุด เขาค่อยๆผลักบานประตูเข้าไป
หมับ!!
“เหี้ยยยยยยยย!!!” แคปร้องเหี้ยดังลั่น มือใหญ่จากหลังประตูยื่นมากระชากเขาเข้าห้องแรงมาก
“ช้าฉิบหาย ทำบ้าอะไรอยู่กว่าจะตามกูเข้ามา!” เอสคว้าเอาคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้จนจมอก แคปตกอกตกใจหน้าตาตื่น สองมือดันบ่ากว้างไว้สุดแรง
“อ่ะ! นี่มึงยังไม่นอนอีกรึไงห๊ะ”
“จะนอนได้ไงล่ะวะ เมียยังไม่เข้ามาง้อเลยนี่หว่า” เอสเหวี่ยงแคปแค่ครั้งเดียวกระเด็นขึ้นไปรอที่เตียงแบบพอดิบพอดี “ไอ้สัส! เล่นแรงไปไหนวะ เชี่ย!”
“นี่ยังเบาไปนะมึงรู้รึเปล่า..”เอสเดินหน้าเข้าหา เขาถอดเสื้อที่สวมอยู่ออกแล้วเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ไยดี แคปตาโตกำลังจะลุกตั้งหลัก แต่ทว่า...
“อึ๊ก! กูเจ็บ ทับมาทำไมห๊ะ!!” มันสายไปแล้วจริง ๆ ร่างสูงใหญ่และโตกว่าเขามากนัก โถมทับลงมาที่ตัวเขาจนจมมิด แคปกระดิกระเดี๊ยแทบจะไม่ได้ เอสรัดเขายิ่งกว่างูเหลือมตัวใหญ่ ๆรัดเหยื่อ “อื้ออ กูหนักไอ้สัส” แคปร้องประท้วงเสียงอื้อึง
“ง้อสิ ง้อกูเร็วเข้า” วงแขนใหญ่สวมกอดเอาคนตัวเล็กกดลงจนจมหายไปกับแผ่นอก แคปฟาดผั๊วะๆๆ ทั้งดิ้นทั้งถีบเสียงดังลั่น
“ง้อพ่องมึงสิ! กูไม่ได้ทำอะไรผิด อื้อออหนักเหี้ยมึงเลย ไอ้ยักษ์ตัวมึงหนักมากๆ ลุกออกไปเลย ไอ้สัส!!” เสียงเล็กๆแหกปากด่า ขณะที่มือก็ทุบผั๊วะๆๆ สายตาคมกริบจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสีสวย “อื้ออออ..” แคปเหมือนรู้ชะตากรรมเขารีบเอียงหน้าหลบ แต่หารู้ไม่ว่านั่นแหละคือสิ่งที่เจ้าตัวอันตรายด้านบนอยากได้ เมื่อเอสกดปลายจมูกลงแถว ๆ ซอกคอได้สำเร็จ ริมฝีปากร้ายกำลังไล่ต้อนขบเม้มผิวนุ่มนิ่มสีขาวจนเกรงว่าอาจขึ้นรอย สองมือแข็งแกร่งจึงเปลี่ยนมากดข้อมือเล็กจนจมลงที่เตียงนุ่ม เอสละริมฝีปากออกมาจ้องหน้าคนใต้ร่าง
“ไม่ทำได้ไหมวะ งานดีเจอะไรนั่น”
“........”
“ช่างเหอะ กูเองสิใช่ไหมที่ต้องทำใจ..” เอสถอนหายใจเฮือกใหญ่ ๆ เขาพลิกตัวแคปให้ขึ้นไปอยู่ด้านบนแทนขณะที่ตัวเขาลงมานอนอยู่ด้านล่าง สลับตำแหน่งกัน แปลกมากที่แคปยอมนั่งดี ๆ ไม่ต่อต้าน
“ทำไมไม่ด่าล่ะหื้ม? ทุกทีต้องด่านี่ ไม่ใช่?”
“อั๊ก! ไอ้สัส! กูจะไม่คุยกับมันนอกเหนือจากเรื่องงานหรอกโว๊ย!! อย่ามาทำเป็นพูดมากจะให้กูสัญญาเหี้ยไรนักหนา แค่มึงคนเดียวกูก็กลุ้มจะตายห่าแล้ว อย่ามาคิดว่าจะมีใครหน้าไหนเขาคิดกับกูแบบมึงเลย กูบอกแล้วมึงมันโรคจิต! ผู้ชายดีๆที่ไหนจะบ้ามาชอบผู้ชายแบบกูกันวะห๊ะ!” แคปฟาดผั๊วะๆราวกับแก้เขินเมื่อเขาพูดถ้อยคำที่อยากพูดออกมาจนหมด แก้มนิ่มขึ้นสีระเรื่อนิดๆ มันดูน่ารักเสียจนเอสที่นอนจ้องอยู่อดที่จะเอามือขึ้นมาลูบแก้มนั้นไม่ได้ แคปรีบหันหลบ
“แล้วถ้ามันมาจีบมึงล่ะ”
“มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงล่ะวะห๊ะ! มันปีนเกลียวกับกูแบบนั้นมึงยังคิดว่ามันจะมาจีบกูรึไง มึงกลัวมันจะลากกูไปกระทืบก่อนเหอะ”
“ปากมึงนี่นะ...” เอสยอมใจเลย เขาชี้บอกให้แคปเงียบหุบปากได้แล้วตอบไรยาวนักหนา แคปทุบลงไปอีกหนึ่งอึก
“กูไม่สนใจหรอก ก็แค่ต้องทำงานด้วยกัน”
“งั้นกูเปลี่ยนคำถาม” เอสถอนหายใจยาว ๆ อีกหนึ่งหน
“ว่า?”
“ถ้ามันมาขอนัดตีกับมึงล่ะ”
“แบบนั้นกูรับนัดทันทีเลย ที่ไหนเมื่อไหร่จัดมาให้ไว”
เพี๊ยะ! เอสดีดหน้าผากเล็กหนึ่งทีเป็นการให้รางวัล แคปตาเขียวปัดมือใหญ่ออกอย่างแรงโดนเอสคว้าจับข้อมือไว้จนแน่น “กูตอบอะไรผิดล่ะ เรื่องชกต่อยกูไม่กลัวหรอก อย่าให้มันมาท้าก็แล้วกัน”
“มึงนี่ไม่รู้จริงหรือแกล้งโง่วะแคป มึงดูสีหน้ามันด้วยสิ คนที่จะมาหาเรื่องมึงถึงหน้าคณะจะมาอดทนยืนรอมึงลงมาหามันถึงรถเลยรึไง ท่าทาง น้ำเสียงเวลาที่คุย ลองสังเกตดูดี ๆ”
“เรื่องอะไรกูจะต้องไปมองมันให้ละเอียดลออขนาดนั้นกูไม่ได้พิศวาสมันนี่หว่า”
“..........” เอสถอนหายใจยาวเหยียดเลยทีนี้ เขาเองก็ไม่อยากชี้โพรงมากๆ เอาเป็นว่าแคปมันไม่สังเกตแบบนี้ก็ดีไปอย่าง เกิดไปนั่งจ้องไอ้เด็กนั่นอยู่ตลอดแบบนั้นคงไม่เข้าท่า
“ปล่อยกูได้แล้ว มึงไม่หนักรึไงไอ้สัส ตัวกูไม่ใช่เล็กๆ” แคปขยับจะลงมานอนข้าง ๆ แต่เอสยังไม่ยอมบอกให้นั่งอยู่ตรงนั้นก่อน
“อย่ามาลามก กูรู้ทันมึงหมดแหละ”
“อยากอยู่นะ”
“ไอ้ตัวโรคจิต!”
“ทำกันไหมล่ะ”
“ไม่มีทาง! มึงอย่าฝัน”
“อะไรวะมีเมียไม่เคยจะได้เอา นี่กูจะมีมึงเอาไว้ขึ้นหิ้งบูชารึไง”
“กูไม่ใช่เมียมึงอย่ามาพูดมาก อื้ออออออ..” เอสสอดมือเข้าที่ท้ายทอยเล็กกดลำคอคนบนร่างลงมารับจูบหนักหน่วงจากเขา แคปโดนพลิกสลับตำแหน่งอีกครั้งอย่างที่เจ้าตัวไม่ทันระวังและไม่ได้ตั้งตัว
“ไม่ดิ้นสิวะแคป” เสียงทุ้มพูดทั้งที่ยังจูบ เสียงดูดลิ้นดังลั่นออกมาจนน่าละอาย เอสยังพยายามจะดูดดุนต่อ แคปหลับตาปี๋หลบเลี่ยงริมฝีปากที่ต้อนเขาจนไร้หนทางจะหนี มันพาไปทางไหนปล่อยให้มันจูบไปสิ อารมณ์ราคะกำลังมา แคปรู้ตัวเลยไอ้ลูกชายตัวดีของเขามันสู้ฝ่ามือใหญ่ที่สอดลงไปทักทายมันแล้ว
“ออแอ้วไอ้อัส!” แคปร้องประท้วงไม่ได้ศัพท์ เมื่อริมฝีปากยังไม่หลุดจากพันธนาการ เสียงลมหายใจของเอสหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ มือไม้พยายามจะดึงเสื้อแคปให้ถกสูงขึ้น คนถูกทำเองก็กำลังเคลิบเคลิ้มได้ที่ขยับตัวรับสัมผัสเร่าร้อนเกือบจะมอดไหม้ไปกับกองไฟเสน่หานี้
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ติ๊ด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“อ่ะ! ปล่อยกูก่อน” แคปลืมตาโพลงได้สติ เสียงกระดิ่งช่วยชีวิตเห็นทีจะมีจริง ดันไหล่เอสบอกให้หยุดแล้วยันออกแรง ๆ แต่โดนอีกฝ่ายคว้าจับข้อเท้าสองข้างไว้แล้วสอดตัวเข้าแทรกลงที่หว่างขาในทันที แคปร้องลั่นดิ้นพล่าน
“ไอ้สัส!! เพื่อนกูมา”
“ไม่สนอ่ะ” คนพูดไม่สนใจก้มลงจะเอาต่อให้ได้ท่าเดียว แคปมองซ้ายมองขวาโดนมันซุกลงมาแล้ว เขาสอดมือเข้าที่ผมมันกระชากจิกแรก ๆ แต่เอสไม่สนใจความเจ็บบนหนังศีรษะแม้แต่น้อย
“กูบอกว่าพอ มึงได้ยินไหมห๊ะ!” แคปตะคอกดังลั่น เขาโกรธจริงแล้วเมื่อเสียงกริ่งที่หน้าห้องดังเร่งมาอีกครั้ง ตามด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือดังเรียกขึ้นมา
“ไอ้ปอมันเข้าห้องไม่ได้ กูล๊อคกลอนไว้ ไอ้เหี้ยเอสมึงบ้ารึไงปล่อยก่อนสิวะ คิดว่ากูจะมีอารมณ์ไหมล่ะห๊ะ เพื่อนกูยืนรอเข้าห้องอยู่เนี่ย!” แคปตะคอกออกมาสุดแรง จิกหนังหัวไอ้ตัวอันตรายจนจะหลุดติดมือออกมา
“บ้าฉิบ!” เอสละลำตัวออกมาถอนหายใจแรง ๆ เสยผมสองสามรอบอย่างสุดจะเซ็ง
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-05-2015 22:17:20
“เดี๋ยวเหอะมึงกูออกมาเปิดได้ดีแค่ไหนแล้ววะ กินข้าวมายังมึงอ่ะ” แคปบ่นถามพลางปิดล๊อคประตูกลับไปคืน ขณะที่ปอเดินแทรกตัวเข้าไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟา ถอนหายใจยาว ๆ สองสามที
“หิวป่ะ..” แคปเดินเข้าไปถามอีก ปอส่ายหัว สักพักก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้า
“อะไรของมึงวะ ตกลงหิวหรือไม่หิว”
“ก็หิวอยู่ มึงทำให้กูกินได้ป่ะล่ะ”
“ก็ได้อยู่หรอก เป็นไรของมึง ทำหน้าอะไร” แคปสังเกตสีหน้าปอดูเครียดๆ ทั้งที่เพิ่งกลับจากห้องแฟนมันผิดปกติอยู่
“มีอะไรรึเปล่าวะ บอกกูได้ไหมล่ะ”
“..........”
“เออๆไม่ซักแล้วก็ได้ เอาหมูสับใช่ไหม หรือมึงจะแดกเป็นต้มยำ..”แคปเดินเข้าไปที่ครัว เขากดเปิดไฟเป็นนีออนแทนแสงส้มส้มหรี่ๆที่เปิดเอาไว้ก่อนหน้านี้
“กูเลิกกับแพรแล้วว่ะแคป”
“ห๊า!!??”
“ตกใจทำไมวะ ตามนั้นเลยไอ้เพื่อนยาก วันนี้ฝากท้องไว้กับมือมึงละกัน”
“จริงดิไอ้ปอ..” แคปยังไม่อยากจะเชื่อ มันกับแพรคบกันได้นานเป็นปีแล้ว
“ไม่โกหกหรอกน่า”
“.......” แคปเงียบไปไม่รู้จะพูดว่าอะไรต่อ เขาเป็นคนค่อนข้างแข็งกระด้างปลอบใจใครไม่ค่อยจะเป็นหรอก
“ไอ้เอสมันอยู่ข้างใน?”
“อือ....มัน เอ่อ อ่านหนังสืออยู่ว่ะ” อันนี้แคปโกหกแบบเต็ม ๆ ปอหันมอง แคปรีบหลบสายตา ไอ้เพื่อนตัวดีหัวเราะเบา ๆ เวลาที่แคปโกหกเขาจับมันได้ตลอด
“เรื่องของพวกมึงเหอะ ทำมาม่าให้กูแดกก่อนละกัน หิวสัสๆ”
“มึงอย่าบอกนะว่าเคลียร์กันตั้งแต่เย็นเลยยังไม่ได้กินอะไร”
“นั่นแหละอย่างที่มึงคิด กูขอเลิกเองมันเลยยุ่งยากนิดหน่อย”
“กูจะไม่ถามเหตุผลมึงหรอก”
“ไว้วันหลังเดี๋ยวเล่าให้ฟัง” ปกติเวลาที่พูดแบบนี้มักไม่ได้เล่าอะไรอยู่แล้ว แคปกับปอเหมือนกันอยู่อย่างถ้าเลิกกับผู้หญิงที่เคยคบมา เขาไม่เคยเอาเธอมาพูดลับหลังอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม เมื่อทุกอย่างจบก็คือจบจริง ๆ
“รอเดี๋ยวนะมึง วันนี้กูจะทำให้สุดฝีมือเลย” แคปฟาดผั๊วะลงที่หลังทำเอาปอถึงกับเกือบจะเงิบ หันไปทำหน้าดุใส่
“ปลอบใจไงปลอบใจ” แคปยิ้มตาหยีใส่ นี่คือวิธีการที่แคปใช้ปลอบใจคนใกล้ชิดแล้วได้ผลตั้งแต่เด็ก ปอเห็นแบบนั้นได้แต่ส่ายหน้า
“ไปทำมาเลยไป กูหิวจนตาลายแล้ว”
“กูจะทำให้สุดฝีมือเลย มึงึคอยกินก็แล้วกัน”
“จะทำอะไรให้สุดฝีมือวะแคป ทำเผื่อกูด้วยดิ ยังไม่กินเหมือนกันนะข้าวเย็นน่ะ” เอสเดินหน้ามุ่ยออกมาดูถึงในครัว แคปเอาซองมาม่าหลบซ่อนไปไว้ด้านหลัง บอกไม่ให้มายุ่ง
“อะไร? มึงก็ยังไม่ได้กินอะไรหรือไง” แคปทำหน้ายุ่ง เอสฟังแล้วยักไหล่
“ก็คนบางคนบอกว่ากินผัดไทมาแล้ว กูที่รออยู่ที่ห้องก็เลยต้องอดข้าวเย็นเลยสิวะ”
“มึงโง่เองไม่รู้จักบอก” ใครจะรู้ล่ะว่ายังไม่กิน
“ก็เห็นมึงอยากนอนดูการ์ตูน ไม่อยากกวน”
“อย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลย คิดว่ากูจะหลงคารมมึงง่ายๆเรอะ..”
“เดี๋ยวมึงจะโดนแคป มาต่อจากเมื่อกี้เลยไหม ดูทำหน้าทำตาซินั่น..” เอสทำเสียงในแบบคาดโทษ แต่แคปมีหรือจะกลัว
“ทำไมล่ะกูกลัวมึงเหรอสั-” แคปยกทัพพีขึ้นแล้ว เขากะฟาดออกมาใส่หัวเอสได้เลยถ้าหากมันยังไม่เลิกกวนใจ ปอที่เห็นและได้ยินจึงต้องเบรคทุกอย่างก่อนเรื่องจะยาว
“พอๆๆๆๆ เลิกเถียงกันแล้วทำให้กูกินสักที โฮ้ยพวกมึงนี่แม่งเถียงกันได้ทั้งปีทั้งชาติ ถามจริง ๆ อยู่บนเตียงพวกมึงก็กัดกันเป็นเด็กๆแบบนี้หรือไงวะ”
“เออก็แบบนี้แหละ!” แคปหลุดปากกระแทกเสียงออกมาอย่างดัง ปออ้าปากหวอมองขณะที่เอสขำหนักจนถอยหลังไปนั่งขำกุมท้องอยู่ที่โซฟาเดี่ยวข้างปอ
“มึงอย่าแดกเลยไอ้ปอ” แคปชี้หน้ามาที่ปอ ก่อนตวัดสายตาบอกเอสหยุดขำได้แล้ว
“ปลาทองบ้านมึงตายเหรอไอ้สัส! ขำหนักเชียวนะ”
“ปากดีไม่เลิก..” เอสส่ายหัวพึมพำบ่น คิดขึ้นมาว่าแคปมันจะไปเป็นดีเจได้ไงวะปากจัดขนาดนี้ คืนนั้นกว่าทุกคนจะได้กินมาม่าปาเข้าไปเกือบ ๆ ห้าทุ่ม แคปกินสองถ้วยขณะที่ปอกับเอสที่บอกว่ายังไม่กินอะไรมาเลยกินคนละหนึ่งถ้วย พอกินกันเสร็จ เอสนั่งอ่านหนังสือต่อ หน้าที่ล้างจานตกเป็นของแคปเพราะเห็นว่าเพื่อนเพิ่งมีปัญหามาเขาเลยไม่อยากจะใช้มัน วันนี้ปล่อยๆ ไปก่อน แต่ปอบอกไม่มีอะไรหรอกเรื่องของแพรพวกเขาจบกันด้วยดี เขาช่วยแคปล้างจาน แคปจึงเล่าเรื่องงานดีเจให้ปอฟัง
“มึงเอาจริงดิ..” ปอหันมาถาม
“อือ” แคปตอบ เช็ดจานใบสุดท้ายจนเสร็จปิดลิ้นชักปิดตู้
“แล้วมันว่าไง มึงต้องออกไปดึกๆแบบนั้น มันไม่มีปัญหาเหรอวะ”
“ไอ้สัส กูผู้ชาย”
“ผู้ชายก็เหอะ แล้วมันว่ายังไงบ้างล่ะ”
“ไม่เกี่ยวกับมันสักหน่อย ทุกอย่างอยู่ที่กูนี่ต่างหาก” แคปว่าจบเดินไปเตะโซฟาจ้องหน้าไอ้คนที่นั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่
“อะไร?” เอสเงยหน้าถามอย่างงๆ
“จะนั่งอยู่นี่ใช่ไหมมึงอ่ะ เดี๋ยวจะขนผ้าห่มขนหมอนออกมาให้”
“อะไรวะจะชวนเข้าห้องก็บอกดีๆสิ” เอสปิดหนังสือแล้วลุกขึ้น
“กูชวนมึงเข้าห้องตอนไหน ไม่มีประโยคเชิญชวนแม้แต่นิดเดียว”
“จริงดิ?” เอสเดินเข้าไปจับสองไหล่เล็กแล้วดันๆบอกให้เดินเข้าห้อง “มึงขี้บ่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะแคป”
“ก็ตั้งแต่ได้-......” แคปอ้าปากค้างเติ่งไว้แค่นั้น จริง ๆแล้วรูปประโยคสมบูรณ์ที่เขานึกได้ก็คือ ก็ตั้งแต่ได้มึงเป็นผัวนั่นแหละไอ้เหี้ย! แต่เขาจำเป็นต้องชะงักทุกอย่างไว้ก่อน ดีแล้วที่ไม่หลุดพูดคำพูดบ้าบอออกมา
“ตั้งแต่ได้อะไรพูดให้จบสิวะ” เอสทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ถามขึ้นมาอีก แคปจึงหันไปมองตาขวาง ๆ “เอามือมึงออกจากคอกูเลย หนักเป็นบ้า”
“เรื่องดิ..” เอสยังทำเฉยไม่สนใจ วงแขนใหญ่กอดคอคนตัวเล็กกว่าไว้อยู่แบบนั้น แคปเงยหน้ามองแบบดุๆ เอสก็ยังเมิน เขาจึงจับแขนมันบิดออกแรง ๆ แล้วมุดหัวออกมาได้
“โอ๊ยแคป เล่นแรงเหี้ยๆเลย กูเจ็บนะเนี่ย”
“ตายไหมล่ะห๊ะ!”
ปัง!
เสียงประตูปิดลงแล้ว แต่ในสายตาของคนที่ยืนมองอยู่ที่ครัวอย่างปอได้แต่ส่ายหัวเอือมระอากับพวกมันสองตัว
.
.
“กินไรดีวะ เมนูอยู่ไหนเนี่ย” เที่ยงของวันต่อมาแดดร้อนจัดมาก อาร์ชวนแคปกับปอออกมานั่งชิลรับแอร์เย็น ๆ อยู่ที่ร้านอาหารหลังมอ
“ร้านนี้แพงแหง ๆ แอร์เย็นเฉียบเลย” อาร์เอื้อมไปเอาเมนูที่โต๊ะข้าง ๆ มาบังหน้าแล้วก้มลงไปพูดกับปอและแคป สองคนก็แค่เหลือบดูไม่ได้สนใจตอบคำถาม มีเรียนอีกตอนบ่ายเพราะงั้นต้องรีบกินรีบกลับ
“กระเพราไก่ไข่ดาวสอง ข้าวผัดไข่ดาวหนึ่ง คาปูชิโน่เย็นสามแก้วเลยครับ” ปอเรียกพนักงานเข้ามาสั่งอาหารเลย ไม่ต้องดูให้เสียเวลาเขาสั่งเผื่ออาร์กับแคปครั้งเดียวเสร็จในตัว แคปนึกขำเพราะทันทีที่ปอสั่งเสร็จอาร์ทำหน้าเซ็งขึ้นมาทันที
“เอาน่า เดี๋ยววันหลังค่อยกินอย่างที่มึงอยากจะกินวันนี้รีบเอาแบบง่าย ๆ เสร็จเร็วๆไปก่อน”
“แต่วันนี้กูอยากกินผัดพริกแกงทะเลนี่” อาร์ยังทำหน้างอ ปอส่ายหัวเทน้ำเปล่าใส่แก้วแล้วเลื่อนส่งให้อาร์ก่อนใครๆ คนตัวเล็กยิ้มรับ
“ไม่งอนแล้วก็ได้แต่เย็นนี้มึงต้องพากูไปกินผัดไทนะ วันนั้นไปร้านเปิดใหม่กับไอ้แคปอร่อยฉิบหายเลย เย็นนี้ไปด้วยกันห้ามเบี้ยว”
“เออน่า ไม่เบี้ยวแน่อยู่แล้ว ณ ตอนนี้กูโสดแล้วนี่หว่า”
“จะว่าไปแพรก็ดีนี่ เลิกทำไมว๊า” อาร์พึมพำออกมา ทั้งปอทั้งแคปที่ได้ยินแสร้งทำเป็นเมินมองโน่นมองนี่ไปรออาหาร อาร์เองก็พูดเจื้อยแจ้วอยู่ไม่หยุดจนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟพร้อมกันสามจาน
“ร้านนี้อร่อยว่ะ”
“แน่อยู่แล้วมึง แต่ดูซะก่อนมีแต่พวกวิศวะนั่งทั้งนั้นเลยว่ะ” แคปมองเห็นตั้งแต่เข้ามานั่งแล้ว ช้อปที่เป็นเอกลักษณ์แบบนั้นกับหน้าตาหลายๆคนที่เขาคุ้นเคย ดีหน่อยไม่มีพวกพ้องเฮียเต้ แคปนึกแหยง ๆ ขึ้นมานิดๆอย่าให้พวกไอ้เอสมันบังเอิญมาแดกแถวเดียวกันเลยให้ตายเหอะ คิดแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินเอาให้เร็วที่สุด
“เฮ้ย! แคป” อาร์ดึงๆแขนเสื้อเรียก
“อะไรของมึงวะ กินๆเหอะพูดตลอดกูก็สงสัยนะมึงเอาเวลาตอนไหนเคี้ยวเนี่ย จะมาหลอกเช็ดกูเรอะ มือสกปรกเอาออกไปเลย”
“บ้า! มึงดูดิวะใครมาโน่นน่ะ” อาร์โบ้ยหน้าบอกให้แคปหันกลับไปดู ปอเองก็พลอยมองดูไปด้วย ที่ประตูทางเข้า เอสเมี่ยงชิพและบุ้งเดินตามกันเข้ามานั่งลงโต๊ะที่ว่าง เมี่ยงนั่งข้างเอสสองคนหัวชนกันดูเมนูก่อนที่เมี่ยงจะหัวเราะอะไรสักอย่างออกมาแล้วเอื้อมมือขึ้นไปหยิบฝุ่นผงที่ติดอยู่บนผมเอสออกให้ ศีรษะเล็กเอนพิงลงไปที่ไหล่กว้าง ได้ยินเสียงโต๊ะข้าง ๆ ร้องแซวเรื่องผัวๆเมียๆระหว่างสองคนนั้นขึ้นมาอีก แคปนี่หมดอารมณ์จะแดกต่อเลย
“แล้วไง ก็แค่ไอ้พวกนั้น” แคปยักไหล่ ยกน้ำในขวดขึ้นดื่มวางผั๊วะลงที่โต๊ะอย่างดัง
“มันเห็นมึงป่ะวะ” อาร์ก้มลงถามเบา ๆ แคปส่ายหน้าไม่อยากสน
“ไม่เห็นดิวะไอ้อาร์มึงแม่ง” ปอรีบเบรคอาร์ไว้แทบไม่ทัน แคปทำหน้าตาหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว เขายิ่งกลัวจะมีเรื่อง
“มึงไม่เดินไปทักมันเหรอวะแคป” อาร์ถามขึ้น แคปตาเขียวใส่ “กูจะไปทักมันทำไมล่ะวะ”
“ก็มึงเป็นแฟนมัน”
“กู-ไม่-ใช่-แฟน-มัน! ไอ้สัสอาร์ โน่นน่ะแฟนมันมึงเห็นไหมไอ้ตัวเล็กๆที่นั่งไหล่ชิดกับมันอยู่นั่นไง แม่งทำไมไม่ขึ้นไปนั่งซ้อนบนตักมันเลยวะ แดกข้าวเหี้ยไรแทบจะสิงกันอยู่แล้วไอ้สัสเอ๊ย ไอ้คนชั่วไอ้คนนิสัยเลว แย่มาก แย่มากๆ มึงมันแย่ที่สุดของที่สุด!” แคปร่ายยาวหยิบส้อมขึ้นมาจิ้มๆลงที่ไข่ดาวที่ยังไม่ได้กินในจาน
“มึงหึงมันกับไอ้เตี้ยนั่นเหรอวะ” อาร์ทำท่าทางกระซิบกระซาบต่ออีก เจอแคปผลักหัวเล็กจนเงิบหงาย “กูไม่ได้หึง!”
“แล้วที่มึงทำเรียกว่าอะไร”อาร์ยังไม่เข็ดยังซักต่อ
“ไม่รู้! กูไม่จำเป็นต้องบอกมึงนี่ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบนั่นแหละ ไม่พอใจกูหงุดหงิดแค่นี้พอไหม”
“กูรู้แระๆ มึงหึงมันนี่เอง” อาร์แสยะยิ้มทำหน้าเหมือนผู้ชนะใส่ แคปจึงชี้หน้าบอกอย่ามาพูดมาก ก่อนจะล๊อคลำคอเล็กเข้ามาทำท่าจะตี อาร์ร้องลั่นเสียงหลง มีหลายโต๊ะหันมามอง โต๊ะของเอสก็เป็นหนึ่งในนั้น
“มันเห็นมึงแล้วไอ้แคป ลุกเดินมาแล้วว่ะ” ปอสะกิด แคปยกแก้วกาแฟขึ้นดูดทำท่าไม่สนใจ
“มาเมื่อไหร่วะ กินอิ่มยังเนี่ย” เอสดึงเก้าอี้ตัวที่ว่างออกมานั่งลงข้างแคป เขามองเห็นจานข้าวแคปยังไม่พร่องลงสักเท่าไหร่ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆกินไปเกินครึ่งแล้ว อาร์กับปอก้มหน้าก้มตากินแต่หูแต่ล่ะคนนี่รอฟังมากๆ
“ไปนั่งกับกูไหม ต่อโต๊ะนั่งด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ” เอสชวน แคปส่ายหน้าทำท่ายกแก้วกาแฟที่เพิ่งจะดูดหมดเมื่อตะกี้ขึ้นมาดูดต่ออีก เสียงโครกๆๆจนปอนึกขำไม่รู้มันจะดูดต่อทำไมน้ำไม่ออกแล้วสักหน่อย
“เป็นอะไร ทำหน้าอะไรน่ะ” เอสจะแย่งแก้วน้ำออกมา แคปรีบเอาหลบ
“อย่ามายุ่ง!”
“หรือจะให้พวกกูมานั่งด้วยล่ะ”
“เออให้มึงมานั่งด้วย มึงแค่คนเดียวได้ป่ะล่ะ” แคปท้าขึ้นทันที เขามั่นใจว่าอย่างไรเอสก็คงไม่มา
“ได้ รอแปป” เพียงแต่เอสตอบคำว่าได้แทบจะทันที แคปยิ่งหงุดหงิดขึ้นอีก
“ไม่ต้องไอ้สัสกูพูดเล่น พวกกูอิ่มกันแล้วกำลังจะกลับ” แคปหน้ายุ่งยกมือขึ้นเรียกพนักงานให้เข้ามาเก็บตังค์ปอเป็นคนควักจ่าย
“มีเรียนต่อบ่ายโมงใช่ไหม”
“ไปเหอะว่ะ..” แคปไม่สนใจจะตอบ เขาเลี่ยงไม่มองหน้าเอสด้วยซ้ำแต่กลับไปพยักหน้าเรียกปอกับอาร์ให้ลุกขึ้น และในตอนนั้นเอง ที่ขายาว ๆของเอสก้าวออกมาดักทางกักเขาเอาไว้ เก้าอี้แทบจะล้มระเนระนาดเมื่อมือใหญ่คว้าหมับเข้าที่แขนเล็กแล้วบีบ
“เป็นอะไรแคป..” เสียงทุ้มกดต่ำ มีสายตาหลายสิบคู่กำลังจ้องมา เมี่ยงกับชิพรีบเดินเข้ามาหา
“แคปไม่เอานะเว้ย” ปอขยับเข้าไปจับบ่าเพื่อน กลัวมันจะกระโดดใส่กันมากจริง ๆ อาร์เองก็คว้าเอามือแคปไว้ ตากลมๆขวางขึ้นแล้ว ยิ่งตอนที่เมี่ยงเดินเข้าไปซ้อนแผ่นหลังเอสแล้วใช้สองมือจับเอวเขย่งตัวพูดอะไรกับมันสักอย่าง สายตาที่เอสหันไปมองไอ้เพื่อนตัวเตี้ยของมันโคตรของโคตรของความอ่อนโยน ต่างจากที่มันจ้องเขาเหมือนโกรธแค้นกันมาเป็นสิบ ๆ ปี แคปน้อยใจขึ้นมาจนจุกอยู่ที่อก
“หลีกทาง!” เขาตะคอกขึ้นสุดเสียง ผลักเอสให้พ้นๆออกจากทางแรงมากจนคนตัวโตเซไปชนเก้าอี้พร้อม ๆ กันกับเมี่ยงที่ยืนชิดกันอยู่ แคปหันกลับไปมองนึกโมโหภาพตำตาที่เห็น ด้วยความที่ไม่ทันได้คิดขาเล็กยกขึ้นจะถีบไอ้เมียมันให้จมลงกับตีนอีกสักครั้งอยากมายืนขวางดีนักผัวเมียตัวจริงกำลังทะเลาะกันมึงอย่าได้สอด ต่อไปจะได้จำไว้! แต่เอสที่เร็วกว่ากลับกระชากแคปเอาไว้ได้ เขาดึงคนที่ทั้งดิ้นทั้งแหกปากออกไปที่นอกร้านด้วยความโมโหไม่เข้าใจจู่ ๆ แคปโวยวายขึ้นมาแบบนั้น
โครม! อึ่ก!!
“คิดจะทำอะไร!” พอออกมาที่จอดรถด้านหน้าเอสเหวี่ยงแคปจนชนเข้ากับตัวรถ ไหล่เล็กกระแทกเข้าอย่างจังเพราะขาที่ต้องหลบก้อนหินใหญ่ทำให้เขากะจังหวะผิดพลาดไปหมด แคปเจ็บจนต้องเบ้หน้า เอสตกใจจะเดินเข้ามาดูเขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าตรงจุดที่เหวี่ยงแคปเข้าไปมีหินประดับก้อนใหญ่มากวางอยู่
“อย่ามายุ่ง!” แคปตะคอกเสียงหลง ปัดมือที่จะยื่นเข้ามาหาออก เขาเจ็บจี๊ดๆอยู่ที่หัวไหล่คิดว่าเขียวอีกแล้วแน่ ๆ ร่องรอยบนตัวเพิ่งจะหายจากเรื่องไอ้แบงค์ไม่นานวันนี้เจออีกจนได้
“มึงจะทำอะไรกูล่ะ จำได้ว่าเจอกันครั้งแรกตอนที่กูกระทืบไอ้เมี่ยงเพื่อนมึง มึงตบหน้ากูด้วยนี่นะ แล้ววันนี้กูจะจัดการมันอีกมึงจะทำอะไรกูเหรอ ตบอีกสักทีดีไหม หรือว่าจะซ้อมกูก็เข้ามาเลย!” ดวงตาเล็กไหวระริก จ้องคนที่ก้าวเข้าหาแล้วหยุดชะงักอยู่แค่ตรงนั้น
“.............”
“เอาไหม! ตอนนี้เลยไหม น่าเสียดายจริงๆกูมีเรียนบ่าย ไว้ถ้ามึงอยากซ้อมกูชดใช้ให้เพื่อนมึงก็นัดมาได้เลย!” แคปยังตะคอกต่อ เอสส่ายหัวอย่างยอมใจเลยจริง ๆ
“มึงพูดอะไรแบบนั้นวะแคป..” เอสเดินเข้าหาจะขอดูว่าเจ็บมากรึเปล่าที่ไหล่นั่น แต่แคปยกมือขึ้นห้ามไว้ก่อนเมื่อเห็นปอกับอาร์เดินออกมากันแล้ว บุ้งชิพเมี่ยงเองก็เดินออกมาด้วย คิดว่าคงเข้าไปคุยกับเจ้าของร้านมาจนเรียบร้อย อย่าถามถึงเรื่องน้อยใจ อารมณ์นั้นมาแบบเต็มๆตั้งแต่เจอสายตามันที่มองเพื่อนมันกับมองตัวเขาแล้ว แต่จะให้มาพูดว่าเสียใจอะไรแบบนั้นคงไม่ใช่เขาหรอก
“ถอยไป! หลีกทาง!!”
“มันคืออะไรวะแคป กูยังไม่เข้าใจเลยนะ กูเข้าไปทักมึงดีๆไหมในร้านนั่น แล้วเกิดอะไรขึ้นวะจู่ ๆ มึงเดือดขึ้นมาจะถีบเพื่อนกูน่ะเหรอ”
“.........”
“มีอะไรลงที่กูสิ ไม่พอใจกูไปลงที่คนอื่นใช้ไม่ได้รู้ไหม”
“เออ! กูมันใช้ไม่ได้อยู่แล้วล่ะ กูใช้ไม่ได้แบบนี้มึงจะมายุ่งวุ่นวายกับกูทำซากอะไรล่ะห๊ะ!” แคปตะโกนใส่หน้าอย่างแรง ผลักเอสออกแล้วเดินแทรกตัวออกไปหาปอที่ยืนรออยู่กับอาร์
“กลับเหอะว่ะ เบื่อแม่ง!” แคปว่าแล้วเปิดรถขึ้นไปนั่งคู่กับปอ ขณะที่เอสยืนส่ายหัวมองท้ายรถที่ขับห่างออกไปจนลับตา
“แฟนมึงน่ากลัวว่ะไอ้เอส”ชิพพูดขึ้นมา
“มึงพูดแบบนั้นมาสองครั้งแล้ว” เอสกดสวิทเปิดรถ เขาเดินไปขึ้นฝั่งคนขับ เมี่ยงขึ้นมานั่งข้าง ๆ
“มึงโดนมันตีรึเปล่าวะไอ้เอส” เมี่ยงหันไปถาม เขาไล่สายตามองเอสตลอดทั้งตัว เอสส่ายหัวบอกไม่ คว้าเอาแว่นกันแดดขึ้นมาใส่ถอนหายใจยาว ๆ ก่อนขับรถออกไป คงต้องหาที่กินร้านอื่น
“มีเรื่องตลอดจริงๆให้ตายเหอะ”
“ทำไมมันโมโหง่ายแบบนั้นล่ะ แค่เห็นหน้ามึงมันก็หงุดหงิดแล้วงั้นเรอะ” ชิพขยับมานั่งที่เบาะกลางรับแอร์ เขาพูดกับเอสใกล้ ๆ
“กูกำลังคิดอยู่เนี่ยว่ามันเป็นอะไร”
“จะคิดทำไมให้เสียเวลาวะ แค่ดูมึงก็น่าจะรู้แล่วว่ามันเป็นอะไร หึ..” บุ้งที่นั่งกดมือถืออยู่ที่เบาะหลังข้างกันกับชิพพูดขึ้น
“มึงพูดเหมือนรู้นะไอ้บุ้ง” เอสหันมาเหลือบมองแวปนึง
“กูไม่ได้โง่อย่างมึงนี่หว่า เส้นผมบังภูเขารึไง ผงเข้าตาอะไรทำนองนั้น”
“โหยไอ้เจ้าบทเจ้ากลอน ถ้ามึงรู้ก็บอกมันไปเลยเหอะ” ชิพหันต่อว่าใส่บุ้งยังนั่งยิ้มแบบสบาย ๆ เขาก็แค่ยักไหล่
“บอกไม่ได้หรอกเรื่องแบบนี้ต้องให้มันตระหนักได้ด้วยตัวเอง หึหึหึ”
.
.
“ไอ้แคป มึงหึงโหดเกินไปแล้วไอ้สัส”
“กูไม่ได้หึง! กูบอกมึงครั้งที่เท่าไหร่แล้ว” แคปเสยผมก่อนหันไปแว๊ดใส่อาร์ที่นั่งเบาะหลัง
“กูเชื่อมึงหรอก ไม่หึงแต่เกือบจะกระทืบเพื่อนเขาจมตีนแล้วไหมล่ะ”
“ก็แค่รำคาญว่ะ กูเบื่อมัน”
“ไม่ใช่เบื่อมันหรอก มึงหึงมันไง” ปอแทรกขึ้นมาบ้างใช้คำเดียวกันกับอาร์เปี๊ยบ แคปเงียบกริบไปเลย
“........”
“เงียบทำไมล่ะ” ปอหันไปมองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้มันนั่งหันห้าออกไปอีกทาง ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเขสามคนอยู่ครู่หนึ่ง ปอกับอาร์เองก็ให้เวลาแคปได้คิดพิจารณาในสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
“เฮียเต้บอกว่าไอ้เมี่ยงนั่นเมียมัน” แคปพูดขึ้นมาลอย ๆ แต่ทั้งปอและอาร์เองก็ได้ยิน
“ไอ้แคปเอ๊ย มึงก็รู้เฮียเต้พูดเล่นหรอก ถ้าไอ้เตี้ยนั่นเป็นเมียมันจริง ๆ มันจะมานอนห้องมึงทำไมทุกวันล่ะวะกลับไปนอนกับเมียไม่ดีกว่าเรอะ” อาร์เอื้อมมือเล็กเข้าไปยีหัวเพื่อนตัวเอง เขามองหน้าปอล้วส่ายหัวเบา ๆ
“กูก็รู้อยู่หรอกว่าแค่พูดเล่น”
“ทั้งที่รู้อยู่แต่มึงก็ยังหึงเนี่ยนะ”อาร์ถามต่ออีก
“เอ๊ะไอ้สัสอาร์นี่ กูบอกว่ากูไม่ได้หึงไง!”
“อ่ะๆไม่หึงๆ งั้นมึงบอกเหตุผลดีๆกูมาซิ มึงทำหน้าหงุดหงิดทำไม มึงจะถีบเพื่อนเขาเลยนะเว้ยตอนนั้นน่ะ ถ้าไอ้เอสมันไม่กระชากมึงไว้ก่อนเท้ามึงถีบถูกท้องไอ้เตี้ยนั่นแล้ว”
“............”
“ก็แค่เขามานั่งกินข้าวกับเพื่อน แล้วมันเสียหายตรงไหนวะ อย่าบอกนะว่าแค่นั่งติดกันมึงก็ไม่ชอบใจแล้ว ลองมองในมุมกลับกันบ้าง มึงน่ะกอดคอกูเลยนะ กูจับมือมึงห้ามไว้ตอนจะมีเรื่อง ไอ้ปอยิ่งแล้วใหญ่พวกมึงนอนร่วมเตียงกันมากี่ครั้งแล้ววะไอ้ห่า”
“นี่มึงพูดเรื่องอะไรเนี่ย กูมึงแล้วก็มึงเพื่อนกันเหอะ”
“ก็ใช่ไง ไอ้เอสมันก็คิดงี้แหละ พวกเขาก็เพื่อนกันไง”
“แต่สายตาไอ้เตี้ยนั่นมันไม่ใช่อ่ะ”
“วู๊ว มึงจะเซ้นต์แรงไปไหน วุ่นวายนักคุยกับมันให้จบๆไปเลยไป แต่บอกไว้ก่อนถ้าเป็นมึง ผู้หญิงให้เลือกเพื่อนกับเมียมึงเลือกใคร”
“เลือกเมียไง”
“ไอ้สัส!” อาร์ฟาดแคปไปอย่างแรงที่หัวไหล่ข้างเดิมแคปหัวเราะก่อนร้องโอ๊ยบอกเจ็บ เขาแกะกระดุมดูรอยช้ำที่โดนเหวี่ยงใส่รถ ไหล่เขียวอื๋อเลย นึกโกรธเอสขึ้นมาอีกแล้ว
“พวกมึงเล่นแรงกันแบบนี้ก็ต้องมีเขียวมีช้ำกันธรรมดาแหละ ดีไม่ดีกูว่ามันเขียวมากกว่ามึงอีกนะ มึงตีโดนอะไรมันบ้างรึเปล่าวันนี้น่ะ”
“ไม่โดนเลยอ่ะดิเสียเปรียบชะมัด เดี๋ยวตอนเย็นมันไปห้องกูจะหาทางเอาคืนมันให้ได้เลยเหอะ”
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-05-2015 22:17:40
.
.
เย็นวันนั้นแคปเดินควงกุญแจรถอารมณ์ดีเข้าลิฟต์ เขาไม่เห็นรถเอสจอดอยู่จึงลั๊นลาเป็นพิเศษ หึหึ จะได้นอนแก้ผ้าตีพุงสบายๆล่ะวะ วันนี้มันอาจจะไม่มาค้างที่นี่ก็ได้ มีเรียน? หรือไม่งั้นคงไปเที่ยวกับไอ้เตี้ยนั่น? หรือว่า... โฮ้ยยยช่างมันเหอะ เรื่องของมันสิวะจะไปไหนไม่เกี่ยวกับเขาสักหน่อย แคปยักไหล่เดินเข้าห้อง ผิวปากฮัมเพลงอาบน้ำทำภาระกิจส่วนตัวทุกอย่างจนเสร็จ การบ้านที่มีแค่น้อยนิดกับใบงานที่ต้องอ่านเขาก็จัดการจนเรียบร้อย ลุกขึ้นพักเบรกหกโมงเย็นกว่า ๆได้เวลานอนดูการ์ตูนช่องโปรด โคนันกำลังฉายเลย ส่วนไอ้ปออย่าถามถึงมันพาไอ้อาร์ไปดูหนังเรื่องที่เขาไปดูมาแล้วนั่นแหละกว่าจะกลับคงสองสามทุ่มดีไม่ดีสี่ห้าทุ่มเลย แคปลากผ้าห่มออกมานอนดูหนังสบายใจอยู่ห้องทีวีใหญ่
แกร๊กกกกก
“อ้าวเฮ้ย! ทำไมกลับมาเร็ววะไอ้ปอ..” แคปลุกพรวดขึ้นทันที นึกว่าเป็นปอที่เปิดเข้ามาที่ไหนได้กลายเป็นอีกคน
“เร็วอะไรของมึงวะ กูนี่งอมตั้งแต่เข้าแลปบ่ายแล้วลากยาวจนถึงหกโมงเย็นเลยเหอะ” เอสปลดกระเป๋าลงที่โซฟา เขาทิ้งตัวนั่งลงข้างแคปวาดวงแขนพาดลงที่พนักแล้วบอกแคปให้พิงเข้ามา
“อย่ามายุ่งกับกู” แคปจะลุกขึ้น เอสรั้งเอวลงไว้ให้นั่งก่อน สายตาคมกริบเห็นรอยเขียวที่หัวไหล่ตั้งแต่เดินเข้ามาใกล้แล้ว
“เจ็บมากรึเปล่า..” เอสเงยหน้าขึ้นถาม เขาดึงแขนเสื้อกล้ามแบบนักบาสที่แคปสวมอยู่เปิดสูงขึ้นไปอีก ต้องการเห็นร่องรอยเขียวช้ำที่ตัวเขาเองเป็นคนทำ
“มึงอยากรู้จริงเหรอ ว่ากูเจ็บมากไหมน่ะ..” แคปหันไปถาม เอสพยักหน้าบอกอือ แคปส่งยิ้มเหี้ยมๆก่อนลุกขึ้นคว้าแขนเอสบิดแรง ๆ ตามมาด้วยมือที่ผลักแล้วเหวี่ยงคนตัวโตจนเซกระแทกเข้ากับผนัง
“โอ๊ยแคปกูเจ็บ เล่นแรงนะมึง” เอสกุมไหล่บอกเจ็บพอได้แล้ว ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าจะทำแต่ก็ตั้งใจปล่อยให้ทำได้เลยต่างหาก ใครจะรู้ว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้
“นั่นล่ะคำตอบของกู” แคปหันมามองคนที่ยืนกุมไหล่หน้ามุ่ย ๆ ทำลงไปแล้วถึงได้รู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่สมควรจะทำเลยแม้แต่น้อย ขณะที่เอสเดินกุมไหล่เข้าไปในห้องด้านในพักนึงแล้วกลับออกมาพร้อมกับกล่องยา
“ทาให้กูเร็ว” เขายื่นยาทั้งกล่องส่งให้แคป
“เรื่องดิ”
“มึงทาให้กู เสร็จแล้วกูจะทาให้มึง” นี่เป็นเงื่อนไขล่อหลอก กับแคปเขาต้องพูดแบบนี้เท่านั่นถึงจะได้ทาให้มัน
“ทำไมกูต้องทาให้มึงก่อนด้วย มึงสิไอ้เหี้ยต้องทาให้กูก่อนน่ะ” แคปแย่งกล่องยามาแล้วค้นๆๆเอาหลอดยานวดที่ต้องการยื่นส่งให้เอส
“อ้าวเหรอ งั้นหันไหล่มาเร็ว ๆ” เอสกระตุกยิ้มนิดๆ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน เขาจับไหล่เล็กให้หันกลับมา กำลังจะถอดเสื้อแคปออกให้แต่อีกฝ่ายกลับถลึงตาใส่ถามว่าจะทำบ้าอะไร
“ไม่ถอดจะทาได้ไง ข้างในนั้นน่ะ”
“งั้นกูถอดเอง” แคปถอดเสื้อออกวางไว้บนตัก เอสดึงเอามาแล้วเหวี่ยงทิ้งเลย
“อ่ะ....!!”
“ขวางทาง เอาวางไว้ที่ตักทาไม่ถนัดเลย”
“ไม่ถนัดพ่อง ทาที่ไหล่เสือกหงุดหงิดไอ้สิ่งที่อยู่บนตักงี้เหรอ?” เอสหัวเราะหึหึ เพราะรู้ว่าแคปจับความคิดเขาได้แล้ว
“นั่งดีๆเร็ว” เขาบีบเจลเย็นๆแก้ฟกช้ำลงที่หัวไหล่เขียวอื๋อของอีกคน ตั้งใจนวดแล้วทาเบา ๆ ฝีมือเขาเองที่เป็นคนทำ ความรู้สึกผิดเอ่อล้นออกมาทางแววตาคมกริบนั่น
“ทาให้กูไหม” พอทาให้แคปเสร็จ เอสยื่นยาส่งให้อยากใหแคปทาใหตัวเองมั่ง แต่แคปกลับเมิน “เรื่องอะไรกูจะทำ”
“เอองั้นกูทาเองก็ได้วะ” เขาถอดช้อปออกตามด้วยเสื้อยืดสีขาวตัวใน บีบยาลงที่มือแล้วป้ายลงไปที่หัวไหล่ฝั่งซ้ายที่มีรอยแดงเป็นทาง เพราว่าเพิ่งจะโดนจึงยังไม่เขียวอื๋อขึ้น
“น่ารำคาญ เอามานี่” แคปดึงเอาหลอดยามา แล้วจัดการนวดๆๆลงไปแรง ทั้งนวดทั้งหยิก
“โอ๊ยยยย เจ็บบบบบบบ เมียกูใจร้ายจริงๆ”
“เพี๊ยะ! สมน้ำหน้า” แคปหน้ามุ่ยทายานวดเป็นวงกลม ๆ ทาไปตีไป พอเสร็จกำลังจะปิดหลอดสายตาดันมองไปเห็นรอยช้ำเขียวอื๋ออยู่ที่ใต้ท้องแขนตัดกับสีผิวของเอสอีกรอย
“นี่รอยอะไรวะ” แคปดึงแขนข้างนั้นของเอสมาดู
“แมวข่วน”เขาตอบพลางชำเลืองมองคนถามด้วยแววตาซุกซน
“แมว?”
“อือ” เอสตอบแล้วกลั้นรอยยิ้ม จะไปแมวที่ไหนกันล่ะ เมื่อเที่ยงเขาเจอมันผลักจนชนพนักเก้าอี้ ก็แค่ไม่ได้บอกออกมาว่าเจ็บแค่นั้นเอง
“ไอ้สัส ตายไหมล่ะมึง” แคปขว้างหลอดยาใส่หน้าแบบทันทีทันควัน โมโหเพราะนึกออกแล้วว่ารอยนี้ตัวเขาเองเป็นคนทำ
“ทาให้กูสิวะ ไหนๆก็เห็นแล้ว” เอสคว้าจับเอาไว้ได้ทัน
“คิดจะปิดไปจนถึงเมื่อไหร่ โดนกูตีจนเขียวแบบนี้มึงต้องบอกสิวะ”
“บอกทำไมมึงทายาให้กูไม่ทันหรอกแต่ล่ะวันโดนหลายที่มาก”
“สมพรปากมึงเหอะ กวนกูดีนักนี่”
“ถามจริงโกรธกูเรื่องอะไรวะ”
“.........” แคปก้มหน้าป้ายยาลงไปที่ใต้ท้องแขนให้ต่อ เอสจึงยกมืออีกข้างขึ้นเกลี่ยปลายผมที่หล่นลงปรกใบหน้าออกให้ ดวงตากลมโตแต่แฝงความเฉี่ยวก็แค่เหลือบขึ้นมอง
“เจ็บไหมล่ะไอ้สัส!”
“นิดๆ”
“ตอบดี งั้นเดี๋ยวกูจะทำให้หนักกว่านี้ มึงจะได้บอกว่าเจ็บมากอย่าทำร้ายกูอีกเลยอะไรแบบนั้น”
“กูเนี่ยนะจะพูดแบบนั้น”
“เออก็มึงแหละ”
“โอ๊ย!! เจ็บ.....!!!” เอสตาเขียวใส่ จู่ ๆ แคปบิดลงไอ้ตรงที่เขียวใต้ท้องแขนเขาร้องเลยสิ ที่ตรงนั้นเนื้อยิ่งอ่อนๆโดนนิดเดียวก็เจ็บแล้วนี่ยังซ้ำแผลเดิมอีก
“นั่นไงมึงร้องแล้ว”
“เดี๋ยวมึงจะโดนแคป ตอบมาได้รึยัง ไมพอใจกูเรื่องอะไรวะ คงไม่ใช่แค่กูเข้าไปขัดจังหวะมึงกินข้าวหรอกนะ” เอสถามขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่ยังคาใจเขาอยู่มากคือเรื่องนี้จริง ๆ
“..............” แคปเงียบอีก ก้มหน้าก้มตานวดยาให้ต่อ
“ไม่ยอมพูดแสดงว่ามึงไร้เหตุผลใช่ไหม จู่ๆนึกอยากตีกูด่ากูก็จะทำงี้เหรอ?”
“ไม่ใช่สักหน่อย!” แคปเถียงขึ้นมาทันที เขาจ้องหน้าเอสที่กำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากเขาอยู่ ที่จริงจะบอกไปเลยซะก็ได้แต่ว่าถ้าพูดออกมาแล้วมันต้องคิดเหมือนไอ้ปอไอ้อาร์ว่าเขาหึงมันกับไอ้เมี่ยงน่ะสิ แล้วแบบนี้ใครมันจะไปพูดวะ
“งั้นบอกเหตุผลของมึงมา” เอสทำเสียงดุใส่ แคปก็แค่เชิดริมฝีปาก
“ไม่บอก!”
“แคป”
“กูไม่บอก!” แคปลุกพรวดขึ้นเอสรีบคว้าแล้วฉุดแขนลงก่อนเอาหน้าตักตัวเองรองรับด้วยความรวดเร็ว เขาล๊อคกอดเอวเล็กไว้แน่นเลย
“ไม่บอกจริงดิ”
“กูไม่บอก ปล่อยกู!”
“แคป ครั้งที่หนึ่ง”
“กูไม่บอก! ห้ามมึงนับต่อนะไอ้เหี้ย!”
“แคป ครั้งที่สอง”
“กูบอกว่ากูไม่บอก!! มึงปล่อยกูลง อื้อออ” แคปดิ้นๆๆๆจะลงจากตักแต่เอสกอดแล้วรัดเอาไว้แน่นยิ่งกว่าเก่ามากนัก
“แคป ครั้งที่....
“กูไม่ชอบให้มึงทำตัวสนิทสนมกับไอ้เตี้ยนั่น! กูไม่ชอบเวลาที่มึงมองหน้ามัน! กูไม่ชอบเวลาที่พวกมึงหัวเราะด้วยกัน! กูไม่ชอบเวลาที่มึงเอามือลูบหัวมัน! กูไม่ชอบที่เห็นมันส่งยิ้มดีใจเวลาที่มึงก้มหน้าลงไปคุย! กูไม่ชอบเวลาที่เห็นมันกอดเอวมึงแล้วเขย่งเท้ากระซิบกระซาบ! กูเกลียดพวกมึงสองตัวมากที่สุดมึงรู้เอาไว้แค่นั้น!!”
เอสถึงกับนิ่งงันไปเมื่อได้รู้ความจริงที่ว่าแคปโกรธและไม่พอใจเขาเรื่องอะไร
“ตกใจเหี้ยไรล่ะไอ้สัส!” แคปลุกขึ้นด่าตาเขียว กะว่าจะเดินฉับๆหนีเข้าห้องพอหันมาเจอเอสนั่งอึ้ง ทึ่ง งงแดกไม่เป็นท่าแล้วยิ่งหลงดหงิดขึ้นอีก
“น่ะ...นี่มึงหึงกูกับไอ้เมี่ยงจริงดิ..” เอสพึมพำออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ หน้าตายังตื่นๆ
“กูไม่ได้หึงมึง! คำพูดกูยังไม่มีคำว่าหึงเลยสักคำ หูมึงหนวกใช่ไหมห๊ะ!!”
“หึ กูขำว่ะแคป หึหึ หึหึหึ โอ๊ยยยยแคปเอ๊ยยยย หึหึหึ” ในที่สุดเขาหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ พร้อมกับส่ายหัวปลง
“ไม่ต้องมาขำ กูไม่ขำด้วยเลยสักนิด”
“ก็ขำสิวะ หึงใครไม่หึงมาหึงกูกับไอ้เมี่ยงเนี่ยนะ”
“มึงทำตัวให้กูไม่ไว้ใจเอง” แคปสวนขวับขึ้นทันที พอนึกได้ว่าตัวเองหลุดแล้วเขาหุบปากลงแทบไม่ทัน เอสยิ่งขำหนักยิ่งกว่าเก่า
“โอเคๆกูรู้แล้วว่ามึงไม่ชอบให้กูทำตัวใกล้ชิดแบบนั้นกับไอ้เมี่ยงมัน ต่อไปจะได้ระวังให้..” เอสลุกขึ้นไปดึงไหล่เล็กให้หันมาคุย แคปดื้อดึงปัดออกอีกอย่างเคย
“ต่อไป..ต่อหน้ากูจะได้ระวัง หรือว่าต่อไปมึงจะระวังทั้งต่อหน้าและลับหลังกูล่ะ”
“โอ้โห..มึงจะร้ายไปถึงไหนวะแคป ถ้าเป็นละครหลังข่าวมึงเป็นนางร้ายนะกูบอกให้รู้ไว้เลย”
“เออ! กูเป็นนางร้าย กูเป็นทั้งพระเอกทั้งนางร้ายนั่นแหละ ตั้งแต่มึงเข้ามาวุ่นวายในชีวิตกู กูเองยังไม่แน่ใจเลยว่ากูเป็นนางร้ายหรือจะเป็นพระเอกดี”
“แล้วใครเป็นนางเอกวะ”
“มึงไงไอ้สัส!”
“...........................................................................................”
“หึ มึงอึ้งเลยอ่ะดิ่”
“เดี๋ยวคืนนี้มึงจะโดน”
“ไม่สน” แคปยักไหล่ใส่ เอสส่ายหัวอย่างเอือมระอาลุกพรวดขึ้นดึงแขนแคปกระชากกลับมานั่งลงที่ตักเขาอย่างเดิม
“ไอ้สัส! ทำเหี้ยไรของมึง อื้ออออออ..” แคปตกใจร้องขึ้นเสียงหลง เอสรัดเอวเขาเอาไว้ก่อนล๊อคท้ายทอยกดลงมารับจูบหนักๆที่ริมฝีปากเล็กหนึ่งทีแล้วปล่อยออก
“ไอ้คนชั่ว!!” แคปร้องด่า
“มึงไม่ต้องคิดเลยนะเรื่องกูกับไอ้เมี่ยงน่ะ มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว กูคบมึงคนเดียว ทำแบบนี้กับมึงคนเดียวไม่เคยทำกับผู้ชายคนอื่นรู้แค่นี้จบแล้วใช่ไหม ห้ามคิดมากอีก”
“ใครจะไปรู้ เผื่อจู่ ๆ มึงโดนอุกกาบาตตกใส่หัวแล้วคิดว่าไอ้เตี้ยนั่นเป็นเมียมึงขึ้นมาจริง ๆ มึงหลงจับมันกินจะทำยังไง”
“ตกใส่หัวมึงสิแคป พูดแบบนี้เดี๋ยวกูจับกินมึงก่อนเลยดีไหมล่ะห๊ะ” เอสแกล้งทำเสียงขู่ แคปรีบลุกขึ้นหนีมือใหญ่นั้นได้ เขาวิ่งข้ามเตียงกระโดดไปอยู่อีกฝั่งชี้หน้าเอสบอกห้ามเข้ามาใกล้ อีกคนก็แค่แกล้งพุ่งเข้าหาจนจับได้ สองคนกระโดดเข้าฟัดสู้กันบนเตียง มันรุนแรงจนเตียงแทบจะหัก ผ้าห่ม หมอน หมอนข้างปลิวว่อนลอยไปอยู่คนล่ะทิศคนล่ะทาง....สมรภูมิขนาดย่อมจริง ๆ
.
.
ราวๆสองชั่วโมงผ่านไป ปอกลับมาถึงห้องแล้ว ทั้งสามคนนั่งกินข้าวด้วยกันเพราะแคปโทรบอกปอซื้อเข้ามาเผื่อด้วย คืนนั้นดึกๆแคปกึ่งนั่งกึ่งนอน เล่นไอแพดอยู่บนเตียงที่ผ่านการเก็บจนสะอาดเรียบร้อยโดย เอสเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำ มองดูว่าแคปกำลังทำอะไรเงียบๆทีวีก็ไม่เปิด เขาหยิบเอากางเกงบ๊อคเซอร์แบบเข้ารูปขึ้นมาใส่ ก่อนกระโดดขึ้นเตียงไปนอนดูแคปทำอะไรสักอย่าง
“หัวมึงเปียก อย่ามาใกล้สิวะ ไปนอนหมอนมึงโน่น” แคปทำหน้ายุ่งขยับออกห่าง
“เช็ดให้หน่อยดิ” เอสยื่นหัวไปหา พลางยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กส่งให้
“ไม่เอา ทำงานอยู่” แคปคว้าผ้ามาคลุมหัวมันไว้ในลักษณะเดิม
“ทำอะไรน่ะ เช็คเมล?”
“อือ ว่าจะเปิดเมลใหม่อีกตัว ใช้ทำงาน”
“ทำไมล่ะ ไหนดูซิ” เอสปล่อยผ้าเช็ดตัวคลุมไว้ที่หัว เขาดึงไอแพดมาจากแคปแล้วจัดการกดๆๆๆๆๆกรอกๆๆๆๆ ทุกๆอย่างเสร็จภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที แคปก็มองว่ามันจะทำอะไรไปถึงไหน
“อ่ะ เสร็จแล้ว” ยื่นคืนพร้อมบอกว่าสมัครอีเมลอันใหม่ให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อะไรของมึงวะ เร็วฉิบหายเอาของกูมานี่เลย ใครบอกให้เอาไปทำล่ะ”
“ก็อยากจะทำให้ไง”
“แล้วตั้งชื่ออะไรเนี่ย ตลก เมลกูทำไมเป็นชื่อแบบนี้ตั้งอะไรไม่ปรึกษา”
“ตอนกูกรอกมึงก็เห็น ไม่ท้วงล่ะ”
“ท้วงทันที่ไหน มือเร็วเหี้ยๆ”
“เอาน่าก็แค่ชื่อ ก็มึงจะเอาไปใช้ที่งานดีเจไม่ใช่ไง ใช้ชื่อเป็นดีแคฟดีเจอ่ะดีแล้ว เกี่ยวกับกาแฟด้วย เหมือนชื่อมึงไง”
“บอกรหัสผ่านมึงมาเลย กูจะเข้าได้ยังไงวะเนี่ย..” คิ้วเล็กขมวดมุ่นขึ้นมาอีก เอสดึงเอามากรอกลงให้ แคปเงยหน้าถาม
“บอกมาเร็ว มือมึงเร็วกูจะไปเห็นได้ไงพาสเวิร์ดที่มึงตั้งน่ะ” เอสอมยิ้มบาง เขาดึงมือแคปมาแล้วใช้นิ้วเขียนคำว่าเอสลงไปที่ฝ่ามือเล็กเก้าครั้ง
“เล่นอะไรของมึง”
“หึ...ก็ชื่อกูนี่ไงพาสเวิร์ดของมึง” แคปถลึงตาใส่ทันทีเลย เอสก็แค่ยักไหล่แล้วหันไปเช็ดหัวต่อ
“ช่วยไม่ได้ มึงจะได้จำได้ไงว่าใครเป็นคนสมัครเมลนี้ให้กับมึง”
“นี่มึงจีบกูเรอะ!?” มุขเก่าๆที่เขาเคยใช้จีบสาวเมื่อตอนเป็นเด็ก หน้าร้อนผะผ่าวขึ้นมาไม่รู้ไอ้บ้าเอสมันจะจับได้ไหม เขาอายแบบเหี้ยๆเลยสัส
“ตายๆ มึงเพิ่งรู้เหรอวะแคป..” เอสเช็ดหัวไปพูดไปไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ขณะที่แคปรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดบังใบหน้าแดงเถือกของเขาไว้ ทำท่าเหมือนคนง่วงนอนมากๆ แคปนิ่งอยู่แบบนั้นจนเอสนึกสงสัยว่าทำไมถึงเงียบไป เขาเช็ดผมเสร็จพอดี สะบัดแล้วเสยสองสามทีก่อนหันไปมอง
“หน้าแดงแล้วมึงอายเหี้ยไร กูจีบมึงจนได้กันไปครั้งนึงแล้วไงนี่ไม่รู้เรื่องจริงดิ”
“ไอ้สัส! เงียบปากมึงไปเลยเหอะน่ารำคาญ พูดมากๆอยากตายใช่ไหมห๊ะ!” แคปว่าจบมุดลงในผ้าห่มเอาจนมิดชิด คนมองได้แต่ยิ้มขำๆ
ค่ำคืนนั้นเขานอนกอดก้อนผ้าห่มที่รูปร่างเหมือนหนอนใบไม้หรืออะไรสักอย่างที่มุดตัวอยู่ในผ้านวมผืนยักษ์ ดึงแบบไหนเรียกยังไงก็ไม่ยอมออกมา หากแต่ว่าพอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ลักษณะการนอนของแคปยังคงเหมือนทุกๆคืน ซุกอกเขาไม่ยอมห่าง ขนาดดึงมันออกมันยังดื้อไม่ยอม อือๆอาๆต่อต้านกอดเขาไว้อย่างแน่นทั้งที่ตายังหลับ
Tbc.
มาแว๊วววววววววววววววววววว ขอบคุณทุกท่านมากค่ะที่คิดถึงกัน ตอนแรกมินยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเพิ่งสอบเสร็จค่ะ พอเห็นมีข้อความทวงมินนี่แบบรีบพิมพ์แบบด่วนๆเลยค่ะ นานๆมาทีก็มายาวอีกเช่นเคย #เก็บไว้อ่านหลายๆวันนะคะ ข้อความนี้ติดแท็กได้แล้วนะเนี่ย555555
ขอบคุณทุกๆกำลังใจมากค่ะ ขอบคุณที่ทิ้งข้อความถึงกัน ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย เรื่องนี้ตัวละครค่อนข้างเยอะเขียนยากมาก กว่าจะผลิตได้แต่ล่ะตอนคือมินเหนื่อยมากกกกกกก เวลาที่นักอ่านๆแคปด่าเอสจะรู้สึกว่าเหนื่อยแบบไหนมินเหนื่อยแบบนั้นเลยค่ะ เพราะตอนที่แต่งคือต้องจิ้นว่าด่าเอง บางทีพิมพ์เสร็จแล้วมาอ่านดูมันขำมาก เราปากจัดขนาดนี้?? อึ้ง..
ปล.1 วันนี้ลงรูปที่นี่ให้ดูด้วย อิมเมจแบงค์มันช่าง..... (แอบเปลี่ยนพระเอกทันไหม555 //โดนตบ)
ปล.2 ขอบคุณสารบัญอีกครั้งค่ะ มินขออนุญาตก๊อปปี้ที่คุณ sodawan ทำไว้ให้ไปลงที่หน้าแรกเลยนะคะ ขอบคุณมากมายจริง ๆ
ปล.3 ฟังเพลงนี้แล้วเหมือนสปอยเนาะ ถถถถถถถถถถถ
ปล.4 ตกหล่นผิดพลาดอะไรเตือนกันได้นะคะ บางทีมินรีบมากจริง ๆ เบลอ สอบ เหนื่อย พยายาม สุดท้ายก็แต่งออกมาจนเสร็จบทนี้ได้ ขอบคุณกำลังใจจากคนอ่านมากจริง ๆ อึ๊บ สู้ๆ(บอกตัวเอง 555)
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 27-05-2015 22:23:12
ชอบจริงๆเลยเวลาเอสหึงแคป คริ :o8:
สุดท้ายเอสก็รู้ (จากปากแคปเองด้วย) ซะทีว่าควรเลิกจุ๊กจิ๊กกับยัยเมี่ยงซะที รำ!
คาปูดีมากจ่ะ รักมากจ่ะ อิอิอิอิอิ #แม่ยกน้องคาปู :katai5: :katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 27-05-2015 22:33:09
อิมเมจ B นี่มัน "อันจื่อเยี่ยน live love" นี่
กรี๊สสสสสสสสส ไปสามโลกกกกกกก
ชอบอ่ะ แบบว่า ชอบคนนี้มากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 27-05-2015 23:04:04
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 27-05-2015 23:17:05
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 27-05-2015 23:35:25
ทั้งเอสทั้งแคป ทั้งโก้ทั้งฟี่
ไม่เอาแบงค์ แอบกลัวค่ะ
ยิ่งฟังเพลง น้ำตาไหล กลัว วิตกจริตมาเลย ขอบอก
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 27-05-2015 23:36:32
แคปค่อยๆ เผยอความรู้สึกแล้ว แหม ... เอส แฟนหึงยังไม่รู้ตัว บุ้งดูแป๊บเดียวรู้เลย
ถ้าแคปไม่บอกจะรู้ตอนไหนเนี้ย
นอนหลับฝันดีพร้อม เอสแคป เลยทีเดียว >\\\<
ปล. ฟังเพลงสปอยทำไมรู้สึกว่า เพลงนี้เป็นเพลงของแคปก็ไม่รู้ หวานก่อนดราม่าจะมาเปล่าเนัอ
เริ่มหัวข้อโดย: wann ที่ 27-05-2015 23:46:12
ดีใจจจ นางเคลียร์แว้วววว
พออ่านตอนมีเมี่ยงนี่ กัดฟันทุกที!!
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 28-05-2015 00:17:50
มีอะไรก็นึกถึงเอส ว่ามันจะว่าอะไรมั้ย จะรู้สึกไง อย่างเรื่องดีเจ ปกติแคปช่วงแรกคือ จะไม่บอกเลย
ไม่อยากให้รู้อะไรเกี่ยวกับชีวิต คือต้องบังคับตลอด แต่ตอนนี้เริ่มคิดว่า จะบอกเอสยังไง จะบอกดีมั้ย
คือเอสควรดีใจนะ แคปมันเริ่มให้ความสำคัญ 55555
เอสคือยังเสมอต้นเสมอปลาย เหมือนมันจะฉลาดนะ แต่แมร่งก็อึนๆมึนอ่ะ คนอื่นเขารู้กันหมดล่ะ
ว่าแคปมันเป็นอะไร เหมือนจะรู้นะ แต่ก็ไม่รู้ เอากับมันดิ แต่แคปแมร่งก็เดายากเหมือนกันคือ
แคปมันแสดงออกทางอารมณ์เดียวคือโกธร โกธรมาก โกธรมากกกที่สุด5555 เป็นใครก็งง
มึงโกธรอะไรของมึงงงงงง กูทำอะไรผิดดดดด
ดีแล้วที่แคปมันพูดออกไปเรื่องเมี้ยง เอสมันจะได้รู้ ถ้าคราวนี้อิเอสยังไม่ระวังตัวให้นังเมี้ยงมันอี้อ๋ออีก แคปก็จัดเต็มมันไปเลย
คืออันนี้ขัดใจมากกกกกกกก เอสแมร่งไม่น่ามาขวางเลยอยากให้แคปมันถีบเมี้ยงซักทีแล้วชี้หน้าด่าไปเลย
"อย่า มา ออ เซาะ ผัว กู เข้า ใจ มั้ย ไอ้ เตี้ย"
นังเมี้ยงจะได้รู้ตัววววว #หมั่นไส้ส่วนตัว 55555
เราเกลียดโมเมนต์ที่เอสผลักแคปไปชนรถมากเลย คือน้อยใจแทนแคปอ่ะ เราน้ำตาซึมเลย
ตอนที่แคปมันประชดประชันอ่ะ #อ่อนไหวไปมั้ยกู คือไม่ชอบให้แคปเจ็บตัวเลย
แต่ถ้าเอสเจ็บเพราะแคป อันนี้สะใจส่วนตัว55555 โคตรลำเอียงเลยว่ะ ช่วยไม่ได้นะเอสเพราะเรา #ทีมแคป
ขอบคุณมากๆๆที่มาต่อให้นะคะ ยาวสมกับการรอคอยเลยค่ะ เรามารอทุกวันเลย ติดเรื่องนี้มากๆ
ทุกๆตอนเราอ่านไม่ต่ำกว่า5รอบค่ะ อ่านวนจนกว่าคุณจะมาต่อ บ้าจัด555555
ป.ล. คุณคนเขียนมีเรื่องอื่นที่แต่งนอกจาก
ดอกฟ้ากับหมาวัด และ กวนteen รัก อีกรึป่าวคะ?? คือเราชอบแนวการเขียนของคุณมากค่ะ
จะได้อ่านเรื่องอื่นรอ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-05-2015 00:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 28-05-2015 00:25:14
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 28-05-2015 01:11:01
ในที่สุดแคปก็หลุดเรื่องหึงเมี่ยงมาแล้ว
เอสจะได้รู้ตัว
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 28-05-2015 01:37:40
อิเอสจะบื้อไปถึงไหน แคปอารมณ์โคตรร้ายแต่เหมือนเด็กเอาแต่ตัวเองมากกว่า
ยิ่งถ้าคนที่แคร์มากๆ ท่าทางจะโคตรหวง
ส่วนเมี่ยงคนมองข้างนอกอ่ะเนอะ อาจะเห็นชัดหว่า เอสมองเมี่ยงเพราะมันมีกำแพง
แต่คนนอกไม่รุ้นี่นะ
แต่แคปหึงโหดมากอ่ะ 5555 น่ากลัวสุด เจ็บตัวกันทุกครั้งที่เจอ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 28-05-2015 01:42:22
เบียร์ กับเมี่ยงนี่ เป็นตัวละครที่จะกำเนิดเรื่องราวดราม่า แน่ๆเลยอ่ะ ฟันเสาธงทิ้ง
เรื่องนี้แบบเหมือนอ่านมานานมากแล้วอ่ะ ทั้งๆที่พึ่งลงไม่กี่ตอน ก็มันยาวนิเนอะ อ่านทีตาแฉะหล่ะ 5555
รอตอนต่อไปปน๊า ปูเสื่อรอ จิ้น ฟิน อีกอันรอมาม่า เขื่อนแตก :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 28-05-2015 02:03:43
กรี๊ดดดดดดดดดดดด แอบขัดใจปอไม่น่ารีบกลับแคปกำลังเคลิ้มเชียว :hao7:
แคปยังคงสติลความปากแข็งเหมือนเดิม เอ๊ะ!! หรือไม่แล้วนะ รู้สึกจะหลุดบ่อยเชียว
วลีติดปาก "กูไม่อยากบอกมึงเลย" แต่ก็พูดแล้วบอกเอสทุกอย่างแม้จะอ้อมก็เถอะ :laugh:
ส่วนเอสก็สุดท้ายต้องให้แคปบอกว่าโกรธเรื่องไรจนได้ หน้าบานไปเลยทีนี้
เดี๋ยวถึงตาที่เอสมันต้องหึงหนักบ้างแล้วเมื่อแคปต้องไปเป็นดีเจคู่แบงค์ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 28-05-2015 02:10:12
ตอนนี้อ่านเพลินเลยค่ะ ไม่หมั่นไส้เมี่ยงเท่าไหร่ หรือเพราะยังไม่มาปรากฏกายหยาบมั้ง
แต่เป็นลุ้นแทนว่าแคปจะบอกหรือเปล่าว่าหึงงง กว่าพ่อประคุณรุนช่องจะรู้ว่าแคปเป็นอะไรก็เกือบตีกันตาย
แต่จะว่าไปเห็นแคปไม่อยากบอกทีไร รายละเอียดทั้งอยู่ที่ไหน กลับกี่โมง ถนนเปลี่ยวไหม อยู่ชั้นอะไรเดินเลี้ยวไหนห้องที่เท่าไร พี่บอกหม๊ดดด เข้าใจแหละว่าไม่อยากบอก 5555 เหมือนตอนไม่อยากรู้ว่าเอสจะกลับวันไหนเลย
ส่วนแบงค์นี่เป็นตัวละครแห่งความวุ่นวายแน่นอน
ตอนนี้เชียร์ อาร์ปออยู่ค่ะ ถึงอาร์จะงุ้งงิ้ง ขี้งอลเหมือนเมี่ยงแต่ไม่ยักหมั่นไส้เหมือนเมี่ยง
สุดท้าย....อย่าหายไปนานนะคะ อิแม่ใจบ่ดีเลย
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-05-2015 02:20:14
แคปเริ่มหลุดบ่อยแล้วอารมณ์เรื่องของผัวเมียอะ เอสดีใจได้แล้วซิ หึงขนาดหนักเลย
ดีใจที่ได้อ่านค่ะนึกว่าต้องรอนานกว่านี้อีก
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 28-05-2015 02:41:53
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 28-05-2015 02:50:14
ปล เอสนี่ทำไมชอบทำแคปเจ็บงุ้ยยยย แล้วแคปนี่จะเคยได้เอาคืนกับเค้ามั้ย ทำไมรู้สึกนางเสียเปรียบตลอดเบย
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 28-05-2015 03:41:07
ยิ่งตอนรู้ว่าโดนจีบนี่ อะไรจะมุ้งมิ้งได้ขนาดนี่
หวังว่าตอนหน้าจะมุ้งมิ้งยิ่งกว่านี่นะ รอออออออออ
:-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 28-05-2015 04:47:11
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 28-05-2015 05:41:58
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-05-2015 06:41:51
เมี่ยงแกเป็นนางร้ายไปแลัวอะ ที่เคยหมั่นไส้เด็กไบท์นี่จิ๊บๆไปเลย. บุ้งชิพรีบดึงสติเพื่อนก่อนจะเจอลูกถีบของแคปนะ
ตอนนี้เราแอบสงสารแบ๊งค์นิดนึง แกได้โอกาสก็จริงแต่แกอาจจะได้ลูกถีบขาคู่จากทั้งแคปและเอสนะ
คู่นี้เขาหึงโหดกันมาก (และทายาให้กันและกันด้วย) ถึงขั้นที่แกคงคาดไม่ถึง 5555
สงสารปอจัง ที่เลิกกับแพรอย่าบอกนะว่าค้นพบทางสายสีม่วงเช่นกัน ถ้าแอบรักใครอยู่ขอให้คนนั้นเป็นอาร์นะ อย่าเป็นแคปเลย
คู่แฝกโก้ฟี่ก็ชวนฟินได้อีก อยากเผือกไปด้วยเลย เนอะแคปเนอะ อีกหน่อยผีจะเห็นผี จริงไม๊
ตอนที่พี่เต้เถียงกับน้องคาปูเรื่องหรี่แอร์นี่แอบมุ้งมิ้งจัง ถ้าเอสมาเห็นก็ควันออกหูแน่นอนไอ้นี่หึงไปหมดแต่ดันซื่อบื้อ
ขอบคุณสำหรับความฟินค่ะ ยาวสะใจ เดี๋ยวอ่านอีกรอบ :กอด1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 28-05-2015 07:28:27
ยอมๆรับเป็นเมียไปเหอะแสดงออกชัดขนาดนี้ ไม่ได้ทำให้ศักดิ์ศรีที่มีอยู่น้อยลงหรอก
คาดว่าจะต้องมึเหตุการณ์เอสหึงโหดในภายภาคหน้า
แต่คู่ คุณพ่อ คุณอา นี่น่าติดตามจริงๆ แยกเรื่องไหมคะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 28-05-2015 08:45:57
เริ่มหัวข้อโดย: Junekid ที่ 28-05-2015 09:13:10
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 28-05-2015 09:30:23
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 28-05-2015 09:46:47
หลุดเยอะมากเลยแคบ. ยิ่งหึงยิ่งหลุด
ปอกะอาร์เหมือนได้กลิ่นอะไรตุๆ แอร๊ยยย
ส่วนยัยเมี่ยงเจียมตัวสักทีเถอะหล่อน
ให้มันรู้สถานภาพตัวเองบ้างนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 28-05-2015 09:55:05
เค้าหวานละยอมรับกันและกันมากขึ้นนะ แบบอะไรๆมันดูเป็นธรรมชาติเหมือนเคยชินกับการมีกันและกันแล้วอะ >___< จีบกันเข้าไปอีกสิ อยากเห็นแคปเขิน อยากเห็นแคปอาย อยากเห็นแคปม้วนๆๆได้ 5555 เอสมันก็ต้องเขินเหมือนกันแหละไว้ให้แคปกล้าจีบกลับก่อนนะ ฮื้อ ตอนจบทำเอาแม่ยกฟินตัวแตก
เฮียโก้อาฟี่นี่ยังไงๆ ไม่อยากคิดนะแต่แอบฟินเบาๆไปละอะ
ส่วนปอ เลิกกับแฟน ปูทางไปสู่อะไรๆรึเปล่าคะ หุๆ
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 28-05-2015 09:57:47
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 28-05-2015 10:04:50
ถึงเอสจะรู้แต่ถ้าเมี่ยงยังไม่หยุด มันก็คงยังไม่จบใช่มะ
นี่เค้าจีบเอ็งมาตั้งนาน ยังไม่รู้อีกเหรอหนูแคป :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-05-2015 10:06:08
เด่วจะกลับมาเม้นนนนนน นะเออ :ruready
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 28-05-2015 11:06:01
ยังคงเกลียดนังเมี่ยงงงงงง
รัก พี่เอส กะ นู๋คาปู
มาอีกน้าาาาา :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 28-05-2015 11:52:31
อ่านตอนนี้แล้วววววความรู้สึกแบบ...ปลื้มปริ่มมมมมาก ในที่สุดดดๆๆๆ แคปก็...ยังปากแข็งเหมือนเดิมมมแต่ที่เพิ่มมาคือ มีหลุดเบาๆๆ?(แบบตั้งใจ)มาด้วยยยยยยยล่ะะ ฮิ้ววววววว แล้วววคือแบบประโยคนี้ที่ตอบเต้ไปนี่ รำคาญจิงหรือตั้งใจจ้ะแคป ...“ชื่อไรไม่รู้หรอก รู้แต่ไม่สวย ผมสั้น นิสัยไม่ดี ใจร้อน ขี้โมโห ที่สำคัญ ปากจัดมากกกกก..” :laugh: อ่านอยู่นี่กรี้สสเลยจ้าทั้งกรี้สสสทั้งขำ(?) >.< ตรงมาก ความจิงล้วนๆ โดยเฉพาะ #ปาดจัดดดดมากกก อันนี้ตรงที่สุดในสามโลกกก 555 ความสัมพันของคู่นี้พัฒนาขึ้นอีกขั้นแล้ววววววว อยากจะฉลองงงซะจิงงงง 5555 แคปดูเปนห่วงความรู้สึกเอสอ่ะ แคร์เอสด้วย ปากนี่ไม่ตรงกับใจตลอดดด ไม่บอกเลยย แต่เอาซะหมดเปลือกกก 55555 โอ้ยยยยยยตอนที่เค้านั่งอยู่โซฟาแล้วแบบแคปเอาขาพาดตักเอสนี่แบบ...มุ้งมิ้งงงมว๊ากก ตั๊ลลั๊คคคคค >///< อยากปาใจใส่รัวๆๆ (อ๊ากกกกกกรูบ้าไปแล้ววววววว ทึ่งหัวตัวเองงง 55) แล้วววไหนจะตอนที่แคปเอาชีดดดเอสขึ้นมาบังหน้าแล้วบอกว่าได้จัดรายการแถมจัดคู่กับแบงค์นี่แบบ...โอ้ยยกลัวเอสโกรธละซิ นี่กรี้สสสหลุดดอีกรอบ (เวอร์มว๊ากกกก) 55555 ไอ่โมเม้นง้อกันในห้องนี่เล่นเอาฟินนน >//< ก่อนที่จะฟินนนนไม่สุดดดด เพราะสะดุดกับการกลับมาของปอ โห้ย ปอคร๊าาา ทุกที่นี่ปอคือพระเอกของงานเลอออ แต่ตอนนี้เค้าเซ็งงงกับปอมากกก ขัดจังหวะทำหม้ายยยย :ling1: กำลังงงเคลิ้มมมมมมเลยไงงงง โธ่ๆๆๆ ค้างอีกแล้วววววว 5555 (ถึงเค้าจะไม่ได้กันนนแต่ฉันก็ฟินนนนน คิ คิ )
ส่วนเอสสนี่ยังชัดเจนเหมือนเดิม (คิดถึงมึงว่ะ ไม่มีใครมานั่งด่าให้เห็นหน้าเลยเนี่ย รีบๆกลับมารู้ไหม) ชอบอ่ะรูยังงงงง แหม่ๆๆ พอแคปบอกว่าหึง?เท่านั้นล่ะะะ ยิ้มหน้าบานไปดิ อัลไลคือ “ต่อไป..ต่อหน้ากูจะได้ระวัง หรือว่าต่อไปมึงจะระวังทั้งต่อหน้าและลับหลังกูล่ะ” ไม่ค่อยจะหวง เอ้ยย หึงเล้ยยยยยเนอะแคป....จะน่าร๊ากกกกกกกไปป่ะว่ะแกรรรรร ชอบคู่นี้มากกกกก ชอบบรรยากาศตอนสองคนนี้อยู่ด้วยกันอ่ะะ ทะเลาะกันได้มุ้งมิ้งแแบบว่าฟินนทุุกประโยค ^^ ขำตรงที่เอสว่าแคปเป็นนางร้ายอ่ะะ 5555
เมี่ยงงงจ้ะ เราเตือนแล้วววววว่าถ้ายังเยอะอยู่จะโดนมากกว่าขวดดดด เปนไงล่ะที่นี้ แอบขัดใจที่เอสคว้าแคปได้ทัน ไม่งั้นล่ะก็นะ...ตรี_นนนนเต็มๆ 5555
ปล.1 แบงค์นี่ส่อแววจะโดนเอสจัดหนักกกกกกกกมากกกก
ปล.2 ปออาร์นี่ยังไงๆๆๆๆ ^^
ปล.3 ตอนนี้ครบทุกรสเลยไง แคปมาเต็มมากกกกกหึงโหดดดดและโคตรหวง 555
ปล.4 ตอนที่แคปโดนผลักกกนี่แบบ ..น้อยใจแทนแคปมาก(อินสุดดดดด) โมโหเอสอ่ะนี่บอกเลย :m31:
ปล.5 อ่านจบบบบบ นี่แบบยิ้มไม่หุบเลอออออ เค้าาาานอนกอดกันด้วยยยยนะเอออ แบบซุกอกเลยอ่ะะะ
ปล.สุดท้ายยยยของวันนี้ ขอโทษที่เม้นยาวไปหน่อยยยยยยย (อย่าว่าเค้าน๊าาาาา) (อินเน้ออล้วนๆๆ) 5555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-05-2015 12:16:13
ชวนจิ้นหลายคู่มากกกกกก โก้ฟี่ ปออาร์ >//<
แคปนี่หึงโหดดดดมากอ่ะะะะ ตีนนี่ไปก่อนตัวซะอีกกกกก 5555
ในที่สุดดดดเอสก็รู้ซะที โห้ยยยยมึนอยู่ตั้งนานน
ที่นี้รู้แล้วแคปโมโหเพราะอะไรร ไม่ชอบนะเออรู้ยังง
แล้วก็ห้ามด้วยยยทั้งต่อหน้าและลับหลังงงง 5555 ( แคปน่ารักอีกแล้วววว)
แอบขำเอสอ่ะ ว่าแคปเป็นนางร้ายยยยยย (แต่ก็เปนนางร้ายยยยที่พระเอกอย่างเอสหลงมากกกอ่ะ ) 5555
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 28-05-2015 12:39:25
แต่ดีแล้วได้รู้ซะที
ทำให้ได้นะ
ถ้าเห็นอีกอย่ายอมนะแคป
เพราะหมั่นไส้นางเมี่ยงมากจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 28-05-2015 13:26:00
อ่านมาถึงตอนที่เอสผลักแคปนี่น้อยใจแทนเลยยยย (อินจัดรัวๆๆๆ) โมโหเอสอ่ะ บอกเลยยยย ทำแคปแเจ็บตัวววว
ไม่ยอมๆๆๆๆ ดีนะที่มีการแก้ตัว ทายาให้อ่ะ ไม่งั้นล่ะก็ ชิส์!!!! :m31:
แคปหึงก็บอกว่าหึงซิ ปากแข็งงงไปไหนนนนน 5555 นี่ขนาดไม่อยากจะบอกน๊าาาา ที่หลุดออกมานี่มันมากกว่าหึงแล้วว
"หวง" ด้วยละซิ :hao3:
แต่ก่อนประโยค "กูเกลียดมึงที่สุดดด" ติดปากมากก แต่ตอนี้ประโยคนี้กำลังมาแรงงงง "กูจะไม่บอกหรอกก"
“มึงไม่ต้องไปส่งกูทุกคืนวันศุกร์นะ กูเริ่มงานห้าทุ่มกว่าจะเสร็จก็ตีหนึ่งกว่า ๆ ห้ามไปรับด้วย แถวนั้นทั้งเปลี่ยวทั้งมืด ตึกสูงยี่สิบกว่าชั้น กูจะไม่บอกหรอกว่าห้องที่กูจะทำประจำมันอยู่ที่ชั้นสิบสองเลี้ยวซ้ายห้องที่สาม...” นี่คือแคปห้าม...
หรือคำสั่งที่เอสต้องไปรับไปส่งทุกวันศุกร์กันแน่!! จะปากแข็งไปไหนแคปเอ้ยยยย 5555 (แคปมันน่ารักก็ตรงนี้แหละ )
เอสนี่ก็ชัดเจนตลอดดดด (กูเป็นผัวมึงแคป) ชอบเอสก็ตรงนี้....แรงชัดจัดเต็มมม 555
อ่านตอนนี้ฟินหลายโมเม้นมว๊าก แต่ที่ชอบที่สุกคงจะเป็นสตอนที่อยู่บนโซฟายาวตัวนั้น อ๊ากก ฟินนนตัวแตกอ่ะ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 28-05-2015 14:48:12
ปอที่แทบไม่อยากจะเดินพยักหน้าเบา ๆ เขามองหน้าอาร์เหมือนกับยังห่วงอยู่นิดๆ เพราะรู้ว่าตัวเองผิดสัญญา จริง ๆ พักหลังเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ความรู้สึกกับแพรเหมือนมันค่อยๆลดลง ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็ไม่ได้มีใครใหม่ ถามว่ารักไหม ก็ยังรักอยู่แต่จะใช้คำว่ารักน้อยลงแบบนั้นจะได้ไหม
ปอ...แก...ชอบอาร์เหรอ//ผิดมาก
จะได้คู่กันมั้ยเนี่ย ถ้าคู่กันจริงเราก็ยินดี ฮิ้วววววว
อีเมี่ยง ไปไกลๆเลย! ฉันชอบกินเมี่ยงคำนะ จะเลิกชอบเพราะแกน่ะแหละ//เกี่ยว?
“มึงไม่ต้องไปส่งกูทุกคืนวันศุกร์นะ กูเริ่มงานห้าทุ่มกว่าจะเสร็จก็ตีหนึ่งกว่า ๆ ห้ามไปรับด้วย แถวนั้นทั้งเปลี่ยวทั้งมืด ตึกสูงยี่สิบกว่าชั้น กูจะไม่บอกหรอกว่าห้องที่กูจะทำประจำมันอยู่ที่ชั้นสิบสองเลี้ยวซ้ายห้องที่สาม...”
ประโยคนี้เห็นได้ชัดว่าแคปมีท่าที่อ่อนลงกับเอสแล้ว แคปเริ่มใจอ่อนลงเรื่อยๆนะ ชอบเขาเข้าแล้วสิ
แคปน่ารักอะ มีการรายงานสามี(?)ถึงความเป็นจริง ภรรยาที่ดีต้องไม่โกหกสามี เนอะๆๆ > <
“อั๊ก! ไอ้สัส! กูจะไม่คุยกับมันนอกเหนือจากเรื่องงานหรอกโว๊ย!! อย่ามาทำเป็นพูดมากจะให้กูสัญญาเหี้ยไรนักหนา แค่มึงคนเดียวกูก็กลุ้มจะตายห่าแล้ว อย่ามาคิดว่าจะมีใครหน้าไหนเขาคิดกับกูแบบมึงเลย กูบอกแล้วมึงมันโรคจิต! ผู้ชายดีๆที่ไหนจะบ้ามาชอบผู้ชายแบบกูกันวะห๊ะ!”
ถอดความ >> ผมจะไม่คุยกับมันเรื่องอื่นนอกจากงาน อย่าคิดมาก นอกจากคุณแล้วก็ไม่มีผู้ชายคนไหนจะมาชอบผมหรอก เพราะงั้นวางใจได้
แน่ะ มีการกลัวสามีจะเป็นห่วง ฮิๆๆ น่ารักมั้ยล่ะ
“กู-ไม่-ใช่-แฟน-มัน! ไอ้สัสอาร์ โน่นน่ะแฟนมันมึงเห็นไหมไอ้ตัวเล็กๆที่นั่งไหล่ชิดกับมันอยู่นั่นไง แม่งทำไมไม่ขึ้นไปนั่งซ้อนบนตักมันเลยวะ แดกข้าวเหี้ยไรแทบจะสิงกันอยู่แล้วไอ้สัสเอ๊ย ไอ้คนชั่วไอ้คนนิสัยเลว แย่มาก แย่มากๆ มึงมันแย่ที่สุดของที่สุด!”
โอ้โห...อยากอัดเสียงไปให้เอสฟังจังค่ะ หึงชัดๆ ประชดประชันแบบสุดๆ ยังจะมาปากแข็งนะแคป
“มึงจะทำอะไรกูล่ะ จำได้ว่าเจอกันครั้งแรกตอนที่กูกระทืบไอ้เมี่ยงเพื่อนมึง มึงตบหน้ากูด้วยนี่นะ แล้ววันนี้กูจะจัดการมันอีกมึงจะทำอะไรกูเหรอ ตบอีกสักทีดีไหม หรือว่าจะซ้อมกูก็เข้ามาเลย!”
โถๆ น้อยใจผัว แต่ก็เข้าใจแคปนะว่าถ้า 'ชอบ' แล้วมันก็หึงหวงงี้แหละ ไม่อยากให้ใครมาแย่ง ฮิๆๆ
“มึงอยากรู้จริงเหรอ ว่ากูเจ็บมากไหมน่ะ..”
เจ็บมากเลยค่ะ เจ็บที่ใจน่ะค่ะ เห็นผัวทำดีกับชายอื่น รับไม่ได้จริงๆค่ะ//โดนโบก
“กูไม่ชอบให้มึงทำตัวสนิทสนมกับไอ้เตี้ยนั่น! กูไม่ชอบเวลาที่มึงมองหน้ามัน! กูไม่ชอบเวลาที่พวกมึงหัวเราะด้วยกัน! กูไม่ชอบเวลาที่มึงเอามือลูบหัวมัน! กูไม่ชอบที่เห็นมันส่งยิ้มดีใจเวลาที่มึงก้มหน้าลงไปคุย! กูไม่ชอบเวลาที่เห็นมันกอดเอวมึงแล้วเขย่งเท้ากระซิบกระซาบ! กูเกลียดพวกมึงสองตัวมากที่สุดมึงรู้เอาไว้แค่นั้น!!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอบจนได้ หายซึน โอ๊ยดีใจแทนเอสค่ะ เอสลอยไปดาวอังคารแล้วมั้ง
“มึงทำตัวให้กูไม่ไว้ใจเอง”
โอ๊ยยยยยยยยยยยย หลุดปาก ดาเมจรอบสอง คือตอนนี้เข้าใจเลยว่าทำไมเอสถึงได้หลงแคปนัก ก็แคปมันน่ารักมากกกกกกกกกกกกนี่นา โอ๊ยยยยยยย ไปขโมยแคปมาแปบ//ผิด
“ใครจะไปรู้ เผื่อจู่ ๆ มึงโดนอุกกาบาตตกใส่หัวแล้วคิดว่าไอ้เตี้ยนั่นเป็นเมียมึงขึ้นมาจริง ๆ มึงหลงจับมันกินจะทำยังไง”
นี่มันเหมือนยอมรับกลายๆเลยนะว่าหึงน่ะ ว้ายยยยยๆๆๆๆ ตอนนี้มันมุ้งมิ้ง ซาดิสต์คอมเมดี้(?)จริงๆ
“นี่มึงจีบกูเรอะ!?”
“ตายๆ มึงเพิ่งรู้เหรอวะแคป..”
อารายกันแคป เอสจีบเช้าจีบเย็น(เปลี่ยนเป็นจูบจะดีกว่า)นี่ยังไม่รู้ตัวเรอะ แหม่ๆๆๆ
ตอนนอนซุกอกไม่รู้เรื่อง แหม่ แคปจะน่ารักไปไหน เห็นปากจัดๆแบบนี้ก็มีมุมน่ารักๆเยอะเหมือนกัน เด็กซึนนนนนนนน
อิมเมจแบงค์ ไม่ต้องเปลี่ยนพระเอกหรอก ดูเคะจะตาย//ผิด
เรารู้สึกว่าแบงค์เคะจริงๆน้า...//ทำตาปิ๊งๆ
ขยันอีกแล้ว กี่รีพลายแล้วเนี่ย?? แต่กี่รีพลายเราก็ตามอ่านได้หมดแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 28-05-2015 15:01:19
ตอนนี้ให้คะแนนแคปเต็มร้อยเลย ถึงจะปากแข็งยังไงแต่ก็แสดงออกเยอะดี แถมมีหลุดปากออกมาหลายคำนะ(ที่ยอมรับว่าเค้าเป็นสามีตัวเองอ่ะ 5555555)
แล้วตอนนี้ปอคืออะไรคะ??? จะเข้าสู่ไม้ป่าเดียวกันเลยใช่ไหม กับใคร??? อาร์ใช่ไหม??? รอคู่นี้
ปล.ตอนหน้าขอจัดเต็มอยากให้แคปหลุดอีกเยอะๆๆๆๆ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 28-05-2015 15:07:32
มาต่ออีกไวๆน้าาาาา :impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 28-05-2015 18:16:15
ขอบคุณคุณมินที่เข้ามาต่อให้แบยาววววววมาก :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 28-05-2015 19:22:22
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 28-05-2015 20:21:01
บอกไปซะก็ดีเอสรู้แล้วระวังตัวด้วยล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 28-05-2015 21:07:15
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 28-05-2015 22:21:52
อ่านตอนนี้เป็นอะไรที่ชัดเจนความรู้สึกดีมากกกกก
แต่อีตาเอสเนี่ยต้องให้แคปบอก ก็เข้าใจนิสัยผู้ชายเนอะ
แคปขี้บ่นตั้งแต่มีเอสเป็นผัว ขำเลยอ่ะ น่ารักมากเลยคู่นี้ ชอบที่สุดดดด
บอกเลยแบงค์กับเมี่ยงจับไปคู่กันเลยจะได้ไม่ต้องมาวุ่ยวายอีกหมดหน้าที่กระคตุ้นอารมณ์แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
แอบดีใจที่ปอเลยกับแพรแล้ว ก๊ากกกกกกก มามะมาให้ป้าปอบใจ อิอิ แต่ลุ้นให้ปอคู่อาร์ ได้มะๆๆๆ
อ่านจบแล้วด้วย ต่อไปก็ตามนักแต่งต่อล่ะกันเนอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เอสแคปน่ารักที่สุดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 28-05-2015 23:13:10
อยากให้มาต่อทุกวันเลยอ่า
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
แคปตลกตอนที่ปากแข็งแต่ชอบหลุดความจริงออกมาอ่ะ ชอบมว๊ากกกกกกก อ๊ากกกกกก
เอสก็แม่งไม่ได้รู้ตัวเล้ยว่าเมียหึงกับไอ่เตี้ย
ต้องให้เมียเผลอหลุดความในใจออกมาเอง 555555555555
เมียแกหึงโหดโคตรรรรรรรร น่ารักโคตรรรรรรร
มาต่ออีกบ่อยๆน๊าาาาา
เลิฟฟฟฟฟฟ
ปาหัวใจใส่รัวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 29-05-2015 06:47:24
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 29-05-2015 13:48:27
แคปง่ะ คุยดีๆกับเอสหน่อยซี้
ตอนหน้ายุให้แคปไปคุยกับเมี่ยงโดยตรง
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 29-05-2015 15:45:56
แคปน่ารักหวะ หึงโหดได้โล่ห์
เอส จัดการด่วน เอาเมี่ยงไปเก็บซะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 29-05-2015 16:28:23
ตอนนี้เอสแคปหวาน(?)กันขึ้นไปอีกระดับ หาเรื่องเจ็บตัวกันเช่นเคย sm กันทั้งคู่
ศุกร์นี้แนะนำเอสว่าให้ไปเฝ้าเมียด้วยค่า
ขอคู่ให้แบงค์ด้วย มันจะได้ไปไกลๆตาเราสักที
ขอคู่ให้เมี่ยงด้วย หมั่นไส้ไม่น้อยเลย
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 29-05-2015 17:31:35
หวังว่าคงทำข้อสอบได้ผ่านฉลุยด้วยนะฮะ ^_^
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 29-05-2015 19:48:05
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 29-05-2015 20:05:03
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 29-05-2015 21:03:36
อ่านตอนนี้เค้ามีความสุขจริงๆนะ. แคปชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเรื่องความรู้สึก ถึงจะปากอย่างใจอย่างก็เหอะ
แต่บอกเลยว่าโคตรน่ารัก :impress2:
อ่านเรื่องนี้ทีไร นึกในใจตลอดเลยว่าเป็น "รักนี้ แอนตาซิล จัดให้" เดี๋ยวถีบ เดี๋ยวศอก เอะอะก็ฟาด แต่จบท้ายด้วยจุ๊บ
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 30-05-2015 01:56:00
ปล.ได้กลิ่นปออาร์มาไรๆๆ 555
ปล.1 ไม่ชอบเมี่ยง!!!! อย่าเยอะๆๆ
ปล.2 รักเอสแคปนะ แต่ก็ชอบแบงค์แคปเหมือนกัน ง่อวว >< ชอบเวลาแบงค์กวนแคปอ่ะ เคมีมันบั๊บ เฮ้ย นี่ก็ใช่ว่ะ (แต่เอสใช่กว่า กร๊ากกกก)
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 30-05-2015 22:34:57
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
◦ ◦ ◦ ◦ ◦ ◦ ☕ ☕ ☕ ◦ ◦ ◦ ◦ ◦ ◦
สารบัญ
☕INTRO☕ (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2942826#msg2942826)
1 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2942827#msg2942827) 2 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2946801#msg2946801) 3 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2953294#msg2953294) 4 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2958505#msg2958505) 5 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2963454#msg2963454) 6 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2968987#msg2968987) 7 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2975070#msg2975070) 8 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2980845#msg2980845) 9 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2990928#msg2990928) 10 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2997608#msg2997608)
11 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3004817#msg3004817) 12 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3013228#msg3013228) 13 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3022766#msg3022766) 14 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3033337#msg3033337) 15 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3049495#msg3049495) 16 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3062072#msg3062072) 17 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3074045#msg3074045) 18 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3083184#msg3083184) 19 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3091390#msg3091390) 20 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3104896#msg3104896)
21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3118012#msg3118012) 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3130132#msg3130132) 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3156553#msg3156553) 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?45278.msg3170053#msg3170053) 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3189391#msg3189391) 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3203642#msg3203642) 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3216462#msg3216462) 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3229380#msg3229380) 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3243255#msg3243255) 30 COMING SOON~~ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3243255#msg3243255)
สารบัญ
☕INTRO☕ (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2942826#msg2942826)
1 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2942827#msg2942827) 2 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2946801#msg2946801) 3 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2953294#msg2953294) 4 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2958505#msg2958505) 5 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2963454#msg2963454) 6 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2968987#msg2968987) 7 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2975070#msg2975070) 8 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2980845#msg2980845) 9 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2990928#msg2990928) 10 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg2997608#msg2997608)
11 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3004817#msg3004817) 12 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3013228#msg3013228) 13 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3022766#msg3022766) 14 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3033337#msg3033337) 15 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3049495#msg3049495) 16 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3062072#msg3062072) 17 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3074045#msg3074045) 18 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3083184#msg3083184) 19 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3091390#msg3091390) 20 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=45278.msg3104896#msg3104896)
21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3118012#msg3118012) 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3130132#msg3130132) 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3156553#msg3156553) 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?45278.msg3170053#msg3170053) 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3189391#msg3189391) 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3203642#msg3203642) 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3216462#msg3216462) 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3229380#msg3229380) 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3243255#msg3243255) 30 COMING SOON~~ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg3243255#msg3243255)
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 31-05-2015 17:37:08
นี่ความในใจแคปล้วนๆซิน๊าาา แหม่ๆๆ จิงๆก็ยอมรับแล้วอ่ะดิ!!! แคปเอ้ยยยยย
ชอบอ่ะ #หึงโหด..แต่ผัวโคตรรักกกก 55555
ปล.ไม่รู้ว่าอ่านไปรอบที่เท่าไหร่แล้วววว ชอบมากกกก หลงสุดๆ>.<
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 31-05-2015 18:10:11
แคป เป็นนายเอกในอุดมคติของเราเลย มันต้องแบบนี้ดิ แมนๆคุยกัน ผู้ชายอะไรจะมาอ่อนแอ ถ้าเป็นแบบนั้นอ่านแล้วไม่อินจริงๆ
โคตรชอบแคปเลยค่ะ มิติใหม่ นายเอกเรียนเกษตร โคตรของโคตรโหด แต่ใจดีกับเด็กน้อยมากๆ แคปดูเป็นคนรักเด็กมากในความคิดเรา ที่ชอบที่สุดคือนิสัย เป็นสุภาพบุรุษ ดูจากการคบหญิงที่คบกับใครก็ชัดเจนไปเลย ไม่มีคบซ้อน ชอบเวลาอยู่กับครอบครัวมาก จากเสือร้ายเจ้าอารมณ์ จะกลายเป็นแมวขี้อ้อนทันที น้องคาปู
เอส ชัดเจนดีน่ะ ดูรักแคปมาก ประทับใจสุดตอนแคปบอกให้ย้ายโต๊ะมานั่งกับตัวเอง แต่ให้มาแค่คนเดียว ห้ามพาเพื่อนมา แล้วเอสบอกได้ เอสดูแคร์แคปมาก แอบโมโหนิดหน่อย ตอนผลักแคป เมียแกผิดไรอ่ะ ก็คนมันหึง แค่นี้ก็ไม่เกท5555
ชอบมุกเรื่องข้าวผัดมากเลยค่ะ อ่านแล้วแบบ อิผู้ชายคนนี้โรแมนติกเป็นบ้า อยากอ่านพารท์เอสเป็นคนเล่าบ้างจัง อยากให้เอสหึงโหด อยากเห็น2คนนี้มันแสดงความรักต่อกัน แต่ค่อยเป็นค่อยไปน่ะดีแล้ว
ลาเต้ ชอบที่สุดเลยเวลาอยู่กับน้อง ฮาเอสเรียก ไอ้พี่ติดน้อง พี่เต้นี่ติดน้องคาปูมาก อยากมีพี่ชาย แบบพี่เต้บ้าง อยากโดนคนหล่อเอาใจใส่ ถ้าพี่เต้รู้ว่าเอสคบกับแคปนี่จะเป็นยังไงต่อน้าา ได้ข่าวหวงน้องมากด้วย
เมี่ยง ต้องสารภาพเลย เราไม่ชอบเมี่ยงตั้งแต่ตอนแรกเลยอ่ะ ไม่รู้ทำไม (อย่าด่าเราน่ะ) แต่ไม่ชอบที่สุดน่าจะเป็นตอน ที่คุยกับเอสเรื่องคบกัน2เดือนนั่น ยังไงเอสกับแคปก็ต้องเลิกกันแน่ เหมือนนางมั่นใจว่า2เดือนยังไงก็ไปแน่ แล้วเอสก็จะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดูแลเอาใจใส่นางเหมือนเดิม ไม่รู้น่ะถึงจะเป็นเพื่อนที่สนิทและรู้ใจกันขนาดไหน แต่ก็ไม่ควรพูดแบบนี้อ่ะ ดูไม่ให้เกียรติแฟนเพื่อนยังไงก็ไม่รู้ อยากเดินไปกระซิบข้างหูนางแล้วบอก เขาจะคบกันนานแค่ไหนก็เรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของหล่อน (อินมาก)
สุดท้ายขอบคุณ คุณคนเขียนมากเลยค่ะ เพิ่งเคยเจอคนเขียนที่อัพนิยายได้ยาวขนาดนี้ มาที4หน้าขึ้นตลอด โอ้ยเค้าโคตรชอบเลย ตอนหน้าขอ10หน้าเลยได้ไหม อยากรอดูว่าแบงค์จะมีบทบาทอะไรในตอนต่อไป จะชอบแคปแบบที่เราคิดไว้ถูกไหม
มาอัพบ่อยๆนะคะ นานแค่ไหนก็รอ แต่ถ้ามาเร็วๆคนอ่านจะดีใจมากๆ สู้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 31-05-2015 19:15:17
เริ่มหัวข้อโดย: Map ที่ 31-05-2015 21:41:35
เฮียโก้กับเฮียฟี่ก็น่าร๊ากกกกก
ครอบครัวเอสกับแคปน่ารักกก
เบื่อเมี่ยง น่ารำคาญสุดๆ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: kukkai_spicy ที่ 01-06-2015 00:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: kukkai_spicy ที่ 01-06-2015 00:30:54
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 01-06-2015 21:40:30
เริ่มหัวข้อโดย: kukkai_spicy ที่ 01-06-2015 22:34:03
ส่วนพระเอกชัดเจนดีคะชอบๆๆๆๆๆจีบจนคาปูใจอ่อน
คาปูคงยังไม่รู้ใจตัวเอง รึอาจจะรู้แล้วแต่ไม่ยอมรับในความรู้สึกของตัวเอง
จากที่อ่านนะคะคือสมจริงมากกกคนเขียนบรรยาย
และดำเนินเรื่องได้ดีมากกกกๆๆๆๆคร๊า. คือทุกเรื่องสมเหตุสมผล
แต่มีอย่างหนึ่งที่งงคือ โก้กับฟี่นี่ยังงัยเหมือนดูแลกันมากกว่าพี่ร้องรึเราคิดมากไปเอง
คนเขียนรู้ไหมคะ. ว่าฉันเข้ามารอพี่ที่หน้าเล้าทุกวันเลย
ปล.แอบเชียร์ปอกับอาร์ คะ :mew1: :z13:
มาสักทีนะ อย่าปล่อยให้เพ้ออยู่แบบนี้เลย
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 01-06-2015 23:21:58
555555
ปล.อิน้องไบท์นางหายไปไหนแล้วววว จะโผล่มาอีกไหมมมม?
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 01-06-2015 23:39:14
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 02-06-2015 17:02:49
นี่แนะๆๆๆ เค้ารอตอนต่อไปอยู่น๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 02-06-2015 20:21:20
รอเอสแคป รอตอนต่อไปรัวๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-06-2015 21:06:58
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-06-2015 21:13:55
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 02-06-2015 21:36:48
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 03-06-2015 10:24:37
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 03-06-2015 12:14:52
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 03-06-2015 12:37:28
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 03-06-2015 21:16:46
แวะมาบอกค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 03-06-2015 21:17:24
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 03-06-2015 21:30:08
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 03-06-2015 22:07:27
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-06-2015 19:45:27
ใจจะขาดแล้ววววววว :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 04-06-2015 20:13:09
วันนี้จะมาไหมน้อออ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 04-06-2015 20:35:40
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 04-06-2015 21:00:15
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 04-06-2015 23:07:13
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-06-2015 08:56:23
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 05-06-2015 10:10:34
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-06-2015 14:25:33
จงมา จงมาาาาา
เข้ามาทวงนิยายยยยยอ่ะ 5555555
รอเอสแคปอยู่รู้ยังงงงง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 05-06-2015 19:42:21
คืนนี้จะมาไหมอ่ะ? รอออออ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 05-06-2015 22:03:50
https://www.youtube.com/v/v6cAy1lcxqo
[XVIII]
“ทุกค่ำคืนวันศุกร์ใครหลายคนอาจจะออกไปดื่มด่ำกับบรรยากาศเต้นรำที่งานปาร์ตี้ แต่ใครอีกหลายคนกลับใช้เวลาอยู่กับความเงียบเหงาเพียงลำพัง..คืนนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์ความรักกันครับ ใครที่มีความลับของความรักที่บอกใครไม่ได้ ความรู้สึกแอบรัก ความรักที่เก็บซ่อนอยู่ในหัวใจ รักอย่างไรไม่ให้ผิดหวัง รักอย่างไรให้พอดี ทุกๆอย่างเราแชร์กันได้ที่นี่ เดี๋ยวลองโทรมาดู 02 999 999 999 รวมไปถึง sms ครับ 1234567 ก็สามารถติดต่อสื่อสารกันได้ วันนี้เรามีภาพจากไพร์มชาแนลออนแอร์สดๆให้ได้รับชมกันด้วย คุณสามารถเข้ามาทักทายกันได้ที่ ซีเครทเลิฟแฟนเพจ ที่มีคำถามเกี่ยวกับความลับของความรักมากมายรอให้คุณได้โพสกันอยู่ กับการออกอากาศครั้งแรกคุณอยู่กับผม ดีเจแบงค์และดีเจหน้าใหม่ไฟแรง ตอนนี้เขานั่งอยู่ข้าง ๆ ผมแล้วครับ ดีเจแคปคนที่จะมาอยู่กับคุณที่นี่ทุกๆค่ำคืนที่เราเจอะเจอกัน พวกเรารับหน้าที่ประจำอยู่ที่คลื่นแห่งนี้ และก่อนที่เราจะฟังเพลงและรับสายกัน เราลองมาดูอีเมลสักฉบับนึงก่อน ดีเจแคปครับ...”
“สวัสดีครับผมดีเจแคปรายงานตัว ข้อความทางอีเมลที่ถูกส่งมาหาพวกเราไม่น่าเชื่อว่าจะมีเยอะมากมายขนาดนี้ วันนี้ผมจะขอเลือกออกมาหนึ่งฉบับที่ตรงกับตีมรายการของวันนี้ก็แล้วกันนะครับ เป็นข้อความจากคุณเตชิน...ผมรู้จักกับคนๆนึงมาสักพักแล้ว เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายปี ผมกับเขาต่างรู้สึกดีๆต่อกันแต่เราไม่เคยนิยามความสัมพันธ์ และเขาเองก็ไม่เคยเอ่ยปากคำว่าแฟนกับผม เขาบอกแค่ว่าเขารู้สึกดีด้วย มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ข้าง ๆ ทุกครั้งที่ได้คุยกับผม ความรู้สึกคือมากกว่าเพื่อน เขาเทคแคร์ เอาใจใส่ผมดีทุกอย่าง เวลาที่เราหยอกล้อกันผมมีความสุขมากจริงๆ ลักษณะความสัมพันธ์ของเราสองคนก็เหมือนกับแฟนกันนั่นแหละครับ ผมทุ่มเทกับรักครั้งนี้มาก จริงจังเพราะคิดว่าเขาคือคนที่ใช่ และจะเป็นคนที่จริงจังและจริงใจกับผม แต่อยู่มาวันนึงเขากลับแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งให้ผมรู้จักและบอกกับผมว่า เขากำลังคบกับเธอ ผมช็อคไปเลยครับ ผมเสียใจมาก ความรู้สึกในตอนนั้นมันดำมืดไปหมด เบลอ อึ้ง ผมพูดไม่ออก เหมือนโดนฆ้อนอันใหญ่ๆทุบใส่หัว ยืนอึ้ง หน้าชาไปหมด แต่สิ่งที่ทำให้ผมทักท้วงอะไรไม่ได้เลยก็คือ เราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกัน ผมเสียใจมากยิ่งตอนที่รับรู้ความรู้สึกในตอนที่เขาพูดออกมาคือเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เขาเฉยมากๆ กลายเป็นผมฝ่ายเดียวที่คิดไปเองรู้สึกไปเอง นับจากนี้ไปผมจะอยู่ได้อย่างไร.....”
♪ ♫..ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
ในความคุ้นเคยกันอยู่
มันแฝงอะไรบ้างอย่างที่มากกว่านั้น.....
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
ว่าเพื่อนคนหนึ่งมันแอบมันคิดอะไรไปไกล
กว่าเป็นเพื่อนกัน...... ♬ ♫ ~
หลังจากส่งช่วงแรกของรายการตัดเข้าเพลงเพราะๆที่แบงค์เป็นคนเปิดคลอขึ้นมา แคปถอดเฮดโฟนอันใหญ่ออกจากศีรษะ แบงค์ดึงเก้าอี้แคปให้เลื่อนเข้ามาใกล้เขาอีกนิด ก่อนส่งสคริปใบใหม่ให้แล้วชี้บอกว่าการดำเนินรายการต่อไปจะอยู่ที่ตรงไหน
“ไอ้เด็กนรกมึงขยับออกไปให้ห่างกูหน่อยได้ไหมล่ะห๊ะ! จะลากกูเข้ามาทำซากมึงเหรอวะ!” แคปกระซิบกระซาบด่า เหลือบมองที่ผนังกระจกใสๆซึ่งกั้นระหว่างห้องภายในกับภายนอกเห็นเอสยืนกอดอกจ้องเขาสองคนเขม็ง หน้าตาหล่อเหลาราวรูปปั้นของมันเย็นยะเยือกราวกับปฏิมากรรมน้ำแข็งแค่มองก็ยังสะท้าน แคปรีบก้มหน้าทำตาเหลือกใส่แบงค์ทันที ก็ใครจะอยากมีเรื่องอยู่แถวนี้ล่ะ ไอ้บ้านั่นเกิดจู่ ๆ มาลากเขาออกไปเสียดื้อๆจะทำยังไงกัน
“มึงห้ามขยับเข้ามาอีกนะ!” แคปหันไปดุต่อ แบงค์อมยิ้มเหลือบมองไปที่เอส
“อะไรกัน ไอ้วิศวะนั่นก็แค่เพื่อนมึงไม่ใช่หรือไง แต่เอ๊ะหรือว่าคนๆนี้จะไม่ใช่แค่เพื่อนล่ะวะ เล่นมายืนเฝ้ากันไม่ห่างแบบนี้ มันน่าคิดอยู่นี่น๊า...” แบงค์ทำเสียงยียวนยั่ว
“อย่ามากวนประสาท เพื่อนกูมีเป็นร้อย..”แคปว่าใส่โหดๆ
“หึหึ เป็นร้อยเลยเหรอวะ..” แบงค์ขำกับท่าทางร้อนตัวขึ้นมาแบบนั้นของอีกคน เขาคิดว่าเขาดูออกก็แล้วกันล่ะ “ไม่กวนหรอกน่าเดี๋ยวเพลงจบ ต้องเข้ารับสายหน้าไมค์แล้ว ขอเบรกทะเลาะวิวาทกับมึงเอาไว้ก่อนละกัน..”
“กูไม่ทะเลาะกับมึงอยู่แล้วไอ้เด็กบ้า ถ้ามึงไม่หาเรื่อง โฮ้ย!มึงขยับเข้ามาทำไมอีกล่ะห๊ะ กูบอกนี่หูหนวกใช่ไหม!” แคปเตะขาที่ใต้โต๊ะบอกแบงค์ขยับออกไปอีกนิด แต่คนถูกเตะไม่ใส่ใจอะไรเลย เขาก็แค่นั่งนิ่ง ๆ อยู่ที่เดิม แคปจึงต้องเป็นฝ่ายขยับเลื่อน ๆ เก้าอี้จนตัวจะแนบผนังไปแล้ว
“เป็นบ้าอะไรของมึง หันมานี่..” มือใหญ่กระชากพนักเบาะให้หมุนติ้วกลับมา แคปตกใจจนหน้าตาตื่นกำลังจะพ่นไฟด่ามือไม้ยกง้างขึ้นมาแล้ว นึกขึ้นมาได้กำลังออนแอร์สด อาจมีหลายคนส่องพวกเขาผ่านทางกล้องของแอพมือถือ แคปจึงพยายามก้มหน้ากัดฟันไว้เงียบ ๆ
“กูจะให้ดูวิธีควบคุมไอ้เครื่องนี่ อ่ะ ทำแบบนี้นะ..” แบงค์ขยับเข้ามาสอน เขาสไลด์วอลุ่มของมิกซ์ตัวใหญ่ ๆ มันเป็นแผงควบคุมเครื่องเสียงที่แคปยังไม่เคยชิน เบรคแรกเขาจึงเป็นคนจัดการเรื่องเพลงคลอและดนตรีประกอบรวมถึงเอฟเฟคทั้งหมด แต่เบรกที่สองแคปจะต้องเป็นคนทำเอง เพราะงั้นเขาจึงจำเป็นต้องสอนให้ก่อน
“เข้าใจใช่ไหม”
“รู้แล้วน่า”
“มึงต้องปิดไมค์ทุกครั้งที่ตัดเข้าเบรค ยิ่งเราสองคนกัดกันบ่อยแบบนี้มึงต้องระวังจุดนี้ให้ดีที่สุด”
“กูไม่พลาดหรอกเว้ย มึงรู้ไหมกูเรียนรู้เรื่องคอนโทรลปุ่มไมค์ก่อนปุ่มวอลุ่มกับซาวด์เอฟเฟคเสียอีก”
“เอฟเฟคเลือกแบบตรงนี้ กดใช้ได้ตามสบาย แต่ปุ่มที่ทำสัญลักษณ์เอาไว้คือซาวด์ที่กูชอบใช้มากที่สุด..” แบงค์ชี้ให้แคปดูอีกหน อีกคนก็ตั้งใจฟัง
“เดี๋ยวตอนเปิดเบรคสองลองดู แล้วตอนที่จะส่งเข้าเบรคที่สาม มึงเปิดเพลงนี้ขึ้นมานะ เอาตอนที่อารมณ์กำลังบิวท์แซดๆหน่อยกูให้สัญญาณแล้วมึงจัดการส่งซาวด์เบา ๆ คลอเข้ามาเลย ตีมรายการเป็นแบบอกหักเพราะฉะนั้นซาวด์ฝั่งนี้มึงห้ามเปิดใช้เด็ดขาด”
“โอเค”
“พูดดีๆก็น่ารักเหมือนกันนี่หว่า..” แบงค์ยกยิ้มกวนๆ ตีคิ้วข้างเดียวแถมให้อีก
“เสือก!” แคปถลึงตาใส่
“เออ กูไม่ชมแล้ว”
“เรียกกูว่าพี่ให้ได้ก่อนเหอะ กูจะพูดจากับมึงดี ๆ”
“หึ..เรื่องนั้นติดเอาไว้ก่อน แต่ขอชมนิดนึง เมื่อกี้มึงพูดได้ดีนะ เสียงทุ้มเพราะมาก ถ้อยคำและอารมณ์การสื่อสารเรื่องราว ทุกอย่างลงตัวมากๆ” แบงค์บอกแคปให้หันไปดูที่ห้องกระจกด้านนอกอีกครั้ง พี่หนึ่งโปรดิวเซอร์รายการที่ยืนอยู่ข้าง ๆเอส พยักหน้าแล้วยกนิ้วโป้งชื่นชมให้ แคปรู้สึกเขินนิดๆเขาแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นสบสายตาเข้ากับไอ้ยักษ์ข้าง ๆ จึงรีบหันกลับมาแบบด่วน ๆ
“ถามจริง ๆ เหอะว่ะไอ้หล่อนั่น แฟนมึง?”
“จะมาถามเห้อะไรตรงนี้วะห๊ะ!” แคปหันไปแว๊ดใส่
“แล้วใช่ป่ะล่ะ”แบงค์ยังถามต่อหน้าตาย แคปตวัดสายตาเขียวปั๊ด
“กูไม่บอก”
“แบบนี้กูฟันธง...ใช่ชัวร์”
“ใช่แล้วไง? ไม่ใช่แล้วไง? ไม่เกี่ยวกับมึง”
“หึหึหึ..”
“สัส”
“ไม่น่ารักเลยจริงจริ๊ง..” เสียงแบงค์บ่นอุปขึ้นมา แคปหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเก่า อย่าถามเรื่องเอสเลยว่ามันมายืนเฝ้าเขาที่หน้าห้องออนแอร์นี้ได้ยังไง เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า
ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง...
“จะไปตอนนี้?” เอสที่นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟายาว เงยหน้ายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
“อือ..”แคปพยักหน้าตอบ เขาเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าสะพายออกมาแล้วยืนสวมรองเท้ากีฬาอยู่หน้าประตู
“ไหนว่าทำตอนห้าทุ่ม”
“วันนี้วันแรกกูต้องไปเร็วหน่อยสิวะ ต้องเช็คเรื่องสคริปกับพวกพี่ๆสต๊าฟก่อนออนฯจริงด้วย”
“ได้ โอเค” เอสลุกขึ้นพร้อมกับหนังสือที่หนาราวกับบรรณานุกรมเล่มที่อยู่ในมือเขา เดินเข้ามาสวมรองเท้าอยู่ข้างๆ
“อะไรของมึง จะกลับรึไง”แคปเงยหน้าถาม เอสขยับสายตามองหน้าคนถามนิ่งเลย
“กูจะไปส่งเมีย..”
“ไอ้สัส เดี๋ยวเพื่อนกูได้ยินเชี่ยนี่!” แคปยกมืออุดปากมันแทบไม่ทัน มองไปที่ในครัว แต่ไม่เห็นปอแล้วเขาค่อยโล่งใจ ชกลงไปที่ต้นแขนใหญ่ของเอส “ปากเสีย..”
“กูพูดเรื่องจริง ไปกันได้แล้ว”เอสส่ายหัวไม่อยากจะเถียง เขารุนๆหลังแคปให้เดินออกไปพร้อมกัน
“กูไปเองเหอะ ทำไมมึงต้องไปส่งกูด้วย”
“...........” เอสก็แค่เดินเข้าไปกดลิฟต์แล้วถอยออกมายืนอยู่ข้าง ๆ กัน เขาไม่ได้ตอบคำถาม
“เสียเวลาแทนที่จะรออยู่ห้อง ไม่ก็กลับไปนอนห้องมึงโน่นเลย”
“............”
“กูจะไปเอง มึงไม่ต้องไปส่ง” แคปหันไปย้ำความอีกรอบ เมื่อลิฟต์เปิดออกเขาเดินฉับๆก้าวเข้าไปด้านใน เอสเดินตามกดเรียกชั้นลานจอดรถ พลางถอนหายใจยาวเหยียดกอดอกมองอีกคนที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่อีกมุมหนึ่งของลิฟต์
“ไม่ต้องมามองกูแบบนั้น กูไม่อยากให้มึงไปส่ง กูจะขับรถกูไปเอง” แคปบอกเป็นรอบที่สาม
“อย่ามาเรื่องมากแคป”
“ก็แล้วกูจะกลับยังไงล่ะไอ้เหี้ย! เลิกตั้งตีหนึ่งมึงไปส่งกูแล้วดึกดื่นแบบนั้นให้กูเดินออกมาเรียกแท็กซี่กลับเองรึไงห๊ะ!”
“กูต้องรอรับมึงกลับพร้อมกันอยู่แล้วสิ”
“มึงบอกแต่แรกก็จบแล้วไอ้สัส ให้กูด่าจนปากจะฉีก”
“อยากให้ไปรับบอกดีๆ”
“กูอยากให้มึงไปรับตอนไหนห๊ะ กูยังไม่ได้พูดเลยเหอะ..” แคปหันมาแหวใส่อีกรอบเอสโมโหคว้าแขนเล็กกระชากเข้ามาหาตัวล๊อคท้ายทอยแล้วกดจุ๊บลงไปเบา ๆ หนึ่งที ก่อนปล่อยออกมา
“จูบก่อนมึงไปทำงาน”
“เลวมากๆนะมึงน่ะ..” แคปชี้หน้ายกแขนขึ้นเช็ดริมฝีปากทำท่าทีรังเกียจใส่ เอสหมั่นไส้จะคว้าเข้ามาจูบหนักๆอีกสักรอบ เสียงลิฟต์เปิดออกพอดี แคปมันรีบวิ่งพรวดพราดออกไปด้านนอก สามสิบนาทีหลังจากนั้น พอมาถึงหน้าตึกไพร์มฯสองคนก็มีปัญหากันอีก เหตุเพราะเอสตามแคปลงมาด้วย
“มึงจะลงมาทำไมล่ะวะ!”
“กูต้องขึ้นไปดูสถานที่ทำงานของมึงก่อน”
“มึงบ้าไปแล้วไอ้สัส”
“ไม่บ้าหรอก..” เอสยักคิ้วให้ขณะที่เดินผ่านตัวแคปขึ้นไป เขาเอามือคว้าแขนแคปแล้วลากให้เดินตามมาเลยอย่าได้ช้า
“กูเกลียดมึงที่สุด!”
“หึ..บอกรักก่อนไปทำงานรึไง” เอสหันกลับมายกยิ้มกวนๆส่งให้แคปถลึงตาใส่ และในขณะนั้นเองรถบิ๊กไบท์คันใหญ่สีดำเงินมันวาวโฉบตัดผ่านหน้าเขาสองคนไป เอสดึงแคปหลบเข้าด้านหลังเขาทันที มองตามไอ้รถคันนั้น จริง ๆ มันก็ไม่ได้เฉี่ยวเข้ามาใกล้มากนักแต่เขาที่ตกใจดึงแคปเข้าด้านหลังตัวเองอัตโนมัติ
“ไอ้เด็กนั่นมาแล้ว”
“ช่างหัวมันสิ”
“ขึ้นไปให้ไวเลย...” พอว่าจบเท่านั้นแหละะ ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นแคปเดินมาถึงด้านหน้าห้องออนแอร์
“กูอนุญาตให้มึงอยู่ดูแค่เบรกเดียว” แคปหันไปบอกแบบดุๆ เอสทำท่าจะเปิดเข้าไป แคปก้าวมาดักทางไว้
“แค่เบรกเดียว มึงสัญญามาก่อน”
“ทำไม” เอสถาม
“..........”
“โอเค แค่เบรกเดียวตอนเปิดรายการ แล้วกูจะลงไปรอที่ร้านกาแฟด้านล่าง ตีหนึ่งกูขึ้นมารับ”
“ตีหนึ่งกว่าๆกูจะลงไปหามึงเอง” แคปเผื่อเวลาไว้สำหรับเคลียร์งานด้วย เลิกตีหนึ่งจะให้เขาตรงดิ่งกลับเลยมันก็ใช่เรื่อง
“โอเคได้ ไพร์มชาแนลกูนั่งส่องในมือถือตลอดแน่ ๆ” เอสก้าวเข้าหาอย่างใกล้ เขาก้มตัวลงกระซิบที่ริมหูเล็ก “ห้ามนอกใจกูรู้ไหม”
พลั่ก!!!
“กูจะเอาเวลาไหนไปนอกใจล่ะไอ้สัส พูดจาแม่ง”
“หึ..เข้าไปได้แล้วไป”
หลังจากนั้น แคปก็พาเอสเข้าไปรู้จักกับบรรดาพี่ๆสต๊าฟ พี่หนึ่งที่นั่งรออยู่ด้านในถึงกับตื่นตกใจ เดินเข้ามาบอกแคปว่าทำไมเพื่อนแคปคนนี้ถึงมีบุคลิกราวกับคุณพ่อของเขาที่พามาวันนั้นซึ่งก็คืออาฟี่นั่นเอง แคปยิ้มแห้ง ๆ ส่งให้ ไอ้เอสน่ะเห็นมันพูดจาแบบนั้นกับเขาบ่อย ๆ แต่กับคนอื่น ๆ มันเย็นชามาก แทบจะไม่ใส่ใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น และนั่นก็คือทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนจะเริ่มรายการ แคปกับแบงค์นั่งต่อสคริปกันล่วงหน้าประมาณสิบห้านาที ทุกอิริยาบถของสองคนยังอยู่ในสายตาของคนที่มองผ่านกระจกบานใสเข้ามา นานๆทีที่แคปจะเงยหน้าขึ้นไปดู เอสก็ยังคงจ้องเขาอยู่แบบนั้น
“กลับ-ไป-ได้-แล้ว” แคปขยับปากพูดแบบไร้เสียง ทำหน้าทำตาแหวใส่ เอสก็แค่ยกมุมปากยิ้มนิดๆ เขาส่ายหัว ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นรายการวิทยุก็เริ่มขึ้น...
“เฮ้ คิดอะไรน่ะ จะปิดเบรคตัดเข้ารายการแล้ว มึงเตรียมตัวด้วย..” แคปสะดุ้งนิดๆหลุดออกจากภวังค์นึกคิด เขาดึงตัวเองกลับมาที่ปัจจุบันอีกครั้ง หน้าที่ความรับผิดชอบต้องมาก่อนอย่างอื่น อคติทุกอย่างทิ้งไว้ข้างหลังเงยหน้ามองไปที่คนด้านนอก เอสยังคงมองเขาอยู่ ขณะที่แบงค์ชี้บอกให้สวมเฮดโฟนได้แล้ว เสียงทุ้มๆของแบงค์นำเข้าช่วงที่สองดังก้องอยู่ในโสตเมื่อสปอตโฆษณาตัวสุดท้ายจบลง แคปกวาดตาดูสคริปในมืออีกรอบก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนด้านนอกอีกครั้ง เอสหายไปจากตรงนั้นแล้วเขาค่อยหายใจโล่งท้อง พูดก็พูดเล่นมายืนจ้องกันแบบนี้เป็นใครก็เกร็งเหอะวะ รายการวิทยุดำเนินต่อเนื่องไปเรื่อยๆขณะที่คนที่เลือกจะลงมารออยู่ด้านล่าง เลือกร้านกาแฟเงียบ ๆ ที่เปิดไว้สำหรับพนักงานที่ทำงานกันแบบโต้รุ่ง เอสสั่งเมนูง่าย ๆ อย่างคาปูชิโน่ร้อนในแบบที่เขาชอบก่อนเดินไปเลือกมุมหนึ่งของร้านนั่งอ่านหนังสือที่เตรียมมาด้วย
“ไพร์มชาแนล?” เขาพึมพำขึ้น โหลดแอพของไพร์มชาแนลเพื่อกดดูรายการวิทยุแบบออนไลน์ ปิดเสียงถ่ายทอดสดไว้ แล้ววางโทรศัพท์มือถือเอาไว้ข้างตัว พลิกหน้าหนังสือที่อ่านค้างขึ้นมาจัดการอ่านต่อ...ก็แค่ได้ส่องดูว่าแคปกำลังทำอะไรไปถึงไหนแล้ว
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 05-06-2015 22:04:30
.
ร้านเหล้า Exxx
“โหยพี่ ไม่เห็นมานานเลยครับ แล้วทำไมวันนี้ไม่ครบแก๊งอ่ะ ไม่เห็นพี่คนเท่ๆ อีกคนนึงเลยอ่ะครับ” พนักงานยื่นแก้วที่ชงเสร็จส่งให้กับบุ้งและชิพ คืนนี้พวกเขาสามคนมาดื่มกันเหตุเพราะไอ้เมี่ยงเป็นตัวตั้งตัวตีชวนให้มาสมทบกับมัน
“อย่าถามมากไอ้น้อง รีบๆชงแก้วใหม่มาให้กูเร็วเข้า..” เสียงยานคางด้วยความเมาของเมี่ยงว่าขึ้น คืนนี้เขามาที่นี่ก่อนใครคนอื่นนั่งดื่มจนพอใจ ดื่มๆๆๆแล้วก็ดื่ม จากนั้นชิพและบุ้งค่อยตามกันมา
“เหี้ยไรวะไอ้เมี่ยง เมาจะตายแล้วมึงอ่ะยังจะให้น้องเขาชงให้ต่ออีก..” ชิพรับแก้วจากพนักงานมาชงแบบอ่อนๆแล้วส่งให้เมี่ยงที่ฟุบอยู่เงยหน้าขึ้นมารับแก้วสีอัมพันเอาไปดื่ม บุ้งจึงพยักหน้าบอกน้องพนักงานว่าที่เหลือพวกเขาจะจัดการเอง ไม่เป็นไรไม่ต้องเทคแคร์
“ตามสบายนะครับพี่ มีอะไรขาดเหลือเรียกผมได้เลย”
“ขอบใจมากว่ะ..”บุ้งตบลงที่บ่าน้องเขาเบา ๆ มองเห็นเพื่อนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มอย่างเมี่ยงเมาแหงกไม่เป็นท่าแล้วก็เหนื่อยใจจนต้องส่ายหัว ที่ตามมาสมทบทีหลังเพราะว่าชิพมันโทรตาม รายนั้นพอเมี่ยงโทรมาบอกกำลังนั่งดื่มอยู่ที่ร้านเดิมมันรีบโทรเรียกให้เขามารับแล้วตามออกมาสมทบกัน
“กูม่ายมาววว” เมี่ยงตบโต๊ะแล้วทำหน้าดุๆ คว้าแก้วเหล้าที่ถูกชงให้ใหม่ซดรวดเดียวจบ
“ไม่เมาเหี้ยมึงดิ อยากเมาๆไปแต่อย่าอาละวาดนะบอกไว้ก่อน..” ชิพดึงเอาแก้วใบนั้นมาชงเติมให้อีก
“กูบอกว่ากูม่ายมาวว!”
“เออๆไม่เมาหรอกมึงอ่ะ ก็แค่บ้าเอาเหล้าไปราดตัวใช่ไหมที่บอกว่าไม่เมาเนี่ย”
“ปากเสียอย่ามาพูดมาก กินกับกูเร็ว ๆ” เมี่ยงคว้าเอาแก้วของตัวเองมาทำท่าจะยัดใส่ปากชิพ รายนั้นก็เอามือรีบดึงไว้ คนที่นั่งมองอย่างบุ้งยังนึกขำขึ้นมา
“เล่นเหี้ยไรของพวกมึงว่ะ”
“กูไม่ได้เล่น!” เมี่ยงแว๊ดขึ้นมา ชิพเลยหันไปดุใส่บุ้งบอกอย่าไปยุ่งกับมัน
“แต่มันกินหนักแบบนี้เดี๋ยวใครจะแบกมันกลับล่ะ มึงปรามมันไว้สิไม่ใช่ชงส่งชงยื่นแบบนี้ไอ้เมี่ยงเมาตายห่าเลย แค่นี้ก็จะคลานกลับแล้ว”
“นี่มึงว่ากูเรอะไอ้บุ้ง”ชิพหันไปถลึงตาใส่
“เปล่า ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย..” บุ้งรีบบอกเปล่า เขาทำท่ามองโน่นนี่ไม่รู้ไม่ชี้ต่อ
“กูรู้เหอะ เดี๋ยวมึงจะโดน”
“เออน่า กูหยอกเล่นหรอก” บุ้งเหลือบมองคนทำหน้ายุ่งชิพมันก็กินเยอะเหมือนกันตั้งแต่มาเนี่ย เขาล๊อคเอาคอมันเข้ามากอด แล้วเอามือข้างที่คีบบุหรี่ไว้ขยี้หัวชิพเล่น ก่อนที่คนถูกแกล้งจะจับแขนแกร่งออกแล้วมุมหัวออกมาจากวงแขนใหญ่นั่นเพราะว่าเห็นเมี่ยงก้มหน้าก้มตาไม่มองใครหน้าไหนเลย มันนั่งจ้องแก้วเหล้า จ้องเอาจ้องเอาจนเขาต้องสะกิดให้บุ้งดู
“มันเป็นไรของมันวะ..” ชิพคิ้วขมวดหันไปถาม บุ้งยักไหล่บิกไม่รู้ ชิพจึงขยับออกไปนั่งใกล้ ๆ
“ไอ้เมี่ยง มึงเป็นไรเนี่ย..” เมื่อเขาสังเกตเห็นไหล่เล็กสั่นเทิ้ม กับตัวคนที่นั่งก้มหน้าอยู่แบบนั้น ชิพตกใจรีบจับไหล่เมี่ยงบอกให้เงยหน้าขึ้นดู เมี่ยงส่ายหัวบอกไม่เป็นอะไร
“ไม่เป็นไรอะไรของมึงวะ มึงร้องไห้ไม่ใช่หรือไง”
“..............”
“มึงเป็นอะไรไหนบอกพวกกูดีๆสิวะ เราเป็นเพื่อนกันมานาน ขนาดนี้แล้วอย่าปิดบังเลยเหอะ จู่ๆมึงออกมานั่งแดกเหล้าอยู่คนเดียว ดีนะที่โทรบอกกูไม่งั้นจะรู้ไหมว่ามึงมานั่งเมาเหมือนหมาอยู่แถวนี้” ชิพซักต่อไม่หยุด เมื่อเมี่ยงไม่ตอบเขายิ่งคาดคั้นถาม เพื่อนทั้งคนสนิทกันมานานเห็นเมี่ยงเป็นแบบนี้เขารู้สึกแย่ไปกับมัน
“กูเปล่า ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ก็แค่อยากจะเมา” เมี่ยงยกแขนคล้ายปาดเช็ดคราบน้ำตา คว้าแก้วเหล้ามายกดื่มอีก แต่คราวนี้บุ้งคว้าหมับเอาไว้
“อื้อออ อย่ามายุ่งกูจะกิน!” คนถูกขัดใจหันไปต่อว่าหน้ายุ่ง
“จะกินน่ะก็ได้ แต่บอกมาก่อนมึงอารมณ์ดีอะไรถึงได้ออกมานั่งแดกคนเดียวอยู่แบบนี้” บุ้งต่อรอง
“อารมณ์ดี? หึหึหึ” เมี่ยงเลิกคิ้วสูง ถามเสียดสีออกมา บุ้งเพียงแค่นั่งถือแก้วเหล้าล่อ รอฟังคำตอบ
“อารมณ์ดีเหี้ยมึงสิ อึกก”
“ก็ต้องอารมณ์ดีสิวะ ไม่งั้นจะออกมานั่งกินเหล้าทำไม คนเราถ้าหากควานหาสุรามาย้อมใจก็มีแค่อารมณ์ดีสุดๆอยากฉลอง กับอารมณ์เสียแม่งกูไม่กลับ ก็แค่นั้นแหละ”
“มึงพูดดีไอ้บุ้ง กูบอกให้รู้ก็ได้ วันนี้กูอารมณ์ดีโว๊ย อยากร่ำสุราฉลองให้กับเพื่อนสนิทที่สุดของกู น่าเสียดายมันไม่ได้มานั่งอยู่ที่ตรงนี้ด้วย ไม่งั้นกูคงได้แดกด้วยกันกับมัน กอดคอกันเมาเหมือนแต่ก่อนไปแล้ว”
“มึงพูดถึงไอ้เอส?” บุ้งกับชิพหันมองหน้ากันทันที ขณะที่เมี่ยงคว้าเอาแก้วเหล้าของตัวเองคืนมาได้ เขายกซดรวดเดียวจบกระแทกก้นแก้วเข้ากับโต๊ะเสียงดังตึงตัง
“วันนี้เป็นวันครบรอบสองเดือนที่มันกับไอ้น้องชายเฮียเต้นั่นคบกันไงล่ะ..” ดวงตากลมโตปรือลง น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้ากำลังถูกถ่ายทอดออกมา เมี่ยงคว้าเอาขวดเหล้าเทใส่ใหม่แล้วยกขึ้นจ้องน้ำกับน้ำแข็งในแก้วคลุกเคล้ากัน
“กูกะนึกว่าสองเดือนทุกอย่างมันคงจะจบ ไม่น่าเชื่อว่าแม้แต่วันสุดท้ายจากสถิติของมันแบบนี้ มันก็ยังคงไปนั่งเฝ้านอนเฝ้าเขาอยู่.....หึ กูเป็นเพื่อนสนิทที่ต้องแสดงความดีใจกับมันไง คนแรกและคนเดียวถัดจากพี่เกรซที่มันคบได้ยาวนานขนาดนี้และก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเลิกคบเลยด้วยซ้ำ กูควรดีใจใช่ไหมล่ะ กูมาแดกเหล้าฉลองให้มันก็ถูกต้องแล้วนี่ มาๆๆๆพวกมึงมาแดกให้กับมัน ฉลองให้กับความรักโง่ ๆของกู เอ้ย! กูพูดผิดไอ้เหี้ย เอาใหม่ๆ มาฉลองให้กับความรักโง่ๆของเพื่อนกู ถึงมันจะไม่มาก็ขอแดกให้มันก็แล้วกัน อึกกกก..” ชิพที่ค่อยๆจับแก้วของตัวเองขึ้นมาค่อยเลื่อนสายตาหันไปสบเข้ากับบุ้งที่นั่งส่ายหัวพลางดูดบุหรี่ปล่อยควันสีขาวคลุ้งลอยอยู่ในอากาศ
“ฮึกกก อึกกก ฮอึก...ฮึกก”
“ไอ้เมี่ยง...” ชิพเรียกเพื่อนเบา ๆ เมี่ยงร้องไห้แล้วจริง ๆ เมื่อปลดปล่อยความในใจออกมาจนหมด เขาปล่อยโฮออกมาอย่างหมดอาย
“กูคิดถึงมัน ฮ.อึกก กูคิดถึงมัน คิดถึงๆๆๆๆๆ ฮืออออ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถ้าเป็นตอนนั้นคนที่มันจะอยู่ข้าง ๆ ตลอดก็คือกู ฮอึกกก กูอยากให้พวกเราทั้งหมดเป็นเหมือนเดิม อยากให้มันมานั่งอยู่ข้าง ๆ กอดคอกูเอาไว้ยกแก้วเหล้าส่งให้พอกูง่วงนอนมันก็จะบอกให้กูซบลงที่แขนมันได้เลย แต่ตอนนี้กูทำไม่ได้แล้ว กูทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว ฮึกก ฮอึกก....กูคิดถึงมัน”
เมื่อสายลมยามดึกโกรกพัดเอากลิ่นอายแห่งความเศร้าสร้อยเข้ามาในความรู้สึก หัวใจดวงเล็กๆที่หวั่นไหว ปวดร้าว จะหาสิ่งใดมาทดแทนความรู้สึกที่ขาดหาย.....ความลับของความรักจากคนใกล้ตัว รักที่ไร้หนทาง ยากยิ่งที่จะเอ่ย
ขณะที่อีกฝั่งหนึ่งของกรุงเทพมหานคร เสียงพลิกหน้าหนังสือดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบจากโต๊ะไม้เล็กๆมุมหนึ่งภายในร้านกาแฟขนาดย่อม เอสยกถ้วยกาแฟร้อนขึ้นจิบพลางขยับสายตามองดูที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เปิดค้างแล้วตั้งเอาไว้ แคปยังคงดำเนินรายการสดต่อไป ข้าง ๆ กันมีแบงค์คอยยื่นส่งใบกระดาษชี้อะไรให้กันดูสักอย่าง เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เขาหันมอง เสียงโทรศัพท์อีกเครื่องที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น เขาเอาขึ้นมาดูก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงวะ” เอสวางถ้วยกาแฟคำสุดท้ายลง
(ไอ้เอสมึงอยู่ไหนไอ้เหี้ย แถวนี้ป่ะ) เสียงชิพที่ปลายสายท่าทางร้อนรน เอสขมวดคิ้วมุ่น
“มีไร?”
(มึงอยู่ที่ไหนล่ะบอกกูมาก่อนเร็ว ว่างรึเปล่า มาที่ร้านเดิมของพวกเราได้ป่ะวะ ที่ๆพวกเราสี่คนชอบมานั่งชิลกันเมื่อตอนปีหนึ่งเกือบทุกวันไง หลังมอซอยสิบเจ็ด ทั้งกูทั้งไอ้บุ้งไอ้เมี่ยงก็อยู่ มึงรีบมาเร็วเข้า)
“มึงเป็นอะไร แค่ชวนกูไปแดกเหล้าทำไมต้องทำน้ำเสียงร้อนรนแบบนั้นด้วยล่ะ” เอสยกข้อมือดูเวลาทันที ท่าทางน้ำเสียงชิพผิดปกติแน่ๆ
(ไอ้เมี่ยงมันเมา มึงมาเอามันกลับได้ไหมวะไอ้เอส วอนจะมีเรื่องหลายรอบแล้ว มึงก็รู้มันเมาแล้วเป็นแบบไหน)
“ทำไม เมาหนักขนาดนั้น?”
(มึงอยู่ไกลไหมล่ะบอกกูทีซิ)
“ตึกไพร์มฯ ไม่ไกลแต่ก็ไม่ใกล้ มันเมามากรึเปล่า”
(ก็มากพอตัว ที่สำคัญไม่ใช่แค่เมามันยังพร่ำเพ้อบ้าบอกร้องไห้บอกคิดถึงมึง แล้วยังบ้าไปหาเรื่องคนไม่รู้จักอีกด้วย เกือบจะวางหมัดวางมวยกันแล้วดีหน่อยไอ้บุ้งมันคุ้นหน้าพี่คนนั้นไม่งั้นนะมึง มันไม่เหลือรอดหรอก ตัวเตี้ยแค่เอวเขานั่นแหละ ก็อย่างที่มึงรู้ เวลามันเมา...)
“.........”
(มึงอยู่กับไอ้แคป?)
“เปล่า” เอสไม่ได้บอกว่าเขารอรับแคปกลับห้อง เขาดูเวลาอีกทีก่อนมองดูที่หน้าจอโทรศัพท์เครื่องที่โชว์ออนแอร์รายการวิทยุอีกหน แคปยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงาน
(มานะมึง พวกกูรอ) เสียงชิพย้ำเข้ามาอีก
“มึงพามันกลับได้ไหม”
(ไอ้เหี้ยเอส มึงแม่งก็รู้อยู่ไอ้เมี่ยงมันเอาใครเวลาเมามีแต่มึงจัดการมันได้)
“.................”
(ไอ้สัสมึงคิดทำเชี่ยไรวะ มาดูมันเร็วๆ)
“...............”
“ไอ้เอส!”
“ได้ เดี๋ยวกูไป” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น เขาปิดหนังสือเล่มใหญ่พับลง
(โต๊ะเดิม รอมึงไม่เกินสิบห้านาทีคิดว่าจะมาถึงไหมวะ)
“ยี่สิบนาที กูจะเร่งให้”
(โอเค เดี๋ยวกูบอกมัน ฟุบอยู่เนี่ย ไอ้เมี่ยงโว๊ยเดี๋ยวที่รักมึงมาแล้วหยุดร้องเลยมึงโวยวายเป็นเด็กไปได้....)เสียงชิพห่างออกไปเพราะดูเหมือนว่าจะวางมือถือไว้แล้วคุยกับคนข้าง ๆ เอสชำเลืองมองที่หน้าจอมือถือจอใหญ่อีกเครื่องที่กำลังฉายภาพรายการวิทยุแบบออนแอร์ เขาตัดสินใจปิดแอพฯ ก่อนคว้าเอาหนังสือแล้วเดินออกมาจากร้าน
.
.
“ไอ้เมี่ยงนอนดีๆสิวะมึง ง่วงแล้วก็กลับเถอะวะไปนอนที่ห้อง เดี๋ยวคืนนี้พวกกูไปค้างด้วย”
“ไม่เอา! กูม่ายกลับ กูจะนอนแม่งที่นี่เลย ไม่มีใครสนใจกูเลยสัส ไม่มีใครรักกูล้าววว ....แต่คนถูกทิ้งก็เป็นอย่างเนี้ยะ จะมีทางไหนให้ฉันหลีกหนี ให้ดีไปกว่า จมอยู่กับน้ำตา...” เสียงยานคางในแบบคนเมา พึมพำเพลงเศร้าตอกย้ำความรู้สึกของตัวเอง เมี่ยงก้มหน้าซ่อนความอ่อนแอไม่อยากให้เพื่อนอีกสองคนได้เห็น แม้จะรู้ว่าทั้งหมดที่ทำมันแสนงี่เง่า
“ประชดประชันไปไหนวะบ้าเอ๊ย กูโทรเรียกไอ้เอสแล้ว เดี๋ยวมันก็มา”
“ใครใช้ให้เรียกมันวะห๊ะ! กูบอกมึงเรอะ เขาอยู่กับแฟนเขาไม่ใช่ไง จ้างให้มันไม่มาหรอก กูไม่สำคัญนี่หว่า อึกกก กูจะอ้วกว่ะไอ้ชิพ ทำไมเป็นงั้นล่ะ”เมี่ยงทั้งบ่นทั้งเพ้อ มือเล็กจะหยิบฉวยเอาแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกแต่มือใหญ่ของบุ้งคว้าเอาไว้ได้ก่อน
“เมาแล้วพอๆ”
“เอามา! กูบอกว่ากูจะกิน” เมียงตะคอกกลับโวยวาย แต่บุ้งทำหน้าดุใส่แล้วบอกไม่ให้
“มึงไม่มีสิทธิ์!” เมี่ยงตะคอกใส่หน้า
“กูจะให้มึงกินก็ได้ แต่หมดแก้วนี้มึงต้องกลับพร้อมพวกกู”บุ้งว่าเสียงเย็นๆ หน้านิ่งจนชิพยังนึกกลัวรีบเข้ามากันเมี่ยงออกมา
“ไม่กลับ! เอามาให้กูไอ้เพื่อนเวร กูไม่กลับง่าย ๆ”
“เมาแล้วเรื้อนฉิบหายแม่ง เดี๋ยวกูโทรบอกไอ้เหี้ยเอสไม่ต้องมารับมึงแล้ว มึงกลับพร้อมพวกกูนี่แหละ เดี๋ยวกูจะจัดการมึงเอง”
“กูไม่กลับ!!” เมี่ยงตะคอกเสียงดังอีกครั้ง เขาลุกขึ้นยืนทันทีเซไปเซมา ชิพรีบลุกขึ้นประคองเพื่อนตัวเองไว้
“จะไปไหนน่ะ!” บุ้งถามขึ้น
“ไปเยี่ยว! มึงไม่เกี่ยวกูจะไปกับไอ้ชิพ” บุ้งถึงกับส่ายหัว มองชิพพาเมี่ยงเดินโซซัดโซเซไปแถวๆหน้าห้องน้ำ ผ่านกลุ่มรุ่นพี่ที่คณะบางคนก็มีทักทายกันตามมารยาท แต่เมี่ยงจำใครไม่ได้เดินดุ่ม ๆไม่สนใจ พอจะล้มชิพก็เข้ามารับเอาไว้อีก
“ไอ้บุ้งแม่งปากเสีย มันบอกจะโทรบอกไอ้เอสไม่ให้มารับกู” เมี่ยงยกมือขึ้นปาดน้ำตาทำหน้ายุ่ง ๆ ตัดพ้อต่อว่าบุ้งให้ชิพฟัง
“มึงก็ไปเชื่อมัน กูโทรเรียกแล้วเดี๋ยวไอ้เอสมา”
“มันไม่ได้อยู่กับแฟนมันรึไงวะ”
“กูถามเหอะ มันบอกอยู่คนเดียว”
“อยู่คนเดียวจริงดิ? รู้งี้ชวนมันมากินด้วยดีกว่า โอยยกูอยากจะอ้วกว่ะ”
“อ้วกดิ”
“ไม่ออกหรอก เดี๋ยวไปกินต่ออีกหน่อย”
“ยังจะกินต่ออีกเหรอวะมึง”
“เออน่า” เมี่ยงผลักชิพออกบอกจะเข้าห้องน้ำ พอต่างคนต่างเข้าไปทำกิจธุระกันเสร็จแล้วเมี่ยงออกมายืนสูบบุหรี่รับลมอยู่ด้านนอก เมาจนจะยืนไม่อยู่มองเห็นคู่รักสองสามคู่ยืนกอดคอกันอยู่ข้าง ๆ เขาพยายามจะเดินกลับมาที่โต๊ะ ชนเข้าอย่างจังกับโต๊ะใหญ่โต๊ะหนึ่งจนคนทั้งโต๊ะหันมอง ไอ้คนที่อยู่ใกล้สุดลุกขึ้นทันที
“อ้าวเดินยังไงวะไอ้น้อง”
“โต๊ะมึงแม่งตั้งขวางตีน” เมี่ยงเชิดหน้าตอบอย่างไม่กลัว
“แหม่ หน้าตาสวยๆแต่พูดจาหมาไม่แดกเลยนะครับ คุ้นหน้าเหมือนกันนะเรา เด็กนิเทศเหรอวะ”
พลั่ก!
“ถุยย นิเทศพ่อมึงสิ กูจะเอาเกียร์ยัดปากมึงหรอกไอ้เหี้ย!”
“อ้าวพูดแบบนี้ก็สวยเลยครับ กูจัดมึงสักหมัดก่อนละกัน...” หมัดใหญ่รุนๆกำลังจะถูกซัดเข้ามาแสกหน้า เมี่ยงยืนนิ่งไม่หลบเลยแม้แต่สักนิด แต่เป็นมือใหญ่ของใครบางคนที่เข้ามาคว้าเอาหมัดนั้นไว้ได้
“โทษทีครับพี่ เพื่อนผมเองขอละกัน” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้เมี่ยงต้องหันขวับไปดู เขาเงยหน้ามองคนที่เขารอคอย ตอนนี้เอสมายืนอยู่เคียงข้างเขาแล้ว
“ไอ้เมี่ยงแม่ง เกือบไปแล้วนะมึง พี่ครับผมขอโทษจริง ๆ เพื่อนผมแม่งเมาแล้วเรื้อนมาก” ชิพที่ออกจากห้องน้ำมาแล้วไม่เห็นเมี่ยงเดินตามหา จนเจอสองคนที่เกือบๆจะมีเรื่องกัน ดีที่เอสก้าวเข้ามาเร็วกว่าเขาห้ามศึกครั้งนี้ไว้ได้ พวกรุ่นพี่กลุ่มนี้เรียนศิลปกรรมไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่ง เฮียเต้เคยเตือนไว้อยู่เหมือนกัน และตอนนี้เอสมันกำลังเคลียร์ให้อยู่ คิดว่าคงรู้จักมันทั้งกลุ่มเพราะพอพูดว่ามันเป็นน้องรหัสเฮียเต้กับพี่รัฐท่าทางทั้งกลุ่มอ่อนลงอัตโนมัติเลย
“ขอโทษอีกครั้งจริง ๆ ครับ ผมขอตัวเลยละกัน” เอสดึงแขนเมี่ยงบอกให้เดิน รายนั้นเซเหมือนจะล้ม เขาเลยจับเอาแขนเล็กพาดใส่บ่าหันไปทำตาดุใส่เมื่อเมี่ยงบอกง่วงนอนอยากจะกลับแล้ว
“ขอโทษมากๆเลยครับ จริงๆมันนิสัยดีนะแต่เมาแล้วหมายังอายแบบนี้ตลอด แย่มากๆเลย” ชิพรีบค้อมหัวขอโทษด้วยอีกแรง เอสคนเดียวมันก็ดูเย็นชาเกินไป
“เออๆไม่เป็นไรหรอก พวกมึงเป็นน้องรหัสไอ้เต้ไอ้รัฐก็เหมือนน้องพวกกู รู้จักกันไว้ก็ดีแล้ว พาเพื่อนมึงกลับเหอะไป เมาไม่รู้เรื่องแล้วนั่น เรื้อนฉิบ” เอสพาเมี่ยงเดินมาจนถึงโต๊ะ ชิพเองก็ประครองอยู่ข้าง ๆ เมี่ยงตัวเล็กก็จริงแต่มันเดินเซมั่วซั่วมากๆเวลาเมาแล้วไม่น่าดูแบบนี้บ่อยเลย
“หาเรื่องจริงจริ๊ง” พอมาถึงโต๊ะบุ้งมองเอสที่โยนเมี่ยงลงใส่เก้าอี้อย่างไม่ใส่ใจ ส่ายหัวแล้วยืนจ้องมอง แต่อีกคนก็แค่ดึงคนทำหน้าเบื่อหน่ายให้นั่งลงมาข้างกัน ชิพขยับเข้าไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของบุ้ง
“เป็นไรของมึงวะ เมื่อตอนเย็นยังไม่เห็นมีวี่แววว่าจะมาเมาแบบนี้เลยนี่หว่า” เอสบ่นไปพลางรับแก้วจากชิพเข้ามาจิบ
“ไอ้เอสกูง่วงนอนว่ะ นอนตรงนี้เลยได้มะ นอนข้าง ๆ มึง” เมี่ยงงัวเงียเงยหน้าไปถามเอสใกล้ ๆ เขาเอาหัวชนๆกับต้นแขนใหญ่เอสถอนหายใจหนักๆไม่ตอบโต้ เมี่ยงจับท่อนแขนใหญ่พาดใส่คอตัวเองแล้วเอนหัวซบลงที่ๆเขามักใช้หนุนนอนประจำเวลาง่วงหรือเมา
“ตรงนี้...ที่ของกู..” เสียงเล็กพึมพำแผ่วเบา เพียงแต่ชิพกับบุ้งได้ยินเต็ม ๆ สี่หู หันมองหน้ากันแล้วส่ายหัว
“ฮ.อึกก...ฮึกก...กูง่วงนอน...” เมี่ยงหลับตาลงแน่น สองมือกำเสื้อที่หน้าอกเอสจนสั่น เสียงพร่ำเพ้อของคนเมา บวกกับความลับในหัวใจที่ถูกปิดซ่อนเอาไว้ เขาทำได้มากที่สุดก็แค่ร้องไห้แล้วบอกว่าง่วงนอนออกมาเท่านั้น เอสก้มลงมองคนที่ซบอยู่กับอกตัวเองแล้วยกมือขึ้นลูบหัวเล็กเบา ๆ
“นอนเลย เดี๋ยวพากลับ”
“มึงใจดีที่สุดอ่ะ...”
...มึงกลับมาเป็นไอ้เอสของกูได้ไหม เป็นของๆกูแค่คนเดียว หรือถ้าคนๆนั้นจะไม่ใช่กูก็ขอให้เป็นผู้หญิงที่มึงรัก ขอให้เป็นคนที่จะมีลูกที่น่ารักให้มึงได้ ขอให้เป็นคนที่เขารักมึงจริงๆ ไม่ใช่ความรักเลื่อนลอยแบบที่มึงเฝ้าทุ่มเทให้เขาแบบเดียวอย่างนี้...นั่นคือสิ่งที่อยู่ในใจที่อยากจะเอ่ยปากพูดออกมามากที่สุด แต่คนที่แอบรักแบบเขาทำได้แค่เพียง...เท่านี้
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 05-06-2015 22:04:51
.
“ขอบคุณทุกประสบการณ์ในวันนี้ครับ ทุกๆเรื่องราวรักลับๆจากเพื่อนสนิท ทุกความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ สองชั่วโมงเต็มๆ ยังมีสายอีกเยอะมากเหลือเกินครับ รวมไปถึงทั้งอีเมล ในแฟนเพจ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับที่ดีเกินคาด ผมดีเจแบงค์และดีเจแคปอบอุ่นมากๆ เดี๋ยววันศุกร์หน้าเรามาเคลียร์แฟนเพจ เคลียร์อีเมลกัน ส่งเข้ามาได้เรื่อย ๆ เราสองคนสัญญาว่าทุกๆข้อความที่คุณส่งมาไม่เสียเปล่าแน่นอนอย่างน้อย ๆ เราจะเลือกหยิบยกขึ้นมาคุยขึ้นมาตอบคำถามกัน คือมันเยอะมากมายจริง ๆ ครับดีเจแคป นี่ขนาดสองชั่วโมงแรกของพวกเราเท่านั้น คือผมปลื้มมากจริง ๆนะ”
“ครับผม ปิดเบรกสุดท้ายของรายการด้วยเพลงเพราะความหมายดีๆ ที่เข้ากับบรรยากาศของค่ำคืนวันนี้ ‘รักลับๆจากเพื่อนสนิท’ แล้วเจอกันอีกทีวันศุกร์หน้าห้าทุ่ม ดีเจแคปดีเจแบงค์พวกเราจะกลับมารายงานตัวที่ตรงนี้แน่นอน แล้วเจอกันครับผม”
แคปส่งอินโทรเข้าเพลงปิดรายการ...
♬ ♫ ~ ได้ชิดเพียงลมหายใจ...แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
แค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ
ที่ค้างในความรู้สึก ว่าลึกๆเธอคิดยังไง....รักเธอเท่าไร แต่ไม่เคยพูดกัน
อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้....มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย
เธอจะมีใจหรือเปล่า....เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า....มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม.....กลัวรับมันไม่ไหว ♪ ♫ ~
หลังปล่อยเพลงสุดท้ายของรายการออกไปแคปถอดเฮดโฟนวางไว้ที่โต๊ะ เขาหมุนเก้าอี้แล้วลุกเดินออกมายืนอยู่ในจุดที่กล้องถ่ายไม่ถึง แบงค์ลุกตามออกมาทิ้งตัวนอนลงที่โซฟายาวทันที
“เหนื่อยฉิบ หมดพลังเป็นบ้าเลยว่ะแม่ง” เสียงทุ้มบ่นพึมพำบิดขี้เกียจสองสามรอบ แคปมองดูคนที่นอนแล้วเหยียดขาออกมาขวางทาง เขาเตะๆขามันบอกให้นอนดี ๆ แบงค์คว้าหมอนใบเล็กๆขึ้นมากอดแล้วนอนมองแคปเดินไปเดินมา
“ไม่กลับหรือไงมึง จะนอนเฝ้าที่นี่ดิ” แคปพลิกหน้ากระดาษเปิดดูสคริปสำหรับสัปดาห์ถัดไปที่พี่หนึ่งตระเตรียมวางเอาไว้ให้
“เดี๋ยวต้องรอพี่เติ้ลมาเปลี่ยน ทำไมวันนี้แกมาสายวะ”แบงค์ยกข้อมือดูที่นาฬิกา
“ดีเจเติ้ล?”
“อือใช่ ตีหนึ่งถึงตีสาม สงสัยติดธุระเดี๋ยวกูต้องปล่อยเพลงรอไปก่อน พี่เขาเข้ามาแล้วถึงจะกลับได้”
“เรื่องของมึงเหอะ” แคปหยิบเอาสคริปทั้งปึกยัดใส่ลงในกระเป๋า “พี่หนึ่งแกกลับแล้วเหรอวะ”
“ยังหรอก ปกติกลับดึกนะบางวันโต้รุ่ง แต่ตอนนี้ไม่รู้แกหายหัวไปไหนว่ะ มีไรรึเปล่าถามหาทำไมวะ” แบงค์ลุกขึ้นนั่งเสยผมที่โกรกกลับมาเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนเดิมแล้ว
“เปล่า งั้นกูกลับล่ะ”แคปพาดกระเป๋าขึ้นบ่า เขายกข้อมือดูเวลานิดหน่อย นึกถึงใครบางคนที่คงจะคอยจนบ่นอุบอยู่ที่ร้านกาแฟ
“อ่า..นึกว่าจะไม่บอกลากันซะแล้ว” เสียงคนที่นั่งกอดหมอนไว้ที่ตักแซวขึ้น แคปหันกลับมามองทันที แบงค์ก็แค่ยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้ เจอแคปชี้หน้าบอกห้ามกวน! แบงค์หัวเราะ
“อะไร? หันกลับมามองจะให้กูเดินลงไปส่งรึไง? เอาป่ะล่ะ กูพร้อมนะ หึหึ”
“เดี๋ยวมึงจะโดน ไว้ที่มหาลัยก่อนเหอะ”
“หูยน่ากลัวจังเลย อย่าลืมที่พูดล่ะ”
“ไอ้เด็กนรก!”
“หึหึ” แบงค์ยังนั่งขำกับทีท่าแบบนั้นของอีกคน แคปน่ะมันทำเป็นขู่ฟ่อแต่หารู้ไม่ว่า หน้าตากับคำพูดของมันดูๆไปก็แค่แมวตัวเล็กๆที่คิดว่าตัวเองดุเหมือนเสือก็แค่นั่น
แกรกกกก
ประตูถูกผลักเข้ามาไม่มีปี่มีขลุ่ย แคปที่ยืนอยู่ตรงนั้นพอดีรีบก้าวออกจากทางแทบไม่ทัน เป็นดีเจเติ้ลที่แต่งตัวแนวมากๆ มาถึงก็โยนกระเป๋าลงข้างตัวแบงค์ทันที
“สายหน่อยว่ะไอ้แบงค์โทษที” เติ้ลมองแคปแวปนึงจากนั้นหันไปมองแบงค์
“หวัดดีพี่ นี่แคปเพื่อนผมเองเพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรก เด็กใหม่เลยพี่ ฝากตัวไว้ด้วย”
“สวัสดีครับ” แคปไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ในเมื่อแบงค์แนะนำให้รู้จักเขาสวัสดีไว้ก่อน รู้อยู่แล้วว่าคนนี้คือดีเจเติ้ล ชื่อดัง
“เออๆหวัดดีไอ้น้อง กูฟังอยู่บนรถเมื่อกี้ ใช้ได้นี่หว่ารับส่งกับไอ้แบงค์ได้คล่องมากดูไม่รู้เลยนะว่าเป็นมือใหม่ ตอนแรกพี่หนึ่งปรึกษากับกูอยู่เหมือนกัน ฟังมึงจัดวันนี้แล้วทุกอย่างก็โอเค”
“ชมทำไมวะพี่” แบงค์ลุกขึ้นไปคว้าเอากระเป๋าของเขาขึ้นมาพาดใส่ไหล่ ในเมื่อเติ้ลมาแล้วเขาก็จะกลับ
“กูชมไอ้น้องแคปโว๊ย ไม่เกี่ยวกับมึง”
“อ้าวพี่ แคปมันรุ่นพี่ผมตั้งหลายเดือน เรียกผมเรียกไอ้แบงค์ แต่เรียกมันเรียกน้องแคป ให้ผมคิดไงอ่ะ”
“อ้าวจริงดิ หน้าเด็กว่ะมึง” เติ้ลทำหน้าเหรอหรา แคปจึงส่งยิ้มแห้ง ๆ เขาเติ้ลจ้องเอาๆเหมือนกำลังสำรวจหรืออะไรสักอย่างแบงค์มันรีบเอาตัวเข้ามาแทรกบังไว้
“เอามาค่ามอง” แบงค์แกล้งแบมือไปขอตังค์
“ไอ้สัส อย่าเพิ่งกวนตีนกูมาก เดี๋ยววันนี้ยังคุยเยอะไม่ได้กูรีบ ขอตัวก่อนเลย เข้ารายการแล้ว” เติ้ลกุลีกุจอบอกจะเข้าไปด้านในห้องออนแอร์เพราะเลยเวลามาสิบห้านาทีเห็นจะได้ แบงค์เลยแซวขึ้นอีกว่าเขามาช้าเพราะเมียกลับมาจากบินหรือไง
“ไอ้สัสแบงค์ปากดีเดี๋ยวกูตบคว่ำเลยมึง ทำเป็นรู้ดีจริง ๆ กูต้องเอาลูกนอนก่อนดิ เล่นเกมส์กับหนูจ๊อยส์จนตากูบวมหมดแล้วเนี่ย”
“โอเคฝากคิดถึงน้องด้วย ผมไปแล้วพี่” แบงค์โบกมือบอกลา แคปก็ค้อมศีรษะให้รุ่นพี่เขาด้วย สองคนเดินออกมารอลิฟต์ด้วยกัน
“ลูกสาวพี่เติ้ลน่ารักมากเพิ่งห้าขวบเอง แฟนพี่เขาก็นิสัยดี บางวันพาลูกมาทำงานด้วยกูนี่ตกใจเลย” ระหว่างรอลิฟต์ขึ้นมา เขาพูดลอย ๆ ขึ้นมาชวนแคปคุย
“ตีหนึ่งแบบนี้เนี่ยนะ”
“ใช่ดิ น้องจอยซ์น่ะ บางครั้งก็นอนที่นี่จนถึงตีสามน่ะแหละ”
“มีครอบครัวที่ใช้ชีวิตแบบนี้ด้วยเหรอวะ”
“หึหึ เยอะไป” แบงค์ยิ้มนิด ๆ ก่อนเดินตามหลังแคปเข้าไปในลิฟต์ที่มีพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น
“มึงกลับยังไง เอารถมา?” แบงค์กดหมายเลขชั้นพลางถามขึ้น
“.........”
“ไปส่งได้นะ เอามารึเปล่ารถน่ะ” เขาหรี่ตาถามย้ำดูอีกครั้ง แคปส่ายหัวบอกไม่ให้ยุ่ง
“อะไร กูถามดี ๆ เรียกยุ่ง เดี๋ยวไม่ถามเลยจะหาว่าใจดำขึ้นมาอีก”
“เหอะ มึงอยู่เงียบ ๆ ไม่มีใครว่าหรอก พูดตลอดสองชั่วโมงแล้วไม่เหนื่อยปากบ้างรึไงวะ”
“อันนั้นมันทำงานนี่ กูพูดอยู่กับมึงคนล่ะเรื่องเลย จะเหนื่อยได้ไงวะ ตกลงมายังไงเอารถมารึเปล่า”
“ทำไมกูต้องตอบคำถามมึงด้วยล่ะ..”
“ก็ไม่ทำไมหรอก ก็แค่ถามไง” แบงค์ยกยิ้มกวน ๆ แคปถลึงตาใส่
“ไม่ต้องมายิ้มแบบนั้น กูพี่มึงนะ ไม่ยอมเรียกพี่แล้วยังจะมาปีนเกลียวถามนั่นถามนี่กูอีก กูไม่ตอบมึงมีปัญหาไหมล่ะห๊ะ!”
“ดุแค่ไหนก็ไม่กลัวหรอกบอกให้รู้”
“เออดี! ไม่ต้องมากลัวกูหรอก ก็แค่ต้องมานั่งทำงานด้วยกัน เลิกงานทุกอย่างก็คือจบ มึงกูต่างคนต่างอยู่รู้ไว้แค่นั้น”
ติ๊ง~
“มึงหยุดไว้แค่นั้น ไม่ต้องตามกูออกมาเลย ต่างคนต่างไปรถมึงจอดอยู่ตรงไหน รีบเลี้ยวไปให้ไวๆเลยน่ารำคาญชะมัด”
“บ้าดิ ใครจะไปหยุดอยู่ในลิฟต์” แบงค์เดินตามออกมาแบบติดๆ แคปรีบหันไปทำท่าจะด่าขึ้นมาอีก แบงค์รีบยกมือบอกไม่กวนๆ
“ไอ้เด็กนรก!”
“หึหึ บ๊ายบายไปนะ” ก่อนที่แบงค์จะแยกไป เขาแกล้งก้าวเข้ามาดักหน้า ทำท่าบ๊ายบายใส่แบบกวน ๆ แคปจึงผลักมันออกแรง ๆ ก่อนชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ คนถูกด่าก็แค่พออกพอใจยิ้มกว้างออกมาก็แค่นั้น
“ไอ้เด็กเปรตเอ๊ย กวนประสาทกูชะมัด!” แคปเดินหน้ายุ่งบ่นอุบมาคนเดียว เขาเลี้ยวมาในโซนฝั่งซ้ายของตึกชั้นล่างสุด ร้างคนมากๆ เงียบฉี่ คือเรียกว่าไม่มีคนแล้วน่าจะได้ ตีหนึ่งแน่นอนว่ามีแต่พี่ยามน้ายามกับพนักงานเทคนิคบางส่วนที่อยู่ตามห้องออกอากาศชั้นบน แคปเดินเข้าไปที่ร้านกาแฟสถานที่นัดหมายกันเอาไว้ระหว่างเขากับเอส มองดูเวลาตีหนึ่งกว่าๆแต่กลับมองไม่เห็นเอสนั่งคอยอยู่ส่วนไหนของร้านทั้งสิ้น เขาเดินเมียงมองหาจนรอบ สุดท้ายแวะถามพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์
“ไม่มีใครนะครับน้อง แต่ถ้าเป็นน้องคนตัวสูง ๆ เท่ ๆ ที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวผมเห็นเขาออกไปตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืนแล้วครับ” แคปพยักหน้าแล้วบอกขอบคุณพี่ที่เป็นพนักงาน เขาเดินออกมาด้านหน้ามองซ้ายมองขวาก่อนตัดสินใจว่าจะเดินออกไปมองหาที่ด้านหน้า
“บ้าเอ๊ย กูบอกแล้วว่าจะเอารถมาเองก็ไม่ยอม เป็นไงล่ะทิ้งกูจนได้นะไอ้สัส กลับไปกูจะจัดการมึงให้หนักๆเลยบ้าชะมัด!”
“ก็แล้วกูจะกลับยังไงล่ะไอ้เหี้ย! เลิกตั้งตีหนึ่งมึงไปส่งกูแล้วดึกดื่นแบบนั้นให้กูเดินออกมาเรียกแท็กซี่กลับเองรึไงห๊ะ!”
“กูต้องรอรับมึงกลับพร้อมกันอยู่แล้วสิ”
“กูต้องรอรับมึงกลับพร้อมกันอยู่แล้วสิ”
“ไอ้คนขี้โกหกกูจะรอมึงแค่ตีสอง ถ้าถึงตอนนั้นมึงทำให้กูต้องเดินออกไปโบกแท็กซี่เองกูจะเลิกกับมึงเลยไอ้ห่าราก คอยดู!” แคปยกข้อมือดูอีกที ก่อนทิ้งตัวนั่งลงที่ม้านั่งยาวใกล้ประตูทางออกอย่างหงุดหงิด เขาหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดเครื่องเพราะว่าทำงานจึงตั้งใจปิดเอาไว้ตั้งแต่แรก ไม่มีความคิดว่าจะโทรตาม ใครกันล่ะที่นัดไว้ดิบดี ใครกันล่ะที่บอกเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะรอที่นี่
.
.
“เดินดีๆสิวะ มึงเมามากเลยนะบ้าเอ๊ย” เอสที่เอาแขนเมี่ยงแบกใส่บ่าแล้วโอบเอวคนตัวเล็กค่อย ๆ ขึ้นบันได ทุลักทุเลกันเหมือนเคย เวลามันเมาเขาต้องพามันกลับมาโยนไว้ที่ห้องไม่งั้นก็จะพากลับไปนอนค้างที่ห้องเขาเลย แต่วันนี้เห็นทีคงไม่ได้ ตัดสินใจพากลับมาที่ห้องมันแบบนี้น่าจะดีกว่า ห้องของเมี่ยงอยู่แค่ชั้นสองเพราะอย่างนั้นจึงเดินกันไม่นานมากนัก
“กุญแจอยู่ไหน อย่าเพิ่งหลับนะเว้ย”
“อือออ ง่วง เมี่ยงซบหน้าลงแถว ๆ ซอกคอแกร่งก่อนกระซิบบอกเอสเบา ๆ ว่ากุญแจอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมให้ล้วงเอาได้เลย มือเล็กอีกข้างสวมกอดคนตัวโตไว้กันล้ม
“ยืนดีๆ” เอสล้วงกุญแจออกมาได้แล้ว ลักษณะของสองคนคล้ายคนยืนกอดกันอยู่หน้าห้องไม่มีผิด ดีที่ดึกแล้วแต่ก็ยังมีสายตาบางคู่ที่มองมาที่พวกเขาอยู่ ที่สำคัญรู้จักกันด้วยรุ่นน้องคณะเดียวกับพวกเขาทั้งกลุ่ม
“พี่เมี่ยงเมาเหรอครับพี่” เสียงน้องห้องข้าง ๆ ทักมา เอสพยักหน้าบอกใช่
“ผมช่วยอะไรไหมอ่ะ”
“ไม่เป็นไรขอบใจมาก” เอสเปิดประตูเข้าไปโยนไอ้เพื่อนตัวเล็กลงที่เตียงแบบไม่ต้องรอ เขาหนักมากๆเมี่ยงเล่นกอดเขาเอาไว้ทั้งตัว ตอนที่เดินขึ้นมามันโถมตัวเขาทิ้งน้ำหนัก เพราะอย่างนั้นเขาเหมือนอุ้มมันขึ้นมานั่นแหละ
“อ่ะ! มึงโยนกูทำไมอ่ะ” เมี่ยงโวยวายขึ้นมาอีก นอนแผ่หราอยู่ที่เตียง มองเอสแล้วบอกตัวเองร้อนจะถอดเสื้อ
“เรื่องของมึงเหอะ” เอสส่ายหัวมองดูเวลาที่ข้อมือ
“ถอดให้หน่อย” เสียงงัวเงียสั่งขึ้นมาอีก เอสจึงหันไปมองด้วยสายตาดุๆ เมี่ยงยู่ปากใส่ทำหน้างอแง
“ถอดให้กูหน่อย เช็ดตัวให้กูด้วย ทำเหมือนเมื่อก่อนไง” สองแขนเล็กชูบอกให้เพื่อนสนิทตัวเองดูแล เอสส่ายหน้าก่อนเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ จับเมี่ยงลุกขึ้นนั่งดี ๆ มือหนากำลังจะปลดกระดุมเม็ดแรกออกให้ แต่เขากลับนึกถึงคำพูดของใครบางคนขึ้นมา
“หยุดทำไมล่า! กูร้อนเนี่ย ถอดไม่ออกเลย กระดุมแม่งเหี้ย อื้อๆๆๆๆๆ” เมี่ยงเห็นเอสหยุดชะงักไปแบบนั้น ด้วยความเมาทำให้ความเอาแต่ใจเพิ่มระดับขึ้นมาอีกสองสามขั้น เขาจัดการดึงๆๆเสื้อจะปลดกระดุมเอง แต่มันไม่ทันใจ เขาดึงเอาดึงเอาจนเหมือนกับเสื้อมันจะขาดออกเสียให้ได้
แค๊วก!
“บ้าเอ๊ย มึงเป็นเหี้ยไรวะไอ้เมี่ยง จะรีบร้อนไปไหน มานี่เดี๋ยวถอดให้” ในที่สุดเสื้อขาดออกจริงอย่างที่คิด เอสรีบเข้ามาจับมือห้ามไว้
“มึงพากูอาบน้ำด้วยนะ”
“ไม่เอา นอนไปเลยไป” เอสผลักคนตัวเล็กลง บอกให้นอนลงไปเลย เมี่ยงเบะปากอ้อนแววตาเต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ
“......ฮึกกก.....”
“กูไม่ใจอ่อน”
“งั้นเช็ดตัวก็ได้ กูอยากเช็ดตัว ง่วงนอนแล้ว”
“.........”
“ร้อนนนนนนน”
“งั้นก็นอนรอดี ๆ เดี๋ยวจัดการให้” เอสชั่งใจอยู่ครู่นึง ก่อนถอดเสื้อปลดกางเกงเมี่ยงลงมาจนเสร็จ เขาเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ ดึงเอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆออกมา ก่อนคว้าเอากะละมังมารองน้ำใส่
“นอนดีๆสิวะ เช็ดตัวเสร็จมึงนอนเลยนะ” มือหนาบิดผ้าชุบน้ำใส่กะละมัง เขาค่อยบรรจงเช็ดให้ไล่จากใบหน้าเล็กไล่ลงมาเรื่อย ๆ
“มึงค้างกับกูสิ” เมี่ยงเลื่อนมือไปจับมือที่กำลังเช็ดลำตัวให้เขาอยู่
“ค้างไม่ได้”
“..........”
“พลิกหน่อย เดี๋ยวเช็ดข้างหลังอีกนิดนึง”
“อุบ! กูจะอ้วก” เมี่ยงลุกพรวดขึ้นมา เอสจึงรีบพาไปอ้วกในห้องน้ำ เขาลูบหลังให้แล้วมองดูคนที่โก่งคออ้วกราวกับจะขาดใจมองดูเวลาที่ข้อมืออีกครั้ง ก่อนหันมองข้ามไหล่ตัวเองไปที่ประตูหน้าห้อง
....เกือบจะตีสองแล้วจริง ๆ....
.
.
บิ๊กไบท์คันใหญ่จอดตัวลงที่หน้าบันไดสูงทางขึ้นตึก แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนที่นั่งมองหน้าจอมือถือเงียบ ๆ สนใจเงยหน้าขึ้นมอง แคปเพิ่งคุยสายกับโก้และเต้ที่ต่างก็โทรมาแซวเรื่องงานวันแรกของเขา ทั้งคู่ต่างรอฟังการออนแอร์ครั้งแรกอย่างใจจดใจจ่อ
“เฮ้! มึงรอใครวะทำไมถึงยังไม่กลับ” แบงค์เดินขึ้นมาเตะเข้าที่ขาแคปเบาๆหนึ่งทีเรียก คนถูกเตะสลับขาถีบผั๊วะเข้าไปโครมใหญ่ แบงค์เบ้หน้าบอกเจ็บ
“กูพี่มึง บอกไม่รู้กี่ร้อยหนแล้ว เรียกกูน่ะให้เกียรติกูบ้าง”
“แล้วจะให้เรียกว่ายังไง”
“พี่แคปไง กล้าเรียกป่ะล่ะ”แคปหันไปทำหน้าท้า
“ก็เรียกได้นะ แต่ใครล่ะจะยอมเรียก”
“ทำไมวะ” แคปหันไปจ้องหน้าถามทันที แบงค์ก็แค่ยักไหล่ “เรียกเตี้ยได้ไหมอ่ะ”
“ไอ้เด็กเวร กูไม่อยากพูดกับมึงแล้ว” แคปยกนาฬิกาขึ้นดู จวนจะตีสองแล้ว เขาลุกขึ้นกระชับกระเป๋าใส่บ่า ก้าวเดินออกไป แบงค์รีบเดินตาม
“มึงรอใคร แฟนมึง? ไอ้วิศวะนั่นน่ะเหรอ”
“มัน-ไม่-ใช่-แฟน-กู ไอ้สัสนรกอ่อนหัดนี่” แคปหันมาถลึงตาใส่
“ไม่ใช่แฟนจริงดิ”
“เรื่องของกู มึงไม่เกี่ยวหลีกทาง” แคปผลักแบงค์ให้หลีกออกจากทาง เขาเดินลงบันได มองผ่านไปถึงด้านหน้ามืดมากๆต้องเดินออกไปเรียกแท็กซี่ถึงตรงโน้น
“ถ้ามันไม่ใช่แฟนมึงแล้วมึงมานั่งรอใครวะแคป”
“เรื่องของกู”
“แต่มันมาส่งมึง แล้วก็หายออกจากห้องไปช่วงเบรคแรก มันบอกให้มึงรอมันที่นี่?” แบงค์ทำท่าเรียบเรียงเหตุการณ์แล้วนึกไปเอง แคปหันไปมองตาเขียว “เรื่องของกู มึงได้ยินไหมห๊ะ! ต้องให้กูบอกเป็นรอบที่เท่าไหร่ หลีกทางสิวะไอ้เด็กบ้านี่”
“ไม่ต้องรอแล้วมันดึกมากขนาดนี้เดี๋ยวกูไปส่งมึงเอง” แบงค์บ่ายหน้าไปที่รถมอไซด์คันใหญ่ของตัวเอง บอกเขาจะไปส่งให้ แต่แคปกลับส่ายหน้าไม่สนใจข้อเสนอ
“หลีกไป! อย่ามาขวางทาง”
“แล้วมึงจะกลับยังไง มันดึกมากแล้วนะแคป ตีสองเนี่ย”
“ถอย”
หมับ!
แบงค์คว้าเอาแขนแคปดึงบอกให้ไปขึ้นรถด้วยกัน อีกคนกำลังจะอ้าปากด่า แข้งขากำลังจะยกขึ้นมาถีบ ลุงยามประจำตึกทั้งวิ่งทั้งเดินหน้าตาตื่น ๆ เข้ามาหา
“โหหหหหหคุณครับ แห่กๆ ผมตามหาคุณจนทั่วเลย ขึ้นไปหาชั้นบนก็ไม่มี หาที่ลานจอดรถก็ไม่เห็น ไปถามที่ร้านกาแฟก็บอกคุณออกมาแล้ว แห่กๆ ขนาดมินิมาร์ทข้าง ๆ นี่ผมก็ยังไป ที่แท้คุณมานั่งหลบอยู่มุมนี้นี่เอง”
“มีอะไรรึเปล่าครับลุง” แบงค์เป็นคนถามขึ้น
“คุณชื่อคุณแคปใช่ไหม ดีเจใหม่ที่ทำงานคู่กับคุณแบงค์น่ะครับ”
“ใช่ครับ ลุงมีอะไรกับผมรึเปล่า”
“โอ๊ยยยยให้ตายเถอะ ผมเห็นคุณนั่งรออยู่แถวนี้ได้สักพักแล้วแต่ไม่เห็นคุณแบงค์เลยไม่มั่นใจ ถ้ารู้ว่าใช่ผมจะเข้ามาบอกนานแล้วล่ะครับ”
“ก็แล้วมันอะไรล่ะครับลุง เข้าเรื่องได้หรือยัง”
“ขอโทษครับ อ่ะนี่ มีคนฝากอันนี้ไว้ให้กับคุณ ผู้ชายตัวสูง ๆ เท่ๆน่ะครับ ใส่จิวที่หูเม็ดเล็กๆฝั่งขวา ผมถามชื่อเขาก็ไม่บอก บอกแค่ว่าฝากไว้ให้กับคุณแคป เดี๋ยวคุณจะรู้เอง ผมก็รอจนตีหนึ่งว่าจะขึ้นไปพอดีว่าต้องไปดูแบตเตอรี่รถให้ดีเจอีกคนที่เพิ่งเลิกงานรถน้องเขาเสีย พอขึ้นไปหาคุณด้านบน คุณเติ้ลบอกว่าพวกคุณลงมากันแล้ว ผมนี่วิ่งตามหาจนวุ่นเลยครับ”
“ขอบคุณครับลุง” ลุงยามยื่นพวงกุญแจรถยนต์ที่แคปคุ้นตาเป็นอย่างดีส่งให้ พร้อมกับที่คั่นหนังสือสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ถูกพับครึ่ง แคปก้มลงมองดูมันเป็นข้อความจำนวนหนึ่งที่ถูกเขียนใส่ลงไปในนั้น เขากวาดตาอ่านรายละเอียดแบบคร่าว ๆ
“ผมขอโทษมากมายจริง ๆ นี่ถ้าคุณแคปกับคุณแบงค์กลับไปแล้วผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่เมื่อกี้ก็กำลังจะเดินขึ้นไปขอเบอร์โทรคุณแบงค์จากคุณเติ้ลเพื่อขอเบอร์โทรคุณอีกทอดหนึ่งนี่แหละครับ”
“ไม่เป็นไรครับลุง ผมถือโอกาสนั่งเล่นอยู่แถวนี้ก็เปลี่ยนบรรยากาศดีเหมือนกัน ลุงไม่ต้องคิดมากนะครับ” แคปยิ้มให้แล้วบอกไม่เป็นไร เขากล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนที่ลุงยามจะขอตัวเดินออกไป
“อะไรกัน ตัวไม่อยู่แต่ฝากกุญแจรถไว้ให้ขับกลับเองนี่มันน่าคิดอยู่นี่หว่า..” แบงค์เหลือบมองของทั้งหมดที่อยู่ในมือแคป อีกคนก็แค่รีบชักมาแอบไว้ด้านหลังแล้วใช้สายตาดุบอกไม่ให้ดู
“แล้วมึงยุ่งอะไร”
“ก็เปล๊า..” แบงค์ยักไหล่ ทำเสียงสูงน่าหมั่นไส้จนแคปอดไม่ได้ยกขาจะเตะมัน
“อะไรๆจะหาเรื่องหรือไง”
“เออ กูจะหาเรื่องมึงนี่แหละ แน่จริงอย่าหนีสิวะ” แคปทำท่าจะวิ่งไล่ แบงค์ที่รีบวิ่งหนีหันมาไล่บอกให้เขากลับได้แล้ว มันดึกมากแล้ว
“ไอ้เด็กนรก!” แคปขยับปากตะโกนด่าแบบไร้เสียง แบงค์ก็แค่ยืนพิงรถมองดูอีกคนที่เดินเลี้ยวเข้าไปชั้นใต้ตึก สักพักนึงไม่นานนักรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาว ที่เขาจำได้แม่นยำว่าเคยขับโฉบปาดหน้าเขาเมื่อตอนอยู่ที่หน้าตึกเรียนของคณะเกษตรก็ขับเลี้ยววนออกมา กระจกฝั่งคนขับค่อยๆลดต่ำลง แคปเอามือออกมาชี้หน้าใส่
“ยืนอยู่ทำซากเหรอมึง บอกกูว่าดึกแล้วแต่ตัวเองยังไม่ยอมกลับเนี่ยนะ”
“.................” แบงค์ไหวไหล่นิดๆเขาไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่ยกยิ้มมุมปาก ก่อนยกมือทำท่าบ๊ายบายแคปอีกสักรอบด้วยท่าทีกวน ๆ
“บ้าฉิบ!” แคปชี้หน้ามันหนักๆคาดโทษอีกที กดกระจกเลื่อนขึ้นก่อนเลี้ยวรถขับออกมาอย่างหัวเสีย ขับไปบ่นไป เขาหยิบเอาที่คั่นหนังสือนั่นขึ้นมาดูรายละเอียดด้านในอีกครั้งในตอนที่รถติดไฟแดง ข้อความที่ทำให้เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง
เปิดดูข้อความในโทรศัพท์ด้วย
หอพัก Zerie ซ.C12 ถัดประตูตะวันออกของมอเราประมาณห้าร้อยเมตร
ชั้นสองห้อง XXX
มารับกูกลับพร้อมมึง
“บ้าเอ๊ย จู่ ๆ ก็หายหัวไปธุระเหี้ยไรก็ไม่ยอมบอก ก็แล้วทำไมกูต้องไปรับมึงด้วยล่ะวะไอ้สัส คอยดูนะถึงเมื่อไหร่กูจะลากคอมึงลงมารับโทษทัณฑ์ให้สมกับที่กูนั่งคอยเลยคอยดู!” ถึงจะบ่นไปแบบนั้นแต่แคปก็ตัดสินใจตีไฟเลี้ยวเปลี่ยนเลน เพื่อจะตรงไปยังสถานที่ๆถูกเขียนบอกเอาไว้
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 05-06-2015 22:05:19
.
“รู้สึกดีขึ้นหรือยัง..” หลังจากพาเมี่ยงออกมาจากการวิ่งเข้าไปอ้วกในห้องน้ำเป็นรอบที่สาม เอสวางเพื่อนตัวเองลงที่เตียง แล้วบอกให้นอนลงไป เขาจับหมอนสองใบมาหนุนซ้อนกัน ก่อนจะถกแขนเสื้อเชิ้ตของตัวเองพับให้สูงขึ้นอีกหน่อย “เร่งแอร์หน่อยดีกว่า มึงจะได้สบายตัว”
“กูง่วงนอน” คนตัวเล็กปรือตาด้วยความเพลีย เขาเมาหนักจนแฮงค์ ง่วงนอนจนเหมือนจะตายแต่ไม่อยากจะหลับตาลงไปเพราะว่ากลัวคนข้าง ๆ จะหายวับไปอีก
“อือนอนสิ..” เอสนั่งลงข้าง ๆ ดันไหล่เล็กบอกให้นอนลงไป เมี่ยงขยุ้มเสื้อเอสจนมือไม้สั่น
“มึงนอนด้วยกันนะ นี่ไงที่มึงน่ะ อย่าหายไปอีกได้ไหม นอนข้าง ๆ กู นอนตรงนี้ด้วยกัน”
“มึงนอนเถอะไอ้เมี่ยง หลับไปเลยกูนั่งอยู่ตรงนี้แหละ”
“กูกลัวมึงจะหายไป....ฮึกก...อยากให้อยู่ข้างๆกัน ฮึกกก”
“ร้องไห้เป็นเด็กๆทำไมวะ มึงโตแล้วนะไม่ใช่เด็กแบบเมื่อก่อน นอนได้แล้ว ตื่นมามึงจะรู้สึกดีขึ้นเอง” เขาเอาปลายนิ้วโป้งปาดเช็ดหยาดน้ำตาออกให้ เมี่ยงค่อยเลื่อนมือเข้าจับมือใหญ่และเย็นนั้นไว้แน่น
“กูกลัวมึงจะหนีกลับไป”
“นอนเถอะ กูจะรอจนมึงหลับก่อน”
“กู....”
“กูจะไม่หนีกลับ แต่กูจะบอกให้มึงเข้าใจถ้ามึงหลับแล้วกูก็จะกลับ นอนได้แล้วไอ้เมี่ยง กูปิดไฟแล้วนะ”ความจริง การพูดทำความเข้าใจกับคนเมา บางทีก็ต้องยอมรับว่ามันเข้าใจยากเย็นมากจริง ๆ แต่เอสก็ไม่อยากจะโกหกเพื่อนว่าตัวเขาจะอยู่เฝ้ามันจนสร่างเมาได้
“ไม่เอา! ไม่ให้ปิด!! กูจะมองไม่เห็นมึง เปิดเอาไว้แบบนี้แหละให้กูได้เห็นว่ามึงนั่งอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ กู ฮึกก ฮอึกก..” เอสที่กำลังจะลุกขึ้นไปปิดไฟ เขาต้องหยุดตัวเองไว้แค่นั้น เขามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจเลยจริง ๆ วันนี้เมี่ยงมันเอาแต่ใจตัวเองมาก ๆ ทั้งร้องไห้ ทั้งเพ้อเจ้อ ทุกทีเวลาเมาถึงมันจะชอบโวยวายแต่ไอ้ประเภทร้องไห้หนักขนาดนี้บอกตรง ๆ เพิ่งเจอวันนี้ครั้งแรกเลย
“หลับตาเถอะ..” มือใหญ่ลูบลงที่หัวเล็กแล้วเอ่ยเบา ๆ บอกให้หลับตาลง เมี่ยงเพียงแค่ส่ายหน้า น้ำตาหยดลงที่ท่อนแขนของอีกคน
“กูขอโทษที่งอแง กู....กู....ฮึกก อึกก..”
“ไม่เป็นไร นอนซะ”
“ไอ้เอส...มึงจำได้ไหมวะเมื่อก่อนเวลาที่พวกเราไปเมาด้วยกัน มึงจะพากูกลับไปค้างที่ห้องมึงด้วยเกือบทุกครั้งเลยนะ ไม่อย่างนั้นมึงก็จะมานอนค้างอยู่ที่นี่ ตอนนั้นน่ะปีหนึ่งเราเมากันทุกคนเลย ไอ้ชิพกับไอ้บุ้งก็ยังมานอนกองกันอยู่ที่นี่เลย เพราะว่าห้องกูอยู่ใกล้ที่สุด มึงบอกมึงขับรถไม่ไหว สุดท้ายกูลากมึง มึงลากกู เราสองคนโซซัดโซเซขึ้นมานอนที่เตียงนี้ด้วยกันไงวะ มึงจำได้รึเปล่า..”
“อือ จำได้สิ”
“ตอนไปรับน้องที่ชะอำ กูเมาจนเดินไม่ได้มึงต้องแบกกูใส่หลังเดินกลับบ้านพัก ตอนนั้นตีสามไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย กูกลัวมาก ทั้งเมาทั้งกลัว มึงก็กอดกูไว้แล้วเราสองคนก็หลับไปด้วยกันทั้ง ๆ แบบนั้น มึงยังจำได้อยู่ใช่ไหม”
“จำได้”
“วันนั้นหลังสอบเสร็จ เราสี่คนไปฉลองกันที่ผับ กูเกือบมีเรื่องกับไอ้พวกบ้านั่นแล้ว พอมันเห็นมึงเข้ามายืนอยู่ข้างหลังกูแค่นั้น แต่ละคนหางจุกตูดกันไปเลย กูขำมาก เวลาที่มึงอยู่เคียงข้างกูกูไม่เคยนึกกลัวอะไรเลย ถึงจะต้องมีเรื่องชกต่อยกับใครต่อใครกูก็ไม่กลัว เพราะมึงไม่เคยปล่อยให้กูโดนทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว กูยังจำวันนั้นได้ดี วันที่น้องชายเฮียเต้กับเพื่อนของมันเข้ามาเอาเรื่องกูถึงที่คณะ กูโดนมันทั้งชกทั้งกระทืบแต่มึงก็ไม่ปล่อยกูให้โดนทำแบบนั้นอยู่ฝ่ายเดียว มึงเข้ามาลากมันออกไปจัดการให้กู มึงชกมัน ตบหน้ามัน ซ้ำยังเกือบจะกระทืบมันถ้าหากเฮียเต้ไม่เข้ามาห้ามเอาไว้ กูยังเชื่อนะเว้ย ว่าถ้ากูกับไอ้แคปนั่นมีเรื่องกันอีกครั้ง คนที่มึงจะพุ่งเข้าช่วยเป็นคนแรก ก็ยังคงจะเป็นกูคนนี้..........ใช่ไหม??”
“กูจะดูที่เหตุผล” เอสตอบออกมาแทบจะทันที เขาขยับตัวหยิบหมอนข้างส่งให้เมี่ยงกอดแบบดี ๆ ก่อนที่ตัวเองจะกอดอกพิงลงที่พนักพิงหัวเตียงอีกครั้ง
“นอนเถอะอย่าพูดเพ้อเจ้อเลย หลับตาลงได้แล้ว..” น้ำเสียงทุ้มต่ำมาพร้อมกับมือที่ตบบ่าเขาแล้วบีบเบา ๆ ขณะที่ใบหน้าเล็กค่อยๆเงยขึ้นมองคนข้างตัวด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ เขาอยากจะถามออกมาเหลือเกิน ถ้าหากจะเปลี่ยนจากคน ๆ นั้นเป็นเขา ทุกอย่างระหว่างเราสองคนจะเป็นไปได้หรือไม่ แต่ด้วยเส้นที่กั้นกลางระหว่างคำว่าเพื่อนจึงทำให้เขาแค่หลับตาลงแน่น หันหน้าเข้าหาอีกคนก่อนพาดวงแขนกอดเอวเอสไว้จนแน่น
ทุกคำพูดทุกการกระทำของสองคนในห้อง ผ่านโสตและสายตาของคนที่ยืนพิงแผ่นหลังเข้ากับผนังด้านหน้าริมบานประตูที่ถูกเปิดแง้มเอาไว้ แคปยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนเสียงพูดคุยในห้องเงียบลง ห้องพักขนาดเล็กที่เดินเพียงสองสามก้าวก็ถึงหน้าเตียง ทุกๆถ้อยคำเขาได้ยินจากตรงนี้ชัดเจน ไม่นึกไม่ฝันว่าเรื่องราวที่คล้ายคลึงกับตีมรายการที่เขาเพิ่งจะจัดมาจากรายการวิทยุเมื่อสักครู่จะตรงกับคนใกล้ตัวเขาแบบนี้ ความรู้สึกของคนที่โฟนอินเข้ามาคุยกับเขาและแบงค์มันน่าเศร้าใจอยู่ไม่ใช่น้อย ถ้าเป็นก่อนหน้าที่จะมาจัดรายการนี้เขาคงเดินเข้าไปกระชากไอ้เพื่อนตัวเล็กของมันแล้วเหวี่ยงทิ้งออกไปหลังห้องโน่นแล้ว แต่ตอนนี้เขาทำไม่ลงจริง ๆ มือขาวสะอาดล้วงเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดขณะที่ก้าวลงบันไดมาแบบเงียบ ๆ ควันสีเทาหม่นลอยคละคลุ้งไปกับบรรยากาศเงียบเหงายามค่ำคืน
ติ๊ง~
เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์มือถือ ปลุกให้คนที่กำลังจมอยู่กับอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างสะดุ้งขึ้น ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเดินลงมายืนอยู่ข้างรถตั้งแต่เมื่อไหร่
[มาถึงหรือยัง กูรอมึงอยู่นะ] 02:09
..............
[แคป?] 02:12
..............
[ถึงแล้วใช่ไหม มึงหาห้องเจอหรือเปล่า] 02:13
..............
[กูเปิดแง้มเอาไว้ ถ้าถึงแล้วผลักประตูเข้ามาเลยก็ได้] 02:13
..............
[แคป?] 02:14
..............
[ถึงแล้วใช่ไหมวะ] 02:15
อ่านแล้ว 02:15 ***สติ๊กเกอร์รูปกากบาทปิดปาก***
[อะไรของมึง?] 02:15
อ่านแล้ว 02:16 [ขับรถอยู่ ไม่ว่างคุย] แคปเปิดรถเข้าไปนั่งที่ฝั่งคนขับ
[……............…….] 02:16
[แคป] 02:17
อ่านแล้ว 02:17 [ไม่ต้องมาเรียก!]
[........................] 02:17
อ่านแล้ว 02:18 [ไอ้สัส! จู่ๆเงียบทำไมล่ะวะห๊ะ!!]
[ก็ใครบอกไม่ให้เรียก] 02:18
อ่านแล้ว 02:18 [เออไม่ต้องเรียก กูเกลียดมึงแล้ว!]
[จริงดิ?] 02:18
อ่านแล้ว 02:19 [จริงที่สุด!!]
[แล้วยังไงต่ออีก..] 02:19
อ่านแล้ว 02:19 [อย่ามาเซ้าซี้ กูกำลังคิดอยู่ว่าจะโกรธมึงดีไหม]
[โกรธเรื่อง?] 02:19
อ่านแล้ว 02:20 [กูไม่บอก]
[เออ แล้วได้คำตอบว่ายังไง] 02:20
อ่านแล้ว 02:20 [………………………]
[แคป?] 02:21
อ่านแล้ว 02:21 [กูรออยู่ข้างล่างแล้วไอ้เหี้ย!!!]
[แค่นั้นก็จบ กูเดินมาถึงมึงแล้วเหมือนกัน] 02:21
“อ่ะ.....!!” พออ่านข้อความนี้ปุ๊ปแคปเงยหน้าขึ้นทันที เขามองเห็นเอสยืนอยู่ข้างรถตั้งแต่เมื่อไหร่ๆ แคปตกใจจนผงะ
“ไหนว่าขับรถอยู่” เอสเคาะกระจกสองครั้งก่อนเปิดประตูรถผั๊วะออก เขาจ้องหน้าอีกคนนิ่งเลย ไม่อยากจะบอกว่ามองเห็นแคปนั่งอยู่ในรถตั้งแต่มันส่งข้อความว่าขับรถอยู่นั่นแล้ว
“กูก็เพิ่งมาถึงนี่ไงเซ้าซี้อยู่ได้ถามมากๆน่ารำคาญ”
“ไปหัดโกหกมาจากไหนวะแคป ขยับไป” เขาดันแคปบอกให้ขยับไปนั่งที่ฝั่งข้าง ๆ แคปหันมาถลึงตาใส่เอสจึงชี้บอกให้ดูที่ท้องฟ้า
“ฝนจะตกแล้ว”
“ไอ้สัส ทำเป็นมาสั่งกูนะมึง กูโกรธมึงอยู่เนี่ย ยังไม่เห็นง้อเลยเหอะ” แคปบ่นอุบอิบไปคนเดียว เอสได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างรู้แต่ว่ามันบ่นขมุบขมิบแต่ไม่รู้พูดเรื่องอะไรมั่ง
“กลับเลยนะ..”เอสเหลือบมองคนข้าง ๆ
“ไม่ค้างที่นี่รึไง กูกลับเองได้นะ” พูดจบแล้วถึงคิดได้ แคปนึกอยากตบปากตัวเองสักร้อยที ไปหัดประชดประชันแบบนี้มาจากไหนวะ นิสัย!
“ถ้ากูคิดจะค้าง คงไม่บอกให้มึงมารับและคงไม่เปิดประตูรอมึงไว้แบบนั้น”
“กูสนเหอะ จะค้างหรือไม่ค้างเรื่องของมึงเลย สบายใจอันไหนเชิญ!” แคปบ่นฟอดๆแฟดๆต่อเนื่องไปอีก เอสหันมามองแวปนึงก่อนจะยื่นมือใหญ่เข้ามาขยี้หัวเล็ก จากนั้นก็โดนปัดมือออมาอีกอย่างเคยๆ
เปาะ! แปะ!
ฝนเม็ดใหญ่ตกลงมาแล้วจริง ๆ รถยนต์สีขาวคันสวยกำลังเคลื่อนตัวออกจากซอยแคบ ครู่เดียวก็กลับมาโฉบเฉี่ยวอยู่บนถนนหนทาง เวลาเกือบๆตีสามกับเสียงเพลงช้าจังหวะเบา ๆ ที่คลื่นเอฟเอ็มถูกเปิดค้างเอาไว้ แคปมองเห็นหยดน้ำสีใสที่ไหลผ่านกระจกหน้าต่างเป็นรูปร่างประหลาด เขานึกอะไรขึ้นมาไม่รู้ ลดกระจกลงแล้วยื่นมือออกไปรองเม็ดฝนที่เริ่มลงเม็ดหนักขึ้นกว่าเก่า ก็แค่การกระทำเล่น ๆ แต่ในใจลึกๆบางทีก็คิดอยากจะให้เม็ดฝนชะล้างบางสิ่งบางอย่างในหัวใจออกไปด้วย
ความรู้สึกที่กำลังกัดกินเขาอยู่ในตอนนี้
“...................” เอสขับรถให้ช้าลง เขาปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างเงียบงันอยู่ชั่วขณะ เอื้อมมือไปจะดึงมือแคปมาจับไว้บนพนักวางแขนแต่อีกคนก็แค่เลื่อนมือออกห่างจากเขาโดยอัตโนมัติ
ไม่มีคำด่ายาวเป็นวาที่มาพร้อมกับหมัดหนักๆหรือฝ่ามือเจ็บๆอะไรสักอย่าง แคปกลับเลือกที่จะนั่งนิ่งเฉยอยู่แบบนั้น
“แคป?” คิ้วคมเข้มขมวดมุ่น แคปผิดปกติแล้วแน่ ๆ เขาดึงไหล่เล็กให้หันมาทันทีแต่แคปไม่สนใจ ขยับตัวจนชิดเบียดเข้ากับประตู เอสหันมองใบหน้าเล็กที่นั่งเฉย ๆ แบบนั้น เขาตัดสินใจตีไฟเลี้ยวชะลอจอดลงที่ข้างทาง
“อ่ะ! จอดทำไม” แคปหันมาถามเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว เอสขยับหันมาจ้องหน้า เท้าแขนข้างหนึ่งเข้ากับพวงมาลัย
“ยังโกรธกูอยู่?”
“............”
“อะไรวะ ผู้ชายที่ไหนเขางอนกันนานขนาดนี้หื้ม..” มือใหญ่แกล้งเข้าไปเชยคางมนให้หันมาคุย แต่เจอแคปปัดออกแล้วทำตาดุใส่ เอสเลยใช้สองมือจับสองแก้มกลมให้หันมาคุยกันแบบดี ๆ
“กูไม่ได้งอนไอ้สัส แต่กูโกรธมึงเลยต่างหาก..” แคปปัดมือใหญ่ออกเสียงดังเพี๊ยะ
“โอเคงั้นกูง้อ..” เอสพยักหน้า
“กูไม่สนใจหรอก..” แคปหันไปอีกทาง เอสถอนหายใจยาว ๆ เขารู้ทุกอย่างว่าแคปไม่พอใจเรื่องอะไร และรู้ว่าตัวเองผิดเรื่องอะไร
“กูจะง้อแค่สามครั้ง ถ้ามึงหันมาตอบกูถือว่าง้อสำเร็จทุกอย่างจบ เรากลับมาทะเลาะกันเหมือนเดิม” คำว่าทะเลาะกันเหมือนเดิมสำหรับพวกเขาสองคนแล้ว มันยังดียิ่งกว่าแคปนิ่งเฉยใส่เขาแบบนี้ รู้สึกตัวเองไม่มีความสำคัญอะไรเลย ไม่สำคัญแม้แต่จะให้มันเอ่ยปากด่าเสียด้วยซ้ำ
“สามครั้ง..” เขาชูนิ้วเลขสาม จ้องหน้าแคปนิ่ง
“ไม่เอา! กูไม่อยากเล่น” แคปส่ายหัวบอกไม่เล่น ปัดมือเอสออกบอกไม่ให้ชูนิ้วแบบนั้น เอสรวบจับมือเล็กนุ่มนั้นไว้
“จะเริ่มล่ะนะ..” เอสยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้ เขาดึงแคปบอกให้หันมาฟัง แคปปัดมือใหญ่ออกจากไหล่ ทำท่ารังเกียจอีก เอสจึงเขกหัวเล็กไปแบบเบา ๆ หนึ่งทีแล้วบอกให้ตั้งใจฟัง
“ถ้าเพื่อนมึงเมาแล้วมีคนโทรบอกให้ไปเอามันกลับห้องขณะที่มึงนั่งรอเมียมึงทำธุระอยู่อีกหนึ่งชั่วโมงถึงจะเลิก มึงจะทำยังไง..”
“............................”
ถุย! กูไม่สนใจหรอกโว๊ย เมียกูต้องมาก่อน โทรเรียกเพื่อนคนอื่นไปแบกมันกลับสิวะจะโง่อะไร ไม่อย่างนั้นถ้ากูจำเป็นที่จะไปจริง ๆ กูก็ต้องฝากรถทิ้งไว้ให้เมียกูขับกลับเองได้อย่างสบาย ๆ ส่วนตัวกูก็นั่งแท็กซี่ไปแบกไอ้เพื่อนขี้เมากลับพร้อมด่ามันหนักๆสักทีสองที แต่บอกเลยว่ากูไม่อยู่เช็ดตัว เฝ้ามันจนหลับคาตักกันแบบนั้นแน่ ๆ พูดอีกมึงก็ผิดอีกนั่นแหละไอ้สัส!
แคปนั่งเม้มปากนึกโน่นนึกนี่ไป ยิ่งคิดยิ่งแค้นแม่งอย่าให้กูได้นึก
“บางทีคนเมาก็เพ้อเจ้อเรื่องไม่เป็นเรื่อง ถึงเวลาที่มึงต้องดูแลเพื่อนสนิทที่มันเมาแล้วทั้งเรื้อนทั้งลาก มึงจะทำอะไรให้มันบ้าง..”
“.............................”
ทำไมกูต้องทำอะไรแบบนั้น เพื่อนกูถึงเมาก็ไม่เรื้อนรากแบบเพื่อนมึงหรอก อย่างไอ้ปอ กูก็แค่แบกมันกลับห้อง โยนมันทิ้งไว้ที่เตียง ยืนด่าๆๆๆๆแล้วก็ด่า สุดท้ายก็จับมันเช็ดตัว ถีบมันให้นอนดี ๆอย่าวุ่นวาย แล้วก็สงเคราะห์ห่มผ้าให้มันสักผืน ยกเว้นถ้ามันโวยวายมาก ๆร้องไห้อกหักจะตายห่าพูดจาไม่รู้เรื่อง กูก็แค่ต้องนอนอยู่ข้าง ๆ ดึงมันเข้ามากอดก็แค่นั้นเองสิวะ มันจะยากเย็นเหี้ยไร
“ข้อสุดท้าย วันนี้ครบสองเดือนของเรา กูจะพามึงกลับไปค้างที่ห้อง เราจะทำเรื่องอย่างว่าด้วยกัน โอเคใช่ไหม”
“ไอ้สัส! กูไม่โอเค!! จะกลับห้องกู!!!” แคปหันขวับไปตะคอกตอบแทบจะไม่ทัน ก็พอได้ยินเรื่องเอสจะพากลับห้องแล้วทำเรื่องอย่างว่ากันจะไม่ให้เขารีบแว๊ดมันขึ้นมาได้ยังไง เอสถึงกับขำ
“กูง้อสำเร็จแล้วนี่หว่า” รถหรูเคลื่อนตัวออกไปอีกครั้ง เขาหันมาเหลือบมองคนที่นั่งหน้างอหงุดหงิดเพราะหลุดคำพูดออกมา แคปแทบจะขยี้หัวไม่ได้อย่างใจนึก เขาเคยโกรธใครได้นานถามหน่อย
“แล้วมึงจะแก้ไขยังไง”
“เดี๋ยวคงต้องคุย”
“มึงรู้แล้ว?”
“รู้เรื่องอะไร”
“.............”
“มันก็แค่เมาแล้วเพ้อเจ้อของมันไปเรื่อย เพียงแต่ทุกทีไม่เคยหนักแบบนี้”
“กูจะกลับห้องกูนะ” แคปเปลี่ยนเรื่องกลับไปที่เดิม เหนื่อยใจที่ต้องมาคุยปัญหาเรื่องความรู้สึกของเพื่อนมัน ขนาดเจ้าตัวยังโง่ไม่รู้เรื่องห่าอะไร ปล่อยมันจัดการเองไปเหอะ ชี้โพรงให้กระรอกเผื่อเห็นอกเห็นใจกันขึ้นมาจริง ๆ ทิ้งกูล่ะมึงน่าดู กูเอามึงตายห่าเลย แคปนึกแล้วเผลอกัดฟันกรอดๆจนเอสหันมองถามว่าเป็นอะไร แคปก็แค่ส่ายหัวบ่นฟอดๆแฟดๆไปเรื่อย
“จะตีสามแล้ว พรุ่งนี้กูต้องเข้าประชุมที่สำนักงานใหญ่แต่เช้าอีก ฮ้าวววววว ง่วงเป็นบ้าเลยว่ะ ถ้าไปนอนที่ห้องมึง กูต้องขับรถไปหาที่ยูอีกอ่ะ ห้านาทีกูว่ากูหลับใน”
“งั้นมึงลง เดี๋ยวกูขับเอง ที่ยูเทิร์นอยู่เลยคอนโดมึงไม่ถึงห้านาที..” แคปไม่ว่าเปล่า เขาปลดเบลท์ออกเตรียมพร้อมเลยห้องเขากับห้องเอสอยู่แค่คนล่ะฝั่งถนน คอนโดสูงเยื้องกันแค่นิดเดียว “กูจะย้ำกับมึงอีกครั้ง คืนนี้กูจะกลับห้องกู เต็มสองรูหูมึงไหมห๊ะ!”
“โอ๊ยแคป! หูกูแตกขึ้นมามึงรับผิดชอบไหมล่ะเนี่ย ตะโกนเข้ามาได้” เอสหรี่ตาทำท่าปวดหูสุด
“สมน้ำหน้ามึงจะได้ตื่นเต็มๆตาไง ขับต่อไปเลย ถึงตรงนั้นแล้วค่อยยู”แคปชี้ๆสั่ง ในที่สุดรถขับเลยทางเข้าคอนโดเอสแล้ว คนบอกค่อยทำสีหน้าโล่งใจขึ้นหน่อย
“พรุ่งนี้มึงปลุกนะ เช้าหน่อยสักหกโมง..” พอรถจอดสนิทที่ช่องจอดประจำ เอสเดินเข้ามาหาแคป เขาทุบ ๆ ที่ต้นคอบอกเมื่อย ทำท่าหมุนคอยืดเส้นยืดสาย สองคนเดินไปที่ลิฟต์
“ประชุมอะไรของมึง สำนักงานใหญ่คือที่ไหน..” แคปหันไปถาม มองเห็นคนทำท่าเมื่อยคอดีนัก เขาเอาสันมือฟาดผั๊วะลงไป เอสนี่แทบทรุดคาลิฟต์
“ใจร้าย...เมียกูใจร้าย”
“ไม่ต้องมาทำหน้าตาแบบนั้นกูไม่ใช่ยักษ์ใช่มาร มึงบอกมาก่อนประชุมเหี้ยอะไรของมึง สำนักงานใหญ่ห่าอะไร เรายังเป็นแค่นักเรียนทำไมต้องมีประชุมกับสำนักงานใหญ่อะไรนั่นด้วยวะ”
“บริษัทในเครือรัชชาไง มันก็มีสำนักงานใหญ่อยู่แถวๆสาทร คุณพ่อมีตารางงานออกมาให้กูแล้ว เดี๋ยวนี้ทุกๆวันหยุดกูก็คงต้องเข้าประชุมกับท่านตลอด”
“เออ ก็มึงเป็นไฮโซนี่เนาะ ธุรกิจหลายอย่างก็คงต้องดูแลนั่นแหละ” เสียงแคปเหมือนกับปลง ๆ เขาพยักหน้าเบา ๆ
“เบื่อกูไหม อีกหน่อยงานที่กูต้องรับผิดชอบมันต้องมากขึ้นเรื่อย ๆ มึงจะทนอยู่กับกูได้ไหมวะแคป”
“................” แคปหันมองคนพูดนิ่ง ๆ แววตาคือแปลกใจกับคำพูดของมันมาก เอสดึงเอาคนตัวเล็กกว่าเหนี่ยวเข้ามาหาตัว
“ไหนๆก็เกินสองเดือนไปหลายชั่วโมงแล้ว จะหาใหม่ก็ยุ่งยากไม่รู้จะได้เจอคนปากจัดมือหนักตีนหนักแบบมึงอีกเมื่อไหร่ เพราะงั้นอยู่ด้วยกันนานๆเลยได้ไหมวะ”
“นี่มึงชมหรือมึงด่าหรือมึง......” ขอกูคบเรอะ?!!!! ไอ้เหี้ยยยยยยย!!!!!!!!!!!...แคปหน้าร้อนผ่าว ๆ
“อย่าให้ต้องพูดมากน่า..” มือใหญ่ล๊อคต้นคอเล็กให้เชิดขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอียงศีรษะเข้าไปกดริมฝีปากลงที่มุมปากนุ่ม ดูดเบาๆหนึ่งที
ผั๊วะ!ๆๆ
“ไอ้สัส กูเกลียดมึงที่สุดเหอะ” แคปฟาดมือรัวใส่สองสามที ก่อนก้มหน้างุดปิดซ่อนสีแดงระเรื่อง
“หึหึ” เอสใช้ความไวชิงจูบลงที่ปลายจมูกรั้นอีกหนึ่งทีก่อนปล่อยคนตัวเล็กออกมา
ติ๊ง~
“กูเกลียดมึงที่สุด!!” ลิฟต์เปิดออกพอดี แคปผลักคนตัวโตกว่าแล้วรีบวิ่งหน้าตั้งออกไปเลย คนเดินตามชูคีย์การ์ดที่อยู่ในมือเขาให้ดูพร้อมกับรอยยิ้มกวน ๆ เจอแคปชี้หน้ามาจากที่ไกล ๆ หน้าประตูแล้วบอกให้รีบเดินมาไวๆ เอสจึงแกล้งทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เขาเดินให้ช้าลง ทำท่าเป็นเต่า แคปอดรนทนไม่ไหวเดินพรวดๆเข้ามาลากแขนมันให้วิ่งไปด้วยกัน เสียงโวยวายบวกกับหัวเราะของเขาสองคนดังสะท้อนไปทั่วทั้งแนวทางเดินในช่วงเวลาตีสามเศษ
.
.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนขอบระเบียงสูงดังเรียกขึ้น คนที่ยืนทอดอารมณ์อยู่ที่ระเบียงหลังห้องใช้มือข้างที่คีบบุหรี่เอาไว้หยิบมันขึ้นมากดรับสาย เป็นสายจากเพื่อนฝูงของเขาเอง คุยกันอยู่ประมาณสิบกว่านาที ส่วนใหญ่เป็นเรื่องไร้สาระของพวกมัน ก็แค่โทรมาแซวเรื่องรายการใหม่ที่เขาทำ พอคุยเสร็จกะจะวางมือถือไว้ที่เดิมแต่เขากลับนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เลื่อนหน้าจอกดเข้าแฟ้มภาพจากกล้องที่กดเซฟเอาไว้ รูปล่าสุดที่เผลอกดถ่ายไว้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนตอนที่อยู่ในห้องออนแอร์ จริง ๆ คงไม่ได้ตั้งใจมากนัก ถ้าหากจะเทียบกับรูปลูกหมาตัวเก่าสุดที่รักที่เขาต้องกดเข้ามาดูก่อนนอนแทบทุกวัน เขาจัดการตัดต่อสองรูปเข้าแอพแต่งภาพทำเป็นสองช่องคู่แล้วบันทึกใหม่
ตอนนี้ภาพพักหน้าจอของเขากลับกลายเป็นรูปเสี้ยวหน้าของใครอีกคนบวกกับรูปเก่าของลูกหมาชิสุตัวโปรดในสองอิริยาบถที่คล้ายคลึง
“หึ..ดุเหมือนลูกหมาที่บ้านกูเลยนะมึง..” เสียงทุ้มพึมพำ สายตาคมกริบเลื่อนไปโฟกัสที่ไฟดวงเล็กๆประปรายบนยอดตึกสูงฝั่งตรงข้ามก่อนเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ดวงโต เมื่อสายลมยามดึกพัดโกรกเข้ามาแผ่วเบา ช่วงเวลาตีสามกว่า ๆ มีควันสีหม่นจางจากปลายมวนลอยตัวขึ้นไปในอากาศที่ด้านหลังระเบียงห้องพักชั้นสิบสี่ แบงค์ยกหน้าจอขึ้นดูภาพในนั้นอีกครั้ง.......
...เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม.....กลัวรับมันไม่ไหว...
https://www.youtube.com/v/_RxtQHSIM5Q
Tbc.
ช้าอีกแล้ว 555555 (โค้งสักสิบรอบ) ที่จริงบทนี้เสร็จก่อนหน้านี้ได้สักสองสามวันแล้วค่ะ ชั่งใจว่าจะเอาลงดีไหมหรือว่าจะรื้อเขียนใหม่ ลองอ่านดูแล้วจะรู้เลยว่าทำไมมินถึงได้พูดแบบนั้น มันเขียนยากมากกกกกกก บทแบบนั้นของเมี่ยงคือไร??(ถ้าเป็นเรื่องอื่นนี่เมี่ยงคือนายเอกใช่ไหม มินเลยรู้สึกแปลกๆกับตอนนี้อยู่มากเหมือนเวลาเขียนต้องกั๊กบางคำพูดไว้ เหมือนมันไม่เต็มที่เวลาแต่ง ถ้าผิดพลาดยังไงก็ฝากวิจารณ์ด้วยนะคะ หากมันผิดพลาดไปมากต้องขออภัยจริงๆ สารภาพว่าบทนี้ไม่พร้อมเลย (โค้งๆ)
ปล. 1 ยังอยากย้ำคำเดิม เก็บไว้อ่านหลาย ๆ วันเด้ออออ ถ้ามินเขียนเสร็จเมื่อไหร่ก็จะเอามาลงให้แน่นอนค่ะ
ปล. 2 ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย ขอบคุณมากที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้ มินอ่านทุกข้อความค่ะ ซึ้งมากๆ #รู้สึกขอบคุณ :mew1:
ปล. 3 มีคนถามถึงงานเขียนเรื่องอื่นๆของมิน ลองเข้าไปดูที่บล็อกก็ได้ค่ะ มีตั้งแต่เรื่องแรกจนถึงเรื่องล่าสุด รวมห้าเรื่องค่ะ แต่ขอเตือนเรื่องพี่เลี้ยง ถ้าใจไม่แข็งก็อย่าอ่าน มินโดนคนอ่านเข็ดขยาดจากเรื่องนี้เยอะเลออออออ 555555555++ (แต่ว่าเรื่องนี้กวนทีนฯ ไม่ใช่แนวนั้นหรอกนะ^^)
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-06-2015 22:07:04
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-06-2015 22:11:42
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 05-06-2015 22:12:24
ยาวมากเลยนะคะ แต่ทำไมเราไม่จุใจ เราโลภใช่ไหม :o12: 55555
นอยด์แทนแคปเลยที่ได้ยินบทสนทนาของเอสกับเมี่ยง ที่หน้าห้อง เอสแกดูไม่ออกจริงๆเหรอ ว่าเมี่ยงรู้สึกยังไง
เราเห็นใจเมี่ยงน่ะแอบรักเพื่อนสนิทที่ไม่มีใจ ทางไหนก็เจ็บอยู่ดีไม่ว่าจะรักต่อหรือจะตัดใจ แต่เบื่อนางอ่ะ ทั้งนิสัยหลายๆอย่าง และชอบทำตัวสาวเกินเวลาอยู่กับเอสโดยเฉพาะตอนเมา ยืนยันคำเดิม ว่าไม่ชอบเมี่ยง:(
เราว่าแคปมีพัฒนาความน่ารักขึ้นในทุกตอน จะเห็นได้จากแคปโวยวายน้อยลง ที่สำคัญเริ่มเปิดใจให้เอสแล้ว ชอบเวลาเอสแคปอยู่ด้วยกันมาก บอกไม่ถูกอ่ะ จะละมุนก็ไม่เชิง มันดูรักกันดิบๆเถื่อนๆดี แอบหวานด้วย เรียลดีค่ะ ยอมรับเลยคู่นี้มันรักกันด้วยลำแข้งจริงๆ55555
แอบดีใจที่คู่นี้มันคบกัน2เดือนแล้ว เมี่ยงที่มั่นอกมั่นใจว่ายังไง2เดือนเลิกแน่ คงมีเงิบเนอะ55555 (เราสะใจมาก)
ชอบตรงที่เอสเลือกทิ้งรถไว้ให้แคป แล้วให้แคปขับไปรับที่หอเมี่ยง อย่างน้อยเอสมันก็แสดงให้เห็นว่าแคร์แคปมาก เราว่าที่เอสทำแบบนั้น อยากให้แคปเห็นชัดๆไปเลย ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเมี่ยง
ไม่รู้จะเม้นท์อะไร แล้ว ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ ยืนยันคำเดิมว่าชอบนิยายเรื่องนี้มาก เปิดเข้ามาดูทุกวันเลย กลัวอัพแล้วพลาด เป็นกำลังใจให้นะคะ และเข้ามารอตอนต่อไปเลยค่ะ(รีบมาก555) :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 05-06-2015 22:15:02
ยัยเมี่ยงตัดใจเถอะนะ o18
คาปูน่ารักที่สุดดดดดด แบงค์..จีบแคปที พี่อยากเห็นคนหึง :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 05-06-2015 22:26:19
ขอบคุณนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 05-06-2015 22:59:27
ก็เข้าใจเอสน่ะเพื่อนก็คือเพื่อนจะให้ทิ้งไปเลยก็ไม่ได้อยู่แล้ว
เมี่ยงก็ควรจะพอได้แล้วล่ะไม่งั้นจะเข้าหนัากันไม่ติดซะเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 05-06-2015 23:02:57
อยากบอกว่ากรี้ดในใจดังมาก.ตอนที่แคปคิดว่าทิ้งกูล่ะน่าดู. หึงขนาดนี้แล้วยอมรับหรือยังลูกเอ๊ย
โดนขอคบแล้วนะเนี่ยรู้ตัวยัง โดนจีบมาสองเดือนแล้ว ได้เวลาทำเรื่องที่อัดอั้น. 555
เมี่ยงได้เวลาตัดใจแล้วป้ะ. คู่นี้เค้าเกิดมาเพื่อกันและกัน. ไม่ต้องเป็นห่วงเอสมันหรอกมันผ่านโปรแล้ว.
ส่งแบ๊งค์มาเอาเมี่ยงไปที. แบ๊งติดใจแคปเพราะดุเหมือนหมา? :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: wann ที่ 05-06-2015 23:07:53
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 05-06-2015 23:20:10
เริ่มหัวข้อโดย: Sahrapova ที่ 05-06-2015 23:21:09
เริ่มหัวข้อโดย: ต่ายน้อย ที่ 05-06-2015 23:23:44
แต่ผมรำคาญเมี่ยงมากอ่ะ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 05-06-2015 23:38:12
แล้วเพื่อนเอสเช่นกัน บุ้งกับชิพ แค่เพื่อนคนเดียวไม่มีปัญญาเอาเพื่อนกลับหรอ รู้ทุกอย่าง เห็นทุกอย่าง เข้าใจทุกอย่างแต่ไม่เคยบอกเมี่ยงให้เข้าใจ ไม่เคยอธิบายหรือพูดคุยให้เมี่ยงตัดใจ ทำใจยอมรับ มีแต่อะไรก็เอส อะไรก็เอส เมี่ยงเมาก็เอส เมี่ยงมีเรื่องก็เอส เมี่ยงงอลก็เอส ถามจริงถ้าไม่มีเอสจะตายกันทั้งกลุ่มไหม
แล้วเอส คนที่ฉลาดทุกเรื่องแต่ดันมาโง่เรื่องนี้ ดูไม่ออกหรอ แต่วันนี้ก็ได้ยินแล้วนี่ แสดงความเป็นเจ้าของขนาดนั้น เรียกร้องขนาดไหน จะยังไม่เข้าใจคงไม่ได้แล้ว แต่ประเด็นคือเอสไม่รักษาสัญญาเลย บอกแคปว่ายังไง แต่ไหงผ่านไปไม่เท่าไรก็เหมือนเดิม บอกเลยทุกการกระทำของเอสให้ความหวังมาก อาจจะเพราะยังไม่รู้เรื่อง อนุโลมกึ่งนึง แต่ถ้ารู้เรื่องแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเดิม นี่ผิดเต็มๆ เราไม่ได้หมายความว่าจะต้องเลิกคบ ห่างเหิน แต่แค่เว้นช่องว่างระหว่างกันมากขึ้น รักษาระยะห่างบ้าง ควรคิดไว้ด้วยว่าตัวเองมีแฟนแล้ว หรือยังไม่เห็นภาพ ถ้าแคปทำตัวแบบนี้บ้างจะรู้สึกยังไง
ส่วนแคป ตอนนี้นางนิ่งและมีสติมาก ตอนนี้นางเป็นผู้ใหญ่มาหน่อยนึง ไม่ทารุณกรรมสามีด้วยอารมณ์มาเต็มและเหตุผล ตอนนี้นางน่ารักมากกกก
เม้นเรื่องนี้ทีไร ยาวทุกที เฮือกกก จะรอดูเอสคุยกะเมี่ยงว่ายังไง หวังว่าจะเข้าใจง่ายหน่อยนะ หลังจากทำให้คนอ่านรำคาน เบื่อหน่าย รังเกียจมานาน
ด้วยความปราถนาดี
#ทีมแคป
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 05-06-2015 23:39:36
สรุป ตอนนี้แคปยอมรับเอสเป็นแฟน(ในใจ)เรียบร้อยแล้วซินะ แม้ปากจะพูดสวนทางตลอดก็เหอะ บรรยากาศเวลาอยู่ด้วยกันดูผ่อนคลายขึ้น ไม่เหมือนทำสงครามกันตลอดอย่างที่ผ่านมา
ส่วนเมี่ยง..เอานางไปเก็บทีคะ -_-" เป็นเพื่อนที่แอบรักเพื่อน แต่การกระทำ เรียกร้องดูแลยิ่งกว่าเมีย ไม่มีเพื่อนที่ไหนเขาต้องตามมาดูแลเอาใจ ยอมให้อ้อน ดึกดื่นๆโทรตามอย่างนี้หรอกนะ ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบนางมากขึ้นเรื่อยๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 05-06-2015 23:40:27
เริ่มหัวข้อโดย: TR ที่ 05-06-2015 23:43:13
คืออะไรเมี่ยง?!!!
คือผ่านมา2เดือน แต่เมี่ยงไม่มีแววหรือท่าที หรือดูคิดจะตัดใจจากเอสเลย
ปกติ จะสงสารนายเอกประเภทเพื่อนแอบรักเพื่อน แต่เพื่อนดันมีแฟน
ที่สงสารและแอบเชียร์นายเอกพวกนั้น เพราะพวกนางเจียมตัวอยู่ใน 'เส้นแบ่งคำว่าเพื่อน' ไง
หรือถ้าพวกนางอยากออกจากคำว่าเพื่อน พวกนางก็จะเวิ่นแค่สักพักแล้วบอกความรู้สึกซึ่งๆหน้าไปเลย
แต่สิ่งที่เมี่ยงทำ นอกจากไม่คิดจะตัดใจหรือทำใจ ก็ไม่คิดจะบอก ไม่คิดจะสู้กับแคปซึ่งๆหน้า!
เอาแต่อาศัยสถานะ 'เพื่อนสนิท' มาแอบเนียน แอบแซ่บ เรียกร้องนู่นนี่นั่น
ทำตัวเป็นมดแดงแฝงมะม่วง ชั้นเป็นเพื่อน แกต้องดูแลเพื่อนสิ
แต่สิ่งที่เมี่ยงเรียกร้องแต่ละอย่าง เกินคำว่าเพื่อน แถมในใจคอยลุ้นให้เอสเลิกกับแคปมาตลอด
นับวันเมี่ยงยิ่งเยอะ กอด เกาะแกะ พอคนแซวว่าเป็นผัวเมียกับเอสก็ยิ้มรับ
ถึงจะบอกว่า อดีตก่อนเอสมีแคป เอสก็ยอมให้เมี่ยงเกาะแกะอย่างนี้
แต่เอาจริงๆ การกระทำเหล่านั้น ทั้งกอดทั้งซบ เพื่อนส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยทำกันป่ะ แค่เมี่ยงเนียนมานานแล้ว
แล้วยิ่งเพื่อนมีแฟน เราก็ต้องมีสติมากขึ้นป่ะ จะไปกอดจูบจับเรื่อยเปื่อยได้ไง
เมี่ยงเอาแต่เช่งให้เลิกกัน เอาแต่เรียกร้องความสนใจจากเอส
ถ้าไม่คิดจะบอกความรู้สึกกับเอส แสดงว่าไม่กะจะเป็นแฟนเอส?
งั้นจะมาเห็นแก่ตัว แอบแซ่บเอส ทำให้แฟนเอสหงุดหงิดทำไม
ถ้าเมี่ยงอยากเป็นแฟนเอส ก็บอกไปเลยดิ สู้กันซึ่งๆหน้าดีกว่าทำตัวเป็นมดแดงแฝงมะม่วง
มีเวลาทำใจตั้ง2เดือนแล้ว กล้าๆบอกเอสไปเลยถ้าอยากได้นัก
นี่กะจะไม่บอกตลอดชีวิต แต่ให้เอสยกตัวเมี่ยงไว้อันดับหนึ่งตลอดเวลาเหรอ?!!!
เวลามีเรื่องเอสไม่มาหา ก็จะหาว่าเอสไม่ให้ความสำคัญเหรอ ถ้าอยากสำคัญขนาดนั้นก็บอกความรู่สึกไปเลย!
สู้อย่างแฟร์ๆ ถ้าเอสตกลงเมี่ยงก็จะได้สุขสมใจ
ถ้าเอสเซย์โน ก็ต้องยอมรับว่าคำว่า 'เพื่อน' จะเปลี่ยนไป แอบแซ่บเอสไม่ได้อีก แฟร์กับแฟนเอสด้วย
คือไม่โอกับเมี่ยงมากๆ รำคาญนาง หงุดหงิดนาง
นางเป็น 'เพื่อนที่แอบรักเพื่อน' คนแรกที่เราไม่เชียร์ แต่กลับอยากถีบ
อินมาก ตอนนี้ขออุทิศให้เมี่ยงแต่เพียงผู้เดียว
ปล. ขอแอบพ่วงอิพระเอกของเรื่องอีกหน่อย
เอสอ่านท่าทีและความรู้สึกเมี่ยงไม่ออกจริงๆเหรอ?
โอเค ก็เข้าใจว่าคนใกล้ชิดจะมองไม่ออก
แต่ในเมื่อตอนที่แล้วแคปออกปากว่าหึงเมี่ยงกับเอส
เอสน่าจะฉุกใจคิดบ้างสิว่า มันน่าหึงขนาดนั้นเลย?
อย่างน้อยน่าจะตั้งคำถามกับตัวเองว่า การแสดงออกที่เอสกับเมี่ยงมีต่อกันมันเกินเพื่อนขนาดนั้น?
ยิ่งตอนนี้ เมี่ยงพูดแต่ละอย่าง แสดงออกแต่ละอย่าง เป็นเจ้าข้างเจ้าของเอสขนาดนี้ เอสไม่เอะใจเลยสักนิดเหรอ?
นี่ยังทำตัวโง่ๆง่าวๆ ให้ความสำคัญเมี่ยงอันดับหนึ่งตลอด จนสงสัยแล้วสิว่า...หรือเอสจะรักเมี่ยง เหอะๆๆ
อีเรื่อง ที่เอสถาม ถ้าเพื่อนเมาแล้วเรื้อนจะไม่ไปหาเหรอ
เอาจริงๆนะ เมี่ยงมีทั้งบุ้งทั้งชิพป่ะ ไม่มีเอสสักคน สองคนนั้นก็จัดการได้
ขอย้ำว่า 'ผู้ชายสองคน' จะจัดการลากไอ้เตี้ยคนเดียวออกจากผับแล้วกลับหอไม่ได้เหรอ?!!
ถ้าบอกว่า มีแค่เอสที่จะจัดการให้เมี่ยงไม่โวยวายได้ แสดงว่าตลอดชีวิตเอสห้ามไปไหนห่างจากเมี่ยงเกินขับรถครึ่งชั่งโมงป่ะ
ถ้าเอสไม่อยู่เมี่ยงจะจัดการตัวเองไม่ได้ อยู่ในโลกนี้ไม่รอดเลยเหรอไง?!!
จะเป็นไรแค่บอกยุ้งกับชิพให้ลากเมี่ยงออกจากผับ ไปส่งที่หอ เช็ดตัวให้ จบ!
คือเอาจริงๆ ไอ้การเมาแล้วต้องคอยเช็ดตัวให้เนี่ย เพื่อนธรรมดาต้องดูแลขนาดนั้นเลย ไม่เก็ทว่ะ!
คือเราเป็นชะนี กินเหล้าเมาอ้วก 'เพื่อนสนิท' ช่วยอย่างมากก็ลากเราไปกอดโถ
พออ้วกเสร็จก็เช็ดอ้วก กวักน้ำมาล้างหน้าล้างอ้วก เช็ดตัวให้เฉพาะที่เปื้อนอ้วก แล้วทิ้งให้เรานอนเน่าอยู่อย่างนั้น
(ประสบการณ์ตรง 5555)
แล้วยิ่งเอสมีนัดกับแคป ถ้าจะลากมาส่งห้องก็แค่ส่งแล้วไป จะมาเช็ดตัว นอนกอดทำซากอ้อยอะไร?!
ถึงจะทิ้งรถให้แคป แต่คิดมั้ยว่า ถึงแคปขับรถมาถึงเร็วก็ต้องมารอแกปรนนิบัติเพื่อนรัก
บ่องตง ไม่โอเคกับเอสอ่ะ ผ่านมา18ตอน เอสก็ยังจัดลำดับความสำคัญแคปไว้หลังเมี่ยง
หงุดหงิดฝุดฝิด อยากอ่านตอนต่อล้าววววว อินมากมาย ลงพรุ่งนี้เลยได้ (สงสายตาวิ้งๆ) 555
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-06-2015 23:48:21
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 06-06-2015 00:08:08
ฝันหวานอยู่แต่กับสิ่งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
แล้วยังมาเรียกร้องให้เพื่อนลำบากใจอีก
เพื่อนอีก2คนก็ไม่ได้นำพาอะไรเลย
ไม่รู้ว่าเพราะสงสารเมี่ยงหรือว่ายังไง
แต่อย่าลืมว่าเพื่อนแกมีแฟนแล้วนะเว่ยย :katai1:
ตอนนี้เอสแคปเรื่อยๆ น่ารักดี ไม่ค่อยกระโชกโฮกฮากใส่กันเท่าไหร่ :laugh:
เอสต้องชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับเมี่ยงให้มากๆนะ
อย่าใจอ่อนมากเกินไปจนทำร้ายความรู้สึกแคปล่ะ
ทำให้แคปเชื่อใจให้ได้ สู้ๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: fahhee_zeze ที่ 06-06-2015 00:24:53
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-06-2015 00:30:19
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 06-06-2015 00:42:41
แนะ...แนะ...แคปพูดเป็นกลายๆว่าอยากให้ไปรับ ปากแข็งงงงงงง
“กูจะเอาเวลาไหนไปนอกใจล่ะไอ้สัส พูดจาแม่ง”
กรี๊ดดดดดดดดดด เอาอีกแล้ว นี่เป็นการยอมรับกลายๆว่า "เค้าจะรักตัวเองคนเดียวนะก๊ะ" มันมีทางปฏิเสธอื่นแต่...แม่มมมมม พูดแบบนี้เอสดีใจตายเลย
เลื่อนมาบทเมี่ยง...ตัดใจเหอะ ถ้าขนาดนี้ยังไม่ตัดใจเดะจะไปดักตีหัวเลยนิ - -*
แต่สงสัย บุ้งกับชิพไม่เฉลียวใจบ้างรึว่าเมี่ยงมันคิดไงกะเอส
“นอนเลย เดี๋ยวพากลับ”
ม่ายยยยยยยยยยยย ต้องไปส่งเมียไม่ใช่เหรอ ถ้าลืมแคปโกรธนะ โกรธจริงๆด้วย ไม่ให้อภัยด้วย!!!
โว้ยยยยยยยย ไอ้คุณเอส เอ็งแหกตาดูนาฬิกามั่งอย่ามัวสนแต่เพื่อน หงุดหงิดๆๆๆๆ :katai1:
“บ้าเอ๊ย จู่ ๆ ก็หายหัวไปธุระเหี้ยไรก็ไม่ยอมบอก ก็แล้วทำไมกูต้องไปรับมึงด้วยล่ะวะไอ้สัส คอยดูนะถึงเมื่อไหร่กูจะลากคอมึงลงมารับโทษทัณฑ์ให้สมกับที่กูนั่งคอยเลยคอยดู!”
แคป...แกพูดเหมือนเป็นเมียพี่เอสจริงๆเลยง่ะ
“กูจะดูที่เหตุผล”
ลุกขึ้นปรบมือให้เอสเลยค่ะแหม่ ดีมากที่ไม่หลงเคลิ้มไปตามคำเมี่ยง o13
“ไอ้สัส ทำเป็นมาสั่งกูนะมึง กูโกรธมึงอยู่เนี่ย ยังไม่เห็นง้อเลยเหอะ”
เออะ...เอาเข้าไป แคปนับวันยิ่งพูดจาเหมือนเมียเอสเข้าไปทุกที เริ่มยอมรับแล้วสินะ
ความคิดแคปนี่เหมือนเราเลยจริงๆนะ...คือถ้าเพื่อนมันง้องแง้งเกินแล้วตัวเองก็รีบ โดยเฉพาะเมียนี่ต้องรีบง้อเลย เพราะเมียมีสิทธิ์อารมณ์ขึ้นได้มากกว่าเพื่อน
ว้ายยยยยยยย แคปหลุดอ้า แคปหันมาตอบแล้วอ้า ง้อสำเร็จ น่าร้ากกกกกกกก
เซ็ง...หมูเขาจะหาม อย่าเอาคานเข้ามาสอด ไอ้แบงค์ มึงหยุดเลย พอเลย การที่แคปไม่ยอมรับไม่ได้แปลว่าเขาไม่ได้คบกันนะเว้ย เอ็งดูไม่ออกเรอะ!! ไม่ต้องเลยนะ สต็อป
มือที่สามมือที่สี่มันยั้วเยี้ยไปมั้ยอะ เรารู้สึกปวดตุบๆที่ตับ = = :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 06-06-2015 00:43:03
รักเอสแคปเสมอๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 06-06-2015 00:53:55
เลยอดเอาตัวไปเปรียบไม่ได้ แต่ก็นะ
สุดท้ายชอบแคปตอนนี้ดีอ่ะ เงียบบ้างอะไรบ้าง เป็นดีเจ พอฟังเรื่องคนอื่นมา คงจะใจเย็นขึ้นอ่ะนะ
หวังว่าจะจบเรื่องเมี่ยงโดยเร็ว เหอะๆ เพราะคนอ่านเริ่มหมั่นไส้ คันไม้คันมือ
แคปนิ่งสงบสยบเอสบ้างลูก จะได้ชัดเจนกับเพื่อนรักเพื่อนสักทีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-06-2015 00:58:56
ตกลงคือคบกันแล้วใช่มั้ยเอสแคปเนี่ย คำติดปากของแคป "กูเกลียดมึงที่สุด = กูรักมึงที่สุด"
อ่านถึงตอนที่เอสออกตัดสินใจไปหาเมี่ยงแล้วแบบจะไปทำไมว่ะเมียก็ไม่ใช่แถมบุ้งกับชิพก็อยู่ทำไมจัดการกันไม่ได้รึไง
แต่พอรู่ว่าทิ้งรถไว้ให้แคปก็ลดโทษให้กึ่งหนึ่ง แต่่ก็ยังโง่เรื่องเมี่ยงเหมือนเดิมหรือต้องให้มันจูบปากบอกรักก่อนถึงจะดูออกห่ะว่าเพื่อนสนิทแอบชอบตัวเอง เลิกโง่ได้และเพราะถ้ายังเป็นโง่อยู่นี่บอกเลยคู่แข่งอย่างแบงค์นี่น่่ากลัวอยู่.ระวังไว้เถอะ!!!
ยิ่งอ่านคือยิ่งเบื่อเมี่ยงและรำคาญเมี่ยงมากใครก็ได้เอามันไปไกลๆทีเถอะ :m16:
อ่านเรื่องนี้แล้วเม้นยาวทุกที :laugh: มาต่อตอนต่อไปไวๆน้าาาาาา :mew1:
ปล.เราชอบและเอ็นดูแคปมากๆอ่ะคนอะไรปากกับใจไปคนละทางตลอด :laugh: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: เอแคร์ไวท์ครีม ที่ 06-06-2015 01:07:03
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 06-06-2015 01:26:57
ตลกแคป 55555 ไม่อยากชี้โพรงมากเดี๋ยวมันเห็นอกเห็นใจกันทิ้งเราไปซะงั้นเลย ประโยคนี้แฝงทุกความหมายครบถ้วน ชอบๆๆๆ 55555 แต่เอาจริงๆนะ จะชี้โพรงก็ชี้เถอะ ให้รู้ใจตัวเองละทิ้งเราไปซะตั้งแต่ตอนนี้อาจจะดีกว่าตอนที่ถลำลึกไปกว่านี้แล้วก็ได้นะ ชื่นชมแคปตอนนี้แบบปลาบปลื้มอะ แคปโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนิดนึงละ งานดีเจน่าจะทำให้แคปเป็นคนที่ฟังและใช้เหตุผลมากขึ้น จะรอดู เย่
แบงค์นี่ เอาจริงดิ 5555 เออ ก็เขาไม่ได้เป็นแฟนกันเราก็มีสิทธิจีบดิเนอะ จะว่าไปแล้วสองคนนี้ไม่เคยออกปากตกลงกันว่าเป็นแฟนจริงๆนั่นแหละ แต่หลายๆอย่างมันสื่อว่าเกินจุดนั้นไปละ 555 นับว่าเอาพฤติกรรมเข้าใส่ล้วนๆ ขาดจดทะเบียนเท่านั้น ที่บ่นๆข้างบนก็แค่เพราะเบื่อเรื่องเมี่ยงมากๆเท่านั้น สองคนนี้มาถึงจุดนี้ได้ ก็ฟินนนนนนั่นแหละ แอร๊ยย
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 06-06-2015 01:41:45
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 06-06-2015 02:11:26
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 06-06-2015 03:31:15
ตอนนี้คือเขินกับประโยคนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆ “ไหนๆก็เกินสองเดือนไปหลายชั่วโมงแล้ว จะหาใหม่ก็ยุ่งยากไม่รู้จะได้เจอคนปากจัดมือหนักตีนหนักแบบมึงอีกเมื่อไหร่ เพราะงั้นอยู่ด้วยกันนานๆเลยได้ไหมวะ” คำพูดไม่หวาน ออกไปทางหลอกด่าแต่ใจความหลักของประโยคนี้คือทำเรากริ๊ดหนักมาก เขินหนักมาก งื้ออออออออออออ
ข้างบนคือโหมดสาวน้อยขี้เขิน ส่วนอันนี้คือโหมดสาวน้อยขี้รำคาญค่ะ เมี่ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงอย่าเยอะ!!!!!!!
เกลียดพวกใช้สิทธิ์แนวๆนี้ที่สุดเลย อิพวกชอบเอาความหลังมาเล่าเนี่ยนู่นนี่นั่นมากมาย เพื่อเรียกร้องความเห็นใจ เรียกร้องให้มาดูแล เพื่อรั้งคนให้อยู่กับตัวบลาๆๆ พวกแฟนเก่าทำก็ว่าน่าเคืองแล้วนะ แต่ก็ยังพอทำเนาเพราะอดีตอย่างน้อยเขาก็เคยถูกรัก มาแบบฟีลหวงก้าง อยากคืนดี แต่อิคุณเมี่ยงคะ แกมีสิทธิ์จะทำอย่างนั้นเหรอยะ รักเค้าก็รักเค้าฝั่งเดียว แถมมีคำว่าเพื่อนผูกคออยู่ จะแสดงออกอะไรก็ควรจะอยู่ในขอบเขตของคนแอบรัก ควรมีความเจียมใจให้มากกว่านี้ นึกถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อนให้มากกว่านี้ ที่สำคัญควรมีสติให้มากกว่านี้ค่ะ เมาอะเมาได้ค่ะ แต่อิเมาแล้วเรียกร้องพร่ำเพื่อเนี่ยบอกเลยว่ารำคาญมาก อ๊ากกกกก (ทึ้งหัวเมี่ยงระดับ8ริกเตอร์ อินมากจริงๆ) ที่เมี่ยงเป็นอยู่ตอนนี้เข้าข่ายเห็นแก่ตัวนะ สร้างความลำบากใจให้เพื่อนด้วย ระวังนะถ้ายังทำตัวอย่างนี้ต่อไปศพจะไม่สวยแถมมิตรภาพอาจร้าวฉานได้นะจ๊ะ
ต่อมาขอเข้าสู่โหมดสาวน้อยขี้หวงค่ะ
มนุษย์แบงค์คะหลงเข้าสู่วังวนแคปอีกคนแล้วสินะ แต่อย่าแม้แต่จะคิดแย่งนะ ผัวแคปเค้าหึงโหด รีบๆถอยไปเลยค่ะ วังวนนี้ไม่มีที่ว่างให้มือที่สามค่ะ ประเด็นที่ห้ามไม่ใช่ไร เอ็งอย่าเพิ่งเข้ามายุ่งเล๊ย แค่ติ่งอย่างฉันลุ้นให้เอสแคปยอมอ่อนให้กัน หวานใส่กันนี่ก็เหนื่อยมากพอแล้ว อย่าเพิ่งมาทำให้มันวุ่นกว่าเดิมเลย อีกอย่างฝั่งเอสก็ยังไม่ต้องการตัวเร่งปฏิกริยาด้วย ทุกวันนี้เอสก็หลงแคปหัวทิ่มหัวตำแล้ว เพราะเอสเค้าชัดเจนตลอด ดังนั้นถอยค่ะถอย อย่ามายุ่งกับคาปูของเจ๊ เอ๊ย ของเอสนะ
อันนี้เป็นโหมดมโน เวิ่นเว้อ (ข้างบนนี่ยังไม่เวิ่นเรอะ)
อันนี้อาจคิดแปลกจากหลายคน บอกตามตรงว่ายังไม่อยากให้ใครมาดามใจเมี่ยง อยากให้เรื่องเป็นฟีลแบบเอสรู้ความจริงเกี่ยวกับความรู้สึกของเมี่ยง จากนั้นก็เคลียร์กันให้จบ ให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องได้บทเรียน(จากการโอ๋เพื่อนเกินเหตุ //ชำเลืองมองเอสแป๊บ) ได้รู้สึก ที่สำคัญให้เมี่ยงรู้สึกคิดได้หรือสำนึกได้ถึงสถานะตัวเองและแสดงออกได้เหมาะสมกับสถานะของตนเองจริงๆก่อน ไม่ใช่ยอมจบเพราะมีใครใหม่เข้ามาโดยที่ยังไม่ทันได้เคลียร์กันงี้ ถ้าเป็นงี้จะขัดใจมาก แต่ก็พล่ามแดกลมไปงั้นแหละ ผู้เขียนจะเขียนพล็อตเรื่องยังไงมานี่ก็ติดตามด้วยความฟินล้านแปดต่อไป สครีมต่อไป ทำไงได้เป็นทีมเอสแคปไปแล้ว ติ่งนี่มันติ่งจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ป.ล. ตอนนี้ก็แอบชอบความชัดเจนของเอสอีกแล้ว ตอนที่บอกเมี่ยงว่า ถ้าเมี่ยงหลับคือจะกลับ คือให้ฟีลเป็นคนจริงใจ ชัดเจน ชอบที่เลือกที่จะพูดตรงๆเพื่อให้เพื่อนอยู่กับโลกแห่งความจริง ถึงอาจจะเจ็บไปบ้าง แต่เราคิดว่าเป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้เมี่ยงในระยะยาวนะ
เริ่มหัวข้อโดย: feoh ที่ 06-06-2015 06:03:00
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 06-06-2015 06:52:20
คบกันจริงๆไม่ใช่ลองคบดูแบบคราวแรก
ตอนนี้อยากหายาฉีดฆ่าแมลงมือที่ 3 จริงๆ
คือลุ้น คู่นี้มาตั้ง 18 ตอน เค้ายังหวานกันไม่ถึงไหน
แล้วพวกแมลงมาจากไหน คิดจะมาเกาะ ฮะ!
โดยเฉพาะ แมลงที่อ้างว่าเป็นเพื่อนแล้วเรียกร้อง เดี๋ยวเถอะ
เจอหน้าจะถุยน้ำลายใส่หน้าเลย (ประโยคคุ้นๆแฮะ)
รำคาญเมี่ยงอ่ะเกลียดเลย เริ่มเกลียดชิพบุ้งด้วย
เพื่อนแคปดี๊ ดี เพื่อนเอส นิรักเพื่อนแบบผิดๆ รู้ว่าอินังเมี่ยงหวังอะไร แทนที่จะเตือน กันแท้ๆ
เล่นโทรให้เอสมาหา บอกตรงนาทีที่แคปนั่งรอ เริ่มติดลบเอส อยากให้แคปบอกเลิกจริงๆนาทีนั้น
ยังดีที่ทิ้งรถไว้ให้ แต่ก็นะ... รู้ว่าแคปไม่พอใจเรื่องเมี่ยง ก็ยังวางตัวแย่ๆ แทนที่จะบอกชิพว่าดูแลเมี่ยงด้วย
ต้องรอแฟน อะไรก็ว่าไปสิ ชัดเจนแต่ไม่เด็ดขาด ตกลงฉลาดดูออกว่าแบงค์ชอบแคป แต่ดูเมี่ยงไม่ออกว่างั้นเถอะ
หรือจะเหมือนแคปพูดเมื่อตอนที่ 17 แค่คิดเรื่องกันและกัน แค่มองกันและกัน ก็ไม่มีเวลาสนใจคนอื่นว่าเค้าจะคิดกับตัวยังไงแล้ว
แบงค์เดินหน้าจีบแคปเลย เอสมันจะได้หึงแล้วตามเฝ้าแบบไม่ต้องคาดสายตา...นังเมี่ยงจะได้มาเรียกร้องอะไรไม่ได้ (ยุแบบหวังผล โฮ๊ะๆๆๆ)
:กอด1:#กอดแคป ... เริ่มใช้ความสงบสยบการเคลื่อนไหวเป็นแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 06-06-2015 07:00:15
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 06-06-2015 07:33:18
ก็คิดว่า ทำใจตัดรอนห้วนๆ ไม่ได้เหมือนกันแหะ แต่ ณ จุดนี้ ถ้ายังคงเป็นแบบนี้ มันจะมีปัญหาเรื้อรังจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ยเนี่ย
เมี่ยง นี่แบบ รำอ่อน รำแรง กับนางมาก ถ้าจะชอบก็พูดออกมาเลยว่าชอบ ไม่ใช่มากั๊กๆ แอบหลังสถานะคำว่าเพื่อน
มันน่ารำคาญที่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเองแท้ๆ แต่พอมาตอนนี้มาทำแบบนี้ แบ่บ....-_- เห้อ
แบงค์นี่ยังไง...อย่าหยอดมาก เดียวจะเปลี่ยนใจมาเชียร์แทนเอสแล้วนะ 5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 06-06-2015 08:03:20
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 06-06-2015 08:08:54
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-06-2015 08:54:59
สงสาร เรื่องแอบรักเพื่อนนะ แต่พออ่านความคิดนาง
ความสงสารลดลง =_= เอาเมี่ยงไปเก็บที หรือหาคนดามใจนางค่ะ
จะได้เลิกเวิ่น แคป จะได้ไม่คิดมากกก ก้ากกก >> อินี่ลำเอียงสุด ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 06-06-2015 09:07:06
แคปพอมาเป็นดีเจ ก็มีมุมที่คิดเยอะแล้วด้วยอ่ะ
ต่อไป เอสต้องมีงานเยอะคิดงั้นก้เอาแคปไปทำงานด้วยเลยจิ
เมี่ยงไปอยู่กับแบงค์เตอะ หรือไม่ก็รุ่นพี่ศิลปกรรมเตอะ น่าจะเหมาะ ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนนี้ไม่เห็นปอเลย คิกๆๆๆๆ
เอสแคปน่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 06-06-2015 09:16:33
แต่ตอนนี้ปลื้มแคปที่เห็นใจเมี่ยงขึ้นมาบ้างแล้ว แม้ว่าเมี่ยงจะโคตรน่ารำคาญ :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 06-06-2015 09:28:24
คำพูดที่อยู่ในนิยายแนวเพื่อนสนิท
แล้วเอสกะเมี่ยงก็จะรู้ใจตัวเองแล้วก็คบกัน เฮ้
รู้สึกเศร้ามากกับการอ่านตอนนี้
เศร้าใจ น้ำตาจะไหล แคปโดนทิ้งหลายรอบแล้วนะ
ตอนนี้แคปให้ใจเอสไปแล้วเกือบทั้งดวง
ถ้าเอสยังแกล้งโง่หรือโง่จริงๆอย่างงี้อยู่
นายจะเป็นพระเอกที่เราเกลียดที่สุดเลยแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: kboom ที่ 06-06-2015 09:29:31
ตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่ชอบเมี่ยงเหมือนเดิม ดีไม่ดีอาจจะเกลียดแล้วก็เป็นได้ มีอย่างที่ไหนเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล พูดไปได้ยังไงว่าที่ตรงนั้นคือที่ของตัวเองคนเดียว มีสิทธิอะไรไปตัดสินว่าเค้าจะต้องเลิกกันภายในสองเดือน หรือแม้แต่มีสิทธิอะไรเรียกร้องให้มาดูแล อยู่กับคุณแค่คนเดียว แล้วอยากถามอีกคำถามนึง คุณมีสิทธิอะไรไปถามเค้าว่าเลือกตัวเองใช่ไหมถ้ามีเรื่องกันจริงๆ แล้วตัวเองกล้าคิดได้ยังไงว่าให้เอสคบผู้หญิงมีลูกที่น่ารักดีกว่าแคป เพียงเพราะแคปเป็นผู้ชายเหมือนที่ตัวเองแถมยังเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เอสคบ และคบนานเช่นกัน ถ้าคุณไม่กล้าบอกเค้าแต่แรกก็อย่าคิดอะไรที่มันทุเรศไปมากกว่านี้เลย มันไม่ทำให้น่าสงสารสักนิด
แล้วเพื่อนเอสเช่นกัน บุ้งกับชิพ แค่เพื่อนคนเดียวไม่มีปัญญาเอาเพื่อนกลับหรอ รู้ทุกอย่าง เห็นทุกอย่าง เข้าใจทุกอย่างแต่ไม่เคยบอกเมี่ยงให้เข้าใจ ไม่เคยอธิบายหรือพูดคุยให้เมี่ยงตัดใจ ทำใจยอมรับ มีแต่อะไรก็เอส อะไรก็เอส เมี่ยงเมาก็เอส เมี่ยงมีเรื่องก็เอส เมี่ยงงอลก็เอส ถามจริงถ้าไม่มีเอสจะตายกันทั้งกลุ่มไหม
แล้วเอส คนที่ฉลาดทุกเรื่องแต่ดันมาโง่เรื่องนี้ ดูไม่ออกหรอ แต่วันนี้ก็ได้ยินแล้วนี่ แสดงความเป็นเจ้าของขนาดนั้น เรียกร้องขนาดไหน จะยังไม่เข้าใจคงไม่ได้แล้ว แต่ประเด็นคือเอสไม่รักษาสัญญาเลย บอกแคปว่ายังไง แต่ไหงผ่านไปไม่เท่าไรก็เหมือนเดิม บอกเลยทุกการกระทำของเอสให้ความหวังมาก อาจจะเพราะยังไม่รู้เรื่อง อนุโลมกึ่งนึง แต่ถ้ารู้เรื่องแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเดิม นี่ผิดเต็มๆ เราไม่ได้หมายความว่าจะต้องเลิกคบ ห่างเหิน แต่แค่เว้นช่องว่างระหว่างกันมากขึ้น รักษาระยะห่างบ้าง ควรคิดไว้ด้วยว่าตัวเองมีแฟนแล้ว หรือยังไม่เห็นภาพ ถ้าแคปทำตัวแบบนี้บ้างจะรู้สึกยังไง
ส่วนแคป ตอนนี้นางนิ่งและมีสติมาก ตอนนี้นางเป็นผู้ใหญ่มาหน่อยนึง ไม่ทารุณกรรมสามีด้วยอารมณ์มาเต็มและเหตุผล ตอนนี้นางน่ารักมากกกก
เม้นเรื่องนี้ทีไร ยาวทุกที เฮือกกก จะรอดูเอสคุยกะเมี่ยงว่ายังไง หวังว่าจะเข้าใจง่ายหน่อยนะ หลังจากทำให้คนอ่านรำคาน เบื่อหน่าย รังเกียจมานานด้วยความปราถนาดี#ทีมแคป
เห็นด้วยอย่างยิ่งครับเอสมันดูแลเพื่อนมันดีกว่าแฟนมันอีก พอมีเรื่องเมี่ยงมันทิ้งไปตลอดเลย :angry2:
แนะนำแคปไปหาผัวใหม่ดีกว่าลูก แบงค์ยังน่าสนใจกว่าอีก :เฮ้อ:
ถ้าเป็นผมมีแฟนแบบนี้เอาเท้าทาบหน้าแล้วบอกลาไปนานแล้วครับ :beat: :z6: :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 06-06-2015 09:34:01
เอสนี่ก็ยังซื่อบื้อเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าใคร(เมี่ยง) แอบรัก ไม่รู้ว่าใคร(แคป)แอบหึง
แบงค์นี่ก็นะ ชอบใครไม่ชอบ มาชอบของประหลาด(ของเอส)ซะได้ ไม่รู้ว่าจะมีพายุทอนาโดถล่มรึเปล่าน้ออออออออออ เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวจริงๆ ต้องทำงานด้วยกันด้วย ฝั่งโน้นมีเมี่ยง(เพื่อนสนิทคิดไม่ซือ) ฝั่นนี้ก็มีแบงค์(ศัตรูที่รัก??)
ปล.ยังอยากย้ำคำเดิมว่า อ่านจบตั้งแต่ชั่วโมงแรกที่เห็นโพส อ่านเท่าไหร่ก็ไม่ซะใจอ่ะ อยากให้คนเขียนมาต่อบ่อยๆๆๆๆๆๆ สัปดาห์ละครั้งเหมือนมันนานไป5555555555 ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร คนเขียนสู้ๆ นะค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 06-06-2015 09:52:33
เริ่มหัวข้อโดย: yokky34 ที่ 06-06-2015 09:55:40
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 06-06-2015 10:01:44
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 06-06-2015 10:37:34
คือ บทเมี่ยงนี่นายเอกเลยนะ ขอร้องหล่ะ อย่าทำให้เมี่ยงดูมีตัวตนที่สำคัญกับเอสมากถึงขนาดเลือกเพื่อนมากกว่าเมียเลย
ปล.เกลียดเมี่ยงมากถึงมากที่สุด ถ้ารักเอสมาก ทำไมไม่บอกรักไปเลยหล่ะ จะมากั๊กทำตัวเหมือนเพื่อนสนิท แต่คิดกับเขาเกินเพื่อน ไม่ไหวนะ :ling1: :ling1:
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: ชอบน้องแบงค์ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-06-2015 10:56:41
แต่ก็ควรดูด้วยว่าเวลาไหนควรทำอย่างไร
ไม่ใช่ว่าเวลานี้เมี่ยงจะไม่มีใครซะหน่อยนี่
ยังมีทั้งบุ้งทั้งชิพ ที่พร้อมจะดูแลเมี่ยงอยู่นะ
ถ้าเอสทำแบบนี้บ่อยๆ แคปคงสร้างกำแพงขึ้นมาอีก
คราวนี้คงละลายยากเลยนะแคป
แต่คาปูน่ารักอ่ะ แบ้งรีบๆจีบแคปซะสิ
ตอนนี้น่าจะทำคะแนนได้บ้างนะ
แต่คะแนนแบบเพื่อนนะ
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 06-06-2015 11:55:11
เพราะถ้าไปกันไม่ได้ โอกาสที่จะกลับมาเป็นเพื่อนกันมันแทบไม่มี จะทำใจได้เหรอ
เพื่อนที่เคยเป็นแฟนมีแฟนเป็นใครก็ไม่รู้ สู้เป็นเพื่อนกันตลอดไปดีกว่า ดูแลกันและกันไปยาว ๆ
... เพราะแบบเมี่ยงก็เลยเก็บความรู้สึกเกินเลยไว้ แต่เมื่อวันหนึ่ง เห็นว่าคนที่ตัวเองหลงรัก เริ่มจะจริงจังมาก ๆ กับใครซักคนหนึ่ง
ความอิจฉามันก็มาหาทันที มันทำให้คิดย้อนมาว่า กรูก็มีโอกาสมากกว่าเมิงแท้ ๆ
ทำไมกรูไม่ใช้โอกาสนั้นสร้างความสัมพันธ์เสียเองล่ะ ได้เปรียบกว่าทุกอย่างเลย
เมี่ยงอยู่ในภาวะที่อยากลองเปลี่ยนความสัมพันธ์นั้นกับเอส ... รู้ว่าเสี่ยง แต่ยังต้องขอลองงงงง ประมาณนั้นเลย
....
เอสเองเป็นเพื่อนกับเมี่ยงมานานมากแล้ว จู่ ๆ จะให้เลือกแฟน (เป็นแฟนกันแน่แล้วใช่ไหม)
แล้วใส่ใจเพื่อนสนิทน้อยลง ก็จะยังไง ... สิ่งที่เอสทำคือการประนีประนอมแบบน้น่ะ ถูกต้องแล้วล่ะ
แคปเองก็ไม่ได้ร้ายกาจถึงขั้นว่า ... เมิงต้องเลือกมาเลยนะ ขนาดนั้นซะเมื่อไหร่
จริง ๆ แคปเป็นคนจิตใจดีด้วยซ้ำ แต่อย่างว่าศักดิ์ศรีเอย การเจอกันครั้งแรกเอย มันทำให้ออกมาแนวนี้แหละ
.... ถ้าจะว่าใครซักคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ... เมิงเลย .. เมี่ยง ... รับไปคนเดียวเต็ม ๆ
เรียกร้องความสนใจจนเกินงาม แต่ชั้นสนับสนุนให้หล่อนทำเข้าไปนะ ทำมาก ๆ เข้าล่ะ
เพราะว่าสิ่งที่หล่อนทำ มันล้ำเส้นความเป็นเพื่อนแล้วไง ซักวันเอสคงเลือกที่ออกมาเอง
เพราะการกระทำของหล่อนนี่แหละ .... รอสมน้ำหน้าดีกว่า
...
ถึงตอนนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่า เอสแคร์ความรู้สึกของแคปมากขึ้นมากจริง ๆ
จะดูแลเพื่อนเหมือนก่อนก็นึกถึงคำพูดของแคป ความรู้สึกของแคป
และใส่ใจกับปฏิกิริยาของแคป รู้สึกร้อนรนกับความนิ่งเงียบ
แบบนี้มันแปลได้อย่างเดียวละว่า .. เอสได้เดินเข้าไปอยู่ในกำมือของแคปเรียบร้อยแล้วล่ะ
รู้สึกอยากฉลองงงงงงง ฮิ้วววว .....
ส่วนแบงค์ยังเป็นตัวละครที่ชอบเหมือนเดิม คิดว่าเป็นตัวละครที่ทำให้นิยายมีรสชาติเพิ่มขึ้นเลยแหละ
...
สุดท้ายเมี่ยง ไม่ควรมีใครมาดามใจ ให้หล่อนได้คิดเองบ้างจะเป็นเพื่อนหรือจะเป็นคนรัก
ถ้าอยากเป็นคนรัก ... ทำได้ ได้ไป แต่ถ้าทำไม่ได้....อะไร ๆ ระหว่างเธอกับเอสคงไม่เหมือนเดิม ....
ก็ขอให้เธอยอมรับผลที่เกิดขึ้น แล้วจะมีความสุขกับสิ่งที่ได้หรือไม่ได้นั้นก็เรื่องของเมิงคนเดียวเลย
... เก็บแบงค์ไว้เป็นของหายากสำหรับนิยายเรื่องถัดไปดีกว่า ชิส์
...
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 06-06-2015 12:26:49
....คอมเม้นท์ นี้สนุกกว่าอีก กรั่กๆๆ
แวะมาทักทายตอน เอส+แคปเที่ยง
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 06-06-2015 12:38:36
เริ่มหัวข้อโดย: moodyfairy ที่ 06-06-2015 12:49:47
เริ่มหัวข้อโดย: j_world ที่ 06-06-2015 13:03:17
เริ่มหัวข้อโดย: KAEHUB ที่ 06-06-2015 16:11:52
ส่วนเรื่องของเมี่ยง แง่มๆๆๆ ชักรู้สึกว่ามันมากเกินไปรึป่าว ตัวเองไม่ใช่เจ้าข้าวเจ้าของเค้าแต่ไปบังคับให้เค้าทำหลายๆอย่างให้ ในแบบที่แฟนเค้ายังไม่บังคับขนาดนั้นเลย ก็ไม่แปลกใจนะที่เอสจะสนใจแคปมากกว่าอ่ะ นิสัยแบบเด็กเกินไปมั้ย เป็นแค่เพื่อนนะเป็นแค่เพื่อน ย้ำตัวเองหน่อย ทั้งๆที่ความคิดที่ว่าเหมือนห่วงเอส แต่ว่าจริงๆแล้ว มันดูไม่ใช่ยังไงไม่รู้ ก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิดเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ พอถึงวันที่เค้ามีคนของตัวเองจริงๆก็ทำใจยอมรับไม่ได้ แล้วพยายามรั้ง พยายามทำให้เค้าอยู่กับตัวเองโดยใช้คำว่าเพื่อนมาเป็นข้ออ้างบังหน้า ยิ่งชิพกับบุ้งยิ่งแล้วใหญ่ ทั้งที่ก็รู้ความสุมพันธ์ของทุกคน ทุกอย่างโดยเฉพาะบุ้ง ที่ดูเหมือนจะเข้าใจทุกฝ่ายดีเลยด้วยซ้ำ ทำไมไม่พยายามให้เมี่ยงตัดใจ แทนที่จะให้เอสมาคอยดูแลอีกคนอย่างนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
รู้สึกตัวเองเวิ่นเว้อมากไปหน่อย ขอโทษด้วยนะค้า 555 แบบอึดอัดใจนิสสสสนึง คนเขียนแต่งได้แบบทำให้อินมากเลยเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายน่าอ่านๆอย่างนี้มาให้อ่านนะคะ ปกติเป็นคนไม่ค่อยชอบพิมพ์ชอบพูดอะไรซักเท่าไหร่ แต่คราวนี้เหมือนเก็บกดมานานเลยระบายไปมั่วไปหมด 555 จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะค้าาา ^^
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 06-06-2015 16:38:26
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 06-06-2015 19:00:30
ยอมเถอะ
เอสเรื่องเมียงอ่ะบางทีก็บือไปนะ
:z3: :z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: ayumu ที่ 06-06-2015 22:11:22
ก็เข้าใจเอสนะว่านี่เพื่อนสนิทมากๆๆๆๆ แต่ลืมอะไรไปรึเปล่า ว่าตัวเองมีแฟนแล้ว จะมาทำแบบนี้กับเมี่ยง มันไปเกินมั้ยเอส ตอนนี้โกรธเอสกว่าเมี่ยง ถุงเราจะรำนางแค่ไหน แต่ถ้าคนกลางอย่างเอส จัดลำดับความสำคัญเพื่อนกับแฟนอย่างนี้ มันเหมือนเมี่ยงต้องมาก่อนแคปยังไงไม่รู้ ไม่แปลกที่แคปจะรู้สึกแย่ น้อยใจอ้ะ แคปอะปกติ แต่อิคู่เพื่อนเลิฟนี่มันผิดปกติแล้ว อีกครั้งแล้วนะเอส ที่แกทิ้งแคปมาอยู่กับเมี่ยง เพื่อนเอสก็เหมือนกันรู้ทั้งรู้ก็ยัง ฮุ่มมม เมี่ยงคนเดียวจัดการไม่ได้ อะไรก็เอส เอส เอส มันน่า... :katai1: เมี่ยงเห็นแก่ตัว ไม่อยากสูญเสียความสัมพันธุ์แบบเพื่อน แต่ไม่กล้าบอกความรู้สึก. และเกลียดความคิดนางที่แช่งเค้าอยู่ได้ มันๆม่แฟร์กับแคปเลย บ่องตง และเอสนี่อะไรก็ดูฉลาดแต่ไม่รู้ว่าเมื่องคิดยังไงกับตัวเอง.ันต้องเป็นปัญฟาใหญ่ในอนาคตแน่ๆเลย
คาปู มี้รักหนูที่สุด ตอนนี้ทำดีมาก ใจเย็นขึ้นนะ แต่เอสน่าโนต่อยซักหมัดจริงๆ เราอยากให้แคปทิ้งรถไว้ที่ทำงานแล้วกลับกับแบงค์ไปเลย ชอบนะกับการที่แคปนิ่งๆแบบนี้ แล้วเอสดูร้อนรน ดูแคร์แคปดี แต่ถ้าไม่เคลียร์เรื่องเมี่ยงนี่ไม่ให้อภัยอะพูดเลย เอส :ruready
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 06-06-2015 23:52:49
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 07-06-2015 00:05:55
เอสไม่เคลีย์เด๋วก็ยุให้แคปอี๋อ๋อกับแบงค์ซะหรอก ฮึ้ยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 07-06-2015 02:10:15
ถ้าเป็นเราคงคิดตื้นๆ ด้วยกันคิดว่าไปหาเมี่ยงก่อนแล้วค่อยขับรถกลับมารับแคปแน่ๆ
แต่เมี่ยงนี่น่ารำคาญมากอ่ะ คิดถึงแต่ตัวเองทั้งนั้น
ทั้งที่บอกว่ารักว่าชอบเอส แต่ไม่เคยทำอะไรให้เอสสบายใจเลย
คิดแต่จะพึ่งพาคนอื่นตลอดและยังอวดดี
ถึงจะรู้จักก่อนหรือสนิทก่อน แต่เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องของความรู้สึกนะ
ขอมอบเพลงนี้ให้เมี่ยงเลย >> "ฉันเกลียด...ทุกคน...ที่อยู่...ข้าง...เธอ.."
555 อินมาก
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 07-06-2015 06:46:43
ตอนนี้แสดงความรู้สึกของแคปมากขึ้น ส่วนเอสอนาคตมีหึงโหดแน่ๆ
คบเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ ลงมือ ลงเข่า กันแต่พองามนะจ๊ะ :L1:
พูดถึงเมี่ยง นางอ่อนแอเป็นปกติ แต่เอสทำให้นางงี่เง่า เอาแต่ใจ
เพราะเรียกร้องเมื่อไหร่เอสก็ตามใจเสมอ ดีนะครานี้คาปูไม่อาละวาด
แบงค์จะเข้าไปแทรกให้เกิดสงครามคู่รักรึเปล่า ท่าจะมีเลือดท่วมกายแน่ๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 07-06-2015 14:54:19
เราไม่คิดว่าเอสไม่รู้ แต่เอสก็ทำเหมือนไม่รู้ โอ๊ยยยยงง
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 07-06-2015 18:17:20
ปล. แอบสงสารแบงค์ง่าาา งื้อออ ชอบโมเม้นแคปแบงค์อยู่ด้วยกันจังเลยT^T (เอสแคปก็ชอบบบ) ง่อววว เศร้าใจแทนแบงค์
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 07-06-2015 19:02:51
เป็นคนที่จริงใจและหนักแน่นกับความรู้สึกของตัวเอง
ให้ความสำคัญกับคนสำคัญทั้งเพื่อนและแฟนชัดเจน
ไม่เลือกข้างใดข้างหนึ่งมากไป
ดูนักเลงแต่ไม่เกเร
ชอบบบบบบบบบ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 08-06-2015 11:41:21
อินไปตามๆๆกันนนนน 555555
มีแต่คนหมั่นไส้ มีแต่คนเกลียดดดดดเมี่ยงงงง และเค้าก็อยากจะบอกว่าา(ตรูก็เป็นอีกคนหนึ่งงงที่อินนนกับเมี่ยงมากก)
เกลียดดดดดดนางมากบอกเลอออ อยากจะช่วยตอกย้ำและช่วยซ้ำเติมมมม!! คือมันจะอะไรขาดน้านนนนนนน เยอะแบบเวินเวอร์มากกจิงไรจิงงง อาศัยความเป็นเพื่อนสนิททมาทำแบบนี้ เรียกร้องความสนใจจากเอสมันใช่ ? (แล้วคือพระเองแม่งก็โคตรรรรจะโง่เลอ อะไรคือดูสายตาแบงค์ออก แล้วไอ่สายตาอิเพื่อนสนิทมึงนี่แบบดูไม่ออกเลออออออ จิง!???) ตอนนี้ขัดใจกับเอสมากโมโหอย่างแรงงงงงง อ๊ากกกกอยากจะพ่นไฟฟ :m31: แถมอิพวกเพื่อนเอสสนี่ก็ติดลบเลยจ้าาา คือแทนที่จะช่วยเมี่ยงให้ตัดใจทั้งๆที่พอจะรู้ว่าเมี่ยงแม่งเป็นไร ก็ยังจะทำแบบนี้ มันเป็นการทำร้ายเมี่ยงมากกว่าจะช่วยซะอีกกกกก อยากจะสงสารเมี่ยงงงนะ แต่แม่งสงสารไม่ลงจิงงง ตอนที่ผ่านมานี่ก็ว่าเยอะแล้วววว เจอตอนนี้เข้าไปนี่แบบ...เอานางไปเก็บด่วนๆๆจ้าไม่ไหวจะเคลียรรร :m21:
ตอนนี้ชอบแคปมากกกดูไม่โว้ยวายยยเหมือนเก่า? ดูใจเย็นขึ้น? แต่เอสตอนนี้แกรติดลบนะบอกไว้ก่อนโทษฐานทิ้งแคปไปหาเมี่ยงงงอีกแล้วววววว ถ้ามีอีกนะ จะเชียร์ให้แคปนอกใจไปหาแบงค์เลยคอยดู ชิ!! แบงค์นี่เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวมากบอกเลออ
แถมนิสัยดูคล้ายๆเอสอีกตากหากกก #งานนี้รับรองมีเฮ 55555
ปล.1 ตอนหน้าฉลองไหมอัลไหม ครบ 2 เดือนเชียว เค้ารอฉาก....เสียเลือดดดอยู่น๊าาา (-.,- หื่นนน) 555
ปล.2 "กูเกลียดมึงที่สุดอ่ะ!" ประโยคนี้ของแคปนี่คือตกลงคบเป็นแฟนกับเอสแล้วช่ะ?! เค้าาาคบกันแล้วววใช่ไหมมมม :m26:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 08-06-2015 13:04:34
คือแบบ...แต่ละคนจัดเต็มมว๊ากกกกกกกก แหม่ๆๆๆของเค้าแรงงงงจิงงงง
ก็ไม่รุ้จะเม้นอัลไล คือทุกคนเม้นไปหมดแล้ววววอ่ะ จะซ้ำเติมเมี่ยงก็กลัวจะไม่ได้ผุดได้เกิดในตอนต่อไปกลัวจะไม่อินนกัน
เพราะฉะนั้นเบา ๆ ละกันเนอะ สำหรับเมี่ยงที่อ่านตอนนี้จบบบบบ...
“แรด” อย่างเปิดเผย ดีกว่าเฉยๆ แต่ “แรดเงียบ”
“แรด” แบบ เนี๊ยบๆ ยังดีกว่าทำตัวเ รียบๆ แต่ “แรดมาก”!!!♥~* (นี่มาเป็นกลอนนนเลยไง)555
คือ ถ้าชอบเอสแล้วอยากได้เป็นของตัวเองล่ะก็ พูดออกมาเลอ อย่ากั๊ก 345 ดิว่ะ (คืออัลไล?) 555 แล้วไอ่เรื่องชอบคิดเข้าข้างตัวเองหรือคิดแทนเอสเนี่ยย ขอเหอะ! “อย่าคิดแทนเค้า” เพราะสุดท้ายจะเหลือแค่เราที่ “คิดไปเอง” จบนะเมี่ยง เข้าใจตรงกันนะ ตอนนี้หมั่นไส่เมี่ยงมาก (นี่เบาๆไม่ซ้ำเติมแล้วนะ) 55555
รอวันเอสแคปเค้าฉลองครบรอบ 2 เดือนกันนล่ะ :z1: (สักดอกสองดอก) ฮิ้ววววว แบงค์นี่แอบมาแรงนะเนี่ยกวนตีนนเหมือนเอสเลย แล้วอัลไลคือเอารูปแคปไปคู่กับหมานี่จะสื่อถึงอะไร ดุเหมือนหมา หรือว่าน่ารักกกกกกเหมือนหมาตัวโปรดดดดดกันแน่ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 08-06-2015 18:23:18
อย่ามาทำเนียนได้มั้ย เอะอะก็เมา เอาความเมามาเรียกร้องความสนใจหรอ?
แล้วมาเพ้อเจ้อรำลึกถึงความหลัง อะไรของแก เมี้ยงงงงงงงงงงงงงง ตั้งสติๆเว้ย สติอ่ะ!!
มันใช่หรอเมี้ยงที่ทำอยู่อ่ะ มันใช่หรอว่ะ !!
เข้าใจว่าตัวเองเคยได้รับการเอาใจใส่จากเอสมาตลอดจนเคยตัว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วเอสคบกับแคปแล้ว
ย้ำอีกครั้งนะคะ เอสคบกับแคป จะมาดูแลมาสนใจตัวเองตลอดมันก็ไม่ใช่เรื่องแล้วเอสก็ไม่ได้ชอบผู้ชายมาแต่กำเนิด
มึงคิดว่าเอสมันจะชอบมึงมั้ยเมี้ยงงงงงง ถามจริง?
เอาจริงๆเมี้ยง มีโอกาสเยอะกว่ามากๆๆ แต่ไม่กล้าเผชิญหน้าเองไม่กล้าบอกความรู้สึกเอง
แล้วจะมาเรียกร้องอะไรว่ะเมี้ยง!! ช่วยทำความเข้าใจกับสถานะตัวเองและยอมรับความจริงได้แล้ว
อ้ออ!! แล้วก็ขอบใจแทน เอสแคปด้วยนะ ที่มาฉลองครบสองเดือนให้!!!
ขนาดแคป คิดว่าเจ้าตัวยังไม่รู้เรื่องเลยถ้าเอสไม่พูดว่าครบสองเดือนแล้ว น่าปลื้มใจแทนเอสแคปจริงๆ!! #หมั่นไสส่วนตัว
#ชิพบุ้ง คือไร? ไม่มีปัญญาดูแลเพื่อนตัวเองไง? ทำไมต้องเอสตลอด เข้าใจว่าเอสดูแลมาตลอด
แต่มึงก็เพื่อนมันป่ะ กระชากลากถูมันกลับบ้านเองมั้งดิ ตัวก็ใหญ่กันทั้งนั้น ไม่มีปัญญาไง?
หืออออออ ชิพบุ้ง รู้ทั้งรู้ก็ควรห้ามควรปรามเพื่อนตัวเองบ้าง
เราชอบเพื่อนฝั่งแคปมากกว่าเยอะเลย หรือเพราะเราหมั่นไสเมี้ยงไม่รู้ 55555
พาลหงุดหงิดหมดอ่ะอินไปมั้ยบางที
#เอส ชัดเจนในการกระทำนะ หลายอย่างเราชอบ หลายอย่างก็ขัดใจ แต่ถ้าเราเป็นเอสเราก็เลือกลำบาก
ใจเอสเลือกแคป แต่ก็ทิ้งเพื่อนไม่ได้ เอสชัดเจนในความเป็นเพื่อน ย้ำตลอด
แต่อีกคนไม่ทำความเข้าใจกับสถานะเพื่อนเล้ยยยยย เราจะทดไว้ในใจ 3ครั้งแล้วนะเอส ทิ้งแคป3ครั้งแล้ว
อย่าให้เห็นอีกกกกก!!
เชื่อว่า เพื่อนเมี้ยง จะเป็นปัญหาเรื้อรังยิ่งกว่ามะเร็งสำหรับเอสแคป
ถ้ายังไม่เคลียร์ เราจะเชียร์แบงค์อย่างเปิดเผยแล้วนะ เอส!!!
ป.ล. ขอบคุณที่มาต่อมากๆๆเลยค่ะ ไม่เคยเก็บไว้อ่านหลายวันเลย มีแต่อ่านหลายๆรอบ
เราอินมากกกกกกกกกก คนเขียนแต่งดีมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ มาต่อไวๆนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 08-06-2015 20:10:01
แต่นี่มันเยอะไปมั้ยยยย อีกอย่างนี่เอสมีแคปแล้วปะวะ? ย้ำนะว่าเอสมีแคปแล้ววว จะมาหนอย์ จะมาเรียกร้องความสนใจ
จะจากเอสนี่ไม่ไหวนะ แล้วก็ไอ้ประโยคนั้นอีก “ตรงนี้...ที่ของกู..” โอ้ยยยโมโหแทนแคปมว๊ากกกก
อยากจะกระโดดขาคู่งามๆให้นางจิงไรจิงง คืออัลไล!???....มีสิทธขนาดนั้นนเลออออไง จะเยอะไปไหนนคร๊าาา
ปวดจิตตตกับนางมากกกกก ยิ่งเม้นยิ่งขึ้นน 555 (อ่านตอนนี้แล้วอินมากกกเหอะ!)
เมื่อไหร่ค่ะ เมื่อไหร่จะเข้าใจซะที ว่าเป็นได้แค่เพื่อนนะ ถ้าจะเป็นมากกว่านั้นนนคงเป็นไปนานแล้วป่ะ!!
แล้วบุ้งชิพนี่ก็อะไร...แทนที่จะเตือนเพื่อน ก็เข้าใจนะว่าเป็นเพื่อนกันย่อมอยากให้เพื่อนสมหวัง
แล้วแคปก็นะดื้อขนาดนั้นดุขนาดนี้ แต่นี่เเอสก็เลือกแล้วป่ะ เอสก็ชัดเจนนะ
แล้วทำไมยังทำให้เมี่ยงถลำลึกอีกมันยิ่งทำให้เจ็บมั้ย!? ถามจิง เฮ้อออ
ไม่ชอบเพื่อนเอสสสสมากกกก แต่ชอบปอกับอาร์นะ (อันนี้ไม่ได้ลำเอียงงงเล้ยยย) 5555
แอบขัดใจเอสอ่ะ ทำไมไม่บอกไปเลยว่ารอรับแคปอยู่ไม่ว่างป่ะ จะชัดเจนก็ชัดเจนให้มันสุดไปเล้ยยยย
จะได้ไม่ต้องทิ้งแคปให้รออยู่แบบนี้หลายครั้งแล้วอ่ะ ก็เข้าในนะว่าเป็นห่วงเพื่อน นั้นก็เพื่อนสนิทนี่ก็แฟน?
แต่เมี่ยงก็มีบุ้งชิพอยู่นะเว้ยยยตั้งสองคนอ่ะ จัดการไม่ได้ให้มันรู้ไป ชิส์! หมั่นไส้อ่ะ
ดีนะที่ทิ้งรถไว้ให้ไม่งั้นล่ะก็คะแนนติดลบแน่! เด่วบอกให้แคปอกใจเลยนี่ แบงค์ยิ่งมาแรงงงงอยู่ด้วยยยยยย 5555
ขำแคปอ่ะ "ชี้โพรงให้กระรอกเผื่อเห็นอกเห็นใจกันขึ้นมาจริง ๆ ทิ้งกูล่ะมึงน่าดู กูเอามึงตายห่าเลย"
นี่มันคือตัวตนแคปเลยไง เอาจิงแคปก็ยอมรับเอสนานแล้วช่ะ แต่ทำเป็ปากแข็งไปงั้นไรงี้ 555
ตอนนี้แคปน่ารักอีกแล้ววววแถมไม่โวยวายเหมือนเก่าด้วย แต่เค้าก็แอบอยากให้แคปเข้าไปกระชากเมี่ยงออกนะ
หมั่นไส้นางอ่ะ...
รอดูต่อไปว่าเอสจะเครียรกับเมี่ยงงงว่ายังไงงง เอาให้ชัดเจนกว่านี้ เอาให้เงิบกันไปข้างงงนางจะได้เลิกเยอะซะที
(รอสมน้ำห้านางอยู่รู้ยัง! ) 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 08-06-2015 22:49:31
อยากให้เอสเคลียร์เรื่องเมี่ยงให้จบเร็วๆ
เมี่ยงควรตัดใจจากเอสซะ
จะมีใครมาดามใจเมี่ยงมั้ยนะ
ดูแล้วต้องมีเรื่องให้เอสอารมณ์ขึ้นอีกแน่
มีเมีย(แคป)หน้าตาดีย่อมมีคนชอบเยอะ
เอสแคปครบกัน 2 เดือนแล้วจะความฟิน
ให้ลุ้นบ้างมั้ยน๊า
รอเอสแคป มาไวไวนะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 09-06-2015 23:52:57
เริ่มหัวข้อโดย: suphasit ที่ 10-06-2015 03:12:31
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 10-06-2015 09:35:30
รอฉลอง ครบรอบ 2 เดือน ของพวกเค้า อุๆๆๆ >///<
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 10-06-2015 17:35:16
อยากจะบอกว่า...คิดถึงงงงงงงงง
ตอนหน้าเอสจะเคลียร์กับเมี่ยงงงงงงงว่าไงงง ..นางจะตัดใจมั้ยยังไง :m28:
รอออออออๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 10-06-2015 21:35:26
แ อ บ ม า ส่ อ ง ต อ น ใ ห ม่. . .
ร อ ๆ ๆ. . .
ต อ น ต่ อ ไ ป รั ว ๆ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 10-06-2015 22:05:05
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 11-06-2015 19:20:06
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-06-2015 19:26:49
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 11-06-2015 19:47:19
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 11-06-2015 19:53:35
เข้ามาส่องทุกวันนนอ่ะะ :m17:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 11-06-2015 22:47:33
เริ่มหัวข้อโดย: nootopazzz ที่ 12-06-2015 19:33:16
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 12-06-2015 19:40:41
คิดถึงงงงงเสียงด่าาาของแคปแล้ววน๊าาา :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 12-06-2015 20:33:41
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 12-06-2015 22:24:24
จะลงแดงแล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 12-06-2015 22:35:16
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 13-06-2015 09:12:10
อยากอ่านต่อแล้ววววววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 13-06-2015 10:56:08
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-06-2015 17:51:48
https://www.youtube.com/v/pv4xWFgLVwU
[XIX]
“แคป กางเกง...”
“อืมม....”
“ไม่ใช่ กางเกงในก่อนสิวะ”
“อ่อ อ่ะ...” สภาพคือถูกลากขึ้นมาตั้งแต่หกโมงครึ่ง แคปนั่งหลับตาอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ยื่นของที่ไอ้คนสั่งต้องการส่งให้ทั้งที่ตายังหลับ งัวเงียไม่รู้เรื่องหรอก
“แคป ขอเสื้อ”
“อืม...”
“แคป เนคไทล่ะ”
“เออ..อ่ะ”
“แคป ที่หนีบไทยังไม่ได้ติดไว้ให้กูเลยนะ”
“อ่า...”
“แคป เข็มขัดด้วย เส้นนั้นไงกูเตรียมวางไว้แล้ว มึงแค่ยื่นส่งมาให้เองนะ ลืมตาเร็วเข้า”
“อ่อ...”
“แคป ถุงเท้าอีก”
“หืออ..”
“ข้าง ๆ เข็มขัดเมื่อกี้นั่นไง
“เออ...........”
“แคป มึงลืมตาก่อนถอดจิวหูให้กูหน่อย เดี๋ยวจะเปลี่ยนเป็นอันที่เล็กกว่านี้หน่อย”
“.....อืมม.....”
“แคป ลืมตาสิวะ”
“.........”
“แคป ใส่อัน...”
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูจะนอนไอ้เหี้ย!!! เรื่องมากนัก หล่อจะตายห่าแล้วเมื่อไหร่จะไปได้สักทีห๊ะ!!!”
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ ไปนอนบนเตียงเลยจะนอนลงตรงนี้ได้ไงวะแคป..” เอสรีบดึงแขนคนที่เพิ่งจะทึ้งหัวจัวเองจนยุ่งกำลังจะล้มตัวนอนลงที่พื้นให้ลุกขึ้นไปนอนบนเตียงดี ๆ
“อื้อออๆๆๆๆๆ ก็มึงยุ่งกับกูทำไมล่ะห๊ะ ปลุกทำไมแต่เช้าวะแม่ง กว่ากูจะได้นอนมึงก็กวน พอเช้ามาก็ปลุกอีกบ้ามากป่ะกูถาม แง่มๆๆๆๆๆๆ ทำไมกูต้องลุกขึ้นมาทำอะไรบ้าๆให้มึงด้วย”
“บ่นไรเล่าขนาดหลับตาอยู่ยังบ่นได้นะมึงอ่ะ ขี้บ่นจริง ๆ เลยตัวก็หนัก อึ๊บ! นอนดีๆสิวะ” เอสดึงผ้าห่มมาโยนใส่ไอ้คนที่เขาเพิ่งจะลากมันขึ้นเตียง แคปมุดๆหัวเข้าไปใต้หมอนโน่นเลย
“เดี๋ยวกูจะออกไปแล้วนะ เย็นๆกลับ”
“จะไปไหนก็ไปเลยเหอะไป เซ็ง!” เสียงบ่นพึมพำดังลอดออกมาเอสหมั่นเขี้ยวเลยยกเท้าขึ้นถีบๆไอ้ก้อนผ้านวมยักษ์แคปหันควับมาทำตาเหลือกใส่ เอสก็แค่ไหวไหล่เดินไปใส่นาฬิกาก่อนหยิบกระเป๋าตังค์โทรศัพท์กับกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไป
ปัง!
เสียงปิดประตูดังลั่นแคปรีบเอาหัวโผล่ออกมาจากใต้หมอน เขากำลังคิดว่าถึงเวลาจะได้นอนต่อแบบสบาย ๆสักที
แต่ทว่า...
“แคป!!!!!!!! กูลืมสูทมึงหยิบออกมาให้ที เอาตัวที่พาดเตรียมไว้แล้วนะ” เสียงทุ้มตะโกนลั่นดังมาจากด้านนอก แคปลุกพรวดขึ้นแล้วขยี้ขยำหัวตัวเองจนยุ่งเหยิงหน้าตาหงุดหงิดสุดขีด
“แคป!!!!!!!!!!!” เสียงเรียกดังเร่งเข้ามาอีก แคปที่ตาปรือๆอยู่พาลตื่นเต็มตาเข้าจนได้
“โว๊ย!! เออๆๆ รู้แล้วๆ!!” เขาคว้าสูทที่เตรียมพาดไว้ที่พนักเก้าอี้เดินดุ่ม ๆ ออกไปเขวี้ยงใส่หัวคนยืนรออยู่หน้าประตูทางออก เอสกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาก้าวยาวๆแค่ก้าวเดียวรั้งเอวเล็กของคนหน้ามุ่ยเข้ามาแล้วจูบหนักๆลงที่ซอกคอหนึ่งทีก่อนโดนฟาดผั๊วะลงที่หลังเสียงอย่างดัง
“ไอ้สัส! ไม่รู้จักเตรียมพร้อมเรื่องของตัวเองทั้งนั้น”
“หึ..ล่อมึงออกมาส่งกูไปทำงานไง ไปนะ”
“บ้าเอ๊ย!” แคปบ่นงึมๆงำๆ แต่แทนที่เขาจะเดินเข้าห้องตัวเองกลับเดินเลี้ยวไปอีกทางเปิดประตูห้องปอออกมา รายนั้นยังนอนหลับไม่รู้เรื่องอะไรแอร์เย็นเฉียบอ้าปากห่มผ้าจนถึงคอ
“อืออ...เหี้ยไรวะ” ปอพึมพำพลิกตัวหนีคนที่เบียดเข้ามานอนด้วยอย่างรำคาญ
“คน ไม่ใช่เหี้ย” แคปตบหัวมันหนึ่งครั้ง เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นดึงผ้าห่มมันมาห่มไว้ที่ตัวเองแทน พาดขาหนึ่งข้างไปที่ลำตัวไอ้เพื่อนปอ ดึงหมอนข้างที่มันกอดก่ายอยู่เอามากอดไว้เอง จากนั้นไม่นานเสียงกรนของเขาสองคนก็ดังแข่งกันเหมือนทำสงคราม น่าสงสารเจ้าของห้องอย่างปอเพราะสภาพนี่คุดคู้ อเนจอนาถสุดๆ
.
.
“เดี๋ยวข้อมูลประกอบวาระการประชุมทั้งหมดของวันนี้ให้ส่งไปวางไว้ที่ห้องของเอสเขาเลยนะ ต่อไปให้สำรองรายงานสรุปทำเป็นสามชุด”
“ครับท่าน” นาคิน เลขาคนสนิทของเจ้าสัวรัชชาค้อมศีรษะรับคำสั่ง เขาเป็นทั้งเลขาทั้งบอดี้การ์ด รวมถึงเป็นรุ่นน้องคนสนิทที่เจ้าสัวไว้วางใจให้ทำงานร่วมกันมาตั้งแต่ยังหนุ่ม ปัจจุบันถึงแม้วัยล่วงมาถึงสี่สิบปลายๆแล้วแต่ฝีมือและความรอบคอบรอบไม่เคยตกลงจากเมื่อก่อนซ้ำยังมีประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้นตามวัย นาคินมองแผ่นหลังของสองพ่อลูกที่กำลังเดินนำหน้าเขาอยู่ในตอนนี้ คุณเอสโตขึ้นมาแล้วจริง ๆ เมื่อก่อนเขาเป็นเหมือนเพื่อนเล่นเหมือนพี่เลี้ยง ตั้งแต่ลุง(***) หนึ่งในคนสนิทเก่าแก่ของตระกูลรัชชาลาออกไป เขาก็เข้ามารับผิดชอบดูแลคุณเอสให้แทน
“นาคินเขาจัดการตกแต่งห้องนี้ให้ลูกทั้งหมด ถ้าอยากจะเพิ่มเติมส่วนไหนหรือจะเปลี่ยนแปลงยังไงก็บอกเขาได้..” หลังจบการประชุม เอสถูกคุณพ่อของเขาและเลขาคนสนิทของท่านพามาดูห้องทำงานที่เขาต้องเข้ามานั่งอ่านรีพอร์ตจากฝ่ายต่าง ๆ ที่ถูกส่งมาจากหลายสาขาทั่วประเทศ ประจำทุกๆสุดสัปดาห์ นี่เป็นการเริ่มต้นเรียนรู้งานอย่างหนึ่ง ซึ่งถือเป็นหน้าที่หลักที่เขาต้องทำ
“ขอบคุณครับคุณพ่อ” ดวงตาคมกริบกวาดมองความหรูหราและโอ่โถงของห้องทำงานใหญ่บนยอดตึกสูง ที่ด้านหลังเป็นวิวสวยของลุ่มน้ำเจ้าพระยาสีมรกต เรือโดยสารลำโตเมื่อมองจากจุดนี้เห็นเป็นแค่อะไรบางอย่างเล็กๆเท่านั้น เจ้าสัวรัชชาสมเป็นคุณพ่อของเขาจริง ๆ แค่เห็นแววตาลูกชายที่กวาดมองไปรอบ ๆ ห้องท่านก็พอจะรู้ได้
“มันอาจจะใหญ่โตเกินไปสำหรับลูกในตอนนี้ แต่ตำแหน่งและความรับผิดชอบในวันที่ลูกเข้ามารับช่วงต่อ ห้องนี้จะถือว่าเล็กเกินไปเสียด้วยซ้ำ”
“คุณพ่อครับผมยังเรียนอยู่เลย ความจริงไปนั่งทำอยู่ที่ห้องพี่แอมป์ก็ยังได้” พอพูดมาแล้วถึงเพิ่งจะนึกได้ห้องของแอมป์กับคุณแม่ของเขาเล็กกว่าห้องนี้เป็นเท่าตัว
“หึหึ..จะไปทำแบบนั้นได้ได้ยังไงเล่า ต้องตำหนินาคินเขาล่ะ ก็เขาเป็นคนจัดการให้ทั้งหมดนี่นะ แต่ก็อย่างว่า นาคินมันเลี้ยงเรามากับมืออะไรก็เอสอะไรก็เอส พ่อเองก็ไม่อยากจะขัด เขาถึงขนาดบอกพ่อว่าต้องให้ห้องของลูกใหญ่รองจากห้องของพ่อเลยด้วยซ้ำ นี่ขนาดห้องของคุณแม่กับพี่แอมป์ยังเล็กกว่าห้องนี้ตั้งเกือบครึ่ง ใช่ไหมนาคิน” เจ้าสัวหันไปพูดยิ้ม ๆ แกล้งทำเป็นดุ นาคินยิ้มอ่อน
“ครับผม” เขาค้อมศีรษะให้คุณท่านที่เขาเคารพรักอย่างอ่อนโยน เอสเอื้อมมือไปกอดเอวขอบคุณอย่างที่เคยทำเสมอ เขากับนาคินเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก นาคินคล้ายพี่ชายใหญ่คนหนึ่งของเขา ตบหลังตบไหล่ กอดเอว ขี่คอ ไล่เตะเล่นกันเป็นเรื่องธรรมดามาก
“ห้องเล็กด้านในนี่คุณเอสใช้เอาไว้พักผ่อนได้ครับ เผื่อวันไหนอยากจะค้างที่นี่ เตียงนอนเซอร์ต้าผมสั่งนำเข้าพิเศษกับชุดเครื่องนอนแปซิฟิก โคสต์ ที่ทางบริษัทเราเป็นแบรนนำเข้าให้กับโรงแรมเจ็ดดาวชั้นนำของเมืองไทยเลยครับ สีขาวล้วนอย่างที่คุณชอบ” นาคินเปิดประตูห้องพักผ่อนเล็กด้านในแล้วผายมือบอกให้เอสเข้ามาดู เจ้าสัวรัชชาเดินไพล่หลังตามเข้ามาชมดูด้วย
“โอเวอร์จริงๆเลยนะคุณนาคิน นี่อย่าพูดให้เจ้าแอมป์ได้ยินเชียว รายนั้นเอาเรื่องคุณไม่ยอมวางแน่ ๆ”
“ไม่หรอกครับคุณท่าน คุณแอมป์เธอเลือกอ่างจากุชชี่รูปหัวสิงโต คอลเล็กชั่นใหม่ล่าสุด เอาไว้ให้คุณเอสด้วยตัวเองเลย ห้องน้ำเห็นสวยๆแบบนี้คุณแอมป์เธอเป็นคนตกแต่งภายในให้เองทั้งหมดเลยนะครับ กระจกรอบด้านปรับเพดานเปิดออกให้มองเห็นความสวยงามของท้องฟ้าตอนกลางคืนได้ครับ”
“ชอบไหมลูก”
“มันหรูเกินไปไหมครับคุณพ่อ”
“หรูเหรออะไรกัน นี่ยังไม่ได้ครึ่งของบ้านเราเลยด้วยซ้ำ อะไรให้ได้พ่อก็จะให้ ทุกอย่างที่พ่อมีต่อไปต้องยกให้ลูกๆทุกคนอยู่แล้ว ให้ตอนนี้กับต่อไปค่อยให้มันก็เหมือนกัน ลูกโตแล้วนี่”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ” เอสยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ ฝ่ามืออบอุ่นลูบลงที่ศีรษะเขาแผ่วเบา
“ตั้งใจทำงาน เรื่องเรียนห้ามทิ้งเด็ดขาด เรื่องงานก็ต้องก้าวไปอย่าได้ถอย เชื่อมั่นในตัวเอง พ่อกับแม่จะคอยอยู่ข้างๆลูกเสมอ”
“ผมจะทำเต็มที่”
“ดีมาก ค่อยเรียนรู้ไปไม่เข้าใจอะไรก็ถามพ่อได้” ท่านพยักหน้าให้ เอสกล่าวครับเบาๆ
“อ้อ มีอีกเรื่องเกือบลืมไปเลย ลูกมองหาเลขาที่รู้ใจมาสักคนนะ ตอนนี้ก็ให้เล็งๆทาบทามเอาไว้ก่อน พ่ออยากให้ลูกมองคนรอบ ๆ ตัว เพื่อนฝูงคนไหนที่ลูกเห็นแววก็เล็งเอาไว้ จะทาบทามติดต่อเลยก็ได้ถ้าลูกมั่นใจ ชวนเขามาทำงานกับเรา เริ่มต้นตั้งแต่ตอนนี้ เริ่มไปพร้อมๆกันเลยก็ดี บางทีการที่เรามีเพื่อนที่รู้ใจสักคน เวลาทำงานทำการมันจะคล่องตัวขึ้นมาก ส่วนเลขาหลักที่จะเข้ามาช่วยแนะนำเรื่องงาน นาคินเขาอาสาเอง”
“เลขาส่วนตัวของผม?” เอสถามขึ้น
“ใช่ อันนี้เป็นเรื่องสำคัญจะเลือกใครก็คิดให้ดี ๆ เขาจะต้องอยู่กับลูกทุ่มเทเพื่อลูกและทำงานหนักเพื่อลูกได้ตลอดไป เอาคนที่ไม่เห็นแก่เงิน เลือกคนที่ทำงานเพื่อเราด้วยหัวใจ ผลตอบแทนที่เราจะให้กับเขามันมากกว่าแค่ตัวเขาอยู่แล้ว เพราะเราจะดูแลครอบครัวพี่น้องของเขาทั้งหมด ตรงนี้พ่อจะให้สิทธิ์ลูกได้หาคนๆนั้นด้วยตัวเอง”
“คุณพ่ออนุญาตให้ผมหาเอง?”
“ใช่” ท่านพยักหน้าเบา ๆ “คิดว่าพอจะหาได้ไหม”
“ผมคงต้องดูก่อน”
“ค่อยๆคิดไป”
“ตกลงครับคุณพ่อ”
“ทำงานเถอะ เหนื่อยหน่อยแต่ก็ต้องอดทน” มือที่ใหญ่และเย็นของคุณพ่อตบลงที่บ่าของเขาอย่างให้กำลังใจ ท่านรู้ดีว่ามันอาจจะเร็วเกินไปสำหรับลุกชายที่เพิ่งจะเรียนอยู่ปีสองย่างปีสาม แต่ทว่า ท่านขอเพียงสัปดาห์ละหนึ่งวันเท่านั้นไม่นานเขาจะเริ่มชินและแกร่งขึ้น ถึงตอนนั้น วันที่เขาต้องรับผิดชอบงานจริง ๆ รับผิดชอบชีวิตและครอบครัวของพนักงานเป็นหมื่นๆคนภายใต้การดูแลของตัวแทนรัชชากรุ๊ปอย่างเขา ความรับผิดชอบสูงสุดและกำลังใจจากคนใกล้ชิดจะช่วยให้ทุกๆอย่างดำเนินไปได้ด้วยความราบรื่น
วันนั้นเอสนั่งอ่านรายงานและทำความเข้าใจกับเนื้องานบางส่วนจนกระทั่งบ่ายสามกว่า ๆ ถึงได้ขับรถออกจากตึกไป เมอเซเดสสีขาวคันหรูเลขทะเบียนคือหนึ่งแค่ตัวเดียวแวะเข้าไปที่คอนโดของบุ้งเพื่อนของเขาก่อน
“ลมอะไรหอบมึงมาวะไอ้เอส..” บุ้งที่เดินออกมาเปิดประตูให้ถึงกับแปลกใจ ปกติถ้าไม่นัดมันก่อน ไม่ก็มารับไอ้เมี่ยงที่นี่เอสมันไม่เคยจะโผล่หัวมาห้องเขาอยู่แล้ว
“หาอะไรเย็นๆมากินสิวะ..” เอสแทรกตัวเดินผ่านเข้าไป เขาทำราวกับเป็นห้องตัวเอง นั่งลงที่โซฟายาว คลายปมเนคไทออกจนหลวมก่อนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตรัดรูปลงสองสามเม็ด
“อ่ะ อันนี้ไหวป่ะ” บุ้งทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ รินไวน์ที่เขากำลังนั่งจิบอยู่ก่อนหน้าใส่แก้วให้เพื่อนรัก
“ไปไหนมา ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้”
“เข้าบริษัท คุณพ่อให้เข้าประชุมทุกวันเสาร์จากนี้ไปงานกูคงตามมาอีกบานตะไทเลย” เอสช้อนแก้วไวน์ขึ้นจิบ เขาถอนหายใจยาว ๆ ก่อนมองหน้าเพื่อนด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงอะไรบางอย่าง บุ้งเองก็รู้สึกผิดสังเกตแล้ว เพียงแต่เขายังไม่เอ่ยปากถามออกมา สองคนนั่งดื่มไปด้วยกันเงียบ ๆ
จนสักพัก...
“มึงมีอะไรอยากจะพูด? กูรู้ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญจริง ๆ มึงคงไม่มานั่งจิบไวน์คุยเรื่องไร้สาระกับกูหรอกใช่ไหมล่ะ..” เขารินไวน์เติมใส่ให้อีก ขณะที่ตัวเองยกแก้วขึ้นจิบ
“............” เอสก็แค่นั่งมองน้ำไวน์สีแดงช้ำเข้มในแก้วเหล้าทรงสูงคุณภาพเยี่ยมกลิ้งไปกลิ้งมา บุ้งหันมองเสี้ยวหน้าเอสแวปหนึ่งก่อนคว้ากล่องบุหรี่ขึ้นมาจุด เขายื่นส่งให้เอสหนึ่งตัว อีกคนยังไม่นึกอยากจึงวางเอาไว้ที่ขอบจานเขี่ย
“วันก่อนกูกับไอ้ชิพแวะขึ้นไปหามึงที่ห้องกะว่าจะไปยืมเกมส์ แต่ไม่เห็นรถมึงตั้งแต่ด้านล่างกูกับมันเลยกลับ”
“จริงดิ? ทำไมไม่โทรเรียกกูล่ะ” เอสหันมาถาม
“เดี๋ยวนี้มึงไม่นอนที่ห้องแล้ว?”
“นานๆที แต่ส่วนใหญ่จะไปค้างที่ห้องแคป เรียกได้ว่าแทบจะขนข้าวของไปอยู่กินกับมันแล้วด้วยซ้ำ” เอสยกดื่มต่ออีกหน่อย รสชาติน้ำหวานฝาดๆที่ไหลผ่านลำคอลงไปทำเอาเขาต้องเบ้หน้า
“มั่นใจแน่ใช่ไหม กับคนนี้”
“กูพอใจกับชีวิตช่วงนี้มากเหมือนกันนะ รู้สึกโชคดีจริงๆที่ตัวเองเป็นผู้ชาย ถ้าเกิดกูเป็นผู้หญิงแล้วทำตัวแบบนี้กูว่ากูคงรับตัวเองไม่ได้แน่ๆเลยว่ะ”
“หึหึ...”
“หนีตามไปอยู่กับผู้ชายไง” มือหนายกดื่มต่ออีกอึกก่อนจะวางแก้วลงไว้แล้วจับแท่งบุหรี่ขึ้นมาดูดแล้วจุดไฟเข้าที่ปลายมวน
“ไอ้สัส มึงพูดซะกูกลัว”
“หึ กลัวไรวะ ก็แค่เปรียบเปรย มึงรู้อยู่แล้วกูกับแคปใครทำหน้าที่อะไร” เอสใช้มือข้างที่คีบแท่งบุหรี่ช้อนแก้วไวน์สีแดงขึ้นมาดื่มอีก
“หึ กูไม่รู้หรอก ไม่รู้เล๊ยไอ้เหี้ย..” บุ้งส่ายหัวบอกไม่รู้ทันที เขามองเอสแล้วทำสายตาเจ้าเล่ห์ จริง ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าแคปน่ะมันยอมเป็นรับให้เพื่อนตัวเอง ถ้าดูจากหน้าตาผิวพรรณน่ะมันก็ใช่ แต่ไอ้นิสัยห่ามๆป่าเถื่อนขนาดนั้น มึงกอดมันแต่ล่ะทีคงโดนทั้งตีนทั้งหมัดมันแน่ ๆ
“คิดเหี้ยไรวะ มันไม่เกี่ยวหรอกจะหญิงหรือชาย ถ้ากูรักขึ้นมาแล้ว ต่อให้เป็นผู้ชายกูก็จะรัก”
“ชั๊วร์?” บุ้งหันมาเลิกคิ้วถามเสียงสูง
“ชัวร์” ขณะที่เอสให้คำตอบด้วยน้ำเสียงที่ต่ำจนติดดิน สองคนนั่งดื่มกันไปต่ออีกสักครู่ เอสยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เขาสังเกตเห็นหนังสืออ้างอิงเล่มใหญ่ที่วางอยู่ด้วย
“มึงอ่านหนังสืออยู่?” เขาหยิบมันขึ้นมาพลิกหน้ากระดาษเปิดๆดู มันเป็นหนึ่งในรายวิชาที่พวกเขากำลังเรียนกันอยู่ตอนนี้
“ก็อ่านไปด้วย ดื่มไปด้วยแก้เซ็ง มึงก็รู้กูชอบของกูแบบนี้”
“หึ..โทษทีมาขัดจังหวะอ่านหนังสือมึงเลยนี่หว่า” เอสแกล้งแขวะ หันไปแสยะยิ้มให้อีกคน
“ใช่ที่ไหนเล่า” บุ้งฉวยเอาหนังสือเล่มนั้นจากมือของเพื่อนเอาวางลงไว้ที่เดิม เขาส่งแก้วไวน์ที่เติมให้ใหม่ เอสรับเอาไปนั่งมองน้ำในแก้วกลิ้งไปกลิ้งมาจากการโยกมือของเขาอีกตามเคยบุหรี่หมดมวนไปแล้วไม่นึกอย่างสูบอีก เขาก็แค่นั่งเฉย ๆ ดูไปคล้ายคนเบื่อหน่ายอะไรบางอย่าง บุ้งที่สังเกตเห็นถึงกับถอนหายใจยาว ๆ หนึ่งเฮือก
เขารู้สิ เอสมาหาเขาวันนี้มันไม่ใช่แค่มาคุยเล่นแน่อยู่แล้ว
“มีอะไรจะคุย เข้าเรื่องจริง ๆ ได้หรือยัง”
“.........” เอสหันขวับมาเลิกคิ้วสูง มองเพื่อนตัวเองด้วยแววตาแปลกใจ
“กูเป็นเพื่อนมึงนะไอ้เอส พวกเราสี่คนคบกันมาตั้งแต่ชั้นไหน มึงมีเรื่องอะไรในใจกูรู้หมดนั่นแหละ”
“...........”
“เข้าเรื่องได้แล้ว ลีลาท่ามาก”
“เรื่องไอ้เมี่ยง” เอสโพล่งออกมาแบบไม่ต้องนึกเลย เขานั่งคิดนานแล้ว บุ้งได้ยินชื่อเพื่อนสนิทตัวเองอีกคนถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ ๆ คว้าเอาแก้วไวน์ที่อยู่ในมือขึ้นมายกดื่มรวดเดียวจบ แล้ววางลงอย่างดัง คราวนี้เอสกลับเป็นฝ่ายรินไวน์เติมให้เพื่อนด้วยตัวเอง
“กูว่าแล้ว..”บุ้งว่าพลางส่ายหัว ไม่อยากเชื่อว่าเอสมันรู้เรื่องอยู่แล้วจริง ๆ
“มึงรู้นานหรือยัง” บุ้งถามขึ้นอีก เอสก็แค่หันมาจ้องหน้าเขา “กูไม่พูดไม่ใช่แปลว่ากูไม่รู้หรอกนะ...”
“แสดงว่ามึงรู้นานแล้ว”
“ไม่หรอก ก็เพิ่งมาแน่ใจเมื่อคืนนี้แหละ”
“เพราะงั้นเลยรีบเข้ามาหากูวันนี้เลยดิ”
“มึงคิดว่าใช่รึเปล่าวะบุ้ง”
“ไม่ต้องถามว่าใช่รึเปล่า คำตอบของกูคือกูสงสัยว่ามันชอบมึงแบบไหน”
“..........” เอสนิ่งไป
“มึงจะทิ้งมันไหมวะไอ้เอส ตัดมันได้เหรอไอ้เมี่ยงน่ะ ระหว่างคนที่มึงเพิ่งรู้จักได้แค่สองเดือน กับเพื่อนที่มึงคบมาเป็นสิบปี มึง...”
“กูไม่เคยคิดจะทิ้งเพื่อน” เอสแทรกคำขึ้น นั่งมองแก้วในมือตัวเอง
“แล้วมึงจะทำยังไง มึงคิดว่ามึงจะทำยังไงวะ”
“คงต้องเว้นช่องว่างสักหน่อย นี่เป็นเหตุผลที่กูมาหามึงวันนี้ มึงกับไอ้ชิพต้องช่วยกู”
“รู้อยู่แล้วล่ะ กูกับไอ้ชิพเองก็คุยกัน จะบอกมึงก็ใช่เรื่องของแบบนี้ต้องรอให้มึงรู้สึกได้เองแล้วตัดสินใจเลือกออกมาก่อน เอาจริง ๆ พวกกูก็แอบเชียร์เพื่อนตัวเองอยู่ล่ะนะ แต่ถ้ามึงเลือกออกมาแล้วว่ารู้สึกชัดเจนกับใครคนไหน พวกกูก็ยินดีช่วย”
“นั่นคือคำตอบที่กูหวังเอาไว้ว่าจะได้ยิน” เอสพาดมือไปที่พนักของโซฟาเขาตบลงที่บ่าบุ้งเบา ๆ
“แต่กูไม่รับประกันความสำเร็จนะบอกไว้ก่อน อยู่ที่มึงวางตัวและอยู่ที่ไอ้เมี่ยงมันด้วย”
“อืม..”
“เหนื่อยใจแทนเลยว่ะ”
“หึ....” เอสก้มหน้าจ้องแก้วไวน์ในมือตัวเองอีกครั้ง ทำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับใครก็ลำบากใจกันทั้งนั้น
“มึงไม่คิดว่าจะชอบมันได้เลยใช่ไหมเมี่ยงน่ะ มึงเลือกไอ้แคปจริงๆเหรอวะไอ้เอส”
“พวกมึงสามคนเป็นเพื่อนกูนะ เพื่อนกันตลอดไป”
“หึหึ โอเคไอ้เพื่อนยาก กูช่วยมึงเองนับจากนี้”
“บอกไอ้ชิพด้วย”
“บอกมันเองดิ่ ออกมายืนฟังอยู่นานแล้วนั่นไง” บุ้งโบ้ยหน้าบอกเอสหันไปที่ด้านหลังเห็นชิพอยู่ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นย้วยๆ ออกมายืนเกาหัวอ้าปากหาว พิงผนังฟังสองคนคุยกันอยู่นานแล้ว
“ไอ้สัสเรื่องสำคัญไม่มีเรียกกูหรอก ฮ้าววววว”
“ได้ยินหมดแล้วใช่ไหม” เอสหันไปถาม ชิพพยักหน้าบอกเออ เขาค่อนข้างเหนื่อยใจแทนทั้งเมี่ยงและเอสมากอยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่อเพื่อนได้เลือกแล้ว เขาเองก็คงได้แต่ต้องช่วยไม่อยากให้เมี่ยงถลำลึกไปมากกว่านี้
“แคปจิตใจดีนะ กูรู้ว่าคำพูดที่มันจะไม่มีวันเอ่ยปากออกมาเลยก็คือให้กูต้องเลือกระหว่างพวกมึงกับตัวมัน เพราะงั้นมึงวางใจได้”
“นั่นคือสิ่งที่พวกกูกลัวกันมากที่สุด..” ชิพใช้ดวงตาที่ติดแววกังวล จ้องลึกเข้าไปที่นัยน์ตาคมกริบของเพื่อนตัวเอง เอสเห็นแบบนั้นเขาลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเลย
“เดี๋ยวพวกมึงจะค่อย ๆ ได้รู้จักมันเอง” เขาพยักหน้าให้เบาๆแล้วเดินเข้ามาหา มือใหญ่บีบลงที่บ่าบาง เขาไม่ใช่คนพูดมากจะให้มาป่าวประกาศว่าคนที่ตัวเองคบเป็นแบบไหนอย่างไรก็ใช่เรื่อง สองเดือนสำหรับใครหลายคนอาจรู้สึกว่ามันสั้นไปมาก แต่สำหรับคนที่เรารู้สึกว่าทุกๆอย่างมันเข้ากันได้ดีอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ลงตัว เขาคิดว่าแค่นี้เขาก็โอเค พอใจ เวลาที่เหลือขอเรียนรู้กันไปเรื่อยๆก็แล้วกัน
“เย็นแล้วว่ะ กูกลับเลยละกัน” เอสยกข้อมือขึ้นดูเวลาก่อนหันไปบอกกับเจ้าของห้องอย่างบุ้งแล้วหันมายักคิ้วบอกชิพที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตบลงที่หลังมันเบา ๆ อีกที
“อะไรวะมานั่งตั้งนานไม่ยอมพูด พอเข้าเรื่องหมดธุระมึงแล้วก็จะกลับ ไอ้เพื่อนดีเพื่อนประเสริฐ” บุ้งยกแก้วขึ้นดื่มอีกคำ เขาลุกขึ้นเดินไปดันหลังเอสบอกเดี๋ยวเดินลงไปส่งเอง ชิพแต่งตัวไม่เรียบร้อยถูกไล่ให้เข้าไปอาบน้ำ
“เมื่อคืนมันค้างที่นี่?” เอสถามตอนที่พวกเขาเดินเข้ามาในลิฟต์และออกกันมาถึงชั้นล่างแล้ว
“มันเมาพอกับไอ้เมี่ยงนั่นแหละ กว่าจะลากมาได้เล่นเอากูแย่เหมือนกัน แล้วรถมึงจอดไหนวะ ทำไมกูไม่เห็น..” บุ้งมองซ้ายมองขวา ปกติบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวของเอสสวยจนเตะตาแต่ทำไมแถวนี้ถึงไม่เห็น
“นี่ไง กูไปนะ” เอสกดสวิทกุญแจ เขาเปิดประตูอ้าออก
“ไอ้เหี้ยเปลี่ยนรถอีกแล้วนะมึง”ชิพมองเมอเซเดสสีขาวตัวใหม่ล่าสุด แต่งรอบคันด้วยสายตาที่เป็นประกาย ผู้ชายอย่างพวกเขาอะไรมันจะดีเท่ากับมีรถแต่งสวยๆสักคันอยู่ในครอบครอง
“อีกแล้วอะไรของมึง คันเก่ากูใช้มาตั้งแต่มอหกแล้ว”
“นึกยังไงเปลี่ยนรถวะ”
“หึ...กูต้องบอกมึงด้วย?” เอสหัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหัว เขาก้าวเข้าไปนั่งด้านในเรียบร้อย แต่บุ้งยังเอามือง้างบานประตูไว้
“มึงเอาจริงแน่ๆกับไอ้แคปกูรู้แล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่เปลี่ยนรถใช่ไหม”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี” เอสดึงเอากล่องบุหรี่ขึ้นมาคาบใส่ปากไว้หนึ่งตัว เขาจุดไฟก่อนพ่นควันสีขาวใส่หน้าไอ้เพื่อนที่ทำสีหน้าอยากรู้เต็มที่
“ขึ้นไปได้แล้วไป ไม่ใช่ไอ้ชิพมันบ่นหาแล้วหรือไงวะ” เอสเอาบุหรี่ที่สูบได้แค่สองทียัดใส่ปากเพื่อนก่อนผลักมันออกแล้วปิดประตูเสียงดัง บานกระจกถูกลดให้ต่ำลง บุ้งชี้หน้าคาดโทษที่เพื่อนมันไม่ยอมบอก เอสก็แค่ส่ายหัวยอมใจ
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ก็คันนั้นกูใช้รับส่งสาวๆมาไม่รู้กี่สิบคนแล้วนี่หว่า เปลี่ยนซะตอนนี้ก็น่าจะดี”
“แหมไอ้สัส จะเอาไว้ให้แฟนมึงนั่งคนเดียวว่างั้นเถอะ”
“กูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ..” เอสทั้งพูดทั้งยิ้ม
“เออให้มันได้อย่างนั้นเหอะ อย่าให้กูเห็นนะว่ามึงเอาคันนี้ไปรับส่งสาวที่ไหนนอกจากแฟนมึงน่ะ”
“กูไม่เสี่ยงโดนตีนมันหรอก มึงก็เห็นอยู่แล้วดุอย่างกับลูกหมา กว่าจะปราบได้แต่ล่ะทีกูแทบรากเลือด”
“ถึงอย่างนั้นก็ยังจะชอบ แปลกคนนะมึงอ่ะ”
“หึหึ ไปแล้วเว้ย” เขาโบกมือบอกลาแล้วเลี้ยวรถขับออกจากตรงนั้นไป บุ้งยืนเท้าสะเอวมองท้ายรถเพื่อนจนลับสายตาก่อนเดินเข้ามินิมาร์ทใกล้ๆซื้อขนมเครื่องดื่มขึ้นไปฝากไอ้ตัวกินจุที่ป่านนี้คงจะรอจนบ่นยาวเป็นเป็นหางว่าวแล้วแน่ ๆ
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-06-2015 17:52:12
.
.
“คาราเมลครีม เฟรบปูชิโน่แก้วใหญ่กับคาปูชิโน่เย็นแก้วเล็กแต่ขอเป็นทูชอตค่ะ”
“เพิ่มไซรัปไหมครับ”
“ค่ะ ขอเป็นชูก้าฟรีวานิลา”
“สองร้อยยี่สิบห้าบาทครับ”
“อ๊ะเดี๋ยวค่ะ วันนี้มีเมนูสุขภาพอะไรเหรอคะ”
“วันนี้มีการ์เด้นสลัดครับ พอดีว่าไปได้ผักสลัดกับดอกไม้ของโครงการหลวงมาเลยลองทำดู ส่วนเมนูปกติของวันเสาร์ช่วงนี้เป็นสลัดอะโวคาโดกับมะม่วงสุกไม่ทราบว่าเคยลองชิมดูหรือยัง”
“ลองแล้วค่ะมะม่วงอร่อยมาก แต่วันนี้อยากลองทานการ์เด้นสลัดดูเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นขอทั้งสองเมนูเลยอย่างละหนึ่งกล่อง”
“เชิญนั่งรอสักครู่นะครับ”
โก้คำนวณรายการสินค้าใหม่แล้วบอกยอดจ่ายทั้งหมดไป เธอนั่งรอเขาอยู่ที่เคาน์เตอร์ไม่นานนักเมนูเครื่องดื่มสองรายการก็มาเสิร์ฟให้ขณะที่ผู้ช่วยในครัวเดินเอากล่องสลัดสองกล่องใหญ่ ๆ ออกมาส่งให้เธอเช่นกัน
“ขอบคุณมากนะครับ” โก้เดินออกมาเปิดประตูให้แล้วกล่าวขอบคุณเธออีกรอบ สาวออฟฟิศจากตึกสูงแถว ๆ นี้สักแห่งเธอมาที่นี่บ่อยมากเหมือนกัน
“ลูกค้าวีไอพีเหรอวะ ถึงขนาดต้องเดินออกมาส่งถึงหน้าประตู” ฟี่ที่กลับเร็วกว่าปกติเดินผลักบานประตูเข้ามาตามหลังโก้นิดเดียว
“อ้าว ทำไมวันนี้มึงกลับเร็วอ่ะฟี่”
“เดี๋ยวดึกๆออกไปใหม่ วันนี้มีประชุมที่กระทรวงกูจะเลี่ยงหัวหน้าก็ไม่ยอมให้ บ้าชะมัดเมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงก็เกือบเช้า แหกตาตื่นไปประชุมอีก เดี๋ยวดึกๆก็ต้องออกไป กูหนีกลับมานอนไง”
“กินเที่ยงมาหรือยัง”
“ยังดิ หาไรให้กินหน่อยสิวะ” เขาเดินเข้าไปหาโก้ใกล้ ๆ ชี้บอกให้ชงโกโก้เย็นมากินที
“กินม็อคคาชิโน่ไหม เย็นๆเดี๋ยวชงให้”
“ไม่เอา ของกูโกโก้เมนูเดียว ไม่เอาอย่างอื่น”
“รอแป๊ป” โก้เดินผ่านเข้าไปจัดการชงให้ ฟี่กวาดตามองรอบ ๆ ร้านมีลูกค้านั่งอยู่แค่สองโต๊ะห่าง ๆ เขาจึงเดินเข้าไปหาพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง
“เอาหวานๆ” ฟี่เดินเข้าไปใกล้กระซิบบอกเบา ๆ แต่โก้สะดุ้งเฮือกเพราะว่าอีกคนเล่นเข้ามากระซิบซะชิดริมใบหู
“บ้าอะไรของมึงกูตกใจหมด”
“หึหึ...”
“ขำมากไหมกูถาม เดี๋ยวกูจะชงแบบจืดๆให้กินเลยจะได้ขำไม่ออก” โก้ทำตาเขียวอื๋อใส่ ฟี่ก็แค่ยักไหล่แล้วหัวเราะที่แกล้งพี่ชายฝาแฝดของเขาได้ จุดอ่อนที่สุดของโก้คือที่ใบหู บางทีเวลาจะนอนเขาแกล้งเป่าหูเล็กเล่นรายนั้นร้องอื้อๆอ้าๆด้วยความรำคาญ เสียงแบบนั้นของโก้ทำไมเขาถึงชอบมากก็ไม่รู้ บางทีก็คิดว่าตัวเองแปลกมากอยู่เหมือนกัน
“อ่ะ กินนี่รอไปก่อน เดี๋ยวกูเข้าไปทำไข่เจียวทูน่าให้”
“มึงทำเองนะ ไม่เอาที่คนอื่นทำ”
“รู้อยู่แล้วล่ะ รออยู่นี่”
“ไม่เอา เข้าไปนั่งดูมึงทำไปด้วยดูดโกโก้ไปด้วยแบบนั้นดีกว่าว่ะ” ฟี่ว่าแล้วลุกเลย ในมือคว้าจับเอาแก้วโกโก้เย็นๆขึ้นดูด
“อยู่นี่แหละน่า เฝ้าหน้าร้านให้กูด้วย ห้านาทีเดี๋ยวออกมา”
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจโดนคนมอง เข้าไปนั่งข้างในดีกว่าไล่ให้พัฟมันออกมาเฝ้าหน้าร้านแทนดิ”
“เออ แบบนั้นก็ได้” ฟี่ก็เข้าไปนั่งรอถึงในครัว โก้บอกให้พัฟผู้ช่วยงานครัวของเขาออกมาดูหน้าร้านให้แทน ช่วงบ่าย ๆ คนไม่เยอะเท่าไหร่ ฟี่นั่งมองคนที่ง่วนกับอาหารง่ายๆของเขาขณะที่ฟังเพลงไปเรื่อย ๆ เสียงเปียโนคลอเบา ๆ ดังเข้าถึงด้านในอยู่แล้ว จริง ๆ แล้วที่ร้านนี่เขาไม่ค่อยจะได้เข้ามาบ่อยนักเพราะว่าด้วยงานที่ต้องทำ กว่าจะกลับก็เกือบเช้า ออกไปอีกทีร้านก็ปิดแล้ว เพราะงั้นช่วงเวลาของเขากับโก้มักจะไม่ค่อยตรงกันมากนัก ยกเว้นวันที่เจ้าตัวยุ่งสองตัว ลาเต้กับคาปูกลับบ้าน ถึงตอนนั้นต่อให้มีภารกิจแค่ไหนเขาก็ต้องหาทางสับเปลี่ยนแลกตารางงานเพื่อให้ได้กลับมาทานข้าวพร้อมหน้ากันทั้งครอบครัวให้ได้ หลานๆเขาขาดแม่เพราะอย่างนั้นเขากับโก้จึงตั้งใจว่าจะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่แทนให้ได้
“มึงโทรบอกลาเต้กับคาปูหรือยัง เรื่องของที่ซื้อให้น่ะ” โก้วางจานข้าวสวยร้อน ๆ ที่โปะหน้ามาด้วยไข่เจียวทูน่าหอมกรุ่นลงให้ ก่อนที่จะยื่นขวดซอสมะเขือเทศในขวดบีบให้ฟี่จัดการเอง
“โทรแล้วสิ เจ้าเต้แวะมาเอาไปแล้ว” โก้สั่งซื้อเสื้อผ้าชุดกีฬายี่ห้อที่เต้กับแคปชอบใส่เอาไว้ให้คนล่ะหนึ่งชุด เขาฝากเรื่องไว้กับฟี่เพราะเห็นว่าเต้ขับรถไปเอาที่ทำงานฟี่จะใกล้มากกว่า
“แล้วของคาปูล่ะ มึงบอกลูกด้วยหรือเปล่า”
“เต้มันบอกจะแวะเอาเข้าไปให้น้องเองตอนเย็น”
“เออแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวกูโทรบอกให้มันสำรวจดูห้องคาปูด้วย ไม่รู้ช่วงนี้เอาสาว ๆไปกกไปเก็บไว้บ้างไหม”
“หื้อ??” ฟี่เงยหน้าจากจานข้าว เขาเลิกคิ้วใส่พี่ชายฝาแฝดที่ทำหน้าทำตาราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“เราสองคนไม่ได้แวะไปห้องลูกหลายเดือนแล้วนะฟี่ วันนี้ให้เต้ไปดูให้หน่อยก็ดีเดี๋ยวกูจะโทรหาลูกช่วงดึก”
“แล้วห้องลาเต้ล่ะ มึงจะเอาไง รายนั้นเจ้าชู้น้อยซะที่ไหน เสน่ห์แรงกว่าเจ้าคาปูอีกนะนั่น”
“ห้องพี่ ต้องใช้ให้น้องไปสิวะ เดี๋ยวเสาร์หน้ามึงโทรเรียกลูกกลับมาเอาของ แล้วบอกให้เอาไปส่งให้เต้มันที่ห้องจะได้สืบมาให้ได้ เกิดเห็นว่าเก็บผู้หญิงไว้ที่นั่นเราจะได้จัดการมันเลย”
“นี่แผนร้ายเลยนะเนี่ย”
“มีลูกชายนี่หว่า เรื่องแบบนี้มันก็สำคัญอยู่”
“หึ...” ฟี่ยกมุมปากแล้วส่ายหัว
“มันจะไปเอาผู้หญิงมาเก็บได้ไงวะ เต้มันก็อยู่กับไอ้รัฐเพื่อนมัน ส่วนคาปูมึงคงไม่มีอะไรต้องห่วงอะไรหรอก ไอ้เจ้าปอมันเป็นหูเป็นตาให้มึงมาตลอดอยู่แล้วนี่”
“เหอะน่า กินๆ อย่าพูดมากรีบกินรีบกลับไปนอนเลยไป ไหนว่าดึกๆจะออกไปทำงานต่ออีกไง” โก้เปลี่ยนเรื่องคุย ความจริงเขากับฟี่ก็ปรึกษากันเรื่องของเด็กๆบ่อยเหมือนกัน น้องชายเขาเห็นเย็นชาไม่ใส่ใจใครแบบนั้นแต่ถ้าเป็นเรื่องของหลาน ๆเข้าล่ะก็ใจอ่อนทุกที
“ปิดร้านเหอะ กลับไปกล่อมกูนอนดีกว่า เย็นแล้วเนี่ย” ฟี่กินจนหมดจานเขายกโกโกในแก้วที่เหลือขึ้นดูดก่อนมองเวลาที่ข้อมือ
“สองทุ่มครับเวลาปิดร้าน” โก้จะยกเอาจานเข้าไปเก็บไว้ที่ซิงค์ให้ แต่ฟี่แกล้งคว้าสายผ้ากันเปื้อนกระตุกเบาๆทำให้ผ้าที่ผูกไว้ที่เอวของโก้หลุดลุ่ยลงมา คนทำนั่งยิ้มตาเป็นประกาย
“บ้า เล่นอะไรของมึงวะไอ้ฟี่ เดี๋ยวกูเก็บจานก่อน กวนฉิบหายเลย”
“ก็จะผูกให้ใหม่อ่ะ” ฟี่เดินตามไปซ้อนด้านหลังถึงขอบอ่างล้างจาน เขาช่วยผูกสายชุดกันเปื้อนแบบครึ่งตัวให้ใหม่ โก้หันมาหายกแขนขึ้นนิดๆฟี่จะได้ผูกถนัดๆ ไม่นานพอผูกเสร็จเขาก็กระตุกออกใหม่อีก คราวนี้เจอโก้ชี้หน้าคาดโทษบอกไม่อนุญาตให้เล่นต่อแล้วฟี่จึงทำหน้างอแง หลังจากนั้นเขาอ้อนโก้ให้เดินกลับไปส่งที่บ้าน
“ก็แค่ไม่กี่ก้าวต้องให้กูเดินออกจาร้านมาส่งมึงเนี่ยเกินไปไหมวะ ถามจริง”
“เกินไปได้ยังไงมันหน้าที่มึง มึงพี่ชายกูนะ”
“ก็เออถ้ามึงไม่ใช่น้องชายกูอย่าหวังว่ากูจะทำอะไรแบบนี้เลย เข้าไปได้แล้วเดี๋ยวสองทุ่มปิดร้านจะตามเข้ามา”
“ทุ่มครึ่ง” ฟี่ก้าวขาไปดักไว้ เขาต่อรอง
“ทุ่มสี่สิบห้าถ้าเคลียร์คนได้หมด กูปิดเลย” โก้เตะขาแกร่งคืนหนึ่งทีบอกให้หลีกทาง
“โอเค กูจะนอนหลับรอ มาถึงแล้วปลุกด้วย”
“.........” คนฟังๆแล้วส่ายหัว ไม่อยากจะต่อความให้ยาวยืด เขาเดินกลับไปที่ร้านขณะที่ฟี่เดินผิวปากอารมณ์ดีเข้าบ้าน
.
.
เย็นๆ ที่ห้องของแคปและปอ สองคนนั่งดูหนังแอคชั่นมันส์ระเบิดกันอยู่หน้าทีวี พวกเขาทั้งคู่หยิบขนมขาไก่แท่งผอมๆสีส้มกินไปด้วยขณะที่ตาก็มองหนังในจอไป
“นางเอกแม่งสวยว่ะ เอ็กซ์ฉิบหายเลย ดูมันถือปืนแล้วเอาไปแนบไว้ที่นมดิ่ อึ๋ยยย” แคปหยิบขนมขึ้นมาดูดๆๆแล้วก็วางแท่งขาไก่ที่ดูดความเค็มของมันจนหมดกองไว้บนกระดาษทิชชู่จนพูน ขณะที่ปอหยิบขนมแบบเดียวกันที่ถูกเทไว้ในจานใส่ปากแล้วเคี้ยวกินจนหมดไม่มีเหลือเศษ แคปมันกินขาไก่แปลกประหลาดแบบนี้ประจำ
“กูว่าไอ้เหี้ยนี่แหละที่เป็นตัวบงการ เดี๋ยวมึงคอยดูพระเอกมันต้องตามไปจัดการแน่ ๆ ” ปอพึมพำไปมือก็คว้าขนมกินไป แคปก็แค่เออๆออๆไปด้วยกัน จนสักพักแคปพูดอะไรขึ้นมาสักอย่างแล้วปอไม่ได้ยิน คือสมาธิดีจนแคปหมั่นไส้ ปาขาไก่ใส่หัวมันยังไม่รู้เรื่องเขาจึงนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แคปดึงเอาจานขนมขาไก่ที่มันกำลังหยิบกินโดยที่ตาไม่มองสับเปลี่ยนเอาขาไก่อันที่เขาดูดจนหมดความเค็มแล้วกองไว้บนกระดาษไปวางไว้แทน จากนั้นแคปก็นั่งรอดูปอมันจะหยิบขนมเข้าปาก
“มึงดูอินี่ดิ่ เอ็กซ์ไม่แพ้นางเอกเลยว่ะ ตูดใหญ่แต่เอวคอดฉิบหาย เวลาเดินนี่อื้อหือออ..”
“หึหึหึ...” แคปกลั้นขำ ปอมันพูดไปก็คว้าขนมกินไปไม่ได้รู้เรื่องเล๊ยว่าโดนแกล้ง
“ขนมแม่งเปียกๆ อะไรวะกินไปกินมาทำไมถึงจืดแบบนี้ไม่อร่อยเลยสัส” ปอบ่นต่อแต่ยังไม่ยอมละสายตาออกมา แคปนี่กุมท้องกลั้นขำจนหน้าแดงหูแดงไปหมด
“ยี่ห้อนี้ทีหลังกูจะไม่ซื้อมาอีกเลย”
“555555555555 กูขำ ไอ้ปอมึงแม่ง บัดซบนี่กูหยุดขำไม่ได้ 55555555++”
“หนอยไอ้แคปนี่มึงแกล้งกูนี่หว่า เดี๋ยวกูจัดการมึงเลยห่านี่ กูกะหลงไปว่าของเขาเสียๆหายๆ มึงนะมึงตายซะดีไหมห๊ะ!” ปอลุกขึ้นมาโวยวายหนักเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองหยิบเข้าปากไปหลายชิ้นแล้วมันคืออะไร แคปดิ้นจนตัวงอ ขำสุดไรสุด ปอหมั่นไส้คว้าเอาหมอนปาใส่หัวมันแบบแรง ๆ แคปยักไหล่แล้วบอกขอโทษๆ หน้าตานี่ไม่ได้มีความสำนึกห่าอะไรหรอก ปอมันส่ายหัวไม่อยากเล่นด้วยแล้วจะดูหนังต่อ สองคนก็นั่งดูหนังกันไป
โทรศัพท์แคปดังขึ้น เขาหยิบเอาขึ้นมากดดู เห้อะไรวะ!
‘พี่แบงค์สุดหล่อ’
ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าไอ้เด็กนรกนี่มันเอามือถือเขาไปเม็มเบอร์มันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“มีไรครับเด็กน้อย โทรหาพี่แคปจะปรึกษาเรื่องที่มึงหล่อเหมือนเหี้ยเหรอ”
(โหหหหหปากมึงเหรอนั่น)
“อ้าวหล่อเหี้ยๆไม่เคยได้ยิน?”
(พอเลยแคป ปากแบบนี้เดี๋ยวเจอกันแล้วกูจัดนะบอกไว้ก่อน)
“จัดอะไร หมัดมึงเบายิ่งกว่าเฉียดนุ่น คิดว่ากูกลัวอ่ะดิ๊ หึหึ เด็กน๊อเด็ก ถ้ากลัวมึงกูก็ไม่ใช่ไอ้แคปแล้วเว้ย”
(ปากดีนัก)
“เรื่องของกู โทรมามีเหี้ยไร”
(ถ้าตอบว่าคิดถึงมึง)
“อ่อ งั้นรอเดี๋ยวกูวิ่งไปอ้วกแพร๊บ”
(หึ...กูล่ะเชื่อมึงเลยใครได้มึงเป็นแฟนปวดหัวตายห่า)
“งั้นมึงคงไม่ได้ตายเพราะอาการปวดหัวหรอก”
(ของมันแน่อยู่แล้ว)
“อย่ามาลีลา โทรมาทำไมรีบพูด”
(โทรมาเฉยๆ)
“อย่ามากวนตีนรีบพูดมาเร็ว”
(ก็โทรมาเฉยๆจริงๆ)
“มึงบ้ามากไหมกูถาม บอกมาจะโทรหากูเรื่องเรตติ้งรายการเมื่อคืนใช่ไหม”
(พี่หนึ่งโทรบอกมึงแล้วดิ?)
“อือ ช้าไปนะน้องเต่า”
(โห่ คราวนี้เป็นเต่า เมื่อกี้กูยังเป็นเหี้ยอยู่เลย”
“ไอ้เด็กนรก!”
(มึงรู้เรื่องเรตติ้งก็ดีแล้ว ไม่ใช่ตอนนี้นั่งยิ้มจนแก้มแตกแล้วดิ)
“พูดจบหรือยังวะ กูจะได้วาง”
(ยัง กูจะพูดถึงสามทุ่มเลย)
“เออ งั้นเชิญมึงพูดคนเดียวไปเหอะ กูวางแล้วนะ”
ติ๊ด-
“ไอ้เด็กบ้า! เรียกกูพี่สักคำมันเสียหายตรงไหนวะแม่ง” พอตัดสายลงปุ๊บแคปก็บ่นพึมพำอยู่คนเดียว ปอหันมาหามองเห็นว่าแคปวางสายแล้วเขาก็หันไปสนใจหนังต่อ
“หิวแล้วว่ะ ไปทำข้าวมากินกันเร็ว” แคปสะกิดบอกปอไปทำกับข้าวมากินกันหนังจบแล้วปอมันเริ่มเอนตัวลงบอกง่วงนอน เขาแอบเห็นวันนี้ปอมันไปซื้อของสดที่ซุปเปอร์มาใส่ตู้ไว้ คาดว่าน่าจะมีเมนูอร่อย ๆ ที่มันคิดเอาไว้บ้างแล้ว
“กินๆๆแล้วก็กินทั้งวันเลยนะมึง” ปอหันมาบ่นให้แต่ก็ลุกขึ้น
“ก็หกโมงแล้วนี่หว่ากูก็หิวเหอะ” แคปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไลน์ที่เข้ามาจากแป้ง เธอส่งมาให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเขายังไม่ได้ตอบ วันนี้ก่อนค่อยๆส่งมาให้อีก
“ตอบไปมั่งดิ่วะ สงสารน้องเขา”
“..........” แคปหยิบขึ้นมากดอ่าน เขามันนิสัยไม่ดีอยู่อย่าง พวกไลน์กลุ่มที่เพื่อนฝูงส่งมาถึงหรือไม่ก็ของสาว ๆ ส่งมาเห็นนะอ่านนะแต่ไม่ตอบ จะว่าขี้เกียจหรือก็ใช่ คือไม่ใช่ว่าคุณไม่สำคัญแต่ก็แค่ไม่ได้ตอบกลับไปแค่นั้น บางทีกับเพื่อนสนิทอย่าไอ้อาร์กว่าจะตอบกลับไปมันก็ด่ากลับมาก่อนแล้ว
“ต้มยำกุ้งไหมมึง กระเพรากุ้ง ไข่เจียวกุ้ง สามกุ้งโอเคไหม”
“โอๆ” แคปพยักหน้าบอกโอเค ปอเดินเข้าไปที่ครัว ล้างมือสวมผ้ากันเปื้อนแล้วก็เริ่มจัดการงานของเขาทันที ขณะที่แคปกดตอบไลน์น้องแป้งไปสองสามประโยค ถึงเธอจะส่งมาอีกแต่เขาก็แค่ส่งสติ๊กเกอร์กลับไปแค่นั้น เธอมีมารยาทพอที่จะรู้ว่าเขาไม่ค่อยอยากจะเล่น แคปเดินเข้ามชะโงกหน้ามองดูที่ครัว ปอกำลังง่วนอยู่กับการทำน้ำซุปต้มยำ กลิ่นหอมๆลอยขึ้นมาเตะปลายจมูก
“หอมว่ะ ทำไรน่ะ” แคปกดสวิทเครื่องดูดกลิ่นให้ทำงาน
“วันนี้ไอ้เอสมันจะกลับมากินข้าวที่นี่หรือเปล่าวะ..” ปอหันมาถามแคปยักไหล่บอกไม่รู้ เขาเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหารเริ่มสนอกสนใจเกมส์ในมือถือ คะแนนกำลังไหลไปด้วยความรวดเร็ว
“กูจะได้ทำเผื่อมันไง”
“...........”
“แคปมึงหยุดเล่นก่อนดิ หันมาคุยกันก่อนสังคมก้มหน้านะมึง”
“อ่ะ เอาของกูมาไอ้ปอเดี๋ยวเหอะมึง” แคปร้องขึ้นโวยวายปอดึงโทรศัพท์ในมือเขาออกไปยัดไว้ในกระเป๋าผ้ากันเปื้อน
“ก็มึงตอบมาก่อนกูจะได้กะถูกว่ามันจะกลับมากินกับพวกเราด้วยหรือเปล่า”
“เออๆทำไปเหอะ ถ้ามันไม่กลับมากูก็จะกินจนหมดนั่นแหละ”
“อะไรของมึงวะ แฟนมึงนะนั่นน่ะ โทรถามดิ่มันจะกลับมาไหม”
“เรื่องอะไรจะโทร ถ้ามันอยากจะกลับมาก็กลับเองแหละ กูไม่โทรให้ยุ่งยากหรอก ที่สำคัญมันประชุมตั้งแต่สองโมงเช้าแล้ว ถ้าจนป่านนี้ยังไม่เสร็จกูว่ามันควรนอนค้างอยู่ที่ทำงานมันไปเหอะ อย่ากลับมาเลย”
“พูดจาเหมือนเมียงอนผัวเลยนะไอ้สัส”
“กูดิ่ผัวมัน”แคปตาเขียวขึ้นทันที ปอเลยจิกตาใส่ “ให้มันจริงเหอะ”
“ปากหมานะมึงไอ้ปอ ต้มยำกุ้งกูพาลไม่อยากกินแล้ว ไม่อร่อยชัวร์ๆ คนทำนิสัยแย่ใครจะอยากกินวะ”
“เออๆๆกูไม่พูดแล้วก็ได้ แค่นี้ทำเป็นงอนไอ้สัส นั่งรอไปเงียบๆเลย”
“ใครกันล่ะมาชวนคุยก่อน” แคปบ่นงึมงำต่อ เขาเอาโทรศัพท์ตัวเองกลับคืนมาได้ กำลังจะก้มหน้าเล่น แต่ไลน์ข้อความจากเอสส่งเข้ามาหาพอดี
“อยากกินต้มยำกุ้ง บอกเพื่อนมึงให้ด้วย อีกสิบห้านาทีถึงลงมารับกูหน่อยดิวะ”
“นี่ไง มันแสนรู้ไหมล่ะ ส่งมาแล้วเนี่ย” แคปยื่นหน้าจอข้อความส่งให้ปอดู รายนั้นหัวเราะลั่นเลย
“มันรู้ได้ไงวะว่ากูกำลังทำต้มยำกุ้ง”
“กูเซ็งจิตเป็นบ้าเลย ก็เพราะว่ามันแสนรู้แบบนี้นี่ล่ะ” แคปไม่สนไอ้คำสั่งที่บอกให้ลงไปรับอะไรนั่น เขาเข้าไอจีนั่งไล่กดไลค์ให้พวกเพื่อนๆที่มันโพสกันเป็นบ้าเป็นหลัง ไม่ได้เข้าหลายวันวันนี้เลยจัดการไลค์แม่งหมดเลย ชอบไม่ชอบกูก็จะไลค์
“อ้าว มึงไม่ลงไปรับมันล่ะ มันบอกให้ลงไปไม่ใช่?”
“อะไร ทำไมกูต้องทำตามที่มันบอกด้วย เรื่องดิ่”
“เดี๋ยวเขาไม่มามึงก็หน้ายุ่งอีก”
“กูเคยหน้ายุ่งตอนไหนไอ้สัสปอ มันไม่มากูยิ่งจะดีใจเสียอีก”
“จริงดิวะ”
“ก็เออ”
“นี่ กูถามจริง มึงชอบมันแล้วใช่ป่ะ” ปอนึกสงสัยเรื่องนี้สุดๆ เขาเดินถือตะหลิวเข้ามาเท้าสะเอวถาม ช่างเหมือนแม่ที่กำลังซักฟอกลูกชายมากจริง ๆ
“ชอบเหี้ยไร โอ๊ยยยยยปัญญาอ่อนล่ะไอ้สัส ใครจะไปชอบมันวะ” แคปเงยหน้ามองเพื่อนแวปนึงก่อนก้มหน้าก้มตาสนใจโทรศัพท์มือถือต่อ
“อ้าวแล้วกับแป้งล่ะ มึงชอบน้องเขารึเปล่า หมวยน่ารัก นิสัยก็ดีด้วย จีบมึงมาตั้งนานแล้วนะเว้ย” ปออยากจะพูดต่อเหลือเกิน ว่าแป้งจีบแคปมาตั้งนานแล้วแต่เพื่อนเขาทำไมมันไม่เคยโอเคกับเธอไปเลยสักที ทั้งๆที่สวยน่ารักสเป็คแคปมันขนาดนั้น แต่ถามทีไรคำตอบของมันกับแป้งก็เป็นแบบนี้ เดิมๆ
“เออกูชอบมาก ของกูนะจบไหม”
“หึหึ..หึหึหึ..”
“ขำเหี้ยไร”
“ปากมึงนี่ไม่ตรงกับใจเลยว่ะไอ้แคป”
“นี่อ่ะตรงที่สุดแล้ว” เสียงข้อความดังขึ้นอีก เป็นเอสไลน์มาบอกว่าถึงแล้วให้ลงมารับด่วนๆ แคปไม่สนใจคราวนี้มันกดเบอร์เข้ามาเลย
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“บ้าเอ๊ยยยยยยย ขึ้นมาเองไม่เป็นหรือไงวะ ทำไมต้องให้กูลงไปรับมึงด้วยห๊ะ!!!” ถึงจะด่าใส่เครื่องไปแบบนั้นแต่แคปก็เดินหน้ายุ่งไปสวมรองเท้าเปิดห้องตึงตังออกไป ปอที่มองตามหลังเพื่อนตัวเองไม่แต่ส่ายหัว แคปกับไอ้เอสดูๆไปไม่ค่อยจะปกติกันทั้งคู่
ติ๊ง~
ลิฟต์เปิดตัวออกที่ชั้นลานจอดรถ เขาเดินตัดแนวจอดช่องซีเข้ามาก็จะเจอกับที่จอดรถประจำของไอ้ตัวอันตราย แคปก้มหน้าก้มตาเดินดุ่มๆๆๆปากก็บ่นงึมๆงำๆไม่เข้าใจนึกบ้าบออะไรของมันจู่ ๆ ให้เดินลงมารับ แต่ที่น่าโมโหที่สุดคืออดที่จะงงกับตัวเองไม่ได้ที่บ้ายิ่งกว่า เพราะยอมลงมารับมันอย่างที่เรียกจริง ๆมือเล็กขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“อ่ะ........!!” แคปตาโตเท่าไข่เมื่อมองเห็นว่าใครที่ยืนพิงรถรออยู่ก่อนแล้ว ที่ตกใจน่ะไม่ใช่ท่าทางหน้าตาและรูปร่างของมัน เขาตกใจรถคันที่เอสพิงอยู่ คือสวยมากและไม่ใช่คันเดิม
“ตกใจอะไรของมึงวะ อ่ะเอาไป..” เอสเอาดอกกุหลาบสีแดงแค่ดอกเดียวที่ถืออยู่ในมือที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลัง มาเคาะลงที่หัวแคปเบา ๆ ก่อนยัดใส่อกให้ แคปอ้าปากค้างกว้างกว่าเก่าประมาณสองเซ็นฯ ดวงตาที่โตอยู่แล้วพลันโตขึ้นอีก ริมฝีปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ขยับเอ่ยไม่ออก
“ดีใจไหมล่ะ ดีใจมากไหมบอกกูก่อน” เอสแสยะยิ้มเอามือลูบลงที่หัวเล็ก เขาคิดว่าท่าทางแบบนี้ของแคปมันก็น่ารักดี ขณะที่แคปพอเห็นรอยยิ้มโชว์ฟันขาวสวยของมันแล้วสติสะตังกลับมา
“ไอ้สัส! ใครจะไปดีใจห๊ะ เล่นเชี่ยไรของมึง” ด่าเสร็จแล้วมองซ้ายมองขวากลัวจะมีคนเห็น หน้าเล็กร้อนผ่าว ๆ
“หึ อายทำไมวะ กูไม่ได้ตั้งใจซื้อมาให้สักหน่อย เด็กน้อยน่าสงสารวิ่งขายอยู่ที่สี่แยกเมื่อกี้เลยอุดหนุนเห็นว่าเป็นดอกสุดท้ายแล้ว ก็แค่นั้น” เขาว่าแล้วดึงแขนแคปบอกให้เดินขึ้นห้องได้แล้ว แคปที่ถือดอกกุหลาบไว้ในมืองงไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายหรอก เขาเหลียวหลังมองเมอเซเดสสีขาวคันสวยจนลับสายตาก่อนถูกดึงตัวเข้าลิฟต์
“มึงเปลี่ยนรถ?”
“อือ ชอบไหม”
“เกี่ยวไรกับกูวะ” คือหมายถึงถามกูทำไม กูชอบหรือไม่ชอบก็ไม่เกี่ยวกับกูหรอก
“ก็ตั้งใจเปลี่ยนเพราะมึงเลยะ”
“เพราะกู? ทำไม??”
“สองเดือนของเรา กุหลาบหนึ่งดอก กับรถคันใหม่ที่จะให้มึงนั่งแค่คนเดียว”
“กูอ้วกได้ไหมไอ้สัส” เขาทำท่าโก่งคอจะอ้วก เอสขำ
“หึหึ เชิญ กูพูดเองยังอยากจะอ้วกเลยว่ะ”
“เอาจริง ๆ ดิ่”
“คุณพ่อซื้อให้ จะเรียกว่าซื้อได้ไหมล่ะบ้านกูเป็นตัวแทนจำหน่ายรถยี่ห้อนี้มึงเองก็คงจะรู้” แคปพยักหน้าบอกรู้ รัชชากรุ๊ปทำธุรกิจครอบคลุมหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือตัวแทนนำเข้ารถยุโรปดังๆหลายยี่ห้อ ไม่แปลกหรอกที่มันจะใช้แต่รถแพงๆแบบนี้
“ทำหน้าอะไร” เอสล็อคคอแคปเข้ามาแล้วก้มลงถามเมื่อเห็นอีกคนคิ้วเริ่มขมวดมุ่น คล้ายคนกำลังคิดหนัก
“เปล่า” แคปมุดออกมาจากวงแขนใหญ่ เขารีบเดินพรวดๆไปจนถึงหน้าประตูห้อง เอสรีบเดินตามเข้ามาดึงแขนแคปเอาไว้
“อย่าคิดมากดิ ไม่มีอะไร กูแค่รวย มึงเข้าใจใช่ไหม”
“ไอ้สัสพูดจา” แคปถลึงตาใส่อีกรอบเพราะกลัวมีคนได้ยิน มันพูดเหี้ยไรตรงไปไหมมึง
“กูพูดจริง ไม่มีอะไรกูยังคงเป็นกูคนเดิม เงินทองทรัพย์สินของนอกกาย คบกับกูมึงห้ามคิดมากเรื่องนี้เด็ดขาดไม่งั้นเราจะมีปัญหากันทั้งปีเลยนะแคป” เอสพูดดักทางเอาไว้ก่อนเพราะแคปไม่ใช่ประเภทจะมาอยากได้อะไรของเขา คนแบบนี้มักจะวิ่งหายไปจากชีวิตของเขาพอรู้ว่าเขามีมากแค่ไหน
“กูไม่อยากคบกับมึงเลยให้ตายเหอะ” แคปส่ายหัวแล้วบ่นอุบ ขณะที่เอสแอบเห็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของอีกคนผุดขึ้น
“ทำไงได้มึงเปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันแล้ว”
“เหอะ กูสนเหรอ เดี๋ยวจะเปลี่ยนใจให้ดู”
“ลองดิ่ แล้วมึงจะเห็นเลยว่าคนอย่างกูเวลาหึงจะทำยังไง..” แคปหันขวับไปทำตาเขียวอื๋อใส่ เอสหรี่ตาแล้วยักคิ้วท้า
“เข้าห้องไป หิวแล้วว่ะ” เอสดึงแขนชวนเข้าห้องก่อนลูบท้องทำหน้าบอกว่าหิว
“ไอ้ปอมันไม่ได้ทำเผื่อมึงหรอกกูรู้” สองคนเดินเข้ามาด้านใน
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-06-2015 17:53:21
“ไอ้ปอมันไม่ได้ทำเผื่อมึงหรอกกูรู้” สองคนเดินเข้ามาด้านใน
“จริงดิ?” เอสทำหน้าบอกไม่เชื่อ เขาเดินเข้าไปหาปอในครัวพูดอะไรกันสักอย่างมันเดินออกมานั่งรอด้วยหน้าตาที่ยิ้มร่าเริงสุดๆ แคปไม่อยากจะเสวนาด้วยเขาเอาดอกกุหลาบที่ถืออยู่ในมือเดินไปเสียบไว้ที่หลังเสื้อปอ
“อ่ะ!! อะไรของมึงไอ้แคป ดอกเหี้ยอะไรวะ” คนกำลังทำอาหารตกใจหมดเลยไอ้ห่า ปอรีบหันมาดูว่าโดนเอาอะไรยัดใส่เสื้อ แคปยืนขำ
“ดอกกุหลาบไม่ใช่ดอกเหี้ย” เอสตะโกนมาจากที่ไกล ๆ มันนั่งลงเปิดการ์ตูนขึ้นดู
“อะไรเนี่ย มึงไปเอามาจากไหน”
“หมามันซื้อมาให้”แคปว่า
“หมาตัวโตกับหมาตัวเล็ก กัดกันน่ายัก” เอสทำเสียงเล็กเสียงน้อยกวนตีนแทรกเข้ามาอีก แคปรำคานจับกล่องกระดาษทิชชู่เขวี้ยงใส่หัวมัน คนโดนทำนั่งหัวเราะกอดหมอนดูการ์ตูนไป
“อ่อๆ เดี๋ยวกูเอาไปจัดใส่แจกันให้ ดอกเดียวนี่มึงทำเองไม่ได้หรือไงวะ” ปอมองสองคนแล้วก็พอจะเข้าใจ
“กูไม่สนใจหรอก มึงเอาไปไหนก็ไปเหอะ”
“จริงดิ” ปอล้างมือหยิบดอกไม้ขึ้นมาดูแบบดี ๆ ดอกโตสวยมากก้านแข็งปั๋งเลย เขาจึงตัดให้สั้นลงแล้วหยิบเอาแก้วน้ำมาหนึ่งใบใส่ดอกไม้ลงไปจากนั้นวางไว้ที่โต๊ะอาหาร แคปมองตามที่เพื่อนทำนึกในใจว่าดอกไม้มันก็สวยดี แต่คิดไปคิดมาไม่อยากจะสนใจหรอก เขาจึงเดินออกมากะว่าจะนั่งดูการ์ตูนเหมือนกัน
“ทำไมมึงกินขาไก่แบบนี้วะแคป” เอสกำลังมองของบางอย่างที่อยู่ในมือ เขาจับขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วจ้องมอง แคปรีบตีมือมันออกแล้วจับไอ้กองขาไก่ที่ดูดแล้วเอามาทั้งกองเดินไปทิ้งขยะ
“นิสัยไม่ดี เดี๋ยวคนอื่นไม่รู้นึกว่าของใหม่เอามากินต่อซวยเลย” เอสว่าดุๆ
เคร้ง!!!!
เสียงตะหลิวร่วงจากมือหล่นลงพื้นเสียงดังโครมคราม แคปขำกร๊ากออกมาอีก เอสก็ทำหน้างงๆมองไปที่ปอ รายนั้นก้มลงไปหยิบตะหลิวขึ้นมาแล้วเอาชี้หน้าแคปอย่างคาดโทษแรง ๆ แคปไม่สนใจนั่งดูทีวีของมันต่อไป ปอเองก็เร่งมือกำลังจะลงมือทำผัดกระเพรากุ้ง ตะโกนบอกสองคนด้านในว่าให้ระวังตัวเพราะกลิ่นตอนผัดมันจะฉุน แคปรีบเอาหมอนมาปิดหน้าเหลือไว้แค่ลูกกะตามองจอทีวี ขณะที่เอสไม่สนใจอะไรเรื่องกลิ่นของอาหารเขาหยิบเอกสารที่ถือติดขึ้นมาด้วยนั่งพลิกเปิดๆดู เวลาผ่านไปสักพักแคปนึกสงสัยทำไมจู่ๆเอสเงียบไปวะ ทุกทีมันจะต้องมานั่งเบียด กวนตีน ดึงเขามาแกล้งโน่นนี่นั่นแต่นี่เปล่าเลย แคปจึงหันไปมองเห็นเอสกำลังมองไปที่ครัว ที่นั่นมีปอเดินไปเดินมา สุดท้ายกำลังตั้งใจผัดของที่อยู่ในกระทะ แล้วคือเอสมันมองแบบไม่วางตาเลย
“ฮัดเช่ย!!” แคปจามเสียงดังเพราะกลิ่นฉุนๆของอาหารในครัว เขาถูที่จมูก ขณะที่เอสเหมือนกับสะดุ้งขึ้นมานิดๆหันมามองคนข้าง ๆ
“ไอ้เหี้ยเอส! มึงมองเพื่อนกูทำไมวะ” แคปถามใส่อารมณ์ สีหน้าแววตาที่ไอ้ตัวอันตรายมองนี่มันใช่เหรอ แล้วยิ่งไอ้ปอมันใส่เสื้อกล้ามผ้ากันเปื้อนบางทีไอ้เอสมันอาจจะโรคจิตก็ได้ ขนาดเขาผู้ชายทั้งแท่งมันยังกล้าทำเรื่องแปลกๆด้วยเลย
“ห๊ะ!!??” เอสเลิกคิ้ว
“กูถามว่ามึงมองเพื่อนกูทำไมห๊ะ เชี่ยนี่!” แคปเขวี้ยงหมอนทั้งใบใส่หัวมัน เอสคว้าเอาไว้ได้ทัน
“เออกูมองมัน”
“ยังจะกล้าพูดอีกนะมึง ไอ้โรคจิต มึงมันไม่ปกติแล้วแน่ ๆ” แคปชี้หน้า
“โรคจิตยังไง กูก็แค่มองมัน”
“ไอ้สัสหุบปาก!! ขึ้นแล้วกูขึ้นแล้ว” แคปลุกขึ้นแล้วก้าวเข้าหาเลย เอสรีบคว้าเอวเล็กเอาไว้ ก้นแคปกระแทกลงที่ตักใหญ่พอดิบพอดี เสียงเคาะหม้อเคาะกระทะดังเคร้งคร้างมาจากในครัว
“ปล่อยกูสิวะ บ้าเอ๊ย” แคปดิ้นจะลงจากตัก อีกคนยิ่งกอดเอาไว้แน่น
“โกรธอะไรเล่าก็แค่มอง”
“แค่มองก็ไม่ได้! มึงไม่มีสิทธ์มองเพื่อนกูแบบนั้น ไอ้ปอมันคนดีเกินกว่าจะให้มึงมอง อย่าคิดจะทำตัวทุเรศแบบนี้กูรับไม่ได้บอกไว้เลย!!”
“คิดอะไรไปถึงไหนวะ” เอสดีดเข้าที่หน้าผากหนึ่งเพี๊ยะ แคปเองก็เร็วไม่แพ้กันฟาดฝ่ามือสวนเข้าที่กลางหลังเอาจนเอสแทบจุก
“กินข้าวได้แล้วเว้ย ทะเลาะเหี้ยไรกันพวกมึงนี่น๊า.. กูยืนอยู่ทั้งคนช่วยเห็นกูบ้างไรบ้าง กูมีตัวตนนะเว้ยไม่ใช่เงาตู้เย็นไอ้พวกบ้า มาเร็วๆเข้าอย่าให้ต้องเรียก แคปมึงมาตักข้าวเลยสามจาน”
“เรื่องดิ มึงแหละตัก”แคปพอรู้ว่าอาหารเสร็จเขาลุกออกจากตักเอสวิ่งถลาเข้าครัวไปล้างมือแล้วมานั่งหน้าสลอนอยู่ที่โต๊ะรออาหาร ปอเท้าสะเอวแล้วถอนหายใจ ความหวังสุดท้ายคือเอสมันลุกเดินเข้ามาแล้วตรงไปล้างมือก่อนเช่นกัน สองตัวผัวเมียเหมือนกันจนแยกไม่ออกเพราะพอล้างมือเสร็จมันก็เดินไปนั่งรออยู่ข้าง ๆ แคปรอให้เขาตักข้าวให้พวกมันแดก
“ก็ด้ายยยยยกูจะตักให้ แต่กูจะตักไปแช่งไป มื้อนี้มึงกินแล้วอ้วนเป็นหมูกันทั้งคู่แน่ ๆ” ปอตักข้าวหอมสวยมะลิร้อนๆใสจานแล้ววางลงให้แคปเป็นคนแรก จานต่อมายื่นให้เอส สุดท้ายถึงเป็นของเขา ในตอนนั้นเองที่แคปสังเกตว่าเอสมันมองดูทุกอิริยาบถของปอไม่วางตาอีกครั้ง
“ไอ้สัส! นั่งเฉยๆถ้ามึงไม่อยากตายศพอุจาดตากรุณาหยุดมองเพื่อนกูเลย” แคปกระซิบกระซาบ ยิ่งมองยิ่งโมโหแม่ง ไม่เข้าใจว่าไอ้คนข้าง ๆ มันจะจ้องเพื่อนตัวเองทำไมนักหนา เขากัดฟันพูดเสียงขู่มันว่าห้ามมอง เอสก็แค่หันมามองแคปแวปนึงแล้วสายตาคมกริบก็หันไปสนใจปอต่อ
“อ่ะน้ำ พวกมึงนี่มันแย่ๆๆๆๆๆ ต้องให้กูดูแลแบบนี้ทุกเรื่องเลย แย่ที่สุด” ปอเตรียมทุกอย่างจนเสร็จขณะที่บ่นไปด้วย เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วมานั่งกินข้าวด้วยกัน
“มองอะไร มึงมองกูตั้งนานแล้วใช่ไหมไอ้สัส มีปัญหาอะไรกับกูบอกได้นะ” เขาถามคนตรงข้าม เอสก็แค่เงียบ ก้มลงตักอาหารกินไม่สนใจเสียงปอที่ถามมา แคปนี่อึ้งไปเลยเมื่อรู้ว่าปอจับได้แล้วว่าไอ้เอสมันมอง
“อื้อ อร่อย..” เสียงทุ้มพึมพำขึ้นหลังจากกินผัดกระเพรากุ้งคำแรก
“ฝีมือกูอร่อยทุกอย่างอยู่แล้ว มึงตื่นเต้นทำไมวะ” ปอมองเอสแบบงงๆ แคปส่ายหัวไม่สนใจคิดว่าเอสมันคงหิวข้าวจนบ้า หน้ามืด
“อันนี้ก็อร่อยแต่ว่าเผ็ด” คราวนี้เอสชิมต้มยำกุ้งเปรี้ยวๆเผ็ดๆ เขาเบ้หน้าแล้วบอกคนทำว่าเผ็ด รีบยกน้ำของตัวเองดื่มแทบไม่ทัน ปอเลื่อนแก้วน้ำของแคปส่งไปให้มันกินเพิ่มไปก่อน แคปรีบทำหน้าดุบอกห้ามเอาของตัวเองไป เขาเลยลุกไปเอาน้ำขวดใหม่ออกมาวางไว้ให้
“สองอันนั้นน่ะเผ็ด ต้องอันนี้ถึงจะอร่อยที่สุด” แคปว่าแล้วตักทอดไข่ใส่กุ้งมาใส่ไว้ที่จานตัวเอง ปอหยิบเอาซอสมะเขือเทศมาบีบลงให้เป็นรูปสายฟ้าเหมือนที่แคปชอบทำ
“กินเยอะๆ วันนี้เวรมึงล้างจานเพราะงั้นกินเยอะๆจะได้มีแรงล้าง”
“เรื่องดิ วันนี้กูเหนื๊อยเหนื่อย ล้างไม่ไหวหรอก เอาเก็บไว้ล้างพรุ่งนี้ได้ไหมอ่ะ”
“ไม่ได้จานที่ไหนเขาเก็บไว้ล้างข้ามวันเดี๋ยวห้องเหม็นอย่ามาเรื่องมากแค่ไม่กี่ใบ ให้ไอ้เอสช่วยมึงเลย”
“ไม่เอา กูล้างจานไม่เป็น” เอสรีบเอาส้อมขึ้นมาชี้บอกว่าเขาทำไม่เป็น
“มันจะทำอะไรเป๊นนนน” แคปค่อนแคะ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ดีกว่าเลย ปอนี่ส่ายหัวกับสองตัวผัวเมีย แคปมันพูดแบบนี้ทีไรเขาต้องเป็นฝ่ายจัดการทุกอย่างให้มันทุกที สามคนก็กินข้าวกันไปเอสที่อิ่มก่อนยกน้ำในแก้วดื่ม ตอนนั้นเองเป็นอีกครั้งที่แคปสังเกตว่าสายตาคมกริบของมันจ้องปอที่กำลังตักกุ้งในถ้วยต้มยำมาใส่ลงที่จานให้เขา กำลังจะอ้าปากด่าเพราะรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว แต่เสียงทุ้มๆของเอสกลับดังแทรกขึ้นมาก่อน
“มึงมาเป็นเลขากูไหมวะปอ”
“ห๊ะ!! / ห๊ะ!!” ทั้งแคปทั้งปอ สองคนอุทานขึ้นพร้อมกันหน้าตาตื่นๆ
“กูถามมึงว่า มึงมาเป็นเลขากูไหม ที่รัชชากรุ๊ป ทำงานกับกู ตลอดไป..”
“ห๊าาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คราวนี้เป็นปอที่ร้องห๊าเสียงดัง ช้อนในมือหล่นลงที่จานเคร้งคร้าง คำว่ารัชชากรุ๊ปที่ออกมาจากปากของเอส ทำเอาเขาหน้ามืดแทบจะเป็นลม
“ตกใจอะไรนักหนาคิดได้แล้วกูขอคำตอบด้วยล่ะ”
“อะ....อะ.....อะ... เอ่อ....คะ....คะ....คือ.....กะ...กะ.....กู.... คือ.....ระ.....ระ.....รัชชา.....”
“นิ่ง ๆ ตั้งสติหน่อย กูก็ยังคงเป็นแฟนเพื่อนมึงคนเดิมนั่นแหละอย่าไปยึดติดกับแค่นามสกุลอะไรนั่นเลย คิดดูดี ๆ ถ้ามึงไม่ตกลงกูจะได้ทาบทามคนอื่น” เอสว่าจบแล้วลุกขึ้น เขาตบเบา ๆ ลงที่บ่าปอก่อนบอกแคปว่าจะเข้าไปอาบน้ำเดี๋ยวออกมา
“ไอ้แคป มึงช่วยตบหน้ากูที เมื่อกี้คือหูฝาดป่ะวะ” ปอหันไปหาแคป เขายังตกใจไม่หาย
“กูไม่เชื่อ จริงเหรอวะไอ้แคป ที่ไอ้เอสมันพูด มันติดต่อกูไปทำงานกับบ้านมันเนี่ยนะ กูเรียนอยู่แค่ปีสองนะ กูที่เรียนเกษตรปลูกพืชไร่กูที่ไม่ได้เรื่องอะไรเลย กูที่....” ปออ้าปากค้างเติ่งยิ่งคิดยิ่งคล้ายคนอึ้งทึ่งสุดขีด ขนาดตอนนี้ยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ขณะที่แคปได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ แล้วยักไหล่
“แต่ว่า..กูสงสัยอย่างนึงว่ะไอ้แคป”
“อะไร?” แคปยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เลิกคิ้วรอฟังคำถาม
“ทำไมมันไม่ชวนมึงอ่ะ ทำไมมันไม่ชวนให้มึงเข้าไปทำงานกับมัน คือกูไม่เข้าใจ ทำไมถึงเป็นกูวะ”
“กูจะรู้ไหมล่ะไอ้เหี้ย มึงอยากรู้ก็ไปถามดูเอาเอง”
“ถ้ากูไม่ตกลงมึงว่ามันจะไปติดต่อใครวะ เพื่อนมันก็เยอะนะ ทำไมถึงต้องเป็นกูวะ”
“จะรู้ไหมหนิ” แคปนึกๆดูแล้วมันก็จริง เพื่อนมันก็เยอะ แล้วยิ่งไอ้เพื่อนตัวเล็กนั่นทำไมมันถึงไม่ทาบทามวะ จะมาติดต่อไอ้ปอทำไม พวกเขาเรียนเกษตรนะจะให้ไปทำงานเลขานี่มันก็ออกจาแหวกไปหน่อยรึเปล่า
“แล้วมึงชอบป่ะล่ะ ถ้าอยากทำก็บอกมันไป ถ้าไม่ชอบก็ตรงๆไปเลยอย่าไปกั๊กโอกาสคนอื่นนะมึง”
“เดี๋ยวกูต้องคิดก่อนสิวะ โอ๊ยไม่ใช่ๆแทบจะไม่ต้องคิดแต่กูตั้งตัวไม่ทันว่ะให้ตายเหอะนี่มันยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลใหญ่เลยนะมึงกูจะทำยังไงดีวะ ตายห่าเลยขนาดแค่เลขานะมึง กูยังร้อนใจขนาดนี้ตอนที่มันขอมึงเป็นแฟนนี่มึงร้อนรนขนาดไหนวะไอ้แคป”
โครม!!
“ไอ้สัส! กูไม่ได้บ้าเหมือนมึงนี่” แคปถีบโครมเข้าให้เล่นเอาปอแทบหล่นจากเก้าอี้ คนทำลุกขึ้นไม่อยากสนใจ เดินเอาจานไปเก็บที่ซิงค์
“กูว่าไม่ต้องทำกับมันหรอก มันน่ะนิสัยแย่เอาแต่ใจ ไอ้ตัวอันตราย กูไม่สนับสนุนเด็ดขาด”
“เออถ้ากูไม่ทำมันคงเอาเพื่อนมันไอ้เตี้ยๆนั่นแหงเลยล่ะ คนที่พร้อมจะเทคแคร์มันมีมากมายไม่รู้กี่ร้อยกี่พันคน มึงไม่สนับสนุนให้กูทำงานกับมันจริงดิ”
แคปชะงักมือที่กำลังล้างทันที เขากลอกตานึกจนคิ้วยุ่งรีบหันขวับไปหาไอ้หมาปอ
“ไอ้สัสปอมึงรีบเข้าไปตอบตกลงกับมันให้ไวเลยไป ปากมากจริง ๆทำให้กูคิดมาก” แคปตาเหลือกใส่ พูดแล้วชี้ไล่ปอให้เดินเข้าไปหาเอสที่ห้องเดี๋ยวนี้เลย อารมณ์เสียอีกแล้วแม่งห่าอะไรทำไมต้องพูดว่าถ้าไม่ใช่ไอ้ปอมันจะเอาไอ้เตี้ยนั้นไปเป็นเลขามันวะ เรื่องแบบนั้นถ้าเป็นจริงขึ้นมาเขาจะอาละวาดให้บ้านแตกเลยคอยดู
“ดูทำหน้าซิมึงอ่ะ กูแค่พูดเล่นๆ นี่ขนาดมึงบอกไม่ชอบมันนะอาการยังออกขนาดนี้ ถ้าวันไหนมึงยอมรับว่าคบมันขึ้นมามึงจะขนาดไหนวะ” ปอหันมาแซวดักคอ แคปโมโหกำลังจะก้าวเข้ามาจัดการไอ้เพื่อนตัวดีสักเพี๊ยะสองเพี๊ยะ เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นก่อน
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ติ๊ด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ใครมาตอนนี้วะแม่ง มึงเดินไปดูดิ๊” แคปหยุดชะงักขาไว้แค่นั้น เขาโบ้ยบอกให้ปอเดินไปเปิดประตู แต่ปอที่ยังเดินไม่ถึงหน้าประตูดีหรอก แขกผู้มาเยือนอย่างเต้ก็เปิดเข้ามาแล้ว
“เฮียเต้!” แคปเรียกขึ้นอย่างดัง ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะมาอะไรเอาตอนนี้ และในตอนนั้นเองยิ่งกว่าฟ้าถล่มเพราะเป็นเวลาเดียวกับที่เอสเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเช็ดหัวสบายอกสบายใจในชุดนอนที่แสนจะไม่เรียบร้อยออกมาเจอกันกับพี่รหัสของตัวเองอยู่แถวหน้าประตูพอดี๊พอดี
แคปกับปอนี่ถึงกับอ้าปากค้าง โดยเฉพาะแคปหน้าเหลืองซีดไปหมด ปอรีบขยับเข้ามาข้าง ๆเอามือตบหลังเพื่อนตัวเองเรียกสติและกำลังใจ
“อ้าวไอ้เอส มึงมาอยู่ห้องน้องกูได้ไงวะเนี่ย” ในมือของเต้หิ้วถุงกระดาษใบใหญ่ ๆ เข้ามาด้วย เอสกวาดตามองก่อนหันไปหาแคปกับปอที่ยังยืนเซ่อกันอยู่
“มาทำอะไรที่นี่?” เต้ใช้น้ำเสียงจริงจังถามดูอีกครั้ง สายตาแบบนั้นของพี่ชายทำเอาแคปตัวเย็นเฉียบ ใจเต้นเสียงดังโครมครามราวกับว่ามันจะหลุดออกมาเต้นอยู่ข้างนอกแล้วแน่ ๆ พี่เต้กูรู้วันนี้แน่นอนแคปนี่แทบจะร้องไห้
“ผมมาทาบทามไอ้เจ้านั่นไปทำงานด้วยกัน” เอสตอบออกไปแบบเรียบๆ เขาใช้น้ำเสียงปกติมองไปที่ปอ
“ทาบทาม?” เต้ถามขึ้นอย่างสงสัย เขามองตามสายตาเอสไป
“ก็เรื่องงานน่ะครับเฮีย ไม่มีอะไรหรอกแค่ลองคุยๆกับมันไว้ก่อน” เอสรีบตัดบทสนทนาออกก่อนที่เต้จะซักไซ้เขาไปมากกว่านี้
“อ่อ...” เต้พยักหน้าเบา ๆ เขากำลังจะเดินเข้าไปหาน้องชายแต่กลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ก่อน เมื่อกี้เอสมันบอกว่ามาคุยธุระกับไอ้ปอ? แต่ทำไมถึงเดินออกมาจากห้องแคปล่ะวะ แล้วมันใส่ชุดนอนด้วยนะที่สำคัญ
ค้างคืนที่นี่?
“แล้วมึงเข้าไปทำอะไรที่ห้องนั้น..” ปอกับแปคถึงกับสะดุ้งเฮือกพร้อมกันไปหมด มีแต่เอสที่ยังทำหน้าตาเฉยๆอยู่ได้
“เข้าไปทาโลชั่น แคปมันขโมยของไอ้ปอไปผมเลยกะว่าจะไปเอาออกมาคืน แต่มันใช้หมดแล้วเลยไม่ได้ทา” เอสไหวไหล่ทำท่าทีสบาย ๆ ปอกับแคปนี่ตกใจสัสๆไม่คิดว่าไอ้เอสจะแก้สถานการณ์ด้วยการโกหกได้แนบเนียนขนาดนี้
“โลชั่น?” เต้ถามพึมพำขึ้นมา เขาทำสีหน้าแปลกใจหันไปหาแคป
“มึงนี่นะใช้โลชั่นไอ้แคป ตั้งแต่เกิดมากูไม่เคยเห็นมึงทาครีมเลยสักครั้ง เดี๋ยวนี้ถึงขนาดไปขโมยของไอ้ปอเอามาไว้ที่ห้องตัวเองเลยเหรอวะ”
“กะ....ก็มันหอมดี ทาแล้วผิวก็นุ่มๆจิ้มดูแล้วมันก็นิ่ม ผมเลยอยากจะใช้บ้าง เฮียเต้สั่งซื้อให้ผมบ้างสิ ยี่ห้อไรนะไอ้ปอ เออๆ ยี่ห้อเหี้ยไรนะมึง โลชั่นมึงน่ะ..” แคปเอาศอกสะกิดบอกให้ปอพูดชื่อโลชั่นออกมา ปอเองก็งง เขาไม่เคยใช้โลชั่นเหมือนกัน ตายห่าผู้ชายสองคนต่างไม่รู้จักชื่อโลชั่นกันทั้งคู่ กูจะตอบออกไปว่าอะไรดี ทั้งปอทั้งแคปหน้าถอดสี
“โลชั่นของเอชทูโอ” เอสตอบออกมาแทน แคปกับปอพอได้ยินก็พยักหน้าหงึกๆแล้วบอกใช่ๆ มันหอมมาก ทาแล้วไม่แพ้ผิวนุ่มเด็กๆชอบใช้ ไอ้ปอมันเลยไปซื้อมาใช้บ้าง ทั้งที่ความเป็นจริงแบรนด์เอชทูโอเขาไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ
“อ้อ เดี๋ยวนี้พวกมึงชอบเล่นทาโลชั่นกันเหรอวะ เทรนใหม่ของเด็กผู้ชายหรือไง”
“ใช่ที่ไหนเล่า ผมก็แค่บอกว่ามันหอมดี”
“เอองั้นก็เรื่องของพวกมึงเหอะ อ่ะนี่เฮียโก้กับอาฟี่ให้เอามาให้” เต้ส่ายหัวกับเรื่องแปลกๆของเด็กๆสามตัว เขาเดินเอาถุงในมือเข้ามายื่นให้แคป
“อะไรเนี่ย.... โอ้โห!! ชุดกีฬาที่ผมเคยบอกว่าอยากได้นี่ อาฟี่ใจดีที่สุด” แคปร้องดีใจขึ้นพอเปิดถุงดูแล้วเห็นว่าเป็นอะไร
“ไหนเคยบอกว่าอาฟี่ใจร้ายไงวะ” ปอหันไปดักคอขึ้น แคปเลยเอาถุงฟาดตูดมันไปหนึ่งที เต้เดินเข้ามาตบหลังแคปบอกว่าจะกลับแล้ว
“อ้าว แล้วพี่เต้กินไรมายังอ่ะ”
“ยังเลย แต่ไอ้รัฐมันโทรมาแล้วบอกอาหารรออยู่ที่ห้องกูเลยต้องรีบกลับเนี่ย”
“อ่อๆ ครับๆ” แคปไม่สนใจพี่ชายแล้วเขาเดินเอาถุงเข้าไปเก็บในห้องพอออกมาปอก็บอกว่าเอสเดินออกไปส่งเต้ให้
“มึงว่าเฮียเต้จะรู้ป่ะวะ” แคปเดินไปหยิบน้ำผลไม้แบบกล่องมานั่งกิน ปอกดรีโมททีวีดูช่องข่าว
“ไม่รู้หรอก ก็คงคิดว่ามันมาสนิทกับพวกเราก็แค่นั้นแหละ อย่าไปคิดมากถ้าถึงเวลาเรื่องมันจะแตกต่อให้มึงปิดไว้ยังไงมันก็แตกอยู่ดี เพราะงั้นมีความสุขกับปัจจุบันไปดีกว่า”
“มึงพูดดีทำไมวะไอ้เหี้ย แหม่ๆจะเป็นเลขาขึ้นมาแล้วหัดพูดดีๆกับเขาก็เป็นเนาะ”
“เดี๋ยวเหอะมึง ปากเสีย” ปอกับแคปก็นั่งเถียงกันไปพักเดียวเอสเดิกลับเข้ามา
“อ้าวทำไมเร็ว”
“ส่งแค่หน้าลิฟต์”
“แล้วเฮียเต้สงสัยมึงป่ะ”
“สงสัยเรื่องอะไร” เอสถามขึ้นเรียบ ๆ เหมือนทุกอย่างอยู่ในภาวะปกติไม่ได้ผ่านสมรภูมิรบอะไรกันมาเลย เขาเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วมองหาเครื่องดื่มรสชาติดี ๆ นึกสงสัยห้องนี้ทำไมไม่มีไวน์เจ๋งๆเลยสักขวด แคปมองตามจนคอจะหลุด
“ก็สงสัยเรื่องของมึงไง”
“เรื่องของกูทำไมเหรอ” เอสคว้าเอาขวดน้ำแร่ออกมาเปิดกิน เขาเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงด้านหลังแคปที่นั่งดูหนังพิงโซฟาอยู่
“ก็เรื่องของมึงกับกูที่...” แคปหยุดค้างไว้แค่นั้นเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากอีกคน
“ที่อะไรพูดให้จบสิ” เอสหรี่ตาถามต่อ
“ไอ้สัส กูไม่พูดกับมึงแล้ว” แคปลุกขึ้นมองหน้าคนกวนตาเขียวก่อนโยนหมอนฟาดใส่ปอแล้วตัวเองก็เดินฉับๆเข้าห้องนอนตัวเองไป
“มึงก็ไปกวนมัน”ปอหันไปว่าเอส
“ก็เพื่อนมึงน่าแกล้งนี่หว่า”
“รีบๆตามไปง้อเลยไป กูรำคาญพวกมึงสองตัวฉิบหายเลย”
“หึหึ..” เอสหัวเราะเบา ๆ ก่อนเดินถือขวดน้ำเข้าห้อง ได้ยินเสียงแคปอาบน้ำ เขาเลยเอาหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านรอ สักพักข้อความจากเมี่ยงส่งมา
[ไอ้เอสมึงอยู่ไหน กูไปหาที่ห้องนะ]
[อยู่ที่ห้องแคป มีอะไรด่วนรึเปล่า]
[กูเหงานี่ มึงออกมาหาได้ไหมกูทำการบ้านข้อนี้ไม่เข้าใจเลย ทุกทีมึงจะอธิบายให้]
[ข้อไหน]
[ข้อสามกับข้อหก เปเปอร์ซี ต้องอธิบายยาวเหยียดเลยกูนั่งคิดตั้งนานแล้วแก้ไม่ตกเลย]
[เดี๋ยวกูโทรบอกไอ้ชิพกับไอ้บุ้งเข้าไปหา มึงทำข้ออื่นรอไปก่อน]
[มึงมาพร้อมพวกมันได้ไหม พรุ่งนี้วันอาทิตย์มึงค่อยไปห้องแฟนมึงก็ได้นี่ วันนี้มาทำการบ้านด้วยกันก่อนนะ]
[ทำแบบนั้นไม่ได้เมี่ยง มึงตั้งใจทำงานของมึงไป เดี๋ยวกูบอกพวกนั้นให้ ไว้ค่อยเจอกันวันจันทร์]
[พอมีแฟนแล้วมึงก็ทิ้งกู]
[...............]
[...............]
[...............]
[ขอโทษ กูไม่ตั้งใจพูดแบบนั้น]
[กูส่งข้อความบอกไปแล้ว มึงมีข้อไหนไม่เข้าใจก็ถามจากไอ้บุ้งเอา ถ้ายังไม่รู้เรื่องวันจันทร์ค่อยเจอกันที่มอ]
[..............]
[ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ เรื่องอื่นๆอย่าไปคิดอะไรมากเลย]
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-06-2015 17:53:46
ข้อความถูกตัดจบไปแล้ว เอสคว้าเอากล่องบุหรี่กำลังจะเดินออกไปสูบอยู่ที่ระเบียงด้านหลัง แคปเดินออกมาจากห้องน้ำหัวเปียกโชกไปหมดเขาเลยวางของในมือลงแล้วเดินไปหยิบเอาผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเล็กๆมาเช็ดหัวให้มัน
“ไม่เอา! กูชอบเปียกๆมันเย็นหัวดี” แคปปัดมือเอสออกบอกไม่ให้ทำ มือเล็กคว้าเอากางเกงนอนออกมาสวมแบบลวกๆ พร้อมกับเสื้อกล้ามสีขาวย้วยๆตัวเก่า มีอีกคนมานอนด้วยแบบนี้ก็แต่งตัวมิดชิดขึ้นหน่อย ถ้านอนคนเดียวอยู่คนเดียวบางทีเสื้อกางเกงไม่ใส่หรอก ล่อนจ้อน
“ไม่เช็ดไม่ได้แอร์ตกใส่หัวมึงเดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่เอากูจะทำการบ้านแล้ว ห้ามมายุ่ง” แคปส่ายหัวบอกไม่อีกครั้ง เขาดึงเก้าอี้ออกมานั่ง แล้วเอาแว่นสายตาขึ้นมาใส่ เปิดหนังสือเตรียมทำงาน แต่เอสก็ยังไม่ยอมลากเก้าอี้ดึงเข้ามาแล้วจัดการเช็ดหัวให้ต่อจนได้
“มึงนี่ยุ่งวุ่นวายเสียจริง” แคปบ่นอุบแต่ก็ยอมนั่งให้มันเช็ดหัวให้ดี ๆ จนหมาดเกือบ ๆ แห้งเอสถามจะเป่าลมไดร์ไหมแคปรีบส่ายหัวบอกไม่ ห้ามทำเด็ดขาดมันร้อนเขาไม่ชอบ หลังจากนั้นสองคนก็นั่งอ่านหนังสือกันไป จนเกือบๆจะเที่ยงคืน
“นอนยัง? ง่วงแล้วอ่ะ” พองานตัวเองเสร็จ คนตัวโตก็เริ่มมือไม้วุ่นวาย ขยับเข้าหาคนข้างๆทันที แคปหันมองกำลังจะอ้าปากด่า เสียงแชะ!ดังขึ้นหนึ่งครั้ง ปรากฏว่าเป็นเอสหลอกล่อให้อีกฝ่ายหันมาหา ขณะที่เขากดถ่ายรูปทีเผลอของแคปไว้ได้
“ไอ้สัส มึงจะถ่ายรูปกูไปทำไมนักหนาวะ บ้ามากป่ะตื่นนอนก็ถ่าย กูหลับก็ถ่าย นี่กูอ่านหนังสือมึงก็ยังจะถ่ายอีก บ้ามากไหมกูถามจริง”
“ไม่ถ่ายรูปเมียแล้วให้ไปถ่ายรูปใคร” เอสจัดการเก็บรูปจัดเข้าไดเรกทอรี่ของแคปที่เขาทำเอาไว้ก่อนหน้า
“รูปหนังสือปากกาวิวต้นไม้ท้องฟ้าอะไรมึงก็ถ่ายไปสิวะ ยุ่งกับกูทำไมนักหนาบ้าเอ๊ย”
“เรื่องดิ รูปมึงเด็ดๆหายากยิ่งตอนใส่แว่นจ้างให้เวลาธรรมดาก็ไม่ได้เห็นกูต้องรีบถ่ายเก็บเอาไว้เลย”
“มึงจะเก็บเอาไว้ทำไมวะ ประสาท”
“เก็บเอาไว้ให้ลูกดูไง นี่นะมาม๊าตอนเป็นวัยรุ่นหน้าตาแบบนี้เลย” เอสทำเสียงกระแดะๆแกล้งทำท่าเป็นคุยกับลูก เขาเอานิ้วเขี่ย ๆ ไอ้ตุ๊กตาเต่าที่ทับหนังสือตัวเล็กๆ แล้วทำท่าว่ามันคือลูก
“ไอ้สัส! มึงมันบ้าของแท้กูจะไปเป็นมาม๊าของลูกมึงได้ยังไงวะห๊ะ พูดอะไรคิดด้วย บ้าไปแล้วมึงอ่ะ”
“ไม่บ้าหรอกพูดจริง”
“กูไม่คบกับมึงนานขนาดนั้นบอกไว้เลย”
“หึหึ..ยอมรับแล้วดิว่าคบกัน” คนเอ่ยอมยิ้มแล้วส่ายหัว เขาเอื้อมมือไปผลักหัวแคปเล่นเบาๆ
“ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้ผักเน่ากูไม่ได้พูดแบบนั้นเชี่ยนี่ ไอ้หูหนวก!”
“หึหึ..” เอสไม่อยากต่อปากต่อคำต่อแล้ว เขานั่งกดโทรศัพท์ไล่ดูรูปไปเรื่อยๆ ปล่อยแคปให้ทำงานต่อเพราะเห็นว่ายังไม่เสร็จ อีกคนก็แค่ตั้งอกตั้งใจกับหนังสือเรียนตรงหน้าต่อไป
แต่ทว่า....
สักพัก
“อ๊ะๆๆ...อ๊าส์...อื้มม....ฮ.อ๊าา อู๊วววว ฟัคมี! อ๊ะๆๆ ฮ๊าๆๆๆ อ๊ะ...ฟัคมี! เยส กู๊ดดด อูยยยย ฟัคมี! ฟัคมี! อ่ะๆๆๆๆ เยสสสสสสสสส ฮันนี่ฟัคมี พลีสๆๆๆๆ”
เสียงครวญครางหวานฉ่ำเร้าอารมณ์ชายวัยกำหนัด ดังลอดออกมาจากเครื่องไอแพดของโต๊ะข้าง ๆ แคปกระแทกปากกาลงเป็นรอบที่สาม เสียงร้องเร่าๆแสดงความต้องการขนาดนั้นเป็นใครก็อดไม่ได้ที่จะต้องหันไปดู ไอ้สัสเอสมันบ้า!! งานมันเสร็จแล้วแทนที่จะนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ก็ไปนอนบนเตียงโน่นเลยเสือกเปิดไอ้หนังประเภทนี้ขึ้นมาดู แล้วไอ้คนที่ขาดแคลนเรื่องแบบนี้มาสองเดือนกว่า ๆ มันก็ย่อมจะหวั่นไหวเป็นเรื่องธรรมดา
“ลดเสียงหน่อยไอ้เชี่ย” แคปหันไปกัดฟันบอก แอบมองไปที่จอนิดนึง บ้าเอ๊ยกำลังซอยยิกๆเลยแม่ง เสียงเธอก็ครางซะลั่น แต่เอสที่ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงนกเสียงกาด้านข้าง ตอนนี้เขาเข้าญาณเรียบร้อยโรงเรียนเอ็กซ์แล้ว
มันก็เรื่องธรรมดาของผู้ชาย
“กูบอกมึงว่าให้ลดเสียงลงหน่อย ไม่งั้นก็เอาไปดูโน่นเลยไปบนที่นอนไม่ก็ในห้องน้ำไปเลยกูจะทำงาน บ้าเอ๊ย..” แคปบ่นไปอีกแต่ตากลม ๆ นี่จ้องที่จอ ทั้งบ่นทั้งดูหนังสงหนังสือไม่ได้อ่าน รู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาแปลกๆเขารีบคว้าเอาหมอนที่เตียงทำท่าเอามากอดปิดหน้าขาไว้
“บ้าฉิบ!” แคปสบถ ตบแก้มตัวเองเรียกสติ ขยี้หัวแถมไปด้วย ทำงานๆๆๆๆๆๆๆ เขาบอกกับตัวเองแบบนั้น
“อ๊ะๆๆๆ แรงอีก อึ้มๆๆ ฮอ๊าา อ๊าซ์ แรงอีกๆ หนูเสียววววเอาหนูแรงๆเลย อู๊ยยยยยยสุดยอดเลยพี่จ๋าาา ฮ๊าา.....”
นี่เป็นเสียงจากเรื่องที่สามที่มันเปิดดู คราวนี้เป็นหนังไทย? แคปกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ๆ เขาเริ่มอยากดูด้วยเต็มแก่ แอบดูแล้วโอ๊ยยยยทำไมหน้าตาผู้หญิงมันถึงทรมานแบบนั้นกำลังต่อว่าอยู่ในใจ จู่ๆมันเปลี่ยนเรื่องอีก สงสัยว่าจะไม่ชอบหนังไทยเพราะล่าสุดนี้จิ้มเปิดเป็นหนังเกาหลีขึ้นมา โอยยยยตายๆสาวเกาหลีขาวโคตร น่ารักสัสเลยไอ้เหี้ย แคปน้ำลายแทบจะหก
“ขยับมาทำไมของมึง”
“อ่ะ.......!!” แคปตกใจหน้าหรา เขาขยับเข้าไปนั่งดูกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เรื่องเลย ตายๆเป้าตึงจนไม่รู้จะทำอะไรแบบไหนแล้วรีบส่ายหัวบอกตัวเองสติๆๆไอ้แคปมึงตั้งสติ มองดูไอ้ตัวคนเปิดที่มันยังนั่งสบาย ๆ ไม่เห็นจะต้องเอาอะไรมาบดบังที่หว่างขาเลยสักนิด
‘ตายห่าแล้วกู ปวดหนึบเลย ตึงเชี่ย’ แคปสบถอยู่ในใจ เขารู้แต่ว่าถ้าอยู่คนเดียวจับชักแม่งแล้ว แต่คราวนี้ไอ้เหี้ยเอสมันอยู่ด้วยนี่หว่า ถ้าลุกเดินเข้าไปทำในห้องน้ำมันจะรู้ทันเขาไหมวะเกิดจับได้ขึ้นมากูจะเอาหน้าซุกไว้ที่รูไหน
พรึ่บ!
“ห๊ะ!” จู่ๆเอสปิดไอแพด เขาหันมามองหน้าแคปแล้วถามว่างานเสร็จหรือยังแคปที่กำลังค้างส่ายหัวบอกยัง เอสเลยพยักหน้าแล้วเปิดหนังสือตัวเองขึ้นมาบอกจะอ่านรอต่ออีก
“ไอ้สัส นี่มึงยังจะอ่านต่อได้อีกเหรอวะห๊ะ!”
“ทำไมอ่ะ เมื่อกี้พักสมองไง”
“ไอ้ชั่วเอ๊ย ในหัวมึงคงมีแค่เรื่องเรียนกับเรื่องอย่างว่า”
“ก็นะ....” แล้วคนตอบก็เงียบไป เป็นแคปที่ยังนั่งกอดหมอนอยู่เขาพลูลมหายใจปลอบประโลมลูกชายตัวเองว่าให้นอนลูกนอน นอนได้แล้วตอนนี้ทุกอย่างกลับมาสู่ภาวะปกติอีกครั้ง แต่เด็กดื้อตัวดีมันกลับไม่เชื่อฟังเขาเลยให้ตายสิ
“ดื้อจริง ๆ” แคปก้มลงมองที่เป้าแล้วสบถใส่ตัวเขาเอง ก่อนสอดมือเข้าใต้หมอนที่เอามากอดอยู่ลูบหัวมันบอกให้รีบนอนเร็ว ๆ แต่ลูบอยู่นานสองนานแม่งตั้งไม่ยอมลง แคปจึงตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง เอาวะคงต้องทำอะไรสักอย่าง ว่าแล้วก็ลุกพรวดขึ้น เดินออกจากโต๊ะแบบเอาให้เร็วที่สุดหลบสายตาไอ้คนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านกลัวมันจะหันมอง แคปเดินเลี้ยวเข้าห้องน้ำ เขากำลังคิดว่าจะทำภาระกิจให้เร็วที่สุดเพื่อคนด้านนอกจะได้ไม่สงสัย
แต่ทว่าคิดๆไปแล้วมันก็....
“เรื่องอะไรกูจะทำเองวะ!! ถ้าไม่งั้นจะมีมันเอาไว้ทำไม..” มือเล็กเปิดผั๊วะประตูห้องน้ำออกมาอีกครั้ง เขาเดินพรวดๆอย่างไม่อายเหี้ยไรแล้วไปยืนกอดอกมองเอสที่ก้มหน้าอ่านใบงานอยู่ แคปเตะขาโต๊ะเรียก
ตึ่ง!
“อะไร?” เอสเงยหน้าถาม ทำหน้าตาโง่ ๆ แต่ทำไมเหมือนแอบเห็นรอยยิ้มมุมปากมันผุดขึ้น คงไม่ใชว่ามันกำลังแกล้งเขาหรอกนะ
ตึ่ง!!
แคปเรียกอีกครั้งด้วยวิธีการเดิม เอสเลยหน้าขึ้นเลิกคิ้วถามอีก มีไรให้พูดแต่แคปก็แค่ยืนกัดริมฝีปากจ้องมันตาเขียว เอสจึงส่ายหัวก้มลงไปอีก คราวนี้แคปเตะสามทีเลย ตึ่งๆๆ เผลอเตะแรงไปหน่อยด้วยความโมโห เตะเองเจ็บเอง แม่งอะไรวะขนาดวินมอไซด์แค่ขับรถผ่านเขามองมันยังรู้เลยว่าต้องการให้จอด ไอ้เชี่ยนี่แม่งนอนกอดกันมาตั้งหลายเดือนกูเรียกแค่นี้มึงไม่รู้ใช่ไหมห๊ะว่ากูต้องการเห้อัลไล!!!
“อะไรของมึง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาอีก แคปตาเขียวอื๋อ
“เออไอ้สัส!! กูไม่เรียกมึงแล้วก็ได้!!! ทำเอง!!! กูทำเอง!!!!” แคปกระแทกเสียงใส่ พูดจาตึงตัง เอสที่นั่งกลั้นขำทำเป็นเก็กมาตลอดตั้งแต่ตอนแกล้งเปิดดูหนังโป๊ เขาอดทนเก็กต่อไปไม่ไหวแล้วเมื่อแคปมันทำตัวตลกได้ขนาดนี้
“อยากให้ทำให้ก็บอกกูดีๆสิวะ” เขาคว้าเอวแคปกอดให้นั่งลงที่ตัก เงยหน้ามองไอ้คนที่กำลังทำหน้าหงุดหงิดสุดขีด
“ไม่ได้อยากสักหน่อยมึงมันคิดไปเองทั้งนั้น ไอ้โรคจิต!”
“ใครโรคจิตกว่ากันบอกกูทีซิ นี่อะไร” เอสแสยะยิ้มร้าย เขาใช้ความไวบีบเข้ากลางกล่องดวงใจแคปชนิดที่ว่าเจ้าของมันยังไม่ทันตั้งตัว แคปสะดุ้งโหยงฟาดฝ่ามือใส่ร้องด่าขึ้นทันทีแต่กลับเจอเอสล๊อดท้ายทอยกดศีรษะเล็กลงมารับจูบ
“อื้มมม~”
“ดิ้นทำไมวะ ใครอยากก่อนกันหื้ม..” เอสพูดทั้งที่ยังจูบ เขาจับแคปอุ้มขึ้นแบบไม่ทันได้ตั้งตัว อีกคนร้องลั่น เอสก็แค่หัวเราะชอบใจ ไม่ยอมปล่อยริมฝีปากออกดูดปลายลิ้นเล็กเล่นอยู่แบบนั้น
“ไอ้สัส!! อื้อออ!!!! มึงจะอุ้มกูขึ้นมาทำบ้ามึงเหรอห๊ะ!! เหวอออ ตายๆกูจะตกอุ้มกูดีๆสิวะบ้าเอ๊ย!! อุ๊ก!!” เสียงเล็กยิ่งร้องลั่นเมื่ออีกคนแกล้งทำเป็นเหมือนจะหลุดมือ สุดท้ายโยนคนขี้โวยวายลงที่เตียงเสียงดังอุ่ก!
“โอ๊ยกูเจ็บ! โยนกูทำเชี่ยเหรอห๊ะ!! ทำอะไรให้มันเบามือหน่อยได้ไหมล่ะ!!!” เอสยืนมองคนที่นอนร้องโวยวายอยู่บนเตียง เขาก้าวเข้าหาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ แคปเห็นแล้วถึงกับนึกกลัว
“ไอ้.......
“เออ ร้องให้ดัง ๆ ร้องให้เพื่อนมึงได้ยินด้วยเลยก็ดี เอาให้ห้องข้างๆได้ยินด้วยยิ่งจะดีใหญ่” เอสกระโดดขึ้นทับแบบไม่ออมแรง แคปที่เร็วกว่าเพียงน้อยนิดพลิกตัวหลบแต่มันก็หวุดหวิดเพราะว่าโดนเอสดึงเข้ามาสวมกอดไว้อยู่ดี พอแคปดิ้นพล่านอีกครั้งเอสก็รวบแล้วทับเลย
“กูหนัก เชี่ย! ”
“ไหนว่าจะทำ ถอดเร็วจะทำให้”
“ไม่เอา กูไม่อยากแล้วไอ้เหี้ย มึงแม่งเล่นแรง”
“หึหึ แล้วคิดว่ากูจะยอมไหมล่ะ ยั่วกูซะขนาดนี้มาบอกไม่อยากทำแล้วนี่ใจร้ายมากเลยนะเมียใครมึงอ่ะ”
“อื้อออ ไม่เอาปล่อยกู”
“หรือว่าดิ้นเป็นจริต จริงๆแล้วมึงก็อยากยิ่งกว่าอีกใช่ไหมหื้ม ลูกชายมึงตื่นตั้งแต่กูเปิดหนังดีๆดูแล้วไม่ใช่หรือไง”
“ปล่อยกู อื้มมมม” แคปดิ้นหนี เจอเอสใช้สองมือล๊อคใบหน้าเล็กเข้ามารับจูบ เขาทั้งดูดทั้งขบเอาแม่งให้มันเต็มสตรีมไปเลย ยิ่งซอคอหอม ๆ นี่ขอเลยกูจะไซร้ให้หมด วันนี้เขาสุดจะเก็บแล้วเหมือนกัน
“หอมคอหน่อย เอียงนิดนึง”
“อื้อไอ้สัส ใครจะไปทำวะห๊ะ!”
“สองเดือนของเรา มอบร่างกายมึงให้กูเถอะนะ”
พรึ่บ!
เสียงเสื้อถูกถอดออกแล้วเหวี่ยงทิ้งอย่างไร้เยื่อใย แคปตาเบิกโต หัวตื้อ คิดตามแทบไม่ทัน และในตอนนั้นเองที่เอสก้มลงมาปิดปากเขาไว้แล้ว พร้อมๆกับฝ่ามือของมันที่ทั้งลูบทั้งล้วง บีบและจับไปทั่วทั้งตัว
“หือ??!! ไม่เอ๊า!!! ปล่อยกู อื้อๆๆๆๆๆๆ อ่ะ...!!!!!!!!!!!!....อื้ออๆ....อ่ะ....ไอ้เหี้ยเอส....” แคปร้องห้ามด้วยเสียงที่ขาดห้วงเพราะอารมณ์ไม่คงที่ มือของอีกคนปลุกเร้าจู่โจมไปทั่วร่าง เอสกระชากเสื้อเขาออกอย่างไม่สนใจว่าคอเสื้อมันจะขาดแค่ไหน เสียงแควกดังขึ้นเพราะเมื่อแคปฝืนตัวเอาไว้เอสจึงฉีกเสื้อทิ้งเลยง่ายดี
“ไอ้โรคจิต!!” แคปแหกปากด่า
“ร้องให้ดังขึ้นอีก เพื่อนมึงจะได้รู้ไปเลยเรากำลังทำเรื่องดีๆอะไรกันอยู่”
“ไอ้สัส” แคปตะโกนใส่เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่คราวนี้ลดเสียงลงมานิดหน่อยถึงอย่างนั้นคนถูกตะคอกก็หูชาไปแล้ว เอสนึกขำ เขายันตัวขึ้นมองคนใต้ร่างที่ทำหน้ามุ่ยต่อต้านเขาอยู่ นี่ขนาดมันเป็นคนชวนเขาแท้ๆ
“ไหนว่าอยาก ไหนใครกันที่เป็นคนชวน..”
“กะ...กูไม่อยากแล้ว กู....” กูผิดไปแล้วไอ้เหี้ยยยยยยย
“หึ....”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ลอดออกมาจากลำคอก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะกดซุกลงไป เอสประทับริมฝีปากเม้มลงในทุกๆส่วนที่ปลายลิ้นเขาลากผ่านขณะที่แคปจิกไหล่เขาจนตัวเกร็ง
“อื้อออ...”แคปบิดกายคล้ายจะหลีกหนีการรุกรานของเขาแต่ยิ่งเป็นการเปิดทางให้เขาได้สำรวจร่างกายของอีกคนได้ถนัดถนี่ ปลายลิ้นสากลากยาวลงไปวนอยู่แถวแอ่งกลางลำตัว ก่อนที่เอสจะใช้แขนแกร่งของเขาสอดเข้าใต้ข้อพับขาของอีกคนแล้วเอาตัวแทรกเข้าตรงกลางหว่างขาแคปได้แบบถนัด
“ไม่เอาๆๆทำแค่ภายนอก กูสัญญากูไม่ดื้อ กูสัญญากูไม่ด่ามึง กูสัญญาเดี๋ยวพรุ่งนี้ทำกับข้าวให้กิน กูสัญญาจะทอดไข่ให้ กูสัญญาจะไม่นอกใจ กูสัญญาจะ.....จะ.....จะทำแค่ข้างนอกจบไหมเข้าใจนะ โอเคทำแค่ข้างนอกนะเว้ยมึง นะๆๆๆ แคปถดๆๆตัวออก ผงกหัวขึ้นมาดูเห็นแต่เส้นผมสีดำของอีกคนกำลังวนเวียนอยู่แถว ๆ หน้าท้องเขาแบบนั้นใบหน้าเล็กร้อนผ่าว ๆ ขึ้นมาเมื่อได้เห็นเต็ม ๆ ตาว่าไอ้คนหน้าไม่อายมันจับแท่งเนื้อที่ผงาดเต็มอัตราศึกขึ้นมาแล้วใช้ปลายลิ้นแตะลงไปก่อนดูดที่ปลายแท่งเล่นทำราวกับกำลังกินไอติมรสเลิศ
“โอ๊ววว ไอ้สัส ไอ้คนลามก ทุเรศเชี่ย อ่ะ! มึงปล่อย อื้ออ อ่ะ อ่าา ฮะ...ฮ๊าา...กูไม่ทำ ไอ้เชี่ย อ่ะ !!!!!!!!!! อื้อออ เร็วเข้า อ่ะ อู๊ววว ไอ้สัส เร็วๆๆๆ เร็วสิวะ อย่าหยุดมือนะมึงถ้ามึงหยุดกูจะถีบมึงให้ตกเตียงแล้วตามไปกระทืบซ้ำเลย อ่ะ อ๊าา โอยยยย แม่งเอ๊ยยยย เอาอีก เร็ว ๆ ๆปากมึง มือมึงแม่งทำไมถึงได้ช้าเชื่องแบบนี้ไอ้ห่าไม่ทันใจเลยเหี้ย กูจะไปแล้ว ตายๆ อย่าหยุดตอนนี้นะมึงถึงช่วงสำคัญที่สุดในชีวิตกูแล้วถ้ามึงหยุดกูจะฆ่ามึงเอาให้ตายลงไปตรงนี้เลยมึงรู้ไหม อ๊าาา...”
“ชอบไหม..”
“ไอ้สัสนรก!” ยังมีหน้ามาถามคนยิ่งตกใจเสียงร้องของตัวเองอยู่ ผู้ชายอย่างกูทำไมถึงร้องครางเสียงทุเรศแบบนั้น
“หึหึ มีเพิ่มคำว่านรกด้วย?” เอสละลำตัวขึ้น เขามองลาวาร้อนสีขาวขุ่นที่เขาตั้งใจให้แคปปล่อยออกมาแถวหน้าท้องขาวเนียน ปลายนิ้วชี้ลากลงไปที่ตรงนั้น น้ำเหนียวข้นสีนมถูกละเลงลากยาวลงไปด้วยปลายนิ้วสู่จุดสำคัญนั่นทำเอาแคปถึงกับสะดุ้งเฮือก!!
“เอามือมึงออกจากตรงนั้นไอ้สัส!!” เสียงเล็กตะโกนแว๊ดขึ้น จิกบ่าคนทำแน่น สองขาที่ถูกช้อนล๊อคไว้ไม่ให้ดิ้น
“เดี๋ยวมึงจะรู้สึกดีกว่านี้ ลองไหม”
“ไม่เอา! ห้ามมายุ่งของสำคัญของกู๊ววว!!!”
“เดี๋ยวกูเลียให้ ไม่ใช้นิ้วก็ได้ เอาลิ้นกูทำ ไม่เจ็บหรอกมีแต่มึงจะเสียวนั่นแหละ”
ผั๊วะ!
“ไอ้ตัวลามกโรคจิต ปากหมามึงอายบ้างไหมพูดบ้าไรออกมา นอนได้แล้ว อย่าพูดมาก ปล่อยกูออก!”
“ใจร้าย มึงเสร็จคนเดียวนี่”
“..........”
“ทำให้หน่อย” เอสทำหน้าอ้อน เขาปล่อยขาแคปออกแล้วโถมทับลงมาทั้งตัว
“ไม่เอา กูจะนอนแล้ว หนัก..”
“กูก็อยากเป็นเหมือนกันนะ”
“กูไม่เชื่อ ตอนดูหนังโป๊มึงไม่ตั้งแปลว่ามึงไม่อยาก”
“จะไปตั้งทำไมกับคนอื่น ไม่ได้คิดอะไรด้วยนี่หว่า แต่ตอนที่ทำให้มึงนี่สิกูอยากฉิบหายเลย” เอสเลียริมฝีปากยั่ว เขาหรี่ตาใช้ฟันกระต่ายสีขาวสวยกัดปากยั่วแคปให้ขึ้นเป็นดับเบิ้ล แต่แคปมีหรือจะสน
“กูไม่ทำ!!”
“แคปแม่ง..” เอสเรียกอีกคราวนี้เขาลุกขึ้นเลย เลื่อนตัวเองขึ้นไปคร่อมอยู่ระหว่างใบหน้าเล็กของแคป
“ไอ้สัส มึงแม่งทุเรศที่สุด” ท่านี้แค่ดูก็รู้แล้วว่ามันหวังอะไรแคปนี่แทบจะร้องไห้ นึกถึงตอนที่มันทำให้เขาแล้วหน้าแดงขึ้นมาอีก ตอนนี้จะให้เขาทำให้มันแบบเดียวกันเนี่ยนะ
“แป๊ปเดียว มึงดูดสามสี่ทีมันก็ออกแล้วล่ะ มันเยิ้มจวนจะแตกอยู่แล้วกูปวดหนึบๆเลย”
“กูไม่ทำ!! มึงลุกออกไปเดี๋ยวนี้!!!” แคปส่ายหัวหลบบอกไม่ทำเจอเอสจับคางเล็กให้หันกลับมา
“ไม่ทำไม่ได้” เขาก้มลงบอก มองใบหน้าเล็กๆที่อยู่ใต้หว่างขาทำหน้าตาหงุดหงิด
“กูบอกว่ากูไม่ทำ!!” แคปย้ำอีกครั้งส่ายหัวหลับตาปี๋ เอสรีบเอามือบีบปากเล็กจนแน่น
“ไม่ทำกูยัด” เขาพูดจริงจัง
“เออกูไม่ทำ!” แคปตะคอกใส่เป็นรอบที่เท่าไหร่นับไม่ได้ กัดปากตัวเองแน่น เอสจ้องหน้าคนที่รังแต่จะปฏิเสธใส่เขาอย่างเหนื่อยใจ มันคล้ายกับฟางเส้นสุดท้ายที่กำลังจะขาด ที่จริงเรื่องเอากันนี่เขากดมันลงตรงนี้ทุกอย่างก็คงจะจบแล้ว แต่เขาไม่อยากทำอย่างนั้นกับแคป มีความรู้สึกอยู่ตลอดว่าร่างกายเป็นแผลไม่นานก็คงจะหาย แต่ไอ้แผลที่ใจ แผลที่ทำร้ายความรู้สึกกันนี่มันรักษากันยากมาก เพราะงั้นถ้ารอให้มันเต็มใจได้เขาก็อยากจะรอ
“โอเคไม่ต้องทำ” เสียงถอนหายใจดังขึ้น เอสเสยผมสองสามครั้งก่อนละร่างกายตัวเองออกจากอีกคน แต่แคปฟาดฝ่ามือผั๊วะลงมาที่แก้มก้นเขาอย่างดัง
เพี๊ยะ!
“ไอ้สัส เรื่องมากไม่มีใครเกินกูจะใช้มือให้พอใจไหมห๊ะ!”
“........”
“จะเอาไม่เอา แค่มือ”แคปถามดูอีกครั้ง ไม่อยากจะมองหน้ามันตอนนี้เลยให้ตายเหอะ
“.........”
“อย่ามาเรื่องมาก วันนี้แค่มือไปก่อน เรื่องแบบนี้กูต้องเตรียมใจกูต้องศึกษา มึงไม่กลัวหรือไงถ้ากูทำผิดวิธีเกิดกัดลูกชายมึงขึ้นมา มึงแย่เลยนะ”
“มันก็จริง” เอสพึมพำคล้ายคนปลง
“มันจริงอยู่แล้วไอ้สัส ลุกออกไป” แคปผลักหน้าอกเอสบอกให้ลุกออกจากตัวเขาได้สักที จากนั้นเขาผลักมันนอนลงที่ฝั่งตรงข้ามขึ้นคร่อมแล้วจัดการชักๆรูดๆ หลับหูหลับตาคิดว่ากำลังทำให้ตัวเอง
“ไหนมึงว่าสามสี่ทีก็เสร็จไง ไอ้คนชั่วกูชักมาห้านาทีแล้วมึงจะอึดไปหาสวรรค์บ้านนามึงเหรอห๊ะ!”
“มึงไร้ฝีมือเอง สามสี่ทีของกูหมายถึงมึงใช้ปาก” เอสนอนหนุนแขนมองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาปั่นให้เขาอย่างสบายใจ พูดก็พูด จะเสร็จหลายรอบแล้วแต่เขาอดทนเอาไว้
“ก้มลงสิ ดูดให้หน่อย มันจะได้เสร็จไวๆ” มือใหญ่เอื้อมขึ้นมาจับหัวแคปกดลง เจอปัดเพี๊ยะออกอย่างแรง เอสหัวเราะ
“อย่ามาพูดมากรีบนึกถึงสาวๆเข้าสิ จะได้รีบๆเสร็จกูเมื่อยนะมึงเห็นใจกันบ้าง”
“นึกถึงทำไมสาวๆ”
“เออเรื่องของมึงเหอะ มึงจะนึกอะไรก็ได้ขอแค่ให้เสร็จไวๆเป็นพอ”
“งั้นมาดูดนมให้หน่อย ตรงนี้เร็ว ๆ” เอสชี้ที่หัวนมตัวเอง ใช้สายตาหวานฉ่ำเชื้อเชิญแคปให้ก้มลงดูด
“ไม่มีทาง”แคปเบะปาก
“แบบนั้นชักให้ตายก็ไม่เสร็จ”
“กูรู้มึงจะเสร็จหลายทีแล้ว มึงแกล้งกู”
“แกล้งที่ไหน ดูดนมให้ก่อนเร็ว เดี๋ยวเร่งให้เสร็จไวๆนะจะได้นอน” เอสอมยิ้มคนรู้ทัน เขาเอื้อมมือเข้ามาดึงแขนแคปบอกให้โน้มตัวลงมา แคปฟาดผั๊วะลงที่หน้าท้องแกร่งหนึ่งทีก่อนสบถออกมาอย่างเสียไม่ได้
“บ้าเอ๊ย!” สุดท้ายเขาก็ก้มลงดูดเลียหัวนมที่ชูชันล่อหน้าล่อตากันอยู่นานแล้วเสียงดังจ๊วบจ๊าบ
“อ่า...เสียวฉิบหาย!” เอสครางเสียงต่ำหลังจากนั้นสองคนก็แค่นอนอยู่ข้าง ๆ กัน วงแขนใหญ่คว้าเอาตัวแคปเข้ากอด
“อะไรของมึงวะ นอนดีๆเหี้ยนี่จะมาจับทำไมล่ะ” แคปหันไปดุ ดึงเอามือซุกซนของเอสออกมาจากขอบกางเกงเขา เผลอไม่ได้ล้วงเข้ามาเรื่อย
“กอดหน่อย แค่กอดเอง”
“ก็กอดเฉย ๆ อย่ามาจับสิ”
“อะไรของมึงวะไม่ให้จับของเมียให้จับของหมาที่ไหน”
“กูรำคาญ ไม่ให้ยุ่ง!” แคปหันไปด่ามันอีกรอบ เอสซุกหัวลงไปที่บ่าเล็กทางด้านหลัง
“เออๆก็ได้ๆ พรุ่งนี้ไปชกมวยกันไหมวะแคป”
“หือ? ชกมวย” แคปหันมาเลิกคิ้วถามแปลกใจ
“อือ เดทของเราไง ไปเดทกันบ้างก็ดี”
“เดทหัวมึงสิพูดจาอะไรไม่ได้เรื่อง”
“ไปป่ะล่ะ หรือจะไปโดดบันจี้จั๊ม นี่กูใจดีให้มึงเลือกสถานที่เองเลยนะ”
“ชกมวยสิไอ้สัส บันจี้จัมป์เอาไว้วันหลัง”
“เอาแบบนั้นก็ได้ ง่วงแล้วนอนก่อนนะ”
“เออ!!” แคปหลับตาลงกำลังจะนอนแต่ดันเผลอนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้เขารีบพลิกตัวหันมาหา
“เดี๋ยวก่อนมึงอย่าเพิ่งนอน กูถามอะไรมึงก่อน”
“อะไร” เสียงทุ้มงัวเงีย พูดทั้งที่ตายังหลับ
“ลืมตามาคุยกับกูก่อนสิวะ อะไรหลับเร็วเป็นบ้า”
“คุยอะไร” เอสหรี่ตาขึ้นมาแค่ข้างเดียวแคปจึงเอามือถ่างตาสองข้างของมันออก
“ทำไมมึงถึงชวนไอ้ปอไปทำงานกับมึงล่ะ”
“หือ?”
“ทำไมถึงต้องเป็นมันวะ”
“..........”
“เฮ้ย อย่าเพิ่งหลับมึงตอบกูมาก่อนสิ”
“อือ นั่นสิทำไมถึงต้องเป็นมัน” เอสถอนหายใจหนึ่งครั้งทวนคำถามว่าทำไม
“กูก็ถามมึงอยู่นี่ไง ทำไมถึงต้องเป็นมัน เพื่อนมึงมีตั้งเยอะแยกที่รู้ใจมึงพอจะทำงานเลขาให้มึงได้ทำไมไม่ไปชวน มาชวนเพื่อนกูทำไม มึงเห็นแววอะไรมัน” ใจลึกๆแล้วแคปอยากถามว่าทำไมมันไม่ชวนเขาคนแรกวะ คือก็ไม่ได้อยากจะไปทำด้วยหรอก ถึงชวนก็คงไม่เอา แต่นี่มันไม่เอ่ยปากชวนเลยนี่สิ เขาเลยยิ่งสงสัยหนัก
“เพราะอะไรงั้นเหรอ?”
“ใช่ เพราะอะไร”
“ไม่บอกได้ไหมวะ”
“ไม่ได้ มึงต้องมีเหตุผลสิ”
“เหตุผล? ไม่มีหรอก ก็แค่อยากให้เป็นมัน สัญชาตญาณมั้ง”
“หมายความว่ายังไง”
“.............”
“มึงเงียบทำไม”
“มึงรู้ไหมแคป เรื่องบางเรื่องบอกหมดแล้วไม่น่าสนใจหรอก มึงต้องรู้บ้างไม่รู้บ้าง แต่กูจะใบ้ให้นิดนึงก็ได้”
“ว่า?”
“ถ้ามันไม่ใช่เพื่อนมึงกูก็คงไม่เอา”
“เพื่อนกู? แล้วยังไง เพื่อนกูมีตั้งมากมายหลายคน”
“บอกแล้วไงว่าไม่อนุญาตให้ถาม”
“แต่ว่า..แล้วอย่างไอ้อาร์ ทำไมมึงถึงไม่...
“ไม่เอาน่าไม่ถามแล้ว นอนเถอะ นะ”
“เฮ้ยอีกนิดนึง”
“อะไรอีกวะ”
“ทำไมมึงไม่สนใจทาบทามกูวะ คือไม่คิดเลยใช่ป่ะว่าน่าจะเป็นกูเนี่ย”
“จะเป็นมึงได้ไงเล่า พูดอะไร”
“ก็แล้วทำไมถึงเป็นไอ้ปอได้แต่เป็นกูไม่ได้ล่ะวะ”
“คนล่ะสถานะกันเลยมึงกับมัน เลิกซักได้แล้วนอนๆ” เอสดีดหน้าผากคนทำหน้ายุ่งไปหนึ่งทีแล้วบอกให้นอน ขณะที่แคปยังส่ายหัวบอกไม่เข้าใจ เอสเลยตัดปัญหาดึงไหล่เล็กเข้ามา เขากระซิบลงที่ริมหู
“ถ้าไม่นอนกูจะจับมึงกิน”
แค่นั้นแหละคนฟังหันไปทำตาเขียวใส่ก่อนรีบหลับตาปี๋ลงอย่างเร็ว เอสแอบขำนิดๆจับรีโมทแอร์ขึ้นมาเร่งให้เย็นขึ้นอีก เขาดึงผ้าห่มขึ้นกระชับใส่อกคนในอ้อมกอดเบา ๆ แล้วหลับไปพร้อมกัน
Tbc.
มาช้าเหมือนเคย แฮ่ๆ (ขอโทษงับ! โค้งงามๆ)
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันค่ะ อ่านไปแล้วก็ยิ้ม มินปลื้มแต่ล่ะคนวิเคาะห์กันมาก ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย มินเกรงใจมากเลยค่ะที่ต้องให้รอ ไม่ใช่ว่าต้องทวงถึงจะเอามาลงนะ แต่เรื่องจริงคือมันยังไม่เสร็จ พอเสร็จปุ๊บก็เอามาลงให้เลออออ
ปล.1 เรื่องนี้เตรียมเครื่องครบแล้ว กำลังตัดสินใจค่ะว่าจะเทเครื่องปรุงรสอะไรดี #รบกวนช่วยอยู่กินไปด้วยกันจนจบเลยนะคะ
ปล.2 เก็บไว้อ่านหลายๆวันเด้อออออออออออ
ปล. อีกนิด (***) ตรงนี้มินลืมชื่อตัวละคร เดี๋ยวจะมาแก้ไขทีหลังนะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 13-06-2015 17:59:48
คือแคปจะช่างสรรหาคำพูดอะไรมากมายทั้งๆที่กำลังจะถึงจึดปลดปล่อยอยู่แล้ว. โอ๋ๆ. ต้องขยันศึกษาเนอะ. อยู่ๆดีๆจะลุกขึ้นมาทำเลยมันไม่ได้. เสิจเลยจ้า ＧＶ นะแคป
แคปคือหวงสายตาเอสไม่พอยัง หวงตำแหน่งเลขาให้ปอด้วย. 555 นี่ขนาดว่ายังไม่ได้เอ่ยชื่อนะ. จี้ดเลยๆคุณภรรยา
คนละสถานะไงแคป แคปคือภรรยา เพื่อนปอเป็นเลขาของสามี ทีนี้งานของเลขาก็จะได้ช่วยเป็นหูเป็นตาแทนภรรยาไปด้วยในตัว. ชัดไหมแคป. แต่รอรู้เองทีหลังก็สนุกดี.
#การทาครีมคือเทรนด์ใหม่ในหมู่เด็กผู้ชาย
#เล่นกระตุกเชือกผ้ากันเปื้อนคือเทรนด์ของฝาแฝดวัยกลางคน.
#เดทของเอสแคปคือต่อยมวย
เพลงหวานมากค่ะ Everyday I love you (มิน).
:laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 13-06-2015 18:01:07
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 13-06-2015 18:05:48
รอครับ
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 13-06-2015 18:07:42
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 13-06-2015 18:10:32
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 13-06-2015 18:10:43
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 13-06-2015 18:11:17
:hao3: :hao3: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 13-06-2015 18:12:59
นี่รีบวิ่งไปเปิดคอมรอไว้เลยเหอะ
55555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 13-06-2015 18:14:51
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-06-2015 18:17:10
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 13-06-2015 18:28:49
ไม่ใช่อะไรแค่คิดถึงมาก
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 13-06-2015 18:36:56
เห็นจองไว้ 4 เพิ่มอีกก็ได้น่ะ คิดถึง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 13-06-2015 19:44:03
เริ่มหัวข้อโดย: nootopazzz ที่ 13-06-2015 19:48:32
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 13-06-2015 19:49:06
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 13-06-2015 19:59:24
คืนนี้ต้องนอนดึกซะแล้วววว :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 13-06-2015 20:07:09
ฮาแคปอ่ะพอปอบอกถ้ากูไม่ทำมันอาจจะเอาเพื่อนเตี้ยของมันมาทำ มีการให้ปอรีบไปตอบตกลงเลยนะ :laugh:
ตอนเฮียเต้มาเอสนี่นิ่งมาก แล้วเรื่องที่เอามาอ้างนี่ช่างคิดได้ แหม่ๆเข้าไปเอาโลชั่น :m20:
ตอนท้ายก็แซ่บอยู่แต่อยากแซ่บกว่านี้แล้ว แคปรีบไปศึกษาแล้วเตรียมตัวมารับศึกหนักจากเอสได้แล้ว คนอ่านรออยู่ :z1:
รอตอนต่อไปนะคะมาม่าอย่าพึ่งมาขอหวานอมเปรี้ยวก่อนใหเค้าไปเดทกันอย่างสุขใจเถอะค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 13-06-2015 20:52:38
เห็นวันที่ ยิ้มแก้มปริ
แต่พออ่านคำชี้แจงต่อไป
แก้มแฟ่บในทันที 5555 รอนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 13-06-2015 20:53:53
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 13-06-2015 21:11:28
ไปเตรียมที่นอน หมอน ผ้าห่มมานอนรอ
ว่าแต่ 4 รีพลายพอหรอคะ 5555555 สู้ๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Heladasless ที่ 13-06-2015 21:16:13
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 13-06-2015 21:29:26
พี่เอสคะ ช่วยแสดงอาการหึงที อยากเห็นคนเงิบอะค่ะ 555 :hao7:
“อย่าคิดมากดิ ไม่มีอะไร กูแค่รวย มึงเข้าใจใช่ไหม” ชอบประโยคนี้ อยากพูดมั่ง 5555 :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 13-06-2015 21:50:18
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 13-06-2015 22:33:00
ดีใจที่เอสรับรู้ความรู้สึกของเมี่ยงสักที จะได้เว้นช่องว่างเอาไว้
ส่วนเมี่ยงน่าจะรู้ตัวได้แล้วนะว่าควรวางตัวยังไง
ถ้ายังทำตัวหน้าหมั่นไส้อย่างงี้ละก็
ขอให้โดนตีนแคปสักทีเถอะจะได้คิดได้
เริ่มหัวข้อโดย: mamazung ที่ 13-06-2015 22:53:01
ไม่อยากให้ดราม่าเลย เค้ากลัวดราม่า
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 13-06-2015 23:07:21
เรื่องนังแมงเมี่ยงเอสต้องเด็ดขาดนะ เพื่อนก็อยู่ส่วนเพื่อน
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 13-06-2015 23:13:11
เรื่องเมี่ยง ดีแล้วที่เอสห่างออกมา นึกว่าบื้อตามสูตรพระเอกพิมพ์นิยม ....เมี่ยงเอ๊ยยย ตัดใจซะเหอะ ทำเหมือนตัวเองไม่มีค่าเลย รักคนที่เขารักเราดีกว่า
ตอนนี้ไม่มีไรน่าสนเท่า เต้ พ่อ และอาฟี่ รู้เรื่องที่คบกับเอส ซินะ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 13-06-2015 23:30:11
เอสชัดเจนดีมาก แคปน่ารักน่าฟัดเหมือนเดิม
ปอเป็นผู้ชายที่นิสัยน่ารักจังเลยใครได้เป็นแฟนคงเหมือนถูกหวย
ถึงเราจะชอบกินมาม่า แต่ไม่ชอบดราม่าน้าาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 13-06-2015 23:34:50
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 13-06-2015 23:41:01
สรุปชื่อ นาคินหรือนาวิน?
เจ้าสัสรัชชาเดินไพล่หลังตามเข้ามาชมดูด้วย
เจ้าสัวๆ ไม่ใช่เจ้าสัส (อันนี้ฮามากจริงๆ โทษๆ)
หาเลขาเอง? แคปใช่มั้ย ใช่เถอะน่ะ ถ้าไม่ได้เอาใครก็ได้ที่ไม่ใช่อีเมี่ยง
เอสรู้แล้ว? เยี่ยม รู้ทั้งผัวและเมีย(?) จัดการไอ้เห็บปลิงควายนี่ซะ//พูดซะเมี่ยงเสียเลย
จุดอ่อนที่สุดของโก้คือที่ใบหู บางทีเวลาจะนอนเขาแกล้งเป่าหูเล็กเล่นรายนั้นร้องอื้อๆอ้าๆด้วยความรำคาญ เสียงแบบนั้นของโก้ทำไมเขาถึงชอบมากก็ไม่รู้ บางทีก็คิดว่าตัวเองแปลกมากอยู่เหมือนกัน
ทำไมเราจิ้น//ผิดมาก
พ่อกับอาห่วงลูกๆเรื่องสาว ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่มีสาวที่ไหนหรอก มีแต่หนุ่มอะค่ะ ไม่ท้องแน่นอน(?)
ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าพี่น้องมันมุ้งมิ้งเกินเหตุนะเนี่ย
“พูดจาเหมือนเมียงอนผัวเลยนะไอ้สัส”
ใช่เลย ใช่เลยค่ะ ปอพูดถูกค่ะ ห้ามเถียงนะแคป
“กูดิ่ผัวมัน”
นั่นมันคำเถียงประเภทไหนล่ะนั่นนนนน ยังไงก็คือยอมรับกลายๆว่าเป็นแฟนจริงใช่ป่ะ หึหึหึ
“หมาตัวโตกับหมาตัวเล็ก กัดกันน่ายัก”
น่ารักจริงๆด้วยล่ะ อร๊ายยยยย
แน่ะ...แคปมีหึง สามีมองเพื่อนแค่นี้ไม่ได้นะคะ แหม่
ว่าแต่เอสจะมองทำไมล่ะนิ?
เออะ...ให้ปอเป็นเลขาฯ??? คิดไงหว่า สงสัย (แต่ก็ดีกว่าเมี่ยงอะนะ)
“ดูทำหน้าซิมึงอ่ะ กูแค่พูดเล่นๆ นี่ขนาดมึงบอกไม่ชอบมันนะอาการยังออกขนาดนี้ ถ้าวันไหนมึงยอมรับว่าคบมันขึ้นมามึงจะขนาดไหนวะ”
แคปเดี๋ยวนี้ไม่ปฏิเสธเลยน้า หึงเอสแบบสุดๆแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
“ก็เรื่องของมึงกับกูที่...”
กรี๊ดดดดดด เอสเจ้าเล่ห์ แกล้งแคปอะ อะต่อให้ "เรื่องของมึงกับกูที่เป็นผัวเมียกัน"
ขืนบอกงั้นพี่เต้อัดเละชัวร์
วุ้ย อีเมี่ยง น่ารำคาญชิบหายเลย เห็บตัวนี้ฆ่าไม่ตายจริงๆ - -
“กูไม่คบกับมึงนานขนาดนั้นบอกไว้เลย”
“หึหึ..ยอมรับแล้วดิว่าคบกัน”
กร๊าซซซซซซซซซซ ยอมรับแล้วล่ะ ยอมรับแล้วล่ะ คบกันแล้ว อิอิอิอิ
เดี๋ยว..แคปไม่ทำเอง แคปจะให้ผัวตำน้ำพริก??? O_o โอเอ็มจี สรุปคือยอมรับแล้วสินะ สินะๆๆๆๆๆ
โอ๊ยยยยยย ขำแคป ตอนแรกบอกไม่เอาๆ ไปๆมาๆบอกเร็วขึ้น ไปๆมาๆบอกช้าไม่ทันใจ แล้วก็บอกห้ามหยุด 555555555 :m20:
“คนล่ะสถานะกันเลยมึงกับมัน เลิกซักได้แล้วนอนๆ”
ข้อนี้ตอบได้ดีค่ะ จะให้เมียเป็นเบ๊ได้ไง เอสเค้าบูชาขึ้นหิ้ง//โดนตบ
อีแบงค์ไม่รู้อะไรเล้ย ทั้งแบงค์ทั้งเมี่ยง เป็นหมาหัวเน่าไปละ หึหึหึหึ o18
ปล.แคปความปากแข็งเหลืออยู่ประมาณ 10% เท่านั้น นอกนั้นยกให้เอสไปหมดละ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 13-06-2015 23:42:08
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 14-06-2015 00:11:17
แอบลุ้นระทึกแทนเลยตอนที่เฮียมาหาที่ห้อง เอสก็เนียนได้อีกนะ
แหม่ ..ตอนนี้ทำได้ดีมาก ...ปรบมือค่าาาาา ต้องชัดเจนแบบนี้นะคะเอส จัดสเตตัสให้ชัดเจน
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 14-06-2015 00:16:03
แล้วนี่ ผัวเมียคู่นี้คืออัลไลลลล หมั่นเขี้ยวแล้วยกเท้าขึ้นถีบนี่ซินะเอสแคปตัวจิงงง #ผัวเมียคู่โหดดด 555
โอ้ยยยย มานิดดดแต่ฟินนนนอีกแล้ววว กับคู่ฟี่โก้ ชวนจิ้นนนจิงไรจิงงง อ๊ากกกอยากจะบอกว่าเค้าจิ้นไปไกลสามโลกแล้วว
ตั้งแต่กระซิบข้างหูเบาๆ แล้วไอ่แกล้งดึงเชือกผูกเชือกนั่นอีกก แอร๊ยยยยยคือ?? ไม่ไหวล่ะ (ยิ่งมโนชนะเลิศอยู่) >//<
โอ้ยยย เอาแค่สองรีพายนี้ก่อนล่ะกันนนน เด่วพรุ่งนี้มาต่ออีกสองรีที่เหลือออ ขอตัวไปมโนจิ้นรุ่นใหญ่ต่อก่อน๊าา ฮิ้ววว 555
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 14-06-2015 00:18:31
ป.ล. รีเควสคนเขียนขอเป็นยำๆช้างน้อยรสข้าวโพดได้มั้ยคะ
อร่อยและห่อเล็กหมดไว
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-06-2015 00:20:09
ไว้ก่อนนนน เด่วพรุ่งนี้มาอ่านน๊าาา
555555
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 14-06-2015 00:20:32
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-06-2015 00:25:59
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 14-06-2015 01:19:23
ตอนนี้หัวจะทิ่มขวดแล้ว เดี๋ยวมาอ่านแบบมีสติอีกรอบนะ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-06-2015 01:28:49
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 14-06-2015 01:52:14
>>> อ่านมาตั้งนานพึ่งจะเห็นแคปคิดเรื่องอะไรถูกใจเรานี่ล่ะค่ะ 555 :-[
เห็นนิสัยปอแล้วก็คิดว่าเหมาะกับงานเลขาเหมือนกันนะ
เลขาส่วนใหญ่นี่ต้องทำงานคล่องแคล่วและหูตาต้องเป็นสัปปะรดให้เจ้านาย
คือปอมีคุณสมบัติพร้อมจริงๆ
แล้วแคปจ้ะ หนูคิดว่าหนูจะเป็นเลขารอดเหรอ
เป็นเลขานี่ต้องทนรองมือรองเท้าเจ้านายอย่างเอสเชียวนา
เดี๋ยวก็โดนบังคับให้ทำอะไรแปลกๆ จนทนไม่ไหวเผลอกระทืบเจ้านายหรอก
แต่ฮาตอนปอขู่ว่าถ้าน้องแคปไม่สนับสนุนให้ปอเป็นเลขา เอสอาจจะไปชวนเมี่ยงแทน
น้องแคปนางถึงกับเร่งให้ปอไปตกลงโดยไวเลยค่ะ 555 แหมมม ขี้หวงซะไม่มีอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 14-06-2015 07:42:23
ส่วนเครื่องปรุง....มาทั้งมือที่ สาม ทั้งครอบครัวเลยแฮะ แบงค์ ตอนก่อนสนับสนุนให้จีบแคป เพื่อเอสจะได้หึง ถ้าเอสไม่เคลียร์เรื่องเมี่ยง มาตอนนี้เอสเคลียร์แล้ว นายหมดหน้าที่ละ จะไปไหนก็ไปไป๊ อย่ามายุ่งกับตีนเอส (?) เลย นี้ห่วงนะ
เรื่องครอบครัวก็เดาใจไม่ถูก ฝ่ายสามีก็มีลูกชายคนเดียว เค้าคงกลัวไม่มีลูกหลานสืบสกุล ทั้งที่ตามหลัก ลูกพี่สาวกับน้องสาวเอสก็ถือว่าผู้สืบสกุลได้เหมือนกัน ...ส่วนฝ่ายภรรยาที่น่ากลัวคงเป็นอาฟี่นี้ล่ะ เฮียโก้น่าจะปล่อยลูกให้มีความสุขตามที่เค้าเลือก(หรือจะสลับบทกัน)
สงสัยงานนี้ต้องท้องอืดกันยาววววว แต่ก่อนจะปรุงเครื่อง ขอเวลาให้พวกเค้าลึกซึ้งกันมากๆกว่านี้ก่อนน๊ามิน เพิ่งหวานกันเอง รับการเปลี่ยนแปลงไม่ทัน
ปล. เชื่อว่า การที่ปอไปเป็นเลขา จะเป็นการช่วย เอสกับแคป ในอนาคตได้ไม่เรื่องใดก็เรื่องนึง ละนะ
ปล ๒. จำได้ว่าเอส แคปได้กันครั้งแรกก็ หลังกลับจาก ชกมวยนะ..,. งานนี้อาจจะมีเฮแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 14-06-2015 09:10:44
ตอนนี้หวานอะ ฮืออออ ครบรอบสองเดือนแล้วมีอะไรดีๆ คือดีสำหรับเอสเนี่ยแหละ พัฒนาการของแคปมากขึ้นทุกวันๆ เช่นเป็นฝ่ายสะกิดเอสก่อนแล้วเว้ยเฮ้ย 55555 ถึงมันจะได้มาด้วยเล่ห์ของเอสก็เถอะ มันต้องมีกระตุ้นกันบ้างงงง 5555 ไม่เคยอ่านเลิฟซีนที่ฮาแบบนี้มาก่อน หัวเราะน้ำตาจะเล็ด แคปแม่มขี้โวยวายไม่เว้นตอนนี้ มึงอย่าหยุดนะนี่คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิต คืออัลไลล 555555 ในขณะที่เอสพูดน้อยต่อยหนักมาก 55555 ชอบแบบไหนสั่งกันได้อีก ดูจากเรื่องนี้แล้วคาดว่าชีวิตคู่จะยืนยาวแน่นอน
ปลื้มกับเอสเรื่องเมี่ยงขึ้นมาละ ไม่หักดิบกับเพื่อนแต่ก็ส่งสัญญาณให้รู้กันชัดๆเลยว่าได้แค่ไหน ถ้าคนของเราใจแข็งแรงซะอย่างจะกี่เมี่ยงก็ไม่เกิดปัญหาหรอก
ดีใจกับปอออออ ปอน่าย๊ากกกกก แต่ขำตอนเอสจ้องแล้วแคประแวง 5555 แคปนี่ดูรักจริงเหมือนกันนะรอเจ้าตัวยอมแบบทั้งใจเถอะ โอ๊ย น่าร๊ากกกก แค่คิดก็ฟินแทนเอสแล้ววว :man1:
ส่วนตอนพี่เต้นี่เอสเชี่ยวชาญเรื่องการไหลมาก บร๊ะ 5555 แต่ของจริงอยู่ที่เฮียโก้กะอาฟี่ ท่าจะไม่ง่ายนะบอกเลยย
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 14-06-2015 09:43:57
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-06-2015 09:45:31
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 14-06-2015 09:54:32
บนเตียงก็ยังไม่ถึงที่สุดน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อ่านไปแบบขำซะมากกว่า
ชอบเอสแคปที่สูดดดดดดดดดดดดด อมยิ้มตลอดเลยอ่ะ
ดีน่ะเอสเก่งเฮียเต้เลยไม่สนใจ โชคดีที่พีรัฐเรียกให้กลับไปกินข้าว อิอิ
เอสมีให้ดอกไม้ด้วยแล้วอ่ะ รถคันใหม่ให้แคปนั่งคนด้วย สุดยอดเลยยยยยยย
เดี่ยวมาอ่านอีกรอบ ยังไม่หายคิดถึงเลย อิอิ
รุ่นพ่อนี้ก็ให้ฟินอีกแล้วอ่ะ
แบงค์มีออกฉากมานิดนึง ได้ค่าตัวแล้วกลับบ้านไปเลย ก๊ากกกก
ดีใจที่เอสลงมือจัดการเมี่ยงแล้ว
รุ้แระปอเหมาะแกการเป็นรับ หาคุ่ให้ปอด้วยน่ะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 14-06-2015 09:59:35
ตั้งแต่ตอนที่แล้ว อ่านไปรู้สึกว่าเมี่ยงจะพยายามดึงเอสกลับมาและเปิดเผยความรู้สึกมากขึ้น
ยินดีด้วยกับปอสำหรับตำแหน่งเลขา เอสตัดสินใจถูกนะ ปอเหมาะจริงๆ สำคัญสุดคือเป็นเพื่อนแคป
คาปูอารมณ์หึงหวงหนูนี่ไม่ลดลิมิตลงเลยนะ. ปากอย่างใจอีกอย่าง แต่น่ารักจริงๆๆๆ
แล้วที่บอกไม่เอาๆๆๆ นี่หมายถึงเอาๆๆๆ. ด้วยรึเปล่าจะได้ให้เอสแปลสารใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 14-06-2015 10:42:17
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-06-2015 10:43:05
ถนอมน้ำใจกันด้วยนะเด็กๆ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 14-06-2015 10:49:50
แล้วก็ชอบหลุดพฤติกรรมหึงเอสออกมาโคตรน่ารักโคตรฮาเลยอ่ะ 55555555
ขำหนักมากตอนที่แคปหึงตอนเอสมองปออ่ะ ขำไม่ไหวแล้ววววว
มีบอกขึ้นเลยนะกุขึ้นเลย 55555555555555555555
และขำหนักสุดก็ตอนไปแอบนั่งดูหนังโป๊กับเอสเฉ้ยยยยย โอ้ยยยยยฮาาาาาาา
และมีขึ้นแล้วให้เอสทำให้ด้วยอ่ะ 5555555555
ทำไมแคปเป็นคนแบบนั้นค้าาาาาาเข้าทางเอสหมดเลยงี้
เอสหลงหัวปักหัวปำเลยงี้ ตายๆๆๆ555555555
แล้วเมื่อไรเค้าจะได้กันนนนนอีก งื้ออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-06-2015 11:18:34
คู่คุณพ่อก็ใช่ย่อย อ้ายยย
เอาจริงๆนะแอบคิดว่า
ถ้าเอสเลือกเมี่ยงเป็นเลขา
เราคงทำใจอ่านเรื่องนี้ต่อไม่ได้555
ปรากฏว่าเลือกปอนี่เหนือความคาดหมายจริงๆ
โล่งใจขึ้นเยอะ แถมเอสตาแหลม เลือกได้ดี/ยกนิ้ว
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-06-2015 11:37:00
แม่ง เอะอะก็กูเหงา ๆ ๆ ๆ เหงาโพ่งดิ เพื่อนเมิงไม่ได้มีคนเดียวนะ บุ้งกับชิพเป็นคนอื่นหรือไง
อ่านแล้วก็หมั่นไส้จริง ๆ เอสมันก็ไม่คิดจะทิ้งเพื่อนอยู่แล้ว ก็ยังทำตัวให้น่าทิ้งอยู่ได้ น่ารำคาญจริง ๆ
......
อ่านตอนนี้แล้ว หวั่นใจเล็ก ๆ ว่า ครอบครัวของเอสและแคปจะเป็นอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันเหมือนเรื่องอื่น ๆ ของคนแต่งหรือเปล่า
คือ แคปเองก็ยังไม่อ่อนลงซักเท่าไหร่เลย บางครั้งก็ดูจะเข้าใจอะไรดี แต่บางครั้งก็เหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเหมือนกัน
ถ้ามีปัญหาเรื่องการไม่ยอมรับจากครอบครัวนี่ เจ็บลึกเลยนะ ... แต่ถ้าแค่หวงลูก หวงหลาน หวงน้อง
อันนี้ มันคงเป็นอุปสรรคที่ออกแนวน่ารัก ๆ ดราม่าเปรี้ยวอมหวาน รับได้สบายมาก
...และประเด็นเอสชวนปอมาทำงาน คิดว่าแคปคงไม่ดราม่า ส่วนเรื่องแบงค์หวังว่าแคปจะรู้ตัว และไม่ทำให้เป็นปัญหาขึ้นมานะ
โอ๊ยยย หลายเรื่องหลายประเด็นเจง ๆ เรื่องนี้ ....
.......
เอสก็ชัดเจนขนาดนี้แล้ว แคปเอ๊ยยยยยยยยย จะปากแข็งไปถึงไหนว๊าาาาาาา
ใจก็เป็นของเขาไปแล้ว ยังไม่ยอมรับความจริงอีก เอะอะก็ทิ้งกูล่ะน่าดู น่ากลัวมากเลยจ้า
.... ไม่เอาดราม่าเรื่องครอบครัวได้ไหมอ่ะ ได้มากแล้วทั้งจากเรื่องเพื่อน เรื่องดอกฟ้า .... ตะเตือนไต
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 14-06-2015 13:09:24
ถถถถถ แอบสงสารนุ้งปอเบาๆ ปออยู่กับสองคนนี้นี่เจเนอเรชันเบ๊ของแท้เลย เอสแคปนี่คุณชายทั้งคู่
แต่เอสคือสมองรันไวมากนะตอนเฮียเต้มา คือตอบได้ฉะฉานว่องไวเวอร์ ถ้าให้ปอกับแคปตอบคือความลับรั่วไหลแน่ ฮ่าๆๆๆ
แคปนี่ก็ปากแข็งไม่เลิก แต่ออกอาการชัดมาก เพราะงี้แหละอิเอสมันถึงชอบแกล้ง พูดกันแต่ละทีเหนื่อยแทน **ปาดเหงื่อ
แต่ฮาตรงที่จะไปเดทกันด้วยการชวนไปต่อยมวย คือพวกแกจะครีเอทไปมั๊ย ฮาร์ดคอร์เกิ๊นนนนนนน 555555555
ส่วนเมี่ยงนี่ไม่เลิกราใช่มั๊ย จะเอาให้ได้ใช่มั๊ยตรีนแคปเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าทำให้เพื่อตัวเองลำบากใจ เอสคือพยายามถนอมน้ำใจทุกฝ่าย แต่เมี่ยงคือมีแต่จะเรียกร้อง ไม่เห็นใจเพื่อนตัวเองเลย น่ารำคาญว่ะ ชิพกับบุ้งก็ควรจะเตือนๆเพื่อนบ้างนะ เพราะด้วยสถานะของเอสที่เป็นคนถูกเพื่อนแอบชอบอาจจะพูดลำบาก ชิพกับบุ้งที่อยู่ใกล้ชิดก็ควรจะเตือนๆให้เพื่อนทำใจ หรือพูดให้คิดบ้าง ถ้าไม่แน่ใจก็ควรถาม นี่นับวันรอเอสพูดกับเมี่ยงแบบจัดหนัก หรือไม่ก็ให้แคปจัดทรีนให้หนักไปเลย เพราะแลดูเมี่ยงจะเป็นคนที่พูดดีๆด้วยแล้วไม่รู้เรื่องแถมมโน มโนว่าตัวเองสำคัญเหนือใครในโลก ฮึ่ยๆๆๆๆ (พูดประเด็นเมี่ยงทีไร องค์ลงทุกทีตู)
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 14-06-2015 13:50:31
เรื่องเมี่ยง เหมือนเอสจะเคลียร์ตัวเองได้ละ เหลือก็แต่เมี่ยงที่ไม่ยอมรับความจริงซักที
แม่ง เอะอะก็กูเหงา ๆ ๆ ๆ เหงาโพ่งดิ เพื่อนเมิงไม่ได้มีคนเดียวนะ บุ้งกับชิพเป็นคนอื่นหรือไง
อ่านแล้วก็หมั่นไส้จริง ๆ เอสมันก็ไม่คิดจะทิ้งเพื่อนอยู่แล้ว ก็ยังทำตัวให้น่าทิ้งอยู่ได้ น่ารำคาญจริง ๆ
......
อ่านตอนนี้แล้ว หวั่นใจเล็ก ๆ ว่า ครอบครัวของเอสและแคปจะเป็นอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันเหมือนเรื่องอื่น ๆ ของคนแต่งหรือเปล่า
คือ แคปเองก็ยังไม่อ่อนลงซักเท่าไหร่เลย บางครั้งก็ดูจะเข้าใจอะไรดี แต่บางครั้งก็เหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเหมือนกัน
ถ้ามีปัญหาเรื่องการไม่ยอมรับจากครอบครัวนี่ เจ็บลึกเลยนะ ... แต่ถ้าแค่หวงลูก หวงหลาน หวงน้อง
อันนี้ มันคงเป็นอุปสรรคที่ออกแนวน่ารัก ๆ ดราม่าเปรี้ยวอมหวาน รับได้สบายมาก
...และประเด็นเอสชวนปอมาทำงาน คิดว่าแคปคงไม่ดราม่า ส่วนเรื่องแบงค์หวังว่าแคปจะรู้ตัว และไม่ทำให้เป็นปัญหาขึ้นมานะ
โอ๊ยยย หลายเรื่องหลายประเด็นเจง ๆ เรื่องนี้ ....
.......
เอสก็ชัดเจนขนาดนี้แล้ว แคปเอ๊ยยยยยยยยย จะปากแข็งไปถึงไหนว๊าาาาาาา
ใจก็เป็นของเขาไปแล้ว ยังไม่ยอมรับความจริงอีก เอะอะก็ทิ้งกูล่ะน่าดู น่ากลัวมากเลยจ้า
.... ไม่เอาดราม่าเรื่องครอบครัวได้ไหมอ่ะ ได้มากแล้วทั้งจากเรื่องเพื่อน เรื่องดอกฟ้า .... ตะเตือนไต
ดราม่าจาก สองเรื่องนั้นทำให้นอนไม่หลับเลยค่ะ ดีนะไปอ่านตอนจบแล้วเลยไม่ค้างงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 14-06-2015 20:28:09
55555555555 5
อ๊ากกก รอมากกกฉากฉลองงสองเดือน ฟินนนไม่สุดดดมาสะดุดขำกระจายย
กับเสียงร้องของแคปมว๊ากกกกก 5555
ไอ่เราก็กะว่าจะหื่นตามแล้วเชียวววกำลังลุ้นเลยยย แล้วคืออัลไลลลลล....
“โอ๊ววว ไอ้สัส ไอ้คนลามก ทุเรศเชี่ย อ่ะ! มึงปล่อย อื้ออ อ่ะ อ่าา ฮะ...ฮ๊าา...กูไม่ทำ ไอ้เชี่ย อ่ะ !!!!!!!!!! อื้อออ เร็วเข้า อ่ะ อู๊ววว ไอ้สัส เร็วๆๆๆ เร็วสิวะ อ๊าา โอยยยย แม่งเอ๊ยยยย เอาอีก เร็ว ๆ ๆปากมึง มือมึงแม่งทำไมถึงได้ช้าเชื่องแบบนี้ไอ้ห่าไม่ทันใจเลยเหี้ย กูจะไปแล้ว ตายๆ อย่าหยุดตอนนี้นะมึงถึงช่วงสำคัญที่สุดในชีวิตกูแล้วถ้ามึงหยุดกูจะฆ่ามึงเอาให้ตายลงไปตรงนี้เลยมึงรู้ไหม อ๊าาา...”
จากฟินนๆนี่แบบบ วิ่งไปฮาาาาาเลยจ้าาาาาาา #ขำหนักมากกกก
ปล.นี่มันฉากเรียกเลือดดดหรือเรียกน้ำตาเล็ดดดกันแน่!! (โอ้ยยยตอนนี้ยังขำไม่หายยย) 555555
ปล.1 โก้ฟี่เอาอีกแล้ววววววว คู่จิ้นนนนนกระจายยย >//<
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-06-2015 21:01:59
ในที่สุดดเอสก็ก็รู้ตัวซะที ที่นี้ก็จะได้รักษาระยะห่างไว้ ก็เหลือแต่เมี่ยงจะเข้าในไหมอ่ะนะถ้าไม่เข้าในนี่สงสัยจะได้โดนตรีน
แคปของจิงงงถึงจะลึกซึ้งงง 5555 อ่านตอนนี้แล้วววแบบ โอ้ยยยยไม่อยากจะบอกเลยว่า แคปน่ารักกกมากกกกก
โคตรจะปากแข็งงง แต่ก็โคตรน่ารักกกก >.< อ่านไปยิ้มไป
แคปนี่ห่วงปอ หรือว่าหึงเอสกันแน่ ที่เอาแต่สนใจปอมากกว่าตัวเองงง 5555 มีการคิดว่าทำไมถึงไม่เลือกตัวเองก่อนด้วยนะ แถมพอปอพูดว่าเอสอาจจะเอาเมี่ยงไปแทนนี่แบบ รีบให้ปอรับปากเลยอ่ะ แหม่ๆๆ ไม่ค่อยจะแสดงออกเลยเนอะ!!! นี่ซินะ
แคปตัวจริง #คนโหดโคตรปากแข็งง 55555
ส่วนนนฉากก อิ๊อ๊ะ จิ๊จ๊ะ กันบนเตียงนี่แบบ ทั้งฟินนนนนทั้งฮาาาาาา ขนาดจะขึ้นสวรรค์อยู่ล่ะ แคปยังไม่วายปากดี ด่าได้แม้กระทั่งตอนจะเส็จจจจอ่ะคิดดู๊วววววว 5555 #นี่ขำหนักมากกก
แล้ววว ตอนสุดท้ายยยยคืออัลไล ชวนเดทคร๊าาา!!! เค้าชวนกันไปเดทททท ดูหนังฟังเพลงชิวๆๆ..ลืมไปได้เลยจ้าาา 555
เพราะเอสแคปนี่ต้องชกมวย ย้ำ!!! เดทด้วยการไปชกมวย (เค้าจะไปหวานกันกลางเวที!? หวานด้วยละแข้งงง?) 5555
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 14-06-2015 21:14:42
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 14-06-2015 21:31:04
อะไรคือการชวนเดทด้วการชกมวย กูรักมึง ผั๊วะ!! งี้เหรอ?? :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 14-06-2015 21:40:12
ขยับเข้าไปซะใกล้เลยไงง 55555555 เป็นไงล่ะที่นี้ ขึ้นเลยไง ขึ้นเล้ยยยยยยยย
แคปทำถูกแล้ววววมีสามีทั้งทีต้องให้สามีช่วยจัดดดดดดดดดการรรรรร >//<
ทุกตอนที่อ่านมาคือตอนนี้แคปปากกับใจตรงกันสุดด หนูทำดีมากกกกกลูกกก 5555 (โอ้ยยยถูกใจแคปมว๊ากกก)
โถ่ๆๆๆแคปไอ่ที่บอกไม่ทำๆๆๆนี่ ที่แท้ก็อยากจะศึกษาก่อนนี้เองงงงงง เอาให้เก่งๆๆเลยเนอะ ศึกษาให้มักม๊ากกกกก
เอสรออยู่! โอ้ยยยยคู่นี้มันน่ารักจิงไรจิงงงงง อ๊ากกกกกกเค้าจิไม่ทนนนน :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 14-06-2015 21:41:07
รอ รอ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-06-2015 21:45:52
เมี่ยงเคลียรล่ะ? เหลือแบงค์อีกซินะ...?
ตอนหน้าาสงสัย #งานหึงโหดแคปต้องมาแน่คราวนี้ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 14-06-2015 21:53:49
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 15-06-2015 00:34:03
เริ่มหัวข้อโดย: OraeiAiYamapi ที่ 15-06-2015 06:51:13
สนุกมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 15-06-2015 11:52:56
ชอบเอสตอนนี้จังเลย ชัดเจนดีรู้ว่าแคปหึงตัวเองกับเมี่ยงเลยจัดการเว้นช่องว่างกับเพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ)ซะ แต่ถ้าจะให้ดีกว่าดีก็ช่วยรู้หน่อยว่าแคปขึ้หึงแต่ปากแข็ง และที่ดีที่สุดคือไม่ทาบทามเพื่อนเมี่ยงไปเป็นเลขา คือจะบอกว่าถ้าทำแบบนั้นนี้นรก(แตก)เลยน่ะ แล้วคืออะไรชวนไปโดดบั้นจี้จั๊มพ์ตอนเดทแรก เป็นการเดทที่แปลกประหลาดดีเนอะ :hao3:
เมี่ยง ตัดใจหาคนใหม่เถอะน่ะ เพื่อนเค้ามีแฟนแล้วอย่าไปทำให้ครอบครัวเขาร้าวฉานเลย ไปคู่กับแบงค์ก็ได้จะได้ครบคู่
แบงค์ นี่คือเดินหน้าจีบแล้วใช่ป่ะ แต่ช้าไปแล้วไอ้น้อง พี่แคปเค้ามีสามีแล้ววววววววววว จะมาเป็นมารให้แคปเอสทะเลาะกันแน่ๆ เลย
คู่เฮียโก้กับอาฟี่ นี่จะอินเซนใช่ไหม คลุมเคลือๆๆ แต่ฟินเวอร์
ปล.รอตอนต่อไป อ่านจบตั้งแต่ชั่วโมงแรกที่เห็น จะลงแดงตายแย้ววววววว ไม่เคยติดนิยายเรื่องไหนเท่านี้มาก่อนเลย :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 15-06-2015 19:32:54
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 15-06-2015 21:22:52
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 15-06-2015 23:35:35
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 16-06-2015 11:19:25
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 16-06-2015 17:59:45
5555555
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 16-06-2015 22:04:37
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 16-06-2015 22:18:06
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 16-06-2015 23:56:43
อีกอย่างเพราะปอเป็นเพื่อนแคป เลยวางใจให้อยู่ใกล้แคปโดยไม่ต้องกังวลด้วยใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 18-06-2015 18:14:48
รอตอนต่อไปนะคร๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 18-06-2015 18:20:41
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 18-06-2015 20:39:38
:katai5:
:katai5:
:katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 19-06-2015 11:15:15
รอ รอ รอออออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 19-06-2015 18:51:56
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 19-06-2015 19:39:10
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 20-06-2015 08:24:50
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 20-06-2015 09:49:23
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-06-2015 21:42:13
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 20-06-2015 21:52:07
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-06-2015 21:53:45
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 20-06-2015 22:29:41
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 20-06-2015 22:45:32
เค้าเข้ามารอทุกวันนนนเลอน๊าาา
รอ รออออออ :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 20-06-2015 23:07:44
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-06-2015 23:15:15
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 20-06-2015 23:19:19
ยังไม่มาซินะ :ling1:
เค้าคิดถึงแล้วววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 21-06-2015 00:14:49
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-06-2015 00:48:21
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 21-06-2015 11:08:33
รอออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 21-06-2015 11:43:34
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 21-06-2015 18:38:10
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 21-06-2015 18:48:46
มายังเอ่ยยยยยย!??
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 21-06-2015 19:22:47
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 21-06-2015 20:00:46
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 21-06-2015 20:40:32
คิดถึงแล้วจ้าาาา :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 21-06-2015 20:58:23
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 21-06-2015 21:26:26
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 21-06-2015 21:33:00
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 21-06-2015 21:42:50
รอออออออออออออออออออออ :katai5: :katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: wann ที่ 22-06-2015 07:39:41
เริ่มหัวข้อโดย: chouxcream ที่ 22-06-2015 18:32:12
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 22-06-2015 19:10:50
ก็ยังไม่มาาาาา โอ้ยยคิดถึงแล๊วววววว
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 22-06-2015 21:31:26
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 22-06-2015 22:29:11
คิดถึงน้องแคปกะนังเอสมากเบยยยย :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 22-06-2015 22:33:43
5555
เมื่อไหร่นู๋แคปจะมาาาาา เค้ารออยู่! :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 23-06-2015 14:41:50
ประมูลกันอย่างเมามันส์ แต่คืออ...สู้ไม่ไหวจริงไรจิง #เกินงบ 555
เลออดได้พี่เอย์กับหมาปิงมากอดแนบกายยย วุ้ยยย :ling1:
เลอต้องเข้ามาหาเอสแคปช่วยปลอบใจ แต่.....เอสแคปก็ยังไม่มาาาาาา งือออ
แบบๆๆๆว่า คิดถึงงงงแล้วน๊าาาา รีบมาด่วนน!!!
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 23-06-2015 14:49:29
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 23-06-2015 22:34:39
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 23-06-2015 22:42:37
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 23-06-2015 23:04:32
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 23-06-2015 23:06:31
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-06-2015 23:10:52
รอคุณมิน รอเอสแคปรัวๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 23-06-2015 23:13:36
แอบมาส่องตอนดึกกกกก....
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 23-06-2015 23:19:04
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 23-06-2015 23:22:12
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 24-06-2015 12:00:03
เริ่มหัวข้อโดย: chouxcream ที่ 24-06-2015 12:12:16
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 24-06-2015 12:26:33
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 24-06-2015 12:32:28
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-06-2015 12:59:32
ถ้ามาวันอาทิตย์เราจะลงแดงไหมนะ ฮืออ เพิ่งพุธอ่า
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 24-06-2015 15:12:11
เข้ามารออีกแล้วววววว
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 24-06-2015 18:43:55
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-06-2015 19:05:04
เข้ามาส่องดูตลอดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 24-06-2015 19:41:54
คิดถึงจุง :hao5: :hao5: :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 24-06-2015 19:45:28
คิดถึง คิดถึง คิดถึงงงเอสแคปมว๊ากกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 24-06-2015 21:42:45
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 24-06-2015 23:38:15
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 25-06-2015 17:37:53
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-06-2015 17:41:33
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 25-06-2015 17:42:50
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 25-06-2015 20:51:30
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 25-06-2015 20:56:00
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 25-06-2015 21:04:18
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 25-06-2015 21:15:47
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 25-06-2015 21:54:56
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 25-06-2015 22:32:32
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 25-06-2015 23:09:38
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-06-2015 23:15:45
https://www.youtube.com/v/SNMBQUzGKHQ
[XX]
หลังจากวันที่ไปเดทกันที่สนามมวย แคปก็แขนเขียวอื๋อกลับมา ช้ำลงไปเป็นทางตั้งแต่หัวไหล่ยาวลงไปถึงใต้ท้องแขน
“อู๊ยยยยยเจ็บ มาซ้ำแผลกูได้นะไอ้สัส!” เขาโวยวายขึ้นเมื่อตอนที่อาจารย์เลิกคลาสแล้วไอ้เพื่อนด้านหลังมันแกล้งดึงสายกระเป๋า แคปเลยเสียหลักเซเอาแขนไปชนพนักเก้าอี้เลคเชอร์เกือบล้มดีที่ไอ้คนทำแม่งคว้าเอาไว้ก่อน
“โทษๆ” เพื่อนยกมือบอกโทษที เห็นท่าทางแคปเบ้หน้าแล้วก็นึกขำ หนึ่งในบรรดาพวกนั้นทำท่าจะเข้าปลอบเจอแคปชี้หน้าไล่ถีบไปรอบห้อง เดือดร้อนอาร์ต้องเข้ามาลากคอเสื้อเพื่อนสนิทตัวเองไว้บอกให้หยุด คนเริ่มทยอยออกจาห้องกันไป ปอยืนคุยงานกิจกรรมอยู่กับกลุ่มพวกผู้หญิงสี่ห้าคนที่ท้ายห้อง
“ยังไม่หายอีกเหรอวะไอ้แคป กูเห็นแขนมึงช้ำมาตั้งแต่วันจันทร์แล้วนี่มันพฤหัสแล้วนะเว้ย เขียวเหี้ยไรนักหนาผิวมึงนี่บอบบางจริงๆเลยเหอะ..” อาร์มองคนที่นั่งนวดแขนที่เขียวช้ำของตัวเองแล้วส่ายหัวเซ็ง แคปบอกไม่เจ็บหรอกแต่แกล้งไอ้พวกนั้นให้มันตกใจเล่นๆว่าทำเขาเจ็บ
“ไอ้สัส กูกะนึกว่ามึงเจ็บปวดจริง ๆ ทำหน้าทำตาซะเหมือนเชียว”
“เรื่องแค่นี้ใครจะไปเจ็บวะ คันเหมือนมดกัด..” แคปแกล้งหยิกแขนอาร์ บอกเจ็บนิดเดียวแบบเนี๊ยะ อาร์เลยเขกมะเหงกลางหัว เขาทำตาเขียวๆแยกเขี้ยวใส่
“พวกมึงสองตัวแม่งเดทกันแปลกประหลาดเป็นบ้าเลย ใครเขาเคยชวนกันไปสวีทที่ค่ายมวยเฮ้อออ..” อาร์ดึงขวดยาหม่องในมือมาแล้วจิ้มทาให้
“สวีทเหี้ยมึงสิ กูเขียวแบบนี้มึงยังกล้าพูดว่าสวีทอีกเรอะ? นี่มึงต้องด่ามันให้กูสิวะ บ้าอะไรชกเข้ามาได้วันนั้นเกิดกูไม่หันตัวหนีแล้วเอาแขนรับมึงคิดว่าหน้ากูจะเหลืออะไรไหมถาม สันดั้งกูหักหมดแน่ๆอ่ะ” แคปเอามือลูบสันจมูกตัวเองยิกๆ คิดดูแล้วยังเสียวไม่หาย
“มึงก็พูดไปเรื่อย ไอ้เอสมันจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไงวะ มึงเขียวแค่นี้ทำเป็นโวยวายไอ้สัส แฟนมึงเขียวไปทั้งตัวปากก็ช้ำกูไม่เห็นมันจะร้องโวยวายแบบมึงเล๊ย..”
“ไอ้หมาอาร์มึงจะพูดเสียงดังไปหาพ่องมึงเหรอเดี๋ยวใครมาได้ยินหรอกห๊ะ!” แคปรีบเอามืออุดปากอาร์แทบไม่ทัน เขามองซ้ายมองขวาไอ้สัสอาร์แม่งปากไม่มีหูรูดเกิดใครมาได้ยินตายห่าเลย เพื่อนฝูงยังออกจากห้องไปไม่หมดด้วย ไอ้ปอก็คุยนานฉิบหายเมื่อไหร่จะเสร็จก็ไม่รู้ แคปเริ่มลนลาน
“อื้อออไอ้แคปมึงจะฆาตกรรมกูเรอะ กูพูดเรื่องจริงถ้ามันไม่ยอมให้มึงตีมันจะช้ำไปทั้งตัวแบบนั้นกลับมาได้ยังไงวะ กูเห็นตอนมันถอดสื้อวันนั้นตัวเขียวไปหมดเลย”
“ตายๆไปเหอะมึง ปากไม่ดีดีนัก มันไม่เก่งเองสู้กูไม่ได้ขนาดมีนวมการ์ดกันไว้มันจะเซ่อยืนเฉยๆให้กูชก สมน้ำหน้ามันแล้ว..” แคปทำหน้าตาน่ากลัวเดินหน้าเข้าหาอาร์ที่ร้องโวยวายบอกไม่เอากลัวแล้ว จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา สองคนเล่นกันจนพอใจแคปหอบแห่กๆยกข้อมือดูเวลามองไปทางปอเป็นรอบที่สาม เขาลุกขึ้นอย่างเซ็ง ๆ
“ออกไปรอข้างนอกเหอะว่ะ” แคปชวนอาร์ อีกคนก็แค่พยักหน้าตกลง แล้วเดินตามกันมายืนอยู่ที่ระเบียงทางเดินด้านหน้า แคปมองลงไปที่ชั้นล่างเห็นเพื่อนรุ่นน้องรุ่นพี่คณะเดียวกันกำลังทะยออออกมาจากใต้ตึก เที่ยงกว่าๆแล้วแน่นอนว่าต้องแยกย้ายกันไปหาอะไรกิน เขาพลันคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นขึ้นมาอีกครั้ง
ผั๊วะ!!
“โอ๊ย!แคปกูเจ็บ เดี๋ยวๆๆหยุดก่อนพอก่อน”
ผั๊วะๆ ตุ่บๆๆๆ
เอสถึงกับหน้าเงิบนี่ขนาดมีการ์ดนวมปิดหน้าล๊อคคาง ยังไม่รวมที่การ์ดรัดตัวยังต้องใส่ เขาพาแคปมันมาเดทที่สนามมวยเสี่ยงตายมากจริง ๆ
“แคป พอก่อนเหอะ ลงนะ พอก่อนอย่าชกมาอีกหน้ากูเขียวหมดแล้ว เดี๋ยวหมดหล่อกันพอดี พอๆ”
ผั๊วะๆๆ
“กูไม่สนใจ มึงมันสู้ไม่ได้เองกูจะชกเอาให้หายเจ็บใจมึงไปเลย”
“มึงจะเจ็บใจอะไรกูนักหนาวะห๊ะ” เอสหลบซ้ายหลบขวาย่อตัวเบี่ยงหลบ เขาว่าตัวเองเร็วแล้วเจอแคปโหมดนี้ยิ่งต้องให้เร็วขึ้นไปอีก
“พอแล้วแคป” เอสร้องสั่ง ขนาดพี่พนักงานที่ยืนดูอยู่หน้าเวทียังต้องหัวเราะกับการซ้อมมวยของทั้งสองคน ด่าไปซ้อมไป ไม่เคยเห็น
“ไม่พอ!
ผั๊วะ!
“กูบอกว่าพอแล้ว ไปยกเวทกันดีกว่าห้องนั้นน่าเล่นกว่าตรงนี้ตั้งเยอะ” เอสพยายามเกลี้ยกล่อม
“ไม่เอา”
“แคปพอสิวะ” เอสหลบไม่ไหวแล้วเขาโดนชกจนเจ็บระบมไปหมด ปากนี่โดนไปหลายหมัดยังไม่นับลำตัวไม่รู้อีกกี่สิบ คิดว่าเดี๋ยวคงเขียวขึ้นรอยม่วงอื๋อแน่ ๆ
“กูไม่ใช่กระสอบทรายนะมึง..”เอสว่าแล้วโยกหลบ
“ชั่งดิ กูกำลังสนุกเลย ฮะๆ”
“มึงสนุกงั้นสิ”
“อือ ทำไมมึงไม่ชกกลับมาบ้างวะ จะได้เล่นกันนาน ๆ มัวแต่หลบหมัดกูอยู่ได้ไม่มีน้ำยาซะเลย”
“มึงไม่ว่ากูใช่ไหม ถ้ากูจะชกตอบน่ะ”
“รีบๆชกมาเร็วเข้า”แคปเร่ง
“ไม่โกรธกูแน่นะ” เอสถามย้ำให้แน่ใจอีก
“พูดมากอยู่ได้มาเล่นกับกูเร็วเข้า”
ผั๊วะ!!!!!
ตึ่ง!!!!!
“........!!!!??!!!!!!..........”
“เจ็บมากไหมมึง” เอสหน้าจืดเมื่อชกเข้าไปที่แคปแล้วโดนต้นแขนมันเข้าไปแบบเต็ม ๆ ล้มทั้งยืน ก็จู่ ๆ กระโจนเข้ามาหาเขาเอง ใครจะไปตั้งตัวทัน แคปล้มลงนั่งกลางเวทีจนได้ คิดว่าเฉียดปลายคางมันด้วยนะเขารู้สึก
“เลิกๆๆๆๆๆๆๆกูไม่เล่นแล้วแม่ง..” แคป ถอดนวมถอดการ์ดถอดทุกๆอย่างเหวี่ยงทิ้งไว้บนสนาม เขาลุกขึ้นหุนหันก่อนเดินตึงตังไปลอดเชือกมุดกระโดดลงมาด้านล่าง
“เจ็บมากหรือเปล่ามาให้กูดูดิ๊” เอสที่ตามเข้ามาถึงห้องแต่งตัวถามขึ้น
“มึงขี้โกงมึงชกกู” แคปหันไปแว๊ดต่อว่าขณะที่อีกคนไปต่อไม่ถูก
“............” เอสพูดไม่ออกจริง ๆ เขาชกมันแค่หมัดเดียวแท้ๆ มันหลบไม่พ้นเลยโดนเข้าจนได้
“เดี๋ยวกลับไปกูนวดยาให้” ทั้งๆที่ตัวเองเขียวกว่าตังหลายเท่า
“กูโกรธมึงแล้ว” แคปว่า
“อะไรเล่า”
“มึงมันขี้โกง”
“อ่ะๆกูยอมแพ้ก็ได้”
“........”
“แคป”
“มึงต้องแพ้กูอยู่แล้วไอ้สัส!”
“ก็เออ”
“ไอ้แคป!” เสียงอาร์ตะโกนเรียกอยู่ข้างหู ทำให้แคปถึงกับสะดุ้งโหยง เขาดึงสติตัวเองกลับมาที่ปัจจุบัน
“เออ”
“เหม่อเหี้ยไรของมึง” แคปชะเง้อคอมองดูว่าปอจวนจะเสร็จแล้วหรือยัง
“ไอ้ปอมันคุยเหี้ยไรนักหนาวะ” อาร์บ่นขึ้นมา มองไปด้านในปอมันยังทำการตกลงเรื่องงานกับพวกผู้หญิงไม่เสร็จอีก
“มึงไปสืบดิ๊ ใกล้เสร็จยังวะ” แคปว่ามาแบบนั้นอาร์จึงรีบวิ่งเข้าไปชะโงกคอแอบดูแบบด่วนๆ เสียงพวกเพื่อนๆโวยวายอะไรมาสักอย่างอาร์รีบเผ่นออกมาหาแคปแทบไม่ทัน
“หึ เกือบเสร็จพวกสาวๆแล้วนะมึง”
“พวกผู้หญิงรุ่นเราแม่งมีแต่ถึกๆ มึงต้องเรียกว่ากูเกือบเสร็จพวกคุณป้าไปแล้ว คำว่าสาวๆไว้ใช้กับคณะอื่นเหอะ”
“ปากดีแบบนี้ระวังตัวไว้เหอะมึง เกิดได้ยินขึ้นมากูล่ะไม่อยากจะคิด” แคปขำเบา ๆ มันก็จริงอย่างที่ไอ้อาร์มันว่า เพราะอย่างนั้นพวกเขาทุกคนจึงเป็นเพื่อนกันไปหมด หน้าตานิสัยใจคอเป็นอาวุธมากจริง ๆ ก็อย่างว่าเรียนเกษตรต้องถึกต้องทนแดดทนฝนได้ดี
“ลงไปรอข้างล่างไหมวะไอ้แคป ไปส่องพวกรุ่นน้องดีกว่า” อาร์เสนอความเห็นเมื่อเขามองลงมาด้านล่างเห็นมอไซด์รุ่นน้องหลายคนขับสวนกันอยู่
“เออ เข้าไปบอกไอ้ปอก่อนไป” แคปบ่ายหน้าไล่ให้อาร์ไปบอกกับปอไว้ก่อนแต่อาร์รีบเบะปากแล้วส่ายหัว
“ไม่เอาอ่ะ พวกผู้หญิงมันจะจับกูไปช่วยงาน กูไม่เข้าไปหรอกเมื่อกี้แอบได้ยินว่าบ่ายๆจะเข้าสวนกัน ไอ้ปอมันกำลังต่อรองแลกเวรกันอยู่”
“เอาจริงดิ่”
“มึงเข้าไปเองเหอะ”
“งั้นมึงรออยู่นี่” แคปเดินเข้าไปสะกิดเรียกปอทันที พวกผู้หญิงพอเห็นว่าแคปเดินเข้ามาเองก็ดีใจกันใหญ่ ปกติแคปไม่ค่อยเล่นกับพวกเธอมากนักยกเว้นชั่วโมงที่ต้องลงสวนที่เขาต้องมีอมยิ้มเข้าไปฝากประจำ วันนี้แคปเองก็ไม่พลาดหรอก เขาล้วงกระเป๋าเอาอมยิ้มออกมาห้าอัน
“แคปนายน่ารักที่สุด คึคึ..” นี่คือเสียงจากสาวร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง เธอนิสัยดีเยี่ยมเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ปอดิวเรื่องงานกลุ่มด้วยเสมอ สาวๆหยิบอมยิ้มแจกกันเองแล้วแกะอม ปอเงยหน้ามองแคปแล้วบอกขออันนึงแคปถลึงตาใส่ดุๆ เขาก้มลงกระซิบบอกว่าให้ไวๆ ถ้าอีกนานจะลงไปรอข้างล่างก่อน ปอลุกขึ้นเลย
“เสร็จแล้วเว้ย”
“อ้าว!” แคปทำหน้างง
“แหะๆ เสร็จพอดีไง๊”
“ไอ้สัส มึงดึงเวลาจะคุยกับพวกผู้หญิงสิท่า ไม่เห็นใจคนรอนะมึงไอ้อาร์มันหน้างอแล้วนั่น”
“จริงดิ่” ปอพยักหน้าบอกเพื่อนๆว่าพวกเขาจะออกไปกันแล้ว ตกลงแลกเวรกันได้เรียบร้อย เขาจับไหล่แคปแล้วดันๆให้เดินออกมา อาร์ที่ยืนหน้ายุ่งรออยู่ชี้หน้าปอตาเขียวเลย
“อะไรเล่า?” ปอเดินไปจับหัวเล็กขยี้ๆ “โมโหหิวเหรอมึง ดูทำหน้าเข้า”
“มึงแม่งคุยนานเหี้ยๆเลย” อาร์ผลักปอให้ออกห่าง เขาเดินตามแคปลงบันไดไปบ่นไป
“ไปแดกเหี้ยไรกันดีวะ” แคปหันมาถาม
“ไม่รู้ดิ มึงอยากกินอะไรล่ะ” ปอหันไปตอบ
“อะไรก็ได้”
“เฮ้ย ไปร้านนั้นไหมล่ะ แอร์เย็นๆร้านกว้างๆที่เราไปกินกันเมื่อสองวันก่อนน่ะ” อาร์เสนอขึ้นมา ทั้งหมดตรงไปที่รถของปอ แคปเปิดเข้าไปนั่งที่ด้านหน้า เมื่อเช้านี้เอสมาส่งเขาที่มหาลัยอีกเช่นเคย เดือดร้อนไอ้ปอต้องเอาเขากลับด้วยเพราะเอสมันบอกปอไว้แล้วว่ามันเลิกเย็นมาก เวลาไม่ตรงกัน
“เออ มันชื่อร้านไรวะ” ปอหันไปถามแคปอีกครั้ง พอหันมามองอาร์ก็ยักไหล่บอกจำไม่ได้เหมือนกัน
“รู้แต่แอร์เย็นโคตรๆนะมึง”
“ไปเหอะ เอาร้านนั้นแหละ” แคปสรุปให้เองเสร็จสรรพ ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น รถของปอก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่ช่องจอดด้านข้างของร้านอาหารหลังมอ ซอยเล็กๆที่เป็นบรรยากาศเรือนไม้ระเบียงกว้าง สามคนไม่ยอมชิลอยู่ด้านนอกแบบเอ้าท์ดอร์หรอก แดดร้อนเกิน
“โหยยยย เย็นสบายเลย” อาร์เดินนำเข้าไปหาที่นั่ง แคปกับปอเดินตามหลัง ที่นั่งภายในร้านค่อนข้างกว้างขวาง ตกแต่งแต่ละมุมโดยการเอาไม้กระถางประดับมากั้นทำเป็นสัดส่วน สีเขียวชวนให้รู้สึกสบายตาสบายใจมากอยู่แล้ว พวกเขาสามคนค่อนข้างชอบร้านนี้กันมาก
“นั่งโต๊ะนั้นไปไอ้อาร์ เข้ามุมหน่อยก็ดี ตรงนั้นแอร์ตกจะได้เย็นๆ” ปอชี้บอกอาร์ ขณะที่แคปกวาดตามองไปรอบๆร้านคนประปรายถือว่าเยอะอยู่เหมือนกัน มีช็อปสีกรมบางส่วนนั่งอยู่ที่มุมนึงของร้านด้วย ข้าง ๆ กันเป็นช็อปสีขาวไม่รู้ภาคไหน คนเริ่มทยอยกันเข้ามา โทรศัพท์แคปสั่นเรียก
“กินอะไรดีวะ” พอนั่งลงปุ๊ป ปอก็หันมาถาม ไอ้อาร์มันยึดเมนูไปแล้วเรียบร้อย แคปล้วงเอามือถือขึ้นมาดูชื่อสายที่กำลังสั่น พอเห็นว่าเป็นใครเขานี่ส่ายหัวเลย
“สั่งให้กูด้วย” แคปหันไปบอกปอก่อนยกมือถือให้ดูว่าจะคุยโทรศัพท์ ฝากปอให้จัดการข้าวกับกาแฟให้เขาด้วย ปอพยักหน้าอย่างรู้ใจ
“มีไรไอ้หนู” แคปกรอกคำพูดทักทายลงไป คนที่ปลายสายถึงกับขำเมื่อได้ยินสรรพนามที่แคปตั้งให้ใหม่ทุกๆวันแบบนี้
(วันนี้เรียกไอ้หนู? ไม่ใช่ไอ้เด็กนรกแบบทุกทีหรือไงวะแคป )
“อย่ามาพูดมาก มึงโทรมามีเหี้ยไรรีบพูด”
(มึงอยู่ไหน)
“อยู่ไหนไม่เกี่ยวกับมึง”
(โหหหหหใจร้าย บอกก่อนเร็วอยู่ไหนน่ะ)
“ไม่บอก”
(งั้นบอกมาว่าทำอะไรอยู่)
“เที่ยงแบบนี้กูนอนกลางวันมั้งไอ้เด็กสัส”
(จริงดิ นี่กำลังนอนอยู่จริงเหรอ)
“ไอ้เด็กบ้า! กูแดกข้าวอยู่มึงโทรมาเลยจะพาลกินไม่ลง โทรมาทำไมห๊ะ! เข้าเรื่อง!!”
(มึงนี่ยั่วขึ้นจริงๆนะแคป กูแค่จะโทรมาถามว่าบ่ายนี้มึงว่างไหม)
“ทำไม”
(พี่หนึ่งโทรมาบอกให้กูเอามึงเข้าไปอัดสปอร์ตให้ งานด่วนของพวกเราถ้ามึงว่างบ่ายเราไปบ่าย ถ้ามึงว่างเย็นงั้นค่ำๆค่อยเข้าไป พวกทีมงานเขารอตัดต่อให้ จะได้ใช้พรุ่งนี้เลย)
“อัดสปอร์ต?”
(ใช่ สคริปอยู่กับกู มึงอยู่ไหนบอกมาเลยเดี๋ยวเอาเข้าไปให้)
“แล้วมึงอ่ะอยู่ที่ไหน”
(อยู่คณะกูดิ)
“รออยู่นั่นได้ป่ะ เดี๋ยวกูกินเสร็จจะแวะเข้าไปเอาเอง”
(เรื่องดิ กูเองก็หิวเป็นนะมึงพูดอะไร)
“เอองั้นก็มา ร้านXXXมึงรู้จักป่ะ หลังมอ ซอย......”
(ไม่เกินสิบนาที)
“ช้าๆก็ได้ไอ้เด็กบ้า กูขี้เกียจไปตามเก็บศพมึงหรอกนะ”
(หึหึ ห่วงกูด้วยหรือไง)
“ห่วงพ่องสิ กูกลัวสคริปจะเปื้อนดินต่างหาก”
(ปากดีนัก เดี๋ยวเจอกัน)
แคปส่ายหัวอย่างระอาใจหลังจากกดตัดสายไปเรียบร้อย “รำคาญว่ะแม่ง” เขาบ่นออกมาทั้งปอทั้งอาร์จึงหันมามอง
“มันจะมาเหรอ?” ปอถาม แคปพยักหน้าบอกใช่ อาร์นี่นั่งหน้ายุ่งยากทันที มันสองตัวไม่ถูกกันอยู่แล้ว
“ก็เรื่องงานน่ะแหละ มันจะแวะเอาสคริปอัดสปอร์ตเข้ามาให้”
“แล้วมันรู้จักร้านนี้?”
“คงรู้จักล่ะมั้ง กูบอกมันก็ไม่เห็นซักไซ้อะไรแค่บอกว่าสิบนาทีจะมา”
“กูไม่อยากเห็นหน้ามันเลยว่ะให้ตายเหอะ” อาร์บ่นออกมาเบา ๆ ชะเง้อคอมองไปด้านในหลังเคาน์เตอร์ อาหารทำไมช้าจังวะ คนเริ่มเยอะขึ้น
“เห่อะ กูอยากเจอมันนักนี่ กวนตีนฉิบหายนิสัยแม่งเหมือนไอ้สัสเอสไม่มีผิด”
“จริงดิ?”
“อือ” แคปส่ายหัวตอบคำถามปอที่นั่งขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดๆอะไรบางอย่างอยู่ น้องพนักงานเอาอาหารทยอยมาวางลง จู่ๆอาร์สะกิดแคปบอกให้มองไปที่หน้าร้าน วิศวะช็อปสีกรมกลุ่มใหญ่ ๆ กำลังเดินตามกันเข้ามาในร้าน หนึ่งในนั้นมีเฮียเต้รวมอยู่ด้วย เด่นมาก
“โลกกลมฉิบหาย..” แคปเอ่ยออกมา ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
“เข้าไปทักดีป่ะวะ”
“เรื่องดิ”
“มึงกลัวเฮียเต้จับเอาไปนั่งด้วยเรอะ”
“กูกลัวที่ไหนไอ้สัสอาร์..” แคปเหลือบมองไปที่เต้นั่งรวมกลุ่มกันอยู่แวปนึง เขาขยับๆเก้าอี้เข้ามุมให้ต้นไม้บังได้พอดี ขี้เกียจให้พี่ชายเห็นมันยิ่งบ้าเกิดจับเขาไปนั่งกินด้วยกันกับมันจะซวยกันไปใหญ่
“กูว่ามึงออกไปรับมันไปไอ้แบงค์น่ะ นี่สิบนาทีแล้วนะเว้ยยังไม่มาอีกไม่ใช่ว่ามันไม่รู้จักร้านหรอกนะ” ปอเสนอขึ้น เขาดูนาฬิกาที่ข้อมือเพราะเห็นว่าทางนั้นจะเอางานมาให้เพื่อนกลัวจะหากันไม่เจอวุ่นวายเข้าไปอีก
“เรื่องดิ ร้อน..” อาร์พยักหน้าเห็นด้วย เรื่องอะไรต้องไปรับมันให้โง่
“เดี๋ยวมันมาแล้วไม่เห็นมันก็โทรเข้าหาแคปมันเองล่ะน่า มึงก็ห่วงมันนักนะไอ้ปอแดกข้าวของมึงไปเหอะ..” อาร์ว่าใส่ปอตาเขียว ตักต้นหอมในจานใส่ลงที่จานข้าวปอเป็นการทำโทษ ปอเลยผลักหัวเล็กไปเบา ๆ ก่อนหันซ้ายหันขวามองหาซอสมะเขือเทศ อาร์ชี้บอกว่ามันอยู่ที่เคาน์เตอร์
“มึงลุกไปเอาดิ๊ไอ้อาร์..” ปอสั่ง
“ใครกิน”
“หมามันไม่ลุกมึงก็รู้..” ปอหันไปค่อนขอด แคปเลยเอากำปั้นทุบใส่ท้องแบบหยอกแรงๆหนึ่งที
“มึงลุกไอ้อาร์อย่ามาเรื่องมาก..” แคปโบ้ยหน้าออกคำสั่ง อาร์มันกลัวแคปมากกว่าปอเพราะงั้นคนตัวเล็กยอมลุกขึ้นแต่โดยดี แต่เจ้าอาร์ก็ไม่ได้หยิบแค่ขวดซอสมานะมันยังหยิบเมนูไอติมติดมือมาอีกสามเล่ม เดินผิวปากอารมณ์ดีกลับมาที่โต๊ะก่อนมองไปทางกลุ่มของเฮียเต้นิดหน่อยเห็นทางนั้นท่าทางเหมือนกำลังคุยหรือประชุมกลุ่มอะไรกันสักอย่าง แคปดึงขวดซอสออกจากมือเล็กอย่างไว
“ช้านะมึง ใกล้ๆแค่นี้เดินเป็นชั่วโมง สามก้าวก็เอื้อมถึงแล้ว”
“เกินไปๆ” อาร์ทุบลงที่ไหล่แคปเบา ๆ แคปเลยดึงมันบอกให้นั่งลง
แต่ทว่าเวลานั้นเอง...
“อะๆๆๆๆๆ.....!!”
“อะไรของมึงวะ! มาดึงเสื้อกูทำไม” แคปหันไปดุอย่างรำคาญ เขากำลังบีบซอสทำเป็นรูปต่าง ๆ ที่ชอบ ราดบนไข่เจียว แต่อาร์กระตุกแขนเสื้อเขายิกๆแล้วทำท่าติดๆขัดๆอ้ำอึ้งอะไรของมัน
“มะๆๆๆๆๆๆ”
“อะไรของมึงวะไอ้อาร์แม่ง” คราวนี้แคปหันไปด่าใส่เลย อาร์ชี้นิ้วสั่นๆไปที่หน้าประตูทางเข้า แคปกับปอมองตามเห็นพวกวิศวะอีกกลุ่มเดินตามกันเข้ามา กลุ่มนี้ก็ใหญ่ไม่แพ้กลุ่มแรก พนักงานเข้ามาต่อโต๊ะกันจ้าละหวั่น
“ตื่นเต้นทำไมวะกะอิแค่พวกวิศวะ”แคปบ่นแล้วส่ายหัว ขณะที่อาร์ยังนั่งตาค้างอยู่ “ตะ...ตะ...แต่...”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-06-2015 23:16:35
https://www.youtube.com/v/SNMBQUzGKHQ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“กินๆอย่าพูดมาก ไอ้เด็กนรกแม่งโทรเข้ามาแล้ว”
“มะ..มึงไม่สนจริงดิแคป”
“เออ” แคปเอามือเข้าไปตบๆหลังอาร์บอกให้กินข้าวอย่ามัวแต่มองไปที่บรรดาพวกนั้น ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นเรียกอยู่บนโต๊ะมากดรับ
“กูขี้เกียจคุยกับมึงฉิบหายเลยว่ะมึงรู้บ้างป่ะเนี่ย..” แคปกรอกคำทักทายลงไป คนฟังนี่ส่ายหัวเลย เขาเหยียดรอยยิ้มพออกพอใจมองดูที่รอบๆร้านก่อนเดินเข้าไปด้านใน
(กูอยู่หน้าร้านแล้ว มึงนั่งอยู่จุดไหน) เสียงทุ้มๆของแบงค์กรอกมาตามสาย
“เดินตรงเข้ามาเลยไม่ต้องเลี้ยว พวกกูนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะที่มีต้นไม้กั้นเป็นพาร์ทิชั่นน่ะ”
(กูเข้ามาแล้ว ทุกโต๊ะก็มีต้นไม้ทั้งหมดอ่ะ) แบงค์มองซ้ายมองขวามองหาคนที่อยู่ปลายสาย ขณะที่แคปเห็นแล้วว่าแบงค์เดินเข้ามายืนอยู่ที่จุดไหน เขาจึงลุกเดินเข้าไปกระชากแขนมันแรง ๆ
“ไอ้เด็กไม่ดีกูอยู่นี่เหี้ย!”
“เฮ้ย! ตกใจ” แบงค์เอามือทาบอก แคปหันมองตาเขียวดึงให้มันเดินตามมา “ปัญญาอ่อน”
“ใจร้ายว่ะ พูดจา...”
“เรื่องของกูเหอะ เอางานมาให้กูดิ๊ แล้วมึงก็ออกไปได้แล้วไป” แคปแบมือบอกเอาสคริปส่งมาได้แล้ว เห็นมันถือเข้ามาด้วยรู้แน่นอนว่าเป็นงานที่จะเอาเข้ามาให้กับเขา จากนั้นโบ้ยหน้าบอกกลับไปได้แล้ว
“อะไรเนี่ยมาถึงก็ไล่กันเลยอ่อ?” แบงค์ส่งสคริปต์ให้กับแคป สองคนเดินมานั่งลงที่โต๊ะ แบงค์เลือกนั่งลงที่เก้าอี้ว่างฝั่งขวามือของแคป เขาชี้บอกว่าสคริปอันนี้ต้องใช้ด้วยกัน
“อะไรของมึงวะ ทำไมถึงไม่ถ่ายเอกสารมาล่ะ”
“อ่านด้วยกันดิ ทำไมต้องถ่ายด้วย ไม่กี่หน้าเอง..” แคปหันไปมองหน้าคนพูดแล้วส่ายหัวเซ็ง ๆ เขาถอนหายใจยาวเหยียดออกมาก่อนกวาดตามองสำรวจรายละเอียดของงานในมือ
“มึงกินข้าวมารึยังวะไอ้แบงค์” ปอถามขึ้น
“มึงไปถามมันทำไมวะไอ้ปอแม่ง” อาร์พึมพำออกมาอย่างหงุดหงิด ปอเลยเอามือไปขยี้หัวเล็กบอกให้ใจเย็น ๆ เขารู้ว่าอาร์มันไม่ถูกกับแบงค์เพราะเรื่องผู้หญิง แต่ตอนนี้อย่างน้อยแบงค์กับแคปมันก็กลายเป็นเพื่อนร่วมงานกันไปแล้ว เขาก็แค่ถามออกไปตามมารยาทเท่านั้น
“มีอะไรอร่อยวะร้านนี้..” แบงค์เอ่ยขึ้นก่อนยกมือเรียกพนักงานเข้ามารับออเดอร์ แคปไม่เข้าใจอะไรบางอย่างเขาเอียงตัวเข้าไปถาม แบงค์ก็ก้มเข้ามาอธิบาย สองคนนั่งคุยงานกัน ขณะที่อาร์กับปอเงียบไปนานแล้วเหมือนกับว่ากำลังชี้ให้กันมองอะไรบางอย่าง และก่อนที่อาร์จะทนไม่ไหวอีกต่อไป มือเล็กดึงแขนเสื้อแคปดึงๆๆๆ
“ไอ้แคป! ไอ้แคป!!” แคปเกือบทำข้าวหกออกจากช้อนหันไปจะดุใส่แต่เห็นสายตาที่อาร์มองไปที่ฝั่งของเฮียเต้แล้วเขาจึงมองตาม
“อะไรของมึงวะไอ้อาร์.. ” แคปมองไปก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร แต่หน้าตาอาร์นี่คือไม่ใช่เลย
“มะ...มะ....มึงไม่เห็นเหรอ” อาร์ทำหน้าตกใจ
“เห็นอะไร” แคปวางสคริปลง เขาก้มลงกินต่ออีกคำ หยิบแก้วเอสเพรสโซ่เย็นๆขึ้นมาดูด จากนั้นเอาสคริปงานขึ้นมาสแกนต่ออีกรอบ
“ไอ้เหี้ย มึงดูให้ดี นั่นไอ้เอสไง นั่งอยู่ข้าง ๆผู้หญิงคนนั้นน่ะ อีกฝั่งนึงเป็นเฮียเต้แล้วตรงข้ามมันเป็นไอ้เตี้ยที่มีเรื่องกับกูนั่นไง มึงไม่เห็นเรอะ..” อาร์บอกทั้งที่ตายังจ้องอยู่ฝั่งทางนั้นไม่กระพริบ
“ตายห่า! จริงดิ่!?” แคปใจหายวาบแค่ได้ยินว่าไอ้เหี้ยเอสนั่งอยู่กับพี่เต้ เรื่องอื่นแทบไม่ต้องคิด คิดไม่ทัน ไม่ทันได้คิด
“ก็จริงสิวะ โน่นมึงดูอิน้องนั่นสวยหยดเลยดาววิศวะปีไหนวะกูคุ้นๆหน้า เพื่อนมันมั้ง มากับพวกเฮียเต้ได้ไงวะนั่น..” คราวนี้แคปชะเง้อชะแง้มองตามที่อาร์ชี้ เขาเพ่งมองอยู่ตั้งนานสองนาน เห็นเพื่อนมันครบทุกคนแล้ว พี่เต้พี่รัฐและกลุ่มเพื่อนพี่เต้เขาก็เห็นแล้ว แต่ไอ้ตัวมันนี่สิ ให้ตายเหอะ
...ฉิบหายแล้วกูจำผัวตัวเองไม่ได้ แคปจ้องจนตาจะหลุด ยังไม่เห็นมันจริง ๆ ต้นไม้แม่งก็บังเอามือแหวกๆค่อยดูชัดหน่อย
“ไอ้สัสเอส ผมสีนี้เท่ฉิบหายเลยแม่ง..” เสียงทุ้มของปอแทรกขึ้นมา แคปเพิ่งถึงบางอ้อ เขาจำได้แล้วไอ้ห่า มันนั่งอยู่ตรงนั้นนี่เอง ไอ้คนที่อยู่ข้างๆเฮียเต้นั่นไง กูกะว่าใครหล่อฉิบหายที่แท้โฮ้ยยยยกูน๊อออออ
“ไอ้สัส! มันไปเปลี่ยนสีผมกูจะไปจำมันได้เรอะ!”แคปครางลอดไรฟันออกมา ตาจ้องอยู่ที่ตรงนั้นไม่ขยับ ไอ้เหี้ยเอสจริงๆ
“มึงบ้ามากป่ะแคป ก็ใครกันล่ะที่พามันไปทำมาเมื่อคืน มึงไม่ใช่รึไง๊ที่ไปนั่งเฝ้ามันทำห๊ะ!” ปอหันมาว่าใส่เสียงดุ
“หมามันลากกูไปเหอะ สองทุ่มแทนที่จะนอนดูการ์ตูนเสือกต้องลงไปนั่งเฝ้ามันอยู่ที่ร้านเสริมสวย เซ็งโคตร มันทำสีอะไรตอนเสร็จกูกะลืมดู ใครจะไปสนใจหัวมันวะ เซ็งฉิบเลยกู"
“หึหึ เซ็งแต่ก็ไปเนาะคนเรา..” ปอแซวต่อยิ้มๆ
“ปากมากนักไอ้ปอมึงแดกต่อไปเลยไป..” แคปหันไปทำตาเขียวใส่เตะขาที่ใต้โต๊ะยันโครมไปหนึ่งที ปอก็แค่ขำแล้วทำหน้าบอกยอมแล้ว
“ใครจะไปจำได้วะอยู่ดีไม่ว่าดีไปเปลี่ยนสีหัวมาทำไม แง่งๆๆๆๆ” แคปนั่งบ่นยุกยิกไปคนเดียว เหลือบมองไปอีกครั้งเอสกำลังหันไปคุยอะไรสักอย่างกับเฮียเต้ เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดูดต่อ
“ไม่ใช่แค่เปลี่ยนสีด้วยนะ มันไถข้างมาด้วยนี่หว่า ดูเท่ชะมัด” เสียงทุ้มๆของแบงค์ดังขึ้นมาอีก แคปจึงตวัดสายตาหันไปด่ากราด แบงค์ก็แค่ไหวไหล่
“แต่สีเข้มไปนิดกูไม่ชอบ”
“เงียบปากไปเลยมึงอ่ะ”
“อะไรล่ะ ดุทำไม”
“ไม่ต้องมามองในสิ่งที่กูกำลังมอง มึงกินข้าวของมึงไป”
“อาหารยังไม่มาสักหน่อย กินจานมึงได้ป่ะล่ะ เดี๋ยวอาหารกูมามึงค่อยมากินของกูแทน”
“เรื่องดิ!” แคปรีบดึงจานตัวเองไว้แล้วหันไปถลึงตาด่า แบงค์ที่เร็วกว่ามากคว้าเอาไว้ได้ก่อนแคปรีบคว้าเอามาคืนข้าวเกือบหกหมดจาน สองคนทะเลาะกันเสียงดังจนปอต้องบอกให้เบาปากลงหน่อยเพราะกลุ่มทางนั้นหันมองกันแล้ว
“ไอ้แคป เอานี่บังไว้มึง” อาร์หัวไวมากส่งเมนูไอติมยื่นให้ แคปรีบคว้าเอามากางบังหน้าตัวเองไว้ แอบๆส่องดู อาร์กับปอเองก็กางบังเหมือนกัน ทั้งโต๊ะมีแต่ไอ้แบงค์ที่มันยังนั่งลอยหน้าเฉยๆอยู่ได้ แถมยังเอาจานข้าวเขาไปนั่งกินต่ออีกด้วย
“มึงนะมึง” แคปหันไปกัดฟันด่า เขาขยับเมนูตามใบหน้าตัวเองกลัวเฮียเต้จะเห็นว่านั่งอยู่ตรงนี้ แต่ที่สำคัญคือไม่อยากจะมีเรื่องกลัวไอ้บ้าเอสมันเห็นว่าเขานั่งกินข้าวอยู่แถวนี้ด้วยแล้วจะเดินเข้ามาทัก
“มึงดูดิ๊ มันหันมาทางนี้รึเปล่าวะ จะได้เอาไอ้เมนูนี่ลงสักทีกูจะกินข้าวต่อ” แคปบอกอาร์ให้ดู เพราะมุมตรงนั้นน่าจะเห็นถนัดกว่ามุมที่แคปนั่งอยู่ ต้นไม้บังพอดี๊พอดี
“เปล่า มันไม่เห็นพวกเราหรอก”
“จริงดิ่” แคปถามย้ำอีกเพื่อความแน่ใจ คราวนี้ปอช่วยดูด้วยทุกอย่างปลอดภัยเขาจึงลดเมนูลงแล้วแอบๆหรี่ตามอง เห็นเอสนั่งคุยอยู่กับผู้หญิงสวยๆคนนั้น ข้าง ๆ มันอีกด้านก็เป็นพี่ชายเขาเองคุยกับเธออยู่เช่นกัน ส่วนไอ้เตี้ยเมี่ยงเพื่อนมันนั่งฝั่งตรงข้าม ข้างๆบุ้งและชิพกับเพื่อนคนอื่นอีกเป็นฝูง
“มันคุยกับผู้หญิง อินั่นยิ้มใหญ่เลยไม่รู้พูดเหี้ยไรกับมัน ใส่สั้นฉิบหายยืนขึ้นแล้วเว้ยมึง ตายๆๆๆเอื้อมมือไปหยิบอะไรไม่รู้นมเกือบถูกมือมันน่ะดีนะมันชักออกทัน..” นี่เสียงไอ้อาร์ผู้หวังดี มันสะกิดยิกๆทำเสียงกระซิบกระซาบประหนึ่งกำลังจับผิดผัวตัวเอง แคปมองตามไปอีกแวปนึง
“มึงหึงป่ะวะไอ้แคป”
“หึงหัวมึงสิ! กูจะไปหึงทำไม!!” แคปรีบตอบอย่างไว กลัวแบงค์จะได้ยิน เรื่องส่วนตัวลับสุดยอดแบบนี้ยังไม่อนุญาตให้ไอ้เด็กบ้านี่รู้เด็ดขาด แต่แบงค์หรือจะเซ่อ เขาคิดว่าเขารู้เรื่องแคปกับเอสตั้งแต่วันที่โดนซ้อมอยู่ที่สนามบอลแล้ว แบงค์หันมองคนข้าง ๆ ตัวที่กำลังเมียงๆมองๆไปที่โต๊ะไกลๆนั่น ท่าทางแบบนั้นของแคปไม่รู้ทำไมมันถึงน่ารัก บอกเลยว่าเขาไม่แปลกใจเลยที่เอสมันหวงของมันมาก
“มันไม่เห็นพวกเราหรอก” อาร์กระซิบบอกอีก
“เออมันไม่เห็นน่ะดีแล้ว อย่าให้มันเห็นก็แล้วกัน” ปอลากกระถางต้นไม้ให้ขยับๆเข้ามาอีกนิดบังพวกเขาได้พอดี เหลือช่องให้มองได้นิดหน่อย พนักงานถือจานอาหารเข้ามาส่งแบงค์จึงบอกให้แคปกินจานนี้แทนเพราะจานของแคป แบงค์มันกินจนหมดไปแล้ว
“ไอ้เด็กเวร มึงนี่มันสันดานเสียจริง ๆ กะมาแดกข้าวกูเลยใช่ไหมเนี่ยห๊ะ!”
“ดุทำไมเล่าตอนกูกินมึงทำไมไม่ด่า มัวแต่แอบดูแฟนอยู่นั่นแหละ”
โครม!
“ไอ้สัส! ปากเสีย มึงพูดถึงใครห๊ะ! ไอ้เด็กนรก..” แคปยันโครมเข้าให้ วันนี้เขาหลุดมากไปหน่อยลืมไปว่าแบงค์มันนั่งอยู่ด้วย ปอกับอาร์แม่งก็ไม่เตือน หันไปมองปอที่นั่งขำกับอาร์อยู่สองคน และแคปคงลืมตัวมากไปจริง ๆ เพราะทันทีที่ถีบโครมเข้าที่ขาโต๊ะ ก็เรียกความสนใจจากโต๊ะอื่นๆได้มากพอสมควรเลย หนึ่งในนั้นมีสายตาของเอสรวมอยู่ด้วย
“มันจ้องมาทางนี้ว่ะไอ้แคป แม่งมองใหญ่เลย..” น้ำเสียงอาร์ลุ้นสุดตัว
“จริงดิ่!”แคปตาโต
“ลุกขึ้นมาแล้วเหี้ย”
“มันจะลุกขึ้นมาทำม๊ายยยยยย พี่เต้ก็นั่งอยู่ด้วย ไอ้สัสแม่งเอ๊ยยยยย” แคปกัดฟันกรอดๆ หน้าตาเหมือนคนจะร้องไห้ เห็นเอสเดินเข้ามาแล้วจริง ๆ เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูกหยิบโหย่งไปหมด แบงค์เหมือนรู้งานยัดสคริปต์ใส่มือ “อ่านไปมึง”
“กูไม่ขอบใจมึงหรอกไอ้เด็กเหี้ย..” แคปกระแทกเสียงใส่ ก้มหน้าทำเป็นอ่าน แบงค์หัวเราะหึหึ เขาแกล้งเลื่อนเก้าอี้ขยับเข้าหาอีกหน่อย แคปเตะโต๊ะมันแล้วบอกให้ขยับออกไปห่างๆแม่งเลย แต่แบงค์นั่งเฉยทำเป็นทองไม่รู้ร้อนแคปกำลังจะด่าให้อีก แต่ตอนนั้นเองที่เอสเดินเข้ามาถึงพอดี
“แคป มาตั้งแต่เมื่อไหร่..” คนทักเดินเข้าถึงด้านหลัง มือใหญ่ลากเก้าอี้จากโต๊ะข้าง ๆ เข้ามา
“ขยับออกไป” เสียงทุ้มต่ำสั่งแบงค์เรียบ ๆ หน้ามันไม่ยิ้มเลย อาร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รีบลากเก้าอี้ไอ้แบงค์ให้เลื่อนออกมา เอสจึงเข้าไปนั่งข้าง ๆแคปได้ แทบจะซ้อนทางด้านหลัง
“ไอ้สัสเอส มึงขยับห่างออกไปเลย พี่ชายกูดูอยู่เหี้ยหนิ..” แคปลุกขึ้นแทบจะทันทีเอสดึงเสื้อบอกให้นั่งลง อย่าทำตัวให้ผิดปกติ
“เฮียเต้ไม่เห็นหรอกต้นไม้บังอยู่”
“กูเชื่อมึงเหรอ ขนาดมึงยังเห็นกูเลย..” แคปใช้สายตาบอกปอว่าให้มาเปลี่ยนที่กัน แต่ปอส่ายหัวแล้วรีบหลบสายตา
“โอเค กูขยับเอง..” เอสขยับออกมานั่งห่างขึ้นอีกนิด เดือดร้อนแบงค์ต้องเลื่อนเก้าอี้ตัวเองให้ห่างขึ้นด้วย แคปถึงค่อยนั่งลงได้
“กินข้าวหรือยัง..” เอสถาม
“กำลัง..” แคปตอบ เอสมองกระดาษสคริปในมือแต่เขาไม่ได้ถามอะไรมาก เห็นจานข้าวแคปไม่พร่องลงเท่าไหร่เขาจึงบอกให้แคปกินข้าวอย่ามัวแต่เล่น
“ยุ่ง มันเรื่องของกูเหอะมึงกลับโต๊ะมึงไป..” แคปไล่แต่เอสไม่สน เขาก็แค่หันไปหาอีกคนกวาดตามองแบงค์ที่นั่งทำหน้าเฉยๆอยู่
“เข้าไปนั่งกับพวกกูไหม นั่งข้างๆพี่มึงก็ได้ ไปกันทั้งโต๊ะนี่แหละ”
“ไม่เอา มึงกลับไปโต๊ะมึงเลยไปพวกกูจะนั่งอยู่ที่นี่ ห้ามมากวน เดี๋ยวกินเสร็จกูจะออกไปแล้ว”
“จะไปไหนกันต่อ..” เอสรู้ว่าวันนี้แคปไม่มีเรียนบ่าย ต่างจากพวกเขาที่เรียนอีกช่วงประมาณบ่ายสองซ้ำยังต้องมีแลปพิเศษอีกช่วงเย็นกว่าจะเลิกราวๆหกโมง
“กลับไปได้แล้ว..” แคปไม่ตอบแต่หันไปดุใส่อีกครั้ง เอสส่ายหัวจับช้อนในจานข้าวตักออกมาหนึ่งคำแล้วบอกจะป้อนถ้าไม่ยอมกิน
“ไอ้สัสแม่งกวนตีนฉิบ มึงจะไปไหนก็ไปเลยไป!” แคปหันไปฟาดมือมันบอกให้วางช้อนลง
“ถ้างั้นมึงก็กินอย่ามัวแต่เล่น”
“กูไม่ได้เล่นไอ้สัส”
“จะกินไม่กิน”เอสกดเสียงต่ำๆ มือหนาสอดเข้าไปที่ท้ายทอยเล็ก แคปตกใจจนตาเหลือก กลัวว่ามันจะทำในสิ่งที่ชอบทำ
“เดี๋ยวกูจะกินเอง มึงกลับไปได้แล้ว..” แคปจับมือมันออกจากต้นคอ เอสก้มลงมามองหน้าใกล้ ๆ แคปจึงส่ายหัวบอกห้ามมอง เขายิ่งกลัวพี่ชายเห็นอีกคนก็ประเจิดประเจ้อสุด
“นั่งอยู่โต๊ะนั้นไม่เห็นมึงหรอก”
“ไอ้สัส กูเชื่อมึงก็ควายแล้วสิ..” แคปแหวใส่อีกครั้ง เอสขำ
“โอเคงั้นเย็นๆเจอกัน..” มือใหญ่สอดเข้าไปจับท้ายทอยแคปแล้วเล่นผมนิ่มๆอย่างที่ชอบทำอีกครั้งก่อนลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป แคปรีบเอียงหลบบอกไม่ให้ทำ เอสจึงเปลี่ยนมาผลักหัวเล็กแทน
“อ้อ...” ขายาวๆหยุดขาเอาไว้เหมือนนึกอะไรบางอย่างออก
“อะไรของมึงอีก?” แคปหันไปเงยหน้าถาม
“เมื่อกี้ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไปไหนกันต่อ”
“กูก็กลับห้องสิไอ้วะ การบ้านเป็นภูเขากูจะไปไหนได้”
“มึงโกหกแล้วแคป จะไปไหนกันต่อวะอาร์..” คราวนี้เขาหันไปถามอาร์ รายนั้นทำหน้าตาตื่น ๆ เหมือนตั้งตัวไม่ทัน เจอเอสจ้องทีเดียวทำอะไรไม่ถูก
“ว่าไงนะ...” เสียงทุ้มดุดันน่ากลัว เขาจ้องหน้าอาร์นิ่ง ๆ รอฟังคำตอบอยู่
“ปะ...ไปเดินห้าง ตากแอร์เย็นๆ ดูหนัง ช็อปปิ้ง อาจจะกินไอติมกันต่อ การบ้านหาได้มีไม่” แคปเตะโครมเข้าที่ใต้โต๊ะทันที อาร์เบ้หน้าบอกเจ็บๆๆ เอสนี่หันไปมองแคปแล้วทำหน้าคาดโทษไว้เลย
“นิสัยไม่ดีนะมึง”
“เรื่องของกู” แคปพูดหน้ายุ่ง ๆ ผลักเอสบอกให้กลับไปได้แล้ว แต่เจอมือใหญ่จับลงที่บ่าเล็กของเขาจากนั้นก้มลงไปกระซิบเอ่ย
“อย่าทำอะไรให้กูหึงนะครับเมีย”
เพี๊ยะ!
“กูไม่กลัวมึงหรอกไอ้สัส กลับไปโต๊ะมึงโน่น..” แคปปัดมือเอสออกแรง ๆ คนถูกตีก็แค่ยืนขำ ก่อนวางมือลงที่หัวเล็กแล้วขยี้เบา ๆ
“อ่ะเอานี่ไปใช้ เดี๋ยวจะโทรหาอีกทีเย็นๆค่อยเจอกัน..” เอสล้วงเอากระเป๋าตังค์ขึ้นมาหยิบบัตรเครดิตสีดำสวยวางลงให้แคปหนึ่งใบจากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง แคปเมียงๆมองๆตาม เห็นมันนั่งลงที่เดิมแต่ตอนนี้เมี่ยงย้ายมานั่งข้าง ๆ ส่วนผู้หญิงย้ายไปนั่งอีกโต๊ะรวมกลุ่มกับเพื่อนของเธอแทน
“โหหหหหไอ้เอสแม่งใจดีว่ะ” อาร์มองบัตรตาลุกวาว
“มันน่ะไอ้ตัวอันตราย ไม่เห็นใจดีตรงไหนเลยเหอะ” แคปหยิบบัตรขึ้นมาดูพลิกหน้าพลิกหลัง บอกให้เขาเอาไปใช้งั้นเรอะ? ใครจะบ้าไปใช้วะไม่ใช่เงินตัวเองแม่งเอามาวางต่อหน้ากูเท่าไหร่กูก็ไม่สนหรอกเว้ย
“มึงโชคดีมากนะไอ้แคป กูล่ะอิจฉา”
“กูซวยสุดๆล่ะสิไม่ว่า”
“กินข้าวเหอะ สายแล้วเดี๋ยวต้องออกไปทำงานต่ออีก..” แบงค์ที่นั่งเงียบอยู่นานขยับเก้าอี้เข้ามาคืน ขณะที่แคปเก็บบัตรเข้ากระเป๋าแล้วหยิบใบสคริปต์ขึ้นมาอีกครั้ง แบงค์ตักข้าวในจานแคปกินต่ออีก
“นี่มึงจะกินข้าวจานกูไปอีกนานไหมวะ..” แคปหันไปถาม ไม่ใช่อะไรนะจานที่แล้วมันกินของเขาไปแล้ว จานมันมาแทนที่จะให้เขากินมันยังมีหน้ามากินด้วยอีก
“ก็กินด้วยกันไง เมื่อกี้มึงกินไปครึ่งนึงแล้วกูกินแค่ครึ่งเดียวมันจะอิ่มได้ยังไง”
“ตกลงว่าจะกินจานนี้”
“อือ มึงก็กินด้วยดิอ่ะ กูตักให้” แบงค์ตักไข่เจียวมาใส่ช้อนแคปไว้พร้อมกับข้าวสองสามเม็ด แคปมองดูแล้วส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ
“ไม่ต้องมายุ่งเลย กูกินของกูเองได้” เขาว่าแล้วดึงจานตัวเองขึ้นมา พุ้ยข้าวแบบเร็วๆด่วนๆไม่กี่คำก็หมดจาน สองแก้มกลมเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
“มึงทำอะไรแคป ตลกว่ะ”
“เรื่องของกู” แคปตอบอู้อี้ทั้งที่ข้าวเต็มปาก แบงค์หัวเราะร่วน เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดูดบ้าง ขณะนั้นเองที่อาร์สะกิดบอกว่าเอสมองมาอีกแล้ว แคปมองตามไปเห็นไอ้เตี้ยเพื่อนมันลุกขึ้นเดินไปสั่งอะไรสักอย่างที่เคาน์เตอร์จากนั้นเดินกลับมาแต่ยังไม่ยอมเข้าที่นั่งกลับไปยืนกอดคอมันอยู่ทางด้านหลัง แคปนี่ปรี๊ดขึ้นเลย
“ไอ้เตี้ยนั่นแม่งทำไมทำแบบนั้นวะ” อาร์เป็นคนทักขึ้นมายิ่งสะกิดใจแคปไปกันใหญ่ ปอหันไปมองตามไม่เว้นกระทั่งแบงค์เองก็มองตามไปด้วย
“เหมือนแฟนกันเลย..” แบงค์พูดขึ้นมาอาร์เลยถีบขามันแรง ๆ หนึ่งที “อะไรเล่าก็แค่พูดไปตามที่เห็น”
“อย่าปากมากไอ้หนู..” แคปว่าออกมาเรียบๆพยายามข่มอกข่มใจ คำพูดเมื่อกี้ของไอ้ตัวดีแบงค์ช่างเหมือนเชื้อเพลิงชั้นดี ถึงภายนอกเขาจะดูเฉยๆไม่อะไรเท่าไหร่นะ แต่ข้างในนี่เดือดสุดๆ
“ไอ้เอสลุกแล้วเว้ย มันหนีมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามแล้วเพื่อนมันไอ้หล่อๆนั่นไปนั่งแทนที่” อันนี้ปอรายงาน แต่แคปหมดอารมณ์ไม่อยากจะฟังต่อแล้ว เขายกมือเรียกเช็คบิล
“มึงจะเข้าไปกี่โมง” แคปหยิบสคริปต์งานขึ้นมาดูอีกรอบ พร้อม ๆ กับดูเวลาที่ข้อมือก่อนหันไปถามแบงค์
“กี่โมงก็ได้ ตามใจกูไม่มีเรียนบ่ายแล้ว”
“ตามใจใคร”
“ตามใจมึงไง”
“หมายความว่ายังไง”
“เดี๋ยวเราออกไปพร้อมกันเลย บ่ายกูว่าง เข้าไปตอนนี้เลยไหมล่ะ” พนักงานเข้ามาเก็บตังค์ ปอเป็นคนควักจ่าย พวกเขาส่วนใหญ่สลับกันจ่ายแต่กับปอ แคปจะเอาเงินทิ้งไว้ให้เป็นรายเดือนสำหรับค่าอาหารค่าใช้จ่ายในห้อง เพราะงั้นอาหารเที่ยงของแคปปอจึงทำหน้าที่จ่ายให้ตลอดอยู่แล้ว
“ไอ้แคปมึงจะไปไหนวะ แล้วไหนว่าเราจะไปดูหนังแล้วช้อปปิ้งกันไงล่ะ มึงสัญญาจะพากูไปเลือกฮาร์ดดิสก์ตัวใหม่ไง” อาร์โวยวายขึ้นมา ทำหน้าตื่นๆ
“วันนี้กูไม่ว่าง มึงให้ไอ้ปอมันพาไปนะ เดี๋ยวกูจะเข้าไปที่ตึกไพร์ม ทำงานนิดหน่อยเย็นๆจะกลับ”
“จะไปยังไง..” ปอถามขึ้น พวกเขาทั้งหมดลุกขึ้นแล้ว
“มึงไปส่งไง..”แคปบอก
“แล้วตอนกลับ”
“แท็กซี่ไงครับพี่ปอ ไม่งั้นก็บีทีเอสใกล้ ๆ” แคปเดินผ่านออกมา เต้เห็นเข้าพอดีเขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา
“นั่งอยู่นานยังเนี่ย ทำไมไม่เข้ามาหากูวะคาปู มึงเห็นกูป่ะ”พี่ชายจับไหล่เล็กดึงให้หันมา เขาพูดเสียงดุๆด้วย
“เห็นตั้งแต่เข้ามาแล้วเหอะ”
“เดี๋ยวเหอะมึง ไม่เข้ามาทักกูเลยนะ”
“ไม่อยากทักว่ะ เพื่อนเฮียเยอะขี้เกียจทัก” คือมันเยอะจริง ๆ แทบจะครึ่งนึงของร้าน ถ้าทักต้องไหว้เรียงตัวเลยอ่ะ นั่นคือเหตุผลที่แคปหลบ
“แล้วกินข้าวยังหนิ”
“กินแล้วดิ ไม่กินจะลุกออกจากร้านทำไม”
“ปากดีนัก” เต้เอามือมาบีบแก้มแคปแรง ๆ เจอฝ่ามือเล็กฟาดเพี๊ยะเสียงดัง เอสที่นั่งมองอยู่ยังต้องหันมอง
“จะไปไหนกันวะ ไม่มีเรียนบ่ายนี่”
“เที่ยว” แคปตอบตอบสั้นๆ
“เที่ยวที่ไหน”เต้ถามแทรกขึ้นมาทันทีแคปหันมองตาขวาง ๆ
“พี่เต้ถามมากว่ะ ถอยไปได้แล้วจะออกไปกันแล้วนี่ไง” แคปดันพี่ชายตัวเองบอกจะเดินออกไป อาร์กับปอและแบงค์แทรกตัวเดินออกไปรออยู่ที่หน้าร้านแล้ว แคปกับเต้เดินตามไป
“จะไปเที่ยวไหนกันวะพวกมึง เดินห้าง?” เต้หันไปถามปอ แดดแรงจนเขาต้องหยีตา ทั้งกลุ่มจึงเดินมาแถวใต้ต้นไม้ใหญ่ร่ม ๆ หน่อย
“ไม่ใช่หรอกครับเฮีย ไอ้แคปมันต้องไปทำงานดีเจอะไรของมันน่ะ” ปอทำหน้าดุบอกแคปว่าห้ามโกหก
“ทำไมถึงเป็นวันนี้ล่ะวะ”เต้ซักไซ้น้องชายตัวเอง วันนี้มันวันพฤหัส แต่แคปมันจัดรายการทุกคืนวันศุกร์ เขาไม่มีทางจำผิดแน่นอน
“อัดสปอร์ตเพิ่ม ไม่มีอะไรแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็เสร็จ”
“อ้อ..” เต้พึมพำพยักหน้าเข้าใจ สองพี่น้องคุยอะไรบางอย่างกันนิดหน่อย ขณะที่แบงค์แยกออกมาสูบบุหรี่รอเอสก็เดินออกมายืนอยู่ข้างเต้แล้ว
“จะกลับแล้ว?” เอสถามขึ้น แคปพยักหน้าบอกใช่ เขาพยายามทำท่าทางให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้พี่ชายผิดสังเกตแม้ว่าจะรู้สึกเคือง ๆ เรื่องเพื่อนมันเมื่อกี้อยู่ก็ตาม
“มึงขับรถดีๆนะไอ้ปอ ตึกไพร์มไม่ใกล้แล้วแถวนั้นรถเยอะด้วย ติดฉิบหายเลยล่ะ ไปช่วงนี้ตอนเย็นมึงจะกลับยังไง ทำไมไม่ขับรถมาเองวะคาปูเพื่อนต้องเสียเวลาไปส่งเนี่ย” เต้ดุน้องชาย แคปนี่เซ็งเลย ก็ตอนเช้าไอ้น้องรหัสเฮียนั่นแหละที่เป็นคนบังคับลากเขาขึ้นรถมัน เป็นไงล่ะพอจะใช้รถขึ้นมาจริง ๆ ต้องอาศัยรถคนอื่น
“จะไปทำไมตึกไพร์ม” คราวนี้เป็นเอสที่ถามขึ้นเสียงเย็นเฉียบเลย เพราะว่าก่อนหน้านี้แคปบอกเอาไว้ว่าจะไปช้อปปิ้งเขาจึงทิ้งบัตรเครดิตไว้ให้ แต่นี่จู่ ๆ เฮียเต้บอกว่าแคปมันจะไปตึกไพร์ม ตกลงคืออะไร?
“มันจะไปอัดสปอร์ต”เต้หันไปบอกเสียงเรียบ ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกคนคุกรุ่นแค่ไหน
“อัดสปอต?”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-06-2015 23:16:57
https://www.youtube.com/v/SNMBQUzGKHQ
“อัดสปอร์ต?” เอสถามทวนคำสีหน้าและแววตาเหวี่ยงเอาเรื่อง ปอรีบขยับเข้าไปดึงเสื้อมันไว้ “ใจเย็นๆไอ้สัสเดี๋ยวกูอธิบายให้ฟัง” ปอกระซิบด้านหลังเบา ๆ เวลานั้นเองแบงค์ที่เพิ่งทิ้งก้นบุหรี่ลงเดินเข้ามาสมทบกัน แต่ปอไหวพริบดีมากเขาแก้สถานการณ์ได้ก่อน
“เดี๋ยวผมไปส่งมันเองครับเฮียเต้ ไอ้แบงค์มึงล่วงหน้าไปก่อนไปเดี๋ยวกูกับไอ้อาร์จะพาแคปมันไปเอง” ปอนำเสนอทางออกที่ดีที่สุดให้เอสได้ยินโดยพูดเหมือนกับว่ากำลังรายงานเฮียเต้ แต่ไอ้แบงค์มันกลับหาเรื่องจริง ๆ เพราะจู่ๆเดินเสือกเข้าไปยืนข้างแคปแล้วพูดคำพูดต้องห้ามขึ้นมา
“ไม่เป็นไรนี่ ไปรถกูก็ได้จะได้ไม่เสียเวลา แถวนั้นรถติดไปมอไซด์ถึงเร็วดี ง่ายด้วยกูไปทางลัดชินแล้ว” เสียงทุ้มของแบงค์ที่ยื่นข้อเสนอมาทำให้เอสยืนนิ่งเงียบไปเลย อาร์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เงยหน้ามองมันเช่นเดียวกับปอที่รู้ระดับความมาคุของอารมณ์มันแล้วแน่ ๆ ส่วนแคปนี่อย่าถามเลยยืนช็อคไปแล้วหลายวิฯ
“รถมึงคันไหน” เฮียเต้ถามขึ้นมา ทั้งหมดมองแบงค์เป็นตาเดียว
“คันนั้น” แบงค์ชี้บอก
“เอาไงแคป ไปกับมันเลยก็ดีนะไม่ต้องเสียเวลาไอ้ปอมันด้วย รถเยอะแถวนั้นตอนที่พวกมึงไปคงไม่เท่าไหร่แต่ตอนกลับกูว่าไอ้ปอแม่งถึงห้องสามทุ่มแหงเลยว่ะ”
“ไม่เป็นไรครับเฮีย เดี๋ยวผมไปส่งแคปมันเองได้ หน้าที่ผม ผมไปเอง” ปอรีบแทรกตัวเข้ามาขวางเอสไว้ เห็นแล้วว่ามันกำลังจะขึ้น ถ้าแคปมันก้าวขึ้นรถไปกับไอ้แบงค์เรื่องแตกตรงนี้แน่นอน
“เดี๋ยวกูไปเอารถมา มึงถืออันนี้ไว้” แบงค์ยื่นสคริปในมือยัดส่งให้แคปก่อนเดินไปที่รถ อาร์รีบเข้าไปประกบเอสอีกคน ปอดึงใบสคริปปึกนั้นมาถือไว้เองเลย
“อย่านะมึงกูขอร้อง” เสียงอาร์บอกเอสเบา ๆ แต่ปอที่ยืนอยู่ใกล้มากๆได้ยินชัดแจ๋ว เขามองแคปที่ถูกเต้ดึงตัวไปคุยอะไรบางอย่าง สองพี่น้องพูดกันเบามากจริง ๆ
“ไปกันได้แล้วแคป..” แบงค์เคลื่อนมอไซด์คันใหญ่เข้ามาจอดลงตรงหน้าพร้อมยื่นหมวกกันน็อคส่งให้ เอสนี่กัดฟันกรอดๆจนเสียงดังลอดออกมา เขาจ้องหน้าแคปนิ่งวัดใจ อาร์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ดึงเสื้อด้านหลังมันไว้อย่างแน่นจนมือขึ้นเส้นเอ็น
“มึงไปก่อนเลยเดี๋ยวไอ้ปอมันไปส่งกูเอง” แคปบอกออกมา
“แต่กูก็ต้องไปที่ตึกนั่นเหมือนกันไปกับกูเลยจะได้ไม่ต้องให้เพื่อนมึงยุ่งยากไง” แบงค์พยักหน้าเรียกอีก ปอรีบเอาตัวเข้ามาบังมุมเอสกับเต้ไว้
“ไม่ยุ่งยากสักนิดกูเต็มใจไปส่งมัน มึงล่วงหน้าไปก่อนเลยกูจัดการเพื่อนกูเอง” ปอบอกแล้วรีบเดินเข้ามาดึงแขนแคปบอกให้ขึ้นรถ หันไปมองเอสที่ยืนนิ่งเพราะโดนอาร์ประกบเอาไว้ แต่เฮียเต้ที่ไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ ดันพูดขึ้นอีก
“คาปูกูว่ามึงไปกับไอ้แบงค์มันเลยก็ดีว่ะ ไหนๆก็จะไปที่เดียวกันอยู่แล้ว มอไซด์คันใหญ่ปลอดภัยดีด้วย มึงขับรถไม่มีปัญหานะ” แคปพยักหน้าบอกโอเคไม่มีปัญหา เต้จึงจับไหล่แคปแล้วบอก
“มึงไปกับมันไป”
“ไม่เอา ผมจะไปกับไอ้ปอ” แคปก็แค่ส่ายหัว เขาจับตัวเต้รุนๆหลังพี่ชายบอกเข้าไปข้างในได้แล้วเพื่อนรอ เต้จึงหันมาจับแคปคุยดี ๆ
“ตกลงจะไปกับไอ้ปอ?”
“ครับใช่”
“ตามใจมึง แล้วก็.......”
“เฮียเต้หายออกมานานเลยว่ะ” เสียงที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำให้แคปมองข้ามไหล่พี่ชายไป เมี่ยงและชิพเดินเข้ามาพูดกับเต้ก่อนที่เมี่ยงจะมองไปที่เอสแล้วเดินเข้าไปยืนอยู่ข้าง ๆ
“ไอ้เอสมึงเข้าไปข้างในกับกูได้แล้วปะ อย่าประเจิดประเจ้อนักสิวะเฮียเต้ฉลาดนะมึง”เมี่ยงเขย่งตัวไปกระซิบ ดวงตากลมโตเหลือบมองแคปนิดหน่อย ก่อนที่มือเล็กจะดึงแขนเอสบอกให้เดินตามเขาเข้าไป
“มึงเข้าไปก่อนเลย” เอสชักแขนตัวเองออกมาอย่างไม่ใส่ใจ เขาเดินแทรกผ่านเมี่ยงเข้าไปหาแคปที่ยืนอยู่กับเต้
“ไอ้ปอมันรอมึงนานแล้ว ไปขึ้นรถแคป” เสียงทุ้มเรียบๆแต่แฝงไปด้วยคำสั่งบอกออกมา แคปมองคนตัวเล็กที่ตามมายืนอยู่ข้าง ๆ มัน แล้วก็นึกถึงภาพที่มันโดนไอ้เตี้ยนี่คล้องคอตอนนั่งอยู่ที่โต๊ะเมื่อตะกี้ เขาปรี๊ดขึ้นมาอีก คิดอยู่เหมือนกันว่าจะกระโดดเกาะท้ายรถไอ้แบงค์แล้วบอกให้มันขับออกไปได้เลย แต่เฮียเต้ดันยืนอยู่ตรงนี้แคปด้วยเลยไม่อยากจะมีเรื่อง
“เฮียเต้ผมไปแล้วครับ” แคปหันไปบอกพี่ชาย พอมองไปที่เอสอีกครั้งก็อดที่จะเห็นไอ้เพื่อนตัวดีของมันยืนชิดอยู่ด้วยกันไม่ได้
“หลีกทาง!” มือเล็กผลักเอสบอกให้หลีกทางแรงมาก สองคนเซจนเกือบจะล้ม เป็นเวลาเดียวกับที่ชิพเข้ามากอดคอเมี่ยงล็อคพาเดินกลับเข้าไปด้านใน ตอนนี้เอสจึงยืนอยู่กับเต้แค่สองคน แคปเดินไปขึ้นรถปอเรียบร้อยแล้ว แบงค์เองก็ขับแยกออกไป
“เข้าไปข้างในเว้ย” เต้ตบหลังชวน เอสบอกขอสูบบุหรี่อยู่ตรงนี้ก่อน กลุ่มควันสีเทาหม่นลอยคลุ้ง ร่างสูงยืนดูดบุหรี่ดับอารมณ์จนเกือบหมดมวนถึงได้ทิ้งไป แล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปนั่งลงข้างเต้
“อ้าวไอ้เอสโน่นที่มึงโว๊ยมานั่งอะไรที่กูวะ” รัฐที่เพิงเดินกลับมาจากห้องน้ำชี้บอก มองเอสที่จู่ๆเดินมานั่งลงตรงที่เขา
“มานั่งนี่มาไอ้เหี้ย มึงเมาบุหรี่เหรอวะเหล้าก็ไม่ได้แดกอย่าบอกนะว่าเมาแดดน่ะ” ชิพพูดกลบเกลื่อนให้ เขาลุกขึ้นไปนั่งข้างเมี่ยงแล้วบอกให้เอสไปนั่งข้างบุ้งแทน
“อันนี้อร่อย มึงกินสิยังไม่ได้กินข้าวเลย” เมี่ยงตักกุ้งทอดกระเทียมส่งให้ เอสที่กำลังจะตักข้าวกินได้แต่จับช้อนขึ้นมาแล้วจ้องหน้า
“อะไรเล่าก็มึงชอบ กูก็แค่ตักให้” เมี่ยงยู่ปากบ่นเอสนี่ถึงกับเอามือขึ้นมากุมขมับ ปวดหัวสุด
“กินๆอย่าเสียเวลาเดี๋ยวบ่ายสองกูมีประชุมคณะต่ออีก เรื่องของมึงกับคนสวยที่ต้องถือช่อดอกไม้กับพานพุ่มคู่กันอีกเรื่อง ทำใจหน่อยไอ้เพื่อนยาก เกิดมาหล่อก็วุ่นวายแบบนี้อ่ะ” บุ้งตักกับข้าวอีกอย่างวางส่งให้แล้วค่อนแคะเปลี่ยนเรื่อง ขณะที่เอสถอนหายใจเฮือกใหญ่ ๆ ก่อนก้มหน้าก้มตากินๆๆๆ
.
.
“กูว่ากูรอรับมึงเลยดีกว่าแถวนี้ช่วงเย็นรถติด..” พอรถจอดลงได้ปอก็หันมาบอก ส่วอาร์นั่งอ้าปากมองตึกสูงอยู่เบาะหลัง แคปเอากระเป๋าพาดขึ้นบ่าแล้วเปิดประตูรถ
“ไม่ต้องรอหรอกกูยังไม่รู้ว่าจะเสร็จตอนไหนเลย เดี๋ยวกลับเองบีทีเอสอยู่ใกล้ๆนี่เอง”
“เออแบบนั้นก็ได้แต่ถ้าดึกมากมึงต้องโทรเรียกกูนะหรือจะโทรเรียกแฟนมึงก็ได้กูว่าเลิกเรียนมันต้องรีบมารับมึงแน่ๆ”
“อย่าพูดถึงมันเลย เมื่อกี้กูเสียวเกือบตายเฮียเต้ก็อยู่มันก็เสือกเดินมาพูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง พี่กูมึงก็รู้ดุขนาดไหนเกิดสงสัยขึ้นมาเรื่องใหญ่แน่ ๆ”
“ดีแล้วที่มึงไม่ไปกับไอ้เด็กนั่น”
“กูไม่หาเหาใส่หัวหรอกเว้ย”
“หน้าตามันโคตรเอาเรื่อง..” อาร์นึกถึงหน้าตาเครียดๆของเอสตอนที่ตกลงกันเรื่องรถ เจานี่ยังรู้สึกขนลุกอยู่เลย
“ไม่ใช่แค่หน้าหรอก ถ้ามันโกรธขึ้นมามันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ กูไปนะเดี๋ยวยังไงถ้าดึกมากจะโทรเรียก” แคปบอกกับปอและอาร์ไว้ก่อนที่จะลงจากรถไป เขาซอยเท้าขึ้นบันไดด้านหน้าตึก ก่อนค้อมหัวทักทายน้ายามที่เฝ้าประจำอยู่ที่ประตูนี้
“ช้าว่ะ...” เสียงทุ้มๆทักขึ้นมาแคปหันไปมองก็เจอแบงค์ยืนพิงเสากลมๆรออยู่แล้ว แคปเอาม้วนสคริปต์ตีลงที่หัวทุยๆนั่นหนึ่งทีก่อนสองคนจะพากันเดินไปรอลิฟต์เพื่อขึ้นไปที่ชั้นบน
“ทำไมช้าวะ”
“รถเยอะไง”
“เยอะที่ไหน กูขับมาถนนโคตรโล่ง บ่ายแบบนี้รถไม่เยอะหรอกเดี๋ยวเย็นอ่ะติดแน่”
“ไอ้ปอมันหลงทางดิ กูปวดหัวเลย”
“หึหึ กูบอกแล้วให้มากับกูไม่เชื่อ”
“อย่ามาพูดมาก ไหนเอามาดูดิ๊ ทำไมของมึงมีอีกใบวะ ไหนว่าไม่ได้ถ่ายเอกสารไว้ไง..” แคปดึงสคริปอันใหม่ในมือแบงค์มาดู คนตัวสูงกว่าหัวเราะร่าก่อนดึงสายกระเป๋าแคปที่หล่นลงมาที่แขนให้กับขึ้นไปพาดที่บ่าเหมือนเดิม
“โกหกมึงไง”
“ไอ้เด็กไม่ดี มึงโกหกผู้ใหญ่ระวังจะสอบตก”
“ตรรกะไหนของมึง”
“ตรรกะที่กูเพิ่งคิดขึ้นมาเองนี่แหละ” สองคนขึ้นมาถึงชั้นบน แคปเปิดเข้าไปในห้องบันทึกเสียง เจอพี่หนึ่งกับบรรดาเจ้าหน้าที่หลายฝ่ายนั่งอยู่ เขากับแบงค์ยกมือไหว้แบบเรียงตัว หนึ่งเอาสคิปที่แก้ไขเพิ่มเติมอันใหม่ส่งให้จากนั้นให้เวลาซักซ้อมประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนเริ่มอัดจริง
“พวกมึงไปซ้อมกันที่ห้องออนแอร์ก็ได้ ตอนนี้ห้องนั้นว่าจะได้มีสมาธิต่อบทเดี๋ยวสักชั่วโมงกูจะตามไปเทสท่อนอัดจริง ซาวด์ดนตรีเดี๋ยวมีน้องอีกคนเข้ามาทำให้ช่วงดึก สปอตตัวนี้ต้องเสร็จภายในวันนี้นะพวกมึงท่องไว้เลย”
พอรับคำสั่งเสร็จเขาสองคนก็เดินไปที่ห้องออนแอร์ ซึ่งวันนี้ห้องนี้ปิดไม่ได้ถูกใช้งาน แบงค์เข้าไปกดเปิดแอร์ก่อนอย่างอื่น ขณะที่แคปโยนกระเป๋าลงที่เก้าอี้แล้วทิ้งตัวนั่งลง
“มาเลยมึงรีบซ้อมกัน” เขาเงยหน้าบอกแบงค์ให้นั่งลงมาด้วยกัน ที่โซฟามันก็นิ่มดีปกติเอาไว้นอนรอช่วงพักเบรคบางทีเหนื่อย ๆ ก็จะมานั่งแถวนี้กัน เป็นมุมหลบกล้องชั้นเลิศที่แบงค์มันชอบมานอนเล่นเสมอ
“ของมึงตัวหนังสือสีชมพู ของกูสีเขียวอย่าอ่านผิดล่ะ” แบงค์ชี้ให้แคปดูสคริปตัวใหม่ที่เพิ่งได้มา
“รู้แล้ว”
“ทำไมของมึงต้องเป็นสีชมพูวะ” แบงค์เงยหน้าถาม แคปที่กำลังก้มเข้าไปอ่านมองขึ้นพอดี ใบหน้าสองคนห่างกันแค่นิดเดียว
“นั่นดิ เปลี่ยนกันไหมล่ะ”
“เรื่องดิ ขี้เกียจโดนบ่นหูชาตายเลย” แบงค์ทำหน้าแหยง ๆ พี่หนึ่งบ่นน้อยซะที่ไหน
“เริ่มเลยไหมวะ” แคปก้มเข้ามาอีก เขาสายตาสั้นเวลาอ่านหนังสือต้องใช้แว่น วันนี้ไม่ได้ติดมาด้วยเซ็งเลย
“มึงก้มเข้ามาทำไมนักหนาเนี่ยอยากใกล้ชิดกูขนาดนั้นหรือไง”
“ใกล้ชิดหัวมึงสิ! กูมองไม่ชัดไอ้เด็กบ้า สายตาสั้นกูไม่ได้เอาแว่นมาโว๊ย”แคปผลักหัวมันออกห่างจนเงิบ แบงค์ยกมือบอกโทษๆ
“ก็แล้วทำไมไม่ใส่คอนแท็กเล่า”
“ไม่เอาแบบนั้นกูก็ไม่ชอบอีก”
“เรื่องมาก ทีหลังก็พกแว่นสิ”
“นี่มึงด่ากูเหรอ”
“เปล่า”
“เรื่องอะไรจะใส่แว่น มันไม่เท่เลยสักนิด กูไม่อยากดร็อปตัวเองลงเพราะแว่นใสๆแค่อันเดียวหรอกเว้ย”
“แล้วมึงทำยังไงกับตามึง”
“ก็แค่ใช้ตอนทำการบ้านอ่านหนังสืออยู่ที่ห้อง” แบงค์ได้ยินคำตอบแล้วถึงกับเงียบและอึ้งไป เขาพิจารณามองหน้าแคปดี ๆ ขณะที่คนถูกมองไม่ได้รู้เนื้อรู้ตัวเลย แคปยังคงก้มอ่านสคริปต์ที่วางอยู่บนตักเขาอยู่แบบนั้น
“มึงเอาลงไปถ่ายเอกสารไป” แคปหยิบขึ้นมาเสนอความคิดเห็น จะให้ก้มใช้หัวจุ่มกันแบบนี้มันก็ลำบากมาก สายตาเขายิ่งไม่ค่อยดี
“ไม่เป็นไรมึงเอาไปอ่านเลยก็ได้”แบงค์ผลักคืนใส่อก
“ทำไม”
“เออเอาเหอะน่า สลับกันเอา..” แบงค์บอก
“อือๆเอาแบบนั้นก็ได้วะ เริ่มเลยนะ”
“มึงทำเสียงให้เหมือนอัดจริงเลยนะแคป กูไม่อยากซ้อมหลายรอบ”
“เออน่า.....”
แล้วเขาสองคนก็ซ้อมต่อบทตามสคริปต์กันไปเรื่อยๆ
ผั๊วะ!
“ไอ้สัสแบงค์มึงอย่าเล่นดิวะไหนว่าให้กูพูดเหมือนอัดจริง มึงอ่ะมัวแต่เล่นแม่ง”
“ก็เสียงมึงตลกอ่ะ”
“เสียงกูเพราะเหอะ”
“มันก็เพราะอยู่ แต่ว่าตอนมึงดัดเสียงทำเป็นเด็กๆมันตลกว่ะ โคตรจะเด็ก กูขำ”
“ขำตรงไหน กูก็ยังไม่แก่นะมึง”
“มึงลดฟีลลิ่งลงมาอีกนิด นอกนั้นดีหมดแล้ว”
“ยังมีหน้ามาสอนกู ตัวมึงรอดหรือยัง เสียงคุณปู่น่ะทำให้มันแก่กว่านี้อีกหน่อยสิวะ”
“งั้นมาเอาใหม่กันอีกรอบ สุดท้ายล่ะนะ สาม สอง หนึ่ง....แอ๊คคคคคคช่านนนน!” แบงค์แกล้งทำเสียงแอคชั่นแบบดัดจริตแคปฟาดกะโหลกมันไปอีกรอบ พอซักซ้อมกันจนโอเคแน่แล้ว สองคนก็ลุกขึ้น แบงค์แกล้งทำเสียงล้อเลียนในแบบที่แคปต้องทำเป็นเสียงเด็กเรียกเขา แคปหันมามองตาเหลือกๆพร้อมกับมือที่ยกขึ้นจะฟาดเข้าที่หัวมันอีกแต่คราวนี้แบงค์ที่เร็วมากลับคว้าจับข้อมือขาวเนียนนั้นไว้ได้
“ตีกูจนเจ็บไปหมดแล้วแคป นั่งอยู่ด้วยกันแค่ชั่วโมงเดียวกูเขียวช้ำไปทั้งตัว”
“ไอ้เด็กไม่ดีกูตีมึงแค่สองทีอย่ามาทำเป็นบ่น มึงกวนกูเอง” ไม่ใช่แค่เถียงกันยังลงไม้ลงมือกันด้วย บางทีแคปก็คิดไปว่าความรู้สึกตอนอยู่กับแบงค์มีหลายครั้งที่ทำให้เขานึกถึงเอสอยู่เหมือนกัน
ในที่สุดช่วงเวลาบันทึกเสียงก็ผ่านไป พี่หนึ่งพอใจมาก เขาชมแบงค์กับแคปว่าเข้ากันได้ดี เรตติ้งรายการแค่วันออกอากาศครั้งแรกก็นำโด่งมาเลย ถือว่าเป็นรายการน้องใหม่ที่เปิดตัวได้อย่างงดงาม
“เอาล่ะแยกย้ายกันเลยก็ได้ เดี๋ยวต่อจากนี้ก็จะมีคนมาทำซาวด์ให้ พรุ่งนี้สปอตตัวเต็มออกอากาศพร้อมพวกมึงนี่แหละเจอกันพรุ่งนี้นะ แล้วนี่ อ่ะสคริปของวันพรุ่งนี้เพิ่มเติมอีกนิดหน่อย” หนึ่งยื่นปึกสคริปอันใหม่ให้แคปสำหรับงานดีเจคืนพรุ่งนี้ เขากับผู้ช่วยบอกไว้แค่นั้นแล้วก็ออกจากห้องไปเหลือแคปที่กำลังจะเก็บกระเป๋ากับแบงค์ที่นอนยืดแข้งยืดขากอดหมอนแล้วมองดูคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านงานในมือ
“มีของกูป่ะวะแบ่งออกมาให้ดิ” แบงค์แบมือขอ แคปแกะกระดาษที่ถูกคลิปหนีบเอาไว้แบ่งออกเป็นสองส่วน เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้นพอดี เขาหยิบเอาขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของใครรีบยัดคืนไว้ที่เดิมปล่อยให้มันสั่นเรียกต่อไป
“อะไร? แฟนโทรมาแล้วดิ..” แบงค์ถามยิ้ม ๆ
“ยุ่ง” แคปเอากระดาษฟาดมือมันแรง ๆ หนึ่งทีก่อนยัดส่งให้ เขาปล่อยให้มือถือดังต่อไปพาดกระเป๋าใส่บ่าแล้วเตรียมตัวจะกลับ แบงค์ลุกขึ้นก้าวขาขวางเอาไว้
“กลับพร้อมกูไหมเดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่! หลีกไป” แคปบอกให้หลีกทาง มือเล็กผลักคนที่ขวางเขาออก แบงค์แกล้งไม่ยอมปล่อยให้ไป แคปจึงเตะขามันหนักๆหนึ่งที
“โอ๊ยยยยย!! เล่นแรงฉิบหายขากูหักแล้วไหมเนี่ย”
“โดนแค่นั้นทำสำออย เห่อะ มึงเจอกูกระทืบมาแล้วนะอย่าลืม”
“ใครจะไปลืมลง มือหนักตีนหนักเป็นบ้า”
“ปากดีนัก เย็นมากแล้วกูหิวข้าวมึงถอยเดี๋ยวนี้ไอ้เด็กน้อย ขวางทางเดี๋ยวเจอตีนกูอีกพรุ่งนี้ไม่ต้องมาจัดนะ รายการน่ะ”
“เดี๋ยวดิ...
“อะไรของมึงอีกวะ!” แคปหันไปถามอย่างโมโห พูดใส่หน้ามันเสียงดัง ๆ แบงค์ทำหน้าหวาดกลัว เขายกมือทำสัญลักษณ์ว่ายอมแล้วๆ
“ยุ่งกูนัก
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้สองคนหยุดเถียงกันไปก่อน พี่สตาฟคนนึงเข้ามาตามแคปกับแบงค์ไปลองฟังซาวด์ที่ใช้ประกอบสปอตตัวเมื่อตะกี้ที่ห้องอัดซาวด์ห้องเล็ก แคปมองหน้าแบงค์ทันที
“อะไร! เสร็จแล้วเหรอพี่”
“ยังหรอกแต่พี่หนึ่งให้มาตามกลัวว่าพวกมึงจะกลับกันก่อน ลองไปฟังให้แกหน่อยชอบไม่ชอบจะได้ช่วยกันตัดสินใจ”
“โอเค/โอเค” สองคนโอเคขึ้นมาพร้อมกัน ราวๆเกือบชั่วโมงทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย หนึ่งไล่ให้สองคนกลับไปกันได้ แคปจึงเดินแยกลงมาที่ลิฟต์อีกตัวตอนที่แบงค์มันไปเข้าห้องน้ำอะไรสักอย่างของมัน
“โหหหหห หนีลงมาไม่มีรอกันหรอก” แบงค์วิ่งหน้าตื่นๆหอบแห่กๆเข้ามาหา แคปกำลังจะเดินพ้นประตูทางออกด้านหน้าพอดิบพอดี
“มึงช้าเอง”
“ก็รอนิดดิวะ ปวดฉี่ไปเข้าห้องน้ำอ่ะ”
“แล้วทำไมกูต้องรอมึงด้วย บ้านอยู่คนล่ะทางเลย”
“ไปเที่ยวห้องกูไหมล่ะ มึงรู้ยังกูอยู่คอนโดไหน”
“ไม่อยากรู้เลย ขอร้องว่าอย่าบอก”
“ใจร้าย”
“หึ”
“ก็อยู่ใกล้ๆคอนโดมึงอ่ะ กูจะไม่บอกหรอกแต่จะพาไปเลยไปป่ะล่ะ”
“............” แคปส่ายหน้าไม่อยากจะเสวนาด้วยแล้ว เขาซอยขาลงบันไดเดินออกมาด้านหน้าของตึก แบงค์เดินตามลงมาอย่างไว พอจะถึงถนนใหญ่แบงค์คว้าสายกระเป๋าแคปไว้แล้วดึงเข้าหาตัว
“เฮ้ย!ไอ้เด็กบ้า ดึงทำเชี่ยมึงเรอะ” แคปแหวใส่
“ไปกินข้าวกันก่อนดิ แล้วเดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เอา” แคปแกะมือมันออก แต่แบงค์ยังไม่ยอมปล่อย
“ไปด้วยกันน่าดื้อทำไมวะแคป”
พลั่ก!
“อย่ามาเรื่องมากกับกูบอกไม่ไปมึงจบไหมห๊ะ!”
“งั้นบอกเหตุผลมา”
“ทำไมกูต้องบอกมึง ก็แค่ไม่อยากไปด้วย หลีกทาง!”
“แคป แค่กินข้าวน่า อะไรวะทำงานด้วยกันแท้ ๆ กูยังไม่ได้เลี้ยงต้อนรับมึงเลยนะ”
“กูไม่อยากถูกมึงเลี้ยง”
“งั้นมึงเลี้ยงกูสิ”
“ไอ้ตัวยุ่งยาก”
“ถ้ามึงยอมเลี้ยงข้าวกูนะเดี๋ยวจากวันนี้ไปกูไม่กวนมึงเลยเอาดิ”
“กูไม่เลี้ยง”
“แสดงว่าอยากถูกกูกวน”
“ไม่เกี่ยว กูก็แค่ไม่อยากกินข้าวกับมึง”
“งั้นขอเหตุผล”
“ไม่มี หลีกทางได้แล้ว” แคปจะเดินแทรกตัวออกไปแต่แบงค์จับสายกระเป๋าดึงเขาเอาไว้อีก คนตัวเล็กกว่าถลึงตาใส่อย่างโกรธๆ
“อะไรวะไม่มีเหตุผลเลย คนไร้เหตุผล คนไม่ดีนะรู้ยัง”
“ไอ้เด็กบ้า! กูก็แค่ไม่อยากถูกมึงแย่งกูกินแค่นั้นแหละ เมื่อตอนเที่ยงหมาใช่ไหมที่มันมากินข้าวในจานกูจนหมด พอจานตัวเองมาก็เสือกมาตักกินอีกแทนที่จะให้กูกินเต็มๆจาน”
“โถ่เอ๊ยที่แท้ก็เรื่องนี้ อ่ะงั้นสัญญาเดี๋ยวมื้อนี้ไม่แย่งแล้ว จะพาไปกินอาหารอร่อย ๆ เลยชดเชยมื้อเที่ยงให้มึงดีไหมล่ะ”
“................” แคปชะงักไปนิด พูดถึงเรื่องอาหารมันก็น่าสนใจมากอยู่ เขาทำท่านึก จริง ๆ แล้วเขาก็หิวมากอยู่เหมือนกัน มองซ้ายมองขวาร้านใกล้ ๆ แถวนี้รองท้องก่อนกลับก็ไม่เลว
“ก็ได้”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-06-2015 23:17:17
https://www.youtube.com/v/SNMBQUzGKHQ
“ก็ได้”
“จริงดิ!?” แบงค์ทำหน้าไม่อยากเชื่อ เพราะกว่าจะกล่อมมันได้นานโคตรๆ
“แต่กินร้านนี้นะ” แคปชี้ไปที่ร้านเพิงเก่าๆเล็กๆข้างรั้วสังกะสีที่ซ่อนตัวอยู่ในซอกๆหนึ่งข้างตึก ก็จะไม่เห็นได้ยังไงวินมอไซด์นั่งตรึม
“จะกินอะไรที่ร้านนั้น”
“ไม่รู้”
“มึงนี่แปลกเนาะ กินแบบนั้นไม่เป็นยังจะแกล้งกูอยู่อีก มานี่มา..” แบงค์ดึงแขนแคปให้เดินตามมาด้วยกันไม่กี่ก้าวก็ถึงรถ เขายื่นหมวกกันน็อคแบบเต็มใบสีตะกั่วส่งให้แต่แคปไม่รับ
“กูไม่ไปกับมึงนะ”
“แค่กินข้าวเดี๋ยวกูส่งลงที่บีทีเอสสักแห่งมึงก็ค่อยกลับเอาเอง แบบนั้นได้ใช่ไหม”
“เดินไป”
“อะไรเล่าใครจะเดิน ไปมอไซด์แป๊ปเดียวก็ถึงแล้ว”
“งั้นไม่ไป” แคปทำท่าจะเดินหนีออกมาอีกแบงค์นี่รีบขวางทางไว้แทบไม่ทัน
“เฮ้ยๆๆๆๆ มึงนี่ใจร้อนเป็นบ้าเลย ไหนว่าจะยอมไปดีๆไง”
“กินใกล้ ๆ” แคปบอกย้ำอีก
“โอเค ไม่เกินห้านาทีจากตรงนี้”
“..........”
“คิดทำไมวะแคป ก็แค่นั่งกินข้าวกัน”
“ไม่ได้ กูต้องคิดหลายอย่าง..” แคปทำหน้าคิดจริงจัง คือจริงจังจนแบงค์แปลกใจ
“ทีมึงไปกับเพื่อนมึงไม่เห็นจะต้องเสียเวลาคิด นี่คิดไรกับกูป่ะเนี่ยกูชวนกินข้าวถึงต้องคิดอะไรให้มากมาย”
“ไอ้เด็กนรก อย่ามาพูดซี้ซั๊ว”
“โอเคๆขอโทษครับ ขึ้นรถป่ะ ห้านาทีกูจะบิดให้หัวตั้งเลย”
“กินใกล้ๆ” แคปย้ำอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่จำไม่ได้
“ได้เลย ข้าน้อยรับบัญชา” แบงค์พยักหน้าตกลง เขาดึงให้แคปเดินเข้ามาหา คร่อมขาขึ้นมอไซด์คันใหญ่ก่อนทำท่าสวมหมวกกันน็อคให้อีกคนแต่โดนแคปหลบออกก่อน “จะมาใส่ให้กูทำไมล่ะวะ! มึงก็ใส่ไว้เองดิ”
“มึงใส่อ่ะดีแล้ว อย่าดื้อน่า”
“ไม่เอา”
“โอเคกูใส่เอง” แคปขยับตัวจะขึ้นซ้อน แบงค์ใช้โอกาสนั้นสวมกันน็อคแบบเต็มใบครอบลงที่ศีรษะให้ทันที แคปหันมาแว๊ดใส่แต่ด่าไม่ได้เพราะหน้าหมวกยังไม่เปิด เขาจับหมวกจะถอดออกแล้วเขวี้ยงคืนให้แต่เจอแบงค์บอกไว้ก่อนว่ายิ่งเถียงกันยิ่งช้าแคปจึงไม่อยากจะเรื่องมาก
“ขึ้นมาเร็ว รีบกินรีบกลับอยู่ใกล้มึงนานๆกูเขียวช้ำไปหมดแล้ว”
“ไอ้เด็กนรก ปากมากนัก” แคปขึ้นคร่อมแล้วทิ้งตัวนั่งแรง ๆ จนรถขย่ม แบงค์บอกยางแตกขึ้นมาล่ะน่าดูจะให้แคปเข็น แคปจึงโบกกะบาลทุยๆมันไปหนึ่งที
.
.
“มันไม่รับเหรอวะ”
หลังวิชาบรรยายที่ยาวนานจบลง เอสเอาโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาแคปทันที เขารอสายอยู่นานแต่ทางนั้นกลับปล่อยสายทิ้งไร้การตอบรับใดๆ เอสะกดเรียกไปอีกครั้ง ก่อนที่เสียงถอนหายใจหนักๆจะดังยาว ชิพส่งสัญญาณให้บุ้งมันลากเมี่ยงออกไปหาซื้อขนมไว้รองท้องเพราะว่าเดี๋ยวต้องเข้าแลปต่ออีกสองชั่วโมง ตอนนี้จึงเหลือแค่ชิพที่รอเอสเดินออกไปพร้อมกัน
“ลองอีกทีไหมล่ะ” เขาเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเอส ไม่อยากจะเชื่อว่ามันตั้งแบคกราวด์เป็นรูปไอ้แคปใส่แว่นนั่งอ่านหนังสือ น่าจะถ่ายกันที่ไหนสักแห่งหน้าแคปใหญ่เต็มจอมาก ซึ่งเข้าข่ายเสี่ยงต่อความปลอดภัยเป็นอย่างสูงเพราะเอสกับเฮียเต้เจอกันบ่อย เกิดพี่แกเจอรูปน้องชายตัวเองมาอยู่ในเครื่องน้องรหัสตัวเองมีหวังเรื่องแดงแน่นอน
“ลองอีกไหมมึง..” ชิพถามขึ้นอีกรอบแต่เอสส่ายหน้าบอกไม่แล้ว เขาเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนจะตบลงที่บ่าเล็กของเพื่อนเป็นการบอกว่าไปเข้าเรียนต่อได้แล้ว เขาโอเค
“กูว่าคงทำงานอยู่มั้ง..” ชิพหันไปบอก เอสพยักหน้าก่อนหยิบเอากล่องบุหรี่ขึ้นมาดึงออกหนึ่งตัวส่งเข้าปากแล้วจุดไฟสูบ หยุดยืนหันออกไปพ่นควันสีเทาหม่นเป็นทางยาวที่ระเบียงด้านหลัง “คงงั้น..”
“มึงไม่ลองโทรอีกจะดีเหรอวะ กว่าแลปจะเลิกก็หกโมงเย็นนะเว้ย เผื่อมันจะได้รอมึงไง”
“ส่งข้อความไปบอกแล้ว”
“มันจะรู้ไหมล่ะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูจะโทรบอกเพื่อนมันไว้ด้วย”
“มึงกลัวว่ามันจะไปกับไอ้เด็กคณะวิทย์นั่นเหรอ”
“.........”
“เขาเป็นเพื่อนร่วมงานกันนะเว้ย แล้วไม่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะคิดกับแฟนมึงแบบนั้นสักหน่อย ไอ้ห่าขี้หึงฉิบหาย”
“นี่กูแสดงออกขนาดนั้น?” เขาหันไปจ้องหน้าถาม ชิพมองซ้ายมองขวาขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆ พูดแบบที่ให้ได้ยินกันแค่สองคน
“แล้วมึงคิดว่าไอ้แคปมันโกรธมึงเรื่องอะไรล่ะวะ ก็มึงเล่นแสดงออกเดินมาหามันขณะที่พี่ชายมันยืนอยู่ด้วยแบบนั้น เป็นกูๆก็โกรธวะ คนยิ่งไม่อยากให้พี่รู้แต่อีกคนเล่นอยากจะเปิดเผยเปิดตัวหึงเลือดขึ้นหน้าซะขนาดนั้น ดีนะที่มึงยังสกัดกั้นตัวเองไว้ได้อยู่ มึงลองคิดดูให้มันดีๆ”
“อะไรเนี่ยตกลงมึงเพื่อนใคร”
“กูก็แค่อยากให้มึงได้คิด เวลาที่มันอยู่กับเฮียเต้มึงต้องเว้นที่ว่างให้พี่น้องเขาบ้าง แคปมันก็คงอึดอัดทำอะไรไม่ถูก”
“ไม่เกี่ยวหรอก กูว่ามันโกรธกูเรื่องอื่นมากกว่า”
“เรื่องอะไร”
“.........”เอสไม่ได้ตอบอะไรออกมาแต่สีหน้าลำบากใจซ่อนไว้ไม่มิดอีกแล้ว เขาเพียงแค่อัดบุหรี่เข้าปอดหนักๆแล้วเงยหน้าขึ้นมองดูท้องฟ้ากว้างก่อนที่ริมฝีปากสวยจะค่อยๆเผยอออกแล้วปล่อยควันสีเทาหม่นรูปร่างแปลกๆออกมา ชิพมองเห็นเพื่อนตัวเองแสดงออกมาแบบนั้นเขาวางมือไว้บนบ่าแกร่งแล้วบีบเบา ๆ
“ถ้าเรื่องไอ้เมี่ยงกูเองก็จนปัญญาเว้ย กูกับไอ้บุ้งพยายามสุดได้แค่นี้ มึงก็รู้มันแสดงออกกับมึงมากกว่าคนอื่นแบบนี้อยู่แล้ว ถ้ามึงยิ่งตีตัวออกห่างมากไปกว่านี้กูว่ามันรู้สึกตัวแน่ ๆ ถึงตอนนั้นจะมองหน้ากันไม่ติดเลยนะ”
“กูไม่เข้าใจว่ะเมื่อก่อนทำไมมันไม่เคยมีปัญหาเลยวะ ไม่เคยแสดงตัวอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง กูคบผู้หญิงมาแล้วกี่สิบคนมึงก็รู้”
“ผิดแล้วมึง เมี่ยงมันแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของมึงอยู่ตลอดเวลาแต่มึงไม่เคยสังเกตเลยต่างหาก” เอสเลิกคิ้วแปลกใจกับคำพูดของชิพ
“เพราะไอ้เมี่ยงมันรู้ว่ากับผู้หญิงพวกนั้นมึงก็แค่รู้สึกดีด้วย บางคนผ่านมาวันไนท์แล้วก็ผ่านไป บางคนเดือนสองเดือนยังไม่เคยจะถึง แต่พอมึงเจอคนที่มึงคิดว่าน่าจะคบกันได้นาน เมี่ยงมันเลยรู้สึกไม่ปลอดภัยในสถานภาพของมันขึ้นมากลัวว่าจะโดนมึงทิ้งกลัวว่าจะถูกมึงลดความสำคัญลง มันเลยยิ่งแสดงออกกับมึงมากขึ้นไง”
“กูกลุ้มใจฉิบหายมึงรู้ไหม” นิ้วเรียวยาวที่คีบบุหรี่ออกมาจากปากเท้าเข้าที่ขอบระเบียง
“มึงอย่าเกลียดมันนะกูขอร้อง” เอสส่ายหัวตอบสายตามองไปในที่ๆแสนไกล เขาไม่มีทางเกลียดเพื่อนตัวเองอยู่แล้ว แต่ความลำบากใจไม่เข้าใครออกใครเลย
“กูจะไปเกลียดมันได้ไงวะ ไม่งั้นจะกลุ้มอยู่แบบนี้?”
“มันก็แค่อิจฉาคนที่มึงรัก มันก็แค่อยากเป็นคนพิเศษของมึง ก็แค่นั้นแหละ มันไม่ผิดหรอกนะ ถ้าจะผิดก็ผิดที่มันรู้สึกดีๆกับมึงเกินเพื่อนนี่แหละวะ”
สองคนยืนคุยกันอีกสักพัก จนบุ้งและเมี่ยงที่เดินขึ้นมาจากบันไดทางขึ้นเดินเข้ามาสมทบ คนตัวเล็กยื่นขนมในมือส่งให้เอสด้วยแววตาและสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ
“ทำหน้าอะไรของมึงวะไอ้เอส หิวข้าวแล้วดิ?” เมี่ยงเงยหน้าถามอย่างไร้เดียงสา ขยับไปยืนอยู่ข้างๆเอสไว้รอเวลาเข้าเรียน เพื่อนคนอื่นๆที่ลงเซคชั่นเดียวกันเดินเข้ามาหาทักทายกันตามปกติ รอเวลาเข้าห้องแลปแต่ละคนสวมเสื้อกาวด์แล้วเรียบร้อย และพอคลาสก่อนหน้าเลิกพวกเขาทั้งหมดก็เข้าไปเตรียมตัวนั่งประจำที่เป็นกลุ่ม ๆ ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงถึงเวลาพักเบรคชิพชวนเมี่ยงไปห้องน้ำ สองคนลุกขึ้นเอสเองก็ลุก เขาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“ไอ้เอสมึงเองก็จะไปเหรอวะ”
“เปล่า” เอสบอกพลางชูโทรศัพท์ในมือให้ดู เพื่อนๆก็รู้กันว่ามันจะโทรหาแคปแน่ ๆ ชิพเดินมาตบลงที่บ่าบอกใจเย็นๆ
“อีกชั่วโมงเดียวก็เลิกแล้ว”
“กูกลัวมันกลับก่อน”
“กลัวว่าไอ้เด็กนั่นจะไปส่งมันด้วยใช่ไหม”
“.....หึ....” เสียงทุ้มแค่นหัวเราะออกมาจากลำคอ ยืนรอเพื่อนอยู่หน้าห้องน้ำ พลางต่อสายหาอีกคนที่เรียกแบบไหนเรียกยังไงก็ไม่ยอมกดรับสายสักที
หลังแลปเลิก
“อ๋อยยยยยยยยยย กูหิวข้าวอิ๋บอ๋ายเลยว่ะแม่ง” เมี่ยงลุกขึ้นบิดขี้เกียจเขาคว้าเอาแขนเอสขึ้นมาดูเวลาที่ข้อมือ หกโมงเย็นไม่หิวให้ทำยังไงอยู่ได้
“เดี๋ยวเราออกไปกินอะไรกันดีวะไอ้เอส ไปกินที่ร้าน....ดีไหมเสร็จแล้วก็ไปช้อปปิ้งแล้วไปดูหนังกันต่อสักเรื่อง พรุ่งนี้ไม่มีเรียนตอนเช้ากลับดึกๆได้หายห่วง” เขาเงยหน้าพูดจ้อ ขณะที่เอสพาดสายกระเป๋าใส่บ่า รวบเอาหนังสือเล่มใหญ่บนโต๊ะขึ้นมาถือไว้
“กูไม่ว่างเลยเมี่ยง มึงให้ไอ้ชิพกับไอ้บุ้งมันพาไปก็แล้วกันนะ” เอสดึงแขนตัวเองออกจากมือเล็ก พวกเขาทั้งหมดเดินออกมาจากห้อง
“เฮ้ย..แต่ว่าวันก่อนกูก็บอกมึงไว้แล้วนี่ว่าวันนี้กูจะไปซื้อดิกฯเล่มใหม่อ่ะ มึงยังบอกเองเลยว่าของมึงก็ขาดแล้วจะไปดูเล่มใหม่มาไว้เหมือนกันไง”
“แต่ว่าวันนี้กูไม่ว่าง ไว้วันหลังถ้ามึงอยากได้หนังสือเราค่อยไปที่ศูนย์หนังสือกัน พวกเราทั้งหมดนี่แหละ” เอสเอื้อมมือไปคว้าแขนบุ้งพยักหน้าให้มาเดินแทรกระหว่างตัวเขากับเมี่ยงให้ที ชิพก็มองแล้วส่ายหัว รีบเดินไปประกบเมี่ยงแล้วบอกวันนี้จะพาไปเองอยากกินอะไรก็ให้บอก
“ไม่เอาอ่ะพวกเราต้องไปกันทั้งกลุ่มสิวะ ทุกทีเวลาเลิกแลปเหนื่อยๆแบบนี้มึงต้องพาไปกินไอติมไม่ก็นั่งกินกาแฟเย็น ๆ ถ้าไงเหล้าปั่นก็ดีนะ หลังมอร้านเดิม มึงว่าไงวะไอ้เอส” เมี่ยงแทรกตัวเข้าไปเกาะแขนเอสไว้ได้อีก ปากเล็กพูดเจื้อยแจ้วเอสหันมองใบหน้าที่พยายามอ้อนเขาสูงแค่หัวไหล่ ปกติแล้วถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงเอามือเข้าไปวางบนหัวมันแล้วขยี้เล่นตอบตกลงไม่ก็ล๊อคคอเข้ามากอด แต่ตอนนี้เขากลับเลือกที่จะเดินห่างออกมาอีกหน่อย ชิพเองก็เห็นสีหน้าลำบากใจของเพื่อนเขาขยับเข้ามาเรียกเมี่ยงวานให้ดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือช่วยดึงความสนใจของมันออกมาจากอีกคน
“แยกกันตรงนี้พรุ่งนี้มึงส่งงานที่ฝากไว้ให้กูด้วย อาจจะเข้ามาช้าหน่อย” เอสบอกชิพ พวกเขาเดินมาถึงรถของเอสกับบุ้งที่จอดไว้ข้างกัน เมี่ยงรีบเดินเข้าไปหาเอส
“มึงไปส่งกู”
“กูมีธุระเมี่ยง”
“ส่งกูก่อนแป๊ปเดียวรถคันใหม่ของมึงกูก็อยากนั่งนะ มึงต้องผ่านหอกูอยู่แล้วแวะส่งกูก่อนไปรับแฟนมึงคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกใช่ไหมล่ะ”
“............”
“อย่าบอกนะว่าแค่แวะส่งกูลงหน้าทางเข้าหอมึงก็ไม่ยอมให้ กูเพื่อนมึงนะ เราคบกันมากี่ปี กับคนที่มึงเพิ่งรู้จักได้แค่ไม่กี่เดือนมึงเลือกที่จะทิ้งกูขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้เอส เกินไปไหมมึงคิดดู..” เมี่ยงหมดความอดทนที่จะเสแสร้งอีกต่อไปแล้วเขาโพล่งสิ่งที่คิดในใจออกมาจนหมด ตลอดบ่ายมานี้เขารู้มาตลอดว่าเอสพยายามกดโทรศัพท์ติดต่อหาใคร แล้วก็รู้มาตลอดว่าช่วงนี้เอสมันทำตัวเหินห่างเขามากขนาดไหน ดวงตากลมโตช้อนมองคนตัวสูงกว่าด้วยแววตาที่สั่นไหว เสียงที่เอ่ยออกมาก็สั่นเทิ้มไม่แพ้กัน เอสจ้องหน้าเมี่ยงนิ่ง
“หรือต้องให้กูบอกว่ากูโกรธมึงเกลียดมึงก่อนไหมล่ะเราถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้..” ขาเล็กก้าวถอยออกมาอย่างน้อยใจ ชิพเข้ามาจับแขนเพื่อนไว้ เมี่ยงตาแดงๆคล้ายคนจะร้องไห้ เอสเองก็เลี่ยงไม่อยากจะมอง เขาแพ้น้ำตาทุกรูปแบบ บ้าฉิบ! เรื่องมันทำไมถึงเป็นขนาดนี้
“ไอ้เมี่ยงไม่เอาเว้ยมึง ไอ้เอสมันติดธุระจริง ๆ น้อยใจเหี้ยไรไปกับพวกกูก็ได้นี่หว่า..” ชิพแทรกขึ้นมาตบลงที่บ่าเล็กเบา ๆ ปลอบแต่เมี่ยงเบี่ยงออกอย่างโกรธๆ
“ไม่เอา! ถ้าวันนี้มึงไม่ไปส่งกูต่อไปกูจะไม่ไปไหนกับมึงอีกเลย ให้มันรู้ไปว่ามึงเลือกทางนั้นมากกว่าพวกกู”
“ไอ้เมี่ยง!” ชิพร้องขึ้นอย่างดัง บุ้งเข้ามาดึงชิพไปยืนอยู่ข้างเอสในทันที สามคนจ้องหน้าเมี่ยงนิ่ง
“มึงถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ พูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหมนั่น กูไม่ได้เข้าข้างไอ้เอสแต่ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของมึงอย่างแรง..”บุ้งหมดความอดทน
“ไม่เอากูไม่ถอน พวกมึงก็ดูสิแต่ก่อนเราไม่เคยมีปัญหากันเลยแต่เดี๋ยวนี้ตั้งแต่ไอ้เสมันคบกับไอ้แคปนั่นทุกอย่างระหว่างพวกเราเปลี่ยนไปหมด มันไม่เหมือนเดิมกับกู พวกมึงอาจจะไม่รู้สึกแต่กับกูที่ใกล้ชิดกับมันมากกว่า รู้เลยว่ามันกำลังตีตัวออกห่างจากพวกเรา”
“ไม่ใช่กับพวกเรามึงพูดผิดแล้ว!” บุ้งสวนขึ้นมาทันที
“มึงควรรู้ใหม่นะไอ้เมี่ยง ไอ้เอสน่ะมันเว้นระยะกับมึงแค่คนเดียว มึงรู้ไหมว่าเพราะอะไร มึงรู้คำตอบนั้นอยู่แล้ว มันแค่ไม่อยากจะพูดทำลายความเป็นเพื่อนของพวกเราทั้งหมดแค่นั้นเอง มึงคบกับมันมานานแค่ไหนเรื่องแค่นี้มึงอ่านมันไม่ออกหรือไงวะเมี่ยง” แม้จะเป็นถ้อยคำที่ไม่ควรจะเอ่ยออกมามากที่สุด แม้จะเป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมาเลยก็ตาม แต่บุ้งก็จำเป็นต้องพูดออกมา เขาอยากจะให้เมี่ยงรู้ตัวได้สักที
เมี่ยงน้ำตาทะลักออกมาแทบจะทันทีที่จบคำพูดของเพื่อน ชิพดึงเพื่อนตัวเองเข้าหาตัวแล้วกอดปลอบ บุ้งเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพ่นควันสีหม่นเป็นทางยาว ขณะที่เอสก้าวเข้าไปหาแล้ววางมือลงบนศีรษะเล็กเหมือนอย่างที่เคยทำ เขาจ้องหน้าคนที่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้
“ถึงกูจะดีกับพวกมึงทุกอย่าง เทคแคร์ใส่ใจ แต่เมื่อถึงวันนึงที่กูมีคนพิเศษ คนๆนั้นต้องได้มากกว่าคนอื่น..” คำพูดร้ายกาจแต่แฝงไปด้วยความจริงทั้งหมดของหัวใจ เขาเป็นคนแบบนี้ ถ้าเป็นเมี่ยง ถ้าเป็นชิพกับบุ้งฟังแล้วย่อมต้องเข้าใจ แต่ความจริงที่สุดแสนจะเจ็บปวดก็ทำให้ทำนบน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่แล้วของเมี่ยงกลับไหลเท หลั่งลงมาอีก
“ฮึกก...”
“นี่คือความจริงที่มึงจะต้องยอมรับให้ได้”
“ฮึกก....ฮือออ....”
“พวกเราสี่คนเป็นเพื่อนกันตลอดไป กูจะไม่ทำตัวแบบนั้นอีกถ้ามึงสัญญาว่าจะรักษาระยะห่างเรื่องความรู้สึกกับกูได้ ไว้ค่อยเจอกันพรุ่งนี้ วันนี้มึงให้ไอ้บุ้งกับไอ้ชิพพากลับไปที่ห้องก่อนนะ”
“ฮืออ....
“อย่าไปคิดมาก พรุ่งนี้ดึงตัวเองกลับมาซะ กูยังเป็นเพื่อนที่หวังดีกับมึงคนเดิม” เสียงทุ้มอ่อนโยนพูดไปด้วยพลางลูบหัวเล็กไปด้วย เช่นกันกับบุ้งเองก็ขยับเข้ามายืนข้างเอส มือใหญ่ลูบลงที่หัวเล็กของเมี่ยงเช่นกัน
“ฮึกก..ขอโทษเอส กูขอโทษ....ฮึกก...”
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้จองที่ให้กูด้วยล่ะ ไว้เจอกัน..” เอสพยักหน้าก่อนตบลงที่บ่าเล็กหนักๆสองทีแล้วบีบให้กำลังใจ ไม่ว่าความรู้สึกของอีกคนจะถลำลึกแค่ไหนแต่อย่างน้อยเขายืนยันจุดยืนของตัวเองแล้ว ได้แต่หวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม
.
.
ช่วงเวลาโพล้เพล้ท้องฟ้าเปลี่ยนจากแสงสีส้มแดงฉานกลับกลายเป็นเทาหม่น ยานพาหนะสองล้อคันหรูแล่นเข้ามาจอดเทียบริมถนน แคปกระโดดลงจากท้ายรถถอดหมวกกันน็อคส่งคืนเจ้าของก่อนยกมือเสยผมให้เข้ารูป เมฆสีดำก้อนใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามาปกคลุม
“ห้านาทีของมึงโคตรนานไม่รักษาเวลาเลยให้ตายเหอะ..” ปากก็บ่นไปแต่ตากำลังมองดูที่ฟุตบาตปูด้วยอิฐประดับสีเทา ร้านก๋วยเตี๋ยวข้าวมันไก่ริมทางแบบนี้ ทำไมถึงได้มีทางเท้าที่สวยนัก
“ขี้บ่นจริงนะ กินร้านนี้มึงโอเคไหมหนิ..” แบงค์ลงจากรถแล้วเดินเข้ามาถาม แคปพยักหน้าก่อนเดินนำเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะเล็กใกล้ ๆ สองคนสั่งอาหารง่ายๆมากินกัน
“มึงไม่กินแตงกวาหรือไง..” แบงค์ถามขึ้นเพราะเห็นแคปเขี่ยแตงกวาไปไว้ด้านข้าง เขาตักเนื้อไก่ในจานตัวเองไปแลกกับแตงกวาในจานของแคปแทนให้
“อะไรล่ะจะยุ่งทำไม..” แคปเงยหน้ามาด่า เอาส้อมจิ้มแตงไว้ไม่ให้มันมาตักเอาไปได้ แบงค์เบะปากแล้วยักไหล่บอกไม่เอาก็ได้
“กูว่าคืนนี้ฝนตกชัวร์ๆ” แบงค์เอ่ยขึ้น เงยหน้ามองท้องฟ้าแคปงับช้อนเอาไว้แล้วมองตาม จะว่าไปได้กลิ่นฝนจริงๆ เมฆดำเชียว
“งั้นมึงก็รีบกินเข้าสิ มัวแต่นั่งชมพระจันทร์อยู่นั่นประสาทดีไหมมึงอ่ะ”
“อ้าว นานๆทีพาคนพิเศษมากินข้าวด้วย มีดวงจันทร์เป็นสักขีพยานแบบนี้กูก็ต้องดื่มด่ำบรรยากาศหน่อยสิวะ”
“บรรยากาศพ่องมึงสิไอ้เด็กเวร พูดจาปากดีนัก รีบกินรีบเสร็จกูจะกลับแล้ว ฝนตั้งเค้าขนาดนี้มีที่ไหนพระจันทร์บ้านมึง”
“โน่นไง” แบงค์ตีคิ้วบอกให้ดู แคปเตะขามันไปหนึ่งที
“กวนประสาท”
“แล้วมึงจะกลับยังไงวะ”
“ยากอะไรโน่นไงบีทีเอส” แคปโบ้ยหน้าบอก มองดูเวลาเขาคิดว่าบางทีอาจจะใช้บริการรถแท็กซี่
“กูไปส่งไม่ดีเหรอ”
“ไม่ดี กินซะอย่าพูดมาก” แคปว่าจบก้มหน้าก้มตากินๆๆแล้วก็กิน สุดท้ายแบงค์กินเสร็จก่อน หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูดมองดูแคปที่เคลียร์จานตัวเองจนสะอาดเกลี้ยงเกลา
“แคป..”
“นี่ถามจริงมึงพูดมากๆแบบนี้แฟนมึงไม่รำคาญเหรอวะ” แคปวางช้อนลงแล้วตั้งใจถามตัดบท เขาทำหน้าเซ็ง ๆ มองคนตรงหน้า
“กูไม่มีแฟน”
“แล้วผู้หญิงที่มึงแย่งกับไอ้อาร์ล่ะ”
“ทิ้งแล้ว”
“.........” มึงตอบง่ายไปนะไอ้สัส แคปแทบจะด่าออกมาแบบนั้น แต่สถานการณ์แต่ละคนที่พบเจอมักแตกต่างกันเพราะงั้นเขาจะไม่เอาตัวเองเข้าไปตัดสินหรอกว่าใครสมควรทิ้งหรือไม่
“ชั่วร้ายนะมึง” แต่ก็ขอด่าสักหน่อย แบงค์ก็แค่ไหวไหล่แล้วมองออกไปที่ถนนเงียบ ๆ แคปหยิบเอาแก้วน้ำขึ้นมาดูด จนน้ำเย็นๆหมดเกลี้ยง เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นอีกครั้งนี่ยังไม่นับตอนที่นั่งอยู่บนรถมือถือเขาสั่นเรียกตลอด
“ไม่รับอ่ะ?” แบงค์หูดีมากได้ยินแม้กระทั่งเสียงเรียกเข้าแบบสั่น แคปส่ายหัวแล้วดูดน้ำต่อไป
“เอาอีกจานไหมล่ะ” แบงค์ถามดูอีก มองข้าวในจานแคปที่ถูกกินซะหมดเกลี้ยงคงจะถูกปากมาก แต่แคปบอกไม่ เขาลุกขึ้นเดินไปจ่ายตังค์
“กูจ่ายเองสิวะ” แบงค์รีบเดินเข้าไปยื่นเงินจ่ายให้อย่างเร็ว คนขายงงไปเล็กน้อย
“สัญญากันแล้วไง”
“กูไม่ขอบใจล่ะ แต่จะบอกแค่ว่าอาหารเขาอร่อยมากเลย” แคปพูดขึ้นมาลอย ๆ สองคนเดินออกมา แคปมองซ้ายมองขวาอีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะถึงสถานีแต่เขาชั่งใจอยากจะเรียกแท็กซี่ขึ้นมากว่า
“ที่นี่ขายโต้รุ่ง พรุ่งนี้จัดรายการเลิกดึกๆเราค่อยมากินด้วยกันอีกก็ได้”
“ไม่มีทางอ่ะ ใครจะบ้ามานั่งกับมึงดึกๆดื่นๆวะ” เลิกตีหนึ่งเนี่ยนะ ที่สำคัญนึกถึงไอ้เจ้าของเสียงเรียกเข้าแบบสั่นๆเมื่อตะกี้ แค่มานั่งกินข้าวกันแบบนี้กับไอ้เด็กนี่ให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดไม่งั้นเรื่องใหญ่เลย แล้วเกิดพรุ่งนี้มันตามมานั่งเฝ้าเขาอีกตอนจัดรายการซวยแน่ แคปหลุบสายตามองดูกระเป๋าที่มีโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นเรียกอยู่เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“โทรมาหลายครั้งแล้วนี่เนอะ ไม่รับจะดีเหรอวะ”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-06-2015 23:17:41
https://www.youtube.com/v/SNMBQUzGKHQ
“โทรมาหลายครั้งแล้วนี่เนอะ ไม่รับจะดีเหรอวะ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกู” แคปหันไปดุใส่ล้วงเอาขึ้นมาดูหน้าจอนิดหน่อยเป็นสายจากปอโทรมาหาถามว่าจะให้มารับไหม
“มึงไม่โทรมาตอนสามทุ่มเลยล่ะไอ้หมาปอ” แคปกรอกสายลงไป
(เพิ่งออกมาจากโรงหนัง ตกลงให้กูไปรับไหมวะ)
“ไม่ต้องฝนจะตกแล้วกูจะกลับเอง”
(มึงชัวร์นะ)
“กูไม่ใช่เด็ก ไว้ค่อยเจอกัน”
(แถวนั้นมีตลาดโต้รุ่งแวะแดกข้าวมาก่อนนะมึงวันนี้กูไม่ทำอาหารนะ)
“เออๆ” แคปบอกไว้แค่นั้นแล้วกดวาง จู่ ๆ ลมโกรกเข้ามาแรงมากๆ แรงถึงขนาดเขาที่ยืนอยู่ยังเหมือนจะเซ ฝุ่นจากท้องถนนตลบอบอวล ต้นไม้ที่เกาะกลางไหวลู่จนกิ่งเล็กๆเอนเกือบจะแตะลงที่พื้นดิน ฟ้าร้องคำรามน่ากลัว ประกายสายฟ้าแลบเข้ามาจากที่ไหนสักแห่งเขารีบยัดโทรศัพท์คืนลงในกระเป๋า ไฟฟ้าฝั่งถนนที่พวกยืนดับลงเป็นทางยาว
“ฝนมาแล้วแคป รีบไปขึ้นรถเร็ว” แคปตั้งท่าจะวิ่งไปที่บีทีเอสใกล้ ๆ หากแต่แบงค์จับแขนเขาแล้วดึงไปที่รถมอไซด์ก่อนจับหมวกกันน็อคสวมให้ด้วยความเร็ว
“เดี๋ยวกูไปส่งให้ ฝนตกฟ้าร้องด้วยอย่าวิ่ง” แคปไม่มีเวลาจะคิดอะไรแล้ว ฝนเริ่มลงเม็ดมาพร้อมกับสายลมกรรโชกดุ รถมอไซด์คันใหญ่ทะยานออกสู่ท้องถนนสายมืดมิดด้วยความรวดเร็ว
“ทำไมมึงไม่จอดวะไอ้แบงค์..” เมื่อรถขับเตลิดบีทีเอสออกมา แคปรีบคว้าไหล่แบงค์ไว้แล้วร้องถาม เขาลืมเปิดหน้าหมวกออกเลยต้องถามใหม่เสียงดังๆ ลมฝนลงเม็ดหนักจนแสบหน้า แบงค์หันมามองแวปนึงจากนั้นดึงหน้าหมวกปิดลงให้
“จับแน่นๆจะพาออกไปจากตรงนี้..” มือใหญ่ดึงข้อมือแคปให้เกาะเอวเขาไว้ให้แน่น เสียงลมกรรโชกคำรามดังจนน่ากลัว แคปมองซ้ายมองขวาขณะที่เหมือนกับตัวเองเพิ่งจะนึกได้เขาละมือมาถอดกันน็อคออกแล้วเรียกแบงค์ให้รับเอาไปใส่
“บ้าเอ๊ย มึงถอดออกทำไมวะลมแรงฝนก็เม็ดใหญ่เดี๋ยวก็เจ็บหน้าหรอก..” แบงค์หันมาดุ รถใช้ความเร็วสูงมาก แบงค์ตะคอกบอกให้แบงค์ใส่กลับเอาไว้คืน ตัวมันเองยกมือลูบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยเม็ดฝนลูบแล้วลูบอีก
“กูอุตส่าห์หวังดีไอ้เด็กบ้า มึงไม่ใช่รึไงที่โดนเม็ดฝนกระแทกหน้าน่ะ”
“เรื่องของกูเหอะมึงใส่กลับเข้าไปเลยอย่าทำให้กูต้องห่วงได้ไหมล่ะห๊ะ!”
“เออกูไม่สนใจแล้ว เจ็บก็เรื่องของมึง..” แคปว่าจบสวมหมวกกลับคืนก่อนคว้าจับเสื้อคนขับไว้อย่างไว้เพราะจู่ ๆ รถเอียงหลบรถคันใหญ่ที่วิ่งไปในช่องทางเดินรถเดียวกัน
“ไอ้สัส กูตกใจ” แคปร้องออกมา
“กอดกูไว้ดีๆแล้วหมอบลง กูจะเอาให้เร็วกว่านี้”
“ไม่เอาแค่นี้เร็วแล้ว เปียกก็ช่างมันไหนๆก็เปียกแล้วมึงมันบ้าไม่ยอมจอดให้กูลงเอง”
“เงียบน่า ก้มลงมา กอดกูไว้”
“อ่ะ!!” แคปตกใจสะดุ้งเฮือกเมื่อรถที่นั่งอยู่เอียงตัวหลบวูบออกจากช่องทางเดินรถเปลี่ยนเลนตัดไปที่อีกฝั่ง เขากอดเข้าที่เอวคนขับแล้วหลับตาปี๋เลย รถใช้เวลาสักพักก็ออกมาถึงจุดที่ฝนซาจนกระทั่งตกลงมาไม่ถึง แคปยืดตัวขึ้นมองถนนทั้งสองฝั่ง นี่มันขับมาถึงแถวๆคอนโดเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย ถนนทางด้านนี้แห้งสนิทไม่มีร่องรอยของฝนเลยแม้แต่นิด รถชะลอตัวลงแล้ว แคปถอดหมวกกันน็อคออกแล้วเสยผมก่อนสะบัดๆขณะที่แบงค์เองก็ขับรถแค่มือเดียวอีกมือเสยผมแล้วสะบัดหัวไล่ละอองน้ำออกให้หมดเช่นกัน
“อะไรวะฝนตกแบบไหนกันเนี่ย..” แคปบ่นไปพลางส่องดูภายในหมวกใบใหญ่ที่ถืออยู่ คิดว่ามันคงไม่เปียกอะไรเท่าไหร่นัก
“มึงจอดแถวนี้ก็ได้เดี๋ยวกูเดินเข้าไปเอง”
“ได้ไงวะมาส่งแล้วก็ส่งให้มันถึงที่เลยสิ”แบงค์ยังขยี้หัวตัวเองอยู่ไม่หยุด คือปัดผมจนแคปมองว่ามันกะจะเอาลมถนนเป่าให้แห้งเลยหรือยังไง
“โน่นใช่ไหมคอนโดมึงอ่ะ”
“เออ เลี้ยวเข้าไปดิ”รถขับผ่านรปภ.แคปพยักหน้าบอกให้รู้ว่าเป็นเขาเอง น้ายามจึงปล่อยให้เข้าไปได้ แบงค์เองก็ค้อมหัวลงให้
“ส่งตรงไหนวะ”
“ตรงไหนก็ได้มึงจอดปุ๊ปกูลงเลย”
“ได้ไงวะ ส่งตรงนั้นก็แล้วกัน” รถเลี้ยวมาจอดตัวลงเกือบ ๆ ถึงฝั่งทางเข้าห้องล็อบบี้ และตอนนั้นเองที่เมอเซเดสสีขาวคันสวยปาดเข้ามาจอดอยู่ที่ช่องจอดไม่ไกลจากจุดนี้ด้วยความเร็วสูง เสียงล้อครูดกับพื้นซีเมนต์ดังลั่นเมื่อรถถูกเบรกตัวตั้งลำจะถอยเข้าซอง แต่แล้วจู่ ๆ รถคันนั้นกลับชะงักนิ่งไปเหมือนคนขับเกิดเปลี่ยนใจอะไรสักอย่าง แคปมองเห็นป้ายทะเบียนแล้วตาเหลือกโตขึ้นมา เขาตกใจจนหน้าซีดเมื่อรู้แล้วว่ารถคันนั้นที่กำลังตั้งลำถอยเป็นรถของใคร มองจากตรงจุดนี้จะว่าไม่ใกล้นักก็คงจะได้หากแต่เหมือนกับว่าเขามองเห็นสายตาคมกริบที่นั่งจ้องกระจกมองหลังโฟกัสมาที่พวกเขา
...ตายห่าแล้วกู...
แคปกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ นิ่งไปขนาดที่แบงค์ยังต้องหันมอง มือเล็กเริ่มสั่นและเปียกชุ่ม ไม่ใช่ว่ากลัวแต่ไม่อยากมีเรื่องอยู่ตรงนี้ เกิดคนเดินผ่านไปผ่านมา บ้าเอ๊ยทำไมมันถึงต้องมาจอดรถเวลาเดียวกับที่ตัวเขากลับมาถึงห้องด้วยวะ
“ไอ้แบงค์มึงกลับไปสิวะไอ้เด็กนรก! จะมัวยืนอยู่ทำซากอ้อยมึงเหรอห๊ะ!!” แคปพูดกัดฟันหันไปด่าไล่ คิดว่าจะขยับไปด่ามันให้ใกล้กว่านี้แต่เมื่อคิดดูดีๆอีกทีไม่เสี่ยงจะดีที่สุด
“กูกลับได้เหรอ..” เสียงทุ้มของแบงค์ดังขึ้นมาข้างหู แคปนี่แทบจะหันไปบีบคอมันแล้วเตะโด่งครั้งเดียวกระเด็นออกพระรามสามไปเลย
“รีบเลยมึง สตาร์ทรถแล้วมึงก็บึ่งออกไปเลยนะไม่ต้องกลับมาอีก..” ประตูรถถูกเปิดผั๊วะออกมาแล้ว แคปขยับถอยออกมาอีกหนึ่งก้าวแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ขณะที่แบงค์เห็นชัดๆแล้วว่าเป็นใครที่ก้าวลงมา
“ถ้ากูชิ่งไปแบบนั้นมันก็เหมือนกับกูกับมึงลักลอบทำความผิดกันเลยนะ เราก็แค่...”
“ไอ้สัส! กูบอกให้มึงรีบขับออกไป ไปให้ไวๆเลยไป!!” แคปหันไปมองมันแวปเดียวเท่านั้นที่ปลายหางตาเห็นเอสก้าวเข้ามาแล้วหน้าตาขึงขังเหมือนโกรธใครมาเป็นล้านปีมันก้าวเข้ามาเรื่อย ๆ เหลืออีกเพียงไม่กี่ก้าวของมันก็จะถึงตัวพวกเขาสองคนแล้ว แบงค์เพิ่งจะกดปุ่มสตาร์ทรถ แต่ทว่า ช้าไปแค่วินาทีเดียวจริงๆเพราะมือใหญ่และรวดเร็วกว่ายื่นเข้ามาคว้าเอาคอเสื้อเปียกโชกของแบงค์ลากออกมาจากรถแล้วเหวี่ยงคนทั้งคนลงที่พื้น เสียงรถคันใหญ่ล้มโครมลงที่ถนน
“ไอ้เอส!” แคปร้องตะโกนขึ้นมา เขาวิ่งเข้าไปกอดเอวมันไว้แต่โดนคนตัวใหญ่กว่าสลัดออกอย่างไม่ไยดีเหี้ยไรทั้งสิ้น ขายาว ๆ ก้าวเข้าไปหาแบงค์แล้วกระทืบใส่ท้องหนักๆหนึ่งทีก่อนที่เอสจะหิ้วคอเสื้อแบงค์แล้วดึงขึ้นมาหาตัว ใบหน้าสองคนใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจ
“กูเคยบอกมึงหรือยัง คนที่กล้ามายุ่งกับเมียกูจะต้องเจอกับอะไร..”เสียงทุ้มดุดันเอ่ยลอดไรฟันออกมา เอสโกรธจนกล้ามเนื้อใต้ตากระตุก ขณะที่คนโดนอย่างแบงค์จุกที่ท้องจนพูดไม่ออก เขาปวดซี่โครงจนเหมือนมันจะร้าวไปถึงไหนต่อไหน เบ้หน้ามองคนที่หิ้วคอเสื้อเขาอยู่ด้วยความเจ็บ หมัดที่จะปล่อยออกไปเพื่อปกป้องตัวเขาเองกลับโดนคว้าจับแล้วบิดไพล่
“บ้าฉิบ!” แบงค์สบถ ย้ายจากซี่โครงมาเป็นที่แขน ซึ่งตอนนี้เจ็บปวดเหมือนมันจวนจะหลุดออกมา
“ไอ้เอสมึงพอได้ไหมห๊ะ! เป็นบ้าอะไรของมึง พอได้แล้ว!!” แคปที่โดนสลัดออกไปมองซ้ายมองขวา เขาเข้าไปคว้าจับแขนเอสแล้วกระชากแรง ๆ ให้แบงค์มันหลุดออกมาได้ ดวงตาคมกริบหันมามองที่แคปแค่แวปเดียวก่อนที่มันจะทอประกายโกรธขึ้นอีกไม่รู้กี่สิบเท่า เอสวิ่งเข้าใส่แบงค์ที่ยืนกุมแขนตัวเองอีกครั้งแต่แคปก้าวเข้าไปสวมกอดเอวมันไว้จากด้านหลังอีกครั้งแล้วบอกขอร้องให้หยุด!
“ห่วงมันทำเชี่ยมึงเหรอห๊ะ!” เอสหันไปพูดเสียงดังใส่ หลุดเข้าไปคว้าคอเสื้อแบงค์ได้อีก
“พอแล้วไอ้สัส มึงมันบ้าไปแล้ว!” แคปรีบถลาเข้าไปจับแขนมันแล้วเงยหน้ามอง ดวงตากลมโตไหวระริก กำท่อนแขนแกร่งไว้แน่น
“พอได้แล้ว!!”
“กูจะเอามันให้ตายไปตรงนี่เลย มึงรอดู!” เอสส่งเสียงลอดไรฟันออกมา หน้าตาน่ากลัวเหมือนคำพูดของมันไม่มีผิด
“พอได้แล้วไอ้เอส กูบอกให้พอ!”
“หลีกไป!”
“ไอ้สัส! มึงจะบ้าไปถึงไหนกูบอกว่าให้พอไง บ้าเอ๊ยแม่ง”
“หลีกไป!”
“ไม่หลีก!”
“แคป!!หลีกไป!!!”
“กูขอร้อง...”
“แคป!!!”
“แค่กินข้าวกัน!!!” แคปหมดหนทางแล้ว เขาตะโกนขึ้นมา เสียงสั่นเหมือนคนจะร้องไห้จนเอสต้องชะงักแล้วหันมอง
“กูก็แค่หิวข้าว! พอทำงานเสร็จกูไปกินข้าวกับมันฝนตกลงมาพอดีมันเลยต้องมาส่งกูแบบนี้ พวกกูก็แค่กินข้าวข้างทางแค่นั้น!” แคปทั้งพูดทั้งตะโกนละล่ำละลัก เขาจ้องมองดวงตาคมกริบที่เบนกลับมาจ้องลงที่แบงค์อีกครั้ง
“กูขอ..” เพราะเห็นท่าทางแบบนั้นของอีกคน เพราะเสียงที่สั่นเครือแบบนั้นของอีกคน มือใหญ่ของเขาจึงเหวี่ยงแบงค์ออกอย่างแรงจนเซไปเกือบจะชนกับมอไซด์ตัวเอง
พลั่ก!
ก่อนที่เสียงทุ้มพร่าแหบของคนทำจะเอ่ยคำขู่โหดๆออกมา “ถ้ามีครั้งที่สองอีก กูเอามึงตาย” เอสชี้นิ้วใส่หน้ามันเยี่ยงซาตานร้าย แบงค์ที่ว่าแน่ ๆ เจอเอสโหมดนี้เข้าไปเขาถึงได้เข้าใจว่าเขากับมันอารมณ์คนล่ะระดับ ไม่แปลกใจทำไมใครๆในมอต่างพูดกันถึงความโหดของคู่หูพี่รหัสน้องรหัสเต้เอสแห่งภาคโยธา ที่แม้แต่เด็กวิศวะมหาลัยอื่นยังนึกกลัวคงมีแต่พี่ชายแคปเท่านั้นที่จะปราบมันลงได้ แต่สิ่งที่เข้าใจยิ่งไปกว่าก็คือ ทำไมแคปถึงได้ดื้อดึงนักตอนที่เขาชวนขึ้นรถมาด้วยกัน
“มึงมานี่!” แคปที่กำลังยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก เจอเอสคว้าทั้งแขนแล้วลากเข้าไปยัดไว้ที่รถ
“กูไม่ไป! มึงจะพากูไปที่ไหน ปล่อยสิวะ!” มือเล็กคว้าเอากรอบประตูรถไว้ ขืนตัวไม่ยอมโดนผลักเข้าไปด้านในง่าย ๆ มองไปที่ด้านนอกแวปนึงเห็นแบงค์ยืนมองเขาสองคนอยู่ แคปนี่อยากจะตะโกนบอกมันนักว่าจะไปตายห่าที่ไหนก็ไป ยืนมองอยู่ได้เกิดไอ้เหี้ยเอสมันขึ้นๆมาอีกคนที่จะตายน่ะคือกูคนนี้
“กูเจ็บไอ้สัส มึงเบามือหน่อยได้ไหมล่ะ!” แคปตะโกนใส่หน้าเมื่อเอสกระชากแขนเขาจนมือหลุดออกจากรอบประตูที่คว้าจับเอาไว้ เนื้อครูดจนเป็นรอยแดง
“มึงผิดเอง”
“กูผิดเหี้ยไรห๊ะ! มึงปล่อยก่อนกูไม่เข้าไปน่ะ อื้ออออ ไม่เอาไอ้สัสกูไม่เข้าไป!” แคปดิ้นแถกจนสุดแรง ดิ้นๆๆๆเจอเอสรวบกอดเอาไว้แล้วยัดตัวคนทั้งคนเข้าใส่ในรถ
“ปล่อยกู! ไม่เอาไอ้เอสกูไม่ไปได้ยินไหมวะ โฮ้ยยยยยยยกูไม่ไป๊!!!!!!!!!!!”
“........”
“ปล่อยกู!!”
“..............”
“ปล่อยกูสิไอ้สัส ปล่อยกู!!”
“ดิ้นให้ตายไปเลยนะ”
“กูเกลียดมึง!”
โครมๆๆๆๆ
แคปถีบเท้าย่ำรัวๆเข้าที่คอนโซลหน้า ตอนที่รถเคลื่อนตัวจะขับออกมา เขาพยายามเอื้อมตัวมาปลดล็อคประตูที่อีกฝั่ง ฟาดทั้งหมัดทั้งตีนประเคนใส่คนขับจนเอสที่เอาแขนขึ้นกันอดทนต่อไปไม่ไหว ต้องชะลอรถจอดลงเพราะไม่สามารถขับต่อไปได้อีก
“แคป!!!!!!” เอสตะคอกใส่เสียงดังมาก หลบมือที่ทั้งทุบทั้งตีเขาเป็นพัลวัน
“กูไม่ไปกับมึง!!” แคปตะคอกกลับไม่ยอมแพ้ มือใหญ่คว้าเอาข้อมือขาวเอาไว้แล้วบีบเข้าแรง ๆ
“มึงไม่ไปกับกูแต่มึงยอมนั่งรถมากับมันไม่ให้กูหึงมึงให้กูไปหึงหมาที่ไหนห๊ะแคป!”
“ปล่อยกูเอส” แคปดิ้นขึ้นมาอีกครั้ง พยายามให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการร้ายแต่มือที่ทั้งใหญ่ทั้งเหนียวแน่นของเอสกดน้ำหนักบีบหนักๆขึ้นเรื่อยๆ
“กูเจ็บ....” เอสกำราบคนพยศด้วยการดึงแคปเข้าหาตัวแล้วรวบกอดเอาไว้กับอกก่อนปล่อยมืออีกข้างออกมาล็อคเข้าที่ต้นคอขาวผ่องดันตัวมันแนบชิดแล้วมือใหญ่ก็เปลี่ยนมาบีบลงที่สันกรามสวยก่อนประกบจุมพิตร้อนแรงลงไป
“อื๊อออออออออออออออออออออออออ” แคปดิ้นจนตาเหลือก กลอกตามองซ้ายมองขวาทั้งที่โดนเรียวลิ้นหยาบคายของอีกคนจ้วงจูบ ที่ตรงนี้ใกล้เสาไฟมากเขากลัวว่าจะมีคนขับรถผ่านหรือเดินมาเห็น แต่เมื่อยิ่งดิ้นเอสยิ่งรัดตัวเขามากขึ้น
“อย่า.....!!”แคปร้องห้ามทั้งที่ปากยังโดนบดขยี้ มือเล็กทั้งทุบทั้งฟาด ใบหน้าที่พยายามจะหลบหนีแต่ทำยังไงก็ไม่หลุดออกได้จากพันธนาการแน่นหนาของอีกคนได้ จุมพิตร้ายกาจที่ซาตานร้ายกำลังมอบให้กับคนที่เขารักมันช่างเผาผลาญราวกับเชื้อเพลิงที่กำลังเผาไหม้ เอสไล่ปลายลิ้นกวาดต้อนทั่วโพรงปากอิ่มก่อนที่เขาจะถอนจูบออกมาแล้วดูดหนักๆเข้าที่มุมปากเล้กอีกหนึ่งครั้ง
“มึงจะทำให้กูเป็นบ้า มึงรู้ไหม!” เสียงทุ้มพร่าแหบเอ่ยสั่น ดวงตาคมกริบที่จ้องลงมาแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
“ปล่อยกูเอส!! กูไม่ไปกับมึงนะ ปล่อยกูลง”
“อย่าทำแบบนี้อีก กูขี้หึงมากเคยบอกแล้ว” เอสละลำตัวออกมาก่อนกระชากเกียร์กระทืบคันเร่งออกรถไปอย่างแรง เสี้ยวหน้าคนขับที่เต็มไปด้วยความเครียดทำเอาแคปต้องหยุดร้องหยุดแหกปากแล้วนั่งอยู่เฉย ๆ รอดูว่ามันจะพาไปที่ไหน
“กูเกลียดมึงที่สุด!” แคปทุบหนักๆลงที่คอนโซนหน้าอย่างคนที่ไม่รู้จะทำอะไรได้ เขาอยากจะตะโกนใส่หน้ามันให้ดังจนสุดแรง แต่คนฟังยังคงขับรถตรงไปเรื่อย นิ่งเฉยเสียจนคนมองดูอีกครั้งยังรู้สึกเหน็บหนาว
“คืนนี้ค้างที่ห้องกูก็แล้วกัน..” แคปหันขวับไปหาคนพูด ตากเฉี่ยวๆถลึงขึ้นอีก “กูไม่ไป!! มึงจอดรถ!!!”
“มึงทำความผิดเองแคป”
“กูไม่ได้ทำอะไรเลย มึงมันอันธพาล บ้าเอ๊ย!!” แคปมองมันเลี้ยวรถยูไปถนนอีกฝั่ง คอนโดเอสกับเขาอยู่แค่ฝั่งตรงข้ามกันแค่นั้น
“..............”
“ไอ้เอสมึงจอดสิวะ! กูไม่ไปกับมึงได้ยินไหมห๊ะ!!”
“..........”
“กูบอกว่ากูไม่ไป! มึงหูหนวกไหมห๊ะ!!!!” แคปหันไปฟาดผั๊วะๆๆเข้าที่พวงมาลัยเอสใช้แขนกันไว้แล้วมองหน้าดุๆก่อนจะเลี้ยวรถเข้าคอนโดฝั่งตรงข้ามเยื้องกันแค่ไม่กี่ร้อยเมตร รถถูกจอดเทียบเข้าช่องจอดอย่างแรง
“กูไม่ลง! ปล่อยกูสิวะ” แคปดิ้นทั้งที่โดนลาก รปภ. เดินเข้ามาหาถามว่ามีอะไรต้องให้ช่วย เอสยกมือบอกว่าเป็นเพื่อนตัวเอง
“ผมไม่ใช่....อื้ออออ” เอสรีบเอามืออุดปากแล้วลากคนตัวเล็กกว่าเข้าลิฟต์
“อ่ะ!!” และพอเข้าไปถึงในลิฟต์ได้เท่านั้น เอสเหวี่ยงแคปติดผนังก่อนคร่อมตัวลงมาแล้วกักคนตัวเล็กไว้ในอกอย่างไม่มีให้ตั้งตะว มือหนาบีบเข้าที่ปลายคางเพื่อเปิดริมฝีปากสวยให้เปิดออก ก่อนที่หน้าขาใหญ่จะเบียดชิดเข้ามาแล้วกดแคปจมมิดอยู่ในอ้อมกอด
“ปล่อยกู บ้าเอ๊ย อะ.อื๊มมมมม~” แคปพูดอู้อี้ก่อนที่จะพูดต่อไปไม่ได้เพราะว่าโดนลิ้นสากๆสอดควานเข้ามาดูดดึงความหอมหวานภายในโพรงปาก ดวงตากลมมองดูที่หมายเลขชั้น เสียงติ๊งดังขึ้นพร้อมๆกับประตูลิฟต์ที่เปิดออก เอสถอนริมฝีปากออกมาแรงๆก่อนกระชากแขนคนตัวเล็กกว่าให้ทั้งวิ่งทั้งเดินตามเขาไป
“ไม่เอา! ปล่อยกู..” แคปเพิ่งสังเกตวันนี้เองว่าคอนโดชั้นนี้ทำไมถึงมีห้องพักอยู่แค่สองห้องใช้ลิฟต์ตัวเดียวกัน เอสลากแคปไปฝั่งทางขวาแค่มันถึงหน้าห้องประตูก็ถูกผลักเข้าไป ไฟสีส้มดวงเล็กๆเปิดขึ้นมาแบบอัตโนมัติเหมือนๆกับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดขึ้นมาด้วยแล้ว
ปัง!
เมื่อบานประตูถูกปิดลง แคปเหลียวซ้ายแลขวา เขานึกได้ว่าทางเลือกสุดท้ายที่สุดแสนจะโง่เง่าที่เขาไม่ได้นึกถึงเลยตั้งแต่นั่งรถมาก็คือโทรศัพท์หาปอ พอคิดได้แบบนั้นแคปล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงเอามือถือขึ้นมาจะกดโทร แต่คนที่เร็วกว่าอย่างไรเสียก็ยังเร็วกว่าอยู่ดี เอสตรงเข้าคว้าโทรศัพท์ในมือแคปแล้วโยนทิ้งไป
“ไอ้สัส! มึงกำลังทำให้กูกลัวมึงรู้บ้างไหม” แคปแหกปากขึ้นมา ยอมรับว่ากลัวมาก กลัวท่าทางที่แสนร้ายกาจแบบนั้นของมัน
“เข้าไปในห้อง อาบน้ำด้วยกัน” เอสออกคำสั่ง
“ไม่ไป!” แคปพูดดังๆใส่ คนถูกตะคอกไม่สนใจคว้าเอาข้อมือของคนที่ทำท่าจะวิ่งสวนออกไปที่ประตูหน้ากระชากเข้ามาแล้วกอดรัดเลย
“ปล่อยกูไอ้เอส!” แคปดิ้นจนขาลอย เอสรวบตัวคนทั้งตัวเปิดห้องแล้วโยนร่างแคปขึ้นเตียงกระแทกเสียงดังอั่ก
“มึงรู้ไหม คนดื้อมากๆพยศหนักๆกูจะกำราบยังไง” เอสปลดกระดุมเสื้อลงแล้วเดินหน้าเข้าหาด้วยแววตาที่ลุกโชน แคปที่ตั้งหลักได้ลุกขึ้นนั่งมองซ้ายมองขวาอยู่ที่กลางเตียงกว้าง
“มะ..มึงคิดจะทำอะไรไอ้โรคจิต!” เขาถามทั้งที่แค่มองตามันก็รู้อยู่แล้ว พรึ่บ! เสื้อถูกเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ไยดี มันต่อด้วยการปลดหัวเข็มขัดออกเลย
“ไอ้สัสเอส มึงอย่าบ้าไหนว่ารอได้ไง ไหนว่าไม่เต็มใจมึงจะไม่ทำ ไหนว่ามึงจะรอไงห๊ะ อึ๊ก!! หนักเชี่ย!!” ร่างสูงใหญ่ทั้งร่างโถมทับลงมา แคปพลิกตัวหนีออกมาไม่ทันเขาโดนกดข้อมือสองข้างจมเตียง
“ไม่เอานะเว้ย!” เสียงเล็กสั่นเทา เงยหน้าจ้องมองคนที่คร่อมทับร่างกายตัวเองอยู่
“มึงผิดสัญญาก่อนเองใช่ไหม”
“กูไม่ได้ทำอะไรผิด!”
“มึงไปกับมัน!”
“กูแค่ไปกินข้าว กูบอกมึงไปแล้วว่าฝนตกกูรีบมาก มันเองก็รีบพากูขับออกมาจากตรงนั้นแล้วฝนมันก็เพิ่งมาหยุดก่อนถึงทางแยกนิดเดียว กูทำอะไรผิดตรงไหนมึงถึงต้องรุนแรงกับกูมากขนาดนี้วะห๊ะ กูเจ็บโว๊ยยยยย”
“กูโทรไปมึงไม่รับ มึงซ้อนท้ายรถมัน แค่นี้ผิดมากพอแล้วแคป”
“กูเคยซ้อนท้ายรถเพื่อนกูตั้งหลายคนกูทำอะไรผิดไปตรงไหนล่ะวะห๊ะ! เอสกูเจ็บปล่อยสักที กูเจ็บมึงได้ยินไหมวะ!!! กูเจ็บไอ้สัสหนิ เจ็บมากก....ฮึกก..” หางเสียงที่สั่นเครือ หายไปกับคำว่าเจ็บมาก ข้อมือเล็กถูกตรึงแล้วกดลงสุดแรงเทาที่คนบนร่างจะมี เอสแค่ได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นของแคปความรู้สึกเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมา เขาจ้องมองคนใต้ร่างที่มองหน้าเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความน้อยใจปะปนกับความโกรธ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร เขาเหมือนคนบ้าที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้อารมณ์โกรธและหึงที่ปะทุขึ้นมา มันพุ่งขึ้นไปแตะเพดานแห่งอารมณ์ของเขามากมายจริง ๆ
“ปล่อยกู!!” แคปรวบรวมกำลังกายทั้งหมดที่มีเฮือกสุดท้ายดิ้นพราดขึ้นสุดแรง เอสคว้าจับเอาไว้แล้วโถมร่างกดลงกอด
“ปล่อยกู!!ไม่เอา!!!” ปลายจมูกโด่งกดซุกลงมาแล้ว มือหนาตรงเข้าบีบคางเล็กให้เปิดอ้าออกก่อนกดจุมพิตร้ายเข้าไปควานเอาความหอมหวานในโพรงปากสวยที่ดิ้นหนี ยิ่งแคปขัดขืนมากเท่าไหร่เหมือนยิ่งเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีราดเทลงบนกองเพลิงแห่งความปรารถนา เอสรัดร่างเล็กๆไว้ทั้งตัวเขาสอดมือเขาที่กลุ่มผมนุ่มแล้วล็อครั้งให้ใบหน้าเล็กแหงนเงยเปิดรับจูบเขาได้ถนัดถนี่ เรียวปากร้อนบดขยี้ครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนลากเรียวลิ้นร้ายแต้มลงมาตามลำคอระหง มือหนาละขึ้นมากระชากเสื้อนักศึกษาสีขาวแหวกสาบเสื้อให้เปิดออกโดยไม่แยแสว่ากระดุมมันจะฉีกขาดหลุดลุ่ยแค่ไหน กลิ่นกายที่เย้ายวนคุ้นเคยทำเอาชายวันกำหนัดอารมณ์แตกกระเจิง แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องหยุดแล้วละสายตาขึ้นมองกลับเป็นท่าทีที่เงียบหายไป เงียบจนผิดปกติจากร่างเล็กที่เขากอดรัดอยู่
“แคป...” เอสพึมพำออกมาเมื่อมองเห็นชัดๆแล้วว่านัยน์ตาที่จ้องมองทุกการกระทำของเขาสั่นไหวแค่ไหน แคปนิ่งเกินไปจนผิดปกติ จากคนที่พยศจนเกินกำราบ กลับแน่นิ่งไปแล้วจ้องหน้าเขาแบบนั้น
“อย่ากอดกูทั้งที่มึงโกรธ อย่ากอดกูถ้ามึงไม่ได้รัก อย่ากอดกูทั้งที่มึงยังมีความรู้สึกครึ่งๆกลาง ๆ กูไม่เอาอ้อมกอดแบบนี้..”
เสียงเล็กพร่าแหบเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก แคปจ้องหน้าคนบนร่างตัวเองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยการร้องขอ อ้อมกอดที่ไม่เหมือนเดิม อ้อมกอดที่ไม่เหมือนกับทุกๆคืนที่มันนอนกอดเขา จุมพิตร้ายที่ช่วงชิงความรู้สึกทั้งหมดออกไป จุมพิตแผดเผาหัวใจของเขาเนื่องเพราะมันมาจากความโกรธเกรี้ยวที่เจ้าของมันกำลังโถมเข้าใส่
“แคป.....”
“กูขออย่างเดียว อย่ากอดกูถ้ามึงยังรู้สึกโกรธ ฮึกก..”
“..........” เอสหัวใจหล่นวูบเมื่อเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าก่อนที่แคปจะหันหลบปรากฏเหมือนหยดน้ำตาหล่นมาที่หางตาสวยนั่น
“มึงร้องไห้?”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-06-2015 23:18:46
https://www.youtube.com/v/SNMBQUzGKHQ
“มึงร้องไห้?” ร่างใหญ่ละลำตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ เขาแพ้น้ำตาผู้หญิงแต่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากระทั่งน้ำตาผู้ชายเขาเองก็รู้สึกทนไม่ได้ จริง ๆ ควรจะสรุปได้แล้วว่าเขาแพ้น้ำตาคนที่เขารัก ไม่เกี่ยวว่าคนๆนั้นจะเป็นชายหรือหญิง
“กูไม่ได้ร้องไห้ไอ้สัส!” แคปหันมาแว๊ดใส่ ดูเหมือนคำพูดและการละลำตัวออกมาของเขาจะทำให้อีกคนดึงสติสตังกลับคืนมาได้เช่นกัน แคปลุกขึ้นนั่งแล้วดึงคอเสื้อที่ขาดลุ่ยของตัวเองขึ้นมาจากลาดไหล่ขาวเนียน
พลั่ก!
“มองหาพ่องมึงเหรอไอ้โรคจิต!”
“...............” เอสอึ้งไปได้อีก เขามองคนที่เพิ่งจะผลักตัวเขาให้ออกห่างแล้วทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง มือหนาคว้าเอาตัวแคปกระชากเขาหาตัวเขาแล้วนั่งกอดไว้แบบนั้น
“อะไรของมึงเล่า!”แคปดิ้น
“ไหนบอกกูมาก่อน เมื่อกี้มึงร้องไห้ใช่ไหม”
“ไม่ใช่!”
“แต่กูว่ากูเห็น”
“ประสาท ปล่อยกู”
“พูดให้รู้เรื่องซิแคป”
“อะไรเล่า!”
“มึงไปไหนกับมันมาบ้าง”
“ก็แค่กินข้าว มึงมันโรคจิตหึงบ้าหึงบอ อาการหนักนะมึงอ่ะ หึงปรอทแตกแบบนี้กูซวยฉิบหายเลย เกิดหน้ามืดฆ่าคนขึ้นมากูไม่ตายคนแรกเลยหรือไงวะห๊ะ!”
“กูจะเอาให้ไอ้เหี้ยนั่นตายก่อน ส่วนมึงเอาไว้จัดการทีหลัง”
“โหดไปแล้วมึงพูดอะไรให้มันน้อย ๆ หน่อย”
“ทีหลังห้ามทำอีกสัญญามาก่อน” มือหนาขยับเข้าลูบแก้มแต่โดนแคปปัดออกแรง ๆ เสียงดัง
“ไม่!”
“เอองั้นไม่ต้องไปทำแล้วไอ้งานดีเจนั่น ลาออกเลยพรุ่งนี้กูพาไปลาออกเองค่าปรับเท่าไหร่เดี๋ยวกูจัดการได้”
“ไอ้ตัวโรคจิตเรื่องอะไร มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้กูทำหรือไม่ทำล่ะห๊ะ”
“อย่ามาถามหาสิทธิ์แคป เพราะถ้ากูให้รอบสองแล้วมึงจะหนาวเลย อยากเหมือนกันนะนี่อุตส่าห์ใจดียอมให้มากขนาดนี้ มึงบอกมาเร็ว ๆ ว่าจะไม่ไปไหนมาไหนกับมันสองคนแบบนั้นอีก”
“........อึกก........”
“แคป!”
“เออ!!!!” แคปตะโกนใส่หน้าอย่างดัง เอสหมั่นเขี้ยวล็อคท้ายทอยเล็กดึงเข้ามาบดขยี้ริมฝีปากลงไป แคปตาเหลือกเพราะหายใจไม่ออก เขาเหมือนโดนอีกคนแกล้งจูบช่วงชิงอากาศ
“อื๊ออออออ ไอ้สัส! อ่ะ..!!”
“ไหนๆมึงก็สัญญามาแล้วเพราะงั้นวันนี้กูจะให้รางวัลก็แล้วกัน”
“รางวัลเหี้ยไร๊” แคปตาโตทั้งที่ยังโดนจูบบดบี้ลงมาอีกครั้ง เขาแทบจะร้องไห้เมื่อโดนผลักแล้วกดจมลงที่เตียงกว้างอีกครั้ง
“รางวัลที่หนึ่ง”
“ไม่อ๊าวววววววววววววววววววววววววววววว”
“ดิ้นทำไมนักหนาวะ”
“ไม่อ๊าวววววววววววววววววววววววววววววว”
“แคป นิ่งๆ”
“ไม่อ๊าววววววววววววววววววววววววววววววววว”
“บ้าเอ๊ย”
“ไม่อ๊าวววววววววววววววววววววววววววววววววว”
“เฮ้อ!!!” เสียงถอนหายใจหนักๆดังขึ้น เอสจ้องหน้าคนใต้ร่างแล้วส่ายหัวอย่างระอาใจ
“เมื่อไหร่? มึงบอกมา”
“อะ....อะไรคือเมื่อไหร่” แคปสำลักคำพูดตัวเองแทบไม่ทัน
“บอกลิมิตของมึงมา เมื่อไหร่กูจะเอามึงได้”
“...........”
“แคป!”
“ตะโกนทำไมเล่า!”แคปพูดเสียงดังใส่ เอสคว้าหมับเอาคางเล็กปีบจนปากจู๋ก่อนปล่อยออกมาแล้วบีบจมูกรั้นแรงๆ
“ก็แล้วเมื่อไหร่ล่ะวะ!”
“เรื่องอะไรกูจะให้มึงเอา!”
“แคป”
“ไม่เอา!”
“........” เอสจ้องหน้าใช้ดวงตาขู่ แคปส่ายหัวจนปากสั่นหลับตาปี๋ ก่อนโพล่งคำพูดไม่นึกไม่ฝันออกมาจนแม้แต่ตัวเองยังตกใจ
“สองเดือน!”
“ไม่มีทาง!”เอสตอบกลับแทบจะทันที
“งั้นสามเดือน!”
“อย่ามาตลก”
“สะ.สะ..สะ..สักสิบสัปดาห์กูว่ากำลังดี”
“ไอ้แคป!”
“กะ...กู.....
“สองสัปดาห์กับคืนนี้เลยมึงเลือกเอา”
“.........” อารมณ์ประมาณถูกค้อนหนักๆทุบใส่หัว
“ถ้าทำคืนนี้เลยกูทำเอง แต่ถ้าสองสัปดาห์มึงต้องเป็นคนทำ กูจะนอนเฉยๆดูมึงเทคแคร์กู ขี่ม้า กินไอติม ละ....”
“ไอ้สัส! สี่สัปดาห์แล้วมึงก็ต้องเป็นคนทำ!” แคปสวนขึ้นมาแทบจะทันที ตากลมๆเหลือกขึ้นอย่างโมโหแม่งมันพูดเรื่องเห้อะไร
“ก็แค่นั้น”
“ห๊ะ!!” แคปที่ชะงักไปครู่หนึ่งพลันคิดออกและรู้สึกตัวแล้วว่าเขาโดนเอสหลอกจนพูดเองออกมาหมดเปลือก
“ไอ้สัสเอส!!ไอ้คนบ้าโรคจิตวิปลาสมึงแม่งมันที่สุดของความแย่แก้ไขยากไอ้ ฟหกดสวพรนยบลยฟหกดเงวสาลบยนรพมทอแปยฟนกนวสฟ่าด็ กูเกลียดมึงที่สุด!”
“พูดคำนี้อีกแล้ว เกลียดกูจริงป่ะเนี่ย”
“อย่างน้อยกูก็ไม่เคยพูดคำว่ารักกับคนอย่างมึง!”
“.......!!!!!.........”
คราวนี้เป็นเอสที่เงียบและชะงักไป เขาจ้องหน้าแคปนิ่ง ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความหมายที่อ่านไม่ออกคู่นั้นทำเอาแคปต้องรีบหลบสายตามันอย่างไว
“กะ........
“ก็ดีเหมือนกัน คบกันไปแม่งแบบนี้ไม่ต้องมีคำว่ารัก ไม่ต้องมีเซ็กส์ ไม่ต้องมีห่าเหวอะไรทั้งนั้น มึงไม่ได้รักกู กูเองก็ไม่ได้รักมึงแบบนั้นใช่ไหมที่มึงต้องการ”
“..........อึ่กก.........”
คราวนี้กลับเป็นแคปที่นิ่งไป เขาหันกลับมาจ้องตาเอสแน่นิ่ง ถ้อยคำนับพันนับหมื่นที่ต้องการจะสื่อกลับสื่ออกไปไม่ถึง เพราะว่าคำพูดของเอสที่ดังก้องสะท้อนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหู
‘มึงไม่ได้รักกู กูเองก็ไม่ได้รักมึง’
พลั่ก!!
“ไอ้คนชั่ว! กูเกลียดมึงที่สุด!!”
“โอ๊ย! แคป เป็นอะไรขึ้นมาอีก” เอสหลบหมัดที่จู่ ๆ รัวทุบรัวๆลงมาที่เขา แคปทั้งฟาดทั้งผลักหน้าตานี่งอขึ้นมาจนถึงที่สุด พอเขากอดห้ามเอาไว้ก็โวยวายทั้งทุบทั้งถีบ
“ก็มึงแม่งปากหมา ปากไม่ดีไอ้คนปากเสีย กูเกลียดมึงที่สุด ปากหมาเชี่ยๆ ปากเสียโคตรๆ ไอ้ห่ารากไอ้โรคจิตไอ้คนเลวคนนิสัยแย่ๆๆๆๆๆมึงมีสิทธิ์บอกว่ามึงไม่ได้รักกูด้วยหรือไงห๊ะ! กูไม่รักมึงแล้วกูบอกเลย กูเกลียดๆๆๆๆ ไอ้คนสารเลว!!”
เอสนั่งฟังแคปด่าจนต้องทิ้งตัวนอนลงที่หมอนมอง นี่เขามันเลวร้ายขนาดที่คำด่าทั้งหมดของมันกราดลงใส่ไม่ต่างจากรัวกระสุนปืนขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“กูเหนื่อยไอ้สัส!” พอด่าจบก็บอกว่าตัวเองเหนื่อย เขายกยิ้มที่มุมปากเพราะอดขำกับท่าทางแบบนั้นของมันไม่ไหวแล้วจริง ๆ เอสเอื้อมขึ้นมาดึงแขนแคปบอกให้นอนลงมาได้แล้ว
“ด่าจบแล้วดิ?”
“อย่ามาถามมาก!”
“อือ งั้นก็นอนลงมาเร็ว” เขาขยับตัวไปคว้าเอารีโมทขึ้นมากดปิดแสงไฟแล้วโยนทิ้งไปแบบมั่ว ๆ ก่อนที่จะดึงแคปเข้ามานอนในอ้อมกอดเขาได้
“นอนซะ อย่าละเมอด่าขึ้นมาอีกล่ะ”
“กูไม่ชินที่นอนมึงเลยให้ตายเหอะ มึงขยับออกไปอีกหน่อยสิวะ กอดเหี้ยไรนักหนา”
“กอดมึงไม่ได้กอดเหี้ย”
เพี๊ยะ!
“ปากเสีย”
“ขยับออกไปกูไม่ชินที่นอนมึง”
“มานอนบ่อยๆดิเดี๋ยวก็ชินไปเอง”
“ไอ้สัสใครจะไปทำแบบนั้นวะ”
“หึหึ มึงโทรบอกไอ้ปอยังว่ามาค้างที่ห้องกู”
“เออจริงด้วย” เอสถอนหายใจอย่างดังมองคนที่ลุกพรวดขึ้นแล้วก้มๆมองๆ เดินหาหาโทรศัพท์ที่ตกอยู่แถวพื้นที่ไหนสักแห่ง
“โทรศัพท์กูหาย!”แคปเงยหน้าขึ้นมาบอกเดินไปแถวๆผนังควานหาสวิทไฟทำไมถึงไม่เจอ เอสส่ายหัวอย่างจนใจ ไฟในห้องเขาใช้รีโมทควบคุมแล้วสวิทฉุกเฉินก้อยู่ที่หัวเตียง แคปมันไปลูบๆคลำๆอยู่แถวนั้นไม่มีทางเจออยู่แล้ว
“ไอ้สัสเอส กูบอกว่าโทรศัพท์กูหาย” แคปพูดโวยวายขึ้นมาอีกครั้งเดินเข้าไปที่ข้างเตียงลูบๆคลำๆในที่สุดมันก็เจอปุ่มเปิดไฟหรี่ขึ้นมา
“กูโยนไว้ข้างนอกโน่น”
“งั้นก็ลุกไปเอามาให้กูเลยไอ้เหี้ย! มึงแม่งทำลายข้าวของกูทุกอย่าง” แคปว่าอย่างโมโห เขาดึงแขนแกร่งแล้วพาดใส่บ่าจะลากเอสให้ลุกออกไปหาของให้ คนตัวใหญ่ที่นอนมองคนแคระที่กำลังพยายามลากเขาทั้งตัวให้ลุกขึ้น อดที่จะยิ้มขำออกมาไม่ได้
ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้น
“ไปนอนรอไป” วางฝ่ามือลงที่หัวเล็กแล้วขยี้ แคปรีบหลบออก
“แน่อยู่แล้วล่ะเว้ยเหนื่อยจนจะตายน้ำก็ไม่ได้อาบกูก็ต้องนอนแน่อยู่แล้วล่ะ บลาๆๆๆๆๆ”
ปากเล็กๆไม่รู้จะพูดจะบ่นอะไรกันนักหนา เอสที่เดินผลักประตูออกไปหันกลับมามองคนที่กระโดดขึ้นเตียงแล้วห่มผ้ามิดชิดมีชี้นิ้วมาที่เขาทำปากสั่งๆๆอีกด้วย เขาส่ายหัวอย่างระอาใจเดินออกมาด้านนอกแล้วพ่นรอยยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าตาหงุดหงิดแบบนั้นของมัน
‘น่า..................รัก’
ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่คำนั้นสิ คำแบบนั้นจะไปใช้กับผู้ชายมันดูยังไงอยู่ เอสทำหน้านึกๆเดินไปเดินมายังไม่ยอมเข้าห้อง เสียงเล็กๆจากด้านในจึงร้องเจื้อยแจ้วดังลอดออกมาอีก
“ไอ้เอส! ชักช้านะมึงเดี๋ยวไอ้ปอมันก็หลับก่อนหรอก รีบเอาโทรศัพท์กูเข้ามาเร็วเข้า..”
เอสส่ายหัวอย่างสุดเซ็ง กว่าคืนนั้นจะผ่านพ้นไปได้...ยากเย็นเหลือเกิน...หูชาไปหมด
Tbc.
กลับมาแล้วครัช! อ่านให้สะใจเลอออ หลังจากสามีมาคอนที่ไทย ติ่งที่ดีต้องต้อนรับ พอกลับมาก็มีประมูลของทางเล้าอีก นั่งเฝ้านอนเฝ้าบ้านอัมสเตอร์ดัม คือแบบลุ้นจนตัวโก่งนาทีสุดท้ายนี่แบบอย่านะมึงอย่ามีใครมาตัดหน้ากูนะกูเฝ้าของกูมาสามวันแล้วนะอะไรแบบนั้นเลยค่ะ ฮะๆ จบแล้วมินได้ด้วยล่ะมันคืออะไรไม่รู้แต่อยากได้มันน่ารัก อยู่ในงบประมาณราคาโอเคเลยค่ะ
ขอแสดงความยินดีด้วยสำหรับทุกท่านที่ประมูลเรื่องดอกฟ้าฯไปได้ มันอาจจะไม่สวยงามสมราคาที่ท่านประมูลแต่ก็รบกวนช่วยคิดซะว่าทำบุญร่วมกับทางเล้าเป็ดนะคะ(ความจริงของแถมที่มินใส่ไปสิบชุดไม่เหมือนกันเลยนะ แต่รูปที่ถ่ายมาลงหมายเลขกลายเป็นรูปเดียวทั้งหมด เพราะงั้นของแถมที่แต่ล่ะท่านได้จะไม่เหมือนกันค่ะ มีหลายสีหลายรุ่นไม่รู้ใครจะได้อันไหนไปล่ะนะคราวนี้)
กลับมาเข้าเรื่องนี้ดีกว่าเนาะ ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้ค่ะ ขอบคุณที่มาเรียกมาดันอยู่เสมอเลย คนอ่านน่ารักจริง ๆ ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย
ปล.1 ตอนนี้อิเอสหึงหน้ามืดมากๆ เกือบกลายเป็นหนังพิศาลไปแล้ว
ปล.2 ขอบคุณที่รอนะคะ รอนานมากๆเลยเนอะ นักอ่านของมินรอเก่งนะเพราะงั้นตอนหน้ารออีกค่ะ แง่มๆๆๆ
ปล.3 เก็บไว้อ่านหลายๆวันเด้อออออออออออออออ //ชะแว๊ป!!
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 25-06-2015 23:23:05
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 25-06-2015 23:25:20
รอ รอออ ดึกแค่ไหนก็รออ่ะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 25-06-2015 23:28:16
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 25-06-2015 23:30:59
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 25-06-2015 23:39:22
โอเค แก้ไขข้อความลงให้แล้วค่า
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-06-2015 23:43:37
คืนนี้อีกยาวไกลลลล(?) ไม่จบตอน...ไม่นอนเอาสิ 5555
ปล.อยากเก็บไว้อ่านหลายวันเหมือนกันอ่ะ แต่มันทำไม่ด้ายยยยยยย
อ่านเพลินนเลอไง ไอ่มือเราก็รู้เห็นเปนใจเลื่อนซะเพลิน...รู้ตัวอีกทีจบตอนล่ะ 555 ฟินไปดิ~~
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 25-06-2015 23:59:52
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 26-06-2015 00:12:31
โหยหวนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 26-06-2015 00:36:54
แคป บางที ปากตรงกับใจมั่งก็ได้นะ เห็นใจคนฟังบ้าง ทีเอสพูดไม่เข้าหูตัวเองยังเหวี่ยงแทบตาย ปล่อยหมัดแถมอีก พอเขาสวนคืนก็งอน? นิสัยคือ เด็กน้อยไม่ได้ดั่งใจมาก
เมี่ยงน่ารำคาญที่หนึ่ง ที่สองคือแบงค์
มันจะสนุกตอนที่เฮียเต้ อาฟี่รู้ว่าแคปกับเอสล่ะนะ หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 26-06-2015 00:44:12
เริ่มหัวข้อโดย: moodyfairy ที่ 26-06-2015 00:46:40
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 26-06-2015 00:47:29
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 26-06-2015 01:07:56
เอสบอกกับเมี้ยงชัดเจนแล้วนะ หวังว่าเมี่ยงจะทำใจยอมรับให้ได้
แบงค์น่ารักกกกนะ ชอบง่ะ สงสารเลย โดนเอสโหดใส่ เอสก็หึงโหดเกิ๊นน แต่ชอบชะมัด
เอสมันหึงหน้ามืดเลยทีเดียว แค่ไปกินข้าว แบงค์นี่เกือบตาย ถ้าแคปไม่ห้ามเนี่ย เละ!
แคปคงเส้นคงวา กับความปากจัด ปากแข็ง ตัวเองพูดได้ แต่คนอื่นห้ามพูด
ตัวเองบอกรักเขาทางอ้อมไปแล้วรู้ตัวป่าวววว
#ปากไม่แข็งอย่าเรียกกูว่าแคป
ชอบฉากเดทชกมวยอ่ะ เอสโคตรยอมเมีย 5555 น่ารักอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ แฮร่ คนแต่งสู้ๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: cocoaharry ที่ 26-06-2015 01:10:25
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วน้า
เอสหึงโหด ยังตกใจว่สแคปยังกล้าพยศได้ยังไง ไม่กลัวโดนหักคอหรอพ่อคุณ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-06-2015 01:37:09
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 26-06-2015 01:47:29
แต่ตอนนี้คือแบบ ผมนี่ทีมเอสเลยครัช อิจฉาแคปแรงงงงงงงงงง ก็ถ้าเอสจะเป็นคนที่ชัดเจนขนาดนี้ แถมทั้งรักทั้งยอมเค้าอีกต่างหาก แต่บทจะโหดและเด็ดขาดนี่ก็ได้ใจจริงๆค่ะ สรุปเจ๊ปลื้ม ดีนะที่โกรธแต่สุดท้ายยังมีสติอยู่
แต่คนที่ยังทำหน้าที่ได้ดีเสมอต้นเสมอปลายคือปอค่ะ ยอมใจปอจริงๆ อภิชาตเพื่อนจริงๆนะนาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้มีคนมีพัฒนาการดีขึ้นค่ะ นั่นก็คือชิพกับบุ้ง เริ่มทำตัวได้สมกับการเป็นเพื่อนที่ดีละ ตอนบุ้งพูดกับเมี่ยงคือแบบอยากกระทืบไลค์ล้านครั้ง โดนใจสุด ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าเมี่ยงจะคิดได้สักทีนะ แต่ที่หวังยิ่งกว่าเรื่องเมี่ยงจะคิดได้ก็คือเรื่องให้แคปเลิกปากแข็งนี่แหละค่ะ โอยยยยยยย ตอนนี้คือเหนื่อย เพลีย จุกและช้ำแทนเอส แต่ตอนเดทที่ค่ายมวยนี่ให้ฟีลสวีทแบบช้ำๆดีนะ เก๋ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 26-06-2015 02:42:01
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 26-06-2015 03:23:46
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-06-2015 03:31:29
อ่านไปหวั่นใจไปว่ามันจะตีกันจนเลือดตกอย่างออก ดราม่าจะเกิดหรือเปล่าว่ะ ที่ไหนได้ น่ารักกันมากกกกกกก :man1: ส่วนเมี่ยงช่วงนี้ไม่ใช่ของเธอหลบไปรักษาแผลใจก่อนไป เดี๋ยวคู่เธอคงจะมีมาแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 26-06-2015 04:22:51
เห็นอารมณ์ตอนโมโหแล้ว แคปน่าจะกลัวขึ้นมาบ้างนะ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 26-06-2015 04:41:37
เอสแม่งหึงโดดดดดดดด โอ๊ยหึงน่ากลัวจริงๆ หวังว่าแบงค์จะเข็ดแล้วไม่มาตามจีบเมียชาวบ้านอีกนะ เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย
แต่เอสเอ๊ยแกทำให้หนูแคปของฉัน(?)กลัวจนร้องไห้เลยนะ ฉุดกระชากลากถูได้รุนแรงมาก ถึงแม้ต่อจากนั้นจะกลับมาทะลาะกันอย่างปกติก็เถอะ :laugh:
แอบอยากให้ผ่านไปเดือนแล้วตอนหน้าข้ามไปสี่สัปดาห์จากนี้เลยได้มั้ยคะคุณมิน นี่เราไม่ได้หวังอะไรเลยจริงจริ๊ง(เสียงสูงเชียว)กับสี่อาทิตย์เอสทำเนี่ย :z1: จินตนาการถึงฉากเอ็นซีคู่นี้ไม่ออกคงทะเลาะกันตั้งแต่เริ่มยันเสร็จ :laugh:
ปล.คุณมินบอกให้เก็บไว้อ่านหลายๆวันแต่เราอ่านอาทิตย์หลายรอบมากกว่ามันแบบว่าสนุกจนหยุดอ่านไม่ได้แต่ละตอนคือยาวสะใจมากจริงๆ :katai2-1:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 26-06-2015 04:47:09
เอสหึงหน้ามืดตามัว
ความฉลาดเริ่มมา ดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 26-06-2015 05:24:14
ลืมไปหรือเปล่าแคปว่าตัวเองก็หึงโหดพอๆกับเอสนั่นแหละ
มันโดนใจที่สุดก็ไอ้คำด่าที่ว่ากูไม่รักมึงแล้วนี่แหละ จะอีกกี่เดือนได้เอานี่ไม่ต้องระบุก็ได้นะ
ของแบบนี้มันอยู่ที่จังหวะเพลี่ยงพล้ำแหละ ไม่ใช่ว่าพอถึงเวลาแล้วจะทำก็ทำ
บ้าเหรอมีระบุว่าวันนี้วันทำการบ้านนะ ไม่ได้ทำลูกสักหน่อย :-[
รักเลย :L2: เอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 26-06-2015 07:57:10
หวังว่าไอ้เด็กกวนตีนนั่นมันจะยอมถอยนะ รำคาญมาก.
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 26-06-2015 08:35:25
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 26-06-2015 08:49:55
แคปจะรู้ตัวมั้ยว่าบอกรักเอสไปแล้ว :m26: :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 26-06-2015 09:05:34
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 26-06-2015 09:36:17
หล่อกว่าปกติ ...ถึงกับจำไม่ได้
-----
แบงค์เอ้ย บอกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับเมียชาวบ้าน
เห็นไหมโดนตีนเลย เจ็บแล้วจำไหมล่ะ? งานนี้...
ถ้าแคปไม่ห้ามไว้ มีหวังฟื้นที่ รพ. แบบไม่ต้องสืบ
-------
เราก็ลุ้นว่าจะมีฉาก xyz กับเค้าสักทีไหมคู่นี้
ต้องอดใจรอ อีก 4 อาทิตย์พร้อมกับเอสต่อไป
ที่จดจ่ออยากอ่านฉากนั้นไม่ใช่หื่นอะไรนะ
คือปกตินิยายที่มีฉากนั้นก็เลื่อนๆผ่าน
ไม่ค่อยอ่านเท่าไหร่...แต่อยากอ่านคู่นี้อ่ะ
มันคงฮา ขำตั้งแต่เริ่มจนจบดี
ขนาดแค่ภายนอกแบบที่ผ่านมา
ยังฮาแทบตกเตียงเลยทีเดียว
แต่แอบหวั่นว่า หลังจากเค้า xyz กันแล้ว
จะมีเรื่องเข้ามาแบบ หมาปิง+พี่เอย์ไหมเน้อ
(อยากได้มาเก็บแต่สู้เค้าไม่ได้ มองตาปริบ)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 26-06-2015 10:58:59
เพราะถ้าทู้ซี้ต่อไป คนที่เดือดร้อนคือแคป
กับเมี่ยงก็ชัดเจนกันสักทีนะ เมี่ยงจะได้ตัดใจ
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 26-06-2015 12:05:43
เหมือนที่ทำทุกอย่างมาสูญเปล่า ทำไมปากแข็งแบบนี้ล่ะ
ต้องให้เค้าหลอกล่อเหมือนเด็ก อิอิ น่ารักอ้ะ
อีก 4 อาทิตย์มาลุ้นกันว่าจะยอมมั้ย นี่เอสต้องผ่านอีกหลายด่านเลยนะแคป
เมื่อไหร่จะจับมือกันเดิานผ่านด่านแรกไปได้นะเนี่ย
แบงค์ก็โว๊ะ ยังมาตี๊ออยู่ได้ โดนเอสไปหวังว่าจะเข็ดนะ
เมี่ยงก็ด้วย เริ่มจะนางร้ายเข้าทุกทีแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 26-06-2015 12:08:08
แต่ชอบบบบบบ
แคปหลุดอะไรออกมาาาาาา อร๊ายยยยยยยย
จะไม่รักแล้ว โอ้ยยยยน่ารักโว้ยคู่นี้ ดิบดีแท้ เอาอีกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 26-06-2015 12:14:09
เอสหึงโหดมากโหดสุดๆ แต่ต้องโหดขนาดนี้ล่ะถึงจะเอาแคปอยู่
ฮาแคปมากด่าเก่งจังขี้โวยวายแล้วก็ดื้อสุดๆ แต่น่ารักมาก
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 26-06-2015 12:18:33
ขอบคุณ :)
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 26-06-2015 12:49:08
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 26-06-2015 13:01:13
แล้วก็ดีใจที่เคลียร์กะเมี่ยงสักที มิตรภาพระหว่างเพื่อนจะได้ไมาหายไป
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 26-06-2015 13:16:30
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: อดใจรออีก 4 สัปดาห์ :impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 26-06-2015 14:06:09
สะจายชายแบงค์โดนตืบ อิอิ แบบหมั่นไส้อ่ะ รู้ว่าแคปมีแฟนแล้วยังจะกวนทีน วุ่นวายอีก
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 26-06-2015 15:33:36
ตอนนี้อยากรู้ว่าถ้าเฮียเต้กับอาฟี่รู้จะเป็นยังไง ยิ่งครอบครัวเอสรวยขนาดนี้จะรับแคปได้มั้ย ไม่อยากดราม่าเลย
แคปดูรักเอสแต่ปากแข็ง. อยากอ่านตอนหวานๆ อ้อนๆ มั่ง. เอสน่าจะยิ่งหลงกว่านี้
ขอตอนพิเศษแบบหวานๆ มั่งสิคะ.
ขอบคุณ สำหรับเรื่องสนุกๆ ที่แบ่งปันกันค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 26-06-2015 17:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 26-06-2015 17:42:02
ชอบเอสที่ชัดเจน
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 26-06-2015 20:04:14
ปล.พี่มินชอบใครในเอ็กโซเหรอคะแพคฮยอนรึป่าววววววงุงิ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-06-2015 20:14:50
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 26-06-2015 20:15:34
เสียดายนิดนึงตรงเอสมันหูบอดคำด่าแคปไปแล้ว แฟนหลุดบอกรักแท้ๆ อดฟินไปสิแก :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 26-06-2015 20:59:46
ทั้งเอสและแคปจริงๆแล้วขี้หึงพอกันทั้งคู่
แคปเมื่อไรปากจะตรงกับใจสักที
อีก4สัปดาห์รอเอสปราบแคปให้อยู่หมัด
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 26-06-2015 21:58:38
แบงค์เมี่ยง ตอนนี้มันร้ายเงียบ เอาแบงค์ เมี่ยงไปเก็บด่วนนนน แบบว่าสะใจที่ เมี่ยง เจอประโยคที่ชัดเจนจากเอส ถึงสถานะตัวเอง แบงค์โดนกระทืบจนลุกไม่ขึ้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ชิพบุ้งทำตัวดีมากๆๆเดี่ยวจะบอกนักเขียนให้พาออกโรงอีก อิอิ ปออาร์ตดีตลอกกาลลลล เฮียเต้มานิดเดียวรัฐยิ่งน้อยกว่า ฮ่าๆๆๆ
เอสแคปน่ารักที่สุดได้ใจที่สุดดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: wann ที่ 26-06-2015 22:11:26
ชัดเจนซะทีเรื่องเมี่ยงอ่ะ :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 26-06-2015 22:43:04
แบบว่า...อยากได้อีกกกกจะเอาๆ เอสแคปอีกอ่ะะ!!! 55
ชอบอ่ะ ชอบๆๆๆ การเดทของคู่นี้ มันสมกับเป็นเอสแคปจิงไรจิงงงง 55 แหม่ๆๆรู้เลยไง ว่าทำไมเอสมันถึงหลงถึงอยากปราบพยศแคปนัก ก็เพราะแคปมันดื้อ มันพยศได้น่าจับฟัดรัวๆๆแบบนี้ไง เอ้ออ!!! ยิ่งตอนแคปพูดว่า "กูโกรธมึงแล้ววววว"
นี่แบบมันดูเอาแต่ใจ...แต่น่าจับมาหยิกแก้มซะจิงงงง 555
"...ฉิบหายแล้วกูจำผัวตัวเองไม่ได้ " 55555 เล่นเอาฮาาาาา "ผัว"เต็มๆคำ ทีแท้ก็ยอมรับในใจตั้งนานแล้วดิ่ เหลือแต่เมื่อไหร่จะเผลอหลุดดปากนี่แหละ!!! แล้วไอ่ "หล่อชิบหายยย" นี่แบบเล่นเอาฮาหนักกว่าาาาาอีกกก โอ้ยน้ออแคปเอ้ย #งานชมผัวตัวเองต้องมาา
นี่มีดุแบงค์ด้วยนะ ที่แอบแซะผัวตังเองงง (ประมาณตรูว่าได้แต่คนอื่นห้ามมม ) หึ หึ มีหวงๆๆ
ชอบปอกับอาร์อ่ะ นี่เพื่อนใครอ่ะถามจิงงงง คืออัลไล...ช่วยบัง ช่วยจับ ช่วยนับนุนเอสดีมากกกกกก 5555 ปอนี่เหมาะจะเป็เลขาเอสจิงจัง คือแบบ แก้ไขสถาการณ์ได้รวดเร็วทันใจ แล้วแบบเหมือนจะรู้ใจเอสอีกอ่ะ! ส่วนเพื่อนเอสนี่ก็ ดีขึ้นนะ แต่ดีสุดนี่บุ้งเลอคงจะถึงที่สุดอ่ะนะ ถึงได้พูดออกมา เริ่มได้ดี 55 5 ส่วนเอสทำดีมากกก...
"ถึงกูจะดีกับพวกมึงทุกอย่าง เทคแคร์ใส่ใจ แต่เมื่อถึงวันนึงที่กูมีคนพิเศษ คนๆนั้นต้องได้มากกว่าคนอื่น..”
“นี่คือความจริงที่มึงจะต้องยอมรับให้ได้”
ชัดเจนไมล่ะเมี่ยงงงงงง ทีเดียวรู้เรื่อง จบนะ!!! ถ้ายังทำเป็นไม่เข้าใจอีกนี่ เด่วรู้เลยยต่อไปเป็นไง 5555 เอสสสสนี่ หึงโหดดได้น่ากลัวมากกก มาเต็มมมอารมม๊ากกกกก ..แต่ก็บอกเลยว่าโคตรจะชอบเลยยยยยกับบทหึงโหดดดได้โดนใจขนาดเน้ หล่อ รวย ชัดเจน เอาใจ โหด หื่น นี่มันพระเอกในดวงใจชัดๆ กรี้ส(แคปเค้าขอเหอะ พลีสสส #โดนแคปกระโดดขาคู่..กูหวง รู้ยัง!! ) 5555
เกือบแล้ววว เกือบได้กันอีกรอบ(?) ดีนะที่เอสหยุดตัวเองได้ทัน แคปถึงงกับเสียน้ำตากันเลยยยยเจอบทโหดดของเอส
แต่...ข้อตกลงนั้นมันอัลไลกันคร๊าา สี่สัปดาห์ เปลี่ยนได้มั้ยอ่ะ เปลี่ยนเป็นสองสัปดาห์แทน
เค้าอยากเห็นแคป...ขี่ม้า กินไอติม แอร๊ยยย คงอร่ยย(?) >//< (เปล่าหื่นน๊าา เค้าใสๆอ่ะ ไม่รู้หรอกว่าขี่ม้ากินไอติมคืออารายยยย 555)
ปล.1 ชอบตอนที่เอสพูดกับแคปอยู่ที่โต๊ะอาหาร แล้วเล่นผมตรงท้ายทอยแคปไปด้วยอ่ะ! แบบไม่สนใจใคร คือละมุนน~~
ปล.2 “อย่ากอดกูทั้งที่มึงโกรธ อย่ากอดกูถ้ามึงไม่ได้รัก อย่ากอดกูทั้งที่มึงยังมีความรู้สึกครึ่งๆกลาง ๆ กูไม่เอาอ้อมกอดแบบนี้..”
คือชอบอ่ะ เข้าใจความรู้สึกแคปเลยไงว่ากำลังกลัวแล้วก็น้อยใจ 555
ปล.3 กูไม่รักมึงแล้วบอกเลย จิงอ๋ออ? #วิธีบอกรักของคนปากแข็ง หึ หึ แคปเอ้ย ตอนนี้หลุดเยอะไปนะ 55
ปล.4 แบงค์ทั้งสงสารทั้งหมั่นไส้ ทั้งสะใจที่โดนทีนเอส55 #เอะตกลงยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 26-06-2015 23:26:46
“กูเคยบอกมึงหรือยัง คนที่กล้ามายุ่งกับเมียกูจะต้องเจอกับอะไร..”แบงค์เป็นไงล่ะทีนี้ เจอของจิงงง ถึงกับไปไม่เป็นกันเลยย
เอสหึงโหดมว๊ากกกกกกก ชอบอ่ะ แบบว่าหึงได้หน้ามืดตามัวมากอ่ะ แต่ชอบมากมาย แสดงออกชัดเจนสุดไรสุดด
เริ่มหัวข้อโดย: £.Ma|e¥ ที่ 27-06-2015 01:02:52
โหดมั่กๆๆๆ เลิฟรัวๆๆๆ อิอิอิอิอิ
แคปยอมเอสหน่อยนาาา อยากเห็นเอสดีใจ (ติ่งเอสรัวๆๆ :impress2:
ชอบมากที่เอสจัดการก้บเมี่ยงได้ซักที น่ารักมากค่าพี่ขาาา :ling1: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 27-06-2015 01:51:25
คู่รักเผ็ดมันจริง ๆ กว่าจะดีกันได้ก็ตีกันเกือบตาย
เฝ้ารอสัปดาห์ที่ 4 อย่างตั้งใจ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 27-06-2015 07:32:36
ส่วนแคปบอกเลยมาแม่งโคตรดื้ออออออองอแงง้องแง้งโหด เอาแต่ใจตัวเอง แต่เค้ารักรักของเค้าน้าาาจริงป่ะเอส แล้วเมื่อไหร่จะยอมเอสซักทีอะรอมานานแล้วนะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 27-06-2015 07:59:04
ขนาดตอนนี้หึงโหดมากกกก ทีนี้แบงค์คงไม่ตื๊อแคปละนะ มีไรขึ้นมาน้องแคปของฉันก็เจ็บตัวนะยะ ถึงพฤติกรรมจะไม่มีอะไรแต่คนอ่านรู้ว่าไม่บริสุทธิ์ใจ
แบงค์กับเอสคล้ายๆกันคือกวนตีนแคปได้ละชอบใจ เลยแพ้ทางให้แคปกันหมด แต่แบงค์โหดไม่เท่าเอสไง ไม่รู้เหรอว่าคู่นี้มันซาดิสก์ แสดงออกทางความรักด้วยการตีกัน ยิ่งตีกันยิ่งรักกัน เรื่องนี้แบงค์สู้เอสไม่ได้แน่ 555
ชัดเจนกะเมี่ยงมาก รู้ด้วยว่าแคปโกรธเรื่องนี้ ฉลาดมากค่ะพ่อพระเอก จะรอสี่สัปดาห์อย่างใจจดจ่อ แคปมันต้องหาทางเลี่ยงแน่ๆเลย 55555 มันส์แน่ จะรอดู เห็นแคปจนแต้มคิดละถูกใจเบาๆ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 27-06-2015 08:16:03
มาแล้วววววววววววววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบตอนแคปโวยวายที่ไม่ได้บอกว่ารักจัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
อยากให้ถึงตอนที่ทั้งคู่บอกรักกันแล้ววววววว กรี๊ดดดดดด เขินนนนนน :-[ :-[ :-[
เป็นคู่ที่รักกันรุนแรงจริงๆ :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 27-06-2015 08:51:20
แถมยังยอมรับเต็มๆ ว่าเอสคือ"ผัว"ตัวเอง ถึงจะในใจก็เหอะ!!! 5555
อยากจะบอกว่า เอสหึงโหดมากโคตรโดนใจ ลุ้นมากอ่ะตอนที่เอสเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อแบงค์ลงมากระทืบ
ตอนนี้คือสะใจมากกก
เมี่ยง เอาอีกแล้วววว โอ้ยยยยหมั่นไส้นางมากอ่ะ เป็นไงล่ะทีนี้ เจอเอสชัดเจนขนาดนี้ จะตัดใจได้ยัง!!!
ถ้ายังไม่เลิกนะ คราวหน้าแคปคงได้จัดการเองงงง 5555
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 27-06-2015 08:55:25
เริ่มหัวข้อโดย: Junekid ที่ 27-06-2015 10:32:03
ปล.เอสขี้หึงมากกกกก แคปต้องระวังตัวนะ
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 27-06-2015 11:29:34
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 27-06-2015 11:34:08
ตอนหน้าขอเป็น สัปดาห์ที่สี่ของเอสแคปเลยล่ะกันน ( ใจมันเรียกร้องงงง) 5555
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 27-06-2015 11:43:01
คอยรายงานความเคลื่อนไหวตลอดด 5555
นี่คือแคปยอมรับกับเพื่อนแล้วสิน๊าาาา ว่าเอสเป็นแฟนนตัวเอง
รู้สึกว่าตอนนี้ แคปไม่ปฎิเสธอาร์แล้วอ่ะ เวลาที่อาร์เรียกเอสว่าแฟนมึงงง
55555555 55
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 27-06-2015 11:57:51
แต่พอเอสบอกว่าไม่รักเท่านั้นแหละ โวยวายเผลอบอกรักขึ้นมาทันที :-[
อยากบอกให้ทุกคนที่พยายามจะมายุ่งกับทั้งเอสและแคปให้ถอยห่างจากสองคนนี้ดีกว่า
เพราะถ้ายังมาวุ่ยวายอีก มันคงไม่ได้มีแต่ศพคนที่มายุ่ง
แต่ทั้งเอสและแคปคงตีกันตายเองด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 27-06-2015 14:07:51
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 27-06-2015 14:41:42
ชอบประโยคนี้ อยากจะจุดพลุ :mc4: เอสบทจะชัดเจนก็ชัดเจนมากกกกกกกกกกกกกก แต่ดีแล้วที่ทำแบบนี้ เมี่ยงจะได้รู้ว่าตัวเองต้องควรทำตัวแบบไหน ไม่ใช่เคยชินเหมือนเมื่อก่อนที่เอสจะตามใจตลอด แล้วคำพูดที่ให้เลือกระหว่างเพื่อนกับแฟนนี่คือไม่สมควรจะพูด เพราะทั้งสองสถานะมันคนละความรู้สึกคนละความผูกพันกันเลย
แคป เอ๊ยยยยยยย สามีทำสีผมใหม่หล่อไฉไลจนกระทั่งจำไม่ได้เลยหรอ ไปก็ไปด้วยกันแท้ๆๆ ตอนนี้หนูเสี่ยงตายมากเลยนะค่ะ ไปกับศัตรู(หัวใจ)ของเอสเนี้ย จะรออีก 1 เดือนน่ะ ระหว่างนี้ก็บำรุงหน้าตา ขัดสีฉวีวรรณตัวเองไว้ พอถึงวันจริงส่งตัวเข้าหอสามีจะได้ประทับใจ :hao7:
แบงค์ จะเข็ดไหมนิ เจ้าของดุนะจ๊ะ ถ้าจะเสี่ยง(โดนteen)อีกรอบก็สมควรหาเสื้อเกราะ เฮดกราดไว้ด้วยนะ น่าจะช้ำอีกเยอะ ทางที่ดีติดต่อโรงพยาบาลไว้เนินๆ ก็ได้ พอถึงเวลาจริงๆ จะได้ทันเวลา เอาจริงๆ ตัดใจได้ก็ตัดใจเหอะ เสียใจไม่สมหวังแน่นอน เพราะแคปรักเอสแล้ว และมันคงไม่พิศวาสผู้ชายคนไหนอีกแล้วล่ะ
ปล.อย่าหายไปนานๆ นะคนเขียน คนอ่านใจคอไม่ดี
ปล.2 ตอนหน้าคือวันครบรอบ 1 เดือนที่ตกลงกันไว้ระหว่างเอสแคปใช่ไหมคะ??? :hao6: 55555555555
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 27-06-2015 17:43:06
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 27-06-2015 19:24:56
ถูกต้องงงงงงงงง ถูกต้องที่สุดเลยเอส ไม่งั้นจะเรียกว่า 'คนพิเศษ' ได้มั้ยล่ะ รู้ไว้ซะอีเมี่ยง!!
แกน่ะ อย่าเยอะ!
อ่านไปเรื่อยๆ เกลียดแบงค์!! รู้ทั้งรู่ว่าเขามีเจ้าของแล้วก็ยังจะยุ่ง แคปนี่ก็ไม่ระวังตัวเล้ย ฮึ่ย :katai1:
ตอนเอสโกรธนี่น่ากลัวมากจริงไรจริง แต่พอแคปร้องไห้มันกลับมามุ้งมิ้งเฉย (ปรับอารมณ์ไม่ทันนนนนก๊าาาาาา)
แต่ดีละ อย่าทะเลาะกันเลยหนุ่มๆ อกอีแป้นจะแตก
“ก็มึงแม่งปากหมา ปากไม่ดีไอ้คนปากเสีย กูเกลียดมึงที่สุด ปากหมาเชี่ยๆ ปากเสียโคตรๆ ไอ้ห่ารากไอ้โรคจิตไอ้คนเลวคนนิสัยแย่ๆๆๆๆๆมึงมีสิทธิ์บอกว่ามึงไม่ได้รักกูด้วยหรือไงห๊ะ! กูไม่รักมึงแล้วกูบอกเลย กูเกลียดๆๆๆๆ ไอ้คนสารเลว!!”
ประโยคนี้...มึงมีสิทธิ์บอกว่ามึงไม่ได้รักกูด้วยหรือไงห๊ะ!
และประโยคนี้... กูไม่รักมึงแล้วกูบอกเลย
นี่มันบอกรักทางอ้อมนี่หว่า กร๊าซซซซซซซซ กรีดร้องงงงงงงงงงงงงง
“กูเหนื่อยไอ้สัส!”
เออ อันนี้ขำจริง 555555555 ด่ามากๆสมควรเหนื่อยนะแคป 555555555555
‘น่า..................รัก’
ไม่ๆ ใช้ถูกคำแล้วเอส น่ารักก็ใช้กับผู้ชายได้จ้า อิอิ
อยากจะบอกว่า ชอบแนวนี้นะ คือ มีมือที่สามเป็นตัวเป็นตนแต่ไม่ดราม่าสุดโต่ง เบื่อแนวละครไทยที่พระนางทะเลาะกันเรื่องนี้ปาไปเกือบสิบตอน ผัวเมียที่ดี ต้องคืนดีกันเร็ว ฮิๆ
ชอบนะ ดราม่าแต่ดราม่าไม่สุด เพราะเราตับอ่อนแอ รับดราม่าหนักๆบ่ได้
อ้อ แล้วก็ที่ว่าอยู่กับแบงค์เหมือนอยู่กับเอส...ไม่จริงค่า!! ขอเถียงแทน(?) แบงค์มันคนนอก เอสคือผัว ถึงแคปจะไม่บอกรัก แต่ยอมรับไปเกินครึ่งแล้วว่าเป็นผัวตัวเอง มีการจำผัวตัวเองไม่ได้นะคะแหม่...
ถึงการปราบพยศแคปจะยาก แต่เห็นผลขนาดนี้ ก็คุ้มแล้วล่ะเอส o13
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 27-06-2015 19:30:00
"ถึงกูจะดีกับพวกมึงทุกอย่าง เทคแคร์ใส่ใจ แต่เมื่อถึงวันนึงที่กูมีคนพิเศษ คนๆนั้นต้องได้มากกว่าคนอื่น.."
ชอบประโยคนี้ อยากจะจุดพลุ :mc4: เอสบทจะชัดเจนก็ชัดเจนมากกกกกกกกกกกกกก แต่ดีแล้วที่ทำแบบนี้ เมี่ยงจะได้รู้ว่าตัวเองต้องควรทำตัวแบบไหน ไม่ใช่เคยชินเหมือนเมื่อก่อนที่เอสจะตามใจตลอด แล้วคำพูดที่ให้เลือกระหว่างเพื่อนกับแฟนนี่คือไม่สมควรจะพูด เพราะทั้งสองสถานะมันคนละความรู้สึกคนละความผูกพันกันเลย
แคป เอ๊ยยยยยยย สามีทำสีผมใหม่หล่อไฉไลจนกระทั่งจำไม่ได้เลยหรอ ไปก็ไปด้วยกันแท้ๆๆ ตอนนี้หนูเสี่ยงตายมากเลยนะค่ะ ไปกับศัตรู(หัวใจ)ของเอสเนี้ย จะรออีก 1 เดือนน่ะ ระหว่างนี้ก็บำรุงหน้าตา ขัดสีฉวีวรรณตัวเองไว้ พอถึงวันจริงส่งตัวเข้าหอสามีจะได้ประทับใจ :hao7:
แบงค์ จะเข็ดไหมนิ เจ้าของดุนะจ๊ะ ถ้าจะเสี่ยง(โดนteen)อีกรอบก็สมควรหาเสื้อเกราะ เฮดกราดไว้ด้วยนะ น่าจะช้ำอีกเยอะ ทางที่ดีติดต่อโรงพยาบาลไว้เนินๆ ก็ได้ พอถึงเวลาจริงๆ จะได้ทันเวลา เอาจริงๆ ตัดใจได้ก็ตัดใจเหอะ เสียใจไม่สมหวังแน่นอน เพราะแคปรักเอสแล้ว และมันคงไม่พิศวาสผู้ชายคนไหนอีกแล้วล่ะ
ปล.อย่าหายไปนานๆ นะคนเขียน คนอ่านใจคอไม่ดี
ปล.2 ตอนหน้าคือวันครบรอบ 1 เดือนที่ตกลงกันไว้ระหว่างเอสแคปใช่ไหมคะ??? :hao6: 55555555555
รพ.ไม่พอมั้งคะ จองศาลา จองเมรุไว้เลย ฮิๆๆ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Patcharavit ที่ 28-06-2015 00:25:10
สะอึกมากเลยตอนที่แคปบอกว่าไม่ได้รักเอส.....คือ น้ำตาจะไหล ไม่รู้อ่ะเราติ่งเอส
เราว่าไม่ว่าจะทะเลาะกันแรงแค่ไหนก็ได้โปรดอย่าพูดคำว่า"ไม่ได้คิดจะรักกัน" ออกมาเลยได้มั้ย
เอสนี่หึงแรงจริงๆแต่เราว่าที่หึงแรงเพราะไม่คิดว่าจะรักได้มากขนาดนี้แน่ๆเลย
ส่วนแคป...นี่ดื้อของจริง แบบยิ่งแรงใส่ยิ่งไม่ยอมจะเข้าหาแคปต้องลองพูดดีๆบ้างนะเอสนะ..เชื่อเราสิ อ้อนแคปบ้างนะอยากเห็น (ถามนักเขียนก่อนมั้ย555555)
จะรอตอนต่อไปนะคะ ><
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 28-06-2015 01:58:05
"ถึงกูจะดีกับพวกมึงทุกอย่าง เทคแคร์ใส่ใจ แต่เมื่อถึงวันนึงที่กูมีคนพิเศษ คนๆนั้นต้องได้มากกว่าคนอื่น.."
ชอบประโยคนี้ อยากจะจุดพลุ :mc4: เอสบทจะชัดเจนก็ชัดเจนมากกกกกกกกกกกกกก แต่ดีแล้วที่ทำแบบนี้ เมี่ยงจะได้รู้ว่าตัวเองต้องควรทำตัวแบบไหน ไม่ใช่เคยชินเหมือนเมื่อก่อนที่เอสจะตามใจตลอด แล้วคำพูดที่ให้เลือกระหว่างเพื่อนกับแฟนนี่คือไม่สมควรจะพูด เพราะทั้งสองสถานะมันคนละความรู้สึกคนละความผูกพันกันเลย
แคป เอ๊ยยยยยยย สามีทำสีผมใหม่หล่อไฉไลจนกระทั่งจำไม่ได้เลยหรอ ไปก็ไปด้วยกันแท้ๆๆ ตอนนี้หนูเสี่ยงตายมากเลยนะค่ะ ไปกับศัตรู(หัวใจ)ของเอสเนี้ย จะรออีก 1 เดือนน่ะ ระหว่างนี้ก็บำรุงหน้าตา ขัดสีฉวีวรรณตัวเองไว้ พอถึงวันจริงส่งตัวเข้าหอสามีจะได้ประทับใจ :hao7:
แบงค์ จะเข็ดไหมนิ เจ้าของดุนะจ๊ะ ถ้าจะเสี่ยง(โดนteen)อีกรอบก็สมควรหาเสื้อเกราะ เฮดกราดไว้ด้วยนะ น่าจะช้ำอีกเยอะ ทางที่ดีติดต่อโรงพยาบาลไว้เนินๆ ก็ได้ พอถึงเวลาจริงๆ จะได้ทันเวลา เอาจริงๆ ตัดใจได้ก็ตัดใจเหอะ เสียใจไม่สมหวังแน่นอน เพราะแคปรักเอสแล้ว และมันคงไม่พิศวาสผู้ชายคนไหนอีกแล้วล่ะ
ปล.อย่าหายไปนานๆ นะคนเขียน คนอ่านใจคอไม่ดี
ปล.2 ตอนหน้าคือวันครบรอบ 1 เดือนที่ตกลงกันไว้ระหว่างเอสแคปใช่ไหมคะ??? :hao6: 55555555555
รพ.ไม่พอมั้งคะ จองศาลา จองเมรุไว้เลย ฮิๆๆ :z1:
อย่าถึงกับจองศาลาเลยค่ะ สงสาร เหลือที่ยืนให้แบงค์บ้าง เสียดายคนหล่อ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 28-06-2015 02:01:32
"ถึงกูจะดีกับพวกมึงทุกอย่าง เทคแคร์ใส่ใจ แต่เมื่อถึงวันนึงที่กูมีคนพิเศษ คนๆนั้นต้องได้มากกว่าคนอื่น.."
ชอบประโยคนี้ อยากจะจุดพลุ :mc4: เอสบทจะชัดเจนก็ชัดเจนมากกกกกกกกกกกกกก แต่ดีแล้วที่ทำแบบนี้ เมี่ยงจะได้รู้ว่าตัวเองต้องควรทำตัวแบบไหน ไม่ใช่เคยชินเหมือนเมื่อก่อนที่เอสจะตามใจตลอด แล้วคำพูดที่ให้เลือกระหว่างเพื่อนกับแฟนนี่คือไม่สมควรจะพูด เพราะทั้งสองสถานะมันคนละความรู้สึกคนละความผูกพันกันเลย
แคป เอ๊ยยยยยยย สามีทำสีผมใหม่หล่อไฉไลจนกระทั่งจำไม่ได้เลยหรอ ไปก็ไปด้วยกันแท้ๆๆ ตอนนี้หนูเสี่ยงตายมากเลยนะค่ะ ไปกับศัตรู(หัวใจ)ของเอสเนี้ย จะรออีก 1 เดือนน่ะ ระหว่างนี้ก็บำรุงหน้าตา ขัดสีฉวีวรรณตัวเองไว้ พอถึงวันจริงส่งตัวเข้าหอสามีจะได้ประทับใจ :hao7:
แบงค์ จะเข็ดไหมนิ เจ้าของดุนะจ๊ะ ถ้าจะเสี่ยง(โดนteen)อีกรอบก็สมควรหาเสื้อเกราะ เฮดกราดไว้ด้วยนะ น่าจะช้ำอีกเยอะ ทางที่ดีติดต่อโรงพยาบาลไว้เนินๆ ก็ได้ พอถึงเวลาจริงๆ จะได้ทันเวลา เอาจริงๆ ตัดใจได้ก็ตัดใจเหอะ เสียใจไม่สมหวังแน่นอน เพราะแคปรักเอสแล้ว และมันคงไม่พิศวาสผู้ชายคนไหนอีกแล้วล่ะ
ปล.อย่าหายไปนานๆ นะคนเขียน คนอ่านใจคอไม่ดี
ปล.2 ตอนหน้าคือวันครบรอบ 1 เดือนที่ตกลงกันไว้ระหว่างเอสแคปใช่ไหมคะ??? :hao6: 55555555555
รพ.ไม่พอมั้งคะ จองศาลา จองเมรุไว้เลย ฮิๆๆ :z1:
อย่าถึงกับจองศาลาเลยค่ะ สงสาร เหลือที่ยืนให้แบงค์บ้าง เสียดายคนหล่อ 555555
ถ้าไปยุ่งมากๆนี่ไม่แน่นา เอสน่ากลัวจะตาย
เฮ้ย แบงค์ ไม่สนใจชะนีบ้างเหรอคะ?//ผิด
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 28-06-2015 13:24:20
แต่ก็ยังรู้สึกไม่วางใจอยู่ดี คิดว่าหลายๆคนคงยังอยากตบมันอยู่ ฮ่าฮ่าฮ่า :beat: :beat: :beat:
แลดูเป็นคนที่น่ารำคาญมาก ชอบใช้สถานะเพื่อนมาอ้าง เอสกับเพื่อนนี่ดีแล้วนะ พยายามใช้วิธีประนีประนอม ไม่ถึงขั้นห่างไปเลย พยายามให้เมี่ยงมันรู้ตัวเอง แต่มั๊นดั๊นไม่ยอมรับตัวเอง แถมหาเหตุผลโยงใยเอาเรื่องเพื่อนมาอ้างอีกตะหาก เรียกร้องยิ่งกว่าแฟนซะอีก เพื่อนกันต้องไปด้วยกันตลอด กินเหล้าเช็ดตัว นอนด้วยกัน ไปส่ง เอิ่มนี่ฉันว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ
อุตส่าห์ออกตัวล้อฟรีแก้ตัวให้มันช่วงแรกนะเนี่ย แค่เพื่อนหวงเพื่อน ดันเป็นซะแบบนี้ ยังดีที่มันไม่ร้ายแบบแอ๊บใสมีด้านมืดในตัว เคยใส่ร้ายแคปแล้วลวนลามเอสอะไรงี้
ดีแล้วที่เอสบอกประโยคเด็ดไปได้ซะที วางใจขึ้นมาก เมี่ยงมันจะได้รู้ซะที ว่าควรวางตัวยังไง
เบื่อพวกชอบบอกให้เลือกเพื่อนกับแฟนจะเอาอะไร คือมันคนละสถานะเอามาเปรียบกันได้ไง
เอสกับแคปทำให้เราชอบสองคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆจริง เพราะดูไปสองคนนี้เป็นคนจริงจังกับความรักมากๆๆๆๆๆ ทั้งๆที่ภายนอกเหมือนจะเป็นพวกฟันแล้วทิ้งไม่แคร์อะไร แต่พออ่านจนถึงตอนนี้แล้วแบบ สองคนนี้วางตัวค่อนข้างดี ถึงจะมีหลุดๆบ้างเพราะบางทีก็รักษาน้ำใจคนอื่นเยอะไป แต่ก็คุยกันตรงๆดี รักกันจริง ใครได้สองคนนี้เป็นแฟนนี่โชคดีตายเลย(แต่แอบให้คะแนนเอสมากกว่าเพราะ บอกตรงไปตรงมากกว่า) ถึงมันจะกวนตีนปากหมาก็เถอะ สองคนนี้พออยู่ด้วยกันได้อารรมณ์ความรักดิบๆดี และมีความมุ้งมิ้งเหมือนเวลาเห็นพวกเด็กวิศวะทำหวาน?ใส่กัน มันอารมณ์นี้เลย เหมือนจะไม่มีอะไรแต่เรานี่ฟินไปสามสิบแปดตลบแล้ว :jul1:
คู่แฝดนี่มาเบาสั้นๆ แต่ทำฉันฟินจนกัดหมอน กรี๊ดกร๊าดมากเลยล่ะ ดาเมจพลังวายมาทีพีคเลย ส่วนคู่เอสแคปนี่มานิ่งๆพีคทีก็ฟินกระจายแต่ส่วนใหญ่จะอารมณ์อมยิ้มเพราะเราขำกับบทสนทนามากกว่า ส่วนฟี่โก้พฤติกรรมมันแบบว่า...... :z2: พูดไม่ถูกแต่ดูสีหน้าเอาว่าประมาณนี้ :m3:
แต่ทำไมไม่รู้เราชอบแบงค์กับปอมากเลยอ่าาาาาาาาา :m1: :m1: :m1: :m11: :m3: :m3: :m3:
ยิ่งปอนี่แบบว่าอยากได้สุดติ่ง คือมันไม่ใช่สเปคนะ แต่อ่านไปแล้วอยากได้แบบนี้ น้องมินมีแบบนี้ให้ซักคนมั้ยจ๊ะ เหอๆๆๆๆ :hao7: ไม่รู้ว่าเอสจะเอาพี่ปอของชั้น? ไปทำไม แต่อย่าแกล้งพี่ปอเค้านะ
ปอลิง: มีลางสังหรณ์ว่าอนาคตพี่ปอจะโดนแกล้ง อ่านๆมา เรื่องนี้เริ่มมีกลิ่นอายของอีกเรื่อง ซึ่งตัวที่เราชอบจะโดนแกล้งทุกที ฮ่าฮ่าฮ่า ฝากพี่ปอไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วย (แต่พี่ปอของเรานะ อิอิ)
ปอลิ่ง: ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากเลย ไม่ค่อยว่างเลย ฮือๆๆๆๆ เวลาผ่านไปหน้าที่ก็มากขึ้น :m15:
เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 28-06-2015 14:21:59
เรากลับไปอ่านใหม่ได้ครบหนึ่งรอบถ้วน กำลังจะเริ่มรอบที่สอง เอสคาปูก็มาแล้ว ดีใจมาก
ตอนนี้เป็นตอนที่ทำให้เห็นชัดเจนว่า แค่พูดชื่อเอส ทำไมหลายคนขยาด
ตอนต้น ๆ ของเรื่อง แค่เอ่ยถึงเอส แค่เอสเดินมา ทำไมหลายคนหลีกทางให้แต่โดยดี
(ไม่รวมนามสกุลผู้ดีไฮโซ เพราะในตอนต้นผู้แต่งไม่ได้เอ่ยถึงทางบ้านของเอส
ซึ่งเราชอบมาก แรงด้วยตัวเองว่างั้น)
เอสโหดมาก แรงมาก ตั้งแต่ต้นเรื่องเห็นว่าเอสกำราบแคปได้หลายต่อหลายครั้ง
นอกจากรูปร่างที่ต่างกันมาก แรง พลังที่เอสมีมากกว่าแล้ว ความโหด ไม่ไว้หน้าสินะ
ที่ทำให้แคปสั่นได้บ่อยๆ
โหด แต่ตอนนี้ก็ทำให้เห็นอีกว่า เอสยอมให้แคปมากขนาดไหน
แคปขี้โวยวาย ดื้อแพ่ง ไม่ฟัง ไม่ยอมใคร บ่อย ๆ เหมือนไม่มีสาเหตุ
เพราะแคปคิดเองอยู่คนเดียวแล้วแสดงปฏิกิริยาต่อต้านออกมา
อย่างที่โยนขวดใส่เมี่ยง จะถีบเมี่ยง คือแคปคิดคนเดียวทั้งนั้น
เลยเหมือนคนไม่มีเหตุผล แต่บ่อย ๆ ที่เอสควรจะโกรธ ทนไม่ไหว
หรืออะไรก็ตามแต่ แต่เอสก็ยังยอมให้แคปตีจนเขียว โวยวาย ด่ากราด
จนอ่านไปก็อดขำไม่ได้ค่ะ อะไรฟระ ชอบโทรไปให้เมียด่า 5555
ส่วนแคปเองนอกจากดื้อมาก ปากเสีย เอาแต่ใจ ไม่ยอมใครแล้ว
แคปเองก็ยอมให้เอสมากเหมือนกันนะ บอกว่าไม่ๆๆๆ ปากด่าๆๆ
แต่ก็ยอมให้เอส(ที่บอกว่าเกลียดขี้หน้า) เข้ามาวุ่นวายในชีวิต
ที่ทำอยู่ทุกวันของสองคนนี้ ขาดแค่กิจกรรมเดียวก็จะเรียกว่าผัวเมียโดยสมบูรณ์ได้แล้วนะ 555
เราชอบนิยายที่นายเอกเป็นผู้ชาย แมน ๆ ห้าวๆ คือเขายังเป็นผู้ชาย
ทำให้เราชอบเรื่องนี้มาก แม้ว่าอ่านไป จะสะดุ้งบ่อย ๆ ก็ตาม ทำไมมันโหดขนาดนี้
แต่ในความโหดคือไม่ใช่ว่าเอะอะตีกัน หรือเป็นความรุนแรงอะไร
โหดที่คำพูดคำจา กิริยาท่าทางที่แสดงออกเท่านั้นเอง แต่ลึก ๆ ก็ยังรู้สึกถึงความรู้สึกของสองคน
ที่ค่อย ๆ เริ่มงอกเงย เปลี่ยนไปมากขึ้น โดยเฉพาะเอส กลับตัวไม่ทันแล้วอ่ะ
กำลังพยายามเดาเหตุผลที่เอสเลือกปอเป็นเลขา นอกจากปอดูแล ใส่ใจคนอื่นแล้ว
เราว่าเอสต้องมีเหตุผลแน่นอน เพราะแคปติดปอด้วยหรือเปล่า อันนี้ไม่แน่ใจ แต่เรารออ่านอยู่
ปอ กับ อาร์ ปอดูห่วงอาร์มาก แคปก็ห่วงแต่เหมือนว่าปอจะแสดงออกมากกว่านิดหน่อย
ส่วนเมี่ยง ไม่เข้าข้างเมี่ยง แต่ก็ไม่อยากซ้ำเติม
ที่ผ่านมาเมี่ยงไม่ออกตัวแรงมาก คงเป็นเพราะอารมณ์แอบรักเพื่อนแต่ไม่กล้าบอก
เพราะเอสเองไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย คบกับผู้หญิง และคบกับใครไม่นาน
เมี่ยงเลยยังแอบมอง แอบรัก และใกล้ชิดได้ตลอดมา ทำนองว่าไม่ได้หวังว่าจะได้เป็นแฟนเพราะเอสไม่ชอบ
แต่จู่ ๆ พอเอสเปิดตัว และแสดงออกว่าจริงจังกับผู้ชาย มันเลยทำให้เมี่ยงรู้สึกหึงหวงขึ้นมามากกว่าปกติหรือเปล่า
คือถ้ารู้ว่าเอสคบกับผุ้ชายได้ ทำไมไม่เป็นตัวเองที่ใกล้ชิดที่สุด
และบ่อย ๆ ที่ความรู้สึกแบบนี้แหละ ทำให้ต้องเสียเพื่อนรักไป
เอาใจช่วยให้เมี่ยงตัดใจได้ อย่าดันทุรังมากไปกว่านี้ เพราะจะมีแต่เจ็บ
เพราะเอสชัดเจนมากเหลือเกิน และ... แอบกลัวเมี่ยงจะเจอแคปอัดอีกสักวัน
ตอนที่อ่านในโทรศัพท์คิดคอมเม้นออกเยอะมาก แต่พอมาเข้าคอมฯ จริงๆ นึกไม่ออกแล้ว
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 28-06-2015 18:01:34
55555
ก็เจ้าของตัวจิงเค้าโหดดดดดดซะขนาดนี้!!! ถอยออกมาได้แล้วว
แคเพื่อนรวมงาพอเนอะะ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-06-2015 18:28:27
ถ้าเฮียเต้รู้เอสจะเป็นไงน๊าาาา
...แต่คงไม่เท่าอาฟี่รู้รึเปล่าาาา(?) แอบหวั่นน :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 29-06-2015 00:29:39
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 30-06-2015 09:27:18
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 30-06-2015 13:40:31
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 02-07-2015 06:09:18
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 02-07-2015 10:53:19
เริ่มหัวข้อโดย: ♥MPEGz♥ ที่ 02-07-2015 17:44:32
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 02-07-2015 19:35:12
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 02-07-2015 19:48:53
7วันแล้วน้าาาาาาาาพี่มินนนนนมาเถอะงุงิ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 03-07-2015 12:44:21
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 03-07-2015 13:27:39
เริ่มหัวข้อโดย: Zliezen ที่ 03-07-2015 13:53:59
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 03-07-2015 15:47:31
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-07-2015 20:41:20
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 03-07-2015 20:52:09
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 04-07-2015 11:00:55
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 04-07-2015 12:09:58
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 04-07-2015 12:26:21
คิดถึงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-07-2015 15:47:38
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-07-2015 19:13:13
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 04-07-2015 22:58:02
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 04-07-2015 23:20:23
อยากจะบอกว่าแคปนายมันปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ แหมมมม รักเอสแล้วก็บอกวารักดิ คึคึคึ :hao7:
รอตอนต่อไปนะคะ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ แม้จะเดินเรื่องช้านิด แต่ก็สนุกมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 04-07-2015 23:38:15
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 05-07-2015 00:20:22
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 05-07-2015 01:38:25
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 05-07-2015 09:09:39
คิดถึง
เอส & แคป
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 05-07-2015 10:26:48
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-07-2015 11:16:41
เริ่มหัวข้อโดย: koko_chaisri ที่ 05-07-2015 14:39:33
:pighaun: :oo1: เอาเฮียโก้ กะ อาฟี่ มาฝากก
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 05-07-2015 17:37:27
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 05-07-2015 18:31:18
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 05-07-2015 18:51:13
ชอบๆ
กวนจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 05-07-2015 19:28:41
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-07-2015 19:42:33
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 05-07-2015 20:02:53
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 05-07-2015 20:15:16
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 05-07-2015 21:46:30
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 05-07-2015 22:16:00
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 06-07-2015 19:24:02
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 06-07-2015 20:47:53
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 06-07-2015 21:09:39
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 06-07-2015 21:12:32
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 06-07-2015 21:13:03
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 07-07-2015 19:40:42
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 07-07-2015 20:17:23
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 07-07-2015 20:24:29
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 07-07-2015 20:28:14
เมื่อไหร่เอสแคปจะมาาาา :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 07-07-2015 20:29:02
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 07-07-2015 20:40:05
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 07-07-2015 21:14:57
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-07-2015 22:37:59
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 08-07-2015 01:14:46
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 08-07-2015 04:16:44
เริ่มหัวข้อโดย: brave ที่ 08-07-2015 08:50:03
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 08-07-2015 14:04:10
รออออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 08-07-2015 14:05:59
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 08-07-2015 17:35:54
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 08-07-2015 17:44:51
รออยู่อ่ะะ...ว่าแต่คืนนี้มาไหมมน๊าา?
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 08-07-2015 20:19:24
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 08-07-2015 20:35:12
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 08-07-2015 21:08:21
เฝ้าแต่รอ รอ รอ รอ รอ เอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 08-07-2015 21:33:21
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่ เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่
นัดฉันไว้ ทำไมไม่มา
#ยังรออยู่นะคะ 555555555555 :katai4: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 08-07-2015 22:46:27
https://www.youtube.com/v/SlB5guSEXkQ
[XXI]
ดอกไม้สีขาวเบ่งบานอยู่บนยอดไม้ในกระถางริมระเบียงของยอดตึกสูงชัน ลีลาวดีกลีบดอกงดงามคลี่แย้มทักทายสายตายามเช้า มันเป็นเช้าของวันที่อากาศดีมากจริงๆ แพขนตาสวยขยับนิดๆ ความรู้สึกเย็นชื้นจากเครื่องปรับอากาศและอุณหภูมิที่ลดต่ำจากภายนอกแตะต้องที่ผิวกระจ่างใส แสงสว่างบางเบาส่องลอดรอยแยกของผ้าม่านเข้ามาถึงเตียงนอน อาจเพราะเมื่อคืนฝนตกโปรยปรายลงมาตลอดทั้งคืน บานกระจกที่ยาวจนเกือบเต็มความโค้งภายในห้องพักกว้างของตึกหรูยังคงมีหยดน้ำใสพราวเกาะอยู่แล้วค่อยๆไหลไปตามกระแสของลม
ร่างกายเปลือยเปล่าสองร่างนอนหันหัวไปคนละทิศคนละฝั่ง ผ้าห่มนวมสีขาวที่พาดปกปิดกึ่งกลางของร่างกายไว้ยู่ยี่ยับเยิน เสื้อผ้า โทรศัพท์หรือแม้แต่นาฬิกาปลุกรวมถึงโคมไฟสวยที่หัวเตียงหล่นห้อยลงระเนระนาด ดูๆไปแล้วมันเหมือนสมรภูมิคู่รักที่ผ่านศึกสงครามเซ็กส์กันมาโชกโชนตลอดทั้งคืน
“อือ...” เสียงครางหงุดหงิดจากคนที่ขยับตัวก่อน แคปยืดแขนยืดขาที่กางอยู่จนเกือบจะเต็มเตียงบิดขี้เกียจส่งเสียงออกมาอย่างคนเกียจคร้าน ขณะที่เจ้าของห้องอย่างเอสกลับใช้เนื้อที่ของเตียงนอนแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น เขานอนตะแคงข้างเรียบร้อยไม่มีที่ติ
“อื๊อออออ.....” แคปบิดตัวรอบสอง ยืดมือฟาดผั๊วะไปโดนหน้าแข้งคนข้าง ๆ อย่างไม่ตั้งใจ เขาชินกับการมีตัวตนของของเอสหลังจากตื่นนอนเพระงั้นไม่ต้องลืมตาดูก็รู้แล้วว่าเป็นใครที่นอนอยู่ข้างกัน แคปเอาขาเขี่ย ๆ มันให้ขยับห่างออกไปอีกแต่เพราะว่านอนกลับด้านกันเขาจึงถีบๆเข้าที่หลังมันแบบเต็ม ๆ แคปผงกหัวขึ้นดูนิดๆเอสยังคงนอนไม่รู้สึกตัว มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวที่ใช้ห่มด้วยกัน แคปกะจะดึงมาห่มเองทั้งหมดก็อดคิดไม่ได้ว่ามันคงจะอุจาดตาน่าดู ครั้นตัวเองก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลุกขึ้นมาสวมใส่อะไรๆที่ถูกฉีกออกไปแล้วเมื่อคืน เขาจึงนอนปรือตามองไปเรื่อย ๆ สัปหงกทั้งที่ยังนอนอยู่จนท่อนแขนตกลงข้างเตียง แล้วในที่สุดเขาก็เผลอหลับผล็อยลงไปอีกรอบ
“อืมม...” สุ้มเสียงครางต่ำๆจากคนที่นอนตะแคงตัวใช้พื้นที่แค่นิดหน่อยบนเตียงอันกว้างขวางตัวเอง เอสพลิกตัวนอนหงายปัดป่ายแขนออกมาควานหาคนข้าง ๆ กะว่าจะดึงเข้ามาใช้แทนหมอนข้างสักหน่อย แต่ทว่า...เขาคว้าได้แต่ขามันเท่านั้นหน้าแข้งที่มีขนขึ้นรำไรเสียด้วย คิ้วคมขมวดขึ้นนิดๆ เขาผงกหัวขึ้นมองคนที่นอนกลับหัวสลับด้านกับเขา ทั้งที่เมื่อคืนยังนอนอยู่ทิศทางเดียวกันแท้ ๆ แคปมันนอนร้ายมากทั้งยังชอบละเมอและปลุกยาก บางคืนตื่นมามันกลิ้งตกลงไปนอนที่ปลายเตียงก็ยังมี
“ฮ้าวววววววว” เขาหาวออกมา พลางยกข้อมือเพื่อดูเวลาก่อนลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามที เตะขาสะกิดเรียกแคปให้ตื่น แต่รายนั้นนอนอ้าปากหวอไม่รู้เรื่องราว เอสจึงตวัดผ้าห่มออกจากตัวลุกขึ้นยืนแล้วยืดเส้นยืดสายคว้าบ็อคเซอร์ตัวจิ๋วที่เกือบเดินเหยียบขึ้นมาใส่ก่อนเดินอ้อมไปที่อีกฝั่งจับแขนแคปที่ห้อยตกอยู่ขึ้นมาวางข้างลำตัวดีๆแล้วดึงคนทั้งคนขึ้นนั่ง ทั้งที่ตามันยังหลับจากนั้นผลักมันนอนลงให้ถูกทิศถูกทาง
“อื๊อออออ....”แคปครางหงุดหงิดงุ่นง่านประท้วง เวลาที่นอนเขาไม่ชอบถูกคนกวน มือขาวคว้าเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมปิดหน้าไว้แบบลวกๆแต่มันคงลืมไปว่าไม่ได้สวมใส่อะไรเลยสำหรับท่อนล่าง มือใหญ่ดึงผ้าห่มที่มันนอนทับอยู่กระชากออกมาแรง ๆ ตวัดปลายผ้าปิดคลุมช่วงล่างไว้ให้กันน้องชายมันหนาวจนหดไปก็แค่นั้น
“อย่ามายุ่ง!” เสียงครางอู้ลอดออกมางัวเงีย เอสกอดอกยืนมองอยู่นานจนเสียงกรนเบา ๆ ในคอของคนในผ้าห่มยักษ์ดังขึ้นมาอีก
“ตื่นได้แล้วมั้งมึง เดี๋ยวสายหรอก..” เอสกอดอกเรียกแต่ไร้เสียงการตอบรับ
“แคป..” เขาเรียกขึ้นอีก ตอนแรกกะจะให้มันนอนต่อแต่ก็นึกถึงว่าเวลาเดินหน้าไปเรื่อย ๆ แล้วที่สำคัญสิบโมงเขามีเรียนแลป
“..........”
“แคป ตื่นสิวะ..” เอสเดินไปเลื่อนม่านหน้าต่างแบบแรง ๆ ผลักทีเดียวขยับไถลไปไกลจนชิดมุม แสงสว่างสาดเข้ามาที่กลางห่าใหญ่ แคปร้องประท้วงโวยวายเสียงดัง
“บ้าอะไรของมึงวะห๊ะ! กูจะนอนนนนนนนนนนนนนนนน” ผ้าห่มถูกตวัดออกจากใบหน้าเล็กที่เครียดขึง แคปด่ารัว ๆ หยีตาอย่างรำคาญแดดที่แยงเข้ามา
“วันนี้กูมีเรียนมึงต้องไปส่งกู เพราะงั้นต้องตื่นตอนนี้”
“ห๊ะ!?”
“กูบอกให้ลุกแคป สายแล้ว”
“สายอะไรเล่าวันนี้กูไม่มีเรียน อย่ามายุ่งได้ไหมล่ะ!” แคปโมโหยกข้อมือดูเวลาบ้างมองไม่เห็นเขาจึงขยี้ๆๆจนกระทั่งมองเห็นชัดขึ้นมา วันนี้เขาไม่มีเรียนสักหน่อย ขอนอนต่ออีกนิดจะเป็นไรไป ก็รู้อยู่หรอกว่านี่ห้องมันเตียงมัน
“แคปแม่ง...มึงอ่ะปลุกยากแบบนี้ทุกที” เอสดึงๆชายผ้าห่มพลางต่อว่าไปด้วย จริง ๆ แล้วเขาแกล้งกวนมัน รอยสีแดงจางๆที่เนินไหล่ขาวช่างเตะสายตานัก แน่นอนว่ามันมาจากริมฝีปากเขาดูดดุนเล่นเมื่อคืน
“โฮ้ยยยยยยย กูง่วงงงงงงงงงงงงงงงงงง เห็นใจกูบ้างงงงงงงงงงงงง....” แคปดันไหล่มันต่อต้าน ร่างกายที่ก้มกดลงมาแทบจะกอดเขาอยู่รอมร่อ เอสแกล้งซุกริมฝีปากลงที่ซอกคอหอมกรุ่น
“หึหึ...หอมนะ อยากจูบทั้งตัวแล้วว่ะ”
“โฮ้ยยยย อะไรกันนักหนากับกูวะห๊ะ! ” แคปดันไหล่มันออกแรง ๆ อีกครั้งแต่เอสไม่ยอมขยับตัวเลย ตั้งหน้าตั้งตาซุกอยู่แบบนั้น แคปเหลืออดฟาดกำปั้นลงไปที่แผ่นหลังกว้างเสียงดังปึก
“ไอ้สัสเอส มึงคิดจะทำเหี้ยอะไรห๊ะ!”
“กูจะล่อมึงไง..” เอสว่าด้วยแววตาซุกซน แคปรู้หรอกว่ามันพูดเล่นแต่ถ้ายอมจริงมันต้องเอาเขาแน่ ๆ แคปจึงหันหน้าหนีแกล้งทำเป็นหลับตาต่อไม่รู้ไม่ชี้ไม่ใส่ใจคำพูดของมัน แต่เอสกลับหอมลงมาจริง ๆ ปลายจมูกโด่งกดลงเต็ม ๆ ที่แก้มนิ่ม เกือบโดนฝ่ามือเล็กฟาดลงมาที่หน้าแล้วแต่เอสที่เร็วกว่าคว้าเอาไว้ได้ทัน
“ไอ้โรคจิตกูง่วงลุกออกไปสิโว๊ยยยย แม่ง กูง่วงงงงงเห็นใจกูบ้างงงงงงงงงง ฮึ่ยยย!!!!!!!”
เอสขี้เกียจจะสู้กับมันแล้ว เขาละลำตัวขึ้นมา ปล่อยแคปให้หลุดจากพันธนาการ ก่อนเดินไปคว้าเอานาฬิกาปลุกข้าวของเครื่องใช้ที่หล่นอยู่บนพื้นเอาขึ้นมาตั้งไว้ที่เดิม โทรศัพท์บ้านรวมถึงโคมไฟผ้าที่นอนตะแคงอยู่บนพื้นพรมเขาก็จับมันตั้งขึ้นข้างเตียงอย่างเดิม
“แคป เสื้อมึงขาดหมดนะแล้วเดี๋ยวลุกขึ้นอาบน้ำเปิดเอาในตู้กูใช้เลยก็แล้วกัน..” เอสหยิบเอาเสื้อผ้าแคปที่ถูกเหวี่ยงทิ้งไว้ตามพื้นตั้งแต่เมื่อคืนโยนใส่ไอ้คนนอนแรง ๆ
“ก็เพราะใครกันล่ะ!” แคปแว๊ดขึ้นมา ยกขาชี้ใส่ทั้ง ๆ ที่อยู่ในผ้าห่มเอสหมั่นเขี้ยวแกล้งจะดึงผ้าที่คลุมร่างโป๊ๆล่อนจ้อนของมันออกแต่เจอคนถูกแกล้งโวยวายบ้าบอขึ้นมาก่อนเขาจึงทำแค่หัวเราะก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป พอออกมาแคปนอนหลับเป็นตายไปอีกครั้ง เอสจึงจัดการแต่งตัวด้วยชุดลำลองง่าย ๆ เวลายังเช้าอยู่มากเขาคว้าเอากระเป๋าตังค์โทรศัพท์และกุญแจรถมาถือเอาไว้
“กูออกไปซื้ออะไรมาให้กิน มึงลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเข้าใจนะแคป” เดินไปจับไหล่คนนอนเขย่าเบา ๆ
“ไอ้แคป..” เอสเขย่าเรียกอีกหน
“อื้อออออ”
“วันนี้มึงต้องไปส่งกูที่มหาลัยนะเว้ย ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย กูกลับมาถ้าเจอมึงยังนอนอุตุอยู่จะจับมึงกินตับอย่ามาโวยวายนะบอกให้รู้ อ้อ แล้วเดี๋ยวรดน้ำต้นไม้ให้กูด้วยไม่ได้รดมาหลายวันแล้วเดี๋ยวเหี่ยวหมด” เอสว่าจบก้มลงจุ๊บที่มุมปากเล็กเบา ๆ
เพี๊ยะ!
แคปลุกพรวดขึ้นเลย “ไอ้สัส! จะไปไหนก็รีบๆไปเลยไป ฮ่วยย!!!!!”
“ฮ่ะๆๆ นี่มึงตกภาษาอีสานมาป่ะเนี่ยแคป” เอสขำจนตัวงอ ขณะที่แคปทิ้งตัวนอนลงไปอีกดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า เอสจึงแกล้งกระชากๆออกอีกครั้ง คราวนี้เจอนิ้วกลางจากคนนอนหยีตาหน้ามุ่ยชูใส่ให้อย่างแรง “เรื่องของกู!”
คนกวนได้แต่ยืนส่ายหน้า มือใหญ่ขยี้หัวเล็กแรง ๆ แล้วบอกย้ำอีกครั้งว่าให้ลุก เขากลับมาทุกอย่างต้องอยู่ในสภาพพร้อม แต่พอกำลังจะก้าวออกนอกประตูเขากลับแกล้งหันกลับมาเรียกแคปดังๆขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เจอหมอนใบใหญ่ลอยมาแทบจะกระแทกถูกหัว ยังดีที่หลบได้ทัน
เสียงทุ้มหัวเราะชอบอกชอบใจก่อนที่เสียงประตูจะปิดลง
“บ้าเอ๊ย!!!” แคปเอาหน้าซุกลงใต้หมอนสบถหงุดหงิดเสียอารมณ์ ลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด มองไปที่กระจกเงาบานใหญ่ซึ่งสะท้อนมาที่เตียง มองแล้วนึกรันทดสภาพตัวเองจนเกือบรับไม่ได้ เขาเสยๆผมแล้วสะบัดพอให้มันเข้ารูป ควานหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ที่เอสโยนไว้ให้มาสวมใส่แบบลวกๆก่อนดีดตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วเดินก้าวข้ามดัมเบลสองอันที่วางกลิ้งอยู่ที่พื้นไปมองดูที่ริมกระจกใสตรงมุมโค้งของห้อง มันเป็นบานหน้าต่างแบบสมัยใหม่และราคาแพง ตัวกระจกหรูเปิดโค้งออกได้
“โหหหหหหห นี่กูยืนอยู่บนยอดอะไรวะเนี่ย ตึกบ้าสูงเหี้ยๆ” แคปพูดเบาๆอยู่คนเดียว กดเลื่อนกระจกบานโค้งให้เปิดตัวออกได้นิดๆ เป็นช่องพอได้สูดอากาศ สายลมกรรโชกเข้ามาปะทะใบหน้าขาวจนเย็นจับใจ แคปมองดูยอดน้ำค้างที่ยังค้างอยู่บนใบสีเขียว เมื่อลมพัดเข้ามาอีกระรอกพาให้กิงไม้โยกไหวไปมา ดอกไม้สีขาวปลิดปลิวลงไปยังพื้น เขามองตามดอกไม้ที่ค่อย ๆ ร่วงหล่น ไม่น่าเชื่อว่าที่ตึกสูงมากแบบนี้เจ้าของห้องจะมีอารมณ์โรแมนติก ซื้อหาต้นลีลาวดีมาปลูกลงที่กระถางมังกรยักษ์ ซึ่งมองปราดเดียวก็แน่ใจได้ว่ามั่นคงแข็งแรงยิ่งนัก
แคปยังมองตามดอกไม้สวยที่หลุดจากขั้วใบ ดอกแล้วดอกเล่า อดไม่ได้ที่จะยื่นมืออกไปรองรับเผื่อว่าจะสามารถรับมาดอมดมได้สักดอก แต่เปล่าเลย..มันร่วงหล่นลงไปสู่เบื้องล่างบ้างแล้ว เขายันตัวขึ้นจากขอบหน้าต่าง มองเห็นบัวรดน้ำอันเล็กวางอยู่ใกล้ ๆ พอลองยกดูกลับมีน้ำเตรียมไว้อยู่แล้ว แคปยื่นมืออกไปรินรดสายน้ำเย็นฉ่ำเพิ่มให้อีก ทั้งที่ดินก็ยังชุ่มจากหยาดน้ำฝนเมื่อคืน แต่เจ้าของห้องอย่างเอสกลับบอกให้เขามารดน้ำดอกไม้อะไรของมันให้อีก คาดว่าลึกๆแล้วคงอยากให้แคปตื่นมาได้มองดูสิ่งสวยงามก็แค่นั้น
แคปวางบัวรดน้ำไว้ที่เดิมตรงชั้นริมผนัง เขาเลื่อนปิดบานกระจกเข้าที่ จากนั้นหันกลับมามองดูรอบๆห้อง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มองดูห้องนอนของเอสอย่างเต็มตา ถึงจะเคยมาแล้วครั้งนึง แต่ตอนนั้นก็อย่างว่าอุบัติเหตุเซ็กส์ ตื่นมาเลยต่างคนเลยต่างไปเกือบๆจะมีเรื่องฆ่ากันตายใครมันจะไปจำได้วะ อารมณ์โมโหหนักขนาดนั้น แคปเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ เคาะมือลงที่โต๊ะ มีกรอบรูปอันเล็กๆว์ภาพเจ้าของห้องในวัยเด็ก เป็นหรอบที่สีเข้ากับโต๊ะไม้หนัก ดูแค่สีของเนื้อไม้ก็พอรู้ว่ายี่ห้อหรูหราเนื้อไม้ดีมากขนาดไหน เตียงนอน โต๊ะเก้าอี้ เฟอนิเจอร์ทุกอย่างล้วนเป็นของใช้เกรดเอทั้งสิ้น
“บ้าชะมัด ห้องมึงดีขนาดนี้ยังไปทนนอนที่ห้องเล็กๆ เตียงแคบๆ ยอมใช้โต๊ะญี่ปุ่นปูฟูกบาง ๆ ทำการบ้านอ่านหนังสืออยู่กับกูเป็นเดือน ๆประสาทดีไหมวะไอ้บ้าเอ๊ย..” แคปนึกๆจนคิ้วมุ่น ก็ถึงว่ามันทนไม่ได้ขนาดที่ต้องสั่งโต๊ะทำงานใหม่เข้าห้องเขากันโน่นเลย มือเล็กขยี้หัวอย่างไม่เข้าใจในตัวมัน แต่ใครจะสนล่ะเขาก็แค่จะหาผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำให้เสร็จจะดีกว่า เกิดมันกลับมาก่อนเดี๋ยวได้มีเรื่องกันอีก ขาเพรียวยาวก้าวฉับๆมุ่งไปที่ห้องอาบน้ำ แต่ต้องชะงักหยุดไว้ที่หน้าประตูก็เพราะว่าเสื้อผ้าที่ถูกฉีกทึ้งออกไปเมื่อคืน คงต้องหาจากในตู้ของมันใช้ไปก่อน ผ้าเช็ดตัวอีกล่ะ คิดแล้วเขาก็เลี้ยวเข้าไปอีกซอกหนึ่งของห้องน้ำ ด้านในเป็นห้องขนาดกว้างที่ถูกตกแต่งด้วยตู้ใหญ่สามบานขนาดเต็มความสูงและความยาวของแนวกำแพง ยาวไปจนสุดสามด้าน แคปแอบตกใจกับความโอ่อ่าของสิ่งที่เห็น
“อะไรมันจะหรูหราขนาดนั้นวะ แล้วผ้าเช็ดตัวมึงจะอยู่ที่ตู้ไหนล่ะวะทีนี้ กูขอเปิดแม่งหมดทุกตู้ก็แล้วกันนะ..” ของผัวก็เหมือนของเมียปกติไม่ใช่คนทีจะมาค้นข้าวของๆคนอื่นวุ่นวาย แต่ครั้งกูขอจุ้นจ้านของมึงสักครั้งละกัน
เขากะจะเปิดตู้บานแรกออกก่อน แต่ทว่าเพียงแค่เลื่อนมือไปสัมผัสลงเบา ๆ ครืดดดดดดดดดด
“เหี้ย!”
แคปตกใจจนกระโดดโหยง ก็เพราะว่าบานประตูดันเลื่อนออกเองราวกับมันอัตโนมัติ แต่ทว่าสิ่งที่อยู่ในตู้ทำให้ตกใจได้มากกว่าเป็นสิบๆเท่า ก็คือสิ่งที่อยู่ด้านใน เสื้อนักศึกษาที่แขวนเรียงไว้เรียบร้อยจนเต็มราว มีทั้งแขนยาวและแขนสั้นรวมถึงเสื้อช้อป เสื้อกาวน์ เสื้อโค้ทลงสนาม ยาวต่อเนื่องกันไป สุดท้ายจบลงที่เชิ้ตแขนยาวซึ่งถูกไล่โทนสีตั้งแต่สีอ่อนไปจนถึงสีเข้มสุดแขวนเรียงจนเต็มความยาวของตัวตู้ ขณะที่ราวด้านล่างกลับเต็มไปด้วยกางเกงสแลคผ้าเนื้อดีพาดไว้เป็นสิบๆ
“โหหหหห อะไรของมึงบ้างวะเนี่ย มีแต่ชุดนักศึกษา ของกูมีแค่สามตัวเหอะยัดเอาไว้อีกต่างหาก” แคปพึมพำออกมา มิน่าล่ะเขาว่ากันว่าคนที่เนี๊ยบมากๆมีโอกาสจะเป็นเกย์ ไอ้เอสแม่งมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่กำเนิดแล้วแน่ ๆ เหอะ ผู้ชายอย่างเราๆมันต้องตู้รกๆดิวะ ใช้แล้วกอง รื้อแล้วยัด แบบนี้สิมันถึงจะเป็นชายแท้ นี่อะไรของมัน เนี๊ยบเกิ๊น สมองเล็กๆก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยในระหว่างที่เดินไปเปิดตู้บานถัดไป
“ป๊าดดดดดดดดดดดด” คราวนี้หลุดภาษาท้องถิ่นที่ติดมาจากหนังตลกที่ไอ้ปอมันโหลดมาให้ดูเมื่อสองวันที่แล้ว เชื่อไหมเรื่องเดียวเขาดูสามรอบดูจนหัดพูดกับไอ้อาร์จะกลายเป็นคนอีสานไปแล้ว
“ตู้นี้โอเคเลยนี่หว่า” ทั้งเสื้อลำลอง ทั้งเชิ้ต ทีเชิ้ต ที่แขวนไว้จนแทบจะล้น ด้านล่างมีกางเกงยืดกางเกงยีนส์พับแล้วกองไว้เพียบ ในลิ้นชักมีบรรดาแอคเซสเซอรี่หลายๆอย่าง แคปตื่นตาตื่นใจราวกับกำลังเข้ามาเลือกดูบรรดาเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายคุณผู้ชายของร้านแบรนด์เนมหรูๆที่ขายอยู่ในห้างดัง เขาใช้สายตาเล็งตัวที่ต้องการแล้วหยิบทีเชิ้ตออกมาหนึ่งตัว ส่วนกางเกงคิดว่าจะใส่ตัวเก่าของเขาเอง แต่คิดไปคิดมาแคปดึงกางเกงยืดสีเทาจั๊มขาออกมาตัวนึง หลังจากนั้นมุ่งไปที่ตู้ใบสุดท้ายเลย แน่นอนว่าผ้าเช็ดตัวอะไรต่าง ๆ ของมันที่เขายังไม่เห็นจะต้องอยู่ในนั้น แคปคว้าเอาแบบลวกๆอย่าถามว่าสีอะไรเพราะผ้าเช็ดตัวผ้าปูที่นอนหมอนรวมถึงฟูกสำรอง สีขาวล้วนทั้งตู้ ไม่รู้จะสะอาดสะอ้านไปไหน ลุคก็ดูแบดๆนะแต่ทำไมของใช้มันถึงพิถีพิถันแบบนี้วะ
แคปเลื่อนบานตู้ปิดลงกำลังจะเดินออกไปนึกได้ว่าวางเสื้อกับกางเกงที่เลือกไว้ที่อีกตู้ เขาเดินไปหยิบมันออกมากำลังจะเลื่อนบานประตูปิดไว้อย่างเดิม แต่สายตาที่ดีจนเกินเหตุมองเห็นคลับคล้ายคลับคลาเหมือนกับสิ่งที่แขวนไว้ที่ส่วนในสุดของตู้มันดูไม่เข้าพวกและแตกต่าง มันเป็นฟูๆบางๆผ้าพลิ้ว ๆ แคปที่กำลังจะปิดตู้สนิทอยู่แล้วกลับเลื่อนพรืดออกอย่างแรง มือเล็กเอื้อมเข้าไปคว้าออกมาเลยเอาให้หายข้องใจ
“ไอ้สัส!” แคปตาเขียวอื๋อขึ้นมา เมื่อสิ่งที่ถืออยู่ในมือตอนนี้คือชุดกระโปรงลำลองสีพาสเทลปักลูกไม้บาง ๆ ไซด์ผู้หญิง แคปมองๆๆแล้วก็มอง หน้าตาบิดเบี้ยวขึ้นมาแบบไม่รู้สึกตัว คิ้วที่เรียงตัวสวยขมวดเป็นปมติดกันเมื่อนึกและจินตนาการไปไกลถึงขั้นสุด
ข้อสันนิฐานมีอยู่แค่สองข้อ หนึ่งคือ มันซื้อมาไว้ใส่เอง หึหึ ตลกสัส กูก็ช่างคิดไปได้ ตัดข้อนี้ออกไปก่อนเพราะว่าไซด์ของชุดมันดูบอบบางน่าทะนุถนอมเหลือเกินคงยัดขามันลงแค่ขาเดียวแน่ ๆ แล้วที่สำคัญมันไม่น่าจะมีรสนิยมแปลกประหลาดแบบนั้น กับอีกหนึ่งข้อที่มีแนวโน้มจะเป็นไปได้มากที่สุดก็คือ ชุดของแฟนเก่าที่ยังเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดี ซึ่งพอคิดว่าข้อนี้น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดแคปนี่แทบจะเขวี้ยงไอ้ของที่อยู่ในมือทิ้งลงตรงนี้ เขาเงยหน้าไปมองไอ้บรรดาเสื้อผ้าที่แขวนเอาไว้ด้านในอีกหน เจออีกชุดคราวนี้สีชมพูอ่อนสไตล์เดียวกันเด๊ะเลย แคปกระชากแม่งลงมาทั้งคู่ เขาปิดตู้สไลด์แรง ๆ เสียงโครมดังลั่น ไม่อยากจะสนอะไรแล้วแม่งหน้าชาไปหมด นับหนึ่งถึงสิบข่มอกข่มใจ พลันนึกถึงกระทู้เด็ดๆที่เคยเจอในเวปสีน้ำเงินชื่อดัง
...คุณจะทำอย่างไรถ้าเจอชุดผู้หญิงคนอื่นในห้องของแฟน??
แฟน?
บ้าไปแล้ว! ช่างหัวมันสิ จะแคร์อะไรวะแม่ง มันจะเก็บชุดเหี้ยไรไว้ในตู้ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเขาตรงไหนเลย
“ฮึ้ยยยยยยยย!!!!” แคปเดินย่ำเท่าปึงๆออกมาถึงด้านอกโยนโครมแม่งทั้งชุดกองลงที่เตียงอย่างหงุดหงิด ใจเต้นตึกตักโกรธขึ้นมาแล้วสมองแม่งช่างสวนทางกับความคิดนัก
“กูโกรธมึงแล้วไอ้สัส! ดีนะที่กูยังไม่เสียตัวให้มึงอีกรอบ เวรเอ๊ย ไอ้ตัวอันตราย ไอ้คนเจ้าชู้ ไอ้ตัวโรคจิต มึงอย่าคิดว่ากูจะจบง่ายๆ มีชุดผู้หญิงแขวนอยู่ในตู้เหรอหื้ม?? หนอยยยยย อยู่กินกับเมียแล้วยังกล้าจะพากูมาอีกเรอะ แล้วไอ้เตียงที่กูนอนกลิ้งอยู่เมื่อคืนนี่มึงก็คงจะพาผู้หญิงมานอนไม่ซ้ำหน้าเลยใช่ไหมล่ะห๊ะ! บ้าเอ๊ยยยย!! บ้าไปแล้ว!!!!”
.
.
อีกฝั่งนึงของกรุงเทพมหานคร ไม่ไกลจากคอนโดของเอสมากนัก
“แค่นี้จะอิ่มไหมครับคุณหนู ลุงว่าไปเอามาเพิ่มอีกสักเถานึงดีกว่านะ..” ลุงกล้าคนงานเก่าแก่ของบ้านเขาที่ออกมาช่วยดูแลร้านโจ๊กของลูกสาวแสดงสีหน้าเป็นกังวล สายตาที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย มองเถาปิ่นโตที่บรรจุโจ๊กหมูร้อน ๆ สองชั้นในมือของคนที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก
“แค่นี้ทานไม่หมดแล้วครับลุง” เอสหันไปยิ้มอ่อนให้ ลุงแกเดินออกมาส่งเขาถึงรถ
“แต่คุณหนูกินจุ แล้วไหนว่าจะเอาไปฝากเพื่อนด้วย ลุงกลัวว่าจะไม่อิ่ม เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้ก่อน ลุงไปบอกป้าเขาตักเพิ่มมาให้อีกดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับลุงกล้า ผมพอแล้วแค่นี้แหละ” เอสดึงฝ่ามือกร้านนั้นไว้ เขาส่ายหน้าบอกไม่เอา
“แต่ว่า...
“แค่นี้แหละครับพอดีแล้ว กินเยอะๆกินจนเบื่อแบบนั้นทำให้ไม่อยากกินอีก สู้กินทีล่ะน้อย ทำให้อยากกินอยู่เรื่อยไป อันนี้ลุงกล้าเคยสอนผมไว้ตั้งแต่ยังเด็กไงครับ”
“โถ่คุณหนู...”
“ผมไปนะครับลุง ไม่ต้องห่วงแค่นี้อิ่ม รับรอง..” เอาชูปิ่นโตขึ้นมาให้ลุงดูบอกรับรองว่าอิ่มแน่ ลุกล้าหัวเราะ
“คุณหนูเอสขับรถดีๆนะครับ ยังเช้าอยู่รถมีแต่เร็ว ๆ กันทั้งนั้น” เอสพยักหน้าให้ เขาเอื้อมมือไปโอบเอวลุงกล้า บอกกับแกว่าเขาจะกลับแล้ว ร้านโจ๊กในซอยเล็กๆที่เขายังคงแวะเวียนมาอยู่เสมอตั้งแต่เด็กจนโต ลุงกล้าพี่เลี้ยงคนแรกที่เขาเคารพรักไม่ต่างไปจากคุณนาคินพี่เลี้ยงคนถัดมาของเขา ที่ตอนนี้กลายไปเป็นเลขาของคุณพ่อเต็มตัวแล้ว
รถจอดลงที่ช่องจอดส่วนตัวเยื้องกับล็อบบี้ทางเข้าคอนโดหรู เอสหยิบเอาเถาปิ่นโตสองชั้นเล็กๆ เดินออกจากรถตรงไปกดเรียกลิฟต์
ติ๊ง~
หญิงสาวสวยคนหนึ่งก้มหน้าก้มตาก้าวฉับๆออกมาเกือบชน เอสต้องรีบหลบ
“อ้าว หวัดดีค่ะเอส” เธอรีบร้องทักขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ขยับหลีกทางให้ ตั้งแต่เจอกันเมื่อวันที่เธอย้ายของเข้าห้องครานั้น เธอไม่เคยมีโอกาสได้เจอเขาอีกเลยทั้งที่อยู่ชั้นเดียวกันก็แค่ห้องคนล่ะฝั่งซ้ายขวาเท่านั้น หลายครั้งหลายหนที่เธอพยายามมองหาแต่ดูเหมือนว่าชายคนที่เธอเฝ้ารอไม่ค่อยได้กลับมาที่ห้องบ่อยครั้งนัก
“หวัดดีครับ” เอสพยักหน้าให้ตกใจนิดๆเธอรู้จักชื่อเขาด้วย จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอเธอ แต่เดินออกมาจากลิฟต์ตัวนี้ก็โอเคจำได้แล้ว ผู้หญิงเจ้าของห้องฝั่งซ้ายชั้นเดียวกับเขา เคยเจอเธอเมื่อเดือนก่อนถ้าจำไม่ผิด
“ไม่เจอกันนานเลย ยังจำกันได้ป่ะคะเนี่ย”
“จำได้สิครับ เราอยู่ชั้นเดียวกัน”
“จำได้จริงเหรอ งั้นทำไมไม่เรียกชื่อล่ะคะ”
“.............วิว” เอสนิ่งไปนิดนึงสุดท้ายก็เรียกชื่อเธอออกมา วิวฉีกยิ้มหน้าแดง “ดีใจจังค่ะ จำวิวได้ด้วย..” เธอเงยหน้าจ้องเขาแล้วมองของที่เขาถืออยู่
“เอสไปไหนมาคะเนี่ย อย่าบอกนะว่าไปวัดมาถือปิ่นโตทำไมน่ะ” เสียงเล็กหัวเราะคิกคัก สมัยนี้หาผู้ชายหิ้วปิ่นโตว่ายากแล้ว ยังมีผู้ชายหน้าตาบุคลิกแบบนี้หิ้วปิ่นโตเข้าคอนโดหรูนี่มันยากกว่าเป็นไหนๆ
“เปล่าหรอกครับ ไปซื้ออาหารมาน่ะ” เอสพ่นขำนิดๆเขาชูปิ่นโตในมือขึ้นมาให้เธอดูแบบเต็ม ๆ ตา
“คิคิ น่ารักจังค่ะ ผู้ชายกับปิ่นโตเถาเล็ก สมัยนี้คงหาไม่มีแล้วล่ะค่ะ” เธอหัวเราะอายๆเอสเลิกคิ้วสูง
“ตลกผมเหรอ”
“ใช่ค่ะ ก็หิ้วปิ่นโตนี่ มันดูแตกต่างจากหน้าตาแล้วก็บุคลิกภายนอกของเอสมากๆเลยอ่ะค่ะ” เธอยังยิ้มแป้นไม่หุบ ยิ่งคนที่ถูกใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมาทำอะไรที่มันแตกต่างออกไปอีกเธอยิ่งถูกใจขึ้นอีกหลายเท่า ผู้ชายที่เข้าหาเธอส่วนใหญ่ชอบอวดว่าตัวเองมีอย่างนั้นอย่างนี้ เป็นพวกบรรดาเสี่ยกระเป๋าหนักๆไม่ก็พวกผู้ชายขี้โม้ จะมีใครล่ะที่หิ้วปิ่นโตไปซื้ออาหารเช้าแบบนี้
“งั้นผมขอตัว....
“วิวขอทายได้ไหมคะว่าในนี้มีอาหารอะไร”
“.....!?”
“อืม....ต้องเป็นข้าวไข่เจียวแน่ๆเลย ไม่ก็ข้าวผัดอเมริกันที่มีไส้กรอกกับแฮมด้วย ทานคนเดียวป่ะคะเนี่ยไม่ชวนวิวเข้าไปช่วยทานเหรอ ไปได้นะ” เสียงใสกริ๊กทำท่าน่ารักทายออกมา เธอพูดทีเล่นทีจริงใส่เขา เอสถึงกับหัวเราะหึหึอยู่ในใจ เขาชูปิ่นโตขึ้นมาอีกครั้ง
“อ๋อนี่เหรอ ไม่ใช่หรอกครับ นี่ปิ่นโตโจ๊กทั้งสองชั้นเลย แฟนผมเขาชอบโจ๊กเจ้านี้มากๆเมื่อคืนพามาค้างที่นี่เช้านี้เลยออกไปซื้อมาไว้ให้น่ะ ขอตัวก่อนนะครับ”
กว่าเธอจะรู้สึกตัวว่าเขาพูดอะไรประตูลิฟต์ก็ปิดลงเรียบร้อย คนสวยขยี้เท้าเบา ๆ นึกอิจฉาคนที่เขาเอ่ยถึงอยู่เสมอ ‘แฟนนายคงต้องสวยมากแน่ๆ’ เธออดที่จะนึกไม่ได้
ก๊อกๆ
แกรกกกกกกก
“ตื่นนานยังวะ” เอสทักขึ้นหลังจากถอดรองเท้าไว้ที่ตู้ด้านหน้า เขาเดินเข้ามาวางมือใหญ่และเย็นลงที่หัวทุยๆสีน้ำตาลเข้มของแคป ที่นั่งกอดหมอนดูหนังอยู่หน้าทีวี แคปเบี่ยงหัวหลบแล้วหันไปมองตาขวางใส่ เอสหมั่นเขี้ยวล๊อคลำคอเล็กเข้ามาแล้วกดจูบลงที่ต้นคอขาวหนักๆหนึ่งที หมั่นเขี้ยวมันเพิ่งไปซอยผมด้านหลังมาหัวเลยทุยขึ้นเยอะ เวลาหันหลบดุ๊กดิ๊กน่ารัก
“เพี๊ยะ! ไอ้สัส อย่ามายุ่ง”
“หึหึ ดุเหี้ยๆเลยนะมึง อ่ะนี่ ไปเทมากินด้วยกัน” เอสหัวเราะ เขาเดินเข้าไปหาที่ด้านหน้าเอาตัวบังจอทีวีไว้ ยื่นเถาปิ่นโตส่งให้ แคปผลักคนตัวใหญ่ออกแล้วบอกไม่สน
“อะไรของมึง ทำหน้าอะไร” เอสวางปิ่นโตไว้ที่โต๊ะกลาง เขาเบียดลงข้าง ๆเจอทั้งตีนทั้งมืออาละวาด
“อะไรวะ กูไปไม่ถึงชั่วโมงเลยเหอะ โกรธเหี้ยไรขึ้นมาอีก”
“ไม่ได้โกรธ!” แคปตะคอกใส่ดัง ๆ เอสจ้องหน้าเลย
“ไม่โกรธแล้วพูดเสียงดังทำไม เคยบอกแล้วใช่ไหมไม่ชอบคนตะคอก พูดดีๆถ้าจะให้กูอ่อนโยนด้วย”
“กูไม่สนใจความอ่อนโยนของมึงหรอก เก็บไว้ให้กับคนอื่นเลยเหอะ” แคปลุกพรวดขึ้น เขาอารมณ์เสียตั้งแต่เรื่องชุดบ้าๆนั่น ว่าจะหนีกลับเลยแต่นึกเพี้ยนอะไรไม่รู้ดันเข้าไปอบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมานั่งดูการ์ตูนรอมันนี่แหละ เครียดกับความคิดของตัวเองมากหมือนกัน
“แคป เป็นไรเนี่ยหื้ม?” เอสคว้าท้อนแขนเล็กเอาไว้ แคปจะเดินหนีให้จนได้เจอเขากระชากทีเดียวนั่งลงที่ตักใหญ่แบบพอดี
“กูถามว่าเป็นอะไร ดูทำหน้าซินั่นดูกระจกไหมเดี๋ยวอุ้มเข้าไปดู” เอสเชยคางเล็กบอกให้หันมาคุย แคปปัดมือเขาออกแล้วต่อต้านจะลุกขึ้นมาให้ได้ วงแขนใหญ่รัดแล้วกอดเอาไว้แบบทั้งตัวเลย
“กูถามว่ามึงเป็นอะไร จู่ๆก็โกรธแบบนี้มีด้วยเรอะ”
“กูไม่ได้โกรธกูบอกไปแล้ว” แคปเน้นคำพูดชัดๆ ตาเขียวใส่ มีหรือที่คนฟังจะยอมเชื่อ เอสส่ายหัวแล้วถอนหายใจก็รู้ว่าแคปมันต้องเป็นอะไรสักอย่าง แต่ยังหาสาเหตุไม่ได้
“หิวป่ะ..” เขาเงยหน้าถาม แต่แคปส่ายหัวไม่ตอบ
“มีโจ๊กลุงกล้านะ ไปต่อคิวซื้อมาให้”
“...........”
“มึงไม่กินใช่ไหม ถ้าไม่กินก็ลุกเอาไปเททิ้งด้วยตัวเอง โน่นถังขยะวางอยู่ที่มุมห้อง”
“.....อึ่กก.....”
“บอกมาสิว่าจะไม่กิน..” เอสกดดันถามย้ำอีก แคปกัดปากจนเลือดห้อ อยากกินก็อยากแต่ติดที่ยังโกรธมันอยู่แล้วไอ้ตัวคนโดนโกรธแม่งไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ซักไซ้กดดันกันอยู่นั่นแหละ ตอนนี้หิวข้าวฉิบหายอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวกินเสร็จกูจะถามให้รู้เรื่องเลยคอยดูก็แล้วกัน พอนึกได้แบบนั้นแคปหันมามองหน้าคนที่นั่งจ้องเขาอยู่ตรง ๆ
“กูบอกตอนไหนว่าจะไม่กินห๊ะไอ้คนโรคจิต!” แคปดันหน้าอกเอสผลักออก เขาลุกออกจากตักใหญ่ คว้าเอาปิ่นโตเดินกระแทกเท้าเข้าไปที่ครัว
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 08-07-2015 22:46:51
“หืมมมม หอมมากกกกกกก” แคปเปิดอาหารออก มองหาถ้วยชามเปิดลิ้นชักเอาช้อน จากนั้นเขาก็จัดการเทไว้สองถ้วยใหญ่ ๆ ทุกหยดหยาดไม่ให้เหลือ โจ๊กเจ้านี้อร่อยมากจริง ๆ เคยไปกินมาครั้งนึงตอนนั้นก็ไอ้เอสนี่แหละที่พาไป วันนี้วาสนาปากได้กินอีกแล้ว แคปเทไปยิ้มไปมองดูที่เอสยังนั่งกดช่องหาดูข่าวต่าง ๆ สักพักมันยกข้อมือดูเวลา แต่แคปไม่สนใจแล้ว ตอนนี้เขาโฟกัสที่ชามโจ๊กตรงหน้า
“มึงกินแต่ข้าวเปล่าๆไปเถอะ ไอ้คนนิสัยเสียบังอาจเอาชุดแฟนเก่าเก็บไว้ในห้อง ปากก็บอกว่าเราคบกันแล้วคบกันแล้ว เห๊อะ หมูสับมึงไม่ต้องแดก ไข่แดงมึงก็ไม่ต้องกิน ตับหมูมึงก็ไม่ต้องมี สรุปมึงไม่ต้องกินเห้อะไร เอาไปแค่โจ๊กเปล่าๆกับขิงเลยละกัน” แคปบ่นอุบๆอิบๆไปเบา ๆ ตักบรรดาหมูไข่และเครื่องในต่าง ๆ ในชามของเอสมาใส่ไว้ที่ชามของตัวเองแทน พอทำเสร็จเขาก็หัวเราะชอบใจ แต่ว่าในตอนนั้นเองที่เสียงทุ้มๆกระแอมไอดังขึ้น แคปสะดุ้งโหยงรีบมองดูต้นทางของเสียง เห็นเอสยืนกอดอกมองสิ่งที่เขากำลังทำ
“ก็ดีแคป กูชอบกินข้าวเปล่าๆมึงรู้ใจกูดีมาก” เอสยกยิ้มนิดๆทำหน้าทำตากวนตีน
“เหี้ย!” แคปด่ากราดออกมา
“ด่าอะไรเล่าคนอุตส่าห์ชมที่รู้ใจ มึงรู้ป่ะกูไม่กินเครื่องในหมู แม้กระทั่งหมูสับก็ไม่ชอบ ไข่แดงนั่นยิ่งแล้วใหญ่”
“จริงดิ!?” แคปทำหน้านึกตาม
“อืมม” ขณะที่เอสตีหน้าตายได้เนียนมากๆ ตอนนี้ดูเหมือนแคปจะติดกัปดักเขาอีกแล้ว เพราะหลังจากนั้นแคปก็จัดการตักอาหารในชามเปลี่ยนกันใหม่อีกครั้ง
“งั้นมึงเอานี่ไปเลย ตับหมู เกลียดนักใช่ไหมหมูสับงั้นก็เอาไปด้วย สิ่งที่มึงเกลียดมึงเอาไปให้หมด”
“อะไรเนี่ย ตักไปตักมา แล้วไอ้นี่กูไม่กินเหอะ”
“แต่มึงต้องกิน กูจะบังคับให้มึงกิน”
“ไอ้ตับหมูนี่น่ะเหรอ” เอสมองลงที่จานแกล้งทำหน้าแหยงๆ
“ใช่” แคปหันไปทำหน้าท้า อีกคนจึงแกล้งทำสีหน้าจ่อย ๆ แต่ในใจนี่ยินดีมาก ตับหมูของโปรด หมูสับแสนอร่อย ไข่แดงเพิ่มพลัง หึหึ แต่ทว่าเขาคงหลุดยิ้มออกมาแน่ ๆ เพราะเจ้าแคปพอเห็นหน้าตาท่าทางกระอักกระอ่านแบบนั้นของเขา คงจะรู้ตัวว่าโดนหลอก ฟาดฝ่ามือมาแบบเต็ม ๆ ไม่มียั้ง
“นิสัยแย่นักนะมึงกล้าหลอกกูเหรอห๊ะ!”
“โอ๊ยแคป พอๆ ก็ใครใจร้ายกับกูก่อนเล่า อะไรจะให้กินแต่โจ๊กเปล่าๆน่ะ”
“ก็ใครมันทำความผิดล่ะ มึงมันแย่ทำตัวไม่ดีก็ต้องโดนกูทำโทษสิวะ กูทำแค่นี้มันยังน้อยไปเหอะ” แคปพูดเสียงดังใส่หน้างอมากๆ เอสถอนหายใจยาว ๆ ก่อนดึงแขนอีกคนเข้ามาหาตัวจากนั้นเขากอดมันไว้ทั้งๆอย่างนั้นเลย
“ไม่เอาๆไม่โกรธ กลับมาก็หน้างอใส่โกรธกูเรื่องอะไรเนี่ย มีไรถามดิวะ”
“กูไม่ถาม!”แคปหันมาแว๊ดอีกหน ทั้งผลักทั้งตีหน้าอกมันแรง ๆ เอสยังไม่ยอมปล่อยออก
“งั้นก็ตามใจ” เอสพยักหน้าบอกไม่ตื้อแล้ว เขาไม่อยากต่อปากต่อคำ เถียงไปยิ่งมีแต่เรื่องเห็นท่าคงจะจริงยิ่งอยู่กันไปเขายิ่งต้องยอมมัน กลายเป็นคนกลัวเมียไม่รู้สึกตัวเลยจริง ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเอสจึงปล่อยแขนออกแคปนี่รีบกระโดดโหยงไปจัดการเรื่องอาหารต่อ เอสมองแล้วล้วงมือถือเอาออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดรับสาย
ชิพโทรมาถามว่าจะเข้าเรียนช่วงไหน
“สายๆเดี๋ยวกูไปถึง มึงส่งใบงานให้กูก่อนเลย”
(สิบโมงทันไหม)
“อือ”
(มึงแวะเข้ามารับกูทีสิ เดี๋ยวรอนะ)
“ไอ้ชิพกูว่ากูพูดกับมึงเข้าใจตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะว่าวันนี้จะเข้าช้า จะให้มึงส่งงานให้แล้วกูจะแวะไปรับมึงทำไมล่ะวะ”
(ก็หยอกเล่นหรอกน่า แล้วตกลงแฟนมึงว่าไง หายงอนแล้วดิ) สิ้นเสียงของไอ้เพื่อนตัวดีจบลง เอสเหลือบมองไปที่แคปแวปนึงเจอดวงตากลมๆเขียวปั๊ดใส่เขาเลยขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนอีกบอกให้มันวางสายไป ชิพไม่ยอมเอสเลยกดตัดสายไปด้วยความรำคาญ
“เดี๋ยวกูเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ แล้วจะออกมากินด้วย..” มือใหญ่สอดเข้าที่ท้ายทอยเล็ก บอกประมาณว่าเทไว้ให้เรียบร้อยกูออกมาต้องได้กินเลยนะอะไรแบบนั้น แคปหันไปเบะปากใส่ไม่อยากจะสน เขาจับมือเอสดึงออกแรงๆบอกอย่ามายุ่ง เอสหมั่นเขี้ยวหน้าตาแบบนั้นของมันมากๆเขาจึงผลักหัวแคปเบา ๆแล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องไป
แต่ทว่า.....
“..........!!!??!!??!!!!..........”
ทันทีที่ก้าวขาเข้ามา สิ่งแรกที่เห็นก็คือสิ่งที่กองอยู่บนพื้นข้างเตียงนอนของเขา มันดูยับเยินหมดราคา ไม่ต้องหยิบขึ้นมาดูก็รู้ในทันทีว่าโดนใครบางคนที่อยู่ด้านคว้าเอามาจากตู้แล้วปาทิ้งไว้อย่างไร้เยื่อไย การกระทำของแคปที่บ่งบอกถึงอารมณ์โกรธตั้งแต่เขาก้าวเท้ากลับมาถึงห้องตอบคำถามทุกอย่างที่อยู่ในใจได้ทั้งหมดแล้ว เอสมองดูชุดเจ้าปัญหาแล้วถึงกับส่ายหัว เขาถอนหายใจแรง ๆ ก่อนตัดสินใจก้าวออกไปจากห้องไม่แม้แต่จะเก็บสิ่งที่กองอยู่ให้เข้าที่
“แคป..” เสียงทุ้มเย็นเฉียบเดินออกมาเรียกถึงห้องครัว แคปที่นั่งรออยู่แล้ว รู้ว่าต้องมีปัญหาแน่ ๆ ถ้าเอสเข้าไปเห็นสิ่งที่เขาทำ ก็แค่โยนๆไว้แล้วมันหล่นลงที่พื้นเหอะ ชุดอะไรมันจะสำคัญขนาดนั้นวะ
“...........”
“ทำไมถึงทำแบบนี้วะ” เอสเดินเข้าใกล้ เขากอดอกพิงตัวเข้ากับเคาน์เตอร์จ้องอีกคนที่นั่งก้มหน้าก้มตากินอาหารอยู่ที่โต๊ะ แคปได้ยินเสียงแสดงความเอือมระอาแบบนั้นถึงกับเงยหน้ามอง
สองคนจ้องหน้ากัน สายตาของเอสแสดงถึงความผิดหวังในการกระทำของแคปอย่างรุนแรงขณะที่นัยน์ตาของแคปอัดแน่นไปด้วยความน้อยใจ ชุดเหี้ยไรถึงได้สำคัญขนาดเดินออกมาทำหน้าตาแบบนั้นใส่เขา แคปกระแทกช้อนลงที่จาน กัดริมฝีปากแน่น
“กูจะทำ มึงมีปัญหาอะไรล่ะ” คนดื้ออย่างไรเสียก็เป็นคนดื้ออยู่วันยังค่ำ
“มันสมควรที่มึงต้องทำขนาดนั้นเลย?”
“กูไม่สนกูจะทำ ความลับมากเหรอ ชุดคนสำคัญมึงหรือไงทำไมต้องเป็นเดือดเป็นแค้นขนาดนั้นด้วย” บรรยากาศหม่นๆก่อตัวขึ้นรอบกายเขาทั้งคู่ แคปหันมองไปที่นอกหน้าต่างบานกระจกใส มองดูท้องฟ้ายามเช้าที่ไม่สดใสเหมือนดั่งทุกวันอาจเป็นเพราะเมื่อคืนฝนตกลงมาบรรยากาศยามเช้ายังคงขมุกขมัว คงต้องรอแสงแดดมาทาบส่องให้ทุกๆอย่างเจิดจ้าขึ้นมา
“กูไม่เคยมีความลับอะไรอยู่แล้ว เพียงแต่บางอย่างมึงรู้หรือไม่รู้แค่นั้น”
“ก็แล้วทำไมล่ะ! จะเอาเรื่องรึไง ก็แค่มึงเก็บชุดแสนสำคัญขึ้นมาแขวนเอาไว้ที่เดิมแค่นั้นก็จบแล้วนี่” แคปหันไปพูดดังๆใส่ เขาโมโหถึงกับลุกขึ้น เพราะสายตาผิดหวังของเอสที่มองมาที่เขายิ่งทำให้แคปเป็นเดือดมากขึ้นอีก “กูจะกลับแล้ว”
“ยังไปไม่ได้” เอสคว้าหมับแขนเล็กไว้ เขากระชากทีเดียวแคปหยุดชะงักอยู่ต่อหน้าเขา “เข้าไปเก็บชุดขึ้นให้เรียบร้อย สิ่งที่มึงทำไว้เก็บให้เข้าที่ แล้วออกมานั่งกินข้าวกันจากนั้นไปส่งกูที่มหาลัย”
“กูไม่ทำ!” แคปพูดจริงจัง บิดแขนตัวเองออกจากพันธนาการร้าย แต่เอสหรือจะยอมปล่อย
“เข้าไปเก็บ!” เสียงดุดันจริงจังออกคำสั่ง ใบหน้าคมไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม
“มึงก็ไปเก็บเองสิวะ ชุดเมียเก่ารึไงแขวนอยู่ในตู้แบบนั้น หรือว่าเป็นชุดผู้หญิงที่มึงพามานอนด้วยอยู่เสมอกันล่ะ”
“แคป!!” เอสตะคอกขึ้นแรง ๆ สีหน้าที่ดูผิดหวังอยู่แล้วยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้นไป
“กูไม่เก็บ!” แคปเถียงรั้นไม่ยอมลง เอสถึงกับยืนนิ่ง “..............”
“กูบอกว่ากูไม่เก็บ! ปล่อยสิวะบ้าเอ๊ย!!”
“แล้วใครที่ทำ ใครทำคนนั้นก็ต้องเก็บ”
“กูนี่แหละทำ แต่กูไม่เก็บจะทำไมล่ะ” แคปเถียงขึ้นไม่ยอมแพ้
“แคป!” เอสโมโหจนมือข้างที่เขาจับแขนแคปไว้สั่น เขายิ่งเพิ่มน้ำหนักบีบแรงขึ้นตามอารมณ์โกรธ แคปเบ้หน้านิดๆเพราะว่าเจ็บแต่คนดื้อก็ยังไม่ยอมปริปากว่าตัวเองเจ็บแค่ไหน
“มึงไม่ต้องมาสั่งกูหรอก มึงอยากเก็บก็เก็บไว้เอง กูจะไม่ถามว่ามันเป็นชุดของใคร แต่ในเมื่อมึงพากูมานอนถึงที่นี่แล้วสมควรไหมที่จะมีชุดบ้าๆแบบนั้นอยู่ในตู้เสื้อผ้ามึง กูโยนเอาไว้ให้มึงรู้ว่ามึงสมควรจะเอาออกไปให้ห่างจากห้องนี้ได้แล้ว ถังขยะไหมหน้าห้องก็ดีนะ แต่มึงต้องเป็นคนเอาออกไปทิ้งเอง”
“เกินไปแล้วนะแคป แสดงออกแบบนี้แปลว่าหึงกูมากมึงรู้ตัวรึเปล่า”
“กูไม่ได้หึง!” แคปหันขวับมาเถียง จะไปหึงได้ยังไงคำว่าหึงมันใช้กับคนที่รักกันนี่พวกเขามันยังไม่ถึงขั้นนั้นเสียด้วยซ้ำ
“โอเคมึงไม่ได้หึง แต่มึงโยนชุดผู้หญิงที่อยู่ในตู้เสื้อผ้ากูทิ้ง แบบนี้ยังเรียกว่าไม่ได้หึง?”
“เออ! กูไม่ได้หึง ดีแค่ไหนแล้วกูไม่โยนทิ้งลงถัง มึงขอบใจกูซะสิ ปล่อยกูสักที”
“นี่คิดจะทิ้งจริง ๆ เหรอเนี่ย”
“ใช่!” แคปบิดแขนตัวเองแรงแค่ไหนก็ไม่หลุด เขาเลยตัดสินใจยกแขนทั้งแขนขึ้นมาแล้วก้มลงไปจะกัดเอสรีบปล่อยออกอย่างเร็ว
“มึงนี่มันดื้อของแท้เลยนะแคป”
“แล้วยังไงล่ะ มีปัญหามากไหม กูก็เป็นคนแบบนี้” แคปเชิดหน้าท้า เอสมองแล้วส่ายหัวหนักยิ่งกว่าเก่า
“กูจะพูดครั้งสุดท้าย”
“............”
มึงพูดไป แคปรอฟังอยู่มันจะพูดอะไร ริมฝีปากสวยเผยอเตรียมจะโต้เถียง สีหน้ารั้นๆแบบนั้นทำเอาเอสถึงกับทนไม่ไหวคว้าเอาคนทั้งคนล็อคเอวเข้ามาหาตัว
“อ่ะ.....!!” แคปตกใจร้องลั่นหน้าตาตื่น ๆ ไม่คิดว่าจู่ ๆ จะโดนล็อคตัวเข้ามา
“พูดง่าย ๆ อย่าดื้อให้มันมาก มึงอยากได้อะไรกูตามใจทั้งหมด อย่าดื้อกับกูได้ยินไหมครับแคป เข้าไปเก็บชุดนั้นแขวนให้เข้าที่..” ที่ท้ายประโยคเอสเน้นเสียงจนฟังดูน่ากลัว แคปหันไปจ้องหน้าแล้วกระทืบขาใส่ แต่คนตัวใหญ่หลบได้ทัน
“ปล่อยกู! กูไม่เก็บ” แคปร้องขึ้นดังๆ มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาล็อคเข้าที่ต้นคอขาว เขารู้แล้วว่าหลังจากนี้จะโดนอะไร แคปหันไปมองหน้าเอสอย่างน้อยอกน้อยใจ
“จะยอมเข้าไปเก็บไหมแคป”
“มะ..ไม่....ไม่เอา...” ใบหน้าเล็กค่อย ๆ เลื่อนเข้ามาตามน้ำหนักของมือใหญ่ แคปที่ฝืนไว้จนใบหน้าสั่น กัดริมฝีปากอย่างคั่งแค้น เกมส์นี้เขาแพ้มันแล้วแน่ ๆ
“เลือกเอาจะยอมถูกกูจูบอยู่ตรงนี้หรือว่ามึงจะยอมเดินเข้าไปเก็บสิ่งที่มึงทำไว้เข้าที่เดิม ชุดนั่นต้องแขวนเข้าที่ให้เรียบร้อย มึงทำอะไรสิ่งที่มึงทำต้องรับผิดชอบทั้งหมด”
“แล้วมันสำคัญมากหรือไงชุดนั้นน่ะ ถึงขนาดอยากจะเอาชนะกูแบบนี้มันสำคัญกับมึงมากใช่ไหมห๊ะ!”
“ใช่!”
...อากาศยามเช้าที่เย็นชื้นขึ้นเพราะไอฝน คำพูดของคนหนึ่งคนช่างส่งความหนาวเยือกบาดหัวใจได้ดีจริงๆ...
“.............” แคปอึ้งไปพูดไม่ออกอีก ขอบตาร้อนผ่าวเมื่อคำว่า ‘ใช่’ ที่หลุดออกมาจากริมฝีปากคม ลำคอเล็กแห้งผาก เขานิ่งลงได้ในทันทีเมื่อความน้อยใจตื้อขึ้นมาจนสุด
...ชุดของคนสำคัญ...
มือเล็กค่อยยกขึ้นมาแกะมือหนาที่ล็อคลำคอตัวเองออกอย่างแผ่วเบา “กูจะเข้าไปเก็บให้ โทษทีที่ทำกับของสำคัญของมึงแบบนี้..” เอสมองแผ่นหลังเล็กของคนที่กำลังก้าวเดินเข้าไปที่ห้องของเขาก่อนเดินตามเข้าไปยืนพิงกรอบประตูมอง แคปก้มลงเก็บสิ่งที่มันโยนทิ้งอย่างไม่ไยดีเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า หลังจากเอาเข้าไปแขวนให้จนเรียบร้อยจะเดินออกมาเจอขายาว ๆ ยกขวางบานประตูไว้
“หลีกทาง กูจะกลับแล้ว” แคปพูดเรียบๆไร้เสียงตะคอกเหมือนดั่งทุกๆครั้ง เขาไม่มองหน้าเอสเลยแม้แต่นิด
“..........”
“...........” แคปไม่พูดต่ออีกแล้ว เขากลับใช้มือแตะลงที่ท่อนขาแกร่งที่ยกขวางทางเขาไว้เบา ๆ แววตาที่เต็มไปด้วยความจนใจเซ็งจนไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกยืนอยู่ตรงนี้แม้แต่น้อย อยากกลับห้องตัวเองอย่างเดียวเท่านั้น
“กินข้าวด้วยกันก่อน แล้วเดี๋ยวมึงออกไปส่งกูที่มหาลัย” เขารวบเอาตัวแคปจับสองไหล่เล็กให้เดินไปที่ครัว แคปหันมาส่ายหน้าบอกไม่ คนตัวเล็กกว่าจะเดินแทรกออกไปเอสจึงรั้งท่อนแขนเอาไว้อีกครั้ง
“แคป”
“กูกินอิ่มแล้ว จะกลับเลย”
“มึงเพิ่งกินแค่สองคำ”
“กูไม่อยากกินแล้ว”
“แคป”
“หลีกทาง”
“มึงรู้อยู่แล้วว่ากูจะยอมหรือไม่ยอม เราตกลงกันไว้แล้วใช่ไหม กินโจ๊กด้วยกันเสร็จแล้วไปส่งกู เย็นๆมารับแล้วช่วงดึกกูพามึงไปทำงานที่ตึกไพร์มนั่น ทุกอย่างแพลนไว้แล้วใช่ไหม”
“..........”
“ไม่โกรธดิวะแคป..” เอสดึงแคปเข้ามาอีกครั้ง แต่เสียงอีกคนขยับตัวออก เอสจึงรั้งเอาเอวเล็กพาเดินเข้าไปในครัว แคปไม่ได้อยากจะเดินไปนักแต่ดื้อไปรั้นไปมันก็ไม่ยอมปล่อยเขากลับอยู่ดีเพราะงั้นสู้ทำในสิ่งที่มันต้องการให้จบๆไป เขาสองคนนั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน หลังจากนั้นเอสเข้าไปเปลี่ยนเสื้อแล้วหยิบกระเป๋าออกมาลากเอาแคปที่กำลังยืนล้างจานสองใบออกจากห้องไปด้วยสีหน้าเซ็งสุดโลก
“หน้างอจริงๆ รู้ไหมกูกำลังนึกถึงอะไร” เอสแกล้งแซะ แคปขยับตัวหลบหันไปอีกทาง ตั้งแต่ตอนที่นั่งกินข้าวกันเขาก็เลี่ยงไม่อยากคุยด้วย
“อะไรของมึงวะเนี่ยแคป โกรธจริงจังขนาดนั้น?”
“อย่ามายุ่ง!” แคปปัดมือใหญ่ที่จะเข้ามาเชยคางเขาออกอย่างแรง หันไปตวัดสายตาใส่
“หน้างอคอหักมึงเคยได้ยินไหม ปลาทูอ่าวไทย”
“คอหักหัวมึงสิ ปลาทูอ่าวไทยนั่นมันหน้ามึง กูไม่อยากพูดกับมึงโว๊ยอย่ามาพูดมากกูรำคาญ”
“นี่ยังโกรธไม่หายจริงดิ ผู้ชายทำไมถึงโกรธนาน”
“ไอ้สัส กูไม่ได้โกรธ” แคปสวนขึ้นมาตาเขียว
“หึหึ..” เอสหัวเราะหึหึ กวนให้มันแว๊ดขึ้นมาได้เขาก็สบายใจแล้ว แคปหันมามองหน้าคนกวนเขาอย่างหงุดหงิดเป็นเท่าทวีคูณ
“ถ้ามึงยังพูดจาวกวนกวนส้นตีนกูจะไม่ไปส่งมึงเลยเอาดิ”
“โห เมียกูน่ากลัวจัง”
“หยุดพูดคำอุบาทแบบนั้นสักที น่ารำคาญไม่มีใครเป็นเมียมึงทั้งนั้นแหละรู้เอาไว้ซะด้วย..” แคปเงยหน้ามองเมื่อไหร่ลิฟต์จะจอดลงที่ชั้นที่ต้องการเสียที ไม่อยากจะต้องมายืนเป็นเป้าให้อีกคนจ้อง เข้ามาก็ยืนจ้องเอาๆ
“หึ..” เป็นอีกครั้งที่แคปอยากจะทึ้งหัวตัวเองแล้วตะโกนด่ามัน เสียงทุ้มต่ำที่หัวเราะในลำคอพร้อมกับริมฝีปากเหยียดรอยยิ้มแบบนั้น เขาเกลียดที่สุดอยากจะเดินเข้าไปตบปากมันสักทีแล้วบอกให้หยุดยิ้ม ลิฟต์จอดลงแล้ว เอสคว้าหมับเอาท่อนแขนของคนด้านในดึงให้เดินตามเขาไปที่รถ ยื่นกุญแจส่งให้
“เรื่องมากนัก มึงขับไปเองอยากกลับตอนไหนก็เรื่องของมึงใช่ไหม ทำไมต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากด้วยวะ” แคปคว้าหมับกุญแจมาถือไว้
“วันที่เมียไม่มีเรียนไปส่งผัวสักหน่อยก็ถูกต้องแล้วนี่”
“กูบอกให้มึงหยุดพูดคำบ้าๆแบบนั้นไอ้สัส!” แคปตกใจรีบถลาเข้าไปเอามือปิดปากมันไว้ เขามองซ้ายมองขวากลัวจะมีคนอื่นได้ยิน เอสยิ้ม เขาคว้าหมับโอบเอวเล็กของแคปไว้ จริง ๆ จุดประสงค์เพื่อนการนี้อยู่แล้ว
“แกล้งมึงสนุกดี”
“แต่กูไม่สนุกด้วย พูดอะไรดูหน้าดูหลังสักหน่อย”
“กูก็ไม่ได้พูดอะไรผิด” เอสตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ มองซ้ายขวาไม่เห็นมีใครเลยสักคน แคปโมโหก้าวเข้าไปผลักไหล่มันแรง ๆส่งเสียงลอดไรฟันตาเหลือก
“มันก็แค่กูพลาดไปหนึ่งครั้งล่ะวะ”
“เดี๋ยวอีกหนึ่งเดือนมึงก็จะพลาดอีก กูกาปฏิทินไว้แล้ว นับวันรอเลยแหละ”
“ไอ้โรคจิต! อย่าคิดว่ากูจะยอมมึงง่าย ๆ ผู้หญิงของมึงถ้ายังไม่เคลียร์กูไม่ยอมบอกเลย”
“ผู้หญิงที่ไหนวะ” เอสถามขึ้นทันทีเลย หน้าตาข้องใจมากๆ แคปไม่อยากจะสนแล้วเขาแทรกตัวเดินข้ามไปที่ฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูรถขึ้นไปประจำที่
“ผู้หญิงที่ไหนวะแคป ผู้หญิงของกูน่ะ มึงพูดอะไร” เอสยังข้องใจไม่หาย ล้อเคลื่อนออกไปแล้วเขาหันไปถามไอ้คนที่ตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยวรถออกจากคอนโด เออว่ะนี่ขนาดผู้หญิงของตัวเองเขายังไม่รู้เลยว่าคนไหน เจ้าแคปมันพูดจาอะไรไปเรื่อย
“เหอะ ถามมาได้” เวลาผ่านไปชั่วครู่ใหญ่ ๆ แคปจึงแค่นเสียงในคอออกมา เอสเอื้อมมือจากเบาะสอดเข้าไปเล่นท้ายทอยเล็ก อีกคนรีบเอียงหลบหันไปจิกตาด่า
“อย่ามากวนสิวะขับรถอยู่เนี่ย”
“มึงก็บอกมาสิผู้หญิงที่ไหน ผู้หญิงของกูน่ะ”
“กูจะไปรู้มึงเหรอสัส เมียเก่ามึงมั้ง ไม่งั้นก็คนเมื่อวันก่อนที่มึงพาเขามานอนที่ห้องมึงไง”
“นอนหัวมึงสิ กูไปนอนกับมึงอยู่ทุกวันจะไปหาผู้หญิงที่ไหนมานอนได้อีกวะ”
“กูไม่รู้โว๊ยเลิกพูดน่ารำคาญ งั้นก็เมียเก่ามึงล่ะมั้งเจ้าของชุดนั้นน่ะ”
“...........” เอสหันขวับมองคนพูดเข้าใจได้ในทันที
“............” แคปเองก็หันไปมองหน้าคนที่จู่ๆก็เงียบไป ขณะที่เอสค่อยละสายตาออกจากเขาแล้วหันไปมองที่นอกหน้าต่าง ดวงตาที่อ่านความหมายต่อไม่ได้สะท้อนมาจากกระจกด้านข้างทำเอาแคปนึกอยากจะจอดแม่งตรงนี้แล้วโบกแท็กซี่ต่างคนต่างไปกันเลย แต่แคปกลับไม่ทำแบบนั้น เขาขับรถต่อไปเงียบๆ เอสเองก็เงียบไปตั้งแต่นั้น พอรถเลี้ยวเข้ารั้วฝั่งตะวันตกของมหาลัย แคปก็พาตัวรถไปหยุดตัวลงแถวๆหน้าหอสมุด
“แคปกูเรียนแลปที่ตึกนะ ไม่ใช่ที่นี่” เอสบอกเรียบๆ บรรยากาศขุ่นมัวระหว่างทั้งคู่ยังคงไม่จางหายไป
“ไปส่งที่นั่นไม่ได้เดี๋ยวพี่เต้เห็น”
“วันนี้เฮียเต้ไม่มีเรียน กูโทรหาพี่รัฐแล้ว เฮียอยู่ห้องไม่ได้ออกมาหรอก”
“งั้นเหรอ..” แคปยกข้อมือดูเวลา ก่อนตัดสินใจเคลื่อนรถขับต่อไปอีกประมาณสามช่วงถนน เขาคว้าเอากระเป๋าที่ด้านหลังแล้วทำท่าจะลง เอสคว้าแขนเอาไว้
“มึงจะไปไหน”
“กูจะลงตรงนี้ มึงขับต่อไปเองขากลับจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก เดี๋ยวกูจะเข้าห้องสมุดเสร็จแล้วก็จะกลับ มึงเรียนเสร็จเมื่อไหร่ก็เรื่องของมึงแยกกันตรงนี้ต่างคนต่างไป”
“ขับรถกลับให้กู บ่ายสี่โมงมารับที่นี่เหมือนเดิม” เขากระชากแขนเล็กครั้งเดียวหันมานั่งพิงเบาะอยู่อย่างเดิม เอสล็อคคอเล็กเข้ามาหาตัวก่อนกดจูบลงไปที่มุมปากเล็กโดยที่เจ้าของริมฝีปากฝืนไว้จนหน้าสั่น
“ไอ้สัส!” แคปฟาดผั๊วะลงที่ต้นแขนแกร่งแรง ๆ หนึ่งที เอสที่ถอนจูบออกมาแสยะยิ้มแล้วเปิดรถก้าวลงไป เขาทำท่าโปรยจูบกวนๆใส่ก่อนเดินตัดเข้าไปอีกฝั่งหนึ่งของตึก
“ใครมาส่งมึงวะไอ้เอส นั่นรถมึงชัดๆกูจำได้ แล้วใครน่ะคนขับ” เอสหันมองตามสิ่งที่เพื่อนพูด เอาจริง ๆ ถ้ามองดูจากตรงนี้เห็นรถเขาจริงอย่างที่ว่าแต่คนขับมองไม่เห็นแน่นอน
“เฮ้ยจริงดิ ไหนๆได้ยินว่ามีใครมาส่งมึงวะ” เสียงชิพดังเข้ามาแต่ไกล เพื่อนๆต่างอยู่ในเสื้อกาวน์กันหมดแล้ว เอสที่เข้ามาสายโด่งรีบดึงชิพลากเข้าห้องเลย
“ไอ้แคปมาส่งมึง?” ชิพมองซ้ายมองขวาพอเห็นว่าปลอดคน เขากระซิบถาม เอสคว้าเอาเสื้อกาวน์ป้ายชื่อเขาที่เก็บไว้หลังห้องประจำเอามาสวมใส่ แต่ไม่ยอมตอบคำถามเพื่อน
“หรือว่าไม่ใช่วะ” ชิพถามขึ้นอีก หน้าตาสอดรู้เต็มที่ เอสพอได้ยินคำพูดของมันก็ผลักหัวจนเงิบ บอกไม่ให้ยุ่ง
“ดีกันแล้วดิ?” ชิพถามต่อยกยิ้มนิดๆ เอสส่ายหัว “ไม่เคยโกรธกัน”
“กูเชื่อตายล่ะ แฟนมึงท่าทางพยศหนักฉิบหาย ทางที่ดีอย่าทำให้มันโกรธ”
“....หึ.....” เอสแค่นเสียงในคอให้กับตัวเอง ก็ไม่อยากจะทำให้มันโกรธนักหรอก แต่ช่วยไม่ได้เมื่อเช้ามันโกรธเขาเข้าแล้วจริง ๆ และดูเหมือนจะโกรธหนักเอาการด้วย ที่สำคัญคือมันไม่ถามและเขาเองก็ไม่ได้อธิบาย บรรยากาศระหว่าพวกเขาทั้งคู่จึงดูปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกแห่งความไม่เข้าใจ
“เข้าประจำที่ได้แล้วพวกมึงอาจารย์จะเข้าแล้วเว้ย” เมี่ยงเดินมาเรียก เขามองเอสอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเดินไปยื่นกระดาษแผ่นนึงส่งให้
“อาจารย์ให้จับคู่ทำเปเปอร์ กูมาถามมึงก่อน...เผื่อว่า มึงอยากจะเปลี่ยนคู่ไหมหรือยังไง” เมี่ยงแสดงสีหน้าลำบากใจขึ้นมา กลัวว่าเอสจะไม่อยากทำงานคู่กับตัวเขาอีกแล้ว กลัวว่าเพื่อนจะรังเกียจหลังจากได้รู้ความจริงว่าเขารู้สึกอย่างไรกับมัน เขาจึงคอยหลบตาเอสอยู่ตลอด แต่ทว่าเปล่าเลย เอสรับกระดาษแผ่นนั้นมาอ่านดูจากนั้นยื่นส่งให้เจ้าของ เขายิ้ม “จะเปลี่ยนคู่ทำไมล่ะวะ เคยทำด้วยกันยังไงก็เหมือนเดิมนั่นแหละ เรื่องเมื่อวานลืมไปหมดแล้ว เข้าเรียนป่ะ” เอสว่าจบดันแผ่นหลังเล็กของเมี่ยงให้เดินเข้าห้องไปพร้อม ๆ กันชิพเองก็ตามมาด้วย บุ้งที่เห็นรีบกวักมือเรียกยิกๆบอกอาจารย์เข้ามาแล้ว
.
.
แสงแดดบางๆส่องลอดรอยแยกของกิ่งไม้ที่ทอดเงาปกคลุมซุ้มขายน้ำเล็กๆไม่ไกลจากหอสมุดมากนัก หลังจากส่งเอสที่ฝั่งด้านข้างของตึกคณะ แคปวกรถเข้ามาจอดนิ่งอยู่แถว ๆ คอมเพล็กซ์ เพราะว่าเป็นรถที่ดูโดดเด่นเขาจึงต้องพยายามมองซ้ายมองขวาก่อนลงมาแล้ววิ่งตัดถนนไปที่ถนนอีกฝั่ง
“เอสเพรสโซ่ค่ะ หกสิบบาท” ยืนรอกาแฟอยู่สักครู่ พี่สาวคนสวยประจำซุ้มกาแฟแถวนี้ก็เรียกรับสินค้า แคปยื่นมืออกไปรับแก้วกาแฟเย็นจากคนขายมาดูด เขายกข้อมือดูเวลาก่อนแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่บรรยากาศต่างกับเมื่อเช้าลิบลับ ตอนนี้แดดเริ่มแรงจนตาแทบจะพร่า ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาปอบอกให้ไปรับอาร์แล้วมาเจอกันที่หอสมุด
(นึกยังไงไปห้องสมุดวะมึง) ปอส่งเสียงงัวเงียถามมา แคปรู้ทันทีมันยังไม่ตื่น
“สามสิบนาทีกูจะรอมึง อย่าลืมไปเก็บไอ้อาร์มาด้วย” แคปไม่ตอบคำถามแต่ออกคำสั่งแทน
(ทำเสียงขุ่นๆแบบนี้โดนไอ้เอสมันขัดใจอีกล่ะสิท่า)
“ปากดีหมาปอ กูรออยู่ชั้นสองนะโต๊ะเดิม หาดูถ้าไม่เจอก็แถวนั้น”
(เออๆ)
พอวางสายจากปอเสร็จแคปมองหน้ามองหลังทุกอย่างโอเคเขาจึงขับรถยนต์คันสวยที่ไม่ใช่ของตัวเองไปจอดไว้ที่ช่องจอดลึกๆหน้าตึกของหอสมุด กำลังจะซอยเท้าขึ้นบันไดแต่แล้วต้องหยุดชะงักขาเอาไว้เพราะฉุกนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ แคปล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง
.
.
“แบงค์จะกลับแล้วเหรอคะ..” เสียงหวานใสที่นอนคว่ำหน้าโชว์แผ่นหลังขาวผ่องดังขึ้น สาวสวยมองเห็นคู่นอนของเธอยืนใส่เสื้ออยู่ที่ปลายเตียง
“โทษที ผมทำให้ตื่นเหรอ..” แบงค์หันมามองเธอยิ้ม ๆ เขาเดินเข้าไปคว้าบรรดาโทรศัพท์มือถือกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์ใส่มือก่อนก้มลงไปจูบขมับเธอแผ่วเบา
“ผมไปนะ”
“เดี๋ยวสิ..” เธอดึงแขนแกร่งเอาไว้แล้วพลิกตัวหันกลับมา มือเรียวสวยจับปลายผ้าห่มปิดบังหน้าอกอูมนวลเปล่าเปลือยให้พอหมิ่นเหม่ เธอเงยหน้ามองเขาแบบอ้อนๆ
“มาหาแมทแล้วรีบกลับแบบนี้ทุกครั้งเลย เมื่อคืนมีไรป่ะคะเข้ามาถึงก็มูมมามเชียวนะ แมทว่าแบงค์ดูแปลกๆ” เมื่อคืนเขามาหาเธอช่วงดึกหลังจากที่หายหน้าไปเป็นเดือน ความสัมพันธ์ที่เป็นแค่คู่นอนชั่วครั้งชั่วคราวทำให้เธอต้องทำใจยอมรับ แบงค์เป็นคนที่ไม่ชอบถูกผูกมัด เสเพล และไม่ยอมหยุดลงที่ใคร หลายครั้งที่เธอนึกอยากจะถูกเขาจริงจังในความสัมพันธ์ด้วย แต่ทว่าคนที่ยังไม่ยอมหยุดไว้ที่ใครเลยสักคนมักจะมีเสน่ห์ทางเพศที่ดึงดูดคนใหม่ๆเข้ามาได้เสมอ คู่นอนอย่างเธอจึงได้แต่ก้มหน้ายอมทำใจ รู้ดีว่าตัวเองก็ไม่เหมาะไม่ควร นักศึกษาสาวที่รับไซด์ไลน์กับเสี่ยหนุ่มกระเป๋าหนักวีคละกี่ครั้งก็แล้วแต่เงื่อนไข แต่กับผู้ชายคนที่เธอดึงแขนเขาไว้อยู่ตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้เงินซื้อหาเมื่อเขากับเธอเป็นเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน แค่มองตาเสือหนุ่มกับสมิงสาวก็รู้ใจกันแล้ว หนึ่งปีกับความสัมพันธ์ทางกายไม่กี่สิบครั้งแบบนี้ ขนาดเพื่อนฝูงยังไม่มีใครรู้
“เมื่อคืนแบงค์รุนแรงกับแมทมากเลยนะ..” เธอทำเสียงอ้อนเขาอีกครั้ง แบงค์หัวเราะแล้วยกมือขึ้นวางที่หัวเล็กบอกเธออีกทีว่าเขาต้องกลับแล้วจริง ๆ
“เจ็บมากรึเปล่า...” เธอส่ายหัวแล้วดึงมือเขาลงมาแนบที่แก้มเอียงหน้าอย่างมีจริต
“แบงค์เมาด้วยล่ะแมทรู้ ท่าทางเหมือนคนอกหัก ทำไมคะผิดหวังมาเหรอ ไปชอบคนที่เขามีเจ้าของแล้วหรือยังไง”
“หึ รู้ดีจริงๆ ผมต้องไปแล้วล่ะ” เขาก้มลงหอมแก้มเนียนเบา ๆ แล้วบอกให้เธอนอนพักผ่อน ออกจากห้องเธอมาก็ตรงดิ่งไปที่รถมอไซด์คันใหญ่ที่จอดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน แบงค์เอี้ยวตัวด้วยความรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งหลัง เมื่อคืนยังรู้สึกชิลๆอยู่เลยกิจกรรมเข้าจังหวะก็ผ่านไปด้วยดี แต่ตอนนี้กลับปวดขึ้นมาซะอย่างนั้น มองเห็นร้านสะดวกซื้อเลยแวะได้ยาพารากับยานวดมาชุดใหญ่ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนที่เขาก้าวออกมายืนอยู่ที่ประตูด้านหน้าร้าน
รอยยิ้มยียวนถูกจุดขึ้นที่ริมฝีปากทันทีที่เห็นว่าเป็นชื่อใคร
‘แคป’
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 08-07-2015 22:47:15
.
.
(โห่ นึกว่าจะใจร้ายไม่โทรมาถามไถ่กันแล้ว..) เสียงทุ้มที่กรอกมาตามสายพาให้แคปถึงกับอยากฟาดกะโหลกคนพูดสักผั๊วะ ก็นึกได้ว่าเมื่อวานมันโดนไปเสียหนักไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง คืนนี้จะเข้าไปจัดรายการด้วยกันไหวไหม พอนึกขึ้นได้เขาเลยต้องโทรหามันสักหน่อย
“ไอ้เด็กนรก มึงยังไม่ตายห่าหรอกเรอะ..”
(โหยปากมึงนี่นะเตี้ย)
“หยุดเรียกกูว่าเตี้ยไอ้เด็กนรก ต่อคำกูได้แบบนี้คงไม่ต้องถามอะไรต่อแล้วล่ะ กูจะวางล่ะนะ” แคปจะกดวางแต่เจออีกคนเรียกไว้จนแทบจะทะลุออกมาจากลำโพงโทรศัพท์
“ก็มึงไม่เป็นไรแล้วนี่”
(กูต้องเป็นไรก่อนหรือไงมึงถึงจะยอมคุยกับกูล่ะ)
“ปากดีนัก มีไรอีก”
(ตัวเขียวเลยว่ะแม่ง ตีนแฟนมึงหนักฉิบเลย มาทายาให้หน่อยดิ)
“นี่มึงยังไม่ตื่นเหรอถึงได้ฝันกลางวันเป็นตุเป็นตะได้แบบนี้”
(หึหึ ใจร้ายว่ะ หน้าตาก็ดีแต่ใจร้ายฉิบหายเลย)
“เรื่องของกู”
(ไม่มีใครทายาให้เลยนี่หว่า)
“นั่นก็เรื่องของมึง”
(งั้นเดี๋ยวคืนนี้ติดยาไปที่ห้องออนฯ มึงทาให้นะ)
“น่ารำคาญว่ะ กูไม่น่าโทรหามึงเลยให้ตายเหอะ”
(รำคาญไรเล่า มีน้ำใจโทรมาก็ดีแล้ว มึงอยู่ที่ไหนน่ะ)
“ถามทำไม”
(ถามเฉยๆ)
“เอองั้นไม่ตอบ”
(ก็เผื่ออยู่ใกล้ ๆ จะบอกว่าซื้อข้าวขึ้นมาให้หน่อย มึงรู้จักห้องกูใช่ไหม ท้องร้องเนี่ยยังไม่ได้กินอะไรเลย ลุกไม่ไหว)
“อยู่มหาลัย ไม่รู้จักห้องมึง” ความหมายคืออยู่ไกลและไม่รู้จักห้องมันจริง ๆ แล้วเสียงรถวิ่งสวนกันแบบนั้น แคปไม่มีเชื่อเด็ดขาดว่ามันหลังเขียวจนลุกขึ้นไม่ไหว ไม่ใช่ว่าป่านนี้ยืนอยู่หน้าเซเว่นไหนซักแห่ง
(แถวไหนของมหาลัยวะ) แบงค์ถามต่อ
“ห้องสมุด” ส่วนนี้ไกลสุดแล้วเท่าที่แคปนึกได้
(งั้นเดี๋ยวกูไปนะเตี้ย)
“ห๊ะ!?”
(สิบห้านาที)
“เดี๋ยว....เฮ้ย! ไอ้เด็กบ้า..”
ติ๊ด-
แคปเรียกอีกคนที่ปลายสายไว้ไม่ทันแล้ว อะไรคือการบอกว่าเดี๋ยวจะมาหา เมื่อวานมันโดนไอ้เอสกระทืบไปยังไม่เข็ด วันนี้จะมาหาเขาอีกทำซากอ้อยอะไรของมันวะ เขาเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด ก่อนยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วก้าวขึ้นบันไดหน้าตึก
“ช้ามากไอ้หมาปอมึงแม่งสี่สินาทีแล้วเหอะ” พอปอกับอาร์ก็มาถึงแคปเงยหน้าต่อว่าพลางชี้ที่นาฬิกาข้อมือทันที ปอยักไหล่ขณะที่อาร์จัดการต่อสายเครื่องคอมหนังสือหนังหากางพรึ่บ
“บ่นเหี้ยไร อ่ะเอาไป” ปอล้วงกระเป๋าหาอมยิ้มรสนมของโปรดยัดปากแคปแก้บ่น มันบ่นจนหูจะชาเขารู้ใจต้องแวะซื้อของพรรค์นี้ติดตัวเสมอ แอบเอาเข้ามาเจ้าหน้าที่ไม่มีเห็น
“ขนมอย่างอื่นล่ะ”
“เรื่องมากนัก กูจะมีได้ไง” ปอหันไปจิกตาใส่ แคปผลักหัวนั้นไปเงิบเลย
“อ่ะนี่แต่กูมี” อาร์ตอบซื่อๆล้วงกระเป๋าคอมที่ยัดขนมปังก้อนกลม ๆ เป็นบันมาส่งให้ แคปยิ้มเผล่แอบ ๆ อ่านหนังสือไปด้วยกินไปด้วย สามคนนั่งทำงานกันไปเงียบ ๆ
“กูเห็นรถไอ้เอสอยู่ข้างล่าง มึงขับมา?” ปอถามขึ้นมาเบา ๆ แคปพยักหน้าตอบอือๆ
“แล้วมัน?”
“ไปเรียน”
“อย่าบอกนะว่ามึงไปส่งมัน ไม่กลัวเฮียเต้เห็นเหรอวะ” ปอทำหน้าเหรอหราขึ้น แคปส่ายหัว
“กูใส่หมวกมิดชิด แล้วเฮียเต้ก็ไม่มีเรียนด้วยวันนี้ แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นกระจกฟิล์มดำแล้วกูก็ว่ากูแอบจอดได้อย่างดีเลยแหละ”
“มึงหาเรื่องว่ะไอ้แคป เดี๋ยเหอะมึงเรื่องใหญ่แน่ ๆ ถ้าเฮียรู้น่ะ”
“ก็ไอ้สัสนั่นแม่งมันบ้ามึงก็รู้ กูก็พยายามอยู่ไม่รู้จะพูดกับมันยังไงดีแล้ว คนนึงปิดแทบตายอีกคนก็เปิดเผยฉิบหายวายวอด..” คิดนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าขึ้นมาหัวเสียขึ้นอีก ทั้งเรื่องอะไรต่อมิอะไร ยิ่งเรื่องชุดผู้หญิงในห้องมันเขายิ่งกลุ้ม แคปคิ้วขมวดขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้สึกตัวปอที่วังเกตเห็นจึงเอานิ้วไปดัน ๆ ถามว่าทำหน้าอะไรแบบนั้น
“กูเจอชุดผู้หญิงในห้องมันว่ะ”
“ห๊า!!!!!!” ทั้งปอทั้งอาร์ที่นั่งพิมพ์งานอยู่ดูเหมือนไม่สนใจร้องขึ้นแคปตวัดสายตาไปมองตาเขียวบอกให้ทำงานไปห้ามยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ อาร์จึงเบะปากใส่ ผู้ใหญ่อะไรกัน เพราะพวกเขาสามคนอายุเท่ากัน แคปน้อยสุดอ่อนกว่าคนอื่นแต่เพราะเรียนก่อนเกณฑ์เขาจึงอยู่ในรุ่นเดียวกัน
“จริงเหรอวะ”เสียงปอเอ่ยถามขึ้น
“กูจะโกหกทำไมเล่า” แคปส่ายหัว
“มึงหึงอ่ะดิ คิดมาก หงุดหงิดกลุ้มใจ เผลอๆปาชุดอินั่นทิ้งแล้วด้วย” อาร์พูดขึ้นลอย ๆ เจอแคปเตะป๊าบใส่ขาเข้าที่ใต้โต๊ะ นิ้วเรียวยาวชี้บอกว่าอย่าเสือกเขาจะคุยกับปอแค่สองคน อาร์เบ้ปากบอกอยากฟังด้วย แคปจึงส่ายหัวบอกตามใจ แต่ห้ามถามมากเรื่อง
“แล้วมันว่าไง บอกป่ะว่าชุดของใคร”
“หึ มันไม่บอก” แคปส่ายหัวอีกครั้ง สองคนปอกับอาร์มองหน้ากันทำงง
“มันไม่บอกไม่พอซ้ำยังให้กูเข้าไปเก็บชุดเมียเก่ามันเข้าที่อีกด้วย เซ็งสัสๆ”
“อ้าว แล้วมึงยอมไปเก็บป่ะล่ะ อย่ายอมนะมึงได้ใจหมด ชุดนั่นถ้าเป็นกูเจอรับรองฟาดทิ้งลงถังแล้วเผลอๆเอาไปทำผ้าขี้ริ้วเช็ดส้วม”
“เกินไปไอ้อาร์เกินไป กูยังเป็นผู้ชายอยู่เหี้ย” แคปทำหน้าดุใส่อาร์ที่ตอนนี้มันใส่อารมณ์เต็มที่ราวกับว่าผัวมันกำลังนอกใจเอาชุดเมียเก่ามาวางไว้ที่ห้องเสียเอง
“ผู้ชายผู้หญิงก็หึงเป็นเหมือนกันน่ะแหละ”
“กูไม่ได้หึงมันไอ้สัสนี่ กูก็แค่เห็นว่ามันไม่ถูกที่ถูกทาง รู้สึกหงุดหงิดก็แค่นั้น..” แคปแถไปเรื่อยเปื่อย แสร้งก้มลงมองพลิกหนังสือในมือไปบ้าง
“แล้วมึงทำไงกับชุดนั่นล่ะ” ปอถามขึ้นมาอีก อาร์เลยเสริมบทบ้าง “คงฉีกทิ้งเลยดิ? เอ๊ะหรือว่าเอากรรไกรตัดจนขาดไปแล้ววะ”
“พวกมึงสองตัวแม่งฟังไม่ได้ศัพท์จริง ๆ เลยวุ๊ย! กูบอกว่ากูไม่ได้ทำอะไรเลยก็แค่มันติดมือออกมากูก็ซัดไว้ที่เตียงแล้วก็ไม่สนใจมันอีกก็แค่นั้น”
“จริงดิ?” คนฟังทำสายตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ แคปยักคิ้วให้บอกว่าจริง
“แล้วมึงกับมันทะเลาะกันไหม”
“ก็เออ ทะเลาะกันทุกวันแหละ วันล่ะสามเวลา เหมือนเวลาแดกอาหารน่ะ”
“พวกมึงสองตัวมันบ้า” ปอส่ายหัวพึมพำ อาร์เองก็พึมพำอะไรขึ้นมาสักอย่างที่แคปไม่ได้ยิน
“เอาจริง ๆ กูก็เซ็งมากอยู่เหมือนกันเว้ย ถ้าเป็นชุดเมียเก่ามันจริงแล้วยังเก็บรักษาไว้ขนาดนี้ กูเบื่อตายห่าเลยนะ...” ผ่านไปชั่วครู่แคปเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ มือใหญ่ของปอเอื้อมมาตบบ่าให้กำลังใจในแบบที่พวกเขาชอบทำด้วยกัน อาร์เองที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เอาขาเข้ามาเขี่ยๆแคปรู้ดีว่ามันกำลังปลอบเขาเช่นกัน แคปจึงแยกเขี้ยวใส่ไปอาร์แกล้งทำหน้าบอกกลัว ๆ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
โทรศัพท์แคปสั่นครืดๆขึ้น โต๊ะสะเทือนกันเลย เขาเอาขึ้นมาดูเบอร์พอเห็นว่าเป็นใคร รีบโยนลงที่เก่าอย่างไว
“ไอ้แบงค์?” ปอเอาขึ้นมาดู แล้วยื่นส่งให้ แคปส่ายหัวบอกไม่รับ
“ทำไมวะ เผื่อมันจะพูดเรื่องงานคืนนี้ไง วันนี้มึงต้องไปทำดีเจไม่ใช่เรอะ” แคปส่ายหัวบอกไปว่าไม่ใช่เรื่องงานหรอก แบงค์มันจะมาหาที่นี่แหละ ปอกับอาร์ยังไม่รู้เรื่องที่แบงค์มันโดนเอสกระทืบไปเมื่อวาน แล้วเขาก็ไม่อยากจะให้ไอ้เด็กแสบมานั่งด้วยกันที่นี่ด้วย เผื่อไอ้เอสที่หูตาไวยิ่งกว่าสับปะรดเกิดรู้แล้วเห็นเข้า จะพาลตายหมู่กันไปหมด ถึงความเป็นไปได้ที่มันจะรู้มีอยู่น้อยมากก็เถอะเพราะว่าตอนนี้คุณชายคงง่วนอยู่กับแลปปูนแลปคอนกรีตแลปเหล็กห่าอะไรของมัน
เขาทั้งหมดปล่อยให้มือถือสั่นเรียกอยู่แบบนั้น มันดังครืดๆๆจนสามคนเริ่มรำคาญ แคปกำลังจะคว้าเอาขึ้นมาตัดสายทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด แต่เป็นปอที่คว้าได้ก่อน ทว่าแทนที่จะกดตัดสาย มันดันกดรับแล้วถามเสียงขุ่นๆว่าโทรมามีเชี่ยไร
(เตี้ยล่ะ มันอยู่แถวนั้นป่ะ)
“ใครเตี้ย มึงถามหาใคร” ปอนิ่วหน้านิดๆส่งเสียงขุ่นๆถามกลับไป
(เพื่อนมึงน่ะ ขอสายดิ๊)
“อ่ะ ของมึง คุยกันเอาเองเหอะ” ปอเหลือบมองแคปที่นั่งส่ายหัวทำหน้าไม่รับแขกอยู่ข้าง ๆ เขายัดมือถือให้แคปคุยเองเลย เจอมือเล็กทุบลงมาที่หลังเบา ๆแล้วชี้หน้าด่าแบบไร้เสียง ปอจึงยักไหล่บอกไม่รู้ไม่สน ก็รับไปแล้วนี่หว่า
“มึงไปรับทำไมเล่า!” อาร์ยื่นหน้าเข้ามากระซิบใส่เสียงหงุดหงิด ปอรู้ว่าทำผิดพลาดไปจริง ๆ เขาก็แค่ทำท่าก้มอ่านหนังสือต่อไป
“ชั้นสองฝั่งในสุดจะมาก็รีบมา” เสียงแคปบอกลงไปที่ลำโพงโทรศัพท์อย่างเหนื่อยหน่าย เขาดูเวลาอีกทีเกือบ ๆ จะเที่ยงแล้วกดตัดสายไปเลยไม่รอทางโน้นพูดจนจบ พอโยนโทรศัพท์ลงที่โต๊ะแคปล็อคเอาคอของปอเข้ามาแล้วลงมะเหงกทำโทษไปหนึ่งที สู้กันอยู่พักเดียว เจ้าเด็กแสบอย่างแบงค์ก็เดินเข้ามาถึง ร่างสูงใหญ่พอๆกับเอสนั่งลงข้างอาร์ตรงข้ามกับแคปพอดี แบงค์ทำหน้าจ๋อย ๆ กวาดตามองสำรวจแคปตั้งแต่ใบหน้าจากนั้นก้มลงมองข้างล่าง
“มองเชี่ยไร” แคปเตะขาขึ้นไปเกือบฟาดปากมัน แบงค์คว้าจับเอาไว้ได้แล้วเงยหน้าขึ้นมาจากใต้โต๊ะ
“มึงเป็นไรป่ะล่ะ”
“จะเป็นไร กูไม่ได้อ่อนแอเหมือนมึงนี่โดนนิดโดนหน่อยก็จอดแล้ว” แคปว่าพลางส่ายหัวหน่ายๆ อาร์กับปอนี่หูผึ่งคือสองคนยังไม่รู้เพราะงั้นจึงรอฟังกันอยู่
“ไม่จอดได้ไงมันเล่นมาทีเผลอแบบนั้นแล้วร่างกายกูเปียกโชกไม่สมบูรณ์แบบ ใครจะไปสู้มันไหว น่ากลัวฉิบหาย”
“นั่นแหละเรียกว่าไม่เอาไหน”
“แต่ถ้าสู้ตัวต่อตัวให้กูตั้งหลักดี ๆ ไม่ก็ถ้าทำให้กูโกรธมากๆคิดว่าพอจะสู้ได้อยู่นะ”
“หึหึ มึงลองอีกสักครั้งสิ”
บทสนทนาของแคปกับแบงค์ทำให้เพื่อนสองคนพอจะสรุปได้อย่างคร่าว ๆ แต่แน่นอนว่าคนอยากรู้แบบอาร์ต้องถามแน่ พอปากเล็กๆขยับปุ๊บแคปถึงกับส่ายหัว โดนรบเร้าหนักเข้าเขาจึงเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ทั้งสองคนฟัง
“พวกมึงแม่งดีนะไม่ตายคาตีนไอ้เอสนั่น” อาร์พูดออกมาหน้าซีดๆ หันมองคนข้าง ๆ แล้วทำหน้าแหยง ๆ ด่าใส่แบงค์ด้วยว่าทีหลังอย่าไปยุ่งกับแคปเจ้าที่มันแรงมึงไม่รู้?
“ปากมากนักไอ้อาร์ทำงานมึงไป”แคปว่าตาเขียว
“มึงก็อยู่ให้ห่างแคปมันไว้ก็แล้วกัน เจอกันแค่เวลาทำงานน่ะดีแล้ว นอกเหนือจากนั้นกูว่ามึงอย่าเสี่ยงเลย คงไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนกูใช่ไหมล่ะ” ปอหรี่ตาดักคอแบงค์ไว้ รายนั้นเหลือบมองแล้วก็แค่ไหวไหล่ไม่ตอบโต้ เขาล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพาย
“อ่ะ ทาให้ทีสิวะท้องกูเขียวไปหมด หลังก็ช้ำเนี่ย” แคปมองหลอดยานวดแก้ฟกช้ำที่อยู่ในมือแบงค์ ขณะที่คนบอกให้ทาเดินเข้ามาหาเขาใกล้ ๆ แล้วเปิดเสื้อขึ้นบอกให้ดู
“โหหหหหหหห เขียวอื๋อเลยไอ้สัส” แคป ปอ อาร์ อุทานขึ้นคำเดียวกัน แบงค์ยัดหลอดยาใส่มือแคปแล้วทำหน้าเร่งเร้า
“ดีนะมึงซี่โครงไม่หัก” ปอพูดขึ้นต่ออีก แคปรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆทันที ดูภายนอกไม่รู้เลยว่าโดนหนักมาขนาดนี้
“ไม่หักหรอก แต่กูกลัวช้ำในตับม้ามพังไปก่อน เมื่อคืนเลยไปซัดเหล้าให้หายช้ำมาไง ดีขึ้นเห็นๆ”
“อะไรนะ เมื่อคืนมึงยังไปแดกเหล้าอีกเหรอเนี่ย”
“อืม แบบนี้แหละเวลามีเรื่องกูต้องไปกินเหล้าแก้ช้ำใน วันนี้เลยโดดไงไม่เข้าเรียนทั้งเช้าทั้งบ่ายเลย”
“มิน่ากลิ่นเหล้าแรงดีจริงๆ” อาร์มองแล้วทำจมูกฟึดฟัด
“กลิ่นเหล้าที่ไหน นี่มันกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงชัดๆ ไอ้เด็กนรกนี่ไม่ธรรมดาอย่าบอกนะว่าที่มึงบอกว่าไปแดกเหล้าน่ะ มันคือไปให้ผู้หญิงกรอก”
“ทำเป็นรู้ดีนัก ทาเร็วๆดิ”
แคปจ้องหน้ามันอย่างหงุดหงิดคว้าเอายาทั้งหลอดมาถือไว้ดี ๆ หลังจากที่เจ้าของมันพยายามยัดใส่มือเขาอยู่นาน กำลังจะเปิดหลอดทาให้แล้วแต่ไอ้ปอดันคว้าเอาไว้อย่างเร็วจากนั้นบีบใส่มันแล้วจัดการทาให้แทน
“อะไรเนี่ย มึงมาทาให้กูทำไมวะ” แบงค์โวยขึ้นพอเห็นว่าเป็นใครที่ทา
“ใครทาก็มีค่าเท่ากันอย่าเรื่องมากนักเลย” ปอทางลงไปแรง ๆ ตบแถมลงไปด้วยแบงค์โวยขึ้นมาอีก แคปจึงยิ้มขำๆ เขาผลักไอ้คนยืนออกห่างจากนั้นย้ายไปนั่งข้างอาร์ พอทากันเสร็จเรียบร้อย สี่คนก็นั่งอ่านหนังสือกันไป ไอ้เจ้าแบงค์จอมเรื่องมากมันไม่ยอมจบจู่ๆลุกขึ้นเดินถือหยอดยาเข้ามาหาแล้วเปิดตรงไหล่ด้านหลังให้ดู
“อะไรของมึงวะ ไอ้สัสจะมาถอดเสื้อบ้าอะไรแถวนี้” แคปด่าขึ้นมาไม่ดังแต่ก็ถือว่าไม่เบามาก
“มันเจ็บอ่ะ มึงดูทีมันช้ำป่ะกูมองไม่เห็น”
“เออ มันก็เขียวแหละ” แคปมองไปที่รอยม่วง ๆ เป็นทางยาว คงตอนที่ถูกเหวี่ยงแล้วล้มกระแทกพื้นเมื่อวาน แบงค์ยื่นยาให้อีก คราวนี้เขาใช้สายตาบอกแคปขอร้องให้ทา อาร์กับปอมองแล้วส่ายหัวเลย คือสงสารก็สงสาร ใจก็อยากจะทาให้อยู่หรอกแต่เห็นว่ามันโดนหนักมากจริง ๆ แล้วคงอยากให้แคปทาให้เอง สองคนนั้นเลยปล่อย
“น่ารำคาญจริง ๆไอ้เด็กบ้า” แคปกระชากหลอดยามาบีบลงไปที่รอยช้ำจากนั้นทาให้แบบแรง ๆ เลยแบงค์นั่งเบ้หน้าบอกเจ็บ ๆ ให้เบามือลงหน่อย พอเนื้อยาซึมเข้าที่แคปถีบเก้าอี้มันออกห่างไถลไปเลยเมตรกว่า ๆ
“ใจร้าย”
“มึงมันน่ารำคาญ”
นั่นคือเรื่องราวทั้งหมดเมื่อตอนกลางวันกว่าพวกเขาสี่คนจะแยกย้ายก็ปาเข้าไปเกือบ ๆ จะสี่โมงเย็น
“กลับยังไง ทำไมกูไม่เห็นรถมึง” แบงค์ถามตอนที่เดินตามกันลงมา
“มึงอยากรู้ใช่ไหมโน่นไง ไอ้แคปมันต้องไปรับแฟนมัน วันนี้เอารถแฟนมาใช้เว้ย คุณนายไหมล่ะเพื่อนกู” นี่เสียงอาร์หลังจากบอกจบเจอแคปถีบจนถลาพรวดลงบันไดห้าขั้นแบบไม่ต้องก้าว อาร์ตกใจจนหน้าจืดตบอกตัวเองเรียกขวัญที่กระเจิดกระเจิง ปอยืนขำไม่ต่างจากแบงค์และแคป
“งั้นเจอกันคืนนี้” แบงค์บอก
“มึงไปได้ใช่ป่ะ” แคปถามขึ้นหลุบสายตามองดูบริเวณแผลที่เขากับปอเพิ่งทายาให้มัน แบงค์ยักคิ้วบอกไม่ต้องห่วง ก็แค่อยากอ้อนเลยเอายามาให้ทา แค่นั้นแหละเจอแคปไล่เตะ เสียงทุ้มหัวเราะร่าก่อนจับมอไซด์แล้วขับออกไป
“มึงจะเอาไง ไปรับไอ้เอสแล้วจะกลับไปกินข้าวที่ห้องป่ะเนี่ย”
“ยังไม่รู้เลย เดี๋ยวถ้าจะกลับกูจะโทรบอก”
หลังจากนั้นพวกเขาก็แยกย้าย เอสไม่ได้โทรมาแต่แคปไปจอดรถรออยู่ที่เดิมตอนที่ไปส่ง คว้าเอาหมวกแก็ปสีดำมาใส่ไว้เหมือนเมื่อครั้งมาส่งมัน เช็คดูหน้าหลังดี ๆ ก่อนมองเวลา เลทไปแล้วห้านาทียังไม่มีวี่แววจะมีใครเลิกลงมา แต่หลังจากนั้นอีกราว ๆ สิบนาทีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
“กูไม่ได้ไปรับนะ มึงกลับเองเหอะ” แคปโกหกหน้าตาย มองคนที่ทยอยลงมากันแล้วแต่ยังไม่เห็นเพื่อนกลุ่มมัน
(โกหกตาไม่กระพริบเลยนะเมีย เลื่อนรถมาจอดฝั่งด้านที่มีต้นลีลาวดีสีขาว กูจะรออยู่ตรงนั้น)
“ไอ้สัส กูต้องทำตามที่มึงบอกหรือไง กูไม่ใช่เมียมึงบอกกี่ครั้งแล้ว”
(ตลกแคป มาให้ไว ๆ วันนี้เฮียเต้มาทำงานกลุ่ม กูกลัวเฮียแกจะออกมาเจอมึงอยู่ฝั่งทางนั้น รีบมา)
“เฮ้ยจริงดิ!” แคปอุทานโทรศัพท์แทบหลุด เขารำคาญโยนทิ้งแม่งเลยไม่สนใจเอสจะพูดต่อว่าอะไรเหยียบรถเลี้ยวออกไปแทบไม่ทัน มองที่กระจกหลังเห็นคลับคล้ายคลับคลาพี่รัฐเดินออกมาแล้ว
“ตายกูตาย ไอ้เหี้ยเอสแม่งมึงทำอย่างนี้กับกูนะไอ้ๆๆๆๆๆๆๆ....” ปากเล็กๆขยับด่าไปเรื่อย ๆ พอรถชะลอตัวลงที่ใต้ต้นไม้นัดหมายเอสเปิดรถขึ้นมาแคปเหยียบมิดทะยานออกมาเลย
รถแทบจะเหาะ
“ช้าๆก็ได้มึง พี่มึงกลับไปทางโน้นแล้ว”
“ก็เพราะมึงนั่นแหละ มึงมันคนนิสัยแย่ ไอ้คนเลวคนชั่วคนนิสัยไม่ดี ไอ้ตัวเจ้าชู้ไอ้..อื้มมมมม...” คำพูดจบอยู่แค่นั้นเมื่อเอสรำคาญคนขี้บ่น เขาปิดปากมันด้วยการมองซ้ายมองขวาไม่มีรถ จึงคว้าคอมันแล้วโน้มตัวเข้าไปดูดปากแรง ๆ หนึ่งทีแถมด้วยขบจุมพิตเบา ๆ
ผั๊วะ!
“สันดานเสีย!” แคปยกแขนขึ้นเช็ดที่ปาก ทำท่ารังเกียจ ขณะที่เอสเหลือบมองแล้วหัวเราะหึๆส่ายหัวขำกับท่าทางของคนโดนขโมยจูบ รถแล่นต่อไปด้วยความเร็วปกติ เอสไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหนแคปจึงตั้งใจว่าจะกลับไปดูหนังเล่นที่ห้อง แต่ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเส้นทาง เพราะมือใหญ่ชี้บอกว่าให้เลี้ยวไปอีกฝั่งแล้วชะลอรถจอดลง เอสเปลี่ยนมาขับด้วยตัวเอง ดวงอาทิตย์เคลื่อนตัวจากกลางท้องฟ้าไปทางทิศตะวันตกแล้ว อีกไม่นานสองข้างทางก็คงจะมืดลง การจราจรบนถนนเส้นนี้คับคั่งอยู่เสมอ คนขับยกข้อมือเพื่อดูเวลา เสียงท้องร้องโครกครากทำเอาแคปที่กำลังนั่งมองเด็กๆที่มารอเรียนพิเศษต้องหันมามอง
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 08-07-2015 22:47:40
https://www.youtube.com/v/SlB5guSEXkQ
“กินไรกันดี มึงอยากกินอะไรวะแคป” เอสหันมาถาม แคปเองก็นึกขึ้นมาได้ข้าวเที่ยงยังไม่ตกถึงท้องเหมือนกัน เขาจึงบอกว่าอะไรก็ได้
“อาหารญี่ปุ่น กินได้รึเปล่า”
“กินได้แต่ไม่ชอบ”
“แล้วชอบกินอะไร” เอสลำเลืองมองมาอีก แคปขยับริมฝีปากแต่สายตาสนใจข้างทางเสียเหลือเกิน “ไม่รู้ กินได้หมด”
“โอเค ถ้างั้นไปกินไกลหน่อยละกัน” ว่าจบรถก็ทะยานตัวมุ่งไปสู่อีกฟากฝั่งของกรุงเทพย่านที่พวกเขาสองคนเคยมากันแล้ว เอสจอดรถไว้ที่เดิม เขาหันมองหน้าแคปอยากจะถามว่าจำที่นี่ได้ไหม พอดีกับว่าแคปหันมามองที่เขาพอดี
“มึงจำได้รึเปล่า” เอสถามขึ้นเรียบ ๆ จับหมวกที่แคปถอดเอาไว้สวมให้อีกครั้ง เขาใช้เวลาขับรถค่อนข้างนานเพราะงั้นกว่าจะจอดลงที่ตรงนี้เกือบๆจะหกโมงเย็นแล้ว
“จำได้ดิวะ แต่วันนั้นมึงซื้อขนมมาด้วยนี่”
“วันนี้ไม่ได้มากินขนมแต่เราจะมานั่งกินข้าวกันไง”
“มีอาหารขายด้วยเหรอ..” แคปจำได้ว่าเมื่อตอนนั้นเขาหิวข้าวมาก แต่เอสที่พามานั่งกินริมน้ำดันซื้อแต่ขนมมาไม่มีกับข้าวอะไรเลย
“เราจะกินร้านข้าง ๆ ไม่ใช่ร้านขายเหล้าร้านนั้นหรอก” เอสก้าวลงจากรถ เขารอแคปเดินเข้ามาหา แต่เพราะแคปช้าเขาเลยเดินเข้าฉุดแขนดึงให้เดินขึ้นเนินไปด้วยกัน พอตัดเนินลงมาได้ถ้าเป็นร้านเก่าจะเลี้ยวซ้าย แต่ครั้งนี้เอสพาเลี้ยวขวาเดินขึ้นบันไดไม้เล็กๆที่สองข้างทางจุดไฟสีส้มเป็นประกายคล้ายราวบันไดยาวขึ้นไปจนถึงระเบียงชานไม้ระแนงยื่นออกไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ จันทร์ดวงโตอวดโฉมงดงามสะท้อนสีทองสุกใสลงที่พื้นแผ่นน้ำกว้าง ข้าง ๆ กันนั้นยังเป็นสะพานแขวนที่ประดับด้วยลวดสลิงสีทอง บรรยายยามค่ำคืนที่ดูโรแมนติดอ่อนหวานและอบอุ่น
“เชิญค่ะ สองท่านโต๊ะริมน้ำเราจัดเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ” พนักงานในชุดคล้ายสาวเวียดนามสวยงามมาก เธอเข้ามาทักทายเชื้อเชิญ แคปหยุดชะงักไปนิดตอนที่เธอพูดเหมือนกับว่าโต๊ะที่พวกเขาจะไปนั่งถูกจองเอาไว้ก่อนแล้ว
“กูโทรจองเองแหละ” เอสหันไปไขความข้องใจให้ คว้าเอามือแคปไว้อีก แคปจะบิดออกก็ไม่ได้เขาเลยต้องรีบเดินมาจนชิดกันไม่ให้คนมองเห็น
“ไอ้สัส มึงจะจัดเตรียมทุกอย่างไว้ทำบ้านมึงเหรอห๊ะ กินข้าวกับกูกินที่ไหนก็ได้ชอบพามากินในที่แปลกๆอยู่เรื่อย..” แคปบ่นเบาๆหน้ายู่ ๆ เดินไปนั่งลงที่โต๊ะเล็กๆที่ถูกจุดเทียนรอไว้ก่อนแล้ว พนักงานตระเตรียมทุกอย่างลงเสิร์ฟอย่างไม่รีบร้อน เปลวเทียนในแก้วใสที่ถูกครอบเอาไว้สั่นไหวไปตามแรงลม กลิ่นหอมของดอกไม้สวยโชยมากระทบถึงปลายจมูกรั้น แคปมองดูกลีบดอกไม้ที่ค่อย ๆ โรยตัวลงสู่ผืนน้ำ เขาเอามือยื่นเข้าไปรอง ทำเหมือนเมื่อเช้าหากแต่ครั้งนี้ได้มาหนึ่งดอก สองนิ้วหมุนขั้วดอกที่แต้มสีน้ำตางอ่อนเป็นสัญลักษณ์แห่งการโรยรา แคปยกขึ้นมาดมดูยังหอมติดจมูกอยู่เลย
“เมื่อเช้ารดน้ำต้นไม้ให้กูหรือเปล่า”ทุกการกระทำของคนตรงข้ามอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด เอสอมยิ้ม
“เปล่า ไม่ได้รด”แคปตอบหน้าตาย
“หึหึ” เอสรินไวน์ที่พนักงานเอาเข้ามาวางไว้ให้ด้วยตัวเอง เขายื่นส่งให้แคปก่อน
“ยิ้มทำไม กูไม่ได้รดให้จริง ๆ ตอนนี้เหี่ยวเฉาตายไปหมดแล้ว” แคปตักอาหารบางอย่างบนโต๊ะเข้าปาก ไม่รู้ว่ามันคืออะไรหรอก พอกินดูรู้สึกแปลกๆไม่อร่อยแคปรีบหยิบไวน์ขึ้นมากระดกส่งลงคอรวดเดียวจบ
“ค่อย ๆ กินดิวะ เดี๋ยวมึงต้องไปจัดรายการอีกนะ เมาก่อนกูพากลับห้องจริง ๆ”
“ไอ้สัสถ้ามึงทำอย่างนั้นกูจะฆ่ามึง”
“งั้นก็ค่อย ๆ กิน”
“อาหารแม่งไม่ชอบแบบนี้เลย” แคปยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบ พูดให้เบาที่สุด เอสเลิกคิ้วนิดๆหลังจากนั้นกวักมือเรียกพนักงานที่ยืนอยู่ห่าง ๆ รอบริการอยู่แล้ว
“สั่งเลยมึงอยากกินอะไร”
“เอ่อ...อาหารธรรมดามีไหมครับ”
“คะ? ธรรมดาแบบไหนคะ ดูเมนูก่อนดีไหมคะ” เธอยื่นเมนูมาให้ แคปกางออกแทบจะเป็นลมมีแต่ภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส แล้วก็ภาษาจีน ภาษาไทยทำไมไม่มีวะครับ
“@#$%%^&*())_ชอบไหมคะ” เธอพูดชื่ออาหารภาษาอะไรขึ้นมาสักอย่าง แคปหน้าจืดยิ่งกว่าเก่า อย่านะมึงบ้านกูก็ขายอยู่นะกาแฟนอกน่ะ ก็แค่เขาไม่ค่อยสนใจบรรดาชื่ออาหารภาษาต่างดาวเท่านั้นเอง
“ไม่ครับ ผมอยากกินพวกข้าวผัดอะไรแบบนี้พอจะมีไหมครับ”
“ข้าวผัดทานกับไวน์งั้นเหรอคะ” เธอทำเสียงเหมือนไม่อยากจะเชื่อ แคปพยักหน้าบอกใช่ ๆ จิกตาใส่ไอ้คนตรงข้ามที่นั่งกระดกเครื่องดื่มสบายใจแล้วทำท่าขบขัน
“ใช่ครับ มันเป็นเทรนด์ใหม่ ข้าวผัดปูกินกับไวน์แดง สุดยอด..” แคปโม้แหลกยกนิ้วโป้งทำสัญลักษณ์ไลค์ บอกเธอว่ามันยอดเยี่ยมมากนะวันหลังใหลองกินดู เธอทำหน้าเหมือนไม่ค่อยยอมเชื่อจนเอสบอกเอามาสองจานเขาเองก็ขอด้วยเธอจึงยอมให้
“ทำไมพนักงานที่นี่บังคับกูจังวะ จะกินอะไรก็เรื่องของกูไม่ใช่รึไง” แคปบ่นไปเรื่อย ๆ ลมพักเข้ามาอีกระรอก กิ่งลีลาวดีโยกไหว หอมระรวยรินไปจนทั่วอาณาบริเวณ
“เขาก็แค่ทำตามหน้าที่ โต๊ะเราสั่งไวน์ชั้นดี เพราะงั้นอาหารที่มาคู่กันจะต้องไม่ตัดรสชาติของตัวไวน์ลงไปเด็ดขาด แม้แต่แก้วยังต้องเป็นเนื้อแก้วอย่างดีเลยนะ ที่นี่เขาขึ้นชื่อเรื่องนี้อยู่..”
“มึงมากินบ่อยหรือไง”
“นานๆที”
“มากับใครวะ ใครจะมานั่งรอมึงจิบไวน์เอาบรรยากาศอยู่แบบนี้เสียเวลาเป็นบ้า”
“เสียเวลาอะไรเล่า มึงกินข้าวเสร็จ กูก็กินของกูเสร็จพอดี”
“แล้วมากับใครอ่ะ”
“ก็เพื่อนบ้างผู้หญิงบ้าง เรื่อยเปื่อยตามเรื่อง..” พอเอสตอบว่ามากับผู้หญิงแคปนึกถึงเรื่องชุดขึ้นมาทันที พนักงานถือจานข้าวผัดมาเสิร์ฟลงแล้ว แคปมองซ้ายมองขวาหาของบางอย่าง เอสจึงบอกพนักงานว่าขอซอสมะเขือเทศให้ด้วย
“ทำเป็นรู้ดี กูไม่ขอบใจมึงหรอก” เอสหัวเราะขำๆกับท่าทางแบบนั้นของคนตรงหน้า แคปจึงยกขาเตะหน้าแข้งมันเบา ๆ พอนั่งกินกันไปก็พาลนึกถึงเรื่องผู้หญิงของมันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จริง ๆ พอย้อนกลับมานึกถึงว่าตัวเองยอมมานั่งกินข้าวจิบไวน์กับมันแบบนี้ แคปหน้ายุ่งขยับสายตามองคนตรงหน้าขณะที่มันกำลังเผลอ ใบหน้าได้รูปคิ้วเข้มเครื่องหน้าชัดเจน สันจมูกโด่งสวยรับกับริมปากหยักที่ดูดีมาก ๆ โดยเฉพาะเวลามันเผยอรอยยิ้ม ฟันกระต่ายสองซี่สุดเพอเฟคจะออกมาอวดโฉมให้เขาได้เห็นอยู่บ่อย ๆ
หน้าตารูปร่างแบบนี้รับรองว่ามันต้องเคยมีเมียมาไม่ต่ำกว่าสิบคนแน่ ๆ แคปแอบฟันธงอยู่ในใจ แต่ใครกันล่ะที่เป็นเจ้าของชุดสวยสองชุดนั่น ชุดที่แม้แต่เขายังต้องถูกมันตามตัวให้ลุกขึ้นไปเก็บเข้าที่ให้ดีเหมือนอย่างเดิม หน้าตามันตอนนั้นดูจริงจังจนเขานึกกลัว
“มีอะไรแคป มองกูนานแล้วนะ กูหล่อมากเหรอครับเมีย”
“ไอ้สัส!” แคปเตะป๊าบเข้าให้ เอสเบ้หน้าบอกเจ็บแก้วไวน์เกือบจะหก พวกเขานั่งชิลกินกันเกือบ ๆ สองชั่วโมง พอเช็คบิลเสร็จรถก็ขับออกจากฝั่งนั้นข้ามมาอีกทาง
“ตรงไหนวะที่เราไปนั่งกินกันเมื่อกี้น่ะ” เมื่อรถขับผ่านสะพานใหญ่ แคปมองไปทางด้านที่น่าจะเป็นไปได้ แต่สองข้างทางมืดไปหมดแล้ว ไฟสีส้มขาวตัดกับพื้นผิวน้ำเต็มไปหมดจนดูละลานตา
“กูว่าตรงนั้นแหง ๆ” เอสมองไปตามที่แคปชี้ เขาหัวเราะอยู่ในลำคอ นั่นมันคอนโดสูงที่ไหนสักแห่งแคปมันชี้อะไรไปเรื่อยเปื่อย
“เหลือเวลาอีกนิดหน่อย เอาไงจะกลับห้องก่อนหรือจะไปหาดูหนังสือรอเวลาเข้าไปทำงาน..” เอสหันมาถาม แคปบอกจะกลับไปเอารถที่คอนโด เขาจะขับไปเองเลิกดึกบอกให้เอสขับกลับห้องตัวเองไป
“อย่าให้กูต้องถามอีก รู้อยู่แล้วว่ากูจะนอนที่ไหน แล้วใครที่จะเป็นคนส่งมึงไปทำงาน”
“........”
“แคป..”
“.............” แคปเงียบไปไม่ยอมพูอะไรออกมาซึ่งผิดกับวิสัย เอสถึงกับต้องชำเลืองมอง เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุ ค่อย ๆ ดังขึ้น
...เรียนรู้รักอย่าง รู้คุณค่า ฝันไม่ไกล
บินไปตามทาง หาดวงตะวัน ที่เธอต้องการ
ไม่มีฉุดรั้ง ไม่มีดึงดัน เราเข้าใจ
รักยังแสนหวาน รักยังไม่เปลี่ยน เคียงคู่กัน...
“แคป..?” เอสหันมาเรียกขึ้นอีกครั้ง ริมฝีปากเล็กพึมพำเนื้อเพลงแผ่วเบา มือใหญ่เอื้อมเข้าไปลูบหัวเล็กเบา ๆ ทว่าครั้งนี้ไม่โดนปัดออก เพียงแต่แคปหันมาจ้องหน้าเขานิ่ง ๆ ความรู้สึกหลายอย่างไหล่ถ่ายเทเข้ามาในดวงตากลมโตคู่นั้น ไม่รู้ทำไมสารพัดเรื่องราวมากมายถึงค่อย ๆ ก่อเกิดขึ้นในหัวใจ เรื่องราวระหว่างเขากับมัน เรื่องที่ยากเย็นนักที่จะเป็นไปได้ แต่วันนี้ทุกอย่างกลับก่อตัวขึ้นแล้ว แคปไม่สามารถปฏิเสธได้ว่ารู้สึกเช่นไรกับคนๆนี้
แต่ทว่า...
...ความถูกต้องทางสังคม...
...ความรู้สึกของครอบครัว...
...ความฉาบฉวยกับสิ่งที่เรียกว่า ‘รักแท้’ ระหว่างเพศเดียวกันอย่างพวกเขา..
...ทุกอย่าล้วนตั้งอยู่บนพื้นฐานของคำว่าอุปสรรคทั้งสิ้น...
“แคป..?” เอสเรียกขึ้นเป็นครั้งที่สามแล้ว เพลงนี้กำลังจะจบลงพอดี แคปขยับตัวนั่งให้ตรงเขาเสใบหน้าหันมองออกไปที่ด้านนอก
“ถึงเราจะคบกัน แต่ไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตกันและกันหรอกนะ มึงฟังเพลงนี้สิ ไม่มีฉุดรั้ง ไม่มีดึงดัน เราเข้าใจ รักยังแสนหวาน รักยังไม่เปลี่ยน เคียงคู่กัน ...เข้าใจความหมายของกูใช่ไหม”
“เป็นอะไรของมึงวะแคป จู่ๆพูดเรื่องอะไรขึ้นมา”
“มึงบอกมาก่อนสิ มึงเข้าใจในสิ่งที่กูพูดไหม”
“เข้าใจสิ เรารักกันแต่ไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตกันแบบนั้นใช่ไหม”
“ไม่ใช่ มึงรักกูแต่มึงไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตกูแบบนี้ต่างหาก..” แคปหันมาสวนใส่
“โอเค แล้วยังไง”
“ก็ต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง หน้าที่ทางสังคม หน้าที่ทางครอบครัว หน้าที่ต่อจิตสำนึกที่ดี หน้าที่....อ๊ากกกก!!” แคปพูดยังไม่ทันจบเลยด้วยซ้ำ เอสคว้าหมับเอามือขาวขึ้นมากัดลงที่แขนแรง ๆ หนึ่งที
“ไอ้สัส มึงกัดกูทำเชี่ยเหรอห๊ะ กูเจ็บนะบ้าฉิบเหี้ยนี่” แคปโวยวายหน้างอ ถูกกัดไม่ทันตั้งตัว
“ถ้าไม่กัดมึงก็ไม่หยุดพูดสิ” ไอ้ครั้นจะคว้าคอเข้ามาจูบก็ทำไม่ได้ขับรถอยู่ วิธีนี้ปิดปากมันไม่ให้พูดต่อได้ดีที่สุด
“ก็กูกำลังอธิบายให้ฟัง มึงแม่ง...”
“แต่กูไม่อยากมีหน้าที่รับผิดชอบความรู้สึกใครทั้งนั้น สิ่งสำคัญของกูมีแค่สามส่วน หนึ่งครอบครัว สองคนรัก สามหน้าที่การงาน และมึงคือหนึ่งในนั้น..” เอสพูดจบหันมาจ้องหน้าแคปนิ่ง ๆ ก่อนจะหันไปมองที่ถนนเช่นเดิม เขาถ่ายทอดคำมั่นสัญญาลงในดวงตาคมกริบที่ปกติดุร้านเฉกเช่นสัตว์ป่าแต่เมื่อกี้ถ้าแคปมองไม่ผิด มันแสดงความอบอุ่นและอ่อนโยนราวกับสายลมแผ่ว ๆ ที่พัดเย็นปลอบประโลมให้หัวใจเกิดไออุ่นซ่านขึ้นมาได้
“กูเป็นหน้าที่การงานของมึง?” แคปทำหน้าเซ่อๆถามขึ้น โดนเอสตบผั๊วะลงที่หัวแรง ๆ
“นี่มึงกล้าตีกูเรอะ” แคปคนเดิมกลับมาแล้ว เอสยิ้มเผล่แล้วยักไหล่ สองคนกัดกันไปเรื่อยๆตลอดทาง เสียงโทรศัพท์แคปสั่นเรียกขึ้น
“ครับเฮียโก้” โก้โทรเข้ามา เขาบอกให้แคปแวะไปที่บ้านก่อนไปทำงานที่สถานี เพราะรู้ว่าเป็นทางผ่าน
“ด่วนเหรอครับพ่อ” แคปถาม
(ไม่รู้ว่าด่วนหรือเปล่า แต่หนังสือที่ลูกสั่งซื้อข้ามปีจากเวปอะไรสักอย่างมาถึงแล้ว บรรณานุกรมเรื่องพืชที่ลูกรออยู่ไง พ่อจะให้อาฟี่แวะเอาไปให้แต่รายนั้นไม่ยอม เขาบอกว่าวันนี้แคปต้องผ่านแถวบ้านเราเพราะงั้นให้แวะเข้ามาเอาด้วย) แคปหันมองเอสที่กำลังฟังอยู่เหมือนกันเพราะว่าในรถเพลงถูกปิดลงแล้วจึงเงียบมาก เสียงโก้ดังทะลุออกมาจากลำโพง
(ว่าไง พ่อกับอาฟี่จะรอเรานะ)
“ครับ เดี๋ยวผมแวะเข้าไป”
(กินอะไรหรือยังน่ะ ออกมาแล้วใช่ไหม) แคปตอบรับไปพอวางสายเสร็จเขาหันบอกเอสว่าให้ส่งลงแถว ๆ ถนนเส้นหน้าบ้านเขา แคปกะจะเข้าไปเองแล้วเดี๋ยวนั่งแท็กซี่ต่อไปทำงาน เอสส่ายหัวแล้วเหยียบคันเร่งจมเลย
“กูไม่ให้มึงเข้าไปนะ เฮียโก้สงสัยแน่ ๆอาฟี่ก็อยู่ด้วย”
“กูจะรออยู่ด้านนอก”
“ไม่ได้!” แคปสวนขึ้นทันที “แบบนั้นยิ่งแย่ใหญ่”
“รอออยู่ไกล ๆ เลย แล้วเดี๋ยววนรถกลับมารับมึงก็ได้”
“ไม่เอา”
“มึงรู้อยู่แล้วว่ากูต้องไปส่งมึงจนได้”
“ที่กูพูดให้มึงฟังเมื่อกี้เนี่ย ไม่เข้าใจใช่ไหมห๊ะ” เอสเหลือบมองคนพูดนิดหน่อยก่อนเหยียดรอยยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก ‘ที่ว่าง?’
“ใช่ ไม่เข้าใจ กูก็แค่อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับมึง มันก็แค่นั้น”
“ชิ น่ารำคาญ คำพูดเลี่ยนๆวันหลังอย่าได้พูดอีกกูพาลจะกินข้าวไม่ลง”
“ตกลงเอาไง จะถึงบ้านมึงแล้ว กูเลี้ยวเลยนะ”
“เออ! เข้าไปด้วยกันก็ได้แต่มึงต้องบอกว่ามีธุระที่ตึกนั้นเหมือนกัน” แคปส่ายหัวเออออตัดรำคาญ ช่วยไม่ได้ให้มันรออยู่หน้ารั้วก็แล้วกัน
คืนนี้จันทร์กระจ่างสาดแสงสีทองทาบทับลงมาที่หลังคาบ้านเดี่ยวสองชั้นในซอยแห่งหนึ่ง เสียงล้อยางบดกับพื้นถนนบอกให้รู้ว่ารถของลูกชายคนเล็กมาถึงแล้ว โก้ขยับตัวจะลุกออกจากโซฟาแต่ยังลุกไม่ได้ เพราะหัวหนักๆของใครบางคนที่หน้าตาเหมือนเขาราวกับเป็นคนๆเดียวกันนอนหนุนอยู่
“ฟี่มึงลุกก่อน เจ้าคาปูคงมาถึงแล้ว” โก้ดันแว่นขึ้นอย่างเคยชิน มองออกไปที่ประตูด้านหน้า
“ใช่เหรอ ไม่ใช่เสียงรถบ้านเรานี่” สัญชาตญาณตำรวจนักสืบบางครั้งดีจนน่ากลัวจริง ๆ
“เออน่าลุกก่อนสิ เผื่อมากับเพื่อนไง”
“อืออ งั้นก็ให้มันเดินเข้ามาเองดิ กูเปิดบ้านไว้แล้ว”
“ลุกก่อนเร็วๆ” โก้ดุขึ้นนิดๆยกศีรษะของน้องชายดันออก แต่ฟี่ยังคงแกล้งซุกหน้าลงต่อ เท่านั้นยังไม่พอมือใหญ่ยังคว้าเอาเอวพี่ชายตัวเองกดไว้แล้วบอกไม่ยอมให้ลุก วันนี้ฟี่ไม่ได้ออกไปทำงานที่ไหน เขาเข้าบ้านมาเมื่อตอนหัวค่ำหลังจากทำงานโต้รุ่งมาตลอดสองคืน เพราะงั้นพอมาถึงก็นอนคว่ำหน้าอยู่ตรงนี้ยาวจนกระทั่งโก้มานั่งเปิดทีวีดูไปด้วยกัน
“ฟี่ไม่เล่นสิวะมึง ลูกจะเข้ามาแล้วเร็ว ๆ เดี๋ยวกูไปหยิบหนังสือให้คาปูมันก่อน”
“พ่อครับ” เสียงแคปดังเข้ามาที่หน้าประตูโก้หันมองออกไป ฟี่ก็แค่ถอนหายใจหนักๆแล้วพลิกตัวนอนหงายมองไปที่แคปด้วยสายตาเขียว ๆ แคปรีบหลบแทบไม่ทัน
“อาฟี่เป็นไรอ่ะครับพ่อ” แคปถามขึ้นแหยง ๆ เมื่อตอนที่โก้เดินเอาหนังสือที่เตรียมไว้ออกไปส่งให้ เขาไม่ได้ก้าวเข้ามาลึกนักเพราะขี้เกียจถอดรองเท้า ขนาดนั้นเห็นสายตาอาฟี่ที่นอนมองมาแคปนี่แอบขนลุกไปถึงท้อง
“กวนน่ะ ไม่ได้นอนมาสองวันกลับมาถึงไม่ยอมเข้าไปนอนดีๆกวนกันอยู่แบบนี้อ่ะ” โก้หันไปมองน้องชายที่นอนมองเจ้าคาปูตาเขียวอื๋อ มือใหญ่กวักเรียกโก้ให้เข้ามาไวๆส่วนเจ้าแคปถูกโบกไล่บอกให้รีบกลับไปได้แล้ว โก้จับกล่องกระดาษทิชชู่ๆข้างมือเขวี้ยงใส่คนกวนใจก่อนเดินออกไปส่งแคปที่ด้านนอก
“อ้าว มากับใครน่ะเรา” เพราะว่ามองเห็นรถที่จอดรออยู่ไม่ใช่รถของตัวเองโก้มองแล้วถามดู แคปเองก็หันมองไปตามที่พ่อเขาดู เอสก้าวลงมาแล้ว มันเดินดุ่ม ๆ ถืออะไรบางอย่างเข้ามายกมือไหว้สวัสดี
“อ่อเอสนี่เอง นี่จะไปไหนกันน่ะ” โก้ถามขึ้นมองหน้าสองคนสลับกัน เอสจึงยื่นหนังสือเล่มเล็กๆที่อยู่ในมือส่งให้ โก้เลิกคิ้วนิดๆ ขณะที่แคปกำลังงง เขามองเอสแล้วก็มองหนังสือเล่มนั้นไปมา
“ผมบังเอิญได้มาตอนไปที่ศูนย์หนังสือน่ะครับ เมล็ดพันธุ์กาแฟหายากเหมาะสำหรับคนที่รักกาแฟ เมื่อกี้พอรู้ว่าแคปจะแวะมาที่บ้านเลยขอตามมาด้วย ใช้รถคันเดียวกันก็ประหยัดน้ำมันดีครับ” โก้มองหนังสือที่อยู่ในมือ เขายิ้มจนแก้มแทบปริเมื่อเห็นว่าเป็นหนังสือที่เกี่ยวข้องกับอะไร หนังสือนำเข้าเล่มที่สั่งซื้อไปสองปีแล้วก็ยังไม่ได้ไม่รู้ว่าเจ้าเพื่อนลูกชายเขาคนนี้ทำไมถึงมีไว้ในครอบครอง
“ศูนย์หนังสือที่ไหนกันน่ะเอส อาจำได้ว่าให้เจ้าเต้สืบจนหมดแล้วนะรายนั้นบอกไม่มี”
“ผมฝากอาจารย์สั่งให้น่ะครับ”
“เลยไม่รู้จะตอบแทนยังไง เล่มนี้อาหามานานมากเลยจริง ๆ เคยมีเล่มก่อนหน้านี้อยู่พอนักเขียนออกเล่มใหม่หาซื้อยังไงก็หาไม่ได้ วันนี้ได้สมใจแล้วเดี๋ยววันหลังมาทานข้าวด้วยกันนะอาเลี้ยงเอง”
“ขอบคุณครับ” เอสพยักหน้าให้เบา ๆ แคปยืนเบะปากไม่รู้ว่ามันไปเอาไอ้หนังสือโปรดของพ่อเขามาตั้วแต่ตอนไหน แคปมองดูเวลาแล้วบอกว่าจะรีบออกไปก่อนเดี๋ยวเข้าไปจัดรายการไม่ทัน เขาวิ่งเข้าไปตะโกรบอกฟี่ว่าจะกลับแล้ว รายนั้นไม่สนใจอะไรเท่าไหร่ก็แค่นอนคว่ำหน้าอยู่อย่างเก่าแต่ยันตัวขึ้นมามองดูนิดๆแล้วฟุบลงไปต่อ เสื้อผ้ามีราคายังไม่ได้ถูกผลัดเปลี่ยนออกเลยด้วยซ้ำ
“ผมไปแล้วครับเฮียโก้”
“เอ๊ะคาปู แล้วตอนกลับลูกจะกลับยังไงล่ะ เอสเขาก็แค่ผ่านไปส่งเราใช่ไหม หรือจะให้พ่อแวะไปรับ” โก้ถามขึ้นตอนที่แคปจะก้าวขึ้นรถ
“อ๋อเดี๋ยวกลับพร้อมกับผมเลยครับ พอดีว่าผมรับจ๊อบพิเศษอยู่ที่ตึกนั้นเหมือนกัน เลิกพร้อม ๆ กันด้วย” เอสเท้าแขนเข้ากับกรอบประตูรถเขาพูดขึ้น โก้พยักหน้าโอเค
“งั้นก็รบกวนเลยละกัน ไม่อยากปล่อยให้ขึ้นแท็กซี่ดึกๆดื่นๆ อาฝากแคปด้วยเลยนะเอส” หลังคำพูดของโก้จบลงประตูรถก็ปิดเสียงดังพร้อม ๆ กับตัวรถที่ขับเคลื่อนออกมา แคปเบะปากทำเสียงล้อเลียนขณะที่เอสนั่งอมยิ้มแล้วผลักหัวแคปจนเงิบแก้เขิน
“เฮียโก้ไม่ได้โง่บอกเลย มึงอย่าประเจิดประเจ้อให้มากนัก” แคปกดหาคลื่นวิทยุดี ๆ ขึ้นมาเพื่อฟัง แน่นอนว่าเขาทำงานอยู่ที่ไพร์มเพราะงั้นสถานีที่เลือกเป็นอันดับแรกต้องเป็นที่นั่น
“ไม่เคยคิดว่าผู้ใหญ่คนไหนจะโง่ กูก็แค่ทำในสิ่งที่คิดว่าจะขยับเข้าไปได้มากขึ้นแค่นั้น”
“ขยับอะไรของมึง พูดจาไม่รู้เรื่อง” แคปไม่อยากจะสนใจเอสมันพูดเรื่องอะไร เพลงเกี่ยวกับคนรักเก่าๆดันถูกเปิดขึ้นมา เขานั่งฟังอยู่ชั่วครู่หนึ่งจนจบเพลง ดีเจพูดถึงเรื่องราวความรักแคปก็นั่งฟังไปเรื่อย ๆ จนนึกสะกิดใจบางอย่างขึ้นมา หันไปมองเอสสองสามครั้งนึกชั่งใจว่าจะถามดีหรือไม่เดี๋ยวมันจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาสนใจมันเกินกว่าที่ควรจะเป็นขึ้นมาอีก ก็เพราะไอ้ดีเจบ้านี่แหละที่จู่ ๆ ถกประเด็นเกี่ยวกับคนรักเก่า รักแรก รักที่ฝังใจห่าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้
“เป็นอะไรวะแคป ทำหน้าอะไรของมึง ปวดท้อง?” เพราะที่หางตาคมสังเกตหน้าตาแคปทำท่าแปลก ๆ คิ้วมุ่นเหมือนคนที่กำลังคิดมากเรื่องอะไรสักอย่าง เอสจึงลองถามขึ้น
“ปวดท้องหัวมึงสิ!” แคปแว๊ดกลับ เอสก็แค่หัวเราะหึหึให้ เจอคนข้างๆเชิดหน้าบอกไม่อยากจะสน สองคนกวนกันไปกวนกันมาจนถึงช่วงเบรกฟังเพลงขึ้นมาอีกครั้ง อิพี่ดีเจแม่งก็พูดถึงเรื่องคนรักเก่าขึ้นมาอีก แคปก็นั่งฟังไป
“นี่ไอ้เหี้ยเอส มึงว่าจริงป่ะวะตามที่ดีเจเขาพูดน่ะ แฟนเก่ามักสำคัญกับความรู้สึกของเราเสมออะไรแบบนั้นน่ะ”
“หืม?” เอสหันมามองหน้าคนถาม แต่ดูเหมือนว่าแคปจะใช้หูฟังรายการแล้วก็พูดออกมาลอย ๆ ไม่ได้จริงจังอะไรนัก
“กูว่าบางทีแฟนเก่าไม่ได้น่ากลัวเสมอไปหรอก แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือความรู้สึกมั่นคงของคนปัจจุบันมากกว่า เออว่ะหัวข้อที่กูจะต้องพูดวันนี้มันเกี่ยวกับเรื่องแฟนเก่าด้วยนี่หว่า ตายๆกูลืมไปได้ยังไงวะเนี่ย” แคปทำหน้าตาตื่นเต้นนึกทบทวนสิ่งที่ตัวเองต้องพูดในหัวข้อที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ เขานั่งนึกๆไป นึกบางอย่างขึ้นได้ขยับตัวหันไปถามคนข้าง ๆ
“มึงเคยมีคนที่มึงรักมากๆป่ะวะไอ้เอส แบบว่าแฟนเก่า รักครั้งเก่า คนที่มึงชอบมากๆรักมากๆอะไรแบบนั้นน่ะ” แคปทำหน้ารอฟังคำตอบเต็มที่ ก็แค่การซักซ้อมก่อนเข้างานจริง เขาไม่ได้คิดอะไรถามไปอย่างนั้น เอสหันมามองจากนั้นพยักหน้า
“เคยดิ ถามทำไม..”
จู่ๆหัวหัวใจคนฟังชาดิกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล คำตอบนั้นของคนข้าง ๆ ทำให้ภาพเหตุการณ์หลายอย่างถูกรีเพลขึ้นมาในหัว แคปนิ่งงันไปประกอบกับตัวรถชะลอตัวลงแล้วสุดท้ายเคลื่อนเข้าซองจอดลงที่หน้าตึก เอสยกเบรคมือขึ้นก่อนหันไปเรียก
“แคป ? เป็นไรวะ อย่าบอกนะว่ามึงจะหลับ..” มือใหญ่จับลงที่หัวไหล่เล็ก แคปเหมือนคนสะดุ้งรู้สึกตัวออกจาภวังค์ความคิดบางอย่าง เขาพยักหน้าบอกอือๆจากนั้นก้าวลงไป เอสได้แต่มองตามอย่างสงสัย
“เดี๋ยวกูขึ้นไปส่ง” ขายาว ๆ ก้าวเข้าไปหา แคปหันมองนิดหน่อยแล้วส่ายหน้าบอกไม่ต้อง
“แล้วไอ้เด็กนั่น มันจะมาทำงานรึเปล่า”
“มาดิ” แคปตอบ เอสหน้าตึงขึ้นมาทันที
“รู้ได้ไงว่ามันจะมา มึงพูดเหมือนกับรู้ดีเลยนี่หว่าแคป อย่าบอกว่าโทรไปหากันมาแล้วหรอกนะ”
“ประสาท กูจะขึ้นไปทำงานแล้ว” แคปจะเดินเลี่ยงออกไปแต่เจอมือที่ใหญ่กว่ากระชากแขนทีเดียวแทบจะถลาเข้าซบกลางอกแกร่ง
“ไอ้สัส!” เสียงเล็กแต่ห้าวมากสบถออกมาด้วยความตกใจ และที่ทำเอาตกใจหนักกว่าเก่าคือเอสถือวิสาสะล้วงมือเข้ามาหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงเขาอย่างที่เจ้าของไม่ทันได้ตั้งตัว
“อ่ะ......!!” แคปทำหน้าตาตื่น ๆ จะเข้าไปคว้าของๆตัวเองคืนมาแต่เจอเอสเอามือดันหัวไว้
“ไอ้เอส มึงมันโรคจิตเอามือถือกูคืนมาสิวะ บ้าเอ๊ย”
“อยู่นิ่ง ๆ กูเช็คแป็ปเดียว”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 08-07-2015 22:48:05
https://www.youtube.com/v/SlB5guSEXkQ
“อยู่นิ่ง ๆ กูเช็คแป็ปเดียว”
“เช็คหัวมึงสิ กูจะโทรหาใครเรื่องของกูไหมล่ะ”
“โทรหามันจริง ๆ ด้วย” เสียงทุ้มครางลอดลำคอออกมาทันทีที่สายตาเลื่อนไปเจอหมายเลขโทรออกเมื่อตอนสายๆของวัน
“ไม่ต้องขึ้นไปทำแล้ว ไอ้งานดีเจอะไรนั่น กลับไปพร้อมกู” เอสว่าจบคว้าหมับเอามืออีกข้างของแคปลากเข้าหาตัวดึงครั้งเดียวคนตัวเล็กถลาเข้ามาจนชิด แคปร้องห้ามอย่างดัง ดีที่แถวนั้นเวลานี้ไม่มีคนแล้ว
“ไอ้สัสเอสมึงจะบ้าไปไหนห๊ะ! กูก็แค่โทรคุยกับมันเรื่องงาน โถ่เว้ย!! ปล่อยกูได้แล้ว ไอ้สัสกูเจ็บมึงแม่ง...” แคปเบ้หน้าบอกเจ็บขณะที่เอสไม่สนใจลากแขนคนโวยวายฝ่ายเดียว
“กูต้องทำงานไอ้สัส มึงอย่าบ้าให้มันมากนักได้ไหมห๊ะ”
“.........” จู่ๆเอสหยุดขาชะงักไว้ เขาเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้กดดูโทรศัพท์แคปอีกรอบ จากนั้นเงยหน้ามองแคปด้วยสายตาเย็นเฉียบ
“วันนี้มึงไปที่ไหนมานะ หอสมุดใช่ไหม....”
“............” แคปเริ่มหายใจติดๆขัดๆ นึกถึงเรื่องเมื่อวานตอนที่มันโกรธ ตายห่าแน่ ๆ เขา นัยน์ตาของมันตอนนี้วางโรจน์เหมือนสัตว์ป่าไม่มีผิด
“ไม่ใช่ว่าไปนั่งเดทกันอยู่ที่ห้องสมุดนั่นหรอกนะแคป..” เอสหายใจแรง ๆ ราวกับกำลังพยายามระงับอารมณ์ เขาหรี่ตาเค้นถาม รอคำตอบจากอีกคนอยู่ แคปที่มือไม้เย็นจัดไปหมดทั้ง ๆ ที่เหงื่อออกจนเลอะฝ่ามือเล็กสะท้านไปทั้งหลัง
แต่ทว่า...
โชคดียังเป็นของเขาอยู่ เพราะมีสายเรียกเข้าจากปอดังขึ้นมาที่หน้าจอ ตอนแรกแคปสะดุ้งโหยงถ้าหากเป็นไอ้เด็กเวรตะไลนั่นโทรมาเขาได้ตายไม่มีดินฝังกลบอยู่ตรงนี้แน่ ๆ แต่พอเห็นว่าเป็นชื่อของปอ แคปถึงกับระบายลมหายใจออกมาหนักๆเอสมองดูแล้วกดรับสายให้เอง
“มันอยู่กับกูนี่แหละ” เสียงเอสกรอกลงไป ที่ปลายทางคงจะถามอะไรมาเกี่ยวกับเขา แคปพยายามจะเดินหนีออกจากตรงนั้นให้ได้ เอสที่หันมามองคว้าหมับเอาเอวแล้วล็อคคนทั้งคนชิดไว้กับเขาเลย
“ไอ้สัส มึงเห็นน้ายามมองเราอยู่ไหมล่ะห๊ะ!” แคปกระแทกเสียงใส่เบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน บอกให้เอสรู้ตัวได้สักทีหึงหน้ามืดหึงบ้าหึงบอ
“เดี๋ยวกูจะรอรับมันกลับเอง”
(เออๆ แล้วพวกมึงจะกลับมานอนที่นี่รึเปล่าวะ หรือว่าจะพากันไปที่ห้องมึง เอาไง) เอสเงยหน้ามองแคปที่ทำหน้ายุ่งใส่เขาอยู่
“นอนไหนวันนี้” เสียงทุ้มๆติดขุ่นถามขึ้น แคปเบะปากใส่ไม่อยากจะสน
“นอน....
“นอนที่ห้องกูสิวะไอ้สัส” แคปชิงพูดขึ้นมาก่อน เอสถึงกับส่ายหัว เขาถามปอว่าได้ยินชัดหรือยัง
(หึหึ ทำใจเหอะมึง) ปอส่งเสียงหัวเราะขำๆมา แคปที่ได้ยินแทบอยากจะหาอะไรฟาดหัวมันนัก
“วันนี้มึงไปไหนมาบ้างวะไอ้ปอ”
(ห๊ะ!) ปอส่งเสียงอุทานออกมาอย่างดัง จู่ๆเอสถามเรื่องส่วนตัวกันแบบนี้เขาถึงกับงง
“กูถามว่าวันนี้มึงไปที่หนมาบ้าง”
(ถามทำไมวะ)
“ได้ไปกับแคปมันหรือเปล่า” ปอถึงบางอ้อ เขารู้ได้ในทันที
(เออไปสิวะ ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดกัน)
“แล้วมีใครไปบ้าง”
(ก็มีกูกับไอ้อาร์ไง)
“แค่นี้ใช่ไหม”
(กูกับไอ้อาร์อ่ะแหละที่แน่ ๆ เฮ้ยแค่นี้นะเว้ยการ์ตูนกูมาแล้ว ติ๊ด-) ปอชิ่งตัดสายหนีไปแล้ว แคปที่ยืนฟังอยู่แทบจะหัวเราะก๊ากออกมา ตอนแรกนี่ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวไปหมด
“พอใจยัง ปล่อยกูสักทีอีกสิบห้านาทีถึงเวลากูต้องขึ้นไปเตรียมตัว”
“กูไม่อยากให้มึงทำงานนี้เลยมึงรู้ไหมวะแคป”
“มึงต้องทำใจเหอะ บอกไปแล้วนี่ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครได้หรอก มึงหัดเข้าใจอะไรซะด้วย”
“กูอยากจะจับมึงมัดเอาไว้ที่ห้องไม่ต้องให้ไปไหนทั้งนั้น”
“ไอ้สัส อย่ามาตลก”
“...........”
“กูจะขึ้นไปแล้ว ปล่อยสักที”
“ห้ามมึงพูดกับมันนอกเวลางานเด็ดขาด สองชั่วโมงกูเต็มที่ให้มึงได้แค่นั้น เดี๋ยวจะเปิดกล้องค้างไว้เลย”
“ไอ้โรคจิต” แคปหลุดออกมาได้แล้ว เขารีบสาวเท้าหนีออกไปจากที่ๆเอสยืนให้ไวที่สุด คนมองก็แค่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ๆ ชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ เพิ่งรู้ตัวเองวันนี้ว่าเป็นคนขี้หึงหนักเอาการ
“อ้าว มาแล้วเหรอวะแคป” พอเข้ามาถึงห้องแอร์เย็น ๆ พี่หนึ่งที่ยืนบรีฟงานให้กับแบงค์อยู่หันมาทักทาย แคปยกมือขึ้นไหว้พลางกล่าวขอโทษที่เข้ามาสายกว่าทุกๆคน
“ไม่เป็นไร ยังไม่สายหรอก เจ้าแบงค์มันดันมาเร็วแค่นั้นเอง”
“ก็ผมไม่ต้องมีใครให้เป็นภาระนี่ครับ อยากมาตอนไหนก็มาเลยหายห่วง แฟนไม่ได้หวงนี่เนอะ” แบงค์แอบแซะแคปเบา ๆ ยักคิ้วกวนๆ แคปจึงเดินไปผลักมันให้หลีกจากทาง เขาวางกระเป๋าลงที่โซฟายาวตัวข้าง ๆ พี่หนึ่งปล่อยให้สองคนซักซ้อมกันเล็กน้อย
“อ่ะ ทายาให้กูอีกหน่อยดิ ยังเขียวอยู่มากไหมวะ” พอหนึ่งเดินออกจากห้องไปแบงค์ก็หยิบหลอดยาขึ้นมาส่งให้แคป บอกให้ทาหลังให้มัน ถกเสื้อขึ้นให้ดูหันหลังเตรียมพร้อม
“เกือบหายแล้ว” แคปโกหกแบบเต็มๆปาก ยังเขียวอื๋ออยู่เลย
“ทาให้ดิเร็ว ปวดฉิบหายเลยว่ะ” แคปส่ายหัวแต่ก็ดึงหลอดยาในมือใหญ่มาเปิดฝาแล้วป้ายลงให้
“ทาเอาเอง” เขาโยนหลอดยาที่ปิดฝาแล้วเรียบร้อยลงบนโต๊ะ เตรียมตัวเดินเข้าไปนั่งประจำที่ แบงค์มองตามไม่วางตาทำหน้างอน ๆ อ้อนให้มาทายาให้เขาต่อแต่แคปส่ายหัวบอกโน แบงค์มันจึงเดินเอาหลังไปถูๆเข้ากับขอบตู้ใกล้ ๆ แคปนึกขำขึ้นมาเจอคนที่ถูกเมินชี้หน้าใส่ แต่ก่อนที่เขาสองคนจะได้เถียงกันต่อ เวลาของการจัดรายการก็เริ่มขึ้นแล้ว พี่หนึ่งเข้ามาให้สัญญาณความพร้อม
“เออแบงค์มึงส่งใบลากับดีเจพี่จ๋าเหรอวะ” พี่หนึ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้เขาจึงถามขึ้น แบงค์พยักหน้า
“ครับศุกร์หน้ากลับระยอง พี่จ๋าอนุมัติแล้วนะพี่ เดี๋ยวคืนวันเสาร์ผมเข้ามาชดเชยให้” หนึ่งพยักหน้าบอกเออๆแล้วเขาก็ออกไป แคปจึงหันมาถามขึ้น
“บ้านมึงอยู่ระยองเหรอวะ”
“ใช่แล้ว ไปป่ะเดี๋ยวพาเที่ยว” แบงค์หันมามองหน้าถาม แคปยักไหล่ใส่
“แล้วรายการนี้อ่ะ ใครทำแทนมึง”
“วันนั้นมึงก็โชว์เดี่ยวไปแล้วกันนะ เก่งอยู่แล้วทำได้สิ หึหึ”
“ไอ้เด็กสัส” หน้าแคปออกแววกังวลขึ้นมาทันที แบงค์เห็นแบบนั้นจึงหัวเราะออกมาแล้วบอกเขาโกหก เดี๋ยวผู้ใหญ่คงจะหาคนมาแทนเองนั่นแหละแคปก็เตรียมตัวมาเหมือนเดิมไม่มีอะไรมาก
“ค่อยยังชั่วหน่อย”
“ชั่วโมงบินมึงยังไม่ถึงพี่เขาไม่ทิ้งหรอกน่า”
“แต่คนบางคนก็ทิ้ง”
“อ้าวมันจำเป็นนี่หว่า ผู้ปกครองเรียกหาไม่กลับจะเอาเงินที่ไหนใช้เล่า ไปป่ะเนี่ยถามจริงจังนะ เดี๋ยวกูพาเที่ยวรอบเกาะเลย เสม็ดไงสวยนะ..” แคปส่ายหัวบอกไม่พูดแล้ว สปอตตัวใหม่ของรายการนำเข้าช่วงเวลาห้าทุ่ม หลังจากนั้นงานดีเจของสองหนุ่มก็เริ่มขึ้น
“เป็นอะไรของมึงวะทำหน้าทำตา คิดมากหรือไงพูดเรื่องหัวอกแฟนเก่าแล้วหน้าตาบอกบุญไม่รับเชียวนะ หึหึ..” แบงค์แซวขึ้นตอนที่แคปอ่านอีเมลจากบรรดาแฟนคลับที่ส่งเป็นข้อความเข้ามา
“ยุ่ง!”แคปแว๊ดใส่แบบไม่แรงนัก แต่ใช้สายตากัดจิกแทนคำพูด แสดงออกทางท่าทางมากไม่ได้คิดว่าเอสมันคงจะต้องเปิดดูอยู่ตลอดเวลาแน่ ๆ แบงค์ที่รู้ทันได้แต่นั่งหัวเราะหึหึ เขาสองคนก็ทำงานกันไปจนเวลาล่วงเข้าเที่ยงคืนกว่า ๆ ใกล้จะปิดเบรกสุดท้ายเต็มแก่
แก้วน้ำเย็นๆถูกเอามาวางลงให้แขกผู้มีเกียรติที่เดินเข้ามานั่งรอแคปถึงหน้าห้องออนแอร์
“เดี๋ยวก็คงเสร็จแล้วล่ะครับ แคปไม่เห็นบอกไว้เลยว่าจะมีเพื่อนขึ้นมารอ นี่ถ้าพี่ไม่รู้จักเรามาก่อนไม่อนุญาตให้เข้ามานั่นรอนะ” หนึ่งดัดเสียงให้หวานลงเล็กน้อย เวลาพูดจากับหนุ่มๆหน้าตารูปร่างดีนิสัยส่วนตัวลึกๆมักจะออกมาเสมอ
“ดื่มน้ำสิ น้ำเย็นๆพี่หนึ่งเทให้เองกับมือเอสดื่มได้เลยนะครับลูก” สรรพนามของเอสกลายเป็นที่สุดแห่งความเอ็นดู เรียกลูกขึ้นมาซะงั้น เอสส่ายหัว
“เอ่อ เรียนคณะเดียวกันกับแคป?”
“เปล่าครับ” เอสตอบเรียบ ๆ ยกแก้วขึ้นจิบอย่างเป็นมารยาท
“อ้าวแล้ว....”
“รู้จักกันน่ะครับ เป็นรูมเมทผ่านมาพอดีเลยถือโอกาสขึ้นมารับ”
“อ๋ออออ มิน่าล่ะ สนิทกันล่ะสิท่า เป็นรูมเมทด้วย” เอสชำเลืองมองสายตาและน้ำเสียงที่ยั่วตีนเขาเสียเหลือเกิน จากนั้นเสมองไปทางอื่น มองดูเวลาแคปน่าจะเสร็จได้แล้ว หนึ่งกำลังจะอ้าปากถามอะไรต่ออีกสักอย่างพอดีกับที่ประตูห้องด้านในถูกเปิดออกมาพอดี แคปกับแบงค์เดินตามกันออกมา
“อ้าวพี่หนึ่งผมนึกว่าพี่อยู่ที่ห้องอัดสามซะอีก” แบงค์แซวขึ้นขำๆ เขารู้ดีว่าหนึ่งชอบคนรูปหล่อยิ่งสูงใหญ่หุ่นดีแบบเอส แกชอบเสียยิ่งกว่าชอบแต่ต่อหน้าเด็กใหม่อย่างแคปก็แค่แกล้งทำเป็นวางมาดแมนเก็กขรึมไปอย่างนั้น
“ก็เนี่ย เทคแคร์เพื่อนให้เจ้าแคปเขาอยู่ เอสเขาขึ้นมารอเรานานแล้วนะแคป รีบกลับไปดึกแล้ว อ่ะแล้วนี่ไดล็อคสำหรับอาทิตย์หน้า” มืออ้วนป้อมแต่ขาวสะอาดของหนึ่งยื่นเอกสารส่งให้สองดีเจ แคปมองที่เอสซึ่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่จากนั้นก็มองหน้าพี่หนึ่งแล้วต่อด้วยไอ้แบงค์ ด้วยว่าท่ามีของพี่เขาไม่ค่อยจะเหมือนเดิม สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามแบบนั้นทำเอาแคปถึงกับกลั้นขำก่อนยักคิ้วบอกว่าใช่แน่ ๆ ส่งไป แคปเพิ่งถึงบางอ้อ เขาบอกขอตัวแล้วดันเอสให้เดินออกจากห้องไป
“มึงก็ไปทำหน้าอย่างนั้นใส่พี่หนึ่ง เดี๋ยวเขาเสียใจแย่” พอเข้ามาในลิฟต์ได้แคปก็ต่อว่าทันที เอสส่ายหัวแล้วยักไหล่ แผงอกแกร่งสีกระจ่างตาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อได้รูปตึงแน่น อัดเบียดเนื้อผ้าออกมาจนกระดุมสองเม็ดบนปริหลุดตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าของมันยังไม่รู้ แคปเห็นแบบนั้นก็เข้าใจทำไมพี่หนึ่งถึงคลั่งมันนักหนา จะว่าไปเขาเห็นมันนอนถอดเสื้อผ้าอยู่ทุกคืนรู้สึกธรรมดามากๆ
“มองอะไร ติดให้หน่อยสิ..” เอสขยับเข้าไปใกล้ๆคนที่ยืนจ้องหน้าอกเขาอยู่ แคปทำหน้าตาปฏิเสธว่าตัวเองไม่ได้มองได้ไม่ค่อยเนียนดีนัก พอเอสก้าวเข้ามาปิดทางหนีตีวงล้อมไว้ด้วยวงแขนเขาถึงกับหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา คนแกล้งก็เอาแต่อมยิ้มนัยน์ตาเจ้าชู้
“หึหึ..” เสียงเอสกลั้นขำ แคปที่มือไวและหนักอยู่แล้วฟาดผั๊วะๆเสียงดังแก้เขิน คนถูกทำเบ้หน้าจับที่หน้าอกตัวเองบอกยอมแล้วๆ
“ไอ้สัส! เล่นอะไรไม่ดูสถานที่บ้าง”
“งั้นเดี๋ยวไปเล่นที่ห้องได้ใช่ไหม” แคปเบะปากใส่แล้วส่ายหน้าพอลิฟต์เปิดตัวออก เอสก็คว้าเอาคอคนตัวเล็กกว่าเข้ามาล็อคกอดไว้แล้วพาเดินไปที่รถ
“กลับเลยนะกูง่วงแล้ว” แคปกดเบลท์ลงแล้วกดเลือกช่องสถานีดีๆเพื่อฟังเพลง พี่ดีเจที่จัดต่อจากพวกเขาโทรเข้ามาบอกว่าติดธุระด่วนๆเพราะงั้นเจ้าแบงค์จึงรับหน้าที่ปล่อยเพลงจัดรายการแทน แคปกดๆๆไปมั่วๆแต่ไม่มีสถานีไหนเปิดเพลงที่ถูกใจ กลับมาลงตัวที่สถานีไพร์มของพวกเขาเอง จะว่าไปฟังไอ้เจ้าแบงค์มันจัดรายการเดี่ยวๆหน่อยก็ดี เสียงแบงค์ส่งเพลงเข้าช่วงแรกดังขึ้นมาแคปชำเลืองมองไปที่เอสนิดหน่อย เสี้ยวหน้าคนขับที่ยังคงเรียบเฉย เขาจึงคิดว่าเอสอาจจะจำไม่ได้ว่าเสียงที่กำลังเปิดอยู่เป็นของแบงค์
“เพลงนี้มีข้อความส่งเข้ามาทางแฟนเพจครับ บอกไว้ว่าผมไปหลงรักคนที่เขามีเจ้าของอยู่แล้ว รู้ว่ามันผิดรู้ว่าผมคือคนที่มาทีหลัง แฟนเขาเองก็รักเขามาก ผมเก็บความรู้สึกในหัวใจเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้วครับ พักหลังมานี้เราสองคนยิ่งได้ทำงานด้วยกันบ่อย ๆ มีโอกาสได้ใกล้ชิดกันเพิ่มขึ้น ผมอยากจะรอครับ โอกาสสำหรับผมมันจะมีอยู่แค่ไหนก็ตาม ในเมื่อนานๆทีจะได้เจอกับคนที่ใช่แบบนี้ ผมก็จะรอ....รอจนกว่าเขาสองคนจะเลิกกัน....”
แล้วเพลง ‘รอจนกว่า’ ของศิลปินชื่อดังก็ถูกปล่อยคลอออกมา แคปปล่อยอารมณ์นั่งฟังไปเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดมากมายอะไร มาสะดุ้งรู้สึกตัวอีกทีก็คือ เสียงหัวเราะในคอจากคนข้าง ๆ ดังขึ้นมา เขาหันไปมอง เอสยื่นมือออกมากดเปลี่ยนจากคลื่นวิทยุเป็นเพลงจากแผ่นเสียงแทนที่
“กูเพิ่งได้ยินเสียงไอ้เด็กนั่นชัดๆก็วันนี้..” เสียงทุ้มขุ่นที่พูดขึ้นทำเอาแคปเสียววาบ เขาก็แค่เลือกฟังเพลงเพราะๆนี่หว่าจะโหดไปไหนไอ้สัส แคปส่ายหัวไม่อยากจะสน เอสเอื้อมมือไปดึงฝ่ามือเล็กมาจับไว้ที่ตักแคปไม่อยากจะขัดเพราะรู้ว่าขัดไปก็ไม่ได้เขาเลยปล่อยให้มันจับไว้อยู่แบบนั้น รถเคลื่อนตัวต่อไปเรื่อย ๆบทสนทนาของพวกเขาสองคนเปลี่ยนไปเป็นเรื่องการ์ตูนได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีแคปก็นั่งหน้ามุ่ยเพราะเถียงอีกคนไม่ชนะต้องยอมจำนนต่อเหตุผลบ้าๆบอๆของมัน
“เดี๋ยวกูแวะทำธุระก่อนแปปเดียวแล้วเราค่อยกลับห้องกัน” เพราะว่าจู่ๆรถที่เข้าช่องวิ่งเปลี่ยนเลน แคปจึงหันไปมองถาม เขารู้แน่ ๆ ว่ามันจะต้องพาไปที่ไหนสักแห่ง ราว ๆ สิบห้านาทีหลังจากนั้นรถสีขาวคันสวยจึงมาจอดตัวลงที่หน้าผับใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ๆคุ้นเคย คุ้นเคยกระทั่งลานจอดรถที่เขาสองคนเคยมีเรื่องกันเมื่อครั้งก่อน
“ลงไปหาพี่กูแปปเดียว” เอสกดเข็มขัดออก
“พี่สาวมึง? ทำไมวะ”
“ธุระ” เอสตอบสั้น ๆ แคปพยักเขาหน้าเปิดประตูก้าวลงไป เอสที่เดินตามลงมาด้วยถือถุงกระดาษยี่ห้อหรูสีดำใบใหญ่ติดมือมาด้วย
“มาถึงแล้วออกมาดิ” เสียงทุ้มกรอกลงไปที่โทรศัพท์มือถือเครื่องใหญ่ของมัน ทางนั้นพูดอะไรมาสักอย่างที่แคปไม่ได้ยิน แต่สีหน้าเอสหงุดหงิดขึ้นเป็นสองเท่า
“อือๆก็ได้เดี๋ยวผมเข้าด้านหลัง ออกมาเอาเองละกัน ถ้าไม่งั้นจะโยนทิ้งไว้ข้างถังขยะ” คนพูดถือสายต่อสักครู่ไม่รู้ฟังอะไรจากนั้นส่ายหัวแล้วจึงกดวาง มือใหญ่คว้ามือเล็กแล้วดึงพาเดินเข้าไปทางประตูหลัง พนักงานหลานคนจดจำเอสได้ต่างค้อมหัวลงให้ ทั้งสองคนเข้าไปรอที่ห้องกระจกด้านใน ซึ่งตอนนี้เจ้าของร้านคนสวยยังไม่เข้ามา แคปมองดูเวลาตีหนึ่งกว่าๆแบบนี้คนเริ่มทยอยตัวกลับ
“อ่ะนี่ เดี๋ยวพี่กูมามึงส่งให้ที” เอสยื่นถุงกระดาษส่งให้
“อ้าวแล้วมึงจะไปไหนวะ”
“เข้าห้องน้ำแปป พี่แอมป์ส่งแขกสำคัญอยู่เดี่ยวขึ้นมา รออยู่นี่แหละ” แคปพยักหน้าบอกอือๆ จากนั้นเอสก็เดินเลี่ยงออกไป ในมือที่ถือถุงกระดาษไว้รู้สึกว่ามันเกะกะเขาจึงวางขึ้นที่โต๊ะแล้วนั่งรอต่อไปเงียบ ๆ โดยที่มีเฉพาะเสียงดนตรีช้า ๆ กับบรรยากาศยามดึกเท่านั้นที่โรยตัวอยู่รอบกาย
“ว่าไงครับแคป เจ้าเอสล่ะ” ทันทีที่เธอผลักบานประตูเข้ามา เสียงใสก็ทักทายขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มไม่ต่างจากที่แคปเห็นเมื่อสองสามเดือนก่อน ชุดสูทแบบกางเกงรัดรูปสีดสไตล์ผู้หญิงทำงานเท่ ๆ ทำเอาแคปยิ้มแทบไม่หุบ...พี่สาวมันสวยมากจริง ๆ
“ไปห้องน้ำครับ เมื่อกี้นี้เอง” แคปนึกได้ว่าเธอถามหาน้องชาย เขาจึงบอกไปแบบเรียบๆ ลืมเรื่องถุงที่เอสฝากให้เสียสนิท
“แล้วไปไหนกันมาเนี่ยอย่าบอกนะว่าตั้งใจแวะมาหาพี่ตีหนึ่งกว่าๆแบบนี้ มันน่าแปลกอยู่นา” เธอพูดไปเรื่อย ยกหูบอกพนักงานให้เอาน้ำเข้ามาให้ หลังจากนั้นไม่ถึงหนึ่งนาทีพนักงานผู้หญิงนำเครื่องดื่มประเภทคอเทลอ่อนๆเข้ามาเสิร์ฟให้พร้อม ๆ กับที่เอสเดินเข้ามา เขาพยักหน้าทักทายพี่สาวตามสไตล์ก่อนจับถุงกระดาษที่แคปวางเอาไว้ยัดใส่มือให้เธอ
“อะไรเนี่ย” แอมป์ร้องขึ้น เธอรีบเปิดถุงดูแทบไม่ทันร้อยวันพันปีน้องชายจะซื้อของมาให้ แต่พอเปิดดูถึงได้รู้ว่าที่คิดน่ะมันผิดทั้งหมดเพราะของในถุงกระดาษใบเขื่องก็คือชุดกระโปรงลำลองฟูฟ่องของเธอนั่นเอง
“เฮ้ย แกเอามาทำไมกันน่ะ ก็ฉันฝากไว้ที่ห้องแกเผื่อมีงานโรงแรมแถว ๆ นั้นได้แวะเข้าไปเปลี่ยนง่าย ๆ อะไรเนี่ยจู่ ๆ ก็เอาเสื้อผ้าคนอื่นเก็บกลับมาคืนแบบนี้น่ะ ไม่มีน้ำใจซะเลย” แอมป์ไม่โวยเปล่าเธอยังดึงชุดกระโปรงออกมาแล้วต่อว่าเอสพลางกับบอกให้แคปดูว่าน้องชายเธอไม่มีน้ำใจเอาซะเลยก็แค่ฝากไว้มันจะรกมากหรือยังไงกัน ถึงตอนนั้นแคปที่เหมือนโดนค้อนหนักๆทุบใส่หัวจนลูกตาหมุนติ้วหน้าชาไปหมด
สิ่งที่เข้าใจผิดไปเองตั้งแต่เมื่อตอนเช้า
สิ่งที่ทำเอาคิดมากติดอยู่ในใจมาตลอดทั้งวัน
เส้นกั้นบาง ๆ ทุกสิ่งคือเขาคิดมากไปเองทั้งหมด
“ชุดนี่..ของพี่แอมป์เหรอครับ” แคปถามขึ้นมา ไม่กล้าหันไปมองหน้าเอสสักเท่าไหร่ รายนั้นยกแก้วค็อกเทลขึ้นดื่มสบายใจไปแล้ว
“ก็ใช่สิจ๊ะ ชุดพี่สิจะชุดใครที่ไหนล่ะ ไม่ใช่ชุดผู้หญิงคนอื่นหรอกแคปสบายใจได้”
“ห๊ะ!” แคปพูดต่อไปไม่ออกได้แต่ห๊ะๆแก้เก้อไป คือว่าหน้าตาเขามันไปหมดหรือยังไงวะ กะอิแค่เก็บเอาไปคิดนิดๆก็แค่นั้น ไม่ได้จริงจังสักหน่อยเหอะ
“เสร็จธุระแล้วผมจะกลับล่ะ” เอสลุกขึ้นเดินเข้ามาดึงแคปให้ลุกด้วย แอมป์ถามน้องว่าหิวอะไรไหมสองคนส่ายหน้าพร้อม ๆ กันแคปหาวหวอดออกมาหนึ่งที เธอจึงรีบบอกเอสพากลับห้องไปเร็ว ๆ เลย
“แกอย่าลืมแวะกลับบ้านบ้าง คุณแม่บ่นหาใหญ่แล้วเห็นใจคนฟังอย่างฉันบ้าง หูชา”
“พรุ่งนี้ก็เข้าประชุมเช้าพร้อมกัน เดี๋ยวผมจะบอกแม่ว่าพี่แอมป์บ่น..” เอสพูดจบปิดประตูใส่หน้าโครมใหญ่ พี่สาวเขาชี้มือชี้ไม้ใส่ไอ้น้องตัวดีขี้แกล้ง เอสมันกวนตีนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต แคปที่มองเธอจนเหลียวหลังถูกเอสดึงไหล่ให้หันกลับมา
“มองอะไรเล่า มองจนต้องหันหลังมองแบบนี้ไม่ค่อยดีเลยว่ะ”
“ยังไง? ไม่ค่อยดียังไง”
“ก็หึงไง ไม่ต้องมองได้ไหม อะไรที่มึงจ้องมองนานๆกูก็หึงหมดนั่นล่ะ”
“ประสาท ไอ้โรคจิต กูมองพี่สาวมึงนะไม่ใช่มองหมาแมวต้นไม้”
“พี่สาวกูก็ห้าม”
“อาการหนัก”
“หึหึ”
“มึงมันแย่รู้รึเปล่า แทนที่จะบอกตั้งแต่เช้าว่าชุดพวกนั้นเป็นชุดของพี่สาวมึง”
“ทำไม?”
“ก็กู.....” แคปเกือบหลุดปากออกไปแล้ว ว่าเพราะเรื่องนั้นทำให้เขาคิดมากมาตลอดทั้งวัน
“ก็อะไรพูดให้จบสิ” เอสแสยะยิ้มเหลือบมองคนข้างๆทำท่ายียวนเหมือนคนรู้ทัน
“อ่ะ.....ไอ้สัส ก็อะไรก็ช่างหัวกูเถอะมึงไม่จำเป็นต้องรู้ทุกๆอย่างสักหน่อย”
“หึ...โกรธมากไหมตอนที่โดนบังคับให้เก็บชุดเข้าที่แบบนั้น”
“.........” แคปเชิดจมูกรั้นๆหันไปอีกทางทันที โกรธมากไหมเหรออย่ามาถาม ตอนนั้นโกรธและเหวี่ยงจนหน้ามืดเลยแหละ
“ต่อไปมีอะไรสงสัยให้ถามเลย อย่าคิดเองเออเองแล้วก็กลุ้มใจไปเอง รู้แล้วนี่ว่ากูไม่ยอมบอกแน่ ๆ ถ้าไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“ไอ้สัส”
“กี่สัตว์แล้ววะวันนี้ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้นับเลยด้วย”
“.......” แคปกัดฟันกรอดๆใส่ เอสก็แค่แสยะรอยยิ้มกวนๆใส่ “หึ มึงนี่มันถูกใจกูจริงๆว่ะแคป”
“ไอ้คนวิปริต โรคจิต สมองไม่สมส่วน กูด่ามึงยิ้ม กูโกรธมึงชอบ กูตีมึงๆก็ชอบ มึงชอบคนที่ทำกับมึงแบบนี้จริงดิ”
“หึหึ ก็นะ” เอสคว้ากล่องบุหรี่ขึ้นมาคาบใส่ปากไว้หนึ่งตัว กดกระจกลงแล้วเขาก็จุดไฟ เสียงลมพัดอื้ออึง เขาอัดบุหรี่เข้าปอดจากนั้นปล่อยควันสีขาวอย่างไม่แคร์ ยื่นแขนไปนอกตัวรถรถ ยานพาหนะสี่ล้อคันสวยขับเอื่อยๆกินลมเล่นช่วงเวลากลางคืน อากาศดี
“ประสาท!” แคปกดกระจกลงด้วยนิดๆเพื่อให้ลมโกรกออกได้สะดวก มองไอ้ตัวอันตรายที่ไม่รู้นึกบ้าอะไรจู่ ๆ อยากดูดบุหรี่ขึ้นมา ทั้งที่เขาเคยคิดว่ามันติดแต่บางวันเหมือนไม่เห็นสูบ มาตอนนี้นั่งอมยิ้มไปฟังเพลงไปสูบบุหรี่ไปท่าจะเพี้ยน แคปใช้หางตาแอบมองมัน
“กูชอบคนธรรมดาที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกพิเศษ..” จู่ ๆ เสียงทุ้มพร่าพูดขึ้น แคปหันขวับไปมองตาเขียวปั๊ด อย่านะมึง อย่ามาสารภาพรักบ้าๆอะไรตรงนี้นะเฮ้ย จู่ๆลากกูเข้าเรื่องนี้ได้ไงวะ
“แล้วมึงล่ะ ชอบคนแบบไหนวะแคป” เอสเหลือบมองคนข้างกาย เขาถามต่อเสียงเรียบๆไม่ได้รู้เลยสักนิดว่าอีกคนนั่งหน้าร้อนมาตั้งแต่ประโยคเมื่อตะกี้แล้ว
“ว่าไงแคป มึงชอบคนแบบไหน..” เอสถามย้ำขึ้นมาอีก แคปยิ่งทำหน้าหงุดหงิดใส่ก่อนถอนหายใจเฮือกยาว ๆ
“กูชอบคนอ่อนโยน พูดเพราะ ตามใจไม่กวนตีน ที่สำคัญชอบคนพิเศษๆที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกธรรมดาติดดิน ซึ่งไม่เหมือนมึงเลยสักกะติ๊ด”
“หึ ปากดีนัก” เอสว่าพลางหักพวงมาลัยรถเลี้ยวปราดเข้ามาถึงช่องจอดประจำของคอนโดขนาดกลาง เขาใช้ความรวดเร็วในการปลดเบลท์ขณะที่แคปอ้าปากหาวหวอดขึ้นมาอีกรอบ แต่ทว่าคราวนี้กลับปิดริมฝีปากลงไม่ได้เพราะว่าโดนคนข้าง ๆ ใช้มือที่คีบบุหรี่ไว้สอดเข้ามาจิกผมเขาที่ท้ายทอยแรงจนหน้าเริ่ด ก่อนเอียงใบหน้าคมเข้ามาฉกจูบปิดริมฝีปากนุ่ม แคปตาเหลือกดิ้นเป็นปลาถูกทุบเมื่อปลายลิ้นร้ายชอนไชเข้ามาบดขยี้ ได้ยินแต่เสียงทุ้มพออกพอใจของคนที่แกล้งคนในอ้อมกอดได้อีกครั้งแล้ว
***แถม (เหตุการณ์ต่อจากนั้น แต่ยังอยู่บนรถ)
“แค่กๆๆๆๆ ไอ้บ้า มึงทิ้งบุหรี่ก่อนได้ไหมเล่า กระจกก็ยังไม่ปิดบ้าเอ๊ย! เล่นแรงฉิบหาย”
“กูอยากล่อมึงมากๆมึงรู้รึเปล่า” เอสระดมจูบลงมาจนแคปตั้งตัวไม่ติด
“มึงอย่าบ้า! จะมูมมามไปไหน”
“มึงลองมาอดอยากแบบกูดูแล้วจะรู้ว่าทำไมถึงต้องมูมมามขนาดนี้”
“หัดช่วยตัวเองซะบ่างสิวะ ไอ้โรคจิตเซ็กส์จัดนะมึงน่ะ”
“ถ่างขาออกกว้างๆ ยกก้นขึ้นด้วย”
“ เพี๊ยะ! ปากหมา”
“กูบอกให้ยกก้นขึ้นไงวะแคป มือมึงนี่จะเกะกะมากไปแล้ว นิ่ง ๆซิ”
“บ้าเอ๊ย เดี๋ยวๆๆๆมึงจะมาจับทำไมเล่า! อ๊ากกกก บุหรี่ลวกไข่กูไอ้บ้านี่!”
.....
...
..
Tbc.
แมสเซนเจอร์มาส่งงานด่วนแล้วงับ! ระวังลวกมือตอนอ่านนะ
ตอนที่มินเขียนเสร็จแล้วอ่านทวน ใช้เวลาอ่านนานมากกกกเป็นชั่วโมงกว่าจะจบ(เบื่อเลย55) เพราะงั้นค่อยๆทยอยเข้ามาอ่านนะคะ เก็บเอาไว้อ่านหลายๆวัน นักอ่านเรื่องนี้รอเก่งกันทุกคนอยู่แล้ว ตอนหน้ารออีกค่ะ นานๆมาทีแต่มายาววววว อ่านให้จุใจเลยเด้อออออ อ่านให้เบื่อกันเลยงับ!!
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กัน ขอบคุณมากจริง ๆ มินอาจไม่เคยได้ตอบคอมเม้นท์เลย นิสัยไม่ค่อยดีเนาะ แต่ขอยืนยันว่าอ่านทุกข้อความกำลังใจค่ะ รู้สึกขอบคุณ รู้สึกรักและผูกพันธ์มากจริงๆมินขอตอบแทนด้วยการเขียนให้อ่านแบบยาว ๆ ยืดๆ มาอ่านกันให้สนุกนะ
ปล.1 อยากลองเขียนเรื่องสั้นแบบผิดศีลธรรมดูสักเรื่อง จะมีใครตามไปอ่านหรือเปล่าคะ 55555
ปล.2 กลุ้มใจกับเอ็นซีของคู่นี้มาก...(คิดไม่ออก เลยดึงเรื่องไม่เขียนสักที 55555++)
ปล.3 มีแถมให้เล็กๆไถ่โทษที่มาช้านะคะ เป็นบทเสริมที่ไม่จำเป็นสำหรับบทนี้แล้วแต่มินแค่แถมให้อ่านเล่นเลยคลุมเทาไว้ค่ะ(เห็นกันไหม)
ปล.4 เรื่องนี้มีภาคเด็กกับภาคโต(แบ่งเป็นสองนะ)
อีกนิด..ปล.5 หนังสือดอกฟ้าที่ส่งเข้าประมูลล็อตแรกหลุดมาหนึ่งชุดด้วยความผิดพลาดบางอย่าง เดี๋ยวจะมีการประมูลรอบสองค่ะ ใครอยากได้ลองเข้าไปดูรายละเอียดนะ (อาจจะแพงมากเพราะราคาตั้งใหม่มันมาจากราคาเดิมที่ผิดแล้วหั่นครึ่ง ถ้าใครพอมีกำลังก็ช่วยทำบุญร่วมกับทางเล้าเป็ดนะคะ)
Thx.
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 08-07-2015 23:12:50
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 08-07-2015 23:29:40
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: jaevin ที่ 08-07-2015 23:42:07
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 08-07-2015 23:57:39
เรื่องสั้นแบบผิดศีลธรรมอ่านได้อ่ะ แค่ไม่ดราม่าเยอะใช่ป่ะค้าาา :laugh: ยังไงเชื่อมือคนเขียนน่า :laugh:
สำหรับเอ็นซี รอได้ค่ะ คู่นี้น่ารักรุนแรงแม้จะยังไม่มีเอ็นซีหนักแต่ไม่เบื่อเลยขอบอก แคปมันน่าฟัดจริงๆ
ไม่เกรงใจเอสนิเชียแบงค์อีกคนเป็น 3p มันสะเลย 55555 (โดนเอสฆ่าแน่ :laugh:)
ที่บอกว่ามีตอนโตนิ ตอนทั้งคู่ทำงานเลยใช่ป่ะคะ จะเป็นไงหนอ ลุ้นล่วงหน้าา
เริ่มหัวข้อโดย: cocoaharry ที่ 09-07-2015 00:03:53
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 09-07-2015 00:42:00
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 09-07-2015 00:42:50
เอสแคปก็ยังคงรักกันแบบฮาร์ดคอร์ๆเหมือนเดิม แต่เหมือนตอนนี้จะแอบมีบรรยากาศหม่นๆหน่วงๆ อ่านแล้วแอบรู้สึกอึมครึมเบาๆ
ยอมรับเลยว่าอ่านตอนนี้แล้วแอบหวั่นใจกับประเด็นแฟนเก่าของเอส คือก็มั่นใจนะว่าเอสอะรักแคปจริง แต่แอบหวั่นอิทธิพลแฟนเก่ายังไงก็ไม่รู้ นี่แอบจิตตกว่าจะดราม่ากันเพราะกรณีแฟนเก่าด้วย แค่ครอบครัวนี่ก็เอาใจช่วยสุดๆละ ถ้ามีเรื่องแฟนเก่ามาปนอีก ติ่งอย่างอิฉันคงปวดตับเป็นแน่ คือหวั่นกับแฟนเก่ามากกว่าพวกหวังแทรกในปัจจุบันอย่าง แบงค์ วิว เมี่ยง ซะอีก ก็ขอให้ทั้งคู่มั่นคงต่อกันให้มากๆนะ ขอไม่เอาฟีลแฟนเก่ากลับมาทำให้หวั่นไหวงี้นะคะ สงสารคาปูจอมปากแข็งค่ะ ถึงฮีจะปากแข็งแต่ฮีน่ารัก ฉะนั้นอยากเห็นฮีฮาร์ดคอร์มากกว่าฮีดราม่าค่ะ
แต่แอบขำเอสที่กลัวโดนมองว่าเป็นคนกลัวเมีย เราว่าดูเผินๆเอสยอมแคปก็จริง แต่พอเอาจริงๆแล้วแคปเป็นคนที่กลัวเอสมากกว่านะเราว่า แคปมันโหดแบบเด็กๆอะ พาลๆเอาแต่ใจงี้ แต่เอสมันโหดแบบเด็ดขาดอะ ถ้าเราเป็นแคปเราก็กลัว :ling3:
ว่าแต่พาร์ทเด็กกับพาร์ทโตที่คุณมินพูดถึงนี่คือยังไงอะ ตอนโตไปทำงานของเอสแคปงี้เหรอ หรือยังไงนึกภาพไม่ออก แต่รอติดตามละกัน
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 09-07-2015 00:45:10
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 09-07-2015 00:46:55
เอสระดับนี้เลย :fire:
แต่ถามว่าชอบมั้ย ตอบเลยว่าชอบนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 09-07-2015 00:59:07
ยาวสะใจดีจัง รออ่านตอนหน้า
เอสนี่หึงได้ทุกอย่างจริงๆ แต่แคปนี่ก็ปากแข็งเหมือนเดิมมม
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 09-07-2015 01:48:38
“อ๋อนี่เหรอ ไม่ใช่หรอกครับ นี่ปิ่นโตโจ๊กทั้งสองชั้นเลย แฟนผมเขาชอบโจ๊กเจ้านี้มากๆเมื่อคืนพามาค้างที่นี่เช้านี้เลยออกไปซื้อมาไว้ให้น่ะ ขอตัวก่อนนะครับ”
ดีค่ะดี บอกไปตรงๆ ชะนีบางคนจะได้ไม่ต้องขี้มโน
แคปอยู่ๆไปนิสัยขี้หึงแบบผู้หญิง สรุปคือตอนนี้ยอมรับแล้ว? 90% แล้วที่แน่ๆ
“เกินไปแล้วนะแคป แสดงออกแบบนี้แปลว่าหึงกูมากมึงรู้ตัวรึเปล่า”
หึงชัดๆ แหม่ แคปซึนไปหนายยยยยย
แต่คือเป็นเราๆก็โมโหนะ ไม่รู้ชุดใครแต่แบบทะนุถนอมเหลือเกิน เป็นเราๆก็ไม่อยากเก็บให้
เป็นเราๆก็น้อยใจจจจจจจจจจจจ
“กูไม่รู้โว๊ยเลิกพูดน่ารำคาญ งั้นก็เมียเก่ามึงล่ะมั้งเจ้าของชุดนั้นน่ะ”
“...........” เอสหันขวับมองคนพูดเข้าใจได้ในทันที
เอิ่ม...เอส แกไม่รู้จริงๆเรอะว่าแคปทำไปเพื่ออะไร โอ๊ย อีตาพระเอกซื่อบื้อ!!
“เฮ้ย แกเอามาทำไมกันน่ะ ก็ฉันฝากไว้ที่ห้องแกเผื่อมีงานโรงแรมแถว ๆ นั้นได้แวะเข้าไปเปลี่ยนง่าย ๆ อะไรเนี่ยจู่ ๆ ก็เอาเสื้อผ้าคนอื่นเก็บกลับมาคืนแบบนี้น่ะ ไม่มีน้ำใจซะเลย”
นั่นไงงงงงงงง บอกแล้วว่าของพี่สาว แคปคิดมาก แต่คือเอสก็ไม่บอก ยิ่งปิดยิ่งน่าสงสัย สรุปงานนี้ผิดทั้งคู่
เอสนี่มันสายเอสจริงจริ๊ง เจอแคปถึงเล่นได้นะ ถ้าเจอเราไม่ได้แอ้มหรอก เราคงด่าเละไปละ
บุหรี่ลวกไข่ 5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Zliezen ที่ 09-07-2015 02:22:58
อัพปุ๊บรีบกดเข้ามาเลย ปกติอ่านนิยายเร็วมาก แต่เรื่องนี้ค่อยๆอ่านช้าๆทุกตัวอักษรเลยนะกลัวหมดไว
ชอบโมเม้นต์บนเตียงตอนตื่นนอนของทั้งคู่มาก นิสัยขี้เซาของแคปกับท่านอน 360 องศา เอสที่ต้องคอยปลุกทุกเช้า ดอกไม้ที่เอสปลูกไว้ นิสัยส่วนตัวและรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ พวกนี้มันทำให้เอสแคปเหมือนมีตัวตนจริงๆเลย เหมือนกำลังตามอ่านเรื่องเล่ามากกว่าอ่านนิยาย
แต่ละซีนในเรื่องยาวมากเลย แบบนานกว่าจะขยับไปอีกซีน กว่าครึ่งเป็นคำด่าของแคป 55555 แต่เราชอบอะไรที่ช้าๆแบบนี้มากๆๆๆๆๆเลย มันเห็นฟีลของแต่ละคนชัดมาก ยิ่งอ่านเรายิ่งอิน เหมือนเข้าไปนั่งดูสองคนนี้เถียงกันแบบระยะเผาขน รู้สึกหูชาตามเอสไปด้วยเลย 55 เห็นภาพแคปหน้านิ่วคิ้วขมวดออกมาเลย นึกๆไปถึงการ์ตูนเรื่อง skip beat เป็นเรื่องที่ให้ดำเนินไปอย่างช้าๆแต่เก็บทุกรายละเอียดความรู้สึกของตัวละครครบเลย อ่านมาจนป่านนี้พระนางยังไม่ได้บอกรักกันเลย เอสแคปอย่าเอาตามนะ ไม่ต้องรีบได้กัน แต่เร็วๆหน่อยก็ดี เดี๋ยวของเอสเสื่อมซะก่อน ไม่ได้ใช้งานมาหลายเดือนแล้ว
อยากให้ถึงตอนที่บ้านแคปรู้สักที แต่ความรู้สึกของแคปที่มีต่อเอสคงต้องมั่นคงมากกว่านี้ อึดอัดแทนเอส มีคนรักทั้งทีก็อยากจะโชว์ บอกให้คนรู้ว่าคนนี้มีเจ้าของแล้ว จะหึงออกนอกหน้าก็ไม่ได้ ต้องหลบๆซ่อนๆอย่างกับเป็นชู้ โถ เมียตัวเองแท้ๆ ดีที่กลุ่มเพื่อนสนิทรับรู้กันหมดแล้ว ทางบ้านเอสก็ไม่น่ามีปัญหา อยู่ที่ทางบ้านแคปนี้ล่ะ ทั้งพี่ชายที่สุดจะหวงน้องน้อยน่ารัก(?) ต่อให้เอสเป็นน้องรหัสที่สนิทแค่ไหนก็เถอะ ยังดีที่รู้จักซื้อหนังสือหายากไปผูกใจพ่อตาไว้บ้าง กลัวว่าคุณอาจะเอาปืนมายิงก่อนจะได้พูดคุยกัน รายนี้ก็เลี้ยงแคปเหมือนลูกแท้ๆด้วย รับผิดชอบดูแลทุกอย่าง แคปควรเตรียมน้ำใบบัวบกให้เอสกินแทนน้ำเปล่าไว้แต่เนิ่นๆเลย อย่าดราม่าแถวนี้นานนะ สงสารเอส กว่าจะจีบแคปติดก็ช้ำในทุกวันแล้ว เขินทีน่วมทุกที ผัวไม่ใช่กระสอบทรายนะจ๊ะ ถนอมนิดนึง
ตอนหน้ามาไวๆนะ รอนานแล้วจะขาดใจ กระวนกระวายต้องเข้ามาส่องทุกวัน คิดถึงเอสแคปมากมาย
เรื่องสั้นผิดศีลธรรมนี้แนว incest รึป่าว จะบอกว่าอ่านได้หมด ถ้าไม่ดราม่าเกินนะ
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 09-07-2015 03:09:42
แบงค์ยังคงเป็นตัวละครที่ไม่ชอบจริงๆ (ไม่ได้เกลียดนะ) พวกที่ไม่รู้ว่าใครเป็นของใคร ชอบไม่ว่า รอไม่ว่า แต่ทำตัวไม่ถูก เหมือนชอบหาเรื่องให้ทั้งคู่ทะเลาะจะว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็เถอะ คุณต้องจำไว้ว่า กฏของการชอบคนของคนอื่น คุณไม่สิทธิอะไรทั้งนั้น!!!
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-07-2015 03:51:53
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 09-07-2015 07:12:02
ถึงไม่ใช่สเป็คแต่ก็รักไปแล้วล่ะแคปเอ๊ย ทั้งหึงทั้งหวง งอนตลอดเวลาขนาดนี้
เอสค่อยๆเข้าหาคุณพ่อและคุณอาเถอะนะ พี่เต้น่ะไม่น่าห่วงเท่าไหร่หรอก
ยังคงลุ้นต่อไปว่าบ้านเอสจะทำยังไงถ้ารู้ว่าแฟนเอสเป็นผู้ชาย
ลองๆเขียนดูสิคะ NC คู่นี้น่ะ ยอมรับว่าคาดหวังนะเพราะมันยากแต่เอาใจช่วยคนเขียนค่ะ
เขียนเรื่องสั้นเมื่อไหร่จะตามไปอ่านจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 09-07-2015 07:29:42
แบงค์นี่น่าโดนกระทืบอีกหลายๆที หึงหน้ามืดกันทั้งคู่ล่ะว้า
ชอบตอนที่แคป นิ่งๆ ไม่ตะคอกโวยวาย เอสเหมือนจะรับมือไม่ถูก อยากให้แคปถือไพ่เหนือกว่าเอสบ้าง เปลี่ยนอารมณ์
สงสารแคป โดนแกล้ง โดนปั่นหัวบ่อยเกิ๊น
เริ่มหัวข้อโดย: Junekid ที่ 09-07-2015 08:47:02
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 09-07-2015 09:39:22
ป.ล.ถ้าเรื่องสันผิดศีลธรรมนี่คือฟี่โก้ รอคอยเลยค่ะ จิ้นคู่นี้มานมนานกาเลมักๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 09-07-2015 09:42:24
ชะนีคอนโดเดียวกับเอสก็ไว้ใจไม่ได้นะ อุแหม่ะ
มือที่สามเยอะเหลิอเกินอ่า
ขีดปฏิทินรอเลยค่าาาาเมื่อไรจะครบ1เดือน อร๊ายยยยยย อยากให้เอสกับแคปได้กันอีก อิอิอิ
แคปหึงโหดแต่ก็โคตรปากแข็งอ่ะ ฮาด้วย สงสารด้วย 5555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 09-07-2015 10:23:34
เริ่มหัวข้อโดย: love AJ ที่ 09-07-2015 10:48:34
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 09-07-2015 11:40:28
เอสจะทำไข่ลวกเรอะ :m28: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 09-07-2015 12:00:22
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 09-07-2015 12:22:25
เราก็นอยไปกับแคปเลย อิเอส อิคนใจร้าย ชอบแกล้ง คนเขาคิดมากนะเว้ยยยยยยย
เรื่องความหึงเนี้ย ไม่มีใครน้อยหน้าใครเลย เอสแคปหึงโหดพอกัน แต่แคปมันไม่พูดไง ปากแข็งมากกกกก
ขอบคุณมากๆๆๆๆที่มาต่อให้นะ คิดถึงมากกกกกกกกกกก รอตอนต่อไปค้าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 09-07-2015 12:35:09
เอสหึงแล้วโหด
เอสไม่พูด แต่ทำให้เห็น
แคปพูดตรงข้ามเสมอๆ
น่ารักกันจริงเชียวคู่นี
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 09-07-2015 13:09:01
ตอนที่แคปเจอชุดผู้หญิงนี่คิดไว้แล้วว่าน่าจะของพี่แอมป์แต่พอเอสไม่ยอมบอกนี่คิดย้อนไปถึงผู้หญิงที่เป็นรักแรกเอสเลยนะนั่นแต่พอเฉลยว่าเป็นของพี่แอมแล้วก็โล่งใจ
แบงค์ก็ตัดใจซะทีเถอะรักคนมีเจ้าของแถมเจ้าของขี้หึงมากด้วยโดนไปแล้วต้องหัดเข็ดและจำซะบ้างหรืออยากโดนอีกเหรอ
เรื่องขี้หึงนี่พอกันทั้งคู่นี่ถ้าเมื่อไหร่ที่เปิดตัวนี่ไม่หนักกว่านี้เหรอเนี่ยน่ากลัวทั้งคู่จริงๆ
แต่ฉากบนรถนั่นอะไรกันหน่ะ มียกก้นอะไรด้วยอ่ะ :z1: เอสมีการกาปฏิทินไว้ด้วยเหรอไม่แน่อาจจะเกิดก่อนถึงวันก็ได้ขออย่างนี้ใครจะไปรู้
ปล1เร่ืองสั้นท่ีว่านี่ฟี่โก้หรือเปล่า อยากอ่านมากกก
ปล.2 ภาคเด็กกับภาคโตคือวัยเรียนกับวัยทำงานรึเปล่า?
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 09-07-2015 18:37:25
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 09-07-2015 18:41:25
ปล.5 ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง อยากได้หนังสือหมาปิงค่ะ แต่แค่ราคาเริ่มประมูลก็เกินงบแล้วค่ะ แพ้ตั้งแต่ในมุ้งเลย :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 09-07-2015 18:47:36
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 09-07-2015 19:14:13
แต่...มันคงไม่ใช่เอสแคปแล้วล่ะแบบนั้น!! 5555 นี่สิเอสแคปตัวจิง หัวไปทางขาไปอีกทางงงจะหันไปกอดทีเจอ"ขากับขนรำไร" โอ้ยยขำหนักมากกก 5555
อ่านตอนแรกแบบเค้าตื่นกันมาแล้วววไม่มีเสื้อผ้าติดตัวนี่แอบคิดไปไกลล่ะเอ้ออ ว่า ตอนที่แล้ววว(ตรู)พลาดส่วนสำคัญตรงไหน ถึงได้ล่อนจ้อนด้วยกันทั้งคู่ ไอ่เราก็แอบคิดว่าเอะ ๆ น้องแคปแอบได้เสียประตูรอบที่สองซะแล้วววรึเปล่าา อัลไลยังไงกันแน่
แหม่ๆๆที่ไหนได้เกือบแค่นั้นเองง เ่อเว้ยยไอ่เราก็ลุ้นซะ 555
แอบนอยแทนแคปอ่ะ นี่พูดเลอ คือแบบอยู่ดีก็เจอชุดผู้หญิงอยู่ในตู้เสื้อผ้าของคนที่บอกว่าคบกับเรา แล้วนี่มันหมายความว่ายังไงคือมันก็ต้องน้อยใจแหละเนอะ จะถามตรงๆ ก็ปากแข็งเกิ๊นนนน แล้วไหนจะคำตอบเอสที่บอกว่า ชุดนั้นเป็นของคนสำคัญจิงนี่อีก โอ้ยยยฟังแล้ววจี๊ดดดดแทนแคปมากกกนะเออ ตอนแรกคิดว่าเป็นของพี่สาว แต่พอเอสตอบแบบนี้เค้าแอบคิดไปว่าเป็นของแฟนคนแรกของเอสอ่ะ เอาจิงนะ อินสุดอ่ะตอนนี้!! เอสก็ขี้แกล้งเกิ๊นนรู้ทั้งรู้ว่าแคปมันหึงมันนอยแต่ปากแข็งก็ยังจะแกล้งอยู่นั่นล่ะ (เอสสมชื่อชอบแกล้งเมียให้น้อยใจแล้วมีความสุข)5555 ดีนะมาเฉลยเอาตอนท้าย ไม่งั้นละก็จะแอบเชียรไม่ให้แคปพูดด้วยเลอ ชิส์!!! หมั่นไส้หนักมากกก 55
แบงค์ ใจจิงลึกๆๆ(ย้ำว่าลึกมากกก)เค้าก็ชอบแบงค์น๊า แต่จะไม่ชอบ และไม่ชอบเหี้ยๆ ก็ตอนนี้แหละ มันคืออาร้ายยยย
“...ผมก็จะรอ....รอจนกว่าเขาสองคนจะเลิกกัน....” นี่ความในใจสินะ ใจจริงก็หวังแบบนี้อยู่ละซิ นี่ก็โมโหแทนเอสอีกแล้ว
ถถถถถถถ เว้ยย!! มันน่านัก น่าให้เอสจักหนักอีกสักรอบ แหม่ๆไม่เข็ดนะ หมดเมี่ยงมาเจอแบงค์ เค้าคิดว่าแบงค์น่ากลัวกว่าเมี่ยงอีกอ่ะ เอาจิงคือการที่แคปไม่คิดอัลไลแต่ก็แบบแอบใจอ่อนและเป็นห่วงนิดๆ นี่แหละมันน่ากลัววแบบไม่รู้ตัวไง แล้วไหนจะเรื่องแฟนเก่าที่เป็นประเด็นในใจของแคปนั่นอีกกก (กลิ่นดราม่าโชยมาเบาๆๆ?) เหอ เหอออ
ปล.1เรื่องสั้นผิดศีลธรมมนั่น หวังว่าคงจะเป็นเฮียโก้อาฟี่ คู่จิ้นนรุ่นใหญ่น๊าา กรี้สสสสไว้รอเบยยย #มนงมโนกันไป 555
ปล.2 จะผิดไหมถ้าเค้าจะบอกว่า ..รอคอย NC ของคู่นี้ที่สุดดดของที่สุดดด (พลีสสสสจัดมาตอนหน้าเลยดีไหม?) 555
ปล.3 โอ้ยยขำหนักมาก กับประเด็น"ลวกไข่"ของแคป 5555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 09-07-2015 19:29:06
อยากจะบอกว่าแคปก็ขี้หึงงไม่แพ้เอสหรอกนะแคปเอ้ยยยย
555555
พอกันคู่นี้ คนหนึ่งหึงโหด อีกคนก็โคตรปากแข็งงง 555
แบงค์ระวังตัวไว้ให้ดี เจ้าที่แคปมันแรงงงง เด่วจะโดนหนักกว่าเดิมมม
ถ้าไม่เลิกฝันลมๆแล้งๆ รู้ยัง? 555
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 09-07-2015 19:57:24
แคปนี่ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนคบกันคบรอบสองเดือนนี่ ยังปากแข็งมือหนักตีนหนักตลอดดด555 (กับเอสนะ)
ต่างคนต่างขี้หึงพอกันทั้งคู่อ่ะ
ปล.1 คู่ผิดศีลธรรม? ขอคู่พี่โก้ได้ไหมมมม 555 (ชอบคู่นี้อ่ะ)
ปล.2 รอเอ็นซีเอสแคปรัวๆๆอ่ะ รู้ยังง ! :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 09-07-2015 20:07:28
แอบอยากให้เอสรู้ว่าแบงค์มาหานะ เพราะเอสจะบังคับให้แคปเลิกเป็นดีเจ ทันที เสียค่าปรับนิเอสขนหน้าแข้งไม่ร่วงแน่ๆ
คราวนี้แบงค์จะได้เข้าใกล้แคปไม่ได้อีก เชอะ คนนิสัยไม่ดี มาแช่ง เอส แคป เอาเงาหัวให้รอดเถอะ มายุ่งกับคนมีเจ้าของ
ศพไม่สวยแน่ๆ
ปล. ถ้ามีคู่รอง/ เรื่องสั้น ขอหลังจบเรื่องหลักไปแล้วได้ไหมค่ะ คืออ่านนิยายหลายเรื่อง ชอบเอาเรื่องรอง/ คู่รองมาแจมทำให้ขาด
อรรถรส ของนิยาย ทั้งปรับตัวปรับอารมณ์ไม่ทัน ค้างจากตอนเดิมอีก ... และไม่ใช่ทุกคนที่ชอบคู่รอง...หรือ จิ้นคู่อื่นนอกจาก คู่หลักของเรื่องน่ะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 09-07-2015 20:26:49
ขี้หึงทั้งคู่อ่ะ ว่าใครไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 09-07-2015 20:38:24
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 10-07-2015 01:02:59
ทั้งแคปและเอสต่างขี้หึงมาก ๆ
ที่สำคัญหึงรุนแรงทั้งคู่ กว่าจะรู้ใจกัน คงเจ็บตัวกันไปอีกนาน
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 10-07-2015 03:19:02
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 10-07-2015 04:16:34
ความรู้สึกที่มีให้กันเริ่มเพิ่มมากขึ้น ขอให้แน่นหนาและมั่นคงพอสำหรับอุปสรรคที่จะเข้ามา
ปล.น้องมินคะยาวแค่ไหนก็ไม่หายคิดถึง ชอบรักตุบตับคู่นี้จริงจัง
ปล.2 พาร์ทโตนี่พี่ต้องเตรียมหัวใจให้เข้มแข็งช่ายป่ะ
สุดท้ายขอบคุณน้องมินสำหรับนิยายจ้า รอติดตามตอนต่อไปค๊า :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 10-07-2015 11:58:59
โดนโดนรอบที่แล้ววแคปไม่น่าห้ามเอสเลยอ่ะ น่าจะเอาให้หนักกว่านี้!!
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 10-07-2015 12:02:22
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 10-07-2015 22:46:07
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 11-07-2015 01:43:11
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 11-07-2015 02:14:03
#เอสแคป คู่นี้หึงโหดทั้งคู่อ่ะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 11-07-2015 07:28:25
อ่านตั้งนานมาตรึงใจตรงบทแถม
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 11-07-2015 09:14:44
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 11-07-2015 09:28:29
รักต้องห้ามอยากอ่าน
รักสีเทาใช่แบงค์มะ ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็ไม่เกิดเจอเอสหงายเงิบแน่
มีจนถึงทำงานใช่มะ ออกตัวเลยอย่าม่าม่าน่ะ อิอิ แต่ถ้ามีเอากรุบกริมน่ะ
รอเสมอ รอต่อไปตอนหน้า อิอิ ฟินต่อ ฮ่าๆๆๆๆ
เอสแคปน่ารักมากกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 11-07-2015 10:39:39
แต่พอมาเจอเอสก็อมพะนำ ไม่พูด ไม่บอก ก็รู้สึกว่า เออ สมควรที่จะโดนวีน o18
แต่ก็อยากให้แคปลดความเหวี่ยงวีนลงมาหน่อยนึง เอาแบบกำลังน่ารักพอ
ถ้ามากไปมันดูก้าวร้าว โวยวาย งี่เง่าอะ ไม่อยากให้แคปดูเป็นคนแบบนั้น
คิดอยู่ถ้าเจอคนแบบนี้ในชีวิตจริงคงไม่รู้สึกขำหรือคิดว่าน่ารักหรอก มันไม่น่ารัก
แต่เพราะเป็นแคป เราเลยโอเค :กอด1:
มีอะไรก็ถามเอสก่อนนะแคป ลดความปากแข็งลงบ้าง
ไม่งั้นตัวเองนั่นแหละที่จะสติแตกก่อนทุกที
เอสก็เลิกอมพะนำเหอะะะ ก็รู้อยู่ว่าเมีย เอ้ย แฟนตัวเองเป็นคนยังไง
สู้ๆนะทั้งสองคนและคนแต่ง เป็นกำลังใจให้จ้า :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 11-07-2015 12:28:15
แคปน่ารัก
เอสหึงตลอด
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 11-07-2015 14:34:50
ยังคงคงเส้นคงวาจริงๆ สำหรับสองคนนี้
ตีกันสามเวลาคล้ายเวลาอาหารอย่างที่แคปว่า
แต่ดิฉันสัมผัสได้ค่ะว่าที่ทำไปคงเพราะความรักล้วนๆ 555
เอามาให้อ่านแบบยาวมากแบบนี้ อ่านเพลินจนเคยตัวเลยค่ะ ติดนิสัยชอบอ่านยาวๆ ไปซะแล้ว
แต่เวลารอก็ทรมานเช่นกัน :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 11-07-2015 17:15:02
รอความหวานของคู่นี้อยู่นะ
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 12-07-2015 08:13:39
รอร๊อรอ รอให้เขารักกานนนนน :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 12-07-2015 08:29:21
5555555
รอวันนั้นไปพร้อมกับเอสสส (หวังว่าแคปคงไปศึกษามาดีแล้ววอ่ะะ!!) 555
เริ่มหัวข้อโดย: monster ที่ 12-07-2015 08:33:58
แคปมันน่าร้ากจริงๆ (บางทีก็น่าเตะ)
ชอบตอนเอสหึงโหดมาก :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 12-07-2015 19:00:39
#เรื่องสั้นผิดศีลธรรมนี่ขอเป็น "ฟี่โก้" นะ จิตามอ่านอย่างรวดเร็ว
#เพิ่งเข้ามาอ่าน รวดเดียวเลย สนุกมากก
#รำคาญเมี่ยงแบบสุดๆ เกลียดคนที่ใช้ความเป็นเพื่อนหวังผลมาก
#แอบอยากอ่านฉากสวีทจุงงง
:mew4: :mew2: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 13-07-2015 12:11:01
เริ่มหัวข้อโดย: nam11734 ที่ 13-07-2015 22:21:03
ปล เรื่องสั้นนี้คงเป็นคู่ของพ่อกับอาหรือเปล่าแฮร่เดาๆเอา
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 14-07-2015 12:45:56
ประทับใจเอสแคปมากค่ะ อิอิ น่ารัก :mew1: :mew1:
สองคนนี้นี่รักแรงหึงแรกมากเลย ฮ่าๆๆๆๆ เหมาะสมกันมาก เอสเอาแคปอยู่จริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนแรกคิดว่าชุดนั้นเป็นของแฟนเก่า(ใช่ป่าว??)ที่ทำให้เอสเกิดอุบัติเหตุซะอีก เล่นดุแคปขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆๆ
คิดถึงคนเขียนค่าาาา รอได้เสมอ :3123: :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 14-07-2015 21:58:50
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 15-07-2015 01:10:51
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 15-07-2015 18:09:22
นี่ครบกำหนดรึยังงงน๊าา ถึงไม่ครบเอสจัดให้ก็ไม่ว่ากันน๊าา (แบบว่าพร้อมมว๊ากกกกก) 5555
รอเอสแคปรัวๆๆๆคร๊าาาา ^^
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 15-07-2015 19:46:48
ชะแว้บบบบบ แอบมาส่องงงง
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 17-07-2015 19:48:28
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 17-07-2015 20:12:05
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 17-07-2015 20:28:10
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 17-07-2015 20:53:05
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 17-07-2015 21:27:43
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 17-07-2015 23:23:52
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 17-07-2015 23:27:27
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 18-07-2015 06:51:27
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 18-07-2015 20:43:42
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 18-07-2015 20:55:22
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 18-07-2015 22:04:44
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 18-07-2015 22:06:23
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 19-07-2015 15:52:48
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-07-2015 16:25:13
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 19-07-2015 18:41:47
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 19-07-2015 20:00:03
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-07-2015 08:35:12
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 20-07-2015 08:42:48
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 20-07-2015 11:13:18
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 20-07-2015 17:04:03
อยากกินกาแฟ ฮี่ๆ
:katai1: :z3: :z13: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: Teaw_HC+MJ ที่ 20-07-2015 19:49:41
สนุกมากกก ฮือออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 20-07-2015 21:17:33
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-07-2015 21:53:48
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-07-2015 22:03:11
https://www.youtube.com/v/O0RuKBFfD4w
[XXII]
หลังจากนั้นหนึ่งเดือน...
ปลายฝนต้นหนาวยังคงเป็นเช้าที่อากาศสดใสเช่นเคย ไม้ประดับสีเขียวที่แขวนอยู่ริมระเบียงโยกไหวไปด้วยกระแสลมเอื่อยๆ หยดน้ำค้างใสกริ๊กบนผิวใบพลูด่างสะท้อนแสงจนแสบตาเมื่อยามเช้ามาเยือน
“นึกอะไรของมึงวะ ลุกมาออกกำลังกายแต่เช้าอีกแล้ว..” ปอเดินงัวเงียหาวหวอดออกมาจากห้อง เห็นเพื่อนตัวเองตั้งอกตั้งใจซิทอัพอยูที่พื้นหน้าทีวี ขณะที่แคปเหลือบมองนิดๆแต่ไม่ได้สนใจจะตอบ เขายกตัวอัพขึ้นหนึ่งร้อยครั้งพอดี จากนั้นพลิกตัวกลับเปลี่ยนท่าเป็นวิดพื้น
“ไหนลองใช้มือข้างเดียวด้วยซิ..” ปอนั่งยอง ๆ ลงมาเชียร์มองแคปยิ้ม ๆ
“ยุ่ง ไอ้หมาปอมึงไปไกล ๆ เลยไป จิ๊!”
“นึกยังไงของมึงวะ ร้อยวันพันปีจริงๆ” ปอลุกขึ้นเดินบ่นอุบอิบเข้าครัวไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำผลไม้แบบกล่องแช่เย็นออกมาเทใส่แก้วแล้วดื่ม หันไปมองที่แคปอีกหน คราวนี้มันเปลี่ยนท่าเป็นใช้สองขาวางยึดอยู่บนโซฟาแล้ววิดกับพื้นด้านล่าง ยกระดับความยากขึ้นไปอีก
“ใช้นิ้วเดียวสิวะไอ้แคป แน่จริงมึงใช้แค่นิ้วเดียว เร็วๆ”ปอแกล้งเร่ง
“ไอ้สัสปออย่ามาพูดมากกูยิ่งเหนื่อย เอามาเผื่อกูด้วยเร็วเข้า..” แคปร้องด่าก่อนสั่งให้ปอเทมาให้ตัวเองด้วยหนึ่งแก้ว เขาสองคนชอบดื่มน้ำผลไม้เย็น ๆ หลังจากตื่นนอนทำให้ร่างกายสดชื่น
“นี่กูถามจริง มึงนึกยังไงเกิดฟิตอะไรขึ้นมาวะเนี่ย..” ปอเลือกหยิบน้ำผลไม้แบบกล่องโยนส่งไปให้แทนแบบแก้ว แคปที่เสร็จจากการวิดพื้นครบสามสิบครั้งกึ่งนั่งกึ่งนอนเลื้อยอยู่บนพื้นหอบแฮ่กๆด้วยความเหนื่อย
“วันนี้กูต้องฟิตเว้ย เดี๋ยวจะต้องใช้พลังเยอะ ต้องออกกำลังกายให้ชินเอาไว้ก่อน..”แคปตอบออกมาด้วยสีหน้าเรียบ ๆ แต่ในใจนี่นึกหวั่นๆ ความจริงเขาเตรียมใจมาหนึ่งเดือนแล้วมันก็ใช่ แต่อย่างว่าพอถึงวันนี้ขึ้นมาจริง ๆ ยิ่งตื่นเต้นหนัก อย่าคิดว่าเขาจะผิดสัญญาลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น ถึงไม่อยากจะทำแต่เมื่อได้เอ่ยปากออกไปแล้วมีแต่จะต้องทำให้ดีที่สุด
เลยต้องมานั่งฟิตอยู่แบบนี้ไง
“มึงจะไปไหนวะ มีเรื่องกับใครป่ะเนี่ย..” ปอที่ได้ยินแคปตอบออกมาแค่นั้นยิ่งทำหน้าสงสัย รู้ว่าแคปมันบอกออกมาไม่หมดแน่ ๆ เขายิ่งอยากรู้ กำลังว่าจะเปิดการ์ตูนเช้าดูแล้วแต่กลับนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จะว่าไปสองสามวันมานี่แคปมันหงุดหงิดง่าย ทำหน้าตาเหมือนคนคิดมากพอถามก็บอกว่าไม่มีอะไร ชอบตื่นมาออกกำลังกายเป็นประจำ
“ทำหน้าอะไรของมึงไอ้หมาปอ มาออกกับกูด้วยมา ดูการ์ตูนไปด้วยแข่งกันซิทอัพไปด้วยเอาป่ะวะ มึงดูนี่นมกูตั้งเต้าฟิตเลยนะเว้ย..” แคปยักคิ้วชี้ให้ปอดูหน้าอกมัดเล็กๆของตัวเอง ปอเหล่ตามองไอคนที่ทำหน้าตาภูมิอกภูมิใจกับหน้าอกหน้าท้องของมันมาก
“โนๆ กูโหนขอบหน้าต่างมาแล้วตะกี้..” เขาหมายถึงตอนตื่นนอนเขาจะโหนบาร์หน้าต่างเป็นประจำ เพราะงั้นกล้ามเนื้อไม่มีเละไม่มีย้วยแน่ ๆ เห็นแบบนี้พวกเขาดูแลตัวเองกันดีพอสมควร แต่นึกสงสัยที่แคปมันทำท่าทางเอาจริงเอาจังเสียจนน่ากลัว
“อะไรในห้อง มึงอ่ะเหรอ” แคปเปลี่ยนมาวิดพื้นแบบใหม่ ตะแคงข้าง เขาชอบเล่นท่ายากๆมันก็รู้สึกแปลกใหม่และท้าทายดี ปอมองแล้วส่ายหัวในความเกรียนของเพื่อนตัวเอง
“มึงดูหน้าท้องกูดิ สวยเหี้ยๆเลย” แคปบอกอีกยิ้ม ๆ ปอมองตามแล้วส่ายหัวอีกรอบ
“เดี๋ยวมึงเข้าไปเก็บหมอนเก็บผ้าห่มออกจากเตียงกูด้วยนะ เดี๋ยวเกิดไอ้เอสกลับมากูขี้เกียจอธิบาย”
“อธิบายเหี้ยไร” แคปทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไม่เข้าใจสิ่งที่ปอกำลังสื่อความหมาย ปอจึงชี้นิ้วใส่ “เหอะ ถ้าแฟนมึงหึงเหมือนชาวบ้านชาวช่องกูก็พอจะทำใจรับได้นะ แต่นี่มึงก็รู้ใช่ไหมแฟนมึง ถ้าเห็นว่าเมื่อคืนเราสองคนใช้เตียงเดียวกันมันจะเตะกูติดฝาแน่ ๆ”
“นี่มึงอย่าเน้นนักได้ป่ะวะ อะไรก็แฟนๆๆๆกูไม่อยากได้ยินคำนี้เลยให้ตายเหอะ”
“อ้าวก็มันจริง”
“ถึงมันจริงกูก็ไม่อยากได้ยินอยู่ดี แล้วที่สำคัญกูจะไม่ไปเก็บด้วยหมอนผ้าห่มในห้องมึงอ่ะ..” แคปเชิดหน้าบอกไม่ ปอหันขวับมามอง
“ทำไมวะ”
“เดี๋ยวมันมาถึงกูจะให้มันเข้าไปเก็บออกมาให้กูไง”
“ไอ้หมาบ้าแคป มึงอยากให้กูโดนตีนมันเรอะ..” ปอหันซ้ายหันขวาขึ้นมาทันที นึกหวั่นใจแบบสุดๆ ไม่ใช่อะไรนะ เมื่อคืนเอสมันถูกตามตัวกลับบ้านเห็นว่าเช้านี้จะมีประชุมใหญ่เรื่องสำคัญ เพราะงั้นก่อนจะออกไปมันเลยฝากฝังเขาเอาไว้ดิบดีว่าให้ไปส่ง ไปรอและไปรับแฟนมันที่สถานีดีเจอะไรนั่น กำชับทุกอย่างว่าให้พากลับห้องมาให้เรียบร้อยถ้าไม่รับปากเจ้านายในอนาคตอย่างมันจะพิจารณาเรื่องเลขาใหม่อีกครั้ง เขาก็รีบรับปากเลยสิ แต่ถึงมันไม่บอกก็คงต้องหาเรื่องออกไปส่งอยู่แล้ว เจ้าแคปมันเลิกงานตีหนึ่งกว่า ๆ ก่อนถึงห้องก็แวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางด้วยกัน พอขึ้นมาอาบน้ำอาบท่ากันเสร็จแคปมันหอบหมอนหอบผ้าห่มเข้ามายึดเตียงเขาแล้วหลับปุ๋ยไปเลย
“มึงอย่าบ้าเลยไอ้แคป เข้าไปเก็บหมอนผ้าห่มมึงออกมาให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นกูจะไปลากออกมาโยนทิ้งเอง”
“ม่ายยยยอ่ะ กูขี้เกียจ เดี๋ยวรอมันมากูจะให้มันเข้าไปเก็บให้” แคปยังคงยืนยันคำเดิมลากเสียงบอกไม่ เขาไม่ได้ดูหน้าเพื่อนตัวเองเล๊ยว่าปอมันหน้ามู่ทู่แค่ไหน หลังออกกำลังกายเสร็จแล้วลุกเข้ามาเบียดตัวนั่งลงข้างปอ อีกคนขยับแทบไม่ทัน ตัวแคปมีแต่เหงื่อ
“หาเรื่องใส่หัวกูจริง ๆ นะมึง เดี๋ยวคอยดูมันจะอาละวาดใส่กูแน่ๆเหอะ” ปอบ่นอุบ แคปไม่สนใจคว้าหมอนเข้ามากอดไว้ที่ตักจากนั้นกดเปลี่ยนช่อง วันนี้ไม่อยากดูการ์ตูนแล้ว สนใจข่าวมากกว่า
“แล้วนัดกับมันกี่โมงอ่ะ”
“ไม่รู้กูลืมไปแล้ว”
“อะไรของมึงวะแคป” ปอหันมาทำหน้าเหวอใส่ แคปส่ายหัวบอกลืมจริง
“มึงนี่มันแย่เลย กูส่งสารไอ้เอสฉิบหายเลยว่ะ ได้มึงเป็นแฟนซวยสุดของมันแล้ว”
“ไอ้สัสปอ มึงต้องสงสารกูสิจะไปสงสารมึงทำไมห๊ะ!”
“สงสารมึงเรื่องอะไร มีไรน่าสงสารวะ กูว่ามึงมันโชคดีที่สุดของโชคแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
“โชคดีเหี้ยไร มึงลองมาเป็นกูดูไหม คำว่าโชคดีที่มีแฟนเป็นมันมึงจะไม่อยากหยิบมาใช้เลยเหอะ” วันนี้ครบรอบหนึ่งเดือนที่เขากับเอสสัญญากันไว้ กูจะต้องโดนเอาแล้วแน่ ๆ แบบนี้ยังคิดว่ากูโชคดีอยู่อีกเรอะ ถ้ามึงลองมารู้ความจริงข้อนี้ดูสิไอ้เพื่อนบ้า ถ้ามึงลองมารู้ว่าที่กูเตรียมตัวเตรียมร่างกายตื่นขึ้นมาออกกำลังแต่เช้าไว้ทุกๆวันนี่เพื่อให้ตัวเองรองรับแรงมันไหว แล้วมึงจะหนาว ถึงตอนนั้นมึงยังจะพูดว่ากูโชคดีอีกไหมห๊ะ ไอ้หมาปอ!....นี่คือทั้งหมดที่แคปอยากจะพูดออกมาเสียเหลือเกิน แต่เรื่องแบบนี้มันศักดิ์ศรีพูดกันยาก เพราะงั้นเขาจึงนั่งกัดฟันกรอดๆเงียบไว้ จนปอต้องหันมอง
“ทำหน้าอะไรของมึง...”
เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นพอดี ดึงความสนใจของสองคนออกจากห้วงความคิดและข่าวจากจอทีวีตรงหน้า
“ไอ้อาร์มาแล้วมั้ง” วันนี้นัดกันไว้อาร์กับปอมันจะออกไปไหนด้วยกันสักแห่ง แคปหันข้ามไหล่ตัวเองไปดูคนตัวเล็กที่เพิ่งก้าวเข้ามา
“อ่ะ กูซื้อมาฝากมึงว่ะแคป” อาร์เข้ามานั่งลงที่ตักแคปแรงมาก จนคนรับน้ำหนักตัวต้องร้องอุ๊กออกมาเสียงหลง มือเล็กยื่นหมากฝรั่งรสที่แคปชอบออกมาส่งให้
“อะไรเนี่ยตัวมึงเหนียวจังมีแต่เหงื่อ” อาร์ทำหน้าแหยงๆ แคปผลักออกแทบไม่ทัน
“แม่งมึงอ้วนขึ้นนะไอ้อาร์ ลุกๆกูหนักเหี้ยๆเลย ไปนั่งตักไอ้ปอโน่นไป”
“ไม่เอาอ่ะ กูอยากแกล้งมึง ตัวเหนียวก็ช่างกูนั่งตักมึงได้” อาร์ขืนตัวเองไว้ไม่ยอมย้ายลงจากตักแคป
“กูหนักเหี้ย”แคปบ่น
“อะไรกันล่ะ กูตัวเบาๆเองหนักแค่ห้าสิบกว่าๆ ทีเมื่อก่อนมึงยังให้กูขี่หลังเลย”
“ขี่หลังกับนั่งตักมันเหมือนกันไหมล่ะ นั่งดีๆเร็วเข้าไอ้ปอมึงมาเอามันออกไปดิ๊” แคปหันไปขอความช่วยเหลือแต่ปอทำเพียงแค่ไหวไหล่
“เอองั้นเปลี่ยนเป็นขี่หลังแทน” อาร์จะตะกายไปด้านหลัง แคปเอี้ยวตัวหลบแทบไม่ทันสองคนฟัดกันอยู่บนโซฟาจนปอนึกขำ อาร์กับแคปหยอกกัดกันแบบนี้ประจำ จนกระทั่งแคปจับมันนั่งแบบดีๆได้ เจ้าอาร์ถึงค่อยล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“เมื่อคืนกูฟังมึงจัดรายการด้วยล่ะ อะไรของมึงวะเปิดแต่เพลงอกหัก ฟังแต่ล่ะครั้งกูพาลเศร้าจะร้องไห้ตลอด พวกผู้หญิงเขาฟังอะไรกันทำไมเรตติ้งถึงดีแบบนั้นมึงดูนี่ นี่ๆๆๆๆ” หัวข้อข่าวออนไลน์ในจอมือถือขนาดใหญ่ของมัน แคปผลักออกไม่อยากสนใจ
“ต้องเน้นเรื่องอกหักหรือไงรายการมันถึงจะดัง” อาร์พูดลอย ๆ ขึ้นมาแคปเหลือบมอง
“ก็ตีมรายการมันเป็นแบบนั้นนี่หว่า มึงไปดูข้อความที่ส่งเข้าแฟนเพจดิ มีแต่ดราม่าน้ำตาแตกทั้งนั้น แล้วทีนี้เพลงที่จะเปิดควบคู่ไปกับรายการมันเลยต้องส่งให้แต่ละตอนที่พูดคุยกันเศร้าแซดยิ่งขึ้นไงวะ”
“แล้วใครเป็นคนเลือกเพลง”
“ถ้าเป็นเมื่อคืนก็ไอ้แบงค์ไง มันจัดการเซ็ทไว้ให้จนเรียบร้อยอ่ะ กูไปถึงพูดๆๆแล้วก็เปิดเพลงอย่างเดียว”
“มันชอบมึง กูรู้”
“ไอ้สัส พูดเห้ไรเงียบปากไว้บ้าง”แคปหันไปดุคนที่จู่ๆก็พูดเรื่องเพี้ยนๆออกมา
“กูพูดเรื่องจริง”อาร์หันไปยืนยันคำพูดของตัวเอง
“เป็นเรื่องที่มึงคิดไปเองว่าจริง ยังยืนยันไม่ได้ว่าจริงหรือไม่จริงเพราะงั้นทางที่ดีไม่ต้องพูด กูต้องทำงานกับมันอีกนาน ถ้าสิ่งที่มึงคิดไม่ได้ออกมาจากปากมันเองกูจะถือว่าไม่รู้ไม่เห็น”
“แล้วมึงคิดยังไง”
“กูไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น
“แน่นะ”
“..........” แคปหันไปมองใส่แบบดุ ๆ เขาไม่อยากพูดมาก บอกไม่แล้วก็คือไม่แค่นั้นจบ เจ้าอาร์จอมเซ้าซี้ก็ยังทำหน้าไม่ยอมแพ้อยู่ดี แคปไม่เข้าใจมันจะซักไซ้อะไรของมันนักหนา
“เออได้แบบนั้นก็ดี”
“หิวยัง พูดมากๆมึงหิวแล้วใช่ไหม” ปอเดินเข้ามาถามใกล้ๆ อาร์ยกข้อมือขึ้นดูแล้วพยักหน้าปอจึงถามแคปว่าอยากกินอะไร
“ไอ้ปอมึงว่าไอ้เด็กเวรนั่นมันชอบไอ้แคปป่ะวะ มึงบอกกูมาซิ” อาร์ชิงพูดกับปอแทรกขึ้นมาจนแคปที่นั่งอยู่ต้องโบกลงที่หัวหรึ่งทีแล้วทำตาดุใส่บอกให้หยุด
“กูก็แค่อยากรู้”
“ไม่ต้องอยากรู้ หยุด”
“แต่ว่า...”
“ไอ้เด็กนั่นมันมีเมียแล้ว มึงอย่าพูดเรื่องไม่เข้าท่าขึ้นมาอีก”
“แต่ว่า..
“ไม่มีผู้ชายคนไหนจะมานิยมหน้าตาแบบกูหรอกมึงจำเอาไว้มีแต่ไอ้บ้าเอสนั่นแหละที่มันบ้าคิดแปลกๆกับกูอยู่แค่คนเดียว”
“จะว่าไปมันก็จริง มึงเองก็แมนไม่เห็นจะออกสาวแตกตรงไหนเลย”
“กูผู้ชายทั้งแท่งไอ้เหี้ย สาวแตกบ้านมึงสิ กูชายแท้ร้อยเปอร์เซนต์อาจมีบางอย่างผิดพลาดไปบ้างแต่กูคอนเฟิร์มตรงนี้เลยว่า กูก็ผู้ชายธรรมดาๆคนนึงเหมือนพวกมึงนั่นแหละ”
“พอๆๆเลิกเถียงกัน หน้าตาแบบนี้ไม่มีคนเอาหรอกแคปกูบอกแค่นี้จบไหม” ปอตัดจบด้วยการเชยคางแคปให้หันมาแล้วเบะปากใส่บอกว่ามึงน่ะขี้เหร่มาก แคปฟาดผั๊วะไปแรง ๆ หนึ่งที
“ตกลงเอาไง พวกมึงสองตัวจะกินอะไรกันเนี่ย”
“วันนี้กูขอไข่ลวกสิบฟองเลยนะ” แคปชูมือสิบนิ้วทำหน้ายิ้มเผล่
“ห๊ะ! มึงจะแดกอะไรตั้งสิบฟองวะไอ้แคป!! จะไปใช้พลังงานที่ไหนเหี้ย กินอะไรขนาดนั้น” อาร์ร้องแว๊ดขึ้นมาแคปรีบเอามืออุดปากมันแทบไม่ทัน
“ไอ้สัส ร้องเสียงดังทำไมห๊ะ”
“ก็มึงอ่ะแม่ง สิบฟองเป็นบ้าเรอะ”
“นั่นสิวะแคป ปกติมึงสองฟองก็อ้วนจะตายห่าแล้ววันนี้ให้กูทำสิบฟองเกิดบ้าอะไรขึ้นมา”
“เอาน่าอย่าถามมาก กูบอกให้ทำก็ทำมาเหอะ”
“........” ปอกับอาร์มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ปอนี้หงิดๆอยู่ในใจนานแล้ว ไอ้วิธีการออกกำลังกายของมันนั่นอีก แคปมันต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ๆ นัดตีกับใครชัวร์ๆ คู่ปรับมันคงเป็นยักษ์
“นี่มึงนัดตีกับ....
“กูก็แค่ต้องการพลังงานเอาไว้ใช้สู้กับไอ้ตัวอันตรายที่เดี๋ยวมันก็จะมาแล้ว พวกมึงคิดเหี้ยไรไปถึงไหนวะห๊ะ กูบอกสิบฟองมึงก็ทำมาจบไหมแค่นั้น”
“.......” ปอยังยืนอึ้ง เขากับเจ้าอาร์หันมองกันเลิ่กลั่ก
“สิบฟอง รีบๆเลยหิวแล้ว”
“เออ งั้นก็กินให้หมดนะมึง” ปอว่าใส่เสียงขุ่นเดินเข้าครัว หลังจากนั้นราว ๆ สิบห้านาทีอาหารทุกอย่างก็เสร็จ สามคนเอาจานของตัวเองมานั่งกินนอนกินอยู่หน้าทีวี แคปกับปอสนใจการ์ตูนขณะที่เจ้าอาร์ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์มือถือยิกๆ
พรึ่บ!!
“เหี้ยอะไร!” จู่ ๆ อาร์เอารีโมทขึ้นมาปิดทีวีดับพรึ่บ แคปกับปอร้องขึ้นมาพร้อมกัน
“พวกมึงดูนี่ ๆๆๆๆ” อาร์ทำเสียงตื่นเต้นยื่นมือถือตัวเองมาแล้วชี้ๆๆบอกให้แคปกับปอมาดู
“อะไรของมึงวะไอ้อาร์”
“ก็นี่ไง หัวข้อข่าวธุรกิจลงเมื่อเช้านี่เอง มีรูปไอ้เอสด้วยนี่ก็ท่านเจ้าสัวรัชชาพ่อมันไงส่วนนี่คุณนายหลิวคุณแม่คนสวยของมัน ตายๆๆกูมีเพื่อนเป็นคนดังตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย”
“เหย รูปเมื่อเช้านี่หว่าข่าวออกเร็วจัง มันมีประชุมอะไรของมันวะทำไมถึงมีบรรดาสื่อเข้าไปได้ด้วย”
“แฟนมึงหล่อว่ะแคปดูดิ กินขาดทุกๆคนเลยนะ”
“ไอ้สัส ข้างๆมันมีแต่คนมีอายุมันก็ต้องหล่อกว่าแน่อยู่แล้ว” แคปตบหัวอาร์ฉาดใหญ่ เพ่งมองดูในจอดี ๆ คงมีงานเปิดตัวอะไรสักอย่าง เอสกับคุณพ่อของเขารวมถึงคุณแม่และพี่สาวไปกันครบทุกคน
“นี่แม่มันเหรอวะ สวยเหอะ ทะมัดทะแมงต้องเก่งแน่ ๆ เลย” ปอหันมาถาม แคปเองก็ไม่เคยเห็นตัวจริงหรอกแต่ก็เคยเห็นตอนนั้นกลับบ้านแล้วเฮียเต้ชี้ให้ดูจากหนังสือพิมพ์
“พี่มันก็สวย สวยมากๆเลย”แคปว่าต่อชี้รูปพี่แอมป์ที่ยืนอยู่ข้างคุณแม่ของเอสให้ดู อาร์กับปอนี่ถึงกับอ้าปาก “ดูดีทั้งตระกูลเลยมึง” หลังจากนั้นเจ้าอาร์ก็สรุปหัวข้อข่าวแบบสั้น ๆ แต่พูดไม่จบเสียทีออกมาให้อีกสองคนฟัง แคปกับปอฟังจนเบื่อจะหันไปเปิดทีวีดูต่อแต่อาร์มันทำตาเขียวใส่บอกให้ฟังจนจบ
“ธนาคารรัชชา รัชชาเคมีภัณฑ์ รัชชาคอนสตรั๊คชั่น รัชชาเทรดดิ้ง รัชชาเทเลคอม เวชภัณฑ์รัชชา โรงงานผลิตเหล็กรัชชา นิคมอุตสาหกรรมรัชชา รัชชาฟาร์ม ไร่รัชชา รัชชาโภคภัณฑ์ รัชชา....”
“โอ๊ยยยย พอๆๆๆ ไอ้อาร์มึงจะสาธยายเวอร์มากไปแล้ว รัชชาอะไรของมึงนักหนาเยอะแยะขนาดนั้นห๊ะ!” แคปเบรกเพื่อนตัวเองไว้ก่อน มันจะร่ายยาวเกินไปแล้ว เขานี่ถึงกับส่ายหัว
“อ้าว ก็มีอยู่จริงๆนี่หว่า ธุรกิจในเครือของอัครรัชชากรุ๊ป ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นนี่ไงเขาเขียนไว้ยาวมากเลยเหอะ”
“ถึงรู้มึงก็ไม่ควรจะเอามาพูด ห้ามพูด!”แคปดุนิดๆแถมหมอนหนักๆหนึ่งใบเขวี้ยงใส่หัวเล็กๆของไอ้คนที่กำลังจ้อ อาร์จึงทำตาประหลับประเหลือกใส่ “ทำไมกูจะพูดไม่ได้วะ หนังสือพิมพ์ลงหัวข้อข่าวธุรกิจอยู่บ่อย ๆ ยิ่งรู้ว่าแฟนเพื่อนกูเป็นถึงลูกชายเจ้าสัวใหญ่ขนาดนั้นกูยิ่งต้องติดตามใกล้ชิดเลย นี่เลยดูๆสดๆร้อน ๆ ข่าวเพิ่งลงเมื่อวาน รัชชาคอนสตรั๊คชั่นเพิ่งเซ็นสัญญากับคู่ค้าญี่ปุ่นเรื่องคอนโดใหญ่ที่มีมูลค่าเป็นหมื่นล้าน มึงคิดดูตารางวาละสองล้านตายไหมกูถาม กี่ห้องกูอยากจะรู้”
“เออว่ะ แค่พื้นที่หนึ่งตารางวากูยังไม่มีปัญญาจะไปยืน แพงเหี้ยๆสร้างไว้ให้ใครอยู่วะ เทวดาป่ะ”ปอเสริมเข้าไปอีกสองคนหัวชนกันก้มดูข้อความในข่าวออนไลน์ แคปหันไปจิกตามองเหวี่ยง ๆ เทวดาบ้านมึงสิ
“ไอ้ปอ ก่อนที่มึงจะถามว่าสร้างให้ใครเข้าไปอยู่ตอนนี้ช่วยสนใจรายชื่อคณะกรรมการที่รับผิดชอบโครงการนี้กันเถอะ มึงดูนี่อ่ะ นี่..” อาร์ทำท่าพูดกับปอที่นั่งอยู่ด้วยกัน แต่เสียงเล็กดังเหลือเกิน ดังจนแคปที่นั่งเซ็งยิ่งพาลเซ็งเข้าไปอีก
“ไหนๆชี้ดิ๊”ปอใช้สายตาหาแต่รายชื่อยาวมากหาไม่เจอ
“นี่ไงอันดับสองเลยมึง ลงไปดูทำไมด้านล่างเล่า คุณเอสเธอร์ อัครรัชชานนท์ รองกรรมการผู้จัดการ ช่วยบอกกูทีว่านี่ไม่ใช่ไอ้เหี้ยเอสแฟนไอ้แคปเพื่อนเรา มึงบอกกูทีว่านี่คือมันที่อยู่ปีสองเหมือนพวกเราใช่ป่ะวะมึงบอกกูทีปอ ช่วยตบหน้ากูด้วย..”
เพี๊ยะ!!
“ใช่เลย นั่นแหละชื่อมัน” ปอทำหน้าโง่ๆขณะที่ตบหน้าอาร์จนหัวเงิบไปแล้วเรียบร้อย รายนั้นเซ่อไปเลย
“ไอ้สัส! มึงจะรุนแรงไปไหนเหี้ยนี่ จริงจังเป็นบ้าเลย กูก็แค่บอกให้มึงตบเรียกสติ เล่นตบกูจนหน้าหันแบบนี้สติกูกระเจิงแล้วห่า” ปอหัวเราะขำจนตัวงอเบียดเข้ามาหาแคปเพราะหนีจากฝ่ามือเล็กของไอ้อาร์ที่กระหน่ำลงมาแล้ว
“ไอ้สัส เล่นแรงกูเจ็บ”อาร์โวยวาย
“ขอโทษๆ หยอกเล่นหรอกน่า” ปอบอกยอมแพ้ อาร์จึงชี้หน้าคาดโทษเข้าไปอีก
“เดี๋ยวเหอะมึง”
“พอเหอะเลิกดูเรื่องของมันได้แล้ว วันนี้หน้าที่ใครล้างจานวะกูหรือว่ามึง” แคปถามปอ รายนั้นเหลือบมองแล้วบอกว่าเป็นตัวมันเองแคปเลยสบายไป ปอลุกขึ้นเก็บจานไปไว้ที่ครัวเตรียมจะล้าง มองดูเวลาเห็นว่าจวนจะเที่ยงอยู่แล้ว
“แคป มึงไม่เข้าไปอาบน้ำล่ะวะ นัดกับมันเอาไว้กี่โมง มันจะเข้ามารับมึงใช่ไหม”
“เดี๋ยวค่อยไป”
“อะไรเนี่ยอย่าบอกนะว่าไอ้เอสจะมารับมึงไปเดท เมื่อคืนมันไม่ได้ค้างที่นี่อ่อ?” อาร์ที่ไม่รู้เรื่องถามขึ้นหน้าตาตื่นๆ แคปหันไปจิกตาใส่แรง ๆ
“อย่าปากมากไอ้อาร์ ไม่ใช่เดทเหี้ยไรทั้งนั้น”
“แล้วเมื่อคืน...
“เมื่อคืนมันก็ไปงานไอ้ที่มึงอ่านอยู่นั่นไง เพราะงั้นกูก็เลยสบาย อิสระเสรี ที่สุดของความสุข เมื่อไม่มีมันอยู่กวนใจ” แคปทำท่ากางแขนแล้วเงยหน้ารับลมเย็น ๆ จากแอร์ อาร์ที่นั่งข้าง ๆ หมั่นไส้จึงแกล้วเอามือกดลำคอล็อคลูกกระเดือกแคปเล่น คนถูกทำร้องลั่นดิ้นๆๆๆ ปอที่ล้างจานอยู่หัวเราะหลังจากนั้นเขาเดินมาไล่แคปเข้าไปอาบน้ำจนได้
“คิดอะไรของมึง แค่กูไล่เข้าไปอาบน้ำคิดมากถึงขนาดคิ้วยุ่งผูกเป็นโบว์เลยหรือไงวะ”
“ยุ่ง เรื่องของกูเหอะ” แคปว่าแล้วลุกขึ้น เขวี้ยงหมอนที่ถือไว้ยัดใส่อกไอ้อาร์
“เดี๋ยวกูออกมา” แคปว่า
“แต่งตัวหล่อๆนะมึง แฟนจะมารับไปเดททั้งทีอย่าทำให้เขาผิดหวังซะล่ะ”
“หึหึ หล่อแน่ ๆ มึงไม่ต้องเป็นห่วงไปหร๊อกกก..” แคปยิ้มเหี้ยม คำพูดคำจาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์จนปอกับอาร์ต้องหันมองกัน และแล้วสิบห้านาทีหลังจากนั้นเขาก็เดินออกมาพร้อมกับชุดที่เรียกง่ายๆว่า ชุดไปเตะบอล
“มึงแต่งตัวเหี้ยอะไรแคป ใส่ชุดนี้ออกมาทำไมเนี่ยไหนว่าจะไปเดทกับแฟนมึงไง แล้วทำไมถึงเป็นชุดนี้ล่ะ” ปอที่เห็นก่อนเป็นคนแรกร้องถามขึ้น เขาทำหน้าแปลกใจเมื่อมองเห็นชุดของมัน รู้อยู่แล้วว่าเอสมันเป็นคนเนี๊ยบแค่ไหน แล้ววันนี้ที่นัดกันจะไปเดท อะไรทำให้เพื่อนของเขาเลือกชุดแบบนี้ออกมาใส่
“นี่มึงแน่ใจเหรอจะใส่ตัวนี้จริงๆน่ะ” อาร์เสริมขึ้นอีก ไล่สายตามองแคปตั้งแต่หัวจรดเท้า
“เออ ทำไมล่ะ” แคปก้มมองเสื้อยืดนักบอลแขนกุดสีส้มคาดดำของตัวเองที่ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นส้มจืดๆสาเหตุเพราะความเก่า คอแหลมยืดๆและชายย้วยมากพร้อมกับกางเกงกีฬาตัวเก่งลายเดียวกันกับเสื้อ
“ไอ้ปอรองเท้าฟองน้ำแบบคีบของมึงอยู่ไหนวะ เอามาให้กูยืมหน่อยซิ” แคปเปิดตู้รองเท้าส่องหาดู เขาไม่เห็นรองเท้าแตะคู่ที่ปอมันเอาไว้ใส่เวลาเดินลงไปซื้อของดึกๆที่ด้านล่าง
“อยู่ในครัวน่ะ ห้องซักล้าง” แคปเดินไปหยิบแตะที่ถามถึงออกมาเตรียมไว้ ปอกับอาร์นั่งส่ายหัวระอาใจกับความพยายามของเพื่อนตัวเอง ความจริงแคปมันแต่งตัวดีนะแต่วันนี้ท่าทางไอ้เอสลำบากไม่ใช่น้อยแล้ว
“แคป เข้าไปเปลี่ยนมาใหม่ไป” ปอสุดจะทนเมื่อแคปเดินมาเบียดตัวนั่งลงข้าง ๆ เขาบ่ายหน้าไล่บอกเพื่อนตัวเองไปเปลี่ยนชุดออกมาใหม่ ไม่ใช่อะไรหรอกมันอยากใส่ชุดนักบอลก็ใส่ได้แต่จะเลือกตัวที่มันดูใหม่ดูสีสดกว่านี้จะได้ไหม นี่คงไปขุดไอ้ชุดที่ไม่ได้ใช้งานมาเป็นสองสามปีแล้วแน่ ๆ เผลอๆชุดนี้ตั้งแต่สมัยมอปลายเลยด้วยซ้ำ
“ไม่เอา กูจะใส่ชุดนี้อ่ะ” แคปเบะปากไม่สน เขานั่งเฉย อาร์จึงเอาขาเขี่ยๆบอกให้ไปเปลี่ยนเหอะ มันดูไม่เหมาะต่อเหตุผลทั้งปวงจริง ๆ
“มึงแกล้งมันใช่ไหมไอ้แคป มึงตั้งใจจะแกล้งมันโดยการแต่งตัวเชยแหลกแหวกโค้งบ้านนอกบ้านนาแบบนี้น่ะใช่ไหม ใส่ชุดกีฬาไปเดทที่โรงแรมหรูกับลูกชายเจ้าสัวรัชชา แบบนี้เหรอที่มึงต้องการ”
“ไอ้สัส ใครเขาจะไปคิดแบบนั้นคนเห็นกูกับมันนั่งด้วยกันก็ต้องคิดว่าเป็นเพื่อนอยู่แล้ว ใครจะไปคิดเรื่องมากแบบพวกมึงกันเล่า”
“แต่อย่างน้อยมึงควรให้เกียรติมันบ้าง มันบอกให้มึงเตรียมตัวตั้งแต่เมื่อวานกูได้ยินนะ” อันนี้ปอพูดขึ้น
“เรื่องของกูเหอะ”
“มึงตั้งใจแกล้งมัน”อาร์เสริมเข้าไปอีก
“เปล๊า กูไม่ได้แกล้ง” แคปยักไหล่ตอบเสียงสูงโกหกหน้าตาเฉย ขนาดตัวเองยังตกใจกับความเนียน อาร์กับปอมองหน้ากันแล้วพร้อมใจกันส่ายหัว แคปเลื่อนสายตามองเวลา ในตอนนั้นเองที่โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นพอดี พอเห็นว่าเป็นใครแคปแสยะยิ้มร้ายใส่หน้าจอทันที
“หมายเลขที่ท่านเรียก ยังไม่เปิดใช้บริการค่ะ..” แคปดัดเสียงกรอกลงไปในสาย คนฟังปลายทางอึ้งไปนิดๆ แต่ไอ้เสียง ‘ค่ะ’ ที่ท้ายประโยคทำเอาเอสปวดหัวจนเบ้าตาแทบจะหลุด แคปมันเพี้ยน ยิ่งใกล้วันที่พวกเขานัดกันมันยิ่งเพี้ยนหนัก กระทั่งถึงวันนี้ เพี้ยนสุดขีดของมันจะเป็นแบบไหนเขาเองก็รอดูอยู่
(กูถึงแล้วเปิดประตูให้ด้วย)
“ไม่เปิด แน่จริงมึงเปิดเข้ามาเอง” แคปท้า พูดแล้วหรี่ตารอฟังคำตอบ
(จะเอาแบบนั้น)
“อืม มึงทำได้ไหมล่ะ”
(ได้สิ เดี๋ยวโทรเรียกช่างมางัดประตูแป๊ป มึงวางสายไปก่อนนะเมีย)
ติ๊ด-
“ห๊ะ! เฮ้ยๆๆๆๆๆ” แคปเรียกเอาไว้ไม่ทัน เขากระโดดโหยงขึ้นจากโซฟาถลาไปเปิดประตูผั๊วะออกอย่างแรง เจอเอสยืนล้วงกระเป๋าแสยะยิ้มร้ายกาจอยู่
“หึหึ..”
“ไอ้สัส!” แคปถลึงตาใส่ กัดฟันกรอดๆโดนมันเล่นอีกจนได้ เดินย่ำเท้าปึงๆเข้าห้อง
“เหยดดดดเข้ มึงจะหล่อไปไหนสัส แค่ไปเดทกับเพื่อนกูมึงต้องแต่งตัวหล่อขนาดนี้เรอะ..” เอสเดินเข้ามานั่งลงข้างปอ อาร์ที่มองจนคอแทบหัก เขาหันสามร้อยหกสิบองศาตั้งแต่เอสเดินเข้าประตูมา ตาค้างกับเสื้อผ้าและการแต่งตัวของผู้มาเยือนถึงกับอุทานหลุดปาก
“หล่อเหรอ นี่ธรรมดานะ” เอสไหวไหล่บอกเรียบ ๆ แคปเบะปากใส่มองดูมันตั้งแต่เท้าจรดหัว แหวะ! เซทผมขึ้นทำซากอ้อยมึงเหรอ กะอิแค่เดท ก็ไม่พ้นกินข้าวชกมวยหรอกว๊าใส่มาทำไมเสื้อผ้าหรูหราแบบนั้นนับวันจะเหมือนอาฟี่เข้าไปทุกที
“กินไรมายังวะมึง..” ปอทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี เดินไปเอาน้ำมาวางไว้ให้ เอสพยักหน้าบอกขอบใจ แคปรีบฉวยแก้วนั้นขึ้นมาดื่มพรวดๆๆจนหมดแทน
“ไอ้แคปมึงแม่ง” ปอทำหน้าดุใส่
“ก็กูหิว”
“หิวเหี้ยไรมึงเพิ่งกิน”
“มึงลำเอียงนี่ มันเองก็มาค้างที่นี่ตลอดอยู่แล้วทำไมต้องไปเทคแคร์มันด้วยล่ะ”
“วันนี้ต้องเทคแคร์เป็นพิเศษ”
“เพราะอะไร”
“เพราะวันนี้กูจะรับมันเป็นเพื่อนเขยอย่างเป็นทางการเว้ยฮิ้ววววววววววววว..” ทั้งปอทั้งอาร์หัวเราะร่าขึ้นพร้อมกัน แคปหน้าแดงเถือกขณะที่เอสนั่งอมยิ้มขำๆ เขาหันมองคนข้างๆแล้วคว้ามือแคปมาจับไว้ที่ตักตัวเอง
“หิวยัง ออกไปกันเลยไหมวะ” เสียงทุ้มพูดขึ้นเบา ๆ เอาให้ได้ยินกันแค่สองคน แคปส่ายหัวบอกยังจะดึงมือออกแต่เอสบอกไม่อนุญาต แคปจึงจิกตากร้าวใส่เหลือบมองเพื่อนตัวดีสองคนที่ตอนนี้ทำท่าดูทีวีแต่หูผึ่งแบบสุดๆทำอะไรไม่ได้คว้าเอาหมอนอิงมาบดบังฝ่ามือที่ถูกกอบกุมของตัวเองไว้
“แต่กูหิวแล้ว เมื่อเช้ากินเบรคตอนสิบโมงหลังจากนั้นยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ เลิกประชุมก็รอมากินพร้อมมึงเนี่ย”
“เรื่องของมึงเหอะ อยากปล่อยให้หิวเอง”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-07-2015 22:03:35
“เรื่องของมึงเหอะ อยากปล่อยให้หิวเอง”
“ก็ทำงานนี่ กลับมาแฟนก็ต้องดูแลไม่ใช่หรือไง”
“มึงเงียบปากไอ้สัส..”แคปตาเหลือก
“พูดไม่เพราะเลย ไม่น่ารัก”
“เอ๊ะกูบอกให้มึงเงียบ! หุบปากแล้วนั่งอยู่เฉย ๆ ห้ามพูดคำว่าน่ารักขึ้นมาอีกเข้าใจไหมห๊ะ!!”
“ก็จริง มึงพูดกับกูดีๆมีอะไรกูให้หมดอ่ะ”
“กูเชื่อมึงหรอก น่ารำคาญ”
“หึหึ..” เอสอมยิ้มแล้วส่ายหัว เขาเชื่อมันเลยเถียงเฉยๆโดยไม่บังคับเคยชนะมันไหมเขาอยากรู้ กลายเป็นคนกลัวเมียน่าสงสารตัวเองชะมัด
“เข้าไปเก็บผ้าห่มให้หน่อยอยู่ห้องให้ปออ่ะ อ้อมีหมอนกูด้วยนะ” แคปสะกิดบอกทำหน้าทำตาลอย ๆ ราวกับลองใจรอฟังว่ามันจะโกรธไหม
“เมื่อคืนนอนห้องนั้นเหรอ”
“รู้แล้วยังจะถาม” เอสหันมองหน้าปอทันที รายนั้นส่งยิ้มแห้ง ๆ แต่เจอสายตาคมกริบจ้องแบบไม่ยอมวางเหมือนกับมันกำลังล้วงลึกความรู้สึกบางอย่าง ปอนี่อยากจะจับไอ้แคปมาฟาดกะโหลกมันให้ร้าวนัก หาเรื่องให้เขาจริง ๆ
“มะ..มันมานอนเองนะเว้ย กูก็ไปรับมันตามปกติเหอะ พอถึงห้องกูอาบน้ำเสร็จออกมาเห็นมันนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงกูแล้ว ว่าจะไปนอนที่ห้องมันแทนก็กลัวมึงจะกลับมากลางดึกเดี๋ยวเกิดคิดว่ากูเป็นมันเรื่องจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่”
“มึงทำดีมากปอ” หลังจากปอร่ายยาวคำแก้ตัวที่ไม่รู้ไปผุดได้มาจากไหน คำตอบจากริมฝีปากเอสช่างเรียบง่ายเหลือเกิน แคปนั่งขำกับคำแก้ตัวของเพื่อนตัวเอง แต่ที่ขำหนักยิ่งกว่าคือท่าทางตื่นตกใจของไอ้เอสที่สะดุ้งขึ้นมานิดๆตอนที่ปอพูดเรื่องเปลี่ยนห้องกันนอนแล้วมันจะกอดผิดตัว แคปกำลังนั่งอมยิ้มกับความคิดของตัวเองหัวแทบเงิบเมื่อเจอเอสผลักใส่แรงๆหนึ่งที
“แต่คนที่ทำไม่ดีก็คือมึง ห้องตัวเองมีไม่นอน”
“มึงจะมาพูดอะไรเรื่องนี้ อย่างมึงห้องตัวเองมีก็ไม่นอนเหมือนกันน่ะแหละ”
“ปากดีนัก” เอสเอามือบีบปากแคปแรง ๆ บอกอย่าพูดให้มันมากนัก จะว่าไปเขารำคาญมันเหมือนกันนะ วันๆมีแต่พูด “ดูการ์ตูนไปเลยไป”
“เรื่องของกู!” แคปจับรีโมทฟาดใส่อาร์ที่นั่งไม่รู้เรื่อง ดีนะที่อีกคนรับทันไม่งั้นมีหัวโนกันแน่ ๆ
“อันธพาลไอ้แคปแม่ง”
“จิ๊” แคปจิ๊ปากไม่สนใจ เอาหมอนอีกใบมานั่งกอดดูทีวีต่อ
“ไอ้ปอ กูคุยกับคุณพ่อไว้แล้วนะเรื่องงานของมึง ตั้งแต่สัปดาห์หน้าเป็นต้นไปมึงเข้าทำงานพร้อมกูทุกเช้าวันเสาร์ ศึกษางานเอาไว้ก่อนจบแล้วจะได้เข้ารับตำแหน่งได้เลย เรื่องเงินเดือนคุณนาคินจะเป็นคนจัดการให้ ถ้ามึงว่างวันไหนก็เข้าไปถ่ายรูปทำประวัติไว้ที่สำนักงานใหญ่ก็แล้วกัน” เอสถือโอกาสคุยเรื่องนี้กับปอ เขาล้วงเอานามบัตรเขาขึ้นมาจากกระเป๋าสตางค์ หยิบปากกาที่อยู่บนโต๊ะเซ็นต์ข้อความบางอย่างลงไปที่ด้านหลัง จากนั้นยื่นส่งให้ปอ
“โหยยยไอ้ปอมึงแม่งโคตรน่าอิจฉา ว่าแต่มึงจะเอาเพื่อนกูไปทำงานเลขาจริงดิ..” อาร์ยื่นหัวเข้าไปดูการ์ดสีทองหรูใบนั้นด้วยกันก่อนที่ปอจะเก็บมันเข้ากระเป๋าตังค์ตัวเอง
“อือ” เอสพยักหน้าตอบเรียบ ๆ
“แล้วไม่คิดจะจ้างกูบ้างหรือไง”
“ไว้มึงเรียนจบก่อนสิ ที่นั่นรู้สึกจะเปิดรับสมัครพนักงานทุกปี ถึงเวลานั้นคนที่จะคัดเลือกมึงว่าผ่านหรือไม่ผ่านอาจจะเป็นไอ้ปอนี่ก็ได้นะ”
“เฮ้ยจริงดิไอ้เอส มึงพูดจริงๆเหรอวะ”
“........” เอสไม่ตอบคำถามอาร์ เขาหันมามองแคปที่นั่งดูทีวีไม่ได้สนใจอีกฝั่งที่คุยกันอยู่เลย เขาคว้าเอามือเล็กมาจับไว้ใหม่ แคปหันไปมองหน้า
“เข้าไปแต่งตัวดิ เดี๋ยวออกไปกันแล้ว”
“แต่งเสร็จแล้วไงจะแต่งเหี้ยไรอีก” แคปว่าหน้าซื่อ ก้มมองชุดกีฬาของตัวเองอย่างภูมิอกภูมิใจ
“ไปชุดนี้เนี่ยนะ..” เอสถามย้ำ เขาพิจารณาชุดที่แคปใส่ด้วยความรวดเร็ว
“อืม ไปได้ป่ะล่ะ..” แคปหรี่ตาลองใจ รอฟังคำตอบของมันเต็มที่ ขณะที่คนถูกถามกลับนิ่งไปไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
“หึ..ถ้าไปไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะเว้ย ข้อตกลงทั้งหมดของเราเป็นอันยกเลิก...ทุกอย่าง!” แคปยิ้มกรุ้มกริ่มทำท่าราวกับคนเป็นต่อเขาเน้นคำว่า ทุกอย่าง ช้าๆชัดๆ เอสเห็นใบหน้าแบบนั้นของแคปแล้วรอยยิ้มพิฆาตถูกจุดขึ้นที่มุมปากหยักทันที เสียงทุ้มเหี้ยมเกรียมค่อย ๆ ถูกปล่อยออกมาราวกับคนที่เพิ่งนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้
“ไปได้สิครับเมีย ชุดไหนกูก็ไปกับมึงทั้งนั้น ต่อให้มึงแก้ผ้าเดินกูก็ยังจะเดินอยู่ข้างมึงเลย”
“ไอ้สัสเอส ใครมันจะบ้าไปแก้ผ้าเดินล่ะวะห๊ะ!” แคปเปลี่ยนสีหน้าแว๊ดขึ้นมาทันที รีบผลักไหล่เอสออกอย่างแรงก่อนลุกพรวดขึ้น อาร์กับปอที่นั่งอยู่ตกอกตกใจ
“อ้าวใครจะไปรู้ล่ะ ใครสักคนแถวนี้อาจจะอยากแกล้งกูก็ได้นี่...”
“เหอะทำเป็นรู้ดี น้องหมาแสนรู้เหรอมึงน่ะ..”
“ขี้เกียจพูดแล้ว ถ้าจะไปชุดนี้ก็ลุกเหอะ” ว่าแล้วเขาก็ลุกเลย ก่อนจะดันๆหลังแล้วบอกให้เดินนำออกไป แคปยังไม่ลืมสวมรองเท้าแตะแบบคีบของปอติดเท้าไปด้วย เอสรีบดึงเอาไว้แล้วชี้บอกให้เปลี่ยนออกเลย
“ทำไม กูอยากใส่แบบนี้” แคปตีหน้าเซ่อๆ
“แบบนี้ไว้ใส่วันหลัง วันนี้ใส่ไม่ได้ นี่กูอุตส่าห์ไม่สนใจกางเกงขากว้างๆของมึงแล้วนะ แต่ถ้ารองเท้ายังจะลากแตะไปคือโน เป็นไปไม่ได้”
“เพราะอะไร”แคปถามขึ้นมาทันที
“เปลี่ยนออกแคป ใส่รองเท้ากีฬาซะ..” เอสไม่ได้ตอบว่าเพราะอะไร เขาก็แค่สั่ง
“ก็ทำไมล่ะ แค่กินข้าวไม่ใช่หรือไง..”แคปเองก็ไม่ยอมลงง่ายๆเหมือนกัน
“จะเปลี่ยนไม่เปลี่ยน..” เอสจริงจังขึ้นมาอีก เขาก้าวเข้าหาทำท่าจะยื่นมือใหญ่เข้ามาล็อคต้นคอ แคปรีบถลึงตาด่าแทบไม่ทัน เขาเอียงตัวหลบนิดๆ
“ถ้าไม่อยากให้กูทำ ต้องเปลี่ยน เร็วเข้าคู่ไหนก็ได้หยิบออกมา”
“ก็แล้วจะทำไมล่ะวะมึงบอกกูก่อนดิ”
“เดี๋ยวมึงก็รู้เอง”
“ไอ้...”
“จะเปลี่ยนไหม..” เอสทำหน้าดุขึ้นเป็นสามเท่า แคปเห็นเรื่องยุ่งยากอยู่ตรงหน้าแล้วเขาไม่อยากจะหาเรื่องต่อ ผลักไอ้คนออกคำสั่งให้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“จิ๊!” เสียงเล็กสบถอย่างเสียไม่ได้หน้ายุ่ง หยิบรองเท้ากีฬาคู่เก่งแบบหุ้มข้อสีขาวคาดแดงออกมา ร่างสูงใหญ่ยืนพิงกรอบประตูดูจนแน่ใจ”
“พอใจยัง..” แคปกระแทกเสียงใส่ สวมรองเท้าเสร็จประชดโดยการยกเท้าขึ้นมาให้มันดูแบบใกล้ ๆ เอสรีบใช้ขาเขาเองเตะออกคืน กว่าสองคนจะออกจากห้องไปได้เพื่อนอย่างปอกับอาร์ลุ้นจนตัวโก่งกลัวพวกมันจะตีกันตายเสียก่อน
“มึงว่าสองคนนี้มันแปลกๆไหมวะไอ้ปอ มันคบกันแบบไหนวะตีกันเสมอต้นเสมอปลายดีจริง ๆ จะหวานเหมือนคู่อื่นเขาบ้างไหมเนี่ย”
“กูกะว่าอยู่” ปอพยักหน้าเห็นด้วย ในใจแวปหนึ่งดันคิดถึงเรื่องที่ว่าสองสามวันมานี่แคปบ้าออกกำลัง ยิ่งเมื่อเช้ามันยังสั่งไข่ลวกสิบฟองกินหมดอีกต่างหาก ถ้าเขาเดาไม่ผิดเรื่องใช้พลังงานเยอะๆอาจจะเกี่ยวข้องกับไอ้เอสก็เป็นได้..
“แล้วกิจกรรมอะไรวะที่ต้องกินไข่ตั้งสิบฟองก่อนออกไปทำ” ปอบ่นพึมพำขึ้น นั่งนึกไปคนเดียวแต่ทว่าอาร์เองก็ได้ยิน
“มึงกำลังคิดเหมือนกูเลยใช่ป่ะวะไอ้ปอ”
“ไม่รู้ดิ คงใช่มั้ง”
“ไอ้สัส ลามกนะมึง”
“อ้าว....
.
.
“จะไปไหนของมึงขับรถเร็วเป็นบ้า” ออกมาได้สักพักแคปที่นั่งตัวเกร็งอยู่ถามขึ้น เอสยังทำหน้าระรื่นขับต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้ลดความเร็วลงสักนิด ช่วงบ่ายดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนจากกลางท้องฟ้าสู่ทิศตะวันตกหากแต่แสงแดดตอนนี้แรงจัดดีมาก
“หิวข้าว”
“หิวมึงก็จอดสิวะ จะไปกินที่ไหนถึงต้องออกมานอกเมืองขนาดนี้”
“พัทยา ไกลหน่อยกูถึงต้องเร่งไง”
“ตายๆถ้ามึงจะไปภูเก็ตกูไม่ต้องเหาะไปกับมึงเรอะ”
“แบบนั้นต้องเหาะแน่ เพราะกูคงขึ้นเครื่องบินไม่ขับรถหรอกเมื่อย” แคปหันไปเหลือกตาใส่ไอ้คนที่นั่งอารมณ์ดีขับรถกินลมชมแดดของมันไปเรื่อย ๆ เถียงกันไปมีลงไม้ลงมือบ้างจนกระทั่งรถมาจอดลงที่สวนอาหารแห่งหนึ่ง เข้าซอยมาไกลพอสมควรจากริมถนนสายหลักพัทยาใต้
“ชอบไหม บรรยากาศที่นี่..” เอสยกเบรคมือขึ้นพลางกดเซฟตี้เบลท์ออก แคปหันมองไปที่อาคารสูงด้านข้าง
รีสอร์ท?
“พามาทำไมที่นี่..” แคปถามโดยที่ยังไม่หันไปมอง เขารู้อยู่เต็มอกวันนี้คือวันที่สัญญากันไว้ แต่ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะยอมเสียเวลาพาเขามากินไกลถึงที่นี่ คุณเข้าใจความหายของคำว่า กิน ใช่ไหม
“กินข้าวไง”
“กินข้าว?” แคปหันไปเลิกคิ้วถามทวนคำ ให้เขาเชื่อมันเรอะ
“ใช่ กินอะไรเบา ๆ กันก่อน เดินเล่นนิดหน่อยจากนั้นขึ้นไปโดดนั่นด้วยกัน กินข้าวเย็นเดินเที่ยวห้างดูหนังฟังเพลง หรืออะไรก็ได้ที่มึงชอบ”
“...........” แคปอึ้งไปกับสิ่งที่ออกมาจากริมฝีปากคม ขณะที่เอสยังคงจ้องกลับดวงตากลมที่จ้องมองเขาอยู่ ถ้อยคำนับร้อย ความหมายนับพัน สิ่งที่ต้องการจะสื่อ เอสถ่ายทอดออกมาในดวงตาคู่นี้ทั้งหมด เขาคิดว่าแคปอ่านแล้วคงจะเข้าใจ
“เดทแรกของเราไง เดทที่สมบูรณ์มึงรู้ใช่ไหมว่าจะเริ่มด้วยอะไรและจบท้ายที่ตรงไหน”เสียงทุ้มตอกย้ำกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังคิด แคปหน้าร้อนผ่าวๆจนเหมือนกับว่าจะทำอะไรไม่ถูก เขาหันซ้ายหันขวาก่อนออกแรงผลักไหล่อีกคนแรง ๆ คนเอสกระเด็นไปติดริมประตู
พลั่ก!!
“ไหนว่ามึงหิวอย่ามาพล่ามมาก หิวก็รีบลงไปแดก” แคปว่าปึงปังแก้เขิน เปิดผั๊วะประตูลงไปไม่รีรอเอสขำเขารีบเดินตาม
“ไอ้สัสมึงแม่งจะพามาโดดบันจี้จั๊มก็ไม่บอกตั้งแต่แรกให้กูใส่กางเกงแบบนี้เนี่ยนะเย็นไข่เหี้ยๆเลยล่ะมึง”
“กูก็ถามมึงแล้วนะ บอกแล้วด้วยซ้ำว่าให้เข้าไปเปลี่ยน นี่ยังดีใช่ไหมที่ใส่รองเท้ากีฬามาเกิดลากแตะแล้วมึงได้ถอดรองเท้าโดดแน่ แบบนั้นจะทำให้มึงเจ็บขานะ”
“ทำเป็นรู้ดี..” แคปว่าใส่ ยู่ปากนิดๆความจริงกลุ้มใจสุดๆเลยมากกว่าเขาไม่ชอบความสูงเท่าไหร่ ถึงภายนอกจะลุย ๆ ดูเหมือนไม่กลัวอะไรแต่พอเอาเข้าจริงก็อดหวั่นใจไม่ได้
เดทเหี้ยไรวะแทนที่จะพากูไปทำอะไรหวานซึ้งโรแมนติกไอ้ห่าเสือกจะพากูมาโดดตึกสาบานรักหัวมึงรึไงก๊านนนนนนน....แคปบ่นในใจไปเรื่อยคนเดียว จนกระทั่งมานั่งชิลกันอยู่ที่สวนอาหารบรรยากาศสบาย ๆ เอสสั่งอะไรเบา ๆ มาทาน เป็นจำพวกสลัดและห้ามไม่ให้แคปกินเยอะเพราะเขากลัวแคปจะอ้วกตอนโดด
“กูรู้หรอกน่า..” แคปว่าพลางจิ้มผักสลัดอวกาศเข้าปาก องุ่นไร้เมล็ดพวงเล็กๆถูกจิ้มกินๆจนหมด
“ข้างบนมีของที่ระลึกขายเดี๋ยวเดินขึ้นไปดูกัน”
“อ้าวไม่นั่งกระเช้าอ่ะ”
“อันนั้นไว้นั่งตอนขึ้นไปโดด เดินขึ้นบันไดนั้นกัน” เอสคว้าเอามือแคปพาเดินไปแต่อย่าคิดว่าจะได้จับ คนเยอะแยะแคปมันก็แค่หลบๆเดินตามอยู่ด้านหลัง เอสส่ายหัวแล้วก็ขำกับความเขินอายแบบแปลกๆของมัน พวกเขาสองคนเดินเล่นดูโน่นนี่กันจนพอใจ
“อยากได้อะไรไหม..” สุดท้ายเอสก็คว้าเอามือเล็กเข้ามาจับไว้จนได้ แคปยอมจำนนต่อสถานการณ์เพราะว่ามองซ้ายมองขวาแล้วปลอดคนในละแวกนี้
“บ้านพร้อมที่ดินริมทะเลเป็นไง..” เขาชี้ไปไกลๆตรงโน้นเพื่อให้อีกคนมองตาม สุดลูกหูลูกตาจากเนินตรงนี้บ้าริมทะเลหลังสวยตั้งตระหง่านให้เห็นเต็ม ๆ ตา แคปก็ว่าไปเรื่อย
“เอาที่ไหนดี กระบี่ พังงา พีพีหรือว่าสิมิลันดีกว่ากันล่ะ หรือมึงชอบแถวๆภาคตะวันออกตราดก็สวยนะแต่ถ้าให้ใกล้ ๆ หน่อย ปราณบุรีก็ไม่เลวนักหรอก”
“ไอ้สัส” แคปหันไปด่าตาเขียว เขาก็แค่พูดขึ้นมาเล่น ๆ มันทำท่าเสียจริงจัง พูดแล้วก็นึกขึ้นมาได้บ้านมันเป็นถึงเจ้าของนิคมอุตสาหกรรมริมทะเลเลยด้วยซ้ำเรื่องแค่นี้คงขี้ประติ๋วมาก แคปอยากตบปากตัวเองจริง ๆ
“แต่ตอนนี้ต้องขอติดไว้ก่อน ทำงานเมื่อไหร่กูให้เลย”
“มึงจะบ้าเรอะ กูพูดเล่นมึงเข้าใจไหมว่ากูพูดเล่น”
“หึ..แล้วคิดว่ากูพูดจริงหรือไง อย่ามาหลงตัวเองกูจะไปซื้อให้มึงทำไมวะ พูดเล่นเหมือนกันเหอะ” เอสพูดแล้วยิ้มเหล่ตาลอบมองคนข้าง ๆ ที่ตอนนี้มันชักมืออกจากฝ่ามือเขาแล้วเรียบร้อย
“เออขอบใจไอ้สัส มึงจริงใจเป็นบ้ากูมันหลงตัวเองจริง ๆ ”
“หึหึ” เอสส่ายหัวแล้วยิ้มบาง ๆ กับคำพูดประชดประชันของอีกคน เขาดึงแขนเล็กให้เดินตาม พอแดดร่มลมตกทั้งสองคนก็เดินกันลงมาจนถึงฐานด้านหน้า ทำเรื่องซื้อบัตรลงชื่อลงรายละเอียดต่าง ๆ เสร็จแล้วก็ลองทดสอบบรรดาพวกอุปกรณ์ มีสองคิวก่อนหน้าพวกเขาที่ขึ้นกระเช้าไปกันแล้ว แคปมองซ้ายมองขวาดูชุดที่ค่อนข้างไม่เรียบร้อยของตัวเองจะเอาเสื้อบอลยัดในกางเกงก็ใช่เรื่องเขาจึงถอดออกแม่งเลย เอสตาเขียวอื๋อขึ้นมา
“ทำเหี้ยไรของมึงแคป” เสียงทุ้มลอดไรฟันออกมา เขาจับแขนแคปดึงออกมาคุย
“อะไรเล่าก็มันรกอ่ะ เดี๋ยวตอนโดดมันจะเกะกะใช่ไหมล่ะ”
“มึงก็เอาชายเสื้อยัดใส่ไว้ในกางเกงสิวะ”
“เรื่องอะไร แบบนั้นไม่เท่เลย เดี๋ยวเขาจะมีอัดคลิปไว้ด้วยกูจะแอคท่าเท่ๆโดดแบบสง่างามโฉบตัวลงไปเลยมึงคอยดู”
“ใส่เสื้อ!” เอสบอกอีกรอบ จับเสื้อแคปยัดให้
“ไม่ใส่!” แคปถลึงตาบอก ไม่ยอมมันเหมือนกัน สองคนเถียงกันอยู่นานจนพนักงานเข้ามาเรียกให้ขึ้นกระเช้า
“แคป!” เอสเรียกขึ้นมาอีกแคปไม่สนแล้วเดินตามพนักงานไปขึ้นกระเช้าหน้าตาอารมณ์ดีสุดๆแตกต่างจากไอ้คนเดินตามที่กัดฟันกรอดๆเพราะแคปมันเดินโชว์ผิวขาวอมชมพูเนื้อแน่นตึงเปรี๊ยะ
“คอยดู กูจะทำโทษมึงคืนนี้” แคปหันมามองตาขวาง มันพูดเรื่องทำโทษขึ้นมาทำไม กะอิแค่ไม่พอใจเรื่องที่เขาถอดเสื้อ
“โทษฐานอ้อยกูจนเกินเหตุ”
“ไอ้สัสเงียบปากมึงเลย..” แคปลืมตัวผลักมันจนกระเด็นชิดขอบกระเช้าจนโยก แต่คนที่ตกใจแทนที่จะเป็นเอสคนถูกผลัก กลับเป็นเจ้าแคปแค่กระเช้าเหวี่ยงนิดเดียวหน้าซีดเผือด เอสจับพิรุธได้เขาจึงหัวเราะ
“ป๊อดเหรอมึง..” ยิ่งว่ายิ่งแกล้งจับสองแขนเล็กแล้วทำท่าจะผลักลง แคปร้องจ๊ากตีอกชกตัวมันแบบไม่มียั้ง เอสหัวเราะอะไรจะมีความสุขเท่ากับการได้แกล้งคนตรงหน้า
“ไอ้สัส!” แคปร้องด่าอย่างโกรธเลย
“ก็มึงป๊อดอ่ะ ดูหน้าดิ..” เอสยังแหย่ไม่ยอมเลิก แคปกัดปากจ้องหน้าไอ้คนที่ยืนยิ้มเยาะเขาอยู่ก่อนจะตั้งหลักได้ เขาพลูลมหายใจตบผั๊วะๆลงที่อกตัวเองเรียกสติและกำลังใจ
“เหอะ ชิลว่ะกูไม่เคยกลัวอยู่แล้ว..” แคปเบะปากทำหน้าไม่กลัวใส่เอสมองอย่างขำ กระเช้าขึ้นมาถึงจุดโดด พนักงานจัดการสวมเซฟตี้ตรงข้อเท้าให้ ดูแลตรวจสอบความแน่นหนา เอสกับแคปเลือกโดดแบบสวมรองเท้าด้วยเพราะงั้นแคปมันถึงรู้ตอนนี้ว่าทำไมเอสถึงบังคับให้ใส่รองเท้ากีฬาก่อนมา เขาชูสองนิ้วยิ้มร่าทำหน้ารื่นเริงสุดขีดตอนที่เอสยื่นโทรศัพท์ให้พนักงานถ่ายรูปพวกเขาไว้ให้ วิวด้านหลังเป็นท้องฟ้ากว้างติดชายทะเลมาด้วยนิดๆ เสียงแชะๆๆๆดังรัวขึ้นขณะที่แคปเปลี่ยนไปสามท่าแล้วเอสยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมจะมีก็แต่วงแขนใหญ่ที่กอดคอแคปเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มไปกับความร่าเริงของมัน
“ประจำที่เลยครับ..” เสียงพนักงานบอก เอสขยับลุกขึ้นเดินออกมายืนอยู่ที่จุดโรยตัว
“มาดิวะ..” มือใหญ่ดึงแคปให้ขยับไปยืนข้าง ๆ เจ้าแคปจากตอนแรกทำหน้าตาอวดดีร่าเริงอยู่เลยตอนนี้จู่ ๆ หน้าซีดเผือดขึ้นมาซะงั้น มันทำหน้าทำตาเหมือนคนจะร้องไห้ด้วยซ้ำ
“ไหนว่าจะโพสท่าดีๆไปฝากไอ้อาร์ไม่ใช่หรือไง..” เอสกระซิบ แคปหันมองตาเขียวขุ่น “ยุ่ง!”
“หึ ไม่ต้องกลัวหรอกกูอยู่ข้าง ๆ ถ้ามีอะไรก็ไปด้วยกันเลย พร้อมไหม..” เขายื่นปลายเท้าออกไปครึ่งนึงอยู่ในท่าเตรียมพร้อม พยักหน้าบอกแคปให้ทำตาม
“ไอ้สัส” แคปเสียงสั่นด่าทอออกไปอีก หัวใจดวงเล็กสั่นไหวขึ้นมาเพราะความสูงที่พยายามจะทำเป็นมองไม่เห็น เอสเห็นแบบนั้นถึงกับขำจนต้องส่ายหัว เขาเอื้อมมือโอบเอวเล็กของแคปกระชับไว้ มันเป็นการกระโดดแบบโดดคู่
“พร้อมนะครับ ผมบันทึกภาพแล้วนะ..” เสียงพนักงานดังมาอีกขณะที่เอสขยับตัวเขาทั้งคู่ออกไปอีกนิดแคปหรี่ตามองลงไปที่สระน้ำด้านล่างหัวใจวูบวาบขึ้นมาอีก ตายกูตาย พนักงานเข้ามาแตะไหล่
“เหี้ย กูกลัว~” แคปเสียงสั่นเทิ้ม หันไปสวมกอดเอสไว้เต็มวงแขน คนถูกกอดถึงกับตกตะลึง แต่ยังไม่ทันจะทำพูดอะไรตอบกลับไปด้วยซ้ำพนักงานให้สัญญาณบอกถึงเวลาโดดได้แล้ว ตอนนั้นเองที่เอสทิ้งตัวลงแล้วพาแคปโดดพุ่งลงมาจากจุดโดดสูงประมาณตึกยี่สิบชั้นได้ เสียงเล็กแตกพร่าร้องแหกปากดังลั่นอยู่ข้างกกหูขณะที่สองแขนของมันกอดรัดร่างกายสูงใหญ่ของอีกคนไว้จนแนบแน่น วินาทีที่รวดเร็วผ่านพ้นไปสองคนที่ถูกมัดติดกันลงมาห้อยต่องแต่งด้วยแรงเหวี่ยงอยู่เหนือสระน้ำแค่นิดเดียวเท่านั้น แคปยังคงซุกหน้าอยู่กับอกแกร่งแน่นจนคนเห็นที่ด้านล่างยังยิ้มด้วยความเอ็นดูกับภาพที่เห็น
“เรียบร้อยแล้วครับเดี๋ยวขออนุญาตปลดเซฟตี้เลยนะ..” เสียงแว่วอื้ออึงดังที่ข้างหู รู้ตัวอีกทีคือกลับมายืนได้ตามปกติขณะที่ไอ้เจ้าแคปนั่งหมดอาลัยตายอยู่ที่พื้น เอสโยนเสื้อคลุมหัวมันบอกให้ใส่กลับไว้คืน
“มึงนึกอะไรตอนที่เราร่วงลงมาวะ..” เอสหันไปถาม เขาขยับเข้าไปนวดไหล่ให้เจอแคปหันมามองตาขวาง
“นึกว่ากูจะเลิกกับมึงทันทีถ้ากูรอดจากการโดดครั้งนี้ได้น่ะเซ่!” แคปตอบออกมาแทบจะไม่ต้องคิดเอสได้ยินแบบนั้นหันมองตาเขียว แคปถึงกับหัวเราะร่วนที่แกล้งอีกคนได้บ้าง พอแคปลุกขึ้นมาได้สองคนก็เดินเถียงกันไปจนถึงที่รอรับใบรับรองพร้อมกับรับภาพถ่ายคลิปวีดีโอที่พนักงานถ่ายไว้ให้
“ตายห่าทำไมภาพมันเรทแบบนี้วะ..” แคปรีบรับภาพของตัวเองทั้งหมดมาถือไว้มองซ้ายมองขวากลัวคนจะเห็นพนักงานมองแล้วยังขำ เขาเห็นกันจนหมดไปแล้วเหอะ
“ก็เพราะมึงถอดเสื้อไง ใครเขาทำกัน..” คนฟังหันไปทำตาเขียวใส่ ก็เขาอยากแมนนี่หว่าถอดเสื้อโดดเคยเห็นในคลิปที่ไหนสักแห่ง แล้วเสื้อมันก็เกะกะด้วย ถอดเลยสิ แล้วก็ได้ภาพติดเรทมาแบบนี้เลย
“มึงแม่งไม่พากูทำท่าสวยๆเล๊ยยย มัวแต่กอดกูอยู่ได้..” แคปมองรูปตัวเองอีกครั้งแล้วบ่นขึ้น เอสมองดูบ้างเขาก็แค่ส่ายหัวเอือมระอากับคนบางคน
“ใครกอดใครมึงดูให้มันดี ๆ” นิ้วใหญ่เคาะลงบนรูป
“บ้าดิ เพราะมึงตัวใหญ่ไม่ใช่ไงกูก็แค่เกาะเอาไว้บังลมหรอก”
“หึหึ ช่างพูดออกมาได้ว่ะแคป”
“เดี๋ยววันหลังมาใหม่กูจะเตรียมชุดที่พร้อมกว่านี้แล้วก็จะเตรียมทำท่าสวยๆด้วย ไหนดูซินี่มันใบอะไรกันวะ..” แคปพูดไปเรื่อย ๆ แล้วดูใบอะไรสักอย่างในมือตัวเอง เขากับเอสมีคนล่ะใบ
“นี่คือใบทะเบียนสมรสไง มันเหมือนอยู่นะ..” เอสว่าขำๆ ชูใบเกียรติบัตรว่าโดดสำเร็จอะไรสักอย่างให้แคปดู เขาสองคนไปทำเรื่องสุดเสียวกันมาเรียบร้อย
“ทะเบียนสมรสหัวมึงสิ! นี่ๆกูพอใจอันนี้มากกว่าเดี๋ยวคอยดูนะไอ้อาร์มันต้องอิจฉาแล้วให้ไอ้ปอพามันมาโดดมั่งแน่ ๆ” แคปรีวีดีโอที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของตัวเองดูอีกครั้ง
“เออ จะให้ดูดีป่ะวะ แล้วทำไมก่อนโดดกูถึงหันไปกอดมึงแน่นขนาดนั้นด้วย ตอนนั้นกูคิดเหี้ยไร ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย”
“หึหึ ให้มันดูเหอะแล้วมึงก็บอกมันไปสิว่ามันเสียวแค่ไหนตอนที่โดดลงมาน่ะ”
“โคตรเสียวอ่ะ”
“ไม่เห็นจะเสียวเล๊ย เดี๋ยวมีเรื่องเสียวกว่านี้อีก ดึกๆรอทำ กูจะพามึงขึ้นไปเสียวถึงขอบสวรรค์เลย”
“ไอ้สัส! ปากหมาไม่มีใครเกิน เชิญมึงไปเสียวคนเดียวเหอะ ไอ้โรคจิต..” เอสหัวเราะร่า เขาสัญญากับแคปว่าถ้ามีโอกาสเรียนจบเดี๋ยวพาไปโดดที่นิวซีแลนด์ดินแดนบันจี้จั๊มป์
“มึงมันขาโดดของแท้ รู้ดีไปหมดทุกอย่าง ถึงตอนนั้นกูไม่ไปกับมึง”
“ไม่ไปลองดูดิ ถ้ามึงไม่ไปกูจะพาสาวๆไปโดดด้วยแทน”
“แบบนั้นกูจะฆ่ามึง”
“เหอะ ขำว่ะแคป...”
.
.
เย็นย่ำของวันนั้น แสงอาทิตย์ดับมอดลงไปพร้อมกับปลายขอบฟ้าสีทองสวยตัดกับขอบน้ำทะเลสีเข้มค่อยๆมืดมิดลง ดินเนอร์มื้อเย็นใต้ต้นลีลาวดีใหญ่กับเทียนหอบแท่งอวบอ้วนที่ถูกจุดวางอยู่บนโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆ สายลมโชยเอื่อยประคองกลีบดอกไม้สีขาวที่ร่วงโรยหล่นจากขั้วลงสู่พื้นทราย แคปใช้มือรองรับมาได้หนึ่งดอก เขาสองคนนั่งอยู่เคียงข้างกัน
“ถ้าเปรียบผู้หญิงเป็นดอกไม้สวยแล้วผู้ชายอย่างเราจะถูกเปรียบเป็นอะไรวะ..”แคปพูดขึ้นลอย ๆ หมุนดอกไม้ขาวในมือเล่น เอสเหลือบมองหลังจากยกแก้วไวน์สีแดงขึ้นจิบ
“มึงอยากเป็นอะไรล่ะ คนสวนดีไหม ชอบไม่ใช่เหรอไปพรวนดินใส่ปุ๋ยให้ดอกไม้น่ะ”
“ไอ้สัสกูเรียนเกษตรกูต้องมีหน้าที่ดูแลแปลงดอกไม้พืชผลให้สวยสิวะ ถ้าผู้หญิงเป็นดอกไม้กูก็จะเป็นหมู่ภมรที่บินเข้ามาดอมดมดอกไม้สวยงาม ดูดชิมความหอมหวานของเกสร”
“รวมถึงผสมพันธุ์ด้วยใช่ไหมแบบนั้นรึเปล่า”
“เออแบบนั้นแหละ ก็นะถ้าดอกไม้มันสวยถูกใจกูก็ย่อมจะอยากได้เก็บเอาไว้เป็นของส่วนตัวสิวะ”
“อ๋อเหรอ มึงคิดแบบนั้นสินะ” เอสแสยะยิ้มเหี้ยม เขาวางช้อนส้อมตัวเองลงทันที กำลังกินข้าวอร่อย ๆ จู่ ๆ แคปมันพูดเรื่องอะไรขึ้นมา มือใหญ่ยกแก้วทรงสูงขึ้นจิบเครื่องดื่มสีสดอีกรอบ
“อ้าวก็กูเป็นผู้ชาย คิดแบบนี้แล้วมันจะผิดตรงไหน แล้วมึงอ่ะบอกมาซิเปรียบตัวเองเป็นอะไร”
“กูจะเป็นอะไรได้ กูก็เป็นผึ้งตัวผู้ ส่วนมึงก็เป็นผึ้งตัวเมีย เอากันอยู่บนยอดเกสรดอกไม้สวยของมึงไง”
“ไอ้คนปากเสีย มึงพูดจาอะไรหัดดูสถานที่บ้าง..” แคปยื่นมือไปปิดปากมันไว้ไม่ทันได้แต่ยื่นหน้าไปด่าแบบให้เบาที่สุด กลัวโต๊ะอื่นๆจะได้ยินไปด้วยขณะที่เอสไม่สนใจอะไรเขาก็แค่ไหวไหล่
“ถ้าเรียนจบแล้ว มึงจะทำงานอะไรวะแคป..” เสียงทุ้มที่จู่ ๆ ถามขึ้นดึงให้แคปละสายตาออกจากดอกไม้ในมือ เขาวางมันลงข้างแก้วไวน์สีสวย
“ไม่รู้ดิ ทำสวนมั้ง”
“เอาดีๆ” เอสทำหน้าจริงจังรอฟังคำตอบ แคปคว้าเอาส้อมมาจิ้มบางอย่างบนโต๊ะเข้าปาก
“ยังไม่รู้เลย คิดว่าอาจจะทำงานดีเจไปก่อนหาเงินทุนสักก้อนเปิดร้านอะไรบางอย่างขึ้นมาล่ะมั้งนะ”
“ร้านอะไร มึงอยากขายอะไร”
“ยังไม่รู้ ยังไม่ได้คิด กูชอบธรรมชาติบางทีอาจจะไปทำไร่ทำสวนเปิดฟาร์มอะไรแบบนั้นก็ได้ ทุกอย่างไม่มีอะไรแน่นอน”
“ไม่คิดอยากเป็นพนักงานกินเงินเดือน?”
“แบบนั้นไม่ค่อยชอบ อะไรเนี่ยแล้วมึงมาถามกูทำไม กับคนที่มีทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมแบบมึงคงไม่ต้องมาคิดเรื่องหลังจากเรียนจบเหมือนพวกกูหรอกน่า”
“ไม่คิดอยากทำงานให้กับรัชชากรุ๊ปเหรอ?”
“ไม่เลย..” แคปตอบออกมาทันทีไม่ต้องคิดใดๆ เอสถึงกับเลิกคิ้วรอฟังคำตอบต่อจากนั้น ร้อยทั้งร้อยในประเทศนี้ไม่มีใครปฏิเสธงานที่รัชชากรุ๊ปมอบให้ งานดีเงินถึง ดูแลทั้งครอบครัว นี่คือจุดแข็งที่สุดของรัชชากรุ๊ปในการดูแลสวัสดิการพนักงาน แต่แคปกลับตอบว่าไม่อย่างไม่คิดที่จะลังเล
“สิ่งที่กูกลัวที่สุดหลังจากที่เราคบกันแล้วก็คือเรื่องชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของบ้านมึง ยิ่งมึงรวยมากดังมากกูยิ่งต้องทิ้งระยะห่าง ไม่อยากถูกคนมองว่าที่ยอมคบกันเพราะเรื่องผลประโยชน์อะไรแบบนั้น แล้วที่สำคัญ ถ้าหากเราเลิกกันกูจะได้เดินออกไปจากชีวิตมึงได้แบบสบายใจด้วย เพราะงั้น โอ๊ย!!! กัดกูทำไมอีกห๊ะ!” กำลังร่ายเหตุผลให้ฟังอยู่ดี ๆ แคปร้องลั่นขึ้นเป็นเพราะโดนเอสคว้ามือเล็กเอาไปกัดใส่คำเบ้อเริ่ม
“ถ้าไม่กัดก็จะพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก..” เอสดึงมือแคปมาจับไว้ที่ใต้โต๊ะ แคปหันไปทำตาดุใส่ นี่เป็นครั้งแรกที่แคปพูดเรื่องนี้
“ไม่พอใจก็กัดกู ไม่ได้ดั่งใจก็ล็อคคอกูเข้าไปดูดปาก กูว่ามึงมันซาดิสต์ว่ะไอ้เอส เคยมีใครบอกมึงป่ะวะ”
“ไม่เคย กูไม่เคยทำเรื่องอะไรแบบนี้กับใคร”
“เหอะ กูเชื่อมึงหรอก” แคปแค่นเสียงแล้วส่ายหัว เอสหันไปเหล่มองพร้อมๆกับดึงมือแคปที่อยู่บนตักเคลื่อนต่ำลงไปอีก
“ไอ้สัส! มึงทำเหี้ยอะไร!!” แคปแว๊ดขึ้นมาพอรู้ตัวว่ามือกำลังถูกอยู่กับอะไรเขาตาเหลือกขึ้นทันที
“เป็นแบบนี้กับมึงคนเดียว จับดู..” เอสว่าแล้วจับฝ่ามือเล็กกุมเข้าเป้าเขาแบบเต็มมือ แคปสะดุ้งโหยงเพราะไอ้น้องชายมันสู้มือเขาสุดฤทธิ์ไม่อยากจินตนาการว่าถ้าออกมานอกร่มผ้าแล้วมันจะผงาดเต็มตัวแค่ไหน
“มึงมันโรคจิต ที่สุดของความลามกโคตรกามว่ะแม่งกูไม่เคยเห็นใครเป็นแบบมึงเลยให้ตายเหอะ”
“ทนไม่ไหวแล้วว่ะ นอนแถวนี้ไม่ได้? ทำไมต้องกลับไปนอนถึงห้องมึงด้วยวะ อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงกูต้องเหาะรถไปเลยนะเนี่ย”
“ทุเรศ ลามก บอกไว้ก่อนถ้าไม่ใช่ห้องกูกูไม่ทำ”
“ห้องกูได้ป่ะ สะดวกกว่านะ”
“ไม่เอา กูบอกไอ้ปอไว้แล้วว่าวันนี้จะกลับ”
“โทรบอกใหม่”
“มึงแม่งเอาแต่ใจ กูยอมมากแค่ไหนแล้ว”
“........”
“ไม่รู้อ่ะวันนี้กูจะนอนห้องกู” แคปยืนยันหน้ายุ่ง เอสเอามือขึ้นมาสอดเข้าท้ายทอยเล็กเล่น
“แต่ครั้งแรกของพวกเรา มึงนอนที่ห้องกูนะแคป”
“.........” คราวนี้เป็นแคปที่นิ่งไปเหมือนกำลังคิดหนักเรื่องอะไรสักอย่าง เอสกระชับมือเขาบีบให้แน่นขึ้นไปอีก “เอาแบบไหน อยากนอนที่ห้องมึง?”
“อืม กูชินที่นั่นมากกว่า”
“โอเคตามใจเอาแบบนั้นก็ได้แต่มึงต้องระวังเสียงมึงด้วย”
“กูรู้อยู่แล้วล่ะ มีฝีมือแค่ไหนกันเชียววะ กูจะเผลอร้องสักแอะไหมหรอก อิโถ่ววว”
“หึหึ อย่ามาพูดให้ขำเลยแคป กูจะคอยดูว่ามึงจะไม่ร้องจริงดิ”
“ไม่มีทาง!!”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-07-2015 22:04:07
“ไม่มีทาง!!”
แคปดึงมือตัวเองออกมาแรง ๆ เขาหันมองอีกคนแล้วกระแทกเสียงตอบ ขณะที่เอสหันมามองหน้าคนข้าง ๆ แล้วก็นึกขำ เขาจำได้ขึ้นใจวันที่ได้ตัวมันครั้งแรก เสียงครางของมันที่ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ที่ริมหูเล่นเอาเขาติดใจมาจนถึงทุกวันนี้
“อ้อ บอกไว้อีกอย่างเดี๋ยวถึงห้องกูแล้วมีข้อตกลงบางอย่างจะบอกไว้ก่อนด้วย ถ้ามึงทำไม่ได้ทุกอย่างคือจบ วันนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”
“อะไร? นี่มึงคิดเรื่องของเราไว้ขนาดนั้นเลย?”
“ก็แน่สิวะ เรื่องสำคัญแบบนี้ไม่ให้กูคิดมากมึงจะให้กูชิลเหรอ ชีวิตกูจะต้องเปลี่ยนเลยนะเว้ยกูต้องคิดนานหน่อยไม่ใช่นึกอยากจะเอาก็เอาๆๆๆๆได้แบบมึงนี่ ปัญญาอ่อนใครจะไปคิดน้อยๆแบบมึง”
“รู้ได้ไงว่ากูคิดน้อย” ดวงตาคมกริบหรี่ถาม
“กูว่ามึงไม่ได้คิดเลยเหอะ”
“คิดไปจนถึงอนาคตโน่นแหละไม่งั้นไม่ขอเอามึงเหมือนกัน ชีวิตกูต้องเปลี่ยนไปทั้งชีวิตมึงรู้รึเปล่า”
“เออเนาะชีวิตกูไม่เปลี่ยนใช่ไหม ได้กับมึงนี่ชีวิตกูดี๊ดีงั้นสิ” แคปหันไปทำหน้าเบะปากประชดใส่แบบแรดๆ เอสหมั่นเขี้ยวท่าทางแบบนั้นของมันนัก เขาบิดจมูกรั้นเบา ๆ หนึ่งที
“เดี๋ยวกูจับจูบแม่ง อย่ามาทำหน้าอ้อยกูแบบนี้อีกนะ”
“ปากดีนักเรียกเก็บตังค์เร็ว ๆ กว่าจะถึงห้องมึงกับกูจะได้เอากันกี่ทุ่มคืนนี้”แคปแว๊ดขึ้นมาเอสได้ยินถึงกับตกใจ ช็อกไปนิดๆไม่คิดว่าจะได้ยินคำเหล่านี้จากปากของมัน
“นี่มึงพูดเองนะ อะไรเนี่ยเซอไพรส์ชะมัด”
“เซอไพรส์หัวมึงสิ กูเตรียมใจมาเดือนนึงแล้วไม่เห็นจะเซอไพรส์ตรงไหน ลูกผู้ชายอย่างกูไม่เคยผิดคำพูดเว้ย มึงคอยดูแล้วกันคนอย่างกูลองรับปากไปแล้วต้องทำได้ดีด้วยไม่ใช่ทำได้เลเวลปกติ”
“โห่วว อัพเลเวลไว้รอแล้วว่างั้นเถอะ”
“กูซะอย่าง...”
“หึ....” ปากหยักแสยะยิ้มแคปส่ายหัวไม่อยากสนใจแล้วเขายกแก้วไวน์สีสวยขึ้นมาจิบบ้าง หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงกว่าๆรถยนต์คันสวยเลี้ยวโฉบเข้ามาจอดตัวลงที่ช่องจอดรถประจำของคอนโดระดับกลางริมถนนสายหลักแห่งหนึ่ง แคปวางโทรศัพท์ลงหลังคุยสายกับปอเสร็จ
“มันบอกว่าคืนนี้กลับดึก เผลอๆไปนอนค้างห้องไอ้อาร์”
“เพื่อนมึงนี่รู้งานดีจริงๆว่ะ” เอสเอ่ยยิ้ม ๆ แคปหันไปมองแล้วนึกอยากฟาดปากมันนัก รอยยิ้มร้ายกาจเจ้าเล่ห์แบบนั้นเขาล่ะเกลียดมันจริงๆ
“ลงเหอะ” แคปว่าพลางปลดสายเบลท์ออกกำลังจะก้าวลงแต่เจอมือใหญ่ดึงไหล่เล็กไว้ก่อน
“อ่ะ....!!”
“เอากันในนี้เลยได้ไหมวะแคป” รวดเร็วยิ่งกว่าคำพูดคือมือใหญ่และเย็นที่เลื่อนเข้าไปล็อคต้นคอเล็กไว้ได้เรียบร้อย แคปตกใจตาโตเพราะถูกจู่โจมไม่ทันได้ตั้งตัว
เพี๊ยะ!
“ไอ้สัส! ปากหมานะมึงพูดเชี่ยไรคิดมั่ง” แคปมือไวมากเหมือนกันตบใส่ที่ปากคนพูด ถึงไม่ได้แรงมากแต่ก็ไม่ได้เบา เอสรีบคว้าข้อมือขาวเอาไว้ ทำตาดุ
“ชอบความรุนแรงด้วยเหรอ หื้ม..”
“ไอ้สัส ไม่เอา!” แคปฝืนตัวไว้จนหน้าสั่น ขณะที่เอสโถมลำตัวเอียงเข้ามามากขึ้นไปอีก ถึงมันจะดูเก้ๆกังๆและไม่ถนัดเพราะมีที่วางแขนคั่นกลางอยู่แต่แคปก็โดนต้อนเข้าในอ้อมอกแกร่งแบบเต็ม ๆ
“ทำในนี้แหละ ครั้งที่สองของเราเอากันในรถเลยก็ดี”
“อ่ะ!! ไม่เอาปล่อยกูพูดเหี้ยอะไร ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆอื๊ออออ” แคปทั้งดิ้นทั้งถีบขณะที่ใบหน้าคมเข้มกลับพ่นรอยยิ้มขำกับท่าทีต่อต้านของคนในอ้อมกอด เขาก็แค่สุขใจเวลาที่แกล้งแคปมันได้ อยากทำให้ร้องไห้หนักๆเลยด้วยซ้ำ
“นี่มึงแกล้งกูอีกแล้วใช่ไหม ไอ้สัสมึงมันแย่มากๆ เห็นกูเป็นตัวอะไรชอบแกล้งกูดีนักไอ้คนชั่วร้าย ไอ้โรคจิต ไอ้ๆๆๆๆปล่อยกู๊ววววว ปล่อยยยยยยย ปล่อยกูสิวะ ผั๊วะ!!” ยิ่งเห็นว่าอีกคนยิ้มเยาะเขาแบบไหนแคปยิ่งโมโห บ้าชะมัด เอสมันชอบหาเรื่องให้เขาโกรธของจริง แคปกัดปากดิ้นสุดแรง สุดท้ายโมโหหนักฟาดผั๊วะลงเต็มรัก แผ่นหลังเอสถึงกับสะเทือน ใบหน้าคมเบ้บอกเจ็บๆ ยอมแล้ว
“มึงมันน่ารำคาญนัก ลงได้แล้วไอ้เหี้ย! กูหนัก!!” เมื่อคนตัวใหญ่ยอมละลำตัวออก สุดท้ายแคปก็ปึงปังเดินลงจากรถ เอสรีบคว้าเอาโทรศัพท์ที่วางไว้หน้ารถแล้วเดินตามล็อคลำคอเล็กเข้ามากอดแล้วเดินไปด้วยกัน แคปหันไปถลึงตาใส่แต่ก็ยอมให้กอดคอเดิน ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นสองคนก็เข้ามายืนมองหน้ากันอยู่คนล่ะมุมของลิฟต์
“ยิ้มเหี้ยไร” แคปกระชากเสียงขุ่นใส่ เขาอุตส่าห์ทำเป็นมองไม่เห็นมาหลายนาทีแล้วอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น เอสมันไม่ได้มองธรรมดาด้วยนะ มันเล่นไล่สายตามองแล้วยิ้ม ยิ้มแล้วมอง นัยน์ตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มกวนตีนกวาดมองเขาจนทั่วตัวทั่วร่างกันเลย แคปนี่ยืนกัดหันกรอดๆๆ พอจ้องมากๆเจอมันเลียริมฝีปากยั่วใส่อีก แคปสุดจะโมโห
“ไอ้โรคจิต!” ทำอะไรมันไม่ได้ ด่าได้อย่างเดียว แล้วเท่านั้นไม่พอด่าแล้วคนด่าก็จะบ้าเอง เพราะไอ้คนถูกด่ามันหน้ามึนยืนยิ้มร่าหน้าบานอยู่นั่นแหละ
“กูถามว่ามึงยิ้มเหี้ยไร มองกูแล้วก็ยิ้มประสาทมากไหมกูถามกำลังอารมณ์ดีๆเลยพาลจะหมดอารมณ์ มึงแม่ง”
“หมดอารมณ์จริงดิ” เสียงทุ้มพร่าถามขึ้นทันควัน เขาว่าจบก้าวเข้าหาประชิดตัวบางกักแคปไว้ในอ้อมอก สองแขนเท้าไว้กับผนังจนแผ่นหลังเล็กไร้หนทางจะหนีขณะที่หน้าขาใหญ่เบียดแทรกเข้ามากดให้เรียวขาที่เล็กกว่าขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้
“ทำบ้าอะไรของมึงห๊ะ!” แคปตกใจกับการกระทำสุดอุกอาตของมัน ในลิฟต์ที่มีกล้องวงจรปิดติดอยู่แท้ ๆ มันเป็นคอนโดขนาดไม่ใหญ่โตอะไรเพราะงั้นจึงเป็นลิฟต์รวมมีกล้องวงจรปิดติดไว้ มือเล็กรีบผลักไหล่หนาให้ถอยออกแต่อีกคนก็แค่เงยหน้ามองที่เพดานพอเห็นว่ากล้องอยู่ที่ตำแหน่งไหนเขาก็แค่ใช้ลำตัวบังมุมกล้องเอาไว้ ก็แค่นั้น
“ไอ้สัส!” แคปด่าอีก ผลักอกมันแรง ๆ น่าเสียดายไม่เขยื้อนเลยแม้แต่น้อย แคปจ้องหน้ามันเอสเองก็จ้องตอบสองคนจ้องกันไม่มีใครยอมลง จนกระทั่งมือใหญ่เลื่อนลงมาคว้าฝ่ามือเล็ก
“ไอ้สัส!” แคปด่าตาเหลือก ตกใจสุดขีดก็เพราะว่ามันไม่ได้จับมือเขาไว้แบบธรรมดาเล่นเอามือเขาเข้าไปจับที่เป้ามันอีกแล้ว แคปสะดุ้งโหยงเมื่อได้รู้ว่าไอ้เจ้าเอสน้อยมันตื่นตัวอีกครั้ง
“ไอ้โรคจิตมึงถอยออกไปเลยนะ..” เขาดันตัวมันออก
“ไม่เห็นหรอก ตัวกูบังอยู่”เอสบอกเรียบๆใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นไปอีก แคปเริ่มทำอะไรไม่ถูกกัดฟันกรอดๆ
“ไอ้สัส เดี๋ยวก็จะถึงห้องแล้ว ขอร้องล่ะมึงช่วยทนอีกสักนิดได้ไหม ทำแบบนี้ถ้ามีใครดูอยู่กูตายห่าแน่ ๆ เลยนะ”
“ก็บอกว่าไม่มีใครเห็นไงล่ะ”
“ก็แล้วถ้ามีล่ะวะ!” แคปตะโกนขึ้นมาสุดเสียง เจอเอสเอามือบีบปากเล็กจนจู๋
“แคป กูไม่ไหวแล้วนะเว้ย อย่าด่าได้ป่ะ ยิ่งด่าอารมณ์กูยิ่งขึ้นมึงดูดิ คิดว่ากูอยากไม่เป็นเหรอ..” เมื่ออารมณ์ดิบถูกกระชากออกมาจากจุดดำมืดที่สุดด้วยคำตะคอกด่า ผู้ชายอย่างเขาจะทนต่อกลิ่นยั่วยวนและร่างกายของคนที่เขาต้องการได้นานแค่ไหนกัน เอสใช้สายตามองต่ำลงที่เป้าตัวเองนั่นทำให้แคปต้องมาองตามมันอย่างช่วยไม่ได้ พอนึกได้ว่าตัวเองมองตามมันลงมาทำไมแล้วพาลหงุดหงิด
ติ๊ง~
โชคดีจริง ๆ ที่ลิฟต์วิ่งมาถึงชั้นที่ต้องการได้เร็ว แคปผลักไอ้คนที่มันกักตัวเขาไว้ออกแล้วเดินทึ้งหัวหน้าบูดบู้อกจากลิฟต์ “ฮึ่ยยยยย..” เขาทาบการ์ดก่อนผลักบานประตูเข้าไป หันมามองไอ้คนที่กำลังเดินอมยิ้มอารมณ์ดีตามมาแล้วยิ่งหงุดหงิดเป็นสองเท่า
“ไปอาบน้ำเลยไอ้สัส เอาลูกชายมึงลงให้เรียบร้อยด้วยนะ อย่าให้ต้องมาเดือดร้อนคนอื่นมากนัก..” แคปเข้าไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวออกมาโยนใส่หัวมันแรงๆ เอสรับเอาไว้แล้วเลิกคิ้วถาม
“.........”
“อะไร! จะมีปัญหาอะไรอีก” แคปเห็นคนที่ยืนจ้องตัวเองทำหน้าสงสัยก็โมโหขึ้นอีก
“เข้าไปอาบด้วยกัน..” เอสบอกขึ้น เขาก้าวเข้ามาฉวยเอาข้อมือเล็กไว้
“ไม่เอา” แคปชิงว่าขึ้นทันที ใบหน้าเล็กยุ่งเหยิงบิดมือตัวเองออกอย่างแรงจนเอสต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าวมองดูคนที่ตั้งท่าจะว่าจะด่าเขาอีก
“กะ...กูมีบางอย่างต้องทำเดี๋ยวมึงอาบข้างในกูจะใช้ห้องน้ำด้านนอก ไว้ค่อยออกมาเจอกัน” พอเห็นเอสตั้งท่าเอาจริงแบบนั้น แคปเองก็ต้องถอยเหมือนกัน
“........”สายตาคมกริบจ้องคนตรงข้ามนิ่งงัน
“ยะ..อย่ามาเรื่องมาก กูเองก็มีเรื่องที่กูต้องคิดหลายอย่างเดี๋ยวมึงออกมาก็รู้เอง ขอเวลากูหน่อย”
“กูให้เวลามึงมาเดือนนึงแล้วแคป”
“อีกสามสิบนาทีมึงต้องทนให้ได้ ต่างคนต่างแยกกันอาบแล้วค่อยออกมาเจอกัน” ต่างคนต่างจ้องหน้ากันวัดใจ จนเอสต้องเป็นฝ่ายถอนหายใจแรง ๆ
“ก็ได้ แต่อย่ามาลวดลายกับกูนะแคป ถ้าหนีกูจะเอามึงมาฟัดบนรถต่อหน้าธารกำนันเลยคอยดู”
“มึงใช้คำได้เชยมาก”
“........”
“จะจริงจังไปไหนเล่า! กูไม่หนีหรอกน่า..” เพราะว่าหน้าคนฟังเครียดขึงขึ้นมาแคปเห็นแบบนั้นแล้วนึกอยากจะเข้าไปฟาดมันสักครั้งนัก คิดได้ไงว่าเขาจะเล่นตุกติก นัดแล้วคนอย่างแคปไม่เคยผิดคำพูดครับบอกเลย
“ยี่สิบนาที กูให้ได้แค่นั้น..” เอสบอกออกมาเรียบๆ สายตาคมกริบยังจริงจังจนน่ากลัว
“ชิ..” แคปหน้ายุ่งสบถในคอออกมาก่อนมองตามเรือนร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้าห้องเขาไปแล้ว พอเสียงปิดประตูห้องอาบน้ำด้านในดังออกมาแรง ๆ เหมือนมันจะทำสัญญาณบอกให้เขารู้ แคปรีบวิ่งเข้าห้องปอคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่ทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนถลาเข้าไปอาบน้ำที่ห้องเล็กแบบติดเทอร์โบ แค่ห้านาทีไม่ต้องล้างอะไรมากมายหรอกสบู่ก็ไม่ต้องถูช่างแม่ง มีอีกหลายอย่างที่ต้องเตรียมพร้อม แคปรีบพันผ้าเช็ดตัววิ่งออกมาด้านนอก
ขณะที่ทางฝ่ายเอสยังผิวปากอารมณ์ดีฮัมท่วงทำนองเพลงฝรั่งที่เขาชอบอยู่ภายใต้ฝักบัวเย็นฉ่ำ มือใหญ่ลูบครีมอาบน้ำกลิ่นหอมไปทั่วทั้งผิวกาย เส้นผมสีดำคลับนิ่มสวยถูกหยดน้ำเกาะพราวไม่ต่างจากแผงอกแข็งแรงที่ดูแกร่งกร้าน สมส่วนไร้ที่ติ รูปร่างของเขาที่สาว ๆทั่วมหาลัยต่างกล่าวถึง
“หูยยยยหล่อว่ะ รูปร่างดีเว่อร์ แบดบอยสุดๆ เนื้อคู่ชัดๆ”
ถ้อยคำคุ้นหูที่ได้ยินอยู่เป็นประจำ หึหึ เอาล่ะวะ..วันนี้ที่รอคอยในที่สุดก็มาถึงเสียทีต่อไปมีเมียผู้ชายเป็นตัวเป็นตนสาวๆที่ไหนจะมาชื่นชมแบบนี้อีกบ้าง....มือหน้าหมุนปิดฝักบัว ท่อนขาแข็งแรงก้าวออกมาจากห้องกระจกที่กั้นไว้สำหรับอาบน้ำก่อนคว้าเอาผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดมาพันท่อนล่างไว้ สะบัดเส้นผมไล่ละอองน้ำที่ยังตกค้าง ทุกอย่างสำหรับตอนนี้โอเคมากๆ เขามองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ นึกถึงว่าป่านนี้คนด้านนอกจะทำอะไรแบบไหนอยู่
“หึ...” ริมฝีปากหยักยกยิ้มพออกพอใจ เมื่อนึกถึงว่าคนอย่างแคปไม่มีทางยอมเขาได้แบบง่าย ๆ คืนนี้ต้องมีเจ็บตัวกันอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเวลามันตีเขาหรือพ่นคำด่าออกมาราวกับว่าเป็นการปลุกสัญชาตญาณอารมณ์ดิบของเขาให้ขึ้นมาจากหลุมดำสนิทที่มีอยู่ในตัวมากกว่า ซึ่งเรื่องนั้นแคปไม่มีวันรู้
ทันทีที่เดินพ้นออกจาห้องน้ำมากลิ่นเทียนหอมแบบห้องทำสปาลอยเข้ามาแตะจมูก ไฟในห้องถูกเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆหรี่ขึ้นแล้ว บรรยากาศรอบตัวที่ว่าดีแล้วมันยังไม่เท่ากับคนที่นั่งรอเขาอยู่ที่ปลายเตียง เปลือยท่อนบนขณะที่สวมใส่ไว้แต่บ็อคเซอร์รัดรูปแค่ตัวเดียว
แคปมันกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้าแน่ ๆ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ คุณอย่าคิดว่ามันนั่งมองแล้วทำหน้าเชิญชวนเขาอยู่เพราะว่าตอนนี้มันนั่งหันหลังให้ตาจ้องทีวี ที่สำคัญไอ้สิ่งที่อยู่ในทีวีดันเป็นหนังแบบนี้...
“ฮ.อ๊ า ซี๊ดส์ อ๊ะ อ๊าา ฮ.อึ๊กก อื๊อออ ฮ้าา สุดยอดดด ที่รักขา เร็วๆเลยแรงอีก ขอแรงอีกซอยอีกรัวๆเลยโอ๊ยจะไปแล้ว ฮ๊าา อ๊าส์ๆๆๆ.....”
ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวนั่งลงที่ด้านหลัง เขาเอนตัวพิงกับพนักหัวเตียงไว้ยืดขาไปสะกิดเรียก แต่แคปมันตั้งอกตั้งใจดูดีมาก เอสจึงปล่อยให้ดูไปก่อน เขาเข้าใจบางทีคนเราก็ต้องสร้างอารมณ์ร่วมขึ้นมาเองเหมือนกัน สายตาคมกริบเบนไปที่จอภาพขนาดใหญ่ มันเป็นหนังรักชายหญิงกำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอย่างถึงพริกถึงขิง อย่าถามว่าทำไมต้องเป็นหนังชายหญิง เขาเองก็เหมือนกับมันจะให้มานั่งดูชายกับชายทำอะไรกันมันยังไม่ใช่อ่ะ เรือนร่างผู้ชายที่เขาต้องการมีแค่คนเดียวจะให้ไปดูคนอื่นถูกทำมันยังไงบอกไม่ถูก เอสก็นังดูไปเรื่อยๆสักพักกำลังจะเปลี่ยนคู่จอทีวีพลันดับวูบลง
พรึ่บ!!
แคปลุกพรวดขึ้นจากปลายเตียงหันมายืนจ้องหน้าคนที่นอนจ้องเขาอยู่ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม รู้สึกอายเล็กน้อยแต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน ยังมีหลายอย่างที่เขาต้องทำ เขาโยนรีโมททิ้งอย่างไม่ไยดี
“เตรียมตัวดีมาก จุดเทียนหอม หรี่ไฟรอ ที่สำคัญชุดที่มึงใส่อยู่ตอนนี้เร้าอารมณ์กูดีจริงๆแคป..” เสียงทุ้มแหบพร่าว่ายิ้ม ๆ ขณะที่แคปไล่สายตามองไปที่คนเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนดี ๆ อีกครั้ง ลูกชายมันตื่นแล้วแน่นอนที่สุดดันจนผ้าเช็ดตัวพุ่งออกมาขนาดนั้น แค่มันดูหนังโป๊กับเขาเมื่อกี้หรือแค่มันเห็นเขานั่งถอดทุกๆอย่างรอ อันนี้ยังยืนยันไม่ได้แต่อย่างน้อยเขาก็ยังสวมบ็อคเซอร์ล่ะวะ
“.............” เอสเลิกคิ้วสูงมองคนที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่ แคปมันทำท่าเหมือนมีบางอย่างอยากจะพูด
“มีข้อตกลงก่อนทำ”
“ว่า.....”
แคปเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้ากระชากลิ้นชักเล็กๆที่อยู่ด้านในออกมาเทบางอย่างสาดพรวดลงบนที่นอนเอสที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ถึงกับลุกขึ้นนั่งดูจนตาโต
“อะไรของมึงวะแคป” เอสถามหน้าตาตื่น
“ถุงยางไง” แคปตอบเรียบ ๆ
“ก็รู้ว่าถุงยาง แต่อะไรมันจะเยอะแยะแบบนี้วะ มึงจะให้กูใช้วันเดียวหมดนี่น่ะเรอะ”
“มึงฝันเอาสิไอ้สัส เลือกออกมา!” แคปกระแทกเสียงสั่ง ขณะที่เอสมองลงมาในสิ่งที่มันเทออกมาให้ ถุงยางสีสันต่าง ๆ มากมายหลายสิบแบบทั้งกล่องทั้งไม่กล่อง คิดว่าน่าจะเป็นของสะสม เพราะเท่าที่ดูๆก็นาจะมีของจากต่างประเทศรวมๆอยู่ด้วยเยอะเหมือนกัน
“ไปเอามาจากไหนนักหนาเนี่ย สะสมของแปลกๆนะชอบทางนี้เหรอเรา”
“เรื่องของกูเหอะ หยิบออกมาเสียที”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากใช้..”เอสส่ายหัว เขาเอาสองมือสอดหนุนศีรษะตัวเองทำท่าจะเอนตัวนอนลง แคปรีบก้าวเข้าไปดึงแขนมันไว้ก่อน
“ไม่ได้ มึงต้องใช้ เลือกออกมาให้กู” แคปทำหน้าตาจริงจังจนเอสนิ่งไปพักนึง จากนั้นเขาคว้าเอามาแบบมั่วๆตัดรำคาญ
“อันเดียว?!” แคปถาม
“..........” เอสมองหน้าแต่ยังไม่ได้ตอบ สองคนจ้องกันและกัน
“เรื่องของมึง ตามใจ..” แคปกำลังจะรวบถุงยางที่เทออกมาใส่กล่องไว้คืน แต่เอสเอามือตะปบกองไว้ก่อน
“ลิมิตเท่าไหร่” เสียงทุ้มถามออกมา ดวงตาสีดำสนิทจ้องนิ่ง
“..........”
“แคป”
“สาม”
ทันทีที่คำว่าสามหลุดจากปากเอสใช้ความรวดเร็วคว้าหมับท่อนแขนเล็กกระชากครั้งเดียวแคปถลาขึ้นมานั่งคร่อมลงที่ตักเขาทันที
“ไอ้สัสกูตกใจ เดี๋ยวเก็บของก่อนสิ”
“ไม่รอแล้วเดี๋ยวลูกชายกูหลับก่อน มัวแต่คุยหมดอารมณ์” เอสเอาเท้าเขี่ยของที่แคปมันบอกจะเก็บครั้งเดียวหล่นกรูลงที่พื้น
“หมดอารมณ์ก็ไม่ต้องทำ มึงอยากหลับก็นอนไปเลย”
“อย่ามายั่วกูนะ รู้อยู่แล้วว่ากูรออะไรยังจะมาลีลามากเรื่อง แล้วไอ้ถุงยางนี่ก็เหมือนกัน ไม่ใช้กูบอกเลย”
“ไอ้สัสไม่ใช้กูไม่ทำ”
“ทำไม”
“กูไม่ไว้ใจมึงไม่รู้ไปนอนกับใครหน้าไหนมาบ้าง”
“อย่ามาดูถูกกันแคป คนสุดท้ายที่กูนอนด้วยก็คือคนที่กูบอกจะคบด้วยสามเดือนที่แล้ว มึงคนเดียว! หรือว่ามึงไม่ไว้ใจตัวเองแล้วมาพาลกูอย่าบอกนะว่าแอบไปเอากับใครหน้าไหน”
เพี๊ยะ!
“ปากหมาสัส”
“ก็แล้วพูดทำไมล่ะ”
“นี่เราจะทะเลาะกันใช่ไหม”
“เออเอาไหมล่ะแบบนั้นน่ะ”
“ปากดีนักนะมึง”
“อื๊ออออ....”
สุดท้ายโดนเอสล็อคคอแล้วกดลงไปรับจูบหนักหน่วงอีกเหมือนเดิม แคปร้องอื้อๆๆอยู่นานจนสุดท้ายเขายอมถอนริมฝีปากออกมาเสียงดูดมุมปากเล็กดังจ๊วบ แคปฟาดผั๊วะลงแบบไม่มียั้ง
“เพี๊ยะ! ไอ้สัส โรคจิต”
“ชู่วว นิ่ง ๆ จะเริ่มแล้ว” เอสคว้าเอาข้อมือขาวไว้ได้ เขาใช้สายตาคมกริบล็อคดวงตากลมโตของแคปไว้ด้วยนัยน์ตาที่เว้าวอน แคปนิ่งเงียบไปขณะที่ฝ่ามือใหญ่เลื่อนเข้ามาประคองใบหน้าเล็กให้โน้มเข้ามารับจูบดูดื่มจากเขา เสียงริมฝีปากบดขยี้ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องที่มีแสงสีส้มรำไร ชายผ้าม่านโบกปลิวด้วยสายลมแห่งความโหยหาและการรอคอย ทุกๆอย่างกำลังเริ่มต้นขึ้นราวกับลมพายุที่เย็นฉ่ำกำลังพัดพาสายฝนสาดเทเข้ามาในเกลียวคลื่นแห่งอารมณ์เสน่หา สองร่างเปลือยเปล่าตระคองกอดกันอยู่บนเตียงกว้าง
แต่ทว่า...
มันดูเหมือนมีบางอย่างผิดพลาดอยู่...
“ช้าๆหน่อยไอ้สัส มึงจะมูมมามไปไหนห๊ะ!” แคปด่าขึ้นมา เอียงคอหลบจูบที่พัวพัน
“มึงลองมาเป็นอย่างกูดูแล้วจะรู้ว่าทำไมกูถึงต้องมูมมามแบบนี้ คนอดทนมาตั้งสามเดือนมึงจะให้กูค่อยๆละเลียดกินแบบนั้นไม่ไหวหรอกนะ..” เอสเองก็พูดทั้งที่ยังระดมจูบลงไปอยู่ไม่มีหยุด คนปัดป้องก็ปัดไป เขาซุกไซ้อย่างเดียว
“ไอ้คนปากดี มึงมันบ้าไปแล้ว อ๊ากกกก อย่ากัดกูนะบอกไว้ก่อนเลย”
“ยังไม่ได้กัดเลย นี่แค่จูบ”
“แค่จูบก็เหมือนกัน มึงห้ามทำสิวะ”
“ห้ามจูบแล้วจะเอากันได้ยังไงเสียบอย่างเดียวแบบนั้นเรอะ?” เอสนึกโมโหเงยหน้าขึ้นมาถาม แคปอ้ำอึ้งพูดต่อไม่ออก
“อ่ะ...อึกก...ไอ้สัส!” นึกอะไรไม่ได้ก็ด่าคำนี้ไว้ก่อน
“อย่ามาพูดมาก มึงเก็บเสียงไว้ร้องครางอย่างเดียวจบ เรื่องอื่นกูจัดการเองนอนหลับตานิ่ง ๆ ทำตัวเป็นท่อนไม้ไปเลยก็ได้”
“.........” แคปนิ่งเงียบไปนึกตามคำพูดมันอยู่ มันว่าเขาเป็นท่อนไม้รึ หนอยยยยไอ้สัสกูไม่ใช่ท่อนไม้ว๊อยยยยยเสียศักดิ์ศรีกูเป็นบ้า ท่อนไม้บ้านมึงสิรูปร่างสวยงามแบบกูมึงเรียกท่อนไม้ สันขวานเดี๋ยวกูจะเอากิ่งไม้กลางลำต้นยัดปากมึงเลยคอยดู พอนึกได้แบบนั้นแคปพลิกตัวขึ้นได้ในทันที เอสงงเป็นไก่ตาแตกเขากำลังจะจูบลงที่สองเต้าชูช่อล่อหน้าล่อตาเขาแล้ว อารามไม่ทันได้ตั้งตัวเจอมันพลิกกลับซะอย่างนั้น ตอนนี้แคปจึงอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบคร่อมเอวหนาเอาไว้อยู่
“อะไร มึงจะขย่มกูเหรอ...” เอสมองแล้วถามขึ้นยิ้ม ๆ เพราะเห็นว่าแคปกำลังใช้สายตาโลมเลียตัวเขาอยู่ เช่นกัน
“กูไม่ใช่ท่อนไม้!” แคปว่าจริงจัง
“เรอะ...ไม่ใช่จริงดิ”
“กูบอกว่ากูไม่ใช่ท่อนไม้!!” แคปย้ำขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่สอง ขณะที่เอสยังแสยะรอยยิ้ม “ถ้าไม่ใช่ท่อนไม้แล้วมึงเป็นอะไร”
“.....อึ่กก....”
“ตอบไม่ได้งั้นก็เป็นท่อนไม้ไปนะ”
“กูจะเอามึง..”เสียงเล็กแตกพร่าว่าจริงจัง เอสเลิกคิ้วนิดๆ
“ขำว่ะแคป ต่อเลยมา..” เขาว่าแล้วดึงแขนเล็กลงมาแคปรีบเอามือยันหน้าอกแข็งแรงนั่นไว้ “ครั้งที่แล้วมึงได้กูแล้วครั้งนี้มึงต้องให้กูเอาสิ” แคปต่อรองอีก
“มึงรู้อยู่แล้วว่ากูจะตอบยังไง อย่ามาเรื่องมากก้มลงมาต่อกันเลย...”
“ไม่เอา!”เสียงเล็กร้องลั่น
“แคป” เอสขยับตัวขึ้นมานั่งพิงหลังเข้ากับพนักเตียงดี ๆ สองมือลูบต้นขาอ่อนขาวเนียนของคนที่นั่งคร่อมหน้าท้องเขาอยู่
“กูไม่ใช่ท่อนไม้ กูไม่อยู่ข้างล่าง แล้วกูก็ไม่ใช่ผู้หญิงของมึงด้วย”
“..........” คราวนี้เอสถึงกับชะงักไปกับคำพูดแบบนั้น สองคนยังคงจ้องหน้ากันชั่วขณะ จนในที่สุดใบหน้าคมพยักเบา ๆ
“โอเคมึงไม่อยากอยู่ข้างล่าง ไม่อยากทำตัวเหมือนท่อนไม้ ไม่ยอมเป็นแบบผู้หญิง เพราะงั้นมีทางเดียว..”
“อะไร”
“มึงคิดสิ”
“กูกำลังคิด”
“คิดออกหรือยัง”
“.........”
“แคป?”
“กูจะขึ้นเอง กูจะเป็นคาวบอย”
“.....!!!!.....” ใจเอสเต้นดังโครมใหญ่จนแทบจะหลุดออกมากองอยู่ข้างนอก เขาอ้าปากค้างกับคำพูดตรงไปตรงมาของคนที่นั่งคร่อมเขาอยู่ตอนนี้
“อะ..โอเค มึงอยากเป็นคาวบอย”
“มึงอยู่เฉยๆ ทุกอย่างกูจัดการเองได้” แคปว่าพร้อมผลักเอสให้นอนลงดี ๆ แต่อีกคนก็แค่ขอดูเชิง เอสยังกึ่งนั่งกึ่งนอนเอนตัวมองดูคนที่กำลังซุกไซ้ลงมาแถวซอกคอกับลาดไหล่เขาอยู่ คณะที่แคปหลับหูหลับตาลุยสุดฤทธิ์ ถึงไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อนประสบการณ์มีแค่ครั้งเดียวคือกับมันก่อนหน้านี้แต่แคปเองก็ไม่ใช่ว่าบริสุทธิ์ไร้เดียงสาหรอก แหม่ เรื่องแบบนี้มันต้องมีประสบการณ์มาก่อนแล้วทั้งนั้น แต่โดนกอดกับเป็นฝ่ายกอดเองนี่ก็ต่างกันอยู่ เขาไม่ชอบถูกกอดมีความรู้สึกเหมือนตกเป็นรอง เพราะอย่างนั้นเขาคิดว่าเปิดเกมส์อย่างเป็นทางการครั้งแรกเขาต้องเป็นฝ่ายทำ ถึงตอนสุดท้ายแล้วใครจะเป็นฝ่ายได้เข้าเส้นชัยก็ต้องลองดูกันสักตั้ง เขาฟิตมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ร่างกายแข็งแรงขนาดนี้ไอ้สัสเอสพลิกกลับไม่ได้ง่ายๆแน่นอน แคปนึกไปก็ไล่สัมผัสริมฝีปากแตะจูบลงทั่วถ้วนบริเวณหน้าอกหนาแข็งแกร่ง
“แคป...” เสียงทุ้มพร่าเรียกแผ่วเบา มือใหญ่สอดเข้าที่กลุ่มผมนุ่มดันหัวแคปให้เลื่อนลงจากแถวหน้าอกเขาที่มันวนเล่นวนดูดอยู่นานแล้ว เอสรู้สึกดีเพราะความเสียวกระสันแต่ยังคงเอนตัวสบาย ๆยกขายันที่นอนไว้หนึ่งข้างมองอีกคนที่กำลังละเลงปลายลิ้นเล็ก ๆ ไล้เลียลงไปชอนไชอยู่แถว ๆ ไรขนอ่อนที่หน้าท้องแข็งแรง เขาออกแรงดันศีรษะมันให้ต่ำลงไปอีกนิด เด้งสะโพกสวนขึ้นมาเต็มที่หวังว่าไอ้คนที่มันกำลังทำเขาบ้าสุดท้ายแล้วจะใช้ริมฝีปากนุ่มเข้าครอบครองกายแกร่งที่ผงาดเต็มอัตราศึกได้เสียที
แต่เปล่าเลย..แคปมันยังคงแกล้งวนเวียนเล่นอยู่แถวนั้นก่อนเลื่อนริมฝีปากขึ้นมาดูดดุนที่ยอดอก
พลั่ก!
ไวเหมือนโกหกเมื่อคนถูกสัมผัสเกินที่จะทนเขาจับสองไหล่เล็กแล้วพลิกตัวขึ้นอย่างง่ายดาย บัดนี้คนที่อยู่ในอ้อมกอดเขากลายเป็นคนที่บอกว่าจะผันตัวเองไปเป็นคาวบอย
“กะ...กู....” แคปพยายามที่จะพูดแต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดไม่ออก
“คาวบอยไว้รอบสอง รอบแรกเดี๋ยวกูจัดการเองก่อน..” เสียงทุ้มพร่าออกคำสั่งเรียบ ๆแต่ดุดันแคปอ้าปากเงยหน้ามองตาโต
“ห๊ะ!” ใบหน้าเล็กซีดเผือด
“อย่าเสียวให้ดังนักล่ะ เกรงใจห้องข้าง ๆ มึงด้วยก็แล้วกัน...” เอสว่าแล้วซุกริมฝีปากลงดูดหนักๆที่ซอกคอขาวเนียนหนึ่งทีเป็นการประเดิมเจิมเชื้อไฟแห่งราคะ แคปร้องจ๊ากขึ้นมาฟาดฝ่ามือใส่ลงที่ต้นแขนแกร่ง
“กูไม่มีทางร้องหรอกมึงคอยดูเลยไอ้สัส!” ในที่สุดแคปคนเดิมก็กลับมาเสียที เอสลอบยิ้ม เงยหน้ามองคนที่นอนหน้าบูดบู้บ่นมุบมิบ เอื้อมมือไปบิดแก้มมันหนึ่งทีแล้วให้สัญญาณบอกจะเริ่มแล้ว แคปจิ๊ปากอย่างเสียไม่ได้หลับหูหับตาลง
และบัดนี้...ห้วงอารมณ์เสน่หาร้อนถูกจุดขึ้นแล้ว เปลวเพลิงสีฟ้าสดแผดเผาให้ห้องทั้งห้องกลายเป็นร้อนรุ่ม สองร่างกอดก่ายไม่มีใครยอมกันง่ายๆอยู่บนเตียงหนานุ่ม มือใหญ่เค้นคลึงสะโพกสวยขณะที่ริมฝีปากและเรียวลิ้นร้อนฉ่าเกี่ยวกระหวัดดูดดุนกันไม่ยอมหยุด ดวงตาคมกริบลอบมองเมื่อเขาไล่ริมฝีปากต่ำลงมา ร่างกายที่ดูสมส่วน กล้ามเนื้อได้รูปมัดเล็กที่ดูแกร่งกร้านสวยงามยั่วยวนใจได้อย่างน่าประหลาด ต้นคอที่โค้งลงมารับกับลาดไหล่เนียนสวย รวมถึงแผ่นหลังได้รูปยาวเป็นเส้นโค้งลงมาจรดสะโพกที่ตึงแน่นได้รูป ไร้ข้อตำหนิทั้ง ๆ ที่ไม่เคยระมัดระวังตัวเลยแท้ ๆ แต่ผิวพรรณกลับเนียนนุ่มหมดจรดเต่งตึง ยิ่งดูยิ่งเย้ายวนนัก ขนาดเขาที่ไม่เคยนิยมเรือนร่างผู้ชายมาก่อนยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชม
“ยั่วกูขึ้นจริง ๆ นะแคป...” เสียงทุ้มต่ำพึมพำขึ้นเหมือนคนไร้สติ มือหนาบรรจงบีบคลึงสัมผัสผิวเนียนไปทั่วถ้วนทั้งเนื้อทั้งตัว ริมฝีปากไล่จุมพิตขบเม้มสร้างรอยสีแดงจางๆตีตราแสดงความเป็นเจ้าของลงทุกตารางนิ้ว หน้ามืดไปกับเรือนร่างที่เขากำลังจะเข้าครอบครอง
“อ่ะ! ไอ้สัสกูบอกว่าอย่ากัดไงห๊ะ..” แคปร้องออกมาเกือบทุกๆครั้งที่โดนดูด ขณะที่คนทำแอบหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีผวากอดทุกครั้งที่โดนเขาสัมผัส
“หึ ไหนว่าจะไม่ร้องไง”
“กูร้องเพราะกูเจ็บหรอกไอ้สัส ไม่ใช่ร้องเพราะความเสียวเหี้ยไรสักหน่อย”
“จริงดิ..” เอสพูดจบก้มลงฝังเขี้ยวใส่เนินนมมันแรง ๆ หนึ่งที่แคปร้องจ๊ากขึ้นมาอีกครั้ง
“โอ๊ย!! กูเจ็บมึงบ้าไหมไอ้โรคจิต!”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-07-2015 22:04:39
https://www.youtube.com/v/O0RuKBFfD4w
“โอ๊ย!! กูเจ็บมึงบ้าไหมไอ้โรคจิต!”
รสจูบที่ทำให้ร่างบอบบางกว่าอ่อนระทวย จุมพิตที่แตกต่างจากทุกๆครั้งที่อีกฝ่ายเคยทำ แคปรู้สึกและสัมผัสมันได้ด้วยหัวใจ ราวกับแผ่นหนังที่ถูกกรอกลับมาฉายซ้ำอีก สัมผัสที่นานมาแล้วครั้งหนึ่งเขาเคยได้รับ คลับคล้ายคลับคลาว่าความอ่อนโยนแบบนี้เคยแตะต้องผิวกายที่ตรงไหน บัดนี้มันวนกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง เป็นคนๆเดิมที่กำลังบรรจงมอบความรู้สึกอ่อนโยนร้อนรุ่มให้เขาอยู่
“อ๊ะ...” แคปหลุดเสียงออกมานิดๆพอรู้สึกตัวได้ต้องรีบหุบปากลงอย่างเร็ว เสียงร้องน่าเกลียดแบบนี้ออกมาจากปากผู้ชายอย่างเขาได้อย่างไรกันนึกแล้วยิ่งโมโห มองเห็นคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจูบเขาทั้งเนื้อทั้งตัว สัมผัสเร่าร้อนระคนอ่อนหวานที่กำลังถูกบรรจงทำมิอาจปฏิเสธได้เลยว่ามันทำให้เขามีความสุขล้นจนแทบขาดใจ ร่างกายแข็งแกร่งผึ่งผายจากด้านบนขยับลงมานอนตะแคงข้างกัน มือหนาจับไหล่เล็กให้เอียงตัวโดยที่เขาเข้าซ้อนทางด้านหลัง เอสก้มลงแตะริมฝีปากแผ่วกับลาดไหล่เนียนค่อยๆไล่ไปตามเรียวแขนสวยที่เกร็งขึ้นน้อย ๆ เพราะรสสัมผัสที่ถูกจู่โจมอยู่นานสองนาน
“กูจะรอฟังว่ามึงจะไม่ร้องได้จริงอย่างที่พูดหรือเปล่า..” คนว่าพลิกตัวขึ้นมาด้านบนอีกครั้ง สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแววเสน่หายั่วยุอารมณ์คนฟังให้เพริดกระเจิง แคปกลั้นเสียงครางไว้ได้เขาเบะปากใส่อย่างลองดี สองมือจิกต้นแขนแกร่งไว้แน่นแล้วขยับริมฝีปากพูดแบบไร้เสียง “ไม่-มี-ทาง” ขณะที่ในใจเฝ้านึกภาวนาไม่ให้ตัวเองร้องคำว่าเสียวว๊อยยยออกมา เพราะขนาดแค่การเล้าโลมของมันเขายังเสียวจนแทบขาดใจ ถึงตอนที่มันลงมือจริงเขาคงต้องจิกเท้าเกร็งขาเพื่อนกลั้นเสียงน่าละอายให้ได้ถึงที่สุด แคปหลุบสายตาลงมองเมื่อเห็นคนที่เพิ่งพูดจากับเขาอยู่เคลื่อนตัวลงต่ำบนกึ่งกลางร่างกายเขาแล้ว หัวใจพลันเต้นโครมครามขึ้นมาเมื่อจู่ ๆ ท่อนขาเล็กถูกมือแข็งแรงดันให้แยกห่างออกจากกัน ดวงตาคมกริบจับจ้องแน่นิ่งอยู่ที่ลูกชายคนดีของเขายาวไปจนถึงช่องทางด้านหลัง
“ไอ้สัส อย่ามองนะ!” แคปแว๊ดขึ้นมาหน้าร้อนฉ่า ถึงห้องจะมืดสลัวแต่แน่นอนว่าแสงไฟหรี่สีส้มอ่อนยังคงถูกเปิดเอาไว้ ใบหน้านวลเนียนแดงก่ำไปด้วยพิษของสัมผัสร้าย แคปดิ้นแถกพยายามจะหุบเรียวขาเข้าหากัน อายจนไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อเห็นว่าสายตาคมกลับทอดนิ่งมองสิ่งที่เขาโคตรจะหวงแหนมากที่สุดในชีวิตด้วยดวงตาที่หลงใหล
“ทำไมล่ะ..” เสียงทุ้มพร่าตอบมาแค่นั้น เขาไม่ใช่แค่ไม่ยอมให้แคปหุบขาอย่างที่ตั้งใจ แต่มือสองข้างกลับจับแยกให้กว้างขึ้นไปอีก กว้างขึ้นจนเขาสามารถเชยชมปราการด่านสุดท้ายที่อีกไม่กี่นาทีจะต้องถูกเขาเข้าครอบครองแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการกลืนกินตัวเขาเข้าไป
“อ๊ะ ไอ้สัส มึงมันบ้า!” แคปร้องออกมาอีกครั้ง เอสละสายตาออกมาพร้อมกับขยับลำตัวขึ้นมาจูบแลกลิ้นกันใหม่ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนเข้าไปสัมผัสรูดรั้งให้เจ้าของมันได้กระตุกทุกครั้งที่เขารูดสาวจนอารมณ์กระเจิง
“อื๊อ...อึกก”
“ชอบใช่ไหม น้ำมึงทำมือกูเปียกไปหมดแล้ว..” เอสถอนริมฝีปากลงมาแตะจูบไล่ต่ำเป็นรอบที่สอง ต่ำลงและต่ำลงมาเรื่อย ๆ สะโพกเล็กบิดเกร็งด้วยความซ่านเสียว แคปจิกมือเข้ากับผ้าปูที่นอนนุ่มจนยับย่น ริมฝีปากร้ายที่ไล่คบเม้มสร้างหลักฐานรอยรักจูบแล้วดูดดุนเบาๆลงไปถึงส่วนที่สำคัญ ท่อนแขนแข็งแกร่งสอดเข้าที่ข้อพับขาวเนียนก่อนก้มบรรจงลงครอบครองแก่นกายที่ชูชันให้แคปได้สะดุ้งเฮือกกับรสสัมผัสที่ครอบบีบลงมา มันดีจนเขาต้องหลับตาพริ้มใช้ความรู้สึกต่อความรู้สึกรับรู้ เขาไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองว่าอีกคนกำลังคิดจะทำบ้าอะไรต่อแล้ว เพราะว่าฤทธิ์ของความต้องการ ราคะและเสน่หา ทุกๆอย่างฉุดอารมณ์ผิดชอบชั่วดีฉีกทิ้งออกไปทั้งหมดสิ้น เสียงทุ้มแผ่วหวานดังครางเครือออกมาตามอารมณ์ความรู้สึก ปลายลิ้นร้ายกาจดูดดุนรูดรั้งขยับริมฝีปากที่ครอบครองจนคนถูกกระทำหน้าร้อนฉ่าตัวบิดเกร็งสองมือจิกลงที่เรือนผมนุ่มดำสนิทของคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจตักตวงความหอมหวานจากร่างกายเขาอยู่ เพื่อระบายความเสียวซ่านของตัวเอง
“ไม่…ไหว….แล้ว….ไอ้…สัส...อืออออ” แคปพูดครางเครือแทบไม่เป็นภาษาขณะที่เอสยิ่งแกล้งเร่งจังหวะการครอบครอง เขารู้สึกได้ว่าแก่นกายเล็กร้อนผ่าวจนจะลวก เร่งอารมณ์ปรารถนาของคนได้เก่งนัก ออรัลด้วยการใช้ปากไม่ใช่ว่าไม่เคยทำกันมาก่อนแต่คราวนี้มันไม่เหมือนทุกๆครั้งแคปตัวเกร็งหายใจไม่ทั่วท้องมือเท้าจิกจนต้องรั้งร่างกายอีกคนไว้เพื่อระบายความอัดอั้น
“ทำ…เลย…ได้…ไหม...ไอ้...เหี้ย...อื้อออ~” เสียงกัดฟันพูดไม่เป็นภาษาดังต่อเนื่องมาอีก เอสเหมือนได้ยินคำอนุญาตจากสวรรค์ ปลายนิ้วแข็งแรงกรีดไล้ตรงรอยแยกของกลีบเนื้อนุ่มที่ช่องทางด้านหลัง แคปผวากอดสะดุ้งเฮือกขณะที่คนทำฉวยโอกาสใช้ช่วงเวลาและโอกาสนั้นกดปลายนิ้วจมลึกเข้าไป
“โอ๊ย!!!ไอ้โรคจิต กูหลุดไปได้วันนี้กูจะฆ่ามึงเลยมึงคอยดูนะไอ้เหี้ย ฮือๆๆๆๆๆ” แคปดิ้นต่อไม่ไหวเมื่อเอสเลื่อนตัวขึ้นมากอดเขาไว้แน่น ความอ่อนโยนช่างสวนทางกับปลายนิ้วแข็งแกร่งที่จู่โจมส่วนล่างต่อไม่ยอมหยุด แคปร้องครางฮือๆซุกหน้าลงกับอกกัดฟันอดทน ไม่ใช่ว่าร้องไห้แต่ร้องเพราะว่าเจ็บ เจ็บจนสุดที่จะทน เอสจับใบหน้าเล็กขึ้นมารับจูบปลอบขวัญ เขารู้ว่าเจ็บรู้ว่าอึดอัดแต่ถ้าเขาไม่ขยายส่วนนี้ไว้ก่อนอะไรๆมันจะเข้าไปไม่ได้ ถึงตอนนั้นยิ่งจะเจ็บกว่าเก่าไม่รู้กี่เท่า
“โอ๊ย!!!!ไอ้สัสพอเหอะพอกูไม่ไหวแล้วเหี้ย กูขอล่ะ พอแค่นี้ได้ไหม ตายแน่ ๆ กูต้องตายแน่ ๆ ตูดกูฉีกแล้ว เรื่องระดับชาติปัญหาระดับประเทศฮือๆๆๆๆ ทำไมต้องเป็นกูที่โดนทำด้วยวะ กูจะตายไหมกูถามมึงหน่อย กูจะตายวันนี้เลยใช่ไหม....”
เสียงด่าทอยังดังต่อไม่ขาดปาก เอสอดทนฟังคนที่กอดคอเขาไว้ตัวเกร็งแน่นจิกปลายเท้าแล้วสบถด่า เขารอจนทุกๆอย่างเข้าที่ในที่สุดเพิ่มนิ้วที่สองสอดแทรกลงไปคราวนี้เป็นแคปที่หลับตาพริ้มกัดฟันกรอดเสียงลอดออกมาจนเขาได้ยิน สัญชาตญาณของคนจะรู้ได้เองว่าควรจะผ่อนคลายช่องทางส่วนนั้นแบบไหน เขาก้มลงไปจูบปากมันอีกครั้งช่วยลดดีกรีความเจ็บและความเสียวซ่านลงให้ แต่ยอมรับเลยว่าตัวเองก็แทบจะไม่ไหวแล้วเช่นกันยิ่งเห็นท่าทางครางเครือด้วยความเจ็บปวดแบบนั้นของคนในอ้อมกอดที่เปลือยเปล่า ผิวเนื้อที่สัมผัสกันและกันอยู่ นิ้วแกร่งเริ่มขยับเข้าออกวนหาจุดกระสันเสียว ทันทีที่เขาคิดว่าเจอและน่าจะใช่แคปจะสะดุ้งผวาขึ้นมาแทบทุกครั้ง จากความคับแคบแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนนุ่มยืดหยุ่น เขาใช้ความไวถอนนิ้วออกแล้วดึงไหล่เล็กให้ลุกขึ้นมา จากนั้นพลิกตัวแคปให้นอนคว่ำหน้าลงตัว ขยับลำตัวเข้าด้านหลังดึงสะโพกเนียนสวยให้ลอยเด่น แคปที่กำลังงุนงงอยู่ถึงกับตาค้างเมื่อสิ่งที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาบานที่ส่องอยู่ข้างเตียงสะท้อนภาพของร่างกายสูงใหญ่กำลังโน้นตัวลงมาทาบทับแผ่นหลังของเขาลงมา ในตอนนั้นเองที่มีบางสิ่งบางอย่างใหญ่โตอลังการกำลังสอดแทรกเข้ามาในร่างกายของเขาอย่างดุดัน แคปผวาเฮือกใหญ่ มือสองข้างกำจิกที่นอนหนานุ่มพร้อมกับส่งเสียงร้องที่กลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้วออกมา
“โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ยเอสกูเจ็บบบบบบบบ แม่งเอ๊ยยยยกูเจ็บสาสสสสสสส”
“โทษที...กูไม่ไหวแล้วแคป” เอสโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบอยู่ข้างหู แคปหางตาซึมด้วยความเจ็บร้าวจากสิ่งแปลกปลอมที่สอดแทรกเข้ามา “กูต้องการมึงแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว...” เสียงทุ้มต่ำว่าจบเขาเริ่มขยับตัวเพื่อจะส่งเจ้าลูกชายตัวใหญ่ของมันเข้ามาให้จมมิด แคปจิกหมอนยังไม่ทันใจทุบกำปั้นฟาดผั๊วะๆระบายความเจ็บร้าวลงที่เตียง ใบหน้าเล็กเบ้ออกมาเจ็บจนนึกอยากจะร้องไห้ แต่รับรู้ถึงแรงขยับของคนที่กอดเขาอยู่ มันเริ่มเร็วขึ้นคล่องขึ้นและในตอนนั้นเองที่แคปกลับรับรู้ได้ว่าช่องท้องวาบโหวงความรู้สึกขาวโพลนเหมือนดังได้ล่องลอยขึ้นสวรรค์ ความสุขที่เหมือนกับในตอนนั้น เขารับจังหวะจากคนที่คุมเกมส์ สะโพกสอบกระหน่ำรัวเข้ามาไม่หยุดเสียงครางเครือด้วยความเสียวซ่านกระสันของสองร่างดังไปทั่วทั้งห้องเล็กๆ กลิ่นลาเวนเดอร์จากเทียนหอมล่องลอยอบอวล เม็ดเหงื่อผุดพรายออกมาจากใบหน้าคม ซุ่มเสียงครางต่ำระบายปลดปล่อยเรือนกายสวยโยกรับกับจุดเชื่อมต่อที่ร้อนลวกเสียดสีราวกับเปลวเพลิงที่แผดเผา เนื้อกระทบเนื้อ พั่บๆๆดังลั่น แคปครางอู้วไม่สนใจใครหน้าไหนอีกแล้ว จังหวะทุกอย่างถูกเร่งเร้าให้เคลื่อนเข้าสู่จุดสูงสุดของมัน ร่างกายแข็งแกร่งเปลี่ยนท่วงท่าแต่ยังคงความเร็วของสะโพกไม่มีตก มือเล็กจิกแน่นเหงื่อกามไหลตกลงทั่วทั้งแผ่นหลังทั้งๆที่ห้องทั้งห้องเปิดแอร์เย็นเฉียบ สุดท้ายเมื่อทุกอย่างเข้าสู่จุดสูงสุดแห่งห้วงอารมณ์ฝ่ามือหนาเอื้อมสอดจากด้านหลังเข้าไปสัมผัสแก่นกายเล็กที่ชูชันพร้อมรับการปลดปล่อยเอสจับแล้วรูดรั้งบวกกับความดุดันที่ล่วงล้ำบุกรุกอยู่ที่ส่วนล่างถี่รัวไม่ยอมหยุด มือใหญ่อีกข้างที่ลูบไล้นวดคลึงบั้นท้ายอวบอิ่มอย่างนุ่มนวลเพื่อให้อีกคนผ่อนคลาย แคปเกร็งตัวจนสุดเมื่อทุกๆอย่างถูกดึงขึ้นไปสูงสุดจนแทบจะแตะเส้นขอบฟ้า ต่างคนต่างรู้สึกได้ตามสัญชาตญาณว่าอีกคนกำลังจะไปไม่รอช้า เอสเร่งจังหวะจากที่เร็วอยู่แล้วกระหน่ำซัดความดุดันแข็งแรงใส่เข้าไปอีก
“ซี๊ดดด อืมมม อ๊าา..ไอ้ฉิบหายกูเสียวเหี้ยๆเลย อื๊ออออออออ เร็วอีก เร็วๆกูจะฆ่ามึง กูไม่ไหวแล้วโอ๊ยกูเสียวววว เตียงกูหักแน่ๆเตียงกูหักแล้วแรงๆสิวะ อ๊าา โอ๊ยย อ๊าสสสสสสสส” ตายไหมกูวันนี้ นี่คือสิ่งที่แคปนึกได้
“หึหึ ชอบล่ะสิครางไม่ลืมหูลืมตาเลยนะมึง” เอสพูดเสียงเยาะเย้ยเต็มที่ก็ใครกันล่ะปากบอกไม่มีทางร้องไม่ร้องแน่ ๆ แล้วเมื่อกี้คืออะไรครางดังจนทะลุไปสามห้องแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
“ซี๊ดดโอ๊ยยยกูไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว อ๊าา อย่าหยุดนะมึงกูจะฆ่ามึง เหยียบคอมึงให้จมลงตรงนี้เลยคอยดูเร็วๆ กูบอกให้เร็วเร๊ว!!” เอสน้อมรับคำสั่งเขากระแทกกระทั้นจนเตียงทั้งหลังสั่นคลอน
“เตียงกูหักแล้วไอ้เหี้ย เตียงกูจะหักแล้ว เตียงหักเตียงหักแน่ ๆ หักวันนี้แล้ว โอ๊ยยยยยกูเสียววววว๊อยยยยยย..”
“ไปพร้อมกูแคป..”
“ซี๊ดดดกูไม่ไหวแล้วจริงๆเอส อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าา อ้าา อ่าา....” เอสซอยถี่ยิบจนถึงวินาทีสุดท้าย เขาปล่อยมือออกจากกายร้อนของอีกคนเมื่อแก่นกายร้อนฉ่าของแคปพ่นหยาดน้ำขาวขุ่นพุ่งออกมาจนเต็มรักไม่ต่างจากเขาที่อัดฉีดธารน้ำสีขาวขุ่นร้อนลงไปในตัวอีกฝ่ายจนล้นไหลออกเยิ้มออกมาด้านนอก ร่างกายสูงใหญ่หอบจนตัวโยนไม่ต่างจากคนหมดเรี่ยวหมดแรงด้านล่าง แผงอกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงทาบทับลงไปที่แผ่นหลังเล็ก ฝ่ามือใหญ่เลื่อนเข้าไปกุมหลังมือเล็กทั้งที่ยังนอนทาบทับกันอยู่
“มึงไม่ได้ใช้ถุงยาง ไอ้คนชั่ว!” น้ำเสียงแคปช่างเหมือนคนเบะปากร้องไห้หนักๆนัก แต่มันไม่ได้ร้องหรอก เสียงอ่อนระโหยแบบนั้นเอง ถึงแบบนั้นก็ยังอยากจะด่า
“........”
“ลุกออกไปเลยตัวหนักฉิบหาย” แคปจะขยับกายแต่อีกคนยิ่งสอดมือกอดรัดไว้ไม่ยอมปล่อย เมื่อความอยากหมดไปความเจ็บและแสบที่ช่องทางคับแคบก็แล่นริ้วเข้ามา เอสยังไม่ยอมถอดถอนเรือนกายใหญ่โตของมันออก ยังฝังค้างอยู่แบบนั้น
“เอาออกจากตัวกูสิวะ” แคปพยายามจะหันไปบอกหากแต่อีกคนเอาแต่ระบายลมหายใจรวยรดอยู่แถว ๆ ซอกคอริมหูแล้วไล่ลงมาจรดริมฝีปากแผ่วเบาลงที่แผ่นหลัง
“ไม่มีทาง” ทันทีที่จบคำพูด สะโพกสอบขยับช้าๆเนิบ ๆ ขึ้นอีกครั้ง แคปที่นอนหมดแรงตาโตขึ้นมาราวกับรู่ชะตากรรม
“มะ...มึง” เขาหันไปมองไอ้คนที่ซบแผ่นหลังเขาอยู่ มันอมยิ้มนิดๆ ทิ้งตัวลงด้านข้างขณะที่มือกอดเอวเขาให้ขยับตะแคงไปด้วย
“กูไม่อิ่มง่าย ๆ บอกเลย”
“ห๊ะ...
“พรุ่งนี้มึงได้เปลี่ยนเตียงแน่ ๆ รู้ไว้แค่นั้น”
“.....!!!.....”
แล้วคืนนั้นก็ดำเนินต่อไปอีกสองรอบกว่าแคปจะได้เป็นคาวบอยสมใจ เอยอมให้ในรอบที่สาม
“กูไม่ไหวแล้วไอ้เหี้ย” เสียงแหบระโหยโรยแรงเอ่ยขึ้น ตอนนี้เขาถูกมันจับนั่งคร่อมตัวมันอยู่ เอสใช้สองมือนวดเฟ้นสะโพกกลมกลึงเล่น ดวงตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเล็กสีระเรื่อที่บัดนี้กลายเป็นคนของเขาโดยสมบูรณ์
“ร้องมากเสียงแหบเลยนะมึง”เขายื่นมือเข้ามาเสยเส้นผมที่ปรกลงมาระใบหน้าออกให้ ก่อนเลื่อนเข้ามาลูบแก้มเนียนเล่นแต่เจอแคปปัดออก
“ช่วยไม่ได้ กูเสียวสัส”
“หึหึ...”
ผั๊วะ!
“อย่ามาหัวเราะกูนะ!”
“ยกก้นขึ้นเร็ว แข็งอีกแล้วว่ะแม่ง มึงขึ้นนะคราวนี้”
“กูบอกว่ากูไม่ไหวแล้วมึงไม่ได้ฟังกันเลยดิห๊ะ”
“เออน่า...
เข็มวินาทียังคงเดินหน้าต่อไป ขณะที่เตียงหลังใหญ่สั่นสะท้าน ใบพลูด่างสีเขียวริมระเบียงสูงเกาะพราวไปด้วยหยาดน้ำค้างยามดึก ชั่วเวลาหนึ่งได้ผ่านพ้นไป ร่างขาวบางภายใต้ผ้าห่มนวมผืนหนานอนหลับใหลไม่ได้สติขณะที่อีกคนลุกขึ้นจากเตียงกว้างสวมใส่บ็อคเซ่อร์แบบรัดรูปก่อนคว้าเอากล่องบุหรี่กับไฟแช็คเลื่อนประตูระเบียงออกมายืนอยู่ในความมืด..กลุ่มควันสีขาวหม่นลอยคละคลุ้ง หากแต่ภายในหัวใจไม่ได้หมองหม่นตาม เอสทอดสายตาและอารมณ์ไปในจุดที่ไกลแสนไกล ทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมาเรื่องราวระหว่างเขากับแคป สามเดือนกว่า ๆ ที่เขากับมันรู้จักกัน คนที่เป็นทั้งศัตรู คู่อริ สุดท้ายกลับจบลงที่คำว่าผัวเมีย บุหรี่มวนที่สองถูกจุดขึ้นอีกเรียวนิ้วแข็งแกร่งคีบมันออกมาจากริมฝีปาก ไฟสีส้มดวงเล็กๆจากยอดตึกสูงชันที่ไหนสักแห่งกระพริบสลัว สายตาอ่อนโยนโฟกัสอยู่ที่ตรงนั้น
ครืดดดดด
เสียงบานประตูที่ด้านหลังเลื่อนออก ทำเอาคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดสะดุ้งตกใจ เขาหันกลับมามอง
“กูมีข้อตกลง” แคปที่อยู่ในชุดไม่ต่างจากเขายืนจ้องหน้าอยู่ระหว่างประตูบานนั้น เงาจากผนังอิฐริมระเบียงที่ทาบทับทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นดวงหน้าที่ชัดเจนได้ ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นในอกเมื่อมือใหญ่เลื่อนเข้าไปคว้าจับข้อมือเล็กแล้วดึงให้ออกมายืนหันหน้าเข้าหากันโดยที่เอสใช้ด้านหลังพิงขอบระเบียงสูง
“สูบบุหรี่ทำไม” แคปมองแล้วถาม เอสยกมือข้างที่คีบมวนไว้ขึ้นมาให้ดู เขาจ้องใบหน้าเล็กแน่นิ่งก่อนแสยะรอยยิ้มออกมาหากแต่ไม่ได้พูดอะไร
“กลุ้มใจ?” แคปถามขึ้นอีก คราวนี้คนฟังถึงกับเลิกคิ้ว
“ทำไมต้องกลุ้มใจ” เขาถามกลับเรียบๆ
แคปยักไหล่ไม่รู้จะตอบคำถามของมันว่าอย่างไรดี คนสูบบุหรี่ถ้าไม่กลุ้มใจเกินเหตุก็สบายใจอารมณ์ดีสูบเพราะติดมีอยู่แค่นั้น
“คิดอะไรไปถึงไหนน่ะหื้ม..” เขาดึงแคปให้ชิดเข้ามาอีก ใช้มือข้างที่คีบบุหรี่ไว้สอดเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มหนาก่อนล็อคเข้าที่ต้นคอขาวเหมือนอย่างทุกครั้ง ริมฝีปากหยักจะโน้มเข้ามาจูบแต่แคปดันไหล่เอาไว้
“ตรงนี้ไม่ได้..”
“นิดเดียว..” เอสแตะจูบรวดเร็วเข้าที่มุมปากเล็กก่อนละใบหน้าคมออกมาแล้วดึงมือแคปบอกให้ก้าวมายืนอยู่ข้างกัน สองคนประสานลมหายใจไปกับความเงียบและความมืดเท้าสองแขนเข้ากับขอบระเบียงทอดสายตาไปในที่ๆไกลแสนไกล
“ไหนว่ามีข้อตกลง มันคืออะไร” เอสพ่นควันกลุ่มหนึ่งออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนหันมาถามคนข้าง ๆ แคปนิ่งไปนิดๆชั่งใจแล้วหันมาสบสายตา
“เรื่องของเราสองคน...”
“ใช่ เรื่องของเราสองคน แล้วมันคือเรื่องอะไร” เอสว่า
“ก็เรื่องของเราไง กูกับมึงได้กันแล้วยังต้องให้กูพูดมากทำไมอีก”
“เรื่องนั้นน่ะรู้อยู่แล้วล่ะ แล้วอะไรที่มึงต้องการจะบอก”
“มึงบอกออกมาก่อน”
“บอกอะไรแคป กูบอกตอนไหนว่ามีเรื่องจะบอก”
“เอ๊ะ กูบอกให้บอกมึงก็บอกออกมาสิวะ มึงได้กูแล้วมีอะไรจะพูดรีบพูดออกมาให้หมดเลย”
“........”
“อย่ามาทำเป็นยืนเฉย เราสองคนนอนด้วยกันแล้วขนาดกูยังมีเรื่องต้องบอกกับมึงไว้ก่อนเพราะฉะนั้นมึงเองก็ต้องมีเรื่องราวบอกกับกูเหมือนกัน”
“เรื่องเกี่ยวกับอะไรวะแคป กูงงนะเนี่ย”
“........” พูดกันไม่เข้าใจแคปยืนจ้องตาแม่งเลย เอสเองก็จ้องตอบพยายามจะทำความเข้าใจความหายของมันที่ต้องการจะสื่อ
“นึกออกหรือยังมึงมีเรื่องอะไรอยากบอกกับกูพูดมาตอนนี้ให้หมด”
“เข้าใจล่ะ..” เอสพยักหน้าเพิ่งเก็ตตอนที่มันบอกล่าสุดนี่แหละ
“รออยู่นี่เดี๋ยวออกมา” เขาวางมือลงที่ไหล่เล็กเบา ๆ ก่อนเดินหายเข้าไปด้านในครู่เดียวเท่านั้นก็เดินออกมา
“อะไร?” แคปมองสำรวจ นึกสงสัยว่ามันเข้าไปทำอะไร
“เปล่า เอสพิงขอบระเบียงสูงไว้อย่างเดิม เขาทอดสายตามองไปในที่ไกล ๆ
“บอกมาได้หรือยังเรื่องของมึง”
“มึงบอกก่อนก็ได้นะ”
“ไม่ได้! มึงต้องเป็นฝ่ายพูดก่อน กูจะพิจารณาว่าเรื่องของมึงกูรับได้ไหม ถ้ารับไม่ได้มึงไม่ผ่าน เรื่องของกูจะได้ไม่ต้องพูดให้เสียเวลา”
“อะไรเนี่ย จริงจังขนาดนั้น” เอสอัดบุหรี่เข้าปอดเบา ๆ ไปหนึ่งอึก ปล่อยควันสีขาวลอยคลุ้ง สายลมเอื่อย ๆ พัดผ่านเข้ามาเว้นผมสีอ่อนที่ตกระใบหน้าขาวถูกเขาใช้มือข้างที่คีบบุหรี่ไว้ปัดออกให้
“จริงจัง ตรงๆมาเลยเปิดใจของมึงซะ”
“โอเคงั้นฟังดีๆ กูเป็นคนเบื่อง่าย ยิ่งได้แล้วยิ่งไม่ค่อยสนใจ แต่ไหนแต่ไรคนที่กูได้ตัวไม่เกินสองเดือนทุกอย่างคือจบแล้วเลิกทันที เพราะงั้นที่ผ่านมาถือว่ามึงเป็นคนแรกที่แหกกฏของกูได้ ซ้ำยังเป็นผู้ชายด้วย บอกไว้ก่อนเลยว่ากูก็ยังเป็นแบบนี้ คนเดิมที่เคยรังแกมึงแบบไหนกูก็ยังคงทำแบบนั้น นอนกับกูแล้วอย่ามาคิดว่ากูจะดูแลเทคแคร์ดียิ่งกว่าเก่า กูวันนี้ก็ยังคงเป็นกูคนเดิมคนเดียวกับเมื่อวานและวันก่อนๆ เข้าใจสิ่งที่กูต้องการจะสื่อใช่ไหม..อย่าคิดมากเรื่องหญิงชายไม่ต้องเอาเข้ามาเกี่ยว จะแปลกอะไรถ้ากูรู้สึกดีด้วย บอกไว้เลยถ้ากูจะรักถึงมึงเป็นผู้ชายกูก็รัก”
“.......!!!!!.........”
แคปยืนอึ้งฟังคนที่ร่ายคำพูดยาวเหยียดออกมาจากปาก ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ไม่ค่อยจะพูดอะไรมากมายกลับสามารถพูดความในใจออกมาได้มากขนาดนี้ แล้วยังไอ้คำว่ารักอะไรของมันนั่นอีก บางทีมันอาจจะพูดผิด ไม่ก็เขาหูเฝื่อนไป
“แคป?”
“อืม กูเข้าใจ แบบนั้นก็ดี กูไม่ต้องคาดหวังอะไรเลยจากมึง เคยเป็นแบบไหนก็เป็นเหมือนเดิม ยิ่งได้แล้วยิ่งไม่ค่อยจะสน อย่างนั้นสินะ”
“ทางที่ดีอย่าได้คาดหวัง กูเป็นแค่ผู้ชายแข็งกระด้างคนนึง ที่ใช้การกระทำสื่อสารมากกว่าคำพูด”
“โอเคถ้างั้นมาฟังของกูกันบ้าง”
“ว่ามา..”
“นับจากวันนี้...มึงเป็นของกู ยิ่งได้แล้วกูยิ่งหวง มึงทำใจไว้ด้วย”
“......!!!!!!........” คราวนี้กลับเป็นเอสที่ยืนอึ้งไปกับถ้อยคำที่ได้ยิน
“กูเป็นคนหวงของ ขี้หึง รักแรงเกลียดแรง มึงเป็นของกูแล้วต้องรักกูแค่คนเดียวห้ามนอกใจเด็ดขาด บอกไว้ตรงนี้เลยว่าถ้ามีเรื่องมือที่สามเข้ามาให้กูลำบากใจแม้แต่ครั้งเดียว ทุกอย่างระหว่างเราคือจบไปเลย เรื่องเดียวเท่านั้นที่กูยอมรับไม่ได้ อดีตไม่สำคัญปัจจุบันคือกู จบ!”
“............”
“มึงเข้าใจที่พูดใช่ไหม”
“...........” ดวงตาคมกริบละออกจากดวงหน้าเล็กมองทอดออกไปในที่ๆแสนไกล หากแต่ไม่ยอมเอ่ยถ้อยคำอะไรต่อ ดับบุหรี่ที่เกือบจะหมดมวนลง แคปจึงยื่นซองที่ตั้งอยู่ฝั่งด้านนี้ส่งให้อีก
“กูจะเลิกสูบแล้วล่ะ เมื่อกี้คือมวนสุดท้าย”
“ทำไม..”แคปทำสีหน้าแปลกใจมองเสี้ยวหน้าของคนที่ยืนทอดสายตาออกไป ขณะที่เอสค่อย ๆ หันกลับมามอง
“คิดเอาสิว่าทำไม..” มือหนาคว้าเอาทั้งกล่องทั้งไฟแช็คทิ้งลงที่ถังขยะเล็ก “สิ่งที่มึงพูดกูไม่สัญญาว่าจะทำให้ได้ ปัจจุบันคือมึงนั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ส่วนเรื่องมือที่สามอาจจะไม่ได้มาจากแค่ทางกูฝ่ายเดียว ถ้าหากปัญหานี้มาจากทางด้านมึงล่ะ จะทำไง”
“กูคบใครคบทีล่ะคน”
“กูเองก็เหมือนกัน”
“แต่ว่ากู....
“ทุกอย่างอ่ะแคป เราอย่าไปกะเกณฑ์เลยนะ ทำวันต่อวันของเราให้มีความสุขไปด้วยกันดีกว่า ถ้าหากว่ามีปัญหาก็จับมือสู้ด้วยกัน อนาคตมันจะไปแน่นอนได้ยังไงกูไม่สามารถให้สัญญาได้ ลูกผู้ชายมันต้องวัดกันที่การกระทำสิวะ มึงเป็นแบบเดิมกูเองก็เป็นคนเดิม...” เอสดึงไหล่เล็กให้หันมาหาเขาดี ๆ สองคนจ้องตากัน ถ้อยคำนับร้อยพันความหมายถูกถ่ายทอดลงในดวงตาสองคู่นี้ราวกับเป็นคำสัญญาบนยอดตึกสูง
“ฟังดี ๆ มีอย่างเดียวเท่านั้นที่จะทำให้กูปล่อยมือจากมึงได้ วันไหนที่มึงแสดงออกว่าไม่รักกูแล้วนั่นแหละ..”
“เอ๊ะ แต่กู....” แคปคิ้วมุ่นลงทันที เขาทำหน้านึกๆว่าตัวเองเคยบอกว่ารักมันไปตอนไหนวะ ก็แค่ความรู้สึกทีเลยเถิดมากไปหน่อย ก็แค่ความพลาดพลั้งที่เริ่มเปลี่ยนเป็นความตั้งใจ
คำว่ารัก?
“กูไม่เคยบอกคำนั้นกับมึงสักหน่อยเหอะ แล้วกูจะไปพูดคำว่าไม่รักออกมาได้ยังไงกันวะ”
“หึหึ..” เอสยิ้มกรุ่น เขาเลื่อนมือขึ้นมาปลดสร้อยเส้นเล็กที่เขาใส่ไว้ติดตัวเสมอออกมาร้อยเข้ากับของสิ่งหนึ่งที่เพิ่งเดินไปหยิบออกมาเมื่อตะกี้
เกียร์รุ่นสีทองอันเล็กๆ
เอสขยับเข้าไปใกล้แล้วคล้องสร้อยเส้นนั้นลงที่ลำคอของแคป คนที่ยืนแน่นิ่งราวกับรูปปั้นหินสลักเพราะคำพูดที่สะท้อนก้องอยู่ภายในใจจากไอ้พวกเพื่อนๆที่เคยว่ากันไว้ เกียร์อยู่ที่ใดใจอยู่ที่นั่น ถ้าหากไม่ใช่คนที่รักจริง ๆ จะไม่มีทางได้มาครองอย่างแน่นอน เอสสวมให้เสร็จเลื่อนมือเข้ามาจับดูที่ตัวเกียร์ซึ่งบัดนี้เลขรหัสที่แสดงตัวตนของเขาถูกแขวนอยู่บนลำคอของคนที่เขาตัดสินใจจะคบด้วยนับจากวันและเวลานี้
“วันไหนไม่รักกันแล้ว มึงค่อยคืนให้กู..”
.
.
.
.
.
.
“งั้นคืนให้วันนี้เลย...อ่ะ ถอดแบบไหนเนี่ย..” แคปทำท่าจะถอดจริงจังจนเอสยืนนิ่งอึ้งไป หัวใจหล่นวูบลงมาถึงตาตุ่มยอมรับตรงๆเลยว่าความรู้สึกร่วงหล่นลงมาแบบจริงจังมากๆ เขายังยืนนิ่งค้างอยู่แบบนั้นขณะที่แคปค่อยๆเงยหน้ามองเขาดี ๆ สองคนจึงจ้องตากันอีกรอบแต่คราวนี่กลับเป็นสองความหมายที่แตกต่าง ดวงตาคมกริบที่แฝงไปด้วยความน้อยใจตัดพ้อและต่อว่าขณะที่ดวงตาขี้เล่นของแคปที่กรุ้มกริ่มไปด้วยแววแห่งความขบขัน เล่นกับความรู้สึกของคนรู้ทั้งรู้ว่ามันแย่มากจริง ๆ แต่ช่วยไม่ได้วันนี้เอสมันทำเขาเจ็บหนักระบมไปหลายรอบเพราะงั้นขอเอาคืนสักดอกหน่อยก็แล้วกัน
.
.
.
.
.
.
“คืนเกียร์ไม่คืนใจมึงเคยได้ยินไหมล่ะ หึหึ”
“กวนตีนว่ะแคป ปากดีแบบนี้ต่ออีกสักรอบนะแล้วค่อยนอน” เอสยิ้มเหี้ยมทันทีที่ได้ยินรูปประโยคที่ถูกต่อให้สมบูรณ์ เขานึกหมั่นเขี้ยวมันจนนึกอยากจะจับกินแม่งตรงนี้ และเพราะว่าแคปมันขี้เล่นกวนตีนแบบนี้เขาถึงได้รู้สึกรัก
รัก?
ดวงตาคมทอดมองออกไปในที่ๆไกลสุดลูกหูลูกตา ดวงไฟส้มจากยอดตึกสูงชันที่ไหนสักแห่งทอแสงเป็นประกาย คำตอบอยู่ที่นั่น ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าหัวใจของเขาได้ถูกเติมเต็ม
“ไม่อ๊าววว มึงแม่งชอบรังแกกูจริงๆ ชั่วร้าย..” แคปวิ่งหน้าหราหลบฝ่ามือใหญ่ที่จะรั้งตัวเขาไว้ถลากระโดดขึ้นเตียง ขณะที่เอสกระโจนตามลงมา ผ้าห่มผืนโตถูกสะบัดออกอย่างไร้เยื่อไยไม่ต่างไปจากหมอนและหมอนข้าง
“เดทของเราวันนี้ขาดอยู่อย่างเดียวว่ะแคป”
“อะไร”
“เหลือขอมึงแต่งงาน..หึ กูขำ~”
“ไอ้สัส!” คนด่าหน้าร้อนฉ่า ฟังแล้วแทบร้องไห้ ขณะที่เอสกลับหัวเราะร่าขึ้นมาอีกครั้ง พูดแล้วก็ขำกับความคิดตัวเอง
“คาปูชิโน่อร่อยที่สุด”
“อ๊ากกกกกกก เอสเพรสโซ่อย่างมึงโคตรจะจืดชืดเลย รสชาติห่วยแตก!!”
“หืม??”
เรื่องราวหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างคงไม่ต้องให้นึก~~
Tbc.
ฮึ่มมม เค้าก็เขียนเอ็นซีเป็นเหมือนกันนะเออ 5555( มินใสๆเด๊ะ~) เขียนเอ็นซีมาแต่ละเรื่องคนล่ะอารมณ์กันทุกเรื่องเลย สำหรับคู่นี้เขียนยากมากจริงๆ ค่ะ มินพยายามเลี่ยงไม่เขียนตั้งแต่เขาได้กันครั้งแรก ถึงตอนที่ยี่สิบสองคงเลี่ยงไม่ได้อีกแล้ว จะจบภาคหนึ่งแล้วนะ สำหรับภาคนี้ก็ง่ายๆชิลๆไป คาดว่าภาคสองจะดราม่ากับเอ็นซีมาตลอดแน่ ๆ เพราะวัยทำงานแล้วค่ะจะทำอะไรก็ย่อมทำได้ แต่ว่าจะออกมาในรูปแบบไหนคอยตามมาอ่านกันนะคะ นิยายเรื่องนี้เขียนง่ายค่ะสบายๆ ว่างเมื่อไหร่ก็ค่อยมาเขียนไม่ต้องรีบร้อนลง เพราะงั้นมินมีความสุขมากอารมณ์ดี นักอ่านก็อ่านให้มีความสุขนะคะ
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งเอาไว้ให้กันค่ะ ขอบคุณที่คิดถึงกันเสมอ ขอบคุณที่คอยตามคอยเรียก รบกวนช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย
ขอบคุณทุกท่านมากๆ
ปล.1 อาฟี่กับเฮียโก้ไม่ใช่เรื่องผิดศีลธรรมที่มินคิดจะเขียนหรอกค่ะ เรื่องที่คิดไว้ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ถ้าเขียนออกมาได้จริงๆรบกวนตามไปอ่านกันด้วยนะคะ
ปล.2 เก็บไว้อ่านหลายวันนะคะ นักอ่านมินรอเก่งอยู่แล้วตอนหน้ารออีกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 20-07-2015 22:07:28
“คาปูชิโน่อร่อยที่สุด” บางทีก็อยากลองชิมบ้าง *โดนพี่เอสกระทืบ* :hao6:
ปล. อิจฉาแคปได้มั้ย พี่เอสรักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 20-07-2015 22:12:14
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-07-2015 22:14:16
:heaven
แคปน่ารักมากๆเลยค่ะ ตลกแคปที่เตรียมตัวทุกอย่างมาดีแต่ลืมขยายช่องทางของตัวเอง 555
เอสเปรสโซ่แก้วนี้ค่อยๆจิบไปนานๆนะ เรื่องดราม่าเราว่ายังไงก็ได้แต่คู่นี้มันไม่เหมาะกับดราม่าจริงๆนั่นแหละ
แอคชั่นตุ้บตั้บเข้าท่ากว่าเยอะ :mew1: ขอบคุณมากๆค่ะยังไงก็รออ่านต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 20-07-2015 22:35:55
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-07-2015 22:54:56
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 20-07-2015 22:55:39
เริ่มหัวข้อโดย: mookiie ที่ 20-07-2015 23:02:42
อยากบอกว่าสิ่งหนึ่งที่ประทับใจตลอดเวลาที่ตามอ่านมาคือ
คนเขียนมาอัพสม่ำเสมอและมาแบบยาววววตลอดๆ ได้ใจจริงๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 20-07-2015 23:05:56
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 20-07-2015 23:09:26
ไว้ก่อนเด่วพรุ่งนี้มาอ่านนนนน๊าา
วันนี้ไมาไหวววแล้ววววว :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 20-07-2015 23:37:12
ตอนนี้อิฉันชอบเอสอีกแล้วค่ะ เป็นคนที่แบบอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงอะ ไม่ยอมรับว่าจะรักตลอดไปงี้ คือแลดูไม่น้ำเน่าดี ก็ทำปัจจุบันให้ดีก็พออนาคตไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดไรขึ้นงี้ เออมันก็จริงของเอสนะชอบที่ตอบแคปไปแบบนี้ ดีกว่ารับปากส่งๆหรือตอบแบบชวนฝันหวานอะ
แต่ตอนนี้เราฟินสุดๆตอนก่อนโดดบันจี้จัมพ์อะ ที่แคปกลัวแล้วโผกอดเอส ตอนอ่านคือเราวิ้งๆในหัวเลย เย้ในที่สุดก็มีมุมที่แคปอ่อนแอให้เอสได้ปกป้องจริงๆสักที คือเราอ่านแล้วอมยิ้ม ฟินแบบซึมลึกเลยอะ
ส่วนเรื่องใกล้จบภาคหนึ่ง ที่จริงก็ชอบอ่านตอนวัยเรียนของเอสแคป แต่ก็อยากอ่านตอนทำงานของทั้งคู่แล้วเหมือนกัน แต่แอบกลัวใจคุณมินเรื่องดราม่า อย่าดราม่าหนักมากนะคะ ภูมิต้านทานดราม่าของเราอ่อนแอมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
ปล. เมื่อไหร่แคปจะบอกรักเอส แลดูเอสจะไม่ค่อยคาดคั้นหรือเรียกร้องจากแคปเลย อิฉันจะมีบุญหูได้ยินแคปบอกเอสมั๊ยเนี่ย
ปล2. คุณมินย้ำบ่อยมากเรื่องคนอ่านเรื่องนี้รอเก่ง เราเลยต้องพลอยสะกดจิตตัวเองไปด้วยว่า ฉันรอเก่งนะๆๆๆๆๆๆ ความจริงนี่แดดิ้นมากมาย ฮ่าๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 20-07-2015 23:50:23
.
.
.
ที่เรื่องผิดศีลธรรมไม่ใช่เฮียโก้กับอาฟี่ ฮือออออออออออ แงงงงงงงงงงงง้ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 20-07-2015 23:51:04
ฟินโคตรๆเลย
:z1: :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-07-2015 23:54:45
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 21-07-2015 00:13:39
แคปดูจริงจังกว่าเอสอยู่นะ
สั้นๆได้ใจเอส เอ้ยใจความ
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 21-07-2015 00:25:10
แคปนี่มันขี้โวยวายจริงๆนะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 21-07-2015 00:28:02
เท่านั้นยัง ยังอีก จุดอโรม่าเปิดไฟหรี่อีก5555 โอ๊ยยยย เตรียมงานดีเกิ๊นนนน คือมันลั่นอ่ะจะเป็นคาวบอยอีก
ป.ล ภาคสองดราม่านิดๆหน่อยหน่วงแบบบางๆพอนะคู่นี้มันไม่เหมาะกับดราม่าจริงๆ5555
ปล.2 คนเขียนน่ารักอ่ะยาวมากๆ คือรู้ว่าสิบวันนิดๆต้องมาต่อหรือน่อยกว่านี้นิดนึงพยายามรอแบบอดทนแต่พอเข้าวันที่สิบนี่ความอยากบังเกิดตลอด555 แวบเข้ามาดูตัลหลอด อยากได้เล่มจีจีน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: cocoaharry ที่ 21-07-2015 00:39:05
สองคนนี้มันจะได้เสียกันมั้ย
แต่สุดท้าย หึหึ สมกับที่รอมั้ยเอส
ลุ้นต่อเรื่องฝากตัวเป็นเขย
พี่เต้กับอาเฮียรู้จะเป็นไงเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 21-07-2015 00:47:58
ต่อจากนี้เอสก็ระวังตัวไว้แล้วกันเพราะแคปบอกแล้วว่าหวงของจะไปยุ่งกับใครไม่ได้แล้วนะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 21-07-2015 00:59:19
เสียวตอนดราม่าตอนทำงานจัง
คู่นี้ไม่อยากเสพดราม่าเบยยย แหะๆๆ
แต่ยังไงเพื่อเติมความแข็งแกร่งให้กับทั้งคู่นิ :laugh:
เรื่องนี้บอกเลยว่าจบเมื่อไหร่ เปิดจองหนังสือแล้วขอจองเลยจ้า
ชอบมากจริงๆๆ. รักๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคุณมิน จุ๊บๆๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 21-07-2015 01:27:58
ตอนพี่มินบอกภาคสองดราม่านี่นึกถึงตอนจากเลยอ่ะแค่คิดก็สงสารทั้งสองคนแล้ว :hao5: ในหัวมีแต่เพลงกาลครั้งหนึ่งที่พี่มินเคยเอาลงกับเพลงไม่เคยโอ้ยยยยคือตอบโจทย์ร้องไห้เลยฮือออออออ :sad4: ช่วยยืดเวลาความหวานไปอีกหน่อยทีนะคะ :ling3: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 21-07-2015 01:44:34
มีให้เกียร์กันด้วยอ่ะ เขินนน :-[
ตอนนี้เอสแคปเริ่มรู้สึกและเข้าใจตรงกันแล้ว รอลุ้นภาคแรก...จะจบยังไงล่ะเนี้ย เพราะภาคที่เป็นวัยทำงานก็น่าสนใจนะ จะมีตัวแปรต่างๆ เพิ่มขึ้น ที่ทำให้เนื้อเรื่องเข้มข้นมากกว่านี้หรือเปล่า?
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-07-2015 02:35:02
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-07-2015 07:35:17
เป็นอะไรที่ลุ้นมากกกกกกก นึกว่าจะล่มซะแล้ว อ่านมาก็หลายเรื่องแต่บอกเลยเป็นเอ็นซีที่อ่านแล้วไม่เหมือนเรื่องไหนๆ :laugh:
แคปไหนบอกจะไม่ร้องไงร้องทีนี่นึกว่าเอสมันจับฆ่ามากกว่าทำรักนะนั่น แต่ก็สมกับทั้งคู่แล้วจะให้มาหวานบอกรักพูดอ้อนๆก็กระไรอยู่ คาวบอยแคปซะด้วย
แต่ตอนเปิดอกคุยนี่ชอบ เอสได้แคปแล้วเตรียมรับความหึงหวงเต็มพิกัด แต่คู่นี้มันก็พอกันทั้งคู่อยู่แล้ว
ตอนเอสให้เกียร์แคปคือมันเขินอ่ะ เอสรักแคปมากจริงๆ
ปล.1อยากรู้เหลือเกินว่าปอกลับมานอนห้องมั้ย :hao6:
ปล.2ภาคทำงานแล้วนี่ต้องเตรียมรับมาม่าใช่มั้ย ขอพอกรุบกริบได้มั้ยคะ แงงๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 21-07-2015 09:26:16
“กูจะขึ้นเอง กูจะเป็นคาวบอย”
ถึงกับลั่นนน ลั่นห้อง ลั่นบ้าน โอ้ยยยเหนื่อยกับความคิดแคปจริงๆ
แต่ชอบโมเม้นต์แลกกันในเรื่องที่จะพูดกันนะ คือ มันคือความจริงมาก ไม่สัญญาแต่ทำ นี่เป็นสิ่งที่ดีกว่าคำหวาน หรือสัญญาเป็นร้อยข้อซะอีก
เอสน่าจะดีใจนะ เจ้าตัวแคปบอกเองกับปากว่าขี้หึง ขี้หวง เพราะฉะนั้นระวังนะ คึคึ หัวล่างอาจจะไม่แตก แต่หัวบนนี่แตกแน่ๆ
#เรื่องใช้กำลังไว้ใจแคป
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 21-07-2015 11:23:44
ขนาดทำไปอิแคปมันก็ด่าไปเสียวไป ปากร้ายจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 21-07-2015 13:36:07
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 21-07-2015 14:01:03
ทำไม
แคปโคตรน่ารักเลยอ่ะ
ไม่ไหวน่ารักมากอ่ะ
ชอบมากค่ะที่ว่าไม่สัญยาอะไรทั้งนั้นแต่ทำวันนี้ให้ดี
แคปเรื่องที่จะพูดอ่ะถ้าเทียบความขึ้หึงของสองคนไม่รู้ว่าใครขี้หึงกว่ากัน
แต่ถ้าหึงโหดนี่น่าจะเป็นเอสนะ
แต่ชอบบบ แคปขึ้หึงขึ้งหวง
ของๆเรานี่น้อ
รอรอรอต่อค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 21-07-2015 14:03:42
น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบแคป ซึน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เข้าคู่ได้ดีจริงงงงงงงงงง
ตกใจเลยตอนที่แคปบอกว่า หวงของ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ตอนใส่เกียร์ก็ชอบบบบบบบบ ตอนนี้โรแมนติกที่สุดแล้วนะเนี่ย กรี๊ดดดดดดดดดดดด
รอภาคโต อย่ามาม่ามากนะคะ คนอ่านปวดใจ ฮรือออออออ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 21-07-2015 14:17:36
ขนาดกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม แคปก็ยังด่าได้อีกเนอะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 21-07-2015 15:07:10
ลุ้นกับคู่นี้จริมๆ ถ้าเอสไม่แข็งแรงนี่ เอาแคปไม่อยู่นะเนี่ย เหนื่อยแทนเลยอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 21-07-2015 15:21:49
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 21-07-2015 15:43:14
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 21-07-2015 15:47:44
รอค่าาาาาา รอด้ายยยยยยยยยย~~~~ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Sahrapova ที่ 21-07-2015 17:18:56
แต่คู่นี้เป็นเอ็นซีที่อ่านละลุ้นกว่าเรื่องอื่นเลยอ่ะ555555555 :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 21-07-2015 18:52:18
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ไม่ใช่เพราะเศร้า แต่เพราะฮากะฉากได้กันของ เอส กับ แคป
เอ็นซีเรื่องนี้ ให้อารมณ์แตกต่างจริง ๆ ฉันขำนังแคปมากกกก ร้องอย่างกับจะตายยยย
สักพักนางฟินนนนลืมโลกเบยยยยย
ปล.เรารอได้ค่ะ แต่ขอร้องเวลาดราม่าช่วยลดดีกรีนิดนึงค่ะ หัวใจจะวาย :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 21-07-2015 20:11:25
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 21-07-2015 20:19:52
ขอบคุณน้องมินสำหรับนิยายจ้า ดีใจที่เอสกับแคปยืนยันความสัมพันธ์ทางกาย อิอิ
พอทำงานแล้วจะมีดราม่า สำคัญเอ็นซีมาพร้อมกัน ต้องเตรียมผ้าเช็ดทั้งน้ำลาย และน้ำตาสิเนี่ยะ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 21-07-2015 20:26:34
ขอโมเม้นแบบ เแคป บอกรักเอส อ่ะ รอฟังงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Respire ที่ 21-07-2015 20:43:41
คู่นี้มันส์มาก กัดกันแรงมากกก กว่าจะรักกันได้เกือบตีกันตายไปข้างนึง ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ดีแล้วแหละ อนาคตดราม่านอนมาแหงม จากครอบครัวนี่แหละ ฝ่ายพระเอกก็ความที่รวยโคตรๆจะรับเรื่องแบบนี้ได้ไหม ฝ่ายนายเอกของเราก็ทั้งพ่อทั้งอาทั้งพี่หวงน้องสุดๆ จะถูกกีดกันอย่างไรไม่รู้เลย ที่เอสพูดนั้นถูกเลย จะเอาอะไรกับอนาคตแค่มีวันนี้ที่มีความสุขกันแบบนี้ดีที่สุดแล้ว เอาใจช่วยทั้งคู่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 21-07-2015 20:58:34
เราชอบนะคะว่าแต่ภาควัยทำงานมันต้องดราม่ามากแน่ๆอ่ะเราทำใจไม่ได้ล่วงหน้าเลยได้มั้ย
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 21-07-2015 21:43:49
เป็นเอ็นซีที่ฮามาก แคปปากจัดสุดๆ
คู่นนี้น่ารักมากเลยฮือๆ มันน่าหมั่นเขี้ยวทั้งคู่เลย
ชอบมากกกค่า. :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 21-07-2015 22:01:03
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 21-07-2015 22:05:55
จะได้กันตลอดรอดฝั่งมั้ย กลัวจะทะเลาะกันจนหมดอารมณ์ :เฮ้อ:
แคปจะพลิกจริงเลย หรือจะได้แค่ on top :hao7:
จบ nc นี่ :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 21-07-2015 22:12:23
p.s. ภาค2เหรอ กินกาแฟกับมาม่ามันไม่เข้ากันนะคะมินนี่~~~~~~~ :m17:
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 21-07-2015 23:23:31
ชอบที่ไม่เขียนให้คนในเรื่องเป็นเกย์หมดมันทำให้ดูเรียลดี ดูสมจริงอ่านแล้วรู้สึกคล้อยตามและรู้สึกฮามากกับคู่นี้ ตอนหึงที่แคปนอนกะปอนี่ฮาจริง5555 ไม่ต้องมีคู่หมดให้คู่ผู้หญิงบ้างดูสมจริงและสนุกมากอะ ชอบวิธีดำเนินเรื่อง แต่บางทีแคปก็ดุไปนะ 555 ด่าซะเอสเสียคนเลย5555555 มาแต่ละทียาวมากเยยย คุ้มที่รอค่ะ อิอิ มาต่อเร็วๆน้า
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 21-07-2015 23:25:01
เริ่มหัวข้อโดย: Tsumsome ที่ 21-07-2015 23:28:54
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 21-07-2015 23:41:19
แคปตลกมากอ่ะะะะะะะ ตั้งแต่เรื่องเตรียมตัวฟิตร่างกาย โด้ปไข่สิบฟอง 55555555
อีกทั้งมีจุดเทียนหอม หรี่ไฟเองอีกโอ้ยยยยยยยย ทำเอาเอสกับคนอ่านอึ้งทึ่งตาเหลือกอ่ะ 555555555
และคำที่หลุดออกมาเองว่าจะกลับไปเอากันกี่ทุ่มอีก โอ้ยๆๆๆๆๆ ตายๆๆๆๆๆ อกอีแป้นจิแตก555555 โคตรชอบอ่ะะะะะะ
ชอบมากอ่ะชอบหมดเลยยยยย ชอบทุกอย่างเลยเรื่องนี้ แคปชอบหลุดออกมาเอง หลุดทีทำเอาช็อคอ่ะ กรี๊ดๆๆ 555555
ได้ขี่ม้าสมใจอยากเลยเป็นไงล่ะร้องเสียงหลงเลยงี้ เอสก็หลงเลยงานนี้ โงหัวไม่ขึ้นแน่เอสเอ้ยยยยย55555555555
ภาวนาอยากให้ปอกลับมานอนที่ห้องแล้วได้ยินเสียงคราวของแคปมากเลยค่าาาาาาา มีเฮแน่งานนี้ กิ๊วๆๆๆ
ที่อึ้งพร้อมกับเอสคือตอนแคปมาบอกข้อตกลงกันคือขี้หึงมาก เป็นคนของกูแล้ว กูหวง โอ้ยยยยยย อ่านแล้วมีกรีดร้องงงงง ทุบโต๊ะ :katai4: :hao6:
อุ๊ต๊ะ ให้มันได้แบบนี้เซ่ะะะะะะ 55555555555
โอ้ยยยยยชอบบบบบบเอาอีกกกกกกกกกกก :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 22-07-2015 00:55:23
เป็นฉากที่...เออะ..ความนุ่มนวลอยู่ตรงไหน555
อย่าลืมไปเปลี่ยนเตียงนะพรุ่งนี้
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 22-07-2015 03:28:36
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 22-07-2015 09:59:03
ฟินมากๆครับ ผมชอบแคปมาก
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 22-07-2015 11:02:18
เริ่มหัวข้อโดย: moodyfairy ที่ 22-07-2015 11:26:02
ขอบคุณค้ะะ สมกับที่รอคอยมานานนนนน :hao7: :hao7:
ออร่าเคะราชินีของแคปแผ่ซ่านมากค่ะะ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 22-07-2015 13:33:58
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 22-07-2015 19:06:18
55555555
เป็นNCที่ขำไปพร้อมมมมมกับความฟินนนนนนจิงไรจิงง
ที่จิงแล้วววคนที่รอคอยวันนี้ไม่ใช่มีแต่เอสกับคนอ่านนสิน๊าาา......
แต่คนที่จิงจังกับวันนี้สุดไรสุดเนี๊ยะะะ เป็นแคปตังหากกก
เตรียมตัวมาดีมากกกแคปเอ้ยยย!! :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 22-07-2015 20:41:45
เอสแคปทำอิป้าฟินตัวแตกกับลูกสองคนมาก......... :impress2:
“คาปูชิโน่อร่อยที่สุด”
“อ๊ากกกกกกก เอสเพรสโซ่อย่างมึงโคตรจะจืดชืดเลย รสชาติห่วยแตก!!”
“หืม??”
ปล.ขอบคุณคุณมินมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 23-07-2015 10:47:23
อยากจะบอกว่าาฟินนนนนมว๊ากกกก ฟินระดับแปดดดกันเลยทีเดียววว
เกือบล่ะเกือบฟินนระดับสิบอยู่ล่ะะะ ถ้าไม่สะดุดขำกับเสียงร้องงงของแคปซะก่อนนน
นี่จะเอาฟินนนหรือจะเอาฮาาาาากันคร๊าาา แคปเอ้ยยยยย 55555
อ๊ากกกกก “กูจะขึ้นเอง กูจะเป็นคาวบอย” ดีมากแคปปปปป ทำถูกแล้วววว
เตรียมตัวมาดีมากกกก ไม่อยากจะพูดเลยว่านี่หมกมุ่นหรือมุ่งมั่นกันแน่ 5555
ฟิตตตตตมาดีเกิ๊นนนน แบบว่าไข่ลวกสิบใบนี่เอาอยุแน่หรอออออ!?? :m26:
โอ้ยยยย ไม่ไหวววแล้ววว แคปน่ารักกกกกกอ่ะพูดเลยยย
ชอบตอนที่เปิดใจพูดกันอ่ะ ชอบประโยคของเอสส มันเป็นอะไรที่ดูตรงๆ ดูแมนๆ ดูเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่จริงใจดีอ่ะ
แบบมันต้องประมาณนี้อ่ะ ไม่สัญญาแต่ว่าจะทำให้เห็น โอ้ยยหลงอีกแล้ววว จะทำให้เค้าหลงไปถึงไหนเอสสส!!
ขอได้ไหมผู้ชายคนเน้้ (แคปหันมามองงงงทันที...นี่ของกู!!) 55555
ปล.1 อยากรู้ว่าเตียงหักจิงมั้ยยยยยยย แบบว่าอยากเผือกไรงี้! 5555
ปล.2 แอบหวังลึกกกกกๆๆๆ...ว่าปอจะกลับมานอนที่ห้องงงง เพื่อเป็นสักขีพยานกับเสียงควรครางของแคปปป >//<
ปล.3 อันนี้อยากรู้มากกกก ระหว่างเสียงครางของแคปกับเสียงเตียงอันไหนดังกว่ากันน 555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-07-2015 17:47:18
เห็นด้วยยยกับเอสอย่างแรงงง
555555
แอบเสียดายที่คู่ผิดศีลธรรมไม่ใช่ฟี่โก้ แต่ถึงจะเป็นคู่อื่นนนก็ยังอยากอ่านอยู่ดี
เป็นกำลังใจให้นะคร๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 24-07-2015 00:11:49
สนุกมากครับ
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 24-07-2015 01:48:29
รู้มะ...ตอนเราอ่านถึงตรงนี้เรานี่ภาพลอยมาเลย เป็นภาพ S ใส่ทองหลายๆเส้น ยืนยิ้มข้างๆถังข้าวสาร (มามะแคป มาโดดมาๆ) 5555
โอ๊ะ...บันจี้จัมพ์ บันจี้จัมพ์ล่ะ เราก็เคยโดดนะ ที่นิวซีแลนด์
“เอาที่ไหนดี กระบี่ พังงา พีพีหรือว่าสิมิลันดีกว่ากันล่ะ หรือมึงชอบแถวๆภาคตะวันออกตราดก็สวยนะแต่ถ้าให้ใกล้ ๆ หน่อย ปราณบุรีก็ไม่เลวนักหรอก”
เสม็ดค่ะ เสม็ด เสร็จทุกราย//ไม่เกี่ยว
“โทษฐานอ้อยกูจนเกินเหตุ”
มิน...อ่อย ไม่ใช่อ้อย โอ๊ย ขำแรง ไม่โกรธนะ 5555555
พี่เอสเป็นช้างเหรอคะ กินอ้อย//โดนมินโบก
“ไอ้สัส! ปากหมาไม่มีใครเกิน เชิญมึงไปเสียวคนเดียวเหอะ ไอ้โรคจิต..” เอสหัวเราะร่า เขาสัญญากับแคปว่าถ้ามีโอกาสเรียนจบเดี๋ยวพาไปโดดที่นิวซีแลนด์ดินแดนบันจี้จั๊มป์
อ้าว...อ่านมาถึงตรงนี้ เราไปโดดมา 55555 ตอนนั้นอยู่ม.1 ขึ้นม.2 ที่ควีนสทาวน์ แม่รู้ลมแทบจับ (แต่เค้าเซฟมาก ไม่ต้องห่วง)
“ไม่ไปลองดูดิ ถ้ามึงไม่ไปกูจะพาสาวๆไปโดดด้วยแทน”
แน่ะ...มีหึงนะแคป
“ถ้าเปรียบผู้หญิงเป็นดอกไม้สวยแล้วผู้ชายอย่างเราจะถูกเปรียบเป็นอะไรวะ..”
ถ้าเอาตามตำราเก่าก็แมลงค่ะแคป
“กูจะเป็นอะไรได้ กูก็เป็นผึ้งตัวผู้ ส่วนมึงก็เป็นผึ้งตัวเมีย เอากันอยู่บนยอดเกสรดอกไม้สวยของมึงไง”
555555555555 ทะลึ่ง แต่ก็จริง ก็ผู้ชายทั้งคู่เนอะ
“เดี๋ยวกูจับจูบแม่ง อย่ามาทำหน้าอ้อยกูแบบนี้อีกนะ”
อ้อยอีกแล้ว...สรุปคือมินตั้งใจเขียนป่ะ? ชักไม่แน่ใจ
ถ้ากูจะรักถึงมึงเป็นผู้ชายกูก็รัก
อันนี้คุ้นๆนะมิน 5555
“นับจากวันนี้...มึงเป็นของกู ยิ่งได้แล้วกูยิ่งหวง มึงทำใจไว้ด้วย”
น่ารักกกกกกกกกก แคปสั้นกว่า แต่ได้ใจความมาก แอร๊ย :o8:
งะ...ภาคสอง มินจ๋า สารภาพ เราไม่กล้าอ่าน ไม่กล้าอ่าน ฮือออออออออออออ เราตับอ่อนแอ เรารับดราม่าไม่ได้ ฮือออออออออ
อภัยให้เราด้วย ตับเราอ่อนแอมากจริงๆ
เราขออยู่ในโลกแห่งทุ่งดอกไม้ ไล่จับผีเสื้อไปวันๆนะ ฮืออออออออออ//เอ็งจะร้องทำไม??
:sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: sexysunn ที่ 24-07-2015 08:48:40
หมั่นไส้ไอ้แคป อยากจะสอยตูดมันแทนไอ้เอส จริงๆ
ปล. เหมือนจะเค้าโครงว่าคนแต่งอยู่ มข. อั้ยยะ คิดอิมเมจออกเลย ไอ้เอสวิศวะ กับไอ้แคปเกษตร
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 24-07-2015 10:26:06
ทีนี้ก็หึงได้หวงได้เต็มที่แล้วววสินะะ เลิกปากแข็งด้วยช่ะ!??555555 แอบยังไม่อยากให้จบภาคหนึ่งเลยยย
เรายังต้องการเวลาเตรียมตัวต้อนรับดราม่าาแต่ก็ยังดี ที่มี NC ตามมาด้วยยยย 5555
บอกได้เลยยย อ่านตอนนี้แล้วววว ฟินนนนนนมากกก ทั้งฟินทั้งฮาา ขณะเข้าด้ายเข้าเข็มยังมีการห่วงเตียงว่าจะหักอีกนะ 555
เอสก็นะ ทั้งหึงโหดดด ทั้งแรงดีจิงไรจิงงงง แอร๊ยยยย เค้าจะไม่ทนนนนน :ling1:
ปล. คาปูชิโน่แก้วนี้อยู่ได้ทั้งคืนนนนนน บอกเลยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 24-07-2015 23:42:54
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 25-07-2015 04:49:00
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 25-07-2015 09:11:17
ขนาดอยุ่ในช่วงกำลังสำคัญบนเตียงยังรุ้สึกฮ่าแคปเลยอ่ะ
น่ารักที่สุด
ภาค 2 ดราม่าเป็นขี้งอนดีมะง้อด้วยเอ็นซีเยอะๆๆๆฮ่าๆๆๆๆ
อ่านหมดตอนนี้แล้วอ่ะ รออีกแล้วเรา อิอิ รอน่ะ^^
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 26-07-2015 14:09:51
เป็นการเดทที่สุดติ่งจริงๆ ในที่สุดสิ่งที่เอสและคนอ่านรอคอยก็มาถึงเสียทีnc แจ่มๆของคาปูชิโนและเอาเปรสโซ่ คนอ่านมึนเมากับกลิ่นกาแฟคู่นี้จริงๆ
:L1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 26-07-2015 19:35:38
5555555555 55
อ๊ากกกก ตอนได้กันครั้งแรก กับตอนนี้มันช่างงงง....แตก ต่างงง!! 5555
อยากจะบอกแคปว่า ของเค้าดีจิงงง ปากอ่ะ!! 5555
สงสัยเอสนี่จะหลงแคปที่ปาก #ไม่ใช่หลงคารมนะ #ปากจัดปากแข็งนี่ตั้งหากกก
อ่านตอนเก่าารอตอนต่อไป ฟินนนนกัน ยาวไป ยาวไปป >t<
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 26-07-2015 21:09:51
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 26-07-2015 21:14:55
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 26-07-2015 21:57:10
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 27-07-2015 16:13:28
คอมมินเจ๊งอีกแล้ว(รอบสอง)ส่งเข้าศูนย์ใหญ่เลยค่ะคราวนี้ ตอนหน้าคงต้องนานหน่อย ขอโทษด้วยจริงๆ มินเองยิ่งเสียใจเฟลหนักมาก ข้อมูลหลายอย่างอยู่ในนั้น รวมถึงตอนใหม่บางส่วนด้วย ฮือออออ :o12:
คิดว่าคงต้องถอยใหม่จริงๆแล้ว รอกันนานหน่อยนะเที่ยวนี้ ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว มินจะลงให้เลยนะคะ
คิดถึงทุกคนนะ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 27-07-2015 16:21:02
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 27-07-2015 16:26:43
รอค่ะ ภาวนาขอให้กู้ได้
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-07-2015 16:34:36
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 27-07-2015 16:44:24
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 27-07-2015 16:47:59
คิดถึงหนักมากแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 27-07-2015 17:14:16
เอาใจช่วยค่ะ
รออยู่น๊าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 27-07-2015 17:26:06
จะรอนะ สาธุกู้คืนได้
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 27-07-2015 17:44:30
เอาใจช่วยพี่มินน๊าาา ขอให้ได้คอมคืนเร็วๆพร้อมมมมข้อมูลในนั้นด้วยน๊าาคร๊าาา
ยังไงเค้าก็ยังรอเอสแคปกับพี่มินอยู่ตรงนี้เนอะะ รอได้อยู่แล้วววว :ped149: :ped149:
เริ่มหัวข้อโดย: EVE910 ที่ 27-07-2015 17:45:58
:mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 27-07-2015 18:08:47
เสียใจกับมิน และเสียใจกับตัวเองด้วยค่ะ :o12: :o12:
เค้าคิดถึง เอส กะ แคป จุง :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 27-07-2015 18:17:49
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 27-07-2015 18:39:57
แล้วจะกลับมารอ :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 27-07-2015 18:58:37
ขอให้กู้ไฟล์ได้
ถอยเครื่องใหม่เลย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-07-2015 19:14:05
ขอให้คอมหายป่วยเร็วๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 27-07-2015 19:17:29
ถถถถถ ร้องไห้หนักมากกกกกกก
ยังไงก็รอออออออน๊าาาา T_T
ขอให้ได้คอมคืนพร้อมข้อมูลนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 27-07-2015 19:20:10
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 27-07-2015 19:40:50
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 27-07-2015 19:43:03
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 27-07-2015 20:48:09
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 27-07-2015 20:53:27
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 27-07-2015 21:00:48
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 27-07-2015 21:05:27
แอบเสียดายแรงกายแรงใจและเวลาแทนคุณมินเบาๆถ้างานหาย ยังไงก็สู้ๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 27-07-2015 22:01:22
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 27-07-2015 22:32:29
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 27-07-2015 23:17:26
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 27-07-2015 23:27:02
เริ่มหัวข้อโดย: novas ที่ 27-07-2015 23:29:37
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-07-2015 23:49:07
ขอให้คอมหายไวๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 27-07-2015 23:59:40
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 28-07-2015 01:07:14
จะรอคนเขียนกลับมานะ เป็นกำลังใจให้จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: jepei ที่ 28-07-2015 19:50:17
เริ่มหัวข้อโดย: Blue ที่ 28-07-2015 20:35:18
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 28-07-2015 22:14:30
เราจะรอต่อไป เพื่อเอสแคปเราทนได้ :ling1: :ling1: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 28-07-2015 23:27:29
เริ่มหัวข้อโดย: rule ที่ 29-07-2015 22:24:46
เริ่มหัวข้อโดย: mr.nine ที่ 30-07-2015 08:36:49
เริ่มหัวข้อโดย: p9hmiew ที่ 30-07-2015 16:35:31
ชอบมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 30-07-2015 17:01:13
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 01-08-2015 19:05:58
เราชอบทุกอย่างที่เป็นเรื่องนี้ ชอบทุกอย่างที่เป็นเอสแคป ชอบการดำเนินเรื่องที่ไม่เร่งรีบ ตัวละครดูมีมิติ มีการพัฒนาตัวละครที่ค่อยเป็นค่อยไป เช่น ความรู้สึกแคป เป็นต้น
ตอนที่เอสหึงแคป ในพาร์ทที่แบงค์ขับรถมาส่ง นี่เรายังสยองไม่หาย อารมณ์อีคู่นี้รุนแรงด้วยกันทั้งคู่
ฮาแคปที่มีการเตรียมพร้อมรับมือ ในฉากอัศจรรย์ ขำจนเหนื่อย55555
ชอบฉากให้เกียร์ "คืนเกียร์ไม่คืนใจมึงเคยได้ยินไหมล่ะ" อ่านประโยคนี้แล้วเขินหนักมาก โรแมนติกมากค่ะอีแคป>3<
จะจบภาคมหาลัยแล้วหรอใจหายจัง
แต่ยังไงก็รออ่านตอนวัยทำงานแน่นอน เราจะได้เห็นเจ้าแคปเป็นหนุ่มชาวสวนไหม แบบไปทำไร่ของตัวเอง อีเอสก็นั่งครองบังลังก์อยู่กลางเมือง5555 แอบอยากอ่านดราม่าของคู่นี้อ่ะ อยากเห็น2คนนี้มันเล่นพ่อแง่แม่งอนกัน แล้วเฮียเต้ถ้ารู้เรื่องนี้จะว่าไงน้า อยากรู้ว่าดราม่าจะมาจากทั้งฝั่งเอสหรือแคป เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เดาทางยากจริงๆค่ะT^T
ps.คุณมินอย่าหายไปนานนะคะ ขอให้คอมซ่อมเสร็จเร็วๆ ไม่งั้นแฟนพันธ์แท้เอสแคปได้ขาดใจตายกันเป็นแถวๆแน่
ขอให้ตอนใหม่ยาวเท่ากำแพงเมืองจีนเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ5555555
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 02-08-2015 00:05:16
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 02-08-2015 11:45:36
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 02-08-2015 14:24:49
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 02-08-2015 18:55:33
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 03-08-2015 20:39:40
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 03-08-2015 22:58:24
แล้วนี่ยอมรับว่าคบกันแล้ว แถมยังขู่ว่าหวงของแรงขนาดนี้
มือที่สามเตรียมจองศาลาเลยใช่มั้ยคะ
จะรออ่านตอนต่อๆ ไปนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 04-08-2015 19:26:28
ไม่รู้ว่าคอมซ่อมเสร็จยังเนอะะะ
แต่ไม่เป็นไร เค้าเข้ามารอเอสแคปไว้ก่อนนเลยไง
555555 555
ปล. อยากบอกว่าคิดถึงที่สุดดดดดดดด :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 04-08-2015 20:40:46
ขอให้ซ่อมไวไวนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: p9hmiew ที่ 04-08-2015 22:41:41
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 04-08-2015 23:23:59
มารออออออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 04-08-2015 23:40:10
คิดถึงจริงจังน๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 05-08-2015 03:36:49
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 05-08-2015 13:27:36
:katai4: :katai4: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 05-08-2015 19:51:45
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 06-08-2015 11:17:05
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 06-08-2015 15:00:07
ปล.นอยรอต่อไป :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 06-08-2015 15:59:25
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 06-08-2015 23:17:47
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 06-08-2015 23:38:12
ฝากหอมแก้มคาปู 2 ฟอดใหญ่ๆเลยน้า*หลบตีนเฮียเอสแป๊บ*
ถ้าคอมหายป่วยมาต่อไวไวนะคะ :katai4: :katai4: :katai4:
ตอนนี้ความคิดถึงกำลังทำร้าย ฮาาาาา
:katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 07-08-2015 19:53:21
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 07-08-2015 20:20:32
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 08-08-2015 02:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 08-08-2015 03:18:21
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 08-08-2015 08:08:10
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 08-08-2015 11:49:07
คิดถึงคู่หึงโหดดดแล้วน๊าา :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 08-08-2015 12:45:44
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 08-08-2015 19:28:05
ฉันยังคิดถึง แค่เธอ ..
ฉันยังคิดถึงเธอ .........
นี่มาเป็นเพลงเลยเอาดิ!
ปล.และ ปล. คิดถึงเอสแคปมากกกกกกก (ก.ไก่ล้านตัวถ้าเป็นไปได้)555
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 08-08-2015 21:47:52
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 08-08-2015 22:58:51
คิดถึงเอสกับแคป ใจจิขาดรอนๆ
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 09-08-2015 21:45:07
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 09-08-2015 21:49:25
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 10-08-2015 09:38:30
เอสแคปก็ยังไม่มา :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 10-08-2015 09:42:52
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 10-08-2015 10:11:41
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-08-2015 11:27:28
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 10-08-2015 21:10:11
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 12-08-2015 00:32:35
คิดถึงงงง ฮือๆ
:ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 12-08-2015 00:33:24
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 12-08-2015 01:17:48
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 12-08-2015 14:13:17
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 12-08-2015 21:15:52
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 13-08-2015 09:25:15
ใจจะขาดดดแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 13-08-2015 09:29:12
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 13-08-2015 19:23:22
คิดถึง คิดถึง คิดถึง
เอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 13-08-2015 20:34:27
:serius2: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 13-08-2015 21:36:22
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-08-2015 19:58:50
จงมา จงมา เอสแคปจงมาาา
5555555
เค้ารออออออเอสแคปยุน๊าาาา
คิดถึงสุดๆเล้ยยยยยย!!
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 15-08-2015 16:40:31
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-08-2015 18:57:18
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 15-08-2015 19:06:45
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 15-08-2015 21:42:48
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 15-08-2015 23:09:31
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 15-08-2015 23:28:28
ให้เธอนี้ ไม่แคล้ว ไม่คลาดกัน
ให้เธอรู้ตัวว่า มีคน อย่างฉัน
แอบมองเธออยู่ตรงนี้
รอคอยเธอตรงนี้ ฉันนี้ไง ............ เพลงพี่ป้างก็มาา :z2:
มารอยคอ รอคอยเอสแคปทุ๊กวันนนนนนนนน
สังสัยต้องไปเรียนวิทวะคอม เราจะได้มาซ่อมคอมให้ ฮี่ๆๆๆๆๆ
คิดถึงเอสกับแคปจนสมองเบลอออ นั่งรอกันต่อไปป TT :katai1:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 16-08-2015 13:04:58
คอมเสร็จรึยังหนออออ ใจจะขาดดด ย๊ากกกก
เข้ามาบอกเฉยๆว่า คิดถึงหนักมาก :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 17-08-2015 07:18:17
บางทีก็ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเอง..คิดถึงเก่งมาก คิดถึงเก่งม๊ากมากกก
คิดถึงๆๆพี่มินนนน คิดถึงเอสแคปปปป
นี่ก็ใกล้ล่ะ...ใกล้จะลงแดงแล้ววบอกเลยยย 5555
เอาเอสแคปมาส่งด่วนนน!!!! รู้ยังงง
ปล.หวังว่าคอมคงซ่อมเสร็จแล้วเนอะะะ เพี้ยงงงง 555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 17-08-2015 16:29:04
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 17-08-2015 17:36:10
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-08-2015 18:05:10
คืนนี้...
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 17-08-2015 18:18:20
o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 17-08-2015 18:29:35
เย้ๆๆๆ เข้ามาปุเสือรอเอสแคปรัวๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 17-08-2015 18:34:30
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 17-08-2015 20:26:06
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-08-2015 21:37:13
https://www.youtube.com/v/1_374c5JFv8
[XXIII]
“...หลายคนให้ความสำคัญกับเรื่องความรักและยอมทิ้งโอกาสดีๆมากมายที่เข้ามาเพื่อให้ได้อยู่กับคนรัก....อย่าลืมว่า เมื่อมีอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิต ไม่ได้หมายความว่าจะต้องทุ่มเททุกอย่าง หรือยอมสูญเสียความเป็นตัวเองไปเพื่อเอาใจอีกฝ่ายและคิดว่าวิธีนี้จะสามารถดึงให้เขาอยู่กับเราไปได้นาน ๆ เพราะสุดท้ายแล้วเมื่ออีกฝ่ายหมดใจยังไงก็รั้งเขาไว้ไม่ได้ ฉะนั้นเพื่อไม่ให้ชีวิตเสียสูญ เราควรจะให้เท่าที่ให้ได้ ทั้งเวลาและสิ่งอื่น ๆ ในชีวิต และทำในสิ่งที่มีความสุขทั้งสองฝ่าย
เราจะมีคุณค่าก็ต่อเมื่อเราทำตัวเองให้มีคุณค่า รักไม่ใช่ทุกอย่างหรอกครับ ความรักอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะทำให้คนสองคนอยู่ร่วมกันไปตลอด ยังมีปัจจัยอื่นอีกเยอะเช่นกัน ดังนั้นต่อให้มีหรือไม่มีมันเราก็อยู่ได้...เพราะความรักไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต”
“แล้วอยู่แบบไหนอ่ะครับดีเจแคป ถ้าขาดความรักชีวิตคงเหี่ยวเฉาเหมือนต้นไม้ที่ขาดน้ำนะผมว่า”
“ความรักของพ่อแม่ ครอบครัว เพื่อนฝูง พี่น้อง สำคัญนะ รักตัวเองให้มากๆ ความรักไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตอย่าไปยึดติดกับมันครับ ชีวิตเรายังมีเรื่องให้คิดให้ทำอีกเยอะ รักตัวเองให้มากๆ ผมย้ำคำนี้อยู่เสมอ พบกันอีกครั้งศุกร์หน้าห้าทุ่มเศษ กับผมดีเจแคป..”
“และผมดีเจแบงค์ สำหรับคืนนี้เราสองคนต้องลากันไปแล้วล่ะครับ บ๊ายบายยยย/บ๊ายบายยยย....”
“...เมื่อรักไม่ใช่ทุกอย่าง เสมอ
รักมันไม่ใช่เธอ ฉัน หรือว่าใคร
รักไม่ใช่ความสุข ในบางครั้ง
รักไม่ใช่ความหวัง ในวันที่ฉันเเละเธอต้องจากไป
รักไม่ใช่ทุกอย่าง......”
เมื่อเพลงสุดท้ายของรายการถูกปล่อยออกมา แคปเซ็ทโปรแกรมสำหรับสปอตโฆษณาหลังรายการข่าวประจำชั่วโมงเอาไว้ก่อนถอดเฮดโฟนออก เขาหยิบเอาสคริปที่วางอยู่ข้าง ๆ เลื่อนเก้าอี้แล้วลุกออกมาโดยมีแบงค์ที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นจากใต้โต๊ะเพราะก้มลงไปทำอะไรสักอย่างกับเครื่องสำรองกระแสไฟลุกตามกันมาติดๆ พี่ดีเจเติ้ลที่รอเปลี่ยนมืออยู่แล้วทักทายกันนิดหน่อย สองหนุ่มค้อมศีรษะให้อย่างเคารพแล้วเดินผ่านมาที่ห้องใหญ่มาด้านนอก
“ฮ้าววววว” แคปหาวหวอดพลางชูสองมือขึ้นบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีส่งเสียงอย่างเกียจคร้าน
“อ่ะ....!” เมื่อแก้มถูกสัมผัสด้วยกระป๋องน้ำอัดลมเย็นเฉียบแคปถึงกับสะดุ้ง “สัส กูตกใจ”
“โอ๋ๆขวัญมาๆ” แบงค์มันก็แค่ยืนยิ้มที่แกล้งอีกคนได้ คำพูดปลอบใจแบบเด็กๆทำเอาแคปหัวเสียหน้าเหวี่ยงขึ้นได้อีก
“คืนนี้กลับยังไงวะ..” เสียงทุ้มเอ่ยถามตัดอารมณ์หุนหันของอีกคน แคปหันมามองนิดหน่อยแต่ไม่ได้ตอบ งัดเปิดฝากระป๋องน้ำอัดลมเย็นๆแล้วยกดื่ม มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพอดีขณะที่พนักงานฝ่ายเทคนิคยื่นสคริปงานปึกใหญ่ส่งให้ แบงค์เดินเข้าไปรับไว้แล้วกล่าวขอบคุณ
“งานของอาทิตย์หน้ามาเร็วจริงจริ๊ง..” เจ้าแบงค์บ่นพึมพำพลางก้มมองสำรวจสิ่งที่อยู่ในมือ เขายื่นให้แคปปึกนึง
“หัวข้ออะไรวะเนี่ย มีแต่เรื่องเศร้าๆ” พอกวาดตามองหัวข้อเรื่องสำหรับรายการครั้งหน้าแล้วต้องส่ายหัว แน่นอนว่าเรตติ้งรายการดีขึ้นมากจริง ๆ แต่ก็ต้องแลกกับธีมของรายการที่ดราม่าถึงขีดสุดในทุกๆครั้งที่มาจัด บางครั้งแคปรับฟังเรื่องราวจากบรรดาผู้ที่โทรเข้ามาเล่าเรื่องราวความรักของตัวเองแล้วอดที่จะหดหู่ไม่ได้ ชีวิตจริงทำไมถึงต้องเศร้าโศกขนาดนั้น สุขแค่ร้อยแต่เจ็บเป็นล้าน ถึงขนาดนั้นก็ยังยอมแลกมาอย่างขาดทุน
คนหนอคน
“เหม่ออะไรน่ะ” เขารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แบงค์เอาปึกกระดาษในมือโบกไปมาผ่านหน้าแล้วเอียงใบหน้าคมเข้ามาถาม แคปถึงกับต้องผลักมันให้ออกห่าง
“กูจะกลับแล้ว..” เขาว่าพร้อมกับคว้ากระเป๋าตัวเองขึ้นมาแล้วยัดสคริปใส่ลงไป ยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นดื่มต่ออีกหน่อย
“แฟนมึงมารับ?”
“.......” แคปไม่ได้ตอบ เขาวางเครื่องดื่มเย็น ๆในมือลงพร้อมยักคิ้วข้างเดียวส่งกลับไปแบบกวน ๆ แบงค์เห็นแบบนั้นถึงกับแค่นหัวเราะในคอ
“เฮ้อออ ว่าจะชวนไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันสักหน่อย วันนี้ก็ไม่ได้อีกงั้นสิ”
“ไม่ใช่แค่วันนี้ไม่ได้เว้ย วันไหนๆก็ไม่ได้ทั้งนั้นน่ะแหละ” แคปย้ำเสียงหนักแน่นพร้อมกับบีบกระป๋องน้ำอัดลมที่กินจนหมดเกลี้ยงแล้วโยนลงถังขยะมุมห้องอย่างแม่นยำ
“มีแฟนขี้หึงหนักใจชะมัดเฮ้อออ..”แบงค์แกล้งทำเสียงล้อเลียนแบบกวน ๆ เจอแคปหันมาตวัดสายตาใส่
“นั่นไม่เกี่ยวกับมึงนี่” เขากระชับสายกระเป๋าพลางหันไปมองคนด้านหลังแวปหนึ่งอีกครั้งก่อนผลักประตูเปิดออกไป ขายาวเดินดุ่ม ๆ ไปที่ลิฟต์ ตีหนึ่งเศษจะว่าเงียบก็เงียบนะ พนักงานส่วนใหญ่ก็ทำในช่วงเวลาปกติ จะมีก็แค่เฉพาะบรรดาพวกที่มีหน้าที่ช่วงดึกเท่านั้นที่มาประจำอยู่
“รีบไปไหนวะแคป เดี๋ยวกูลงไปส่ง นัดกับมันไว้ที่ไหน..” เสียงทุ้มของแบงค์ไล่หลังตามมาพร้อม ๆ กับตัวคนที่ซอยเท้าเดินตามมาจนทัน
“ไม่ต้อง! แยกกันต่างคนต่างเดินเลย..” แคปกดเรียกลิฟต์ปุ๊ป บานประตูก็เปิดปั๊ปขึ้นมาทันที สองคนจึงเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างในคนล่ะมุม
“นัดกันไว้ที่ไหน เอาดีๆ”
“..........” แคปส่ายหัวคิ้วย่น แสดงออกให้มันรู้ไปเลยว่าไม่อยากบอกอย่ามาถามมาก ขณะที่แบงค์เห็นแบบนั้นยิ่งอยากแกล้ง
“กูไม่ตามมึงไปหรอกน่าก็แค่ถามดู ถ้าเป็นนอกอาคารเดี๋ยวเดินไปเป็นเพื่อนมันดึกมากแล้ว”
“เรื่องของกู ไม่ต้องมายุ่งได้ไหมห๊ะ” พอลิฟต์เปิดออกแคปก้าวเลี้ยวออกฝั่งซ้ายแบบไม่รีรอ แบงค์รีบเข้ามาคว้าสายกระเป๋ารั้งเอาไว้
“อะไรของมึงอีกวะ ยุ่งกับกูจริงนะ” แคปหันมาถามเสียงขุ่น
“ร้านกาแฟ?”
“ใช่! แล้วยังไง? มึงจะไปพร้อมกูไหมล่ะ”
“ใจร้ายจริง ๆ กูก็แค่ถาม”
“เลิกเรียกตัวเองว่ากูแล้วเลิกแทนตัวกูว่ามึง ถึงตอนนั้นกูจะพูดด้วยดีๆ”
“พี่แคป..งี้เหรอ?”
“กวนตีน ไอ้เด็กนรก” แคปสวนกลับกัดฟันกรอด ๆ มันเรียกเขาพี่แคป แต่หน้าตาดูตั้งใจกวนมาก ๆ ไม่ได้ให้ความเคารพในฐานะพี่อย่างปากเรียกเลยสักนิด
“อ้าว เรียกพี่แคปก็ไม่โอเค งั้นให้เรียกอะไรอ่ะ น้องแคป แคปเฉย ๆ หรือจะให้เรียกคาปูแบบพี่ชายมึงเรียกดีล่ะ”
“นี่มึงไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนห๊ะ!”แคปเดือดขึ้นมาอีกรอบ ชื่อนี่แม่งโคตรหวงถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวหรือคนสนิทจริงๆไม่มีใครหน้าไหนที่เขายอมให้มาเรียกหรอก
“หึหึ คาปูชิโน่เรอะ? คาปู คาปู จุ๊ๆมานี่เร็วเดี๋ยวพี่แบงค์เอาขนมให้น๊า” แบงค์แกล้งทำเสียงเยาะ ตั้งใจกวนประสาทอีกคนเต็มที่โดยการทำเสียงเรียกที่เหมือนกับเรียกลูกหมา แคปปนี่ยืนขนหัวลุกคือโกรธมันแบบมากๆ ขณะที่จะอ้าปากด่ากลับเสียงโทรศัพท์มือถือดังเรียกขึ้น เขาเอาขึ้นมาดูพอเห็นว่าเป็นใครที่โทรเข้ามาเรียก แคปชี้หน้าแบงค์แล้วด่าคาดโทษ
“มึงนะมึง กูฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เด็กเปรต” เสียงมือถือยังแผดลั่นอยู่แบบนั้นแคปยิ่งรน ไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับไอ้เด็กนรกตรงหน้ามากนัก
“อย่าลืมมาเอาคืนด้วยล่ะ...พี่แคป”
“ไอ้เด็กบ้า!” แคปด่าสาดใส่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนหันหลังเดินเลี่ยงออกไป เสียงหัวเราะหึหึจากแบงค์ดังตามมาอยู่ในโสตทำเอาเขาปวดหัวจึ๊กๆ แคปยั๊วะมากทำอะไรไม่ถูก เขาคว้าได้ขวดอะไรบางอย่างแถว ๆ นั้นจับฟาดมันไปแบบกะเอาให้โดนได้ยินแต่เสียงแบงค์ร้องโอดโอยอยู่มุมตึกแคปจึงแสยะยิ้มร้ายสมน้ำหน้า ก่อนที่สองคนจะแยกกันออกไปได้ยินแต่เสียงทุ้มต่ำของแบงค์ดังแว่วตามมาอีกรอบ
“บ้าเอ๊ย! เด็กนรกจริงๆนะมึง” แคปสบถ แต่ล่ะวันมาทำงานกว่าจะได้กลับต้องทะเลาะกับไอ้เด็กเวรตะไลนั่นทุกทีสิน่า ตอนทำงานก็เข้าขากันดีอยู่หรอก งานเป็นงานแบงค์มันจะไม่เคยกวนเขาเลยแต่พอเลิกงานเท่านั้นแหละ มันตั้งใจยั่วโมโหกวนส้นตีนฟัดกันจนจะแตกหักกันไปข้างเสียทุกที
“ฮัลโหลถึงแล้วโว๊ย! มึงก็โทรเหี้ยไรของมึงนักหน่าห๊ะ!!” แคปเอามือถือที่แผดเรียกดังไม่ยอมหยุดขึ้นมากดรับแล้วพาลใส่คนในสาย ทำเอาเอสที่นั่งชิลอ่านหนังสืออยู่ถึงกับคิ้วกระตุก ปิดพับหนังสือปกหนาเล่มยักษ์เสียงอย่างดังจนพนักงานร้านกาแฟยังต้องสะดุ้งแล้วหันดู
“พูดไม่เพราะแบบนี้กลับเองนะเมีย กูไม่รอแล้ว” เสียงทุ้มขุ่นว่าจบลุกพรวดขึ้นเลย เขาเดินออกจาโต๊ะจริงอย่างที่ปากว่าจะไม่รอ พอจะเลี้ยวออกจากร้านเท่านั้นแหละเจอมือเล็กของใครสักคนดึงเอาไว้อย่างเร็ว
“เฮ้ย! มึงจะบ้าเรอะ กูมาถึงแล้วเนี่ยจะเลี้ยวไปไหนของมึงห๊ะ ไหนใครวะว่าจะมารอกูไง ยิ่งอารมณ์เสียๆอย่ามาทำเป็นเอาแต่ใจนิสัยผู้หญิงนะมึง”
“.......” เอสไม่ยอมพูดตอบโต้ เขาเพียงหันไปมองคนพูดตาเขียวแล้วนิ่ง ขณะที่แคปอ้ำอึ้งพูดไม่ออกชะงักไปนิดเมื่อรู้สำนึกว่าตัวเองทำผิดที่โมโหอีกคนแล้วไปพาลใส่อีกคนแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าเอสมันตั้งใจมานั่งรออยู่เงียบ ๆ ตั้งสองชั่วโมง ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเผลอตัวตะคอกใส่ไป แคปนึกไปนึกว่าไม่รู้ความคิดอันน้อยนิดในสมองเรียบเรียงเฉไปทางไหน เขาพลันนึกถึงคำพูดที่เอสบอกเอาไว้คืนนั้น...
...กูเป็นคนเบื่อง่าย ยิ่งได้แล้วยิ่งไม่ค่อยสนใจ...
ตายห่า ตายๆๆๆๆ เพราะไอ้เด็กบ้านั่นคนเดียวโว๊ยยยยยย
“คิดอะไรของมึงอีกหื้อ คิดมากจนคิ้วยุ่งไปหมดแล้วนั่น..” เอสเห็นอีกคนหน้าค่อย ๆ ยู่ๆลงเรื่อยๆแบบนั้นถึงกับส่ายหัว แคปมีนิสัยไม่ดีมากๆอยู่อย่างคือชอบคิดเองเออเองอยู่คนเดียว บางครั้งคิดในสิ่งที่ผิดๆแล้วไม่ยอมถามว่าเรื่องจริงเป็นยังไง ถึงตอนนั้นก็เข้าใจผิดกันไปมากโข เอสถอนหายใจหนักๆก่อนคว้าหมับล็อคเอาคอคนตัวเล็กกว่าแล้วลากพาเดินกลับออกไปด้วยกัน
“เข้าไปนั่งเงียบ ๆ อย่าโวยวายให้มันมากนัก..” พอถึงรถเขายัดไอ้ตัวน่ารำคาญที่บ่นอุบอิบโวยวายมาตั้งแต่หน้าร้านกาแฟ บ่นว่าหนักคอบ้างหล่ะ หนักไหล่บ้างล่ะ ทำท่าไม่อยากให้เขาเดินกอดคอลงมาด้วยกันบ้างล่ะ แต่พอเขาทำท่าจะเอาท่อนแขนออกจากไหล่มันจริง ๆ มันกลับหันมาชักสีหน้าทำตาเขียวใส่
หรือนี่จะเป็นอารมณ์เลือดลมจะมาจะไปของพวกผู้หญิงวะ? แคปมันมีรอบเดือนด้วยเหรอ
“ไอ้สัส!” แคปเงยหน้าขึ้นมาด่า ขณะที่เอสคร่อมตัวไว้ที่ประตู เขามองซ้ายมองขวาปลอดคน มือหนาคว้าที่ปลายคางเล็กแล้วบีบก่อนก้มลงไปดูดมุมปากแรง ๆ หนึ่งที่ เจอแคปฟาดผั๊วะลงที่กลางหลังแต่เอสไม่สะท้านสักนิด
“ทำโทษคนปากดี” เอสถอนริมฝีปากออกมาแล้วแสยะรอยยิ้มร้ายก่อนปิดประตูใส่หน้าคนมองกลับตาขวางเสียงดังโครม!
“............” แคปนั่งกัดฟันกรอดๆ สองมือกำแน่น มันไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ตั้งแต่ได้กันมาจริง ๆ จัง ๆ มันไม่เห็นเปลี่ยนไปจากเดิมเลยนี่หว่า เคยแกล้งเขาแบบไหนมันก็ยังคงเป็นแบบนั้นไม่เห็นจะอ่อนโยนอ่อนหวานห่าเหี้ยอะไรเลย คนนิสัยแย่ทำยังไงก็ยังแย่อยู่วันยังค่ำ ไม่มีช่วงโปรโมชั่นบ้าบออะไรนั่นหรอก
“หิวอะไรไหม จะแวะที่ไหนก่อนหรือเปล่า” เอสหันมาถามเรียบๆเมื่อเขาเลี้ยวรถออกมาจากตึก เห็นแล้วแหละว่าคนข้าง ๆ นั่นทำหน้าตายุ่งอยู่แบบนั้น ปล่อยให้มันคิดโน่นนี่ไปเถอะ จนสักพัก
“ตกลงไม่กิน? จะกลับเลยใช่ไหม” คนขับหันมาถามดูอีกครั้ง เสี้ยวหน้ายุ่งเหยิงของแคปยิ่งยุ่งลงกว่าเก่าพอได้ยินประโยคแบบนั้น
“กินสิวะ! หิวจะตายห่าแล้วเนี่ย” แคปเห็นท่าไม่ดีรีบร้องดักทางขึ้นมาก่อน กับคนแบบนี้ถ้ามัวแต่ทำเป็นโกรธรับรองไม่ได้กินอะไรแน่ ๆ คืนนี้มันตรงดิ่งพากลับห้องแบบไม่ต้องถาม
“เป็นอะไรของมึง ทำใจเย็นๆก่อนไหมแล้วค่อยพูดจากับกู”
“.......” แคปกัดฟันกรอดๆอดทนไม่อยากจะโปรยคำด่า เหนื่อยที่ต้องพูดมาตลอดสองชั่วโมงที่จัดรายการถ้าต้องมาปากต่อคำกับไอ้ตัวอันตรายข้าง ๆ อีก แพ้แบบไม่ต้องลุ้น
“แคป ข้าวไข่เจียวหน้าทางเข้าคอนโดมึงก็น่าอร่อยนะ คืนนี้แวะกินลองดูไหมล่ะ”
“........”
“อะไร..ยังไม่หายอารมณ์เสียอีกเหรอวะ”
“อยู่เฉยๆ กูกำลังทำใจ ทำสมาธิ..” แคปว่าหน้าตายังคงยุ่งอยู่ เอสหันมองเสี้ยวหน้ายุ่งเหยิงแล้วก็นำขำ
“ขนาดนั้นเลย?”
“........”
“อะไรเนี่ย นานแล้วน่าเลิกโกรธได้แล้ว”
“ก็เพราะว่ามึงอ่ะแหละ”
“กูทำไมอีก..”
“ก็มึงอ่ะ..”
“ทำไมล่ะ”
“อะไรวะ มึงไม่เห็นจะเปลี่ยนไปจากเดิมเลยนี่”
“หมายความว่ายังไงแคป..”
“ก็คืนนั้นเรา...” แคปรีบเบรคตัวเองไว้แทบไม่ทัน จะพูดออกมาว่าคืนนั้นเขาสองคนเป็นของกันและกันแล้ว แต่สิ่งที่เอสแสดงออกมาหลังจากวันนั้นไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว
“กูบอกไปแล้วนี่..” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบา ๆ เหมือนจะรู้ความคิดอีกคน เขาหันไปมองหน้าแคปแวบหนึ่ง
“แต่มันควรจะดีขึ้นบ้างป่ะ นี่อะไรมึงยังชอบรังแกกูเหมือนเดิมไปเปลี่ยนเลยเหอะ ไอ้คนใจร้าย”
“แล้วมึงล่ะ เปลี่ยนไปบ้างรึเปล่า ปากมึงเนี่ยก็ยังชอบรังแกกูเหมือนเดิมไม่เห็นจะเปลี่ยนไปเลยนะ..” เอสสวนขึ้นทันใจ แคปเองก็ไม่น้อยหน้าตาเหลือกกลับไปทำเอาคนมองถึงกับหลุดยิ้มยิ่งเห็นริมฝีปากเล็กที่ยังขยับบ่นไม่หยุดแบบนั้น
“จิ๊! มึงน่ะมันแย่ ๆๆๆๆๆที่สุดของความแย่..” มือใหญ่เอื้อมเข้าไปคว้ามือแคปดึงเข้ามาจับไว้ที่ตัก
“เอาน่า ก็เราสองคนคู่กัดอยู่แล้วนี่ เป็นแบบนี้หรือว่ามึงรับไม่ได้อยากให้กูหวานใส่เหมือนที่มึงทำหวานน้ำตาลหกกับพวกผู้หญิงงั้นดิ”
“ไม่ใช่สักหน่อย!” แคปหันไปทำตาเขียวใส่อีกรอบแบบไม่ต้องรอ เขาเกลียดคำพูดแบบนั้นของมัน เอสก็แค่หันมาเลิกคิ้วถาม ตกลงอยากให้เขาทำแบบไหนด้วยกันแน่
“ไม่อยากได้แล้วเว้ยกูรำคาญ ช่างมึงเหอะมึงอยากทำตัวแบบไหนยังไงกูไม่สนแล้วเรื่องของมึงเลย เชิญ!”
“หึหึ..” เอสยิ้มร้ายนิดๆแล้วส่ายหัวที่แกล้งอีกคนให้หัวเสียได้ บางครั้งอดคิดไม่ได้ว่านับวันตัวเองจะซาดิสต์ชอบแกล้งแคปมันมากจริง ๆ ยิ่งแหย่ให้มันโกรธจนหน้ายุ่งได้เขายิ่งชอบ แต่บางทีก็แอบสงสารไอ้เจ้าคนโดนแกล้งอยู่เหมือนกัน เอสยื่นมือไปขยี้หัวเล็กจนยุ่ง แต่ก็เหมือนเดิม..เจอแคปดึงมือเขาออกแล้วเหวี่ยงกลับมาแบบแรง ๆ
เอสก็แค่หัวเราะ
“ข้าวไข่เจียวสองที่ครับ..” รถยนต์คันสวยจอดลงที่ข้างทาง จวนจะตีสองแบบนี้ตลอดทางสองฟากมืดมิด ร้านรวงทะยอยปิดตัวกันไปหมดแล้วยังคงเหลือแต่ร้านสะดวกซื้อประปราย แต่ทว่ารถเข็นขายข้าวไข่เจียวข้างทางส่งกลิ่นหอมฉุยยั่วยวนใจมากจริง ๆ
“ขอบคุณครับป้า” แคปกล่าวขอบคุณเมื่อคุณป้าคนเสิร์ฟวางอาหารสองจานลงให้ เมนูด่วนรวดเร็วมาก
“น้ำดื่มบริการตัวเองเลยนะหนุ่มๆ”
“ขอบคุณครับ” แคปยิ้มจนตาหยีเขากล่าวขอบคุณกลับไปอีกครั้ง มองไปที่คูลเลอร์กดน้ำข้างๆมีตะกร้าวางแก้วเรียงอยู่อย่างเป็นระเบียบ เขาบ่ายหน้าบอกเอสเดินไปกดมาให้ คนที่นั่งตรงข้ามก็แค่หันดูตามแล้วยักไหล่
“อย่ามา หน้าที่มึงอ่ะ” แคปชิงพูดขึ้นก่อน
“หน้าที่ตอนไหน”เอสถามกลับไม่รู้ไม่ชี้ แคปยื่นหน้าเข้าไปสั่งแบบโหดๆ
“หน้าที่มึงนั่นแหละ ลุกแล้วไปเอาน้ำมาเลย คนล่ะแก้วมึงกับกู”
“ไม่เอาอ่ะ หน้าที่แบบนี้ของภรรยาไม่ใช่เหรอ”
“ภรรยาไหนไอ้เหี้ย! มึงอย่ามาพูดเรื่องที่ทำให้กูเสียเส้นนะ!” แคปกำขอบโต๊ะแน่น เริ่มแล้ว ในใจเดือดปุดๆแล้วจริง ๆ จู่ ๆ มันพูดเรื่องภรรยาขึ้นมาทำไมวะ เชื่อไหมว่านับตั้งแต่วันนั้นมาไอ้คำว่าภรรยา เมีย หรือห่าเหวอะไรเทือกๆนั้นแสลงหูเขามากมาย ไม่อยากได้ยินเลยให้ตาย
“เส้นเลือดขึ้นขมับแล้วมึง จริงจังไปไหนวะแคป..” เอสใช้สายตานำทางมองที่ขมับเล็ก เขาเห็นเส้นเลือดข้างหัวมันเด้งดึ๋งๆจริงนะ นึกแล้วขำ พอมองแคปดีๆอีกทีเห็นสองมือเล็กกำช้อนกำส้อมหน้าตามู่ทู่ เขาอมยิ้มเล็กๆที่มุมปากก่อนลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“เฮ้อ...”เสียงทุ้มถอนหายใจออกมา แคปเงยหน้ามองเห็นมันเดินไปกดน้ำแล้วลอบยิ้มพอใจ หึหึ ในที่สุดมันก็ต้องทำตามคำสั่งเขาล่ะว๊าา คนเป็นสามีมันก็ต้องอยู่ในอาณัติภรรยาถูกต้องที่สุดแคปนึกไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับอมยิ้มออกมา
“อ้าว! แล้วของกูล่ะ” กำลังยิ้มอยู่ดีๆก็ต้องชะงัก เพราะไอ้ตัวดีฝั่งตรงข้ามจู่ ๆ เดินมานั่งลงแล้วดูดน้ำในแก้วโชว์ให้ดู พอแคปมองดูของตัวเองกลับไม่มีแม้แต่แก้วเปล่าๆสักกะใบ
“ก็เดินไปเอาเองดิ” เอสตอบเรียบง่าย เขาวางแก้วน้ำลงแล้วตักข้าวในจานตัวเองกินต่อ ไม่สนใจคนที่นั่งกัดปาดบดฟันอยู่ตรงหน้า
“นี่มึงบ้าป่ะ ลุกขึ้นไปเอามาแล้วเผื่อกูอีกสักแก้วจะเป็นไรไปวะ ไอ้คนใจดำ เอาของมึงมานี่เลย!” แคปด่าเสร็จจะคว้าเอาแก้วของเอสมาเป็นของตัวเองแทนแต่อีกฝ่ายเร็วไม่แพ้กันจับแก้วตัวเองไว้ก่อน
“ไอ้....”
“อยากจะด่าอะไรก็เชิญ”
“มึงไม่จริงใจกับกู”เมื่อแคปคิดหาคำด่าอื่นไม่ได้ เขาคิดอะไรออกก็ด่าไปก่อน เอสถึงกับชะงักไปนิดๆ
“หื้อ..”
“คนใจดำ”
“.......”
“เลว”
“......”
“ไม่มีน้ำใจ”
“หึ.....”
“บ้าเอ๊ย” แคปที่สุดของความไม่ได้ดั่งใจ นึกเกลียดไอ้คนตรงหน้าจริง ๆ ด่าอะไรไปเท่าไหร่มันก็ยังคงมึนอยู่แบบนั้น กะอิแค่น้ำไม่เห็นจะสนเลยเดี๋ยวกินข้าวเสร็จเขาเดินไปกดเองก็ได้ ในเมื่อมันใจจืดใจดำไม่ยอมเผื่อแผ่กันเดี๋ยวเขาจะลุกไปเอามากินเองก็ได้ ได้ผัวเฮงซวยเซ็งเป็นบ้าเลยให้ตาย
“เอาอีกไหม อิ่มหรือยัง” เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อเห็นแคปส่งข้าวเข้าปากเป็นคำสุดท้าย แคปเหลือบมองขึ้นนิดๆทั้งที่ตายังเขียวจัด มีหน้ามาถามกูเรอะไอ้คนใจแล้ง ขนาดน้ำมึงยังไม่เผื่อกูแล้วนี่อะไรเฟคมาถามว่าจะเอาอีกจานไหม ใครจะไปแดกต่อลงวะ
“ถ้างั้นก็ลุก”
“กูลุกแน่อยู่แล้วเว้ย” แคปเห็นไอ้คนบ้ามันลุกขึ้นไปจ่ายตังแล้วตัวเขาจึงเดินไปที่คูลเลอร์กดน้ำที่อยู่ข้าง ๆ รถเข็น โมโหไม่หายเลยแม่งไม่มีน้ำใจสักกะติ๊ด
“อ่ะนี่ค่ะ น้ำมะพร้าวปั่นนมสดของคุณได้แล้วนะคะ”
“ครับ?” แคปยื่นมือออกไปรับแก้วน้ำผลไม้ปั่นที่เธอยื่นส่งให้ เขากำลังจะอ้าปากถามว่าไม่ใช่คนสั่ง บางทีเธออาจเอาให้ผิดคนอะไรแบบนั้น
“ขอโทษที่ช้านะคะ น้องคนนั้นเขาสั่งไว้ให้คุณน่ะค่ะ เห็นบอกว่าคุณไม่ทานน้ำใบเตยป้าเลยบอกไปว่ามีน้ำมะพร้าวปั่นอร่อย ๆ อยู่ร้านใกล้ ๆ กว่าจะได้มาให้เด็กไปรอคิวเลยนะลองทานดูนะคะ”
“อ่ะ...
“ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะร้านเรามีแต่น้ำใบเตยไว้บริการ ไว้วันหน้าวันหลังป้าจะเอาน้ำเปล่ามาสำรองไว้ด้วย”
“ขอบคุณมากครับ เอ่อ แล้วเท่าไหร่ ผมจะ...”
“ไม่ต้องค่ะ เพื่อนคุณจ่ายเรียบร้อยแล้ว” แคปกล่าวขอบคุณเธออีกครั้งพอหันกลับมาเห็นไอ้คนบ้าคนประสาทมันไปยืนพิงรถรอเขาอยู่แล้ว แคปเดินตึงตังเข้าไปหา
“ไม่ขอบใจหรอกเว้ย บอกเลย” แคปว่าแล้วดูดน้ำในแก้ว อื้อหือออ ที่สุดของความอร่อยโคตรๆ แต่ยังต้องตีหน้าตาเรียบเฉยไว้กลัวเสียฟอร์ม แคปกลอกตาทำไก๋แต่ไม่พ้นสายตาเหยี่ยวของเอสหรอก เขาก็แค่ขำ
“กินน้ำมะพร้าวดื่มนมเยอะๆผิวมึงจะได้หอม ๆเวลากูดูดมันจะได้รสชาติอะไรแบบนั้นมาบ้าง หึหึ เพี๊ยะ..”
“ไอ้สัส!”
“มือหนักตลอด..”
“กูเกลียดมึงที่สุด”
“ปากดี”
“ไอ้....
คนปากดีโดนจับหัวกดยัดเข้าไปในรถแคปโวยวายอย่างเคย รถยนต์สีขาวสะอาดคันสวยยูเทิร์นช่วงถนนเดียวก็เลี้ยวเข้ามาจอดลงที่ลานจอดของคอนโดขนาดกลาง ข้าง ๆ กันเป็นรถแต่งสีดำมันวับของแคปและถัดไปอีกเล็กน้อยเป็นรถปอที่ป่านนี้อาจจะนอนหลับอุตุไปแล้วไม่ก็นั่งเล่นเกมส์ตาค้างรอเปิดห้องให้เขาอยู่
“ทำไมมึงไม่กลับไปนอนห้องตัวเองมั่งวะเอส มานอนห้องคนอื่นอยู่ได้ห้องตัวเองมีปล่อยให้ร้างไม่สงสารมันบ้างหรือไง..” แคปเดินไปโยนแก้วน้ำมะพร้าวที่ดูดจนหมดเกลี้ยงทิ้งลงที่ถังขยะก่อนทางเข้าไปรอลิฟต์ เอสที่เดินตามมาติดๆไม่ได้สนใจคำถามของคนข้างตัวมากนัก เขาก็แค่ยกข้อมือดูเวลา
“สงสารห้องเนี่ยนะ”
“ก็เออ”
“บ้ารึเปล่า นอนกับเมียย่อมดีกว่านอนคนเดียวเป็นไหนๆ”
“นี่มึงเลิกพูดเรื่องผัวๆเมียๆสักทีเหอะ น่ารำคาญว่ะ”
“ไปนอนห้องกูมั่งไหมล่ะ สะดวกกว่านะมึงแหกปากร้องกี่เดซิเบลไม่มีใครว่า อยู่ห้องมึงต้องกลั้นเสียงมันอึดอัดไม่ใช่เหรอ” จู่ ๆ เอสนึกบ้าอะไรไม่รู้เดินเข้ามาก้มลงกระซิบใส่เสียงพร่าแหบ แคปถึงกับขนลุกรีบผลักเอสออกแรง ๆ เห็นมันยิ้มขำๆเขารู้เลยตัวเองโดนแกล้งอีกแล้วแน่ ๆ
“ไอ้บ้าเอ๊ย ทุเรศแม่งพูดแต่เรื่องลามก มึงนี่มันหน้าด้านจริง ๆ ให้ตาย”
“หึ...ช่างสิกูพูดเรื่องลามกกับเมียตัวเองไม่เห็นจะเป็นไร”
“ไอ้โรคจิต!” แคปตาเขียวอื๋อ พูดกับมันขาดทุนทั้งปี เขาสองคนออกมาจากลิฟต์พร้อมกัน เอสดึงเอาคนข้าง ๆ เข้ามาใกล้ก่อนล็อคลำคอเล็กมากอดเอาไว้พอถึงห้องทาบการ์ด กดรหัสแล้วผลักเข้าไปเลย แคปเดินไปเคาะห้องเรียกปอบอกว่ากลับมาแล้ว
“ยังไม่นอนเหรอวะ” แคปยื่นแต่หน้าเข้าไปถาม ปอกึ่งนั่งกึ่งนอนกระดิกขาอยู่บนเตียง
“เออ รอหมา”
“หมาไหน”
“หมาบ้า มันไปจัดรายการแล้วทิ้งจานทิ้งแก้วหม้อไหชามกะละมังไว้ให้กูล้าง ทั้งที่วันนี้เวรมัน กูจะรอด่ามันก่อนเนี่ยมึงเห็นมันมั่งป่ะห๊ะ”
“อ้าวจริงดิ..” แคปทำหน้าโง่ ๆ ไม่รู้ไม่ชี้ได้ดีที่สุดในสถานการณ์แบบนี้ ขณะที่ปอทำตาเขียวเสียงเหี้ยมเพ่งมาแต่ไกล
พรึ่บ!
แคปคงโดนหมอนใบโตฟาดมาจากเตียงไปแล้วถ้าหากว่าเอสไม่มาดึงแขนเขาให้เดินออกมาจากหน้าบานประตูแล้วรับหมอนใบนั้นไว้แทน ปอหน้าซีดจัดเมื่อเห็นหน้าอีกคน แคปมันก็แค่หัวเราะขำนั่นแหละ
“โกรธเหี้ยไรนักหนา อ่ะ เอาไป..” แคปยื่นถุงข้าวไข่เจียวในมือส่งให้ยิ้ม ๆ ความจริงก็คือเขาสั่งมาเผื่อมันไว้อยู่แล้วรู้ว่ามันต้องรอยังไม่นอน แต่คนที่ถือถุงแล้วจ่ายตังค์ให้ทุกอย่างก็เป็นไอ้ตัวอันตรายข้าง ๆ นี่แหละ
“ดีมาก มีของมาเซ่นกูค่อยยังชั่วหน่อย..” ปอเดินยิ้มออกมาจัดการเทข้าวกินประมาณตีสามเนี่ยนะ ถึงไม่อยากจะเชื่อแต่คนอย่างพวกเขานอนตีสองตีสามมันก็ธรรมดา
“พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าด้วย มึงอย่าลืมเรื่องงาน..” เอสดึงแขนแคปที่เพิ่งนั่งลงที่โซฟาให้ลุกขึ้น เขาบอกกับปอที่กำลังเปิดกล่องข้าวไข่เจียวในครัว รายนั้นหันมาเออๆออๆบอกไม่ลืมอยู่แล้ว ทุกเช้าวันเสาร์ปอมีหน้าที่ใหม่คือเขาต้องเริ่มงานเลขากับเอส เข้าบริษัทพร้อมกันกับเจ้านายคนใหม่ของเขา นี่เป็นสัปดาห์ที่สองหลังจากครั้งแรกที่เขาเข้าไปรายงานตัวแล้วรับมอบงานจากเลขาของท่านเจ้าสัวรัชชาคุณพ่อของเอส วันนั้นอยากจะบอกว่าปองุ่นง่านตลอดทั้งวันแต่งตัวเนี๊ยบเป๊ะมากขนาดแคปก็ยังแซว เขานึกว่าตัวเองจะได้ขับรถให้ไอ้คุณชายเอสนั่งแต่เปล่าเลย เอสยังเลือกไปส่งแคปกลับบ้านก่อนปล่อยให้เขาเข้าบริษัทคนเดียวกว่าตัวเองจะตามมาก็โน่นแหละก่อนถึงเวลาประชุมแค่ไม่ถึงสิบห้านาทีด้วยซ้ำ
“รายงานสรุปของมึงไปถึงไหนแล้ว คุณนาคินเขาจะขอดูพรุ่งนี้อย่าลืมซะล่ะ”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วง”
“อืม พรุ่งนี้คุณนาคินจะเอารถคันใหม่เข้ามาให้ ต่อไปเวลาที่เราเข้างานมึงต้องเป็นคนขับรถให้กู เราจะใช้รถคันนั้น..”
“โอเค เขาบอกกูไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วเหมือนกัน”
เอสพยักหน้ารับรู้จากนั้นหันมาทำตาเขียวใส่ไอ้คนที่เขาดึงมันขึ้นจากโซฟาแล้วทำท่าอิดออด ไล่ให้เข้าไปอาบน้ำซะ แคปมันชอบขี้เกียจ รักความสกปรก อาบน้ำนี่ไม่ยอมถูสบู่ ถ้าหากสระผมก็จะเอาแชมพูล้างตัวแทนอยู่เสมอ อย่าคิดว่าเขารู้ไม่ทัน ถึงอย่างนั้นตัวมันก็ยังหอมน่ากอดอยู่ดี
“ไม่เอากูง่วงนอนแล้ว อยากนอน..” แคปเดินโซเซทำท่าเป็นง่วงมากๆแล้วพุ่งตัวลงนอนที่เตียงแบบไม่ต้องรอ เอสรีบคว้าเอาไว้แทบไม่ทัน
“ไปอาบน้ำก่อน”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-08-2015 21:37:36
“ไปอาบน้ำก่อน”
“ไม่เอา”
“สกปรกว่ะแคป กูไม่อยากนอนกอดสิ่งปฏิกูลหรอกนะ”
“เอ๊ะ ไอ้สัส! มึงด่ากูเป็นสิ่งปฏิกูลเชียวเหรอห๊ะ” พอถูกด่าเท่านั้นแหละคนตัวเล็กกว่าลุกขึ้นแว๊ดใส่อย่างดัง
“ก็ด่า จะทำไม”เอสตอบหน้าซื่อ
“มึงนั่นแหละ ไอ้สิ่งปฏิกูล ตัวเชื้อโรค ลามกน่าขยะแขยง ทุเรศน่ารังเกียจ ไอ้โรคจิต ตัวมึงน่ะเป็นอะไรเลือกเอาสิ เลือกมาสักอย่าง”
“เป็นอะไรก็ได้..”เอสตอบเสียงท้าทาย
“หนอย...”
“มีปัญหาอะไรล่ะ”
“ไอ้....อ่ะ!!” แคปตาเหลือกขึ้นมาเมื่อจู่ ๆ โดนกระชากแขนให้เข้าไปนั่งลงที่ตักมันอยู่ที่ปลายเตียง
“อย่าปากดีให้มันมากนัก”
“อื๊อออ..” มือใหญ่สอดเข้าที่ท้ายทอยแล้วกดให้ใบหน้าเล็กก้มลงมามารับจูบจากเขาได้พอดิบพอดี เอสเบียดริมฝีปากบดบี้ลงไปแล้วกัดเบา ๆ เป็นการตบท้าย
“อ่ะ..ไอ้โรคจิต”
“อย่าดื้อกับกูแคป”
“อื้ออออ..” ริมฝีปากหยักกดเบียดแบบไม่มียั้ง เรียวลิ้นร้ายกาจถูกดุนดันเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กๆที่หลบหลีกเขาเป็นพัลวัล เอสที่เชี่ยวชาญศึกเล็กใหญ่มากกว่ายอมเป็นผู้ชนะอยู่แล้ว เขาเกี่ยวต้อนเรียวลิ้นนุ่มนิ่มดูดดึงให้ออกมาเร่าร้อนอยู่ในโพรงเขาได้โดยที่แคปไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำจูบที่รุนแรงในตอนแรงกลับเปลี่ยนเป็นผ่อนลงแต่ทว่ายังคงความเร่าร้อนไม่ลดละ มือหนาอีกข้างสอดลูบเข้าไปที่แผ่นหลังของคนที่อยู่บนตัก ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะละออกมาแล้วใช้ปลายจมูกซุกลงที่ซอกคอหอม แคปส่งเสียงประท้วงพลางเอียงหลบ กำปั้นเล็กทุบลงที่ต้นแขนแกร่งเสียงดังตุ่บๆ เอส หัวเราะหึเมื่อรู้สึกได้ว่าลูกชายของไอ้คนที่นั่งตักเขาอยู่มันเริ่มขยายตัว
“รู้สึกเร็วจังนะเมีย อยากเหมือนกันเหรอวะ” เขาเลียปากยั่วหรี่ตามองใบหน้าที่แดงก่ำของคนบนตัก
“อย่ามาพูดบ้าๆมึงมันไอ้โรคจิต” แคปทำท่าจะลุกขึ้นแต่อีกคนก็แค่ดึงไว้ เขาใช้จังหวะนั้นพลิกเอาตัวแคปกดลงบนเตียงนุ่มได้สำเร็จ
“อาทิตย์นึงแล้วนะ”
“แล้วยังไง”
“คิดว่าความอดทนกูจะมีมากแค่ไหนล่ะ”
“ใครสน..” เอาจริง ๆ คือตั้งแต่คืนนั้นแคปยังไม่ยอมให้เอสมันทำกับตัวเองอีกเลย ก็แค่จูบแค่กอดแต่เรื่องทำจนสุดทางแบบนั้นอย่าคิดว่าเขาจะยอม เจ็บเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆแบบนั้นคือมันต้องทำใจกันหน่อยล่ะ ถึงเรื่องเสียวจะตามมาก็เถอะ
“แคป..” เสียงแหบพร่ากระซิบเรียกเมื่อไอ้คนที่คร่อมตัวเขาไว้มันใช้ปลายลิ้นส่งเข้ามาหยอกล้อที่กกหูเล็กเม้มหนักแล้วเลียเข้าอีกทีเบา ๆ
“อ่ะ เรียกทำไมวะ!” แคปดันไหล่หนานั่นออกแต่อีกฝ่ายไม่ยอมขยับเลยจริง ๆ เขาจึงปล่อยให้มันซุกไซ้เข้าไป รู้ตัวตลอดไม่มีทางเกินเลยแน่นอน เป็นแฟนกันแล้วไม่ให้มันจูบมันกอดเลยเดี๋ยวจะพาลเบื่อกูอีก ยอมมันนิดๆหน่อย ๆ พอเห็นท่าไม่ดีก็แค่หลบฉากออกมาเท่านั้น แคปใช้ความใจดีตรงนี้ของเอสเลี่ยงมาได้หนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ แล้ว
“ลูกชายมึงตื่นแล้วว่ะแคป..” เอสว่าทั้งที่ยังจูบเสื้อแคปถูกกระชากแล้วเหวี่ยงออกไปนานแล้ว ริมฝีปากร้อนและร้ายกาจกำลังไล่จูบลงตามลาดไหล่แล้วลงมาดูดดึงเล่นอยู่ที่ยอดอก แคปกัดฟันจนปากสั่น
“พอแล้วไอ้สัส มึงจะจูบกูไปถึงไหนห๊ะ”
“พลิกหน่อย..”
“อ่ะ...ห๊ะ....” แคปไม่ทันได้ตั้งตัวถูกจับพลิกนอนคว่ำโชว์แผ่นหลังขาวเนียน เอสขึ้นคร่อมแบบไม่ต้องรีรอ เขาไล่จูบขบเม้มไปตามร่องกลางหลังลากปลายลิ้นกัดแล้วดูด ดูดแล้วเลียเอาจนขึ้นรอยแดง ๆ สีระเรื่อ แคปเสียวปลาบสะท้านไปทั้งหลังจริง ๆ
“อ๊ะ เอส..”
“กูอยากกินมึงทั้งตัวจริง ๆ ขอเลยละกัน..”
“อึกก ไม่...” แคปห้ามทันเสียที่ไหน กางเกงถูกร่างสูงปลดออกแล้วถีบกระชากลงจากตัว พอทำท่าจะต่อต้านก็เจอเอสรวบสองมือไว้ด้วยความเร็ว ขนลุกซู่เมื่ออีกคนดูดลงเบา ๆ ที่ต้นคอจากนั้นไล่ปลายจมูกซุกลงที่ท้ายทอยดูดแล้วคบกัดอยู่พักใหญ่เก็บเกี่ยวความหอมหวานทั่วถ้วนทั้งแผ่นหลังโค้งสวย สุดท้ายไล้เลียลิ้นร้อนๆขึ้นไปจนถึงราวเอว
“อื๊อออ ไม่ไหวแล้วไอ้เหี้ย อย่าทำตรงนั้นบ้าเอ๊ย กูเสียวไอ้คนชั่ว..อี๊~” แคปสั่นไปทั้งตัวโดนจู่โจมจุดอ่อนไหว ทั้งท้ายทอย ทั้งราวเอว นี่ยังไม่รวมเนินนมที่เสียวจนกัดฟันกรอดๆอยู่นานแล้ว
“หึหึ ชอบก็บอกมาเถอะว่ะ..”เอสพูดยิ้ม ๆ เขาละริมฝีปากออกมาจากต้นคอของอีกคน ก่อนพลิกร่างแคปให้หันมาเผชิญหน้ากัน
“มึงขึ้นนะ..” เสียงทุ้มพร่าเอ่ย เขากดข้อมือเล็กจนจมเตียงก้มมองเห็นคนที่นอนหมดท่าอยู่ใต้ร่างกายของตัวเอง สร้อยสีเงินที่เขาคล้องเกียร์ให้สะท้อนแสงระยิบระยับ
“ไม่เอาเว้ย!” แคปรีบบอกไม่ หน้าร้อนขึ้นมานิดๆ นึกถึงวันนั้นแม่งขึ้นให้มันได้ยังไงยังงตัวเองอยู่นะ
“ดื้อฉิบหาย”
“เรื่องของกู ปล่อยเลย”
“ปล่อยก็โง่ดิ จะเอาเมียต้องขอนุญาตเหรอ กูถามมึงดีแค่ไหนแล้ว”
“หยุดพูดคำว่าเมีย กูบอกมึงกี่รอบแล้วห๊ะ”
“รีบทำรีบนอน”
“ไม่เอา”
“แต่ของมึงขึ้นแล้วอย่าดื้อได้ไหมวะ”
“ช่างหัวมันสิ ขึ้นเองเดี๋ยวมันก็ลงเองได้เหมือนกันกูไม่ได้ลกมกทุเรศแบบมึงนี่ต้องหาคนเอาลงให้บ้ารึเปล่าแบบนี้ไม่ต้องหาคนมานอนด้วยทุกวันหรือไงห๊ะ”
“ปากมึงนี่นะ”
“กูไม่สน ปล่อยกูเอสจะจูบก็จูบให้เสร็จ จบแล้วลุกขึ้นกูอึดอัด”
“.......”
“ปล่อยกู!”
“ดีเหมือนกัน เดี๋ยวกูออกไปหิ้วผู้หญิงสักคนกลับไปนอนที่ห้องดีกว่าเบื่อว่ะ มีเมียก็เอาไม่ได้ เริ่มเบื่อแล้ว..” เอสละลำตัวออกมานั่งอยู่ข้าง ๆ เขาเสยผมทำหน้านิ่ง ๆ แคปลุกขึ้นอย่างเร็วเหลือบมองคนที่นั่งทำหน้าเซ็ง
“มึงลองนอกใจกูดิ”
“..........” เอสเหลือบตาขึ้นมอง แคปเดินไปกระชากผ้าเช็ดตัวเอามาพาดบ่าไว้หน้าตาเครียดมาก
“มึงเป็นของๆกู ไม่มีสิทธิ์นอกใจกูเด็ดขาด”
“เหอะ..” เอสแค่นเสียงในลำคอไม่หันมามองหน้าแคป เขาไล่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองลงทีล่ะเม็ดจนสุด
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น”
“........”
“บ้าเอ๊ย!” แคปที่กำลังจะเดินเข้าไปอาบน้ำถึงกับเลือดขึ้นหน้าเมื่อเอสแสดงออกเย็นชาแบบนั้น เขารำคาญมันสุดขีดจริงๆ มือบางยื่นเข้าไปคว้าสาบเสื้อมันแล้วรั้งเข้ามาก้มหน้าตัวเองกดจูบบดบี้ลงไปดูดปากมันแรง ๆ สื่อให้รู้กันไปเลย เอสเหมือนจะตกใจนิดๆแต่ก็รับปลายลิ้นที่เข้ามาพัวพัน แคปไล่ต้อนรุนแรงกว่าที่เคย บดขยี้กลีบปากหยักทั้งดูดทั้งดึงเอาให้มันรู้กันไปเลยไม่ใช่ว่าไม่อยากทำแต่ตอนนี้มันยังทำใจไม่ได้แค่นั้น
กูขอเตรียมตัวอีกบ้างไรบ้าง กูยังเจ็บและขยาดอยู่มึงจะให้กูบอกไปแบบนี้มันก็คงเสียศักดิ์ศรีแน่ ๆ
“พอใจไหมไอ้สัส!” แคปผละริมฝีปากออกแรง ๆมองคนที่เงยหน้าอมยิ้ม เอสที่ท้าวสองแขนไปด้านหลังค้ำลงกับที่นอนยักคิ้วยั่วยวนเขาอยู่ สายตาคมกริบไล่มองลงไปที่กลางลำตัวแคป ใต้เข็มขัดนั่นแหละเป้าหมายของมัน
“มองเหี้ยไร เสียมารยาท”
“ลูกชายมึงตื่นเต็มตัวเลยนะแค่จูบกับกูไม่ถึงสองนาที”
“เรื่องของกู”
“หึหึ”
“มึงแม่งโรคจิตที่สุด”
“กูชอบมึงแบบเมื่อกี้ว่ะ ร้อนแรงดีแคป ขออีกนะวันหลัง”
“มึงฝันเอาสิ”
“แล้วจะทำไงกับนั่น” เอสมองแล้วยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง แคปชี้หน้าคาดโทษบอกห้ามมองให้มันมากนัก
“เรื่องของกู เดี๋ยวกูช่วยตัวเองได้”
“อะไรนะ”เอสลุกพรวดขึ้นทันที เขาจ้องแคปเหมือนโกรธมานานสามชาติ คนถูกมองถึงกับตั้งตัวไม่ทัน จู่ ๆ มันเป็นบ้าอะไรขึ้นมา
“เป็นอะไร!” แคปตะโกนถาม
“ห้ามช่วยตัวเอง!”
“เหี้ยไรของมึง”
“มึงช่วยตัวเองวันไหนกูจะเลิกกับมึงวันนั้น”
“ห๊ะ อะ..อะไร..เหี้ยไร๊” แคปถามหน้าตาตื่น ๆ ไม่เข้าใจ
“ไม่เข้าใจช่างหัวมึง กูบอกไว้แค่นั้นถ้ากูรู้มึงช่วยตัวเองวันไหนกูจะเลิกกับมึงจริง ๆ จบกันเลย”
“ไอ้สัส!!” แคปแหกปากลั่น ตัวสั่นกัดฟันกรอดๆ บ้าเอ๊ยจะมาห้ามกันได้ยังไงเรื่องแบบนี้ กูอยากขึ้นมาจะให้กูไปลงที่ไหนไอ้ประสาทโรคจิต นิสัยเสียเลวมาก
“เข้าไปสิไหนว่าจะไปอาบน้ำไง ห้ามล๊อคนะมึงกูเปิดเข้าไปเจอมึงสาวอยู่กูเอามึงตาย จบกันเลย”
“ไอ้....”
“ด่าสิ”
“กู...
“ด่าไหมล่ะ”
“ไอ้สัส!!” แคปร้องไห้ฮือๆๆไม่ได้ดั่งใจเข้าไปในห้องน้ำล็อคลูกบิดเสียงดังมาก ให้มันรู้กันไปเลยทำไมเขาต้องฟังคำสั่งมันด้วยเดี๋ยวกูจะชักแม่งตรงนี้ล่ะ มึงจะมารู้ได้ยังไงเขาทำอะไรอยู่ในห้องน้ำบ้าง แคปไม่รอช้าถอดทุกอย่างเรียบร้อยตั้งท่าใช้มือซ้ายจับน้องชายตัวเองที่ยังแข็งอยู่นิดๆขึ้นมา ดวงตาเฉี่ยวๆหลับพริ้มลงพร้อมกับค่อย ๆ ปล่อยอารมณ์พลูลมหายใจ
แกร็ก~
“อ่ะ...!!”
“ทำ-เหี้ย-ไร” เสียงทุ้มน่ากลัวดังขึ้นต่อหน้า รัศมีความห่างเพียงแค่ชั่วลมหายใจ แคปตาค้างหุบขาไม่ทันเอสก้าวเข้ามาแล้ว หน้าตามันยิ่งกว่ายักษ์
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
และแน่นอนว่าคืนนั้นแคปถูกจับกินในห้องน้ำนั่นแหละ
.
.
ก๊อกๆ
“ท่านประธานขออนุญาตครับ คุณเอสมาถึงแล้วครับ”
“อืม...” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความน่าเคารพยำเกรงภายใต้แว่นสายตากรอบใส ราศีผู้ดีเต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจและบารมีฉาบอยู่เต็มบุคลิก สิงโตเจ้าป่าในวงการธุรกิจของเมืองไทย คลื่นลูกใหม่ที่กำลังขยายกิจการคืบคลานเข้าสู่แถบอาเซี่ยน อัครรัชชานนท์แค่ชื่อที่เอ่ยยังเป็นที่กล่าวขาน
“คุณพ่อครับ..”
เช้าวันเสาร์เอสเข้าบริษัทตามปกติที่ช่วงนี้ต้องทำ เขาไปส่งแคปที่ห้องของอาร์ก่อนจะตรงมาที่สำนักงานใหญ่ขณะที่ปอล่วงหน้ามาก่อนแล้ว น่าจะคุยงานอยู่กับเลขาของคุณนาคินที่ห้องรับรองเล็ก คุณพ่อของเขาเงยหน้าจากกองเอกสารบนโต๊ะทำงานหรูหราตัวใหญ่ของยอดตึกสูงชั้นบนสุด ห้องทำงานของระดับท็อป มีคุณนาคินเลขาชั้นดีผู้ที่ดูแลเอสมาตั้งแต่เด็กยืนอยู่เคียงข้าง
“ประวัติของคนที่ลูกเลือกมาเป็นเลขา..” ท่านเจ้าสัวยื่นแฟ้มที่ถูกเตรียมไว้บนโต๊ะส่งให้ เอสเปิดมองเพียงแค่ผ่าน ๆ ประวัติของปอแบบละเอียดถูกสรุปมาแล้วอย่างดี ทุกอย่าง ทุกคนในครอบครัว รวมถึงญาติพี่น้องของปอ แน่นอนว่าเป็นฝีมือการสืบของเลขาคนสนิทของคุณพ่อเขาด้วย
“จำเป็นต้องตรวจละเอียดขนาดนั้นเลยเหรอครับป๊า..” ไม่บ่อยนักที่เอสจะเรียกคุณพ่อของเขาว่าป๊าในที่ทำงานแบบนี้ เอสเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว ตระกูลอัครรัชชานนท์มีเครือญาติมากมาย เพราะงั้นโยงใยทางด้านธุรกิจไม่ต้องพูดถึง หากแต่ผู้ที่ขึ้นดำรงตำแหน่งประมุขของตระกูลรัชชาก็คือคุณพ่อของเขาคนนี้ ชื่อของท่าน รัชชา อัครรัชชานนท์ มีใครบ้างในประเทศนี้ที่ไม่รู้จัก
“จำเป็นสิ ยิ่งคนที่จะเข้ามาเป็นเลขาให้กับลูกพ่อยิ่งต้องตรวจสอบเข้มงวด”
“ไอ้ปอมันเป็นเพื่อนผมเอง”
“เพื่อนที่อยู่คนละคณะ ไม่ใช่เพื่อนของเอสที่เรียนกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่เพื่อนที่เรียนพิเศษ ไม่ใช่เพื่อนของเพื่อนที่สนิท แต่เป็นแค่เพื่อนห่าง ๆ ซึ่งลูกเพิ่งจะรู้จักได้ไม่ถึงปีนึงเลยด้วยซ้ำ”
“ป๊า!”
“ป๊าจำเป็นต้องสืบ”
“............”
“แต่ก็ใช้ได้ ผลการเรียนอยู่ในระดับกลาง ๆ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่าครอบครัวไม่เคยมีประวัติฉ้อฉล เรื่องเงินก็ขาวสะอาดเรียบร้อยดี พ่อแม่รับราชการเป็นครูทั้งคู่ ประหยัดมัธยัสถ์ กำลังจะปลดเกษียณในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า มีน้องสาวแค่คนเดียว เรียบร้อย นิสัยคล้ายกันกับพี่ชาย พ่อแม่เขาอบรมมาดีเหมือนกันนะ”
“ผมว่าแค่มันเป็นคนมีความรับผิดชอบ รักเพื่อนยิ่งกว่ารักตัวเอง เสียสละได้ในหลาย ๆ เรื่องผมก็พอใจแล้ว”
“หึ..ดีมาก ป๊ารอแค่คำนี้จากแก”
“ป๊าตกลงแล้วใช่ไหมครับ”
ท่านเจ้าสัวเพียงพยักหน้าเบา ๆ รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้น เอสชินกับท่าทีแบบนี้มากเหมือนกันคุณพ่อคุณแม่เขาทำงานตลอดไม่ค่อยมีเวลามากนัก คนที่เขาสนิทด้วยก็คือนาคินดูแลพาอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก แต่ทุกครั้งที่มีการตัดสินใจเรื่องใหญ่ ๆ คุณพ่อจะไม่เคยละเลย งานประชุมผู้ปกครอง งานวันพ่อ วันแม่ พิธีจบการศึกษา งานมอบเกียรติบัตรถ้าหากทางโรงเรียนขอมาท่านจะเจียดเวลาให้เสมอ ก็เพราะว่าเอสคือลูกชายคนเดียวของท่าน ท่านเจ้าสัวมองไปที่นาคินแล้วโบกมือให้เป็นสัญลักษณ์ว่าทุกอย่างโอเค เอสก็พอเข้าใจ คุณพ่อสกรีนปอมากเป็นพิเศษเพราะต้องเข้ามาทำงานกับเขาความรับผิดชอบต่อทรัพย์สินของบริษัทก็สำคัญไม่น้อย อย่างน้อย ๆ วันนี้คุณนาคินก็จะให้รถคันใหม่ประจำตำแหน่งกับมัน
“ไปเตรียมตัวเถอะเดี๋ยวสิบโมงมีประชุมเล็กๆที่ห้องรับรองบีหก แกเข้าแทนป๊าเลยนะ คุณนาคินจะเข้าไปด้วยแล้วก็ให้เลขาของแกเข้าไปดูงานด้วยเลย เขาจะต้องเริ่มทำงานนับจากวันนี้นาคินจะเป็นคนเทรนให้เอง”
“งั้นผมขอตัวนะครับป๊า” เอสลุกขึ้นแต่พ่อของเขาเรียกไว้อีกหน
“กลับบ้านมั่งสิ แม่เขาบ่นจะแย่ป๊าหูชาไปหมดฟังพวกผู้หญิงบ่นทุกวี่ทุกวัน บางทีมันก็นะ..”
“เดี๋ยวสอบเสร็จจะกลับนะครับ ป๊าบอกคุณแม่ด้วย”
“โทรบอกแม่เขาสักหน่อย แกต้องโทรเองฝากไปแบบนี้มีหวังโดนบ่นกันทั้งแกทั้งป๊าน่ะสิ”
“แล้วคุณแม่ไม่เข้ามาเหรอครับวันนี้”
“ขึ้นเชียงใหม่น่ะ ดูงานที่มีปัญหานิดหน่อย รีบจบออกมาสักทีเอส พ่อกับแม่ต้องการคนช่วยงานจะแย่อยู่แล้ว”
“อีกสองปีครับป๊า”
“หึหึ นั่นสินะ” ใบหน้าใต้กรอบแว่นใสส่ายหัวให้กับตัวเอง ก็งานมันรัดตัวเสียจนคิดอยากจะหาคนมาช่วย ลืมไปสิว่าลูกชายเพิ่งเรียนอยู่แค่ปีสอง
“ให้พี่แอมป์ช่วยไปก่อนละกันครับ”
“เร็วไปไหมล่ะลูก ที่ป๊ามอบหน้าที่ตรงนี้ให้มันเร็วไปสำหรับเอสหรือเปล่า”
“ไม่หรอกครับ ผมจะทำเต็มที่แต่ตอนนี้ขอให้พี่แอมป์กับคุณแม่ช่วยไปก่อนนะ”
“เฮ้อ อย่าพูดถึงรายนั้นหญิงแกร่งสตรีเหล็กเหลือเกิน ป๊าจะได้อุ้มหลานกับเขาไหมล่ะ ขอทายเลยว่าเธอจะต้องไม่แต่งงานแน่ ๆ ”
“ป๊าก็พูดไปเรื่อย..
“แกดูไม่รู้เหรอ พี่แกแกร่งขนาดนั้นผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจวะ เบื่อเลยพูดเรื่องนี้แล้วเซ็งเหมือนกันนะ ป๊าทำใจอยู่..” เอสยิ้มนิดๆเมื่อเห็นคุรพ่อเขาพูดทีเล่นทีจริงแบบนั้น
“ผมออกไปแล้วครับ”
“อือ..” สายตาคมกริบที่เต็มไปด้วยร่องรอยของประสบการณ์มากล้นมองตามแผ่นหลังลูกชายคนเดียวของตัวเองออกไป มือขาวสะอาดของท่านกดอินเตอร์โฟน
“นาคิน ขอกาแฟ”
........
“เฟร็ปปูชิโน่แก้วใหญ่ค่ะไม่เอาวิปครีม แต่ขอเบิ้ลครีมของดั๊บสลัดแทนนะคะ”
“เงินทอนหนึ่งร้อยห้าสิบบาทครับ รออาหารและเครื่องดื่มสักครู่” แคปยื่นเงินทอนส่งให้คุณผู้หญิงคนสวยแล้วยิ้มสุภาพให้กับเธอ เธอขยับไปนั่งรออาหารและเครื่องดื่มที่โต๊ะด้านหน้า ลูกค้ามีประปรายเพราะเคลียร์เสร็จไปแล้วในช่วงสายๆของวันแคปมองไปที่พี่ชายของเขานิดหน่อยกำลังทำเมนูปั่นที่เขาเพิ่งกดออเดอร์ส่งให้ เฮียเต้เองก็แวะกลับบ้านแม้ว่าแคปจะไม่ได้กลับมาค้างแต่ก็ลากไอ้อาร์แวบมาช่วยงานเฮียโก้บ้างนิดหน่อยก็ยังดี วันนี้ว่างทั้งวันไม่รู้เฮียโก้มีเซ้นต์หรือยังไงโทรหาเขาแล้วบอกให้เข้ามาทานข้าวเช้าด้วยกัน ตอนนั้นแหละที่นอนตีพุงอยู่ห้องไอ้อาร์เลยต้องลากมันมาด้วย
“แคป กูอยากกินนี่ว่ะมึง..” อาร์ลุกขึ้นมาชี้เมนูให้แคปดู มันชี้ไปที่เมนูอาหารสุขภาพแนะนำสำหรับวันนี้สลัดดั๊บมันน่ากินมากจริง ๆ เลย
“เออๆเดี๋ยวกูบอกเฮียโก้ทำให้กิน..” แคปว่าเรียบ ๆ เดินออกมาจากช่องคิดตังค์แต่อาร์รีบดึงแขนไว้ก่อน
“เดี๋ยว มึงจะไปไหน”
“ก็ไปบอกพ่อกูไง”
“ทำไมล่ะ มึงจะไปบอกทำไม๊ห๊ะ”
“อ้าวก็ไหนมึงว่าอยากกิน” แคปถามกลับงงๆ มันบอกอยากกินไม่ให้เขาบอกพ่อให้ไปทำจะให้เดินไปบอกใคร ของฟรีไม่ใช่ออเดอร์จากลูกค้าเพราะงั้นเขาไปคีย์รายการเข้าครัวหรอกนะ
“มึงทำไม่ได้เหรอวะ พ่อมึงนั่งคุยอยู่กับอาฟี่แบบนั้นขืนไปขัดหูขัดคอกูว่าอาฟี่มึงจะเตะกูกับมึงออกไปนอกร้านเลยมากกว่า”
“เอ่อจริง” แคปมองเห็นแล้วนึกขึ้นได้ อาฟี่นั่งจิบกาแฟขณะที่เฮียโก้กำลังคุยเรื่องอะไรบางอย่าง คุณอาของเขาอารมณ์ดีหน้าตายิ้มแย้มซึ่งหาได้ยากมากสำหรับช่วงเช้าแบบนี้ ว่าแต่..วันนี้อาฟี่ทำไมถึงอยู่ที่ร้านวะ
“คาปู มีอะไร” เสียงของโก้แว่วเข้ามาแคปถึงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองจ้องสองคนนานแล้ว แคปสะดุ้งนิดๆ
“อ่ะ...เปล่าครับ”
“ไอ้สัสมึงดูหน้าอาฟี่สิ ตายแน่ ๆ ตาเขียวแล้วกูว่ามึงกับกูไม่รอดแหงๆ” อาร์สะกิดยิกๆเมื่อเห็นว่าทั้งฟี่ทั้งดก็ต่างหันมามองพวกเขาสองคนด้วยสายตาที่ต่างกันสุดขั้ว โก้ถามยิ้ม ๆ ขณะที่ฟี่หน้าตึงเหลือรับประทาน แคปกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ ๆ โก้ลุกขึ้นมาแล้วมือใหญ่ของฟี่คว้าหมับแล้วดึงเอาไว้
“มันโตแล้วอยากกินอะไรทำเอาเองสิ มึงไม่ต้องไปเอาใจลูกมากนั่งลงคุยกับกูต่อเลย”
“ฟี่” โก้ทำเสียงดุนิดๆ แคปกับอาร์ลอบสบสายตากัน
“ทำเองเป็นใช่ไหมคาปู..” เสียงทุ้มน่ากลัวของฟี่ดังเข้ามาอีกครั้งสองคนสะดุ้งโหยงรีบพากันเดินเข้าไปด้านใน เต้เห็นแบบนั้นถึงกับขำ เขาตามน้องชายเข้าไปด้วย
“คุณคาปูกับคุณอาร์จะทานอะไรดีครับเดี๋ยวผมทำให้ก็ได้..” พี่พายพ่อครัวใจดีร้องถาม เขาเห็นแคปจับจานใหญ่ ๆ มาหนึ่งใบแล้วเริ่มลงมือเรียงผักต่างๆลงไปแบบทุลักทุเล
“น้องชายกูน๊อออ ทำอะไรเป็นมั่งหื้อ..” เต้ที่ตามเข้ามาเดินไปล้างมือจากนั้นดึงจานในมือแคปไปถือไว้เอง เขาไล่สองคนไปล้างมือแล้วบอกจะทำให้แทน
“พี่เต้จะทำให้อ่อ?” แคปถาม
“เออสิวะ กูยิ่งรีบอยู่เดี๋ยวไอ้รัฐมันจะเข้ามารับแล้วเนี่ย มือก็ไม่ล้างอยากจะกินอาหารเพื่อสุขภาพแต่พวกมึงมันตัวสกปรกกันเสียจริง”
“อย่าบ่นดิเฮียเต้อ่ะ” แคปว่าเสียงขุ่น ๆ เต้หันไปทำหน้าโหดๆใส่ ตอนนั้นเองที่โก้เดินเข้ามา
“ว่ายังไงทำไปถึงไหนกันแล้ว เต้ออกไปรับลูกค้าไปเดี๋ยวพ่อจัดการทางนี้ต่อเอง”
“เฮียโก้เดี๋ยวผมจะออกไปแล้วนะ ไอ้รัฐมันโทรมาบอกว่าจวนจะถึงแล้ว”
“อ้าวเหรองั้นก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ให้พายทำให้ พ่อจะออกไปรับลูกค้าเอง คาปูอาร์อยากกินอะไรตามใจเลยนะลูกบอกพี่พาย”
“คร้าบบบ” แคปกับอาร์ร้องออกมาพร้อมกัน พายตามใจแคปแต่ไหนแต่ไร อาร์กับปอมาบ่อยเพราะงั้นค่อนข้างสนิทกันอยู่แล้ว สองคนได้สลัดกับแซนวิชทูน่าปูอัดออกมานั่งกินกันที่ม้านั่งยาวหลังร้าน ก่อนหน้านั้นแคปแอบไปชงเอสเพรสโซ่เข้ม ๆหลายช็อตสูตรประจำตัวใส่แก้วใหญ่มานั่งดูดกันกับอาร์
“แหวะ กาแฟรสนี้กูไม่ชอบเลยว่ะแม่งขมปี๋..” อาร์ทำหน้าเหยเกตอนที่ดูดเข้าไป มันแลบลิ้นทำท่าเหมือนจะคายจนแคปเริ่มไม่มั่นใจฝีมือตัวเอง
“ห่าอะไรไอ้อาร์ เอสเพรสโซ่นี่แหละอร่อยสุด ขมได้ใจ เข้มปรื๊ด เจอแค่อึกเดียวมึงก็จอดแบบนี้แหละฮ่าๆๆๆ” แคปหัวเราะขำ อาร์ส่ายหัวบอกไม่ชอบเขาชอบหวานๆอย่าลาเต้มากกว่าแคปบอกว่าแบบนั้นหวานไปเลี่ยนไม่ชอบ อาร์ตักเอาสลัดเข้าปากอีกคำใหญ่ ๆ มองดูเวลาเที่ยงกว่าแล้วมิน่าทำไมถึงรู้สึกหิว
“อิ่มป่ะมึง” แคปถามเมื่อทุกอย่างหมดเกลี้ยง คนตัวเล็กตอบอิ่มๆทั้งที่เคี้ยวแซนวิชเต็มปาก ครีมสลัดติดแก้มเลอะเทอะไปหมดแคปเอานิ้วปาดเช็ดออกให้ มือเปื้อนเลย
“ไปล้างดิ”
“เรื่องอะไร” แคปเอาขึ้นมาดูดกินทำหน้าตาปกติสุดๆ อาร์ถึงกับหน้าร้อนเมื่อแคปมันทำอะไรไร้ยางอาย
“แกล้งมึงเนี่ยสนุกดีว่ะไอ้อาร์”
“แหม่ ไอ้คาสโนว่ากูไม่ใช่ผู้หญิงของมึงหรอกนะ..ทำตัวเดี๋ยวเหอะ เจ้าของมึงหวงยิ่งกว่าไข่เหี้ย อย่ามาทำตัวชิลแบบนี้เลยกูขอบอกด้วยความหวังดี” แคปหัวเราะหึหึผลักหัวอาร์เบา ๆ ที่บังอาจมาพูดสั่งสอน มองไปด้านในไม่มีใครก็ปล่อยให้ไอ้อาร์มันพูดต่อไป นึกถึงเอสกับปออยู่เหมือนกันโดยเฉพาะไอ้ปอมันเข้าทำงานกับไอ้เอสอย่างเป็นทางการครั้งแรกไม่รู้กลับมาวันนี้จะเป็นยังไงบ้าง อย่าร้องไห้ก้แล้วกันนะมึง
Rrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหล”
(อยู่ที่ไหน) เสียงทุ้มเหี้ยมดังลอดออกมาเย็นชืดจนคนฟังปลายทางยังต้องขนลุก อาร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินเข้าจนได้ เขาหันมองแคปที่หน้ายุ่งขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงอีกคน
“มึงมีอะไรล่ะ” แคปลุกขึ้นเดินห่างออกไปไกล ๆ บอกอาร์ให้เอาจานเข้าไปเก็บเลย
(อยู่ที่ไหนแคป) เอสถามเสียงเรียบกลับมาอีกครั้ง แคปเดาหน้ามันออกเลยว่าคงไม่ได้เรียบเหมือนเสียง เมื่อเช้ามันส่งเขาที่หออาร์ เที่ยงคงแวะเข้าไปรับแต่พอไม่เจอเลยอารมณ์ขึ้น
“ทำไมล่ะ มึงมีอะไร”
(…………)
“บ้าเอ๊ย กูต้องรายงานมึงตลอดด้วยหรือไงห๊ะ กูจะกลับบ้านกูมั่งนี่ไม่ได้ใช่ไหมวะไอ้คนบ้า อย่ามาทำเป็นโกรธแล้วเงียบ มึงเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ต้องให้กูตามง้อหรือไงวะห๊ะ” แคปตะคอกกลับไป ไม่ดังแต่ก็ไม่เบา อาร์ที่เดินออกมายังเกือบๆจะได้ยินเขารีบมองดูต้นทางให้กลัวโก้จะเดินออกมา
(…………)
“อย่ามาทำเป็นงอนนะมึง” เมื่อเอสเงียบอีกแคปจึงยิ่งกังวล บ้าเอ๊ยงอนไม่รู้จักเวล่ำเวลามันใช่เวลาสะดวกที่เขาจะง้อมันไหม
(…………)
“เออ ตกลงมึงจะไม่พูด แล้วโทรมาหากูทำไมปล่อยกูพูดคนเดียวกูมันก็บ้า จะวางแล้ว”
(เดี๋ยวเข้าไปรับ)
“ไม่ต้อง!” แคปตอบไม่ทันแล้วเพราะคิดว่าปลายสายวางไปก่อนแล้วเช่นกัน เสียงมันยังฟังดูน่ากลัวแคปก็แค่เอามือขึ้นมาขยี้หัวจนยุ่ง ไม่เข้าใจโกระเหี้ยไรของมันก็แค่กลับบ้านไม่ได้บอก ไปไหนทำไมต้องรายงานมันด้วยวะ เมื่อก่อนเขามีแฟนก็อิสระะเหอะ อยากไปไหนทำอะไรไม่ต้องโทรรายงานสักกะติ๊ด ตอนนี้ทำไมต้องโทรด้วยล่ะ เวลาผ่านไปไม่นานนักฟี่เดินเข้ามาหาเขาเอาเงินให้แคปเพิ่มอีกเล็กน้อยเป็นโบนัสพิเศษสำหรับเดือนนี้คนได้รับดีใจจนหน้าบาน
“เดี๋ยวกูกลับช่วงเย็นนะโก้ ส่วนมึงตั้งใจเรียนด้วยล่ะ ทำอะไรอย่าคิดว่ากูคนนี้จะไม่รู้เรื่องผู้หญิงก็เพลาลงบ้างตั้งใจเรียนให้จบเดี๋ยวกูมีรางวัลให้” แคปโบกมือบ๊ายๆตอนที่คุณอาของเขาจะเดินออกไป รู้สึกอาฟี่จะถูกโทรตามเพราะหน้าหงิกเหลือเกิน
“หวัดดีครับ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นหน้าประตูสวนกันกับฟี่จนใบหน้าคมคายต้องหยุดมอง เขากับเอสสูงในระดับเดียวกัน มองด้านข้างสองคนคล้ายกันมากจนแคปยังตกใจ
“อ้าวเอส” โก้ลุกขึ้นทัก
“สวัสดีครับ” เอสบอกสวัสดีอีกรอบครั้งนี้พูดกับโก้ ฟี่มองคนมาใหม่อีกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาผลักบานประตูออกไปเรียบร้อยแล้วโก้เดินไปหาคนเข้ามาใหม่
“ผมผ่านมาทางนี้เลยแวะซื้อกาแฟหน่อยน่ะครับ”
“เอสอยากดื่มแบบไหนล่ะเดี๋ยวอาทำให้ไม่ต้องซื้อหรอก เจ้าแคปกับเจ้าอาร์เขาก็อยู่พอดีเลย แคปเข้าไปหาอะไรออกมาให้เพื่อนกินเร็วเข้า แซนวิชก็ได้ ของว่างที่พ่อทำไว้ให้เราน่ะ..” โก้พูดสั่งลุกชายที่ยืนหน้ายุ่ง มีลูกค้ามาพอดีเขาจึงต้องรับออเดอร์ก่อน อาร์เดินเข้ามานั่งข้างเอสขณะที่แคปเดินหน้าตึงเข้าไปในครัว
“ไอ้ปอไม่มากับมึง?” อาร์ถาม
“ยัง..” เอสตอบสั้น ๆ
“อ้าว?”
“งานมันยังไม่เสร็จ หนักหน่อยช่วงแรกคงต้องเทรนงานเต็มวัน”
“อ้อ..” อาร์พยักหน้ารับรู้ แคปเดินออกมาพร้อมขนมนมเนยในมือ หลักๆเลยคือของกินเล่น แคปชอบกินลูกเกดมากถึงมากที่สุด เขาเทใส่แก้วมาให้เอสกับอาร์กินด้วย
“มึงจะแดกอะไรเฮียโก้ให้มาถาม” แคปเอาเมนูบนโต๊ะซ่อนลงข้างเก้าอี้ไม่อยากให้เอสมันสั่ง ขี้เกียจแจกของฟรี
“ถามทำไมรู้อยู่แล้วว่ากินแต่คาปูชิโน่”
“ไอ้สัส” แคปส่งเสียงลอดไรฟันขาว ๆ ออกมา เอสหัวเราะหึหึได้ อาร์มองดูแล้วยังตกใจปกติเอสมันหน้านิ่งมากไม่ค่อยสนใจใคร ขนาดเขานั่งคุยถามคำก็ตอบคำไร้รอยยิ้มเย็นชาไม่แคร์ใครเลย แต่พอแคปถามมันแค่นั้นใบหน้าคมเข้มกลับฉาบไปด้วยรอยยิ้มฉายให้เห็นแบบชัดๆเลยว่ามีความสุขมากเวลามันคุยกับเพื่อนของเขา สองคนนี้มีความสัมพันธ์กันน่ะเขารู้แน่นอนอยู่แล้ว แต่ไมคิดว่าคนที่จะหลงเพื่อนเขาจนหัวปักหัวปำจะเป็นคนอย่างไอ้เอส
แคปมันต้องมีอะไรดีๆเด็ดๆแน่.....อาจบางที เรื่องบนเตียงคงร้อนแรงน่าดู
อาร์ก็คิดไปเรื่อยจนหน้ายุ่ง
“เฮ้ย!”
“อ๊ะ!”
“คิดอะไรของมึงหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว..” แคปตบหัวเล็กจนเงิบ วางแก้วคาปูชิโน่ลงให้เอส รายนั้นก้มลงดูดแล้วก็ยังเงียบ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-08-2015 21:37:56
“เอสทำงานพิเศษรึเปล่า ต้องออกไปวันเสาร์ด้วยเหรอ”
“ห๊ะ?” อาร์อ้าปากร้องห๊ะขึ้นมาอย่างดัง แคปรีบเอามืออุดปากมันไว้
“ชะ..ใช่ครับเฮียโก้ไอ้เอสมันฝึกงานน่ะ มันทำงานพิเศษหาเงิน รับจ๊อบไงรับจ๊อบ”
“อ้อขยันดีนะ แล้วใช่ที่เดียวกับที่คาปูบอกว่าปอไปทำหรือเปล่าล่ะ”
“ใช่ครับที่เดียวกัน”
“เหรอ บริษัทอะไรน่ะเขาให้เราทำอะไรถ้ามันหนักมากอย่าฝืนนะ เรายังเรียนอยู่ควรจะทุ่มให้กับการเรียนมากกว่า นั่นคือความรับผิดชอบอันดับหนึ่งของเรา เรื่องอื่นๆจบมาแล้วค่อยว่ากัน”
“ขอบคุณครับคุณอา” เอสกล่าวของคุณในความหวังดี เพียงแต่เขาเฉไฉไม่ตรงประเด็นนิดหน่อยไม่ยอมตอบคำถามว่าทำงานที่บริษัทไหน โก้สะกิดใจเล็กน้อยแต่ก็คิดว่าวัยรุ่นผู้ชายบางทีซักไซ้มากความจะถูกหาว่าจุ้นจ้านเข้าอีก เชื่อใจว่าเพื่อนแคปทุกคนต้องดีแน่ ๆ เพราะงั้นเขาจึงไม่ถามอีกปล่อยเด็กๆนั่งคุยกันไป แคปกับอาร์ยังสามารถกินกันต่อได้ขณะที่เอสนั่งนิ่ง ๆ ดูรายงานสรุปอะไรบางอย่างในไอแพดจากเมลที่ปอกำลังโหลดส่งมาให้
“ไอ้อาร์มึงแม่งแดกให้มันดีๆสิวะ กินแบบไหนไม่รู้วู๊ว เปื้อนแก้มอีกแล้วห่า” แคปเอามือจัดการไปป้ายออกให้อย่างเคยชินอาร์ก็นั่งเฉยลืมตัวเคยชินเหมือนกัน
“กูล่ะอยากจะฆ่ามึงนักต้องให้กูกินครีมที่ติดแก้มมึงกี่กิโลห๊ะไอ้เพื่อนบ้า” แคปกำลังจะเอานิ้วที่ปาดครีมสลัดให้เพื่อนส่งเข้าปากเพื่อดูดแต่แขนเล็กถูกเอสดึงแล้วกระชากไว้ด้วยแรงมหาศาลจนสะดุ้ง
“อ่ะ...!”
“ลุกขึ้นไปบอกพ่อมึงเราจะกลับกันแล้ว” เอสพูดเสียงเย็นๆดึงเอากระดาษทิชชู่มาเช็ดนิ้วให้แล้วทิ้งลงที่โต๊ะไม่แลตาดูอาร์ที่นั่งหน้าหรามองสองคนอยู่ แคปรีบลุกตามแรงดึงเพราะรู้ว่าถ้าไม่รีบมันลากเขาแน่ ๆ
“อะไรของมึงห๊ะ” แคปพยายามกระซิบขู่
“อย่ามาเรื่องมาก เข้าไปบอกว่าจะกลับแล้วหรือถ้าไม่งั้นก็กลับออกไปกับกูเลย”
“ไอ้สัสเอ๊ย” อารมณ์ขึ้นๆลงๆแคปมองหน้ามันอย่างไม่ได้ดั่งใจ เขาไม่ทันสังเกตว่าเอสไม่ชอบใจเรื่องอะไร แคปเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนสีดำที่ผูกอยู่ที่เอวออกก่อนชะโงกหน้าเข้าไปบอกโก้ที่กำลังง่วนกับงานด่วนอยู่ในครัว
“เฮียโก้ผมจะกลับแล้วนะ”
“อ้าวจะกลับแล้วเหรอ”
“ครับใช่ ผมออกไปเลยนะ” โก้พยักหน้าบอกอือๆ พอดีมีรายการอาหารด่วนโทรสั่งเขาจึงวุ่นวายจัดการอาหารอยู่กับพาย เด็กๆสวัสดีกันแบบลวกๆก่อนเดินแยกออกไป
“กูจะกลับกับไอ้อาร์นะ เมื่อเช้ามากับมันมึงไปรอที่ห้องกูเลยก็ได้..”แคปบอกเอสเมื่อเขาเดินมาถึงรถมอไซด์สีฟ้าของอาร์ที่จอดอยู่
“พูดออกมาไม่คิด กูจะมาทำไมถ้าคิดจะให้มึงกลับพร้อมมัน” เอสเดินตามมาด้วยใช้สายตาบอกให้แคปเดินไปที่รถของตัวเองจอกอยู่ข้าง ๆ กัน
“แต่กูมากับมัน ทิ้งเพื่อนแล้วขึ้นรถยนต์ไปกับมึงทุเรศตายห่า”
“เฮ้ยไอ้แคป ไม่เห็นเป็นไรเลยกูเพื่อนมึงนะเข้าใจสิ อย่ามาทำเป็นงอแงตรงนี้” อาร์เอาไหล่ดัน ๆ บอกแคปไปขึ้นรถยนต์กับเอสเลย แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่าเอสมันไม่พอใจตั้งแต่แคปเช็ดครีมที่แก้มให้เขานั่นแหละแต่แคปมันไม่ค่อยละเอียดอ่อนอาจจะไม่ทันได้สังเกต แฟนเพื่อนขี้หึงฉิบหายเหมือนที่ไอ้ปอบอกไม่ผิด จะว่าไปบรรยายกาศเอสคล้ายอาฟี่อยู่มากๆเลย
“ไม่เอาอ่ะ กูมากับมึงก็ต้องกลับกับมึงสิวะ เอางี้เอสมึงไปรอกูที่หอไอ้อาร์ก็ได้เดี๋ยวกู...อ่ะ!” แคปยังพูดไม่จบโดนกระชากแขนพาไปที่รถยนต์คันใหญ่
“เรื่องมากนักนะแคป..”
“ไอ้สัสมึงสติดีอยู่ไหมห๊ะ” แคปตะคอกด่าไม่ดังนัก เขามองไปด้านในกลัวว่าโก้จะเห็นเอสที่มองตามจึงนิ่งแล้วปล่อยมือจากแขนแคปออกยอมรับว่าโมโหมากจริง ๆ เขาขึ้นตั้งแต่มันทำแบบนั้นกับไอ้อาร์แล้ว
“.............”
“บ้าเอ๊ย งั้นรออยู่นี่เดี๋ยวกูไปบอกไอ้อาร์ก่อนสิ”
“ไปบอกมันทำไม” เอสคว้าหมับแขนแคปไว้อีกครั้ง หน้าตายุ่งขึ้นมาอีกพอรู้ว่าแคปจะเดินไปหาอาร์
“นี่มึงบ้าไหมห๊ะ ไอ้อาร์กับไอ้ปอมันเพื่อนกูนะ”
“กูไม่สนใจ”
“หึงอะไรดูคนหน่อยหน้ามืดโรคจิตไปแล้วมึงอ่ะ” อย่าคิดว่าเขาโง่ไม่รู้หรอกว่ามันซีเรียสเรื่องอะไร กะอิแค่หยอกเพื่อนนิดๆหน่อย ๆ
“ถ้ามันไม่ใช่เพื่อนมึง กูจัดการมันแล้ว”
“มึงนี่มันไม่ไหวจริงๆโว๊ะ”
“ใครสน กลับเลยช่างหัวมันสิ”
“เอส” แคปกดเสียงต่ำลงบ้างคราวนี้ เขาไม่ยอมเหมือนกันเอาสิ ขณะที่อาร์เห็นท่าไม่ดีแล้วจึงเดินเข้ามาหาสองคนแล้วไล่ให้แคปขึ้นรถไปด้วยตัวเอง ถึงขนาดจับมันยัดเข้าใส่รถกันเลยนั่นแหละ
“ถ้ากูทำมั่งมึงจะรู้สึกยังไงล่ะ” เสียงทุ้มที่เงียบมาตลอดทางพูดขึ้น บรรยากาศอึมครึมที่โรยตัวแคปไม่ชอบเลย
“ไอ้อาร์มันเพื่อนกู”
“ไอ้เมี่ยงมันก็เพื่อนกูเหมือนกัน กูทำได้สินะ” แคปหันขวับทันทีเมื่อได้ยินชื่อเพื่อนเมี่ยงของมันอีก แม่งแค่ชื่อกูก็อารมณ์เสียแล้ว “มึงลองสิไอ้เหี้ย ถ้ามึงทำมีเรื่องแน่ๆ”
“แล้วมึงทำทำไมล่ะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไอ้อาร์มันเพื่อนกูน่ะห๊ะ”
“ก็แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะแคป”
“มันต่างแน่นอนเพราะว่าไอ้อาร์มันไม่ได้คิดเรื่องบ้า ๆกับกู ไม่เหมือนเพื่อนสนิทมึงหรอกนะ”
“รู้ได้ยังไงว่ามันไม่คิด” เอสหักรถจอดลงข่งทางเร็วมากแรงจนหัวแคปโขกลงที่คอนโซนหน้าแน่ ๆ ถ้าหากไม่ติดสายเข็มขัดกระชากแล้วล็อกไว้ มือหน้าตรงเข้ามาบีบลงที่คางเล็ก เขาใช้แรงไม่น้อยเลยจนแคปต้องเบ้หน้า กำปั้นรัวๆทุบลงที่แผ่นหลังกว้างแต่อย่าคิดว่าเอสจะสนใจเพราะริมฝีปากบดบี้ลงมาแล้ว มันจาบจ้วงจนแคปหายใจไม่ออก บทลงโทษที่เขายังยอมรับมันไม่ได้สักนิด
“อ่ะ...อื้อออออ...” เอสสอดมือเข้าที่ท้ายทอยแล้วบีบแรง ๆ ริมฝีปากเมื่อถอนออกแคปควานเอาอากาศที่ขาดเข้าปอด ปลายจมูกซุกไซ้ลงมาที่ซอกคออย่างไม่อายฟ้าอายดิน กลางวันแสกๆดูว่ามันทำเรื่องเหี้ยๆออกมาได้ไม่มีอายแคปร้องประท้วงอื้ออึงดิ้นทั้งมือทั้งขายิ่งเจอเอสมันกัดลงมาแล้วดูดจนเนื้อติดริมฝีปากมันขึ้นมาด้วยยิ่งทำเอาแคปเสียวแสบสะท้าน
“ไอ้โรคจิต!” แคปร้องแว๊ดขึ้นมาเมื่อใบหน้าคมเลื่อนขึ้นมาบดขยี้ริมฝีปากนิ่มต่ออีกครั้งกว่าจะปล่อยออกมาได้เอาจนปากคนถูกทำบวมเจ่อ แคปหอบจิกมือขยุ้มเสื้อมันจนยับ
“กูหึงหมดนั่นแหละ ต่อไปอย่าให้เห็นอีกนะ ใครที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับมึงกูจัดการได้ทุกคนบอกให้รู้ไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย อ้อ อีกอย่างอย่าคิดว่าเรื่องมึงกับไอ้เด็กแบงค์นั่นกูไม่รู้ แค่ยอมให้ทำเพราะรู้ว่ามึงรักในงานนั่น กูจับตาดูอยู่ตลอดถ้าหากมีนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่บอกเลยว่ากูฝังมันตายทั้งเป็นแน่ ๆ มันมีน้องสาวนี่ใช่ไหม”
“เฮ้ยๆๆ มึงพูดจนกูกลัวเลยไอ้เหี้ย พูดเห้อะไรออกมาห๊ะ คิดว่ากูกลัวมึงเหรอ” แคปเถียงแต่ปากสั่นใจก็สั่น สายตาของไอ้คนที่มันคร่อมตัวเขาอยู่ไม่ใช่เล่น ๆ เลย อย่าบอกนะมึงว่าจะพูดจริงทำจริง แล้วไปรู้เรื่องไอ้แบงค์มาได้ยังไงขนาดเขายังไม่รู้เลยว่ามันมีน้องสาว
“กูน่ากลัวได้มากกว่าที่มึงคิดนะแคป”
“.........”
“เป็นของกูแล้วอย่าคิดนอกลู่นอกทาง กูไม่ใช่คนใจดี” เอสผละลำตัวออก เขาเสยผมอย่างหงุดหงิดก่อนนั่งพิงเบาะไว้แบบดี ๆ หันมามองหน้าแคปอีกครั้ง
“ไม่ต้องมาขู่กูเลยไอ้สัส มึงเองก็เหมือนกันเหอะ”
“หึ...กูไม่ทำอยู่แล้วยกเว้นคนมันจะเดินเข้ามาเอง แบบนั้นก็ช่วยไม่ได้”
“ไอ้คนเห็นแก่ตัว ของกูมันก็เดินเข้ามาเองเหมือนกันล่ะเว้ย”
“เรื่องนั้นกูไม่สน ไม่ใช่เรื่องที่กูต้องรับรู้”
“เหอะ..” แคปแค่แค่นเสียงในคอซวยจริงๆให้ตาย ไหนมึงว่าได้กูแล้วยิ่งไม่สนใจไงวะ แบบนี้ขี้หึงยิ่งกว่าเก่าเป็นเท่าตัวเลยนี่หว่า
“ไอ้ปอยังไม่กลับ?” แคปลงจากรถไม่เห็นรถปอจอดอยู่ที่ช่องจอดประจำของมันเขาเลยหันไปถามเอสดู
“เย็นๆมั้ง”
“ทำไมวะ เสาร์ที่แล้วเลิกเที่ยงพร้อมมึงนี่”
“มันเริ่มทำงานเต็มตัวแล้ว คงเลิกเต็มวัน”
“อ้าวแล้วมึง?”
“กูกับมันคงละตำแหน่งแคป..” เอสตอบมาเรียบๆดึงแขนแคปให้เข้ามาในลิฟต์อย่าช้า แคปเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ พอเปิดประตูเข้ามาแค่นั้นแหละ เขาโดนจับเหวี่ยงลงบนโซฟาทันที ร่างสูงใหญ่คร่อมทับแบบไม่รอช้า เอสใช้น้ำหนักตัวที่มากกว่ากดทับแคปแบบเต็มตัว
“อ่ะ...มึงเป็นเหี้ยอะไรห๊ะ อึกก เดี๋ยวๆ อึกก กูหนัก เป็นเหี้ยอะไรของมึงห๊ะ เดี๋ยวสิ บ้าเอ๊ย ไม่เอาเอส อย่าบ้า อื้ออ ลุกสิวะ ลุก!”
“..........” เอสไม่พูดแล้ว เขาทับลงมาได้ก็จัดการกระชากเสื้อของอีกคนออกจากร่างด้วยความเร็ว
“เดี๋ยว...เดี๋ยว...อะไรของมึง”แคปห้ามไม่ทันแล้วเมื่อเสื้อของเขาปลิวไปกองอยู่อีกทาง ไม่นานต่อจากนั้นกลายเป็นกางเกงที่มันพยายามรูดออกมาจากขาอย่างยากลำบากแต่ในที่สุดก็ออกมาได้อยู่ดี
“มึงบ้าไปแล้วไอ้เอส อ๊ะ เดี๋ยวก่อนกูโป๊อยู่นะเว้ยมึงบ้าไหม เดี๋ยวๆๆไม่เอาเดี๋ยวสิวะไอ้โรคจิต อื้อออ”
“เงียบปาก”
“เรื่องสิ มึงอย่าบ้า โอ๊ย” แคปถูกจับขึ้นมานั่งอยู่บนตักมันได้ยังไง แล้วเอสมันถอดกางเกงร่นลงมาถึงหน้าขาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเขาถึงกับตาค้าง กำลังจะอ้าปากด่าอีกแต่โดนมือใหญ่กดท้ายทอยลงไปรับจูบหนักหน่วงจามัน เอสเงยหน้าจูบบดขยี้ เขาใส่อารรมณ์เต็มเหนี่ยวไล่ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดดูดดึงลิ้นเล็กของอีกคนให้เข้ามาอยู่ในโพรงปากตัวเอง แคปหลับหูหลับตาจูบตอบรัวๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้วมือเล็กไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของมันอย่างเร็วก่อนกระชากออกได้แค่ครึ่งอกเพราะไอ้เจ้าตัวไม่ยอมให้เขาถอดได้ทั้งหมด
“หึหึ..” เอสหัวเราะเสียงต่ำพออกพอใจ
“อย่าบอกว่าจะทำจนสุดนะมึง อื้มม~” แคปพูดทั้งที่โดนต้อนจูบอยู่แบบนั้น ล้ำลายน้ำเชื่อมไหลลงมาเป็นทางก่อนที่ริมฝีปากนิ่มจะถูกละออก เอสลากลิ้นขึ้นไปไล้เลียตามโครงหน้าเล็กก่อนที่จะเข้าขบเม้นดูดดึงอยู่แถวกกหูแล้วงับเล่นเบา ๆ อย่างหยอกล้อ
“อื้มม ฮ้าา....” แคปเผยอริมฝีปากผ่อนลมหายใจอย่างลืมตัว เขาหลับตาพริ้มสองมือจิกบ่ามันแน่นก้มหน้านิดๆรับจูบร้อนแรงจากคนที่เงยหน้าจูบเขาอยู่ แน่นอนว่าท่าทางแบบนี้มัน...
“กูรู้มึงชอบ.....เพี๊ยะ!”
“ปากมากไอ้สัส” แคปพูดอู้อี้หลังจากฟาดผั๊วะมันไปโทษฐานพูดมาก เอสใช้สองมือขย้ำแก้มก้นคนบนตักหนักๆจิกแม่งลงให้เนื้อแดงไปเลย แคปเบ้หน้านิดๆยิ่งเพิ่มแรงดูดปากมัน เออเขาเองก็อยากชนะเหมือนกัน
“เชื่อไหม จูบกับใครไม่เคยสะใจเท่าจูบกับมึงเลย”
“เพราะมึงมันโรคจิตไง ชอบความรุนแรงใช่ไหมหื้อ...” แคปกระชากปกเสื้อมันเข้ามารับจูบจากเขาอีก คนด้านล่างก็เคยเงยหน้ายิ้ม ๆยอมรับเรียวลิ้นร้อนๆที่ชอนไชตวัดเข้ามา เขาสองคนดูดดึงกันอยู่แบบนั้นเนิ่นนานกว่าที่เอสจะเลื่อนปลายจมูกซุกเข้าที่ลำคอ เขาเกี่ยวเก็บรสจูบทำรอยซ่านแดงจนแคปเสียวปลาบไปหมด
“เพี๊ยะ อย่ากัดไอ้เชี่ย”
“ยกก้นขึ้นดิ๊แคป”
“ไม่เอา”
“อย่าดื้อน่า...
“มึงจะเอาตรงนี้จริงดิ”
“กูเบื่อเตียง”
“โรคจิตเอ๊ย”
“อย่าบอกว่ามึงไม่ชอบ ร่างกายมึงฟ้องมากกว่ากูอีกนะน้ำเยิ้มไปหมดแล้วนั่น ยกก้นขึ้นเร้วเข้า”
“ไม่เอา ท่านี้กูไม่ชอบ”
“ท่านี้แหละดี มึงจะติดใจขอให้กูทำให้อีกคอยดู”
“อ่ะ...!”
“ร้องดังๆล่ะ”
“อ๊ะ อย่าเอส...กู...โอ๊ยยยยไอ้สัสกูเจ็บไอ้เหี้ยยย ใส่เข้ามาทำไมวะกูยังไม่ได้สั่งเลยแม่ง”
“ยังไม่เข้าเลย กดลงมาเร็ว ๆ อยู่แบบนี้มึงจะเจ็บนะ”
“ฮะ...ฮ้า...มะ...ไม่เอา....อื้ออ....อ๊ะ....กะ...กู โอ๊ยยยยยยยยย กูเจ็บบบบบบบบบบไอ้สาสสสสส”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“อีกนิดแคป ผ่อนคลายอย่าเกร็ง อืมม..” เอสเงยหน้าขึ้นไปล็อคกลีบปากที่เผยอร้องเพราะความเจ็บลงมาดูดดึง เขาพยายามผ่อนคลายความเจ็บลงให้แต่แคปมันเกร็งตัวมากจนเกินไป
“รัดกูดีฉิบหายเลยนะ ขออีกนิดสิเมียเอาให้มันสุด”
“อื้อออ อย่าปากมากกูไม่ใช่เมียมึง อ่ะ...ไอ้....ไม่....”
“ไม่ใช่เมียจริงเหรอวะ หื้อออ..” เอสยังดูดริมฝีปากเล็กไม่ยอมปล่อย มันยิ่งบอกไม่ใช่เมียเขายิ่งสวนสะโพกขึ้นจนมิดเลยไม่ต้องยั้งรอ ย้ำให้รู้ด้วยการกระทำว่าใครคือใคร
“อ่ะ..ฮ้าา...กะ....กู..จะ...เจ็บบบบ...อื๊อออ...” แคปจิกมือลงที่ไหล่หนาจนแน่น เจ็บจนแทบตายแต่ตอนนี้ความเสียวเข้ามาแทนที่เรียบร้อย
“อ่ะ...อื้ออ...ฮึกก...อ๊า..”
“มองหน้ากูแคป..” เอสบีบคางเล็กให้หันมา แคปมันเจ็บจนต้องซบหน้าลงไปแต่เรื่องแบบนั้นเอสมันไม่ยอมแน่ ตอนที่สอดรับกันต้องมองหน้ากันไว้แบบนี้ถึงจะดีที่สุด เอสกดท้ายทอยเล็กลงมาแล้วดูดเข้าที่ปากสีสดที่เผยออ้าดุนดันสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดแล้วดึงออกมาดูดเข้าที่โพรงปากของตัวเอง จูบร้อนแรงบดขยี้ทุกสิ่งอย่างเสียจริง แคปหัวขาวโพลนไปหมด
Rrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“อ่ะ! โทรศัพท์”
“ใครสน”
“อื้อออ ฮึกก...อ่ะ...โทรศัพท์มึงนะ อื้ออ..มึงรับสิวะ โอ๊ยยย ซี๊ดด กูเสียวเหี้ย”
“กูไม่สน” เอสยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของเขาต่อ ขณะแคปหันหน้าหนีทุลักทุเลไล่มองไปตามเสียง มือหนาจับเขาหันมาจ้องหน้ากันอีกก่อนดึงลงมาจูบ
“อื้ออ ผะ...เผื่อเป็น..ระ..เรื่องสำคัญ อืออ...
“จะมีอะไรสำคัญกว่าตอนนี้อีกวะ กูรับกูก็ควายสิ อา...”
“เอสเดี๋ยว กู...กูว่า....”
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“อ่ะ เฮ้ย!” คราวนี้ไม่ใช่เสียงโทรศัพท์แล้วเป็นเสียงกดออดหน้าห้องเลย ไอ้ปอกลับมาแล้วแน่ ๆ แคปทุบลงที่หลังกว้างเสียงอั่กๆๆ ขณะที่เอสเร่งจนสุดแรง ก็รู้อยู่หรอกว่าเพื่อมันมา เขาล็อคห้องไว้เองแหละ ไอ้ปอมันก็มีการ์เกิดทะเล่อทะล่าเข้ามา
“พอ...พะ...พอแล้ว กูจะต้องไปเปิดประตู” แคปเสียงสั่น
“บ้าเอ๊ย จะไปเปิดยังไงเล่า นิ่งๆเหอะมึงอ่ะ”
“พอก่อน อ๊ะ....ฮ้า....มึงเสร็จสักทีสิวะกูอยากฆ่ามึงจริง ๆไอ้สัส ” เอสจิ๊ปากอย่างเสียอารมณ์ ถอดริมฝีปากจากซอกคอที่กัดดูดเล่นออกมาเงยหน้าจ้องไอ้คนบนตักที่เสียงสั่นเหมือนคนจะร้องไห้ แต่มันไม่ได้ร้องหรอกนะ แค่นั้นแหละแคปรีบลุกเลยสิจะรออยู่ทำไม เขารีบจับกางเกงกับเสื้อสวมอย่างไว ดึงแขนเอสบอกให้เข้าห้องไปก่อน คนตัวสูงลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจเดินโซซัดโซเซเข้าห้องด้วยสีหน้าหงุดหงิดที่ค้างคาถึงขีดสุด
แกร๊ก~
“หวัดดี แห่ะๆ” แคปส่งยิ้มเผล่หลังจากเปิดประตูให้ไอ้เพื่อนสุดที่รักที่ยืนรอนานจนเงก หน้ามันงอไปถึงไหนต่อไหนแคปจึงยิ้มตาหยีส่งไปง้อ ปอไม่สนใจหรอกเขาก็แค่ผลักไอ้เพื่อนตัวดีออกแล้วเดินแทรกตัวเข้ามาทิ้งตัวนอนลงบนโซฟายาวที่เอสกับแคปทำกิจกรรมกันอยู่จตะกี้นี้แหละ เบาะยังอุ่นๆอยู่เลย
“ทำเหี้ยไรของมึงอยู่วะแล้วล็อคประตูทำไม” ปอหลับตาถาม เขาเหนื่อยมากมาย เทรนงานบ้าอะไรทำไมถึงเยอะแบบนี้ก็ไม่รู้
“เบาะร้อนว่ะแคป แดดส่องถึงห้องเราตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย” เสียงทุ้มบ่นอู้อี้อีกไม่ยอมหยุดยกมือนวดขมับ แคปหน้าชาไปสิกำลังจะย่องๆเข้าห้องตัวเอง
“โห่ยยยยกูหิวน้ำ....” เมื่อเสียงเหนื่อยล้าคล้ายคนหมดแรงของเพื่อนลากยาวให้ได้ยิน แคปจึงชะงักขาลง ตัดสินนใจเดินเลี้ยวเข้าไปที่ครัว หยิบกระป่องน้ำอัดลมเย็น ๆ ออกมา
“แฟนมึงล่ะ?” ปอรับกระป๋องเครื่องดื่มจากแคปพร้อมกับลุกขึ้นนั่งพิงเบาะดี ๆ มือหนาดึงเนคไทที่รัดคอตัวเองมาทั้งวันออก
“แฟนไหนวะ” แคปถามออกไปแบบโง่ ๆ เขาก็แค่แกล้ง แต่ปอจริงจังว่าโดนแกล้งหันมาทำเขียวใส่
“แฟนมึงเจ้านายกูอ่ะ อยู่ป่ะ”
“เออ มันนอนอยู่มั้ง”
“อ้าวแล้วเมื่อกี้มึงทำเหี้ยไรอยู่ล่ะเปิดช้าแบบนี้กูกะนึกว่าทำกิจกรรมอะไรกันอยู่”
“กิจกรรมหัวมึงสิ”
“จะไปรู้เรอะ”
“อย่ามาคิดบ้าๆ” แคปผลักหัวเพื่อนไปเบา ๆ จากนั้นปอก้เล่าเรื่องงานที่ไปเจอมาวันนี้ สองคนนั่งดูทีวีไปด้วยกัน แคปย่องเข้ามาดูเอสเห็นนอนคว่ำหน้าหลับไปแล้วกับแอร์ที่เย็นมาก มันไม่ใส่เสื้อผ้าแต่ห่มผ้าปิดจนถึงกลางหลังแคปจึงไม่สนใจเดินออกไปหาอะไรกินด้านนอก ปออาบน้ำเสร็จเดินออกมาถามแคปว่าเย็นนี้อยากจะกินอะไร คนถูกถามเงยหน้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่ในมือแคปที่กำลังจดจ่ออยู่กับเกมส์ทำท่าคิดนิดนึง
“ข้าวไข่เจียวร้านด้านหน้าคอนโดเราเข้าท่าดีว่ะ มึงอยากกินป่ะวันนี้ลงไปกินกันไหมวะ”
“เออแบบนั้นก็ดีนะจะได้ไม่ต้องทำกูเหนื่อยสัสๆเลย”
“อือๆ งั้นเดี๋ยวค่ำค่อยลงไปกินกัน” แคปตอบทั้งที่ตายังมองหน้าจอมือถือ ขณะที่ปอผิดสังเกตนิดหน่อยเขาก้มมองหน้าแคปดี ๆ
“อะไร” แคปรู้ตัวจึงถามขึ้น
“ปากมึงไปโดนอะไร บวมนิดๆนะนั่น” ปอจับคางเล็กให้หันมา แคปรีปหันหน้าหนี
“เรื่องของกูเหอะ”
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่า....” ปออ้าปากค้าง ชี้หน้าแคปนิ้วสั่น ๆ
“ไอ้สัส มึงคิดไปถึงไหนห๊ะ!” แคปหมดอารมณ์เล่นเกมส์แล้ว เขาทำตาเหลือกใส่ไอ้คนที่มันกำลังคิดเรื่องไม่เข้าท่า ถึงจะจริงก็เถอะ เขาปัดมือปออย่างแรง
“นี่คุณเอสเธอร์ดูดปากมึงแรงขนาดนี้เลยจริงดิ”
“แว๊กกกกกไอ้สัสอย่าพูดน๊ะ!!” แคปแว๊ดขึ้นมาอย่างดัง เขาโมโหจนตัวสั่น
“โหเจ้านายกูโหดไม่เบาจริง ๆ ไหนกูดูใหม่ซิ โหยตรงคอก็มีวุ๊ยย โอ๊ยยยยถูกรักมามากจริงๆเพื่อนกูมึงน๊อมึง..”
“ไอ้หมาปอมึงหุบปากนะไอ้เพื่อนเหี้ย ตายไปซะเถอะไอ้ปากเสีย มึงตายซะมึงรู้ความลับกูแล้วมึงต้องตาย..” แคปกระโดดใส่ปอเลย คร่อมตัวมันไว้แล้วบีบคอมันแรง ๆ
“โอ๊ยยยยเจ็บแคปอย่าทำกู แค่กๆๆๆ อย่าทำ อ่ะแค่กๆๆๆๆ ยอมแล้วมึงกูยอมแล้ววววว” สองคนฟัดกันอยู่สักพักเสียงเปิดประตูห้องแคปดังขึ้น เอสเดินหัวยุ่งหน้าตางอแงดูไม่ได้เดินออกมา เสื้อผ้าไม่ใส่มันเหลือแต่บ็อคเซอร์รัดรูปแค่ตัวเดียว ปอมองแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นร่างเกือบๆจะเปลือยของเจ้านายตัวเอง ยอมรับมันรูปร่างดีแต่ไม่คิดว่าพอถอดออกหมดแทบทุกชิ้นแบบนี้ขนาดผู้ชายแมนๆแบบเขายังอดอิจฉาหุ่นและผิวมันไม่ได้ เอสเดินเข้ามาเบียดตัวนั่งลงข้างแคป หัวหนักๆพิงลงที่ไหล่เล็กแคปรีบหันมองปอทันที คืออายนิดหน่อยหน้าร้อนไปนิดๆ ปอโบกมือบอกเป็นนัยๆ กูเข้าใจเว้ย
“ไอ้ปอ กูไล่มึงออกแล้วนะ..” เสียงทุ้มดังลอดออกมาจากคนที่นอนหลับตาซบไหล่แคป ปอได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู แคปเองก็หน้าตาตื่นๆผลักหัวทุยออกอย่างแรงจนเอสเงิบไปอีกฝั่ง หน้าตายุ่งเหยิงยิ่งกว่าเก่า แคปทนเห็นสภาพทุเรศของมันไม่ไหวคว้าเอาหมอนอิงมาปิดไอ้ลูกชายมันเอาไว้ โป๊ฉิบหายไม่อายกูอายเพื่อนกูบ้างก็ได้นะ
“มะ...หมายความว่าอะไร...” ปอถามขึ้นเสียงตะกุกตะกัก
“เออก็หมายความว่ากูไล่มึงออกแล้วไง ไอ้มารความสุข กลับช้ากว่านี้สักชั่วโมงมึงจะตายไหมล่ะ”
“ห๊ะ...”
“อย่าไปฟังมันไอ้ปอ คนมันบ้ามันละเมอเพ้อไปเรื่อยแหละ มึงเข้าไปนอนต่อเลยไปมึงยังนอนไม่อิ่มดีก็เพ้อแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องนั่นแหละ” แคปไล่เอสให้กลับเข้าไปนอนต่อในห้อง รายนั้นก็แค่ส่ายหัวบอกไม่ ดีแค่ไหนแล้วแค่ซบไหล่ไม่นอนลงที่ตักมันเลยน่ะ
“บ้าเอ๊ย มึงแม่ง” แคปเริ่มหงุดหงิด เขาลุกขึ้นแล้วพาเอสเข้าห้องไปนอนต่อดี ๆ ตอนแรกก็นึกว่าจะเสียเปรียบอะไรมากอยู่หรอก ที่ไหนได้มันก็แค่กอดแล้วหลับต่อก็แค่นั้น แคปลุกขึ้นมาหยิบหนังสืออ่านรอฆ่าเวลา มองเห็นโต๊ะทำงานตัวใหญ่ข้างโต๊ะเล็กของเขา งานเอสกองเป็นภูเขาจริง ๆ เกือบทุกคืนเขาเห็นมันนั่งอ่านหนังสือไม่ใช่น้อย ๆ บางทีก่อนไปมหาลัยช่วงเช้ามันยังต้องตื่นมาอ่าน เห็นเขาสองคนเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะมัวแต่นอนกอดกันทั้งคืนทั้งวันหรอกนะ
คืนนั้น สามคนออกไปกินข้าวไข่เจียวที่ร้านเดิม
“มึงไปสั่ง” เอสบอกปอ เขาก็แค่พยักหน้ารับ แคปมองงงๆ
“มันเพิ่งเคยมานะ”
“มันจัดการได้มึงนั่งเฉยๆเหอะ รอดู”
“มึงใช้เพื่อนกูเรอะ”
“กูใช้มันหนักกว่านี้อีก ที่ทำงานน่ะ”
“เหอะ...” แคปแค่นเสียงในคือหันหน้าไปมองถนนหนทาง พวกเขาเดินเท้ากันออกมา ปอสั่งเสร็จเดินมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม โต๊ะสังกะสีเล็กๆบางทีอาหารมันก็รสชาติดีกว่าของตามโรงแรมเหมือนกัน
“แคป มีแต่น้ำใบเตยว่ะกูสั่งป้าเขาไปแล้วแกบอกมีน้ำมะพร้าวปั่นร้านฝั่งโน้น มึงรอเดี๋ยวนะ”
“อ่อ..”
“หึหึ” เอสหัวเราะ เขายิ้มนิดๆ สบตากับแคปที่นั่งพยักหน้าให้ปอบอกอือๆ
“สมกับที่มึงทำงานเลขาเลยว่ะปอ”
“ห๊ะ?” ปอมองหน้าคนถามงงๆ เอสมันจู่ๆพูดอะไร
“มึงรอบคอบดีมาก”
“หือ? เรื่องน้ำน่ะเหรอ เปล่าหรอกกูอยากกินอยู่แล้วด้วยเลยสั่งสามแก้วเลย”
“แหม่ ไอ้เพื่อนดีเพื่อนประเสริฐ” แคปที่กำลังนั่งยิ้มเผล่อยู่ถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน ปอก็แค่ยักไหล่บอก ทำไมอ่ะ เขาสามคนกินกันจนเสร็จกลิ่นฝนลอยมาแตะจมูก แคปเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดๆที่ตอนนี้เห็นเป็นเมฆดำทะมึนแผ่ปกคลุม ปอรู้หน้าที่เดินไปจ่ายตังค์ สามคนลุกขึ้นคุณป้าคนเดิมส่งยิ้มมาให้แคปเลยค้อมหัวยิ้มตอบขณะที่เอสยังคงทำหน้านิ่ง ๆ ได้อีก ให้ตายมันไม่เคยสนใจใครเลยจริงๆ
“ฝนตกแหงๆคืนนี้” แคปว่าขณะที่เสียงโทรศัพท์ของเอสดังขึ้น แคปที่เดินอยู่ข้าง ๆ หันมองสายตาดีขนาดมองเห็นว่าเป็นชื่อใครที่โทรเข้ามา
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหล”
(มึงอยู่ห้องป่ะวะไอ้เอส)
“ไม่อยู่ มีอะไร”
(เปล่าจะเข้าไปเอางานน่ะ พรุ่งนี้ต้องส่งมึงอย่าลืมเอามานะของมึงอ่ะ ไอ้แฟ้มสีเขียวนั่นทุกใบงานเลย)
“ไม่ลืมหรอกทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
(เออนั่นแหละใบงานกูติดไปกับแฟ้มมึงน่ะแหละที่โทรมาเนี่ย วันนั้นกูเสียบเอาไว้แล้วลืมไปเลย)
“แล้วยังไง..”
(อื้ม ไอ้ชิพกับไอ้บุ้งมันกำลังปั่นกันอยู่เลยว่ะ กูว่าจะเข้าไปเอาแล้วช่วยมึงทำส่วนที่เหลือของงานคู่ด้วย พรุ่งนี้เราจะได้ทำต่อกันอีกครึ่งที่เหลือไง)
“กูอยู่ห้องแคป”
(อ๊ะ..เหรอ ขะ...ขอโทษนะ งั้นให้กูไปเอาแบบไหนล่ะ กูกวนมึงรึเปล่า)
“........” เอสหันมองหน้าแคปแวบหนึ่งแต่คนข้าง ๆ ทำหน้าเฉย ๆ แคปกำลังจะขยับไปเดินข้าง ๆ ปอแต่มือใหญ่ของเอสคว้าเอาไว้ก่อน เขาทำตาดุใส่แล้วส่ายหน้าบอกไม่มีอะไรอย่าคิดมาก
“มึงอยู่ที่ไหน”
(อยู่ห้องแหละ)
“เดี๋ยวกูเอาเข้าไปให้”
(จะเอาเข้ามาให้กูจริงเหรอ งั้นซื้อข้าวมาให้ด้วยนะยังไม่ได้กินอะไรเลยเนี่ยตั้งแต่บ่าย”
“อยากกินอะไรล่ะ”
(อะไรก็ได้ มึงซื้ออะไรมากูก็กินหมดอ่ะ)
“อือ”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-08-2015 21:38:14
“เดี๋ยวจะเอางานไปให้ไอ้เมี่ยงที่หอ อาจจะกลับดึกๆ”
“เรื่องของมึง”แคปตอบเรียบ ๆ ภายนอกคือไม่สนหารู้ไม่ในใจเดือดปุดๆ เอสรู้แน่อยู่แล้วแค่มองเขาจึงเกี่ยวเอามือแคปมาจูง จับไว้แน่นมากจริง ๆ แคปหันมามองตายังเขียวอยู่นิดๆ
“เดี๋ยวฟ้าได้ผ่ามึงหรอก ปล่อยเลยกลางถนนเนี่ยนะ”
“หึหึ”
“ไม่ตลก”
“อายทำไม จับบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินไปเอง”
“มึงสิชิน กูไม่หน้าด้านอย่างมึงนี่”
“เอองั้นเอาออก ไม่จับแล้ว” เอสทำท่าจะเอามืออกจากฝ่ามือเล็ก แคปรีบกำไว้หมับเลย “มึงลองสิไอ้ชั่ว!”
“อะไรของมึงเนี่ย เอาไงแน่ครับผมทำตัวไม่ถูกนะ หื้ออ...” ใบหน้าคมคายแสนเจ้าเล่ห์ เขาปั่นหัวแคปได้ขึ้นดีจริง ๆ
“จิ๊!” แคปจิ๊ปากไม่อยากจะสน สองคนเดินเข้ามาถึงด้านในดีนะที่มืดจับมือกันแบบนี้คงไม่มีใครเห็นหรอก ยกเว้นไอ้หน้าจืดที่เดินตามหลังมาห่าง ๆ อย่างไอ้ปอนั่นแหละ มันอาจจะเห็นก็ได้ แค่อาจจะนะ
“ไปส่งได้รึเปล่า” เอสหันมาถามตอนที่จะเข้าลิฟต์ แคปเดินหน้าตึงขยับไปยืนกอดอกพิงผนังรอ
“ทำไมกูต้องทำแบบนั้นวะ การบ้านกูมีเป็นภูเขา ให้ไปนั่งเฝ้ามึงสอนการบ้านให้เพื่อนวัยเด็กเนี่ยนะ คิดว่ากูไร้สาระขนาดนั้น?”
“ไหนว่ายิ่งได้กูแล้วมึงยิ่งหวงไง แบบนี้ไม่เห็นหวงเลย”
“หวงเว้ยใครว่าไม่หวง แต่กูจะแสดงออกแบบไหนล่ะไอ้เหี้ยกูเองก็อายเป็นเหมือนกันนะจะบอกว่าห้ามไปมึงต้องอยู่กับกูแบบนี้ก็แย่สิ” แคปแว๊ดขึ้นมาอีกแล้ว เอสเองก็เอาแต่ขำกับท่าทีของมันเวลาเดือดนี่ออกมาจนหมดแม็กจริง ๆ ความคิดตรงๆไร้เดียงสาแบบนี้เขาถึงได้ชอบมันล่ะมั้งนะ
“โหแคป มาสารภาพรักอะไรกูตรงนี้วะ คนที่ต้องอายน่ะมันกูมากกว่านะมึงพูดดังจนคนเดินมาไปมาเขาได้ยินกันหมดแล้ว”
“อ่ะ จริงดิ!”
เอสขำ เขาส่ายหัวแล้วยิ้ม สองคนเดินขึ้นไปบนห้องเอสหยิบแฟ้มงานมาจนเรียบร้อย พอปอตามขึ้นมาส่งกล่องอาหารให้ เขาก็บอกปอว่าให้ขับรถไปให้
“ห๊ะ? มึงจะไปไหนอีก”
“ธุระ”
“แต่กูมีการบ้านเหมือนกันนะเว้ย อย่างเยอะต้องออกไปกับมึงอีกเนี่ยนะ”
“ช่วยไม่ได้เมียกูมันดื้อ”
“เอ๊ะไอ้สัส มึงพูดถึงใครวะห๊ะ” แคปแว๊ดแทรกออกมาจากในครัว เขาเดินถือนมกล่องออกมาดูดแล้วชี้หน้าทำตาเหลือกใส่เอส
“มึงจะไปไหนก็ไปเลยเหอะอย่ามาลากเพื่อนกูไปด้วย พรุ่งนี้พวกกูเองก็มีงานต้องส่งเยอะเหมือนกัน รีบไปรีบกลับแค่นั้นจบ”
“นานด้วยบอกเลย” เอสแกล้งกระเซ้า แคปยิ่งต้องข่มสมาธินับหนึ่งในใจ
“หึ นานก็ช่างมึง จนกว่ากูจะนึกได้ว่ามึงไม่อยู่นั่นแหละ ถึงตอนนั้นมาตามง้อกูเองก็แล้วกัน ไปได้แล้วเดี๋ยวเพื่อนมึงรอหรอก” แคปดันเอสให้เดินออกไปจนได้ในที่สุดโดนงับปากไปหนึ่งทีที่หน้าประตูแคปนี่ด่าไฟลุกเลยเล่นเอาเอสหนีแทบไม่ทัน กว่าทุกอย่างจะลงตัว ได้นั่งทำการบ้านอ่านหนังสือบ้างก็ปาเข้าไปจนดึก
“แคป...” เอสเขย่าตัวเรียกคนที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะเบา ๆ แว่นสายตาที่แคปสวมใส่เสมอตอนที่อ่านหนังสือร่นลงมาอยู่ที่สันจมูกกับแก้ม เขาดึงออกให้เบา ๆ แล้วพับวางเอาไว้
“แคป ไปนอนบนเตียงดีๆ” เสียงทุ้มเรียกขึ้นอีกครั้ง เขาย่อตัวนั่งลงแล้วมองดูหน้าคนหลับใกล้ ๆ น้อยครั้งจริง ๆ จะได้เห็นแคปที่นิ่งเงียบแบบนี้
“ปลุกยากไม่เปลี่ยนเลยนะมึง” เขาจับเอาคนตัวเล็กลุกขึ้น ตอนนั้นเองที่แคปเหมือนจะรู้สึกตัวโวยวายงัวเงียขึ้นมาทั้งที่ตายังหลับ
“อื้อ อย่ามายุ่งสิวะ มึงกลับช้า ง้อเลย ง้อเลย”
“หึหึ ขนาดหลับยังฤทธิ์มากอีกนะ” เอสจับอีกคนขึ้นเตียงเอาผ้าห่มตวัดคลุมให้ แคปไม่รู้เรื่องหรอกโวยวายบ่นต่อไปเรื่อย ๆ จนเงียบเสียงไปเอสเข้าไปอาบน้ำเสร็จมองดูเวลา เขาไปแค่สองชั่วโมงนี่หว่า ไหนว่ามันการบ้านเยอะไงวะ ทำไมถึงฟุบหลับเป็นตายแบบนี้ สองชั่วโมงอ่านหนังสืออะไรของมัน
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“อือ....” เสียงคนที่นอนหลับอยู่ยนเตียงพึมพำอย่างหงุดหงิด ลืมตาขึ้นมาก็เพราะเสียงเคาะรัวดังที่ประตู ต่อมาตามด้วยเสียงนาฬิกาปลุกแต่ว่าสิ่งแรกที่เห็นกลับเป็นเท้าขาว ๆ ของไอ้หมาที่นอนอยู่ข้าง ๆ เขายันตัวลุกขึ้นนั่งหัวยุ่ง เสียงหน้าประตูก็ยังคงดังอยู่ไม่หยุด
“เคาะเหี้ยไรนักหนาวะ” เปิดออกไปด่าไอ้ตัวต้นเสียง ปอยืนแปรงฟันไปด้วยเคาะห้องไปด้วยมือค้างเติ่งอยู่แบบนั้นเพราะว่าอีกฝ่ายเปิดออกมไม่บอกไม่กล่าว
“สายแล้วโว๊ย วันนี้กูกับแคปมีเรียนเช้า ส่วนมึง ต้องออกไปจัดการเรื่องห้องที่คอนโด แม่บ้านจะเข้าไปทำความสะอาดวันนี้ กลับไปดูแลสักหน่อยก่อนไปเรียนด้วยล่ะ มึงเข้าแลปสิบโมงกูจำได้”
“..............”
“อะไร” ปอพูดทั้งที่ฟองจากยาสีฟันเต็มปาก เอสมองเขานิ่ง ๆ ก่อนส่ายหน้าแสดงแววตาผิดหวังเต็มที่เสยผมให้เข้าที่เข้าทาง มันชี้จริงๆนะ
“กูไม่น่าจ้างมึงมาทำงานเลขาเลยจริงๆ”
“ทำไม”ปองง
“มึงทำงานดีเกินไปไง ปัง!” ประตูปิดโครมลงต่อหน้าปอ เขาผงะไป
“ก็ถ้าคุณนาคินไม่บรีฟกูมาหนักขนาดนั้นกูจะรู้เรื่องมึงแทบทุกมุมทุกส่วนเหรอวะ คิดว่ากูอยากทำเรอะฮึ่ยย ถ้ามึงไม่ใช่แฟนเพื่อนกูนะกูไม่ทำเหมือนกันบอกไว้เลย..” ปอเดินบ่นโน่นนี่นั่นอยู่คนเดียว เข้าไปบ้านปากอาบน้ำจากนั้นเดินออกมาต้องเตรียมอาหารให้แคปมันอีก วันนี้อารมณ์ไม่ดีเพราะเจ้านายปากเสียเพราะงั้นเมียเจ้านายก็กินแบบง่ายๆไปละกัน
“อะไรอ่ะมีแค่นมหรือไง” แคปในชุดเสื้อช็อปเขียวเข้มกางเกงดำเงยหน้ามองปอที่อยู่ในชุดไม่ต่างกัน เขาหาวออกมาสามารอบนอนเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม แปลกมาไอ้เอสมันบ้ารึเปล่าทำไมตื่นมาถึงมานอนหัวอยู่ปลายเตียงกันทั้งคู่วะ
“แดกๆไป วันนี้ไม่มีของสดเลย เดี๋ยวตอนเย็นกูจะต้องแวะซื้ออีก”
“เหรอ กูต้องไปด้วยป่ะ” เอสเดินออกมานั่งลงข้างแคปที่เงยหน้าถามปอพอดี เขายังอยู่ในชุดเล่นลำลองคงจะต้องกลับห้องก่อน เดี๋ยวไปแต่งตัวที่นั่นเลย
“ไม่ต้องเหอะ เดี๋ยวกูชวนไอ้อาร์ไปเลือกให้ รายนั้นมันเลือกของเก่งมึงก็รู้”
“มันจะอยู่เร้อ เมื่อคืนโทรมาบอกกำลังไปเกี้ยวสาวคนใหม่อยู่”
“สาวไหนของมันอีกวะ”
“น้องดรีมมั้ง คุ้นๆกูก็จำไม่ได้”
“อ้าวจริงดิ เดี๋ยวกูคงต้องถามดู” ปอนั่งลงกินนมด้วยกัน จะว่าไปมันก็ไม่ได้มีแต่นมหรอก เขาเทซีเรียลรสธัญพืชเพิ่มให้แคปด้วย มันนั่งกินยิ้มแป้นแต่เช้านั่นแหละ มองเห็นเอสตักลูกเกดอบแห้งในถ้วยของตัวเองให้เพื่อนของเขาปออดอมยิ้มออกมาไม่ได้ แคปมันชอบลูกเกดจริง ๆ ตั้งแต่เด็กแล้วไม่รู้ว่าไอ้นี่ไปรู้มาจากไหนเหมือนกัน
“มึงนี่ดีจริงๆนะเอส รู้ว่าแคปมันชอบลูกเกดถึงขนาดเสียสละไม่กินตักให้เพื่อนกู นับถือๆ”
“หือ?” เอสเงยหน้าวางช้อนแล้วยกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม
“กูชมว่ามึงดีมาก ได้เจ้านายดีๆแบบนี้กูก็โอเค” ปอพูดจริงจัง เขาอิ่มเป็นคนที่สอง แคปกินไปด้วยกดมือถือเช็คนั่นนี่ไปด้วยไม่ได้สนใจสองคนนี้คุยกันเลย
“เปล่านี่ กูแค่ไม่ชอบลูกเกดเลยตักไปใส่จานเพื่อนมึงไง”
“อ้าวไอ้นี่” ปอถึงกับงง เข้าอ้าวขึ้นมาอย่างดังแคปถึงได้หันดูว่าสองคนพูดเรื่องอะไรกัน
“กูเป็นเจ้านายมึงใช่ไหม คุณนาคินไม่ได้สอนเหรอว่าให้เรียกกูว่าอะไร” เอสลุกขึ้นเขาดึงแคปบอกลุกได้แล้ว พอเข้าโหมดเอาจริงบ้างปอนี่เงียบไปเลย ความจริงคุณนาคินอบรมเขาแล้วว่าให้เรียกคุณเอสเธอร์ทุกคำ ห้ามเรียกกูมึงเป็นเด็ดขาดนี่เป็นข้อที่ควรระวังที่สุดและต้องทำให้ได้ เขากำลังพยายามอยู่แต่เพื่อนกันจะให้เปลี่ยนเลยมันก็ไม่ทันหรอก คิดอยู่นะว่าคงสักพักยกเว้นที่บริษัทจะต้องเรียกให้เกียรติอยู่แล้ว
“อะไรของมึงวะไอ้เอสไปแกล้งไอ้ปอมันทำไมเล่าดูหน้ามันสิ มึงมันแย่!” แคปเดินตามหลังออกมาฟาดผั๊วะเข้าที่กลางหลังแบบเต็ม ๆ เอสหันมาทำท่าจะเอาเรื่องแคปรีบวิ่งไปหลบหลังปอที่เดิมตามกันมาติดๆ
“ไอ้ปอช่วยกูด้วย”
“หึหึ ถ้ากูเอาจริงเพื่อนมึงคนไหนก็ช่วยไม่ได้ทั้งนั้นเหอะ”
“ไอ้ตัวอันตราย” แคปกับเอสทำท่าจะกัดกันตายตั้งแต่ลงลิฟต์มาด้วยกัน ปอนี่เล่นเป็นคนกลางซะจนเหนื่อย ตรง ๆ เลยคือไอ้เอสมันก็น่ากลัวแล้วแคปมันก็ชอบไปแหย่ พอดูอีกทีแคปมันก็น่ากลัวแล้วเอสมันก็ชอบพูดแกล้งแหย่เหมือนกัน คนเหมือนๆกันก็มาคบกันได้เนาะเฮ้อ
“อย่าเหลวไหลนะเมียเดี๋ยวเที่ยงกูโทรหา” เอสดึงแคปเข้ามาพูดด้วยเสียงเบา
“ถ้ารู้ว่าไม่ได้ไปกินข้าวกับเลขากู มึงไม่ได้อยู่ดีแน่ ๆ”
“ไอ้สัสนรกขุมที่สิบแปด มึงมันน่าฆ่าให้ตายเป็นที่สุด” แคปหมดคำจะด่าไม่รู้ไปสรรหาคำพูดคำจาร้ายกาจมาจากไหน เอสก็แค่หัวเราะหึหึ ก่อนเดินออกมาแล้วหันหลับไปโบกมือโปรยจูบให้แบบกวนส้นตีนเป็นที่สุด แคปไม่รู้จะทำยังไงชูนิ้วกลางใส่มันแรง ๆ สองนิ้วเลย
“เฮ้ยแคป อย่าเพิ่งขึ้นไปกูมีอะไรจะอวด” ปอเดินเข้ามาหาดึงแขนแคปบอกให้มาด้วยกัน เขาเดินผ่านรถมาอีกสามคัน
“อะไรวะ ทำไมต้องเป็นความลับด้วย” แคปกำลังงงๆ สองคนมายืนอยู่หน้าเมอเซเดสสีดำคันใหญ่รุ่นใหม่เอี่ยมหมายเลขทะเบียนตองสาม
“นี่คือรถที่คุณนาคินให้มา”
“โอ้โหหหหหหหหห” แคปตาเหลือกร้องอุทานขึ้นอย่างดัง ปอเอามือปิดปากเพื่อนแทบไม่ทัน คือรถสวยมาก คือมันเด่นมาก คือมันเหมาะกับคนอย่างไอ้ปอเหรอวะ
“มึงจะเสียงดังเกินไปแล้วไอ้แคปแม่ง” ปอดุ
“ไอ้เหี้ยปอไม่ให้กูอุทานโอ้โห มึงให้กูอุทานว่าอีอี่อี้อี๊อี๋เรอะ ตายๆกูไม่คิดว่ามึงจะบุญวาสนาดีขนาดนี้เลยนะให้ตาย” แคปลูบลงบนกระโประรถสีดำขลับ ผู้ชายอย่างเขาชอบรถสีดำที่สุดแล้ว มองหน้าเพื่อนตัวเองอีกครั้งเห็นมันชูกุญแจรถแล้วยักคิ้วให้
“อะไรวะมึง จะชวนกูขึ้นรถจริงดิ่ ไหนๆเปิดให้กูนั่งหน่อยซิ”
“บ้าสิ รถคันนี้ใช้ได้เฉพาะวันเสาร์เว้ย เอาไว้รับส่งไอ้คุณชายเอสเธอร์แฟนมึงนั่นแหละ”
“ห๊ะ”
“ก็เออสิวะ มึงคิดว่าเขาจะให้รถคันละตั้งหลายล้านมาทำไมถ้าไม่ใช่เอาไว้ให้ท่านประธานคนเล็กนั่ง”
“โธ่เอ้ย งั้นก็เอาไปขับเล่นไม่ได้อ่ะดิ”
“ก็ไม่ได้”
“แล้วจะมาอวดทำไมวะ”
“ก็เอาให้ดูไง ขึ้นไปนั่งไหมล่ะ กูลองขับดูแล้วนะเบาะใหญ่เป็นบ้า เสียงนุ่มทุ้มทุกอย่างนิ่งสนิทยิ่งกว่านั่งเครื่องบินอีกมึง”
“เออๆ เปิดเร็ว”
“ห้านาทีนะ เราไม่มีเวลามากนัก”
“กูรู้แล้วเว้ย” ว่าแล้วสองคนก็ทำท่าเป็นเข้าไปสำรวจ แคปบอกปอว่าให้ทำท่าเป็นคนขับส่วนตัวเองจะแสดงเป็นคุณชายไปนั่งที่เบาะหลังแล้วก็สั่ง ปอหมุนพวงมาลัยไปเรื่อย ๆ เล่นกันเป็นเด็กๆหัวเราะจนพอใจ แคปก็เดินกลับไปขึ้นรถคันเล็กของปอเพื่อออกไปมหาลัยด้วยกัน
“ตลกมึงว่ะแคป” เสียงทุ้มของปอพูดขึ้นเมื่อถึงทางเลี้ยวเข้าหอของอาร์ แน่นอนว่าต้องแวะมารับไอ้เตี้ยตัวเล็กสุดก่อน
“ตลกอะไรของมึง”
“ก็รถที่ไอ้เอสมันใช้อยู่ทุกวันนี้มันก็ยี่ห้อเดียวกับที่กูได้มาไม่ใช่?”
“เออก็ใช่ ทำไมอ่ะ”
“กูบอกให้รู้อีกอย่าง วันนั้นมันกลับไปเอาแลมโบกินีสีตะกั่วโฉบเข้าบริษัทด้วยนะ มึงรู้ป่ะวะว่ามันมี”
“อือรู้ เฟอรารี่ก็มีนะพี่มันขับกูเคยเห็น” แคปตอบเรียบๆ จริง ๆ รู้นานแล้ว
“อ้าวแล้วมึงตื่นเต้นทำไมเมื่อกี้ เคยนั่งขนาดแลมโบกินีมาแล้วทำมาตื่นเต้นรถประจำตำแหน่งที่กูได้มาเนี่ย”
“ก็ตื่นเต้นเป็นเพื่อนมึงอ่ะแหละ เห็นมึงทำหน้าดีใจกูก็เฟคไปเรื่อย”
“หนอยไอ้แคปมึงเป็นแบบนี้เรอะ”
“แฮ่ๆๆ” แคปหันมายิ้มเผล่ให้ปอง้างมือจะตีมันแล้วแต่เห็นหน้าตาแบบนั้นเขาเลยแค่ผลักหัวมันไปเท่านั้น
“ไม่ใช่แบบนั้น ดีใจกับมึงต่างหาก เพื่อนกูได้รับโอกาสดีๆทั้งทีกูต้องดีใจด้วยสิ”
“พูดจาเข้าท่านี่หว่าเดี๋ยววันหลังทำของโปรดมึงให้กิน” พอรถจอดตัวลง เจ้าอาร์กระโดดขึ้นมาทันที รู้หน้าที่ยืนรออยู่แล้วไม่ต้องให้เรียก
“ไอ้แคปเป็นไงมึงเมื่อวานโดนอะไรรึเปล่าวะ” อาร์ส่งเสียงน่ารำคาญอยู่ริมหู แคปนี่หันไปถลึงตาใส่ยิ่งไม่อยากให้ไอ้ปอรู้ กลับมาจากบ้านกูโดนจัดหนักอยู่ตรงโซฟาเลยล่ะมึงรู้น้อยไปสิ
“มีอะไรปิดกูมึงเล่ามาให้หมดเลยไอ้อาร์ รวมเรื่องสาวคนใหม่ของมึงด้วยนะ” หลังจากนั้นระหว่างทางอาร์ก็จำเป็นต้องเล่าเรื่องราวทุกๆอย่าง ย้ำว่าทุกอย่างจริง ๆ ขนาดแคปที่นั่งอยู่ด้วยยังต้องเอามืออุดหู มันพูดมากขึ้นรึเปล่าเขาชักสงสัย สามคนเข้าไปส่งงานกันที่ตึกใหญ่ของคณะก่อนที่จะเลี้ยวออกไปอีกทางเพื่อตรงไปสวนเกษตรซึ่งวันนี้มีลงแปลงพืชผัก ปลายปีสองแล้วออกภาคสนามกันเยอะหน่อย
“แคปไปล้างหน้าไป หน้ามึงมอมแมมมาก ปุ๋ยหมักหรือดินโคลนวะนั่นติดเต็มไปหมด” ปอชี้บอกเพื่อน แคปทิ้งตัวนั่งลงแล้วใช้หมวกจักรสานที่ใส่อยู่บนหัวเอามาพัดๆ ช่วยไม่ได้ช่วงนี้ฝนตกแปลงพืชผักโคลนดินดำเยอะมากๆ
“แคป ปอ อาร์ น้ำเว้ยพวกมึง” เสียงจากหนึ่งในบรรดาเพื่อนที่ขับมอไซด์ออกไปซื้อหาน้ำดื่มเย็น ๆ โยนน้ำส่งมาให้
“แคป เดี๋ยวไปดูอันนี้กับเราหน่อยสิ ที่อาจารย์ให้กลุ่มเราจดเรื่องการเจริญเติบโตของรากน่ะ แต่เราว่ามันดูแปลกไปนะรากของไอ้ต้นที่เราดูแลอยู่เนี่ย มาเร็วไปดูช่วยเราหน่อย”
“ห๊ะ ผมเนี่ยเหรอ” แคปชี้ที่ตัวเอง เขายังงงๆน้ำหวานเป็นผู้หญิงน่ารักที่เลือกลงเซ็คชั่นเดียวกัน เห็นเธอหลายครั้งแล้วแต่แคปไม่ค่อยสนิทมากนัก เธอเป็นคนเงียบ ๆ ที่ชอบมองมาที่กลุ่มของพวกเขาเสมอแต่ไม่เคยพูดอะไร วันนี้ถึงขนาดมาเรียกเขาให้เดินไปดูงานให้มันไม่ค่อยปกตินัก
“แป็ปนึงนะ” เสียงหวานกล่าวเชิงขอร้อง เธอกรีดยิ้มหวานส่งมาให้แคปหันมองที่ปอนิดนึงอาร์เองก็แอบลอบมอง แคปถึงได้ลุกขึ้นเดินตามเธอไปแปลงใกล้ๆกันนั่นแหละ
“อ่ะ เช็ดหน้าสิหน้าแคปมอมแมมจังเลย” เธอหัวเราะคิกคัก ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กๆในกระเป๋าเสื้อช้อปส่งให้
“เช็ดเหอะน่า เดี๋ยวเป็นสิวไม่หล่อนะ”
“อ่า ครับ” แคปรับเอามาเช็ดจริงๆ เธอหันมายิ้มให้อีก พอเช็ดเสร็จเขาก็ยัดเข้ากระเป๋าเลยคงไม่เสียมารยาทส่งคืนไปให้เธอหรอก
“ไปล้างหน้าไหม เดี๋ยวเรารอตรงนี้ได้”
“อ๋อไม่เป็นไร แล้วไหนล่ะที่จะให้ผมมาดูให้น่ะ” แคปถามพลางมองเข้าไปที่แปลง เธอเดินนำไปที่ต้นเจ้าปัญหาพร้อมอธิบายวิธีการต่าง ๆนาๆ แคปพอจะเห็นปัญหาเลยแนะนำไป เขาขึ้นชื่อว่าเก่งเรื่องทางเทคนิคการตอนการต่อกิ่งเพราะงั้นหลายคนก็ให้ช่วยทำให้เสมอนั่นแหละ
“ขอบใจนะแคป”
“ไม่เป็นไรครับ”
“คิก...” เธอหัวเราเบา ๆ แต่ก้มหน้านิดๆเสียงหวานมากจนแคปยังต้องหันไปหา
“หัวเราะทำไม” แคปถามขึ้น พอจะเดินผ่านแอ่งโคลนเขาฉุดข้อมือเธอไว้แล้วบอกให้ระวัง น้ำหวานหน้าแดงจนปิดไม่มิด คาสโนว่าอย่างแคปหรือจะดูไม่รู้อิโถวววว เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อทันที สิ่งที่ยื่นออกมาให้คืออมยิ้มละลายใจหญิง
“ให้หวาน?” เธอถามหน้าตาตกใจนิดๆ แคปก็แค่พยักหน้า แค่นั้นหัวใจผู้หญิงอย่างเธอก็แทบละลายแล้ว มีเสียงแซวดังแว่วเข้ามานิดหน่อย
“ดีใจทำไม ผมให้ทุกคนนั่นแหละ”
“อ้าวจริงดิ”
“ถามเพื่อนดูสิ นั่นไงนั่งอมกันอยู่เลย”
“บ้าจังแคปเนี่ย” เธอใช้ฝ่ามือเล็กๆฟาดเพี๊ยะลงมาที่ต้นแขนแคปแกล้งทำหน้าบอกว่าเจ็บ “โอ๊ยมือหนักอ่ะ”
“ก็แคปน่ะ...” แต่ก่อนที่เรื่องราวจะไปไกลได้มากกว่านั้น เสียงไอ้อาร์ที่ดังแว่วเข้ามาในโสตหยุดแคปไว้ได้ เขาบอกหวานและกลุ่มเพื่อนๆที่แปลงฝั่งนี้เดินออกไปหาอาร์
“ไอ้แคปโว๊ยยยยยยยย”
“อะไรของมึงวะเรียกกูซะดังเชียวนะ”
“โน่น น้องแป้งมึงมาอ่ะ กูกับไอ้ปอบอกให้รออยู่ด้านหน้า”
“แป้ง?” แคปทวนคำอีกครั้งอาร์บอกใช่ “หัวบันไดคณะไม่แห้งเลยนะมึงเดี๋ยวคนนั้นเดี๋ยวคนนี้ ตัวจริงยังไม่รู้น่ะสิไม่งั้นกูว่ามึงตายศพไม่สวยแน่”
“ปากดีไอ้อาร์ รออยู่นี่เดี๋ยวกูมาเว้ย” แคปตบบ่าเพื่อนหนักๆจนอาร์เบ้หน้าก่อนเดินออกไปหาแป้งที่ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่แถวๆหน้าสวนเกษตร เรียวขาขาวๆในรองเท้าผ้าใบสีชมพูสดคือสิ่งแรกที่แคปเห็น แป้งตัวขาวจั๊วะเหมือนแป้งจริงอย่างที่ว่า เขาเดินเข้าไปหา
“อ๊ะ พี่แคปมาแล้วเหรอคะ” เธอตกใจนิดหน่อยพอเห็นแคปก็กรีดยิ้มจนตาหยี ผมเป็นลอนสีน้ำตาลอ่อนที่เพิ่งโกรกย้อมมาใหม่ชื้นเหงื่อเพราะวันนี้อากาศร้อนมาก
“แป้งมีอะไรครับ มาหาพี่ถึงที่นี่เลยนะ..” แคปถามเข้าเรื่องเลย แต่เธอชะงักไปนิดๆก่อนหัวเราะเบา ๆ หน้าแคปมอมแมมขนาดหนักแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับรูปลักษณ์ภายนอกปล่อยให้หน้าตาเนื้อตัวมอมแมมต่อไป
“แป้งคิดถึงพี่แคปไง”
“เหรอ คิดถึงกันมากไหมล่ะ..” แคปถามกลับทันที แป้งทุบลงที่ต้นแขนแคปเบา ๆ ผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอคนนี้เสน่ห์ของเขาก็คือแววตาขี้เล่นบวกกับนิสัยร่าเริงชอบพูดจาทำให้เธอได้ยิ้มได้เขินอายเสมอ แบบนั้นเธอจึงชอบเขามาก
“แป้งชอบพี่แคปมากเลยนะ”
“รู้สิ..” แคปตอบออกมาเหมือนเธอพูดเรื่องปกติ ดินฟ้าอากาศไปแบบนั้นทั้งที่เธอทำใจนานมากถึงจะมาสารภาพเรื่องราวแบบนี้ได้
“แล้วยังไง คนสวยตั้งใจมาบอกรักพี่ถึงที่นี่เลย? อยากให้พี่ตอบว่าอะไรครับ”
“แป้งชอบพี่แคปมาตั้งแต่ต้นปี ถึงพี่แคปจะไม่เคยปฏิเสธแป้งแต่ก็ไม่เคยบอกเลยว่าพี่เองก็รู้สึกดี ๆ ด้วย พี่แคปน่ะเป็นแบบนี้กับทุกคนนั่นแหละ ถึงตอนนี้แป้งถึงรู้ค่ะ ผู้ชายที่อันตรายที่สุดก็คือผู้ชายที่คุยกับผู้หญิงทุกคนได้ แค่รอยยิ้มก็ทำให้เข้าใจผิดได้แล้ว”
“หื้ม?”
“แป้งยอมแพ้แล้วค่ะ..” เธอยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์ว่ายอมแล้วจริง ๆ เธอจีบเขามาตั้งแต่ต้นปีเจอกันวันที่รับน้องรวม แคปเป็นหนึ่งในคนที่เธอคิดว่าชิตนี้ต้องคว่ามาควงให้ได้ พอได้คุยก็นิสัยดีให้เกียรติผู้หญิงเสมอ แต่แล้วยังไงล่ะ เพราะไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงเป็นแค่พี่แคปเหมือนเดิม ไม่เคยมีใจให้เธอเลยสักนิด ถึงตอนนั้นเขาจะมีแฟนอยู่แล้วแต่ตอนนี้ว่างมาหลายเดือนแคปยังไม่ยอมชายตามาที่เธอเลยสักครั้ง
“แป้งคงไม่มีเสน่ห์จริงๆสินะ”
“อย่าคิดมากน่า บอกมาเลยมาวันนี้คงไม่ใช่มาบอกพี่แค่นี้ใช่ไหมล่ะ”
“........” เธอยิ้มบางๆแบบยอมจำนน ในที่สุดยอมเปิดปากบอกแคปว่าเธอมีผู้ชายเข้ามจีบแล้วเธอคิดว่าจะเปิดรับความรู้สึกนั้นของเขา อยากจะมาบอกให้แคปรับรู้เพราะเธออยากจะรักแคปต่อไปในฐานะพี่ชายที่บริสุทธิ์ใจจริง ๆ
“ดีใจด้วย ถ้าแป้งคิดว่าเขาคนนั้นเป็นคนดีพี่ก็ดีใจด้วยครับ”
“แป้งฟังรายการที่พี่แคปจัดทุกครั้ง แป้งจะเป็นกำลังใจให้ จะเป็นแฟนคลับชั้นดี” เธอไม่บอกเขาเด็ดขาดว่าบางครั้งเธอร้องไห้เพราะไอ้บทเพลงเศร้า ๆ ที่เขาเป็นคนเปิดอยู่ในรายการ มีแต่เพลงอกหักรักช้ำทั้งนั้น
“ขอบคุณมาก มีแฟนแล้วก็อย่าลืมตั้งใจเรียนด้วยนะ”
“ต่อไปแป้งอาจจะไม่ได้มาหาพี่แคปอีกแต่ถ้าเราเจอกันที่ไหน พี่แคปยังอนุญาตให้แป้งทักทายพี่ได้นะคะ”
“พี่เป็นพี่ชายคนเดิมของแป้งเสมอ..” แคปล้วงอมยิ้มออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วขยับเข้าไปส่งให้เธอหนึ่งอัน น้ำตาที่ดวงตาสวยรื้นขึ้นมานิดๆ ความจริงแล้วเธอรักแคปมากที่สุดแต่ในเมื่อรอแล้วไม่ได้อะไรเธอก็อยากจะแค่ให้โอกาสตัวเองบ้างก็เท่านั้น
“ไงวะ แป้งกลับแล้ว?”
“อือ”
“มาทำไมถามได้รึเปล่า..” ปอเงยหน้าขึ้นถาม มันถามว่าถามได้หรือเปล่าแต่มันก็ถามเขาแล้วนี่หว่า
“ก็แค่น้องสาวแวะมาหาพี่ชาย..” แคปนั่งลงข้างปอเหมือนเดิม อาร์แบกตะกร้าที่เต็มไปด้วยวัชพืชที่มันเพิ่งถอนขยับเข้ามาใกล้ ๆ
“ถุยไอ้แคปปปป ให้มันใช่น้องสาวพี่ชายจริงอย่างปากมึงเหอะวะ” ปอว่าประชดพลางโยนกิ่งไม้แห้งๆที่เพิ่งหักแล้วดึงออกมาทิ้งลงที่ตะกร้าใบที่อาร์มันถือมา
“ใช่ๆ มึงฟ้องเจ้านายมึงเลยปอ บอกให้หมดเลยว่าไอ้แคปมันเจ้าชู้มันนอกใจมันมีผู้หญิงมาหาถึงที่สวนเลยนะเว้ย”
“เดี๋ยวเหอะมึง!” แคปชี้หน้าไอ้อาร์ที่ปากมาก เขาทำเสียงเหี้ยมใส่ “กูไม่ได้นอกใจเว้ยสัส เรื่องอะไรจะนอกใจ”
“แหน่ะๆยอมรับแล้วอ่ะดิ เดี๋ยวนี้เต็มปากเต็มคำเลยนะ แล้วตกลงมึงกับไอ้เอสนี่ใครอยู่บนวะบอกให้กูรู้ได้ไหม กูนี่ข้องใจเรื่องพวกมึงก็แค่เรื่องนี้นี่แหละ..” อาร์เห็นตาของแคปเหลือกขึ้นเรื่อย ๆ ท่าทางไม่ค่อยดีถามแล้วก็หลบเข้าด้านหลังปอ
“เหอะ หน้าอย่ามันเรอะจะมาอยู่บนตัวกูได้” แคปเชิดหน้าโกหกคำโต อาร์กับปอสบตากันนิ่ง ๆ
“มันควรให้พวกกูเชื่อด้วยเหรอ”
“นั่นก็เรื่องของพวกมึง” คนฟังมองหน้ากันอีกครั้งก่อนพิจารณาในใจกันเงียบ ๆ จนกระทั่งอาร์ค่อย ๆ ขยับออกมาคนแรก
“จริงดิ่แคป” หึหึ ในที่สุดอาร์หลงกลแคปมันจนได้ แคปยักคิ้วบอกใช่ ปอส่ายหน้ายังไม่อยากจะเชื่อ ความคิดที่น่าเป็นไปได้ที่สุดตอนนี้คือแคปนั่นแหละเมียมัน แต่มาคิดๆดูแล้วไอ้แคปมันจะไปยอมตลอดได้ไง ถ้าแบบนั้นไอ้เอสมันอาจจะยอมสลับกันบ้าง
“มันนั่นแหละเมียกู” แคปย้ำชัดๆหนักแน่น คราวนี้ปอหันมาจ้องหน้านิ่งเลย อาร์เองก็อ้าปากค้างด้วย
“ตะ..แต่มันตัวใหญ่กว่ามึงไม่ใช่เหรอ” เสียงอาร์ตะกุกตะกัก เขาเริ่มกลัวจริงๆแล้วนะ ไอ้เอสน่ะเหรอจะยอมอยู่ล่าง
“ก็มันชอบแบบนั้นไงไอ้เพื่อนโง่ กูก็สนองสิวะ พี่แคปซะอย่างเสียบได้ทุกที่เหอะขอแค่มีรู”
“.................” ทั้งอาร์ทั้งปออ้าปากหวอไม่อยากจะเชื่อ แต่เห็นแคปมันยิ้มเหี้ยมแบบนั้นคิดว่าอาจจะจริง มาคิดดูแล้วคนแบบแคปมันจะยอมโดนเสียบง่ายๆก็ไม่ใช่แล้ว งานนี้ยกผลประโยชน์ให้จำเลยไปก็แล้วกันเหอะ
หลังจากเสร็จงานที่สวน แคปออกมาล้างหน้าล้างตาที่ห้องอาบน้ำด้านหน้า ปอมันบังคับให้อาบเลยแหละแต่แคปบอกไม่เอา ส่วนไอ้อาร์เดินถอดเสื้อไปโชว์อกแบนๆของมันใหญ่พวกผู้หญิงอย่างน้ำหวานเชยชมอยู่
“มอมแมม ทำไมไม่อาบน้ำวะมึง”
“เดี๋ยวกลับไปอาบที่ห้องไง”
“สัสแคป กว่าจะถึง”
“โห่ยยยกูไม่เหม็นหรอกน่า นี่ไงมือก็ล้างขาวสะอาด หน้าตาก็ล้างเรียบร้อย เปลี่ยนเสื้อใหม่แล้วเหอะ สกปรกตรงไหน”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ใครวะ” โทรศัพท์แคปสั่นขึ้นมา เขาล้วงขึ้นมาดูสายที่เรียกเข้า พอเห็นว่าเป็นใครรีบยื่นให้ปอ
“อ่ะ ของเจ้านายมึงอ่ะ”
“กู?” ปอรับมาแบบงงๆ ยังตั้งสติไม่ได้แต่แคปกดรับให้เสร็จสรรพ ปอก็แค่กรอกฮัลโหลลงไปไม่ตั้งตัวเลยจริง ๆ
“ฮัลโหล”
(มึงเป็นใคร) เสียงทุ้มเย็นเฉียบน่ากลัวมากๆดังลอดออกมาจนปอผงะ
“กะ...กะ..กูไง” อะไรวะกูเป็นเลขามึงนะ เราทำงานด้วยกันไม่ใช่เหรอแล้วที่สำคัญเมื่อเช้ากูทำกับข้าวให้มึงกิน กูช่วยมึงตั้งหลายอย่างด้วย
(กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึง เรียกเจ้าของเครื่องมารับสาย)
“หะ...ห๊ะ?” ปอหน้าซีดจัดจนแคปเห็นแล้วสงสาร มือขาวสะอาดยื่นไปดึงโทรศัพท์ตัวเองคืนมาก่อนที่ปอมันจะตั้งสติทัน ยืนเซ่ออยู่แบบนั้นเจอบทโหดของเอสเข้าไปมันถึงกับจอดสนิทเลย
“มีไรนักหนาวะ ทำเป็นโหดไปได้นั่นไอ้ปอเว้ยมึงจำเสียงมันไม่ได้เรอะ” แคปกรอกเสียงลงไปแว๊ดใส่คนในสาย เอสได้ยินถึงกับส่ายหัว เออใช่ความหึงมันบังตา จู่ ๆ เสียงใครหน้าไหนก็ไม่รู้มารับสายเครื่องเมียตัวเองไม่ให้โมโหได้ยังไง
“ทีหลังหัดจำเสียงเพื่อนกูไว้มั่ง มันเป็นเลขามึงแท้ๆน่าสงสารจริงๆ โทรมามีไร”
(เลิกหรือยัง)
“อืม กำลัง” แคปเดินคุยไปพลางเดินไปขึ้นรถ อาร์สะกิดเรียกปอก็ไปติดเครื่องรอไว้แล้ว
(เอาของเข้ามาให้หน่อย)
“ห๊ะ!”
(มึงกลับไปเอาที่ห้อง งานอยู่บนโต๊ะสอดไว้ที่แฟ้มสีดำอันที่สามหน้าปกเขียนภาษาอังกฤษตัวใหญ่ ๆ ว่า.....กูจะใช้ตอนนี้กลับไปเอามาให้ด่วนๆเลย)
“เดี๋ยวๆๆๆ กูว่ามึงโทรผิดเครื่องจริงๆแล้ว มึงต้องโทรเครื่องเลขามึงสิวะ มาใช้กูทำไมห๊ะ” กูเป็นเมียมึงนะกูต้องใช้มึงสิ อันนี้แคปคิดต่อในใจไม่ได้พูดเดี๋ยวไอ้พวกเพื่อนมันจะได้ยินเอา
(นั่นแหละบอกมันด้วย เอามาแล้วเอาขึ้นมาส่งให้กูที่ห้องแลปอีเอ็นสิบสองเลยนะ ด่วนเลยกูปลีกตัวไปไม่ได้จริง ๆ)
-ติ๊ด-
“บ้าเอ๊ย!” แคปสบถเอามือขยี้หัวแล้วบอกปอกลับรถออกไปแบบด่วน ๆ พอบอกเหตุผลให้รู้ปอนี่เหยียบมิดเลย มันเป็นคนที่รับผิดชอบงานดีจริง ๆ เหอะ
“ลงมาเร็วดีมาก” อาร์มันยืนจับเวลารออยู่ที่รถ แคปกับปอเดินขึ้นไปเอาบนห้อง วิ่งเลยต่างหาก ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นรถของปอก็เข้ามาจอดลงที่หน้าคณะวิศวะที่เดิมที่เคยจอดเมื่อครั้งมาเอาเรื่องพวกมันหลายเดือนมาแล้ว
(มีต่อ)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-08-2015 21:38:38
“ที่จอดคุ้นๆว่ะ” อาร์พูดขึ้นมา
“ไอ้ปอมึงเอาลงไปให้มัน กูกับไอ้อาร์จะรอที่นี่” แคปบอกปอพร้อมกับยื่นของในมือส่งให้ "แลปอีเอ็นสิบสองชั้นสี่นะถ้ากูจำไม่ผิด"
“อ้าวมึงไม่ลงอ่ะ”
“ไม่เอาอ่ะเกิดเจอเฮียเต้กูจะบอกว่ามาส่องสาวเรอะ”
“ก็เออสิวะ วิศวะมีแต่สาวสวยๆนะเว้ย จะว่าไปกูก็อยากลง แคปลงเหอะถ้าเจอเฮียเต้เดี๋ยวกูแก้ตัวให้เอง นะๆๆๆ” อาร์หูผึ่งเมื่อนึกได้เรื่องสาวสวยที่คณะนี้ ขึ้นชื่อด้วยนะน้องใหม่ปีนี้สวยหยดเลย
“ไม่เอา กูกลัวเฮียเต้เห็นจริงๆ”
“ไม่เห็นหรอก วันนี้วันจันทร์ ไหนมึงลองทวนเฮียเต้มีตารางวันจันทร์ป่ะล่ะ”
“มีดิ” แคปตอบแทบจะทันทีไม่ต้องนึก
“แต่ว่าถ้ามึงไม่ลงจะรู้ได้ยังไงว่าไอ้เอสมันไม่นอกใจมึง ขนาดมึงยังมีสาวๆถ่อไปหาถึงสวนเลย เพื่อนร่วมชั้นยังมาลองเชิงอีกต่างหาก มึงคิดว่าหน้าตาอย่าไอ้เหี้ยเอสจะไม่มีแบบนั้นจริงเหรอวะ ไปแอบดูสักหน่อยน่าเผลอๆเจอของเด็ดจะได้มีไม้ตายเอาไว้ด่ามันไง ไหนมึงว่าช่วงนี้หาคำด่ามันไม่ค่อยออก ตันไม่ใช่เหรอ..” อาร์ตะล่อมได้ผลซะด้วย แคปฟังไปคิ้วขมวดไป ยิ่งพอพูดเรื่องสาวๆข้างกายมันเขานี่ขึ้นพรึ่บเลยสิครับนั่งอยู่ทำไม ยังไม่รวมไอ้เตี้ยเพื่อนมันที่เดาะไปหากันเมื่อคืนอีก แหม่ลืมไปเลยสิกลับมาตอนไหนวะ เมื่อเช้ากูก็ลืมถาม
“ไปกันเลยพวกมึง” แคปเปิดผั๊วะลงไปทันที ปิดประตูแรงมาด้วยตั้งหน้าตั้งตาเดินจนอาร์ต้องเข้ามาดึงแขนไว้
“มึงไปแบบนี้ไม่ได้ มึงต้องแอบไปสิวะ จะเดินผึ่งผายไปแบบนี้มันก็ตั้งตัวได้กันพอดี..” แค่นั้นแหละสองคน แคปกับอาร์ค่อยเดินแอบหน้าแอบหลังขณะที่ปอเห็นพวกมันเล่นกันแบบนั้นแล้วหน่าย ไอ้แคปก็บ้าจี้ตามไอ้อาร์ เขาเดินมาถึงหน้าแลปกดโทรศัพท์หาเอสบอกให้เปิดประตูออกมาเอา
“มึงห้ามบอกว่าพวกกูขึ้นมาด้วย” แคปกำชับก่อนดึงแขนอาร์ไปหลบที่ซอกเสาต้นใหญ่ ปอยืนอยู่พักเดียวเอสก็เดินหล่อออกมาเลย แคปนี่เห็นมันแล้วอยากเข้าไปขย้ำ ไม่ใช่อะไรนะกำลังรับของอยู่กับไอ้ปอแท้ๆเสือกมีผู้หญิงสวยฉิบหายเดินตามออกมาเรียกเอสหันไปบอกอะไรอินั่นไม่รู้เธอกรีดยิ้มแล้วผงกหัวให้ไอ้ปอสามสี่ครั้ง จากนั้นไอ้เตี้ยเมี่ยงเสือกเดินออกมาพูดอะไรกันสักอย่างไอ้เอสตบไหล่ไอ้ปอแล้วเดินกลับเข้าไป
“ป่ะ เสร็จแล้ว” ปอเดินเข้ามาหาแคปกับอาร์แล้วชวนกลับ ไม่ได้สังเกตเลยว่าแคปมันหน้ามู่ทู่ขนาดไหน พออาร์สะกิดบอกเขาถึงได้เห็น
“นั่นเพื่อนมัน เดินออกมาขอบคุณงานของเธอมั้ง ขอบคุณกูใหญ่เลยว่ะ”
“ห๊ะ..” แคปคิ้วขมวดร้องห๊ะขึ้นมา หน้าตาตึงสุด
“เออ อะไรล่ะ”ปอก็งง
“นี่อย่าบอกนะว่าให้กูรีบแทบตายเพื่อไปเอางานมาให้เธอคนนั้นน่ะ”
“งานกลุ่มๆมึงก็”
“ถ้างานกลุ่มก็ต้องนั่งด้วยกัน แบบนั้นยิ่งแล้วใหญ่” อาร์เสริมความเครียดขึ้นอีก ปอหันไปถลึงตาใส่
“มึงไปหาทางส่องดูให้ได้ไอ้อาร์” แคปบอกอาร์รับคำ เดินไปวนรอบ ๆ ทำไงได้แลปบ้าไม่มีหน้าต่าง แต่เห็นผ่านกระจกรอยแยกของผ้าม่านนิดหน่อย เอสมันนั่งติดกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆนี่หว่าข้างๆมันเป็นไอ้คนตัวสูง ๆ น่าจะชื่อชิพฝั่งตรงข้ามเป็นไอ้เตี้ยเมี่ยงกับเพื่อนอีกคนของมันที่ชื่อบุ้ง
“วะ” อาร์สบถนิดๆเมื่อมีเพื่อนกลุ่มอื่นเดินมาคุยกับเอสแล้วบังมุมมองอันน้อยนิดของเขาไว้ อาร์อดทนรอพอไอ้คนบังเดินออกไปเห็นเต็มสองตาคราวนี้อีผู้หญิงนั่นหันไปคุยอะไรกับไอ้เอสไม่รู้เธอยิ้มกว้างเชียว อาร์นึกโมโหแทนเดินหน้าบึ้งเข้าไปบอกแคป
“ว่าไงวะ” แคปถาม
“กูไม่อยากพูดมึงไปดูเอาเองเหอะ”
“ทำไม” อาร์ยักไหล่ แคปเดินหน้าตึงเข้าไปดูมั่ง เขาเห็นแบบที่อาร์เห็นนั่นแหละ มันชัดเจนยิ่งกว่าเก่าเมื่อมีอีกคนเข้ามานั่งเบียดลงด้วยนั่งจึงทำให้เอสต้องขยับเข้ามาชิดเธอมากยิ่งขึ้น
“ไหล่ชิดกันแล้วไอ้สัส..” แคปเผลอเตะผนังเสียงดังปึ๊ก ปอตกใจรีบเข้าไปดึงแคปออกมา
“มันนอกใจกู” แคปส่งเสียงลอดไรฟัน ลืมตัวไปว่าตัวเองยืนอยู่ที่ไหน ปอรีบเอามืออุดปากเพื่อนตัวเองไว้แทบไม่ทัน แคปกำลังจะโวยอะไรขึ้นมาสักอย่างแต่เสียงทุ้มที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กๆดังเข้ามาในโสตเขาก่อน
“คาปู มึงมาได้ไงเนี่ย” เต้เดินลงมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อน เห็นน้องชายตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อจนเขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ นี่แหละ
“หะ...ห่ะ....ห้ะ...เฮียเต้” แคปหัวใจหล่นไปถึงตาตุ่ม แน่นอนคนมันมีชะนักติดหลังกลัวว่าพี่ชายจะรู้ไปเสียหมด หน้าแคปซีดลงจนขาวราวกับกระดาษ
“เฮ้ยๆๆเป็นอะไรของมึงจะเป็นลมเรอะ” เต้นรีบเดินเข้ามาโอบไหล่น้องตัวเองไว้ ปอรีบเข้าไปกระตุกชายเสื้อแคปเบา ๆ สติแคปสติ
“มาทำอะไรกันวะ อย่าบอกนะว่ามาหาเรื่องใครอีก..” เต้มองไปที่หน้าห้องแลป เขาเห็นไฟสัญญาณติดไว้รู้ว่ามีคนเรียนอยู่แน่นอน สามคนจากเกษตรมองหน้ากันเลิกลั่ก
“กูถามว่ามาทำไมแถวนี้” เสียงทุ้มของเต้เริ่มดังขนาดอาร์ยังสะดุ้งปอยังสะเทือนแล้วแคปล่ะจะใจเสียขนาดไหน มองหนาพี่ชายเหงื่อตกจนผมลีบลู่ไปหมด
“ผมมาส่องหญิงน่ะเฮีย” เป็นไอ้อาร์ที่แก้สถานการณ์ได้ก่อน “ส่องหญิงไง ส่องหญิง”
“หญิงไหนวะ”
“ผู้หญิงสวยๆในห้องนี้อ่ะ คนที่นั่งข้าง ๆ น้องรหัสเฮียนั่นไงผมเพิ่งจะแอบดูเธอเสร็จเฮียก็เดินมาเนี่ย กะว่าจะให้ไอ้เอสมันติดต่อให้สักหน่อย..” แคปนี่แทบจะก้มลงไปกราบขอบพระคุณเพื่อนตัวเองเลย อาร์มึงเก่งมากแต่ไอ้ปอนี่สิทำไมถึงยืนนิ่งเลยวะ มันยืนข้างเขาอีกต่างหากทำท่าทำมุมคล้ายๆจะบังเขาออกจากเฮียเต้
“ไหน คนไหน” เต้หันไปบอกเพื่อนๆให้ลงไปรอก่อนเลยแล้วเขาก็เดินไปส่องดู คงเหลือแต่รัฐที่ยังยืนยิ้มตาหยีอยู่ ขยับเข้ามากอดอกอยู่ข้าง ๆ แคปด้วย
“เต้ เดี๋ยวอาจารย์เห็นหรอกมึง” รัฐส่งเสียงแกล้งเต้หันมาทำตาดุใส่ เขาส่องต่อพอเห็นแล้วจึงเดินออกมา
“แวร์ซาย สาวสวยอันดับหนึ่งของวิศวะ เน็ตไอดอล มึงนี่นะคิดจะจีบเขาไอ้หมาอาร์ ไอ้เตี้ย มึงเตี้ยกว่าเขาอีกไหมนั่น” เต้มองอาร์แล้วยื่นมือมาขยี้หัวมันเล่นอย่างเอ็นดู ไม่คิดว่ามันจะหมายปองดอกฟ้าได้
“โห่เฮีย ดูถูกว่ะ” อาร์ปัดมือเฮียเต้ออกจากหัว เต้ก็แค่หัวเราะ
“เฮียเต้ดูผิดป่ะ คนที่นั่งข้าง ๆ ไอ้เอสอ่ะนะ” แคปถามขึ้นมั่ง
“เออนั่นน่ะไม่ผิดหรอก กูจะบอกมึงตัดใจเลยเหอะว่ะไอ้อาร์ แอบดูเขาไป จีบเขาไปมึงแม่งไม่ติดหรอก”
“ทำไมอีกอ่ะ” อาร์แกล้งทำหน้ายุ่ง ๆ ก็เขาชอบเธอซะที่ไหนเล่า แค่ดึงความสนใจเฮียเต้ไม่ให้สงสัยว่าพวกเขามาแอบดูใครเท่านั้นเอง
“จะไปติดได้ไงล่ะวะ หึหึ”
“ก็แล้วทำไมอ่ะ” เต้มองอาร์แล้วส่ายหัว รู้สึกไม่อยากจะพูดแล้ว เดินเข้าไปหาแคปเลยดีกว่า รายนั้นยิ่งกลัวถูกล้อคคอรีบถอยหนีเลย
“ไม่ต้องมาใกล้ผมเลย”
“อะไรกันมาให้พี่ชายกอดหน่อยสิ มาหาถึงที่แบบนี้คิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆเหรอคาปูมาหาเฮียเร็ว”
“เรื่องสิ” แคปรีบเดินมาขนาบข้างปอ ดึงแขนพี่รัฐบอกให้ช่วยด้วย ทั้งหมดลงบันได้กันมาแล้ว
“อะไรวะที่บ้านยังให้กูนอนกอดเลยเหอะ ซุกอกกูอีกต่างหาก”
“เงียบปากไปเลยเฮียเต้ นิสัย”
“กูพูดจริงนี่”
“นั่นมันที่บ้าน ที่มหาลัยผมไม่ยอมเด็ดขาด”
“คาปูโตแล้วงั้นดิ”
“เฮียเต้แม่ง หยุดเลย!” แคปร้องห้ามอีกครั้งแต่ไม่ทันหรอก เต้ล๊อคคอเขาเข้าไปขยี้หัวแล้วเรียบร้อยวงแขนหนักๆนี่มันยกออกยากเสียจริงๆ
“ไปๆเที่ยงแล้วเดี๋ยวกูกับไอ้รัฐจะไปกินข้าวกันแล้ว พวกมึงไม่มีเรียนแล้วนี่ไปไหนกันต่ออ่ะ”
“กินข้าวเหมือนกันแต่ไม่ไปกับเฮียเต้หรอกบอกเลย” อาร์เบะปากแล้วยักไหล่กวนตีนใส่พี่ชายเพื่อน เต้ยกขาขึ้นมาทำท่าจะถีบ อาร์มันรีบหลบรัฐทำหน้าดุใส่บอกให้เต้อย่าเล่นแรงน้องมันกลัว
“นี่ไอ้อาร์กูจะบอกอะไรดี ๆ ให้”
“อะไรอ่ะ”
“มึงตั้งใจฟัง”
“อือบอกมาสิครับ”
“น้องแวร์ซายที่มึงมาแอบดูเขาน่ะรู้ไหมทำไมถึงจีบไม่ได้”
“..............” อาร์เลิกคิ้วสูง ยักไหล่บอกไม่รู้ เขาก็แค่ตามน้ำ นี่แสดงว่าเต้เชื่อแบบจริงจังมากว่าเขามาแอบดูเธอ
“เพราะอะไรไอ้รัฐมึงบอกซิ” เต้โยนงานร้อนไปให้รัฐ รายนั้นถึงกับส่ายหัวบอกให้พูดเองเหอะ เต้จึงจ้องหน้าอาร์นิ่งๆแล้วเอ่ย
“ก็เพราะว่านั่นน่ะคู่ควงคนใหม่ของไอ้เอสน้องรหัสกูไง”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงห๊ะดังมากเสียจนเต้กับรัฐถึงกับสะดุ้ง สามคนมันห๊ะขึ้นพร้อมกัน
“มันควงกันได้สักพักแล้ว คู่กิ่งทองใบหยก ไฮโซทั้งคู่รู้สึกว่าบ้านเขาสองคนจะรู้จักกันด้วยนะ” ปอที่ตั้งสติได้ก่อนรีบเข้ามาบังแคปออกจากสายตาพี่ชาย อาร์เองก็เร็วไม่แพ้กันมันทำท่าเสียใจนิดหน่อยจากนั้นดึงแคปขึ้นรถบอกเต้ว่าไม่ไหวแล้วขอไปทำใจ สู้ไม่ได้เห็นๆงานนี้ เต้กับรัฐมองหน้ากันอย่างงง ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก รถเลี้ยวออกจากคณะไปอย่างเร็วจี๋ แคปนั่งนิ่งไปตลอดทางกัดปากเงียบ ๆ ไม่ยอมพูดอะไรเลย มันเงียบจนปอกับอาร์ยังต้องนึกกลัว
“เฮ้ยแคป กูว่าไม่ใช่หรอก เฮ้ยเต้ เอ่อ...
“พี่กูไม่เคยโกหก มึงก็รู้..” แคปว่าเรียบๆ ปอปล่อยให้แคปนั่งไปนิ่ง ๆ ก่อนเลี้ยวเข้ามาในร้านประจำที่พวกเขาชอบมากินกัน แคปเดินนำเข้าไปนั่งโซนนอกที่สามารถสูบบุหรี่ได้
“แดกเหี้ยไรวะ ข้าวผัดอีกเหรอมึง” อาร์ดูเมนูแล้วถามขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอึมครึม เวลาแคปไม่พูดรู้สึกไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ แคปพยักหน้าให้บอกกินอะไรก็ได้สั่งมาเลย มือบางควักเอาบุหรี่ขึ้นมาจุด พ่นควันขาวไม่แคร์สายตาใคร ปอมองเพื่อนแล้วส่ายหัว แคปมันคงกำลังคิดอะไรสักอย่างบางครั้งความคิดมันคาดเดายากมาก เวลาเข้าโหมดเอาจริงแคปจะนิ่งจนน่ากลัวต่างกับเวลาที่มันเล่น มันจะพูดจ้อไม่หยุดยิ้มแย้มแยกเขี้ยวแหกปากด่ากับทุกคนที่มันสนิท แต่โหมดนี้ของมันถือว่าอารมณ์เสียหนักมากเหมือนกัน
“แคป”
“หื้ม?” แคปหันมองหน้าคนเรียก ปอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา
“ถามมันก่อนนะจริงไม่จริง อย่าคิดเองเออเอง ถ้ามันยอมรับว่าใช่มึงค่อยเชือด”
“ถ้าเป็นมึงจะยอมรับรึเปล่าวะ” แคปยังทำหน้านิ่งๆ
“หัวเด็ดตีนขาดกูไม่ยอมรับ ต่อให้จับได้คาหนังคาเขาบนเตียงกูก็ไม่รับ ของแบบนี้รับก็ตายสิครับ..” ไอ้อาร์ไม่ได้ช่วยเลยจริง ๆ ปอเตะมันแรง ๆ ที่ใต้โต๊ะ อาร์เบ้หน้าจนแคปเริ่มหัวเราะ อารมณ์ดีขึ้นนิดๆช่างหัวมันสิ เคยบอกไปแล้วมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเมื่อไหร่จบกันเลย ดีสิจะได้ถือโอกาสเลิกกับมันไปจริงๆสักที
งี่เง่า! หงุดหงิด! แคปเสยๆผมตัวเองตั้งสติใหม่ อาหารมาเสริฟพอดี ปอบีบซอสใส่จานให้แคปด้วยตัวเอง อีกฝ่ายก็แค่ตักข้าวกินๆไป แคปมันกินน้อยอยู่แล้วถ้าไม่ใช่ฝีมือเขาทำ เพราะงั้นวันนี้กินแค่ครึ่งจานบุหรี่มวนที่สองก็ถูกจุดขึ้นอีก
“สูบหนักไปแล้วมึง” ปอติง
“แค่สองมวนเอง” แคปว่าไม่สนใจ กลุ่มควันสีขาวหม่นถูกพ่นออกมาพร้อม ๆ กับเสียงโทรศัพท์มือถือที่สั่นและดังขึ้น แคปหยิบเอาขึ้นมาดูเป็นสายเรียกเข้าจากแบงค์
“มีอะไร”
(ไม่มีหรอกแค่อยากโทรหา)
“บ้ารึเปล่าถ้าโทรมาไม่มีธุระกูวางแล้วนะ”
(เดี๋ยวๆๆ อย่าใจร้ายดิ อย่าเพิ่งวางนะมึง)
“ก็แล้วโทรมาทำไมล่ะ”
(จะบอกว่ากูอยู่ระยองนะกำลังจะกลับแล้ว)
“แล้วทำไม”
(ใจร้าย)
“อะไรของมึง”
(จะไม่ถามหรือไงว่ากูมาทำไม)
“กูจะรู้กับมึงเรอะ”
(มากับพี่หนึ่งน่ะ มาดูสถานที่ไว้บางทีเราสองคนอาจจะได้มาจัดรายการนอกสถานที่ด้วยกัน)
“ที่นั่นน่ะเหรอ”
(อากาศดีฉิบหาย นี่เพิ่งลงจากเรือ)
“เสม็ดหรือไง”
(แม่นแล้วครับ ผับใหญ่มันอยู่ที่นั่นนี่หว่า เดี๋ยวกูกลับไปเล่าให้ฟัง พี่หนึ่งไม่ได้ชวนมึงเพราะเห็นว่าติดเรียน ส่วนกูโดนบังคับเพราะที่พักฟรีคือบ้านกูนี่แหละ เมื่อคืนนี้ไงโทรหาไม่เคยจะรับหรอก)
“เพราะเป็นสายจากมึงไง ทีหลังอย่าโง่สิ ใช้มือถือคนอื่นถ้าอยากให้กูรับช่วงดึก”
(ชี้โพรงให้กระรอกอีกนะนั่น)
“เปล่า ก็แค่พูดความจริง”
(น่ารักฉิบ)
“อือ อยู่แล้ว” ที่จริงไม่เคยอยากถูกชมว่าน่ารักเลย แต่กับไอ้เด็กเสียเส้นนี่แคปขี้เกียจจะด่ามันแล้ว
(อะไรเนี่ยกูว่าวันนี้ฝนจะตก)
“อือ”
(แค่เนี๊ยะ มึงแค่อือเหรอ)
“อืม”
(แคปใจร้ายว่ะ)
“..............”
(เงียบทำไมวะ มึงใจร้ายกับกูอีกเหรอ)
“กูไม่เคยใจดีกับไอ้เด็กที่ไม่เคยเรียกกูว่าพี่หรอก”
(พี่แคปคนฉวย)
“เดี๋ยวกูตบปากฉีก”
(ฮ่ะๆๆ ล้อเล่นน่า)
“กูเพื่อนเล่นมึงเหรอไอ้แบงค์ห๊ะ”
(ไม่อยากให้เป็นแค่เพื่อนเหมือนกันนะ พิจารณากูบ้างสิ)
“สัส น่ารำคาญ” แคปกดตัดสายทิ้งแม่งเลย ไร้สาระความจริงก็ไม่น่ากดรับอยู่แล้ว แต่ก็เพราะว่ากลัวจะเป็นเรื่องงานนี่แหละ
“อะไรวะไอ้เด็กเวรนั่นโทรมากวนมึงอีกแล้วดิ” อาร์หันมาถามแคปก็แค่พยักหน้าบอกอือๆไป
“กูว่ามันแม่งๆว่ะ ได้ข่าวมาไหมว่ามันเป็นไบนะ เก็บได้ทั้งชายทั้งหญิงด้วยมึงต้องระวัง”
“ใครสน”
“เออไม่สนกูรู้ แต่มันสนใจมึงอันนี้มึงต้องระวังตัวหน่อย”
“...................” แคปนิ่งไป เขากำลังนึกถึงคำพูดที่คุยกับไอ้เด็กแบงค์เมื่อกี้ ส่อไปนิดๆเหมือนกันแต่มั่นใจเถอะว่ะ รูปร่างหน้าตาอย่างเขาคงมีแต่ไอ้เอสคนเดียวแหละที่มันบ้า ไม่อยากจะตัดสินคนอื่นว่าจู่ ๆ จะมาสนใจผู้ชายแมนๆอย่างตัวเอง ความเป็นไปได้มันยิบย่อยมาก ไอ้แบงค์มันอาจจะแค่ชอบก่อกวนเห็นเขาเป็นเพื่อนเป็นพี่มันแบบนั้นก็ได้ ดวงตาเฉี่ยวหรี่มองออกไปที่นอกประตู ม่านควันบุหรี่สีเทาจากริมฝีปากที่ลอยคลุ้งออกมาอาจจะทำให้เห็นไม่ชัดนัก แต่ผู้ชายคนที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับสาวสวยจัดแล้วก็กลุ่มเพื่อนอีกห้าหกคนที่ด้านหลังทำเอาแคปต้องขมวดคิ้ว
“มึงเห็นป่ะวะแคป” อาร์ใช้ศอกสะกิด บรรยากาศอึมครึมขึ้นไปอีก
“............” แคปได้ยินเสียงอาร์ถามชัดเจน แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร บุหรี่ถูกอัดลงไปอีกหนึ่งอึก แคปนั่งเงียบๆมองเด็กวิศวะกลุ่มนั้นออเดอร์อาหาร แน่นอนว่าไอ้เอสนั่งข้างไอ้เมี่ยงเหมือนเดิม ต่างตรงที่วันนี้มีผู้หญิงที่พี่เขาบอกว่าชื่อแวร์ซายนั่งประกบฝั่งซ้ายมือของมันด้วย ไอ้ชิพกับไอ้บุ้งแล้วก็มีผู้หญิงน่ารักผมสั้นอีกคนนั่งฝั่งตรงข้ามนอกนั้นไม่รู้จัก
“เอสอ้ะ!” เสียงหวานที่ดังขึ้นจนสะท้อนมาถึงด้านนอก ดึงความสนใจจากพวกเขาทั้งหมดได้ดี กำปั้นเล็กๆทุบลงไปที่ต้นแขนแกร่ง เอสหันไปพูดอะไรกับเธอสักอย่างไม่รู้เธอทุบมันลงมาอีกรัวเลยทีนี้ เอสมันต้องจับข้อมือเธอไว้แล้วคงจะบอกให้พอ
โครม!
เก้าอี้ว่างข้าง ๆ ไอ้อาร์กระเด็นออกไปไกลประมาณสามเมตร ไม่ต้องถามว่าใครหันมองมาบ้าง
“ไอ้ปอมึงไปจ่ายเงินกูจะกลับแล้ว” แคปลุกขึ้นพร้อมกับบี้ก้นบุหรี่ลงที่จานเขี่ยเดินดุ่ม ๆ หน้าตึงออกไปไม่สนใจเหี้ยไรทั้งนั้น ปอรีบบอกให้อาร์ตามไปแบบด่วน ๆ เพราะทางที่แคปเดินไปมันไม่ใช่ทางออก เอสเองก็เหมือนจะเห็นแคปแล้วเหมือนกันมันลุกขึ้นมาเลย
โครม!
“มึงออกมา!” เสียงตะคอกส่งออกไปพร้อมกับมือของแคปที่ตรงเข้าขยุ้มคอเสื้อของร่างหนาแล้วลากออกมาเหวี่ยงจนเอสเสียหลักเซไปนิดๆ แต่ยังดีที่เขาคว้าเก้าอี้ยึดไว้ได้ก่อนพร้อมๆกับรวบเอาตัวแคปเข้ามาล็อคไว้ได้ทันใจเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างเร็วกันทั้งคู่
“เฮ้ย! อะไรกันวะ” ชิพลุกก่อนเลยเป็นคนแรก ทั้งบุ้งทั้งเมี่ยงเองก็ลุกด้วยเหมือนกัน อาร์ยืนมองทำอะไรไม่ถูกเพราะสภาพแคปตอนนี้ถูกไอ้เอสมันล็อคคอไว้เรียบร้อยแล้ว เจ้าของร้านที่กำลังทอนเงินให้ปอหน้าซีดจนเหลือง
“เป็นอะไรของมึงห๊ะแคป!” เอสก้มลงถามคนที่อยู่ในอก แคปดันมันไม่ยอมออกจะกระทืบเท้าเตะขาก็เจอมันดันให้ถอยจนหลังเล็ดชิดผนัง
“มึงมีสิทธิ์เรียกชื่อกูด้วยเหรอห๊ะ! อย่ามาเรียก!!” แคปตะคอกกลับไม่มีกลัว บุ้งชิพและเมี่ยงมองหน้าสบตากันแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ๆ สายตาคมเฉี่ยวของแคปจับอยู่ที่ผู้หญิงที่ชื่อแวร์ซายนั่นเธอจ้องมาที่เขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว
“ปล่อยกูสิวะไอ้สัสเอ๊ย!” แคปดิ้นจนตัวลอยกันเลยแต่ยังไงก็สู้แรงคนกอดเขาไว้ไม่ได้อยู่ดี
“กูนี่เหรอไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อมึงหื้ออ ไหนพูดใหม่ซิ..” เสียงเอสเหี้ยมขึ้นจนน่ากลัว ดีแล้วที่ตรงนี้เป็นโซนด้านนอก แคปหันไปมองคนที่เอาท่อนแขนรัดคอตัวเองไว้
“ปล่อยกูไอ้สัส! โครม!!” เป็นอีกครั้งที่แคปยันเก้าอี้คราวนี้ไม่ใช่ล้มธรรมดานะแต่มันล้มไปฟาดลงที่ปลายเท้าอิยัยแวร์ซายนั่นเลย เธอตกใจกรีดร้องดังลั่นรีบวิ่งเข้ามาแอบหลังบุ้งกับชิพ
“แคป!” เอสตะคอกแล้วดึงแคปออกมาจากตรงนั้นทั้งๆแบบนั้น คนถูกล็อคคอเจ็บจนต้องเบ้หน้าแต่ก็ยังดิ้น
“ทำเหี้ยอะไรของมึงห๊ะ!” พอลากออกมาจากร้านได้เอสเหวี่ยงอีกคนจนร่างเล็กชนเข้ากับรถมอไซด์ที่จอดอยู่แถว ๆ นั้น แต่แคปมีเหรอจะกลัว พอหลุดมาได้มันวิ่งเข้าใส่เลยสิ คุณเคยเห็นไหมชิวาว่ากระโจนเข้าใส่สิงโตน่ะ หมัดรุน ๆ ผิดเป้าไปแค่ชั่ววินาทีเท่านั้นเอสนี่ใจหายวาบคว้ารวบไว้ได้อีกรอบ
“แคปหยุด!! เป็นอะไรของมึงห๊ะ!!” เสียงตะคอกที่ดังอยู่ข้างหูทำเอาแคปหน้าชาไปเลย
“อย่ามาเรียกชื่อกูนะ!” แคปไม่ยอมแพ้เหมือนกันกันฟันกรอด
“ขึ้นรถ!” เอสโมโหแล้วลากมันทั้งๆแบบนั้นยัดเข้าไปในรถตัวเอง แต่แคปเหรอจะยอมง่าย ๆ ทั้งดิ้นทั้งผลักไม่ยอมให้ประตูปิดลงได้ดี ๆ
“เป็นบ้าอะไรห๊ะแคปไหนบอกกูซิ จู่ๆมึงขึ้นใส่กูเรื่องอะไรเนี่ย!”
“ออกไปให้พ้นกู! ห้ามมาเรียกชื่อกู!! มึงไม่มีสิทธิ์แล้ว!!!”
“หื้ออออ.....????” เอสกดเสียงเหี้ยมลงทันที มือใหญ่ที่ยื่นเข้าไปคลึงท้ายทอยเล็กอยู่ก่อนแล้วบีบล็อคแล้วกดลงอย่างแรง ทันทีที่คำว่าไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อแล้วนี่หลุดออกมาจากปากแคป
“กูเกลียดมึงที่สุด..” แคปส่งเสียงลอดไรฟันออกมาเมื่อเจ็บต้นคอจนเหมือนจะตาย มือใหญ่ไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยสักนิด เขายังจ้องแคปนิ่งอยู่แบบนั้น
“กูเกลียดมึงโว๊ย!” แคปรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักไอ้คนที่มันกักตัวเขาอยู่กับรถออกอย่างแรง เอสกระเด็นเซออกไปแค่ก้าวเดียวเท่านั้นอีกคนก็ลุกขึ้นวิ่งได้
“จะไปไหนห๊ะ!” แคปเซถลาเมื่อมีแรงมหาศาลเข้ามากระชากแขนแล้วจับเขาทั้งตัวยัดใส่รถใหม่อีกครั้ง เสียงประตูรถปิดดังโครมแต่อย่าคิดว่าแคปจะกลัวคนดื้อยังไงก็ดื้ออยู่วันยังค่ำ เอสชี้หน้าบอกถ้าเปิดออกมาอีกเจอดี
“กูกลัวมึงสิไอ้สัส!” แคปเปิดผั๊วะออกมาอีกเจออีกคนที่กำลังจะเดินไปฝั่งคนขับวิ่งเข้ามาเบรกตัวเองแทบไม่ทัน เขาก้าวยาวๆแคปครั้งเดียวก็ขวางทางแคปไว้ได้แล้ว
“ทำไมถึงดื้อแบบนี้วะห๊ะ” แขนเล็กถูกกระชากอย่างไม่ปราณีอีกครั้งคราวนี้เอสจับยัดขึ้นที่ฝั่งคนขับไม่รอเลย เขาผลักไอ้ตัวดีเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะเบียดตัวขึ้นตาม
“ไอ้เลวเอ๊ย มึงกล้าถีบกูเหรอห๊ะ”
“แค่ผลักแคปอย่าโวยวายให้มันมากนัก”
“กูเกลียดมึง อื้ออ”
“หุบปากแคป!”
“ไม่หุบ!”
“เงียบ!!” รถเลี้ยวออกไปอย่างเร็วคงมีแต่วิธีนี้เท่านั้นที่จะหยุดมันได้เอสก็แค่เหยียบคันเร่งให้จมลงเท่านั้น แคปกัดปากอย่างขัดใจหันไปมองที่ด้านหลัง ทั้งเพื่อนตัวเองทั้งเพื่อนมันต่างยืนมองตาละห้อยกันเลยก็ใครล่ะจะอยากยุ่งเสือกับสิงโตกระโจนใส่กันแบบนั้น
“เพื่อนมึงโหดฉิบหายเลยเหี้ย” ชิพพูดขึ้นเบา ๆ อย่างขยาดปอกับอาร์หันมองสบตากัน
“เอสพาไอ้เด็กนั่นไปไหนน่ะบุ้ง” เสียงหวานหูของแวร์ซายดังขึ้นข้าง ๆ บุ้งที่ยืนติดอยู่กับชิพและเมี่ยงหันมอง
“ไอ้เด็กนั่นที่ไหน แคปมันน้องชายเฮียเต้เธอไม่รู้?” ชิพหันไปตอบให้แทน บุ้งก็แค่มองเธอ
“น้องเฮียเต้ นั่นน่ะนะ” เพื่อนอีกคนร้องขึ้นอย่างตกใจ แวร์ซายเองก็ทำหน้าตาตื่น ๆ
“ใช่สิ ไอ้แคปปีเดียวกับพวกเรานี่แหละ มันเรียนเกษตร”
“ละ...แล้ว ทำไมถึงมาเอาเรื่องเอสแบบนั้นน่ะ”
“มันสนิทกันไง” บุ้งตอบขึ้นมาให้ อาร์กับปอสบตากันอีกครั้ง แม้กระทั่งชิพกับเมี่ยงก็ยังหันมองหน้ากันเลย
“ห๊ะ...สนิทกันเนี่ยนะ เมื่อกี้เขาสองคนตีกันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” คราวนี้น้องแวร์ซายร้องขึ้นหน้าตาตื่นจริง ๆ
“ตีกันที่ไหน สองคนนั้นมันหยอกกันแรงทุกครั้งแหละเธอไม่เคยรู้ต่อไปก็รู้ไว้ซะนะ”
“จริงเหรอเนี่ย ซายไม่เคยรู้เลย”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องของเอสมันทุกเรื่องหรอกนะซาย ยังมีอะไรอีกเยอะที่เธอไม่รู้..” บุ้งพูดไว้แค่นั้นก่อนจะล้วงเอาบุหรี่ขึ้นมาจุด ชิพหันไปถามปอว่าเคลียร์ด้านในหรือยังปอพยักหน้าบอกทุกอย่างโอเค แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันออกไป
“ไอ้เตี้ยเมี่ยง” อาร์เรียกเมี่ยงไว้ก่อนที่อีกคนจะเดินไปขึ้นรถกับชิพและบุ้งที่รออยู่
“เรียกใครเตี้ย”
“ก็ใครล่ะที่เตี้ย”
“สัส เรียกกูทำไม”
“อิผู้หญิงนั่นใคร เอาให้มันแน่ ๆ เธอมาติดไอ้เอส?”
“ใคร แวร์ซายน่ะเหรอ”
“ใช่ แม่นั่นแหละ”
“อืม ก็ทำนองนั้น ชอบไอ้เอสมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว เพื่อนกันกับพวกกูนี่แหละ”
“แล้วสองคนนั่นมันคบกัน?”
“ห๊ะ!?” เมี่ยงทำหน้างงๆ ขยับเข้าไปหาอาร์อีกนิดเหมือนกับจะไม่ค่อยได้ยิน
“กูถามว่าสองคนนั้นมันคบกันเหรอห๊ะ” อาร์นึกโมโหพูดแค่นี้ไม่รู้เรื่องเขาถึงกับกระชากเสื้อเมี่ยงเข้ามารับฟังใกล้ ๆ
“ไอ้ประสาทเอ๊ย ปล่อย!” เมี่ยงดึงเสื้อตัวเองคืนมาได้ ทำท่าปัดๆแล้วมองอาร์ตาเขียว “บ้ารึเปล่า อารมณ์ขึ้นๆลงๆ”
“กูถามก็ตอบอย่ามาลีลา” อาร์ทำหน้าดุ
“พวกมึงแม่งใจร้อนเหมือนกันหมดแหละ”
“มึงก็ตอบมาสิวะ” เสียงบีบแตรเรียกสองคนดังขึ้นพร้อมกัน รถสองคันกลางแดดน่ะมันร้อนรู้ไหม
“มันจะไปคบเธอได้ยังไงเล่า เพื่อนกูมันคบกับเพื่อนมึงอยู่ไม่ใช่เหรอวะ ถามอะไรโง่ ๆ”
“ก็แล้วทำไมเฮียเต้ถึง...” อาร์พูดได้แค่นั้นแหละเพราะคู่สนทนาวิ่งขึ้นรถบุ้งเลี้ยวออกไปกันแล้ว
“จะกลับไหมมึงช้าเดินไปเองเลยนะ” ปอกดกระจกลงมาเรียกอย่างดังอาร์วิ่งจี๋ขึ้นไปเลยสิ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 17-08-2015 21:39:00
https://www.youtube.com/v/1_374c5JFv8
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ไอ้สัส! ขับให้มันดีกว่านี้ไม่เป็นหรือไงห๊ะ” เสียงเบียดล้อกับพื้นถนนดังลั่นในตอนที่เอสเลี้ยวเข้ามาจอด แคปหัวเกือบโขกหน้ารถแล้วไหมล่ะ
“บ้าฉิบ” ปากสวยยังด่าต่อ แต่คนขับอย่างเอสไม่ยี่หระกับคำด่าอะไรอีกแล้ว ตรงๆคือหูชาโดนมันด่ามาตลอดทางจะไม่ให้อารมณ์เสียเลี้ยวรถเข้ามาจอดลงแรง ๆ ได้ยังไง
“กดล็อคให้กูสิวะ รถเหี้ยนี่ก็บ้าไม่มีปุ่มเปิดล็อค ประสาทแล้วมึงซื้อรถยังไงห๊ะ” แคปหันไปพาลใส่มั่วแล้ว เอสกดเข็มขัดนิรภัยออกแต่ยังนั่งนิ่ง ๆ ไม่ยอมหันมาพูดจาอะไรเลยสักคำ
“กูบอกให้ปลดล็อคให้กูหูหนวกเรอะ” แคปหันไปตะโกนใส่อีกครั้ง เขาตะปบมือข้ามไปจะกดออกเองเจอเอสคว้าหมับเข้าให้แล้วบีบ
“โอ๊ยไอ้เหี้ย” แคปเบ้หน้าเพราะโดนบีบแขนแล้วบิดแรงมากเหมือนกัน
“คุยกันหน่อย..” เสียงทุ้มต่ำที่ดังเย็นเฉียบเหมือนคนที่นั่งอดทนมาตลอดแล้วถึงจุดระเบิด แคปพยายามจะดิ้นออกแต่อีกคนก็แค่ผลักเขาจนหลังติดเบาะตามด้วยร่างกายสูงใหญ่ของมันตามเข้ามาคร่อม มือหนาเลื่อนเข้าไปจัดการเอนเบาะลงจนเกือบจะสุด
“ไอ้สัสปล่อยกูเว้ย ขึ้นมาทับทำไมห๊ะกูอึดอัด อื้ออ”
“อยากลองในรถไหมหื้อ..”
“อย่ามาพูดเรื่องบ้าๆ!” แคปเสียงดังลั่นจนเอสต้องบีบปากเล็กเอาไว้ เบามือไม่ได้เสียด้วยพยศตัวพ่อจริง ๆ
“บอกกูมาซิ มึงเป็นอะไรของมึงอารมณ์เสียเรื่องอะไรวะห๊ะ จู่ ๆลากกูออกมามีเรื่องแบบนั้น พอกูขึ้นๆมามึงสู้ไม่ได้มึงก็รู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“อย่ามายุ่งกับกู!”
“บอกกูมา มึงเป็นอะไร!” เอสตะคอกเลยคราวนี้หน้านิ่งจนแคปผงะไปนิดๆ
“จะพูดไม่พูดแคป อย่าให้กูขึ้นไปกว่านี้นะ”
“ไอ้สัส กูหนัก”
“งั้นก็บอกมา พูดมาให้หมดมึงเป็นอะไรของมึง”
“กูเคยบอกไปแล้วยิ่งได้แล้วกูยิ่งหวงแต่มึงก็ยังจะทำ!”
“กูทำเหี้ยอะไร” เอสสวนขึ้นมาทันทีจ้องแคปตาไม่กระพริบ
“มึงนอกใจกู!” แคปตะคอกใส่หน้าด้วยน้ำเสียงสั่นระริก
“...........”
“อย่ามาคิดว่ากูโง่ เห็นอยู่เต็มสองตา จะหลอกกูอีกนานแค่ไหนกันล่ะ จบกันไปสิมึงอยากควงใครแบบไหนเชิญมึงเลยแต่อย่าทำตัวเหมือนกูเป็นควายที่มึงจะหลอกกูไปทางไหนก็ได้ รู้จักกันใช่ไหมล่ะ เหมาะสมกันใช่ไหมล่ะ มึงกับแม่นั่นก็ควรคู่กันแล้วนี่มายุ่งกับกูอีกทำไมปล่อยกูไปสิวะห๊ะ!”
“แคป!”
“เถียงไม่ออก หึ เถียงไม่ออกเพราะมันคือความจริงใช่ไหมห๊ะ!!” แคปแค่นเสียงเหยียดใส่เต็มที่ ปิดท้ายด้วยตะคอกใส่ไอ้คนที่นิ่งเฉยอย่างดังสุดแรงของเสียง แต่เอสก็แค่ขยับสายตามองคนใต้ร่างตะโกนใส่เขาอยู่แบบนั้น
“.............”
“กูไม่เสียใจเลยไอ้เหี้ย! ไม่เลยสักนิด ไม่เสียใจหรอกโว๊ยเรื่องแค่นี้กูไม่เสียใจเลยมึงรู้บ้างไหม!!!”
“..............”
“จบกันไปเหอะว่ะแม่งเอ๊ยยยย อ่ะ!! อื้ออออ...พอ ไม่...” อย่าคิดว่าเอสจะทนไหว ความอดทนขาดลงทันทีที่ได้ยินคำว่าจบกันจากปากของแคป ริมฝีปากหยักเบียดบด ขยี้ลงทำโทษคนที่พูดคำๆนี้ออกมาได้ง่าย ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนฟังจะมีความรู้สึกแบบไหนอยู่ ลิ้นร้ายต้อนแล้วเกี่ยวรัดดูดดุนราวเปลวเพลิงขณะที่แคปจะเบือนหน้าหนีหลบ มือหนาสอดเข้าไปกระชากผมนิ่มให้หน้าเริ่ดล็อคทุกอย่าง ลิ้นที่สร้างความวาบหวามแต่ช่างรุนแรงตะกลุมตระกลามไร้ความอ่อนโยนแม้แต่ขบกัดจนได้กลิ่นเลือดฝาดอยู่เต็มปาก เอสใช้ปากสั่งสอนอีกคนอยู่แบบนั้นจนพอใจก่อนถอนริมฝีปากออกมาแล้วปล่อยลิ้นสากลากไล่บี้ไปตามกกหู “ฮื้มม....” เสียงครางหลุดออกมาอย่างไร้อาย แคปเนื้อตัวสั่น
“ผู้หญิงคนไหน” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นนิ่งๆ
“ยังจะมีหน้ามาถาม” แคปว่าทั้งที่ยังหอบ ปากเจ่อไปหมด
“คนไหนล่ะมึงบอกสิ”
“มีเยอะหรือไงถึงต้องให้กูระบุตัวน่ะห๊ะ อย่ามาล้อเล่นกับกูนะเว้ย”
“..............”
“สมกันฉิบหายมึงกับแม่นั่น พอเหอะว่ะเรื่องของเราแม่ง มันไม่ใช่เลยสักนิด”
“.............”
“กูโคตรโง่เลย...” ไม่ใช่แค่น้ำเสียงที่แสดงออกว่าน้อยใจ แคปพูดแล้วยังต้องเบือนหน้าหนีจากไอ้คนด้านบนแต่เอสกลับจับใบหน้าเล็กบีบคางให้หันมามองหน้าเขาดี ๆ
“ฟังนะ..”
“..........”
“มึงจำไว้นะแคป.....ไม่ว่าเราสองคนจะทะเลาะะกันแค่ไหน อย่าพูดคำว่าเลิกกันออกมาง่ายๆอีก กูกับซายไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้น เขาก็เป็นแค่หนึ่งในกลุ่มเพื่อน รู้จักกันมานานแล้วถ้ากูจะชอบเธอจริงๆกูจีบไปตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วไม่มารีรอจนถึงตอนนี้ค่อยคบหรอกมึงรู้นิสัยกูดีอยู่แล้ว”
“................” กูคงเชื่อมึงหรอก นึกในทางกลับกัน ถ้าแฟนกูซักฟอกกูก็จะบอกแบบนี้เหมือนกันนั่นล่ะ
“เลิกคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง” เอสใช้ความเร็วงับปลายจมูกแคปแรง ๆ หนึ่งที คนถูกทำฟาดผั๊วะลงมากลางหลัง
“ก็พี่ชายกูบอกว่าพวกมึงสองคนคบกันอยู่ จะให้กูเข้าใจว่ายังไงห๊ะ” แม่งสวยหล่อเหมาะสมกันอีกกูก็คิดมากสิ นมตู้มขายาวเรียวสวยในขณะที่กูแบนแต๊ดแต๋ไม่มีเหี้ยไรเลยแบบนี้
“พี่ชายมึง...เฮียเต้น่ะเหรอ?”
“ก็มีคนเดียวนั่นแหละ!”
“มึงถูกเฮียเต้หลอกแล้วไอ้แคป”
“ห๊ะ!”
“บอกตรงนี้เลยนะกูไม่ได้คบผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น นอนกับมึงอยู่ทุกวี่ทุกวันจะมีเวลาไปคบกับใครได้อีกล่ะหื้อ เรียนก็หนักไหนจะงานที่ต้องรับผิดชอบ ถึงจะมีผู้หญิงผู้ชายหน้าไหนมาติดกูก็ไม่รู้ด้วยแล้วเว้ยเรื่องนั้นน่ะ”
“เหอะ กูเชื่อมึงหรอก ทำเป็นพูดดีใครๆก็พูดได้ทั้งนั้น” มันโกหกชัวร์
“ไม่ต้องเชื่อหรอก บังคับไม่ได้อยู่แล้ว” เอสยังคงทำหน้านิ่งๆได้เหมือนเดิมของมันไม่เปลี่ยน
“ก็แล้วมึงจะทำยังไงล่ะห๊ะ แก้ปัญหาสิวะ กูโกรธเนี่ย ทำไงกูจะหายล่ะเว้ยมึงคิดสิ” แคปเริ่มทำอะไรไม่ถูกโวยวายขึ้นมาอีกเมื่อคิดว่าตัวเองอาจหูเบาโดนพี่ชายหลอกเข้าแล้วจริง ๆ โถ่เว้ยไม่มาอยู่ในสถานการณ์เขาบ้างอย่ามาตัดสินว่าเขาใช้อารมณ์ ก็เพราะว่าไอ้ตัวอันตรายนี่มันทำตัวให้คิดทำไมล่ะ
“นั่นสิ ทำยังไงดีล่ะ” น้ำเสียงเอสเหยียดนิดๆเยาะหน่อย ๆ มันพูดเหมือนกับว่ากำลังหยั่งเชิงแคปอยู่ นั่นยิ่งทำให้แคปโมโหเข้าไปใหญ่
“บ้าเอ๊ย!”
“ไม่ต้องหายหรอก โกรธต่อไปเหอะ”
“ไอ้โรคจิต”
“โกรธนานๆเลยนะ อย่าหายโกรธล่ะเมียเพราะกูจะไม่ง้อ” เอสแสยะยิ้มนิดๆส่งเสียงทุ้มต่ำในคอ แคปนี่กัดปากแน่นเลยเหอะ “ไอ้...”
“ชู่ว์~ จูบกันดีกว่า ยิ่งโกรธกันยิ่งจูบมันส์ เดี๋ยวกูจะทำให้มึงดู ดูดลิ้นแรงๆมึงชอบใช่ไหม”
“มึง..อ๊ะ อย่าเพิ่งสิวะไอ้สัสนี่..
“ไม่รอแล้วเว้ย”
“อ่ะ..อื้มมม” ริมฝีปากนิ่มถูกเบียดลงมาพร้อมกับปลายลิ้นชื้นแฉะดุนดันเข้าไปกวาดต้อนคราวนี้อ่อนโยนลงจากเมื่อตะกี้เยอะ สองมือเล็กขยุ้มลงที่เสื้อเนื้อดีด้วยความรู้สึกหวามในโพรงปาก “อือออ..” แคปครางรับเสียงอ่อนล้าก่อนทุบลงไปที่ต้นแขนแกร่งแรง ๆ แต่ก็ยอมเปิดรับและตอบสนองและตอบโต้ มือหนาสอดเข้ามาถึงยอดอกแคปตาโตขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ว่าถูกสะกิดและบีบส่วนสำคัญเข้าแล้ว
“อ่ะ...เดี๋ยว อ๊ะ...มึง ยะ...อย่าเพิ่งสิวะ อื๊ออ..” สันจมูกซุกลงมาที่ซอกคอพร้อมๆกับริมฝีปากที่ดูดดึงเล่นอย่างที่มันชอบทำ แคปเผลอเอียงคอให้อีกฝ่ายได้ทำแบบเต็ม ๆ เอสเก็บเกี่ยวสัมผัสไปทุกตารางนิ้วจูบแล้วดูดจนเนื้อนิ่มเป็นรอยนิดๆ เขารู้น้ำหนักดีอยู่แล้ว และก็รู้ทุกจุดที่แคปจะเผลอร้องครางขึ้นมา ลิ้นร้ายไล้เลียไปในตอนที่เขากัดลงเบา ๆ แล้วดูดดุนให้แดง ขณะที่แคปหลับตาจิกมือลงที่สองแขนคนจู่โจมแน่น
เขาเผลอคิดไปได้ยังไงชั่ววูบหนึ่งว่าสองคนนั้นเหมาะสมกัน
เผลอคิดไปได้ยังไงชั่ววูบเดียวที่ว่าเอสมันคงจะรู้สึกชอบเธอ
เขาเผลอคิดเรื่องแบบนั้นลงไป ทั้งที่ก็เห็นอยู่ตลอดแล้วว่าเอสทำอะไรแบบไหนอยู่กับเขาตลอด
“อื้มมม..” แคปครางออกมาลืมตัวอีกครั้ง เอสละสายตาขึ้นมองแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์พอใจ
“ไม่ต้องมามอง”
“ชอบเสียงมึงคราง”
“เหอะ” แคปหน้าร้อนขึ้นมาสิแดงก่ำไปหมด แต่ก็ปล่อยให้มันมองต่อไป ทำยังไงได้ดันมันเท่าไหร่ก็ไม่ยอมลุกออกไปเสียที
“กูไม่นอกใจมึงหรอกไม่ต้องคิดอะไรโง่ๆเลย มึงดุขนาดนี้กูคงไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงหรอกวะ หึหึ”
“มึงไม่มีสิทธิ์นอกใจกูอยู่แล้ว คนที่ทำได้มีแค่กูคนเดียว และมึงไม่มีสิทธิ์เลิกกับกูด้วย คนที่บอกเลิกได้ต้องมีแค่กูเหมือนกัน!”
“เอาแต่ใจน่าดู”
“เรื่องของกูสิ”
“แต่ว่านะแคป..มึงลองนอกใจกูสิ ไม่ต้องอื่นไกล แค่ครั้งเดียวเท่านั้น คนของมึงตายก่อนส่วนมึงกูจะเอาให้ค่อยๆตายทั้งเป็นแบบที่มึงคิดไม่ถึงเลยล่ะ”
“กูกลัวมึงหรอกไอ้สัส ไม่ต้องมาขู่เลย เรื่องตัวเองเอาหัวมึงให้รอดเหอะ ไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้กูจับได้ว่ามึงมีนอกมีในนะ กูอาละวาดแน่”
“น่ากลัวจริงนะ”
“จะลุกออกจากตัวกูได้หรือยัง” ชั่งใจอยู่นิดหน่อยแต่ในที่สุดเขาก็ยอมลุกออกมา แคปเลื่อนปรับเบาะจากนั้นหันมองไอ้คนที่นั่งเฉยอยู่ยังไม่ยอมปลดล็อคออกให้
“จะลงไหมห้อง อย่าเรื่องมาก”
“ขึ้นไปกูจับมึงฟัดแน่”
“ทำได้ก็ลองดู”
“..........” เอสหันมามองแล้วแสยะยิ้มเหี้ยม มีครั้งไหนบ้างที่เขาทำไมได้เหรอหื้อ เสียงปลดล็อคดังขึ้นแคปมันก็แค่เปิดรถเดินหน้าตึงเข้าไปในตัวอาคารด้านในเพื่อรอขึ้นลิฟต์ก็เท่านั้น ขณะที่ไม่ไกลจากรถที่สองคนเพิ่งเดินลงไป ปอกับอาร์มาถึงกันได้สักพักแล้ว
“กูบอกแล้วว่ามันไม่ได้ทะเลาะกัน นั่นน่ะวิธีแสดงความรักของพวกมันสองคน..” ปอพูดขึ้นเบา ๆ มือข้างที่เท้ากับพวงมาลัยตบฉาดลงไปหนึ่งทีจากนั้นฟันธงเลย พวกเขามองรถที่ขย่มไปขย่มมาอยู่นานแล้ว
“แต่สยองว่ะ” อาร์พูดพร้อมทำหน้าสยองอย่างว่าจริง ๆ
“หาแบบนี้สักคนไหมล่ะมึง”
“แบบใคร แบบไอ้เอสก็เอาอยู่แต่แบบไอ้แคปกูไม่เอานะ หึงโหดสัสๆ”
“ไอ้เอสก็ใช่ย่อยหรอก มึงรู้เรื่องไอ้แบงค์นั่นรึเปล่า อย่าให้มีอีกเป็นพอไม่งั้นกูว่ามันได้ไปหยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆ”
“อึ๋ย ถ้าแค่น้ำข้าวต้มกูก็ยังพอว่านะ แต่มึงก็รู้ตระะกูลอัครรัชชานนท์ ถ้าคิดจะเก็บใครมันก็ทำได้ป่ะวะ”
“เฮ้ย มันคงไม่รุนแรงขนาดนั้นหรอกไอ้เหี้ยอาร์ มึงก็พูดซะกูกลัว กูทำงานให้เขาอยู่นะเว้ย” ปอหันมาดูแบบจริงจังเลยสิ ไอ้อาร์ชอบพูดอะไรติดลบตลอดศกถึงจะเอาความจริงมาอ้างอิงก็เถอะ
“เวลาเปลี่ยนอะไรๆก็เปลี่ยน อีกสองปีกูว่ามึงไม่ใช่แค่เลขาหรอกไม่ใช่แค่คนขับรถมันด้วย ตำแหน่งบอดี้การ์ดของไอ้คุณชายเอสเธอร์ก็คงไม่พ้นมึงล่ะสิ”
“ห๊ะ?!”
“ทำใจเหอะไอ้ปอ กูว่าเดี๋ยวมึงไม่แคล้วต้องถูกจับฝึกอาวุธแน่ ๆ แล้วเผลอๆไอ้แบงค์แม่งเหยื่อรายแรกของมึงเลยเชื่อสิ”
“สัสอาร์มึงนะมึง อย่าพูดสิวะ”
ขณะเดียวกันอีกฝากหนึ่งของพี่ชายคนเดียวของเจ้าแคป เต้ผิวปากอารมณ์ดีขับรถกลับห้องโดยมีรัฐนั่งอยู่ข้าง ๆ เหมือนทุกวัน
“มึงก็ไปแกล้งน้องนะเต้ อาร์มันหน้าเสียขนาดนั้นน่าสงสารออก ตกใจกันทั้งกลุ่มไหมล่ะนั่นอุตส่าห์มาแอบดูสาวถึงคณะเรา เคยซะที่ไหน”
“หึหึ ก็มันน่าขำนี่หว่า มันไม่เจียมตัวอ่ะมึงคิดดูเตี้ยขนาดนั้นผู้หญิงอย่างแวร์ซายสูงร้อยเจ็ดสิบสามจะไปมองมันได้ยังไงวะ เวลาคุยต้องก้มหน้าลงไปคุยกับแฟนงี้เหรอ” เต้ละสายตามาแสดงท่าทางนิดๆหน่อยๆรัฐถึงกับหน้างอ
“ลาเต้แม่งทุเรศ มึงไม่ต้องแสดงท่าทางประกอบไม่มีใครเขาว่าหรอกเว้ย”
“ก็มันจริง”
“จริงก็ช่าง”
“กูไม่อยากให้มันเสียใจไง ผู้หญิงน่ารักที่เหมาะสมกับมันยังมีอีกเยอะ มองๆไปสิ มึงก็รู้คุณหนูแวร์ซายเขาเป็นยังไงไม่ใช่สูงแค่ตัว หัวก็สูงด้วย”
“แต่มึงก็สมมติคู่แข่งน่ากลัวไป๊ เล่นเอาไอ้เอสมาพูดเป็นตุเป็นตะ น้องมันก็ใจเสียเลยสิ ใครจะไปสู้ได้วะ น้องรหัสมึงตัวท็อปแบบนั้น”
“เหยมึงก็อย่าป๊อดดิไอ้รัฐ ถ้าไอ้อาร์มันรักจริงมันอาจจะสู้ก็ได้ใครจะรู้ หึหึ”
“เป็นมึงๆสู้ไหมล่ะ”
“ไม่ล่ะ ผู้หญิงแบบนั้นกูขอบาย”
“แต่เธอสวยนะเว้ยไม่สนใจจริงดิ กูเห็นตอนรับน้องยังมาพี่เต้อย่างนั้นพี่เต้อย่างนี้อยู่เลยกูจำได้เหอะ”
“อย่าพูดเรื่องเก่าๆได้ป่ะวะ”เต้เหลือบมองมาที่เพื่อนรักอีกหน เห็นรัฐนั่งทำปากปั้นหน้านึกย้อนอดีตแล้วรู้สึกบอกไม่ถูก
“ทำไม แทงใจมึงเหรอ”
“แน่นอนสิวะ พอเธอเจอไอ้เอสก็เปลี่ยนเป้าหมายเลยทันที ไม่ให้เรียกว่าแทงใจให้เรียกอะไร”
“แน่เร้อ ได้ยินรุ่นน้องมันพูดกันว่าพี่เต้ไม่เล่นด้วยทั้งที่เธอตื้อตั้งนาน คนสวยเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นไอ้เอสแทนไง แต่รายนั้นก็นะไม่สนอีก จนต้นเทอมได้ยินข่าวว่าไปควงกับหนุ่มทันตะอยู่พักนึง ไปๆมาๆตอนนี้ไหงกลับมาเกาะติดไอ้เอสอีกแล้ววะเนี่ย”
“กรรมของมันนั่นล่ะ แต่มันยังว่างนี่เดี๋ยวก็จัดการสนองเธอไปเองนั่นแหละ ผู้หญิงเขาอยากขนาดนั้นกูไม่เคยเห็นมันขัดศรัทธาได้นานหรอก”
“จะแน่เหรอวะ”รัฐคิ้มขมวดเหมือนนึกอะไรสักอย่าง
“ทำไมอ่ะ”
“กูไม่เห็นมันควงใครมาพักใหญ่ ๆ แล้วนา ปกติไม่เคยว่างแบบนี้เลยนี่หว่ามึงว่าป่ะ”
“..........”
“แปลกไหมมึงว่า”รัฐๆนึกไปตามข้อสงสัยที่เขาตั้งขึ้น พยายามเรียบเรียงเหตุการณ์อยู่เหมือนกันแต่เหมือนมันติดๆขัดๆอยู่ที่ตรงไหนสักแห่ง นึกไม่ออก
“นิดๆ”
“เฮ้อ แต่ก็ช่างเหอะมันอาจจะมีตัวจริงที่ท่านพ่อท่านแม่มันจัดการหาให้แล้วมั้ง พวกตระกูลคนจีนร่ำรวยขนาดนี้เป็นถึงลูกชายคนเดียวของท่านเจ้าสัวรัชชา คุณหญิงแม่มันคงจัดการหาให้แน่อยู่แล้ว การแต่งงานก็คือธุรกิจอย่างหนึ่งของเขาเหมือนกันนะมึงอย่าลืมข้อนี้”
“มันจะใช่ไหมล่ะมึง พ่อแม่มันอาจจะใจดีนะเว้ย”
“ขอให้มันจริงอย่างนั้นเถอะ แต่กูว่าไม่เข้าข่ายสักนิด เออเฮ้ยนั่นรถขายผลไม้” รัฐพูดไปเรื่อย ๆ พอสายตาเหลือบเห็นรถเข็นขายผลไม้ทางเข้าคอนโดรีบร้องขึ้นมาบอกเต้ว่าให้จอด
“จะกินเหรอ..”
“เอออยากกินอ่ะ แต่กูขี้เกียจลงแดดร้อนว่ะ เดี๋ยวขึ้นห้องแล้วมึงลงมาซื้อให้ใช่ไหมวะ”
“ห๊ะ?” เต้หันมาถาม ดูเหมือนหูเขาจะฝาดไหมหรือยังไง
“กูบอกว่ามันร้อนกูขี้เกียจลง เดี๋ยวขึ้นห้องแล้วมึงค่อยลงมาซื้อให้ก็แล้วกัน มึงดำกว่ากูมึงไม่ร้อนหรอก เอาเหมือนเดิมที่เคยกินอ่ะ สัปปะรด มะม่วง แตงโม ฝรั่งแล้วก็ชมพู่ด้วยล่ะ อ้อ น้ำจิ้มเอากระปิเปียกแซ่บๆนะ ”
“นี่มึงท้องป่ะเนี่ย” เต้หันไปมองแล้วทำหน้ายุ่งเลย ตัวเองบอกร้อนขี้เกียจลงไปซื้อมีอย่าที่ไหนให้เขาไปซื้อให้ แล้วสั่งอะไรบ้างล่ะนั่น น่าอายชะมัด
“ท้องกับมึงหรือไงไอ้เหี้ย กูจะท้องได้เรอะ” รัฐด่าเข้าให้ เต้เหวอไปเลย
“อ้าวขับต่อไปสิวะจอดทำไมไม่ได้ยินกูบอกมึงอ่อ?”
“ทั้งปีอ่ะ..” เต้ทำอะไรไม่ได้ออกรถแล้วขับต่อไปเหมือนเดิม ได้ยินแต่เสียงรัฐนั่งยิ้มหัวเราะชอบอกชอบใจ
“หึหึ”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“รับให้หน่อย..อ่ะ” รถจอดลงที่ช่องจอดพอดี เต้หยิบโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาดูชื่อที่หน้าจอจากนั้นยื่นให้คนข้าง ๆ
“ใครวะ” รัฐรับโทรศัพท์มาถือไว้ มันมีแต่หมายเลขไม่บันทึกชื่อ เขาเงยหน้าถาม
“สาวสวย เธอมาติดกูเจอเมื่อวาน”
“ไม่ชอบเธอเหรอ”
“ไม่อ่ะ เคลียร์ให้ดิ”
“อืม เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงเงียบเถอะ” หน้าที่เขาอยู่แล้วตั้งแต่รู้จักกัน ฟีโรโมนของเต้ไม่ธรรมดาดึงดูดผู้หญิงสวยๆมากมายเข้ามาทำให้ปวดหัวได้เสมอ แต่คนที่ทำหน้าที่จัดการทุกครั้งก็ไม่พ้นไอ้เพื่อนสนิทอย่างเขาทุกทีสิน่า
“ฮัลโหลครับ” รอยยิ้มเหี้ยมประดับอยู่บนริมฝีปากสวย ไม่รู้ทำไมเต้ถึงรู้สึกว่าดูน่ากลัวแปลกๆ
.
.
สุดสัปดาห์นั้นมาถึงไวเหมือนโกหก
“แคปโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย เร็วเข้าสี่ทุ่มกว่าแล้วจะนอนอุตุไปถึงไหนวะ”
แกร๊ก~
“ห๊ะ!” แคปที่กำลังใช้ฝ่ามือดันปากไอ้คนที่จู่ ๆ ก็โดดลงมาคร่อมตัวเขาจนมิดแล้วก็ตั้งท่าจะจู่โจมลูกเดียวไม่ได้ดูเวล่ำเวลาเหี้ยไรทั้งนั้น ปอมองภาพสองคนที่นอนคร่อมกันอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหนไม่มีใครอธิบายออกมาได้
“อ่ะ! โทษๆๆๆๆ กูขอโทษลุกเร็วเข้านะ เดี๋ยวไปไม่ทัน มึงต้องเข้าจัดรายการตอนห้าทุ่มไม่ใช่หรือไง แล้วก็มึงด้วยเอสลุกได้แล้วมัวแต่กกเพื่อนกูอยู่นั่นแหละ อาบน้ำเร็วเว้ยอย่ามัวแต่ตีกันอยู่สิ”
“อุ๊บ อ่ะ เฮ้ย!” หมอนปลิวมาจากเตียงใหญ่ของแคป ด้วยแรงเหวี่ยงฝีมือเอสปามาใส่หัวมันนั่นเอง
“ชิ ขัดอารมณ์กูชะมัด” เสียงทุ้มพูดขัดใจ เอสลุกขึ้นนั่งเสยผมอย่างหงุดหงิด ปอยังไม่เดินไปไหนมองภาพสองตัวทำไมมันไม่ใส่อะไรเลยวะช่วงบน
“จะยืนมองกูอีกนานไหมคุณเลขา”
“อะ...เอ่อ...ไปแล้วเว้ย บอกไอ้แคปลุกนะ ปัง!” ปอทำอะไรไม่ถูกแต่ในที่สุดก็ปิดประตูลงได้ เสียงดังเกินไปจนเอสยังหันมองแล้วถอนหายใจ
“น่ารำคาญ เพื่อนมึงแม่ง”
“มึงนั่นแหละบ้า ทำแต่เรื่องลามก สมน้ำหน้ามึงแล้ว” แคปลุกขึ้นเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวจะเข้าไปอาบน้ำ แขนเพรียวโดนเอสดึงแล้วกระชากลงแรง ๆ ตัวคนทั้งคนนั่งคร่อมลงที่ตักใหญ่
“อย่าบ้าไอ้เอส กูต้องไปทำงานนะเว้ย”
“จูบก่อน นิดเดียว” ใบหน้าคมคายเงยอ้อนเบา ๆ บอกอีกคนจูบลงมา
“ไม่เอา อย่ามายุ่ง” แคปผลักมันออกแล้วลุกเลยสิ รายนั้นก็แค่นั่งมองนั่นแหละถ้าจะบังคับกันจริง ๆ ก็คงได้แต่ก็ช่างมันเถอะ มือใหญ่เสยผมอีกสองสามทีแล้วคว้าเอาผ้าเช็ดตัวเดินออกไปอาบน้ำบ้างเหมือนกัน
“ผูกสิ หน้าที่มึง” พอแคปแต่งตัวเสร็จกำลังทยอยหยิบบรรดากระเป๋าตังค์โทรศัพท์เครื่องเล่นเพลงอะไรโน่นนี่นั่นใส่กระเป๋าสะพาย เอสก็เดินเข้ามาหาบอกแคปผูกเนคไทให้เขาหน่อย
“มึงจะบ้าเหรอ ดึกดื่นป่านนี้จะผูกไทด์ทำไมวะ” แคปถามขึ้นงงๆ เออยืนแต่งตัวด้วยกันก็ไม่ทันสังเกตนะมันใส่ชุดอะไร
“เออน่าผูกให้หน่อย”
“บ้าไปแล้ว ใส่เสื้อตัวอื่นไปจะใส่เชิ้ตทำไมเล่าไม่ร้อนเรอะ”
“อย่าถามมากกูบอกให้ผูกก็ผูกเหอะ”
“...............” แคปส่ายหัวแต่ก็ยอมขยับเข้ามาผูกให้ เอสยืนมองหน้านิ่ง ๆ แคปไม่อยากจะสนใจหรอก แต่ภาพสะท้อนของพวกเขาสองคนในกระจกตอนนี้มันช่าง...
“จูบด้วยสิ ขอของแถมหน่อย”
“ทำไมถึงมีแต่มึงเท่านั้นล่ะที่มีแต่ได้น่ะ”กูเสียเปรียบทั้งปีใช่ไหม
“นิดเดียว แถมจูบ”
“แถมจูบหัวมึงสิ” แคปพันไปสองรอบแล้วไม่รู้บ้าอะไรวันนี้ถึงได้ผูกผิดๆถูกๆเนี่ยโว๊ะไม่สวยเอาใหม่ก่อน เอสก็เหมือนจะรู้ทันด้วยนะเขายืนเงยหน้านิ่ง ๆ ปล่อยให้แคปทำไปเลย
“เมียกูทำหน้าโหดทำไมวะเนี่ย”
“อย่าปากมาก” ในที่สุดก็ผูกเสร็จ แคปมองไปที่กระจกเห็นเอสมันไม่สำรวจสิ่งที่รัดคอมันอยู่ด้วยซ้ำจ้องหน้าเขาอยู่นั่นแหละ สายตาอบากได้อะไรบางอย่างสุดขีด
“น่ารำคาญว่ะแม่ง วุ๊ย!” มือเล็กกระชากไทด์ที่ตัวเองเพิ่งผูกเสร็จรั้งเข้ามาหาตัวแล้วเบียดริมฝีปากขยี้ไปแรง ๆ เอสโอบมือเข้ารอบเอวบางไม่รีรอ เขารับจูบจากคนที่เตี้ยกว่านิดๆทันที ปลายลิ้นสองคนพัวพันดูดดึงจนเกิดเสียงดังลอดออกมา แคปที่จะผละออกแต่กลับถูกกอดรัดไว้แน่นยิ่งกว่าเก่า
“อื้อออ”
“ยังไม่อิ่ม...” เอสพูดทั้งที่ยังจูบ สันจมูกซุกลงมาที่ซอกคอขณะที่มือซุกซนเลื่อนขึ้นมาบีบเข้าที่ยอดอกผ่านเสื้อตัวบางแคปร้องจ๊ากขึ้นมาทันที
“ไอ้สัสกูเจ็บ!”
“ดีดดิ้นเหรอหื้ออ..”
“เดี๋ยว อ่ะ...” ขัดไม่ได้หรอกต้องรอมันซุกจนพอใจนั่นแหละยิ่งต่อต้านมันยิ่งแกล้ง ฟันกระต่ายขาวๆก้มลงมางับเข้าที่ยอดอกอย่างหมั่นเขี้ยวหนึ่งที
“เพี๊ยะ! พอโว๊ย!!” แคปหลุดออกมาได้ในที่สุดชี้หน้าด่าไม่มีดี เอสมันก็แค่พออกพอใจหัวเราะหึหึเดินตามหลังกันออกไป
“ไม่ต้องรอก็ได้ไอ้ปอ เดี๋ยวกูกว่าจะกลับมา” แคปสวมรองเท้าแล้วมองปอที่นั่งแท็กเกมส์อะไรสักอย่างอยู่จอใหญ่มาก มันต่อเข้าทีวีติดผนังเลย
“อืม รอเหมือนเดิมอ่ะแหละ” ปอพึมพำขึ้นมาแต่ไม่ได้หันมอง สองคนตรงออกมาจากคอนโดใช้เวลาสักพักก็มาถึงตึกไพร์ม สวนกับรถมอไซด์คันใหญ่ของแบงค์ด้วย เอสหันมองตามแบบนิ่ง ๆ ขณะที่แคปมัวแต่สนใจสคริปงานที่อยู่ในมือ สายตาคมกริบภายใต้หมวกกันน็อคสีดำแบบเต็มใบเอสไม่สามารถมองเห็นมันได้แน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่าถ้าสัญชาตญาณล่ะก็ ไม่แน่
“จะรออยู่ที่เดิม?” แคปถอดแว่นพับเก็บเข้ากระเป๋าพร้อมกับปิดสคริปปึกหนา ๆ ในมือลง รถจอดนิ่งลงแล้ว เขาสองคนเดินลงมาด้วยกัน
“เดี๋ยววันนี้จะแวะเข้าไปเอาของที่บ้าน ตีหนึ่งจะเข้ามารับมึงให้ทัน”
“ไม่เป็นไรถ้ามึงจะค้างที่บ้านกูกลับเองได้นะ”
“ถ้ากูจะให้มึงกลับเองกูคงให้ไอ้ปอออกมารับมึงแทนกูแล้ว แต่ที่ไม่ทำเพราะอะไร”
“................” ไอ้เผด็จการเอ๊ย แคปกลอกตาอย่างเซ็งเลย เออมันพูดถูกแต่วิธีการพูดมีดีกว่านี้ป่ะวะ พูดหวานๆโอ๋กูมั่งก็ได้นี่
“ตีหนึ่งมึงลงมาเห็นกูรออยู่แน่นอน อย่าทำอะไรนอกลู่นอกทางก็แล้วกันนะเมีย”
“ไอ้สัสนรก” แคปด่าเบามากจริง ๆ แต่ไม่น่าเชื่อว่าเอสมันจะหันขวับมาเลย สองคนกว่าจะแยกกันได้เล่นเอาไม่รู้ใครล่ะที่เหนื่อย ช่วงเวลาดำเนินรายการเริ่มต้นขึ้นและมันก็ถูกดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ขณะที่แบงค์กับแคปสองดีเจเข้าขากันได้ดีมากจนเกิดเป็นคู่จิ้นคู่ใหม่ขึ้นจนได้ ธีมของรายการวันนี้ก็ยังออกแนวอกหักรักสลายอยู่อย่างเดิม
“มีบางคนบอกไว้ว่า...ความรักคือการเดินทางของหัวใจ การใช้หัวใจนำทางเพื่อไปให้ถึงจุดหมายที่มีรักจริงรออยู่.......สุดแล้วแต่โชคชะตาครับ....ฟังเพลงส่งท้ายกัน คืนนี้ต้องลากันไปก่อน ผมดีเจแคป..”
“และผมดีแบงค์ เจอกันอีกทีศุกร์หน้าห้าทุ่มนิดๆ เราสองคนลากันไปแล้วน๊า บ๊ายบายยยยยยยย/บายคร้าบบบบบบบ”
“...เมื่อรักไม่ใช่ทุกอย่าง เสมอ
รักมันไม่ใช่เธอ ฉัน หรือว่าใคร
รักไม่ใช่ความสุข ในบางครั้ง
รักไม่ใช่ความหวัง ในวันที่ฉันเเละเธอต้องจากไป
รักไม่ใช่ทุกอย่าง......”
Tbc.
หกรีฯ มินชดเชยและไถ่โทษที่หายไปนานนะคะ ยาวเฟื้อยยยยย
มินกลับมาแล้วเด้อออ ไม่ใช่ไม่คิดถึงนะแต่สุดวิสัย เกือบๆชนเดือนเลยเนาะ สำหรับคอมได้ตัวใหม่มานานแล้วล่ะค่ะแต่ไปไม่เป็น เลยต้องรอเครื่องนี้เสร็จมั่นใจว่าไดร้ฟ์ดีไม่หายแน่นอน และทุกอย่างก็อยู่รอปลอดภัยจริงๆ พอได้มาปุ๊ปศุกร์ที่แล้วแต่งเลยสิรอทำไม รีบร้อนเหลือหลายเพราะงั้นบทนี้เก็บแบบลวกๆนะคะไม่มีเวลามานั่งแต่งภาษาให้สวยงามเลย เอาแบบบ้านๆไปเลยนะคิดยังไงเขียบแบบนั้นเนาะ
เห็นกำลังใจจากคนที่เข้ามารอเข้ามาให้กำลังใจแล้วแบบ..ขอบคุณมากมายค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย ขอบคุณที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กัน นักอ่านของมินน่ารักมากรอเก่งกันทุกคนเลอออ
อ่านให้อิ่มแล้วรออีกนะคะนะ o13
ปล. เหมือนๆหน้านิยายมินมันหายไปเลยอ่ะค่ะ ตอนแจ้งคอมเสียมันอยู่หน้า58นะ พอเข้าเล้ามาอีกทีคือมันเลื่อนลงมาที่หน้า55 ได้ยังไง ถถถถถถถถถถถ มินเหวอไปนิดหน่อย
ดิท ** ขอบคุณสำหรับชี้แนะคำผิดนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 17-08-2015 21:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-08-2015 21:42:44
หึงได้โหดมากกกกกกกกก ทั้งคู่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 17-08-2015 21:46:12
เอสกับแคปยังเป็นผัวเมียที่ยิ่งตีกันยิ่งรักกันเช่นเคย แอบกลัวแคปบุบสลาย
เอสเบามือกับเมียหน่อยเข้าใจว่าหึงโหดแต่เอสน่าจะเบาๆนิดนึง
ตลกมากๆหลายตอนเลย. ปอกับอาร์เม้ามอยกันสนุกเลย
พี่เต้พี่รัฐก็แอบมุ้งมิ้งเบาๆนะ.
ขอบคุณมากๆค่ะมายาวจริงจังสะใจ จุใจหายคิดถึง o13.
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 17-08-2015 22:02:05
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 17-08-2015 22:21:33
แคปน่ารักอะ ชอบตอนเอสหึงแคปจัง อิอิ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 17-08-2015 23:10:21
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 17-08-2015 23:15:14
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-08-2015 23:36:25
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 17-08-2015 23:54:23
เห็นอนาคตคู่นี้รำไรๆ มันหวิวๆไงไม่รู้สิ หรือคิดไปเอง
:ling3: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 18-08-2015 00:06:40
สมกับที่รออ่าน มินน่านักอ่ะ ขอบคุณสำหรับชดเชยค่ะ
เอสแคป ผัวเมียขาโหด! เอสจะฆ่าคนที่มายุ่งกะเมีย ส่วนแคปฆ่าผัวโชว์ 5555 แต่มันน่ารักอ่ะ อย่างน้อยก็แสดงออกให้รู้ว่าเค้าหวงและแคร์กันมากกกกกก(ก ไก่ล้านตัวก็คงไม่พอกับความมากของคู่นี้555)
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 18-08-2015 00:48:07
ขอบคุณที่มาต่อน้าา
ตอนนี้ดูฟิน เหมือนมีหลายคู่เบย
แอบสงสัยว่าปอจะคู่กับใครกันแน่หนออออ :hao7:
คุณภาคินมีเอี่ยวอ่ะเปล่าท :hao7:
แต่ยังไงรักเอสแคปที่ซู้ดดดด :mew2:
ตีกันมันมากกกกก 555555
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 18-08-2015 01:00:36
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 18-08-2015 01:16:38
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 18-08-2015 01:37:00
ยังรักกันแบบโหดๆเหมือนเดิม พี่เต้ก็ไปแกล้งน้องซะได้
เริ่มหัวข้อโดย: crosa ที่ 18-08-2015 01:45:25
รู้สึกเบื่อแบงค์มาก ขออย่ามาทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงกับความสัมพันธ์ของเอสแคปเลยนะ
ไม่รู้ทำไมพอรู้สึกฟินแล้วจะต้องมารู้สึกระแวงว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ไม่รู้
เอาใจช่วยเอสแคปให้ผ่านอุปสรรคต่างๆให้ได้ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: roku-san ที่ 18-08-2015 01:48:55
“ไม่ใช่แค่วันนี้ไม่ได้เว้ย วันไหนๆก็ไม่ได้ทั้งนั้นน่ะแหละ”
ไม่ได้ค่ะ ผัวหึงโหดค่ะ เข้าใจตรงกันนะคะ//แคปไม่ได้กล่าวไว้
แนะนำ...แคปนิ่งๆไปเลย ไม่ต้องไปต่อปากต่อคำกับไอ้แบงค์มันหรอก เดี๋ยวมันก็เลิกกวนเอง ยิ่งด่ามันยิ่งชอบนะนั่น
บางทีก็อดเป็นห่วงแคปไม่ได้นะ ชอบโมโหเป็นประจำเดี๊ยะได้เป็นไมเกรนตายหรอก(?)
จะว่าไปคุณนาคินนี่มาจากอนาคินป่ะ//เป็นเจไดเลยงานนี้(ผิด)
กรี๊ดดดดด อะไรกัน ฉากถูกกินไปไหนน่ะ กรี๊ดดดดดดดดไม่ยอมมมมมมมม//โดนโบก
พ่อเอสนี่...ทำเอานึกถึงเจ๊รันแม่พี่เอย์เลย มากไปมั้ยๆ -3- รู้สึกเหมือนโดนสาวไส้สาวพุงเลย//เสียวแทนปอ
“เป็นของกูแล้วอย่าคิดนอกลู่นอกทาง กูไม่ใช่คนใจดี”
ตรงนี้เริ่มกลัวเอสขึ้นมายังไงไม่รู้ (เพิ่งเริ่มเรอะ!?)
เอ๊ะ...เอสชื่อจริงชื่อเอสเธอร์?? ทำไมชื่อมันเหมือนผู้หญิงจังง่ะมินนนนนน
แป้ง...หล่อนนี่ตายยากจริงๆ - -
“แป้งยอมแพ้แล้วค่ะ..”
เออดีค่ะ ไปไกลๆเลยค่ะ จบค่ะ//แคปตบ
“ก็เพราะว่านั่นน่ะคู่ควงคนใหม่ของไอ้เอสน้องรหัสกูไง”
พี่เต้!!!!!!!!!!!!!!!! พี่เต้อย่ามั่ว เมียหลวง(?)เขาเสียหายนะ โอ๊ยอีแม่จะเป็นลม
เอส!!! เกินไปมั้ยห๊ะ!? ทีแคปทำกับเพื่อนยังหึง แต่ตัวเองนัวเนียกับสาวนี่คือไรๆๆ เคืองนะคะ!! :angry2:
ส่วนแคป ใจเย็นๆบ้าง เอาแต่ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียดตลอด เข้าใจว่าโมโหหึง แต่ต้องฟังเอสบ้าง หลายครั้งแล้วนะ -3- เอสมันจีบเช้าจีบเย็นขนาดนี้ ไม่เบื่อเอ็งหรอก
“ทำใจเหอะไอ้ปอ กูว่าเดี๋ยวมึงไม่แคล้วต้องถูกจับฝึกอาวุธแน่ ๆ แล้วเผลอๆไอ้แบงค์แม่งเหยื่อรายแรกของมึงเลยเชื่อสิ”
เอาค่ะ สนับสนุนเลยค่ะ ยิงมันปลิวไปติดต้นงิ้วเลยค่ะ หมั่นไส้ - - :m16:
พี่เต้เกือบทำผัวเมียเลิกกันนะคะ//ตบตี
มิน...เต้กับรัฐจะมีซัมติงมั้ยอะ//ทำตาปิ๊งๆ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 18-08-2015 02:24:59
จิ้มๆๆ ไว้ก่อนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 18-08-2015 06:20:27
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 18-08-2015 06:23:06
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 18-08-2015 07:09:36
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 18-08-2015 09:57:14
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 18-08-2015 11:09:02
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 18-08-2015 11:19:13
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 18-08-2015 11:32:09
555555
ยาวสะใจอีกแล้วววว ชอบอ่ะ :ling1:
ตอนนี้...คู่นี้เค้าดูดปากดูดลิ้นกันรัวๆๆๆๆ อ๊ากกกกมันฟินก็ตรงนี้แหละ >//<
โอ้ยยย หึงโหดไมมีใครยอมใครกันเลยไง แต่ชอบอ่ะ!!
ปล. ปอ!!! ตอนนี้เป็นอาร้ายยยยย มาได้ขัดจังหวะตลอดดดด แหมะ เค้าเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่ วู้ววววว 5555
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 18-08-2015 11:54:00
ขี้หึงทั้งคู่
แต่แคปอ่ะไม่เก็บอารมณ์เลย
แสดงอออกเต็มไปไหมเนี่ย
บางที่เวลาคู่นี้ทะเลาะกันเรื่องหึงหวงนี้
รู้สึกเจ็บแทน(แอบกลัวด้วย)
รู้สึกถึงคำว่ารักกันรุนแรงจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 18-08-2015 12:00:32
เอะอะ "จูบ" เอะอะ"ดูด"ตลอดดดดๆๆ อ๊าาาาก ฟินนนนนนี่บอกเลย 5555555
สงสัยจะเสพติดความรุแรงงงมาจากคู่นี้ซะแล้วววว ทำไงดี๊!!!!!
ปล.“กูบอกแล้วว่ามันไม่ได้ทะเลาะกัน นั่นน่ะวิธีแสดงความรักของพวกมันสองคน..” ขำหนักมากกก ปอก็คิดได้เนอะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 18-08-2015 12:54:06
ช่วงมหาลัยยังเรียบง่ายสบายๆเสพแบบไม่กลัวดราม่า
มีความสุขกับเอสแคปไปสักระยะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-08-2015 13:20:56
อำนาจการทำลายล้างถึงขีดสุดจริง ๆ ....
เฮียเต้ก็นะ ตัววางเพลิงให้คาปูอย่างไม่ได้ตั้งใจ
สรุปมื้อนั้น ไม่ได้กินดีกันสักคน เฮ้อ น่าฉงฉาน
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 18-08-2015 13:55:42
ยาวได้ใจมากกกกกก
สงสาร "เอส" กลัวจะน่วมมากกกก โดนแคปทุบตลอด :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 18-08-2015 14:32:52
ขอบคุณ :)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 18-08-2015 15:04:20
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 18-08-2015 15:33:29
คิดถึงสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน ฮรือออออออออออออ
คิดถึงมากจนกลับไปอ่านหมาปิงกับพี่เอย์เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ในที่สุดเอสแคปก็กลับมา จุ๊บๆๆๆๆๆ
เป็นคู่รักที่รักกันได้แปลกจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ หวานๆไม่มีซะละ ฮ่าๆๆๆๆๆ จับกดอย่างเดียว :hao6: :hao6: :hao6:
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่าาา รอติดตามต่อไป :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 18-08-2015 17:39:42
จะเชียร์ให้ปอเลย แต่ ว่า ชอบคู้เบี้ยน อาร์เมี่ยงเหมือนกันนะ ได้ข่าวว่า อาร์เตี้ยกว่าแคป และอาจเตี้ยเท่าเมี่ยง
แต่อาร์เรียกเมี่ยงว่าไอ้เตี้ย ฮ่าๆๆๆๆ ช่างกล้า ชอบนะ จิ้นคู่นี้เลย
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 18-08-2015 20:18:41
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 18-08-2015 20:53:57
แอบขำแรงมาก ตอนที่แคปแอบคิดว่า เอสจะเบื่อ 555
ชอบปออ่ะ บอกเลยยย
อ่านไปฟินนนนนไป แอบลุ้นตามไปด้วยกลัวว่าเมื่อไหร่จะเลือดตกน้ำออก >//<
แบบว่า รุนแรงกันเหลือเกิ๊นนนน 5555
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 18-08-2015 21:38:27
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 18-08-2015 21:40:43
คิดถึงเอสกับแคปสุดๆเลย :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 18-08-2015 22:30:44
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 19-08-2015 00:23:56
อ่านจนตาแฉะ อ่านจนจุใจ โอ้ววว ไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดออกยังไง รู้แต่ว่าฟินและมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านนิยายของคุณมินนะ :L2:
.
น้องคาปูลูก หนูหึงโหดดดดดดดดดดดดดดดดดดดมากกกก(แต่คิดว่าน่าจะน้อยกว่าเอสตอนที่หึงเลเวลสูงสุดก้เป็นได้ หึหึ) :fire:
จะติดตามและจะตั้งหน้าตั้งตารอเอสกับคาปูตอนหน้าเน้ออ ไม่หนีหายไปไหนแน่นอน จะปักหลักสร้างเลนมาร์คอยู่ที่นี่เลย
เพราะหลงรักเอสกับคาปูลูกรักมากกกกกกกกกกกกกกกก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 19-08-2015 09:44:09
ปอคะ เดี๋ยวแกจะโดนเจ้านายแกจัดการขั้นเด็ดขาดสักวันนะเว้ย มาขัดเวลาปั่มปั๊มเค้าตัลล๊อดดดดดดดดดดดดด
ชอบตอนทั้งคู่หึงอ่ะ ชอบมากกกก เอาอีกกกกกกกก
ฮ่าๆๆๆ
แต่แบงค์นี่เริ่มน่ากลัวแล้วอ่า เราระแวงมากมาย
ยิ่งจะไปงานที่เสม็ดกับแคปด้วยนี่ เอสแกอย่าปล่อยเค้าไปกันเองเชียวนะเว้ยยย
เอสแกต้องมีมาตรการกับแคปให้อยู่หมัดนะ ยิ่งแคปยังไม่เชื่อเลยว่าแบงค์จ้องจะเอาตัวเองอยู่เนี๊ยะ กลัวใจแบงค์
ส่วนคู่ของเฮียเต้ นี่ต้องมีซัมติงกับพี่รัฐแน่ๆเลย อร๊ายยยยย อยากอ่านๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 19-08-2015 12:41:14
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 19-08-2015 16:22:28
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 19-08-2015 18:55:38
ไปๆ มาๆ ชักไม่ชอบนิสัยแบงค์เข้าไปทุกที ทั้งที่รู้สถานการณ์แต่ก็ยังกวนตีนแคปเรื่อยไป
แล้วคนอ่านก็ดันอิน อยากถวายลูกถีบขาคู่ :z6: ให้แบงค์แบบงามๆ หลายๆ ทีเลย
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 19-08-2015 20:41:18
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 19-08-2015 21:39:13
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 19-08-2015 21:50:34
แบบรักกันเร็วแล้วก็ เหวี่ยง ใช้อารมณ์นำกันตลอด
ถ้าฐานความรักไม่มั่นคงพอนี่ แยกทางเพราะความเข้าใจผิดกันแน่ๆ
แต่ แต่ เค้าชอบนะ เพราะมันเป็นความรักอีกมุมนึง
มีแฟนขี้หึงสุดเหวี่ยง อาละวาดทุบตีกัน แต่กลับรักกันเพิ่มขึ้น :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 19-08-2015 22:09:59
เรื่องหึงหวงนี่ก็ไม่น้อยหน้ากัน โหดเหมือนกันเลย
แต่มันก็หวานแบบดิบๆนะ ชอบบบบบบบบบบบ :o8:
ปอกับอาร์นี่เชื่อจริงเหรอว่าแคปได้กดเอสหน่ะ เจอแคปมันหลอกตลอด :pigha2:
ฝั่งเอสนี่วางใจและว่าเอสมันไม่เอาใครแน่นอนแต่ฝั่งแคปนี่สิ เอสตามแคปไปทำงานที่เสม็ดด้วยนะเด็กแบงค์มันไว้ใจไม่ได้ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 19-08-2015 23:36:59
เป็นความสวีทที่ระทึกใจในทุกตอน
คิดถึงนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 20-08-2015 00:57:13
เริ่มหัวข้อโดย: mookiie ที่ 20-08-2015 03:51:19
หึงโหดกันทั้งคู่ รักกันรุนแรงจริงๆ ยิ่งตีกันยิ่งรักกันสินะ 5555
แบงค์นี่โดนไปขนาดนั้นยังไม่เข็ดนะ ถ้ามากกว่านี้สงสัยได้โดนเก็บแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 20-08-2015 06:48:19
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 20-08-2015 08:18:38
ถึงจะตีกันแทบตายแต่ก็สัมผัสได้ว่าพวกมันรักกัน
แต่คิดภาพตอนเอสกับแคปหวานกันไม่ออกเลยจริงๆ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-08-2015 10:11:16
แล้วไหนจะได้ไปจัดรายการนอกสถานที่นั่นอีกก โอ้ยยยย
เอสอย่ายอมให้เมียไปกลับแบงค์สองคนเด็ดขาด มันต้องตามคุมมม 5555
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 20-08-2015 16:04:20
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 20-08-2015 23:10:20
เริ่มหัวข้อโดย: psyfer ที่ 20-08-2015 23:13:04
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 21-08-2015 16:49:31
ปอคู่แบงค์คงดีมากๆสมกันดีอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 21-08-2015 17:44:37
ก็ฟินนอีกรอบ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 21-08-2015 21:36:48
อ่านจุใจมาก แคปยังหึงโหดเหมือนเดิม
คู่รักขาโหดจริงๆ รอตอนต่อไปน๊า
คิดถึงเอสแคปอีกแล้ว :กอด1:
เอสแคป แคปเอส :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: p9hmiew ที่ 21-08-2015 23:10:19
ไม่ได้ตาฝาดจริงๆ อ่านยาวๆไปเลย สนุกเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความขี้อ้อนของเอส อิอิ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
ปล.อยากเห็นเอสแคปคบกันแบบเปิดเผยไปเลยจัง รอติดตามค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 21-08-2015 23:56:39
ปอนิสัยน่ารักเสมอเลย ช่างดูแลเอาใจใส่ แอบจิ้นให้มี Hubby เบาๆ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 22-08-2015 06:09:28
ดีใจที่มาต่อได้แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 22-08-2015 06:50:25
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 22-08-2015 12:35:19
แคปหึงโหด เอสหวงโหด โหดทั้งคู่ ดุเดือดมากกกกก
อ้ายคำว่าเลิกกันนี้มันจะต้องเป็นจุดดราม่าใช่มะ
ดราม่าก็ชอบน่ะ แต่อย่านานน่ะ คู่นี้เขาต้องโหดนิ ฮ่าๆๆๆ
พี่รัฐเฮียเต้ มีบทด้วยน่ะ นานๆๆได้ออกโรง ก๊ากกกกก
เป็นปลื้ม แคปเอส น่ารักอย่างโหดดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 22-08-2015 15:29:52
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 22-08-2015 22:15:40
คู้เอสแคปอ่านไปต้องลุ้นไปจะตีกันอีกไหม5555 ขี้หึงทักคู่คนนึงหึงโหด(พอเข้าใจ) หึงมั่วชั่ว 555555 ต้องยกให้แคป
รอลุ้นเมื่อไหร่เอสจะจัดการแบงค์ให้ออกนอกวงโคจรไม่ชอบแบงค์อย่างแรงไม่เข้าใจตัวเอง รู้สึกแบงค์ไม่น่าไว้ใจ
แต่พี่เต้ค่ะพี่โกหกอาร์แต่คนที่ซวยนี่น้แงเขยพี่เต็มๆ อิอิ :m20:
:L1: เอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 24-08-2015 00:51:26
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 24-08-2015 08:23:39
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 24-08-2015 08:56:34
เข้ามาวิ่งเล่นรอตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 25-08-2015 00:15:34
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะคุณมินข๋าาา
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 25-08-2015 09:49:42
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 27-08-2015 19:48:47
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 27-08-2015 20:09:09
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 27-08-2015 20:10:07
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร
นัดฉันไว้ทำไมไม่มา
โอ้ เธอจ๋าอย่าช้าเร็วพลัน
รีบหน่อย เร็วหน่อยมาหน่อย
รีบหน่อย เร็วหน่อยมาหน่อย
ฮ่าาาาาา ไม่มีไรแค่ร้องเพลงรอ คิคิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 27-08-2015 20:32:05
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 27-08-2015 23:33:52
เข้ามาส่องทุกวันอ่ะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 28-08-2015 07:43:15
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 28-08-2015 13:31:45
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-08-2015 13:33:41
เข้ามารอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 28-08-2015 18:30:43
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 29-08-2015 20:05:16
รอ รอ รอ
คิดถึง คิดถึงเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 29-08-2015 20:27:46
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 29-08-2015 21:42:26
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 29-08-2015 23:01:16
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 29-08-2015 23:48:50
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 31-08-2015 08:42:07
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 31-08-2015 09:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 31-08-2015 09:16:41
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 31-08-2015 16:31:01
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 31-08-2015 21:47:33
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 01-09-2015 19:23:42
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-09-2015 20:11:25
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 01-09-2015 20:25:04
เข้ามาส่องกำลังใจ อุอิ
จิ้มๆๆ รัววววววววววววววววว :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 01-09-2015 20:39:52
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 01-09-2015 21:00:16
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 01-09-2015 22:00:30
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 01-09-2015 23:10:41
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 02-09-2015 21:08:05
เอาตอนต่อไปมาส่งด่วนน จะลงแดงล๊าววววว :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 02-09-2015 22:10:13
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 03-09-2015 15:52:52
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-09-2015 16:01:41
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 03-09-2015 16:38:54
รอออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 03-09-2015 18:07:44
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 03-09-2015 19:47:49
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 03-09-2015 21:19:04
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 03-09-2015 21:20:27
มากมายเลยค่ะ
รอรอรอ อยู่นะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 03-09-2015 21:21:17
เอสแคปอยู่ที่ไหน กลับมาได้แล้ว คิดถึงจนใจจะขาดแล้วน้าาาา :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 03-09-2015 21:59:04
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 03-09-2015 22:24:46
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 03-09-2015 23:05:52
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 03-09-2015 23:16:59
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 03-09-2015 23:42:56
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-09-2015 21:20:24
https://www.youtube.com/v/S6Rli-A8ayo
[24]-จบภาคเด็ก
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ก่อนตามด้วยเสียงทุ้มๆของเจ้าของเครื่องที่กำลังขับรถอยู่หยิบขึ้นมากดรับ สรรพนามที่เรียกแทนตัวของอีกฝ่ายคือ ‘ป๊า’ เนื้อหาคงเป็นเรื่องงานที่ค่อนข้างสำคัญเพราะเห็นเอสตอบรับอยู่ตลอด แคปจึงยื่นมือไปเบาวอลุ่มจากเครื่องเสียงหน้ารถลงให้ เหลือบมองคนที่ยังคุยสายต่ออีกนิด นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่แคปได้ยินเอสคุยสายกับคุณพ่อของเขาเรื่องงาน สีหน้าและน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แบบผู้ใหญ่นั้น เพิ่งจะเคยเห็นจริงๆจังๆเป็นครั้งแรก จินตนาการไม่ออกจริง ๆ ท่านรองประธานที่นั่งอยู่เบื้องหลังเก้าอี้ผู้บริหารตัวโตนั้นจะน่าดูชมขนาดไหน ทว่า...
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
รถเบรคลงอย่างแรงจนล้อยางเบียดพื้นถนนฝุ่นตลบไปหมด แคปนั่งตัวแข็งทื่อตาโตอยู่หลังสายเข็มขัดนิรภัยที่พาดรัด “มะ...มันจะตายไหมวะ” นั่นคือคำแรกหลังจากที่เขาตกใจจนหน้าซีด ขณะที่คนขับอย่างเอสนั่งนิ่งถึงกับทำโทรศัพท์มือถือร่วงตก เขาตกใจไม่แพ้คนข้าง ๆ จริงที่ว่าใช้โทรศัพท์ไปด้วยขับรถไปด้วยมันแย่มากและถือว่าผิดกฏหมาย ทุกครั้งเขาจะใช้ไวเลสอยู่แล้ว แต่วันนี้ถือว่าสะเพร่าใหญ่หลวง สมาธิถูกถ่ายเทมาที่บทสนทนา ความแม่นยำในการขับขี่จึงลดลง เพราะงั้นถ้ามองไม่ผิดไอ้ตัวกลมๆอ้วนๆที่มันวิ่งตัดหน้ารถไปเมื่อสักครู่ เป็นสิ่งมีชีวิตไม่ผิดแน่ เหยียบเบรคจนตัวโก่งไม่รู้ว่าป่านนี้นอนแอ้งแม๊งอยู่ใต้ท้องรถแล้วหรือเปล่า
“กูจะลงไปดูนิดนึงก่อน มึงอย่าเพิ่งเคลื่อนรถนะเผื่อมันจะยังอยู่ใต้ท้องรถเรา..” ทันทีที่แคปพูดถึงได้เรียกสติอีกคนให้กลับคืนมาเช่นกัน เอสพยักหน้าเบา ๆ แคปใจตุ๊มๆต่อมๆก้าวขาลงมามองหาไอ้เจ้าสิ่งที่มันจู่ ๆ ก็วิ่งตัดหน้ารถพวกเขา ถนนเส้นนี้รถราขวักไขว่ ถึงยามโพล้เพล้แบบนี้รถก็ยังถือว่าเยอะไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกหมาตัวอ้วนๆที่มาวิ่งเล่นบนท้องถนนไม่รู้จักกลัวอันตราย แคปก้มมองลงที่ใต้ท้องรถพอไม่เห็นอะไรก็โล่งใจขึ้นมา เขาบอกให้เอสเลื่อนรถเข้ามาจอดแอบตีไฟด้านข้างไว้ก่อน เพราะความรู้สึกที่ได้ยินเสียงตุ๊บไม่ผิดแน่ แต่มันคืออะไรกันเห็นไม่ชัดเพราะว่ารถที่ขับค่อนข้างเร็ว ในความโชคร้ายอาจจะยังพอมีโชคดีอยู่บ้างเพราะดูเหมือนเอสสามารถเหยียบเบรคลงได้ทันท่วงที ร่างสูงของคนขับก้าวลงมายืนอยู่ข้าง ๆ มองหน้าแคปถามหาสิ่งที่เขาคิดว่าน่าจะชนแต่แคปกลับส่ายหัวแล้วยักไหล่ คือว่าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ว่างเปล่ามาก
“แต่กูได้ยินเสียงนะ”
“นั่นสิ”
สองคนกำลังจะกลับขึ้นรถกันแล้วแต่ทว่าว่าเสียงเรียกแปลกๆที่ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล สามารถดึงความสนใจของคนทั้งคู่ให้หันไปทางต้นเสียงได้พร้อม ๆ กัน
“งี๊ดๆๆๆ” ลูกหมาลาบราดอร์ขนสีครีมวัยน่าจะไม่เกินห้าหกเดือนยืนมองเขาสองคนตาละห้อย คิ้วที่ไม่มีอยู่แล้วของมันตกลู่ลงมา ใบหูเล็กปิดพับหลูบลงข้าง ๆ หน้าตาโง่ๆแต่ดูสัตย์ซื่อไม่เหมือนใครทำเอาแคปใจอ่อนยวบลงไปกอง
“มะ....มัน” พอพิจารณาดูดีๆแล้วสีและรูปร่างกลมๆอ้วนๆของมันน่าจะเป็นไอ้เจ้าสิ่งที่วิ่งตัดหน้ารถเมื่อตะกี้แน่นอน แคปรีบเดินเข้าไปดูใกล้ๆเพื่อตรวจสอบว่ามีบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า เอสเองก็เดินตามไป ในตอนนั้นเองที่ตำรวจจราจรจอดแวะเข้ามาถาม เอสคุยกับนายตำรวจท่านนั้นนิดหน่อยพอรู้ว่าเป็นลูกสุนัขวิ่งตัดหน้ารถเขาก็ยิ้มสุภาพให้และบอกว่าเจ้าลูกหมาตัวนี้แม่มันเพิ่งถูกรถชนตายเมื่อวันก่อนอยู่ถนนฝั่งทางโน้น มันเป็นหมาลูกผสมระหว่างลาบราดอร์กับหมาไทยธรรมดา แต่ตัวนี้มันจะไปทางฝรั่งมากกว่าจึงดูน่ารักน่าชังและอ้วนกลม คนแถวนี้เลี้ยงมันอยู่ใต้ทางด่วนเอาอาหารมาให้บ้างน้ำบ้าง มีคนจะมาเอามันไปเลี้ยงหลายคนแล้วแต่มันจะวิ่งหนีไปแอบไม่ยอมไปด้วย ตอนกลางคืนก็จะไปนอนรอแม่มันอยู่ตรงที่แม่มันนอนตายนั่งจ้องอยู่แบบนั้นไม่ไปไหน ตำรวจท่านนั้นเห็นก็สงสารครั้นจะเอาไปเลี้ยงไว้เองก็ลำบากด้วยสถานที่และอะไรหลาย ๆ อย่าง ขณะที่พูดอยู่นั้นเจ้าหมาน้อยแทนที่จะเดินหนีไปมันกลับเดินเข้ามาหาแคปแล้วเงยหน้ามอง
“หมูอ้วนเจ็บไหม เมื่อกี้เราถูกรถพี่ชนรึเปล่าครับ โดนตรงไหนหรือเปล่า” แคปย่อตัวลงคุยกับมันพลางลูบหัวมันไปด้วย ทำท่าถามราวกับมันเป็นเด็กตัวเล็กๆ เอสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ได้ยินถึงกับหูกระตุกเลยทีเดียว ก็แคปมันเคยพูดจาน่ารักแบบนี้กับใครซะที่ไหน
“ดูเหมือนมันจะชอบพวกเธอมากนะ” นายตำรวจจราจรพูดขึ้นอีกครั้ง เขาก้มตัวลงไปลูบหลังมันด้วย “เธอชอบมันรึเปล่าล่ะ” เขาถาม
“ขอมือๆ เอ๊ะ ครับ?” แคปเงยหน้า ดูเหมือนเขาจะได้ยินคำถามอะไรสักอย่าง จากตอนแรกที่กำลังเล่นกับมันอยู่และดูท่าทางมันจะชอบเขามากๆ คุณตำรวจก็ก้มลงมาถามขึ้นอีก
“ถ้าชอบก็เอามันไปเลี้ยงเถอะนะ ดูๆไปแล้วมันน่าสงสารจริงๆ ถ้าพวกเธอไม่ได้ลำบากอะไรฉันก็อยากรบกวนขอให้ช่วย นึกเสียว่าทำบุญก็แล้วกัน มันวิ่งอยู่แถวนี้อันตรายมากไม่รู้จะเสี่ยงโดนรถมาชนเข้าวันไหน ปกติไม่เคยชอบคนที่จะมารับไปอยู่ด้วยเลยแท้ ๆ แต่กับพวกเธอเจ้าลูกหมานมสดนี่มันชอบใจเธอจริงๆ”
“มันชื่อนมสดเหรอครับ” คงเพราะสีขนแน่ ๆ แคปนึกไปพลางเงยหน้าถาม
“เปล่าไม่ใช่หรอก วันก่อนฉันได้ยินเด็กจรจัดแถวนี้เรียกมันว่าแบบนั้น เพราะว่าสีขนมันสวยเป็นสีครีมปนน้ำตาลอ่อนเหมือนนมสด แต่เด็กบางคนก็เรียกคุ๊กกี้โทบี้กรุ๊ฟฟี่นะ จริงๆแล้วมันเป็นหมาร้อยชื่อล่ะมั้ง”
“หมาร้อยชื่อ” เอสได้ยินถึงกับหัวเราะหึหึออกมา เขามองหน้าเจ้าลูกหมาอีกรอบ ความรู้สึกเอ็นดูจะเกิดอยู่แล้วเชียวถ้าหากว่ามันจะไม่กำลังตั้งอกตั้งใจเลียมือแคปอยู่ ดูดเอาดูดเอาอีกต่างหาก
“หมาโง่ต่างหาก” เอสสบถเบาๆในคอไม่อยากจะสน เขาสะกิดแคปบอกกลับกันได้แล้ว พอแคปพยักหน้าให้สายตาคมกริบเลื่อนไปมองไอ้เจ้าตูบอีกครั้ง มันทำหน้าโง่ๆเหมือนคนจะโดนทิ้งคราวนี้เสร็จเลยสิ แคปติดบ่วงมันเข้าจนได้ อ้อมแขนที่เขาหวงนักหวงหนาโอบอุ้มมันขึ้นมาแล้ว
“นี่อย่าบอกนะว่ามึง.....” เอสยังพูดไม่ทันจบ
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอเอามันไปเลี้ยงเลยละกันนะครับ ถ้าคุณยืนยันว่าแม่ของมันไม่อยู่แล้วและมันเป็นหมาไม่มีเจ้าของจริงๆ”
“เอาเถอะถือว่าช่วยๆกัน อยู่แถวนี้ก็เสียดายชีวิตเปล่าๆ” นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่สองคนกับอีกหนึ่งหมาจะขึ้นมานั่งยิ้มแป้นอยู่บนรถ
“ขอมือๆ ยื่นมือมาเร็วเข้า” แคปทำเสียงเล็กเสียงน้อย เขาจับมันนั่งตักกอดมันไว้แนบอกลูบไล้ขนนุ่มนิ่มของมันไปมา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นหมาจรจัด เหมือนกับว่ามันชอบอาบน้ำทุกวันมากกว่า
“มึงจะเลี้ยงจริงเหรอเนี่ย” เอสหันมาถาม แต่พอเห็นว่ามันซุกหน้าอยู่ในอกแคปแล้วเขายิ่งขึ้น ปรี๊ดมากจริง ๆ แต่ก็อดทนไว้
“ที่คอนโดกูเลี้ยงได้เคยเห็นห้องชั้นล่างเขาเลี้ยงอยู่ จะปล่อยไว้ก็น่าสงสารนี่หว่า หรือว่ามึงจะเอาไปเลี้ยงล่ะ เอาไว้ห้องมึงดีไหม แล้วมึงก็กลับไปดูแลมันทุกวันจะได้ไม่ต้องว่ามาหากูไง”
“กูจะฆ่ามัน” เอสว่าหน้านิ่ง
“ไอ้คนใจร้าย” แคปสวนขึ้นทันที เขายิ่งกอดลูกหมาแนบชิด ทำท่าว่าหวงมากจนเอสไม่อยากจะสน แต่ทว่ามองแล้วก็ต้องมองอีกตาเขียว
“มันเป็นเพศอะไร” เอสหันมาถามเสียงดุๆ ลาบาดอร์ผสมอะไรมั่งวะทำไมถึงมีขนนุ่มนิ่มแล้วก็อ้วนจัดแบบนี้ พุงมันบดบังทุกอย่างไปหมด
“ตัวผู้” แคปพลิกดูจู๋มันแล้วบอก เอสหน้าหงิกขึ้นมาทันที
“กูเกลียดตัวผู้” เขาว่าเสียงขุ่นแคปรีบพาเจ้าตูบหันหนี ไม่อยากจะเสวนากับไอ้คนใจยักษ์
“อะไรเนี่ย มึงใจร้ายเรอะ”
“ใครสนล่ะ มึงต้องพามันไปฉีดยานะถ้าคิดจะเลี้ยง”
“เราต่างหาก เราต้องพามันไป..” แคปหันมาตอบหน้าตาเฉย สรุปว่าเย็นวันนั้นแทนที่จะได้ไปดินเนอร์หวานฉ่ำสวีทและด่ากันสองต่อสองกลับกลายเป็นว่าไปปรากฏตัวที่โรงพยายบาลสัตว์แทน รอให้ลูกหมาทำวัคซีนอาบน้ำเล็มขนทุกอย่างเรียบร้อยปาเข้าไปเกือบ ๆ สามทุ่ม เขาสองคนก็แค่นั่งกินข้าวแถว ๆ นั้น ร้านอาหารตามสั่งแบบง่าย ๆข้างทางทำเอาเอสหน้างอเป็นตะขอ
“ไว้วันหลังเดี๋ยวค่อยไปกินร้านที่มึงจะพาไปน่า วันนี้มันจำเป็นนี่ทำไงได้ล่ะ”
“..........”
“อย่าบอกว่างอนนะไอ้เอส”
“..........”
“มึงเป็นเด็กสามขวบเหรอวะ..” แคปย่นคิ้วถามหน้ายุ่ง ได้ยินแต่เสียงทุ้มแค่นเหอะอยู่ในลำคอ “ถ้ามึงเผลอเมื่อไหร่กูจะเอาเจ้าหมูตอนนั่นไปทิ้ง” แคปแทบสำลักน้ำ ตบหน้าอกตัวเองผั๊วะๆใช้สายตามองคนพูดอย่างเหยียดหยาม มันจะใจร้ายไส้ระกำไปแล้ว มันพูดจริงเหรอวะ แคปพลันนึกเรื่องดีๆบางอย่างออก
“แต่กูจะให้มึงเป็นตั้งชื่อน้อง”
“เรื่องสิ” เอสเถียงขึ้นมาทันที “กูจะเอามันไปทิ้งจะไปตั้งชื่อมันทำไมวะ” แคปกำลังจะพูดต่อแต่มีสายเรียกเข้าจากโรงพยาบาลบอกให้เขามารับเจ้าลูกหมาได้แล้ว สองคนออกจากร้านอาหารก็แค่เดินข้ามถนนมาอีกฝั่งทางเท่านั้น เอสยังไม่ยอมพูดจาอะไรต่อเลยจนกระทั่งไปรับเจ้าหมาร้อยชื่อออกจากร้าน มันแปลงโฉมแล้วน่ารักน่าหยิกตัวหอมฉุยขนฟูมากๆ พนักงานยังแซวว่ามันเป็นลาบาดอร์ที่น่ารักที่สุดตั้งแต่เคยเห็นหมาพันธุ์นี้มาเลย แคปเดินยิ้มร่าออกมาก่อนเร่งเอสให้กดเปิดรถเร็ว ๆ จากนั้นทั้งคนทั้งหมาก็เข้าไปนั่งเชิดหน้าอยู่บนรถเมอเซเดสคันโก้ แคปหันไปมองเสี้ยวหน้าคนขับตอนที่รถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพักแล้ว
“มึงเป็นคนตั้งชื่อให้น้องนะ”
“ใครจะสน” เอสตอบหน้านิ่ง ในน้ำเสียงเจือไปด้วยความเย็นชา ไม่สนใจอย่างที่ปากว่าจริง ๆ แต่แคปไม่ยอมแพ้หรอก
“เอาเหอะน่า มึงตั้งชื่อเดี๋ยวกูเลี้ยงเองไง”
“กูไม่สนใจ กูไม่ตั้งชื่อและกูก็ไม่เลี้ยง กูจะเอามันไปทิ้ง” ถ้ามึงยังเอาแต่กอด สนใจแล้วก็อุ้มมันไว้ตลอดแบบนั้น เอสปรายสายตามองแคปอีกครั้ง คำพูดต่อท้ายนั่นคือสิ่งที่เขาคิดแต่ไม่ได้พูดออกมา
“มึงมันใจร้าย”แคปต่อว่าอีกครั้ง เอสส่ายหัว “ใครสนล่ะ”
“..........” แคปไม่อยากต่อปากด้วยแล้ว เขาก้มลงมองหน้าลูกหมาในอ้อมอก เพราะว่าไอ้เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามองพวกเขาสองคนสลับไปมา แคปสอดมือเข้าลูบหลังมันเบา ๆ เมื่อมันซุกใบหน้าเหมือนหาที่พึ่งพิง เขาเองก็ไม่ได้ว่าจะรักจะชอบหมาอะไรมากนักหรอกแต่พอนึกว่าจิตใจของคนที่ขาดแม่และรอคอยมันว้าเหว่ขนาดไหนเขาก็นึกสงสารมันมากๆ แคปเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ของเอสเข้ามาลูบหลังมันเบา ๆ ตอนแรกทางนั้นก็เล่นตัวนิดๆรั้งมือตัวเองไว้แต่สุดท้ายก็ต้องยอม แคปหันไปฉีกยิ้มให้เอสจึงผลักหัวเล็กนั้นเบาๆ ยอมแพ้เลยจริงๆ
“คูเปอร์” เสียงทุ้มพูดขึ้น แคปหันไปมองแววตาเต็มไปด้วยคำถาม “อะไร? นั่นชื่อมันเหรอ”
“ถ้ามึงชอบ”
“แน่นอนอยู่แล้วเนาะคูเปอร์เนาะ ขอบคุณครับพี่เอสก่อนเร็ว คูเปอร์ขอบคุณงับ!” แคปจับเอาอุ้งเท้าป้อมๆของลูกหมาขึ้นมาแตะใส่ฝ่ามือใหญ่ สายตาคมกริบเบนลงมามอง เขาปล่อยให้หนึ่งเมียกับหนึ่งหมาเล่นกับมือตัวเองจนพอใจ ไม่นานนักรถก็มาถึงที่หมาย น้ำลายเจ้าตูบเหนียวมือเป็นบ้า แคปดูเหมือนจะรู้รีบเอาเสื้อตัวเองมาเช็ดๆให้เป็นการใหญ่
“น้องสะอาดไม่เป็นไรหรอก”
“สะอาดนักล่ะ” คนฟังค่อนแคะ
“แล้วทำหน้าโหดทำไมวะเนี่ย น้องกลัวมึงจะแย่แล้ว” แคปต่อว่านิดๆตอนที่เข้าไปยืนกันอยู่ในลิฟต์
“ใครสน” เอสไม่รู้เขาพูดคำนี้กี่ครั้งแล้ว หันหน้าหนีไม่อยากเห็นภาพบาดตาหรอกว่าแคปมันโอ๋หมามากกว่าตัวเขา พอลิฟต์เปิดออกคนตัวโตเดินฉับๆไม่สนใจ
“เดี๋ยวๆ แล้วน้องจะนอนที่ไหน” ก่อนผลักบานประตูเข้าไปแคปรีบคว้าเอามืออีกคนไว้ ถามคำถามโง่ ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะถามออกไปทำไม นี่มันห้องเขาเองแต่จำเป็นต้องขออนุญาตอีกคน ถ้าเข้าไปถามข้างในเดี๋ยวเกิดมีเรื่องด่ากันขึ้นมาอีก ก็สงสารเพื่อนอย่างไอ้ปอต้องทนนั่งฟัง
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องมึง”
“แต่ว่ากูอยากจะให้น้อง...”นี่คือจุดประสงค์หลักของเขาเลย
“ไม่มีแต่ คูเปอร์ต้องนอนนอกห้อง”
“แต่ว่า...” แคปหน้ายุ่งเหยิงยิ่งกว่าเก่า เอสก็แค่จ้องหน้าเขาแค่นั้น
“ถ้ามึงเอามันเข้ามานอนด้วย ตื่นมาหมาหายกูไม่รู้ด้วยนะ บอกไว้แล้วว่าจะเอามันไปทิ้ง คำพูดไหนของกูที่มึงไม่เข้าใจมั่งล่ะหื้อ”
“ไอ้เอส มึงแม่ง...”
“กูเกลียดหมาตัวผู้ บอกไปแล้ว”
“อะไร นี่ถ้าเป็นตัวเมียมึงจะชอบงั้นสิ”
“ตัวเมียยิ่งเกลียด”
“อะไรของมึงวะ”
“ตามนั้นแหละ” เสียงทุ้มตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนผลักบานประตูเปิดเข้าไป และคืนนั้นลูกหมาคูเปอร์ก็ต้องนอนเหงาแกร่วอยู่หน้าห้อง มันฉลาดมากรู้ว่าแคปกับเอสนอนที่ห้องไหนร้องเรียกงี๊ดๆอยู่ตลอดแคปก็ส่องออกมาดูมันตลอดเช่นกันจนเอสโมโหเขาจัดการส่งภาระนี้ให้กับปอบอกให้เป็นคนดูแล รายนั้นเอ๋อๆเบลอๆออกมาจากห้องไม่รู้เรื่อง พอเห็นคูเปอร์ก็ชมว่าน่ารัก แต่คูเปอร์ไม่ยอมจะเอาแคปท่าเดียว ปอเลยต้องนั่งเฝ้าจนมันหลับกว่าจะได้นอนปาเข้าไปตีสองกว่าๆซ้ำตอนเช้ายังต้องตื่นมาเก็บกวาดฉี่มันอีกด้วย
“ไอ้แคป! มึงมาเอาหมามึงออกไปจากห้องครัวเดี๋ยวนี้เลยมันกวนกูฉิบหายเนี่ยทั้งฉี่ทั้งอึ มึงต้องหาเชือกจูงมาพามันออกไปเดินเล่นสิวะ ฝึกขับถ่ายให้เรียบร้อยด้วยวู๊วกูเช็ดห้องจนจะเป็นลมแล้วเนี่ย ตื่นสักที!” เสียงปอโวยวายขึ้นมาแต่เช้า แคปงัวเงียหัวยุ่งปีนออกมาจากอ้อมกอดใหญ่ที่คุ้นเคยเดินออกมาดูเจ้าคูเปอร์
“งี๊ดๆ” เสียงคูเปอร์ดีใจวิ่งเข้ามาเลียเท้า มันกระดิกหางแล้วร้องงี๊ดๆต้อนรับ แคปก้มลงไปอุ้มมันขึ้นมาหอมเบาๆ
“หิวไหม...”
“มันคงตอบมึงได้หรอกไอ้แคป หาอะไรให้มันกินเลย อ้อแล้วก็ออกไปซื้อเชือกจูงมาด้วย”
“ไปตอนไหนเล่า เดี๋ยวก็ไปเรียนแล้วเนี่ย มึงก็ด้วยดิ”
“แล้วจะเอายังไง ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเสือกไปเอาหมามาเลี้ยง”
“เหอะน่า อย่าบ่นเป็นไอ้เอสสองนักเลยวะ” ปอหันมองเพื่อนตัวเองแล้วส่ายหัว มันก็แน่อยู่แล้วที่เอสจะบ่น เมื่อคืนเขาโดนเรียกให้มาโอ๋เจ้าคูเปอร์แทนแคปแล้วมองเพื่อนตัวเองถูกเอสลากเข้าห้อง เสียงตุ๊บตั๊บอื้ออ้าดังลอดออกมาก็รู้แล้วว่าแคปมันโดนทำโทษแน่ ๆ ปอหยิบเอานมจืดในตู้เย็นออกมาหนึ่งกล่องแล้วคว้าเอาถ้วยมาม่าพลาสติกที่ไม่ได้ใช้งานมาเทนมเย็นๆลงไป เจ้าคูเปอร์แค่ได้กลิ่นนมมันทำท่าดีใจแทบจะกระโจนลงไปกินหัวทิ่มถ้วย แคปจึงดุมันบอกให้ใจเย็นๆค่อยๆกิน สักพักเอสเดินหัวยุ่งออกมา หน้าตายังไม่ตื่นแท้ๆแต่คงลืมตาขึ้นมาแล้วไม่เห็นคนข้าง ๆ เขาจึงเดินออกมาดู
“เอาใจมันแบบนี้เสียนิสัยตาย” เสียงทุ้มประชดประชันมาจากโซฟาแล้วตัวคนก็เอนลงนอนยืดขาพาดยาวไปจนเต็มเบาะนุ่ม แคปจับเอากล่องกระดาษทิชชู่แถวนั้นปาไปใส่หัวเอสโดนเต็มๆเลย เจ้าตัวลุกขึ้นมานั่งกัดปากชี้หน้าแคปแล้วทำมือเชือดคอจากนั้นชี้ใส่ไอ้เจ้าลูกหมาคูเปอร์
“มึงไม่กล้าหรอกไอ้สัส ลองดิ” แคปด่าแบบไร้เสียง เอสก็แค่ทำหน้าโหดๆใส่ ปอสะกิดเรียกเพื่อนตัวเองให้หันมา “แล้วจะทำไงกับวันนี้ล่ะวะ มึงกับกูมีเรียนนะ บ่ายก็ยาวต่อเลยคงไม่บ้าพากูกลับห้องมาเอาข้างเอาน้ำให้มันหรอกใช่ไหม”
“กูไม่บ้าแบบนั้นหรอกน่า”
“ก็แล้วจะทำไงล่ะวะ มึงบอกแผนมาสิ”
แคปนิ่งไปพักนึงครุ่นคิด มือลูบหัวที่มีขนสีครีมของคูเปอร์ไปด้วย จากนั้นเขาจึงตอบคำถามปอโดยการมองไปที่เอสด้วยใบหน้าแสนเจ้าเล่ห์ ปอถึงกับผงะ “เดี๋ยวกูจัดการเอง”
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น แคปที่อาบน้ำจนเสร็จอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สีดำมองไปที่เตียง เอสมันเดินตามเข้ามาตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามาอาบน้ำแล้ว ตอนนี้ก็ยังนอนหลับสนิทอยู่ นิสัยชอบนอนคว่ำหน้าโชว์แผ่นหลังเป็นอะไรที่แคปมองเห็นจนชินชา
“กูจะไปเรียนแล้วนะมึง” แคปดึงเอาเสื้อช้อปออกมาพาดบ่าไว้ ก่อนเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ นึกๆดูแล้วแปลกใจอยู่นิดๆ เพราะปกติถึงไม่มีเรียนเวลาเดียวกันเอสมันกจะไม่พลาดไปส่ง น้อยครั้งจริงๆที่จะปล่อยให้เขาไปกับปอไม่ก็ขับรถไปเอง วันนี้มันไม่ยอมตื่นมาแต่งตัวแสดงว่าจะนอนยาวอยู่ห้องแน่ ๆ
“อืม” คนนอนงัวเงียตอบ ขยับตัวหันมาหาแล้วจับมือแคปมาจูบตามด้วยเล่นทะลึ่งๆโดยการเลียไปตามซอกนิ้วนิดๆ แคปฟาดผั๊วะไปที่ต้นแขนเอสถึงได้พออกพอใจ ยิ้มบางๆ
“มึงดูคูเปอร์นะ”แคปเข้าเรื่องทันที คนฟังถึงกับขมวดคิ้วทั้งที่ตายังหลับ “หือ?”
“เมื่อวานมึงบอกกูว่าคอร์สบ่ายถูกอาจารย์เลื่อนไปชดเชยวันอื่น แสดงว่าวันนี้มึงว่างทั้งวันถ้างั้นบ่ายพาคูเปอร์ไปซื้อสายจูงด้วย ถ้วยนมถ้วยน้ำแล้วก็อาหารเม็ด อ้อ มีนมกล่องรถจืดด้วย เอายี่ห้ออะไรก็ได้” จบคำสั่งร่ายยาวแคปลุกขึ้นทันที กะว่าจะไม่ให้คนฟังได้ทันตั้งตัวอะไรทั้งสิ้น ได้ยินแต่เสียงทุ้มแค่นหัวเราะ
“ไม่มีทาง”
“แต่มึงต้องทำ” แคปหันมากำชับใหม่ ขณะที่เอสก็แค่ส่ายหัว “กูไม่สน เดี่ยวจะเอามันไปทิ้งถังขยะแถวๆนี้แหละข้างล่างมีถังขยะใหญ่กูเห็น”
“ไอ้สัส กูรู้มึงไม่กล้าทำหรอก น้องน่ารัก คูเปอร์เป็นหมาของมึงนะ ตั้งชื่อให้มันแล้วจะใจร้ายเอามันไปทิ้งได้ไงวะ รีบตื่นด้วยล่ะหาข้าวให้มันกินด้วย นมสดกูให้แล้วเหลือแต่ต้องพามันออกไปฉี่อย่าลืมเรื่องสายจูง หรือมึงจะฝึกมันให้ฉีในห้องน้ำก็ได้ถ้ามึงสามารถพอ”
“บ้าฉิบแคป” เอสลุกขึ้นนั่งอย่างโมโห เขาพ่นคำด่าออกมาโดยที่ตัวแคปเดินออกจากห้องไปแล้วด้วยซ้ำ จริงๆก็รู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องอยู่เป็นเพื่อนไอ้ลูกหมาหน้าโง่นั่น แต่ใครจะสนล่ะก็แค่ต่างคนต่างอยู่แล้วนี่อะไรแคปมันมาสั่งให้เขาพาคูเปอร์ไปซื้อนั่นซื้อนี่น่ะนะ บ้าเอ๊ย
“กูไปเรียนแล้วนะดูคูเปอร์ให้ดีด้วย” เสียงแคปดังลอดเข้ามาอีก ตามด้วยเสียงปิดประตูด้านนอกโครมใหญ่บอกให้รู้ว่าตอนนี้ไปกันหมดแล้วแน่ๆ เอสลุกขึ้นนั่งเสยผมอย่างหงุดหงิด ตอนที่กำลังจะเข้าไปอาบน้ำเสียงงี๊ดๆดันดังสะท้อนเข้ามาจากหน้าประตู
“โว๊ย!!!” เขากระชากผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไม่อยากจะสน ใช้เวลาไม่นานก็ออกมาแต่งตัวในชุดเล่นสบายๆ เปิดผั๊วะประตูออกมาเกือบจะเหยียบไอ้ลูกหมาป้อมๆอ้วนๆที่นอนพิงอยู่หน้าบานประตูจนชิดติดกรอบเลย เอสกระโดดข้ามเกือบไม่ทัน
“นอนไม่เป็นที่เป็นทางนะมึง” เขาดุมัน คูเปอร์เงยหน้ามองพลางเอียงหัว หูลู่ไปด้านหลังด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายทำไมจึงโกรธ มันร้องขึ้นมา “งี๊ดๆ”
“น่ารำคาญ” เอสเห็นหน้ามันแล้วยิ่งหงุดหงิด เขาเดินไปที่ตู้เย็นคว้าเอาน้ำผลไม้เทใส่แก้วดื่ม คูเปอร์เดินส่ายตูดช้าๆตามมายืนมอง มันร้องงี๊ดๆอีกครั้งพอเอสไม่สนใจมันก็เห่าเรียกทำเสียงเล็กๆ
ดูเหมือนเป็นครั้งแรกที่มันเห่าตั้งแต่พามาอยู่ด้วย
“แค่วันเดียวเท่านั้น” เขาเดินเข้าไปชี้หน้าทำเสียงดุ แต่เจ้าลูกหมาทำหน้าตาราวกับจะเข้าใจ มันกระดิกหางอย่างดีใจ เดินเข้าไปดมขาคนที่เดินฉับๆไปคว้าเอาพวงกุญแจรถแล้วช้อนเอาตัวมันขึ้นมาอุ้ม ในตอนนั้นเองที่เอสต้องชะงักไปนิดๆ เพราะว่าตัวเขาใส่นาฬิกาเหล็กเรือนค่อนข้างใหญ่กลัวว่าจะไปขูดถูกท้องคูเปอร์เข้า เขาจึงถอดออกวางไว้ จากนั้นอุ้มมันขึ้นมาใหม่ทุลักทุเลนิดๆนี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่เคยเลี้ยงหมาตัวแรกของที่บ้านพอมันตายเขาและครอบครัวไม่เลี้ยงตัวไหนอีกเลยเพราะเข็ดกับการสูญเสีย ดวงตาคมกริบจ้องมองลูกหมาที่อยู่ในมือ มันดูกลัวนิดๆตอนที่ต้องอยู่ในลิฟต์ เอสก็แค่ตบหัวมันบอกเป็นตัวผู้จะกลัวทำไมกะอิแค่ลิฟต์ คูเปอร์ร้องประท้วงงี๊ดๆเอสส่ายหัวไม่อยากจะสน
“ขอบคุณมากนะคะน้องน่ารักจังเลย” นี่คือเสียงจากพี่สาวที่ร้านขายอุปกรณ์เกี่ยวกับสุนัขทุกรูปแบบ เขาพามันมาหาของใช้ต่างๆที่นี่ ปล่อยให้เลือกเองลูกหมาอย่างคูเปอร์ก็ได้แต่นั่งจ๋องมองเจ้าของอยู่ที่ปลายเท้า เอสไล่ให้มันไปเลือกเอาของที่อยากได้เองแต่มันก็ไม่เข้าใจหรอก เขาจึงต้องเดินไปหยิบสุ่มๆออกมาลูกบอลบ้าง ขนมกระดูกเทียมบ้าง ท็อฟฟี่หมาแล้วก้อะไรอีกหลาย ๆ อย่าง อะไรบ้างนะที่แคปสั่งไว้เมื่อเช้า ลืมไปเกือบหมด แต่ก็หอบของได้เต็มตะกร้า
“คุณพ่อน่ารักจังเลยซื้อขนมให้หนูเยอะแยะเลยครับ” เสียงเสียดหูของพี่สาวเจ้าของร้านพูดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นเอสถือตะกร้าของออกมาวางลงที่เคาน์เตอร์เพื่อเช้คบิล เรียกแทนตัวเขาว่าเป็นคุณพ่อของเจ้าตูบหน้าตาโง่ๆเนี่ยนะ
“น้องจะทานได้เหรอคะ ฟันน้ำนมยังไม่ขึ้นเลย” เธอหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี เอสยิ่งอายไปใหญ่ ลืมนึกเรื่องนี้ไปเลยเขาจึงขอให้เธอไปเปลี่ยนมาให้ เธอจะพาคูเปอร์ไปเลือกด้วยแต่เจ้าลูกหมาไม่ยอมคูเปอร์เงยหน้าเรียกเอสงี๊ดๆ แต่เอสส่ายหัวบอกไม่สนแล้ว เจ้าของร้านหัวเราะอีกครั้งก่อนเดินไปเลือกของอร่อยๆนุ่มนิ่มอันใหม่มาให้
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-09-2015 21:20:57
วันนั้นกว่าเอสจะพาคูเปอร์กลับถึงห้อง แคปกับปอก็กลับมาถึงก่อนแล้ว
“โหหหหได้เชือกจูงสีชมพูด้วย มึงตัวผู้หรือตัวเมียกันแน่ฮึเจ้าคูเปอร์” แคปแซวตอนที่เอสโยนถุงทั้งถุงส่งให้ ก่อนที่เขาจะเข้าไปอาบน้ำอาบท่าแล้วบอกห้ามกวนเพราะมีงานต้องเคลียร์ แคปยักไหล่แล้วดึงชายเสื้อคนตัวสูงไว้
“ขอบใจ” คนพูดๆแล้วทำท่าเขินนิดๆ ขณะที่คนฟังยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก จำไม่ได้ว่าเขาเคยได้คำๆนี้จากแคปหรือไม่ แต่วันนี้พาเจ้าตัวโปรดของมันไปแล้วทำให้เขาได้เห็นใบหน้าแบบนั้นของแคปได้ก็ถือว่าคุ้ม
“มีรางวัลให้ไหมล่ะ” เขาว่าแกมหยอกล้อบิดแก้มแคปไปหนึ่งทีแต่โดนตีมือกลับมาก่อนพร้อมกับโดนไล่ให้เข้าห้องอย่างไว คืนนั้นสองคนนั่งทำการบ้านอ่านหนังสือที่โต๊ะข้างกัน เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากนั้นปอก็เปิดเข้ามาพร้อมกับคูเปอร์ที่เห็นแคปแล้วรีบเข้ามาอ้อนๆดมๆเท้าจะขอขึ้นตัก
“เอามันเข้ามาทำไมวะ” เอสหันไปตำหนิ ช่วงนี้ปอจะค่อนข้างอยู่ในอาณัติของเจ้านายอย่างเอสมาก แคปสังเกตหลายรอบแล้วเขาเชื่อว่ามันต้องโดนคุณนาคินเลขาท่านเจ้าสัวล้างสมองมาแหง ๆ ไม่ว่าเอสจะสั่งให้ทำอะไรถ้ามันทำได้ก็จะทำให้เลยไม่บ่น ราศีเลขารองมือรองเท้าเจ้านายเริ่มจะมาแล้ว แถมไม่ค่อยจะพูดจาหยาบๆกับเอสเหมือนก่อน บางครั้งถึงขนาดลงท้ายว่าครับรับคำสั่ง พอรู้สึกตัวแม้แต่ตัวมันเองยังสะดุ้ง
“มันร้องนี่หว่า กูก็เอาไม่อยู่แล้ว มันอยากหามึงอ่ะให้มันนอนด้วยเหอะกูขี้เกียจไปนั่งเฝ้ามีการบ้านเหมือนกันนะเว้ย แล้วที่สำคัญกูอุ้มมันเข้าไปนอนถึงเตียงมันยังหยิ่งจะออกมาหามึงลูกเดียวเลย”
“หมาหน้าโง่” เอสหันไปมองแล้วก็ชี้หน้าดุใส่ แคปตีนิ้วดุๆนั่นหนึ่งที
“ให้มันนอนนี่แหละกูพามันฉี่แล้ว” ปอไม่สนอะไรแล้ว ว่าจบเดินออกไปปิดประตูเสียงดัง คูเปอร์ทำหน้าร่าเริง กระดิกหางส่ายตูดมองเอสทีแคปที จากนั้นจะเดินไปกระโดดขึ้นเตียงแต่มันเตี้ยมากจึงขึ้นไม่ได้กัดผ้าปูเตียงที่ห้อยชายลงมาอย่างดกรธแค้นก่อนเดินส่ายก้นเข้ามาหาเอส แต่รายนั้นก็ไม่สนใจอีก แคปมองแล้วส่ายหัว งานตัวเองก็ยังไม่เสร็จเขาจึงไม่สนใจมันเหมือนกัน ในตอนนั้นมันจึงนั่งแหมะลงที่พื้นแล้วใช้ฟันที่กำลังจะขึ้นแทะๆขาเก้าอี้ของเอสเล่นเสียงดังครืดๆคราดๆ ชวนให้รำคาญ
“กูแน่ใจว่าจะต้องเอามันไปทิ้งสักวัน” จู่ๆเสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นเย็นเฉียบ แคปที่ได้ยินเต็มสองหูถึงกับวางปากกาในมือลงเสียงดัง “มึงนี่มัน...” เขาถอดแว่นสายตาออกแล้วหมุนเก้าอี้หันมาจ้องหน้า “อย่าพูดอะไรแบบนั้นอีก บางทีคูเปอร์อาจจะเข้าใจ”
“เข้าใจแล้วยังไง” เอสยักไหล่ไม่อยากจะสน
“มึงมันใจร้าย ถ้าน้องฟังออกมันน้อยใจ”
“ใครสน”
“บ้าเอ๊ย” แคปโมโหลุกขึ้นแล้วเดินย่ำเท้าออกไปที่ห้องปอดึงเอาผ้าห่มผืนใหม่ที่จำได้ว่าปอมีอยู่ในตู้เอาไว้ให้อาร์เวลามานอนค้างด้วยออกมา มันเป็นผ้าห่มลายไดโนเสาร์สีเขียวอ่อนผืนไม่ใหญ่นัก ปอร้องโวยวายแคปจึงบอกว่าเอสสั่งให้มาเอา นั่นแหละมันจึงเงียบแล้วเขาจึงได้ผ้าผืนนั้นมา
“คูเปอร์มานี่ นอนๆ” แคปพับผ้าห่มเป็นก้อนสีเหลี่ยมเล็กๆแล้วตบลงไปสองสามที เขาเรียกคูเปอร์ที่กำลังตั้งอกตั้งใจแทะลูกบอลสีแดงที่เอสเพิ่งซื้อให้มันแบบไม่ได้ตั้งใจในวันนี้ วิ่งดุ๊กๆเข้ามาหาแคป มันหันซ้ายหันขวาหมุนตัวแล้วนอนขดน่ารักมาแคปมองแล้วก็ขำ เขาลูบขนสีครีมของมันเบา ๆ ยาวไปตามแนวหลัง คูเปอร์ยิ้มตาหยีขยับเป็นนอนหงายโชว์พุงแคปจึงเกาท้องอ้วนๆนั้นให้เบา ๆ มันร้องงี๊ดๆแล้วงับมือแคปไว้
“พี่แคปจะต้องทำการบ้าน คูเปอร์ห้ามกวนนอนได้แล้วนอนตรงนี้นะ” แคปบอกมันไว้ดิบดีพอเขาเดินมานั่งลงที่โต๊ะลูกหมาคูเปอร์ก็กระโดดลงมาเล่นอยู่แถวพื้นปลายเตียง
“สนใจมันจริงนะ ไม่พามันขึ้นไปนอนด้วยที่เตียงเลยล่ะ” เสียงทุ้มประชดแขวะขึ้นอีก ดูเหมือนเอสจะแอบดูแคปอยู่ตลอดนั่นแหละ
“ได้เหรอ” แคปถามหน้าซื่อแกล้งกลับบ้าง แต่มิวายโดนเอสล็อคคอเล็กอย่างเร็วก่อนจูบลงไปหนักๆหนึ่งทีแต่ยาวนาน เสียงหัวเราะเบาๆหลุดออกมาจากลำคอเขาทั้งคู่ สองคนใช้ปลายลิ้นสู้รบกันอยู่ มือใหญ่ขยับเลื่อนเข้าไปช้อนเอวเล็กให้เข้ามานั่งลงที่ตัก จูบกันต่ออีกสักพักริมฝีปากหยักจึงค่อยๆถอนออกมาอย่างแสนเสียดาย
“ถ้ามึงทำอย่างนั้นกูฆ่ามันแน่ แม้กระทั่งหมากูก็ไม่สน”
“มึงมันบ้า”
“ก็แค่อย่าทำ” แคปตีปากคนตรงหน้าไปเบาๆหนึ่งที เขามองดูคูเปอร์ที่นอนแทะลูกบอลแล้วมองเขาสองคนอยู่ตาแป๋ว คงงงว่าไอ้อาการดูดปากกันแบบนี้มันคืออะไร แต่แคปก็ไม่จำเป็นต้องมานั่งอธิบายหรอก เขาสองคนต่างนั่งทำงานกันต่ออีกสักพักจนเวลาล่วงมาราวๆตีหนึ่งเศษจวนจะตีสอง เอสปิดหนังสือดับโคมไฟรวมถึงอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ทุกอย่างที่โต๊ะ ชำเลืองมองแคปที่ยังง่วนอยู่กับรายงานเล่มใหญ่ที่ต้องใช้มือในการเขียนส่ง ก่อนที่ตัวเองจะเข้าไปทำธุระส่วนตัวเล็กน้อยที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาจนปอยผมเปียกชุ่มแล้วมานอนรอแคปอยู่ที่เตียงเย็นๆ คงอีกไม่นานนักเพราะลิมิตของทางนั้นเขารู้ดีไม่น่าจะเกินตีสองครึ่งเขาจึงหยิบเอานิตยสารเกี่ยวกับรถยนต์ที่แคปมันชอบซื้อมาอ่านพลิกเปิดดูเรื่อยๆรอ
อากาศเย็นๆจากลมของเครื่องปรับอากาศกวนใจเขาอยู่ตลอด ไม่ใช่ว่าเพราะตัวเองหนาวหรือแคปหนาว แต่ไอ้ตัวกลม ๆ สีครีมที่มันนอนตะแคงหลับปุ๋ยอยู่แถวหน้าประตู ขนนุ่มนิ่มนั่นขยับปลิวเพราะว่าลมจากแอร์ที่ตกลงมาใส่ ที่นอนที่แคปปูไว้ให้ก็ไม่ยอมปีนขึ้นไปนอนดันพาตัวเองไปนอนแอ้งแม๊งอยู่ตรงนั้นได้ พื้นก็ออกจะเย็นครั้นจะไปอุ้มมันขึ้นนอนบนเบาะดีๆก็ใช่เรื่อง เขาไม่สนใจมันขนาดนั้นอยู่แล้วก็แค่ลูกหมาที่ชอบทำหน้าโง่ ๆ ทว่าไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่เขากลับไม่สามารถละสายตาออกมาจากไอ้ลูกหมานั่นได้เลย เขาเหล่มองคูเปอร์อีกครั้ง และอีกครั้ง หลังจากบอกตัวเองอยู่นานว่าช่างหัวมันสิวะ ก็แค่หมาที่มันติดแคปแจ
“บ้าชะมัด!” จู่ ๆ เขาก็ลุกพรวดขึ้นหน้าตายุ่ง เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าคว้าเอาผ้าเช็ดตัวออกมาผืนนึงแล้วเดินเข้าไปหาคูเปอร์ จะโยนใส่หัวก็เดี๋ยวเกิดตื่นขึ้นอีกแคปมันคงจะยุ่งยากลงไปนั่งเอาใจโอ๋กันน่าดู เอสจึงค่อยคลี่ผ้าออกแล้วห่มให้มันอย่างเบามือจนชิดถึงคอ ไม่ใช่ว่ารักหรอกนะบอกไว้เลยก็แค่หมาหน้าโง่ที่ทำตัวน่ารำคาญกับเขาและแคปมันก็แค่นั้น คูเปอร์ขยับตัวเล็กน้อยด้วยอาจเพราะเป็นหมาเด็กมันจึงไร้เดียงสานัก เอสมองมันแล้วก็ย่นหัวคิ้ว หน้าตาโง่ๆแบบนั้นแคปบอกว่าน่ารัก เห่อะ แต่กับเขาหล่อกว่าตั้งหลายเท่าอะไรวะ ไม่เคยชมกันแม้แต่สักครั้ง
เสียงลมหายใจของเจ้าตูบดังงี๊ดๆขึ้นมาอีกครั้ง มันเหมือนกับว่าปรือตาขึ้นมามองแต่แล้วก็หลับลงไปต่อด้วยหน้าตาที่ไร้เดียงสา เพราะไว้วางใจในฝ่ามือใหญ่ของอีกคน เอสลุกขึ้นมองไม่วางตา เขาแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าอมยิ้มออกมาตั้งแต่ตอนไหน และทั้งหมดนั่นตกอยู่ในสายตาคู่นั้นของแคปทุกอย่าง ริมฝีปากที่จุดรอยยิ้มอบอุ่นขึ้นกลางดึกทำเอาคนมองอย่างแคปหน้าร้อนผ่าว ๆ
ลูกหมาลาบาดอร์สีน้ำตาลอ่อนถูกฝึกให้ขับถ่ายเป็นที่เป็นทางตลอดมาหลังจากนั้นมันเริ่มปรับตัวเข้าที่เข้าทางและจดจำคำสั่งหายอย่างของแคปได้ภายในช่วงเวลาไม่กี่สัปดาห์หลังจากนั้น ตอนนี้มันกลายเป็นหนึ่งในรูมเมทของห้องนี้ไปแล้ว อาหารที่ปอซื้อมาแช่ตู้ไว้บางครั้งจะมีไอติมหวานๆของมันด้วย คูเปอร์ชอบกินไอติมมากเพราะว่ามันขี้ร้อน ชอบนอนหน้าห้องน้ำ ลิ้นสีแดงๆเวลากินไอติมรสสละจะห้อยยาวออกมาทำหน้าตาโง่ๆน่ารักมากมาย เวลาประจำในช่วงเย็นถ้าแคปกับเอสออกไปทานข้าวกันข้างนอกปอจะพาคูเปอร์ไปเดินเล่นที่สนามหญ้าของคอนโดเพื่อให้มันขับถ่าย ตอนนี้คูเปอร์น้ำหนักเพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อยแล้วจากที่อ้วนอยู่แล้วกลับยิ่งอ้วนขึ้นไปอีก แคปกับปอเอาใจมันมากขณะที่เอสก็ยังคงตั้งแง่เป็นคู่ปรับมันอยู่เหมือนเดิม แต่แปลกอยู่ว่าทุกคืนคูเปอร์จะคาบที่นอนของตัวเองไปนอนอยู่หน้าเตียงฝั่งที่เอสนอนเป็นประจำ รายนั้นก็เลยจำเป็นต้องห่มผ้าให้มันไปโดยปริยายจนเป็นหน้าที่ไปแล้ว
หนึ่งเดือนหลังจากนั้นเป็นวันที่แคปจะต้องเดินทางไปจัดรายการนอกสถานที่ บนเกาะที่ขึ้นชื่อว่าศิวิไล สวยงามและคึกคักที่สุดของระยอง เสม็ดคือจุดหมายปลายทาง รถออกจากกรุงเทพสายๆพอมาถึงบ้านเพก็ช่วงบ่ายพอดี สารถีหนุ่มรูปหล่อไม่ใช่ใครที่ไหน เซอร์ไพรส์นิดๆเพราะว่าอาฟี่ออกคำสั่งให้ลาเต้มาคุมน้องชายเองตลอดทั้งทริป ตอนนี้ในรถเลยมีแคปที่นั่งข้างกันกับพี่ชาย ส่วนเบาะหลังคือแบงค์ที่ติดรถสองพี่น้องมาด้วยตามคำสั่งของพี่หนึ่งที่พาทีมงานมาเที่ยวกันก่อนหน้าแล้ว แต่เพราะว่าตารางเรียนเต็มวันของทั้งคู่ เต้เลี้ยวรถเข้าไปจอดฝากไว้เรียบร้อยสามหนุ่มคว้าเป้คนล่ะใบสะพายบ่าเดินลงไปรอที่ท่าเรือ แบงค์โทรดิวกับทีมงานอยู่ไม่นานสักพักเรือเร็วสีฟ้าขาวของรีสอร์ทก็มาจอดเทียบท่ารับสามผู้โดยสารก่อนทะยานออกตัวบนพื้นผิวน้ำ
“หิวรึเปล่าคาปู” เต้หันมาถามน้องชาย พวกเขาสามคนยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงกันเลย ออกจากกรุงเทพมาเกือบๆเก้าโมง รถติดกว่าจะฝ่าใจกลางดงออกมาได้ เขาเลยเหยียบยาวแวะปั๊มไปแค่สองที
“ไม่หิวหรอก ร้อนมากกว่า” แคปส่ายหัวบอกไม่หิวเขาร้อนมากว่าหิวเสียอีก แคปขยับเข้าร่มเมื่อแสงแดดไล่เข้ามา เต้เองก็ขยับตาม บนเรือเร็วที่ทะยานเข้าสู่เกาะขนาดกลางเรื่อย ๆ วิวรอบๆสวยงามแปลกตากว่าในเมืองหลวงบนผืนแผ่นดินที่เห็นจนชินตา อย่างน้อยก็กลิ่นหอมของทะเล สายลมและเกลียวคลื่น ถึงจะเคยมาเที่ยวก่อนหน้าแล้ว แต่ทุกคนยังอดไม่ได้ที่ต้องมองไปรอบๆสำรวจน่านน้ำสีฟ้าครามอย่างตื่นเต้น แบงค์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองสองพี่น้องคุยกันแล้วอมยิ้มออกมา ขณะที่เต้มองเพื่อนน้องชายนั่งกลางแดดเปรี้ยงแบบนั้นจึงบอกให้เลื่อนมานั่งที่ฝั่งเดียวกัน
“อากาศดีว่ะวันนี้ ท้องฟ้าโปร่งเชียวถึงจะแดดไปนิดก็เถอะ” แบงค์ชวนคุยหลังจากย้ายมานั่งลงข้างแคป เขามองดูคนที่ถูกลมทะเลโกรกใบหน้าสีขาวจนแดงจัดไปหมด เส้นผมสีอ่อนที่ยาวปรกหน้าปิดตาแลดูยุ่งเหยิงจนนึกขำ มองอยู่อย่างนั้นจนแคปฟาดมือโบกใส่หัวแล้วทำตาดุ ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าโดนจ้อง แบงค์จึงหัวเราะเบา ๆ ก่อนถอดหมวกแก็ปสีดำที่อยู่บนหัวตัวเองสวมให้แทน “ใส่ไว้สิ อ่ะ..”
“ต่างคนต่างนั่งได้ป่ะ..” แคปเอียงหัวหลบตามสัญชาตญาณแต่สู้คนที่พยายามจะสวมให้ไม่ได้หรอก
“หัวมึงเป็นรังนกเหรอ” แบงค์ว่าขำ ๆ พอใส่ให้ได้สำเร็จ มองดูผลงานตัวเองแล้วยิ่งขำหนัก
“กูชอบให้หัวยุ่งๆ รังนกก็เข้าท่าดี” แคปบอกพลางขยับหมวกที่ได้มาใหม่ให้เข้าที่ มองแบงค์ที่เพิ่งไปตัดผมมาใหม่พอถอดหมวกแล้วจึงเห็นชัด มันสั้นขึ้นพอสมควรหน้าตาเลยยิ่งดูเด็กและสดใสมากขึ้นไปอีก
“มึงไปตัดผมมาใหม่เหรอวะ” แคปถาม แบงค์หันมองก่อนเสยผมแล้วยักคิ้วให้แคปกวนๆ “หล่อป่ะ สู้แฟนมึงได้ไหม” ประโยคหลังโน้มตัวเข้าไปกระซิบแคปได้ยินรีบหันไปมองพี่ชายแต่เต้หันไปอีกทางคุยโทรศัพท์ไม่ได้สนใจ เขาจึงหันมาประเคนคำด่าใส่ไอ้เด็กตัวกวน
“สัส! ปากมากนัก” แบงค์หัวเราะเบา ๆ ย้ายก้นกลับไปนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามสองพี่น้องเพราะว่าเห็นว่าแดดเริ่มอ่อนลงแล้ว ตะวันยามบ่ายคล้อยถูกก้อนเมฆเคลื่อนตัวมาบดบัง จุดหมายปลายทางใกล้เข้ามาทุกทีเมื่อเรือลำเล็กกำลังมุ่งไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือคาดว่าคงจะลงที่หน้าหาดที่พัก ไม่ผ่านท่าเรือใหญ่ที่หน้าด่าน แบงค์ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปวิวไปเรื่อยเปื่อย มีเกาะเล็กๆที่มองเห็นได้ชัดจากที่ตรงนี้ หาดทรายทางทิศตะวันออกของเกาะที่ค่อนข้างเงียบเหงา รวมไปถึงเรือหาปลาที่ลอยอ้อยอิ่งห่างออกไป ทว่ามีอยู่สามรูปที่เป็นรูปของสองพี่น้องที่เขาตั้งใจถ่าย รวมถึงรูปที่มีเฉพาะแคปติดอยู่ในเฟรมร่วมกับภาพวิวทิวทัศน์อีกสี่ห้ารูป พอกดดูแล้วนึกขำขึ้นมา เห็นแต่แขนเฮียเต้กอดบ่ามันไว้
“แอบถ่ายรูปกูกับน้องมึงต้องจ่ายค่าใช้บริการสิ..” เสียงทุ้มของเต้แซวขึ้น แบงค์ลดโทรศัพท์มือถือลงมองคนตรงหน้า เต้ล็อคคอแคปเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเก่า บอกแบงค์ว่าให้ถ่ายเพิ่มอีกรูป มือใหญ่จับหัวแคปแล้วบอกน้องชายว่าให้ฉีกยิ้มแต่แคปมีหรือจะฟัง เขาก็แค่ทำหน้าตาบิดเบี้ยวตาเหลือกๆแลบลิ้นใส่เต้ คนรอถ่ายอย่างแบงค์ขำจนตัวงอ
แชะ!
“ไลน์มาให้กูด้วย เอารูปที่ติดคาปูกับกูทั้งหมดที่มึงมีนั่นแหละ” เต้บอกหลังจากรูปที่ตั้งใจถ่ายสำเร็จเรียบร้อย แคปรีบมุดออกจากวงแขนใหญ่ลุกขึ้นแล้วเดินไปถามอะไรสักอย่างกับน้องคนขับเรือ
“ไม่คิดมาก่อนเลยนะว่ามึงกับน้องกูจะมาสนิทกันได้” เสียงทุ้มของเต้เอ่ยขึ้น แบงค์หันมอง “เห็นกระทืบกันเมื่อวันกีฬาสีแล้ว นึกว่าจะเหม็นขี้หน้ากันไปตลอดซะอีก ที่ไหนได้ตอนคาปูมาบอกกูว่าคนที่ต้องจับคู่กันทำงานก็คือมึง กูนี่อึ้งไปพักใหญ่เลยล่ะ แต่สุดท้ายถ้างานเข้ากันดีก็โอเค”
“..............” แบงค์เพียงแค่ไหวไหล่ เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรเต้เลยสักคำ
“เราจะลงหน้าหาดเลยใช่ไหมน้อง” แคปที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คนขับเรือถามขึ้น เขาตั้งใจมองวิวสวยๆของชายหาดที่ใกล้เข้ามาเต็มที หาดนี้ยังไม่เคยมาแต่หลายวันก่อนฟังจากที่แบงค์มันเล่าให้ฟังเลยต้องหาข้อมูลเองบ้าง
“ใช่ครับ รีสอร์ทของเรามีท่าเรือส่วนตัว เกือบถึงแล้วล่ะครับพี่ ตรงนั้นไง” น้องคนขับชี้ให้ดู แดดที่ร้อนในตอนแรกหุบตัวลงแล้ว เรือโดยสารที่บรรทุกนักท่องเที่ยวสามสี่ลำวิ่งสวนกันอยู่ไม่ไกล สันกั้นน้ำจากชายฝั่งที่ห่างออกไปมากทุกขณะ ไม่รู้ทำไมจู่ๆแคปกลับนึกถึงคูเปอร์กับเอสขึ้นมาได้ จะว่าไปเมื่อวานจนถึงเมื่อเช้ากว่าเขาจะได้เดินออกมาจากห้องเกือบๆจะต้องฆ่ากันตายกับใครบางคน แถมยังต้องรีบลงไปรอด้านล่างเพราะกลัวพี่ชายขึ้นมาถึงห้องอีกต่างหาก
“ไม่ให้ไป” เอสยืนยันเสียงเขียวทันทีที่แคปบอกเขาว่าพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานที่เสม็ด ความจริงบอกไว้ตั้งแต่หลายสัปดาห์ก่อนแล้วคิดว่าจะเข้าใจกันแล้วเสียอีก พอบอกวันที่แน่นอนเข้าจริง ๆ เอสมันโกรธเขาจนตาเขียว
“กูไปทำงานแค่คืนเดียว มึงอย่าบ้าไปหน่อยเลย” แคปอุ้มคูเปอร์ให้ลงจากโซฟา งานนี้กูง้อยาวแน่ ๆ เอาลูกหมาลงไปก่อนเดี๋ยวมันโมโหเตะกระเด็นได้ทะเลาะกันตาย คูเปอร์กระดิกหางวิ่งไปฉี่ในห้องน้ำก่อนออกมานอนกัดลูกบอลเล่นมองหน้าพวกเขาสองคน
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกวะแคป” เสียงทุ้มหงุดหงิดเต็มที่ เขาถามไปพลางส่ายหัวทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
“จำได้ว่าบอกมึงไปแล้วครั้งนึงนะ”
“คำว่า ‘อาจจะ’ กับคำว่า ‘พรุ่งนี้ต้องไป’ นี่มันต่างกันไหมมึงว่า”
“โฮ้ย กูไม่พูดแล้ว ยังไงก็ต้องไปกูบอกพี่หนึ่งไปแล้วไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก” แคปคว้าเอาหมอนอิงเข้ามากอด เอสปรายสายตาดูแล้วยิ่งโมโห
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกูไปด้วย”
“กูบอกว่ากูไปทำงานเอส มึงเข้าใจบ้างสิวะ”
“ถ้าไปทำงานกับไอ้เด็กนั่นกูไม่เข้าใจหรอก”
“ก็แค่คืนเดียวไอ้สัสมึงจะอะไรนักหนาวะห๊ะ” แคปย้ำชัดๆอีกครั้งอารมณ์ขึ้นแล้วเขายิ่งใจร้อนขึ้นง่าย แต่เอสก็แค่ส่ายหัวปฏิเสธลูกเดียว แคปปรับลมหายใจจากนั้นขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ แล้วจับมือมันขึ้นมาต้องใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ต้องใจเย็น ๆบอกตัวเอง “กูไปทำงานเท่านั้น มึงไม่ไว้ใจกูเหรอ กูมันเชื่อไม่ได้ใช่ไหม”
“กูไม่ไว้ใจไอ้เด็กนั่นต่างหาก” เอสสวนขึ้นทันทีไม่รอช้า เขารู้ว่าแคปกำลังพยายามพูดแล้วแต่ให้ตายเหอะ ยังไงก็ไม่ยอมแน่ ๆ มือใหญ่จะดึงออกจามือแคปที่จับไว้เพราะความโมโห แต่แคปก็แค่จับมือมันไว้แน่นๆเท่านั้น
“ถ้ามึงไปด้วยแล้วใครจะดูน้อง คูเปอร์ยังเด็ก”
“กูไม่สนใจ ไอ้ปอก็อยู่”
“แต่ว่า...
“ครั้งสุดท้ายแคป กูจะไม่พูดเรื่องนี้แล้วนะ ถ้าไปคนเดียวกูไม่ให้ไป มีคำไหนที่มึงไม่เข้าใจอีกบ้าง..” เอสว่าแล้วลุกเลย แคปเงยหน้ามองอย่างจนใจ ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ วันก่อนโทรบอกที่บ้าน เฮียโก้ซักไซ้ใหญ่แต่สุดท้ายก็ยอมเพราะว่าแค่คืนเดียว ขณะที่อาฟี่ไม่สนใจแม้แต่จะถามว่าใครไปมั่ง แต่กับไอ้ผู้ปกครองยักษ์จอมยุ่งยากนี่สิ แคปจนปัญญาก็เพราะว่าเอสมันเคยมีเรื่องกับแบงค์มาก่อน จะทำไงได้สุดท้ายก็คงต้องพามันไปด้วยอยู่ดี แคปมองไอ้คนที่นั่งหน้ายุ่งอยู่ข้าง ๆ แล้วขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง กำลังจะเอ่ยปากบอกมันว่าโอเคมึงไปด้วยก็ได้ แต่เสียงโทรศัพท์ดันดังขึ้นก่อน
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เป็นสายจากเต้ที่โทรมาโวยวายใหญ่บอกอาฟี่โทรไปสั่งให้เขาตามไปคุมแคปทำงานที่เกาะนั่นด้วย
“ห๊ะ!” แคปอุทานนึกว่าฟังผิด
(อะไรนี่มึงได้ยินไม่ชัดอีกเรอะ)
“โหยเฮียเต้ จะไปด้วยจริงดิ” แคปย่นคิ้วหน้างอโวยวายขึ้นมา ตอนที่โทรบอกอาฟี่รายนั้นไม่สนใจแท้ ๆ แต่สุดท้ายดัดหลังโดยการส่งให้พี่ชายเขาตามไปคุมซะงั้น
(คำสั่งอาฟี่มึงคิดว่ากูกล้าขัดเหรอคาปู)
“ผมโตแล้วเหอะ อะไรวะมีแต่คนคิดว่าผมเป็นเด็ก ไม่มีใครเชื่อใจเลยให้ตาย”
(มึงโตแค่ไหนมึงก็เด็กที่สุดในบ้านอยู่ดี อย่าเรื่องมากแล้วก็อย่าคิดว่ากูอยากไปกับมึงนักหนา พรุ่งนี้เก้าโมงเดี่ยวเข้าไปหา เอารถกูไป)
“ไหนว่าไม่อยากไปไง”
(กูต้องขาดเรียนมึงรู้รึเปล่า)
“ผมไม่อยากไปกับเฮียเต้”
(ทำใจเถอะมึง)
สายถูกวางไปแล้ว แคปเงยหน้าไปมองไอ้ตัวข้าง ๆ ที่มันทำหน้าอยากรู้อยากเห็นอยากให้เล่ายิ่งกว่าข่าวสดสายด่วน แต่จะว่าไปถ้าเฮียเต้ไปด้วยแบบนี้เอสหมดสิทธิ์แน่นอนและนอนแน่ มันไม่มีอะไรที่จะมาอ้างอิงความเกี่ยวพันระหว่างเขากับมันได้อยู่แล้ว
“ตกลงว่าเฮียเต้ไปกับมึง?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมาเองโดยที่แคปได้แต่อ้าปากมอง มันแอบฟังและจับใจความได้แม่นยำอีกต่างหาก
“.............”แคปพยักหน้าเบาๆ
“.............”
“คำสั่งอาฟี่”
“งั้นกูหมดสิทธิ์แล้วใช่ไหม”
“.............”แคปเงียบไม่ได้ตอบอะไร ขณะที่เอสถอนหายใจหนักหน่วง
....มันก็มีอยู่จริงกับสิ่งที่ไม่ว่าจะต่อสู้แค่ไหนเขาก็ไม่มีวันสู้ได้.......ครอบครัว
“พวกพี่จะลงที่สะพานหรือว่าจะลงหน้าหาดเลยครับ” ภาษาไทยเสียงแปร่งๆของน้องคนขับเรือดังขึ้นมาพาให้แคปหลุดออกจาภวังค์นึกคิด เต้ที่ตอนนี้ย้ายมานั่งอยู่กับแคปแถวกราบเรือชี้บอกว่าให้ไปลงบนสะพาน เขาคิดว่าสะพานไม้เล็กๆที่ทอดยาวเข้ามาจนถึงท้องทะเลน่าสนใจมากกว่าต้องลุยน้ำเดินต่อไปจนถึงหน้าหาด ที่สำคัญพวกเขาใส่ห้าส่วนมากันทุกคน กางเกงเปียกแน่ ๆ จะให้ถกขึ้นโชว์ขาอ่อนที่เต็มไปด้วยขนมันก็ยังไงอยู่
“เดินระวังนะมึง” เต้เหยียบไม้กระดานแผ่นพอดีกับฝ่าเท้าที่วางระหว่างกราบเรือกับขอบสะพานก่อนข้ามไปยืนที่สะพานไม้แคบๆจุดขึ้นลงเรือของนักท่องเที่ยวที่รีสอร์ทมีไว้เซอร์วิส หันมองน้องชายตัวเองแล้วยื่นมือลงไปหวังดึงมือเล็กของแคปขึ้นมา แต่แคปก็แค่โยนเป้ส่งให้เต้แรง ๆ เจอชี้หน้าบอกห้ามเล่นเดี๋ยวเสื้อผ้าตกลงไปจะทำไง คนทำยักไหล่ไม่สนใจก่อนก้าวขึ้นไปที่ตัวข้าม ช้าหน่อยแต่ก็คิดว่ามั่นคง
“เหยียบดีๆแคปเดี๋ยวไม้กระดกใส่หรอก” คนต่อหลังอย่างแบงค์เห็นแคปมัวแต่เล่นเลยต้องเตือน แคปหันมาชักเสียงดุใส่ “เฮอะ กูไม่พลาดหรอกไม่ใช่เด็กๆ มึงอ่ะขึ้นมาดีๆละกันอย่าตกลงไปล่ะขี้เกียจลงไปเก็บ”
“ขี้บ่นว่ะ”
“ปากเสีย”แคปว่าใส่เสียงเขียว พอขึ้นมาได้เขาก็ยืนมองแบงค์ก้าวตามขึ้นมาติดๆ
“มึงดูปลาสิ น้ำใสเชียว” แบงค์สะกิดชี้ให้ดูที่ใต้สะพาน แคปมองตามนิดหน่อยพอเห็นว่าอีกฝ่ายอมยิ้ม เขาทำตาเขียวใส่แล้วไม่สนใจมันอีกตั้งใจเดินตามหลังพี่ชายไปติดๆ สะพานไม้ไผ่โยกเยกโย้ไปตามแรงเดินทำเอาเกือบจะเสียหลักซวนเซจนแบงค์ต้องเดินเข้ามาจับเอาไว้
“มาเดินหน้ากูนี่มา” เต้ดึงแคปให้เดินขึ้นมาอยู่ด้านหน้าเขาจะได้ดูแลได้สะดวก สามคนในรองเท้าแตะก้าวลงที่หน้าหาดโดยไม่เปียกแม้แต่นิด พี่หนึ่งและทีมงานในชุดกางเกงลายมะพร้าวและดอกไม้สดใสออกมารอรับโบกมือให้ไวๆ ยิ่งพอรู้ว่าพี่ชายแคปที่โทรบอกว่าจะพามาด้วยนั้นหน้าตาและรูปร่างแบบไหน หนึ่งยิ่งดี๊ด๊าแต่แต่พยายามจะดัดเสียงให้เท่ให้แมน ซึ่งมันไม่เป็นแบบนั้นหรอก อยู่ต่อหน้าคนที่คุ้นเคย เก็บอาการไม่อยู่ประจำ
“ตายห่าแล้วมึงหล่อทั้งบ้าน ตั้งแต่คุณพ่อยันลูกชาย” แคปยิ้มแห้งๆ มองหน้าคนที่ปลื้มทั้งอาฟี่ ทั้งเจ้าเอสและล่าสุดคือเฮียเต้
“ผมก็หล่อเหอะ พี่หนึ่งชมผมมั่งดิ”
“อะไรกันเจ้าแคป เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีพี่ชายหล่อเท่ขนาดนี้” นี่เป็นเสียงจากพนักงานเทคนิคมือเก๋า ชายแท้ พี่ย้งของพวกเรานั่นเอง นั่งอยู่ข้าง ๆ ปากคาบบุหรี่แต่ตามองไปเป้าหมายของพี่หนึ่ง
“หน้าแบบนั้นหล่อตรงไหนวะครับ เฮียเต้กับผมก็คล้ายๆกันน่ะแหละ ฝาแฝด” แคปยักไหล่ตอบโต้อย่างไม่ใส่ใจย้งถึงกับขำตอนที่ได้ยินคำว่าฝาแฝดอะไรนั่นเพราะว่ามันไม่เหมือนกันเลยต่างหากน่ะสิ จากนั้นชีแมนสาวจากฝ่ายคอสตูมเจ๊จูดี้วางมือสวย ๆ ของเธอลงที่ไหล่แคป แต่ทว่าสายตาคมกริบจ้องอยู่ที่เต้ไม่เลิก
“น้องแคปขาาา พี่ขอเบอร์พี่ชายเราหน่อยได้ไหมอ้ะ ยอมตายถวายหอย ถ้าได้สักน้ำจะเลียจนล้มแล้วจับขย่มจนเดินไม่เป็นเลย กรี๊ดดดดด” เสียงโห่แซวขึ้นดังลั่นเมื่อจบประโยคสองแง่สองง่ามแคปถึงกับส่ายหัวก่อนตวัดสายตามองไอ้เจ้าตัวเอ้ที่ไม่รู้เรื่องราว เฮียเต้ยืนสูบบุหรี่กดโทรศัพท์ไม่สนใจใครเลย รอกุญแจห้องเพราะพี่อีกคนกำลังพาเช็คอินแล้วทุกคนก็มารุมมาตุ้มแคปถามวุ่นวายอยู่แบบนี้
“น้องแคปอย่าว่างั้นงี้เลยน๊า เต้น่ะเขามีแฟนหรือยังจ๊ะ คนพิเศษหรืออะไรเทือกๆนั้น” นี่อีกเสียง จากผู้ช่วยฝ่ายไอทีสุดสวยมากกกก แคปถึงกับต้องกุมขมับ พอมองไปข้างๆเห็นเจ้าแบงค์ยืนขำหนักอยู่
“แคปครับหนูไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอลูก หน้าตาหนูไม่ได้ครึ่งของลาเต้เลยนะนั่น” หยุดเรียกผมว่าหนูเน๋ออะไรนั่นเถอะครับผมเกือบจะหมดความอดทนอยู่แล้ววววว นี่เขาเกือบจะตะโกนออกไปแล้วเชียวนะถ้าไม่ได้เจ้าแบงค์มันเข้ามาสะกิดไว้ก่อน
“โห้ยยยยอีป้าจะเป็นลม พ่อเจ้าประคุณรุนช่องหล่อแซบเหมือนอิตาคนที่มันตามมารอรับหนูที่ตึกทุกคืนวันศุกร์นั่นเลย” แคปตาแทบถลนรีบกระโดดเอามือเข้าไปปิดปากคนพูดมองซ้ายมองขวาจนพี่หนึ่งหัวเราะขำ นั่นคือบรรดาคำพูดทั้งหมดจากเหล่าทีมงานที่มารอสแตนบายกันตั้งแต่เมื่อวันก่อน
หลังจากเอากระเป๋าเข้าไปวางไว้ในห้องที่ต้องนอนเรียงกันบนเตียงใหญ่ถึงสามคน แคปเต้และแบงค์ออกมานั่งรวมกลุ่มกับทีมงานที่ด้านนอก พอเข้าโหมดทำงานทุกคนทุ่มเทเต็มที่ สองดีเจนั่งต่อสคริปกันสดๆโดยมีเต้นั่งดูดน้ำมะพร้าวเป็นลูกๆ อภินันทนาการจากพี่หนึ่งและเจีจูดี้นั่นเอง
“แบงค์ แคป เดี๋ยวพวกมึงเข้าไปดูสถานที่หน่อยละกัน หลังจากนั้นก็แยกกันไปอาบน้ำพักผ่อนเย็นๆออกมาทานข้าว พี่ให้เขาจัดโต๊ะยาวที่หน้าหาดสำหรับพวกเราทั้งหมดเลย ทุกคนโอเคกับห้องใช่ไหม อยู่ได้นะ” หนึ่งเดินแยกจากทีมงานฝั่งเทคนิคเข้ามาถาม เต้พยักหน้าบอกโอเค เขาไม่ค่อยพูดมากนักเพราะว่าเป็นทีมงานที่ทำงานกับน้องชาย เขาเป็นแค่ผู้ร่วมเดินทาง ถือว่าเป็นคนนอกจึงได้แต่นั่งมองอยู่เงียบ ๆ แบงค์ที่ต่อสคริปกันกับแคปก็เข้าขากันได้ดี เวลาเย็นย่ำแบบนี้แดดที่เคยเจิดจ้ากลับกลายเป็นสายลมเย็นๆที่พาดผ่านใบหน้าเขาไป มีสาวจีนสาวญี่ปุ่นกลุ่มใหญ่ในชุดว่ายน้ำสีสดตัดกับผิวขาว ๆ ทะยอยออกมาเล่นน้ำกันแล้ว
“เดี๋ยวผมจะไปดูทางนั้นหน่อย เฮียเต้ไปไหม” แคปลุกขึ้นพร้อมกันกับแบงค์ เขาจำต้องไปสำรวจสถานที่ๆต้องใช้ทำงานคืนนี้ก่อน เต้ลุกขึ้นสวมรองเท้าแตะที่เต็มไปด้วยทรายแล้วเดินตาม ผับใหญ่ของที่นี่เป็นรูปทรงเรือหินขนาดใหญ่มีสองชั้น ด้านในเป็นเคาน์เตอร์รูปวงรีอยู่ตรงกลาง แคปเคยได้ยินว่ามีสถานที่แบบนี้อยู่แต่ไม่เคยเข้ามาพักที่หาดนี้เลยเพราะว่าขึ้นชื่อเรื่องการจอง ที่พักที่นี่ต้องวอร์คอินเท่านั้น คุณจะใหญ่โตร่ำรวยมาจากไหนก็ไม่สน ถ้าคุณต้องการห้องต้องวอร์คอินอย่างเดียวไม่มีการจองล่วงหน้า เพราะอย่างนั้นพี่หนึ่งจึงต้องมาก่อนสองวันเพื่อมาเปิดบ้านพักและรอห้องว่างสำหรับเหล่าทีมงาน ไม่งั้นอย่าคิดว่าจะได้พักที่ชายหาดที่ถือว่าสวยงามและเงินเดินสะพัดที่สุดในเกาะทางฝั่งนี้
“มึงจัดรายการที่ชั้นบนใช่ไหม” เต้ลูบมือลงที่เคาน์เตอร์บาร์ไม่ไผ่เล็กๆฝั่งด้านข้างริมทางขึ้นบันไดอิฐโรมัน มันเป็นสิ่งก่อสร้างที่สวยงามนะ ไอเดียเลิศมากถ้าเทียบกับแนวคิดแบบเบสิคของวิศวกรโยธาอย่างเขา งานสถาปัตยกรรมหินขัดเนื้อทรายที่แต้มแต่งบนกำแพงกำลังเป็นที่นิยม
“ใช่ครับเฮียเต้ ชั้นล่างก็เปิดเป็นบาร์ตามปกติ” โดยที่วันนี้จะไม่มีการโทรเข้ามาเล่าเรื่องดราม่า แคปกับแบงค์คงต้องถูแผ่นจัดรายการมันส์ๆตามคำขอของพี่หนึ่งตอบแทนสำหรับวันพิเศษฉลองครบรอบยี่สิบห้าปีของสถานี
“แบงค์แคป มาลองซ้อมใหญ่ไว้ก่อนสักนิดพอได้รู้ เดี๋ยวนักท่องเที่ยวออกมากันแล้วพวกเราจะเข้ามาที่นี่อีกทีก็ดึกเลย เร็วหน่อยแดดร่มลมตกแล้วพี่กลัวจะไม่ทัน”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-09-2015 21:21:24
หลังจากนั้นสองดีเจก็ซักซ้อมกันจนโอเคก่อนแยกย้ายกันกลับที่พัก เต้แยกออกไปนั่งคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ระเบียงด้านหน้าขณะที่แคปเองก็ต้องไลน์ไปรายงานสดกับเอสอยู่ตลอดไม่งั้นเดี๋ยวเกิดบ้าโทรเข้ามาหาเฮียเต้จะยุ่งเหยิงไปใหญ่
“แปลกนะที่มันยอมปล่อยมึงมา” แบงค์รื้อเอาชาร์ตเจอร์ออกมาจากกระเป๋า มองแคปที่เพิ่งวางโทรศัพท์ลงไปแล้วนั่งทำหน้ายุ่ง
“มึงไม่เกี่ยว” แคปตอบนิ่งๆชำเลืองมองไปที่หน้าประตูกลัวเต้จะเข้ามาแล้วได้ยิน
“รีบกลับรึเปล่า ทำงานเสร็จพรุ่งนี้เที่ยวต่ออีกวันดีไหม”
“ไม่มีทาง”
“แต่บ้านกูอยู่แถวนี้นะ แวะไปไหว้คุณแม่ในอนาคตหน่อยไม่ดีเหรอ หึหึ” แบงค์ก็หาเรื่องแหย่จนแคปเหวี่ยงขึ้นมาอีกจนได้ เสียงหัวเราะหึหึในคอทำเอาแคปจับหมอนที่อยู่บนเตียงฟาดใส่หัวได้อย่างจัง ๆ
“ไอ้สัส ปากมากนักนะมึง”
“อย่าดุนักเลยน่า”
“มึงก็อย่าเสือกพูดอะไรมากสิวะ พี่กูนั่งอยู่ข้างนอกเดี๋ยวมึงจะโดนดี”
“ล้อเล่นน่าแคป ทำหน้าอะไรน่ะดูกระจกซิ” แบงค์ต่อปากต่อคำแล้วชี้ให้ดูในกระจกเงาบานใหญ่ที่อยูข้างเตียง แคปโมโหเดินตึงตังคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ
“กูจะอาบก่อนมึงรออยู่เลยห้ามเข้ามายุ่มย่าม”แคปชี้หน้ากำชับ
“กลัวแอบดูหรือไง มึงเห็นกูโรคจิตขนาดนั้น?”แบงค์นั่งยิ้มสบายใจ เอนสองแขนเท้าลงบนที่นอน ปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด ขอเอนหลังสักนิด
“มึงมันไว้ใจไม่ได้หรอก ถ้าพี่ชายกูไม่มาด้วยอย่ามาฝันว่ากูจะยอมพักห้องเดียวกันกับมึง”
“น่ากลัวจริงจริ๊ง...” เสียงประตูห้องน้ำปิดดังโครม มือใหญ่ปัดป่ายคว้ารีโมทมาเปิดทีวีนอนดู รอคนบางคนอาบเสร็จเขาจะได้เข้าไปอาบมั่ง เต้เดินเข้ามาจากหน้าห้องพอดี แบงค์ที่ไม่ค่อยสนิทสนมกับเต้มากนัก เรียกได้ว่านี่เป็นการเจอกันครั้งแรกเลยก็ว่าได้ เพราะอย่างนั้นเขาจึงไม่ค่อยคุยอะไรด้วยมากมาย
“มึงกินเหล้าป่ะวะไอ้แบงค์” จู่ๆเต้ถามขึ้นมาไม่มีปี่ขลุ่ย แบงค์ที่นอนอยู่เหล่ตามอง
“ก็..ครับ”
“กินใช่ไหม” เต้หันไปถามย้ำให้แน่ใจ
“ก็กินนะ เฮ้ยเต้มีอะไรครับ”
“แล้วยาล่ะ เล่นรึเปล่า”
“เฮ้ย! เฮียพูดอะไรวะ จู่ๆถามอะไรขึ้นมาเนี่ย” แบงค์ลุกพรวดขึ้นมาเลย ขณะที่เต้ยังมองด้วยสีหน้าเรียบ ๆ เขากำลังรอคำตอบ
“เล่นยารึเปล่ามึงน่ะ”ถามย้ำอีกรอบ
“โฮ่เห็นหน้าตาผมแบบนี้ผมก็ไม่ยุ่งกับเรื่องแบบนั้นหรอกครับ ไว้ใจได้เหอะ”
“แต่ข่าวมึงไม่ใช่ย่อยนี่หว่า ทั้งเรื่องผู้หญิงเรื่องชกต่อย สารพัดคนเขาจะลือกัน กูถามเพื่อให้แน่ใจว่าน้องกูไม่ได้อยู่ใกล้กับไอ้พวกสันดานแย่ ๆ ก็แค่นั้น”
“ข่าวลือมันก็แค่ข่าวลืออ่ะ เรื่องผู้หญิงไม่ปฏิเสธแต่เรื่องยาขอบอกว่าไม่เคยและไม่คิดจะลอง”
“แบบนั้นก็ดี บอกให้รู้ไว้ก่อนอย่าชักจูงแคปไปในทางผิดๆเด็ดขาด ถ้าไม่อย่างนั้นกูเอามึงจมธรณีแน่”
“ผมจะกล้าเหรอ”
กริ๊กก~ เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เต้ใช้สายตาสั่งแบงค์บอกให้หยุดพูด ขณะที่แคปเดินเช็ดหัวเข้ามาหาพี่ชายบอกกางเกงที่ใส่มาแม่งจู่ ๆ ไปเกี่ยวกับลวดอะไรไม่รู้ขาดเลยเต้เลยถามว่าตรงไหนแคปบอกว่าคลานเข้าไปดูใต้อ่างล้างมือมันมีตู้ที่เปิดได้อยู่
“ซุ่มซ่ามเอ๊ย มึงไปเล่นอะไรแถวนั้นล่ะวะ” เต้ผลักหัวเล็กเบา ๆ อย่างหน่ายกับพฤติกรรมซนๆของน้องชาย ก่อนคว้าเอาผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดที่พับเป็นรูปหงส์อยู่ปลายเตียงขึ้นมาแล้วหันไปหาแบงค์ที่นอนเอนอยู่ใกล้ ๆ กัน
“มึงหรือกูจะอาบก่อน”
“เชิญเฮียเต้เลยครับ” แบงค์บอกออกมาเบา ๆ ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าเต้น่ากลัวจริง ๆ ขนาดเอสที่เขาเจอกระทืบมาแล้วก่อนหน้าออร่ายังไม่เท่าพี่ชายมันเลย แบงค์เบนสายตากลับมาหาคนที่ยืนเช็ดหัวอยู่ปลายเตียง แคปนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเนื้อตัวไร้ร่องรอยผิวเนียนมากจริง ๆ
“มองหาพ่องมึงเหรอไอ้เด็กเกรียน” แคปว่าเสียงดุๆแถมถลึงตาใส่อีกด้วย แบงค์ก็แค่ส่ายหัวแล้วเหยียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา เขากดรีโมทเปลี่ยนช่องไปพลางพึมพำ “รู้ได้ไงว่ากูมองมึงน่ะ”
“เหอะกูไม่ได้โง่นี่ มึงหันไปเลยไป ห้ามมองกูจะแต่งตัว”
“อะไรเนี่ยผู้ชายด้วยกันมึงลืมไปรึเปล่า” แบงค์โต้ เขามองแคปแบบเต็มๆเลยคราวนี้ เจอนิ้วเรียวยาวชี้ใส่เน้นๆย้ำๆ “ก็เพราะว่ามึงมันไว้ใจไม่ได้กูต้องรอบคอบไว้ก่อน”
“แฟนกำชับมารึไง” คนนอนถามหน้าตาย ทำเอาแคปแทบควบคุมสติไม่ได้
“ไอ้เด็กประสาท มึงอย่ามาพูดมากนะ รีบหันไปเร็ว ๆ ไม่งั้นก็นอนคว่ำหน้าลงจะมานอนจ้องกูแบบนี้ไม่ได้ กูไม่อนุญาต!” แคปชำเลืองมองตัวเองในกระจกแวปนึง ที่คอว่างเปล่าเพราะว่าสร้อยที่คล้องเกียร์ถูกเขาถอดเก็บไว้อย่างดีไว้กลับไปค่อยใส่ใหม่ เฮียเต้มาด้วยแบบนี้จะให้เห็นไม่ได้เด็ดขาด
“อย่าหันมานะมึง ยังไม่เสร็จโว๊ย” แคปขู่ฟ่อออกมาก่อนหยิบเสื้อยืดออกมาจากกระเป๋าแล้วสวมลงไปอย่างเร็วเหลือแต่กางเกงที่ยังไงก็ไม่ไว้ใจสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นของไอ้เด็กอันตรายนี่เด็ดขาด
“โอเคๆ มึงเรื่องมากจริง ๆ กูเพิ่งรู้วันนี้นะเนี่ย..” เสียงทุ้มบ่นเบา ๆ พลางพลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงที่หมอน แคปเอียงหน้ามองมันจนแน่ใจ
“รู้แล้วก็จำไว้ซะ อย่ามายุ่งกับกูอีก กูมันทั้งเรื่องมากขี้บ่นเอาแต่ใจและที่สำคัญปากร้ายมาก มึงไม่ควรเข้ามาใกล้ที่สุด รัศมีหนึ่งเมตรเป็นอย่างต่ำ”
“ใจร้าย” เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากหมอนใบใหญ่ แบงค์เบะปากทั้งที่นอนคว่ำหน้าอยู่แบบนั้นนั่นแหละ
ราวๆสามสิบนาทีถัดมาพี่ผู้ช่วยฝ่ายเทคนิคเดินมาตามพวกเราถึงหน้าห้อง บอกอาหารพร้อมแล้วพี่หนึ่งให้มาตาม สามคนที่อาบน้ำแต่งตัวเป็นชุดง่ายๆจึงเดินออกไปพร้อม ๆ กัน
“พวกมึงจะแต่งชุดนี้ไปจัดรายการเหรอวะ ไหนว่าเป็นดีเจวันนี้ต้องถูแผ่นพาคนเต้นไง แต่งแบบนี้ใครจะอยากไปเต้นกับมึงเนี่ย” เต้มองชุดขาสั้นลายต้นมะพร้าวสีฟ้าสีเขียวของสองดีเจแล้วส่ายหัว
“แบบนี้ที่ไหนเล่าเดี๋ยวก่อนทำงานก็ต้องเปลี่ยนสิ” แคปเหล่มองพี่ชายก่อนทุบแผ่นหลังกว้างแรง ๆหนึ่งที
“กูเจ็บนะคาปู มือหนักตลอด”
“ก็มาด้วยทำไมล่ะ มาแล้วก็ต้องมาให้ผมตีสิ”
“ตรรกะอะไรของมึง กูว่าต่อไปถ้ามึงแต่งงานมึงต้องซ้อมเมียมึงแหงๆ” จบคำพูดเต้ แบงค์ขำพรืดออกมาอย่างดังจนแคปต้องหันไปฟาดมันเพิ่มด้วยอีกคน
“ตรรกะอะไรของพี่เต้ต่างหาก”
“กูคิดยังไงก็พูดแบบนั้นแหละ หัดอ่อนโยนซะบ้างนะ หน้าตาก็น่ารักดีถ้าออดอ้อนเอาใจสักหน่อยกูว่าเมียมึงคงต้องหลงมากแน่ ๆ นี่อะไรได้ข่าวว่าโดนทิ้งตลอดไม่ใช่เรอะ”
“เฮียเต้หยุดพูดสักที ส่วนมึงไอ้แบงค์มึงจะขำตายห่าไหมล่ะหื้อ ขำอยู่นั่นแหละ จะขำอะไรนักหนาห๊ะ!” แคปหันไปทำหน้าดุใส่เต้ ก่อนหันไปแว๊ดใส่แบ้งค์อีกระรอก เต้ดึงน้องชายเข้ามาใกล้ ๆ แล้วล็อคคอ
“เมื่อกี้อาฟี่โทรมา บอกเฮียโก้บังคับให้โทรมาถามว่ามึงโอเคไหมยังไง”
“แล้วพี่เต้ตอบไปว่ายังไงล่ะ”
“กูบอกมึงดื้อมากไม่เชื่อฟังกูเลยสักครั้งเดียว”
“เฮียเต้แม่ง..” แคปชะงักเท้าหน้ามุ่ยจะมุดออกมาจากแขน เต้เลยดึงเอาไว้อีก “อาฟี่บอกจะหักเงินค่าขนมมึง” ยิ่งพูดกวนให้แคปมันขึ้น งานถนัดเขานักล่ะ
“เออดี งั้นผมจะบอกเฮียโก้ว่าพี่เต้เอาแต่คุยโทรศัพท์กับสาว ๆ มาด้วยก็เหมือนไม่ได้มา ทำตัวชิลๆทิ้งผมไว้ตลอดตอนกลางคืนก็หนีไปแซ่บกับผู้หญิง กลับมาทีเช้าเลย”
“ไอ้หมาแคป! มึงกล้าอ่อ” เต้แว๊ดขึ้นอย่างดังจนพี่พนักงานผู้ช่วยที่เดินอยู่ข้าง ๆ ได้ยินบทสนทนาของสองพี่น้องอดจะขำออกมาไม่ได้ แบงค์เองก็เดินยิ้มมาตลอดทางฟังสองพี่น้องกัดกันไปมา จนในที่สุดพี่ย้งพนักงานฝ่ายเทคนิคที่เดินมาด้วยกันสะกิดเต้แล้วบอก “มีที่ดีๆจะแนะนำ เดี๋ยวต้องรอให้งานเสร็จก่อน คลับลับๆของที่นี่เขาติดต่อแขกต่อแขกให้กัน ทริปนี้กูเห็นมาแล้วแต่ละคนแจ่มๆทั้งนั้น ถ้าหากว่าพวกมึงสนใจ พี่จัดการให้” ได้ยินแบบนั้นเต้ก็ปล่อยแคปออกจากอกเลย เขาเดินไปคุยอะไรแบบผู้ใหญ่ ๆ อยู่กับพี่ย้ง พอแคปเสนอหน้าเข้าไปถามก็โดนผลักหัวกลับมา แถมเต้ยังบอกให้แบงค์ลากแคปไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนอีกต่างหาก
หลังเวลาอาหารเย็นที่ยาวนานลากกันจนเกือบสามทุ่ม พนักงานที่เป็นสตาฟต้องไปประจำที่ดูพวกสายไฟต่าง ๆ แล้ว คนเริ่มเยอะขึ้นมา ทานอาหารริมหาดเสร็จก็ถึงคิวจะต้องไปต่อกันที่บาร์เรือเพื่อย่อยอาหาร ยิ่งวันนี้โปรโมทกันสุดๆว่ามีสองดีเจชื่อดังจากกรุงเทพมาจัดรายการสดออนแอร์กันที่นี่คนยิ่งเยอะ มีสาวๆหลายคนที่เป็นแฟนคลับทั้งของแคปและแบงค์เริ่มทะยอยเข้ามาทัก ฝ่ายคอสตูมเลยต้องเรียกสองคนไปแต่งตัวเปลี่ยนชุดมีแค่เต้ที่รับหน้าคุยกับสาวน้อยสาวใหญ่ให้ แคปเห็นพี่ชายถูกรุมจีบแบบนั้นก็ถึงกับส่ายหัว เขานึกไปได้ยังไงว่าดีแล้วที่เอสมันไม่ได้มา ไม่งั้นคืนนี้คงไม่ต้องทำงานถ้าขืนถูกรุมแบบนี้ไม่รู้ใครจะบ้าอาละวาดก่อนกัน
“ทุกอย่างพร้อมแล้วเดี๋ยวขึ้นไปแสตนบายเลยนะ แบงค์มึงนำส่วนแคปตามเหมือนเดิมพอถึงช่วงห้าทุ่มเดี๋ยวพี่ให้สัญญาณแล้วค่อยส่งคำพูดตัดเข้ารายการ สคริปตามที่เตรียมมา อย่ากลัว มั่นใจตัวเอง ถ้าเจอปัญหาแก้ไขสถานการณ์สดๆไปเลยพี่มั่นใจพวกแกนะ ลุยเลยน้องรัก”
“ขอบคุณครับพี่หนึ่ง” สองคนรับคำก่อนก้าวขึ้นบันไดโซนหลังสูงขึ้นไปปรากฏตัวที่ชั้นสอง เพียงแค่แบงค์แนะนำตัวขึ้นเสียงสาว ๆ กรี๊ดตรึม พอแต่งตัวแปลงโฉมแต่ล่ะคนก็ราศีออร่าจับ เสียงดนตรีจากผับหรูที่ดังกึกก้องสะท้อนไปทั่วทั้งหาด เต้ที่นั่งจิบเบียร์อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงทุ้มๆนุ่มๆของน้องชายตัวเองแทรกเสียงเพลงสร้างความคึกคักเขาก็อมยิ้มออกมาบางๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เขาได้เห็นแคปจัดรายการสดๆ ทุกครั้งจะดูผ่านหน้าจอ
เสียงทุ้มไพเราะที่แฝงนุ่มนวลแบบนี้พาให้นึกถึงเฮียโก้ขึ้นมาจับใจ ครอบครัวของเขามีกันอยู่แค่นี้จริง ๆ เฮียโก้คือป๊ะป๋าสุดที่รัก ส่วนอาฟี่คือพ่อรองและเจ้าแคปน้องชายที่เขารักและหวงที่สุด พูดได้เต็มปากว่ารักมันยิ่งกว่าตัวเอง ญาติพี่น้องทางฝั่งพ่อของเขาเหลือแค่ญาติห่าง ๆ เท่านั้นในขณะที่ครอบครัวทางฝั่งแม่ บ้านเขาไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเพราะว่าอาฟี่ที่เข้ากับคนได้ยากเมื่อตอนเป็นเด็กจำได้ว่าคุณยายของเขาเคยจะมาเอาตัวแคปไปเลี้ยงแต่โดนอาฟี่ไล่ตะเพิดกลับไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ตอนนั้นเฮียโก้ร้องไห้แทบขาดใจอาฟี่โกรธจนมือที่อุ้มแคปไว้สั่นเทิ้มไปหมด เต้จำได้แม่นยำไม่มีทางลืมเพราะน้องชายคนเดียวของเขาเกือบโดนเอาตัวจากไปแล้ว หลังจากนั้นอาฟี่จึงรับหน้าที่ดูแลคุมตัวแคปไม่ยอมห่างจนกระทั่งโตและคุณยายเสียไปอาฟี่ถึงได้ยอมปล่อยเจ้าแคปให้ห่างจากสายตาบ้าง ก็กลายเป็นว่าพี่ชายอย่างเขาต้องเข้ามาดูแลแทน
“โหเฮียเต้นั่งชิลไปกี่ขวดแล้วเนี่ย” เต้สะดุ้งเฮือกขึ้นมา ไม่รู้เลยว่าแคปกับแบงค์ทำงานเสร็จกันแล้ว ตีหนึ่งเศษไวมากจริงๆ
“แคปแบงค์ ขออีกรูปครับ รบกวนหน่อย” หนึ่งในทีมงานเข้ามาสะกิดเรียก มีน้องผู้หญิงที่ตกหล่นจากการแจกลายเซ็นต์และถ่ายภาพยืนร้องไห้ตาแดงอยู่ไม่ไกล แบงค์ลุกขึ้นไปลูบหัวเธอเบา ๆ พอแคปเดินเข้าไปหาเธอโผกอดเลย
“พี่แคป” เสียงเล็กๆสั่น แคปบอกเธอว่าอย่าร้องเดี๋ยวไม่สวย ให้มาถ่ายรูปด้วยกัน เธอพยักหน้า อายุน่าจะราว ๆ เด็กมัธยมปลายคงมากับกลุ่มเพื่อน ๆ เพราะเห็นยืนรอกันอยู่ หลังจากนั้นแบงค์จัดการต่อรองเรื่องถ่ายรูปที่มีคนใหม่มารออีก ใช้เวลาสักครู่พี่หนึ่งพาทีมงานมากันตัวสาวๆออกไป จากนั้นไล่ให้บรรดาเด็กๆแยกย้ายสลายตัว
“เต้แบงค์แคป ไปป่ะวะ เอาไงพวกมึง” พี่ย้งเข้ามาสะกิดถามอีกครั้ง เฮียเต้ที่ยืนสูบบุหรี่รออยู่หันมองหน้าแคป แบงค์เองก็โดนพี่ฝ่ายเทคนิคอีกคนสะกิดยิกๆบอกให้ไปด้วยกัน “มีแต่เด็ดๆนะเว้ย ขาวสวยหมวยอึ๋ม”
“ไปเหอะน่า ไปกันหมดนี่แหละ สาว ๆ ทั้งกลุ่มเขามาเที่ยวกันครบทีมเราพอดีเจ็ดคนรวมมึงด้วยนะแคป”
“ห๊ะ! รวมผมด้วย?” แคปถามขึ้นมาหน้าหราไม่ใช่ว่าไก่อ่อนหรอกนะทั้งสูบบุหรี่แดกเหล้าเอาหญิงเขาทำทั้งหมดนั่นแหละ แต่ว่า...มันติดที่มากับพี่เต้นี่สิ แคปกลืนน้ำลายอึกๆ ไอ้อยากน่ะมันก็อยากเห็นแล้วแหละมีแต่น่ารักทั้งนั้นหน้าตาไปทางสาวญี่ปุ่นเลยสิ แต่ๆๆๆๆ
“ผมไม่ไปอ่ะครับพี่ ง่วงจริง ๆ ทำได้ไม่ถึงไหนหรอกผมหลับก่อนแหงๆ” แคปกัดฟันพูดขึ้นมาอย่างแสนเสียดาย ก็ถ้าไม่นึกถึงว่ามีไอ้บ้าตัวโตๆเลี้ยงหมาทำหน้างอแงรออยู่ที่กรุงเทพเขาก็คงออกไปแรดแน่อยู่แล้ว บ้าที่สุดกลายเป็นคนมีพันธะแล้วไงซวยชะมัด แคปอยากจะตบปากตัวเองที่ปล่อยโอกาสดีงามแบบนี้หลุดลอยไปนัก
“อ้าวซะงั้น” พี่ย้งพอเห็นว่าแคปสละสิทธิ์ก็ทำหน้าผิดหวังนิดๆ พอหันไปหาเต้ รายนั้นทิ้งก้นบุหรี่ลงก่อนบอกออกไปว่าตัวเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน มึนเบียร์ง่วงนอน แคปปรายตามองดูพี่ชายตัวเอง ปกติเฮียเต้คอแข็งมากโอกาสมาถึงตัวแบบนี้ดันปฏิเสธซะอีก
“เหลือแต่มึงแล้วไอ้แบงค์ กูจะบอกเลยว่ามึงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแน่ ๆ เพราะสาวสวยหัวหน้าทริปเขาระบุตัวมึงมาแบบด่วน ๆ กูยอมเสียลาเต้ไปแล้วก็ต้องเอามึงนี่แหละวะไปต่อรอง”
“เกี่ยวอะไรกับผมเนี่ย” แบงค์ถอยห่างหนึ่งก้าว หันมองหน้าแคปราวกับจะขอความช่วยเหลือ แต่แคปทำไม่รู้ไม่เห็นหรอก แบงค์เลยโดนพี่ย้งจับแล้วลากตัวออกไป ทีมงานผู้ชายอีกสองสามคนก็เฮกันตาม เหลืออยู่แค่สองพี่น้องครอบครัวกาแฟ
“เฮียเต้ไม่ไปจริงอ่ะ”
“อย่าถามน่า กูง่วงนอนเบียร์อะไรวะกินแค่ไม่กี่แก้วเมาแล้วบ้าเอ๊ย” เต้พึมพำ เดินย่ำไปบนผืนทรายมุ่งกลับไปที่บ้านพักเรือนไม้หลังเล็ก เสียงจอแจดังขึ้นจากบ้านพักถัดออกไปอีกสามสี่หลังกลายเป็นว่าพวกพี่ย้งกับทีมงานคนอื่นๆ กำลังโดนสาวสวยห้าหกคนยืนล้อมวงคุย มีที่แบงค์ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างสาวเซ็กซี่มองมาทางฝั่งนี้ด้วย แคปหันมามองดูพี่ชายตัวเองอีกครั้ง
“เฮียเต้ไม่ต้องสนใจผมหรอกนะ นอนคนเดียวได้อยู่แล้ว ถ้าพี่อยากไปผมไม่รายงานเฮียโก้กับอาฟี่หรอกน่า”
“อย่าเซ้าซี้ กูบอกไม่ไปก็คือไม่ไปไง”
“แล้วเหตุผลล่ะ” แคปละสายตาออกจากฝั่งนั้นก่อนก้มลงมองที่ผืนทรายสีขาวนวลหน้าบ้านพักที่ตัวเองกำลังเดินย่ำ วงแขนใหญ่ของคนข้าง ๆ กอดคอน้องชายตัวเองเข้าหาตัว “ก็บอกไปแล้วนี่ว่าเมา”
“ผมไม่เชื่อหรอก ผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงของพี่นะ”
“มึงจะเป็นตัวถ่วงได้ยังไงวะ มึงน่ะเบอร์หนึ่งของกูอยู่แล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ามึงหรอกนะจำไว้คาปู”
“แต่ว่า..”
“เข้าห้องเหอะ อย่าถามมากง่วงฉิบหายเลย” แคปอ้าปากค้างกำลังจะถามต่อ แต่เมื่อก้าวขาขึ้นบันไดแค่สองขั้นเขาสองคนก็ยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียบร้อย เต้ไขกุญแจแล้วเปิดเข้าไป ต่างคนพุ่งไปล้างเท้าก่อนเป็นอย่างแรกก่อนที่เต้จะคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำไม่สนใจจะถามหรอกว่าใครควรจะอาบก่อน อย่าว่างั้นงี้เลยเขาเมาจริงๆนั่นแหละ
คืนนั้นสองพี่น้องหลับไปด้วยกันบนเตียงกว้าง แคปกางแข้งกางขาเต็มพิกัดเพราะคิดว่าแบงค์คงอยู่ต่อกับพวกสาวๆที่บ้านหลังนั้นไปแล้วไม่กลับมานอนแน่ๆ และเต้ที่ชินกับการโดนน้องนอนเบียดก็นอนแอบอยู่ฝั่งหนึ่งของเตียงหลบหน้าแข้งเล็กๆของคนข้าง ๆ แต่ทว่าตีสามเศษแบงค์กลับไขประตูเข้ามา แสงสว่างจากริมระเบียงที่ลอดชายผ้าม่านเข้ามาถึงพื้นชานทอให้เห็นเสี้ยวหน้าคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ แขนขาก่ายไปมามั่วไปหมดแต่ก็พอมีที่ว่างเหลือให้เขานอนข้างมันได้แบบพอดี แบงค์เดินไปวางโทรศัพท์มือถือลงที่โต๊ะปรายสายตาไปที่เตียงใหญ่อีกครั้ง ถามตัวเองเป็นรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงต้องเดินกลับมาทั้งที่คนข้างกายเมื่อสักครู่นี้เป็นสาวสวยเซ็กซี่ช่างเอาใจเขาขนาดนั้นทว่าในหัวใจกลับนึกถึงแต่หน้าคนที่นอนอยู่ตรงนี้ ยิ่งรู้ว่าทำอะไรไม่ได้ทั้งที่นอนอยู่ข้างกันยิ่งรังแต่จะทำให้วุ่นวายหัวใจมากขึ้นไปอีก
ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเลือกที่จะเดินกลับมา หลังจากเข้าไปอาบน้ำทำจิตใจให้สงบสักพักแล้วเขาก็ออกมาสอดตัวลงนอนอยู่ข้าง ๆ แคปขยับตัวนิดหน่อยขณะที่เขาหันมองแต่มือใหญ่ของเต้ที่ดึงน้องชายตัวเองซุกเข้าไปกอดจนจมอก ผ้าห่มที่มีแค่ผืนเดียวจำเป็นต้องแบ่งกัน แบงค์ดึงเอาชายผ้ามาห่มได้แค่หน่อยเดียวเท่านั้น ไอความร้อนจากผิวกายทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆของคนข้าง ๆ ทำเอาเขาต้องตั้งสติใหม่อีกสักรอบกว่าจะข่มตาลงได้ คิดโน่นคิดนี่จนเวลาล่วงเลยนึกก่นด่าตัวเองว่าแย่มากดันคิดอะไรไม่เข้าท่าออกมาทั้งที่พี่ชายแคปนอนอยู่ด้วย แบงค์กำลังจะผลอยหลับลงแล้วแต่จู่ๆแคปลุกพรวดขึ้นมาทั้งที่ตายังหลับ ละเมอจะเอาหัวทิ่มลงที่ปลายเตียงแบงค์รีบดึงเอาไว้แล้วกอดคนตัวเล็กกว่าลงมาซุกอยู่กับอก ใจเต้นโครมๆแทบจะหลุดออกมากองแต่คนถูกกอดหลับใหลไม่รู้เรื่องหรอก เขากอดแคปไว้แบบนั้นจนกระทั่งหลับลงไปตอนไหนจำแทบไม่ได้
เสียงนกกาขยับร้องฮัมเพลงปลุกให้ใครบางคนที่อยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้นมาต้อนรับวันใหม่ ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมองคนที่นอนซุกเขาไว้แบบนั้นราวกับเคยชินที่ถูกปกป้องเสมอจากอ้อมกอดของใครสักคนที่นอนอยู่ฝั่งด้านนี้เป็นประจำ ปลายจมูกโด่งกดลงที่กลุ่มผมนุ่มหอมแผ่วเบานำพาความคิดเรื่อยเปื่อยหลากหลาย เขาอยากต่อเวลาในเช้าวันนี้ให้นานออกไปอีกสักนิด เพราะว่าความสุขที่มีพลันหมดลงไปเพียงแค่เต้พลิกตัวกลับมาและตื่นขึ้น วงแขนรีบปล่อยออกจากตัวแคปแม้ว่าคนนอนจะยังซุกหน้าอยู่แบบนั้น แบงค์หลับตาลงในทันที ความรู้สึกหลังจากนั้นคือคนในอ้อมกอดโดนดึงห่างออกไปก่อนเตียงหลังใหญ่จะยวบขึ้น ตามมาด้วยเสียงน้ำจากห้องน้ำที่ผ่านโสตเข้ามา แบงค์ค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งมองเห็นแคปขยับไปนอนที่หมอนของพี่ชาย มีผ้าห่มสีขาวถูกดึงมาห่มจนชิดอก
....เวลาแห่งความสุขที่ลักขโมยมามันช่างสั้นนัก....
อากาศดีๆยามเช้ากับเกลียวคลื่นที่ม้วนตัวอยู่หน้าหาด สองพี่น้องออกไปเดินเล่นกันแต่เช้าตรู่ “แคปมึงอย่ามั่วสิวะ มานี่เลยมาถ่ายรูปกับกู” เต้ดึงแขนน้องชายที่ทำท่าจะเดินหนีเขาลูกเดียวแล้วบอกออกมาว่าการเซลฟี่ร่วมกับพี่ชายอย่างเขามันเป็นเรื่องไร้สาระ
“อะไรเล่าเฮียเต้ ผมไม่อยากถ่ายอ่ะ”
“แต่กูต้องส่งรูปไปให้เฮียโก้ดู ไม่อยากถ่ายมึงก็ต้องถ่าย”
“เมื่อคืนผมเห็นหรอก ใครก็ไม่รู้มาแอบถ่ายรูปผมไปตั้งเยอะอ่ะ”
“เยอะที่ไหนรูปมึงในมือถือกูมีแค่สองรูป”
“สองรูปอะไร ผมเห็นเฮียรัวตั้งหลายช็อต”
“สองรูปจริงๆมึงดูดิอ่ะ” เต้ทำท่าจะยื่นให้แคปดูแต่มีข้อแม้แคปต้องถ่ายรูปกับเขาอีกสักสี่ห้ารูปก่อน แคปไม่ได้โง่หรอกแต่ขัดใจก็ลำบากยอมๆไปซะงั้น เบะปากทำหน้าตาบิดเบี้ยว เต้เลยหยิกแก้มกลมนั้นไป
แชะ!
เสียงกดชัตเตอร์ดังมาแต่ไกล แบงค์กับพี่หนึ่งเดินมาด้วยกัน พวกพี่ย้งและทีมงานคนอื่นๆก็ตามมาด้วย ในมือของเจ้าแบงค์สะพายกล้องแบบมืออาชีพ และแน่นอนว่าช็อตเด็ดของสองพี่น้องตกอยู่ในเม็มโมรี่การ์ดเรียบร้อย
“อะไรวะไอ้แบงค์มึงแม่งได้รูปกูกับไอ้แคปไม่ใช่ว่าสิบรูปแล้วเรอะ” เต้หันไปถามกวนๆใส่ แบงค์ยกยิ้มนิดๆไม่ได้ตอบ เขากดดูภาพที่หน้าจอเต้กับแคปวิ่งเข้ามาชะโงกหัวดูด้วย
“เหยยยยยไม่หล่อเลยเอาใหม่ได้ไหมล่ะ ไอ้เด็กบ้ามึงถ่ายกูให้มันเท่หน่อยเซ่ รูปนี้อะไรวะเฮียเต้โคตรเท่มีแต่กูที่ดูปัญญาอ่อน” นี่เสียงแคปมันโวย ทุกๆคนต่างขำ แบงค์เองก็แกล้งบอกไม่ให้ลบ เต้ดึงแขนน้องชายบอกลงน้ำกันสักหน่อยก่อนกลับ สรุปทีมงานทุกคนเล่นน้ำยามเช้ากันจนหนำใจ พอช่วงสายเร็วสีฟ้าลำเดิมก็พาทีมงานทั้งหมดขึ้นฝั่ง
“ไอ้แบงค์มึงจัดการเรื่องรถ อ่ะ” เต้โยนกระเป๋ากับพวงกุญแจส่งให้แล้วบอกแบงค์จัดการเอาบัตรไปแลกรถออกมาเขากับแคปจะไปหาซื้อน้ำเย็นๆกินเดี๋ยวซื้อไปเผื่อด้วย
“ขับเป็นใช่ไหมวะ รถยนต์น่ะ”
“เป็นสิครับ” แบงค์ตอบเรียบๆก้าวฉับๆไปจัดการยื่นบัตรหลังจากนั้นเลื่อนรถมาจอดรออยู่ริมถนน เต้สับเปลี่ยนไปขับก่อนเลี้ยวออกมาจอดลงที่ตลาดของฝาก ใช้เวลาไปไม่นานพวกเขาทั้งหมดก็ออกมาจากบ้านเพ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-09-2015 21:21:52
“เฮียเต้แวะบ้านผมหน่อยไหมครับ ไหนๆก็มาแล้ว” แบงค์กดวางสายหลังจากที่คุยกับคุณแม่เขาที่โทรเข้ามา ถามเต้ว่าจะแวะบ้านเขาหน่อยดีไหม
“บ้านมึงอยู่ระยองเหรอวะ” เต้มองกระจกหลังถาม
“ใช่ครับ แต่อยู่ในเมืองนะต้องขับเข้าไปอีกนิดหน่อย”
“เอาสิ ทางผ่านพวกเราอยู่แล้วนี่” พวงมาลัยถูกหักเลี้ยวซ้ายออกถนนใหญ่มุ่งหน้าสู่ตัวเมืองระยอง ไม่นานนักก็มาจอดนิ่งอยู่ที่หน้าเรือนไม้สองชั้นขนาดกลางแต่ทว่าสวยงามสไตล์ไทยแท้ยุคโบราณ
“โอ้โหนี่บ้านมึงจริงเหรอเนี่ยไอ้แบงค์ สวยดีกูชอบมากเลย” แคปมองเข้าไปแล้วอดไม่ได้ที่จะร้องอุทานขึ้นมาอย่างที่ใจนึก เรือนไม้ที่ให้บรรยากาศร่มรื่นสวยงามขณะที่อีกฝั่งฟากของถนนเป็นชายทะเลมองเห็นเกลียวคลื่นม้วนซัดชายหาดสีทองอยู่ตลอด แตกต่างจากชีวิตในเมืองมหานครมากจริง ๆ ที่นั่นแทบจะหาบ้านแบบนี้ไม่ได้เลยดูสิมองจากจุดนี้เห็นชานไม้ชั้นสองที่ยื่นออกมาเป็นมุมทำอาหารด้วย มีโอ่งดินให้บรรยากาศแบบชนบทชานเมืองที่แคปชอบมาก
“คุณนายเดินออกมาแล้วว่ะ ลงเหอะ” แบงค์เห็นคุณแม่ของเขาเดินออกมาชะเง้อดู ทั้งสามคนรีบลงไปกล่าวสวัสดี
“ไหว้พระเถอะลูก เข้ามาเร้วแม่เตรียมอาหารไว้ให้เยอะเลยนะ มีของโปรดของทุกๆคนด้วยเจ้าแบงค์บอกมาตั้งแต่เมื่อคืนแม่เลยจัดเตรียมไว้ให้ แคปทานเยอะๆลูก อ่ะนี่ของเต้ แบงค์เขาบอกว่าชอบอันนี้ใช่รึเปล่านะ..” เธอพูดยิ้มแย้มตลอดเวลาที่รับประทานอาหาร ตักนั่นตักนี่ใส่ให้เพื่อนๆของแบงค์ไม่ขาด จริง ๆ แล้วสิ่งที่แบงค์บอกเมื่อคืนเธอจำพลาดไปหน่อย ทอดมันกุ้งเป็นของโปรดของแคปแต่เธอกลับคิดว่าลาเต้ชอบซะอย่างนั้น พอทานข้าวกันเสร็จแคปชวนเต้บอกอยากเดินดูสวนรอบ ๆบ้านเพราะเมื่อกี้ตอนเข้ามาเขาเห็นนะว่ามันมีต้นมังคุด ทุเรียนแล้วก็เงาะที่เริ่มหมดช่วงฤดูกาล ยังคงเหลืออยู่บนต้นบ้างประปราย
“ไปสิ เดี๋ยวพาไป” แบงค์พาทั้งสองคนเดิน แคปก็เด็ดสดๆจากต้นกินไปเรื่อยๆ แบงค์ถามว่าอยากกินทุเรียนไหมเขาจะปอกให้เต้จึงหัวเราะบอกว่าแคปกินทุเยนไม่เป็น
“จริงดิ?”
“โถ่เอ้ยก็แค่ไม่อยากกินเท่านั้นแหละ” แคปตอบไปแบบกวน ๆ เจอต้นเงาะที่พวงมันอยู่สูง เขาต้องบอกให้เต้ก้มลงแล้วกระโดดขึ้นขี่คอเพื่อเอื้อมเด็ด แบงค์เห็นแบบนั้นก็หัวเราะขำแล้วบอกให้แคปมาขี่คอเขามั่งก็ได้เพราะเต้หน้าเหลืองไปหมดแล้ว
“อ้าวแล้วนั่นบ้านใครล่ะ” แคปชี้ถามเมื่อเห็นบ้านตึกหลังใหญ่ในรั้วเดียวกัน เหมือนกับว่าถูกสวนผลไม้แบ่งเขตกึ่งกลางเอาไว้ ฝั่งด้านหน้าของทางนั้นมีอิฐตัวหนอนปูยาวไปจนถึงรั้วอัลลอยด์ขนาดใหญ่สวยงาม
“นั่นก็บ้านคุณนายอีกนั่นแหละ” แบงค์ตอบหน้าซื่อๆ คุณนายที่เขาเรียกก็คือคุณแม่ของเขานั่นเอง
“อ้าว แล้วทำไมมีหลายหลังจังวะ ตกลงอันไหนคือบ้านมึงกันแน่เนี่ย”
“เมื่อกี้ที่พวกเราไปนั่งกินข้าวกันเรียกบ้านสวน ส่วนบ้านที่กูกับพ่อแม่นอนหลับพักผ่อนคือหลังนี้ หน้าบ้านคือตรงนี้ ส่วนที่พาเข้าเมื่อกี้คือประตูหลังบ้านต่างหาก”
“โหยยยไอ้เด็กเวรมึงนี่มัน....” แคปทำตาดุ แบงค์จึงแกล้งทำท่าว่ากลัว “อะไรล่ะ ทำหน้าดุทำไมเนี่ย”
“ก็มึงพาพวกกูเข้าด้านหลังทำไมล่ะวะห๊ะ หน้าบ้านอยู่ทางนี้พาเข้าหลังบ้านซะได้”
“ก็ด้านนั้นมันติดทะเลไง อยากให้ดูวิวสวยๆงามๆ”
“บ้าเอ๊ย”
“เอาน่าๆอย่าเถียงกัน” เต้ห้ามทัพ พอดีกับว่าคุณแม่แบงค์เดินมาเรียกให้ออกมากินสละลอยแก้ว แคปที่กินยากอยู่สักหน่อยตอนแรกก็ไม่กล้าแต่พอเต้คอนเฟิร์มบอกอร่อยกินง่าย ๆแคปจึงตักทานบ้าง
“แคปเอาอีกไหมลูก อิ่มหรือเปล่า” เธอมองแคปที่กินอย่างเอร็จอร่อยทั้งที่ตอนแรกบอกไม่ชอบ พอลองปุ๊ปถึงกับติดใจกินไม่ยอมลุก ทำท่าทางน่าเอ็นดูจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ พอถึงเวลาที่ต้องลากลับเธอเอาผลไม้หลายชนิดใส่ตะกร้าบอกให้เอาขึ้นมากินด้วย แคปกับเต้ไหว้แล้วไหว้อีก
“พระรักษานะลูก ขับรถดีๆค่อยๆไปว่างเมื่อไหร่อยากมาวันไหนก็แวะมาแม่ยินดีต้องรับเสมอ แล้วก็เจ้าแบงค์ กลับบ้านบ่อยๆรู้ไหมคุณพ่อเขาบ่นตลอดน้องโบว์ก็บ่นคิดถึงพี่ไม่แวะมาหาน้องเลยนะเรา แล้วดูซิเนี่ย พอวันนี้จะมาก็ว่างไม่ตรงกันซะอีก พ่อลูกเลยไม่ได้เจอกันอีกจนได้”
“ก็พ่อเขาทำแต่งานนี่” แบงค์ว่าพร้อมขยับเข้าไปกอดเอวเธอไว้ มือเล็กอบอุ่นลูบลงที่หัวทุยๆของลูกชาย
“ก็ทำงานหาเงินให้ใครใช่ล่ะหื้อ”
“ครับๆรู้แล้วว่าหาให้ผมกับน้องนี่แหละ”
“รู้ก็ตั้งใจเรียนอย่ามัวแต่หลงสาวๆรู้ไหม” เต้กับแคปได้ยินแล้วก็ขำพรืด คำพูดของเธอเหมือนเฮียโก้ไม่มีผิด
“ผมไปแล้วครับแม่” หลังจากนั้นสามคนก็ตรงดิ่งเข้าเมืองกรุง สถานที่อันแอร์อัด เมืองศิวิไลที่เต็มไปด้วยรถและก๊าซพิษ บรรยากาศที่ต่างจากบ้านสวนริมทะเลลิบลับ เต้ส่งแบงค์ก่อนจากนั้นค่อยขับเข้ามาส่งแคปที่ห้อง ผลไม้ที่แบงค์ไม่ยอมเอาลงด้วยบอกให้แคปกับเต้นำไปฝากที่บ้านถูกแคปแบ่งเอาขึ้นห้องเพื่อฝากปอ เขากำลังนึกสงสัยว่าเจ้าคูเปอร์มันกินเงาะเป็นหรือเปล่า
“เดี๋ยวกูจะแวะกลับบ้านก่อนเข้าห้อง ต้องเอาของฝากไปให้เฮียโก้ มึงจะเอาอะไรไหมคาปู”
“บอกพ่อว่าผมคิดถึงก็แล้วกัน ส่วนอาฟี่บอกว่าไม่คิดถึงเด็ดขาดถ้าเจออ่ะนะ”
“มึงคงอยากหัวหลุดจากบ่า”
“ก็ถ้าเฮียเต้พูดจริง อาฟี่เอาผมตาย..” เต้พ่นรอยยิ้มขำๆ แคปก้มลงมาเคาะกระจกบอกทุกอย่างเรียบร้อยแล้วขับออกไปได้ เขาจึงโบกมือให้ก่อนเลี้ยวรถออกมาจากลานจอด สวนทางกับรถสีขาวของใครสักคนที่คุ้นตามากๆ พอมองกระจกหลังให้ชัดเจนถึงได้เห็นป้ายทะเบียน
“รถไอ้เอส?” นึกสงสัยว่าเอสมาทำอะไรที่นี่ ช่วงสามสี่วันก่อนรัฐคุยกับเขาเรื่องของปอ บอกว่าเห็นสองคนนี้ขับรถไปด้วยกันโดยที่ปอเป็นคนขับส่วนเอสนั่งด้านหลังใช้รถยุโรปสีดำคันใหญ่ ดูๆไปแล้วเหมือนเจ้านายกับลูกน้องมาก และรถหรูคันนั้นเลี้ยวเข้าไปในตึกใหญ่ของตระกูลรัชชา เขาสันนิฐานเสร็จสรรพว่าเอสคงเอาปอเข้าทำงานด้วยแน่ ๆ ได้ยินข่าวมาว่าชอบไปสนิทสนมกับกลุ่มพวกแคปหลายเดือนแล้วเหมือนกัน เต้ไม่ปล่อยให้ความสงสัยกัดกินเขานานจนเกินไป มือหนาหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์น้องรหัสตัวเองทันที
ในขณะเดียวกันเอสถอยรถเข้าช่องจอดเดิมก่อนเดินเข้ามินิมาร์ทซื้อขนมปังนิดหน่อย ช่วยไม่ได้เจ้าคูเปอร์พักนี้แคปฝึกให้มันแทะขนมปังมากกว่ากระดูกปลอมของหมา มันเลยยิ่งอ้วนเข้าไปใหญ่
“แปดสิบห้าบาทค่ะ” พนักงานสาวบอกราคา พอรับเงินทอนเสร็จมีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้ามาพอดี
“ครับ..” พี่รหัสเขาโทรเข้ามา เอสชั่งใจอยู่สักครู่เพราะว่าเห็นรถของเต้ขับออกไปสวนตอนที่เขาเลี้ยวเข้ามาแต่ไม่คิดว่าอีกคนจะสังเกตเหมือนกัน
(มึงอยู่ไหนวะ) เต้ยิงคำถามเข้าใส่ทันที
“อยู่ห้องเพื่อน เฮียเต้มีอะไรครับ” เขาจะโกหกไม่ได้เพราะถ้าทางนั้นเห็นเขามาที่นี่จริง ๆ การโกหกยิ่งอันตรายที่สุด
(เมื่อกี้กูเห็นมึงที่คอนโดน้องกู แวะไปหาใครวะ ไอ้ปอ?)
“ใช่ครับ มีอะไรกับผมรึเปล่า”
(ได้ยินข่าวมาว่า ไอ้ปอทำงานให้มึง จริงป่ะเนี่ยมึงคอนเฟิร์มกับกูซิ ไอ้รัฐมันเห็นมึงสองสามตัวรวมถึงน้องกูด้วยสุมหัวอยู่ด้วยกันหลายทีแล้วนะ)
“............”
(เฮ้ย! ได้ยินที่กูถามไหมเนี่ย)
“กำลังคิดว่าจะบอกยังไง”
(ทำไมมึงต้องคิดด้วยล่ะวะ)
“ใช่ครับ ผมให้ไอ้ปอมันเข้ามาทำงานให้ ยังเป็นแค่เด็กฝึกงานอยู่เลยต้องคุยกับมันมากหน่อย”
(เรื่องจริงเหรอวะเนี่ย)
“ใช่ครับ”
(ตำแหน่งอะไร กูถามได้รึเปล่าอย่าบอกกูนะว่าเป็นคนขับรถของมึงน่ะ รับจ็อบเหรอหรือว่ามันตกลงใจทำเป็นงานประจำ แล้วมึงไปถูกอกถูกใจสไตล์การขับรถของมันเข้าหรือไงวะ นี่กูงงนะเนี่ย เพื่อนสนิทมึงหรือก็ไม่ใช่)
“เลขาส่วนตัวผมเอง”
(ห๊ะ!) เสียงอุทานอย่างตระหนกตกใจดังลอดออกมา จนเอสต้องเอียงหูออก เต้ส่งสารพัดคำถามตามมาอีกเป็นระรอก เอสก็ตอบไปเท่าที่จะตอบได้แต่ก็อิงหลักความจริง มันก็จริงที่ปอเป็นเลขาของเขาถึงแม้จะเพิ่งเริ่มต้นก็เถอะ แต่แน่นอนว่าอนาคตก็ด้วย เขาเดินเข้าลิฟต์จนมาถึงชั้นที่ต้องการ ขยับไปยืนคุยที่ริมกระจกบานใหญ่มองลงไปที่วิวด้านล่าง ที่เห็นแค่สวนหย่อมเท่านั้น
(เอาเถอะ ถ้ามึงคิดว่ามันโอเค อ้อ แคปมันถึงห้องแล้วใช่ไหมพวกกูไปได้ผลไม้มาจากบ้านไอ้แบงค์ แคปมันชอบใจใหญ่ได้เก็บกินจากต้นสดๆงานโปรดของเด็กเกษตรเขาเลยล่ะ มึงลองขอดูรูปกับมันสิ ไอ้แบงค์ถ่ายไว้ให้มันเยอะแยะ)
“.................” เอสไม่ได้ตอบโต้อะไรอีก เต้กดตัดสายทิ้งไป เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวางระเบิดไว้ลูกใหญ่มากแค่ไหนเพราะว่าเอสต้องยืนหงุดหงิดหัวเสียอยู่นานสองนานกว่าจะเปิดห้องเข้าไปได้
“งี๊ดๆ” คูเปอร์วิ่งมาร้องทักพลางกระดิกหางจากก้นกลมๆที่เต็มไปด้วยขนของมัน เอสยืนจ้องคนที่นั่งอยู่บนพื้น ในมือถือเงาะหนึ่งพวงดูเหมือนแคปกำลังพยายามจะป้อนเงาะให้คูเปอร์กิน
“มาถึงนานหรือยัง” เขาถามเสียงเรียบๆ หน้าตาไม่บอกอารมณ์แต่แคปแค่เห็นก็รู้แล้วว่ามันกำลังไม่พอใจอะไรแน่ ๆ
“สักพัก เป็นเหี้ยไรอีก” แคปลุกขึ้นเดินเข้ามาหา ขณะที่คนมาใหม่เลี่ยงจะเดินสวนเข้าไปวางของที่โต๊ะในครัวพอเห็นตะกร้าผลไม้ก็ยืนจ้องอยู่แบบนั้น
“มึงกินสิ ผลไม้สดๆจากต้นเลยนะ เพิ่งเด็ดมาเมื่อเช้านี่เอง” แคปเดินเข้ามาบอกหยิบมังคุดยื่นส่งให้ แต่เอสยังยืนจ้องนิ่งอยู่แบบนั้น
“อร่อยนะเว้ย มังคุดหวานมากมึงกินเป็นรึเปล่า” เขากำลังจะบีบแล้วส่งให้กินแต่เอสกลับทำใหนสิ่งที่แคปไม่อยากจะเชื่อ มือใหญ่หยิบตะกร้าทั้งใบแล้วเดินไปที่ถังขยะเททิ้งลงไปจนหมด แคปร้องโวยวายขึ้นมาหน้าตื่น
“ทำบ้าอะไรของมึงห๊ะ!” ห้ามไว้ไม่ทันหรอกเพราะเอสแค่หันมามองหน้าแล้วโยนตะกร้าเปล่าทิ้งอย่างไม่ไยดี
“มึงบ้าไหมเนี่ยกูตั้งใจหิ้วมาฝาก แต่มึงทำอะไรแบบนี้วะห๊ะ บ้าหรือไงของดีๆเอาไปทำทำไมเนี่ย..” แคปจะเดินเข้าไปรื้อถังขยะแต่เอสคว้าแขนเล็กเอาไว้แล้วกระชากให้ออกไปนอกครัว
“อะไรของมึง อ่ะ กูเจ็บนะไอ้สัสมึงเป็นบ้าอะไรมาอีกเนี่ย”
“ชอบเหรอ มังคุดลำไยแล้วก็เงาะน่ะ”
“ก็ชอบสิวะ มึงมันบ้าแล้ว” แคปหลุดออกมาจากมือใหญ่ได้ เขาจะเดินไปที่ถังนั่นอีกแต่เอสไม่ยอมปล่อยหรอก ก้าวขาดักทางเอาไว้
“เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่ ถ้าอยากกินสดๆขับรถไปด้วยกันแป๊ปเดียวซื้อจากสวนของรัชชาเลย มึงไม่จำเป็นต้องไปเอาอะไรของใครคนอื่นเข้ามาที่ห้องแบบนี้หรอก”
“..............”
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้แคปพอจับใจความได้คร่าว ๆ แล้ว เขาคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของเอสมากดเลื่อนๆดูเห็นเฮียเต้โทรเข้ามาก่อนหน้านี่ก็เข้าใจได้ในทันที มองคนตัวโตที่เลี่ยงไปนั่งเสยผมอย่างหงุดหงิดอยู่หน้าทีวี
“ไม่มีอะไรมึงอย่าคิดมากน่า” แคปขยับเข้าไปหามองคนที่สายตามองจอทีวีแต่ไม่ได้มีจุดโฟกัสว่ามันกำลังดูเลย ว่าจะโกรธก็ใช่เรื่อง เขาเข้าใจดีเอสมันไม่สบายใจตั้งแต่วันที่เขาไปเสม็ดแล้ว และเฮียเต้ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรก็คงจะพูดเรื่องแบงค์ให้ฟัง
“เออๆๆทิ้งแล้วก็แล้วกันไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปซื้อมากินใหม่ก็ได้วะ มึงซื้อให้กูใช่ไหมล่ะ” แคปไม่รู้จะง้อแบบไหน
“จะเหมาทั้งแผนกให้เลย มึงกินให้หมดก็แล้วกัน” เอสที่เริ่มอารมณ์ดีขึ้นแล้วหลังจากได้ฟังว่าแคปไม่แคร์ผลไม้นั่น หันมาบอกยิ้ม ๆ
“มึงมันเอาแต่ใจจริง ๆ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ มีใครเคยบอกไหมวะเนี่ย”
“ก็ถ้าเป็นเรื่องของมึง”
“ไอ้สัส กูเลี่ยนเลย” แคปมองดูคูเปอร์เดินส่ายตูดเข้ามาหา มันนั่งลงแล้วเงยหน้ามองเขาสองคนไปมา เอสยังทำหน้าเย็นชาใส่มันเหมือนเดิม แคปจึงลูบหัวมันเบาๆก่อนอุ้มขึ้นมาวางไว้ที่ตักของคนข้าง ๆ คูเปอร์ร้องงี๊ดๆออดอ้อน เอสจึงตีก้นมันเบาๆ
เวลาผ่านไปหลายเดือนหลังจากวันนั้น คริสมาสต์แรกก็มาถึง ปอกับอาร์จัดเตรียมอาหารเครื่องดื่มไว้มากมาย เพราะพวกเขานัดกับแคปและเอสไว้ว่าจะดื่มฉลองเล็กๆกันที่ห้องเนื่องจากปีใหม่ต้องแยกย้ายบ้านใครบ้านมันอยู่แล้ว งานเลี้ยงนี้จึงเป็นงานเลี้ยงลับ ๆ
“กุ้งอบวุ้นเส้นของกูหอมสุดๆ” เสียงอาร์ดังลอดออกมาจากครัว แคปที่กำลังหยอกเจ้าคูเปอร์อยู่ต้องรีบลุกไปดูบ้าง
“อันนี้ทอดมันกุ้งของกูนะ มึงห้ามเข้ามาใกล้ ไหนซอสมะเขือเทศของกูล่ะไอ้ปอ” แคปรีบผลักอาร์ออกห่างเมื่ออีกฝ่ายแกล้งยั่วโมโหโดยการทำท่าจะหยิบขึ้นมากิน
“พวกมึงออกไปรอก่อนสิวะ ขวางทางเป็นบ้าเลยเนี่ย” ปอที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนง้างตะหลิวขึ้นทำท่าจะตีทั้งสองคน กลับต้องชะงักเมื่อคูเปอร์เข้ามางับขาแล้วเห่าเสียงเล็ก ช่วงนี้มันเริ่มเห่าเสียงน่ารักๆเรียกคนนั้นคนนี้บ้างแล้ว แคปมองดูมันที่เลียปากแล้วทำจมูกฟึดฟัดเพราะกลิ่นหอมจากอาหารหลายๆจานที่เสร็จแล้วแต่ยังไม่อนุญาตให้กินถูกเรียงไว้บนโต๊ะ
“บ๊อกๆ”
“ของมึงคืออะไรวะคูเปอร์ ไหนบอกซิเมื่อวานคูเปอร์บอกพี่ปอว่าอยากกินอะไร พี่ปอทำให้ผมรึเปล่าน๊า” แคปอุ้มมันขึ้นมาส่องดู คราวนี้ปอไล่อย่างดังเลยบอกว่าเดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่น้อง แคปไม่เชื่อฟังหรอกเขาก็แค่ถอยห่างออกมาสองก้าวแล้วโอ๋มันใส่อก
“คูเปอร์มานี่..” เสียงทุ้มจากโซฟายาวดังขึ้น เอสกำลังดูช่องรายการข่าวอยู่เรียกเจ้าลูกหมาที่หลายเดือนมานี่มีพัฒนาการเข้าหากันและกันขึ้นมาก จะว่าไปคูเปอร์ติดเอสพอสมควรเลยก็ว่าได้ถึงแม้รายนั้นจะชอบทำเสียงเย็นชาใส่มันก็ตาม
“อะไรเนี่ยทำท่าดีใจเชียวนะมึง หมาน้อย” แคปยอมปล่อยคูเปอร์ลงจากอกเพราะว่าเจ้าตูบดิ้นจะลงเสียให้ได้ มันวิ่งเข้าไปเอาใจเอสที่กึ่งนั่งกึ่งนอนมองมันอยู่
“จะขึ้นมาทำไมใครเรียก” เอสทำเสียงโหดๆทั้งที่เรียกมันเองแต่เขาก็แค่อยากแกล้ง เมื่อเห็นว่ามันอยากจะกระโดดขึ้นไปหา คาปูเห่าเสียงเล็กๆและร้องงี๊ดๆ เอสก็แค่ปรายตามองเขาเอาขาเขี่ยๆมันบอกไม่ได้เรียกสักหน่อยมาทำไม คูเปอร์ทำหูลู่ไปด้านหลังหางตก ตาก็ตก นั่งจ๋องหันไปฟ้องแคป
“มึงชอบแกล้งน้องไอ้สัส” แคปเดินเข้ามาหาอุ้มมันขึ้นมาแล้วนั่งอยู่ตรงข้ามกัน เอสเหลือบมอง
“ไปอุ้มมันทำไม เสียนิสัย” เสียงทุ้มกระแนะกระแหนขึ้นมาอีก แคปมองอย่างเอือมระอา นิสัยเด็กชะมัด
“ใครกันแน่ที่เสียนิสัย อิจฉากระทั่งหมา”
“รักมันเข้าไป เดี๋ยวกูจะเอามันไปทิ้งเข้าจนได้ รักมันให้มากๆเอาใจกันให้สุดๆ” ยังมิวายแดกดันต่อนั่นทำให้แคปนึกโมโห
“ไอ้คนใจร้าย!” เขาคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของเอสที่วางอยู่บนโต๊ะขว้างใส่ ดีนะที่อีกฝ่ายรับได้ทัน อยู่ใกล้แคปทำให้สัญชาตญาณการโต้ตอบเขาฉับไวขึ้นมาก ต้องทันมันตลอดจริง ๆ มือหนักมือไวไม่เคยเปลี่ยน ดีหน่อยช่วงนี้ลดๆคำด่าเขาลงไปเยอะแล้ว “โดนหัวขึ้นมาทำไงเนี่ย”
“อย่ามาพูดมากถ่ายวีดีโอให้กูเร็วเข้า กูจะถ่ายคู่กับน้อง คูเปอร์น่าย๊ากกกก เนาะๆ พี่แคปรักน๊า เร็วสิวะ กดถ่ายยังเนี่ย” แคปเร่งคนที่นั่งจ้องยิก ๆ เอสหน้าหงิกงอยิ่งกว่าเก่าตอนที่ได้ยินแคปบอกว่ารักนะกับไอ้หมาหน้าโง่นั่น
“นี่มึงบอกรักมันต่อหน้ากูเหรอวะ”
“กูบอกที่ไหนเล่า กดยังเนี่ย” แคปถามต่ออีกราวกับว่าคำถามต่อว่าของเอสไม่ได้สำคัญอะไรตรงไหน
“ชิ เออๆกดแล้ว”
“สุขสันต์วันคริสต์มาส ผมคูเปอร์งับ รักผมหน่อยน๊าาา..” แคปที่กอดคูเปอร์ไว้แนบอกจับเอาอุ้งเท้าข้างนึงของมันขึ้นมาโบกใส่กล้องแล้วยิ้มหน้าแป้นทั้งคนทั้งหมา ขณะที่คนบันทึกภาพอย่างเอสเห็นแล้วยังต้องหลุดอมยิ้มออกมาด้วย
“มาๆๆๆๆ กินกันได้แล้วโว๊ย! แคปเอสมากินข้าวกันได้แล้ว อาหารพร้อมเครื่องดื่มพร้อมวันนี้ไม่เมาไม่ให้นอน ไอ้อาร์มึงไปเปิดเพลงแล้วหรี่ไฟลง เราจะเนรมิตรห้องนี้ให้เป็นบาร์ขนาดย่อม”
“อ้าวดื่ม โช้นนนนนน ไม่เมาไม่เลิก” ทั้งหมดชูแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นชน เสียงแก้วกระทบกันดังลั่นเป็นสัญญาณความรื่นเริงของคืนแห่งคริสต์มาส เจ้าคูเปอร์อยากมีส่วนร่วมมันไปคาบเอาผ้าปูโต๊ะพยายามจะดึงลากลงมาอาร์ที่เห็นก่อนจึงไล่ตะครุบมันอุ้มมาไว้แถวๆข้างตัว คูเปอร์ยิ้มตาหยีหูลู่ดูมีความสุขมันขยับเอาตัวเข้าไปนอนพิงแผ่นหลังของเอสไว้นอนแทะขนมส่วนตัว มือใหญ่สอดเข้ามาลูบหลังมันก่อนยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม “บ๊อกๆ” เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขึ้นหลังจากนั้น
ในที่สุดเหมันต์แรกสำหรับใครหลายคนก็ผ่านพ้นไป ช่วงนี้ปอได้เข้าคอร์สฝึกวิชาการต่อสู้และใช้อาวุธสำหรับบอดี้การ์ดมืออาชีพจากคุณนาคิน งานของรัชชาทำเอาเขาตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต แต่ผลตอบแทนที่ได้ก็น่าพอใจ ได้ยินว่าเร็ว ๆ นี้จะต้องไปสอบเพื่อขอใบอนุญาตพกอาวุธ ปอทุ่มเทกับงานนี้น่าดูจนแคปเห็นแล้วยังอดนึกไม่ได้ว่ามันอาจจะโดนคุณนาคินอะไรนั่นล้างสมอง เพราะพักหลังมานี่ดูเหมือนทุกๆอย่างในชีวิตจะเริ่มเป็นแบบแผนและมีระเบียบขึ้นอย่างเห็นได้ชัด บางทีการถูกขัดเกลาจากมืออาชีพจริง ๆ จะทำให้เราก้าวหน้าขึ้นเป็นเท่าตัว
กระทั่ง..ฤดูกาลสอบไล่ปลายภาคเรียนที่สองไล่หลังเข้ามา ต่างคนต่างต้องเตรียมตัวกันอย่างหนัก ทั้งเคลียร์งาน ส่งเปอเปอร์ แปะโปรเจค รวมไปถึงทุ่มเทเวลากับการอ่านหนังสือแบบข้ามคืน ถึงขนาดแต่ล่ะคนตาโหลไปตามๆกัน
ไม่กี่สัปดาห์หลังจากนั้นในที่สุดการสอบได้ผ่านพ้นไป พวกเขาทั้งหมดต่างวุ่นวายอยู่กับการเก็บข้าวของกลับบ้านแบบระยะยาวยกเว้นกับเลขาจำเป็นที่จะมีวันหยุดยาวได้แค่ห้าวันเต็มที่ จากนั้นได้ยินว่าคุณนาคินจะต้องเอาตัวเข้าฝึกคอร์สพิเศษเฉพาะทางอีกราวๆหนึ่งเดือน แคปเองก็ไม่ได้ถามว่าที่ไหนอย่างไรและปอเองก็ไม่ได้บอก ดูเหมือนเรื่องนี้คงเป็นความลับเพราะถามเอสรายนั้นก็บอกไม่รู้ อันนี้เป็นคุณพ่อเขามอบหมายให้เลขาของท่านจัดการ
“บ็อคๆ” เสียงคูเปอร์เห่าเรียกขณะที่แคปกำลังแพ็คเสื้อผ้าบางส่วนใส่กระเป๋า ของใช้หลายอย่างที่จำเป็นถูกหยิบเข้ามาจัดเรียงลงด้วย
“คูเปอร์จะคิดถึงพี่แคปไหม..” เขายื่นมือลงไปเกาคางมันแล้วยิ้มแห้ง ๆ ให้ นึกแล้วอดใจหายไม่ได้ แรกเริ่มเดิมทีเขาก็คิดว่าจะเอาคูเปอร์กลับไปเลี้ยงที่บ้านด้วยแต่พอโทรไปถามเฮียโก้
“ไม่ได้เด็ดขาดคาปู ลูกก็รู้ว่าอาฟี่ไม่มีทางยอม”
“โถ่พ่อครับ คูเปอร์น่ารักลองให้อาฟี่เห็นมันก่อนเถอะ”
“พ่อไม่อยากจะขัดใจเราหรอกนะ แต่ลูกก็รู้ว่าอาฟี่ไม่ถูกกับลูกหมาที่สุด เพราะงั้นลูกต้องจัดการเอามันไปฝากไว้กับใครสักคนเถอะ บ้านเราเลี้ยงไม่ได้จริง ๆ พ่อไม่อยากเห็นมันช้ำในตายเพราะถูกอาของลูกเตะอัดฝา ไม่ก็เอามันไปทิ้งที่ไหนสักแห่งหรอกนะ”
นั่นเป็นคำขาดจากเฮียโก้เมื่อตอนที่แคปบอกจะเอาคูเปอร์กลับบ้านด้วย จำได้ว่าตอนนั้นเขายังเด็ก คุณป้าข้างบ้านจะไปต่างจังหวัดเธอฝากลูกหมาน่ารักไว้กับพวกเรา เฮียโก้ทั้งเอาใจป้อนข้าว อาบน้ำ อุ้ม แล้วก็พาเข้านอน อาฟี่หน้าเขียวตาเขียวไม่พอใจอยู่เป็นวัน ๆ ตกเย็นวันต่อมาพวกเขาทั้งหมดรวมทั้งพี่เต้หาเจ้าลูกหมาตัวนั้นอยู่ตั้งนานเพราะว่าจู่ๆมันก็หายไป ขณะที่อาฟี่ไม่ได้สนใจตามหามันเลยสักนิดกลับบอกออกมาว่าเอามันไปทิ้งแล้ว เฮียโก้โวยวายใหญ่ ซึ่งนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพ่อโกรธอาฟี่มากๆและคุณอาของเขาหุนหันขับรถออกจากบ้านไป หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นอาฟี่ขับรถกลับมาพร้อมเจ้าหมาตัวนั้นที่สะบักสะบอมสุดๆ
“ก็แค่เอามันไปฝากให้ลูกน้องที่กรมเลี้ยง มึงจะร้องไห้ทำไมกันล่ะแค่นี้กูก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว”
ตั้งแต่นั้นมาเฮียโก้ปฏิญาณไว้ว่าจะไม่รับเอาหมาตัวไหนมาเลี้ยงอีกเด็ดขาดเพราะไม่อยากทะเลาะกันเอง แคปลืมเรื่องนี้ไปเลยจริง ๆจะว่าไปนิสัยอาฟี่กับเอสทำไมถึงละม้ายคล้ายคลึงได้ขนาดนี้
“เสร็จยังวะแคป จะออกไปตอนนี้เลยรึเปล่า” เสียงทุ้มคุ้นเคยดังมาจากหน้าประตู เอสยืนกอดอกมองเจ้าลูกหมาที่นับจากนี้เดือนกว่าๆมันคงต้องไปอยู่กับเขาที่บ้าน
“กูคิดถึงน้องนี่”
“อย่าพูดว่าคิดถึงคนอื่นต่อหน้ากูนักเลย”
“คนอื่นที่ไหน คูเปอร์เป็นหมาของกูกับมึงนะ เป็นลูก”
“กูเกลียดเด็ก เกลียดหมาด้วย” เกลียดทุกคนที่มึงเอาใจใส่นั่นแหละ เขาอยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอกแต่เห็นหน้าแคปแล้วจึงชะงักไว้ก่อน
“ไอ้คนใจร้าย น้องเป็นหมาของเราแท้ๆ”
“หมาของมึงนั่นแหละ ไม่ใช่หมาของกูสักหน่อยก็แค่รับฝากเลี้ยงหรอกน่า นึกว่ากูใจอ่อนกับมันหรือไง” เอสเข้ามาจับเชือกจูงล็อคเข้าที่ลำตัวของคูเปอร์ สายจูงสีชมพูไม่ยาวมากนักแต่ใช้บ่อยจนเริ่มเก่าแล้วถูกกระตุกขึ้นนิด ๆ คูเปอร์เดินเติมแรงดึงของเอสออกมารอที่หน้าห้อง
“ไปอยู่กับพี่เอสคู เปอร์ห้ามดื้อนะครับ” แคปก้มลงไปลูบหัวมันอีกที
“ลองมันดื้อสิกูจะเอามันไปบริจาคเป็นหมาเก็บกู้ระเบิดเลยคอยดู”
“ไอ้คนใจร้าย คูเปอร์อย่าไปใส่ใจนะพี่เอสพูดเล่น ไม่ทิ้งหรอกรักขนาดนี้จะทิ้งไงล่ะ เนอะๆ” แคปตวัดสายตามองดูคนที่กอดอกไม่พอใจที่เขาบอกรักคูเปอร์ไปอีก แคปยีขนนุ่มๆของคูเปอร์อีกครั้งก่อนจะเดินไปที่หน้าตู้รองเท้า เอสคว้าเอาแขนเล็กไว้แล้วรวบเอวบางเข้ามาหาตัว เขากดริมฝีปากจูบลงไปเบา ๆหนึ่งที ยอมรับเลยว่าเมื่อคืนเขาเต็มที่กับแคปมากจริง ๆ เรื่องบนเตียงจะอย่างไรก็ไม่เคยพอใจและเบื่อเลย ยิ่งรู้ว่าต้องห่างกันเป็นเดือนแบบนี้เขายิ่งไม่อยากจะปล่อยคนในอ้อมกอดไป
“คิดถึงคูเปอร์ก็ไปหาสิ ไปค้างด้วยก็ยังได้เลยบ้านกูยินดีต้อนรับมึงอยู่แล้ว” ริมฝีปากกดจูบไล่ขึ้นไปตามแก้มนิ่ม หางตา และขมับเล็กก่อนหอมเบา ๆ แถวไรผมแล้วเลื่อนลงมางับใบหูเล็กเล่นอย่างเคนชิน แคปยืนตัวแข็งเกร็งอยู่ในอ้อมกอดใหญ่ที่รัดเขาไว้จนจมอก ถึงจะเคยทำแบบนี้ไม่รู้ต่อกี่ครั้งแต่มันไม่ชินนักหรอก
“ไม่อยากปล่อยมึงไปเลยว่ะ กูมันเห็นแก่ตัวใช่ไหม..” เสียงแตกพร่ากับดวงตาคมกริบจ้องลงที่ริมฝีปากสวยของคนตรงหน้าก่อนเลื่อนลงมากดรอยจูบลึกซึ้งอีกสักครั้ง แคปหลับตาพริ้มลงพลางเลื่อนสองมือโอบเอวแกร่งแล้วตอบรับสัมผัสจากริมฝีปากนั้นทันที..ทั้งซาบซึ้ง วาบหวามชวนให้จดจำ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-09-2015 21:22:19
https://www.youtube.com/v/S6Rli-A8ayo
กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วทั้งร้านเคล้าไปกับกลิ่นหวานๆของเบเกอรี่และน้ำสลัดชั้นยอด รวมไปถึงใบชาเลิศรส ร้านกาแฟในย่านธุรกิจใจกลางเมืองในบรรยากาศไทยๆแต่กลับโรยไปด้วยกลิ่นอายของวัฒนธรรมญี่ปุ่นเคล้ากับฝั่งตะวันตก...ไม่รู้ทำไมร้านนี้ถึงเป็นที่ถูกใจของบรรดานักเรียนมัธยมสาวที่มาลงเรียนพิเศษอยู่ในซอยที่เต็มไปด้วยตึกสูงฝั่งข้างๆรวมไปถึงพี่สาวพนักงานออฟฟิศจากสามสี่ตึกใหญ่ฝั่งตรงข้ามและข้างเคียง
“คาปูออกไปรับลูกค้าให้พ่อก่อน เดี๋ยวจัดการสลัดทูน่าจานนี้เสร็จจะตามออกไป เจ้าเต้มันโวยวายแล้วนั่น ลูกค้าเข้าเยอะเลย”
โก้หันบอกแคปที่ยืนเติมพลังกัดขนมปังแซนวิชอยู่ข้าง ๆ ตู้เย็นขนาดใหญ่ในครัวของที่ร้าน สามสัปดาห์ที่แคปกลับบ้านก็ง่วนอยู่กับการช่วยงานโก้ตลอด เต้เองก็ทำหน้าที่หลักเป็นประจำทุกวัน สองพี่น้องในชุดบาริสต้าจำเป็นคาดผ้ากันเปื้อนสีดำสุดเท่เข้าประจำการเฉพาะช่วงปิดเทอมแบบนี้ ถูกใจสาวน้อยหนุ่มน้อยลูกขาขาจรรวมทั้งขาประจำนักล่ะ
“รบกวนพี่ช่วยเขียนเบอร์โทรศัพท์ลงในใบเสร็จให้หนูด้วยได้ไหมคะ” เมื่อแคปวางแก้วโกโก้ร้อนลงที่เคาน์เตอร์พร้อมกับขนมหวานแสนอร่อยอย่างฮันนี่โทสต์ สาวน้อยผมยาวคนนี้ก็เอ่ยปากขึ้น จริงๆเขาสังเกตอยู่หรอกว่าเธอยืนจ้องเขากับพี่ชายนานมากแล้วกับคำถามหรือคำขอร้องที่ต้องได้ฟังทุกวัน วันละหลายๆรอบเสียด้วย แคปก็แค่ยิ้มกลับไปเท่านั้น มองส่งเธอว่าเมื่อไหร่จะถือถาดอาหารไปรวมกลุ่มที่โต๊ะริมกระจกที่บรรดาเพื่อนฝูงของเธอนั่งรออยู่ แต่เปล่าเลยเธอกลับยืนยิ้มมองเขาอยู่แบบนั้น
“เข้าไปต้มกาแฟหม้อใหม่ออกมาไป เดี๋ยวทางนี้กูจัดการเอง” เต้ขยับเข้ามาบอก
“เชิญเลือกที่นั่งได้ตามสบายเลยนะครับ” เขาผายมือบอกเธอทั้งๆที่รู้ว่าโต๊ะของเธออยู่ที่ไหนแต่ทว่าเธอกลับมายืนมองตามแคปแบบไม่วางตา พอรู้สึกตัวก็สะดุ้ง เธอจ้องหน้าเต้ดี ๆ แล้วกรี๊ดออกมา
“เป็นอะไรมากไหม” เต้ถามเรียบๆ เธอละล่ำละลักก่อนหน้าแดงตัวแดงเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าสุดหล่อคนพี่จะคุยกับเธอด้วย ได้ยินมาว่าสองพี่น้องครอบครัวนี้หล่อมากคนน้องจะคุยง่ายกว่าในขณะที่คนพี่น้อยคนนักจะได้คุยด้วย เธอจึงเลือกคุยกับแคป พอเต้มาทักทายแบบนี้เธอถึงขั้นจิตหลุด
“หนูชอบพี่นานแล้วค่ะ เพื่อนหนูก็ชอบ นั่นค่ะนั่งมองพี่อยู่ตรงนั้น ส่วนอีกสองคนโน้นชอบพี่แคป ไม่ทราบว่าเอ่อ....”
“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวขอตัวสักครู่” เต้ลุกขึ้นตัดบทเลย สาวสวยยืนเซ่อไม่คิดว่าจะโดนขัดจังหวะเธอรีบเรียกเขาไว้ “เดี๋ยวค่ะ หนูขอเบอร์โทรศัพท์พี่ได้รึเปล่าคะ”
“.......” เต้ชะงักนิดๆ
“หนูมาซื้อโกโก้ที่ร้านพี่ทุกวันเลย ก็เพราะว่าอยากเห็นหน้า หนูขอ...”
“สอบเข้าให้ได้ที่เดียวกับพี่สิ แล้วเราค่อยมาคุยกัน” เด็กสาวใจกล้าชะงักกับคำพูดเย็นชาแบบนั้นแต่เต้หรือจะสนคนที่ใจกล้าเกินงามแบบนี้ พูดแล้วเขาก็เดินจากไปทิ้งให้เธอหน้าเหี่ยวเหลียวซ้ายแลขวา แคปที่ยกหม้อกาแฟมาวางไว้บนเตาไฟฟ้าเห็นเธอตาแดง ๆ
“แล้วพี่เรียนคณะอะไรเหรอคะ มหาลัยไหนใช่ที่คนเขาลือกันหรือเปล่า..” เธอตะโกนเข้ามาถามแคปหันมองพี่ชายที่ยืนสตรีมนมไม่สนใจจะตอบ เพื่อนๆของเธอพากันเดินมายืนข้าง ๆ โก้ที่ออกมายืนชงกาแฟให้ลูกค้าอีกรายเมื่อสักครู่อมยิ้มแล้วส่ายหัว สถานการณ์แบบนี้เขาชินเสียแล้ว มีลูกชายหล่อเกินไปมักยุ่งยากใจเรื่องสาวสวยมาติดพัน
“มหาลัย.....คณะวิศวกรรมโยธาครับ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงกรี๊ดดังลั่นเพราะสาวสวยน่ารักคนนั้นทำท่าจะเป็นลม เป็นอันว่าเพื่อนๆเธอได้หอบกันออกไป ก็ใครล่ะจะไปเข้าเรียนกันได้ง่าย ๆ มหาลัยอันดับหนึ่งแบบนั้นกับคณะที่มีคะแนนสูงชะลูด
“มึงตัดใจเถอะน่า พี่เขาหล่อขนาดนั้นต้องไม่โสดแน่อยู่แล้ว”
“แต่กูยังไม่เคยเห็นพี่เขาควงผู้หญิงคนไหนเลยนะเว้ย กูสืบ กูสืบ”
“เป็นเกย์ป่ะวะมึง”
“บ้าสิ”
นั่นคือข้อถกเถียงที่ค่อย ๆ ลดหายไปขณะที่สาวสวยวัยมัธยมน่ารักทั้งกลุ่มออกไปจากร้านแล้วเรียบร้อย คืนนั้นแคปนอนคุยโทรศัพท์กับเอสจนดึกดื่นอย่างเช่นทุกๆคืน แต่พิเศษนิดหน่อยก็ตรงที่คนที่โทรเข้ามาอยู่ไกลถึงปักกิ่ง เอสที่ยืนตากลมหนาวอยู่ริมถนนย่านการค้าหน้าภัตตาคารขนาดเจ็ดดาว ด้วยออกมากินเลี้ยงกับคุณพ่อคุณแม่ของเขา ร่างสูงใหญ่ในเสื้อโค้ทสีดำสนิทมีผ้าพันคอสีหมอกสวมทับอยู่ คุณแม่ของเขาใส่ให้ตั้งแต่ก่อนออกมาจากบ้านใหญ่ของตระกูล มือที่เย็นเฉียบเพราะอากาศหนาวเหน็บกลายฤดูของที่นี่ล้วงเข้าไปเอาความอบอุ่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวยาว
“หนาวว่ะแคป..” เสียงทุ้มกรอกลงในสาย มองดูหนทางที่คับคั่งไปด้วรถลาและการจราจรที่ขวักไขว่แม้ในยามดึก แสงไฟสีส้มทอเต็มไปหมด ตึกสูงใหญ่ฝั่งตรงข้ามมีดวงไฟประดับรายล้อมทุกห้องทุกชั้นบอกให้รู้ถึงความคับคั่งของคนเมืองที่แออัดกันอยู่บนตึกสูง ไม่ใช่สถานที่ในอุดมคติแต่จำเป็นต้องมาเพราะเรื่องธุรกิจการค้าและญาติพี่น้องเก่าแก่ของตระกูล
“ทำไมที่นั่นถึงยังหนาววะ กูเปิดดูสภาพอากาศมันก็น่าจะแค่เย็นๆนี่หว่า ฤดูใบไม้ผลิไม่ใช่เหรอ”
“คำทำนายในแอพเชื่อถือไม่ได้ กูยืนอยู่นี่แสบหน้าแสบจมูกไปหมดแล้ว”
“เข้าบ้านสิ มึงอยู่ไหนน่ะ”
“มากินข้าวข้างนอก เรื่องงานน่ะ คุณพ่อกูมึงก็รู้..”
“อ้อ...”
แล้วเขาสองคนก็คุยโน่นนี่กันต่อสักพัก คุณนาคินเลขาคนสนิทของท่านเจ้าสัวออกมาตาม เอสพยักหน้าให้แล้วบอกว่าสักครู่จะกลับเข้าไป หลังจากนั้นเขาก็ตั้งใจก่อกวนอีกคนให้โดนด่าตลอดอยู่ดี แคปอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ไปติดประตูให้รู้แล้วรู้รอด
“ปากดีนักนะ กลับเมื่อไหร่บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลย” แคปถามเสียงขุ่นๆลงไปแต่คนฟังกลับอมยิ้มออกมา เขาจับน้ำเสียงได้ว่าถูกคิดถึงอย่างแรงแน่ ๆ
“คิดถึงหรือไงวะ”
“กูคิดถึงคูเปอร์เหอะ มึงไม่อยู่ไม่มีใครคอลวีดีโอเอาหน้าน้องให้กูดูเลย ไม่รู้ป่านนี้เป็นไงมั่ง”
“หึหึ พี่แอมป์ดูแลให้มึงหายห่วงเถอะน่า คิดถึงกูก็บอกมาตรงๆดีกว่า”
“ใครจะไปคิดถึงมึงกัน บ้าแล้ว”
“ไม่บ้าหรอกเพราะกูเองก็คิดถึงมึงมากเหมือนกัน..” เพราะถ้อยคำตรงๆแบบนั้นทำให้ต่างคนต่างเงียบกริบ แม้ความเป็นจริงจะอยู่ห่างกันหลายร้อยพันไมล์ แต่ไม่รู้ว่าทำไมกลับรู้สึกราวกับว่าอยู่ใกล้ชิดกันเพียงลมหายใจกั้นเท่านั้น
“มึงต้องรีบกลับมารู้ไหมห๊ะ ไม่มีใครให้ด่าให้ตีเลยน่ารำคาญชะมัด” เป็นแคปที่ทำลายความเงียบงันนั้นก่อน เสียงกระเง้ากระงอดทำเอาเอสหลับตาลงแน่นพร้อมกับริมฝีปากที่จุดรอยยิ้มอบอุ่นออกมาอีกครั้ง
เขาพยักหน้ารับเบา ๆ “อีกสองวัน เดี๋ยวถึงแล้วจะโทรบอกมึงคนแรกเลยนะ อยากได้อะไรรึเปล่า”
“ที่นั่นมีอะไรดีล่ะ”
“ก็หลายอย่างไม่รู้สิ มึงอยากได้อะไรลองพูดออกมา”
“อืม..ไอ้ผลไม้สีแดงที่มันเสียบไม้ยาวๆแล้วเคลือบน้ำตาลเป็นไงวะ น่าอร่อยดีออก มันมีสตรอเบอร์รี่ด้วยใช่ไหม กูอยากกินชะมัด”
“เขาเรียกถังหูลู่ มีผลไม้หลายอย่าง เมื่อกี้ยังเห็นเดินผ่านอยู่เลย”
“อ่ะจริงดิ ซื้อมาให้หน่อยสิวะ”
“อะไรของมึงเนี่ย ขอของแบบนั้นเองเหรอ อย่างอื่นล่ะไม่เอาอะไรหรือไง”
“ไม่อ่ะไม่อยากได้ กูอยากกินแต่อันที่ว่า”
“โอเคเดี๋ยวบอกคุณนาคินหาให้ มันน่าจะมีแบบแพ็คใส่กล่อง”
“เฮ้ยแบบนั้นไม่เอากูจะเอาแบบเสียบไม้”
“แล้วแบบนั้นจะเอากลับไปยังไงล่ะ มึงสั่งเนี่ยหัดคิดสักหน่อย”
“นี่มึงด่ากูเรอะ”
“อืม ด่าไง”
“ไอ้....” ว่าแล้วแคปก็โปรยคำด่ายาวเหยียด เอสชินเสียแล้วเขายืนอมยิ้มแล้วฟังพลางเอามือตบๆควานหาบุหรี่เพื่อจะสูบ แต่ก็นึกได้ว่าตัวเองหยุดไปได้สักพักแล้วตั้งแต่วันนั้นที่บอกกับแคปไว้ที่ระเบียงห้อง..วันที่เขาสองคนกอดกันด้วยความเต็มใจทั้งคู่ เขาตั้งใจจะหยุดมันลงที่วันนั้น “ฝันดีนะแคป”
“แหวะ กูจะอ้วก” คนฟังหน้าร้อนผ่าวๆขณะที่คนตั้งใจกวนกลับแกล้งแหย่ขึ้นอีก “อ้าว ท้องทำไมไม่บอกล่ะเนี่ย ตายๆเมียกูท้อง”
“ไอ้สัสไอ้@#$%^&*.....” นี่ก็คำด่าสาดมาอีกครั้ง เอสหัวเราะขำๆอย่างเคยก่อนที่แคปจะโมโหแล้วตัดสายเขาทิ้งไปจริง ๆ
ปักกิ่งคืนนี้อากาศยังคงหนาวเหน็บ ถ้าสายลมแห่งความเย็นจะหอบเอาความเหงาสะท้านของใจคนส่งข้ามทะเลแม่น้ำและภูเขาผ่านมาถึง..
“คุณเอสครับ คุณท่านกับนายหญิงรออยู่ด้านในแล้วครับ” นาคินเดินออกมาตามเขาอีกครั้ง เอสเพียงพยักหน้าเบา ๆ รองเท้าส้นหนังก้าวผ่านชายในชุดสูทสีดำสนิทสี่คนที่ค้อมหัวลงให้เขาอย่างนอบน้อม นั่นคือการ์ดส่วนตัวของคุณพ่อเขาซึ่งเป็นลูกน้องที่ขึ้นกับนาคิน ทั้งหมดนั่นเดินตามหลังเขาอยู่โดยตรง
.
.
วันนั้น...
“เฮียโก้ โทรศัพท์ครับ” เต้ถือโทรศัพท์มือถือของโก้ที่สั่นร้องอยู่บนโต๊ะหน้าทีวีเข้าไปส่งให้ที่ครัว เช้าวันอาทิตย์ฟี่ยังไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน ช่วงนี้เหตุการณ์บ้านเมืองค่อนข้างยุ่งเหยิง ได้ยินข่าวมาว่าหน่วยเฉพาะกิจของเขากำลังตามจับตัวคนร้ายคดีใหญ่อุกฉกรรจ์
“ใครโทรมาน่ะเต้”
“อาฟี่ครับ” โก้พยักหน้าเบา ๆ ล้างมือแล้วบอกเต้ขึ้นไปปลุกแคปลงมาทานข้าวก่อนที่เขาจะถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วกดรับสายเดินออกมานั่งคุยกับน้องชายฝาแฝดของตัวเองอยู่ที่โซฟาเบสตัวใหญ่ ขณะที่เต้วิ่งขึ้นบันไดตรงเข้าที่ห้องของน้องชาย
“คาปูชิโน่ มึงตื่นยังวะ” ไม่มีการเคาะเรียกใดๆทั้งสิ้น บางครั้งเขาก็ติดนิสัยเปิดผั๊วะเข้ามาเลย ก็มันห้องน้องชายตัวเองนี่หว่าถ้ามีอะไรส่วนตัวมากๆเต้คิดว่าแคปคงต้องล็อคประตูเอาไว้แน่อยู่แล้ว
“ตื่นสายนะมึง เฮียโก้เรียกไปกินข้าวแล้ว” เตียงนอนว่างเปล่า เพราะว่าเจ้าของห้องแหกปากร้องเพลงดังลั่นอยู่ในห้องน้ำ คละไปกับเสียงฝักบัวซู่ซ่า เต้มองดูที่เตียงเดี่ยวหลังเดิมที่แคปใช้ตั้งแต่เด็ก ผ้าห่มยับยู่ยี่ยังไม่ถูกเก็บพบเขาจึงจัดการให้ นิตยสารฮาร์ดแวร์เล่มใหม่ล่าสุดกับโทรศัพท์มือถือแคปร่วงตกลงมาเมื่อเขายกผ้าห่มขึ้นพับ
“ไหนดูซิ มีสาวๆน่ารักคนใหม่หรือยังวะน้องกู..” นานทีปีหนที่จะเข้ามาล้วงข้อมูลส่วนตัวของน้องชาย วันนี้นึกอะไรเข้าไม่รู้ เต้กระโดดขึ้นนั่งบนเตียงแล้วจัดการกดโทรศัพท์แคปรัวๆ กะว่าจะเอามาล้อตอนที่เจ้าน้องตัวแสบออกมาจากห้องน้ำเสียหน่อย
แต่ที่ไหนได้...
สิ่งที่เห็นกลับทำเอาเขามือไม้อ่อนหัวใจหล่นฮวบ หน้าชาตัวชาไปหมดและที่สำคัญหัวใจของพี่ชายอย่างเขาเจ็บปวดราวกับถูกเข็มเล่มใหญ่ปักลงกลางจุดตาย
ภาพถ่ายแคปกับน้องรหัสของเขาเอง รูปถ่ายแบบแนบชิดสองใบหน้าขณะที่แคปมันสวมใส่แว่น แบคกราวด์เล็กๆทั้งหมดคือห้องของน้องชายเขา ภาพเซ็ทนั้นมีอยู่สิบกว่ารูปที่ถูกตั้งไว้ในเนื้อที่จัดเก็บส่วนตัว นิ้วที่เลื่อนภาพต่อไปให้ปรากฏขึ้นเรื่อยๆยิ่งตอกย้ำให้ใจเจ็บหนึบขึ้นมา ยิ่งภาพสุดท้ายที่แคปนอนหลับคาโต๊ะหนังสือแล้วอีกคนเอียงหน้าจูบลงไปแบบนั้น...
“เฮียเต้!”
เสียงแคปอุทานอย่างตกใจ แต่ทว่าส่งไปไม่ถึงพี่ชายที่นั่งตาลอยกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่นจนมือไม้สั่นไปหมด เต้ขบสันกรามจนปูดนูน ดวงตาคมกริบค่อยๆเบนไปที่สร้อยคอเส้นเล็กที่แขวนไว้ด้วยเกียร์สีทองสัญลักษณ์ของพวกเขาทั้งคณะ บัดนี้มันประดับอยู่บนลำคอน้องชายเขาเอง หลักฐานยืนยันที่แม้แต่คนโง่ยังเข้าใจ
“เฮียเต้...” แคปครางเรียกพี่ชายเสียงสั่นก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว เต้ลุกขึ้นมาแล้ว นัยน์ตาดวงนั้นทอประกายผิดหวังถึงขีดสุด นี่เป็นครั้งแรกที่เต้มองเขาแบบนี้นับตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ยี่สิบปี แคปกัดริมฝีปากแน่นจนสั่นขณะที่มือใหญ่ของเต้ยื่นเข้ามากระชากสร้อยเส้นเล็กขาดสะบั้น เกียร์สีทองร่วงหล่นลงที่พื้นกลิ้งไปตกอยู่แทบปลายเท้าใหญ่ก่อนที่เขาจะก้มลงไปหยิบขึ้นมาดูให้แน่ใจอีกครั้ง รหัสรุ่นที่ถูกตีตราไว้ฉายชัดต่อสายตา เหตุการณ์ถูกปะติดปะต่อขึ้นในหัวราวกับแผนภาพจิ๊กซอว์ที่รอชิ้นส่วนสุดท้ายมาแปะเพื่อเติมเต็ม
“เฮียเต้...” เสียงน้องชายเรียกขึ้นอีกครั้ง แผ่วเบาราวกับจะหายไปกับลมหายใจที่แสนอ่อนแอของพี่ชายที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา
เคร้ง!!
เต้จับเกียร์รุ่นอันนั้นขว้างทิ้งสุดแรง เสียงเหล็กกระทบผนังเสียดดังจนเหมือนมันจะทะลุกำแพงออกไปได้ แคปสะดุ้งเฮือก
“ตั้งแต่เมื่อไหร่..” เสียงทุ้มต่ำถามออกมาอย่างเย็นชา เขาจ้องหน้าแคปนิ่งรอคอยคำตอบ ขณะที่คนถูกคาดคั้นกระพริบตาถี่ ๆ สองมือกำแน่น หัวใจเหมือนถูกบีบ
“กูถามว่าตั้งแต่เมื่อไหร่!” เต้ตะเบงเสียง ตวาดใส่หน้าจนแคปผงะ ดวงตากลมร้อนผ่าว ครั้งแรกที่พี่ชายที่รักเขามากที่สุดตะคอกใส่หน้าได้ขนาดนี้ แววตาของคนที่จ้องมาเต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียใจ ผิดหวังและเจ็บปวด แคปยืนกัดปากจนสั่นเทิ้มไปหมด
“เฮียเต้..” เต้หันไปตวัดสายตาใส่คนตอบไม่ตรงคำถามก่อนเดินไปกระชากตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดออกมาหนึ่งตัวขว้างใส่หน้าแคป เขาก้าวไปยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูมือกำลูกบิดแน่นแต่ยังไม่ได้ก้าวออกไปหากแต่พูดคำบางคำกับแคปโดยที่ไม่ได้หันมา “มึงจะทำให้พ่อเสียใจรู้บ้างรึเปล่า”
“.............”
“พ่อรักมึงที่สุด เขาหวังกับตัวมึงแค่ไหนใจมึงรู้ดี”
“...........”
“ถ้าไม่เห็นแก่พี่ชายเหี้ยๆอย่างกูก็นึกถึงหัวใจพ่อของพวกเราบ้าง”
“...........”
“มึงอาจจะไม่เคยได้เห็นน้ำตาของพ่อเพราะว่าตอนที่แม่เสียมึงยังเด็กแต่กูที่เห็นมาตลอดจะไม่ยอมให้พ่อต้องไห้แบบนั้นอีกเด็ดขาด”
“เฮียเต้ ผม....”
“มึงรู้ไหมความผิดหวังมันร้ายแรงยิ่งกว่าความเสียใจหลายสิบเท่านัก...” เต้เสียงสั่นขึ้นมาขาดๆหายๆ เขากำมือที่ลูกบิดแน่นขึ้นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดบวม ถ้าหากมันจะแตกสลายคามือนี้ได้ก็คงจะเป็นหัวใจที่ยับเยินของเขา
“ผมรู้..ผมผิด..” แคปครางตอบเสียงแผ่ว ก้มหน้านิ่งยอมรับทุกอย่าง
“แต่งตัวซะ เดี๋ยวจะพาไปย้ายของออกจากห้องนั้น”
ไวยิ่งกว่าเรื่องโกหกเมื่อตกเย็นของของวันนั้นแคปย้ายข้าวของออกมาจนเสร็จเรียบร้อย ห้องพักขนาดเล็กอยู่คอนโดเดียวกันกับห้องเก่าของเต้ถูกทำสัญญาขึ้นอย่างรวดเร็วหลังเต้วางเงินมัดจำ แคปตั้งหน้าตั้งตาทำตามพี่ชายโดยที่ไม่ปริปากอะไรเลยสักอย่าง โก้ที่ไม่รู้เรื่องว่าสองพี่น้องย้ายออกมาอยู่ด้วยกันแล้วพอรู้ถึงกับงง
“อะไรกันน่ะ ทำไมนึกอยากจะย้ายก็ย้ายแล้วปอกับรัฐเขาว่ายังไงบ้าง”
“........”
“คาปูเป็นอะไรลูก เงียบทำไมดูเหม่อๆนะหน้าตามอมแมมอย่าบอกว่าไปย้ายของออกมาจนเสร็จ”
“ห้องน้องเสร็จแล้วครับเฮียโก้เหลือแต่ข้าวของที่ห้องผม พรุ่งนี้ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ผมเรียนปีสุดท้ายแล้วแคปเองก็ขึ้นปีสาม อยู่ด้วยกันแบบนี้ผมว่าถูกต้องที่สุดแล้วครับ ความจริงเราน่าจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่แคปมันเข้าเรียนปีแรกเลยด้วยซ้ำ”
“แล้วปอว่ายังไงบ้างล่ะแคป”
“ปอมัน..” แคปเหลือบตามองเต้นิดหน่อยก่อนขบริมฝีปากแน่นชั่งใจว่าจะพูดเรื่องของปอออกมาดีหรือไม่ เพราะว่าบางทีเต้อาจจะรู้เรื่องที่ปอไปทำงานให้เอส จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่ามีสักคนที่เคยพูด
“ปอมันกลับบ้านน่ะครับ” แคปโกหกออกมาในที่สุด น้ำเสียงอ่อนแอจนเหมือนกับจะแตกหัก โก้เห็นลูกชายเป็นแบบนั้นเขาขยับมานั่งข้างๆแล้วเสยผมแคปที่ปรกหน้าผากออกเบา ๆ
“คาปูมีอะไร เป็นอะไรลูกบอกพ่อได้นะ ไม่สบายรึเปล่า”
“เปล่าครับ” แคปก้มลงตักข้าวเข้าปากต่อ โก้มองเต้ที่นั่งจ้องน้องชายนิ่ง ซึ่งพอรู้สึกตัวว่าถูกโก้มองอยู่อีกฝ่ายก็แค่ก้มหน้ากินโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาซึ่งมันผิดวิสัยของสองพี่น้องมาก ๆดูเย็นชาใส่กัน โก้ถอนหายใจเฮือกใหญ่คิดว่าอาจมีเรื่องอะไรไม่เข้าใจกันถึงแม้จะไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อนเพราะเต้จะยอมน้องเสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-09-2015 21:22:42
https://www.youtube.com/v/S6Rli-A8ayo
“ขยับเข้าไป”
ตกดึกของคืนนั้น เต้หอบเอาหมอนเอาผ้าห่มเข้ามาโยนลงที่เตียงแคป โทรศัพท์มือถือเครื่องโตของแคปถูกเขายึดไปตั้งแต่ช่วงเช้าไม่ว่าใครหน้าไหนจะโทรติดต่อมาอย่าหวังว่าจะติดเพราะเขาถอดซิมทิ้งชักโครกเรียบร้อยไปแล้ว ยิ่งนึกถึงเบอร์ที่โทรเข้าหาทุกคืนคือเบอร์ของน้องรหัสตัวเองเขายิ่งเจ็บใจ โทษว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ไม่จัดการเรื่องแบบนี้ให้ดี ไม่นึกไม่ฝันว่าคนอย่างเอสกับแคปมันจะมีความสัมพันธ์กันได้
“สี่ทุ่ม..” เสียงทุ้มของพี่ชายพึมพำขึ้นแผ่วเบา ซึ่งนั่นทำให้คนที่นอนอยู่ข้าง ๆ หลับตาลงแน่น ใช่แล้ว..ตั้งแต่เอสไปปักกิ่ง สี่ทุ่มคือเวลาที่มันจะต้องโทรเข้ามาหาเขาเสมอ สองคนจะคุยกันนานนับชั่วโมง นับจากนี้ช่วงเวลานั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก
“มึงต้องหยุดความสัมพันธ์ผิดๆแบบนั้น กูทำทุกอย่างเพราะความหวังดี กูรู้ว่าน้องรหัสกูมันเป็นคนยังไง ตอนนี้พวกมึงก็แค่หลงไปกับแรงปราถนาที่หลอกล่อ มึงรู้ไหมไอ้เหี้ยเอสมันนอนกับผู้หญิงมากี่คนแล้ว แล้วมึงรู้ไหมว่ามันฟันแล้วทิ้งทุกคนไม่เคยยกเว้น จำเป็นอะไรที่ต้องมาหยุดไว้ที่มึง กูไม่อยากให้มึงต้องจมลงไปเพราะถลำลึกไปกับสิ่งฉาบฉวยที่มันสรรหามาพูดจาหลอกล่อและประเคนให้ มึงรู้ดีอยู่แล้วสันดานผู้ชาย ถึงตอนที่มันอยากจะได้ ตอนที่มันยังรักยังหลงมันก็ให้คำสัญญาทำทุกอย่างได้ทั้งนั้น แต่เมื่อไหร่ที่มันหมดรักมึงแล้ว มึงจะถูกเขี่ยทิ้งอย่างโหดร้ายที่สุด
กูไม่ได้หมายความว่ารักกับผู้หญิงจะไม่โดนทิ้ง แต่ว่านะคาปู...ถ้ามึงคบกับผู้หญิงมึงยังถอยออกมาตั้งหลักได้เสมอเพราะมึงก็ยังคงเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนนึง แต่ถ้าหากว่าเป็นผู้ชายเหี้ยๆที่ทิ้งมึงไป มึงเสียใจ มึงเสียหาย มึงจะถอยออกมาตั้งหลักเป็นชายแท้ ๆ ได้รึเปล่า ถึงวันนึงเผื่อมึงเจอคนที่ใช่ คนที่มึงรัก คนที่มึงอยากแต่งงานใช้ชีวิตด้วยแล้วเธอรู้ว่ามึงเคยคบหามีความสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกัน มึงไม่คิดสงสารผู้หญิงคนนั้นของมึงเหรอ หัวอกพ่อของเราจะคิดยังไงมึงต้องคิดให้ไกลถึงจุดนี้ด้วย”
“................”
“ไหนมึงพูดออกมาซิ สิ่งที่กูบอกไปทั้งหมดมึงจะแย้งตรงไหนบ้าง”
“................”
“คาปู มึงเป็นน้องชายคนเดียวของกู เป็นคนที่กูรักมากที่สุดในชีวิต....ที่หนึ่งของกูคือมึงตลอดไปจำคำนี้เอาไว้”
“เฮียเต้...ผมขอโทษ..” แคปหันมาซุกลงที่อกพี่ชาย สองมือกำเสื้อนอนพี่แน่น น้ำเสียงที่เรียกนั้นสั่นเทิ้ม น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไปเมื่อเห็นแล้วว่านัยน์ตาที่สั่นไหวของพี่ชายตัวเองแดงก่ำ อ้อมแขนใหญ่ค่อย ๆ โอบรอบแผ่นหลังเล็กเข้ามาจนจมอกก่อนที่ฝ่ามืออบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความเดียวดายจะตบลงเบา ๆ
“มีหลายสิ่งหลายอย่างอาจจะไม่เป็นไปอย่างใจเราคิดฝัน วันนี้ มึงอาจจะคิดว่ามึง ‘รัก’ รักมากจนเสียกันและกันไปไม่ได้ แต่เชื่อเถอะคาปูสักวันนึงมึงจะลืมมันได้ ความรักไม่ใช่ทุกอย่างหรอกนะ จำคำกูเอาไว้”
หยดน้ำค้างริมระเบียงไหลรินปริ่มลงจากยอดไม้ในกระถาง ไม่รู้เป็นเพราะอากาศที่ร้อนใจและหนาวเย็นในช่วงกลางคืนหรือเป็นเพราะหัวใจของใครบางคนกำลังร้องไห้...
“คุณเอส รถมาถึงแล้วครับ คุณท่านกับนายหญิงรออยู่แล้ว” นาคินเข้ามาบอกคนที่นั่งหน้านิ่งอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม เช้านี้เขาต้องมาทำธุระเรื่องงานกับคู่ค้ารายใหญ่ของตระกูล คุณพ่อของเขาลองปล่อยเดี่ยวออกมากับนาคินหลังจากคุยธุรกิจการค้าและทานอาหารเที่ยงด้วยกัน ช่วงบ่ายแก่ๆของวัน รถของคฤหาสถ์ตระกูลหยูมารับเขาถึงหน้าโรงแรม ท่านเจ้าสัวรัชชากับคุณแม่ของเขารออยู่ในรถแวนสีดำขนาดใหญ่นั่น ทั้งหมดเดินทางสู่สนามบินเพื่อนตรงกลับกรุงเทพ
“เอสเป็นอะไรลูก ทำหน้าตาหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว หนาวเหรอ” เธอสังเกตสีหน้าลูกชายพลางยกมือขึ้นมาจัดปกเสื้อนอกให้
“หน้าตาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วต่างหาก เห็นออกมานั่งกดโทรศัพท์เป็นชั่วโมง ทำหน้าหงุดหงิดยิ่งกว่านี้เป็นเท่าตัวเลยนะคุณ สงสัยสาวทิ้งซะล่ะมั้ง”
“คุณก็.. ไปว่าลูก”
เธอตีแขนสามีเบา ๆ ก่อนปรามว่าไม่ให้ต่อว่าลูกชายสุดที่รัก ท่านเจ้าสัวมองเอสแล้วยิ้มบาง ๆ ออกมาหลังจากนั้นเบนสายตามองออกไปนอกหน้าต่างชี้ให้ภรรยาดูถนนหนทางและโครงการก่อสร้างต่าง ๆ ที่กำลังกำเนิดขึ้นในเชิงธุรกิจ ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้นเที่ยวบินปักกิ่งกรุงเทพก็ลงจอดที่สุวรรณภูมิอย่างปลอดภัย
...ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีทองอร่ามบัดนี้ถูกปกคลุมด้วยห้วงแห่งรัตติกาลอย่างเนิบช้าแล้ว..
“เอสเข้าบ้านไหมลูก หรือว่าจะไปค้างที่ห้องหรือเปล่า” คุณแม่ของเขาถามขึ้นเมื่อตอนที่ก้าวขึ้นรถยนต์คันใหญ่ของบริษัทที่มารอรับอยู่ก่อนแล้ว เอสส่ายหัวบอกให้นาคินเตรียมรถคันเล็กมาไว้ให้แล้ว เขาจะกลับไปค้างที่ห้องวันหลังถึงจะกลับบ้าน
“เอาแบบนั้นก็ได้ แต่เอสต้องสัญญาว่าจะเข้าไปทานข้าวกับแม่นะ อาทิตย์หน้าได้ไหมลูก ก่อนแม่ไปสิงคโปร์สักสองสามวัน”
“ครับคุณแม่”
หลังจากส่งคุณพ่อกับคุณแม่ขึ้นรถไปเรียบร้อย เขาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือมาปรับเปลี่ยนบางอย่าง ก่อนต่อสายโทรหาแคปทันที ตั้งแต่เมื่อวานช่วงสายที่เขาโทรหาไม่ติดเลย กระทั่งถึงช่วงดึกสี่ทุมเวลาที่นัดหมายกันไว้ประจำก็ติดต่อไม่ได้อีก ซึ่งมันดูผิดปกติมากเกินไปจนเขาไม่อยากจะคิดในสิ่งที่กำลังกลัว
“sorry, The number have you dial cannot to be connected.....” เสียงโอเปอเรเตอร์สาวอัตโนมัติยังทำงานได้ดีเหมือนเช่นเมื่อวาน เอสเพียรกดๆๆๆ กดแล้วกดอีกต่อสายหาคนที่เขาคิดถึงไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย รถคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดที่ช่องจอดรถของคอนโดเก่า ที่เดิมที่เคยใช้จอดเสมอ รถของปอที่ปกติจะจอดอยู่ข้างกันตอนนี้กลับไม่เห็น แต่นั่นไม่ได้สำคัญเท่ากับรถแต่งคันเดิมของแคปที่ตอนนี้ช่องจอดนั้นกลับมีรถคันอื่นมาจอดนิ่งอยู่ เอสก้าวฉับๆไปที่ลิฟต์กดสายต่อหาปอทันที
“มึงอยู่ไหน”
(กำลังจะถึงห้อง) น้ำเสียงปอบ่งบอกถึงความเครียดขึงเช่นกัน ขณะที่เสียงรถทางด้านหลังดังขึ้น ปอเลี้ยวเข้ามาจอดที่ล็อคจอดรถของเขาพอดีกับที่เอสกดโทรหา
“แคปอยู่ที่ไหน” คำแรกที่เอสทักขึ้นหลังจากปอเดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียดไม่ต่างจากเสียง เขามองหน้าเอสแล้วหลบสายตาไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ปอกลับไม่ได้ตอบคำถามอะไร สองคนก้าวเข้าไปด้านใน
“กูโทรหามันไม่ติดตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อเช้าว่าจะถามมึงก็เสือกปิดเครื่องอีกคน”
“ช่วงนี้กูฝึกงานมึงก็รู้ว่าต้องปิดเครื่องอยู่แล้ว”
“ก็แล้วเมื่อคืนแคปมันทำไมไม่รับสายกูล่ะวะ!” เสียงเอสเริ่มดัง เขาเริ่มจะสติสตังหลุด พอตั้งสติได้ต้องยกมือขึ้นบอกขอโทษที่ตะคอกใส่แบบนั้น
“มึงเข้าไปดูอาเองละกัน” ปอเองก็ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ สายตาที่หลบเลี่ยงคนตรงข้ามอยู่ตลอดจนเอสไม่อยากจะคาดเดาอะไรแล้ว พอเปิดเข้าไปในห้องสิ่งแรกที่ทำคือเข้าไปที่ห้องนอนแคปทันที สายตาคมกริบกวาดมองเตียงใหญ่ก่อนกระชากตู้เสื้อผ้าเปิดออก เหมือนโดนน้ำเย็นจัดสาดใส่ใบหน้าจนชาดิกไปหมด มือที่จับบานประตูอยู่กำแน่น เขาแทบจะถลาเข้าไปดูที่ห้องน้ำในทันที...แปรงสีฟันสองอันที่หันหน้าเข้าหากันเสมอ บัดนี้มันเหลือเพียงด้ามเดียว ที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวเท่านั้น
ปัง!
เสียงบานประตูกระแทกปิดลงโครมลงใหญ่ ปอยืนนิ่งมองแผ่นหลังที่วิ่งหายลับออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เอสออกไปจากห้องแล้ว หน้าตาและท่าทางแบบนั้นทำให้เขานึกถึงสิ่งที่เพิ่งไปเจอมาก่อนหน้านี้ทันที ยกมือขึ้นเสยผมก่อนลูบลงที่มุมปากของตัวเองเบาๆ ถ้าสังเกตดีๆจะเห็นรอยเขียวช้ำซ่อนอยู่ ทว่าแผลที่แตกจนเลือดกลบกลับเผยอยู่ด้านใน บอกตรง ๆ รสหมัดของเฮียเต้ยังเจ็บแสบเหมือนที่คนเขาลือกันไม่มีผิด
.
.
ครืน ~ ~
ท้องฟ้าคืนนี้ปรากฏก้อนเมฆหนาปกคลุมไปทั่วทุกหนแห่ง ท้องฟ้ามืดยามราตรีที่แต่งแต้มไปด้วยสายลมกรรโชก หมู่เมฆหนาทึบ ท้องฟ้าที่ไร้ซึ่งหมู่ดาวราวกับว่าจะไม่เผยรุ่งอรุ่ณแห่งยามเช้าให้ได้เห็นอีกต่อไป
กลิ่นละอองฝนโชยมาติดถึงปลายจมูกเมื่อรถยนต์คันสวยแล่นเข้ามาจอดลงที่ข้างรั้วบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังที่คุ้นเคย เอสก้าวลงมาอย่างไม่รอช้า มองเห็นคนที่ยืนนิ่งอยู่แล้วที่หน้าบ้านนั่นความเคร่งเครียดจากสีหน้าและแววตาบันดาลให้บ้านทั้งหลังเครียดขึงขึ้นได้ ร่างกายสูงใหญ่พอกันก้าวออกมา เผยให้เห็นใบหน้าคมคายใต้แสงไฟ ดวงตาคมกริบไม่ต่างกับสัตว์ป่าสองดวงสบกันแต่ทว่ากลับสื่อถึงคนล่ะความหมาย ไม่ทันได้มีคำพูดใดๆหลุดรอดออกมาเมื่อมือใหญ่ของเจ้าบ้านตรงเข้ากระชากคอเสื้อผู้มาเยือนเข้าหาตัวแล้วซัดหมัดหนักหน่วงกระแทกใส่ปาก มันทั้งรุนแรง ทรงพลังจนคนถูกชกหน้าหงายก่อนเซทรุดลงที่พื้น เอสล้มทั้งยืน...นิ่งอยู่แบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้สู้...เขาไม่ได้สู้เลย หมัดทั้งสองข้างถูกกำเอาไว้แน่น แม้ว่าท่อนแขนสั่นระริกสัญชาตญาณบอกให้ร่างกายตอบโต้ แต่เอสไม่ได้เงื้อหมัดขึ้นสู้เลยแม้แต่นิด จนกระทั่งเมื่อร่างกายสูงใหญ่ของเต้ยืนค้ำหัวตระหง่านอยู่ต่อหน้าก่อนยื่นมือเข้ามากระชากสาบเสื้อที่หลุดลุ่ยให้ขึ้นไปรับหมัดหนักหน่วงอีกครั้ง..และอีกครั้ง
“ไอ้สัส! สันดานเลวมาก มึงทำกับน้องกูยังไงห๊ะ!! ยังกล้ามาเสนอหน้าให้กูเห็นใช่ไหม เหี้ยเอ๊ย ผั๊วะ!!” กำปั้นรุนๆครั้งที่เท่าไหร่ที่ซัดลงจนเลือดสีแดงอาบกลบลงมาที่มุมปาก เลือดกำเดาทะลักไหลรินออกมา แขนแข็งแกร่งเหวี่ยงอีกคนจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้นก่อนเดินเข้าไปกระทืบหนักๆลงที่ท้องแล้วเตะสีข้างเข้าฉาดใหญ่จนเอสล้มลุกคลุกคลานไม่เป็นท่า
“อึกก...” เสียงครางด้วยความเจ็บในลำคอ มือหนากำหมัดแน่น สั่นเทิ้มไปหมด
แต่ทว่า...เขาก็ไม่ได้สู้
“กูไว้ใจมึงทุกอย่าง คนที่กูไว้ใจที่สุด คนที่กูเรียกได้เต็มปากว่าเป็นน้องรหัสที่กูรักมากที่สุด มึงทรยศความไว้ใจของกูแบบนี้ใช่ไหมห๊ะไอ้ชั่ว!!”
“เฮียเต้!!” แคปที่วิ่งมาจากด้านในร้องเรียกพี่ชายสุดเสียง โก้เองก็ออกมาดูเพราะว่าได้ยินเสียงตุ๊บตั๊บและเสียงเต้ที่ดูเหมือนจะตะคอกใครสักคนอยู่หน้าบ้าน แต่โก้ชะงักขายืนนิ่งอยู่แบบนั้นเพราะว่าเห็นแคปวิ่งเข้าไปกอดเอวพี่ชายตัวเองไว้
“เต้...” โก้ยืนนิ่งงัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นภาพลูกชายซ้อมใครคนนึงจนกองลงไปล้มทั้งยืน
“กูจะสั่งสอนมัน!!” เต้กระชากแคปแล้วเหวี่ยงออกไป นาทีนี้หมดแล้วความยับยั้งชั่งใจ เอสที่จะลุกเข้าไปหาแคปซึ่งถูกเหวี่ยงออกไปกองอยู่ไม่ไกลกันเจอตีนหนักๆของเต้เตะเข้าอีกโครมใหญ่
“เฮียเต้พอแล้ว!!” แคปร้องบอกพี่ชายเสียงสั่นโถมทั้งร่างกอดเอวกอดหลังยื้อร่างสูงใหญ่พี่เขาไว้ ขณะที่เต้ยกมือขึ้นชี้หน้าเอสอย่างเอาเรื่องและไม่มีคำว่ากลัวเกรง
“มึงจะเป็นใครมาจากตระกูลยิ่งใหญ่ร่ำรวยแค่ไหนกูไม่สน กูบอกไว้ตรงนี้เลยว่ากูไม่เคยกลัวอำนาจและบารมีของบ้านมึงเลยจำเอาไว้ กูจะพูดแค่ครั้งเดียวมึงจำใส่หัวมึงไว้ให้ดี มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับน้องชายกูอีกต่อไป!! ทุกอย่างระหว่างมึงกับมันให้จบลงตรงนี้!! วันนี้!! และเดี๋ยวนี้!! ถ้าหากกูรู้ว่ามึงยังพยายามจะติดต่อและทำทุกวิถีทางแม้แต่ครั้งเดียว กูจะพาแคปย้ายไปอยู่ในที่ๆมึงจะไม่ได้เห็นแม้กระทั่งเงาของมันอีกเลย มึงจำเอาไว้ไอ้สัสนรก!!”
จบคำตะคอกที่ดังลั่น เขาสลัดแคปหลุดพุ่งเข้าไปกระชากสาบเสื้อหลุดลุ่ยของคนที่มีเลือดกลบเต็มปากขึ้นมาซัดหนักๆลงอีกรอบ เลือดกำเดาสีแดงไหลอาบ มุมปากแตกเป็นแผล หากแต่คนถูกกระทำก็ไม่คิดที่จะเงื้อหมัดขึ้นสู้ สายตาของเอสจ้องมองเพียงแค่คนที่ยืนร้องไห้วิ่งมากอดหลังพี่ชายอยู่แบบนั้น แคปตัวสั่นเทิ้มไปหมด สองแก้มเปียกชื้นไปด้วยรอยน้ำตา ดวงตากลมโตสั่นไหวมองสบมาที่เขาราวกับกำลังอ้อนวอน นัยน์ตาคู่นั้นบ่งบอกถึงถ้อยคำมากมายที่สื่อออกมาไม่ถึงใครอีกต่อไปแล้ว เอสค่อยยันตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล หัวใจเจ็บจนจนจุกยิ่งกว่าร่างกายที่เต็มไปด้วยแผล
“ผมรักแคป..” เสียงทุ้มที่ลอดออกมาจากริมฝีปากที่แตกชะโลมไปด้วยเลือด แคปร้องไห้โฮเพราะว่าได้ยินมันอย่างชัดเจน คำๆนั้นแม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคยหลุดออกมา
“ถุย!!” ตีนหนักๆกำลังจะเตะเข้าชายโครงหนาอีกรอบ แต่ในตอนนั้นเองแคปกลับทำเรื่องที่เต้ต้องคาดคิดไม่ถึง คนตัวเล็กถลาเข้ามาคุกเข่าแล้วโถมกอดเอสเอาไว้รับน้ำหนักเท้านั้นไว้แทน
“อึกก...” แคปเจ็บจนจุก ขณะที่เต้ถึงกับชะงักงัน หัวใจแข็งแกร่งร่วงหล่นแตกสลาย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำร้ายร่างกายน้องชายตัวเอง แม้ว่าจะไม่ได้มาจากความตั้งใจนั่นจึงทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่า ยิ่งเห็นว่าแคปใช้ตัวบังอีกคนมากขนาดไหนเขายิ่งเลือดขึ้นหน้ามากขนาดนั้น
“มึงถอยออกไป!” เต้คว้าเอาแขนแคปกระชากออกจากตัวเอส แต่แคปยังไม่ยอมปล่อยส่ายหัวปฏิเสธยิ่งกอดยึดอีกฝ่ายไว้จนแน่น
“ไอ้แคป!” เต้ตะคอกเรียกเสียงดังลั่น
“ถ้าเฮียเต้หยุด ผมจะปล่อย” แคปต่อรองเสียงสั่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังโดนมือพี่ชายคว้าแขนแล้วกระชากจนสุดแรงจนแคปหลุดออกมาจากเอสได้ เต้จะซัดหมัดลงไปอีกรอบคราวนี้เป็นแคปที่เพิ่งถูกเหวี่ยงออกไปถลาเข้ามาใช้ตัวบังไว้อีกหน เพราะเขารู้ว่าเอสไม่ยอมสู้ถึงต้องทำแบบนั้น
“กูไม่เป็นไร ถอยออกไปแคป..” เสียงทุ้มแผ่วดังขึ้นใกล้ๆ เอสกะให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น เขาเลื่อนมือขึ้นมาจับตัวแคปบอกให้ถอยออก จากนั้นเงยหน้ามองเต้ด้วยแววตาแข็งกร้าวทว่าเต็มไปด้วยความหนักแน่นและมั่นคง
“ผมรักแคป..” คำยืนยันครั้งที่สองถูกปล่อยออกมา ไม่ดังนักแต่เต้ที่ยืนอยู่ได้ยินชัดเจน สองมือที่กำหมัดแน่นยิ่งจิกเนื้อลงไปจนแดงก่ำ เต้เขม้นมองหน้าน้องรหัสตัวเองก่อนเหยียดริมฝีปากใส่แล้วแค่นรอยแห่งความขมขื่นขึ้นมา “หึ...รัก?”
สายลมยามดึกพัดสาดเข้ามา กลิ่นฝนรุนแรงลอยติดปลายจมูก ฟ้าร้องครืนๆดังไปทั่วทั้งบริเวณ ทุกอย่างตั้งเค้าราวกับเตรียมตัวไว้ล่วงหน้า หากแต่รอเม็ดฝนโปรยปรายลงมาเท่านั้น
“คำมักง่ายจากปากของคนอย่างมึง มึงจะรักจริงใจกับน้องกูได้สักกี่น้ำ ไม่ใช่ว่าดูถูกความรักของมึง แต่กูจะแน่ใจได้ยังไงว่านี่คือรักจริง รักแท้ และรักเดียว ในเมื่อตัวมึงเองย่อมรู้อยู่แก่ใจ ตระกูลของมึง ตำแหน่งหน้าที่การงาน ทุกอย่างเมื่อจับมารวมกันความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์ใช่ไหม! ถึงตอนนั้นมึงจะเอาน้องชายกูไว้ที่ไหนของมึงห๊ะ! แคปมันจะกลายเป็นอะไรสำหรับมึงไอ้สัส!! เมียบำเรอมึงเหรอ หรือว่าเมียเก็บที่จะต้องนอนร้องไห้ทุกวี่วันเพื่อรอแบ่งเวลาว่างจากผู้หญิงที่ครอบครัวมึงสรรหามาให้ ไอ้สัสนรกมึงรู้แก่ใจอยู่แล้วยังคิดจะทำ ไม่รู้จักหักห้ามใจ คิดถึงจิตใจน้องกูบ้างไหมห๊ะ!! อะไรบังตามึงห๊ะไอ้เหี้ย!!!”
ผั๊วะ!!!!
“เฮียเต้พอ!”
“มึงหลีกไป!”
“เฮียเต้พอแล้ว ผมขอร้อง...” เสียงเล็กที่สั่นสะท้าน น้ำตาไหลตกลงมาไม่รู้ว่ามากมายเท่าไหร่ สองมือกอดเอสไว้แน่นเอาลำตัวบัง
“แคปถอยออกไป กูไม่เป็นไร”
“สัสเอ๊ย!! โครม!!
เต้หมดความอดทนถีบเก้าอี้สนามกระเด็นจนติดรั้วก่อนที่เขาจะจ้องมองสองคนตรงหน้าแล้วก้มลงไปกระชากแคปให้ยืนขึ้นมา จากนั้นชี้นิ้วใส่หน้าเอสอีกครั้ง “ทุกคำที่กูพูดไปแล้วมึงท่องใส่หัวกะโหลกมึงไว้ให้ดี กูพูดจริงทำจริงมึงรู้ดีอยู่แล้ว” จบคำพูดเต้ดึงแขนแคปให้เดินมาทางประตูจะพาเข้าบ้าน ตอนนั้นเองที่ทุกคนมองเห็นว่าโก้ยืนนิ่งอยู่แล้ว
นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ...หัวใจของผู้เป็นพ่อแหลกสลายลงเพียงเพราะเห็นลูกชายสองคนต้องทะเลาะเบาะแว้งกันถึงขั้นลงไม้ลงมือ โก้ยืนจ้องหน้าเต้กับแคปนิ่ง หยดน้ำตาไหลอาบลงมา เพียงหยดเดียวก็เพียงพอให้หัวใจของสองพี่น้องร้าวราน
“แคป..” เสียงทุ้มต่ำของอีกคนดังขึ้นที่ด้านหลัง แคปหันไปตามเสียงเรียก เอสลุกขึ้นมาแล้ว สภาพไม่แตกต่างจากนักโทษที่โดนรุมประชาทัณฑ์ เขายื่นฝ่ามือออกไปก่อนจ้องหน้าแคปนิ่ง ดวงตาคมกริบแน่วแน่ไม่หวั่นไหว คาดหวังเต็มเปี่ยมว่าแคปจะเข้าใจความหมายนี้
เดินมาหากู....เราจะไปอยู่ด้วยกัน
เสียงฟ้าร้องคำรามอยู่เบื้อบน ปล่อยแสงสีขาวพาดลงมาเป็นแนวยาวจนดูน่ากลัว
ได้โปรดเถิดแคป...เดินออกมา
“แคป..”
ได้โปรด.... เสียงเรียกแผ่วเบาจนน่าใจหาย แน่นอนว่าแคปรู้และเข้าใจความหมายนั้นดี แต่ทว่า สองคนตรงหน้าเขาสำคัญยิ่งกว่าชีวิตไม่แพ้กัน ทั้งพ่อทั้งพี่ชาย ดวงตาคู่สวยสั่นระริกอย่างรวดร้าว แคปยืนจ้องเขานิ่งด้วยใบหน้าที่มีแต่รอยน้ำตา เพียงหวังจะให้คนที่อ่านหัวใจกันได้เข้าใจสื่อนัยความหมายนั้น
ได้โปรดเข้าใจกู....นั่นคือทั้งหมดที่เขาอยากจะสื่อก่อนที่มือเล็กจะขยับคว้าเกี่ยวเอาฝ่ามือใหญ่ของพี่ชายไว้....ในตอนนั้นเองที่หัวใจหนึ่งดวงที่รออยู่แตกสลายลง ย่อยยับไม่มีชิ้นดี สายตาที่ทอดมองมือนั้นของคนรักที่เกี่ยวเกาะมือพี่ชายไว้อย่างเจ็บปวด
แคปเลือกแล้ว....เขารู้
สองขาก้าวลากห่างออกไปกับหัวใจที่หนักอึ้งและอ่อนล้า เมื่อทุกอย่างต้องจบและไม่มีอะไรเหลือไว้อีก
เสียงเครื่องยนต์เคลื่อนตัวขับห่างออกไป สามพ่อลูกยืนนิ่งงันในความมืด มีเพียงแสงสลัวของไฟนีออนจากโคมถนนดวงเล็กที่ติดอยู่รั้วหน้าบ้านสะท้อนเสี้ยวหน้าแสนเศร้าของใครบางคน แคปจ้องมองที่ถนนอย่างไม่วางตา เขารู้ว่าอีกเพียงครั้งเดียวที่เขาจะเห็นรถคันนั้นวิ่งอยู่แถวนี้ได้ เอสต้องกลับรถออกมาจากท้ายซอย ชั่ววินาทีของนาฬิกาที่เดินผ่านราวกับเข็มนาฬิกาถูกหยุดเอาไว้ เสียงเครื่องยนต์คุ้นเคยเคลื่อนตัวกลับออกมาแล้ว รถคันใหญ่ชะลอลงราวกับว่าคนขับกำลังหันมองมาที่เขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ตัวรถค่อยเคลื่อนห่างออกไป......ทุกที
เสียงครืนๆจากท้องฟ้าดังแทรกลั่นเข้ามาในโสต ฝนเม็ดเล็กเริ่มร่วงกราวลงมาจากฟากฟ้าที่มืดทึบ
หนึ่งหยด..
สองหยด..
สามหยด..
สี่หยด..
ห้าหยด..
กระทั่ง.......
ครืนน~
วินาทีนั้น มือเล็กสลัดจากพี่ชายวิ่งเท้าเปล่าบนถนนลูกรัง ไล่ตามหลังรถสีดำคันเดิมที่ขับห่างออกไปแล้วหลายร้อยเมตร ความพยายามช่างน่าเวทนานัก หัวใจบอบช้ำเฝ้าวิงวอนร้องขอ...
ได้โปรดขับช้าลงอีกหน่อย
ได้โปรด....อีกสักครั้ง
ได้โปรด...
เขาวิ่งสุดชีวิตเท่าที่แรงจะมีพร้อมๆกับสายฝนที่ลงเม็ดหนักขึ้นเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ กับคำภาวนาครั้งสุดท้าย ขอให้ฟากฟ้าเป็นพยานท่ามกลางสายฝนแห่งความเศร้าโศกนี้
ในที่สุด
ร่างกายสูงโปร่งวิ่งถลาเข้าไปตัดหน้ารถไว้ในระยะประชิด เสียงเบรคดังลั่นเมื่อไฟจากหน้ารถสาดใส่ใครบางคนที่ยืนกางแขนกั้นไม่ยอมให้รถขับเคลื่อนต่อไปได้ ฝนเทลงมาหนักหน่วงแล้ว ที่ปัดน้ำฝนหน้ารถทำงานแบบอัตโนมัติ
“แคป!” เอสพึมพำเรียกราวกับเพิ่งตั้งสติได้ ก้าวลงไปหาคนที่ยืนรอคอยเขาอยู่
ทั้งๆที่ฝนตกหนักขนาดนั้น ทั้งๆที่แทบมองไม่เห็นแต่ทว่า..สายตาโศกเศร้าสองคู่กลับจ้องมองกันและกันแน่นิ่ง นัยน์ดวงตาที่เขาหลงใหลมาตลอดแดงก่ำและกำลังร่ำไห้หนักหน่วง ถ้อยคำนับร้อยพันความหมายถูกถักทอร้อยเรียงเป็นสายใยแห่งความรักและการพลัดพรากกลางทะเลสายฝน หมื่นแสนคำพูดที่เขารู้และเข้าใจดีกับความรักลึกซึ้งที่แฝงไปด้วยกฏเกณฑ์ที่ต้องจากลา
มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลรินออกมาจากโพรงจมูกของอีกคนครั้งแล้วครั้งเล่า...เสียงสะอื้นไห้อย่างรวดร้าวท่ามกลางพายุฝนโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง มือใหญ่คุ้นเคยดึงร่างเล็กที่สั่นเทิ้มเข้ามาโอบกอด แคปร้องไห้โฮกายแทบทรุดเมื่อฝ่ามือนั้นเลื่อนเข้ามาประคองศีรษะเขากดลงที่บ่าแกร่ง ลมหายใจจมแน่นไปกับเสียงสะอื้นไห้บาดลึกที่พาหัวใจสองดวงบอบช้ำแตกสลายและร้าวราน
.....ทั้งน้ำตาทั้งสายฝนอาบลงที่สองแก้มเนียน กับถ้อยคำกระซิบที่อ่อนล้าแทบขาดใจ....
“ขอโทษ....”
เสียงเล็กสั่นเทิ้มอย่างห้ามไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เมื่อฝ่ามือใหญ่โอบแน่นทันทีที่ได้ยินถ้อยคำนั้น...ทุกสิ่งจบสิ้นสะบั้นไม่มีเหลือ ถ้อยคำแห่งการจากลานำพาน้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งริน ใบหน้าคมที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยแผลแหงนมองท้องฟ้าที่พร่างพราวไปด้วยเม็ดฝนสาดลงมาใส่ไร้ความรู้สึก หัวใจทั้งดวงย่อยยับพังทลาย...ฟ้าคืนนี้ไม่เหลือเค้าแห่งรุ่งอรุณของวันใหม่อีกต่อไปแล้ว
รักมึงตลอดไป....
“จำห้องกูได้ไหม คอนโดตรงข้ามร้านที่เราไปนั่งกินเหล้ากันวันนั้น ห้อง 3933 กูจะบอก รปภ. ไว้”
“แล้วทำไมกูต้องไปหามึง..”
“เพราะมึงเป็นเมียกูไงล่ะ..”
“เลิกกี่โมงแคป..”
“กูจะกลับเอง เลิกกี่โมงก็ช่างไม่เกี่ยวกับมึง..”
“ดื้อจริงๆ ดื้อไม่มีใครเกิน..”
“แคป กางเกง...”
“แคป ขอเสื้อ”
“แคป เนคไทล่ะ”
“แคป ที่หนีบไทยังไม่ได้ติดไว้ให้กูเลยนะ”
“แคป ลืมตาสิวะ”
“แคป ใส่อัน...”
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูจะนอนไอ้เหี้ย!!! เรื่องมากนัก หล่อจะตายห่าแล้วเมื่อไหร่จะไปได้สักทีห๊ะ!!!”
“อยากได้อะไรไหมแคป..”
“บ้านพร้อมที่ดินริมทะเลเป็นไง..”
“เอาที่ไหนดี กระบี่ พังงา พีพีหรือว่าสิมิลันดีกว่ากันล่ะ หรือมึงชอบแถวๆภาคตะวันออกตราดก็สวยนะแต่ถ้าให้ใกล้ ๆ หน่อย ปราณบุรีก็ไม่เลวนักหรอก แต่ตอนนี้ต้องขอติดไว้ก่อน ทำงานเมื่อไหร่กูให้เลย”
“มึงจะบ้าเรอะ กูพูดเล่นมึงเข้าใจไหมว่ากูพูดเล่น”
“แล้วคิดว่ากูพูดจริงหรือไง อย่ามาหลงตัวเองกูจะไปซื้อให้มึงทำไมวะ พูดเล่นเหมือนกันเหอะ”
“เออขอบใจไอ้สัส มึงจริงใจเป็นบ้ากูมันหลงตัวเองจริง ๆ ”
“ถ้าเรียนจบแล้ว มึงจะทำงานอะไรวะแคป..”
“ไม่รู้ดิ ทำสวนมั้ง”
“เอาดีๆ”
“ยังไม่รู้เลย คิดว่าอาจจะทำงานดีเจไปก่อนหาเงินทุนสักก้อนเปิดร้านอะไรบางอย่างขึ้นมาล่ะมั้งนะ”
“ร้านอะไร มึงอยากขายอะไร”
“ยังไม่รู้ ยังไม่ได้คิด กูชอบธรรมชาติบางทีอาจจะไปทำไร่ทำสวนเปิดฟาร์มอะไรแบบนั้นก็ได้ ทุกอย่างไม่มีอะไรแน่นอน”
“ไม่คิดอยากทำงานให้กับรัชชากรุ๊ปเหรอวะ?”
“ไม่เลย..”
Fin
>>บทสุดท้ายของภาคเด็ก ใช้เวลาเขียนนานนิดนึงค่ะ รออ่านต่อภาคทำงานนะคะ ขออนุญาตเว้นช่วงชาร์ตพลังก่อน แบตอ่อนเหลือเกิน บทนี้งมอยู่นานมากไม่ได้ดั่งใจเลย กลัวฟิลลิ่งส่งออกไปไม่ถึงคนอ่านค่ะ รู้สึกยิ่งเขียนยิ่งฝืดไงไม่รู้ ถ้ามินฝีมือดีกว่านี้จะทำให้นักอ่านมีอินเนอร์ได้มากค่ะ แต่มันก็ด้วยอะไรหลายๆอย่าง(ที่สำคัญคือยังไม่เก่ง)เพราะงั้นผิดพลาดขาดเหลือประการใดมินขออภัยไว้ด้วยนะงับ!
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันเสมอ ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย ขอบคุณมากจริงๆค่ะ(โค้งงามๆ)
ปล. อารมณ์แบบนี้ถ้าเป็นคนเมนท์นี่จะบอกเลยว่า ต่อด่วนๆ อย่าใจร้ายทิ้งกันไปนานเลยนะฮืออออ ไม่งั้นฉันจะทิ้งเธอไปจริงๆยัยมิน ยัยนักเขียนใจร้ายยยย// ไม่เอาน่าเนาะๆ นักอ่านมินรอเก่งอยู่แล้ว o13
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 04-09-2015 21:27:57
เริ่มหัวข้อโดย: Akikojae ที่ 04-09-2015 21:47:00
อ่านจบแล้ว พอถึงตอนที่ต้องปล่อยมือจริงๆรู้สึกทำใจไม่ได้
พอมาถึงตัวหนังสือสีเขียวถึงกับร้องไห้โฮเลย รักเรื่องนี้มากๆๆ
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ เชื่อว่าวันนึงแคปเอสจะได้รักกันอีก :mew1:
พอมาถึงตัวหนังสือสีเขียวถึงกับร้องไห้โฮเลย รักเรื่องนี้มากๆๆ
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ เชื่อว่าวันนึงแคปเอสจะได้รักกันอีก :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 04-09-2015 22:01:56
เริ่มหัวข้อโดย: mayuree ที่ 04-09-2015 22:13:47
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 04-09-2015 22:24:00
:hao5: :hao5:
เฮียเต้ใจร้าย
ได้โปรดมาต่อเร็วๆด้วยเถอดดดด :sad4: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 04-09-2015 22:46:37
คุณมินเขียนเก่งหรือเปล่าไม่รู้ แต่ตอนนี้คือเราอินเวอร์ น้ำตาไหลเรื่อยๆ
สงสารเอสแคปโคตรๆ แอบสงสารปอด้วยร่วมด้วยช่วยรับตลอด
แต่ก็เข้าใจหัวอกคนในครอบครัวแบบเฮียเต้นะ เราเลยสะอึกกับทุกคำที่เฮียเต้พูด
อยากให้เอสพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวแคปเห็น แต่ห่วงมากกว่าคือครอบครัวกาแฟจะให้โอกาสเอสพิสูจน์หรือเปล่านี่สิ
นี่ขนาดเฮียเต้ยังขนาดนี้นะ ไม่อยากคิดสภาพถ้าอาฟี่รู้เลย เอสจะเละขนาดไหน
(นี่ไม่คิดมาก่อนว่าถ้าครอบครัวรู้เรื่องแล้ว สถานการณ์มันจะเลวร้ายขนาดนี้)
รอภาคผู้ใหญ่แบบใจจดใจจ่อ อยากรู้ว่าคู่นี้จะไปต่อทางไหน แต่ขออย่างเดียวอย่าจบเศร้านะ เก๊าจิตใจไม่เข้มแข็ง :hao5:
แต่ถ้าจะจบเศร้าก็ขอคุณมินแจ้งล่วงหน้าสักเดือนค่ะ เราจะได้ทำใจล่วงหน้าก่อนอ่าน :katai1:
ปล. คุณมินน่าจะให้มีแท็กสครีมแอนด์กรีดร้องในทวีตนะคะ ตอนนี้สครีมคนเดียวอย่างกะคนบ้าเพราะเพื่อนไม่เข้าใจ ฮ่าๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: rule ที่ 04-09-2015 23:02:41
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 04-09-2015 23:04:58
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 04-09-2015 23:12:50
ไม่ไหวละตอนนี้ขอตัวไปร้องไห้แปป
เสียใจแทนเอสแคป พี่เต้ทำไมต้องทำตัวเป็นเจ้าชีวิตของน้องวะ ทำไมไม่ถาม ทำไมไม่ทำความเช้าใจน้อง ทำไมต้องตัดสินใจแทนทุกอย่าง...ทำไมไม่นึกบ้างว่าน้องรักกันจริง ทำไมไม่พยายามเข้าใจและหาวิธีช่วยน้อง ทำไมไม่นึกถึงใจน้องว่าทำแบบนี้แล้วน้องมันจะเสียใจขนาดไหน
งืออออ อยากอ่านต่อแล้วอะ
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 04-09-2015 23:15:15
ร้องไห้เลย TT.TT
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 04-09-2015 23:18:29
รออ่านภาคโต
ปล.นิยายน้องมินจบแฮปปี้ทุกเรื่องนะ เท่าที่ตาม
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 04-09-2015 23:28:27
สงสารทั้งคู่มาก แต่จะเถียงเฮียเต้ก็เถียงไม่ลงอะ ที่พูดมามันมีเหตุผลหมด สองคนรักกัน แต่คนในครอบครัวมองมา เขาจะไว้ใจได้ยังไงว่าวันนึงคนของเราจะไม่เสียใจ งานนี้ต้องพิสูจน์กันยาวๆๆ เราคิดเหมือนเฮียเต้ แต่เราคงกระทืบเอสไม่ลง ทำไมพี่รุนแรงอย่างนี้ รู้เลยแคปมันได้มากจากใคร แต่ถึงเฮียเต้จะโหด แต่เฮียเต้เท่มากอะ ฮือออ
เคยอยากเห็นแคปโหมดอ่อนไหว เคยอยากเห็นเอสบอกรักหวาน ๆ บ้าง แต่แบบ อะฮืออออ ยิ่งตอนแคปกอดเอสไว้เพราะไม่อยากให้เอสเจ็บ แบบบ ฮืออออ
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 04-09-2015 23:31:29
สาธุ อะไรที่เต้ทำไว้กับคาปูและเอส ขอให้คืนสนองกลับไปร้อยเท่า พันเท่าเลย
หรือไม่อย่างนั้นเต้มันก็ต้องโดนจับกดให้กลายเป็นเมีย ถึงจะได้เข้าหัวอกน้องคาปูชิโน่
อ๊ากกกก เกลียดเต้โว้ยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: mookiie ที่ 04-09-2015 23:38:36
กว่าจะรักกันไม่ง่ายเลย แต่รักกันแล้วกลับยากยิ่งกว่า
เข้าใจเฮียเต้นะ แต่เป็นเราเราก็อยากให้เฮียเข้าใจและอยู่ข้างๆนะ
รอภาคทำงานนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณมิน ^^v
ปล.รอได้เสมอ แต่ขออย่าจบเศร้าเลยนะคะ T__T
เริ่มหัวข้อโดย: tepintpilai ที่ 04-09-2015 23:38:49
รู้ไหมว่าพรากคนรักกันมันบาป :katai1: :katai1: :katai2-1:
มาต่อไวๆนะ ขอเอาน้ำแข็งประคบตาแปป
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 04-09-2015 23:39:28
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 04-09-2015 23:44:59
เราจะร้องละนะ :mew4: :mew4: :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-09-2015 00:26:34
ไม่ได้ทำใจไว้เลย
สงสารคาปูกับเอส
ตอนนี้เรื่องไปเร็วมาก
เลิกกันทั้งๆที่ยังรักกัน
มันช่างเต็มไปด้วยหลายความรู้สึก
เจ็บปวดกันทั้งคู่เลยแบบนี้
แล้วเอสต้องเป็นแบบที่เต้ว่ามั้ย
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 05-09-2015 01:37:11
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-09-2015 01:47:39
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-09-2015 01:48:48
เริ่มหัวข้อโดย: wann ที่ 05-09-2015 02:47:16
มาต่อภาคผู้ใหญ่เร็วๆๆน้าค้าา
ฮืออออ
เริ่มหัวข้อโดย: mattafaris ที่ 05-09-2015 03:53:41
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 05-09-2015 07:49:06
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-09-2015 08:03:49
ปล.1 นี่ยังดีน๊าา ที่อาฟี่ไม่อยู่ ไม่งั้น เอสของเค้า(?) คงจะโดนหนักว่านี้!!!
ปล.2 ขอตัวไปซับน้ำตาพร้อมจูนสตงสติแปป แคปไปแล้วววววว เค้าาเลิกกันล๊าววววว ไม่ยอมม พี่มินเอาตอนต่อไปมาเคลมด่วนๆ!!!!!!
(...ใจจะขาดตามเอสแคปไปแล้วนะเออ) :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 05-09-2015 08:08:01
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 05-09-2015 09:07:03
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-09-2015 10:57:42
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 05-09-2015 11:49:28
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 05-09-2015 11:50:02
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 05-09-2015 12:59:12
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 05-09-2015 13:19:47
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 05-09-2015 13:35:26
จำได้น่ะมีดราม่าเมื่อไรเอ็นซีจะเยอะน่ะ อิอิ
รักเอสแคปมากมาย
รอออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 05-09-2015 13:45:31
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 05-09-2015 15:08:18
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 05-09-2015 15:13:32
เห็นใจทั้ง2นะ แต่ก็เข้าใจที่เต้พูดเหมือนกัน ทั้งเอสและแคป
คบกันโดยที่ไม่มองถึงอนาคตเลย ไม่มองว่าถ้าครอบครัวทั้ง
คู่รู้จะเกิดอะไรขึ้น ครอบครัวเอสเองก็มีหน้ามีตาในสังคม
แคปก็เป็นความหวังของครอบครัว เอิ่มมมมม จะยังไงต่อคะ
งานดราม่าคงตามมาอีกเป็นโขยง
ตอนปิงกะพี่เอย์ ครอบครัวพี่เอย์จะดราม่า มาเรื่องนี้ ดุท่าจะ
ดราม่าทั้ง2ฝั่งนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 05-09-2015 15:46:18
ทั้งๆที่เริ่มเปิดใจให้กันขนาดนี้แล้วแท้ๆ
เหมือนย้อนกลับไปอ่านหมาปิงกับพี่เอย์เลย
แถมตอนนี้ยังกลัวใจแบงค์มากๆเหมือนกัน ถึงแม้แคปจะไม่คิดอะไรเหอะ แต่ความใกล้ชิดมันน่ากลัวนะ
อยากจะบอกว่า ค้างมากกกกกกกกกกกกกก รีบๆมาต่อนะคะ ไม่อยากเห็นเอสกับแคปเสียใจนาน
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 05-09-2015 17:03:26
สงสารเอส กับแคป คือการจากลากันโดยแทบจะไม่ได้บอกลากันเลย โฮ
โก้ต้องช่วยลูกแคปนะคะ นะๆๆๆๆ
พี่เต้ใจร้ายมาก เข้าใจนะว่ารักน้องมาก
เอสต้องสู้นะ ต้องเอาชนะใจพี่เต้กับอาฟี่ไปให้ได้นะ แต่อย่านานนะ อย่านานเลย กราบบบบบบ
คนเขียนก็อย่าหายไปนานนะคะ ฮือออออออ ใจจะขาดดดด
ขอหนีไปร้องไห้ก่อนนะ ฮือออออออออออออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 05-09-2015 18:50:05
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 05-09-2015 19:54:42
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 05-09-2015 20:43:28
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 05-09-2015 21:08:56
โฮ~~~~~~~
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 05-09-2015 21:40:03
หน่วงสุดไรสุดด ร้องไห้แรงงงงง เศร้าไปอีกก (นี่ขนาดตั้งตัวก่อนอ่าน 1 วันแล้วนะ) :sad4: :sad4:
เอสอย่าเพิ่งถอดใจนะ อย่าเพิ่งยอมนะ ต้องสู้สิๆ เพื่อเอาชนะใจครอบครัวแคปให้ได้
รอตอนต่อไปรัวๆๆๆ แต่ตอนนี้ขอไปซับน้ำตาก่อนเน้ออออ T^T
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 05-09-2015 22:09:45
เข้าใจพี่เต้แต่....สงสารอีเอสมากกกกกก ไม่ไหวแล้ว แงๆๆๆ :sad4:
รอภาคต่อไปอย่างทรมาน
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 05-09-2015 22:36:57
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 05-09-2015 22:58:26
แต่ต้องมาร้องไห้หนักมากตอนเฮียเต้รู้ความจริง รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับความรักครั้งนี้ เพราะแคปรักครอบครัวมาก
:monkeysad: สงสารเอสแคป ได้แต่หวังว่าจบภาคเด็กแบบดราม่าน้ำตาไหลพราก มาต่อภาคผู้ใหญ่แล้วอะไรระกว่างสองคนนนี้จะดีขึ้น ขอให้ครอบครัวเข้าใจความรักของเขาทั้งสองคน ถือว่าช่วงที่ห่างกันก็ไปค้นหาใจตัวเองว่ารักกันแบบไหนพร้อมไหมที่จะผ่าฟันอุปสรรคนี้ไปให้ได้
รักคนเขียน รักเอสแคป มาต่อเอสแคปเร็วๆนะค่ะ จะกลับไปอ่านจุดเริ่มต้นรอ สู้ๆทั้งคนเขียน คนอ่าน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 05-09-2015 23:15:15
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 06-09-2015 00:38:30
รักกันไว้ก่อนน้า แง
เอาใจช่วย รอได้ อ่านจุใจมากค่ะ
เข้าใจเฮียเต้ แต่สงสาร
ปล น้องหมาน่ารักมากกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 06-09-2015 03:46:50
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 06-09-2015 09:49:58
กลับมาบ้านอ่านใหม่อีกรอบ ร้องไห้ไปและทำความเข้าใจกับสิ่งที่เฮียเต้ทำ
อนาคตไม่มีใครหยั่งรู้ แต่ตัวตนของเอสคือความเป็นจริงที่ทำให้เฮียเต้กลัว
รอภาคต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-09-2015 11:25:45
นาทีนี้ สงสารตัวเองเป็นที่สุด
แงๆๆๆๆๆ ทั้งเจ็บ ทั้งจุก ใจเขาปวดร้าววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 06-09-2015 12:27:40
เราเข้าใจเฮียเต้ เข้าใจเอส เข้าใจแคป สงสารทุกคนด้วย แต่ถ้ามองในมุมพี่ชาย มันก็จริงอย่างที่เฮียว่า ด้วยภาระทุกสิ่งอย่าง หน้าตาในสังคมของเอส มันยากจริงๆนั่นแหละ อ่านถึงประโยค รักมึงตลอดไป เรานี่รีบวิ่งเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำแทบไม่ทัน
ต้องจากกันทั้งที่ยังรักกันอยู่ คือมันเจ็บยิ่งกว่าไล่ให้ไปตายอีก เฮียเต้รู้ไหม
เป็นกำลังใจให้เอสแคป ขอให้ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายแบบนี้ไปได้ไวๆ ถ้าท้ายที่สุดทั้ง2คนยังไม่เลิกรักกัน เราเชื่อว่า ยังไงโชคชะตาก็จะพาให้ทั้งสองได้กลับมาเจอกันอยู่ดี
รออ่านภาคทำงานนะคะ ยังไงก็ไม่มีทางทิ้งเรื่องนี้แน่นอนค่ะ คุณมินก็อย่าทิ้งพวกเราไปนานน่ะ สัก1เดือนก็พอ นานกว่านี้มีขาดใจตายกันหลายรายแน่นอน
รักเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: Guy_BLove ที่ 06-09-2015 15:49:40
รอตอนต่อไปนะค้า :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 06-09-2015 17:54:12
มาต่อไวๆน๊าขาดเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวลงแดงตายนะเออ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 06-09-2015 19:03:40
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 07-09-2015 02:01:46
ชอบเอสกับคาปูนะ มารออ่านภาคต่อ
จะเจอกันยังไง จะรักกันอีกได้ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 07-09-2015 07:33:21
บางทีผมก็รอไม่เก่งนะครับ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 07-09-2015 16:12:55
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-09-2015 19:52:10
สงสารอ้ะ รีบมาต่อภาค โต ไวไว แร็วเข้าาา จิขาดใจ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 07-09-2015 22:49:21
เริ่มหัวข้อโดย: su40747 ที่ 08-09-2015 06:47:12
เศร้า สงสารทั้งเอสทั้งแคปทั้งเฮียเต้ ดูแต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเอง :mew6:
ดีที่อาฟี่ไม่อยู่ ไม่งั้นไม่อยากนึกถึงสภาพเอส 555 :katai1:
รอภาคต่อไปค่ะ มาเร็วๆนะ คนเขียนสู้ๆค่ะ :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 08-09-2015 13:20:46
เห็นใจ และสงสารทุกๆคน เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้
ได้แต่รอแบตเต็ม แล้วเครื่องเดินต่อไปนะฮะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน ได้ลุ้นไปกับตัวละคร ขอบคุณฮะ
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 09-09-2015 00:09:08
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 09-09-2015 07:34:53
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 09-09-2015 08:09:07
เรื่องนี้คือเรียลเลยนะ. ในนิยายบางเรื่องครอบครัวเข้าใจกันง่ายจัง จะมีจริงเหรอที่พ่อแม่จะตอบว่ายอมรับได้เพื่อความสุขของลูก
แทบไม่อยากอ่านพารท์ผู้ใหญ่ บอกตรงๆกลัว ไม่อยากให้เอสกับแคปผิดใจ. เสียใจหรือมีคนใดคนหนึ่งมีใจใคร.
อยากให้ทั้งสองคนใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องมีใคร. แต่อยู่แบบไร้หัวใจ. อยู่แบบไม่มีความสุข.
อยากให้รอความสุขที่จะได้อยู่ด้วยกันในบั้นปลาย. อยากให้ทุกคนรู้ว่าถึงจะแยกเอสกับแคปออกจากกัน เค้าก็ใช้ชีวิตได้ตาม
ปกติ. แต่คุณได้พรากความสุขของเค้าไป. คิดแล้วนอยด์อะ. เซ็งมาก
คนเขียนเขียนได้ดีมากค่ะ อิชั้นอินมาก. ขอบคุณค่ะ. จะตามต่อนะคะ.
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 09-09-2015 12:33:21
แต่ว่า เต้ยังไม่ลองให้โอกาสแคปกับเอสเลยนะ ไหน ๆ น้องก็เสียสาวไปแล้วนี่ ลองดูก่อนไหม
... อ่านแล้ว น้ำมูกน้ำตาจะไหล ... ได้แต่หวังว่า ครอบครัวของทั้งสองคนจะพยายามเข้าใจและทำใจยอมรับ
และเห็นแก่ความสุขของแคปกับเอสบ้างนะ ...
รอภาคต่อไป หวังว่าคงไม่ทรมานใจมากนักหรอกนะ ปอเอ้ยยยย ช่วยสองคนนี้ด้วยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 09-09-2015 13:19:19
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 09-09-2015 22:24:12
เราเชื่อว่าทั้งสองคนจะผ่านจุดนี้ไปได้
เราจะอดทนไปด้วยกันนะ เอสแคป
ขอให้เชื่อมั่นในกันและกัน
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 09-09-2015 23:43:53
สงสารทุกคนเลย
แคปเอสต้องสู้ๆนะ
รักเอสแคป
มาต่อเร็วๆน๊า :L1:
เอสแคป แคปเอส
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 11-09-2015 13:39:36
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 12-09-2015 11:15:43
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 12-09-2015 12:58:48
จากที่เคยเห็นเอาแต่ด่ากัน ทะเลาะกัน ไม่เคยพูดจาหวานๆ
แต่เมื่อมาถึงวันที่ต้องจากลาทั้งๆ ที่ยังรัก ทำให้เพิ่งเห็นว่าทั้งเอสและแคปรักกันมากกว่าที่เคยเห็นแสดงออกกันมา
ความจริงก็เคยคิดถึงอนาคตของสองคนนี้อยู่เหมือนกัน
เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันยังอยู่ในช่วงที่ยังเป็นนักเรียนนักศึกษาซึ่งถือว่ายังเด็กกันอยู่
เคยเห็นหลายคู่ที่ได้แต่งกันกันหลังจากที่เคยคบหากันมาสมัยเรียน
แต่เมื่อคิดว่าทั้งสองต่างก็เป็นผู้ชาย ประกอบกับครอบครัวของทั้งเอสซึ่งเป็นครอบครัวนักธุรกิจ ย่อมต้องคำนึงถึงผู้สืบทอดซึ่งเอสก็เป็นลูกชายคนเดียว และครอบครัวของแคปที่ทุกคนต่างรักและเป็นห่วงแคปมากจนคิดว่าขนาดเราที่เป็นลูกสาวของบ้าน พ่อแม่พี่น้องยังไม่หวงเราขนาดนี้เลย จะว่าแคปอาจถูกดูแลประคบประหงมประดุจดั่งเป็นสาวน้อย(?)เลยก็เป็นได้
มันเลยทำให้หลายคนเห็นว่าความรักในช่วงนี้มันยังเป็นความรักที่เต็มไปด้วยความอยากลองและสนุกสนาน มันก็ไม่แปลกที่ถ้าหากครอบครัวของทั้งสองฝ่ายรู้แล้วจะเกิดเหตุการเช่นนี้
จึงคาดหวังไว้หวังว่าภาคโตแล้วสถานการณ์จะดีขึ้น
เพราะเราแอบหวังว่าครอบครัวของเอสจะเข้าใจลูกชาย และครอบครัวของแคปที่มีอาฟี่ที่ดูเหมือนว่าจะอยากมีความสัมพันธ์แบบอินเซสกับพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง และพี่เต้ที่ดูเหมือนว่าอาจจะมีความสัมพัธ์เกินเพื่อนกับรัฐ จะเข้าใจทั้งสองคนมากขึ้น
สุดท้ายนี้ อยากอ่านภาคโตแล้วใจจะขาด ปล่อยค้างไว้แบบนี้รู้สึกใจไม่ดี แต่ก็ขอให้ผู้เขียนพักผ่อนให้เพียงพอ เพื่อจะมีกำลังกาย กำลังใจ และกำลังความคิดที่จะสร้างสรรค์ผลงานต่อไปค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 15-09-2015 07:05:44
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-09-2015 15:34:50
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-09-2015 15:45:27
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 16-09-2015 16:23:33
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 16-09-2015 20:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-09-2015 20:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 17-09-2015 02:05:19
ก็พอเข้าใจเฮียเต้นะ แต่เฮียไม่รู้สึกสงสารน้องบ้างหรอไง :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 17-09-2015 07:19:12
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 17-09-2015 10:23:40
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 17-09-2015 13:54:46
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 17-09-2015 13:57:11
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 17-09-2015 18:10:01
แอบตกใจเหมือนกัน ไหงถึงต้องจากกันซะงั้น แร้วคูเปอร์จะอยู่ยังไงTT
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 17-09-2015 20:28:11
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 17-09-2015 20:33:19
คิดถึงอ่ะ แบบว่าคิดถึงงงงมว๊ากกกกก :katai1:
ปล.เค้าจะเป็นผู้ใหญ่กันล้าววววว อะไรๆมันคงง่ายขึ้นรึเปล่า? หรือว่ายากกว่าเดิม? เอาใจช่วยทั้งสองคน!!
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 18-09-2015 20:32:28
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 19-09-2015 16:45:18
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 19-09-2015 19:19:30
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 20-09-2015 20:24:26
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-09-2015 22:18:31
รอภาคผู้ใหญ่อยู่น๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: rule ที่ 20-09-2015 23:02:24
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 21-09-2015 20:29:22
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 22-09-2015 10:00:35
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 22-09-2015 20:11:04
รอออออ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 22-09-2015 20:53:46
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-09-2015 21:06:45
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 22-09-2015 21:20:54
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 22-09-2015 22:12:26
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 22-09-2015 22:18:32
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 23-09-2015 11:21:56
อยากอ่าน อยากอ่านนๆๆ
เอาตอนโตมาส่งด่วน!!
อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้วน๊า
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 23-09-2015 12:18:03
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 23-09-2015 17:19:12
เริ่มหัวข้อโดย: Wendy ที่ 23-09-2015 17:48:26
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 23-09-2015 19:04:52
อยากอ่านต่อแล้ว :hao5:
มาให้กำลังใจคุณมินค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 23-09-2015 19:08:58
ช่วงนี้จะได้เจอกันอีกไหมนะ ถ้าเจอกันจะทำยังไง
แล้วเอสกะแคปจะทำใจได้เหรอ แล้วอีกเมื่อไรกันนี่
เค้า2คนถึงจะได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้อีก ดูท่าครอบครัว
ทั้ง2ฝ่ายไม่ค่อยแอปปี้เท่าไรด้วย เรื่องก่อนครอบครัว
พี่เอย์ฝ่ายเดียวส่วนหนูปิงไม่มีปัญหา อยากอ่านใจจะขาดแล้วนะนี่
พี่มินขาาาาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-09-2015 20:15:19
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 25-09-2015 11:32:36
จริง ๆ เหมือนครอบครัวเอสค่อนข้างใจกว้างนะ จากที่พี่สาวยอมรับได้ง่าย ๆ
พ่อและแม่ก็ดูเหมือนจะยอมรับอะไรได้ไม่ยากมากนัก
จะติดก็แต่ครอบครัวแคปเองนี่แหละ ที่คิดเยอะ เพราะไม่อยากให้แคปเสียใจ
...
รอภาคสอง หวังว่าโก้ ฟี่ และเต้ จะเข้าใจเร็ว ๆ นะ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-09-2015 19:44:45
ยังรออออออ และ ยังรอออออเอสแคปอยู่นะ :m9:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 26-09-2015 00:55:39
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 26-09-2015 07:17:07
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 26-09-2015 12:42:02
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 26-09-2015 16:31:59
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 27-09-2015 21:07:05
คิดถึงงง
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 28-09-2015 19:07:35
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 28-09-2015 21:01:26
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-09-2015 21:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 28-09-2015 21:23:51
https://www.youtube.com/v/5FCn6pLlNTg
[ภาค..พันธนาการหัวใจ]
คนเรา....
พบกัน..เพราะวาสนา
จากกัน..เพราะโชคชะตา
แต่ทว่า
กลับมา..เพราะพรหมลิขิต
(Cr. Twitter #บังเอิญโลกกลมไร้พรหมลิขิต)
แสงตะวันยามบ่ายคล้อยแทรกตัวลอดหมู่แมกไม้เข้าสาดส่องพวงองุ่นสีแดงสด ผลไม้ในไร่ร่มรื่นเบียดตัวชูช่อเพื่อให้ใบสีเขียวๆรอรับแสงแดด ร้านกาแฟเล็กๆหน้าทางเข้าไร่ลูกค้าพลุกพล่านแน่นขนัดไปหมด ป้ายบอกทางตั้งแต่ออกจากตัวเมืองชลบุรีมาจนถึงชานเมืองระยอง
‘ไร่แห่งรัก’ สถานที่ซึ่งนักท่องเที่ยวรุ่นใหม่รู้จักกันดี หลายปีที่ผ่านมาทั้งรสชาติของกาแฟสดๆที่พิถีพิถันคัดเมล็ดพันธุ์ด้วยมือเจ้าของร้านเองหรือสวนผลไม้ตามฤดูกาลด้านใน ที่นักท่องเที่ยวสามารถซื้อบัตรเหมาเข้าไปทานผลไม้สดๆจากต้น บุฟเฟ่ผลไม้ ส้มตำผักสด รวมถึงสลัดผักออแกนิกส์ต่าง ๆหรือถ้าอยากได้จะกรุณาอุดหนุนซื้อติดไม้ติดมือกลับบ้านด้วยเจ้าของไร่ใจดีคุณพ่อยังหนุ่มกับลูกชายรูปหล่อก็จะจัดการให้ผู้ดูแลไร่อย่างคุณอาร์สั่งบรรดาลูกน้องคัดเลือกใส่กระเช้าและบรรจุลังให้อย่างเรียบร้อย
“คุณผู้จัดการ” เสียงเรียกจากเคาน์เตอร์ดังลอดออกมา อาร์โค้งให้ลูกค้าคนสุดท้ายของร้านอีกครั้งหลังจากเขาส่งไกด์รายใหญ่ที่พาคณะทัวร์จีนมาลงชิมผลไม้สดที่ไร่ ก่อนวิ่งปรู๊ดเข้าไปหาโก้ที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์กาแฟ “มาเอากาแฟไปให้ลูกพี่เอ็งหน่อยไป แล้วนี่ผ้าเช็ดหน้าด้วย เราเองก็เช็ดซะด้วยกัน”
“ขอบคุณครับเฮียโก้” อาร์รับกระติกกาแฟที่เสียบหลอดดูดไว้สองอันกับผ้าขนหนูผืนเล็กพาดลงที่คอกำลังจะหันหลังเดินออกไปทว่าโก้ฉุดแขนเขาไว้อีก คนตัวเล็กจึงหันกลับมามองโก้ที่ชี้ถามเป็นนัยว่าวันนี้อาหารว่างสองคนอยากกินอะไร เมนูเดิมไหมเคลียร์ลูกค้าหมดแล้วจะทำให้ อาร์ฉีกยิ้มพยักหน้าหงึกๆบอกครับผมก่อนวิ่งออกจากร้านไปหาแคปที่กำลังยืนคุยกับคนสวนสองสามราย
“คุณแคปเข้าสวนพร้อมพวกผมไหมครับ พุทราแอปเปิ้ลวันนี้สุกเต็มที่กำลังกรอบอร่อยเลยนะครับ เมื่อกี้เด็กๆญี่ปุ่นวิ่งเข้าไปเด็ดกินกันใหญ่” ผลไม้ที่ไร่นี้เน้นเรื่องความสะอาดและปลอดสารพิษ เพราะงั้นจึงเด็ดสดๆกินได้ไม่ต้องกังวลเลย
“เดี๋ยวผมตามเข้าไปช่วงเย็นๆ นะครับลุงมิ่ง ว่าจะไปเช็คที่แปลงองุ่นด้วย”
“คุณแคปครับผลสละก็สุกเกือบหมดแล้ว ต้นทางฝั่งตะวันตกผมว่าจะเด็ดผลออกมาเตรียมไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ ส่วนต้นทางฝั่งทิศใต้ทั้งหมดเรากันไว้ส่งผลสดเข้าโรงงานทำสละลอยแก้วครับ ปีนี้ได้ยินคุณโก้บอกว่าพ่อค้าคนกลางมาติดต่อเพิ่มขึ้นอีกคิดว่าผลผลิตจากไร่เราคงสวยงามถูกใจ เพราะว่าได้ปุ๋ยเกษตรที่คุณแคปสอนพวกผมทำนั่นแหละครับ สูตรลับเฉพาะของไร่เราเลยก็ว่าได้”
“เก็บเลยครับพี่สิทธิ์ อันไหนพร้อมก็เก็บผลผลิตได้เลยครับ ถ้าคิดว่าทำอะไรแล้วเป็นผลดีกับไร่ของเราพี่ลองเสนอมาดูเดี๋ยวผมพิจารณาให้ แต่ว่าผมขอกันส่วนนึงไว้ให้กับลูกค้าสำหรับเด็ดกินสดด้วย เพราะนั่นคือเสน่ห์และจุดเด่นของไร่เรา ห้ามลืมจุดนี้เด็ดขาดนะครับ”
แคปสั่งงานกับหัวหน้าคนงานในไร่เสร็จเขาจึงถอดหมวกคาวบอยที่สวมอยู่บนหัวลงมาพัดให้คลายร้อน มองดูเวลากะว่าพักสักสามสิบนาทีจะเข้าสวนไปสำรวจองุ่นเขียวแปลงที่เขาค่อนข้างห่วง วันนี้ลูกค้าลงเยอะมันก็อาจจะมีที่เสียหายไปบ้างต้องสั่งให้คนงานบำรุงรักษา ปกติเกือบทุกเย็นเขาจะเข้าไปสำรวจไร่เป็นประจำอยู่แล้ว
“กำลังออกพวงสวยเลยครับ ผมกันไว้สำหรับชมอย่างเดียวห้ามเด็ดอยู่สองสามแปลง คุณแคปเข้าไปเลือกได้เลยนะครับ” แคปพยักหน้ารับ วันนี้เขารับลูกทัวร์สามคันรถบัส กับอีกห้ารถตู้ สู้ศึกกับเจ้าอาร์ตั้งแต่เช้า เฮียโก้ชงกาแฟจนมือเป็นระวิงเดี๋ยวนี้ในร้านกาแฟนอกจากพี่พายพ่อครัวสลัดออแกนิกส์แล้วยังมีผู้ช่วยเพิ่มอีกสองคนไม่อย่างนั้นก็ไม่ทันเสิร์ฟ ยิ่งสุดสัปดาห์แบบนี้ทุกเสาร์อาทิตย์คนจะค่อนข้างแน่นขนัด แต่มันก็ยุ่งแค่ระยะเวลาหนึ่งเท่านั้นสักบ่ายสี่โมงห้าโมง ไร่แห่งรักก็กลับมาเงียบสงบได้อย่างเก่า
“ช่วงนี้บูมน่าดูเลยว่ะ ลูกค้าเข้าเยอะฉิบหาย วันนี้หมดทุเรียนไปสามเข่ง พี่กล้าแกปอกจนมือจะหัก พวกคนจีนก็ช๊อบชอบกินเนอะ มันอร่อยเหรอวะ” แคปหัวเราะคนที่ปากบ่นไปแต่สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม รู้ว่าบ่นแต่มันก็มีความสุข อาร์ยื่นกระติกกาแฟเย็นส่งให้เพื่อนดูด เห็นหน้าแคปมีแต่เหงื่อซึมไปหมดเขาก็อดสงสารไม่ได้ แคปกลายเป็นเจ้าของไร่ไปแล้ว ส่วนเขาก็ถูกเฮียโก้บอกให้มาทำงานช่วยแคปมัน อาร์ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กๆที่พาดบ่าตัวเองอยู่ส่งให้ แคปรับมาเช็ดพลางดูดกาแฟไปด้วย
“เดี๋ยวหน้าฝนก็หมดช่วงท่องเที่ยวแล้ว” แคปว่าขึ้น มองดูคนงานในไร่ขนบรรดาเปลือกผลไม้ที่ลูกค้ากินแล้วทิ้งใส่เข่งออกมาทิ้งด้านนอก หน้านี้นักท่องเที่ยวเยอะส่วนฤดูฝนเป็นฤดูกาลตระเตรียมและบำรุงดิน พอเข้าหน้าหนาวยิ่งแห้งแล้งต้องบำรุงหนัก จะว่าไปคนเยอะก็แค่ช่วงหน้าร้อนเท่านั้นแหละเพราะเป็นเทศกาลปิดเทอมยาว ทุกซัมเมอร์ลูกค้าจะเยอะอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้นแคปจึงได้พยายามคิดหาผลไม้ที่เปลี่ยนไปทุกฤดูกาลมาลงไว้จะได้มีให้คนที่ตั้งใจเข้ามาชมมาชิมได้กินผลไม้สดๆเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังโตไม่ทันออกลูกเร็วบ้างช้าบ้างจนต้องไปรบกวนสวนของคนรู้จักบ่อย ๆ
“อะไร เดี๋ยวนี้มึงกินแต่ลาเต้นะแคป ไม่กินเอสเพรสโซ่เหมือนเดิมแล้วเหรอวะ” อาร์ท้วงขึ้นมาหลังดึงเอากระติกกาแฟไปดูดบ้าง เขาทำหน้าบอกหวานๆๆ
“หึๆ” แคปหรี่ตามองเพื่อนตัวเองแล้วแค่นเสียงในคอพร้อมผลักหัวมันเบา ๆ หนึ่งที เจ้าอาร์มันตั้งใจแซวเขาแน่นอนอยู่แล้วก็รู้ว่าเขาเลิกกินเอสเพรสโซ่ไปหลายปี จะกลับไปกินอีกปากก็ไม่ชินความขมปี๋ของรสชาติสองช็อตที่เขาชอบ ปัจจุบันเลยกินแต่ลาเต้หวานๆมันๆไม่รู้ตัว เขาอ้วนขึ้นด้วยนะสองสามกิโลเห็นจะได้ ก็อย่างว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงและเติบโตขึ้นตามกาลเวลาไม่ใช่แค่อายุหรอกหากแต่ความคิดความอ่าน นิสัยที่วู่วามใจร้อนปากไวของเขาเดี๋ยวนี้ลดลงมากแทบจะไม่เหลือเลยก็ว่าได้ กลายเป็นผู้ใหญ่จนเฮียโก้ยังชม
“ลาเต้ก็อร่อยดี กูเปลี่ยนมาชอบหวานๆมันๆมากกว่ามึงจะมีปัญหาอะไรล่ะ”
“ก็เปล่าหรอก จะว่าไปคิดถึงเฮียเต้ว่ะ เดือนนี้ยังไม่โผล่มาให้น้องให้นุ่งเห็นหน้าเล๊ย” อาร์บ่นไปพลางรับแซนวิชจากพนักงานอีกคนด้านในมีข้อความเขียนติดมาที่ขอบจานว่าให้เขากับแคปกินให้หมดห้ามเหลือเด็ดขาด อาร์เหลือบกลับไปมองเจ้าของลายมืออย่างเฮียโก้ที่ยืนอยู่ในร้านกาแฟด้านในชี้ไม้ชี้มือบอกให้กินๆไปซะเขารีบหันกลับมาแทบไม่ทัน เอาขนมยัดมือแคปให้เร็วที่สุด
“เฮียเต้ยุ่งไง เมื่อคืนโทรมาบอกยังเคลียร์ไซด์ไม่เสร็จง่ายๆหรอก คุณเอย์เจ้านายเขาจะออกพื้นที่เสาร์หน้าด้วยเลยต้องคุมเข้มไว้ก่อน เห็นว่าเป็นศูนย์การค้าใหญ่ที่สุดในภาคอีสานด้วยนะ ทุกอย่างเลยต้องควบคุมดูแลเป็นพิเศษ”
เฮียเต้ตอนนี้ทำงานให้กับอัศวคอนสตรั๊คชั่น บริษัทก่อสร้างที่ใหญ่พอๆกันกับรัชชาคอนสตรั๊คชั่นแต่เนื้องานคนล่ะรูปแบบและรับลูกค้าเฉพาะกลุ่ม เฮียถูกส่งตัวไปรับผิดชอบโครงการใหญ่ที่กำลังก่อสร้างอยู่แถวภาคอีสาน ระยะเวลาก่อสร้างใช้เวลาเป็นปีๆ ถึงแม้จะเป็นโครงการเร่งด่วนก็ยังช้าอยู่ดีในความรู้สึกของครอบครัว เพราะอย่างนั้นเต้จะกลับบ้านประมาณเดือนล่ะครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น
“งบโครงการคงอื้อซ่าเลยสิท่า”
“ก็งั้นแหละ” แคปยักไหล่ นึกย้อนถึงบ้านเก่าเขาที่กรุงเทพ เกือบๆห้าปีแล้วตั้งแต่เฮียโก้ย้ายออกมาจากที่นั่น ร้านกาแฟถูกปิดตายและที่ดินตรงนั้นอาฟี่ขายทิ้งอย่างไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น ครอบครัวกาแฟย้ายออกมาหลังจากเหตุการณ์นั้นหนึ่งปีเพราะว่าเต้เรียนจบได้ทำงานที่อัศวฯ โก้จึงต้องเทียวจากระยองขึ้นมาอยู่กับแคปที่ห้องเช่าจนกระทั่งแคปเรียนจบและอาฟี่กลายเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายภายในครอบครัวทุกอย่างตั้งแต่นั้นและสองปีต่อมาไร่แห่งรักก็เริ่มเป็นที่รู้จักจนถึงตอนนี้ยิ่งจะมีลูกค้าเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
“เย็นนี้อาฟี่กลับป่ะวะ” แคปพยักหน้าตอบว่ากลับ อาฟี่มีห้องส่วนตัวอยู่ที่คอนโดหรูขนาดใหญ่ที่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมที่สุดในประเทศล่ะมั้งนะ ราคาค่าเช่าแน่นอนว่าแพงมากแต่อาฟี่บอกไม่สนใจเพราะทางกรมฯจ่ายให้แลกกับข้อเสนอไม่ให้คุณอาสุดหล่อของเขาลาออกมาทำไร่อยู่ที่เมืองชายทะเลแห่งนี้
แคปจำได้ติดตาตอนที่อาฟี่บอกเฮียโก้ว่ายื่นเรื่องลาออกไปแล้วจะมาอยู่ไร่ด้วยกัน คืนนั้นดูเหมือนสองคนจะมีปากเสียงกันหนักหนาอยู่ วันต่อมาท่านผู้บัญชาการมาหาครอบครัวของเราถึงที่ไร่และตามคุณอาของเขาให้กลับไปรับใช้กรมตำรวจในฐานะหน่วยงานลับที่ครอบครัวเรารู้กันเป็นอย่างดี แต่คนอย่างอาฟี่ลองได้ตัดสินใจแล้วจะมีใครห้ามได้นอกจากเฮียโก้
สุดท้ายเฮียโก้เลยเป็นคนเจรจาแล้วได้คอนโดห้องนั้นมาแลกกับการกลับเข้าไปทำงานอีกครั้ง สวัสดิการไม่รู้กี่สิบเท่า ผลประโยชน์มากมายหลายอย่างนี่ยังไม่รวมถึงว่าเมียท่านผู้บัญชาการเป็นเจ้าของที่ดินด้านหลังไร่แห่งนี้ เพราะอย่างนั้นเฮียโก้จึงต่อรองแล้วซื้อพื้นที่เพิ่มในราคาถูกแสนจะถูกเพื่อขยายไร่เล็กๆในตอนแรกให้เป็นไร่ผลไม้สวนผสมที่มีขนาดใหญ่ขึ้นมาอีกนิด จะว่าไปมันก็ใหญ่อยู่นะเดินไม่ถึงอ่ะเหนื่อยก่อน ต้องใช้รถกอล์ฟขับชมภายในถึงจะทั่ว นักท่องเที่ยวก็เหมือนกันตอนแรกเฮียโก้บอกคงต้องใช้รถรางแต่อาฟี่กับแคปลงความเห็นว่าใช้รถกอล์ฟคันเล็กๆสำหรับครอบครัวน่าจะดีกว่า ต่างขับอยากจอดกินตรงไหนก็ได้ กินจนพอใจแล้วก็ขับออกมา
“คาปูโทรศัพท์ลูก เจ้าแบงค์โทรมาแน่ะ” โก้เดินออกมายื่นโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นเรียกส่งให้ แคปรับมามองดูชื่อคนโทรก่อนกดรับสาย เขาก็แค่อือๆออๆตอบกลับไปก่อนจะกดวาง
“ว่ายังไง รายนั้นจะเข้ามากินข้าวด้วยเหรอ” ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเฮียโก้ถามแบบนั้น หลายปีมานี่แบงค์มันกลายเป็นคนสนิทของบ้านเขาไปแล้วเรียบร้อย
“ครับพ่อ เห็นบอกว่าถึงบ้านแล้วเดี๋ยวค่ำๆจะเข้ามา” แบงค์ยังเป็นดีเจอยู่เหมือนเดิมแต่ชื่อเสียงดังกว่าเดิมมาก มันพัฒนาถึงขึ้นเป็นวีเจช่องพิเศษต่างๆไปแล้ว ขณะที่แคปลาออกหลังจากเกิดเรื่องคราวนั้น เต้ตามประกบน้องชายตลอดจนเขาไม่มีเวลาจะกระดิกตัวไปไหน ทุกคนในบ้านลงความเห็นว่าแคปควรจะลาออกจากงานอดิเรกนั่น หลังจากนั้นไม่นานอาฟี่ได้คนรู้จักของเจ้านายขายสวนผลไม้เล็กๆต่อให้ เฮียโก้พาทุกคนในครอบครัวมาดูพอทุกอย่างโอเคร้านกาแฟเล็กๆแต่รสชาติอร่อยใหญ่โตก็ถือกำเนิดขึ้นหน้าทางเข้าไร่แห่งนี้
“แล้วไอ้แบงค์มันจะเอาเงาะของพรุ่งนี้เข้ามาให้ด้วยหรือเปล่าวะ กูโทรไปบอกมันไว้เงาะที่สวนเรายังไม่ติดลูกค้าก็อยากจะกินเหลือเกินวันนี้รบกวนเสด็จแม่มันสองรอบแล้วด้วย” อาร์ถามขึ้นหน้าเจื่อน ๆ ไม่ใช่แค่รบกวนวันนี้หรอก ถ้าฤดูท่องเที่ยวทีไรก็จะได้รบกวนสวนของบ้านแบงค์เป็นประจำ สวนนั้นเงาะออกเร็วต้นใหญ่มาก มังคุดลำไยกับทุเรียนก็ด้วยเพราะอย่างนั้นทางนี้จะไปรบกวนแม่แบงค์เป็นประจำ จนสองบ้านจำต้องสนิทสนมกันไปปริยาย
“เออมันว่าแม่มันจัดเตรียมใส่เข่งไว้ให้แล้ว เดี๋ยวใส่หลังรถมาส่ง”
“ไอ้เหี้ยรบกวนมึงไม่เกรงใจมันหรือไง แล้วมันจะเอามากี่เข่งวะ เข่งเดียวไม่พอหรอกพรุ่งนี้วันอาทิตย์ลูกค้าเยอะต้องหลายๆเข่งด้วยสิ” แคปมองหน้าคนพูดอย่างดุๆ อาร์เห็นแบบนั้นก็แกล้งลุกหนีทำท่ายกมือถือคุยโทรศัพท์กับใครสักคนแคปจึงชี้หน้าบอกกลับมาคุยเลย
“ไอ้ปอโทรมากูรับก่อน” อาร์ว่า
“ถามมันดิ๊ พรุ่งนี้มาหรือเปล่า” อาร์ถามลงไปแล้วยกมือโบ๋เบ๋บอกปอติดประชุมไม่ว่าง จะโทรหาแคปทีหลัง แล้วมันก็เดินแยกออกไปคุยอยู่แถวทางเข้าสวนบิดต้นไม้ใบไม้ของมันไป แคปขี้เกียจจะตามด่าเขาก็แค่เดินเอาจานของว่างกับกระติกกาแฟเข้าไปเก็บที่ครัวหลังร้านกาแฟ
“เอาอะไรอีกไหมคาปู นมสดปั่นไหมลูกเดี๋ยวพ่อทำให้”
“ใส่น้ำผึ้งด้วยครับเฮียโก้”
“กินน้ำผึ้งทุกวันแบบนี้เลยอ้วนขึ้นน่ะสิ แก้มยุ้ยเชียว” โก้จ้องหน้าลูกชาย อดไม่ได้จะดึงแก้มยุ้ยนั่น แคปอ้วนไม่ออกอะไรหรอก ออกที่แก้มทั้งหมดรูปร่างยังเท่าเดิมอยู่ดี
“เฮียโก้อ่ะ อย่าแซวดิ” แคปก็แค่ย่นจมูกแล้วยิ้มให้ดันหลังคุณพ่อของเขาบอกไปทำมาให้กินเร็ว ๆ
คืนนั้นฟี่กลับมาถึงไร่ราวทุ่มเศษรถจอดลงพร้อมกันกับรถกระบะขนผลไม้ของบ้านแบงค์ คนงานออกมาช่วยกันยกเข่งผลไม้หลายชนิดไปพักไว้ด้านในรอจัดเรียงให้ลูกค้ารับประทานแบบบุฟเฟ่ในวันพรุ่งนี้ โก้ขอบคุณแล้วขอบคุณอีกถึงขั้นโทรไปขอบคุณคุณนายแม่ของแบงค์นานหลายนาที ขณะที่ฟี่เองก็ตบหลังตบไหล่บอกมันว่าถ้าไม่ได้บ้านแบงค์ช่วยคงจะแย่ ครั้นจะไปยืมผลไม้จากสวนอื่นหรือซื้อมาก่อนราคาก็สูงอยู่มาก แม่แบงค์คิดให้ในราคาถูกขอแค่ค่าแรงคนงานเก็บเท่านั้นซึ่งถือเป็นบุญคุณมากๆ
“อารบกวนบ้านแบงค์ตลอดเลย คงต้องหาอะไรไปตอบแทนคุณแม่เราสักหน่อยแล้วล่ะ” ในวงข้าวมื้อเย็น โก้เอ่ยขึ้นพลางตักไข่เจียวกุ้งใส่จานให้แคปกับแบงค์ ฟี่รีบตักหมึกผัดไข่เค็มใส่จานโก้ทันทีแล้วชี้บอกให้โก้ตักให้ตัวเองด้วย จากนั้นพูดขึ้นว่า
“ไปสิ เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้พาไป แคปมึงไปกับพวกกูด้วยนะ ไปขอบคุณคุณป้าเขาเสียหน่อยก็ดี” แคปอาร์และแบงค์หันมองหน้ากันอัตโนมัติ เจ้าอาร์กระซิบกระซาบใจกล้านินทาฝาแฝดกลางวง
“กูว่าอาฟี่กับเฮียโก้แม่งน่าอิจฉาสุดๆ”
“อิจฉาเรื่องอะไรวะ” แคปพูดให้เบาที่สุดตามคนถาม สายตานึกสงสัยจู่ๆมันพูดขึ้นมาทำไม
“ก็มึงดูสิ ห้าปีมาเนี่ยทำไมอาฟี่กับพ่อมึงหน้าตาไม่เปลี่ยนไปเลยวะ ไม่แก่ขึ้นแม้แต่นิดกูรู้สึกว่าจะหนุ่มขึ้นด้วยซ้ำโดยเฉพาะอาฟี่ช่วงนี้ยิ่งหล่อกว่าเดิมเสียอีก หรือจะจริงอย่างที่ลุงเกียรติคนสวนพูดวะ คนไม่แต่งงานยังไงก็ไม่แก่กูว่ากูไม่แต่งหรอกถ้าไม่แต่งแล้วหล่อแบบอาฟี่กูยอมอยู่เป็นโสดจนตายเลยเหอะ”
“หืมมึงจะทนได้เหรอไอ้เหี้ยอาร์กูเห็นมึงหน้าหม้อยิ่งกว่าใครๆ”
“เอ๊ะนี่มึงด่ากูเรอะ”
“เปล่า ไอ้แบงค์มันด่า”แคปโบ้ยไปหาอีกคนที่นั่งกินไม่รู้เรื่อง แบงค์เห็นเศษใบไม้เล็กๆติดอยู่ที่หัวแคปเขาจึงหยิบออกให้
“ใช่ไหมมึง” แคปปัดมือมันออกบอกว่าห้ามเล่น จากนั้นใช้สายตาข่มขู่แบงค์จึงเหมือนถูกบังคับให้ตอบ เขาก็แค่พยักหน้าเออออไปก่อน
“มึงนะมึง” อาร์ชี้หน้าใส่ แต่ก่อนจะเกิดศึกที่เสี้ยมโดยเจ้าของไร่อย่างแคป ฟี่ก็เอ่ยขึ้น “ตกลงว่าว่าพรุ่งนี้จะไปบ้านไอ้แบงค์ใช่ไหม กูจะได้กลับมาให้ทัน”
“พรุ่งนี้มึงมีงาน?” โก้ถามพลางตักผัดผักน้ำมันหอยวางใส่จานให้ ฟี่จึงพยักหน้าตอบว่าใช่ คนฟังดูทำท่าลำบากใจขึ้นมานิดๆ โก้ไม่อยากให้ฟี่เทียวขับรถไปมามากนัก ปกติถ้ามีงานติดๆกันฟี่จะค้างที่ห้อง เสาร์อาทิตย์ส่วนใหญ่จะว่างลงมาช่วยอยู่ที่ไร่บ้าง ถ้ารู้ว่ามีงานทั้งเสาร์ทั้งอาทิตย์เขาจะบอกไม่ให้มาเพราะกลัวอันตราย ฟี่เป็นคนที่ขับรถค่อนข้างเร็ว
“ไม่เป็นไรหรอกครับอาฟี่ แม่ผมฝากบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ แค่ให้แคปไปทำงานเป็นเพื่อนทุกศุกร์นี่ก็รบกวนมากแล้วครับ” เจ้าแบงค์รู้งานพูดขึ้นโก้จึงเอ่ยขอบคุณขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ลืมที่จะย้ำฝากคำขอบคุณแบงค์กลับไปบอกแม่เขาว่าขอบคุณมากๆไว้วันหลังจะหาเวลาไปเยี่ยมที่สวนบ้าง แบงค์พยักหน้าแล้วยิ้มจนแก้มแทบฉีก แคปหมั่นไส้ อาร์เองก็หมั่นไส้
“นี่มึงรู้ด้วยเหรอว่ารบกวนกูน่ะ เห็นมาลากกูเข้ากรุงเทพอาทิตย์ละสองครั้งเพื่อเป็นเพื่อนมึงทำงานกูกะนึกว่ามึงไม่รู้สึกอะไรเลย”
“แคปใจร้ายว่ะ” แบงค์ทำหน้างอๆ ตาเขียว จนโก้ยังต้องหัวเราะขณะที่ฟี่ส่ายหัวขำ
“ทำเสียงปัญญาอ่อน มึงเป็นผู้หญิงเรอะ” แคปกระแทกไหล่มันไปแรง ๆแบงค์สะดุ้ง “ก็กูขับรถดึกนี่ ใครกันล่ะบอกกูว่าจะไปเป็นเพื่อนวันแรกนั่นน่ะ”
“นั่นมันเมื่อสี่ปีที่แล้วโน่นโว๊ย..” ใครจะรู้จะลากกูไปด้วยจนแก่แบบนี้ แคปบ่นงึมงำในคอต่อ เขาจ้วงข้าวใส่ปากไปเรื่อยๆ แบงค์เหลือบมองแล้วยิ้มตักแกงส้มกุ้งใส่ให้แล้วบอกว่าอร่อยให้กินเข้าไปเยอะๆเพราะรู้ว่าแคปชอบ
“ยุ่งกับกูจริงๆ”
“เอาเถอะน่า”
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 28-09-2015 21:24:17
.
ตึกกระจกสูงตระหง่านริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาคือสถานที่ๆปอทำงานอยู่แทบทุกวัน ห้าปีมาแล้วที่เขาเดินเข้าเดินออกที่นี่เป็นว่าเล่น เจ้านายของเขาคือคนที่นั่งกุมบังเหียนสูงสุดของยอดหอคอยแห่งนี้
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตครับ ได้เวลาเข้าประชุมแล้วครับคุณเอส”
คนฟังเพียงแค่เบนสายตาจากหน้าจอแอลซีดีขนาดใหญ่ที่ติดตั้งไว้บริเวณกำแพงฝั่งหนึ่งของห้องหรู วิวสูงจากกระจกใสด้านหลังโต๊ะทำงานโชว์ให้เห็นทัศนียภาพของมหานครสองฝั่งเมืองที่ถูกคั่นกลางด้วยแม่น้ำสายหลัก
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นคว้าเอาเสื้อนอกที่พาดไว้มาสวมใส่ขณะที่เลขาอย่างเขารู้หน้าที่ตรงเข้ามาช่วยจับปกขยับเนคไท เช็คความเรียบร้อยทุกอย่าง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปี่ยมด้วยเสน่ห์ที่เพิ่มขึ้นตามวัยยังคงนิ่งอย่างไม่บ่งบอกอารมณ์ ปอค้อมศีรษะลงให้ในตอนที่นายใหญ่เดินผ่านตัวเขาออกไป เลขาหนุ่มเหลือบมองที่จอทีวีติดผนังอีกครั้งก่อนเดินเข้ามากดรีโมทปิดลงให้ ภาพนิ่งจากวีดีโอที่ถูกกดพอชไว้เขาเห็นจนชินตา ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้งที่เจ้านายของเขาเปิดไฟล์วีดีโอนี้ขึ้นดูแล้วฉายซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้
“ทำไมวันนี้ถึงใช้ห้องใหญ่” เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อตอนที่ปอรายงานเขาว่าวันนี้เปลี่ยนจากห้องฝั่งปีกซ้ายไปเป็นห้องใหญ่ทางปีกขวาของตึกแทน
“คุณนาคินสั่งไว้ครับ มีคำสั่งลงมาจากท่านเจ้าสัวว่าให้คุณเอสเข้าประชุมแทนท่านทุกหมายกำหนดการของเดือนนี้ทั้งหมดเลยครับ ท่านคงยังไม่กลับจากปารีสง่าย ๆ ได้ยินว่าคุณแอมป์กับคุณอุ้มพานายหญิงเที่ยวที่โน่นที่นี่จนตัวปลิวเลยครับ คุณท่านเองก็พลอยผ่อนคลายไปด้วย”
คนฟังเพียงแค่พยักหน้าเบาก่อนที่บานประตูหนักๆของห้องประชุมจะถูกเปิดออกโดยเลขาคนสนิท เผยให้เห็นโต๊ะประชุมหรูหรารูปตัวยู ที่นั่งรออยู่ล้วนมีแต่ท่านซีอีโอระดับสูงทั้งนั้น ร่างกายสูงสง่าเดินเข้าไปนั่งลงประจำที่อยู่หัวโต๊ะ บรรดาผู้ถือหุ้น หัวหน้าฝ่ายรวมถึงคณะกรรมการร่วมโครงการชั้นรองลงมาต่างลุกขึ้นทำความเคารพนายใหญ่คนปัจจุบัน
ปัจจุบันเจ้าสัวรัชชาปล่อยธุรกิจหลายสายให้ลูกชายคนเดียวของท่านคุมบังเหียนไว้ทั้งหมด ทั้งงานดี ความรับผิดชอบที่สูงเกินวัย บรรดาผู้ถือหุ้นต่างยำเกรงและให้ความเคารพในการตัดสินใจทุกอย่างของเขา แฟ้มรายงานถูกแจกไว้ต่อหน้าผู้ร่วมประชุมเรียบร้อย เสียงทุ้มกล่าวเปิดประชุมด้วยพิธีการแบบง่ายๆเหมือนที่คุณพ่อเขาเคยสอน จากนั้นเขาก็แค่รอรับฟังรายงานจากบรรดาผู้ร่วมประชุมและโชว์ศักยภาพในช่วงสรุปพร้อมชี้แนะให้กับข้อคิดเห็นที่แตกต่าง
“กาแฟ”
“ได้แล้วครับคุณเอส”
ปอวางแก้วกาแฟลงให้หลังจากคำสั่งสั้น ๆ สั่งออกมา การประชุมที่กินเวลายาวนานครึ่งค่อนวัน เจ้านายของเขาสามารถอดทนนั่งนิ่งอยู่ได้ขนาดนี้นับว่าเป็นเรื่องดี ปอมองสีหน้าเรียบเฉยของเจ้านายอย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ได้
แน่นอนว่าเขาทำงานอยู่ที่นี่เข้าปีที่ห้าแล้วนับจากเรียนอยู่แค่ปีสอง ในช่วงนั้นยังเป็นแค่เด็กฝึกงานก่อนจะเป็นพนักงานเต็มตัวเมื่อสามปีที่แล้ว เจ้านายสายตรงของเขามีแค่คุณเอสเธอร์คนเดียวเท่านั้นซึ่งเขาคนนี้ทำหน้าที่เดียวกับคุณนาคินที่ทำให้กับท่านเจ้าสัวรัชชา คือเป็นทั้งเลขา คนขับรถ บอดี้การ์ด รวมถึงผู้ช่วยส่วนตัวทุกอย่างทุกเรื่อง เพราะอย่างนั้นทั้งเงินเดือน สวัสดิการทุกอย่างที่รัชชามอบให้ตัวเขาและครอบครัวของเขาจึงมากมายจนตอบแทนสักสิบชาติก็คิดว่าคงไม่หมด
แต่น่าแปลกที่ปอยังคงพักอยู่ที่คอนโดเก่าห้องเดิม เอสไม่ยอมเซ็นต์อนุญาตให้เขาได้รับสิทธิ์พักคอนโดส่วนในของพนักงานชั้นสูง แม้ว่าใครจะสงสัยเรื่องนี้มีเพียงแค่ปอเท่านั้นที่รู้ว่าทำไม เขาเลือกที่จะบอกกับทุกคนว่าเขาอยู่ที่ห้องเก่าแล้วรู้สึกสะดวกสบายมากกว่า
“ลำบากหรือเปล่าที่ต้องใช้ห้องเดิมอยู่แบบนั้น”
“ไม่ลำบากครับ”
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว คุณเอสเคยถามเขาแบบนั้นปอรู้และเข้าใจความรู้สึกของเจ้านายตัวเองทุกอย่าง ห้องที่เขาอยู่จะอย่างไรก็เคยเป็นห้องที่แคปและเอสเคยใช้ แม้จะนานจนแทบจะลืมแต่ห้องของแคปเขาไม่เคยเข้าไปเคลื่อนย้ายอะไรเลยออกเลย ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมโต๊ะอ่านหนังสือสองตัวที่ยังตั้งอยู่ข้างกันเสมอ เตียงใหญ่หลังนั้น หรือ แม้กระทั่งต้นพลูด่างริมระเบียงที่เขาต้องเข้าไปเติมน้ำให้เกือบทุกๆวันรวมถึงทำความสะอาดทุกอย่างให้อย่างสม่ำเสมอ
ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นเอสเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน เจ้านายเขาเย็นชาขึ้น รอยยิ้มที่มีเฉพาะริมฝีปาก รอยยิ้มการค้า ยิ้มเพื่องาน ยิ้มที่มีวัตถุประสงค์ หากแต่เขาไม่เคยยิ้มจากดวงตา ไม่มีรอยยิ้มจริงใจจากดวงตาคมคู่นั้นอีกแล้ว รอยยิ้มไร้เดียงสาของเด็กหนุ่มเมื่อวันวาน ราวกับว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นพรากความบริสุทธิ์ของรักแท้ในหัวใจเขาไปจนหมดสิ้น
หลังประชุมเสร็จ ปอถือแฟ้มเดินตามหลังเจ้านายโดยมีพนักงานระดับล่างหอบแฟ้มงานอีกสองกองมาส่งไว้ที่โต๊ะเขาก่อนหน้าแล้ว
“คุณเอสครับ บ่ายนี้คุณมีนัดทานข้าวกับคุณมินตรานะครับ”
“เหลือเวลาอีกกี่นาที”
“สามสิบนาทีครับ คุณมิ้นเธอบอกว่าจะมารับคุณที่นี่เอง”
คนฟังเพียงแค่พยักหน้ารับเบา ๆ หลังหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ แฟ้มขออนุมัติจากฝ่ายพัฒนาถูกส่งเข้ามาเป็นงานเร่งด่วนที่ถูกประทับตราด้านหน้าหมายเหตุเอาไว้ ปอเลื่อนส่งให้เจ้านายเขาพลิกเปิดดู ดวงตาคมกริบกวาดมองรายละเอียดอยู่สักพักค่อยเซ็นต์อนุมัติลงไป
“เดี๋ยวมึงออกไปกับกูด้วยหรือเปล่า”
“ไม่ได้ไปครับ”
“ทำไม”
“คุณเอสจะออกไปทานข้าวกับคู่หมั้น ผมไม่ควรออกไปด้วยครับ”
“มินตรายังเป็นแค่ว่าที่คู่หมั้น มึงก็รู้”
“ครับ ผมทราบดี”
“งั้นก็โทรบอกข้างล่างเอาไว้ กูกินที่ห้องรับรองได้”
หลังจากนั้นเขาถูกสายตาเย็นเยียบไล่ออกมา ปอรีบโค้งอย่างสุภาพก่อนถอนหายใจแรงๆหนึ่งเฮือกทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะตัวเอง มองเอกสารที่กองพะเนินอยู่หน้าห้องพลางนึกย้อนไปถึงคืนวันหลายปีที่ผ่านมา เรื่องของเจ้านายของเขากับเพื่อนสนิทที่สุดของเขา
หลังเลิกรากับแคป เอสไม่ปล่อยตัวเองให้ว่างเลย เขาใช้เวลาตั้งหลักอยู่เกือบปี สำมะเลเทเมา ใช้ชีวิตติดอยู่กับเพื่อนฝูง วันๆมีแต่เรียนๆๆแล้วก็เรียน รถคันสวยมาจอดดักอยู่หน้าคณะเขาเป็นว่าเล่น จากที่เห็นทุกๆวันกลายเป็นเกือบจะทุกวัน อาทิตย์ละวัน เดือนล่ะวัน สองเดือนวัน สามเดือนวัน จนในที่สุด รถคันนั้นไม่เคยเฉียดผ่านมาที่คณะเกษตรอีกเลยพร้อม ๆ กับตัวเขาที่เริ่มกลับมาใช้ชีวิตเสเพลเหมือนเดิม
ผู้หญิงสำหรับเขาใช้แล้วทิ้งเมื่อเขาเบื่อ ไม่มีใครอยู่นานเกินสองเดือน ปอรู้และเห็นทุกอย่างของเจ้านาย เขาเคยเตือนไปแค่ครั้งเดียว หลังจากที่ได้สายตาคมกริบราวกับใบมีดโกนกลับมาเขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากอีก
เอสไม่เคยถามเรื่องราวของแคปจากปากเขา เช่นกันกับแคปที่ไม่เคยเอ่ยปากถามเรื่องของเอสเช่นกัน มันคงเหมือนตะกอนที่ค่อยๆตกลงไปที่ก้นบ่อ ความเจ็บปวดค่อยๆจางหายไปจากภายนอกแต่ทว่ากลั่นและเก็บลงให้ลึกที่สุดในซอกหนึ่งของหัวใจ อดีตที่ถูกซ่อนเอาไว้ในหัวใจของคนสองคน
ในตอนแรกเขายังเล่าเรื่องราวของเจ้านายให้เพื่อนสนิทฟังทุกครั้งที่ได้เจอ แต่พอเริ่มนานไปแคปที่ทำหน้าที่แค่ฟัง ก็ยังคงนิ่งเฉยไม่เคยสอบถามเรื่องราวอะไรเพิ่มเติม แคปนิ่งมากทั้งที่แววตามีแต่ความเจ็บปวด ไม่มีการถามไถ่อะไรเพิ่มเติม ทำตัวเป็นแค่ผู้ฟังที่ดีราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เขากำลังจะสื่อแววตาที่มีแต่ความเจ็บปวดเริ่มว่างเปล่าลงทีละเล็กวันละน้อย จนปอเริ่มรู้สึกว่ายิ่งฟังยิ่งจะรู้สึกแย่ลง เขาจับความรู้สึกของเพื่อนรักได้เสมอ หลังจากนั้นเขาจึงไม่เล่าอีก
และไม่ว่าเอสจะเปลี่ยนคู่ควงคนใหม่หลายต่อหลายคน น่าแปลกสำหรับแคปแล้วกลับไม่เคยตัดสินใจคบใครอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น ปอเห็นเพื่อนตัวเองมุมานะทำแต่งานอยู่ที่ไร่ อาร์เองก็บอกว่าแคปไม่เคยมองใครหน้าไหนเลย เห็นจะมีก็แต่แบงค์ที่ไปไหนมาไหนด้วยกันกับแคปเสมอ แต่เขาก็มั่นใจว่าความรู้สึกของแคปต่อแบงค์ไม่เหมือนกับความรู้สึกที่มีต่อเอสเจ้านายของเขา
หลังทำงานได้เพียงแค่สองปี เอสตอบรับคุณแม่ของเขาเรื่องรับตัวว่าที่คู่หมั้น เพียงแค่นายหญิงเอ่ยปากทาบทามไม่ได้คะยั้นคะยอ แต่ทว่าเอสกลับรับปากเธอง่ายๆไม่ไถ่ถามอะไรให้ยุ่งยาก ทั้งที่เธอเองก็บอกว่าหากมีใครอยู่ในใจก็ขอให้บอกแต่เอสกลับทำเพียงแค่ส่ายศีรษะแล้วยิ้มบางๆให้เธอเท่านั้น
ปอเคยอยากจะถามเจ้านายเขาเหลือเกิน ทั้งที่ทุกๆวันยังนั่งดูวีดีโอวันคริสมาสต์เมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นภาพที่แคปอุ้มคูเปอร์ไว้ที่ตัก จับอุ้งเท้ามันขึ้นมาโบกแล้วส่งยิ้มให้กล้องพร้อมคำพูดคำจากับคนถ่ายด้วยสีหน้าเปี่ยมความสุข
ถึงขนาดนั้นเอสยังตกปากรับคำยอมรับเรื่องคุณมินตรา....ปออยากจะถามว่าหัวใจเจ้านายเขายังมีเหลือให้เพื่อนเขาอีกหรือไม่
“หัวใจกู ตายไปนานแล้ว”
นั่นคือครั้งเดียวที่เขาเคยได้ยินหลังจากผู้จัดการเลาจน์ของทางโรงแรมโทรเข้ามาบอกเขาว่า เจ้านายเขาเมาพับรออยู่ ปอฟังคนเมาคอพับครางเครือคำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์หากแต่เขาได้ยินเต็มๆสองหูชัดเจน ใบหน้าที่มีแต่ความอ่อนแอในตอนเมามายหากแต่ดูแข็งแกร่ง เย็นชา และอ่านยากมาก ราวกับคนไร้ความรู้สึกในเวลาที่ใช้ชีวิตตามปกติหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่
วันเวลาที่ผ่านมาหล่อหลอมเจ้านายของเขาด้วยความทุกข์ระทมขนาดไหน หนักหนาสาหัสแค่ไหน คุณเอสถึงได้เปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้
“เหม่อเชียวนะปรเมธ ฉันมาก่อนเวลาสิบนาทีใช่หรือเปล่า”
“สวัสดีครับคุณมินตรา”
ปอรีบลุกขึ้นทำความเคารพว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายเขา คุณมินตราเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผิวขาวจัด ใบหน้าอ่อนหวานสวยซึ้ง ผมสีน้ำตาลเข้มดัดเป็นลอนยาวเกือบถึงบั้นเอว ชุดเดรสสั้นสีม่วงเข้มยิ่งเน้นขับเรียวขาสวยงามให้ผิวขาวๆผุดผ่องยิ่งขึ้นไปอีก ยังไม่นับว่าคอเสื้อคว้านลึกเปิดเผยให้เห็นเนินหน้าอกนวลเนียนรำไร ไฮโซสาวชั้นสูง ดีกรีนักเรียนนอกแล้วยังพ่วงด้วยตำแหน่งนางแบบหุ่นสวยแห่งปี เพรียบพร้อมไปทุกกระเบียดนิ้ว
เธอเจอเอสเมื่อปีที่แล้วในงานราตรีการกุศลแห่งหนึ่ง ก่อนหน้านั้นเคยมาแคสเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับผลิตภัณฑ์ไลน์หนึ่งในเครือรัชชา ดูเหมือนจะติดสัญญาอะไรบางอย่างทำให้เธอต้องล่าถอยออกไปทั้งที่อยากใกล้ชิดนายใหญ่ใจแทบขาด พอคุยด้วยถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วคุณแม่สองคนเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน เธอกับเจ้านายของเขาควงกันราวสองเดือนเศษก่อนที่เอสจะรับเธอเป็นว่าที่คู่หมั้นแบบฟ้าผ่า...แต่ยังไม่ได้หมั้นหมายจริงจังมาจนถึงตอนนี้
“คบแค่คนเดียวไปเลยก็ดี เปลี่ยนบ่อยๆบางทีมันก็น่าเบื่อ”
“คุณมินตราเหมาะสมกับคุณมากครับ”
“งั้นเหรอ”
ไม่มีแววตายินดียินร้ายสิ่งใด ในตอนนั้นคุณเอสก็แค่จ้องที่หน้าจอแอลซีดีใหญ่แน่นิ่ง แน่นอนว่าภาพที่เลขาอย่างเขาเห็นมาตลอดคือภาพเพื่อนสนิทของเขาเองยกอุ้งเท้าเจ้าคูเปอร์โบกไปโบกมาแล้วส่งยิ้มให้กับกล้อง
“คุณปรเมท!”เสียงเรียกชื่อดังปลุกสติปอออกจาภวังค์ความคิดถึงเรื่องในอดีต เขารีบเกลื่อนสีหน้าแล้วกล่าวขอโทษเธอที่แสดงกิริยาเหม่อลอย
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกฉันว่าคุณมินต์เฉยๆก็ได้” คนฟังส่งรอยยิ้มบาง ๆ ออกไปก่อนที่เขาจะเดินออกจากโต๊ะไปเคาะเรียกเจ้านายบอกว่าคุณมินตรามาถึงแล้ว
แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบรับ ในห้องหรูเงียบกริบ ปอจึงบอกให้เธอรอที่โซฟารับแขกด้านนอกสักครู่ เอสเป็นแบบนี้บ่อยเขาที่เป็นเลขารู้หน้าที่ดี จำเป็นต้องเข้าไปตรวจเช็คให้แน่ใจเรื่องทีวีจอใหญ่ติดผนังว่าไม่ได้ฉายไฟล์วีดีโอไฟล์นั้นค้างไว้แล้วเจ้าของห้องก็หลับไป
“คุณเอสครับ คุณมินตรามาแล้วครับให้ผมเชิญเธอเข้ามาเลยไหม”
“ไม่ต้อง” เอสดูเหมือนสะดุ้งนิดหน่อย เขาไม่ได้ดูวีดีโออยู่หากแต่นั่งเปิดแฟ้มอ่านรายงานต่าง ๆ ของเขา ร่างสูงใหญ่คว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะก่อนเดินออกไปด้านนอก พอสาวสวยเห็นผู้ชายของตัวเองเธอก็ฉีกยิ้มหวานฉ่ำเข้ามาควางเอาแขนเขาเดินไปที่ลิฟต์ด้วยกัน
“เอสไม่พามิ้นต์ออกไปทานข้างนอกเหรอคะ” เธออ้อน
“ไม่ชอบอาหารที่นี่เหรอ” เขาถามเรียบ ๆ ใบหน้ายังคงนิ่งเฉยดูยากไม่รู้ความรู้สึกคนพูดหากแต่เธอชินแล้ว
“เปล่าค่ะ ห้องรับรองของรัชชาอาหารอร่อยทุกเมนูอยู่แล้ว มินต์ทานมาตลอดติดใจเลยล่ะ”
“แม่ครัวคงดีใจ ถ้าได้ยินคำพูดของคุณ”
“แล้วเอสล่ะคะดีใจหรือเปล่าที่มินต์มาทานข้าวด้วยเกือบทุกวันแบบนี้ ไม่รำคาญใช่ไหมคะ”
“ไม่หรอกครับ” เสียงทุ้มตอบเบา ๆ ก่อนมองเธอตักอาหารใส่จานวางให้เขา มินตราเป็นผู้หญิงสวยที่ช่างเอาอกเอาใจ พูดเพราะ และไม่เคยทำตัวเรื่องมาก เธอจะโทรติดต่อกับปอเพื่อถามไถ่เรื่องเวลาว่างของเอสแล้วจะโทรมานัดล่วงหน้าเสมอ ถ้าหากเอสบอกว่าไม่ว่างเธอก็จะไม่เซ้าซี้ เธอเข้ากับคุณแม่ของเขาได้ คุยถูกคอกับพี่แอมป์และน้องอุ้ม เช่นกันกับทุกคนในบ้านของเธอที่รู้จักเอสเป็นอย่างดี
“อาทิตย์หน้ามินต์มีถ่ายแบบที่ภูเก็ตค่ะ เอสไปเที่ยวด้วยไหม” เธอถามทีเล่นทีจริงเมื่อตอนที่ควงแขนชายหนุ่มขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องทำงานหลังทานข้าวกันเสร็จ
“อยากให้ผมไปด้วยเหรอ”
“อยากสิคะมากๆเลยด้วย ถ้าเอสบอกว่าจะไปมินต์จะได้แคนเซิ่ลเที่ยวบินของทีมงาน เราไปกันแบบส่วนตัวน่าจะดีกว่า”
“.................” เธอถอดเสื้อตัวนอกให้เขาอย่างเอาใจ ค่อยๆวางพาดไว้ที่โซฟาให้อย่างพิถีพิถันก่อนที่ร่างกายสวยงามจะทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ยกเรียวขาขึ้นไขว่ห้างแล้วเอนซบลงที่ไหล่คนรักของเธอ เอสคว้าเอากล่องบุหรี่ขึ้นมาถือไว้หนึ่งตัว เธอรีบหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดให้อย่างรู้งาน
“สำหรับเอสแล้วมินต์พูดจริงเสมอค่ะ เอสก็รู้อยู่แล้วว่ามินต์ถูกใจเอสตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันในงานนั่น ไม่เคยคิดว่าเอสจะตอบรับหมั้นแบบจริงจัง แค่ได้ควงไม่กี่วันมินต์ก็ปลื้มแล้ว โชคดีที่คุณแม่รู้จักกับคุณป้าหญิง เอสตอบรับมินต์เป็นว่าที่คู่หมั้นแบบนี้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สุดเลย”ลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวที่รวยที่สุดในประเทศไทย ไม่เรียกว่าโชคดีไม่รู้เรียกว่าอะไรได้แล้ว
“............”
“ว่าไงคะ เอสจะไปกับมินต์ได้หรือเปล่า”
“อาทิตย์หน้าใช่ไหม?” เขาพึมพำคล้ายคนทำท่านึกให้เธอมีความหวังขึ้นมานิดๆก่อนจะดับบุหรี่ลง “ผมคิดว่าอาจจะไม่ว่าง เอาไว้จะโทรหาคุณแทน” ใบหน้าหวานปรากฏแววผิดหวังเพียงแค่วูบเดียวเท่านั้น เธอเกลื่อนมันไว้จนสนิท
“ไม่เป็นไรค่ะมินต์เข้าใจ เอสเหนื่อยไหมคะ ได้ยินปอเขาบอกว่าคุณมีประชุมตั้งแต่เช้า มินต์นวดให้นะ” เธอว่าจบไม่รอให้อนุญาต มือนุ่มนิ่มนวดลงที่ไหล่แกร่งให้ทันที กลิ่นมินต์ของบุหรี่กับกลิ่นน้ำหอมอ่อนจางจากร่างกายกำยำทำเอาเธอแทบคลั่งอดไม่ได้ที่จะเอื้อมริมฝีปากสวยกดจูบลงที่แก้มเขาเบา ๆ เอสยังคงทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้ยินดียินร้ายหากแต่เธอชินกับสีหน้าและแววตาแบบนี้ของเขาเสียแล้ว
บางทีเธอก็อยากรู้...เธอไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้เลยว่า คนที่อยู่ในใจคนรักของเธอเป็นใครกัน คนที่ได้หัวใจผู้ชายเย็นชาคนนี้ไปแล้วขว้างทิ้งอย่างไม่แยแส สุดท้ายแล้วเขาถึงได้กลายเป็นคนเย็นชืดราวกับก้อนหิน คืนไหนที่เธอได้นอนกับเขา ถ้าเขาดื่มหนักเขาจะทั้งร้อนแรงทั้งสุดแสนเสน่หา แต่ทว่าในดวงตาคมกริบคู่นั้นมองจ้องเธอราวกับว่าจะมองให้เห็นถึงใครอีกคน ใครคนอื่น...ใครสักคนที่เธอไม่เคยได้รู้เลยว่าคนๆนั้นคือใคร
.
.
ตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาไร่แห่งรักถือว่าเป็นสถานที่ๆวุ่นวายและยุ่งเหยิงมาก พนักงานแต่ละคนหัวหมุนอยู่กับการต้อนรับคณะทัวร์ต่างชาติที่มาลงชิมผลไม้สดที่ไร่ ด้วยสภาพอากาศที่เริ่มย่างเข้าสู่ฤดูฝนแล้วช่วงอาทิตย์นี้จึงถือว่าลูกค้าเริ่มห่าง วิถีการทำนุบำรุงรักษาหน้าดินต้องเริ่มทำกันใหม่อีกครั้ง แคปกับปอลุยงานลงสวนหน้าดำคร่ำเครียดกันเป็นแถว ขนาดแบงค์ที่ว่ามาหาอาทิตย์ละสองสามทียังต้องแบกกระสอบปุ๋ยช่วยแคป มือไม้เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปหมด พอค่ำเสร็จงานโก้เองก็เพิ่งเคลียร์คนหมดจากร้านกาแฟมองเห็นลูกชายตัวเองกับเพื่อนๆเพิ่งขับรถกอล์ฟออกมาจากท้ายไรเขาก็อดจะสงสารไม่ได้
“พาย วันนี้ทำอะไรให้เด็กๆทานกันน่ะ” คุณพ่อยังหนุ่มอยู่มากเดินเข้าไปที่หลังบ้าน พ่อครัวอย่างพายจึงชี้บอกเป็นอาหารที่เด็กๆแต่ล่ะคนชอบทั้งนั้น มีแกงส้มกุ้งสด ชะอมชุบไข่ ทอดมันปลาอินทรีย์ ปลากระพงเปรี้ยวหวานและแกงจืดเต้าหู้หมูสับของโปรดของแคป โก้เปิดฝาชีที่โต๊ะอาหารดูแล้วถึงกับซึ้งใจ
“ขอบคุณมากนะพาย” เขาตบลงเบา ๆ ที่ไหล่พายหนึ่งทีพลางกล่าวขอบคุณ นึกไปถึงเมื่อตอนที่จะปิดร้านที่กรุงเทพโก้ให้โอกาสพายได้ออกไปทำธุรกิจด้วยตัวเองไม่จำเป็นต้องตามเขามาอยู่ถึงที่ระยองนี่ ฟี่ถึงกับจะจ่ายเงินให้เป็นทุนรอนก้อนเล็กๆหากแต่พายเพียงแค่ส่ายหน้าแล้วบอกเขาว่าถึงลำบากยังไงก็ยังอยากตามมารับใช้อยู่ที่ไร่ด้วย อย่างน้อยได้ดูแลแคปกับลาเต้ช่วยโก้กับฟี่ เผลอแปปเดียวจวนจะห้าปีแล้วนับจากวันนั้น
“เฮียโก้ครับอาฟี่โทรมาบอกว่าคืนนี้จะกลับมาถึงดึก บอกให้พ่อไม่ต้องรอพรุ่งนี้อาฟี่ไม่ทำงานจะอยู่ไร่ได้ทั้งวัน” แคปตะโกนบอกในตอนที่เขากำลังถอดรองเท้าบูตยางที่ใส่เข้าสวนออกวางไว้ข้างกันกับของเจ้าแบงค์ อาร์รีบมาหยิบทั้งหมดที่กองอยู่ไปล้างน้ำแล้วผึ่งลมเอาไว้
“โทรมาตอนไหนน่ะแคป” โก้คดข้าวรอเด็กๆแล้วใช้สายตาบอกทั้งหมดไปล้างไม้ล้างมือมานั่งกินข้าวด้วยกัน พายเองก็ล้างไม้ล้างมือด้วย ตอนนี้เขากลายเป็นพนักงานประจำไปแล้วพาภรรยามาอยู่ด้วย แต่เมียพายไม่ยอมมานั่งร่วมโต๊ะเพราะว่าเกรงใจเฮียโก้มาก สองคนนั้นจึงทานที่โต๊ะเล็กหลังบ้านแทน ฟี่สร้างบ้านสวนหลังพอเหมาะไว้ให้พายกับภรรยาอยู่ถัดจากบ้านสวนหลังใหญ่ของพวกเขา
“เมื่อกี้ครับ บอกว่าโทรเข้าหาเฮียโก้ไม่รับ แถมโทรเข้าร้านสายก็ไม่ว่างอีก ผมโดนด่าจนหูชาเลยเหอะ”
“อ้าวเหรอ”
หลังอาหารเย็นเด็กสามคนนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกันอยู่หน้าบ้านพักหลังเล็กๆของอาร์ซึ่งก็อยู่ถัดจากบ้านของพายนั่นแหละ มีต้นเงาะกับชมพู่อยู่ด้านข้างเมื่อไหร่ที่เงาะออกผลสีแดง ๆ จนเต็มต้น มันจะกลายเป็นจุดสนใจดึงดูดสายตานักท่องเที่ยวเป็นอย่างมาก หลายคนมักมีคำถามว่านั่นคือบ้านของใครแล้วก็ขอถ่ายรูปเก็บไว้เพราะว่ามันเป็นบ้านสำเร็จสีฟ้าที่ดูน่ารักกระทัดรัดผูกไม้ประดับแขวนอยู่รอบระเบียงอีกทั้งตัวบ้านถูกรายล้อมด้วยต้นผลไม้สีแดงสด ในตอนนั้นพออาฟี่รู้ว่าอาร์จะมาอยู่ช่วยงานแคปกับโก้ที่นี่แบบกินนอน ฟี่จึงสั่งให้ลูกน้องที่รู้จักส่งบ้านน้อยหลังนี้มาให้ เจ้าอาร์ดีใจจนหน้าแดงตัวแดงไปหมดตัดสินใจจะทำงานอยู่ที่นี่ไปจนวันตาย มันว่างั้น
“แล้วเอาไง คืนนี้จะนอนไหนมึงอ่ะ”
“ทำไมล่ะ” แคปหันไปมองคนถาม อาร์มันหนีเข้าไปอาบน้ำแล้ว ร่ำๆบอกว่าเหนื่อยมาทั้งวันไม่ไหวจะคุยเลยปล่อยเขากับแบงค์นั่งกินลมชมจันทร์คุยกันต่อแบบเรื่อยเปื่อย
“เมื่อรืนกูต้องเข้ากรุงเทพแต่เช้านะ พี่หนึ่งมีงานด่วนให้ช่วย คิดว่ากูต้องเข้าไปเตรียมงานกับแกก่อน อาจจะเต็มวัน”
“เมื่อรืน?” แคปทำท่านึกๆ เดี๋ยวนี้หน้าที่นั่งเป็นเพื่อนเจ้าแบงค์เข้ากรุงไปทำงานตกเป็นของเขาไปโดยปริยาย มันบอกแลกกับเงินเดือนที่ไม่ต้องจ่ายแต่ได้ตัวคนมาช่วยงานที่สวนทุกวันที่ว่าง แถมด้วยผลไม้จากคุณนายแม่ของมันอีกไม่รู้กี่ร้อยเข่งต่อปี ยิ่งช่วงท่องเที่ยวแคปยิ่งเกรงใจใหญ่
“งั้นพรุ่งนี้กูไปนอนบ้านมึงก็ได้ แล้ววันต่อมาค่อยออกกันแต่เช้าดีไหมวะ”
“ก็ดีนะ พรุ่งนี้น้องโบว์กลับบ้านมึงจะได้คุยกับน้องด้วย เห็นถามถึงพี่แคปอยู่วันก่อน” โบว์เป็นน้องสาวคนเดียวของแบงค์ หน้าตาน่ารัก นิสัยเรียบร้อยใจเย็น เธอเรียนอยู่ปีสองมหาลัยเดียวกับพวกเขาสมัยก่อน คณะบริหารการบัญชี
“น้องโบว์มีแฟนยังวะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้แคปถามขึ้นมา อาร์ที่อาบน้ำเสร็จเดินเช็ดหัวลงมานั่งคุยด้วยต่อ มันอยู่ในชุดเตรียมนอนแล้วเรียบร้อยโรยแป้งเด็กจนพุงขาววอกไปหมด ทันได้ยินคำถามของแคปเข้าแบบจัง ๆ
“อะไรวะ นี่มึงอย่าบอกว่าสนใจน้องโบว์คนสวยนะเว้ย มึงดูหน้าไอ้เหี้ยคนถามหน่อยสิวะ พี่ชายเพียรจีบมึงสี่ห้าปี อย่าบอกว่าสนใจน้องสาวมันนะเว้ย เป็นกูผูกคอตายอ่ะบอกเลย”
“ปากหมานะมึงไอ้อาร์” แคปด่าออกมาหลังจากตบกะโหลกเพื่อนตัวเองไปไม่เบาหนึ่งที มองหน้าแบงค์มันก็เจื่อนลงอย่างเจ้าอาร์ว่าจริง ๆ “กูก็แค่ถาม น้องเขาเรียบร้อยน่ารัก ไม่อยากให้โดนหลอก ถ้าเจอคนดีกูก็ดีใจด้วยหรอกน่า” แคปรีบต่อเหตุผลของคำถามเขาทันที
“จริงดิ กูไม่เห็นมึงสนใจถามเรื่องแบบนี้กับใครตั้งแต่มึงเลิกกับ...” อาร์หยุดคำพูดไว้แทบไม่ทันเพราะว่าเจอฝ่ามือใหญ่ของแบงค์อุดปากแบบไม่ให้ตั้งตัว พอตั้งสติได้ถึงได้รู้ว่าตัวเองทำให้เพื่อนสนิทหน้าเสียลงแค่ไหน แต่แคปก็ยกมือบอกว่าไม่เป็นไรเรื่องผ่านมานานจนจำอะไรไม่ได้แล้ว
“ไปนอนเหอะว่ะดึกแล้ว มึงจะกลับเลยป่ะหรือจะค้างที่นี่”แคปว่าจบแล้วลุกขึ้น แบงค์เองก็ลุกด้วย อาร์เดินออกมาส่งสองคนถึงหน้าต้นเงาะหาวหวอดบอกไม่ไหวขอเข้านอนก่อน แบงค์กับแคปจึงเดินกลับบ้านใหญ่ด้วยกัน
“ค้างที่นี่ได้ป่ะวะ ขี้เกียจขับรถกลับแล้วกินอิ่มกูก็ง่วงเหมือนกัน”
“เอาดิ ห้องมึงก็มีเกรงใจใครวะ” ต้งแต่แบงค์เรียนจบแล้วออกมา เขาช่วยงานที่ไร่ตั้งแต่แรกเริ่มก่อตั้งเป็นเรี่ยวเป็นแรงพอกันกับอาร์จนโก้ถึงกับจัดห้องหับไว้ให้เขาข้าง ๆ ห้องของเฮียเต้ ตอนแรกถ้าหากว่าแบงค์ยอมอยู่ช่วยงานเต็มตัวแบบอาร์โก้ยังบอกจะจ่ายเงินเดือนให้แล้วฟี่จะหาบ้านหลังเล็กขนาดเท่าของอาร์มาให้ด้วยหากแต่แบงค์บอกว่าขอแค่ห้องเล็กๆก็พอ เพราะบ้านเขาเองก็อยู่ไม่ไกลจากสวนนี้ อาจจะแค่แวะมาค้างเป็นครั้งคราว
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 28-09-2015 21:24:52
“อาฟี่ครับ ผมไปนะบอกเฮียโก้ด้วย”
ในตอนบ่ายแก่ๆของวันถัดมาแคปสวมรองเท้ากีฬาอยู่หน้าบ้านกระโดดโหยง ๆ บอกคุณอาของเขาที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟายาวหน้าบ้าน เมื่อคืนอาฟี่บอกจะกลับใช่ไหม แต่ไม่ใช่หรอกงานด่วนมากจนต้องโทรมาบอกเฮียโก้ขอเลื่อนกำหนดการ กลายเป็นว่าเพิ่งจะถึงบ้านก็เย็นวันต่อมาแล้วก็อย่างที่เห็นนอนฟุบอยู่ทั้งเสื้อผ้าราคาแพงยับยู่ยี่แบบเนี๊ยะ
“อย่าลืมล่ะอาฟี่ คืนนี้ผมค้างบ้านคุณนายแม่แบงค์เลยนะครับ”
“รู้แล้วน่า มึงจะพูดอีกนานไหมวะ จะไปไหนรีบไปเลยไป” ฟี่เหลืออดยกตัวขึ้นมาตวัดสายตามองก่อนฟุบกลับไปนอนคว่ำหน้าเหมือนเดิม แคปออกไปขึ้นรถที่ขับออกไปจอดรอหน้าทางเข้าไร่เรียบร้อย มองเห็นว่ามีลูกค้าเข้าร้านซื้อกาแฟค่อนข้างแน่น ส่วนเจ้าอาร์พาลูกค้าหนึ่งคันรถเข้าสวนขณะที่เฮียโก้จัดการเรื่องงานที่ร้าน แคปจึงเข้าไปบอกนิดหน่อยโก้รีบรั้งไว้บอกให้เอากาแฟเย็นไปฝากบ้านนั้นด้วยเขาจึงต้องนั่งรอจนแบงค์เข้ามาตามแล้วรับเอากระติกกาแฟเย็นกลับไปฝากคุณแม่ตัวเอง
“ขอบคุณครับเฮียโก้” เขาเรียกเฮียโก้ตามที่แคปเรียก โก้เตือนเขาบอกห้ามขับรถเร็วถ้าง่วงให้จอดแวะนอนกันเลยไม่ต้องฝืนถ่างตาขับต่อและถ้าเหนื่อยมากให้เปลี่ยนมือกันกับแคป แบงค์พยักหน้ารับมั่นเหมาะ สองคนออกจากไร่มาสักพักรถเชฟฯสีตะกั่วคันสวยที่แบงค์ถอยมาเมื่อสามปีที่แล้วตั้งแต่ต้องเทียวกรุงเทพระยองเป็นว่าเล่นก็มาจอดเทียบเข้าซองอยู่ที่บ้านสวนติดชายทะเล..บ้านของครอบครัวเขาเอง
“พี่แบงค์มาแล้วเหรอ” เสียงใสของสาวสวยดังมาก่อนตัว พอเห็นว่าพี่ชายไม่ได้มาแค่คนเดียวแต่มีอีกคนเปิดประตูลงมาด้วยเธอฉีกยิ้มจนแก้มปริ
“แม่! พี่แคปก็มาล่ะแม่ พ่อคะพี่แคปมาด้วยล่ะ”
“ใจเย็นๆน้องโบว์ พี่เขามาแล้วไม่กลับง่ายๆหรอกอย่าวิ่งแบบนั้นสิเรานี่ ผู้หญิงอะไรแก่นแก้วจริงๆ” นี่เสียงคุณนายแม่ปรามออกมาจากด้านใน เธอวิ่งออกมาถึงตัวพี่ชายพอดีหากแต่ดิ่งไปหาแคปก่อน
“พี่แคปมาเร็วๆค่ะ แม่ทำข้าวไว้รอแล้วพี่วันนี้พ่อกลับด้วยนะ ทานข้าวพร้อมกันเลยเร็วเร๊ว”
“พี่ชายแกยืนอยู่นี่ยัยโบว์” แบงค์เดินเข้ามาผลักหัวน้องสาวตัวเองหนึ่งทีก่อนดึงมือเพรียวบางออกจากแขนแคปแต่โบว์ทำหน้าเชิดไม่สนใจ เธอจึงโดนมือพี่ชายโบกใส่อีกหนึ่งที
“อย่าดุน้องสิวะมึงนี่” แคปว่าใส่ห้วนๆแล้วไล่ให้แบงค์เดินเข้าบ้านไปก่อนเลย น้องโบว์แจกยิ้มขำๆเห็นพี่ตัวเองโดนเข้าจนได้
“ทำไมพี่แคปมาได้อ่ะ” เธอรับกระเป๋าเป้จากแคปบอกจะถือให้ แต่แคปส่ายหน้าบอกว่ามันหนักเขาถือเอง “ให้โบว์ถือให้” เธอทำหน้าแบบยังไงก็ไม่ยอม แคปเลยปล่อยให้เธอถือ ที่จริงมันก็ไม่ได้หนักอะไรแค่เสื้อผ้าสองชุด หัวเล็กซุกลงที่แขนอ้อนเหมือนแมว แคปจึงลูบศีรษะเธอเบา ๆ...โบว์ก็เหมือนน้องสาวของเขา ให้ความรู้สึกของความเป็นน้อง ตัวเล็กผมยาวผิวขาวหน้าตาน่ารักแก่นแก้วนิดๆ หลายปีมาแล้วตั้งแต่เขาสนิทกับครอบครัวของแบงค์ น้องโบว์ก็พลอยติดเขาไปด้วย ยิ่งช่วงที่เธอเตรียมตัวสอบเข้าแคปเป็นติวเตอร์ให้หลายวิชาอยู่นับแต่นั้นเธอก็ติดเขายิ่งกว่าพี่ชายของตัวเอง
เย็นวันนั้นหลังจากนั่งทานข้าวพูดคุยกับคุณพ่อแบงค์ที่นานๆทีจะกลับมานอนค้างที่บ้าน ท่านเป็นวิศวกรประจำอยู่ที่นิคมอุตสาหกรรมแถบชายทะเลภาคตะวันออกสองแห่ง เทียวไปตรวจคุณภาพโรงงานในเครือรัชชาตามอำเภอนิคมต่างๆ ใช่แล้วคุณฟังไม่ผิด คุณพ่อของแบงค์ทำงานให้กับรัชชากรุ๊ป เป็นวิศวกรระดับสูงถึงได้มีรายได้และสวัสดิการที่มั่นคงขนาดนี้ แต่นั่นก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแคปเพราะใครหลายคนที่เขารู้จักก็ทำงานให้กับรัชชากรุ๊ปเหมือนกันไม่เห็นแปลก กระทั่งเพื่อนสนิทที่สุดของเขาอย่างปอ..ก็ยังทำงานอยู่ที่ตึกใหญ่นั่น
“พี่แคป ปลาหมึกไข่เค็มวันนี้อร่อยไหมคะโบว์ตั้งใจผัดโดยเฉพาะเลยนะ เปิดหนังสือเลย”
หลังทานข้าวกันเสร็จ ผู้ใหญ่เข้าเรือนใหญ่กันไปแล้ว ยังเหลือแต่เด็กๆที่นั่งชมวิวทะเลอยู่ระเบียงไม้ที่ยื่นออกมาจากตัวบ้านสวน บรรยากาศดีๆมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายังมีดวงจันทร์สวยงามกับหมู่ดาวทอประกายระยับ
“โบว์ทำเองเหรอครับ”แคปหันไปถามคนข้าง ๆ เธอพยักหน้าหงึกๆ “ใช่ค่ะ อร่อยไหมพี่” น้องโบว์ขยับมานั่งขัดสมาธิใกล้เข้าไปอีก
“ถ้าตอบว่าไม่อร่อยล่ะ” แคปแกล้ง เธอหน้างอลงทันที “ไม่อร่อยได้ยังไง โบว์ให้แม่ชิมแม่บอกว่าอร่อยนี่นา”
“อืม...งั้นจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย” แคปแกล้งทำท่าคิดหนัก จริงๆมันอร่อยอยู่หรอก แต่เขาก็แค่อยากตอบวกวนไปแค่นั้นเอง เขาไม่เคยมีน้องสาวเห็นเธอทำหน้างอๆแล้วก็รู้สึกแปลกๆดี
“พี่แคปนิสัยไม่ดี มันอร่อยชัดๆโบว์เห็นพี่กินเอากินเอา โบว์ตักให้เท่าไหร่พี่ก็กินหมดเลยเนาะพี่แบงค์เนาะ” เธอหาพรรคพวก แบงค์ที่นั่งอยู่ด้วยถึงกับส่ายหัวปรายสายตามองดูแคปว่าจะตอบยังไง
“นี่ตกลงว่าอร่อยป่ะเนี่ย โบว์ชักใจเสียแล้วนะพี่แคปพี่แบงค์”
“อร่อยแล้วจะทำไม ไม่อร่อยแล้วจะทำไม”
“พี่แบงค์พูดให้กำลังใจน้องนุ่งหน่อยเหอะ”
“ก็แล้วมันยังไงล่ะ พูดอย่างกับกำลังหัดไว้จะไปผัดให้สามีในอนาคตกินหรือไงถึงได้ให้พวกพี่เป็นหนูทดลองก่อนเนี่ย”
“เฮ้ย! พี่แบงค์รู้ได้ไงเนี่ย” เธอลุกพรวดขึ้นหน้าแดงเถือก แคปเงยหน้ามองก่อนสบตากับแบงค์แล้วก็ขำ เห็นน้องโบว์เป็นแบบนี้เธอไม่ได้รักชอบเขาในเชิงชู้สาวอะไรหรอก โบว์เห็นเขาเป็นพี่ชายแสนดีคนหนึ่งเท่านั้น แคปดึงมือเธอบอกนั่งลงมาไม่ต้องอายมีอะไรก็คุยมาเลย พี่ชายสองคนพร้อมรับฟัง
“แสดงว่ามีคนโชคร้ายคนนั้นจริงๆแล้วล่ะสิ” ไอ้แบงค์ก็แกล้งน้องเข้าไปอีก เธอที่กำลังจะพูดอยู่แล้วเชียวทำท่าเหมือนคิดหนักขึ้นอีกแคปจึงต้องตะล่อม “ใครน๊ามาชิงหัวใจน้องสาวพี่ไปได้ จากเด็กมอห้าตัวเล็กๆเดี๋ยวนี้โตเป็นสาวถึงขนาดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วหรือไง”
“พี่แคปอย่ามาแซวโบว์นะ ยังไม่ใช่แฟนหรอกก็แค่..ยังดูๆกันไปก่อน”
“ดูอะไรกันไปก่อน แกไปเปิดอะไรให้เขาดูก่อนกันล่ะยัยโบว์” นี่ปากไอ้แบงค์
“พี่แบงค์อ้ะ!”เธอฟาดผั๊วะลงกลางหลังพี่ชายแก้เขิน แบงค์มันจุกหน้าเขียวอื๋อเลย
“มึงก็ไปแกล้งน้อง”แคปลูบๆให้ แต่แรงไปนิดคนโดนปลอบยิ่งทำหน้าแหยงขึ้นไปอีก
“ก็มันน่าแกล้งนี่หว่า มึงดูหน้ามันดิ แล้วนี่แม่กับพ่อรู้ยัง”
“ยังเหอะ ใครจะไปกล้าบอก ให้โบว์มั่นใจก่อนสิ” ถ้าแคปมองไม่ผิดเธอบิดไปบิดมาจนมือจะหักอยู่แล้ว แถมยังเบียดเข้ามาชิดเขาแบบสุดๆจนแคปต้องขยับออกมาอีกนิด เขินอะไรนักหนาวะ
“นี่ตกลงน้องโบว์มีจริงๆแล้วใช่ป่ะเนี่ย” เขาถามจริงจัง เธอจึงพยักหน้าฝืดๆอายๆ แคปเผลอยิ้มออกมาเพราะว่าท่าทางไร้เดียงสาของน้อง ขณะที่แบงค์เหน็บน้องตัวเองขึ้นมาลอย ๆ “เหอะ เด็กสมัยนี้เร็วกันจริงจริ๊ง” เจอแคปผลักหัวไปอย่างแรง “มึงมีสิทธิ์พูดหรือไง ปีสองมึงมีแฟนมากี่คนแล้วล่ะ”
“แต่โบว์มันผู้หญิงน่ะสิ ก็แค่ห่วงตามประสาพี่ชายที่แสนดีล่ะมั้งนะ”
เสียงโทรศัพท์มือถือของโบว์ดังขึ้นขัดจังหวะการคุย เธอล้วงออกมาดูหน้าจอจากนั้นแก้มที่ขึ้นสีอยู่แล้วกลับระเรื่อขึ้นอีกจนดูน่ารักน่าชัง พี่ชายสองคนข้าง ๆ เห็นก็รู้ทันที น่าจะเป็นไอ้คนที่พวกเขากำลังพูดถึงโทรเข้ามา เพราะเธอชี้ไม้ชี้มือใส่โทรศัพท์แล้วเดินแยกไปคุยอีกฝากเลยโน่น แคปส่งเธอด้วยสายตาแล้วค่อยหันกลับมาหาคนข้าง ๆ ที่นั่งหน้านิ่งๆมองทะเลสีดำมืดอยู่
“หึ กลัวน้องโบว์จะเจอคนแบบมึงหรือไงวะ”
“ถ้าไม่เจอคนเลวๆก็คงจะดีแหละ”
“อย่าคิดมากสิวะ น้องมึงเป็นเด็กดีต้องเจอแต่สิ่งดีๆแน่อยู่แล้ว”
แบงค์หันมายกมุมปากขึ้นนิดๆ แคปพยักหน้าให้แล้วตบไหล่เพื่อนตัวเองเบา ๆ สองสามทีก่อนสายตาสองคู่จะมองลงไปที่น้องสาวตัวเล็กตอนนี้ยืนคุยกับใครสักคนม้วนต้วน
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 28-09-2015 21:26:20
https://www.youtube.com/v/5FCn6pLlNTg
เช้าตรู่วันต่อมาแคปถูกแบงค์เคาะปลุกตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เพราะว่างานด่วนที่สถานีวิทยุคนขับอย่างเขาจึงต้องออกจากบ้านแต่เช้ามืดขนาดนี้ หันมองคนข้าง ๆ ที่นั่งสัปหงกตั้งแต่ขึ้นรถก่อนเอื้อมไปดึงเสื้อคลุมที่แคปใส่อยู่ให้ชิดหน้าอกยิ่งขึ้นไปอีก
“นอนเลยก็ได้”
หลังแวะซื้อกาแฟที่ปั๊มใหญ่ ขึ้นรถมาก็เห็นคนที่นั่งมาเป็นเพื่อนผล็อยหลับไปแล้ว เขาปรับเบาะเอนลงให้แคปสะดุ้งตื่นแบงค์จึงผลักลงแล้วบอกให้นอนต่อเลย
“ถึงแล้วกูจะเรียก” ผ้าห่มผืนบางถูกเอามาคลุมห่มลงให้ก่อนที่รถยนต์คันสวยจะเลี้ยวออกมาจากปั๊ม ในรถเปิดเป็นเพลงเบา ๆ สลับกับข่าวภาคเช้า แคปตื่นขึ้นอีกทีเมื่อตอนเข้าถึงชานเมืองแล้วเรียบร้อย เขาหาวหวอดแล้วบอกแบงค์ว่าปวดฉี่ให้แวะปั๊มเดี๋ยวนี้เลย
“หึ ตื่นมาก็เรื่องมาก”
“ก็หมาตัวไหนล่ะลากกูขึ้นรถเช้าได้ขนาเนี๊ยะ” คนฟังก็แค่เหลือบมอง ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อยิ่งจะเข้าในตัวเมืองเท่าไหร่การจราจรก็ยิ่งโหดขึ้นเท่านั้น รถติดจนน่ากลัวถนนเส้นนี้ไม่จำเป็นไม่อยากผ่านเลยให้ตาย
“นอนต่ออีกหน่อยก็ได้ ยังง่วงอยู่หรือเปล่า” แบงค์หันมาถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป ไหนบอกว่าปวดฉี่นั่งตาปิดจะหลับต่ออีกแล้วต่างหาก
“ไม่อ่ะรีบหาห้องน้ำเหอะ”
“เห็นแล้ว เดี๋ยวแวะเลย”
“กาแฟ” เขายื่นกาฟส่งให้ตอนที่แคปออกมายืนสูบบุหรี่อยู่หน้าห้องน้ำ แคปเลยยื่นบุหรี่ที่เหลืออยู่ครึ่งมวนไปให้อีกคนสูบแทน
“มาเช้าแบบนี้ทีไรกูหลับตลอดมึงก็ยังพากูมานะไอ้แบงค์”
“ก็ดีกว่าไม่มีเพื่อนมาด้วยนี่” แบงค์สูบแค่ทีเดียวแล้วทิ้งลงถังทรายเลย แคปเหมือนจะรู้ว่าอากาศดีๆช่วงเช้าแบบนี้เขาไม่น่าจะสร้างมลพิษ ยกมือบอกโทษทีอีกฝ่ายจึงตบลงที่ไหล่เบา ๆ
“เดี๋ยวไปส่งกูที่ตึกแล้วมึงจะไปไหนป่ะวะ กลับห้องไปนอนรอไหม หรือจะไปเดินเที่ยว” แคปมีการ์ดสำรองห้องเขาอยู่อีกใบ ไม่ต้องถามว่าพามาบ่อยแค่ไหน
“ไปรอมึงที่ห้องดีกว่า กูอยากพักว่ะง่วงยังไม่หายเลยเนี่ย สงสัยเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์กับลูกค้า”
สองคนเข้าสู่ใจกลางเมืองฝ่าฟันรถติดไม่นานเชฟฯคันสวยก็มาจอดลงที่ตึกไพร์ม มีเดียบิวท์ดิ้งที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆของเมืองไทย แคปเปลี่ยนมานั่งตำแหน่งคนขับแทน มองดูตึกที่เขาไม่ได้ขึ้นไปนานหลายปีแล้ว แต่ถ้าถามว่าแวะมาบ่อยไหมต้องบอกเลยว่าบ่อยมาก เกือบทุกสัปดาห์เขาจะมาส่งแบงค์เป็นประจำเพียงแต่ไม่ค่อยได้ขึ้นไปเท่านั้นเอง
กระจกรถถูกลดต่ำลง เพราะว่าแบงค์ก้มลงมาหายังไม่ยอมเดินขึ้นไป“ไม่ขึ้นไปแน่นะ พี่หนึ่งถามหามึงอยู่นะ พี่ดาพี่แอนพี่โมทย์พี่เติ้ลถามหามึงทุกคนอ่ะ ขึ้นไปด้วยกันสักหน่อยไหมวะ หรือจะค่อยขึ้นมาตอนมารับกูกลับ”
“ไว้ตอนมารับเดี๋ยวคิดดูก่อน”
“ขับรถดีๆ ถ้าจะไปไหนก็โทรมาบอกกูก่อนก็ได้”
“ต้องโทรรายงานมึงทุกเรื่องหรือไง”
“ไม่กล้าหรอกครับพี่แคป ผมแค่เป็นห่วง” แบงค์พูดหลังจากเอื้อมมือเข้ามาเสยเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าบังสายตาของคนขับ
“ผมยาวแล้วนะไปซอยออกหน่อยดีไหม เดี๋ยวเจ็บตาอีกหรอก” แคปเบี่ยงหัวหลบก่อนส่ายหน้าบอกว่าไม่ คว้าเอาแว่นกันแดดอีกอันที่หน้ารถมาสวมใส่สายตาเขาปกติดีนะ ยังคงสั้นเหมือนเดิมเพียงแต่ช่วงนึงที่ผมค่อนข้างยาวทิ่มตาจนเจ็บไปหมด
“เล่นหัวผู้ใหญ่มึงจะบาปกูบอกให้รู้เลย” แคปทำเสียงคาดโทษใส่ แบงค์จึงไหวไหล่นิดๆ
“น่ากลัวจริงจริ๊ง” ผลักหัวคนที่โตกว่าตัวเองหนึ่งปีอย่างสนิทสนมก่อนโดนแคปฟาดผั๊วะเข้าให้จนแขนเขียว เขาจึงค่อยยืนเต็มความสูงแล้วเดินขึ้นตึกไปทำงานได้ จากนั้นแคปก็ขับรถตรงไปห้องเช่าของแบงค์ เป็นคอนโดเดิมของมันตั้งแต่สมัยเรียน
เขามาอยู่จนชินแล้ว แต่ล่ะครั้งที่มาก็รอเวลารับคุณชายกว่าจะจัดรายการเสร็จแล้วก็กลับระยองพร้อมกันเลยนั่นล่ะ....เป็นแบบนี้มาหลายปี
“ฮัลโหล”
หลังนอนหลับไปหนึ่งตื่นเต็ม ๆ ตา แคปปัดกวาดทำความสะอาดห้องรดน้ำต้นไม้ที่กระถามเหี่ยวๆริมระเบียง พอมานั่งแบ็บลงที่โต๊ะเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา บ่ายสี่โมงเย็นเข้าไปแล้ว
“มึงอยู่ไหนแคป วันนี้เข้ากรุงเทพหรือเปล่า” เสียงปลายสายถามกลัมาแบบเรียบ ๆ แคปเอียงคอเอาโทรศัพท์มือถือแก้มแนบเดินหอบกองหนังสือแต่งรถกองใหญ่ของแบงค์กลับไปจัดเรียงไว้ให้ที่ชั้นเหมือนเดิม
“ถึงแล้ว อยู่ห้องไอ้เด็กเวรนี่แหละ มีอะไร”
“กูจะกลับด้วย อาทิตย์นี้กูหยุดยาว โทรบอกไอ้อาร์มันไว้แล้ว”
“แล้วยังไง” แคปเริ่มไม่แน่ใจว่าต้องเรียงหนังสือแต่งรถขึ้นมี่ชั้นไหน เพราะว่ามันมีหนังสือแต่งบ้านปนอยู่อีกกอง นึกก่นด่าไอ้เจ้าของห้องที่มันรื้อของเก่งนัก เขามาทีไรต้องคอยจัดให้มันอยู่แบบนี้
“มึงเข้ามารับกูได้ป่ะวะ”
“แล้วรถมึงล่ะ”
“รถเข้าศูนย์กูเอาไปเข้าไว้เมื่อเช้า นัดรับเย็นวันจันทร์กูเลยโทรถามไอ้อาร์มันบอกมึงจะกลับระยองคืนนี้ แวะมารับกูด้วยกลับพร้อมกันเดี๋ยววันจันทร์กูเอารถไอ้อาร์มาใช้”
“ที่ไหน” แคปถามไปเรียบ ๆ เขาเรียงเล่มสุดท้ายเสร็จพอดีลุกขึ้นมองดูเวลา
“มึงใกล้ที่ไหนล่ะ ที่ตึกรัชชาได้ไหม”
“................”
“วันนี้ไม่มีใครเข้าทำงานหรอก กูมานั่งเคลียร์งานอยู่คนเดียวเนี่ย มารับได้ป่ะวะ”
“มึงนั่งรถออกมาเองกูจะรออยู่ที่ร้านXXXฝั่งตรงข้าม” แคปพูดชื่อร้านไป มันก็ถัดจากตึกนั่นไม่กี่ร้อยเมตร ปอบอกโอเค แต่ทว่าขณะกำลังจะวางสายดูเหมือนมีสายเรียกเข้าซ้อนเข้ามาก่อนปอจึงบอกให้แคปรอ เขาพูดกับทางนั้นราว ๆ ไม่ถึงสองนาทีก็กลับมาบอกแคปว่า “มึงไม่ต้องมาที่ตึกแล้วเดี๋ยวกูต้องแวะไปทำธุระก่อน ไปรอรับกูที่สวนสุขภาพตรงซอย.....เลยได้ไหม”
“............”คนฟังมุ่นคิ้วทันที
“แคป? มึงได้ยินที่กูพูดไหมเนี่ย สวนสุขภาพตรงซอย......นะ ทางด้านหน้าสวนใหญ่สุดเลยน่ะ มึงรู้จักใช่ไหม”
“ทำไมต้องเป็นที่นั่นวะ”
“ก็เพราะกูจะไปธุระแถวนั้นไง”
“............”
“ห้องไอ้แบงค์ก็อยู่ถนนเส้นนั้นนะถ้ากูจำไม่ผิด มึงไม่ต้องเสียเวลาวกรถไปรอกูที่ตึกรัชชาแต่ไปนั่งรอกูอยู่ที่สวนสุขภาพเลยดีกว่าอีก เอาเป็นว่าอีกสักสองชั่วโมงเจอกัน โอเคนะเว้ย”
“............”
“รับปากกูมาก่อน”
“...........”
“แคป กูไม่ได้ให้มึงไปรับกูที่ทำงานสักหน่อย”
“แต่ที่นั่นมัน....” สวนสุขภาพแถวบ้านเจ้านายมึง แคปพูดไม่ออก ติดอยู่แค่นั้น
“ก็แล้วจะทำไม มึงคิดว่าคนอย่างเขาจะออกมาเดินเล่นง่ายๆหรือไงวะ เขาไม่อยู่หรอกคุณนาคินให้กูกลับไปเอางานที่บ้านใหญ่ ไม่อยู่หรอกกูรับประกันได้เพราะงั้นมึงมารอกูอย่างสบายใจเลย โซนที่มีรูปปั้นปลาโลมานะ มึงรออยู่แถวนั้น”
“............”
“แคป อีกสองชั่วโมงกูจะรอมึงอยู่ที่นั่นได้ยินใช่ไหม อย่าให้กูรอเก้อนะมึง”
สายถูกวางลงไปแล้ว แคปกำโทรศัพท์แน่นจนมือเจ็บถึงค่อยรู้สึกตัวขึ้นมา เขานั่งนิ่งอยู่แบบนั้นราวครึ่งชั่วโมงโดยที่แทบไม่รู้สึกตัว เปลือกตาร้อนผ่าวปิดลงช้า ๆ เหตุการณ์วันนั้น..ห้าปีที่ผ่านมาทำไมเขาถึงยังจำได้จนติดตาทั้งที่ควรจะลืมไปจนหมดแล้ว
ห้าปี...ผ่านไปห้าปี......ใครกันที่บอกไว้ว่าเวลาช่วยเยียวยาทุกอย่าง
“เจ้านายกูตอบรับหมั้นคุณมินตรานะ”
ปลายปีที่แล้ว ปอบอกกับเขาแบบนั้นขณะที่เขาแค่รับฟังแล้วทำตัวนิ่งไว้ ไม่มีอะไรมากกว่าการรับฟัง หมั้นแล้วจะทำไม ไม่หมั้นแล้วจะทำไม มันผ่านไปนานจนใจด้านชาไปหมดแล้ว ไม่มีใครมีสิทธิ์ในตัวใครอีก ทุกอย่างจบ เกมส์โอเวอร์ไปแล้ว ปุ่มรีเซ็ตไม่มีอยู่จริง ยังคิดว่าเขาจะพูดโต้ตอบอะไรออกไปได้ล่ะ จะให้พูดว่าดีใจคงไม่ใช่ความรู้สึกเขา แต่จะให้พูดว่าเสียใจร้องไห้ฟูมฟายเขามีสิทธิ์เหรอ ในเมื่อทางนั้นตั้งหลักได้แล้วเขาเองก็คงต้องตั้งหลักกับตัวเองเช่นกัน
อาฟี่กับเฮียโก้สร้างไร่นี้ขึ้นมาเป็นของขวัญให้เขากับเฮียเต้ ในวันที่เฮียเต้เรียนจบและตัวเขาต้องเข้ารับการฝึกงาน กรมอุทยานแห่งชาติของระยองมีแต่พันธ์ไม้สวยงาม อยู่ถัดจากไร่นี้ไม่กี่ร้อยเมตร แคปเห็นที่นี่ครั้งแรกก็ถูกใจเลยทันที เฮียโก้ให้ลาเต้เป็นคนออกแบบร้านกาแฟเล็กๆในสไตล์บ้านไร่บนดอยให้ ขณะที่อาฟี่เป็นคนออกแบบแปลนบ้านสวนหลังใหญ่ด้วยตัวเอง
หนึ่งปีหลังจากนั้นแคปเรียนจบโก้พากลับมาอยู่ที่ระยองทันที ครอบครัวของเขาไม่มีใครเอ่ยปากถึงเรื่องราวคราวนั้นอีกราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น เฮียเต้ออกไซด์งานต่างจังหวัดเป็นว่าเล่นหากแต่พยายามกลับมาหาเขาทุกสัปดาห์ จนพักหลังเห็นว่าแบงค์มันสนิทกับครอบครัวเขามากขึ้นเฮียถึงขึ้นฝากฝังเขาไว้กับมัน
“ห่วงเกินไปแล้ว”
แคปเคยบอกพี่ชายแบบนั้น เต้ก็แค่ยักไหล่ “กูห่วงมึงน่ะถูกแล้ว”
“อยู่กับไอ้เด็กนรกยิ่งน่าห่วง” แคปหมายถึงแบงค์ ถึงตอนนี้เขาก็ยังเรียกมันว่าไอ้เด็กนรกอยู่ดี ช่วยไม่ได้มันอ่อนกว่าเขาปีนึงตลอดชีวิตนั่นแหละ
“ถ้าเป็นมันกูไม่ห่วง”
“เฮียเต้เอาอะไรมาวัดวะ” ดูไม่รู้หรือไงว่ามันเองก็ได้ทั้งหญิงทั้งชาย คำพูดคำจาชวนปวดหัว ป้อเขาต่อหน้าพี่ชายก็ยังเคย เขาไม่เชื่อหรอกว่าเฮียเต้จะไม่รู้
“เอาสายตาที่มันมองมึงไง”
“ยังไง”
“ลองหาโอกาสดูเอาเอง”
แคปเงียบกริบเลยสิ ให้ตายเหอะใครจะไปนั่งจ้องตามันกันล่ะ หลังจากนั้นเฮียก็กลับบ้านไม่ค่อยบ่อย ชีวิตเขาก็อยู่ที่ไร่บ้างเข้ากรุงบ้าง มีไอ้อาร์กับไอ้แบงค์เป็นเพื่อน ส่วนไอ้ปอเห็นแบบนั้นแต่กลับมาหาเขาเกือบทุกอาทิตย์ที่มันว่าง แต่อย่าคิดว่ามันจะเป็นคนพูดอะไรมาก ปอไม่เคยพูดเรื่องเจ้านายตัวเองกับเขาอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียวหลังจากประโยคสุดท้ายนั่น
“ช้าจริงๆ”
แคปบ่นพลางขยับแว่นกันแดดที่สวมอยู่ เขาขับรถมาจอดที่สวนสุขภาพหน้าบริเวณทางเข้าหมู่บ้านขนาดใหญ่ ในซอยนี้มีแต่บ้านผู้ดีเศรษฐีทั้งนั้นเงินค่าบำรุงรักษาที่นี่ก็คงจะดีเว่อร์ เพราะสนามเด็กล่นของที่นี่ถึงได้เต็มไปด้วยไม้ประดับตัดพุ่มสวย กับสนามหญ้าเขียวชะอุ่มที่ถูกตัดแต่งไว้อย่างเป็นระเบียบเช่นกัน
แคปยกข้อมือดูเวลาอีกที ปอเลทไปห้านาทีแล้ว ที่จริงห้านาทีไม่ควรถือว่าเลทหากแต่เขาไม่ได้อยากจะอยู่แถวนี้นานนักหรอก ห้านาทีของแคปเลยดูเหมือนยาวนานเป็นชั่วโมง เขาตัดสินใจดับเครื่องยนต์ลงเมื่อมองซ้ายมองขวาแล้วคิดว่าจะลงไปนั่งรอที่ม้านั่งยาวริมทางเดินน่าจะดีกว่า ช่วงเวลาเย็นๆอากาศก็ดีเดี๋ยวคืนนี้ต้องนั่งรถทั้งคืนอีกแคปจึงออกไปยืนบิดขี้เกียจรออยู่แถวๆตัวรถ
เมื่อเห็นว่าห่างจากผู้คนพอสมควรเขาควักบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วหย่อนก้นนั่งลงที่ม้านั่งยาว ลมเย็นพัดมาหอบหนึ่งทั้งที่ไม่น่าจะมีแคปจึงหันไปมองด้านหลัง สระน้ำที่รายล้อมไปด้วยต้นหมากสีเขียวสดสลับกับต้นปาร์มสูงใหญ่ มีพรรณไม้โบราณส่งกลิ่นหอมหลายชนิดอยู่ฟากหนึ่งของสระสายลมโยกมาทีกิ่งใบก็พลิ้วลู่ลง กลิ่นหอมอ่อนๆไม่ต้องให้เอ่ยถึง
แคปพลันมองเห็นชายหญิงสูงวัยออกมาวิ่งเพื่อสุขภาพกันหลายต่อหลายคน มีจักรยานครอบครัวปั่นสวนมาด้วยรอยยิ้มมุมปากจึงถูกจุดออกมา นึกไปว่าเดี๋ยวกลับไร่ต้องชวนอาร์ไปหาซื้อจักรยานปั่นแข่งกันเสียแล้ว ไร่กว้างขึ้นมากยิ่งตอนนี้เฮียโก้ให้ลูกจ้างในไร่เทปูนทำเป็นทางเดินยาวไปจนสุดทาง ยิ่งเหมาะต่อการปั่น เขารีบดับบุหรี่ลงเมื่อเห็นบรรดาแม่บ้านจูงเด็กตัวเล็กๆออกมาป้อนข้าวป้อนขนม ไกลออกไปอีกนิดมีสนามเด็กเล่น ชิงช้าเล็กๆสี่ห้าตัวถูกเด็กหลายคนจับจอง วันหยุดพักผ่อนแบบนี้ได้ใช้เวลาอยู่บ้านกับครอบครัวคงเป็นความฝันของใครหลายคน
“โฮ่ง!”
ในตอนที่เขาทำโทรศัพท์มือถือไหลลงจากกางเกงตกลงที่พื้นหญ้า แคปก้มลงไปหยิบได้ยินเสียงหมาเห่าดังอยู่ไม่ไกล พอเงยหน้าขึ้นมาไอ้หมาลาบราดอร์สีครีมตัวใหญ่มากแทบจะกระโจนกินหัวเขาอยู่รอมร่อ ดีที่เจ้าของมันวิ่งเข้ามาดึงเชือกไว้ได้...หวุดหวิดสุดๆแคปมองเห็นแต่ขาเรียวขาวในรองเท้าผ้าใบสีฟ้าอ่อนยืนอยู่ตรงหน้า พอไล่สายตาขึ้นดูจึงเห็นว่าเธอกระตุกเชือกเจ้าหมายักษ์ไว้ได้อยู่ แคปค่อยระบายลมออกจากปากอย่างโล่งอก
“คูเปอร์ไม่เอานะ อย่าดื้อสิ ” เสียงเธอร้องบอกเจ้าหมาที่จูงอยู่ มันทำท่าไม่ยอมเชื่อฟังง่าย ๆ จะกระโจนเข้าหาแคปลูกเดียว เธอพยายามดึงเชือกมันไว้จนเซไปมา พูดขอโทษแคปไปสองสามรอบไม่ได้สังเกตเลยว่าคนยืนอยู่ตรงหน้าสมาธิทั้งหมดโฟกัสที่หมาสีครีมตัวโตเท่านั้น
“เอ่อขอโทษนะคะ ปกติคูเปอร์ไม่เป็นแบบนี้เลย เขาน่ารักเลี้ยงง่าย วันนี้แปลกจริงๆด้วย ฉันขอโทษนะคะคุณตกใจมากเหรอ” เธอดึงเชือกเจ้าสุนัขตัวโตจนมั่นใจว่ามั่นคงแน่นอนจึงค้อมศีรษะลงกล่าวขอโทษอีกครั้ง แต่คนฟังยังคงยืนนิ่งงันอยู่ สายตาจับจ้องสิ่งที่เธอจูงแทบไม่กระพริบขณะที่เจ้าคูเปอร์เห่าเรียกขึ้นมาอีก “โฮ่ง!” มันทำท่าเหมือนอยากจะกระโจนเข้าหา ลำคอถูกเหนี่ยวรั้งจากเชือกจนเธอเกือบจะปล่อยมันหลุดจากมือ
“คูเปอร์ห้ามดื้อ เดี๋ยวมินต์ตีนะ!” เธอใช้น้ำเสียงเฉียบขาดดุมัน คราวนี้แคปสะดุ้งขึ้นมาราวกับว่าเขาเพิ่งรู้สึกตัว
“โฮ่ง!” เสียงคูเปอร์เห่าขึ้นมาอีก มันหันไปมองหน้าเธอสลับกับมองมาที่แคปแล้วร้องคำรามในลำคอเสียงเล็กๆราวกับกำลังอ้อนวอน ทั้งแววตาแบบนั้นที่มองขึ้นมา...แววตาที่เหมือนกับตอนมันยังเด็ก หางใหญ่เป็นพุ่มที่ด้านหลังแกว่งซ้ายทีขวาทีขณะตะกุยขาหน้าพยายามจะก้าวเข้าหาหากแต่โดนรั้งลำคอไว้อีก แคปรู้ว่ามันกำลังดีใจ แคปรู้ดีเพราะว่าเขาเองก็ก้าวเข้าหามันแทบไม่รู้สึกตัวเช่นกัน มือคุ้นเคยที่ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วเคยโอบอุ้มมันไว้แนบอกยื่นออกไปหวังจะลูบที่หัวแล้วถามมันดูสักคำ..
คูเปอร์จำพี่แคปได้ไหม?
หากแต่...เสียงบีบแตรเบา ๆ ดังเรียกขึ้นมาจากรถยนต์สีดำคันสวยที่ชะลอจอดลงใกล้ ๆ แคปจึงค่อยชักฝ่ามือกลับในขณะที่คนขับเปิดประตูเดินลงมาหาเธอ คนมองค่อยยืนขึ้นช้าๆ....โลกทั้งโลกหยุดนิ่งไปแล้ว
“เอสคะ คูเปอร์ไม่เชื่อฟังมินต์เลย” เธอเดินเข้าไปหาเขาส่งเชือกจูงให้กับเจ้าของที่แท้จริง วงแขนใหญ่สอดเข้าโอบเอวคนรักทันที
“คูเปอร์มา--”
คำพูดถูกกลืนหายลงไป ในวินาทีที่เห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า...ราวกับเข็มนาฬิกาพลันหยุดนิ่ง เมื่อลมเย็นๆหอบหนึ่งพัดกลิ่นดอกราชาวดีสีขาวเข้ามาแตะที่ปลายจมูก กิ่งไม้อ่อนโอนเอนลู่ลมพาให้เส้นผมปลิวไสว แคปสะดุ้งขึ้นนิดๆเมื่อได้ยินเสียงคูเปอร์เห่าขึ้นอีกรอบ หากแต่ดวงตาคมกริบภายใต้แว่นกันแดดสีเข้มของคนที่เพิ่งเดินลงมายังคงจ้องจับตรึงแน่น ไม่มีใครทั้งนั้นที่สามารถมองเห็นรอยสั่นไหวหลังเลนส์สีดำสนิทนั่น ใบหน้าคมที่เรียบเฉยนิ่งงันจนมองดูแล้วน่ากลัว
แคปเป็นฝ่ายขยับตัวลดสายตาลงแล้วถอยหลังออกมาเอง คูเปอร์ร้องเรียกตะกายราวกับจะขาดใจ หากแต่มือแข็งแกร่งเหนี่ยวเชือกมันไว้แน่นจนสั่น
ในตอนนั้นแม้มีอากาศสดชื่นให้โกยสูดจนเต็มปอด หากแต่เขากลับหายใจไม่ออกเลยแม้แต่น้อย ท่อนขาหนักอึ้งราวกับถูกตอกตะปูแห่งพันธนาการตรึงติดไว้กับพื้นดิน เขารู้ตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรอีกแล้ว แม้แต่เงยหน้ามองสองคนตรงหน้ายังไม่คู่ควร กว่าแคปจะลากขาออกจากที่ตรงนั้นหนึ่งก้าวเขาใช้พลังงานแทบทั้งหมดที่มีในชีวิต
แคป...
เสียงเรียกดังลั่นออกมาจากหัวใจใครบางคน หากคนตรงหน้าไม่มีทางได้ยินเด็ดขาด ความรู้สึกทุกอย่างถูกกักเก็บเข้าไปข้างใน ตอกลงไปจนสุดหมุด ตอกให้ลึก ย้ำลงไปว่าทุกอย่างระหว่างเรามันผ่านไปเนิ่นนานมาก ...แคปเดินออกมาจากตรงนั้นแล้ว คูเปอร์ทั้งดิ้นและตะเกียกตะกาย หากมันพูดได้คงตะโกนเรียกชื่อแคปไว้แทนเจ้านายของมัน
แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะยิ่งแย่ไปกว่านี้ โชคดีที่ปอวิ่งหน้าตั้งเข้ามาจากที่ไหนสักแห่ง เขาทั้งตกใจทั้งใจหายตั้งแต่เห็นรถเจ้านายตัวเองจอดต่อก้นกับรถเพื่อนของเขา
“โทษที กูสายฉิบหายเลยใช่ไหมล่ะ” เสียงทุ้มพูดปนหอบพยายามทำลายความตึงเครียด บรรยากาศสุดแสนกดดันแผ่ออกมาจากร่างกายกายสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งงันอยู่ ลมหายใจแทบไม่มีให้โกย พื้นที่กว้างขวางหากแต่แถวนี้ช่างอึดอัดนัก ยิ่งแคปไม่มองหน้าคนที่จ้องมาแบบนั้นสีหน้าเจ้านายเขาจากที่อ่านยากอยู่แล้วยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีกเป็นสิบๆเท่า ปอรีบยกมือลูบหลังแคปเบา ๆ เหมือนเรียกสติแล้วก้มหัวบอกลาเจ้านายตัวเองกับมินตราว่าที่คู่หมั้น
ในตอนนั้นเขาไม่สนใจแล้วว่าคุณเอสจะรู้สึกอะไรยังไงแบบไหน คนที่น่าห่วงที่สุดกลายเป็นคนที่นั่งเหม่ออยู่บนรถเชฟฯคันนี้ต่างหาก
“มึงมาด้วย?” แบงค์ถามขึ้นเมื่อตอนที่เขาลงมาแล้วพบว่าใครรออยู่ด้วยกันกับแคป ปอนั่งดูดกาแฟแก้วใหญ่ขณะที่แคปก้มลงอ่านนิตยสารอะไรสักอย่างในมือ แก้วชาเขียวตรงหน้าหมดเกลี้ยงไปก่อนแล้ว
“อืม เดี๋ยวกูขับให้ มึงเอาไอ้แคปไปนั่งด้านหลังกับมึงไป กูว่าท่าทางมันคงจะง่วง”
แคปถูกลากขึ้นเบาะหลังจริงอย่างที่ปอมันสั่ง บรรดาสัมภาระบางส่วนจึงถูกโยกไปไว้ที่เบาะหน้า
“เป็นอะไร” แบงค์หันไปพูดเสียงเบากับคนข้าง ๆ แคปหันมามองแล้วส่ายหน้า “ขยับมานี่มา” มือใหญ่ดึงคนตัวเล็กกว่าพิงซบลงมาที่บ่าแข็งแกร่งของเขา แคปที่ฝืนตัวไว้ในตอนแรกบัดนี้ทิ้งน้ำหนักตัวพิงลงไปแบบเต็ม ๆ เปลือกตาบางหลับลงอย่างแสนเหนื่อย เรื่องราวในหัวถูกลำดับขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้...ทว่าสิ่งที่ชัดเจนเหลือเกินในความทรงจำกลับเป็นแววตาคู่นั้นของคูเปอร์ แววตาที่ฉายชัดออกมาว่ามันจดจำเขาได้ เวลาห้าปีไม่ได้พรากความรักของมันที่มีต่อเขาไปเลยแม้แต่นิด หากแต่สิ่งที่เขามองไม่เห็นเลยก็คือ แววตาหลังกรอบเลนส์สีดำของคนๆนั้น เวลาห้าปี...พรากความรู้สึกที่มีต่อกันไปจนหมดสิ้นแล้วหรือไม่
“อย่าให้มันไปรับมึงอีก ถ้าเป็นไปได้ก็ออกมาหาพวกกูเอง เข้าใจหรือเปล่า”
เสียงทุ้มดังขึ้นมาในตอนที่ปอเหยียบรถออกมาจากชานเมืองเรียบร้อยแล้ว ถนนสายหลักมืดมิดที่มีแต่แสงจากโคมไฟสาดส่องไปจนสุดลูกหูลูกตา
...เข็มของนาฬิกาไม่เคยบอกเวลา
นานแค่ไหน ก็เหมือนเดิมเสมอ
ตั้งแต่เราจากกัน จนในวันนี้ ก็มีเพียงเธอ
ยังเก็บรักนั้น อยู่ในหัวใจ
เธอจะรู้ไหม ฉันยังคงพร่ำเพ้อ
หลับตาทุกครั้ง ก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ
ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ
เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน...
.
.
หน้ามหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองที่คลาคล่ำไปด้วยรถราและมีผู้คนพลุกพล่านที่สุดในระแวกนี้ รถยุโรปสีดำคันหรูชะลอตัวจอดปาดลงหน้ากลุ่มนักศึกษาสาวที่กำลังเดินเลียบฝั่งทางเท้าก่อนที่กระจกรถจะถูกลดต่ำลงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาภายใต้แว่นกันแดดสีเข้ม
“คุณเอส!”
“ขึ้นมาสิ”
“ค...คือโบว์นึกว่าคุณเอสจะลืมนัดของเราไปแล้วน่ะค่ะก็เลยเดินออกมากับเพื่อน”
“โทษทีนะ ฉันติดประชุมเลยช้าไปหน่อย” ดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ที่วางอยู่เบาะหลังถูกยื่นส่งให้เธอ ริมฝีปากเขายกยิ้มขึ้นนิดๆเธอปริ่มใจจนแก้มแดงร้อนเห่อพูดตอบน้ำเสียงอิ่มเอมทว่าแผ่วเบาเหมือนเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในที “ขอบคุณค่ะ แค่คุณจำนัดของเราได้โบว์ก็ดีใจแล้ว”
Tbc.
เป็นยังไงบ้างคะมาลงให้อ่านแล้วหายคิดถึงหรือยัง พล็อตภาคสองอยู่ในแนวคิดของใครมั่งไหมคะ ให้กลิ่นอายดราม่านิดๆแต่จะพยายามไม่ทำร้ายมาก>< มินคุยไม่ค่อยเก่ง อาจไม่เคยได้ตอบคอมเมนท์เลยสักครั้งเดียวแต่ว่ามินอ่านทุกเมนท์ของนักอ่านทุกท่านนะคะ ซาบซึ้งใจมาก รู้สึกขอบคุณเสมอ รู้ว่าคิดถึงกัน สำหรับภาคสองมันก็แนวๆนี้ล่ะค่ะ ไม่สปอยนะอ่านไปพร้อมกันเลย อ่านเรื่องนี้อาจใช้เวลานานหน่อยเพราะยัยนักเขียนไม่ค่อยว่างค่ะ อยากลงให้ใจจะขาดหากแต่มันยังมิได้เขียนก็เลยต้องรอกันอยู่แบบนี้แหละค่ะ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคิดว่าคงไม่เป็นไร เพราะว่านักอ่านมิน....รอเก่งอยู่แล้ว ตอนหน้ารออีกนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กัน ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 28-09-2015 21:29:44
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 28-09-2015 21:31:54
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-09-2015 21:36:43
พอได้อ่านแล้วมันปวดใจสุดๆไปเลย ความหน่วงต่อเนื่องและมาเต็ม
เวลาผ่านไปคนเปลี่ยนไปแต่เราเชื่อว่าความรักในหัวใจยังเหมือนเดิมนะ
ทั้งแคปและเอสจะต้องฝ่าฟันมันไปได้นะ จนกว่าจะได้รักกันอีกครั้ง
ขอเถอะอย่าให้มันต้องลงเอยอย่างที่พี่เต้พูดไว้เลย ถ้าแคปต้องมาเป็นเมียลับๆเนี่ยเราขอให้จบแบบอยู่ห่างๆกันดีกว่า
:mew6: รอต่อไปค่ะ :mew5:
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 28-09-2015 21:46:31
:sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: Akikojae ที่ 28-09-2015 21:49:12
ขอบคุณค่ะคุณมิน รักนิยายเรื่องนี้นะคะ
ตามอ่านมาตลอดเลย แต่บางทีก็ไม่ได้มาเม้น ขอโทษนะคะ
ร้องไห้หนักเลย แม้จะรู้ว่าเอสพยายามแล้ว
แคปพยายามแล้ว แต่เรารับไม่ได้
โฮ ฉากเจอคูปเปอร์นี่ร้องลั่นเลย สงสารทั้งคู่มากค่ะ
ยังไงจะรออ่านต่อไปนะคะ ขอทำใจก่อนจะอ่านรอบสอง
ปวดตับมากค่ะ
:กอด1:
ตามอ่านมาตลอดเลย แต่บางทีก็ไม่ได้มาเม้น ขอโทษนะคะ
ร้องไห้หนักเลย แม้จะรู้ว่าเอสพยายามแล้ว
แคปพยายามแล้ว แต่เรารับไม่ได้
โฮ ฉากเจอคูปเปอร์นี่ร้องลั่นเลย สงสารทั้งคู่มากค่ะ
ยังไงจะรออ่านต่อไปนะคะ ขอทำใจก่อนจะอ่านรอบสอง
ปวดตับมากค่ะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 28-09-2015 21:50:54
คือคอยดูตลอดว่าเมื่อไหรนะจะมา
ความรักต้องมีอุปสรรค
เพื่อพิสูจน์คนที่รักกันนั้นแหละ
ชอบเอส&แคป
รอและติดตาม
ตอนนี้ร้องไห้กับคูเปอร์
:sad4: :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 28-09-2015 22:06:32
เริ่มหัวข้อโดย: ammlovey ที่ 28-09-2015 22:15:43
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 28-09-2015 22:17:30
เอสไปยุ่งกับน้องสาวของแบงค์ทำไม
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 28-09-2015 22:21:00
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 28-09-2015 22:24:22
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 28-09-2015 22:26:01
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 28-09-2015 22:27:57
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 28-09-2015 22:33:42
ทีมเอสแคปค่ะ เลิกดราม่าเถอะน้าาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: mayuree ที่ 28-09-2015 22:36:57
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 28-09-2015 22:38:11
เวลาผ่านไปแค่ไหน แต่ส่วนลึกของหัวใจยังมีกันเสมอ
แค่ฉากคูเปอร์ น้ำตาไหลเลยค่ะ
แล้วตอนต่อไป จะหน่วงขนาดไหนกัน
ทิ้งท้ายด้วยน้องโบว์ กับ เอส แค่คิดก็หน่วงหัวใจ
เพราะเอสย่อมรู้ผู้ว่าโบว์เป็นใคร
รอติดตามเสมอนะคะคุณมิน. :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: pastakung ที่ 28-09-2015 22:43:23
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 28-09-2015 22:47:36
สงสารเอส สงสารแคป สู้ๆๆ จ้า การพบกันครั้งนี้คือพรมลิขิต
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 28-09-2015 22:57:06
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 28-09-2015 22:59:00
จิ้มไว้ก่อนเด่วกลับมาอ่านนนน๊า
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-09-2015 23:03:19
เด่วพรุ่งนี้มาอ่านเนาะ...คืนนี้ขอทำใจแปป!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 28-09-2015 23:08:21
ไม่โทษเอส. ที่คิดจะหมั้น. คือเค้าอยู่แบบไม่รัก.มันไม่มีค่าในสายตาเอส. ตอนเอสดูภาพแคปร้องไห้หนักมาก. โคตรสงสารเลย
แคปยังมีครอบครัว.แต่ เอสเหมือนไม่มีใครเข้าใจตัวตนของเอสเลย
พี่เต้ทำไม่ถูกนะ คนที่แคปรักคือเอส. แบงค์แทนไม่ได้หรอก. คนเขียนจ๋า. ทำให้สองคนเข้าใจกันเร็วๆ. นะ. คนอ่านจะขาดใจตาย
จิตตก.
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 28-09-2015 23:44:50
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 28-09-2015 23:55:01
หัวใจปวดหนึบๆเลย
เข้าใจทั้งสองคนมากๆๆ รักเรื่องนี้มาก
เหมือนใจเราโตไปพร้อมๆกับความรักของทั้งคู่
ถึงแม้เวลาเม้นแต่ละทีจะมาบอกแต่คิดถึงก็เถอะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 29-09-2015 00:00:51
แต่เศร้าแบบพูดไม่ออก ฮือๆๆ :hao5:
คูเปอร์จำแคปได้อ่า ขอร้องอีกที :sad11:
สงสารแคปสุดขั้วหัวใจ คุณมินใจร้าย แงๆๆๆ
แล้วเอส จะทำอะไรหาาา เอาโบว์มาเกี่ยวอะไร
ขอร้องไห้แป๊บ :m15:
เศร้าๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 29-09-2015 00:10:31
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 29-09-2015 00:22:42
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 29-09-2015 00:41:49
อยากทำให้แคปเจอเอสป่ะ มันเป็นเรื่องของโชคชะตา คนมันจะเจอยังไงมันก็ต้องเจอ
แล้วที่เอสไปยุ่งกับน้องสาวแบงค์ ก็เพราะแบงค์ป่ะ เพราะเอสเคยบอกแบงค์แล้วว่าอย่ามายุ่งกับแคป
ตั้งนานมาแล้ว แต่แบงค์ก็ยังจะยุ่ง !!ส่วนเอสกับแคปนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี เจ็บไม่ต่างกันหร อก
รักแต่ต้องทำเหมือนไม่ได้รัก ต้องลืมทั้งที่นานแค่ไหนใจก็ไม่เคยจะลืมเลย สงสารคูเปอร์ก็สงสาร
ตั้งห้าปีผ่านไปน้องยังจำพี่แคปได้ แล้วคิดว่าทั้งเอสและแคปจะลืมกันได้หรอ??? ยังไงเราก็เชียร์เอสแคปนะ
#ทีมเอสแคป เราจะรอวันที่เขากลับมารักกัน และรอวันที่คนเขียนมาอัพด้วย เพราะว่าเรารอเก่งมากก~~~~~~
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 29-09-2015 00:53:05
ป.ล.อยากให้เต้ได้ลิ้มรสการที่ต้องแยกจากคนรักบ้าง รู้สึกว่าเต้ควรจะได้รับผลจากการกระทำในครั้งนั้น
ป.ล.2 ไม่ว่ายังไงก็จะเกลียดเต้ไปจนกว่าจะจบ
ป.ล. ขอโทษนะคะที่เม้นดูใส่อารมณ์ไปหน่อย พอดีอ่านแล้วอินมากๆเลยอ่าาาาาา ฮือออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 29-09-2015 00:53:48
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 29-09-2015 01:05:24
พอถึงตอนเจอคูเปอร์ ใจเรานี่ก็อยากให้แคปไปกอดคูเปอร์เหมือนเดิม แต่พอเจอเอสเท่านั้นแหละ น้ำตาแตกอีกรอบ
มันเศร้ามาก เราว่าดราม่าแบบนี้มันหน่วงยิ่งกว่าดราม่าใดๆเลยนะ รักกัน แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้
สุดท้าย ไม่เข้าใจเอสกับโบว์เลย มันจะนำพาดราม่า(ที่มีมากอยู่แล้ว)มาเพิ่มไหม
ขอบคุณคุณมินมากนะคะ นิยายเรื่องนี้คือดีมากสำหรับ จนไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดแล้ว เราชอบเรื่องนี้มาก ขอบคุณจริงๆที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้เราอ่าน
ได้แต่หวังว่าดราม่านี้จะไม่นานจนเกินไป เรานี่แทบขาดใจเดือนละครั้งสองครั้ง ทุกทีที่เห็นเรื่องนี้อัพ :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-09-2015 01:28:48
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 29-09-2015 01:48:30
ตอนแคปเจอคูเปอร์นี่น้ำตาไหลเลย :monkeysad:
แค่สองคนจะรักกันก็ยุ่งยากแล้วนี่มีตัวแปรมาอีก คงจะหน่วงไปอีกนาน(รึเปล่า)กว่าจะกลับมาหวาน(มีด้วยเหรอ) อีกอ่ะนะ
คุณมินคะเมื่อไหร่ที่เค้าได้กลับมารักกันแล้วนี่ขอหวานจนไร่อ้อยยังต้องยอมเลยนะคะ ถือเป็นการชดเชย
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 29-09-2015 02:20:44
สงสารทุกคนเลย
ว่าแต่เอสกำลังทำอะไร
กับโบว์คือตั้งใจแบบไหน
จริงจัง จริงใจ หรือควงแบบทั่วไป
หรือต้องการทำให้ใครรู้สึกกับเรื่องนี้
โอ้ยยยย ลุ้นอีกแล้ว หน่วงอีกแล้ว เศร้าได้อีก
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 29-09-2015 02:55:55
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 29-09-2015 05:25:12
แต่ก็ลุ้นต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 29-09-2015 05:28:13
ทำใจแปปปปปป
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ นึกว่าจะนานกว่านี้ซะอีก
คิดถึงมากกกกกก #ทีมเอสแคป เสมอออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 29-09-2015 05:33:12
นี่ชั้นไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ไมมันดราม่าแต่เริ่มขนาดนี้ :katai1:
ขัดใจตรงเอสเปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นนี่ล่ะ
นี่!คุณชายไม่รู้จักอดทนเลยนะ รู้ว่าเศร้า แต่แม่ม!
เลยไม่เกลียดเฮียเต้เลย ก็ดูอีเอสมันทำตัว :ling1:
น้องแคปเราเสมอต้นเสมอปลาย หนูเหมาะจะเป็นนายเอกที่สุดแล้วลูก
อยาากให้หนูมีความสุขที่สุดในเรื่องแล้ว ฮือๆๆไ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 29-09-2015 08:55:24
รู้สึกเหมือนฝนตกกลางใจ เลยที่เดียว
ทั้งเอส และแคปต่างก็เจ็บปวด ...
ทั้งที่เป็นการกระทำจากคนรอบข้าง
แต่คนรอบข้างที่ว่า ดันมีความสุข ...
ต้องไปถามหาความยุติธรรมจากศาลไคฟงซะแล้ว ห๊ะ!!!!?
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 29-09-2015 09:11:10
แคปเองก็ไม่อยากให้คนที่รักแคปต้องมามีความทุกข์
ก็เลยเลือกที่จะทุกข์อยู่คนเดียว ระหว่างครอบครัวกับคนรัก
ถ้าจำเป็นต้องเลือก เลือกครอบครัวถูกต้องแล้ว
ในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนในครอบครัวก็จะอยู่เคียงข้างตลอดไป
แต่มันถูกต้องแล้วเหรอ ที่ไปตัดสินเอสว่า ต่อไปเอสต้องแต่งงาน
แล้วแคปจะเป็นแค่เมียเก็บ เมียน้อยนั่น ...
...
ส่วนตัวคิดว่า เอสต้องหาทางเอาแคปคืนมาแน่ ๆ แต่จะวิธีไหนเท่านั้นเอง
สงสารทั้งแคปทั้งเอส ที่ต้องอยู่กับความทรมาน
และสงสารคูเปอร์มาก เป็นหมามันก็ดีแบบนี้แหละ แสดงออกได้เต็มที่
เริ่มหัวข้อโดย: Nanook ที่ 29-09-2015 09:12:55
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 29-09-2015 09:40:21
ทำให้คนที่ทำให้เราเจ็บ เจ็บเยอะกว่าเรา
เราเจ็บเขาเจ็บ ต่างคนต่างเจ็บ ดีเอากันให้ตายไปข้าง
ถ้าอิพี่เต้มันชอบเห็นน้องมันเจ็บปวด เอสก็อนุเคราะห์ จัดหนักจัดงามไปเลย
กับเอสพี่เต้ไม่ยินดีรับ แต่กับแบงค์ พี่เด้รับได้ หึหึ ส้นตีนมากอะไอ้พี่เต้
ยกมือสนับสนุนเอส เมื่อเราไม่มีความสุข ก็จัดหนักจัดเต็มให้พวกเขาไปเลย
ไม่ได้ทำร้ายร่างกาย แต่ทำร้ายจิตใจนี่แหละเจ็บดี แต่อยากให้ไปทำอีพี่เต้มากกว่าแคปมันน่าสงสารพอแล้ว
ล้างแค้นกับทุกคนได้นะ แต่ขอแคปใว้คน
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 29-09-2015 10:01:09
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 29-09-2015 10:07:18
เอาล่ะ...ไม่รู้จะเม้นยังไงดีอ่า มันหน่วงมากๆถึงมากที่สุด :monkeysad: :m15: :sad11:
มันตื้อไปหมดเลย ทำไมเราอินขนาดนี้อ่า ฮือๆ :sad11:
เปิดมาก็ผ่านไป5ปีเลยอ่า มันนานมากเลยอ่า นานมากเกินไป ทั้งเอส แคปทรมานมากเกินไปอ่า :katai1:
สงสารมากมายอ่า ทำไมต้องเป็นแบบนี้อ่า เจ็บปวดไปด้วยเลย เราอิน! :katai1: :z3:
ทำไมเอสยอมทิ้งห่างจากแคปนานขนาดนี้อ่า ทำไมๆๆๆๆ ฮืออออออออ
น้ำตาไหลเลย สงสารทั้งคู่อ่า อยู่ด้วยความทรมานถึง5ปี มันนานเกินไปแล้ว เอสไปเอาแคปกลับมาได้แล้วลูกเอ๊ย
สงสารทั้งคนทั้งคูเปอร์ น้องหมามันจำพี่แคปได้ ร้องไห้เลย โอยยยยย ถ้าเอสปล่อยน้องคูเปอร์วิ่งไปหาแคป เราว่าพีคมาก น้ำตาเราเนี่ยะแหล่ะที่พีค T___T
โกรธเฮียเต้ด้วย ทำไมทีกับเอสไม่ได้ แต่กับแบงค์ทำไมถึงได้เล่า!!
โกรธเอสด้วยเรื่องนึงว่าทำไมถึงไปมั่วกับผู้หญิงแบบนั้นว๊ะ โอ๊ยยยยยยย ไหนเอ็งรักแคปมากไงว๊ะ ทำม๊ายยยยยยยยยยย
ถ้าแคปทำมั่งเอ็งจะรู้สึกยังไงว๊ะ ไอ้เอสบ้าๆๆๆ แล้วก็กับมินต์-โบว์นั่นอีก
สงสารแคปมากอ่ะ ณ จุดๆนี้
แต่ก็สงสารเอสมาก รักแคปมาก ขนาด5ปียังคงดูวิดีโอทุกวันแบบนั้น ทำไมถึงยอมให้ผ่านมายาวนานถึง5ปีอ่าเอสสสสสสสสส
ร้องไห้หนักมากค่ะบอกเลย
เอสไปเอาแคปกลับมาได้แล้วน๊าาาาาา รักกันๆๆๆ อย่าทำร้ายจิตใจกันอีกเลยน๊าาา เอาเจ้าคูเปอร์ไปตามแคปกลับมาให้ได้น๊าาา
เอสจะเอาคืนอะไรรึป่าวถึงไปจีบโบว์อ่า เอสเริ่มปฏิบัติการรักร้ายแล้วใช่ไหม
ดีกันได้แล้วน๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 29-09-2015 10:46:05
สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ ถึงจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังคงไม่ลืมกัน
โอ้ยย เเจ็บปวดไปกับสองคนนี้มากกก....... :hao5:
ยิ่งตอนที่ต้องมาเจอเอสกับคูเปอร์อีกครั้งนี่แบบ..เล่นเอาน้ำตาไหลอีกแล้ววว
เข้าใจความรู้สึกของทั้งสองคนเลยอ่ะ รักกันแต่แสดงออกมาไม่ได้
แต่ที่ไม่เข้าใจอยู่อย่างคือ...อิพี่เต้ทำแบบนี้ได้ยังไง เชื่อใจแบงค์ยอมให้แบงค์ดูแลแคปได้
แล้วทำไมกับเอสถึงไม่ได้ว่ะ (โอ้ยย ตอนนี้แบบขึ้นเลยไง โมโหหนักมว๊ากก บอกเลย)
โอ้ยยทไมตอนนี้เรารู้สึกไม่ชอบแบงค์แบบมากกกๆๆ ทั้งที่ภาคแรงไม่เท่าไหร่ แถมจะพ่วงอิพี่เต้เข้าไปด้วยย
เริ่มจะเกลียดดดทุกคนล่ะที่ทำให้เอสแคปไม่ได้รักกันนนน งื้อออออ (เริ่มพาลลล อินแรงงงงงง ) o21
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 29-09-2015 11:50:58
แต่พอมาอ่านเอสสะเทือนใจมาก
น้ำตาไหลตั้งแต่เจอฉากที่บอกว่าเอสยังดูคลิปแคปกับคูเปอร์เลย สงสารเอส
แต่เอสก็ดันมาใช้ชีวิตแบบเดิมคือใช้ผู้หญิงเปลืองไปอีก ผิดหวังกับนางนิดหน่อย ㅠㅠㅠ
พอมาเจอฉากแคปกับคูเปอร์เท่านั้นแหละ อ่านต่อแทบไม่ไหว ร้องไห้หนักมาก โอ๊ยยยย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ สงสารแคปสงสารคูเปอร์ ฮือออออออ ㅠㅠㅠ
สำหรับเรานี่มันดราม่าบาดหัวใจสุดๆแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าชีวิตของเด็กเฮ้วๆฮาๆบ้าๆบอๆของทั้งคู่จะมาเป็นแบบนี้
รอสักวันที่ทั้งคู่จะกลับมารักกัน ได้ใช้ชีวิตด้วยกันอีกครั้ง
แต่จริงๆคือชอบชีวิตแคปกับครอบครัวแบบนี้มาก อบอุ่นน่ารักมีความสุข
แล้วเอสนี่คิดจะทำอะไรถึงไปยุ่งกับน้องแบงค์ เฮ้อออ
กลัวนางจะกลับมาเลว กลัวใจ
ความรู้สึกนี้ทั้งอยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว แต่ก็ไม่อยากอ่านด้วย ขอเวลาทำใจ ㅠㅠ
ขอยคุณมากๆค่ะที่กลับมาอัพภาคสองต่อแล้ว เร็วกว่าที่คิดเลย แล้วก็ดราม่ากว่าที่คิด ฮืออออออ
รักเอสแคป ทีมเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 29-09-2015 12:24:18
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 29-09-2015 12:58:48
ภาคนี้ปริศนามาเต็มค่ะ โอ๊ยยยยยยยยยยยยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 29-09-2015 13:45:58
แต่ในภาคต่อนี้ขอมาม่าแค่นิดเดียวพอ
กลัวน็อคค่ะ :mew2: :mew2: :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 29-09-2015 14:06:31
ดีมากเอสตบมือรัวๆ
ทำให้คนที่ทำให้เราเจ็บ เจ็บเยอะกว่าเรา
เราเจ็บเขาเจ็บ ต่างคนต่างเจ็บ ดีเอากันให้ตายไปข้าง
ถ้าอิพี่เต้มันชอบเห็นน้องมันเจ็บปวด เอสก็อนุเคราะห์ จัดหนักจัดงามไปเลย
กับเอสพี่เต้ไม่ยินดีรับ แต่กับแบงค์ พี่เด้รับได้ หึหึ ส้นตีนมากอะไอ้พี่เต้
ยกมือสนับสนุนเอส เมื่อเราไม่มีความสุข ก็จัดหนักจัดเต็มให้พวกเขาไปเลย
ไม่ได้ทำร้ายร่างกาย แต่ทำร้ายจิตใจนี่แหละเจ็บดี แต่อยากให้ไปทำอีพี่เต้มากกว่าแคปมันน่าสงสารพอแล้ว
ล้างแค้นกับทุกคนได้นะ แต่ขอแคปใว้คน
เกลียดว่าว่ามองตาก็รู้ว่าคิดอะไร?
แล้วมองไม่ออกหรือไงว่าเอสรักแคปแค่ไหน
แบบนี้เลือกปฎิบัติชัดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 29-09-2015 14:26:11
รักของฉันอาจดูไม่รู้ เพราะรักของฉันมันคงซ่อนอยู่
ส่วนลึกภายในของหัวใจ จนเกินจะหยั่งรู้ได้
รักของฉันอาจมองไม่เห็น เหมือนว่าฉันเป็นคนเยือกเย็น
แต่ฉันก็ทรมานทั้งหัวใจ ในสิ่งที่มันเป็นไป
อาจดูว่าฉันคนนี้ไม่มีหัวใจ ไม่เหลือความทรงจำที่ผ่านมา
อาจดูว่าฉันคนนี้ไม่มีน้ำตา แต่ข้างในหัวใจ
เจ็บที่รักแต่ไม่อาจให้เธอรู้ เจ็บที่ฉันต้องปิดบังซ่อนอยู่
ทุกวันต้องทำให้ดูว่าฉันไม่เป็นอะไร
เจ็บแค่ไหนก็ไม่อาจให้เธอรู้ เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่
ห้ามใจอย่างไรไม่รู้ ให้ฉันหยุดคิดเรื่องเธอสักที
ทุกทุกครั้งเธอคงไม่รู้ ใจของฉันที่มันซ่อนอยู่
แบกรับความทรมานสักเท่าไร ในสิ่งที่เธอทำไป
อาจดูว่าฉันคนนี้ไม่มีหัวใจ ไม่เหลือความทรงจำที่ผ่านมา
อาจดูว่าฉันคนนี้ไม่มีน้ำตา แต่ข้างในหัวใจ
เจ็บที่รักแต่ไม่อาจให้เธอรู้ เจ็บที่ฉันต้องปิดบังซ่อนอยู่
ทุกวันต้องทำให้ดูว่าฉันไม่เป็นอะไร
เจ็บแค่ไหนก็ไม่อาจให้เธอรู้ เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่
ห้ามใจอย่างไรไม่รู้ ให้ฉันหยุดคิดเรื่องเธอสักที
เจ็บที่รักแต่ไม่อาจให้เธอรู้ เจ็บที่ฉันต้องปิดบังซ่อนอยู่
ทุกวันต้องทำให้ดูว่าฉันไม่เป็นอะไร
เจ็บแค่ไหนก็ไม่อาจให้เธอรู้ เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่
ห้ามใจอย่างไรไม่รู้ ให้ฉันหยุดคิดเรื่องเธอสักที
ห้ามใจอย่างไรไม่รู้ ให้ฉันหยุดรักเธอไปสักที
แต่เพลงนี้ขอมอบให้เอสโดยเฉพาะเลยนะ คือเธอเท่านั้น - Parata อาการของเอสใช่เลยละ รักมาก ยังคิดถึงอยู่ เธอเท่านั้นที่สำคัญสำหรับฉันไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน :hao5:
ส่วน (เชี่ย)เต้ ขอด่าสั้นๆคำเดียว ควาย! สองคำ ไอ้สัตว์! (ขออนุญาติหยาบคาย) :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 29-09-2015 15:37:33
เซ็งพี่แคปว่ะ เอาอะไรมาตัดสินว่าแบงค์ดีกว่าเอสว่ะ ทำแบบนี้คิดว่าดีแล้วเหรอ ไหนบอกไม่อยากให้น้องเป็นเกย์กลัวพ่อเสียใจแล้วทำไมมาบอกให้แคปมองแบงค์ใหม่ สงสารพี่เอสชิปหาย
:mew4: :mew4:
:mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 29-09-2015 15:55:51
สงสารเอสแคปรัวๆๆๆ ทำไมแค่คนสองคนรักกันมันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้อยากจะถามอิพี่เต้ เฮียโก้ อาฟี่ว่า
ที่ทำแบบนี้ไม่สงสารแคปมั่งหรออ คิดว่าทำแบบนี้ดีกับแคปแล้วจิงหรอ! แคปมีความสุขจิงๆแล้วหรอ ถามใจดู
แล้วความรู้สึกแคปล่ะมันไม่สำคัญเลยรึไง (อินหนักมากกกกก) ยิ่งอ่านมาถึงตอนที่อิพี่เต้มันบอกว่าเชื่อใจแบงค์นี่แบบ...
วิ้งงงเลยไง (อารมกรุพุ่งปี้ดดดดดด อยากจะ :z6: อิพี่เต้รัวๆๆเหอะ!!) พูดมาได้ มองตาก็รู้แล้วว เหยดดดด..
แล้วเอสล่ะ มองตาไม่รู้หรอ เอสก็บอกอยู่ว่ารักแคป แล้วรู้จักกันมก่อนเป็นถึงน้องรหัสนะ (อินเน้ออมาเต็ม55)
น้อยใจแทนเอสอ่ะ แบบตอนนี้อะไรๆก็แบงค์แถมสนิทกับครอบครัวแคปอีกตั้งหากกก บอกตรงตอนนี้รู้สึกเกลียดแบงค์มากก
ไหนจะน้องบัวกับคู่หมั่นนั้นอีกกก งานนี้ถ้าจะอยากกกกว่าเดิมม เฮ้อออ (อ่านตอนนี้แล้ววอินมว๊ากกกกก บอกเลย)
อยากจะกรีดร้องงงงดังๆๆ ว่า....มาต่อด่วนนนนน!!!!! มันค้างมันคาใจแรงงงง :ling1: แต่ยังไงก็รอออเหมือนเดิมน๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 29-09-2015 16:46:29
อยากจะบอกว่า ชอบคำโปรยมาก
คนเราพบกัน..เพราะวาสนา จากกัน..เพราะโชคชะตา
แต่ทว่า กลับมา..เพราะพรหมลิขิต
อ่านตอนนี้แล้วไม่ถึงกับดราม่ามากอ่ะ แต่มันหน่วงมากไหมอะไรไหม
ความรู้สึกมันเหมือน..เจ็บที่ใจแบบจี้ดๆไรงี้ คือรักกันก็ว่ายากอยู่ล่ะ นี่ยังคบกันก็ไม่ได้
แค่แสดงความรู้สึกยังไม่ได้เลยอ่ะ มันเจ็บนะ..เวลาที่ต้องเจอกันทั้งที่ยังรักอยู่
แล้วแสดงความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้ไม่ได้
บอกเลยว่า สงสารเอสกับแคปมาก สงสารคูเปอร์ด้วย
ตอนแรกเข้าใจความรู้สึกเฮียเต้นะ ว่าเป็นห่วงน้อง
และก็อาจจะรับไม่ได้ที่น้องรห้สกับน้องตัวเองแอบคบกัน
ทั้งที่ไม่น่าจะเป็นเลยไง มันก็คงตั้งตัวไม่ถูกอ่ะเนอะ
ก้เลยกลายเป็นว่าไม่เชื่อใจเอส แต่ เฮียกลับบอกว่าเชื่อใจแบงค์
มันไม่ยุติธรมมกับเอสเลย ทำไมอ่ะ เอสก็ไม่ได้ผิดอะไรนะ
ก็แค่ผู้ชาย หล่อ รวย หึงโหด คนหนึ่งที่มันรักแคปป่ะ!?
ทำไมไม่ให้โอกาสเอส แต่แบงค์กับให้โอกาสดูแลแคป คือไรอ่ะ มันใช่อ๋อ?
ตอนแรกไม่รู้สึกว่าไม่ชอบแบงค์นะ แต่พอเฮียพูดอวยกันขนาดนี้
มันทำให้รู้สึกว่า...เกลียดแบงค์ขึ้นมาทันที เหอ เหออ
พาลเกลียดเฮียเต้ด้วยนี่บอกเลย เอียน่าจะเป็นคนที่เข้าใจแคปที่สุด
รับรู้ความรุูสึกของแคป แต่ ไม่พยายามที่จะเข้าใจ แล้วมันเจ็บไหม
แคปอ่ะเจ็บไหม มีความสุขรึเปล่า ที่เฮียทำแบบนี้ (อินมาก สองคำสั้นๆ)
ปล. บัวนี่ท่าจะงานยากอยู่นะ 555
ปล.2 เอส ค้าเชียรอยู่นะ เลิกประชดตัวเองแบบนี้ได้แล้ว เด่วจะเสียคะแนนนะ บอกเลย #ทีมเอสแคป
ปล.3 แอบมีพี่เอย์โผล่มาด้วย (ถึงจะมาแค่ชื่อก็เถอะ) 55
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 29-09-2015 17:08:03
โหยยยย เปิดมาต่างคนต่างมีกำแพงแบบนี้ใครจะยอมก่อนคะ ฮือออออออออออออออออออออออออออ :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 29-09-2015 17:52:06
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 29-09-2015 18:39:11
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 29-09-2015 19:58:58
เราอ่านแบบผ่าน ๆ
ไม่ใช่ไม่สนุก
ไม่ใช่ไม่น่าสนใจ
แต่เพราะเรารู้สึกอินมากเกินไป.. อ่านไม่ได้ ขอเวลาทำใจอีกสักรอบ
เคยเข้าทุกวัน รีเฟรชรอ เพราะชอบความเป็นเอสแคป
แคปห่าม ห้าว โหดด้วย แต่เวลาอยู่กับเอส ขอใช้คำว่าแพ้ทาง แพ้ทุกอย่างของเอส
เอสที่อันที่จริงแล้ว มีทางเลือก มีตัวเลือก มีอะไรอีกหลายอย่างมากมาย
ไม่จำเป็นต้องอพยพตัวเองมาทนมือไม้ทนความเหวี่ยงเอาแต่ใจของแคป แต่ก็มาอยู่เสมอ
เราชอบนิยายของคุณตรงที่นายเอกไม่หวานแหวว ห้าว แมน แต่เราว่าในบุคลิกของนายเอกของคุณ
มีเสน่ห์เวลาที่อยู่กับพระเอก ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูก
สงสัยจะซาดิสม์นะ แต่ชอบมาก ชอบจนรอทุกวัน แล้วจู่ ๆ มาเจอตอนจบภาคเด็ก ก้ับบทสรุปแบบนี้
เล่นเอาใจหาย เหวอ อ่านแทบไม่จบ คอมเม้นไม่ออก
แอบเหล่ตามอง รอตอนต้นของภาคใหม่ พอเห็นอัพ ก็แอบดีใจ
พออ่าน ก็เสียใจนะ เสียใจเพราะผู้หญิงคนนั้น เพราะเอสที่ตอบรับง่ายๆ ไม่ปฏิเสธ
เอสเองคงเซเสียหลักไม่ต่างจากแคป จนตัดสินใจ จนกลายเป็นคนเย็นชาที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม
เกือบจะโกรธพระเอกเรื่องนี้แล้วล่ะ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า ภาพที่เอสเปิดดูซ้ำ ๆ เปิดเสมอ
ทั้งที่กำลังจะออกไปกับคนอื่น มีนัดกับผู้หญิงคนอื่น แต่เอสก็ยังคงมองภาพแคป นั่นแสดงว่าในหัวใจเอส
ยังมีแต่แคป ต้องขอบคุณปอที่อยู่ตรงนั้นเสมอ อย่างน้อยก็คงเป็นปอที่วันข้างหน้า จะทำหน้าที่เชื่อมทั้งสอง
จะบอกเล่าเรื่องราวของเอส ที่ไม่เคยปล่อยให้แคปหายไปจากชีวิตเลย
แคป.. เหมือนมีความสุข แต่เชื่อเลยว่าไม่ใช่ทั้งหมด
เอส เหมือนเย็นชา ไร้ความรู้สึกไปแล้ว แต่เชื่อเลยว่าไม่ใช่
ฉากการพบกันของทั้งคุ่ในสวน มันเจ็บปวดมาก
เจ็บที่หมาน้อยที่เชื่อมโยงทั้งคู่ไว้ด้วยกัน ถูกจูงมาโดยผู้หญิงคนอื่น
เจ็บตรงที่เอสตวัดแขนคล้องเอวเขาทันทีที่เข้ามาใกล้
เจ็บตรงที่เจ้าหมาได้เจอแคปแล้ว แต่เข้ามาหา มาคลอเคลียให้สมก้ับความคิดถึงไม่ได้
งื่อออออ :katai1: สงสารแคปปปป
เริ่มหัวข้อโดย: Mamakalo ที่ 29-09-2015 20:30:35
แต่ก็เข้าใจว่าระหว่างทางมันคงไม่สวยงามไปตลอด
เราว่า แบงค์ บทเด่นไปอะ
ไม่รู้คนอื่นเป็นแบบเราป่าว????
ตอนแรกๆมีบทแบงค์ก็อ่านปกติ
แต่รู้สึกว่ามันเยอะเกินมานานละ
พอถึงบทแบงค์คือแบบ :z2:เลื่อนๆผ่านตอนแบงค์ไปเลย
เพราะ
ตอนแบงค์แคปคือนึกว่าอ่าน บท พระเอกนายเอกอยู่ซะอีก
อีกเว่อร์ชั่นอยู่ซะอีก!!!!
แล้วแบบคือ แบงค์นี่ยังไงก็ชอบแคปอยู่
ถึงแคปจะไม่รู้สึกอะไร
แต่เราว่าแปลกๆอะ ให้ผู้ชายคนอื่นมาดูแลตัวเองขนาดนั้น
ไปไหนมาไหนด้วยกันขนาดนั้น
ความสัมพันธ์แคปแบงค์นี่มันดูไม่ธรรมดาเลย
ขนาดเพื่อนสนิทของแคปยังดูไม่ถึงเนื้อถึงตัวแคปอย่างที่แบงค์ทำเลยอะ
งง มาก ตกลงแคปยังไงกันแน่
อย่ามาบอกว่า ชอบ ผู้ชายได้แค่คนเดียวเท่านั้น
ยอมให้แบงค์เข้าถึงตัว ดูแลตัวเองได้ขนาดนี้.....
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 29-09-2015 21:45:35
ยังนึกไม่ออกเลย ว่าจะกลับมารักกันได้ยังไง
:sad11: :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: Sahrapova ที่ 29-09-2015 22:24:59
ขอโทษด้วยนะคะที่ใส่อารมณ์เกินไปเราอินไปนิ้ดดดดด ขอบอกว่าคนเขียนเก่งมากค่ะที่เขียนอารมณ์ของตัวละครออกมาได้ดีมากๆ ณ ตอนนี้คือยังไม่ชอบเต้กับแบงค์อยู่นะคะรับทราบนะ55555555555555 :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 29-09-2015 22:57:13
แต่อ่านภาคตอนโตคือแบบสงสารทั้งคู่นะ ไม่นึกว่าครอบครัวกาแฟจะทำเมินเฉยกับเรื่องนี้และเด็ดขาดได้ถึงขนาดนี้อะ
แล้วเอสก็แบบไปสร้างพันธะไว้เยอะมากค่ะพ่อคุ๊ณณณณ จะแก้หมดมั้ยเนี่ย เรื่องมินตรานี่เราไม่ห่วงเลย เรารู้สึกว่านางน่าจะเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายอะ แต่ที่เราหวั่นใจคือกรณีน้องโบว์นี่แหละ ส่วนฉากเรียกน้ำตาของเราคือฉากคูเปอร์เลยจ้า สะเทือนใจแรง เอาใจช่วยเอสแคปค่ะ ขอให้ผ่านพ้นอุปสรรคได้ไวๆนะ
ป.ล. ขอบคุณคุณมินที่กลับมาต่อเรื่องนี้ค๊า คิดถึงมากๆๆ นี่บอกเลยว่าคลิ๊กเข้ามาอ่านแบบมือไม้สั่น :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-09-2015 23:06:43
อ่านไปก็หน่วงมาก เหวี่ยงตัวละครอีกต่างหาก
ประเด็นแรกเลยนะ ครอบครัวของแคป
ในมุมมองของเรานี่คือการย้ายหนี พอรู้ว่าแคปเลือกครอบครัวมากกว่าเอส คนในบ้านเลยอยากทำอะไรก็ทำ โคตรๆ ของความเกลียดเต้และฟี่ พาลไปถึงโก้ที่ไม่ได้เข้าใจความรู้สึกของแคปเลย 5 ปีที่ผ่านไปครอบครัวมีความสุขอยู่กับฉากหน้า ไม่มีใครจับสังเกตุความเศร้าของแคปได้เหมือนเพื่อน สุดยอดครอบครัวเลย :m31:
ขออภัยถ้าจะบอกว่าครอบครัวก็ไม่ได้อยู่กับคุณตลอดไปนะ พ่อแม่ลุงป้าน้าอาเขาตายได้ พี่น้องเขามีครอบครัวของเขาเองได้ นานๆ เจอกันทีก็ยังเป็นครอบครัว แต่เวลาที่ไม่ได้อยู่กับครอบครัวล่ะ
ประเด็นต่อไป เอส
เห็นใจเอส และก็เข้าใจเรื่องของมินตรา ในฐานะนักธุรกิจใหญ่ คงต้องมีผู้หญิงซักคนที่เตรียมไว้ในฐานะภรรยา แต่การเข้ามายุ่งเกี่ยวกับน้องของแบงค์คืออะไร ตอบมาซะดีดี
ประเด็นสุดท้าย แคป
เก็บความรู้สึกเก่งเกินไปแล้ว หรือครอบครัวความรู้สึกช้า อันนี้ไม่แน่ใจ แต่ภาคนี้โตแล้ว ชีวิตผ่านอะไรมาพอสมควรแล้ว การเลือกครอบครัวเป็นสิ่งดี แต่ไม่ใช่ไม่คำนึงถึงความสุขของตนเองเลย อย่าลืมว่าครอบครัวที่ดี เขาก็ต้องอยากเห็นความสุขของสมาชิกในครอบครัวด้วยเหมือนกัน ถ้านี่คือสิ่งที่เราเลือก เราก็ต้องสู้เพื่อมันบ้าง
:เฮ้อ: ถอนหายใจยาวๆ รอตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 29-09-2015 23:19:00
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 30-09-2015 00:26:38
ว่าแต่เอสกับโบว์
ไม่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 30-09-2015 01:22:13
ดราม่าแน่ๆๆแค่ตอนนี้ก็น้ำตาไหลพรากกรอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 30-09-2015 14:19:40
แต่ในภาคต่อนี้ขอมาม่าแค่นิดเดียวพอ
กลัวน็อคค่ะ :mew2: :mew2: :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 30-09-2015 17:37:42
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 30-09-2015 20:47:08
เพราะเอสคงรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง คนที่เรารักเค้าไม่เลือกเรา ลืมไม่ได้แต่ก็กลับไปไม่ได้
แล้วก็ค่อนข้างผิดหวังกับครอบครัวแคปด้วย
เปิดโอกาศให้แบงค์แต่ไม่เปิดโอกาศให้เอสมันคืออะไร
เคืองพี่เต้หนักๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 01-10-2015 00:46:28
สงสารแคปกับคูเปอร์ หมามันจำคนที่เคยเลี้ยงมันได้จิงๆนะ
น้ำตาไหลเรยงะ รอตอนต่อไปนะ
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 01-10-2015 07:22:25
ในอนาคตเอสต้องมีแผนต่อรองอะไรกับแบ็งค์แน่เกี่ยวกับ
น้องสาวแบ็งค์กับแคป
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-10-2015 08:23:48
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 01-10-2015 10:35:01
อ่านสายตาแบงค์ออกแล้วทำไมไม่มีปัญญาอ่านสายตาเอสบ้าง
ห้าปีกับการที่ทรมานกันไปหมดทุกคน
เอสคะ ไม่ว่าเรื่องที่คุณกำลังจะทำมันจะเลวร้ายหรือไม่
ขอให้คุณรู้ไว้เราอยู่ข้างคุณเสมอ T___________T
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 01-10-2015 15:38:42
โบว์น้องแบงค์ที่กำลังมีความรักอยู่นั้น คงจะไม่ใช่น้องของแบงค์ใช่ไหม ที่เอสขับไปรับ :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 01-10-2015 19:06:40
ครอบครัวแคปอ่ะ เอาจริงเราว่าเค้าต้องรู้แน่ๆว่าแบงค์มันหวังอะไรแต่ก็ไม่เห็นจะขัดข้องเลย แล้วทำไม.....โอ้ยยยย...นิยายบ้าอะไรทำไมมันติดหัวแบบนี้ งื้อออออ...คนเขียนมารับผิดชอบความรู้สึกเราหน่อยเราจะเป็นบ้าละ สลัดเรื่องพวกนี้ออกจากหัวไม่ได้เลย 5555 จะบ้าแระ ทำไมต้องเขียนออกมาให้อินขนาดนี้ งื้ออออ....ถ้ายังเป็นแบบนี้จะกล้าอ่านต่อไหมว่ะ เหอะๆๆ นี่ถ้ายังหน่วงชวนติดหัวติดสมองแบบนี้น่ะสงสัยจะไม่กล้าอ่านต่อรออ่านตอนจบทีเดียว (*กระซิบๆ 555 ปากดีไปงั้นล่ะ ที่จริงส่องทุกวัน)
สงสารเอส ในเมื่อถูกมองว่าเลวเลยเลวให้สมใจเค้าสิน่ะ งื้อออออ.....
บางทีก็ไม่เข้าใจแคปรู้ก็รู้ว่าแบงค์หวังอะไรอยู่ทำไมไม่ชัดเจนไปเลยว่ะ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เหมือนเปิดโอกาสให้แบงค์เลยว่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 01-10-2015 20:19:27
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 01-10-2015 20:37:41
เริ่มหัวข้อโดย: koko_chaisri ที่ 02-10-2015 11:29:22
มึงจะดูเหี้ยกว่าเดิมมากกกก ถ้ามึงทำไร ไอ้น้องโบว์
แมร่ง เชี้ยเอสมีแผนอะไรอยู่แน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nattayanan_amp ที่ 02-10-2015 15:07:07
เริ่มหัวข้อโดย: su40747 ที่ 02-10-2015 17:53:51
เข้ามาติดตามตลอด รอคอยว่าเมื่อไหร่ภาคใหม่จะเริ่ม ยาวจุใจมากค่ะ ^O^
อ่านแล้วยังให้ความรู้สึกเหมือนเดิมเลย เพียงแต่ตัวละครมีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเท่านั้น
ส่วนตัวคิดว่าเอสไม่น่าควงผู้หญิงหลายคนเหมือนกันค่ะ
แต่ตรงนี้ก็เข้าใจว่าคนมันเลิกกันไปแล้ว แม้จะยังรักแค่ไหนแต่ชีวิตมันต้องเดินหน้า
จะให้มาหยุดอยู่กับที่ อยู่กับอดีตที่ไม่รู้อนาคตมันคงเป็นไปไม่ได้
แต่อ่านแล้วเอสยังรักแคปอยู่ แค่นี้ก็มีกำลังใจอ่านต่อแล้วค่ะ
แล้วก็ชีวิตแคปแบบ กรี๊ด อยากได้แบบนี้บ้าง
อยู่กับไรกับสวน แบบโรมินติคอ่ะ น่าอยู่ด้วย ริมทะเลอีก อื้อหือ ฟินน
แต่ถึงจะอยากเป็นแบบนี้แต่ถ้าใจไม่รักจริงๆก็คงไม่ไหวอ่ะ 555
แล้วแบบแคปอ้วนขึ้น แล้วไปออกที่แก้ม แบบ ต้องน่ารักแน่เลย ><
อ่านแล้วบรรยากาศดีมากๆเลยค่ะ ครอบครัวของแคป
แต่ได้กลิ่นดราม่าลอยมาฉุนกึกเลย
ตอนอ่านตอนที่โบว์บอกมีคนที่ชอบเราก็นึกถึงเอสนะ
แบบว่ามันต้องมีตัวผูกเรื่องที่ต้องให้พระนายได้พบกัน
แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเอสจริงๆ แบบ โฮย ทั้งแคปทั้งแบงค์
แต่ก็สงสารเอสไม่ลง ไปยุ่งกับโบว์เอง (ดูแล้วโบว์ใสๆ ชอบเอสจริงจังแน่)
ส่วนเรื่องพี่ลาเต้หายหน้าหายตาไปเลย
แต่ตัวละครนี้เราก็ชอบเหมือนกันค่ะ
เราว่าเราเข้าใจนะ (เข้าใจผิดเปล่าไม่รู้ 555) ตอนที่เต้ฝากแคปไว้กับแบงค์
เต้คงมองออกแหละว่าแบงค์รักแคปจริงๆ ไม่น่าจะทำร้ายแคปแน่นอน
แต่กับเอสที่ต้องให้เลิกเพราะกลัวน้องจะไปเป็นเมียเก็บหรือเปล่า?
กลัวจะทำให้น้อง เฮียโก้ เสียใจแบบนี้มั้ย? ตรงนี้เราก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่
ส่วนแบงค์เราไม่ค่อยชอบ (ความรู้สึกส่วนตัวล้วนๆ)
ไม่ชอบที่มายุ่มย่ามกับแคปอ่ะ เอส&แคป เท่านั้น!
แต่ถ้าไม่มองที่ชอบแคปก็เป็นตัวละคนที่ดีตัวหนึ่ง
(แม้แรกๆมันจะเหมือนตัวโกงแล้วดีได้ไงไม่รู้ก็เหอะ)
คอมเม้นท์ตัวละครเต็มที่ (ตามที่เราเข้าใจ กร๊าก)
คอมเม้นท์ยาวทีเดียว เพราะนานๆจะเม้นท์ที 555
รอตอนต่อไปนะคะ <3 :3
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 02-10-2015 22:07:44
ระยะเวลา 5 ปี มันายาวนานมากนะสำหรับเอสแคป
คือยิ่งอ่านยิ่งหน่วงมาก ร้องไห้ตอนที่เอสเจอกับแคป คือไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกออกมายังไง แต่ที่รู้ๆคือเจ็บไปกับตัวละคร
ภาคแรคจะให้อารมณ์เถื่อนๆแบบน่ารัก แต่ภาคน้มาแบบจัดเต็ม ดราม่าหนักแน่ๆ
เค้ากลัวดราม่า เค้าไม่ชอบกินมาม่า แต่เค้าจะพยายามกินมันโนะ
จะเคียงข้างนิยายเรื่องนี้ไม่ไปไหนและเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ
รักตัวละครทุกตัว รักมาก ปล.ขอเกียจเฮียเต้โนะ เฮียเต้ไม่น่ารักเลย ขอโกรธหน่อยละกัน :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: mookiie ที่ 02-10-2015 22:22:40
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 03-10-2015 08:50:25
ทำไมรู้สึกว่าเอสน่าสงสารกว่าแคป ดูแคปดิ คนนั้นคนนี้รุมล้อม ขณะที่เอสต้องอยู่คนเดียว เจ็บคนเดียว
ถึงปอจะรู้แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ แคปเวลาเจ็บยังมีคนให้ซบไหล่ มีเห็บแบบแบงค์คอยตามติด
....จะว่ายังไงดีไม่ว่าต่อไปเอสจะทำตัวเลวร้ายยังไง ก็จะเข้าข้าง... เพราะเข้าใจว่าสิ่งที่เขาทำ
"ไม่มีแล้ว...คนที่ทำให้เอสอยากทำตัวเองให้เป็นคนดี"
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 03-10-2015 18:27:04
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 03-10-2015 21:31:05
อย่าทำเราอกหักแบบเรื่องที่เคยอ่านมานะ
ระแวงแบงค์ตลอดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-10-2015 21:47:04
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-10-2015 08:29:06
มันเหมือนให้ความหวังกับแบงค์เลยอ่ะ ทั้งที่รู้ว่าแบงค์คิดยังไง
เฮ้อออ!! ไม่ชอบ....ไม่ชอบแบงค์แรงมากกกก
จะเอาๆๆ เอสแคป เอาเอสแคปคืนมาา 55
รอตอนต่อไป เค้าเตรียมผ้าซับน้ำตาไว้พร้อมล่ะ! :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 05-10-2015 19:19:22
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-10-2015 21:26:17
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 06-10-2015 18:22:31
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 06-10-2015 20:17:29
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 06-10-2015 20:26:55
กระ ดึ๊ บ กระ ดึ๊ บ ... มา รอ ~
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 06-10-2015 20:52:30
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-10-2015 21:02:25
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 07-10-2015 18:42:00
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 07-10-2015 18:47:50
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 07-10-2015 20:15:34
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 07-10-2015 20:58:00
เริ่มหัวข้อโดย: p9hmiew ที่ 07-10-2015 22:55:14
.
. ผู้ใหญ่ยังไม่เข้าใจไม่เป็นไร แต่
อย่าโกหกใจตัวเองกันเลยนะจ๊ะทุกคน ฮืออออ
เอาใจช่วยทั้งสองฝ่ายคืนดีกันไวไวด้วยเทอญ
คนเขียนขา ไม่อยากกินมาม่า :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 08-10-2015 11:42:26
ชะแว๊บบ...แอบมาส่องง
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 08-10-2015 15:49:11
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 08-10-2015 19:35:12
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 08-10-2015 20:28:51
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 08-10-2015 20:45:03
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 08-10-2015 21:21:21
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 10-10-2015 21:03:35
จิงๆแล้ว....คิดถึงมากกกกก!! >.<
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-10-2015 21:23:25
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 10-10-2015 21:44:33
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 11-10-2015 09:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 11-10-2015 21:38:34
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-10-2015 05:19:24
อ่านรวดเดียวมาจนถึงตอน 1 ภาค 2 เสียใจไม่ทันเมนท์พร้อมกับคนอื่น แค่ดีใจที่ไม่ลงแเดงตั้งแต่ภาค 1 ยาวหน่อยนะคะ
โคตรสงสารเอสค่ะ เอสมีทุกอย่างที่ทำให้คนอิจฉาไป 10 ชาติ แค่คุณสมบัติพวกนี้กลับเป็นด้านลบสำหรับบ้านแคปไปเสีย เอสมันชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้ว เป็นคนที่นิสัยใช้ได้เลย กับครอบครัว กับเพื่อน กับแฟน ตลอดเวลาที่คบกับแคปเอสไม่เคยว่อกแว่ก ไม่เคยแอบหลีหญิง ทั้งๆที่มีแต่คนมาเสนอให้เอสไม่เคยสนองตอบ ขนาดเมี่ยงที่ยิ่งกว่าเต็มใจเอสยังจัดการได้ดีมากๆ พอรู้แล้วตัดเพื่อไม่ให้เลยเถิด
เต้คิดแทนคนอื่น ตัดสินว่าเอสไม่จริงใจ ทำกับแคปจะเอาแคปเป็นเมียเก็บ ตัดสินโดยไม่ถามที่เงียบๆปิดๆนั้นน้องแกเองนะไม่ใช่เอส แคปก็ไม่อธิบาย พอมา 5 ปีให้หลัง เต้ก็มาตัดสินใจแทนอีกว่าตอนนี้แบงก์โอเคเหมาะสมกับแคป เพราะมองตาแบงก์แล้วคิดว่าแบงก์มันรักแคปจริง แต่วันที่ซ้อมเอสเต้ไม่ได้มอง5(- ้ + ่ )เลย อคติในทุกความหมาย รู้ว่ารักน้องแต่น้องเต้มันผู้ชายอกสามศอกนะ แล้วทุกคนในบ้านแคปก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนคิดแทนแคป นี่คือการที่ความรักและความผูกพันธ์เป็นดาบสองคม ทุกคนคิดแทนอีกฝ่าย แคปยอมทนเจ็บเพื่อไม่ให้คนอื่นที่แคปรักเจ็บโดยยอมเจ็บเองและยอมทำให้เอสเจ็บ ไม่มีใครถามเอสกับแคปเลยว่าอะไรเป็นไง 2 คนนี้ต้องการอะไร รักกันจริงหรือเปล่า? เรื่องเป็นไงมาไง แต่จบแบบนี้ก็สมเหตุสมผลนะ เพราะว่าตอนนั้นแคปไปไม่รอดกับเอสหรอกเพราะแคปไม่ได้รักเอสมากถึงขนาดที่จะทิ้งครอบครัวไปกับเอส
5ปีก่อนเต้รับไม่ได้ที่แคปกับเอสรักกัน ทั้งความรักแบบช-ช แล้วยังมีอคติกับภูมิหลังของเอส + ตัวเอสด้วย อันนี้ต้องขอถามหน่อยว่าเอสผิดหรือที่เลือกเกิดไม่ได้ เป็นครั้งแรกกระมังที่พระเอกต้อวมาซวยต้องมาเจ็บเพราะเสือกเกิดมาดีมีต้นทุนสูงเกินไป เท่าที่เข้าใจเอสคั่วหญิงมาเยอะ แต่เอสก็ไม่ได้ไปหลอกใครนี่นา กับแคปเอสก็ไมไ่ด้โกหกหรือหลอกฟัน
แล้ว 5ปีหลัง เต้ก็มารับได้นะว่าแคปรักช-ช ได้แล้ว คนนี้เต้โอเค เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่จริงๆ สงสัยว่ารักกันแบบไหนคะ? คุณพี่เต้
เอสมันควงหญิงหลังจากเลิกกับแคป เราว่าไม่ผิด เพราะเอสมันโดนทิ้งนะ บุญเท่าไหร่ที่เอสมันยังไม่เสียคนไปเพราะความเสียใจ เอสเจ็บมีใครถามเอสสักคนไหม? ทุกคนมองแต่ว่าแคปเจ็บ เอสไม่เจ็บงั้นสิ คนที่เจ็บไม่ใช่มีแค่คนที่ซึมเศร้าร้องไห้หรอก คนที่ไม่แสดงออกนี่เจ็บยิ่งกว่าอีก
เรื่องที่เอสไปจีบโบว์ ไม่อยากให้เอสทำเหมือนกัน รักมากเท่าไหร่ก็อาจจะแค้นมากเท่านั้นหรือเปล่า? เอสเคยพูดกับแบงก์ไปแล้วนี่ แบงก์เราไม่ปลื้มเพราะนางอ่อยแฟนคนอื่นมาตลอด - นี่สินะคนดีของพี่เต้
กำลังคิดว่าทำไมเอสรอมาตั้ง 5 ปีเพื่อจัดการกับแบงก์ หรือว่าเห็นแคปไปไหนมาไหนกับแบงก์บ่อยๆ เรื่องการออกหน้าเรื่องมินตราก็น่าจะใช่ด้วย เอสไม่น่าที่จะทำอะไรโดยไม่ตริตรอง บุคลิกของคนที่อยู่เหนือคนอื่นแบบเอสที่ต้องรับภาระหนักขนาดนี้จะมีแต่พระคุณโดยไม่มีพระเดชก็ไม่น่าเป็นไปได้หรอก เป็นนายใหญ่ระดับนั้นต้อง Ruthless และเลือดเย็น รู้จักการคิดคำนวนมากๆเลยค่ะ
เราอยากให้เต้เจอกับความรักที่เจ็บปวดด้วยเผื่อจะได้เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรกับคนอื่นไว้บ้าง
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 12-10-2015 08:16:00
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 12-10-2015 08:28:56
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 12-10-2015 10:31:14
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 12-10-2015 15:13:05
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 12-10-2015 19:36:21
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 12-10-2015 20:39:55
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 13-10-2015 01:16:11
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 13-10-2015 12:53:17
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 13-10-2015 14:50:31
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 13-10-2015 15:02:27
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 13-10-2015 15:53:07
(แม้ว่าตอนนี้เราก็ยังไม่ได้อ่านตอนนี้ก็ตาม)
เข้าบอกว่าไม่ได้ไปไหน รอเสมอ แต่ไม่กล้าอ่าน 5555
รอมาต่อนะคะ :z13:
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 13-10-2015 16:22:49
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 14-10-2015 18:31:30
เค้าใจจิขาดแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-10-2015 18:38:06
(http://i58.tinypic.com/206enbc.gif)
[26]
https://www.youtube.com/v/Z1vrq7Z42pQ
คืนนี้...มีสายลมอ่อนพัดเอากลิ่นดอกสายหยุดจากซุ้มไม้โค้งหอมโชยปกคลุมไปทั่วคฤหาสน์ น้ำในสระใหญ่เย็นเฉียบจนบาดผิว กายแกร่งยึดครองพื้นที่ทั้งหมดของสระกว้างแหวกว่ายกระแสน้ำเย็นยะยือก หวังให้ความฉ่ำเย็นของน้ำลูบลบอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองออกจากหัวคิด วงแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อจ้วงน้ำว่ายอยู่แบบนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า...
“หยุดทำแบบนี้สักทีเถอะวะ มึงเป็นบ้าไปแล้วหรือไงเช้าไปเฝ้าที่หน้าคณะ ตกดึกไปเฝ้าหน้าบ้านมัน ทำอยู่ทุกวี่ทุกวันแบบนั้น มึงคิดว่าพ่อมึงจะไม่รู้เรื่องของลูกชายตัวเองเลยหรือยังไงห๊ะไอ้สัส รู้ไหมว่าแคปมันจะเดือดร้อนแค่ไหน มึงรู้อยู่แล้วอิทธิพลครอบครัวมึง”
“จริงจังกับตัวเองหน่อย มึงจะขึ้นปีสี่แล้วนะ แคปมันไม่สนใจมึงแล้วมึงเห็นไหมมันเฉยเมยมึงขนาดไหนผู้หญิงผู้ชายมีกันให้เกลื่อนมอ เลือกมาควงสักคนสิวะไอ้ห่า อ้อมกอดที่มึงต้องรอเก้อน่ะจะรอทำเหี้ยเหรอ ใครก็ได้นี่ที่มึงจะกอดเขาไว้เพื่อทดแทนมันน่ะ”
“ร้านกาแฟนั่นปิดตัวลงแล้วนะ เฮียเต้เข้าทำงานที่อัศวได้ ตอนนี้คนที่มาคุมไอ้แคปต่อก็คือพ่อมันเอง ถ้าไม่อยากให้เดือดร้อนกันไปมากกว่านี้มึงต้องหยุด! เลิกตามเฝ้ามันได้แล้วมึงได้ยินกูไหมห๊ะ!!”
“แคปมันย้ายบ้านแล้วนะ ไร่มันอยู่ที่ระยอง กูรู้ว่ามึงไปดูมาแล้ว แต่ขอร้องว่าขอให้แค่ดู อย่าทำให้มันต้องย้ายไปที่ไหนอีก หยุดเสียทีเอส เลิกตามมันได้แล้ว ขอร้องเถอะ”
“ปริญญาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งการันตีความสามารถส่วนหนึ่งของลูกแล้ว ต่อไปป๊าจะสอนส่วนที่เหลือในเรื่องงานทั้งหมด จงเป็นเสาหลักหัวเรี่ยวหัวแรงของตระกูลเรา เก่งมากๆ ป๊าภูมิในตัวเอสนะลูก”
“นับตั้งแต่วันนี้ไปลูกชายของผมจะเข้ามาดูแลงานส่วนกลางของรัชชาทั้งหมด พวกคุณทุกคนขอให้ซื่อสัตย์และภักดีกับเขาเหมือนดั่งที่ภักดีกับผม เรื่องที่ต้องรายงานและขออนุมัติทุกเรื่องให้ขึ้นตรงกับเอสเธอร์ได้เลย”
“คุณเอสยอดเยี่ยมมากครับ การตัดสินใจไม่ต่างกับท่านเจ้าสัวเลยสักนิด วิสัยทัศน์กว้างไกลมากเหลือเกิน สมแล้วที่เป็นลูกชายคนเดียวของท่าน ลูกไม้หล่นใต้ต้นจริงๆ คุณได้รับการยอมรับจากบรรดาผู้ถือหุ้นระดับสูงแล้วนะครับ นับจากนี้ทุกคนภายใต้การทำงานของรัชชามีคุณเป็นนายเหนือหัวแล้ว”
“เอสมีใครในใจหรือยังลูก รู้สึกแบบไหนกับหนูมินต์ ถ้าแม่จะตกปากรับคำเรื่องหมั้นหมายเรื่องลูกสองคนไว้ เอสจะว่ายังไง”
“คุณมินตราเหมาะสมกับคุณมากครับ ผมในฐานะเลขาส่วนตัวของคุณขอแสดงความยินดีด้วย...”
ร่ายกายกำยำผุดขึ้นมากลางสระด้วยความรู้สึกหงุดหงิด น้ำในสระใหญ่กระเพื่อมเป็นระรอกคลื่นไม่สงบดั่งหัวใจคนว่าย ฝ่ามือแกร่งฟาดเข้าที่ผิวน้ำจนแตกกระจายเป็นวงอย่างไม่สบอารมณ์ ภาพรถยนต์เชฟโรเลตสีตะกั่วคันนั้นวูบชัดขึ้นมาในความคิด จิตใจเขาระส่ำระส่ายมาตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน ที่สวนสาธารณะนั่น..
หลังจากสงบอารมณ์ที่คุกรุ่นลงไปได้เขาว่ายน้ำต่ออีกสองรอบก่อนมาหยุดที่ขอบสระ ภาพที่เห็นหลังจากเงยหน้าขึ้น กลับเป็นท่อนขาเรียวสวยในชุดบิกินี่สีชมพูสดยืนรอเขาอยู่ภายใต้แสงจันทร์สะท้อนของคืนเดือนเพ็ญ สายตาคมกริบมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนสตัดสินใจปีนขึ้น มินตรารีบยื่นผ้าเช็ดตัวส่งให้เขาอย่างเอาใจ
“มาเมื่อไหร่?” เขาถามเธอแบบไม่ยอมมองหน้าเห็นแล้วว่าดึกดื่นป่านนี้เธอยังอยู่ที่บ้านเขาและที่สำคัญใส่ชุดบิกินี่เพื่อ? ทั้งที่ไม่ได้คิดจะว่ายน้ำ
“มินต์ขอโทษค่ะเอส มินต์รู้ว่ามินต์ผิด..” เธอทำเสียงอ่อนอ้อนจะเอื้อมมือไปคว้าท่อนแขนแกร่งมายึดไว้หากแต่เอสเดินเลี่ยงออกจากตรงนั้น เธอจึงรีบตาม “มินต์จะไม่พาคูเปอร์ไปเดินสุ่มสี่สุ่มห้าอีกแล้ว ขอโทษนะคะที่รัก”
คนฟังหยุดชะงักทันทีที่ได้ยิน เอสหันกลับมามอง...ถ้าสายตาเขาเป็นเสมือนใบมีดเธอตายไปแล้วสองครั้ง
“มินต์รู้ค่ะ รู้ว่าเอสหวงคูเปอร์มากพี่แอมป์ก็บอกเอาไว้แล้วถ้าเป็นไปได้คือห้ามยุ่งห้ามแตะต้อง แต่มินต์ก็แค่อยากพามันไปเดินเล่นรอ กะว่าเอสกลับมาจากข้างนอกจะได้ดีใจที่มินต์พามันไปเดินเล่นแทน อยากให้มันรักมินต์เหมือนกัน”
“เหมือนกับใคร!”
เธออึ้งไปทันทีที่ได้ยินคำตอบเย็นเฉียบสวนควับแบบนั้น ขอบตาสวยร้อนผ่าว ทั้งที่ชินแล้วกับน้ำเสียงและท่าทางของเขา ทั้งที่นึกว่าตัวเองชินมากแล้วจนกระทั่งเจอกับตัวเองว่าไม่ควรเข้าไปแตะต้องสิ่งที่เขาหวงแหน
“มินต์...
“คูเปอร์คือทุกอย่างของผม ถ้าคุณทำใจยอมรับข้อนี้ได้เราจะคบกันได้ต่อ” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆ ขณะที่คนฟังรู้สึกคับแน่นในอกเธอน้อยใจขึ้นมาอย่างบอกความรู้สึกไม่ถูก หลายครั้งที่เธอมาหาเขาที่นี่ คฤหาสน์หลังใหญ่ของรัชชาเปิดต้อนรับเธอทุกเวลาอยู่แล้ว คูเปอร์เป็นสุนัขพันธุ์ลาบราดอร์สีครีมตัวใหญ่ที่ค่อนข้างพิเศษ แวบแรกที่เธอเห็นมัน เธอคิดว่ามันทั้งน่ารักและฉลาด
มันติดเอสแจไม่ว่าเขาจะอยู่ส่วนไหนของบ้านมันจะตามมานั่งด้วยเสมอ และแค่เธอเห็นว่ามันครองอภิสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ได้มากขนาดไหนเธอยิ่งนึกทึ่ง สุนัขที่สามารถทั้งนั่งทั้งนอนได้บนชุดรับแขกหรูหราราคาหลายแสน เดินเข้าห้องนั้นออกห้องนี้โดยที่แม้แต่บรรดาคนรับใช้ในบ้านยังไม่มีใครกล้าดุ มันจะนอนมองเธออยู่บนพรหมสีทองข้างเปียโนหลังใหญ่ทุกครั้งอย่างราชา โดยมีปลอกคอหนังตอกหมุดแขวนป้ายชื่อสีเดียวกันกับพรหมชัดเจน “คูเปอร์”
“อยากค้างด้วยจังเลยค่ะ เอสให้มินต์ไถ่โทษได้ไหม” เธอออดอ้อน แต่ทว่าคนที่เดินออกมาส่งเธอถึงรถกลับเอ่ยออกมาด้วยคำพูดแสนเย็นชา
“ดึกมากแล้ว ขับรถดีๆ”
มินตราหน้าม้าน ก่อนตัดใจแล้วก้าวขึ้นรถไป เอสไม่ได้โบกมือให้ไม่มีรอยยิ้ม เขาเพียงแค่ยืนส่งเธอตามมารยาท
คืนนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนที่เขาเดินเช็ดผมออกมาจากห้องส่วนตัว เอสหยิบขึ้นมากดรับ
(นายครับ ข้อมูลของสัปดาห์นี้ผมจะส่งเข้าไลน์เครื่องใหญ่ให้เลยนะครับ ไฟล์รูปรวมถึงรายละเอียดต่าง ๆ ผมรายงานลงไปทั้งหมด นายสะดวกรับตอนนี้เลยไหมครับ)
“ส่งมาเลย”
(ภาพชัดไหมครับนาย ข้อมูลละเอียดเท่าที่นายต้องการใช่ไหม)
“ขึ้นกรุงเทพเมื่อไหร่เข้ามาเอารางวัล”
เขาใช้เวลาสักพักดูข้อมูลทั้งหมดที่ถูกส่งมา กระทั่งเวลาผ่านไปเอสค่อยละสายตาออกจากโทรศัพท์มองลงดูเจ้าคูเปอร์ที่เดินมานั่งข้างเขาตั้งแต่เมื่อสิบนาทีก่อน มือใหญ่ลูบหัวมันครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างเอ็นดู พลางนึกไปถึงข้อมูลบางอย่างที่ได้มาจากชิพเพื่อนเขาเมื่อสองปีก่อน
“มันมีน้องสาวชื่อโบว์เพิ่งเข้าเรียนปีหนึ่งมหาลัยเก่าพวกเรานี่แหละ รู้สึกจะอยู่บริหาร มึงลองดูรายงานที่กูส่งไปให้ พ่อมันเป็นวิศวกรระดับสูงของรัชชา ประเมินงานของนิคมอุตสาหกรรมทางทะเลภาคตะวันออกทุกจังหวัดที่อยู่ในเครือข่ายของรัชชาตะวันออกซึ่งตอนนี้เป็นหัวหน้ากูและขึ้นตรงกับมึงคนเดียวอยู่แล้ว ไอ้เด็กแบงค์มันเข้าออกไร่นั้นได้ในฐานะเดียวกับไอ้อาร์ สองครอบครัวเขาสนิทสนมกันค่อนข้างมาก นี่ยังไม่นับว่าแคปมันต้องกลายเป็นตุ๊กตาหน้ารถนั่งเชฟโรเลตเข้ากรุงเทพอาทิตย์ละสองวันเพื่อส่งไอ้แบงค์ทำงานที่ตึกไพร์ม แต่มึงไม่ต้องห่วงสองคนนั่นยังเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องเหมือนเดิม เด็กมึงที่ส่งเข้าไปทำงานที่ไร่ออกมาเจอกูแล้วเล่าทุกอย่างให้ฟังเรียบร้อย”
“ข้อมูลของมึงธรรมดาเกินไป ทุกเรื่องที่พูดมาไม่มีเรื่องไหนที่กูยังไม่รู้”
“เอาน่าใจเย็นดิวะ กูก็พยายามอยู่มึงก็รู้อามันทำงานอะไรจะเข้าไปสืบเองก็ดูท่าจะไม่ได้ งานการกูยังต้องทำ มึงส่งสายเข้าไปแล้วต้องหัดเชื่อใจ คนของเราไม่ใช่จะไร้ฝีมือเป็นถึงเด็กฝึกที่มึงมีพระคุณกับเขาจนท่วมหัวเลยไม่ใช่หรือไง”
“กูอยากได้ข้อมูลที่ลึกกว่านี้ชิพ ข้อมูลบ้านไอ้แบงค์ทั้งหมด ที่ดินของมัน แม่มัน น้องสาวมัน ธุรกิจทุกอย่างที่บ้านมันมี”
“มึงคิดจะเล่นไม่ซื่อหรือไง”
เปล่า...ก็แค่อยากได้ข้อมูลมาอยู่ในมือ
“กูเชื่อใจมึง” เชื่อว่ามึงจะทำได้
“รอรับรายงานได้เลย”
เอสสะบัดหัวนิดๆไล่ความรู้สึกก่อนลุกขึ้นจากตรงนั้น “คูเปอร์เข้านอน”
เขาหันไปเรียกเจ้าคูเปอร์บอกให้ตามมา เมื่อเปิดเข้าไปภายในห้องนอนใหญ่สุนัขลาบาดอร์สีครีมกระโดดขึ้นไปนอนบนโซฟาเบสตัวหรูที่วางอยู่ปลายเตียงทันที นั่นคือที่นอนส่วนตัวของมัน คูเปอร์หมุนๆๆจัดที่จัดทางตังเองเสร็จนอนลงเอาหัวหนุนหมอนข้างส่วนตัว มองหน้าเจ้านายมันที่เดินไปหยุดอยู่ริมหน้าต่าง เสียงสายฝนจากด้านนอกเทหนักดังลอดเข้ามาถึงภายใน ร่างกายสูงใหญ่ยืนนิ่งงันอยู่แบบนั้น
เป็นคืนเดือนเพ็ญ...ที่มีฝนตก
คืนฝนตกทำให้เขานึกถึงอดีต...อดีตที่เจ็บปวด
เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนจะได้ยินเสียงเรียกจากสุนัขตัวโปรด “โฮ่ง!”
“นอนได้แล้ว”
มันเห่าเสียงเล็กๆอ้อนเรียกก่อนที่เอสจะหันกลับมาสั่งมันด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เจ้าหมาอ้วนก็นอนมองตาละห้อย เห็นเจ้านายมันเดินกลับมานั่งอยู่ที่เตียงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านสักพักก็ปิดลง กิจกรรมต่อมาคือหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดดูไฟล์วีดีโออันเดิมแล้วดับไฟ นอนนิ่งๆมองภาพเคลื่อนไหวอยู่แบบนั้น...ทุกคืน..ทุกวัน เป็นแบบเดิม
ห้องมืดแล้ว ช่วงเวลาที่มันรอคอยมาถึง สายตาสัตย์ซื่อเลื่อนไปที่จอภาพ คูเปอร์ยิ้ม...เพราะมันจำได้ว่าคนที่ยิ้มอยู่ในจอภาพนั้น คนที่อุ้มมันแล้วจับอุ้งเท้ามันโบกใส่กล้องคือคนๆเดียวกับที่มันเจอเมื่อหลายวันก่อน คนที่มันคิดถึงมาตลอด....ดีใจแทบตายตอนที่ได้เจอ
“นอนซะนะ” เอสเดินเข้ามาห่มผ้าให้มันจนชิดถึงคอ ขนหนานุ่มนิ่มปลิวไปกับความเย็นชุ่มฉ่ำของแอร์ อากาศหนาวมากแต่คูเปอร์คงจะชิน มันนอนกับเขาตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่ที่นี่ แน่นอนว่ามันเป็นหมาที่พิเศษ สิ่งมีค่าที่แคปทิ้งไว้ให้
แม้จะเจ็บปวดทุกครั้งเวลามอง แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะไม่ยอมสูญเสียไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
(http://i60.tinypic.com/2hwd3xv.gif)
“พี่แคปโบว์อยากกินมะยงชิดล่ะ ไหนๆๆใครบอกไว้เมื่อคืนว่าจะเก็บเอาไว้ให้โบว์ พี่แคปอยู่ไหมค๊า”
“อะไรยัยโบว์โวยวายอะไรวะ แล้วนี่มาเมื่อไหร่ไอ้แคปมันเข้าไร่ยังไม่ออกมาเลย” เจ้าของบ้านหลังเล็กสีฟ้าสดใสอย่างอาร์เดินออกมามองดูเด็กสาวที่ยืนโหวกเหวกโวยวายชะเง้อคอมองหาคนที่เธอพูดถึง “พี่แคปยังไม่ออกมาเหรอพี่อาร์” เธอถาม พลางสอดสายตาต่อ อาร์ที่กำลังถอดเสื้อล้างเนื้อล้างตัวยังต้องรีบเอาผ้าเช้ดตัวที่คล้องคอไว้หลบๆหน้าอกแบนๆของตัวเอง
ผู้หญิงสมัยนี้ กล้าจริงๆ
“ยังเดะ มันเข้าไปตรวจงานในไร่เดี๋ยวคงออกมาแล้วโทรหามันสิ”
“อ้าวเหรอ งั้นโบว์ไปรอที่ร้านกาแฟนะพี่ พี่แบงค์คุยกับอาโก้อยู่ที่นั่นเผื่อพี่แคปออกมาโบว์จะได้เห็น พี่อาร์อาบน้ำต่อเถอะ”
เธอพูดยิ้มๆหน้าตาอารมณ์ดีถึงที่สุด อาร์พยักหน้าบอกโอเค เธอจึงบอกให้อาร์รีบตามออกมาด้วยเพราะโก้เรียกไปรวมพลกินข้าวกันแล้วก่อนที่ร่างบอบบางน่ารักจะรีบหมุนตัวซอยเท้าลงบันไดไปยืนรีๆรอๆอยู่ปากทางเข้าไร่ พอเห็นรถกอล์ฟของเป้าหมายค่อยๆขับกินลมออกมาจากไร่เธอก็ฉีกยิ้มรอ
“อ้าวตัวยุ่งมานานหรือยังเนี่ย” แคปจอดรถกอล์ฟเข้าซองเป็นคันสุดท้ายพอดี รองเท้าบูตยางกำลังจะก้าวลงมาก็เห็นหญิงสาวยืนรออยู่แล้ว
“มานานแล้วค่ะ โบว์รอพี่แคปพาไปเด็ดมะยงชิดมากินกันตามสัญญาไง”
“จะไปเด็ดทำไม เอ้าเอามาให้แล้ว” แคปหยิบมะยงชิดพวงใหญ่ผลสุกเต็มที่สีเหลืองอมส้มน่าทานส่งให้ น้องโบว์ดีใจยิ้มจนแก้มแทบปริ
“พี่แคปไม่ลืมสัญญากับโบว์จริงๆด้วย”
“ไม่ลืมหรอกน่า” แคปเดินลงมาวางมือบนหัวเล็กแล้วยีเบา ๆ ก่อนเดินนำเธอบอกไปทานข้าวด้วยกัน
แคปแยกไปล้างไม้ล้างมือ ขณะที่เฮียโก้บอกให้พี่พายสอนทำน้ำจิ้มอร่อยๆให้ด้วยน้องโบว์นั่งกินกับมะยงชิดจนเกือบจะหมดพวง
อาหารพร้อมแล้ว ข้าวสวยร้อนๆในแต่ละจานยังมีควันกรุ่น ทุกคนมานั่งล้อมวงทานกันบนโต๊ะไม้เนื้อดี ยังเหลือเจ้าอาร์คนเดียว เพราะว่ารายนั้นอาบน้ำนานที่สุด
“ท้องหรือไงยัยโบว์ กินของเปรี้ยวหน้าตาเฉยเลยนะ” เสียงแบงค์แซวน้องสาวตัวเองขึ้นมาทำเอาคนในวงข้าวแทบสำลักพรวด
“บ้าแล้วพี่แบงค์ โบว์จะท้องได้ไงเล่าพูดจาอายคนมั่งเหอะโบว์ผู้หญิงซื่อๆไร้เดียงสา”
“ก็เห็นกินของเปรี้ยวนี่” ไร้เดียงสาตายล่ะ
“เปรี้ยวที่ไหน มะยงชิดหวานอร่อยจะตาย”
“พอๆไม่เถียงกันลูก น้องโบว์ทานข้าวก่อนค่อยกินผลไม้ต่อนะเดี๋ยวปวดท้อง”โก้รีบห้ามทัพสองพี่น้อง เขาไม่เคยมีลูกสาวจึงไม่ค่อยรู้วิธีรับมือปากคอผู้หญิงเท่าไหร่ ห้ามไว้ก่อนน่าจะดีที่สุด
“ค่ะอาโก้” เธอรับคำ จากนั้นตักผัดเผ็ดเข้าปาก พอเผ็ดก็โวยวายขึ้นมาอีกเดือดร้อนแคปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยื่นส่งน้ำให้แทบไม่ทัน
“กินดีๆสิครับโบว์ สำลักแล้วแสบคอนะ” แคปว่าพลางลูบหลังให้ “ก็โบว์เผ็ดอ่ะพี่แคป”
“เผ็ดก็แดกน้ำเข้าไปอย่าเรื่องมากทีหลังกูไม่พามา” นี่เสียงแบงค์พูดขึ้นอย่างใส่อารมณ์ เขาเห็นน้องสาวตัวเองวุ่นอยู่กับแคปแล้วก็ต้องมองอย่างระเหี่ยปนกับระอาใจ ยัยโบว์นับวันติดเจ้าแคปมากกว่าเขาเข้าไปแล้ว ตามใจกันน่าดู
“ไม่พามาโบว์ก็มาเอง อาทิตย์ไหนโบว์กลับบ้านโบว์จะมาหาพี่แคปกับพี่อาร์ที่ไร่”
“เออมึงมาเองเหอะ ปั่นจักรยานมาเองนะอย่ามาชวนกู” น้องโบว์ขับรถอะไรก็ไม่เป็น เป็นอยู่อย่างเดียวคือจักรยาน แบงค์จึงเบรกเธอจนหน้าหงาย แถวนี้รถเมล์ไม่ผ่านนะแล้วจักรยานไม่มีใครเขาปั่นกันหรอกถนนเส้นนี้รถวิ่งเร็วตลอดอันตรายสุด
“พี่แบงค์ใจร้ายว่ะ”
“เออกูใจร้ายอยู่แล้ว”
“พอแล้วมึงไอ้แบงค์อย่าไปว่าน้อง ดูหน้าสิหมดสวยแล้ว” แบงค์หัวเราะสวนโบว์แว๊ดใส่ คำพูดแคปเหมือนจะช่วยนะแต่ไม่ใช่เลย
“เอาน่า พี่ล้อเล่น”
“พี่แคปอ่ะ”
“มึงก็ไปตามใจมัน เสียนิสัย”
“เอ๊ะนี่มึงว่ากูเรอะ” แคปกระแทกช้อนลงแล้ว หน้าตาจ้องคนข้าง ๆ อย่างบึ้ง
“ก็ว่าสิ ทำไมล่ะ”แบงค์ต่อความไม่ยอมเหมือนกันหากแต่ตักผัดกุ้งเปรี้ยวหวานวางใส่จานให้ แล้วเลิกคิ้วท้าทาย ดูว่าแคปจะว่ายังไงต่อไปอีก ทว่าแต่ก่อนที่ทุกอย่างจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ อาร์ที่เพิ่งเดินมานั่งปุ๊ลงข้าง ๆ รีบห้ามทัพห้ามศึกลงก่อน โก้ส่ายหัวลุกขึ้นไปคดข้าวร้อนๆใส่จานให้เหมือนทุกวัน
“ขอบคุณครับเฮียโก้” อาร์ว่าพลางรับจานข้าวตัวเองมา
“มาก็ดีแล้ว ช่วยปรามสองคนหน่อยเถอะฟังแล้วเหนื่อยแทน” ตอนแรกเป็นแบงค์โบว์ ไหงมาจบลงที่แคปแบงค์ไปได้ อาร์แทรกตัวนั่งลงคั่นสองคนพอดิบพอดี แบงค์ทำเสียงฮึดฮัดทว่าก็ขยับให้คนตัวเล็กนั่งดีๆ หลังจากนั้นทั้งวงข้าวค่อยสงบลงได้ ต่างคนต่างทานกันไป อาร์ตักอาหารใส่จานให้น้องโบว์บ้างเพราะที่นั่งเธอค่อนข้างห่างจากอาหารจานโปรด
“วันนี้อาฟี่ไม่กลับเหรอครับพ่อ” แคปกินเสร็จก่อนเขาลุกขึ้นเอาจานไปเก็บที่เคาน์เตอร์ จากนั้นเดินมาเทน้ำใส่แก้วสองใบ เป็นของเขาหนึ่งและของเฮียโก้อีกหนึ่ง
“กลับนะเห็นว่าดึกๆหน่อย สองสามวันนี้คงหยุดยาว ภาระกิจเพิ่งเสร็จว่างั้น”
“ให้ผมรอไหม หรือว่าเฮียโก้จะรอเองครับ” แคปส่งแก้วน้ำให้พ่อเขา จากนั้นจึงถือจานไปเก็บให้อีก โก้พยักหน้าบอกขอบใจแล้วจัดการล้างมะยงชิดส่วนที่เหลือมาทานด้วยกัน
“พ่อจะนั่งทำงานรอเอง แต่เดี๋ยวแคปเข้าไปเอาบัญชีด้วยนะลูก รายงานการเงินของเดือนนี้ทั้งหมดลูกยังไม่ได้ตรวจเลยนะ เป็นเจ้าของไร่แบบไหนกันน่ะเล่นให้พ่อทำให้เราตลอดไม่ไหวเลยจริงๆน๊า” แคปทำหน้ายอมจำนน โก้ดึงแก้มนิ่มนั้นไปหนึ่งทีก่อนที่แคปจะย่นจมูกบอกว่าเจ็บ คนที่เหลือในวงอาหารต่างมองกันแล้วยิ้ม
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-10-2015 18:38:35
หลังจากนั้นทั้งหมดก็ทานข้าวทานผลไม้กันจนเสร็จ อาร์ และแบงค์เข้าไปช่วยพี่พายเก็บครัวและล้างจาน รวมถึงคุยกับพวกคนงานประจำของไร่ทางด้านหลังครัว ขณะที่โก้เลี่ยงไปคุยโทรศัพท์ แคปกับโบว์จึงอยู่กันตามลำพัง เขาชวนน้องโบว์ออกมาเดินเล่นด้านหน้าเห็นว่าอากาศดีไม่อยากให้เธออุดอู้อยู่แต่ด้านใน
“วันนี้ฝนท่าจะตกล่ะพี่แคป”
แคปเงยหน้ามองเห็นพระจันทร์ดวงโต ท่ามกลางสายลมอ่อนยามค่ำคืนที่พัดหวีดหวิว มีกลิ่นฝนลอยมาปะทะจมูกจริงอย่างที่ว่า “เรียกแบงค์ออกมาดีกว่านะ กลับตอนนี้จะได้ไม่ติดฝน”
“ยังหรอกค่ะ พี่แบงค์คุยกับพี่อาร์อยู่โบว์รออีกหน่อยก็ได้ เราไปนั่งตรงนั้นกันไหมพี่” เธอชี้ชิงช้าไม้ที่ผูกไว้บนกิ่งไม้แข็งแรงใกล้ ๆ ก่อนที่แคปจะทันปฏิเสธอะไรเธอก็วิ่งไปนั่งอยู่ตรงนั้นเรียบร้อย กวักมือเรียกบอกให้แคปเดินเร็วๆ
“พี่แคปไกวให้โบวหน่อยสิคะ”
“ตัวยังกับยักษ์ใครจะไปไกวไหว” แคปแกล้งว่าแต่ก็เข้าไปไกวให้อยู่ดี น้องโบว์เงยหน้ามองเขาแล้วยิ้ม “โบว์อยากให้แฟนโบว์อ่อนโยนเหมือนอย่างพี่แคปจังเลย”
“นี่ตกลงมีแฟนแล้วจริงดิ?” เธอพยักหน้าก่อนก้มงุดๆไม่สบสายตาคนถาม ซึ่งแคปก็พอจะดูออกว่าเธออาย แต่เขาเฉยๆนะเพราะเธอก็อยู่ปีสองแล้ว ยี่สิบจะมีคนที่คบๆไว้บ้างก็ไม่แปลก
“แต่เขาไม่ใช่คนใจดี” ไม่ใจดีเหมือนพี่แคป เขาเย็นชา ในดวงตาของเขาไม่เคยมีวันไหนที่เธออ่านออกเลยสักครั้ง
ถึงอย่างนั้นเธอยังคงชอบเขา...ชอบมาก
“คนใจร้ายเหรอ?”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น โบว์ไม่รู้ว่าอยู่กับคนอื่นเขาเป็นยังไง”
“อ้าว แล้วเขาเป็นยังไงล่ะ ถ้าอึดอัดเวลาที่ต้องอยู่ข้างๆกันแบบนั้นไม่ค่อยดีนะ” แคปเริ่มมุ่นคิ้วคิดตาม ถึงโบว์จะไม่ใช่น้องสาวแท้ๆแต่ฟังแล้วก็รู้สึกห่วง
“เปล่าค่ะไม่ได้อึดอัดตลอดหรอก เวลาที่เขาดี เขาก็ดีมากจนโบว์ใจหายมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ๆ แต่เวลาที่เขานิ่งโบว์จะไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาเลย ดูเหมือนเขาจะมีเรื่องอะไรสักอย่างในใจ เขาค่อนข้างเย็นชามากจนบางครั้งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ถูกรักเลย แค่เขามาคบกับโบว์ตามหน้าที่อะไรแบบนั้น”
“ตามหน้าที่?”
“โบว์แค่เปรียบเทียบน่ะพี่แคป ที่จริงเขามาจีบโบว์ก่อนด้วยนะ ไม่มีทางทำตามหน้าที่อะไรอยู่แล้วเพราะว่าโบว์ไม่ได้มีผลประโยชน์อะไรให้กับเขา โบว์คิดไปคิดมาก็คิดว่าตัวเองคิดมากไป เขาคงเป็นคนแบบนี้อยู่แล้วอ่ะ”
เธอเล่าเรื่องที่พูดให้พี่ชายตัวเองฟังไม่ได้ให้แคปฟังแทน พอเห็นอีกฝ่ายฟังแล้วทำหน้าติดกังวลจึงกลบเกลื่อนไปว่าตัวเองคิดมากไปเอง จะว่าไปเธอก็รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ เธอคงคิดมากไปเอง เพราะคนที่เธอคบด้วยเขาเป็นผู้ใหญ่ มีงานมีการระดับสูงขนาดนั้นจะมาตามใจเอาใจเธออย่างเดียวก็ใช่เรื่อง เรื่องงานของเขาคงจะสำคัญมากกว่าอยู่แล้วถ้าเธอเข้าใจและยอมรับจุดนี้ได้เธอก็จะคบกับเขาได้ตลอดไป
“นี่รักครั้งแรกหรือเปล่า”
“รักแรกและรักเดียวค่ะพี่แคป รักมากจนโบว์ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน”
“อืม ค่อยๆดูไปเถอะ” แคปพูดได้แค่นี้เท่านั้นแหละ ตัวเขาเองก็ยังเอาตัวไม่รอดเลยเรื่องรัก ไม่มีหน้าจะไปสั่งสอนใครทั้งนั้น
“จริงสิพี่แคป โบว์ถามพี่ได้ไหม ผู้ชายแบบพี่ ชอบให้ผู้หญิงทำอะไรให้บ้างอ่ะ”
“หืม? หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่านอกจากร่างกายแล้ว พวกพี่ชอบอะไรอีกที่ผู้หญิงที่เป็นแฟนจะสามารถให้ได้น่ะ”
“เหย โบว์อย่าพูดแบบนี้ให้ไอ้แบงค์มันได้ยินเชียวนะรู้ไหม มันจัดการโบว์กับไอ้หมอนั่นแฟนโบว์แน่”
“ก็เพราะรู้ไงโบว์ถึงเลือกมาถามพี่ นะๆๆพี่แคปบอกโบว์หน่อย แฟนโบว์โคตรของความเย็นชาอ่ะ ทำอะไรเซอไพร้ซ์แค่ไหนเขาก็แค่อมยิ้มแล้วบอกขอบคุณ แต่โบว์ว่าเขาไม่ได้มองว่าโบว์ตื่นเต้นเลย โบว์จะทำอะไรดีอ่ะพี่ อยากให้เขาประทับใจ”
“ใครจะไปรู้” แคปตอบออกมาแทบจะทันที น้องโบว์ถึงกับหยุดชิงช้าลงแล้วเงยหน้ามองเขาทันทีเหมือนกัน
“ก็ขนาดพี่แบงค์เป็นคนนิ่งๆแบบนั้นยังติดพี่แคปแจบอกว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจ โบว์ว่าพี่แคปต้องมีอะไรดีๆช่วยแนะนำหน่อยสิพี่ อะไรก็ได้ที่จะทำให้คนของโบว์ตื่นเต้นสบายใจเวลาอยู่ด้วยกันน่ะ โบว์อยากเห็นเขายิ้มกว้างๆให้โบว์ครั้งเดียวก็ยังดี”
หลังจากแคปนิ่งไปเพราะครุ่นคิดอยู่สักพักเขาจึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเอามังคุดจิ๋วลูกเล็กๆที่ดูเหมือนลูกแก้วออกมา เขาเก็บไว้ตั้งแต่ตอนเย็นที่เข้าสวนไปตัดพวงมะยงชิดมาให้น้องโบว์แล้วเห็นมันห้อยล่อหน้าล่อตาอยู่ ลูกนี้พิเศษมันดูน่ารักคล้ายลูกแก้ว เปลือกแข็งแรงจนคิดว่าจะเป็นหินสีนิลได้ เขาจึงเก็บใส่กระเป๋าไว้ก่อน จากนั้นจึงแนะนำโบว์ไปหนึ่งอย่างก่อนที่อาร์กับแบงค์จะเดินออกมาจากด้านใน ทั้งหมดยืนคุยกันต่ออีกสักพักส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องแผนงานของไร่และสัพเพเหระทั่วไปสุดท้ายแบงค์ชวนเธอชวนกลับบ้านน้องโบว์อึกอักอยู่นิดก็พูดขึ้น
“คืนวันศุกร์หน้าพี่แคปว่างไหม”
“ศุกร์หน้า?” แคปทวนคำถามก่อนหันไปมองแบงค์ ทุกศุกร์เขาต้องเข้ากรุงเทพกับแบงค์อยู่แล้ว บางวันมีธุรกรรมบางอย่างต้องติดต่อถ้าไม่มีอะไรก็แค่รอกลับพร้อมกันช่วงดึกๆหลังแบงค์เลิกงาน
“อย่าลีลายัยโบว์ บอกไปดิก็แค่งานวันเกิดที่เพื่อนแกจะจัดให้ใช่ไหมล่ะ”
“พี่แบงค์อย่ามาขัดดิ โบว์อยากชวนพี่แคปเองนี่นา พี่แบงค์จัดรายการอ่ะ โบว์ก็อยากให้พี่แคปไปแทนไง ไปงานวันเกิดโบว์ที่ร้าน....ได้ไหมพี่ เพื่อนในกลุ่มโบว์จะจัดให้ โบว์อยากให้คนสำคัญของโบว์ไปด้วยกันทุกคนเลย น่าเสียดายไปหน่อยพี่แบงค์ไปไม่ได้” แต่ถ้าแคปไปพี่ชายเธอต้องฝากของขวัญไปด้วยอยู่แล้ว
“พ่อกับแม่มึงก็ชวนเหรอ” ที่ว่าคนสำคัญน่ะ แบงค์อดสงสัยไม่ได้ แต่น้องโบว์เอื้อมไปตีพี่ชายเธอหนึ่งที “บ้า พี่แบงค์อย่ามาเบรกกันสิ”
“อ้าวก็เห็น...”
“พอแล้วมึงแบงค์อย่าแกล้งน้อง” แคปรีบเข้าไปห้ามทัพไว้ แบง์มันชอบแกล้งน้องตัวเองเป็นนิจ ยิ่งถ้าโบว์ทำท่าสนิทสนมกับเขามากเกินมันจะทนดูไม่ได้มันจะอาละวาด
“โบว์ชวนพี่อาร์ด้วยค่ะ ไปพร้อมพี่แคปเลยได้ไหมพี่ ไปกันหลายๆคนนะๆๆ” เธอหันไปชวนอาร์ด้วยอีกคน เกลี้ยกล่อมอยู่นานแต่ก็พอจะรู้อยู่ว่าอาร์คงจะปฏิเสธ เธอจึงบอกใหม่ว่าจะจัดดึกๆหลังเที่ยงคืนไปแล้วให้แคปกับอาร์ไปพร้อมแบงค์ รอแบงค์จัดรายการเสร็จค่อยพากันไปงานวันเกิดเธอ
“นี่มึงวางแผนให้พวกกูเสร็จสรรพเลย?” แบงค์หันมาถามตาขวาง ๆ เธอยักไหล่
“ก็แค่กะไว้คร่าว ๆ”
“ดึกแบบนั้นจะไปกินอะไรกันเลยเวลาเกิดมึงแล้ว งานวันเกินเค้าเป่าเค้กสี่ทุ่มเว้ยกำลังดี”
“ก็พี่แบงค์เลิกงานห้าทุ่มอ่ะ โบว์ว่ามาไม่ทัน”
“มันไม่ทันอยู่แล้วล่ะ ปีที่แล้วไม่เห็นจะจัด ปีนี้ทำไมถึงได้เรื่องมากแบบนี้วะ”
“พี่อ่ะ!” เธอแทบจะกินหัวพี่ชายตัวเองเข้าไป ได้ยินแต่เสียงอาร์กับแคปหัวเราะเธอจึงหันไปหาอาร์
“แล้วพี่อาร์จะไปยังไงล่ะพี่ ไปพร้อมพี่แคปได้ไหมคะ”
“พี่ไปไม่ได้หรอกครับ ต้องอยู่เป็นเพื่อนเฮียโก้ เดี๋ยวฝากของขวัญไป โบว์ไม่โกรธพี่อยู่แล้วเนอะ เพราะพี่ไม่สำคัญเท่าเจ้าแคปหรอกใช่ไหม” อาร์แซว เห็นเธอหน้านิ่วแล้วก็ขำ “บ้า ไม่ใช่สักหน่อย โบว์ตั้งใจชวนทุกคนต่างหาก”
“โอเคๆอย่าอารมณ์เสียอีก เดี๋ยวพี่ดูก่อนนะครับ ถ้าแบงค์มันเลิกไม่ดึกมากพี่จะไป”
“อ้าว ทำไมงั้นล่ะ” เธอนึกว่าแคปจะตอบโอเคไปแน่นอนเสียอีก แบงค์หันมาขำหน้าตาเธอจนไหล่สั่น
“ยังไม่สัญญาแต่คิดว่าคงจะไปได้ เอาไว้คืนวันศุกร์ถ้าพี่ไปโบว์จะเห็นเอง”
คืนนั้นหลังจากส่งสองพี่น้องกลับบ้าน อาร์กับแคปก็เดินกลับเข้ามาด้วยกัน เจอพี่โชนหนึ่งในคนงานอยู่ประจำที่ไร่กำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อย เขาสองคนเลยแวะทัก
“คุณแคปคุณอาร์รีบกลับเข้าบ้านเถอะครับ กลิ่นฝนลอยมาแล้วผมว่าคืนนี้ฝนตกชัวร์ๆ ท่าจะหนักเอาการเสียด้วย” แคปเงยหน้ามองท้องฟ้า “เดี๋ยวอาฟี่จะกลับมา พี่โชนจะเปิดรั้วให้ใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับวันนี้เวรผม คุณโก้สั่งไว้แล้วเดี๋ยวผมรอคุณฟี่เองครับ”
แคปพยักหน้าเบา ๆ เขาเดินมาส่งอาร์ถึงหน้าบ้านทั้งที่รายนั้นบอกว่าแยกกันเสียตั้งแต่หน้าบ้านใหญ่ แต่แคปก็ดึงดันบอกจะเดินเข้ามาส่ง เพราะว่าบ้านของอาร์อยู่ลึกเข้ามาอีกนิดและค่อนข้างมืดแคปจึงติดนิสัยเดินเข้ามาส่งทุกครั้ง
“มึงเห็นกูเป็นผู้หญิงหรือไงวะไอ้แคป ไอ้นิสัยดูแลเทคแคร์กูนี่มึงมันแก้ไม่หายเลยจริงๆนะ” จะกับใครก็เป็นไปหมด มิน่าน้องโบว์กับไอ้แบงค์ถึงได้ติดมันนัก
“หึหึ...” แคปขำเบาๆในลำคอ ก่อนหันไปหาอาร์ “ศุกร์นี้เข้ากรุงเทพด้วยกันไหมล่ะวะ ไปงานวันเกิดน้องด้วยกัน ไปหลายๆคนสนุกดี เซอร์ไพร้ซ์น้องด้วย”
“ไม่ไหวหรอกว่ะ ถ้ามึงกับกูไปกันทั้งคู่เฮียโก้สลบตายคาไร่แน่ ๆ มึงก็รู้วันศุกร์บางสัปดาห์คนเยอะฉิบหาย กูต้องอยู่ทำงานให้สมเป็นผู้จัดการสิวะ คุณเจ้าของอย่างมึงจะอยู่หรือไม่อยู่ไม่มีปัญหาหรอก กูรับหน้าที่แทนมึงอยู่แล้ว ไม่งั้นจะมีกูไว้ทำไมล่ะ”
แคปยิ้มบางให้เพื่อนสนิทอีกคนของตัวเองก่อนที่เขาจะขโมยชกพุงอาร์เบาๆหนึ่งทีอย่างหยอกล้อ หลังจากนั้นเขาเดินกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ ห้องเฮียโก้ยังเปิดไฟไว้อยู่ แคปเงยหน้ามองท้องฟ้า คืนเดือนเพ็ญพระจันทร์เต็มดวงสวยงามมาก หากแต่เขาได้กลิ่นฝนลอยมาแตะที่ปลายจมูก มีกลุ่มเมฆดำทะมึนลอยมาจากอีกทิศหนึ่งไกลๆ แคปแวะเข้าไปคุยธุรกรรมทางการเงินของไร่กับพ่อของเขานิดหน่อยก่อนเดินถือสมุดบัญชีเล่มใหญ่ออกมา
จัดการธุระส่วนตัวเสร็จไม่นานเขาก็มานั่งจมจ่อมอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องซึ่งตั้งเอาไว้ติดหน้าต่างบานกว้าง
...ฝนตกลงมาแล้ว ทั้งที่พระจันทร์ดวงโตยังส่องแสง...
แคปไม่ชอบคืนฝนตก เพราะเหตุการณ์ในอดีตที่ผุดขึ้นมาในหัวใจทุกครั้งที่มีฝนตก
ภาพที่เขากับ...อดีตคนรัก กอดกันแนบแน่นท่ามกลางสายฝนคืนนั้น
ก่อนที่ทุกคำบอกลาจะเอ่ยออกมาโดยไร้เสียง เขาทิ้งทุกอย่างไว้ที่ตรงนั้น กลบความรู้สึกรัก ห่วงหา ถวิล และอาวรณ์
หากแต่ความคิดคำนึงไม่เคยลดทอนและทอดทิ้งคนรักเก่าของตัวเองได้เลยแม้สักวัน
เสียงรถเคลื่อนเข้ามาจอดลง แคปจึงมองเห็นว่าอาฟี่กลับมาแล้ว พี่โชนคนงานของไร่เข้าไปกางร่มรับ ช่วยถือของบางอย่างขณะที่อาฟี่หิ้วกระเป๋าปืนไรเฟิลสีดำยาวที่แคปคุ้นตาตั้งแต่เด็กเดินเข้าบ้าน
“ตรวจประตูให้แน่นหนาแล้วมึงก็ไปพัก” เสียงทุ้มสั่งรวบรัดชัดเจน ฟี่ไม่ใช่คนที่ต้องมาพูดมาก คำพูดของเขาสั้นๆรวบรัดและชัดเจนในคราเดียวเสมอมา นายโชนรับคำก่อนโค้งให้แล้วขอตัวออกไป คนที่เขาคิดว่าน่ากลัวที่สุดและอันตรายที่สุดในไร่นับแต่วันแรกที่มาสมัครเข้าทำงานที่นี่ก็คือผู้ชายคนนี้
คนที่หน้าตาเหมือนกับคุณโก้ทุกกระเบียดนิ้ว...ยกเว้นนิสัยและดวงตาสีดำสนิทแสนเย็นชานั่น
คืนนั้นฟี่วางกระเป๋าปืนเอาไว้ด้านนอกก่อนเดินเข้าไปที่ห้องโก้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้วคงเพราะความเหน็ดเหนื่อยงานมาตลอดทั้งวัน เขาเดินเข้าไปกระชับผ้าห่มให้ ปิดไฟหรี่ที่หน้าประตูก่อนเดินออกมาถือข้าวของๆตัวเองหิ้วขึ้นบนบ้านเคาะห้องหลานชายและเปิดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
เพราะว่าเห็นห้องแคปยังเปิดไฟอยู่ตั้งแต่ลงรถมา..และคืนนี้ก็เป็นคืนฝนตก...
“อาฟี่!”
แคปหมุนเก้าอี้กลับมาหลังจากสะดุ้งขึ้นนิดๆเมื่อเห็นว่าเป็นใครเปิดผั๊วะเข้ามา เขายังนั่งเหม่อมองฝนอยู่เลย สมุดบัญชีบนโต๊ะยังไม่ได้ถูกเปิดออกด้วยซ้ำ
“เช็ดให้หน่อย” ฟี่โยนกระเป๋าไรเฟินส่งให้ไม่รีรอ และไม่ใช่แค่นั้น เขายังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงเรื่อย ๆ พอถอดออกก็ปลดสายสะพายปืนที่บ่าสองข้างออกมาก่อนจะส่งอาวุธกระบอกสีเงินยวงที่รักที่สุดออกมาโยนลงที่เตียงแคปแล้วคว้าเอาเสื้อมาสวมไว้เหมือนเดิม เพียงแต่ไม่ใส่กระดุมแล้ว
“ทำไมยังไม่นอน” เสียงทุ้มถามขึ้น สายตาคมไล่สายตามองที่โต๊ะแคปอีกครั้ง โดยที่เจ้าของห้องตอนนี้ย้ายไปนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง เปิดกระเป๋าปืนออกแล้วค่อยๆจัดการเช็ด
“ใช้น้ำยาด้วยสิ ขวดใหม่อาทิตย์ก่อนกูทิ้งไว้ที่ห้องมึง” แคปค่อยนึกขึ้นได้ เขาเอื้อมไปหยิบน้ำยาขึ้นมาหยดใส่ผ้าผืนเล็กๆ ก่อนเอาไรเฟิลที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นดินปืน ราวกับเพิ่งใช้เสร็จสดๆร้อนๆออกมาปลดเซฟตี้ทุกอย่างพร้อมกับถอดตัวกล้องอย่างที่คุณอาเขาเคยสองตั้งแต่เด็ก
ที่เหลือก็แค่นั่งเช็ด
ภายในห้องเงียบไปครู่หนึ่งจนแคปรู้สึกว่าอาฟี่ที่ตอนนี้เดินไปนั่งแทนที่เขามองมาอยู่แบบไม่วางตา รัศมีกดดันแผ่ออกมาจนแคปยังรับสัมผัสได้ ดังนั้นเขาที่กำลังตั้งหน้าเช็ดของสุดรักสุดหวงของคุณอาจึงได้เงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาสงสัย
ทุกทีจะโยนปืนไว้ให้แล้วตัวเองก็จะลงไปอาบน้ำแท้ๆ ไหงวันนี้ถึงได้นั่งจ้องหน้าเขาอยู่ได้
“อาฟี่....
“ทำไมมึงไม่มีแฟน?”
!!!
แคปยังไม่ทันได้อ้าปากพูดเสร็จดีคนที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่กลับโพล่งคำถามประหลาดขึ้นมา เขาตกใจจนตาเบิกโพลง ปืนหนักๆในมือเกือบหล่นทับขา “อะ....อะไร” จู่ๆถามอะไร ตัวเองก็ไม่มีเหมือนกันแท้ๆ
“กูถามว่าทำไมมึงยังไม่มีแฟน”
ฟี่ย้ำออกมาชัดๆอีกครั้ง สายตาที่ถามไม่มีวี่แววว่าล้อเล่น ซึ่งคุณอาเขาไม่เคยล้อเล่นอยู่แล้ว แคปถูกสายตาสีดำสนิทราวพญามัจจุราชตรึงไว้คล้ายเขากำลังถูกสอบปากคำในคดีร้ายแรงอุกอาจอย่างไรอย่างนั้น
“ผะ...ผมไม่มีหรอก” แคปมุ่นคิ้วตอบแล้วเผลอมองไปนอกหน้าต่าง ฝนเทลงมาหนักยิ่งกว่าเดิม
“ทำไมถึงไม่มี กูไม่เห็นมึงจะชอบใคร....หลายปีมาแล้ว” เมื่อก่อนตอนแคปยังเด็ก ฟี่ที่มีหน้าที่รับผิดชอบแคปคอยตามดูแลตลอด เห็นเขางานยุ่งขนาดนี้บางวันถึงขนาดขับรถแวะเวียนเข้าไปดูหลังเลิกเรียน แคปควงสาวตั้งแต่มัธยมปลายพอเข้ามหาวิทยาลัยก็เห็นควงผู้หญิงบ้างประปราย จนกระทั่งมาถึงเด็กผู้ชายคนนั้น ทายาทคนเดียวของรัชชา คนที่เป็นน้องรหัสลาเต้หลานชายคนโตของเขา
“ตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่อง กูไม่เห็นมึงคบใครอีกเลย หมายความว่ายังไง”
“..........” แคปจุกอยู่ที่ปาก มองสบตากับผู้ปกครองแล้วตเองรีบหลบเพราะอีกคนไม่หลบเขาแน่นอนอยู่แล้ว มีแต่จะจ้องให้เขาทำอะไรไม่ถูกเสียมากกว่า ก็ไม่รู้จะตอบคำถามคุณอาของเขาแบบไหนยังไง มองซ้ายมองขวาชำเลืองไปที่ประตูก็แล้ว กระจกก็แล้วตู้เสื้อผ้าก็แล้ว สุดท้ายไม่รู้จะทำยังไงเขาจึงเลือกมองออกไปนอกหน้าต่าง
สายฝนเทกระหน่ำซัดลงมา ฟ้าผ่าเปรี้ยงให้ได้ยินจนต้องสะดุ้ง
“..ฝนตก..” แคปพึมพำออกมาหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง สายตายังจ้องออกไปแต่ด้านนอก ฟี่มองดูเสี้ยวหน้าหลานชายนิ่ง ๆ ดวงตาที่ลึกสุดจะหยั่งของเขาไม่เคยมีใครดูออก
“มึงเกลียดฝน ตั้งแต่วันนั้นหรือ?”
แคปนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าเบา ๆ ราวกับต้องมนต์ เหตุการณ์วันนั้นทั้งโก้และเต้เห็นทุกอย่าง แต่วันนั้นฟี่ไม่อยู่ เขาไม่คิดว่าคุณอาเขาจะรู้ แต่ในที่สุดถึงจะรู้ไม่น่าจะรู้รายละเอียดได้ขนาดนั้น
ที่สำคัญห้าปีที่ผ่านมาอาฟี่ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเขาเลย แคปหันกลับมามองใบหน้าคมคายที่เหมือนคุณพ่อเขาไม่มีผิดนั่น
“มึงโตหรือยังแคป” คำถามที่ดูเหมือนไม่ต้องการคำตอบ ฟี่พูดพลางลุกขึ้นแล้วเดินไปมองที่นอกหน้าต่างฝั่งด้านข้างให้ชัดๆก่อนจะพิงตัวเองเอาไว้ที่กรอบไม้นั่น กอดอกมองดูคนบนเตียงที่ตอนนี้ก้มหน้าลงไปเช็ดปืนให้เขาต่อ
แคปไม่เหมือนเดิมเขารู้มานานแล้ว โก้เองก็สังเกต ไม่เว้นกระทั่งลาเต้เองก็รู้ ทุกคนต่างหวังว่า ‘เวลา’ จะช่วยเยียวยาทุกสิ่งโดยเฉพาะหัวใจ เพียงแต่ว่า เวลาห้าปีมันยังไม่นานพอที่จะเรียกคาปูชิโน่ หลานชายคนเดิมของเขากลับมาเลยหรืออย่างไร
ความรักที่คิดว่าเป็นเพียงรักแรกของวัยรุ่น ความลุ่มหลง รักฉาบฉวย อยากรู้อยากลอง จนถึงบัดนี้เขาไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่ตัวเองและโก้คิดจะถูกต้องเสมอไป
คนเราเมื่อโตขึ้นต้องตัดสินใจบางอย่างได้ด้วยตัวเอง
“อาฟี่ครับ....
“มึงโตหรือยังแคป”
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองคนที่หน้าต่างทันที ตอนแรกแค่คิดว่าคุณอาเขาพูดขึ้นมาลอย ๆ ตอนนี้คำถามออกมาจากริมฝีปากนั่นอีกครั้งแคปถึงค่อยรู้ว่าคุณอาเขาถามเพื่อต้องการคำตอบจริง ๆ
แคปจึงพยักหน้า “โตแล้วสิ” ก็เห็นอยู่ว่าเขาโตแล้วจริง ๆ จะยี่สิบห้าแล้วเนี่ย
“ใช่ มึงโตแล้ว ไม่เหมือนเมื่อห้าปีก่อน ตอนนี้มึงเป็นถึงเจ้าของไร่ เป็นหัวหน้าดูแลคนงานในไรไม่รู้กี่สิบชีวิต ทำบัญชีเอง ดูแลจัดสรรระบบการเงิน มึงโตขึ้นมากแล้วจริงๆ”
“อาฟี่หมายความว่ายังไงครับ” แคปเงยหน้าขึ้นมาจ้องคนพูดกลับทันที คำพูดบางจุดของอาฟี่ไม่ถูกต้อง หากแต่ฟี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ร่างสูงใหญ่เพียงแค่ยืนมองเขาเงียบๆโดยที่ไม่พูดอะไรต่ออีกเลย จนกระทั่งแคปเช็ดปืนให้จนเสร็จ เขาปิดล็อคตัวกระเป๋ายาว ๆ เสร็จเรียบร้อยเงยหน้ามองคนที่ยังนั่งจ้องเขาอยู่
“ผมเข้มแข็งนะ” อาฟี่รู้หรือเปล่า
“รู้สิ..” รู้ว่าคนที่พูดว่าตัวเองเข้มแข็งมักอ่อนแอที่สุดไงล่ะ
“เพราะงั้นอาฟี่ไม่ต้องห่วงผมหรอกน่า ผมรู้เหอะเพราะคืนนี้ฝนตกใช่ไหม อาฟี่รู้ว่าผมไม่ค่อยชอบฝนเลยตั้งใจมาอยู่เป็นเพื่อนผมใช่หรือเปล่า”
หึ...ไอ้เด็กบ้า ใครเขาคิดแบบนั้นกัน
“เสร็จแล้วใช่ไหม วันนี้เช็ดเร็วดี” ฟี่ลุกขึ้นฉวยเอากระเป๋าอาวุธคู่ใจของตัวเองมาแล้วเดินไปที่ประตู แคปเดินออกไปส่ง เขาตั้งใจไปล็อคประตูไว้ด้วยเพราะคิดว่าจะนอนแล้ว
หากแต่ฟี่ก้าวพ้นกรอบประตูไปก็หันกลับมาหาเขา
“มึงรู้ไหม คนที่โตแล้วน่ะเขาสู้เพื่อตัวเองกันทั้งนั้นมึงทำได้ไหมล่ะ ความเข้มแข็งมีพอไหมคาปูชิโน่”
คนฟังขมวดคิ้วทันที ยังไม่ทันได้คิดตามคำพูดคุณอาครบถ้วนดี มือใหญ่ของฟี่ก็วางแหมะลงที่ศีรษะเล็กของหลานชายในความดูแล
หลานที่เขาใกล้ชิดด้วยมากที่สุด
“มึงมีสายเลือดของกูอยู่ครึ่งนึงคาปู วันนี้ไม่เหมือนเมื่อห้าปีก่อนอีกแล้ว ไม่อ่อนแอเหมือนผู้หญิงแบบนั้นมันน้ำเน่าน่า สู้เพื่อตัวเองสิ กูพูดแค่นี้มึงเข้าใจไหม”
พูดจบก็เดินหายไปจากตรงนั้นราวกับวิญญาณร้าย แคปจะรั้งแขนไว้คุยต่อแต่ไม่ทันเสียแล้วรู้สึกตัวอีกทีเสียงประตูห้องนอนใหญ่ด้านล้างก็ดังโครม
“อาฟี่หมายความว่า...”
แคปพึมพำอย่างงุนงง นึกทบทวนคำพูดของคุณอาเขาขึ้นอีกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
(http://i60.tinypic.com/2hwd3xv.gif)
เช้านี้เจ้านายของเขาอารมณ์ไม่ดี
การประชุมเริ่มต้นด้วยรายงานผลการประกอบการ ตัวเลขมหาศาลถูกนำมาฉายขึ้นเป็นรายงานบนจอภาพ ต่อด้วยการรายงานผลการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในรอบไตรมาสที่ผ่านมา ทุกอย่างดำเนินต่อไปจนถึงช่วงรายละเอียดที่จะดำเนินการต่อสำหรับไตรมาสที่สามของปีนี้ มีการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง แผนงานที่ควรจะมีการปรับปรุงในบางจุด หลายฝ่ายถกเถียงข้อคิดเห็น จนในที่สุดได้บทสรุปของคณะผู้บริหารจากฝ่ายต่าง ๆ และสุดท้ายเป็นการกล่าวสรุปสั้นๆของท่านประธานหลักของการประชุม
ทว่าวันนี้นายใหญ่กลับกล่าวคำพูดสั้นๆแต่รวบรัดได้ใจความและดูเหมือนเผด็จการได้ในคราเดียว
ปอชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่เหนือคนทั้งหมดในห้องประชุมใหญ่แห่งนี้ เจ้านายเขาพูดจบยังทำหน้านิ่งๆไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาเลยสักนิด บรรยากาศตึงเครียดแผ่ออกมากดดันจนผู้เข้าประชุมจากหลายฝ่ายขนลุกขนพอง
ไม่มีการชี้แนะอะไรเพิ่มเติม
ไม่มีบทสรุปหลังวาระที่ยืดยาว
มีแต่ดวงตาที่เหยียดมองสิ่งที่จำเป็นต้องแก้ไข แค่นั้นคนที่โดนจ้องก็แทบจะหดหัวมุดกลับแผนกของตัวเองแทบไม่ทัน
ดีเท่าไหร่แล้วที่นายเขาไม่ฟาดเอกสารที่ดูแล้วไม่เข้าท่าออกไปให้พ้นจากห้องประชุมนั่น
“คุณเอสครับ ฝ่ายควบคุมคุณภาพของรัชชาโภคภัณฑ์ทางภาคเหนือ...”
“วันจันทร์มึงขึ้นเหนือจัดการให้เรียบร้อย” ปอโค้งศีรษะรับคำ “มีขอวงเงินงบประมาณเกินเจริงมาด้วยครับ คนของเราที่ส่งไปสืบก่อนหน้ารายงานมาแล้ว ทุกอย่างเป็นแบบที่นายสงสัย”
“อนุมัติเงินให้มันไป ล่อให้ติดกับแล้วจับให้ได้จังๆ จัดการเด็ดปีกมันให้เสร็จอย่าให้มันบินต่อได้อีก”
“นายไม่เอาแล้วใช่ไหมครับ” คำถามเบ็ดเสร็จพ้นออกมาจากริมฝีปากของเลขา เขาเพียงแค่รอคำสั่งของนาย ที่จริงแล้วงานของเขามีแบบนี้อยู่บ่อยๆ
“โยกสุรชัยที่คุมในส่วนของจังหวัดเล็กๆขึ้นไปทำแทน กูชอบผลงานของมัน” ปอมองดูชื่อผู้จัดการฝ่ายควบคุมคุณภาพที่ปรากฏอยู่ที่หัวแฟ้มอีกครั้ง
“ผมจะทำให้เสร็จภายในสามวัน”
“สองวันแค่นั้นพอ”
“ครับนาย”
(http://i60.tinypic.com/2hwd3xv.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-10-2015 18:38:59
เสียงเคาะนิ้วลงที่โต๊ะเป็นจังหวะดังขึ้นสองครั้งก่อนที่ปอจะเงยหน้ามองคนที่ยืนสวยอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวเอง เขารีบลุกขึ้น “สวัสดีครับคุณมิตรา” เวลาที่อยู่ในคราบของเลขาหน้าห้องธรรมดาเขาต้องเป็นคนเรียบร้อยอบอุ่น มีแต่ต่อหน้าเจ้านายของเขาเท่านั้นที่รู้ว่างานจริงๆที่คุณนาคินฝึกเขามาคืออะไร
งานของเลขาส่วนตัวของเจ้าสัวคนเล็ก....มือขวา
“ฉันมาโดยไม่ได้นัดหมายไว้ก่อน ไม่รู้เจ้านายเธอจะยอมให้เข้าพบไหม”
“คุณมินตรารอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะขออนุญาตให้” ปอว่าแล้วขยับออกจากโต๊ะกำลังจะเชิญเธอไปนั่งรอที่ชุดรับแขกด้านข้าง หากแต่เธอฉวยแขนของเลขาหนุ่มไว้ก่อน “เช้านี้เขาอารมณ์ดีไหม ยังโกรธฉันอยู่หรือเปล่า”
“โกรธ?” ปอทำท่านึกก่อนจะบอกออกมา “ครับ คุณเอสอารมณ์ไม่ดี แต่ผมว่าคง...” ไม่ได้โกรธ
“เขายังโกรธฉันเรื่องคูเปอร์สินะ”
“หา?”
“เขาโกรธฉันเรื่องคูเปอร์ เป็นอาทิตย์แล้วยังไม่ยอมลงให้กันเลย ไม่ว่าจะง้อยังไงก็ไม่ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้ โทรหาก็พูดจาเย็นชาด้วย ฉันกลุ้มใจจริงๆนะ”
“นายโกรธคุณเรื่องคูเปอร์หรือครับ”
“ใช่สิ เจ้าหมานั่นไม่ว่าเมื่อไหร่มันก็สำคัญอยู่ดี ตั้งแต่ที่ฉันเคยไปคฤหาสน์นั้นเป็นครั้งแรก แค่ฉันทำท่าจะอุ้มมันยังโดนเขากวาดสายตาใส่เลย ไม่จำแท้ๆวันก่อนยังถือวิสาสะพามันไปจูงเล่นก็เลยโดนเข้าแบบนี้แหละ” เธอร่ายยาวออกมาอย่างน่าสงสาร ในตอนแรกปอทำท่าว่าจะแก้ตัวให้เจ้านายของตัวเอง ทว่าฟังเธอพูดถึงเรื่องที่ทำให้เจ้านายเขาไม่พอใจปอก็อับจนปัญญา
ก็คูเปอร์มันเป็นยิ่งกว่าหัวใจของเจ้านายเขาเสียอีก
“ไม่หรอกครับ คงเครียดเรื่องงานมากกว่าเดี๋ยวคุณมินตรารอสักครู่นะครับ ผมจัดการให้”
“ไม่ดีกว่า”
เธอฉวยแขนเขาไว้อีกครั้งแล้วส่ายหน้า ก่อนยื่นสิ่งที่ถือขึ้นมาด้วยให้ “ฉันรบกวนเธอเอาของสิ่งนี้ให้เขาหน่อยได้ไหม คิดว่าพบตอนนี้เขาก็คงจะเย็นชากับฉันอยู่ดีนั่นแหละ บอกเขาด้วยว่าฉันจะต้องไปถ่ายแบบที่หัวหินสองสามวัน”
“เอ่อ จะดีเหรอครับ คุณมินตราทำไมไม่เข้าไปบอกเอง” คุณเป็นคู่หมั้นเขานะ
“มินต์ไม่กล้าน่ะ แบบนี้แหละดีแล้วให้เขาอารมณ์เย็นขึ้นกว่านี้ก่อนดีกว่า ปรเมทช่วยเอาขวดโหลนี่ให้เขาทีละกันไว้เดี๋ยวฉันจะโทรมาถามว่าเอสเขาเอามันตั้งไว้ที่ไหน บอกเขาด้วยว่าฉันทำเอง รบกวนเธอด้วยแล้วกันนะปรเมท” เธอเดินฉับๆออกไปแล้ว ปอมองขวดโหลที่อยู่ในมือก่อนจะเห็นพนักงานผู้ช่วยเขาอีกคนเดินถือแก้วน้ำชากับของว่างเข้ามา
“เปลี่ยนเป็นกาแฟให้นายท่านแล้วกัน คุณมินตราเธอกลับไปแล้วล่ะ”
เขาสั่งพนักงานไปแบบนั้น รออยู่สักครู่พอกาแฟมาพร้อมปอก็รับถาดมาถือไว้เองโดยวางขวดโหลคุ๊กกี้รสใบเตยสีเขียวอ่อนลงข้าง ๆ ก่อนเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปด้านใน
“กาแฟครับ”
เอสเพียงแค่ละสายตาออกจากแฟ้มงานบนโต๊ะ เขาเหลือบมองปอแค่เพียงแวบเดียวไม่ได้ตอบรับอะไร ปอวางแก้วกาแฟลงที่โต๊ะพร้อมกับขวดขนมสีสวยข้างๆกัน
“เมื่อสักครู่คุณมินตรามาครับ เธอฝากขนมขวดนี้ไว้ให้คุณ”
..เงียบ..
เจ้านายของเขายังก้มอ่านเอกสารบางอย่างต่อ หน้าตาเฉยๆไร้อารมณ์แบบนี้ล่ะที่เขากลัวมากที่สุด
“มีธุระอะไรอีก”
“ไม่มีครับ” ตอบรับแทบจะทันที ก็เสียงถามดูจริงจังเสียขนาดนั้น
“ไม่มีก็ออกไปได้แล้ว กูจะทำงาน”
“ครับ” เลขาหนุ่มโค้งศีรษะลงให้อย่างสุภาพเขากำลังจะหันหลังเดินออกไปทว่าเสียงทุ้มของเจ้านายดังขึ้นก่อน “เอาถาดกาแฟของมึงออกไปด้วย ทีหลังไม่ได้สั่งไม่ต้องเอาเข้ามา”
“ขอโทษครับ” ปอรีบกุลีกุจอเอาแก้วกาแฟใส่ถาดจะยกออกไป เอสตวัดสายตาขึ้นมองเขาอีกรอบ
“ขวดโหลนี่ก็เหมือนกัน เอาออกไปด้วยพร้อมกันเลย”
“แต่ว่าคุณมินตราเธอ..” เป็นคู่หมั้นของคุณ แล้วยังทำขนมมาให้คุณอีกนะ ใจร้ายชะมัด
เอสถอนหายใจยาวเหยียดก่อนเอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปนั่งอยู่ที่โซฟาบุนวม ชุดรับแขกอย่างดีอีกฝั่งหนึ่งของห้อง เขาจับรีโมทขึ้นมา
“ผมว่าถ้าวางไว้ในห้องเธอคงจะดีใจครับ เธอบอกว่าเธอทำมาเอง แล้วก็อยากจะขอโทษคุณเรื่องของคูเปอร์...ด้วย”
ยังพูดไม่ทันจบเสียงเพลงวันคริสมาสต์ดังลอดออกมาจากทีวี ตามมาด้วยเสียงคุ้นเคยของเพื่อนสนิทที่สุดของเขาแล้วจากนั้นก็เป็นเสียงเห่าของคูเปอร์ ปอไม่ต้องมองดูก็พอรู้ว่านายของเขาเปิดคลิปอะไรดู
“จะเอาวางไว้ที่ไหนก็ตามใจ มึงคิดให้กูแล้วกัน”
ช่วงบ่ายของวันนั้น ประมุขน้อยของรัชชามีนัดเจรจาตกลงเรื่องธุรกิจกับบุคคลสำคัญทางการเมืองที่ห้องรับรองใหญ่ชั้นรองลงมา กว่างานเจรจาจะเสร็จสิ้นปาเข้าไปบ่ายสามกว่าๆ เสียงรองเท้าหนังมันปลาบกระทบกับพื้นหินขัดดังไปก้องทางเดินหรูหราที่ทอดยาวไปถึงห้องใหญ่สุดของชั้นนี้
“สั่งดอกไม้ให้ตามที่บอกไว้หรือเปล่า”
“ครับ กุหลาบสีแดงช่อใหญ่” เหมือนเดิม
เมื่อเวลาบ่ายสี่โมงมาถึงดอกไม้ช่อสวยก็มาส่งให้ถึงที่ชั้นล่างตามคำสั่งของเลขาท่านประธาน พนักงานประชาสัมพันธ์เอาขึ้นมาส่งให้ที่หน้าห้องด้วยตัวเอง พักนี้เธอชินกับการถือดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ขึ้นมาวางไว้ที่โต๊ะเลขาท่านประธานเสียแล้ว เคยลองถามว่าเป็นของใครคุณปอก็บอกแค่ว่าเป็นของนาย พอเธอรุกหนักเข้าว่านายสั่งมาให้คุณมินตราหรือ ปอก็เพียงยิ้มแหยๆให้เธอ
“ใครกันน๊า คนโชคดีคนนั้น”
โชคร้ายล่ะสิไม่ว่า ปอได้เพียงแค่นึก เพราะเอาเข้าจริง ๆ เขายังนึกไม่ออกว่าเอสส่งดอกไม้ให้ใครแทบจะทุกวัน ช่วงเย็นเขามักจะโดนสั่งว่าไม่ต้องขับรถให้ เพียงแต่ถือดอกไม้ไปวางไว้ให้ที่หลังรถแค่นั้นก็จบ
ปอไม่เคยรู้เลยจริง ๆ รู้แค่ว่าที่แน่ๆ ไม่ใช่มินตรา
“คุณเอสครับดอกไม้มาแล้ว ผมเอาวางไว้ตรงนี้นะครับ”
ปอค่อยวางช่อดอกไม้ลงที่โต๊ะกระจกเล็กๆหน้าชุดรับแขก เพื่อรอเวลาหลังเลิกงานจึงจะเป็นหน้าที่เขานำไปใส่ไว้ในรถ เอสไม่ได้เหลือบมองเขาด้วยซ้ำ
แม้แต่ช่อดอกไม้ก็ยังไม่ได้ชายตามอง
ตอนนี้ร่างสูงสง่าหลังโต๊ะไม้สักทองตัวโตกำลังนั่งดูรายงานสรุปที่เขาเพิ่งทำส่งให้ ปอจึงออกไปนั่งทำงานของตัวเองต่อเช่นกัน แต่ทว่า เพียงแค่ไม่ถึงห้านาทีโทรศัพท์สายภายในก็ดังขึ้น เขาฉวยหูโทรศัพท์ขึ้นมารับขณะสายตายังโฟกัสอยู่ที่หน้าจอใหญ่ของเครื่องคอมพิวเตอร์
“เธอบอกว่าชื่ออะไรนะ” ปอขมวดคิ้วนิดๆทวนคำถามลงไป เพราะที่ฟร้อนท์โทรขึ้นมาแจ้งว่ามีคนมาขอเข้าพบท่านประธาน ยื่นบัตรแสดงตัวเรียบร้อย ที่สำคัญมีบัตรผ่านสีทองด้านหลังมีลายเซ็นต์ของนายใหญ่ชัดเจน นี่เป็นบัตรผ่านของคนพิเศษที่เอสจะให้ไว้แค่บางคนเท่านั้น หนึ่งในนั้นก็มีเขากับเพื่อนสนิทของเจ้านายแค่ไม่กี่คน มันมีความหมายว่าจะขึ้นมาพบเมื่อไหร่เวลาไหนก็ได้ทั้งนั้น
“เธอชื่อโบว์ค่ะ บอกว่าไม่ได้นัดไว้ แต่เห็นบอกว่าถ้าบอกชื่อเธอกับท่าน ท่านจะรู้จักแน่นอนค่ะ”
“เดี๋ยวผมลงไป”
ปอวางงานในมือลงทันที ไม่รู้หรอกว่าคนที่มาขอพบเป็นใครแต่ด้วยมารยาทและไม่อยากให้ผู้หญิงต้องรอนาน ยิ่งพีอาร์คนสวยกระซิบบอกมาว่าเธอใส่ชุดนักศึกษามาด้วยเขายิ่งต้องรีบลงไป
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีแปลกๆ
“สวัสดีค่ะ” พอลงไปถึงเห็นคนที่มาขอพบนั่งรออยู่ที่เก้าอี้รับแขกแล้ว โบว์ลุกขึ้นสวัสดีขณะที่ปอกวาดสายตาครั้งเดียวสำรวจความเรียบร้อยทุกอย่างของเธอ
กระโปรงสั้นไปนิด
“นี่บัตรค่ะ” มือเล็กยื่นบัตรแข็งสีทองมันวาวส่งให้ ปอพลิกดูที่ด้านหลัง รอยลายเซ็นต์ของนายเขาแสดงชัดเจน รู้สึกคุ้นหน้าเธอพอสมควรแต่ก็คิดว่านักศึกษาคนไหนๆเดี๋ยวนี้ก็สวยเหมือนกันไปหมด หน้าตางดงามหมดจด ผิวพรรณขาวสะอาด แต่เอาจริง ๆ อยากพูดเหลือเกินว่า แบบนี้ไม่ใช่สเป็คเจ้านายเขาสักนิด ผู้หญิงที่เอสเลือกควงไม่เปรี้ยวจี๊ดก็สวยจนหยาดเยิ้ม หน้าตาที่เรียกว่าน่ารักแบบนี้มันดูธรรมดามากเกินไป แต่เขาก็อดสงสัยในบัตรสีทองนั้นไม่ได้
ขนาดมินตราคู่หมั้นยังไม่ได้รับสิทธิพิเศษแบบนั้นเลย
“คุณนั่งรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมรายงานเจ้านายให้” พอขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของตัวตึก ปอเชิญให้เธอนั่งรอที่ชุดรับแขก อดสังเกตสายตาเธอไม่ได้เพราะตลอดทางที่เดินมาเธอดูตื่นเต้นจนเหงื่อตก ยิ่งตอนอยู่ในลิฟต์แก้วหรูหราและออกมาถึงทางเดินโอ่อ่าแต่เต็มไปด้วยความเป็นส่วนตัวของชั้นกว้าง ๆ ชั้นนี้ เธอมองซ้ายมองขวาไม่หยุด
“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณเอสอยู่ในห้องนั้นเหรอคะ” เธอรั้งปอไว้ด้วยคำถาม กับใบหน้าตื่นๆ ปอพยักหน้าให้ “ใช่ครับ คุณเอสนายเป็นายใหญ่ของที่นี่ ท่านคือท่านประธานของรัชชากรุ๊ป ตำแหน่งสูงสุดของแวดวงรัชชาเป็นรองแค่คนเดียวคือคุณพ่อของท่าน นั่นก็คือท่านเจ้าสัวใหญ่ครับ”
คนฟังหน้าซีดเผือด เธอรู้ว่าเอสทำงานที่นี่ ในบัตรนั่นไม่ได้เขียนอะไรนอกจากชื่อแล้วก็ตำแหน่งเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด เธอเข้าใจความหมายแต่ไม่คิดว่าจะลึกซึ้งอะไรขนาดนี้ ก็แค่คิดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าส่วนใดส่วนหนึ่งของรัชชา สารภาพตรงๆไม่รู้จริงๆว่านามสกุลอัครรัชชานนท์ คือเจ้าของความยิ่งใหญ่ในจุดนี้
“คุณรอสักครู่นะครับ”
ปอไม่ได้ตอบคำถามเธอ ทว่าเขาตรงไปเคาะประตูแล้วเข้าไปรายงานให้เจ้านายทราบทันที เอสเพียงแค่ขมวดคิ้วนิดๆ เขาหยุดงานในมือลงแล้วเงยหน้ามองเลขาตัวเอง ปอเองก็จ้องตอบไม่ลดสายตาลงเหมือนกัน
“มีอะไร ทำไมมองหน้ากูแบบนั้น”
“เปล่าครับ” พูดว่าเปล่าแต่คนเป็นเลขากลับลืมตัว เหลือบมองไปที่ช่อดอกกุหลาบสีแดงสดนั่น เหมือนมีอะไรบางอย่างดลใจให้เขานึก ว่าเจ้าของดอกไม้นั่นคือหญิงสาวในชุดนักศึกษาคนนี้
“ไปเชิญเธอเข้ามาสิ” เอสปิดแฟ้มงานลง ขยับเก้าอี้หมุนเปลี่ยนองศานิดหน่อย แต่สายตาคมกริบก็ดูรู้ว่าเลขาตัวเองมองดอกไม้แล้วเลื่อนมองมาที่เขา
“เธอเป็นเจ้าของดอกไม้นั่นเหรอครับ” ปอตัดสินใจถามอย่างเสียมารยาท เขาไม่รู้หรอกว่าแววตาเขามันฟ้องเหลือเกิน อย่าคิดว่าเขาไม่สนใจไม่ใส่ใจ ที่ผ่านๆมาเอสควงเล่นไปเรื่อยเขาไม่ยี่หระอยู่แล้วแม้กระทั่งคู่หมั้นอย่างคุณมินตราก็ไม่กระทบใจเขาแม้แต่นิด เขาเฝ้าดูให้ตลอด
เฝ้าดูให้เพื่อนสนิทตัวเอง
เอสไม่เคยจริงจังกับใคร ไม่มีใครเลยที่เคยได้รับช่อดอกไม้แบบนี้ และไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่เจ้านายของเขาจะให้สิทธิพิเศษได้การ์ดสีทองใบนั้น การ์ดที่เหมือนกับของเขาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของแคป
“ไปเชิญเธอเข้ามา อย่าให้ต้องพูดเป็นครั้งที่สาม”
ในที่สุดหญิงสาวหน้าตาน่ารักเข้ามายืนอยู่ต่อหน้าท่านประธานหนุ่มแห่งรัชชา เอสกระตุกรอยยิ้มให้เธอเมื่อพบว่าแววตาในดวงหน้านั่นประหม่าถึงที่สุด เขาลุกขึ้นแล้วก้าวเข้าไปหาก่อนส่งยิ้มให้
รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาอีกเช่นเคย...พลอยทำให้เลขาหนุ่มระบายลมหายใจอย่างโล่งอก
นึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างแทนไอ้เพื่อนบ้าเสียแล้ว โชคดีที่เขาพอจะดูเจ้านายของเขาออก
“ไม่คิดว่าเธอจะมาหาฉันที่นี่” คนพูดฉวยเอาข้อมือขาวผ่องดึงให้เดินตามไปที่เก้าอี้รับแขก ก่อนที่เขาจะหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาส่งให้เธอ “ดีใจนะที่เธอมา ยินดีต้อนรับ”
คำพูดอ่อนหวานแบบนั้นทำเอาบุคคลที่สามอย่างปอตาวาวขึ้น แน่นอนว่าเขาไม่เคยได้ยินและได้เห็นเอสในโหมดนี้ ดอกไม้ช่อนั้นเป็นของเธอคนนี้จริงดั่งที่คิด ดวงหน้าอ่อนหวานเขินจัดจนซับสี ปอยิ่งมองยิ่งรู้สึกคุ้นหน้าแต่นึกยังไงเขาก็นึกไม่ออก
“อ่ะ เอ่อ โบว์ขอโทษนะคะที่มารบกวนเวลางานของคุณ”
“ไม่เป็นไร ไม่ได้รบกวนเธอมีธุระกับฉันหรือ?”
“ใช่ค่ะ วันนี้โบว์เลิกก่อนเวลาอยากจะทำเซอไพร้ซ์คุณเอส โบว์เลยชิงมาหาคุณก่อน” ก่อนที่คุณจะแวะไปรับเหมือนอย่างทุกๆวัน
“หึ...” เอสแค่นเสียงออกมาจากลำคอ เขาขยับชิดเข้าไปหาเธออีกหน่อยก่อนจะสังเกตเห็นว่าเลขาส่วนตัวของเขายังไม่ได้เคลื่อนย้ายตัวเองออกไป
“ปรเมท..”
เสียงทุ้มของเจ้านายเอ่ยชื่อเขาเรียกสติดังก้องกังวาล ปอถึงค่อยโค้งคำนับแล้วออกจากห้องไป หน้าที่ของเขาคือตระเตรียมเครื่องดื่มให้สำหรับแขกของเจ้านายด้วยเพราะอย่างนั้นต้องมัวมายืนจ้องอยู่แบบนี้คงไม่ดี ขณะที่ที่บรรยากาศภายในห้องอาจจะเรียกได้ว่าอาบไปด้วยสีชมพูอาจจะได้
“โบว์ชอบกุหลาบสีแดง” ตอนนี้ได้มาเกือบทุกวัน เธอจัดมันไว้จนเต็มห้องไปหมด ถึงจะรกยังไงก็ไม่มีทางแบ่งให้ใครเด็ดขาด “ขอบคุณมากนะคะ”
“ถ้าอยากได้อย่างอื่นก็บอกฉัน” ชามะลิร้อนๆถูกนำเข้ามาเสิร์ฟ สายตาของเลขาหนุ่มเผลอมองฝ่ามือที่กุมกันอยู่ของทั้งสองคน
คุณเอสจับมือผู้หญิงคนนี้??
แก้วชาร้อนสั่นขึ้นนิดๆ หรือบางทีอาจจะไม่นิดเพราะว่าเสียงถ้วยกระเบื้องเคลือบชั้นดีในมือกระทบกับถาดจนระคายหู ปอรีบปลุกปลอบใจตัวเอง
หรือว่าทุกอย่างระหว่างเจ้านายของเขากับเพื่อนรักของเขาจะจบลงแล้วจริง ๆ
“ไม่มีธุระอะไรแล้ว ออกไปได้” คนถูกบอกเผลอตวัดสายตามองนายเหนือหัวของตัวเองอย่างลืมตัว เอสเพียงแค่สบสายตาเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเลื่อนถ้วยชาขยับส่งให้เธออีกครั้ง
อย่างเอาอกเอาใจ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวครับ” เลยเวลาเลิกงานแล้ว เขาก็ไม่อยากจะอยู่ต่อนักหรอก ก่อนออกไปยังอดไม่ได้ที่จะหันมองสองคนในห้องอีกครั้ง เอสพิงลงที่พนักของเบาะในท่าทีสบาย ๆ ขณะที่หญิงสาวหยิบขวดแก้วสีสวย ขวดคุ๊กกี้ของคุณมินตราที่เขาเพิ่งจะเอาวางไว้ข้างแจกันดอกไม้ให้ หลังจากนั้นบานประตูก็ถูกปิดลง
“ขวดคุ๊กกี้สวยจังเลยค่ะ” โบว์คว้าขวดแก้วสีสะท้อนแสงเอาขึ้นมาดูหมุนไปหมุนมา เธอทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นเสียเหลือเกิน เอสจึงคว้าเอามาเปิดฝาออกแล้วส่งให้เธอหนึ่งชิ้น
“โบว์ทานได้เหรอคะ ของใครเอ่ยคุณเอสให้โบว์แบบนี้เจ้าของเขาอาจจะเสียใจก็ได้นะคะ”
“ลองชิมดูว่าอร่อยหรือเปล่า” เธอไม่ได้รับไปหากแต่นั่งนิ่งๆแล้วมองหน้าอีกคนอย่างมีจริต แต่ทว่าเอสเองก็ไม่ได้ขยับมือที่ยื่นส่งให้ขึ้นไปถึงริมฝีปากสวยเช่นกัน เขานิ่งค้างอยู่แค่นั้น
อยากให้ป้อนต้องก้มลงมากินเอง
“อร่อยจังค่ะ” ในที่สุดเธอต้องก้มลงไปกัดชิมลิ้มรสชาติดู รอให้เขาป้อนชาตินี้อาจจะไม่ได้กิน
“อร่อยก็หยิบทานได้เลย”
เธอยิ้มขอบคุณแล้วหยิบทานอย่างที่เอสว่าจริง ๆ หากแต่ยังรักษามารยาทส่วนหนึ่งไว้ ไม่ได้เปิดเผยความแก่นแก้วให้อีกฝ่ายเห็นทั้งหมด พอทานเสร็จยกชาร้อนขึ้นจิบ
“ชาก็อร่อย หอมมากเลยค่ะ”
“ถ้าชอบวันหลังก็แวะมาทานได้”
“โบว์มาที่นี่ได้อีกจริงเหรอคะ”คนถามทำตาเป็นประกาย
เอสพยักหน้าเบา ๆ เขาเลื่อนสายตามองกล่องบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนคว้าเอาออกมาหนึ่งมวนแล้วจุดสูบ ควันสีขาวกลิ่นมินต์ลอยระอุอยู่รอบกาย น้องโบว์หันมองอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างใด ซ้ำยังขยับเข้ามาชิดอกเขาขึ้นอีก
เอสก็แค่ชำเลืองลงมอง
“สูบด้วยกันไหม” เขาลองใจ
“อื้ม ไม่ค่ะโบว์สูบไม่เป็น” เธอดันมือที่คล้องลำคอเธออยู่ซึ่งยื่นเอาบุหรี่มาทาบลงที่ริมฝีปากเธอออก ก่อนบอกว่าตัวเองไม่สูบ เอสยกริมฝีปากขึ้นนิดๆ “เป็นเด็กดีงั้นเหรอ”
“โบว์สูบไม่เป็นหรอกค่ะ คุณเอสสูบเถอะ”
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วเขาเคยหยุดสูบสิ่งที่คีบอยู่ในมือ
แต่ตอนนี้กลับมาสูบใหม่แล้ว...ซ้ำยังสูบหนักยิ่งกว่าเดิม
“มีธุระอะไรกับฉันใช่ไหม” ถามพลางยกมือที่กอดบ่าเธอออกแล้วบี้ก้นบุหรี่ลงที่จานเขี่ย หันมายกชาร้อนในแก้วตัวเองจิบล้างปาก
“ความจริงวันนี้โบว์อยากจะมาชวนคุณเอสไปงานวันเกิดโบว์”
คนฟังเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ
“พรุ่งนี้เพื่อนโบว์จะจัดให้ค่ะ เป็นงานเล็กๆอยู่ที่ร้านพี่ชายของเพื่อน พวกเราชอบไปนั่งทานข้าวกันที่นั่น โบว์อยากให้คุณเอสไปด้วย ไม่รู้ว่าคุณจะว่างไหมโบว์เลยอยากลองมาชวนด้วยตัวเองค่ะ”
“จะเปิดตัวฉันหรือ?”
“ปะ..เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น” ความจริงคือใช่
“กะ...ก็ เราเป็นแฟนกัน”
“เราเป็นแฟนกันงั้นเหรอ?” เสียงทุ้มถามขึ้นเบาๆเหมือนดั่งแกล้ง น้องโบว์เงยหน้าขวับมองทันที ในแววตาเล็กสั่นไหวคล้ายไม่เข้าใจ เอสที่ยังทำหน้าเฉยๆเสียจนอีกฝ่ายกลัว ในที่สุดก็ยิ้มออกมา “ได้สิ ฉันว่าง”
“จริงเหรอคะ คุณเอสไปได้แน่ๆนะคะ” เธอดีใจฉีกยิ้มกว้าง ยิ่งเอสพยักหน้าบอกว่าไปได้แน่ ๆ เธอยิ่งปริ่มใจจนถึงที่สุด ใบหน้าที่แสดงความไม่มั่นใจในสถานะของตัวเองบัดนี้ฉายแววแห่งความพึงพอใจถึงที่สุด
“สำหรับโบว์ ถึงไม่ว่างก็คงต้องเคลียร์”
น้องโบว์ฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ ใบหน้าน่ารักขึ้นสีชมพูจาง ๆ เผลอนั่งมองคนข้างๆอย่างลืมตัว ถึงเขาจะเย็นชาแต่เขาก็ดีกับเธอ จีบเธออย่างเปิดเผย ส่งดอกไม้ให้ เทียวรับเทียวส่ง ถึงจะไม่ค่อยบ่อยแต่เมื่อไหร่ที่เขาว่างเขาจะมารับเธอที่หมาวิทยาลัยพร้อมกับกุหลาบช่อใหญ่เสมอ จนเพื่อนๆแซว และเพราะเป็นแบบนี้ถึงได้รวมตัวกันจัดงานวันเกิดเธอขึ้นมา
หวังเพียงอยากรู้จักคนที่มัดหัวใจเธอได้...ผู้ชายเย็นชาที่เธอบอกกับเพื่อนอยู่เสมอ
ในใจลึกๆเธออยากรู้เหลือเกินว่าเขาจะเร่าร้อนแค่ไหนอยู่บนเตียง...ถ้าเธอได้สิ่งนั้นเป็นของขวัญวันเกิดก็คงจะดี
“คิดอะไร ทำไมหน้าแดง” ถามทั้งที่รู้ ผู้หญิงแสดงออกทางสีหน้าปิดยากจริงๆ
“ปะ...เปล่าค่ะ” เธอส่ายศีรษะปฏิเสธจนลิ้นพันกัน กลัวเขาจะอ่านเธอออกเหลือเกิน หากแต่เอสก็แค่มองดูเธอแล้วเบนสายตาออกไปจ้องอยู่ที่หน้าจอทีวีดำๆ ซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้เปิดรายการอะไร
“จัดที่ไหนนะ กี่โมง”
แล้วกำหนดการของวันพรุ่งนี้ก็ถูกเธอบอกเขาไป สองคนคุยกันอย่างออกรส ไม่สิ ความจริงคือเธอพูดอยู่คนเดียวมากกว่า อีกคนแค่นั่งฟัง
“พรุ่งนี้พี่ชายโบว์จะมาด้วย”
คนฟังชะงัก..
“โบว์ชวนเองแหละค่ะ พี่ชายโบว์ใจดีแล้วก็หล่อด้วย โบว์อยากแนะนำให้คุณรู้จัก พี่แบงค์ใจดีมาก รักโบว์มาก แล้วเพื่อนสนิทพี่แบงค์ก็จะมาด้วย พี่แคปเองก็ใจดีค่ะ ถ้าคุณเอสได้พบพี่โบว์ทั้งสองคนรับรองว่าคุณต้องชอบ โดยเฉพาะพี่แคปใจดีแล้วก็น่ารักมากๆ สอนโบว์หลายอย่างเลย”
“ใจดี?” ไม่ใช่ว่าใจร้ายที่สุดหรอกหรือ แค่คำว่าเพื่อนสนิทของพี่ชายก็ทำเอาเขาเจ็บราวกับเข็มที่มองไม่เห็นเป็นพันๆเล่มพุ่งเข้าใส่
เอสนิ่ง
“ใช่ค่ะ” เธอตอบรับพลางฉวยกระเป๋าถือใบเล็กๆขึ้นมาแล้วหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากด้านใน มันเป็นกระดาษแก้วสีม่วงสดห่ออะไรบางอย่างอยู่เป็นลูกกลมๆ คล้ายท็อฟฟี่ลูกแก้ว
ยื่นมันส่งให้เอส “โบว์ให้ค่ะ”
กว่าคนถูกให้จะหยิบเอาไป ดูเหมือนเขานั่งนิ่งชั่งใจพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ของที่เธอให้ไม่ใช่ของมีค่ามีราคาเหมือนอย่างผู้หญิงคนก่อนๆที่เคยให้กับเขา มันดูเหมือนเป็นแค่อะไรสักอย่าง
บางอย่างที่เธอทำเอาเอง..แบบบ้านๆ
“ลองแกะดูสิคะ คุณชอบไหม”
เอสมองสิ่งที่อยู่ในมือ ก่อนจะค่อย ๆ แกะห่อกระดาษแก้วสีม่วงออก
มันเป็นลูกมังคุดสีเข้มสวยงามหนึ่ง มังคุดจิ๋วที่ลูกถูกห่อไว้ด้วยกระดาษแก้วธรรมดาๆ
“พี่ชายโบว์แนะนำมาว่าถ้าทำอะไรแบบนี้คุณอาจจะชอบ โบว์เลยลองทำดูค่ะ”
“พี่ชาย?” เสียงทุ้มครางถามออกมา “พี่ชายโบว์?” พี่ชายคนไหนกัน ใช่คนที่เป็นเจ้าของสวนผลไม้นั่นหรือเปล่า
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วเขาเคยได้ของคล้ายๆแบบนี้จาก...คนที่เคยรัก ‘มังคุดหิน’ ตอนนั้นคนยื่นให้บอกคำจำกัดความของมัน ก่อนหัวเราะเสียงดังคล้ายกับขำนักขำหนา
“คุณเอสชอบเหรอคะ ยิ้มเลย”
เขายิ้ม?
“พี่แคปไปได้ลูกแปลกมาค่ะ มันน่ารักดีพี่เขาบอกว่าถ้าเอามาห่อใส่กระดาษแก้วที่ใช้ห่อท๊อฟฟี่แล้วให้คุณ คุณอาจจะชอบ แล้วคุณก็ชอบจริงๆด้วย”
“หมายความว่ายังไง” เสียงแทบจะถูกกลืนหายไปกับคำถาม ถึงอย่างนั้นคนถูกถามก็ยังได้ยิน
“เพราะโบว์บอกว่าแฟนโบว์ เอ้ย คุณค่อนข้างเย็นชา ทำแต่งานแล้วก็มีฐานะดีมาก โบว์ซื้อของอะไรให้คุณก็แค่รับไว้เฉยๆดูท่าทางไม่ค่อยดีใจอะไร พี่ชายโบว์เลยแนะนำแบบนี้ค่ะ”
“พี่ชาย...”
“ใช่ค่ะ พี่แคปเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายแท้ๆของโบว์ โบว์จึงนับถือพี่เขาเหมือนพี่ชายคนนึงของโบว์เลยค่ะ”
เอสก้มลงมองของที่อยู่ในมือเขาอีกครั้ง ระคายหูกับคำว่าเพื่อนสนิทน่าดู เขาเผลอกำไว้แน่นจนคนข้าง ๆยังสงสัย หากน้องโบว์ไม่ทันได้อ้าปากถาม เสียงทุ้มก้องกังวาลก็เอ่ยขึ้นก่อน พร้อมกับประกายนัยน์ตาที่วูบวาบขึ้นมา โดยที่เธออาจจะไม่ทันได้เห็น
“ฉันรู้แล้วล่ะว่าจะให้อะไรกับเธอเป็นของขวัญวันเกิด”
(http://i60.tinypic.com/2hwd3xv.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-10-2015 18:39:24
https://www.youtube.com/v/Z1vrq7Z42pQ
“หงุดหงิดเหี้ยไรวะไอ้หมาปอ มึงโทรมาหากูเองนะ” เป็นอะไรของมันโทรมาก็โวยวายเป็นเด็กๆ พูดอะไรก็พาลใส่ไปเสียหมด นี่เขาเพิ่งเสร็จงานออกจากสวน ส่งรถตู้คันสุดท้ายเรียบร้อยกำลังจะเดินไปหากาแฟกินให้ชื่นใจสักหน่อยโดนไอ้คนโทรเข้ามาบ่นเหี้ยไรของมันฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง สัญญาณก็โอ๊ย เหมือนแบตจะหมด
“มึงร้อนมากอ่อ?” ฟัดคนฟังเป็นหมาบ้าขนาดนี้ไม่ต้องเปิดกล้องก็รู้ว่าหน้าตามันบึ้งบูดขนาดไหน
“เออกูร้อนมาก ร้อนใจแทนมึงไง”
“อะไรของมึงวะ”
แคปบ่นพลางเดินเข้าไปหยิบกระติกกาแฟจากในร้านออกมานั่งดูดอยู่แคร่ไม้ไผ่ใต้ร่มต้นมังคุดที่กำลังแผ่กิ่งก้านออกผลเต็มไปหมด เขามองขึ้นไปอย่างหวาดๆเคยโดนมันร่วงใส่หัวอยู่สองสามที ถึงอย่างนั้นก็ชอบมานั่งเล่นอยู่แถวนี้ โดยเฉพาะเวลาคุยโทรศัพท์กับไอ้ปอ
“เปล่าๆ มึงไม่ต้องใส่ใจหรอก กูมีอารมณ์นิดหน่อยกับเจ้านายกูนั่นแหละ”
“หา?” แคปเกือบสำลักกาแฟเย็น มีอารมณ์อะไรของมัน
“กูโมโหเว้ย หงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจ กูไม่มีที่ระบายกูเลยโทรมาหามึง” ความจริงปออยากจะโทรรายงานแคปนั่นแหละ แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับแคปอยู่ดี เขาเลิกกันนานแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากเห็นเจ้านายตัวเองจริงจังและใส่ใจมากเป็นพิเศษเห็นเขาไม่พูดเรื่องแคปกับเอสเลยแต่อย่าคิดว่าเขาจะไม่ดูไม่แล
“เออ เห็นกูเป็นถังขยะ”
“บ้า...”
ปอด่าออกมาอย่างดังแคปจึงหัวเราะ น้ำเสียงปอหงุดหงิดงุ่นง่านจริงๆ ไม่รู้ไปโมโหอะไรมา เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ แต่สุดท้ายแล้วปอก็แค่บอกว่างานเยอะจนเครียดแล้วยังโดนเจ้านายด่าก็แค่นั้น
“เอาน่าใจเย็นๆ ค่อยคิดค่อยทำไป ว่าแต่จะลงมาหากูป่ะล่ะอาทิตย์นี้อ่ะ”
“ไม่ได้ไปหรอก วันอาทิตย์กูมีประชุมช่วงเช้า ว่างเฉพาะวันเสาร์เลยกะว่าอาทิตย์นี้จะอยู่แถวนี้ล่ะวะ แล้วมึงอ่ะพรุ่งนี้ขึ้นมาป่ะ”
“อืม เหมือนเดิมแหละ”
“มึงไม่เห็นต้องมากับไอ้แบงค์มันทุกครั้งเลยนี่หว่าแคป” บางทีปอก็นึกสงสัย แต่คำตอบของแคปก็ยังคงเหมือนเดิม “กูสัญญากับมันไว้”
“จำเป็นต้องรักษาสัญญาตลอดไปด้วยหรือไง อาทิตย์ไหนมึงไม่ว่างก็ต้องขึ้นมางี้เหรอ?”
“ไม่ถึงขนาดนั้น ก็แค่มันยังรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับกู กูเองก็จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับมัน” เช่นกัน
“พวกมึงแม่งไปสัญยิงสัญญาอะไรกันไว้กูถามไม่เคยจะบอกหรอก” มันสองคนสัญญาอะไรกันตอนไหนเขาไม่เคยรู้เพราะแคปไม่เคยบอกให้ใครรู้เลย
“อย่ามาพาลกูสิวะ มึงโมโหนายมึงไม่ใช่หรือไง”
“รู้ดีนัก” โมโหนายแล้วพาลไปลงกับคนที่นายกูรัก กูทำผิดตรงไหน
“คืนพรุ่งนี้มึงว่างป่ะล่ะ” แคปชวนเปลี่ยนเรื่อง คืนวันศุกร์ แบงค์จัดรายการเสร็จห้าทุ่ม งานวันเกิดน้องโบว์ อยู่แถวๆร้านที่พวกเขาชอบไปนั่งชิลกันหลังมอเมื่อตอนสมัยยังเรียนอยู่ นึกอยากชวนปอไปนั่งดื่มกันสักนิด
“ว่างดิ ทำไมวะ” ปกติแคปจะไม่ค้าง พอแบงค์เสร็จงานก็จะกลับระยองทันที ดึกแค่ไหนก็ไม่ค้างแต่เห็นทีคืนพรุ่งนี้อาจจะค้างคืน
“ไปงานวันเกิดน้องสาวไอ้แบงค์ด้วยกันไหม”
“หือ?”
“น้องไอ้แบงค์ไง อ้อ ลืมไปมึงคงไม่เคยเจอ ไว้พรุ่งนี้ไปพร้อมกันกับกูเดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก ไปไม่นานนั่งแปปเดียวแล้วก็กลับ แบงค์มันติดงานคิดว่าคงไม่ทันมึงไปแทนมันละกันกูไม่มีเพื่อน”
“เฮ้ย แต่กูไม่รู้จักน้องเขาไปด้วยจะดีเหรอวะ”
“ไม่เป็นไรนี่ ไปในฐานะเพื่อนพี่ชายก็ได้นี่หว่า แบงค์กับมึงก็เพื่อนฝูงกันอยู่แล้ว มึงเป็นเพื่อนสนิทกูไปรู้จักกันไว้ไม่เห็นจะมีอะไรไม่ดี”
“สวยมากหรือไงถึงอยากให้กูได้รู้จัก อย่าบอกว่าจะทาบทามน้องเขาให้กูนะ” กูยังไม่คิดจะเอาใครมาเป็นภาระนะ
“ที่ไหนกันล่ะ น้องเขามีแฟนแล้วเว้ย ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงไปก็เห็นเองนั่นแหละ ตกลงไปป่ะ เดี๋ยวกูขับรถไปรับหรือว่ามึงจะรับกู”
“กูไปรับเอง มึงส่งไอ้แบงค์เสร็จรออยู่ห้องมันเดี๋ยวกูไปรับเอง เราไปเดินเที่ยวกันด้วย เสร็จแล้วค่อยไปว่าแต่ไอ้อาร์มาด้วยป่ะวะ”
แคปบอกไปว่าอาร์คงไปไม่ได้ สองคนตกลงเรื่องของขวัญกันนิดหน่อย พอแคปบอกไปว่าจะวางแล้วปอกลับเรียกรั้งเขาไว้ในสาย
“ทำไม” เมื่อรออยู่นานปอไม่ยอมพูดทำท่าเหมือนรีๆรอๆอะไรสักอย่างแคปเลยถามขึ้นมา ปออึกอักต่ออีกแคปจึงบอกถ้าไม่พูดเขาจะวางแล้ว นั่นแหละอีกฝ่ายถึงได้โพล่งคำถามออกมา “มึงว่า ถ้าผู้ชายคนนึงสั่งดอกไม้ให้ผู้หญิงคนนึงทุกวันๆ มันหมายความว่ายังไงวะ” หลายเดือนแล้วด้วย
“หา?”
“มึงตอบกูมาซิ กูอยากฟังความคิดเห็นของมึง” พอถามได้แล้วก็จะเร่งรัดเอาคำตอบ แคปนี่ถึงกับงง ขมวดคิ้วจนยุ่งพันกันไปหมด คิดตามเรื่องที่ปอถามอย่างสงสัย “ก็คง...จะจีบล่ะมั้ง” เขาเองก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องโรแมนติกแบบนี้ แต่ก็ตอบไปตามปกติ ปอไม่ได้พูดอะไรต่ออีก แคปจึงบอกให้วาง แต่ในที่สุดอีกฝ่ายก็โพล่งมาอีกจนได้
“แล้วมึงคิดว่าเขาจริงจังหรือเปล่าวะ” เขาจะจริงจังกับผู้หญิงคนนั้นจนลืมรักครั้งเก่าในหัวใจหรือเปล่า แม้กระทั่งคู่หมั้นเขายังไม่เคยส่งดอกไม้ให้แม้แต่ช่อเดียวเลยนะ
“กูจะไปรู้ไหมล่ะ มึงถามอะไรวะเนี่ย”
เสียงปอติดๆขัดๆบอกปฏเสธกลับมาพัลวัน แคปจึงค่อยต่อว่ากลับไปอีกนิดโทษฐานวันนี้พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง
“เฮ้ยแค่นี้ก่อนนายกูออกมาแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้” ปอตัดบทจนแคปงุนงง เขาบอกคนในสายก่อนวางโทรศัพท์มือถือลง รีบยืนขึ้นทำความเคารพเมื่อเจ้านายของเขาเดินออกมาพร้อมกับหญิงสาวในชุดนักศึกษา ในมือเธอถือกุหลาบสีแดงช่อใหญ่
“เดี๋ยวจะออกไปเลย ถ้างานเสร็จเรียบร้อยแล้วก็กลับไปพักผ่อน” ตอนแรกคิดไว้ว่าปออาจจะกลับไปแล้วเพราะเลยเวลาเลิกงาน แต่ทว่าเขาลืมนึกไปบางอย่าง
เจ้านายยังไม่กลับ เลขาจะมีสิทธ์กลับได้หรือ?
“ครับ”
เสียงเลขาตอบรับอย่างสุภาพ เอสมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ปอวางลงที่โต๊ะ หน้าจอยังไม่ทันดับ ชื่อและภาพของคนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยรักที่สุดโชว์หราอยู่ที่จอ ดูเหมือนเจ้าของเครื่องจะรู้ทัน ปอรีบดึงแฟ้มกระดาษบาง ๆ ลงมาบังไว้
สายตาคมปลาบราวกับถูกกระตุ้น เขาหันไปถามคนข้าง ๆ ทันทีก่อนโอบเอวเล็กของอีกฝ่าย “โบว์หิวหรือยังครับ ไปทานกันที่ไหนดี”
คนถูกถามเอียงศีรษะลงใส่บ่าแกร่งแข็งแรงนั่น ก่อนพูดชื่อร้านอาหารที่ไหนสักแห่ง สองคนจะเดินเคียงกันออกไป ปอมองตามอย่างหงุดหงิดสุดๆ อดนึกไม่ได้ว่าคนอย่างเอสจะมาสนใจผู้หญิงหน้าตาธรรมดาแบบนี้ได้ยังไง คุณมินตราที่เป็นถึงว่าที่คู่หมั้น สวยกว่า สง่ากว่า งดงามกว่าไม่รู้กี่สิบเท่า
เธอยังไม่เคยได้รับความอ่อนโยนจากนายของเขาเท่ากับเด็กผู้หญิงคนนี้เลย
หากแต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ปอยังคงไว้วางใจ แววตาที่เอสมองเธอ ไม่เหมือนกับแววตาที่ใช้มองเพื่อนสนิทที่สุดของเขา
แววตาที่ไม่ว่าใครก็ไม่เคยได้มันมาทั้งนั้น
(http://i60.tinypic.com/2hwd3xv.gif)
“กูกับมันเลิกกันนานแล้ว”
นั่นคือคำพูดประโยคแรกที่แคปพูดกับเขาหลังจากนัดเจอกันที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งแถวคอนโดเก่า คำถามแปลกๆหลุดออกจากปากคนที่กำลังตั้งหน้าขับรถ
“กูก็รู้ แต่ว่าก็แค่ลองถามดู”
“ถามอะไรก็คิดหน่อย”
คำถามไร้สาระ ถามออกมาได้ยังไง ว่าเขายังคิดอะไรกับอีกฝ่ายมั่งไหม ถ้าหากอีกคนมีแฟนใหม่ขึ้นมาจริง ๆ เขาจะรู้สึกแบบไหน แคปแทบจะจับหัวไอ้คนถามโขกกับบานประตูสักสองสามรอบเผื่อมันจะฉลาดเฉลียวขึ้น ก็เจ้านายมันมีถึงว่าที่คู่หมั้นไปแล้ว ที่สำคัญหลังจากเลิกกับเขาแล้วก็ควงคนนั้นเปลี่ยนคนนี้ แล้วยังจะมาถามเรื่องบ้าๆกับเขาอยู่อีก
เปล่า...ใครจะไม่รู้สึกล่ะ ก็เจ็บดิวะ อย่าถามได้ไหม
“วันนั้นที่เจอมัน มึงรู้สึกยังไง”
แคปตวัดสายตามองคนถามทันที ปอยังทำหน้าเฉยๆราวกับว่าคำพูดที่เขาเพิ่งพูดบอกกับมันไปไร้ความหมาย
ถามทำไมวะ
“ไม่เอาน่าแคป มึงก็แค่ตอบคำถาม”
“คิดยังไงถึงถาม ทุกทีมึงไม่เคยถาม”
“เรื่องมันนานมาแล้วนี่หว่า ขอถามหน่อยเหอะ” ถ้ามึงไม่คิดอะไรต้องตอบกูมาแบบชิลๆดิ ปอชำเลืองมองคนข้าง ๆ
“ไม่ได้คิดอะไร”
โถ...ไม่ได้คิดอะไรแต่หน้าทำไมถึงง้ำงอเสียขนาดนั้น ปากคว่ำคิ้วขมวด ทำท่าราวกับคนที่ถูกโยนหินหนักๆให้อุ้มไว้ไม่มีผิด ปอเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ
“เรื่องของกู” แคปสวนขึ้น ดูเหมือนตอนนี้ปรับสีหน้าได้แล้ว มันหันไปมองด้านข้าง ปอเหล่แล้วเหล่อีก เอาวะยังไงก็อยากจะถาม เขาจึงทำสีหน้าเรียบๆปลุกปลอบใจตัวเองแล้วถามขึ้น “ยังรักมันอยู่ไหม”
แคปหันขวับไปถลึงตาใส่คนถามทันที นึกตามไม่ทันไอ้ปอมันบ้าไหมจู่ๆมาถามเรื่องอะไรของมันวะ
“พอ อย่าพูดเรื่องไร้สาระอีก”
“ไร้สาระตรงไหนวะ” ปอพึมพำเบา ๆ แคปยิ่งไม่อยากมองหน้าไอ้คนช่างพูดอดชำเลืองไปมองมันไม่ได้ “มันไม่ใช่เรื่องดี อย่างน้อยเจ้านายมึงมีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
“แต่คุณมินตราเป็นแค่ ว่า-ที่....”
“เออนั่นแหละ ว่าที่ ต่อไปก็ต้องหมั้น” ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าพูดเรื่องมันขึ้นมาอีกจะได้ไหม หยุดเสียที
“เจ้านายกู เขาไม่ได้มีแค่คุณมินตราคนเดียว” คนที่น่ากลัวกว่าว่าที่คู่หมั้นก็คือเด็กผู้หญิงคนนั้นต่างหาก
“ปอ”
“กูก็แค่...
“กูกับมันเลิกกันนานแล้ว” แคปย้ำช้าๆชัดๆด้วยประโยคเดิมของเขาอีกครั้ง คราวนี้ปอถึงหุบปากลงได้เพราะว่าเห็นระดับลมหายใจของอีกคนราวกับกำลังสกัดความพลุ่งพล่าน เขาเองยังไม่อยากโดนเพื่อนตัวเองชกใส่ตาเขียวหรอก
“ขอโทษน่าแคป อย่าอารมณ์เสียสิ ว่าแต่มึงได้ของขวัญให้น้องเขาหรือยัง แล้วไอ้กล่องเล็กๆข้างหลังนี่มันของไอ้แบงค์เรอะ” ในที่สุดก็รู้ตัวว่าควรจะชวนอีกฝ่ายเปลี่ยนเรื่องได้แล้ว แคปถอนหายใจยาวๆหนึ่งทีก่อนพยักหน้าบอกว่าใช่ มีทั้งของแบงค์และของอาร์ จากนั้นเขาบอกปอว่าให้ตรงไปที่ซอย...จะซื้อของขวัญน่ารักๆให้เธอเพราะยังไม่ได้เตรียม สองคนพอหาที่จอดรถได้ต้องเดินตัดเข้ามาอีกสามซอย ทั้งคนทั้งรถเยอะเป็นบ้า
“นัดไว้กี่โมงวะ”
“เป่าเค้กสี่ทุ่มมั้งถ้ากูจำไม่ผิด”
“อ้าว แล้วไม่โทรไปถามล่ะ”
“ไม่เอา เดี๋ยวไม่เซอร์ไพร้ซ์”
หลังจากนั้นสองคนก็มายืนเลือกของขวัญกันอยู่ในร้านเล็กๆย่านวัยรุ่นแถวมหาวิทยาลัยชื่อดังกลางเมือง พอจัดการซื้อเสร็จก็ออกไปเดินเล่นนั่งกินไอติมรอเวลา
“ไอ้แบงค์มันจะตามมาดึกๆใช่ไหม” ปอถามในตอนที่สองคนเดินไปเอารถ แคปพยักหน้าบอกใช่ “ถ้าทันมันก็จะมา”
ราวหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นรถก็เลี้ยวเข้ามาแถวหลังมอเก่าของพวกเขา ปอชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดีแค่แคปบอกชื่อร้านไป ดูเหมือนคนขับตั้งใจใช้ทางอ้อมนิดหน่อย อาจเพราะต้องการชมบรรยากาศ
“คิดถึงเนอะ ไม่ได้มาหลายปีเลย” คนพูดละสายตาจากการขับกวาดตามองดูวิวทิวทัศน์รอบ ๆ แคปเองก็มองดูด้วยเช่นกัน จำได้ว่าต้นไม้แถวนี้มันโตขึ้นอีกแล้ว และถ้าเลี้ยวไปฝั่งนั้นก็จะต้องเจอกับสวนเกษตร ที่ๆพวกเขาจะต้องมารดน้ำพรวนดินเกือบทุกเช้า
ในตอนนั้นยังเด็กนัก อะไรๆก็สวยงามไปหมด
“ตู้โทรศัพท์ตรงนี้ยังอยู่เลยว่ะ ป้ายรถเมล์นี้ก็ยังมีอยู่เหรอวะ” ปอมันพูดเหมือนกับนานนมเป็นสิบปี ขณะที่แคปกวาดตามองแล้วหวนนึกขึ้นได้ในวันคืนเก่าๆทันที ตู้โทรศัพท์ร้างๆนี้กับป้ายรถเมล์มืดๆนี้ รวมถึงเซเว่นเล็กๆที่ตอนนี้คงเหลือแต่ซาก เป็นที่ๆเขาเคยถูกทิ้งให้เดินอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางความมืดและลมแรง ในตอนนั้นถึงจะกล้าหาญเพียงใดก็ยังคงนึกกลัว เกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อทว่ายังโชคดีที่มีใครบางคนจอดรถรับเขาก่อน
หึ....
แคปแค่นเสียงเบาๆในคอ “เพิ่งผ่านมาแค่สามปีเอง มึงก็พูดเสียนึกว่าจบจากที่นี่เป็นสิบๆปี” แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นผ่านมาห้าปีแล้ว ทำไมถึงยังจำ
“ก็กูคิดถึงนี่หว่า” ปอว่าตอบเบา ๆ
“เลี้ยวเหอะเดี๋ยวเลย”
รถเข้ามาซอยเล็กๆหลังมอ นักศึกษาเดินสวนกันให้ขวักไขว่ รถมอไซด์เยอะมาก รถยนต์ประปราย ย่านหอพักนักศึกษาแถวนี้ยังคงคึกคักไม่มีวันหลับไหลเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน บีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำคันงามที่ขัดเงาจนมันปลาบสะท้อนทิวทัศน์รอบด้าน
“ไม่เร็วเกินไปหรอกใช่ไหม” ปอมองนาฬิกาที่ข้อมือขณะข้ามถนนเล็กๆฝั่งหน้าร้าน พอเดินเข้าไปด้านในแคปสองถามพนักงานได้ความว่าโต๊ะที่จัดเลี้ยงวันเกิดอยู่โซนเอาท์ดอร์ด้านหลัง สองหนุ่มจึงเดินตัดเข้าไป โดยที่ปอเดินรั้งอยู่ด้านหลัง เสียงดนตรีสดคลอเคลียร์ออกมาทันทีที่ก้าวขาข้ามสะพานไม้เล็กๆของธารน้ำตกสวยงาม แสงไฟที่สะท้อนสายน้ำเย็นสาดเป็นละอองกระเซ็นร่วงกราวลงสู่ด้านล่าง สะพานไม้โค้งที่ทอดยาวเชื่อมไปสู่ที่นั่งทั้งหมดของฝั่งนั้น
“พี่แคป ทางนี้ๆ” เจ้าของวันเกิดดูเหมือนจะเห็นแคปแล้ว เธอสวมชุดเดรสระบายชายสีชมพูอ่อนน่ารัก ผมตรงยาวสลวยประบ่าติดกิ๊ปเล็กๆลวดลายสวยงามเรียบร้อย ถึงไม่ใช่คนสวยจนล่มเมืองได้ แต่เธอก็ดูน่ารักและใสซื่อเสมอในสายตาของแคป
“สุขสันต์วันเกิดครับโบว์ เป็นเด็กดีมีความสุขมากๆนะ”
แคปยื่นของขวัญที่อยู่ในมือส่งให้มันเป็นกล่องของขวัญเล็กๆที่ถูกห่อด้วยกระดาษอาบมันสีชมพูแวววาวเข้ากับสีชุด คนรับคำอวยพรยิ้มจนแก้มปริอยากจะกระโดดเข้าไปกอดคอแล้วหอมแก้มคนให้สักสิบหนติดอยู่แต่ว่าตอนนี้โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ เธอยกมือไหว้ขอบคุณพี่ชายคนสนิทก่อนรับของขวัญมากอดไว้แนบอก
“นี่ของเจ้าแบงค์กับของไอ้อาร์ เดี๋ยวแบงค์มันเสร็จงานแล้วคงตามมา อ้อ พี่ลืมแนะนำไป นี่พี่ปอ เพื่อนพี่เอง โบว์ยังไม่เจอกับพี่เขาใช่ไหมครับ”
แคปยื่นอีกสองถุงเล็กๆส่งให้ทว่าดูเหมือนเขาไม่ทันสังเกตเลยว่าปอยืนตัวแข็งทื่ออยู่ด้านหลังเขานานแล้ว สายตาคมมองจ้องน้องโบว์ราวกับโดนผีหลอก ม่านตามันสั่นจนแคปยังฉุกใจ ดวงตาคมไม่กระพริบเลยสักกะแอะ จนแคปต้องโบกมือปัดผ่านใบหน้าไปมานั่นแหละปอถึงค่อยขยับรู้สึกตัว และในตอนนั้นเองที่น้องโบว์ซึ่งยิ้มกว้างอยู่แล้วฉีกยิ้มขึ้นไปอีก “คุณ!” เธออุทานขึ้น
“คุณเลขาใช่ไหมคะ” ไม่จำเป็นต้องคิดแล้ว โบว์จดจำปอได้แล้ว คนที่เธอเพิ่งเจอมาเมื่อวานหน้าห้องทำงานของแฟนตัวเอง ซ้ำยังเป็นคนที่เดินลงไปรับเธอถึงชั้นล่างไม่มีทางจำผิดเด็ดขาด
ไม่คิดมาก่อนว่าเขาคนนี้จะเป็นเพื่อนพี่แคป ดีใจชะมัดเหมือนได้เข้าใกล้คนที่เธอรักขึ้นอีกนิด
“คะ...ครับ สวัสดีครับคุณโบว์” ปอถูกเธอจ้องมาแบบนั้นแต่เขาจำเป็นต้องกล่าวคำพูดทักทายอย่างสุภาพ
แฟนเจ้านาย ต้องพูดจาให้ไพเพราะ
“เฮ้ย รู้จักกันด้วย?” แคปเสียอีกที่กลายเป็นฝ่ายงุนงวย ขณะที่ปอยังถือถึงของขวัญเล็กๆอยู่ในมือ นึกอยู่ว่าสมควรจะส่งให้เธอดีหรือเปล่า
แต่เรื่องที่สำคัญกว่านั้น...เจ้านายเขาคิดยังไงถึงได้ไปจีบผู้หญิงที่เป็นน้องสาวของเจ้าแบงค์
เดี๋ยวก่อน!
น้องสาวแบงค์!!
ดวงตาของคนที่กำลังคิดเบิกโพลงขึ้นราวกับเขากำลังปะติดปะต่อเหตุการณ์ทั้งหมดได้ ไม่รู้เลยว่าตัวเองก้าวถอยหลังออกห่างจากตรงนั้นเมื่อไหร่จนแคปต้องยื่นมือมารั้งแขนไว้นั่นแหละเขาถึงค่อยรู้สึกตัวอีกรอบ
“แคป...” ปอพึมพำเรียกเพื่อนตัวเองขึ้นมา แคปถึงได้ก้มหน้าเข้ามาถามว่าเขาเป็นอะไร
“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ปอ” น้องโบว์เข้ามาถามด้วยอีกคน ปอมองหน้าเธออย่างหวาดๆก่อนมองไปที่เพื่อนตัวเอง
เขากลัวว่าวันนี้เอสจะมาที่นี่ด้วย
“แคป....
“เข้าไปนั่งเถอะค่ะ เพื่อนโบว์รออยู่ด้านในแล้ว เดี๋ยวจะได้เวลาเป่าเค้ก พี่แคปกับพี่ปออยู่จนงานเลิกเลยนะคะถือว่ารอพี่แบงค์ด้วย”
เธอไม่พูดเปล่ายังดึงแขนแคปแล้วยิ้มเรียกปอบอกให้เข้าไปนั่งกันที่ด้านใน แคปหันมองปออีกที “เป็นอะไรของมึง ไม่สบายเหรอวะ ไหวไหม”
ปอส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร เขานึกบางอย่างขึ้นได้รีบมองไปด้านใน เห็นโต๊ะยาว ๆ ที่มีผู้หญิงนั่งรวมกลุ่มกันอยู่สิบกว่าคนเห็นจะได้ ที่หัวโต๊ะยังมีขนมเค้กสองชั้นตกแต่งสวยงามวางไว้ เขารีบกวาดตาไล่ดูคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น
ไม่มีเจ้านายเขา
“เข้าไปกันเถอค่ะ พี่ปอไม่ต้องกลัวเพื่อนโบว์ไม่กัด เพื่อนโบว์ใจดี”
ในที่สุดพี่ชายสองคนของเธอก็เข้ามาถึงโต๊ะที่ถูกจัดเซ็ทไว้ เพื่อนๆต่างยกมือไหว้เมื่อเธอแนะนำทั้งแคปและปอ
“พี่ปอนั่งนี่ค่ะ นั่งข้างพี่แคปตรงนี้เลย” เธอจัดที่จัดทางให้เสร็จสรรพ มีเพื่อนๆลุกขึ้นชงเครื่องดื่มให้ทันที ไม่นานนักอาหารชุดใหม่ถูกนำมาเสิร์ฟตามออเดอร์ของเพื่อนที่จัดการให้เธอ
“พี่แคปทานเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ วันนี้เพื่อนโบว์เลี้ยงเต็มที่อยู่แล้ว พี่ปอด้วยดื่มเลยค่ะ ทานเต็มที่” เธอขยับแก้วเครื่องดื่มให้ทั้งสองคน แคปยกขึ้นดื่มแบบสบายๆ เขานั่งข้างกันกับปอถัดมาเป็นเป็นเจ้าของวันเกิด น้องโบว์ตักอาหารบางอย่างใส่จานให้แคปด้วย คนรับก็พยักหน้าบอกขอบคุณสังเกตเห็นถุงของขวัญเล็กๆที่อยู่ตักปอแคปจึงสะกิดบอก ปอนึกได้วาตัวเองควรให้มันกับเจ้าของวันเกิดอย่างที่ตั้งใจในตอนแรกเขาจึงส่งให้เธอ
“ขอบคุณมากค่ะพี่ปอ”
“ยัยโบว์เธอนี่โชคดีจริงๆนะ มีแฟนก็ทั้งหล่อทั้งรวย ใจดีอีกต่างหาก มีพี่ชายก็เป็นถึงดีเจหล๊อหล่อ เท่านั้นยังไม่พอเพื่อนพี่ชายนางยังหล่อเฟ่ออีกต่างหาก” เพื่อนๆหัวเราะแซวกันดังลั่นเพราะว่าทั้งแคปทั้งปอหน้าตาดีซ้ำยังดูแล้วอ่อนโยนกับเธอมากเหลือเกินซึ่งทำเอาเธอยิ้มแก้มปริ
“โบว์ ขอไลน์พี่แคปให้กูบ้างดิมึง”
“กูจะเอาของพี่ปอ ดูมาดพี่เขาสิ โคตรผู้ดีอ่ะ”
“เฮ้ยๆๆอย่าตีกันเดี๋ยวขอให้ได้ทุกคน” น้องโบว์คุยกับเพื่อนๆ เธอยิ้มจนตาหยี ปอกับแคปนั่งดื่มกันต่อฟังดนตรีสดจากวงที่เล่นเพลงเบาๆบนเวที โดยที่แคปไม่ได้สังเกตเลยว่าปอนั่งนิ่งเงียบไป ใบหน้าคมคายครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“โบว์ครับ”
เสียงทุ้มอ่อนโยนที่เรียกขึ้นจากด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อหันขวับไปหา เธอยิ้มทั้งดวงตาให้กับคนรักของเธอ สองมือของเขาประคองเบาๆที่ต้นแขนเล็กนั่น
ไม่รู้ว่าจะมีใครสังเกตเห็นหรือเปล่า คนที่นั่งข้างเจ้าของวันเกิดตอนนี้ถึงกับเบิกตาโพลง แก้วเหล้าที่อยู่ในมือชะงักค้างจ่ออยู่ริมฝีปาก
“คุณเอสหายไปไหนมาคะ โบว์รอตั้งนานจวนถึงเวลาเป่าเค้กแล้ว” เธอพูดพลางลุกขึ้นขยับออกจากที่นั่งข้างแคปเลื่อนไปนั่งที่เดิมของเธออย่างแท้จริง
คนมาใหม่แทรกตัวเข้ามานั่งลงแทนที่ เขาวางโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งถูกใช้งานลงบนโต๊ะ ใช้สายตาเย็นชาเหลือบมองคนข้างๆนิดหน่อยก่อนหยิบแก้วเครื่องดื่มที่แฟนสาวส่งให้ขึ้นสาดใส่ลำคอรวดเดียวจบ
“คืนนี้เธออยากได้อะไรฉันให้หมดทุกอย่าง”
..เกือบลืมไปแล้ว ว่าฉันเคยรักเธอมาก่อน
ไม่อยากจะย้อนเวลาเหล่านั้นให้หวนกลับมา
เกือบลืมไปแล้วจริงๆ อย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาดีกว่า
ปล่อยให้น้ำตาข้างใน มันยังไหล...
(Cr.เพลงเกือบ ของบุรินทร์)
(http://i60.tinypic.com/2hwd3xv.gif)
Tbc.
ช้าาาาาาาาาาาาา แล้วก็ยืดดดดดดดดดดดด แหะๆ ไฟหมดงับ
บทนี้ไม่ร้องแล้วนะคะ ไม่ต้องเตรียมทิชชู่ มันแค่กึ่มๆบอกอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่ว่าขนาดมินก็ยังอึนอยู่ค่ะ จะค่อยๆกระดื๊บไปให้มันจบ อย่ารำคาญกันนา มีชื่อผิดอะไรตรงไหนแจ้งด้วย เบลอ
ที่จริงช่วงก่อนหน้านี้คือสอบค่ะ จากนั้นติดนิยายที่ชอบก็เลยอ่านให้จบก่อนถึงค่อยมาต่อนิยายตัวเอง(มินก็มีนิยายที่ติดเหมือนกันนะเออ)ขอโทษนะคะมาช้าอีกแล้ว
ขอบคุณทุกข้อความที่ทิ้งเป็นกำลังใจไว้ให้ ขอบคุณมากๆ ช่วยเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยค่ะ
ตอนหน้าก็คงจะช้าค่ะ มินจะเขียนเรื่องสั้นให้เพื่อนสักหนึ่งเรื่อง หลังจากนั้นจะรีบชาร์ตแบตให้ตัวเองแล้วมาต่อให้นะคะ
ปล. นานๆมาทีแต่มายาวนา ค่อยๆเข้ามาอ่านก็แล้วกันนะคะ นักอ่านของมินขึ้นชื่อเรื่องรอเก่งกันทุกคนอยู่แล้ว ขอบคุณอีกครั้งงับ! :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 14-10-2015 18:49:02
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 14-10-2015 18:57:39
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-10-2015 19:11:41
คุณมินขรา เมตตาคนอ่านเถอะค่าาาาาาา ปวดใจแท้
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 14-10-2015 19:18:36
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-10-2015 19:20:16
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-10-2015 19:20:51
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 14-10-2015 19:36:13
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 14-10-2015 19:42:55
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 14-10-2015 19:50:37
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 14-10-2015 19:52:38
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 14-10-2015 19:56:53
เริ่มหัวข้อโดย: Snow19 ที่ 14-10-2015 20:29:47
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-10-2015 20:44:41
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 14-10-2015 20:49:29
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 14-10-2015 22:17:44
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 14-10-2015 22:19:11
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 14-10-2015 22:22:36
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 14-10-2015 22:29:42
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-10-2015 22:41:18
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 14-10-2015 22:51:51
เริ่มหัวข้อโดย: Mokuchi ที่ 14-10-2015 22:53:28
ถึงกับนั่งทุบโต๊ะ แล้วไปกรี๊ดอัดหมอน นึกคำที่จะพิมพ์แทบไม่ออกจริงๆ
โธ่เว้ยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1: (อินจัด ขออภัย)
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 14-10-2015 23:00:24
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 14-10-2015 23:11:14
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 14-10-2015 23:11:37
มาฉากอาฟี่ อยากวิ่งไปกอดเลยอ่ะ #อั่ก ถูกฟาดด้วยไรเฟิล
ที่เอสปล่อยโบว์ไว้ตั้งนาน นี้เพราะโบว์ยังไม่บรรลุนิติภาวะใช่ไหมคะ
จิ้มไม่ได้ หลังจากคืนนี้จิ้มแล้วทิ้งก็ไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์ล่ะ
อ่านแบบอึนๆ หม่นๆ สงสารทั้งคู่ แต่สงสารเอสมากกว่า อารมณ์ ทั้งรักทั้งแค้น ทั้งเจ็บ
ในฐานะคนอ่านก็หวังว่า สักวันเค้าจะได้ปรับความเข้าใจกัน เพราะตอนนี้ทั้งคู่โตพอที่จะยืนด้วยขา ตัวเองได้แล้ว.... #ยังปลื้มอาฟี่ไม่หาย คนที่ดูโหด แต่เป็นคนที่เข้าใจ และยอมรับความจริงได้มากที่สุด
เพราะทั้ง โก้ หรือลาเต้ ก็ยังหลอกตัวเองต่อไป ว่าเวลาจะทำให้ แคปดีขึ้น
ตอนรอมีนมาต่อ นี้เข้าใจความรู้สึกเอสแคปเลย อยากพบแต่ก็พบไม่ได้ ฮาาาา~
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-10-2015 23:13:42
เชื่อเถอะแผนนี้ได้ผลชัวร์
แต่คงได้ของแถมเยอะหน่อย
สงสารก็แต่หมากแต่ล่ะตัวนั่นแหล่ะ
คงขึ้นอยู่กับแคป ว่าต้องใช้หมากเพิ่ม
หรือหยุดแค่หมากตัวสำคัญิย่างโบว์
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 14-10-2015 23:16:26
เริ่มหัวข้อโดย: plumarch ที่ 14-10-2015 23:17:51
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 14-10-2015 23:24:25
สุดๆเลย สงสารคูเปอร์อ่ะที่ยังจำแคปได้ น้ำตาไหลเลย
แต่เหมือนอาฟี่จะอนุญาติแล้วนะ
ส่วนเอสจะทำอย่างงี้จริงๆหรอ มีคนเจ็บหลายคนเลย
คนที่เจ็บที่สุดน่าจะเป็นแคป นั้นก็น้อง อีกคนก็คนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 14-10-2015 23:35:21
แต่ว่าเรื่องนี้ อ่านเท่าไรก็ไม่เคยพอออ :laugh:
อึมๆแต่ยังไม่เสียน้ำตา
อีเอส...แกจะทำอะไรหาาาาา :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 14-10-2015 23:55:02
ป.ล. รอกระทืบซ้ำเฮีย(เสียงสูง)เต้และเอี้ยแบงก์
(อ่านทีไรฟีลลิ่งรุนแรงตลอด ขอโทษนะคะ T_T)
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 14-10-2015 23:59:46
จะสู้เพื่อตัวเองแบบที่อาฟี่บอกมั้ย
เอสนี้ก็ไม่ใช่ว่าปล่อยแคปไปเลยนะจ๊ะ
มีการส่งสายสืบเข้าไปทำงานที่ไร่แคปด้วย
ทำดีแล้วเอส อย่าได้ปล่อยให้ใครมาแย่งแคปไป
อะไรที่เป็นของเรามันก็ยังของเรา ถึงตอนนี้จะอยู่
กันคนละที่ละทางก็เถอะ
คูเปอร์ยังน่าเอ็นดูเหมือนเดิม
น้องรักพี่แคปมากนะ อยากให้ได้อยู่ด้วยกัน
ส่วนปอนี้เป็นเพื่อนที่ดีมากกกกกก
ทำทุกอย่างเพื่อเพื่อนจริงๆรักนาง
ส่วนพี่น้องแบงค์โบว์นี้ช่วยกันนางออกไปไกลๆได้มั้ย
แล้วแคปไปสัญญาอะไรกับเขาไว้ล่ะนั้น เฮ้อ ต้องลุ้นอีกยาว
รอเอสแคปได้เสมอ~~~~~~
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-10-2015 00:07:34
เริ่มหัวข้อโดย: wann ที่ 15-10-2015 00:22:15
กดดันมากกกก ฮือออออ :katai1:
แต่เอาอีกๆๆ หึหึ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 15-10-2015 00:23:29
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 15-10-2015 00:29:49
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 15-10-2015 00:36:51
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 15-10-2015 00:38:35
ชอบตอนที่อาฟี่บอกให้แคปสู้เพื่อตัวเอง ถึงเวลาที่แคปต้องสู้แล้วนะ
ส่วนเอสคิดอะไรอยู่ เดาใจไม่ถูก ขอให้สิ่งที่คิดจะทำมันเป็นการดีต่อทั้งตัวเอสและแคปแล้วกัน :ling1: :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 15-10-2015 00:57:38
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 15-10-2015 01:35:29
เราว่าโบว์ก็น่าจะใช่ย่อย นางแอ๊บหรือเปล่า อาจจะไม่หมดแต่ก็น่าจะบางส่วน
ถ้าหากว่าเอสซุ่มรอจัดการกับโบว์มาตั้งนานเพื่อรอให้โบว์ถึงวัยก็คือกลัวใจเลยค่ะ
นึกออกเลยว่าเอสจะแค้นขนาดไหน
เรื่องจะต้องไปถึงลาเต้แน่ๆ เพราะแบงก์จะต้องบอกเต้
เอสจะทำกับโบว์แบบที่เต้ว่าเอสจะทำกับแคปหรือเปล่า?
ตีวัวกระทบคราด
อาฟี่ที่ไม่พูดอะไรเลยกลับมองอะไรได้ถึงมากที่สุด
ที่เหลือก็ยังปิดหูปิดตา อยากให้แคปลืม
เราว่างวดนี้แคปสมควรตามจีบเอสแล้วล่ะ
โตแล้วรู้ใจตัวเองแล้ว ต้องการอะไรก็จงต่อสู้ด้วยตัวเอง
เอสโหมดนี้เริ่ดมากๆค่ะ
อยากรู้ว่าแคปจะทำยังไงต่อไป
ห้ามโบว์แล้วโบว์จะฟังพี่แล้วตัดเอสหรือว่าจะสู้เพื่อเยื้อเอส
แคปมองสองคนนี้แล้วอาจจะเข้าใจว่าตัวเองจริงๆแล้วอยากได้อะไรก็ได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 15-10-2015 01:49:41
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 15-10-2015 02:08:22
โอ้ยดูท่านางจะตื้อเก่งเหมือนพี่นาง บอกเลยย
ตอนนี้อาฟี่หล่อมากก จากที่หล่ออยู่แล้วว ยิ่งหล่อมากว่าทุกวันน 55
เพราะอาคือคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกแคป และยอมรับในตัวแคป
ยกให้เป็นพระเอกของตอนนี้เลยไง อ้อ ปอ ด้วยรักคอยเป๊นหูเป็นตาแทนเพื่อนตลอด ชอบอ่ะ
เอส จะทำยังไงก็ทำ แต่ขออย่างเดียว อย่าเอาอิน้องบัวขึ้นเตียงเด็ดขาดดดด ขอเหอะ!! ไม่งั้นเค้าจะไม่ทน
แอบอยากให้แคปสู้อ่ะ สุ้เพื่อตัวเอง แล้วไปเอาเอสคืนมาซะอย่าปล่อยให้อิน้องบัวเด็ดขาดด (โอ้ยยอินนน)
ปล.ต้องให้ปอจัดการ แซะแคปให้ของขึ้นซะล๊าวววว อยากเห็นแคปจัดหนักเหมือนสมัยเรียน 55
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 15-10-2015 04:55:43
เริ่มหัวข้อโดย: crosa ที่ 15-10-2015 04:56:50
ตอนนี้คนที่น่าสงสารสุดคงเป็นเอส ไม่รู้ว่าตอนนี้เอสทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร แต่คิดว่าคงมีแผนหรืออะไรในใจแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่เลือกทำแบบนี้หรอก เพราะดูจากทุกสิ่งที่เอสทำนี่ยึดติดกับแคปมากๆ ขออย่างเดียวว่าสิ่งที่เอสได้ตัดสินใจไปนั้นจะไม่ทำให้เรื่องวุ่น แต่ขอให้เกิดเรื่องดีแล้วกัน เอาใจช่วยเอสเต็มที่
ส่วนแคปเป็นคนเลือกทางนี้เองถึงจะโดนบังคับก็เถอะ แต่...ใจร้ายเกินไปแล้ว งืออออ (ขอเข้าข้างเอสแบบสุดๆนะนาทีนี้) ไหนๆอาฟี่ก็อุตส่าห์เข้ามาให้คำแนะนำขนาดนี้แล้ว หวังว่าแคปจะมีใจฮึดสู้นะ ตอนนั้นเป็นคนทิ้งเอสไปตอนนี้ก็ต้องเป็นคนตามเอสกลับรู้ไหม...
แบงค์ก็ยังทำตัวน่ารำคาญเหมือนเดิม ไม่รู้ทำไมไม่เคยรู้สึกดีกับแบงค์ได้เลย มีแต่เซ็งกับเบื่อคนๆนี้ แล้วตอนนี้ยังมีโบว์ (แอ๊บแบ้ว?) เพิ่มเข้ามาอีก ยิ่งเพิ่มความไม่ชอบให้กับคนบ้านนี้มากขึ้นๆ
แล้วว่าที่คู่มั่นมินต์เนี่ยพอมาถึงตอนนี้แล้วกลับรู้สึกเฉยกับนางแฮะ เหมือนนางมาเพื่อเป็นตัวลอยๆไม่เด่น แต่ก็ไม่ดัง ดูแล้วรู้สึกดีกว่าโบว์นิดนึง เหมือนนางจะคุยง่ายและเข้าใจง่ายกว่าเด็กโบว์นั่นเยอะ เพราะถ้าถึงเวลาจริงนางอาจจะยอมถอยง่ายๆ (แต่ขึ้นชื่อว่าคู่แข่งแคปแล้วยังไงก็เอาไว้ไม่ได้อยู่ดี แคปควรรีบง้อเอสแล้วกำจัดคู่แข่งไปซะเดี๋ยวนี้...ด่วน!!!)
แล้วเฮียโก้เนี่ยเป็นพ่อนะ...ไม่เข้าใจแกจริงๆ ชีวิตแกเหมือนคนไม่คิดไรมาก สบายๆ อยากทำไรก็ทำ แต่ทำไมพอเป็นเรื่องเอสแคปกลับต้องถึงขั้นให้เลิกกันด้วยก็ไม่รู้ แล้วยิ่งตอนนี้ก็เห็นอยู่ว่าแคปไม่ได้มีความสุขเลยกับชีวิตแบบนี้ แต่ก็ยังเลือกให้ลูกลืมและหนีเนี่ยนะ เฮ้ออออ...ไม่เข้าใจแกจริงๆนั่นแหละ
ส่วนคนสุดท้ายที่น่าหมั่นไส้มากที่สุด และคะแนนติดลบพอๆกับนายแบงค์ตอนนี้ก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจากเต้ นี่ก็อีกคนที่เซ็งสุดๆ แบบว่ากีดกันเอส แต่ไม่กีดกันแบงค์เนี่ยนะ บ้าป่าว...ไม่อยากให้น้องเป็นเกย์ แต่ก็รู้อยู่ว่าคนที่อยู่กับน้องคิดไร หรือดูไม่ออก (ถ้าดูไม่ออกนี่โง่มากนะ เพราะแบงค์มันแสดงออกชัดเจนมากถึงมากที่สุด ในทุกครั้งที่มีโอกาสเลยล่ะ) ถึงแคปจะไม่คิดไรด้วยก็เถอะ แต่มันดูเหมือนเปิดโอกาสมากไปป่าว สองมาตรฐานชัดๆ เพราะฉะนั้นคะแนนที่เคยบวก ปลาบปลื้มในตอนแรกๆนั้น ตอนนี้หายไปหมดแล้ว จงเอาคะแนนติดลบแล้วเชิญไปอยู่คู่คับนายแบงค์สองคนเลยย่ะ...ชิ
แล้วปอนี่เอามาคั่นช่วงปวดตับได้ดีมากค่า กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดอินจัดมโนไกลไปนอกจักรวาล จู่ๆก็ต้องหลุดหัวเราะเพราะปอนี่แหละ ทำตัวเหมือนเมียหลวง ยังกะหึงเอส ถึงจะหึงแทนเพื่อนตัวเองก็เถอะ 555+...นี่ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้ดำเนินเรื่องมาจากเอสแคปแล้วละก็ปอคงได้เป็นนายเอกกันไปแล้ว 555+
พล่ามซะเยอะ...กลับมาที่งานวันเกิดโบว์นี่ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น แต่ขอให้มันเป็นเรื่องที่จะทำให้เอสกับแคปกับมารักกันได้ก็แล้วกัน ได้แต่หวังว่าแคปจะมีใจฮึดสู้ และเอสมีแผนเด็ดรับมือนะ...
ปล.เม้นยาวมาก เพราะอัดอั้นตันใจสุดๆ ขอโทษนะคะ อินจัดไปหน่อย...หวังว่าตอนหน้าจะมีหวานๆมาให้ชื่นใจสักนิดบ้าง ไม่ปวดตับแบบนี้หรือถึงขั้นน้ำตาร่วงนะคะ :monkeysad: แต่ยังไงก็รออ่านอยู่ดีค่า :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 15-10-2015 05:55:59
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 15-10-2015 06:35:12
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 15-10-2015 07:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 15-10-2015 08:20:56
แคป ชั้นก็สงสารแกนะ แต่ !!! ไม่คิดจะลุกขึ้นมาทำอะไรบ้างอ่อ
จะปล่อยเอสไปจิงดิ โอ้ยยยยยย หน่วงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: ammlovey ที่ 15-10-2015 09:35:05
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 15-10-2015 09:49:43
ไม่รู้ว่าเอสต้องการทำอะไรอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่าแคปกับแบงค์ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย
ส่วนอาฟี่ เอาใจไปเลยค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 15-10-2015 09:52:44
:katai1: :katai1: :katai1:
ชอบเพลงมากกกกก "เกือบ" โดนกับเนื้อหามาก
ขอพลังให้ เอส กะ แคป ด้วยเถอด
ปล.นาน ๆ มาที แต่อ่านชม.ยังไม่จบเลย ยาววววมากกก :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 15-10-2015 10:09:54
เพราะตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือ คนอ่าน และ คนรออ่าน T-T
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 15-10-2015 10:16:17
สงสารเอสกับแคปที่สุดล่ะในเรื่อง คือเป็นสองคนที่เจ็บปวดที่สุด ต้องเลิกกันทั้งๆ ที่ยังรัก มันเป็นอะไรที่ทรมานอ่ะ เราเข้าใจเฮียเต้กับเฮียโก้ที่ไม่อยากให้แคปเจ็บปวดเพราะอนาคตของเอสที่จะต้องแต่งงานมีลูกสืบสกุล แต่ก็เพราะความหวังดีที่ว่าก็ต้องทำให้น้องชาย ลูกชายของตัวเองเป็นคนที่ปิดกั้นความรู้สึก ไม่ยอมที่จะมีคนใหม่ เอสไม่ผิดเลยที่เกิดมาในครอบครัวคนรวย เป็นทายาทรัชชานนท์ มีต้นทุนชีวิตที่มากกว่าคนอื่น เพราะเอสมันเลือกเกิดไม่ได้นิ เฮียเต้น่าจะให้เอสแคปรักกันต่อไปแล้วก็คอยเฝ้าดูและคอยประคองให้น้องมีความสุขมากกว่ามากีดกัน :hao5:
ไม่ชอบพี่น้องสอง บ. ค่ะ แบงค์ฉวยโอกาศตอนแคปไม่มีใครเข้ามาในพื้นที่ข้างกายแคป แต่ดีที่แคปไม่เล่นด้วย ถ้าแบงค์คิดกับแคปแค่เพื่อน คือแบงค์เป็นเพื่อนที่ดีมากเลย ส่วนน้องโบว์เธอน่ารักมาก นิสัยดี แต่เฉพาะเวลาอยู่กับพี่ชาย พ่อแม่ รวมถึงแคปด้วย แต่เวลาอยู่กับเอสนี่คิดแม้กระทั่งไปถึงเรื่องบนเตียงซึ่งขัดกับนิสัยที่ดูน่ารักอ่อนหวานเวลาอยู่กับคนอื่นมากเลย ถึงเราไม่ชอบสองพี่น้องนี้ก็ตามแต่เราไม่ชอบที่เอสเข้ามาจีบโบว์เพื่อจะแก้แค้นทำให้แบงค์เจ็บปวดหรืออะไรก็ตามแต่ เราว่าไม่ใช่วิธีการที่ถูกอ่ะ แคปรู้เรื่องพาลจะโกรธมากกว่าด้วย เล่นกับความรู้สึกคนมันไม่ใช่เรื่องดีเลย :mew2:
อีกคนที่สงสารคือ คุณมินตรา "ว่าที่" คู่หมั้น นางน่าสงสารอ่ะ(ไม่รู้ว่าตอนหลังจะร้ายหรือเปล่า ถ้าร้ายจะไม่สงสาร จะยกพวกไปจัดการค่ะ 555) มาเล่นกับไฟโดยแท้เลย พยายามเข้ามาแทนที่แคปในทุกๆ อย่างแต่เอสก็ไม่เคยเปิดใจให้ แถมเย็นชาม๊ากมาก ไปหาคนอื่นดีกว่าไหมนิ
ชอบที่สุดในตอนคือ อาฟี่ ค่ะ เราว่าอาฟี่ต้องรู้เรื่องเอสแคปก่อนทุกๆ คนในบ้านแน่นอน เผลอๆ รู้ตั้งแต่ตอนเอสจีบ(?)แคปใหม่เลยมั่ง ก็น่ะอาฟี่ระดับไหนแล้ว แต่ที่ชอบที่สุดก็คือ การให้แคปลุกขึ้นสู้ สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ แต่ได้ฟังแล้วรู้สึกหึกเหิมมีกำลังใจอ่ะ อาฟี่เอาไปเลยสิบดาวค่ะ :katai2-1:
ตอนนี้คูเปอร์มีบทมากเลยน่ะนี่ คูเปอร์มีบทบาทในชีวิตเอสมากเลย เป็นเหมือนตัวแทนของแคป ดังนั้นคุณมินตราอย่ามาแตะต้องคูเปอร์ง่ายๆ น่า จะหาว่าไม่เตือน
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ มินนี่รีบไปหาเชื้อไฟมาสุมเร็วๆ นะจะได้มีไฟ รึไม่ทันใจใช้น้ำมันไหม?? 55555 สู้ๆ นะค่ะ นานแค่ไหนก็รอ แต่ถ้าให้ดีก็อย่าเดือนเป็นครึ่งเดือนเลย คนอ่านกลัวใจคนเขียนจะหาเอสแคปหนี :mew6:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 15-10-2015 10:36:37
ขึ้นอยู่กับว่าแคปจะเข้าใจความหมายที่อาฟี่สื่อรึเปล่า "สู้เพื่อตัวเอง"
ชอบปอด้วย รักนางมาตั้งแต่ภาคแรกล้าววว
นี่ขนาดเอสแคปเลิกกันไปแล้ว ยังคอยตามหึงตามหวง
แทนประหนึ่งเป็นแฟนเอสซะงั้นน ชอบบบ :katai2-1:
ไม่เอาแบงค์ไม่เอาบัว เอาพี่น้องคู่นี้ไปเก็บด่วนนๆๆๆ!!
โดยเฉพาะอิน้องบัวบาน (ดูนางอยากบานมว๊ากก)
ถึงขนาดมนงมโนขึ้นเตียงกับเอสนี่คืออะไร ไม่ชอบแรงงง
เชียรแคปสุดใจขาดดิ้นนให้ลุกขึ้นสู้ซะ แล้วไปเอาเอสกับคืนมา
ของของเราก็ต้องเป็ของเรา อย่าปล่อยไปให้คนอื่นเด็ดขาด
จะหาผู้ชายโคตรหล่อ โคตรรวย โคตรหื่น และหึงโหดดด
แบบนี้ได้อีกที่ไหน ตอบ!!
อ่านจบตอน นี่...อารมณ์ขึ้นทุกครั้ง แถมตอนี้ ทิ้งท้ายได้ค้างหนักมากกก
โอ้ยย จะลงแดงก่อนตอนต่อไปจะมาไหมเนี่ยย!? หึ หึ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 15-10-2015 10:40:25
ละมุนปนเศร้ามากเลยอ่า เอสต้องเอาแคปกลับมาให้ได้เร็วๆๆน๊าาาา :katai4:
โบว์นี่ก็ร้ายว่ะ คิดอยากเสียตัวให้เอสวันเกิดตัวเองซะงั้น แต่อีกใจก็ต้องขอบคุณโบว์สินะ ที่ทำให้เอสกับแคปมาเจอกันอีก
เอสเริ่มปฏิบัติการโล้ดดดดดดดดด ทนไม่ไหวล๊าวว คิดถึงทั้งคู่เวลาอยู่ด้วยกัน รักกันไม่ไหวล๊าวววว
พาสนี้อาฟี่ปลดล็อคให้แคปแล้วสินะ แคปเอ๊ย เป็นไทแล้วน๊าาาา ได้เวลาทำตามหัวใจตัวเองที่หายไป5ปีแล้วนะ สู้เค้านะ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ ไม่ต้องไปสนใจใครอีกนะ เอาเอสกลับมาให้ได้นะ ทั้ง2คนสู้ๆน๊าาา รักสุดใจรักมากจริงๆนะ
น้องคูเปอร์น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก หลงรักน้องคูเปอร์อีกคนได้ป่าว อ่านแล้วอบอุ่นละมุนมากเลย เอสรักน้องคูเปอร์และติดน้องเลย น้ำตาคลอเลยตอนอ่านอ่า ดีแล้วที่เอสหวงน้องคูเปอร์ สมบัติล้ำค่าของทั้งคู่
ดีกันเร็วๆน๊าาา เอาใจช่วย :call: :call: :3123:
แคปกลับมาเป็นแคปคนหึง(โคตร)โหดได้แล้วนะ อยากให้นายเป็นคนเดิมที่ขึ้หึงขี้หวง เอสเป็นของกุคนเดียวงี้ กลับมาๆๆๆ :z6:
เอสจะทำไรทำเลยนะ แต่อย่าทำร้ายความรู้สึกแคปเลยนะ ทำคนอื่นทำไปเลย แต่อย่าทำแคปน๊าาา ฮ่าๆๆๆ :hao6:
จัดการเฮียเต้ กับแบงค์ไปให้สิ้นซาก ฮ่าๆๆ ซาดิสนะหนิ :z6: :beat: :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: K_ma ที่ 15-10-2015 11:00:54
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 15-10-2015 11:04:57
ที่มองว่าความรักของพวกเขาที่ยังเด็ก ดูไม่มั่นคง
ทำเพื่อแคป
แต่สิ่งที่คิดว่าถูกมันอาจจะผิดก็ได้
เศร้าจัง
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-10-2015 11:54:12
เริ่มหัวข้อโดย: zabzebra ที่ 15-10-2015 11:58:35
ถือว่างี่เง่ามากๆ เวลาควรจะง้อแคปให้กลับมาคบกันก่อน
แล้วค่อยลงโทษต่อจากนั้นนะคะ
ถ้าให้เดา อาฟี่ยอมให้แคปทำตามใจแล้วเนอะ
ภาวนาอีกอย่าง ขออย่าให้แคปคบกับแบงค์หรือใครคนอื่นเลย ไม่งั้นคงกลับมาคืนดีด้วยยาก แคปใจแข็งมากอะ
แต่กับเอสนี่คิดจะทำอะไรอีกก โอ้ยยยย อยากให้หันมาคุยกันค่ะ มาต่อไวๆเลย
ยิ่งหายไปนานๆยิ่งเซ็งน๊าค๊าาาา :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ananam ที่ 15-10-2015 13:11:41
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 15-10-2015 13:17:28
จัดไปให้เจ็บแบบทั่วถึง
จัดไปให้น้ำตาไหลยันคนอ่าน
น้องโบว์ไม่ได้ใสอย่างที่ใครๆคิดนะ นางแรดเงียบอีกตะหาก
ดูแล้วนางอยากจะให้พี่เอสซั่มใจจะขาด หึ หึ น้องสาวที่ไร้เดียงสา นะแคปคงมโนไปเองแล้วละ
มาถึงจุดนี้ สงสารปอที่สุด เกลียดครอบครัวเอส และแคปมาก ไม่เคยสนใจว่าลูกทุกข์ใจหรือมีอะไรในใจเลย
เอสเมื่อแกทุกข์และเจ็บ แกจะล้างแค้นใครก็ทำไปให้เต็มที่ เพราะแกเจ็บปวดอยู่แล้ว
คงไม่เจ็บไปยิ่งกว่านี้หรอก กอดดดดด คูเปอร์
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 15-10-2015 14:16:31
แต่ๆๆอย่าทำให้เรื่องมันยุ่งมากขึ้นน้าาาา :impress2:
#ทีมเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 15-10-2015 16:39:00
เริ่มหัวข้อโดย: sangigi ที่ 15-10-2015 16:58:32
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 15-10-2015 18:49:32
ไม่แปลกที่เอสจะแค้น แต่ไม่ชอบวิธีการของเอส ที่เอาเด็กโบว์เข้ามาเกี่ยว ถ้าเอสทำอะไรโบว์จริงๆ คงไม่สามารถกลับเข้ามาหาแคปได้แล้วแหละ แต่คิดว่าเอสคงไม่ทำ เหมือนจะเอาโบว์มาเป็นตัวช่วยให้ดึงแคปกลับมา
ประมาณว่า เอาโบว์มาประชดแคป ทำร้ายความรู้สึกโบว์ เพื่อให้แบงค์แคปเจ็บเพราะโบว์ก็เหมือนดวงใจของแบงค์แคป จะได้เข้าใจความรู้สึกตัวเองเมื่อ5ปีที่แล้วไรประมาณนี้ป่ะ? เอสยึดติดกับแคปมากจริงๆ ยังมองไม่เห็นหนทางที่2คนมันจะกลับมารักกันได้ แล้วความรู้สึกยัยเด็กโบว์นี่อีก รักเอสแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ แล้วไม่ใช่แคปจะมาเสียสละอีกน่ะ ถ้ายัยเด็กโบว์ขอจริงๆ อย่าเห็นความรู้สึกของคนอื่นสำคัญกว่าความรู้สึกตัวเอง อยากให้แคปสู้เพื่อความรักตัวเองบ้างอ่ะ ก็อย่างที่ตอนนี้เฮียฟี่บอกแคปโตเป็นผู้ใหญ่แล้วน่ะ มันไม่ใช่รักฉาบฉวยเหมือนสมัยเด็กแล้ว ลองต่อสู้เพื่อความรักตัวเองดูสักตั้งน่ะแคป อิเอสมันพร้อมกลับมาอยู่แล้ว สุดท้ายไม่อยากให้เอสดึงใครเข้ามาเลย เพราะผลสุดท้ายมีแต่เจ็บกันไปหมด แล้วมันจะกลับมาเริ่มต้นใหม่กันยากน่ะ จากที่ยากอยู่แล้ว เอสมีทั้งอำนาจอิทธิพลมากมาย มันไม่ยากหรอกที่จะเอาแคปกลับมา (แต่ไปเคลียร์กับที่บ้านให้เข้าใจก่อนน่ะจะได้ไม่โดนแยกจากกันอีก) เรายังหวังว่าจะได้เห็นทั้งเอสแคปกลับมารักกันอยู่น่ะ คุณมินอย่าใจร้ายกันเลยน่ะ เราอยากเห็นเทั้งสองมีความสุขจริงๆ
อารมณ์ตอนนี้เหมือนที่คุณมินบอกมันอึนๆไปหมด ไม่ได้เศร้า แต่หน่วงๆ มึนๆไปกับความสีเทาของตัวละคร
อย่าหายไปนานเลยน่ะ ขอร้องงงงงงงงง :hao5: ขาดเรื่องนี้ไปเขาอยู่ไม่ได้จริงๆ
ขอบคุณนะคะที่มาอัพให้อ่าน :pig4:
ปอลอ อัพต่อเร็วๆเน้ออออออ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 15-10-2015 19:33:14
มาต่อเร็วๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 15-10-2015 21:14:44
จุดหมายของนายต้องเหยียบหัวใจใครหลายคน
แคป อาฟี่พูดเปิดทางแล้วนะ แต่เจอเคสน้องโบว์นายจะตัดสินใจยังไง
ปล.เรากลัวน้องโบว์กลายร่างจากสาวน้อยน่ารัก เป็นผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เอส
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 15-10-2015 22:08:46
เริ่มหัวข้อโดย: jibjibjingjing ที่ 15-10-2015 23:27:46
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 15-10-2015 23:41:58
สงสารแคป นั่งนิ่งค้างไปแล้วอ่ะ กลับการปรากฏตัวของเอส!!
ถถถถ อ่านตอนนี้แล้ว แอบมีความรู้สึกว่า เอาแคปคนเก่าคืนมาาา
คนที่แค่เห็นเอสคุยกับใครไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหน แล้วของขึ้นทันทีอ่ะ! เอามาา
บางทีก็อยากให้แคปทำตามใจตัวเองบ้างไรบ้าง ถ้าผ่านมานานขนาดนี้
แล้วยังเจ็บ ยังตัดใจให้เลิกรักไม่ได้ ก็สู้เหอะ เพื่อตัวเอง ลองสักตั้งอ่ะ
จะได้ไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้
แต่ตอนนี้กลัวเหลือเกินว่า แคปจะยอมแพ้ ยอมหลีกทางให้เอสคบกับบัว
เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิห้าม แล้วจะตัดใจจากเอส...หันไปใจอ่อนกับแบงค์มากกว่าเดิม
เพราะสัญญากับแบงค์ไว้ (ก็ไม่รู้สินะว่าสัญญาอะไร) โอ้ย ที่นี้ล่ะมึงเอ้ยยยย
มันใหญ่มว๊ากกกก!!! #นี่มโนไปเองล้วนๆ อ่านที่ไรอินตามตลอดด :z3:
fc. อาฟี่รัววๆๆ เอาใจหนูไปเลยค๊า~~ พูดได้กระแทกใจมากก "สู้เพื่อตัวเอง"
แคป... อาฟี่ส่งสัญญานขนาดนี้ ก็ลุยโลดดด
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 15-10-2015 23:46:13
ค้างงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 16-10-2015 00:17:45
เศร้าเกินไป
รับไม่ไหว สงสารแคป
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 16-10-2015 01:52:16
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 16-10-2015 08:56:59
จบตอนได้ค้างคาาาาาใจมาก :katai1:
สงสารแคป นั่งนิ่งค้างไปแล้วอ่ะ กลับการปรากฏตัวของเอส!!
ถถถถ อ่านตอนนี้แล้ว แอบมีความรู้สึกว่า เอาแคปคนเก่าคืนมาาา
คนที่แค่เห็นเอสคุยกับใครไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหน แล้วของขึ้นทันทีอ่ะ! เอามาา
บางทีก็อยากให้แคปทำตามใจตัวเองบ้างไรบ้าง ถ้าผ่านมานานขนาดนี้
แล้วยังเจ็บ ยังตัดใจให้เลิกรักไม่ได้ ก็สู้เหอะ เพื่อตัวเอง ลองสักตั้งอ่ะ
จะได้ไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้
แต่ตอนนี้กลัวเหลือเกินว่า แคปจะยอมแพ้ ยอมหลีกทางให้เอสคบกับบัว
เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิห้าม แล้วจะตัดใจจากเอส...หันไปใจอ่อนกับแบงค์มากกว่าเดิม
เพราะสัญญากับแบงค์ไว้ (ก็ไม่รู้สินะว่าสัญญาอะไร) โอ้ย ที่นี้ล่ะมึงเอ้ยยยย
มันใหญ่มว๊ากกกก!!! #นี่มโนไปเองล้วนๆ อ่านที่ไรอินตามตลอดด :z3:
fc. อาฟี่รัววๆๆ เอาใจหนูไปเลยค๊า~~ พูดได้กระแทกใจมากก "สู้เพื่อตัวเอง"
แคป... อาฟี่ส่งสัญญานขนาดนี้ ก็ลุยโลดดด
อ่านคอมเม้นนี้คิดได้... สัญญา ที่แคปทำไว้กับ แบงค์น่าจะแบบ...ไม่เกินเลย ไม่ล้ำเส้น
ไม่เกินเพื่อนประมาณนี้หรือเปล่า #มโนเอง แบงค์เลยให้ไปเป็นเพื่อนเวลาไปจัดรายการ
ส่วนเรื่องโบว์ มาคิดๆอีกที เอสเกลียดแบงค์มากกกกกกก (ก.ล้านตัว) จึงมโนไปอีกว่า คงไม่เอาโบว์ขึ้นเตียงแน่นอน ....(ถ้ามโนพลาดนิเจ็บหนักทีเดียว) และด้วยนิสัยเอส คงรู้ว่า การยุ่งกับโบว์จนมีความสัมพันธ์ทางกายเกิดขึ้น....นั้นหมายถึง เอสจะไม่มีวันได้แคปกลับมา เพราะแคปคงไม่แย่งของใคร ยิ่งกับคนที่คิดว่าน้องสาวแบบนี้ด้วย .... ที่มายุ่งกับโบว์น่าจะอยากหาทางเข้าใกล้แคปก็ได้ เผลอๆ แคปอาจจะห้ามไม่ให้เอส มายุ่งกับโบว์ จากตอนก่อนๆ เหมือน แคปกับแบงค์ก็กลัวโบว์โดนหลอก.... แต่มันก็โดนหลอกจริงๆ เพราะเอสมีว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว....(ไม่นับเรื่องเข้ามาหาโบว์เพราะรู้ว่าเป็นน้องสาวแบงค์นะ) เรื่องที่เอสมายุ่งกับโบว์หวังว่าจะเป็นฉนวน ให้สองคนได้กับมาใกล้กัน คนนึงอาจจะต้องกันน้องสาวออกจากปีศาจ อีกคนเข้าหาโบว์แบบมีจุดประสงค์
#คิดว่า แคปจะยอมให้โบว์พลีกายให้เอส ตามที่นางมโน หรือเปล่า?... ต้องปูเสือรอต่อไป
#ฉากป้อนคุกกี้โบว์ บอกเลยว่าเอสดาร์กมากกกก ...อยากให้ป้อนต้องก้มหน้าลงมากินเอง
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 16-10-2015 10:15:23
จบตอนได้ค้างคาาาาาใจมาก :katai1:
สงสารแคป นั่งนิ่งค้างไปแล้วอ่ะ กลับการปรากฏตัวของเอส!!
ถถถถ อ่านตอนนี้แล้ว แอบมีความรู้สึกว่า เอาแคปคนเก่าคืนมาาา
คนที่แค่เห็นเอสคุยกับใครไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหน แล้วของขึ้นทันทีอ่ะ! เอามาา
บางทีก็อยากให้แคปทำตามใจตัวเองบ้างไรบ้าง ถ้าผ่านมานานขนาดนี้
แล้วยังเจ็บ ยังตัดใจให้เลิกรักไม่ได้ ก็สู้เหอะ เพื่อตัวเอง ลองสักตั้งอ่ะ
จะได้ไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้
แต่ตอนนี้กลัวเหลือเกินว่า แคปจะยอมแพ้ ยอมหลีกทางให้เอสคบกับบัว
เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิห้าม แล้วจะตัดใจจากเอส...หันไปใจอ่อนกับแบงค์มากกว่าเดิม
เพราะสัญญากับแบงค์ไว้ (ก็ไม่รู้สินะว่าสัญญาอะไร) โอ้ย ที่นี้ล่ะมึงเอ้ยยยย
มันใหญ่มว๊ากกกก!!! #นี่มโนไปเองล้วนๆ อ่านที่ไรอินตามตลอดด :z3:
fc. อาฟี่รัววๆๆ เอาใจหนูไปเลยค๊า~~ พูดได้กระแทกใจมากก "สู้เพื่อตัวเอง"
แคป... อาฟี่ส่งสัญญานขนาดนี้ ก็ลุยโลดดด
อ่านคอมเม้นนี้คิดได้... สัญญา ที่แคปทำไว้กับ แบงค์น่าจะแบบ...ไม่เกินเลย ไม่ล้ำเส้น
ไม่เกินเพื่อนประมาณนี้หรือเปล่า #มโนเอง แบงค์เลยให้ไปเป็นเพื่อนเวลาไปจัดรายการ
ส่วนเรื่องโบว์ มาคิดๆอีกที เอสเกลียดแบงค์มากกกกกกก (ก.ล้านตัว) จึงมโนไปอีกว่า คงไม่เอาโบว์ขึ้นเตียงแน่นอน ....(ถ้ามโนพลาดนิเจ็บหนักทีเดียว) และด้วยนิสัยเอส คงรู้ว่า การยุ่งกับโบว์จนมีความสัมพันธ์ทางกายเกิดขึ้น....นั้นหมายถึง เอสจะไม่มีวันได้แคปกลับมา เพราะแคปคงไม่แย่งของใคร ยิ่งกับคนที่คิดว่าน้องสาวแบบนี้ด้วย .... ที่มายุ่งกับโบว์น่าจะอยากหาทางเข้าใกล้แคปก็ได้ เผลอๆ แคปอาจจะห้ามไม่ให้เอส มายุ่งกับโบว์ จากตอนก่อนๆ เหมือน แคปกับแบงค์ก็กลัวโบว์โดนหลอก.... แต่มันก็โดนหลอกจริงๆ เพราะเอสมีว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว....(ไม่นับเรื่องเข้ามาหาโบว์เพราะรู้ว่าเป็นน้องสาวแบงค์นะ) เรื่องที่เอสมายุ่งกับโบว์หวังว่าจะเป็นฉนวน ให้สองคนได้กับมาใกล้กัน คนนึงอาจจะต้องกันน้องสาวออกจากปีศาจ อีกคนเข้าหาโบว์แบบมีจุดประสงค์
#คิดว่า แคปจะยอมให้โบว์พลีกายให้เอส ตามที่นางมโน หรือเปล่า?... ต้องปูเสือรอต่อไป
#ฉากป้อนคุกกี้โบว์ บอกเลยว่าเอสดาร์กมากกกก ...อยากให้ป้อนต้องก้มหน้าลงมากินเอง
เห็นด้วยอย่างแรง เค้าก็หวังให้มันเป็นอย่างที่คุณ BlackClover มโนเหมือนกัน 5555
หวังว่าที่เอสคบบัวคงเพราะต้องการให้แคปหันมาสนใจตัวเองและทำอะไรสักอย่างบ้างอะนะ แต่....ถ้าเอสซั่มอิน้องบัว(อยากบาน)จิง
นี่เจ็บหนักมากกอ่ะ ต้องปูเสือรอต่อไปคร๊าา~
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-10-2015 11:17:54
ขอบคุณ :)
เริ่มหัวข้อโดย: Nanook ที่ 16-10-2015 22:31:37
มาต่อเร็วๆนะตัวเอง
รักคูเปอร์อ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 16-10-2015 23:39:38
อยากให้แคปมีแฟนใหม่บ้างไรบ้าง ปวดใจแทนแคปจัง เอสจนมีเมียใหม่เป็นร้อยแล้ว :fire:
อยากรู้ว่าเอสจะรู้สึกยังไงที่ทำแบบนี้ เล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้
โอ้ยยยยยย หน่วงงงงงงงง ในใจอยากให้เอสเจ็บมากกว่านี้อีก จะซาดิสไปมั้ยยยย
:m16:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 16-10-2015 23:41:43
แบบว่ากลั้นน้ำตาเต็มที่ไม่ให้ไหล ถ้าอยู่บ้านนี้มีสะอึกอ่ะ ยิ่งตอนคูเปอร์นะ โอ๊ยยย น้ำตาต้องมา
เรากลับชอบที่แคปนิ่งๆ 5555 เราชอบเห็นเอสดิ้น กิกิ แต่เราไม่ชอบวิธีการเอสเลยว่ะ บอกตรง
เราพยายามจะเข้าใจว่าเอสทำเพื่อให้ได้เข้าใกล้แคปอีกครั้งและอาจจะคิดแก้แค้นแบงค์?
เห็นด้วยกับอาฟี่ ทำตามหัวใจตัวเองเถอะแคป เวลาก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ไม่ใช่แค่หลงใคร่อะไรทั้งนั้น มันคือความรักของคนสองคน
แต่ถ้าเอสยังทำตามแผนที่ตัวเองวางไว้คิดว่า เราว่างานงอกอ่ะ เง้อออ เราคิดว่าถ้ายิ่งเอสเป็นแฟนกับโบว์
แคปมันจะยิ่งถอยห่างป่ะว่ะ ? โอ๊ยย เดาไม่ถูกง่ะ ขอให้หวานกันเร็วๆเหอะ เราเกลียดดราม่า กลั้นใจอ่านทุกที
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ต่อไปนี้จะไม่เว้นล่ะ จะอ่านและดราม่าไปด้วยก๊านนนนนนนนนนน #ทีมเอสแคป เสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 17-10-2015 00:04:26
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 17-10-2015 01:17:05
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 17-10-2015 09:05:53
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 17-10-2015 10:24:51
อิเอสจะดิ้นแค่ไหน คิดว่าที่เอสยังเงียบๆอยู่ หรือวางแผนร้ายเงียบๆคนเดียว เป็นเพราะแคปยังไม่มีใครใหม่ แค่คิดก็สนุกแล้ว อยากเห็นเอสกลับมาหวงก้าง อิเอสคงไม่อยู่นิ่งๆเหมือนแต่ก่อนแน่ คราวนี้ล่ะมึงมีหึงบ้านแตกแน่55555
เริ่มหัวข้อโดย: Nanook ที่ 17-10-2015 10:25:29
เริ่มหัวข้อโดย: Zxjmm ที่ 17-10-2015 16:44:13
ถ้าจะทำเพราะเป็นน้องแบงค์แค่เนี้ย?
ทำไมต้องทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงกว่าเดิมด้วยไม่เข้าใจ
เริ่มหัวข้อโดย: pkjoe ที่ 17-10-2015 22:33:26
น้ำตาคลออีก มโนไปต่างๆนาๆแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 18-10-2015 03:09:24
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 18-10-2015 14:38:59
แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เราคิดว่ามันจะไม่ยิ่งแย่ลงเหรอ
เพราะแคปก็รักโบว์เหมือนน้องคนนึง ก็คงไม่กล้าแย่งคนรักน้องหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 19-10-2015 21:27:57
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 20-10-2015 01:18:06
อินเกิ้นตามอารมตัวเองไงพึ่งมีปัญหามาหมาดๆทั้งแฟนเก่าแฟนใหม่
เพลงตอนจบนั้นแทงใจจึกๆเลย 55 หัวเราะทีเถอะ
ชะอุ่ย!! นึกว่าเฟสตัวเองมาระบายซะ
เริ่มหัวข้อโดย: Onsm ที่ 20-10-2015 08:48:20
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 20-10-2015 11:02:12
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 20-10-2015 13:46:10
ตอนนี้มีอะไรบางอย่างอยู่ !!! …!! ทำให้เราต้องกลับมาคอมเม้น!!!
ขอบคุณผุ้แต่งสำหรับตอนนี้ ตอนที่ทำให้เรารู้สึกรัก และเกลียดเอส..ไปพร้อม ๆ กัน
เราประทับใจในความเป็นเอสมาตลอด ผู้ชายร้าย ๆ ใจร้าย พูดร้าย ชอบรุนแรง
ดูไม่น่าเป็นพระเอกดี ๆ เนอะ แต่ก็คนนี้แหละ ที่ยอมลงให้แคปโดยนัยเสมอ
ยอมเอาชีวิตตัวเองมาผูกไว้กับคนดื้อ ไม่มีเหตุผล ไม่เคยอ่อนข้อยอมใครอย่างแคปเสมอ
ตอนนี้ความเป็นเอส ยังคงอยู่ คือยังร้ายเสมอ ร้ายมากกก
เหมือนเอสกลับไปเป็นคนที่แข็งๆ .. แข็งกว่าเดิม กำแพงตรงหน้าสูงจนเหมือนไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเปิดให้ใครอีกไหมในชีวิต
ถ้าไม่มีปอ เราจะมองว่าเอสกลับไปเป็นมนุษย์น้ำแข็ง เป็นหุ่นยนต์ ไม่มีหัวใจ
แต่หลังจากที่ได้อ่านจากมุมของปอ เอส...เป็นแค่ผู้ชายที่หัวใจไม่ได้อยู่กับตัวเองอีกต่อไปแล้ว
เป็นคนที่ฝากหัวใจไว้กับบางคน บางแห่ง และไม่เคยคิดจะเอามันกลับมา
เจ็บปวด ชา ด้าน เกินกว่าจะยอมให้ตัวเองเจ็บอีก ทำทุกอย่างที่จะรับรู้ได้ว่าคนที่ตัวเองรักยังอยู่ดี
ทำหลายอย่าง และกำลังจะทำบางอย่างที่ “ไม่ดี” เพื่อให้ตัวเองมีโอกาสได้อยู่ใกล้คนที่ตัวเองรัก
ทั้งที่ใจก็ฝังรอยแผลไปแล้วว่าวันนั้นแคปเลือกจะไป
ในมุมของเอส มันมีทั้งความทรงจำ ความเจ็บปวด พร้อม ๆ กับประชดประชัน
สำหรับเราในตอนนี้ เอสเป็นชายหนุ่มที่ทุกสิ่งพร้อมสรรพอยู่ตรงหน้า
แต่สิ่งที่เอสต้องการจริงๆ และอยากได้มา.. ไม่ได้อยู่ตรงนี้
ในขณะที่มุมของแคป เหมือนชีวิตแคปเรียบง่าย อบอุ่น พร้อมพรั่งด้วยคนที่ห่วงใย
มิตรภาพ ความรักของคนรอบข้าง สิ่งที่ฝัน ทุกสิ่งกำลังก้าวไปช้า ๆ ตามที่ควรจะเป็น
แต่จริงๆ แล้วสำหรับเราเหมือนแคปหยุดเดินไปตั้งแต่คืนฝนตกคืนนั้น
ที่กำลังทำอยู่ตอนนี้เป็นแค่สิ่งที่ทำให้ทุกคนสบายใจว่าแคปไม่ได้เป็นอะไร
แคปกลับเป็นคนเดิม ลืมทุกสิ่ง ลืมเอสไปหมดแล้ว และเป็นแค่สิ่งที่แคปทำให้ตัวเองสบายใจ
ไม่คิดเลยว่าคนที่จะเข้ามาเขย่ากำแพงของแคป จะเป็นอาฟี่
เราคิดว่าอาฟี่จะเป็นคนถือปืนไล่ยิงเอสด้วยซ้ำ เพราะอาฟี่รับหน้าที่ดูแลแคปมาตลอด
เราแอบคิดไปเองว่า ตรงนี้คือส่วนที่กลับไปโยงในวันหนึ่ง ที่อาฟี่เคยถามเอสว่าสูบบุหรี่หรือเปล่า
แล้วเอสก็รับง่าย ๆ เหมือนแสดงความเป็นตัวตนออกมา และดูเหมือนอาฟี่จะถูกใจเสียด้วย
บ่อย ๆ ที่อ่าน เราคิดว่าเอส เหมือนกับอาฟี่มาก และแคปเอง ก็ดันคล้ายเฮียโก้มากเช่นกัน
(ยังไม่คอมเม้นคู่แฝดรุ่นใหญ่ ขอให้มีตอนพิเศษเถอะ จะรวบยอดจัดเต็ม)
ขอบคุณผู้แต่งอีกครั้งที่ยื่นบทน้องสาวของแบงค์ แบบไม่ใสมาก ไม่ไร้เดียงสามากจนเกินไป
เพราะถ้าเป็นแบบนั้น เราคงลำบากใจมากที่จะจินตนาการต่อในวันข้างหน้า
หากเด็กสาวคนนี้จะต้องเผชิญหน้ากับแคปเต็มรูปแบบ
ยังคงหวิวที่จะอ่านตอนต่อไป แต่ใจก็ยังรอเสมอ เพราะความหวังของเราเริ่มมีแสงแล้ว
หวังว่าแคปจะเข้าใจสิ่งที่อาฟี่บอก (หวังว่าเราจะเข้าใจตรงที่อาฟี่อยากจะบอก)
แม้ว่าท้ายของตอน มันจะแสนเจ็บปวดที่ต้องมาเผชิญหน้ากันในฐานะที่เอสเป็นผู้ชายที่น้องสาวของแบงค์พูดพร่ำถึง
#ทีมแคป สู้นะ!!
อ้อ.. น้องปอด้วย สู้เขา เจ้านายเอาแต่ใจ เจ้านายขี้เหวี่ยง เพราะเจ้านายหงุดหงิด อารมณ์ไม่ดี เพราะโดนเมียทิ้ง(ชั่วคราว)
แต่ถ้าเราเป็นปอที่ต้องเห็นเอสดูภาพแคปในคลิปซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวันแบบนี้
เราก็คงใจอ่อนและพร้อมจะทุกอย่าง ถ้ามันจะทำให้ทั้งสองคนได้กลับมารักกัน
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 20-10-2015 15:23:54
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 20-10-2015 18:55:59
แอบมาส่องงงง
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 20-10-2015 20:10:56
ยังไงก็รู้สึกเศร้าอยู่ดีค่ะ เฮ้อออออออออออ
มันจะดาร์คลงเรื่อยๆไหมคะ :ling3: :ling3:
ทั้งคู่จะได้กลับมารักกันไหม??
เอสคิดจะทำอะไรกันแน่ จะกลับมาหาแคปโดยทำร้ายน้องโบว์หรอ??
:o12: :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: sangigi ที่ 21-10-2015 10:42:49
เริ่มหัวข้อโดย: RAKDEK_KA ที่ 21-10-2015 13:18:00
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 21-10-2015 19:25:17
ตอนแรกกะจะรอให้จบก่อนแล้วค่อยอ่านรวดเดียวแบบไม่ขาดตอน แต่ก็หลงเข้ามาอ่านก่อนซะแล้ว
เข้าใจเอสนะว่าเจ็บมาจากเรื่องครั้งนั้น แต่ที่ทำแบบนี้กลัวว่าจะทำเรื่องให้แย่ลง อยากให้แคปยอมลุกมาสู้เพื่อเอสบ้าง
คราวที่แล้วยอมปล่อยมือเพื่อเลือกครอบครัวซึ่งก็ยังเข้าใจได้ แต่ครั้งนี้แคปโตแล้ว หวังว่าจะยอมทำตามใจตัวเองเสียทีนะ ไม่รู้ว่าแคปจะเข้าใจคำพูดที่อาฟี่บอกไหม แต่ก็แอบกลัวว่าจะยอมหลีกทางให้โบว์ เพราะรักแบบน้องสาว
ตัวละครอีกตัวที่เราชอบมากคือปอค่ะ รักหนุ่มคนนี้จังเลย :กอด1: ส่วนลาเต้ :z6:
รอนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 21-10-2015 19:46:50
...เอาเอสกลับคืนมาาา! :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 21-10-2015 22:16:48
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 21-10-2015 22:43:34
ส่วนอาฟี่นี่เราขอบคุณมากๆๆๆ ขอบคุณที่อาฟี่เป็นคนที่มองเห็นอะไรๆได้ลึกกว่าคนอื่นๆหรืออาจจะเห็นเท่าคนอื่นแต่กล้าที่จะยอมรับความจริงและลงมือทำอะไรสักอย่าง ไม่เลือกที่จะหลอกตัวเองปิดหูปิดตาว่าแคปมีความสุขเหมือนคนอื่น ก็ได้แต่หวังว่าแคปจะคิดได้และกล้าที่จะสู้เพื่อความรักของตัวเอง ถ้าแคปไม่คิดจะสู้ต่อให้มีอีกกี่แสนกี่ล้านปอก็คงตามสอดส่องดูแลเอสให้แคปได้ไม่ไหวหรอก
ปอนี่อภิชาตเพื่อนจริงๆ สู้ๆนะปอ เธอเป็นเพื่อนที่ทำหน้าที่ได้เยี่ยมมาก เราก็หวังว่าเอสแคปจะไม่ทำให้ความพยายามของปอต้องสูญเปล่านะ
สุดท้ายเราทีมเอสแคป ดังนั้นจะแบงค์แคป เอสแบงค์ เอสมิ้นท์เราก็ไม่เอาทั้งนั้น เอสแคปรีบๆดีกันเนอะ ไม่เอาไม่โกรธกัน :กอด1:
ป.ล. ขอบคุณคุณมินที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Garips ที่ 21-10-2015 23:26:36
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 22-10-2015 19:36:55
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 22-10-2015 21:19:04
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 22-10-2015 23:09:10
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 24-10-2015 00:17:12
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 24-10-2015 12:27:32
เริ่มหัวข้อโดย: nai_ball ที่ 24-10-2015 12:51:42
:ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 24-10-2015 15:55:53
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 24-10-2015 18:44:04
เอสแคปอยู่นะค๊า~
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 24-10-2015 18:46:48
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 24-10-2015 19:36:36
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 24-10-2015 19:42:29
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 24-10-2015 20:06:40
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 24-10-2015 20:13:55
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 25-10-2015 04:16:26
ตอนที่เค้าต้องเลิกกันสะเทือนนะคะ คนอ่านน้ำตาคลอเลย
ขออย่าให้เอสทำอะไรไม่ดีจนแคปเกลียดเลยเนอะ ><
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 25-10-2015 13:44:25
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 25-10-2015 19:34:09
และงานนี้เอสที่ไม่ต้องวิ่งเข้าหาแคปก่อน
แต่จะกลายเป็นแคปเองซินะที่จะเต้น
และจะต้องเป็นฝ่ายเข้าหาเอสแล้วซิ
รอนะรอ ต่อไวๆ :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 25-10-2015 20:14:28
รอรอรอ
คิดถึงเอสแคปแล้วค่ะ
จะเป็นยังไงนะการเผชิญหน้ากันในครั้งนี้
กับประโยค
“คืนนี้เธออยากได้อะไรฉันให้หมดทุกอย่าง”
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 25-10-2015 20:16:04
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 25-10-2015 20:20:45
ยังไม่อัพ ก็ สปอยสักนิดก็ได้ นิดนึงก็ยังดี :hao5: :hao5:
จะลงแดงแล้ววววววววววววว :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 26-10-2015 00:00:39
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 26-10-2015 00:06:47
เอาใจช่วยกับคู่นี้มาตลอด มันเป็นรักแบบเจ็บช้ำ (ร่างกาย) นะ โดยเฉพาะเอส เพราะแคปทั้งทุบทั้งตีทั้งดึงทึ้ง
อันที่จริงแคปก็เจ็บแยู่หลายตอนเหมือนกัน โดยเฉพาะตอนเอสหึง ชอบตอนจีบกันใหม่ๆ ทึ่เอสชอบจูบมุมปากแคป
มันน่ารักนะ อ่อนโยนบนความโหด แล้วพอเขารักกันสุดๆ มีเจ้าคูเปอร์เป็นโซ่ทอง ความรักก็มีอุปสรรค
อ่านตอนนั้นแล้วอึนมาก เศร้ามาก แต่ไม่คิดเลยว่าเอสจะคิดว่าแคปใจร้าย รู้อยู่ว่าถ้าต้องเลือก แคปจะทิ้งครอบครัวได้ไง
แล้วที่ผ่านมาเอสตามมาตลอดก็ต้องรู้สิว่าแคปไม่มีใคร แต่เอสอาจคิดว่าคนนั้นเป็นแบงค์ เฮ้อ
แต่วิธีการที่จะแก้แค้นแล้วเอาโบว์เข้ามาเนี่ยมันแย่มากเลยนะ แคปต้องโกรธมากแน่นอน มันไม่ดีเลย
เอสแคปยังรักกันมาก กลับมาได้หรือเปล่า~~~~ ที่อาฟี่พูดคือเปิดทางให้แคปไหม ให้เลือกที่จะสู้กับสิ่งที่ตัวเองเลือก
สำหรับเอสที่แค้นแบงค์มากคืออิจฉา 5555 ใช่ป่าวล่ะ ก็เขาเข้านอกออกในได้แต่ตัวเองกลับถูกกีดกัน
แล้วเอาเคยห้ามแบงค์เรื่องแคปแล้วด้วย จะพังกันทั้งครอยครัวล่ะทีนี้ คนที่ดับไฟแค้นได้คงเป็นแคป
แต่กว่าจะถึงตอนนั้นตายกันเกลื่อนไหม เสียใจอีกเท่าไร สำหรับเอสเชื่อว่าถ้าตั้งใจแก้ปัญหาในทางที่ถูก
น่าจะมีทางออกดีๆ นะ เอาใจช่วยค่ะ อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 26-10-2015 00:56:56
ถ้าเราเป็นเอสก็อาจจะแค่อยากจะ break status quo เพราะมันเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เรารู้สึกเหมือนเอสรอแคปมาตลอด รอให้แคปเดินมาหา แต่พอไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เอสก็เจ็บ ยิ่งเห็นแคปกับแบงก์สนิทกันก็ยิ่งเจ็บยิ่งโกรธ มาคืนนี้ก็เหมือนให้อะไรมันเกิดขึ้นสักอย่าง แล้วดูว่าแคปจะทำยังไง ถ้าแคปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราจะรอดูภูเขาไฟระเบิดค่ะ
รอมาต่อตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 26-10-2015 11:56:04
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 26-10-2015 12:28:12
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 26-10-2015 18:16:40
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 26-10-2015 23:01:46
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 26-10-2015 23:35:57
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 27-10-2015 17:01:39
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 27-10-2015 19:57:50
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 27-10-2015 20:23:38
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 27-10-2015 21:25:01
มันไม่เชิงเศร้ามากแต่ก็มีอะไรที่ติดอยู่ในใจ ภาคแรกของเรื่องตอนเราอ่านก็คิดอยู่แล้วเชียวว่าต้องเลิกกัน แต่ไม่คิดว่าจะเลิกกันแบบนั้น เหมือนจะจากกันด้วยดี ไม่มีใครโกรธใคร แต่ก็ต่างไม่ลืมกัน เรื่องนี้เราแอบสงสารคูเปอร์ด้วยนะ แบบเจอเจ้านายแต่เข้าไปหาเค้าไม่ได้มันน่าเศร้าชอบกล :hao5:
รอนะค่ะ เราจะรอตอนต่อไปค่ะ ชอบนิยายของคุณมาก (จัดมายาวๆให้หน่อยน้า) :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 28-10-2015 18:08:17
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 28-10-2015 18:23:07
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 28-10-2015 22:19:52
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 29-10-2015 09:53:26
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 29-10-2015 14:22:48
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 29-10-2015 15:46:17
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 29-10-2015 20:00:47
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 29-10-2015 21:43:57
(http://i58.tinypic.com/206enbc.gif)
[27]
https://www.youtube.com/v/U_2bI0zq92g
“โบว์ครับ”
เสียงทุ้มอ่อนโยนที่เรียกขึ้นจากด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อหันขวับไปหา เธอยิ้มทั้งดวงตาให้กับคนรักของเธอ สองมือของเขาประคองเบาๆที่ต้นแขนเล็กนั่น
ไม่รู้ว่าจะมีใครสังเกตเห็นหรือเปล่า คนที่นั่งข้างเจ้าของวันเกิดตอนนี้ถึงกับเบิกตาโพลง แก้วเหล้าที่อยู่ในมือชะงักค้างจ่ออยู่ริมฝีปาก
“คุณเอสหายไปไหนมาคะ โบว์รอตั้งนานจวนถึงเวลาเป่าเค้กแล้ว” เธอพูดพลางลุกขึ้นขยับออกจากที่นั่งข้างแคปเลื่อนไปนั่งที่เดิมของเธออย่างแท้จริง
คนมาใหม่แทรกตัวเข้ามานั่งลงแทนที่ เขาวางโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งถูกใช้งานลงบนโต๊ะ ใช้สายเย็นชาเหลือบมองคนข้างๆนิดหน่อยก่อนหยิบแก้วเครื่องดื่มที่แฟนสาวส่งให้ขึ้นสาดใส่ลำคอรวดเดียวจบ
“คืนนี้เธออยากได้อะไรฉันให้หมดทุกอย่าง”
โครม!!
เสียงก้นแก้วกระแทกโต๊ะดังสนั่นราวฟ้าผ่าทำเอาคนนั่งอยู่มองกันเป็นตาเดียว เปล่า..ไม่ใช่จากเอสหากแต่เป็นของอีกคน
ปอสาบานได้ว่าแวปหนึ่งในเสี้ยวใบหน้าของเจ้านายเขามีรอยยิ้มผุดขึ้นเล็กๆและมันก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว นั่นทำให้เขานึกได้ในทันทีว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อ
เขารีบดึงชายเสื้อเพื่อนตัวเองยิกๆ ไม่คิดว่าปฏิกิริยาแคปจะรุนแรงได้ขนาดนี้
ไม่ใช่ว่ามันเลิกกันนานห้าปีแล้วหรือวะ? กระแทกแก้วทำเพื่อ??
“โทษที” แคปว่าขึ้นหน้าตาบึ้งตึงขึงขังสุดๆ ในใจนี่เต้นรัวไม่ต่างกับกลองศึก ไม่สิ ที่จริงแคปพูดผิด เขาต้องใช้คำว่า ‘ลืมตัว’.....น่าจะเหมาะสมกว่าหากแต่แคปไม่คิดที่จะพูดอะไรแบบนั้นออกมาเพราะระลึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาจึงเอ่ยคำขอโทษที่เสียมารยาทให้กับเจ้าของงานคิดว่าน่าจะดีที่สุด
เสียงแค่นแค้นในคอดังขึ้นเบาๆจากคนข้าง ๆ เมื่อเหลือบไปมองดันเห็นรอยยิ้มลี้ลับจุดอยู่ที่มุมปากหยักแค่ชั่ววินาทีก่อนจะเลือนหายไป ทำเอาแคปยิ่งต้องขบริมฝีปากแล้วตีหน้าให้เรียบนิ่งเข้าไว้
ทำราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน
“พี่แคปเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
น้องโบว์ทำหน้าตื่น เธอกระวีกระวาดดึงกระดาษมาเช็ดให้ ปอจึงรีบขยับจึงไปรับเอามาแล้วบอกว่าเดี๋ยวเช็ดต่อเอง
“โทษทีครับโบว์” มือพี่ลั่น แคปย้ำอีกรอบ
“หึ...” เสียงแค่นคอดดังออกมาอีกครั้งหากแต่แคปไม่นึกอยากจะใส่ใจเพราะน้องโบว์กำลังถือโอกาสแนะนำเขากับอดีตคนคุ้นเคยให้รู้จักกัน
“พี่แคปคะนี่คุณเอสค่ะ เขาเป็นคนสำคัญของโบว์ คนที่โบว์เคยเล่าให้พี่แคปฟังไงคะ”
บรรยากาศที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่แล้วยิ่งกระอักกระอ่วนขึ้นอีกอย่างช่วยไม่ได้ แคปได้แต่เค้นรอยยิ้มแห้งแล้งออกมา
“แล้วก็คุณเอสคะ นี่พี่แคปค่ะ พี่แคปเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายโบว์เอง”
ปอแทบจะสำลักเหล้าในปากขณะที่ได้ยินน้องโบว์แนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน ยิ่งไอ้ประโยคท้ายๆนั่น..เพื่อนสนิทพี่ชายเธองั้นหรือ? หึ เจ้านายเขาเห็นหน้านิ่งๆแบบนั้นป่านนี้ในใจคงนึกอยากลากคนบางคนที่ยังมาไม่ถึงลงมากระทืบให้จมฝ่าเท้าเสียล่ะ
เขารีบกลืนเหล้าลงคอให้เร็วที่สุด ก่อนจะได้พ่นออกมาจริงๆเมื่อได้ยินเจ้านายเขาเอ่ยประโยคถัดมา
“ทำไมโบว์ไม่บอกเขาไปล่ะครับ ว่าผมเป็นแฟนโบว์”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยยิ้มๆ ขณะที่น้องโบว์ตกใจกับสรรพนามนั่นจนหน้าขึ้นสียกกำปั้นเล็กทุบลงเบาๆอย่างเขินอายเมื่อเอสพูดจาอนุญาตเชิงอ่อนโยนแล้วยังคำแทนตัวแบบนั้น โบว์รีบเปลี่ยนคำพูดใหม่ทันที “พี่แคปคะ นี่คุณเอสแฟนโบว์เองค่ะ”
ธารน้ำตกใสเย็น ดอกไม้กลิ่นหอม รวมถึงกังหันน้ำที่เป็นเอกลักษณ์ความสวยงามของที่นี่ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกหดหู่ในหัวใจจืดจางลงได้ แคปบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลยจริงๆ เขาเพียงพยายามกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ มันช่างยากลำบากจนต้องอาศัยน้ำขมๆของเหล้าเทกรอกลงไปเป็นตัวช่วย เขาคล้ายคนโดนของหนักๆโยนทับลงที่อกแบบตูมเดียวจอด พอวางแก้วลงแคปปั้นรอยยิ้มแสนฝืดส่งให้กับคนที่น้องโบว์แนะนำว่าเป็นแฟนของเธอทันทีพร้อมกับนึกในใจว่าเขาควรจะใช้คำพูดอะไรถึงจะดูเหมาะสม
แต่ทว่าในตอนนั้นเองที่เสียงทุ้มเย็นชา ชิงเอ่ยขึ้นก่อน “ยินดีที่ได้รู้จัก”
อ่าา..
คำพูดแรกหลังจากที่ห่างเหินกันไปนานถึงห้าปี แคปมองลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบคู่นั้น ไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ เขายังเพียรพยายามปั้นรอยยิ้มให้คงไว้ขณะที่คนพูดอย่างเอสดูเหมือนหางตาจะกระตุกยิบๆ ที่มุมปากประดับรอยยิ้มเหยียดมองหน้าคนที่นั่งจ้องตาเขาอยู่จนแคปต้องกล้ำกลืนก้อนแข็งๆในคอลงไปอีกครั้งก่อนเอ่ยคำพูดเสียดสีทว่าแฝงซึ่งความเป็นจริงขึ้นมา
“ยินดีที่ได้รู้จัก..เช่นกันครับ แฟน-น้อง-โบว์”
นับตั้งแต่วินาทีนั้น สงครามเย็นก่อตัวขึ้นรอบๆทั้งสองคนที่นั่งใกล้กันแค่ชั่วฝ่ามือเดียว โบว์ถูกเพื่อนๆแซวไม่หยุด เธอแก้มแดงคุยจ้ออย่างร่าเริง คงมีเพียงแต่ปอที่รู้ว่าเอสกับแคปเคยอยู่ในฐานะอะไรกันมาก่อนและสองคนจะมีความกระอักกระอ่วนแค่ไหน
คนนึงเพื่อนสนิท อีกคนเจ้านายเหนือหัว เขาทำได้แค่เพียงนั่งมองอยู่เงียบๆ มองดูคนทั้งคู่ตีสีหน้าแน่นิ่งได้แนบเนียนเกินกว่าที่น้องโบว์หรือใครคนอื่นจะรู้ฐานะ...ที่เคยเป็น
“มึงโอเคนะ?”
ปอขยับเข้ามาถามเสียงเบาใส่ แคปหันไปมองหากแต่ไม่ได้พูดอะไรตอบ ไอร้อนผ่าวแผ่ออกมาจากร่างกายของคนที่นั่งไหล่เกือบจะชิดติดกันกับเขา เมื่อเหลือบไปมองสายตาสองคู่ประสานกันอยู่ชั่วเศษเสี้ยววินาทีก่อนที่เอสหันไปคุยอะไรสักอย่างกับน้องโบว์ ในขณะนั้นเองที่แคปขยับสายตาลงต่ำในหัวคิดปะติดปะต่อเรื่องราวระหว่างคนรักเก่าของเขากับน้องสาวคนเดียวของแบงค์
แคปไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองนัก แต่ไม่ว่าคิดสักเท่าไหร่เขาคิดไม่ออก มีเหตุผลอะไรที่เอสต้องเลือกเข้าหาน้องโบว์แบบนี้ ทั้งที่ตัวเองมีคู่หมั้นคู่หมายเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว
เป็นเรื่องบังเอิญ? เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น
เป็นน้องสาวแบงค์?
เป็นน้องสาวคนสนิทของเขา?
คำพูดในวันเก่าๆของเอสลอยเข้ามาในหัว.....
“เป็นไปไม่ได้..” แคปเผลอพึมพำออกมาอย่างลืมตัว เพียงแค่หวังว่าจะไม่มีใครได้ยินหากแต่เสี้ยวหน้าของคนข้าง ๆ ที่ดูเหมือนกำลังแสยะยิ้มขึ้นเหลือบมองมาที่เขาเพียงครู่ ในมือแกร่งถือแก้วเหล้าเอาไว้แล้วเขย่ามันเบา ๆ ทำให้เขาไม่แน่ใจนักเพราะดวงตาคมคู่นั้นไม่ได้หันมามองที่เขาอีก
“เปลี่ยนที่กับกูไหมมึง” ปอเห็นสีหน้าแคปไม่ค่อยเข้าท่าเขาจึงขยับเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง หากแต่คนถูกถามยังไม่ทันได้ตอบอะไรทั้งนั้น สายตาคมกริบจากเจ้านายของเขากลับตวัดสาดใส่แทบจะทันที ปอรีบล่าถอยออกมาแทบไม่ทัน เอสถึงค่อยเบนสายตาคมออกไปได้แล้วยกแก้วขึ้นจิบต่อแบบสบายๆ ในตอนนั้นเองมีเพื่อนน้องโบว์มาสะกิดเรียกเอสให้ลุกออกไปทำอะไรสักอย่าง
แคปถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไงล่ะ หายใจไม่ออกเรอะ” ปอเหล่ถามยิ้มๆ “กูว่าอากาศดีอยู่นะ กลิ่นดินกลิ่นหญ้าก็หอมสะอาดชื่นใจ”
“เดี๋ยวเหอะมึง” แคปหันมาทำตาดุใส่ ปอจึงค่อยยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ เขายิ้มแห้งๆบอกแซวเล่น แคปจึงชี้หน้ามันไป ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นเรียกเสียงค่อนข้างดังขึ้นมาคุยอะไรสักอย่างกับปลายสายส่งเสียงอือๆออๆ พอกดวางก็บอกปอว่าแบงค์มันจวนจะเสร็จงานแล้ว ปิดเบรคสุดท้ายคงจะหนีออกมาที่นี่เลย
“มันจะมาจริงดิ”
“อืม ก็งานน้องสาวมันนี่หว่า แล้วเดี๋ยวกูมีเรื่องจะคุยกับมึงด้วยนะ งานจบแล้วคุยยาวแน่” ปอฟังแล้วผงะไปนิด เขารีบยกมือยกไม้
“ถ้าเป็นเรื่องน้องโบว์ กูไม่รู้เรื่องนะเว้ย”
เพิ่งรู้เมื่อวานนี้จริง ๆ สาบาน
“เดี๋ยวกูจะเค้นจากมึงนี่แหละ” แคปย้ำชัดๆอีกรอบ ปอถึงกับทำหน้าบึ้ง “ก็บอกแล้วว่าไม่รู้เรื่อง”
แคปนิ่ง หากแต่ใช้สายตาต่อว่าใส่ไอ้ปอเพื่อนรักแทน รายนั้นต้องรีบหลบก่อนแสร้งมองไปที่อื่นอย่างหวาดๆ กำลังจะพูดอะไรขึ้นมาอีกสักอย่างไฟบริเวณนั้นพลันดับมืดลง เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้นจากบนเวที ดนตรีสดวงเล็กบรรเลงเพลงพร้อมบรรดาเพื่อนๆของเจ้าของงานวันเกิด น้องโบว์ลุกขึ้นหันไปสบตากับคนรักของเธอที่ถือเค้กซึ่งถูกจุดเทียนแฟนซีเอาไว้อย่างสวยงามวางลงให้ มีการบันทึกภาพจากเพื่อนฝูงของเธออย่างเป็นกันเอง หลายช็อตต่อเนื่องโดยมีน้องโบว์เจ้าของงานนั่งแย้มยิ้มอยู่ในวงแขนของแฟนหนุ่มรูปหล่อ ใบหน้าเล็กน่ารักภายใต้แสงเทียนสีส้มจากเค้กทั้งสองแบบส่องสว่างดูแล้วงดงามสมวัย
หากแต่แคปไม่อยากมองดูภาพตรงหน้าสักนิด เจ็บแสบเหมือนโดนสะกิดแผลตกสะเก็ดที่กำลังจะแห้งสนิทกลับมาให้ช้ำเลือดช้ำหนองได้อีกครั้ง เขาเลือกที่จะมองไปทางเวทีแทน ต้นไม้ใบหญ้าก้อนกรวดแม่งอะไรก็น่าดูกว่าทั้งนั้นตอนนี้ กว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปกินเวลาไปชั่วอึดใจ แสงของโคมไฟก็ถูกจุดขึ้นมาเช่นเดิม เพื่อนสนิทของเธอช่วยกันตักเค้กแจก
“นี่ของพี่แคปค่ะ” แคปปั้นหน้ายิ้มรับมาอย่างขอบคุณ จะรู้สึกดีกว่านี้ถ้ามันจะไม่ใช่ชิ้นที่ได้รองจากไอ้คนข้าง ๆ
แน่นอนว่าเธอให้เอสคนแรก
เสียงค่อนแคะในลำคอดังขึ้นมาอีก ไม่ต้องหันดูก็รู้ว่าเป็นใคร แคปโคตรอยากจะเดินออกจากงานนี้ให้ไวเป็นที่สุด
“ขอบคุณครับ” เขารับเค้กชิ้นเล็กมา
“ชิ้นนี้ของพี่ปอค่ะ พี่ปอต้องทานเยอะๆนะคะ แล้วก็ห้ามกลับก่อนด้วย ต้องพาพี่แคปรอพี่แบงค์ก่อนนะ”
ปอยิ้มแห้งรับขนมเค้กจากเธอ บรรยากาศกระอักกระอ่วนยังคงระอุอยู่รอบกายอย่างช่วยไม่ได้ โชคดีที่เสียงโทรศัพท์ของแคปดังและสั่นขึ้นทำลายรังสีถมึงทึงที่เจ้านายเขาเป็นคนแผ่ขยายออกมา ปอเงยหน้าถามเมื่อแคปลุกขึ้นจะเดินออกจากโต๊ะไป
เขาเห็นเอสแอบมองมาด้วย
“รับโทรศัพท์แปป เดี๋ยวกูมา” แคปเดินเลี่ยงออกมายืนคุยอยู่แถวๆกังหันน้ำขนาดใหญ่ของร้านที่หมุนอย่างต่อเนื่อง ซึ่งเป็นโซนทางด้านข้างของร้านที่คนไม่พุกพล่านมากนัก เป็นเจ้าอาร์มันว่างหนักไม่มีอะไรทำเลยโทรมากวน
“ถ้าว่างมากก็นอน แต่ถ้าไม่ง่วงนอนก็ไปหากระดูกมาแทะ” แคปรับปุ๊ปก็โปรยถ้อยคำอันศักดิ์สิทธิ์ปั๊ป
(กูเป็นหมาเรอะไอ้แคป ไปอารมณ์เสียมาจากไหนวะ กูคิดถึงมึงนี่โทรไปไม่ได้อ่อ)
“ได้ยินเสียงมึงแล้วกูยิ่งปวดหัว อยากกระทืบคนอีกด้วย”
(อะไรเนี่ยแคป มึงแม่งกูร้องไห้ดีกว่า) เสียงเจ้าอาร์ง้องแง๊งขึ้นมาแคปถึงยิ้มขึ้นได้สักที “เดี๋ยวกลับไปจะทำให้ร้องไห้เลยจริงๆ”
(ไอ้คนใจร้าย)
“โทรมาไร้สาระ กูจะวางแล้ว”
(เฮ้ยเดี๋ยว!)
“มีอะไรอีก”
(เปล่า ก็แค่ได้ข่าวว่ามึงเจอมันที่งานด้วยเรอะ มึงยังสบายดีอยู่ป่ะวะ) เพราะกลัวแคปจะวางสายไปจริงๆ อาร์รัวคำถามเด็ดออกมาอย่างเร็วเลย
“สวะอาร์ ข่าวเร็วแบบนี้กูควรให้รางวัลใครดี ไอ้หมาปอหรือว่ามึง แล้วไอ้คำถามของมึงหมายความว่ายังไง)
(โถ....แคป เทคโนโลยีมันก้าวไปถึงไหนแล้ว)
“พวกมึงสองตัวแม่ง” กวนสัส
(อย่าทำหน้าบึ้งดิ)
ฟายยย “กูเกลียดพวกมึงจริงๆ” อย่ามาทำเป็นรู้ทันหน่อยเลย มึงจะเห็นหน้ากูได้ยังไง รู้เรอะว่ากูทำหน้าแบบไหนอยู่
(เอาน่า ไอ้ปอมันไม่รู้เรื่องนะเว้ย มันส่งข้อความมาบอกกูเมื่อกี้เอง มึงต้องเห็นใจมันสิวะ ว่าแต่..มึงโอเคใช่ไหม)
“เหอะ...” แคปนึกอยากจะจับไอ้ตัวดีขี้ฟ้องมาบีบคอให้ตายไปสักยก
(ไอ้คาปู พรุ่งนี้เจอกัน มึงโอเคใช่ไหมลองแสดงพลังของมึงให้กูรู้หน่อยซิ นี่กูเป็นห่วงนะ) ทุกครั้งที่อาร์เรียกเขาว่าคาปูนั่นคือต้องการดึงสติ แคปรู้แต่แกล้งเงียบ
“...........”
(แคป ไม่เอาดิวะ)
“...........”
(กูนับถึงสาม มึงด่าออกมา) มึงจะได้สบายใจ
“...........”
(แคป)
“เดี่ยวกูจะกลับไปจัดการมึง ไอ้อ่อนนนน! กล้วยยยยย!!!” ประโยคหลังแคปตะโกนใส่อย่างดัง ทำเอาอาร์หัวเราะพอใจที่แคปด่าออกมาได้
(ว๊าวพี่แคปด่าออกมาได้ขนาดนี้ผมนี่เตรียมถุงยางเลยครับ)
“ถุงยางนั่นเด็กๆฮะ อย่างมึงกูแจกสดเลยฮะน้องอาร์ฮะ อยากได้บัลลังก์ทองไหมน้อง”
เสียงเจ้าอาร์หัวเราะลั่นออกมาจากปลายสาย หลังจากโดนด่าต่อไปอีกนิดรายนั้นก็บอกอยากจะวางแล้วหูชาบลาๆๆ แคปจึงกดตัดสายวางไปอย่างหงุดหงิดแกมหัวเสีย เขาถอนหายใจก่อนมองดูเวลาพลางนึกไปว่าเดี๋ยวเจ้าแบงค์มาคงต้องขอตัวกลับกันเลย
อยู่นานนักหายใจไม่ค่อยออกอย่างที่ปอมันถามจริงอย่างว่า
พลั่ก!!!
พอหันกลับมาตัวทั้งตัวกระแทกเข้ากับแผงอกของใครสักคนแรงจนเขาเซแถ่ดๆ “ระวังหน่อย” เสียงทุ้มของเจ้าของมือใหญ่ที่คว้าต้นแขนเขาเอาไว้เอ่ยขึ้นเรียบๆ แคปกำลังจะเอ่ยปากขอบคุณพอเห็นว่าเป็นใครแค่นั้นแหละ ทุกอย่างกลับหยุดชะงักไว้แค่ตรงนั้น
เมื่อสายตาสองคู่ประสานกันเพียงชั่วแวปเดียว แคปสาบานได้ว่าเขามองเห็นความรู้สึกน้อยอกน้อยใจประทุอยู่ในสายตาคู่นั้น
แต่นั่นก็แค่แวปเดียว
เพราะหลังจากนั้นมันก็ถูกเกลื่อนไว้ด้วยนัยน์ตาที่เย็นชาราวกับหุบเหวดำมืด ลึกจนเกินจะหยั่งเช่นเดิม ฝ่ามือใหญ่ปล่อยแขนเขาออกแล้วและเอสไม่ได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงใหญ่เพียงแค่เบี่ยงตัวออกจากตรงจุดนั้น กำลังจะเดินมุ่งไปที่ทางเดินแคบๆก่อนถึงห้องน้ำ เรื่องทุกอย่างคงจะจบอยู่แค่นั้นหากว่าไม่ใช่เป็นเขาเองที่กลับทำเรื่องไม่คาดฝันเมื่อแคปก้าวยาวๆเพียวแค่สองก้าวแล้วฉุดรั้งเอาแขนอีกคนดึงกลับมา “เดี๋ยว!”
แม้แต่ตัวเองยังตกใจ...
“มีอะไร”
คนถูกดึงหันมาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก ใบหน้าคมเข้มเรียบนิ่งราวกับว่ามันก็แค่หันมาถามใครสักคน คนที่บังเอิญรู้จัก ไม่ก็คนที่เคยเห็นหน้ากันห่าง ๆ อะไรเทือกนั้น ซึ่งทำให้หัวใจคนรั้งกระตุกวูบ จุกจนเจ็บทว่าแคปสังเกต..ในแววตาคมคู่นั้นนิ่งสนิท ราวกับว่าความรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่เขาเห็นเมื่อสักครู่เพียงแวปเดียวนั้น ทุกอย่างเป็นภาพลวงตา
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณจับผมทำไม” คนพูดไล่สายตาลงมองมือของแคปที่ยังรั้งท่อนแขนเขาเอาไว้ ใช้สายตาบอกให้รู้กลายๆว่าให้ปล่อย
สรรพนามที่ห่างเหินทำเอาแคปถึงกับชะงักไปชั่วครู่ รีบปล่อยมือออกแทบไม่ทัน เขาชั่งใจอยู่ชั่วขณะแต่ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา “ผมมีเรื่องอยากจะถาม ขอรบกวนเวลาสักครู่” เราสองคนห่างกันเกินจะเรียกความสนิทอย่างวันเก่าๆคืนมาได้อีกต่อไปแล้ว พูดแบบนี้คิดว่าน่าจะเหมาะสม
“ถามใคร? ผมเหรอ”
“ใช่ ถามคุณ” คนตอบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำเสียงตัวเองแผ่วจางลงแค่ไหน ทว่าเขาก็กลับมาเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองได้ดี เมื่อคู่สนทนายังทำสีหน้าเรียบเฉยได้
“ว่ามาสิ”
แคปจ้องมองคนที่พูดกลับมาแบบห้วนๆ น้ำเสียงไร้เยื่อใยประหนึ่งคนไม่เคยรู้จักกันมาเลย เขามองดูอีกฝ่ายให้เต็มตาหลังจากที่ไม่เคยได้พบใกล้ๆอย่างนี้เลยแม้สักครั้งในรอบห้าปีเต็มที่ผ่านมา
รู้ว่าเป็นตัวเองทั้งนั้นที่ปล่อยมือ รู้ว่าเป็นตัวเองทั้งนั้นที่เลือกทอดทิ้งความรักเมื่อวันวาน เขาเองที่ปล่อยมือจากคนๆนี้เพื่อเลือกยืนเคียงข้างครอบครัว ในตอนนั้นเขายังเด็กนัก อ่อนแอและไม่มีความกล้าหาญที่จะต่อสู้เพื่อรัก เขาจึงต้องสูญเสียคนตรงหน้าไป
ทว่าวันนี้ไม่เหมือนเมื่อครั้งวันวาน ความกล้าหาญของเขาเติบโตขึ้นถึงขั้นแอบคิดไปว่าถ้าหากเราสองคนได้กลับมารักกันอีกสักครั้ง เขาจะยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างที่มีเพื่อให้ความรักของเรานั้นคงอยู่ตลอดไปหรือไม่ แต่ก็อย่างว่า...ทุกอย่างต้องเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา หัวใจของคนเราก็เช่นกัน โดยเฉพาะหัวใจของคนตรงหน้าที่แสดงให้เห็นแล้วว่ามันเปลี่ยนไปหมดแล้วจริงๆ
แคปแค่นยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง คนโง่ที่สมควรแล้วกับการต้องเสียใจและเจ็บเจียนตายเมื่อเห็นเขามีใครคนใหม่ที่กลายเป็นเจ้าของหัวใจดวงนั้น ผ่านมาจนถึงตอนนี้คำว่าเสียใจ...ก็คงไม่เพียงพอให้ใครบางคนหวนกลับคืน
“ผมอยากคุยกับคุณเรื่องของโบว์” แคปถอนหายใจก่อนพูดออกมา คนตรงหน้าเบนสายตาเย็นชามอง “ทำไมล่ะ”
“คุณรักชอบน้องสาวผมจริงหรือ?” ถามเองก็ยังรู้สึกเสียดๆ แอบหวังว่าจะเห็นคำตอบบางอย่างจากดวงตาคมคู่นั้นบ้าง หากแต่มันก็ยังเย็นชาราวกับคนไร้ความรู้สึกอยู่เช่นเดิม
“ผมรู้มาว่าคุณมีว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว”
“แล้วยังไง” เคยสนใจด้วยเหรอ
“ถ้าคุณไม่คิดจะจริงจังกับน้องผม ก็รบกวนทำเรื่องราวต่างๆให้ชัดเจนด้วย”
“นายมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสียงทุ้มสวนวูบขึ้นเมื่อดวงตาคมกริบหรี่ลงแล้วล็อคนัยตาอีกคนไว้ราวกับมีพลังดึงดูดมหาศาล ความรู้สึกน้อยใจท่วมท้นขึ้นมาจนจุก เมื่อเขาได้ยินแคปเรียกเต็มปากว่าน้องสาวแบบนั้น คงสนิทกับพี่ชายเธอมากน่าดู
“เท่าที่รู้ เธอไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกับนายนี่”
“คุณรู้อยู่แล้วว่าโบว์เป็นใคร ผมแค่อยากจะบอกคุณไว้ว่าถ้าหากคุณรักชอบเธอจริงๆก็รบกวนทำทุกอย่างให้มันชัดเจน”
“แล้วมันไม่ชัดเจนยังไง? นี่ผมก็อนุญาตให้เธอใช้สถานะแฟนแล้วยังจะเอาแบบไหนอีก”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 29-10-2015 21:44:19
“แล้วมันไม่ชัดเจนยังไง? นี่ผมก็อนุญาตให้เธอใช้สถานะแฟนแล้วยังจะเอาแบบไหนอีก”
“แต่คุณมีคู่หมั้นแล้ว ได้บอกเธอเรื่องนี้หรือเปล่า”
“อยากให้บอกไหมล่ะ?” เอสก้าวเข้าหา เขาเบี่ยงตัวบังคนด้านนอกกักแคปไว้แล้วตั้งใจพูดให้ฟังแบบชัดๆ “ผมทำให้ได้นะ จะเอาเป็นของขวัญวันเกิดให้เธอคืนนี้เลยก็ยังได้”
“มึงเปลี่ยนไปเยอะนะเอส” แคปหมดความอดทนโพล่งคำพูดที่ไม่สมควรจะพูดออกมาจนได้ ขณะที่คนฟังเพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นเท่านั้นราวกับคำพูดว่าไม่อนุญาต แคปจึงส่ายหน้าก่อนจำใจเปลี่ยนคำพูดตนเองเสียใหม่ “คุณเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”
ได้ยินแต่เสียงอีกฝ่ายแค่นแค้นเสียงออกมาจากลำคอก่อนจะเอ่ยคำพูดบางคำออกมาแผ่วเบาทว่าแคปได้ยินอย่างชัดเจน “ผมไม่เคยเปลี่ยนหรอก” ไม่เหมือนคนบางคน “แต่ก็ไม่แน่ คืนนี้อาจจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆก็ได้”
คนฟังยืนขบริมฝีปากแน่นจนสั่น ขอบตาร้อนผ่าวพาลให้นึกอยากจะกระชากมันเข้ามาถามแล้วฟังคำตอบตรงไปตรงมาแทนที่จะมาพูดจายอกย้อนใส่กันแบบนี้ แล้วเขาก็ทนไม่ไหวจริงๆกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาหาตัวอย่างแรง “มึงต้องการอะไรห๊ะ!” อย่ามากดดันกูแบบนี้
“เรียกผมไว้เองแล้วมาถามว่าผมต้องการอะไร เข้าใจยากไปหน่อยนะ” เอสรีบตะปบฝ่ามือที่ตรงเข้าจู่โจมเขาไว้ได้ มือใหญ่กำมือเล็กของแคปไว้แน่น
แคปกัดฟันกรอด “เลิกปั้นหน้าพูดจากวนตีนกับกูสักทีไอ้สัส! มึงบอกมาเลยดีกว่าทำแบบนี้ไปทำไมห๊ะ! มึงรู้สถานะของตัวเองดี มึงมีคู่หมั้นแล้วยังเสือกมาจีบน้องกู บอกโบว์ให้เรียกมึงว่าแฟน มึงทำไปเพื่ออะไร!!”
“จุ๊ๆ ใจเย็นๆสิ” เอสว่ายียวนดึงมือแคปให้หลุดออกได้นิดหน่อยเท่านั้น เพราะอีกฝ่ายมีหรือจะยอม แคปมันไม่ยอมปล่อยซ้ำยังจับกระชับไว้แน่นกว่าเดิมพร้อมทั้งจ้องหน้าคนพูดนิ่ง ๆ จ้องลึกลงไปในดวงตาคมกริบคู่นั้นก่อนพูดลอดไรฟันออกมา “มึงกำลังคิดจะทำอะไร”
“หึ ใจร้อนไม่เปลี่ยน”
“กู-ไม่-เคย-เปลี่ยน” เน้นๆ ย้ำลงไปชัดๆ คำว่าไม่เคยเปลี่ยนของเขานั่นคือไม่เคยเปลี่ยนจริง ๆ ไม่มีความนัยแฝงอะไรอยู่ทั้งนั้น
รอยยิ้มลี้ลับถูกจุดขึ้นที่มุมปากหยักชั่วแวปเดียวก่อนที่มือใหญ่จะกระชากฝ่ามือแคปดึงให้หลุดออกจากคอเสื้อตัวเองเรียบร้อย “คุณจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนยังไงก็คงไม่เกี่ยวอะไรกับผมหรอก หมดธุระที่จะพูดหรือยัง”
เมื่อคนพูดตีสีหน้านิ่ง ๆ ความเงียบจึงแผ่เข้าปกคลุมทั้งสองคนอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ แคปไล่สายตามองไปทางฝั่งด้านนอกเห็นว่าโบว์คงยังคงนั่งอยู่อย่างเดิมโดยที่ปอขยับเข้าไปนั่งคุยด้วยแทน เขาจึงเบนสายตากลับมาที่คนตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจถามสิ่งที่คาใจที่สุดออกมา “กอดไปแล้วหรือยัง?”
เพียงแค่ได้ยินคำถาม เอสถึงกับหันหน้าไปอีกทาง ชั่วอึดใจเสียงทุ้มพร่าต่ำจึงถามออกมาเรียบๆ “กอดใคร?” ผู้หญิงต้องห้ามเพียงคนเดียวถ้าไม่นับคนในครอบครัว ที่เขาจะกอดไม่ได้เด็ดขาด ทั้งที่รู้ว่านี่จะเป็นเดิมพันครั้งสุดท้ายแล้วเขาก็ยังเลือกที่จะทำ
“มึงกอดน้องโบว์ไปแล้วหรือยัง!”
“ถ้ากอดไปแล้วล่ะ” เอสตั้งใจหันหน้ากลับมาตอบ เจ็บแทบทรุดเมื่อมองเห็นแววตาผิดหวังจนถึงที่สุดฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่นั้นของแคปจนคนมองเองก็เจ็บหนักไม่แพ้กัน กระบอกตาสองคู่ร้อนผ่าว หากแต่เป็นเอสที่รีบเกลื่อนสายตาตัวเองไว้ขณะที่แคปเลือกที่จะถอยสายตาตัวเองลงมาแล้วส่ายหน้าช้าๆ ความรู้สึกเหมือนถูกคนโยนหินก้อนใหญ่มากทับลงมาใส่ ทั้งหนักและจุกเพียงไหนเขาเพิ่งตระหนักถึงความรู้สึกจริงๆก็วันนี้
“คิดว่ากอดไปแล้วจริงๆหรือไง”
“ไอ้สัส!! เรื่องแบบนี้อย่ามาล้อเล่นนะ กูไม่ตลกด้วยมึงจะเอายังไงกันแน่ห๊ะ กอดหรือยังไม่กอดพูดออกมาให้มันจริงจัง” แทบจะวิ่งเข้าใส่เมื่อฟังอีกฝ่ายพูดจาอะไรแบบนั้น
“เหอะ จริงจังทำไมวะ”
“เรื่องของกู! มึงตอบกูมาให้จริงแค่นั้นก็พอ”
คราวนี้กลับเป็นเอสที่ขบริมฝีปากแน่น หางตากระตุกจนเส้นเลือดปูดโปนออกมา เขาส่งเสียงเย็นเฉียบตอบ “กะจะกอดคืนนี้แหละ”
“มึงชั่วมาก”
“ไม่เคยบอกว่าตัวเองดีสักที”
“กูขอห้าม! ไม่ให้มึงทำอะไรน้อง” แคปสวนขึ้นมาหากแต่..ใบหน้าคมคายส่ายปฏิเสธอย่างช้าๆ พลางแค่นเสียงสมเพชใส่คนสั่งอย่างคั่งแค้น “คุณมีสิทธิ์อะไรล่ะ บอกสิทธิของคุณมาก่อนสิ บอกเหตุผลดีๆของคุณให้ผมฟัง” แคปถึงกับอึ้งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาจึงถือโอกาสพูดต่อ “สิทธิอะไรก็ไม่มี ถึงแบบนั้นคิดว่าจะห้ามผมได้หรือยังไง”
“ถ้ามึงรักโบว์จริง มึงก็ต้องไปจบกับคู่หมั้นคู่หมายมึงให้เรียบร้อย จบกับเขาแล้วมึงจะมาขอน้องกูแต่งงานหรือจะทำบ้าบออะไรกันมึงก็มีสิทธิ์แล้วทั้งนั้น!”
บ้าเอ๊ย!! ไม่รู้หรอกว่านั่นเป็นคำพูดประชดพอให้มันจบๆไปหรืออย่างไร แต่มุมปากหยักของคนฟังในตอนนี้กลับเหยียดรอยยิ้มยียวนขึ้น และนั่นทำเอาคนมองอย่างแคปนึกอยากกระชากตัวมันมาอัดให้หนักๆสักที
“เสียใจด้วยนะ นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับโบว์ จำได้ว่าคุณไม่เห็นจะเกี่ยวข้องตรงไหนเลย หลีกทาง!” ว่าจบใช้แขนกันแคปออกจากทางได้ ขายาวๆก้าวแค่ครั้งเดียวเกือบจะพ้นไปได้อยู่แล้ว ถ้าไม่เพราะโดนฉุดรั้งแขนไว้อีกครั้ง
“มึงกำลังจะทำลายชีวิตผู้หญิงดีๆคนนึงเลยนะ เห็นแก่กูได้ไหม”
“ทำลายอะไรกัน เรื่องที่วินๆกันทั้งสองฝ่ายเขาไม่เรียกว่าทำลายหรอกนะ อย่าบอกว่าคุณน่ะอ่อนถึงขนาดดูไม่รู้ว่าผู้หญิงเดี๋ยวนี้ซิงหรือไม่ซิง มาขวางความสุขที่น้องเขาร่ำร้องอยากจะได้ระวังโดนเกลียดไม่รู้ด้วยนะคุณพี่ชาย”
“น้องกูไม่ใช่คนแบบนั้น”
“เรื่องบนเตียงไม่เข้าใครออกใครหรอกน่า ก็น่าจะรู้ความสามารถผมอยู่แล้ว”
“หุบปากชั่วๆของมึงเอาไว้ และกูขอสั่งไม่ให้มึงยุ่งกับน้องกูอีก” หึ จำไม่เห็นได้เมื่อห้าปีที่แล้วเราสองคนจบกันแบบจะฆ่าแกงกันตายอย่างงั้นเหรอวะ ทำไมมึงต้องมาทำท่าทำทางเหมือนแค้นกูมากขนาดนี้ พูดจาแม่งกดดันกูเชี่ยๆเลย
“หึ...”
“กูจะไม่พูดเรื่องนี้กับมึงอีก ถือว่าพูดจบไปแล้วและมึงต้องทำตามให้ได้ด้วย”
“ไม่ทำ!” เอสตอบมาแบบมึนๆ เขาจำเป็นต้องทำตามหรือยังไง “กูจะทำตามใจตัวเอง และกูจะทำในสิ่งที่กูคิดว่าอยากจะทำ ที่สำคัญคืนนี้มึงห้ามพวกกูไม่ได้”
“........” เอส
“นอกเสียจากว่า....”
(http://i61.tinypic.com/2ew1jza.gif)
“อ่ะ แดกนี่เข้าไปเยอะๆ” พอกลับมานั่งแหมะลงที่โต๊ะ ปอรู้หน้าที่รีบส่งแก้วเหล้าเข้มๆให้เพื่อนรักทันที แคปถอนหายใจก่อนเหลือบมองมันด้วยความหน่าย เขารับเอามายกกรอกใส่คอรวดเดียวจบ น้ำเหล้าขมเฝื่อนในปากไม่ได้สะท้านหัวใจเขาเลยแม้แต่น้อย หากแต่เป็นอย่างอื่นคงจะถูกต้องมากกว่า ปอจัดการชงให้ใหม่อีกแก้ว ในตอนนั้นเองที่เอสเดินกลับมาแทรกตัวนั่งลงที่เดิมแล้ว น้องโบว์รีบยื่นแก้วเครื่องดื่มให้คนรักของเธอทันที
บรรยากาศสบายๆกับดนตรีจังหวะเบาช่วงดึกแบบนี้ มีสายลมบางเบาพัดโกรกเอากลิ่นหอมของดอกลีลาวดีสีขาวอมเหลืองที่ปลูกอยู่รอบธารน้ำตกใสเย็นกำจายไปทั่วทั้งบริเวณ เพื่อนฝูงเจ้าของงานอย่างน้องโบว์ยังคงคุยกันอย่างร่าเริง เธอหันมาส่งยิ้มให้เพื่อนสนิทของพี่ชายและตักอาหารส่งให้เขาด้วย
“พี่แคปทานเยอะๆนะคะ”
“ขอบคุณครับโบว์” แคปบอกขอบคุณไปเบา ๆ เห็นในความพยายามเพราะเธอถึงขนาดตักข้ามจานของเอสมาเลย ถึงเขาจะมีสีหน้าลำบากใจเพียงใดแต่ก็ต้องเกลื่อนมันไว้ให้มิด
“พี่แคปต้องทานเยอะๆนะ เดี๋ยวพี่แบงค์มาแล้วโบว์จะโดนด่าว่าไม่ดูแลพี่แคปให้ดี”
ทั้งแคปทั้งปอแทบจะพ่นเหล้าในปากย้อนออกมา หากแต่ยังคงรีบกลืนลงคอให้เร็วที่สุดไว้ก่อน ได้ยินเสียงค่อนแคะจากไอ้ตัวข้าง ๆ “พี่ชายโบว์นี่ท่าทางจะห่วงเพื่อนคนนี้มากไปหน่อยนะครับ”
“ทั้งห่วงทั้งหวงเลยล่ะค่ะคุณเอส กับพี่แคปน่ะบางทีโบว์ยังแอบรู้สึกเลยว่าพี่แบงค์ให้ความสำคัญมากกว่าโบว์เสียอีก”
ปอถึงกับกระแอมไอโขลกๆขณะที่แคปหน้าเจื่อนลงไปได้อีก
“โบว์ครับ พอเถอะ” แคปหันไปมองคนที่แค่นเสียงเหอะในคอก่อนที่มันจะยกเหล้าเทรวดเดียวเข้าปาก เอสตวัดสายตาหันมามองคนข้างๆเขียวอื๋อทำเอาแคปนึกหวาดๆขึ้นมามากเหมือนกัน
อะไรวะไม่เจอห้าปีสายตาขี้งอนแม่งมาได้ยังไงกัน...มันไปฝึกมาจากที่ไหน แล้วที่สำคัญ มันจะมาทำหน้าทำตางอนเขาหาพระแสงมึงเหรอ
“ถ้ามึงจ้องมากๆกูจะเอาตะเกียบจิ้มตามึงให้บอดเลย” แคปคีบมะเขือเทศชิ้นโตในจานสลัดรวมขึ้นมาแล้วยัดเข้าปากตัวเองทั้งเคี้ยวทั้งพูด ทำท่าว่าพูดไปคนเดียว ไม่รู้ว่าใครมันจะได้ยินก็ช่าง
“ทุกวันนี้ก็บอดจนมองไม่เห็นเหี้ยไรอยู่แล้ว” เอสเขย่าแก้วเหล้าในมือแล้วพึมพำโต้ออกมา นี่ก็ทำท่าว่าพูดไปคนเดียวเช่นกัน
บรรยากาศบ้าๆแบบนั้นดำเนินต่อไปท่ามกลางเสียงเสียดสีประชดประชันใส่กัน ทว่าไม่รู้ทำไมปอถึงค่อยรู้สึกว่า หัวใจที่แห้งแล้งของเขาชุ่มฉ่ำขึ้นมาราวกับได้สายน้ำเย็นๆของฤดูใบไม้ผลิสาดใส่ทั้งกะละมัง เผลออมยิ้มนั่งชิลแอบมองสองคนที่มันนั่งค่อนขอดกันอยู่ดีๆสักพักกลับมีเรื่องขึ้นมาอีก เมื่อเสียงโทรศัพท์แคปดังขึ้น เขาเห็นหน้าจอชัดเจนว่าใครคือคนที่โทรมา
“ตรงเข้ามาเลยกูอยู่ด้านในขวาสุดของเวที โต๊ะยาวๆนั่นแหละ”
แคปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพูดใส่แค่นั้นก่อนจะกดวางสายไป
“ไอ้แบงค์?” ปอหันมาถาม แคปพยักหน้าบอกใช่ เขาคีบขนมปังสลัดชิ้นเล็กๆเข้าปากก่อนมองที่ปอแล้วเลิกคิ้วถามว่าจะเอาไหม ไม่รอให้ตอบแคปคีบวางใส่จานแล้วชี้บอกให้กินๆลงไปอย่าถามมากอีก
“ทำไงล่ะทีนี้” ปอกินแล้วถาม แคปเลิกคิ้ว “ทำไม”
“ก็เจ้านายกูไง คงไม่เกิดเรื่องใช่ไหมล่ะ” ปอพูดเสียงเบาๆ พยักเพยิดไปทางเอส แน่นอนแบงค์ไม่เคยรู้ว่าเจ้านายเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่เรื่องที่เขาห่วงก็คือ ถ้าแบงค์มันรู้ว่าน้องสาวตัวเองคบหาอยู่กับเอสแล้วมันจะทำหน้าตายังไง
“ถ้าเกิดเรื่องมึงก็จัดการสิ มึงเป็นถึงมือขวาคนที่สองของรัชชาไม่ใช่หรือไง” มึงเก่งนะกูรู้
“ไอ้สัสแคป กูจะจัดการมึงนี่แหละคนแรกเลย” ถ้าไม่ใช่เพราะมึงเจ้านายกูจะทำเรื่องยุ่งยากแบบนี้เพื่ออะไรกันล่ะวะ อย่านึกว่าเขาจะไม่รู้เพียงแต่มันพูดไม่ได้โว๊ย
แคปนั่งขำเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองนั่งกัดฟันกรอดๆ เขม้นมองไปแถวทางเข้าสะพานน้ำตก คงลุ้นอยู่ว่าแบงค์มันจะเข้ามาตอนไหน
“มาแล้วไอ้เหี้ย” ปอสะกิดแคปยิกๆ
“พี่แบงค์!” เสียงน้องโบว์ดังขึ้นอย่างดีใจ พร้อมๆกับเสียงทุ้มของปอที่พึมพำขึ้นอย่างไม่อยากให้คนๆนี้ปรากฏตัวเลยสักนิด น้องสาวตัวเล็กวิ่งเข้าไปดึงแขนพี่ชายให้เข้ามานั่งที่โต๊ะไวๆ
ทว่า...
“เอาแล้วไงไอ้สัส” ปอกำลังคิดว่าจะลุกขึ้นดีไหมเมื่อเขาเห็นแบงค์หยุดชะงักอยู่แค่ตรงหัวโต๊ะ ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งอยู่ที่ใครบางคน
“พี่แบงค์เดินสิ หยุดทำไมล่ะเอ้า” เธอดันตัวพี่ชายให้มาหยุดอยู่ที่ด้านหลังใครบางคนที่แบงค์กำลังจดจ้องอยู่
“พี่แบงค์นี่คุณเอส เอ่อ..เขาเป็นแฟนโบว์เองล่ะ”
เสียงพูดอย่างเขินอายของน้องสาวไม่ได้เข้าหูแบงค์เท่ากับคำพูดที่น้องโบว์บอกออกมาว่าใครคือแฟนของเธอ แบงค์ถึงกับยืนอึ้งจัด ใบหน้าคมเย็นเฉียบไปหมด ในตอนที่เอสลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากัน ปอรีบขยับลุกอย่างรู้หน้าที่
เปล่า...เขาไม่ได้จะเข้าไปห้ามเจ้านายเขา หากแต่ตั้งใจเดินเข้าไปจับแขนแบงค์ไว้แทน เพราะเห็นแล้วว่าแคปมันกำลังจะลุกขึ้น แล้วนึกว่าใครกันล่ะที่มันจะเลือกยืนอยู่ข้างๆ ถึงตอนนั้นเขาสิบคนก็คงเอานายเขาไม่อยู่ ถ้าแคปเดินไปยืนข้างแบงค์จริงๆ
“ใจเย็นมึง” ปอพูดให้เบาที่สุด กะให้แค่คนฟังเท่านั้นที่ได้ยิน แบงค์ถึงได้ละสายตาออกมาได้ โบว์เองก็คงรู้สึกว่าผิดสังเกต หากแต่เธอคิดไปว่าอาจจะเป็นเพราะพี่ชายคงหวง จึงได้เขย่งเท้ากระซิบกระซาบอะไรสักอย่างกับแบงค์อย่างไม่รู้อะไรเลย “พี่แบงค์อย่าทำหน้ายักษ์สิ คุณเอสเขาเป็นถึงผู้บริหารของรัชชาเลยนะพี่รู้รึเปล่า เขาเป็นเจ้าของบริษัทที่พ่อของเราทำงานอยู่นะ เขาเป็นลูกชายคนเดียวของท่านเจ้าสัวรัชชาด้วยล่ะ โบว์โชคดีชะมัดเลยพี่”
ความรู้สึกพลุ่งพล่านที่ยากจะอธิบายเกิดขึ้นในอก เหตุการณ์ที่อยู่นอกเหนือความคาดคิดดันเกิดขึ้นต่อหน้า เขาเพียงพยายามระงับสติให้นิ่ง เมื่อมองลงที่แคปก็เห็นอีกฝ่ายเพียงแค่นั่งนิ่งๆแล้วยกแก้วเหล้าในมือดื่มไปเรื่อยๆแค่นั้น
“ปรเมท รินเหล้าให้กู” เสียงเอสดังขึ้นเย็นเฉียบ ปอหน้าเจื่อนจำใจขยับเข้าไปยืนข้างเอสแล้วรินเหล้าส่งให้แทน ขณะที่น้องโบว์เริ่มงงๆ ไม่เข้าใจว่าเธอแนะนำพี่ชายกับเอสให้รู้จักกันทำไมสองคนถึงได้ยืนจ้องกันอยู่แบบนี้
“พี่แบงค์” เธอเขย่าแขนแบงค์อีกครั้ง บอกให้รู้ว่าควรทักทายแฟนของเธอด้วย เพราะว่าเขาอายุมากกว่าซ้ำยังมีชื่อเสียงทางสังคมที่ดูสูงกว่า สมควรที่แบงค์จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากทักทายก่อน
หากแต่แบงค์ก็ยังคงนิ่ง
“พี่แบงค์!” น้องโบว์หน้าเสีย เธอเขย่าแขนพี่ชายอีกเป็นครั้งที่ไม่รู้เท่าไหร่ จนเพื่อนๆเริ่มหันมอง แคปที่นั่งนิ่งอยู่นานแล้วจึงได้ลุกขึ้นเดินเข้าไปยืนด้านหลัง แตะตัวแบงค์เบา ๆ พลางพยักหน้าให้บอกเป็นนัยว่าให้รีบทักรีบเสร็จ นั่นแหละแบงค์ถึงได้สติสตังกลับมา
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ในที่สุดแบงค์ก็ข่มใจพูดออกไป ขณะที่ฝ่ายคนฟังถึงกับส่งเสียงคำรามกระหึ่มในคอ ก่อนหรี่ตาจ้องไอ้คนที่อยู่ดีๆก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนซ้อนอยู่ด้านหลังคนตรงหน้า ดวงตาคมกริบ คมยิ่งกว่าใบมีดมองย้อนกลับมาที่แบงค์อีกครั้ง
“เช่นกัน”
คำพูดสั้นๆห้วนๆหากแต่น้องโบว์กลับฉีกยิ้มดีใจที่พี่ชายกับคนที่เธอรักรู้จักกันได้เสียที เพื่อนเธอจัดแจงที่นั่งให้คนมาใหม่ แบงค์จึงได้ไปนั่งฝั่งตรงข้าม รับแก้วเหล้ามาจากน้องสาวก่อนมองเอสกับแคปที่นั่งข้างกัน
“แคป มึงมานั่งข้างกูสิ”
เพล้ง!!!
แก้วเหล้าในมือเอสหลุดกระแทกลงบนโต๊ะอย่างตั้งใจจนแตกกระจายไม่มีชิ้นดีซ้ำมือยังปัดไปชนขวดเหล้าเทลงไปทางคนพูดจนแบงค์ต้องรีบลุกขึ้นหนีแทบไม่ทัน คนทั้งโต๊ะมองกันเป็นตาเดียวก่อนลนลานหากระดาษทิชชู่มาซับเหล้าราคาแพงที่หกราดเลอะเทอะอย่างไร้คุณค่า
“พี่แบงค์เสื้อเปื้อนน่ะค่ะ” หนึ่งในเพื่อนของโบว์ ดึงเอากระดาษทิชชู่ส่งให้ ในขณะที่เจ้าของงานอย่างน้องโบว์มองพี่ชายแล้วหันมามองคนรักของเธอ “คุณเอสเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“โทษทีครับโบว์ มือลั่นจริงๆ”
เธอนึกสงสัย ทำไมจู่ ๆ เอสทำแก้วหล่นได้ ซ้ำมือยังชนถูกขวดทั้งขวดสาดไปทางพี่ชายเขาอีก แต่ก็อย่างว่าแค่รอยยิ้มเดียวของเอสกลับทำให้เธอลืมเลือนเรื่องสงสัยไปได้จนหมดสิ้น มีพนักงานเข้ามาช่วยทำความสะอาด แคปจึงขยับออกมายืนอยู่กับปอที่สะกิดเขายิกๆ
“อย่าย้ายที่นะมึง” ปอกัดฟันพูดออกมาเมื่อหน้าตาเจ้านายเขาไม่เข้าท่าแล้ว หากว่าจู่ๆแคปเดินไปนั่งข้างแบงค์อีก มีตายห่ากันแน่ ๆ งานนี้
“มึงห้ามใครได้ ระหว่างกูกับมัน” แคปเวลาที่ดื้อ มันก็ดื้อจนเขาเอาไม่อยู่เช่นกัน ปอปวดประสาทจนรอยย่นขึ้นกลางหว่างคิ้วไปแล้ว
“กูห้ามมึงไม่ได้ใช่ไหม” ก็รู้อยู่แล้วความจริงห้ามไม่ได้ทั้งคู่นั่นแหละ แคปยักคิ้วให้ก่อนคว้าแก้วตัวเองแล้วเดินข้ามไปอีกฝั่ง พนักงานเก็บเช็ดจนเสร็จ พอทุกอย่างเข้าสู่โหมดปกติ แคปก็เดินไปนั่งข้างแบงค์เรียบร้อยแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 29-10-2015 21:44:47
“นายครับ..” ใจเย็นๆ
ปอไม่กล้าพูดประโยคถัดมา เขาทำได้เพียงแค่ขยับไปนั่งข้างเอสแล้วพยายามเรียกนายครับๆเพื่อเตือนสติ เห็นคนข้าง ๆ นั่งหน้านิ่งเย็นชาจ้องมองแคปกับแบงค์ที่นั่งอยู่ข้างกันชนิดไม่วางสายตาเลยแม้แต่น้อย เขายิ่งนึกกังวล กลัวว่าจะมีคนสงสัยหากแต่ทำอะไรมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวเกิดมีเรื่องมีราวขึ้นมาอีก
น้องโบว์ตักอาหารให้พี่ชายเธอที่ทานน้อยนิดจนน่าตกใจ ขณะที่แคปนั่งดื่มไปเงียบ ๆ นึกรู้ว่าอีกคนถือแก้วเหล้าแล้วจ้องเขาตาเป็นมัน พอหันไปมองแรงๆสายตานั้นก็กลับกลายเป็นสุมอัดไปด้วยไฟแห่งความเคียดแค้นแสนงอนอะไรของมันสักอย่างเขาก็ไม่แน่ใจ เพราะงั้นเขาจึงเลือกที่จะมองไปทางเวทีบ้าง โต๊ะอื่นๆบ้าง ดอกไม้ต้นไม้บ้าง มีเสียงน้ำตกจากฝั่งทางเข้าสาดใส่ความรู้สึกคลอเคลียไปกับบทเพลงรักที่กำลังถูกขับร้องอยู่บนเวที
“เป็นอะไร” เสียงแบงค์ดังขึ้นข้าง ๆ ทำเอาแคปสะดุ้งเฮือก “ห๊ะ?”
“มึงนั่งจ้องหน้ามัน”
จริงดิ ?!
แคปรีบคีบขนมปังก้อนสีเหลี่ยมเล็กๆที่ชุ่มไปด้วยเนื้อครีมช็อคโกแลตเข้าปาก ก่อนคีบอีกชิ้นวางส่งให้แบงค์ด้วย จากนั้นใช้สายตาบอกให้อีกฝ่ายกินๆเข้าไป
“มึงอิ่มหรือยัง กลับกันเลยดีไหม” แบงค์เอียงตัวเข้ามาถาม “จะกลับไร่เลยหรือมึงจะค้างที่ห้องกูก่อน”
“กลับไร่เลยดิ” แคปยัดต่ออีกชิ้น แบงค์จึงพยักหน้าก่อนยกข้อมือขึ้นดูเวลาและมองไปที่น้องสาวตัวเองซึ่งกำลังรับของขวัญกล่องเล็กๆจากเอส เสียงเพื่อนๆกรี๊ดกร๊าดแซวกันอย่างดัง
“อะไรเหรอคะคุณเอส” เธอถามออกมาอย่างเอียงอาย ที่จริงแล้วยังแปลกใจที่คืนนี้ยังไม่ได้อะไรจากคนรักของตัวเองเลย แอบนึกไปว่าเขาอาจจะลืมหรือไม่ก็คงเตรียมเซอร์ไพร้ซ์ไว้ให้ ซึ่งนั่นก็อย่างที่เธอคิดไว้จริง ๆ ก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อย เอสก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“ลองเปิดดูสิ เธอชอบหรือเปล่า”
แน่นอนว่าหลังคำพูดประโยคนี้จบลง สายตานับสิบคู่ที่นั่งล้อมโต๊ะตัวยาวโฟกัสไปที่กล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มคาดแบรนด์สีทองหรูหรา
มือเล็กค่อยบรรจงเปิดออกดู ทันทีที่เห็นแสงสะท้อนระยิบระยับจากเพชรน้ำดีรายล้อมเข็มกลัดรูปร่างเหมือนโบว์อันเล็กๆซ้อนกันอยู่สองอันน้องโบว์ยกมือไหว้ลงที่ไหล่เอสอย่างอ่อนน้อมและช่างแลดูน่ารักนัก คนถูกกระทำถึงกับเบนสายตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของคนฝั่งตรงข้าม
หัวใจคนมองชาวาบหล่นฮวบลงไปถึงพื้น
ไม่เห็นกับตาก็ว่าไปอย่าง พอได้มาเห็นว่าคนที่ตัวเองไม่เคยลืมได้เลยตลอดห้าปีที่ผ่านมา...อีกฝ่ายซึ่งมีคนรักคนใหม่แล้ว ที่สำคัญยังเป็นถึงน้องสาวคนสำคัญของเขาเอง ทำเอาแคปร้าวไปทั้งหัวใจ แผลที่กำลังจะหายดีถูกสะกิดแล้วสะกิดอีก เป็นใครก็คงเจ็บ
ไม่มาเจอด้วยตัวเองไม่รู้เลยจริง ๆ
...เจ็บแสบดีแท้...
“ขอบคุณมากค่ะคุณเอส”
“ไม่เป็นไร”
เสียงทุ้มอ่อนโยนบอกเธอเรียบ ๆพร้อมกับฝ่ามืออบอุ่นสัมผัสเข้าที่แผ่นหลัง น้องโบว์ยกมือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาที่ซึมออกมาด้วยความดีใจ เพื่อนๆดึงเธอเข้าไปกอดพลางพูดว่าเธอช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดี ขณะที่พี่ชายอย่างแบงค์เห็นแววตาของคนตรงหน้า ทุกอย่างทุกการกระทำ รวมทั้งแววตาที่เขม้นมองมาที่เขากับแคป
แบงค์รู้ดีทุกอย่าง
“กลับกันเถอะว่ะ” แคปเป็นฝ่ายเอ่ยชวนขึ้น เขายกแก้วเหล้าสาดใส่ลำคอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนลุกขึ้นแล้วบอกกับน้องโบว์กับเพื่อนๆของเธอว่าเขาต้องกลับแล้วเพราะต้องเดินทางต่ออีกไกล ทุกคนยกมือสวัสดีล่ำลา สำหรับแบงค์ไม่พูดไม่จาอะไรมาก มองหน้าน้องสาวแล้วเดินตามแคปออกมาเลย ปอรีบลุกขึ้นก้าวตามแคปออกมาเช่นกัน
“มึงจะกลับไร่เลย?” แคปเดินเร็วมาก ไม่ทันไรข้ามสะพานน้ำตกพ้นไปแล้ว ปอแทรกตัวแบงค์ขึ้นไปหาเพื่อนตัวเองแทบไม่ทัน
“ใช่ กลัวจะดึกน่ะ” แคปหันมาตอบ
“เดี๋ยวกูมีเรื่องจะเล่าให้มึงฟัง จะโทรหาได้ตอนไหนวะ”
“ไว้วันหลังเถอะ วันนี้ดึกมากแล้วกูเหนื่อยว่ะ” แคปเดินมาถึงที่จอดรถ แบงค์ดึงแขนไปในที่ๆรถเขาจอดอยู่
“เรื่องสำคัญ มึงต้องรู้” ปอพูดแบบจริงจัง หากแต่แคปส่ายหน้าแล้วบอกย้ำลงไปอีก “ไว้วันหลังนะ กูไปแล้ว” พูดจบมุดเข้ารถเลยทันที แบงค์เองก็ขึ้นประจำตำแหน่งคนขับเช่นกัน เมื่อรถเคลื่อนตัวออกไปปอได้แต่ยืนส่ายหัว
ก็เข็มกลัดอันนั้นที่น้องโบว์เธอได้น่ะ เขานี่แหละที่ไปเลือกหามาให้ ใครจะรู้ว่าจะเอามาให้เด็กคนนี้ แค่บอกว่าจะเอาเข็มกลัดเพชรรูปโบว์ให้ไปเลือกจากรัชชาไดมอนมาสักอัน เขาก็ไปเลือกเอาแบบที่คิดว่าสวยที่สุดในร้านเลยน่ะสิวะ
“กูน้อกู” ปอส่ายหัวพลางบ่นให้กับตัวเอง เขาเดินกลับเข้าไปที่โต๊ะอีกครั้ง ในตอนนั้นเห็นเอสลุกออกมาแล้วเขาจึงรีบเดินเข้าไปหา ผิดสังเกตเจ้าของงานอย่างน้องโบว์นิดหน่อย สีหน้าเธอดูเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งเศร้าทั้งหมองผิดหวังปนเป ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ที่แน่ ๆ เอสลุกขึ้นเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วโดยที่เธอไม่ได้เดินตามมาส่งเลยด้วยซ้ำ นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับเพื่อนในมือยังถือกล่องเข็มกลัดนั้นไว้ กำแน่นจนสั่นเลยเชียวล่ะ
“นายจะกลับแล้วเหรอครับ” เอสพยักหน้าบอกใช่ เขาไม่พูดอะไรมาก ปอเองรีบเข้าไปบอกลาเธอแล้วเดินตามเจ้านายตัวเองออกมา
“เพื่อนมึงกลับไปแล้ว?” เอสหยุดลงที่ประตูรถแล้วหันมาถามปอที่เดินมาส่ง
“ครับ กลับไร่เลย”
เอสพยักหน้าเบา ๆ แต่ก่อนที่เขาจะเข้ารถไป เลขาหนุ่มกลับเดินไปขวางทางเอาไว้ก่อน “มีอะไร”
“คุณโบว์เป็นอะไรหรือครับนาย” ทั้งที่รู้ว่าเสียมารยาท แต่เพราะเขาเห็นว่ามันผิดปกติจริงๆถึงได้ถาม สัญชาตญาณบอกให้รู้ว่าหลังจากที่แคปกับแบงค์เดินออกไปแล้วต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ๆ หากแต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
“คุณนาคินเขาฝึกมึงมาดีเกินไปนะกูว่า”
“ผมขออนุญาตถามได้ไหมครับ”
เอสจ้องอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่งก่อนใช้แขนกันปอให้หลีกออกจากทาง เขาเปิดประตูรถออกมาแล้วทำท่าจะมุดเข้าไป หากแต่จู่ ๆ ก็หันมาหาแล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ “กูก็แค่บอกกับเธอว่า คืนนี้ไปส่งไม่ได้”
“แค่นั้น?” ปอเลิกคิ้ว
“อืม” ในตอนนั้นเองที่น้องโบว์เดินแทรกตัวพรวดพราดเข้ามา ปอจึงรีบขยับหลีกทางให้อย่างงงๆ “โชคดีที่มาทัน โบว์ขอโทษนะคะที่งอแงกับคุณ” เธอเข้าไปเกาะแขนอ้อน เอสส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร
“คุณเอสไม่โกรธโบว์ใช่ไหมคะ โบว์ไม่มีเหตุผล โบว์เป็นเด็กไม่น่ารัก”
“ไม่เป็นไร”
“งั้นคุณเอสบอกมาก่อนสิคะว่าไม่โกรธโบว์”
ผู้หญิงแบบนี้แหละที่น่าเบื่อที่สุด!! “เข้าไปข้างในเถอะ เพื่อนรออยู่ไม่ใช่เหรอ”
“แต่ว่า..”
“ฉันไม่ชอบคนเรื่องมาก พูดแล้วเข้าใจกันยากแบบนั้นก็ไม่ชอบ”
“อ่ะ เอ่อ..” คนฟังยืนนิ่งและอึ้ง
“ถ้าเธอคิดว่าจะปรับปรุงตัวเองไม่ได้ ก็อย่า..รักฉันแบบนั้น” เธอจะได้ไม่เจ็บ
“โอเคค่ะ โบว์จะปรับปรุงตัว โบว์เข้าไปเดี๋ยวนี้เลย จะเป็นผู้ใหญ่ แล้วคุณจะโทรหาโบว์เหมือนเดิมใช่ไหมคะ ไม่ก็ให้โบว์โทรหา” เอสเพียงแค่ใช้สายตาธรรมดาๆมองเธอก่อนพยักหน้าตอบรับเบา ๆ เธอถึงค่อยยิ้มกว้างออกมาแล้ววิ่งเข้าไปด้านในได้
“คุณใจร้ายมากครับ” เมื่อร่างของสาวน้อยลับสายตา ปอก็เอ่ยขึ้น “ใจร้ายจริงๆ” ทั้งที่ไม่เคยรักแต่หลอกล่อให้เธอรักแล้วบอกห้ามว่าไม่ให้รักหากปรับตัวไม่ได้ ผู้หญิงที่ไหนก็ยิ่งต้องตกหลุมรักเข้าไปใหญ่กันทั้งนั้น ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยยิ่งห้ามยิ่งอยากจะได้
เรื่องง่ายๆแค่นี้มีหรือเจ้านายเขาจะไม่รู้
“หึ..” คนถูกต่อว่าแค่นเสียงออกมาจากลำคอ ก่อนยกมือจับไหล่ปอแล้วบีบแรง ๆ “มึงเชื่อไหม นี่คือตัวเลือกที่ดีที่สุดที่เพื่อนสนิทมึงเป็นคนเลือกมันไว้เองเลยนะ ดีใจเสียสิที่คืนนี้น้องสาวคนสำคัญของเพื่อนมึงรอดปลอดภัยจากอ้อมกอดของเสือร้ายอย่างกู”
“หมายความว่ายังไงครับนาย ขออนุญาตถามครับ”
เอสก็แค่แสยะยิ้มแทนคำตอบ แล้วเขาก็มุดเข้ารถก่อนขับออกไป ปล่อยให้คนฟังยืนงุนงงปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้อยู่ตรงนั้น
(http://i61.tinypic.com/2ew1jza.gif)
ราตรีคืนนี้ยังคงมืดมิด เสียงเพลงเบาๆ ไม่ได้ทำให้บรรยากาศหนักอึ้งบนรถผ่อนคลายลงได้ ตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯมาจนถึงตอนนี้ ในเชฟฯสีตะกั่วคันสวที่ทะยานตัวมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทางยังไร่เล็กๆชานเมืองระยองยังคงเงียบกริบ อันที่จริงไม่ใช่เงียบเชียบเพราะว่าเสียงเพลงที่ยังคงดังออกมาจากเครื่องเล่นเอฟเอ็ม หากแต่ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างผู้ร่วมทางสองคนไม่มีใครเอ่ยปากอะไรต่อกันทั้งสิ้น เสี้ยวหน้าคนขับดูเคร่งเครียดราวกับแบกรับความรู้สึกหนักหน่วงล้นปรี่อยู่ในอก
ตีหนึ่งกว่าๆแล้วรถยังไม่ได้แวะจอดลงที่ไหน
“หิวอะไรไหมแคป จะแวะห้องน้ำหรือเปล่า” ในที่สุดแบงค์หันมาถาม แคปที่จมอยู่กับห้วงความคิดหลายๆอย่างถึงกับสะดุ้งขึ้นมา เขาพยักหน้า
“รอแปปนะ” พอรถจอดลงที่ปั๊มต่างคนทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย แบงค์ยืนสูบบุหรี่รออยู่แถวๆหน้ารถก่อนแล้ว แคปจึงเดินไปยืนข้าง ๆ จุดไฟแช็คขึ้นต่อปลายมวนของตัวเองเช่นกัน
เงียบกันได้อีกสักพัก ก่อนที่แคปจะหันไปเลิกคิ้วถามคนที่จู่ๆก็หันมาจ้องหน้าเขาแบบไม่วางสายตา
“มึงรู้นานหรือยัง เรื่องโบว์”
“เพิ่งรู้วันนี้เหมือนกัน”
“กูไม่รู้จุดประสงค์ของมัน แต่ที่แน่ ๆ คงไม่ได้มาดี”
“.............”
“มันมีคู่หมั้นอยู่แล้ว มึงรู้ใช่ไหม” คำถามนี้ทำเอาแคปเบิกตาจ้องคนพูดทันที ไม่คิดว่าแบงค์จะรู้เรื่องนี้ด้วย ยังไม่ได้หมั้นเป็นทางการหากแต่เจ้าปอมันเอ่ยปากบอกเขาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
“กูเห็นในข่าวสังคม เรื่องมันก็ตามไม่ยากนี่ เจ้าสัวคนเล็กของรัชชาจะมีใครบ้างล่ะที่ไม่รู้จัก” แบงค์แค่นรอยยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง คิดมาตลอดทางว่าเพราะอะไร ทำไม ทำไมและทำไม ผลสรุปออกมาเขาไม่อยากจะโกหกตัวเองเลยด้วยซ้ำว่าเขามันซื่อบื้อจนไม่รู้ว่าเพราะอะไรเอสถึงเข้ามาทำแบบนี้กับน้องสาวเขาทั้งที่ตัวเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วแบบนั้น ทุกอย่างมันจงใจเกินไป
“แค่ว่าที่คู่หมั้น ยังไม่ได้หมั้นหรอก บางทีมันอาจจะรู้สึกจริงจังกับโบว์จริงๆก็ได้”
“หึ จริงจัง?” แบงค์แค่นหัวเราะรัดทนสุดขีดออกมามองคนที่พูดปลอบใจเขาแต่เสียงท้ายประโยคช่างบางเบามากเหลือเกิน เขาทิ้งบุหรี่ที่ดูดจนหมดลงที่ถังเขี่ยแล้วหันมาจ้องหน้าแคปด้วยแววตาที่คนมองเห็นยังรู้สึกว่าน่าสงสาร
“กูไม่คิดแบบนั้นหรอกแคป”
“.............”
“ขึ้นรถเถอะ มันดึกมากแล้ว” เขาเอื้อมมือมาดึงบุหรี่ออกมาจากแคปแล้วทิ้งลงที่ถังเขี่ยให้ ก่อนดันหลังคนตัวเล็กกว่าให้เดินนำแล้วจับยัดเข้าไปนั่งในรถ
“กูขับดีไหม” แคปเงยหน้าถาม คนมองส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร
ระหว่างทางก่อนถึงไร่บรรยากาศบนรถค่อยคลายความตรึงเครียดลงบ้าง แคปยื่นหมากฝรั่งรสแตงโมที่เขาชอบกินส่งให้แบงค์กินด้วย อีกฝ่ายก็แค่หันมองแล้วใช้สายตาบอกให้แกะ
“อ่ะ กินเองนะ ไม่งั้นกูจะโยนทิ้ง”แคปแกะเสร็จแล้ววางไว้บนมือยื่นส่งให้ แบงค์หันมามองหน้าอีกครั้ง “ไม่กินกูโยน”
“โยนทิ้งทำไมวะ เสียดาย” รีบหยิบยัดเข้าปากตัวเองอย่างไว ถ้าแคปบอกจะทิ้งคือมันทิ้งจริงๆนะ เขาเคยลองมาแล้ว พอรถขับผ่านทางเข้าเมืองมาได้สักพัก ก่อนถึงไร่เพียงไม่กี่ร้อยเมตรรถชะลอตัวลงแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวไปตามไหล่ทาง แคปหันไปมองที่คนขับ
“แคป”
“หื้อ?”
“ห้าปีที่ผ่านมา รู้สึกรักกูขึ้นมาบ้างหรือยัง”
!!!
“อะ..อะไรนะ” แคปครางเบา ๆ ออกมาอย่างตกใจกับคำถาม “มึงพูดอะไรวะ รู้ตัวไหมเนี่ย”
“เป็นคำถามที่กูคิดอยากจะถามมาตลอด แต่ไม่เคยกล้าถามมึงเลยสักครั้ง”
จวนถึงทางเลี้ยวเข้าไร่ทุกทีแล้ว เขาอยากจะหยุดวันเวลาให้มันช้าลงอีกสักนิดเหลือเกิน หากแต่ทุกสิ่งต้องดำเนินต่อไป...
“จะถามออกมาทำมวะ มึงเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว”
“หึ..” แบงค์แค่นยิ้มออกมา รถค่อยๆจอดตัวลงที่หน้าทางเข้าไร่ เสี้ยวหน้าที่แลดูเศร้าหมองของคนขับหันมาหา ก่อนใช้นิ้วมือเกลี่ยเส้นผมที่ยาวลงมาจนปรกตาออกให้ ในหัวใจนึกทบทวนเรื่องราวตลอดห้าปีที่ผ่านมาระหว่างพวกเขาทั้งสองคน
ใช่...เขาคือคนที่แอบรักมาตลอด อย่าถามว่าความรู้สึกเขามันมีมากมายแค่ไหน ความรู้สึกของคนที่ยืนอยู่เคียงข้างได้ หากแต่ต้องคอยหักห้ามหัวใจ มิตรภาพของคำว่าเพื่อนเกิดขึ้นท่ามกลางภารดรภาพระหว่างพวกเขาทั้งคู่ หากแต่ไม่เคยได้หัวใจ เส้นคั่นบาง ๆ ถูกเขารักษาเอาไว้ไม่ให้ตัวเองก้าวพ้นออกมา
ทั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิดแต่ก็ต้องวางตัวให้ห่างอยู่เสมอ ต้องรักษาระยะของความเป็นเพื่อนที่ดี แสร้งทำตัวว่าไม่เป็นไร ควงคนโน้นไปกับคนนี้ ทั้งที่หัวใจเขาจริงๆแล้วอยู่ตรงนี้มาตลอด น่าขำนัก...เป็นได้แค่เพื่อน ทั้งๆที่รักจนหมดหัวใจ ต้องทำตัวเป็นคนรักษาสัญญาเพื่อแลกกับการที่จะได้อยู่เคียงข้าง
เพียงแค่ได้ยืนอยู่ข้าง ๆ
ไม่เคยได้หัวใจ
“แคป..”
“เรียกแล้วไม่พูดล่ะวะ” แคปจับเอาข้อมือแกร่งที่พยายามเกลี่ยเส้นผมของเขาทัดเก็บที่หูให้ เอามือหนักๆกลับไปวางลงที่พวงมาลัยเช่นเดิมก่อนปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก มองเห็นนายโชนหนึ่งในคนงานของไร่เดินออกมาเปิดประตูรั้วรออยู่แล้ว
“กู...”
“..............” แคปรอฟัง หากแต่แบงค์ยังคงนิ่ง ความรู้สึกอยากจะพูดปรี่ขึ้นมาชิดถึงริมฝีปากแต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ กระพริบตาถี่ๆแล้วหันไปจับพวงมาลัยทั้งสองมือบีบไว้จนแน่นซบใบหน้าลงไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้งสุมอยู่ในอก ทั้งเรื่องน้อง ทั้งเรื่องหัวใจ
“เอาน่าอย่าคิดมาก เรื่องน้องโบว์กูเชื่อว่ามึงต้องหาทางเตือนน้องมันได้ ส่วนเรื่องอื่นๆก็อย่าไปคิดอะไรมากเลยว่ะ” แคปตบลงที่ไหล่แข็งแกร่งหนักๆสองทีแล้วบีบอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมที่เบาะหลัง เขาตั้งใจเน้นย้ำคำว่าเรื่องอื่นๆให้แบงค์ได้คิดได้ตระหนัก
ห้าปีมาแล้วไม่คิดว่ายังต้องมาเตือนสติกันเรื่องนี้อยู่อีก
“ถ้ามึงสัญญาว่าจะไม่ทำตัวรุ่มร่ามกับกู ไม่พูดจายียวนกวนตีนจีบกูอยู่ตลอด กูจะยอมให้มึงอยู่ข้าง ๆ ก็ได้ แต่!! ในฐานะเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องแค่นั้น มึงทำได้ไหมล่ะ”
“โหแคปโคตรใจร้ายอ่ะ”
“เรื่องของกูเหอะ ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า กูไม่คิดจะรักผู้ชายคนไหนอีกแล้ว ถ้ากูมีคนใหม่ต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้นกูบอกมึงไว้ตรงนี้เลย”
“ได้ กูสัญญา”
“รักษาคำพูดของมึงด้วย รับปากแล้วต้องทำให้ได้”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ในตอนนั้นคนรับปากยิ้มแก้มแทบปริ ลากแขนแคปไปกินเค้กกับกาแฟรักษาสัญญากัน นับตั้งแต่นั้นมาเขาสองคนก็เริ่มสนิทสนมกัน แต่ก็เป็นเพียงแค่ฐานะเพื่อน
ไม่คิดเลยผ่านมาห้าปี คำถามแบบนั้นยังออกมาจากปากของแบงค์ได้...เรื่องหัวใจที่ฝันรากลึกลงไปข้างใน ลืมกันยากเย็นจริง ๆ
“ขับรถดี ๆล่ะ ถึงบ้านแล้วโทรมาก็ได้ หรือมึงจะไลน์มาเดี๋ยวกูรอตอบ” แคปก้าวลงจากรถแล้ว นายโชนวิ่งเข้ามาหายืนคอยเจ้านายคนเล็กของบ้านเพื่อเดินเข้าไปพร้อมกัน แคปหันมองที่คนขับที่ยังนั่งแน่นิ่งอยู่แบบนั้นอีกครั้งก่อนที่เขาจะตัดสินใจมุดตัวเอื้อมมือเข้ามาตบลงที่บ่ามันหนักๆอีกสักรอบ
“อย่าคิดมากไอ้น้อง อ่อนโยนได้แต่อย่าอ่อนแอ คำคมของพวกเราสองคนเวลาเมาไง มึงเตือนสติตัวเองไว้สิวะ” แบงค์คว้าหมับเอาข้อมือแคปไว้แล้วพูดจารวบรัดหนักแน่น “สัญญาได้ไหม ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” แค่ในฐานะเพื่อนก็ได้ จะอยู่ข้างๆกู
“แบงค์ กูสัญญาไม่ได้หรอก แต่ ณ.วันนี้กูอยู่ตรงนี้กับมึงในฐานะเพื่อนรุ่นพี่คนนึงที่หวังดีกับน้องเสมอ กูยังยืนยันคำเดิมที่เคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้วถ้าหากมึงยังจำได้” ข้อมือถูกปล่อยออกมาแล้ว แคปก้าวลงมาจากรถอีกครั้ง เดินหันหลังเข้าไร่ไปโดยไม่หันกลับมามองที่ด้านหลังอีกเลย
(http://i61.tinypic.com/2ew1jza.gif)
เสียงเหง่งหง่างจากนาฬิกาลูกตุ้มขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ดังกังวาลต่อเนื่องกันสองครั้ง บอกให้รู้ว่าเวลาตอนนี้ตีสองแล้ว คนที่ยืนรับสายลมอ่อนๆอยู่ริมระเบียงห้องนอนยังคงเหม่อมองตรงไปยังท้องฟ้าไกลที่มืดมิดเบื้องหน้า เสียงหวีดหวิวของลมยามดึกพัดผ่านเข้ามา กลิ่นหอมของดอกไม้โบราณยามค่ำคืนกำจายซ่านไปทั่วทั้งคฤหาสน์ใหญ่ ใบหน้าคมคายที่สะท้อนกับแสงสีเงินยวงของดวงจันทร์..
“นอกเสียจากว่า....”
“ว่าอะไร”
“นอกเสียจากว่า คุณจะมีข้อแลกเปลี่ยนดีๆ”
“ข้อแลกเปลี่ยนเหี้ยไร มึงกำลังพูดเรื่องอะไร”
“หึ ก็ไม่เป็นไรนี่ ถ้าไม่มีอะไรดีๆยื่นมาให้ ผมก็แค่สอนครั้งแรกกับน้องสาวแสนบริสุทธิ์ของคุณ กอดให้แน่นๆเสร็จแล้วก็เขี่ยทิ้งเหมือนผู้หญิงทุกคนของผมนั่นไง คุณรู้ดีอยู่แล้ว”
“มึงต้องการอะไรกันแน่เอส”
“เปล่า..ผมจะต้องการอะไร คุณทั้งนั้นไม่ใช่หรือไงที่บอกผมว่าห้ามทำโน่นทำนี่ พอผมถามหาสิ่งที่จะมาทดแทนกัน คุณกลับเสนอมาให้ผมไม่ได้ แบบนี้ก็เอาเปรียบแย่สิ ทำไมผมต้องฟังคำห้ามของคุณด้วย”
“.................”
“เสียเวลา ในเมื่อไม่มีข้อเสนอดีๆก็หลีกทาง” เขาปัดมือแคปออกอย่างไร้เยื่อใย ก้าวเบี่ยงจะออกจากตรงนั้นทว่า “มึงเปลี่ยนไปมากนะเอส”
กูไม่เคยเปลี่ยนแม้เลยแม้แต่นิดเดียว “แน่นอน คนเรามันโตขึ้นนี่น่ะ” เอสหยุดเดินแต่ไม่หันกลับมา แคปจึงก้าวเข้าไปขวางหน้าไว้
“แล้วความเหี้ยมันเจริญเติบโตตามวัยมึงด้วยหรือไง”
เอสหรี่ตามองคนตรงหน้าก่อนแสยะรอยยิ้มร้าย ๆ “กลับโต๊ะไปไป๊ ถ้าไม่มีข้อเสนออะไรดีๆก็หลีก!” ว่าจบดันคนตัวเล็กกว่าให้พ้นออกจากทางก่อนที่ตัวเองจะก้าวเดินไป ทว่า..แคปคว้าหมับแขนเขาเอาไว้อีกเป็นครั้งที่สอง เอสหันกลับมามองคนที่จ้องหน้าเขาแน่นิ่ง
“จะเอาอะไรมึงพูดมาตรงๆเลย”
เอสชะงักกับคำพูดนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคมกริบวูบไหวก่อนขยับเข้าไปหา ดูเผินๆเหมือนแคปโดนกักตัวไว้ในอกเขาไม่มีผิด สองใบหน้าใกล้ชิดจนสัมผัสได้ซึ่งลมหายใจที่ปลายจมูก ก่อนที่เสียงทุ้มจะกระซิบใส่อย่างเย็นชา
“พฤหัสนี้ไปหากูที่ตึกรัชชา แล้วคืนนี้กูจะทำตามข้อตกลงของมึง”
..อาจจะมีชีวิตอยู่ในวันนี้
แต่อยู่กับความรักที่มีวันนั้น
ค่ำลงทุกคืนหลับตาทุกคราว
ก็ยังคงคิดถึงเธอ....
(Cr.รักกันครั้งหนึ่งฯ-เต้ วิทย์สรัช)
(http://i61.tinypic.com/2ew1jza.gif)
Tbc.
กว่ามินจะเข็ญตอนนี้ออกมาได้นะคับแหม่...#ความเหนื่อยอันภาคภูมิใจ ไม่ไหวจะฝืนหรออออ
เรื่องเดินช้า เนื้อหาก็อาจจะมีไม่ถูกใจกันบ้างค่ะ แต่ก็ตั้งใจเต็มที่ทุกครั้ง ขอบคุณที่ไม่เคยทอดทิ้งกันเลย ขอบคุณทุกข้อความที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กันนะคะ ช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย แล้วเจอกันใหม่งับ!!
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 29-10-2015 21:50:00
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 29-10-2015 21:50:24
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 29-10-2015 21:59:09
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 29-10-2015 22:09:29
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 29-10-2015 22:11:22
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 29-10-2015 22:12:32
พวกเค้ากำลังจะขยับเข้ามาใกล้กันแล้ววว~
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-10-2015 22:14:10
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 29-10-2015 22:15:19
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 29-10-2015 22:23:25
#แบบอินี้จิตหน่อยๆจ้าา :z3: :z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 29-10-2015 22:23:40
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 29-10-2015 22:27:57
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 29-10-2015 22:28:25
สู้เพื่อรักได้แล้วนะแคป เอสเองก็พยายามอยู่เช่นกัน
แม้วิธีมันจะ. ส้นตีน มากๆก็เถอะ :katai1:
ปล.รอเสมอค่ะน้องมิน ไม่ทิ้งหายแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: nai_ball ที่ 29-10-2015 22:30:07
มาอีกไวๆนะครับ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 29-10-2015 22:31:23
ยกเว้นแคปนะที่แกล้งเอาให้แค่หอมปากหอมคอพอนะ ให้สมกับที่ชอบทำตัวซึน ทำเป็นพระเอก(ชอบแดกหญ้า)หนังไทยดีนัก เพราะพระเอกมันต้องคู่กับตัวร้ายแบบนี้นี่แหละถึงจะเหมาะสมกันดี :hao6:
ปล....แต่อย่าแกล้งเยอะนะเอส สงสารป้าๆที่เป็นแม่ยกคอยเชียร์อยู่ข้างเตียง เอ้ย ข้างสนามหน่อยนะ ประเดี๋ยวจะช้ำใจจนหัวใจวายตายก่อนพวกแกจะได้กัน
ส่วนพระรองเตะโด่งออกข้างทางไปไม่ต้องเสนอหน้าออกมา(ตัดใจได้แล้วนะเพราะแคปมันบอกชัดเจนแล้วว่าเป็นแค่พี่กับเพื่อนไม่ใช่...... แต่ถ้าอยากได้เมียนักละก็ไปเอาไอ้เชี่ยเต้โน่น เห็นเข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ ชิชิ)
สังหรณ์ใจแปลกๆว่าน้องโบว์ (แอ๊บใส)คนนี้จะร้ายลึก...ใครเรียนผูกก็เรียนแก้เอาเองละกัน ป้าไม่ยุ่ง สนแต่เอสแคปพอ
เฮ้อ ได้ระบายออกมาแล้วโล่งแฮะ
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 29-10-2015 22:43:14
ทุกคนก็เหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าเอสเข้าหาโบว์เพราะอะไร
เอสสู้ๆ เอาแคปกลับมาให้ได้น่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 29-10-2015 22:55:38
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 29-10-2015 23:00:18
เอสนี่มันร้ายจริงๆ วางแผนมาดิบดี ชอบอ้ะ รอต่อไปค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Mokuchi ที่ 29-10-2015 23:01:25
เอสนายมันร้ายยยยยยยยยยยยยย :z3:
จะทำอะไรใครก็ทำไปเหอะ แต่อย่ามาทำแคปนะ เราไม่ยอมมมมมม #ทีมแคปสุดติ่ง
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 29-10-2015 23:06:17
จิ้มไว้ก่อน เด่วกลับมาอ่านน๊า~
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 29-10-2015 23:08:19
เริ่มหัวข้อโดย: Pingiess ที่ 29-10-2015 23:20:32
อ่านไปอึดอัดไป อยากจะให้ใครซักคนระเบิดออกมา
อยากให้เอสแม่งหึงขึ้นหน้าแล้วกลับมาเป็นคนเดิมซะที คือสงสารแคปอ่ะ
นี่คิดว่าแคปก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้ ไม่อยากเลิก ก็ยังรัก แต่ก็ครอบครัวอ่ะ จะให้ทำไงว้าาาาาาา
สงสารโบว์อีก เฮ้อออออ ทำไมเอสร้ายอย่างนี้ล่ะ
รักกันก็กลับมาหากันสักทีเถอะนะ อย่าให้เรื่องบานปลาย ไม่เอาดราม่าหนักหน่วง
สงสารแคปมากกกกกกกกกกกก ถึงแคปจะตงิดๆเรื่องที่เอสไปจีบโบว์ก็เถอะ แต่ก็มามีผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าอ่ะ เป็นใครก็เจ็บป่ะ
ไม่เอาาาาาาาาาาาา สงสาร ไม่ไหวแล้วววววววววววว
มาต่อเร็วๆนะคะ นี่อ่านไปเครียดไป กดกัน หนักหน่วง หายใจไม่ออก 555555555 เป็นเอามาก
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 29-10-2015 23:29:58
แบบนี้คนอ่านก็ลุ้นกันตัวโก่งเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 29-10-2015 23:30:13
อย่าทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องเลยเอส. สงสารเค้า
ผมเป็นแคปจะกอดแบงค์ต่อหน้าเลย คอยดู
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-10-2015 23:32:03
พฤหัสนี้จับแคปมาฟัดเลยไหม อิอิ แบงค์โบว์นี่น่าสงสารทั้งพี่ทั้งน้อง โดยเฉพาะแบงค์
ชอบคุณเลขาปออ่ะ ฉลาด แสนรู้ น่ารัก 5555
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 29-10-2015 23:45:31
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 29-10-2015 23:51:44
อยากตะโกนใส่หน้าทั้งคู่ว่าก็ยังรักกันขนาดนี้ก็คืนดีกันซะเรื่องจะได้จบๆ แต่ไม่ได้ๆ จะจบไม่ได้เดี๋ยวเค้าไม่มีนิยายสนุกๆไว้อ่าน 5555
บางคนว่าเอสทำแบบนี้ทำไม แต่เราว่าดีแล้วถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วจะได้กลับมารักกันเหรอ จะได้ขยับเข้าหากันเหรอ เอาจริงๆก็ชอบเอสสายดาร์คนะ แคปแพ้ทางเอสยังไงเวลาผ่านไป 5 ปี ก็ยังแพ้ทางเหมือนเดิม ชอบตอนที่ประชดกันที่โต๊ะอ่ะ แบบเอสแคปกลับมาแล้ววววว
เราว่าเอสพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้แคปกลับมาเป็นคนรัก แต่วิธีการที่เอสเลือกมันทำให้ใครหลายคนเจ็บ แต่มันก็รวมทั้งตัวเอสเอง เอสบอกมันเป็นเดิมพันสุดท้ายที่เลือกทำ เราก็ขอให้เดิมพันครั้งนี้สำเร็จดังที่หวังด้วยเถอะ
อยากให้แคปนึกถึงคำของอาฟี่ไว้ ว่าให้สู้เพื่อตัวเอง ทำเถอะแคป สู้เถอะ เผชิญหน้ากับมันสักตั้ง อย่าไปสนใจอิพี่ชายเฮงซวยอย่างพี่เต้(แม้ภาคนี้จะยังไม่ออกก็ขอด่าก่อนแล้วกัน) อย่างน้อยตอนนี้ก็มีหนึ่งคนที่เข้าใจแล้ว สู้ๆนะแคป
ส่วนแบงค์ก็อยู่ในที่ของตัวเองนั่นแหละดีแล้วอย่าล้ำเข้าเดี๋ยวเจ็บหนักกว่าเดิมนะ
#ทีมเอสแคป
ปล.สงสารปอที่เป็นคนกลางที่สุดแล้วคนหนึ่งก็เพื่อนอีกคนก็เจ้านายทำไม่ถูกใจคนไหนมีเละทั้งคู่ โอ๋ๆเราจะปลอบปอเอง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 29-10-2015 23:59:53
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 30-10-2015 00:08:07
แต่ก็ไม่ควรไปกีดกันคนที่เค้ารักกัน หรือเพราะอยากตัดไฟแต่ต้นลม .. :เฮ้อ:
ส่วนเอสก็โหดไปนะคะพี่ ..
หรือแคปก็ควรเปิดใจให้ใครเข้ามามั่งมั้ย ถ้าจะปิดแล้วเจอเรื่องเจ็บปวดแบบนี้ เจ็บปวดแทนแคปจังค่ะ! อยากให้แคปมีคนใหม่บ้าง ชอบให้เอสเจ็บปวด เพราะตัวเองก็มีคนใหม่มานับไม่ถ้วนเหมือนกัน :mc4:
ส่วนโบว์ ตกลงน้องอยากโชคดี (ที่ได้แฟนรวย) หรืออยากมีความรักกันแน่คะ แต่ยังไงน้องก็ผิดหวังอยู่ดีเนอะ 555
รอออออออออออออ ตอนต่อไปปปปปปปปปปปปป :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 30-10-2015 00:36:01
หึงแรงทั้งคู่มันก็ระงับยากนิดนึง 5555555555
หลุดเว้ยยยยหลุด เอสทำดี ฮิ้ววววววว แต่อย่าร้ายมาก ใจไม่ดี กิกิ
แทบจะทนรอตอนต่อไปไม่ไหว มาต่อเลยได้มั้ย อ๊ากกก
ขอตัวไปอ่านอีกรอบ กิกิ
#ทีมเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: crosa ที่ 30-10-2015 00:48:49
ยังเข้าข้างเอสเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนแคปก็เริ่มมีพัฒนาการแล้วนะ
รอดูความสัมพันธ์ที่จะเปลี่ยนไปของสองคนนี้
แต่หวังว่าแคปจะฮึดสู้จนนาทีสุดท้ายนะ ถึงขนาดเข้าใจสายตา และรู้ใจเอสได้แบบนี้ก็น่าจะเข้าใจอะไรๆได้เร็วนะ
คงต้องรอดูว่าเอสจะจัดการชีวิตยังไงเรื่องของโบว์กับคู่หมั่นหลังจากนี้แล้วล่ะ
ปอก็ยังเป็นตัวเบรกได้ดีเหมือนเดิม จะว่าไปแล้วปอนี่แทบจะเป็นคนกลางที่รู้เกือบหมดทุกเรื่องนะ เสียก็แต่ว่าทั้งสองฝ่ายไม่ยอมให้ปอเข้าร่วมด้วยนี่แหละ หวังว่าปอจะไม่สร้างดราม่าเป็นละครน้ำเน่าที่มัวแต่อมพะนำไปอีกคนหรอกนะ 555+
ภาคนี้จะเป็นแบบนี้จนจบเลยหรือป่าวค่ะ จะได้เตรียมใจไว้เลย แบบว่าอ่านทีไรปวดใจทุกทีจริงๆ อยากหยุดไว้ซักพักรอตอนเลิฟๆค่อยกลับมาอ่านก็ทำไม่ได้ ><
รอตอนต่อไปค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 30-10-2015 00:50:45
ป.ล. #ทีมเอส จริงๆน่าจะฟันแล้วทิ้งนังโบว์ไปเลยนะ รำคาญพี่น้องคู่นี้+พี่เต้
ป.ล.2 ยังสติลเกลียดพี่เต้ อยากให้รู้สึกเจ็บปวดแบบเดียวกับเอสแคป ไม่ต้องมาบอกว่าก็เจ็บที่เห็นน้องเสียใจเลยนะ เท่านั้นมันยังไม่สาสมกับสิ่งที่เอี้ยเต้ทำ
ป.ล.3 ขอโทษจริงๆค่ะ เวลาอ่านแล้วเจอแบงก์ทำตัวน่ารำคาญกับแคปทีไร อารมณ์รุนแรงทุกที (นี่ถ้ามีพี่เต้นะจะยิ่งกว่านี้)
ป.ล.4 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ อยากให้อัพบ่อยๆ รู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 30-10-2015 00:51:40
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 30-10-2015 00:52:10
อ่านตอนที่โบว์กระซิบกับแบงก์แล้วเราไม่สงสารโบว์นะ
อ้างถึง
คุณเอสเขาเป็นถึงผู้บริหารของรัชชาเลยนะพี่รู้รึเปล่า เขาเป็นเจ้าของบริษัทที่พ่อของเราทำงานอยู่นะ เขาเป็นลูกชายคนเดียวของท่านเจ้าสัวรัชชาด้วยล่ะ โบว์โชคดีชะมัดเลยพี่จากประโยคนี้ไม่มีคำไหนที่บอกเลยว่าโบว์ชอบที่ตัวเอส โบว์ชอบหัวโขนของเอสมากกว่า เราถึงว่าโบว์ไม่ได้แบ๊วๆเหมือนที่นางแสดงออกมาหรอกค่ะ เหลือแต่ว่านางจะรู้หรือเปล่าว่าเล่นกับไฟแบบนี้มีกฏแบบไหน ถ้าจะสงสารก้คงจะเป็นที่ว่านางไม่รู้ว่าเอสไม่ได้ชอบตัวเองจริงๆ โดนใช้แค่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาและตัวที่ใช้ในการต่อรองกับพี่ชาย 2 คน
ไม่ว่าแบงก์นะที่พยายามมากๆ แต่คนที่ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่
อ่านตอนนี้แล้วดีใจนะที่เห็นแคปรู้สึกเจ็บ ไม่ใช่ซาดิสต์แต่ดีใจที่แคปยังรักเอสอยู่ เพราะจริงๆแล้วแคปก็คือไม่มีสิทธินั่นแหละ ตัวเองเป็นคนทิ้งเอสไป แต่มาตอนนี้แคปโตพอที่จะรู้ตัวว่าตัวเองรู้สึกอะไร ยังไง ตัวเองต้องการอะไร แคปต้องเป็นฝ่ายเดินหน้าเองแล้วค่ะ เราว่าเอสคงไม่ทำอะไรแต่จะบีบให้แคปเป็นคนทำ 5ปีก่อนแคปเลือกครอบครัว วันนี้แคปต้องเป็นฝ่ายแสดงให้ครอบครัวเห็นเองว่าแคปเป็นคนต้องการมาหาเอส ฉากตอนที่แบงก์เรียกแคปให้มานั่งกับตัวเองนั้นบอกได้ลางๆเลยค่ะ
เอสสายดาร์กกับแคปที่เป็นผู้ใหญ่แล้วนี่ ทำเราค้าง อยากเห็นสองคนนี้เข้ามาเชือดเฉือนกันอีกค่ะ แคปยังแพ้ทางเอสตลอด ปอสู้ๆนะ
โบว์เป็นตัวกระตุ้นให้เกิดอะไรขึ้น เป็นการ break status quo เหมือนที่เราคิดไว้จริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 30-10-2015 02:33:19
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 30-10-2015 05:40:09
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 30-10-2015 05:54:15
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 30-10-2015 07:56:23
:z3:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 30-10-2015 08:51:09
แบงค์ตัดใจเหอะ นี่ก็เตือนมาตั้งแต่ภาคหนึ่งแล้วนะ
แคปไม่เอาหรอก เป็นได้แค่เพื่อนเหอะ แล้วก็เอาน้องสาวไปด้วย
บอกนางให้ตัดใจซะ(แต่ดูท่าทางนางจะเอาเรื่องอยู่นะ แบบว่านางร้ายลึกก?) 555
...แค่เรื่องครอบครัวก็ยุ่งยากพอแล้ว ไหนจะเต้ แล้วก็ครอบครัวเอสอีก เฮ้ออ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 30-10-2015 09:04:28
เอสทำขนาดนี่แล้ว แคปก็ต้องกันเอสออกมาจากน้องบัวให้ได้นะ
เพราะเอสก็คงต้องการแบบนั้น ไม่งั้นคงไม่ลงทุนทำถึงขนาดนี้อ่ะ
แต่ก็ดีใจที่แคปชัดเจนกับแบงค์แบบนี้เนาะ จะได้ตัดใจได้ซะที
บางทีก็แอบสงสารแบงค์เหมือนกันอ่ะ แอบรักเค้ามาห้าปี ได้อยุ่ข้างๆ
แต่แสดงออกไปไม่ได้ เจ็บกันทุกคน!!! เฮ้ออออ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 30-10-2015 09:11:28
ได้ลงมือรุกใช้แผนแบบจริงจังสักที
ถ้ามั่นใจในหัวใจของเอส ที่ไม่เคยเปลี่ยนไป
แคปก็ตัองเริ่มทำตามคำเรียกร้องของหัวใจบ้างนะ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 30-10-2015 09:49:12
ชอบปอมว๊ากกกก...แอบลุ้นคู่นี้ไปกับปอตลอดดดๆๆ เพราะเค้าก็เป็นติ่ง เป็นตับไตไส้พุงเอสแคปเหมือนกันน
อย่าลืมนะคะ #ทีมเอสแคปต้องสตรองค่ะ 55
อยากจะบอกว่า เอสทำดีมากก (ถึงใครจะมองว่าเอสร้ายกาจแต่เค้าคนหนึ่งอ่ะที่เห็นด้วยกับวิธีนี้ บอกเลย)
เอสคงจะรู้อยู่แล้วเนอะ ว่าถ้าแผนการนี้มันไม่ได้ผล แคปไม่กลับมาก็คงจะเกลียดกันไปเลย ถึงได้ทุ่มสุดตัวขนาดนี้!!!
แอบดีใจอ่ะ ในความคิดแคปก็ยังมีความคิดที่ว่า ถ้าสองคนกับมารักกันอีกครั้งแคปจะยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่าง
ที่มีเพื่อให้ความรักนั้นคงอยู่ตลอดไปหรือไม่.. อย่างน้อยเหตุการครั้งก็ทำให้แคปรู้สึกอะไรบ้าง โล่งเลยไง ที่แคปพูดชัดเจน
กับแบงค์แบบนี้ จะได้ตัดมือที่3 ที่ 4 ออกไปอีกหนึ่ง 5555
รอลุ้นตอนหน้า ว่าแคปจะกล้าไปหาเอสถึงตึกรัชชาจิงรึเปล่า....แล้วจะมีซัมติงไหมอะไรไหมระหว่างสองคนเน้!! หึ หึ >,.<
ปล.แอบเผลอยิ้มตามปอตอนที่สองคนนั้นพูดค่อนขอดกันไปมา อยากให้มีโมเม้นแบบนี้อีกเรื่อยๆเลยอ่า~~
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 30-10-2015 09:55:13
เราก็จะได้พบกันวันพฤหัสด้วยหรือเปล่านะ
ทำไมรู้สึกว่าการที่เอสทำแบบนี้ไม่ได้โหดร้ายเลยกับการที่ต้องทนกับความเจ็บปวดมาตลอด 5 ปี
แต่การเลือกวิธีในการเอาแคปกลับมาอาจจะยุ่งยาก
เพราะคิดว่าน้องโบว์น่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิด
ยังไงอย่างน้อยเขาทั้งสองก็จะผ่านไปให้ได้
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 30-10-2015 10:08:15
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 30-10-2015 10:17:48
เจ็บจริงแต่ล่ะอย่างที่ต่างคนต่างทำเพื่อประชดใส่กัน ทำแต่ล่ะอย่างน้า สงสัยต้องให้คูเปอร์ลูกรักช่วยสมานหัวใจ ไม่เป็นไรนะทั้งคู่คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก :กอด1:
สู้ๆนะค่ะคนแต่ง รออ่านอยู่น้า อยากรู้ว่าไปเจอกันแค่ 2 คนไม่มีคนนอกแล้วจะเป็นยังไงนะ
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 30-10-2015 10:33:40
ขออีกหลายๆ ตอนได้ไหม ใจจะขาดอยู่แล้ววววววววววววววววววว :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 30-10-2015 11:15:02
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 30-10-2015 11:34:29
:mew4:
เอสแคป เศร้าจุง :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 30-10-2015 12:15:57
บอกตรงไม่ชอบบัวเลยยย
โมโหแบงค์มากตอนที่สั่งให้แคป
ไปนั่งข้างตัวเองอ่ะ ชิส์!!!
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 30-10-2015 12:21:49
อาฟี่ก็เปิดทาง ลองดูสักตั้งคงไม่เจ็บมากไปกว่าที่เป็นอยู่หรอก ...
... อย่าดึงคนอื่นมาเจ็บด้วยเลย แล้วไม่รู้ว่าโบว์นี่ นางจะเข้าใจอะไรง่าย ๆ หรือเปล่า
ไม่ใช่ว่า หาโอกาสมาถวายตัวเพราะอยากจับเอสไว้นะ ดูท่าแล้วแอ๊บใสแน่ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-10-2015 12:39:23
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 30-10-2015 12:51:31
ไปแอบดูว่าเขาจะทำอะไรกัน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 30-10-2015 13:37:55
สงสารเอสอ่ะ ไม่มีใครเข้าใจเอสเล้ยยย
แบงค์ แกโผล่มานิดเดียวแต่ชั้นรำคาญแกมากเลย บอกตรงๆ ฮึ!!
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 30-10-2015 13:44:58
ตอนที่เอสตอบแคปว่าก็ถ้ากอดน้องโบว์ไปแล้วล่ะ ไม่ใช่แค่คนฟังอย่างแคปที่เจ็บ คนอ่านอย่างเรายังใจสลายตามเลยค่ะ นี่ขนาดรู้ล่วงหน้านะว่าเอสแค่โกหกแคปเฉยๆอะ ฉะนั้นเอสอย่าไปกอดใครอีกเลยนะ สงสารคาปูแล้วก็กลัวว่าเรื่องจะยุ่งยากกว่าเดิมด้วย นี่แค่ลุ้นให้พวกแกกลับมารักกัน ไหนจะเคลียร์เรื่องคู่หมั้น ไหนจะฝ่าฟันปัญหาครอบครัว ติ่งก็จิตใจบอบช้ำตามพวกแกจะแย่ อย่าเพิ่งหาปมไรมาเพิ่มเลยพวกแก ปัญหาครอบครัวฝั่งแคปนี่เริ่มจะคลี่คลายละเพราะปะทุไปก่อนแล้ว แล้วฝั่งเจ้าสัวรัชชาว่าไงคะ ขอซอฟต์ๆกว่าฝั่งครอบครัวกาแฟนะคะ แล้วเราก็อยากให้คาปูสู้เพื่อความรักด้วย เราคิดว่าแค่แคปแสดงให้เห็นสักนิดว่ายังแคร์เอส และจะสู้เพื่อความรักจริงๆ เอสนี่พร้อมจะถลากลับมาซบอกแคปตลอดเวลาเลยค่ะ เอสแคปสู้เค้าโว้ยยยย
ป.ล. ปรเมทเรารักนายนะ มีเธอแล้วอุ่นใจ ทำหน้าที่ดีเกิ๊นนนน
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 30-10-2015 13:59:01
ยังไงก็กลับมาอัพต่อไวๆน้าจะลงแดงง
พฤหันหน้าเลยไหมตรงเวลาเอสแคปด้วยนะๆ 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 30-10-2015 18:54:04
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 30-10-2015 19:22:17
แม้กระทั่งเวลาอยู่กับแคปชียังดูน่ารำคาญเลย พี่น้องคู่นี้ควรได้ถ้วยตัวกากของเรื่องไป
เราชอบที่เอสดาร์คๆแบบนี้(ซึ่งแตกต่างจากพี่เอย์ตั้นหน่อย ) ส่วนแคปคิดยังไงก็แสดงออกไปเลย เราเชียร์อยู่ สู้ๆ ^.^♡♡♡
ปล. เราชอบเรื่องที่ดราม่านะ....แต่สุดท้ายต้องแฮปปี้ ^^
ปล.2 คนแต่ง แต่งเก่งค่ะ เราชอบทุกเรื่องที่แต่งเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 30-10-2015 19:47:56
รักเอส ชอบเอส แม่ยกเอส
แม้จะเคืองมากที่ฮีเอาโบว์มาใช้เป็นทางผ่านไปสู่แคป
เพราะเราไม่ชอบให้เอาความรู้สึกมาเล่นกัน
แต่ยังไงก็เชียร์เอส ฮีมั่นคงและชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองดี
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 30-10-2015 20:03:25
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 30-10-2015 20:09:16
ชอบที่เอสแคปต่างก็หึงแรงหวงแรง แล้วหลุดเก็กมันฮาอ่ะ คุณมินไม่ต้องรีบให้สองคนนี้คืนดีกันก็ได้ เป็นแบบนี้อารมณ์แบบเขาแอบจีบกัน เราอ่านไปยิ้มไปแก้มจิแตกละ 555 วันพฤหหัส 5-11-58 เราจะรอแคปที่ตึกรัชชานะคะ
"เรื่องเดินช้า" ไม่ช้าค่ะคุณมิน เราชอบมากไม่อยากให้ไปเร็ว เดี๋ยวจบ เราอินจนคิดว่าเอสแคปมีตัวตนจริงๆ คิดว่าแต่ละวันสองคนนี้ทำอะไบ้าง 55
รอตออนต่อไปนะคะ ขอบคุณ คุณมินที่ทำให้เรามีความสุขกับดอสแคปนะคะ ปล เรา คิดถึงคูเปอร์ด้วยแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 30-10-2015 20:15:57
และก็ชอบแคปที่บรรยายในความรู้สึกของตัวเองว่ายังคงรัก และมีแซวในใจว่าสายตางอนๆนั่นมาจากไหน
อีกนิดเดียวก็จะต่อติดแล้วแหล่ะเอสเอ้ย สู้ต่อไปนะ
แคปมีหลุดหึงตอนที่ถามว่ากอดโบว์รึยัง อ๋อยยยยยยอารมณ์หึงโหดยังคงอยู่เว้ย แหล่วๆๆๆ
เอสยั่วแคปอีกกกกกกกกก เอาอีกกกกกกกก แต่อย่ารุนแรงมากนะ พอเป็นกระสัยเบาๆ ฮ่าๆๆ
ตอนหน้าแคปก็จะไปตามนัดของเอสแล้ว ห้ามเบี้ยวนะเว้ยยยย ลุ้นๆๆๆๆๆ
เอวพาแคปไปหาคูเปอร์เลยยยยย ฮืออออออ รอตอนต่อไปนะคะ ตอนนี้มาน้อยจังเลยอ่า อยากอ่านยาวๆๆๆๆๆ
เรื่องไม่ดำเนินช้าหรอกค่ะ ชอบแบบนี้เพราะไม่อยากให้มีตอนจบเลยค่ะ อยากอ่านต่อไปเรื่อยไม่มีจบค่ะ พูดจริงๆน๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: Zxjmm ที่ 30-10-2015 20:54:23
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 30-10-2015 21:18:10
ไปตามนัดด้วยน่ะแคปห้ามเบี้ยววววว
แอบหวังตอนหน้า
เริ่มหัวข้อโดย: ammlovey ที่ 30-10-2015 21:26:29
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 30-10-2015 21:52:42
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 30-10-2015 22:39:12
ชอบเรื่องนี้มาก และลุ้นไปกับทั้งคุู่ตั้งแต่ยังไม่เป็นแฟน แล้วเป็นแฟน แล้วเลิกกัน และกำลังจะกลับมาคบกันอีก
จะรอวันพฤหัสหน้าที่ตึกรัชชานนท์นะคะ
แอบลุ้นด้วยว่า แคบจะได้ไปหาเอสบนตึกแบบไหน เพราะปอเคยบอกว่า ถ้าเพื่อนสนิทจะได้การ์ดมีลายเซ็นเดินเข้าได้ตลอด (ที่ยัยน้องโบว์ก็ได้น่ะ ชิ)
แต่วันพฤหัสนี้ คนสำคัญของหัวใจจะมาหาทั้งที ขอมโนไปเองว่า เอสน่าจะลงมารับด้วยตัวเองเลยนะ แล้วแสดงให้เห็นว่า ถ้าแคปมาไม่ต้องมีการ์ด ก็ขึ้นไปหาเอสได้เสมอ :L2:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: sosobo21 ที่ 30-10-2015 22:57:08
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 31-10-2015 10:51:19
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 31-10-2015 12:51:40
แต่ดีใจที่ได้เห็นอารมณ์หึงหวงของทั้งสองคนเหมือนเมื่อก่อน แต่อ่านตอนเอสพูดจาเย็นชาแล้วเจ็บจี๊ด ชาแทนแคปเลย
พอเปิดฟังเพลงรักกันครั้งหนึ่งนี่ร้องไห้เลยค่ะ ㅠㅠㅠ
เมื่อไหร่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ คิดถึงที่สุด
ขอให้แคปเข้มแข็งนะลูก
รักเอสแคป ㅠㅠㅠㅠㅠ
เริ่มหัวข้อโดย: Garips ที่ 31-10-2015 19:35:01
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 31-10-2015 21:14:10
เริ่มหัวข้อโดย: Nanook ที่ 31-10-2015 21:47:34
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 01-11-2015 00:22:48
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 01-11-2015 09:22:10
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 01-11-2015 10:23:21
เริ่มหัวข้อโดย: care_me ที่ 01-11-2015 11:17:21
อยากอ่านต่อแล้วค๊า :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 01-11-2015 17:42:54
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 01-11-2015 21:50:20
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 02-11-2015 22:12:51
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 03-11-2015 01:23:57
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 03-11-2015 07:59:15
ไม่หน่วงมากตามที่คิดไว้ เราชอบบรรยากาศที่สองคนนี้เค้าแอบกรุ่นๆต่อกัน
ย้ำตามเดิมว่าชอบปอมากๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-11-2015 08:25:04
เมื่อไรจะเข้าใจกั๊นนน
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 03-11-2015 10:16:25
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 03-11-2015 22:23:28
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-11-2015 18:20:35
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-11-2015 18:45:12
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 04-11-2015 21:48:40
วันนี้ยิ่งคิดถึง
พรุ่งนี้บอกไว้เลย ว่าคิดถึงมากจริงๆ
รอรอรอค่ะ
(ไม่ได้กดดันเลยน้อ)
:m23: :m23: :m23:
แค่แวะเข้ามาบอกว่าคิดถึงนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 04-11-2015 22:47:03
เริ่มหัวข้อโดย: kawai ที่ 04-11-2015 22:51:01
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-11-2015 08:59:31
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-11-2015 09:06:49
งื้อออ.... . .
เอสแคปเค้ามีนัดกันล่ะะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 05-11-2015 12:11:52
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 05-11-2015 17:23:25
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 06-11-2015 18:43:02
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 06-11-2015 19:29:41
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 07-11-2015 02:44:30
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 07-11-2015 09:25:05
เริ่มหัวข้อโดย: Brow_Ney ที่ 07-11-2015 12:05:08
อุปสรรคเป็นสิ่งที่จะพิสูจน์รักแท้เอง
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 07-11-2015 16:55:56
ปล คุณมินรวมเล่มเถอะนะคะ เอสแคป เป็นเรื่องที่อ่านซ้ำได้หลายรอบมากไม่เบื่อเลย อยากเก็บเป็นเล่มไว้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 07-11-2015 19:48:34
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-11-2015 21:30:06
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 07-11-2015 21:31:15
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 08-11-2015 08:00:39
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 08-11-2015 11:11:12
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 08-11-2015 11:17:45
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 08-11-2015 20:37:25
รอค่ะ รอ
คิดถึงเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 09-11-2015 01:56:06
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 09-11-2015 03:44:46
พอเอาภาคเด็กมาเทียบกับภาคโตแล้ว ที่เห็นได้ชัดคือเอสกลายเป็นคนอีกบุคลิกไปเลย ไม่สนใจใครเลย ทั้งๆที่ตอนภาคเด็กก็ออกจะดูใจดี ยังยอมรับน้องเทคคนนั้นคนนี้ ความเจ็บปวดทำให้เอสเปลี่ยนไปปป
แล้วก็เรามองเห็นปมเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคุณมินตั้งใจใส่ไว้หรือเปล่า55555 เรื่องแผลที่ขาของเอสที่เกิดจากอุบัติเหตุ เพราะพูดถึงแค่แรกๆจากนั้นก็หายไปเลย
แล้วก็ภาคโตยังไม่เจอเมี่ยง บุ้ง ชิพเลย หายไปไหนกันหมดนะะะ
มาส่งกำลังใจให้คุณมินคลอดตอนใหม่ออกมาเร็วๆ และภาวนาให้ผ่านช่วงหน่วงไปสักที555
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 09-11-2015 10:58:57
แวะมาบอกว่า " คิดถึง "
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 09-11-2015 17:25:16
เริ่มหัวข้อโดย: plumarch ที่ 10-11-2015 15:28:55
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 10-11-2015 20:03:25
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 10-11-2015 21:47:13
ร้องเพลงรอคุณมินกับเอสแคป :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 11-11-2015 10:40:20
เริ่มหัวข้อโดย: Nanook ที่ 11-11-2015 15:42:17
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 11-11-2015 16:13:06
เอสสู้ๆ เอสสู้ตาย
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 11-11-2015 20:35:09
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 11-11-2015 21:02:46
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 11-11-2015 21:04:02
เข้ามารอค่ะ :จุ๊บๆ:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 11-11-2015 21:15:13
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 11-11-2015 23:00:03
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 12-11-2015 06:31:00
มินนี่ๆๆๆ มาเถอะ คิดถึงๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 12-11-2015 06:50:06
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 12-11-2015 06:54:14
คิดถึงเอสแคป : :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 12-11-2015 14:31:31
อ่านติดๆกัน 3 วันเลยทีเดียว ชอบมากเล่ารายละเอียดได้ดี ดำเนินเรื่องได้กินใจและน่าติดตามมาก
อ่านมาทั้งหมดว่าจะไม่ร้อง แต่ดันมาเสียน้ำตาเพราะฉากคูเปอร์ตอนดูวีดีโอกับเจ้านาย กินใจมาก
อ่านง่าย แต่ละตอนยาวจุใจมาก
แอบลุ้นๆ ว่าจะเอ่ยถึงคุณชายเอย์ตั้นกับหมาปิงเยอะหรือเปล่า เพราะส่วนตัว ชอบ 2 คนนั้นมากกกกก
เอาเป็นว่าจะติดตามเรื่องนี้ และเพิ่มเป็นเรื่องโปรดอีกเรื่องที่พลาดไม่ได้ รบกวนมาต่อเร็วๆนะ
คิดถึงมาก บอกเลย
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 12-11-2015 15:02:47
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 12-11-2015 15:04:25
คิดถึงโคตรๆๆๆ เข้ามารอที่หน้าเล้าทุกวันเลยยย
:z10:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 12-11-2015 15:13:47
เอสแคปเค้านัดเจอกานนน จะมาไหมน้ออออ ~~
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 12-11-2015 18:43:41
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 12-11-2015 18:45:38
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 12-11-2015 19:33:25
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 12-11-2015 22:02:51
ต่างจากภาคแรกมากเลยค่ะ ภาคแรกฮาท้องแข็ง แต่ภาคนี้อ่านไปต้องกลั้นหายใจไป :ling3:
เข้าใจดีค่ะ เมื่อเวลาผ่านไปทุกๆ คนย่อมเติบโตขึ้น
ในเมื่อจากกันทั้งที่ยังรัก มันก็เลยกลายเป็นความรู้สึกที่รุนแรง
เมื่อครั้งอดีตทั้งเอสและแคปต่างก็ยังเด็ก
แต่ถ้าผ่านบทพิสูจน์ในครั้งนี้ไปได้ มันต้องเกิดเป็นความรักที่มั่นคงได้แน่นอนค่ะ :mew4:
แต่ขอปรบมือเลยค่ะ :katai2-1: การที่ปอได้เป็นเลขาของเอสเนี่ย มีประโยชน์เต็มๆ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 12-11-2015 22:37:02
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 12-11-2015 23:01:27
เริ่มหัวข้อโดย: runningout ที่ 13-11-2015 01:31:24
เราชอบมากมากมากมากแบบมากมากอิน
สารภาพเลยตอนแรกหงุดหงิดมาก แคปใจร้อนไปไหนลูก เย็นๆบ้าง
แต่พออ่านเรื่อยเรื่อย โอยติด ยิ่งท้ายท้าย อ่านไปเพลงขึ้นมา น้ำตาไหลค่ะ อิน
สงสารเอส แต่ก็สงสารแคปด้วย
กลับมารักกันอีกครั้งนะกลับมาเอาแต่ใจกลับมานอนซุกอกกันอีกครั้งนะ :hao5: :hao5: :mew6: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 13-11-2015 11:07:34
คิดถึงจริงๆน๊าาาาา
ฟังเพลงความทรงจำสีจาง รอแล้วน้ำตาจะไหลแล้วววววว
คิดถึงสุดๆเลยค่ะ เอสแคป
วันศุกร์แล้ว เมื่อวานวันพฤหัสเจอกันเป็นไงบ้างงงงงงงงงงงงงง
ดีกันๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 13-11-2015 18:02:56
มาเหอะ...... อยากเจอ เอสแคปล๊าวววว~~
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-11-2015 21:39:14
[28]
เสียงโทรศัพท์มือถือแผดลั่นขึ้นช่วงหัวค่ำของคืนวันเสาร์ ในตอนที่ท่านประธานคนเล็กแห่งรัชชากำลังให้ความสนใจกับแฟ้มเอกสารสองสามแฟ้มบนโต๊ะทำงานในห้องนอนขนาดใหญ่ เสียงเรียกเข้าทำให้สุนัขลาบลาดอร์สีครีมตัวโตที่นอนหมอบจ้องทีวีซึ่งกำลังฉายการ์ตูนก้านกล้วยช้างศึกที่เจ้านายของมันเปิดเอาไว้ให้ ละสายตาออกมาเห่าเรียก
“โฮ่ง!”
มันเป็นหมาที่ตัวโตมากแต่เวลาที่เห่าเรียกเจ้านายตัวเองชอบทำเสียงเล็กๆ ออดอ้อน เอสเงยหน้ามองมันขณะที่คูเปอร์มองตอบก่อนที่จะหันไปสนใจทีวีต่อ เขาจึงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่ยังร้องลั่นอยู่ขึ้นมากดรับสาย
“ว่าไงวะ”
กรอกสำเนียงติดโหดนิดหน่อยพอรู้ว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา
(มึงอยู่ไหน สวะเอส)
คำพูดติดปากของไอ้พวกเพื่อนยากเวลาที่โทรเข้าหา เสียงเฮฮาดังแทรกเข้ามาจากปลายสาย ทั้งชิพทั้งเมี่ยงและทั้งไอ้เจ้าของโทรศัพท์อย่างบุ้งโทรเข้ามาเรียกให้ออกไปร่วมดื่ม มารยาทการเรียกขานไม่ต้องให้กล่าว ไม่มีชั้นวรรณะอะไรทั้งนั้นนอกเหนือเวลางาน
(พวกกูมารอมึงที่เมืองหลวงนานแล้ว นานแล้ววววว แต่มึงเสือกไประยองอีก ฟายยย”
เอสหัวเราะนิดๆ นี่ไอ้บุ้งมันเมาแล้วแหงๆทั้งที่ยังหัวค่ำอยู่ขนาดนี้
“ระยองเห้ไร กูอยู่บ้านกูนี่แหละ พวกมึงเข้ากรุงมาเมื่อไหร่วะบุ้ง”
(เมื่อเย็นเนี่ย ออกจากคฤหาสน์มึงมาเร็วเข้า ไอ้ชิพกับไอ้เมี่ยงแม่งมันหลอกกูว่ามึงไปกบดานอยู่ระยองทุกสุดสัปดาห์ กูเลยคิดว่าวันนี้จะไม่ได้เจอกับมึงแล้วไง)
“ถุย! ไหนมึงบอกมารอกูที่เมืองหลวงนานแล้วไง ปากดีนัก”
(เออน่า ออกมาเร็วไอ้เกลอ พรุ่งนี้กูต้องกลับตราดแล้วมึงรีบมาหาให้ไวๆเลย กูรอมึงอยู่ แดกเหล้ากันให้ยับเลยเพื่อน”
“หึหึ พร้อมเสมอฮะเดี๋ยวเจอกัน”
เอสรับปากไปแล้วบอกอีกสักชั่วโมงเจอกัน สถานที่ไม่ต้องให้ถามยุ่งยาก รู้ๆกันอยู่แล้ว ร้านเหล้าเดิมๆที่เคยไปใช้บริการกันอยู่ตลอด เอสลุกขึ้นเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวก่อนออกมาในชุดใหม่ เขาเดินเข้าไปลูบหัวคูเปอร์เบา ๆ “เดี๋ยวพี่กลับมา คูเปอร์จะนอนเลยหรือจะลงไปรอพี่อยู่ข้างล่าง”
เจ้าหมาตัวโตลุกขึ้นในตอนที่เอสกดปิดทีวี มันเดินช้า ๆ แทนคำตอบตามเจ้านายลงมาถึงด้านล่างก่อนเข้าไปนอนหมอบลงข้างท่านเจ้าสัวและคุณหญิงซึ่งกำลังนั่งดูข่าวภาคดึกอยู่ที่ห้องรับแขกใหญ่
“คูเปอร์มานั่งข้างพี่อุ้มเร็ว” นี่เสียงน้องอุ้ม สาวสวยน้องเล็กคนสุดท้องของบ้านรัชชา เธอเรียนจบไฮสคูลจากอังกฤษจากนั้นบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปต่อปริญญาตรีและโทจากคณะเทคโนโลยีสารสนเทศที่โมนาช และเพิ่งจะกลับมาทำงานที่เมืองไทยเมื่อต้นปีที่แล้ว งานของเธอคือดูแลในส่วนของระบบไอทีและงานสารสนเทศทุกรูปแบบให้กับรัชชาแม่ข่าย สำนักงานใหญ่ที่เธอควบคุมอยู่ที่ตึกรัชชาเทเลคอมฯซึ่งเป็นอาคารกระจกสูงใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างกันกับตึกหลักของรัชชาที่เอสนั่งบริหารงานอยู่
“จะออกไปข้างนอกเหรอลูก” คุณหญิงเงยหน้าถามลูกชาย เอสเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคุณแม่ของเขา กอดเอวเธอไว้หลวมๆ “ครับคุณแม่” เขามองดูเจ้าคูเปอร์ที่เดินแกว่งหางเข้าไปนั่งซบตักน้องอุ้มอย่างดุษดี
“เดี๋ยวคูเปอร์ขึ้นไปนอนห้องพี่อุ้มดีกว่านะ เฮียเขาจะออกไปหาสาวคูเปอร์อยู่กับพี่อุ้มนะครับนะ”
“เอ๊ยัยอุ้ม ไปว่าพี่เขา” น้องอุ้มโดนคุณแม่เอ็ดไปเบา ๆ ท่านเจ้าสัวที่นั่งดูข่าวไปจิบไวน์ไปหัวเราะออกมา “ถ้าเมามากก็เปิดห้องนอนแถวนั้นเลยก็ได้ไม่ต้องขับรถกลับมามันอันตราย”
“ครับป๊า”
“คุณนี่ล่ะก็ ไม่ห้ามลูกซ้ำยังส่งเสริมกันนะคะ”
“อะไรจะตึงขนาดนั้นกันล่ะคุณหญิง ลูกชายคุณทำงานทุกวันให้เขาผ่อนคลายบ้างเถอะน่า” ว่าแล้วก็ส่ายหัว เถียงกับผู้หญิงคนนี้ท่านไม่เคยชนะได้หรอก อย่าได้ถามเรื่องเหตุเรื่องผล
“นานๆทีแม่ครับ” เอสมองดูเวลาทำท่าจะลุกขึ้น แต่คุณหญิงดูเหมือนมีอะไรบางอย่างที่นึกขึ้นมาได้เขาจึงนั่งรอเธอพูดให้จบ
“พรุ่งนี้เอสจะชวนหนูมินต์ไปงานหรือเปล่าลูก”
“งานอะไรครับคุณแม่” ทุกทีจะมีหมายกำหนดการและตารางงานจากปอทำไว้ให้เขาก่อนล่วงหน้าเป็นเดือนหรือไม่ก็จะแทรกมาในระหว่างสัปดาห์ แต่เขาจำไม่เห็นได้ว่าคืนวันพรุ่งนี้ตัวเองต้องไปงานอะไรที่ไหน
“งานแต่งหมวดนตลูกชายคนเล็กของคุณวันวิสา น้องจบจปร.ปีที่แล้วนี่เอง ลูกน่าจะรู้จักอยู่นะ เพื่อนเราก็เป็นทหารหลายคนไม่ใช่หรือ”
“เพื่อนเก่าน่ะครับ มีติดต่อกันบ้าง”
ที่จริงไม่บ้างหรอก เพื่อนกลุ่มนี้ค่อนข้างสนิท ดื่มด้วยกันบ่อย นึกย้อนไปเมื่อครั้งยังเด็กช่วงที่เรียนจบชั้นมัธยมต้นจากเซนต์คาเบรียล เขากับกลุ่มเพื่อนไปสอบเข้าที่โรงเรียนเตรียมทหาร ในตอนนั้นศรัทธามันแรงกล้ามากจริง ๆ เลือดความเป็นนักรบไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน
พวกเขาสิบกว่าคนหนึ่งในนั้นมีเมี่ยงรวมอยู่ด้วย แห่กันไปสอบทั้งที่ไม่ได้เข้าติวอะไรทั้งนั้น ผลออกมาคือเขาสอบติดกับเพื่อนอีกสี่คนได้ แต่ไอ้เมี่ยงไม่ติด มันนั่งร้องไห้จนตาปูดตาบวมตามเขาไปที่บ้านงอแงอยู่แบบนั้นจนคุณพ่อคุณแม่เขารู้ความจริงและจับได้ว่าเขาหนีไปสอบเข้าที่นั่นด้วย ทั้งที่ท่านเพิ่งจะพาไปมอบตัวเรียนที่เตรียมอุดม ซื้อหนังสือหนังหาจนเรียบร้อย ผลสุดท้ายเอสสละสิทธิ์ที่โรงเรียนเตรียมทหารเพราะว่าคุณพ่อเขาถึงขนาดทิ้งงานใหญ่มารับตัวเขาในวันที่ต้องเข้าไปรายงานตัว ก่อนที่เขาจะใช้ชีวิตนักเรียนมัธยมปลายทั่วไปและสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ด้วยคะแนนยื่นส่งที่สูงมากจนน่าตกใจ
ถึงเขาจะสละสิทธิ์ในตอนนั้นแต่เพื่อนกลุ่มนี้หลังจากที่ต่างคนต่างทำงานกันแล้วได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง มีดื่มสังสรรค์กันบ่อยแล้วแต่โอกาส เจอกันบ้างไดร์ฟกอล์ฟที่สนามไดร์ฟต่างๆด้วยกันบ้าง โดดร่มบ้างเป็นบางครั้งหนึ่งในกีฬาที่เขาชื่นชอบเป็นอย่างมาก อันที่จริงเพื่อนฝูงเขามีทั้ง ทบ. ทอ. และทร. เกือบจะครบสี่เหล่าอยู่แล้ว นี่ถ้าเขาได้เป็น นตท.ในตอนนั้น ตอนที่ขึ้นเหล่าเขาคงเลือก ทบ. อย่างที่ใจฝัน ป่านนี้คงมีดาวบนบ่าและติดเครื่องหมายหน่วยรบพิเศษเต็มอกไปแล้ว
“แต่งที่ไหนนะครับคุณแม่” อันที่จริงเขายังไม่เห็นการ์ดเชิญเลยด้วยซ้ำ
“สโมสรทหารบก-วิภาวดีน่ะ เอสจะชวนหนูมินต์ไปไหมลูก”
“ตามใจคุณแม่เลยฮะ” เรื่องจริงก็คือ เขาไม่เคยออกงานสังคมอย่างเป็นทางการคู่กับมินตราเลยสักครั้ง คำว่า ว่าที่คู่หมั้นนั้นบางครั้งมันก็ยังเป็นการภายในมากอยู่
เธอยกมือที่ประดับแหวนเพชรเม็ดเล็กๆขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาระใบหน้าของลูกชายออกให้ ในดวงตาของผู้เป็นแม่คลับคล้ายว่าอ่านความในใจบางอย่างออก มันหลายอย่างมากเหลือเกิน เอสคงนึกถึงเรื่องความฝันเก่าๆเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก แล้วยังเรื่องของมินตราว่าที่คู่หมั้นที่เธอเป็นธุระจัดหาให้ เธอรู้ดีว่าลูกชายคนนี้เสียสละเพื่อครอบครัวมาไม่รู้เท่าไหร่แล้ว เสียสละแม้แต่ความฝันของเด็กผู้ชายในตอนนั้น ความรู้สึกตันตื้อเอ่อล้นขึ้นมาอยู่ในอกของผู้เป็นแม่
“ถ้าอย่างนั้นให้แม่ควงเอสก็แล้วกันนะลูก” พอเธอบอกว่าจะไปเอง ประกายตายินดีของลูกชายทำเอาเธอใจกระตุก รู้ดีทุกอย่างว่าเอสไม่เคยรักชอบมินตราในแบบของคนรักเลยสักนิด เพียงแต่ว่าเธอไม่เคยรู้ว่าลูกชายเธอรักชอบพออยู่กับใคร ถ้ายอมบอกกันสักหน่อยก็คงจะดีเธอคงจะจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้ง่ายขึ้น
“คุณแม่ไม่ชวนน้องอุ้มล่ะครับ ไม่ก็พี่แอมป์ แต่รายหลังนี่คงยากหน่อย” พูดถึงพี่แอมป์พี่สาวคนโตของบ้าน ตั้งแต่กลับมาจากไปเที่ยวพักผ่อนที่ปารีสกับครอบครัว อาทิตย์ที่ผ่านมาเอสยังไมเคยได้เจอกันเลย เธอรับผิดชอบงานหลายอย่างของรัชชาจนตัวแทบจะตีเป็นเกลียว อ้อ เธอยังสติลโสดต่อไป ไม่ยอมแต่งงานเหมือนเดิมทั้งที่อายุอานามจะปาเข้าไปสามสิบกลาง ๆ แล้ว
“ไม่ก็ชวนป๊าไปเลยครับแม่ เดี๋ยวผมกับน้องอุ้มเดินตามถ่ายรูปให้ดีไหม”
“แซวแม่เหรอเรา ป๊าเขาต้องออกงานคู่กับลูกสาว ส่วนแม่ต้องควงลูกชายสุดหล่อคนเดียวของบ้านอยู่แล้ว เท่สุดๆจนควงออกงานไหนงานนั้นแม่นี่ฮอตขึ้นมาทันที”
ท่านเจ้าสัวหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ คว้าเอามือคุณหญิงไปกอบกุมเอาไว้แล้วบอกให้เอสรีบออกไปเดี๋ยวเพื่อนจะรอ เจ้าคูเปอร์นอนมองตาละห้อยพอเห็นเจ้านายตัวเองเดินผ่าน
“คืนนี้นอนกับพี่อุ้มนะคูเปอร์” เขาก้มลงลูบหัวและบอกมันอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกใหญ่มา ได้ยินเสียงคูเปอร์ประท้วงเบา ๆทำเอสเผลอระบายรอยยิ้มออกมาได้
“คุณเอสใช้คันนี้ไหมครับ ผมขัดจนเงาวับเลย” นายแมนซึ่งเป็นหลานชายของคนดูแลรถเก่าแก่ของบ้านเข้ามารับช่วงต่อในตอนดึกของทุกวัน เขาทำหน้าที่ดูแลรับผิดชอบเรื่องรถทุกๆคันของบ้าน กำลังยืนขัดมันรถสปอตสีดำให้สวยงามจนขึ้นเงา
“อืม” เอสรับกุญแจรถมาแล้วเดินขึ้นไปนั่งประจำที่ก่อนเลี้ยวออกไป เขาใช้เวลาขับรถไม่ถึงสามสิบนาทีก็มาถึงร้านที่ชอบมานั่งชิลแล้วยับแหลกกันทุกที ผู้จัดการร้านจำเอสได้จึงเข้ามาทักทายแล้วพาเดินไปที่โต๊ะอย่างเป็นกันเอง เสียงดีเจซึ่งก็คือหนึ่งในบรรดาหุ้นส่วนของร้านกล่าวต้อนรับแบบขำๆซึ่งทำเอาคนเข้ามาใหม่ถึงกับส่ายหัว ก่อนที่คนเดินมาส่งจะบอกให้นั่งชิลตามสบายเลยเดี๋ยวมีเด็กๆเข้ามาเทคแคร์
“กว่าจะมาได้นะท่านเอส” บุ้งใช้มือข้างที่คีบบุหรี่ยกแก้วเหล้าชูขึ้นแล้วเรียกเอสไปนั่งข้าง ๆ ตัวมันเมาแล้วแน่ ๆ หากแต่คาแรคเตอร์คือชอบที่จะนั่งนิ่ง ๆ เมามากแต่ไม่เคยแสดงออกว่าเมา เอสจะเดินข้ามไปนั่งข้างมัน แต่กลับโดนอีกคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ก่อน
“ไม่ๆๆๆๆ มึงต้องมานั่งข้างกูดิวะ ตรงนี้ ที่ตรงนี้ ที่ของมึง” อันนี้เสียงเมี่ยง คนตัวเล็กที่ผ่านไปกี่ปีก็ยังเตี้ยคงเดิมไม่เคยเปลี่ยน เมาจนแก้มขึ้นสีแดงนิดๆยังมีหน้าจะยกดื่มต่อ
“มานี่เลยไอ้เพื่อนรัก...เหล้ามันทำร้ายตับ...แต่ไม่เคยทำร้ายหัวใจ ยินดีต้อนรับสู่อ้อมกอดของพี่ชิพนะครับนะน้องเอส เสือน้อยซ่อนเขี้ยวเล็บ คืนนี้ไม่คั่วสาวหน้าไหนทั้งนั้นนะครับนะ มีคนที่รักอยู่แล้วมึงต้องท่องข้อนี้ไว้ให้ขึ้นใจ หึหึ” รายนี้เมาหนักที่สุดแน่นอน คำพูดอ้อแอ้อ้อแอ้ ชิพชูสองแขนทำหน้าทำตาเยิ้มเหมือนบอกให้คนมาใหม่ถลาเข้าซบอกตัวเองซะดี ๆ เอสส่ายหน้าเซ็งก่อนไหวไหล่นิดๆเขาเดินเข้าไปผลักหัวมันอย่างแรงหนึ่งทีแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ
“เอาให้ยับไปเลยเพื่อน คืนนี้กูเปิดห้องด้านบนไว้แล้ว พวกเราสี่คนกินให้ฟื้นกันพรุ่งนี้เลยก็แล้วกัน”
Yeahhhhh!!
คืนนั้น..เหล้าสีเหลืองอัมพันถูกเติมแล้วเติมอีก เปิดใหม่จนกินพื้นที่ไปค่อนโต๊ะ นักดื่มที่แข็งแต่คอหากแต่หัวใจอ่อนแอกันหนักกำลังพยายามทุบสถิติที่เคยทำมาตั้งแต่สมัยเรียน
“ไม่งอแงนะฮะ! อย่าอ่อนแอ” ชิพกอดคอเอสแล้วก้มลงว่าแบบอ้อแอ้ ขณะที่คนฟังผลักไอ้เพื่อนยากออกแล้วเรียกน้องพนักงานบอกย้ายห้องๆ
“ไมค์มาให้กูเลย ไมค์ๆๆๆ”
ในที่สุดเวลาดีก่อนเที่ยงคืนนิดหน่อยห้องกระจกเล็กๆในโซนส่วนตัวถูกเปิดต้อนรับนักร้องขี้เมาจำเป็นสี่ชีวิตที่เข้าไปจับจองไมค์โครโฟนคนล่ะตัวแหกปากร้องเพลงกันอยู่ เมายับ!! อย่างลืมตาย
“อย่าอ่อนแอนะฮะ อย่าอ่อนแอ” ชิพมันยังพูดย้ำอยู่แต่คำเดิม ๆ ขณะที่เอสเริ่มแหกปากครวญครางเพลงอะไรสักอย่างที่มาเมากันทีไรมันก็ชอบใช้เพลงนี้หากิน
“จากฉันคนเดิม...จากรักไม่เป็น...”
เสียงยิ่งกว่าควายตกมัน ถึงอย่างนั้นเพื่อนอีกสามคนก็ยังนั่งฟังตาเยิ้มด้วยฤทธิ์ของสุรา ชิพคว้าเอาคอเพื่อนรักเข้ามากอดอีกหน “อย่าอ่อนแอไงวะ กูบอกมึงแล้วว่าอย่าอ่อนแอ” เขาพูดย้ำในคำเก่า ๆ บุ้งกับเมี่ยงเหลือบมามองแล้วก็ยังขำ ปล่อยให้เพื่อนสองคนกอดคอกันพล่ามไปร้องไป เอสหันมองเพื่อนสนิทตัวเองนิดหน่อยก่อนยกแก้วขึ้นกรอกอีกรอบ เขายกยิ้ม “หึ..ไอ้สัส”
“หาใหม่ดิ๊ล่ะ เอาแบบที่มึงคิดจะจริงจังไปเลยเหอะ”
“จบเลยคนแบบนั้นน่ะ น้องอุ้มบอกถ้าไม่สวยเท่าคุณยายไม่ให้เข้าบ้านเว้ย”
“ไอ้สัสจบเห่ล่ะมึง” ชิพวางไมค์ในมือลง หยิบแก้วขึ้นมาดื่มต่อ เอสเองก็กำลังดื่ม เขาเหล่มองมันแล้วก็ขำ
“กูจะยิ้มรับเลยถ้าคนแบบนั้นมีจริง คือจริงๆแล้วมันต้องมีเว้ยสหาย กูต้องเจอแน่ คนดีๆคนที่รักกูแล้วไม่คิดจะทอดทิ้งกู คนที่กูถูกใจแล้วเขาก็เข้าใจกู รักกูไม่ใช่ที่ฐานะหน้าตาเสื้อผ้าหรือเหี้ยห่าอะไรที่ฉาบตัวกูไว้อยู่เนี่ย”
“แหม่ กูจะรอดูคนแบบนั้นของมึงนะเพื่อน ว่าแต่ คุณนายมึงมีกี่คนล่ะวะ หึหึ” บุ้งสอดขึ้นมาจากอีกฝั่งในทันที เสียงเมี่ยงสอดแทรกขึ้นมา “มากมาย” แล้วก็หัวเราะขำ เอสใช้ไมค์ชี้ใส่หน้า “กูก็พูดไปเรื่อยเปื่อยเว้ย อินกับเพลงพวกมึงไม่รู้อ่อ? โมเมนต์อินๆกูมีน้อยขอกูอินบ้างเหอะ”
“เออๆๆร้องเพลงต่อๆๆๆ อะไรวะมันมีแต่เพลงนี้หรือไง วนแม่งสามสี่รอบแล้ว” ชิพตบลงที่หลังเอสเรียกให้ยกไมค์ขึ้นร้องต่อ คนถูกเรียกจัดการตามคำร้องขอ นานทีมาเจอกันก็สนุกสนานให้เต็มที่ ชีวิตต้องมีความสุข
“จากฉันคนเดิม จากรักไม่เป็น...จะขอเป็นคนที่รักเธอยิ่งกว่าคนไหน ๆ
จากนี้คือเธอ..จากนี้จนวันตาย เธอคือสุดท้ายของทั้งชีวิตและหัวใจ”
เอสแหกปากลงไปอีกรอบ ร้องท่อนฮุกแบบเมาๆพอจบเขาล็อคเอาคอชิพมากอดไว้บ้าง “ไอ้สัสชิพ กูเคยบอกมึงหรือยังว่า...ถ้าไม่ไหว จะฝืนเหรออออ”
“หึหึ..” ชิพหัวเราะขำแบบคนเมาไม่ต่างกัน เงยหน้ามองเพื่อนรักของตัวเอง แล้วพูด “ไอ้แคปแม่งเป็นเหี้ยไรที่โชคร้ายที่สุดในสามโลกแล้วนะกูว่า”
“จริงดิ? แคปคือใครวะทำไมกูไม่เห็นรู้จักเลออออ” เอสทำหน้าทำตาได้จริงจังมากมาย เขาเมาหนักแล้วเพื่อนที่เหลือก็ดูรู้ ชิพงี้หรี่ตาส่งเสียงในคอใส่ “หื้ม???”
“เหี้ยไรล่ะ บอกไม่รู้จักก็คือไม่รู้จักสิโว๊ววว..” เอสหรี่ตาเยิ้มๆ เถียง ริมฝีปากยกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนลี้ลับ....คืนนั้นไม่รู้สี่คนจบความรื่นเริงบันเทิงเครงลงที่เวลาไหน รู้แค่ว่าพอเช้ามาสี่หนุ่มโสดนอนเป๋เรียงกันอยู่ในสวีทรูมชั้นบนที่ทางโรงแรมเปิดไว้บริการให้กับลูกค้าวีไอพี
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
แสงแดดยามเช้าสาดเข้าใส่ใบของต้นมังคุดสีเขียวสดสะท้อนเข้ามาถึงห้องนอนใหญ่ที่อยู่ชั้นสอง เสียงเคาะประตูดังขึ้นแค่สามครั้งก่อนที่ใครบางคนจะเปิดแล้วเดินเข้ามารวบม่านหน้าต่างให้จนเรียบร้อย
“ตื่นได้แล้วคาปู”
“หื้อ?” เสียงทุ้มปลุกคนนอนหลับให้รู้สึกตัวตื่น แคปหรี่ตาแค่ข้างเดียวขึ้นมอง ขมวดคิ้วจนยุ่งเหยิงก่อนดึงผ้าห่มนวมผืนหนาขึ้นมาปิดบังใบหน้ากันแสงอาทิตย์ยามเช้าเอาไว้
เขาจะนอนต่ออีกหน่อย
“หกโมงเช้าอากาศดีๆรีบตื่นเร็วเข้า ไปปั่นจักรยานกัน”
“อื๋อ??”
ขี้เซาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน พี่ชายตัวโตยืนจ้องน้องชายเขาอยู่แบบนั้นก่อนตัดสินใจกระชากผ้าห่มครั้งเดียวลอยหวือขึ้นในอากาศ แคปรีบตะแคงข้างกอดหมอนข้างไว้อย่างไว ไม่ใช่อะไรนะ ตอนตื่นนอนใหม่ๆเจ้าลูกชายตัวดีมันก็กำลังตื่นอยู่ด้วยเหมือนกันนี่นา สัญชาตญาณบอกให้รู้ว่าเขาต้องตะแคงข้างนั่นแหละถูกต้องที่สุด
“ลุก!” เต้ยิ่งรู้ยิ่งแกล้งน้องชายโดยการดึงตัวมันให้พลิกกลับมา แคปจึงรีบดีดตัวขึ้นนั่งอย่างไว หน้ามุ่ย หัวเหอยุ่งเหยิงไปหมด แกะขี้ตา
“เฮียเต้มาเมื่อไหร่อ่ะ”
“เมื่อคืน เห็นมึงหลับไปแล้วเลยไม่ได้ปลุก” คนเป็นพี่ลุกขึ้นยืนพับผ้าห่มเก็บที่นอนให้น้องเหมือนเช่นทุกๆครั้งที่เขาเคยทำ พอทำจนเสร็จคว้าเอาแขนแคปแล้วดึงบอกให้รีบลุก “ลงไปปั่นจักรยานกัน”
“ตอนนี้?”
“ก็เออสิวะ ล้างหน้าเร็ว”
จากนั้นสองพี่น้องก็ลงมาจับเอาจักรยานคันเก่าสองคันปั่นออกไปพร้อม ๆ กัน ตอนนี้พื้นที่โดยรอบของไร่ถูกปรับแต่งภูมิทัศน์ใหม่จนสวยงาม เฮียโก้ออกแบบทางเดินที่เป็นรูปอิฐแดงตัวหนอนยาวโค้งไปจนสุดความกว้างของตัวไร่ ในขณะที่ทางรถวิ่งที่ถูกปูด้วยพื้นซีเมนต์ก็สามารถรองรับกับความกว้างของรถกอล์ฟที่สวนกันได้ถึงสามคัน สองพี่น้องลาเต้คาปูชิโนโลดแล่นอยู่บนถนนเล็กๆที่ทอดยาวไปตามทาง คนงานที่กำลังพรวนดินรดน้ำใส่ปุ๋ยต่างโบกมือทักทาย ถึงแม้ว่าเต้นั้น นานๆทีถึงจะกลับมาหากแต่คนงานในไร่ต่างเคารพรักเขาไม่น้อยไปกว่าคนอื่นๆเลย
“คุณเต้คุณแคปสนใจรับสักพวงไหมครับ” พอขับรถผ่านในโซนที่เขากำลังตัดลูกสละกัน นายโชนคนงานก็ถามขึ้น ก่อนเดินถือผลสละที่แกะเรียบร้อยแล้วส่งให้แคป
“รุ่นนี้หวานหอมอร่อยมากครับเนื้อนวลก็เยอะ เห็นคุณโก้บอกไว้ว่าคุณแคปจะอนุมัติให้พวกผมเพิ่มเนื้อที่การปลูกเพื่อรองรับจำนวนดีมานด์ของตลาดที่เพิ่มสูงมากขึ้นในปีนี้น่ะครับ”
“แหมนายโชนพูดซะเหมือนกับนักการตลาดชั้นยอดเลยนะเนี่ย” เอาจริง ๆ แคปเคยนึกสงสัยว่าพี่โชนแกเรียนจบอะไรมา หน้าตาผิวพรรณถึงจะเข้มแต่ดูไม่เหมือนชวนสวนเลยสักนิด คำพูดคำจาการวางตัวเหมือนกับพวกบอดี้การ์ดอะไรทำนองนั้นมากกว่า
“มึงเป็นคนที่ไหนวะโชน” คราวนี้เป็นเสียงทุ้มของเต้ถามขึ้น ดวงตาคมกริบที่มองมาราวกับกำลังล้วงลึกขุดเอาความรู้สึกบางอย่างของเขาขึ้นมาให้ได้ นั่นทำเอาโชนนึกไปถึงนายเหนือหัวคนสำคัญของตัวเอง
ดวงตาที่เหมือนกับคุณเอสไม่มีผิดเลย
“คนกรุงเทพครับ”
“ตอนที่มึงเข้ามาทำงานใครสัมภาษณ์มึง เฮียโก้หรืออาฟี่”
“คุณแคปครับ” ที่จริงคือแคปกับอาร์
“เฮียเต้จะซักอะไรเล่า นายโชนเขาเก่งแบบนี้ช่วยผมได้เยอะเลยล่ะ” แคปรับเอาสละที่แกะแล้วชิ้นนั้นมากิน จนเต็มปากแล้วพยักหน้าบอกอร่อย ๆ เต้มองน้องชายแล้วส่ายหัว
“คุณแคปกินอีกไหมครับเดี๋ยวผมแกะให้อีก” โชนถามขึ้นพลางชูพวงสละในมือให้อีกฝ่ายดู แคปส่ายหน้าบอกพอแล้ว
“ขอบใจมาก ไปเหอะเฮียเต้” แคปว่าจบจับจักรยานเพื่อปั่นต่อ เต้เองก็ปั่นตามไป อากาศดีๆสองพี่น้องออกกำลังกันจนได้เหงื่อ
“เฮียเต้กลับพรุ่งนี้?”
“อังคารเช้า พรุ่งนี้จะใช้เวลาอยู่กับมึงให้เต็มที่เลยไง” แคปหันไปเบะปากใส่คนที่ยักคิ้วยั่ว จากนั้นหักหัวรถจักรยานทำท่าจะชน เต้รีบเร่งปั่นแซงขึ้นไป ก่อนร้องท้าทายน้องชายอย่างที่ชอบเล่นกันประจำตอนเด็ก
“แน่จริงตามกูให้ทันสิวะคาปู”
“ผมไม่ตามหรอก เฮียเต้ขี้โกงนี่”
“อย่ามางอแงเป็นเด็กๆ มึงโตขนาดนี้แล้วต้องเอาชนะกูให้ได้สิรู้ไหมล่ะ”
“ผมโตแล้วจริงดิ?”
“แน่นอน” จบคำว่าแน่นอน เต้ไม่รู้เลยว่าแคปปั่นขึ้นมาตีคู่กับตัวเองได้อย่างไร หันไปมองหยาดเหงื่อที่ไหลตกเต็มหน้าน้องชายที่เป็นดั่งหัวใจดวงเดียวของเขาแล้วเผลอระบายรอยยิ้มให้ “มึงโตแล้วจริงๆนี่หว่า”
“ของมันแน่” สองพี่น้องหัวเราะกันดังลั่น แคปขับเข้าไปตีคู่กับพี่ชายแซงล้ำหน้าขึ้นไป “แล้วคนที่โตแล้วเขาทำอะไรได้บ้างอ่ะ”
“อะไรของมึงวะ” เต้หันไปถาม
“เอาน่าเฮียเต้ตอบมาก่อน คนที่โตแล้วเขาทำอะไรได้มั่ง”
“ก็ทำได้หลายอย่าง หลักๆก็คือ มึงรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว มีงานมีการมั่นคง ซ้ำยังรับผิดชอบชีวิตคนอื่นๆในไร่อีก เพราะฉะนั้นมึงสามารถตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างเองแล้ว”
“เช่นเรื่องอะไรบ้าง”
“ก็แล้วแต่ เรื่องส่วนตัวไรงี้”
“เรื่องส่วนตัวหรือ?”
“มันก็ทำนองนั้น พอคนเราเริ่มเติบโตขึ้นครอบครัวก็ดูเหมือนจะถอยหลังออกไปอีกนิดเพื่อจะเป็นแค่คนที่คอยมองมึงอยู่ข้างหลัง มองแผ่นหลังของมึง เป็นกำลังใจคอยสนับสนุน ทุกอย่างทุกเรื่องที่มึงตัดสินใจว่าจะทำ แต่ว่าทั้งหมดนั่น อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับมึงเป็นเด็กดี”
“คำว่าเด็กดีของเฮียเต้ มันจำกัดผมให้อยู่ในกรอบมากๆเลยนะ”
“โตขนาดนี้แล้ว คำว่าเด็กดีไม่จำเป็นต้องเป็นเด็กที่อยู่ในกรอบเสมอไปหรอกเว้ยคาปู นอกระบบฮะมึงไม่เคยคิดหรือไง” เต้หยุดรถลงทันทีแคปเบรกตามเฮียแทบไม่ทัน
สองพี่น้องมองหน้ากัน
“ผมทำได้หรือไงล่ะ”
“เพี้ยนเหรอมึง ถ้าคิดจะพูดคำว่านอกระบบ ก็ห้ามมาถามกูเด็ดขาดเลยนะว่าจะทำนั่นทำนี่ได้ไหม ไม่ต้องมาขอ มึงทำเลยสิวะ” เต้พูดจบถีบรถต่อไปอีก แคปก็เร่งตามพี่ชายไปอย่างเดิมไม่นานก็ย้อนกลับมาถึงหน้าไร่ สองพี่น้องเอารถไปจอดไว้ใต้ต้นมังคุดข้างๆแคร่ไม้ไผ่ ซึ่งโก้กำลังกวักมือเรียกให้เข้าไปกินข้าวกินปลากัน เห็นอาฟี่ยืนหัวยุ่งหน้าบูดเหมือนเพิ่งโดนปลุกขึ้นมากลางครันไม่มีผิด เต้กำลังจะเดินเข้าไปในบ้านแคปรีบดึงแขนพี่ชายไว้
“มีอะไร”
“ผมนอกระบบเรื่องความรักได้ไหมอ่ะ”
“............” ไม่ต้องเดินต่อแม่งแล้ว เต้หยุดชะงักเลยสิแคปมันยิงตรงมาขนาดนี้ เขาเองก็จะตรงๆกลับไปเหมือนกันล่ะวะ
“แบบที่มึงเคยนอกระบบมาน่ะเหรอ”
“.............” อืม ก็ทำนองนั้น แคปจ้องตาพี่ชายแบบไม่ยอมลดลาวาศอกลงเช่นกัน เต้ถึงกับนิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนจะเผลอหลุดรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา เพราะว่าแววตาของแคปแตกต่างจากเมื่อห้าปีก่อนแล้วจริง ๆ แววตาของคนที่กล้าหาญพอที่จะสู้เพื่อตัวเอง กล้าที่จะก้าวเดินฉีกตัวเองออกจากกรอบที่คนรอบตัววางไว้ด้วยหัวใจที่แข็งแกร่ง ไม่อ่อนแอและขาดความมั่นใจเช่นวันเก่า ๆ
“หน้าตามึงแม่งฟ้องแทนคำตอบจริงๆนะคาปู”
“ก็บอกมาก่อนดิ ทำได้ป่ะล่ะ”แคปยังจ้องดวงตาคบกริบของพี่ชายนิ่ง รอฟังคำตอบ เต้จึงใช้ฝ่ามือใหญ่วางลงบนศีรษะเล็กแล้วขยี้อย่างอ่อนโยน “ก็บอกแล้วว่าอย่าถาม”
“เดี๋ยวก็มีปัญหาอีก ไม่อยากให้ใครโดนตีนเฮียอีกหรอกนะ”
“หึ มึงเลือกคนให้มันดีๆละกัน รักใครชอบใครกูไม่ว่าหรอก แต่เลือกหน่อย อย่าไปเอาคนที่มันมีฐานะทางสังคมสูงส่งมากนัก ที่กูห้ามเนี่ยไม่ใช่อะไรนะกลัวมึงจะเจ็บจนกระอักเลือดอ่ะ” นี่ไม่ได้สื่อถึงใครนะ แต่พูดโดยรวม หากแคปมันจะคิดได้ก็คงจะหมายถึงเรื่องอดีตน้องรหัสเขานั่นแหละ
“งั้นเอาคนธรรมดางี้เหรอ ใครก็ได้ใช่ป่ะ พ่อค้าขายผักสดตามตลาดแผงลอยก็ได้งั้นดิ” แคปแกล้งประชด เต้หน้ายักษ์ขึ้นมาทันที ขายอะไรเขาไม่ว่าหรอกอาชีพอะไรไม่เคยดูถูก แต่ทำไมมันต้องพูดว่าเป็นพ่อค้าด้วยวะ เต้ตาเขียวขึ้นมาอีก “ถามหมาๆออกมาได้นะมึง”
“เฮียก็ตอบสิ”
“ใครก็ได้ที่มึงรัก ฐานะไม่เกี่ยว ขออย่างเดียวห้ามรวย!”
“อะไรของเฮียวะ”
เต้เหล่มองก่อนส่ายหัวบอกไม่อยากจะพูดต่อแล้ว เขาคว้าเอาคอน้องชายล็อคเข้ามากอดไว้ “ไปแดกข้าวกันดีกว่า มึงจะรีบมีไปไหนวะแฟนน่ะ อย่ารีบครับอย่ารีบ ยิ่งอายุเยอะยิ่งโสดยิ่งมีเสน่ห์นะมึงไม่เคยได้ยินเหรอวะหื้อ ไม่รีบครับผม”
“แบบเฮียอ่ะเหรอ”
“ก็เออ โสดอยู่เนี่ย”
แคปยิ้มออกมาแบบขำๆ เฮียเต้โสดจริงไรจริง จนป่านนี้ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ส่วนเมียน่ะอย่าให้พูดมีเยอะ!
“เฮียเต้ แล้วพี่รัฐอ่ะ”
“มันทำไมวะ” มึงถามหามันทำไม
“ไหนว่าไปทำงานที่อัศวฯด้วยกันไง”
“ก็แล้วทำไมอ่ะ”
“ผมก็ถามดู งานคราวนี้รับผิดชอบโครงการเดียวกันป่ะเนี่ย”
“ไม่ใช่เว้ย แต่มันก็เป็นคนตรวจสอบงานจากสำนักงานใหญ่นั่นแหละ กูนี่ต้องออกพื้นที่ตลอด”
“แล้วช่วงนี้ได้ติดต่อกันบ้างไหม”
“พวกกูเจอกันตลอดอ่ะ มึงถามทำไม”
“ก็เปล่า” แคปแค่นึกๆ ที่แล้ว ๆ มาเฮียเต้พาพี่รัฐมาเที่ยวที่บ้านบ่อยมาก เดือนก่อนก็พามาแต่ค้างแค่คืนเดียวแล้วก็กลับ เดือนนี้ยังไม่เห็น
“มันไม่ว่างหรอก สัปดาห์นี้กลับบ้านเหมือนกูนี่แหละ เดี๋ยวอังคารก็เจอกันแล้ว มึงอยากได้อะไรค่อยโทรหามัน”
แคปปรายสายตาไปมองพี่ชายที่ดูเหมือนจะรู้ความคิดเขาไปเสียทุกอย่าง “กูรู้หรอกมึงคิดอะไรคาปู อย่ามาคิดกูไม่ใช่แบบมึงแน่นอน”
“จริงดิ” แคปทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อซึ่งเต้แทบจะคว้าหัวน้องมาแดกได้ทั้งหัวแคปแกล้งโวยวายก่อนที่สองพี่น้องจะถูกโก้เดินออกมาลากให้เข้าไปกินข้าวเช้าจนถึงโต๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-11-2015 21:39:53
“ไอ้อาร์ล่ะครับเฮียโก้”
“เข้าเมืองแต่เช้าแล้ว เห็นว่าจะไปซื้ออะไรสักอย่างที่ตลาดน่ะ ไม่ได้โทรบอกเราหรือไง” แคปหยีตายอมจำนน เขารีบร้อนจนไม่ได้พกโทรศัพท์ลงมาด้วย โดนเฮียเต้ลากออกมา จับจักรยานได้ก็ต่างคนต่างขับเลยน่ะสิ
“นี่กุ้งผัดผงกระหรี่ของโปรดเต้ พ่อให้พี่พายเขาทำไว้ให้เราเลยนะ คาปูก็ตักเอาเอง อย่ากินเยอะช่วงนี้อ้วนขึ้นจนแก้มออกแล้วไหมล่ะนั่น เพลาๆเนื้อหมูเนื้อไก่ลงบ้างหันไปทานจำพวกปลาพวกผักน่าจะลงได้สักโลสองโลนะพ่อว่า” โก้พูดไปพลางตักเมนูอาหารสุดแสนอร่อยลงในจานของเต้ แคปเหล่มองด้วยความอิจฉาจนลูกตาแทบหลุด ไม่ตักให้เขาบ้างไม่ว่าหรอกซ้ำยังมาบอกว่าให้เพลาอาหารลงเพราะว่าเขาอ้วนอีกนี่มันสุดที่จะทนได้เสียจริง ที่สำคัญเสียงหัวเราะเย้ยหยันของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างอาฟี่ ทำเอาเขาแทบอยากจะลุกขึ้นออกไปเด็ดลูกเงาะมากินกับข้าวแทนปลากุ้งผักพวกนี้จริง ๆ
“อ่ะ เอาไปกิน ปล่อยให้มันอ้วนอยู่แบบนี้แหละมึง อย่าลดเชียวนะ” แคปตาโตเมื่อจู่ ๆอาฟี่ตักอาหารที่เขาอยากจะทานสุดๆวางลงให้ เขาค้างเติ่งอยู่แบบนั้นมือไม้ไม่ขยับเคลื่อนไหว จนฟี่ต้องเลิกคิ้วถาม
“อะไร อย่าบอกนะว่ากูตักให้แล้วมึงจะไม่กิน เดี๋ยวกูจะจับเขวี้ยงทิ้งทั้งจานเลยนี่” ฟี่ไม่ว่าเปล่าทำท่าจะมายกจานแคปออกจริง ๆ อีกคนเลยรีบตะครุบจานตัวเองไว้แทบไม่ทัน ก็ของโปรดเขาทั้งนั้นเหอะ
“เอ้ยๆๆๆๆ อะไรเล่า อาฟี่ทำอะไรน่ะครับ กินสิทำไมผมถึงจะไม่กินล่ะ” มันก็ตกใจอ่ะแหละปกติเคยตักให้เขาที่ไหน ร้อยวันพันปีหรอก จะว่าไปตอนเป็นเด็กเคยป้อนข้าวเขาอยู่นะ แต่ไม่อยากจะเรียกว่าป้อนหรอก อาฟี่น่ะยัดแล้วบังคับให้เขาเคี้ยวเสียมากกว่า ตอนนั้นน่ะน้ำตาร่วงผล็อยๆตามประสาเด็กนั่นแหละ
“อ้วนเอ้ย” เสียงทุ้มของฟี่แซะเข้าอีก แคปยิ่งหน้าเซ็งไปใหญ่
“อ้วนที่ไหน น้ำหนักผมขึ้นแค่สองกิโลเองอ่ะ” ความจริงสามโล
“มึงต้องตื่นขึ้นมาปั่นจักรยานทุกเช้าสิ ชวนไอ้อาร์ปั่นเป็นเพื่อน” เต้ตักไข่เจียวปูส่งให้น้องตัวเอง แคปยิ้มรับจัดการตักยัดเข้าปากทันที แก้มป่องเขี้ยวตุ้ย ๆ แล้วก็พูด
“โถ่เฮียเต้บางวันนอนดึกจะตายจะให้แหกขี้ตาตื่นมาแต่เช้าอีก มันลุกไม่ไหวนี่”
“ถ้างั้นมึงก็จงอ้วนต่อไป”
อ้วนอะไร๊ แค่สองสามโลพวกผู้ใหญ่นี่เข้าใจยากจังวะ “เดี๋ยวผมหาทางลดลงเองแหละน่า”
“กูกลับมาคราวหน้า ถ้าน้ำหนักมึงยังไม่ลด อดของฝากจากอีสานนะครับนะ” แคปชอบกินหมูหยองกรอบของฝากขึ้นชื่อในจังหวัดที่เต้ไปคุมไซต์งานก่อสร้างอยู่มาก ๆ มาทีไรเป็นต้องติดมาให้ทีละหลาย ๆ ถุงครั้งนี้ก็เช่นกัน
“โหยไม่อยากรับปากอ่ะ เอาเป็นว่าเฮียเต้กลับมาคราวหน้าผมหล่อขึ้นแน่นอน” รับปากไปเกิดทำไม่ได้กลุ้มใจตายห่า
“ขอให้มันจริงเหอะ!” สามคนบนโต๊ะพูดขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย คนฟังอย่างแคปถึงกับนั่งทำหน้ายักษ์ ยิ่งโมโหก็ยิ่งกิน ยิ่งเครียดก็ยิ่งกิน ยิ่งเหนื่อยก็ยิ่งกิน นี่ยังไม่รวมว่ายิ่งคิดถึงก็ยิ่งกินเข้าไปอีก
ผลมันก็เลยมาออกที่แก้มเขาเองนี่แหละ
หลังทานอาหารกันเสร็จแคปใช้เวลาทั้งหมดที่เหลือไปกับพี่ชายที่นานๆจะกลับบ้านมาที เขาสองพี่น้องออกไปช่วยโก้อยู่ที่ร้านกาแฟหน้าไร่ ยิ่งสายคนยิ่งเยอะ พอเจ้าอาร์กลับมาจากตลาดรถตู้นักท่องเที่ยวสี่คันก็เข้ามาจอดลง จากนั้นอีกสักพักรถบัสคันใหญ่เป็นลูกทัวร์จากจีนทั้งหมดอีกสองคัน ซึ่งล็อตหลังนี่เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวเป็นพิเศษ คนใจเย็นอย่างอาร์จึงได้เข้ามารับหน้าที่เทคแคร์ไป ไมค์พร้อมคนขับรถรางพร้อม อาร์กระโดดขึ้นไปเป็นไกด์ด้วยตัวเอง เต้เองก็เข้ามาช่วยด้วยอีกแรง
ช่วงเวลาอาหารเที่ยงผ่านพ้นไปโดยที่ต่างคนต่างต้องช่วยเหลือตัวเอง ใครว่างก็เข้าไปตักทานกันเองในครัว สำหรับอาฟี่อย่าได้ถามถึง วันนี้วันอาทิตย์อยู่บ้านก็จริง แต่พอกินข้าวเช้าเสร็จก็เดินเข้าห้องทันที นอนต่อตามระเบียบได้ยินเฮียโก้บอกว่ากลับมาถึงไร่ตีสี่กว่าๆเข้าไปแล้ว ทะเลาะกันเข้าไปอีกเพราะว่าเฮียโก้ไม่อยากให้ขับรถกลับดึกๆแต่อาฟี่ก็หาทางแก้ตัวแล้วโอ้โลมเฮียโก้ให้กลับมาอารมณ์ดีได้เหมือนเก่าทุกทีนั่นแหละ จนบ่ายสามกว่า ๆ ทุกอย่างก็เคลียร์จนเสร็จเรียบร้อย
“คาปูบอกจะเดินไปบ้านเล็กน่ะแบงค์ ลองเข้าไปตามดูสิ” ช่วงบ่ายแก่ๆแบงค์ขับรถเข้ามาที่ไร่ โก้ที่กำลังชงกาแฟอยู่หลังเคาน์เตอร์จึงบอกว่าแคปน่าจะอยู่ที่บ้านของอาร์
“ขอบคุณครับเฮียโก้” ก่อนออกมาแบงค์รับกระติกกาแฟปั่นหรือที่แคปมันชอบเรียกว่าเฟรบปูชิโน่อร่อยลืมโลกจากโก้มาด้วย เขาจับเอารถกอล์ฟมาหนึ่งคันแล้วขับตรงเข้าไร่ไป จอดลงที่หน้าบ้านสีฟ้าหลังเล็ก เห็นแคปนอนแผ่หราสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง
“อากาศดีๆเสียหมด” แบงค์แซะจนคนที่แอบหนีมาสูบถึงที่นี่ต้องรีบลุกขึ้นมาดับมลภาวะในมือลงอย่างเร็ว
“อ่ะ กินนี่ดีกว่าสูบนั่นนะ” แคปมองหน้าคนพูดซ้ำยังใช้สายตาบอกให้รู้ว่าอย่ามาทำเป็นพูดดี ตัวมันสูบเก่งกว่าเขาอีกแท้ ๆ
“เดี๋ยวจะเลิกแล้ว”
“โฮ่ ขอให้มันจริง”
แบงค์ยิ้มรับบอกจริง ๆ แคปจึงผลักหัวมันไปหนึ่งทีก่อนที่จะสังเกตเห็นว่าในดวงตาคมคู่นั้นช่างเต็มไปด้วยความเศร้าและกังวล แน่นอนว่าแบงค์เองก็มีเรื่องให้คิดอยู่หลายเรื่องเช่นกัน
“มีอะไรวะ มาหากูมีอะไรหรือเปล่า”
“อาทิตย์นี้กูว่าจะเข้ากรุงเร็วขึ้นหน่อยว่ะ” ดูเหมือนแบงค์กำลังจะพูดอะไรต่อ หากแต่เขาหยุดไว้ที่แค่นั้น แคปจึงคิดว่าควรจะเป็นฝ่ายถามเอาเอง
“มึงจะไปหาโบว์?” เข้าประเด็นเลยดีที่สุด
“ใช่ คงต้องคุย”
“อืม กูคิดว่ามึงคงต้องหาทางคุยกับน้องอยู่แล้ว ดีแล้วแหละรีบจัดการให้มันเสร็จๆก่อนน่าจะดีกว่า”
“แต่กูไม่มั่นใจเลยแคป มึงก็รู้เรื่องความรัก...” มันห้ามกันไม่ได้
“เอาน่า” แคปมองคนที่พูดไม่ออก ก้มหน้าคล้ายกับน้ำท่วมปาก แบงค์มันก็อยู่ในสถานะแบบนั้นแหละ พูดก็พูดห้ามอะไรก็ห้ามกันได้ แต่จะไปบังคับใจใคร บังคับความรู้สึกของใครมันยากเย็นเหลือเกินจริง ๆ ไม่ต้องอื่นไกลดูตัวอย่างเขาสิ
“จะไปวันไหนวะ”
“วันพุธ มึงไปกับกูได้ไหม”
“เอาสิ”
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
งานแต่งของอดีตนักเรียนเตรียมทหารที่สำเร็จการศึกษารับราชการติดยศเรียบร้อยแล้ว ถูกจัดขึ้นที่สโมสรทหารบก บนพื้นที่ของถนนวิภาวดี ประธานคนเล็กแห่งรัชชากรุ๊ปเดินทางมาถึงพร้อมกับนายหญิงใหญ่ของบ้านโดยมีผู้ติดตามสองคน งานนี้ทั้งปอและคุณนาคินถูกท่านเจ้าสัวสั่งให้มาดูแลภรรยาและลูกชายด้วยตัวเองโดยเฉพาะ
สำหรับคุณนาคินที่มางานแบบนี้กับท่านเจ้าสัวค่อนข้างบ่อยจึงกว้างขวางรู้จักกับบรรดาแขกผู้มีเกียรติมากหน้าหลายตา แม้แต่นายทหารยศสูงหลายๆท่านยังต้องทักทายเขา แต่สำหรับปรเมทแล้วนี่คือครั้งแรกที่เขาต้องมาเจองานของบรรดา จปร ทั้งหลายแหล่ ทั้งนายเก่านายใหม่ นายใหญ่นายเล็ก ท่านเจ้าสัวมีคำสั่งให้คุณนาคินช่วยแนะนำปอให้คุ้นเคยกับงานแบบนี้มากเป็นพิเศษ
เมื่อผ่านการถ่ายรูปแสดงความยินดีทักทายกับเครือญาติเจ้าของงานและบรรดาสื่อมวลชนเสร็จ มีนายทหารมานำทุกคนของรัชชาเข้าไปนั่งที่โต๊ะวีไอพีด้านหน้าสุด คุณหญิงกล่าวขอบคุณและทักทายบรรดาคุณหญิงคุณนายลูกท่านหลานเธอทั้งตระกูลสายเก่าสายใหม่ที่ทะยอยเข้ามาค้อมไหว้อย่างนอบน้อม เซเลปสกุลดังอย่างเธอที่ยอมทิ้งนามสกุลผู้ดีเก่าของตนเองเปลี่ยนมาใช้อัครรัชชานนท์ทำให้เธอมีพาวเวอร์กับแขกทุกระดับชั้น รวมถึงผู้ที่เป็นเพื่อนร่วมสมาคมการกุศลต่าง ๆ พาลูกสาวที่เป็นนายทหารหญิงมาแนะนำอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย แน่นอนว่าหัวข้อการสนทนาไม่พ้นเรื่องลูกชายคนเดียวของเธอ
แต่เอสชินเสียแล้ว เขาก็แค่ยิ้มรับบางๆ ใช้ใบหน้าที่ฉาบไว้ด้วยหน้ากากแห่งความเป็นนักธุรกิจโต้ตอบไป กว่าจะเคลียร์ผู้คนได้รู้สึกว่าทั้งคุณแม่และเขาตื้นตันยิ่งกว่าเจ้าของงานเสียอีก คิดไปคิดมาคล้ายประชดเอสจึงหยิบแก้วไวน์สีแดงบนโต๊ะขึ้นมาจิบ
“อากาศดีนะ แม่ชอบเลยล่ะ” คุณหญิงชวนลูกชายคุย เขาพยักหน้าบอกครับ ดื่มด่ำกับบรรยากาศในโซนข้างสระน้ำของสโมสร มีน้ำพุถูกปล่อยออกมาสะท้อนกับแสงไฟสวยงาม จนกระทั่งถึงช่วงเวลาสำคัญ บรรดาแขกเหรื่อต่างยืนขึ้นให้เกียรติคู่บ่าวสาวที่จูงมือผ่านซุ้มกระบี่ซึ่งตั้งแถวจากบันไดพรมสีแดงทอดยาวขึ้นมาก่อนถูกเชิญขึ้นไปบนเวทีด้านนอก วีทีอาร์ฉายภาพขึ้น ก่อนที่พิธีกรซักถามอะไรหลายอย่าง งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่น อาหารถูกเสิร์ฟลงเรื่อย ๆ มีนักร้องหญิงดีวา ขึ้นไปขับร้องเพลงสากลช้าๆโอบล้อมบรรยากาศให้นุ่มนวลเต็มอิ่มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความรัก
“เป็นแขกรับเชิญไปเรื่อยๆนะเอสนะ” จู่ๆคุณหญิงก็หันมาพูดด้วย เอสละสายตาออกจากเวทีแล้วหันมอง เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ คุณแม่เขากลับย้ำคำเดิมอีก “เป็นแขกรับเชิญไปเรื่อยๆนะลูก ให้แม่ได้ควงเรานานๆหน่อย”
คราวนี้คนฟังยิ้มรับออกมา “ผมไม่รีบครับคุณแม่ ไม่คิดอยากจะแต่งเลยด้วย”
คนฟังขยับยิ้มบาง เธอนึกในใจเรื่องของหนูมินตราว่าที่คู่หมั้นลูกชายคนเดียวของเธอ บางทีอาจจะต้องมีอะไรที่เปลี่ยนแปลง ถึงตอนนั้นเธออาจจะต้องทำใจไว้ก่อน แน่นอนว่าเรื่องความเหมาะสมก็สำคัญมากแต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คือ เธออยากให้ลูกชายเธอกลับมายิ้มได้ดั่งเช่นเมื่อก่อน
ไม่ใช่รอยยิ้มฉาบฉวยแบบวันนี้
รอยยิ้มในแบบที่เขาแสดงออกว่ามีความสุขเหลือเกิน
นานมาแล้วที่เธอไม่เคยได้เห็น..นับตั้งแต่เขาเรียนอยู่แค่ปีสอง
“ไม่ใช่ว่าเจอคนถูกใจล่ะขี้คร้านจะรบเร้าแม่ให้ไปสู่ขอเร็วๆนะ”
“ไม่รีบครับผม” เสียงทุ้มตอบหนักแน่น เขาจับมือคุณแม่มากุมไว้ที่ตักก่อนขยับเข้าไปใกล้เธออีกนิดจนคุณหญิงต้องร้องประท้วงออกมา เอสบอกอยากนั่งใกล้ๆมันอุ่นดี แค่นั้นแหละฝ่ามือเล็กๆของคนเป็นแม่จึงยกขึ้นมาลูบแผ่นหลังกว้างของลูกชายแผ่วเบา “รักใครชอบใครก็บอกแม่สิลูก”
เอสหันมายิ้มบางส่งให้คุณแม่ของเขาอีกครั้ง บีบมือเธอไว้แน่นแล้วขยับปากบอกว่าเขาไม่รีบเป็นครั้งที่สอง คุณหญิงได้แต่ส่ายหัวระอาใจกับความดื้อรั้นของลูกชายตัวเองก่อนที่จะมีนายทหารเข้ามาเชิญให้เธอและเอสออกไปถ่ายรูปหมู่ของบรรดาแขกกิตติมศักดิ์เพื่อเป็นเกียรติกับเจ้าภาพของงาน
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
ระหว่างทางจากระยองถึงกรุงเทพไม่ได้ใกล้นักแต่มันก็ไม่ได้ไกลเกินไปกับคนที่ต้องขับรถขึ้นลงอยู่ทุกสัปดาห์ ระหว่างทางมีบรรยากาศเงียบ ๆ โรยตัวเข้ามาบ้างเป็นบางช่วงเวลา แคปหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนขับอยู่บ่อย ๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องราววันนั้นแบงค์แวะมาที่ไร่แค่ครั้งเดียวเพื่อบอกเขาว่าจะเข้ากรุงเทพเร็วหน่อยเพื่อคุยธุระกับน้องโบว์ และชวนเขามาด้วยกันซึ่งแคปเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
“หิวไหมแคป แวะกินที่นี่กันก่อนนะ”
รถจอดลงที่ร้านอาหารเจ้าประจำที่พวกเขาเดินทางเมื่อไหร่มักจะแวะใช้บริการเสมอ วันนี้ก็เช่นกัน
“สั่งให้หน่อยดิ เหนื่อยว่ะ” พอนั่งลงได้แบงค์เลื่อนเมนูส่งให้แคป ส่วนตัวเองแยกไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ แต่ทว่ากลับมานั่งลงแคปยังมองเห็นร่องรอยความไม่สดชื่นอาบอยู่เต็มใบหน้าคม
“กินของเบา ๆ ก็แล้วกัน ท่าทางมึงไม่ค่อยโอเคเลย เดี๋ยวออกจากที่นี่กูจะขับให้เอง”
“ไม่เป็นไรสักหน่อย”
แบงค์ตอบว่าไม่ป็นไรออกมาแต่หน้าตานี่คือไม่ใช่เลยสักนิด ในตอนนั้นเองที่อาหารมาเสิร์ฟลง สองคนนั่งกินกันไปเรื่อยๆ ที่จริงแล้วไม่อาจพูดว่าสองคนได้หรอกเพราะอีกคนก็แค่นั่งเขี่ยๆข้าวในจานหลังจากกินไปได้แค่สองสามคำ
“อิ่มหรือยัง” แคปวางช้อนเมื่อทานจนเสร็จก่อนจับแก้วน้ำขึ้นดื่ม ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะอดทนมาได้แค่ตอนนี้เมื่อแบงค์พยักหน้าบอกว่าอิ่มแล้วเช่นกัน แคปวางเงินลงที่โต๊ะแล้วจัดการกระชากแขนไอ้ตัวอ่อนแอเข้าไปโยนไว้ในห้องน้ำ กดหัวมันลงกับอ่างล้างมือเปิดก๊อกแรง ๆ แล้วกวักๆๆน้ำใส่หน้ามันเอาแบบไม่ให้ได้หายใจหายคอกันเลย แบงค์จะขืนคอออกแต่อย่าคิดว่าจะสู้แรงแคปได้ ถึงแม้ว่าเดี๋ยวนี้แบงค์มันจะสูงขึ้นเยอะแต่เรี่ยวแรงอาจจะยังไม่คณามือแคปนักหรอก
“แค่กๆๆๆ มึงทำอะไรเนี่ย แค่กๆๆ” พอถูกปล่อยคอให้เป็นอิสระ แบงค์ทั้งสำลักทั้งไอ หน้าแดงไปหมดเนื้อตัวก็เปียกโชก แคปถอยไปยืนกอดอกมอง
“ได้สติขึ้นมาหรือยัง”
กระดาษเช็ดมือถูกแบงค์ดึงออกมาหลายแผ่นเพื่อนำมาเช็ดตามหน้าตามลำคอ เช็ดไปก็บ่นไปแคปมันก็ยังยืนดูแบบขำๆ “เละเลยนะมึงหน้าตา รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหมล่ะ”
“เออ! ทีหลังทำอย่างอื่นเหอะ จะเรียกสติกันก็เตะมาสักที ไม่ก็ชกมาสักหมัด ตบมาสักฝ่ามือ ไม่ใช่ว่าลากกันมากดหัวลงน้ำแบบนี้เกิดกูจมน้ำตายขึ้นมามึงจะทำไง”
“โถๆๆๆ จะจมน้ำได้ยังไงวะไอ้แบงค์มึงพูดเรื่องเหี้ยไร นี่มันแค่อ่างล้างมือมึงจะบ้าเรอะไม่ได้กดลงชักโครก”
“ก็ใครมันชอบรังแกล่ะ”
“หนอยรังแกที่ไหน” กูหวังดีเหอะยังมาทำหน้ายุ่งอีก
“เช็ดให้ดิ เสื้อเปียกเนี่ยไม่เห็น?” แบงค์ยื่นกระดาษที่ดึงมาใหม่ส่งให้แล้วบอกให้แคปเช็ดหัวให้หน่อย คนฟังส่ายหน้าบอกไม่ จากนั้นชี้ออกไปว่าบนรถมีผ้าเช็ดตัวให้ไปนั่งเช็ดบนนั้นเลย
“เดี๋ยวกูขับต่อเองมึงจัดการเนื้อตัวมึงให้แห้งไปเถอะ”
จากนั้นแคปกลายไปเป็นคนขับขณะที่แบงค์เปลี่ยนไปนั่งแทนที่เขาถอดเสื้อออกมาผึ่งแล้วใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดหัวไปด้วย
“เสื้อมึงอยู่หลังรถน่ะ ให้กูจอดไหม” แคปหันไปถาม แบงค์ส่ายหน้าบอกไม่ต้องเพราะว่าจวนจะแห้งแล้ว รถเริ่มเข้าแถบชานเมืองมา คนที่เพิ่งแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยบอกแคปให้จอดเพื่อเปลี่ยนมือมาขับเอง
“เดี๋ยวกูจะแวะเข้าไปหาน้องเลย มึงจะเข้าไปด้วยกันไหมวะ”
“มึงคิดว่ากูควรจะไปไหมล่ะ”
แบงค์หันมาจ้องหน้าคนถามนิ่ง ๆ หากแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ใบหน้าคมเคร่งเครียดขึ้นนั่นทำให้แคปรู้ดีว่าเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก จนสุดท้ายเขาพาแคปมาส่งที่คอนโดของตัวเอง
“เดี๋ยวตอนเย็นพากินข้าวข้างนอก” แบงค์ดึงแขนคนที่กำลังจะมุดออกจากรถไว้ แคปพยักหน้าแล้วโบกมือไล่ให้ขับออกไปได้แล้ว รถเคลื่อนตัวออกไปไม่เร็วนักแต่กลับหยุดนิ่งลงแล้วคนขับก็เปิดประตูลงมาตะโกนเรียกแคปไว้
“ถ้ากูกลับดึกมึงก็หาอะไรกินไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอก็ได้” แคปพยักหน้าอีกครั้งบอกโอเครับรู้ เขาไม่มีปัญหาเรื่องมันจะกลับไม่กลับเมื่อไหร่ บางทีแบงค์เข้ากรุงมาก่อนวันทำงานมันจะนัดเจอเพื่อนฝูงบ้างสาว ๆ ของมันบ้างตามโอกาส ช่วงแรกก็มีชวนแกมบังคับขู่เข็นเขาไปนั่งดริ๊งนั่งดื่มด้วย แต่เขามักจะปฏิเสธพร้อมกับบอกมันว่าจะอยู่เฝ้าห้องทำความสะอาดให้แทน หลังจากนั้นเขาจะไม่โดนเซ้าซี้อีกเพราะอีกฝ่ายดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของเขา เที่ยวเสร็จดื่มเสร็จดึกๆก็กลับมาถึงห้องต่างคนต่างนอน เป็นแบบนั้นมาตลอด
อันที่จริงแล้วมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น
หากแต่คืนนี้กลับไม่เหมือนเดิม....ราวเที่ยงคืนเศษ แคปที่ออกมานั่งรับลมชมวิวยามดึกอยู่ริมระเบียงสูงชัน ด้านหลังห้องนอนใหญ่ของแบงค์ กำลังเพลิดเพลินอยู่กับเสียงเพลงเบา ๆ ที่เปิดทิ้งไว้ด้านใน เขานั่งทอดอารมณ์คิดคำนึงเรื่องราวหลากหลาย แน่นอนเขามีเรื่องที่ต้องคิด เห็นเขาใช้ชีวิตชิลๆเหมือนคนไม่คิดอะไรแบบนี้แต่เรื่องที่จำเป็นต้องคิดก็ต้องนำมาคิดอยู่ดี ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวที่ดูเหมือนตอนนี้จะครอบงำสมองส่วนหนึ่งของเขาไว้เกือบทั้งหมด
โดยเฉพาะเรื่องที่เขากำลังคิดและตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ควรจะเข้าไปที่ตึกรัชชาดีหรือไม่
ความจริงคำตอบมันออกมาตั้งแต่คืนวันนั้นแล้วด้วยซ้ำ
“จะเอาอะไรมึงพูดมาตรงๆเลย”
“พฤหัสนี้ไปหากูที่ตึกรัชชา แล้วคืนนี้กูจะทำตามข้อตกลงของมึง”
“................”
“ก็แล้วแต่นะ”
“..............”
“งั้นก็ต่างคนต่างอยู่ไปแล้วกัน หลีกทางหน่อยซิ”
“................”
ในตอนนั้นเอสกำลังจะก้าวเดินออกไปแล้วหากแต่เขาที่ยืนเงียบงันอยู่กลับคว้าเอาท่อนแขนอีกคนเอาไว้อีกครั้ง ก่อนที่คนถูกรั้งจะหันมาฟังคำพูดช้า ๆ ชัดๆที่ขยับออกมาจากริมฝีปากของเขา
“คืนนี้มึงอย่าผิดสัญญาก็แล้วกัน”
เสียงไลน์เด้งรัวๆขึ้นมาทำเอาแคปสะดุ้งหลุดออกจาภวังความคิด เขายกโทรศัพท์ที่กำไว้ขึ้นมาดู มันเป็นข้อความเข้าจากเจ้าอาร์ แคปถอนหายใจแล้วปล่อยให้มันดังต่อไปก่อนเปิดอ่านข้อความเพี้ยนๆสารพัดเรื่องของมันแล้วตอบไปแค่คำเดียวว่าหลับแล้วห้ามกวน แค่นั้นแหละ สติ๊กเกอร์เศร้าเสียใจน้ำตาไหลพรากๆแทบทุกตัวถูกโหลดส่งมาจนเขามึนตึ๊บ ทิ้งมือถือลงแทบไม่ทัน แคปชักโมโหกำลังจะเอาขึ้นมากดโทรออกเพื่อยิงสลุตด่ากราดไปทางสายเสียเลยแต่เสียงเรียกเข้าจากเบอร์โทรที่เขาไม่รู้จักดันแผดลั่นขึ้นมาก่อน แคปกดรับสาย
“ฮัลโหลนั่นพี่แคปใช่ไหมพี่” เสียงแหบๆไม่คุ้นเคยจากปลายสายทำเอาแคปคิ้วขมวดขึ้นนิดๆ พออ้าปากถามว่านั่นใคร คนทางนั้นก็เฉลยออกมาว่ามันคือเพื่อนของเจ้าแบงค์ ตอนนี้ดื่มกินกันอยู่ที่ร้านXXXให้เขาออกไปรับไอ้แบงค์ที่เมายับหมดสภาพกลับห้องแบบด่วน ๆ
“แถวไหนนะ”
แคปถามไปพลางลุกขึ้นปิดระเบียงให้เรียบร้อย “เออเดี๋ยวกูไป” เขาเปลี่ยนชุดนิดหน่อยก่อนคว้าเอาเสื้อคลุมกับกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือ ลงมาด้านล่างจับแท็กซี่ออกไปยังร้านเป้าหมาย ไม่นานนักก็มาถึงแลกบัตรก่อนจึงจะสามารถผ่านเข้าไปได้เหตุเพราะไม่ใช่ขาประจำ จะว่าไปร้านนี้ยังไม่เคยเข้ามานั่งเลยนะ ไม่รู้ว่าพวกมันกินกันอยู่โซนไหน แคปโทรหาเบอร์ล่าสุดอีกครั้งก่อนจะเดินไปในทางที่ปลายสายบอกออกมา
“หวัดดีพี่หวัดดีครับ มาๆๆนั่งๆๆพี่แคปนั่งครับนั่งพี่” พอเข้ามาถึงกวาดตามองหาไอ้แบงค์ก่อนเป็นอันดับแรกอันที่จริงก็เห็นอยู่ทนโท่นั่นแหละ สภาพมันยับแหลกจริง ๆ เหมือนว่ามันจะหรี่ตามองมาที่เขา มองแล้วมองอีกว่าเขาคือใคร มายืนจ้องมันทำไม
“เป็นเหี้ยไรของมึงวะ เมาได้หมดสภาพขนาดนี้” แคปนั่งลงข้างแบงค์ก่อนรับแก้วเครื่องดื่มที่บรรดาเพื่อนฝูงมันยื่นส่งให้แล้วถามขึ้น ความจริงเห็นหน้ามันก็รู้แล้วว่าเรื่องที่ไปคุยกับน้องโบว์น่าจะเป็นสาเหตุหลักๆที่ทำเอามันเฟลได้ยับแบบนี้
“มาได้ไงวะ” แบงค์ไม่ได้ตอบคำถามหากแต่เขากลับถามขึ้นแบบมึน ๆ ลูบหน้าลูบตาสะบัดหัวกะจะให้หายมึน แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าแคปมันก็ยังโย้ไปโย้มาตามประสาคนเมามอง
“จะมาจับทำไมเล่า” แคปปัดมือไอ้คนที่มันยกขึ้นมาจับจับหน้าเขาดูให้ชัดๆ “กลับกันได้ยัง”
“มารับอ่อ?”
“กูคงมานั่งกินเป็นเพื่อนมึงมั้งนะ” ตีหนึ่งเนี่ย ถามออกมาได้
“อยากกินให้หายกลุ้ม กลับไปจะได้หลับตายไปเลยไง” ว่าจบก็ยกขึ้นซดหมดอีกแก้วก่อนฟุบหน้าลงไปที่โต๊ะ แคปส่ายหัวก่อนลุกขึ้นยืนแล้วดึงแขนคนข้าง ๆ ให้ลุกขึ้นเหมือนกัน
“พี่พามันกลับเหอะครับเดี๋ยวทางนี้พวกผมเคลียร์เอง ไม่ต้องห่วง”
“อืม พวกมึงก็ขับรถดีๆล่ะ”
“มันคงกลุ้มมากอ่ะพี่ เข้ามาได้ก็กินเอากินเอา ดีหน่อยยังไม่เรื้อนขนาดไปหาเรื่องโต๊ะอื่น”
“เออขอบใจพวกมึง กูจะพามันกลับล่ะ”
หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่แคปที่ต้องทั้งหิ้วทั้งลากไอ้ตัวดีออกไปด้านนอก กว่าจะถามกันรู้เรื่องว่าเอารถจอดไว้ตรงไหนและกว่าจะล้วงจะควักเอากุญแจรถออกมาได้ เขาสองคนช่างดูเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่มากอดมาล้วงกันอยู่ตรงที่จอดรถของร้าน
“มึงยืนดีๆสิวะแบงค์ บ้าเอ๊ย” แคปสบถก่อนดึงไอ้คนตัวหนักไปยัดเข้ารถ เสร็จมันยังไม่ยอมเอาขาขึ้นเขาถึงขนาดต้องถีบๆยัดๆมันเข้าไป
“นอนไปอย่าพูดมาก ห้ามเพ้อเจ้อด้วยนะมึง”
กำชับเสร็จจัดการล็อคทุกอย่างให้เรียบร้อย จากนั้นขับรถเลี้ยวออกไป ระหว่างทางได้ยินเสียงเหมือนคนสะอื้นต่ำๆ พอหันมองคนข้าง ๆ ก็เห็นแบงค์มันพร่ำเพ้ออะไรของมันสักอย่าง ฟังดูดี ๆ น่าจะเป็นเรื่องที่ทะเลาะกับน้องสาว และคงจะเป็นการทะเลาะกันครั้งใหญ่น่าดู
หัวข้อเรื่องก็รู้กันอยู่แล้ว
“ไหวไหมเนี่ย” แคปถอนรถเข้าช่องจอด ดึงเบรกมือเรียบร้อยหันไปมองคนที่นอนหมดสภาพ เขาถอนหายใจหนักๆหนึ่งทีก่อนลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่งหนึ่งออกแล้วดึงคนตัวโตลงมา ทุลักทุเลกันเหลือเกินแต่ในที่สุดก็ขึ้นมาถึงหน้าห้องได้ แบงค์สะบัดแขนออกอย่างรำคาญต่อต้านขัดขืนพุ่งตัวจะนอนลงที่โซฟาอย่างเดียว เซแถดๆจนแคปเริ่มโมโห เขากระชากตัวมันแล้วดึงเข้าไปเหวี่ยงไว้ทิ้งที่อ่างอาบน้ำอย่างแรง
“ตายไหมมึงอ่ะ!” แคปตะคอกใส่หน้าเปิดน้ำใส่หัวมันแรง ๆ เอาให้เลิกบ้าก่อนดึงฝักบัวออกมาฉีดใส่ไปอีกทาง “น้องมันไม่ฟังมึงต้องค่อย ๆ คิดสิวะ ทำร้ายตัวเองแบบนี้บ้าไหม”
“..........”
“อาบเสร็จแช่เสร็จแล้วออกมาคุยกัน หรือถ้าจะไม่คุยก็นอน แต่ยังไงก็แล้วแต่มึงต้องอาบน้ำล้างตัวให้เรียบร้อยก่อน” เหม็นเหล้าแบบสุด ๆ ยังคิดจะนอนเลยอีก โตเป็นควายแล้วแม่ง
“กูกลุ้มใจ”
“กลุ้มแล้วยังไงห๊ะ แดกเหล้าแล้วมันหายไหมล่ะ!”
“...........”
“กูจะออกไปรอด้านนอกเสร็จแล้วก็ออกมาเดี๋ยวชงน้ำขิงแก่ ๆ ให้กิน อ่ะ!!” แคปสั่งความเสร็จกำลังจะหันกลับออกไปแต่เขากลับโดนกระชากโดยคนที่นั่งจมอยู่กับอ่าง แคปเซถลาลื่นเกือบล้มจนต้องยึดตัวเองกับขอบอ่างไว้ เขาโมโหจนจี๊ดขึ้นหัว
“ทำอะไรของมึงห๊ะ!”
“กูง่วงนอน อาบให้หน่อยดิ”
“อย่ามามากเรื่อง อาบไปให้เสร็จ ปล่อยมือกูได้แล้ว”
แคปจ้องหน้าไอ้คนที่บอกว่าตัวเองเมานักเมาหนาตาเขียวอื๋อ ในที่สุดแบงค์ยอมปล่อยมือเขาอย่างจำนนพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิดเต็มที่ นั่นแหละจึงถูกแคปชี้หน้าคาดโทษอีกครั้ง
“อาบๆเร็วเข้าอย่ามัวแต่เล่นมันดึกแค่ไหนแล้วไม่รู้จักเวล่ำเวลานะมึง สระผมให้เรียบร้อยด้วย”
ได้ยินแต่เสียงไอ้คนที่นั่งอยู่ที่อ่างบ่นอุบว่าแคปบ้าออกคำสั่ง เขาจึงปิดประตูโครมลงให้ ออกไปชงน้ำขิงร้อนๆแก้เมาเตรียมไว้ให้มัน ในตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงประตูห้องนอนเปิดออก
“มึงมานี่เลย กินนี่เสร็จแล้วก็เข้านอนซะ” เขากวักมือเรียกพร้อมกับยืนรออีกคนให้เดินออกมากินน้ำขิงร้อนๆในถ้วยแก้วใบใหญ่ แบงค์ยืนมองแล้วส่ายหน้าก่อนเดินเซนิดๆออกมานั่งกิน
“กูมันเป็นพี่ชายที่ห่วยแตกที่สุดในโลกเลยมึงรู้ไหม”
“.............”
“โดนน้องสาวเกลียดเข้าแล้ว” แบงค์ใช้น้ำเสียงสมเพชตัวเองบ่นพึมพำขึ้นมา มุมปากหยักแค่นแค้นรอยยิ้มรัดทดหดหู่ ทำให้คนมองอย่างแคปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับส่ายหัวแล้วขยับเข้าไปตบลงที่แผ่นหลังกว้างเบาๆ
“คิดมากวะมึง”
“โบว์เกลียดกูแล้ว น้องตะโกนใส่หน้ากูไล่ตะเพิดกูออกมาจากห้อง”
“............”
“โดนเกลียดแล้ว กูโดนน้องเกลียดทั้งที่ตั้งใจตักเตือนด้วยความหวังดีทั้งนั้น”
“มึงก็รู้อยู่แล้วนี่หว่า เรื่องความรักถ้ากำลังหน้ามืดตามัวมันก็ยากที่จะปีนขึ้นมาจากหลุมได้ด้วยกันทั้งนั้นเว้ย ให้เวลาน้องโบว์หน่อย น้องยังเด็กมึงเป็นพี่มึงต้องทำใจนะ”แคปพูดแล้วก็นึกถึงเรื่องตัวเองเช่นกัน หน้าอย่างเขายังจะคิดไปสอนใครได้ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดแท้ ๆ
“กูเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรจะบอกแบบไหน มันตื้อมันตันไปหมด กูเหมือนคนน้ำท่วมปากมันจุกอยู่ตรงนี้!” เสียงตุ่บๆจากคนพูดที่ทุบลงที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ตำแหน่งหัวใจพอดิบพอดี แคปมองแล้วก็ได้แต่ถอนใจ
“แล้วมึงบอกโบว์ว่ายังไงวะ บอกเรื่องคู่หมั้นหรือว่าบอกเรื่องเก่า ๆ.......ของกู”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-11-2015 21:40:33
“แล้วมึงบอกโบว์ว่ายังไงวะ บอกเรื่องคู่หมั้นหรือว่าบอกเรื่องเก่า ๆ.......ของกู”
“...........”
“...........”
“แค่เรื่องคู่หมั้นโบว์มันก็ร้องจนกูแทบจะทนไม่ได้แล้ว กูจะกล้าพูดเรื่องของมึงได้ยังไง..” มันพูดไม่ได้หรอกเรื่องนั้นน่ะ
“จะให้กูพูดให้ดีไหมล่ะ”
คนฟังส่ายหน้าทันที ก่อนที่ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยจะมองจ้องเข้ามาที่ดวงตาของแคป นัยน์ตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยความน่าสงสาร แคปมองแล้วแทบจะทนไม่ได้ จะว่าแบงค์มันเข้ามาเป็นเพื่อนเขาทีหลังอาร์กับปอ ถึงแม้ว่ามันจะน่ารำคาญเพราะว่าคอยมาตามตื้อแต่ทว่ามันเป็นคนดีไม่น้อยไปกว่าใครๆ รู้จักกันมานาน ๆ ก็อดจะรู้สึกอดสูแทนมันไม่ได้
“มึงต้องเข้มแข็งไว้นะ”
“กูจะทำอะไรได้มากไปกว่านั้นล่ะ”
“เอาน่า คิดได้แบบนั้นมันก็ดีแล้ว”
“..........”
“ลุก เข้านอนเร็ว” แคปลุกขึ้นพยักหน้าชวน แบงค์ถอนหายใจยาวเหยียดก่อนยกสองมือเสยผมที่เปียกหมาดแล้วลุกขึ้นเดินตามหลังคนตัวเล็กกว่าเขาเข้าห้องไป
“หลับตาแล้วก็นอนไปเลยกูปิดไฟเอง” แคปจัดการปิดไฟเรียบร้อยก่อนเดินไปนอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียง ความเงียบโรยตัวเข้าปกคลุมห้องที่มืดมิด คนสองคนนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืด
ในที่สุดเป็นแคปที่หลับตาลงก่อน....หากแต่อีกคนยังไม่ได้หลับลงไปด้วย ลมหายใจที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนจางกับดวงตาคมกริบที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายเกินกว่าจะข่มหลับได้ลง
“แคป”
“หื้อ”
หลังแคปขานรับจบร่างสูงใหญ่พลิกตัวเข้ามาคร่อมคนตัวเล็กกว่าไว้จนจมมิด สองมือกดเอาสองแขนแคปล็อคลงกับเตียงนุ่มจนคนที่ตั้งตัวไม่ทันติดเบิกตาวาวโรจน์ ตะคอกขึ้นอย่างดัง “ทำเหี้ยไรของมึงห๊ะแบงค์!”
“...........” สายตาที่จ้องลงมาแดงก่ำราวกับเปลวไฟ แบงค์ไม่ได้พูดอะไรตอบเขาเพียงแค่ก้มลงมาเรื่อย ๆ ช้า ๆ ใบหน้าคมที่แคปจ้องมองอยู่บัดนี้มันอยู่ห่างจากหน้าเขาแค่นิดเดียวเท่านั้น
“ไอ้แบงค์มึงอย่าบ้านะ”
ใกล้ชิดเข้ามาเรื่อย ๆ จนลมหายใจร้อนผ่าวสัมผัสได้ที่ปลายจมูกซึ่งเกือบจะแตะชิดกันอยู่แล้ว แคปกัดฟันแน่นจนกรามสั่น ก่อนขยับริมฝีปากพูดลอดไรฟันออกมา
“รู้ใช่ไหมถ้ามึงจูบลงมาจริง ๆ นี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่มึงจะได้สิ่งนี้จากกู”
คำพูดเรียบ ๆ จากแคปคือสิ่งที่ดึงสติแบงค์ให้กลับคืนมาได้ เขาชะงักอยู่เพียงแค่นั้นทั้งที่ปลายจมูกโด่งแตะชิดกันเรียบร้อยแล้ว ครึ่งเซ็นติเมตรเท่านั้นก่อนที่ริมฝีปากหยักจะได้เบียดบดลงไปสัมผัสหากแต่แคปกัดปากตัวเองไว้จนเลือดไหลซิบซึมออกมา
เขาจ้องหน้าแคปอยู่แบบนั้นก่อนที่จะปล่อยมือข้างหนึ่งออกมาจากแขนอีกฝ่ายแล้วเช็ดลงไปที่ริมฝีปากเล็กให้
ผลั่ก!
แคปได้โอกาสผลักอีกคนจนกระเด็นเกือบตกเตียง ลุกพรวดขึ้นแล้วคว้าเอาหมอนจะเดินออกไปนอนที่ด้านนอก แบงค์รีบคว้าข้อมือเล็กเอาไว้
“ไม่ทำแล้ว ขอโทษนะ”
“มึงนอนนี่แหละเดี๋ยวกูไปนอนหน้าห้องเอง” แคปว่าไม่มองหน้า
“แคป ไม่เอา กูไม่ทำแล้วเข้ามานอนด้วยกัน”
แคปส่ายหน้าบอกไม่แล้วผลักแบงค์ออกบอกให้ปล่อย เขาจะเดินออกไปแบงค์มันลุกขึ้นมาดักหน้าเอาไว้เลย
“ถ้ากูคิดจะทำกูทำต่อแล้วแคปไม่รอให้มึงลุกขึ้นมาได้แบบนี้หรอกนะ”
“ก็ถ้ากูนอนลง ใครจะมารับรองความปลอดภัยกูได้ล่ะ มึงมันบ้าไหมคิดว่าต่อไปกูจะกล้ามากับมึงอีกไหมห๊ะไอ้สัส!”
“..............”
“มึงนอนไปเหอะ”
“งั้นกูไปนอนข้างนอกเอง มึงไม่ต้องไป” แบงค์ดึงเอาหมอนในมือแคปมา เขาจะออกไปด้านนอกเองแคปจึงกระชากคืนไว้ ยืนจ้องหน้ากันสักครู่ไม่มีใครยอมลง แคปฟาดหมอนลงไว้ที่เตียงอย่างเดิมแล้วเดินตึงตังไปนอนดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อตัว
“ถ้ากูรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกเจอว่ามึงรุ่มร่ามกับกูนะ กูจะเอามึงให้เจ็บจนตายจริง ๆ ไอ้เหี้ยแบงค์”
“ไม่ทำหรอกน่า ขอโทษแล้วไง”
“นอนได้แล้วอย่าพูดมาก”
แม้ว่าจะเป็นคืนที่ยากลำบากนักกว่าจะผ่านพ้นไปได้ทว่าในที่สุดเขาสองคนก็หลับกันไปคนล่ะฟากฝั่งของเตียง จนกระทั่งในตอนที่แสงจากดวงตะวันยามเช้าอาบม่านหน้าต่างสีหม่นสาดส่องลอดพ้นรอยแยกเข้ามาแคปถึงได้รู้สึกตัวตื่น แน่นอนว่าสิ่งแรกที่เขาหยิบคว้าควานเข้ามาดูคือโทรศัพท์ พอเห็นว่ายังสามารถนอนต่อได้อีกหน่อยก็หลับตาลงในทันที ในตอนนั้นเองที่รู้สึกได้ว่าคนที่อยู่อีกฝั่งเตียงขยับตัวขยุกขยิก
แคปลืมตาโพลง
นึกได้เรื่องเมื่อคืนเขารีบลุกพรวดขึ้นนั่งเลย แบงค์ยังนอนกอดหมอนข้างหลับเป็นตายทำหน้าตาสบายอารมณ์ เขานึกอยากจะถึบมันขึ้นมาทันที เวลาไม่เมานี่มันก็เป็นเด็กดีอยู่หรอก แต่พอเมาเท่านั้นชอบทำแต่เรื่องไม่เข้าท่าบ้าตลอด นึกๆพลางเหล่ตามองไอ้คนที่นอนกรนเบา ๆ อีกรอบ ก่อนที่เขาจะลุกออกจากห้องไปจัดการทำธุรส่วนตัวทุกอย่างให้เรียบร้อย
“ทำไมมึงตื่นก่อนกูวะแคป”
นี่คือคำถามของคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องในสภาพเหมือนหมาเพิ่งฟื้นจากฤทธิ์น้ำเมา แคปนั่งอยู่ที่โซฟาพับหนังสือพิมพ์ลงแล้วเงยหน้ามอง
“กี่โมงแล้วมึงดูเวลาด้วย”
แบงค์หาวหวอดเอนตัวทำท่าจะนอนลงที่โซฟา เขามองดูเวลาด้วยสายตาแบบเบลอๆ
“ไหนมึงบอกวันนี้พี่หนึ่งนัดมึงห้าโมงเช้าไง”
จบคำพูดแคป แบงค์ลุกพรวดขึ้นอย่างเร็ว วิ่งหน้าตั้งเข้าไปในห้องไม่นานเสียงฝักบัวในห้องน้ำก็ดังฉ่าขึ้น พอแต่งตัวเรียบร้อยแถบจะวิ่งถลาออกมา แคปชี้ไปที่โต๊ะอาหารในครัว
“ไม่ทันแล้ว” บอกไม่ทันแต่เดินไปเปิดฝาชีที่ครอบออก หยิบแซนวิชไข่ที่แคปทำเผื่อไว้ให้ยัดเข้าปากพลางเปิดตู้เย็นคว้านมกล่องแล้วดิ่งไปที่ตู้รองเท้า
“ลุกสิวะแคป กูสายเนี่ย” แบงค์มันพูดทั้งที่คาบของกินเต็มปาก ทั้งกระเป๋าทั้งเครื่องมืออะไรต่อมิอะไรของมัน แคปมองแล้วก็ส่ายหัว เขาเดินเข้าไปดึงเสื้อคลุมกับแฟ้มงานมาช่วยถือไว้ให้ ก่อนที่สองคนจะเข้าลิฟต์ลงไปที่ชั้นล่าง
“กูขับเอง” แคปดึงเอากุญแจรถมาแล้วเปิดเข้าไปนั่งรอ โยนทุกอย่างที่ถือมาใส่เบาะหลัง
“เหยียบให้มิดเลยนะมึง” ด่วน ๆ กูสายฉิบหายเลย
“ถูกปรับมาแล้วสองครั้งยังไม่เจียมตัวนะครับคุณแบงค์” เดี๋ยวนี้มีกล้องตรวจจับความเร็วเกือบทุกเส้นทางด่วน เข้ากรุงทีไรเจอเสียค่าปรับทุกที ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เข็ด
“เออน่า เร่งให้หน่อยละกัน”
“มึงโทรไปบอกไป อาจจะเลทสักสิบห้านาทีชัวร์”
แบงค์ทำตามอย่างว่าง่าย รถฝ่ามรสุมช่วงเที่ยงของแยกนรกแตกมาได้ในที่สุดก็มาจอดลงที่ทางเข้าหน้าตึกไพร์มมีเดีย แคปเงยหน้ามองอีกฝั่งด้านข้างของตึกสูงชันเห็นกำลังมีการก่อสร้างตึกหลอดแก้วใหม่ เขาเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์เมื่อเช้านี่เอง ที่แท้ก็เป็นหนึ่งในโครงการของรัชชาด้วย
“เดี๋ยวกูโทรหา แต่คิดว่าคืนนี้คงดึก”
“เออ เสร็จแล้วก็โทรมาละกัน”
“จะมารับใช่ป่ะ”
“ถามทำไมวะ” เขาก็รับส่งมันเวลาเข้ากรุงตลอดอยู่แล้ว
“ก็...นึกว่าเรื่องเมื่อคืน คือ มึงคงจะไม่ยกโทษให้กูอีกแล้วไง” ก็เลยถาม
แคปเหลือบมองไอ้คนที่พูดเสียงแผ่วทันที จริงๆเขานึกมาตลอดว่าท่าทางแบงค์มันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำผิดเหี้ยไรเลย ตื่นเช้ามาไม่เอ่ยถึงเรื่องที่ผ่านมาสักคำ เพิ่งรู้ว่ามันเองก็เก็บเอามาคิดอยู่บ้างเหมือนกัน
“ก็เพราะว่ามึงไม่ได้ทำอะไรไงเราถึงยังคงเป็นอย่างเดิมได้ ซึ่งมึงคิดได้ถูกต้องแล้ว”
“ไม่โกรธกูนะ”
“มึงรู้สึกว่าผิดใช่ไหมล่ะ”
“อืม กูกลุ้มใจหลายเรื่องจริง ๆ ขอโทษว่ะ”
“เออช่างเหอะเดี๋ยวกูเข้ามารับ มึงเข้าไปทำงานได้แล้วไป พี่หนึ่งแกคงบ่นอุบแล้วป่านนี้น่ะ”
“จะกลับไปรอที่ห้องใช่ไหมวะ” แบงค์หันมาถามในตอนที่เขาก้าวลงจากรถไปแล้วนึกบางอย่างขึ้นได้ มือซ้ายจับกรอบประตูรถไว้
“เปล่า วันนี้มีธุระ”
“............” ทำหน้าทำตาอยากรู้เต็มที่ว่าแคปจะไปไหน ฝ่ายคนมองส่ายหน้าให้รู้ว่าเขาไม่บอก “มึงขึ้นไปทำงานไป”
“โอเค ”แบงค์ยักไหล่ก่อนปิดประตูรถลงให้ รถมุ่งหน้าไปที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มินตรามีโอกาสได้นั่งมองใบหน้าคนรักของเธอแบบชัดๆใกล้ชิดขนาดนี้ เธอยังถือทั้งช้อนและส้อมคาอยู่กับมือ ในระหว่างเวลาอาหารเผลอจ้องมองเครื่องหน้าคมคายที่หมดจดเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้ ถึงแม้ว่านิสัยเขาจะดูเย็นชามากไป ก็ไม่อาจนำมาหักล้างกับบุคลิกที่สง่างามสมกับเป็นถึงประธานคนเล็กของรัชชาลงได้เลย เธอนั่งมองเขานิ่งงันอยู่แบบนั้นจนคนถูกมองที่ดูเหมือนจะอิ่มแล้วยกแก้วไวน์สีแดงขึ้นมาจรดริมฝีปากแล้วใช้สายตาถามเธอว่า จ้องหน้าเขาทำไม
“ไม่อร่อย?” เอสมองเห็นอาหารในจานเธอพร่องลงแค่นิดเดียวเท่านั้น
“เปล่าค่ะ มินต์อร่อยมากเลย” ความจริงแล้วอาหารที่ห้องรับรองของรัชชาอร่อยและน่าทานทุกอย่าง ถ้าหากเธอมาหาเขาในเวลาทำงานแบบนี้เอสจะพาเธอลงมาทานอาหารที่ห้องนี้เป็นประจำ รสชาติอร่อยถูกปากมากๆ การจัดก็ดูเรียบหรูที่สำคัญดูเหมือนอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ทุกครั้งจะเป็นของที่เธอชอบทั้งนั้นเธอจึงอดคิดไปไม่ได้ว่าเขาช่างใส่ใจ ทั้งที่ทำหน้านิ่ง ๆ แบบนั้น
“ขอบคุณนะคะเอส”
หลังมื้อเที่ยงจบลงเธอเดินเคียงคู่กับเขาขึ้นไปที่ห้องทำงานใหญ่ ปรเมทผู้เป็นเลขายืนขึ้นค้อมศีรษะให้ในตอนที่เจ้านายของเขาเดินผ่าน ช่วงเวลาบ่ายโมงเศษแล้วมินตรารู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้ใครมารบกวนเวลาทำงานเพราะอย่างนั้นจึงตั้งใจเลือกเฟ้นเวลาที่จะมาให้ถึงที่นี่ในช่วงเที่ยงของวันเพื่อทานข้าวด้วยกัน
“มินต์กวนคุณหรือเปล่าคะที่รัก” เธอเดินเข้าไปสวมกอดแผ่นหลังกว้างไว้ในตอนที่เขากำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ เอสหันไปมองนิดหน่อยก่อนเบี่ยงตัวนั่งลงไปแล้วเธอจึงค่อยขยับเข้ามานั่งบนแขนของเก้าอี้ เอนศรีษะเล็กๆซบไหล่แข็งแกร่ง
เอสหยิบเอกสารขึ้นมาพลิกเปิดอ่าน ปล่อยให้ว่าที่คู่หมั้นของเขากอดไป
“มินต์ไม่อยู่หลายวันคุณคิดถึงมินต์ไหมคะ” นี่เป็นการถามครั้งที่สามแล้วถ้าเขาจำไม่ผิด ตั้งแต่ก่อนกินข้าว ตอนที่กำลังกิน และล่าสุดคือถามขึ้นมาในตอนนี้ คนฟังเหลือบมองเพียงแค่นิดเดียวก่อนเพ่งความสนใจลงที่เอกสารในมือต่อ มินตราเองก็มองดูบ้าง เธออยากรู้ว่ามันคืองานอะไรกันที่สามารถดึงความสนใจเขาให้มากกว่าตัวของเธอได้
“ที่รักตอบสิคะ คุณคิดถึงมินต์ใช่ไหม”
“อืม คิดถึงครับ” เขาตอบเรียบ ๆ คำพูดที่บอกว่าคิดถึงทำให้เธอดีใจถึงแม้ว่าหน้าตาและน้ำเสียงจะไม่ได้บ่งบอกว่าคิดถึงเธอเลยสักนิดก็ตาม “ดีใจจังเลยค่ะ”’
เอสฟังแล้วนิ่งไป เขาวางงานในมือลงก่อนแตะที่แขนเธอเบา ๆ “มินต์”
“คะ?” เธอขานรับอย่างตระหนกนิดๆ นับครั้งได้ที่เขาจะเรียกชื่อเธอแล้วดึงให้ขยับเข้าใกล้เหมือนกำลังจะพูดอะไรด้วยแบบนี้ กลิ่นน้ำหอมอ่อนจางที่ให้ความรู้สึกของบุรุษเพศที่สะอาดแข็งแรงผสมไปกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆจากกายชายหนุ่ม เธอเลื่อนปลายจมูกเฉียดเข้าที่แก้มเขาอย่างตั้งใจ
เอสไม่ได้หลบ
“ว่าไงคะที่รัก”
“มีคนมาจีบคุณบ้างหรือเปล่า”
เธอชะงักทันทีที่ได้ยิน ทั้งดีใจทั้งตกใจ ไอ้คนเข้ามาจีบมันก็ต้องมีอยู่แล้วเธอทั้งสวยทั้งหน้าตารูปร่างดีขนาดนี้ เป็นถึงนางแบบ แต่ไม่เคยคิดฝันว่าคนเย็นชาอย่างเขาจะถามขึ้นมาได้
นี่เขาหึงเป็นด้วยงั้นหรือ
“ทะ...ทำไมเหรอคะเอส มินต์ไม่เคยนอกใจคุณเลยนะ” ดีใจจนแทบพูดออกมาไม่เป็นคำ เอสดึงให้เธอขยับเข้ามาใกล้เขาอีกนิด เธอยิ้มจนหน้าแดงแจ๋ กล่าวถ้อยคำปฏิเสธขึ้นมาเป็นพัลวัล “มินต์ไม่มี...”
“มองคนอื่นบ้างก็ได้”
“.....!!!....”
หากแต่รอยยิ้มนั้น ยิ้มได้แค่ไม่ถึงห้าวินาทีด้วยซ้ำเธอถึงกับตะลึงงันรีบหุบยิ้มลงแบบแทบไม่รู้ตัวเหตุเพราะประโยคแสนเย็นชาและโหดร้ายถัดมาของเขา
“อย่ารักผม มากกว่ารักตัวคุณเองเลยนะ”
ความรู้สึกของคนที่ถูกดึงขึ้นไปบนที่สูงแล้วถูกผลักตกลงมาที่พื้น เธอค้างนิ่งอยู่แค่ตรงนั้นเพราะว่าหลังจากที่พูดจบเขาพยักหน้าให้เธอเบา ๆ สายตาคมกริบราวกับบังคับให้เธอต้องยอมเข้าใจ ก่อนที่มือของเขาจะวางปากกาลงแล้วยกหูโทรศัพท์เรียกเลขาให้เข้ามา
เธอจึงต้องผละออกจากเขาแบบจำใจ เดินไปนั่งรออยู่ที่โซฟารับรอง เปิดนิตยสารอ่านเล่นฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ พร้อมกับคิดไปว่าเย็นนี้คงจะรอกลับพร้อมกัน
ในขณะที่ปอยืนรับงานจากเจ้านายของเขาอยู่ที่หน้าโต๊ะ เอสยื่นซองเอกสารส่งให้ ในตอนที่เขารับมาเสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องสีดำที่วางอยู่ข้างแม็คบุ๊คที่ปิดฝาพับไว้อย่างเรียบร้อยกลับดังขึ้น เจ้าของเครื่องหยิบขึ้นมาแล้ววางมันลงก่อนใช้สายตาบอกให้รู้ว่าหน้าที่ของเลขาควรเข้ามาจัดการกับโทรศัพท์ที่เจ้านายไม่ต้องการรับสายและมันกำลังแผดร้องลั่น
พอปอมองเห็นว่าเป็นชื่อใครโชว์ขึ้นที่หน้าจอ อดไม่ได้ที่จะมองไปที่คุณมินตราว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายนั่งอยู่ เอสจึงลุกขึ้นแล้วเดินนำเขาออกไปที่ด้านนอก สองคนมาหยุดลงในห้องกระจกซึ่งเป็นโซนสูบบุหรี่ เอสกึ่งนั่งกึ่งยืนพิงกับพนักโซฟาไว้พลางจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ขณะที่ปอรู้หน้าที่ดียกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายแทนแล้วเรียบร้อย
ควันบุหรี่สีหม่นลอยคละคลุ้ง สายตาคมกล้ามองเลขาส่วนตัวที่กำลังคุยต่อคำอยู่กับคนที่ปลายสายสักพักก่อนจะกดวางลงไป เอสยื่นมือไปขอโทรศัพท์ของตัวเองคืนมา
“คุณโบว์บอกว่าอยากจะคุยกับคุณน่ะครับ ถึงผมจะปฏิเสธไปแต่เธอก็คงจะโทรหาคุณอีกอยู่ดี”
“เมื่อคืนเธอโทรหากูทั้งคืน”
เอสหันมองไปที่ด้านนอก ภาพที่สะท้อนให้เห็นหลังกระจกบานใสที่โอบล้อมตัวตึกคือภาพของแม่น้ำสายหลักที่ทอดผ่านด้านหน้าของบริษัทซึ่งทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา ตึกหลักของรัชชาถือเป็นจุดชมวิวที่งดงามเป็นอันดับต้น ๆ ของมหานครแห่งนี้ หวนนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา โบว์โทรหาเขาทั้งคืน แทบไม่ได้หลับได้นอน ผู้หญิงบางคนหน้าตาน่ารักท่าทางเรียบร้อยกลับน่ากลัวฟูมฟายยิ่งกว่าผู้หญิงที่ดูเปรี้ยวจี๊ดแต่เข้าใจอะไรได้ง่าย ๆ ถึงเขาจะรู้อยู่แล้วว่าหลังจากคืนวันเกิดนั่น เขาอาจจะต้องบอกความจริงกับเธอเรื่องของมินตรา แต่เอาเข้าจริงเขาก็แค่พูดจาสารภาพธรรมดาในขณะที่คนฟังปลายสายร้องห่มร้องไห้ไม่หยุดจะให้เขาออกไปหาท่าเดียวหากแต่เขาเพียงแค่ปฏิเสธ เธอกลับร้องไห้ออกมาอีกรอบแล้วบอกยอมรับได้ทุกอย่างขอแค่เขายังทำตัวเหมือนเดิมกับเธอ
“ก็คุณไปสร้างเรื่องอะไรไว้ล่ะครับ”
เอสเบนสายตาเย็นยะเยือกเหลือบมองคนที่พูดก่อนจะส่ายหัวแล้วลุกขึ้นผลักบานประตูออกไป เขาเดินมาหยุดลงที่โต๊ะของปอก่อนดึงแฟ้มรายงานที่วางอยู่ยื่นส่งให้ “งานดีนี่”
“นายเห็นแล้วหรือครับ” มันเป็นรีพอร์ตแบบด่วน ๆ ที่ปอเพิ่งปั่นเสร็จเมื่อคืน รายงานที่เขาขึ้นเหนือไปจัดการพนักงานบางคนที่ทุจริตเรื่องเงินของรัชชา นี่เป็นงานภายในซึ่งเอสส่งเขาไปทำ ตอนเช้าเอาเข้าไปวางไว้แต่เห็นว่ามันไม่ขยับจากจุดเดิมแล้วเอสก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาจึงเอากลับออกมาว่าจะแก้ไขใหม่แล้วพรุ่งนี้ค่อยส่งอีกที
“เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ผมนึกว่าคุณยังไม่มีเวลาอ่านครับ”
“อ่านสิ”
“ครับนาย ผมจัดการตามคำสั่งทุกอย่างครับ ไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือหน้าที่ เรื่องเลขาของคุณสุรชัยเป็นอีกเรื่องที่ต้องรอคำสั่งอนุมัติ เขาอยากได้เลขาเก่าขึ้นไปช่วยเหลืออยู่ที่นั่นด้วย เรื่องนี้ต้องรอนายอนุมัติอีกทีครับ”
“ฝ่ายบุคคลว่ายังไง”
“ฝ่ายบุคคลยังไม่ทราบครับ” เอสพยักหน้ารับรู้ คำสั่งภายในแบบนี้ฝ่ายบุคคลจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อเขาอนุญาตแล้วเสมอ
“มึงจัดการให้เรียบร้อย คิดเห็นว่ายังไงก็อนุมัติลงไปแล้วกัน เรื่องนี้กูให้สิทธิ์มึงตัดสินใจแทนได้ โคฯกับเอชฺอาร์ให้ดีด้วย”
“รับทราบครับ” ปอค้อมศีรษะรับคำ ในตอนนั้นเอสมอบงานอีกอย่างหนึ่งให้กับเขา
“ไปทำตอนนี้หรือครับนาย”
“ใช่”
“แต่ว่าคุณมินตรา..” เธออยู่ด้านใน
“มินตราทำไม เธอเป็นว่าที่คู่หมั้นกูนะถ้าจำไม่ผิด” คนฟังดูหน้าสลดลงทันที เอสมองแล้วก็ส่ายหัวก่อนจะกำชับว่าให้รีบไปรีบกลับ เขาจึงโค้งรับคำสั่งอีกหน จุดหมายคือทั้งตลาดหลักทรัพย์ ทั้งที่ทำการธนาคารใหญ่ตึกปีกอินทรีย์สัญลักษณ์ที่โดดเด่นของแวดวงการเงินแห่งรัชชา ซึ่งที่นั่นคนนั่งกุมบังเหียนคือท่านเจ้าสัวใหญ่และนายหญิง
เพราะอย่างนั้นสามชั่วโมงมันจะเสร็จทันไหม
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
แสงแดดยามบ่ายร้อนจนแสบตาในตอนที่แคปก้าวออกมาจากร้านกาแฟเล็กๆ เขาเงยหน้ามองหอคอยชั้นบนสุดของตึกกระจกที่สูงตะหง่านจนเสียดฟ้าฝั่งตรงข้าม มีป้ายทางเข้ายิ่งใหญ่อลังการ “อัครรัชชานนท์” ก้มมองดูเวลาที่ข้อมืออีกหน เข็มสั้นของนาฬิกาชี้ไปที่เลขสองเศษแล้ว ถึงตั้งใจนั่งแหงกเล่นเน็ตอยู่ในร้านกาแฟนานนับสองชั่วโมง ขบคิดและชั่งใจเรื่องที่จะต้องเข้าไปหาใครบางคนที่ตึกนั่น
แคปต่อสายหาเพื่อนสนิทอย่างปอในตอนที่รอกลับรถเพื่อใช้ถนนอีกฝั่ง แต่ทางนั้นดูเหมือนจะปิดเครื่องเอาไว้ เขาพยายามติดต่ออยู่ราวๆสามสี่หนจนรถต้องบังคับเลี้ยวเข้าตัวบริษัท จึงได้วางสายไปก่อน
“สวัสดีครับ ขอดูบัตรด้วยครับ” แคปลดกระจกลงเพื่อคุยกับพนักงานรักษาความปลอดภัย รปภ.ของที่นี่แม้กระทั่งชุดยังใส่เสียเต็มยศ ติดอาวุธเต็มเอว เผลอคิดในใจตายห่าแล้วกูจะต้องเอาบัตรประชาชนแลกเหรอวะ แล้วไอ้เพื่อนปอบ้าแม่งโทรหาเท่าไหร่ไม่ติด เดี๋ยวตูออกไปตั้งหลักก่อนค่อยวกเข้ามาใหม่มันจะดูน่าสงสัยรึเปล่า
“ใช้บัตรประชาชนได้ไหมครับ” แคปดึงบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์ยื่นส่งให้คุณ รปภ. หลังจากรับไปดูเขายื่นส่งคืนให้
“ไม่ทราบว่าคุณมีธุระติดต่อเรื่องอะไรกับที่นี่ครับ คุณต้องมีบัตรผ่านเข้าจอดรถนะครับและนอกเหนือจากนั้นตอนที่คุณเข้าไปติดต่อที่ฟร้อนเขาจะขอให้คุณยื่นบัตรแสดงตัวอีกรอบครับ สรุปแล้วคือคุณต้องมีทั้งบัตรเข้าอาคารจอดรถและบัตรสำคัญแสดงตัวว่าคุณมาพบกับใครที่แผนกไหนครับ”
“ผมมาทำธุระน่ะครับ คือผมเข้าใจว่าต้องแลกบัตรแต่ว่า เอ่อ...”
“ผมเสียใจจริงๆครับที่ไม่สามารถให้คุณผ่านเข้าไปได้ ถ้ายังไงคุณลองติดต่อไปที่บุคคลที่คุณมาพบแล้วบอกให้โทรเข้ามาที่ศูนย์รักษาความปลอดภัยของตึกนี้นะครับ ไม่ก็ให้ติดต่อที่ฟร้อนชั้นหนึ่ง ขอบคุณครับผม” พูดจบทำความเคารพคล้ายกับทหาร แคปทำหน้าไม่ถูก นึกได้อีกทีเขาก็ถามออกไปแล้วว่าสามารถจอดรถไว้ที่ด้านนอกได้ใช่หรือเปล่า
“ได้ครับ บุคคลทั่วไปสามารถจอดที่ลานด้านหน้าได้เลย”
แคปพยักหน้าแล้วกล่าวขอบคุณก่อนเลื่อนรถออกจากตรงจุดนั้นแล้วไปหาที่จอดกลางแดดอยู่ที่ลานจอดด้านหน้าซึ่งเต็มไปด้วยบรรดารถยนต์หลากหลายยี่ห้อยิ่งกว่าหน้าห้างฯ กว่าจะหาช่องเข้าจอดได้ทำเอาเขาหัวเสียกับอากาศร้อน ๆ และบ่นอุบอิบกับตัวเอง
“ยุ่งยากฉิบหาย กูไม่ขึ้นไปหาซะดีมะ!” บ่นไปแบบนั้นก็จริงทว่าเดินเข้าประตูกระจกหมุนอัตโนมัติเข้ามาแล้วเรียบร้อย แคปรีบก้มมองดูเสื้อผ้าของตัวเองเพราะคนที่เดินสวนออกไปมองเขาแบบเหลียวหลังเลยทีเดียว
“รับสักทีสิวะไอ้หมาปอ มึงนะมึง” เขายกโทรศัพท์ต่อหาปออีกสักครั้งก่อนที่จะนึกแค่นแค้นในใจเหตุเพราะไอ้เพื่อนตัวดียังคงปิดเครื่องไว้ จนแคปเผลอคิดไปว่าบางทีมันอาจติดประชุมไหมยังไง แล้วถ้ามาแล้วไอ้ตัวคนนัดไม่อยู่เขาจะได้กลับ
เปล่า..ไม่ได้ผิดสัญญา แต่มาหาแล้วมึงดันไม่อยู่เองนี่
“เอ่อขอโทษนะครับ ผม...” แคปชะงักนิดหน่อยตอนที่เดินเข้าไปคุยกับพนักงานต้อนรับสาวสวย เธอจ้องเขาตาแป๋วรอฟังคำพูดของเขาเต็มที่ แต่แคปก็นึกขึ้นมาได้ว่าถ้าหากบอกว่าตัวเองมาติดต่อขอพบกับท่านประธานของที่นี่มันอาจจะดูไม่ค่อยน่าเชื่อสักเท่าไหร่ เขาจึง..
“ผมมาติดต่อพบคุณปรเมทครับ คุณปรเมท.....” แคปบอกชื่อสกุลจริงของปอไป เธอจึงพยักหน้ายิ้มรับแล้วบอกให้เขารอสักครู่ แคปเห็นเธอยกหูโทรศัพท์กดต่อสายอยู่สักพักก็เปลี่ยนมาใช้โทรศัพท์มือถือแล้วแจ้งเขาว่า
“คุณปรเมทไม่อยู่ค่ะ ท่านไม่ได้บอกไว้ว่าจะมีแขกมาติดต่อพบ ต้องรบกวนคุณรออยู่ที่นี่นะคะ”
“แล้วไม่ทราบว่าเขาจะกลับมาช่วงไหนครับ” ไอ้สัสปอเอ๊ยมึงกลายเป็นท่านตั้งแต่เมื่อไหร่ กูติดต่อมึงไม่ได้ต้องมาบากหน้าพูดจาเหมือนกับคนไม่รู้จักกันซะงั้น เซ็งสุดดด
“สักครู่นะคะ” มีสายภายในเข้ามาเธอจึงยกหูรับ พอวางลงไปก็บอกกับแคปว่า “น่าจะเป็นช่วงเย็นค่ะ ไม่ก็ จะไม่แวะเข้ามาแล้วรบกวนคุณติดต่อวันพรุ่งนี้เลยค่ะ” เธอยิ้มหวานให้หลังจากพูดจบแล้วทำท่าจะผละออกไป แคปจึงเรียกเธอไว้อีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นผมขอเข้าพบเจ้านายของคุณปรเมทแทนได้ไหมครับ”
“ถ้าจะเข้าพบท่านประธานคุณจะต้องมีบัตรค่ะ ไม่มีบัตรผ่านให้เข้าพบไม่ได้นะคะ”
“แต่..ผมไม่มีบัตรจริง ๆ ครับ”
“ดิฉันขอโทษด้วยค่ะ เราให้คุณเข้าพบท่านไม่ได้ คุณเอสเธอร์เป็นเจ้านายสูงสุดของที่นี่ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าพบโดยไม่มีบัตรที่แสดงสิทธิพิเศษนะคะ”
แคปจะพูดอะไรต่ออีกสักอย่างแต่พอดีว่ามีพนักงานหญิงที่ดูสูงวัยมากกว่า สวมแว่นสายตาเลนส์แหลม มวยผมเก็บเรียบร้อยเหมือนคุณครูฝ่ายปกครองเดินเข้ามาถามเธอว่ามีอะไรที่จัดการไม่ได้งั้นหรือ หลังจากคุยกับเธอได้สักพักคุณคนใหม่นั้นใช้สายตามองจิกมาที่แคปแล้วเดินเข้ามาหาเขาใกล้ ๆ พอเธอก้าวพ้นจากเคาน์เตอร์มาถึงได้รู้ว่า เธอขยับแว่นไล่มองตัวเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว
โหดน่าดูยัยผู้หญิงเฮี้ยบคนนี้
“คุณมาจากบริษัทไหนหรือคะ”
“.............” มาจากสวนผลไม้แถวชานเมืองระยองอ่ะ
“คุณไม่มีบัตรเข้าพบ ดิฉันคงจะต้องเชิญคุณให้มาพบท่านที่คุณต้องการทำธุระด้วยในวันหลังค่ะ บอกให้คนของคุณแจ้งทางเราไว้และกรุณาแต่งกายให้เรียบร้อย ถ้าเป็นไปได้ควรสวมใส่สูทรวมถึงสวมรองเท้าหนังหุ้มส้นนะคะ”
แคปก้มลงมองการแต่งกายของตัวเองตามสายตาดวงสวยที่กำลังกวาดมองตัวเขาของเธอ มันไม่สุภาพเหรอวะ เสื้อทีเชิ้ตกับกางเกงยีนส์แบบนี้ แล้วรองเท้าก็นะ ผ้าใบสีนี้มันยังดูสุภาพไม่พอใช่ไหม
“ผมขอโทษเรื่องการแต่งกายครับ แต่ผมจำเป็นต้องติดต่อกับคุณปรเมท ในเมื่อเขาไม่อยู่ผมจึงต้องขอติดต่อท่านประธานของที่นี่แทนครับ”
“ท่านประธานของเราไม่อนุญาตให้คนไม่มีบัตรแสดงตัวเข้าพบค่ะ”
“ผมยื่นบัตรประชาชนไว้ได้ครับ คุณช่วยกรุณาโทรขึ้นไปติดต่อให้ผมสักครู่”
“ขอโทษอีกครั้งนะคะ ทางเราไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เรียนเชิญคุณกลับออกไปค่ะ อย่าให้ดิฉันต้องเรียกใช้งาน รปภ.เลย”
แคปเลือดขึ้นหน้าเลยทีนี้ ท่าทางคงจะดูเหมือนนักเลงที่กำลังคุกคามเธออย่างไรเขาไม่ทราบได้ หากแต่หลังจากนั้นมี รปภ.สองคนเข้ามายืนประชิดตัวเขาแล้วบอกให้ออกไปรอที่ด้านนอกแทน
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนที่เอสเลื่อนแฟ้มงานที่เพิ่งเซ็นต์อนุมัติลงไปเสร็จเรียบร้อย เขาเบนสายตาไปมองที่หน้าจอเครื่องที่สั่นเรียกก่อนยกขึ้นมากดรับ
เป็นสายจากเลขาส่วนตัวที่เขาใช้ให้ออกไปทำธุระ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 13-11-2015 21:40:58
(................) ปอพูดอะไรสักอย่างละล่ำละลักฟังไม่รู้เรื่อง อีกทั้งสัญญาณและเสียงที่ดังก้องสะท้อนออกมาทำให้เอสต้องปรามลงไปแบบดุๆ
“อะไรนะ มึงเรียบเรียงสมองใหม่พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย เป็นอะไรของมึง” คราวนี้ทางนั้นเงียบไป ได้ยินแต่เสียงสูดลมหายใจยาว ๆ และคงจะตั้งสติเสร็จเรียบร้อย
(นายครับ)
“ว่าไง”
(นายช่วยลงไปรับเพื่อนผมทีได้ไหมครับ แคปมันโดน รปภ.กักตัวไว้ เพราะว่ามันไม่มีบัตร ที่ฟร้อนไม่อนุญาตให้ติดต่อนายได้ แล้วที่สำคัญตอนนี้มันโดน รปภ.กักตัวไว้ที่ด้านหน้าของตึก ผมไม่ทราบว่าแคปมันเข้ามาที่นี่ทำไม อาจจะมีเรื่องด่วนสำคัญมากๆ มันบอกว่าจะเข้ามาหาคุณ ผมขอร้องให้คุณช่วยลงไปรับเพื่อนผมด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะโทรบอกที่ฟร้อนไว้อีกที)
เอสลุกขึ้นตั้งแต่คำที่ปอบอกว่าแคปโดน รปภ.กักตัวไว้แล้ว เขากำลังจะเปิดประตูออกไปแต่มินตราเดินเข้ามาหาใช้สายตาเป็นคำถามบอกให้รู้ว่าเป็นห่วง เธอจับแขนเขาไว้แน่น “มีอะไรหรือเปล่าคะเอส” เพราะว่าหลังจากรับสายแล้วเขาก็ทำหน้าตาเครียดขึงอย่างที่เธอไม่เคยเห็นเขาในโหมดนี้มาก่อน
“คุณกลับไปก่อนนะ วันนี้ผมมีธุระไว้จะโทรหาทีหลัง”
“มินต์...”
พูดยังไม่ทันได้จบหรอก เพราะว่าเขาเปิดประตูเดินหายลับออกไปแล้ว ลิฟต์แก้วหรูหราอีกฟากหนึ่งของตึกถูกเรียกใช้ทันทีที่เอสเดินตัดมาถึง คงไม่ต้องถามว่าทำไมเขาไม่ใช้ลิฟต์ส่วนตัวที่อยู่ในห้อง เพราะหากจะให้จอดลงในโซนเดียวกับที่กราวด์ฟร้อน ก็มีลิฟต์แก้วความเร็วสูงตัวนี้เท่านั้นที่เขาจะเรียกใช้งานได้ เพียงแค่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นร่างสูงสง่าก็ก้าวออกมาที่ชั้นหนึ่ง กวาดตามองเพียงแค่รอบเดียวดูเหมือนเลขาส่วนตัวจะโทรแจ้งไว้เรียบร้อยแล้วเพราะพนักงานที่ดูแลรับผิดชอบในส่วนหน้ากุลีกุจอเข้ามารับรอง เอสเพียงใช้สายตาเย็นชาจ้องมองก่อนก้าวฉับ ๆ มุ่งหน้าออกไป
“ขอประทานโทษค่ะท่านประธาน คุณปรเมทโทรมาแจ้งแล้วค่ะ เมื่อสักครู่ดิฉันออกไปตามแขกของท่านให้เข้ามาพักผ่อนอยู่ด้านใน ทว่าไม่เห็นเขาแล้วค่ะ”
คนที่พูดคือหญิงสาวในแว่นสายตาทรงแหลม เอสใช้สายตาที่เต็มไปด้วยไฟลุกโชนจ้องมองเธอ ไม่ต้องให้มีใครมาบอกเธอก็คงจะทราบได้ว่าตัวเองนั้นได้ทำความผิดร้ายแรงเข้าให้แล้ว ตั้งแต่เธอเห็นท่านเข้ามารับผิดชอบงานที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านเดินลงมาด้วยตัวเอง ซึ่งปกติถ้าจะมีอะไรกับทางนี้จะมีเลขาส่วนตัวลงมาติดต่องานให้ ในตอนที่เธอตระหนักได้ว่าคนที่เข้ามาขอพบท่านเมื่อสักครู่เป็นบุคคลที่สำคัญมากแค่ไหนก็คือในตอนที่คุณปรเมทติดต่อมาบอกให้เธอไปตามผู้ชายคนนั้นเข้ามารออยู่ด้านใน แต่เธอกลับไม่เห็นเขาแล้ว
“ท่านประธานคะ ดิฉันเสียมารยาทกับแขกของ....” เธอพูดไม่ทันจบเอสยกมือบอกไม่ต้องพูดแล้ว ให้เธอเข้าไปด้านในไม่ต้องตามติดเขาออกมา สีหน้าที่บ่งบอกว่าเขารำคาญเธอถึงที่สุดนั้นฉายชัดออกมาจนเธอไม่กล้าจะตามเขาออกไปที่ด้านนอก
เอสยืนกวาดตามองอยู่ที่หน้าบานประตูหมุนอัตโนมัติ นับในใจจากหนึ่งเกือบจะถึงร้อย เขาค่อย ๆ ใช้สายตาไล่หาไปทีล่ะจุดทีล่ะจุดทั้งที่แดดร้อนมากหากแต่เขายังค่อย ๆ มอง โดยเชื่อว่าแคปต้องยังไม่ไปที่ไหน...ความรู้สึกมันบ่งบอกออกมาแบบนั้นเขาจึงยังคงยืนนิ่งอยู่
ในที่สุด เขาเห็นแผ่นหลังนั่นแล้ว คนที่นั่งอยู่ตรงทางลงบันไดฝั่งขวาสุดใกล้กับจุดตรวจรถ มันเป็นออฟฟิศเล็กๆของรปภ.ที่ทำงานในแต่ล่ะกะ
เอสเดินเข้าไปจนเห็นว่าคนที่ตัวเล็กกว่าเขานั้นนั่งหน้ามุ่ยกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น มันบ่นอุบอิบอะไรบางอย่าง คงจะโทรไปต่อว่าเจ้าปอจนฝ่ายนั้นหูทะลุทะลวงไปแล้วแน่ๆ
“ชอบหรือไงนั่งตากแดดให้ตัวดำเป็นถ่านเนี่ย”
คนได้ยินหันขวับมาจ้องที่คนพูดทันที แคปมองเอสตาเขียวนิ่งอยู่แบบนั้นจนคนถูกมองยกมือขึ้นกอดอกแล้วยกมุมปากขึ้นนิดๆ หนึ่งคนนั่งอีกหนึ่งคนยืน ทั้งสองคนกำลังทำสงครามทางสายตาใส่กัน โดยมีคุณพี่รปภ.สองท่านแอบมองด้วยความหวั่น ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นท่านประธานหนุ่มแบบใกล้ชิดขนาดนี้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่พวกเขาเห็นว่าท่านลงมายืนตากแดดเพื่อคุยกับใครสักคนที่ดูบุคลิกธรรมดาๆไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย หน้าตาท่าทางแบบบ้าน ๆ ดูคล้ายพวกเด็กวัยรุ่น หรือไม่ก็นักศึกษาที่ไหนสักแห่ง การแต่งเนื้อแต่งตัวเสื้อผ้าเป็นคนล่ะสไตล์กับผู้คนในโซนนี้มากจริง ๆ
ในตอนนั้นเองที่แคปลุกขึ้นยืนก่อนก้าวเข้าไปหาคนที่ยืนรออยู่ใกล้ ๆ “กูมาหามึงแล้วไง กลับได้แล้วใช่ไหมทีนี่”
เอสจ้องมองคนพูดแบบไม่มีลดละทันทีที่ได้ยิน เขาใช้สายตาคมกริบบอกให้รู้ว่าอีกคนควรจะทำอย่างไรเมื่อเขาหันหลังให้พร้อมกับเดินนำเข้าไปด้านในก่อน
แคปสบถบางอย่างออกมาเบา ๆ
แต่ก็เดินตาม
กว่าจะผ่านสายตาพนักงานมากมายหลายสิบเข้ามาจนถึงตัวลิฟต์แก้วที่ถูกกดไว้รอเรียบร้อยจากคุณป้าสาวเฮี้ยบมหาภัยที่เป็นคนเชื้อเชิญเขาให้ออกไปนั่งคอยที่ด้านนอก แคปก้าวตามเข้าไปในลิฟต์นั่น ความเงียบและแรงกดดันมหาศาลอาจทำให้ลิฟต์ร้องตี๊ดๆได้เพราะน้ำหนักของแรงกดดันในหัวใจที่เกินมาตรฐาน หากแต่มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก แคปยืนมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยๆ ทั้งที่รู้ดีว่าตัวเองโดนจ้องอยู่เป็นบางครั้ง พอเสียงเตือนของสิ่งที่โดยสารดังขึ้นบานประตูเลื่อนเปิดออก แคปเหลือบมองอีกคนก่อนจะเดินตามแผ่นหลังกว้างนั้นออกไป
มันเป็นทางเดินที่โอ่โถงปูด้วยหินอ่อนสีงาช้างสวยงามไปหมดทั้งชั้น สวยยิ่งกว่าที่ชั้นหนึ่งที่ว่าสวยงามสะอาดตา ชั้นนี้ยิ่งกว่าโรงแรมหรูที่ไหน ๆ ที่เคยผ่านตามาเสียอีก
เขาเดินตามอีกคนมาเรื่อย ๆ จนถึงทางเลี้ยว ระหว่างทางมีบรรดาห้องอะไรต่าง ๆ เต็มไปหมดแต่ถูกปิดทึบไว้ พอพวกเขาเดินผ่านโต๊ะของสาวสวยคนนึงเธอลุกขึ้นยืนค้อมศีรษะให้ “ท่านประธานคะคุณมินตรากลับไปแล้วค่ะ”
ท่านประธานของเธอเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ ขณะที่เธอแอบมองมาที่แคปแวปนึงแล้วรีบเก็บสายตาอย่างเร็ว ถึงอย่างนั้นแคปก็ยังมองเห็นว่าเธอแอบสำรวจตัวเขาแบบม้วนเดียวจบ คงได้รับคอร์สอบรมคอร์สเดียวกับยัยคุณป้ามหาเฮี้ยบนั่นแน่นอน เขาแอบคิดไปเรื่อยเปื่อย จะว่าไปมินตราที่เธอพูดถึงก็คงจะเป็นผู้หญิงคนที่เป็นว่าที่คู่หมั้นของคนที่เดินอยู่ข้างหน้าเขา
ก่อนหน้านี้ก็อยู่ด้วยกันเหรอวะ นี่เขาเข้ามาขัดจังหวะใช่หรือเปล่ามันถึงได้จ้องหน้าตาเขียวซะขนาดนั้น คนไม่พอใจมันต้องเป็นเขาต่างหาก นัดให้มาหาแล้วเสือกไม่ให้บัตรเหี้ยไรสักอย่าง ต้องให้ตกระกำลำบากไปนั่งคอยอยู่กับพี่ยาม เซ็งสุดด
แคปเดินแบบเซ็ง ๆ ตามจนกระทั่งมาถึงโต๊ะทำงานตัวใหญ่หน้าห้องที่ติดป้ายชื่อของคนที่เดินนำเขาขึ้นมา โต๊ะสองตัวทำมุมเข้าฉาก โต๊ะที่เต็มไปด้วยบรรดาเอกสารและเครื่องคอมพิวเตอร์ ดูเหมือนป้ายชื่อจะถูกเก็บไปไว้ที่ไหนสักแห่ง แต่ไม่ต้องเสียเวลาคาดเดาเพราะแค่เห็นก็รู้เลยทันทีว่านี่เป็นโต๊ะของเจ้าปอเพื่อนรักของเขาเอง จุดสังเกตง่าย ๆ ก็คือ เจ้าของโต๊ะมันเอารูปถ่ายของพวกเขาสามคน ปอแคปและอาร์ ใส่กรอบเล็กๆวางไว้ข้างปฏิทินตั้งโต๊ะและโถปากกากระเบื้องเคลือบรูปเสือคาบดาบที่แคปเป็นคนซื้อมาให้ในตอนที่ไปเที่ยวเชียงใหม่เมื่อสองปีที่แล้ว
“นั่งรออยู่ที่นี่ จนกว่าเลขาฉันจะมา”
แคปอ้าปากหวอเลยสิครับ งงสิ อะไรของมันจู่ ๆ ให้มานั่งรอเลขามันทำไม ก็มันเป็นคนนัดเขาเองว่าให้มาหาที่นี่ เขาไม่ได้จะมาหาไอ้ปอสักหน่อย
“ทะ..ทำไมล่ะ” กูไม่ได้มาหาเลขามึงนะ
“แล้วนายจะมาพบใครล่ะ”
“กะ..ก็พบคุณไง” มึงเป็นคนนัดกูนะ นี่มึงความจำเสื่อมหรือไง
“คนที่เป็นเจ้าของห้องนี้น่ะหรือ” เอสยังคงถามหน้านิ่ง เขาใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่ห้องประธานกรรมการ ซึ่งมีป้ายชื่อตัวเองติดไว้อย่างชัดเจน พร้อมกับตำแหน่งควบสองที่ระบุคำว่า President/CEO กำกับไว้ด้านล่าง แคปมองไปตามทางที่อีกฝ่ายชี้แล้วพยักหน้าแบบงงๆบอกว่า “ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรอ จะมาพบกับท่านประธานของที่นี่ไม่ใช่แค่ต้องมีบัตรแสดงสิทธิ์ แต่นายจะต้องติดต่อผ่านเลขาส่วนตัวของฉันเท่านั้น กรณีอื่น ๆ ฉันไม่อนุญาตให้ใครเข้าพบทั้งสิ้น”
“เพ้อเจ้ออะไรวะ” ใช้คำว่าฉันใช้คำว่านาย แคปครางออกมาหน้ายุ่งคิ้วขมวดไปหมด เห็นเอสทำท่าจะเดินเข้าไปเขาจึงรีบเดินตามแบบประชิดตัว พอคนด้านหน้าหยุดจึงชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างเต็มรัก
“ทำอะไรของนาย” คนตัวโตหันมาถามเสียงดุ
“ก็มึงทำไมต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากด้วยล่ะ กูมานี่แล้วไงมีอะไรจะคุยก็คุยดิ ทำไมจะต้อง...”
“อย่ามาใช้คำพูดคำจาไร้มารยาทที่นี่ ผมเป็นถึงกรรมการผู้จัดการของที่นี่ แล้วนายล่ะเป็นใคร”
“ก็เป็นแค่แค่ชาวสวนธรรมดาๆนั่นแหละ ไม่มีบัตรสีทองสีแดงสีดำเหี้ยไรทั้งนั้น ไม่มีสิทธิ์อะไรหรอก กูมันก็แค่คนที่ถูกคนบ้าอำนาจนัดให้มาพบภายในบ่ายของวันนี้โดยที่มันไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่ากูจะสามารถขึ้นมาข้างบนนี้ได้ยังไงก็แค่นั้น!”
ร่ายยาวจบหอบหายใจหนักหน่วง เอสจ้องมองคนพูดด้วยสายตาคมกริบที่แคปไม่มีทางอ่านได้ออก เขาขยับเดินเข้าไปจับลูกบิดประตูไว้ก่อนหันมองกลับมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแสนเย็นชา
“รออยู่นี่จนกว่าเลขาฉันจะมา”
“ไม่รอหรอก” เรื่องอะไรจะรอ “ถ้าไม่ให้เข้าไปคุยก็จะกลับเลย”
“ตามใจ จะทำอะไรก็ทำแต่เรื่องน้องสาวของนายฉันก็จะทำตามใจตัวเองเหมือนกัน”
“...........” แคปขบริมฝีปากล่างจนเจ็บ เขาเงียบลงไปไม่เถียงต่ออีก สบตากับคนที่ตวัดสายตามามองอีกครั้งก่อนที่ประตูไม้บานใหญ่จะถูกปิดลงพร้อมกับร่างกายสูงใหญ่ที่เดินหายเข้าไป
“บ้าเอ๊ย ทำเรื่องให้มันยุ่งยาก” แคปบ่นไปพลางเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟารับรองใกล้ ๆ โต๊ะทำงานของปอ ก่อนล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาไอ้เลขาตัวดีเพื่อนรักเพื่อนเกลอสุดสวาทขาดตอนของเขา
“อยู่ไหน! เมื่อไหร่มึงจะเข้ามาไอ้เพื่อน@#$%&$@#&*” พอปอรับสายก็ด่าๆๆๆจนฝ่ายนั้นชะงักนิ่งไปแล้วเรียบร้อย
(มึงอยู่ไหนน่ะ ขึ้นไปข้างบนได้แล้วเรอะ?)
“เออ! กูนั่งรออยู่ที่โต๊ะมึงเนี่ย ถ้ามึงยังไม่เข้ามาภายในสิบห้านาทีนี้นะไอ้ปอ กูจะจัดการโกยงานบนโต๊ะมึงทิ้งถังขยะแล้วทำลายเอกสารสำคัญให้หมดตู้เลยมึงคอยดู!!”
(เฮ้ยๆๆๆ มึงพูดเรื่องอะไรเนี่ยแคป ขึ้นไปได้แล้วทำไมไม่เข้าไปหาเจ้านายกูล่ะ เขาไม่ได้ลงไปรับมึงหรือไง)
“เจ้านายมึงมันแย่ที่สุด ลงไปรับกูแล้วยังไง พอขึ้นมาข้างบนบอกให้กูนั่งรอมึงกลับมาถึงจะอนุญาตให้กูเข้าห้องไปคุยธุระกับมันได้”
(......................)
“อะไร มึงเงียบไปทำไม รับไม่ได้เจ้านายมึงแกล้งกูอ่ะดิ”
(เปล่า นี่มึงโดนนายกูบอกแบบนั้นจริงเหรอวะ)
“กูจะโกหกมึงทำซากเรอะ รีบกลับมาเร็วเข้ากูจะได้รีบเข้าไปตกลงธุระเรื่องน้องโบว์เสร็จแล้วจะได้กลับเสียที”
(เออๆกูเสร็จพอดีเดี๋ยวเข้าไปแบบด่วน ๆ เลย มึงกินขนมรอไปก่อนก็ได้ ในลิ้นชักมีอมยิ้มรสที่มึงชอบอยู่เปิดแล้วหยิบออกมากินได้เลย)
“เหอะ กูไม่กินหรอก มึงรีบกลับมาก็แล้วกัน”
ถึงปอจะบอกว่างานเสร็จแล้วและกำลังรีบกลับมาให้เร็วที่สุด แต่ทว่าเวลาผ่านไปร่วมครึ่งค่อนชั่วโมงตัวท่านเลขาก็ยังไม่มีวี่แววจะปรากฏให้เห็น แคปเริ่มนั่งไม่ติดก้น เขาเดินไปเดินมาจนรู้ตัวอีกทีคือเปิดเข้าไปที่ห้องใหญ่นั่นได้ยังไงก็ไม่รู้
“...............” เจอสายตาพิฆาตจากเจ้าของโต๊ะที่กำลังก้มเขียนอะไรสักอย่างเหลือบขึ้นมอง
อาจเพราะว่าเขาไม่ได้เคาะประตู ทำให้มันโมโห
หรืออาจจะเป็นเพราะ เขาฝ่าฝืนคำอนุญาตที่ว่า จะให้เข้ามาได้ก็ต่อเมื่อเลขาของมันมาถึงก่อน มันก็เลยโมโห
ปัง!
ในเมื่อมันใช้สายตาแบบนั้นมองมาแคปเองก็ไม่อยากจะพูดด้วยเหมือนกัน จัดการปิดประตูใส่เสียงดังโครม ที่จริงมันน่าจะดังลั่นยิ่งกว่านี้สิวะ ไม่รู้ทำไมประตูของที่นี่ถึงได้มีระบบปิดลงที่นุ่มนวลมากๆ เงียบกริบแทบไม่ได้ยินเสียง แคปจิ๊ปากขัดใจ ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่หน้าบานประตูนั่นแหละ ตัดสินใจเปิดผั๊วะเข้าไปใหม่ เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นจากงานบนโต๊ะอีกครั้ง
แคปนี่สุดจะฉุนเลย เหี้ยไรทำหน้านิ่ง ๆ เหมือนไม่รู้เลยว่ามีใครยืนบ้าบอคิดจนคอแทบหักอยู่ด้านนอก
“นี่...”
“ปิดประตู”
คำพูดที่ยังพูดไม่ทันจบถูกกลืนเก็บลงในลำคอเพียงเพราะอีกคนใช้คำสั่งสั้น ๆ รวบรัดทว่าชัดเจนสั่งให้เขาปิดประตูลง แคปยืนจ้องหน้าไอ้คนที่นั่งนิ่งๆอยู่หลังโต๊ะประธานตัวนั้น เขาชั่งใจสักพักก่อนตัดสินใจก้าวขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปข้างในแต่ทว่า เสียงทุ้มจากเจ้าของห้องดังกึกก้องราวฟ้าผ่าขึ้นมาก่อน
“ออกไปรอข้างนอก!”
“เหี้ย! กูจะกลับแล้วโว๊ย!!” อย่ามาตะคอกใส่กูนะบอกให้รู้ไว้ก่อน
แคปไม่ยอมเหมือนกันเอากับเขาสิ ปิดประตูลงไม่สนใจหัวมันแล้วหลับหูหลับตาเดินได้แค่สองสามก้าวชนโครมเข้ากับใครบางคนที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ จนต้องร้องขึ้นมาดังลั่นด่าแหลก
“กูเองๆใจเย็นๆแคปนี่กูเอง” พอเห็นว่าเป็นปอแคปใจชื้นขึ้นมาได้แค่ชั่ววินาทีเดียวเพราะความรู้สึกว่าโกรธมันที่มาช้าและผิดเวลาดันโถมเข้ามาอีก
เขาจ้องหน้ามันนิ่ง ปอยอมจำนน “เออกูรู้ว่ากูช้า รอตรงนี้แป็ปเดียวเดี๋ยวกูจะออกมาพามึงเข้าไปส่งให้เดี๋ยวนี้แหละ”
“ไม่เอา กูจะกลับแล้ว” ไล่กูขนาดนั้นกูไม่อยากเข้าไปแล้วเว้ย
“แป็ปเดียวน่า รอนี่นะ” ปอหายเข้าไปในห้องนั้นแค่ไม่กี่วินาทีก่อนออกมาดึงมือแคปให้เดินตามเข้าไป คนถูกจูงหน้าตึงแทบไม่อยากจะมองไอ้เจ้าของห้องนี้เสียด้วยซ้ำ
ห้องกว้างขวางหรูหรา วิวมหานครที่มีแม่น้ำสายหลักทอดยาวอยู่ด้านหลังกระจกใสโค้งกว้างใหญ่จนสุดลูกหูลูกตา หากแต่..ใจคนคงไม่ได้กว้างเหมือนห้องที่มันนั่งครองอยู่สักนิดหรอก
“มึงออกไปได้แล้ว”
เสียงทุ้มสั่งขึ้นอย่างเย็นชา เลขาอย่างปอค้อมศีรษะลงให้แล้วหันหลังเดินออกไป แคปเหลือบมองคนนั่งอยู่แล้วเผลอคิดออกมาไม่ได้ แล้วไหนใครวะที่บอกว่าอย่ามาใช้คำพูดคำจาไร้มารยาทที่นี่ อิโถ ตัวเองยังพูดกูมึงกับเลขาอยู่ชัดๆ ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกน้อยใจขึ้นมานิดๆ ถ้อยคำที่แสดงความห่างเหินแบบนั้นกลับถูกนำมาใช้กับเขา ในขณะที่กับเพื่อนสนิทของเขามันยังใช้คำพูดแบบเดิมๆด้วย
จะทำอะไรได้นอกจากหันหน้าหนีไปทางอื่น เสียงประตูห้องปิดกริ๊กลงแล้ว
“มีธุระอะไรกับฉัน”
ถามได้ดี! เออแล้วมันใครกันล่ะวะที่เป็นคนนัดมา “เปล่า ผมแค่มาตามที่คุณนัด” อยากให้พูดแบบสุภาพนักใช่ไหม เดี๋ยวคาปูจัดให้เลยครับ
“ฉันนัดนายงั้นหรือ” คนพูดทำท่านึก ขณะที่แคปกัดฟันกรอด รอฟังมันพูดต่อ “อ้อ นึกออกล่ะ โทษทีนะเรื่องมันไม่ค่อยสำคัญน่ะ ฉันเลยจำไม่ค่อยได้”
...กูเจ็บปวดดีจริงๆ...
“เออโทษทีที่ไม่สำคัญ” แคปว่าออกมาเสียงแผ่ว ช่างแม่งไม่สนว่ามันจะได้ยินหรือไม่เขาไม่อยากจะสนใจอีกแล้ว เอสเงียบไปพักใหญ่ ๆ บรรยากาศกดดันและอึดอัดยิ่งกว่าตอนที่ยืนอยู่ในลิฟต์ด้วยกัน แคปกลืนก้อนเฝื่อนๆลงคอรอฟังมันจะพูดอะไรต่อ หากแต่กลับไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา เขาจึงขยับสายตามองไปที่มัน
จ้องกูทำไม
“พูดธุระของคุณมาเถอะ”
“ใครกันแน่ที่สมควรจะพูด นายไม่ใช่หรือที่มีธุระกับฉันน่ะ”
“เอาแบบนั้นก็ได้ ไหนๆเรื่องที่จะพูดก็คงเป็นเรื่องเดียวกัน เพราะงั้นผมพูดหรือคุณพูดมันก็คงไม่ต่าง”
“เข้าเรื่องสักที”
“คุณช่วยเลิกกับน้องโบว์ได้ไหม”
เสียงพ่นลมหายใจเย้ยหยันดังออกมาจากคนฟัง แคปรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำแต่ในเมื่อมาแล้วก็อยากจะพูดสิ่งที่คาใจให้มันจบๆกันไป
“ถ้าตอบว่าไม่ได้ล่ะ”
“ผมอยากจะขอร้อง”
“แค่ขอร้องมันจะพอได้ยังไง ฉันกับโบว์เราสองคนคบกันอยู่จู่ ๆ นายจะมาบอกให้พวกเราเลิกกันมันฟังดูแปลกอยู่นะจริงไหม”
“แต่คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว คุณไม่ใช่คนตัวเปล่า คุณมีผู้หญิงของคุณอยู่ ผมไม่เข้าใจคุณเข้าหาน้องสาวผมทำไม”
“ความรักมันจะมีเหตุผลได้ยังไง ถ้ารักใครแล้วต้องใช้เหตุผลมากมายหลายอย่างแบบนั้นไม่เรียกว่ารักหรอก”
“กล้าใช้คำว่ารักกับน้องผม คุณคงรักเธอจริงๆสินะ” ถามเองเจ็บเองแต่มันจำเป็นที่ต้องถาม เขาเองก็อยากจะรู้คำตอบ
“หึ รักจริงหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวกับนาย”
“ถ้ารักจริง ๆ คุณจะยอมเลิกกับคู่หมั้นของคุณได้ไหมล่ะ”
“นายมีสิทธิ์สั่งให้ฉันเลิกกับคนนั้นคนนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอสว่าเสียงเย็นเฉียบก่อนลุกขึ้นมาประจันหน้ากับแคปด้วยสายตาที่วาวโรจน์ แคปขยับถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว
“ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์อะไร แต่ผมอยากจะ...”
“ฉันจะไม่เลิกทั้งกับคู่หมั้นแล้วก็ไม่เลิกกับน้องสาวเพื่อนสนิทคนนั้นของนาย จะเอาทั้งสองคน จะเก็บเอาไว้เป็นของเล่น เล่นให้พัง เล่นให้เบื่อ จากนั้นค่อยโยนทิ้งไป” เหมือนใครบางคนที่โยนกูทิ้งในคืนที่ฝนตกหนักแบบเมื่อห้าปีก่อนนั่นไง
หัวใจเขาพังแหลกยับไม่มีชิ้นดี...
“หัวใจคุณทำด้วยอะไร”
หัวใจกูตายไปนานแค่ไหนแล้ว “หัวใจของผู้ชายธรรมดาที่มักมากไปสักหน่อย อยากจะเก็บเอาไว้ทั้งคู่ นายไม่เคยได้ยินแบบนั้นหรือไง”
“ตกลงว่าจะไม่ยอมหยุดความสัมพันธ์กับใคร ตกลงว่าคุณจะเก็บเอาไว้ควงทั้งสองคน ตกลงว่าที่มาหาถึงที่นี่ไม่ได้มีอะไรทำให้เปลี่ยนแปลงได้เลยใช่ไหม”
“ไม่มีใครบังคับให้นายมานี่ นายมาของนายเอง”
“.............” แคปจุกแสนจุกกับคำพูดโหดร้ายแสนเย็นชา ราวกับคนโดนหมัดฮุกต่อยลงที่หน้าท้องหนักๆ หลายต่อหลายหมัด เขาพยายามอดทน “ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณแล้ว”
“อือ งั้นก็กลับไปซะสิ”
คนฟังข่มลมหายใจขบกัดริมฝีปากล่างจนห้อช้ำเนื้อตัวสั่นในขณะที่เอสไม่ได้มีทีท่าจะสนใจเลยสักนิด เขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้วนั่งลง แคปค่อย ๆ หันตามไปมอง
“คุณอยากได้ยินคำนี้ไหม” พูดแล้วเดินก้าวเข้าไปหา สายตาคมกล้ามองคนตรงหน้าไม่ลดละ
“อะไรล่ะ พูดสิ”
“อย่า-ทำ-ให้-กู-เกลียด”
ยิ่งกว่าโดนหอกปลายแหลมพุ่งหลาวเข้ามาปักลงที่กลางหัวใจ เอสเจ็บร้าวไปทั้งกายทั้งใจ ระบมจนแทบกระอักออกมาทางปากเพียงเพราะคำพูดแค่ประโยคเดียวของแคป หากแต่ม่านในตาเกลื่อนความรู้สึกบนใบหน้าเย็นชานั้นไว้มิดชิดจนคนพูดไม่มีวันมองเห็นได้ เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากำไว้แบบหลวม ๆ พลิกไปพลิกมา มองหน้าคนที่ยืนจ้องกันอยู่ก่อนที่แคปจะขยับออกจากที่ตรงนั้น และกำลังจะเดินออกจากห้องไป
เสียงทุ้มต่ำกลับดังขึ้นว่าอะไรสักอย่าง แคปฟังไม่ชัดเขาหยุดชะงักอยู่ที่ตรงนั้นหันขวับกลับมา ไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ฟังจนต้องเดินเข้าไปหาคนพูดใกล้ ๆ แล้วบอกให้มันพูดให้ฟังอีกครั้งชัดๆ
“ไม่พูด” เอสว่าเสียงแข็ง เขาพูดไปแล้ว ไม่ได้ยินเองก็แล้วไป
“พูดเดี๋ยวนี้ เมื่อกี้กูได้ยินไม่เคลียร์ มึงพูดใหม่”
“ไม่!”
“ทำไมถึงไม่พูด เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไร”
“ไม่พูด!” เอสยืนยันคำเดิมอีกครั้ง แคปจ้องเขานิ่งก่อนกระพริบตาถี่ๆยอมโอนอ่อนลง “ไม่พูดก็ตามใจ ไม่พูดงั้นกูไปล่ะ” พูดจบจะเดินออกไปอีกครั้งจริง ๆ มือจับลูกบิดประตูเรียบร้อยจะผลักออกไปคนข้างหลังก็ยังเงียบ เขาจึงคิดว่าเมื่อสักครู่เขาคงหูฝาดจริง ๆ ชั่งใจอยู่ระหว่างกรอบประตูแบบนั้นนานพอดู จนสุดท้ายเขาออกแรงดันบานพับออกไปเสียงทุ้มจากด้านหลังกลับดังขึ้น ชัดเจน แจ่มแจ้ง
“ถ้าอยากจะให้กูเลิกกับผู้หญิงทุกคนที่คบอยู่ตอนนี้ มึงก็จีบกูสิ”
!!!!??!!??!!!!!!
แคปตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนตาลอยหันขวับกลับไปมองที่คนพูดอย่างไว เอสยังคงนั่งทำหน้านิ่งจ้องเขาเขม็งอยู่แบบนั้น คนยืนตาค้างถลาเข้าไปหา เกาะขอบโต๊ะไว้แน่นจนมือสั่นพร้อมกับจดจ้องใบหน้าคมคายราวกับจะถามว่าสิ่งที่มันพูดมานั้น พูดจริงหรือพูดเล่น แคปยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขาจ้องหน้ามันจนมองเห็นฟันกระต่ายขาวสวยจากริมฝีปากหยักเผยอขึ้นนิดๆ
“ถ้ามึงจีบกูได้ กูก็คงจะรักมึงแค่คนเดียว คนไหนหน้าไหนกูก็ทิ้งได้ทั้งนั้นแหละ”
ตายไปเลยเหอะคาปู มึง! แคปรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นระส่ำอยู่ในอก เขาจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างแต่เสียงกลับไม่สามารถหลุดเป็นคำพูดออกมาได้ ในตอนนั้นเองเอสกลับชิงพูดขึ้นต่ออีก
“จีบกูให้ได้ก่อนเถอะ ถ้ามึงทำได้น่ะนะ”
ถ้า
มี
ใคร
สัก
คน
ที่สามารถทำให้เขาตกหลุมรักได้ถึงสองครั้งสองคราในชีวิต
คนๆนั้นอาจจะเป็นคนที่นั่งทำหน้านิ่ง ๆ อยู่ในตอนนี้
ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ห้าปี เป็นมันที่เพียรพยายามจีบเขาเกาะแกะเขา แม้ว่าวิธีการจะแปลกประหลาดไปสักหน่อย ทั้งบังคับ และตามตื้อทุกอย่าง
ทว่า
หลังจากนี้ คิดว่าเขาคงต้องให้โอกาสตัวเอง ช่วงชิงหัวใจดวงเดียวจากคนๆเดิมของเขากลับคืนมา
“กู....”
“ไหนว่าจะกลับไง ยืนยิ้มอยู่ทำไมล่ะ”
ไม่ใช่แค่ยิ้มเฉย ๆ หรอก เขายืนมองมันแล้วก็ยิ้มต่างหาก
“ทำไมจะยิ้มไม่ได้ ก็มองดูหน้าคนที่ตัวเองกำลังคิดจะจีบ ไม่ให้ยิ้มให้กูร้องไห้หรือไง”
แค่นั้นแหละ คนฟังตวัดสายตาเขียวปั๊ดใส่ แคปจึงยกไหล่ขึ้นแบบกวนๆ เอสฉวยเอาอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะฟาดออกมาใส่เต็มรัก
ดีที่แคปมันยังรับไว้ได้ทัน มองดูสิ่งที่ตัวเองถืออยู่ในมือถึงกับชะงักค้าง....การ์ดสีดำ ที่มีชื่อเจ้าของปั๊มนูนเป็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษสีทอง รวมไปถึงตำแหน่งเจ้าของการ์ดใบนี้สลักไว้ชัดเจน ‘คนในตระกูลอัครรัชชานนท์เท่านั้นที่จะได้ถือการ์ดสีดำตัวหนังสือสีทอง มึงเห็นกูตำแหน่งสูงแบบนี้การ์ดของกูยังเป็นแค่การ์ดทองคาดตัวหนังสือสีขาวเท่านั้น’ ครั้งหนึ่ง ปอมันเคยบอกกับเขาไว้
แคปเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของชื่อที่โชว์หราอยู่ในบัตรสีดำที่เขาถืออยู่ช้า ๆ ก่อนที่เอสจะเอ่ยปากประโยคสุดท้ายที่เขาได้ยินในบ่ายวันนั้น
“ถ้ามึงทำหาย ก็ไม่ต้องขึ้นมาหากูอีก”
...จะเก็บเอาไว้ในวันที่เธอเผยใจ
รอวันนั้นวันที่ฉันแน่ใจ
ว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั้นใช่
และเธอพร้อมจะฟังความข้างใน
...จะบอกว่ารักให้เธอได้ยินใกล้ๆ
บอกว่ารักเธอได้ยินหรือไม่
ถ้ายังไม่ชัด ฟังอีกครั้งก็ได้
ได้ยินไหมว่ารักเธอทั้งหัวใจ
(Cr.เพลงไม่บอกเธอ)
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
Tbc.
ความเหนื่อยอันภาคภูมิใจ ไม่ไหวจะฝืนหรออออ #กับงานอดิเรกเล็กๆ #รักมากคับ #ที่สุดดด
ขอบคุณทุกข้อความที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้นะคะ เป็นเกียรติมากที่กรุณาสละเวลาเข้ามาอ่านเข้ามาตาม
ช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย
ขอบคุณอีกครั้งงับ!!! :กอด1:
ปล. บทนี้ถูกมินเติมรายละเอียดให้ตัวละครดูเรียลขึ้นอีกนิดค่ะ ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกว่าเนื้อหามันเวิ่นไปหรือเปล่า เอาไว้บทต่อไปจะปรับปรุงให้ดีขึ้นเด้อ~
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 13-11-2015 21:45:05
ขอบคุณ คุณมินมากนะคะ :pig4: :pig4:
เดี๋ยวอ่านจบเดี๋ยวเม้นใหม่อีกรอบ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 13-11-2015 21:48:34
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 13-11-2015 21:54:09
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-11-2015 22:00:53
จะร้องไห้ น้ำตาคลอแล้วเนี่ย ดีใจอะ ดีใจมากๆเลย ฮือๆๆๆๆๆ เขียนไม่ออกแล้ว น้ำตามาจริงๆแล้ว :heaven :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 13-11-2015 22:03:18
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 13-11-2015 22:22:47
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 13-11-2015 22:38:34
เอสถึงรีบบอกให้จีบตัวเองเลย
ไม่เล่นตัวต่อแล้วหรอเอส :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 13-11-2015 22:39:29
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 13-11-2015 22:42:52
จีบแฟนเก่า อ่อยนิด ยั่วหน่อยไฟก็คุแล้ว 555
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 13-11-2015 22:43:39
.
.
.อะไรที่เอสให้ไปอย่าปล่อยให้หลุดมือน่ะ โอ้ยยย...รักตอนนี้ อยากอ่านตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 13-11-2015 22:45:13
แหม จะอ่อยให้แคปมาจีบก็ต้องอ้อมโลกไป 8 รอบนะคะพี่เอส แคปต้องระวังนะ มารยาเค้าเยอะจริงๆ 5555 :hao7:
แคปสู้ๆ จีบให้ดิ้นไม่หลุดไปเลย ผู้ชายขี้อ่อยเนี่ย บ้าจริงๆ :-[
#ทีมแคป #รักแคป #แคปสู้ๆ
ปล. พี่เต้คะ คนรวยก็มีหัวใจนะคะ!!!!!!!!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 13-11-2015 22:47:12
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 13-11-2015 22:58:37
ป.ล.อยากให้พี่เต้กรรมตามสนอง เจ็บปวดใจยิ่งกว่าเอสสิบเท่า จะได้รู้สึกซะบ้าง แค่รู้สึกผิดหรือเสียใจก็ไม่พอหรอก เรื่องอย่างนี้มันต้องเจอกับตัวเอง
ป.ล.2 ถ้าเป็นแคปนะ ถ้าไม่คุยกับเต้เลยตลอดตั้งแต่เลิกกับเอสไปจนกว่าจะกลับไปคบกับเอสอีก
ป.ล.3 รอคอยตอนต่อไปอยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 13-11-2015 23:00:18
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 13-11-2015 23:03:25
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 13-11-2015 23:04:04
กลัวจบเร็ว และกลัวม่า
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 13-11-2015 23:05:27
555+
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 13-11-2015 23:09:24
โอ๊ยยยยยยยย ทำไมถึงรู้สึกว่าน่ารัก
ขอบคุณคับ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 13-11-2015 23:19:58
คืนนี้ ยาวไป ยาวปายยย~~ ~
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 13-11-2015 23:24:57
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 13-11-2015 23:30:18
ลุ้นๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 13-11-2015 23:33:08
ปล.เฮียเต้. เรื่องของหัวใจมันห้ามได้เหรอ ว่าห้ามรักคนรวย
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 13-11-2015 23:39:26
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 13-11-2015 23:40:58
นึกถึงที่เอสเคยบอกเพื่อนไว้เลยว่า เอสดูแลเพื่อนดีแค่ไหน แต่คนพิเศษต้องได้มากกว่า อิอิ การ์ดทองยัยน้องโบว์กับมินต์หลบไป
ดีใจที่แคปถูกปลดปล่อยจากพี่เต้แล้ว เข้าใจน่ะพี่เต้ที่รักน้องย่อมห่วงน้อง แต่ตอนนี้พี่เต้เห็นแล้วว่าน้องเข้มแข็งจึงให้แคปตัดสินใจเอง แต่พี่เต้จ๋า ห้ามรักคนรวยนี่ ยากนะ เอสไม่ได้รวย แต่พ่อของเอสรวยนี่ เป็นแฟนแคปได้ป่ะ
รอออออออออออออออออออออออออ แคปจีบเอสในตอนหน้า รอเอส(ฝืน)เล่นตัว ทั้งที่อยากให้เขาจีบตัวสั่นแล้ว แต่เอสบอกแล้วเอสไม่รีบ
ปล. ฉากแคปไปหาเอส เหมือนจะเครียด แต่เราอ่านไปยิ้มไป ขำกับที่เอสแกล้งแคป ทั้งที่คงอยากให้เขาบอกว่ามาหาเอสแทนที่จะเป็นท่านประธานใช่ม้า
ปล. 2 อยากบอกเอสจะรอให้แคปจีบก็ทำไปนะ แต่อย่าลืมรีบเลิกกับมินต์กับโบว์นะ อย่าปล่อยให้แคปเป็นมือที่สาม หรือ กิ๊ก หรือ เมียเก็บ อย่างที่เต้เคยสบประมาทไว้นะ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 13-11-2015 23:46:43
เริ่มหัวข้อโดย: Mokuchi ที่ 13-11-2015 23:58:23
แนะนำแคปให้จีบแบบชาวสวนค่ะ เอาทุเรียนฟาดหัวแล้วลากเข้าห้องเลย 555 :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 14-11-2015 00:01:41
งื้ออออออ รักอ่ะ รักเอสแคปจริงๆ ต่อให้มีใครดีกว่านี้อีกล้านเท่าเราก็ไม่เชียร์นะ
มันอุ่นในใจจริงๆ เอสสั่งแบบเอาแต่ใจมากอ่ะ แอบสงสารแคปที่ถูกเอสเย็นชาใส่
แต่สุดท้ายก็เผยความรู้สึกออกมาแล้ววววววว อยากให้ทั้งสองคนมีความสุขสักที
ทำเพื่อคนอื่นมามากแล้วนะ ทำเพื่อตัวเองบ้างนะ อย่าไปแคร์คนที่ไม่ควรแคร์ อย่างเช่น
ชนะบอใบไม้ คือเราเป็นอะไรไม่รู้ รู้สึกไม่ชอบสองพี่น้องนี้มากเลย อยากให้คนเขียน
ช่วยเก็บเขาไปเร็วๆหน่อยได้มั้ยค่ะ เอาแบบหายสาบสูญไปเลยทำเหมือนไม่มีตัวตนบนโลก
ใบนี้มาก่อน สุดท้ายนี้คนที่ดีมาตลอดคือปอค่ะ รักนางทุกตอน ปอคนดีที่หนึ่ง
ทำทั้งหน้าที่เลขาและเพื่อนในเวลาเดียวกันได้ดีที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 14-11-2015 00:05:47
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 14-11-2015 00:11:48
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 14-11-2015 00:27:59
เดี๋ยวนะเอส ตอนแรกเล่นตัวอยู่เลยไม่ใช่เหรอ o18 ตอนนี้เป็นตอนที่ทำให้เรายิ้มได้กับช่วงท้ายๆ( ช่วงแรกแอบหมั่นเอสเล่นตัว 55) ปกติไม่ค่อยได้ตามนิยาย แต่เรื่องนี้ยกนิ้วให้เลย แบบว่ามาส่องทุกวัน รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 14-11-2015 00:34:11
แคปสู้ๆๆๆ จีบเอสไม่ยากหรอก หัวใจเขาไม่เคยหายไปไหน อยู่กับแคปมานานแล้ว อิอิ
ชอบบทบรรยายแบบนี้ค่ะ เรียลกว่าเดิม อินกว่าเดิมอีก
อยากอ่านตอนแคปจีบเอสแล้ว คงน่ารักน่ากัดน่าดูเลยเชียว 555555
รักเอสแคปมากๆๆที่สุดดด จะมารออ่านทุกวันเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 14-11-2015 00:53:57
ตอนที่บอกให้แคปรอนี่น่าหมั่นไส้มาก แต่พอเขาจะไปเท่านั้นแหละ รีบเปลี่ยนแผนแทบไม่ทัน 555555555555
แอบคิดนะ ถ้าแคปมันไม่ง้อไม่สนใจ เอสจะทำไง 5555 นี่แคปมันอยากคืนดีไง ถ้าเป็นตอนปกตินะ มันไปแล้วววววว
อยากให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราเกลียดตอน พูดคุณๆนายๆมากกกกกกก ขนาดเราอ่านเรายังหงุดหงิดแทนแคป
เหมือนไม่ใช่เอสแต่เก๊กไปไม่สุดไง หึหึ หึหึหึ หึหึ 55555555 ตลกว่ะ น่ารักกกกกกกกก
#พี่น้องตัวบอ เอิ่มมมม....บางทีเราก็คิดว่า ความจริงความรักมันก็ห้ามกันไม่ได้อยู่ที่การกระทำมากกว่าว่าเลือกที่จะทำ
และแสดงออกแบบไหน การที่แบงค์รักแคป ไม่ผิด แต่อย่าใช้ความใจดีของแคป ทำร้ายแคปเหมือนตอนที่เมา!
ส่วนน้องตัวบอ สงสารนะ ถูกใช้เป็นเครื่องมือทั้งที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เรื่องนี้เอสผิด (ถ้าพี่ชายตัวบอไม่ยุ่งกับของรัก คงไม่เกิดขึ้น)
นางอาจจะเป็นปัญหาข้างหน้าแต่เราเชื่อว่าเอสเอาอยู่!!
#ทีมเอสแคป เสมอ!
ป.ล. ขอบคุณ คุณมินที่มาต่อนะคะ อ่านเพลินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ป.ล.1 ทำหนังสือนะคะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เริ่มหัวข้อโดย: วิบวับ ที่ 14-11-2015 00:57:35
เอส เล่นตัวให้มากๆนะลูก เอาให้นางแคปกระอักเลย
อ่อยให้แหลกแล้วทิ้งไว้กลางทางเหมือนที่แคปเคยทำกับหนูนะลูก
ขอหัวเราะใส่หน้าแคปอย่างสะใจ
โฮะ โฮะโฮะโฮะโฮะ โฮะโฮะ โฮะ โฮะโฮะ โฮะโฮะโฮะโฮะ!!!!!! :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 14-11-2015 01:08:36
คือฉากจบนี่มันทำให้เรารู้สึกได้เลยว่าจริงๆแล้วเอสไม่เคยโกรธแคปเลยที่ทำแบบนั้น แต่เหมือนน้อยใจและงอน(หนักมาก) ได้ยินเสียง จิ๊ ในลำคอกันเลยทีเดียว 555 อยากให้แคปง้อ ให้บัตรขนาดนี้อ่อยจนไม่รู้จะอ่อยยังไงแล้วนะแคป จีบด่วนๆจีบไวๆ ป้าๆรอฟินอยู่ :hao7:
รอตอนต่อไปจ้า มาต่อไวๆนะ เราชอบ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 14-11-2015 01:11:59
อ่านตอนเอสแคปคุยกันจนถึงตอนเอสบอกให้แคปจีบเอส ความรู้สึกเราคือแบบโคตรน่ารักแต่น้ำตาดันไหล
คือรู้สึกคิดถึงแทนทั้งคู่ โล่งใจ ดีใจแทนทั้งคู่ที่จะได้เริ่มนับหนึ่งกันใหม่สักที
โล่งใจเรื่องคุณหญิงแม่ด้วยค่ะที่ท่านแลดูจะเข้าใจลูก ตอนคุณมินบรรยายฉากที่คุณหญิงเปลี่ยนใจควงลูกชายไปงานแทนจากเดิมที่จะเป็นมินตราเพราะเห็นถึงความรู้สึกที่แท้จริงของลูก เรานี่ร้องไห้แทนเอสซะงั้น ฟีลแบบแอบโล่งใจล่วงหน้าแทนเอส ฮ่าๆๆ ก็หวังว่าทั้งพ่อและแม่เอสจะรักและเอ็นดูแคปในอนาคตด้วยนะ
ว่าแต่เอสจะทำเป็นเข้มให้แคปจีบตัวเองไปทำไม ตัวเองเพิ่งทำโหดแถมเล่นตัวให้เขามาจีบแต่ดันเอาแบลคการ์ดให้เขาซะงั้น
ถ้าเราเป็นแคปนี่เราจะไม่กลัวเลยค่ะ นี่บอกเลย เป้าหมายเล่นอ่อยซะขนาดนี้ 55555555
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 14-11-2015 01:20:18
ตอนจลน่เรายิ้มไม่หุบเลยยยยย
ถึงแม้เรื่องเฮียเต้จะยังเป็นปัญหาอยู่ แต่มันคงไม่ดราม่าเหมือนที่ผ่านมาใช่มั้ยยยย
โอ้ย แคปยิ้มให้เอส ใจบ๊อดีเลยค่าาาาาา :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 14-11-2015 01:33:06
ก็คู่นี้เค้าเศร้ามานานแล้วววว ขอหวานเถอะน้าต่อจากนี้ :impress2: :impress2: :impress2:
รักเอสแคปเสมอออออ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 14-11-2015 01:46:59
แคปสู้ๆนะ จีบเอสนี่ไม่ยากแน่ๆ อ่อยเข้าไปเลยอ่อยเข้าไป
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 14-11-2015 02:35:46
สนุกมากก
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 14-11-2015 04:08:46
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-11-2015 04:41:55
กลัวทั้งคู่จะไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกัน
แต่พอแคปตกลงจะจีบเอสเท่านั้นแหล่ะ
นิ้มแก้มแตก ฟินไปถึงตอนหน้ากันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 14-11-2015 06:42:45
อยากอ่านอีกจัง แต่ต้องอดใจรอไปอีกครึ่งเดือน คนเขียนสู้ๆ น่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 14-11-2015 06:49:26
เล่นตัวนักเดี๋ยวก็ชวดหรอก
อย่าลืมว่าแกรวยไม่ถูกใจพี่ชายเค้านะ :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 14-11-2015 07:49:28
โอ้ยยยย แคปจีบเลย ๆๆ จีบเอสให้ติดเร็วๆน๊าเค้ารอฟินอยู่ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-11-2015 08:45:55
อยากเห็นแคปจีบเอสเร็วๆจัง
อยากรู้จังว่าแคปจะเริ่มต้นจีบเอสยังไงน๊า 555
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 14-11-2015 08:57:23
แคปจะจีบเอสแล้วน่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 14-11-2015 09:00:19
ป้าๆนี่ตามลุ้นกันจนเหนื่อยแล้วว่าพารท์นี้มันจะได้คุยกันไหม หรือจะประชดใส่กันอย่างเดียว
ชอบฉากที่เอสรีบเดินลงมารับแคปมาก ฉากนี้เห็นได้ชัดเลยว่าเจ้านายที่เย็นชาของทุกคน มันก็แสดงความรู้สึกอย่างอื่นเป็นด้วย นอกเหนือจากทำหน้านิ่งๆ แต่แอบหมั่นไส้นิดนึงเรียกเค้ามายังทำมาเล่นตัวใส่ซะงั้น อิเอส แถมตอนจบยังมีการมอบBack Card ให้ ถ้าแคปจะได้สิทธิพิเศษเหยอะขนาดนี้ แต่งงานกันเลยเหอะแก ให้บัตรนี้ก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วเนอะ ยังให้จีบอีกเนอะพี่เอสจอมซึน คาดว่าหลังจากนี้แคปคงได้โดนเอสทั้งแกล้งทั้งเอาคืนแบบสมใจยากแน่นอน
อยากได้โมเมนต์ของเอสแคปเหยอะๆ รอเค้าหวานกันอยู่นะคะคุณมิน
ตอนหน้ามาเร็วๆได้ไหมคะ ใจะขาดทุกตอนอ่ะ55555 อยากอ่านต่อมาก :katai2-1:
ขอบคุณมากค่ะคุณมิน เราก็รักเรื่องนี้มากๆเหมือนกัน มารอหน้าเล้าทุกวัน ปกติไม่ค่อยติดนิยายเรื่องไหนขนาดนี้ แต่เรื่องนี้เหมือนสารเสพติดอ่ะ ถ้าไม่อ่านเหมือนจะขาดใจตาย ตอนใหม่ยังไม่มา ก็นั่งอ่านซ้ำตอนเก่ารอไปก่อน5555555
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 14-11-2015 09:06:02
ฟินอ่ะะะะ
เค้าจีบกันล้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: KAEHUB ที่ 14-11-2015 09:06:45
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 14-11-2015 09:24:22
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 14-11-2015 09:25:19
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 14-11-2015 09:30:19
เรารำคาญอิพี่เต้มาก มันเป็นอะไรมากไหม คนรวยเคยเยียบตาปลามันเหรอ โอ้ยยย..ตั้งแง่กับเอสเหลือเกิน ฟังๆดูคือแกเชียร์แบงค์สินะแต่เสียใจ ชิชิ....ปากบอกไม่ได้เป็นเหมือนแคปแต่กลับผูกพันธ์กับพี่รัฐซ่ะ ขอให้แกรู้ตัวเมื่อสาย ขอให้พี่รัฐมีคนมาจับมาจอง
ส่วนแบงค์นี่เราไม่ขอสงสารอะ เราหมั่นไส้ส่วนตัวเราเองล้วนๆ 5555 คนเค้าไมารักยังตอแย แล้วมากดดันทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ชิชิ
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-11-2015 09:38:44
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 14-11-2015 09:57:56
ตอนหน้าจีบเอสแล้ว
ถ้าทำให้รักจะเลิกยุ่งกับทุกคน
ไม่ต้องทำอะไรก็เลิกยุ่งแล้วมั่ง
ย้อนกลับสินะ
อยากเห็นโมเม้นที่แคปเป็นฝ่ายจีบบ้าง
แต่แคปยังขึ้นง่ายเหมือนเดิม
ถ้าแคปไม่พอใจจับจูบซะเลย
เดี่ยวเอสก็ยอมเองแหละ
ได้การ์ดดำมาคนธรรมดา
แต่รับสิทธิเท่าครอบครัว
รอรอรอเสมอค่ะ
ตั้งตารออีกครั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 14-11-2015 10:32:50
ขอบคุณนักเขียน จากใจนักอ่าน #เอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 14-11-2015 10:39:03
สมกับที่รอคอยมากๆเลย ขอบคุณที่มาต่อและจะรอตอนต่อไปอีก :katai2-1:
เป็นกำลังใจให้นะ จุ๊บๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 14-11-2015 11:46:01
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 14-11-2015 12:25:07
ปล.มาต่อเร็วๆนะค่าาาาาาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 14-11-2015 13:03:54
ที่มาแชร์ดรื่องราวดีดีให้กัน :man1: :man1: :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-11-2015 13:15:04
เอสอ่อยขนาดนี้ ถ้าแคปไม่กระโดดงับ คงไม่มีโอกาสอีกละ
... อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ เอสก็อย่าแกล้งแคปมากเน้ออออ
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 14-11-2015 14:05:12
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 14-11-2015 14:11:50
คุ้มค่าการรอคอยมากกกกก
ยาววววววววววววววววววว ใช้เวลาอ่าน ครึ่งวันเลยทีเดียว
รอดูคาปูจีบเอสกัน
ปูเสื่อออออออ :hao3: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 14-11-2015 14:12:22
แต่ช่วงที่เอสแคปเจอกันคือดีงามมาก รักมากมาย เอสอย่าเยอะ 5555 ให้แคปจีบง่ายๆหน่อยนะอย่าเก๊กมากล่ะ เดี๋ยวได้เปลี่ยนจากแคปจีบต้องตามไปจีบเอง อุตส่าห์วางแผนมาเยอะ รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 14-11-2015 14:12:50
คาปูใจง่ายไปนะลูก
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-11-2015 14:56:14
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 14-11-2015 15:35:48
หยุดฟินไม่ได้ :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-11-2015 16:44:02
ดีใจที่แคปคิดได้ และกล้าที่จะตอบรับคำเชิญ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: iAlexiajang ที่ 14-11-2015 17:43:43
แต่ก็เหมือนว่าพี่เต้นี่คงเป็นปัญหาใหญ่น่าดู เหมือนแบบบอกว่าแคปโตนะ แคปจะรักจะคบกับใครก็ได้ที่ไม่รวย ก็เหมือนบอกกะแคปว่าไม่ให้คบกะเอสป่ะว่ะ? พี่เต้แกมีอะไรอยู่ในใจมั้ยนี่ รออออออ ขอบคุณนักเขียนด้วยงับที่แต่งให้เราได้อย่างเสียอย่าง <3
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 14-11-2015 18:02:18
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 14-11-2015 18:12:21
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 14-11-2015 18:34:14
ถึงจะรู้ว่ามีมาม่ารออยู่แน่ๆ แต่ก็ขอฟินหน่อยเห้ออ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 14-11-2015 18:35:15
เอสซึนได้ใจซึนได้น่าหยิกมากกกก
ทำเป็นเล่นตัวน่ะ เอสโหมดนี้มันแบ้วจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Pingiess ที่ 14-11-2015 18:50:52
ว่าจะไม่มาม่าแต่ก็เสียน้ำตาให้ประโยคว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ ฮืออออออออออออ
แต่สุดท้ายๆๆๆๆเอสเอ๊ยยยยยยยยยยยยย คิดวิธีได้เจ้าเล่ห์มากกกก
แคปจ๋าาาาา จีบให้ติดไวๆนะ ไฟท์ติ้งงงง
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 14-11-2015 19:49:46
แคปตัดสินใจถูกแล้วที่บอกเอสว่าจะจีบเอส จะเอาหัวใจเอสกลับมาให้ได้น๊าา ซึ่งจริงๆก็เป็นของแคปแต่แรกแล้วอ่ะโน๊ะ อิอิ
ดีใจมากๆอ่ะ ดีใจจจจ ฮือออออออ
แล้วเอสก็ขี้อ่อยซะขนาดนี้ งื้ออออออ
แคปต้องรีบๆรวบรัดเลยนะๆๆๆ
ปอคงนั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่หน้าห้องแล้วนั่น ส่งถึงฝั่งแล้วววว
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววววว จะจีบกันฮาร์ดคอร์แบบที่เอสเคยจีบม้ายยยย
แคปต้องจัดหนักจัดเต็มแน่นอนเชื่อดิๆๆ
ไม่ต้องไปสนคำไอ่เฮียเต้นะว่าห้ามรักคนรวย
ก็คนจะมีผัวรวย ช่วยไม่ได้!!!
รักเอสรักแคป
สู้ๆน๊าาาา ลุยจีบโล้ดดดดด
เอาให้เอสคลั่งหลงหัวปักหัวปำ(กว่าเดิม)ไปโล้ดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-11-2015 19:53:39
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 14-11-2015 21:48:42
อ่านช่วงแรกของตอนที่28 รู้สึกท้องใส้บิดมวน ความรู้สึกอึมครึม ปวดฉี่แต่ไม่สามารถละสายตาจากโทรศัพท์เพื่อที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำได้ อ่านถึงช่วงสุดท้าย ความรู้สึกเหมือน เจอเรื่องเซอไพรส์ อย่างกะเฮีนท็อป บิ้กแบงมาเคาะประตูหน้าบ้าน คือ กริ้ดมากกกก อ่านไปยิ้มไป กริ้ดไป ตรง #จีบกูสิ อร้ายยยย เหมือนเราบรรลุ อย่างกะนิพพานแล้ว คือสมใจแล้วไอ้ดราม่าอืมครึม เราทนอ่านอย่างปวดใจเพื่อคำๆนี้แหล่ะ อร้าย ขนาดตอนพิมพ์เรายังพิมพ์ไปบิดไปเลย อย่าปล่อย เราอารมณ์ค้างนาน รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: runningout ที่ 14-11-2015 21:49:39
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-11-2015 22:23:08
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-11-2015 23:07:57
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 14-11-2015 23:42:51
ไม่ได้อ่านนิยายที่บรรยายความรู้สึกออกมาได้ลึกซึ้งขนาดนี้มานานแล้ว
ภาคแรกกับภาคนี้ให้ความรู้สึกที่ต่างกันมากเลย ภาคที่แล้วให้อารมณ์แบบเด็กๆ กวนๆ เล่นๆ ฮาๆ ยังไม่รู้เดียงสา แต่ภาคนี้แสดงถึงการเติบโตขึ้นมากเลย (ภาคที่แล้วเราขอยกให้ฉากแจ่วฮ้อนอ่ะ 555 เขียนดีมาก ชอบสุด :m20:)
สำหรับตอนนี้อ่านแล้วลุ้นมาก ทั้งลุ้นฉากพบกันของแอสแคป และลุ้นว่าจะเจอ tbc :ling3:
ตอนที่แคปพูดว่า "อย่า - ให้ - กู - เกลียด" คือแคปต้องการจะขู่จริงๆ เหรอ คือเราแอบคิดว่ามันเป็นความนัยที่แคปจะบอกว่าตอนนี้ยังไม่เกลียดก็คือรักอยู่หรือเปล่า แต่ถ้าเอสบอกว่ามันเป็นอะไรที่เหมือนมีหอกแหลมมาทิ่มแทง คงเป็นการขู่จริงๆ ล่ะมั้ง
สำหรับเรื่องแบล็คการ์ด ไม่รู้ว่าเอสรู้ว่าแคปรู้โผจากปอมาก่อนหรือเปล่านะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น มันก็เหมือนกับการแสดงให้เห็นถึงเยื่อใยที่มีอยู่อย่างเปี่ยมล้นของเอส และเป็นการต้อนรับลูกสะใภ้ตระกูลรัชชากันเลยทีเดียว :-[
สำหรับเรื่องครอบครัว ทางแคปก็ผ่านแล้ว ส่วนทางเอส มีลุ้นกับคุณแม่อ่ะ ดูแล้วน่าจะเป็นคนใจกว้างอยู่นะ
จากนี้ก็เป็นเรื่องของนายทั้งสองคนแล้วนะ เริ่มแรกเอสเป็นคนตามตื้อเกาะติดนายนะแคป จากนี้แคปต้องเป็นฝ่ายทำบ้างแล้วล่ะ เชื่อเลยว่า...มันต้องสนุกแสบสันต์แน่ๆ เลย
สุดท้าย ฮรืออออ เราคงต้องมีอาการลงแดงไปอีกครึ่งเดือนแน่ๆ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 15-11-2015 00:01:30
แต่ก็อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
ม่ต่อเร็วๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-11-2015 00:47:07
แถมแคปยังรู้สึกผิดจริงจังไปอีก อันที่จริงเอสน้อยใจอ่ะเนอะเพราะห้าปีที่ผ่านมาก็ตามติดชีวิตแคปไม่ห่าง
ฉลาดมาแต่ไหนแต่ไรละ เอาเพื่อนสนิ๊ทสนิทเขามาเป็นเลขา ยังไงก็ตัดกันยาก แถมตามตัวง่าย ใช้ไรปอต้องทำอีก
ที่ตริงปอเก่งด้วยแหละ ท่านปอ 5555 ยิ่งใหญ่ใหญ่แล้วนะคะ คนอ่านชอบปอนะดูเป็นคนที่มีสติเสมอมากสุดในเรื่องละ
ไม่ได้จะว่าพระนายไม่มีสติใช่ไหม ที่จริงก็ว่าแหละค่ะ 5555 อีป้าต้อนรับนั่นน่าโดนกุดหัว นี่ใคร นี่แคปนะเฮ้ย
เมียท่านประธานเฮ้ย เอสลงมารับเองเลย น่ารักตรงนี้ แต่พอขึ้นไปกวนตีนเสียไม่มี คือแคปแหย่ขึ้นมากๆ ไปอีก
ยิ่งโมโหยิ่งน่ารักอ่ะ ตอนแคปคิดว่าคนเดียวที่รักคือเอสก็ซึ้ง จีบบ้าจีบบอไร๊ รักกันขนาดนี้แล้ว ไปขอกันเลยเห๊อะ
แคปโตขึ้นเยอะ โตจนพี่เต้ปล่อยละ เพรทะน้องไม่มีความสุขจริงจังสักที แม่เอสก็เหมือนกัน
แคปอ้วนขึ้นเหรอ น่าหอมแก้มเนอะ สงสารเอสว่ะคงอยากกอดอยากหอมใจจะขาด
น้องโบว์ เฮ้อ ตัดใจเหอะแมลงเม่าตัวน้อยๆ โบว์ไม่ผิดไรเลย เอสแหละนิสัยไม่ดี เรื่องนี้คือแย่มาก
แบงค์ก็น่าสงสารนะ รักน้องมากจริงๆ รักแคปมากด้วย โอ้ย คงห้ามใจวันละร้อยพันหน น่าสงสาร
แต่แคปเป็นของเอสอ่ะ ตัดใจซะนะคะ
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก ยาวมาก แต่ก็อ่านแบบไม่อยากให้จบตอนเลย ฮรือ ติดงอมแงม
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 15-11-2015 02:26:11
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 15-11-2015 02:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 15-11-2015 07:19:35
คราวนี้แคปจะจีบแล้วววววว
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 15-11-2015 11:13:08
ง่อววววววว มันอยู่ตรงนี้ ที่วางแผนมาทั้งหมดนี่ เพื่อสิ่งนี้
เพื่อให้แคปจีบตัวเองงงใช่หม๊ายยยย ย 5555
แหม่ๆๆๆ เอสทำเป้นซึนนะ เล่นตัวนะ ทั้งที่จิงนี่ไปทั้งตัวทั้งใจแล้วเหอะ
โอ้ยยยย อ่านตอนนี้แล้ว ติ่งนี่ปริ่มแรงมว๊ากกกกก งื้อออ ฟินอ่ะบอกเลยย
นี่ขนาดแค่บอกให้จีบนะ ยังฟินขนาดนี้ แล้วถ้าจีบติด(?)จะฟินนขนาดไหนนน
อยากเห็นแล้วว....แคปจีบเอสจะเป็นยังไงน๊าาา~
ปล.แอบขัดใจเฮียเต้นิดนึงอ่ะ คืออัลไล“ใครก็ได้ที่มึงรัก ฐานะไม่เกี่ยว ขออย่างเดียวห้ามรวย!” เพื่อออ... o12
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 15-11-2015 12:19:38
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 15-11-2015 13:56:16
วี้ดดดดดดดดด
อิเต้ ชั้นยังไม่ลืมเรื่องที่แกทำไว้หรอกนะ ฮึ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 15-11-2015 15:24:35
เริ่มหัวข้อโดย: jibjibjingjing ที่ 15-11-2015 16:10:50
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 15-11-2015 18:55:11
เริ่มหัวข้อโดย: Garips ที่ 15-11-2015 20:44:15
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 15-11-2015 21:25:40
กลัวรีบลงจะรีบจบอ่ะ อ่านเรื่อยๆแบบนี้ดีแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 15-11-2015 23:12:00
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 16-11-2015 12:48:29
แคปจะใช้วิธีไหนจีบเอสน๊าาา
อยากรู้แล้ววอ่ะ รอตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 16-11-2015 16:31:13
บอกตรงๆระดับความเกลียดขี้หน้าของเต้ แบงค์ และโบว์ ยังสูงเท่าเดิม โผล่มาฉากไหน ตอนไหนก็อ่านข้ามๆเอา ...เมื่อไรจะออกนอกวงโคจรของเอสกับแคปไปสักที..น่ารำคาญ
ปล.จีบเอสดีๆนะลูก ส่วนบัตรที่เอสให้มาก็ใส่กรอบเลี่ยมทองห้อยคอเอาไว้เลยนะจะได้ไม่หาย
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 16-11-2015 16:43:40
เริ่มหัวข้อโดย: sangigi ที่ 16-11-2015 18:12:56
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-11-2015 20:20:41
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 16-11-2015 22:57:56
ตอนเอสอยู่กับเพื่อนๆก็รั่วซะ ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเอสพูดน้องนิ่งๆ นึกไม่ออกเลย แหมพ่อหนุ่มเนื้อหอมมีคุณนายหลายคน แคปเป็นใครทำไม่รู้จัก รู้สึกนอยด์นี๊ดหนึ่ง น่านักเชียว กับเมี่ยงไม่รู้ทำใจได้หรือยัง ไม่อยากให้เมี่ยงหวั่นไหวกับเอสอีก
ตอนนี้ไม่โกรธพี่เต้ละ พี่เต้รักน้อง ให้น้องเลือกความรักได้เอง ถึงจะบอกว่าไม่ให้รักคนรวย แต่ก็เชื่อว่าพี่เต้จะยอมรับเอสได้ เพราะเดิมพี่เต้ก็รักเอสอยู่แล้ว ที่ทำไปก็เพราะรักน้องมากคิดว่าน้องยังเด็ก กลัวน้องเสียใจ ถ้าตอนนี้เอสพิสูจน์ตัวเองได้ว่าจะไม่ทำให้แคปเสียใจ ดูแลแคปได้ก็คิดว่าพี่เต้จะโอเค อยากให้พี่เต้กับเอสเข้าใจกันกลับมาเอ็นดูเอสเหมือนเดิม
ชอบตอนที่แแคปมาหา เอสลงมารับแล้วมองหา น่ารัก หมั่นใส้เอสมากตอนที่แกล้งแคปฉันพูดนาย ตอนนั้น อยากให้แคปกลับบ้านไปเลย ตัวรักเขาจนไม่มีตาไปมองคนอื่น เจอหน้ายังจะมาพูดาทำร้ายจิตใจอีก เป็นไงล่ะเจอของจริงอย่างแคป กลับตัวแทบไม่ทัน มันทำให้รู้ว่าสุดท้ายแล้วใครใหญ่ 5555
เจอประโยคบอกให้แคปมาจีบตัวเอง เรายิ้มปาจะฉีก (เหมือนแคป 55 )ประโยคนี้หายหมั่นใส้ผู้ชายขี้เก็กไปเลยเอสกลายเป็นผู้ชายขี้อ่อย 5555 อยากให้เขามาหาโถพ่อคุณยอมเอาตัวเข้าแลกเสนอให้เขามาจีบตัว จะมุ้งมิ้งไปไหน อยากให้แคปเอาใจอะดิ อยากรู้เอสจะใช้ แผนอะไรให้แคปมาหา ให้มาจีบ แคปจะจีบเอสแบบไหน คงมุ้งมิ้ง ตรงข้ามกับตอนโดนจีบแน่ๆ แต่คิดว่าเอสคงจะเอาแต่ใจสุดๆ ชดเชยเวลา5ปีที่คิดถึง ไม่ได้กอดไม่ได้หอมแคปมานานมากกก
สู้สู้นะแคป จีบเอสได้อยู่แล้ว เจ้าตัวเขากายพร้อมใจพร้อมขนาดนั้น
ปล รักเอสแคปมากกกก ติดงอมแงม เฝ้ารอทุกวัน ขอบคุณมากๆนะคะคุณมิน
เริ่มหัวข้อโดย: kaatig ที่ 17-11-2015 14:32:45
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 19-11-2015 01:26:02
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 19-11-2015 20:32:53
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 19-11-2015 21:33:48
เอสในใจคงลุ้นล่ะซิว่าแคปจะยอมทำตามข้อเสนอมั้ย
รอดูวิธีการจีบหนุ่มของแคปว่าจะเป็นแบบไหน
มาต่อไวๆนะ รู้สึกตื่นเต้น
รักเอสแคป :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 20-11-2015 15:44:33
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 21-11-2015 03:17:10
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 21-11-2015 08:44:59
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 21-11-2015 21:55:16
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 22-11-2015 21:38:58
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 22-11-2015 21:54:11
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 22-11-2015 21:54:57
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 22-11-2015 22:00:49
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 22-11-2015 23:53:36
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 23-11-2015 00:28:14
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-11-2015 08:18:30
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-11-2015 09:48:33
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 23-11-2015 13:17:40
เริ่มหัวข้อโดย: p9hmiew ที่ 23-11-2015 18:09:57
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 23-11-2015 20:42:32
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-11-2015 21:02:16
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 23-11-2015 23:04:13
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 24-11-2015 00:03:10
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 24-11-2015 01:42:32
จบแบบอยากรู้ตอนต่อไปเร็วๆ555
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 24-11-2015 12:31:39
ตอนเศร้า ก็เศร้าจนน้ำหูน้ำตาไหล ตอนนั้นโครตเกลียดลาเต้เลย
ตอนนี้ก็ได้แต่เป็นกำลังใจให้คาปูจีบเอสให้ติดน้าาาาา
รอตอนต่อไปนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 24-11-2015 13:01:40
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 24-11-2015 14:19:03
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 24-11-2015 14:39:56
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 24-11-2015 17:54:43
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 24-11-2015 19:46:42
คิดถึงเอสแคปแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4:
ใกล้ลอยกระทงแล้ว ขอตอนพิเศษลอยกระทงคู่นี้บ้างได้ไหมคะ555555555 :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 24-11-2015 22:46:30
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 24-11-2015 22:59:50
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 25-11-2015 06:36:12
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 25-11-2015 06:40:52
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 25-11-2015 07:14:38
เริ่มหัวข้อโดย: Petalkiss ที่ 25-11-2015 09:15:39
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 25-11-2015 11:09:03
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 25-11-2015 17:01:05
เริ่มหัวข้อโดย: ryktee ที่ 25-11-2015 22:03:29
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-11-2015 22:16:11
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 25-11-2015 22:21:03
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 25-11-2015 22:24:28
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 25-11-2015 22:35:59
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 25-11-2015 22:39:12
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 26-11-2015 00:14:22
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 26-11-2015 13:00:52
ปล.มินนี่สู้ๆ นร้าาาาาาาาาาาาา :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 26-11-2015 14:35:51
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 26-11-2015 19:23:32
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 26-11-2015 20:49:45
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 26-11-2015 21:31:11
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 26-11-2015 21:34:59
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 26-11-2015 22:56:45
เริ่มหัวข้อโดย: minmin96 ที่ 27-11-2015 01:22:45
ทรมานจังเลย..รอดูวิธีการจีบของแคปว่าจะออกมาฮาแค่ไหน
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 27-11-2015 09:30:32
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 27-11-2015 11:05:35
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 27-11-2015 19:19:53
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 27-11-2015 21:25:53
จะสิ้นเดือนนนนนแล้วนะ
จะมายังเอ่ยยยยย
คิดถึง คาปู กะ เอส แล้ววว
:mew2: :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 27-11-2015 21:27:21
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-11-2015 21:36:42
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 27-11-2015 22:53:18
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 28-11-2015 11:30:33
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 28-11-2015 12:13:35
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 28-11-2015 15:18:45
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 28-11-2015 15:26:18
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 28-11-2015 16:23:04
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 28-11-2015 16:43:44
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 28-11-2015 17:04:57
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 28-11-2015 20:29:44
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 28-11-2015 21:36:02
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 29-11-2015 05:26:26
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 29-11-2015 07:11:06
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 29-11-2015 07:36:25
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 29-11-2015 13:38:59
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 29-11-2015 18:15:05
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 29-11-2015 19:20:32
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 29-11-2015 19:27:29
... วันนี้จะมาไหมน๊าา~
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 29-11-2015 21:02:27
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 29-11-2015 21:40:05
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 29-11-2015 21:41:41
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 29-11-2015 21:49:40
https://www.youtube.com/v/TYjLoavJyEc
[29]
เรื่องมันยุ่งยากที่สุด ตรงนี้....
ปรเมทวางโทรศัพท์มือถือลงพร้อมกับใบหน้าที่แลดูเคร่งเครียดขึ้นนิดๆ ข้อความจากไอ้เพื่อนสนิทตัวดีที่สั่งตรงมาจากไร่นั่น
(มึงเข้าไปสังเกตให้กูทีสิวะ เจ้านายมึงช่วงนี้อารมณ์เสียบ่อยหรือเปล่า ชอบทำหงุดหงิดหน้าตาเหมือนยักษ์จ้องจะกินคนอะไรแบบนั้นน่ะ ช่วงนี้เป็นบ่อยไหม)
“ห๊ะ? อะไรของมึงวะแคป วันนี้ก็จะให้กูดูอีกจริงดิ” ช่วงอาทิตย์นี้ดูไปกี่ครั้งแล้ววะเนี่ย
(เอาน่า ทำตามที่กูบอก ถ้ามึงมาที่ไร่กูติดกาแฟไซส์พิเศษมึงแก้วนึง จะชงให้สุดฝีมือเลย)
“เดี๋ยว กูยังไม่ได้บอกเลยว่าตกลงจะดูให้อีก”
(แต่กูเป็นเพื่อนมึงนาไอ้ปอ ทำตามที่กูบอกซะดีๆ!)
“แคปมึงแม่ง”
(ก็เออสิ กูไม่วานให้มึงช่วย ให้กูวานใคร)
“โถ่แคป กูก็บอกมึงไปแล้วเรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเข้าไปดูให้ยุ่งยาก กูเจอกับเขาทุกวันเห็นกันทุกวันคุยกันทุกวัน กูบอกมึงแล้ว เจ้านายกูน่ะ...ปกติ”
(กูไม่เชื่อ) แคปยืนยัน
“พอกูบอกความจริงก็ไม่เชื่อ”
(นี่จริงเหรอวะ นายมึงไม่หงุดหงิดสักนิดจริงดิ)
“อืม คุณเอสปกติว่ะ”
(แปลก)
“ทำไมมึงถึงคิดว่าแปลก” มันแปลกเหรอวะ เจ้านายเขาก็ชอบทำหน้านิ่ง ๆ แบบนี้ตลอดอยู่แล้ว
(.........................) ก็แปลกสิ คนอะไรบอกให้เขาจีบ พอเขาตกลงแล้วตั้งใจหายตัวไปนานๆมันกลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดเหรอวะ???
แคปคิดจนหัวคิ้วพันกันยุ่งไปหมด
“แคป? ยังอยู่ป่ะเนี่ย” เพราะว่าแคปเงียบหายไปนานปอจึงเรียกขึ้น
(เออๆช่างเหอะ เอาใหม่ดิ๊ไอ้ปอ มึงช่วยกูอีกนิดดูให้หน่อยวันนี้เจ้านายมึงมีหงุดหงิดมั่งไหม ช่วยเข้าไปดูให้กูที เดี๋ยวอีกสักครึ่งชั่วโมงกูโทรหามึงนะ)
“กูเข้าไปสืบให้มึงก็ได้ แต่มึงต้องตอบคำถามกูมาก่อน”
(ว่า...)
“ทำไมมึงไม่เข้ามาหาเจ้านายกูเลยวะ มึงหายหัวไปไหนตั้งเกือบสองอาทิตย์ ไหนว่ามึงจะ...”
(โอ๊ยๆๆๆไอ้หมาปอมึงมันไม่รู้อะไร กูแม่งเตรียมการอยู่ มึงก็รู้กูไม่เคยจีบผู้ชายกูก็ต้องเตรียมมั่งไรมั่ง)
“เตรียมอะไรของมึงวะ หายหัวไปตั้งนาน ถ้ากูเป็นคนรอนะ ขาดใจตายรอนานเกิ๊น”
(ใช่ไหมล่ะ กูก็กะให้เจ้านายมึงหงุดหงิดงุ่นง่าน รอกูจนแทบขาดใจตายไปเลยล่ะ ถึงตอนนั้นอะไรๆมันก็ง่ายยยย หึหึ)
ปอขำพรืดออกมาในความเจ้าเล่ห์ของแคป จะว่าไปมันก็จริง เสียงหัวเราะน่าจะดังจนแคปต้องจุ๊ปากปรามแบบดุ ๆ สุดท้าย เขาก็ถามออกมาว่า “แล้วมึงจะมาหานายกูวันไหนน่ะ”
(เร็ว ๆ นี้)
.
.
หลังจากนั่งคิดตามคำพูดเพื่อนรักเพื่อนแสบอยู่ครู่หนึ่งปอตัดสินใจลุกขึ้นไปชงกาแฟร้อนก่อนเดินไปเคาะประตูห้องทำงานของเจ้านาย พอค่อย ๆ เปิดเข้าไปเจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่
หน้าตาไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าดูนิ่ง ๆ และสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคำถาม....มึงจะเข้ามาทำไม กูไม่ได้เรียก
แต่ปอหาได้สนใจไม่ เขาต้องทำตามคำขอร้องของไอ้เพื่อนเกลอก่อน
“กาแฟครับ”
“ขอบใจ”
แก้วกาแฟแทบหลุดมือตอนที่ปอได้ยินคำว่าขอบใจจากปากเจ้านายตัวเอง ทุกทีจะโดนด่าสิไม่ว่า บังอาจเสิร์ฟกาแฟให้ทั้งที่ไม่ได้สั่ง แต่วันนี้แปลก
หรือว่าจะอารมณ์ดี..............ไม่จริ๊ง!!!
“มีอะไร” เพราะว่าปอยืนจ้องเขาตาโต ไม่ยอมออกไป เอสที่กำลังจะยื่นมือไปหยิบแก้วกาแฟมากินจึงถามขึ้น
“คุณเอสไม่ออกไปที่ไหนเหรอครับ”
“ทำไม” เอสสวนกลับเสียงดุ ปอสะดุ้งกับเสียงนั่นแต่แล้วเขานึกบางอย่างขึ้นได้จึงอมยิ้มออกมานิดๆ
“เพราะว่าคุณอารมณ์เสียมากจนไม่คิดจะออกไปที่ไหนเลยใช่ไหมครับ” เพราะว่าเพื่อนผมไม่ยอมมาหา นั่นทำให้คุณอารมณ์เสีย รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ หึหึ ปอนึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ แคปมันต้องมีอิทธิพลกับเจ้านายเขามากพอดูแน่ ๆ ล่ะ
แต่ทว่าคำตอบของเอสก็คือ
“อารมณ์เสีย? ไม่นี่ ช่วงนี้กูรู้สึกตัวเองอารมณ์ดีเป็นพิเศษด้วยซ้ำ กำลังนึกอยู่เลยว่าคืนนี้จะชวนสาวสวยคนไหนไปเที่ยวด้วยดี มึงเองจะไปด้วยกันไหมล่ะ”
“...............” ปออึ้งไปกับคำตอบนั่น นึกเสียใจแทนแคปจนต้องก้มหน้าไว้อาลัยให้มันเลยทีเดียว
“ออกไปได้แล้ว กูจะทำงาน”
“ครับนาย” คนถูกไล่ตอบเสียงแผ่วถอยหลังออกมาแทบไม่ทัน เขาทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะสักพักมีเสียงโทรศัพท์ดังเรียกเข้ามา พอเห็นเป็นชื่อแคปเขาถึงกับนึกคำพูดที่จะปลอบใจมันไม่ออก ก็รู้ว่าแคปมันค่อนข้างหวัง แต่เจ้านายเขาทำแบบนี้ก็เหมือนกับว่า แคปมันไม่สำคัญอะไรเลย จะมาจะไปไม่มีผลอะไรสักนิด
ที่สำคัญ ช่วงเกือบ ๆ สองอาทิตย์ที่ผ่านมา เขายังไม่เคยเห็นเจ้านายเขาเปิดคลิปวีดีโอวันคริสมาสต์ที่เพียรดูมาตลอดห้าปี ขึ้นมาดูอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แปลก...
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
ช่วงสายของวันนี้อากาศที่ไร่ยังคงร้อนระอุ ต้นมังคุดขนาดใหญ่แผ่กิ่งก้านออกมาปกคลุมให้ร่มเงา ข้างๆกันเป็นต้นเงาะที่จวนจะหมดฤดู
“คุณแคป? เป็นอะไรครับ”
โชนสังเกตเห็นว่าแคปที่กำลังนั่งย่อตัวคุยเรื่องพืชเรื่องดินกับเขาอยู่ดี ๆ จู่ ๆ มีสายเรียกเข้าแล้วคุยไปสักพักหน้าตาอารมณ์ดี ๆ กลับหดหายไปหมด เหลือแต่คุณแคปที่ทำหน้าตาเซ็งโลก ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ในแววตาแฝงไปด้วยความกังวลเต็มดวงหน้าและยิ่งกว่านั้นหลังจากกดวางสายแล้วกลับถอนหายใจออกมาหนักหน่วง ทิ้งตัวนั่งแหมะลงที่พื้นดิน ไม่สนใจว่าจะเปื้อนจะดำอะไรทั้งนั้น
“มีอะไรรึเปล่าครับ ต้องให้ผมไปรายงานคุณโก้ไหม” โชนถามขึ้นเพราะเห็นท่าไม่ค่อยดีแล้ว เขารีบลุกขึ้น หากแต่แคปกลับคว้าแขนไว้แล้วฉุดให้นั่งลงที่เดิม
“คุณแคปมีอะไรไม่สบายใจเล่าให้ผมฟังได้นะครับ ผมเป็นที่ปรึกษาให้”
ความจริงแล้วโชนอายุมากกว่าแคปแค่ไม่กี่ปี เขามาอยู่ที่ไร่นี้ตามคำสั่งของนายเหนือชีวิตเพราะว่าคุณเอสมีพระคุณกับเขาและครอบครัวอย่างหาที่จะเปรียบไว้ไม่ได้ การที่เขาถูกนายสั่งให้มาประจำการอยู่ที่นี่มันยังไม่เพียงพอด้วยซ้ำกับการที่จะทดแทนบุญคุณที่ชาตินี้ใช้เท่าไหร่ก็คงไม่หมด บุญคุณที่มีให้กับทั้งแม่ของเขา น้องชายของเขาและที่สำคัญเจ้านายยังฉุดดึงชีวิตของเขาให้ขึ้นมาเงยหน้าอ้าปากในสังคมได้อีกครั้ง
เขาคิดว่าตัวเองรู้เรื่องระหว่างเจ้านายกับคุณแคป...หากแต่มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องมาพูดจาแถลงไขให้ใครฟัง เรื่องส่วนตัวและความลับของเจ้านายไม่เคยรั่วไหลออกจากปากของเขาแม้แต่น้อย
เพราะอย่างนั้นเขาจึงได้รับความไว้วางใจจากคุณเอสเสมอ
“คุณแคป?”
เพราะว่านายน้อยของไร่ยังนั่งหน้าเซ็งมะทื่ออยู่ โชนจึงเรียกขึ้นมาอีกครั้ง แคปเงยหน้าขึ้นมองคนเรียก ก่อนเอื้อมมือขึ้นไปโน้มกิ่งของลูกเงาะสีแดงสุกเป็นพวงและเด็ดลงมาส่งให้นายโชนหนึ่งลูก
“คุณแคปให้ผมหรือครับ” คนถามๆหน้าตาตื่น ๆ มันไม่ปกติไง คือจริง ๆ แล้วเขาอยู่ในสวนแบบนี้จะเด็ดกินตอนไหนก็ได้ แต่แคปเป็นคนเด็ดให้มันดูแปลกพิกลอยู่
แล้วยังให้แค่ลูกเดียวอีก.....สมแล้วกับเป็นคนที่เจ้านายเขาชอบ
“ใช่ ลูกนี้สวยที่สุดในกิ่งนี้เลยนะ”
“ขอบคุณครับ” โชนไม่รู้จะพูดอะไรดีกว่าคำนี้ จะว่าแคปขี้เหนียวคงไม่น่าใช่ เคยให้อะไรๆเขาตั้งมากมายแต่ไม่ใช่เจ้าเงาะลูกเดียวนี่แน่ ๆ
“ผมมีอะไรจะถามนายโชนน่ะ ถ้าไงก็ช่วยตอบหน่อยได้ไหม”
“ถามอะไรหรือครับ”
โชนเก็บเงาะลูกนั้นใส่กระเป๋าเสื้อไว้ เขานึกในใจว่าเรื่องแบบนี้จะต้องรายงานคุณเอสหรือไม่ คิดไปคิดมาเขาก็ปลงตกว่าไม่ควร เพราะเป็นเรื่องเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงเริ่มทำงานของเขาต่อ นั่นก็คือกำลังโรยปุ๋ยใส่ใต้ต้นเงาะ และเก็บเศษวัชพืชเล็กๆน้อยๆ ในตอนนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าแคปจะขยับเข้ามาใกล้เขาอีกนิด โชนจึงเงยหน้าขึ้น ก่อนจะได้ยินคำถามที่ทำเอาตัวเองตกใจจนแทบเสียสติ
“ถ้านายโชนคิดจะจีบใครสักคนมาเป็นแฟน นายโชนจะจู่โจมยังไง จะทำวิธีไหนที่จะได้เขามาเป็นของตัวเองให้เร็วที่สุดเหรอ”
“.................” จะทำอะไรได้นอกจากอ้าปากค้างทั้งที่มือยังกำปุ๋ยคอกอยู่เต็มๆ คุณแคปถามอะไรออกมาวะ?? ทั้งที่เจ้านายเขาใช้ให้เขาเฝ้าดูไว้แท้ ๆ....ทั้งที่เจ้านายเขาไว้ใจใช้ให้เขาตามประกบอย่าให้ใครหน้าไหนได้เข้าใกล้แท้ ๆ
แต่คุณแคปกลับมาถามคำถามแบบนี้กับเขา
นี่เขาทำอะไรผิดพลาดตรงไหนวะ?????
“คะ คะ...คุณไปชอบใครมาเหรอครับ”
ตายไหมล่ะมึงไอ้โชน มึงกลับเข้ากรุงคราวนี้คุณเอสฉีกอกมึงตายห่าแน่ ๆ
“บอกไม่ได้หรอก ผมแค่ถามว่านายโชนจะทำยังไงต่างหาก ดูท่าทางเขาไม่ค่อยโอเคกับผมเลย เฮ้อออ งานนี้สงสัยจะเจองานหินแหง ๆ” แคปว่าไปเอามือถอนวัชพืชไปด้วย โชนที่ยังเอามือกำปุ๋ยอยู่แทบจะยกขึ้นมาป้ายหน้าให้ดำเป็นแบบทหาร แต่ติดที่ว่ามันเป็นปุ๋ยถ้าทำแบบนั้นคงเหม็น
“ธะ เธอเล่นตัวเหรอครับ”
แคปผงะไปนิดกับคำว่า..เธอ..ที่โชนใช้เรียกบุคคลที่พวกเขากำลังเอ่ยถึง แต่พอคิดในหลักความเป็นจริง โชนจะคิดว่าเขาพูดถึงผู้หญิงก็คงไม่แปลก แคปจึงพยักหน้ารับบอกว่าใช่ นายโชนดูหน้าเจื่อนลงไปได้อีกแคปจึงเอื้อมมือขึ้นไปเด็ดเงาะมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่ให้แค่ลูกเดียว เขาหักกิ่งยกให้ทั้งพวงกันไปเลย
นายโชนหน้าตาตื่น
“ช่วยผมคิดทีสิ ผมคิดจนหัวจะแตกแล้วเนี่ย พวกคนกรุงเทพเขาชอบให้เข้าหาแบบไหนอ่ะ จู่โจมเลยดีไหม หรือว่าค่อยเป็นค่อยไป อ้ะ!หรือว่าจะทำแบบในหนัง เอาทุเรียนดักตีหัวแล้วลากเข้าห้องไปเลยอะไรแบบนั้นน่ะ”
“คุณแคปตลกแล้วครับ จะไปทำแบบนั้นกับผู้หญิงได้ยังไง”
“ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงก็ทำได้งั้นสิ”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมหมายถึงมันไม่ใช่เรื่องดี”
“งั้นนายโชนบอกมาก่อน ถ้านายโชนจะจีบใครสักคนโดยที่เขาท่าทางจะยากเนี่ย นายโชนจะทำยังไง”
“ผมไม่แนะนำหรอกครับ” ผมไม่อยากให้คุณไปจีบใครหน้าไหนทั้งนั้น คุณเป็นของเจ้านายผมคนเดียวนะ
“ใจร้ายนะเรา ผมมาขอคำปรึกษาเพราะคิดว่านายโชนน่าจะมีประสบการณ์อะไรแบบนี้เยอะ บอกกันหน่อยสิ ผมรู้หรอกสาว ๆ ไร่ข้าง ๆ มาติดนายโชนเยอะจะตายแสดงว่าต้องมีไม้เด็ดอะไรดีแน่เลย”
ที่จริงเรื่องนี้เจ้าอาร์บอกมาว่าพี่โชนแกเนื้อหอมสำหรับสาวแถวนี้มากๆ อาจเพราะหุ่นสีแทนกำยำ ตัวสูงใหญ่เพราะว่าออกกำลังกายและทำงานหนักเสมอ สาวๆคลั่งไคล้กันแบบสุดๆแต่ก็ยังไม่เห็นว่าแกจะเลือกเอาใครมาทำภรรยาเลยสักคน
“แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงได้มาถามเรื่องนี้กับผมกันล่ะครับ ผมว่าคุณต้องมีประสบการณ์เยอะกว่าผมอีกนะ”
สำหรับผู้หญิงน่ะก็ใช่ครับพี่ ที่สำคัญมันนานมาแล้ว “เอ่อ ผมก็แค่ลองถามดูน่ะ”
“ว่าแต่คุณแคปไปชอบสาวที่ไหนล่ะครับ” ผมจะได้ตามไปเก็บกวาดให้เรียบร้อยก่อนที่คุณจะได้จู่โจมเธอ หึหึ โชนอยากจะร้องไห้อยู่ในใจ ต้องพยายามหาข้อมูลให้ได้มากที่สุด....เพื่อนาย
“ก็บอกแล้วว่า ผมบอกไม่ได้”
“บอกนิดนึงเถอะครับ”
“บอกไม่ได้หรอก”
“ถ้าคุณไม่บอก ผมจะไปฟ้องคุณอาร์ ให้คุณอาร์ไปบอกคุณโก้และหลังจากนั้นคุณโก้ก็จะโทรไปบอกคุณเต้ สุดท้ายคนที่จะมาบีบคอคุณก็คือคุณฟี่ ถึงตอนนั้น ผมไม่ช่วย!”
แคปมองคนพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อหู นายโชนที่ว่าซื่อๆ นายโชนที่ว่านิ่ง ๆ นายโชนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยิ้มสุภาพชาวบ้านๆให้เขาเสมอ แต่หน้าตาตอนนี้มันคือปิศาจโชนชัด ๆ
“บอกผมมาได้แล้วครับ คุณไปชอบผู้หญิงที่ไหนมา”
“ผู้หญิงที่ไหนเล่า!” ผู้ชายเหอะ อุ๊บ!!
แคปเผลอหลุดปากสวนพรวดออกไปยกมือปิดไว้แทบไม่ทัน เขารีบลุกขึ้นในขณะที่นายโชนเองก็ลุกตาม ตาเหลือกขึ้นอีกหน ยืนอึ้งและทึ่งอยู่กับคำตอบแบบไม่ตั้งใจที่ได้ยิน
“เดี๋ยวครับ คุณแคปคุณ....” นี่อย่าบอกนะว่าคุณจะไปชอบผู้ชายคนอื่นนอกจากเจ้านายของผม
“แคปโว้ยยยย เฮียโก้เรียกไปที่ร้านกาแฟน่ะ มึงมานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่วะ อ้าวนายโชนก็อยู่ด้วยเหรอ”
ราวกับเสียงระฆังจากสวรรค์มาช่วยชีวิตแคปไว้ เขารีบดึงอาร์บอกให้ออกไปจากที่ตรงนั้นแล้วหันไปมองคนที่ยืนมองตามพวกเขาสองคนอยู่ แคปใช้นิ้วชี้แนบริมฝีปากเป็นสัญลักษณ์ว่า ห้ามพูดมากล่ะ โชนพยักหน้ารับราวกับต้องมนต์ แคปจึงส่งยิ้มให้
แล้วแบบนี้ เขาจะส่งรายงานแบบไหนไปให้คุณเอสเจ้านายเขาวะเนี่ย
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
ปัง!!
เสียงประตูรถกระแทกปิดลงดังราวฟ้าผ่า เจ้าของรถหน้าตาหงุดหงิดก้าวลงมาไม่มองหน้าใคร
ช่วงนี้คุณเอสอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่ใช่สิ อารมณ์ไม่ดีเลยมากกว่า
ปกติกลับมาจากทำงานทีไรจะจอดรถลงที่หน้าบ้านแล้วส่งกุญแจให้เขาเลื่อนรถเข้าเก็บให้เสมอ หากจะออกไปที่ไหนอีกก็จะบอกให้เขาเตรียมคันที่จะใช้งานจอดไว้รอ
แต่ช่วงนี้...
หากเจอถังขยะก็คงจะเตะโด่งโดยไม่ต้องถาม
ฟิ้วววววว ตุ่บ!!!
“โอ๊ยย”
กระทั่งกุญแจรถยังเขวี้ยงให้อย่างแรง หน้าตาหล่อๆไม่ต้องพูดถึง บูดบึ้งหงิกงอยิ่งกว่าปลาทูแท้ทะเลอ่าวไทยที่ว่ากันว่าหน้างอคอหัก ไม่มีคำสั่งออกจากปากอะไรทั้งนั้น ไม่หันมาด่าก็ดีถมไปแล้ว ร่างสูงสง่าเดินฉับๆเข้าบ้านไม่สนใจไถ่ถามกันเล๊ยว่าหน้าผากที่โดนกุญแจพวงใหญ่ ๆ พุ่งเข้าใส่จะเป็นแผลแบบไหนอย่างไรบ้าง มีแค่สายตาที่ตวัดหันกลับมาแบบดุ ๆ
ราวกับกำลังต่อว่า....มึงมันเซ่อเอง ไม่รู้จักหลบให้พ้น ไอ้แมน!!
แมนเป็นหลานชายของคนดูแลรถเก่าแก่ตระกูลรัชชา จะบอกว่าครอบครัวของเขารับใช้รัชชามาตั้งแต่รุ่นคุณปู่เลยก็ว่าได้ เพราะงั้นตัวเขาที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณเอส พอเรียนจบออกมาจึงต้องเข้ามารับหน้าที่เป็นผู้ดูแลรถของคุณๆในคฤหาสน์หรูหลังนี้ตั้งแต่ช่วงเย็นถึงช่วงเช้าของวันถัดไป และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่เรื่องรถ หน้าที่ดูแลความปลอดภัยของที่นี่ในช่วงดึกเขารับผิดชอบทั้งหมด
แมนเลื่อนรถเข้าช่องจอดเรียบร้อย หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูตารางงานของเจ้านายว่ามีงานที่ต้องออกไปที่ไหนอีกบ้างจะได้จัดเตรียมรถไว้ให้ คือบางทีคำสั่งก็ออนไลน์มาจากคุณปรเมทไม่ก็คุณนาคิน
ในขณะที่เขากำลังเลื่อนดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือ รถยนต์คุ้นตาของใครบางคนขับเข้ามาจอดลงที่หน้าทางเข้าบันไดหินอ่อนหน้าบ้าน แมนจำได้ทันทีว่าเป็นรถของใครเขาวิ่งเข้าไปต้อนรับ ทำความเคารพ
“สวัสดีครับคุณปอ”
“คุณเอสกลับมาแล้วใช่ไหม” ปอก้าวลงมาจากรถพร้อมกับแฟ้มงานปึกใหญ่ในมือ
“ครับ สักครู่แล้วครับ ให้ผมเข้าไปรายงานให้ไหมครับ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ครับ” เขาเดินตามปอขึ้นไปส่งจนเกือบจะผ่านเข้าประตูใหญ่ กำลังจะหมุนตัวหันหลังออกไปแต่ปอกลับเรียกไว้
“ครับ?”
“หน้าผากนายไปโดนอะไรมา”
แมนเผลอยกมือขึ้นลูบที่หน้าผากตามคำถาม เขายิ้มเจื่อน ๆ ก่อนมองซ้ายมองขวาแล้วขยับเข้าไปพูดเสียงเบา ๆ “ช่วงนี้คุณเอสอารมณ์ไม่ดีเลยครับ หงุดหงิดตลอด”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับแผลนี้ของนาย”
เดี๋ยวนะ! ช่วงนี้เจ้านายเขาอารมณ์ไม่ดีเรอะ ทำไมอยู่ที่บริษัทถึงบอกว่าตัวเองอารมณ์ดี หืม?
“แหะๆ โดนพวงกุญแจครับ” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก อาทิตย์ก่อนก็โดนไปหนึ่งครั้ง พอมาอาทิตย์นี้โดนติดๆกันเกือบทุกวันเลย ไม่รู้ทำไมถึงดูอารมณ์เสียมากขึ้นทุกว๊านทุกวัน ลงรถทีโยนส่งให้กันที หลบไม่เคยทันมือหนักชะมัดเลย “อันนี้ของวันนี้ครับ ล่าสุดเพิ่งโดนเมื่อกี้นี่เอง จังเบ้อเริ่มเลยครับ” ดีนะหัวไม่แตก
“นี่เขาอารมณ์ไม่ดีจริงหรือ”
“จริงสิครับคุณปอ ผมก็ว่าจะถามคุณเหมือนกันช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งมากหรือครับ ทุกทีก็ว่าท่านไม่ค่อยจะยิ้มอยู่แล้ว แต่มาอาทิตย์สองอาทิตย์นี้นี่หงุดหงุดสุดๆเลยครับ” แมนหันซ้ายหันขวาอีกทีก่อนป้องปากกระซิบกระซาบ ปอนึกสะกิดใจกับพฤติกรรมผิดปกติของเจ้านายตัวเอง เขานิ่งคิดอยู่สักครู่หลังจากแมนออกไปแล้วจึงอมยิ้มออกมา
ชัวร์แล้วว่าคงหงุดหงิดใจเรื่องเพื่อนเขานั่นเอง
“โถ ปากก็บอกว่าตัวเองอารมณ์ดี แต่การกระทำขัดกันชะมัด”
“บ่นอะไรของมึง”
เสียงทุ้มดังออกมาจากอีกด้านทำเอาปอสะดุ้งโหยง เอสเดินลงบันไดมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พาดอยู่ที่บ่า มีเจ้าคูเปอร์เดินลงมาข้าง ๆ กัน พอมันเห็นปอจึงกระดิกหางดีใจนิดๆ รีบวิ่งลงมาเลียมือเอาใจ ปอจึงลูบหัวมัน ก่อนยื่นแฟ้มงานส่งให้เจ้านาย
“คุณจะไปว่ายน้ำเหรอครับ” มีสระว่ายน้ำและห้องฟิตเนสอยู่เรือนด้านหลังของคฤหาสน์ สถานที่ๆเอสใช้ออกกำลังในช่วงเย็นเสมอๆ บางครั้งปอเอางานมาส่งต้องไปรอพบเขาอยู่ที่นั่น ดีหน่อยวันนี้มาเร็ว ไม่ต้องไปนั่งรอ
“งานด่วนหรือ?” เอสไม่ได้ตอบคำถาม เขารับแฟ้มมา
“ครับ ผมยังทำไม่เสร็จตอนที่คุณออกมา พรุ่งนี้ต้องใช้ในการประชุมช่วงเช้า”
เอสพยักหน้า พลิกเปิดดูนิดหน่อยก่อนเดินหายไปทางด้านหลัง ปอรีบวิ่งตามไปอีกที
“เดี๋ยวครับนาย”
“มีอะไรอีก”
“ช่วงนี้คุณอารมณ์ไม่ค่อยดีใช่ไหมครับ กะจะว่ายน้ำเล่นให้อารมณ์ดีขึ้นแบบนั้นใช่ไหม”
เอสชะงักไปกับคำถาม เขาหันกลับมาจ้องหน้าเลขาตัวเองไม่ลดละ ใช้สายตาคมกริบล้วงลึกลงไปราวกับกำลังดึงเอาข้อมูลบางอย่างขึ้นมา อิท่าทีแบบนี้ปอแพ้ราบคาบแต่ไหนแต่ไร เขาไม่เคยปิดบังเจ้านายตัวเองได้สักครั้ง แพ้ตลอดและครั้งนี้ก็ไม่ต่าง
“ทำไมถึงได้อยากรู้นัก ช่วงนี้กูจะอารมณ์ดีอารมณ์เสียยังไงกระทบกับชีวิตส่วนตัวมึงหรือ”
โดนเข้าไปหนึ่งดอก เต็ม ๆ
“ปะ...เปล่าครับไม่ใช่แบบนั้น” ตายห่าแล้วไอ้แคป กูสืบให้มึงจนได้เรื่อง โดนเจ้านายโกรธแล้วไหมล่ะ
“ถ้าหมดธุระแล้วก็กลับไปได้แล้ว วันนี้อากาศดีกูเองก็อารมณ์ดีจะว่ายน้ำเล่น คงไม่ต้องรบกวนให้เลขาอย่างมึงมานั่งมองกูโป๊หรอกใช่ไหม”
คนถูกดุรีบทำความเคารพก่อนล่าถอยออกมาแทบไม่ทัน ได้ยินเสียงเพลงจากส่วนของสระดังขึ้นในตอนที่เขาเดินออกมาถึงรถ นายแมนรีบวิ่งเข้ามาส่งขึ้นรถ ปอพยักหน้าบอกขอบใจ
“คุณเอสอารมณ์ดีถึงขนาดเปิดเพลงฟังขณะที่ว่ายน้ำแบบนี้บ่อยเหรอวะแมน”
“ไม่บ่อยหรอกครับ ถ้าไม่อารมณ์เสียหงุดหงิดจริง ๆ ก็จะว่ายเงียบๆแช่ตัวเงียบ ๆ แต่ถ้าอารมณ์ไม่ค่อยดีอย่างช่วงนี้ก็จะเปิดเพลงช้า ๆ แบบนี้แหละครับ ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งหรอก”
“แสดงว่าถ้าแบบนี้คือเขาอารมณ์ไม่ดีงั้นสิ”
“ชัวร์ครับ”
ปอแทบจะปิดรอยยิ้มไว้ไม่มิด เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนตบไหล่แมนหนักๆสองทีแล้วบีบ “กูเชื่อคำพูดมึง”
“คุณปอยิ้มทำไมเหรอครับ”
ไม่มีคำตอบจากปากของปอ เพราะว่าเขาขึ้นรถพร้อมกับขับเลี้ยวออกไปแล้ว แมนมองตามอย่างนึกสงสัย แต่ในเมื่อเป็นเรื่องของเจ้านายทำอะไรไม่ได้ เขาเพียงแค่เข้าไปสอดส่องดูว่าคุณเอสยังโอเคอยู่ที่สระหรือไม่ เมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขาว่ายไปเกาะที่บันไดฝั่งหนึ่งของสระแล้วเดินขึ้นมาทั้งที่ตัวเปียกโชก มือข้างนึงถอดแว่นตากันน้ำปลดออก ก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวผืนที่พาดไว้กับพนักเก้าอี้ข้างๆเจ้าคูเปอร์ มาซับน้ำออกจากใบหน้า
“มีอะไรแมน” เสียงเอสดังแทรกออกมาทำเอาแมนที่กำลังชะโงกหน้าเข้ามาดูอยู่ข้างประตูถึงขึ้นสะดุ้งโหยงไม่ต่างกับปอเมื่อสักครู่เลยสักนิด เขารีบเดินเข้ามาใกล้ ๆ เจ้านาย
“ผมแค่แวะเข้ามาดูครับ คุณเอสมีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับ” มีหญิงรับใช้ในบ้านเธอเอาน้ำมะพร้าวมาเสิร์ฟลงพอดี เอสยกมะพร้าวน้ำหอมทั้งลูกขึ้นมาดูด พลางมองหน้าคนถามนิ่ง ๆ แมนเองก็ยืนสงบเสงี่ยมรอฟังคำสั่งอยู่
“ไม่มีหรอก มึงออกไปเถอะ”
“ครับผม”
แมนค้อมศีรษะลง หันหลังกำลังจะเดินกลับออกไปแต่ทว่า เจ้านายกลับเรียกตัวเขาไว้แล้วถาม “มึงคิดว่าช่วงนี้หน้าตากูดูซีเรียสมากไหมวะไอ้แมน”
“.................” ใครจะกล้าตอบ
“พูดออกมาตรง ๆ แล้วมึงก็ออกไปได้”
“ครับ โคตรของความซีเรียสเลยครับ”
แมนตอบเสร็จโกยออกจากจุดนั้นเร็วที่สุดเลยสิ เอสเกือบจะได้แจกมะพร้าวน้ำหอมเย็นเฉียบลูกใหญ่ ๆ ฟาดใส่หัวมันไปแล้วถ้าช้าไปกว่านี้อีกสักนิด!
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 29-11-2015 21:50:06
เช้านี้ที่ไร่อากาศสดชื่นแจ่มใสกว่าทุกๆวัน
ทว่า
“อ้าวคาปู ไหนเจ้าอาร์ล่ะลูกทำไมไม่ตามมาทานข้าวพร้อมๆกัน กินให้เสร็จเสียแต่เช้าเดี๋ยวตอนสาย ๆ เกิดลูกค้าเข้าจะได้ไม่ยุ่ง”
“เรียกแล้วครับเฮียโก้ อาร์มันบอกให้กินไปก่อนเลยเห็นว่านัดพี่โชนจะเข้าไปดูอะไรสักอย่างที่ท้ายไร่”
“ดูอะไรล่ะนั่น”
“ได้ยินมาว่าสองคนนั้นกำลังทดลองหมักปุ๋ยชนิดใหม่อยู่ครับ น่าจะอยู่ที่โรงเพาะเลี้ยง คงมีเรื่องต้องคุยกันอ่ะ”
“โอเคงั้นเดี๋ยวพ่อจะตักเก็บไว้ให้เจ้าพวกนั้นก็แล้วกัน ส่วนคาปูลูกไปล้างมือให้เรียบร้อยเสร็จแล้วเข้ามายกกับข้าวออกไปที่โต๊ะได้แล้ว”
“พี่พายไปไหนอ่ะครับพ่อ”
แคปถามหาพี่พายพ่อครัวผู้รับผิดชอบอาหารเช้าของเหล่าคนงานในไร่และเป็นผู้ช่วยของเฮียโก้อยู่ที่ครัวของร้านกาแฟด้วย เช้านี้ยังไม่เห็น โก้จึงบอกว่าพายเข้าเมืองไปซื้อของใช้ที่ตลาดตามออเดอร์ของเฮียโก้นั่นเอง
“เหยพี่พายไปตลาดจริงดิ”
“อืม ทำไม ลูกจะเอาอะไรล่ะ”
แคปหน้ายุ่งบ่นพึมพำว่าอะไรสักอย่างของตัวเองหมดถ้ารู้ว่าทางนั้นจะไปเขาจะได้ฝากซื้อด้วย ในตอนนั้นเองฟี่ที่ออกมาจากห้องในชุดเวสของพวกทหารพร้อมกับกระเป๋าสีดำยาว ๆ ที่แคปมองแค่แวปเดียวก็รู้ว่านั่นคือกระเป๋าใส่ปืนไรเฟิล อาฟี่วางกระเป๋าไว้ที่โซฟาก่อนเดินเข้ามาที่ครัว
“มึงรีบเหรอฟี่?” โก้เงยหน้าถามพลางวางจานแตงกวาปลอดสารพิษกับมะเขือเทศสดหั่นเฉลียงที่ราดครีมสลัดดูน่ารับประทานลงที่โต๊ะ แคปเพิ่งเทนมสดใส่แก้วเสร็จ เดินเข้ามานั่งประจำที่
“กูต้องแวะค่ายนวมินทรฯก่อน กลัวว่าจะไปส่งเจ้านี่สายน่ะสิ” ฟี่ตอบโก้ด้วยเสียงทุ้มนุ่ม หากแต่ตวัดสายตาใส่เจ้าหลานรักราวกับจะกัดกินได้ แคปรีบหันหน้าหนีทั้งที่ปากเพิ่งยัดข้าวผัดไข่ลงไปจนเต็มกระพุ้งแก้ม “เกี่ยวไรกับผมล่ะ” ก็แค่วันนี้รู้ว่าวันนี้อาฟี่จะเข้ากรุง เขาก็แค่ขอติดรถเข้าไปด้วยแล้วอ้างว่าจะทำธุระ มีนัดกับเพื่อนแค่นั้น
“ไม่เกี่ยวกับมึงจริงเรอะ” ยังมากระแนะกระแหน
“โหยอาฟี่อย่ามองผมอย่างนั้นขอร้องเหอะ แค่ผมขอติดรถเข้าไปด้วยทำไมถึงทำหน้ายักษ์แบบนั้นล่ะครับ เสียดายออก ชุดก็เท่หน้าตาก็เท่ เดี๋ยวความเท่หดหายหมดจะหาว่าหลานคนไม่เตือน”
“เหอะ กูมันเท่อยู่แล้วสามร้อยหกสิบองศาไม่ต้องให้มึงมาบอก มองข้างหน้ายังแถมความหล่อพ่วงเข้าไปด้วย นี่ก็ไม่ต้องให้มึงมาบอกเช่นกัน” ฟี่ไม่ว่าเปล่า เขารู้ว่าแคปต้องราดซอสมะเขือเทศใส่ข้าวผัดเสมอเวลากิน แต่วันนี้ยังไม่เห็นราด ถึงปากจะว่าไปแบบนั้นแต่มือนี่หยิบขวดซอสบีบลงให้ แต่ๆๆๆ ฟี่ดันทำเป็นรูปผีร้าย แคปร้องจ๊ากขึ้นมาบอกไม่ให้ทำ ฟี่จึงหัวเราะสะใจ โก้มองดูสองอาหลานเล่นกันแบบนั้นได้แต่ส่ายหัว ก่อนที่เขาจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้
“เออนี่คาปู ลูกจำคุณอรชุลีได้ไหม คุณป้าที่เป็นเจ้าของตลาดผลไม้กลางน่ะ”
“อ๋อจำได้ครับเฮียโก้ วันก่อนยังเจอเธอชวนผมไปเที่ยวที่บ้านอยู่เลย” นี่เรื่องจริงนะ เขากับเจ้าอาร์ไปธุระที่ตลาดผลไม้กัน เจอเธอมาเดินตรวจงานหรืออะไรสักอย่างยิ้มหน้าบานเข้ามาทักทายยกมือไหว้พวกเขาอีกต่างหาก เขานี่รีบยกมือขึ้นรับไหว้แทบไม่ทัน ผู้หญิงสูงอายุแบบนี้ก็มีเยอะนะประเภทเจอใครไม่รู้ล่ะเธอจะไหว้ไว้ก่อนเสมอ
“มีอะไรเหรอครับเฮียโก้”
“เธอมาทาบทามลูกไว้ พาลูกสาวมากินกาแฟที่ร้านเราด้วยนะ ตลกดี”
แคปแทบจะพ่นข้าวออกมาทั้งทางปากและจมูก ไอค่อกๆแค่กๆ จนฟี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องหันมองพร้อมกับใช้ฝ่ามือใหญ่ตบลงที่หลังหนักๆยิ่งกว่ากำลังตบแม็คลูกปืน
แคปสำลักจนตัวงอ โก้รีบยื่นน้ำส่งให้ “อะไรกัน พ่อพูดแค่นี้ถึงกับสำลักเชียวเรอะ”
“แค่กๆๆเฮียโก้อ่ะ แค่กๆๆๆ”
“ก็แค่ประโยคบอกเล่าน่า แต่น้องเขาก็หน้าตาน่ารักดีนะ พ่อยังไม่เห็นว่าช่วงนี้ลูกมีใครก็เลยแจกยิ้มไว้ก่อนยังไม่ได้ตอบรับแต่ก็ยังไม่ได้ปฏิเสธหรอก”
โถ่ พ่อครับ แคปสำลักน้ำหูน้ำตาไหล ฟี่ก้มลงมองหน้าหลานชายตัวเองแบบจริงจัง เขามองไม่ค่อยชัดดึงคอเสื้อแคปให้หันมาประจันหน้ากันแบบเต็ม ๆ พอเห็นว่าแคปตาแดงจมูกแดงถึงกับหัวเราะร่วนออกมา
“อาฟี่อย่ามาเยาะเย้ยกันนะ” ไปช่วยว่าเฮียโก้โน่น จู่ ๆ จะให้ผมไปดูตัวกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้หรือไง
“โถคาปู ไม่ใช่จะให้ไปดูตัวสักหน่อย พ่อก็แค่เล่าให้ลูกฟัง ว่าแต่ลูกยังไม่มีใครไม่ใช่เหรอ”
แคปแทบจะร้องไห้โฮ ไอ้ไม่มีมันก็ไม่มีหรอก แต่จะบอกว่าในใจมีคนจองแล้วโว๊ยยยยเขาก็พูดออกมาไม่ได้
“เอ๊ะ หรือว่ามี ถ้ามีแล้วก็บอกมานะพ่อจะได้ปฏิเสธเขาให้ชัดเจนไป”
ไม่มีก็ปฏิเสธด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แคปรีบคว้าแก้วน้ำขึ้นมาซดอึกๆๆ ตาโตจนเหลือกขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อโก้ถามว่ามีหรือไม่มีเอาให้แน่ ขนาดน้ำก็ยังฝืดคอ
“มึงถามมันทำไมวะโก้ ก็เห็นทำหน้าโง่ ๆ อยู่ตลอดแบบเนี๊ยะจะไปมีแฟนกับเขาได้ไง๊ อ้วนขึ้นอีกต่างหากผู้หญิงเขาไม่ชอบคนอ้วนเป็นหมูหรอก มันยังไม่มีแฟนกูฟันธง แต่คนที่มันชอบน่ะอาจจะมีอันนี้ไม่รู้”
พูดอย่างกับตัวเองมีแฟน เห่อะ หน้าตากับหุ่นไม่ได้ช่วยให้ผู้หญิงมาชอบได้หรอกเว้ยถ้านิสัยจะเสียขนาดนี้ ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นเขาอีก แคปเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ได้ยินแต่เสียงฟี่หัวเราะเยาะเย้ยเบา ๆหลังจากเหล่มองคนข้างตัว เขาก็จับต้นคอแคปแล้วบีบอย่างหมั่นเขี้ยว เงียบกันไปสักพักโก้จึงพูดต่ออีก
“นี่ตกลงว่าไม่มีนะ ลูกจะไปเจอน้องเขาสักครั้งไหมล่ะ”
“โถ่พ่อครับ” ยังไม่จบอีกเรอะ! แคปช้อนตาใส่เสียงแผ่ว แค่มองหน้าลูกชายเฮียโก้ไม่รู้จริงเหรอวะว่าเขาคิดยังไง แคปเฝ้ามองพ่อตัวเองอยู่แบบนั้น ขณะที่อาฟี่ยังนั่งเงียบน่าจะอิ่มแล้วเพราะว่าเห็นยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม โก้มองแคปสลับกับมองฟี่ มองฟี่สลับกับมองแคปแล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาทำให้เขาถึงกับหน้าเจื่อนถอดสี ถามออกมาเสียงแผ่ว
“ระ หรือว่าลูกชอบ แบบนั้น................แบบเก่า ”
คนฟังกลืนน้ำลายเอื่อก! แคปไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไมแล้วไหน ๆก็ไหน ๆ เขาจึงยิ้มแห้งแล้งแห้งเผือด ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ตกลงแถว ๆ ไรผมริมหน้าผาก พร้อมกับพยักหน้ารับไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
แค่นั้นแหละโก้เลยถึงบางอ้อ หน้าจืดหน้าเจื่อนขึ้นมาพอกันสองพ่อลูก ฟี่ที่ยังนั่งทำหน้านิ่ง ๆ อยู่คว้าแก้วน้ำของตัวเองยื่นส่งให้โก้แล้วหันไปถามแคปว่าอิ่มหรือยัง
“อิ่มแล้วก็ลุก”
“จะ...จะไปกันแล้ว?”
ดูเหมือนโก้ยังปรับตัวไม่ทัน ถึงแม้ในใจลึกๆจะเคยคิดว่าต้องทำใจเอาไว้แล้ว หากแต่ห้าปีที่ผ่านมานี้เขาไม่เคยเห็นว่าแคปจะมีใครใหม่ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง เพราะอย่างนั้นสองทางทีคิดได้คือ ลูกชายเขาไม่ได้คิดจะชอบผู้ชายจริงจังในตอนนั้นอาจเป็นได้ว่าหลงผิด กับอีกทางคือฝังใจกับรักครั้งเก่ามากจนไม่สามารถเปิดใจรับใครคนอื่นได้อีก
มาจนถึงตอนนี้คำตอบมันฟ้องแน่ชัดอยู่แล้ว
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
ปาเจโร่สปอร์ตสีดำเงาสะท้อนทิวทัศน์สองฝั่งทางกำลังทะยานตัวออกไปตามทางหลวงหมายเลขสาม จากระยองมุ่งสู่ชลบุรี ดูเหมือนแคปจะถูกอาฟี่หิ้วขึ้นรถมากกว่าสมัครใจเดินขึ้นมาเอง อาจเพราะว่ายังคุยกับเฮียโก้ไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่ อย่างน้อยก็ยังไม่ได้ปลอบใจอะไรเลย แต่คิดในแง่ดี อาฟี่ทำแบบนี้ก็ถือว่าช่วยชีวิตเขาไว้ได้เหมือนกัน กลัวว่าจะถูกซักฟอกจนขาวสะอาดไปก่อนได้เข้ากรุงไปจีบใครบางคนน่ะสิ
“เฮ้ออออออ...” แคปถอนหายใจยาว ๆ ออกมา ก่อนจะเสยผม เสยๆๆๆๆจนคนขับอย่างฟี่หันมามองตาเขียว ๆ
“ใจเสาะจริง ๆ นะมึง”
“ช่างผมเหอะน่า”
โดนถากถางมาขนาดนี้แคปอย่างเซ็งเลยสิ จะให้สารภาพแบบหมดเปลือกไปได้ยังไง เดี๋ยวก่อนให้ได้เป้าหมายในเมืองกรุงมาอยู่ในกำมือก่อนเถอะ เฮียโก้ก็เฮ้ยโก้ อาฟี่ก็อาฟี่ พี่เต้ก็พี่เต้เถอะวะ คราวนี้จะพามาแนะนำแล้วข่มคอให้ทุกคนยอมรับไอ้คนๆนั้นของเขาให้ได้เลยสิ
ก็ว่าไปนั่น แคปคิดไปเรื่อยเปื่อย
“เออจริงสิ ผมว่าจะถามอาฟี่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วก็ลืม ทำไมอาฟี่ถึงใส่ชุดนี้ล่ะครับ”
วันนี้ฟี่ใส่ชุดเวสแบบพวกทหารบก(คล้ายๆชุดฝึก) แล้วยังบอกกับเขาว่าจะแวะที่ค่ายนวมินทรฯก่อนอีก ที่จริงแล้วเรื่องที่ไม่มีใครรู้เลยก็คืออาฟี่เป็นทหารหน่วยรบพิเศษที่ถูกยืมตัวโดยกรมตำรวจไปทำงานในฐานะครูฝึกให้กับหน่วยปฏิบัติการพิเศษของกรมตำรวจ ในตอนนั้นแคปยังเด็กอยู่มาก อาฟี่เคยใส่ชุดเวสแบบนี้ไปรับเขาที่โรงเรียนอยู่สองครั้ง นับแต่นั้นไม่เคยเห็นอีกเลย อาฟี่หันมาใส่ชุดฝึกของตำรวจแทนและน้อยครั้งทีเดียวที่จะเห็นแต่งเครื่องบบเต็มยศ เพราะเฮียโก้เคยบอกว่างานของอาฟี่คืองานพรางตัว เป็นหน่วยพิเศษที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก ที่ห้องนอนของอาฟี่จะมีคำกลอนบทนี้ติดไว้ที่หัวเตียง ‘จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา’ แน่นอนว่างานปิดทองเบื้องหลังคืองานของคุณอาเขา เท่าที่รู้ตอนนี้อาฟี่ติดยศตำรวจที่ร้อยตำรวจเอกแล้ว แต่วันนี้คือแปลกประหลาดที่สุด อาฟี่ใส่ชุดฝึกของทหารยังไม่พอที่ปกเสื้อยังมีดาวสองดวงปักอยู่ใต้พระมหามงกุฏ แคปมองแล้วยิ่งนึกสงสัย ทบทวนเรื่องเมื่อเช้า เฮียโก้ไม่ได้ถามอะไรเลย มันหมายความว่ายังไงกัน
เขาเก็บงำความสงสัยนั้นมาจนถึงประตูทางเข้าค่าย ที่ป้ายหินอ่อนด้านหน้าเขียนไว้ว่า เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์ และประชาชน มีพลทหารที่ป้อมยามตบอาวุธทำความเคารพ รถขับผ่านเข้าไปสักระยะหนึ่งจนมาถึงหน้ากองร้อยอะไรสักอย่าง พอรถจอดลงมีทหารสองนายวิ่งเข้ามาตะเบ๊ะและรอรับคำสั่ง อาฟี่ในโหมดนี้เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็น...น่ากลัวเอามากๆ แคปไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง หากแต่ในตอนนั้นมีนายทหารอีกคนนำลูกน้องถือลังไม้สีดำออกมาแล้วเปิดท้ายรถใส่เข้าไป เขาหันไปมองความรู้สึกส่วนลึกบอกได้เลยว่ามันน่าจะเป็นบรรดาพวกอาวุธต่าง ๆ
แคปมองเห็นคุณอาของเขาเดินนำทหารเหล่านั้นหายเข้าไปในกองร้อย เขาจึงหันมองไปที่ท้ายรถอีกครั้ง นึกอยากจะปีนเข้าไปเปิดดูว่ามันคือลังอะไรกัน แต่เขาก็แค่นึกไม่ได้ทำจริงเพราะรู้ว่าไม่สมควร จนในที่สุดอาฟี่เดินออกมาขึ้นรถแล้ว
“อาฟี่ครับ นั่น...” แคปส่งสายตาไปที่เจ้าลังไม้น่ากลัวในขณะที่ฟี่เลี้ยวรถขับออกมาในทางเดิม เขาหันมากระตุกยิ้มเล็กๆให้หลานชาย หากแต่ไม่ได้ไขความอยากรู้ของแคปได้ว่าในลังนั่นบรรจุอะไร ในเมื่อคุณอาเขาไม่บอกแสดงว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้แคปจึงไม่เซ้าซี้อีก
“ผมนึกสงสัยมาตลอด อาฟี่เป็นทหารแล้วทำไมสิบกว่าปีที่ผ่านมาถึงได้ไปประจำการอยู่ที่หน่วยพิเศษของกรมตำรวจล่ะครับ” แถมยังติดยศด้วยนะ ไม่ธรรมดา
“...............” คนขับเอาแต่เงียบไม่ยอมตอบอะไรออกมา ดวงตาคมกริบของฟี่เหลือบมองมาที่หลานชายครั้งนึงก่อนที่รถจะชะลอตัวช้าลงแถว ๆ สนามฝึกกว้าง ๆ ที่ด้านหน้า แคปยกมือไหว้สักการะรูปปั้นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวค่ายโดยไม่ต้องให้คุณอาของเขาได้บอก
“อาฟี่ครับ...”
“กูขายวิญญาณให้กับการทำงาน ยึดมั่นศรัทธาในความจงรักภักดีและหน้าที่ ไม่เกี่ยวหรอกว่าจะทำงานรับราชการสังกัดอะไร ประจำที่ไหน เพราะเส้นทางนี้มีเพื่อนพ้องพร้อมเป็นเพื่อนตาย ไม่ขึ้นกับสถานที่ทำงาน ตำแหน่ง ยศ ความรักในพี่ๆเพื่อนๆน้องๆ ดูแลลูกน้อง มันอยู่ที่..หัวใจของกูมากกว่า”
“โห ผมขนลุกกับคำตอบมากเลย”
“หึ ตื่นเต้นทำไม กูจะเป็นทหารหรือเป็นตำรวจ จะอยู่ทัพภาคไหน กูก็เป็นน้องชายของโก้และเป็นคุณอาของมึงกับลาเต้ นั่นคือความจริงที่สุดอยู่ดี”
ผมนับถืออาฟี่จริง ๆ ให้ตายเหอะ “อาฟี่เจ๋งที่สุดอ่ะ”
มือใหญ่ยื่นเข้ามาขยี้ศีรษะเล็ก ใบหน้าคมคายในชุดฝึกของทหารขับให้อาฟี่ดูหล่อเหลาเท่และสมสง่ามากมายเหลือเกิน แคปภูมิใจในตัวคุณอาของเขามากที่สุด
“เพราะศรัทธาในความจงรักภักดี จึงยังคงมี ...ลมหายใจ...ในปัจจุบัน"
เป็นคำพูดที่อาฟี่พูดในตอนที่เลี้ยวรถออกมาจากค่าย สุดท้ายแล้วแคปก็ปีนไปดูจนได้ว่าด้านหลังเป็นลังอะไร บรรดาอาวุธยุทธโธปกรณ์ ลูกปืนรังเพลิงอะไรเทือกนั้นเต็มลังไปหมด ซึ่งในใจก็เฝ้าบอกตัวเองว่ามันคือลูกซ้อม ลูกสี คงไม่ใช่ลูกจริงอะไรหรอก แคปนึกไปนึกมารีบปิดล็อคไว้แทบไม่ทันกลัวมันจะระเบิดตู้มต้ามขึ้นมา ได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนหันมาใช้สายตาลากแคปให้กลับเข้ามานั่งประจำที่
“ดุอะไรเล่า”
“มึงนี่มันยุ่งยากจริง ๆ ถ้าไม่นั่งอยู่เงียบ ๆ วันหลังไม่พามาด้วย”
“ครับผม ผมเงียบแล้วครับท่านครับ”
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
“แน่ใจว่าจะลงตรงนี้” รถติดค่อนข้างหนัก แคปแอบเห็นว่าอาฟี่ทำหน้าหงุดหงิดสุดๆ ในใจคงบ่นแล้วบ่นอีกเพราะว่าเขาดันไปกำหนดสถานีที่จะลงทำให้อาฟี่ใช้ทางด่วนเส้นประจำไม่ได้ ไม่อยากหันไปสบสายตาให้โดนด่าแคปจึงทำท่าหันมองออกไปด้านนอก จ้องบรรยากาศรอบกายข้างทาง ก่อนที่จะถูกกระชากคอเสื้อด้านหลังจนหน้าเกือบแหงน อ้าปากร้องเหวอขึ้นมา
อาฟี่ทำหน้าตาน่ากลัวที่สุด
“มึงกลับไร่วันไหนนะ” เขาต้องขอรู้หน่อยเกิดโก้โทรมาถาม
“อะไรเล่าอย่าทำรุนแรงสิ ผมกลับวันศุกร์ เดี๋ยวกลับพร้อมไอ้แบงค์ โทรบอกมันไว้แล้ว” แคปตอบอย่างแอบหวั่น คนฟังพยักหน้ารับรู้เบา ๆ ก่อนที่รถจะหยุดลงเพราะติดแหงกกับไฟจราจร แคปมองซ้ายมองขวาอีกทีก่อนหันไปบอกกับอาของเขาว่าจะลงที่ตรงนี้แล้ว เขาเปิดรถออกมาและวิ่งตัดเข้าไปด้านในสถานีรถไฟฟ้าหาเครื่องดื่มเย็นๆดับร้อนสักขวดก่อนดูเวลาแล้วยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดต่อสาย
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เห็นชัดเลย...
“งานห่วยๆแบบนี้มึงกล้าเอามาส่งกูเหรอห๊ะปรเมท! แล้วไอ้รายงานนี้นี่มันยังไง ถ้าทำให้ดีไม่ได้ก็บอกเขาไปว่าไม่ต้องเขียนขึ้นมาส่งกูถึงที่นี่ ไหนดูซิมาจากฝ่ายไหนกันน่ะ คงต้องรื้อผังพนักงานใหม่แล้วมั้ง อยากให้กูเข้าไปควบคุมฝ่ายบุคคลหรือยังไง มึงแจ้งไปที่โพรดักชั่นคอนโทรลพรุ่งนี้ให้ผู้จัดการทุกคนเข้าชี้แจงผลงานในรอบไตรมาสที่ผ่านมาใหม่อีกครั้ง กูจะนั่งเป็นประธานให้เอง”
“ครับนาย”
“งานห่วยที่สุด!”
ความจริงก็ไม่ได้ห่วยอะไรหรอก แต่นายเขาอารมณ์เสียมากมายจริง ๆ
“ขอโทษอีกครั้งครับเจ้านาย”
“ออกไปให้พ้นหน้ากู”
ปอแทบจะฉวยแฟ้มที่ถูกโยนออกมาไว้แทบไม่ทัน เจ้านายเขาหัวเสียหงุดหงิดที่สุดในรอบสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
จะว่าไปก็นับตั้งแต่วันที่แคปมันขึ้นมาที่นี่วันนั้นนั่นแหละ
หงุดหงิด.....แต่ถามทีไรก็บอกว่าตัวเองปกติ
ยิ่งวันนี้ พายุทอนาโดที่ว่ากำลังแรงยังต้องขอยอมแพ้ ไม่เชื่อไปถามเฮดสองคนที่มาขอเข้าพบเมื่อเช้า โดนกันจนกระเจิงเป็นแถบ ๆ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ปอสะดุ้งนิดหน่อยในตอนที่เสียงโทรศัพท์ภายในดังเรียกขึ้น เป็นคุณมินตราโทรเข้ามาแจ้งกับเขาว่าเดี๋ยวจะแวะเข้ามาหาเจ้านายของเขา
บางทีมันก็ยากที่จะเข้าใจ คู่หมั้นของเจ้านายที่ไม่ยอมโทรเข้าเครื่องส่วนตัว แต่ต้องใช้โทรศัพท์ของบริษัทแทน
เขาลุกขึ้นเดินไปเคาะประตูอีกรอบ ก่อนผลักเข้าไปแล้วก็พบกับใบหน้าคมคายที่งอหงิกจนถึงที่สุดนั่งเอาหูแนบโทรศัพท์มือถือเครื่องสีดำอยู่ด้วยท่าทางเหมือนจะฉีกกินโลกทั้งใบให้ขาดกระจุย ในตอนนั้นปอค่อยถึงบางอ้อว่าคุณมินตราคนสวยคนนั้นคงโทรมาแล้วสายไม่ว่างเธอจึงได้ใช้เบอร์ภายในติดต่อเข้ามา กำลังจะปิดประตูไว้คืนแต่เจอสายตาคมกริบตวัดมองเรียกเอาไว้ ก่อนที่จะโยนโทรศัพท์เครื่องที่คุยจนเสร็จแล้วโครมลงที่โต๊ะ
ดีแล้วที่มันยังไม่พัง
“มีอะไร” เอสถามเสียงห้วน ปอเหลือบมองที่โทรศัพท์เครื่องนั้น มันดับไปแล้วก็จริงแต่ก่อนหน้านั้นก็สามารถเห็นชื่อที่โชว์อยู่ได้ เป็นชื่อน้องโบว์น้องสาวของเจ้าแบงค์ น้องสนิทของไอ้แคปนั่นแหละ
“คุณมินตราโทรเข้ามาบอกไว้ว่าช่วงเย็นเธอจะแวะเข้ามานะครับ”
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว”
“บ่ายสองแล้วครับ” ดูเอาเถอะ ขนาดเวลาบนข้อมือยังไม่ยอมดูเอง
“ทำไมถึงบ่ายสองเร็วจังวะ”
คราวนี้เอสยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา กัดฟันกรอดแล้วส่งเสียงลอดไรฟันบ่นออกมาพร้อมกับทำหน้านิ่ง ๆ ก่อนเหลืบสายตาที่คมยิ่งกว่าใบมีดโกนมองไปที่ปอราวกับจะคาดคั้นอะไรกับเขาสักอย่าง
“มะ...มีอะไรครับนาย”
“..................”
“มะ...มีอะไรเหรอครับ”
มันก็น่ากลัวอยู่นะ เล่นจ้องกันแบบนี้แล้วไม่พูด ทำอย่างกับเขาไปเรื่องอะไรผิดพลาดมางั้นแหละ
นี่เขาไม่ได้ทำอะไรสักกะหน่อย
“นะ...นาย มีอะไรจะถามผมหรือเปล่าครับ”
“ไม่มี!”
คำว่าไม่มีลั่นพร้อมกับเสียงตบโต๊ะดังสนั่น เขารีบเผ่นออกมาจากห้องแทบไม่ทัน ในใจนี่นึกด่าไอ้เพื่อนเลวไอ้เพื่อนบ้าไอ้เพื่อนไม่ดี มึงจะหายหัวไปแบบนี้เพื่อ??? ก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้านายเขามันรอ ไม่ถามแต่ก็รอ ไม่ยอมพูดแต่ก็รอ ไม่ยอมรับว่าตัวเองอารมณ์เสียแต่ก็รอ
โฮ้ยยยยยยยยยยกูอยากจะบ้าตาย!!!!
“เย้ย!” ปอสะดุ้งโหยงขึ้นมาในตอนที่กำลังคิดจะกดโทรศัพท์ออกไปส่งกันฑ์เทศน์ให้เพื่อนแสบที่ไร่สักหนึ่งบทสวด แต่ที่หน้าจอดันโชว์ชื่อของแคป เขานี่แทบจะก้มลงกราบมันเลยให้ตายเหอะ อย่าบอกนะว่าจะโทรมาให้สืบความคืบหน้าให้อีก ทีนี้แหละจะบอกว่าอารมณ์เจ้านายเขามันเสียยิ่งกว่าน้ำเน่า ๆ แถวคลองแสนแสบซะอีก มึงน่ะรีบ ๆ มาเลยให้ไว
“มึงนะมึง” นี่คือคำทักทายแรกที่เขากรอกทักลงไป แคปมันอึ้งไปนิดๆอยู่เหมือนกันนะ คิดว่า แต่ก็ได้ยินเสียงมันหัวเราะ
(อารมณ์ไม่ดีเหรอจ๊ะน้องปอ) ดู๊ดูมันถาม ไม่มีรู้ตัวสักนิดเลยหรือไงวะ
“ก็เพราะใครกันล่ะห๊ะไอ้เพื่อนร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก) กูอยากลากมึงเข้าป่ามะม่วงจริง ๆ ถ้าอยู่ใกล้นี่กูบีบคอมึงเอาให้ตายเลย เอาสิ
(อารมณ์เสียเหี้ยไรวะ โดนเจ้านายด่าเปิงมาหรือไง ว่าแต่มึงอยู่ไหนนี่)
“กูควรจะถามมึงมากกว่าใช่ไหม อยู่ที่ไหน! เมื่อไหร่จะมา!”
(อะไรทำไมกูต้องไปหามึงด้วย) เสียงแคปหัวเราะอีก พลางถามทีเล่นทีจริง ๆ ปอได้ยินทั้งประโยคนี้ยิ่งนึกอยากจะเอาอีโต้เฉาะหัวมันเลย
“ก็ไหนว่ามึงจะมาไงวะ ทำไมจนป่านนี้ยังหายหัวล่ะฮึ” สองอาทิตย์แล้วด้วย เขาเองก็ไม่กล้าพูดกับคุณเอสน่ะสิ ไม่รู้แคปมันกำลังเล่นบ้าบออะไร
(อะไร ทำไมต้องเร่งล่ะ หรือว่าเจ้านายมึงอารมณ์เสียขึ้นมาแล้ว)
“ไม่ต้องมาทำเสียงอยากรู้ขนาดนั้น กูว่ามึงแม่งโรคจิตแคป มึงจะแกล้งนายกูไปถึงไหนวะ ลองคิดถึงสภาพตัวเองมั่งถ้ามึงเป็นเขา มึงจะหงุดหงิดไหมล่ะ”
(อ้าวก็ไหนมึงบอกว่าเขาดูปกติดีไง)
“มึงมันใจร้าย”
(โหยเดี๋ยวนี้มึงกลายเป็นคนของรัชชาเต็มตัวแล้วจริงๆนี่หว่า)
“แคป มึงใจร้าย”
(ใจร้ายอารั๊ย จะให้กูยอมทำตามคำพูดมันทุกอย่างเลยหรือไง แบบนั้นน่าเบื่อตาย ไร้เสน่ห์ กูเองก็มีแผนของกูมั่งเหอะ)
“ไม่ต้องมาพูดมาก บอกมาเลยจะเข้ามาวันไหน”
(ไม่บอก)
“แคป”
(ก็ถ้าบอกเดี๋ยวมึงเอาไปบอกมันใช่ไหมล่ะ แบบนั้นไม่ตื่นเต้นสิ)
“ตื่นเต้นตายห่าล่ะ อย่ามาวันนี้ก็แล้วกัน”
(ทำไม)
“ช่างเหอะ” ก็คู่หมั้นนายกูเขาจะมายังไงล่ะ กูยังไม่อยากเก็บซากรถไฟฟ้ารัชชามหานครชนกันหรอกนะ
(จะบอกไหมว่าทำไม)
“ไม่บอก”
“ไม่บอกก็แล้วไป เพราะว่ากูอยู่ตรงนี้....แล้ว”
ปอเงยหน้าขึ้นแทบไม่ทันเพราะว่าเสียงแคปไม่ได้ออกมาจากโทรศัพท์อีกแล้ว หากแต่เจ้าแคปมันมายืนยิ้มยียวนตัวเป็น ๆ อยู่ต่อหน้าต่อตาเขาแล้วน่ะสิ
“มะ...มาได้ยังไงแคป!” ปอลุกพรวดขึ้นทำหน้าตื่นตกใจ
“คุณคนสวยด้านนอกโน้นพาขึ้นมา” แคปบ่ายหน้าบอกให้รู้ว่าพนักงานสาวสวยที่ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของปอซึ่งเธอนั่งอยู่โซนนอกเป็นคนพาเขาขึ้นมาได้สักพักแล้ว
“กูเข้ากรุงมาโทรหามึงก็ไม่ติดเลยตั้งใจเข้ามาก่อนแล้วค่อยโทรทีเดียว ผลที่ออกมาก็อย่างที่เห็น โดนด่าเปิงเลยใช่ไหมล่ะ”
ในมือแคปหิ้วถุงแฝดใส่แก้วกาแฟเย็นสองใบ เขาวางมันลงที่โต๊ะของปอ
“อย่ามายั่วโมโห มาแล้วก็รีบ ๆ เข้าไปเลย”
“เข้าไปไหน” แคปแกล้งทำหน้าโง่ ๆ ถาม พลางยกแก้วกาแฟสองใบออกมาจากถุงแล้วถือขึ้นมาทั้งสองมือในท่าเตรียมพร้อม
“มึงไม่รู้จริงดิ” ปอมองสิ่งที่อยู่ในมือแคป เขากำลังคิดว่าแคปมันจะทำอะไรกับกาแฟวะนั่น ไม่ได้เอาขึ้นมาให้เขาหรอกรึ
“อืม มั้ง”
เสียงปอคำรามอยู่ในคอก่อนแทรกตัวออกมาจากโต๊ะแล้วลากแขนแคปดึงให้เดินตาม
“เดี๋ยวก่อนๆ กาแฟหกยุ่งยากเลยนะมึง”
“ก็แล้วมึงจะเอากาแฟขึ้นมาทำไมวะเนี่ย วางไว้ที่โต๊ะกูก่อนก็ได้”
“ไม่เอา ช่างกูเหอะน่า” นี่อ่ะของเซ่นเจ้านายมึงเชียวนะ
“วางไว้ก่อนเดี๋ยวออกมาค่อยกิน”
“ไม่ได้”
“นี่อย่าบอกนะว่ามึงจะเอาไอ้สองแก้วนี้เข้าไปฝากเจ้านายกู”
“...........” แคปเบือนหน้าหนีไปอีกทาง คืออายนิดๆด้วยล่ะ ทำไมปอมันต้องซักไซ้ให้มากความด้วยวะ
“โอเคๆ กูเข้าใจแล้ว”
ปอกวาดตาเร็ว ๆ อีกรอบตรวจสภาพการแต่งกายของเพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกที วันนี้แคปมันค่อนข้างเรียบร้อยพอสมควรแต่ก็ยังออกแนววัยรุ่นอยู่ดี ที่ผ่านขึ้นมาได้คงเพราะบัตรสีดำที่มันเคยส่งรูปมาให้เขาดูเมื่อสองสัปดาห์ก่อนนั่นแหละ
“มึงเข้าไปแล้วไม่ต้องออกมาเร็วนักล่ะ อยากจะกินอะไรนอกจากกาแฟที่มึงถืออยู่อีกหรือเปล่า”
แคปส่ายหน้าบอกว่าไม่ สองคนยืนอยู่ด้านหน้าประตูบานใหญ่ ชื่อพร้อมตำแหน่งเจ้าของห้องเด่นหราอยู่ต่อหน้าต่อตา แคปขบริมฝีปากล่างหนึ่งทีก่อนที่เสียงเคาะประตูจบลง
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 29-11-2015 21:50:29
แคปส่ายหน้าบอกว่าไม่ สองคนยืนอยู่ด้านหน้าประตูบานใหญ่ ชื่อพร้อมตำแหน่งเจ้าของห้องเด่นหราอยู่ต่อหน้าต่อตา แคปขบริมฝีปากล่างหนึ่งทีก่อนที่เสียงเคาะประตูจบลง
ปอไม่ได้เข้ามาด้วย เป็นเขาที่ยืนมองด้านหลังของพนักเก้าอี้สูง ๆ โดยที่เจ้าของที่นั่งหันหน้าไปอีกทาง มีเพียงเสียงทุ้มเฉียบขาดที่ลอดผ่านออกมาเท่านั้น “เข้ามาทำไม”
เอสนั่งหันหน้ามองออกไปที่ทิวทัศน์กว้างผ่านกระจกใสด้านหลังโต๊ะทำงานของเขา ไม่ได้หันมามองดูเลยว่าเป็นใครที่เดินเข้ามายืนนิ่งอยู่
เขายังคงคิดว่าเป็นเลขาของตัวเอง จึงสั่งเรื่องงานต่อด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความขุ่นมัว
“เรื่องประชุมกับฝ่ายสินเชื่อและฝ่ายกฏหมายวันพรุ่งนี้ป๊าจะให้กูเข้าแทน เจอกันเช้าหน่อย มึงขับรถให้กูก็แล้วกัน”
“.....................”
แคปยังคงยืนนิ่งงันอยู่แบบนั้น แม้ไม่ได้มองเห็นใบหน้าคนพูด แต่เดาจากน้ำเสียงก็พอจะรู้ได้ว่าเอสไม่สบอารมณ์มากนัก แก้วกาแฟที่ถืออยู่ทำเอาสองมือเริ่มแข็งเพราะความเย็น
“มึงเงียบทำไมวะ ไม่ได้ยินที่กู........” พอไม่ได้ว่ายินอีกฝ่ายตอบรับ เจ้าของห้องจึงหมุนเก้าอี้หันขวับกลับมาตั้งใจจ้องหน้าคนที่ยืนรอรับคำสั่ง
แต่ทว่าพอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนจ้องเขาอยู่ จากใบหน้าที่เครียดระดับสาม กลับกลายเป็นเครียดระดับสิบ ระดับยี่สิบ แคปสาบานได้เลยว่าแววตาคมกริบนั้นจ้องมองเขากลับยิ่งกว่าจะจับกินเลือดกินเนื้อ “มาทำไม”
เสียงโหดไปแล้วครับท่านพี่
“มาหา”
เปล่า ไม่ใช่แค่มาหาแต่กูมาจีบมึงอ่ะ แล้วทำไมต้องทำเสียงดุด้วยวะ ก็มึงบอกให้กูมาจีบไม่ใช่เรอะ
“มาหาทำไม”
“กะ.........กินไหม” แคปลังเลเพราะว่าเสียงทุ้มนั้นดุดันเกินไป เขาไม่รู้จะตอบว่าอะไร มือเย็นจนชาไปหมดนึกขึ้นได้ว่าตัวเองถือแก้วกาแฟเย็นไว้สองแก้ว เขาเดินอ้อมเข้าไปหาเจ้าของโต๊ะใกล้ ๆ วางแก้วลงพร้อมกับย่อตัวนั่งลงข้าง ๆ
เอสก็แค่เหลือบสายตามอง ถามน้ำเสียงห้วนจนขุ่นขลัก “อะไร”
“ก็ซื้อมาฝากไง มึงเลือกดูสิ ชอบแก้วไหนก็หยิบเอาไปดูด” แคปปั้นหน้าทำใจดีสู้เสือ ไม่เจอกันนานดุฉิบหาย เอสตวัดสายตามองเขียวอื๋อ
“กินดิ ชอบแก้วไหนมึงลองเลือกดู”
เอสเบนสายตาไปมองทั้งสองแก้วนั่น เกิดคำถามขึ้นในใจ ทำไมต้องมีสองแก้ว มันต่างกันยังไง หากแต่เขาไม่ได้ถาม เมิน แล้วหยิบปากกาขึ้นมาพลางเปิดแฟ้มงานที่วางอยู่ ดูเหมือนไม่ได้สนใจคนตรงหน้าที่จดจ่อรอให้เขาทำอะไรสักอย่างกับของฝากของมัน
“ทำไมไม่กินวะ” อย่าเมินกันนักสิ นี่กูอุตส่าห์ตั้งใจถือขึ้นมาฝากเลยเนี่ย
เอสยังคงก้มอ่านรายงานอยู่แบบนั้น แคปก็จ้องมันอยู่นั่นแหละ นั่งยองๆแบบนี้เมื่อยเหมือนกัน ช่วยไม่ได้เก้าอี้รับแขกดันไปอยู่เสียตรงโซฟานั่น เขาเลยต้องมานั่งจ้องมันใกล้ ๆ แบบนี้แหละ คนถูกจ้องทำงานไม่รู้เรื่อง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ๆก่อนขยับปากถามด้วยน้ำเสียงและหน้าตาที่น่ากลัวไม่เปลี่ยน “มันต่างกันยังไงสองแก้วนั่น”
แคปยิ้มแล้วอธิบาย “แก้วนี้เป็นคาปูชิโน่ ส่วนแก้วนี้เป็นม็อคค่า กินดิ กูซื้อมาฝากมึงนะ”
“ไม่กิน” เอสตอบเสียงแข็ง อีกคนหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ไม่กินก็เสียใจ” แคปแสร้งทำเสียงให้ดูน่าสงสารที่สุดต่อ มารยาทุกอย่างที่มีในตอนนี้พยายามจะงัดออกมาใช้ นึกแล้วโคตรอายตัวเองเลยว่ะ ผู้ชายเช่นกูทำไมมานั่งทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้ได้
แต่เขาก็ต้องท่องไว้...อดทน....เพื่อหัวใจ
“เสียใจจริงนะเนี่ยถ้าไม่กิน” แคปว่าอ้อนๆไปอีก ให้ตายถ้าปกติกูไม่ทำแน่ ๆ ขนลุก
“เรื่องของมึง”
“.................” พูดไม่ออกเลยสิทีนี้ แคปนิ่งไป กำลังนึกว่าจะทำยังไงต่อ กับคนที่ตัวเองจริงจังนี่มันทำไมถึงได้อายขนาดนี้วะหน้าร้อนไปหมดไม่เข้าใจ เมื่อก่อนก็เล่นๆไปเรื่อยจีบใครป้อใครมันทำไมถึงเฉย ๆ ได้วะ จะทำยังไงต่อดี
“จิ๊ น่ารำคาญ” เอสตวัดตาเขียว ๆ ใส่คนที่เท้าคางทำหน้าจ๋อยอยู่กับโต๊ะก่อนดึงแก้วม็อคค่าเอาไปดูดหนึ่งทีแล้วทำหน้าเหยเกขึ้นมา แคปตาโตถามเสียงแข็งขึง “ทำไม!”
“อะไร” เอสที่หยิบแฟ้มขึ้นมาดูอีกทีถึงกับต้องละสายตาขึ้นมามอง เพราะว่าจู่ๆแคปลุกขึ้นแล้ว
“ทำไมมึงไม่หยิบแก้วนี้ล่ะ”
“ไม่อยากกินคาปูชิโน่ไง”
“.............” อย่าตอบออกมาง่าย ๆ แบบนั้นนะเว้ยโฮ้ยยยย มันเจ็บราวกับเข็มสักพันเล่มพุ่งเข้าใส่เลยมึงรู้ไหมห๊ะ!!
“ไม่ชอบแล้ว?” ไม่ชอบคาปูแล้วเหรอวะ แคปตั้งสติได้นึกว่าไม่ควรจะโวยวาย เขาจึงค่อยนั่งย่อตัวลงอีก สองมือประสานไว้ที่โต๊ะขยับใบหน้าเข้าไปถาม
“ไม่ชอบคาปูชิโน่แล้วจริงดิ”
“อืม”
ไอ้คนใจร้ายยยยยยยย ไอ้ยักษ์ ไอ้ตัวยักษ์ ไอ้คนใจยักษ์ ไหนมึงหงุดหงิดอยากให้กูมาหาไง ทำไมมาแล้วไม่เห็นจะมีทีท่าดีใจขึ้นมาเลย ดูทำหน้าโกรธกูยิ่งกว่าเก่าเสียอีกนี่หว่า
“ขยับไป จะทำงาน” เอสใช้แฟ้มดัน ๆ ให้คนที่เริ่มกินพื้นที่ออกห่างจากตัว เขามองแก้วน้ำที่มันเริ่มละลายเลอะเทอะ จะกดเรียกปอให้เข้ามาเก็บแก้วออกไป แต่แคปเหมือนรู้งานรีบหยิบกาแฟเย็นสองแก้วนั้นออกไปวางไว้ที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟารับแขกแทน
“นี่ กูก็มาตามที่มึงบอกไว้แล้วไง ทำไมถึงยังทำหน้าแบบนั้นอีกอ่ะ”
“กูบอกให้มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ จำไม่เห็นได้” เอสมองแคปที่กำลังพยายามลากโซฟาเดี่ยวเลื่อนๆๆมาใกล้ ๆ เขา จากนั้นมันก็นั่งลง
“ห้องมึงนี่ไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่มีเก้าอี้ให้แขกนั่งเลย”
“แล้วที่นั่งอยู่นั่นไม่ใช่เก้าอี้หรือไง”
“ไม่ใช่แบบนั้น กูหมายถึงเก้าอี้ที่เอาไว้วางตรงนั้นน่ะ หน้าโต๊ะมึงไง”
“ไม่มีห้องผู้บริหารที่ไหนเขามีเก้าอี้ไว้สำหรับให้แขกมานั่งจ้องหน้าหรอกนะ”
“อ่ะจริงดิ งั้นกูไปนั่งตรงนั้นดีกว่า” แคปไม่ว่าเปล่าลุกขึ้นลากไอ้โซฟาตัวเก่า ลากๆๆมาจนถึงด้านหน้าโต๊ะของเอส พอเขานั่งลงไปมันกลับเตี้ยจนแทบจะมองไม่เห็นเจ้าของโต๊ะใหญ่ แคปจึงแหงนหน้ามอง
“ตลกไหม กูเป็นคนแคระ ริจะจีบยักษ์”
“ประสาท” เสียงทุ้มบ่นอุบออกมาหน้าบูดบึ้ง แคปยักไหล่แล้วปีนขึ้นไปนั่งบนแขนของโซฟาแทน
“นี่มึงกินข้าวยังอ่ะ” จะว่าไปยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนี่หว่า อาฟี่ไม่พาแวะ ท่าทางจะรีบไปทำธุระต่อเขาเลยลืมเรื่องอาหารเที่ยงเสียสนิท
“นี่ ไม่ได้ยินกูถามเหรอ มึงกินข้าวยังวะ”
“กินแล้ว ทำไม”
ตอบเสร็จก็สนใจงานต่อไม่ยอมมองหน้ากันจนแคปรู้สึกอับอายที่จะถามโน่นนี่นั่นต่อไปอีกเหลือเกิน ดูเหมือนเขากำลังกวนเวลาทำงานมันมากๆ
แคปลุกขึ้น
แต่ทางนั้นก็ยังนิ่งเฉยไม่มองมา
พอแคปก้าวฉับๆๆไปที่ประตู เสียงปากกากระทกลงที่โต๊ะดังสนั่นจนเขาต้องหันกลับมามอง
...สองคนจ้องหน้ากัน...
อะไรของมันวะพออยู่ก็ทำหน้าไม่พอใจ ทำเหมือนเขาเป็นตัวเกะกะ พอจะออกไปนั่งรอด้านนอกก็ทำหน้าเหมือนกับจะจับเขากินอย่างนั้นแหละ
จะเอาไงกันแน่
“ถ้ามีความอดทนแค่นี้ มึงก็คืนบัตรนั้นมาแล้วออกไปเลย”
“ไม่ให้! บัตรแฟนเรื่องอะไรจะคืน”
“กูไม่ใช่แฟนมึง!” เสียงทุ้มน่ากลัวสวนกลับมาอย่างไม่ต้องคิดให้มากความ แคปสตั๊นไปเลย
นี่มัน...ราวกับโลกหมุนย้อนกลับ
คำพูดที่ครั้งหนึ่งนานมาแล้วเขาเคยใช้กับคนตรงหน้า
รู้ว่าฟังแล้วต้องเจ็บร้าว ลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจ แต่บางที...มันก็นึกอยากจะเสี่ยงลองฟังดูสักครั้ง
รู้ว่าไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว
รู้ว่าเราสองคนไม่ได้ข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว
แต่ว่า..
ถ้ากูไม่หน้าด้านแบบนี้ กูจะได้มึงมาครอบครองอีกครั้งไหมล่ะ
“ไม่ใช่จริงดิ”
ทั้งที่หัวใจเจ็บจนแทบแตกสลาย คำพูดคำจาแผ่วเบายังก่อกวนได้ต่อ ดวงตาสั่นไหวของเขาคงจะฟ้องบางอย่างออกมา เมื่อเอสมองเห็นแบบนั้นถึงกับต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ความเงียบโรยตัวขึ้นอีก กระทั่งแคปค่อยเดินอ้อมเข้ามาที่ด้านหลังเขา ขยับเข้าไปใกล้ ๆ แล้วยื่นบางสิ่งบางอย่างส่งไปให้
ท็อฟฟี่สีชมพู~
เอสคงไม่รู้ตัว ว่าเสี้ยวใบหน้าที่แคปมองเห็นเขาจากด้านหลัง มันเห่อแดงขึ้นมาจนทำเอาคนให้ใจชื้น กำลังยืนอมยิ้มดีใจจู่ ๆ ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดขึ้นก่อนจะดันแคปให้ออกจากทางแล้วทำท่าจะเดินไป แคปรีบคว้าแขนเอาไว้
“ทำไมวะ” มึงไม่ชอบเหรอ ลูกอมที่กูตั้งใจเอามาให้
“กูไม่กินของเด็กเล่นแบบนี้หรอก”
“แต่กูชอบกินนี่”
รวดเร็วเกินกว่าจะจินตนาการ เพราะว่าแคปแกะห่อท็อฟฟี่นั้นออกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขายัดมันเข้าไปในปากเอสโดยไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวทัน คนถูกป้อนยืนทำหน้าเอ๋อแดกไปไม่เป็น ยิ่งพอแคปเบียดตัวเข้าชิดใกล้ เอสยิ่งตระหนกตกใจ
“ป้อนกูสิ...”
แคปว่าออกมาเบาๆ ปลายจมูกโด่งแทบจะสัมผัสกันอยู่แล้ว ใกล้ชิดมากจนต่างฝ่ายรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาไม่รอดแล้ว โดนจูบแน่ ๆ
แต่วันนี้
ไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว
เพราะคนที่ไม่ขยับเลยก็คือ.......เอส
ดวงตาคมกริบสองคู่จ้องมองกันอยู่อย่างนั้นชั่วขณะ จนเป็นแคปที่ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปาก
“ทำไม” ไม่จูบกูจริงอ่ะ
“หลีกไป”
คำพูดง่าย ๆ ที่พูดออกมาพร้อม ๆ กับวงแขนที่กันแคปให้พ้นออกจากทาง เอสเดินอ้อมมานั่งลงที่โต๊ะทำงานเรียบร้อย
แคปปลง เวลาดำเนินเรื่อยไปตั้งแต่ตอนนั้น คนหนึ่งนั่งทำงานไปขณะที่อีกคนนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวที่ตัวเองลากออกมาจ้องคนที่โต๊ะนิ่งอยู่แบบนั้นมองซ้ายมองขวานึกบางอย่างขึ้นได้เขาจึงแอบดึงเอากระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆบนโต๊ะออกมาเขียนอะไรบางอย่างลงไป
“นี่..” แคปเลื่อนแผ่นกระดาษที่มีตัวเลขสิบตัวเรียงกันอยู่ส่งให้ เอสละสายตาออกจากหน้าจอรายงาน “ตอนนี้ใช้เบอร์นี้อยู่ โทรหากูได้นะ”
“....................”
โดนเมินตามเคย เอสเหลือบมองอย่างนึกเซ็ง ก่อนหันไปสนใจงานตัวเองต่อปล่อยแคปไว้อาลัยกับเบอร์โทรศัพท์ของมันไป
“ถ้าอย่างงั้นกูขอเบอร์มึงได้ไหม”
โดนตวัดสายตาใส่เป็นรอบที่ยี่สิบของวัน แคปเริ่มคิดว่าตัวเองอาจพูดอะไรบางอย่างผิดไปเขาจึงพูดใหม่ “ผมขอเบอร์คุณได้ไหม” อึ๋ยยยทำไมถึงตาเขียวอื๋อยิ่งกว่าเก่าวะ นึกว่าเมื่อกี้พูดไม่เพราะมันเลยทำตาเขียวใส่ นี่น่ากลัวกว่าเดิมอีก เห็นท่าจะไม่ใช่เรื่องสำเนียงการพูดเสียแล้ว
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูขอกับเลขามึงเองก็ได้”
“อยากจะรู้ไปทำไม ถ้าจะโทรหาก็ไม่ต้องนะเสียเวลา เบอร์ที่กูใช้ก็เบอร์เก่านั่นแหละ ห้าปีที่ผ่านมา ไม่เคยเปลี่ยนหรอก”
“ไม่เปลี่ยนจริงหรือเปล่า” แคปเลื่อนหน้าเข้าไปถามใกล้ ๆ แน่นอนเขาหมายถึงคน แต่ทำไมถึงได้ยินเสียงเอสหัวเราะออกมาเบา ๆ
“เฉพาะเบอร์นั่นแหละที่ไม่ได้เปลี่ยน นอกนั้นเปลี่ยนไปหมดแล้ว”
คนฟังจ๋อยไปเลยสิ นี่หน้าชาไปไม่รู้กี่สิบหนแล้วนะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ยังนั่งทนทานหน้าด้านอยู่ตรงนี้ต่อได้ เขาได้ยินเสียงต๊อกแต๊กของคีย์บอร์ด แอบมองขึ้นไปเห็นเอสพิมพ์ข้อความอะไรสักอย่างในเมล แคปทิ้งเวลาสักครู่ เขาคิดว่าตัวเองช่างไร้ค่าจริง ๆ ไม่มีอะไรจะทำต่อแล้วยกเวลาขึ้นดูพอเห็นว่าเย็นแล้วเขาเองก็ลุกขึ้น
“นี่...”
ก๊อกๆ ๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ แคปจึงต้องหยุดไว้ก่อน ปอเดินเข้ามาพร้อมรายงานในมือยื่นส่งให้กับเอส ก่อนหันมองมาที่แคปแล้วแอบอมยิ้มร้าย ๆแคปถลึงตาใส่มันจากนั้นขยับปากแบบไร้เสียงบอกให้รีบ ๆ ออกไปเลย
“นายครับ เดี๋ยวคุณมินตราจะเข้ามาแล้วนะครับ”
“อืม”
แคปได้ยินเต็มสองรูหู ไอ้เพื่อนปอมันพูดถึงคู่หมั้นเจ้านายมันเหรอวะ บอกว่าจะเข้ามาแล้วหมายความว่ายังไง แล้วปล่อยให้เขามานั่งป้อเจ้านายมันอยู่นานสองนานนี่นะ
บ้าเอ๊ย
นี่กูลืมไปได้ยังไงว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วทั้งคน สวยแบบฉิบหาย อีกทั้งน้องโบว์อะไรนั่นอีก ถือว่าเป็นน้องที่เขาสนิทด้วยอีกต่างหาก น่ารักตัวแม่
แคปลุกขึ้นเลย มองเห็นปอโค้งคำนับให้เจ้านายก่อนล่าถอยออกไป เขาเดินเข้าไปหาเอสใกล้ ๆ
“แบบนี้ไม่แฟร์”
“อะไร” เอสละสายตาออกจากแฟ้มมองขึ้นมา
“คิดเอาเองว่าเรื่องอะไร”
“ใจฝ่อจริงๆ ไหนว่าจะเอาชนะกูให้ได้ไง ไหนบอกว่าจะเอาชนะบรรดาผ้หญิงพวกนั้นให้ได้ไม่ใช่หรือไง แค่ได้ยินชื่อคู่หมั้นกูมึงก็ฝ่อขึ้นมาแล้วหรือไงหื้ม”
“กูไม่ได้ฝ่อ”
“จะเชื่อดีไหมล่ะ” แคปได้ยินเสียงคนพูดหัวเราะออกมาเบา ๆ ราวกับจะเย้ย ทำเอาเขากัดฟันไว้แน่น ขยับเข้าไปหาเอสใกล้ ๆ
“ตอนแรกกะจะชวนให้ไปส่งกูที่ห้องเย็นนี้ แต่ตอนนี้คิดว่ามึงคงไม่ว่างแล้วล่ะสิ”
“ไม่ว่างแน่อยู่แล้ว ก็ว่าที่คู่หมั้นกูจะมานี่นะ”
“ขอถามอีกที จะไปส่งกูไหมหรือว่ามึงจะไปพร้อมกับคู่หมั้นมึง”
“คำตอบมีอยู่ในคำถามแล้วนี่”
“จะไปกับใคร”
เอสยกข้อมือดูเวลา ในตอนนั้นเองโทรศัพท์มือถือเขาดังขึ้นมา ที่หน้าจอเป็นรูปของสาวสวยที่มีชื่อกำกับว่ามินต์ สองคนจ้องหน้ากัน
วัดใจ
จนกระทั่งเอสหยิบเครื่องโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับสาย ทั้งที่ตายังจ้องอยู่ที่คนตรงหน้า
“ครับ”
ทันทีที่เขาเลือกที่จะรับสายแล้วพูดคำว่าครับลงไป เวลานั้นแคปหันหลังออกไปจากห้องนั้นในทันที เสียงบานประตูปิดลงพร้อม ๆ กับตัวคนที่เดินกัดฟันกรอดก้าวฉับ ๆ ผ่านโต๊ะของปอกำลังจะเลี้ยวผ่านเข้าไปที่ห้องสูบบุหรี่ดันสวนทางกับผู้หญิงที่เขาเพิ่งเห็นรูปเธอโชว์อยู่ที่หน้าจอมือถือเครื่องนั้นของเอส
เธอคุยโทรศัพท์ไปยิ้มไป
ไม่ต้องเดาก็รู้อยู่แล้วว่าปลายสายนั้นเป็นใคร
ควันสีเทาลอยหม่นอยู่รอบกาย บุหรี่จวนจะหมดมวนอยู่แล้วในตอนที่ปอเดินเข้ามาตบลงที่ไหล่เพื่อนตัวเองพลางบีบลงแรง ๆ หนึ่งที ในมือถือกระเป๋าเตรียมพร้อมไว้
“มึงจะค้างที่ไหนวะคืนนี้”
“โรงแรมมั้ง”
“ค้างห้องกูไหม ห้องเก่าของพวกเราไง”
“ไม่ดีหรอกมั้ง” มันทำให้นึกถึงอดีต ที่สำคัญยิ่งเห็นผู้หญิงคนนั้นเขายิ่งรันทดอดสูจริง ๆ คนสวยขนาดนั้นเขาจะเอาอะไรไปสู้วะ สู้ได้ด้วยเหรอ
“เข้มแข็งไว้เพื่อน มึงท่องไว้มึงต้องเข้มแข็ง”
“เออกูก็อยากจะแข็งอยู่หรอก แต่มึงก็เห็น....”
“เอาน่านี่มันแค่เริ่มต้น มึงต้องมั่นใจตัวเองเข้าไว้ ให้กำลังใจตัวเองสิวะ กลับกันเถอะ”
“เจ้านายมึงกลับไปแล้ว?”
“อืม คงใช้ลิฟต์ตัวในน่ะ”
แคปพยักหน้าเบา ๆ สองคนเดินไปเรียกลิฟต์เพื่อลงมาที่ชั้นจอดรถด้วยกัน แต่ปอบอกว่าต้องแวะทำธุระที่ฟร้อนชั้นหนึ่งก่อน แคปจึงต้องลงมาด้วย
“กูออกไปรอด้านนอกนะ” ปอพยักหน้าให้ มองตามแคปที่เดินเซ็ง ๆ ผ่านกระจกหมุนออกไป
“อ้าวคุณ สวัสดีครับ” เสียงพี่รปภ. คนเดิมที่เคยกักตัวแคปไว้ร้องทัก คราวนี้รู้แน่แล้วว่าเป็นแขกของท่านประธานเขาจึงยกมือขึ้นทำความเคารพแคปด้วย
“หวัดดีครับพี่ วันนี้ร้อนจังนะ” แคปตอบทักแล้วเดินตามพี่เขาไปนั่งลงแถว ๆ บันไดเล็กๆข้างตู้รับบัตรของยาม ที่เก่าที่เขาเคยมานั่งเมื่อสองสัปดาห์ก่อน มีรถแล่นผ่านเข้าออก แลกบัตรโดยพี่รปภ.อีกคนที่ยืนอยู่ในตู้
เล็กๆนั่น
“วันนี้คุณก็มาหาท่านประธานเหรอครับ” เป็นแขกวีไอพีที่ทำตัวไม่วีไอพีเลยสักนิด ไม่น่าเชื่อว่าวันนั้นท่านประธานจะลงมารับผู้ชายคนนี้ด้วยตัวเอง
“อะ..อ๋อครับ เสร็จธุระแล้วล่ะ ผมลงมากับคุณปรเมธน่ะ เขาคุยธุระอยู่ ผมนั่งเล่นแถวนี้รอได้ไหมเนี่ย”
“ได้สิครับถ้าคุณไม่ว่าอะไรก็นั่งเถอะครับ แถวนี้พวกผมใช้นั่งเล่นกันช่วงดึกตลอดอ่ะ ยิ่งดึกอากาศจะดีมากๆเลยล่ะครับ”
แคปมองไปที่สวนหย่อมที่เป็นป้ายทางเข้าออกของบริษัท ต้นลีลาวดีสูงใหญ่ปกคลุม มีดอกร่วงกราวลงมาตามกระแสลมอ่อนๆ คุณลุงคนสวนกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ด้วย กลิ่นชื้นของดินมันทำให้เขานึกถึงไร่ของตัวเองขึ้นมา อากาศที่ไร่ดีกว่าตั้งเยอะจะว่าไปเขาไม่ค่อยถูกกับเมืองกรุงเลยจริงๆนะ แคปกำลังอมยิ้มอารมณ์ดีๆอยู่รอยยิ้มพลันต้องสลายหายวับ เมื่อรถยนต์สีดำคันใหญ่เลี้ยวผ่านช่องตรวจบัตรออกมาออกมาโดยไม่จำเป็นต้องยื่นบัตรผ่านเลย แสงแดดที่สาดเข้าใส่ฝั่งด้านหน้าทำให้มองเห็นเลยว่าเป็นใครที่ขับรถคันนี้อยู่
แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า คนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ คือหญิงสาวสวยมากคนนั้น
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
ก๊อกๆ
แกรกกก~
“ป๊า คุณแม่ล่ะครับ”
“อยู่ข้างในน่ะ นึกยังไงเข้ามาหาป๊ากับแม่ถึงที่ห้องนอนเนี่ยเราหื้ม”
“เสียงอะไรคะคุณ อ้าวเอสมาหาแม่กับป๊าเหรอลูก กำลังลองชุดอยู่เลย มาๆมาดูช่วยดูให้แม่ทีนะ ว่าแต่เรามีเรื่องอะไรสำคัญใช่ไหมเนี่ย ร้อยวันพันปีจะเข้ามาหาแม่ถึงในห้องแบบนี้ มานอนด้วยกันเลยดีไหมหื้ม”
“แม่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณแม่น่ะครับ”
“เอ๊ะ เรื่องด่วนเหรอลูก มีอะไรรึเปล่า”
“ครับคุณแม่...”
.....
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
คืนนั้นไม่รู้ว่าทำไมคูเปอร์ถึงได้เดินวนไปวนมาจนเอสต้องลุกขึ้นมาลูบหัวลูบหลังมันหลายต่อหลายครั้ง “คูเปอร์”
งิ๊งๆๆ
“ปวดท้องหรือเปล่า หรือจะขึ้นมานอนกับพี่”
เจ้าคูเปอร์เลียมือเอสอ้อน เขาเดินไปส่งมันขึ้นนอนที่โซฟาซึ่งเป็นที่นอนของมัน แต่มันส่ายหัวไม่ยอม เดินไปหยุดอยู่ที่ประตูระเบียงหันมามองเอสแล้วร้องหงิงๆ
“จะออกไปเหรอ”
เอสเลื่อนบานประตูเปิดออกให้ ลมเย็นๆยามดึกเย็นพัดเข้ามาปะทะใบหน้า คูเปอร์เดินไปกระโดดเอาสองขาเกาะอยู่ที่ขอบระเบียง
มันเห่า
“คูเปอร์เป็นอะไร”
“โฮ่ง”
“เข้านอนได้แล้ว นึกยังไงอยากเล่นดึกดื่นขนาดนี้” เอสอุ้มมันลงมาแล้วบอกให้เดินเข้าไปนอนลงที่เดิม เจ้าคูเปอร์หันมามองหน้าเจ้านายแบบงอน ๆ จากนั้นกระโดดขึ้นโซฟาเบสตัวสีเทาแล้วหมุนๆๆก่อนทิ้งตัวนอนลง เป็นเวลาเดียวกับเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขาเดินไปหยิบขึ้นมาดู จากนั้นเผลอยิ้มออกมา ก่อนเปลี่ยนไปทำหน้านิ่ง ๆ อย่างเคย
“โทรมาทำไมรบกวนคนจะหลับจะนอนจริง ๆ”
แคประบายรอยยิ้มบาง ๆ ออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มต่อว่ามาจากปลายสาย เขาทาบนิ้วที่คีบบุหรี่จรดเข้าที่ริมฝีปากก่อนปล่อยควันสีเทาหม่นเจือจางให้ลอยอ้อยอิ่งออกมา
“อ้าวจริงดิ นี่ไม่รู้ตัวเลยนะว่ากดมาเบอร์มึงเนี่ย งั้นกูวางเลยละกัน”
(มึงลองวางสิ)
“จะเอาไงแน่วะ”
(รบกวน น่ารำคาญ)
“รำคาญแล้วจะคุยได้ไหมล่ะ”
(สองนาที)
“ก็ยังดีกว่าให้แค่นาทีเดียวล่ะเนอะ”
(มีอะไร)
“เปล่า แค่อยากได้ยินเสียง”
(อืม งั้นจะไม่พูด)
“งั้นก็ดี เพราะแค่เสียงลมหายใจของมึงก็ทำให้กูคึกคักน่าดูอยู่แล้ว”
(ประสาท)
“หึหึ ดีใจจัง”
(บ้ารึเปล่า)
“นี่ เมื่อตอนเย็นมึงไปส่งผู้หญิงคนนั้นเหรอ” กูเสียใจนะ
(ใช่ ทำไม)
“มึงชอบเขาเหรอ”
(เธอเป็นว่าที่คู่หมั้นของกู)
“รักเธอหรือเปล่า”
(ไม่เกี่ยวกับมึง)
“เกี่ยวสิ”
(ตรงไหน)
“ก็ถ้ากูคิดว่าจะจีบ กูก็จะเคลียร์ตัวเองให้เกียรติคนๆนั้นที่กูคิดจะจีบ มึงเองก็น่าจะคิดแบบเดียวกันนะ”
(นี่มึงมีคนของมึงอยู่แล้ว?)
“ถ้ามีแล้วผิดเหรอ” ความจริงไม่มีหรอก แต่พูดแล้วก็นึกขำขึ้นมาไม่ได้เพราะว่าทางนั้นเงียบไปเลย
แคปเดินเข้าห้อง กระโดดขึ้นเตียงคว้าหมอนมากอดไว้ที่ตัก
“งอนเหรอวะ”
(......................)
“อะไรล่ะนั่น อย่าเงียบไปดิ คนที่ควรโกรธต้องเป็นทางนี้ไหม มึงมีว่าที่คู่หมั้นสวยมากขนาดนั้นอ่ะ)
(นี่มึงมีแฟนแล้วจริง?)
“อะไร ถ้ามีแล้วผิดหรือไงล่ะ” ทำเสียงดุไปได้ มีที่ไหนกันเล่าของแบบนั้น
(..................)
“โกรธอีกแล้วเหรอ”
(จะวาง)
“ไม่วางดิวะ ยังคุยไม่เสร็จเลย”
(จะวาง)
“เดี๋ยวจะเคลียร์ทุกคนออกให้หมด จะตั้งใจจีบมึงแค่คนเดียว จะไม่เจ้าชู้อีกแล้ว มีแต่มึงคนเดียวเลยดีไหม” เอ๊ะนี่กูเคยเจ้าชู้ด้วยเหรอวะ พูดแล้วต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้า อายตัวเองดิสัส พยายามนึกถึงคำโอ้โลมปฏิโลมมันทุกวิถีทางแล้วเนี่ย
(.................)
“เชื่อใจกูนะ ไม่งอน แล้วมึงเองก็ต้องเลิกกับทางนั้นให้หมดทุกคนด้วย”
(.................)
“ได้ไหม” อ้อนเข้าไปอีกไอ้แคปมึง งัดออกมา เทคนิคของมึง
(.................)
“เอส”
(ไม่!)
“โอ๊ยอะไร จะให้กูซื่อสัตย์อยู่คนเดียว ส่วนมึงจะมีใครก็ได้งั้นดิ”
(ใช่ กูจะมีใครก็ได้)
ไอ้คนชั่วร้าย เห็นแก่ตัวแม่ง ชั่วๆๆๆๆ (ใจร้ายจัง~) พูดได้แค่นี้ไปก่อน เดี๋ยวจีบไม่ติด
(จะวางแล้ว)
“เดี๋ยวดิ”
(เกินสองนาทีแล้ว)
“เพิ่งนาทีเดียวเอง” ถึงความจริงสิบห้านาทีแล้วก็เถอะ
(มีอะไรอีกรีบพูด)
“พรุ่งนี้เข้าไปหาอีกได้ไหม”
(ไม่ได้)
“จริงดิ”
(ตอนเช้าไม่ว่าง)
“งั้นไปตอนบ่าย”
(บ่ายก็ไม่ว่าง)
“ไม่อยากไปตอนเย็นอ่ะ กลัวเจอภาพบาดตาอีก ผู้หญิงของมึงสวยเกินไป”
(คิดว่าจะเจอเขาอีกหรือไง)
“ทำไมอ่ะ เดี๋ยวเขาก็มาหามึงอีก” กูเจ็บนะ เขาเป็นว่าที่คู่หมั้นมึงนี่
(...................)
“นี่...”
(วางแล้วนะ ลูกกูเรียกแล้ว)
“เฮ้ย!! มึงมีลูกแล้วดิ” ตอนไหนอะไรยังไงฟร๊ะ!!
(คูเปอร์ไง)
“เหยดดดดดดดดดด แล้วแม่มันล่ะ”
(แม่มันทิ้งไปแล้ว ช่างหัวมันสิ)
“หนอย ไอ้สัส!! คูเปอร์ลูกกูนะ” แคปลืมตัวพ่นคำด่าออกมายกมืออุดปากไว้แทบไม่ทัน เหมือนได้ยินฝ่ายนั้นพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ
(...............)
“นี่มึงยิ้มอยู่เหรอ”
(ใครยิ้ม)
มึงนั่นแหละ ยิ้มชัดๆยังจะมาถามเสียงดุ
“มึงยิ้มแน่ๆอ่ะ”
(.................)
“เอส”
(กูไม่ได้ยิ้ม)
“เคยมีคนบอกหรือยัง ว่ารอยยิ้มของมึง สวยที่สุดเลย”
(ไม่เจอกันนาน บ้าขึ้นเยอะเหมือนกันนะแคป)
“ก็....
ติ๊ด----
เสียงกดตัดสาย เบรกคำพูดทุกๆอย่างลง แคปที่กำลังอ้าปากค้างเพราะถูกด่า พูดมาจนถึงตรงนี้กลับหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาอีกได้ไงไม่รู้ เขาทำอะไรไม่ถูกคว้าเอาหมอนขึ้นมากัดมาบดจนฟันปวดหนึบไปหมด แม้ว่าทางนั้นจะวางสายไปแล้วก็เถอะ แต่ความรู้สึกในใจกลับพุ่งพล่านจนยากจะอธิบาย
กัดลิ้นตายไปเถอะกู พูดออกมาแต่ละอย่างช่างไม่อายปากเล๊ยยยย
.
ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์ใหญ่ของรัชชา เอสวางโทรศัพท์มือถือลง เขานั่งสงบใจอยู่สักครู่ก่อนเอนตัวลงนอนแล้วเอื้อมมือไปดึงปิดโคมไฟผ้าที่หัวเตียง
ในความมืดที่โอบล้อมอยู่รอบตัว คำพูดเมื่อสักครู่ของแคปกลับย้อนขึ้นมาในห้วงความคิดคำนึง.....ครั้งแล้วครั้งเล่า
“เคยมีคนบอกหรือยัง ว่ารอยยิ้มของมึง สวยที่สุดเลย”
.
.
.
“เคยมีคนบอกหรือยัง ว่ารอยยิ้มของมึง สวยที่สุดเลย”
.
.
.
“เคยมีคนบอกหรือยัง ว่ารอยยิ้มของมึง สวยที่สุดเลย”
ก็เพราะ...ทุกอย่างที่เธอเคยได้ทำ
นั้นเปลี่ยนใจที่เคยบอบช้ำ
ความอ่อนโยนทุกๆถ้อยคำ
คอยเติมและทำให้ความหวังของฉัน.............กลับมา
(Cr.ทุกสิ่ง/พรู)
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
Tbc.
รอกันนานเลยมินขอโทษนะคะ บทนี้มาแบบชิลๆ สั้นแต่ยืดและย้วยมากกกเละเทะไปนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ ถือเสียว่าอ่านไปเล่นๆไม่ต้องจริงจังอะไรมากมาย มินไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะ รู้สึกขอบคุณเสมอสำหรับทุกๆข้อความที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กัน บอกตามตรงเพิ่งลงมือเขียนในช่วงที่มีคอมเม้นท์ทวงนี่เอง เจียดเวลาจากหนังสือที่ต้องอ่านสุดๆ แต่เพราะว่ารักและหน้าที่ เพราะงั้นเลยทำให้ปั่นออกมาได้จนเสร็จ 5555+
ช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยนะคะ :mew1:
ปล. นักอ่านของมินรอเก่งทุกคนอยู่แล้ว ตอนหน้ารออีกนะ(ยิ้มตาหยีให้) o13
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 29-11-2015 21:57:46
รีบวางงานในมือแล้วไปอ่านแบบด่วนจี๋ไปรศนีย์จ๋า :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-11-2015 21:59:28
ความสุขมันผ่านไปเร็วเสมอ แปปจบตอนแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 29-11-2015 22:05:52
เริ่มหัวข้อโดย: Akikojae ที่ 29-11-2015 22:11:25
โอ๊ยยยยยย เอสอย่าแกล้งแคปนักดิ
นางน่ารักอ่ะ จีบแบบรุกหนักมาก
ถ้าอยู่ในห้องคงขึ้นขย่มไปแล้ววว
รู้ไหมเรารอเรื่องนี้ทุกวะนเลย
กรี๊ดแทบตายตอนที่เห็นอัพอ่ะ
ฮืออออ อ่านอีกสามรอบดีกว่า
:กอด1:
นางน่ารักอ่ะ จีบแบบรุกหนักมาก
ถ้าอยู่ในห้องคงขึ้นขย่มไปแล้ววว
รู้ไหมเรารอเรื่องนี้ทุกวะนเลย
กรี๊ดแทบตายตอนที่เห็นอัพอ่ะ
ฮืออออ อ่านอีกสามรอบดีกว่า
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 29-11-2015 22:24:20
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 29-11-2015 22:25:17
พอไม่มาก็อารมณ์เสีย พอมาจีบก็เล่นตั๊ววววว เล่นตัว สงสารแคปจัง ~
อดทนหน่อยนะแคป เอาให้ตายใจแล้วค่อยเอาคืนให้สาสมกับการเล่นตัวดีนัก อิอิ #ทีมแคป :m19:
รอตอนต่อไปนะคะ :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 29-11-2015 22:27:35
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 29-11-2015 22:29:29
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 29-11-2015 22:43:30
เดี๋ยว มคปด จนได้ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 29-11-2015 22:46:53
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 29-11-2015 22:48:50
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 29-11-2015 22:50:29
ปล. รอคุณมินเสมอนะจ๊ะ รอออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-11-2015 22:56:23
ตอนเอสออกไปกับคนอื่นนี่ช้ำเนอะ เฮ้อ เล่นตัวนักเดี๋ยวปั๊ดเลิกจีบ แค่หยอดมาคำเดียวคุณชายบ้านรัชชาก็นอนฝันดีแล้วล่ะ
รอวันเอสทนห้ามใจตัวเองไม่ไหว แล้วไปคุยไรกับคุณแม่นะ เรื่องมินตราป่ะ
ขอยคุณคะ คิดถึงเอสแคปมากจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 29-11-2015 22:58:57
แต่นี่แอบรู้สึกว่ามินตราจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่กลัวใจโบว์เพราะเกี่ยวข้องกับทั้งสองฝั่ง
ป.ล.อ่านสอบอยู่ดี แว๊บมารีเฟรชเรื่องนี้แล้วเห็นคุณมินอัพ ผมนี่หวีดลั่นพร้อมกับตีปีกพึ่บพั่บเลยครัช 5555
แต่เรื่องทำให้รู้ซึ้งถึงคำว่าการรอคอยช่างทรมาณ พอเข้าวันที่สิบนับจากคุณมินอัพรู้สึกตัวเองร้อนรนและทุรนทุรายแปลกๆคล้ายลงแดง จะสงบก็ตอนคุณมินอัพ พอได้อ่าน วู้ววววว โอเคสบายใจ อาการหนักมากจริงๆ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 29-11-2015 23:05:14
อ่านไปลุ้นไป
กลัวแต่จะตัดจบ
คือลุ้นมากกกกกกกก
ไม่นะเจอนิดเดี่ยวเอง
คิดถึงนะคะ
รอรอทุกวันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 29-11-2015 23:07:40
ปากกับใจไม่ตรงกันอย่างนี้ ถ้าเกิดแคปถอดใจไปก่อน
เดี๋ยวจะต้องมานั่งเครียดอีก
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-11-2015 23:11:30
ดีใจที่ได้อ่านต่อ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 29-11-2015 23:14:14
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นถึงความรักของเอสที่มีให้แคปจริงๆ ทั้งส่งคนของตัวเองไปเฝ้า จ้างนักสืบ ส่งเพื่อนของตัวเอง(ทั้งชิพและบุ้ง) ไปทำงานที่จังหวัดใกล้ๆ แคป (น่าจะเป็นระยองกับตราดนะ) ดึงเพื่อนสนิทแคปมาเป็นเลขา เข้าไปแกล้งจีบน้องของแบงค์ แถมจากตอนที่แล้ว เพื่อนๆ ของเอสยังบอกมาว่า เอสแอบไปเฝ้าแคปที่ไร่ และอื่นๆ อีก ทำให้รู้เลยว่าเอสไม่ยอมปล่อยแคปแน่ๆ ล้อมแคปไว้ทุกทาง เอสแค่รอวันที่แคปจะกล้าหลุดจากการผูกมัดของครอบครัวเท่านั้นเอง
ดังนั้น การที่แคปจีบเอส แล้วโดนเอสแกล้ง เราจึงหัวเราะไปกับการแกล้งของเอส ที่อยากให้เขาจีบตัวสั่นแล้ว แต่ก็น่าจะเพราะเอสยังอยากพิสูจน์ว่า รักครั้งนี้ของแคปจะไม่ปล่อยมือจากเอสไปอีก
แต่ตอนนี้เหมือนกัน ที่เราอยากให้แคปเลิกจีบเอสไปก่อน ตอนที่เอสยังไม่แน่นอนเรื่องมินตราและน้องโบว์ รู้ว่าเอสไม่ได้รักทั้งคู่ แต่ทำไม พอบอกให้แคปจีบ แล้วเอสไม่ยอมจัดการเรื่อง 2 คนนี้ให้เรียบร้อยก่อน (รออะไรอยู่ฮึเอส ถึงแม้ตอนหลังเหมือนจะเข้าไปคุยกับเแม่ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องเลิกมินต์แล้วก็เถอะ) ยังมาทำให้แคปของเราเสียใจอีก น่าให้แคปงดจีบไปเดือนนึงเลย เอาให้หงุดหงิดขั้นสูงสุด จนปอต้องไปลากแคปมาจีบเจ้านายเลย :laugh:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ได้อินกับนิยายเรื่องไหนจนต้องเข้ามาเม้นนานแล้ว แต่เรื่องนี้อ่านจบปุ๊บ ต้องขอระบายนิดนึง ขอบคุณมากๆ ค่ะ
ปล. ขอเพิ่มติมเพราะลืมเม้น ว่าตอนนี้อาฟี่เท่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 29-11-2015 23:14:38
เริ่มหัวข้อโดย: lomekung ที่ 29-11-2015 23:15:17
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 29-11-2015 23:17:03
ขอระบายหน่อยค่ะ แบบว่าเราอ่านไปกรี๊ดไปอ่ะแก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักอ่ะ น่ารักโคตรๆ มันสั้นไปรึป่าวววว รู้สึกไม่พอ
เอสน่ารักมากอ่ะ 5555 ไม่อารมณ์เสียเลยดิ
แคปจีบได้น่ารักมาก เรายิ้มแก้มจะแตกแล้ว
เรื่องที่เอสคุยกับแม่เรื่องมินตรารึป่าว ปฎิเสธเรื่องหมั้นอ่า เอสเคลียร์ตัวเองแล้วแน่
พอแคปหลอกเรื่องมีแฟนเนี้ย นิ่งเลยนะ 555555 โอ๊ยยยยย น่ารักไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยย
ขอตัวไปอ่านอีกรอบบบ กรี๊ดดดด
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ เรารอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อเลยค่ะ รักเอสแคป รักคุณมิน สอบสู้ๆๆนะคะ!!! :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 29-11-2015 23:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-11-2015 23:20:29
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 29-11-2015 23:22:55
เอสงอนต้องการให้แคปง้ออ
ขอดราม่าจงหมดเสียทีเน้ออออ:-)
คูเปอร์คงอยากเจอแม่มันจะแย่แล้วววว
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 29-11-2015 23:30:54
จีบกันน่ารักมุ้งมิ้ง ไม่เหมือนตอนเอสจีบโหดสัส
ว่าแต่เอสแอบไปคุยอะไรกับคุณแม่กันนะ
แต่ก็พอจะเดาออกอยู่บ้าง ขอให้ใช่ที่เถิด
เป็นกำลังใจใหัแคปทำภารกิจพิชิตใจต่อไป
เป็นกำลังใจ.ห้คนอขียนด้วยจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 29-11-2015 23:39:47
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 29-11-2015 23:50:04
เริ่มหัวข้อโดย: Mokuchi ที่ 29-11-2015 23:53:38
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 29-11-2015 23:58:20
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 30-11-2015 00:01:30
คุณมินสู้ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 30-11-2015 00:05:44
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 30-11-2015 00:07:22
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 30-11-2015 00:15:45
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 30-11-2015 00:31:44
หมั่นไส้เอสมากกกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 30-11-2015 00:37:15
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 30-11-2015 00:38:20
ดีค่ะ ไม่ต้องให้แคปรู้ว่าเอสรักนางมากขนาดไหน
นี่มันแค่เริ่มต้น
อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนนะคะ
แต่ก็อยากให้แคปเป็นฝ่ายเข้าหาเอสก่อนบ้าง
อยากให้แคปทำอะไรๆ ให้เอส เหมือนที่เอสเคยทำให้แคปเหมือนเมื่อก่อนบ้างเหมือนกัน
เพราะฉะนั้น ขอโมเมนต์ให้เอสกับแคปเจอกันบ่อยๆ ด้วยนะคะ
แต่ตอนนี้อ่านไปก็นอนบิดไปด้วยความลุ้นไปกับแคปด้วยจริงๆ ค่ะ คริคริ ชอบจัง :-[
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 30-11-2015 00:45:15
เห็นคอมเม้นเลยต้องรีบไปอ่านด่วนน!!!
555555
เด่ว พรุ่งนี้กลับมาเม้นใหม่น๊าาา :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 30-11-2015 00:52:42
เอสปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ไม่ชอบคาปูชิโน่แล้วจริงๆเหรอ :hao3:
แคปรุกเร็วมาก ดีมากๆเลยชอบๆมีอ่อยให้เอสจูบตัวเองก่อนด้วย รอบหน้าถ้าเอสไม่จูบอีกก็จูบก่อนไปเลยแคปเอ๋ย เพราะฉะนั้นรุกอีกๆ :oni1: :oni1:
เอสเข้าไปคุยกับป๋าและแม่เรื่องมินตราแน่ๆเลย เคลียร์ทางให้แคปจีบตัวเองได้เต็มที่สุดๆ ให้เวลาคุยสองนาทีแต่ปาเข้าไป 15 นาที อ่อยแคปเหมือนกันนะเนี่ย อีกหน่อยพ่อแม่ลูกต้องได้อยู่ด้วยกัน
ส่วนแคปริจะจีบผู้ชายมาทำสามีแล้วก็เลิกเขินเลยนะ อ้อนเข้าไป ยั่วเข้าไป เดี๋ยวก็ใจอ่อนแล้วเชื่อดิ
เป็นการจีบที่น่ารัก ทำไมอ่านแล้วแบบจีบกันได้ใสๆเหมือนวัยมัธยมมากๆ :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 30-11-2015 01:56:28
ยาวสมกับการรอคอยมากเลยค่ะคุณมิณ อ่านเกือบครึ่งชั่วโมง 555555
เอสจะใจแข็งได้อีกนานแค่ไหนน้าาาาาาา โอ้ย *รอฉากหวานรัวๆ* :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Chunxx97 ที่ 30-11-2015 02:42:12
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 30-11-2015 04:45:49
คาปูเชื่อมั่นตัวเอง เอสไม่เคยเปลี่ยนใจ
ปล.เค้าสงสารพี่แมน โดนเขวี้ยงกุญซะหน้าผากโนหลายรอบ ถังขยะอีกโดนเตะปลิว. :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 30-11-2015 06:54:01
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 30-11-2015 07:08:59
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 30-11-2015 08:06:34
หาได้อยากยิ่งในภาคแรก
5555
อ่านไปเขิลไปแอร๊ยยย
แคปน่ารักอ่าาาา เอสเลิกเล่นตัวได้แล้ว
เค้าอยากฟินนนจิกหมอนแล้วน๊าา :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 30-11-2015 08:15:11
เมื่อไหร่คูเปอร์จะได้เจอแม่น๊า
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 30-11-2015 08:18:12
แคป รอบหน้าจีบหนักกว่านี้หน่อยนะ เดี๋ยวจีบไม่ติดนะเออ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 30-11-2015 08:33:02
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 30-11-2015 08:38:26
เริ่มหัวข้อโดย: ammlovey ที่ 30-11-2015 08:44:25
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 30-11-2015 08:57:24
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 30-11-2015 09:08:54
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 30-11-2015 09:34:30
แหมๆ เอสแคปเขากำลังวาดลวดลายกัน สนุกเชียว
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 30-11-2015 09:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 30-11-2015 10:17:40
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 30-11-2015 11:03:42
อยากให้เอสใจแข็งไปอีกสัก1-2 ตอน แกล้งคนเล่นๆ ดูซิ จะอดทนได้แค่ไหน :hao7:
คนที่น่าเห็นใจที่สุดคงจะเป็นปอ เลขาผู้แสนดี หาคู่ให้ปอบ้างสิ ขอแบบน่ารักๆ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-11-2015 11:59:20
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 30-11-2015 15:11:06
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 30-11-2015 16:08:19
ตอนนี้แสดงให้เห็นว่าเอสช่างปากแข็งและปากไม่ตรงกับใจอย่างแรงกล้า ในขณะที่แคปก็เดินหน้าจีบตามฉบับเกรียนๆต่อไป น่ารักที่สุด :hao7: แคปสู้น้ำเซาะหินทุกวันมันยังกร่อน นับภาษาอะไรกับเอสจริงมะ จัดไปลูก จัดไป~~~
อยากเห็นโมเม้นแม่ลูกเจอกันจัง ไม่รู้ว่าคูเปอร์และแคปจะแสดงท่าทางดีใจขนาดไหนเลยเนอะ :-[
รอค่ะรอ~~~~ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-11-2015 17:57:49
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 30-11-2015 18:30:03
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 30-11-2015 19:01:06
แอบนอยด์แทนแคปเลย บางประโยคของเอสแม่งโครตเจ็บ
อิเอส ก็เล่นตัวเหลือเกินค่ะคุณขา ปากไม่ตรงกับใจสุดๆ พอเค้าหายไปก็หงุดหงิด พอเค้ามาหาก็เล่นตัว พอเค้าจะกลับก็ทำมาโมโห เอสเอ้ยหายไป 5 ปี ได้ความเคะกลับมาซะงั้น555555
ไม่เคยเห็นแคปอ่อยใครขนาดนี้ ตลกและน่ารักมาก เอส แคปมันอ่อยขนาดนี้แล้วอดทนได้ยังไง :hao6:
เอสไปคุยกับแม่เรื่องของยกเลิกหมั้นหมายกับมินตรา หรือเปล่า ทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยก็ดีเนอะ สงสารคาปู ถ้าแคปมันเลิกง้อขึ้นมาจะหาว่าไม่เตือน :z3:
คาปูของเจ้ หนูต้องสู้ๆน่ะลูก ถ้ามันยากนัก ก็เอาทุเรียนตีหัวแล้วลากเข้าห้องเลย :katai3:
ทำไมตอนนี้สั้นนน :o12: :o12:
เศร้ามากเลย ตอนเห็น คำว่า TBC :sad4:
ตอนหน้ามาวันไหน ยังไงก็รอค่า แต่ขอยาวๆเนอะ :hao5: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 30-11-2015 19:30:27
ไม่ว่าจะสั้นหรือยาวรับได้ทั้งนั้นค่ะพี่มิน
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 30-11-2015 20:39:37
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 30-11-2015 20:47:28
แคปน่ารักมาก จีบเขาแต่เขินเอง555 แคปทำดีมากลูก จีบแบบอ่อยๆเกรียนๆ จีบเอสต้องวางแผนเนอะ จีบในแบบของแคป เค้าแก้มจิแตกละ
เอสเจอแคปโหมดนี้เอาแต่ใจเนอะ ปากแข็งเนอะ ทำเป็นเมิน ขี้งอนหนักมาก เจอแคป "เคยมีคนบอกรึยัง ว่ารอยยิ้มของมึง สวยทีสุด" จนอนหลับไหมนั่น ชอบมากเอสหน้างอคอหัก 555 รอเค้ามาจีบ เคยแต่ตามจีบเขา ตอนนี้ต้องรอ น่าฉงฉาน
สงสารเจ้าปอกับน้องแมน เจอเจ้านายปากแข็ง งอนรอแฟนมาง้อนานไม่ทันใจ เหวี่ยงใส่ซะงั้น
รอวันที่คูเปอร์ได้เจอแคป รอวันที่แคปจะได้เข้าบ้านเอส รอวันที่แคปจะบังคับ เฮียโก้ อาฟี่ พี่เต้ ให้ยอมรับเอสเป็นลูกเขย ไม่ต้องรีบนะคะ รอได้ค่ะ จะได้ติดตามความรักของเอสแคปไปนานๆๆๆ
ปล.อ่านเพลิน เจอ tbc แบบ อ้าวจบแล้วเหรอ เอสแคปนี่เหมือนยาเสพติด ยาวแค่ไหนก็ไม่เคยพอ อ่านแล้วเขินใจสั่น ต้องอ่านหลายๆรอบ ให้ความฟินเข้ากระแสเลือดก่อนจึงจะมีแรงเม้นท์ แต่ละตอนอ่านซ้ำไม่ต่ำกว่าสามรอบ555
ขอบคุณมากๆนะคะคุณมิน ทั้งที่ยุ่งมากๆ แต่ยังเจียดเวลาเอาที่รักมาเสริฟให้ รอตอนตอไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 30-11-2015 20:54:21
เริ่มหัวข้อโดย: Garips ที่ 30-11-2015 22:45:58
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 30-11-2015 23:10:12
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 30-11-2015 23:14:57
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 01-12-2015 01:33:20
ตอนนี้ขำและสนุกมากๆเลยค่ะ ต้นๆตอนนี่ตลกมาก 5555555 คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ งอนกันไปงอนกันมาก เอสลุคนี้นี่เล่นตัวเก่งมาก ชอบ 555555 แต่อย่าลีลานานนักละ แคปไม่ทนขึ้นมาจะเป็นปัญหานะ
55555
ตอนแรกอ่านก็หัวเราะ พอมาถึงฉากในห้องทำงานเท่านั้นแหละ ปย.พีคเยอะมาก คำพูดท่าทางจี๊ดสุดๆ ร้องไห้เลยแงงงง ตั้งใจว่าจะไม่ร้องแล้วเชียว ไม่ร้องไห้ดีใจมากขนาดนี้มาหลายปีแล้ว
รอคอยเรื่องนี้เสมอ รักเอสแคปมว้ากกกกก รักคุณมินด้วยยย เรารอเก่งนะและจะรอต่อไป(แม้จะลงแดงตายค่ะ) 555555
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 01-12-2015 16:27:14
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 01-12-2015 17:22:44
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 01-12-2015 18:38:05
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 01-12-2015 21:14:01
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 01-12-2015 21:31:04
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 01-12-2015 21:36:23
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 02-12-2015 21:07:01
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 02-12-2015 22:05:20
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 03-12-2015 17:31:03
แคปแกล้งให้เอสรอให้ไปจีบจนหงุดหงิดงุ่นง่าน อ๋อยยยยยยย อ่อยอย่างมีชั้นเชิง น่ารักอ๊ะ 55555+
อยากให้แคปเจอน้องคูเปอร์อีกครั้งจัง พ่อมันก็รักลูกเหลือเกิน อยากให้อยู่กันพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก จังเลย
นางคงคิดถึงแม่มันมากเนอะ เอสคงมีน้ำตาซึมอ่ะ เชื่อดิๆ
เอสน่ารักที่รอแคปแต่ก็ปากโคตรแข็งเลย ใจอ่อนยวบตั้งแต่เค้าเอากาแฟมาให้แล้วนั่น ฟอร์มเย๊อะ คงอยากเอาคืนเค้าอ่ะเนอะ ฮ่าๆ
แคปเป็นฝ่ายจีบก็โคตรน่ารักอ่ะ ปากหวานกว่าเอสสมัย5ปีก่อนนั่นอี๊ก หยอดหวานเฟ่อออออ
เอสระทวยไหมล่ะ ใจน่ะ อ๋อยยยยยยยยยย
รอตอนต่อไปรัวๆเลย รอทุกตอน มาอาทิตย์ละตอนได้ไหมค๊า ใจจิขาด
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 03-12-2015 19:22:50
เริ่มหัวข้อโดย: Austin ที่ 03-12-2015 22:57:37
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 06-12-2015 11:33:28
เริ่มหัวข้อโดย: koko_chaisri ที่ 06-12-2015 23:39:58
:katai1:
:katai1:
ก็รู้นะว่าไม่ได้อัพบ่อย...
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้ามาส่องทุกวัน :mew5:
ผมเชื่อว่า หลายๆคนก็เป็นเช่นเดียวกับผม
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ :-[ :-[ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 07-12-2015 04:47:27
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-12-2015 11:17:59
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 07-12-2015 12:25:15
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 07-12-2015 13:22:11
คิดถึงเอสแคปแล้ววววววว
เมื่อไหร่จะมาน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 07-12-2015 13:50:55
แคปสู้ๆๆ จีบเอสให้กลับมาให้ได้
เอสมันก็รอแคปมานานแล้วน่ะ
แคปก็ทนหน่อยน่ะ รอวันที่จะดียิ่งขึ้น อิอิ
เอสมีส่งสายลับไปด้วยน่ะ ชอบทุกตัวละครเลย
เว้นแต่แบงค์เอาไปที่อื่นได้มะ ไปเกิดที่เรื่องอื่นน่าจะรุ่งน่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ห้ามแคปกลับกับแบงค์น่ะ
เอสเท่านั้น อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 07-12-2015 14:50:29
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 07-12-2015 19:00:23
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 07-12-2015 20:30:02
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 08-12-2015 17:51:04
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 08-12-2015 18:57:07
ปล.รอคุณมินว่างนะคะ # เข้ามารอทุกวันคุณมินยังไม่มาก็อ่านเม้นท์ของเพื่อนๆรอค่ะชอบเม้นท์ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 08-12-2015 20:26:37
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 08-12-2015 21:29:08
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 09-12-2015 14:56:12
สอบเสร็จมาอัพหน่อยน้า (สอบหรือเปล่าไม่รู้เดา)55555555 :mew1:
อยากไปโหวตเอสแคปให้จังเลย แต่ล็อคอินอายุไม่ถึง เศร้ามาก :mew5:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 09-12-2015 19:12:51
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 09-12-2015 19:17:41
ว้อนมากๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 09-12-2015 20:22:15
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-12-2015 21:35:48
เค้าไปโหวตให้เอสแคปมาแล่วว~ 55
เห็นคุณ sodawan ไปโพสว่าโหวตแล้วในกระทู้โหวตนิยายปีนี้ด้วย เลยแอบเดาในใจว่าต้องโหวตให้เอสเทอร์กับคาปูแน่ เพราะเห็นเป็น FC เรื่องนี้พร้อมๆกับเราตั้งแต่ที่เริ่มติดตามอ่านเอสคาปูตั้งกะเปิดเรื่องใหม่ๆ 5555 เดาถูกจริงๆด้วย Real Big Fan. o13
ว่าแล้ว ก็ชะเง้อมอง แคปจะมาแล้วยังน้อออออ :hao4: รออยู่นะ เรายังรอเก่งเหมือนเดิม :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: depper ที่ 09-12-2015 21:49:24
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 09-12-2015 22:04:43
เริ่มหัวข้อโดย: mirin ที่ 09-12-2015 22:31:53
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 09-12-2015 22:55:38
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 09-12-2015 23:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 09-12-2015 23:35:08
วันไหน วันนั้น แต่ฉันก็ยังรอเธอ
วันนั้นที่เคยได้รอตั้งแต่แรกเจอ
พรุ่งนี้ก็ยังจะรอแต่เธอเรื่อยไป
คิดถึงเอสแคปกะคุณมิน :กอด1:
ป.ล. คุณมินติดสอบใช่มั้ยคะ สู้ๆนะคะ ตอนนี้เราก็อยู่ในช่วงfinal crisisเหมือนกันค่ะ
แต่ก็ชะแว๊บมารีเฟรชเรื่องนี้ทุกวัน 5555 ขอให้คุณมินได้เกรดงามๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 10-12-2015 08:37:32
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 10-12-2015 14:45:54
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 10-12-2015 18:02:57
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 10-12-2015 18:50:06
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 10-12-2015 20:28:17
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 10-12-2015 21:30:26
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 10-12-2015 21:56:49
เริ่มหัวข้อโดย: พันวา ที่ 10-12-2015 22:33:32
เริ่มหัวข้อโดย: sangigi ที่ 11-12-2015 10:00:52
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 11-12-2015 12:40:53
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 11-12-2015 19:23:07
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 11-12-2015 20:01:19
:o12: :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 12-12-2015 08:30:02
เริ่มหัวข้อโดย: MineMai ที่ 12-12-2015 11:15:16
รอเอสแคปอยู่น้าาาา :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 12-12-2015 11:31:12
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 12-12-2015 11:37:04
เป็นโรคชนิดนึงที่รักษาไม่หายย
"คิดถึง เอสแคป"
ตัวเบ้อเร่ออ 555555 +
เริ่มหัวข้อโดย: pa_jae ที่ 12-12-2015 11:58:39
เอาใจช่วยพี่แคปนะคะ ขอให้จีบติดโดยเร็ว จะได้พาน้องเอสไปลองทำสวนทำไร่ดูบ้าง
.
.
.
โอมมมมมมมม ... จงมา วันนี้แคปจงมา จงมา แคปจงมา สาธุ
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 12-12-2015 12:22:14
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 12-12-2015 12:44:11
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 12-12-2015 12:48:33
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 12-12-2015 15:34:39
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 12-12-2015 21:23:35
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 12-12-2015 21:43:44
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 12-12-2015 22:16:15
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 12-12-2015 22:21:23
คิดถึงน๊าาาาาา. รู้ตัวป่าว
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 13-12-2015 04:47:56
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-12-2015 07:31:40
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 13-12-2015 09:48:20
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 13-12-2015 10:04:21
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 13-12-2015 10:10:05
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 13-12-2015 13:54:52
รอๆ เอสแคป ~
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 13-12-2015 16:39:49
เอสพาไปหาคูเปอร์ที่บ้านรึยังหนอ คิดถึงจริงจังอ่า
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-12-2015 16:55:23
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 13-12-2015 17:24:20
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 13-12-2015 20:17:14
คิดถึงๆ รออยู่นะ
:z13:
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 13-12-2015 20:21:35
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 13-12-2015 20:58:55
ลุ้นกับน้องแคปจริงๆ
คุณชายเอสนี่ก็เล่นตัวมากๆระวังเค้าไม่ง้อนะ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 13-12-2015 21:00:16
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 13-12-2015 21:08:33
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 13-12-2015 21:11:49
#ทีมนั่งรอเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 13-12-2015 21:41:17
เข้ามารอออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 13-12-2015 21:44:40
คนรอ..คิดถึงหนักมว๊ากกกก
บอกเลย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 13-12-2015 21:52:25
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 13-12-2015 22:55:21
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 13-12-2015 23:04:12
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 13-12-2015 23:10:58
พรุ่งนี้ค่อยมาปูเสื่อรอใหม่ T-T
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 13-12-2015 23:36:54
เริ่มหัวข้อโดย: dizzalz ที่ 14-12-2015 12:48:32
เอสเลิกเก็กรึยังน้าา
คิดถึงงง
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 14-12-2015 13:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 14-12-2015 18:29:27
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 14-12-2015 19:25:58
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 14-12-2015 20:44:39
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 14-12-2015 21:56:46
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-12-2015 21:58:30
https://www.youtube.com/v/SF_0zTmlsiE
[30]
ปลายฝนต้นหนาว...
อากาศเย็นสบายได้ย่างกรายเข้ามาแล้ว คนบนเตียงยังติดอยู่ในความฝันคิดว่าตัวเองกำลังสูดเอากลิ่นชื้นแฉะของดินหอม ๆ ที่ลอยเข้ามาแตะถึงปลายจมูก เขามุดหัวออกมาจากผ้าห่มนวมผืนโต ยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจรับอรุณหากแต่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่างรอบตัว จากกลิ่นที่คิดว่าเป็นกลิ่นดิน มากลายเป็นว่าเขากำลังสูดเอากลิ่นหอมอโรมาอ่อน ๆ จากห้องแอร์เย็นเฉียบภายในคอนโดสูงใหญ่ย่านใจกลางเมืองกรุง
ห้องพักหรูหราที่ให้ความรู้สึกเสมือนเซฟเฮาส์ของหน่วยปฏิบัติการพิเศษคดีลับกรมตำรวจ....ห้องของอาฟี่
แคปลุกพรวดขึ้นหลังจากลืมตาตื่นแล้วกลอกลูกกะตาทวนความจำอยู่สักพัก พอจดจำเรื่องราวได้ว่าเพราะเหตุใดตัวเขาถึงได้มาซุกหัวนอนอยู่ที่นี่เขาถึงกับสะดุ้ง
“ตายห่า กี่โมงแล้ววะ!”
แคปสบถพลางควานหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดยิกๆเช็คเวลาและเช็คอะไรต่อมิอะไร พอลุกออกจากเตียงใหญ่เดินไปแง้มม่านหน้าต่างดู ถึงกับผงะไปนิดเนื่องจากความสูงที่เกินบรรยาย ไม่ไหว ๆ เพ่งมากๆแล้วปวดตาปวดหัว เขารีบปรี่ออกไปที่ด้านนอก กวาดตามองทุกสิ่งรอบตัวให้ชัดๆอีกสัก เนื่องจากเมื่อคืนกลับมาถึงก็รีบมุ่งเข้าสู่ห้องเล็กในทันที ยังไม่มีเวลาดูทุกอย่างให้แน่ชัด นี่จึงถือเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่แคปมีโอกาสได้เข้ามาเห็นห้องพักของอาฟี่ สถานที่ๆเฮียโก้บอกว่ามันมีอยู่จริง หากแต่ไม่สามารถบอกใครๆได้ว่าตั้งอยู่ที่แห่งไหนและห้องอะไร ทุกอย่างในห้องยังคงอยู่ใสความเงียบและมืด มีแสงรำไรจากม่านหน้าต่างผืนหนาที่รูดปิด คือจะบอกว่าเงียบกริบก็คงไม่ได้เพราะว่าเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังหงี่ร่วมอยู่เบา ๆ รู้แค่ว่ามันเงียบในแบบที่ว่าน่าจะมีใครสักคนอาศัยอยู่ด้วยกัน และใครคนนั้นก็น่าจะเป็นเจ้าของห้องๆนี้
แคปมองไปที่ประตูห้องนอนใหญ่ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้องนอนเล็กที่เขาเพิ่งเดินออกมา เวลายังพอมีแต่ก็ถือว่าน้อยนิด มีเรื่องบางอย่างที่เขาต้องทำ แคปจึงรีบย่องเข้าไปแนบใบหูเข้ากับบานประตูเย็นเฉียบ
“อาฟี่นอนอยู่จริงๆด้วย กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” เขาพูดบ่นอยู่คนเดียวด้วยเสียงที่เบาหวิวราวกับกลัวว่าคนในห้องจะได้ยิน หลังจากนิ่วหน้าคิดอย่างชั่งใจว่าจะเปิดเข้าไปดีหรือไม่ เพราะว่ามันมีเหตุให้ต้องเข้าไปที่ห้องๆนี้เพื่อนำของบางอย่างออกมา
“เอาวะ เสี่ยงเป็นเสี่ยงล่ะกู”
จบคำพูดให้กำลังใจตัวเองแคปจับก้านลูกบิดประตูกดลงให้เบาที่สุด เงียบที่สุด หลับตาปี๋ด้วยความลุ้นเพราะกลัวว่ามันจะมีเสียงกริ๊กดังเล็ดลอดออกมา ถึงตอนนั้นถ้าโดนคุณอาสุดโหดของเขาจับได้ว่าย่องเข้ามาตอนคุณชายท่านหลับอยู่เขาคงถึงคาดตายคาเตียงแน่ ๆ ก็รู้กันอยู่อาฟี่เกลียดคนไร้มารยาทที่ชอบรบกวนเวลานอนอันแสนมีค่าเสมอ
เมื่อคืนหลังจากแคปกลับมาจากตึกรัชชานั่น เจ้าปอพาไปนั่งกินข้าวแล้วดื่มกันเล็กๆน้อยๆ เขาเค้นคอวางแผนอะไรบางอย่างสำหรับเช้าวันนี้จนมันต้องยอมรับ หลังจากนั้นว่าจะแยกไปหาโรงแรมพักแต่เฮียโก้ดันโทรเข้ามาแล้วบอกให้เขาเข้าไปพักที่ห้องของอาฟี่แทน ทางนั้นโทรคุยกันอย่างไรไม่มีใครรู้ รู้แค่ว่าในตอนที่เข้าไปรอว่าจะขอขึ้นไปที่ห้องนี้ได้ ทางผู้ดูแลโทรเข้าหาคุณอาเขาไม่รู้กี่สิบครั้งหากแต่คนที่รับสายกลับไม่ใช่อาฟี่เลยสักครั้ง แคปนั่งรอไปจนสักพักจนมีตำรวจชั้นสัญญาบัตรนายหนึ่งผลักประตูกระจกเดินเข้ามาแล้วบอกอะไรบางอย่างกับทางผู้ดูแล ในตอนนั้นเขาถึงได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาได้
ช่างเป็นห้องที่เข้าถึงได้ยากสมกับเจ้าของห้องจริง ๆ
“นอนอยู่จริงๆด้วยว่ะ”
แคปเข้ามาด้านในได้แล้ว บนเตียงใหญ่ มีกองผ้านวมสีขาวฟูๆคลุมร่างกายใครบางคนที่นอนคว่ำหน้ามุดซุกอยู่ในนั้น ที่ผนังห้องสีขาวสะอาดตาติดตั้งกรอบรูปถ่ายขนาดใหญ่ของอาฟี่ในชุดฝึกของทหารถูกติดตั้งคู่กันกับรูปถ่ายของคนๆเดียวกันหากแต่ภาพนี้ให้กลิ่นอายของนายแบบนิตยสารเพราะอาฟี่เปลือยท่อนบนในกางเกงยีนส์สีสนิมแอคท่าดูดบุหรี่แบบเท่ ๆ เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยดินและหยาดเหงื่อที่ปอยผม น่าจะเป็นลูกน้องหรือใครสักคนที่แอบถ่ายเอาไว้ แคปมองแล้วถึงกับตาโต อดคิดในใจไม่ได้ว่ารูปนี้คงไม่ใช่เฮียโก้หรอกนะเพราะว่าแรงดึงดูดที่ออกมาจากรูปดูมีเสน่ห์เย้ายวนแม้แต่เพศเดียวกันยังต้องหันมอง
กว่าเขาจะละสายตาออกมาได้แคปต้องเพ่งแล้วเพ่งอีกอยู่สักพักไม่แน่ใจว่ารูปนั้นเป็นรูปอาฟี่หรือเฮียโก้ตอนถอดแว่นกันแน่ เพ่งจนกระทั่งเห็นไฝเม็ดเล็กๆที่ขอบกางเกงในโผล่แพลมออกมานั่นแหละ เขาจึงจำได้ทันทีว่านั่นคืออาฟี่ตัวจริง เอ๊ะแต่ก็ไม่แน่หรอกบางทีเรื่องนี้เขาเองยังสับสนอยู่ว่าใครกันแน่นที่มีไฝตรงขอบเอวนั่น อย่างไรก็ตามแคปบอกตัวเองว่าให้หยุดคิดเรื่องไร้สาระ เขารอช้าไม่ได้แล้วแล้วขืนรอให้เจ้าของห้องรู้ตัวก่อนอะไรๆที่ตระเตรียมไว้คงไม่ได้ทำ ถึงไม่มีเสียงกรน เสียงหายใจหนักๆจากคนหลับเล็ดลอดออกมาแต่ทว่าเขาก็มั่นใจว่าคุณอาหลับสนิทแน่นอน มีอย่างที่ไหนเข้ามายืนจ้องขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวไม่มีตื่นไม่รู้เป็นทหารตำรวจได้ยังไง หรืออาจเพราะเพิ่งจะกลับเอาเกือบสว่างแล้ว เพราะอย่างนั้น หึหึ อาฟี่ไม่มีทางรู้เรื่องว่าเขาแอบเข้ามาเอาอะไรๆในนี้แน่ๆ
แคปมุ่งไปที่เป้าหมายทันที....นั่นคือตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ มันเป็นตู้บานเลื่อน เพราะงั้นเขาจึงดันแล้วค่อย ๆ เลื่อนช้า ๆ เพื่อให้เสียงเงียบเชียบมากที่สุด แคปกวาดสายตาในที่มืดๆอย่างเร็ว จุดหมายคือ..
สูทดีๆสักชุด
อย่ามานึกสงสัยว่าเหตุใดไม่เอาของไอ้ปอเพื่อนรักตัวดี ก็เพราะว่าเมากันไปแล้ว ตกลงกันว่าวันนี้เขาจะต้องใส่สูทแล้วเพื่อนตัวดีอย่างมันก็ไม่นึกเสนอขึ้นมาว่าของตัวมันก็มี เพราะงั้นเขาที่จวนจะนอนหลับฝันดีเพราะว่าได้คุยสายกับใครบางคนแล้วถึงกับเพิ่งนึกได้
จะเป็นคนขับรถให้คุณชายกลางของรัชชา...แน่นอนว่ามันจะต้องใช้สูทดี ๆสักชุดและที่ๆจะหาได้ก็มีแต่ตู้เสื้อผ้าของอาฟี่นั่นแหละ ของฟรีที่หรูหราแต่ว่าต้อง...เสี่ยง!!
และแน่นอนว่าตอนนี้แคปได้สิ่งที่ต้องการมาอยู่ในมือแล้วเรียบร้อย ทั้งกางเกงทั้งเสื้อตัวในเสื้อตัวนอก มีเนคไทสีอะไรสักอย่างจากลิ้นชักที่หยิบขึ้นมาแบบมั่ว ๆ ถ้าหากว่ามันไม่เข้ากันกับสีเสื้อตัวในนั่นก็ช่วยไม่ได้ไปละกัน
แคปยิ้มเผล่ วางมือลงที่บานประตูตู้เพื่อที่จะเลื่อนกลับคืน หากแต่เสียงทุ้มน่ากลัวจากด้านหลังดังขึ้นมาก่อน ทำเอาเขาสะดุ้งโหยง หายใจติดๆขัดๆ ยืนนิ่งเป็นปูนปั้น
“มึงกำลังทำอะไร”
ตายๆๆๆๆ
หลักฐานทุกอย่างอยู่ในมือเขานี่เอง ทั้งหมดในมือคู่นี้ฟ้องสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ทุกอย่าง แคปค่อยหันไปมองคนบนเตียงช้า ๆ อาฟี่ที่ขอบตาคล้ำสุดยันตัวลุกขึ้นมาจ้องหน้าเขาแล้วถามนิ่ง ๆ เชิ้ตสีแดงราคาแพงอาบด้วยกลิ่นน้ำหอมยับยู่ยี่แถมกระดุมยังหลุดลุ่ยเผยให้เห็นแต่กล้ามเนื้อสวยสุขภาพดีขาวอมชมพูสีเดียวกันกับเฮียโก้เปี๊ยบ แคปมองแค่ครั้งเดียวเกิดความคิดขึ้นเลยว่าเมื่อคืนอาฟี่ไปทำงานอะไรมาวะ??
“กูถามว่ามึงเข้ามาทำอะไร”
คำถามครั้งที่สองทำไมแลฟังดูน่ากลัวกว่าครั้งแรกอีกวะ แคปหน้าซีดเหลืองเข้าไปใหญ่ อ้าปากยืนถือหลักฐานโชว์ความผิดพลาดของตัวเอง สบตากับคนที่พลิกตัวขึ้นมานั่งก่อนเสยผมยุ่ง ๆ นั่นให้เข้าที่ หน้าตาบึ้งตึงอยู่บนเตียงกว้าง ฟี่สะบัดผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างของเขาออกแล้วทำท่าจะลุกขึ้นมาเอาเรื่อง แคปรีบปรี่เข้าไปนั่งลงบนเตียงแล้วเทหลักฐานทั้งหมดให้คุณอาเขาดู ไม่มีคำว่าปิดบังได้อีกต่อไป หลานชายคนเก่งพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด แผ่วเบาราวยุงตัวน้อย ๆ กำลังจะโดดตบ
“จะมาขอยืม”
“แล้วขอหรือยัง”
“ผมเห็นอาฟี่นอนเลยไม่อยากรบกวน
“แล้วแบบนี้เรียกว่ากวนไหม”
“กวนครับ”แคปเสียงอ่อนยอมจำนน
“แล้วมึงจะออกไปได้หรือยัง”
“แต่ผม..” คนถูกไล่ กวาดตามองชุดที่กองลงอย่างแสนเสียดาย
“กูตัวใหญ่กว่ามึงตั้งเยอะคิดว่าจะใส่ได้หรือไง”
“ใส่ได้สิครับ แค่ให้ผมยืม คือว่ามีธุระต้องใช้อ่ะ”
“............”
“อาฟี่คร้าบ คาปูจะชงโกโก้ร้อนๆวางไว้ให้ อาฟี่ออกไปเมื่อไหร่ได้กินเมื่อนั้นเลย..” แคปลากเสียงทำตัวเป็นเด็กแปดขวบ จำได้ว่าช่วงนั้นอาฟี่ใจดีกับเขาที่สุดแล้วและแน่นอนที่สุดคุณอาเขาโนกาแฟนะฮะ ดื่มอยู่แค่อย่างเดียวคือโกโก้
แคปทำตาละห้อยจนฟี่ต้องถอนหายใจหนักๆอย่างเบื่อหน่ายก่อนส่ายหัวแล้วตามมาด้วยขยี้ๆจนหัวทุยๆของเขายุ่งเหยิงไปหมด
“ไปเอาที่ตู้ฝั่งโน้นโน่น มีชุดของโก้แขวนอยู่สองสามชุดมึงไปเลือกเอาที่ตรงนั้นเลย”
“จริงเหรอครับอาฟี่ขอบคุณมาก” แคปรีบลุกขึ้นรวบเก็บชุดที่กองอยู่บนเตียงอย่างเร็ว ก่อนเอาเข้าไปแขวนๆยัดๆไว้ที่เก่าจากนั้นเลื่อนตู้อีกฝั่งออกแล้วคว้าชุดที่อยู่ริมสุดออกมาโดยไม่ได้เลือกสีอะไรเลย รสนิยมของเฮียโก้เรียบร้อยอยู่แล้วมั่นใจได้ ส่วนเนคไทไม่จำเป็นต้องใส่หรอก ขอแค่ได้ชุดที่เข้ากับขนาดตัวของตัวเองเขาก็พออกพอใจ
“อาฟี่ทำไม....”
“เสร็จแล้วก็ออกไป ปิดประตูให้กูด้วย”
แคปกำลังจะอ้าปากถามว่าทำไมและเหตุใดจึงมีชุดของเฮียโก้อยู่ในตู้เสื้อผ้าของห้องๆนี้ แต่ทว่ายังไม่ทันได้ถามหรอก เพราะคุณอาของเขาไล่แบบโคตรจะรำคาญจากนั้นมุดตัวซุกลงในผ้าห่มผืนหนาเหมือนเดิม
“อะไรกัน อาฟี่อายุสี่สิบจริงๆหรือวะ ไม่ใช่ว่ายี่สิบห้ายี่สิบหกเรอะ” แคปมุ่นคิ้วสบถอย่างไม่เข้าใจพลางเดินออกมาที่ห้องนอนเล็กของตัวเอง แล้วรีบเร่งจัดการทำธุระส่วนตัวทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่จะมายืนอยู่หน้ากระจกตรวจเช็คความหล่อด้วยชุดสูทสีเข้มตัวนอกกับเสื้อเชิ้ตสีเทามันเงาตัวใน ไม่มีอุปกรณ์เซ็ทผมใดๆทั้งสิ้นเขาไม่เสี่ยงเข้าไปหยิบออกมาจากห้องอาฟี่เด็ดขาด
“แบบนี้หล่อเหมือนกันล่ะวะ แต่เอวคับไปหน่อยแฮะต้องแขม่ว”
ก็แหงล่ะสิเขาอ้วนขึ้นราวๆสามโลได้ ปกติรูปร่างส่วนสูงพอกันกับเฮียโก้แต่เดี๋ยวนี้เอวกับพุงแซงคุณพ่อรูปหล่อมาดแว่นของเขาไปเสียแล้ว แคปยักคิ้วพออกพอใจก่อนคว้าเอาโทรศัพท์กระเป๋าตังค์กับพวงกุญแจแล้วเดินออกจากห้องไป
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
“ช้าฉิบหายเลย!!!!!!!”
นี่คือคำพูดแรกของเจ้าปอหลังจากที่เห็นแคปก้าวลงมาจากรถแท็กซี่แล้ววิ่งหน้าตั้งเข้ามาที่ลานจอดรถคอนโดเก่าของตัวมันเอง แคปหอบแฮกๆทำหน้าตาสำนึกผิดหน่อยๆ
“อย่าเพิ่งด่ากูไอ้หมาปอ มึงรีบขึ้นไปหยิบรองเท้าหนังมาสักคู่ซิ รองเท้าของมึงน่ะคู่ไหนก็ได้เร็ว!”
ปอกวาดตาสำรวจชุดที่แคปใส่มาด้วยความรวดเร็ว โอเคล่ะว่ามันผ่านหากแต่มองลงไปที่เท้าถึงได้เห็นว่าแคปมันท่าจะบ้าใส่รองเท้าผ้าใบกับสูทหรูหราแบบนี้มาได้ยังไงกันเขาถึงค่อยเข้าใจความหมายของมัน
“ทำไมมึงถึง...”
“อย่าถามมากน่า รองเท้าอาฟี่คู่ใหญ่อย่างกับรองเท้ายักษ์ใครจะไปใส่ได้วะ เอาของมึงนี่แหละกูคิดมาดีแล้ว” ปอพยักหน้าหงึกๆราวกับต้องมนต์ เขาบอกให้แคปรอหลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีก็ลงมาพร้อมกับหิ้วรองเท้าหนังมันปลาบมาส่งให้
“พอดีเลยให้ตาย” แคปถอดคู่เก่าออกแล้วสวมคู่ใหม่อย่างเร็วก่อนจะบอกให้ปอเปิดท้ายรถแล้วหยิบเอารองเท้าผ้าใบเข้าไปวางเก็บไว้ด้านใน
“แบบนี้มึงว่าโอเคไหม”
“ก็โอแหละ แต่กูไม่เข้าใจว่ะ” ปอเบ้หน้าสงสัย
“ทำไม ไม่เข้าใจอะไร” แคปดูเวลาชี้บอกให้ปอไปขึ้นรถ เขาจะขับเอง พอรถออกตัวก็เกิดคำถามทำลายความเงียบของยามเช้าขึ้นมา
“ทำไมมึงไม่มาเอาชุดกูเลยวะ ไหนๆก็จะเอารองเท้ากูแล้ว ทำไมถึงจะต้องยุ่งยากไปเอาชุดอาฟี่มาใส่แบบนี้” ดูเหมือนปอยังทำท่านึกต่ออีกนิด เขามองชุดที่แคปใส่ ความยาวแขนเสื้อ ความยาวปลายขา คือมันทำไมพอดีทั้งที่อาฟี่ตัวสูงใหญ่กว่าแคปมันตั้งเป็นสิบเซ็นต์แบบนั้น
“นี่ใช่ชุดอาฟี่แน่เหรอวะ ไหงมันเล็กจนมึงใส่ได้พอดีอ่ะ”
“นี่ชุดเฮียโก้เว้ย มีอยู่ในห้องว่ะ” แคปหมายถึงที่ตู้ผ้าอาฟี่มีเสื้อผ้าของเฮียโก้ด้วย
“กูก็ว่าอยู่...” ปอลูบคางพลางพยักหน้าหงึกๆคลายความสงสัย สักพักมองแคปแล้วก็นึกสงสัยขึ้นมาอีก
“แล้วนี่ถ้าหากว่าไม่มีชุดเฮียโก้อยู่ในนั้นมึงจะไม่ต้องใส่กางเกงลากขา ใส่เสื้อแขนยาว ๆ คลุมมือมาเลยหรือไงห๊ะ”
“มึงอย่าเป็นเจ้าหนูจำไมเจ้าสงสัยไปหน่อยเลย มันไม่น่ารักสักนิดหรอกไอ้หมาปอ กูจะเป็นยังไงก็ช่างกูเหอะตอนนี้ใกล้จะถึงที่ทำงานมึงแล้วลองตรวจสอบดูกูก่อนซิ กูแต่งตัวแบบนี้มันโอเคแล้วใช่ไหม ดูเหมือนจะเป็นคนขับรถที่ดีของเจ้านายมึงขึ้นมาได้หรือยัง”
“แต่งตัวน่ะดีแล้ว เสื้อผ้าราคาแพงเกินมาตรฐานของพนักงานขับรถเช่นกูด้วยซ้ำ มึงไม่ต้องกลุ้มใจไปหรอก”
“อ่ะจริงดิ งั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย”
รถยุโรปหรูหราใช้เวลาโลดแล่นบนท้องถนนเพียงไม่นานก็เลี้ยวเข้าที่ชั้นใต้ดินซึ่งเป็นชั้นจอดรถของผู้บริหารระดับบนสุดของรัชชา แคปขับไปจอดลงที่ล็อคจอดตามที่ปอชี้บอก
“มึงต้องจำไว้นะห้ามทำเสียเรื่องเด็ดขาด มีหน้าที่ขับรถแค่อย่างเดียว”
“เออน่า” กูรู้หรอก มึงอย่ามาทำหน้ากลุ้มแบบนั้นสิวะ กูก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะที่บังคับมึงแบบนี้
“งั้นนั่งรออยู่นี่เดี๋ยวเจ้านายกูจะเดินลงมาแล้ว ระหว่างทางถ้าเขาไม่รู้มึงก็ทำเฉยไว้ปกติเจ้านายกูจะไม่ค่อยพูด มึงก็ขับของมึงไปเรื่อย ๆ จนถึงที่หมายนั่นแหละ เข้าใจตามที่กูบอกใช่ไหม ห้ามทำเสียเรื่องจริงๆนะแคป คุณเอสต้องเข้าประชุมแทนท่านเจ้าสัวเลทไม่ได้เด็ดขาด”
“เข้าใจแล้วน่า” แคปพยักหน้ารับคำ กวาดตามองรอบๆบริเวณเนื่องจากเป็นชั้นใต้ดินในนี้มันจึงดูมืดกว่าปกติ และกว่าเจ้านายไอ้ปอจะรู้ตัวก็คงจะอยู่บนท้องถนนไปแล้ว แคปส่ายหัวกับความคิดเจ้าแผนการณ์ของตัวเอง บางทีก็ทำเรื่องเสี่ยงไปนะ แต่ก็อย่างว่าริจะจีบดอกฟ้าแบบนั้นเขาต้องทุ่มสุดตัวกันหน่อย ดีนะไอ้เพื่อนปอยังเป็นเลขาของมันอยู่
“อีกนิดนะแคป ถ้ามีปัญหามึงต้องจอดเลยนะกูจะขับตามอยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนกันถ้ามันไม่ไหวไม่เวิร์คจริง ๆ”
“มึงจะโดนตัดเงินเดือนไหมเนี่ยไอ้ปอ” กูล่ะหวั่นใจ
“ตัดไปเหอะ ถึงตอนนั้นจะลาออกไปทำงานที่ไร่กับมึงก็แล้วกัน” ปอเองตั้งแต่เมื่อคืนที่ตัดสินใจว่าจะร่วมมือกับแคป เขาก็นึกปลง นึกทางออกไว้แล้วเหมือนกัน
“นี่พูดจริงดิ?”
“ก็เออสิวะ”
“เออมึงไปได้แล้วไป เผื่อนายมึงลงมาเดี๋ยวเห็นเป็นเรื่องอีก”
ปอพยักหน้าบอกแคปเปิดท้ายรถ เขาเดินไปหยิบรองเท้าผ้าใบของเพื่อนเอาไปใส่ไว้ที่รถยนต์ส่วนตัวของตัวเองที่จอดทิ้งไว้ที่บริษัทตั้งแต่เมื่อวานเหตุเพราะวันนี้ต้องทำหน้าที่ขับรถให้เจ้านายไปประชุมที่ตึกปีกอินทรย์ตึกใหญ่แม่ข่ายของรัชชา อันที่จริงแล้ววันนี้ถือว่าเขาบกพร่องในหน้าที่อย่างแรงเลยก็ว่าได้ มีความผิดถึงขึ้นถูกไล่ออกได้ด้วยซ้ำ เพราะว่าเป็นทั้งเลขาเป็นทั้งบอดี้การ์ดหากแต่ปล่อยให้คนนอกบริษัทมาขับรถให้เจ้านายนั่งแทนตัวเอง
“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน”
ในที่สุดปอที่นั่งพึมพำอยู่หลังพวงมาลัยรถอีกคันก็มองดูท้ายรถเมอเซเดสสีดำคันใหญ่ที่แคปทำหน้าที่รอเป็นสารถีอยู่ ประตูลิฟต์เปิดตัวออกแล้ว ร่างสูงสง่าในชุดสูทสากลเข้ารูปสีเข้มก้าวออกมาพร้อมกับเปิดขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง
ในตอนนั้นปอเพียงแค่ยิ้มแห้งๆ นึกอวยพรขอให้เพื่อนรักโชคดี แม้จะเห็นสีหน้าแบบนั้นจากเจ้านายของเขา ตอนนี้เขาไม่รับรู้แล้วว่าในรถคันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
กรุงเทพวันนี้ทำไมมันร้อนนักวะ!
นี่คือความคิดในหัวแคป ณ ขณะนี้เลย
ทุกอย่างบนรถระหว่างทางไปตึกแม่ข่ายของรัชชาเงียบกริบ คือมันเงียบจนแคปต้องยื่นมือออกไปเพื่อที่จะเปิดเพลงจากสถานีวิทยุฟังบ้างไรบ้างแต่พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองตอนนี้กำลังทำหน้าที่อะไร อยู่ในสถานะไหน เขาก็ยั้งมือไว้ได้สองรอบแล้ว แอบมองกระจกหลังบ้างหลายต่อหลายครั้งแต่มองไม่เห็นหน้าคนข้างหลังเลยเพราะว่านั่งคนล่ะฟาก จู่ ๆ จะให้ปรับกระจกเพื่อมองไปอีกทางมันจะดูจงใจเกินไป แคปจึงต้องแอบมองจากกระจกด้านข้างเอา หากแต่มันก็เห็นไม่ชัดเพราะความมืดของฟิล์มติดรถ
อึดอัดขึ้นมาแล้ว
แน่นอนว่าคนไฮเปอร์อย่างเขาต้องให้มาอยู่นิ่ง ๆ ทำตัวเรียบร้อยสงบปากสงบคำมันดูไม่ใช่ตัวเองชะมัด แต่อย่างไรก็ตามเขาบอกตัวเองว่าให้พยายาม พยายาม และพยายาม
คนข้างหลังยังคงนั่งเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร นี่มันครึ่งทางแล้วด้วยซ้ำ แคปมองรถยนต์ของปอที่ขับตามไล่กันมาเรื่อย ๆ ผ่านทางกระจก บางทีเขาก็แกล้งหลบมันบ้าง เปลี่ยนเลนแกล้งมันบ้าง แต่สักพักมันก็จะโผล่มาเกาะตูดรถเขาได้อย่างเดิม สองคนเหมือนกำลังเล่นกันอยู่มากกว่า แคปคงไม่รู่ว่าปอนี่หัวเสียสุดๆ ในขณะที่คนทางนี้นั่งอมยิ้มเพราะมีเรื่องแก้เซ็งทำ พอเจอรถบางคันขับปาดหน้าแคปจะสบถออกมาก็ต้องรีบหุบปากเอาไว้ รักษากิริยามารยาทให้เรียบร้อย เขาขับต่อไปอีกหน่อยพอตัดเข้าถนนเส้นนี้รถเริ่มติดแบบบรมโคตรติด โชคดีที่มีทางเบี่ยงเลี่ยงออกได้ สัญชาตญาณทำให้แคปส่งสัญญาณไฟขอทางก่อนเลี้ยวตัดเข้าซอยเล็กๆ โดยมีปอขับจี้ตามมาเรื่อยๆ รถมุ่งหน้าซอกแซกไปตามซอกตามซอยจนกระทั่งออกมาโผล่ก่อนถึงทางเข้าตึกสูงใหญ่ของรัชชาแม่ข่ายแค่บล็อคเดียวเท่านั้น
‘ตายห่าแล้วกู ลืมถามมันมาว่าต้องไปจอดส่งคุณชายที่ตรงไหน’
พอนึกขึ้นมาได้แคปร้อนใจจนเหงื่อตก มองกระจกข้างเห็นรถของปอตีคู่ขึ้นมาอย่างรู้งาน เขาจึงเบาคันเร่งลงเพื่อให้อีกฝ่ายแซงหน้าขึ้นไปได้
จะว่าไปคล้ายกับได้ยินเสียงหัวเราะโทนต่ำเย้ยดังมาจากเบาะหลังด้วยสิ แคปลองเงี่ยหูฟังดูดีๆอีกทีกลับไม่ได้ยินอะไรเลย เขาจึงคิดว่าตัวเองคงหูฝาดคิดมากไป รถต้องเลี้ยวซ้ายมุดเข้าชั้นใต้ดินของตัวตึก ก่อนที่แคปจะจอดลงตามหลังรถคันหน้าของปอแบบนิ่มนุ่มและละมุนละเมียดอย่างถึงที่สุด
นี่ไอ้คนนั่งมันไม่รู้จริงๆเหรอวะว่าใครขับรถมาให้ตลอดทาง เซ่อจริงๆเป็นผู้บริหารได้ยังไงวะ
แคปคิดไปพลางกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเดี๋ยวเกิดรู้ขึ้นมากลางทางบอกให้จอด เขานี่ยังคิดไม่ตกว่าจะต้องทำอะไรยังไง
ว่าแต่....ทำไมจอดตั้งนานแล้วคุณชายไม่ยอมลงวะ หรือว่าเขาต้องทำอะไรให้มันก่อนรึเปล่า ตายๆไอ้หมาปอมันไม่ได้บอกไว้ด้วยสิ จอดแล้วก็น่าจะลงเลยสิวะ นั่งเงียบกริบอยู่แบบนี้เขาก็แย่สิจะให้หันไปเรียกงั้นเรอะ
แคปชั่งใจไปพลางเริ่มเหงื่อตกทำอะไรไม่ถูก ไม่เข้าใจทำไมเอสถึงยังไม่ยอมลงหรือว่าจะรอให้ลงไปเปิดประตูให้วะ ไม่น่าใช่ ตอนที่ขึ้นมามันยังเปิดเองเลยนี่หว่า เอ๊ะหรือว่า..
“ทำไมถึงเป็นมึง”
เสียงทุ้มเย็นเฉียบทำลายความเงียบถามแทรกขึ้นมา แคปใจหายวาบหันขวับไปมองหน้าคนบางคนที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงจ้องมาที่เขาราวกับยักษ์กำลังจะฉีกเหยื่อ
“ ระ...รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ประสาท!”
เอสสบถพลางส่ายหน้า เขาทำท่าจะเปิดประตูลงหากแต่แคปเองก็เร็วมากไม่แพ้กันกระเสือกกระสนตัวจนแทบจะหลุดมาเบาะหลังได้ทั้งตัวเพื่อที่จะมาจับมือเอสเอาไว้ยังไม่ยอมให้ลง
เอสจ้องหน้าคนที่มันกำลังทำท่าทางบ้าๆแบบนั้นอยู่บนเบาะรถ อะไรคือการที่ลำตัวพาดมาที่ด้านหลังครึ่งนึงอีกครึ่งนึงส่วนล่างยังยักแย่ยักหยั่นอยู่บนเบาะ
“หยะ...อย่าเพิ่งลง”
“ทำไม”
“กูขับรถนิ่มดีไหม มึงชอบหรือเปล่า”
“.................”
“น่า อย่าใจร้ายสิ ขับดีไหมบอกมาก่อนแล้วจะปล่อยให้ลงนะ นะครับ” พูดจบหน้าร้อนผ่าว ๆ จนต้องเบือนหนีไปอีกทางแต่ก็แอบๆเหล่รอฟังคำตอบ
“ว่าไง มึงชอบไหมกูขับรถนิ่มดีใช่ไหมล่ะ”
“ขับรถได้แย่มาก”
เฮ้ย! แย่ที่ไหนวะ! นี่กูคอนโทรลคันเร่งจนฝ่าเท้าปวดไปหมดยังมาหาว่าแย่ เดี๋ยะเถอะอย่าให้กูได้มึงก่อนเถอะนะไอ้ๆๆๆๆ “ไม่แย่หรอกครับ กูทำเต็มที่เลยนะ เพื่อมึง ตั้งใจให้นิ่มนุ่มที่สุดเลย”
“ก็ยังยืนยันคำเดิม คำรถไม่ได้เรื่อง”
“..................” ฮึ่มมมมมมมมม
“ปล่อยได้แล้ว”
แคปทำหน้าสุดแสนเสียดายเมื่อเอสดึงมือเขาที่จับข้อมือมันไว้ออก เสียงดังปึ๊ดเลยเชื่อเหอะ มันดึงออกแรงมากจริง ๆ หรือว่าเพราะเขาจับมันแน่นมากไปก็ไม่รู้
“มึงมันใจร้าย”
แคปถอนหายใจก่อนหันมาทิ้งตัวนั่งลงหลังพวงมาลัยแบบดี ๆ ขยับตัวจับเสื้อสูท ได้ยินเสียงประตูรถด้านหลังเปิดออกแล้วเขาจึงต้องรีบหันไปพูดด้วยความรวดเร็ว “จะรอรับมึงกลับนะ”
“ไม่ต้องรอ” สวนกลับมาเร็วเช่นเดียวกัน ทำเอาคนฟังน้อยใจขึ้นมา
“เดี๋ยวกูกลับกับเลขากูเอง มึงจะไปที่ไหนก็ไปเลย”
....เจ็บที่สุด....
“ไม่ไปที่ไหนหรอก จะรออยู่แถวนี้แหละ”
“................”
“นานแค่ไหนก็รอเหมือนเดิมอ่ะ”
ไม่มีคำตอบ มีแต่เสียงประตูรถปิดลงอย่างดัง ปอที่ยืนรออยู่ไม่ไกลหันมองมาที่แคปครั้งหนึ่งก่อนเดินตามหลังเอสเข้าไป หนึ่งเจ้านายกับหนึ่งเลขาเดินหายเข้าลิฟต์ไปแล้ว แคปเลื่อนรถมาจอดเข้าซองไว้ดี ๆ ยอมรับว่าเจ็บกับคำพูดของอีกฝ่ายมากพอสมควรแต่เขายังยอมรับได้ ดับเครื่องลงแล้วนั่งรอต่อไป ไม่มีอะไรทำก็เล่นมือถือไปสิ ฟังเพลงไปสิ จนรู้สึกตัวอีกทีสิบเอ็ดโมง น่าจะเป็นช่วงพักเบรคเพราะว่าเจ้าปอโทรลงมาถามแล้วบอกแคปให้หาข้าวเที่ยงกินเลย ประชุมคราวนี้เลิกเย็นแน่ ๆ แคปยังจะรอไหมถ้าไม่รอปอจะเอากุญแจรถคันเล็กลงมาให้แล้วให้ขับคันเล็กของเขากลับไปก็ได้
“มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูบอกแล้วว่าจะรอ กูก็ต้องรอ”
(แล้วข้าวเที่ยงมึงจะกินที่ไหน)
“แถวนี้แหละ เดี๋ยวหาดูก่อน”
(กูห่วงมึงนะ ไม่ฝืนรู้ไหม)
“ห่วงทำไมวะ มึงรู้อยู่แล้วไม่ไหวกูไม่ฝืนแน่ ๆ ว่าแต่มึงเหอะโดนเจ้านายด่ามารึเปล่าวะ” นายมึงพูดเรื่องกูมั่งไหม
(ไม่หรอก เขาไม่ได้พูดอะไรเลย)
“อืม” แคปครางรับอย่างเหนื่อยใจ ก่อนที่ปอจะขอตัววางสายไปก่อนเพราะโดนเรียกตัวถามเรื่องงาน แคปนั่งชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ๆดูเวลาแล้วราวๆก่อนเที่ยงสักเล็กน้อยเขาจึงค่อยเคลื่อนรถออกไปที่ลานด้านหน้าหาที่จอดให้เรียบร้อยก่อนมุดออกมามองซ้ายมองขวาว่าตัวเองจะไปหาอะไรกินที่ไหนดี จำได้ว่าเคยผ่านมาแถวนี้ครั้งหนึ่ง มีร้านกาแฟเล็กๆที่อยู่ถัดไปจากทางออกของอาคารสูงใหญ่นี้น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
แคปมุ่งไปทันที
ปิ้น!
เสียงแตรรถที่ดังขึ้นดักหน้าทำเอาเขาชะงักเท้าที่จะข้ามทางแทบไม่ทัน รถยนต์สีดำคันสวยเคลื่อนตัวมาหยุดลงตรงหน้าพร้อม ๆ กับกระจกรถฝั่งคนขับที่ลดลงแบบเรื่อย ๆ
“แคปจริงๆด้วย พี่ก็นึกว่าตัวเองจะจำผิดหรือเปล่า ตาฝาดไหม ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”
สาวสวยคนนี้คือพี่แอมป์ พี่สาวคนเดียวของเอส เธอน่าจะมาเข้าประชุมด้วยแต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ออกมาช่วงเที่ยงไหนว่าประชุมยาวจนถึงเย็นไง
“สวัสดีครับพี่แอมป์” แคปยกมือขึ้นไหว้สวัสดี เธอรับไหว้แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เขาจดจำใบหน้าของเธอได้อย่างแม่นยำแบบไม่ต้องให้ใครมาบอกมาเตือน พี่สาวเอสมีแววตาอบอุ่นแบบนี้ให้เขาเสมอ แต่ไหนแต่ไร
“มาประชุมเหรอครับ”
“ใช่จ๊ะ ยังไม่เสร็จหรอกพอดีมีธุระที่อื่นนิดหน่อยเลยขอตัวออกมาก่อน ดีใจนะที่เจอเรา แคปกลับมาแล้วจริงๆด้วย พี่รู้แล้วมิน่าล่ะ...”
หญิงสาวว่าแล้วยิ้ม แคปนึกสงสัยกับคำว่ามิน่าล่ะของเธออยู่นิดๆเหมือนกัน แต่อย่างไรก็ตามก่อนอื่นต้องขอบคุณเธอก่อนที่ไม่เคยจะลืมกันเลย
“ครับพี่ ขอบคุณมากครับ”
“โอเคงั้นพี่ไปก่อน อ้อ ข้างในมีร้านอาหารนะ อร่อย สะอาดเข้าไปทานได้เลย แล้วก็อย่าลืมถ้ามีเวลาบอกเอสพาไปกินข้าวไข่เจียวหมูสับที่ร้านด้วยกันอีก เดี๋ยวจัดการเตรียมไว้ให้...เหมือนเดิม”
แคปยิ้มรับพลางขอบคุณเธออีกครั้ง คำว่าเหมือนเดิมของเธอแฝงความนัยไว้เมื่อครั้งหนึ่งนานมาแล้ว แคปรู้สึกขอบคุณมากจริง ๆ เขายิ้มให้เธออีกครั้งถูกแซวกลับมาว่ามีน้ำมีนวลอ้วนขึ้นนิดๆ แคปได้แต่พยักหน้ายอมรับไป
“งั้นพี่ไปล่ะ ถ้าจะขึ้นไปหาเอสก็ชั้นบนสุดเลย มีบัตรแล้วใช่ไหมเราน่ะ”
“ครับพี่”
แคปรับคำพลางโบกมือให้เมื่อตอนที่รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว นึกถึงเรื่องร้านอาหารด้านในแล้วมองดูเวลาโอเคว่ายังมีเวลาอีกเยอะเขาจึงเดินตามทางเท้าดูร้านรวงแถว ๆ นี้ก่อน มันมีซอยที่เต็มไปด้วยของน่ารักสวยงามสำหรับวัยรุ่นนักศึกษามากมายอยู่แถวๆนี้ด้วยแค่เดินต่อไปอีกหน่อยเดียวเท่านั้น แต่จะว่าไปเขาใส่สูทนี่หว่าจะมาเดินโด่ๆร่อนอยู่แบบนี้คงไม่ค่อยเหมาะ เลี้ยวเข้าร้านเพื่อหาเอสเพรสโซ่เย็นๆขมๆสักแก้วแหกตาไว้ก่อน ระหว่างรอมองเห็นว่าร้านข้าง ๆ กันเป็นร้านหมี คือสารพัดหมีเขาก็นั่งดูรอไปเรื่อย ๆ พลันความคิดหนึ่งพัดวูบเข้ามา แคปยิ้มนิดๆในตอนที่เดินเข้าไปรับกาแฟ
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-12-2015 21:58:52
ก็รู้ ก็เข้าใจนักธุรกิจใหญ่ที่เข้าประชุมลากยาวเป็นวัน ๆ แต่ช่วยเห็นใจคนรอมั่งเห้อะ คือมันนานใช่ไหม เออแล้วใครใช้ให้มึงมารอ เขาก็บอกแล้วว่าไม่ต้องรอยังจะเสือกอวดดีบอกเขาอีกว่าจะรอ นานแค่ไหนก็รอ จะรอกลับไปด้วยกัน
“โถ่เว้ย!!!!!!!!!” รอจนเหนื่อยแล้วเนี่ย ความอดทนมันต่ำและต่ำ ต่ำจนน่าตกใจด้วยนะบอกเลย แคปถอนหายใจพรืดยาว ๆ หลังจากเดินวนรอบรถแล้วประมาณสองสามร้อยรอบได้ ดีนะที่เลื่อนเข้ามาจอดชั้นใต้ดินเหมือนเดิมแล้ว ขืนให้ไปรอกลางแดดได้เป็นลมกันสองตลบแน่นอน
คนรอยืนหน้ามุ่ยกอดอกพิงฝากระโปรงรถ เขาคงจะทำตัวได้น่าสงสัยมากจนถึงขนาดพี่ยามพี่รปภ.เดินเข้ามาถามเลยนั่นแหละ แคปจึงบอกเหตุผลไป ฝ่ายนั้นมองทะเบียนรถมองเสื้อผ้าสุดท้ายก็เข้าใจได้ว่าเป็นรถของใคร
“สี่โมงเย็นแล้ว พี่ว่าเจ้านายผมจะเลิกยังอ่ะ” แคปหาเรื่องคุยไปเรื่อย ๆ พี่ยามแกก็เอียงหน้าทำงงๆ
“นี่น้องเป็นคนขับรถให้คุณเอสเธอร์แน่ ๆ เหรอวะ”
“กะ..ก็ใช่ดิพี่” ทำไมวะ
“ปกติพนักงานขับรถเขาไม่ค่อยมีใครทำตัวแบบน้องอ่ะ ทุกคนจะสำรวม ส่งเจ้านายเสร็จก็จะขึ้นไปนั่งรออยู่ที่ห้องรับรองเล็กในล็อบบี้ ไม่ก็ร้านกาแฟชั้นหนึ่ง ไม่มีใครมานั่งรอยืนรออยู่ที่นี่แบบน้องหรอก ไม่สังเกตเหรอ”
กูจะฆ่ามึง ไอ้หมาปอ
“อ่ะจริงเหรอพี่ แหม่ๆผมก็เพิ่งมาทำงานใหม่ไม่รู้มาก่อนเลยแฮะ”
“งั้นจะขึ้นไปเลยไหมล่ะ แต่เดี๋ยวพวกคุณๆเขาคงจะเลิกแล้วล่ะ ปกติได้ยินว่าถ้ามีประชุมยืดเยื้อก็จะเสร็จราว ๆ ห้าหกโมงเย็นอ่ะ แล้วนี่ห้องน้ำล่ะเข้ามั่งหรือยัง”
แคปทำหน้าแบบยอมจำนน ปวดจนจะตายห่าแล้ว ทนต่อไปไม่ไหวหรอก สุดท้ายก็เดินตามพี่ยามออกไปที่ด้านนอกแล้วขึ้นบันไดเข้าไปที่ฟร้อนด้านหน้าหาห้องน้ำห้องท่าเข้า
โครม!!!
“โอ๊ย!!”
“เฮ้ยขอโทษครับ”
แคปชนเข้าอย่างจังกับพนักงานหญิงตัวเล็กๆข้าวของร่วงกรู เขารีบกุลีกุจอช่วยเก็บขึ้นมา ปากเธอก็พูดขอโทษๆขอบคุณๆไม่ขาดปาก แคปเองก็กล่าวขอโทษเธอเช่นกัน
“ขอโทษนะครับ ขอโทษจริง ๆ”
“ฉันก็ขอโทษคุณเหมือนกันค่ะ พอดีว่ารีบเดินไม่ระวังเลยฉันเนี่ย”
เธอหอบแฟ้มใส่อกพลางขยับแว่นด้วยทีท่าเนิร์ดๆให้ความรู้สึกว่าน่ารัก หน้าหมวยๆตัวขาว ๆ จะว่าไปสเป็คแคปเลยนี่หว่า
“มีอะไรเหรอวิกันดา”
เสียงใสกริ๊กดังขึ้นจากด้านหลังก่อนจะเผยร่างโปร่งบางของหญิงสาวหน้าตาหมดจรดงดงามคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม วิกันดารีบเข้ามาค้อมศีรษะลงให้เธอทันที
“วิทำของหล่นค่ะคุณอุ้ม คุณเอ่อ..คุณคนนี้เลยช่วยเก็บให้ค่ะ”
แคปเริ่มทำหน้าไม่ถูกเพราะจริง ๆ แล้วเขาชนเธอ คือไม่รู้ล่ะว่าใครชนใครแต่เขาเป็นผู้ชายใช่ไหมยังไงก็คิดว่าตัวเองผิดเอาไว้ก่อนอ่ะมันเกิดการชนกันของถึงได้หล่นไม่ใช่ว่าเธอทำหล่นแล้วเขาเข้ามาช่วยเก็บสักหน่อย
“เอ่อ คือจริงๆแล้ว...”
“งั้นเหรอ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือเลขาของฉัน” คุณคนสวยที่แคปได้ยินวิกันดาเรียกเธอว่าคุณอุ้มหันมาขอบคุณเขา แคปนี่ยิ่งไปไม่ถูกเลย
“อ่ะ...เอ่อ ครับ”ความจริงไม่ได้ช่วย แต่แคปดูๆแล้ว คุณน้องหมวยแว่นวิกันดาเธอทำหน้าเหมือนไม่อยากให้เขาบอกความจริง เพราะงั้นแคปจึงปล่อยเลยตามเลย จากนั้นสองคนก็บอกขอตัวแยกออกไป คุณอุ้มหันมายิ้มโชว์ลักยิ้มสวย ๆ ให้เขาหนึ่งครั้งก่อนที่วิกันดาจะส่งเสียงวิ่งตามหลังเธอไว ๆ
“วิขอโทษค่ะคุณอุ้ม”
“ช่างเถอะ ต่อไปก็ระวังแล้วกัน”
“ค่ะ”
แคปยืนฟังบทสนทนาของสองหญิงสาวที่เดินห่างออกไปก่อนที่จะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ว่าตอนนี้มันห้าโมงกว่าแล้วไม่ใช่ว่างานประชุมอะไรนั่นจะเลิกแล้วหรอกนะ เออจะว่าไปคุณคนสวยนั่นทำท่าเหมือนจะเป็นระดับผู้บริหารที่พาเลขามาเข้าประชุมเสียด้วย แคปจ้ำอ้าวออกจากจุดนั้น ณ ตอนนี้ไม่คิดอะไรแล้วอยากลงไปรอที่รถให้เร็วที่สุด เขาจึงรีบใช้ทางหนีไฟลงบันไดไปประจำการอยู่ที่รถแบบพอดิบพอดี เสียงข้อความจากปอส่งมาบอกให้เอารถเคลื่อนมาจอดรอได้เลย แคปรีบถลาเข้ารถไปจัดการทำตาม ในตอนนั้นเองที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี
ติ๊ง~
ทันพอดีเลยกู แคปหายใจรดต้นคอเฮือกใหญ่ ๆ รถจอดลงแบบหมิ่นเหม่มากๆแต่ก็ถือว่ายังทันคนที่ยืนหน้าบึ้งตึงรออยู่แค่ไม่ถึงครึ่งวิฯ ปอรีบเชิญเจ้านายตัวเองก้าวขึ้นรถไม่รอช้า
หลังเสียงประตูปิดลงแคปก็ออกรถเลยสิครับจะช้าอยู่ทำไม หน้าตาคนข้างหลังนี่แบบบึ้งสุดขีด ไม่รู้ว่าประชุมเหนื่อยงานหนักหรือว่าอารมณ์เสียมาจากไหน แคปไม่เสี่ยงทำอะไรให้โดนคำพูดเจ็บใจเล่นงานอีก เขาเลือกที่จะนั่งอยู่แบบเงียบ ๆ ขับรถไปเรื่อย ๆ
และแน่นอนว่า...
เขาขับรถแบบอ้อมโลกกกกกกกกก อย่าถามว่าทำไม เย็น ๆ แบบนี้หมดเวลางานไอ้หมาปอเพื่อนที่รู้ใจมันเลี้ยวไปคนล่ะทางโน่นแล้ว แคปไม่รู้ล่ะว่าคนข้างหลังจะรู้ตัวหรือเปล่า แต่ก็นะ คงไม่โง่หรอกเพียงแต่ไม่ยอมพูด ยังนั่งนิ่งๆไม่ทักไม่ท้วง เขาจึงขับต่อไปเรื่อย ๆ เรื่อยๆ และเรื่อย ๆ
จนมืด
จ๊อกกกก...จ๊อก~~จ๊อกกกกกกกกกกก
เสียงท้องตัวเองร้องดังขึ้นมาให้ขายขี้หน้าได้จริงๆ แน่นอนว่าคนมันอ้วนมันก็หิวเร็ว ความอดทนอะไรๆก็น้อย ถ้าได้บางอย่างกระแทกปากอารมณ์ก็คงจะดีขึ้น แคปได้แต่ภาวนาว่าไอ้คนนั่งเงียบๆเบาะหลังจะไม่ได้ยิน แต่นั่งไปนั่งมาชักปวดท้องขึ้นเรื่อยๆ
“มึงหิวหรือยังวะเอส” ลองถามดู
“ยัง”
อืม เสียงยังนิ่ง เย็นชาไม่เปลี่ยน ไม่ใช่แค่เสียง หน้าตาท่าทางก็นิ่ง แคปชักโมโหแล้ว เขาปรับกระจกขอดูหน้าไอ้คนใจยักษ์ซะเลย หน้ามันนิ่งได้ใจจริง ๆ เขาล่ะอยากจะด่าๆๆๆๆแล้วลากไปหาอะไรๆแดก แต่ตอนนี้..
“แต่กูหิวนี่” ก็ได้แต่พูดเสียงอ่อนแบบนี้แหละวะ
“เรื่องของมึง”
“อย่าพูดจาใจร้ายแบบนั้น”
“.............”
“อยากกินอะไรวะ แถวนี้มีแต่ของกินอร่อยๆนะ” ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองขับวนมาย่านของกินแบบนี้ได้ยังไง นี่เขาอ้วนถึงขนาดหายใจหายคอเป็นเรื่องกินขนาดนี้เลยเรอะ
“ไม่ถามแล้ว เอาร้านนี้ล่ะ” แคปจอดรถลงที่ข้างๆฟุตบาตหน้าร้านๆนึง มันไม่ใช่ร้านอาหารหรูหราอะไร หากแต่เป็นรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวข้าวมันไก่ แล้วผู้ชายสองคนในชุดสูทเต็มยศจะมานั่งกินมันก็...
ปัง!
แคปหันขวับไปที่เบาะหลังปรากฏว่าเอสเปิดประตูเดินลงไปแล้ว มีเสื้อนอกถอดทิ้งไว้ แคปเองก็รีบถอดออกบ้างกระดงกระดุมสองเม็ดบนหลุดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รีบเดินเข้าไปหาไอ้คนที่เดินฉับๆเข้าไปนั่งรอก่อนแล้ว
“กินอะ...
“ก๋วยเตี๋ยว”
ยังอ้าปากถามไม่ทันจบออเดอร์ก็ออกมาจากปากเสียแล้ว ท่าทางคนตรงหน้าเองก็คงจะหิวมากอยู่เหมือนกัน แคปมองคนที่กำลังขยับคลายเนคไทแล้วพูดบอกโดยไม่ได้มองหน้าเขาเขาเลยแม้แต่น้อย
“มึงจะกินเส้นอะไรวะ”
ถามออกไปปุ๊ปรู้สึกอยากตบปากตัวเองขึ้นมาแทบจะทันที คนถูกถามตวัดสายตาเขียวปั๊ดใส่
“โอเคๆ เหมือนเดิมใช่ไหม” เหมือนห้าปีที่แล้วน่ะนะ ถ้ากูจำผิดมึงก็ช่วยอภัยให้ด้วยละกัน เหตุการณ์ไปแดกก๋วยเตี๋ยวด้วยกันมีแทบจะนับครั้งได้แล้วใครจะไปทันสังเกตกันเล่าว่าอีกคนกินเส้นอะไร ตอนนั้นมันก็อย่างว่า ไม่ละเอียดละอออะไรนักหรอก
แคปลุกขึ้นเดินเข้าไปสั่ง รอพักเดียวน้องสาวหน้าตาน่ารักน่าหยิกก็ยกอาหารมาวางลงให้
“พี่จะรับน้ำอะไรดีคะ น้ำเปล่า น้ำมะพร้าว หรือน้ำกระเจี๊ยบ” เธอวางก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชามกับข้าวมันไก่ร้อน ๆพร้อมน้ำซุปกลิ่นหอมฉุยลงให้ แคปมองดูคนที่บอกไม่หิวแต่ตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่ปรุงอย่างไม่สนใจคนที่ถามแม้แต่น้อย เขาเลยแจกยิ้มให้เธอแล้วบอกไปว่ากระเจี๊ยบสองแก้วก็แล้วกัน
“กูไม่กินกระเจี๊ยบนะ หวานเกิน” เสียงทุ้มต่ำว่าขึ้นขุ่นๆ แคปกำลังยัดข้าวมันไก่คำแรกเต็มปาก เขาเงยหน้ามองคนพูด
“งั้นเดี๋ยวค่อยสั่งใหม่”
“มึงสั่งให้”
“แล้วมึงจะกินอะไรล่ะ”
“ไม่รู้”
อ้าวตาย ขนาดมึงคนกินยังไม่รู้กูคนสั่งจะรู้ไหมเนี่ย
“มะพร้าวกินได้ไหม”
“ได้มั้ง แต่ต้องมะพร้าวสด” ไอ้คุณช๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“จะไปรู้เรอะว่าสดหรือไม่สด” มึงจะแดกไหมล่ะ
“งั้นยังไงก็ได้”
เออก็งงกันไป แต่ในที่สุดก็กินกันจนเสร็จ ข้าวมันไก่สองจานกับก๋วยเตี๋ยวสองถ้วย “อร่อยไหมวะมึง” แคปคาบหลอดดูดแล้วถามยิ้ม ๆ จะว่าไปมันก็เหมือนเดทเล็กๆอยู่นา คึคึ ดวงตากลมจ้องคนตรงหน้าแล้วยิ้มให้ทั้งหน้าทั้งตา เอสเหลือบตามองดูแล้วส่ายหน้าก่อนหันมองไปที่อื่นแคปจึงค่อยหุบรอยยิ้มลง เขาไม่รู้หรอกว่าอีกคนคิดอะไรอยู่แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมานิดๆนั่นล่ะ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาอย่างเขินอาย
“นี่คือเดทใช่ป่ะ”
“เดทเหี้ยไร”
เสียงแข็งทำไมวะ พูดซะหมดอารมณ์
“เออๆช่างแม่งเหอะ กูก็พูดไปเรื่อยๆอ่ะ”
“จะกลับกันได้หรือยัง” พูดแล้วจ้องลงมาที่หน้าอกแคปตาเขียวๆ คนถูกจ้องก็ตกใจสิ ก้มลงมองตามเห็นกระดุมตัวเองหลุดลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ก็นะ เขาผู้ชายอ่ะ โชว์นิดๆหน่อยๆมันจะเป็นไรไปวะ เพราะงั้นแคปจึงไม่สนใจ ดูดน้ำแล้วถามต่อ “มึงจะกลับแล้ว?”
“ติด”
“ห๊ะ?”
“ติดให้เรียบร้อย” เอสหยิบตะเกียบชี้ตรงมาที่กระดุมอย่างเน้น ๆ แคปเหวอไปทันที ขี้เกียจเถียงจึงรีบกลัดกระดุมคืนอย่างว่องไว
“เสร็จแล้วก็ลุก”
“จะกลับเลยอ่อ?”
“แล้วจะรอเหี้ยไรล่ะ กูไม่ได้ว่างมากนักหรอก”
“แต่พรุ่งนี้กูต้องกลับระยองแล้วนะ” เอสชะงักไปนิดๆตอนที่ได้ยินคำพูดเบาๆจากแคป “ถ้าไงใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีกนิดก็...น่าจะดี”
“................” สองคนสบตากันสักพัก ความหมายไม่ต้องพูดถึง....ลึก..จนต่างฝ่ายต่างอ่านกันไม่ออกนั่นแหละ แคปก็มองแบบอ้อนๆขอความเห็นใจ ขณะที่ร่างสูงใหญ่จู่ๆลุกพรวดขึ้นเดินล้วงกระเป๋าสบายๆมุ่งไปที่รถ แคปรีบเดินเข้าไปจ่ายตังค์ตามความรับผิดชอบของคนจีบ
“นั่งหน้ากับกูนะ” ก่อนอีกฝ่ายจะขึ้นรถได้เพราะว่าเขายังไม่ยอมปลดล็อคให้ แคปรีบเดินมาให้ทันแล้วดักหน้าเอสไว้ หากแต่คนยืนรอก็แค่ใช้สายตาบอกให้ปลดล็อคออกได้แล้ว
“นั่งหน้าด้วยกัน เดี๋ยวพาไปที่ๆนึง”
“ไม่ไป”
คำตอบง่าย ๆ ชัดเจนและตรงไปตรงมา แคปก้าวเข้าไปขวางทางไว้อีกครั้ง “ไปนั่งหน้า” ทำเสียงแข็งขึ้นนิดๆ เอสจ้องกลับตาขวาง “อย่ามาสั่ง”
“แล้วจะนั่งข้างหลังทำไมล่ะวะ นั่งหน้าจะได้คุยกันไง” แคปพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่เอสกลับใช้ท่อนแขนกันแคปออกจากทางก่อนเปิดรถแล้วก้าวขึ้นไปนั่งกอดอกรอเป็นเจ้าชายอยู่ที่เบาะหลัง ความห่างเหินเข้ามาคั่นกลางหัวใจไว้อีกครั้งแล้ว แคปถอนหายใจยาวๆก่อนเดินอ้อมไปนั่งเข้าประจำที่คนขับเขาปรับกระจกมองหลังเพื่อให้ได้เห็นเสี้ยวหน้าคมเข้มที่มองผ่านออกชมวิวทิวทัศน์ด้านนอก รถเคลื่อนตัวต่อไปเรื่อย ๆ โดยใช้เส้นทางที่ไม่ได้ใกล้เคียงกับเส้นทางเก่าเลยสักนิด
ใช้เวลาไม่นานนักกลับมาจอดตัวลงในสถานที่แห่งหนึ่ง แคปดับเครื่องแล้วหันกลับไปมอง สองคนสบตากันชั่ววินาทีก่อนที่แคปจะเดินลงมาเปิดประตูออกให้แล้วชวนเอสมาเดินเล่นด้วยกัน.....สะพานพุทธ
“ไม่เคยมาที่นี่กับมึงเลย” แคปเปิดบทสนทนาหลังจากเดินเคียงกันมาทั้งที่อีกฝ่ายหน้าตึงราวกับถูกข่มขู่ ใครจะสนขอให้มันยอมเดินกับเขาก็พอแล้ว
“ดีแล้วที่ไม่เคยมาด้วยกัน” เอสพูดขึ้นมาลอย ๆ แคปย่นจมูก “โหยอย่าพูดเย็นชาแบบนั้นดิวะ กินป่ะ เดี๋ยวไปซื้อให้” ร้านขายของด้านล่างเต็มไปหมด อาหารของกินเสื้อผ้าของใช้น่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม แคปชี้ให้เอสดูร้านขายโคมไฟลูกเล็กๆแล้วบอกว่ามันน่ารัก ที่หน้าร้านนั้นมีรถไอติมกะทิโบราณจอดแช่อยู่ “เดินขึ้นไปด้วยกินไปด้วยไง” อีกคนจึงต้องยอมเดินตามมาแบบจำนน
“นี่ ไข่ปลาหมึกก็มีนะ หรือจะกินโรตี หมูสะเต๊ะ ผัดไทยไข่ห่อโน่นไง”
เอสส่ายหน้า แคปยืนเม้มปากมองโน่นนี่นั่นอยู่สักพักพี่คนขายยื่นไอติมส่งให้
“เท่าไหร่ครับพี่” แคปรับไอติมมาสองถ้วยมาแล้วจ่ายเงิน เขาส่งให้เอสถ้วยนึง จากนั้นจึงออกเดินไปพร้อม ๆ กัน
“เจ้านี้อ่ะอร่อย”
“อร่อยตรงไหน”
“ชู่วววว อย่าพูดดังสิวะมึงก็ เดี๋ยวคนขายเขาได้ยินเสียใจกันพอดี” แคปแทบจะกระโดดอุดปากไอ้คนพูดไม่ทันหันซ้ายหันขวา เอสพยายามจะก้าวถอย
“เอามือออกไป!” เอสตกใจดึงมือแคปออก เขาทำหน้าบึ้งใส่ ปากก็บ่นอุบอิบต่อ “มือเค็มเป็นบ้า”
“เค็มตรงไหนวะ มือกูออกจะหอม”
“เหอะ หอมตลบอบอวลเลยล่ะสิไม่ว่า”
“เออหอม หอมแล้วก็อร่อยด้วยนะ ไม่เชื่อมึงเลียดูดิ”
“..............”
“..............”
พูดมาถึงตรงนี้ที่ต่างฝ่ายต่างก็ต้องอึ้งกิมกี่กันไป แคปรีบหันหน้าหนี รู้สึกร้อนผ่าว ๆ ขึ้นมาจนไม่รู้จะทำยังไง เขารีบตักไอติมกินต่อ “กินสิวะ อร่อยนะ” พูดแก้เขิน
“อร่อยตรงไหนล่ะ” ยังจะพูดจาแบบเดิมอีก คนฟังนี่พ่นลมหายใจยาวเหยียด “ก็อร่อยทุกตรงอ่ะ มึงลองกินสิ ไม่ลองกินจะรู้ได้ไง เนี่ยอร่อยจริงเหอะ” แคปกินโชว์แล้วบอกให้เอสกินๆๆเข้าไป เขาคงไม่รู้ตัวที่ทำท่าทำทางเอร็จอร่อยจนอีกฝ่ายต้องหันมองทั้งเนื้อทั้งตัว
“กินเยอะๆมันถึงได้อ้วนแบบนี้น่ะสินะ”
กึกก!!
โดนเหน็บว่าอ้วนจากปากคนที่เรากำลังตั้งใจจีบนี่มัน...
“อ้วนที่ไหน กูเท่าเดิมเหอะ” แคปปั้นยิ้มตาหยีโกหกหน้าตาย อีกฝ่ายถึงกับกระตุกรอยเหยียดยิ้มที่มุมปาก
“ดำด้วยนะไม่ใช่แค่อ้วนขึ้นอย่างเดียว”
กึกก กึกกก กึกกกก ลมหายใจแทบขาดห้วงราวรถไฟกำลังจะไถลตกราง เอาเข้าไป โดนคนที่เรากำลังตั้งใจจีบเหน็บว่าดำเข้าไปอีก
ขี้เหร่จริงๆน๊อกู
“ดำที่ไหน ก็แค่นิดหน่อย กูทำสวนทำไร่จะให้มานั่งหน้าขาวผิวเนียนสวยเหมือนคนในออฟฟิศมันก็ไม่ใช่ละ” ดำแต่ข้างนอกเหอะ ใต้ร่มผ้ากูขาวเนียนใสเหมือนเดิมล่ะเว้ยเห้ย
“หึหึ ขำ”
“ขำเหี้ยไร” นี่แคปลืมตัว สวนกลับได้เสียงโหดมาก
“ขำคนทั้งอ้วนทั้งดำไง”
โอ๊ยยยยไอ้สัส!
“จ้าๆพ่อคนขาว พ่อผิวผู้ดี ผิวอมชมพูวววววว” ฮึ่มมมมม
ต่อล้อต่อเถียงกันมาไม่รู้ว่าเขาสองคนเดินกันขึ้นมาด้านบนตั้งแต่เมื่อไหร่ แสงจันทร์กระจ่างในคืนเดือนเพ็ญสะท้อนเป็นลูกไฟดวงโตลอยเด่นอยู่กลางลำน้ำ ลมเจ้าพระยาตีโกรกโชยมาสัมผัสอณูผิวแผ่วเบา กลิ่นของลำน้ำ แสงไฟระยิบระยับที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าช่างพร่าวพราวเคียงคู่ไปกับหมู่ดวงดาราบนท้องฟ้างดงาม บางที..ในเมืองหลวงที่แสนวุ่นวายยังมีสถานที่ดีๆแบบนี้หลงเหลืออยู่บ้างเหมือนกัน
บรรยากาศดึกๆยามค่ำคืน ชวนให้นึกถึงที่ไร่ขึ้นมา แคปหยุดลงแถว ๆกึ่งกลางของสะพาน เอสจึงหย่อนตัวนั่งลงที่ราวท่อเหล็กเตี้ยๆด้านในหันหน้าเข้าหาแม่น้ำ ขณะที่แคปเลือกที่จะยืนพิงเข้ากับราวจับของสะพานหันหน้าเข้ามาหาอีกคน อยู่กันไปเงียบๆแบบนั้นพักใหญ่จนกระทั่งสองคนบังเอิญมองสบตากันจนได้ แคปจึงตัดสินใจถามบางอย่างขึ้น
“ห้าปีที่ผ่านมา มึงคิดถึงกูบ้างไหมวะเอส”
“จบแล้วก็คือจบ” ตอบอย่างไร้เยื่อไยจนคนฟังหัวใจกระตุก คิดมั่งไรมั่งก็ได้แหม่ แต่แคปมีหรือจะยอมแพ้
“ตอบหน่อยสิวะ ตอบกูให้ตรงคำถาม ห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยคิดถึงกูเลยจริงดิ”
“......................”
ไร้คำตอบใดๆหลุดออกมาจากริมฝีปากคม หากแต่ไม่รู้ทำไมแคปเห็นอีกฝ่ายทำหน้าตึงเปรี๊ยะตาเขียวอื๋อ คล้ายมันกำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันทันทีที่ได้ยินคำถามของเขา
“เอ้าตอบดิวะ คิดถึงกูมั่งไหม..”
“มึงจะบ้าไปแล้วหรือไง คำถามอะไรของมึงไร้สาระจริงๆ กลับเหอะ” พูดจบทำท่าจะลุกแคปจึงก้าวเข้าไปดันไหล่กดไว้ให้นั่งลงไปอย่างเดิม
“ไม่เห็นไร้สาระเลยนี่ มึงตอบสิ คิดถึงกูมั่งหรือเปล่า”
“......................”
“เอส”
“คำว่าคิดถึงมันจะเพียงพอได้ยังไง มึงอย่ามาบ้านะ”
“อะไรของมึงวะคำตอบอะไรล่ะนั่น ตกลงมึงคิดถึงกันหรือเปล่า เอาดีๆ”
“ไม่เคยคิดถึงหรอกเว้ย!” เอสลุกพรวดขึ้นก่อนตะคอกใส่คนตรงหน้าไปไม่แรงแต่ก็ไม่เบา
“โอ๋ย เสียใจ” แคปบ่นอย่างอ่อนระโหยโรยแรง เขาเดินตามแทบไม่ทัน สาวเท้าฉับ ๆ จนขึ้นไปตีคู่กับคนข้างหน้าได้แล้ว เอสหันมาจ้องหน้าตาเขียวเสียงดุดัน “สมน้ำหน้า”
“มึงพูดจริงดิ”
“อืม จริง”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 14-12-2015 21:59:17
“มึงพูดจริงดิ”
“อืม จริง”
แคปเซ็ง...กว่าจะรู้สึกตัวว่าเดินตามอีกฝ่ายลงมาจนถึงด้านล่างแล้วก็ตอนที่มองเห็นร้านรวงที่ขายของมีเยอะแยะขึ้นกว่าตอนที่เดินขึ้นไปเสียอีก คงเพราะเริ่มดึกแล้วร้านค้าต่าง ๆ รวมถึงนักท่องเที่ยวจึงคับคั่งขึ้น แคปดึงแขนเอสบอกให้ไปเดินเล่นด้วยกันก่อนจะดูของเผื่อจะซื้อกลับบ้านไปฝากเฮียโก้ เอสชะงักไปนิดๆแต่ก็ยอมเดินตาม
“มึงว่าอันนี้สวยป่ะ”
ถามเหมือนผู้หญิงเลย
“ไม่สวย”
“ไอ้บ้ามึงพูดอะไรออกมาวะ เบาเสียงหน่อยสิ” แคปกระซิบกระซาบด่า วางของในมือลงแล้วดึงไอ้ตัวดีออกจากร้านแทบไม่ทัน เอสที่ขืนตัวเดินตามแรงดึงได้แต่หันไปมองแล้วส่ายหัว สายตามองไปเห็นร้านๆนึงมีของแปลกๆน่าสนใจเขาจึงเดินตรงเข้าไป
คราวนี้เป็นแคปที่เดินตาม
“อะไร มึงซื้อกิ๊ปไปทำไม”
คนถามถึงกับตาเหลือกตอนที่เอสยื่นกิ๊ปปากเป็ดสีชมพูตัวใหญ่ ๆ ส่งให้คนขาย ใจนี่แทบจะหล่นไปถึงตาตุ่มนึกโน่นนี่นั่นแล้วร้าวรานจริง ๆ
อย่าบอกนะว่าจะซื้อไปฝากคู่หมั้นไม่ก็น้องโบว์นั่นน่ะ
“กลับได้หรือยัง จะดูอะไรต่ออีกไหม”
เพราะว่าแคปเงียบไปตั้งแต่เดินกันออกมาจากร้านเครื่องประดับนั่น เอสจึงถามขึ้น เขาหันไปรอฟังคำตอบ
“ไม่อ่ะ กลับเลยก็ได้”
“ก็ดี”
ถ้อยคำง่าย ๆ ที่คนฟังๆแล้วเจ็บจี๊ดเลย ก็ดี? มันคืออะไรวะ มาเดินด้วยกันนี่น่าเบื่อมากใช่หรือเปล่า เหนื่อยมาก อึดอัดมาก อยากจะกลับจะตายห่าแล้วแค่จำเป็นต้องมาเดินด้วยกันอะไรแบบนี้ใช่หรือเปล่า???
“เป็นอะไร”
“เราสองคนเป็นอะไรกัน”
“..................”
“เราสองคน ตอนนี้อยู่ในฐานะอะไร”
“มึงอยากจะพูดอะไรกันแน่”
“กูก็แค่อยากรู้ว่าเราสองคน ณ ตอนนี้ คบกันอยู่ในฐานะอะไร”
“มึงคิดว่าจีบกูแค่วันเดียว จะมาให้กูตอบว่าตัวมึงอยู่ในฐานะอะไรของกูนี่มันเร็วไปหน่อยไหม อยากพูดอะไรถามเข้าเรื่องมาเลย อย่าอ้อม”
“ก็ได้ ถามตรงๆแล้วมึงเองก็ต้องตอบมาให้ตรงด้วย”
“ถามว่า..”
สองคนเดินกันมาถึงที่รถ แคปดึงแขนเอสให้ขยับเข้ามาใกล้ ๆเขาอีกนิดก่อนชั่งใจอยู่สักพักแล้วถามออกไป “มึงซื้อกิ๊ปนั่นไปฝากใคร”
“.................”
“ถ้าไม่ตอบกูจะคิดว่ามึงซื้อไปฝากบรรดาผู้หญิงของมึง ทั้งคู่หมั้น ทั้งน้องโบว์ ทั้งอะไรต่อมิอะไรที่กูยังไม้รู้อีก เมื่อไหร่มึงจะเคลียร์ตัวเองให้จบไปวะกูไม่เข้าใจ บอกกูให้จีบแต่ตัวเองมีทั้งคู่หมั้นทั้งคู่ควงแบบนี้ไม่เห็นจะดีเลย แบบนี้กูต้องทำคะแนนแค่ไหนถึงจะแซงหน้าคนสวย ๆ น่ารักๆแบบนั้นได้ มึงก็ต้องช่วยกูดิ อย่างน้อยมึงเคลียร์ออกไปสักคนสองคนให้กูได้พอมีคู่แข่งสูสีเหลืออยู่แค่คนเดียวก็ยังดี มึงก็รู้กูเป็นคนขี้หึง แล้วมาทำกันแบบนี้เกิดกูทนไม่ไหวถอยทัพกลับไร่ขึ้นมามึงคงจะดีใจใช่ไหมล่ะ เอาไหมล่ะแบบนั้นน่ะ นี่โมโหแล้วนะบอกให้รู้ อีกนิดเดียวกูจะโกรธแล้วด้วย บอกเลยเวลาห้าปีไม่ทำให้กูปากเสียน้อยลง ถ้ามึงยังไม่ยอมตอบอีก กูจะด่ามึงให้ขี้หูเต้นระบำกันไปเลยเอาดิ”
พูดจบแล้วก็หอบแฮกๆ พูดยาว ๆ บ่นยาว ๆ เหนื่อยฉิบหายเลยขอบอก
“จบหรือยัง”
“ห๊ะ?”
“พูดจบหรือยัง”
“เออจบแล้วสิ มึงตอบมาเลย มึงซื้อให้......”
“เงียบซะ” แคปพูดยังไม่ทันจบดีเขาต้องเบิกตาโพลงขึ้นมาเพราะว่าตกใจที่จู่ ๆ เอสเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนทำหน้าตายก้าวเข้ามาหาแล้วใช้มือเกลี่ยผมที่ยาวจนปรกตาแคปให้เบี่ยงไปด้านๆหนึ่ง จากนั้นค่อย ๆ สอดกิ๊ปปากเป็ดสีชมพูเจ้าปัญหาหนีบลงไป
ช็อค!!
อ้าปากจะพูดแต่พูดไม่ออก หลายๆอย่าในหัวตีกันให้อื้ออึงไปหมด เด็กหนุ่มในชุดพนักงานออฟฟิศเสือกต้องมาติดกิ๊ปปากเป็ดสีชมพูสดใสฟรุ๊งฟริ๊งกรุ๊งกริ๊งกระดิ่งเหมียว
ตายๆ ดีหน่อยแถวนี้มืดสนิท
“หมะ...มึง....” แคปจะพูดก็พูดไม่ออก ตายังแข็งค้างจ้องหน้าคนที่จู่ ๆ ก็เลื่อนมือลงมาประคองสองแก้มเขาแล้วบีบจนบู้บี้ไปหมด
“อาไย..” เค้นคำพูดออกมาแทบจะไม่ชัด เงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ไม่รู้ว่าห้าปีที่ผ่านมามันไปแดกหัวอาหารอะไรมาทำไมถึงได้สูงขึ้นกว่าเขามากได้ขนาดนี้กัน
“อาไย๊...” แคปถามเสียงสูงขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่เอสจู่ๆทำหน้าบึ้งตึงขึ้นมาอีกรอบ จ้องหน้าแคปด้วยสายตาที่ดุดันแล้วเหยียดริมฝีปากพูด
“โครตขี้เหร่เลย ทั้งอ้วนทั้งดำ”
ไอ้สัส!!!!!
แคปตาเหลือกเพราะคำด่า แงะมือมันออกจากแก้มได้ ถอยหลังออกมาตั้งหลักแทบไม่ทัน อยากจะชี้หน้าด่าแหลกกราดรัวลงไป หากแต่...
“ไม่อ้วนหรอก กูน่ารัก” ต้องพูดเพราะๆดี ๆ แล้วเดินก้าวเข้าไปหาพร้อมทั้งยื่นสองมือออกไปดึงชายเสื้อมันไว้ รู้สึกหน้าตัวเองร้อนจนแทบลวก เขารีบหันหน้าหนีก่อนก้มงุดๆๆๆด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ความเป็นชายชาติทหารของกูหายหมดเมื่อต้องอยู่ต่อหน้ามันในท่าออดอ้อนแบบนี้
มีเสียงหัวเราะทุ้มต่ำสะใจดังลอดออกมา แคปจึงค่อยเงยหน้าดู กลับเห็นอีกคนปั้นหน้าบึ้งตึงรออยู่ เขาขยับปากถามเสียงเบา
“หัวเราะกูทำไม” มึงอย่ามาหัวเราะกูนะไอ้สัส!!
“เปล่านี่”
หัวเราะกูชัดๆยังเสือกพูดว่าเปล่า “งั้นเหรอ..”
“อืม”
ระหว่างทางบนรถทำไมถึงได้เงียบลงอีกแล้ว เอสยังคงนั่งเบาะหลังรักษามาดเจ้านายชั้นสูงที่มีคนขับรถจำเป็นมาขับให้ ปอส่งข้อความมาบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าให้ส่งเจ้านายของมันลงที่คฤหาสถ์ได้เลย จะไปจอดรถรอแคปอยู่ที่นั่น
“ส่งที่บ้านมึงเลยใช่ไหม” อย่างไรก็ตามแคปลองถามดู อย่างน้อยทำลายความเงียบขึ้นมาได้ เอสเพียงแค่ตอบอืมกลับมาเบา ๆ
รถยนต์คันสวยยังถูกใช้เป็นเครื่องมือของแคปเหมือนเดิม เพราะว่าตอนนี้แคปขับอ้อมไปสามโลก ยาวนานยิ่งกว่าขาไปเดินเล่นที่สะพานพุทธกันซะอีก
แต่ไม่รู้ทำไมเอสกลับไม่ว่าอะไรเลย เขายังคงนั่งเงียบ ๆ กระทั่งมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ที่จริงแล้วแคปได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังอยู่หลายต่อหลายครั้งเลยหากแต่อีกฝ่ายยกขึ้นมาตั้งเป็นระบบสั่นไว้แทน เขาก็ยังคงได้ยิน มาจนถึงตอนนี้จากระบบสั่นไหงถึงได้กลายเป็นเสียงเรียกเข้าชัดเจนขึ้นมาอีกแล้ว เอสมองดูที่หน้าจอชั่งใจสักครู่ก่อนกดรับสายไป
“ครับโบว์”
แคปแทบจะปล่อยพวงมาลัยทิ้งกลางทาง อยากกระทืบเบรคจอดรถลงแล้วเดินหนีไปแม่งเสียตรงนี้ แต่ด้วยความเป็นจริงมันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก หูนี่บอดไปแล้วไม่อยากได้ยินว่าสองคนนั้นพูดคุยอะไรใส่กันบ้าง แต่ที่แน่ ๆ เอสดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นทั้งที่มันแค่ตอบอืมๆๆครับๆๆไม่เห็นจะค่อยพูดจาเหี้ยไรมีแต่นั่งอมยิ้มอย่างเดียว
แคปปรับกระจกมองหลังขอดูหน้าไอ้คนใจร้ายให้ชัดอีกทีก่อนอดใจไม่ไหวจิ้มนิ้วใส่วอลุ่มวิทยุเสียงดังลั่นจ้าขึ้นมา ขนาดตัวเองยังสะดุ้งนับประสาอะไรไอ้คนนั่งคุยอยู่ด้านหลัง เอสรีบเอื้อมมือไปลดเสียงลงทันที ในตอนนั้นเองที่แคปเหยียบคันเร่งจมมิดลงไป เบี่ยงรถออกเลนนอกแม่งเลยถนนโล่งดี
เอากับกูซี้!! กูทนไม่ไหวโว๊ยบอกเลย!!!
โชคดีฉิบหายมองเห็นปั๊ม แคปเลี้ยวขวับเข้ามาจอดลง
“เข้าห้องน้ำแป๊ป”
ปัง!
พูดห้วนๆพร้อมกับปิดประตูรถแรง ๆ ใส่ ก็อ้างไปงั้นแหละที่ว่าเข้าห้องน้ำน่ะ อันที่จริงไม่ได้เข้าอะไรหรอก เขาก็แค่ลงมายืนดูดบุหรี่ดับเครียดสักมวนสองมวนโดยที่ไม่อยากจะสนใจคนที่นั่งนิ่งอยู่เบาะหลังโดยที่ไม่ยอมพูดจาแก้ตัวเหี้ยไรเลย ก็รู้อยู่ว่าคนอย่างเขามันขี้หึง แล้วจะให้ไปวีนมันด่ามันแล้วบอกว่าตัวเองไม่ชอบใจจะทำแบบนั้นได้เหรอวะ...เขาอยู่ในฐานะอะไรของมันล่ะ ความจริงก็เตือนตัวเองอยู่นะ อย่ารู้สึกมาก อย่ารักมาก อย่าหวังมาก เพราะมันจะทำให้กูนี่แหละ เจ็บมาก!!
แคปยืนพ่นควันบุหรี่สงบจิตสงบใจอยู่สักพักใหญ่ๆ กว่าจะกลับมานั่งประจำที่
“อารมณ์ดีขึ้นแล้วหรือไง”
ไม่ต้องมาถามหรอก กูโกรธแล้ว โกรธมึงแล้ว แคปเงียบกริบ ตั้งอกตั้งใจขับเข้าทางลัดไป เพื่อให้ถึงคฤหาสน์ยักษ์ของมันให้เร็วที่สุด
กูไม่อยากใช้พื้นที่หายใจร่วมกับมึงแล้วโว๊ย รู้ไว้ซะ! โกรธแล้ว!!
“จอดตรงนี้แคป”
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สั่งกระชั้นชิดแบบนี้ไม่อยากตายดีน่าจะใช่ ดีนะที่เลี้ยวเข้าปากทางบ้านหลังใหญ่ของมันแล้ว รถจอดลงแถวสนามของสวนสาธารณะที่เขาเคยมารอเจ้าปอนั่นแหละ
“เป็นอะไร”
“..................”
“กูคุยกับแฟนกู มึงมีสิทธิ์โกรธด้วยเหรอ”
“..................”
“.................”
กระทั่งคนถามก็ยังจุกกับพูดของตัวเอง ประสาอะไรกับคนฟัง ที่ตอนนี้ขบริมฝีปากแน่นิ่ง แคปหันกลับมามองหน้าเอสช้า ๆ ในสมองคิดได้อยู่คำเดียว...จบเหอะ!
“กูส่งแค่นี้ละกัน มึงขับเข้าบ้านเอง” แคปตอบหน้านิ่งเปิดประตูแล้วมุดออกไปเลย ไม่อยากฟังคำพูดปากดีที่ทำเอาหัวใจดวงเล็กๆของเขาเจ็บปวดรวดร้าวแบบนี้อีกแล้ว เจ็บฉิบหาย เจ็บสัสๆเลยเหี้ย กูนี่อยากร้องไห้แล้ว
หมับ!
เอสเองก็เร็วไม่แพ้กันเขาเปิดรถตามลงมาแล้วคว้าหมับเข้าที่แขนของคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจะเดินจากไป ภายใต้แสงจันทร์กระจ่างนวลตาสะท้อนเสี้ยวใบหน้าเล็กที่แลดูเศร้าหมองทำเอาคนมองหัวใจหล่นวูบ กลิ่นหอมของดอกไม้โบราณยามค่ำคืนที่ลอยเอื่อยอยู่รอบอาณาบริเวณไม่ได้ช่วยลดทอนอารมณ์ขุ่นมัวในหัวใจของแคปลงได้เลยแม้แต่น้อย เขาไม่แม้แต่อยากจะหันกลับมามองหน้าคนฉุดรั้งข้อมือเขาไว้เลยด้วยซ้ำ
“...........................”
“...........................”
“มึงอยากให้กูพอตอนนี้เลยไหมเอส” กูก็คนนะเจ็บเป็นเหมือนกัน
“ความอดทนต่ำจริงๆนะแคป”
“ก็แล้วมึงจะมาแค้นเหี้ยไรกูนักหนาล่ะ กูผิดเหรอ ใช่! แล้วตอนนี้กูกลับมาง้อมึงไหมก็ง้อ!! แล้วจะเอายังไงอีก ต้องแกล้งพูดจาทำร้ายหัวใจกูอีกสักเท่าไหร่มึงถึงจะพอใจ ต้องให้กูหายไปจากชีวิตมึงอีกครั้งใช่ไหมห๊ะ!!!”
คนพูดด่าจนหอบในขณะที่คนฟังหน้าบึ้งตึงขึ้นมาเพราะคำพูดส่วนท้ายประโยคนั่น สองคนจ้องหน้ากันตาเขียวอื๋อ บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดจนถึงที่สุดแต่แคปไม่อยากจะสนใจเหี้ยไรอีก เขาก้าวเข้าหาเอสแล้วกระชากคอเสื้อมันดึงเข้าหาตัวอย่างแรง
“กูจะบอกอะไรให้นะ เห็นกูอ่อนข้อให้แบบนี้ไม่ใช่ว่ากูจะกลัวหรือว่ายอมแพ้มึงนะไอ้สัส คนอย่างกู ถ้า-ไม่-รัก-กู-ไม่-ทำ! มึงจำใส่กระโหลกกะลามึงไว้ด้วย!!!”
ตะคอกจบไม่ต้องให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวแคปจิกล็อคท้ายทอยหนารั้งเข้ามาแล้วเบียดบดริมฝีปากลงไป คนถูกกระทำตาเบิกกว้างขึ้นตั้งแต่ได้ยินคำสารภาพรักเห่ยๆนั่นแล้ว แคปขบกัดริมฝีปากล่างของเอสให้เปิดอ้าออกราวกับกำลังทำโทษ ก่อนจะสอดเรียวลิ้นดุดันเข้าไปเกี่ยวรัด ปลายลิ้นที่แสดงออกถึงความโหยหา คิดถึง และคำนึง ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ ความรู้สึกที่กำลังถูกส่งออกไปเอ่อล้นขึ้นจนคนที่กำลังตั้งรับถึงกับมีน้ำใสๆไหลรินออกมาจากหางตาหนึ่งหยด แคปชะงักทว่าฝ่ามือใหญ่ของเอสเลื่อนขึ้นมาอย่างเชื่องช้าก่อนสอดเข้าที่กลุ่มผมนุ่มแล้วเริ่มใช้หัวใจโต้ตอบกลับไปด้วยความรู้สึกสุดแสนรัก เสน่หา และอาทร ทั้งสองฝ่ายต่างถ่ายทอดความรู้สึกนับร้อยนับหมื่นที่ได้ตกหล่นหายไป คำพูดที่ไม่เคยได้พูดจากหัวใจที่หนักอึ้งเอสถ่ายทอดทั้งหมดลงในจูบนี้เช่นเดียวกันกับแคป จูบที่ทั้งหนักหน่วง รุนแรงทว่ากลับกลายเป็นอ่อนหวานซ่านซึ้งหัวใจ ไม่มีคำพูดไหนๆจะมาบรรยายความรู้สึกทั้งหมดจากใจของพวกเขาได้
ไม่รู้ว่าแคปก้าวถอยจนแผ่นหลังชิดติดกับตัวรถตั้งแต่ตอนไหน ไม่รู้ว่าฝ่ายที่กลายเป็นคนคุมเกมส์เปลี่ยนมือจากแคปไปเป็นเอสตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้แค่ว่าบัดนี้...เมื่อสองคนผละออกจากกัน ดวงตาสองคู่กลับยังคงจ้องกันและกันอยู่ไม่ยอมปล่อย คนที่หน้าเห่อร้อนขึ้นมาก่อนกลับกลายเป็นแคป เขาดันตัวเอสออกห่างก่อนเบือนหน้าหนีไปอีกทาง บอกกับเอสว่าให้ขึ้นรถเดี๋ยวจะขับเข้าไปส่งให้ถึงด้านใน
ระหว่างทางเดินรถสั้น ๆ แคปกลับคิดวนเวียนอยู่แค่การกระทำก่อนหน้านี้ สมองเจ้ากรรมวอนถูกเขาลงมะเหงกใส่นัก คิดไปหน้าก็ร้อนฉ่าไปหูเหอแดงไปหมด แตกต่างจากคนข้างหลังที่กลับนั่งเงียบกริบไม่พูดไม่จาอะไรเลย
รถมาจอดนิ่งอยู่ที่หน้าทางเข้ารอประตูค่อย ๆ ถูกเปิดออก ยามรักษาการณ์ทำความเคารพเมื่อรถเจ้านายตัวเองขับผ่าน ทุกอย่างบนรถเงียบกริบ คือมันเงียบมาตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้วแคปเองก็อยากได้ยินเสียงไอ้คนข้างหลังมั่งไรมั่ง ไม่รู้ว่ามันคิดยังไงที่ถูกเขาขโมยจูบไปแบบนั้น
แต่ก็เปล่าเลย เงียบจนรถเคลื่อนมาจอดลง แคปมองเห็นปอเดินยืนอยู่กับใครสักคนแถวโรงจอดรถไม่ไกลนัก เขาหันไปมองคนข้างหลังอีกครั้งก่อนตัดสินใจดับเครื่องลง
สองคนจ้องหน้ากัน แต่ก็ยังคงเงียบ ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจของแคปล้นเอ่อขึ้นมา
มานั่งรอมันประชุมทั้งวัน ตั้งใจมาขับรถให้ทั้งไปทั้งกลับ พาไปดินเนอร์แม้จะเป็นอาหารถูกๆแต่ก็ถือวาเป็นอาหารที่แสนอร่อย นี่ยังไม่พอ เขายังพามันไปขับรถเที่ยวรอบกรุงเทพ พาไปเดินเล่นตลาดนัดที่ขึ้นชื่อว่าสวยงาม พาไปเดินบนสะพานที่สุดแสนจะโรแมนติก ชมจันทร์ชมบรรยากาศไปด้วยกัน ตบท้ายด้วยการขับรถพามันกลับบ้าน
แล้วผลที่ได้คืออะไร คำพูดเสียดหูชวนให้เจ็บปวดใจ ต้องฟังมันคุยโทรศัพท์กับคนที่มันเรียกเขาว่าแฟน สุดท้ายพอเขาโมโหทนไม่ไหวจะแยกตัวกลับมันก็กลับมาดึงแขนเขาไว้ จะพูดอะไรก็เสือกไม่พูด มิหนำซ้ำพอเราสองคนจูบกันมันกลับนิ่งงันเงียบไปอีกทำเอาซะกูหมดความมั่นใจ ถึงแม้สุดท้ายจะดูเหมือนว่ามันจะเป็นคนตะโบมจูบเองก็เถอะ แต่สุดท้ายแล้วจนถึงตอนนี้มันก็ไม่เห็นจะพูดจายินดียินร้ายอะไรเลยสักคำ
แคปคิดๆไปแล้วก็ห่อเหี่ยว
แววตาที่เต็มไปด้วยการตัดพ้อและความน้อยอกน้อยใจ เขาพ่นลมหายใจยาว ๆ ก่อนหันตัวกลับดึงกุญแจรถออกมาจะก้าวลง
ทว่าคำพูดที่ทำให้ต้องตกใจจากคนข้างหลังดังทุ้มขึ้น
“จะจ้างมาเป็นคนขับรถให้กูนั่ง มึงคิดราคาเท่าไหร่”
.
.
.
.
.
ห๊ะ? แคปชะงักพลางกลอกตานึก..
.
.
.
.
.
.
“ว่ายังไง คิดเท่าไหร่”
มันพูดอะไรวะ พูดจริงจังหรือเปล่า แล้วคำถามนั่น...จริงจังแค่ไหน?
“ตอบมาสิ”
“ใครจะไปมีเวลามาเล่นพ่อแง่แม่งอนกับมึงได้ทุกวี่ทุกวัน กูเองก็มีการมีงานทำมั่งเหอะ”
“อย่าเข้าใจผิดไป ก็แค่สองวันต่อสัปดาห์ หน้าที่คนขับรถ......เหมาตลอดชีวิตของมึงนั่นแหละ”
แคปถึงกับนิ่งงันไปเมื่อได้ยินคำพูดเต็มประโยคชัดเจน ความหมายก็คือต่างคนต่างทำงานแล้วเขาต้องเข้ากรุงมาขับรถให้มันสองวันต่อสัปดาห์เพื่อที่เราสองคนจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง ไรแบบนี้เหรอ???
“กูนับแค่ถึงสาม ถ้าไม่ตอบถือว่าไม่เคยถาม ทุกอย่างจบ”
..เดี๋ยว อย่าเพิ่งนับนะ..
“หนึ่ง..”
.
.
.
.
จะนับเหี้ยไรเร็วขนาดนั้น!! มึงไม่ให้เวลากูได้คิดเล๊ยยยยยยยยยยไอ้ห่าราก
.
.
.
.
“สอง...”
.
.
.
.
เร็วจริงเร็วจัง กูตอบเร็วไปจะหาว่ากูง่ายไหมวะฮึ๊ยยยย เป็นคนขับรถเนี่ยนะ จีบเพื่อจะกลายเป็นแค่คนขับรถของมันเนี่ยนะ!!!
.
.
.
.
.
“สะ....
“ทรัพย์สินทั้งหมดที่มึงมี เงินสดในตู้เซฟ ทองคำ เครื่องเพชร โฉนดบ้านและที่ดินนี่ยังไม่รวมหุ้นลมหุ้มน้ำหุ้นไฟ อ้อแถมอีกอย่าง เครดิตหุ้นบริษัทน้ำมันที่รัชชาเอี่ยวกับคูเวต กูขอจุดนั้นด้วยนะ”
.
.
.
คนขับรถ...ขอขนาดนี้มากไปไหมวะ??
.
.
.
.
“แคป..”
“อะไร”
“กูจนเลยนะถ้าให้มึงไปทั้งหมดแบบนั้นน่ะ”
“นั่นล่ะคือเหตุผลของกูเลย” แคปตอบออกมาหน้าตาย พี่ชายกูไม่ชอบคนรวยมึงรู้ไหม
“ใครก็ได้ที่มึงรัก ขออย่างเดียวห้ามรวย”
หึหึ เฮียเต้ครับ ผมฉลาดเป็นกรดเลยใช่ไหมล่ะ
“แสบจริงๆนะมึง”
แคปหรี่ตายิ้มให้จนตาหยีกลายเป็นขีดสระอิ รอยยิ้มสดใสแบบนี้เอสไม่ได้เห็นนานแสนนานมาแล้ว หัวใจเขาเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ แต่ยังทำหน้านิ่ง ๆ ไว้
“ถ้าอาทิตย์หน้ามึงไม่มาเริ่มทำงาน กูจะตัดเงินเดือนมึงให้เกลี้ยงเลย”
“นี่กูมีเงินเดือนด้วยเหรอ..” นึกว่าจะได้แต่ทรัพย์สินมรดกของหมั้น
“สมุดบัญชีทุกเล่มของกูไง แค่นั้นยังไม่พอค่าข้าวผัดก๋วยเตี๋ยวข้าวมันไก่ของโปรดมึงอีกหรือไงห๊ะ” เอสประชด ขณะที่แคปยังยิ้มเผล่ “อ่ะให้กูจริงดิ?” มึงจนแน่ ๆ แล้วไอ้คุณเอส งั้นกูก็ขอรับไว้แบบไม่เกรงใจเลยละกันนะ
เอสจ้องคนพูดตาเขียว
“โอ๋ๆๆอย่าโมโหน่า กูมาแน่สิครับ เดี๋ยวค่อยสลับกันนะมึงไปทำสวนที่ไร่กูด้วย ส่วนกูก็เข้ามาขับรถในเมืองกรุงให้มึง แล้วต่อไปก็จะพูดจาให้เพราะๆ จะขับรถให้นิ่มๆ และจะแถมทั้งตัวทั้งหัวใจให้เจ้านายเลย..”
“อย่ามาตลก”
“ไม่ไหวไม่ฝืนครับนาย อะไรที่ทำให้นายยิ้มได้ผมจะทำ แต่ก่อนอื่นเคลียร์ผู้หญิงของนายให้ผมด้วยนา อย่าลืมเรื่องนี้ซะล่ะ”
“หึ...”
รอยยิ้มลี้ลับปรากฏขึ้นที่มุมปากหยักเผยให้เห็นฟันกระต่ายขาวสวย แคปโคตรเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของมัน พูดเรื่องผู้หญิงทีไรได้รอยยิ้มลึกลับกลับมาทุกที เกลียดๆๆๆๆๆๆๆ บ้าชะมัด ทั้งที่เกลียดแต่ทำไมใจถึงเต้นเพราะรอยย้มบ้าๆของมันได้กันวะ
แคปเปิดผั๊วะแก๊ะหน้ารถออกแล้วหยิบตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อนตัวเล็กยื่นส่งให้ มันเป็นของที่เขาซื้อติดมือมาเมื่อตอนกลางวันข้างร้านกาแฟนั่น
เอสมองตุ๊กตาหมีแล้วหน้าเห่อร้อนขึ้นมา เขาเม้มปากแน่นอับจนไปด้วยคำพูดเนื่องจากกำลังตกใจไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับตุ๊กตาหมีเป็นของจีบ สุดท้ายแล้วอ้าปากขึ้นจะต่อว่าแก้เขินสักหน่อยทว่าแคปกลับยิ้มแล้วพูดจาห้วนๆ “ฝากไปให้ลูกชายกูด้วย คูเปอร์อ่ะ”
เออดี....นี่ตกลงไม่ใช่ของเขางั้นสิ เอสชักหงุดหงิดใจ คิ้วขมวดจนย่นเป็นปม
“บอกมันว่าแม่มันคลอดน้องตัวใหม่แล้วเอามาให้เล่นเป็นเพื่อน ไว้วันหลังจะเข้าไปหา..ถ้ามึงอนุญาตน่ะนะ”
แคปมองคนที่ทำหน้าบึ้งจ้องหมีในมือเขาราวกับมันจะจับขึ้นมาฉีกกิน จะพูดอะไรก็ไม่พูด เขาจึงถือโอกาสพูดต่อแบบกวนๆ “แต่ถ้ามึงอิจฉาหมาเดี๋ยวไว้วันหลังกูจะซื้อตัวใหม่มาให้นะ เอาหมวกหมี แว่นหมี กระโปรงหมี เสื้อหมี รองเท้าหมี เอาให้ครบชุดน้องหมีเลยดีมะ?”
“ประสาทจริงๆ” เอสแค่นเสียงใส่ก่อนคว้าหมับดึงเอาตุ๊กตาหมีตัวเล็กจะเปิดรถลง ทว่าแคปกลับคว้าข้อมือใหญ่ไว้ได้อีกครั้ง “นี่..”
“อะไรอีก”
“เมื่อกี้เราจูบกันแล้วนะ”
“แล้วยังไง”
“..................” แคปนิ่ง ขบปากจ้องหน้า
“ถ้าไม่พูดต่อก็ปล่อยมือ จะลง”
“มาเริ่มต้นกันใหม่อีกสักครั้งได้ไหมวะ เปิดใจให้กู ให้โอกาสกูได้แก้ตัวนะ”
“..................”
นัยน์ตาคมกริบของคนฟังดูเหมือนทอประกายขึ้นชั่วขณะ แต่ทว่าเวลาเพียงแค่ชั่ววินาทีก็หวนกลับคืนมาเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเย็นชาและเย่อหยิ่งเช่นเดิม แคปจ้องมองดวงตาที่ลึกจนสุดจะหยั่งนั่นแน่นิ่ง ดวงตาที่ราวกับจะแช่แข็งหัวใจของคนมองให้จมดิ่งลงไปกับความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นขึ้นมา เวลาห้าปีทรมานและกัดกร่อนคนๆนึงให้กลายเป็นคนไร้หัวใจและเย็นชาได้ถึงเพียงนี้
“เราสองคน...ยังพอจะมีทางเป็นไปได้อีกสักครั้งไหม”
...เราสองคน ยังใจตรงกันอยู่ใช่ไหม...
บางที..
บางครั้ง..
บางคำพูด..
.
.
.
.
หากไม่เอ่ยออกมาให้ได้ยินเสียเลย ยังจะดีกว่า...
“ไม่...”
เธอไม่รักฉันเลยใช่ไหม บอกทีว่าใจของเราไม่ตรงกัน
ฉันเข้าใจผิดเอง คิดเอง เออเองทั้งนั้น
พูดแค่เธอไม่รัก ไม่รัก ก็จะไปให้พ้นจะไม่มาให้รำคาญ
ขอพูดคำว่าฉันรักเธอในใจก็พอ
(Cr.เพลงขอพูดในใจ-เวียร์)
+++++++++
(แถมรัวๆเรื่องราวต่อจากนั้น-1-)
บนรถระหว่างกลับ ปอเป็นคนขับขณะที่แคปนั่งเหม่อ
“เศร้าเชียวนะมึง หมาหงอยหรือไงวะ”
“ยุ่งอะไรล่ะ”
“ก็ไม่อยากจะยุ่งหรอก แต่เดี๋ยวจะแวะปั๊มเติมน้ำมันหน่อย”
“แล้วยังไง มึงอยากจะพูดอะไรกันแน่” แคปชักเอะใจกับสายตาของเพื่อน
“ก็ของบนหัวมึงน่ะ เอาออกสักทีสิ”
“เอาอะไรออก เหี้ยไรของมึง”
แคปฉุกใจคิดในตอนที่มองตามสายตาขบขันของเพื่อน เขายกมือจับที่หัวตัวเองแล้วหน้าจืดขึ้นมา โอ๊ยไอ้สัส! นี่กูหนีบกิ๊ปสีชมพูแบบนี้อยู่บนหัวตั้งแต่ตอนไหนแล้ววะเนี่ย!!!!!!
“กูกะนึกว่ามึงชอบ ไปเอามาจากไหนล่ะนั่น”
ไปถามเจ้านายมึงดูไป๊ “อย่ามายุ่งกับกูเหอะ หัวกูอ่ะใช่หัวมึงเรอะ!”
ปอหัวเราะขณะที่แคปรู้สึกปลง หน้าทั้งหน้าร้อนผ่าว อายที่สุดคือไปยืนทำเท่หน้าเครียดดูดบุหรี่อยู่ที่ปั๊มทั้งที่ติดอิฟรุ๊งฟริ๊งแบบนี้อยู่บนหัว โอ๊ยฮื้อฮือๆๆๆๆ
+++++++++
(แถมรัวๆเรื่องราวต่อจากนั้น-2-)
เอสเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ คูเปอร์เห่าเสียงเล็กๆอ้อนร้องงอแงไม่หยุด เขาจึงก้มลงไปลูบหัวมัน
“เป็นอะไร”
“โฮ่ง!”
“โกรธพี่เหรอ” เมื่อเช้าเจ้าคูเปอร์โดนเขาสั่งกักบริเวณ เหตุเพราะว่ามันไปแทะขาโต๊ะอาหารในห้องครัว แม่บ้านร้องโวยวายตกใจมันเลยคาบผ้าปูโต๊ะแล้วลากลงมาข้าวของร่วงกระจาย ก็นึกว่ามันจะโดนดุ แต่ที่ไหนได้ทุกคนในบ้านต่างโอ๋มันทั้งหมด ยิ่งกับคุณแม่และอาป๊าเขาด้วยแล้ว เพราะงั้นเขาจึงต้องเป็นคนสั่งทำโทษมันเอง
“โฮ่ง!” คูเปอร์เห่าอีกรอบ ดุนดันจมูกใส่มือแล้ววิ่งนำไปที่เตียงก่อนเดินไปดมมือเอสอีกครั้ง มันคาบเลยทีนี้ ดึงมือเจ้านายแล้วทำหน้าทำตาแสดงกิริยาว่าให้เดินมาด้วยกัน เอสจึงเดินตามไปดู
“คูเปอร์จะเอาอะไร”
“หงิ๊งๆๆๆ” โตเท่าควายแล้วยังร้องเสียงเหมือนหมาเด็ก เอสมองดูสิ่งที่มันจ้องอยู่ เจ้าคูเปอร์จอมฉลาดมันเอาคางเกยขอบเตียงไว้แล้วจ้องตาเป็นมันไปที่ตุ๊กตาหมีตัวที่เอสเพิ่งได้มาใหม่
ตุ๊กตาของแคป
หมีสีน้ำตาลที่แคปเป็นคนฝากมาให้เจ้าหมามัน แต่ว่าตอนนี้กลับไปตั้งอยู่ข้างหมอนหนุนเขาเอง
“นั่นไม่ได้” เอสทำเสียงดุใส่สายหน้าแล้วบอกเล่นไม่ได้ ห้ามเล่น คูเปอร์หันมาจ้องหน้าเจ้านายแล้วร้องประท้วงเสียงเล็กในคอขึ้นอีก มันทำท่าไม่ยอมและจะเอา เอสจึงอุ้มมันขึ้นมาแบบดี ๆ หนักแสนจะหนักก็เพราะมันตัวใหญ่
“มานอนตรงนี้เลยเจ้าหมูอ้วน อันนั้นน่ะเล่นไม่ได้ ไว้พี่จะซื้อมาให้ใหม่ทีหลัง คูเปอร์เล่นตัวเก่าไปก่อน”
“โฮ่ง!” มันแยกเขี้ยวนิดๆแล้วเห่าประท้วงอีก ถ้าเป็นคนคงถามว่าทำไม เอสจึงจ้องหน้ามันแบบดุๆ มันร้องเสียงเล็กใส่ต่อหงิ๊งๆๆออดอ้อน
“โอเคๆได้แค่ดมนะรู้ไหม”
เขาจำใจเดินไปเอาหมีเล็กมายื่นให้มันดม คูเปอร์ทำหน้าทำตาดีใจกระดิกหาง เอสเพิ่งรู้วันนี้ล่ะ ว่าหมาก็ยิ้มเป็น เขาส่ายหัวแล้วรีบดึงตุ๊กตาหมีออกมาก่อนที่อุ้งเท้าโตๆของมันจะตะปบเอาหมีน้อยไปนอนกกนอนกอด
คราวนี้คูเปอร์ถึงกับงอน พ่นลมหายใจออกมาทางจมูกยาว ๆ ดังพรืดก่อนหันหน้าหนีจากเจ้านายนอนเอียงหัวไปอีกทาง เอสเห็นแบบนั้นแล้วอยากจะเตะตูดมันนัก เขาวางมือหนักๆลูบหลังคอมัน
“ไว้วันหลังจะพาพี่แคปมาหา ถึงตอนนั้นคูเปอร์ต้องแกล้งงอนเป็นเพื่อนพี่ด้วยนะ ห้ามดีใจมากรู้ไหม”
คูเปอร์หันควับมาจ้องหน้าเอสแทบจะทันทีที่ได้ยินชื่อแคป มันส่งเสียงในลำคอแผ่วเบา เอสจึงพยักหน้าบอกให้มันนอนก่อนหลับตาลงแล้วนึกถึงช่วงเวลาที่เขาได้สัมผัสริมฝีปากนั่นอีกครั้ง
“รออีกนิดนึงนะหมูน้อย รออีกแค่นิดเดียว..”
Tbc.
มินมาช้าอีกแล้ว อยากบอกเหลือเกินว่านี่อยู่ #ทีมอ่านหนังสือไม่ทันแต่ยังใจเย็นค่ะ 5555 บทนี้ค่อนข้างหลากหลายอารมณ์ เขียนเองยังรู้สึก ขอบคุณสำหรับข้อความทั้งหน้าทั้งหลังค่ะ ขอบคุณจริงๆที่ไม่เคยทิ้งกันเลย นานแค่ไหนก็คอยตามค่อยดันคอยมาเรียกตลอด ทุกข้อความที่ทิ้งไว้ให้กันขอบคุณจริงๆ บทนี้มาช้ามินเสิร์ฟของแถมให้นะ
ขอบคุณมากๆอีกครั้งค่ะ ช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย :mew1:
ปล.1 ดีใจมากค่ะสำหรับเรื่องนี้ที่ติดโหวตกับเค้าด้วย แค่ติดมินก็ดีใจมากแล้ว ขอบคุณทุกคนมากนะคะ
ปล.2 ที่หายไปนานไม่ได้เล่นตัวแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะยังปั่นไม่เสร็จค่ะ หลายๆอย่างด้วย ยังไงก็เป็นช่วงสอบ ทำแลปนี่ยุ่งมากค่ะ ต้องห่วงเรื่องเรียนด้วยเหมือนกันค่ะ
ปล.3 ตอนหน้ารออีกเหมือนเดิมเด้อค่ะ(โค้งงามๆ)55555
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 14-12-2015 22:01:13
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 14-12-2015 22:01:49
ขอบคุณ คุณมิน :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 14-12-2015 22:06:10
ยาวมากกกกกกกก
:กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Akikojae ที่ 14-12-2015 22:20:09
กรี๊ดดดดด รักเรื่องนี้ รักคุณมิน รักเอสแคป งื้อออ
ตอนนี้ทั้งร้องไห้ ทั้งยิ้ม ทั้งขำ จะบ้าตายแล้วค่ะ แงงง
เอสอย่าแกล้งแคปนักเลย ดูสิโกรธจนงอนแล้วงอนอีก
สงสารแคปอ่ะ คนไม่เข้าใจอ่ะเนอะ ทั้งคู่หมั้นทั้งอะไร
เยอะอ่ะเอสอ่ะ น่าตบมาก คูเปอร์งอนเยอะๆเลยลูก
ละแหมมม แย่งตุ๊กตาหมานะคะ เดี๊ยะๆๆ 555
ปล. โหวตเรื่องนี้แล้วน้าาาา รักมากกก รออ่านนะคะ สู้ๆๆๆๆ
ตอนนี้ทั้งร้องไห้ ทั้งยิ้ม ทั้งขำ จะบ้าตายแล้วค่ะ แงงง
เอสอย่าแกล้งแคปนักเลย ดูสิโกรธจนงอนแล้วงอนอีก
สงสารแคปอ่ะ คนไม่เข้าใจอ่ะเนอะ ทั้งคู่หมั้นทั้งอะไร
เยอะอ่ะเอสอ่ะ น่าตบมาก คูเปอร์งอนเยอะๆเลยลูก
ละแหมมม แย่งตุ๊กตาหมานะคะ เดี๊ยะๆๆ 555
ปล. โหวตเรื่องนี้แล้วน้าาาา รักมากกก รออ่านนะคะ สู้ๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-12-2015 22:21:13
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 14-12-2015 22:24:34
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 14-12-2015 22:30:44
เค้าก็มาอ่านแล้วน่า
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-12-2015 22:32:55
จิ้มไว้ก่อนน๊าาา พรุ่งนี้มาอ่านนอ่า
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 14-12-2015 22:33:06
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 14-12-2015 22:35:24
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 14-12-2015 22:44:03
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 14-12-2015 22:48:02
วันนี้เปิดหลายรอบรอบแล้วครับ
พอมากดดูอีกที เห็นลงแล้ว
มืออ่อน ใจโตเลยครับ :3123: :L1: :L1: :3123:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 14-12-2015 22:52:07
รอวันฉันรักเธอนะจ๊ะ เอส แคป
เริ่มหัวข้อโดย: jibjibjingjing ที่ 14-12-2015 22:55:19
เริ่มหัวข้อโดย: Moonugly ที่ 14-12-2015 22:56:52
น่าร้ากก เอสกับคูเปอร์น่ารักจริงๆเลย ต้องงอนให้นานกว่านี้หน่อยจะได้สนุกมากกว่านี้ เเกล้งเเคปให้เยอะๆเลยย 555555+(ขอบคุณมากคะสำหรับนิยายเรื่องนี้มีหลากหลายรสชาติ รวมถึงช่วงเวลาต่างๆในชีวิตอีกด้วยสุดยอด
[/b][/color][/size][/size] :impress3:[/font]
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 14-12-2015 23:02:57
ตอนเอสถามว่า แคปมีสิทธิ์อะไรมาโกรธที่คุยกับแฟน บอกเลยว่าน้ำตาตก
เป็นใครก็เสียใจ ยิ่งรู้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรเลย ยิ่งเศร้า
นอนหลับฝันดี พร้อมคูเปอร์แล้วคืนนี้ ~~
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 14-12-2015 23:04:19
หลายอารมณ์ หลายความรู้สึกแบบที่คุณมินบอกจริง
สงสารแคบตรงประโยคที่ถามเอสว่า รู้ว่าตอนนั้นผิด ตอนนี้เลยกลับมาง้อ ถ้าถามว่า5ปีที่แล้ว เพราะแคปเลือกครอบครัว แล้วแคปผิดไหม ก็ไม่ เอสอาจรู้สึกแย่ ตรงที่แคปตัดเอสได้ง่ายขนาดนั้นในความรู้สึก แต่เราว่าแคปมันก็เจ็บไม่แพ้กัน
เอส อย่าแกล้งแคปให้มากเลยขอร้อง เราสงสารแคป แคปมันยอมขนาดนี้แล้ว เล่นตัวให้น้อยๆหน่อยพ่อคุณ เชื่อว่าอะไรๆมันกำลังจะดีขึ้น แต่ประโยคสุดท้าย ที่ตอบว่า ไม่ คืออะไรคะเอส เดี๋ยวยุให้แคปเลิกง้อเลยดีไหม :mew5:
ถามว่าต้องอินขนาดนี้ไหม ก็ไม่555555555555
จูบกันแล้วแก คูเปอร์รออีกนิดแม่หนูจะมาแล้วน่ะ บอกพ่อ อย่าแกล้งแม่เหยอะน่ะ
เอสแกมันโคตรปากแข็ง ทำเย็นชา แต่แย่งตุ๊กตาที่แคปให้คูเปอร์ มานอนกอดเองคือระ? โถ่ :z6:
ประโยค ที่เรียกว่าหมูอ้วน นี่หมายถึงแคปหรือคูเปอร์เนี่ยดันอ้วนเหมือนกันอีก อิเอสเลี้ยงไม่ไหวแน่ทั้งแม่ทั้งลูกกินเก่งเหมือนกันอีก555
คุณมินยังไม่เฉลย ตอนที่เอสเข้าไปคุยกับแม่ครั้งที่แล้วเลยน่ะ สรุปคุยเรื่องมินตราใช่ไหม?
นิยายเรื่องนี้พอเห็นว่าอัพแล้ว ต้องรีบกดเข้ามาอ่านเลยทันที แบบความจริงรอตอนเช้าก็ได้ไง ว่าแล้วก็อ่านซ้ำอีกสัก20รอบ คงทันตอนใหม่อัพพอดี
รักเรื่องนี้มาก ขอบคุณ คุณมินอีกครั้งค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 14-12-2015 23:09:15
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-12-2015 23:15:27
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 14-12-2015 23:24:22
พี่เอสก็นะให้คูเปอร์แกล้งงอนเป็นเพื่อนด้วย!!!
แต่แคปนี้ไม่หลุดคาแรกเตอร์นะ 55555 เอสทำนางโมโห
นางก็ด่าเลยนะจ๊ะ แล้วยังจะว่านางว่าทั้งอ้วนทั้งดำอีก
แล้วรักเขาเหมือนเดิมมั้ย???? แต่ไม่เป็นไรตอนนี้เขาจูบกันแลวค่าาาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 14-12-2015 23:30:50
แคปน่ารักมากตอนนี้ ทำทุกทางที่จะจีบเอส แต่เอสก็แกล้งงอนจริ๊งจริง หมั่นไส้อ่ะ แอบสะใจเล็กๆ ตอนแกล้งแคปเรื่องโบว์ แล้วแคปจะไม่ทนแล้ว เอสต้องรีบง้อเลย (บอกแล้วให้รีบจัดการเรื่องผู้หญิง เรื่องอื่นแคปทนได้ เรื่องหญิงอื่นแคปจะไม่ทน)
ขำแคปมากที่ทำให้เอสมีคุณสมบัติที่จะเป็นน้องเขยพี่เต้ได้แล้ว "น้องเขยจนๆ" เท่านั้นทีพี่เต้ต้องการ แล้วก็ละลายกับเอสที่ยกทุกอย่างให้แคปได้ (คะแนนติดลบตอนรับโทรศัพท์น้องโบว์ ได้บวกเพิ่มก็ตอนนี้แหล่ะ)
ยังเดาไม่ได้ว่าเอสรออะไร ถึงยังไม่ยอมเป็นแฟนกับแคปดีๆ แต่การเอาตุ๊กตาที่แคปฝากให้ลูกไปกอดเองก็ทำให้คนอ่านมีความหวังต่อไปว่า ตอนหน้าเขาคงจะกลับมาคืนดีกันแล้ว
ปล. ประโยคสุดท้ายของเอส จะสื่อถึงคนอ่าน ว่าให้รอตอนต่อไปอีกนิดด้วยใช่ม้า เรารอเก่ง รออีก 15 วันข้างหน้าได้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 14-12-2015 23:37:29
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-12-2015 23:41:30
เริ่มหัวข้อโดย: dizzalz ที่ 14-12-2015 23:59:59
แคปสู้ๆ อีกนิดเดียวว
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 15-12-2015 00:00:14
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-12-2015 00:00:40
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 15-12-2015 00:00:50
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 15-12-2015 00:02:15
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 15-12-2015 00:05:35
เริ่มหัวข้อโดย: Petalkiss ที่ 15-12-2015 00:08:28
คำพูดแต่ละคำของเอสนี่เจ็บจริงๆ จุกมาก เจ็บไปถึงขั้วหัวใจ ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าเป็นเราเจอแบบนี้คงยอมแพ้ไปแล้ว
จริงๆ พอเข้าใจเอสนะคะว่าตอนนั้นเจ็บมาเยอะ ต้องเป็นฝ่ายถูกตัดสัมพันธ์ก่อน แถมหายหน้าหายตาไปตั้งห้าปี
แต่อ่านตอนนี้ก็อดสงสารแคปไม่ได้เลยค่ะ T_T ยอมทุกอย่างจริงๆ ทั้งอ้อนทั้งง้อสารพัด แทบไม่น่าเชื่อว่าแคปจะทำได้
ซีนที่เราชอบมากที่สุดในบทนี้คือตอนที่สองคนจูบกันค่ะ อินจนน้ำตาไหลตามเลย คือก่อนหน้านั้นแคปก็เสียใจอยู่
แถมยังน้อยใจที่เอสคุยกับแฟน ก็เลยเริ่มจะหมดความอดทนแล้วระบายออกมาขนาดนั้น เรารู้สึกแบบแคปเป๊ะๆเลย คือโดนมาก
แต่พอจูบกันแล้วเหมือนทั้งสองคนกลับมาจูนเข้าหากันแบบไม่รู้ตัว บอกให้รู้ว่าที่ผ่านมาคิดถึงกันมากแค่ไหน ... โอ๊ย ปริ่มมากค่ะT____T
กำลังฟินๆ กับว่าที่คนขับรถคนใหม่ของคุณเอส แล้วก็มาสะดุดตรงคำสุดท้ายนี่แหละค่ะ
"ไม่..."
มันคืออะร้ายยยยยยยยย เหมือนดิ่งลงเหวในเวลาไม่กี่วิ5555 จากที่เอสคุยกับคูเปอร์ก็เหมือนว่าใกล้แล้วนี่นา ทนอีกไม่นานแล้วนะแคป
หวังว่าตอนหน้าน้องแคปจะได้แฮปปี้ขึ้นบ้าง ลงทุนลงแรงง้อขนาดนี้ เอสใจอ่อนเถอะนะๆๆๆ สงสารแคปปปป
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-12-2015 00:09:26
กับตอนที่เอสบอกให้คูเปอร์แกล้งงอนเป็นเพื่อนหน่อย งื้อออ คนตัวใหญ่ก็เจ็บเป็นนะ
คือแคปไม่คุ้นกับเอสที่เป็นแบบนี้ แกล้งงอน ปั่นหัวไปมา เพราะปกติสองคนจะพูดกันตรงๆ ตลอด
แคปอดทนได้เท่านี้ก็เก่งมากแล้วอ่ะ จริงๆ นะ เธอตั้งใจมาก ส่วนตัวคิดว่าตอนนั้นแคปก็ไม่ผิดด้วย
ยังเด็กทั้งคู่อ่ะ ในมุมแคปคือถ้ายังรักกันอยู่ก็กลับมาเถอะ มาง้อแล้วจะรอเวลาอะไร
แต่เอาลาเองก็อาจกำลังพยามทำอะไรบางอย่างอยู่เหมือนกัน เอสทำเพื่อแคปได้ทุกอย่างแหละเอาจริงๆ
ตอบว่าไม่ตอนหลังนั่นคือไรคะ เอาดีๆ คนอะไรโกงหมู เอาของเล่นเค้ามา แต่น่ารักจัง คูเปอร์ฉลาดมาก
ว่าแต่อ้วนดำๆ ก็รักป่ะล่า
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 15-12-2015 00:12:18
ทั้งตอนมันได้อารมณ์มาก โครตของโครตเชียร์แคปอ่ะ
โครตลุ้นมากแต่ละอย่างที่แคปมาเสนอแต่เอสไม่สนองนี่สิ :hao5: :hao5: :hao5:
ป.ล.ของแถมฮา(อิกิฟฟรุ้งฟริ้ง)และฟิน(อีกนิดนึงง พูดแล้วห้ามคืนคำนะเอสนะ เป็นพระเอกอย่าทำร้ายจิตใจนายเอกมาก เดี๋ยวแคปมันเสียใจวิงโร่กลับระยองไปถอนหญ้า ไม่อาวว ไม่เอา อยากให้แคปมันเป็นดำเรอะ)มาก
:pig4: :pig4: :pig4: รอคนเขียนน้า ว้อนมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 15-12-2015 00:14:34
เริ่มหัวข้อโดย: lomekung ที่ 15-12-2015 00:21:14
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 15-12-2015 00:25:32
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 15-12-2015 00:36:19
แต่ก็อยากให้แคปสู้ต่อไป สู้เค้าคาปู และเราก็เชื่อมั่นว่าเอสจะต้องตัดและเคลียร์เรื่องผู้หญิงทุกคนไปได้แน่ เพราะเอสดูเป็นคนที่เด็ดขาดอะ เรื่องไหนที่ฮีต้องการและตัดสินใจแล้วฮีจะเด็ดขาดจนถึงที่สุด
ว่าแต่ตอนท้าย "หมูน้อย" นี่คือเอสหมายถึงใครอะ อ่านเอสล้อแคปว่าอ้วนดำแล้วสะดุ้งทุกที แทงใจดำเกิ๊นนน เรานี่สะดุ้งนึกว่าหมายถึงเรา 555555
เริ่มหัวข้อโดย: Zxjmm ที่ 15-12-2015 00:38:14
เดี๋ยวน้องคาปูทนไม่ไหวขึ้นมาจะหนาวววว
ขนาดคนอ่านยังขึ้นแทนน้องคาปูเล้ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 15-12-2015 00:51:25
สงสารแคป แต่ก็ฮาแคปด้วย เอสนี้ปากจัดทำร้ายจิตใจแคปมาก
เริ่มหัวข้อโดย: MineMai ที่ 15-12-2015 00:56:02
แต่คำว่า " ไม่ " ตอนสุดท้ายนี่ทำเราสะดุ้งเลย มันคืออะไรรรรร? :angry2: :z3:
เอสบอกให้รอเราก็จะรอ รอคนเขียนด้วย อิอิ :hao3: :hao4:
ขอบคุณนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 15-12-2015 01:16:22
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 15-12-2015 01:38:38
ตอนนี้แอบเคืองเอสเหมือนกันนะเนี่ย อ่านไปเจ็บไป สงสารแคปอ่ะ อินจริงๆ จี๊ดๆในอกเหมือนโดนเอสด่าแทน :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 15-12-2015 01:47:14
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 15-12-2015 01:55:31
รอต่อไปค่ะ :oni3:
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 15-12-2015 06:03:49
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 15-12-2015 06:07:47
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 15-12-2015 06:30:55
อย่าให้เค้ามาว่าเราได้อีกนะลูก5555555555น่ารักอ่ะกรี๊ดแรงง้อววววววววว :-[
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 15-12-2015 08:19:58
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 15-12-2015 08:39:14
ค้าง
"ไม่...."
อะไรต่อคำว่าไม่นะ
เอสยอมทุ่มให้ทุอย่างเลยขนาดเหลือแค่เงินในบัญชี
ยังจะให้เป็นเงินเดือนคนขับรถอีก
ขนาดนี้แล้วยังต้องรอให้หมูอ้วนรออะไรอีก
กิ๊ฟเขาก็ซื้อให้
แต่แคปอดทนมาก
เอสรู้ว่าเสียใจ เจ็บใจ ทรมารมา 5ปี
เอาความสุขเข้าตัวให้มากที่สุดเถอะ
เดี่ยวแคปงอนก็ตามง้ออีก
รอรอรอ
อีกครั้ง
ดีใจที่อัพ
พออ่านจบรู้สึกใจหาย
เฝ้ารอตอไป
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 15-12-2015 09:37:58
เราอ่านประโยคนี้แล้วยิ้มว่ามันต้องมีอะไรในคำตอบนี้นะแคป
“คำว่าคิดถึงมันจะเพียงพอได้ยังไง มึงอย่ามาบ้านะ” เอสเค้ามากกว่าคิดถึงไงเล่าแคปเอ๊ยยยย น่ารัก เอสเผลอหลุดใจอ่อนออกมาหลายคำมาก น่าร๊ากกกกกกกกกกกก :m20:
รักๆๆๆๆๆๆ
แต่เคืองเอสนะที่พูดออกมาว่า“กูคุยกับแฟนกู มึงมีสิทธิ์โกรธด้วยเหรอ” ก็ยังไม่เคลียร์ตัวเองนะเว้ย :z6: สงสารแคปน๊า
แต่เริ่ดมากๆที่แคปพูดออกมาทุกอย่างอย่างที่ใจคิดกับเอส โกรธก็บอก เคืองก็บอก หึงก็บอก โอ๊ย น่ารักมาก ชอบแคปน๊อตหลุด55
มันทำให้เอสอ่อนลงได้เยอะเลย งื้อออออออออออ รักทั้งคู่เลย
มีแซวอ้วนดำอีก อ๋อยยยยยยยยย ทำไมฟังแล้วมันโคตรน่ารักเลยว๊ะะะะะะะ เค้ามีแหย่กันแบบเน๊ งื้อๆๆๆๆ
แคปโคตรเท่ห์เลย กระชากดึงเอสมาจูบอ๊ะ โอ๊ยยยยยยยยยยยย กรีีดดดดดดดดดดดดดดดดด คิดถึงโมเม้นนี้ๆๆๆๆ
และแล้วเอสก็หลุดโอนอ่อนระทวยเลยงี้ งื้อออออออออออออออ ดีใจน้ำตาจิไหลลลลลลลลล เค้าจูบกันแล้วค่ะหัวหน้าาาาา
ต่อไปนี้ก็คงจะมีความสุขกันสักทีเนอะๆๆๆ เอสสู่ขอค่าสินสอดหมดตัวขนาดนี้แล้ว ตอนหน้าพาพี่แคปเข้าบ้านไปหาคูเปอร์ลูกรักได้แล้วโน๊ะๆๆๆๆ ตอนท้ายเป็นอะไรที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านแล้วยิ้มมมมมมมมมมม ดีใจ ปลื้มปริ่มมากอ๊า
เอสมีแย่งตุ๊กตาของน้องคูปเอร์อ๊า หวงแม้กระทั่งของน้องหมาอ๊า ทำไมมันน่ารักแบบนี้ว๊ะเนี๊ยะ โอยๆๆๆตายๆๆๆ
อยากให้2อาทิตย์ผ่านไปแล้วอ่ะ อยากอ่านตอนต่อไปใจจิขาดแล้วอ๊าาาา :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 15-12-2015 10:11:00
ดีใจน้ำตาไหลลล
อ่านตอนนี้ละหลายอารมณ์ สุข เศร้าตามแคปไป
มีแอบน้ำตาคลอ
น่ารักมาอ่ะ งื้อออออออออออออออ
หลุดกันไปมาทั้งคู่ รีบๆกลับมาคบกันไวๆนะ
“อย่าเข้าใจผิดไป ก็แค่สองวันต่อสัปดาห์ หน้าที่คนขับรถ......เหมาตลอดชีวิตของมึงนั่นแหละ”
ประโยคนี้มันดูมีอะไรดี อารมณ์แบบก็อยากเห็นหน้าเค้าอ่ะพี่เอส อยากเห็นหน้าน้องแคปก็ว่าไป
แต่โอ้โหวววค่าตัวน้องแคปเอาพี่เอสจนอ่ะ ฮ่าาาาาาาาาา
เอสยกให้หมดตัวแล้ว ทุ่มสุดตัวนะยูวววว
“รออีกนิดนึงนะหมูน้อย รออีกแค่นิดเดียว..”
งื้อออออออ
รอก็รอ รออะไรอี๊กกกกกก
แต่หมูน้อยต้องรอนะลูกกก
กลับมาอีกรอบ เอาขาวผอมหุ่นดีเลยนะลูกนะ ฮ่าาาา
พี่เอสขี้โกงแย่งตุ๊กตาคูเปอร์ :hao7:
ขอบคุณคนเขียนที่มาอัพนะค้าาาา
เราก็จะรอต่อไป อิอิ :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 15-12-2015 10:32:48
รีบๆ ให้อภัย แล้วเก็บเกี่ยวความสุขไว้ดีกว่า เชียร์แคปสุดติ่งจร้า :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 15-12-2015 10:48:13
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 15-12-2015 10:52:10
คืออัลไล หมั่นไส้อิเอสมากกกก เล่นดีนักเด่วเหอะ
ระวังแคปจะเล่นตัวบ้าง #ยังไงก็ทีมเอสแคปคร๊าา 555
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 15-12-2015 11:00:35
นี่เอสก็หลุดออกมาเยอะแล้วนะ แต่พอกลับไปงอนเหมือนเดิมก็มีแต่วาจาเฉือดเฉือน
สงสารแคป เลยคิดว่าวิธีที่ได้ผลอาจจะเป็นการยั่ว? ยังเหลือวิธีนี้อยู่นะแคป :impress2:
ถึงจะมองว่าแคปเพิ่งคิดจะมาง้อได้ไม่ทันไรจะให้ลงเอยกัยเลยมันง่ายไปป่าว
แต่เราคิดว่าสำหรับการอยู่เป็นโสดมาถึงห้าปีโดยไม่มองใครเลยก็คงเป็นความรักมั่นได้พอสมควรนะ
สุดท้าย คนอะไร อิจฉาแม้กระทั่งหมา :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 15-12-2015 12:08:02
ช้าๆได้พร้าเล่มงาม :hao7:
เอาใจช่วยแคป ตามง้อให้ได้เร็วๆ อย่าถอดใจไปซะก่อนนะ
ส่วนพี่เอส อย่าเล่นตัวให้มันมากนัก เด่ะแคปแกล้งไม่ง้อ จะรู้สึก :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 15-12-2015 12:42:20
คาปูช่างน่าสงสาร
คราวนี้เอสจนแล้วนะ
พี่เต้ขวางไม่ได้แล้วด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 15-12-2015 13:31:31
ขอบคุณที่มาต่อนะค่ะ เราจะรอตอนที่ทั้ง 2 กลับมารักกันอีกครั้ง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 15-12-2015 13:48:55
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 15-12-2015 14:19:25
คุณเอสเธอร์เล่นตัวได้น่ารักมากกกกก ทุ่มสุดตัว เอาให้จนสมใจแคปไปเลยนะคะ
#ทีมแคป #อย่าให้กูได้มึงก่อนเถอะนะ :m4:
.. “รออีกนิดนึงนะหมูน้อย รออีกแค่นิดเดียว..” .. :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 15-12-2015 17:33:45
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 15-12-2015 17:51:49
เริ่มหัวข้อโดย: mamheejom ที่ 15-12-2015 17:57:15
แต่กรี๊ดสุดๆเลย คือ เฮียโก้กับอาฟี่ ถ้าเป็นไปได้ ขอคู่นี้แยกอีกเรื่องได้มั้ยยยยยยยค๊าาาาาาาา
เราชอบบรรยากาศรอบๆตัวอาฟี่แบบสุดๆ อยากได้เรื่องแยกสั้นๆ (ยาวๆยิ่งดี 555)ของสองแฝด นะคะๆๆๆ อ้อนๆๆๆๆ :call: :call:
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 15-12-2015 18:18:41
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 15-12-2015 19:07:10
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 15-12-2015 19:25:05
:serius2: :serius2: :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 15-12-2015 19:28:36
ตอนนี้หลากอารมณ์จริงๆค่ะ ทั้งหมั้นไส้เอส ทั้งขำแคปแป๊ปเดียวน้ำตาคลอ ตอนจบหัวเราะฮี่ๆๆๆ
ปล.ชอบประโยคเอสที่บอกไม่คิดถึง เพราะคำว่าคิดถึงมันไม่พอ. เสียดายแคปไม่เข้าใจ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 15-12-2015 20:06:17
เล่นตัวอะ 555
เดี๋ยวเค้าไม่สนแล้วอารมณ์เสียอีกไม่รู้ด้วยนะ กร๊ากกก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ นี่ก็ทีมสอบแต่ไม่เจียมตัวเหมือนกัน ถถถถถ
มาต่อเร็วๆนะคะ ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกก
ป.ล. อย่าลืมแก้ชื่อตอนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 15-12-2015 21:25:20
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 15-12-2015 21:36:43
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 15-12-2015 21:59:18
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 15-12-2015 22:17:47
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 15-12-2015 22:26:09
ว่าแต่ตอนท้ายฮามาก ได้ข่าวว่าหมีน้อยนี่ แคปซื้อให้คูเปอร์ลูกรักนะ
ไหงเนียนแย่งคูเปอร์ไปวางไว้ข้างหมอนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 15-12-2015 22:27:12
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 15-12-2015 22:27:24
แต่พออ่านตอนแถมมาแค่นั้นแหละ ขำเลยค่ะ หลากอารมณ์ในเรื่องเดียว :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 15-12-2015 23:13:44
มาต่อไวนะคะ ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 15-12-2015 23:40:52
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-12-2015 00:46:06
ระวังน้องมันจะทนไม่ไหว หนีกลับรถยองตลอดกาล ชิ :angry2:
คุณมินแต่งเก่งมาก รักเรื่องนี้สุดๆ รอหนังสือนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 16-12-2015 03:17:53
ตอนนี้สุดๆอ่ะ เอสโคตรเล่นตัวแต่เจอจู่โจมจูบปั๊บนี่เลิกเล่นตัวเลยทีเดียวแต่รีบๆเลิกเล่นตัวซะนะจะได้พบกับแคปที่ออดอ้อนมากกว่านี้หรือไม่ก็แคปคนเดิมแต่เพิ่มเติมคืออ้วนขึ้น 55555
แล้วแคปนี่คือไร คนขับรถนี่เรียกร้องได้เยอะขนาดนั้นเลยหรือไงแถมคนจ้างก็ยอมอีก คู่นี้เค้าเหมาะสมกันจริงๆอ่ะ :m3: :m3:
เราจะตั้งใจรอคอยตอนต่อไป :mew1: รักคุณมิน รักเอสแคป :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 16-12-2015 04:24:53
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 16-12-2015 04:43:22
พี่แอมป์ยังน่ารักกับแคปเหมือนเดิม
เอสตอนอยู่กับแคป แกจะเก๊ก เล่นตัวเกินไปแล้วนะ คำพูดคำจาทำร้ายจิตใจแคปเกินไปแล้ว ถ้าเจอกันครั้งหน้ายังจะพูดไม่ดีเอาหญิงมาประชดแคปอีก ขอให้แคปมันเลกง้อไปเหอะ จะหัวเราะให้ ชอบที่แคปมันด่าออกมาแบบนั้นนะ ถึงตอนนี้แคปมันก็อดทนตั้งเท่าไร ต้องให้แคปหายไปสักสองอาทิตย์จะได้วิ่งตามซะบ้างเหอะ แตกต่างจากตอนอยู่กับคูเปอร์เลยนะ เด็กน้อยมากให้คูเปอร์แกล้งงอนแคปเป็นเพื่อน กลัวแต่ว่าคูเปอร์จะวิ่งเข้าในแคปจนไม่สนเอสนะซิ และยังจะขี้ตู่เอาตุ๊กตาหมีของคูเปอร์ไปเป็นของตัวซะด้วย เอาไปวางข้างหมอนงี้หวานเวอร์ รักคูเปอร์นะ ออกมาตอนไหนๆก็น่ารัก คูเปอร์เหมือนน้องเล็กของทุกคนใครๆก็รัก
แคปเป็นคนขับรถที่รวยที่สุดในโลก ถ้าเอสพูดจาให้เสียใจอีกนะ แคปไม่ต้องยอมมันแล้วนะ กระชากมาจูบแบบวันนี้แหละ ทำถูกแล้วลูกแคป 555
อ่านๆไป เจอเว้นบรรทัดยาวๆ ลุ้นตลอดๆ ไม่อยากเจอ TBC รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 16-12-2015 09:47:19
คูเปอร์คงคิดถึงแม่มันมากกกกกกกกกกกก น่ารักจริง ๆ
...
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 16-12-2015 11:35:50
ตามอารมณ์เอสไม่ทันเลย ฮ่าๆๆๆๆ
สงสารแคปหน่อยเถอะ ยอมๆ แคปไปเถอะ (เอ๊ะ ประโยคนี้แปลกๆนะ ฮ่าๆๆๆๆ)
แคปนี้ให้ทั้งตัวและหัวใจเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1:
คิดถึงคนแต่งแล้วอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 16-12-2015 15:15:26
อยากให้ทำหนังสือด้วยจังงงงง :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: sosobo21 ที่ 16-12-2015 17:47:03
ตอนนี้หลากหลายอารมณ์มากกก ทั้งหวานทั้งเศร้า ฮรือออ
สู้ๆนะแคป เอสยอมใจอ่อนสักทีเถอะ ง่อววว
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 16-12-2015 19:16:32
อย่าให้แคปเล่นตัวบ้างนะ จะหนาววววว ฮ่าๆๆๆๆๆ
คนอะไรแย่งของคูเปอร์ ฮ่าๆๆๆ
:m20:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 16-12-2015 20:38:19
แต่.....ขอ :z13: ไว้ก่อนละกันน๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: thehackzzi ที่ 16-12-2015 21:29:20
ขออนุญาตรอให้จบก่อนนะครับ เดี๋ยวตามมาอ่านแน่นอน
ไม่กล้าอ่านเลย กลัวลงแดงตายก่อน ฮ่าๆ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 16-12-2015 21:39:33
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-12-2015 22:03:20
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 16-12-2015 22:52:59
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 17-12-2015 05:27:01
เริ่มหัวข้อโดย: anandawan ที่ 17-12-2015 10:55:03
ต่อไปก็เกาะติด ให้กำลังใจหนูแคป
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 17-12-2015 18:24:00
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 17-12-2015 19:03:00
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 17-12-2015 20:34:29
อ่านเท่าไหร่ก็ไม่พอ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 18-12-2015 17:42:47
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 18-12-2015 19:11:22
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 18-12-2015 21:37:53
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 18-12-2015 21:39:24
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 18-12-2015 21:53:31
เหมือนคนบ้า ที่เวลามีคนมาคอมเมนต์เรื่องนี้แล้วต้องเข้ามาอ่าน ตลอด!!! :z10: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: basza2x ที่ 19-12-2015 00:37:49
ปล คนเขียนครับทั้งหมดกี่ตอนได้ครับ กลัวจะทรมานใจไปมากกว่านี้ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: RAKDEK_KA ที่ 20-12-2015 01:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 21-12-2015 18:23:29
ในใจนี่แอบโมโหแทบตาย แต่ที่แสดงออกได้นี่โตครจะอ้อนอ่ะ ง่อวววว
เอสก็นะอะไรจะขี้แกล้งขนาดนั้นน แกล้งสมัยเรียนยันทำงานอ่ะเอาดิ! 555
แต่เข้าใจเอสนะว่าทำไหมถึงโมโหและตอบแบบนั้น ตอนที่แคปถามว่าคิดถึงกันบ้างไหม ตลอดห้าปีที่ผ่านมา
สำหรับเอสแล้ว แค่คำว่าคิดถึง มันคงเทียบไม่ได้กับความรู้สึกเอสเพราะมันมากเกินคำว่าคิดถึงไปแล้วอ่ะ จิง #อันนี้ปอยืนยันนอนยันได้ 55
อ่านมาถึงช่วงท้ายนี้แอบกรี้ดดดดเลยอ่ะ คือแบบ มันใช่อ่ะแคป คิดได้ไง 5555 แต่เอาซะเอสดูจนหมดสภาพคุณชายเลยนะนั้น
แคปแม่งเกรียนได้อีก ฮ่า ฮ่าาาา #อยากเป็นคนขับรถบ้างไรบ้างอ่ะทุ่มขนาดนี้รักตายเล้ยยยย
ตอนนี้คือดีงามพระรามแปดมากกก ความรู้สึกเวลาอ่านตอนนี้อ่ะ พอเห็นว่าอัพก็ดีใจ พออ่านไปก็แม่งก็ฮา(แคป)แล้วยังพาดราม่าเบาๆเล่นเอาน้ำตาซึม แถมฟินนนน~ จิกหมอนตอนเค้าจูบกันอ่ะ อารมมาเต็มครบรสกันเลยที่เดียว 555
ปล.คู่อาฟี่กับเฮียโก้นี่ยังไงๆ คงต้องจิ้นกันต่อไปสินะ 55+
ปล.2 เฮ้ยย!!! พี่สาวเอสพูดแบบนี้แสดงว่า...เอสยกเลิกเรื่องว่าที่คู่หมั้นแล้วช่ะ!?? พี่สาวเอสจะสื่อแบบนี้ใช่หม้ายยยยย ตอบ #โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล.3 แหม่ๆๆๆ ไอ่ที่ตอบว่า"ไม่..." นี่คือ ไม่ปฎิเสธใช่ป่ะ?! 5555 (ทำเป็นปากแข็งนะเราอ่ะ)
ปล.4 แคปปปป ลุกหนูบอกรักได้ ฮาร์ดคอร์ มว๊ากกกกบอกเลย แต่ชอบอ่ะ งื้อออออ >//<
ปลล.สุดท้าย ขอบคุณสำหรับตอนแถมเล็กๆ แต่น่ารักของเอสแล้วก็คูเปอร์นะค๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 21-12-2015 20:15:10
คนขับรถใหม่คนนี้จ้างแพงมาก
หมดตัวเลยนะคุณเอส
แคปกลายเป็นหมูน้อยไปแระ :mew1:
ส่งกำลังใจรัวๆรอเสมอ
เอสแคป แคปเอส
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 21-12-2015 21:17:03
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-12-2015 16:40:40
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 23-12-2015 18:46:49
คิดถึงคาปูแล้วนะ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 23-12-2015 19:20:24
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 23-12-2015 19:37:28
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 23-12-2015 19:56:28
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 24-12-2015 10:13:54
เริ่มหัวข้อโดย: mylittle ที่ 24-12-2015 18:37:02
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 24-12-2015 19:30:29
เริ่มหัวข้อโดย: Pingiess ที่ 24-12-2015 20:55:59
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 25-12-2015 16:26:41
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 25-12-2015 18:10:23
รวมเล่มเถอะนะจะเก็บเงินรอ
เริ่มหัวข้อโดย: bylakkhana ที่ 25-12-2015 19:22:22
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 25-12-2015 22:21:59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 25-12-2015 23:47:06
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 26-12-2015 00:50:41
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 26-12-2015 15:25:15
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 26-12-2015 19:06:38
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 26-12-2015 21:41:36
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 26-12-2015 22:15:35
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 27-12-2015 11:55:17
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 27-12-2015 12:26:26
...
พี่เอสคับ ครั้งนี้ให้อภัย และให้แม่ลูกเขาได้เจอกันซักทีนะคับ
...
ขอร้องล่ะค้าบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 27-12-2015 15:23:01
รอคุณมินนะคะ รอเอสแคป ด้วยค่ะ
ปล.ปีใหม่หยุดยาวหลายวันต้องกลับไปเริ่มต้นอ่านตอนแรกอีกรอบเพื่อรอตอนใหม่เนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 27-12-2015 16:09:17
เริ่มหัวข้อโดย: daum ที่ 27-12-2015 16:11:46
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 27-12-2015 17:03:01
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 27-12-2015 17:53:14
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 27-12-2015 18:44:50
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 27-12-2015 19:26:34
รออออออออออออออยู่ :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 27-12-2015 19:33:59
เมื่อวานก็คิดถึง
วันนี้ยิ่งคิดถึง
มาบอกว่าเฝ้าและคิดถึงนะคะ
รอรอรอรอเอส :L1: แคป
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 27-12-2015 21:09:20
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 28-12-2015 05:14:35
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 28-12-2015 06:59:27
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 28-12-2015 07:44:58
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 28-12-2015 12:14:48
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 28-12-2015 13:56:42
หมูน้อยซะแล้วแคป เอสให้รอ แคปสู้ๆๆน่ะ โอนสมบัติให้แคปให้หมดเลย พี่เต้จะได้ไม่หื้อ
55555+ รอแคปเอส
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 28-12-2015 18:31:17
วันนี้ได้โปรดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 28-12-2015 21:35:50
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 28-12-2015 21:49:23
เริ่มหัวข้อโดย: ToffyEchi ที่ 28-12-2015 21:52:45
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 28-12-2015 22:05:13
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 29-12-2015 09:06:45
กด F5 รอทั้งวันทั้งคืนเลยอ่าาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 29-12-2015 09:18:54
คุณมินไปเที่ยวปีใหม่ใช่มั้ยยยยยย คิดถึงนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 29-12-2015 11:02:19
วันนี้ครบ 2 อาทิตย์แล้วน้าาา ไม่ได้ทวงน้า แค่คิดถึงเอสแคปมากไปนิด555555 :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 29-12-2015 11:52:51
เริ่มหัวข้อโดย: jibjibjingjing ที่ 29-12-2015 15:38:53
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 29-12-2015 18:31:28
มาต่อเถอะะะ พลีสสสส
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 29-12-2015 19:45:32
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 29-12-2015 23:10:29
รอหลายอาทิตย์แล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: banana49 ที่ 29-12-2015 23:25:56
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 30-12-2015 12:23:42
เริ่มหัวข้อโดย: Faiia ที่ 30-12-2015 19:43:04
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-12-2015 19:51:10
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-12-2015 20:23:00
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 30-12-2015 21:23:50
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 31-12-2015 11:31:27
คุณมินนนนนนนนนนนน ข้าคิดถึงเอสแคปเหลือเกิน
~ส่งท้ายปีเก่าตอนรับปีใหม่นะคะ ขอให้คุณมินมีความสุข สุขภาพแข็งแรง เริ่มต้นปีใหม่อย่างสดใส
มาต่อเอสแคปซัก10รี รับปีใหม่เป็นของขวัญให้คนอ่าน จะมีความสุขมากกกกกก ~ :pig4: :mew1:
รักกว่าเอสแคปก็คุณมินเนี้ยแหละ ❤
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 31-12-2015 19:18:10
มาส่งท้ายปีเก่าหน่อยเหรอ :mew2:
คิดถึงมากๆ
:call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 31-12-2015 19:22:15
คิดถึง เอส แคป สุดติ่ง แต่จะอดทน อึบๆๆ กลั้นไว้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 31-12-2015 21:53:00
ฝากความคิดถึง ถึงเอส แคป ด้วยนะคะ ไม่รู้ คืนนี้ 2 คนนั้นจะหนีคูเปอร์ไปแอบเคาท์ดาวน์ที่ไหนกัน 2 คน หรือเปล่า
ส่วนเราไปสวดมนต์ข้ามปี เดี๋ยวจะเอาบุญมาฝากนะคะ
เจอกันปีหน้านะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 31-12-2015 22:07:49
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 31-12-2015 22:10:32
ขอให้มีความสุขสุดๆในทุกๆเรื่องและที่สำคัญต้องเขียนนิยายที่รักตลอดไปนะค๊าาา
เข้ามารีเฟซทั้งวัน หลายวันแล้วน๊าา
คิดถึงใจจะขาดดดดดด ขอยาวๆๆๆๆเลยนะค๊าา
สวัสดีปีใหม่จ้าาาาา :mc4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 31-12-2015 22:15:11
(http://i76.photobucket.com/albums/j9/minnie_td/images_zpsbjxblxyf.jpg) (http://s76.photobucket.com/user/minnie_td/media/images_zpsbjxblxyf.jpg.html)
Happy new year na ka!
สุขภาพแข็งแรง มีความสุขสมหวังในทุกๆอย่างที่ตั้งใจ ขอคุณพระศรีรัตนตรัยคุ้มครองนักอ่านของมินทุกท่านให้ปลอดภัย ประสบความสำเร็จ แข็งแรงทั้งกายทั้งใจ ขอให้เป็นปีดีๆที่จะผ่านเข้ามาค่ะ
ปล. นิยายเพิ่งจะเสร็จเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ รอตรวจทานนิดนึงก่อน ขออนุญาตหยุดปีใหม่ เดี๋ยวเที่ยวเสร็จมินกลับไปลงให้ รออีกนิดนะคะ ขอบคุณที่คิดถึงกัน เอนี่เวย์ มีความสุขกับครอบครัวและคนรักในปีใหม่นี้ค่ะ(ยิ้มตาหยี)
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 31-12-2015 22:32:07
ยังคงอยู่กับเอสแคปและพี่มินเหมือนเดิม~~
สวัสดีปีใหม่ 2016 ล่วงหน้าค๊าาา
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงงงงง ฮิ้วววว! >.<
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 31-12-2015 22:40:59
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 31-12-2015 23:28:58
ในวาระดิถีขึ้นปีใหม่ที่มาถึงนี้...ผมขออัญเชิญ คุณพระศรีรัตนตรัย
พระเยซู
พระศิวะ
พระพิษณุ
พระยูไลย
เจ้าแม่กวนอิม
นาจา
เทพเจ้าสามตา
พระถังสัมจั๋ง หงอคง
ตือป๋วยไก่
ก๊วยเจ๋ง
เทพเจ้าสามก๊ก
พระนาราย
พระราม
พระลักษณ์
พิเภก
ทศกัณฐ์
นางสีดา
หนุมาน
สุครีพ
มัจฉานุ
ขุนช้าง
ขุนแผน
นางวันทอง
นางสิบสอง
แม่ปลาบู่
พระอภัยมณี
สุดสาคร
นางเงือก
ผีเสื้อสมุทร
นางพันธุรัตน์
ม้านิลมังกร
สังฆ์ทอง
แก้วหน้าม้า
ขวานฟ้าหน้าดำ
เหล่านักรบเกราะเพชรเจ็ดสีมณีเจ็ดแสง
ขบวนการพาวเวอร์เรนเจอร์
เหล่าโปเกม่อน
เหล่าดิจิม่อน
เหล่ามอนเตอร์ฟาร์ม
ลูฟี่
โซโล
ซันจิ
นามิ
โรบิ้น
ชอปเปอร์
บรูค
อุซอป
แฟรงกี้
นารูโตะ
ซาสึเกะ
ซากุระ
กาอาระ
อาคาชิ
จิรายะ
เหล่าคาเงะทั้ง5
โง่กุน
เบจิต้า
โกฮัง
โกเท็น
ทรั้ง
จอมมารบู
ยูซูเกะ
ฮิเอ
คุราม่า
คุวาบาร่า
กอร์น
คิรัว
คุราปิก้า
โดเรม่อน
โนบิตะ
ชิซูกะ
ไจแอ้น
ซูเนโอะ
บาบ้าปาป้า
กันดั้ม
เบนเทน
ช่วยปกป้องคุ้มครองทุกท่านและขอให้ประสบแต่ความสุข ความเจริญด้วยเทอญ... :call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Chunxx97 ที่ 31-12-2015 23:32:17
แฮปปี้นิวเยียร์นะค้าาา บอกล่วงหน้าโน้ะ
ขอให้เอสแคปแล้วก็ไรท์เตอร์
เจอแต่สิ่งดีๆในปีหน้านะคะ
Ps.รอเอสแคปอยู่นะค้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 31-12-2015 23:39:08
ขอให้คุณมินเที่ยวอย่างสนุกและปลอดภัยนะคะ
ทางนี้รอได้ :D
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 31-12-2015 23:40:16
ขอให้คุณมินมีสุขภาพแข็งแรง เจอะเจอแต่สิ่งที่ดีดีเข้ามาในชีวิต
ถ้าต้องเจออุปสรรคก็ขอให้ฝ่าฟันไปได้โดยราบรื่น
รวยๆๆๆๆ คุณพระคุ้มครองนะค้าาา :impress2:
ที่สำคัญอีกอย่าง รอเอสแคปน้าาาาาา :hao7: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 31-12-2015 23:59:53
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
มาอัพเอสแคปเร๊ววว
รออยู๋นะ >,<
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 01-01-2016 00:17:30
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 01-01-2016 00:34:38
ขอให้สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคะ
#คิดถึงเอสแคปมากกกกกกก
#มาอัพเร็วๆนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: rak_jae ที่ 01-01-2016 11:19:16
เที่ยวปีใหม่ให้สนุกนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 01-01-2016 11:43:30
เข้ามาเฝ้ากระทู้ทุกวันเลยเนี่ย 55555
เที่ยวเสร็จแล้วรีบมาลงให้หายคิดถึงไวๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 01-01-2016 13:48:28
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 01-01-2016 17:04:46
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 01-01-2016 18:08:05
ขอให้ปีนี้นำแรงบันดาลใจและความสุขมาให้กับคุณมิน ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ
รอเอสแคปอยุ่น๊าาา :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 01-01-2016 19:44:17
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 02-01-2016 12:37:01
ขอ 2 ตอนรวดได้ป่าว :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Shinning_day ที่ 02-01-2016 13:21:59
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 02-01-2016 14:31:46
มีความสุขมากๆสุขภาพแข็งแรง
:กอด1:
สวัสดีปีใหม่เอสแคป
มีความสุขมากๆเช่นกันนะ
คิดถึงเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 02-01-2016 14:50:34
น้องมินนนนนนนนน สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-01-2016 15:55:09
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 02-01-2016 20:01:28
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 02-01-2016 20:32:46
เค้ารอเอสแคปอยู่น๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-01-2016 21:09:11
แงงงงงงง 19วันแล้ว ไสว่าสิบ่ถิ่มก้านนนน มาได้แล้วเถอะขอร้องงง :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 03-01-2016 19:17:43
รออยู่นะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 03-01-2016 19:24:47
รอตอนที่ 31
คิดถึง เอสแคป :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-01-2016 20:11:52
(http://i58.tinypic.com/do6w5k.gif)
https://www.youtube.com/v/WpyfrixXBqU
[31]
ท่ามกลางความเงียบเหงาของบรรยากาศยามดึก พระจันทร์ดวงโตยังคงสาดแสงสีเงินยวงทาบทอลงมาที่ริมระเบียงสูง ใบหน้าคมคายรับกับดวงตารีเรียวคมกริบเหม่อมองไปในที่ๆไกลแสนไกล ม่านควันบุหรี่สีขาวหม่นจากนิ้วแข็งแกร่งปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ
“ห้าปีที่ผ่านมา มึงคิดถึงกูบ้างไหมวะเอส”
.
.
“ตอบหน่อยสิวะ ตอบกูให้ตรงคำถาม ห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยคิดถึงกูเลยจริงดิ”
.
.
“เราสองคน ตอนนี้อยู่ในฐานะอะไรกัน”
“หึ....”.
.
“ตอบหน่อยสิวะ ตอบกูให้ตรงคำถาม ห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยคิดถึงกูเลยจริงดิ”
.
.
“เราสองคน ตอนนี้อยู่ในฐานะอะไรกัน”
เขาแค่นเสียงสมเพชตัวเองแผ่วเบา ความรู้สึกมันฝืดเสียจนต้องเตือนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เฝ้าเตือนตัวเองอยู่เสมอ คนที่เคยทอดทิ้งกันไปกับตัวเขาที่ถูกทิ้งไว้อย่างง่ายดายเพียงลำพัง ความจริงแสนเจ็บปวดที่เขาใช้น้ำตาลูกผู้ชายล้างมันเกือบทุกคืนทุกวัน แม้กระนั้นทุกวันนี้ความรู้สึกที่หล่นหายกลับกลายเป็นความเงียบเหงา อ้างว้างในยามค่ำคืน ยังคงหลงเหลือและกรุ่นร้อนอยู่ในหัวใจมิรู้คลาย
เจ็บกับห้าปี....ที่เริ่มต้นใหม่กับใครไม่เคยได้
เก่งจริง ๆ ที่ทำให้คนอย่างเขาจดจำช่วงเวลานั้นได้ไม่เคยลืม
เก่งจริงๆ ที่ทำให้เขาแพ้ได้ทุกทาง
แพ้หมดรูป...หมดหัวใจ
แพ้ให้กับคนที่ช่วงชิงหัวใจเขาไป แล้วปล่อยให้เขาดื่มด่ำกับความทุกข์ทรมานท่ามกลางห่าฝนที่โหมกระหน่ำในค่ำคืนวันนั้นเมื่อห้าปีก่อน...ยาวนานมาจนถึงทุกวันนี้
“มาเริ่มต้นกันใหม่อีกสักครั้งได้ไหมวะ เปิดใจให้กู ให้โอกาสกูได้แก้ตัวนะ”
.
.
“เราสองคน...ยังพอจะมีทางเป็นไปได้อีกสักครั้งไหม”
.
.
“เราสองคน...ยังพอจะมีทางเป็นไปได้อีกสักครั้งไหม”
คำตอบที่ดีที่สุดสำหรับคนพ่ายแพ้อย่างเขา....คำตอบที่แม้แต่ตัวเอง พูดออกมาเองยังรู้สึกเจ็บ
“ไม่....”
“จิ๊!”
เขาสบถใส่ตัวเองอย่างคนไม่ได้ดั่งใจอีกครั้งก่อนหันหลังพิงราวระเบียงแล้วเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด ก็ทั้งที่พูดออกมาเองว่า ‘ไม่’ ทั้งที่คิดว่าตัวเองจะต้องไม่ลืม แต่ทว่า..หัวใจไม่รักดีร่ำๆจะหลุดยกโทษให้อีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลาเสียอย่างนั้น
หงุดหงิด...
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
กลิ่นหอมของกาแฟจากหม้อต้มลอยอบอวลจากร้านเล็กๆปากทางเข้าไร่ กรุ่นเข้ามาถึงภายในตัวบ้าน
“ยี่สิบเจ็ด ฮึบ! ยี่สิบแปด ฮึบ! ยี่สิบเก้า ฮึบ! ห้าสิบ ฮึ๊บ!!”
“เดี๋ยวๆๆๆๆนี่มึงโกงอีกแล้วนี่หว่าไอ้แคป แม่งนับมั่วเป็นบ้าเลยเอาใหม่ดิ๊” อาร์ผู้ซึ่งกำลังนั่งยอง ๆ ลุ้นมองเพื่อนตัวเองซิทอัพหน้าเหลืองหน้าเขียวอยู่ที่พื้นบ้าน ข้าง ๆ กันนั้นเป็นโต๊ะไม้สักทองฉลุลวดลายสวยงามสำหรับร่วมรับประทานอาหารของครอบครัว ซึ่งตอนนี้มีเฮียโก้กับอาฟี่นั่งดื่มด่ำกาแฟกับโกโก้ร้อนและอ่านหนังสือพิมพ์ยามเช้ากันอยู่
“คาปูเอาใหม่เถอะลูก” โก้วางแก้วกาแฟของตัวเองลง เขาละสายตาจากหนังสือพิมพ์มองมาที่แคปแล้วอมยิ้มนิดหน่อย ขณะที่ฟี่เอนตัวพิงพนักไม้ด้วยท่าทีสบาย ๆ จุดบุหรี่ขึ้นสูบ“หึหึ แบบนี้มันจะผอมได้ไงวะ ไม่ได้เรื่องเล๊ย”
“ใช่ๆ มึงคงต้องอ้วนแบบนี้ต่อไปอีกอ่ะ โอ๊ยย!!” อาร์สมทบความคิดไปกับอาฟี่จึงโดนแคปฟาดผัวะมันไปหนึ่งทีหนักๆเน้นๆ คนถูกตีจับหัวตัวเองป้อย ๆ แล้วบ่นขมุบขมิบ
“เจ็บอ่ะแคปน่ะ”
“ก็มึงมีสิทธิ์ด่ากูตั้งแต่เมื่อไหร่วะห๊ะ!” กูจะอ้วนเรื่องของกูสิ
“กูก็อยากให้มึงนับดีๆนี่หว่า นี่อะไรนับกี่ทีๆก็ขี้โกงจะให้มันห้าสิบอยู่เรื่อยเลย กูแค่อยากให้มึงผอมอ่ะ”
“หยุดพูดเรื่องอ้วนเรื่องผอมเดี๋ยวนี้ กูอ้วนขึ้นแค่สามโลแหม่พูดจาซะเหมือนกูอ้วนสิบยี่สิบโลบ้าชะมัด แล้วก็นะมึงห้ามบ่นด้วยเพราะว่ามึงทำตัวเองทั้งนั้น ถ้าไม่พูดมากจะโดนไหมล่ะฮึ!” แคปที่โดนอาฟี่เหน็บด่าแล้วทำอะไรโต้ตอบไปไม่ได้ก็แทบจะบ้าแล้ว ยังจะมาโดนไอ้เพื่อนตัวดีเสริมทัพมาอีก เขาเลยเทศนาสั่งสอนมันไป อาร์ทำหน้าจ๋องๆในขณะที่อาฟี่ลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วจ้องมาที่เขา
“นี่มึงด่าเพื่อนหรือด่ากู”
“โอ๊ยอาฟี่ผมไม่กล้าหรอกครับ ผมด่าไอ้อาร์เนี่ยล่ะ” แคปพลิกตัวกลับเพื่อวิดพื้น อาฟี่สั่งให้อาร์ขยับเข้าไปนอนข้าง ๆ แล้วสอดแขนเข้าไปรองที่หน้าอกหลานชาย
“หน้าอกมึงต้องแตะมือเจ้าอาร์ถึงจะนับว่าเป็นหนึ่งครั้งได้ ห้าสิบปฏิบัติ!”
ตายแคปตาย วิดพื้นห้าสิบทีไม่ได้อยู่ดีแล้วมึง ไอ้เจ้าอาร์ก็นับไป ครั้งไหนหน้าอกเขาลงไปไม่ถึงมือมันมันก็จ้องหน้า พอแคปใช้สายตาขู่แรง ๆ แม่งถึงยอมนับต่อได้ ส่วนคนสั่งน่ะเหรอนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไม่ได้สนใจหลานชายตัวเล็กน่ารัก(?)ที่กำลังจะขาดใจตายกับการถูกสั่งให้วิดพื้นโหดๆสไตล์ทหาร
“ห้าสิบ” อาร์ขานถึงเลขห้าสิบได้ไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่ แคปนี่ฟุบลงกับพื้นหอบแฮกจนโก้มองแล้วยิ้มขำ
“ถ้าเหนื่อยก็พอ อย่าฝืนมาก” โก้บอกลูกชาย แคปได้ยินรีบลุกขึ้นแล้วทำท่าว่าตัวเองไม่เหนื่อย เขาวิ่งเหยาะๆโชว์จ๊อกกิ้งอยู่กับที่ เห็นอาฟี่ไม่มองมาสักนิดแล้วนึกหมั่นไส้จึงวิ่งเหยาะๆไปรอบโต๊ะก่อกวน โก้ถึงขนาดหมุนคอมองตามบอกว่าเขาเวียนหัวแล้ว แคปจะวิ่งทำไมนักหนา แต่รายนั้นไม่ฟังหรอกยังคงวิ่งวนต่อไป สักพักดูเหมือนฟี่หมดความอดทนเสียแล้วที่โดนเจ้าหลานตัวดีกวน เขาพับหนังสือพิมพ์ลงเสียงดังพรึ่บ!
“คาปู!”
แคปสะดุ้งโหยงรีบแจ้นไปหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ ก่อนหยิบดัมเบลขนาดห้ากิโลขึ้นมาบริหารทำท่าไม่รู้เรื่อง แล้วกวักมือเรียกเจ้าอาร์ให้เข้ามาเป็นพวกอย่าไปยืนอยู่แถวนั้น ฟี่ขยี้บุหรี่ลงจานเขี่ยแล้วลุกขึ้นช้าๆหน้าตาถมึงทึง แต่โก้ซึ่งรู้หน้าที่ดีรีบหยิบแก้วเครื่องดื่มร้อนส่งให้น้องชายตัวเองแล้วลูบลงที่หลังเบา ๆ
“อย่าแกล้งลูกนะฟี่ อ่ะนี่ดื่มตอนกำลังร้อนๆจะอร่อยมากกว่า”
ฟี่หยุดชะงักรับแก้วมา เขานิ่งไปนิดจากนั้นจึงอมยิ้ม ดูเหมือนท่าทีที่กำลังจะเดินไปเอาเรื่องกับแคปเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังตีน
“แต้งส์ครับโก้”
แคปกับอาร์สบตากันอัตโนมัติกับสิ่งที่ได้ยิน
มันเชื่อยาก..ว่านั่นเป็นเสียงของอาฟี่ นับครั้งได้ที่จะได้ยินคำพูดสุภาพเรียบร้อยแบบนั้น โมเมนต์ที่มีให้พ่อของเขาแค่คนเดียว เฮียโก้อาจจะชินเพราะคงพูดกันสองคนบ่อย แต่ในที่สาธารณะที่มีเขากับเจ้าอาร์อยู่ด้วย นับครั้งได้ที่อาฟี่จะพูดอ้อนแบบนั้น
“ถ้างั้นเดี๋ยวพ่อจะออกไปที่ร้านแล้วนะ พวกลูกๆออกกำลังกันเสร็จก็อาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยก็แล้วกัน เกิดลูกค้าเข้าช่วงสายเดี๋ยวจะยุ่ง” โก้ลุกขึ้นหยิบแก้วเครื่องดื่มของฟี่ไปเก็บให้ จากนั้นเดินออกมาสั่งความลูกชายคนเล็กพร้อมกับหยิบชุดบาริสต้าที่ซักรีดไว้แล้วเรียบร้อยมาถือเตรียมไว้
“แล้วมึงไม่สั่งกูมั่งหรือไง ให้กูทำอะไรต่อดีล่ะ” โก้เดินเข้ามาหาน้องชายฟี่รีบคว้ามือนิ่มๆของพี่ชายฝาแฝดไว้แล้วเงยหน้าถาม คนยืนหันมาย่นจมูกใส่ “ไม่สั่งหรอกไม่อยากสั่ง”
“สั่งหน่อยน่า กูอยากโดนสั่ง”
“มึงจะโดนกูแดกนะฟี่ถ้ายังไม่ยอมปล่อย จะออกไปแล้วปล่อยเร็วๆ” (แดกเป็นการสั่งลงโทษของทหาร)
“ก็อยากโดนมึงแดกอ่ะ” ฟี่ว่า
“เอองั้นเดี๋ยวคืนนี้สั่งวิดพื้นสองร้อยครั้ง”
“ได้เลยครับท่าน สองร้อยครั้งกูขอวิดบนเตียงมึงเหมือนเดิมโอเคไหม”
“ไม่โอเคเว้ย ปล่อยเร็วพายมันรอกูไปเปิดหน้าร้านแล้วเนี่ย เดี๋ยวสายอย่ามัวแต่เล่น”โก้ทำหน้าดุใส่ ทั้งที่ไม่ได้ดูดุเลยสักนิดแต่ฟี่ก็ทำหน้าทำตาน่าสงสารใส่มั่งพร้อมกับทำเสียงหงอย “ก็อุตส่าห์ได้วันหยุดยาว ๆ มาไง”
“เออถ้าอย่างนั้นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วออกไปดูหน้าร้านช่วยกูสิ เดี๋ยวเตรียมของว่างไว้ให้ ไปนั่งเล่นเน็ตก็ได้ โต๊ะริมสวนข้างบ่อปลาคาร์ฟดีไหม อากาศกำลังดีด้วยมึงต้องชอบแน่ ๆ”
“ไม่เอาอ่ะกูไม่อยากไปนั่งอยู่แถวนั้น นั่งอยู่ในบ้านนี่ล่ะ” ฟี่เกลียดเวลาที่มีลูกค้าสาวๆเข้ามาแล้วจ้องมองเขาราวกับเป็นตัวประหลาด แน่นอนเขารู้ว่าตัวเองหน้าตาดี แต่ถึงขนาดโดนจ้องมาหลายสิบปีอย่างไรก็ทำใจให้ชินไม่ได้ เรื่องนี้คนในบ้านรับรู้กันหมด โก้ที่มีใบหน้าเหมือนกันกับเขาทุกกระเบียดนิ้วเองก็รู้ แต่รายนั้นวางตัวเก่งและมีมนุษย์สัมพันธ์ดีเลยไม่เคยมีปัญหา ยิ้มรับลูกค้าได้ทุกประเภท
“งั้นก็ตามใจมึง” โก้ส่ายหัวพร้อมกับแกะมือตัวเองออกจากมือใหญ่ของน้องชาย ฟี่ได้วันหยุดยาวมาเขาจึงพักผ่อนเต็มที่อยู่บ้าน ถึงจะบอกโก้ไปแบบนั้นแต่เชื่อเถอะสายๆหน่อยเดี๋ยวก็เดินออกไปเรียกโก้อยู่ที่ร้านเหมือนเดิมอยู่ดี
“แคป อาร์ พ่อออกไปก่อนนะ” ร้องบอกเจ้าสองตัวที่กำลังง่วนอยู่กับการแข่งขันยกดัมเบลอีกครั้ง แคปไม่สนใจจะตอบขณะที่อาร์พยักหน้ารับหงึกๆๆ ฟี่ฉวยเอากล่องกระดาษทิชชู่เขวี้ยงมาที่หัวหลาน คนโดนร้องโวยวายขึ้นมา ฟี่ก็แค่นั่งอมยิ้มพออกพอใจ
“กูว่าอาฟี่โรคจิตว่ะแคป ชอบรังแกมึงง่ะ” อาร์ขยับเข้าไปกระซิบกระซาบใส่เพื่อนตัวเอง แคปยังคงจับหัวเขาอยู่ป้อยๆ “โรคจิตแน่อยู่แล้ว ชอบแกล้งกูคือความสุขที่สุดในชีวิตของแก”
“แต่กูว่าอันนั้นรองลงมาเหอะ ความสุขที่สุดคือการที่แกออดอ้อนเฮียโก้แปลกๆล่ะมากกว่า”
“เออกูก็คิดอยู่” แคปพยักหน้าบอกเห็นด้วยอย่างแรง สองคนเบาเสียงลงอีกนิดทั้งที่ความจริงก็เบามากอยู่แล้ว อาร์จึงต้องขยับเข้าไปอีก “แต่กูไม่อยากคิดมากว่ะ ยิ่งคิดกูยิ่งกลุ้ม จะว่าไปอาฟี่มึงไม่เห็นเคยมีแฟนเลยใช่ป่ะวะ”
“ก็เออดิ ไอ้น้องติดพี่นั่นจะไปมีเวลามองผู้หญิงหน้าไหนกันล่ะวะ อะไรๆก็พ่อกู ว่างแค่นาทีเดียวยังหายใจเป็นพ่อกูเลยเหอะ มึงเห็นไหมคำว่าโก้ลอยอยู่เต็มอากาศ”
อาร์หัวเราะขำ แคปเองก็อดขำด้วยไม่ได้ สองคนพยายามกลั้นเสียงขำ ฟี่ตวัดสายตามองมาถึงได้เงียบ “มึงพูดถูกใจกูเป็นบ้าว่ะแคป คึคึ” อาร์พึมพำขำแผ่วเบา แคปพยักหน้างึกๆ
“ของมันแน่อยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
ฟิ้ววววว~~
ผั๊วะ!
“โอ๊ย!!!!”
สองคนยังไม่ทันได้หัวเราะเต็มปาก หนังสือพิมพ์ลอยข้ามเขตแดนเข้ามาโดนหัวแบบเต็ม ๆ แม่นราวจับวาง ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนตาเขียวกำลังจะย่างสามขุมเข้าหา แคปกับอาร์รีบทิ้งดัมเบลลงแทบไม่ทันวิ่งหนีกันจ้าละหวั่นออกไปที่ใต้ต้นมังคุดหน้าบ้าน หอบกันแฮกๆหันมองกลับไปด้านในเห็นอาฟี่เดินหน้ามุ่ยเข้าห้องไปเรียบร้อยแล้วคาดว่าคงง่วงนอนมากจนไม่ไหวจะไล่ตามมาเตะพวกเขาสองคน
“หึยย อาฟี่น่ากลัวเป็นบ้าอ่ะ” อาร์ทำหน้าแหยง แคปกระโดดขึ้นโหนกิ่งมะม่วงขนาดใหญ่ที่เขาใช้ทำเป็นบาร์โหนเพื่อออกกำลังกายเสมอๆในช่วงนี้
“พนันได้เลย ที่เมื่อเช้าออกมานั่งกินกาแฟก็เพราะเฮียโก้ชงเอาไว้ให้แล้วนั่งดื่มด้วยนั่นแหละ ไม่งั้นเฮียแกไม่ยอมเสด็จออกมาให้พวกเราเห็นหน้าเช้าขนาดนั้นเด็ดขาด” เขาเริ่มโหนตัวเองขึ้น ๆ ลง ๆ เกร็งหน้าท้อง เหงื่อกายซกไปหมด อาร์ยืนกอดอกมองก่อนเอื้อมมือเข้าไปเลิกเสื้อยืดแคปขึ้นเพื่อดูไลน์กล้ามเนื้อ
“นี่มึงเอาจริงเอาจังขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้แคป กูว่ามึงจะทุ่มเทมากไปนะ”
ใช่ ตั้งแต่กลับจากเมืองกรุงมาแคปโหมออกกำลังหนักตลอด ทั้งตื่นมาจ๊อกกิ้งทุกเช้า วิดพื้น ซิทอัพ ยกเวท โหนบาร์ คือทำแทบทุกอย่างที่มันจะทำได้ แต่น่าเสียใจจริง ๆ ที่น้ำหนักมันเพิ่งลดลงมาแค่กิโลเดียวเท่านั้น หรือบางทีไม่ได้ตั้งใจจะลดน้ำหนักหากแต่เป็นการเพิ่มกล้ามเนื้อขึ้นมาแทนที่ไขมัน
“ไม่ได้หรอกเว้ย กูต้องทำเต็มที่ คู่แข่งกูเยอะ” แต่ล่ะคนแจ่มๆทั้งนั้น
“เยอะแล้วยังไง ไอ้คุณชายเอสนั่นมันก็รักแต่มึงคนเดียวอยู่ดี” อาร์เบะปากพึมพำมั่นอกมั่นใจ ปอมันรายงานเขาหมดทุกอย่างน่ะแหละเรื่องเจ้านายมันน่ะ
แต่...แคปอาจไม่เคยรู้
“มึงจะไปรู้อะไรความรู้สึกของคน ถ้ายังรักกันอยู่มันจะไม่มีทางควงใครหน้าไหนเด็ดขาด แล้วยังไงมึงเห็นไหมล่ะ มีทั้งคู่หมั้นมีทั้งคู่ควง แค่สองคนนะที่กูรู้ ที่ไม่รู้อีกเท่าไหร่ไม่ให้กูทำตัวเองให้ดูดีมึงจะให้กูไปลงสนามแข่งขันได้ยังไงล่ะวะ”
“คำพูดมึงแปลกๆว่ะแคป”
“เออกูก็ว่าแปลก ลงสนามแข่งกับพวกผู้หญิงเนี่ยนะ กูว่ากูใกล้จะเพี้ยนไปแล้ว” ไม่เคยคิดจะแข่งกับผู้หญิงด้วยซ้ำ ยิ่งแข่งแย่งผู้ชายอ่ะเหรอ บรึ๋ยยยย
“นั่นสิ”
“ช่างเหอะๆ เรื่องอื่นเอาไว้ก่อนตอนนี้กูโฟกัสความอ้วนกูก่อนเหอะวะ เหลืออีกสองกิโลเป้าหมายของกู”
“งั้นขัดผิวด้วยดิ มึงดำขึ้นเยอะอยู่นะกูว่า”
“ไม่เอาหรอกเว้ย!” แคปหน้าผิดสีทันที “กูเป็นของกูแบบนี้ช่างมันสิ เอาแค่รูปร่างพอ เรื่องอื่นๆกูไม่สนใจ กูผู้ชายนะมึง”
“ครับๆ เดี๋ยวไปเสิร์ชหาสมุนไพรไทยที่ดีๆมาสักตัวดีกว่า กูจะจับมึงขัด” เอาให้ขึ้นเงาเลย
“บ้าดิ กูไม่สกปรกขนาดนั้น หลีกเลย”
อาร์ขำ หน้าตาท่าทางของแคปตอนพูดเรื่องขัดเนื้อขัดตัวแล้วมันอารมณ์เสียขึ้นมาอีก เขาไม่อยากจะกวนจึงยืนดูแคปมันโหนบาร์กิ่งมังคุดเอาจนพอใจ สุดท้ายยื่นผ้าขนหนูให้เพื่อนเช็ดหน้าเช็ดตา
“กูผอมหรือยังมึงว่า” แคปถามขึ้นหลังจากยกขวดน้ำแร่ซดอึกๆๆๆจนน้ำไหลลงเป็นทางตามคอ อาร์รีบดึงขวดน้ำออกจากมือมัน
“แดกดีๆมึงเล่นทำไม”
“เล่นเหี้ยไร กูร้อนแค่อยากอาบน้ำ”
“ร้อนก็เข้าห้องน้ำเลย มาเอาน้ำดื่มเทราดตัวแบบนี้ไม่เข้าท่า”
“น้ำแร่มันเย็นชุ่มฉ่ำไงล่ะ”
“กูจะฟ้องเฮียโก้”
“ไอ้หมาอาร์ ถ้ามึงทำงั้นกูจะสาบแช่งมึง”
“โถๆกูกลัวตายห่าล่ะ ลองดิ”
“เดี๋ยวเถอะ” แคปทำท่าปั้นปากจะจับอาร์กิน คนตัวเล็กร้องจ๊ากวิ่งหนีกลับบ้านหลังเล็กของตัวเอง หลังจากนั้นนั้นตะโกนมาบอกแคปว่าให้แยกกันไปอาบน้ำเสร็จแล้วออกมาทำงาน แคปที่ตั้งท่าจะวิ่งไล่จับเลยต้องยอมเพราะมองเวลาที่ข้อมือก็เห็นว่ามันสายแล้วจริง ๆ
.
.
“คุณแคปครับคุณแบงค์มาหาน่ะครับ คุณโก้ให้เข้ามาตาม” แคปเพิ่งเดินลงบันไดมาจากชั้นบน อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยกำลังจะออกไปที่ไร่ นายโชนในชุดมอมแมมของชาวสวนเข้ามาเมียงๆมองๆหา
“ครับๆ ผมกำลังจะออกไปเนี่ย” เห็นรถมันเข้ามาจอดตั้งแต่เขาอาบน้ำเสร็จโน่นแล้ว แต่แคปแปลกใจนิดหน่อยปกติเจ้าแบงค์มาหาทีไรก็จะทะเล่อทะล่าเข้ามาในบ้านเลย น้อยครั้งที่มันจะเข้าไปที่หน้าร้าน คิดว่าวันนี้คงไปเสิร์ฟกาแฟช่วยเฮียโก้อยู่แน่ ๆ
“ที่ร้านคนเยอะหรือนายโชน”
“ครับ มีทัวร์มาลง คุณโก้กับคุณอาร์เทคแคร์อยู่ พอดีคุณแบงค์มาเลยต้องช่วยด้วยอีกแรง” แคปพยักหน้ามองดูเวลาก่อนเดินออกจากบ้านมา ปกติฤดูหนาวทัวร์จะบางตาและส่วนใหญ่จะเข้าช่วงสายไม่ก็บ่ายจัดเพราะว่าฤดูกาลผลไม่เริ่มจางลง อากาศและดินค่อนข้างแห้งแล้ง เพราะอย่างนั้นเขาจึงไม่รีบร้อน อันที่จริงเขาเข้าไปปั่นจักรยานรอบสวนมาตั้งแต่หกโมงเช้าแล้ว
“คุณแคปจะออกไปหาคุณแบงค์หรือครับ” แคปถึงขั้นหันมองหน้าคนถาม ที่เดินตามๆกันมา ก็มาตามเขา?
“ใช่ ผมจะเข้าไปที่ร้าน นายโชนมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” โชนทำท่าตะเบ๊ะแล้วผายมือเชิญแคปบอกให้เดินไปได้เลยทางเดินปูด้วยอิฐลูกหนอนเดินได้สะดวก แคปถึงกับหยุดจ้องหน้า
“มีอะไรถามเลย”
“เปล่าครับ ไม่มี”
“จริง?” แคปกดเสียงถาม โชนเริ่มเงอะงะ ในที่สุดก็ยอมเปิดปาก “คะ..คือ ความจริงก็มีครับ”
นั่นไง
“มีอะไรถามผมได้ สงสัยอะไรให้ถามเลย เรื่องงานหรือเปล่า ที่สวนมีปัญหาอะไรครับ” อย่าให้อยู่ในโหมดงาน คุณแคปนี่ก็ดุไม่แพ้ใครเช่นกัน
“เปล่าครับ ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องงาน ผมแค่อยากจะถามคุณแคปเรื่องที่คุณถามผมวันนั้น เรื่องจีบผู้หญิงน่ะครับ”
“จีบผู้หญิง?” แคปมุ่นคิ้วแล้วถามทวนทันที เขาไปจีบผู้หญิงตั้งแต่ตอนไหนวะ
“ใช่ครับ คุณทำสำเร็จหรือยัง”
อาา..
แคปเพิ่งจะถึงบางอ้อ คงเป็นเรื่องที่เขาปรึกษานายโชนวันนั้น แต่เอสมันไม่ใช่ผู้หญิงน่ะสิ
“ไม่สำเร็จง่ายๆหรอกนายโชน คนนี้ท่าทางจะยากอยู่ผมกำลังพยายาม”
“คุณชอบเธอจริงๆเหรอครับ” โชนหน้าเครียดขึ้นมาเมื่อได้ยินทั้งคำพูดทั้งสีหน้าจริงจังของแคป ใบหน้าเจ้านายตัวเองลอยเข้ามาในหัว เรื่องนี้เขารายงานคุณเอสไปแล้วเมื่อสัปดาห์ก่อน กลั้นหายใจแทบตายตอนที่รอฟังคำดุด่า แต่ทว่าทางนั้นพอได้ยินแล้วกลับทำเสียงคล้ายคนหัวเราะขึ้นจมูก โชนเองก็ยังงง สุดท้ายเจ้านายของเขากำชับให้สืบเรื่องที่แคปพยายามจะจีบใครสักคนต่อไป
“ก็จริงจังนะ ยังไม่รู้ผลเลยผมอยู่ไกลแล้วรอบ ๆ ตัวเขามีแต่คนหน้าตาดีๆทั้งนั้น”
รอบๆตัวเขา??
ทำไมถึงใช้คำว่าเขา
โชนสะกิดใจกับคำที่แคปใช้นิดหน่อย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรมาก ใบหน้าหล่อๆของเจ้านายเขาดันลอยเข้ามาในความคิดอีกครั้ง
หรือว่า...
“ผมคิดว่าอยู่ไกลหรือใกล้นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ เช่นเดียวกันกับรอบตัวที่มีแต่คนหน้าตาดีๆ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอีก ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่หัวใจมั่นคงหรือไม่นั่นต่างหากครับที่สำคัญ” เหมือนอย่างเจ้านายของเขาไง
“แหมนายโชนพูดดีมีหลักการนะเนี่ย ขอบคุณมากที่ให้กำลังใจผม ผมจะพยายามต่อไปละกัน”
แคปตบลงที่บ่าแข็งแกร่งแรง ๆ หนึ่งทีแล้วส่งยิ้มให้ โชนค้อมศีรษะลงบอกว่าเขาต้องเข้าไปช่วยรับนักท่องเที่ยวอยู่ในจุดทานอาหารภายในสวนแล้ว แคปจึงบอกโอเค ในตอนนั้นเองที่แบงค์เดินออกมาถึงตัวทั้งสองคน
“ไงวะมึง คุยอะไรกันอยู่”
แคปเงื้อมือทำท่าจะโบกหัวคนทักไปเหตุเพราะว่า แบงค์มันไม่เคยเรียกเขาว่าพี่ได้สักที แต่แบงค์เอนตัวหลบแล้วคว้าเอาข้อมือแคปไว้ได้ก่อนเลยต้องเจอหมัดเบา ๆ สวนฮุกลงที่หน้าท้องร้องโอดโอยไปตามระเบียบ
“แล้วลูกค้าหายไปไหนหมดวะนั่น” เมียงมองเข้าไปในร้านกาแฟ มีลูกค้าอยู่ไม่กี่ราย แต่รถตู้สามคันที่จอดเรียงตัวกันอยู่ด้านหน้าก็พอรู้ว่าที่เหลือคงเข้าไปชมไร่กันเรียบร้อย
“อาร์พาเข้าไร่ไปแล้ว คราวนี้ยุ่งยากขึ้นนิดหน่อยเพราะเฮียโก้ก็โดนขอร้องให้พาเข้าไปด้วย พวกคุณครูสาวที่มาดูงานล่ะมั้งนะ กว่าจะลงตัวได้กูเลยต้องอยู่ช่วยพี่พายเสิร์ฟกาแฟกับของว่าง แต่ตอนนี้โอเคเคลียร์ได้แล้ว เฮียโก้ออกมาแล้วว่ะ”
“ขอบใจมึงมาก แล้วนี่มาหากูเหรอ”
“ก็นะ มาที่นี่ให้กูมาหาใคร”
แคปพาแบงค์เดินขึ้นไปนั่งบนเนินด้านข้างของร้านกาแฟ มันเป็นโต๊ะไม้ใต้ชายคาที่ปกคลุมไปด้วยเครือเถาวัลย์ของดอกไม้โบราณสีขาวส่งกลิ่นหอมอ่อนๆตลอดทั้งวัน มองเห็นเฮียโก้ชี้ออกมาจากภายในร้านผ่านบานกระจกใส แคปยักไหล่บอกให้รู้ว่าช่วยไม่ได้จริง ๆ วันนี้เขาออกมาสายคนที่เหลือเลยต้องรับหน้าที่กันหนัก
“กินอะไรกันดี มึงหิวหรือเปล่ากินอะไรมาหรือยังวะ”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-01-2016 20:12:22
“กินอะไรกันดี มึงหิวหรือเปล่ากินอะไรมาหรือยังวะ” แคปนั่งลงแล้วถาม แบงค์มองที่บ่อปลาเห็นปลาคาร์ฟสีส้มคู่ใหม่ที่แคปมันเพิ่งจะโทรไปอวดว่ามีลูกค้าเอาเข้ามาฝากเฮียโก้เมื่อวันก่อน น่าจะเป็นสองตัวนี้แน่ ๆเพราะว่ามันยังตัวเล็ก
“กินแล้วเมื่อกี้ เฮียโก้ทำแซนวิชให้”
“อ้อ มิน่าล่ะ”
“มิน่าอะไร”
“ก็มิน่าล่ะทุกทีมึงจะเข้าไปหากูเลยนี่หว่า มันแปลกไม่ใช่หรือไงวันนี้มึงเข้ามาช่วยที่ร้านเนี่ย”
“กูไม่ได้เห็นแก่กินเหอะ”
“หึหึ กูเชื่อมึงหรอก”
“เชื่อได้นะ เชื่อกูได้”
แบงค์ชี้ให้แคปดูปลาแล้วถามว่าใช่ตัวใหม่หรือเปล่า แคปพยักหน้าพร้อมกับเอาอาหารปลามาตักโปรยให้ สองคนนั่งหัวเราะกัน ในตอนนั้นโก้เดินถือฮันนี่โทสกับกาแฟเย็นแบบกระติกออกมาเสิร์ฟให้ แบงค์รีบลุกขึ้นรับเอาแล้วกล่าวขอบคุณขณะที่แคปโวยวายใหญ่บอกว่าทำไมวันนี้เฮียโก้ถึงใช้ลูกแบล็คเบอรี่แทนผลเชอรี่สีดำที่แคปชอบกิน
“มากเรื่องจริงนะเรา ลูกน้องอาฟี่เขาอุตส่าห์เอามาฝากจากเชียงราย ของหายากแบบนี้พ่อตั้งใจทำให้เรากับแบงค์กินกันห้ามบ่น”
“แล้วของเจ้าอาร์ล่ะครับพ่อ” แคปยังนึกไปถึงอาร์ แบงค์เหลือบมองแกล้วก็อดชื่นชมไม่ได้ รักเพื่อนจริงๆจังๆ
“แบ่งไว้เรียบร้อยแล้ว ก็ลองไม่เก็บไว้ให้สิ คุณผู้จัดการเขาโวยพ่อแน่ ๆ ล่ะ” แคปยิ้มตักไอติมวนิลาที่ติดน้ำผึ้งเหนียวๆและผลแบล็คเบอรี่สีเข้มขึ้นมาเข้าปาก จากนั้นทำหน้าหยี บอกแต่เปรี้ยวๆๆๆ โก้จึงตีแขนไปเบา ๆ แคปรีบประท้วงไปทางแบงค์
“ไม่เห็นอร่อยเลย เปรี้ยวจี๊ดกูว่ามึงไม่ต้องกินหรอกแบงค์เดี๋ยวกูกินคนเดียวเอง”
“เรื่องอะไรกูเองก็อยากกินนะ วางช้อนลงสิ ถือทำไมตั้งสองคัน”
เด็กไม่รู้จักโตสองคนนั่งต่อล้อต่อเถียงกันโก้อมยิ้มแล้วจึงส่ายหัว แคปมันก็คือแคปชอบแกล้งแบงค์กับอาร์แต่ไหนแต่ไร นี่ถ้าเจ้าปออยู่ด้วยอีกคนมิวายโดนมันแกล้ง สรุปกว่าแบงค์จะได้กินเห็นทีลูกชายเขาคงจะซัดลูกแบล็คเบอรี่ไปจนเกือบหมดแหง ๆ
“ทานกันไปนะเดี๋ยวพ่อเข้าไปดูในครัวหน่อย อ้อ..แล้ววันนี้ทั้งสองคนต้องลองเมนูใหม่ให้พ่อด้วย กำลังทดลองอบเค้กข้าวกล้องอยู่ ไม่รู้ว่าจะหวานไปหรือเปล่าพอดีว่าพี่พายเขาได้ข้าวกล้องหอมมะลิสดใหม่มา พ่อเลยลองเอามาดัดแปลงเป็นเมนูใหม่ของร้านเรา”
“เค้กข้าวกล้อง?” แคปที่ตักไอติมเข้าปากคำใหญ่มาก ๆ เงยหน้าถาม โก้พยักหน้าบอกใช่
“ฤดูข้าวใหม่ ข้าวจะหอมมากเป็นพิเศษ ถ้าเราเอามาทำเป็นขนมอบพ่อคิดว่ามันคงจะอร่อย”
“เดี๋ยวผมจะลองชิมครับ” ปกติแคปกับเฮียเต้จะเป็นตัวทดลองสำหรับเมนูใหม่ๆของโก้เสมอ แต่เดี๋ยวนี้เฮียเต้ไม่ค่อยได้กลับบ้าน หน้าที่นั้นจึงเปลี่ยนมือมาเป็นของแคปอาร์และแบงค์สามคนแทน
โก้เดินเข้าไปในร้านแล้ว แคปกับแบงค์นั่งกินของหวานไปเรื่อย ๆ ก่อนจะคว้าเอากระติกกาแฟที่เสียบหลอดดูดสองหลอดขึ้นมาพร้อมกัน
“กูก่อน” แคปทำหน้าไม่ยอม แบงค์อยากแกล้งจึงไม่ยอมปล่อยมือแล้วกดเสียงให้ต่ำๆบ้าง “กูสิก่อน”
“.............” กูโกรธ
“มึงขี้โกงว่ะแคป” ในที่สุดแบงค์ยอมปล่อยมือ เขาก็แค่แกล้งแต่เจ้าแคปมันทำหน้าโกรธเสียสมจริงไม่รู่จะทำยังไงแพ้มันทุกที เลยต้องยอมให้แคปมันกินไปก่อน
เล่นกันแบบเด็กๆอยู่นานสองนาน แบงค์จึงถามขึ้นมาเรื่องของสัปดาห์ก่อนที่แคปเข้ากรุงเทพพร้อมกับอาฟี่ ขากลับแทนที่จะได้กลับมาด้วยกันที่ไหนได้พอโทรหาแคปกำลังนั่งรถกลับพร้อมอาฟี่พอดิบพอดี ระหว่างนั้นแบงค์จึงไม่รู้ว่าแคปเข้ากรุงไปเพื่อทำอะไร
“กูถามได้ไหมล่ะ” เกริ่นๆไว้แล้ว คิดว่าน่าจะถามสิ่งที่คาใจอยู่ แบงค์ตักไอติมไว้ที่ช้อนอีกครั้ง ก่อนเหลือบมอง แคปส่งกาแฟให้
“เข้าไปหาไอ้ปอไง”
“ที่รัชชาน่ะเหรอ”
“ใช่ ตึกรัชชานั่นแหละ”
“ทำไมถึงไปที่ตึกนั่น ห้าปีมานี้มึงไม่เคยคิดจะเหยียบไปที่นั่นเลยใช่ไหมล่ะ”
“............”
“ไปหาแค่เพื่อนมึงจริงหรือ”แบงค์ตักขนมปังขึ้นมา เขาเงยหน้ามองแคป
“ไอ้แบงค์ บางทีนะหลายๆอย่างมันก็โตขึ้นว่ะ รวมถึงความเข้มแข็งของใจกูด้วย”
“กำลังจะบอกกูว่าอะไร”
“กูไปหาไอ้ปอจริง แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือไปหาเจ้านายมันด้วย” พริบตานั้นแบงค์นึกเรื่องน้องสาวตัวเองขึ้นมา นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นที่สุด คือแคปไปขอนัดเจอเอส
“บางที กูคิดว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องคุยกับมัน”
“หรือว่ามึงไปคุย...เรื่องน้องโบว์” แบงค์วางช้อนลง
“เรื่องนั้นก็ด้วย” แคปตอบรับเสียงอ่อน ความเป็นจริงเริ่มจากเรื่องนั้นก็ถูก
“ทำไมวะ เรื่องของน้องกูก็ให้กูจัดการเองสิ”
“กูคุยให้ กูคิดว่ากูควรจะเป็นคนคุยให้” ต้นเหตุมันมาจากกู คิดว่านะ..
“ใครบอกล่ะว่ามึงควรจะเป็นคนคุยให้ ไม่ใช่ว่ารู้สึกไปเอง คิดไปเอง อยากจะไปคุยกับมันเองแบบนั้นหรือเปล่า”
“ก็ถ้าใช่แบบนั้นแล้วกูผิด?” แคปสวนขึ้น เสียงแข็งขึ้นนิดๆด้วย
“จะคืนดีกันแล้ว?”
“เลิกพูดเถอะว่ะแบงค์” แคปส่ายหัวแล้วลุกขึ้นทันที ขณะที่แบงค์เองก็เร็วไม่แพ้กันคว้าหมับเอามือเล็กไว้แล้วบีบจนอีกคนรู้สึก
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงหรอก ปล่อยกูได้แล้ว”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง ไหนว่าไปคุยกับมันเรื่องน้องสาวกู แล้วทีแบบนี้บอกกูไม่เกี่ยว?”
“แบงค์ปล่อยมือ กูเจ็บ”
“ไปหามันมากี่อาทิตย์แล้ว”
“กูไปหาไอ้ปอ ปล่อยมือกูก่อนไม่งั้นไม่คุย” คราวนี้แคปถึงกับใช้น้ำเสียงเด็ดขาด จ้องหน้าแบงค์จนนัยน์ตาสั่น คนที่นั่งมองโต้ตอบกันแววตาอ่อนยวบลง
สุดท้ายยอมปล่อยมือออก แต่ดวงตาคมยังตรึงอยู่กับใบหน้าเล็กของแคป คนถูกจ้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ “กูเคยพูดหลายรอบแล้วใช่ไหมแบงค์”
“...................”
“มึงต้องทำใจสิวะ กูเคยบอกมึงไปแล้วนี่”
“แล้วอาทิตย์นี้จะไปอีกไหม”
“จะให้กูตอบเหรอ”
“ถ้าจะเข้าไปก็นั่งรถไปกับกู กลับวันไหนเราก็กลับด้วยกัน”
“แต่กูจะไปหาไอ้ปอนะ” ไปหาเจ้านายมัน
“กูรู้หรอก สิ่งที่มึงกำลังทำ” ไม่ใช่แค่ไปหาปอแน่นอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้นแบงค์ก็ยังอยากให้แคปนั่งไปด้วยกันเหมือนเดิม
“กูจะเข้าไปวันพฤหัสแล้วจะกลับวันเสาร์ ปกติมึงจะทำงานเสร็จคืนวันศุกร์ จะรอกลับพร้อมกูแบบนั้นเหรอ ค้างคืนเพิ่มอีกวันนะ”
“กูรอได้” ห้าปีกูก็รอมาแล้ว
“แบงค์...มันไม่จำเป็นเลยว่ะ ถ้ามึง...”
แคปพูดไม่ออก จริง ๆ แล้วประโยคที่อยากจะพูดเต็มๆก็คือ มันไม่จำเป็นเลย ถ้ามึงอยากจะไปจะมาตอนไหนมึงทำได้ทั้งนั้น
แต่แคปก็เลือกที่จะไม่พูดให้ครบถ้วนทั้งประโยค
“วันนั้นมึงค้างที่ไหน”
“ค้างห้องอาฟี่”
“แล้วครั้งนี้ล่ะ”
“กะจะค้างห้องไอ้ปอ”
“ถามครั้งสุดท้าย...”
“ถามว่า..”
“ที่มึงจำเป็นต้องคุยกับมัน เพราะเรื่องน้องโบว์อย่างเดียวใช่ไหม”
“ส่วนนึง”
แล้วส่วนที่เหลือ??
“.............” แบงค์ไม่ได้ถามต่อ เขาก็แค่เงียบไป สำนึกในใจบางอย่างเริ่มทำงาน
“..............”
กาแฟพร่องลงไปแล้ว
ขณะที่ไอศรีมในฮันนี่โทสละลายเยิ้มลงมาจากภูเขาขนมปัง
แคปจิ้มกล้วยหอมที่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆขึ้นมากิน เขาส่งให้แบงค์ด้วย
“มึงเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งน้อง กูเคยบอกตัวเองหลายทีอยู่นะ ว่าโชคดีจริงๆที่เราสองคนได้มารู้จักกันเจอกัน ถึงแม้ตอนแรกจะรู้จักกันแบบแปลกๆก็เถอะ”
กว่าแบงค์จะยื่นมือออกไปรับกล้วยชิ้นนั้นมาก็น่าจะใช้เวลาไปพอสมควร ทว่าแคปเองก็อดทน สองคนไม่ได้พูดจาอะไรกันกระทั่งเสียงจอแจดังขึ้นที่ด้านหน้า อาร์ออกไปส่งลูกทัวร์คณะเล็กๆขึ้นรถเสร็จภาระกิจแล้วจึงวิ่งขึ้นมาหาแคป คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรคว้ากระติกกาแฟขึ้นมาดูดก่อนเอาช้อนส้อมในมือแคปตักขนมปังฉ่ำไปด้วยน้ำผึ้งกินคำใหญ่
“คุยเหี้ยไรกันวะหน้าตาซีเรียสเชียว”
“เสร็จแล้วเหรอ” แคปเงยหน้าถาม อาร์เคี้ยวขนมเต็มปากส่ายหน้าบอกยังไม่เสร็จ
“เดี๋ยวกูจะเข้าไปดูคณะใหญ่ต่อ ถ้ามึงว่างก็ค่อยตามเข้าไปละกัน อยู่ที่จุดอาหารนะแคป มึงด้วยไอ้แบงค์ ถ้าไม่ได้ทำอะไรก็ตามกูเข้าไปซะ ช่วยๆกันหน่อยวันนี้ลูกค้าเข้าเยอะว่ะ”
พูดจบก็วิ่งหน้าตั้งไปจับเอารถกอล์ฟขับหายเข้าสวนไป แคปหันไปหาแบงค์แล้วชี้ที่มือนั้น แคปยังจับส้อมคันเล็กๆที่จิ้มกล้วยหอมค้างอยู่เลย
“กินดิวะ เฮียโก้อุตส่าห์ทำให้อร่อยนะมึง”
แบงค์นั่งจ้องหน้าคนพูดยู่สักพักในที่สุดกินมันลงไปแล้ววางส้อมลง
“แดกเหล้ากันไหมวะแคป แดกที่ไหนก็ได้ มึงกับกู”
“...............” แคปจ้องหน้าไอ้คนชวน นัยน์ดวงตากลมเหมือนกับว่ากำลังค้นหาความหมายอะไรสักอย่างในคำชวนนั่น
บริสุทธิ์ใจ
หรือไม่บริสุทธ์ใจ
ความหมายแฝงที่เขาตั้งใจจะบอกไม่รู้ว่าจนถึงตอนนี้แบงค์จะเข้าใจเขาหรือเปล่า
ทว่าแบงค์ก็แค่ส่ายหน้า...เป็นเชิงว่าอย่าคิดอะไรมาก
“เป็นแค่เพื่อน ก็ชวนแดกเหล้าสิวะ จะชวนมึงแดกอะไรได้ล่ะ”
“หึ...” แคปพ่นลมหายใจก่อนเบือนหน้าไปอีกทาง
คำพูดปลดแอก
คำพูดที่ปลดภาระบนบ่าที่แสนจะหนักอึ้ง
ถ้าหัวใจยิ้มให้กับมิตรภาพได้ ณ ตอนนี้ หัวใจเขากำลังอมยิ้มอยู่แน่
“แดกไหมมึงอ่ะ”
“จัดติ๊ล่ะ กูพร้อมเสมอ อ่อนโยนได้แต่ไม่อ่อนแอนะครับเคยบอกมึงหลายครั้งแล้วใช่ไหม”
“หึหึ..” แบงค์ส่งเสียงหนักอึ้งในลำคอ ก่อนส่งยิ้มเหือดแห้งมองมาที่แคป
ความรู้สึกผิดหวังที่แคปรู้จักและเข้าใจดี
บางครั้งบางทีคนหนึ่งคนก็จำเป็นต้องเผชิญ
โชคชะตาที่นำพาให้มารู้จักและใกล้ชิดกัน สุดท้ายแล้วคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
เพื่อนอย่างไรเสียก็คือเพื่อน
รุ้นน้องจะอย่างไรก็คือรุ่นน้อง
หากหัวใจไม่เคยคิดเป็นอื่น
ไม่ว่าฟ้าถล่มดินทลายอย่างไร
ทุกอย่างในหัวใจ ยังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง
คนที่เขารัก...มีแค่คนเดียว
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
ในชีวิตของปอ เขาคิดว่าคำว่ามิตรภาพนั้นสำคัญยิ่งกว่าความรัก ถ้าหากต้องให้เลือกระหว่างความรักหรือมิตรภาพแน่นอนว่าเขาเลือกอย่างหลังแบบไม่ต้องสงสัย เพราะอย่างนั้นคนแบบเขาจึงไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนได้นาน และเขาเองก็รู้ว่าไม่เหมาะที่จะคบกับใครหน้าไหนทั้งนั้น ความรักที่ทุ่มเทเพื่อเธอไม่ได้ ซ้ำยังยึดติดกับเพื่อนฝูงที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมานาน ทำให้เขานึกทึ่งและศรัทธาในตัวเจ้านายของเขาเป็นอย่างมาก ผู้ชายที่เลือกความรักมาเป็นที่หนึ่ง ผู้ชายที่เลือกคนที่รักเป็นคนสำคัญ เป็นเป้าหมาย เป็นทุกๆอย่าง ทุ่มเทเพื่อคนที่รัก อดทนเพื่อรอให้มีวันนั้นด้วยกัน และทำทุกอย่างเงียบๆเพื่อปูทางให้ได้คนรักของตัวเองกลับคืนมา...
ห่างออกไปจากสายตาราวสิบเมตร เป็นรั้วรอบขอบชิดของบ้านสวยภายในซอยใหญ่ ยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้เจ้านายของเขาหอบช่อดอกไม้ขนาดใหญ่เดินเคียงคู่กับนายหญิงแห่งรัชชาเข้าไปขอพบคุณหญิงคนงามเจ้าของบ้าน ฝ่ายนั้นถึงกับกุลีกุจอออกมาต้อนรับ แต่ทว่าจากสีหน้าที่เห็นคิดว่าคงจะรู้อยู่ก่อนหน้าแล้วว่าเจ้านายสองท่านของเขามาขอพบด้วยสาเหตุอันใด
ร่างสูงสง่าค้อมศีรษะลงให้อย่างสุภาพเป็นครั้งที่สอง คุณหญิงยื่นมือออกไปกุมมือคุณมินตราไว้แล้วคุยอะไรกันบางอย่างฝ่ายนั้นส่งยิ้มอ่อนบางหากแต่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความผิดหวัง สุดท้ายแล้วเธอเดินตามออกมาส่งเจ้านายสองคนของเขาถึงที่รถ ใบหน้าสวยที่ดูดีอยู่เสมอดูเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด ปอเปิดประตูรถให้คุณหญิงขณะที่เอสหันไปมองหน้าเธออีกครั้งพร้อมกับจับศีรษะเล็กโยกเบาๆอย่างโอนโยนในแบบที่ไม่เคยทำกับเธอมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“เป็นเด็กดีนะ ดูแลตัวเองดีๆ”
น้ำตาทะลักทะลายออกมา มินตราร้องไห้โฮอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงเล็กๆกลั้นสะอื้นอย่างเจ็บปวดเมื่อคนที่เธอรักที่สุดเข้ามาขอยกเลิกการหมั้น ถึงแม้จะไม่ใช่การหมั้นหมายอย่างเป็นทางการ ทว่าหัวใจของเธอ ณ เวลานั้นจนถึงทุกวันนี้มีความสุขสุดแสน เขาไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่น อ่อนโยนทว่าเย็นชา ทุกอย่างในตัวเขาล้วนมีเสน่ห์ดึงดูดจนไม่อาจละสายตาได้ คำโจษจันมากมายปรามาศเธอไว้ว่าไม่มีทางจะกลายเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของเขาได้ ความเป็นจริงที่เธอรับรู้ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกับเขา ทั้งหัวใจและในดวงตาของเขามีใครอีกคนจับจองอยู่ก่อนแล้วแต่เธอไม่เคยรู้เลยว่าคนในดวงตาของเขาคือใคร
ไม่มีใครอยากเห็นภาพน่าเศร้าใจแบบนั้น คุณหญิงแห่งรัชชาถึงขนาดเบือนใบหน้าไปอีกทางแล้วซับหยาดน้ำตาที่ไหลซึม
รถแล่นออกมาจากตรงนั้นแล้ว ปอมองภาพของเธอที่ไกลขึ้นเรื่อยๆผ่านกระจกมองหลัง มินตราเป็นผู้หญิงที่ยิ้มสวยอยู่เสมอ สดใสร่าเริง ไม่เคยสร้างความหนักใจให้กับใคร มองโลกในแง่ดีไม่เย่อหยิ่งและเข้าใจอะไรได้ง่าย ๆ เขาคิดว่าถ้าหากไม่ใช่เพื่อนของเขาที่เป็นคนกุมหัวใจเจ้านายเขาอยู่หมัด ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดแล้วก็ได้
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
ในวันพฤหัสบดีที่แดดร้อนจัดยามบ่าย เข้ากรุงคราวนี้แบงค์ขับรถมาส่งแคปถึงหน้าอาคารกระจกสูงใหญ่ของรัชชา
“แล้วตอนเย็นเอาไง” คนขับมองตึกสูงชันที่ตั้งตระหง่านอยู่ต่อหน้าผ่านแว่นกันแดดสีเข้ม ก่อนที่เขาจะหันมาถามคนที่มาด้วยกัน แคปคว้าเอากระเป๋าสะพายใบใหญ่สีดำคาดบ่า
“คงไปหาอะไรกินกับไอ้ปอ”
“แล้วคืนนี้....”
“เหมือนเดิมเว้ย เดี๋ยวกูโทรหา ถ้าไม่โทรก็แปลว่ากูออกไปเมากับมัน อาจจะค้างเลยมึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“ถ้าเมาโทรมาก็ได้ เดี๋ยวออกไปรับ”
“เออน่าไม่ต้องห่วงกูหรอก” แคปพยักหน้าบอกไม่ต้องเป็นห่วงเขามองทางแล้วเปิดประตูจะลงแต่แบงค์คว้าเอาท่อนแขนเล็กไว้ “บอกกูก่อน ถ้าเมาจะโทรมา”
“นี่กูพี่มึงนะไอ้เหี้ยแบงค์ อะไรจะมาเคี่ยวเข็ญกูขนาดนี้วะเนี่ย” แคปดึงข้อมือออกพร้อม ๆ กับตบหน้าผากไอ้คนทำหน้าโคตรห่วงไปเบา ๆ หนึ่งที แบงค์กัดปากหน้านิ่ง หน้าตาทำเอาแคปใจอ่อนลง “กูรู้แล้วน่า ถ้าเมาจะโทรหามึงละกัน”
“ทุกเวลานะ”
“ครับๆทุกเวลาครับพี่แบงค์ครับ แบบนี้ไหมพอใจมึงยัง” แคปประชด เลิกคิ้วทำหน้ากวนๆใส่ แบงค์จึงค่อยยกยิ้มบางออกมาได้
“ก็คนมันห่วงนี่หว่า”
“กูพี่มึงแบงค์ ที่สำคัญกูดูแลตัวเองได้”
“ก็นั่นแหละ ยังไงก็ห่วงเหมือนเดิมอ่ะ”
“เออๆๆช่างเหอะขอบใจที่ห่วง กูลงแล้วนะเว้ย ดึกๆค่อยเจอกันตั้งใจทำงานนะมึง”
“รู้แล้ว..”
แบงค์ตอบรับเสียงเบาแคปรีบหันหน้าหนีไม่อยากจะมองคนที่หน้าหงอยลง เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดก่อนจะผ่านประตูกระจกหมุนอัตโนมัติ ยื่นบัตรแล้วตรงไปที่ลิฟต์แก้วแฝดซึ่งตั้งอยู่กลางทางเดินโอ่อ่าที่ทอดยาว
มนุษย์เงินเดือนในวันทำงานเดินสวนกันขวักไขว่ ที่อกเสื้อของทุกคนบ้างแขวนป้ายชื่อสีเงินพร้อมตำแหน่งไว้ บ้างหนีบป้ายสีทองติดไว้กับปกเสื้อนอก แคปยืนรอลิฟต์ไปก็มองนั่นมองนี่ไป แต่สิ่งที่กระแทกสายตาค่อนข้างแรงคือยัยป้าแว่นจอมเฮี้ยบที่เดินเลี้ยวออกมาจากมุมหนึ่งของตึกฝั่งขวา ไม่ห่างจากจุดที่เขายืนอยู่สักเท่าใดนัก เธอในชุดพนักงานออฟฟิศสาวโทนสีน้ำตาลทั้งตัวแต่วันนี้เพิ่มพร็อพผ้าพันคอคงเป็นเพราะอากาศที่เริ่มหนาวขึ้นมานิดๆ จะว่าไปเธอก็ไม่ได้ดูแก่มากมายอะไรนี่หว่าตอนแรกเขาเคยทายอายุไว้น่าจะสักประมาณสี่สิบต้นๆแต่ดูดีๆวันนี้ในตอนเผลอ เขากลับคิดว่าความจริงเธอน่าจะสักสามสิบเท่านั้น แคปเห็นเธอเรียกพนักงานสาวหน้าฟร้อนท์คนหนึ่งเข้ามาอบรมอะไรสักอย่าง คนถูกเรียกหน้าซีดหน้าเหลือง แคปไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นเขารีบหันหน้าหนีพลางสบถพึมพำ
“คนอะไรยังไม่แก่สักหน่อย ทำตัวรีบแก่ไปถึงไหน โหดเป็นบ้ายัยป้านี่”
“สวัสดีค่ะ วันนี้คุณก็มาพบท่านประธานหรือคะ”
!!!
แคปสะดุ้งโหยงหันขวับกลับมาแทบไม่ทัน อะไรกันวะเมื่อกี้ยังยืนด่าคนอยู่ไกลๆโน่นเลย ทำไมเดินมาถึงตัวเขาได้ไวขนาดนี้!! โอยยย ยัยป้ามหาภัยน่ากลัวเป็นบ้า แน่ะๆ มีขยับแว่นที่ร้อยด้วยลูกปัดเชยๆยืนยันความเป็นมนุษย์ป้าของตัวเองอีกต่างหาก
“คะ...ครับ ใช่ครับ”
อย่ามองแบบนั้นครับโผม ผมแค่มาหาแฟนผมเฉยๆไม่ได้มาหลอกขายประกันใครน๊าาา
“ยินดีต้อนรับนะคะ และดิฉันต้องขอโทษคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องวันนั้น ลิฟต์มาแล้วล่ะค่ะเชิญเลย” เธอยิ้มกว้างกล่าวเวลคัมกับแคป ซ้ำยังพูดเรื่องผิดพลาดของเธอในวันเก่าก่อน จากนั้นตบท้ายด้วยการผายมือเล็กเชื้อเชิญแคปให้ก้าวเข้าไปด้านใน ท่าทีเฮี้ยบๆที่เปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยน?? ทำเอาแคปงงเป็นไก่ตาแตก จะก้าวเข้าไม่เข้าดีขาเลยขัดกันจนเกือบล้มคะมำอยู่ที่ประตูหน้าลิฟต์
“ระวังหน่อยค่ะ”
โอยยยยยเสียฟอร์มเป็นบ้า ยัยป้านี่ต้องมาหิ้วปีกเขาประคองเอาไว้ ก็เพราะหล่อนไม่ใช่เรอะมายืนพูดเรื่องแปลกๆแบบนี้ คนก็เลยทำอะไรไปไม่ถูกน่ะสิ กำลังก่นด่าในใจอยู่แท้ ๆ ใครจะคิดว่าจะมาพูดดีด้วยล่ะวะ
“ขอบคุณครับ”
ติ๊ง~
แคปไม่รอช้ากล่าวขอบคุณแล้วรีบผลุนผลันเข้าไปในลิฟต์โดยเร็ว จากนั้นบานประตูปิดลง ภาวนาเกือบตายกลัวป้าขึ้นมาส่งเขาถึงที่ได้ตายห่าเพราะหายใจไม่ออกอยู่ในลิฟต์แคบๆแน่
ผู้หญิงอะไรดูใกล้ ๆ น่ารักดีหรอกอายุยังไม่เยอะด้วยซ้ำ แต่ทำท่าทางการแต่งตัว.....โคตรแก่ บรม
“ว่าผู้หญิงบาปนะมึง”
พอขึ้นมาเจอหน้าไอ้ปอแคปอดรนทนไม่ไหว บ่นออดแอดๆไปนิดหน่อยเจอมันด่าสวนอีก ทำอย่างกับเขาผิดมหันต์ไปซะงั้น
“เออกูก็แค่บ่นเหอะ ก็รู้อยู่หรอกว่าเธอคงจำเป็นต้องเฮี้ยบไม่งั้นอาจจะปกครองลูกน้องเป็นสิบเป็นร้อยไม่ได้”
แต่คนอื่นไม่เห็นต้องวางตัวแบบนั้นแต่งตัวแบบนั้นก็ปกครองได้ป่ะวะ แคปค้านเองเสร็จสรรพอยู่ในใจ แล้วไม่ใช่ปอมันไม่รู้นะ แค่มองตาก็รู้แล้วว่าเพื่อนตัวเองคิดยังไง มือใหญ่ ๆ เลยผลักหัวแคปไปหนึ่งทีเล่นเอาถึงกับเงิบ
สองคนนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะทำงานของปอ แคปถามเรื่องของน้องโบว์ขึ้นมา
“ช่วงนี้กูว่าห่างๆ”
“จริง?”
“อืม หมดช่วงโปรมั้งนะกูว่า” ช่อดอกไม้ก็ค่อนข้างห่าง โทรศัพท์จากเธอบางทีเขาก็ถูกเรียกให้เข้าไปรับสายแทน ยิ่งเรื่องไปรับที่มหาลัยเท่าที่รู้พักหลังแทบจะไม่ได้ไปหาเลยจนเธอต้องโทรตาม
“เออแต่วันก่อนเธอแวะมานะ มาที่นี่”
“วันก่อน?”
“ใช่ แต่คุณเอสไม่ให้เธอเข้าห้องพาลงไปทานข้าวอยู่ชั้นล่างแทน จากนั้นก็ให้กูไปส่ง”
“ส่งที่ไหน มหาลัย?”
“ใช่ มาทั้งชุดนักศึกษาเลย มาแต่เช้าเจ้านายกูอารมณ์เสียทั้งวันเลย”
แคปพยักหน้ารับรู้เบา ๆ แล้วคิดตาม ปอคุยรายละเอียดเรื่องโบว์ต่ออีกนิดหน่อยแคปค่อยยกข้อมือดูเวลา
“ว่าแต่เจ้านายมึงจะคุยกับแขกผู้มีเกียรติอีกนานป่ะวะเนี่ย”
“กูจะรู้ไหมล่ะ”
“มึงเป็นเลขามึงต้องรู้ดิ”
“แขกวีไอพีส่วนตัวแบบรายนี้ถึงเป็นกูก็ไม่รู้ด้วยหรอก”
“วีไอพี?”
ปอยักคิ้วตอบว่าใช่ แคปเองเหล่ๆมองบานประตูไม้ขนาดใหญ่โตที่อยู่ใกล้ ๆ ปิดเงียบนิ่งสนิท นึกสงสัยแขกสำคัญทำไมไอ้หมาปอไม่เข้าไปนั่งจดบันทึกเรื่องสำคัญอะไรด้วย ตอนที่เขาขึ้นมามันกำลังง่วนอยู่กับการเขียนรายงานอะไรสักอย่าง จากนั้นบอกเขาว่าให้รออยู่ที่นี่กับมันก่อนยังเข้าไปไม่ได้เพราะว่าเจ้านายมันน่ะ...มีแขก
แต่ทำไมตอนนี้ถึงพูดว่าแขกวีไอพีส่วนตัววะ??
“ดูทำหน้าเข้า เสียดายจริงๆกูไม่พกกระจกไม่งั้นเอาขึ้นมาส่องให้มึงดูหน้าตัวเองแล้ว”
“ยุ่งน่ากูกำลังกลุ้ม” แคปปัดมือปอที่เริ่มเข้ามาวุ่นวายอยู่แถว ๆ ใบหน้าเขาออก
“กลุ้มเหี้ยไร” ปอถามเสียงเบา อันที่จริงก็คุยกันเบา ๆ อยู่แล้ว ที่ทำงานจะพูดหยาบคายมันก็นะ ต้องรู้กาลเทศะธรรมดา
“ก็กลุ้มกับแขกวีไอพีที่มึงว่าไง เข้าไปตั้งนานแล้วใช่ป่ะ แล้วมึงเองก็บอกว่าเป็นผู้หญิง”
“อืม ก็ผู้หญิงจริงอ่ะ” ปอพูดออกมาอย่างไม่ค่อยใส่ใจ เขาทำงานกับหน้าจอไปด้วยคุยกับแคปได้วยเพราะงั้นก็ฟังมันมั่งไม่ฟังมั่ง ปล่อยๆมันพูดไปรู้อยู่แล้วต่อจากนี้ทุกวันพฤหัสกับวันศุกร์จะต้องมีไอ้ตัวกวนขึ้นมาหาเขาที่ทำงานแบบนี้ ไม่เงียบเหงาดีเหมือนกัน
“เออจริงสิ กูก็ลืมถามมึงไป กี่คนวะที่อยู่ในนั้นน่ะ มีกี่คน”
“กี่คน? คนเดียว เพื่อนเก่าคุณเอส เห็นว่าเพิ่งกลับมาจากอเมริกา”
จริงดิ?
“แล้วสวยป่ะ” แคปยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ยิ่งขึ้นไปอีก ปอละสายตาออกจากจอมอง เขากำลังจะอ้าปากตอบทว่าแคปเลื่อนๆเก้าอี้จากหน้าโต๊ะขยับเข้ามา มันถึงกับเบียดๆๆเพื่อให้ตัวเองเข้ามานั่งอยู่ข้างกันกับเขาได้ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้แคปมันจับจองโต๊ะเขาไปกว่าหกสิบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์
“ว่าไงล่ะ กูถามว่าเธอสวยหรือเปล่า”
“สวยสิ” สวยมาก
“แล้วขาวป่ะ”
“เออขาว ผิวดี”
“แล้วอ้วนล่ะ อ้วนด้วยป่ะ”
“ไม่อ้วนเว้ย หุ่นออกจะดี” ปอได้ทีขยับเข้าไปกระซิบแคปใกล้ ๆ สุมไฟให้คุกรุ่นขึ้นไปอีก บางทีเขาเองก็อยากแกล้งมันเหมือนกัน “เอ็กซ์แตกเลยมึง สวย เซ็กซี่ ดีกรีนักเรียนนอก ฉลาดด้วยนะท่าทางไม่ได้โง่”
แคปห่อเหี่ยวลงราวกับคนกระดูกหด ทำหน้าทำตาหน้าเป็นหมาหงอย ปอเห็นแล้วถึงกับเอามือขึ้นมาปิดปากขำ นี่ถ้าบอกมันว่าในห้องนั้นลึกเข้าไปอีกมีห้องนอนด้วยมันคงนั่งร้องไห้น้ำตาไหลเป็นสายน้ำตก
“นี่มึงโกหกกูอ่อ”
“เปล๊า โกหกที่ไหนเดี๋ยวตอนออกมามึงก็ดูเอาเองดิ มาหาคุณเอสก่อนหน้านี้แล้วครั้งนึง” แล้ววันนี้ก็มาอีก
“กูเกลียดคนสวยว่ะ” แคปนิ่งไปสักพักก่อนเอ่ยคำพูดพึมพำอะไรของมันออกมาหน้ายุ่ง คงคิดว่าปอไม่ได้ยินแต่ทว่าเสียใจเหอะเพราะเขาได้ยินมันพูดหมดทุกอย่าง ไอ้คนขี้หึงทำหน้าหน้าแกล้งยังไม่รู้ตัว ขนาดเขาที่เป็นแค่เพื่อนมันยังอยากแกล้ง นับประสาอะไรคนอย่างเจ้านายของเขา คนแบบนั้นน่ะพนันกันได้เลยว่ายิ่งเห็นมันตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ก็ยิ่งชอบใจแน่ ๆ
หึหึ
ปอนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อหลายวันก่อนของอดีตว่าที่คู่หมั้นเจ้านายเขาอย่างคุณมินตรา เขายังไม่ได้เล่าให้แคปฟังเลยว่าเอสยกเลิกเรื่องหมั้นหมายไปแล้ว ความจริงคิดจะโทรบอกมันตั้งแต่เย็นวันนั้น แต่ก็เหมือนนกรู้ ยั้งสติไว้ได้ทันรอถามให้ชัดเจนก่อนน่าจะดีกว่า สุดท้ายเช้าวันต่อมาเขาโดนเรียกเข้าไปกำชับว่ายังไม่ให้บอกมัน เจ้านายเขาจะเก็บเรื่องนี้ไว้บอกด้วยตัวเอง
เพราะงั้นเขาซึ่งเป็นเลขาที่ดีก็ควรจะทำตามคำสั่งเจ้านาย
“กินไรมายังมึงอ่ะ”
ดีเนาะมาถามกันตอนนี้ “มึงไม่ถามกูสักบ่ายสี่โมงเลยล่ะห๊ะ” แคปเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด ยกข้อมือดูเวลาแล้วประชดกลาย ๆ ปอใช้ไหล่ดันๆๆให้มันขยับไปอีกที่ไหนได้ไอ้แคปแม่งเล่นแรงมันกระแทกไหล่เขากลับมาทีเดียวปอกระเด็นหลุดจากโต๊ะไปเลยสิ คนทำเพื่อนนั่งหัวเราะขำจนต้องฟุบหน้าลงที่โต๊ะ ในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์ภายในเรียกเข้ามาพอดี ปอรีบกดรับแล้วขยับจัดๆเสื้อผ้าก่อนใช้สายตาบอกแคปว่าให้นั่งดี ๆ เดี๋ยวเขาจะเข้าไปด้านในเพราะคุณเอสเรียกออกมาแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-01-2016 20:12:57
จากนั้นปอก็เดินหายเข้าไปในห้องนั้น แคปถึงกับชะโงกหัวยื่นไปดูตอนที่บานประตูเปิดออก ทว่ามันไกลประกอบกับมองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่างแคปเซ็งจัดเขาจึงฟุบหน้าลงไปเพื่อรอ
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะเอส บีเกรงใจจริงๆ”
เสียงหวานใสไพเราะเสนาะหูเรียกให้แคปที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะชะงักนิดๆ เขาค่อยๆเงยใบหน้าขึ้นดูชายหญิงสองคนที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องและกำลังจะเดินผ่านหน้าโต๊ะเขาไป
สวยว่ะ..
คำนิยามง่าย ๆ ของผู้หญิงที่เดินเคียงข้างออกมากับคนที่เขากำลังรอเข้าพบ แต่ตอนนี้มันกลับไม่สนใจคนต่อคิวรออย่างเขาเลยสักนิด แคปห่อเหี่ยวในใจจนอะไรๆพลันเหี่ยวแห้งไปหมด
“ไม่เป็นไรครับผมต้องเทคแคร์บีอยู่แล้ว”
เสียงไอ้คนตอบก็หล่อทุ้มมาเชียว มึงจะมาพูดเหี้ยไรแถวใกล้ๆกูวะ หึงโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“คิคิ อยากให้พี่เกรซมาได้ยินจริงๆ อยากรู้ว่าพี่สาวบีจะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าเอสยังแคร์มากขนาดที่ต้องเทคแคร์บีให้แทนแบบนี้น่ะ”
เกรซ?? แคร์?? ใคร?? ใคร๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เราสองคนรู้จักกันมาก่อนอยู่แล้ว ไม่ได้เกี่ยวกับเกรซหรอกครับ”
แคปอยากเอามืออุดหู เขานั่งกัดปากแน่นไม่ลุกขึ้นทำความเคารพมันหรอกฮึ ถึงจะเดินผ่านหน้าแล้วยังไงเขาพอใจนั่งแม่งอยู่แบบนี้ล่ะ ชั่ววินาทีนั้นแคปมั่นใจว่าดวงตาของเขากับเอสประสานกัน ประกายแห่งความหงุดหิดแล่นพล่านอยู่ในดวงตาของเขานี่แหละ แต่ถึงมันจะมองไม่ออกก็ช่างหัวมันเถอะ
แคปมองจ้องดวงตาคมกริบไม่ลดละ มองคุณชายกับคุณหญิงค่อยๆเดินผ่านหน้าเขาออกไป
“ขอบคุณนะคะเอส ขอบคุณอีกครั้งที่รับปากจะไปเป็นเพื่อน เอสช่วยบีได้เยอะเลย..”
“เจอกันตอนเย็นครับบี เดี๋ยวผม....”
ปัง!
เสียงตบโต๊ะดังสนั่น ทั้งหมดทั้งมวลที่ยืนอยู่ที่ตรงนั้นหันมองมาที่แคปเป็นจุดเดียว ปอตัวแข็งทื่อกลืนน้ำลายเสียงดังอึ่กก ณะที่เอสใช้สายตาดุๆจ้อง ข้างกายมันมีดวงตาคู่สวยเหยียดมองมาอย่างดูถูกดูแคลน คงกำลังประนามว่าต๊ายยยไร้มารยาทอะไรแบบนั้นน่าจะใช่
แต่แคปมีหรือจะสนใจคนอื่น เขาก็แค่จ้องหน้าไอ้คนที่ทำสายตาดุใส่ไม่ยอมลดละลงเช่นกัน
ทำไม?? ถ้ามึงอ้าปากด่ากูนะกูกลับเลยเอาสิ
“อะ...เอ่อขอโทษทีครับ” เป็นปอที่ตั้งสติได้ก่อน เขารีบปราดเข้ามาใช้ลำตัวบังแคปออกจากสายตาคมกริบที่กำลังเผชิญใส่กันอยู่ คนกลางอย่างเขาจึงต้องเจอทั้งพลังสายตาเขียวปั๊ดจากเจ้านายและพลังสายตาเขียวอื๋อจากไอ้เพื่อนสนิท
ฉิบหาย ทำไมต้องเป็นเขาด้วยวะเนี่ยที่ต้องตกอยู่ในพื้นที่สงครามเย็นเยียบของพวกมัน
“เอสคะ... ”ดูเหมือนว่าเธอจะอยากเอ่ยถามว่าแคปคือใครหากแต่เอสไม่ให้เธอได้พูดจบ เขาก้าวเดินต่อไปอีกหน่อยแล้วชิงเอ่ยคำพูดที่ค้างอยู่ใหม่อีกครั้ง
“เดี๋ยวผมให้เลขาลงไปส่งนะครับ เจอกันอีกทีสักทุ่มครึ่ง”
ปอรู้หน้าที่รีบขยับเข้ามารับช่วงต่อ คล้อยหลังจากปอพาแขกของเขาเดินออกไป เอสเดินกลับมามองที่แคปอีกครั้ง ทว่าคราวนี้แคปมันไม่สนแล้ว นั่งหันหลังกดเกมส์เล่นอย่างบ้าคลั่งระบายเครียด คนตัวสูงจึงเดินอ้อมไปจับพนักเก้าอี้ที่บังมันไว้จนมิดหมุนแรง ๆ ให้หันกลับมา
“เหี้ย! กูตกใจ”
แคปร้องดังลั่น ช้อนดวงตาเขียวๆที่เต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจตัดพ้อต่อว่าใส่ไอ้คนที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่แบบเต็ม ๆ
ก็คนอุตส่าห์นั่งรถมาหา...ตั้งไกล
ก็คนอุตส่าห์....คิดถึง
ก็คนอุตส่าห์ทำอะไรหลายๆอย่างเตรียมไว้...เพื่อเรา
แล้วต้องมาเจอภาพบาดตาตั้งแต่ยังไม่ย่างเท้าเข้าไปหามันในห้องเลยด้วยซ้ำ
ไม่ให้เขาโกรธมัน เขาก็เป็นรูปปั้นไร้หัวใจไปแล้ว
“หึ...”
แคปบอกตัวเองว่าแสนจะเกลียกมุมปากที่เหยียดรอยยิ้มครางเสียงต่ำๆในคอแบบที่กำลังได้ยินอยู่นี้จากมัน หากแต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรสายตาคมนั่นแค่ปราดมองจ้องมาเขาก็ลุกขึ้นเดินกระแทกเท้าตามตูดมันต้อยๆเข้าห้องไป
เพี๊ยะ!
แคปตกลงที่หน้าขาตัวเองอย่างดัง ถ้าเป็นไปได้อยากจะทึ้งหัวแล้วยีๆๆให้มันยุ่งเหยิงจากนั้นต้องถามตัวเองว่า..กูเดินตามมันเข้ามาทำไม
โว๊ยยยยยยยยยยยย กูไม่ได้อยากจะตามเข้าไปสักกะนิดเหอะ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้เดินตามหลังมันเข้ามาในห้องแล้วเรียบร้อย นั่งสงบเสงี่ยมอีกต่างหาก
นี่กูต้องประสานมือไว้ที่หน้าตักด้วยป่ะเนี่ย
ฟิ๊วววว~
หมับ!!
“ถ้าไม่เต็มใจมา วันหลังก็ไม่ต้องมา”
เสียงเย็นๆที่ตามมาด้วยอะไรบางอย่างลอยข้ามโต๊ะทำงานใหญ่มาที่หัวแคป ดีหน่อยเขาคว้าหมับเอาไว้ได้ทัน พอมองดูค่อยเห็นว่าเป็นลูกอมรสมินต์กล่องเล็กๆ แคปเงยเงยหน้ามองไอ้คนขว้างจากนั้นเขย่าจนเกิดเสียงดังขลุกขลัก
“ไม่เต็มใจที่ไหน” เขาว่าเสียงอ่อน ขณะที่ในใจเกิดการถกเถียงและพูดกับตัวเองอย่างกับคนบ้า...เออกูไม่เต็มใจถ้าหากว่ามาแล้วต้องเห็นภาพบาดตากูอยู่ไร่สบายๆดีกว่ามานั่งมองดูมึงกับบรรดาผู้หญิงของมึงให้หัวใจเจ็บปวดโว๊ย
“ดูหน้ามึงก็รู้เต็มใจหรือไม่เต็มใจ” เอสจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
แคปมองแล้วเข่นเขี้ยว นี่มึงไปหัดนิสัยเสียๆแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะเนี่ย แคปเอามือกุมขมับพาดปิดตรงสายตาแล้วลูบลงมาตามแนวใบหน้า ปรับเปลี่ยนโทนอารมณ์ของสีหน้าตัวเองให้นิ่งขึ้น ดีขึ้นและดูอบอุ่นอ่อนหวานขึ้น
“อ่ะ แบบนี้ใช้ได้ยัง” หล่อหรือยัง
“ประสาทจริงๆ” เอสเหลือบตามองแล้วส่ายหัวบ่นพึมพำ แคปจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาใกล้ ๆ เขาย่อตัวนั่งลงข้างๆใช้สองมือเกาะขอบโต๊ะแล้วเอาคางเกยโต๊ะทำงานมันไว้จากนั้นข่มเสียงพูดเบาเอาให้ทรงเสน่ห์ที่สุด
“กูผอมลงแล้วนะ”
คนฟังอาจจะไม่สนใจเพราะยังคงก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรของมันต่อ ทว่าแคปเองก็ไม่สนหรอก พูดต่อไปอีก
“กูขาวขึ้นนิดนึงด้วย”
แคปจ้องมองปฏิกิริยาอย่างมีความหวัง แต่เอสยังคงเฉยต่ออีก นั่นทำเอาริมฝีปากที่อมยิ้มเล็กน้อยและดวงตาหยียิ้มอย่างคาดหวังต้องหุบฉับลงแทบทุกๆอย่าง ฉิบ!
ปัง!!
“กูบอกว่ากูผอมลงแล้วไอ้สัส!”
พูดดีๆ พูดเพราะๆมันไม่ฟัง เขาจึงตบลงที่โต๊ะแม่งเลย คราวนี้ไม่หยุดชะงักก็ไม่ใช่คนแล้ว ซึ่งก็ได้ผลจริงๆ
เพราะเอสหยุดมือละสายตาขึ้นมอง แคปนี่เย็นเยียบเข้าไปถึงกระดูก รีบเอ่ยคำพูดตะกุกตะกักกลบเกลื่อน “ละ...แล้วกูขาวขึ้นด้วย นิดนึง”
“ตรงไหน”
กึกก..
แคปมองดูเอสขยี้บุหรี่ลงที่จานเขี่ย ถ้ามันเงียบไปเลยน่าจะดีกว่าแล้วแท้ ๆ เอ่ยปากออกมาแต่ละคำเหมือนเอามีดมากระซวกกูเลยให้ตายเหอะ
“ขาวทุกตรง ผอมทุกที ดูดีตลอดแนว ไร้ที่ติทั้งหน้าทั้งหลัง พร้อมให้มึงพิสูจน์ตลอดเวลาครับผม” แคปทำท่าตะเบ๊ะแถม เขาจ้องหน้ามันแล้วอมยิ้มส่งให้ สาบานได้เลยในแววตาคมๆคู่นั้นมีรอยยิ้มขบขันแฝงปราดเข้ามาหนึ่งวิฯ หากแต่เจ้าของมันรีบกลบเกลื่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อน แคปจึงต้องต้อนเข้าไปอีก
“พิสูจน์ดูไหมล่ะ..” เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ เอ่ยเสียงพร่าต่ำหน้าร้อนไปหมด เขาอ่อยสุดขีดแล้วนะ มากกว่านี้กูก็ต้องแก้ผ้าล่อแล้วแม่ง เขาข่มใจที่เต้นโครมครามจนแทบจะหลุดลงมากองอยู่แทบเท้า สองคนจ้องหน้ากันและกันนิ่ง ไม่รู้เสียงหัวใจใครว่ะกระแทกดังเป็นบ้า แคปก็คิดว่าเป็นหัวใจตัวเองนั่นแหละ ก็ทำไมอ่ะ เขาเขินนี่ มันแปลกเหรอวะ ช่างดิ คนรักกัน เอ้ยไม่ใช่สิ เขาจีบมัน เขาเขินก็เรื่องธรรมดา แคปคิดได้แบบนั้นชักกังวลเริ่มใช้สายตาล้วงลึกเข้าไปในสายตาอีกคนว่ากำลังคิดและอยากบอกอะไรกับเขา กำลังจ้องอยู่ดี ๆ ไหงไอ้คนตัวสูงใหญ่กลับผุดลุกขึ้นทำหน้านิ่งแล้วแทรกตัวเดินออกไป
“หลีกไปซิ ขวางทางไปนั่งดีๆไป”
..หมดอารมณ์..
“มึงมันใจร้าย” แคปต่อว่าหน้างอลุกขึ้นเดินตาละห้อยออกมา เอสหันมองแต่ไม่อยากสน เขาส่ายหัวก่อนเดินกลับไปทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม “หมามันชอบกวนเวลากูทำงานไง”
“ก็แล้วใครล่ะบอกให้กูมาเป็นคนขับรถให้มึงนั่งอ่ะ ของานดิ ของาน”
“นี่ตกลงว่าขึ้นมาของานกูทำ ไม่ได้ขึ้นมาเพราะว่าอย่างอื่น?” คนถามเลิกคิ้วสูง
“เปล่า” กูขึ้นมาเพราะหัวใจล้วน ๆ ไม่งั้นจะถ่อมาทำไมตั้งหลายสิบชั้น ขึ้นตึกสูงๆแบบนี้ไม่ใช่ไม่กลัวนะ
“.............” แคปมองคนที่นั่งเงียบแต่จ้องหน้าคนพูดตาเริ่มเขียวขึ้นนิดๆ ไม่รู้จะแสนงอนเก่งอะไรนักหนา ตายแล้วกูถ้าจีบติดขึ้นมาต้องกลายเป็นว่าได้ผัวแสนงอนหรือวะเนี่ย ซวยนะแบบนั้นกูได้ง้อตลอดๆๆอ่ะ
แคปเริ่มคิ้วขมวด
ฟิ้ววววว~~
ตุ๊บ!!
คราวนี้ไม่ใช่กล่องลูกอม แต่เป็นพวงกุญแจรูปสัตว์ทะเลอะไรสักอย่าง อนุมานไปก่อนว่ามันคือแมงกระพรุน แคปยังไม่ได้ดูชัดมัวแต่ตกใจ จู่ ๆ โยนข้ามมาใส่หัวแบบนั้นถ้าคว้าไม่ทันกุญแจเฉาะหัวกูขึ้นมาคงน่าเกลียดพิลึก
“ปามาทำไมเล่า” แคปลูบหัวตัวเองนึกเสียวดีนะที่ไม่โดน ต่อว่าไปนิดหน่อยอีกฝ่ายแยกเขี้ยวใส่กลับมาอีก
“เข้าไปเอาสูทตัวใหม่ออกมาให้กู”
สูทตัวใหม่?? ที่ไหน??
“ในห้องนั้น เปิดเข้าไป” เอสไขข้อข้องใจก่อนที่แคปจะเอ่ยปากถาม คนถูกสั่งใช้สายตาถามอีกครั้ง ว่าจะให้กูเปิดประตูบานนี้จริงๆงั้นหรือ ก็เห็นอยู่หรอกว่ามันเป็นประตู ใครจะคิดว่าสูทมันจะไปอยู่หลังประตูบานนั้นล่ะวะ แล้วนี่มันห้องอะไรถึงมาอยู่ด้านใน แคปหาที่ทิ่มจะไขกุญแจที่ถืออยู่ในมือทว่ามันไม่มีที่ให้ไข เขาเลยหันไปขอความช่วยเหลือ เอสนี่นั่งเม้มปากตาแทบจะถลน
“ก็...”
“ใช้คีย์การ์ดของมึงสิวะ การ์ดสีดำนั่นน่ะ”
อ้าวแล้วเสือกโยนกุญแจรูปแมงกระพรุนมาให้ ตกลงให้กูใช้การ์ดำทาบ อะไรของมันวะ แล้วกุญแจนี่มันของห้องไหนกันล่ะนั่น
“แล้วกุญแจนี้ล่ะ” แคปหันไปถามขณะล้วงการ์ดออกมาทาบ เสียงติ๊ดดังขึ้นเขากดก้านลูกบิดลงแล้วผลักเข้าไปไฟสีส้มอบอุ่มติดแบบอัตโนมัติจนแคปต้องเอามือปิดปากตาโตกับสิ่งที่เห็น
หวาาา...
“กูจะให้มึงหา ว่ากุญแจที่มึงถืออยู่ตอนนี้ใช้เปิดห้องๆไหน”
จู่ๆเสียงพร่าทุ้มและติดแหบดังขึ้นชิดริมหู แคปสะดุ้งเฮือกหันขวับ ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายลุกตามเข้ามาประชิดตัวเขาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พอหันกลับไปลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดต้นคออยู่เมื่อตะกี้กลับยืนอยู่ห่างเขาราว ๆ สองเมตร
แคปหันกลับไปทำหน้าถาม หากแต่เอสก็แค่ยักไหล่ยืนมอง “หยิบสูทออกมาให้กูหนึ่งตัว”
“ตะ..ตัวไหนก็ได้เหรอ”
“ใช่ ตัวไหนก็ได้” ว่าจบเดินหันหลังไปนั่งประจำโต๊ะที่เดิมก้มหน้าทำงานปล่อยให้แคปเข้าไปเผชิญกับห้องนอนที่โอ่อ่าหรูหรายิ่งกว่าโรงแรมชั้นหนึ่งอันซีนสิ่งสวยงามที่สุดในไทย เอนี่เวย์มันไม่ได้มีแค่เตียงนอนหรอกนะ ลึกเข้าไปยังเป็นห้องแต่งตัวที่เมื่อก้าวขาผ่านเซ็นเซอร์เข้าไปไฟสีส้มซอฟโทนก็ติดขึ้นแบบอัตโนมัติเช่นเดียวกัน แคปสตั๊นไปประมาณสามวิก่อนถอยหลังร่นออกมาปรากฏว่าไฟดวงเล็กๆระยิบระยับบนเพดานที่บุนวมสีเดียวกันทั้งห้องหรี่แสงอ่อนลง สวยงามมากจริง ๆ
“โหยยยยอะไรมันจะแจ่มขนาดนี้วะเนี่ย” แคปเดินเข้าไปใหม่ เขากวาดตามองทั่วทั้งห้อง ตู้เสื้อผ้าที่ฝังตัวอยู่ในผนังแทบมองไม่เห็น พอเลื่อนดูถึงกับอ้าปาก เหี้ยอะไรไล่โทนสีไว้ยิ่งกว่าราวโชว์เสื้อผ้าในห้างดังๆ
“ฉิบหายแล้วกูจะหยิบตัวไหนล่ะ..” บ่นกับตัวเองพลางเลือกหยิบออกมาหนึ่งตัว เอาวะน่าจะใกล้เคียงกับสีกางเกงที่มันสวมอยู่ที่สุด
“นี่มึงบ้าแต่งตัวตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย เฮ้อ”
เดี๋ยวก่อน
เสื้อผ้าเยอะขนาดนี้ ใครซื้อให้มันวะ อย่าบอกว่าซื้อเองนะเว้ย ผู้ชายนะมึงนะมีมาเลือกซื้อเลือกสีขนาดนี้เชียวเหรอวะ
“สำอางฉิบหาย” แคปส่ายหัวให้กับความคิดที่เริ่มไม่เข้าท่าของตัวเอง ถือสูทออกมาหนึ่งตัวกลิ่นหอมๆลอยขึ้นมา แค่เสื้อผ้ามันยังหอมอ่ะอย่าถามนะว่าตัวมันหอมแค่ไหน เมื่อก่อนก็จำได้ว่านะหอม กระทั่งเดี๋ยวนี้คิดว่ายังหอมเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือหล่อกว่าเก่าอะไรแบบนั้น
แคปนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย เอาเสื้อที่ถืออยู่ขึ้นมาดมๆ ก็มันหอมจริงจนอยากดมนี่ไม่ใช่ว่าโรคจิตอะไรนะ แค่ดมเสื้อผัวไม่ถึงขั้นจิตมั้ง แคปเมียงมองไปอีกฝั่งทางมีประตูกระจกฝ้าปิดเอาไว้อยู่ด้วยความอยากรู้เขาจึงเดินเข้าไปเลื่อนเปิด
“ให้ตาย...” แคปครางสบถราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ห้องน้ำเหี้ยอะไรมันจะเปิดเพดานรับแสงแดดสามด้านได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นกลางคืนก็คงจะโรแมนติกน่าดู แต่อย่าถามถึงตอนกลางวันเลยว่ะกระจกใสมีแค่มู่ลี่เป็นช่อง ๆ ปิดทับเอาไว้กันแสงเหี้ยไรได้ไม่เยอะหรอก อาบน้ำกลางแจ้งล่ะสินะ พวกคนรวยมึงบางทีก็มีรสนิยมแปลกประหลาด
“ได้หรือยังสูทน่ะ” เสียงตะโกนแว่วเข้ามาจากคนที่น่าจะเปิดประตูเข้ามาเรียกแคปรีบละตัวออกจากตรงนั้นเดินลิ่ว ๆ ผ่านห้องแต่งตัวออกไปถึงห้องนอนนั่น พอก้าวขาออกมาเอาการ์ดดำทาบแตะไฟในห้องก็ดับพรึ่บลงพร้อมกับบานประตูค่อย ๆ เลื่อนปิด
อ่า..นี่มันเหมือนตู้เซฟของธนาคารเลยนี่หว่า เพียงแต่ตู้เซฟเก็บเงินเก็บของมีค่า แต่ห้องๆนี้เก็บเสื้อผ้าเตียงนอนและยาสระผม....
“------------------------------ ชุดให้กู”
“หะ?”
แคปมัวแต่คิดโน่นนี่นั่นยังไม่ทันได้ฟังว่าเมื่อกี้เอสมันพูดว่าอะไร มองเห็นแค่มือใหญ่ยื่นเข้ามาขอเสื้อสูท แคปจึงยื่นให้พร้อมกับทำหน้าถามอีกครั้งว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไร
“ตั้งแต่วันนี้ไป ทุกวันที่มึงขึ้นมาต้องทำหน้าที่จัดเตรียมชุดให้กูทุกครั้งที่กูออกงาน”
“เตรียมชุด?” แคปทวนคำ
“ใช่”
หลังตอบคำว่าใช่เอสกดเรียกให้ปอเข้ามารับทราบงาน
“นายจะให้ผมหรือแคปขับรถให้ครับ”
“ให้เพื่อนมึงขับแต่มึงนั่งไปด้วย”
“เข้าใจแล้วครับ” เอสค่อนข้างพอใจที่ปอเข้าใจอะไรได้ง่าย ๆ ไม่ต้องให้อธิบายอะไรเยอะ สั่งสองแต่ผลงานได้สิบ ไม่ต้องแปลกใจทำไมมันถึงได้โบนัสหนักว่าทุกคนในตึกนี้
คนอนุมัติคือเขาเองแล้วจะมีปัญหาอะไร
“สักทุ่มนึงมารับกูที่นี่”
“ครับนาย” ปอค้อมศีรษะลงรับคำ เขามองไปที่แคปเพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานไม่รู้ว่าแคปมันจะออกไปพร้อมเขาไหม แต่ทางที่ดีน่าจะต้องไปเพราะว่าชุดที่แคปใส่อยู่ตอนนี้มันไม่เหมาะสมกับงานที่จะไปด้วยประการทั้งปวงถึงแม้ว่าจะเป็นแค่คนขับรถแต่อย่าลืมว่ารถที่จะต้องใช้เป็นลีมูซีนคันใหญ่ของรัชชา
“ถ้างั้น...”
“มึงกลับไปคนเดียว”
เอสสวนขวับไม่ให้ปอพูดได้จบ คนเป็นนายจ้องหน้าเลขาที่ตัวเขาเพิ่งนึกชมมันไปหยกๆ เดี๋ยวสิ้นปีนี้โบนัสมึง กูจะตัดให้เกลี้ยงเลยน่าจะดี
ห่วยแตก
ไม่รู้ใจ
“แล้วชุดของแคป”
“...................”
เอสปรายสายตาเย็นเฉียบใส่จนปอหน้าหรา เขารีบหันมองแคปแล้วทำความเคารพเอสก่อนล่าถอยออกไป แคปรีบเดินเข้าไปรั้งแขนเพื่อนเอาไว้กระซิบกระซาบถาม
“แล้วข้าวเย็นล่ะ กูจะกินข้าวเย็นที่ไหน”
ไอ้นี่ ยังจะห่วงเรื่องกิน
“ถ้าคุณเอสไม่กลับเดี๋ยวจะมีแม่บ้านจัดอาหารขึ้นมาส่งให้ รปภเดินตรวจทุกชั้นตลอดเวลามึงไม่ต้องกลัว ที่ชั้นไอทีเขาทำงานกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงสับเวรเพราะงั้นครัวของตึกนี้สั่งอาหารได้ตลอดเว้ย ร้านกาแฟอยู่ชั้นหนึ่งนะถ้ามึงหิว แล้วเดี๋ยวทุ่มนึงเจอกัน กินข้าวกับนายกูให้อร่อยเลยนะมึง”
ปอตบลงที่ไหล่แคปสองสามทีพร้อมสั่งเสียเพื่อนแบบยาวเหยียดก่อนผลุนผลันออกไป พอบานประตูปิดลงแคปก็หันกลับมา นึกได้ว่าตัวเองยังถือเสื้อนอกมันไว้ เขาจึงเดินไปยื่นส่งให้
เอสเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารขึ้นมอง “ไม่เอาตัวนี้แล้วมันยับ ไปเปลี่ยนออกมาใหม่”
พรึ่บ!!
“เรื่องมาก!”
แคปลืมตัวสวนคำกลับพร้อม ๆ กับเขวี้ยงเสื้อสูทราคาแพงที่ถือไว้ฟาดใส่โซฟารับแขก หล่นลงไปกองยู่ยี่อยู่ที่พื้นดูหมดค่าหมดราคา เอสมองตามหน้านิ่ง ๆ สองคนสบตากันก่อนที่แคปจะรู้สึกผิดเดินเข้าไปเก็บเสื้อที่ตัวเองขว้างขึ้นมาพาดเก็บให้เรียบร้อย
“กูเลือกไม่เป็น กูไม่รู้นี่ว่ามึงจะต้องใส่แบบไหนยังไง”
เขาค่อนข้างกลุ้มใจตั้งแต่ได้ยินเอสมองหน้าที่ใหม่ให้ทำ เอาจริง ๆ คือแคปหลุดจากสังคมเมืองกรุงไปถอนหญ้าขุดดินทำไร่ทำสวนนานหลายปีแล้ว กับการที่ต้องเข้ามารับหน้าที่เพื่อตามล่าหัวใจโดยการทำหน้าที่เป็นพลขับมันก็ได้อยู่ แต่ถึงขั้นจะให้เขาเป็นสไตล์ลิสจัดเตรียมเสื้อผ้าหน้าผมให้คนมีระดับอย่างมันเข้างานสังคม
ตรงๆเลยนะ ทำไม่เป็นว่ะ
แคปถอนหายใจหนักหน่วง บางทีก็นึกอยู่เหมือนกัน..สองคนที่สังคมต่างกันมากขนาดนี้ จะดีเหรอวะถ้าจะมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอีก
และความคิดนั้นของแคปดูเหมือนว่าคิดดังจนเอสผู้อ่านใจมันออกมามาตั้งแต่ไหนแต่ไรรู้ทัน เดินเข้ามาแล้วดึงแคปให้ตามเข้าไปภายในห้องพักผ่อนนั่น
“ทั้งตู้เนี่ย มึงเลือกออกมาชุดนึงสำหรับตัวเอง”
แคปมองหน้าคนที่ยืนกอดอกจ้องเขาหลังจากที่มันเลื่อนบานประตูตู้เพื่อเผยให้เห็นเสื้อผ้าทั้งหมดชัดๆ แคปยังยืนนิ่งไม่ขยับ เอสจึงก้าวเข้าไปจ้องหน้าก่อนบ่ายศีรษะบอกให้เลือก
“เอาชุดนี้”
แคปเสียงอ่อน จำใจเลือกชุดที่ขี้เหร่สุดในบรรดาทั้งหมดออกมา มันก็ไม่ถึงกับขี้เหร่ แต่สีมันไม่ใช่รสนิยมเขาก็แค่นั้น แต่ทว่าต้องเลือกออกมาเพราะว่าน่าจะเป็นเสื้อผ้าชุดที่เอสมันจะต้องให้เขาใส่เพื่อขับรถเข้างานก็แค่นั้น
“โอเคชุดนี้ของกู ทีนี้เลือกออกมาอีกชุดสำหรับตัวมึงเอง”
เอสดึงชุดในมือแคปไปถือเอาไว้ คนตัวเล็กกว่ารีบตะครุบกลับคืน ก็ตอนแรกมันบอกเลือกให้ตัวเขาเอง ไปๆมาๆไหงเป็นชุดขี้เหร่นั่นเป็นของตัวมัน จากนั้นบอกให้เขาเลือกให้ตัวเองใหม่แบบนี้เขาก็ได้ใส่ตัวหล่อๆส่วนมันใส่สีขี้เหร่ไปงี้ดิ ฉิบหาย! แบบนั้นไม่ได้ผัวกูต้องหล่อสุดไรสุด
“เฮ้ยอันนั้นของกู ของมึงๆก็เลือกเอาเองสิวะ” แคปดึงกลับมาถือไว้ไม่ได้เอสส่ายหน้าไม่อนุญาต ซ้ำยังจ้องหน้าเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก
“เลือกมาแคป สำหรับตัวมึงเอง”
“ไม่เอา ของกูชุดนั้นอะ ส่วนของมึงชุดนี้ก็ได้อ่ะ” แคปหยิบสุ่มๆมาอีกหนึ่งตัว สูทบ้าอะไรหนักไม่ใช่น้อยๆนะเว้ย ด้านในมีหนีบกางเกงไว้ด้วยเหรอวะเนี่ย
“แค่นี้ก็เรียบร้อย เสร็จแล้วก็ออกไปกินข้าวได้แล้ว เสียเวลาจริงๆ”
“เฮ้ยไม่ได้ นั่นชุดกู ส่วนมึงเอาตัวนี้ไปสิ”
“ชุดไหนก็เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนหรอกเอามาก่อนอันที่มึงถืออยู่น่ะ”
“ทำไม”
“กะ ก็...ชุดนั้นมันไม่สวย”
“แล้วเลือกออกมาทำไม”
“ก็...คิดว่าจะเอาให้กูใส่” เลยเลือกอันที่กูไม่ชอบที่สุด
“อย่าทำแบบนี้อีก จำไว้ว่ามึงต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตัวเองเสมอ”
“..............” อย่ามาดุกูนะ
“กูจะใส่ตัวนี้ล่ะ” ว่าแล้วจะเดินออกจากห้องไปแคปรั้งแขนไว้อีกครั้ง ทำหน้าอ้อนวอนขอให้มันเปลี่ยนตัวใหม่ แต่เอสก็แค่ส่ายหัว
“กูชอบสีนี้ใส่ตัวนี้ก็ไม่เป็นไร ทีหน้าทีหลังถ้ามึงเลือกสิ่งแย่ๆให้ตัวเองอีก มึงจะได้บทเรียนแบบนี้”
“..............”
“ยืนบื้ออยู่ทำไม ออกไปได้แล้วเสียเวลา”
แคปจิ๊ปากหน้ายุ่ง ปากเล็กบ่นฟอดๆแฟดๆเดินตามหลังร่างสูงใหญ่ออกไป “จะเสียเวลาอะไรนักหนาโถ่ ก็ใครล่ะที่เรื่องเยอะน่ะ” พอเดินผ่านห้องนอนแคปมองเตียงหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่รู้เกิดบ้าอะไรหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมา เขาเหลือบสายตามองเอสนิดหน่อยอยากรู้ว่ามันจะรู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนเขาไหมเผื่อเขินจนหูแดงจะได้รู้ไงว่ามันเองก็คงคิดเรื่องลามกทำนองนั้นเหมือนกัน
แต่เปล่าเลยครับ หน้ามันนิ่งมาก คิดว่ามันคงไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะมากกว่า แคปฆ่าเวลาด้วยการนั่งดูการ์ตูนจากทีวี ในตอนแรกเขาไม่กล้าเสี่ยงเปิดหรอกทีวีน่ะ แต่ก็ลุกๆนั่งๆเดินวนไปวนมา ดูวิวก็แล้วชมรอบห้องมันก็แล้ว คือไม่มีอะไรจะทำแล้วเลยต้องไปนั่งลงข้าง ๆ แล้วจ้องมองเจ้าของห้องมันนั่งอ่านอะไรบางอย่างในแฟ้มสรุปงานอย่างเงียบ ๆ สุดท้ายแคปถอนหายใจขึ้นมาเฮือกใหญ่ๆว่าจะลงไปหากาแฟมากิน ทว่าทีวีจอแบนติดผนังก็ถูกเปิดพรึ่บขึ้นฉายการ์ตูนช่องโปรด แค่นั้นแหละเขาก็หมดฤทธิ์มองหน้าไอ้คนเปิดที่ทำหน้านิ่งๆไม่สนใจ
เออช่างมันเขาจะดูการ์ตูนไปแบบนี้ล่ะ
“นี่กูเปิดเสียงดังกวนมึงทำงานป่ะล่ะ”
ถามแล้วอยากตบปากตัวเองนัก ไอ้คนถูกถามมันก็แค่เหลือบตาขึ้นจ้อง จากนั้นมันก็เงียบไม่ตอบอะไรเลย แคปไม่อยากจะสนลุกขึ้นเดินดุ่ม ๆ เข้าไปคว้าเอาหมอนที่อยู่บนเตียงในห้องนอนออกมานั่งกอด เสร็จแล้วพอเมื่อยก็เอนตัวนอน นอนซ้ายทีนอนขวาทีไม่ลงตัวได้สีกที ไม่ใช่ว่าการ์ตูนไม่สนุกแต่ใจไม่สงบเพราะอะไร
ถูกต้อง! เพราะว่าเขา...หิวโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กำลังจะหันไปอ้าปากถามว่าอาหารเย็นเมื่อไหร่จะเสด็จมา เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เอสไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นดู แม่บ้านสามคนเดินถือสำรับอาหารและเครื่องดื่มมาวางไว้ให้ ก่อนค้อมตัวลงทำความเคารพแล้วก็เดินออกจากห้องไปอย่างสุภาพ แคปหันไปมองไอ้เจ้าของห้องที่นั่งเป็นรูปปั้นหิน ว่าจะเรียกมันให้มานั่งกินกันได้สักทีหรือยังแต่คิดไปคิดมาลุกขึ้นไปเรียกเลยน่าจะดีกว่า
“มึง อาหารมาแล้ว” จะว่าไปก็รู้ตัวนะว่าพูดไม่เพราะเอาซะเลย แต่ทำไงได้วะก็พูดกับมันแบบนี้มาตลอด เอ๊ะหรือว่าจะลองเปลี่ยนเป็นพูดให้มันไพเราะกว่านี้ถึงจะดี ในอนาคตมันจะอยากได้ยินแบบไหนระหว่าง ‘นับจากนี้กูจะอยู่เคียงข้างมึงตลอดไป’ กับ ‘เค้ารักตัวนะ เค้าจะอยู่ข้างตัวตลอดไปนะ’
บรึ๋ยยยยยย ตอแหล นึกแล้วขนลุกว่ะ แคปสะบัดหน้าไล่ความคิดแปลกประหลาด ก้มลงมองไอ้คนที่ต้องได้ยินคำถามแต่ยังนั่งเฉย
“กูบอกว่าอาหารมาแล้ว”
“รู้แล้ว แล้วยังไง” เอสเงยหน้าถาม ดวงตานิ่งๆไร้ความรู้สึก หากแต่เหมือนกับคำพูดมันจริง ๆ มาแล้วยังไง อาหารมาแล้วมันยังไง
“ก็กูหิวอ่ะ!” แคปทนไม่ไหวระเบิดคำว่าหิวออกมาอย่างดัง ม่านตาเอสกระตุกวูบไปนิดนึง
“หิวก็ไปกิน”
ไอ้ตัวเย็นชา
“แต่กูรอมึง”
“รอทำไม”
“..............” แคปกัดปากแน่น นึกก่นด่าไอ้คนไร้หัวใจ เขาก็แค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สุดท้ายคนที่ทนไม่ไหวก็เงยหน้าจากแฟ้มงานขึ้นมอง
“กินไปก่อนเลยแคป”
สุดท้ายตอนนี้แคปก็นั่งกินข้าวอยู่คนเดียว ทีวงทีวีอะไรไม่อยากจะดู แต่เสียงการ์ตูนมันเข้าหัว ไปๆมาๆกินข้าวจนเกือบจะหมดจากพลางนั่งหัวเราะลืมเรื่องที่โกรธมันเมื่อกี้ไปจนสนิท กว่าเอสจะมานั่งกินไปด้วยกันข้าวแคปก็จวนจะหมดจานพร่องลงไปเยอะแล้ว
“มึงมาช้าเองนี่”
เพราะว่าพอเปิดฝาปิดที่ครอบจานออก เอสเหลือบสายตามองแคปในทันที คนถูกมองปั้นหน้าทำนิ่ง ทั้งที่จริงขำเกือบตาย ก็เขาเอาไก่อบในจานมันมาจนเกือบจะหมดนั่นแหละเหลือไว้ให้แค่สองชิ้น
“ก็บอกแล้วว่ามึงมาช้าเอง ทีหลังถ้ากูเรียกให้มากินก็ต้องมากินพร้อมกัน ถ้าไม่งั้นกูจะกินส่วนของมึงให้หมดไม่เหลืออะไรเลย”
“แสบนักนะแคป คิดจะเอาคืนเรื่องชุดหรือไง”
“เปล๊า..” แคปยักไหล่ทิ้งเสียงสูงทำหน้ากวน ๆ ไม่พอนะมันยังมีหน้าตักผักชีเหลือๆในจานตัวเองไปวางลงให้อีกต่างหาก เอสนี่ข่มกรามกรอดๆ “อ่ะๆเดี๋ยวกูแบ่งอันนี้ให้ก็ได้”
เอสนี่แทบจะกระชากหัวมันเข้ามากินแทนข้าว
แต่...
เขาก็แค่เฉย เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ข่มความโกรธเอาไว้จนมิด “ขอบใจ ชอบมาก”
ซึ่งนั่นแหละที่ทำให้แคปมันแทบจะคลั่งตาย เอสหัวเราะแบบไร้เสียง ยักคิ้วกวนตีนท้าทาย แคปขบกรามจนหัวแทบสั่น
บ้าเอ๊ย!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-01-2016 20:13:30
สองคนกว่าจะฟาดฟันกับดินเนอร์อันดุเดือดเสร็จกินเวลาไปมากโข แม่บ้านเข้ามาเก็บจานหลังจากที่กดเรียก เวลาหลังจากนั้นคือสงครามย่อม ๆ เกิดขึ้นที่ห้องแต่งตัว เพราะว่าคุณชายเอสเข้าไปอาบน้ำนานมากจนแคปที่รออยู่ด้านนอกแต่งตัวเสร็จไปก่อนแล้ว ท้องฟ้าเริ่มจะมืดเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่มตรงเข้าไปทุกที แคปเริ่มร้อนใจ
อันที่จริงเขาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็แค่สวมเสื้อนอกทับเชิ้ตตัวเก่าของเขา ดีที่วันนี้ใส่ยีนส์สีดำเพราะงั้นแค่คนขับรถเท่านี้น่าจะพรางตัวได้ แต่ทว่าคนจะไปร่วมงานก็คงต้องแต่งองค์ทรงเครื่องหนักเป็นธรรมดา
แกรกกก~
ประตูเปิดออกมาพร้อม ๆ กับร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามได้สัดส่วนเปลือยอกที่พราวไปด้วยหยาดน้ำเย็นฉ่ำในผ้าขนหนูพันท่อนล่างโคตรของความหมิ่นเหม่
จู่ๆมายืนกางแขนผายมืออยู่ต่อหน้าต่อตา
“แต่งตัวให้กู”
แต่งตัวให้มัน??
แคปกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่
“อะ...โอเค”
ต้องรีบ..แคปคิดได้แค่นั้น ไม่มีเวลามาสำรวจตรวจตราห่าอะไร คว้าโน่นคว้านี่มาสวมให้จะว่าไปเนคไทยังไม่ได้เลือเลยนี่หว่า แคปมองหา
“เนคไทไม่ต้อง”
ราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายคิดเรื่องอะไรอยู่ หรืออาจเพราะว่าเอสจ้องมองอีกฝ่ายจับโน่นจับนี่มาใส่ที่ร่างกายของเขาอย่างไม่วางตาก็ว่าได้
“เสร็จแล้ว” เหลือแต่เสื้อนอก
แคปกวาดตาสำรวจทั้งเนื้อทั้งตัวเอสอีกครั้งก่อนทำหน้าภูมิอกภูมิใจ รู้ตัวเหมือนกันว่าถูกจ้องอยู่แต่พอเงยหน้ามองขึ้นไปทีไรก็เห็นเอสมันมองทางอื่นอยู่ทุกที เขาจึงคิดว่าตัวเองคิดผิดไป
“นี่ กูต้องแต่งหน้าทำผมให้มึงด้วยป่ะ”
“ออกไปรอข้างนอก”
คำพูดง่าย ๆ ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าแคปหยอกเล่นอยากให้ยิ้ม เอสก็แค่ไล่เขาให้ออกมาจากห้องหลังจากแต่งตัวให้มันเสร็จแล้วก็เท่านั้น
แคปโผล่หัวไปดูกระจกสำรวจตัวเองแบบรวบรัดอีกครั้ง จะว่าไปเขาว่าตัวเองเนี่ยแจจุงดีๆนี่แหละวะ หึหึ แคปอมยิ้มขำกับความคิดตลกๆของตัวเอง มองเห็นสายตาคู่เย็นผ่านบานกระจกเงาเขารีบขยับปกเสื้อจัดให้ทุกอย่างโอคเอ จากนั้นจึงออกไปรอที่ห้องทำงานด้านนอก ปล่อยคุณชายเซทผมไป
“เห้ยมึงมาเมื่อไหร่วะไอ้ปอ”
ปอนั่งรออยู่ก่อนแล้วแคปเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ
“กินข้าวยังมึงอ่ะ” ปอหันมาถาม
“กินแล้ว โคตรอร่อย”
“แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้วะ”
“เออแบบนี้ได้ป่ะล่ะ กางเกงมันยาวว่ะกูก็ใส่ได้แค่เสื้อนอกนี่ล่ะ” น้ำท่าไม่ได้อาบหรอก
ปอพยักหน้าเข้าใจ เขามองดูแคปแล้วบอกว่าทุกอย่างโอเค เป็นเวลาเดียวกับที่เอสเปิดประตูออกมาจากด้านใน
แคปถึงกับตาค้าง..
นี่คือชุดที่เขาคิดว่าขี้เหร่ที่สุดตอนเลือกจริงหรือวะ แล้วก็ชุดนี้ไม่ใช่เรอะที่เขาเพิ่งใส่ให้มันเมื่อตะกี้
แล้วทำไมพอพร็อพทุกอย่างเต็มตัว เสื้อผ้าหน้าผมเครื่องประดับรวมถึงกลิ่นหอม ๆ นั่น
นี่ผัวกูหล่อขนาดนี้????
“ตาค้างแล้วมึง” ปอสะกิด แคปสะดุ้งรีบกลบเกลื่อนกิริยา สาบานได้ว่าเอสมันยิ้มหนึ่งครั้งจริง ๆ นะ แค่ครั้งเดียวจากนั้นหุบปากฉับเลย
สามคนใช้ลิฟต์ตัวในลงมาถึงชั้นใต้ดิน ก่อนที่ปอจะยื่นกุญแจรถหรูส่งให้
“ขับเป็นป่ะ ขับธรรมดาแต่ช่วงรถยาวหน่อยตอนถอยมึงต้องระวัง”
“ให้กูขับจริงอ่อ?” แคปรับกุญแจมาพร้อมถามเสียงเบา ปอพยักหน้าแล้วเดินไปเปิดประตูฝั่งหลังให้เจ้านายของเขาก้าวขึ้นไป แคปไม่มีเวลาคิดอะไรมากอีกแล้ว ทำตามหน้าที่ลุยเป็นลุย เขาเข้าประจำที่ตำแหน่งคนขับ ขณะที่ปอนั่งคู่ไปที่เบาะหน้า
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
ตรารูปปีกนกอินทรีที่ประดับอยู่ตรงหน้ารถสะท้อนแสงของดวงไฟจากท้องถนนงดงามขึ้นเงา สัญลักษณ์ของตระกูลรัชชา ลีมูซีนสีดำทะยานตัวด้วยความเร็วคงที่มุ่งหน้าไปตามถนนที่การจราจรค่อนข้างคล่องตัว แคปกำลังตื่นเต้นมากจริง ๆ ผู้ชายอย่างเขาครั้งหนึ่งในชีวิตได้ลองขับรถใหญ่โอ่อ่าแบบนี้ แม้จะเป็นลีมูซีนคันเล็กก็เถอะแต่ถือว่าใหญ่และยาวกว่ารถธรรมดามากอยู่
“เดี๋ยวตัดเข้าเส้นนั้นเลยนะแคป เราต้องไปรับคุณบีก่อน”
ปอพูดแล้วเหลือบตามองเพื่อนสนิท ขณะที่แคปฟังแล้วถึงกับชะงักนึกอยากกระทืบเบรคจอดแม่งตรงนี้เลยให้ตาย คุณบีที่ไอ้หมาปอมันพูดถึงคงจะเป็นผู้หญิงสวยๆคนนั้นที่เอสมันเดินออกมาส่งนั่นล่ะ
อารมณ์เริ่มเสียแล้วเว้ย ฮู้ววหงุดหงิด
“หลังไหน” แคปถามนิ่ง ๆ ออกมา เชื่อไหมว่าตั้งแต่นั่งรถมายังไม่ได้ยินเสียงไอ้คนข้างหลังมันพูดเลยสักคำ รถนี่ก็ห้องโดยสารด้านหน้ากับด้านหลังมันคั่นด้วยจอทีวีแล้วก็คอนโซนห่าไรไม่รู้ คันก็ย๊าวยาวกูจะดูหน้าผัวกูสักหน่อยนี่มองแม่งแทบไม่เห็นเลยให้ตายนี่แค่ที่นั่งสองตอนทำไมความรู้สึกมันถึงคิดว่ายาวกว่ารถทั่วไปมากนักวะ ขนาดบิดกระจกหมุนจนจะหักอยู่แล้วยังเห็นแต่หลังทีวีอ่ะคิดดู แคปได้แต่ทำใจ เห็นนิดเดียวก็เอาวะ
เขาขับมาเรื่อยจนถึงหน้าบ้านใหญ่หลังหนึ่งซึ่งเปิดประตูกว้างรอเอาไว้ แคปเลี้ยวเข้าไปจอดเทียบลง คนสวยในชุดราตรีสีม่วงเข้มตัดกับผิวขาว เส้นผมสีดำสนิทยาวสลวยเคลียไหล่และแผ่นเปล่าเปลือยยาวไปจนถึงบั้นเอว เพชรประดับเม็ดเล็กๆที่แต่งแต้มไว้บนเรือนผมเป็นเซ็ทเดียวกันกับต่างหูและสร้อยข้อมือขนาดจิ๋วขับให้เธอดูอ่อนหวานงดงาม เธอยืนยิ้มรออยู่แล้ว ทุกอย่างบนใบหน้าล้วนถูกแต่งแต้มจนครบเครื่อง หมดจรด สวยงามจนเกินบรรยาย ปอลงไปเปิดประตูให้เธอก้าวขึ้นมานั่งเคียงข้างกันกับเอส
อืมม..
...มันเจ็บจริงว่ะให้ตาย...
แคปกัดริมฝีปาก
ทั้งๆที่ไม่มีอะไร ทั้งๆที่ก็แค่นั่งอยู่เคียงข้างกัน ทั้งๆที่แค่นั้น.....กูเบื่อจริง ๆโคตรเกลียดเวลาที่รู้สึกหึงทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกับมันเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ณ ตอนนี้ความสัมพันธ์เหี้ยไรก็ไม่มี ไม่ใช่อะไรสักอย่างของมัน หึ จะทำอะไรได้นอกจากนั่งนิ่ง ๆ มองตรงไปข้างหน้า ขับรถ! ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป...
ระหว่างทางจากบนรถถึงโรงแรม เสียงใสๆชวนเอสคุยโน่นนี่นิดหน่อยทว่าดูเหมือนเขาจะนิ่งกว่าปกติจนเธอนึกกลัวจึงเลือกที่จะสงบปากคำเอาไว้ พอโรงแรมหรูสูงตระหง่านปรากฏขึ้นไม่ไกล รถยนต์คันสวยก็เลี้ยวปราดเข้าไปจอดเทียบลงที่หน้าประตูทางเข้า ปอที่รู้งานดีก้าวลงมาเปิดรถให้เจ้านายตัวเองขณะที่ประตูอีกฝั่งบริกรรีบวิ่งเข้าไปเปิดให้คุณผู้หญิงสุดสวยในชุดราตรียาวสีม่วงเนียน ทั้งท่วงท่า กิริยา ช่างงดงามทั้งเนื้อทั้งตัว แสงแฟลชสว่างวาบขึ้นจากตากล้องที่ยืนรอถ่ายภาพนับสิบ แค่รถที่มาจอดส่งก็สร้างความฮือฮาแล้วอย่าว่าแต่สองคนที่เดินเคียงคู่กันลงไปช่างเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก
แคปมองส่งแผ่นหลังสง่างามของชายหญิงที่เดินผ่านซุ้มประตูเข้าไปอย่างบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลยจริง ๆ
รู้สึกตัวอีกทีคือปอใช้ศอกสะกิดบอกให้ออกรถได้แล้ว จากนั้นมือใหญ่ๆของมันก็ลูบเข้าที่หัวเขา
“มึงต้องหัดทำใจ เจ้านายกูคอนเน็คชั่นเยอะมาก เขารู้จักคนเยอะมีทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย แต่ละคนทั้งสวยทั้งหล่อดูดีไปหมด ที่สำคัญฐานะทางสังคม หน้าตา การเงิน คือทุกๆอย่างอ่ะแคป กูอยากจะให้มึงทำใจกว้าง ๆ เห็นชีวิตในแบบที่เขาเป็นแล้วมึงลองคิดดูว่าอย่างมึงน่ะจะปรับตัวให้เขากับเขาได้ไหม ไม่ใช่แค่ตอนนี้ ไม่ใช่แค่กับคนนี้ สวยกว่านี้ ดูดีกว่านี้ สนิทยิ่งกว่านี้ มึงก็ต้องรับให้ได้”
“...............”
“แคป..”
“กูหึง..”
ไม่บ่อยเลยที่แคปจะเผยความในใจด้วยคำพูดสั้นๆง่ายๆแต่ชัดเจนขนาดนี้ ปอถึงกับนึกสงสารเพื่อนขึ้นมาจับใจ
“กูรู้ว่ากูไม่มีสิทธิ์เหี้ยอะไรเลย ไม่ได้เป็นอะไรกับมันเลยสักอย่าง ไม่ใช่ทั้งเพื่อน ไม่ใช่คนรัก ทั้งๆอย่างนั้นกูก็ยังหึง กูเกลียดความรู้สึกแบบนี้” เกลียดตัวเองที่ขี้หึง เกลียดตัวเองที่รู้สึกมาก ยิ่งรู้สึกมากยิ่งเจ็บมาก เจ็บเจียนจะตายอยู่แล้ว
“กูปลอบคนไม่เก่งนะ แต่ถ้ามึงร้องไห้กูจะร้องด้วย เพราะงั้นมึงต้องเข้มแข็งและอดทนแคป กูบอกได้แค่นี้”
แคปนิ่งไปหน่อยแล้วหันมองปอ คำพูดมันชวนซึ้งจนเขาต้องแค่นรอยยิ้ม ในหัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความขอบคุณ “ทนเท่าที่ทนได้ว่ะเพื่อน วันไหนทนไม่ได้กูจะปล่อยให้ทุกอย่างจบจริงๆไปเลย”
แค่ลูบหัวคงไม่เพียงพอแล้วปอเลื่อนมือเข้ามาบีบลงที่ไหล่อย่างให้กำลังใจ เขาสองคนนำรถเข้าไปจอดไว้ในบริเวณช่องจอดที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้
“เราต้องไปรอที่ไหนวะไอ้ปอ” แคปลงจากรถเดินตามหลังปอออกมา สองคนตัดผ่านข้ามไปเข้าประตูฝั่งด้านข้าง ล็อบบี้ชั้นล่างของโรงแรมซึ่งตอนนี้กำลังมีนักเปียโนบรรเลงเพลงเบา ๆ น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดี
แคปออร์เดอร์เอสเพรสโซ่เย็นๆไปหนึ่งที่ แตกต่างจากปอที่สั่งแค่ชาร้อนมานั่งจิบฆ่าเวลา
“งานจัดชั้นไหนวะเนี่ย” แคปมองไปบันไดโค้งซึ่งปูด้วยพรมสีทองแซมดิ้นสีน้ำเงินหรูหราเป็นชั้นๆๆไปตามทางเดินขึ้นไปจนสุดทาง ดอกกุหลาบสีแดงสดสวยงามจัดตกแต่งตั้งแต่หัวบันไดทอดยาวขึ้นไป
“ชั้นสองดิ ห้องใหญ่สุดนั่นไง”
แคปพยักหน้ารับรู้แล้วยกกาแฟขึ้นดูด เขาถามปอเรื่องของคุณบี ใช้สายตาเค้นคอมันให้บอกกับเขาแบบตรงไปตรงมา
“รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนเก่า อันนี้กูก็ไม่แน่ใจว่าเก่าแค่ไหน แต่ดูเหมือนว่าจะมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาเอี่ยวด้วยรู้สึกจะชื่อเกรซนะ เป็นพี่สาวคุณบีนั่นแหละ”
“แล้วคนชื่อเกรซเกี่ยวอะไรวะ”
“อันนี้กูไม่รู้ แต่ที่เจ้านายกูยอมเทคแคร์คุณบีแบบนี้ส่วนนึงน่าจะเพราะความสำคัญของผู้หญิงที่ชื่อเกรซว่ะ”
“งงว่ะ”
“เออกูก็งง”
“เอาดีๆดิวะมึงก็” แคปดึงแก้วชาร้อนที่กำลังจะจรดริมฝีปากปอออกมาแล้วใช้สายตาบีบมันใหม่ขอให้บอก คราวนี้ปอเลยส่ายหน้าแล้วยักไหล่ “กูก็ไม่รู้ว่ะแคป มึงก็รู้ว่านายกูไม่ค่อยพูดหรอก เขาแค่สั่งมากูทำตามให้แค่นั้นก็จบ” เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“มึงสืบให้กูทีแล้วกัน” แคปเหมือนจะจมลงในห้วงความคิดส่วนตัว อยากรู้เหมือนกันว่าคนชื่อเกรซนี่สำคัญยังไง ทำไมถึงขนาดยอมเป็นคู่ควงออกงานให้กับผู้หญิงคนนี้
“กูว่าคุณเกรซอาจจะเป็นญาติมันไหมอะไรแบบนั้นไหมวะ” ปอทำหน้าสงสัยหันมาถามแคป โดนด่าด้วยสายตาไปหนึ่งที
“มึงถามกู กูจะไปถามใครเล่า!”
คนถูกด่าฉีกยิ้มแหะๆยอมจำนน หลังจากนั้นแคปถามถึงเรื่องว่าที่คู่หมั้นอย่างมินตราขึ้นมา ในตอนแรกปอลังเลว่าจะบอกดีหรือไม่ ไปๆมา ๆ เขาตกลงใจว่าจะบอก
“จริงดิ!?” แคปตาโต ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
“ก็จริงสิวะ มึงห้ามไปบอกนายกูนะว่ารู้เรื่องนี้แล้ว”
“ทำไม”
“เอาเหอะน่า มึงรู้ไว้แค่เขาสองคนไม่ใช่ว่าที่คู่หมั้นกันแล้ว นายหญิงใหญ่ส่งของไปขอขมายาวเป็นหางว่าวเลยมึงรู้ไหม สุดท้ายเจ้านายกูยังต้องหอบช่อดอกไม้ไปขอโทษด้วยตัวเองอีกด้วย”
แคปนิ่งไป เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกแคปคิดว่าตัวเองดีใจ แต่คิดดูดีๆอีกทีแคปไม่แน่ใจกับสิ่งที่เอสกำลังทำ เพราะอะไรถึงยกเลิกเรื่องหมั้นในช่วงนี้ แล้วยังเรื่องของน้องโบว์นั่นอีก
“เขาสองคนไม่ชอบกันแล้วเหรอวะ”
“ถามอะไรของมึง” ปอส่ายหัว อยากพูดใจจะขาดว่านายตัวเองเคยชอบคนอื่นซะที่ไหน แต่เรื่องแบบนี้คงต้องรอให้เจ้าตัวพูดออกมาเองน่าจะขลังกว่าเพราะงั้นเขาจึงเลือกที่จะเงียบไว้และบอกกับแคปว่าไม่คุยเรื่องนี้แล้วรู้แค่ว่าสองคนนั้นยกเลิกกันไปแล้วเท่านั้นคือจบ
“งานใหญ่เหมือนกันเนอะ คนเยอะเลยว่ะ”
เวลาล่วงเข้ามาจนถึงกาแฟแก้วที่สามคราวนี้แคปสั่งกาแฟร้อน เสียงเปียโนยังคงขับกล่อมท่วงทำนองแผ่วเบา ต้องยอมรับเลยว่าดนตรีคลาสสิคนี่ทำให้อารมณ์คนเราเย็นลงได้จริง ๆ แคปปิดปากหาวหวอด ปอจึงมองดูนาฬิกา
“ง่วงป่ะมึงอ่ะ”
“อืม นิดๆ” คงเพราะวันนี้เดินทางนั่งรถนาน ก็นะหน้าหนาวแต่ทำไมตอนกลางวันร้อนจัง
“แล้วคืนนี้มึงเอาไง นอนไหนวะ”
“นอนกับมึงได้ไหมล่ะ”
“แน่ใจเหรอที่พูดน่ะ” ปอมองคนข้าง ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ ก็ตั้งแต่แคปมันออกมาจากห้องเขาจนถึงตอนนี้ยังไม่เคยกลับไปเหยียบเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เข้าใจความรู้สึกของมันเหมือนกัน แต่ที่สำคัญนอกเหนือจากนั้นคือมันจะรู้ไหมว่าห้องนอนเก่าของมันทุกอย่างถูกเอสกำชับให้เขาดูแลให้เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และนั่นคือเหตุผลหลักที่เขาไม่ได้ย้ายออกมาอยู่คอนโดของบริษัทเสียที
ถ้าเจ้านายเขาไม่รักมันก็ไม่รู้จะพูดว่ารักใครได้แล้ว
“เออน่าเดี๋ยวค่อยว่ากัน”
ปอพยักหน้าพลางรินน้ำชาจากกาเซรามิกที่บริกรเพิ่งมาเติมให้ใหม่ลงที่แก้วชาของตัวเอง มันร้อนมากเขาจึงค่อยเป่าไอร้อนออกมาแผ่วเบาแล้วค่อยจิบ แคปเริ่มนั่งไม่ติดดื่มมากๆก็พาลอยากเข้าห้องน้ำห้องท่า พอถามปอว่าห้องน้ำอยู่ฝั่งทางไหนปอจึงชี้บอก
ห้องน้ำที่นี่หรูหราน้อยกว่าที่ตึกรัชชานิดนึงนะขนาดว่าเป็นโรงแรมใหญ่ติดเกรดห้าดาวอันดับต้นๆของเมืองไทย เมื่อเขาทำธุระเบาเสร็จออกมาแวะที่โซนสูบบุหรี่ แคปผลักประตูเข้าไป เลือกมุมที่มีต้นไม้เยอะหน่อย ความจริงทั้งสวนนี่ก็มีแต่ต้นไม้อยู่แล้วแคปจึงเลือกที่นั่งใกล้กับต้นไม้ในกระถางใหญ่สีน้ำตาลพาดขาว ต้นอะไรสักอย่างที่คิดชื่อยังไงก็คิดไม่ออก
ม่านควันปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ แต่ละคนที่เข้ามานั่งปล่อยอารมณ์ในนี้ก็ต่างก้มหน้ก้มตาเล่นโทรศัพท์กันทั้งนั้น แคปล้วงเอาโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมากดเล่นฆ่าเวลาบ้าง อัดบุหรี่แค่พอหายอยากก่อนเดินกลับออกไป ในตอนนั้นเขาสวนทางกับแขกที่น่าจะมามางานเลี้ยงชั้นบนลงบันไดทางฝั่งนี้มาได้ด้วย แคปจึงลองเดินขึ้นไปดู ใกล้มากกว่าฝั่งนั้นอีกมั้งถ้าให้เดา
ห้องจัดเลี้ยงหรูหราอลังการ งานตามหมายกำหนดการคงเสร็จสิ้นหมดแล้วตอนนี้บรรดาแขกเหรื่อด้านในเริ่มบางตา แต่ด้านนอกคนเริ่มเยอะ บ้างยืนทานอาหารอยู่ตามมุมและซุ้มจัดวางอาหารต่าง ๆ ในมือแต่ละคนถือแก้วไวน์เอาไว้ บางคนกำลังโพสท่าถ่ายรูปอัพเล่น ทั้งเสียงหัวเราะเสียงพูดคุยสนุกสนาน จนแคปมึนหัว คนเยอะเกินไปจริง ๆ มองไม่เห็นเลยว่าใครเป็นใครแม้แต่ที่ด้านนอก
ขณะกำลังตัดสินใจเดินลงไปอีกฝั่งทางที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวหน่อย ปรากฏชายหญิงสองคนที่แยกตัวออกมายืนอยู่ด้วยกัน โดดเด่นเป็นสง่ามากเนื่องจากชุดราตรีสีม่วงยาวอวดลาดไหล่หลังขาวเนียน มองจากตรงนี้ช่างสวยสะท้าน สัดส่วนความสูงเหมาะสมกับคนข้าง ๆที่มองแค่ปราดเดียวก็นิยามคำว่าเพอร์เฟคลงไปได้แบบไม่ต้องรั้งรอ
ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงเหรอวะ?? ทำไม???
ทำไมเขามองแล้วถึงคิดว่า..ช่างเหมาะสม
ทำไมถึงมองสองนั้นแล้วถึงคิดว่า..ตัวเองช่างห่างไกล
แล้วทำไมถึงมองจากตรงนี้แล้ว...ยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไปหมด
เสี้ยวใบหน้าชายหญิงที่กำลังฟังคู่สนทนานั้นมีรอยยิ้ม ภาพนักธุรกิจเขร่งขรึมที่นั่งเงียบอยู่บนรถเมื่อสักครู่หายวับไป ในตอนนี้เหลือเพียงใบหน้าหล่อเหลาที่มีแต่แววความอบอุ่นอ่อนโยนมอบให้กับคนที่เขากำลังพูดคุยด้วย
บริกรเดินผ่านมาหญิงสาวเรียกไว้แล้วฉวยหยิบแก้วไวน์สีใสๆยื่นส่งให้ฝ่ายชายขณะที่ตัวเธอเองเลือกไวน์แดงสด
คุณไม่ต้องมองเห็นก็น่าจะรู้ใช่ไหมว่าสองคนที่เขากำลังมองอยู่ตอนนี้เป็นใคร ขอบไวน์สองแก้วจรดเข้าหากันเสียงดังกริ๊งเป็นสัญญาณการชนเพื่ออะไรไม่มีใครรู้ เธอเผยรอยยิ้มหวานฉ่ำเชิญชวน พลางหัวร่อต่อกระซิกแล้วใช้ฝ่ามือขาวเนียนตีลงเบา ๆ ที่ท่อนแขนแกร่งนั่นอย่างหยอกเย้าหลายๆที
เอสหัวเราะ..
ภาพแบบนั้นทำเอาแคปเจ็บปลาบเข้าไปถึงขั้วหัวใจ
เจ็บ...โคตรเจ็บ...ที่สุดของความเจ็บ...เจ็บมากมายจริง ๆ
สองขาก้าวฉับๆลงไปที่ด้านล่างได้อย่างไรไม่รู้ตัว
คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวใจ....กูมาอยู่ตรงนี้ทำไมกัน??? กูมาเพื่ออะไร????? มาเพื่อเหี้ยอะไร!!!!!!!!!!!!!
“โหแคปมึง...” ปอหันมาทักเมื่อเห็นเพื่อนที่หายเข้าห้องน้ำไปนานกว่าจะเดินกลับมา แต่แคปไม่มีอะไรรมณ์จะต่อความเขาหน้าตึงยื่นกุญแจรถวางลงให้ปอ
“กูจะกลับแล้วนะ มึงจ่ายให้ด้วยก็แล้วกัน” ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบซักถามหรืออื่นใด ไม่รับรู้ว่าอีกฝ่ายเงยหน้าอ้าปากมองอย่างไม่เข้าใจอย่างไร ปอรีบคว้าเอาแขนเล็กของเพื่อนไว้
“เฮ้ยเดี๋ยวก่อนดิ”
“ทำไม”
“ แล้ววันนี้มึงนอนไหน ยังไงนี่ มีอะไรหรือเปล่า”
“กูนอนห้องไอ้แบงค์ มึงไม่ต้องห่วงนัดกับมันไว้แล้ว กูรีบแค่นี้ก่อน”
“เอาจริงดิ แล้ว งาน..คือ..”
“มึงขับรถให้นายมึงเหมือนเดิมอ่ะดีแล้ว กูมันความอดทนต่ำ ขออยู่อย่างชาวสวนชาวไร่เถอะว่ะ กูสู้ไม่ได้หรอก ไปแล้วนะ”
“เดี๋ยวแคป”
“แล้วกูจะโทรหา มีธุระไปก่อนนะเว้ย”
“.....................”
กว่าปอจะรู้สึกตัวแคปก็หายออกไปจากประตูหน้าแล้วเรียบร้อย ทุกอย่างรวดเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน และในตอนที่เอสกับคุณบีลงมาเขาก็เพิ่งสั่งเช็คบิลเสร็จพอดิบพอดี
.
ในรถขากลับทำไมมันถึงได้เงียบนักวะเขาเองก็ไม่เข้าใจปอ ทั้งๆที่ขามาแคปมันเป็นคนขับไม่ได้พูดอะไรสักคำ ขากลับเขาทำหน้าที่ขับแต่บรรยากาศด้านหลังนี่หนักอึ้งจนขนาดคนสวยช่างคุยอย่างคุณบียังต้องนั่งนิ่งๆเงียบๆ
ก็เพราะว่าสายตาเจ้านายเขา หลังจากที่รู้ว่าแคปมันกลับไปก่อนแล้ว แทบจะกรีดเนื้อคนมองให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆได้เลยน่ะสิ
“ขอบคุณมากนะคะเอส ไว้บีจะโทรบอกพี่เกรซให้ว่าเอสดูแลบีดีมากๆคืนนี้บีขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไว้บีจะโทรหานะ”
ไม่มีคำตอบรับอะไรจากปากเจ้านายของเขา ปอรีบเคลื่อนรถออกไปอย่างไว คนอารมณ์กรุ่นหน้าตายิ่งกว่ายักษ์มาร นั่งเงียบหน้าตึงแผ่ออร่าทมิฬตั้งแต่ออกมาจากงานนั่นแล้ว
“ทำไมเพื่อนมึงถึงกลับไปก่อน”
ปอสะดุ้งโหยง ไม่นึกว่าจะได้ยินคำถาม
“เห็นบอกว่าเหนื่อยแล้วก็ง่วงนอนครับ” พูดตอบเสร็จแทบจะกัดลิ้นตัวเอง ไม่รู้ล่ะว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่ตอนที่แคปกลับมาจากห้องน้ำก็ผลุนผลันออกไปแบบนั้นมันน่าสงสัยอยู่
“...............” เอสฟังแล้วก็เงียบไป ปอจึงขับรถมาเรื่อย ๆ จนมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ รถเทียบจอดลงมีนายแมนคนดูแลรถของบ้านรัชชาวิ่งเข้ามารับรถต่อ ขณะที่เอสเดินหน้าเครียดเข้าบ้านไปแล้ว
“นายอารมณ์ไม่ดีเหรอครับคุณปอ”
“อืม” ปอพยักหน้าเบา ๆ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินไปเปิดรถคันเล็กของตัวเองที่มาจอดทิ้งเอาไว้ตอนมาเปลี่ยนเป็นลีมูซีนเมื่อตอนเย็น แมนรีบยื่นกุญแจส่งให้ พร้อมฉีกยิ้ม
“ผมล้างรถให้คุณปอด้วยครับ ขัดเงาใหม่เอี่ยมเลย”
ปอตบหลังบอกขอบใจจากนั้นค่อยขับรถของตัวเองออกมาจากบ้านเจ้านาย
ดึกแล้ว...ไม่รู้ป่านนี้แคปมันจะทำอะไรอยู่ที่ไหน...
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 03-01-2016 20:14:09
https://www.youtube.com/v/WpyfrixXBqU
เสียงเพลงช้าซึ้งๆจากผับเล็กใต้โรงแรมใหญ่คลอเคลียท่วงทำนองอบอุ่นทว่าชวนให้วาบหวามไปกับอารมณ์เศร้าบนซึ้ง ก้อนน้ำแข็งในแก้วเหล้าสีเหลืองอำพันละลายตกลงมาจนชนกับอีกก้อนที่อยู่ก้นแก้ว ผู้ชายหนึ่งคนนั่งปล่อยอารมณ์อยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์สั่งเติมแอลกอฮอล์ในแก้วซ้ำแล้วซ้ำอีก
ดึกแล้ว...ใช่แคปรู้
สมควรมาเมาอยู่ ณ ตรงนี้ไหม....ไม่ อันนี้แคปก็รู้อีก
แต่แล้วจะทำไงได้ หลังจากเดินดุ่ม ๆ ออกมาจากโรงแรมนั่นจะเรียกแท็กซี่ให้ขับไปส่งที่ตึกไพร์มก็ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานไอ้เจ้าแบงค์ จะกลับไปรอที่ห้องมันก่อนใจก็ยังร่ำๆไม่อยากจะกลับ อารมณ์ไม่คงที่ คุกรุ่นแบบนี้มีทางเดียวต้องหาอะไรดื่ม
แน่นอนเหล้ามันทำร้ายตับแต่ไม่ทำร้ายหัวใจครับผม แคปจึงเลือกที่จะเดินย้อนกลับไปแล้วลงลิฟต์อีกฝั่งเข้าชั้นใต้ดิน พอจะรู้อยู่บ้างผับนั่งดื่มกินที่ชั้นใต้ดินของโรงแรมนี้ค่อนข้างปลอดภัย เพลงเพราะ ซึ้งเศร้าสัส ที่สำคัญบริการดีหากเมาหนักก็เปิดห้องนอนแม่งบนโรงแรมเลยนี่แหละ ไม่ต้องกวนใคร
แคปปล่อยมือที่คีบบุหรี่ค้างอยู่ที่จานเขี่ย มองดูเถ้าบุหรี่ร่วงตกลงไปข้างในนั้นทีล่ะนิดๆ
“พักนิดนึงก่อนไหมครับ คุณดื่มติดๆกันแบบนี้ไม่ค่อยดีนะ”
คนฟังเหลือบตาขึ้นมองบาร์เทนเดอร์หนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ ที่นี่มีบาร์เทนเดอร์สามคนที่ยืนเทคแคร์แขก หนึ่งในนั้นคือคนที่รับผิดชอบแก้วเหล้าของเขาและเป็นคนพูดประโยคชวนหงุดหงิดนั่น เขาจับแก้วขึ้นมากระดกที่เดียวหมด จากนั้นวางลงเสียงดังแล้วเลื่อนแรง ๆ ไปด้านหน้าบอกขอเติมอีก เน้นย้ำว่าให้เติมลงมาอีก เติมเรื่อย ๆ อย่าได้หยุดจนกว่าเขาจะหลับ
หลับไปจะได้ลืม
ดื่มให้หลับ
หลับแล้วก็จำอะไรไม่ได้ ไม่อยากนึกถึงเรื่องบ้าบอที่ตีกันวุ่นวายในหัวตอนนี้อีกต่อไปแล้ว
ขอแค่วันนี้ ดื่มเพื่อให้ลืมๆมันไป ลืม...ลืม...ลืม...ลืมหน้าไอ้ตัวใจร้าย ลืมไปให้หมด
“ขออีก เติมมา” ดวงตาหวานฉ่ำเพราะฤทธิ์จากสุรา กับเสียงแตกระแหง แดกเหล้าทีไรเสียงแม่งใหญ่กว่าเดิมทุกทีไม่รู้เป็นอะไร
“ถ้าอย่างนั้นผมจะผสมให้อ่อนลงอีกนิดนะครับ”
ชายหนุ่มบอกอย่างสุภาพ ดึงแก้วใบเก่ามาเติมผสมลงไปให้อีก ด้วยจรรยาบรรณในอาชีพ สาบานได้ว่าเขาเคยเจอคนลักษณะนี้มานักต่อนัก ดื่มให้หนัก ดื่มให้หลับ หลับให้ลืม ในเมื่อลูกค้าอยากจะเมาให้ลืมเขาเองก็มีหน้าที่ซัพพอร์ตความต้องการแบบนั้น แต่ทว่า กับลูกค้าที่เขาถูกชะตาด้วยในบางราย คำว่าศีลธรรมมันก็ค้ำคออยู่ เป็นนักชงเหล้าก็จริง แต่อยากให้ดื่มเพื่อผ่อนคลายมากกว่าดื่มเพื่อทำร้ายตัวเอง
“ตามใจนายเถอะ ชงมาให้เร็วหน่อยก็แล้วกัน”
เสียงแคปแหบพร่า ยิ่งดึกเขายิ่งเมา ลุกไปเข้าห้องน้ำสามสี่รอบแล้วกลับมานั่งที่เดิมก็ง่วงนอนขึ้นมา
“ขอผ้าเย็นที”
“ผมฉีกให้นะครับ” ผ้าเย็นถูกยื่นส่งให้ หน้าตาคนดื่มค่อยสดชื่นขึ้นนิดๆ แต่ทว่าหลังจากนั้นก็กลับฟุบหน้าลงที่เคาน์เตอร์อีก พนักงานเหลือบตามองอย่างชั่งใจ ถ้าหลับคือต้องให้ฝ่ายจัดการลูกค้ามาพาขึ้นไปนอน แต่ตอนนี้น่าจะยังไม่จำเป็นเพราะอีกฝ่ายกลับล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้ว
“กี่โมงแล้ววะเนี่ย ไอ้แบงค์แม่งเลิกงานแล้วหรือยัง..” แคปพึมพำทั้งที่ฟุบหน้าหรี่ตาอยู่กับแสงของหน้าจอโทรศัพท์ ตีหนึ่งสิบนาทีแบงค์มันน่าจะเลิกงานแล้วนี่หว่า เขาไล่มือไปตามหมายเลขเลื่อนหาไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ หรี่ตาด้วยความเมามาย สุดท้ายไม่รู้ว่าตัวเองกดโทรออกไปที่ของไอ้ตัวใจร้ายได้อย่างไร....
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือแผดลั่นขึ้นพร้อมๆกับตัวเครื่องสั่นครืดๆ เรียกให้คนที่นอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มนวมสีขาวผืนใหญ่ขยับตัวสอดมือควานหาต้นตอของเสียง เอสพลิกตัวกลับมาทันทีที่มองเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากใครเบอร์นี้เป็นเบอร์ของแคปที่ได้มาจากปอ ทว่าเจ้าของเบอร์ไม่เคยใช้โทรหาเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ฮัลโหล” เอสเสยผมขึ้น
(...................)
ทางนั้นกลับเงียบ
“ฮัลโหล”
เสียงทุ้มกรอกลงไปอีกครั้ง ทว่ายังไร้เสียงโต้ตอบกลับมาอีกเช่นเดิม เขานิ่งไปพักเพื่อรอ
โทรมาทำไม โทรแล้วไม่พูด
ในที่สุดเขาตัดสายวาง
ข่มตานอน บอกตัวเองไม่ให้สนใจ
กำลังจะผล็อยหลับ เสียงครืดคราดปนกับเสียงเรียกเข้าแผดลั่นขึ้นมาอีก เอสลืมตาจ้องที่หน้าจอในมือที่กำโทรศัพท์เอาไว้อยู่
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เขาขยับตัวลุกขึ้นมาอิงหัวเตียงไว้ เสยผมที่ปรกหน้าขึ้นไปอีกรอบ
“ฮัลโหล”
(.........................)
เงียบ....เงียบอีกแล้ว โทรมาแล้วไม่พูดเอากับมันสิให้ตาย ตีหนึ่งกว่าแบบนี้ไม่หลับไม่นอนไปอยู่ที่ไหนกัน พอลองเงี่ยหูฟังเสียงจากปลายสายให้ดี ๆ ได้ยินแต่เสียงเพลงหวานซึ้งแว่วมาจากที่ไกล ๆ เสียงจอแจของคนคล้ายอยู่ในสถานที่อโคจรที่ไหนสักแห่ง เมื่อฟังให้แน่ชัดเอสถึงกับข่มกรามครางในลำคอ กดเสียงต่ำๆ เย็นเฉียบ
“มีธุระอะไร”
(........................)
“ไม่พูดใช่ไหม”
(.......................)
“รู้รึเปล่าว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว”
(......................)
“แคป”
(......................)
“ไม่พูดกูวาง”
(.....................)
-ติ๊ด-
ปัง!!
เสียงฝ่ามือตบลงที่เคาน์เตอร์ดังลั่นขึ้นมา คนเมาก็ยังเป็นคนเมา จะกดโทรหาไอ้แบงค์ให้มารับ นิ้วมือไม่รักดีไม่รู้เลื่อนไปจิ้มไอ้เบอร์คนใจร้ายได้ยังไง
บ้าเอ๊ย!!
บ้าชะมัด!!!
โทรครั้งที่สองก็เบอร์มันอีก
ใครว่ากูอยากโทรล่ะ ใครว่ากูสนมึงล่ะ ใครว่ากูคิดถึงมึงล่ะห๊ะ เชิญเทคแคร์ผู้หญิงให้พอใจ เทคแคร์เหี้ยไรของมึงให้หมดทุกคนไปเลยนะ กูไม่สนโว๊ยยย! ไม่สนบอกเลย!! มึงอยากไปไงมาไงคุยกับใครเทคแคร์ใครเหมาะสมเหี้ยไรกับใครเรื่องของมึงเลย กูไม่สน!! กูไม่รักมึงแล้ว!!!กูไม่ง้อแล้ว!!!! กูไม่สนใจมึงแล้ว!!!!
กดโทรครั้งที่สามก็เสือกโทรหามันอีก
สัส...กูเซ็งตัวเอง
(เลิกเล่นได้แล้ว)
“...................”
(ไม่พูดอีกใช่ไหม กูวางคราวนี้ไม่รับอีกแล้วนะ)
-ติ๊ด-
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอกูพูดก่อนสิมึงค่อยวาง เล่นพูดจบแล้ววางเลยให้โอกาสกูพูดมั่งไรมั่งวุ๊ยยย คนยิ่งเมาสติสตังก็ไม่ครบ กว่ากูจะเรียบเรียงคำพูดได้บ้าชะมัดมึงตัดสายกูกี่ครั้งแล้วบ้าที่สุด จะตีสองแบบนี้แม่งคงหลับไปอีกแล้วแน่ ๆ ทำไงดีวะ
ช่างแม่ง
โทรหาไอ้แบงค์เด็กเลวให้มารับเลยก็ดี
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ทำไมคราวนี้นานจังวะ
แคปหัวเสีย
ตวัดสายตาใส่บาร์เทนเดอร์ที่ยืนขัดแก้วไม่รู้เรื่องรู้ราว
.
ขณะที่ฝั่งคฤหาสน์หรูของรัชชา เสียงโทรศัพท์มือถือแผดลั่นขึ้นเป็นรอบที่สี่ เอสเอามือดันบานประตูตู้เสื้อผ้าพับปิด เขาก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวพลางติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนอก จวนจะตีสองแบบนี้ใครจะนึกว่าต้องมายืนแต่งตัวอยู่อีก คว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่สั่นครืดคราดอยู่บนเตียงขึ้นมากดรับด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบดุดัน “เลิกเล่นได้แล้วแคป”
(ไอ้เหี้ยแบงค์มารับกูหน่อย!)
คนรับสายกัดฟันกรอด พูดตอบด้วยน้ำเสียงโคตรเย็นที่ข่มความโกรธเอาไว้ “ดื่มอยู่ที่ไหนน่ะ ไอ้ขี้เมา”
(ฮ่ะๆๆ เออกูเมามึงรู้ได้ไงเนี่ย โรงแรมไรวะกูกะลืม อ้อ โรงแรมXXX ผับใต้ดินนะมึง เร็วเข้าเดี๋ยวเขาปิดก่อน งานดีเจมึงเสร็จเรียบร้อยแล้วดิ..)
โทรศัพท์ถูกโยนไว้ที่เตียงเจ้าของห้องคว้ายีนส์มาสวมเป็นชิ้นสุดท้ายก่อนหยิบทุกอย่างที่จำเป็นเดินลิ่ว ๆ ลงจากห้องมา
“คุณเอสจะออกไปหรือครับ” แมนหน้าตาตื่นพอรู้ว่าเจ้านายจะใช้รถ ตีหนึ่งกว่า ๆ มีโทรศัพท์เรียกตัวเขาบอกให้เตรียมรถไว้เมื่อสักครู่ แมนตั้งตัวเกือบไม่ทัน ยิ่งพอเห็นคนสั่งเดินหน้าตาหงุดหงิดออกมาเขายิ่งต้องรีบบริการทุกอย่างโดยด่วน
“มึงขึ้นไปเอาคูเปอร์ลงมานอนกับมึงด้วย”
“คะ...คูเปอร์!?” คนถูกสั่งทวนคำถามหน้าตาตื่นๆ
“มีปัญหาอะไร”
“ปะ...เปล่าครับ” คูเปอร์มันเคยนอนที่ชั้นล่างกับเขาด้วยเหรอวะ ยิ่งเรือนด้านหลังด้วยอีก
“หลีกทาง จะยืนขวางรถกูอีกนานไหม” เอสกดกระจกชะโงกออกมาด่า แมนสะดุ้งรีบหลบ รถสปอร์ตเปิดประทุนสีบรอนเงินเลี้ยวขวับหายวับออกไปแทบไม่เห็นฝุ่นจากไฟท้าย แมนยกมือขึ้นเกาหัว พยายามทวนคำสั่งที่ได้ยินมา พอคิดว่าตัวเองอาจจะฟังบางอย่างผิดพลาด คุณแม่บ้านก็จูงเจ้าคูเปอร์ออกมายืนยันด้วยตัวเอง
“นอนกับพี่แมนนะครับคูเปอร์คนเก่ง”
“โฮ่ง!” เจ้าหมาเห่ารับคำ มันทำหน้างอแงนิดหน่อยอาจเพราะง่วงนอนแล้วถูกปลุกกลางดึก อย่างไรก็ดีคูเปอร์ยอมให้แมนรับเชือกจูงจากคุณแม่บ้าน มันเดินมายืนข้าง ๆ นายแมน
“เจ้านายจะพาใครมาเหรอครับป้า” เพราะถึงขนาดให้คูเปอร์ลงมาอยู่ข้างล่าง คงต้องพาใครสักคนมาค้างที่ห้องแน่ ๆ ยังไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้แม้แต่ครั้งเดียวนะ เท่าที่แมนนึกได้
“ไม่รู้สิ แต่บอกไว้ว่าจะพาเพื่อนมาค้าง นี่คงออกไปรับ”
“ต้องเป็นคนสำคัญแน่ ๆเลย” ไม่งั้นเจ้าคูเปอร์ไม่ระเห็จลงมาแบบนี้
ใครวะ..สำคัญกว่าคูเปอร์สุดรักสุดสวาทของนาย
.
.
ปัง!
แคปเตะประตูห้องน้ำไปหนึ่งที จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาหนักหน่วง วันนี้เขาตบโต๊ะเตะข้าวของไปกี่ครั้งแล้วนึกไม่ออก รู้ตัวว่าตัวเอาเมาแบบมากๆขนาดเดินยังเซ ถ้าหากคนที่โทรหาไม่ยอมมารับให้ทันเวลาที่นี่ปิดทำการรับรองได้ว่าเขาได้เปิดห้องด้านบนนอนแบบจริงแท้แน่ๆร้อยเปอร์เซ็นต์
แคปเดินเซๆหลบหลีกโต๊ะต่าง ๆ มาจนถึงที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์ของตัวเอง เขาฟุบหน้าลงแนบกับพื้นบาร์เย็น ๆ แก้วเหล้าที่ดื่มจนหมดวางอยู่ข้าง ๆ แต่แคปไม่มีแก่ใจจะกินต่ออีกแล้ว
ง่วงนอนความรู้สึกเดียวในตอนนี้ของเขา หากแต่บาร์เทนเดอร์กลับส่งค็อกเทลสีอ่อนเลื่อนมาให้ แคปเงยหน้ามองเพราะเขาไม่ได้สั่ง บาร์เทนเดอร์หนุ่มยิ้มให้อย่างสุภาพ
“แก้วนี้ผมเลี้ยงคุณครับ สมนาคุณจากบาร์เรา”
“ทำไมถึงใจดี” ว่าจบคว้ามายกดื่มรวดเดียวจบ
ลื่นคอกว่าเหล้าขมๆเยอะ แต่แบบนี้ไม่มันส์ ขืนดื่มแบบนี้ตั้งแต่ต้นคงไม่เมา ไม่เมาก็ไม่กล้า ไม่กล้าก็คงไม่ได้โทร และถ้าไม่ได้โทรก็คงไม่มีโอกาส หึหึ แม้จะเป็นโอกาสที่ได้มาด้วยวิธีการผิดๆแกมโกงไปหน่อยแต่การที่มีเหล้าอยู่ในปากแล้วกลั้นใจพูดชื่อไอ้เด็กแบงค์ออกไปเพื่อให้คนฟังปลายสายรีบเหยียบรถมารับ นั่นก็คงพอจะลดหย่อนความผิดบาปในใจ อยากจะพิสูจน์ อยากจะรู้ว่ายังแคร์กันอยู่ไหม อยากจะอะไรหลายๆอย่างวู๊วว เมาจนคิดอะไรไม่ออก ปวดหัวฉิบหาย
“เดี๋ยวร้านจะปิดแล้วนะครับ ผมคิดว่าคุณคงขับรถกลับไม่ไหว ถ้าไงก็เปิดห้องพักที่ชั้นบนเถอะครับ สะดวกและปลอดภัย ไว้ใจทางโรงแรมได้ครับ”
บริกรที่นี่ก็ดี๊ดี แคปเงยหน้าขึ้นมองตายืดตาเยิ้ม กำลังจะอ้าปากบอกเหตุผลที่ยังนั่งฟุบอยู่ตรงนี้หากแต่เสียงทุ้มต่ำน่ากลัวดังขึ้นเหนือศีรษะ แคปรีบเงยหน้าขึ้นดู
“เขาสั่งเช็คบิลหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับนาย”
“งั้นกูจะพากลับเลย”
“ผมไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนของนาย เดี๋ยวผมพยุงช่วยครับ”
“ถอยออกไป”
น้ำเสียงเย็นเฉียบเด็ดขาดที่แคปจับใจความได้มาจากไอ้คนใจร้ายที่กำลังหิ้วปีกเขาพาดลำคอมันไว้อยู่ หึหึ แผนแคปสำเร็จหากแต่เขาเมามายจนแทบจะเดินไม่ไหว อะไรๆช่างไม่ได้ดั่งใจเซไปซวนมา พอหันไปสบตาคนที่กำลังพาตัวเองเดินก็เจอมันจ้องจดเหมือนจะฉีกเนื้อกินแคปรีบหันหน้าหนีทันที น้ำเสียงเหยียดต่ำครางกระหึ่มอยู่ในคอของอีกฝ่าย เขาไม่อยากจะสนหรอก รู้ตัวอีกทีก็ถูกจับยัดเข้าในรถเก๋งคันงามของมันนั่นแหละแคปถึงค่อยเอนตัวลงที่เบาะแล้วหลับตาลงแบบดี ๆ
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่ได้นั่งอยู่ที่ตรงนี้ข้าง ๆ กัน วันเวลาที่เคยเงียบเหงาทรมาน บัดนี้เป็นเพียงอดีตที่ห่างไกลแล้ว
กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าคมคายของคนขับ เขากำลังนึกย้อนไปถึงช่วงระยะเวลาหนึ่งในอดีต...ช่วงที่เคยรักกัน
ช่วงที่มันยังรักเขาอยู่
----เจ็บ----
“ไอ้ขี้เมา จะเมาไปถึงไหน”
ตุ่บ!
ร่างสูงโปร่งถูกโยนลงที่เตียงใหญ่ ตะลึงตั้งแต่รถจอดจนถูกมันลากลงมาจากนั้นหิ้วคอขึ้นบันได ไปไงมาไงถึงมาจบลงที่เตียงไม่รู้
“เบามือหน่อยสิวะไอ้เหี้ย กูเจ็บเป็นนะสัส” ลืมตัวว่าต้องพูดจาอ่อนหวาน อารามเมาโพล่งคำหยาบที่คุ้นเคยออกมา แคปทำหน้าไม่ถูกพอนึกได้ว่าลืมตัวไป “มึงพากูเข้าบ้านมึงอ่อ อนุญาตให้นอนที่นี่ได้??”
แคปขยี้ตา มองเห็นคนที่พามายืนปลดกระดุมอยู่ที่ปลายเตียง ร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อออกจากนั้นตามด้วยกระดุมกางเกงยีนส์เปิดอ้าค้างไว้ก่อนจะเข้ามาฉุดตัวเขาให้ลุกขึ้นแล้วปลดกระดุมเสื้อนอกออกหมดเช่นกัน
“นี่มึง?” แคปเสียงยานคาง เอสก็แค่มองแต่ไม่ได้โต้ตอบ เขากระชากเสื้อแคปออกให้เหลือแค่ท่อนบนที่เปลือยเปล่า ก่อนจะผลักให้นอนลงแล้วเดินหายเข้าไปหยิบผ้าชุบน้ำออกมา
“กูไม่อยากเช็ดให้มึงเลยให้ตาย”
ถึงจะพูดจาโหดร้ายแบบนั้น น้ำเสียงแข็งกระด้างขนาดนั้น แต่ไม่รู้ทำไมการกระทำถึงได้อ่อนโยนนัก ทุกๆสัมผัสที่ผ้าเปียกชื้นลากผ่านไปถึง มันอ่อนโยนวาบหวามราวกับกลัวว่าผิวบอบบางของแคปจะสัมผัสถึงความเจ็บ
มันคงไม่เคยเช็ดตัวให้ใคร แคปสรุปเอาได้แบบนี้
“พอแล้ว กูหนาว”
เอสหยุดมือก่อนโยนผ้าไว้ที่โต๊ะหัวเตียง ดวงตาคมกริบมองหน้าคนขี้เมานิ่ง แคปผู้ซึ่งรู้ว่ากำลังถูกจ้องค่อยช่อนสายตาขึ้นดู
อะไรวะ อย่ามองกูต่อว่าแบบนั้นสิ ผู้ชายที่ไหนเขาก็เมาได้กันทั้งนั้นอ่ะ ทำอย่างกับตัวเองไม่เคยเมา
“จะไปไหน” แคปร้องถามขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายจู่ ๆ ลุกขึ้นคว้าหมอนหนึ่งใบจะเดินออกไป เอสชะงัก
“มึงนอนอยู่นี่แหละ กูจะไปนอนห้องอื่น”
“ทำไม”
“ไม่ทำไมทั้งนั้น”
“กูถามว่าทำไม!” แคปกระชากเสียงใส่ ไม่เพียงเท่านั้น เขาลุกขึ้นวิ่งเข้าหาแล้วดึงแขนมันอย่างแรงเหวี่ยงไอ้คนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวให้ล้มลงมาบนเตียงนอนพร้อมกัน แคปพลิกตัวขึ้นคร่อมกักมันไว้ใต้ร่างเขาในทันที
สองคนจ้องหน้ากันแน่นิ่ง
“ไม่ให้ไป” ถ้อยคำเอาแต่ใจที่เอ่ยออกแทบไม่ได้ยินเสียง ทว่าแคปก็มั่นใจว่าคนข้างล่างจะอ่านริมฝากเขาได้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยถ้อยคำมากมาย หัวใจที่สื่อความหมายเรียงร้อยเป็นข้อความหากแต่ไม่รู้จะส่งสารอย่างไรนอกเสียจากถ่ายทอดออกมาผ่านดวงตาสองคู่ที่ตรึงกันและกันไว้ ณ ตอนนี้
ช่องว่างห้าปีต้องถมสักเท่าไหร่จึงจะเต็ม แคปคว้าเอามือฝ่ามือใหญ่ของคนใต้ร่างขึ้นมาแนบเข้ากับหัวใจของตัวเขาเองแล้วเอ่ยเสียงทุ้มพร่า
“มันเต้นดังไหมมึงว่า..”
“.................” เอสนอนนิ่ง แคปจึงแนบมือมันให้แน่นยิ่งขึ้นอีก
“รู้ไหมว่าทำไมมันถึงเต้นแรงได้ขนาดนี้”
“..................”
“เพราะว่ามันตื่นเต้น ตื่นเต้นที่ได้ใกล้ชิดกับมึง” อย่าใจร้ายกับกูนักเลย.....กูเสียใจ
“................”
“อย่าเย็นชา”
“...............”
“อย่าใจร้าย”
“...............”
“อย่าเล่นตัว”
“..............”
“อย่าทรมานหัวใจกู”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ก้มลงมา”
“??!!??”
“ก้มลงมาหากู”
“??!!??”
“ก้มอีก”
ราวกับเข็มนาฬิกาหยุดนิ่ง แคปที่กำลังอึ้งกับเสียงสั่งพร่าทุ้ม ทว่าร่างกายกลับค่อย ๆ โน้มต่ำลงไปราวถูกดึงดูด เลื่อนต่ำลงจนใบหูเกือบแนบชิดกับริมฝีปากคมที่ขยับเอื้อนเอ่ยถ้อยคำกระซิบ ที่ทำให้หัวใจดวงเล็กของหนุ่มชาวสวนจมดิ่งลงไปในห้วงเหวดำมืดที่ยากเกินจะปีนป่ายขึ้นมาถึงปากทางได้อีกต่อไปแล้ว...
“จะเจ็ดสิบหรือยี่สิบ ก็รักมึงเหมือนเดิม.....ไม่เปลี่ยนแปลง”
♪ ♬ ...So baby now
Take me into your loving arms
Kiss me under the light of a thousand stars
Place your head on my beating heart
I’m thinking out loud
That maybe we found love right where we are... ♪ ♫ ♩ ♬
Take me into your loving arms
Kiss me under the light of a thousand stars
Place your head on my beating heart
I’m thinking out loud
That maybe we found love right where we are... ♪ ♫ ♩ ♬
(Cr. Thinking Out Loud/Ed Sheeran)
Tbc.
เพลงนี้เป็นเพลงโปรด...จบได้ฉึบฉับมากค่ะตอนนี้>< ขอโทษอีกครั้งที่หายหัวไปนานนะ ตอนนี้มายาวมากอีกเช่นเคยค่อยๆทยอยเข้ามาอ่านก็ได้นะคะ ที่ไม่ได้ลงให้ไม่ใช่อะไรนะ ยังไม่เสร็จ คือถ้าเสร็จไม่มีกั๊กค่ะเทให้หมดเลย ช่วงนี้มินไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะก่อนสิ้นปีคือเร่งมากทั้งสอบทั้งนิยายตีกันมั่วไปหมด
สำหรับบทนี้บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าให้อารมณ์แบบไหนอย่างไร ต้องขอสารภาพเลยว่าในแต่ล่ะตอนมินไม่เคยอ่านนิยายตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบแบบดีๆสักครั้งเลย เพราะมันยาวเกินไปอ่านแล้วหลับไปก่อนทุกที T__T เพราะงั้นภาพรวมมุมมองของมินจะไม่ค่อยดี ไม่ครอบคลุม ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดออกทะเลอยากให้แก้ไขบอกกันได้เลยนะคะ
ขอบคุณที่คิดถึงกัน ขอบคุณสำหรับทุกๆพรปีใหม่ ขอบคุณที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้อ่านแก้เหงา ช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยค่ะ :mew1:
ปล.1 ตกลงคืนนี้เขาจะได้กันมะ??
ปล.2 ตอนหน้ารออีกนะจ๊ะ//เบื่อยัยนักเขียนคนนี้จริงๆ.......แต่ก็รอ หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 03-01-2016 20:21:52
และแล้ววันนี้ก็มา รอคอยมาตลอด
#เอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 03-01-2016 20:22:43
แต่พอใกล้ได้เวลามันรู้สึกจักจี้หัวใจแปลกๆจะมารึยังน้าา มาไหมวันนี้ อะไรอย่างงี้รักมากเรื่องนี้มอบให้ทั้งตัวทั้งใจเลย ชอบตอนแคปหึง555สงสารก็สงสารตลกด้วย ไม่อยากให้ดีกันไว(จะโดนตื๊บไหม) กลัวจบเร็วอิอิ สู้ๆนะคะทั้งเรื่องเรียนเรื่องสอบ
ปล.รวมเล่มเถอะน้าอยากเก็บมาก
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 03-01-2016 20:23:00
ขอตัวไปอ่านพี่เอส น้อง คาปู ให้หายคิดถึงก่อน ขอบคุณนะคะ ยาวสมการรอคอยม๊ากกก :hao6: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-01-2016 20:24:35
ขอให้เรื่องนี้จบภายในปีนี้. ฮ่าๆๆๆ. ถ้าได้ก็ดีนะคะ
เราสงสารแคปมากๆเลยค่ะ. ปวดหัวใจจัง
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-01-2016 20:28:47
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 03-01-2016 20:34:13
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 03-01-2016 20:37:55
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 03-01-2016 20:41:56
แล้วก็แวบไปอ่านก่อน :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 03-01-2016 20:46:57
เริ่มหัวข้อโดย: Jitsupa_milk ที่ 03-01-2016 20:52:52
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 03-01-2016 20:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 03-01-2016 21:05:11
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 03-01-2016 21:19:10
แต่ความเป็นจริงเรื่องฐานะทางสังคมมันก็ทำให้คิดมาก แคปต้องให้กำลังใจตัวเองเยอะๆนะ
แต่ๆๆๆๆๆ เอสส่งกำลังใจให้แล้วนี่นา จะอีกกี่ปีมีเพียงแคปคนเดียว :o8:
ปล.1คืนนี้ยังไม่ได้กันไม่เป็นไร แค่นอนกอดกันก็ฟินแล้ว
ปล.2 ตั้งใจรอตอนต่อไป เป็นแฟนคลับเอส แคป สตอรงมากกก
สวัสดีปีใหม่น้องมินด้วยจ้า สุขภาพแข็งแรงนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 03-01-2016 21:20:59
ยาววววววสะใจเหมือนเคยเลยอ่ะ
ในที่สุดดดดดด
อดใจรอแทบไม่ไหวเลยยยยย
คืนนี้เค้าจะได้กันไหมอ่ะ
สงสารแคปมากมายยยย
เอสใจอ่อนซักทีเถอะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 03-01-2016 21:25:26
เป็นนิยายที่คุ้มค่าแก่การรออ่ะ ยังไงเราก็จะรอออ
เริ่มหัวข้อโดย: Junla2015 ที่ 03-01-2016 21:27:10
หายไปนานมากหลายวันเลนคิดถึงมากๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 03-01-2016 21:28:34
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 03-01-2016 21:31:22
เจ็บปวด โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
สงสารแคปจังเลยยยยย บางทีก็คิดว่าแคปง้อมากไปมั้ยอะ #ทีมแคป :m8:
คุณเอสผู้สูงศักดิ์ จะทำร้ายแคปไปถึงไหน พี่เจ็บแทนแคปเหลือเกิน อย่าให้ถึงทีของแคปนะ! แต่กว่าจะถึงวันนั้น ... :เฮ้อ:
อันนี้สงสัยอะค่ะ “จะเจ็ดสิบหรือยี่สิบ ก็รักมึงเหมือนเดิม.....ไม่เปลี่ยนแปลง” ทำไมต้อง 70/20 ด้วยอะ? :m29:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 03-01-2016 21:34:04
เจ้าใจเอส แต่บางทีนางก็เยอะเกิน แงๆๆๆ :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 03-01-2016 21:35:48
แต่ว่ามันค้างงง ค้างจังเลยค่ะ โอ๊ยยยย
อิหนูแคปมันร้ายมากอะเจ้านาย 5555
อยากอ่านต่อแล้วทำไงดี ฮือออ
รีบๆมาต่อนะคะ จะมารอทุกวันเลย 55555
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 03-01-2016 21:40:31
สงสารแบงค์ รออยู่ข้างๆ 5 ปี รออย่างไร้ความหวัง ก็ยังรอ
สงสารแคปความต่างของสังคม กับคอนเน็คชั่นสาวๆของเอส
สงสารเอส ที่ถูกทิ้งไว้ลำพัง ทั้งรัก ทั้งคิดถึง แต่ก็ยังฟอร์มจัด
เมื่อไหร่จะมีความสุขกันซะที !!! กลับมาคบ กลับมารักกันได้แล้ว โอ้ยๆ รอต่อปายยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 03-01-2016 21:53:47
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 03-01-2016 21:55:24
ไว้ก่อนนน เด่วกลับมาอ่านน๊าา :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 03-01-2016 21:55:40
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 03-01-2016 22:06:35
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 03-01-2016 22:11:56
รอมานานมากแต่ก็ยาวสมใจ...ถึงแม้ว่าจะจบให้อยากอ่านต่อ งื้อๆๆๆ เอสแคป รักพวกแกอ่ะ~ :hao5:
ตอนนี้แอบจี๊ดแทนแคป :m16: คนรุมล้อมเยอะเหลือเกิ๊น คนขี้หึงแบบแคปจะทำไงล่ะ เราบอกเลยว่ายากมากอ่ะจะทำใจให้คนที่รักอี๊อ๋อคนอื่น ถึงแม้จะมีเหตุผลพันแปดอ่ะกูก็มโนได้ล้านแปดเหมือนกัน ไม่อาวๆ แล้วก็ ปรบมือรัวๆให้กับแคป :katai2-1: เอสเอ้ยเอ้งเคยตกอยู่หลุมไหนเอ้งก็อยู่หลุมนั้นล่ะหว้าแค่รอเจ้าของกลับมา ด๊อกแด็กๆ
เชียร์สุดๆ อ่ะ ..รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ!
:pig4: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-01-2016 22:19:40
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 03-01-2016 22:20:55
ตอนนี้คนอ่านอ่านแล้วสงสารทั้งแคปและเอส
เอสรักฝังใจ ทั้งรักทั้งเจ็บ อยากได้แคปคืนมา แต่ก็คงต้องขอทดสอบแคปให้รู้จักโลกของเอสให้ดีก่อน เผื่อให้ความรักครั้งนี้ยืนยาว
แคปที่ยังรัก และพยายามโตขึ้นในด้านความรัก คงต้องเจอบททดสอบความรักของวัยผู้ใหญ่จากเอสอีกหลายครั้งแน่ ทั้งบททดสอบในเรื่องของ หน้าที่และสังคมที่เอสอาศัยอยู่ และครั้งหน้าคงเป็นบททดสอบเรื่องครอบครัวของเอส หวังว่าแคปคงผ่านไปได้ด้วยดี เอาใจช่วยทั้งแคปและเอสนะ
ปล. ตอนนี้รักปอที่เป็นสะพานเชื่อมให้คนอ่านได้รู้จักด้านของเอสและแคปในสายตาคนใกล้ชิด โดยเฉพาะด้านของเอส ทำให้คนอ่านไม่โกรธเอสเลยที่ทำเหมือนแกล้งแคป เอสและแคปต่างมีรักที่มั่นคง รอแค่เวลาที่เหมาะสม รักนั้นจะคืนกลับมาอยู่ด้วยกัน
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 03-01-2016 22:22:18
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 03-01-2016 22:24:41
ไม่ใช่ว่าโทรมาขัดจังหวะนะ
หรือไม่คาปูเมาหลับไม่รู้เรื่อง o22
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 03-01-2016 22:30:46
รู้สึกปวดใจไปกับแคป
สงสารและก็เห็นใจทั้งคู่
แต่ก็แอบคิดนะคะ ว่าเอสเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง เป็นธรรมดาที่ต้องเข้าสังคมไปเจอผู้คนหลากหลายทั้งชายหญิง
และถ้ากลับมาคืนดีกันแล้ว แคปจะอดทนไม่หึงจนหน้ามืดได้อย่างไร
ทางเดียวที่แก้ได้ก็คือเอสคงต้องรักแคปมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เย็นชากับคนอื่นอย่างถึงที่สุด แต่ถ้าเป็นคนที่ต้องมีผลประโยชน์ร่วมกันก็เย็นชาไม่ได้อีก
โอ้ย เครียดดดด :ling3:
สู้ค่ะ ยังไงก็ต้องกลับมาอยู่ด้วยกันอีกให้ได้ ไม่สนเหตุผลอื่นแล้วค่ะ :n1:
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 03-01-2016 22:35:24
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 03-01-2016 22:46:21
เริ่มหัวข้อโดย: VitamiN ที่ 03-01-2016 22:50:40
คนอ่านหน่วงใจจจจ
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 03-01-2016 22:52:16
รอมินมินนะ...คราวนี้มาเร็วๆเทอญ รอจนใจจะขาดดดดสักเดือนละสามครั้งก็ยังดี...กระซิกๆ
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 03-01-2016 22:57:15
ตอนจบนี่ทำเราตัวแตกเลย ลอย ฟินนนนนนน
หวังว่าแคปคงจำได้นะ ไม่ใช่แบบ อ้าวเมา หลับ เห้ยยยย 55555
หลังจากนี้จะมีซัมติงกันมั้ยน้า ลุ้นๆ (;___;
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 03-01-2016 23:01:41
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-01-2016 23:06:02
ขอบคุณที่ตอนนั้นแบงค์ยังไม่เลิกงาน
ทำให้แคปไปพึ่งของเมา
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 03-01-2016 23:08:36
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 03-01-2016 23:28:17
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 03-01-2016 23:31:56
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 03-01-2016 23:32:47
เริ่มหัวข้อโดย: Myrtle ที่ 03-01-2016 23:52:31
เมื่อไหร่เอสจะเลิกใจร้ายซักที สงสารคาปูง่าาาาาา :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 04-01-2016 00:11:54
เอสจ๋าอีกสักสองสามตอนค่อยยกโทษให้แคปเถอะนะ
หมั่นไส้ๆ //รักเอสเสมอ จุ๊บๆ
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 04-01-2016 00:12:53
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-01-2016 00:16:38
แคปลดความอ้วนใหญ่เลย น่ารักเนอะ จริงจังมาก เพื่อนอาร์ช่วยขัดตัวอีก เด็ดค่ะ
พ่อโก้กับอาฟี่น่ารักอ่ะ จิ้น สงสารแบงค์แต่ก็นะ เขาคู่กันแล้วอ่า
ปรบมือให้พระเอก นางไปบอกเลิกคู่หมั้น แต่ก็มียัยสวยมาทิ่มแทงใจแคปอีก
นางหึง นางเมา แต่นางก็ยังร้ายนะ 5555 โทรหาถูกคนด้วย ชอบตอนโถมกอดบอกไม่ให้ไป
อยากได้อะไรอยากพูดอะไรพูดเลยแคป ตอนนี้เอสหลุดหลายตอนมาก เหนื่อยเนอะกลั้นยิ้ม
ตอนหน้าตื่นมานางจะจำได้ไหมที่เขาบอกรักไปจนเจ็ดสิบ คนขี้เมาขี้ยั่วเอ๊ย
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 04-01-2016 00:37:10
สงสารที่สุด ต้องหลบไปร้องไห้ยาวเลย อ่านต่อไม่ไหว ㅠㅠㅠㅠ
แผนเมาแล้วโทรเรียกได้ผลมากนะ งื้อออออ
ดีใจที่เอสพูดออกมาซะที ว่ายังรักเหมือนเดิม ㅠㅠㅠㅠㅠ
คนอ่านเรื่องนี้ต้องสตรองแค่ไหน อ่านจุใจมากแต่ค้างมาก แงงงงง
แต่รอได้ค่ะ สู้ๆนะคะไรท์เตอร์
ตอนหน้า จงได้กันๆๆๆๆ สาธุ
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 04-01-2016 00:37:35
คือนี่หวั่นใจตลอดนะคะเรื่องประเด็นแฟนเก่าเนี่ย และแล้วพี่เกรซนางก็มีเอี่ยวจนได้
ทั้งๆที่เราทีมเอสตลอด แต่ตอนนี้คือมีฟีลแบบอยากให้คาปูยอมแพ้ไปซะ ถอดใจไปซะ คือแบบสงสารอะ
ประเด็นทางสังคมมันก็น่าเครียดจริงๆนะ เพราะมันก็ยากในการปรับตัวมากจริงๆ คือต่างกันเกิ๊น เราเป็นแคปเราก็คงเครียดมาก
ยิ่งตอนที่ปอพูดกับแคปเรื่องให้ทำใจยอมรับเกี่ยวกับสังคมของเอสนี่เราน้ำตาซึมแทนเลยอะฉากนั้น รู้สึกว่าเจ็บแต่ต้องอดทนมากๆประหนึ่งว่าตัวเองเป็นแคป
แถมนี่ยังจะมีประเด็นยัยพี่เกรซเพิ่มมาอีก แต่ละเรื่องนี่ล้วนแล้วแต่ชวนให้ท้อทั้งนั้นเลยค่ะ คนอ่านอย่างอิฉันยังรู้สึกท้อเลยค๊า
แล้วคนประสบอย่างคาปูนี่จะขนาดไหน ประเด็นพี่เกรซนี่เราขอให้เอสทำให้ชัดเจนและอย่าให้ยืดเยื้อนะ เคลียร์ให้ไวที่สุดค่ะ
ที่จริงเราก็มั่นใจนะว่าเอสรักแคป แต่จากความสำคัญของยัยรักแรกที่คุณมินปูมามันชวนให้เราหวั่นใจแทนจริงๆค่ะ ตอนนี้คือหน่วงไปอีก
ป.ล. ขอบคุณที่มาต่อค่ะ สวัสดีปีใหม่นะคะคุณมิน ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: RAKDEK_KA ที่ 04-01-2016 00:41:56
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 04-01-2016 00:46:47
ในที่สุดเอสก็เลิกเล่นตัวแล้ว แคปเกือบไม่ทนแล้ว เป็นเราก็นอยด์นะ รู้สึกแตกต่างกันมากเกินไป
เกรซ? แฟนคนแรกของเอสป่ะ? กลัวจัง ไม่ได้กลัวใจเอสนะ แต่กลัวอ่ะ กลัวใจคุณมิน ฮึกกกกก อย่าทำร้ายแคปเราน้าาาา
ตอนนี้เราหลายอารมณ์มาก นอยด์ หน่วง ยิ้มมมมมม ยิ่งตอนสุดท้ายนะ อ่านจบแล้วก็ยังนั่งยิ้มอ่ะ เหมือนคนบ้าเลย
แต่ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: จงได้กัน ได้กัน ได้กัน ถือเป็นการกระชับความสัมพันธ์หลังจากห่างหายกันไปนาน กิกิ
ขอบคุณมากๆที่มาต่อนะคะ เรารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ เฝ้าเตียงเลยทีเดียว !! :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 04-01-2016 01:08:45
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 04-01-2016 01:12:23
เริ่มหัวข้อโดย: Pingiess ที่ 04-01-2016 01:12:42
สงสารแคปอ่ะ คือเป็นใครก็เจ็บป่ะ แฟนตัวเองอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ถึงแม้ว่าจะมีหรือไม่มีอะไรก็คิดมากอ่ะ ก็หึง
ก็"ผัวแคปอ่ะ" ใช่ป่ะ
แต่สุดท้ายนางก็มีเล่ห์เหลี่ยมนะจ๊ะแคปปปป เอสใจอ่อนสักทีเถอะนะ
อยากเห็นโมเม้นหวานๆแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 04-01-2016 01:23:34
เริ่มหัวข้อโดย: mamheejom ที่ 04-01-2016 01:27:27
เอสแคปก็ดีนะ (กล้าพูด 55) แต่เค้าเมนฟี่โก้มาก twin จะ incest อยู่แล้วเนี่ยยยยย
โอยยยย วิดพื้นบนเตียงนี่ มีคนนอนอยู่ใต้ตัวตอนวิดด้วยอ้ะป่าวววววววว :katai1:
สวัสดีปีใหม่ไรต์ด้วยนะคะ o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 04-01-2016 01:37:55
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 04-01-2016 02:57:44
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 04-01-2016 03:33:24
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-01-2016 04:30:43
ไม่สงสารแบงค์นะ แบงค์เป็นคนที่น่าเบื่อพอกับน้องสาวหาคู่ให้สองพี่น้องเถอะจะได้ไม่ต้องเรัยกร้องแต้จะเป็นคนนสำคัญซะที
ปอกับอาร์ยังเป็นเพื่อนที่น่ารักของแคคปเสมอ ความรักของสามคนนี้เหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เหมือนพี่น้องกัน เหมือนแคปเป็นน้องคนเล็กที่พี่ๆรักและคอยตูแลปลื้มกับความสัมพนธ์ที่อบอุ่นนี้
ฟินอาฟี่กับเฮียโก้ ทุกตอนเลย
คูเปอร์ตอนหน้าจะได้เจอแคปไหม
รอตอนต่อไปนะคะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้มีความสุขนะคะทุกๆคน
เริ่มหัวข้อโดย: j4c9y ที่ 04-01-2016 06:52:17
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 04-01-2016 10:37:54
แคปปปปป นางใช้มารยาราชินีคคคคคคคเคะ 5555 นางฟอร์มเมาโทรหาเอสแล้วแกล้งว่าเป็นโทรหาแบงค์ (ศัตรูหัวใจหมายเลข1 ของเอสเลย555) แหมๆๆๆ มันก็ต้องมีเช็คเรตติ้งบ้าง ไรบ้างอ่ะเนอะ เป็นไงล่ะ มารับอย่างเร็วแสงเลยยย อะคึอะคึ :-[
เขาเข้าห้องกันล้าววววว ถามว่าเขาจะได้กันไหม? 95%คนอ่านตอบเหมือนกัน #ปูเสื่อ เตรียมทิชชู่พร้อม รอ! :haun4:
#เอสเทอร์ รักมาก รักไม่เปลี่ยนแปลง แต่อยากให้แคปได้รู้บ้างว่า 5 ปีที่ผ่านมาเอสทรมานแค่ไหน #เธอเก่งที่ทำให้ฉันเริ่มต้นกับใครใหม่ ไม่ได้สักที
# คาปู เพราะยังเด็ก เพราะตัดสินใจเลือกครอบครัว ยอมหันหลัง ทิ้งหัวใจของตัวเองและใครบางคน แล้วเดินจากมา วันนี้รู้แล้วว่าสิ่งที่ทิ้งไปมีค่าแค่ไหน? เลือกแล้วที่จะสู้เพื่อให้ได้5 ปีที่หายไป กลับมา
เม้นซะยาวเลย จะบอกว่าเราชอบนิยายเรื่องนี้มาก ตามมินไปอ่านทุกเรื่องในบล๊อค นิยายมินสื่อสารอารมณ์ได้ดี ลื่นไหล อ่านแล้วแปร๊บบในใจแทบทุกตอน (จริงนะ) อินสุดๆ ถึงจะรอนาน :hao5: แต่ก็คุ้มค่าที่รอทุกครั้ง ขอบคุณค่ะมินนี่ สำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้ #รักเอสแคป #มินนี่FC
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 04-01-2016 10:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 04-01-2016 11:37:31
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 04-01-2016 14:09:56
สวัสดีปีใหม่นะคะ
เอส อย่าใจร้ายมากนักดิ ก็รู้ว่าทรมานมากมาโดยตลอด แคปเองก็เจ็บปวดเหมือนกันนั้นแหล่ะ ไม่อยากให้ดราม่าบ่อยเลย สงสารใจแคป เอส แบงค์ รวมถึงเราด้วย แต่แผนการตอนหลังนี้ แคปปปปปปปป แกมันร้าย ขี้อ่อยนะเราอ่ะ ไม่เป็นไร เพื่อให้เอสมาเป็นสามีแกอีกครั้ง อ่อยต่อไปเอาใจช่วย ฮ่าๆๆๆๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบที่สุดเลย ยังไงก็รอน้าาาาาาาาาาา
อ่านซ้ำไปซ้ำมา พอเห็นว่าอัพนะ นี่แทบกรี๊ดเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
จงได้กัน จงได้กัน จงได้กัน จงได้กันนนนนนนนน เย้ๆ :haun4: :pighaun: :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-01-2016 14:27:07
เริ่มหัวข้อโดย: mylittle ที่ 04-01-2016 18:23:59
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-01-2016 18:53:19
แต่ในที่สุดเอสก็ยอมพูกซินะ เล่นตัวอย่ตั้งนานน
ลุ้นตอนต่อไป ขอให้เค้าได้กัน ขอให้เอสแคปได้กันนนรัวๆๆ >//<
เริ่มหัวข้อโดย: basza2x ที่ 04-01-2016 19:21:05
เริ่มหัวข้อโดย: godofhill ที่ 04-01-2016 20:12:49
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 04-01-2016 20:18:38
อ่านตอนนี้บอกเลยหมั่นไส้แคปมากในใจนี่แบบ "ผัว" "ผัวกูหล่อ" แบบเต็มปากเต็มคำต่างจากเมื่อก่อนมากกก นี่ถ้าพูดออกมาให้เอสได้ยินนะเอสนี่ไปไหนไม่รอดหนักกว่าเดิมแน่ๆ
แถมแคปนี่ยังแอบร้ายนะนั่นโทรหาเค้าแล้วพูดชื่อแบงค์ แผนนี้คือคิดมาดีแล้วสินะสำเร็จด้วย เอสก็หึงหน้ามืดต้องรีบไปรับเลยนะ แถมยังบอกรักอีก ตึงๆมาทั้งตอนมาตายตอนท้ายนี่แหละ สิ่งที่กลัวคือแคปตื่นมาจะจำไม่ได้อ่ะดิ แต่คิดว่าแคปมีสตินะ
แอบกังวลกับเกรซบี ถ้าจำไม่ผิดเกรซนี่รักแรกเอสใช่มั้ยจะมาก่อดราม่าอะไรหรือเปล่า เอสก็คนใหญ่คนโตยังไงก็ต้องติดต่อธุรกิจกับคนนั้นนี้แคปนี่ตามหึงหน้ามืดแน่ๆ :katai1:
อยากให้ตอนต่อไปมาไวๆเราจะรอคุณมินอย่างตั้งใจ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 04-01-2016 20:21:24
อยากอ่านตอนต่อไปใจจิขาดรอนๆๆๆๆๆๆ :katai4:
เอสรักของเค้ามากจริงๆ ทั้งให้เข้าห้องนอนที่ห้องทำงาน ทั้งเอาแคปกลับมานอนที่บ้าน :-[
ใจอ่อนได้แล้วพ่อเอ๊ย แคปถอดใจแล้วเห็นม๊ายยยยยย :hao5:
ขอให้พัฒนาไปในทางที่ดีน๊าาาา ภาวนาเลย สงสารทั้งคู่มานานมากแล้วอ่า
ตอนนี้รำคาญแบงค์มากเลย ตัดใจได้แล้วน๊า กลัวเจ้าแบงค์มันจับแคปปล้ำซะจริ๊ง แคปอย่าไปคอนโดแบงค์มันนะเว้ย
ดีแล้วที่เอสไปรับเมียกลับบ้านเอง น่าเอ็นดูมากที่ฝากน้องคูเปอร์ไปนอนกะแมน แต่จะน่าเอ็นดูกว่านี้มากมาย ถ้าเอสเอาแคปกลับมาบ้านแล้วเจอเจ้าคูเปอร์นอนในห้อง อร๊ายยย แค่คิดก็ยิ้มแก้มปริแล้วอ๊าาา อยากให้แม่ลูกเค้าได้เจอกันเร็วๆจัง
ตอนหน้าขอให้แคปตื่นมาแล้วเจอเจ้าคูเปอร์ลูกรักน๊าาาา รับรองเอสใจอ่อน น้ำตาปริ่มแน่นอนเลย อิอิ
อ๋อยยยย ใจเรามโนตอนต่อไปไกลมากล๊าวววววว เค้าจะได้กันไหมมมมมมมมม ฮืออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 04-01-2016 20:51:48
ลงตอนยาวววว ดีจัง
:z2:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 04-01-2016 21:06:14
***มีตอนที่ 31 ลงไว้เมื่อวานนี้นะคะ ใครยังไม่ได้อ่านก็กดที่หน้า 98 เลยค่ะ***
(ร้อยหน้าแล้ววุ๊ยยยยยยยยย ร้อยหน้าแล้วค่าาาาา ยาวนานมากมาย ยาวนานข้ามปี 555555 ได้เขียนสเปฯจนได้)
Special
“โก้ มาดูนี่..” เสียงทุ้มๆจากคนที่นั่งเล่นคอมอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างห้องพี่ชาย คืนนี้ฟี่สวมชุดนอนขายาวลายกระต่ายบันนี่ เป็นชุดที่โก้สั่งซื้อมาใส่คู่กันจากเวปดิสนีย์ชื่อดัง
“อะไร” คนถูกเรียกวางนิตยสารอ่านเล่นลงก่อนหยิบชมพู่ที่หั่นเป็นชิ้นๆเรียบร้อยลุกจากหน้าเตียงแล้วเดินมานั่งลงที่พนักวางแขนบนเก้าอี้ตัวเดียวกับน้องชายฝาแฝด
วงแขนใหญ่ของฟี่ตวัดกอดเอวเขาเอาไว้กันตก ใบหน้าคมคายเงยหน้ามองดูโก้ซึ่งกำลังจดจ้องอยู่ที่หน้าจอเครื่อง ปากเล็กๆเคี้ยวชมพู่ที่ชอบทานก่อนนอนอยู่เสมอ
“สวยว่ะ ที่ไหนอ่ะ” โก้หันมาถาม
“มัลดีฟส์ ไปไหม”
“หืม?”
“ไปกันแค่สองคนนะ เดี๋ยวช่วงปลายเดือนหน้าได้วันหยุดยาวมาอีกอาทิตย์นึง อยากพามึงไป”
“ก็อยากไปอยู่หรอก แต่ห่วงลูกว่ะ คาปูจะอยู่กับเจ้าอาร์ได้ไงแค่สองคน เต้ก็ไม่อยู่ด้วย”
“เดี๋ยวกูให้เต้มันลาพักร้อนมา ปีที่แล้วเห็นว่ายังไม่ได้ใช้เลยวันพัก ช่วงนั้นน่าจะลาได้อยู่นะ”
“เอาจริงดิมึงอ่ะ พูดจริงเหรอ”
“กูเคยพูดเล่น? ไม่เคยโกหกมึงด้วย”
“งั้นตามใจเถอะ มึงหาวันที่ว่างมาก็แล้วกัน”
“ยอมไปด้วยจริงนะครับ” ฟี่เงยหน้าอ้อน แสดงสีหน้าในแบบที่คนอื่นๆไม่มีวันจะได้เห็นเด็ดขาด เขากระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีก รู้เลยว่าช่วงนี้โก้อ้วนขึ้นราวสองกิโลแน่ๆ เอวตันเชียว แต่เขาไม่ทักหรอก กอดแบบมีเนื้อมีหนังช่วงหน้าหนาวมันอุ่นดี
“อืม ตั้งแต่วุ่นอยู่กับงานที่ไร่กูไม่ค่อยได้ออกไปเสาะหาเมล็ดกาแฟสายพันธุ์ใหม่ๆมาสะสมเลย บางทีที่ดัลดิฟส์อาจจะมีก็ได้ เพราะงั้นจะยอมไปด้วย”
“โห ที่ยอมไปด้วยเพราะจะไปหากาแฟดีๆเหรอเนี่ย”
“เปล่านะ นั่นน่ะไม่ใช่เหตุผลหลักหรอก กูอยากไปด้วยจริงๆ ไปกับมึง”
“ขอบคุณครับโก้”
ปลายจมูกโด่งยื่นขึ้นมาจะเฉียดเอาพวงแก้มนุ่ม โก้ตีผั๊วะต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนึ่งทีพร้อมกับทำหน้าดุส่งเสียงปราม “อย่าเล่น”
“ไม่ได้เล่นสักหน่อย”
“นี่แหละที่เรียกว่าเล่น ปล่อยเอวกูเลย เดี๋ยวนี้นะฟี่”
น้องชายฝาแฝดยอมจำนน อมยิ้มมองพี่ชายที่อยู่ในชุดนอนกระต่ายบันนี่เหมือนกันเป๊ะเดินทอดน่องไปนั่งลงข้างเตียง จากนั้นหยิบหนังสือที่อ่านค้างอยู่มาอ่านต่อ
เวลาผ่านไปได้สักครู่ ฟี่ปิดเครื่อง พร้อมชาร์ตแบตโทรศัพท์อะไรเสร็จเรียบร้อย เขาเดินเข้าไปดึงมือโก้ให้ลุกขึ้น คนนั่งอยู่ที่พื้นเพียงแค่เงยหน้ามองก็รู้แล้วว่าถึงเวลาต้องเข้าไปแปรงฟันพร้อมกัน
“ขยับเข้าไปดิ กูนอนด้วย” หลังจากดับไฟเสร็จเรียบก็มีปัญหากันอีก
“ทำไมไม่รู้จักนอนห้องตัวเองล่ะเนี่ย” โก้ขยับเข้าไปด้านใน ฟี่เอนตัวลงนอนข้าง ๆ ผ้าห่มนวมผืนหนาถูกเขาดึงขึ้นมาจนชิดหน้าอกของโก้
“หนาวไหม”
โก้ส่ายหัวบอกไม่หนาว เขาหลับตาลง มือใหญ่ของฟี่เสยผมที่หน้าผากขึ้นไปให้ “อื้อออ ไม่ให้ทำ” โก้ครางงึมงำแต่ไม่ยอมหลบ ฟี่จึงหัวเราะแบบไร้เสียง ก่อนจะขยับชิดเข้าไปนอนดีๆแล้วกอดเอวพี่ชายไว้แบบทุกครั้งที่เคยทำ
เช้าวันต่อมาฟี่โดนปลุกตั้งแต่เช้า หัวยุ่งลุกขึ้นมานั่งทำหน้างอแง โก้โยนผ้าเช็ดตัวส่งให้แล้วไล่ให้ไปอาบน้ำ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จจะให้ขับรถพาเข้าเมือง
“เข้าไปทำไมวะ” โก้มองหน้าคนหลับตาถามงัวเงีย เขาเดินไปผลักหน้าต่างให้เปิดกว้างขึ้นไปอีก ลมเย็นๆพัดโกรกชายผ้าม่านสีครีมผ่านเข้ามาถึงด้านใน อากาศหอมสดชื่นจากดินชื้นๆในไร่ชวนให้ใจเย็น
“ไปธนาคาร เจ้าแคปไม่อยู่ต้องเอาเงินเข้าไปฝากให้ลูก แล้วจะไปต่ออายุสลากด้วยครบกำหนดแล้ว” ฟี่พยักหน้าพลางลุกขึ้นยืนทั้งที่ยังหลับตา โดนโซซัดโซเซเข้าไปสวมกอดเอวด้านหลังพี่ชายฝาแฝดไว้ตรงหน้าต่าง เขาวางคางลงที่ลาดไหล่ของโก้ ปากก็ขยับบ่นพึมพำ “กูยังง่วงอยู่นี่”
“เอองั้นมึงอยู่บ้านนะ กูจะออกไปกับพายเดี๋ยวปิดร้านเอาไว้”
“ไม่เอาเหอะ”
พอบอกว่าจะออกไปกับพายเอง ฟี่เสียงแข็งขึ้นมารีบลืมตาตื่น พุ่งออกไปที่ห้องอาบน้ำแบบที่ไม่ต้องไล่ โก้ได้แต่ยืนส่ายหัวเก็บเตียงพับผ้าห่มไว้ให้ ใช้เวลาไม่นานสองพี่น้องมานั่งทานข้าวเช้าด้วยกัน
“กูชอบข้าวผัดห่อไข่” ฟี่ว่าพลางรวบช้อนลง เขาทานอิ่มก่อน โก้เองก็กำลังจะหมดจานเช่นกัน
“ก็รู้ว่าชอบเลยทำไว้ให้น่ะสิ อ่ะนี่น้ำ”
“ไม่ใช่ข้าวผัดห่อไข่ของใครก็ได้แต่ต้องเป็นไข่ของมึงคนเดียว”
“มึงนี่น้าฟี่ นิสัยแก้ไม่หาย” ไข่ของกูอะไรกัน พูดจา
“นิสัยดีใช่มะ”
โก้มองหน้าหล่อๆนั่นสุดจะระอารู้ว่าน้องชายยึดติดกับตัวเขาเองจนน่าหมั่นไส้ ฟี่น่ะถ้าให้เลือกอะไรสุดท้ายแล้วจะยอมทำเพื่อเขาเสมอตั้งแต่เด็กๆ รู้ว่ารักมาก ห่วงมาก รวมถึงหวงมากนั่นก็ด้วย เขาถอนหายใจเบาๆหนึ่งครั้งก่อนถอดแว่นสายตากรอบบางออกแล้วยื่นหน้าเข้าไปจ้องใกล้ๆ แกล้งทำตาโตใส่ ฟี่หัวเราะแล้วบีบแก้มกลมเล่น
“อย่าบีบแรงกูเจ็บ”
“ชอบหน้ามึงเวลาเจ็บอ่ะ”
“โรคจิตใช่ไหมมึงน่ะ”
“อืมคิดว่านิดๆนั่นแหละ”
คนฟังค้อนปะหลับปะเหลือก ก่อนที่โก้จะชวนให้เขาลุกขึ้นถึงเวลาต้องออกไปทำธุระกันได้แล้ว
ธนาคารเช้าวันศุกร์แบบนี้ทำไมคนยังเยอะเหมือนวันจันทร์ ฟี่ไม่อยากเข้าไปนั่งรอด้านในเขาจึงยืนสูบบุหรี่รออยู่ข้างๆรถแทน มองนั่นมองนี่เพลินจนเวลาผ่านไปได้สักพักโก้ก็ยังไม่ออกมาเขาจึงค่อยเดินขึ้นไปตาม
“เสร็จยัง” อารมณ์เสียสุดๆเมื่อเห็นว่าโก้กำลังยืนคุยอยู่กับใคร ผู้หญิงคนที่เขาเห็นแทบทุกครั้งที่กลับไร่ จำหน้าได้แม่นเชียวล่ะ ลูกค้าประจำที่ร้านของโก้
ถามว่าสวยไหมเหรอ?
ไม่รู้สิ เขาไม่นิยามคำว่าสวยในหัวสมองเลยสักครั้ง ผู้หญิงก็งั้นๆ สวยสุดก็แม่เขาล่ะมั้งนะ นอกนั้นเฉยๆ
“ผมไปก่อนนะครับ” โก้หันไปโค้งบอกลาเธอ เธอส่งยิ้มหวานฉ่ำให้ทั้งพี่ทั้งน้อง แต่คนอย่างฟี่ไม่สนใจตอบรับอะไรด้วยหรอก เขาก็แค่คว้าแขนเล็กของโก้ไว้แล้วดึงให้ออกไปจากธนาคารเลยในทันที
“อะไรเล่ามันเจ็บเนี่ย รอนานจนอารมณ์เสียหรือไง”
“เออ ปล่อยกูรอนานแต่มึงยังไปยืนยิ้มคุยกับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ”
“นั่นลูกค้ากูอ่ะ เขานิสัยดีนะไปอุดหนุนบ่อยเลย เจอกันเลยต้องทัก”
“เขาเล็งมึงรู้บ้างหรือเปล่า”
“บ้าหรือไงใครจะไปเล็ง กูน่ะพ่อหม้ายเรือพ่วงตั้งสองลำ แถมโตๆกันไปหมดแล้ว มึงคิดว่าใครเขาจะมาคิดแบบนั้นกับกูอยู่หรือไงวะ”
“แค่มองหน้าก็รู้แล้ว” ฟี่หงุดหงิดสุด ขับรถวันนี้ทำไมรู้สึกร้อน บ้าจริงๆรถก็เยอะถนนอะไรไม่รู้วู๊วว เริ่มคิดไปคิดมาชักพาลไปหมด
“เขาชอบมึงน่ะสิยังไม่รู้ตัวอีก ที่มาซื้อกาแฟที่ร้านเกือบทุกวันเพราะหวังจะได้เห็นหน้ามึง แล้วเมื่อกี้ที่คุยกันก็ถามถึงแต่มึงเหอะ กูก็แค่กลัวเขาจะเสียใจ เลยตอบๆไปเท่านั้นล่ะ”
“ชอบกูจริงเหรอ ไม่ได้ชอบมึงนะ”
“เออสิวะ กูจะไปโกหกมึงทำเพื่อ”
“ค่อยยังชั่วหน่อย” ถนนเริ่มดีขึ้นแล้ว รถติดก็ชั่งมัน ชิลลลล
“อะไรของมึง”
โก้ส่ายหัวกับความเจ้าอารมณ์ของน้องชาย ฟี่จึงยื่นมือเข้ามาขยี้ลงที่หัวเล็กแล้วโยกเบา ๆเป็นการบอกขอโทษกลาย ๆ คนถูกทำจึงคว้ามือใหญ่ลงมาแล้วทำท่าจะกัด ฟี่ยัดเข้าปากบอกให้กัดเลยตอนนั้นโก้เหวี่ยงออกทันที ไม่ตื่นเต้นเลยให้ตาย
“แวะที่ไหนอีกไหมวะ” คนขับหันมาถาม
“อยากกินอะไรหรือเปล่าตอนเย็นน่ะ แวะตลาดกันมะ”
“เดินตลาดเหรอ” ตลาดสดเนี่ยนะ
“อืม ผิดเหรอวะ” โก้หันไปถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นน้องชายทำหน้าผิดสีติดแววกังวล
“ไม่ค่อยอยากไปอ่ะ”
“เออๆๆกูเข้าใจโทษที งั้นเราไปซุปเปอร์แทน” เขาลืมนึกไป ฟี่ไม่ค่อยชอบไปในสถานที่ๆคนเยอะๆ ชีวิตค่อนข้างลึกลับและเป็นส่วนตัว ผู้คนจะเจอได้ก็ต่อเมื่อฟี่ทำงานพลางตัวเป็นบุคคลในอาชีพอื่นๆ หากแต่ในชีวิตจริงแล้ว น้องชายเขาแทบจะไม่เคยโผล่หน้าไปที่ไหนอีกเลย อันที่จริงส่วนหนึ่งเป็นเพราะหน้าตาแบบนั้นของพวกเขาด้วย
“ที่ไหน ท็อปนะ” ฟี่หันมาถาม โก้พยักหน้ารัวๆ รถเลี้ยวเข้าชั้นใต้ดินห้างใหญ่สุดในเมืองระยอง สองหนุ่มหล่อที่ใบหน้าต่างกับอายุลิบลับเดินตามกันเข้าไปที่ซุปเปอร์
โก้มองเห็นตัวเองในกระจกหลังจากเดินผ่านประตูกันมา
“มึงว่าพวกเราเหมือนปิศาจหรือเปล่าวะฟี่”
“ปิศาจอะไรของมึง”
“ก็อายุของพวกเรากับใบหน้ารูปร่างของพวกเราอ่ะ”
“ไม่เหมือนหรอก ไม่มีปิศาจที่ไหนหล่อได้ขนาดนี้” ฟี่กดเสียงให้หล่อ โก้ถึงขนาดอยากจะโก่งคออ้วก
“อย่ามาทำเก็กหน่อยเลย” เห็นหน้าตัวเองจนเบื่อจะแย่แล้ว ไม่รู้แบบนี้เรียกหล่อตรงไหน
“พูดจริงนะนั่น” ฟี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นเขาเดินไปเอารถเข็น เข็นตามพี่ชายที่เลือกหยิบของใช้ไปเรื่อย ๆ
“กินอันนี้ไหม มึงไม่ค่อยกินผักเลย ลองกินผักชนิดนี้ดู ถ้าชอบเดี๋ยวกูจะปลูกไว้ที่ไร่วันหลังจะได้ตัดจากต้นสดๆไปเลย ของเราเองไม่ต้องกลัวเพราะกูไม่ฉีดยาแน่นอน”
“เอาสิ”
“กินแน่ๆนะ” โก้หยิบผักขึ้นมาแล้วหันถาม ฟี่พยักหน้า
“ถ้ามึงปลูกกูก็กิน”
“ให้คาปูปลูก รายนั้นมือเย็นปลูกผักปลูกหญ้าเก่ง”
“คาปูปลูกกูไม่กิน ต้องโกโก้ปลูกกูถึงจะกิน”
“ทั้งปีว่ะมึงอ่ะ”
“ก็แล้วทำไมอ่ะ” พูดจบแล้วก็อมยิ้ม โก้มองตาเขียวปั๊ด เขาเกลียดคำนี้ของฟี่ที่สุด คำๆนี้มักจะถูกฟี่พูดขึ้นมาทุกครั้งที่ดื้อดึงจะเอาหรือจะทำในสิ่งที่โก้กำลังจะตำหนิ ว่าไม่ได้ด้วยนะ เพราะถ้าขัดใจก็จะพูดต่ออีกว่า ก็แล้วทำไม???
นั่นล่ะ
“โอเคกูปลูก”
“ปลูกเยอะๆ ปลูกเมลอนด้วย”
“เมลอนจะปลูกเป็นได้ยังไง เดี๋ยวให้คาปูลองปลูกดูก็แล้วกัน”
“เอาเมลอนเขียวนะ ไม่เอาสีเหลือง”
“เรื่องมากว่ะฟี่ไหนว่าไม่ชอบหวาน รู้หรือเปล่าเมลอนเขียวหวานกว่าเมลอนสีทองนะ” หวานจนปวดหัวเลย
“เหรอ ไม่รู้อ่ะ กูชอบกินสีเขียว สีเสื้อทหาร”
บ้าไปแล้ว! โก้ถลึงตาใส่ คนถูกมองก็แค่ยักไหล่ เข็นรถไปยืนยิ้มอยู่แถว ๆ เชลฟ์เมลอน เขาผายมือทำหน้าตาหล่อๆบอกให้พี่ชายมาเลือก ขนาดพนักงานสาวยังอดอมยิ้มไม่ได้ ช้อปปิ้งกันเสร็จโก้ยืนรอจ่ายตังค์ขณะที่ฟี่แยกไปดูหนังสือที่ชั้นด้านหน้าเคาน์เตอร์ สักพักก็เข็นรถออกมา
“ได้ยัง มึงซื้อหนังสือ?”
ฟี่เอารถมาเข็นให้เอง เขาพยักหน้าแล้วโยนถุงหนังสือที่ซื้อมาเข้าใส่ในรถ “ซื้อให้หมา”
“หมาไหนของมึง” โก้แอบเปิดถุงออกดูถึงกับยิ้มหวานฉ่ำแล้วพยักหน้าหงึกๆ
หนังสือนางสาวดอกไม้กับนายกล้วยไข่เป็นอะไรที่แคปชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก ลูกชายเขาถึงขั้นคลั่งและสะสม ขณะที่อีกเล่มเป็นหนังสือหนูหิ่นอินเตอร์ อันนี้เต้เองก็สะสมแข่งกับน้องชายเช่นกัน ในห้องแต่ละคนมีชั้นการ์ตูนพวกนี้อยู่คนล่ะสองชั้นเลยทีเดียว
ไม่อยากจะเชื่อ ฟี่มันจะใจดีซื้อของไร้สาระให้หลาน
“กูซื้อบ่อยเหอะ อย่ามาล้อน่า”
“ครับๆพี่โก้ไม่ล้อน้องฟี่ครับผม” เขาสองคนเดินออกมาถึงรถ ฟี่ล็อคคอโก้เข้ามาแล้วกดหัวเล็กจนจมอกกว้าง ๆ ของเขา จากนั้นแกล้งขยี้เล่น โก้ดิ้นจนแว่นเกือบหลุด “อื้อออ อย่าทำกูฟี่”
“อยากมาล้อกูดีนักคอยดูนะคืนนี้จะกอดให้หายใจไม่ออกไปเลย”
“กูไม่ให้มึงเข้าห้องหรอก ไปนอนห้องตัวเองเลย” โก้ย่นจมูก
“คิดว่าจะรอดไหมล่ะครับโก้ หื้ม....”
บนรถขากลับโทรศัพท์ฟี่สั่นดังขึ้นมา คนขับหยิบเอามาดูก่อนตัดสินใจกดตัดสายทิ้ง
“ใคร?” พี่ชายหันถาม
“ผู้หญิง”
“อ้าวแล้วทำไม...”
“ขี้เกียจรับ”
โก้คว้าเอาเบอร์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์ที่ไม่ได้เม็มขนาดนั้นยังอุตส่าห์รู้อีกว่าเป็นผู้หญิง
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ฉิบหาย มือถือเกือบหล่น กำลังดูอยู่เสือกร้องดังขึ้นมาโก้ตกใจรีบยื่นส่งให้เจ้าของเครื่องมัน
“ไม่เอาไม่รับ กดตัดสายไป”
“ก็รับสักหน่อย เบอร์นี้เขียนว่าหมวดครีม”
ฟี่หันไปมองหน้าก่อนคว้าเอามือถือตัวเองมากดรับสาย น่าจะคุยเรื่องงานหรืออะไรสักอย่างแค่ครู่เดียวเท่านั้นฟี่ก็ขอตัวเลี่ยงวางสายลงไป
“ครีมเขาทำงานอยู่ที่กองอาวุธของค่ายฯ กูเบิกของกับเขาบ่อย วันก่อนก็ยังเจอกัน”
“มึงชอบเขาเหรอ” โก้ถามขึ้นเรียบๆ ฟี่หันขวับเอารถเข้าจอดข้างทางเลยทันที
“ชอบอะไร”
“ก็กูเพิ่งจะเคยเห็นมึงพูดถึงผู้หญิงนี่” ผู้หญิงที่ทำงาน นี่เป็นครั้งแรกที่ฟี่พูดเรื่องแบบนี้ให้เขาฟังเลยก็ว่าได้
“จะไปชอบได้ยังไง หมวดครีมเขามีลูกมีเต้าไปสามคนแล้ว นั่นเมียลูกน้องกู” ถึงไม่มีลูกใครจะไปชอบล่ะ คนอย่างเขาไม่เคยคิดชอบผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้นน่ะ
“อ้าวใครจะไปรู้ จู่ๆพูดถึงผู้หญิงขึ้นมา กูก็นึกว่าจะได้น้องสะใภ้แน่ๆแล้ว”
“น้องสะใภ้บ้าอะไร กูไม่แต่งงานกูบอกมึงมากี่ปีแล้ว” บอกมาตั้งแต่จำความได้ บอกว่าจะแต่งงานกับมึงไง ทำเป็นมาลืม
จู่ๆโก้หัวเราะขึ้นมา เขาขำหนักมากจนเอามือกุมท้องหัวเราะตัวงอ ฟี่ค่อยเคลื่อนรถขับต่อไป
“ขำอะไรนักหนาเดี๋ยวก็หายใจไม่ทันหรอก อยากให้กูผายปอดมึงบนรถหรือไง”
“เปล่าๆๆๆ” โก้โบกมือบอกเปล่า เขาแก้มแดงปลั่งจนฟี่อดไม่ได้ต้องเอามือมาบิด โดนทุบไปแรงๆหนึ่งที
“เจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” โก้ประท้วง
“ก็มึงหัวเราะอะไรล่ะ”
“กูกำลังนึกไง เมื่อก่อนตอนเป็นเด็กกูยังจำได้เลยนะ มึงบอกกูว่าจะไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น เจ้าสาวของมึงมีแค่คนเดียวเท่านั้นก็คือกู ช่วงนั้นเราสองคนเพิ่งจะอยู่ปอสองเอง มึงจำได้มะ”
“เออแล้วมันน่าขำตรงไหน”
“โหฟี่ ใครเขาเคยทำแบบมึงกันเล่า มึงไม่ขำเลยจริงดิ”
“ไม่เห็นจะขำ กูออกจะจริงจัง”
“ตอนนั้นอ่ะน?”
“อืม ตั้งแต่ตอนนั้นน่ะแหละ”
สองคนหันมองหน้ากันแล้วพ่นขำออกมา กว่ารถจะขับถึงบ้านไม่รู้ว่าฟี่อ้อมไปทางชายหาดแล้วกมาออกตลาดผลไม้ได้อย่างไร
“กลับบ้านเลยมึง วันนี้เที่ยวจนเจ้าอาร์บ่นกูแล้วแน่ๆ”
“เหอะ ช่างมันดิ”
ไม่เคยใส่ใจแคร์เหี้ยไรใครทั้งสิ้น คนที่มึงแคร์คงมีแต่กูคนเดียวเท่านั้นจริงๆสินะ...คอฟฟี่
…..Special Complete…..
# สมนาคุณพิเศษฉลองหน้าที่หนึ่งร้อยยยยงับ!! มินเอาอาฟี่กับเฮียโก้มาส่งให้ ไม่มีอะไรมากแค่พี่น้องหุหุ อยากให้อ่านแล้วก็ยิ้มๆไปค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกัน ไว้เจอกันตอนหน้าเอสแคปนะก๊ะ!!
ปล.1 วันนี้ว่างมาก เลยนั่งเขียนให้แพร็บบบบเดียวเสร็จเลอออ
ปล.2 สำหรับท่านที่ถามมาว่าตอนที่แล้ว ยี่สิบเจ็ดสิบคำพูดสุดท้ายของเอสคืออะไร มินขอตอบว่า จริงๆแล้วคำพูดเต็มๆของเอสจะสื่อความหมายประมาณว่า ไม่ว่าเขาจะอายุเจ็ดสิบปีก็ยังจะรักแคปเหมือนตอนที่คบกันครั้งแรกช่วงนั้นปีสองก็ยี่สิบปีค่ะ ประมาณนี้นะ
ปล.3 ขอบคุณสำหรับทุกๆข้อความกำลังใจค่ะ มินอ่านหมดแล้วทุกคอมเม้นต์ บางอันก็ยังตอบไม่ได้เพราะยังไม่แน่ชัด อันไหนตอบได้จะตอบให้เลยค่ะ ขอบคุณมากๆช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยนะคะ วันนี้มีแค่สเปฯมาก่อนนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 04-01-2016 21:12:46
ตอนพิเศษนี่คงต้อง :z13: ไว้ก่อน เพราะตอนที่แล้วยังไม่ได้อ่านเล้ยย
เด่วมาตามเก็บที่หลังเนาะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค๊าาา
ตอนนี้ไม่ค่อยว่างเลยอ่ะะ งื้ออออ อยากอ่านแต่คงต้องรอก่อน 55+
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 04-01-2016 21:25:09
เฮียฟี่เมะในฝัน :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 04-01-2016 21:29:09
พี่น้องรุ่นใหญ่มันชวนฟินอ่ะ อาฟี่ เฮียโก้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 04-01-2016 21:39:59
อยากอ่านเอสแคปต่อแล้วค่ะ
มาต่อไวๆน้า
กอดคนเขียน อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 04-01-2016 21:44:42
อยากให้คู่ใหญ่ สุข สมหวังอ่ะ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 04-01-2016 22:04:01
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 04-01-2016 22:04:09
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 04-01-2016 22:11:32
ยิ่ง twincest นะ หึหึ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Akikojae ที่ 04-01-2016 22:13:27
ขอเม้นคู่หลักก่อน โอยยย จะร้องไห้
เข้าใจความรู้สึกแคปเลย จุกมากอ่ะ ต้องขอหลบไปพักใจ
เอสก็น้าาา ยอมๆเถอะ แคปทำขนาดนี้ละ
กรี๊ดดด เขาจูบกันในห้องงง จะรอดไหมเนี่ยยยย
อยากอ่านต่อแล้วค่าาาาา คุณมินนนน
ตาอกันด้วยสเปเชียล บอกเลยว่าหลงรักสุด
อยากอ่านโก้ฟี่อีกเยอะๆเลยค่ะ น่ารักก
ขอบคุณและสุขสันต์ปีใหม่นะคะ
มีความสุขมากๆน้าาา
:L2:
เข้าใจความรู้สึกแคปเลย จุกมากอ่ะ ต้องขอหลบไปพักใจ
เอสก็น้าาา ยอมๆเถอะ แคปทำขนาดนี้ละ
กรี๊ดดด เขาจูบกันในห้องงง จะรอดไหมเนี่ยยยย
อยากอ่านต่อแล้วค่าาาาา คุณมินนนน
ตาอกันด้วยสเปเชียล บอกเลยว่าหลงรักสุด
อยากอ่านโก้ฟี่อีกเยอะๆเลยค่ะ น่ารักก
ขอบคุณและสุขสันต์ปีใหม่นะคะ
มีความสุขมากๆน้าาา
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 04-01-2016 22:15:16
#ฟินก่อนนอนกับคู่ขุ่นพ่อค่ะ
ปล.มาต่อไวๆนะคะ คนอ่านจิลงแดงตายแล้วววว 5555
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-01-2016 22:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 04-01-2016 22:20:46
รออ่านเอสแคปต่ออยู่นะคะ อิอิ ขอบคุณมินที่ตอบคำถามด้วย :o8:
แอบเห็นด้วยกับเม้นล่าง เอาให้เอสจะขาดใจ ต้องมาง้อแคปแทนไปเลย ก๊าดดด :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-01-2016 22:21:38
ใจจริงๆอยากให้แคปเลิกง้อเอสแล้วกลับบ้านไปซะเถอะ
เอสเล่นตัวมากไปป่ะ สงสารแคปเลยนะ
ทั้งสังคมที่แตกต่างกันขนาดนั้นมันจะทำให้แคปเสียใจที่หลังรึป่าว ไหนเรื่องผู้หญิงมากมายของเอสอีกละ แคปจะทนไหวหรอ
พอเถอะแคปกลับบ้านเถอะ ขอให้ตอนต่อไปแคปหนีกลับบ้าน
เลิกง้อเอสแล้วจบทุกอย่างกับเอส จะสะใจชั้นมาก
อีเอสมันท่ามากน่ารำคาญ :laugh: :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 04-01-2016 22:24:28
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 04-01-2016 22:25:44
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 04-01-2016 22:28:39
เพิ่งอ่านตอน 31 ไปเมื่อวานนี้เอง
มาถึง 100 หน้าแล้ว ยินดีด้วยนะคะ
สำหรับคู่อาฟี่กับเฮียโก้ พอหนุ่มสองพันปี
ดูท่าอาฟี่คงอยากจะแต่งกับเฮียโก้คนเดียวเท่านั้นสินะคะ
แล้วเฮียโก้จะรู้มั้ยว่าน้องชายฝาแฝดรักตัวเองมากขนาดนี้
คริๆ ฝาแฝดนี่มันดีจริงๆ ค่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 04-01-2016 22:28:57
ถือว่าเป็นวันสบายของพวกลุงหน้าเด็ก เอิ้กๆ
:pig4: :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 04-01-2016 22:29:05
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 04-01-2016 22:29:32
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 04-01-2016 22:29:54
เริ่มหัวข้อโดย: mamheejom ที่ 04-01-2016 22:34:02
ขอบคุณไรต์แบบสุดๆค่าา :katai2-1: :katai2-1:
ยอมใส่ชุดนอนดิสนี่คู่กันคืออัลลลไลลลลลลลลลลลลล
รึว่าเฮียฟี่แอบซื้อคอสเพลย์ทหารมาเตรียมไว้ให้เฮียโก้แล้ว :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 04-01-2016 22:41:52
นึกว่าจะหายไปเหมือนกับนิยายอื่นๆๆ
ดีใจๆๆๆๆไ
เริ่มหัวข้อโดย: เลิฟมี ที่ 04-01-2016 22:46:03
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 04-01-2016 23:01:51
แต่คนอ่านก็อยากจะให้เขาได้กันจริงๆ อ่า มันฟินเหลือเกิน :hao7:
โบกมือลาคำว่า ศีลธรรม ให้กับคู่นี้ไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 04-01-2016 23:05:52
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 04-01-2016 23:11:13
สัญญาตั้งแต่ปอสองแหนะ น่ารักกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: j4c9y ที่ 04-01-2016 23:13:56
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-01-2016 23:15:57
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 04-01-2016 23:17:21
กรี๊สสสส.......ชอบแล้ว
คุณพ่อกะคุณอาพาฟินเบาๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 04-01-2016 23:37:17
สุดยอดจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 05-01-2016 00:01:29
ฟินมากกกกกกก คู่นี้จะไม่มีอะไรจริงๆหราาาา เราไม่เชื่ออออ 555555555
ไม่คิดว่าจะมีสเปเลยค่ะ เข้ามาถึงกับอึ้ง ดีใจมาก อ่านแล้วยิ่งดีใจ
น่ารักมากกกกกก ขอบคุณมากๆนะคะ ดีใจกับหน้าที่100ด้วยค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-01-2016 00:22:23
น้องหวงมาก ค่อนไปทางหึง น่ารักอ่า ชอบบบ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 05-01-2016 00:42:54
:-[
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Chunxx97 ที่ 05-01-2016 00:56:15
หน่วงแบบอกไม่ถูก สงสารแคปมากตอนที่เห็นเอสคุยกะบี
แบบงื้ออออเข้าใจความรู้สึกแคปเลยอะ :m15:
สงสารแคป ฮื่ออออออ่านไปน้ำตาไหลไป :hao5:
ตอนนี้รู้สึกชอบปอขึ้นไปอีก ชอบที่ปอบอกกะแคปว่า
ปลอบคนไม่เก่ง แต่ถ้ามึงร้องไห้กูก็ร้องด้วย
มันเป็นคำพูดที่ฟังละรู้สึกดีจริงๆอะ
ปอเป็นเพื่อนที่ดีมากกกกก อยากได้เพื่อนแบบปอ
#พี่ปอคนดีของน้อง
ตอนโก้ฟี่นี่แค่พี่น้องจริงๆหรอ อุ้บส์55555555
เป็นสเปที่อ่านไปยิ้มไป อ้ากกกกกอิแฝดคู่นี้ :impress2: :impress2:
สุดท้ายขอบคุณไรท์ที่อัพยาวๆแบบนี้ รักไรท์:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ACOLINE ที่ 05-01-2016 01:11:22
ไรท์แต่งได้หน่วงมากกกก ชอบบบบบบ เว่อออออ
เอสนี่ก็ยอมใจนายเลยจริงๆ ส่วนแคปนี่อะไรจะโดนคอมโบจากเอสขนาดนั้นหนอ ไปไหนก็เจอแต่เรื่องบาดใจ เห้ออออ หนีไปพักร้อนแปป กลับมาต่อไวๆเด้อไรท์ o13
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 05-01-2016 01:53:56
ตอนจบภาคนักศึกษาร้องไห้หนักมาก
ไม่คิดว่าพาคทำงานจะทำให้ร้องไห้ได้ตลอด
ตอนที่แคปเดินลงมาบอกว่า ไม่ไหวแล้ว กลับแล้ว นี่น้ำตาไหลพราก
ความแตกต่างของฐานะมันเจ็บปวดและยากจะยอมรับได้
ปวดใจ
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 05-01-2016 02:26:47
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 05-01-2016 03:07:03
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 05-01-2016 03:40:26
อยากให้ถงตอนหน้าเร็วๆเป็นนิยายที่เข้ามาเช็คเช้า กลางวัน เย็น ทุกวันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 05-01-2016 07:14:04
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 05-01-2016 07:40:03
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 05-01-2016 07:45:03
อยากอ่านคู่นี้มานานแล้ว
ขอบคุณค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 05-01-2016 08:44:07
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-01-2016 08:53:56
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-01-2016 09:19:57
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 05-01-2016 09:26:14
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 05-01-2016 09:36:17
ทั้งห่วง ทั้งหวง และแคร์ความรู้สึกอยู่แค่คนๆเดียวแบบนี้....มัน.....มัน....กรี๊ด!!!
แล้วก็ตอนที่ฟี่พูดถึงผู้หญิง ทำไมเฮียโก้ต้องทำเสียงเรียบด้วยอ่ะ แถมยังให้นอนกอด ให้อาฟี่หอม มันั่งตักด้วย ส่วนอาฟี่อะไรๆก็โก้.....นี่มันอารมณ์หวานๆของคู่รักแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 05-01-2016 09:42:17
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 05-01-2016 11:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 05-01-2016 11:40:50
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 05-01-2016 12:43:25
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 05-01-2016 13:44:53
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 05-01-2016 16:02:48
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 05-01-2016 20:13:48
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารแคป รู้ว่ารักมาก รู้ว่าเจ็บ กับ 5 ปี ที่ผ่านมามาก แต่ลดทิฐิลงให้กันไม่ได้เหรอ
อ่านทุกตอน ก็กลัว แคป มันถอดใจ ไปเสียก่อน แต่โชคดีนางแคปของเราอึดทน ยิ่งกว่าหินผา
อ่านตอนนี้แล้วสงสารทุกคนเลย เริ่มจาก แบงค์ และ มินตรา กับความรักที่เป็นไปไม่ได้ เอส ความรักที่ยังอยู่ แต่ยังมี เส้นอะไรสักอย่างขวางกั้นอยู่ แคป รักที่ยังรักเหมือนเดิม และ พยายาม ที่จะกลับมารักอีกครั้ง อึดอัดแทนแคป แต่ก็ยังอยากให้แคปสู้จ่อ เอสเริ่มใจอ่อนแล้ว คู่นี้กลับมารักกันเมือไหร่ คนอิจฉาทั้งตำบลแน่555
ขำแคป ผัวกู อย่างนั้น ผัวกูอย่างนี้ 555
ชอบตอนที่เอสบอกกับแคปว่า มึงต้องเลือกสิ่งที่สุดให้กับตัวเอง เรามั่นใจว่า เอสคือสิ่งที่ดีที่สุด สำหรับแคป
มินตรากับแบงค์ สนใจคบกันไหม55555555
ตอนหน้าขอให้เค้าดีกันสักที ต่างคนต่างรัก แล้วจะรออะไรคะ คุณเอสเธอร์ เล่นตัวมากๆคราวนี้เค้าอาจหายไปไม่กลับมาเลยน่ะ :z6:
ปล.อยากอ่านต่อมาก มินมิน อย่าทิ้งเราไว้กลางทางด้วยการตัดจบแบบนี้สิ :o12:
ตอนหน้ามาวันไหนก็รอเหมือนเดิมค่ะ ได้โปรดอย่านานเลยนะคะ แม่ยกเอสแคปจะขาดใจตายกันหมด :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: j4c9y ที่ 05-01-2016 20:14:39
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 05-01-2016 21:36:15
พออยู่ด้วยกัน เฮียฟี่เราดูมุ้งมิ้งขึ้นมากเลย 555
รอเอสแคป และสเปของคู่อื่นอย่างใจจดใจจ่อต่อไปค่ะ คนแต่งสู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 05-01-2016 21:47:00
เริ่มหัวข้อโดย: mayuree ที่ 05-01-2016 22:18:39
และเราชอบ เหอๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 05-01-2016 23:14:51
จบค้างงงงงง อยากเห็นเค้าดีกันแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 05-01-2016 23:43:11
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-01-2016 00:13:32
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 06-01-2016 09:34:04
มโนไม่ไปไกลมาก ฟินนนนนนน :-[
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-01-2016 15:26:32
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 06-01-2016 21:05:06
น้องมินใจดี ได้อ่านทีเดียว 2 ตอนเลยยยยย
วันนี้เค้าหวานกันดีเนอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 06-01-2016 23:01:27
เริ่มหัวข้อโดย: dizzalz ที่ 07-01-2016 02:26:51
อ่านไปน้ำตาซึม สงสารทั้งแคป ทั้งเอส TT
หวังว่าตื่นมาแคปจะจำที่เอสพูดได้และเอสก็เลิกแผนนี้ได้แล้ววว ฮรือออ หน่วงยาวนานเว่อ
โกโก้ คอฟฟี่ ฟี่น่าร้ากก
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-01-2016 11:24:15
เริ่มหัวข้อโดย: daum ที่ 07-01-2016 19:20:31
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 07-01-2016 19:41:39
"อย่ามา อย่า สเป็คเก่ามึงมีแต่สาวรุ่นพี่ทั้งนั้น ยิ่งคนแรกของมึงพี่เกรซนี่ กูยังจำได้เลยนะว่ามึงเสียใจร้องห่มร้องไห้แค่ไหนตอนที่พี่เขาทิ้งมึงไปเรียนต่อนอกแบบนั้นอ่ะ"
อ๋าาาาาาาาาา เกรซเป็นแฟนเก่าเอสนั่นเอง ฮึ้ยยยยยยยย อย่ากลับมาสร้างความร้าวฉานให้น้องแคปเลยน๊าาาาา สงสารแคปมากมายแล้วน๊าาา ฮือออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 07-01-2016 20:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: iammilk ที่ 07-01-2016 21:09:40
รออยู่นะฮ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาากิกิ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 07-01-2016 21:18:53
เริ่มหัวข้อโดย: dizzalz ที่ 07-01-2016 22:15:08
รอๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 08-01-2016 07:06:03
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 08-01-2016 16:12:47
ถึงว่าไม่เคยจะมีแฟนสักที
รอต่อไปนะคอฟฟี่ โกโก้ว่างั้น
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 09-01-2016 23:22:12
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 10-01-2016 20:47:35
เอสแคป แคปเอส
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: sherline8 ที่ 10-01-2016 23:34:14
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 10-01-2016 23:41:31
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 11-01-2016 11:43:11
หึ หึ ตอนนี้มาเต็มมว๊ากกบอกเลย "ผัว" เต็มปากเต็มคำ ภาคนี้ แคปเลิกปากเข็งแล้วนะเออรู้ยัง!! 5555+
มารอบนี้างมาพร้อมกับมารยา เก้าสิบเก้าเล่มเกวียน อีกหนึ่งเล่มเกวียนเก็บไว้ใช้บนเตียงง(?) >//<
ซึ่งต้องรอออออ ตอนหน้า? รึเปล่าา (ชู้ป้ายไฟเชียรสุดใจเลยเอาา) อยากเห็เค้าได้กันนนน
ปล.ฟี่โก้นี่จิ้นชวนใจสั่นมากเหอะ คู่จิ้นฟินไปแปดตลบอ่ะ 55
ปล.2 รอลุ้นให้เค้าได้เสียเป็นเมียผัวของภาคนี้อยู่น๊าาาา มันลุ้นมากจิงๆๆ :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 11-01-2016 11:46:04
อยากเห็นแคป กะ เอส ได้กันแล้วอะ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 11-01-2016 12:01:31
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 12-01-2016 12:13:17
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 12-01-2016 13:10:13
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 12-01-2016 15:26:06
เริ่มหัวข้อโดย: banana49 ที่ 12-01-2016 17:36:48
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 12-01-2016 23:58:33
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 13-01-2016 07:20:54
คูเปอร์
เอสแคป
:mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 14-01-2016 01:36:18
แต่ยังไงก็ยังอยากให้จบแฮปปี้ละน้อ แต่ก่อนจบขอฉากเอสง้ออีกสักรอบได้ไหมอ่ะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 14-01-2016 11:13:52
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 14-01-2016 12:51:23
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 14-01-2016 17:55:32
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 14-01-2016 18:33:16
เริ่มหัวข้อโดย: iammilk ที่ 14-01-2016 18:37:15
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 14-01-2016 18:53:41
คิดถึงๆๆๆๆๆ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 14-01-2016 20:10:56
เริ่มหัวข้อโดย: Pingiess ที่ 14-01-2016 20:25:41
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 14-01-2016 23:19:53
เข้ามาบอกว่าคิดถึงจังเลยค้าาาา รอเฝ้าเตียงอยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 15-01-2016 17:23:22
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 15-01-2016 17:56:00
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 15-01-2016 18:07:15
เริ่มหัวข้อโดย: banana49 ที่ 15-01-2016 19:18:26
เข้ามาเมียงๆมองๆทุกวันเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 15-01-2016 20:16:23
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 15-01-2016 20:43:05
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 15-01-2016 22:24:55
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 15-01-2016 23:57:12
https://www.youtube.com/v/2ckDnjREvU4
[32]
“คุณหนูเติมกาแฟแก้วที่สองแล้วนะคะ”
“ขอบคุณครับป้าจันทร์ แก้วนี้เติมนมเยอะหน่อยก็ได้”
“ค่ะ”
ป้าจันทร์ยิ้มอ่อนโยน เธอเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของคฤหาสน์รัชชา มือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นจากประสบการณ์แห่งวัยหากแต่อ่อนโยนเสมอในสายตาของผู้เป็นนาย กำลังเทนมสดจากเหยือกเล็กๆผสมลงในถ้วยกระเบื้องเคลือบชั้นดีให้กับคุณชายคนเดียวของที่นี่ นึกสงสัยไปพลางแอบมองคนที่นั่งจิบกาแฟยามเช้าอยู่ที่โต๊ะหน้าระเบียงบ้านเคล้ากับการอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทีสบายๆ
ปกติเจ้านายของเธอไม่เคยรับกาแฟเช้าเกินหนึ่งถ้วย ซ้ำยังทำหน้ารื่นรมย์สมประดี ค่อยๆละเลียดจิบไปพลางพลิกหน้าหนังสือพิมพ์อ่านไปพลาง ทอดอารมณ์สบายอกสบายใจ
“เช้านี้ป้าจันทร์ทำขนมถั่วแปบตักบาตร อยากให้คุณหนูได้ลองทานดู ลองชิมให้ป้าสักหน่อยนะคะพ่อคุณอุตส่าห์ตื่นแต่เช้าเลย”
“มาสิครับ”
ตกใจอยู่นิดหน่อยเพราะคุณชายของเธอไม่เคยชอบทานของหวาน แค่ลองเลียบเคียงถามดู ไม่น่าเชื่อแต่ก็ได้ยินเต็มสองหูไปแล้วว่าอนุญาตให้วางจานลงได้ เธอยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาคู่คมของคนที่เธอเลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออกทอดมองไปที่สนามหญ้า
เป็นครั้งแรกที่คุณเอสพาเพื่อนมาค้างอ้างแรมที่บ้าน ได้ยินเจ้าแมนบอกว่าเมื่อคืนถึงขนาดออกไปรับเข้ามาด้วยตัวเอง
เป็นครั้งแรกที่ยอมให้คูเปอร์เล่นกับคนแปลกหน้าใกล้ชิดได้ขนาดนี้ แถมเจ้าหมาอ้วนสุดที่รักของคุณหนูยังทำท่าทางดีอกดีใจราวกับเจอครอบครัวที่พลัดพรากจากกันมานานก็ไม่ปาน ไม่ใช่แค่นั้น คุณอุ้มน้องสาวคนสวยของบ้านยังร่วมวงหัวเราะอะไรกันดังลั่น
ป้าจันทร์ยิ้มเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วในรอบเช้านี้
“ท่านเจ้าสัวกับนายหญิงไปพักผ่อนคราวนี้เห็นทีกลับมาป้าจันทร์ต้องรายงานแล้ว”
เอสละสายตาจากหนังสือพิมพ์แล้วเลิกคิ้วถามแบบกลายๆ ป้าจันทร์ส่งยิ้มอย่างเอ็นดู
“ก็คุณหนูลงมานั่งดื่มกาแฟที่หน้าบ้านนี่คะ ซ้ำยังอารมณ์ดีถึงขนาดยอมทานของหวานที่ป้าจันทร์ทำ ที่สำคัญบอกป้ามาเดี๋ยวนี้เลยนะเจ้าคะ คุณหนูหล่อๆคนนั้นน่ะเป็นใครกัน คุณเอสของป้าถึงยอมให้ทั้งคุณอุ้มทั้งคูเปอร์ไปเล่นด้วยได้ขนาดนั้น ดูซินั่นน่าเอ็นดูเชียว กอดกันกลมกับเจ้าคูเปอร์ไม่ยอมปล่อยเลย”
ทุกคำถามไร้ซึ่งคำตอบ เอสเพียงแค่ทอดสายตามองไปที่กลางสนามหญ้าเขียวชะอุ่ม หนึ่งคนกับอีกหนึ่งหมากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่โดยมีน้องสาวของเขายืนเท้าเอวหัวเราะคิกคัก ก่อนหน้านั้นน้องอุ้มใส่ชุดออกกำลังจะลงมาวิ่งในสวนตอนเช้าเจอแคปกับคูเปอร์หยอกฟัดกันอยู่เธอจึงถามที่มาที่ไปจากเขาพอรู้ว่าแคปเป็นเพื่อนเขาแค่นั้นแหละ น้องอุ้มโพล่งบอกออกมาว่าเธอเคยเจอแคปตอนไปประชุมที่ตึกใหญ่ด้วย หลังจากนั้นเธอก็วิ่งถลาเข้าไปร่วมแจมด้วยในทันที
เสียงหัวเราะร่วนของแคปกับเสียงเห่าแบบอ้อนๆของคูเปอร์ทำเอาเขาหลุดออกจากภวังค์ความคิด วางหนังสือพิมพ์ในมือลงแล้วเดินออกไปดู ป้าจันทร์รู้หน้าที่ดีเธอถอยออกมา ปล่อยให้เจ้านายเก็บเกี่ยวสิ่งที่เรียกว่าความสุขซึ่งฉายชัดออกมาจากดวงตาเปี่ยมเสน่ห์คู่นี้
“พี่เอส” น้องอุ้มทั้งวิ่งทั้งยิ้มเข้ามาหา เธอชี้ไปทางแคปกับคูเปอร์ที่ฟัดกันต่อเนื่องแบบไม่รู้เหนื่อย จากนั้นจึงส่ายหัวบอกเขาว่าเธอยอมแพ้แล้ว ไม่ไหวแล้ว
“ทำไมถึงถอยออกมาซะล่ะ กำลังสนุกกันอยู่ไม่ใช่หรือ?”
“สนุกก็สนุกอยู่หรอกค่ะ แต่น้องอุ้มไม่ไหวแล้ว เล่นจนเหนื่อยดูเหงื่อสิ ปล่อยให้พี่แคปกับคูเปอร์เล่นกันไปเถอะ”
“ไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนว่าเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว” พอได้ยินน้องสาวเรียกว่า ‘พี่แคป’ เต็มปาก เอสกดเสียงต่ำถามสวนขึ้นทันที
อย่าคิดว่าน้องอุ้มจะไม่สังเกตเห็น
เคยได้ยินเรื่องของแคปมาจากพี่สาวคนโตก่อนหน้านี้แล้ว อันที่จริงพี่แอมป์เคยเล่าให้เธอฟังตั้งแต่เรียนอยู่ไฮสคูลเลยด้วยซ้ำ ทว่าเรื่องราวกลับหายไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง จนกระทั่งไม่กี่วันก่อนพี่แอมป์บอกเล่าเรื่องคนสำคัญของพี่ชายให้ฟังอีกครั้งก่อนที่พี่สาวจะเดินทางไปทำธุระที่ต่างประเทศ
เธอไม่คาดคิดว่าเช้าวันนี้จะได้มาเจอคนสำคัญคนนั้นของพี่ชายเล่นอยู่ที่สวนหน้าบ้านกับคูเปอร์ในตอนที่เธอลงมาวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้า
ไม่คาดคิด จะได้เห็นสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใย กับคนแสนเย็นชาอย่างพี่ชายคนเดียวของเธอ
น้องอุ้มอมยิ้มมุมปาก นึกอยากลองดี
“ก็สนิทกันเมื่อกี้นั่นแหละค่ะ พี่แคปใจดีพูดก็เพราะ เพื่อนคนนี้ของพี่ใช้ได้เลยนะ ถ้าอุ้มจะให้พี่เอสติดต่อทาบทามให้ พี่จะว่ายังไงคะ ไม่รู้ว่าพี่แคปมีคนรู้ใจแล้วหรือยัง”
คนฟังนิ่งงันไปชั่วขณะ ความรู้สึกชาตั้งแต่ปลายเท้าลามขึ้นมาจนถึงสมองแสดงออกให้คนตัวเล็กนึกขัน เธอกลั้นเสียงหัวเราะจนจุกในอกไปหมด กลั้นมากๆ กลั้นต่อไปไม่ไหว ถึงกับโพล่งหลุดขำออกมา เอสหน้าเปลี่ยนสี
“โถพี่เอสคะน้องอุ้มพูดเล่น รู้น่าว่าเป็นคนสำคัญ ไม่งั้นจะพามาค้างที่บ้านเราทำไมเนอะๆ” เธอพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนวิ่งหายเข้าไปในบ้าน เอสหันไปจะคว้าคนขี้แกล้งมารับโทษ หากแต่คว้าได้เพียงอากาศว่างเปล่าเท่านั้น
“ฝากไว้ก่อนยัยอุ้ม!” เอสตะโกนบอกไป เสียงเธอหัวเราะเยาะกลับมา “อุ้มไม่เล่นแล้วค่ะพี่ เดี๋ยวไปทำงานสายวันนี้มีประชุมเช้า ไม่ได้ว่างเหมือนคนบางคน”
คนฟังกัดฟันกรอด โดนน้องสาวเล่นเข้าให้แต่เช้าเขาถึงกับส่วยหัว เมื่อสิ้นเสียงใสๆ เอสจึงก้าวเดินออกไปด้านนอกอีกหน่อย ภาพของแคปกับคูเปอร์ยังคงหยอกล้อกอดรัดกัน
ใบหน้าแบบนั้น
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
นึกอยากให้เป็นแบบนี้ คงอยู่แบบนี้ ด้วยกันที่นี่ตลอดไป
“คูเปอร์!”
เสียงทุ้มเรียกขึ้นอย่างทรงพลัง ถ้าเป็นเหมือนทุกๆวันที่แล้วมาคูเปอร์ต้องหยุดทุกอย่างแล้ววิ่งเข้าหาเจ้าของเสียงในทันที หากแต่วันนี้มันทำสิ่งที่เอสหมั่นไส้หลายอย่างเสียเหลือเกิน หนึ่งในนั้นคือมันเพียงแค่เหลือบตามองมาที่เขา จากนั้นเมินไม่สนใจ
“คูเปอร์!”
เรียกครั้งที่สองก็ยังเมินอยู่อีก เพียงแต่คนที่เป็นคู่เล่นกับมันลุกขึ้นมานั่งพลางลูบหลังมันเบา ๆ แคปตบสะโพกเจ้าหมายักษ์แล้วกระซิบอะไรมันสักอย่างคูเปอร์ถึงได้วิ่งหูลู่เข้ามาหาเขา
“เดี๋ยวนี้คูเปอร์ดื้อกับพี่แล้วหรือไง” เอสทำหน้าดุ
“โฮ่ง!”
คูเปอร์ไม่ชอบให้เอสทำหน้าตาซีเรียส มันเห่ายอมแพ้ไม่อยากถูกดุด่า กระดิกหางนิดๆแล้วคาบมือหนาของเอส ลากให้เดินเข้าไปที่กลางสนามพร้อม ๆ กับมัน
“ชักเอาใหญ่แล้วนะคูเปอร์”
เอสหน้าตึง เสียงทุ้มค่อนขอดดังขึ้นขณะที่แคปกำลังยืนจ้องมาทางนี้แล้วปัดก้นที่เปื้อนหญ้าเปียกชื้นอยู่
“โฮ่ง!” คูเปอร์เห่าอีกครั้ง ปล่อยปากออกจากมือใหญ่แล้วหันไปเลียมือแคปแทน คนถูกอ้อนด้วยลิ้นสีแดงสดย่อตัวนั่งลง แคปกอดคอคูเปอร์ไว้
“ถึงเวลาต้องไปแล้ว ไว้วันหลังพี่จะมาใหม่นะ” รู้ว่าคิดถึง รู้มาตลอด
“โฮ่ง” คูเปอร์เห่ารับอีกครั้ง คราวนี้ทำเสียงเล็กเสียงน้อย แล้วใช้ลิ้นของมันเลียเข้าที่ใบหน้าแคปเป็นการบอกให้รักษาสัญญา คนถูกทำหัวเราะจนตัวงอก่อนตบหลังมันเบาๆแล้วบอกให้พอ คูเปอร์ดูท่าจะไม่ยอมจบลงง่าย ๆ มันอยากจะเล่นกับแคปต่ออีกหน่อย รู้สึกว่าเล่นเท่าไหร่ก็ยังไม่อิ่ม ช่วงเวลาหลายปีที่ห่างหายไปคูเปอร์มีความสุขเหลือเกินที่ได้กลับมาเจอกัน มันคิดได้แค่นั้นเพราะว่ามันเป็นหมา ซื่อตรงต่อความรู้สึก มันกระโจนเข้าใส่ หมายมาดกักตัวแคปเอาไว้อีกครั้งนึกอยากให้เล่นกันอีกนาน ๆ เล่นต่อไปเรื่อย ๆ ถ้าเป็นไปได้ขอให้มาอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก แต่คราวนี้ไม่พ้นฝ่ามือแข็งแกร่งของเจ้านายมันที่รั้งเอาปลอกคอหนังแท้ตอกหมุดดึงขึ้นมาแล้วกอดมันเอาไว้
“คูเปอร์ฟังพี่!” เอสกดเสียงดุออกคำสั่งชิดริมหู คูเปอร์ได้ยินถึงกับต้องนิ่ง เขาจึงปล่อยมันลง
“ไปหานายแมนแล้วเล่นอยู่แถวนั้น พี่ต้องไปทำงานแล้ว ไม่กวนรู้ไหม”
“............” คูเปอร์เงยหน้ามอง ทำลิ้นห้อยๆจากนั้นหันไปหาแคปแต่เสียงทุ้มดุเอสสั่งเข้ามาอีก “วันหลังค่อยเล่นกันใหม่ นี่คือคำสั่ง”
“โฮ่ง!”
สัญชาตญาณสุนัขที่ถูกฝึก สิ้นเสียงค่ำสั่งของเจ้านายคูเปอร์เห่ารับก่อนควบตะบึงไปที่โรงจอดรถในทันที แคปลุกขึ้นมองตามหลังมันไป เขาตบมือสองทีคูเปอร์เบรกตัวเองแล้วหันหลังกลับมา
“วันหลังพี่จะมาหาใหม่ รักคูเปอร์นะ!!”
แคปตะโกน คูเปอร์เอียงหัวฟัง อยากบอกเหลือเกินว่ามันเองก็รักพี่แคป รักอยู่เสมอ คิดถึงตลอดเวลา รอคอยวันนี้มาตลอด มันยืนแน่นิ่งจ้องมาที่พวกเขา เจ้านายที่รักยิ่งกว่าชีวิตสองคนยืนอยู่คู่กัน คูเปอร์ร้องหงิงในลำคอ
“วันหลังพี่จะมาหาอีกนะ คูเปอร์”
“โฮ่ง!” มันเห่ารับเสียงดังก้องกังวาล ถ้าเป็นคำพูดของคนน่าจะหมายถึง ‘สัญญากับผมนะ’ แต่คูเปอร์พูดไม่ได้จึงทำพียงแค่ยืนมองแน่นิ่งไม่ขยับไปไหน
...รอคำสัญญา...
“พี่สัญญา!” ราวกับล่วงรู้ความหมายในใจของมัน แคปร้องบอกคำสัญญาให้คูเปอร์ได้ยิน หมาตัวโตเห่าอีกครั้งก่อนหันกลับไปควบฝีเท้าวิ่งสู่โรงรถตามคำสั่งแรกของเจ้านาย มันยิ้มพลางวิ่งไปอย่างสบายอกสบายใจเพราะคิดว่าอีกไม่นานพี่แคปจะมาหามันอีก
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
คล้อยหลังสุนัขลาบราดอร์สีครีมตัวโต แคปก้าวเข้ามาหาเจ้าของเสียงดุ แล้วพูดออกมาหงอยๆ
“น่าจะให้น้องเล่นกับกูต่ออีกสักหน่อย”
“แค่นี้กูใจดีกับมึงมากพอแล้ว” เอสตอบหน้าตึง เขาดึงร่างคนที่เดินช้า ๆ ให้ตามเข้ามาในบ้าน ขณะที่แคปแอบเบะปากทำท่าก้าวอืดๆแบบไม่เต็มใจ เอสจึงหันกลับมาทำหน้าถมึงทึงใส่ แคปหัวเราะแหะๆตบลงไปที่หน้าอกหนานั้นสองสามที “โกรธอะไรเล่าเมื่อคืนยังสารภาพรักกับกูอยู่เลยเหอะ จู่ๆเช้านี้เป็นอะไรขึ้นมาอีกฮึ”
“หยุดพูดนะแคป ใครสารภาพรักกับมึงกัน” เอสปัดมือเล็กออก ขณะที่อีกคนยกมุมปากขึ้นยิ้มๆ “ตัวเองพูดเองแท้ๆ”
“เมามากจนหูเพี้ยนหรือไง”
“ไม่รู้อ่ะ กูว่ากูได้ยิน” ชัดด้วย
เอสหยุดอยู่หน้าห้องจ้องหน้าคนพูดตาเขม็ง ก่อนที่เขาจะเปิดประตูแล้วผลักร่างเล็กกว่าเข้าไปลง
ปัง!
“ไปหาหมอให้ดูหูหน่อยไหม เดี๋ยวเกิดวันหลังได้ยินเรื่องเพี้ยนๆขึ้นมาอีก คนที่ลำบากคือกูนี่แหละ”
แคปหายใจหนักๆพลางคิด อะไรของมันวะ ตัวเองพูดเองแท้ ๆ เมื่อคืนบอกให้เขาก้มหน้าลงไปจากนั้นมันก็พูดคำแปลกๆนั่น เขาทั้งตกตะลึงทั้งดีใจทั้งรู้สึกผิด ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด กำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรตอบไปสักอย่างก็โดนมันดึงเข้ามานอนกอด ด้วยความเหนื่อยปนเมาเขาหลับไปตั้งแต่ตอนไหนตัวเองยังไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีอิคุณชายนั่งหน้ายู่แต่งตัวเสร็จแล้วไล่เขาเข้าไปล้างหน้าล้างตาจากนั้นพาลงไปข้างล้างเพื่อพบกับคูเปอร์
แคปยืนกอดอกทำหน้ายุ่งคิดเรื่องเมื่อคืนย้อนกลับมาเป็นฉากๆ ขณะที่สะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อพบว่าเสื้อทีเชิ้ตสีฟ้าขาวตัวหอมๆลอยลงมาใส่หัวโดยที่เขาหลบไม่ทันแม้แต่นิด
“เข้าไปอาบน้ำไป มอมแมมสกปรกไม่มีใครเกิน”
“ก็เล่นกับหมานี่หว่า แค่นี้ไม่เห็นจะเป็นไร” แคปทำท่ายกรักแร้ขึ้นดมแล้วทำจมูกฟึดฟัด เห็นเอสจ้องเขม็งเขาจึงยิ่งอยากแกล้งเดินไปจะยกรักแร้ใส่ เจอชี้หน้าเบรกขาไว้แทบไม่ทัน
“อย่ามัวแต่เล่น เข้าไปอาบน้ำ”
“ดุชะมัด”
“มึงมันตัวยุ่ง”
หลังจากทำสงครามทางสายตากันไม่กี่วินาที แคปก็แพ้...เขาเดินดุ่มๆก้มหน้าเข้าไปนอนแช่น้ำที่คงมีใครสักคนรองใส่อ่างไว้ให้ จะว่าไปไอ้ห้องน้ำหรูหรานี่มันก็ดูวังเวงน่ากลัวพิลึกอยู่เหมือนกัน กว้างกว่าห้องนอนของเขาที่ไร่ประมาณสองเท่า อืม เลิศหรูสะแมนแตนสมเป็นห้องอาบน้ำของท่านชายแห่งรัชชา
รวยเกินไปจริงๆอ่ะแหละ
เสียงรัวเคาะที่ประตูทำเอาแคปสะดุ้งพรวดขึ้นจากน้ำ เกือบๆจะนอนจมจ่อมตกลงไปใต้ท้องอ่างแล้ว แคปปาดน้ำออกจากใบหน้าพอเงี่ยหูฟังดีๆกลายเป็นเสียงเจ้าคนโหดร้ายซะงั้น “จะแช่ให้ตัวเปื่อยเลยใช่ไหมน้ำน่ะ เสร็จแล้วก็ออกมาสักที”
“อะไรกันเล่า ยังไม่สายหรอกน่า” แคปตะโกนกลับไป แต่ดูเหมือนเสียงึนโต้กลัมาจะใกล้เข้าทุกที จนกระจกห้องอาบน้ำถูกเคาะรัวๆแล้วเปิดพรวดเข้ามา
“กูไม่ได้ว่างเหมือนมึง” เอสทำหน้าดุสุดๆ ยื่นเข้ามา แคปถึงกับผงะ
“เออๆๆเสร็จแล้วๆ”
“เสร็จแล้วก็ลุก”
“มึงก็ออกไปก่อนสิ”
“ห้านาที แค่นั้น!”
ปัง!
สัสเอส!!!!
แคปกัดฟันกรอดเมื่อเสียงประตูด้านนอกปิดลงดังโครม สิบนาทีหลังจากนั้นเขาก็วิ่งหน้าตั้งหัวตั้งลงมาที่หน้าบ้าน รถยุโรปสีดำคันใหญ่หรูหราถูกติดเครื่องรอไว้อยู่ก่อนแล้ว ที่ด้านหน้ามีคุณชายในชุดเชิ้ตทำงานแบบง่ายๆหากแต่ดูสุภาพนั่งหน้าหงิกรออยู่หลังพวงมาลัย
“เชิญเลยครับ” นายแมนผายมือเรียกแคปให้ขึ้นประจำที่ข้างคนขับ เขางงอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยอมก้าวขึ้นไป ขายังขึ้นไม่เสร็จดี ประตูรถยังไม่ทันได้ปิด รถพุ่งออกไปไวยิ่งกว่าจรวด แคปแหกปากร้องลั่นขึ้นมา เหวออออ
“มึงมาสาย”
“รู้แล้วน่า” บ้าๆๆๆกูใจหายใจคว่ำหมด ขับรถไม่เป็นแล้วเสือกขึ้นไปนั่งขับเองใครจะอยากนั่งไปด้วย
“แค่นั้น?”เอสหันมาตวัดสายตาใส่แบบดุๆ จากนั้นเขาก็หันกลับไปเหยียบรถให้เร็วขึ้นอีก
“แล้วจะดุทำไมล่ะวะ ห้านาทีใครมันจะไปแต่งทัน แค่ใส่กางเกงในก็เกินแล้ว” แคปโหนจับรถไว้อย่างแน่น หน้าเขาคงซีดเพราะไอ้ตัวดีมันหันมามองอีกที แคปสาบานเลยได้ว่ายินเสียงทุ้มต่ำๆขำอยู่ในลำคอ ทว่าพอหันขวับไปดูเอสยังคงทำหน้าเฉยๆ พูดเสียงตาย “อันเล็กนิดเดียวยัดเข้าแปปเดียวก็เสร็จ พูดอย่างกับของตัวเองใหญ่โตอะไรนักหนา”
“เออแดกดันเข้าไป ตัวเองยาวกว่ากูแค่นิ้วเดียวแม่งพูดเบ่งอยู่ได้ ขนาดก็พอๆกันล่ะวะ” แคปกลอกตาอย่างเซ็งๆ
“รู้ได้ยังไงว่ามึงสั้นกว่ากูแค่นิ้วเดียว”
“กูจำดะ........
“จำอะไรได้”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพรายอยู่ที่ริมฝีปาก แคปที่กำลังจะตอบว่าตัวเองจำได้ดีจนติดตาเลยล่ะก็เมื่อห้าปีก่อนเขาเห็นอยู่ตลอดทว่าหุบปากไว้ได้ทัน อึกอักหันมองสองข้างทางกลบเกลื่อน
“มึงมาที่นี่ทำไมวะ”
“ลงมาได้แล้ว”
สองคนพูดขึ้นพร้อมกันในตอนที่รถจอดลงที่บริเวณลานจอดของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง แล้วแคปก็ถูกดึงให้เดินตามร่างสูงใหญ่เข้าไป
“เชิญนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ คุณหมอบอกให้รอสักครู่ค่ะ”
“นี่มึงไม่สบาย? เป็นอะไรมากหรือเปล่า” แคปถามเสียงห่วงเต็มที่ขณะที่เอสก็แค่เอนตัวนั่งไขว่ห้างแล้วกอดอกด้วยท่าทีสบายๆ ออกจะติดรำคาญที่โดนถามเสียด้วยซ้ำ เขาไม่ได้ตอบ
“แล้วมึงไม่เข้างานสายหรือไง”
โดนเหลือบตาใส่อีก คนถามเลยต้องหุบปากกลอกตามองเพดาน ลืมไปว่ามันเป็นผู้บริหาร ผู้บริหารมักว่างงานใช่ไหม บริษัทใหญ่ ๆ ผู้บริหารมักจะเข้างานสายออกงานเร็ว ทำงานนิดเดียวแต่เงินเดือนสูงเสียดฟ้า ขณะที่ลูกน้องทำงานแทบตายแต่ได้เงินเดือนเท่าหางอึ่งอะไรแบบนั้นใช่รึเปล่า
“วันนี้จะเข้าตึกสายหน่อย”
พูดดีๆก็เป็นนี่หว่า ทำตัวแบบนี้น่ารักกว่ายียวนกวนไปกวนมาตั้งเยอะแคปแอบอมยิ้ม เจอสายตาดุๆตวัดมาใส่อีกรอบเขารีบหุบปากฉับ
“แล้วตกลงมึงเป็นอะไรล่ะ ปวดหัวเหรอ”
“............”
“ปวดท้อง?”
“............”
“หรือว่ามาตรวจประจำปี”
“เปล่า คนที่จะต้องตรวจ ก็คือมึง”
“หา!?” แคปอุทานหน้าตื่น ไม่เข้าใจว่าเขาจะต้องตรวจทำไม ตรวจอะไร
“ตื่นเต้นทำไม”
“กะ...กะ...ก็แล้วกูจะต้องตรวจอะไรอ่ะ” กูไม่ได้เป็นอะไรนะ
“แล้วนั่งอยู่หน้าห้องอะไรล่ะ” สีหน้าคนตอบฉาบความยียวน ตากลมโตจึงมองไปตรงป้ายที่ติดไว้หน้าคลีนิคย่อยทันที
“ตรวจหูไง”
“ตรวจหู?” แคปทวนคำ
“ใช่ ตรวจหู”
“ทะ..ทะ....ทำ...ไมวะ”
“คนหูเพี้ยนไม่พามาตรวจหูให้กูพามาตรวจอะไร”
“จะเจ็ดสิบหรือยี่สิบ ก็รักมึงเหมือนเดิม.....ไม่เปลี่ยนแปลง”
ไม่จริ๊ง!! กูไม่ได้หูเพี้ยน มึงพูดแบบนั้นจริงๆนี่หว่าหูกูจะฟังเพี้ยนได้ยังไง แคปแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ทั้งเจ็บใจทั้งไม่เข้าใจ อยากจะนั่งพับเพียบก้มหน้าทุบพื้น สุดท้ายเขาก็ต้องปลงเมื่ออีกคนยังมีทีท่าเฉยเมย แคปเลยต้องนั่งจมจ่อมรอคุณหมอหูคอจมูกเรียกเข้าไปตรวจ
ก็ดีเหมือนกันล่ะวะ จะได้รู้ๆกันไปเลยว่าหูเขามันไม่ได้ฝาด หูดีได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้งว่าใครมันกระซิบคำรักหวานเลี่ยนขนาดนั้น เห็นเมาๆแต่ยังรู้ตัวตลอดนะครับนะ
เสียงเพลงบรรเลงแผ่วเบาจากดนตรีคลาสสิคชโลมหัวใจดังแว่วมาจากลำโพงชั้นดีบุผนัง ดนตรีสำหรับปลอบประโลมผู้ป่วยให้ผ่อนคลาย แคปฟังแล้วยังต้องหาวหวอดยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะนึกอะไรดีๆได้
หงึก!
เขาแกล้งทำท่าหลับแล้วค่อยๆเอนตัวไปซบไหล่หนาของคนที่นั่งทำหน้าระรื่นหลังจากเห็นเขาหงอยเหงาลง พอซบไปทีก็โดนฝ่ามือใหญ่ๆผลักหัวให้เงิบกลับออกไปที แคปซบอีกก็โดนผลักออกมาอีก กำลังจะซบรอบสามคราวนี้ไม่ใช่แค่มือแล้ว สายตาเขียวปั๊ดหันมาตวัดใส่พร้อมฝ่ามือที่ผลักหัวเขาหงายเงิบอย่างแรงจากนั้นขยับห่างออกไปอีกหนึ่งที่อย่างรังเกียจ
“โหอะไรวะพิงนิดพิงหน่อยทำเป็น เมื่อคืนยังนอนกอดกูอยู่เลยเหอะ”
ฉึกกก
เอสตวัดสายตาที่คมยิ่งกว่าธนูปลายแหลมพุ่งมาที่เขาจนเลือดซิบๆเลยล่ะถ้าหากมันจะไม่ใช่แค่การอนุมานน่ะนะ แคปเบะปากแล้วยักไหล่ลุกขึ้นจะขยับตามเข้าไปเสียทีพยาบาลสาวคนสวยเดินเข้ามาเชิญเขาเสียก่อน
“คอยดูเหอะ เดี๋ยวก็รู้หูกูดีจนน่าอิจฉาเชียวล่ะ”
แคปเชิดหน้าตาวาว พูดไว้แค่นั้นก่อนจะเดินมาดมั่นตามคุณพยาบาลคนสวยเข้าไป ตรวจโน่นนี่นั่นอยู่สักพัก ไอ้คุณชายตัวดีก็เดินตามเข้ามาพูดคุยทักทายกับคุณหมอคนตรวจอย่างสนิทสนมเสียจนเขานึกหมั่น
ที่แท้ก็เพื่อนกันเหรอวะปัดโถ่!
“ตกลงหูผมปกติใช่ไหมครับคุณหมอ” แคปถามขึ้นมาหลังจากเห็นทั้งสองคนทักทายกันพอสมควรแล้ว คุณหมอหนุ่มทำหน้างงๆ แคปเองก็พลอยงงไปด้วย แต่ไอ้ตัวส่วนเกินนี่กลับยืนหัวเราะคิกคักอยู่ในคอ แคปชักเริ่มสงสัย เขาเอ่ยปากตะกุกตะกัก
“เอ่อผม หะ..หูผม”
“หูคุณเป็นอะไรหรือครับ ปวดเหรอ หรือว่ามีเจ็บที่ตรงไหน”
“อ้าวก็...
“หูไม่ดีน่ะไอ้หมอ มึงช่วยตรวจดูดีๆให้ทีสิ กูว่าพักนี้มันชอบฟังอะไรผิดพลาดอยู่เรื่อย ไม่รู้ว่าจะเป็นโรคหูเพี้ยนที่คนเขากำลังฮิตกันอยู่ไหม”
หูเพี้ยนอะไรเล่า เดี๋ยวนี้มันมีโรคแบบนี้ด้วยเหรอวะ??
“หูเพี้ยนมันเป็นโรคซะที่ไหนล่ะวะไอ้เอสมึงก็” คุณหมอหันไปท้วงแล้วทำหนาระอาใจ เขารู้จักกับเอสมาตั้งแต่เด็กแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เห็นมันทำท่าทางน้ำเสียงได้เฟคขนาดนี้ เขาถึงกับต้องส่ายหัวไม่รู้สองคนนี้เล่นอะไรกันอยู่แล้วนึกยังไงเอาเขามาเป็นตัวกลาง
“จะไปรู้ได้ไง เห็นชอบคิดเองเออเอง ฟังอะไรผิดๆถูกๆ”
“เอาเถอะๆ เดี๋ยวผมขอดูอีกทีแล้วกันนะครับ”
ในที่สุดคุณหมอก็ใช้เครื่องมือส่องหูแคปแบบละเอียดอีกครั้งทั้งสองข้างก่อนที่จะส่งยิ้มให้แล้วหันไปเขียนใบสั่งอะไรสักอย่าง เอสที่กอดอกยืนจ้องอยู่ด้านหลังขยับเข้ามาบอกให้แคปออกไปรอที่ด้านนอกได้แล้ว พยาบาลสาวเองก็ยิ้มแล้วผายมือเชิญ แคปจำใจเดินออกมานั่งหงุดหงิดรออยู่ที่ด้านนอก สักพักคุณชายรัชชาถึงได้เดินออกมาโดยมีหมอหนุ่มรูปหล่อเดินตามมาส่ง
“ขอบใจมากกูกลับล่ะ”
“อืม หมดธุระมึงแล้วก็จะกลับ ดีจริงๆ เห็นกูสำคัญก็แค่เนี๊ยะ”
“เอาจริงๆเลยนะไอ้หมอ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญใครเขาจะอยากมาหาคนอาชีพหมออย่างมึงกันล่ะหื้ม”
“อย่าพูดเลยว่ะ แค่บ้านกูมึงยังไม่เห็นจะเข้าไป น้องแซนกลับมาแล้วนะ คุณแม่เองก็ถามหามึงบ่อย ๆ ว่างเมื่อไหร่ก็เข้าไปสิวะ”
“เจอกันแล้ว วันก่อนน้องมาหากูเห็นป๊าบอกอยู่เหมือนกันว่าจะให้มาฝึกงานด้วย”
“หึหึ งั้นกูก็ฝากเลย ต่อไปมึงได้ปวดหัวไม่หยุดหย่อนแน่”
“คงไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง”
“กับเด็กผู้ชายที่ติดมึงยิ่งกว่าพี่ชายตัวเองน่ะเหรอ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากประธานหนุ่ม เอสเดินออกมาแคปก็รับยาเสร็จแล้วพอดี เขาจึงหันไปถามเพื่อนผู้ที่เป็นญาติผู้พี่ของตัวเอง
“มึงจัดยาอะไรให้มันล่ะนั่น”
“ก็ยาบำรุงหูอย่างที่มึงบอกไง”
เอสขำไร้เสียง นึกขอบคุณคนตรงหน้าขณะที่โดนคุณหมอหนุ่มชี้หน้าคาดโทษบอกให้ระวังตัวเอาไว้ คิดจะแกล้งก็ต้องให้มันมีเหตุมีผลกว่านี้ อย่าให้เขาต้องมาใช้วิชาชีพในทางที่ผิดๆช่วยกันโกหก
“จะบ่นทำไมเล่า”
แคปเดินออกมายกมือไหว้ลาเอสรีบดึงเขาบอกให้เดินออกไปกันทันที บันไดเลื่อนนำพวกเขาสองคนลงมาสู่ชั้นล่าง ไม่นานนักก็เดินกลับกันมาถึงรถ คราวนี้เอสให้แคปทำหน้าที่เป็นคนขับ
“เพื่อนมึงล่ะสิ คุณหมอนั่นน่ะ”
“เปล่า เป็นญาติ” เอสตอบเรียบๆ แคปพยักหน้ารับรู้ เขามองที่กระจกหลังเห็นใบหน้าคมเรียบเฉยพลันนึกบางอย่างออกก่อนจะยกมุมปากขึ้นแวบเดียวจนดูแทบไม่ออก “จะให้ขับไปที่ไหนล่ะ”
“ถามทำไม ก็ตึกรัชชานั่นไง”
“โอเค จะไปสวนจตุจักร” แคปตีมึน ขณะที่คนฟังเลิกคิ้ว “ห๊ะ?”
“ก็สวนจตุจักรไง”
“สวนจตุจักรอะไรกูบอกว่าจะเข้าตึก อาคารรัชชามึงอย่ามาบ้า”
“อืมว่ะ จตุจักรความจริงมันไกลจากตรงนี้มากอยู่นะ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของมึงต่อให้ต้องอ้อมรถสองชั่วโมงสามชั่วโมงกูก็คงต้องไป อย่ามาร้องไห้ว่าเข้าทำงานสายโด่งก็แล้วกัน”
“แคป ตึกรัชชา” เสียงทุ้มลอดไรฟันข่มต่ำ ฟังแค่หูเดียวยังรู้เลยว่าอดทนข่มกลั้นแค่ไหน ทว่าแคปยิ่งรู้สึกสนุก
“โอเคครับเอส สวนจตุจักรนะ”
พูดจบรถพุงฉิวเลี้ยวออกจากโรงพยาบาลจนไม่เห็นแม้แต่ผงฝุ่น เอสนั่งกอดอกกัดฟันกรอดๆ
..เล่นกูแล้วไง..
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 15-01-2016 23:57:36
“เฮ้อร้อน ร้อนจริงๆร้อนจังๆ” กว่ารถจะมาจอดลงใต้ตึกใหญ่ของรัชชาได้ แคปก็พาเจ้านายแสนงามที่นั่งหน้าหงิกอ้อมไปจนเกือบจะแตะเสี้ยวหนึ่งของสวนจตุจักร เสียงคนข้างหลังข่มกรามกรอดๆจนคนขับรู้สึกเสียววาบๆต้องรีบเลี้ยวเปลี่ยนเส้นทางอย่างไว แกล้งมากๆเดี๋ยวจะพาลจีบไม่ติดเสียอีกเขาก็ดั๊นลืมข้อนี้ไป ลงจากรถมารับอากาศร้อนอบอ้าวที่ด้านนอกไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าตอนนี้เป็นฤดูหนาวของไทย
“ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบนรถนานหน่อยก็ดีเหมือนกันนะ มึงว่าไหม” แคปเปรยพลางเหล่มองสายตาเขียวปั๊ดของคนที่ก้าวเข้าไปในลิฟต์ทำเอาคนมองใจสั่น หมู่นี้ไม่รู้เป็นไรได้จีบคนด้วยวิธีการเย้าแหย่ให้โกรธนี่มันรู้สึกดีเป็นบ้าเลย เขาก้าวเข้ามายืนอยู่มุมหนึ่งของลิฟต์คิดแล้วนึกขำ พอลอบมองไปที่อีกฝ่ายก็เห็นสายตาดุๆจ้องเขาอยู่อีกแล้วแคปรีบหันมองโน่นนี่นั่งไปทางอื่น ทั้งๆที่ในลิฟต์เล็กๆนี่ก็นะ มันเป็นลิฟต์ส่วนตัวสำหรับผู้บริหารของห้องนี้เท่านั้นแหละเพราะงั้นมันจึงมีขนาดเล็กว่าลิฟต์ที่ด้านนอก ทั้งๆอย่างนั้นแคปก็ยังเลี่ยงที่จะมองผนังของมันซึ่งทำด้วยกระจกเงแล้วเผลอไปสบตาเข้ากับไอ้คนที่ยืนจ้องเขาเขม็งผ่านกระจกบานนั้น
โหดไปไอซิส
“อะ...อะไรเล่า” แคปเริ่มหน้าจ๋อย นึกหวาดกลัวขึ้นมาด้วยความคับแคป ซ้ำตึกนี่ยังสูงมาก สูงลิ่วจนยอดเสียดฟ้า ซ้ำลิฟต์บ้าก็วิ่งตั้งนานยังไม่ยอมจอด “มึงมองกูทำไมอ่ะ” แคปถามหลบสายตา ถึงกระนั้นยังแอบๆเหล่มองอยู่
“ไม่-ได้-มอง” เอสตอบเสียงแข็ง หน้าตึงเปรี๊ยะ
“ไม่ได้มองได้ไง ก็เห็นอยู่”
“นั่นแสดงว่ามึงก็มองกู”
“กะ...ก็แล้วทำไมอ่ะ” กูมองไม่ได้หรือไง ไม่เข้าใจมันเลยให้ตาย ตาเขียวมาตั้งแต่นั่งอยู่บนรถแล้ว ลงมานึกว่าจะอารมณ์ดี แค้นฝังหุ่นเรื่องโดนเขาก่อกวนขับรถอ้อมหรือไง ไหนว่าวันนี้เข้างานสายได้แค่อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากหน่อยไม่เข้าใจกันเลยแย่จริงๆ
“กูก็แค่มองคนที่มองกูอยู่ แล้วมึงจะมีปัญหาอะไร”
“หา?”
“ไม่ต้องมาหลงตัวเอง ไม่มีใครเขาอยากมองมึง”
“ไม่อยากมองจริงดิ”
“ไม่อยู่ในสายตา”
“ใจร้าย”
ติ๊ง~
“ใครสน”
เอสพูดอย่างไม่แคร์ในตอนที่บานประตูลิฟต์เปิดออก เขาก้าวออกมาขณะที่แคปเดินตามหลัง ห้องทำงานหรูหราโอ่อ่าถูกเตรียมบรรยากาศให้พร้อมสำหรับการทำงานรออยู่แล้ว เอสเอาเสื้อนอกโยนแบบลวกๆไว้ที่โซฟารับแขกก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานกดอินเตอร์โฟนเรียกเลขาส่วนตัวเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเขาเข้าห้องเรียบร้อย
“จะไปไหน” แคปที่กำลังจะเปิดประตูออกไปชะงักนิดหน่อย หันกลับมามองคนที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่ ในมือมันถือปากกาด้ามสีทองไว้
“ไปหาคุณปรเมทครับ” แคปทำเสียงแสนสุภาพใส่ ดวงตาคมกริบหลังโต๊ะทำงานเขียวขึ้นนิดๆ เขาจึงยักไหล่แล้วทำหน้าน่าสงสารประมาณขอความเห็นใจแบบอ้อนๆ “ได้ไหม~”
คำตอบแบบไร้เสียงมาพร้อมกับเจ้าของห้องที่นั่งก้มหน้าลงไปอ่านงานต่อ แคปค่อยเดินออกมาได้เห็นปอกำลังง่วนอยู่กับการพิมพ์เอกสารอะไรของมันสักอย่าง
“ไงวะ” ทักทายพลางกดโทรศัพท์มือถือของตัวเองเพื่อเปิดเครื่องเช็คข้อความ เขาปิดมันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน จะเปิดตอนเช้าก็อยู่บนรถกับคุณชาย หาโอกาสเหมาะๆไม่ได้สักที เอาเป็นว่าเวลานี้น่าจะโอเคและปลอดภัยที่สุด
“แดกอะไรมาหรือยังมึงน่ะ”
“ยังเลยว่ะหิวฉิบหาย มีแต่กาแฟกับขนมปังเล็กๆชิ้นเดียว” คาบออกไปกินตอนจะไปเล่นกับเจ้าคูเปอร์นั่นแหละ ดีหน่อยแม่บ้านตระกูลนั้นเตรียมอาหารได้เช้ามาก อร่อยเหาะ
“อืม เดี๋ยวกูสั่งให้” ปอว่าแล้วกดโทรศัพท์สายภายในคุยอะไรของมันพอเสร็จก็บอกเขาว่าให้นั่งรอเงียบ ๆ วันนี้มีงานต้องเคลียร์ห้ามกวน แคปก้มหน้าเช็คข้อความทั้งหลายแหล่ที่ส่งเข้ามา สิบกว่าสายจากไอ้แบงค์สามครั้งจากไอ้อาร์และอีกหนึ่งครั้งจากใครสักคนที่ไม่รู้จัก ที่เหลือทั้งไลน์ทั้งวอทแอพห่าอะไรเยอะแยะไปหมด แคปเลือกที่จะไม่เปิดดู กำลังจะโทรออกหาแบงค์โทรศัพท์ในมือสั่นครืดๆขึ้นมาเขาตกใจจนเกือบทำหล่น
“ไอ้สัสกูตกใจ”
เสียงจากปลายสายหัวเราะร่วน ก็แคปเล่นทักไปแรงขนาดนั้น
(โทรหาไม่ติดนะครับ ปิดเครื่องทำไม แล้วเมื่อคืนนอนไหนเนี่ย)
“จะให้กูตอบข้อไหนก่อนล่ะครับหื้อ แน่ใจว่าอยากฟัง”
(อย่ากวนน่าแคป ถ้าคิดว่ามันไม่โอเคสำหรับกูอย่าตอบออกมาเลยนะ)
“ซีเรียสแต่เช้า โทรมามีไร”
(เปล่าหรอก เมื่อคืนเสร็จงานเลยโทร จะถามว่าไปเมาที่ไหนไหมจะได้ไปรับ มึงโอเคป่ะเนี่ย อยู่กับเพื่อนมึงเหรอ)
“อืม”
(กินข้าวหรือยัง)
“ยัง กำลัง ถ้าไม่มีไรแล้วกูวางเลยะ คืนนี้เจอกันเดี๋ยวจะกลับไร่เลย”
(ไหนว่าจะกลับพรุ่งนี้ไง)
“นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้นัดส่งผลไม้เข้าโรงงานใหม่ล็อตแรก ทางผู้ผลิตเขาจะมาเจรจาด้วยตัวเองกูคงต้องกลับไปช่วยเฮียโก้ดูเรื่องเอกสาร มึงโอเคไหมล่ะ จะไปไหนรึเปล่างานเสร็จจะกลับพร้อมกับกูเลยไหม”
(กลับพร้อมดิ ที่จะรอเนี่ยเพราะคิดว่ามึงจะกลับพรุ่งนี้ไง ถ้ากลับคืนนี้ก็โอเคเลย เหมือนเดิมของพวกเรา)
“เออ แล้วเจอกัน”
(เดี๋ยว แล้วจะเจอกันที่ไหน กูไปรับมึงไหมหรือไง)
“รออยู่ที่ตึกไพร์มนั่นล่ะ เดี๋ยวกูเข้าไปหา”
แคปพูดจบไว้ที่แค่นั้น เขากดวางสายไปก่อนจะหันมองหาอาหารเช้าที่ปอสั่งขึ้นมาให้แล้ว แต่ทำไมไม่เห็นถาด
“อ้าวเมื่อกี้ กูเห็นแม่บ้านขึ้นมาแล้วนี่” รถเข็นอาหารผ่านหน้าเขาไปตอนที่กำลังคุย
“ใช่ ขึ้นมาแล้ว”
“แล้วอาหารกูล่ะ”
“สองที่นะ ทานกับเจ้านายกู สำรับเตรียมไว้ข้างในเรียบร้อยแล้ว”
“อ้อ..” แคปงงไปนิดหน่อยที่ไอ้หมาปอมันช่างตระเตรียมอะไรเพื่อเขาและนายมันได้ซะขนาดนั้น เหล่มองมันด้วยสายตาวาววับคาดโทษนิดๆพลางลุกขึ้นยัดมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง แคปกำลังจะเดินเข้าไป ปอรีบดึงแขนเพื่อนตัวเองไว้
“มึงรู้ไหมคุณเอสไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนนั่งทานข้าวพร้อมกันในห้องนี้เลยนะเว้ย”
“แล้วไง”
“ก็มึงโชคดีไง มึงเป็นคนแรก เป็นคนพิเศษ” เป็นคนที่เจ้านายกูรัก
“กูไม่ดีใจหรอกนะถึงมึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ”
“ไม่ดีใจแล้วยิ้มทำไมล่ะว๊า”
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวมึงกลับไปที่ไร่เมื่อไหร่กูจะบอกให้ไอ้อาร์จัดการมึง”
“โหยไอ้เตี้ยนั่นกูกลัวมันหรอก ตัวเล็กจิ๊ดเดียว”
“หึหึหึ เดี๋ยวนี้หัดเรียกมันว่าเตี้ยกะจิ๊ดริด มึงมันทำความผิดมหันต์แล้วไอ้ปอ มึงเจอไอ้อาร์จัดการแน่ ๆ”
“แคปแม่ง” ปอที่ตอนแรกแซวเพื่อนซะดิบดี พอโดนสวนกลับตัวเองหน้าจ๋อยลงเอง แคปยื่นมือเข้าไปตบบ่าหนักๆสองทีก่อนยิ้มแย้มอย่างสะใจแล้วเดินหายลับเข้าห้องไป ทิ้งให้ปอนั่งหน้าอึนอยู่ไม่รู้จะไปลงกับใครอย่างไร
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
บรั๊นช์แสนอร่อยจากครัวของรัชชาถูกปากแคปที่รวบมื้ออาหารทั้งเช้าทั้งเที่ยงจนอยากจะเดินออกไปบอกปอว่าขออีกจานจะได้หรือไม่ทว่าพอยกน้ำขึ้นดื่มทุกอย่างในท้องก็ฟูลแบบพอดิบพอดี เขายกมือลูบท้องแอบมองคนที่เมื่อสักครู่มานั่งทานข้าง ๆ กันแต่กลับทานเสร็จก่อน กินแบบไม่พูดไม่จา แคปวางแตงกวาในจานส่งไปให้ก็แค่โดนจ้องแต่ไม่ยอมด่าอะไรกลับมาสักคำ ถึงอย่างนั้นก็ยังนั่งกินด้วยกันจนหมดจานแล้วเอสก็เดินกลับไปนั่งทำงานของตัวเอง
“โฮ้ย อิ่ม” แคปลุกขึ้นเดินไปเดินมาหาเรื่องให้อาหารย่อย ลูบพุงโตๆของเขาไปด้วย เดินไปวนหน้าโต๊ะทำงานของเอส อีกฝ่ายเงยหน้ามอง
“เป็นอะไร ปวดท้องหรือไง”
“อิ่มว่ะ” อิ่มมากๆ อาหารที่นี่อร่อยจริงๆ
“หึ..”
“หัวเราะกูทำไมล่ะ”
“ไหนใครบอกว่าจะผอม พูดแต่ปาก แดกตลอด”
“นี่มึงว่ากูเหรอ”
“อ้วนเอ้ย”
“หา?”
“กูบอกว่าอืม หูมึงนี่เพี้ยนบ่อยจริงๆไปหยอดยาไป”
หนอยยยย แคปกัดฟันกรอดเม้มปากนิ่ง หน้าตายุ่งจนหัวคิ้วพันกันไปหมด อย่าคิดว่าเขาไม่ได้ยินเชียว รู้หมดแหละเพียงแต่ไม่อยากจะต่อปากต่อคำ เห็นแก่อาหารอร่อยๆของที่นี่ทำให้เขาอารมณ์ดีไม่ชวนมันทะเลาะเด็ดขาด เอสเลิกคิ้วมองหน้าอีกฝ่าย แคปก็แค่เดินกระแทกเท้าไปนั่งลงที่โซฟาอย่างเดิม สักพักเดียวปอเอายาแก้ท้องอืดกับน้ำเข้ามาให้แคปถึงกับอึ้งไปเลย
“กินซะมึงน่ะ”
“กูไม่ได้เป็นอะไร มึงเอาเข้ามาให้ทำไมเนี่ย” แคปกระซิบด่าเพื่อนสุดที่รักแทบจะไร้เสียง ปอก็แค่มองไปทางเจ้านายตัวเองที่ก้มหน้าก้มตาอ่านรายงานไม่สนใจมองมา แคปถึงกับต้องเอื้อมมือไปหยิกนมมันแรงๆหนึ่งที โทษฐานทำตามคำสั่งประหลาดของเจ้านายดีนัก
“กูไม่กิน เอาออกไปเลยไป”
“ไม่กินไม่ได้ ทนๆกินเข้าไปเร็ว”
“นี่มันยานะ มึงจะบ้าหรือไงกูไม่ได้เป็นไรจะให้กูกิน”
“เอาเหอะน่า”
“ไม่กิน”
“แคป..”
“กูบอกว่ามะ...
“หรืออยากจะให้กูยัดให้ เอาแบบนั้นไหม” เสียงทุ้มดุ ดังแทรกเข้ามา สองคนที่กำลังกระซิบทุ่มเถียงกันอยู่หันไปมองเป็นตาเดียว เอสจ้องหน้าแคปนิ่งสายตาคมปลาบเหมือนจะบังคับแบบกลายๆ
“แต่กูไม่ได้...
“กินเข้าไปจะได้สบายท้อง”
ในที่สุดแคปก็ยอมจำนนหลับตาซดๆอึกๆๆๆยัดยาลงท้องไป เขาคิดว่าไอ้ยาแก้ท้องอืดยิ่งกินยิ่งอืดล่ะสิไม่ว่า หลังจากนั้นปอก็ขอตัวออกไปทำงาน ก่อนไปยังมีสะกิดแคปถามว่าลงไปกินเที่ยงด้วยกันอีกไหม ห้องอาหารที่ชั้นล่างมีของน่ากินเยอะมากๆถ้าจะไปเขาจะรอ แคปยักคิ้วหน้าระรื่นขึ้นมาทันทีกำลังจะลุกขึ้นเสียงปากกากระแทกโต๊ะอย่างดัง สองคนชะงักขา ปอหน้าเจื่อนโดนไล่ให้ออกไปทำงานได้แล้วอย่าอู้ สุดท้ายแคปจึงนั่งแกร่วอยู่ที่เดิม
ช่วงบ่ายมีแขกเข้าพบเอสสามสี่คน แทบทุกคนมองมาที่แคปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม กระทั่งหมาปอมันยังส่งข้อความเข้ามาว่าทุกคนที่เดินออกไปต้องถามมันว่าแคปเป็นใคร ทำไมถึงมีสิทธิมานั่งฟังเรื่องงานภายในของบริษัท คุยไปคุยมายังไม่รู้แน่ชัดด้วยซ้ำว่าปอมันตอบทุกคนที่ถามว่าอะไร
แคปถอนหายใจหนักหน่วงว่างมากถึงขนาดพอแขกออกไปหมดเขาก็ลุกขึ้นเดินสำรวจไปรอบๆ ยืนเกาะบานกระจกผ่านมูลี่ขนาดใหญ่แล้วสอดนิ้วเข้าไปแหวกช่องหรี่ตาฝ่าแสงแดดยามบ่ายมองไปที่ทิวทัศน์ด้านนอก
“กูว่าแบบนี้ไม่ค่อยดี”
เอสเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ แคปหันมาจ้องหน้าเขา
“มึงทำงานแต่กูไม่มีอะไรจะทำ มานั่งติดแหงกอยู่แบบนี้กูรู้สึกไม่ค่อยดี แล้วอีกอย่างแขกที่เข้ามาขอพบมึงคงมีคำถามแน่ ๆ ว่ากูเป็นใครทำไมถึงได้มานั่งร่วมห้องฟังพวกมึงคุยกัน”
“แล้วยังไง”
“ก็ถ้าต่อไปมีแขกขอเข้าพบมึงอีก กูไม่อยากอยู่ฟังด้วยหรอกนะ”
“งั้นก็เข้าไปนอนรอในห้อง ทีวีก็มีคอมก็มีเครื่องดื่มเย็นๆก็มี ไปนอนรอข้างในก็ได้ไป”
“ไม่เอาทำไมกูต้องทำแบบนั้นศักดิ์ศรีกูมี มึงจ่ายงานให้กูสิ”
“งานของมึงทำแค่ตอนเช้ากับตอนเย็นแคป” เสียงทุ้มแข็งขึ้นมา เจ้าของเสียงเอนหลังพิงพนักในท่าทีอยากจะผ่อนคลายหากแต่ยังคุยกับอีกคนไม่รู้เรื่อง
“รู้..” แคปตอบเบาๆ เม้มปากเป็นเส้นตรง
“เวลานอกเหนือจากนั้นมึงไม่จำเป็นต้องทำอะไร”
...ดีจริงๆมีแฟนรวยนี่มันดีจริงๆ...
แต่กูไม่ชอบโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ออกไปเล่นกับไอ้ปอก็ได้ถ้ามึงเบื่อที่จะนั่งอยู่ในห้องนี้ กับ-กู”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” ตายล่ะหวา น้ำเสียงประชดประชันมาแบบเต็ม ๆแคปรีบแก้ตัวพัลวัลหน้าเจื่อนไปหมด ขณะที่เอสพูดจบแล้วก้มลงไปอ่านงานที่โต๊ะต่อไม่สนใจรับฟังคำแก้ตัวใดๆของแคปทั้งสิ้น แคปมองริมฝีปากที่เชิดขึ้นอย่างงอนๆแบบนั้นแล้วนึกอยากจะกระชากมันเข้ามากัดทำโทษที่ปากดีช่างประชดสักทีแต่เขาก็แค่ยืนจ้องหน้ามันอยู่เฉย ๆ สุดท้ายแคปคิดจนต้องกุมขมับ เดินไปเดินมาวนอยู่รอบๆโต๊ะมันนั่นแหละ คนไฮเปอร์อย่างเขาทนได้นานซะที่ไหน ไม่มีอะไรทำจึงฟุ้งซ่านขึ้นอีก
“เอางี้ กูขอลงไปข้างล่างได้ไหมล่ะ”
“จะไปทำไม”
เห็นนั่งเฉย ๆ นึกว่าไม่สนกันแล้ว ที่ไหนได้พอแคปพูดขึ้นมาปุ๊ปเอสละสายตาขึ้นจากงานทันที
“ไปดูต้นไม้”
คิ้วคมของคนฟังกดลึก เขาเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วถอนหายใจยาวหนึ่งที ก่อนทวนถามย้ำ “ไปดูต้นไม้?”
“ใช่ เห็นที่ป้ายทางเข้าด้านหน้ามีสวนหย่อมเล็กๆอยู่ กูอยากไปเดินดูแถวนั้น มึงก็รู้กูชอบอะไร”
เอสเบนสายตาผ่านมูลี่สองชั้นสีครีมเพื่อตรวจดูแสงแดดด้านนอกแวบหนึ่งก่อนหันมามองหน้าคนที่ยืนรอฟังคำตอบจากเขาอยู่ และแคปเองก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องที่เขากำลังนึกกังวล
“กูชอบแดด ไม่ร้อนมากหรอก จะอยู่แต่ในร่มก็ได้ถ้ามึงอยากจะให้สัญญา”
คนฟังส่ายหัวอย่างเอือมใจก่อนก่อนคว้าปากกาบนโต๊ะขึ้นมาถือไว้อีกรอบ
“ตามใจ แต่มึงต้องขึ้นมาก่อนบ่ายสามโมงตรง”
“โหบ่ายสาม?” แคปร้องประท้วงขึ้นมาเมื่อยกข้อมือดูเวลา “อีกแค่สามสิบนาทีเองเหอะ”
“ใช่ อีกแค่สามสิบนาทีแบบนั้นแล้วยังจะลงไปอีกไหม”
“ไปสิไป กูไปครับไป” ผลุนผลันออกจากห้องปิดโครมแทบไม่ทัน วิ่งสิครับต้องใช้ลิฟต์ตัวนอกอีกต่างหาก โต๊ะไอ้หมาปอว่างเปล่ามันคงจะเดินไปที่ไหนของมันสักแห่ง แต่ตอนนี้ช่างมันก่อนแคปมุ่งลงไปที่ชั้นล่างเดินเล่นอยู่แถวสวนหย่อมที่เล็กราวกับแมวดิ้นตาย
“อะไรวะตึกใหญ่เท่าที่อยู่ยักษ์ สวนหย่อมเล็กจิ๊ดเดียวแบบนี้จะสูดอากาศดีๆได้ที่ไหนกั๊น” เขาเดินไปแค่ไม่กี่ก้าวบนพื้นหญ้าก็เจอกับปูน แคปถึงกับส่ายหัวแล้วนั่งแกร่วอยู่กับพื้น คุณพี่รปภ.คนเก่าที่เคยเจอเดินเข้ามาโค้งทักทาย พอรู้ว่าแคปกำลังเซ็งเรื่องดินเรื่องหญ้าเขาก็แนะนำว่าให้เดินไปฝั่งด้านหลังมีสวนหย่อมขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้น
“มีจริงเหรอพี่”
“จริงครับ เพิ่งสร้างขึ้นมาเมื่อตอนคุณเอสเธอร์เข้ามารับตำแหน่งเมื่อห้าปีก่อน มีคำสั่งลงมาว่าพื้นที่ว่างด้านหลังตึกให้จัดเป็นสวนหย่อมทั้งหมด เน้นปลูกบรรดาไม้ประดับ พวกผมยังรู้สึกขอบคุณมากๆเลยครับอยู่ในเมืองกรุงแบบนี้หาดินหาหญ้ายากมาก มีต้นไม้ไว้พักผ่อนสายตากับผลิตอากาศบริสุทธ์ดีมากๆเลย”
แคปขอบคุณแล้วเดินลัดเลาะผ่านเข้าไปไม่นานก็ปรากฏสวนหย่อมขนาดปานกลาง มีคนสวนกำลังดูแลรดน้ำต้นไม้พืชพรรณ แคปขออนุญาตก่อนจะเดินเข้าไปลุงใจดียิ้มให้ จากนั้นไม่นานสองคนก็คุยกันถูกคอ แคปขอต้นไม้ต้นเล็กๆที่เลี้ยงไว้กับละอองน้ำติดมือขึ้นไป ดูเวลาบ่ายสามโมงเป๊ะเขายังยืนกดลิฟต์อยู่เฉยเลย รีบปรับนาฬิกาถอยหลังไปสักสิบห้านาทีก่อนเป็นอย่างแรก
“ไปไหนมาวะมึง” พอเดินผ่านโต๊ะปอนี่คือคำแรกที่มันเงยหน้ามาถาม แคปยกต้นไม้ในมือให้ดู ก่อนโบ้ยบอกว่าจะรีบเข้าไปข้างใน ปอพยักหน้าแล้วโบกมือไล่ให้เข้าไปไวๆเลย
“อ่ะ เอามาฝาก” พอเปิดเข้ามาแคปก็ถลาตรงมาที่โต๊ะ เอสไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง แคปเริ่มนึกอิจฉาแผ่นกระดาษที่อัดแน่นไปด้วยตัวอักษรนั่นเสียแล้ว เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้ยิ่งขึ้นไปอีก “กูกลับมาแล้ว”
คนฟังเงยหน้ามองนิ่ง ๆ จากนั้นเบนสายตาไปที่นาฬิกาไม้โบราณเรือนเล็กที่ตั้งอยู่มุมโต๊ะ จับมาวางผั๊วะลงต่อหน้าแคป เอาให้เห็นจะๆกันไปว่าตอนนี้เข็มยาวมันชี้อยู่ตรงเลขอะไร
“อ้าวตายจริง กูกะนึกว่าเพิ่งจะสามโมง ดูนี่สินาฬิกากูเหลืออีกตั้งสองนาทีแหนะกว่าจะสามโมงตรง” แคปโกหกหน้าตาย ครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตจริง ๆ ช่วยไม่ได้มันไม่ทันนี่หว่ามัวแต่ดึงไอ้ต้นไม้แปลกๆนี่แหละ
“จริงๆมึงดูสิ นาฬิกากูยังไม่บ่ายสามเลยเห็นไหมเนี่ย” ยื่นข้อมือเข้าไปให้อีกคนดูเวลา เอสตวัดสายตาเหลือบขึ้นมามองเขียวปั๊ด และก่อนที่แคปจะได้แก้ตัวว่าอะไรคนตัวโตกว่าก็ยืนขึ้นเต็มความสูงที่เกินเขาขึ้นไปเกือบๆจะคืบ
“กูไม่ได้โง่แคป”
“กะ....กะ.....กะ......” ก็ไม่ได้ว่ามึงโง่สักหน่อย แคปชูต้นไม้ในมือให้ดูแล้วบอกกับเอสว่าจะเอาเสียบไว้ที่โถปากกานี้ได้ไหม เจ้าของโต๊ะใช้สายตาดุคมถามขึ้นมาในที เพราะบนโต๊ะเขามันไม่มีโถปากกา
“ก็โถนี้อ่ะ” แคปชี้
“นี่ไม่ใช่โถปากกาแคป นี่มันคือแท่นเสียบปากกา เสียบได้แค่ด้ามเดียว”
“อืมๆก็นั่นแหละ” แคปมองปากกาสีทองหรูหราเรือนหมื่นเจ้าของที่ทาง เขาค่อยๆเอาก้านต้นไม้ที่เด็ดมาด้วยเสียบแซมลงไป มันทุกลักทุเลนิดหน่อยเอียงกะเท่เร่แต่ก็ดูแล้วแคปคิดว่ามันน่ารักดี พอทำเสร็จก็มองเจ้าของโต๊ะ
เอสมองตามแล้วส่ายหัวสุดจะมึนกับพฤติกรรม
“เข้าไปล้างหน้าล้างตาไป เนื้อตัวมอมตากแดดจนหัวเปียกโชก หน้าดำไปหมดแล้ว”
“โหไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกมึงก็พูดไป” หน้ากูสีชมพูขาวบลิ๊งหล่อวิ๊งวับตามสไตล์ลูกทุ่งชาวสวนชวนฝันเหมือนเดิมเหอะ
เมื่อเจ้าของห้องใช้ความเงียบไล่ให้เข้าไปจัดการตัวเอง แคปจึงป่วยการจะพูดต่อเขาใช้การ์ดสีดำของตัวเองทาบติ๊ดแล้วบานประตูห้องชั้นในก็ค่อยๆเปิดออก รีบทำธุระตัวเองให้เสร็จๆ ห้องหรูๆใครจะอยากอยู่นาน กลิ่นที่หอมเกินไป บรรยากาศแสงไฟที่น่านอนจนน่ากลัว ล้างหน้าล้างตัวเช็ดหัวแล้วเสยผมขึ้นเปิดหน้าผากใสเหน่งเอาให้เอสมันมองแล้วตกใจไปเลย พอนึกได้แบบนั้นเขาค่อยๆเปิดบานประตูออกมา สายตาที่หันมาเหลือบมองแวบนึงแต่แคปกลับเห็นว่ามันชะงักไปชั่วขณะน่าจะเป็นเพราะผมที่เปิดหน้าผากโชว์เหม่งของเขานันเอง
หล่อล่ะสิ
“ของานให้กูหน่อยดิ”แคปเดินเข้าไปหา ย่อตัวนั่งลงเกาะขอบโต๊ะไว้
“เดี๋ยวจะเย็นแล้ว”
“นั่นแหละ ของานหน่อย” แคปแบมือหากแต่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจ “ไว้ก่อนแคป”
“แต่ว่า...”
“คืนนี้จะนอนที่ไหน”
“ห๊ะ?” เลิกคิ้วนิดๆ ขณะที่คนถามๆออกมาแล้วก็หยิบใบงานอะไรสักอย่างขึ้นมากวาดตาดู ทำท่าไม่อินังขังขอบกับข้อความที่เขาจะตอบออกมาสักนิด แคปจึงยกมุมปากขึ้นอย่างย่ามใจเมื่อนึกเรื่องอะไรดีๆออก
เขาโกหกคำโต
“นอนห้องไอ้แบงค์ไง”
กึกก
นั่นไงกูว่าแล้ว ในใจแคปนี่ยิ้มร่าขณะที่ต้องบังคับหน้าตาให้เรียบและนิ่งเฉย เอสยังคงเงียบอยู่แต่ทว่าสายตาคมกริบที่คมยิ่งกว่าหอกหลาวกลับทะยานพุ่งลงมาที่เขาแบบแทบจะเอาให้ตายไปไม่รู้กี่สิบรอบ แคปกลอกตาหยิกตัวเองบอกตัวเองว่าให้ใจเย็นๆ
“กูให้โอกาสมึงตอบอีกรอบ ตอบใหม่คืนนี้จะนอนที่ไหน”
“ก็นอนห้องไอ้แบงค์นั่นแหละ”
“เออดีงั้นเดี๋ยวกูไปรับน้องโบว์มาค้างด้วยคืนนี้เลยก็ดี รู้สึกคิดถึงขึ้นมาแล้ว”
ฉึกกก
คราวนี้แคปโดนไปแบบเต็มๆ อยากไปยั่วเขาดีนักพอเขาใส่กลับมาล่ะพูดไม่ออก มีเสียใจกันเลยทีเดียว และใบหน้ามอมแมมที่เปื้อนดินเปื้อนฝุ่นนั่นคงจะแสดงออกแจ่มชัดเกินไป หน้าผากเหม่ง ๆ ที่มีคิ้วคมเข้มเรียงตัวสวยขมวดกันจนแทบจะเป็นปม ทำเอาคนมองอย่างเอสต้องเบือนหน้าไปอีกทางเพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน
เขาแสร้างก้มลงอ่านเอกสารในมือต่อพลันริมฝีปากก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ตอบมาดีๆว่าคืนนี้มึงจะนอนที่ไหน”
“ไม่ได้นอนที่ไหนหรอกน่า คืนนี้จะกลับ กลับระยอง”
“กลับกับใคร”
แหนะ คำถามมีมากจริง ๆ นี่แคปรู้สึกไปแล้วว่ากำลังถูกคุณภรรยาจับผิดอย่างไรอย่างนั้น จะเถียงก็ไม่กล้าจะด่าก็ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่ บ่นก็ไม่ได้ วู๊วววทำอะไรก็กลัวคุณเธอไม่พอใจ แบบนี้มันภรรยาชัดๆเลย ภรรยาหลวงมีจู๋ มันกลายร่างเป็นเมียหลวงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันว๊ะ!!
“ก็กลับกับไอ้แบงค์นั่นแหละ” คราวนี้เป็นเรื่องจริงที่คนถามแทบไม่อยากจะได้ยิน สองคนจ้องหน้ากันนิ่ง ปากกาในมือเอสไม่ขยับ ความเงียบแผ่ขยายออกเป็นวงกว้าง บรรยากาศโดยรอบอึมครึมขึ้นมาจนน่ากลัว แคปที่รู้สึกแบบนั้นจะยกมือขึ้นมาบีบจมูกโด่งๆนั่นหยอกเย้าสักหนึ่งทีหากแต่เอสไม่เล่นด้วย เขาที่เร็วกว่าฉวยคว้าเอาข้อมือเล็กไว้แล้วบีบ
ใช้สายตาแสดงออกแทนคำพูดทุกอย่าง...สายตาที่เจ็บปวด
ทำเอาคนมองถึงกับใจหาย
“กูไม่ได้มีอะไรกับมัน เราสองคนยังคงเป็นแค่เพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องเหมือนเดิม”
มือใหญ่ไม่ได้ผ่อนแรงลงเลย แคปเบ้หน้าแล้วชี้บอกว่าให้ปล่อยออกก่อนเพราะเขารู้สึกเจ็บ
แต่ใครกันล่ะจะสน
“ถ้ากูจะมีอะไรกับมันนะกูมีมาหลายปีแล้ว ไม่รอจนถึงวันนี้ค่อยมีหรอกมึงอย่าบ้าปล่อยมือกูได้แล้ว”
“.................”
“มันเจ็บ มึงเข้าใจไหม”
นั่นแหละเอสถึงได้ปล่อยมือเล็กออก ผิวรอบข้อแขนขึ้นรอยแดงเร็วมาก แคปรีบเอามืออีกข้างนวดๆแล้วบังไว้แต่นั่นไม่รอดพ้นจากสายตาคนทำได้หรอก แคปก้มหน้าเหมือนคิดอะไรสักอย่างพอเงยหน้าขึ้นมาอีกคนที่มองอยู่ก็รีบหลบ
“มึงหึงกูเหรอ?”
เอสถึงกับพ่นลมหายใจใส่ในตอนที่ได้ยินคำถาม มุมปากแสยะรอยยิ้มแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้บุนวมตัวสูงทั้งๆที่สายตายังมองที่ข้อมือแดงๆของแคปไม่ยอมห่าง “มึงเอาอะไรคิดว่ากูหึง”
“ก็หึงอยู่ชัดๆ”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันกูจะหึงมึงทำไม”
“อ้อเหรอ แล้วเมื่อคืนใครกันที่บอกรักกู ใครที่นอนกอดกู แล้วก็ใครที่เกือบจะเผลอไผลจูบกูด้วยซ้ำ”
คนฟังถึงกับหรี่ตาหัวคิ้วกระตุก ความเงียบลอยอวลขึ้นในอากาศนานพอสมควร สองคนสู้กันด้วยสายตาคมกริบที่ไม่มีใครยอมใครก่อน จนสุดท้ายแล้วเอสจึงเป็นฝ่ายทำลายห้วงเวลานั้นให้แตกกระจุยด้วยการเบือนใบหน้าออกไปอีกทางแล้วขยับยกมุมปากพูดคำที่แคปนี่แทบจะแยกเขี้ยวใส่แล้วกระโจนคว้ามันมาฉีกอกกินให้สาสมกับความตอแหล
“เหรอ...ก็แค่-จะ-อ่ะนะ แต่กูไม่ได้จูบมึงแน่นอน ”
เสียงทุ้มน่าหมั่นไส้มาพร้อมกับรอยยิ้มที่มันคงคิดว่าเจ้าเสน่ห์เสียเต็มประดา ดวงตาเจ้าเล่ห์แพรวพราวขนาดนั้น แคปกัดฟันกรอดๆข่มความโกรธ ขณะที่อีกคนยังมุ่งมั่นเติมเชื้อไฟราดรดลงบนกองเพลิง
“เพราะจูบน่ะต้องทำกับคนที่รักไง ไม่รักยังไงก็จูบไม่ลงหรอกแคป กูรักมึงขึ้นมาเมื่อไหร่ก็คงจะเป็นฝ่ายเริ่มจูบจริงๆนั่นแหละ แต่เสียใจนะที่ตอนนี้ยังไม่ใช่”
...ตึกสูงเสียดฟ้าหากได้ลองปีนป่ายขึ้นมาแล้วต้องเหน็บหนาวฉันใด ใฝ่รักกับคนต่างฐานะเจ้าทิฐิก็วุ่นวายหัวใจเจ็บปวดมิรู้คลายฉันนั้น..
แคปฟังคำตอบนั่นแล้วเหงาเลย หัวใจพลันแห้งห่อเหี่ยวเหมือนกับผักสวนครัวที่ขาดน้ำสักสองอาทิตย์ กำลังว่าจะลุกขึ้นเดินไหล่ตกกลับไปนั่งที่อยู่แล้วหากแต่ดวงตากลมเบิกโพลงขึ้นมาเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาขยับตัวเองยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เกาะโต๊ะมันแน่นๆแล้วส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
แคปซะอย่างไม่มียอมแพ้หรอกเว้ย
“มันก็ใช่ที่ว่าจูบต้องทำกับคนที่รัก แล้วรอยดูดแดงๆที่หลังคอกูสองสามรอยนี่อย่าบอกนะว่าคนที่ไม่รักมึงก็ยอมดูดให้เขาได้”
กึกกก
คราวนี้คนฟังชะงักไปชั่วขณะ ชั่วขณะที่ความเงียบโฉบเข้ามาพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยลูกเล่นแพรวพราวนั่น ใบหน้าหล่อเหลาจึงปั้นเสียงหัวเราะสู้ “หึหึ จำไม่เห็นได้ว่ะ สงสัยกูเมา”
หนอยยยย “กูนี่คนสิเมา มึงจะไปเมาได้ไงล่ะห๊ะ!” แคปสวนใส่อย่างเร็วด้วยความลืมตัว เอสหน้าผิดสีไปหน่อยหากแต่เขาเกลื่อนมันลงได้รวดเร็วมาก เมื่อสู้ไม่ได้แล้ว เขาจะทำอย่างไรนอกจากลุกพรวดขึ้นยืนเต็มส่วนสูงแล้วดึงคนที่นั่งยองๆเกาะขอบโต๊ะทำหน้าตาไร้เดียงสาขึ้นมาเผชิญหน้ากัน
คำสั่งเฉียบขาดไม่มีทีท่าต่อปากต่อคำล้อเล่นกันอย่างเมื่อสักครู่อีกแล้ว
“ต่อไปให้มานอนค้างที่นี่ กูไม่อนุญาตให้มึงไปค้างคืนกับใครหน้าไหนอีกแล้ว”
“นอนที่นี่?” แคปทวนคำ
“ใช่ มีปัญหาอะไรล่ะ”
“แล้วทำไมต้องมานอนที่นี่”
“เพราะกูจะมาค้างที่นี่และมึงก็ต้องมาแต่งตัวให้กู ทุกวัน!”
“มึงเป็นเด็กหรือไงทำไมต้องให้คนแต่งตัวให้ ทำตัวยิ่งกว่าเด็ก ปัญญาอ่อนจริงๆ”
“ว่าใคร”
ว่ามึงนั่นแหละ “เปล่า”
“งั้นก็ทำตามง่ายๆ อย่ามีปัญหา”
แคปจิ๊ปากขัดอกขัดใจ วางคางลงที่โต๊ะตรงขอบที่ตัวเองใช้มือเกาะไว้ เขามองหน้าคนที่สั่งจบแล้วไล่สายตาอ่านเอกสารบางอย่างต่อ
จ้องอยู่แบบนั้นจนกระทั่ง...
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย!”
เอสมองรอยแดงๆที่ขึ้นไวนักจากการที่เขาเอาปากกาเคาะลงที่หน้าผากโหนกอย่างนึกหมั่นเขี้ยวแกมสะใจ ขณะที่คนถูกทำยกมือขึ้นลูบรอยนั้นไปพลางบ่นขมุบขมิบไปพลาง
“ไปนั่งที่เลยไป ถ้าเบื่อก็เปิดการ์ตูนดู”
“มึงทำร้ายร่างกายกู คนใจร้าย”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 15-01-2016 23:58:00
https://www.youtube.com/v/2ckDnjREvU4
“มึงทำร้ายร่างกายกู คนใจร้าย”
“อยากโดนอีกไหม แค่นี้ยังน้อยไปไม่ใช่เหรอ”
แคปเดินคอตกกลับไปนั่งจ๋องอยู่ที่โซฟา หน้าผากเล็กแสบๆคันๆเขาเซ็งหนักเลยจับรีโมทขึ้นมากดดูทีวี เปลี่ยนช่องไปมาไม่รู้จะดูอย่างไหนดี สุดท้ายลงตัวที่สารคดีสัตว์โลกแถบแอฟริกา เอสแอบมองคนที่ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นแล้วเพราะท่าทางการเอนตัวนอนกอดหมอนใบใหญ่เอาไว้ที่ตักแล้วอมยิ้มดูลูกสิงโตตัวเล็กๆวิ่งตามหลังพ่อกับแม่อยู่ในทุ่งกว้าง
เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่านั่งจ้องคนที่นอนยิ้มอยู่หน้าทีวีนั่นนานแค่ไหน รู้แต่ว่าสะดุ้งขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่เลขาส่วนตัวเข้ามาโบกมือเรียกไวๆอยู่ที่หน้าโต๊ะ
“ขอโทษครับนาย” เป็นปอเองที่ประดักประเดิด คือถ้าไม่จำเป็นเขาไม่เข้ามาเด็ดขาด แล้วก่อนจะเข้ามาเคาะประตูแล้วนะทว่าเงียบกริบไร้เสียงตอบรับเขาก็เปิดเลยสิ
“มีอะไร” เสียงดุถามออกไป ปอชี้ที่โทรศัพท์
“สายจากคุณโบว์ นายจะรับหรือเปล่าครับ”
คำตอบนั่นดูเหมือนทำเอาคนที่นั่งอยู่หน้าทีวีหันขวับมามอง ปอเองก็หันมองแคปขณะที่เอสซึ่งจ้องฝ่ายนั้นอยู่ก่อนแล้วเบือนหน้ากลับมา
“นัดเธอไปว่าเย็นนี้ให้ไปเจอกูที่ร้านWWW”
“ครับนาย” ปอโค้งแล้วจะเดินกลับออกไปทว่าเสียงทุ้มของเจ้านายดังขึ้นอีก
“สั่งดอกไม้ให้ด้วย ครั้งนี้เอาเป็นกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ สีขาวเท่านั้น”
“.............”
“ออกไปได้แล้ว”
“ครับนาย” ปอรับคำก่อนค้อมศีรษะลงอีกครั้งแล้วมองไปที่แคปในตอนที่เขาจะเปิดประตูออกไป แคปลุกขึ้นเดินเข้ามา
“มึงจะไปหาน้องโบว์?”
เอสแค่พยักหน้าเบา ๆ แคปจึงก้าวเข้ามาอีก “แล้วใครขับรถให้ กูหรือว่าไอ้ปอ หรือมึงจะขับเอง”
“หน้าที่ใคร คนนั้นก็ทำสิ”
“กูไปแน่อยู่แล้วถ้ามึงอนุญาต”
“ดี”
แคปเข่นเขี้ยวทันทีที่ได้ฟังคำสั่งว่าให้ตัวเองเป็นคนขับรถให้ หัวใจเล็กๆดวงนึงจะทนทานไปได้นานสักเท่าไหร่ แต่ก็ช่างมัน
ต่างคนต่างเงียบกันไปสักพัก เอสเป็นฝ่ายละสายตาขึ้นมอง “โน่นน่ะ ลูกสิงโตจะโดนเสือดาวฉีกกินแล้วมึงไม่ไปลุ้นน้องหน่อยล่ะ” แคปหันขวับไปที่จอภาพทันที ทีวีกำลังฉายภาพน่ากลัวอย่างที่เอสว่าเขาใจหายวาบรีบถลาเข้าไปคว้าหมอนนั่งดูรายการสัตว์โลกสู้ชีวิตต่อ ขณะที่เลขาอย่างเริ่มปอเดินเข้าเดินออกในมือมีแฟ้มรายงานมาสับเปลี่ยนให้ใหม่ตลอด
“เอ่อ..นายครับ”
เอสเงยหน้าแล้วเลิกคิ้ว ปอยืนอึกอักไม่ยอมพูดต่อ เขาเหลือบมองแคปที่มัวแต่ดูทีวีไม่ได้รู้เรื่องจากนั้นมองหน้าเจ้านายตัวเองอีกครั้ง
“มีปัญหาอะไร เรื่องนัดหรือเปล่า” เอสถามเสียงเรียบ ขณะที่ปอจ้องมองใบหน้าดุดันและเด็ดเดี่ยวที่ซ่อนเร้นอยู่ในแววตา อำนาจความเป็นผู้นำที่ฉาบอยู่บนใบหน้าคม รวมไปถึงท่าทีและน้ำเสียงนุ่มทุ้มหากแต่ทรงพลังพาให้คนฟังลุ่มหลงและคล้อยตาม
“เอ่อ เปล่าครับ คุณโบว์เธอตกลงทันที ส่วนเรื่องช่อดอกไม้ผมจัดการตามคำสั่งเรียบร้อยครับ”
“อืม แล้วมึงจะมีปัญหาอะไรล่ะ”
“คือผม...” ปอเว้นจังหวะนิดนึงเหลือบมองไปที่เพื่อนตัวเองอีกหน “ผมจะถามนายว่าเย็นนี้ใครจะเป็นคนขับรถให้ครับ หรือว่าเจ้านายจะขับไปเอง”
“เพื่อนมึงขับ”
“แต่ว่า...”
ผิดจากที่นึกซะที่ไหน ปอถึงได้กลัวใจเจ้านายตัวเองว่าจะพาแคปไปเจ็บ ไปเห็นอะไรที่ไม่ควรจะได้เห็นเขาถึงได้เข้ามาเสนอตัว แต่คนที่ตอบออกมาแบบไม่ยี่หระอะไรเลยดูเหมือนจะไม่สนใจใครด้วยซ้ำ เป็นครั้งแรกที่ปอนึกหงุดหงิดใจนายของเขามากขนาดนี้
“กูสั่งไปแล้ว คำสั่งไม่มีเปลี่ยนแปลง”
“แต่ว่า คือพิจารณาใหม่เถอะครับ ถ้าไงให้ผมขับแล้วให้แคปมัน...”
“ออกไปได้แล้วปรเมท..” เสียงทุ้มสั่งเย็นเฉียบเล่นเอาคนฟังขนลุก ปอหันไปสบตาเข้ากับคนที่นั่งมองมาที่พวกเขาสองคนตาแป๋ว แคปมันจะรู้เรื่องหรือไม่ที่ว่าต้องไปทำอะไรเย็นนี้ ร่างสูงโปร่งครุ่นคิดไม่ตกยืนเครียดไม่ยอมขยับ จนเอสต้องถอนหายใจหนักๆเอนตัวนั่งพิงพนักแล้วใช้สายตาไล่นั่นแหละอีกฝ่ายถึงได้อ้าปากพูดต่อ ทว่าก็โดนแทรกขึ้นอีกเหมือนเดิม
“เพื่อนมึงโอเคแล้วไม่ต้องเป็นห่วง”
“แต่นายครับ” ปอขยับเข้าไปอีกนิด เขาพูดเสียงเบาเป็นประโยคที่คนฟังไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ยิน
“แคปมันจะเสียใจ...”
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
นับเป็นฤดูหนาวที่อากาศไม่หนาวเลยสักนิด หากแต่ช่วงเวลากลางวันกลับสั้นลง ท้องฟ้ายามราตรีค่อยๆเข้าปกคลุมแสงตะวันทีล่ะนิดๆจนในที่สุดหมู่ดาวพราวระยับก็ปรากฏโดดเด่นแก่สายตา ทั้งที่เข็มสั้นบนนาฬิกาชี้แค่เลขเจ็ดเท่านั้น
เมอเซเดสสีดำเงาสะท้อนทิวทัศน์ตึกรามรอบด้านเคลื่อนตัวเข้ามาจอดสนิทอยู่ข้างกระจกบานใหญ่ของร้านอาหารสไตล์บาหลีริมสวนสวยใจกลางกรุงเทพมหานคร คุณชายแห่งรัชชานั่งหน้านิ่งอยู่ที่เบาะหลังก่อนขยับเนคไทให้เข้าที่แล้วหยิบช่อดอกกุหลาบสีขาวสดช่อใหญ่เปิดประตูหลังแล้วก้าวลงไป
โต๊ะอาหารสุดแสนโรแมนติกถูกจุดเทียนเล่มสวยรอคอยอยู่ก่อนแล้ว เปลวของเทียนหยอกเย้ากับเงาของถ้วยแก้วขับให้ใบหน้าหวานสดใสขึ้นสีชมพูระเรื่อ นวลแก้มสีแดงเปล่งปลั่งกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุขมอบให้กับผู้ชายที่ค่อยประคองช่อดอกไม้ส่งให้เธอ
มันช่างเป็นภาพบาดใจเสียจนแคปแทบจะกระอักความขมปร่าของพิษรักนั้นออกมา ยืนพิงกระโปรงรถเบือนหน้าหนีพลางจุดบุหรี่ขึ้นสูบรอคอยคนที่ได้ชื่อว่านายจ้างจำเป็น เจ้านายชั่วคราว หรือเจ้านายห่าอะไรก็แล้วแต่ใครจะเรียก ตอนนี้อารมณ์คนสูบมันกรุ่นเสียยิ่งกว่าสุมไฟในเตาผิงมากมายนัก
ก้นบุหรี่อันที่สามถูกทิ้งลงที่พื้น ขณะเตรียมจะจุดมวนใหม่ขึ้นมาอีกรอบพลันสายตามองเข้าไปที่โต๊ะดินเนอร์ด้านในนั่น
ซ่าา!!
ภาพที่ไม่น่าเชื่อกับสายตา เมื่อมือเล็กที่ประดับด้วยกำไลสีเงินพราวจับแก้วน้ำสาดใส่หน้าคนฝั่งตรงข้ามเต็มแรง เอสเปียกโชกไปทั้งหน้าหากยังรักษามาดคุณชายผู้เงียบขรึมเอาไว้ได้ ในดวงตาเล็กจ้องเขาอย่างปวดร้าว ริมฝีปากสีสวยขบแน่นหากแต่ไม่ได้เอ่ยถ้อยคำใดๆ
เอสลุกขึ้นช้าๆ ขณะที่เธอง้างฝ่ามือขึ้นมาแล้วหากแต่โดนมือใหญ่คว้าจับเอาไว้ได้พร้อมกับคำพูดที่ใช้ฆ่าให้ตายในดาบเดียว
“คนที่จะมีสิทธิ์ตบฉันได้มีแค่คนเดียว ซึ่งคนๆนั้นไม่ใช่เธอ”
ทำนบน้ำตาทะลายร่วงหล่นลงมาอาบสองข้ามแก้ม น้องโบว์วิ่งร้องไห้ออกจากร้านไปพร้อมกับสายตาและเสียงซุบซิบของใครอีกหลายคน พนักงานกรูกันเข้ามาขอโทษขอโพยเอสเป็นการใหญ่ ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวออกจากร้านมาด้วยหน้าตาเหวี่ยงสุดขีด เขาถอดเสื้อนอกที่เปียกโชกปาส่งให้แคปอย่างหงุดหงิด เปิดรถขึ้นไปนั่งด้านหลังแล้วปิดประตูลงดังโครม!
การจราจรช่วงหัวค่ำนับว่าวุ่นวาย หากแต่คงไม่วุ่นวายเท่าหัวใจใครบางคน บทเพลงเบาๆในรถไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศผ่อนคลาย กลับกันคนขับกลับจดจ่ออยู่แต่ใบหน้าคมที่ปอยผมยังคงเปียกชื้นอยู่ คำถามมากมายเหลือเกินติดอยู่ในใจหากแต่แคปยังไม่ยอมถามไถ่ออกไป สุดท้ายแล้วเอสบอกให้เขาจอดลงข้างทางเพื่อไปหยิบเอาผ้าขนหนูอยู่ที่กระเป๋ากีฬาท้ายรถออกมา
“มึงจะไปไหนต่อ” แคปถามในตอนที่ยื่นผ้าส่งให้แล้วออกรถ ขณะที่เอสไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกครบทุกเม็ดก่อนจะปลดที่ข้อมือต่อแล้วพับแขนเสื้อขึ้นไป
“กลับตึก คืนนี้กูจะนอนที่นั่น” คนฟังมองเจ้านายจำเป็นผ่านกระจกมองหลัง เมื่อสายตาสองคู่สบกันคำถามมากมายสื่ออกมาจากดวงตาของแคปทำไมเอสจะไม่รู้ เขาถอนหายใจแล้วเบือนหน้ามองนอกหน้าต่าง
ท้องฟ้ามืดลงทุกที
บางทีความเงียบช่างหนักอึ้งและน่ากลัว เงียบงันราวกับทุกอย่างก่อตัวขึ้นเป็นก้อนทรงกลมที่อัดแน่นไปด้วยมวลความเงียบและความหนักใจ ก่อนที่แคปจะทำมันแตกกระจุย
“มึงเลิกกับน้องโบว์แล้ว?”
ยานพาหนะสี่ล้อวิ่งสวนทางกับเงาดำของโคมไฟถนนต้นแล้วต้นเล่า ในความเย็นยะเยือกมีความเงียบ และในความเงียบงันไม่มีเสียงโต้ตอบจากคนด้านหลัง
แคปถอนใจลึก
“รู้ตัวไหมว่าเลว”
“อืม”
คำพูดตอบรับง่ายๆแบบนั้นกับดวงตาที่ไร้วี่แววความอนาทรและเสียใจ แคปอ่านไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้คนที่นั่งนิ่ง กำลังขบคิดเรื่องอะไร
นึกไปถึงช่อดอกไม้สีขาวนั่น กุหลาบช่อใหญ่ที่เขายื่นส่งให้กับเธอ
กุหลาบสีขาว......แทนคำขอโทษจากหัวใจ
อย่าบอกนะว่าตระเตรียมคิดไว้ตั้งแต่เมื่อตอนกลางวัน......คิดเรื่องจะบอกเลิกกับโบว์???
ผู้ชายคนนี้อันตรายจริงๆ
“มึงกำลังคิดเรื่องอะไร” เสียงทุ้มดุดังแทรกเข้ามาในโสต แคปที่ติดอยู่ห้วงภวังค์สะดุ้งขึ้นในทันที เกือบเตลิดทางที่จะต้องเลี้ยว
ไม่มีคำตอบหลุดออกมาจากริมฝีปากของคนขับ รถโฉบเข้าไปใต้ตึกก่อนจอดตัวลงที่ช่องจอดประจำตำแหน่ง เสื้อนอกที่เปียกไปด้วยน้ำถูกแคปถือขึ้นมาให้ ขณะที่ภายในลิฟต์ต่างคนต่างจับจองพื้นที่คนล่ะมุมแล้วจ้องหน้ากัน
“นี่ตกลงว่ามึงเลิกแล้วกับทั้งน้องโบว์ทั้งคุณมินตราแบบนั้นใช่ไหม”
“กูบอกตอนไหนว่ากูเลิกกับมินตราแล้ว”
ตายห่าแคปเผลอไป เพราะเรื่องมินตราปอเป็นคนบอกกับเขาแถมกำชับดิบดีว่าห้ามบอกว่ารู้อยู่ก่อนแล้ว เขาถึงกับผงะเมื่อเจออีกฝ่ายสาวเท้าเข้าใกล้แล้วจ้องหน้า กลิ่นกายของคนที่กักกันตัวเขาไว้ในกรงอ้อมแขน หอมยั่งยวนทำเอาใจเต้าระส่ำ
“ใครบอกมึงว่ากูเลิกกับมินตราแล้ว”
“อะ...อะไรเล่า กูก็แค่เดาอ่ะ ก็ช่วงนี้ไม่เห็น เมื่อคืนไปค้างบ้านมึงก็ไม่เห็นจะโทรคุยกันเลย ที่สำคัญวันนี้ทั้งวันยังไม่เห็นเธอเลยไง”
“แก้ตัวเก่งจริงๆ”
“แก้ตัวที่ไหน กูเดาส่งทั้งนั้น” คนฟังหรี่ตาอย่างจับผิด แคปส่งยิ้มแหย “แล้วตกลงเลิกหมดแล้วใช่ป่ะ”
“ถามทำไม”
อ้าวก็อยากรู้มั่งไรมั่ง ถ้าเลิกหมดนั่นก็แปลว่าเอสมันเลือกเขาล่ะสิ อะไรวะจีบแค่ไม่กี่อาทิตย์เองเคลียร์ได้หมดสองสาวสวย น่าดีใจอยู่นะ
“กะ...ก็ถามดู”
“หึ...เลิกได้ก็มีใหม่ได้คนสวยๆรอบตัวกูมีเยอะแยะ”
“ว่าไงนะ!” แคปคิ้วกระตุกพลางสบสายตาคมแพรวพราว ใบหน้าหล่อเหลาฉาบรอยยิ้ม ทว่าเป็นรอยยิ้มมุมปากประหนึ่งจิ้งจอกร้ายเจ้าเล่ห์ แคปผลักอกกว้างให้ถอยออก หากแต่ถูกฝ่ามือใหญ่กระชากกลับมา
“ไม่ต้องมาดีใจจนออกนอกหน้า”
“หา?”
ติ๊ง~
ลิฟต์เปิดตัวออกพอดี เอสผละจากเขาไป แคปรีบก้าวตาม คว้าแขนคนที่ตัวเปียกหมาดไว้ “มึงว่าอะไรนะ กูดีใจงั้นเหรอ”
“เดี๋ยวจะหาใหม่เอาให้สวยกว่าเก่าอีก”
“ดีจริงๆ ท้าทายกูมาก”
“ยอมให้หาไหมล่ะ”
คนฟังกัดฟันกรอด หึ....หึหึหึ แคปอยากจะขำแต่มันขำไม่ออกนี่สิ มองคนที่กำลังปลดหัวเข็มขัดแล้วถอดเสื้อเชิ้ตตัวเปียกชุ่มออก เขาอยากจะตอบเหลือเกิน..ถ้ามึงหากูเองก็จะหาด้วย แต่แบบนั้นอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะยั่ว เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะล่อให้เขาเต้นเร่าๆติดกับ เพราะงั้นศึกวันนี้แคปจะเอาความดีเข้าสู้ เอ้ยไม่ใช่ เอาความสงบเข้าสู้
ทว่าปากพาซวยดั๊นพูดไปก่อนที่สมองเล็กๆจะร้องสั่ง “เอาสิ อยากเห็นเหมือนกันคนที่สามที่สี่ของมึงจะสวยเด็ดสักแค่ไหน”
พรึ่บ!!
เสื้อเชิ้ตถูกปาเข้าใส่หน้าแบบเต็มๆไม่มียั้งมือ พอคว้ามาได้กำลังจะแหกปากด่าเสี้ยงทุ้มดุสุดแสนหงุดหงิดก็ร้องสั่งขึ้นมา
“หาเสื้อผ้าเอาไว้ รอแต่งตัวให้กู”
..ไปแหย่เสือหลับเข้าให้อีกแล้ว..
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
อาหารเย็นง่ายๆถูกเสิร์ฟด้วยรถเข็นอาหารแบบของโรงแรม แคปเหล่ตามองตามเหล่าแม่บ้านในชุดฟอร์มสีฟ้าอ่อนที่เดินเข็นรถออกไป นึกถึงคำพูดของไอ้ปอที่ตอนนี้คงกลับไปนอนตีพุงอยู่ที่ห้องส่วนตัวของมัน ปอมันเคยบอกเขาเอาไว้ว่าเจ้านายมันไม่เคยพาใครมาทานข้าวที่ห้องนี้แม้แต่คนเดียว ผู้หญิงทุกคนจะถูกพาลงไปทานที่ห้องชั้นล่างทั้งหมด
ทำแบบนี้ราวกับว่าเขาเป็นคนพิเศษ
บางทีคนเรานะมันก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าตัวเองพิเศษ อยากให้คนตรงหน้าลดทิฐิลงสักนิด ฟังเขาสักหน่อย ฟังในที่นี้หมายถึงฟังเรื่องราวที่ผ่านๆมา ฟังในสิ่งที่เราสองคนกำลังจะก้าวผ่านมันไปด้วยกัน ถ้าเรายอมฟังกันและกัน ยอมลงให้กันและกัน สลายทิฐิที่มีต่อกันและกัน ทุกอย่างคงเป็นไปอย่างที่หัวใจเราสองคนต้องการ..
อาหารมื้อค่ำของรัชชายังคงอร่อยถูกปากไม่เปลี่ยน ข้าวผัดกรุ่นร้อนส่งกลิ่นหอมฉุย ควันน้อยๆยังพวยพุ้ยออกมาจากในจาน ทั้งต้นหอมแตงกวามะเขือเทศรวมไปถึงผักชีและมะนาวฝาน
เอสหยิบขวดซอสมะเขือเทศอันจิ๋วส่งให้ เมื่อแคปที่เพิ่งหลุดจากภวังค์ความคิดเลิกคิ้วถาม มือใหญ่ก็บีบมันลงมาในจานเป็นรูปตัวยูก่อนชี้บอกให้แคปรีบกิน
สองคนนั่งทานข้าวด้วยกัน...เงียบๆ
บรรยากาศที่ไม่ได้เห็นมานาน....นานมาแล้ว
กว่าจะทานข้าวกันเสร็จก็เกือบจะดึกแล้ว พนักงานขึ้นมาเก็บจานให้เรียบร้อย เจ้าของห้องหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดรายการทีวีไว้ให้แคปดูก่อนที่ตัวเองจะเดินไปนั่งหลังโต๊ะทำงานตัวเดิม แฟ้มเอกสารที่รอคำสั่งอนุมัติวางสูงขึ้นมาเกือบคืบหากแต่เอสเลือกที่จะมองไปยังคนที่นั่งหน้าทีวีอีกครั้ง
ท่าทีสบายๆของคนที่นั่งกอดหมอนอยู่บนโซฟาแล้วหัวเราะเบาๆกับการ์ตูนเรื่องโปรดของมันที่บังเอิญฉายขึ้นในเวลานี้ เขานั่งมองอยู่แบบนั้นครู่หนึ่งก่อนจะเปิดลิ้นชักส่วนตัวแล้วหยิบบางอย่างขึ้นมา
“อ่ะ!!” แคปตกใจเมื่อจู่ๆบัญชีธนาคารเป็นสิบกว่าเล่มถูกโยนลงมาที่หน้าตักเขา เงยหน้ามองคนที่ยืนทำหน้าตาถมึงทึงเจ้าของชื่อบัญชีพวกนั้น
“ต่อไปดูแลสมุดบัญชีให้กู นี่คืองานอีกอย่างของมึง”
“หา?”
“ตามนั้น”
“เดี๋ยวก่อน” แคปรีบลุกขึ้นแล้วเรียกคนที่กำลังจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอย่างเดิม เขาวางของในมือลงแล้วเดินเข้าไปหา
“ทำไม...ทำไมกูต้องทำแล้วทำในฐานะอะไร กูทำสำเร็จแล้ว??” นี่เขาจีบสำเร็จแล้วเหรอ? ได้รับความไว้วางใจแบบนี้มัน...
แต่ทว่าเอสกลับนิ่งไปแล้วกดเสียงถามกลับอย่างใจเย็น “อยากฟังจริงหรือ?”
“ใช่” แคปพยักหน้า คำตอบแทบจะไม่ได้ยินเสียง คนตัวโตเบนสายตามองไปที่บัญชีพวกนั้นอีกครั้งก่อนเลื่อนกลับมามองที่แคป “ยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับมึงหรอกนะ ก็แค่เพื่อน เพื่อน-เก่า” คำว่าเพื่อนเก่ามาพร้อมกับแววตาที่เจ็บปวดทว่าคนพูดเกลื่อนมันไว้ภายใต้ความรู้สึกมิดชิด
“มึงให้เพื่อนมึงดูแลสมุดบัญชีให้แบบนี้หรือไง”
“ไม่มีทาง”เอสสวนขึ้นทันที นั่นทำเอาแคปถึงกับกัดปากกลั้นรอยยิ้ม คนที่รู้ว่าตัวเองถูกหลอกให้พูดเดินหน้าบึ้งไปทิ้งตัวนั่งลงที่หลังโต๊ะ แคปเดินกลับมานั่งลงหน้าทีวีหันไปแอบหรี่ตามองแล้วอดอมยิ้มออกมาไม่ได้ เขากลั้นไม่ไหวจึงหัวเราะออกมาอย่างสบายอกสบายใจ ใครจะรู้ในตอนนั้นที่ทับกระดาษรูปช้างศึกลอยคว้างมาเกือบจะโดนเข้าที่หัวยังดีที่รับไว้ได้ทัน คนปาชี้หน้าบอกให้หยุดหัวเราะเลย แคปรีบยกมือบอกยอมแพ้
ตกดึกของคืนนั้น ประธานหนุ่มของรัชชาวางแฟ้มเล่มสุดท้ายที่ต้องพิจารณาลง จะเสียบปากกาสีทองหรูหราเข้าที่หากแต่มีก้านดอกอะไรสักอย่างเสียบไว้ เขาจึงวางปากกาลงที่โต๊ะแทน จากนั้นออกปากไล่แคปให้เข้าไปอาบน้ำ แต่แคปเพียงแค่หันมาหา
“เดี๋ยวจะกลับแล้ว”
นั่นคือคำพูดที่ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบกริบลงไปอีกครั้ง บรรยากาศที่อวลด้วยไอ้อุ่นจางๆจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่หายวับ แคปกดปิดทีวีก่อนเดินเอาสมุดบัญชีพวกนั้นกลับมาวางไว้ให้เจ้าของอย่างเดิม
“อาทิตย์หน้าจะมาใหม่ แล้วจะจัดการบัญชีให้”
เอสยังคงเงียบต่ออีก แคปจึงค่อยๆย่อตัวนั่งลงใกล้ๆ ปกติเขาจะเกาะขอบโต๊ะไว้แต่คราวนี้ตั้งใจดึงเก้าอี้ตัวใหญ่ให้หมุนเข้ามาหาแล้ววางมือลงบนหน้าตักคนนั่ง
“กูมาหามึงได้แค่อาทิตย์ละสองวันเคยบอกไว้แล้ว มันจำเป็นหวังว่ามึงคงจะเข้าใจ” เงยหน้ามองคนที่นั่งนิ่งๆด้านบน แคปค่อยรวบเอาฝ่ามือใหญ่เข้ามากุมไว้ กำลังจะเอ่ยปากต่อหากแต่เป็นเสียงทุ้มที่แฝงลึกไปด้วยความรู้สึกพูดขึ้นมา
“ไม่กลับได้ไหม”
สิ่งที่ได้ยินทำเอาตกใจนิดๆ ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินสำเนียงติดอ้อนแบบนี้ของคนที่วันๆเอาแต่นั่งทำหน้าดุ เอ่ยปากออกมาแต่ละคำมีแต่จะทำให้เขาเสียใจ สายตาลุ่มลึกที่อ่านยาก บุคลิกที่ฉาบไว้ด้วยความเย็นยะเยือกและความเงียบ บัดนี้ในถ้อยคำกลับแฝงไปด้วยไออุ่นอะไรสักอย่างที่ซ่านออกมา
“ไม่กลับไม่ได้” แคปตอบเสียงเบาๆทว่าหนักแน่นและชัดเจน คนฟังเบือนหน้าหนีจับรีโมทขึ้นมากดเพียงครั้งเดียวม่านมู่ลี่ที่กินเนื้อที่กว่าครึ่งห้องเปิดโชว์ออก เผยให้เห็นท้องฟ้ายามราตรีที่มีแต่หมู่ดวงดาราพร่างพราว
เขามองตรงไปที่ๆไกลแสนไกล
“มึงไม่ได้เลือกกูนี่” ไม่ได้เลือกกูอีกแล้ว
อันที่จริง..ทิวทัศน์ ณ จุดนี้ของมหานครก็สวยงามมากอยู่ ทั้งดวงไฟทั้งดวงดาวหลอกล่อสายตางดงามเป็นอย่างยิ่ง หากแต่แคปไม่มีอารมณ์จะมานั่งโรแมนติกกับดวงดาวดวงไหนทั้งสิ้น เขารู้เพียงแค่ว่ากำลังทำให้คนๆหนึ่งเสียใจอีกครั้งแล้ว แคปขยับตัวเข้าไปนั่งชิดอยู่กลางหน้าตักของคนตัวโตที่พยายามจะหันหนีกัน ล็อคเกาอี้ไว้ไม่ให้หมุน เลื่อนตัวเข้าไปนั่งลงที่พื้นหันหลังให้กับหมู่ดวงดาว เลือกที่จะไม่สนใจความสวยงามของมัน เพราะ ณ ตอนนี้ ใบหน้าคมที่เรียบนิ่งแอบซ่อนเร้นไว้ซึ่งนัยย์ตาคู่สวยที่แสนเศร้า ดูมีเสน่ห์และน่าค้นหา น่ามองยิ่งกว่าดวงดาราพวกนั้นเยอะ
แคปรวบจับมือใหญ่ไว้อีกครั้งก่อนแนบริมฝีปากประทับจูบลงไปที่หลังมือนั้นอย่างอ่อนโยน
..นี่คือคำตอบทั้งหมดของหัวใจเขา..
“เราสองคนต่างมีความรับผิดชอบต่อเรื่องต่าง ๆ คล้ายกัน ทั้งหน้าที่ต่อครอบครัว หน้าที่ต่อการงาน หน้าที่ต่อสังคม แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้น หน้าที่ต่อหัวใจจะเป็นตัวหล่อเลี้ยงความรู้สึกทุกอย่างของเรา กูอยากให้มึงเข้าใจในจุดที่เราสองคนยืนอยู่ด้วย จะเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้ คิดเสียว่าบางทีความห่างไกลก็ทำให้หัวใจของเราใกล้ชิดและยิ่งเกิดความเชื่อใจ มึงเชื่อกูไหม เชื่อใจกูหรือเปล่า”
มือเล็กกระชับบีบฝ่ามือใหญ่ให้แน่นขึ้น ดวงตากลมแน่วแน่ในทุกสิ่งที่พูด ชัดเจนและหนักแน่นเสียจนคนฟังยอมจำนนหมดทั้งหัวใจ
“ไปหากูที่ไร่สิ ถ้ามึงคิดถึงจนทนแทบไม่ไหว”
ราวกับเป็นถ้อยคำที่เฝ้ารอคอยมาแสนนาน เอสกระชากคนตัวเล็กดึงให้โน้มขึ้นมาคร่อมอยู่บนหน้าตักก่อนสอดฝ่ามือเข้าที่ท้ายทอยสวยแล้วกดใบหน้าลงมารับจูบ ทั้งริมฝีปากร้อนแรง เรียวลิ้นร้ายกาจ รวมถึงลมหายใจที่บ่งบอกถึงอารมณ์ที่โหมทะยานของคนเริ่มได้เป็นอย่างดี
เอสตะโบมจูบด้วยความรู้สึกที่ไม่มีอะไรจะมาต้านทานได้อีกต่อไปแล้ว จุมพิตหวานล้ำต่างถูกมอบแก่กันและกัน ทั้งอ่อนโยน หนักหน่วง และเนิ่นนานในคราเดียว
แคปหอบจนตัวโยนโกยลมหายใจเข้าปอดในตอนที่ผละออกมา ใบหน้าแดงซ่าน เนื้อตัวที่ถูกฝ่ามือใหญ่ฟอนเฟ้นปวดหนึบ หากแต่หัวใจกลับพองโต กดหน้าผากเล็กแนบลงกับหน้าผากของคนที่เขานั่งซ้อนทับอยู่
“มึงบอกว่าต้องรักใช่ไหมถึงจะจูบได้ แต่สำหรับกูน่ะไม่ใช่แค่ต้องรักหรอกนะ ต้องรักมากๆด้วยถึงจะยอมให้จูบ..”
สิ่งที่โผเข้าหากันหลังจบคำพูดนั้นคือริมฝีปากที่แนบจูบหอมหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า จุมพิตลึกล้ำที่ส่งผ่านปลายลิ้นแห่งความคิดถึง ห้าปี..ไม่มีคำว่าเพียงพอ ห้าปี..ที่อยากทำแบบนี้มาตลอด ห้าปี..ที่ยังคงรักอยู่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ห้าปี..ไม่ว่าจะกับใครไม่เคยเต็มหัวใจเท่ากับจูบกับคนตรงหน้านี้ได้สักที
เพราะว่าพวกเขา...
ใช้หัวใจในการจูบ...มิใช่แค่ร่างกายที่สัมผัส
.
.
“ฮึกก..ช้าๆไอ้สัส กูเจ็บ!”
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือใหญ่ขยำแก้มก้นขาวเนียนที่ขย่มขึ้นลงอยู่บนหน้าตัก สองร่างกายเชื่อมต่อแนบชิด ริมฝีปากที่เป็นเจ้าของฟันกระต่ายสวย จูบซับหยาดเหงื่อไหลซึมที่หน้าผากเล็กแผ่วเบาก่อนฝังปลายจมูกซุกลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นแล้วดูดเบาๆ จังหวะถูกเร่งเร้าเมื่อสะโพกสวนขึ้นถี่ยิบ ลึกล้ำและหนักหน่วงจนคนบนร่างร้องเสียงหลงระส่ำไม่เป็นภาษาซบหน้าลงที่บ่ากว้าง
“มองหน้ากู...แคป”
ใบหน้าเล็กส่ายปนหอบริมฝีปากสีกุหลาบที่ผ่านการจูบมายาวนานเผยอขึ้นรับจูบครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างลืมตัว
“ฮ.อึกก เอส กูเจ็บบ อ๊ะห์ ไอ้สัสเจ็บ จ..เจ็บ กูบอกว่าเจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
“โทษทีแคป กูแม่งไม่ไหวแล้วจริง”
แคปส่ายหน้ารัวๆ ทั้งหน้าทั้งตัวแดงก่ำราวกับคนร่ำไห้ ไม่ใช่ว่าเจ็บปวด ไม่ใช่ว่าโกรธที่โดนดี หากแต่เป็นเพราะเขาเสียววววววววววววววววววววววววววว..แทบขาดใจ”
ตายแน่ๆแล้วกู หนุ่มชาวไร่ตายคาอกมหาเศรษฐีทายาทตระกูลดัง ได้เป็นข่าวใหญ่โตทั่วฟ้าเมืองไทยแน่ๆ
“อ่ะ อืออ ฮึกก..” แคปตะโกนร้องอยู่ในใจเมื่อถูกคนไม่ได้ดั่งใจยกร่างกดลงที่โต๊ะ แฟ้มรายงานต่างๆถูกปัดทิ้งร่วงกระจุยก่อนที่สองแขนแกร่งสอดรับเข้าที่ข้อพับอย่างรีบร้อน โถปากกาที่เสียบก้านดอกไม้เอียงกระเท่เร่กลิ้งตกลงไปบนพื้นพรมหนานุ่ม โต๊ะทำงานตัวใหญ่บัดนี้สั่นคลอนไปตามจังหวะการกดสะโพกโหมเข้าใส่
อืออ โต๊ะจะพังไหมหว่า...
“อ่ะๆ ฮึกกก...ไม่-ไหว-แล้ว...อ.ฮึกก ” น้ำเสียงสั่นเครือขาดห้วงฟังไม่ได้ศัพท์ ปลายจมูกโด่งกดซุกลงตามแอ่งชีพจรและจุดกระสัน ขบเม้ม ดูดดึงแล้วเลียเบาก่อนเลื่อนขึ้นไปจูบซับที่ไรผมหอมอีกครั้งอย่างอดทน
“แคป...”
เสียงพร่าทุ้มทรงเสน่ห์กระซิบอ่อนหวานเรียกชื่อเขาราวกับเป็นสิ่งมีค่า “แคป...” สะโพกสอบ สวนเข้าใส่ถี่ยิบหนักหน่วง จุดเชื่อมต่อร้อนแรงดังไฟรน ห้องทั้งห้องโหมกระพือด้วยแรงแห่งเสน่ห์หาแสนรัญจวน แม้จะโดนพิษรักเล่นงานหนักถึงห้าปีแต่มิอาจลดทอนหัวใจรักและความต้องการที่มีให้แก่กันลดลงได้เลย แคปร้องหนักเสียงหลงเมื่อถูกดึงทุกความรู้สึกของห้วงอารมณ์ขึ้นไปแตะอยู่บนจุดสูงสุดของเส้นขอบฟ้าสีดำสนิท
“กูเกลียดมึงที่สุด!! อึกกก”
ทุบอึกลงที่หลังกว้างแบบเต็ม ๆ แถมลูกเตะปัดป่าย ครั้นเจ้าของอ้อมกอดใหญ่เพียงแค่หอบหายใจอ่อนโยน ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาแล้วแนบจุมพิตหอมหวานลงอีกครั้งครา ขณะที่แคปหน้ายู่งับเข้าที่ซอกคอฝากรอยฝังเขี้ยวจมลึกลงไปให้อีกฝ่ายได้เจ็บๆคันๆ
“รักกูหรือยังตอบออกมาก่อน กูจีบสำเร็จแล้วใช่ไหม” สองมือยกคล้องลำคอแข็งแกร่งเอาไว้ก่อนไล้ปลายนิ้วที่รอยเขี้ยวแล้วลากยาวลงมาตามลำคอ กระดูกไหปลาร้า และร่องอก สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการสบกันแน่นิ่ง ก่อนที่เอสจะขโมยฉกกัดปลายจมูกรั้นหนึ่งทีแล้วกระซิบใส่เสียงแผ่ว
“ยัง...”
หนอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เสียงขำทุ้มต่ำในลำคอดังแว่วเข้ามาในหัวใจ แคปทั้งทุบทั้งดิ้นเป็นจอมโวยวายคนเดิมที่กลับมาแล้ว เช่นกันกับบุรุษผู้เงียบขรึมแห่งตระกูลรัชชา เอสจอมเผด็จการคนเดิมเพิ่มเติมคือปากดี ก็คืนชีพแล้วเช่นกัน...
...เรียนรู้รักอย่างรู้คุณค่า ฝันไม่ไกล
บินไปตามทางหาดวงตะวัน ที่เธอต้องการ
ไม่มีฉุดรั้งไม่มีดึงดันเราเข้าใจ
รักจึงแสนหวานรักจึงไม่เปลี่ยน เคียงคู่กัน..
ก่อนเคย คิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด
เติบโตจึงได้รู้ความจริง
...หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลันต้องล้มลงเจ็บด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ถึงดั่งฝัน...ร่วมกัน
(Cr.เพลงที่ว่าง/พอร์ช)
Tbc.
คืนนี้แอบเอามาส่งแบบเงียบๆค่ะพรุ่งนี้จะไปเที่ยวเดี๋ยวยาวแหะๆ สำหรับตอนนี้มันก็..นะ...(ต้องอ่านเอง) ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กัน ขอบคุณที่คิดถึงเอสแคปนะคะ ตอนหน้ามาช้าอีกเช่นเคย นักอ่านของมินรอเก่งอยู่แล้วววว
ขอบคุณอีกครั้ง ช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วยค่ะ :mew1:
ปล.1 พรุ่งนี้ไปเที่ยวอีกแล้วววววค่ะ ไว้ค่อยเจอกัน
ปล.2 เรื่องเรียน เรื่องงานก็สู้ๆไปด้วยกันนะคะ มินเอาใจช่วย ฮึบๆๆๆ
ปล.3 ขอบคุณอีกครั้งงับ ตอนหน้ารอช้าหน่อยนะ คิวยาวเหยียดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 15-01-2016 23:59:27
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 16-01-2016 00:01:05
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 16-01-2016 00:12:12
รอตอนต่อไปอย่างมีความหวังอันเต็มเปี่ยม :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 16-01-2016 00:12:45
เปิดมาคือช็อก :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-01-2016 00:22:23
:a5: :a5: :a5: แทบทรุดด้วยความตื่นเต้น ขุ่นแม่ข๋า!!!!!!! เขาได้กันแล้าขาาาาาาาาา o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 16-01-2016 00:25:43
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 16-01-2016 00:31:38
เริ่มหัวข้อโดย: เลิฟมี ที่ 16-01-2016 00:40:29
เริ่มหัวข้อโดย: Akikojae ที่ 16-01-2016 00:50:30
กรี๊ดดด ฮือออ คุณมินมาแล้ววววว
รอนานมาก รอทุกวันเลยค่าาาาา
ตอนนี้หน่วงจนถึงหยาดเหงื่อสุดท้ายเลย
น้ำตาไหลด้วยความเจ็บใจและกีใจกับแคปตามมา
เอสสส แกอย่ารุนแรงกับลูกฉันมากนัก ตีตายเลย
แล้วมีสิทธิ์อะไรมาว่าแคปอ้วนนน !!!
แอร๊กกก ไม่อยากรอเลยค่ะ รักเรื่องนี้มาก รักเอส รักแคป
มาไวๆน้าาาา เที่ยวให้สนุกนะคะะ
:กอด1:
รอนานมาก รอทุกวันเลยค่าาาาา
ตอนนี้หน่วงจนถึงหยาดเหงื่อสุดท้ายเลย
น้ำตาไหลด้วยความเจ็บใจและกีใจกับแคปตามมา
เอสสส แกอย่ารุนแรงกับลูกฉันมากนัก ตีตายเลย
แล้วมีสิทธิ์อะไรมาว่าแคปอ้วนนน !!!
แอร๊กกก ไม่อยากรอเลยค่ะ รักเรื่องนี้มาก รักเอส รักแคป
มาไวๆน้าาาา เที่ยวให้สนุกนะคะะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 16-01-2016 00:57:33
ขอบพระคุณคนแต่งจ้า. :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 16-01-2016 01:00:56
เอสก็ลดอาการซึนบ้างเถอะ ขอบคุณที่มาต่อค่ะ รอได้เสมอ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 16-01-2016 01:31:18
ซึ่งตอนนี้ โอยยยย :z2: กลับมาแล้ว เอสแคปๆ อยากกรีดร้องให้กับซีนเลือดห่างหายกันไปนาน คิดถึงโมเมนต์แฟนกรุบกริบผสมตบตี ชอบ~
:L1: รักเอสแคป
แต่น้องแซนอ่ะ(ชื่อถูกใช่ไหม มาซีนเดียวเปิดประเด็นใจตะหงิดๆ) ตัวแปรอีกตัวแหง๋มๆ หรือแหวกแนวมาหลงรักแคปก็ดีนะ แต่คงเป็นไปไม่ได้ แคปเพิ่มเลเวลเพี้ยนเยอะไปหน่อย หยาบกร้านน~ (แซวเล่นนะแคป ฮา)
รอมินได้นะ แต่ก่อนจะอ่านต่อต้องทวนของเก่าเลยอ่ะ บางซีนมันผลุบๆ โผล่ๆ
...นานแต่มีคุณภาพ ก็จัดเลยจ้า
:pig4: :กอด1: :pig4: ขอบคุณมากน้า
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 16-01-2016 01:34:34
..หนีตามกันแม่งเลย
ปล.เอสนายแน่มาก มีแค่คนเดียวที่ตบฉันได้ คนนั้นไม่ใช่เธอ หล่อ เลวดีแท้
เริ่มหัวข้อโดย: banana49 ที่ 16-01-2016 01:34:54
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
เอาล่ะคืนนี้ นอนหลับฝันดี เอส แคป คูเปอร์ :mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: mamheejom ที่ 16-01-2016 01:48:25
กรี๊ดมาก กรี๊ดที่ตอนต่อไปจะช้า
รอนะค้า :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 16-01-2016 01:51:41
เริ่มหัวข้อโดย: Mokuchi ที่ 16-01-2016 01:51:51
ไหนๆก็ดีกันแล้ว ตอนหน้าขอหวานๆนะคะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 16-01-2016 01:56:20
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 16-01-2016 02:05:42
ปากแข็งจริงคุณชายเอสภาคนี้ ทั้งที่รักล้นใจ 555
รอตอนหน้าอยากให้หนุ่มชาวกรุงไปเยี่ยมหนุ่มชาวไร่
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 16-01-2016 02:14:05
ตอนนี้ดีงามทุกสิ่งอย่าง ตั้งแต่เช้ายันดึกดื่น อิ่มใจทุกตอนที่เอสแคปอยู่ด้วยกันแกล้งกันอ้อนใส่กัน
เอสแคปวันนี้ไม่เหมือนเมื่อ5ปีก่อน วันนี้ทั้งคู่แซ่บมากค่ะแล้วคืนนี้แคปจะได้กลับระยองเหรอ
ปล....ถึงบ้าน 5 ทุ่ม เปิดคอม เปิด เอสแคปหน้า 103 หลับคาคอม ตื่นมาตี1 กด F5 เห็นตัวหนึงสือขึ้นเป็นพรืดคิดว่าตัวเองเมาขี้ตา เลื่อนเม้าท์ดูอีกรอบ หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ตื่นเต้น รอบแรกอ่านเร็วๆอยากรู้เรื่องของพวกเขา แล้วกลับขึ้นไปอ่านใหม่ คืนนี้จะนอนหลับฝันดี...........ขอบคุณมากๆนะคะคุณมิน....... ขอให้เที่ยวให้สนุกมีความสุขนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ACOLINE ที่ 16-01-2016 02:21:03
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 16-01-2016 02:24:03
กำลังอ่านหนังาอเสร็จว่สจะนอน ขอเปิดมาดูหน่อย
เจอเอสแคป :3123: งื้อออออ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 16-01-2016 02:31:39
แค่ประโยคที่แคปบอกว่าถ้าคิดถึงให้มาหาที่ไร่ได้นี่ทำให้เอสปลดแอคทุกอย่างเลยน่ะ
คาโต๊ะกันเลยทีเดียว :haun4:
รักเอสแคปจัง รักมากๆ รักคุณมินด้วย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Chunxx97 ที่ 16-01-2016 02:35:43
น้ำตานี่ไหลเลย ไหลยันnc ในที่สุดสองคนนี้ก็
ขยับความรู้สึกขึ้นไปอีก ฮ้าาาแฮปปี้ :hao5: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: mayuree ที่ 16-01-2016 02:40:11
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 16-01-2016 02:55:28
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 16-01-2016 03:18:40
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-01-2016 03:21:37
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 16-01-2016 05:27:20
ตอนแคปบอกสัญญากับคูเปอร์น้ำตาจะไหล คูเปอร์เองก็รอแคปมาตลอดเช่นเดียวกับเอส
เอสเคลียร์ตัวเองเรื่องผู้หญิงหมดแล้ว แคปสบายใจขึ้นแล้ว จบท้ายด้วยเคลียร์หัวใจ ไม่ตอบรับว่าจีบติด แต่ตอบด้วยกายที่ล้นรัก. แล้วแคปจะกลับไร่ไหวมั้ยละนั่น :-[
ขอบคุณน้องมินจ้า :pig4:
ปล.เห็นมีน้องชายเพื่อนจะมาฝึกงานด้วย คนนี้จะมีประเด็นทำแคปร้อนใจมั้ยเนี่ยะ
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 16-01-2016 06:27:15
เอสแคปตอนนี้เอาใจเราไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 16-01-2016 06:32:18
ดีงามค่ะ ขอบคุณมากๆๆ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 16-01-2016 06:51:06
มินมิน แอบมาอัพตอนเราหลับ ดีใจมากที่เปิดเข้ามาเจอพอดีเลย ขอตัวไปทำงานก่อน แล้วตอนเย็นจะรีบกลับมาอ่านอย่างด่วนจี๋
ปอลอ รออ่านตอนเย็นมันช้าไป เดี๋ยวไปแอบอ่านในที่ทำงานดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 16-01-2016 06:58:38
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 16-01-2016 07:07:24
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 16-01-2016 07:32:29
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 16-01-2016 07:46:31
เปิดมามีความสุขกับแคป คูเปอร์ และเอส ขำกับการแกล้งพาแคปไปหาหมอหูของเอส หน่วงที่เอสจะไปหาน้องโบว์ และสุขสุดๆกับตอนท้ายที่เขารักกัน :o8:
ว่าแต่เอสจ๋า รักแคปไปแบบนั้น แคปจะนั่งรถกลับไร่ไหวเหรอ หรือเป็นแผนสกัดแบงก์ แล้วเอสจะพากลับเองกันนะ
จะรอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลยนะคะ
ปล. ช่วงเวิ่นเว้อของคนอ่าน เดาว่าคีย์เวิร์ดของเอส ก็คือ การที่แคปยอมให้เอสไปที่ไร่ เพราะเมื่อ 5 ปีก่อน แคปเลือกครอบครัวมากกว่าเอส แต่ตอนนี้ แคปกลับให้เอสไปไร่ได้ แสดงว่า แคปพร้อมจะสู้ให้ครอบครัวยอมรับเอสและให้เอสเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแล้ว แต่เอสก็ยังปากแข็งและขี้แกล้ง ไม่ยอมบอกรักสักที ทั้งๆที่การกระทำเกินปากไปแล้ว ไม่เป็นไรเนอะแคป ดูที่การกระทำดีกว่า
ตอนนี้รักปออีกแล้ว รักเพื่อนมาก จนกล้าจะไฟต์กับเจ้านายที่จะทำให้เพื่อนตัวเองเสียใจเลย หลงรักพ่อหนุ่มเลขาอีกแล้ว อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-01-2016 08:04:03
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 16-01-2016 08:18:51
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 16-01-2016 08:47:44
แต่รักเอสแคปมากกว่า. สู้ๆจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 16-01-2016 09:12:33
เริ่มหัวข้อโดย: p9hmiew ที่ 16-01-2016 09:22:11
ไม่ว่าจะกี่ตอนก็ชอบตัวละครแคปนะ รู้เยอะแต่ไม่พูดมากไม่งอแงไม่เรียกร้อง ไม่เป็นสาวน้อยดีอ่า ช้อบชอบ
ตอนนี้มายาวมาก ดีงามจุใจ อื่มมาก ขอบคุณมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 16-01-2016 09:43:00
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 16-01-2016 09:51:32
รอวันที่เอสทนคิดถึงแคปไม่ไหว
ต้องบุกไปถึงไร่ที่ระยองกันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 16-01-2016 09:54:03
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 16-01-2016 10:06:12
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 16-01-2016 10:14:29
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 16-01-2016 10:24:50
ในที่สุด...
ชอบซีนอารมณ์ช่วงท้ายๆ ของตอนนี้มากค่ะ (ก่อนฉากหวาน)
ประโยคสนทนาระหว่างเอสกับแคปตอนแคปจะกลับ กินใจมากค่ะ
เป็นแค่ตัวอักษรแท้ๆ แต่ทำไมจึงสื่อถึงใจเราได้
ถึงกับน้ำตาคลอ :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 16-01-2016 10:59:21
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 16-01-2016 11:06:05
ปอลิง ชอบประโยคที่แคปบอกเอสเรื่องหน้าที่มากแคปเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 16-01-2016 11:59:01
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 16-01-2016 12:11:34
แคปนี่พิเศษจริง นอกจากจะได้กินข้าวในห้องทำงานเอสแล้ว ยังถูก "กิน" ในห้องทำงานอีก 555
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 16-01-2016 12:22:55
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 16-01-2016 12:23:14
ให้ความรู้สึกอบอุ่นและก็แอบเศร้าที่เล่นด้วยนิดเดี่ยว
พี่แคปก็ต้องไปแล้ว
เล่นด้วยไม่เบื่อซะที
คิดถึงพี่มากสินะ
น่ารัก
และในที่สุด
ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
แม้เอสจะยังปากแข็งว่ายังอ่ะนะ
แต่ทุกอยากจะดีขึ้นใช่ไมละ
(แอบห่วงเรื่องน้องของเพื่อนที่จะเข้ามาฝึกงานยังไงไม่รู้)คงไม่มีอะไรแล้วนะ
อยากจะให้หวานๆกันบ้าง
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 16-01-2016 12:28:45
แล้วคุณชายเอสก็ตบะแตกจับหนูแคปกินจนได้ 5555555
คราวที่แล้วเกือบทำเตียงพัง ตอนนี้โต๊ะทำงานจะพังแทนละ
นายแบงค์ผู้น่าสงสาร จะรอแคปกลับบ้านด้วยหรือเปล่าเนี่ย
แต่งานนี้มีหวังคุณชายเขาไม่ให้นั่งเป็นตุ๊กตารถคนอื่นแล้วมั้ง กร๊ากก
ขอบคุณคุณมินมากนะคะ เราจะมานั่งรอที่กระทู้ทุ๊กกกวัน
รักกก
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-01-2016 12:58:43
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-01-2016 13:20:52
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 16-01-2016 13:39:22
กรี้ดดด เอสแคปมาแล้ววว
ขอตัวไปอ่านแปปป :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 16-01-2016 13:47:25
คาปูชวนเอสไปไร่แล้ววว คาปูพร้อมแล้ว เอสพร้อมยัง? ฟี่จะแกล้งเอสป่าวน้า? ตอนนี้น่ารักคืบหน้าไปเยอะมาก ขอบคุณมินนะจ๊ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 16-01-2016 13:51:13
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 16-01-2016 14:19:26
เอสแคปคัมแบล็ค #คู่หึงโหด #แคปจอมพยศ(ปากแข็ง?) และ #เอสจอมกวนกลับมาแล่วว
นี่เค้าเข้าใจกันแล้วยัง!? ลุ้นมากอ่ะอ่านตอนช่วงแรกนี่แบบ เฮ้ยยยตัดไปตอนเช้าคือแคปหลับบบบ
โอ้ยยยยเอาแล้ว ตอนนี้สองคนคงจะไม่ได้กันแล้วเนาะไรงี้!? แต่พอแบบอ่านมาถึงประโยค “ฮึกก..ช้าๆไอ้สัส กูเจ็บ!”
นี้คือ.....กรี้ดร้องไปก่อนแล้วอ่ะ พี่มินไม่ทำให้คนอ่านผิดหวังจิงๆๆ หึ หึ ^^ (อาการหนักมากก)
ตอนที่รอคอยในที่สุดก็มา เค้าได้กันแล่วววววววว เอสแคปได้กันแล่วว มันดีกับใจมากจิงๆๆ ง่อววว เอสละมุนไปอีกก
ชอบอ่ะ ชอบมากจิงๆ (แต่เค้าได้กันสั้นไปนิดดด ไม่จุใจอ่ะ ขออีกได้ไหม55)
ไม่ได้ยินแคปบอกรักเอสด้วยประโยคนี้นานแล้วเนอะ “กูเกลียดมึงที่สุด!! ” รุ้สึกคิดถึงแรงง
สงสัยคืนนี้แคปคงไม่ได้กลับแล้วละมั่ง โดนจัดหนักขนาดนี้ ยาวไปๆ (มันแซ่บตรงโต๊ะทำงานนี่แหละ >//<)
คราวนี่เอสแคปจะกลับมารักกัน "ตุ๊บตั๊บ ผลักผลั๊ว!!" เหมือนเดิมแล้วใช่ไหม?!! 5555+
ปล.อยากรู้เหมือนกันว่าโต๊ะจะพังไหมไรไหม คงต้องไปถามเอากับปอตอนหน้าแล้วกันเนอะ o18
ปล.2 ชอบเวลาที่แคปอยู่กับคูเปอร์มากกก น่ารักอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: runningout ที่ 16-01-2016 14:24:12
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-01-2016 14:24:28
เริ่มหัวข้อโดย: j4c9y ที่ 16-01-2016 14:24:43
เริ่มหัวข้อโดย: caramel ที่ 16-01-2016 14:34:41
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 16-01-2016 14:35:42
หวังว่าจะกลับมารักกันจริงๆ ซักที
ตั้งแต่ภาคทำงานมาร้องไห้ทุกตอน ไม่เว้นกระทั่งตอนนี้ ฮือๆ
มันเหมือนจะสุขแล้วนะ แต่มันก็ยังเศร้าอะ ฮือๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 16-01-2016 14:55:02
คือแบบอ่านไป ก็วิ่งไปอ้วกล่ะก็กลับมาอ่านต่อ คือแบบบบบบบบบบบบ ไม่อยากนอนเลย อยากอ่านมากกกกก
หลับคามือถือ แล้วตื่นมาอ่านใหม่ตอน7โมงเช้า ฮ่าๆๆๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดด ในที่สุดดดดดดดด เค้าก็กลับมาได้กันแล้วววววววว ดีใจน้ำตาจะไหลเลยค่ะคุณมิน
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มๆๆๆๆๆ มีความสุขตั้งแต่อ่านพาสสองมาเลยค่ะ แคปได้เจอได้เล่นกับน้องคูเปอร์แล้ว ปลื้มปริ่มมากเลยค่าาาา
เอสน่ารักและหลุดบ่อย ทำเอาอ่านไปยิ้มแก้มปริไปเลย น่ารักกกก
แต่ที่น่ารักสุดๆต้องยกให้แคปเลย แคปเอ๊ย ในที่สุดดดดดดด แกก็จีบเค้าติดแล้วว้อยยยยย
ดีใจด้วยน๊า เอสเคลียร์ผู้หญิงออกไปหมดแล้ว แคปก็ต้องเคลียร์กับแบงค์ให้ได้นะเว้ย เอสเค้าขี้หึงมากเอ็งก็รู้นา
ไอ่แบงค์นี่ก็เป็นปลิงเหลือเกินนะ เอสจัดให้อีกสักทีเด๊ะ รำคาญแบงค์มากบอกเล่อะ
เริ่มหัวข้อโดย: Zxjmm ที่ 16-01-2016 15:28:10
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 16-01-2016 15:28:13
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 16-01-2016 16:29:28
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 16-01-2016 16:34:39
:heaven เค้าได้กันแล้ว :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 16-01-2016 17:32:56
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 16-01-2016 18:43:02
แอบมองตลอด คิดดูช่วงที่ต้องห่างกันไม่ได้มอง เขาจะทรมานขนาดไหน ฮือ พระเอกฉัน น่าสงสาร
เลิกโบว์แล้ว เคลียร์หมด ตอนเอสอ้อนไม่ให้กลับน่ารักมาก ตัวโตแต่ขี้น้อยใจนะ ไม่ได้เลือกอีกแล้ว โถ พระเอก
ตอนแคปจูบมือก็น่ารักมาก ซึ้ง พอชวนไปไร่ปุ๊บ กำแพงพังจ้า ไปเที่ยวเร็วๆ นะเอส
เอ็นซี กิๆ ชอบอ่ะ มันแสดงถึงความรักของสองคน ห่างกันกว่าจะมาเจอกัน
สนุกมาก ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 16-01-2016 18:47:26
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 16-01-2016 18:51:41
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 16-01-2016 19:01:15
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 16-01-2016 19:09:51
แม่คะ ในที่สุดเขาก็ได้กัน(ในรอบ5ปี)แล้วค่าา ปิติ ยินดี มานะ ชูใจ มากมาย
แม่ยกแคปเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือติ่งเอสสสสส
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 16-01-2016 19:29:43
รู้สึกว่าตอนนี้แคปอ้อนมาก? 555 เอสก็นะซึนอยู่ได้
ในที่สุดคูเปอร์ก็ได้เจอแคปซะทีน๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 16-01-2016 20:00:38
เย้ เย้ เย้ แคป ทำสำเร็จแล้ว
ในที่สุดก็เอส คนเดิมกลับมาแล้ววววว
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
ไปเที่ยวให้สนุกนะคะ เติมพลังเยอะ ๆ จะได้กลับมาเขียน
แคปกับเอสให้หวานนนนนน เลย :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 16-01-2016 21:48:43
ร้อนแรงจริง ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 16-01-2016 23:37:31
ลุ้นมานาน หน่วงมานานนน
ตอนนี้มันดีกับใจมากค่ะ
เค้าได้กันแล้วววววว
เอ้ยยย เค้ารักกันแล้ว :mew1:
ชอบที่คูเปอร์เล่นกับพี่แคป ฮือออออ
ละมุนอ่ะ น้องคงคิดถึงมาก
เราเข้าใจอารมณ์เลย แบบว่านี่ก็ติดหมามาก
นานๆทีจะกลับบ้านก็เล่นกันทั้งวัน
จะมีอะไรให้หน่วง ให่มาม่าอีกไหม
ตัวละครใหม่จะโผล่มาอีก
tbc.
เรารอเก่งนะ :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 16-01-2016 23:41:57
1. ลุ้นอยากให้แคปเจอคูเปอร์ ก็สมใจแล้ว (สงสารคูเปอร์ และ คิดว่าหากได้เจอกัน แปลว่าเอสใจอ่อนมากๆ แล้ว)
2. ลุ้นให้เอสเคลียร์เรื่องสาวๆ ก็เคลียร์หมดแล้ว สมใจหวังคนอ่าน
3. ลุ้นให้เปิดใจ ให้ได้กลับมารักกันอีกครั้ง สุดท้ายก็ได้จูบ และเขาสองคนก็ได้กันแล้วคะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
(เหตุการณ์ไม่คาดฝันจริงๆ ว่าเขาจะได้กันวันนี้ 5555)
อ่านไป ยิ้มไป จนแก้มจะแตก วันนี้มีความสุขมากๆ คะ ครบ รส มาก จริงๆ ไม่คิดเลยว่า 3 เหตุการณ์ข้างต้น
จะมีมาให้อ่านในวันเดียว ขอบคุณนักเขียนจริงๆ นะคะ คืนนี้นอนหลับฝันดีแน่ๆ คะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 16-01-2016 23:45:08
บอกเลยตอนนี้ น้ำตาไหลออกมาบางตอนอย่างเงียบๆ ทั้งหน่วง ทั้งฟิน ผสมกันไปหมด จะสุขก็ไม่สุดเพราะคำพูดเอสเนี้ยแหละ
ฉากที่ปอบอกว่า แคปมันจะเสียใจ เรานี้เม้มปากแรง กลั้นเต็มที่อ่ะ เราชอบปอมากกกก ปอเป็นเพื่อนที่ดีมาก
ไม่ต้องหาคู่ให้ปอนะคะ ขอปอให้เราเถอะ อยากได้มาก ผู้ชายแบบนี้ :o8:
นับถือความอดทนของแคป สำหรับคนอย่างแคปที่ทนมาได้ขนาดนี้ แม้คำพูดเอสจะทำให้เสียใจหลายครั้ง
แทบกระอั๊กแต่เราเชื่อว่ามันคุ้มค่าที่จะได้มา ต่อจากนี้ต้องอดทนอีกมากๆเลยแหละ เอสมันขี้แกล้งจะตาย
ขอบคุณเอสมากที่ไม่ทำร้ายหัวใจตัวเองและคนที่รัก(รวมถึงคนอ่านด้วย มันทรมานใจมากจริงๆ)
ยอมลดทิฐิตนเองและทำตามคำเรียกร้องของหัวใจ
เหมือนคุณมินจะปูเรื่อง น้องชายหมอ ตัวป่วนตัวใหม่มาแล้ว #ความหึงโหดมันจะกลับมา
(ขอให้มาดี ไม่งั้นจะเป็นแบบเมี่ยง :beat: ขู่ไว้ก่อน 5555 )
ทั้งนี้ทั้งนั้นบอกเลยว่า การที่ได้อ่านเอสแคปมันดีกับใจเรามากจริงๆ :mew6:
ขอบคุณมากๆนะคะที่มาต่อให้ไวกว่าเดิม บอกเลยตอนเห็นนี้ช็อกมาก รอตอนต่อไปนะคะ เที่ยวให้สนุกนะคะ รักษาสุขภาพด้วย
:pig4: :L2: #ทีมเอสแคป เสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 16-01-2016 23:51:38
เริ่มหัวข้อโดย: sherline8 ที่ 17-01-2016 00:02:05
ยังมีหน้ามาบอกว่ายังไม่รักน้องคาปู ถ่อวววววว ปากแข็งเหลือเกินนะะะ
หมั่นไส้จริงๆ :mew5:
ขอบคุณที่มาอัพนะคะะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: minmin96 ที่ 17-01-2016 00:07:12
ที่สุดแห่งการรอคอย :haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 17-01-2016 00:11:14
ขอมาดีใจกับเอสแคป และหวังว่าความสัมพันธ์จะกลับมาดีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
อิเอสคะรอแค่ห้าวันเดี๋ยวแคปก็มาหาแล้ว อดทนสิคะ
นักอ่านรอคุณมินได้ฉันใด เอสเธอร์ก็ต้องรอคาปูได้ฉันนั้นค่ะ ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ต้องรอเก่งกันทุกคนค่ะ ทั้งพระเอกทั้งคนอ่าน กร๊ากกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 17-01-2016 00:27:09
อย่างที่ 2 เลย เราดีใจมากกกกกกกกก โอ้ยย คือตอนนี้มีครบทุกรสเลย
แรกๆจะหงุดหงิดนิดนึง อยากต่อยเอส พอ พอกันที
พอมาจะจบเรื่องเท่านั้นแหละ
หื๊มมมมม ฟินไปล้านโลก :o8: :o8:
รอได้เสมอ รอเหมือนเดิม รอเก่งอยู่แล้ว :D
เริ่มหัวข้อโดย: jibjibjingjing ที่ 17-01-2016 01:06:11
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 17-01-2016 02:49:59
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 17-01-2016 06:39:45
มาแล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-01-2016 11:03:22
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 17-01-2016 11:11:54
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 17-01-2016 12:22:07
ดีใจอ่ะ ต้องแบบนี้ซิ ยังไม่พอเลย แต่ต้องรอ อิอิ
ตอนหน้าขอทั้งหวานทั้งหื่นเลยน่ะ ตั้ง 5 ปีแนะ ต้องเอาให้คุ้มใช่ไหมเอส อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Junla2015 ที่ 17-01-2016 13:09:35
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 17-01-2016 15:07:54
เริ่มหัวข้อโดย: ktyama ที่ 17-01-2016 16:02:08
ได้กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้งหลังจากจบภาคนักศึกษา
ทั้งสนุก ทั้งเจ็บปวด
พออ่านภาคพันธนาการหัวใจ โอยยยย แรกๆเจ็บปวด ท้ายๆนี่เริ่มฟิน
ชอบจัง ใช้ความรู้สึก ความเข้าใจในแบบที่ต้องโตขึ้น มีหน้าที่ให้รับผิดชอบ
รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่เขียนได้สนุก มีหลายรสชาด ถ้าเปรียบเป็นอาหาร ก็ 'อร่อย'
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 17-01-2016 16:23:32
:o8: :o8: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 17-01-2016 18:00:41
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 17-01-2016 18:55:12
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 17-01-2016 20:00:40
เริ่มหัวข้อโดย: Nummon ที่ 17-01-2016 22:44:54
เค้ารักเรื่องนี้มากๆๆๆเลยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 17-01-2016 23:53:50
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 18-01-2016 00:56:36
:mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: anny_jr ที่ 18-01-2016 00:57:40
เริ่มหัวข้อโดย: RAKDEK_KA ที่ 18-01-2016 01:15:02
ให้คู่กะแบงค์ละกัน ยังโสด :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 18-01-2016 03:04:02
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 18-01-2016 09:14:36
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 18-01-2016 10:45:15
ปล. ทั้งคำผิด ทั้งคำตก มีอยู่ประปราย
ขอบคุณครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:man1:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 18-01-2016 22:45:28
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 18-01-2016 23:51:50
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 19-01-2016 00:21:31
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 19-01-2016 10:38:00
แต่คือดีงามมากอะที่กลับมาแล้วได้อ่านรวดเดียวจนเค้าดีกันแล้วปลื้มปริ่ม
ชอบตอนเอสง้องแง้งกับคูเปอร์ ขี้เหงาขี้อ้อนสุดๆ พี่แคปปลอบทีคริๆ
ขอโทษที่แอบหยุดอ่าน แอบรู้สึกผิดเลย 555แต่ยังไงตอนนั้นก็จะกลับมาอ่านอยู่แล้วแค่ขอลดระดับความดราม่าลงมา ไม่ผิดหวังจริงๆ
ยังรอเหมือนเดิม เพิ่มเติมคืออยากอยากอีกเยอะๆ มีคุณเอย์โผล่มาแต่ชื่อด้วย 555
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 19-01-2016 20:26:27
ร้อนแรงโต๊ะทำงานเลย
แคปจะกลับระยองสภาพไหนน๊า
ีเฮียเต้ คาปูโดนกินแล้วนะ
รักเอสแคป รอเสมอ
ปล.หยอดกระปุกรอเลยน๊า หนังสือๆๆๆ
เอสแคป แคปเอส :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: makone ที่ 19-01-2016 22:01:57
ตอนจบภาคนักศึกษาเศร้ามากๆ เลย :z3: ถ้าตอนนั้นอาฟี่อยู่ด้วยเอสอาจจะตายจริงๆ ได้เลยนะเนี่ย นี่ขนาดโดนแค่เฮียเต้คนเดียวยังสบักสบอมซะขนาดนั้น
ขออย่าให้มีอะไรมาขัดขวางเอสแคป แคปเอสอีกเลย :call: สาธุ
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 20-01-2016 18:37:17
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 20-01-2016 19:49:24
ร้อนแรงหนักมาก
ไม่คาดไม่คิดไม่ฝัน
จู่โจมเร็วมาก คิดว่าจะจีบกันไปอีกสักพักซะอีก
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 21-01-2016 21:34:55
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 22-01-2016 19:16:49
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 22-01-2016 20:18:53
เริ่มหัวข้อโดย: daum ที่ 23-01-2016 16:50:11
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดน้อยแฟนแมวโหด ที่ 24-01-2016 15:32:33
เอสกับคาปู :-[
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 24-01-2016 19:45:10
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 24-01-2016 19:53:48
รออออออออ :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-01-2016 19:57:37
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 24-01-2016 20:28:04
ไมครั้งนี้มาเลตอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 24-01-2016 21:24:38
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 25-01-2016 21:10:34
คนอ่านก้อนั่งหนาวรออยู่
:a3: :a3: :a3:
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 25-01-2016 22:03:15
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 25-01-2016 22:11:49
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 26-01-2016 00:02:49
ทั้งสนุก ทั้งเศร้า ทั้งฟิน ครบรสเลยคะ
(รอตอนต่อไปนะค่ะ)
เริ่มหัวข้อโดย: rotedump ที่ 26-01-2016 11:15:35
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 26-01-2016 17:23:07
เริ่มหัวข้อโดย: banana49 ที่ 26-01-2016 17:38:53
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 26-01-2016 17:54:07
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 26-01-2016 18:46:53
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 26-01-2016 19:34:05
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 26-01-2016 20:02:20
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 26-01-2016 21:22:15
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 26-01-2016 21:24:26
รอด้วยความหวังว่าอีกสองวันจะได้เจอแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 26-01-2016 21:40:32
เริ่มหัวข้อโดย: cocoaharry ที่ 27-01-2016 01:54:08
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 27-01-2016 02:22:03
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 27-01-2016 13:13:34
ในที่สุดเอสแคป ก็ลงเอยกันสักที รู้สึกดีใจเหมือนส่งลูกเข้า โรงเรียน
ยิ่งกว่านั้นคือดีใจที่ กลับมาเป็น เอสคนเดิม เพิ่มเติมคือความหื่นสักที อยากได้เอสคนหึงโหดกลับมามาก อยากเห็นฉากนั้น
เอสเริ่มหลุดออกมาบ้างแล้ว ว่าไม่อยากให้แคปไป จากหลายๆตอนที่ผ่านมา มัวแต่นั่งพูดจาทำร้ายจิตใจกัน
เอสไปหาแคปที่ไร่บ่อยๆก็ได้ ไปฝากตัวเป็นลูกเขย น้อยเขย หลานเขย กับ เฮียโก้ เฮียฟี่ เฮียเต้ได้แล้ว เอาคูเปอร์ไปด้วยก็ได้เขาจะได้ใจอ่อนในความน่ารักของมัน
หลังจากนี้ คือ กลัวดราม่าเรื่องครอบครัวที่สุดเลย อย่าใจร้ายให้เค้าต้องจากกันอีกนะคะคุณมิน กว่าแคปจะได้เอสกลับมานี่โดน พูดจาทำร้ายจิตใจไปตั้งเท่าไหร่
เราอ่านนิยายเรื่องนี้ทีไร แต่ล่ะตอนนี่อ่านซ้ำประมาณ 10 กว่าครั้งได้ ย้อนกลับไปอ่านทั้งเรื่องก็ไม่ต่ำกว่า 10 5555 อยากให้อัพทุกวัน เพราะอ่านทีไรก็รู้สึกไม่พอสักที ถึงแต่ละตอนยาวแค่ไหนก็เถอะ ไม่อยากให้เรื่องนี้จบ แต่ก็อยากรู้บทสรุป ขอให้คุณมินพิจารณาเรื่องนี้ทำเป็นหนังสือด้วยเถอะค่ะ อยากเก็บเป็นของสะสมไว้ กล้าพูดได้เลยว่าเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายดวงใจของเราอีกเรื่องนึง
รักนิยายเรื่องนี้โคตรๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 27-01-2016 13:56:32
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 27-01-2016 15:01:30
คิดถึงมากๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 27-01-2016 18:06:37
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-01-2016 18:15:06
เริ่มหัวข้อโดย: sangigi ที่ 28-01-2016 10:48:44
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 28-01-2016 16:38:31
วันนี้มาไหมน้อ
อยากรู้ว่าหลังจากนั้นแล้วจะยังไง
ยังบอกว่าไม่เป็นอะไรกันอีกหรอ
คือเพื่อนนี่เขาทำกันอย่างนี้เลยหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 28-01-2016 18:56:46
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 28-01-2016 20:16:12
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 28-01-2016 21:24:39
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 29-01-2016 00:06:16
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 29-01-2016 07:18:34
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 29-01-2016 07:31:57
เริ่มหัวข้อโดย: banana49 ที่ 29-01-2016 14:41:28
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 29-01-2016 14:45:48
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 29-01-2016 14:51:57
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 29-01-2016 15:13:32
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 29-01-2016 15:59:36
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 29-01-2016 17:45:08
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 29-01-2016 17:57:01
คิดถึงเอสแคป :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 29-01-2016 19:13:53
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกก ชอบทุกสิ่งทุกอย่างเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 29-01-2016 23:07:21
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 29-01-2016 23:17:36
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 30-01-2016 10:04:54
ไม่อาอาทิตย์นี้จาไปเผาพริกเผาเกลือละนาาาา ฮ่าๆๆๆๆๆ
#คราบนางมารเข้าสิง
#คิดถึงคาปู
#คิดถึงเอส
#คิดถึงคูเปอร์
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 30-01-2016 10:41:16
คิดถึงมากกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 30-01-2016 11:21:49
เริ่มหัวข้อโดย: Spelling_B ที่ 30-01-2016 11:46:59
คิดถึงที่สุด!!!
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 30-01-2016 13:56:36
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 30-01-2016 14:08:54
เริ่มหัวข้อโดย: NB ที่ 30-01-2016 14:49:47
เริ่มหัวข้อโดย: ryktee ที่ 30-01-2016 17:19:21
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 30-01-2016 17:23:11
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 30-01-2016 19:37:30
คิดถึงเอสแคปแล้วค่ะคุณมิน อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 30-01-2016 21:22:17
คิดถึงพี่เอส นุ้งแคป แล้วค่าาาาาาาา :sad4: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 30-01-2016 21:34:36
เริ่มหัวข้อโดย: JP ที่ 30-01-2016 21:51:32
มินนี่ขอรางวัลที่วิทยานิพนธ์เสร็จแล้วหน่อยเร็ว
:mc4: :mc4: :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 30-01-2016 21:54:02
https://www.youtube.com/v/wDyy2yxBNnM
[บทที่33]
หลังจากคืนนั้นผ่านพ้นไปเกือบสองสัปดาห์
เมื่อพระจันทร์ลอยเด่นอยู่เหนือไร่แห่งรัก ใบองุ่นสีเขียวสดสะท้อนเงาของดวงจันทร์ที่มีเมฆาเคลื่อนตัวพาดผ่านด้วยสายลมอ่อนจาง
ท่ามกลางความมืดมิด ม่านหน้าต่างสีครีมยังโบกไสวม้วนชายขึ้นลงพลิ้วไปกับกลิ่นของลมเหมันต์ สภาพอากาศที่จู่ๆก็หนาวเย็นพาให้ร่างที่นอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มนวมผืนหนาแทบจะคลุมโปง กระชับหมอนข้างกอดให้แน่ยิ่งขึ้นไปอีก
“หูยยยย หนาววววววว”
แคปโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งแบบลวกๆหลังจากกดวางสายลงไป
คุยกับใครงั้นหรือ?
คนเดียว! คนเดิม!! และคนเก่า!!!
นั่นแหละ..
คุณชายกลางแห่งรัชชา ไม่ใช่คุณชายกลางแห่งบ้านทรายทองอะไรนั่นหรอกนะ แคปไม่ได้รันทดขนาดจะเป็นคุณนายพจมานไปได้ นางเอกขนาดนั้นเขาขอบาย ยังติดนิสัยนางร้ายเยอะอยู่
แคปขมริมฝีปากยิ้มอยู่คนเดียว เมื่อนึกไปถึงเรื่องราวครั้งล่าสุดในห้องทำงานหรูหราของใครบางคน เอาจริงๆเสียงร้องเครือครางอร๊างอ๊าส์ของตัวเองยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเป็นบ้าร้องออกมาแบบนั้นได้อย่างไร ทั้งท่าทางที่ไม่ได้ต่อต้านและสมยอมนั่นอีก เอสมันทำท่าจะเอาอะไรจะกินจะเลียตรงไหนของร่างกายนี้เขาก็ยอมแอ่นให้แบบง่ายๆ คิดแล้วแม่งเอ๊ย ได้แต่อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ตรงไหน
แคปกระชับหมอนข้างคู่ใจอีกรอบ ซบซุกใบหน้าเข้าไปจนจมหมอนสีตุ่นไม่รู้ว่าจะโกรธดีหรืออายดี เอาแน่ๆความรู้สึกอีกอย่างคือ
โคตรเขิน...
เมื่อนึกถึงตอนนั้นขึ้นมาอีกไม่รู้ต่อกี่รอบ ตอนที่ร่างกายของเขาค่ายๆถูกกดลงไปบนแก่นกายร้อนผ่าวนั่น ตอนที่เอสมันสวนร่างกายขึ้นมา ตอนที่เขาร้องครางเสียงหลง ตอนที่ดวงตาสองคู่สบกัน ตอนที่ร่างกายสองร่างยังขยับอยู่ไม่ยอมหยุด และตอนในตอนที่ความปรารถนาถูกปล่อยออกมาจนทะลักทลาย ทุกอย่างเหมือนถูกดึงขึ้นไป หัวใจอาบไปด้วยความเต็มอิ่ม เม็ดเหงื่อผุดพราย สลบไสลอยู่บนไหล่กว้างและบ่าหนานั่น
ฝ่ามือใหญ่ที่เฝ้าลูบหลังปลอบประโลม
มันอบอุ่น อ่อนหวาน ซ่านใจดีเป็นบ้า
เขินอีกแล้วว่ะแม่ง
กูน๊อกูวววววววววว
แค่กๆๆๆ พรวดดด
“ไม่จริงไอ้สัส! กูยังเป็นผู้ชายอยู่ กูเป็นผู้ชาย กูยังเป็นผู้ชายแน่ๆ ไอ้สัสเอสมันปล้ำกู วันนั้นมันปล้ำกู ใช่แล้วมันปล้ำกูจริงๆนั่นแหละ ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว คนนิสัยแย่มากๆ มันเอาแต่ใจ มันปล้ำกู เอสมันปล้ำกู!!”
จู่ๆแคปลุกพรวดขึ้นนั่ง สองมือกำผ้าห่มหนาไว้แน่น สีหน้าแดงก่ำ ไม่รู้เพราะโกรธหรืออายหรือรู้สึกว่ามันดีจนแทบจะบ้า เขาขยี้หัวทุยๆของตัวเองจนยุ่งเหยิงก่อนที่ลมหอบหนึ่งจะพัดผ่านบานหน้าต่างเข้ามาอีกระรอก ใบหน้าร้อนผ่าว ๆ ราวถูกเหล็กนาบทั้งที่เป็นลมจากอากาศที่หนาวเหน็บแท้ๆ ทว่าหลังจากนั้นมุมปากกลับจุดรอยยิ้มขึ้นมาแทบไม่รู้สึกตัว เขาล้มตัวลงนอนอีกครั้งแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาจนชิดคอ โผล่ให้เห็นแค่หัว ทั้งไม่เข้าใจตัวเองทั้งเข้าใจทั้งพยายามที่จะเข้าใจ
ทุกความรู้สึกต่อต้านตีกันมั่วซั่วไปหมด
บ้าชะมัด!!
แคปนอนกลิ้งเขินอายอยู่แบบนี้มาหลายวันแล้ว
“โถวไอ้คาปู นี่ชีวิตมึงจะไม่ได้เสียบใครอีกแล้วจริงดิวะโฮ้ยยยย!! กูล่ะสงสารมึงจากใจจริงจริ๊ง!!!!”
ว่าจบทุบหมอนดังผลั่ก ถอนหายใจพรืดจนปอยผมที่ตกลงมาปรกตาสะบัดพลิ้ว
ซุกหน้าลงในหมอนนุ่ม นึกถึงบทสนทนาเมื่อสักครู่ที่เขาโทรบอกไอ้จอมลามกซึ่งนั่งบัญชาการอยู่ที่ตึกรัชชานั่น
“พรุ่งนี้ไม่ได้ไป อาทิตย์หน้ากูถึงจะเข้าไปหามึง”
“.................” ทางนั้นเสือกเงียบไป แคปเริ่มใจเสีย
กูว่าแล้ว
“อย่าเงียบดิวะ กูก็บอกมึงตามตรงอยู่นี่ไง ไม่มีปิดไม่มีบัง ไปได้ก็บอก ไปไม่ได้กูก็บอก ถ้าหายหัวไปเลยมึงเองก็จะเป็นห่วงใช่ไหมล่ะ”
ได้ยินคนทางนั้นทำเสียงขึ้นฮึจมูก คำรามเบาในลำคอ หากแต่แคปกลับเย็นวาบตั้งแต่ปลายเท้าลามขึ้นมาจนถึงหัวใจ
“หยะ..อย่าเงียบดิวะ กูไม่ว่างแค่สองอาทิตย์เอง” แค่สองอาทิตย์ เท่านั้นไม่ใช่ตั้งสองอาทิตย์นะ มันแปปเดียวเองจริงๆ จริงจริ๊ง!!
“...................”
“ไอ้เอส”
“.................”
“เอส”
“..................”
“เอสครับ”
“..................”
“กะ....
“ไหนว่ามึงจะจีบกู มึงชอบกูไม่ใช่เหรอ ชอบกูก็ต้องตามจีบกูดิ”
เดี๋ยวก่อน กูเคยบอกว่าชอบมันด้วยเหรอวะ
“กะ..กะ..ก็จีบนั่นแหละ ตะ..ตะ...ตะ...ตะ...แต่มันไม่ค่อยมีเวลาไง”
“กูไม่เข้าใจมึงเลย”
ตายๆๆๆๆ ที่รักกูไม่เข้าใจ
“เออนั่นแหละ กูจีบนะ ยังจีบมึงอยู่แต่ไม่ค่อยมีเวลา เพราะงั้นขอจีบทางโทรศัพท์ก่อนได้ป่ะล่ะ เอาไว้ไปเจอกันแล้วกูจะจีบให้จังเบอร์เลย” ให้หอมแก้มด้วย ให้ทำทุกอย่าง
“..............”
ตายห่าเลย มันเงียบอีกแล้ว
ไอ้เลวววววว มึงเงียบทำไมฟร๊ะ!
“อย่างอนนะเว้ย” กูง้อไม่ค่อยเป็นนะให้ตาย
“..............”
“เอส..” แคปเสียงอ่อนฮวบลงไป ไม่ใช่แค่เสียง ใจเองก็ยวบลงด้วย
“แล้วจะมาหาเมื่อไหร่” ทางนั้นถามกลับมา แคปรีบโพล่งคำตอบออกไป “อาทิตย์หน้า”
“ถ้ามีงานขึ้นมาอีกล่ะ มึงก็จะเลือกงานอีกใช่ไหม”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“กูอยากเจอมึง”
“รู้”
“งั้นต่อไปนี้กูจะจีบเอง”
“หา?!”
“ตามนั้น”
“เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้มึง...” มันบอกว่าจะจีบเอง จะจีบเขาเองงั้นเรอะ
“เปิดกล้องดิ๊”
“เฮ้ยเปิดทำไม ไม่เอา”
“เปิด”
“ไม่เอาจะนอนแล้ว กูไม่เปิด”
“นอนแก้ผ้าหรือไงถึงไม่กล้าเปิด ไม่ต้องอายหรอกน่า กูเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“ไอ้สัสไม่ใช่แบบนั้น” แคปหน้าแดงแปร๊ด
“เปิดเร็วๆแคป”
“ไม่เอาไม่เปิด” ขี้เกียจ วันนี้อ้วนด้วยกินข้าวเยอะจ๊าดใครจะไปเปิดให้ดูหน้าเต็มๆกันเล่า
“แคป”
“ไม่เปิด ไม่อยากเปิดนี่”
“นับแค่สาม”
“เปิดให้เห็นแค่สองวิ” แคปยู่ปากต่อรอง
“ได้ เปิดสิ” คนฟังอมยิ้ม
แวป!!
“แค่นั้นแหละ”
“ไม่เห็นหน้าเลยเหอะ มืดจะตาย”
แคปหัวเราะร่า อีกฝ่ายก็แค่ต่อว่าไปเรื่อยๆ สองคนคุยกันนานจนลืมเวลา สุดท้ายแคปมันจะหลับคาหมอนไปแล้วสองสามรอบ เอสถึงค่อยกระชากเสียงเรียกให้อีกคนลืมตาโพลงขึ้นมา
“ไอ้สัสกูตกใจ”
“หึหึ อ้วนตกใจเหรอครับ น่ารักว่ะ ขี้เหร่เอ๊ย”
“ปากเสีย เอาให้แน่จะชมน่ารักหรือจะด่าว่าขี้เหร่”
เอสถึงกับพ่นขำเขาบอกอีกรอบว่าเมื่อกี้พูดผิด แคปน่ะขี้เหร่มั่กมากไม่ใช่น่ารัก พอฟังแบบนั้นแคปแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆ คนฟังจึงหัวเราะไม่หยุด
“ลดหน่อยดิวะน้ำหนักอ่ะ เดี๋ยวยกไม่ไหวท่านั้นจะไม่ได้ทำนะบอกไว้ก่อน”
“บ้า ท่าเหี้ยไร” แคปเข่นเขี้ยว เอสยังบ้าขำอยู่ไม่หยุดจากที่เกือบทะเลาะกันในตอนแรกไปๆมาๆก็คุยกันต่อไปเรื่อยๆ “นอนกันเถอะดึกแล้วไหนว่าพรุ่งนี้จะตื่นมาปั่นจักรยานใช่ไหมล่ะ”
“พรุ่งนี้กูไปหาไม่ได้ มึงไม่โกรธนะ”
“อืม” เอสรับคำเบา ๆ หากแต่แคปขมวดคิ้วนิดหน่อย เพราะว่าอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะโวยวายเหมือนตอนแรก เอสมันกลับข้ามเรื่องนี้ไปแล้วทำท่าชิลๆ
เออว่ะแทนที่เขาจะจะสบายใจ ใจดันหายขึ้นมาอีก
นี่แหละอิทธิพลของความรัก
รักแล้วคิดมากคิดมาย เรื่องเล็กน้อยเท่าขี้ตาก็เก็บมาคิดซะใหญ่โต บางทีก็นึกแปลกใจตัวเอง แคปเงียบหายไปจนเอสต้องเรียกออกมา พอคุยกันต่อเขาจึงปัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากใจ กลับมาคุยกันได้เหมือนปกติ
ทำความเข้าใจกับถ้อยคำที่เขาบอกอีกฝ่ายไปเอง บางทีคนเรามันก็ต้องเว้นที่ว่าง ให้พื้นที่ส่วนตัวในชีวิตของกันและกัน ไม่เหนี่ยวรั้ง ไม่ดึงดัน เราสองคนจะได้เข้าอกเข้าใจ
พอคิดได้แบบนั้นมุมปากเล็กกระตุกรอยยิ้มขึ้นมา
“เดี๋ยวพฤหัสหน้ากูไปหานะ คิดถึงกูให้มากๆล่ะรู้ไหม”
เสียงทุ้มปลายสายหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะบอกให้แคปกดวางสายไปก่อนแล้วตัวเองถึงจะวาง
เขาไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย จะมาดูแลความรู้สึกเหี้ยไรนักหนาวะแม่ง
แต่มันก็ดีล่ะนะ
ดีจนแคปเผลอยิ้มกว้างแล้วกลิ้งตัวไปมานั่นแหละ
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เสียงดนตรีจังหวะคึกคักดังออกมาจากงานรื่นเริงริมสระว่ายน้ำของโรงแรมดัง ทันทีที่เขาก้าวเข้ามา สายตาทุกคู่ของหนุ่มสาวในงานต่างโฟกัสไปที่ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีเข้ม ใบหน้าคมที่แสนเย็นชากับดวงตาคู่สวย เป็นที่รู้กันในวงสังคมว่าความหล่อของเขานั้นแสนอันตราย คล้ายกับหุบเหวแห่งไฟที่ลึกจนเกินหยั่งไม่ว่าใครอยู่ใกล้มักจะมอดไหม้และตกลึกลงไปจนหาทางออกได้ยากยิ่ง
ผู้ชายยิ้มยาก เข้าถึงไม่ได้และไม่ว่าใครก็หวังที่จะได้เห็นรอยยิ้มที่น้อยคนนักจะเคยได้เห็น รอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันกระต่ายสีขาวที่เรียงตัวเป็นชั้นอย่างมีเสน่ห์ หากแต่ตอนนี้ยังไม่มีรอยยิ้มแบบนั้นฉาบอยู่บนใบหน้าคม เอสฉวยเอาเครื่องดื่มในแก้วทรงสูงจากบริกรที่เดินเสิร์ฟมาถือไว้ก่อนจะมองเห็นว่าญาติผู้พี่ตัวเองอยู่ที่จุดไหน
“กว่าจะมาถึงนะมึง”
“ติดประชุม”
คนตอบเขย่าไวน์ในมือแล้วยกขึ้นจิบ กวาดสายตามองโดยรอบก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทที่เป็นถึงนายทหารคนดังจะเรียกบริกรอีกคนให้เข้ามารับสูทเนื้อดีจากทายาทหนุ่มแห่งรัชชาไปเก็บเอาไว้ให้ เอสปลดกระดุมเสื้อลงสามเม็ดเผยท่าทีสบายๆ
เสียงดนตรีเปลี่ยนจังหวะเป็นแซกโซโฟนบรรเลงเพลงที่ให้อารมณ์สุดแสนเซ็กซี่ สาวสวยในชุดรัดรูปสีแดงสด ลำคอเพรียวระหงคว้านลึกยังมีขนเฟลอร์สีขาวนุ่มสวยคล้องอยู่ เธอเดินเข้ามาส่งรอยยิ้มยั่วยวนก่อนทิ้งสะโพกสวยนั่งลงข้าง ๆ
เอสเพียงแค่ปรายตามองเธอเท่านั้น
“หวัดดีค่ะเอสเธอร์ไม่เจอกันนานนะ”
งานฉลองวันเกิดของญาติผู้พี่ในแวดวงชั้นสูง งานน่าเบื่อที่เอสไม่เคยจะนึกชอบเลยสักนิด
“หนาวไหมคะ แจนช่วยให้คลายหนาวได้นะ” เธอใช้สายตาเปิดเผย ขยับชิดเข้าไปอีกเบียดหน้าอกอิ่มเข้ากับต้นแขนแกร่ง บุคคลฝั่งตรงข้ามอย่างนายทหารมองยิ้ม ๆ หากแต่พอดูใบหน้าญาติผู้น้องตัวเองแล้วเขาถึงกับนึกกลัว กำลังจะอ้าปากขอความเป็นส่วนตัวจากเธอ เลขาหน้าโหดของเอสก็เดินเข้ามาถึงพอดี
“ขอโทษครับนาย” ปอโค้งศีรษะทำความเคารพเจ้าของงาน ก่อนที่จะหันมากล่าวขอโทษกับเจ้านายตัวเอง รถติดหนักมากทำให้เขาเสียเวลา วนอยู่กว่าสองรอบกว่าจะเข้าถึงที่จอดได้
“ตามสบายเลยนะปรเมท”
“ขอบคุณครับหมวด”
ปอรับเครื่องดื่มมาจากเจ้าของงานอย่างมีมารยาทก่อนจะวางแก้วลงแล้วลุกขึ้นยื่นมือเข้าไปหาสาวสวยคนข้างกายของเจ้านายตน
“เต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ”
สาวชุดแดงแก้มสีสุกปลั่งหันมองเอสที่ไม่ได้แยแสเธอแม้แต่นิด หากแต่ปอกลับจ้องหน้าเธอแล้วส่งยิ้มให้ ในที่สุดเธอยอมปล่อยมือออกจากแขนแกร่งของคนที่เธอสนใจแล้วตอบรับออกไปเต้นรำกับเลขาหมายเลขสองของรัชชาด้วยสีหน้าเขินอาย
“หึ เลขามึงนี่รู้งานดีจริงๆนะ”
เมื่อโดนญาติผู้พี่แซวเอสจึงกระตุกรอยยิ้มครางรับในลำคอ
ดวงตาคมกริบมองไปที่ฟลอร์ตรงกลางที่มีคู่รักหลายคู่เต้นรำอยู่ด้วยกัน หนึ่งในนั้นคือคู่ของปรเมท เต้นไปคุยไป จบไปถึงสองเพลงปอเดินกลับมาพร้อมสาวสวยคนนั้น เธอฉีกยิ้มเอียงอายกำลังจะนั่งลงข้างกายเอสเช่นเดิมหากแต่คราวนี้คนที่เธอคิดว่าช่างแสนสุภาพอย่างปอชิงนั่งลงข้างกายเจ้านายของเขาแทนที่ผู้หญิงอย่างเธอ
คนสวยหน้าเสีย เสียงขำเบา ๆ ดังออกมาจากหญิงสาวสามสี่คนที่นั่งขนาบข้างนายทหารคนดัง เอสที่กำลังหันไปคุยอยู่กับใครอีกคนหันกลับมามองนิดหน่อยหากแต่ไม่ได้สนใจ สาวชุดแดงคงเสียหน้าพอสมควรเธอฉวยเอาแก้วเครื่องดื่มแล้วเดินตึงตังออกไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยเพื่อนฝูงของเธอ
“ใจร้ายจริงๆนะมึง”นายทหารค่อนขอด เอสส่ายหัวมองเลขาตัวเองก่อนตอบลูกพี่ลูกน้องออกไป
“จะว่ากูก็ดูตัวเองซะก่อน”
“ฮึ เห็นเมื่อก่อนชอบ ก็นึกว่ายังเพลบอยตัวพ่ออยู่ ทิ้งลายอีกแล้วเหรอวะ”
คนฟังแค่นเสียง ก่อนหันไปใช้สายตาสั่งเลขาว่าให้ขยับห่างออกไปเสียที ไม่รู้จะนั่งชิดใกล้อะไรนักหนา
“ผมกลัวจะมีผู้หญิงมานั่งใกล้เจ้านายอีก” ปอตอบหน้านิ่งสำเนียงซื่อ แต่เรียกสีหน้าแปลกใจจากเจ้านายเขาได้ เอสถึงกับคิ้วกระตุก
“มึงก็เลยมานั่งเบียดกูอยู่แบบนี้เนี่ยนะ”
ปอพยักหน้าเบา ๆ เขาขยับห่างออกไปอีกประมาณสองเซ็นต์ เอสชำเลืองมองแล้วก็ส่ายหัว “ได้ค่าจ้างจากเพื่อนมึงมาหรือไง”
“ก็หลายตังค์อยู่ครับนาย หรือจะให้แคปมันต่อเข้ามาอยู่ในสายตอนนี้เลย ผมเองก็พร้อม”
เอสหรี่ตาจ้องหน้าเลขาส่วนตัว บางทีก็นึกหมั่นไส้มันแบบฉิบหายเลยให้ตาย แต่นึกอีกทีช่างโชคดีจริงๆที่วันนั้นเขาเลือกให้ปอมันมารับตำแหน่งนี้
เชื่อไหมว่าคู่แข่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเขาไม่ใช่ใครที่ไหน ไม่ใช่ไอ้แบงค์ ไม่ใช่ใครต่อใคร หากแต่เป็นไอ้หมอนี่นี่แหละ...ปอ เพื่อนสนิทที่สุดของแคป
“ทำหน้าที่ของมึงได้ดีมาก” เอสจรดแก้วเหล้าเข้ากับริมฝีปาก
“ขอบคุณครับนาย”
งานเลี้ยงแบบเป็นส่วนตัวจบลงในเวลาไม่ดึกมากนัก กว่าเอสจะขอแยกตัวออกมาได้ปอนี่มึนจนเกือบจะเมา ดีหน่อยที่เขาฝึกมามากพอ ในตอนที่คุณนาคินฝึกฝนฝีมือการใช้อาวุธการต่อสู้และวินัยในการทำงานให้กับเขา มันมีคอร์สดื่มเพื่อเจ้านายด้วย ในตอนนั้นเขานึกกังขาอยู่ตลอด มาถึงบางอ้อเอาเมื่อตอนไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ที่เอสต้องออกงานสังคมมากมาย และเขาต้องทำหน้าที่ดื่มแทนเป็นครั้งคราว ช่วยรับมือและกันหญิงสาวมากหน้าหลายตาให้ถอยห่าง ถึงอย่างนั้นก็มีบ้างบางคนที่เล็ดลอดเข้าไปจนได้
ถึงตอนนี้ถ้าถามว่าหากจะต้องนอนกับบรรดาผู้หญิงพวกนั้นแทนเจ้านายตัวเองเขาจะสามารถทำได้หรือไม่ คำตอบก็คือ ‘ได้’
ไม่ใช่เพื่อหน้าที่ หากแต่เพื่อเพื่อนรักของตัวเอง
บอกแล้วไงคนอย่างเขา ไม่เหมาะที่จะมีใคร และไม่เหมาะที่จะรักใครหรือรับผิดชอบหัวใจใครทั้งสิ้น
เพราะความคิดที่ว่า...มิตรภาพของคำว่าเพื่อนเป็นสิ่งสำคัญและยึดเหนี่ยวหัวใจของเขาให้ก้าวเดิน...เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
“พ่อกับอาฟี่จะไปมัลดีฟ!!”
เด็กไม่รู้จักโตสองคนแหกปากขึ้นพร้อมกัน โก้ตีแขนลูกชายคนเล็กเบา ๆ
“โวยวายอะไรเจ้าแคป”
แคปที่นั่งอ้าปากหวอในมือยังถือแก้วเอสเพรสโซ่เย็นเจี๊ยบ ข้าง ๆ กันมีเจ้าอาร์ที่ทำหน้าที่เป็นลูกคู่ชั้นดีอยู่
กรุ๊ปทัวร์จีนเพิ่งมาลงสองคันแต่ตอนนี้แคปกับอาร์เคลียร์ได้หมดจดเรียบร้อยสมบูรณ์แบบ เขาสองคนมานั่งดื่มกาแฟแก้เมื่อยทั้งๆที่อากาศวิปริตหนาวสะบัดในรอบหลายสิบปี(กรมอุตุฯว่างั้น)
“คาปูเข้าไปใส่เสื้อให้หนาๆหน่อยไป อาร์เองก็เหมือนกันเสื้อกันหนาวเยอะแยะทำไมสองคนยังใส่แค่เสื้อยืดตัวเดียวแบบนี้ล่ะ”
แคปก้มมองเครื่องแต่งกายของตัวเองแล้วมุ่นคิ้ว เขาตื่นแต่เช้ามาออกกำลังทำโน่นทำนี่สั่งงานนายโชนอยู่ในสวน เรื่องหนาว? ไม่กลัวอยู่แล้ว ที่สำคัญเสื้อยืดที่ใส่มันแขนยาวนะ ก็อยากรับอากาศเย็นมั่งไรมั่งแหละ มันได้ฟีลดี
“เฮียโก้อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องดิ บอกผมมาก่อนเรื่องจะไปเที่ยวกับอาฟี่น่ะ เรื่องจริงเหรอครับแล้วจะไปเมื่อไหร่กันน่ะ”
“อีกสามสัปดาห์ อาฟี่เคลียร์งานเสร็จเห็นว่าจะลาพักร้อน”
“พาผมไปด้วยดิ นะๆ” แคปแกล้งอ้อน เจ้าร์อาร์เองก็ใช่ย่อยอ้อนตาม
“ใช่ๆครับใช่ พาพวกผมไปด้วยสิครับเฮียโก้ คิดเสียว่าพาพนักงานตัวเล็กๆไปพักผ่อนก็ได้ ชาร์ตไฟกลับมาผมทำงานเต็มที่เลยไงเนอะแคปเนอะ”
“คาปูกับอาร์อยากไปเหรอลูก” โก้อมยิ้ม พลางหยิบโถเมล็ดกาแฟที่คัดเสร็จเรียบร้อยไปวางไว้ที่ใหม่ เขาเดินเข้าไปดึงแก้วกาแฟเย็นของแคปออกจากมือแล้ววางลงให้ ลูกชายจอมกวนมือเย็นเฉียบทำหน้าบอกหนาวๆๆ
“ผมสัญญาฮะว่าจะกินไม่จุ จะนอนเบียดกันกับเจ้าอาร์ จะกินแต่มาม่า เราสองคนจะไม่ใช้เงินเกินงบเลยแม้แต่บาทเดียว”
“ใช่ๆ” อาร์เสริมความ ทำให้โก้มองสองคนแล้วส่ายหัวอย่างละเหี่ยใจ
“ไม่ใช่ว่าพ่อจะใจร้ายนะ แต่ทริปนี้อาฟี่บอกว่าเป็นทริปของฝาแฝดเท่านั้น”
“หือ? ทริปฝาแฝดหมายความว่าไงครับพ่อ”
“ก็คนที่ไปต้องฝาแฝดเท่านั้นไง ไม่ใช่แฝดไม่อนุญาตให้ร่วมทริปนะ”
“อ้าว” สองหนุ่มอ้าวขึ้นมาพร้อมกัน หน้าตาผิดหวังสุดๆ
“น่านะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวกลับมาพ่อซื้อขนมอร่อยๆมาฝาก แคปกับอาร์อยากได้อะไรจดรายการมาเลยเดี๋ยวพิจารณา ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นไม่ต้องเสียใจพ่อไปแค่อาทิตย์เดียวเองไม่ใช่จะนาน”
“ตั้งอาทิตย์นึง!” เหมือนนัดกันอีกครั้ง สองคนพูดจบมองหน้ากันแล้วก็ขำ เขาพูดขึ้นมาพร้อมกันทำไมวะนั่น
“แค่อาทิตย์เดียว เดี๋ยวลาเต้กลับมาพ่อจะคุยเรื่องนี้ดู ถ้าหากเขาลาพักร้อนได้จะให้กลับไร่มาอยู่กับลูก”
“โหเฮียเต้ยุ่งตลอดนั่นแหละครับพ่อ ปีนี้ได้ยินข่าวว่าคุณเอย์เจ้านายเฮียรับโครงการใหญ่นับสิบๆโครงการตั้งแต่ต้นปีเลยด้วยซ้ำ เฮียเต้ยังบอกเลยว่าปีนี้อาจจะต้องควบไซต์งานสองแห่งในเวลาเดียวกัน ผมว่าเฮียไม่ว่างชัวร์ๆ”
“นั่นก็ไม่แน่หรอกคาปู เห็นอาฟี่บอกว่าคุยไว้แล้ว เต้จะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนลูกได้ แต่พ่อจะต้องคุยอีกที”
“เอ้อพรุ่งนี้วันเสาร์เฮียเต้กลับครับพ่อ โทรบอกผมเมื่อเช้า”
“อือฮึ แล้วลูกอย่าลืมว่าต้องไปทำความสะอาดห้องให้เฮียเขาด้วย คาปูกับอาร์โอเคใช่ไหม”
อาร์กับแคปยกมือทำสัญลักษณ์ว่าโอเคพร้อม ๆ กันจากนั้นแคปจึงถามเรื่องทริปแฝดขึ้นมาอีกรอบ แต่คำตอบคราวนี้ทำเอาสองหนุ่มหันมองหน้ากันแล้วเม้มปาก
“เปล่าหรอก ไม่ได้ไปกับคณะทัวร์ อาฟี่จะพาพ่อไปเที่ยวกันแค่สองคนน่ะ เพราะงั้นลูกๆจงอยู่เฝ้าบ้านและห้ามมีคำถามอีก”
“คร้าบบบบ”
สองคนขานรับพร้อมกันอย่างยอมจำนนโก้ยิ้มแล้วส่ายหัว งานสำคัญช่วงบ่ายก็คืองานรับรองลูกค้าที่จะมาเจรจาเหมาผลสละเพื่อส่งเข้าโรงงานหลักที่มาบตาพุดหนึ่งราย อีกหนึ่งรายจะเข้ามาดูแปลงสตอเบอรี่ทดลองที่แคปกับอาร์กำลังโหมกันสร้างขึ้นมาเมื่อครึ่งปีก่อน ตอนนี้ออกผลผลิตงดงามกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่พร้อมจะเปิดให้บริการเต็มตัวในช่วงปลายปี มีรายการโทรทัศน์หลายรายการติดต่อเข้ามาขอบันทึกเทปถ่ายทำแต่เฮียโก้ยังชะลอเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเพราะมีโครงการจะปลูกเพิ่มเติมอีกราวสี่พันกระถางโดยมีแคปอาร์และโชนเป็นผู้ดูแลโรงเพาะปลูกแบบอวกาศไม่ยอมให้ต้นไม้สัมผัสกับเนื้อดิน
นั่นคืองานสำคัญมากๆที่ทำให้แคปไม่สามารถปลีกตัวเข้ากรุงเทพได้มาสองสัปดาห์แล้ว พอเคลียร์ลูกค้ารอบบ่ายจนเสร็จเกือบๆจะเย็นโก้จึงสั่งให้อาร์ขึ้นไปถูห้องให้ลาเต้ขณะที่แคปจอมโวยวายโดนสั่งให้เช็ดบานหน้าต่างกับเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและทำความสะอาดตระเตรียมห้องเอาไว้
“ถ้าลูกๆจัดการห้องเฮียเขาเรียบร้อยพ่อจะโทรบอกให้ลาเต้ซื้อของโปรดมาให้อีกเยอะๆเลย”
“ผมเอาหมูหยองกรอบของโปรดสามกิโล”
“มึงอ่ะอ้วนเป็นหมูแล้วแคป” อาร์กระทุ้งศอกใส่ แคปหันมาตวัดสายตาเขียวๆมอง ขึ้นสามโลลดลงมาแล้วหนึ่งกิโล มันอ้วนตรงไหนวะ??
“ก็เดี๋ยวเฮียเต้ปิดงานที่โคราชแล้วไง จะได้กินอีกตอนไหนก็ไม่รู้ เห็นบอกว่างานต่อไปอาจจะได้มาทำที่นี่ไม่ก็ชลบุรี ถึงตอนนั้นบ้านเราจะได้พร้อมหน้าพร้อมตากันอีก ผมดีใจครับเฮียโก้ ดีใจจนอยากกินเยอะๆเลย”
แคปทำไม้ทำมือราวกับบูชาสรวงสวรรค์ โก้ได้แต่ส่ายหัวกับความช่างพูดของแคป เขารีบไล่ให้สองคนเข้าบ้านใหญ่ไปทำความสะอาดห้องเตรียมไว้ให้ลูกชายคนโตก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปที่หลังครัวของร้านเพื่อเตรียมเมนูอาหารช่วงเย็น ในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพอกดรับสายก็รู้ว่าพรุ่งนี้ไม่ใช่แค่ลาเต้เท่านั้นที่จะกลับมา กระทั่งคนที่หายไปทำงานถึงห้าวันอย่างน้องชายฝาแฝดของเขาก็จะกลับมาถึงไร่ด้วยเช่นกัน
มือเรียวขาวสะอาดดันแว่นที่สวมอยู่เบา ๆ ก่อนคลี่รอยยิ้มออกมา
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
(มีต่อนะคะเลื่อนลงไปอีกนิด)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 30-01-2016 21:58:43
“ไอ้อาร์ มึงเอาถังลงไปเปลี่ยนน้ำมาให้กูใหม่หน่อยดิไป แม่งดำฉิบหายห้องพี่กูไม่อยู่แค่เดือนเดียวทำไมฝุ่นถึงเยอะแบบนี้วะเนี่ย”
อาร์ถือไม้ถูพื้นจ้องหน้าประท้วงคนขี้บ่นคนขี้ใช้ แคปจึงชี้บอกว่าถ้าไม่ยอมเอาไปเปลี่ยนมาให้เขาจะเอาผ้าขี้ริ้วสีดำๆนี่ปาใส่หน้าให้สิวขึ้นแทน ว่าแล้วก็ทำท่าจะปาจริงจนอาร์ต้องรีบโยนม็อบในมือทิ้งแล้วเข้าไปฉวยเอาถังน้ำสกปรกๆที่แคปเช็ดคราบฝุ่นต่าง ๆ ลงไปเปลี่ยน
“เฮ้ มึงแวะไปเอากาแฟมาให้กูอีกแก้วด้วยนะเว้ยไอ้อาร์ บอกเฮียโก้ว่าเป็นค่าถูห้อง” ยังเดินลงมาไม่สุดขั้นบันไดแคปตะโกนโหวกเหวกตามลงมาซะงั้น อาร์ชะงักขา เท้าสะเอวเงยหน้าไปโต้ตอบ
“เรื่องสิ มึงลงไปบอกเองเลย เย็นขนาดนี้แล้วกูว่าเฮียโก้ไม่ชงให้แบบชัวร์ๆ เดี๋ยวต้องกินข้าวกันแล้ว เกิดอิ่มจนกินข้าวเย็นไม่ลงมึงกับกูจะโดนดีแน่ๆอ่ะ”
“เอาเหอะน่า กูอยากกินอะไรหวานๆนี่หว่า มึงไปแอบบอกพี่พายชงให้กูหน่อยก็แล้วกัน” คราวนี้เป็นแคปโผล่ออกมาพร้อมกับไม้ถูพื้นในมือ
“ถ้ามึงไปเอากาแฟมาได้ กูจะเป็นฝ่ายถูห้องนี้ให้เอง” แคปยักคิ้วกวนตีนพร้อมชี้ๆที่ไม้ถูก “แลกกันๆ”
อาร์ไม่เสียเวลาที่ต้องคิดเขาพยักหน้าฉีกยิ้มบอกโอเคแล้ววิ่งหายแนปไปเลย แคปผิวปากหวือมองดูเวลาที่ข้อมือ ห้าโมงเย็นแล้วเดี๋ยวอีกสักพักเฮียโก้คงจะปิดร้าน ทานข้าวกันจากนั้นคงจะขึ้นมาตรวจสภาพห้องของเฮียเต้ กวาดตามองอีกครั้งรอบๆห้องผลงานทำความสะอาดของเขาและเจ้าอาร์
“เอาเถอะ เดี๋ยวจะถูอีกสักรอบสองรอบ”
แคปว่าอย่างอารมณ์ดีเอนตัวนอนลงบนเตียงที่ถูกรื้อผ้าปูออกใหม่เพื่อผลัดเปลี่ยนหากแต่ยังไม่เสร็จ หมอนผ้าห่มก็ตากเอาไว้ด้านล่าง เขาปิดเปลือกตาลง อากาศหนาว ๆ ความขี้เกียจมักเข้ามากัดกิน แคปล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพลางไถลตัวลงมาที่พื้นนั่งชันเข่าพิงเตียงเอาไว้ รอเจ้าอาร์อยู่นานพอสมควรกดเกมส์เล่นฆ่าเวลาก็น่าสนใจดี
ขณะที่อาร์ซักผ้าขี้ริ้วในถังจนเสร็จ เปลี่ยนให้เป็นน้ำสะอาดแล้วหิ้วมาตระเตรียมไว้ที่หน้าบันได ก่อนจะเดินผิวปากอารมณ์ดีไปสวมรองเท้าเพื่อมุ่งออกไปที่หน้าไร่
ร้านกาแฟเล็กๆคือจุดหมายหลัก
“ขอให้พี่พายชงให้น่าจะ แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ขะ ขะ ขอโทษครับคุณอาร์ ผมขอโทษคุณเจ็บตรงไหนไหม” โชนที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาชนเข้าอย่างจังกับอาร์ที่เดินอมยิ้มพึมพำอยู่คนเดียว คนตัวเล็กเซแถดๆจนโชนต้องคว้าแขนดึงเอาไว้ อาร์กำลังจะอ้าปากโวยแต่เห็นอีกคนหอบแฮกๆทำหน้าตาตื่นๆ ดูเหมือนว่ากำลังจะวิ่งเข้ามาที่บ้าน
“มีอะไรหรือเปล่า นี่กำลังจะไปไหนทำไมถึงได้รีบร้อนแบบนี้”
“ผะ ผะ ผม กำลังจะไปหาคุณแคปครับ”
“เออไอ้แคปมันอยู่ข้างบนน่ะ จะไปหามันทำไมล่ะ มีเรื่องอะไร ดูทำหน้าทำตาซิ ใจเย็นๆเห้ยมึงใจเย็นก่อนโชน”
“ครับๆๆ ผมใจเย็นแน่ ๆ แต่ผมต้องพบคุณแคปก่อนคุณอาร์ช่วยพาผมไปพบไม่ก็เรียกคุณแคปลงมาหน่อยได้ไหมล่ะครับ”
“อะไรของมึงวะ” อาร์หรี่ตามองอย่างรู้สึกจับผิด ปกตินายโชนใจเย็นสุขุมเรียบร้อย เขากับโชนพูดมึงกูกันเพราะอายุอานามพอๆกันดูเหมือนโชนจะน้อยกว่าเสียด้วยซ้ำทว่ากลับดูมีความคิดความอ่านไม่ลนลานเหมือนตอนนี้เลยสักครั้ง
“ผมไหว้ล่ะครับคุณอาร์ ผมรีบ”
“มึงรีบทำไม มีเรื่องอะไรวะ”
“เรื่องด่วนครับ เรื่องสำคัญถ้าคุณอาร์ไม่พาไปงั้นผมขอเข้าไปเรียกคุณแคปเองเลยนะครับ”
“เดี๋ยว” อาร์ก้าวขาเข้ามาขวางทางเอาไว้ “ เรื่องด่วนอะไรของมึงห๊ะ”
ตอนนี้คนถูกกักกันทำหน้าคล้ายจะร้องไห้เข้าไปทุกที มันมีบางอย่างแปลกไป บางอย่างที่ไม่ปกติ จนอาร์ต้องหรี่ตามองจับผิด มือเล็กคว้าคอเสื้อสีมอๆของอีกฝ่ายกระชากเข้ามาอย่างแรง
“บอกเรื่องของมึงมา เรื่องด่วนเหี้ยอะไรถึงขนาดทำหน้าทำตาแบบนั้น”
โชนชะงักไปชั่วครู่ ครั้นเขาจะบอกความเป็นจริงทั้งหมดเดี๋ยวอีกฝ่ายจะสงสัยได้ เขาจึงเลือกที่จะพูดบางส่วนที่สำคัญออกไป
“มีคนมาหาคุณแคปครับตอนนี้จอดรถอยู่หน้าไร่ เขาบอกว่า...ชื่อเอส เอสเธอร์!”
“หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อาร์ร้องขึ้นมาตาโต ยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทัน โชนยังตอกย้ำคำว่าจริงจังลงไปอีก
“ผู้ชายคนนั้นหล่อๆตัวสูงๆ เซ็ทผมตั้งมาคนเดียวครับ ตอนนี้รออยู่แล้ว”
“ดะ ดะ ดะ ดะ เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงไปกันไอ้ผู้ชายคนนั้นอย่าเพิ่งให้มันเข้ามาเด็ดขาด ห้ามให้มันขึ้นไปที่ร้านกาแฟด้วยเข้าใจกูนะ”
“เข้าใจครับผม!”
โชนรับคำหนักแน่นวิ่งเผ่นหายไปหน้าไร่เรียบร้อย ขณะที่อาร์เองก็ฉุกคิดบางอย่างอยู่เหมือนกัน ทำไมโชนมันถึงได้หน้าตาตื่นแบบนั้นทำอย่างกับรู้ว่าเอสมันเป็นใคร อย่างไรก็ตามก่อนหน้าที่เขาจะคิดบ้าบอมากมาย เขาต้องรีบขึ้นไปบอกไอ้เพื่อนตัวดีก่อน
งานเข้ามันแล้วไอ้เพื่อนรัก!
ทันทีที่ซอยเท้าขึ้นบันไดแล้วถลาเข้าห้อง อาร์กระชากเอาโทรศัพท์มือถือจากแคปที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์มาถือไว้ คนถูกแย่งของถลึงตามอง แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยปากด่าอาร์มันยกนิ้วขึ้นชี้หน้าแคปแล้วขยับปากพูดบางอย่างให้ได้ยินกันแบบชัดๆ เต็ม ๆ ไม่มีวี่แววของการล้อเล่นเลยสักกะติ๊ด
“ไอ้-เอส-มัน-มา-หา-มึง ตอนนี้รออยู่ที่หน้าไร่แล้ว!!”
แคปตาเหลือก อ้าปากหวอยิ่งกว่าเดิม ในใจเต้นระส่ำตุ่บตั่บตุ่บตั่บราวกับกลองศึกรัวรับกองทัพทหาร
คิดได้อยู่แค่อย่างเดียว
ตายห่ะ!
สะดุ้งสุดตัวเมื่อเจ้าอาร์จับไหล่ทั้งสองของเขาเขย่า
“เร็วเข้าสิวะ มึงจะเอายังไงก็บอกมา”
“มันเอาจริง” แคปพึมพำตาลอย อาร์คิ้วขมวดจนเป็นปม “ห๊ะ?”
“กูบอกว่ามันเอาจริง”
จบคำพูดแคปถลาพรวดออกจากห้องเลี้ยวลงบันไดแบบแทบจะรูดราวลงไป อาร์ซอยเท้าตามแทบไม่ทัน ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นแคปมายืนกุมท้องหอบจนตัวโยนอยู่หน้ารถปาเจโร่สีดำคันโก้ปากทางเข้าไร่
เจ้าของรถ
หล่อแบบฉิบหาย
นี่มึงมาไร่ผลไม้หรือจะรอขึ้นเครื่องไปประชุมเดินแบบที่ปารีส
เดี๋ยวสิ
แต่ก่อนหน้านั้น
มันมาได้ยังง๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
“มอมแมมจริงๆ”
คำพูดแรกที่ทักทายเมีย เอสกระตุกมุมปากนิดๆเมื่อเห็นแคปทำหน้าตาตื่นตัวเอ้ยตื่นเต้นได้ขนาดนั้น คนถูกทักหน้าบึ้งขึ้น ครั้นยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดคราบเหงื่อที่หน้าผากเอสกลับยิ้มขำขึ้นอีก แคปเสยผมขึ้นไปอย่างลวกๆมองซ้ายมองขวาแล้วก้าวเข้าหาผู้มาเยือน
“นึกยังไงถึงได้มา”
“คิด-ถึง-เมีย” ชัดเจนจนคนฟังหน้าร้อนฉ่าหูแดงเถือก แคปกัดฟันกรอดฝืนรอยยิ้มเอาไว้ บอกตัวเองว่าห้ามดีใจจนออกนอกหน้า ช้อนสายตามองอีกฝ่ายที่ส่งยิ้มยั่วแสนเจ้าเล่ห์โดยไม่รู้เลยว่านี่มันคือรอยยิ้มพิมใจสุดแสนอันตราย เอาจริงๆคือแคปเขินจนอดใจไม่ไหวเผลอยิ้มตอบออกมาทีล่ะน้อย ทีล่ะน้อย ทว่ายังไม่ทันได้ฉีกยิ้มจนสุดปากเอสมันดันโพล่งออกมาอีกคำพูด
คำพูดที่ทำเอาคนรอยิ้มหน้าเจื่อนลงแบบหมอไม่รับเย็บ “ก็ไม่มีใครให้ด่าให้แกล้งเลยน่ะ ไม่มาหามึงไม่รู้จะไปด่าใครดี”
“หนอยยยยยยยยไอ้สัส!”
แคปแทบอยากจะร้องไห้ขณะที่เอสหัวเราะร่า คนตัวเล็กกว่าจึงก้าวเข้าไปหาอีกนิดชกต้นแขนแกร่งหนักๆเน้นๆหนึ่งทีก่อนถูกดึงให้ขยับเข้าไปหาแบบใกล้ ๆ ปลายจมูกโด่งคมเฉียดกดลงมา แคปตกใจจนตาแทบเหลือกเขาหลบได้หวุดหวิดนัก หากแต่ได้ยินเสียงขำทุ้มต่ำจากอีกฝ่าย เอสแกล้งก้มตัวลงไปหยิบดอกลีลาวดีดอกเล็กๆที่ร่วงหล่นอยู่แถวนั้นขึ้นมายื่นส่งให้
“ไม่ชวนเข้าไปไหว้พ่อตาหน่อยล่ะ” แคปมันรีบรับมาแล้วยัดๆดอกไม้ใส่กระเป๋า ก่อนหันขวับมองเข้าไปที่ร้านกาแฟ ท้องฟ้าหมดแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ไปแล้ว สีส้มเรืองรองอ่อนจางมีความมืดครึ้มเข้ามาแทนที่ อากาศหนาวจัดทว่าเย็นสบาย สายลมอ่อนๆพาเส้นผมนุ่มสวยปลิวไสว กลิ่นหอมของลั่นทมสีขาวต้นใหญ่ ใบไม้ดอกไม้ปลิดปลิวเป็นสายไล่ระดับลงมา
“แคป”
อาร์จับชายเสื้อแคปกระตุกเบา ๆ หน้าเสียไปเล็กน้อยเมื่อมองตามแคปเข้าไปที่หน้าร้านกาแฟนั่น ไม่ไกลกันเลย ถือว่าใกล้มาเสียด้วยซ้ำ เฮียโก้ในชุดบาริสต้าออกมายืนมองลูกชายคนเล็กกับเพื่อนชายคนสนิทด้วยสีหน้าที่อ่านยากเหลือเกิน
“กูจะพามันเข้าไป” แคปหันไปพยักหน้าให้อาร์ ในดวงตาแน่วแน่จับบ่าเพื่อนสนิทของตัวเองแล้วบีบเป็นนัยยะว่าให้เชื่อใจ อาร์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนมองไปที่เอสซึ่งบัดนี้ถอดแว่นกันแดดออกแล้วก้าวเข้ามายืนข้าง ๆ แคป
“วันนี้อยู่แต่เฮียโก้ มึงผ่านด่านแรกให้ได้ก่อนก็แล้วกัน”
เอสไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่กดสวิทรีโมทเปิดฝาประตูหลังแล้วดันตัวแคปให้เดินเข้าไปเอาของบางอย่างในนั้น
“นี่อะไรกันน่ะ!” แคปถามพลางหันมองเจ้าของรถ เอสหยิบต้นไม้บางอย่างออกมาสูงราวหนึ่งเมตร มีดอกผลออกเต็มไปหมด แคปมองดูแค่ครั้งเดียวก็รู้แล้วว่าต้นอะไรหากแต่ปากยังคงถามไปอย่างนั้น
“จีบลูกชายคนชอบกาแฟไม่ให้กูซื้อต้นกาแฟหายากมาบรรณาการจะให้กูซื้อหยกแพรไหมมาให้หรือยังไง” เอสตอบอย่างเจ้าเล่ห์ อาร์เข้ามาช่วยรับต้นไม้นั่น
“มึงก็ลงทุนเกิ๊น” แคปว่าแล้วช่วยทั้งอุ้มทั้งหิ้วไปด้วยอีกคน อาร์มองสองคนที่เดินนำเข้าไป เขาเพิ่งถึงบางอ้อว่าทำไมคราวนี้เอสใช้รถโฟลวิลห้าประตู
“ภาวนาให้กูทีล่ะ กาแฟต้นล่ะแสนน่ะมึง” เอสหันมาบอกกับคนข้างกายในตอนที่เขาก้าวขึ้นบันได แคปถึงกับส่ายหัวแม้ว่าในใจจะยิ้มร่าเหลือเกิน
“ไปถูกหลอกที่ไหนมาวะเนี่ย”
“โทรไปด่าเพื่อนมึงดิ เลขากูไง”
แคปโคตรล่ะเหี่ยเพลียใจในตอนที่เดินขึ้นมาถึงหน้าร้านพอดิบพอดี โก้ยืนทำหน้านิ่งๆรออยู่แล้ว สาบานได้ด้วยเกียรติของไอ้หมาปอที่ไม่อยู่ ณ จุดนี้เลยว่า แคปแอบเห็นสายตาพออกพอใจจากพ่อของเขาในตอนที่เอสมันวางต้นกาแฟสายพันธุ์ดีหายากแบบฉิบหายลงต่อหน้าต่อตา ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้
“สวัสดีครับ”
เจ้าบ้านยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะ ถึงจะแค่ไม่กี่วินาทีทำไมไม่รู้แคปรู้สึกเหมือนนานเป็นชั่วโมง อาร์เดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังคุณพ่อของเพื่อนสนิทเขา มองดูเสี้ยวหน้าของผู้ชายที่ได้ชื่อว่ายิ้มง่ายที่สุดในร้าน เสี้ยวหน้าที่หล่อเหลาไม่แพ้อาฟี่หากแต่บนใบหน้านั้นสวมแว่นสายตากรอบใสอยู่ตลอดจึงลดระดับความเท่ลงมาหากแต่กลายเป็นน่ารักและอ่อนวัยแทน
ริมปากเล็กของโก้ค่อยคลี่รอยยิ้มบางออกมา ก่อนที่เขาจะพยักหน้ารับไหว้เบาๆ แคปถึงขนาดถอนหายใจเฮือกใหญ่
“พ่อครับ” ทำเสียงอ้อนๆ ไม่ใช่แค่เสียง หน้าตาก็พาลอ้อนไปด้วย ก่อนที่จะหยิบต้นกาแฟที่ตามกิ่งก้านมีเมล็ดของมันออกมาเป็นพวงๆ
โก้ยิ้มเลยสิ
“เอสมันเอามาฝากครับพ่อ พ่อจะให้ผมลงไว้ให้ตรงไหนก็บอกได้นะ เดี๋ยวจัดการให้ ว่าแต่ เฮียโก้ชอบไหมครับ ชอบหรือเปล่า”
คนถูกถามละสายตาจากลูกชายคนเล็กก่อนหันไปหาเอสแล้วมองนิ่งๆอยู่พักหนึ่งสุดท้ายส่งยิ้มน่ารักออกมาจากหัวใจ “ชอบสิ ชอบมาก”
“ขอบคุณครับอาโก้” เอสยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อมอีกครั้ง ละทิ้งมาดหยิ่งผยองของเสือหนุ่มแห่งรัชชาบัดนี้เขามายืนอยู่กับครอบครัวของคนที่เขารักและคิดจะร่วมชีวิต เขาก็จะเป็นเพียงเอสเธอร์คนธรรมดาที่ไม่ถือเนื้อถือตัว ในท่าทีในแววตาเต็มไปด้วยความอ่อนน้อม ซื่อสัตย์และจริงใจ เพราะว่าคนข้างๆ คนสำคัญของเขา กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่สบายใจจนยอมลดศักดิ์ศรีลดทุกๆอย่างของตัวเองลงได้ เพื่อคนๆเดียวของเขา
ความรักช่างยิ่งใหญ่
แต่ก่อนเคยได้ยินใครไม่รู้พูดเอาไว้
ไม่เจอกับตัวคงไม่ตระหนักได้ถึงขนาดนี้
เขาสบสายตากับคุณพ่อของแคปอีกครั้ง สายตามั่นคงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคารพ...เช่นคืนวันเก่า ๆ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ได้หรือไม่เขาเพียงแค่อยากให้รู้ไว้ว่า ทุกอย่างที่ทำคือ.....จริงใจ
โก้ก้าวเข้ามา เอื้อมมือวางลงที่แผ่นหลังใหญ่ ก่อนลูบลงเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“ยินดีต้อนรับสู่ไร่แห่งรักนะเอส นานแล้วที่ไม่ได้เจอกันเลย”
“ผมมาที่นี่อีกได้ไหมครับ” เอสไม่รอช้า ยิงตรงเข้าเรื่องในทันที โก้ฟังแล้วขยับยิ้มไม่คิดว่าจะเจอรุกฆาตรวดเร็วขนาดนี้ เมื่อมองไปที่ลูกชายตัวเอง แคปมันนั่งลงจ้องเมล็ดกาแฟสดแบบไม่วางสายตา
แต่เชื่อเถอะ หูมันน่ะผึ่งยิ่งกว่าเจ้าอาร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อีกนะนั่น
“อันนี้ต้องแล้วแต่คาปู เขาเป็นเจ้าของไร่มีสิทธิ์จะให้ใครไปใครอยู่ก็ได้ทั้งนั้น ไม่ใช่อาหรอกนะ”
“ขอบคุณอีกครั้งครับอาโก้”
“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันเลยสิ เรารีบกลับหรือเปล่า”
“ผมมีอีกคำถาม” เอสยอมเสียมารยาทไม่ได้ตอบ หากแต่ได้แค่ข้าวเย็นจากที่นี่คงยังไม่เพียงพอ เขานึกอยากได้สิ่งที่มากยิ่งกว่านั้น
“ว่ามาเลย” โก้ถึงกับกอดอดตั้งรับกันเลยทีเดียว แฟนลูกชายคนนี้รุกเก่งไม่เบา มิน่าล่ะเจ้าคาปูไปไหนไม่รอด ห้าปีฝังใจอยู่แค่คนๆเดียว
“คืนนี้ผมขอค้างที่นี่ได้ไหมครับ”
ไม่ใช่แค่โก้เท่านั้นที่ตกใจ ทั้งอาร์ทั้งแคปอ้าปากไปตามๆกัน เวลานั้นพี่พายผลักประตูกระจกจากด้านในร้านออกมาพอดี
“คุณโก้ครับเดี๋ยวผมกลับไปเตรียมข้าวเย็น จะให้ปิดหน้าร้านเลยไหมครับ”
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นทั้งหมดทั้งมวลก็ย้ายกันมานั่งอยู่ที่โต๊ะไม้สักรูปร่างกลมๆรีๆค่อนข้างแปลกสำหรับอาหารมื้อเย็นที่บ้านใหญ่
“คาปูทำไมลูกถึงเงียบแบบนั้น” โก้ว่าพลางตักผัดผักรวมกุ้งสดใส่จานให้เอส
“ผะ...ผม กำลังอร่อย” แคปตอบกุกๆกักๆอาหารเต็มปาก ใช้ศอกกระทุ้งให้เจ้าอาร์ช่วย รายนั้นก็แค่เออๆออๆข้าวเต็มปากเหมือนกัน
“ตักกับข้าวให้เอสเขาสิ เพื่อนเราไม่ใช่หรือไง”
“กะ...ก็เฮียโก้บอกให้เอสมันไปนั่งข้าง ๆ นี่นา”
“ก็แล้วทำไม นั่งอยู่ตรงไหนลูกก็ต้องเทคแคร์ได้สิ”
“ตะ..ตะ...แต่...” แคปไปต่อไม่เป็น อาร์เห็นแบบนั้นจึงยื่นมือเข้าช่วย
“ไอ้เอสมึงมาเปลี่ยนที่กับกูไหมล่ะ” แต่พูดแล้วแทบอยากตบปากตัวเองสักสิบหน เจอเฮียโก้ตวัดสายตาหลังเลนส์ใสๆนั่นใส่จนเขาต้องรีบหลบฉาก
“นั่งนี่แหละเอส นั่งข้างๆอา อยากทานอะไรต้องตักเองนะ ฝึกไว้ ทำใจให้ชิน ลูกชายอาน่ะเทคแคร์คนไม่ค่อยเก่ง ถึงขั้นทำไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมตักเองได้”
“ทำตัวตามสบาย คืนนี้จะนอนค้างที่นี่ใช่ไหมนะ”
“ครับใช่”
“จะนอนที่ไหนล่ะ คิดเอาไว้หรือยัง”
“นอนกับแคปครับ”
ผ่างงงงงง
“อันนั้นเห็นจะไม่ได้ ช่วงนี้แคปนอนกับอา ถ้าอยากจะค้างก็โน่นเลย กระท่อมหลังสวน บ้านเจ้าอาร์โน่นแหละ เรานอนได้หรือเปล่าแบบนั้นน่ะ”
ไม่รู้ทำไมแคปกับอาร์นั่งขนลุกขนชันกับบทสนทนาระหว่างเฮียโก้กับเอส น้ำเสียงราบเรียบขนาดนั้น ใบหน้าแสนสุภาพอ่อนโยนและแต้มรอยยิ้ม หากแต่คำพูดแต่ละคำเชือดเฉือนจนเสือหนุ่มแทบจะกลายร่างเป็นแมวเหมียว หากแต่มองดูเอสดีๆอีกที มันก็ยังนั่งหลังตรงหน้าตาฉาบไว้ด้วยความสุขุมมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง แคปรู้สึกดีจนเผลออมยิ้มออกมา
“แคป ลุกไปเอาน้ำมาให้เพื่อนดื่มสิลูก”
“ครับพ่อ”
กว่าอาหารมื้อนั้นจะจบลงได้แคปหารู้ไม่ว่าเอสได้เลือดซิบๆไปกี่สิบรอย หากแต่เจ้าตัวเองก็ยังคงยิ้ม สุดท้ายโก้เดินเข้ามาตบลงที่ไหล่หนาแล้วบีบ
“พรุ่งนี้ลาเต้จะกลับมา อาฟี่เองก็จะกลับมาเหมือนกัน ถ้าไงตื่นแต่เช้าหน่อยแล้วก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อม”
“เฮียโก้!” แคปที่กำลังหยิบเสื้อกันหนาวขึ้นสวมเพราะเตรียมจะออกไปส่งเอสที่บ้านหลังเล็กของอาร์ร้องขึ้น เขาหยิบกุญแจรถกอล์ฟมาถือไว้
“พ่อพูดเรื่องจริงคาปู”
“แต่ว่า..
“ไม่เป็นไรแคป อาโก้บอกแค่นี้ผมขอบคุณมากแล้วครับ” เอสหันไปบอกแคปก่อนค้อมศีรษะลงนิดๆเพื่อขอบคุณเฮียโก้สำหรับความจริงใจ ตรงๆแบบนี้เขารู้สึกว่ามันโอเคดี
“อากาศหนาวรีบอาบน้ำแล้วใส่เสื้อหนา ๆ กันล่ะ เดี๋ยวคาปูขึ้นไปเอาหมอนเอาผ้าห่มไปให้เพื่อนด้วยก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับพ่อ บ้านอาร์มีที่นอนอีกชุดครับ หมอนมุ้งผ้าห่มครบ”
หลังจากนั้นสามคนก็เดินไปจับรถกอล์ฟเพื่อตรงไปยังบ้านหลังเล็กๆสีฟ้าสดใสของอาร์ที่ตั้งอยู่เกือบกลางสวน
แคปเป็นคนขับ เอสนั่งข้าง ๆ ขณะที่อาร์นั่งด้านหลังชมวิวชมจันทร์ ลมเย็นๆอากาศก็หนาวหากแต่คนที่นั่งหันหลังให้สองคนด้านหน้าหูผึ่งสุดๆพยายามจะฟังว่าคู่รักข้าวใหม่ปลามัน มันพูดอะไรกันมั่ง ทว่าน่าเสียดายไม่มีใครพูดอะไรเลย เงียบทั้งหมด เจ้าอาร์เบ้หน้าค่อยๆหันไปแอบมอง ใบหน้าเล็กเห่อร้อนขึ้นมาราวไฟลวกเหตุเพราะเห็นเอสขยับเข้าไปจนชิดแคปแล้วคว้าเอามือข้างหนึ่งของคนขับเข้ามาจับไว้บนตักมัน
รถขับช้าๆมาจอดลงใต้ต้นเงาะที่ตอนนี้มีแต่ใบสีเขียวเพราะหมดฤดูกาลของมัน
“ไงล่ะ บ้านกูน่ารักใช่ไหม” อาร์เห็นเอสยืนมองบ้านหลังน้อยของเขาอย่างอึ้งๆจึงเดินเข้าไปชนไหล่แล้วทำหน้ากวนๆถาม คนถูกถามปรายสายตามองแล้วส่ายหัวบอกว่าไม่สวย
อาร์เข่นเขี้ยวมองเอสตาเขียว แคปเห็นสองคนเถียงกันเขาก็หัวเราะจากนั้นเดินเข้ามาผลักหัวเพื่อนสนิทเบา ๆ ก่อนรุนหลังเอสให้เดินขึ้นบันไดระเบียงบ้านไป
“บ้านนี้ไม่มีห้องรับแขกหรอกนะ มึงคงต้องนอนห้องเดียวกับไอ้อาร์ เดี๋ยวกูจะปูที่นอนไว้ให้ ตรงนั้นลองดูซิว่าจะนอนได้ไหม” อาร์เดินเข้าไปถอดเสื้อกันหนาวโยนลงที่เตียง แคปเองก็เดินเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าเอาฟูก หมอนและผ้าห่มมาจัดวางไว้ เขาชี้บอกเอสที่ยังไม่ยอมเดินเข้าไปแต่กลับนั่งลงที่พื้นชานหน้าระเบียง ดูเหมือนมันกำลังเงยหน้ามองพระจันทร์
“ที่นี่ไม่มีน้ำอุ่นด้วยนะเว้ย มึง รีบไปอาบน้ำเร็วเข้า ห้องน้ำอยู่ด้านหลัง” แคปหยิบเสื้อยืดใส่นอนย้วยๆของเขาเองที่นำมาทิ้งไว้ที่ตู้ของอาร์เตรียมเอาไว้ให้ จากนั้นหยิบผ้าขาวม้าผืนเก่าๆของอาร์มาส่งให้ เอสมองอย่างสงสัย แคปจึงไขความกระจ่าง
“น้ำอุ่นน่ะมีแต่ต้องไปอาบที่บ้านใหญ่โน่น ที่นี่ใช้ไฟน้อยเพราะงั้นก็ต้องกินนอนกันแบบธรรมชาติ มึงอาบน้ำจากโอ่งหลังบ้านนั่น นี่ผ้าขาวม้า ส่วนนี่ผ้าเช็ดตัว เสร็จแล้วรีบขึ้นมา”
“อาบให้หน่อยดิ”เอสรับผ้ามาแล้วจ้องหน้า แคปมองซ้ายมองขวาให้วุ่น
“บ้าหรือไง กลางแจ้งเนี่ยนะไม่โว้ย”
“ใส่ไม่เป็นนะเนี่ย อย่างน้อยก็นุ่งผ้าผืนนี้ให้กูหน่อย”
แคปถอนใจอย่างระอาขณะที่เอสยังคงยืนยันว่าให้แคปสวมให้ แคปชี้หน้าแล้วส่ายหัว “มึงต้องหัดใส่เอง เดี๋ยวขึ้นมานอนกูจะกางมุ้งไว้รอ” คุณชายเอสทำหน้าเบ้ๆแคปจนใจลุกขึ้นแล้วคลี่ผ้าขาวม้าผืนนั้นออกพันท่อนล่างให้ดูเป็นตัวอย่าง
“ง่ายๆแค่นี้แหละ มัดแน่นๆล่ะระวังหลุด”
“แล้วจะอาบแบบไหนล่ะ ถอดทั้งหมดเลยหรือ”
“บ้าหรือไง มึงก็ใส่กางเกงในอาบสิวะ เสร็จแล้วพันผ้าผืนนี้ไว้จากนั้นถอดกางเกงในออกมาซักแล้วก็ตากเอาไว้ข้าง ๆ โอ่งนั่นแหละ”
“บ้านนอกคอกนาจริงๆ”
“หนอยมึงอย่าปากดีไปนะ วิถีชีวิตแบบนี้หาไม่ได้จากเมืองกรุงของมึงก็แล้วกัน”
เอสอมยิ้มเมื่อเห็นว่าแคปเริ่มหน้าบึ้ง สนุกที่ได้แกล้ง เขากดหัวเล็กเล่นเบา ๆ จากนั้นลุกขึ้นบอกว่าจะรีบอาบรีบขึ้นมา แคปถึงกับถอนหายใจลึกๆเดินเข้าไปหาอาร์
“เตียงกูแคบนะเว้ย ไม่ยอมให้ขึ้นมานอนด้วยเด็ดขาด”
“รู้แล้วน่า ถึงเตียงใหญ่กูก็ไม่ยอมให้ขึ้นไปนอนกับมึงเด็ดขาด”
อาร์เอาเท้ายันก้นแคปแรงๆหนึ่งที “โหไอ้แคปกับเพื่อนกับฝูงก็ไม่เว้น ดูหน้ากูด้วย ถามกูยัง เห็นกูแบบนี้กูก็เลือกนะครับนะ” กูชอบผู้หญิงไอ้สัส คำนี้ละไว้ในใจพูดไม่ได้เดี๋ยวโดนมันโบก
แคปถลึงตาใส่ทันทีที่โดนดี คว้าหมับจับข้อเท้าอาร์ไว้แล้วลากจนคนตัวเล็กถึงกับสะเทือนเกือบตกลงหน้าเตียง เสียงหยอกเอินกันดังลั่นลงมาจนคนที่ยืนมองโอ่งน้ำเย็นเฉียบต้องเงยหน้าขึ้นไปดู เอสมองท้องฟ้าที่บัดนี้เต็มไปด้วยมวลหมู่ดวงดาราเปล่งประกาย มุมมองจากที่ตรงนี้กับมุมมองจากยอดหอคอยสูงของตึกรัชชาต่างกันราวเหวกับฟ้า หากแต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกสบายใจเมื่อยืนอยู่ที่ตรงนี้มากกว่านัก จมูกโด่งๆสูดลมหายใจซึมซับเอากลิ่นไอดินและบรรยากาศดีๆที่เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่า ณ วันหนึ่งเขาต้องได้มายืนอยู่กับคนรักของเขา
ความสุขทางใจ...
ขณะที่บนบ้านแคปกางมุ้งเสร็จ มองดูเวลาที่ข้อมือเป็นครั้งที่สิบ
“ทำไมมันอาบนานจังวะ” แคปบ่น อาร์เองก็เห็นด้วย
“มึงก็ลงไปดูมันหน่อยสิวะ อาบนานเหี้ยๆ ไม่ใช่ว่าสะดุดตกส้วมตายไปแล้วหรือไง หรือว่าเข้าห้องน้ำห้องส้วมกูไม่ใช่ชักโครกนะมึง มันนั่งเป็นรึเปล่าก็ไม่รู้ มึงลงไปดูมันเร็วเข้า ผัวมึงอ่ะ”
“ไอ้สัสปากหมา!” แคปหันขวับถลึงตาใส่ อาร์กลืนน้ำลายอึ่ก
“เออๆโทษๆ เอาเป็นว่ามึงลงไปดูมันก่อนเร็วเหอะ”
“มันปล้ำกู วันนั้นกูก็เล่าให้มึงฟังแล้วไง” แคปไม่จบ ได้ยินคำว่าผัวทีไรแม่งของขึ้น เจ้าอาร์ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย
“เออๆมันปล้ำมึงเข้าใจแล้วเพราะงั้นมึงรีบลงไปดูไอ้คนเลวที่ปล้ำมึงเลยไป” อาร์เข้ามาดึงแคปแล้วชี้ๆบอกให้ลงไปได้แล้วกลัวไอ้หนุ่มชาวกรุงจะแข็งตายไปกับน้ำในตุ่มเสียก่อน แคปหน้าบึ้งหันมาจ้องหน้าเพื่อนก่อนขยับก้าวเดินออกไปจากห้องแบบไม่เต็มใจ
“มันปล้ำกูจริงๆมึงเข้าใจไหมเนี่ย กูยังเป็นผู้ชายอยู่และไม่ใช่เมียใครหน้าไหน กูไม่อยากได้ยินคำพูดแบบนั้นอีกต่อไปมึงต้องไม่พูดว่าใครเป็นผัวกูหรือกูเป็นเมียใคร”
“ครับๆครับผมเข้าใจแล้วครับ ต่อไปไม่พูดแล้วมึงไม่เต็มใจสักนิดกูรู้สิ”
แคปที่โผล่หน้ามาจากบานประตูค่อยโล่งอกหันไปคว้าเอาเสื้อนอนเก่าๆกับกางเกงหัวยางยืดเก่าเก็บมาถือไว้ก่อนวิ่งลงบันไดไปด้านหลังของตัวบ้าน
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... เบรกเอี๊ยดแทบไม่ทัน
เหยดแม่ง ขาวสุดๆ
แคปแทบผงะเมื่อเห็นเอสในผ้าขาวม้าแบบลูกทุ่งๆ ยอมรับกันตามตรงเมื่อก่อนก็ว่าเคยเห็นไอ้แผงอกกว้างๆกำยำของมันมาแล้วแต่ก็อย่างว่าช่วงนั้นโดนบังคับเสียจนไม่มีกะจิตกะใจจะดูห่าอะไรนักหรอก มันจะขาวจะผิวสวยแบบไหนเขาก็ไม่คิดจะสน ชอบผู้หญิงนี่หว่าจะให้มาระทดระทวยกับรูปร่างผู้ชายก็คงไม่ใช่
แต่ตอนนี้มันผิดกันว่ะความรู้สึก อย่างล่าสุดที่ตึกรัชชาตอนโดนมันปล้ำ(?)แล้วเขาคร่อมอยู่บนตัวมันเอสไม่ได้ถอดเสื้อนะ มันแค่ปลดกระดุมออกจนหมดเท่านั้นเลยทำให้ไม่ค่อยเห็นอะไรแบบชัดๆ เจ็บจนแทบจะตาย เสียวจนหลับหูหลับตาเพิ่งมาเห็นกันแบบจะๆก็วันนี้นี่ล่ะวะแม่ง แม่เจ้าโว๊ย! ไล่ตั้งแต่ลำคอ ลูกกะเดือก กระดูกไหปลาร้า ร่องอกลงมาถึงหน้าท้องตึงเปรี๊ยะที่มีขนดกดำแพลมขึ้นมาจากริมผ้าขาวม้าที่มัดหมิ่นเหม่อยู่ที่เอวต่ำๆของมัน
แคปกลืนน้ำลายเอือก
“มองแบบนี้กูท้องได้เลยนะแคป”
เอสว่าแล้วกระตุกรอยยิ้มยั่ว ดวงตาแพรวพราวขยับก้าวเข้าหา ขณะที่แคปเริ่มเงอะงะทำอะไรไม่ถูกมือไม้ดูเหมือนเกะกะชอบกล เขาถอยกรูดจนหลังชนขอบบันได อีกฝ่ายก้าวเข้ามาทาบมือกับผนัง จากนั้นโน้มใบหน้าคมคายที่ตามปอยผมยังพราวไปด้วยหยดน้ำใสๆลงมาจนชิดติดริมหู
“จะ...จะ ทำอะไร” แคปครางถามใช้มือที่ยังกำเสื้อที่ถือลงมาดันหน้าอกกว้างของอีกฝ่ายไว้ เอสยิ้มเมื่อเห็นท่าทางประหม่าแบบนั้นของอีกฝ่ายมันทำให้เขาอดที่จะเอ็นดูไม่ได้ ขยับปลายจมูกโด่งแนบชิดลงไปอีก
“เปล่า แค่จะขอเสื้อมาใส่ อากาศมันหนาวน่ะ”
พลั่ก!
แคปผลักอกหนาออกอย่างแรง เอสยืนอมยิ้มมองคนหน้าแดงแป๊ดก่อนยื่นมือไปขอเสื้อจากแคป โดนอีกฝ่ายฟาดใส่แล้วชี้ไล่ให้สวมเข้าไปแบบด่วนๆ
“เขินอะไรของมึง”
เสื้อยืดสีตุ่นคอย้วยมาก ย้วยลงมาแทบจะเห็นหัวนมไอ้คนใส่ ถ้าย้วยลงอีกไม่กี่เซ็นต์คงลงมากองอยู่ที่สะดือ แคปมองแล้วมองอีกก่อนจะเอื้อมมือไปดึงๆจัดเสื้อแสงให้เข้าที่ เอสหรี่ตาเจ้าเล่ห์พลางเอียงหัวไหล่ลงทำให้คอเสื้อหลุดฮวบลงมากองโชว์หัวไหล่ขาวเนียนอีกครั้ง แคปแทบจะกุมขมับ เหลือกตาใส่คนขี้อ่อยขี้แกล้ง
ก็ยอมรับว่าผิวมันเนียน
ก็ยอมรับว่าไหล่มันสวย
แต่มันจะเข้าท่ากว่านะ ถ้าจะไม่มีขนรักแร้แบบผู้ชายแพลมออกมาแบบนั้น กรรม
“ชอบล่ะสิ” เจ้าของไหล่ขาวยังหรี่ตาเอ่ยต่อ แคปฟาดมันไปแรงๆหนึ่งทีก่อนดึงแขนลากขึ้นมา
“เงียบปากมึงไปเลย”
เดินกันขึ้นมาถึงด้านบนเจ้าบ้านจึงชี้บอกให้แขกบ้านแขกเมืองไปนอนลงที่นั่น เอสว่าง่ายพยักหน้ารับจากนั้นมองไปที่อาร์แล้วหันมาถามแคป
“ให้กูนอนกับมัน?”
“อือ ทำไม”
“อย่ามาทำหน้าแบบนั้น อย่างกับกูอยากนอนร่วมห้องกับมึงนักนี่” อาร์ฉวยเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าเปิดประตูออกไปบ้าง เขาเองก็จะลงไปอาบน้ำเช่นกัน
“ร่วมห้องนั่นไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าให้ร่วมหมอนกับชายอื่นที่ไม่ใช่มึง ฆ่าให้ตายกูไม่ยอม”
เอสบ่นอุบมุดเข้ามุ้งขณะที่คนฟังอย่างแคปยิ้มเผล่ ปริ่มอยู่คนเดียวก่อนมุดตามเข้าไป กระทั่งเอสดึงหมอนข้างบนเตียงเอามากอดแล้วเอนตัวลงนอน เขาดึงๆมือแคปบอกให้นอนเล่นด้วยกัน นอนลงมา
“กูต้องรีบกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำ” แคปว่า
“ห้านาที แค่คุยกันเอง” เอสกระชับหมอนข้างนอนตะแคงขณะที่แคปเอนตัวลงแล้วก็นอนตะแคงเข้าหาอีกฝ่ายเช่นกัน “คุยแบบไหนไอ้สัส” แคปถามออกมาหน้าแดงก่ำ คนมองกระตุกมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เอ่ยเสียงพร่า
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 30-01-2016 22:00:03
https://www.youtube.com/v/wDyy2yxBNnM
“คุยแบบนี้...”
ริมฝีปากที่แนบเข้ามาทำเอาแคปเหมือนเด็กไม่ประสา เขาหลับตาลงพลางปัดป่ายมือขยุ้มเอาเสื้อย้วยของอีกฝ่ายไว้แน่น เสียงหัวเราะทุ้มต่ำพอใจดังลอดออกมาทั้งๆที่ริมฝีปากแค่เม้มๆย้ำๆไม่ได้ใช้ปลายลิ้นสอดเข้าไปเกาะเกี่ยวแม้แต่น้อย
จูบแบบเด็กๆหากแต่คนโดนจูบหลับหูหลับตาปี๋
น่ารักว่ะ
เอสคิดได้แค่นั้นจริงๆก่อนถอนริมฝีปากออกมา
“มึงยิ้มทำไม” แคปถามหน้าร้อนยิ่งกว่าโดนไฟลวก ซุกหน้าจนแทบจะชิดอกถ้าไม่โดนอีกคนเชยคางขึ้นมาก่อน
“ใครจะคิด ว่ากูจะมีเมียขี้เหร่ได้ขนาดนี้หื้อ?”
“ไอ้สัส กูยังเป็นผู้ชายอยู่ ไม่ได้ขี้เหร่แต่เรียกว่าหล่อมากต่างหาก หน้าตาแบบนี้คือหล่อแต่หน้าตาแบบมึงแถวบ้านกูเรียกโคตรของความขี้เหร่”
คนฟังหัวเราะสุดจะเอ็นดู แคปฟาดผั๊วะๆหลายๆทีปากก็บอก “กูเกลียดมึงที่สุด!”
“ครับๆๆกูขี้เหร่แต่มึงหล่อและที่สำคัญมึงยังเป็นผู้ชายเพราะแค่มึงยังมีเจ้านี่กูก็รู้แล้วล่ะว่ามึงเป็นผู้ชายของแท้แน่นอน” เสียงทุ้มไม่พูดเปล่ายังแกล้งเอามือลงไปเฉียดลูกชายแคปที่ตอนนี้แข็งค้างเติ่งอยู่กลางลำตัว คนโดนจับถลึงตาทำหน้าโหดๆ แต่เอสหรือจะสน
“หนาวว่ะขอซุกหน่อยสิ” ว่าจบไม่รอคำตอบ มือใหญ่ซุกลงไปในที่อุ่นร้อนนั่น แคปหน้าร้อนฉ่าขณะที่เอสยิ้มแพรวพราว
“ถ้ามึงหนาวก็มาซุกไข่กูได้นะเปลี่ยนกัน”
“เรื่องสิ ใครจะไปซุกวะกูไม่ได้บ้านี่หว่า เอามือมึงออกไปเลยไอ้สัส”
“ปากร้ายไม่เคยเปลี่ยน”
หัวใจกูก็ไม่เปลี่ยนเว้ย “เรื่องของกู”
แก้มป่องๆโดนบีบจนปากจู๋ ริมฝีปากที่แนบลงมาอีกครั้งทำเอาซ่านไปทั้งหัวใจ
คืนนั้นกว่าเจ้าอาร์จะได้เข้าห้อง อาบน้ำเสร็จต้องนั่งหาวหวอดๆหนาวหงึกๆรออยู่หน้าห้องริมระเบียงที่เต็มไปด้วยไม้กระถางแขวนประดับมากมายนั่นแหละ ดีหน่อยคืนนี้ยุงไม่เยอะ ทั้งพระจันทร์ทั้งหมู่ดาวเปล่งแสงทอประกาย ดอกลั่นทมสีขาวสวยปลิดปลิวลงจากขั้วร่วงหล่น
สายลมหวีดหวิวควบคู่ไปกับเสียงหรีดหริ่งเรไรขับขาน...
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
“พ่อครับ ไข่เจียวกุ้งของผมทำไมไม่ใส่ต้นหอมเลยอ่ะ”
“คาปูอย่าโวยวาย จานนั้นของเอสเขารายนั้นไม่กินต้นหอม พ่อจำได้นะ”
“โหของคาปูไม่มีแล้ว คิดถึงต้นหอมในจานไข่เจียวจริงๆเลย” แคปดีใจอยู่นิดๆที่เฮียโก้จดจำบางอย่างเกี่ยวกับเอสได้หากแต่เขาปั้นหน้าทำหน้าเสียทำเสียงออดอ้อน ก็เมื่อคืนเขาออเดอร์ไข่เจียวกุ้งไว้กับพี่พายพ่อครัวใจดี ไหงพอเช้าตื่นมาในครัวกำลังวุ่นเรื่องอาหารแต่บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยกับข้าวมากมายไม่เห็นจะมีไข่เจียวกุ้งใส่ต้นหอมมิกซ์กับมะเขือเทศของแคปเลย
“โทรเรียกอาร์เร็วเข้า บอกให้พาเอสมาที่นี่ได้แล้ว ตื่นกันหรือยังล่ะเนี่ย”
“ตื่นแล้วครับ ผมปั่นจักรยานไปแอบดูมาแล้วเมื่อเช้ายังพาแวะไปดูโรงปลูกสตอเบอรี่เลยท่าทางดีใจใหญ่”
“อ้าวแล้วทำไมออกมากันช้าล่ะ”
แคปกดโทรออก ยังไม่ทันได้รอสายเกินสองครั้งรถกอล์ฟคันเล็กสีขาวก็มาจอดลงหน้าบ้าน เอสในชุดเรียบร้อยเดินเข้ามา
“ไงเอส ได้ยินว่าไปดูสเตอเบอรี่มาเหรอ ชอบไหม นั่นน่ะคาปูกับอาร์เขาช่วยกันดูแลอยู่เลยนะ”
“ครับสวยมาก” เอสตอบพลางกวาดตามองอาหารบนโต๊ะ โก้ถือจานปลาสลิดทอดเดินเข้ามา ชี้บอกแคปว่าให้รีบไปล้างมือตักข้าวได้เลย
“เอสกับอาร์ก็ไปล้างมือเร็วเข้า มาทานข้าวพร้อมกันเดี๋ยวพ่อต้องรีบไปเปิดร้าน จวนจะแปดโมงแล้ว”
“พ่อครับแล้วอาฟี่จะมาตอนไหนอ่ะ” แคปตักแกงส้มมะรุมใส่จานให้เอส เจ้าอาร์เตะขาเขาอยู่ใต้โต๊ะบอกตักให้กันมั่ง แคปถลึงตาใส่แล้วแยกเขี้ยว วันนี้แคปนั่งข้างเอสส่วนอาร์นั่งข้าง ๆ โก้ พี่พายเดินเข้ามาหยิบน้ำในตู้เย็นโก้จึงเรียกให้มานั่งทานด้วยกัน
“คุณโก้ตามสบายเลยครับ ผมเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวออกไปเปิดร้านรอ”
“ฝากด้วยนะพาย”
โก้ร้องบอกออกไปพายยกมือให้สัญญาณว่าโอเคไม่ต้องห่วง จากนั้นคุณพ่อหนุ่มแว่นจึงหันกลับมามองที่แคป
“อาฟี่จะเข้ามาช่วงเย็น ลาเต้ก็เพิ่งโทรมาเห็นบอกว่าจะถึงตอนเย็นๆเหมือนกัน”
ตลอดช่วงเช้าของวันนั้นเอสตามแคปเข้าไร่สุดท้ายช่วงบ่ายไปกินข้าวกันที่ครัวของร้านกาแฟ จากนั้นเขาก็อยู่ช่วยงานยาวที่นั่น
“งานที่บริษัทยุ่งมากหรือเปล่าเอส” โก้เพิ่งมองส่งลูกค้ารายหลังสุดออกไปจากร้าน เขาหันมาถามเอสที่กำลังช่วยคัดเมล็ดกาแฟช่วยอยู่ด้านในเคาน์เตอร์
“ครับ ยุ่งนิดหน่อย”
“แล้วมาที่ไร่แบบนี้ไม่เป็นอะไรหรือ”
“ไม่ครับ สัปดาห์นี้ไม่มีงานประชุมวาระสำคัญ” ความจริงมี แต่ให้ปอเข้าแทนกับน้องอุ้ม ไม่งั้นเลขาอย่างเจ้าปอหรือจะพลาดมาที่ไร่นี่
“เอ๊ะเอสทำงานหน้าที่อะไรนะลูก ทำที่ตึกรัชชาใช่ไหม ที่เดียวกับเจ้าปอใช่หรือเปล่า”
“ครับใช่”
“แล้วทำแผนกอะไรล่ะ เอสทำเกี่ยวกับส่วนไหนของรัชชาหรือ”
“...................”
โก้ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะได้รับคำตอบเป็นจุดไข่ปลา เขาโคลงศีรษะแล้วกลอกตาพลางบ่นอุบกับตัวเองว่ากูไม่น่าถามออกไปเลย สงสัยว่าตำแหน่งงานจะสูงเกินไม่ก็ต่ำเรี่ยจนไม่กล้าพูด เดินเข้าไปตบไหล่หนาเบา ๆ แล้วบอกให้ออกไปนั่งพักหน่อยก็ได้ เอสช่วยคัดเมล็ดกาแฟจนเสร็จ
“ผมออกไปหาแคปนะครับ”
“ไปสิ น่าจะออกมากันแล้วล่ะ ส่งลูกทัวร์กรุ๊ปสุดท้ายแล้ว”
เอสถอดผ้ากันเปื้อนสีดำที่คล้ายกับชุดบาริสต้าออก เขาผลักประตูกระจกก้าวออกไป ลมเย็นๆปะทะใบหน้าคม แคปกวักมือเรียกจากที่ไกลๆ เอสมองซ้ายมองขวาเป็นโก้ที่เปิดประตูออกมายื่นกุญแจรถกอล์ฟส่งให้
“เข้าไปชมไร่ดีๆใหม่สักรอบ แล้วเดี๋ยวออกมาทานข้าวเย็นพร้อมกัน ลาเต้ใกล้จะมาถึงแล้วล่ะ”
“ครับ”
หลังจากนั้นแคปก็ทำหน้าที่พาคุณชายแห่งรัชชาชมสวน รถกอล์ฟคันเล็กเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆตามถนนที่ตัดเป็นเส้นเล็กๆผ่านต้นผลไม้ชนิดต่าง ๆ วกไปวนมาหากเจออันไหนที่น่าสนใจแคปจะจอดลงแล้วบอกให้เอสลงไปเด็ดมากินบนรถได้เลย
“ถ้ามึงมาช่วงหน้าร้อน จะเห็นเงาะสีแดงๆออกลูกเต็มไปหมดเลยล่ะ ทั้งมังคุด ทั้งมะม่วง ทุเรียนก็เยอะนะ นั่นไงต้นนั้นน่ะต้นทุเรียน ส่วนต้นโน้นโซนโน้นทั้งหมดเป็นมังคุด เฮ้ยแล้วก็นั่นอย่ามัวแต่มองฝั่งนี้ ฝั่งนั้นเป็นซุ้มองุ่นทั้งหมดเลยแต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่ฤดูกาลของมันเพราะงั้นเลยเห็นแต่ต้นมันแบบนี้แหละ ใบเบยอะไรก็ไม่ค่อยจะมี เขาถึงว่าเที่ยวสวนผลไม้ต้องเที่ยวหน้าร้อนไงหน้าหนาวแห้งแล้งปลูกอะไรก็ไม่ค่อยจะติดหรอก อ่ะนั่นเดี๋ยวกูจะจอดให้มึงลงไปเด็ดขึ้นมากินได้นะ พุทราแอปเปิ้ลเยอะมากๆเลยใช่ไหมล่ะ”
แคปจอดรถเอสก้าวลงไปแล้ววิ่งไปเด็ดมาสองลูกเช็ดกับเสื้อของแคปแล้วเขาก็เอาขึ้นมากัดกิน
“เออลืมถาม กินได้เลยป่ะเนี่ย ต้องไปล้างไหม”
แคปส่ายหัว “กินได้แบบไม่ต้องล้าง ผลไม้ที่ไร่กูปลอดสารพิษทุกต้นไม่งั้นจะมีลูกค้าเข้ามาเก็บกินสดๆกันทุกวันหรอกหรือ แค่เช็ดให้สะอาดก็พอ”
เอสยิ้ม แคปเองก็ยิ้ม คนนั่งป้อนคนขับจากนั้นพวกเขาก็หัวเราะกัน
“แวะสเตอรี่อีกหน่อยได้หรือเปล่า”
“ได้ดิ มึงอยากเข้าไปดูอีกเหรอ”
“อืม” เอสพยักหน้าบอกอือๆ แคปจอดรถลงแล้วเดินทักทายคนงานก่อนตามเอสที่ดิ่งเข้าไปก่อนแล้ว มีนายโชนที่ตอนนี้ได้รับหน้าที่ให้ดูแลโรงเพาะปลูกนี้วิ่งเข้ามาทำความเคารพเอสอย่างนอบน้อม
“อะไรเนี่ยนายโชน รู้จักเพื่อนผมด้วยหรือไงเห็นทำท่าสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ” โชนยิ้มแห้งหน้าจืดไปนิดๆ ขณะที่เอสก็แค่ขำๆ พยักหน้าบอกโชนว่าให้ไปทำงานต่อไม่ต้องมาเทคแคร์เขาหรอก จากนั้นดึงแคปชวนไปดูอะไรบางอย่างที่เตะตาตั้งแต่เดินเข้ามา เขาใช้มือช้อนลูกสเตอเบอรี่สีแดงสดขึ้นมาจากกระถาง จากนั้นหันมาใช้สายตาถามแคปว่าเด็ดมากินได้ไหม หากแต่เจ้าของไร่ถลึงตาใส่แล้วตีมือใหญ่เสียงดังเพี๊ยะ!
“ยังกินไม่ได้! นี่กูยังต้องทดลองต่ออีกหน่อย ลูกเนี๊ยะลุ้นกันกับไอ้อาร์กว่าจะโต เจ้านี่มันเป็นพรีเซ็นเตอร์ของไร่เชียวนะมึง ลูกค้าบางคนมาเพราะอยากดูมันนี่แหละ ผลสวยใบงามลูกสาวกูเองมึงจะมาเด็ดกินฟรีๆได้ไงวะ”
“เสียเงินกูก็จะจ่ายนี่ ไม่กินฟรีหรอก”
“มันไม่ใช่แบบนั้นเว้ยมึงก็”
“น้อยใจเหอะ”
“อย่ามาทำงอนเป็นสาวนะเว้ยกูไม่ง้อบอกไว้ก่อน”
“ชิ”
“ไปหัดมาจากไหนเนี่ยไอ้นิสัยแบบนี้น่ะ เดี๋ยวเถอะๆ”
สองคนเถียงกันไปเดินต่อปากต่อคำกันไป คนหนึ่งก็ช่างแกล้งช่างแหย่อีกคนก็ขึ้นง่ายหน้าตาโมโหด่าแว๊ดๆอยู่ตลอด โชนมองเจ้านายสองคนของเขาแล้วยิ้มออกมา
เจ้านายสองคนของเขายิ้มกว้างขนาดนี้ได้สักที
“เอ๊ะอย่ามือบอนสิวะมึงนี่” แคปตีมือเอสเป็นรอบที่สิบ คนถูกปรามหันมาทำหน้างอนหน่อย ๆ แคปชี้บอกว่าไม่ให้เด็ด
“เดี๋ยวต้องรอให้มันโตกว่านี้ก่อน มาคราวหน้าเดี๋ยวกูจะเด็ดให้มึงกิน”
เอสหยุดยืนแล้วอมยิ้ม “กูมาอีกได้จริงเหรอ”
“มาไม่ได้เว้ย ไม่ให้มาแล้ว!” ประชดล้วนๆ คำพูดจากใจจริงก็คือ ทุกเมื่อที่มึงต้องการ เอสเองก็เข้าใจนะ เขาผลักหัวแคปเบา ๆ แล้วเดินเลี่ยงไปดูกระถางอื่นต่อจนสักพัก
“ออกไปกันเถอะว่ะ เดี๋ยวเฮ้ยเต้คงจะมาถึงแล้ว”
“กูมาอีกได้จริงๆใช่ไหมล่ะ”
คนถูกถามนิ่งไปชั่วครู่ก่อนย่นจมูกแล้วพยักหน้าหงึกๆ “เออ ตลอดเวลา”
คำตอบที่ทำเอาหัวใจคนฟังพองโต เอสคว้าหมับมือเล็กมาจับจูงไว้ สองคนเดินออกมาขึ้นรถกอล์ฟขับออกไปด้วยกัน
“มึงเตรียมตัวให้พร้อมหน่อยก็แล้วกันนะ” แคปจับเอาหมวกคาวบอยที่วางอยู่หน้ารถสวมเข้าที่หัวทุยๆผมตั้งๆของคนข้าง ๆ จะว่าไปเอสมันไปซอยผมมาใหม่เหรอวะ สั้นไปอีกนะสัส
“เตรียมตัวทำไม”
“กูว่าเฮียเต้มาถึงแล้วน่ะสิ”
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
“ฮัดเช่ย!!”
เต้ก้าวลงจากรถก็จามออกมาทันที เขาถอดแว่นกันแดดเหน็บเข้าที่หน้าอกเดินฉับๆขึ้นเนินร้านกาแฟไปหาเฮียโก้
“พ่อครับ” เต้ยกมือขึ้นไหว้ โก้ยิ้มกว้างรับลูกชายคนโต ไม่เห็นกันนานหนึ่งเดือนเต้ดูคล้ำแดดขึ้นผมสั้นลงและดูเหมือนจะผอมลงอีกสักสองโลได้
“มาแล้วเหรอเต้” เปิดตู้เย็นคว้าแก้วคาปูชิโน่เย็นๆออกมายื่นส่งให้ แซนวิชทูน่าของโปรดถูกเตรีมไว้ให้อย่างเรียบร้อยสวยงาม
“น้องล่ะครับพ่อ อยู่กับเจ้าอาร์?”
“อยู่ในไร่แหนะ เต้เข้าไปตามสิลูก เรียกออกมาทานข้าวพร้อมกันเลยนะ เดี๋ยววันนี้ปิดร้านเร็วหน่อย”
เต้พยักหน้ารับคำ เดินไปหยิบเอากุญแจรถกอล์ฟคันเล็กที่แขวนอยู่จากนั้นออกจากร้านลงบันไดหินเล็กๆที่ทำไล่ระดับไว้ข้างต้นลีลาวดีขนาดใหญ่ จับเอารถกอล์ฟขับช้าๆเข้าไร่ไป
ระหว่างทางเจอคนงานหลายคนเรียกทักทายกัน เต้จึงบอกให้แวะเข้าไปเอาของฝากที่บ้านใหญ่ก่อนกลับด้วย
“ขอบคุณครับคุณเต้”
“ลุงกล้าเห็นเจ้าแคปไหมครับ”
“คุณแคปอยู่โรงปลูกสตอเบอรี่น่ะครับ เห็นเข้าไปพักนึงแล้ว”
เต้พยักหน้ารับ ยกมือบอกขอบคุณก่อนเคลื่อนรถขับออกไปแบบเรื่อย ๆไม่รีบ
“โตแล้วเหรอเนี่ย” มะละกอพันธุ์ฮอลแลนด์ที่เขาเป็นคนลงเอาไว้สิบกว่าต้นเมื่อปีที่แล้ว ในตอนนี้ออกลูกเต็มไปหมด สีเหลืองสีเขียวปะปน เขาก้าวลงจากรถเดินไปเอื้อมเด็ดมาหนึ่งลูกวางไว้ที่เบาะข้างคนขับ ยกข้อมือดูเวลาอีกทีเมื่อเห็นว่าจะเย็นย่ำมากแล้วจึงรีบบึ่งรถไปที่โรงเพาะเลี้ยงผลไม้จุดหมาย สุดท้ายไม่เจอใครเลยสักคนมีแต่นายโชนที่กำลังจัดการเรื่องท่อส่งน้ำเลี้ยงพันธุ์พืช
“คุณแคปกลับออกไปแล้วครับ”
ไหนๆก็เข้ามาแล้วเต้จึงเดินเข้าไปดูผลงานของแคปกับอาร์นิดหน่อย เขาได้ยินแคปมันโม้ทางโทรศัพท์เรื่องโรงเลี้ยงที่ภูมิอกภูมิใจนักหนาหลายทีแล้ว พอมาเห็นว่าสำเร็จได้แบบนี้ก็อดปลื้มใจแทนน้องชายไม่ได้ เดินดูสักพักจึงค่อยขับรถกลับออกไปอีกฝั่งทางของไร่
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
“เฮ้ย!! รถเฮียเต้นี่หว่า”
แคปแทบจะกระโดดลงจากรถกอล์ฟทันทีที่เอสขับออกมาจอดลงที่หน้าบ้าน รถเฮียเต้เข้าซองแล้วเรียบร้อยข้างกันกับปาเจโร่สีดำคันงามของเอสเลย เขารีบวิ่งพรวดพราดขึ้นไปแอบมองอยู่ที่กระจกหน้าร้านกาแฟ โก้เห็นจึงบอกว่าเต้เข้าไร่ไปตามหาแคป
“เฮ้อค่อยยังชั่ว” แคปหายใจทั่วท้องรีบวิ่งกลับมาหาเอสที่ตอนนี้เดินไปนั่งเล่นรออยู่ที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมังคุด
“มึงเข้าบ้านก่อนเร็ว เฮียเต้มาแล้วเดี๋ยวกูต้องเข้าไปตรวจดูห้องเฮียให้เรียบร้อยอีกทีก่อน” ว่ายังไม่ทันจบดึงมือเอสฉุดให้ลุกขึ้นทั้งเดินทั้งวิ่งเข้าบ้าน แคปเริ่มลนลานนึกขึ้นได้ว่าห้องพี่ชายเขายังทำอะไรบางอย่างไม่เสร็จ มองหาไอ้อาร์ก็ไม่รู้มันหายหัวไปอยู่ที่ไหน มองไม่เห็นใครจำใจช้อนตามองเอสแล้วลากขึ้นไปด้วยกัน
“กูไม่เข้าไปหรอกนะ เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้” เอสว่าพลางพิงราวบันได
“เฮ้ย เข้าไปปูที่นอนช่วยแปปเดียวดิ มันหนักเหมือนกันนะที่นอนเฮียน่ะ”
เอสส่ายหัวบอกไม่ลูกเดียว แคปจึงตัดใจรีบเข้าไปปูผ้าปูที่นอนผืนใหม่เอี่ยม เอาให้เรียบและตึงเปรี๊ยะ พอเสร็จเขาเดินออกมาไม่เห็นเอสแล้วจึงรีบตามลงมาที่ด้านล่าง ร่างสูงใหญ่สมส่วนยืนทอดสายตามองออกไปที่นอกหน้าต่าง
อากาศเย็นลงแล้ว
ท้องฟ้าเองก็เริ่มมืด
เมื่อค่ำคืนโรยตัวลงมา
อีกไม่นานเฮียโก้คงจะปิดร้านตามเข้ามาแล้ว
แคปหอบหมอนผ้าห่มและหมอนข้างที่เอามาตากผึ่งลมไว้หลังบ้านมาจัดการใส่ปลอกสวมเรียบร้อยก่อนยัดทุกอย่างใส่อกเอส คนถูกยัดไม่รู้ตัวได้แต่เลิกคิ้วงงมองของในอกพะรุงพะรังที่รับเอาไว้แบบจำใจนั่น
“เอาขึ้นไปวางไว้ที่เตียงพี่กูที ห้องเมื่อกี้นั่นแหละมึงรู้ใช่ไหม”
“แล้วทำไมไม่เอาขึ้นไปเองวะแคป”
“เอาเถอะน่า”
แคปไม่ตอบคำถามนั้นเขาเพียงแค่ใช้สายตาส่งแล้วดันคนตัวสูงให้เดินขึ้นบันได ขณะที่ตัวเองยืนรออยู่ด้านล่าง
เอสค่อยๆก้าวขึ้นมาลังเลชั่วขณะก่อนที่เขาจะบิดลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไป ลมเย็นๆหอบหนึ่งพัดผ่านบานหน้าต่างเข้ามากระทบใบหน้าคม เงาสีดำของต้นไม้นอกชานพาดทับม่านหน้าต่างวูบไหว กลิ่นหอมอ่อนๆของลั่นทมกำจาย ทันทีที่เขากดเปิดสวิทไฟ ร่างทั้งร่างพลันสั่นเทิ้มขึ้นมา
เอสก้าวเข้าไปราวต้องมนต์สะกด วางสิ่งที่ถืออยู่ทั้งหมดลงที่เตียงใหญ่ทั้งที่สายตายังไม่สามารถละออกจากผนังห้องทั้งสี่ด้านได้เลย
...รูปของแคปกับพี่ชาย...
รูปถ่ายที่อัดแน่นไปด้วยความทรงจำหลากหลายตั้งแต่เด็กจนโต
ข้อความที่จดบันทึกด้วยลายมือของพี่รหัสที่เขาจดจำได้เป็นอย่างดี
ทั้งเป็นระเบียบ....งดงาม และบรรจงราวกับในตอนที่เขียนนั้นใช้ทั้งหัวใจทั้งร่างกายถ่ายทอดออกมา
แต่ละภาพ...
เรื่องราวที่กระตุกหัวใจเขาให้ไหลวูบ
.
.
.
.
“คาปู เฮียเต้มารับแล้ว”
เจ้าหนูตัวผอมผิวขาวสะพายเป้ใบใหญ่ยู่ปากแดงๆใส่พี่ชาย ทั้งที่ตัวเองกำลังขี่ชิงช้าโต้ลมจนเส้นผมสีอ่อนปลิวว่อน “คาปูยังอยากเล่นต่ออีกหน่อยครับ”
“เดี๋ยวพ่อกับอาฟี่จะรอนานนะ วันนี้เฮียเต้มารับเอง คาปูรอนานรึเปล่าเฮียขอโทษนะ วันนี้ทำเวรมารับช้าเลย”
“คาปูรอได้ครับ คาปูเล่นรอ ถึงจะรอน้านนานคาปูก็จะรอ คาปูรอเก่ง”
“กลับบ้านกันเถอะ ส่งมือมาให้เฮียเร็วๆจับกันไว้เดี๋ยวพาข้ามถนน”
“เฮียเต้ถือกระเป๋าให้คาปูไหมล่ะ”
“ส่งมานี่เลย”
.
.
.
.
“เฮียเต้..”
“หือ?”
“คุณแม่ของเราหน้าตาเป็นยังไงเหรอ”
“คุณแม่เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกเลยล่ะ”
“คาปูอยากเห็นหน้าคุณแม่ อยากให้คุณแม่ไปรับที่โรงเรียน อยากให้คุณแม่กอดแล้วก็เล่านิทานให้ฟัง”
“คาปูหน้าเหมือนคุณแม่มากเลยนะรู้ไหม”
“เฮียเต้เคยเห็นคุณแม่ของพวกเราไหมฮะ”
“เกือบจะลืมหน้าไปแล้ว”
“งั้นคาปูรีบนอนดีกว่าเผื่อคืนนี้จะฝันว่าคุณแม่มานอนกอด”
“อืมนอนเถอะ เฮียจะกล่อมนะ” วงแขนใหญ่รั้งคนตัวเล็กเข้ามาซุกอยู่ในอก ริมฝีปากขยับเอื้อนเอ่ยเพลงช้าเบาๆขับกล่อมให้น้องชายอุ่นใจแล้วหลับตาลง ไม่ว่าคืนนั้นน้องชายจะมีคุณแม่อยู่ในความฝันหรือไม่หากแต่ตื่นนอนตอนเช้าวงแขนของคุณพ่อกับคุณอาของเขาจะโอบกอดสองพี่น้องไว้ตลอดทุกคืนวัน
.
.
.
.
“คาปูเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมใครทำ”
“ฮึกก เฮียเต้ครับ เพื่อนล้อคาปูว่าเป็นเจ้าหัวเห็ด คาปูไม่เข้าใจทำไมพ่อถึงตัดผมทรงนี้ให้คาปู”
“หัวเห็ดแล้วยังไง หัวเห็ดแล้วน่ารักจะตาย มานี่มาเฮียจะหวีผมให้นะ ผมคาปูนิ่มจัง”
“แต่คาปูอยากจะหล่อเหมือนเฮียเต้”
คนฟังหัวเราะ ปาดคราบน้ำตาให้น้องชาย “เอาไว้โตก่อนคาปูค่อยหล่อ ตอนนี้เฮียให้ใช้คำว่าน่ารักไปก่อนก็แล้วกัน”
.
.
.
.
.
“เฮียเต้ คุณแม่ของเราอยู่บนดวงจันทร์หรือเปล่าฮะ”
“ไม่รู้สิ อาจจะใช่มั้ง”
“งั้นเฮียเต้อุ้มคาปูหน่อย เฮียเต้อุ้มๆ คาปูคิดถึงคุณแม่ คาปูจะเอื้อมมือไปถึงดวงจันทร์แล้วดึงคุณแม่ลงมาให้นะ เฮียเต้อุ้มๆ” เด็กน้อยเบะปากร้องไห้โยเย ชูสองมือจะเอื้อมคว้าดวงจันทร์ พี่ชายรีบโผเข้าไปหา
“คาปูโตแล้วไม่งอแง”
“คาปูตัวเล็กๆ เฮียเต้อุ้มหน่อย กอดกัน กอดๆ” มือเล็กชูขึ้นเงยหน้าช้อนสายตามองพี่ชายที่รักยิ่ง
“ไม่อุ้มหรอก ทำแบบนี้ดีกว่าเนอะ ฮึ๊บ สูงดีไหม คาปูตัวสูงกว่าเฮียอีกนะเนี่ย ให้ขี่คอเลย” พี่ชายอุ้มเจ้าตัวดีขึ้นมาใส่คอแล้วทำท่าโยกเยกชูมือขึ้นบนท้องฟ้า จากร้องไห้กลายเป็นยิ้มร่าพยายามจะเอื้อมเอาพระจันทร์ดวงโต
“คาปูจะเอาพระจันทร์ได้ไหมฮะ”
“ไหนลองคว้าลงมาซิ คาปูคว้าลงมาได้ไหมล่ะ”
“เฮียเต้เขย่งอีกหน่อยสิ คาปูจวนจะจับถึงแล้ว ฮึ๊บๆ”
.
.
.
.
.
“เฮียเต้ทำการบ้านเสร็จหรือยังครับ คาปูรออยู่” เจ้าหนูถือหุ่นยนต์วิ่งเข้ามาหาพี่ชายที่นั่งทำการบ้านอยู่ เขาละมือมาจับแก้มกลมของน้อง
“แล้วคาปูทำการบ้านหรือยัง เราต้องอ่านหนังสือทุกวันก่อนนอนนะ ถ้าไม่ทำระวังอาฟี่จะดุ”
“ทำไมเราต้องอ่านหนังสือด้วยล่ะฮะ”
“อืม อันนี้ก็ไม่รู้แฮะ เอาเป็นว่าต้องอ่านแหละ เฮียก็อ่านคาปูเห็นไหม อ่ะ คาปูอ่านเล่มนี้ก็ได้ มาอ่านด้วยกัน”
“แต่คาปูยังอ่านไม่ออก คาปูง่วงแล้ว” พี่ชายมองคนตัวเล็กขยี้ตา เขาวางมือลงบนหัวเล็กๆนั่น รู้ว่าน้องรอ
“คาปูง่วงแล้วเหรอ” เด็กน้อยปีนขึ้นเตียงใหญ่ เต้ตามเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ
“ครับ เฮียเต้เล่านิทานให้คาปูฟังหน่อยนะ คืนนี้เอาเรื่องอะไรดี”
“คืนนี้จะเล่าแจ็คผู้ฆ่ายักษ์ล่ะ”
“โหหหห” เจ้าหนูน้อยทำตาโตสักพักเอียงหัวเหมือนคิดบางอย่างออก “แต่เรื่องนั้นเบื่อแล้ว คืนนี้อยากฟังพินอคคิโอนี่นา”
“โอ๊ยเรื่องนั้นก็เล่าจบไปนานแล้วเล่ายี่สิบกว่ารอบ คืนนี้เอาเรื่องเจ้าชายน้อยดีไหมหรือว่าลูกหมูสามตัวดี” พี่ชายเชยคางเล็กขณะที่น้องชายฉีกยิ้มแก้มแดงพยักหน้าหงึกๆ บอกอะไรก็ได้ ก่อนจะลุกขึ้นไปเขย่งปลายเท้าจนสุดเพื่อกดสวิทดับไฟ พอห้องมืดก็ส่งเสียงกรี๊ดๆแล้ววิ่งเข้ามาซุกตัวในผ้าห่มของพี่ชาย ปีนป่ายนอนซบอยู่บนพุงอุ่นๆของพี่ สุดท้ายเด็กตัวเล็กก็หลับคาอ้อมอกของเขาทั้งที่นิทานยังไม่จบเลย มือใหญ่ลูบศีรษะเล็ก
.
.
.
.
.
“เฮียเต้ครับ สอนการบ้านคาปูหน่อย”
“อย่าวิ่งดิเดี๋ยวลืนหรอก ไหนดูซิหน้าไหน”
“หน้านี้ๆ คาปูยังไม่เก่ง คาปูทำไมเป็นแต่คุณครูบอกว่าคาปูเป็นเด็กฉลาด”
“คาปูต้องบวกตรงนี้ก่อน เลขสองกับเลขห้าเราเรียกว่าหลักหน่วยนะ ห้ามบวกข้ามหลักรู้ไหม ลองทำดูเดี๋ยวเฮียตรวจให้”
“ครับ คาปูจะพยายาม”
“คนเก่งของเฮีย”
.
.
.
.
.
“คาปูอยากกินอะไร ข้าวผัดไหมหรือว่าไข่เจียวเดี๋ยวเฮียจะพาข้ามถนนไปซื้อนะ มามะ มาจูงมือกัน”
“ไม่เอาๆ” เด็กน้อยส่ายหน้าจนปากสั่น มือเล็กดึงมือพี่ชายบอกให้นั่งลง “คาปูอยากให้เฮียเต้ทำให้กิน ทำข้าวผัดราดซอสมะเขือเทศ”
“หือ เอาแบบนั้นเหรอ” เจ้าเด็กขี้อ้อนซบใบหน้าซุกลงที่คอพี่ เต้ลูบหัวลูบหลังแล้วสัญญาว่าจะทำให้กิน น้องตัวเล็กฉีกยิ้มกว้าง
“คาปูรักเฮียเต้ที่ฉุดเลย...”
“เฮียเต้ก็รักคาปูที่สุดเหมือนกัน...”
คนที่ยืนมองภาพถ่ายแห่งความทรงจำตกอยู่ในห้วงแห่งภวังค์ ครั้นมือที่ยกขึ้นสัมผัสบรรดารูปภาพและข้อความมากมายต้องชะงักเพราะว่าเสียงทุ้มน่ากลัวที่ดังมาจากด้านหลัง
“คาปูคือหัวใจของกู”
ราวกับทุกอย่างพลันหยุดนิ่ง เอสค่อยๆหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของห้องตัวจริง
“ถ้ามึงทำน้องกูเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว กูจะฆ่ามึงให้ตายคาตีนกูเลย”
วงแขนใหญ่ล็อคเอาคออดีตน้องรหัสเข้าหาตัว กดลงแรง ๆเพื่อชนเข้ากับศีรษะของตัวเองก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะร่วงหล่นลงข้างกาย
“เฮียเต้..”
แคปเสียงเครือก้าวเข้ามา เต้ดึงเอาตัวน้องชายมากอดไว้อีกข้าง ม่านน้ำตาแตกกระจายเมื่อแคปจับมือใหญ่ของคนที่เขารักทั้งสองคนมาวางไว้ด้วยกัน เอสตาแดงก่ำขณะที่เต้บีบมือน้องรหัสตัวเองเสียจนแน่น
ในตอนนั้นเองที่แคปวางฝ่ามือเล็กของตัวเองทาบทับลงไปแล้วร้องไห้โฮออกมา
ไม่ว่าใครที่มีอดีตร่วมกันมามองเห็นภาพตรงหน้าต่างก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เต้ข่มกรามแน่นก่อนพยักหน้าเบา ๆ ขณะที่เอสเองก็กัดริมฝีปากจนสั่นไปทั้งตัว ทว่าไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการที่จู่ๆเต้ก็ดึงทั้งสองคนเข้ามากอดไว้จนแทบจะจมลงที่อก ข้างหนึ่งคือน้องชายที่รักยิ่งอีกข้างคือน้องรหัสคนรักของน้องชายเขา เสียงสะอื้นไห้และขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่าดังลอดออกมาจากบ่าใหญ่ที่เปียกปอนไปด้วยหยาดหยดน้ำตานั่น
...ใครว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น...
กระเป๋าสตางค์ใบเก่าถูกหยิบขึ้นมา ก่อนที่เต้จะล้วงของชิ้นเล็กๆบางอย่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ในนั้นยาวนานถึงห้าปีออกมา
..เกียร์..
“ครั้งที่หนึ่งกูมอบให้มึงในฐานะของพี่รหัส แต่ครั้งที่สองนี้กูมอบคืนให้มึงในฐานะของ....พี่ชาย” ความหมายของเขาคือคนในครอบครัว เอสจ้องมองสิ่งที่วางลงบนฝ่ามือเขาแน่นิ่ง ตื้นตันจนไม่รู้จะอธิบายออกมาอย่างไร เขาค่อยเงยหน้ามอง
“ไม่มีครั้งที่สามอีกแล้ว” เต้วางของสำคัญที่ครั้งหนึ่งเขาเคยกระชากออกจากลำคอขอน้องชายลงบนฝ่ามือสั่นเทิ้ม เจ้าของที่แท้จริง
น้ำตาหนึ่งหยดไหลตกลงมา ม่านน้ำตาไม่สามารถกางกั้นทุกความรู้สึกของคนทั้งคู่ได้ เอสเอ่ยถ้อยคำที่กลั่นออกมาจากข้างใน ปลายเสียงสั่นเทิ้ม
“หัวใจของผมถูกสลักลึกไว้ด้วยชื่อของน้องชายเฮียนานแล้ว....ขอบคุณมากครับ”
“เฮียเต้.. ผมขอโทษ ขอโทษครับ..” แคปที่ยืนมองอยู่ตลอดก้าวเข้าหาซุกหน้าลงที่พี่ พร่ำคำขอโทษ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง หากแต่เต้กลับส่ายหน้าช้า ๆวางมือใหญ่ลงที่ศีรษะเล็ก “ไม่ต้องขอโทษ มึงไม่ได้ทำอะไรผิดคาปู ตั้งแต่เล็กจนโตมึงคือความภาคภูมิใจที่สุดของเฮีย มึงโตขึ้นมากจริง ๆ สายตาที่มั่นคง แข็งแกร่งแบบนี้สิถึงค่อยสมกับเป็นน้องชายเฮีย ทำปัจจุบันของมึงให้มีความสุขที่สุดก็พอแล้วคาปู ความรักไม่มีแบ่งเพศ พวกมึงสองคนใช้เวลาพิสูจน์กันมามากเพียงพอแล้ว”
แคปสะอื้นไห้ ดวงตาแดงก่ำไม่ต่างกันกับเอส มือใหญ่ของเต้ขยี้ลงที่หัวเล็กอีกครั้งก่อนกอดล็อคเอาไว้แน่น อกกว้างที่อุ่นเสมอของพี่ชาย แคปเสียงสั่นพร่า “ขอบคุณครับเฮียเต้”
แคปคว้าจับมือของเอสเข้ามากอดเอาไว้ก่อนที่เต้จะล็อคเอาตัวอดีตน้องรหัสเข้ามากอดอีกหน
สามคนกอดคอกันร้องไห้
ไม่รู้ทำไมเอสถึงรู้สึกราวกับได้ยินคำขอโทษที่ถ่ายทอดมาจากหัวใจแข็งแกร่งของเฮียเต้
แคปสะอื้นจนตัวโยนเงยหน้ามองทั้งสองคนก่อนยิ้มออกมาทั้งน้ำตานองหน้า
กลิ่นลั่นทมหอมลอยเอื่อยเข้ามาอีกแล้ว สายลมอ่อนๆพัดผ่านจนเส้นผมทั้งสามคนปลิวไสว ดอกไม้โบราณยามราตรีส่งกลิ่นหอมกำจายไกล
หากมีใครอีกคนที่ยืนดูดบุหรี่พิงราวบันไดมองอยู่หน้าห้อง
ม่านควันสีเทาหม่นเผยให้เห็นสายตาคมกริบที่อ่านให้ตายอย่างไร ก็อ่านได้ไม่เคยออก
อาฟี่...
เมฆดูสวยงาม เมื่อยามมองฟ้า ฟ้าดูกว้างใหญ่เหมือนเก่า
เมื่อยังเล็กแหงนดูมือไขว่คว้าเอา สูงจังอยากตัวโตสูง
จ้องมองแสนนาน พี่ชายคงเห็นยิ้มเดินมาใกล้แล้วอุ้ม
ขี่คอจนเกือบสูงทัน จ้องมองบนฟ้านั่น
เอื้อมมือถึงจันทร์ จะเอาเป็นของเรา
...ครั้นโดนเขารังแก ร้องงอแงร้องไห้
พี่คนนี้ยังคอยคุ้มครองคุ้มภัย น้องเอยอย่ากลัวใครเขา
สองพี่น้องเดินไป น้องตามพี่ชาย
จับมือจูงน้องไปมองฟ้าอันกว้างใหญ่ ฟ้าคงไกลไป ขี่คอพี่สูงเอง...
เมื่อยังเล็กแหงนดูมือไขว่คว้าเอา สูงจังอยากตัวโตสูง
จ้องมองแสนนาน พี่ชายคงเห็นยิ้มเดินมาใกล้แล้วอุ้ม
ขี่คอจนเกือบสูงทัน จ้องมองบนฟ้านั่น
เอื้อมมือถึงจันทร์ จะเอาเป็นของเรา
...ครั้นโดนเขารังแก ร้องงอแงร้องไห้
พี่คนนี้ยังคอยคุ้มครองคุ้มภัย น้องเอยอย่ากลัวใครเขา
สองพี่น้องเดินไป น้องตามพี่ชาย
จับมือจูงน้องไปมองฟ้าอันกว้างใหญ่ ฟ้าคงไกลไป ขี่คอพี่สูงเอง...
(Cr.เพลงพี่ชายที่แสนดี)
Tbc.
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 30-01-2016 22:01:26
ไม่พอขอต่อตรงนี้นะคะ
โอ๋ยยยยยช้าาาาา มินขอตัดเอามาส่งแค่นี้ก่อนนะคะ บทนี้ค่อนข้างอ่อนไหวกับความรู้สึกพอสมควร ที่จริงมันก็หลากหลายอารมณ์เหมือนกันนะ เขียนยากนิดหน่อยพยายามนึกถึงช่วงจบภาคแรก ความรู้สึกของเฮียเต้ตอนนั้นมันเป็นยังไงอะไรแบบนั้นค่ะ ยาวพอสมควรแต่ในที่สุดก็เสร็จออกมาได้
ขอบคุณที่คิดถึงกัน มินอ่านแล้วทุกเม้นท์ทุกข้อความ ขอบคุณทุกคะแนนเป็ดคะแนนชื่นชม ขอบคุณมากๆช่วยรักและเอ็นดูเอสแคปต่อไปด้วย
ปล.1 ตอนที่เริ่มเขียนบทนี้คือวันที่อากาศหนาวสุดๆ คลุมโปงพิมพ์อยู่บนเตียง(ขอนแก่นหนาวมากกกกกกกกกค่ะ มาเที่ยวงานเกษตรด้วยกันเร๊ว)
ปล.2 ใกล้ตรุษจีนแล้วค่ะดีใจสุดๆ
ปล.3 ตอนหน้ารออีกนะคะ อดทนหน่อย รอกันเก่งมากจริงๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-01-2016 22:02:15
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 30-01-2016 22:04:24
ปล. ใช่ๆๆ ตรุษจีนอาทิตย์หน้าแร้วววว เตรียมรับทรัพย์ๆๆ 5555555
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 30-01-2016 22:04:38
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยรักษาสุขภาพด้วยนะคะ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 30-01-2016 22:06:26
ก็ไม่รู้เป็นโรคอะไรพอรู้ว่าใกล้ได้เวลาแล้วแบบ สิบกว่าวันแล้ว เดาไว้ว่าต้องคืนนี้แน่ๆ คืนนี้มาไหมว้อน ว้อนให้อัพ คือขยันเชคตลอดแต่พอเห็นว่าอัพแล้ว ก็ยังไม่อ่านนะ เก็บไว้ต้องทำตัวให้สบาย ว่างๆ แล้วมันรู้สึกคุ้มค่าแก่การรอจริงๆอ่ะ รู้สึกดี5555 ขอบคุณค่ะ เรียนยุ่งเนอะ นี่ก็ไม่ค่อยว่างเหมือนกัน เราเข้าใจ เราจะรอแบบเข้าใจ สู้ๆ ขอให้ทุกเรื่องผ่านพ้นไปด้วยดี
ปล.รวมเล่มเถอะคะควรค่าแก่การเก็บมาก ชอบมาก รักมาก :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 30-01-2016 22:16:45
:L2: เลิฟ
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 30-01-2016 22:25:56
ขอบคุณพี่เต้ที่เข้าใจความรักของเอสแคปแล้ว ซึ้งความรักของพี่ชายอย่างเฮียเต้มากเลย ... แต่อาฟี่จะว่าไรมั้ยน้าาา :m13:
รอตอนต่อไปอย่างมีความหวัง #ทีมแคป :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 30-01-2016 22:32:03
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 30-01-2016 22:33:26
ขอบคุณมากค่ะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 30-01-2016 22:33:48
โอย...อ่านช่วงครึ่งหลังแล้วน้ำตาซึม ทั้งเอส คาปู แล้วก็เต้ ตลอดห้าปีที่ผ่านมาทั้งสามคนคงเจ็บปวดมากเลยสินะ เมื่อก่อนด่าเชี่ยเต้ ตอนนี้ขอกลับมาเรียกพี่เต้เหมือนเดิมนะ
ปล.น่าจะหาสามีดีๆสักคนให้เต้นะ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 30-01-2016 22:46:34
เริ่มหัวข้อโดย: banana49 ที่ 30-01-2016 22:49:25
ซึ้งง ในที่สุด... รอเวลานี้มานานมากกก
ทั้งเอสกับแคป ทรมานกันมานานมากแล้ว
ได้รับการยอมรับ คือความสุข ที่สุดของที่สุด
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: iAlexiajang ที่ 30-01-2016 22:50:28
เริ่มหัวข้อโดย: Akikojae ที่ 30-01-2016 22:51:22
รักคุณมินนนนนน ร้องไห้หนักมากกกก
ดีใจนะคะที่เฮียเต้ยอมรับความรักครั้งนี้ได้แล้ว
รักมากกกกก อยากบอกว่า
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
ทำเถอะนะะะะ
:hao5:
ดีใจนะคะที่เฮียเต้ยอมรับความรักครั้งนี้ได้แล้ว
รักมากกกกก อยากบอกว่า
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
อยากได้เล่ม
ทำเถอะนะะะะ
:hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 30-01-2016 22:53:59
เริ่มหัวข้อโดย: Jitsupa_milk ที่ 30-01-2016 22:55:09
เรารอเก่งนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 30-01-2016 22:57:45
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 30-01-2016 23:03:45
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 30-01-2016 23:06:33
ดีใจกับเอสและแคปด้วย ที่ผ่านด่านเฮียโก้และพี่เต้แล้ว เหลือด่านอันตราย อาฟี่ นี่แหล่ะ แต่ก็คงไม่น่าห่วงแล้วมั้ง ถ้าเฮียโก้ชอบ ยังไงอาฟี่ก็ต้องชอบด้วยแน่ๆ ยังไงคนอ่านก็เอาใจช่วยนะคะ
ปล. ช่วงคนอ่านเวิ่นเว้อ ในที่สุดก็เฉลยออกมาแล้วว่า คู่แข่งที่เอสกลัวที่สุด ก็คือ พ่อหนุ่มเลขาผู้น่ารัก ปรเมท ของคนอ่านนี่เอง เอสฉลาดนะเนี่ย เอาคนน่ากลัวมาอยู่ใกล้ตัว แทนอยู่ใกล้แคป ไม่งั้นปอคงไปทำไร่แล้วได้อยู่กับแคปแน่ๆ 555 ยังคงรักปอนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 30-01-2016 23:07:02
ผ่านมาได้เกือบหมดแล้ว ดีใจกับเอสแคป อิอิ
พูดถึงเฮียโก้ แรกๆนี่เห็นยิ้มๆก็แอบร้ายเหมือนกันเนาะ 55555
รักเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณคุณมินมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 30-01-2016 23:07:35
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-01-2016 23:12:23
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 30-01-2016 23:12:43
อ่านตอนแรกดีใจมาก ที่เอสจะมาจีบแคป แทน ได้เห็นโมเม้นท์หวานๆของทั้งคู่กลับมาแล้ว ชอบที่เอสกลับมาเป็นคนเดิม น่ารักมาด ตรงเรียกแคป ว่าอ้วน โอ้ยฟินมากฉากนี้มีการบอกให้ลดน้ำหนักอีก5555 เอสเริ่มยอมให้แคปแล้ว คือรู้สึกเหมือนกลับไปอ่านตอนที่เป็นเอสเวอร์ชั่นนักศึกษาเลย เอสที่มีชีวิตชีวา ไม่ใช่หัวใจตายด้าน ตอนที่เอสมาหาแคปที่ไร้แล้วพากันไปไหว้เฮียโก้ นี่อ่านไปก็ลุ้นไป เฮียโก้จะรับได้ไหมว้า ปรากฎเฮียโก้ทำเพื่อความสุขลูก โล่งไปอีกชอต
แต่ตอนที่ประทับใจที่สุด ขอยกให้เฮียเต้ พี่ชายดีเด่น ออกมาแค่นิดเดียวแต่ได้ใจไปเกินล้าน เริ่มเข้าใจเฮียแล้วว่าทำไม 5 ปี ที่แล้วถึงทำแบบนี้ เพราะเฮียรักแคปมาก กลัวดวงใจของตัวเองจะเสียใจถ้าเลือกทางผิดพลาด แต่วันนี้ เอสแคปก็พิสูจน์ให้เฮียเห็นแล้ว ถ้าคนมันจะใช้ สักวันมันจะโคจรกลับมาเจอกันอีกจริงๆ หรือ คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน
ซึ้งมากที่คุณมินบรรยายย้อนอดีต ถึงความรักที่เฮียเต้มีให้แคป อ่านแล้วร้องไห้ตาม ชอบตอนที่ที่เฮียเต้ ดึงเอสมากอด แล้วก็คืนเกียร์ให้แคป คือ เฮียมอบความรักคืนให้แล้วจากนี้ก็ดูแลกันดีๆนะคะ
ตอนนี้ทางบ้านแคปก็น่าจะไฟเขียวให้เอสแล้ว เหลือแต่ทางฝ่ายคุณพ่อคุณแม่เอสนี่แหละที่เรากลัว ขออย่าดราม่าเลย T^T
ขอบคุณมินมินอีกครั้งนะคะ อ่านทีไรอินทุกที อินทุกตอน ติดเรื่องนี้จนทำอะไรไม่ได้เลย วันๆนั่นแต่กดรีเฟรชรอ คืนนี้จะมาไหม คืนนี้จะมาไหม ถึงยังไงก็รอได้ค่าาา5555 เพราะรู้ว่าคุณมินจะมาอัพ
ปอลอ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ #ทีมเอสแคป :katai2-1: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 30-01-2016 23:14:36
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 30-01-2016 23:21:38
ปล.เราอยู่ ขก ค่ะ วันนี้เดินจนเมื่อยเลยแต่คนเยอะมากมาย แอบเสียดายแปลงสาธิตไม่มีมะเขือเทศปกติทำมาตั้งแต่สมัยเรียนคือเกรียนจัดชอบไปขโมยมะเขือเทศแปลงสาธิตให้เพื่อนด่าเล่น อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 30-01-2016 23:25:59
พี่เต้ทำเราร้องไห้อีกแล้วว ขอบคุณพี่เต้ที่เข้าใจ เหลือแต่อาฟี่...แต่เชื่อว่าเอสผ่านมันไปได้
น่าลุ้นตรงทางบ้านเอส พ่อแม่จะว่าไง? เห้อออ ตามกันต่อไปล่ะเน้อออ
ขอบคุณ คุณมิน ที่มาต่อให้นะคะ รอตอนต่อไปนะคะ อากาศหนาวดูแลสุขภาพด้วย รักกกก :pig4:
#ทีมเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 30-01-2016 23:39:56
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 30-01-2016 23:48:21
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 30-01-2016 23:49:45
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 31-01-2016 00:00:48
ขอบคุณมากๆนะคะคุณมิน กดF5 ทุกวันๆละสามเวลาที่เดียว จะรอตอนต่อไปด้วยความอดทนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 31-01-2016 00:02:09
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 31-01-2016 00:08:16
อร๊ายยยย ดีใจที่สุดค่ะ ขอบคุณนะคะ จุ๊บๆ
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 31-01-2016 00:18:55
เริ่มหัวข้อโดย: mayuree ที่ 31-01-2016 00:22:06
เป็นพี่ชายที่รักน้องมาก อิจฉาแคปแล้วเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 31-01-2016 00:24:05
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 31-01-2016 00:35:42
รอลุ้นว่าผ่านด่านอาฟี่ได้ไหมใ
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 31-01-2016 00:35:53
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 31-01-2016 01:13:48
ตอนท้ายอ่านแล้วน้ำตาไหลตามเลย ดีใจที่ในที่สุดก็มีวันนี้น๊าาาาา
เฮียเต้ปลดความรู้สึกหน่วงที่ผ่านมาหมดแล้วววววว
ดีใจด้วยน๊าเอสแคป จุดพลุค่าาาาาา :L1: :-[
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มมมมมม น่ารักมากกกกกกกกก เอสกลับมาเป็นฝ่ายจีบแคปเอง
น่ารักสุดดดดดดดดดดดด
อ๋อยยยยยยยย ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขตั้งแต่อ่านภาค2มาเลยค่าาาาาา
ขอบคุณคุณมินมากๆๆๆๆๆเลยนะคะ :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 31-01-2016 01:14:52
เริ่มหัวข้อโดย: im4gine_32 ที่ 31-01-2016 01:15:04
รอนะคุณมินนน มาเร็วๆๆพลีสสสสสส
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 31-01-2016 01:24:35
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 31-01-2016 01:34:46
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 31-01-2016 02:09:02
ได้กลับมาสานต่อกันสักทีนะ
คราวนี้แคปกับเอสได้สุขสักที
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 31-01-2016 02:43:43
ป.ล.ดีใจจริงๆที่กลับมารักกัน :hao5:
ป.ล.ถึงเฮียเต้...ขอให้ผลกรรมตามทัน #โหมดอาฆาต
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 31-01-2016 03:02:55
กลัวดราม่าที่สุดเลย :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 31-01-2016 03:04:54
คาปูตอนเด็กน่าร้ากกกก ชอบมากๆ เอสแคปกลับมาแล้ว ชอบ~
ปอลิง แคปเอ้ย ข่มขืนจ้าข่มขืน ไม่บอกก็นึกว่าสมยอมเป็นเมียเอสนะเนี่ย ...ชอบฉากแคปดิ้นบนเตียงมาก ทำเอาเขินไปด้วยเลย :o8:
:pig4: :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 31-01-2016 03:16:07
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 31-01-2016 05:33:46
อ่านตอนนี้มีความสุขจริงๆค่ะ
แม้ช่วงท้ายน้ำตาจะไหลพรากๆ
เพราะเฮียเต้ แต่ไหลด้วยความตื้นตัน
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 31-01-2016 08:05:13
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 31-01-2016 09:25:00
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 31-01-2016 09:34:14
หวังว่าฝ่ายเอสจะง่ายเหมือนครอบครัวแคปนะ ไม่งั้น มีดราม่าอีกแน่ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 31-01-2016 09:36:41
เนื้อเรื่องเหมือนจะเข้าสู่ช่วงปลายแล้วเลย ผ่านเฮียเต้แล้ว อาฟี่ก็ดูน่าจะไม่มีปัญหา เหลือแต่บ้านรัชชา คุณแม่เอสน่าจะเข้าใจ (ดูจากที่พาเอสไปขอถอนหมั้น) ตัวแปรสำคัญน่าจะเป็นคุณพ่อเอส ไม่น่าจะดราม่าไปกว่านี้แล้วนะ หรือเปล่าคะมินนี่?? :hao5:
ขอบคุณมากค่ะมินนี่ แม้จะถูกแซวว่านิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายรายปักษ์ ออกทุก 15 วัน และต้องคอยลุ้น ว่าจะเป็นนิยายรายเดือนหรือเปล่า 55555 แต่ขอยืนยันอีกเสียงนะคะว่า "ยินดีที่จะรอ" :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: iammilk ที่ 31-01-2016 09:40:06
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 31-01-2016 10:33:40
ดดยเฉพาะคนที่รักน้องมากอย่างลาเต้
ย่อมสังเกตเห็นและต้องยอมรับมัน
คงไม่มีอะไรที่สองคนจะผ่านไปไม่ได้อีกหรอก
เพราะอุปสรรคทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา
แต่สองคนยังรักกันเหมือนเดิม
ก็ไม่มีอะไรน่ากังวล
อาฟี่ ผู้เข้าใจทุกอย่าง
จะมีบททดสอบให้ลูกเขยยังไงน้อ
คงไม่ใช่การขัดขวางน่าจะเป็นการกลั่นแกล้งมากกว่านะ
ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว
เหลือแต่เปิดตัวกับครอบครัวของเอสสินะ
รอรอรอเหมือนเดิมค่ะ
หนาวไม่กี่วันร้อนซะแล้ว
อากาศเปลี่ยนแปลงดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ
จากผู้อ่านที่อดทนรอ(พยายามรอให้เก่งขึ้น)
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 31-01-2016 10:34:15
ขอบคุณนักเขียนค่ะ สื่ออารมณ์ได้ดีมาก
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 31-01-2016 10:37:44
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 31-01-2016 10:46:02
เป็นนิยายที่อ่านไปลุ้นไปอย่าเพิ่งจบตอนน่ะ 555555555 ขนาดแต่ละตอนจะยาววววววว ยังรู้สึกไม่เคยพอ
ชอบวิธีการเล่าเรื่องของคุณมิน มากเลยค่ะ มันโดนมากกกกกกกกกก
ชอบเรื่องนี้ขนาดสมัครเข้ามาเพื่อคอมเม้นท์ :)
เป็นนิยายที่แบบอ่านมาไม่รู้กี่รอบของแต่ละตอน อ่านแล้วอ่านอีก o13
เป็นกำลังใจให้คุณมินนะคะ แอบหวังว่าคุณมินจะรวมเล่มน่ะ
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: mylittle ที่ 31-01-2016 10:58:52
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 31-01-2016 11:15:08
ชอบตอนเอสเรียกแคปว่าอ้วนอ่ะ และอะไรคือมีการให้แคปลดน้ำหนักเพราะเดี๋ยวทำท่านั้นไม่ได้ เอสมันหื่นจริงๆง่ะ
ชอบปอมากกกกกก กันสุดฤทธิ์ไม่ใช่เพราะหน้าที่แต่เพื่อเพื่อนรัก คือสุดยอดมากๆ เห็นดวยกับเอสสุดๆว่าปอนี่แหละคู่แข่งที่น่ากลัว ดีแล้วจริงๆที่เอสตัดสินใจให้ปอมาเป็นเลขา 55555
ตอนเอสมาไร่นี่คือดีงาม บรรยากาศเก่าๆกลับมา คนนึงก็แกล้งเค้าหยอกเค้าอีกคนก็ด่าแว๊ดๆ พูดไม่ตรงกับใจตลอดๆ แต่ปากไม่แข็งเท่าเมื่อก่อนหน่ะดีแล้ว มันเป็นอะไรที่ดีมากกกกกกก
ประทับใจเฮียเต้สุดๆ เพราะรักน้องมากเลยยอมที่จะทำร้ายหัวใจทั้งของตัวเองและเอสแคป มันเป็นบทพิสูจน์ที่เจ็บทุกฝ่ายจริงๆ 5ปีที่ผ่านมาเพื่อวันนี้จริงๆนะ ปริ่มมากเลยอ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตา
นั่งไล่อ่านเม้นทำไมมีแต่คนกลัวอาฟี่ แต่นี่คิดว่าอาฟี่น่าจะง่ายเพราะเป็นคนออกปากให้แคปสู้เพื่อตัวเองเลยนะ เอ๊ะ!!! หรือคุณมินจะพาแหกโค้งให้เป็นด่านหินสุดกันน้า
ครอบครัวแคปยอมรับแล้วและฝั่งเอสว่าไงพี่แอมกับน้องอุ้มนี่ไม่ต้องกังวลเลยผ่านฉลุยแต่คุณป๊ากับคุณแม่นี่สิ เอสแคปต้องสู้นะ #ทีมเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 31-01-2016 11:54:13
ในตอนนั้นแคปเด็กไป พิสูจน์ตัวเองมาพอแล้ว 5 ปี เฮียเต้เองก็คงรู้สึกผิดอยู่มาก แต่ทั้งหมดที่ทำได้ก็ด้วยความรักแหละ
เหลืออาฟี่ แต่คิดว่าน่าจะโอเค ที่เหลืออีกคือครอบครัวของเอส แต่ยังไงเอสเลือกทางนี้แน่ สู้ๆ นะทั้งสองคน
เฮียโก้น่ารักตอนไม่ให้เอสนอนด้วย หวงลูกอ่ะเนอะ รอวันนี้แหละ วันที่เอสมาหาแคปเอง ยังต้องจีบกันอีกหรือ
ผัวเมียกันแล้ว โอ้ย มีความสุขจังค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 31-01-2016 12:21:55
รักทุกคน เหลือรออาฟี่คนเดียวเท่านั้น สู้ๆ
รออ่านมากๆ อยากอ่านเรื่องนี้ตลอดเวลา 5555
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 31-01-2016 13:14:16
เอสแคปกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วน่ารักที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: daum ที่ 31-01-2016 15:06:05
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 31-01-2016 15:26:32
ฮือๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 31-01-2016 15:39:28
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 31-01-2016 15:43:09
จะบอกว่าภาคสองไม่กล้าตามอ่านทีละตอนเพราะอินกับเรื่องนี้มากจริงๆกลัวใจจะขาดซะก่อน
ตอนสุดท้ายอาฟี่มายืนลึกลับทำไม ไม่เอาสิคะ หนูใจคอไม่ดี 555
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 31-01-2016 15:45:44
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 31-01-2016 15:59:37
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 31-01-2016 16:31:32
เริ่มหัวข้อโดย: nattayanan_amp ที่ 31-01-2016 16:37:33
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 31-01-2016 16:45:27
รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 31-01-2016 16:55:01
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 31-01-2016 17:59:49
รักเฮียเต้ที่ซู้ดดดด
เรื่องนี้ดีงามทั้งเรื่องมิตรภาพของเพื่อน
และความรักระหว่างครอบครัวจริง ๆๆๆ
สัญญาว่าถ้ามีเล่มจะซื้อเก็บไว้แน่นอนนนน
รักเอส กะ คาปูมากกกกก
#ทีมน้องคาปูรอเก่ง
:hao5: :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: zilmp ที่ 31-01-2016 19:43:57
ดีใจด้วย
:katai2-1:
คนเขียนอยู่มข.?
คนอ่านก็อยู่นะ 555 :mc4: :mc4:
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 31-01-2016 19:48:12
ต่อแต่นี้ถ้าไม่เป็นฉากหึงกันน่าดู ก็คงเป็นมุ้งมิ้งจนมดอาย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 31-01-2016 19:56:30
เหลืออาฟี่อีกด่านซินะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 31-01-2016 19:57:29
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 31-01-2016 20:58:42
ดีใจกับเอสด้วยผ่านอีกด่าน เหลืออาฟี่ อาฟี่จะให้ผ่านแบบไหนน๊า
แคปจีบไม่ทันใจเอสเลย เอสเลยต้องจีบเอง รุกได้ใจมาก
อยากให้เอสมาใช้ชีวิตแบบหนุ่มชาวไร่ดูบ้างจัง น่าสนุกคงน่ารักดี
รักเอสแคป :L1:
นานแค่ไหนก็รอน๊าเอสแคป
ปล.หยอดปุกรอหนังสือนะจ๊ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: powvera ที่ 31-01-2016 21:10:23
:hao5: :hao5: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 31-01-2016 21:18:33
เย้ เย้ เย้
เหลืออาฟี่อ่ะ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 31-01-2016 21:49:11
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 31-01-2016 22:47:58
กอดคุณมินที ตอนนี้พีคมาก ดีมาก ประทับใจมาก เป็นหนึ่งในตอนที่ประทับใจที่สุดของเรา
อ่านตอนนี้เสร็จ สิ่งต่างๆที่เราเคยกลัว วิตกก่อนหน้านี้คือหายหมดค่ะ รู้สึกโล่งใจแรงมาก
คือต่อให้จะมีปัญหาเข้ามาอีก แต่เราก็รู้สึกได้ว่าเอสแคปเค้ามีหลักมีฐานสักอย่างที่มั่นคงอะ
พร้อมไฟต์กับปัญหาที่เข้ามาได้ทุกอย่างแน่นอน รู้สึกอุ่นใจ อ้อดีใจมากเลยที่เอสให้อภัยและเข้าใจเฮียเต้
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีมากเลยค่ะคุณมิน
เอสแคปสู้ต่อไป คุณมินก็สู้สู้ๆเช่นกันค๊า
ป.ล. ร่วมเล่มเมื่อไหร่ดีคะคุณมิน นักอ่านรออยู่
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 31-01-2016 22:59:05
ไปอาบน้ำก่อน จะรีบมาอ่านค้าาาา :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 31-01-2016 23:14:29
โคตรซึ้ง!!!
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 31-01-2016 23:17:04
สำหรับด่านพี่เต้...เคลียร์
แต่แอบคิดค่ะ ว่าเฮียเต้นี่เลี้ยงคาปูอย่างกับเลี้ยงน้องสาวมากกว่าน้องชายอีกนะ น่ารักอ้ะ
ต่อไป...ด่านอาฟี่
ความจริงอาฟี่น่าจะเคลียร์ตั้งแต่ที่พูดแกกระตุ้นให้แคปไปจีบเอสแล้วนะ
แต่ทิ้งท้ายว่าอาฟี่มองไปที่สามคนนั้นด้วยแววตาที่อ่านไม่ออกเลยไม่แน่ใจว่าเคลียร์แล้วหรือยัง
ไม่แน่ อาฟี่อาจจะนึกถึงตัวเองอยู่ก็ได้
และด่านสุดท้าย...เฮียโก้
ดูเหมือนเฮียแกจะยอบรับนะ แต่จากที่สังเกตยังมีแอบกัดแอบข่วนให้เลือดซิบๆ อยู่ ก็เลยไม่รู้ว่ายังไง
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถ้าเฮียโก้เคลียร์ อาฟี่ก็ต้องเคลียร์แน่นอนอยู่แล้วค่ะ แต่สงสัยคงต้องไปปรึกษากันที่มัลดีฟส์ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 31-01-2016 23:26:20
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 31-01-2016 23:36:39
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 31-01-2016 23:38:13
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 31-01-2016 23:44:15
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 01-02-2016 00:55:28
แต่อาฟี่นี่น่ากลัวแบบบอกไม่ถูก ลุ้นต่อๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 01-02-2016 05:27:20
เสียใจมานานพอแล้ว มีความสุขกันซะที
ขอให้คนแต่งปราศจากมาม่าหลายๆตอนนะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 01-02-2016 08:57:43
ไว้ก่อนนนนน เด่วกลับมาอ่านน
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 01-02-2016 10:46:29
เหลือด่านอาฟี่ เอสจะมีชีวิตรอดไหม555555
ชอบเรื่องนี้มากๆ เป็นนิยายที่ดีงามสุดๆ รักมากๆเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 01-02-2016 11:13:51
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 01-02-2016 12:15:39
เหลือแต่อาฟี่แล้วก็ครอบครัวของเอสสินะ ว่าจะยังไงรออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 01-02-2016 14:40:19
แต่พอมาท้ายตอนเท่านั้นแหละ ㅠㅠㅠㅠ
เฮียเต้คือคนที่เรากลัวที่สุด กลัวใจนางมาก ฉากที่บรรยายเรื่องเล่าตอนเด็กมันเป็นความน่ารักความประทับใจ น้ำตาซึม
พอเฮียขึ้นมาเจอเอสแล้วกอด ฉากหลังจากนั้นทำเราร้องไห้โฮเลย ㅠㅠㅠㅠㅠㅠㅠㅠㅠ
ยิ่งตอนหยิบเกียร์ออกมา ฮือออออ ㅠㅠㅠㅠㅠ
ขอบคุณเฮียเต้จริงๆค่ะ รักเฮียเต้ที่สุด ㅠㅠㅠㅠ ขอบคุณที่รักและปกป้องแคปมาตลอดนะคะ ㅠㅠㅠㅠㅠ
ตอนนี้เราเข้าใจความรู้สึกเฮียเต้กับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดแล้ว ไม่โกรธเลย รักเฮียเต้
ไม่อ่านเรื่องไหนแล้วอินขนาดนี้มานานแล้วค่ะ รวมเล่มเมื่อไหร่ ซื้อแน่นอน รักมากๆเลย
อยากดูฉากสวีท?ที่มัลดีฟ ของ2แฝดจัง -////-
ปล.แอบกลัวใจอาฟี่นิดนึง ฮืออออ
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 01-02-2016 15:15:04
เพราะอ่านรอบแรกไปแล้ว ยังต้องย้อนกลับมาอ่านอีก 2-3 รอบเป็นอย่างน้อย
เหมือนได้อยู่ในเหตุการณ์กับทุกตัวละครเลย สนุกมาก ๆ ๆ ....
ส่วนตัวแล้วคิดว่า อาฟี่คงไม่มีปัญหาเรื่องการคบกันของแคปเอสแน่
เพราะอาฟี่เป็นคนเปิดประเด็นเรื่องนี้ ให้แคปเลือกทำตามหัวใจอยู่แล้ว
ส่วนบ้านเอสก็คงไม่น่ายากเท่าไหร่ พี่สาวรู้ น้องสาวรู้ แม่รู้ พ่อก็คงรู้แล้วเหมือนกัน
ตอนต่อ ๆ ไป คงเป็นตอนที่คนอ่านจะได้ฟิน จิกหมอนกับเขาบ้างแล้วเนาะ
เริ่มหัวข้อโดย: anny_jr ที่ 01-02-2016 15:48:59
เริ่มหัวข้อโดย: Onsm ที่ 01-02-2016 18:22:08
เริ่มหัวข้อโดย: เทวดาปอนๆ ที่ 01-02-2016 19:10:56
อ่านตอนคราวที่แล้ว โครตฟินตอนจบเค้าดีกันแล้ว >.< เราก็เฝ้ารอตอนใหม่ด้วยความหว้งว่าจะสวีทต่อ~
แต่พอตอนใหม่มาจริงๆ ตอนแรกไม่กล้าอ่าน กลัวดราม่ากลับมา เลยต้องแอบลากไปดูตอนท้ายก่อน เห็นเค้าดีกัน เลยรีบอ่านเลยจ้า 5555 มีความสุข ชอบเอสแคปที่เป็นแบบนี้ กัดกันแกล้งกัน น๊าร๊ากกกกก อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป~~ เอสเวลาอยู่กับแคปคือแบบมีความสุขมากกกกก คนละคนเลยกับเวลาอยู่กับคนอื่น แคปเวลาอยู่กับเอสก็เช่นกัน #เอสต้องคู่กับแคป!!
ลุ้นต่อเรื่องครอบครัวเอส กลัวดราม่าไม่พ่อก็แม่เอสม๊ากกก เพราะคุณมินไม่พูดถึงเลย รู้สึกถึงภัยเงียบกำลังคุกคาม
ส่วนอาฟี่ที่แสนโหด เราว่าต้องไม่มีอะไร(ปลอบใจตัวเอง555+) อาจแกล้งนิดหน่อย เพราะอาฟี่เป็นคนเปิดโอกาสคนแรกเลย แสดงว่าต้องยอบรับได้แต่แรกแล้ว
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ ค่ะ ไม่เคยคอมเม้นเรื่องไหนเลย เรื่องนี้เรื่องแรกเลย คุณมินเขียนดีมากค่ะ อินโครต อินสุดๆ ลุ้นเอสแคปมากค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 01-02-2016 20:03:28
เหลือแต่อาฟี่ แต่เค้าคิดว่าอาฟี่คงยอมรับเรื่องนี้ได้นานแล้ว
แต่ขึ้นอยู่ที่ว่าจะยอมยกแคปให้ง่ายๆรึเปล่าาาเท่านั้น
แต่ระดับอาฟี่่อาจะมีลูกเล่นมาแกล้งเอสแน่เลย ลองใจไรงี้ 555
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 01-02-2016 21:17:56
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-02-2016 23:10:48
เริ่มหัวข้อโดย: sherline8 ที่ 01-02-2016 23:26:36
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 02-02-2016 22:06:00
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 03-02-2016 04:36:25
เริ่มหัวข้อโดย: lolata ที่ 03-02-2016 06:42:12
เหลือด่านสุดท้ายแล้ว เฮียฟี่จะว่ายังไงนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 03-02-2016 20:14:53
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 04-02-2016 17:20:45
ชอบ ภาษา ของ ไรท์
ชอบ ตัวละครในฟิค ทุกคนมีความเป็นมา
ชอบ ความรู้สึกที่เกิดกับเรื่องนี้
ชอบ ความรักที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะรูปแบบ
ชอบ การเล่าเรื่อง
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ รักกกกกกกกก
ที่สุดอ่ะ จริง ฮ่าๆๆๆๆ
รออยู่นะ รอเราเก่ง รอได้
ขอให้ที่บ้านแคปเปิดทางให้เอสโดยไว ขอให้พี่บ้านเอสรักแคป ขอให้เอสแคปรักกันไปตลอดๆ นี่อินมากนะ พูดเลย
จะรวมเล่มเราจะซื้อ เราจะมาเปิดดูทุกเช้า
ขอบคุณนะคะ ช๊อบชอบ รักเลย ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน เราก็จะตามอ่านนะ
:mew1: :pig4: :กอด1: :L2: :3123: :L1: :sad4: :-[ :impress2: o18 :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 04-02-2016 23:04:17
เอสแคปน่ารักอ่ะ #อ้วนเอ๊ยย #ชอบประโยคนี้ ชอบอ่ะ #น่าเอ็นดู้ววว
ในที่สุดเฮียเต้ก็ยอมรับซะที รอเวลานี้มานานมากกกกกก
เฮียคงจะเห็นแล้วละว่า สองคนมั่นคงจิงใจต่อกันขนาดไหน
ขนาดผ่านมาห้าปีแล้วนะเออ คงเห็นถึงความจิงใจของเอส
ความรู้สึกผิดที่ทำทั้งสองเสียใจ และด้วยความที่รักแคปมาก
คงไม่อยากเห้นแคปเสียใจอีกเป้นครั้งที่สอง ฮือออ ต้องยอมรับว่า
เฮีย แม่งคือที่สุดอ่ะ! สตองมากกกกก
ปล.อาฟี่กับเฮียโก้เค้าจะหนีไปสวีททททกันแล่วววว
ปลล. แอบสงสัย ท่าไรอ่ะ ยกไม่ไหวคืออัลไลลล เค้าคุยไรก๊านนนน #กลับไปมุดใต็โต๊ะทำงานแป๊ป ง่อววววว :haun5:
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 04-02-2016 23:20:07
เริ่มหัวข้อโดย: j4c9y ที่ 06-02-2016 01:42:02
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 06-02-2016 13:41:35
มาน้ำตาซึมยินดีตอนเฮียเต้มาอ่ะ
สุดยอดดดดดด
ด่านสุดท้ายอาฟี่ว่าไง
เอาอีกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 09-02-2016 20:32:23
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 09-02-2016 22:36:43
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 09-02-2016 22:58:42
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 10-02-2016 19:02:53
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 10-02-2016 21:05:01
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 11-02-2016 19:57:13
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 11-02-2016 20:30:47
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 12-02-2016 19:11:51
เอสแคปทำให้รู้ว่า เราก็รอเก่งน่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 12-02-2016 20:47:03
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 12-02-2016 21:42:03
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 12-02-2016 23:39:57
เริ่มหัวข้อโดย: rak_jae ที่ 13-02-2016 14:11:50
ช่วยบอกด้วยว่า รักและคิดถึงเอสแคป อยู่ทุกวัน
:L1: :L1: :L1:
รักจ้ะ รักสุดหัวใจ มิน+เอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-02-2016 14:29:32
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 13-02-2016 16:46:00
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 13-02-2016 20:08:28
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-02-2016 20:48:57
ปล.อยากเห็นคุณชายเอสเธอร์ปลูกสตอเบอรี่ แคปคงไม่กล้าขายอ่ะ บอกเลย5555 #คิดเรื่อยเปื่อยรอนิยายอัพ
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 13-02-2016 20:57:08
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 13-02-2016 22:38:03
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 13-02-2016 22:40:19
เริ่มหัวข้อโดย: mintt ที่ 13-02-2016 23:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: Faiia ที่ 14-02-2016 00:35:37
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 14-02-2016 00:37:11
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 14-02-2016 19:59:55
รออยู่น่ะ พี่เอสพี่แคป please :sad4: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 14-02-2016 20:02:40
วาเลนไทน์แย้วววว
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 14-02-2016 20:44:13
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 14-02-2016 20:50:15
ยังไม่มาหรอ????
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-02-2016 21:03:16
วันนี้วันอาทิตย์ที่ 14 แล้วนะ :monkeysad: คิดถึงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 14-02-2016 21:29:57
รอออออออออ
:katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 14-02-2016 21:32:59
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 14-02-2016 22:22:56
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 14-02-2016 22:23:46
เริ่มหัวข้อโดย: cin ที่ 15-02-2016 11:47:30
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 15-02-2016 17:33:34
เอสแคป คิดถึงๆ
:3123:
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 15-02-2016 20:51:46
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 15-02-2016 20:56:21
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 15-02-2016 21:04:52
เริ่มหัวข้อโดย: Pingiess ที่ 15-02-2016 23:50:50
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 15-02-2016 23:53:50
:katai5: :katai5: :katai5:
แอบมาส่องทุกวันเลยฮะ
คิดถึงแล้วงับบบบบ
คิดถึงเอสแคป
คิดถึงคนเขียน
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-02-2016 23:55:52
เริ่มหัวข้อโดย: เทวดาปอนๆ ที่ 16-02-2016 00:25:57
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 16-02-2016 02:55:20
หรือคนอ่านจะอุปทานไปเองกันหว่า
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 16-02-2016 07:42:39
รอ....
มายัง
:o11: :o11: :o11:
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 16-02-2016 09:42:20
เริ่มหัวข้อโดย: inkembuw ที่ 16-02-2016 12:00:28
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 16-02-2016 12:19:03
คิดถึงมากกกกก
:katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 16-02-2016 12:25:36
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 16-02-2016 12:35:12
คิดถึงเอสแคป :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 16-02-2016 13:11:16
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 16-02-2016 20:58:09
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 16-02-2016 22:08:03
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดน้อยแฟนแมวโหด ที่ 16-02-2016 22:26:49
เริ่มหัวข้อโดย: banana49 ที่ 16-02-2016 22:33:01
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 16-02-2016 23:01:05
คิดถึงสุดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 16-02-2016 23:19:46
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 16-02-2016 23:21:16
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 16-02-2016 23:24:35
เริ่มหัวข้อโดย: mintt ที่ 17-02-2016 00:17:27
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 17-02-2016 18:21:43
มาได้แล้วนะคะ คิดถึงใจจะขาดแล้ว
ปล.รอเก่งมาก
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 17-02-2016 20:40:24
ปล.สู้ๆอย่าไปยอมค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 17-02-2016 20:42:26
ถ้าติดสอบก็สู้ๆนะคะ คิดถึงเอสแคปมากมาย :mew2: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 17-02-2016 21:25:41
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 17-02-2016 22:07:38
คืนนี้จะมาไหมน๊าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 17-02-2016 22:23:57
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 17-02-2016 22:30:29
เริ่มหัวข้อโดย: koko_chaisri ที่ 18-02-2016 02:10:02
:z3:
:z3:
:z3:
F5 แช่ไว้ตั่งแต่วันที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: RAKDEK_KA ที่ 18-02-2016 09:15:11
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 18-02-2016 09:55:03
เริ่มหัวข้อโดย: nattayanan_amp ที่ 18-02-2016 12:13:14
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 18-02-2016 15:57:06
คิดถึงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 18-02-2016 17:24:05
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 18-02-2016 20:15:08
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 18-02-2016 20:19:04
:z3:
:z3:
:z3:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-02-2016 20:28:02
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 18-02-2016 21:24:17
เริ่มหัวข้อโดย: S.nonsuj ที่ 18-02-2016 22:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: jibjibjingjing ที่ 18-02-2016 22:18:59
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 18-02-2016 22:56:40
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 18-02-2016 23:07:00
เข้ามารอทุกชั่วโมงเลยค่ะคุณมิน
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 18-02-2016 23:09:02
ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร
ก็ฉันคิดถึงเธอ มันคิดถึง
แล้วเธอจะรู้บ้างมั้ย...
ก็ฉันคิดถึงเธอ มันคิดถึงงง :undecided:
#ใต้เพลงsilly fools #ใต้คำว่าคิดถึง
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 19-02-2016 12:37:37
เอสแคป ปปปปปปปปปปปปป
ฉันมารอเธอที่นี่ทุกวันเลย
:t3: :mew1: :mew5: :mew6: :hao4: :call: :กอด1: :เฮ้อ: :hao5:
มาเถอะนะ
:ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 19-02-2016 16:07:02
เริ่มหัวข้อโดย: smile_aex ที่ 19-02-2016 17:14:31
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 19-02-2016 17:56:48
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 19-02-2016 18:09:16
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 19-02-2016 18:53:12
เข้ามารออีกแล้ว :) คิดถึงมากเลย :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 19-02-2016 19:15:45
คิดถึงๆเอสแคป
:call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 19-02-2016 19:18:11
รอเอสแคปทุกวันนน รีบมาน๊าาเค้าคิดถึงแรงงงง :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 19-02-2016 20:30:21
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 19-02-2016 20:43:45
คิดถึงใจจะขาดดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 19-02-2016 20:55:51
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 19-02-2016 20:59:39
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 19-02-2016 21:34:12
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 19-02-2016 22:04:33
เริ่มหัวข้อโดย: เทวดาปอนๆ ที่ 19-02-2016 23:46:24
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 19-02-2016 23:59:52
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 20-02-2016 10:18:17
ตั้งหน้าตั้งตารอ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 20-02-2016 10:51:05
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 20-02-2016 12:31:08
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 20-02-2016 12:39:28
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดน้อยแฟนแมวโหด ที่ 20-02-2016 12:44:20
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 20-02-2016 12:51:48
คิดถึง เอส คาปู พี่ลาเต้ เฮียโก้ อาฟี่ ปอ อาร์ คิดถึงทุกคนเลยยยย
มาซะทีเถอะะะ :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 20-02-2016 14:03:56
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 20-02-2016 14:22:49
7 หน้าแบ้ววววว T^T
เริ่มหัวข้อโดย: Tal_lee ที่ 20-02-2016 14:25:24
:monkeysad: :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-02-2016 14:49:29
https://www.youtube.com/v/A1ncrVtr9Es
[บทที่34]
“ทำไมสตรอว์เบอรี่ถึงปลูกขึ้นที่ระยองด้วยวะ?”
แคปกลอกตาอย่างเหนื่อยหน่ายหัวใจ อืม มันช่างเป็นคำถามที่มาไม่ถูกเวล่ำเวลาถึงที่สุด ณ ตอนนี้ ปาเจโร่สปอร์ตโฟวิลสีดำคันเงาของอาฟี่บรรจุไว้ด้วยเจ้าของรถซึ่งทำหน้าที่เป็นคนขับ เฮียโก้นั่งข้าง ๆ ขณะที่ด้านหลังสามหนุ่มไล่จากลาเต้เบาะหลังคนขับ มาที่คนกลางอย่างแคปและสุดท้ายคนที่นั่งริมสุดคือเอสเธอร์ มีตัวแถมอย่างเจ้าอาร์คนตัวเล็กโดนไล่ให้ปีนเข้าไปนั่งเบาะท้ายรถโน่น มันน่ะสบายสุดนะเพราะตัวเล็กนิดเดียวแต่จับจองสองเบาะยืดขานั่งสบายใจ
แน่นอนว่าคุณฟังไม่ผิดหรอกรถของอาฟี่กับรถของเอสนั้น กระทั่งรถก็ยังใช้ยี่ห้อเดียวกัน สี รุ่น เบาะ เพราะงั้นไม่ต้องสงสัยว่านิสัย แนวคิดหรืออะไรๆหลายๆอย่างระหว่างสองคนนั้นเหมือนกันโดยที่แคปรู้สึกมาตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนโน่นแหละ
คนถูกถามขยับตัวยุกยิก อันที่จริงแคปยุกยิกและวิตกกังวลมาตั้งแต่ขึ้นมานั่งหน้าเจื่อนอยู่บนรถนี่แล้ว ย้อนกลับไปเมื่อราวหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าที่ทั้งหมดทั้งมวลจะมารวมตัวกันอยู่บนรถยนต์คันใหญ่ มันเกิดเรื่องบางอย่างอยู่บนห้องของเฮียเต้และอาฟี่ผู้ที่มายืนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยตั้งแต่ตอนไหนไม่มีใครทราบ มีคำสั่งประกาศิตให้งดอาหารเย็นมื้อนั้นของที่ไร่ สถานการณ์ตึงเครียดสุดๆ ทุกคนเครียดจัดกันมาก อาฟี่หายเข้าไปในห้อง ขณะที่เฮียโก้เดินเข้าไปคุยด้วยถึงสองรอบก่อนออกมาบอกว่าให้เด็กๆไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจะพาออกไปทานข้าว ขนาดเจ้าอาร์ยังถูกตามตัวให้มารวมที่บ้านใหญ่ ราว ๆ เกือบครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นอาฟี่เดินหน้าถมึงทึงออกมาจากห้องนอนในชุดที่ถือว่าพร้อมมากๆสำหรับการเที่ยวกลางคืน
และนั่นคือก่อนหน้าที่ทุกคนจะขึ้นมานั่งรวมกันบนรถยนต์คันใหญ่นี้ แคปหันไปมองหน้าคนที่ถามคำถามแปลกๆออกมาโดยที่มันไม่รู้จักดูสถานการณ์ห่าอะไรบ้างเลย
“มันใช่เวลามาถามไหมล่ะวะห๊ะ” แคปดุใส่เสียงเบา เอสยังคงทำหน้าตาเฉยๆได้อยู่
“กูก็แค่อยากรู้ ปกติสตรอว์เบอรี่เป็นผลไม้เมืองหนาว เขาปลูกกันที่เชียงใหม่เชียงรายไม่ใช่หรือ ทำไมที่ระยองถึงสามารถปลูกติดได้ล่ะ”
คนถูกถามหลุบตาลง พยายามเหลือเกินที่จะปรับระดับควบคุมลมหายใจ คือจริงๆถ้าเป็นเวลาปกติเขาก็ยินดีจะตอบให้มันฟังได้อยู่หรอก คำถามพื้น ๆ คำตอบง่าย ๆ ที่อธิบายนิดๆหน่อยๆก็พอจะขยายบทสนทนาออกไปได้แล้ว
หากแต่ มันทำไมต้องมาถามเอาตอนนี้!
ตอนที่รถทั้งรถเงียบกริบไม่มีกระทั่งเสียงเพลง
ทุกคนในรถต่างก็นั่งหน้าเครียด ตึงเปรี๊ยะ
แล้วไอ้คนต้นเหตุดันถามขึ้นมาแบบไม่รู้เล๊ยว่าครอบครัวเขาทั้งหมดกำลังเครียดๆกันอยู่
เชื่อไหม...ในรถมันเงียบมากๆๆมากจริงๆนะ แม้กระทั่งเสียงถอนหายใจเบาๆยังสามารถได้ยินไปถึงเบาะหน้าโน่นแหละ
เพราะอย่างนั้นแคปจึงคิดว่า ในสถานการณ์คุกรุ่นแบบนี้ทุกคนเองก็ควรจะเงียบเข้าไว้น่าจะดีที่สุด เพราะว่าคนที่คาดเดาใจไม่ได้ที่สุดในบ้านก็คือคุณอาคนนี้ของเขา
ภายใต้บุคลิกเท่ๆที่ถูกฉาบเอาไว้บนใบหน้าหล่อเหลานั่น
เขาไม่เคยรู้เลยจริงๆว่าอาฟี่กำลังคิดอะไรอยู่
และแน่นอนว่าเรื่องหนักๆของวันนี้มันจะไม่ถูกคุณอาของเขาปล่อยผ่านเลยไปแน่ ๆ
ภายใต้ความสงบเงียบ...
แคปกลัวเหลือเกินว่าจะมีพายุบางอย่างโถมเข้ามาแบบไม่ปล่อยให้เขาได้ตั้งตัว
ได้แต่นั่งภาวนาอยู่อย่างนั้น
เสียก็แต่ไอ้ตัวข้าง ๆ ดันทำหน้าทำตาแสนธรรมดา เหมือนกับว่ามันไม่ได้รู้เลยว่าหลังจากนี้ต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้นและรออยู่
“นั่งไปเงียบๆ” แคปขยับปากแบบไร้เสียงแล้วใช้สายตาดุใส่อีกครั้ง เอสยักไหล่ทำไม่รู้ไม่ชี้ อีกฝั่งมีเสียงหัวเราะหึหึในลำคอจากพี่ชายอย่างเต้ดังขึ้นมาเบาๆ แคปจึงถองศอกใส่แล้วหันไปตวัดสายตามอง เต้เองก็ยักไหล่เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน ซ้ำยังขยับปากบอกว่าเขาไม่ได้พูดอะไรเลย แคปนี่หน้าเขียวอื๋อความดันขึ้นสุดๆ โก้จึงหันมามองดูเด็กๆ ก่อนแคปจะแอบชำเลืองมองอาฟี่
แค่เห็นเสี้ยวหนึ่งของใบหน้ายังขนลุกอ่ะ
คือหน้าตาเฮียนิ่งมาก โคตรน่ากลัวเลย
“มึงกับไอ้เอสเสร็จแน่” เต้ขยับเข้ามากระซิบใส่น้องชาย แคปสะดุ้งโหยงคนยิ่งตกใจอยู่ เต้เห็นแบบนั้นยิ่งขำ หากแต่เขาเหลือบมองเจ้าน้องรหัสที่มันยังคงนั่งชิล ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง
“เฮียเต้ต้องช่วยผมสิ” แคปว่าเสียงเบามาก เต้เบะปากใส่ทันที “เรื่องอะไรกูจะช่วย”
“แล้วเราจะไปไหนกันวะเฮีย” แคปสังเกตว่ารถออกมาจากตัวเมืองระยองตรงเข้าพัทยา เต้เองก็มองสองฝั่งทาง
“เออว่ะ ไม่รู้เหมือนกัน”
“อาฟี่จะพาผมกับไอ้เอสไปฆ่าป่ะเนี่ย หมกป่าข้างทางเหรอ หรือว่าโยนศพทิ้งทะเล หรือว่ายังไงต้องหั่นก่อนไหมล่ะ”
“บ้าแล้วมึง ไปกันใหญ่แล้ว” พี่ชายว่าพลางถลึงตาใส่ แคปชกหมัดเข้าที่ต้นแขนใหญ่สองสามทีก่อนซุกหน้าลงไป
“ก็คนกลุ้มใจแบบฉิบหายเลยเหอะ”
“น่า..” เต้ลูบหัวน้องเบา ๆ “เอาเป็นว่าถ้าพวกมึงสองคนถูกเก็บจริง ๆ กูจะทำบุญไปให้ก็แล้วกัน”
“ไอ้พี่บ้า” แคปแยกเขี้ยวใส่
“นี่กูไม่อยากได้ยินคาปูสุดน่ารักของกูมาด่าหรอกนะ”
“เรียกผมว่าแคปสิ”
หึหึ เต้ยกยิ้มออกมาในตอนที่โทรศัพท์มือถือของอาร์ดังขึ้น คนที่นั่งสบายอยู่เบาะหลังสุดเอาขึ้นมากดรับสาย สักพักเรียกเฮียโก้ถามขึ้นมาอย่างไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน
“เฮียโก้ครับ ไอ้ปอมันโทรมา ตอนนี้บอกรออยู่ที่หน้าไร่”
โก้หันมาบอกให้เอามือถือส่งมานี่เดี๋ยวจะคุยเอง แคปจึงหลบฉากให้อาร์ส่งของไปให้คุณพ่อของเขา เฮียโก้คุยได้เบามากที่สุด ก่อนหันไปถามบางอย่างกับอาฟี่ สุดท้ายพอกดวางสายลงเขาจึงส่งมือถือกลับคืนมาให้อาร์
“เดี๋ยวเจ้าปอจะตามมาสมทบกับพวกเราด้วย” โก้หันไปบอกบรรดาหนุ่มๆด้านหลัง แคปจับแขนคุณพ่อเขาไว้
“แล้วเฮียโก้บอกให้มันตามมาหรือเปล่าครับ”
“ตามมาสิ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
โก้พยักหน้าเบาๆ รถแล่นเข้าในตัวเมืองและติดยาวมากกว่าจะได้เลี้ยว นี่ขนาดเลี้ยวซ้ายนะ สักพักยูเทิร์นกลับขึ้นมาก่อนถึงวงเวียนปลาโลมาเล็กน้อย แล้วค่อยเลี้ยวเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของร้านอาหารกึ่งผับชื่อดังที่ใหญ่ที่สุดในตัวเมืองพัทยาเหนือ
โซนกลางแจ้งคือโต๊ะที่ถูกจับจองเอาไว้ อาฟี่คล้ายกับคนที่ชำนาญในพื้นที่เป็นอย่างมาก มีพนักงานที่แต่งตัวดีมากประหนึ่งท่านผู้จัดการวิ่งเข้ามาต้อนรับพร้อมกับพี่สาวหน้าตาดีดูภูมิฐานสวยยิ่งกว่านางพญาอีกหนึ่งคน ไม่รู้อาฟี่คุยอะไรกับทางนั้นบ้างแต่คนฟังพยักหน้ารับอย่างสุภาพแล้วพาเดินไปที่โต๊ะ
นั่งท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะแต่ไม่ถึงกับแน่นขนัดอาจจะเป็นเพราะยังไม่ดึกมากวงดนตรีสดโฟล์กซองกำลังแสดงเพลงจังหวะเบา อาฟี่ชะลอการเดินนิดหน่อยเพื่อรอเฮียโก้ ขณะที่แคปเดินอยู่ข้างเอสและเฮียเต้เดินคู่กันกับเจ้าอาร์
“เฮียเต้เคยมาที่นี่ป่ะ” แคปถอยลงมาถามพี่ชาย เต้ส่ายหน้าบอกไม่ คนถามจึงก้าวขึ้นไปเดินข้างเอสเหมือนเดิม
“แล้วมึงล่ะ เคยมาที่นี่ป่ะวะ” ถามไปพลางก็มองบรรยากาศรอบๆไปพลาง จะบอกว่าที่นี่สวยมากจริง ๆ ดูเป็นสถานที่แฮงค์เอาท์ที่ดีมากเท่าที่แคปเคยเห็นๆมาเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าอาฟี่เคยมาที่นี่บ่อยแค่ไหน แต่ที่แน่ ๆคงต้องบ่อยมากเพราะว่าพนักงานดูท่าจะรู้จักคุณอาเขาเยอะเลย ส่งสายตามองมาตลอด
“เคยครั้งเดียว” เอสตอบ
“มากับใครวะ”
“ผู้หญิง”
คำตอบง่ายๆแต่ทำเอาคนถามที่คิ้วขมวดเป็นปมอยู่แล้วมุ่นยิ่งขึ้นไปอีก
“กูเกลียดมึงว่ะ!”แคปแขวะใส่เบาๆเอสก็แค่ขำ
ในตอนนั้นพวกเขาทั้งหมดถึงโต๊ะประจำที่กันเรียบร้อย อาฟี่ เฮียโก้และเฮียเต้ นั่งเรียงกัน ฝั่งตรงข้ามเอสกับแคปและอาร์
“เดี๋ยวทานข้าวกันเสร็จเข้าไปสนุกกันด้านในนะครับ ผมจะจองโต๊ะที่ดีที่สุดเอาไว้ให้” คนพูดน่าจะเป็นผู้จัดการร้านที่เดินเข้ามาต้อนรับ พี่สาวคนสวยกวักมือเรียกอีกสองสาวสวยเข้ามารับออเดอร์เครื่องดื่ม และที่เดินมาด้วยกันคือน้องพนักงานที่จะมารับออเดอร์อาหาร
หลังจากเฮียโก้ออเดอร์ทุกอย่างไปจนสร็จ สาวสวยสองคนที่สวมใส่ชุดรัดรูปสั้นกุดสุดแสนแสนเซ็กซี่เดินเข้ามายืนประจำที่หัวโต๊ะกับท้ายโต๊ะ เธอยิ้มหวานหว่านให้พวกเราทุกๆคน โดยเฉพาะอาฟี่โดนเข้าไปแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วยจนต้องมองหาบุหรี่ขึ้นมาจุด
เสน่ห์แบบผู้ใหญ่น่ากลัวเป็นบ้า แคปแอบเห็นคนข้างตัวอย่างเอสและคนที่นั่งตรงข้ามอย่างเฮียเต้เองก็จุดบุหรี่ขึ้นมาเช่นกัน
“เดี๋ยวเจ้าปอมาให้นั่งหัวโต๊ะเลยนะ มาช้าเป็นเจ้ามือไปก็แล้วกัน” เฮียโก้พูดขึ้นมายิ้มๆ รับแก้วเหล้ามาแล้วยกขึ้นจิบพอเป็นพิธี อาฟี่ยังนั่งทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม ดื่มไปเรื่อยๆโดยไม่พูดไม่จาอะไรเลย แคปแอบเหล่สาวชงเหล้าที่ตั้งอกตั้งใจวางแก้วลงให้เอสแบบเชื้อเชิญ เปิดเผย
“อ่อนไปไหมคะ เดี๋ยวแก้ตัวให้ใหม่”
“เข้มมากเลยครับเดี๋ยวผมจัดการเองดีกว่า”
อย่า...อย่าเข้าใจผิดว่าเป็นเสียงเจ้าแคป เพราะนี่คือเสียงของอาร์ที่โพล่งขึ้นมาพร้อมกับมือไวๆของมันคว้าหมับเข้าที่แก้วแล้วยกขึ้นมาดื่มแทน
“เดี๋ยวพวกผมจัดการเองครับคนสวย ขอบคุณมากน๊า ถ้ามีอะไรเดี๋ยวจะเรียกครับ”
นี่คือคำพูดจากเจ้าเตี้ยผู้จัดการของไร่ซึ่งแคปนั่งอมยิ้มพออกพอใจ ยักคิ้วกวนๆใส่อาร์เป็นการบอกว่าขอบใจมันกลายๆ สองสาวเดินออกไปจากโต๊ะเรียบร้อย
เพื่อนประเสริฐ
เพื่อนดี
อภิชาตเพื่อน
ไม่รู้มันไปรับคำสั่งไอ้ปอมาหรือได้สินบนจากไอ้ตัวโตคนข้างๆเขานี่กันแน่
หลังจากอาหารทยอยออกมาวาง หนุ่มๆเริ่มลงมือทานกันไปแล้วโก้สั่งอีกชุดมาไว้ให้ปอ ไม่นานหลังจากนั้นเลขาหน้าโหดของท่านประธานใหญ่ที่นั่งดื่มอยู่ข้างแคปก็มาถึง ปอยกมือไหว้อาฟี่ เฮียโก้และเฮียเต้ก่อนพนักงานจะเอาเก้าอี้เสริมมาให้เขานั่งอยู่ที่ท้ายโต๊ะระหว่างอาร์กับเอสเจ้านายของเขา
“ประชุมเป็นไงมั่ง” เอสถามออกมาในตอนที่เขายกแก้วขึ้นดื่ม ปอกำลังลงมือทานข้าว
“เรียบร้อยครับนายไม่ต้องเป็นห่วง”
เอสพยักหน้าเบา ๆ หลังจากนั้นเขามองดูแคปที่กำลังก้มหน้าก้มตากิน เฮียเต้มองไปที่เวทีเหมือนกับเฮียโก้ จังหวะที่เอสมองไปที่หัวโต๊ะเจอกับสายตาคมกริบของอาฟี่ที่กำลังใช้มือข้างที่คีบมวนบุหรี่ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม สองคนจ้องกันอยู่ไม่มีใครยอมถอย
ฟี่ยังคงใช้สายตามองเอสด้วยแววตาที่อีกฝ่ายไม่มีทางอ่านได้ออกแน่นอน
ถ้าหากเป็นคนอื่นคงจะกลัวจนหัวหดไปแล้ว
แต่โทษที นั่นไม่ใช่กับเอสแน่นอน
โทรศัพท์ของฟี่สั่นขึ้น เขาวางแก้วลงก่อนลุกขึ้นเดินออกไปคุย พอแคปเห็นคุณอาเดินออกไปเขาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอสยกมือขึ้นมาลูบหัวเล็ก โก้มองเห็นทุกๆการกระทำเหล่านั้นก็อดที่จะแอบอมยิ้มออกมาไม่ได้
เรื่องน้องชายของเขา เขาไม่รู้หรอกว่าฟี่รู้เรื่องแคปกับเอสมากน้อยแค่ไหนแต่ถ้าหากถามเรื่องก่อนหน้านั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว ฟี่ไม่เคยพูดถึงเรื่องวันนั้นเลย แคปไม่เคยโดนต่อว่าทั้งต่อหน้าและลับหลัง เอสไม่เคยถูกพูดถึงหากแต่ฟี่ลงมือทำมันเลยต่างหาก และนั่นคือสิ่งที่น่ากลัว เพราะว่าน้องชายของเขาซื้อที่ดิน ซื้อไร่ สร้างบ้านแล้วพาทุกคนย้ายออกมาอยู่ที่ระยองโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าหัวจิตหัวใจรวมถึงความคิดของคอฟฟี่นั้นเป็นไปในทิศทางใดแบบไหนกันแน่
คนที่คาดเดาไม่ได้
ถึงเป็นตัวเขาที่ถามออกมา คำตอบที่ได้ก็คงจะเป็นรอยยิ้มบางๆที่ถูกจุดขึ้นมาเพื่อให้เขาสบายใจขึ้นเท่านั้น
“เด็กสองคนมันรักกัน มึงจะทำอะไรให้นึกถึงจิตใจลูกเราด้วย ห้าปีนั่นนานพอแล้วฟี่”
ก่อนออกมาเขาเข้าไปคุยกับน้องชายเพียงเท่านั้น ฟี่ไม่ได้ตอบอะไรหากแต่บอกกับเขาว่าให้ไปเตรียมตัวและบอกเด็กๆว่าพวกเราจะออกไปทานข้าวข้างนอกกัน
ในตอนนั้นฟี่กำลังโทรศัพท์
“เติมอีกไหม” โก้หันมาถามในตอนที่ฟี่เดินกลับมานั่งลง คนถูกถามพยักหน้ารับก่อนที่ผู้จัดการร้านจะเดินเข้ามาและเชิญพวกเขาทั้งหมดเข้าไปนั่งกันในโซนสนุกสนานด้านใน
“โต๊ะพร้อมอยู่แล้วครับ”
“ขอบใจมากเดี๋ยวผมตามเข้าไป”
เมื่อผู้ชายคนนั้นเขาล่าถอยออกไปโก้จึงหันมองน้องชาย
“มึงจะเข้าไป?”
“อืม พาเด็กๆเข้าไปเที่ยว”
“มึงโอเคแล้วใช่ไหมเรื่องนั้น” โก้มองไปทางเอสกับแคป สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามสำหรับน้องชาย หากแต่ฟี่ส่ายหน้าไม่ยอมตอบ เขาทำท่าจะลุกขึ้นโก้ดึงไว้แล้วถามซ้ำอีกครั้ง คราวนี้แฝดน้องหันมาตอบชัดเจนทุกถ้อยคำ
“เดี๋ยวจบคืนนี้มึงจะรู้คำตอบเอง”
หลังจากนั้นทั้งหมดก็เดินตามพ่อทหารใหญ่เข้าไปด้านใน แคปนี่ตาลุกวาวไม่ต่างกับเจ้าอาร์ และเพราะมัวแต่มองนั่นมองนี่ เอสกับปอเดินอยู่ด้วยกันด้านหลังถึงกับต้องดึงคอเสื้อให้เดินตามเฮียโก้กับอาฟี่ให้ทัน
คนเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทุกเพศ
ทุกสปีชี่
ทุกระดับ
ทุกวัย
มีให้เห็นในโซนนี้
กลิ่นน้ำหอม
กลิ่นเหล้า
กลิ่นบุหรี่
ตีกันให้มั่ว
มันคือสถานที่อโคจรที่สมบูรณ์แบบ ชัดเจน!
“เดี๋ยวเครื่องดื่มจะตามมานะครับเชิญโต๊ะนี้เลย”
อันที่จริงเสียงเพลงค่อนข้างดัง คำพูดไม่ค่อยจะได้ยินกันสักเท่าไหร่ ชั่วโมงนี้น่าจะเป็นเพลงเร็ว ที่ฟลอร์ด้านล่างคนเยอะยิ่งกว่าหนอน ไม่สิ มันต้องเรียกว่ากองทัพกระทิง กองทัพม้าศึกอะไรแบบนั้น คือเสียงฝีเท้าเป็นร้อยๆพันๆคู่ย่ำแข่งกันอยู่บนพื้นฟลอร์แล้วปล่อยตัวเต้นไปตามจังหวะเพลง สาวๆและเด็กหนุ่มรูปร่างอรชรบางคนขึ้นไปยืนอยู่บนกระเช้าที่มีอยู่ประปราย เธอโยกตัวนุ่งน้อยห่มน้อยอยู่บนนั้นแข่งกันกับกระเช้าอื่นๆ ด้านข้างเป็นบาร์เหล้ายาวเหยียด เวทีเต็มไปด้วยแสงสีจนแสบตา ดีเจสาวสวยและหนุ่มโจ๋วัยมันส์กำลังขัดๆถูๆแผ่นแล้วโยกสะโพกเคียงคู่กันไป
“นี่” แคปสะกิดเรียกคนข้าง ๆ เอสเอนตัวเข้ามา
“มึงบอกว่าเคยมาที่นี่แล้วครั้งนึงจริงดิ”
คนถูกถามพยักหน้า
“มากับใคร”
“ห๊ะ?” เอสรับแก้วเหล้ามาจากปอที่รับหน้าที่เป็นคนชงเหล้าให้กับทุกคนแทนสาวๆที่เข้าไม่ถึงหนุ่มๆโต๊ะนี้ได้สักที เอสรับมาแล้วขยับเข้ามาฟังคำถามแคปให้ชัดๆ
“กูถามว่ามึงมากับใคร”
“มากับผู้หญิง” เขาก็ยังตอบแบบเดิม แคปแคะหูรอบสองเอสก็ยังขยับปากบอกอีกรอบว่า “มา-กับ-ผู้-หญิง”
“ผู้หญิงที่ไหนไอ้สัส!” แคปสวนขึ้นตาเหลือก ในใจคิดไว้สองคนคือคุณมินตรานางแบบสาวสวยกับน้องโบว์คนน่ารักน้องสาวเจ้าแบงค์
“จำชื่อไม่ได้แล้ว”
เอสตอบนิ่งๆเหมือนกับไม่ใส่ใจอะไรมาก เขายกมือขึ้นยีหัวแคปแล้วจับถั่วลิสงยัดใส่ปากเล็กไปหนึ่งเม็ดโดนศอกกระทุ้งกลับมาอย่างแรง เอสทำหน้าเบ้แคปรู้สึกสมน้ำหน้า
หลังจากนั้นทุกคนนั่งฟังเพลงและลุกขึ้นโยกบ้างนิดๆหน่อยๆไปด้วยกัน อาฟี่นั่งดื่มเงียบๆไม่ต่างกับเอส เวลาที่อยู่ในที่เที่ยวแบบนี้เอสจะไม่ค่อยพูดเขาแค่นั่งดื่มไปเรื่อยๆปล่อยให้แคปอาร์และปอรวมถึงเฮียเต้ยืนดิ้นไปเบาๆด้วยกัน ขณะที่โก้เองก็นั่งดื่มอยู่ข้างฟี่
นามบัตรถูกส่งเข้ามาพร้อมแก้วเหล้าเป็นสิบๆแก้วจนรับไว้แทบไม่ทัน เหล้าฟรีเต็มโต๊ะแต่ไม่มีใครกล้าดื่ม หนักสุดส่งมาเป็นขวดขนาดฝ่ามือที่ใช้สำหรับนับแต้มสะสม ยี่สิบสองขวดเรียงกันจนแคปกับอาร์มองแล้วน้ำลายหก
“มึงแดกสิวะไอ้หมาปอ หยิบมาเปิดเร็วเข้าเหล้าดีแบบนั้นปล่อยไว้เฉยๆเสียดายตายห่า”
“เดี๋ยวก่อน ขวดนั้นส่งให้ใครวะตะกี้”
อาร์ทำท่านึก ก่อนไล่ชี้เป็นขวดๆๆๆๆเริ่มจากของอาฟี่หกขวด เฮียเต้สี่ขวด เอสสี่ขวดเช่นกัน เฮียโก้ไม่น้อยหน้าได้มาสามขวด เจ้าปอสองขวดเท่ากันกับแคปขณะที่ตัวเขานั้นได้มาแค่ขวดเดียวแถมยังเป็นเหล้าที่ดีกรีอ่อนกว่าของทุกคน
น่าน้อยใจเหี้ยๆ
ปอกับแคปยกมือขึ้นมายีหัวเล็กแล้วนั่งหัวเราะใส่อาร์จึงถลึงตาใส่เพื่อนสองคนไปอีกรอบ พวกเขาทั้งหมดนั่งดื่มกันไปเรื่อยๆจู่ๆโก้ที่ชี้นิ้วนับขวดเหมือนกันกับเจ้าอาร์ไม่มีผิดขมวดคิ้วหน้าบึ้งขึ้นมา
ฟี่จับสังเกตได้ไวกว่าใครเพื่อน
“เป็นอะไร” เขาถาม
“ทำไมกูได้แค่สามขวด แต่มึงได้หกขวดล่ะวะ”
ฟี่งงกับคำถามไปชั่วขณะ กำลังจะอ้าปากตอบหากแต่โก้ถอดแว่นสายตาของเขาออกแล้วยกมือขึ้นเสยผมก่อนปลดกระดุมเสื้อลงสามเม็ดจากนั้นลุกขึ้นแล้วดึงอาร์กับแคปที่นั่งติดๆกันให้ลุกขึ้นโยกไปด้วยกัน
“โหหหหหห เฮียโก้โคตรเท่เลย”
โก้ยักคิ้วส่งให้ ไม่อยากจะพูดว่าเขาน่ะถ้าไม่ใส่แว่นหล่อกว่าฟี่อีกเยอะปัดโถ่ววววว ไม่เชื่อดูสายตาสาวๆโต๊ะข้าง ๆ ซ้ำยังด้านล่างนั่นอีกที่มองขึ้นมาสิ หึ ฟี่ก็ฟี่ เอสก็เอสเถอะวะเจอโก้โหมดนี้เข้าไปเหล้าอีกสี่ขวดถูกส่งเข้ามาแบบทันอกทันใจ นามบัตรร่วงกรูโดยที่ไม่มีใครสนใจจะเก็บ ผู้หญิงเซ็กซี่กลุ่มนึงถึงขนาดเดินเข้ามาขอชนแก้วแล้วชวนลงไปเต้น
ในตอนนั้นฟี่กระชากแขนโก้ที่กำลังจะก้าวออกไปให้นั่งลงก่อนยัดแว่นใส่หน้าพี่ชายคืน
“ติดกระดุมให้เรียบร้อย กูไปเอง” เขาพูดไว้แค่นั้นก่อนใช้ตัวเองออกไปรับหน้าสาวสวยกลุ่มนั้นแทน แคปกับเต้มองหน้ากันแบบไม่อยากจะเชื่อ เพราะว่าอาฟี่นั้นไม่ชอบผู้หญิงที่เข้ามาลักษณะนี้มากๆ ไม่เคยตอบรับคำเชื้อเชิญของพวกเธอเลยสักครั้ง ก็ถ้าไม่ใช่เฮียโก้ที่เป็นคนเรียกเข้ามา อาฟี่คงไม่ใช้ตัวเองออกไปเคลียร์ให้แบบนั้นแน่ ๆ
“มึงว่าอาฟี่จะกลับมาที่โต๊ะได้ป่ะวะ” เต้ยื่นหน้าเข้ามาพูดกับน้องชาย เจ้าอาร์เองก็อยากฟังด้วย ยื่นหน้าเข้าไปฟัง
“อย่ามัวแต่ห่วงคนอื่น เฮียเต้ดูนั่น สาวๆกลุ่มนั้นเหมือนมองมาทางเฮียเลย” แคปกวาดสายตาเพ่งสุดฤทธิ์ หากแต่อาร์เขย่าไหล่เขาก่อน
“มันจะใช่เหรอวะไอ้แคป กูว่ามึงห่วงไอ้กลุ่มข้างหลังพวกเราก่อนเถอะ คุณชายเอสของมึงกำลังโดนจีบไม่ใช่เหรอนั่น”
หา?
แคปหันขวับไปเจอในตอนที่สาวสวยในชุดรัดรูปเกาะอกสีดำยื่นนามบัตรส่งให้เอสสามใบแบบพอดิบพอดี นมใหญ่ตัวเล็กขาเรียวผมยาวขาวสวยเข้าทางมันเลยนี่หว่า แคปใช้เวลาสแกนเธอไม่ถึงสองวินาทีด้วยซ้ำ
ยังดีนะที่เอสมันยังไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ แม้จะเป็นตามมารยาทแต่ใครล่ะจะไปคิดถึงจุดนั้น แคปครางฮึ่มขึ้นมาจังหวะที่เอสกำลังแสยะรอยยิ้มเขารีบผลักหัวเล็กก่อนคว้าเอาคอมาล็อคไว้ไม่สนใจคนข้างหลัง สุดท้ายคนที่รับไว้แทนก็เป็นไอ้ปอเลขาที่ดีเยี่ยมที่สุดในสายตาของแคป เขาเตะขามันแล้วยักคิ้วให้ “ขอบใจมากไอ้เพื่อนยาก”
“กูล่ะเบื่อมึงจริงๆให้ตาย” ปอส่ายหัวเซ็งๆ ในตอนนั้นฟี่เดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสภาพเสื้อแสงหลุดลุ่ย กระดุมเสื้อหลุดลงเกือบเห็นสะดือ และถ้าสายตาแคปมองไม่ผิดรอยลิปสติกที่แก้มกับที่หน้าอกเสื้อรวมถึงซอกคอมีเป็นสิบๆรอยเปื้อนเต็มไปหมด โก้มองเห็นสภาพแล้วทำหน้าผวาสุดขีด เขาแกล้งขยับๆหนี ฟี่รีบคว้าหมับเอาไว้ก่อนลากเอาเต้ให้มานั่งแทนที่อยู่หัวโต๊ะส่วนตัวเองขยับเข้าไปนั่งข้างๆแคป
“ไงล่ะมึง” โก้ส่งแก้วเครื่องดื่มให้ ฟี่คว้าเข้ามากระดกทีเดียวจบ กระแทกก้นแก้ววางอย่างดัง สายตากวาดมองที่กระดุมเสื้อพี่ชายซึ่งบัดนี้กลัดเสร็จเรียบร้อยทุกเม็ด
“ห้ามถอดแว่นอีกกูบอกไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ว”
“ก็แหมแค่มาเที่ยวกัน กูก็อยากหล่อมั่งไรมั่งนี่หว่า” เห็นไหมว่ากูได้เหล้ามาเพิ่มอีกตั้งสี่ขวด
“แล้วยังไงล่ะ หล่อแล้วมันเป็นไง มันยุ่งยากใช่ไหม”
“เอาน่าอย่าอารมณ์เสียดิวะ ก็แค่กูหล่อมากกว่ามึงเวลาที่ถอดแว่นออกเท่านั้นเอง ยอมๆกูเถอะน่า ยอมให้กูแค่คนเดียวเอง นะครับฟี่นะ”
แค่นั้นแหละ
พอโดนโก้อ้อนเข้าหน่อยเขาก็ใจอ่อนยวบอย่างช่วยไม่ได้ เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆยิ่งดึกคนยิ่งคึกคัก ยาวนานจนกระทั่งเริ่มเมากันแล้วเกือบทุกคน ชั่วโมงดึกๆแบบนี้วงดนตรีสดลงจากเวทีแล้วเรียบร้อยเปลี่ยนเป็นดีเจหนุ่มมาดเด็กแนวขึ้นมาเปิดเพลงเบา ๆ ทิ้งไว้แทน คู่รักนักเที่ยวหลายสิบคู่โชว์สโลว์กอดจูบควักล้วงกันอยู่กลางฟลอร์อย่างลืมอาย
แคป อาร์ และเอส ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำพร้อมกัน กว่าจะฝ่าฟันและเดินกลับขึ้นมาได้เสียเวลา เสียเนื้อเสียตัวและเกือบจะเสียไอดีไลน์ไปเยอะมากๆ เอสนี่ตามหลังแคปตลอดขณะที่เจ้าอาร์เองก็มีแคปประกบกันด้านหลังไว้อีกที กลายเป็นสามคนเดินเรียงกันคล้ายพ่องู
พอเข้ามาถึงโต๊ะเจ้าอาร์บ่นอุบ ปอจึงดึงแขนให้นั่งลงแล้วจับแก้วเหล้ากรอกปากมันไป โก้สะกิดบอกฟี่ว่าให้พาเด็กๆออกไปนั่งฟังเพลงเบาๆกันต่อที่ด้านนอกน่าจะดี เพราะว่าข้างในเริ่มมั่วกันแบบสุดๆทั้งเหล้ายาผู้หญิง โก้ที่นั่งอยู่ข้างฟี่คอยหันมองเด็กๆอยู่ตลอด ฟี่จึงเรียกน้องพนักงานให้เข้ามาเปลี่ยนโต๊ะ ผู้จัดการคนเดิมเข้ามาเทคแคร์และเดินนำออกไปที่โซนกลางแจ้งรับน้ำค้างกันสักหน่อย โต๊ะเดิม บริกรนำอาหารเบาๆพร้อมกับผลไม้จานใหญ่รอบดึกเสิร์ฟลงอย่างรู้งาน ลมเย็นๆยามดึกสาดเข้ามาปะทะใบหน้า อากาศด้านนอกดึกดื่นแบบนี้หนาวได้ใจดีจริง ๆ
“หนาว?” เอสหันมาถาม แคปส่ายหน้าบอกไม่ แต่มือนี่เย็นเฉียบ ขนาดว่าแดกเหล้าเข้าไปหลายแก้วมาก จู่ๆฟี่ถอดแจ็คเก็ตที่ใส่อยู่ออกแล้วส่งให้โก้เพื่อส่งต่อไปให้แคปอีกทอดหนึ่ง
“ใส่” คำสั่งง่าย ๆ จากปากของเฮียโก้ แคปรับเสื้อคุณอาของเขามาถือไว้แบบงงๆ มองหน้าเอสแบบประมาณว่า มันก็ช่วยไม่ได้นี่หว่ามึงใส่เชิ้ตมาทำไมล่ะ กูหนาวเพราะงั้นขอใส่เสื้ออาฟี่กูก่อนเหอะ มึงไม่ต้องมาทำหน้างอนแบบนั้นเลย
แคปแอบมองไปทางคุณอาที่บัดนี้นั่งสวมแค่เสื้อกล้ามโชว์กล้ามเนื้อสวยงามแบบนักรบท้าทายความหนาวเย็น รอยสักรูปเลขเก้าไทยที่บ่าหลังเป็นจุดสนใจดึงสายตาผู้คน เขาจำได้แม่นยำครั้งหนึ่งเคยถามคุณอาของเขาว่าทำไมถึงสักเป็นรูปเลขไทยตัวนี้ ถ้อยคำชัดเจนที่เปล่งออกมาจากปากของอาฟี่ก็คือ ‘กูเป็นทหารของรัชกาลที่เก้า ทั้งชีวิตและวิญญาณ’ แคปยังจำความรู้สึกนั้นได้ไม่มีวันลืม ขนลุกเกรียวไปหมด
“คิดอะไรอยู่” เอสดีดหน้าผากเล็กไปเบา ๆ ก่อนชี้บอกแคปว่าให้รีบสวมเสื้อเข้าไป ใส่แขนสั้นมาอยู่คนเดียวไม่รู้จักเตรียมตัว
อากาศหนาว ๆ ก็ปวดฉี่กันบ่อย คราวนี้เป็นทีเจ้าอาร์สะกิดชวนแคปลุกไปเข้าห้องน้ำ
“ไปด้วยกันหรือเปล่ามึงอ่ะ” แคปยืนขึ้นแล้วถามปอ รายนั้นส่ายหน้าบอกไม่ ปอมันกำลังนั่งชิลสบายอารมณ์อย่าริมาขัด
“เออเดี๋ยวพวกกูจะไปเหล่สาวสวยทางนั้นด้วยมึงไม่ไปจริงอ่ะ”
“ปากดีนัก”
เจ้าแคปจะหาเรื่องแหย่ปอ ที่ไหนได้โดนเอสชี้หน้าคาดโทษเอาไว้แทน เขาจึงรีบลากอาร์เดินออกมาแทบไม่ทัน คนด้านนอกเริ่มบางตาอาจเพราะดึกมาก เขาสองคนเดินทอดน่องมองดูต้นไม้ดอกไม้กันไป ที่จริงแล้วโซนเปิดโล่งแบบนี้มันน่านั่งกว่าโซนปิดแบบด้านในตั้งเยอะ!
“ยิ้มอะไรวะมึง ทำไมถึงทำท่าชิลกันฉิบหาย เรื่องอาฟี่ว่ายังไงไหนว่าซีเรียส ซีเรียสโคตรๆ กูว่าอาฟี่ปล่อยมึงแล้วเหอะ ไม่งั้นจะพาพวกเราทุกคนออกมาแฮงค์เอาท์กันแบบนี้หรือไง มึงสบายใจได้แล้วดิ”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-02-2016 14:49:49
https://www.youtube.com/v/A1ncrVtr9Es
“ยิ้มอะไรวะมึง ทำไมถึงทำท่าชิลกันฉิบหาย เรื่องอาฟี่ว่ายังไงไหนว่าซีเรียส ซีเรียสโคตรๆ กูว่าอาฟี่ปล่อยมึงแล้วเหอะ ไม่งั้นจะพาพวกเราทุกคนออกมาแฮงค์เอาท์กันแบบนี้หรือไง มึงสบายใจได้แล้วดิ”
แคปยักไหล่ขึ้นมานิดๆ อาฟี่เป็นคนดูยาก ยิ่งเรื่องที่คุณอาเขาไม่พูดออกมาจากปากอย่าคิดว่าเขาจะเดาทางออกได้
“ไม่รู้ว่ะ แต่กูว่ามันแปลกๆยังไงไม่รู้สิ อาฟี่ควรจะพูดอะไรมั่งแต่ก็เปล่าเลย นั่นล่ะที่ทำให้กูกลัว”
“เอาน่าอย่าไปคิดมาก บางทีกลับไปอามึงเขาอาจจะค่อยเรียกพวกมึงสองคนเข้าไปคุยก็ได้นี่”
“ก็ขอให้เป็นงั้น และก็ขอให้อาฟี่เข้าใจพวกกูด้วยยิ่งดีใหญ่”
“เออ กูจะภาวนาให้มึงก็แล้วกันว่ะ”
“ใจเว้ย....โอ๊ะ!!”
โครม!!
แคปเหมือนถูกใครสักคนดักขาแล้วผลักจนตัวเขาเซเข้าไปชนโครมลงที่โต๊ะซึ่งนั่งเต็มไปด้วยบรรดาชายหนุ่มหัวเกรียนหน้าโหดสี่คน ทั้งหมดลุกฮือขึ้นในตอนที่แคปพยุงตัวไม่ให้ล้มลงแล้วปัดเอาขวดเหล้าแก้วเหล้าแตกกระจายลงกับพื้น เหตุการณ์ฉุกละหุกเกิดขึ้นโดยที่แคปมันเดือดขึ้นตามสัญชาตญาณกระโดดใส่ไอ้คนที่มันมั่นใจแน่ ๆ ว่ายื่นขาออกมาดัก
ผั๊วะ!!!
“ไอ้สัส! มึงตั้งใจหาเรื่องกูเหรอห๊ะ!!”
ผั๊วะ!!!
หมัดที่สองของแคปปล่อยเข้าที่ใบหน้าชายหนุ่มหน้าโหดอีกคนที่ตัวใหญ่ไม่แพ้คนที่โดนคนแรก เหตุตะลุมบอลขนาดย่อมๆเกิดขึ้นในโซนโต๊ะริมสุดติดทางเดิน มันอาจจะมืดมิดมากๆเพราะแสงไฟที่สาดเข้ามาไม่ค่อยจะถึง
มีต้นไม้และของประดับอะไรหลายๆอย่างวางเอาไว้ แต่อยากจะบอกเหลือเกินว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับแคปและอาร์ในตอนนี้ไม่หลุดพ้นจากสายตาของเหล่าพรรคพวกที่มาด้วยกันได้เลยสักนิด เอส เต้ โก้และปอลุกพรวดขึ้นในทันทีที่แคปเซลงที่พื้น และคนที่ไวที่สุดอย่างเอสวิ่งนำเข้าไปแล้ว ลาเต้ที่กำลังจะก้าวออกไปช่วยน้องชายกลับถูกมือของฟี่กระชากเอาไว้อย่างแรง เช่นเดียวกันกับปอเองก็ถูกโก้ดึงเอาไว้เช่นกัน
“คาปูถูกชก ผมจะเข้าไปช่วยน้อง!” เต้หันมาตะคอกอย่างลืมตัว เจอฟี่กดบ่าบอกให้นั่งลง ในตอนนั้นสายตาดุและคมของคุณอาเขาไม่ได้ละออกมาจากจุดโฟกัสที่แคปเลยแม้สักนิดหากแต่ก็ยังไม่ได้ก้าวออกไปช่วย ไม่ต่างกันกับโก้เองก็ดึงแขนปอไว้แล้วบีบแน่น ดวงตาหลังเลนส์บางใสจ้องมองลูกชายคนเล็กพร้อมกับกัดฟันกรอด เต้ที่ร้อนใจไม่ต่างกับปอสบตากันและรู้อะไรบางอย่างในทันทีที่เห็นว่าคนอย่างอาฟี่ค่อยๆนั่งลงแล้วจุดบุหรี่ขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาที่อยู่หลังม่านควันสีขุ่นดูแข็งกร้าวและน่ากลัวอย่างที่เต้ไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลยในชีวิต
หรือนี่จะเป็นบททดสอบของอาฟี่?
ในขณะเดียวกัน
กลุ่มคนที่ชกต่อยกันอย่างอุตลุต ร่างของแคปที่เพิ่งกระทืบใส่ไอ้คนตัวขนาดกลางจมลงไปกองอยู่ที่พื้น โดนกระชากผมจนหน้าแหงนแล้วซัดเข้าใส่ที่ใบหน้าเต็มๆหนึ่งหมัด อาร์หลบตีนไอ้ตัวใหญ่อีกคนเข้ามาช่วยหากแต่ไม่ทันโดนเหวี่ยงออกนอกวงไปชนโครมเข้ากับตุ๊กตาปูนปั้นจนจุกกองฮวบลงที่พื้น ในสายตาของเขาดูเหมือนว่าพวกเด็กหนุ่มที่เหลืออีกสามคนมีเป้าหมายอยู่ที่แคปทั้งสิ้น อาร์ไม่มีเวลาจะมาคิดถึงลำดับเหตุผลอยู่ ขณะกำลังจะพยายามลุกไปช่วยเพื่อน เขามองเห็นเอสที่วิ่งเข้ามากระโดดถีบใส่ไอ้คนที่มันฟาดหน้าแข้งใส่แคปไปเมื่อตะกี้โครมใหญ่ มือหนากระชากทีเดียวพร้อมกันสองคนถูกเหวี่ยงออกไปชนเข้ากับขอบเวทีและแท่นลำโพง
ไม่มีพนักงานเข้ามาดูแล ไม่มีการ์ดเข้ามาห้ามปราม ผู้คนแตกกระเจิงออกไปเมื่อเอสจิกหัวอีกคนมารับเข่าหนักหน่วงแล้วเหวี่ยงร่างไปติดแหงกชนกับโต๊ะแรกสุดหน้าเวที แคปที่กำลังจะลุกขึ้นเจอไอ้คนตัวใหญ่ที่เขาจัดการไปรอบแรกดึงแขนไว้ได้อีกครั้ง สองคนที่เหลือลุกขึ้นมาล็อคคอกะจะทำให้เขากลายเป็นเป้านิ่ง เอสหันขวับมาทันที ตาขวางคว้าเอาขวดเหล้าที่วางอยู่เดินหน้าเข้าหา ก่อนที่ทั้งหมดจะมองหน้ากันอย่างแตกตื่น เมื่อเอสคว้าไอ้คนที่เป็นตัวการดักขาแคปในตอนแรกมาไว้ได้แล้วลากมันออกไปกระทืบอยู่ที่ข้างทางเดิน
อึ่ก!!
ผั๊วะ!!
ไม่ใช่แค่ตีน ในตอนนี้หมัดหนักๆประเคนเข้าที่ใบหน้าเขียวช้ำเลือดไหลรินออกมาอย่าน่าหวาดกลัว หาแต่คนชกยังไม่ยอมหยุด
ผั๊วะ!!.....ผั๊วะ!!.....ผั๊วะ!!.....ผั๊วะ!!.....ผั๊วะ!!.....
แคปที่ยืนมองจนตาค้างเมื่อเห็นว่าเอสฟิวส์ขาดแล้วน่ากลัวมากแค่ไหน
ไม่ต่างกันกับทั้งหมดทุกคนที่เหลือ เต้ โก้ ปอ และอาร์ที่ตอนนี้เข้ามายืนอยู่ข้างแคปเรียบร้อยแล้ว แคปสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของใครสักคน เขานึกขึ้นได้ว่าจะต้องเข้าไปห้ามก่อนที่ไอ้เด็กคนนั้นจะตายไปกับมือของเอส
ทว่า...ฟี่กลับดึงเขาเอาไว้
ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาประชิดตัวพร้อมกับเสียงทุ้มต่ำที่กระซิบชิดอยู่ที่ริมกกหู “เห็นตัวจริงแบบนี้ของมันแล้วมึงยังจะรับได้อยู่หรือเปล่า”
ผั๊วะ!!.....ผั๊วะ!!.....ผั๊วะ!!.....ผั๊วะ!!.....ผั๊วะ!!.....
หน้าตาที่แตกยับเยินของคนที่กำลังโดนเอสชกไม่หยุดมือ เลือดสีแดงฉานหลั่งไหลไม่ยอมหยุด เอสเหวี่ยงมันลงก่อนลุกขึ้นมาลากอีกสามคนที่เหลือเข้าไปจัดการแบบเรียงตัวจนเลือดโชกกันไปหมด แคปโดนฟี่ล็อคต้นคอไว้แล้วบังคับให้เปิดตามองดูให้ดี
“นี่คือผู้ชายคนที่มึงจะยอมให้เข้ามามีส่วนในชีวิตของมึงนับจากวันนี้ มึงรับได้ไหมมึงตอบกูมาแค่คำเดียวคาปู!! ยอมรับได้ไหมกับคนแบบนี้!!!”
ฟี่ตะโกนใส่ในท่อนสุดท้ายที่เขาพูดกับแคป หลานชายหันมาจ้องคุณอาของเขาด้วยแววตาที่วาวโรจน์ไร้ความเกรงกลัว ดูไปไม่เหมือนคาปูคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เขาสะบัดมือของฟี่ออกได้แล้วหันมาตะคอกกลับแรงๆเช่นกัน
“ผมเหี้ยได้ยิ่งกว่านี้ถ้าเป็นคนที่ผมรักโดนทำร้าย และผมก็เชื่อว่าถ้าเฮียโก้โดนทำร้ายอาฟี่จะไม่ปล่อยเอาไว้เหมือนกัน!!”
แคปพูดจบวิ่งถลาเข้าไปกระชากเอสออกมาจากจุดนั้นแล้วกอดเขาเอาไว้ทั้งตัวไว้ น้ำตารื้นออกมาเมื่อเห็นใบหน้าคมที่อาบเต็มไปด้วยเลือด คงจะแตกยับไม่ต่างกัน
เอสก้าวถอยออกมาแล้ว เขาหอบหายใจไม่หยุดพอรู้ตัวเข่าแทบทรุดฮวบลง
บางทีสติเพิ่งอาจจะกลับคืนมา พอนึกขึ้นได้ก็ประคองฝ่ามือบนใบหน้าเล็กๆของแคปที่ตอนนี้เขียวช้ำขึ้นมาหลายรอย นึกโมโหขึ้นมาอีกรอบจะเข้าไปจัดการไอ้พวกนั้นอีกหนแต่ทว่าคราวนี้การ์ดของทางร้านพร้อมกับพนักงานบางส่วนมาช่วยกันคนถูกทำร้ายออกไปกันแล้ว
ผู้จัดการเดินมาคุยบางอย่างกับอาฟี่ ก่อนที่โก้จะพาเด็กๆไปล้างหน้าล้างตาแล้วเช็ครอยแผลเคลียร์ค่าเสียหายจากนั้นให้ไปรออยู่ที่รถเพื่อกลับไร่
ฟี่เดินออกมาพร้อมกับผู้จัดการร้านชายหญิงคนเดิมที่เข้ามาต้อนรับในครั้งแรก น่าแปลกที่เจ้าของสถานที่ทั้งสองคนยิ้มแย้มแจ่มใส ดูไม่เหมือนคนที่โกรธเคืองเพราะไปสร้างความยุ่งยากและปัญหา
“เราต้องไปโรงพักไหมวะฟี่ เด็กพวกนั้นเป็นไงบ้าง” โก้หมายถึงเด็กหนุ่มหัวเกรียนๆที่สวมกางเกงทหารสี่คนนั่น โดนเอสจัดเต็มไปขนาดนั้น ป่านนี้คงนอนทำแผลกันอยู่ไม่โรงพยาบาลใดก็โรงพยาบาลหนึ่ง
“ไม่เป็นไรเรื่องนั้นเคลียร์จบไปแล้ว”
“จบแล้ว!” ไม่ใช่เสียงเฮียโก้ หากแต่เป็นเจ้าอาร์ที่ครางขึ้นมาตาโต
“จบแล้วหมายความว่ายังไง เด็กพวกนั้นเจ็บมากเลยนะ เราทิ้งมาแบบนี้มันไม่ดีเลยนะฟี่ กูว่า...”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าโก้ เด็กพวกนั้นมันทหารทรหด ลูกน้องกูเอง ส่งตรงไปโรงพยาบาลแล้ว”
“ห๊ะ!!!” นี่คือเจ้าอาร์ห๊ะขึ้นมาอย่างดัง แคปกับปอและเต้เองก็แอบห๊ะอยู่ในใจ ต่างกันกับเอสที่มีมันสมองอันชาญฉลาดทำงานเร็วกว่าคนอื่นๆมากนัก
ไร้สาระเป็นบ้า จัดฉากทำไมเขาคิดอยู่แค่นั้นจริงๆ
“นี่ แล้วตกลงว่ามึงนัดแนะลูกน้องมึงให้มาหาเรื่องคาปูจริงดิ”
เสียงทุ้มของเฮียโก้ดังขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย ฟี่ที่กำลังขับรถอยู่ถึงกับต้องหันไปมอง
“อะไร กูจะไปรู้ได้ไงว่าเด็กพวกนั้นมันจะมาเที่ยววันไหน ก็เห็นแล้วจำได้ตอนที่ลงมาพร้อมมึงนั่นแหละ”
ฟี่ตอบไปแบบเรียบ ๆ หากแต่ทั้งรถใครจะไปเชื่อ โก้ส่ายหัวยอมใจ สุดท้ายก่อนรถจะเลี้ยวเข้าไร่ โก้จึงถามขึ้นมาอีกประโยคหนึ่ง
“ถ้ากูโดนรังแกแบบคาปู มึงจะทำยังไง”
“กูจะฆ่าให้มันตาย เอาให้มันตายลงตรงนั้นคาตีนกูเลยไง”
โหดเหี้ยๆ
ถึงอย่างนั้นยังเลือกไปถามแคปมันอีกว่าจะรับได้ไหมกับคนโหดร้ายแบบเอส
โถฟี่ ไม่มองตัวเองเลยจริงๆ
โก้นึกแล้วส่ายหัวเบา ๆ อีกครั้ง รถจอดลงหน้าบ้านใหญ่ มองดูพวกเด็กๆนั่งหลับหัวชนกัน ปากแคปมีรอยฟกช้ำ ใต้ตาก็เขียวเป็นเบ้า ขณะที่เอสเองตอนแรกเขาตกใจมากนึกว่าเลือดออกเยอะที่ไหนได้พอล้างหน้าล้างตาเสร็จกลับกลายเป็นเขียวไปแค่หน่อยเดียวเท่านั้นเลือดพวกนั้นเป็นเลือดคนอื่น เจ้าอาร์เองก็ใช่ย่อยเขียวไปใต้ตาสองจุดและมุมปากสองแห่งเนื้อตัวอีกคนหลายที่อยู่เหมือนกัน
“เฮ้อ..”
โก้ถอนหายใจลึก มองน้องชายที่เดินเข้ามายืนอยู่ข้างกัน
“ทีหลังไม่เล่นแบบนี้แล้วนะเว้ย สงสารลูกจะลองใจอะไรอย่าให้มันโหดเกินไปสิวะ”
ฟี่ก็แค่ฟังแล้วเดินทำหน้านิ่งๆเดินเข้าบ้าน เขามองดูรถของปอที่เลี้ยวตามเข้ามาพอดี นายโชนเป็นคนเข้ามาเปิดปิดรั้วให้ก่อนโก้จะปลุกทุกๆคนให้ตื่นแล้วแยกย้ายกันไปนอน
“ใครจะไปนอนที่ไหนก็ตามใจกันเลยละกัน พรุ่งนี้อาหารเช้ารออยู่ที่นี่แปดโมง อย่าให้พ่อต้องเดินไปปลุกไม่งั้นเจอดี”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
หลังจากนั้นรถกอล์ฟสองคันก็บรรทุกบรรดาหนุ่มๆไปเทลำไว้ที่บ้านหลังเล็กกลางไร่ของเจ้าอาร์
โชนที่ขับตามเข้ามาด้วยแวะถามว่าจะให้เขาช่วยจัดการเรื่องที่นอนหมอนมุ้งให้หรือไม่ อาร์โบกมือบอกไม่เป็นไรพวกเขาจัดการกันได้เอง
อาร์เดินขึ้นมาบนบ้าน ที่ชานระบียงส่วนที่ยื่นออกมาตอนนี้กลับกองเต็มไปด้วยไอ้บรรดาชายหนุ่มขี้เมา ไอ้ปอนอนหนุนตักเฮียเต้ ขณะที่เอสกับแคปแม่งนอนกลับหัวกลับหางอยู่ข้างกัน แต่ละคนถึงจะไม่ได้เมามากมายแต่ก็นอนหลับตาดูท่าจะหลับลึกลงไปจริง ๆ ยิ่งแคปกับไอ้ปอมันกรนแข่งกันกลบเสียงจิ้งหรีดจั๊กจั่นเรไรไปแล้ว
“เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นๆๆๆๆๆๆๆ ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยทุกคนลุกให้หมด!”
เจ้าของบ้านอย่างอาร์ยืนเท้าเอวเรียกบรรดาแขกผู้มีเกียรติให้แหกตาแล้วลุกขึ้นตื่น น้ำท่ายังไม่ได้อาบ ที่นอนยังไม่ได้ปู อากาศแม่งก็หนาว จะมานอนเรียงตัวกันอยู่แบบนี้เดี๋ยวเกิดไม่สบายกันหมดมีหวังเขานี่แหละจะโดนเฮียโก้ด่าแน่ ๆ
อาร์ดึงแขนเฮียเต้ให้ลุกขึ้นเป็นคนแรก เอาขาเขี่ยๆไอ้ปอบอกให้ตื่น จากนั้นไปดึงแขนเอสและขาของแคปที่สลับหัวท้ายกันอยู่ให้ลุกขึ้น แต่ละคนส่งเสียงงัวเงีย จนอาร์ตัดสินใจเดินเข้าบ้านแล้วหยิบเอาผ้าขาวม้าผ้าขนหนูออกมาโยนใส่หน้าไปคนล่ะผืน
“ถ้าพวกมึงไม่ยอมตื่น คราวนี้กูจะเอาน้ำเย็นๆมาสาดใส่ทั้งกะละมังเลยเอาดิ”
แค่นั้นแหละสี่คนที่พื้นลุกพรวดขึ้นนั่งแบบไม่ต้องนับให้พร้อมเพรียง เต้กับปอลุกขึ้นก่อน จากนั้นเอสกับแคปลุกตาม ต่างคนเดินหลับตาโซเซลงไปใต้ถุนบ้าน
น้ำเย็นๆในโอ่งดินที่มีเพียงหนึ่งเดียวคือเป้าหมายของทุกคน
“บ้าฉิบหายทำไมถึงมีขันแค่อันเดียวล่ะวะ” แคปว่าปากสั่น เสียงไอ้ปอผู้ที่แย่งชิงขันไปได้ในลำดับที่สามอาบน้ำจากโอ่งเสียงดังตูมๆๆๆ
“กูอาบมั่งสิ เร็วหน่อยยยยย กึกๆๆๆ” แคปแย่งขันมาได้ คราวนี้ตักอาบไม่สนใจใครหน้าไหน เอสกับเต้ยืนปากสั่นเนื้อตัวสั่นด้วยความหนาวเหมือนกัน ขณะที่เจ้าของบ้านอย่างอาร์วิ่งเข้าห้องส้วมไปเอาขันเก่าๆในนั้นมาอาบแทน
ไม่มีใครสนใจเหี้ยไรใครทั้งสิ้น ต่างคนต่างจ้วงน้ำในโอ่งอาบแข่งกัน ขันหนึ่งใบถูกแย่งเปลี่ยนมือกันไปมา ขณะที่ขันของอาร์ไม่มีใครอยากจะสนใจเพราะว่ามันออกมาจากห้องน้ำนั่นเอง
“ไม่ต้องถูสบู่หรอก รีบอาบให้มันเสร็จๆ” เฮียเต้พูดพร้อมดึงขันมาจากไอ้เอสแล้วตักน้ำบ้วนปาก ก่อนจะคว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างแล้วถอดกางเกงในของพี่แกมาบิดๆแล้วตากเลย จากนั้นวิ่งหายขึ้นไปด้านบน หมาอาร์เองก็ทำแบบเดียวกัน เจ้าปอไม่น้อยหน้าตากกางเกงในส่วนตัวเสร็จหายลับขึ้นบันไดไปเช่นกัน แคปเร่งเอสยิกๆบอกเขาหนาวแล้วรีบเสร็จเสียที
ไม่ใช่อะไรนะ คุณชายมันบ้าเดินไปเอาครีมอาบน้ำของไอ้อาร์มากดถู แล้วดึกๆแบบนี้ โคตรหนาวแบบนี้ เอสมันยังหันมาคว้าคอแคปให้ขยับเข้ามาถูด้วยกันอีก
ผั๊วะ!
แคปเอาขันฟาดหลังมันไปหนึ่งทีก่อนที่ทุกๆอย่างจะจบลงเพราะแคปหนาวจนปากที่เขียวเพราะโดนฤทธิ์ของหมัดเขียวขึ้นมาอีกเพราะความหนาวคูณ
หลังจากนั้นทุกคนขึ้นมานั่งอัดกันอยู่ที่ห้องนอนของอาร์ ต่อคิวใส่ยาและทำแผลเพราะว่าเฮียโก้ขับรถกอล์ฟเข้ามาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล
“โอ๊ย! พ่อครับแคปเจ็บๆๆ” เจ้าแคปทำเสียงสำออยกว่าใครเพื่อน เบ้หน้าร้องขึ้นมาที เอสที่นั่งอยู่ก็สะดุ้งที โก้นี่ถึงกับแอบขำ เขาเรียกเอสเข้ามาแตะยาเข้าที่มุมปากสองจุด สำรวจส่วนอื่นๆปลอดภัยไม่มีร่องรอยจึงเงยหน้ามองอาร์
“คิวสุดท้ายเจ้าอาร์เข้ามาเร็ว ๆ อารู้นะแผลที่หน้าไม่ค่อยมีแต่มีแผลที่ท้องใช่ไหม”
อาร์ทำสีหน้ายอมจำนนยิ้มแหยๆเข้าไปเปิดพุงเขียวๆให้โก้ทายาให้
“อ่ะเสร็จเรียบร้อยทีนี้ก็นอนกันได้แล้ว อากางมุ้งไว้ให้ที่ริมระเบียงเรียบร้อยใครจะนอนในห้องใครจะนอนที่ระเบียงตกลงกันเอาเอง
พอพูดเสร็จโก้ก็เดินลงจากบ้านไป ปอกับอาร์เดินออกไปส่งพวกเขาถึงกับตกใจในตอนแรกที่คิดว่าเฮียโก้มาคนเดียวที่ไหนได้อาฟี่นั่งคอยตาเขียวอยู่บนรถ
“โห อาฟี่ก็มาด้วยว่ะ”
“โหดไม่เปลี่ยน” ปอยักไหล่ อาร์จึงพยักหน้าเห็นด้วย “กูชินแระ แบบนี้แหละอาฟี่ตัวจริง”
“อืม”
ในที่สุดเขาสองคนขึ้นมาบนบ้านกัน เอสแคปและเฮียเต้สามคนนอนเรียงเบียดกันอยู่ที่หน้าเตียง ปอนอนลงไม่ได้แน่ๆครั้นจะขึ้นไปนอนกับเจ้าอาร์ก็คงจะไม่ได้อีกเพราะว่าเตียงอาร์เองก็เล็ก คือบ้านน็อคดาวน์ห้องเดียวแล้วเล็กมากๆ
สำหรับคนเดียวน่ะพอดีแต่ถ้าหากผู้ชายห้าคนมานอนเรียงกันแบบนี้ไม่พอแน่นอน
“กูอึดอัดว่ะแม่ง แคบโคตรเลย”
เต้ลุกขึ้นมาโวยวายขยี้หัวจนฟู ก่อนดึงแขนแคปให้ลุกขึ้นลากออกไปนอนนอกระเบียงด้วยกัน
“เฮียเต้ผมหนาวอ่ะ นอนที่นี่แหละ”
“มึงลุกออกไปนอนกับกูเหอะให้กูกอด ที่ระเบียงกว้างกว่าพื้นที่ตรงนี้ตั้งเยอะ เฮียโก้กางมุ้งปูที่นอนไว้ให้แล้วลุกเร็วเข้า ไอ้เอสมึงเอามืออกจากน้องกูสิวะแม่ง”
ว่าจบไม่รอช้าแคปคลานๆๆออกไปตามพี่ชายด้วยแรงดึงมหาศาลเรียบร้อย เอสเองพอได้ยินว่าเต้จะเอาแคปไปนอนกอดเขาก็รีบคว้าเอาหมอนเอาผ้าห่มตามออกไปด้วย มุดเข้ามุ้งแล้วแทรกตัวนอนลงระหว่างแคปกับพี่ชาย
“เฮียนอนข้างผมนี่แหละให้แคปมันนอนข้าง.....เอ่อ...ข้างไอ้ปอ”
ดูเหมือนเอสยังไวมากที่คิดคำแก้ตัวได้ทันเพราะมองเห็นเลขาผู้ซื่อสัตย์นั่งคุยอยู่กับเจ้าอาร์ที่ปลายเตียงเขากวักมือเรียกบอกให้ปอมันตามเข้ามานอนด้วยกันให้ไวๆเลย สุดท้ายทั้งปอทั้งอาร์ก็ออกมานอนเรียงกันอยู่ด้านนอก
หน้ากระดานเรียงไปด้วยห้าชาย เริ่มจากเต้ เอส แคป ปอ และอาร์
คืนนั้น...มองเผินๆมันช่างเป็นภาพที่น่ารักมาก ผ้าห่มสามผืนกับผู้ชายห้าคนถูกดึงกันไปดึงกันมาด้วยสภาพอากาศที่หนาวเหน็บขึ้นเรื่อย ๆ เต้ขยับตัวยุกยิก คงเป็นเพราะเขานอนริมสุดเกือบๆเลยชายคาออกไปแล้ว หมอกลงจัดละอองน้ำค้างก็ลงหนัก
“กูหนาวว่ะ มึงเถิบไปดิ๊เปลี่ยนให้แคปมานอนข้างกูสิวะ กูพี่มันนะ”
เอสหลับตาทำท่าไม่ได้ยิน หากแต่เต้ยังเขย่าตัวเขาต่อ คนถูกกวนทำเสียงฮึดฮัดขัดใจ “เฮียกอดผมแทนเหอะถ้าหนาวมากจนทนแทบไม่ไหวน่ะ” พูดจบตะแคงกอดหมับเอาแคปที่หลับไม่รู้เรื่องแน่นยิ่งขึ้นไปอีก ได้ยินแต่เสียงเต้งึมงำบ่นอยู่ด้านหลัง ไม่นานก็หลับไปกันทั้งหมด
สายลมยามดึกพัดเอากลีบดอกไม้ปลิดปลิวเป็นสายงดงาม
อีกไม่กี่ชั่วโมงพระอาทิตย์ยามเช้าจะส่องแสงเข้ามาถึง....
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
หนึ่งสัปดาห์หลังจากวันนั้น
รถมอเตอร์ไซด์คันเก่าของไร่แห่งรักค่อยเคลื่อนตัวเข้ามาจอดลงที่บ้านสวนริมทะเล บ้านเรือนไทยซึ่งรายล้อมไปด้วยสวนผลไม้อร่อยๆมากมายหลากหลายชนิด
“สวัสดีครับคุณป้า” แคปยกมือไหว้ก่อนส่งเถาปิ่นโตซึ่งบรรจุไว้ด้วยอาหารเพื่อสุขภาพมากมายที่เฮียโก้ทำขึ้นมาสำหรับฝากป้ารจนาคุณแม่ของแบงค์
“ไหว้พระเถอะลูก ฝากขอบใจพ่อเขาด้วยนะทำอาหารอร่อยมาฝากกันอยู่เรื่อยเลย มา เข้ามาก่อนเจ้าแบงค์อยู่บนบ้านแหนะ น้องโบว์ก็อยู่นะกลับมาเมื่อวานนี้เองแต่ตอนนี้น่าจะยังไม่ตื่นแคปขึ้นไปปลุกแบงค์เลยนะลูก”
แคปตอบรับอย่างนอบน้อมก่อนที่จะเดินตามหลังเจ้าของบ้านแสนใจดีเข้าไป อันที่จริงเขาโทรหาแบงค์แล้วเรียบร้อย สัปดาห์ที่ผ่านไม่ค่อยได้เจอกับมันก็เพราะว่างานวีเจนอกสถานที่ของเจ้าแบงค์มีอัดเข้ามาสองรายการ เห็นว่าเพิ่งเคลียร์เสร็จเมื่อวันก่อน แคปไม่รู้ด้วยซ้ำเพียงแค่คาดเดาว่ามันน่าจะกลับมาแล้ว
เพราะว่าเป็นเพื่อนที่หายหัวไปนานเขาจึงแวะเข้ามาดู
“ไงมึง กลับมาถึงมื่อไหร่วะ”
ห้องของแบงค์ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมานอนค้าง แคปเดินเข้าไปปลุกเจ้าของห้องดึงขามันบอกให้ลุก ก่อนจัดการรวบม่านหน้าต่างเปิดให้แสงแดดส่องเข้ามาถึงได้ เสียงทุ้มงัวเงียอยู่บนเตียงพยายามดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมใบหน้าไว้อย่างเดิมแต่แคปที่ยืนกอดอกจ้องอยู่เดินเข้าไปดึงออกพร้อมลงมะเหงกใส่แรงๆหนึ่งที
“โอ๊ย!”
“จะลุกไม่ลุกล่ะ”
“ลุกแล้วๆ กูกลับมาเมื่อคืน แล้วมึงมาทำไมเนี่ย” แบงค์ลุกขึ้นนั่งถ่างตา ฝืนเต็มทน
“กูมาไม่ได้ไง?”
“เปล่า”
“ไปอาบน้ำไป เฮียโก้ทำแซนวิชปูอัดของโปรดมึงฝากมาให้ด้วย ลุกแล้วตามลงมาข้างล่างด้วยล่ะกูจะลงไปรอนะ” เขาว่าจบจะเดินสวนออกไปแบงค์คว้าหมับเอาไว้แคปจึงหันมาเลิกคิ้วถามว่ามีอะไรอีก
“เปล่า เดี๋ยวกูตามลงไป”
แคปตบเข้าที่ไหล่หนาเบาๆบอกเป็นเชิงว่าให้ตามลงไปเร็วๆอย่าให้เขาต้องรอนาน จากนั้นตัวเองก็เดินลงไปนั่งรอแถวๆแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน
“พี่แคป”
เสียงใสน่ารักสมกับตัวตนและหน้าตา แคปจำได้ก่อนจะหันไปมองเธอด้วยซ้ำ
“ว่าไงครับโบว์ กลับมาเมื่อวานใช่ไหมเมื่อกี้คุณป้าบอกพี่แล้วนะ”
“พี่แคปมาหาพี่แบงค์เหรอคะ”
แคปขยับให้เธอเข้ามานั่งด้วยกัน น้องโบว์ผอมลงเล็กน้อย ผมสั้นลงและหน้าตาดูหม่นไปมากไม่ค่อยสดใสเหมือนเมื่อก่อน
เขาไม่อยากจะคิดหรอกว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะเรื่องวันนั้นหรือไม่ วันที่เธอถูกเอสบอกเลิกจนต้องสาดน้ำใส่หน้ากันและช่อดอกไม้สีขาวเพื่อล่ำลานั่นอีก
เห็นหน้าเธอแล้วความรู้สึกผิดมันเอ่อล้นขึ้นมาจุกจนถึงอกจริงๆ
“อืมใช่พี่มาหาแบงค์น่ะ ดีใจนะที่วันนี้เจอเราด้วย เรื่องเรียนเป็นไงมั่ง พอไปไหวหรือเปล่า”
“ไหวค่ะ โบว์ไหวอยู่แล้วพี่แคปไม่ต้องห่วง เรื่องเรียนบนโบว์ไม่ทิ้ง โบว์ไม่เกเรพี่”
“ดีแล้วล่ะ” เขายิ้มบางก่อนยกมือขึ้นมาลูบลงที่ศีรษะเธอเบา ๆ โบว์ตาแดงๆทำท่าคล้ายคนจะร้องไห้ ในตอนนั้นแคปเริ่มทำอะไรไม่ถูก น้องโบว์น้ำตารื้นขึ้นมาจนแคปเกรงว่ามันจะร่วงตกลงมาจริง ๆ หากแต่เธอยังทำท่าเป็นคนเข้มแข็ง จ้องหน้าแคปแล้วเอ่ยถ้อยคำบางคำออกมาจากริมฝีปากสวย
“พี่แคป โบว์เลิกกับคุณเอสแล้วนะคะ”
คนฟังราวกับถูกหมุดทั้งคมทั้งหนักตอกลึกลงมากลางหัวใจ ต้นเหตุเพราะใครถ้าไม่ใช่ตัวเขาเอง หึ มีอะไรที่จะทำได้ถ้าไม่ใช่นั่งนิ่ง ๆ สงบปากเก็บคำพูดทุกอย่างเอาไว้ในอก
“โบว์คงไม่เหมาะสมกับเขาเรื่องถึงได้ลงเอยแบบนี้” คนพูดพยักหน้าเบา ๆ ราวกับพยายามทำความเข้าใจ เธอยิ้มบาง ราวกับแค่นยิ้มให้ตัวเอง
“ความจริงโบว์ว่าโบว์โชคดีอ่ะพี่ โบว์ก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าคุณเอสเขาเหมือนคนที่มีใครสักคนอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นโบว์ก็ยังจะดึงดัน บางทีโบว์ไม่เข้าใจนะพี่ เขามาทำดีกับโบว์ พูดดีด้วย ส่งของให้ ให้ความหวังทำให้โบว์คิด แต่เขากลับไม่เคยล่วงเกินโบว์เลยแม้แต่ครั้งเดียว พูดไปบางทีอาจไม่มีใครเชื่อแต่โบว์อยากจะบอกว่า ถึงรักครั้งนี้ของโบว์จะจบลงโบว์ไม่เสียใจหรอก ก็แค่ปล่อยคนที่ไม่เคยรักเราให้เขาไปมันก็เท่านั้นไม่มีอะไรน่าเสียดาย โบว์จะคิดแบบนั้นค่ะพี่แคป”
แคปได้ยินคำพูดให้กำลังใจตัวเองของเธอที่ท้ายประโยคนั่นทำให้เขารู้สึกใจชื้นขึ้นมาด้วย เขาลูบหัวเธออีกครั้งแล้วบอกให้เธอตั้งใจเรียน น้องโบว์เห็นแบงค์เดินออกมาจากด้านในเธอจึงขอตัวบอกจะไปช่วยคุณแม่ทำอาหารแล้วให้แคปอยู่ทานข้าวเช้าด้วยกัน
“พี่แคปรอนะคะพี่”
“ครับพี่จะรอ โบว์ทำสุดฝีมือเลยนะ”
“ค่า”
พอเธอวิ่งหายลับไป แบงค์ก็ก้าวเข้ามายืนกอดอกมอง “มองแล้วยิ้มทำไมวะ อ่ะเอาไปกิน” แคปลุกขึ้นผลักหัวทุยๆที่ยืนจ้องหน้ากวนเขาอยู่ก่อนหยิบขนมที่เฮียโก้ฝากมายื่นส่งให้ แบงค์รับไปกินแบบง่าย ๆสองคนไปเดินเล่นกันริมชายทะเล
เช้านี้อากาศดี สายลมอ่อนๆโชยพัดเข้ามาเป็นระรอก เรือประมงลอยลำสามสี่ลำห่างออกไปไม่ไกล
แคปนั่งลงที่ชิงช้าใต้ต้นมะพร้าวสูงใหญ่ แบงค์เองก็เดินมานั่งลงอีกตัวข้างๆ
ในเวลานั้นต่างคนเงียบกันไป แบงค์มองคนที่นั่งบนชิงช้าที่แกว่งไกวไปมาเบา ๆ ลมพัดเข้ามาทำเอาเส้นผมสีอ่อนของแคปปลิวไสวระใบหน้าดูยุ่งเหยิงและขบขัน
แบงค์ยกยิ้มอ่อนๆ เขานึกอยากจะเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมนุ่มแล้วช่วยเหน็บทัดใบหูให้ใจแทบขาด
หากแต่...รู้ว่ามันไม่สมควร
“มึง...
“กูกลับไปคบกับเอสมันแล้วนะ”
ในที่สุด.......ถ้อยคำที่เขาไม่อยากจะได้ยินเลยแม้แต่น้อยก็หลุดออกมา แบงค์สูดลมหายใจลึก “รู้อยู่แล้วล่ะ”
ไม่มีเรื่องอะไรของมึงที่กูไม่รู้หรอกแคป
“ดีใจด้วยนะ หน้าตามึงสดใสขึ้นเยอะเลยนี่”
น้ำเสียงสมเพชตัวเอง ทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ และดวงตาเศร้าสร้อยดวงนั้น แคปฟังแล้วใจวูบโหวงขึ้นมา รู้ว่าอีกคนคิดอย่างไรมาตลอด เฝ้าบอกให้มันตัดใจไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแบงค์มันก็ยังจะมั่นคงห่าอะไรของมันเขาเองก็สุดที่จะเอ่ยห้ามแล้ว
มันคนดีนะ
มันคนดีมากจริงๆ
เพียงแต่ว่า...การเป็นคนดี คนมั่นคงก็ไม่ใช่ว่าเขาจะต้องตอบรับความรักของมันเสียเมื่อไหร่
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงของกู ยังคงเป็นรุ่นน้องที่กูรักมาก เป็นยิ่งกว่าญาติ มึงอยู่ในฐานะเดียวกันกับไอ้อาร์และไอ้ปอ รู้ใช่ไหมว่าสองคนนั้นสำคัญกับกูมาก ในตอนนี้มึงเองก็ก้าวเข้ามากลายเป็นคนสำคัญของกูเช่นเดียวกันนะเว้ยแบงค์”
คำพูดดีๆที่ผู้ฟังต้องขยับยิ้มแห้งแล้งออกมา แบงค์มองหน้าแคปนิ่งๆอยู่นานพอสมควร
“กูขอจัดการความรู้สึกตัวเองสักพัก คราวนี้ถ้าต้องเจอกันกูจะต้องแนะนำแฟนกูให้มึงรู้จักแน่ๆว่ะแคป”
“กูจะรอรู้จักคนๆนั้นของมึง”
เหอะ คงจะมีเร็วๆนี้หรอก แบงค์แค่นยิ้มสมเพชตัวเองอีกครั้ง “อืม ต้องน่ารักกว่ามึงแน่นอนอยู่แล้วสิวะ”
“หาให้สวยนะเว้ย ขี้เหร่กว่าป้ารจนาน้องโบว์ไม่ให้เข้าบ้านแน่ๆ และกูคนนี้ก็จะไม่ให้เข้าไร่ด้วยเหอะ”
สองคนหัวเราะและยิ้มไปด้วยกัน ด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ถึงอย่างนั้นแคปก็อยากจะตรงไปตรงมาและให้แบงค์ทำใจ มือใหญ่แกล้งยื่นเข้าไปผลักชิงช้าของแคปให้แกว่งแรงขึ้นจนคนถูกแกล้งร้องจ้าโวยวาย สักพักน้องโบว์วิ่งออกมาตามให้เขาทั้งคู่เข้าไปทานข้าวทานปลาด้วยกัน
“มึงจะมาหากูอีกเหมือนเดิมใช่ไหม”
“อืม เหมือนเดิมแหละ แต่ต้องเป็นหลังจากนี้อีกสักหน่อย มึงทำใจให้ได้ไวๆเหอะเราสองคนจะได้กลับมาเล่นกันเหมือนเดิมไง”
“แล้วเรื่องเข้ากรุงเทพล่ะ มึงต้องไปหาเขาบ่อยๆใช่ไหมล่ะ”
“ก็ไม่บ่อยขนาดนั้นหรอก กูเองก็มีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน แต่ว่าต่อไป..” แคปเว้นจังหวะหน่อยนึง ความจริงเรื่องนี้เป็นจุดประสงค์หลักของการมาที่นี่วันนี้เลยก็ว่าได้ “ต่อไปกูจะขับรถเข้าไปเอง ไม่ติดรถมึงเข้าไปอีกแล้ว” แคปจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบนั่น แววตาที่ยังมองเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและเอ็นดู แววตาที่เหมือนเดิมตลอดมาไม่เคยเปลี่ยน
ถ้าวันหนึ่ง...แววตาที่มองมาที่เขาเปลี่ยนเป็นแค่พี่กับน้อง เปลี่ยนเป็นแค่เพื่อนกันเช่นเดิม วันนั้นเขาจะยอมนั่งรถไปกับมันอีกครั้ง
“กูเข้าใจ” แบงค์พยักหน้าเบา ๆ อย่างที่ต้องพยายามเข้าใจ หัวใจแม้จะหนักอึ้งหากแต่ทุกอย่างมันก็เหมาะสมแล้ว
ถึงเวลาที่เขาต้องยิ้ม
ดีใจไปคนที่ตัวเองรัก
ดีใจเมื่อเห็นคนที่ตนรักมีความสุข
แบงค์คว้าเอามือแคปแล้วดึงให้ออกวิ่ง สองคนวิ่งแข่งกันไปตามชายหาดเพื่อเข้าไปในตัวบ้าน
กูรักมึง! จำเอาไว้ด้วย “กูยอมไอ้เอสนั่นแค่คนเดียวเท่านั้น มึงจำคำกูไว้ด้วยแคป”
“เรียกกูว่าพี่ได้แล้วไอ้หมาแบงค์ ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของแคป คือเสียงที่ทำให้เขายิ้มออกมาได้เสมอ..
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-02-2016 14:50:26
https://www.youtube.com/v/A1ncrVtr9Es
ฤดูร้อนจวนย่างกรายเข้ามา
ลมหนาวเบาบางลงไป
ทว่าอากาศยังคงแปลกๆเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวพิกล
“คาปูเร็วหน่อยลูก ไปสายแบบนี้ขับรถจะร้อนเอานะ”
แคปโดดลงจากรถกอล์ฟที่เพิ่งขับออกมาจากสวนได้ก็วิ่งขึ้นบันไดหินหน้าร้านกาแฟขนาดกะทัดรัดหน้าปากทางเข้าไร่ เฮียโก้ในชุดบาริสต้ายืนหน้ายุ่งหิ้วกระติกกาแฟยื่นให้
“อ่ะ เอาไว้กินบนรถ”
“เอสเพรสโซ่” แคปดมกลิ่นหอมๆของกาแฟเย็นจากกระติก แค่กลิ่นเขาก็รู้แล้วว่าเป็นกาแฟแบบที่เขาชื่นชอบ
“ใช่ สองช็อตแบบที่ลูกชอบไงล่ะ”
“ขอบคุณครับเฮียโก้” แคปยิ้มกว้างแล้วบอกคุณพ่อของเขาว่าจะออกไปแล้ว เข้ากรุงคราวนี้จะอยู่ค้างแค่คืนเดียว เพราะว่าคืนวันเสาร์เอสจะมาค้างที่ไร่แทน พวกเขาตกลงกันไว้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อเดือนก่อน
“ดีมาก รีบไปรีบกลับ อีกไม่กี่วันพ่อกับอาฟี่จะไปมัลดีฟกันแล้ว คาปูต้องมาเฝ้าไร่แทน เดี๋ยววันจันทร์ลาเต้ถึงจะลงมาช่วยลูกกับอาร์ดูแลแขกของไร่เรานะ”
“ครับพ่อผมจะรีบไปรีบกลับ”
แคปถือของทุกอย่างเดินลงมาที่รถ เจ้าอาร์วิ่งเอากระถางสตรอว์เบอรี่เล็กๆเข้ามาส่งให้
“แต้งๆ” แคปรับเอามาแล้วบอกขอบคุณ พลางตบไหล่เล็กหนักๆสามสี่ที แกล้งมัน
“ตามคำสั่งครับเจ้านาย ไปมาปลอดภัยนะฮะ”
อาร์ทำเสียงกวนๆแคปจึงชี้หน้าและยกขาจะถีบใส่ เจ้าอาร์เด้งตัวหลบก่อนสับขาถีบกลับจนเป็นแคปเองที่หลีกไม่ทันเพราะถือของพะรุงพะรัง ดีหน่อยโดนแบบเฉียดๆก็เขาอุ้มทั้งกระถางต้นไม้ทั้งหิ้วกาแฟไว้นี่หว่า “ขากลับมึงแวะซื้อข้าวแช่เมืองชลฯมาด้วยนะเว้ย กูรอแดกอยู่ ขนมนมเนยห่าอะไรข้างทางก็ซื้อมาให้หมดเถอะ แฟนมึงรวยใช่ไหมล่ะ เหมามาให้กูหมดทั้งตลาดเลยนะมึงนะ”
แคปหันไปทำตาเหลือกใส่ก่อนง้างมือทำท่าจะเอาคืน “กูจะกวาดมาให้หมดแล้วจับยัดลงไปในปากมึงเลยดีไหมหา!”
อาร์รีบกอดหมับเข้าที่เอวอ้อนตามประสามัน คนถูกกอดใจอ่อนจนได้
“เออๆๆๆ ปล่อยกูได้แล้ว มึงดูแลโรงปลูกสตรอว์เบอรี่ของพวกเราไว้ให้ดีๆ ถ้าพรุ่งนี้กูกลับมาแล้วมันออกดอกออกผลเพิ่มเติมนะกูจะให้รางวัลมึง”
“มึงจะบ้าเรอะ วันเดียวจะให้มันงอกเงยห่าอะไรนักหนาล่ะวะ”
“เออมึงก็ลองทำให้ได้ดูสิ”
“บ้า เพี้ยนไปแล้ว”
“นี่แน่ะ!! ด่ากูเรอะ” แคปโบกหัวคนพูดไปแรงๆหนึ่งทีจากนั้นก็หัวเราะกันก่อนโบกมือไล่ให้เข้าสวนไปช่วยนายโชนรับลูกค้าและตัวเขาเองก็ก้าวขึ้นรถและขับเลี้ยวออกไป
และไม่กี่ชั่วโมงหลังจากฝ่าฟันรถติดบนทางด่วนขาเข้าที่ไม่สมควรจะติดให้สมกับชื่อทางด่วนเล๊ยยยย แคปเข้ามาถึงตึกรัชชาราวๆบ่ายโมงครึ่ง
ข้อความจากคุณเลขาที่แคปส่งไปบอกและย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามปริปากบอกเจ้านายของมันเด็ดขาดว่าเขาเข้ามาถึงแล้ว กะจะให้เป็นบิ๊กเซอร์ไพร์สเสียหน่อย
ปอร์เช่: สมน้ำหน้ามาสายเอง กูไม่อยู่โว๊ย!
แคปหน้าจ๋อยลง เพราะว่าก้าวออกมาจากลิฟต์เรียบร้อย มีเลขาของเลขาอย่างไอ้ปอนั่งทำงานอยู่ เธอสวยน่ารักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือช่วงนี้ทำไมยิ้มให้เขาบ่อยจัง จะว่าไปเมื่อสักครู่คุณป้าแว่นที่ฟร้อนก็ยิ้มทักทายเขาเหมือนทุกครั้งที่มา
“สวัสดีค่ะคุณแคป นายออกไปประชุมค่ะ คุณปรเมทเองก็ออกไปด้วย แต่สั่งเอาไว้แล้วว่าถ้าคุณแคปเข้ามาให้เข้าไปรอด้านในก่อนเลยนะคะ”
แคปพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มจืดจางก่อนเดินตามหลังเธอเข้าไป นึกค่อนคอดตัวเองอยู่ในใจดันปิดโทรศัพท์ โทรมาก่อนซะก็แล้ว บอกมันก่อนจะมาซะก็ดี เฮ้อ! สวรรค์ช่างไม่เข้าข้างกูจริงจริ๊ง หอบต้นสตรอว์เบอรี่มาจะเซอร์ไพรส์ผัวเสียหน่อยอะไรๆก็ไม่เป็นใจ ชิ!
โครกกกกกก
เวรกรรม ท้องดันร้องขึ้นมาน่ะสิจะมีอะไร คุณนกผู้ช่วยเลขาคนสวยหันมองเขาแล้วยิ้มสว่างจ้าออกมา
“หิวแล้วเหรอคะ รับเมนูอะไรดีเดี๋ยวนกสั่งขึ้นมาให้เลยนะคะ”
กูไม่สมควรจะป้อผู้หญิงที่นั่งทำงานหน้าห้องผัวตัวเองอะนะ นี่คือข้อความที่ลอยแวบๆขึ้นมาอยู่ในหัว เออว่ะไม่รู้ทำไมก่อนหน้านั้นไม่เคยนึกมองผู้หญิงหน้าไหนเลยด้วยซ้ำ ไอ้ช่วงห้าปีที่ผ่านมาวันๆทำแต่งานไม่เคยมีอารมณ์จะไปเหลือบแลใครที่ไหน แต่พอตกลงใจกลับมาคบกันเท่านั้นแหละ มาแระ นิสัยเก่าๆ แคปส่ายหน้าแรงๆก่อนยกมือเสยๆผม ดูเหมือนคุณผู้ช่วยท่านเลขาจะแปลกใจนิดๆแต่เธอก็ยังส่งยิ้ม
“ครับผม ผมทานอะไรก็ได้ แต่จะให้ดีขอเป็นข้าวผัดไข่ก็แล้วกัน ราดซอสมะเขือเทศด้วยนะครับ”
จู่ๆเธอยิ้มจนตาหยี แคปเลิกคิ้วรอฟังคำอธบาย “ก็แหม คุณแคปชอบทานเหมือนลูกชายนกเลยค่ะ งั้นเดี๋ยวนกจัดการให้นะคะ ข้าวผัดไข่ราดซอสมะเขือเทศเยอะๆ ไม่เอาแตงกวาเนอะ”
เธอหายลับออกไปพร้อมกับแคปที่นั่งงงว่าทำไมเธอถึงได้รู้ว่าเขาไม่กินแตงกวา ไอ้คำพูดที่ว่าชอบทานเหมือนลูกชายเธอนั่นอีก
เออสรุป มีลูกแล้วงั้นดิ
สิบนาทีหลังจากนั้น
สำรับอาหารหรูหราถูกเข็นขึ้นมาเสิร์ฟถึงที่ มีขนมหวานแถมมาด้วย
“เจ้านายสั่งเอาไว้ค่ะ บอกว่าคุณแคปชอบทานทาร์ตแอ๊ปเปิ้ล เมนูของหวานวันนี้เลยเป็นทาร์ตแอปเปิ้ลลายกุหลาบ ลองทานดูนะคะ”
ติ๊ง
ปอร์เช่: แดกให้อร่อยนะมึง ทาร์ตนั่นออเดอร์จากเจ้านายกูสั่งเชฟมือหนึ่งของโรงแรมห้าดาวทำให้มึงโดยเฉพาะเชียวนะ
ปอร์เช่: แดกให้หมด!! ห้ามให้เหลือ!!
ปอร์เช่: อร่อยเหี้ยๆเลยใช่ไหมล่ะ 55555555
คาปูชิโน่: ไอ้สัส จบ!!
ปัดโถ่โว๊ยยยยยยยยยยยยยยย นี่กูยังอ้วนไม่พออีกหรือไงวะไอ้เอสมันสั่งบ้าอะไรของมันมาให้เขาแล้วยังเสือกมาล้อว่ามีเมียอ้วน บ้าชะมัด ก็แล้วใครมันสั่งมาให้กินกันถึงที่เลยล่ะเนี่ย
แคปหน้ายุ่งเหลือบมองบรรดาข้อความของไอ้หมาปอที่เด้งเอาเด้งเอาราวกับมันรู้ว่าว่าเขากำลังจะกินทาร์ตของโปรด ไม่ใช่สิ ก่อนหน้านั้นต้องจัดข้าวผัดก่อน
ว่าแล้วแคปก็จัดการกับข้าวผัดไข่ที่ราดด้วยซอสมะเขือเทศหอมกรุ่น ควันยังลอยอวลขึ้นมาน้อยๆเวลาที่ใช้ช้อนพุ้ยลงไปในข้าว
หอมมากกกกกก ~
อื้มม...อร่อยยยยยย ~ ~
พอกินจนหมดจานก็ถึงเวลาของหวานแสนอร่อย แคปวางแก้วน้ำลงแล้วลุกขึ้นถือจานขนมหวานเดินหาจุดชมวิวเหมาะๆเพื่อการบริโภคให้สมกับราคาค่างวดที่สั่งเข้ามาให้ เขาได้มุมดีๆแล้ว นั่นคือหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของท่านประธานรูปหล่อ เหอะๆ งานอวยผัวต้องมาก็เพราะว่ามันรู้ใจสั่งของโปรดมาให้นั่นเอง
แคปเงยหน้ามองซ้ายมองขวาก่อนดึงม่านพลาสติกสีครีมบางๆที่กั้นบานกระจกขนาดยาวกว่าครึ่งห้องให้เปิดกว้างออกเผยให้เห็นมุมมองกว้างขวางครอบคลุมทิวทัศน์มหานครสองฝั่งเมืองที่ถูกคั่นไว้ด้วยแม่น้ำสายหลัก
สวยงามเจงๆ
โอ้..มองตรงนี้ดั่งใช้สายตาของยักษ์มองลงมาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ไม่ใช่ยักษ์สิ สายตาของเทพเหอะ
เขานั่งลงบนพื้นพรม กินขนมไปด้วยชมวิวไปด้วย สักพักรู้สึกเบื่อปนเมื่อยเขาจึงเอนตัวนอนลงพลางยกโทรศัพท์ดูเวลาอีกรอบ
ไอ้หมาปอแม่งเงียบหายไปเลยสัส ไม่มีแม้แต่ข้อความ
นี่มันซื่อตรงทำตามที่เขาบอกเรื่องที่ไม่ให้บอกกับเจ้านายมันว่าเขาเข้ามาถึงแล้วจริงดิวะ
“งี่เง่าชะมัด นี่กูมานั่งคอยไร้สาระอยู่ได้”
แคปบ่นพลางลุกขึ้นถือจานขนมกลับไปนั่งแหงกอยู่ที่โซฟาตัวนุ่มเช่นเดิม
งับบบ
“ให้โอกาสอีกแค่ครึ่งชั่วโมงนะเว้ย ถ้ายังไม่กลับมาอย่าหาว่าพี่แคปใจร้ายก็แล้วกัน” ปากงับขนมชิ้นใหญ่ที่อยู่ในมือกัดไปกว่าครึ่งค่อนชิ้น หลังจากนั้นก็บ่นไปเรื่อยๆ
ติ๊ง ๆๆๆๆ
ปอร์เช่: หลับแล้วดิ??
ปอร์เช่: ขับรถอยู่
ปอร์เช่: ติดไฟแดงนานเหี้ยๆ
ปอร์เช่: เก็บขนมไว้ให้กูด้วยชิ้นนึง
คาปูชิโน่: เสียใจกูแดกหมดแระ
ปอร์เช่: หงะ..
คาปูชิโน: 55555555555
ปอร์เช่: เจ้านายกูมีเด็กมาติดอีกแล้วว่ะ
คาปูชิโน่: WTF
ปอร์เช่: LOLLLL พูดเล่น!
คาปูชิโน่: olo
โครม!
แคปไม่อ่านไม่สนใจตอบต่อแล้ว เขาโยนโครมโทรศัพท์มือถือลงที่โต๊ะ หงุดหงิดขึ้นมาแล้วให้ตายเหอะ ก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้หมาปอมันพูดเล่น เมื่อเขายกข้อมือขึ้นดูเวลาใหม่อีกรอบ กำลังจะตัดสินใจลุกไปเดินล่งเดินเล่นข้างล่าง หากแต่..
แกรกกกก
เฮ้ย!
อะไรวะ! ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียวมันหล่อขึ้นอีกแล้ว เมื่อคืนยังเปิดกล้องคุยกันอยู่แท้ ๆ ไปทำสีผมใหม่มานี่หว่า มิน่าให้กูส่องเจอแต่ขนหน้าแข้ง
เออแต่เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ไอ้ปอมันบอกรถติดไฟแดงยังส่งข้อความอยู่บนรถไม่ใช่? ทำไมถึงโผล่มาเร็วนักล่ะวะ ทั้งนายทั้งบ่าวมาถึงแล้วเรอะ เมื่อนึกได้แบบนั้นแคปลุกพรวดจะวิ่งออกไปส่องดูเอาเรื่องไอ้หมาปอคนขี้โกหกในทันที ทว่าเอสกลับคว้าหมับดึงเอาแขนเขาไว้ได้จนร่างทั้งร่างถลาเซแล้วถูกวงแขนใหญ่รัดเอาไว้ในอ้อมกอด
“เจอผัวแล้ววิ่งหนีแบบนี้จัดตรงนี้เลยดีไหม หื้ม”
“ปล่อยกูก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“ดื้อจริง ๆ จะไปไหนของมึง”
“ปล่อยยยยยยยยยยยยย กูจะออกไปดูไอ้ปอก่อนมันกลับมาพร้อมมึงใช่ไหมอะ”
“ถามถึงคนอื่นทำไม แล้วนี่มาเมื่อไหร่” เอสยอมปล่อยแคปออกแล้วเรียบร้อยมองดูจานข้าวที่กินจนหมดเกลี้ยง ข้าง ๆ กันมีจานขนมที่เขาสั่งให้หอจัดการสั่งเข้ามาเตรียมไว้ให้ คุณชายแห่งรัชชาถอดเสื้อนอกจะยื่นส่งให้ภรรยาเอาไปพาดไว้ แต่เจ้าแคปหรือจะรู้หน้าที่ คนตัวเล็กกว่าก็แค่ยืนมองเขาแบบนิ่ง ๆ ใช้ดวงตาซื่อๆสำรวจตรวจตราตามประสา เอสส่ายหัวน้อยๆเมื่อเห็นเป้าหมายไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ
ก็เคยนึกไว้อยู่มั่งแล้วล่ะ
ร่างสูงใหญ่เดินไปพาดเสื้อนอกเอาไว้เอง จากนั้นจึงเดินเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานแล้วกวักมือเรียกแคปให้เดินเข้ามาหา
ไม่รู้จักหน้าที่รับเสื้อนอกให้สามี แต่หน้าที่บีบๆนวดๆหลังจากสามีไปประชุมกลับมานี่คงไม่หนักหนาที่จะเรียนรู้ล่ะนะ
“เรียกทำไมของมึง” แคปเดินเข้ามาถามด้วยหน้าตาจริงจัง เอสแกล้งยกไหล่หมุนคอแล้วบอกว่าตัวเองโคตรเมื่อยเหนื่อยมาก ก่อนจะบีบต้นคอตัวเองเป็นตัวอย่างแล้วเหล่มองแคป
เขาปลอบใจตัวเอง
เมียกูนี่แหละเจ๋งจริงๆ ไม่โหล ไม่ต้องไปเหมือนเมียคนอื่น
ไม่เคยเอาใจ
ไม่เคยพูดจาหวาน ๆ
มือหนักตีนก็หนัก
แต่ว่านะ
มันน่ารักที่สุดในโลกเลยว่ะ!!
ฮึ่มมม กูประชด
เสียงทุ้มของเอสดังคำรามขึ้นในใจ ก่อนที่เขาจะปลงตก ทำท่าทุบๆคอก็แล้ว บีบไหล่ก็แล้ว นวดแขนก็แล้ว หมุนหัวก็แล้ว แล้วแทนที่แคปมันจะสนใจเขารู้ไหมตอนนี้มันทำอะไร โน่น! มันหันไปดื่มด่ำกับวิวข้างล่างมองน้ำมองเรืออะไรของมันไปนั่นแหละ
“มึงเป็นอะไรของมึง” จู่ๆแคปหันมาถามหน้ายุ่ง เอสมองคนที่นั่งยองๆลงไปมือเกาะบานกระจกดูไปคล้ายเด็กกะโปโลเข้าเมืองใหญ่ตื่นเต้นไปกับแสงไฟและวิวสวยงามอะไรเทือกนั้น ใบหน้าเล็กๆรอคอยคำตอบ เอสจึงตั้งใจประทานให้โดยเฉพาะ
“กูเมื่อยว่ะ ไม่มีใครนวดให้เลย น่าน้อยใจ”
“อ้าวจริงดิ” แคปมันทำตาโตๆ ลุกพรวดขึ้นมองซ้ายมองขวา เอสพยักหน้าบอกว่าใช่ๆ เขาเมื่อยมากอยากได้มือนิ่มๆมือน่ารักๆมืออ้อนๆมาบีบมานวด
แค่นั้นแหละ
ผั๊วะ!
“โอ๊ย!!”
แคปประเคนสันฝ่ามือพร้อมกับอีกหนึ่งหมัดซัดตูมลงมาในดาบเดียว นี่ถ้าเอสมันช้าไปกว่านี้แค่เสี้ยววินาที เข่าหนักๆคงอัดเข้ากลางพุงไปแล้วเรียบร้อย
“ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เรื่องอะไรจะปล่อย”
ดิ้นโวยวายเมื่อวงแขนใหญ่รั้งเขาให้นั่งลงที่ตักจากนั้นก็กอดเอาไว้แบบเต็มตัว “ชู่ว์ เงียบสิ เดี๋ยวเพื่อนมึงเข้ามาไม่อายมันหรือไง”
“บ้าเหอะนั่งแบบนี้แหละที่ต้องอาย”
“จะอายทำไม อย่าดิ้นครับแคปกูหนัก”
“มึงปล่อยก่อนสิวะ”
“ปล่อยก็ได้แต่บอกมาก่อน คืนนี้จะนอนที่ไหน”
“.................”
“เอ้า เงียบทำไมล่ะ”
“...............”
“นอนที่ไหนบอกเร็ว”
แคปครุ่นคิดว่าจะบอกสิ่งที่คิดอยู่ดีไหม สุดท้ายเขาก็เอ่ยออกมา “จะนอนห้องไอ้ปอง่ะ”
มันยิ้ม
ไอ้คนฟังมันยิ้ม
“พูดจริงใช่ไหม”
ยิ้มทำไมวะโอ๊ย กูไม่ชอบให้มึงยิ้มเลยให้ตาย ใจสั่น
“งืมๆ” แคปพยักเพยิดหน้าบอกเออๆ เอสยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม ก็แหม่ อาทิตย์ที่แล้วแคปค้างคืนกับเขาที่ห้องนี้ ส่วนก่อนหน้านั้นเป็นห้องที่คอนโดของเขาเอง อันที่จริงห้องของปอซึ่งก็คือห้องเก่าของแคป รังรักของพวกเขาที่ปอมันยังคงถูกบังคับให้รักษาและเป็นผู้เฝ้าดูแลมาจนถึงทุกวันนี้ คือสิ่งที่เขาต้องการให้แคปเอ่ยออกมามากที่สุดนั่นเอง
“โอ๊ย!!”
กำลังคิดอะไรเพลินๆแคปกลับถองศอกใส่พุงเขาแบบเต็มเปา เอสร้องโอดโอยขึ้นมา “มึงตีกูทำไมวะ”
“ก็มึงยิ้มทำไมล่ะ”
เอ๊ายิ้มก็ไม่ได้เหวย “ก็แค่ยิ้มเอง”
“ไม่อนุญาต! มึงห้ามยิ้ม!!” ยิ่งยิ้มกับคนอื่นที่ไม่ใช่กูมึงยิ่งต้องห้าม
“โกรธอะไรเล่า ดูทำหน้าซิ”
แคปปัดมือคนที่จะเข้ามาเชยคางให้หันไปหามันออก แต่เอสไม่ยอมหรอก ล็อคทั้งหัวแล้วบังคับให้รับจุ๊บเบาๆที่มุมปากจากนั้นก็ผละออกแล้วส่งรอยยิ้มหวานโชว์ฟันกระต่ายสวยจนได้ เอสกดจูบเบา ๆ ลงอีกทีก่อนผละออกมาอีกรอบแล้วกอดแคปไว้จนแน่นวางคางลงที่ลาดไหล่เล็กพลางโยกตัวคนในอ้อมแขนเบา ๆ
“มึงรู้เหตุผลที่เพื่อนมึงไม่เคยได้รับสิทธิ์ให้เข้าอยู่คอนโดของรัชชามั่งไหมแคป”
“หื้ม??”
“ทั้งที่เพื่อนมึงทำงานในตำแหน่งที่ถือว่าสูงที่สุดในบรรดาพนักงานเกือบทั้งหมดของที่นี่ เป็นเลขามือหนึ่งของกู เป็นคนอนุมัติรายชื่อผู้พักอาศัยของรัชชา แต่ทว่าตัวเองกลับยังต้องอยู่คอนโดเล็กๆห้องเก่าตั้งแต่สมัยเรียนแบบนั้น”
“ทำไม...เออใช่ทำไมวะ” แคปเงยหน้ามาถามเสียงแผ่วเบา ในแววตาเล็กแปลกใจเมื่อถามแล้วก็นึกขึ้นได้
ในตอนนั้นเอสไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่ยกรอยยิ้มบาง ๆ แล้วบอกให้แคปลองถามปอมันดูเอง
“เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านกูนะ”
แคปที่กำลังนั่งนึกเรื่องของปอหันขวับกลับไปหา “ไหนว่าวันนี้พ่อกับแม่ของมึงจะกลับมาไง”
“พี่แอมป์กับน้องอุ้มเองก็อยู่”
“แล้วยังจะชวนกูเข้าบ้านเนี่ยนะ เอ๊ะหรือว่าพวกท่านจะกลับมาถึงดึกๆงั้นเหรอ”
เอสอมยิ้มก่อนส่ายหน้าเบา ๆ เขาจับมือแคปแล้วบีบเล่นก่อนสอดนิ้วประสานเข้าไป “ป๊ากับคุณแม่กลับมาถึงแล้ว พี่แอมป์น้องอุ้มอยู่กันพร้อมหน้า กูรอวันนี้มานานแค่ไหนแล้วแคป”
“มึงแน่ใจแล้วเหรอวะ” แน่ใจจริงๆแล้วใช่ไหม เป็นกูคนนี้ดีจริงๆแล้วเหรอ คำถามมากมายผุดขึ้นในใจเป็นดอกเห็ด แม้จะรู้อยู่แล้วว่าสักวันเวลาแบบนี้คงต้องมาถึง
แต่ไม่นึกว่าสถานการณ์จริงจังจะวิ่งชนเขาเร็วขนาดนี้ แคปหันกลับไปมองคนที่ยังมีทีท่าสบายๆ หน้าตานิ่งๆไม่บ่งบอกอารมณ์แต่แคปรู้ดีเลยเวลาที่เอสมันทำหน้าตาแบบนี้คือมันไม่ได้คิดอะไรเลยต่างหาก มันชิลๆของมันไปเรื่อย เขานี่สิ กลุ้มใจจนหัวจะแตก แคปหน้ายุ่ง คิ้วพันกัน
“ถ้าหาก...
“เราสองคนโตแล้ว”
“กู...
“เชื่อใจกู แคป”
“แต่...
“มึงก็คิดเสียว่าแค่ไปกินข้าวบ้านกู ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ถ้ามึงยังไม่พร้อมกูไม่บอกพวกเขาดีไหม ไว้วันหลัง??”
“พะ..พร้อมสิวะ กูพร้อม”
คนที่ลองหยั่งเชิงถึงกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาเมื่อเขาทำทีว่าจะถอยแคปมันกลับรุกคืบเข้าหา หึหึ “ตกลงแล้วนะ”
“อืมๆ”
“มึงบอกอืมๆแต่ทำหน้าตาแบบนี้เนี่ยนะ” เอสขยับตัวมาจ้องหน้าคนในอ้อมแขนดีๆอีกครั้ง แคปมันทำหน้าตาอะไรของมัน “กลุ้มเรื่องอะไรไหนบอก”
“..............”
“แคป?”
“ถ้าเราสองคนถูกจับแยกอีกล่ะวะ”
คนฟังถึงกับกลอกตามองเพดานกันเลยทีเดียว “คิดอะไรของมึง ไปนั่งโน่นไปเดี๋ยวกูเคลียร์งานให้เสร็จจะได้กลับกันไวๆ”
“กูจริงจังเหอะ มึงอย่าคิดว่าอะไรๆมันจะง่าย เรื่องจริงไม่ใช่นิยายนะมึง พ่อกับแม่มึงจะยอมรับได้ง่ายๆหรือไง” ลูกชายมีเมียเป็นผู้ชาย เออว่ะ ถ้าฐานะทางสังคมมันไม่สูงส่งมากนักเขาก็จะสบายใจกว่านี้หรอก แต่นี่ลูกชายคนเดียวของท่านเจ้าสัวใหญ่เชียวนะ เจ้าสัวนะมึงนะ
ถ้าเป็นหมาแคปคงหูลู่หูตกไปแล้ว
ตายห่าแน่ๆกู
“มึงทำงานเถอะเดี๋ยวกูจะไปนั่งกินขนมรอตรงนั้นนะ” แคปขยับตัวแล้วลุกออก ในตอนแรกคนกอดยังไม่ยอมหรอก แต่ทว่าพออีกฝ่ายทำท่าทางว่าเอาจริงเอสเองก็ปล่อย
“เออจริงสิ กูเอาอันนี้มาฝากมึงอะ” แคปพึ่งนึกขึ้นมาได้ตอนที่เดินกลับมานั่งลงที่เดิม ก้นยังไม่แตะโซฟาเลด้วยซ้ำ เขารีบคว้าเอากระถางสตรอว์เบอรี่เล็กๆที่ยังไม่มีลูกซักกะลูกเข้าไปให้เอส
“อ่ะ” แคปยื่นส่งให้ เอสมองแล้วเงยหน้าเลิกคิ้วถาม คือแค่มองเขาไม่สามารถรู้ได้หรอกว่ามันเป็นต้นอะไร รู้แค่ว่าเป็นต้นไม้
“ต้นสตรอว์เบอรี่” แคปไขข้อข้องใจให้ เอสยื่นมือเข้าไปรับ
“กูปลูกมาให้แล้วครึ่งนึง ต่อไปมึงต้องดูแลเองด้วย ออกลูกเมื่อไหร่เดี๋ยวกูจะให้รางวัล”
“ถ้ามันเหี่ยวก่อนล่ะ”
แคปทำหน้าเซ็งขึ้นมาในทันที ก็แทนที่มันจะถามนะว่าให้รางวัลอะไรแล้วทำท่าดีใจ อะไรของมันเลือกถามว่าถ้ามันเหี่ยว??
“มันจะเหี่ยวได้ยังไงมึงก็รดน้ำพรวนดิมันสิวะ”
“ปลูกง่ายขนาดนั้น? สตอเบอรี่เนี่ยนะ”
“เอาหรือไม่เอา กูโมโหแล้วเนี่ย” แคปว่าแล้วคว้ากระถางคืนมาทันที เอสดึงไว้แทบไม่ทัน “อะไรเล่าใครบอกว่ากูจะไม่ปลูก”
“จะไปรู้ไง เห็นมึงทำหน้าเหมือนไม่อยากจะรับ”
“ไม่ใช่แบบนั้น กูปลูกต้นไม้ไม่ค่อยเป็น แล้วไอ้ตอรี่เนี่ยมันดูเป็นอะไรที่ดูแลยากด้วย ไม่ใช่อะไรนะแคปกูกลัวน้องเหี่ยวเฉาตายว่ะ”
“เออน่าไม่ตายหรอก ถ้ามันเหี่ยวเดี๋ยวกูหามาให้ปลูกต้นใหม่”
“ไม่ต้องหรอกน่า เอาต้นนี้นี่ล่ะ” เอสว่าแล้วลุกขึ้น ดึงมือแคปให้เดินตาม เขาเอาต้นไม้ไปวางไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง มันเป็นเคาน์เตอร์เรียบหรูริมกระจก
“วางไว้ตรงนี้ละกัน แอร์ตกตลอดมันจะได้เย็น ๆ”
“ห้ามให้มันถูกแดดมากเกินไปนะ”
เอสหันไปยิ้ม ก่อนเอาไม้บรรทัดในลิ้นชักขึ้นมาจิ้มพรวนดิน จากนั้นใช้มือแหวกดูใบและสังเกตเห็นว่ามันเริ่มออกผลอ่อนสีเขียวๆห้อยออกมาบ้างแล้วสองสามลูก นั่นทำให้เขาพลางนึกไปว่าต่อไปทุกเช้าดื่มน้ำเมื่อไหร่คงต้องเทใส่ที่กระถางนี้ด้วย แคปที่ลอบมองทุกๆการกระทำนั้นอยู่ตลอดเวลา
เอสมันน่ารักว่ะ
“มึงชอบน้องไหม” แคปก้มลงไปถาม
“ชอบครับ ขอบคุณนะ”
.
ช่วงบ่ายของวันนั้นเจ้าของห้องนั่งทำงานไปขณะที่แคปเองก็นั่งกินขนมไปพลางดูทีวีไปพลาง คิดโน่นคิดนี่เรื่องที่ต้องไปบ้านเอสจนกลุ้ม ปลงตกหยิบไอแพดที่วางอยู่ขึ้นมาเล่น เล่นไปเล่นมาสักพักตัวคนไถลลงมานั่งอยู่ที่พื้น ใช้โซฟาต่างโต๊ะ เลื่อนเอาจานขนมมาไว้ใกล้ตัวเพื่อจับได้ถนัด สรุปคือเล่นไปกินไปไม่อ้วนก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วเจ้าแคป
“เติมอีกไหมขนมมึงนะ”
“นี่มึงจะทำร้ายกูให้ตายไปเลยหรือไง แค่นี้กูอ้วนไม่พอใช่ไหม” เออใช่ว่าขึ้นมาแล้วแคปนึกได้ มีอย่างที่ไหนสั่งขนมที่เขาชอบมาให้กินกันแบบนี้ตายๆ ไม่อ้วนกูจะทำไงอยู่เนี่ย
“กูไปทำร้ายตอนไหม มึงหยิบเข้าปากเองชัดๆ”
“ก็เพราะว่ามึงสั่งมาไงล่ะ” แคปเถียงกลับไป สองคนโต้ตอบกันระหว่างโต๊ะทำงานกับโซฟา ดูเหมือนจะทะเลาะชวนตีนะ แต่ไม่รู้ทำไมกลิ่นอายสีชมพูอมม่วงลอยคลุ้งอยู่เต็มห้อง
“อ้วนเอ๊ย”
“มึงว่าอะไรนะ” แคปคิดว่าได้ยินคำพูดหยาบคายมากๆจึงรีบหยุดมือจากเกมส์แล้วหันขวับไปถาม เอสส่ายหน้าแล้วยักไหล่บอกไม่ได้พูดอะไรเลยแคปจึงหรี่ตาแล้วชี้มือคาดโทษเอาไว้
ก๊อกๆ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-02-2016 14:50:42
https://www.youtube.com/v/A1ncrVtr9Es
ก๊อกๆ
ปอเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับใครสักคนไม่รู้ไม่รู้สึกคุ้นหน้าเลย ในตอนแรกแคปไม่ได้สนใจอะไรมากเขาก็แค่นั่งเงียบๆทำเป็นไร้ตัวตนอยู่ในที่ของเขา เป็นปกติอยู่แล้วที่แขกของเอสจะเดินเข้าเดินออกแล้วเห็นเขานั่งทำโน่นทำนี่อยู่ตรงจุดนี้ ก่อนหน้านั้นบางคนยังมองอย่างแปลกใจหากแต่เดี๋ยวนี้ทุกคนที่เข้ามาเจอเขายังต้องยิ้มทักทายกันเสมอ
ปอเดินกลับออกไปแล้ว แคปเองก็ก้มหน้าก้มตาเล่นอะไรในไอแพดต่อ เขาไม่รบกวนอีกฝ่ายที่กำลังทำงาน หากแต่ในตอนนี้เสียงเล็กๆ ของใครสักคนที่คุยเจื้อยแจ้วกับเสียงทุ้มต่ำของเอสโต้ตอบไปบ้างเป็นบางครั้ง แคปจึงลองลอบมองดูอย่างพิจารณา
ไอ้เตี้ยนั่น...ผู้ชายที่หน้าตาน่ารักตัวเล็กๆมันน่าจะเป็นเจ้าของแฟ้มงานกองใหญ่ที่ผุดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ซึ่งตอนนี้กองอยู่เต็มโต๊ะ ใบหน้าสวยหวานดูสะอาดตาราวกับผู้หญิงส่งยิ้มกว้างขวางให้กับเจ้าของห้อง
คุยเหี้ยไรกันวะ นี่คุยงานต้องแสดงกิริยาท่าทางแพรวพราวขนาดนั้นเลย?
ผล็อย
ขนมในมือร่วงตกลงที่พื้นเมื่อจู่ๆไอ้คนที่เรียกตัวเองว่าแซนอย่างนั้นแซนอย่างนี้ลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไปนั่งย่อตัวลงที่หน้าตักใหญ่ ที่ประจำ ที่ของเขาเวลาที่จะอ้อนโน่นอ้อนนี่จากไอ้ท่านประธาน สองตัวดูเหี้ยอะไรสักอย่างจากหน้าจอคอม
ใกล้ไปแล้วไอ้สัส!
“แซนไม่เข้าใจตรงนี้เลยอ่ะครับ พี่เอสช่วยอธิบายให้แซนฟังอีกทีได้ไหมฮะ”
“พี่บอกเราไปแล้วนะเมื่อเช้า”
มึงอย่ามาเซ้าซี้ชี้ไม้ชี้มือใกล้มือผัวกูนะ!
“ครับเมื่อเช้าแซนก็ว่าเข้าใจแล้วนะ พอลองกลับไปวิเคราะห์ดูใหม่แซนกลับตีความไม่ออกขึ้นมาอีก มันงงจริงนะครับพี่เอส ตรงเนี๊ยะอ่ะตรงนี้ พี่ช่วยบอกเทคนิควิธีคิดให้แซนใหม่อีกครั้งเถอะครับ รับรองคราวนี้แซนจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เอสสอนแซนไว้ไม่ให้ตกหล่นเลยฮะ”
โอ๊ยยยยย มึงไม่ต้องมายิ้มให้ผัวกูด้วยไอ้เด็กเหี้ย!
แคปควานๆคว้าๆเอาหมอนอิงมาจับใส่มือไว้ในท่าเตรียมพร้อมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครทราบได้ ทว่าก่อนจะเกิดอะไรบางอย่างปลิวแว๊นไปฟาดลงบนกะบาลหนึ่งในสองคนนั้น เอสเหมือนรู้งานเขาขยับเก้าอี้เลื่อนห่างแล้วกดโทรศัพท์ต่อสายเรียกปอเข้ามาเสียก่อน
“ขออนุญาตครับนาย” ปอที่เข้ามาเร็วยิ่งกว่าจรวดนำวิถีชักสีหน้าเมื่อเห็นคุณแซนเด็กฝึกงานที่เป็นญาติห่างๆของเอสเข้าไปนั่งย่อตัวอยู่ข้างเจ้านายเขาแบบนั้น อยากจะมองไปทางไอ้แคปมันอยู่นะ แต่ท่าทางแม้แต่คุณเอสเจ้านายเขายังไม่กล้าชายตาไปมอง
“ให้ปรเมทเขาสอนเราก็แล้วกันนะแซน ลุกขึ้นได้แล้ว”
ร่างเล็กลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ยังมีรอยยิ้มประดับอยู่มุมปากเล็ก เลขาอย่างปอเมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายรีบขยับเข้าหา
“คุณแซนออกไปนั่งคุยกับผมที่ด้านนอกดีไหมครับ ไม่เข้าใจจุดไหนเดี๋ยวผมสอนให้ทั้งหมดเลย”
“ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจสงสัยตรงไหนก็ถามเขาได้ เลขาพี่รู้ละเอียดทุกเรื่อง”
“ก็ได้ครับ ถ้าพี่เอสว่าอย่างนั้นแซนก็จะยอมเข้าใจ แต่ว่าเย็นนี้แซนขอติดรถกลับด้วยนะฮะ บอกพี่หมอไว้แล้วว่าจะให้พี่เอสไปส่งที่บ้าน แซนไม่ได้เอารถมาฮะ”
“เย็นนี้พี่ไม่ว่าง ไว้ให้รถบริษัทส่งเราที่บ้านก็แล้วกันนะ ปรเมทพาคุณแซนออกไปได้”
น้ำเสียงเย็นชาแกมเฉียบขาด ทำเอาคนถูกสั่งถึงกับนึกหวั่น แซนเป็นน้องชายของหมอที่เอสแกล้งพาแคปไปตรวจโรคหู ลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกันทางคุณป้าสะใภ้ของเขา
“ถ้าอย่างนั้นไว้วันหลังแซนขอขึ้นมาหาพี่เอสที่นี่อีกได้ใช่ไหมครับ”
“ติดต่อผ่านทางเลขาพี่ก็แล้วกัน”
พูดจบพยักหน้าบอกไล่กลายๆ สุดท้ายปอพาคนตัวเล็กออกจากห้องเอสจึงหันมองมาที่แคปซึ่งนั่งตาเขียวอื๋ออยู่นั่นทำเอาเขานึกขำ กำลังจะอ้าปากบอกอะไรบางอย่างบานประตูหนักๆเปิดผั๊วะเข้ามาก่อน
“พี่เอสฮะ...โอ๊ย!”
“โอ๊ะโทษทีครับ”
เสียงร้องดังลั่น ไม่ได้เจ็บหรอกมั้งแต่คงตกใจมากกว่า มันไม่ทันการณ์แล้วสำหรับทุกๆอย่าง ไว้อาลัยให้หัวเล็กๆของไอ้เตี้ยนั่น ช่วยไม่ได้นี่หว่าแทนที่ออกไปแล้วจะไปลับเสือกเปิดพรวดพราดเข้ามาเรียกผัวกูเสียงหวานฉ่ำอีกนี่เนาะ ฮ่ะๆสมน้ำหน้าว่ะขอบใจกูซะสิ นี่กูประเคนแค่หมอนอิงแข็งๆเขวี้ยงใส่เองนะ ไม่ใช่แจกันแก้วสักกะหน่อย
“โทษทีนะครับผมไม่ทันเห็นน่ะ”
แคปปั้นหน้าเป็นห่วงเป็นใยสุดฤทธิ์ เขาเดินเข้าถึงตัวของแซนตั้งแต่เมื่อไหร่เอสยังมองไม่ทัน เมื่อก้มลงหยิบมอนขึ้นมากอดไว้แนบอกใบหน้าของหนุ่มชาวไร่กระตุรอยยิ้มคล้ายสะใจเล็กๆ
“ไม่เป็นอะไรมากนะครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
นี่กูร้ายขนาดนี้?
แซนที่กำลังจับหัวตัวเองป้อยๆทำท่าทางงงเล็กน้อยเพราะเขาจำได้ว่าเห็นแคปนั่งก้มหน้าทำอะไรสักอย่างอยู่ที่โต๊ะรับแขกนั่นในตอนที่เขาเข้ามาตอนแรกทว่ายังไม่ได้มองจริงจัง คราวนี้เขาพิจารณาคนตรงหน้าชัดๆสลับกับมองหน้าญาติผู้พี่ที่นั่งเอนหลังในท่าทีสบานๆแล้วยกรอยยิ้มให้ สายตาคมของเอสจ้องมองแคปคล้ายกับกำลังชื่นชม พออกพอใจจนแซนรู้สึกแปลกใจมากพดูที่เห็นเอสแสดงอาการแบบนั้น
“ปะ..เปล่าครับไม่เป็นอะไร”
“ถ้าอย่างนั้นมีธุระอะไรเชิญพูดเลยครับ ผมกับเอสจะได้คุยเรื่องส่วนตัวของเรากันต่อ”
คนฟังม่านตากระตุกเมื่อได้ยินคำว่าเรื่องส่วนตัวที่พูดด้วยรอยยิ้มยั่วประสาท
เรียกพี่เอสของเขาว่าเอสเฉยๆซ้ำยังตอกย้ำเรื่องส่วนตัวอะไรนั่นอีก
“สงสัยอะไรถามได้นะครับ”
กูรู้ทันมึงทุกอย่างน่ะแหละไอ้เตี้ย!
“ปะ...เปล่าครับไม่ได้สงสัย” แซนรีบปัดความคิดบางอย่างออกจากหัว เขาเลี่ยงออกจากแคปแล้วตรงเข้าไปหาเอส วางอะไรบางอย่างลงให้
“แซนได้บัตรละครเวทีมาครับพี่เอส ศุกร์หน้าพี่ไปกับแซนนะครับ”
“ศุกร์หน้าเอสเขาไม่ว่างครับ มีประชุมใหญ่อยู่ที่ระยอง”
เสียงทุ้มน่าฟังดังขึ้นมาจากด้านหลัง แคปเดินเข้ามาพร้อมกับยัดหมอนอิงที่ถือไว้ส่งให้เอสถือแทน
“ประชุมใหญ่มาก ประชุมใหญ่มากกกกจริง”
แคปเน้นคำว่าใหญ่เหี้ยๆให้อีกฝ่ายเห็นว่าสำคัญ หากแต่ไม่รู้ทำไมเอสขำหนักมากจริงๆ และก่อนที่จะมีอะไรมากกว่านั้นเอสจึงจำเป็นต้องเอ่ยบางอย่างขึ้นก่อน
“ศุกร์ไหนๆพี่ก็ไม่ว่างครับแซน โทษทีนะคงไปกับเราไม่ได้”
“เอ๊ะ ทำไมล่ะครับ”
“เพราะว่าทุกศุกร์เสาร์และอาทิตย์เป็นวันของแฟนพี่ เขาดุมากๆเลยนะแซนคงไม่รู้ ต้นกล้วยต้นมะละกอยังเคยเตะจนหักปลิวคาหน้าแข้งมาแล้ว คราวนี้เข้าใจพี่เสียทีนะครับ”
น้องแซนหน้าสลดลงอย่างชัด ไม่รู้ล่ะว่าเอสพูดจริงหรือพูดเล่น จะมีผู้หญิงที่ไหนเตะต้นกล้วยหักคาหน้าแข้งบ้างล่ะ แต่ทว่าพูดแบบนี้ออกมาก็เท่ากับว่าพี่ชายตัดความหวังของเขาทุกทางแล้วเช่นกัน เอสพยักหน้าให้สัญญาณบอกปอมาพาตัวออกไป ระหว่างนั้นแซนยังไม่วายหันมองไปที่แคปด้วยแววตาที่มากมายไปด้วยคำถาม หากแต่เขาก็เดินตามหลังปอออกมาแต่โดยดี
“ถ้าคุณแซนสงสัยเรื่องอะไรในเนื้องานถามผมก็ได้นะครับ” ปอหยิบแฟ้มงานที่โต๊ะของเขายื่นส่งให้ มือเล็กรับเอามาถือไว้ เขาลังเลอยู่เล้กน้อยก่อนตัดสินใจว่าจะต้องถามในสิ่งที่เขานึกสงสัย
“เอ่อขอโทษนะครับคุณปรเมท ผมขอถามหน่อยว่าผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่ในห้องพี่ชายผมน่ะครับ....เอ่อ เขาเป็นใครเหรอ”
“คุณแคปเป็นเพื่อนคุณเอสครับ” ปอตอบเรียบๆหากแต่ในแววตาไม่มีแววล้อเล่น เขาจ้องหน้าคนที่ตัวเล็กกว่าเขาราว ๆ สิบเซ็นต์มั้ง
“เป็นเพื่อนสนิท”
บอกไปขนาดนี้ไม่รู้ก็แล้วแต่มึงเหอะนะ
แคปที่ยืนกอดอกพิงกรอบประตูอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้นึกขึ้นในใจ หลังจากคุณแซนเดินจากไปแล้ว ปอถอนหายใจลึกๆออกมากำลังจะเดินอ้อมไปนั่งหลังโต๊ะทำงานของตัวเอง เขามองเห็นแคปที่กำลังเดินออกมาหา
“ทำไมเจ้านายมึงเสน่ห์แรงแบบนี้วะให้ตาย”
“นี่ยังน้อย”
“หา?!” มีเยอะกว่านี้อีกเรอะ
“มีทุกวัน ทุกครั้งที่ออกไซด์งาน ออกงานสังคม สังสรรค์นอกสถานที่ แต่กับคุณคนเมื่อตะกี้เห็นว่าเพิ่งกลับมาจากนอก ฝึกงานสองเดือน ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็กลับแล้ว”
แคปหน้ายุ่งคิ้วขมวดลง ปอจึงดึงแขนบอกให้เดินเข้ามาหาใกล้ๆ
“คิดเหี้ยไร กูจะบอกอะไรดีๆให้”
ว่าแล้วก็กระซิบเข้าที่ริมหูคนที่โน้มลงมาฟัง แคปเบิกตากว้างเมื่อฟังจบก่อนที่เขาจะรีบถลาเข้าไปในห้องแบบด่วน ๆ
พรวด
เอสที่กำลังยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นดื่มถึงกับเกือบสำลักพ่นของร้อนออกมาจากปาก เมื่อเห็นว่าจู่ๆแคปก็พรวดพราดเข้ามาแล้วตรงดิ่งไปที่หน้าจอทีวีก่อนดึงลิ้นชักแล้วเสียบอะไรบางอย่างใส่เครื่องอ่าน
อ่า...
ไฟล์วันคริสมาสต์เมื่อห้าปีก่อนฉายฟ้องออกมาทางจอภาพขนาดใหญ่
ภาพของแคปที่จับอุ้งเท้าเจ้าคูเปอร์ตัวเล็กๆในตอนนั้นโบกไปมาให้กับกล้องพร้อมคำพูดน่ารักในแบบของมันหากแต่กลับทำให้เจ้าของคลิปอย่างเอสอายจนหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา
แคปจ้องมองหน้าจอจนจบคลิปก่อนหันมองมาที่คนหลังโต๊ะทำงานอย่างช้า ๆ
เสียงขอเพื่อนสนิทที่แว่วเข้าหูก่อนที่เขาจะวิ่งเข้ามาเปิดไฟล์นี้ดู
“ในลิ้นชักใต้ทีวีมีแฟลชไดร์ฟอยู่ในกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินสามสิบอัน มึงหยิบอันไหนก็ได้ขึ้นมาเสียบแล้วเปิดดู ความจริงที่มึงยังไม่เคยรู้ เจ้านายกูดูคลิปที่อยู่ในนั้นทุกวันๆละไม่ต่ำกว่าสามรอบ มึงลองคูณดูสิ ห้าปีที่ผ่านมา..”
“นะ...นี่.....นี่มึง...” แคปครางตะกุกตะกักหน้าชาไปหมด เขาค่อยลุกขึ้นเอสเองก็ลุกแล้วก้าวเข้ามาหาก่อนหยิบรีโมทมากดปิดจากนั้นดึงแคปมากอดเอาไว้
“ดูอะไรของมึงไร้สาระจริงๆ”
มะ...ไม่ไร้สาระหรอก กูโคตรดีใจ
“อย่าไปสนใจเลยนั่นน่ะมันแค่คลิป ตัวจริงของมึงอยู่ตรงนี้แล้วช่วงนี้กูไม่ค่อยได้ดูหรอก”
“มะ...หมายความว่ายังไง” แสดงว่าก่อนหน้านี้มึงดูคลิปกูกับคูเปอร์ตลอดเลย?
“เอาน่าเดี๋ยวเตรียมตัวกลับแล้วนะ อีกชั่วโมงเดียวกูขอเคลียร์งานอีกนิด มึงโอเคใช่ไหมเนี่ย”
โอเคสิ กูโอเค กูโคตรโอเค คือกูดีใจไง คือบั่บ...
“กูชิลว่ะเอส กูธรรมดา กูเฉย ๆ กูเรียล”
อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยกูดีใจ ฮือๆๆ สติแคปมึงสติ เขารักมึงไม่เคยเลิกรักเลยนี่หว่าเพียงแค่
การแสดงออกต่างกันงั้นดิ ฮือๆตายไหมกูฮือๆๆๆ กูชิลกูต้องชิล
“อะไรของมึง” เอสก้มมองคนในอ้อมกอดที่ทำหน้าตาแปลกๆ คล้ายคนสตั๊นไปไม่ก็จะร้องไห้หรือไม่งั้นมันก็คงจะยิ้ม ใบหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวเขียวของคนในอ้อมกอดมันทำให้ใจเขาสั่นรุนแรงขึ้นทุกครั้งที่กอดกัน เอสกดปลายจมูกลงที่แก้มนุ่มเบา ๆ ก่อนกระซิบถามบางอย่างเพื่อชวนเปลี่ยนเรื่องให้เร็วขึ้นด่วยจี๋เลย
“เมื่อกี้หึงกูใช่ไหม”
ผั๊วะ!!
“ไม่ได้หึงสักหน่อยไอ้สัส!”
“จริงดิ แล้วใครฟาดหมอนใส่หัวแขกกูวะ”
ผั๊วะ!!
“หมอนมันหลุดมือต่างหาก กูจะไปหึงมึงทำไมวู๊ว!”
“ไม่ได้หึงจริงเสียใจนะเนี่ย”
ผั๊วะ!!
“กูบอกว่าไม่ได้หึงคือไม่หึง อย่ามาถามเรื่องมากปล่อยกูได้แล้วเดี๋ยวจะลงไปเดิเล่นข้างล่าง”
คราวนี้เอสจะไม่ทนบอกเลย เขาโดนมือเล็กๆฟาดใส่แผ่นหลังสามผั๊วะแล้วครับ เจ็บจนทนไม่ไหวแล้วต้องขอจูบปิดปากแทนยาทำแผลหน่อยเหอะ
“อื้มม อูบอูอำไอ ออแอ้ววววววววววววว”
“สอนให้มึงรู้ ทีหลังอย่าปากแข็ง”
ผั๊วะ! โป๊ก!! ตึง!!!
โครม!!!
กว่าแคปจะหลุดออกมาได้ต้องเหวี่ยงทั้งหมัดกระทืบทั้งเท้าถองทั้งศอกจากนั้นผลักมันแรง ๆ แล้วเขาก็หนีออกมา
หอบแฮกกันเลยทีเดียว
ติ๊งๆๆๆ
เอสเธอร์: อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน
โถไอ้ห่ากูเพิ่งเดินออกมาไม่ถึงสองนาที
เอสเธอร์: รออยู่ที่ร้านกาแฟชั้นล่างเลยเดี๋ยวลงไปรับ
ลิฟต์ยังไม่มารับกูเสียด้วยซ้ำเนี่ย
เอสเธอร์: กินได้ทุกอย่างกูมีปัญญาจ่ายครับอ้วน
หา?!!!! นี่มึงกล้าเรียกกูว่าอ้วนเรอะ บังอาจมากแค่ไหนกันวะ กล้าพิมพ์ออกมาเป็นลายลักษณ์อักษรเชียว เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวๆๆๆๆ
เอสเธอร์: 55555555555 LOLLLLLLLLLLLLLLLL
ในเวลานั้นเองที่แคปก้าวเข้าไปในลิฟต์และโกรธขึ้นมาจนหน้าเขียว ข้อความที่ถูกพิมพ์ขึ้นในจังหวะเดียวกันกับที่อีกฝ่ายส่งเข้ามาก่อนเฉียดกันแค่หนึ่งวินาทีเท่านั้นก็คือ
ติ๊ง
เอสเธอร์: บอกรักกูสิแคปเปอร์
คาปูชิโน่: กูเกลียดมึงที่สุดไอ้สัส!!
ติ๊ง~
อันนี้เสียงลิฟต์เปิดตัวออกแคปก้าวออกมาพลางยัดโทรศัพท์ลงมนกระเป๋า สนามหญ้าเล็กๆหลังตึกคือจุดหมายปลายทางของเขา เดินวกไปวนมาดูต้นไม้อยู่แถวนั้นสักพักเขาก็เดินกลับมาแถวๆฟร้อน เจอคุณป้าแว่นคนเก่าคนเดิมเพิ่มเติมคือวันนี้เจ๊แกแก่ขึ้นอีกโขเพราะกระโปรงบานๆยาวคลุมหัวเข่านั่น
“เชิ่มไปไหมวะคุณผิ”
แคปบ่นงึมงำๆก่อนเลี้ยวเข้าอีกมุมหนึ่งแล้วลัดเลาะออกมาอีกเส้นทาง โถงรอลิฟต์ตรงจุดนี้ปลอดคนแคปจึงยืนตัดสินใจสักพักก่อนมองดูเวลาที่ข้อมือแล้วเลี้ยวเข้าไปสั่งเอสเพรสโซ่เย็นๆรอ
“ขอสองช็อตนะครับ”
“ได้ค่ะ”
พนักงานเสียงหวานจัง
แคปจ่ายตังค์ก่อนเข้าไปนั่งรออยู่ด้านใน เลือกที่นั่งที่สามารถมองเห็นทางเข้าได้ชัดๆ เผื่อคนบนยอดหอคอยนั่นมันลงมารับเดี๋ยวไม่เห็นโวยวายขึ้นมาอีก
มองคนเดินผ่านไปผานมาไปเรื่อย สาวสวยจากแผนกไหนสักแห่งในชุดกระโปรงสั้นน่ารักน่าหยิกคุยไปหัวเราะไปกับเพื่อนฝูงของเธอก็กลายเป็นหนึ่งในเป้าสายตาของแคปได้ กำลังอมยิ้มดูดกาแฟเย็นอยู่ดีๆ หากแต่..
“สวัสดีค่ะบังเอิญจังเลย ลงมาทานกาแฟหรือคะ”
อ่ะนะ
คนมันหล่อไง แต่คนที่อยากจะให้เข้ามาทักดั๊นไม่มีทัก ส่วนไอ้คนที่ไม่คิดอยากจะให้ทักเล๊ยอย่างยัยคุณป้าเชิ่มเชยเนี่ยมาทักกูอีกแร้ววววววววว แคปปั้นรอยยิ้มส่งให้เธอหากแต่นึกสมน้ำหน้าตัวเองด้วยนิดๆ
“สวัสดีครับ”
เอาล่ะวะวันนี้เขาจะลองมองดูที่ป้ายชื่อสักหน่อย เจอกันตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาที่นี่กระทั่งถึงวันนี้สารภาพตามตรงเขายังไม่เคยมองป้ายชื่อเธอเลย
แต่ว่าถ้าเลื่อนสายตามองต่ำเธอจะหาว่ากูเคลมหน้าอกหล่อนป่ะวะเนี่ย
“นั่งไหมครับ เชิญนั่งก่อนก็ได้”
เพี๊ยะ กูควรตบปากตัวเองดังๆนะ จู่ๆไปชวนเธอนั่งด้วยทำไม แคปนี่พูดไปแล้วแทบอยากกระโดดถีบตัวเอง แต่ในเมื่อชวนไปแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นปรางขอรบกวนเลยนะคะ”
เธอชื่อมะปราง
ทำไมชื่อถึงน่ารัก
พนักงานเดินเขาแก้วโกโก้ปั่นมาวางลงให้เธอ คุณมะปรางถอดแว่นออกมาเช็ดนิดๆ เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าเธอก่อนมือเล็กๆจะใช้กระดาษซับ เธอเหงื่อออกค่อนข้างมากไม่ว่ารู้ร้อนหรืออะไรแต่แคปที่มองเธอในเวลานั้นพอดิบพอดีถึงกับต้องตกตะลึง
โคตรสวย
คะ....คะ....คุณ มะปรางสวมแว่นทำไมวะครับ กูไม่เข้าใจ “อร่อยไหมครับ” ถามได้แค่นั้น โคตรแมนเลยกู
เธอดันแว่นเข้าไปที่เก่าก่อนเงยหย้ามองแคปแล้วตั้งอกตั้งใจดู “อร่อยมากเลยค่ะ” สายลูกปัดที่คล้องแว่นขยับไปมา ทำให้เธอดูแก่หงำเหงือกขึ้นมาได้อีก
“คุณเป็นเพื่อนของคุณปรเมทหรือคะ”
“ครับใช่”
“วันก่อนเจอคุณปรเมท.......”
แล้วเธอก็ชวนเขาคุยหลายต่อหลายเรื่อง ไปๆมาๆสองคนคุยกันออกรส แคปพลันนึกไปว่าเธอไม่ไปทำงานหรือไงวะพอมองดูเวลาอีกที อ้อมันเป็นเวลาเลิกงานแล้วนั่นเอง
“ทำไมคุณไม่ลองใส่คอนแทคเลนส์ล่ะครับ”
ไม่รู้ผีห่าซาตานอะไรดลใจให้เขาถามเธอไปแบบนั้น หลังจากประเมินอายุจริงเธอแล้วคิดว่าน่าจะพอกันกับเฮียเต้ไม่ก็แก่กว่าสองสามปีแต่ที่แน่ ๆ ไม่น่าเกินสามสิบ
“คะ?” เธอเงยหน้าถาม แคปถือวิสาสะชี้ไปที่แว่นเธอให้ทำท่าบอกให้ถอดออกไป
“ยังไงคะ” เธอยื่นหน้าเข้ามา
“แบบนี้ไงครับ” แคปจึงเอื้อมมือออกไปดึงแว่นออกจากใบหน้ารูปไข่ของเธอให้เบา ๆ ไม่น่าเชื่อว่าเธอแก้มแดงขึ้นนิดๆ สีชมพูอมขาวโคตรน่ารัก ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี่สเป็คแคปชัดๆเลย แต่ตอนนี้จะไปมองใครได้ล่ะวะหัวใจปิดทำการแว้ววววว
ในจังหวะที่แคปดึงแว่นสายตาเธอออกมาแล้วยื่นส่งคืนให้ สายตาของเขามองข้ามศีรษะเธอไปเห็นดวงตาเขียวอื๋อของคนที่เขากำลังนั่งรออยู่ยืนจ้องเขม็ง เขม็ง! และเขม็ง!!
แคปลุกพรวดขึ้นทันที
“ขอโทษนะครับคุณมะปรางเดี๋ยวผมขอตัวก่อน”
จะสนใจเหี้ยไรได้อีก จะมะปราง ลูกเกด สับปะรด มะละกอ ลิ้นจี่หรือห่าอะไรแคปก็ไม่สนแล้ว เขารีบเดินออกมาสาวเท้าตามแผ่นหลังของร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินนำออกไปที่ประตูด้านหน้าฉับๆๆ
“เฮ้ยมึงใจเย็นก่อน เดี๋ยวสิ”
กว่าแคปจะเรียกแล้วรั้งแขนอีกคนไว้ได้พวกเขาสองคนก็เดินลงมาถึงชั้นจอดรถแล้วเรียบร้อย เอสเดินเร็วๆแบบไม่มีรอ แคปเองจะวิ่งเข้าไปชาร์ตตัวในขณะที่พนักงานเต็มชั้นล่างแบบนั้นก็คงทำไม่ได้ แค่นี้หลายคนก็แตกตื่นแล้วเพราะว่าท่านประธานของเขาใช่ว่าจะลงมาเดินโชว์ร่างกายและใบหน้าแบบง่าย ๆ
“มีอะไร”
เสียงทุ้มเย็นเฉียบทำเอาแคปขนลุก จำได้ดีเสมอเวลาที่เอสมันหึงโหดมันทำอะไรแบบไหน แต่นี่พนักงานมึงนะกูไม่ได้ป้อด้วย แค่คุยธรรมดาๆเอง กูอยากฮ้องไฮ้~
“อย่าโกรธดิวะ นั่นพนักงานมึงนะ”
“แล้วมึงทำอะไร”
“ก็แค่นั่งคุยเอง”
“.................” ดวงตาคมกริบตวัดกลับมา ทำให้แคปผงะและต้องเผลอกลืนน้ำลายเอือกใหญ่
“โอเคโอเคกูผิดที่คุยกับผู้หญิง แต่คุณคนนั้นเธอเป็นพนักงานของมึงนะ เธอแก่แล้วเป็นคุณป้า ไม่มีปัญหาหรอก กูแค่แนะนำว่าให้เธอลองถอดแว่นสายตาออกแล้วเปลี่ยนเป็นคอนแทกเลนส์แทน ก็เห็นที่ป้ายชื่อยังเป็นมิสอยู่นี่หว่า ทำบุญทำทานไปน่ามึง บางทีคำแนะนำของกูอาจจะทำให้เธอได้แต่งงานกับหนุ่มใหญ่ไฟแรงสักคนน่ะนะ”
เอสมองคนตรงหน้าแบบนิ่ง ๆสักพัก บางทีเขาต้องปลงเรื่องนี้อีกเรื่องสินะ แคปมันคนอัธยาศัยดี เจ้าชู้ แต่ถ้าจะให้เอาจริง ๆ เลยไหมเขาก็ตอบแทนมันได้เลยว่าไม่!
ก็รู้ว่ารัก รู้มาตลอดไม่งั้นคนอย่างมันจะยอมครองตัวเป็นโสดมาตลอดหรือยังไง
พอคิดได้แบบนั้นเอสพรูลมหายใจเบา ๆ อีกครั้งก่อนปรายสายตาบอกแคปให้ขึ้นรถ “เดี๋ยววันจันทร์กูจะไล่เธอออก”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ตามใจเหอะ จะไล่ออกจะอะไรก็เรื่องของมึง กูไม่รู้จักกับเธออยู่แล้วไม่สนใจหรอก ไม่สวย ไม่สำคัญด้วย”
ตายๆๆๆๆๆๆไอ้แคปมึง ใจร้อนจนจะตายห่าแล้ว แต่ต้องปั้นหน้าทำทีว่าไม่สนใจ ก็เพราะถ้าเขาโวยวายว่าแค่คุยกันนั่งโต๊ะเดียวกันมึงถึงขนาดต้องไล่เธอออกแบบนี้มีหวังทะเลาะกันตายห่า คนอย่างเอสมันใจร้อน และมันจะรู้สึกว่าเขาแคร์เธอมากๆ
เพราะงั้นจะโวยวายไม่ได้
อันที่จริงไม่ใช่ว่าแคร์หรอกแค่เพียงรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง ต่อไปจะคุยกับใครต้องระมัดระวังตัวให้มากกว่าเดิม
กูมีผัวแล้ว มีเจ้าของแล้ว มีเป็นตัวเป็นตนแล้ว ต้องคิดแบบนี้ถูกต้องใช่ไหมวะ
“ไม่สนใจจริงดิ” เอสหันมาถามยิ้ม ๆ เหมือนกำลังหยั่งเชิง แคปยักไหล่ มือใหญ่จึงเอื้อมมือขยี้หัวเขาจนยุ่งก่อนยิ้มออกมา
“มึงทำผมกูเสียทรงแล้ว เอามืออกไปเลย”
“ลงโทษคนเจ้าชู้ไง”
“กูไปเจ้าชู้ตอนไหนของมึง”
“ปากดี เดี๋ยวจะถึงบ้านแล้วกูจะบอกให้คูเปอร์จัดการมึง”
“ให้ตาย น้องมันเป็นพรรคพวกมึงแล้วสินั่น”
“แน่นอน”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-02-2016 14:50:58
https://www.youtube.com/v/A1ncrVtr9Es
“ให้ตาย น้องมันเป็นพรรคพวกมึงแล้วสินั่น”
“แน่นอน” เอสรับคำเสียงสูงท้าทายแคปมาก ไม่นานนักรถมาจอดลงที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่มากของรัชชา ประตูค่อย ๆ เปิดออกมีพนักงานที่ตู้ยามยืนทำความเคารพ
แค่ทางที่ขับเข้าไปก็ไกลจนสุดลูกหูลูกตา
มาครั้งที่สองแล้วก็ยังไม่ชิน
ที่โรงรถมีรถยนต์หรูเรียงตัวกันอยู่เต็มทุกช่องทุกพื้นที่ เอสก้าวลงจากรถยื่นกุญแจส่งให้นายแมน
“โฮ่ง!”
คูเปอร์วิ่งควบระยะไกลเข้ามากระโจนหาแคปที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว “เหวออออ..” คนตัวเล็กล้มลงไปบนพื้นหญ้าโดยความตั้งใจและเสียงหัวเราะก่อนที่จะถูกเจ้าหมาตัวใหญ่เหมือนลูกหมูเลยหน้าเลียตา
“โฮ่ง!”
มันดีใจทั้งร้องทั้งเลียดุนดันจมูกไม่ยอมหยุด แคปจึงรวบกอดมันไว้หากแต่มันกระโจนออกไปหาเอสที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ ทักทายดมมือเจ้านายมันพอเป็นพิธีจากนั้นเข้ามากระโจนใส่แคปต่อ
“พอแล้วๆๆๆพอก่อนคูเปอร์พี่เปื้อนหมดแล้ว”
แคปดุมันไม่เหมือนคนดุหมาเลยสักนิด พูดเพราะขนาดที่นายแมนยังแอบหัวเราะ ไม่ต่างจากน้องอุ้มและพี่แอมป์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าบันไดทางเข้าบ้าน
“เดี๋ยวพอก่อนนะ คูเปอร์หยุดก่อนเดี๋ยวพี่แคปมา รออยู่นี่แล้วนั่งลงเร็วเข้าหน้าหมูเด็กดี ทำตามพี่แคปบอก ไม่ดื้อ!” แคปสั่งแล้วทำมือบอกมันแต่คูเปอร์หรือจะฟัง เจ้านายอย่างเอสจึงขยับเข้ามาชี้แล้วทำเสียงดุดันใส่พร้อมกับตบสะโพกมันเบา ๆ คูเปอร์รีบนั่งลงแล้วร้องประท้วงหงิงๆ เอสกวักมือเรียกแมนให้มาพามันไปเดินเล่นที่หลังบ้านจากนั้นเขาเดินเข้าไปช่วยแคปปัดเศษหญ้าที่อยู่ตามเสื้อกับกางเกงออกก่อนพี่สาวกับน้องสาวของเขาจะเดินเข้ามาทัก
แคปมองตามหลังคูเปอร์ที่กำลังจะหายลับไปด้านหลังก่อนยกมือสวัสดีพี่แอมป์ตามมารยาทขณะที่น้องอุ้มเดินเข้ามาเกาะแขนเขาราวกับเป็นคนคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
“อย่ามองอย่างนั้นน่าพี่เอส” น้องอุ้มท้วงขึ้น เธอมองหน้าพี่ชาย “ก็วันก่อนอุ้มเล่นกับพี่แคปสนิทกว่านี้อีกเนอะพี่แคปเนอะ”
แหะๆ แคปยิ้มแห้งไม่มีอะไรจะแก้ตัว วันก่อนที่เธอว่าก็คงหมายถึงวันที่เขาบังเอิญมาค้างที่นี่เป็นครั้งแรก “ไปเหอะเข้าไปข้างในกันค่ะพี่”
เธอชวนพร้อมกับกระชับแขนให้เกาะแน่นขึ้นอีกจากนั้นผู้หญิงตัวเล็กๆถึงกับต้องออกแรงลากและดึงแคปให้เดินเข้าบ้านไปด้วยกัน โดยมีสายตาของเอสที่เดินตามอยู่ด้านหลังกับพี่แอมป์จับจ้องไว้ไม่ยอมห่าง
“แกจะหวงอะไรขนาดนั้นเจ้าเอส” พี่สาวคนโตทักขึ้น เอสเหลือบมองเธอนิดหน่อย
“ผมเปล่า”
“ป๊ากับคุณแม่รอพวกแกอยู่ด้านในนานแล้ว ให้น้องอุ้มพาแคปเข้าไปนั่นแหละดี แกเชื่อฉันนี่”
“พี่แอมป์บอกป๊าว่าไง”
“ก็บอกไปตามจริง”
สองพี่น้องสบสายตากันก่อนที่ทุกๆคนจะเดินมาถึงโถงรับแขกขนาดใหญ่ซึ่งมีแกรนด์เปียโนวางเด่นเป็นสง่าอยู่ภายใต้แชนเดอเลียสุดหรู
แคปชะงักเท้าไว้ในตอนที่น้องอุ้มกะจะลากเขาให้เลี้ยวเข้าไปในห้องรับรองห้องที่สอง คือเขาไม่รู้หรอกว่ามันเป็นห้องอะไรหากแต่เซ้นต์ส่วนตัวบอกไว้ว่า..ยังก่อน ควรจะรอเข้าไปพร้อมกับเอสน่าจะดีที่สุดดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับมาส่งสายตาวิงวอน
เอสก้าวเข้ามาหาทันที บ่ายหน้าบอกน้องสาวว่าให้ขยับห่างออกไป
“พี่ชายขี้งก” น้องอุ้มเบะปากแดกดันเจอเอสผลักหัวไปเบา ๆ ก่อนที่พี่แอมป์คนสวยในชุดสูทชุดกางเกงสีอ่อนทะมัดทะแมงจะเดินนำเป็นทัพหน้าเข้าไป
คุณแม่เอสเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ท่าทางดูทะมัดทะแมงไม่ต่างจากพี่แอมป์ รอยยิ้มที่เธอส่งมาให้กับแคปสว่างจ้าราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้า เขาเพิ่งรู้วันนี้เองว่าเอสได้ฟันกระต่าวยสวยๆแบบนั้นมาจากใคร
เอสหน้าตาเหมือนกับคุณแม่ของเขา
ส่วนท่านเจ้าสัว คุณพ่อของเอสช่างสมกับเป็นคนที่มีทั้งเงินตราและอำนาจ ใบหน้าที่ฉาบไว้ด้วยความใจดีและอ่อนโยนทว่าแคปกลับเห็นว่าภายใต้บุคลิกแบบนั้นตัวตนที่แท้จริงของท่านกลับฉายความเด็ดขาดอยู่ในแววตาที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งประสบการณ์อย่างแท้จริง
พี่แอมป์กับน้องอุ้มถอดแบบโครงหน้ามาจากท่านเจ้าสัวไม่มีผิดเพี้ยน
ช่างเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์
“ป๊าครับ คุณแม่ครับ” เสียงทุ้มของเอสดังขึ้นข้าง ๆ แคปที่ตกอยู่ในภวังค์ถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกแนะนำให้รู้จักกับคุณพ่อและคุณแม่ของเขา
“สวัสดีครับ” แคปยกมือขึ้นไหว้ ทั้งสองท่านพยักหน้าพลางรับไหว้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นมิตร ในตอนนั้นแคปไม่สังเกตสักนิดเลยว่าน้องอุ้มขยับเข้ามายืนอีกข้างหนึ่งของเขาส่วนพี่แอมป์ขยับก้าวเข้ามาชิดอยู่ที่ด้านหลัง เขารู้สึกแค่ว่าเอสไม่ยอมให้หัวไหล่ตัวเองออกห่างจากตัวเขาเลยแม้แต่น้อย
“ไปทานข้าวทานปลาด้วยกันก่อนนะลูกนะ เรื่องอื่นเดี๋ยวเราค่อยมาว่ากัน”
นายหญิงที่ดูเหมือนจะมีอำนาจมากที่สุดหากเป็นเรื่องภายในบ้านเอ่ยขึ้นในตอนที่เธอเดินเข้ามาจับเอามือลูกชายคนเดียวของเธอแล้วพยักหน้าบอกให้ทุกคนเดินตามออกมา แคปเห็นว่าน้องอุ้มเดินเข้าไปอ้อนคุณพ่อของเธอด้วยท่าทางที่น่ารักมากจริง ๆ มือใหญ่นั่นลูบลงบนศีรษะเล็กของลูกสาวคนสุดท้อง
“ป๊าใจดีน้องอุ้มรู้”
ท่านเจ้าสัวใช้รอยยิ้มโต้ตอบออกไป เอสเดินคู่อยู่กับคุณแม่ของเขาอย่างช่วยไม่ได้ น้องอุ้มกับท่านเจ้าสัวเดินเกาะแขนรั้งท้าย เพราะงั้นแคปที่เพิ่งสบตากับเอสที่หันมองอย่างเป็นห่วงจึงถูกมือเย็นๆแต่นุ่มมากของพี่แอมป์คว้าเอาไว้แล้วจูงให้เลี้ยวเข้าไปนั่งทานข้างด้วยกันที่ห้องรับประทานอาหาร
ไม่ใช่โต๊ะยาวเหยียดอย่างที่จินตนาการเอาไว้
ดีหน่อยที่เป็นโต๊ะกลมๆ อาหารมากมายวางพร้อมอยู่ก่อนแล้ว แม่บ้านตักข้าวกล้องหอมมะลิกรุ่นร้อนลงในแต่ละจานตามลำดับทันทีตามด้วยน้ำ เอสที่นั่งติดกับแคปหันมองแล้วบีบมือให้กำลังใจ
“วันนี้มีไข่เจียวกุ้งของโปรดอุ้มด้วยล่ะ” น้องอุ้มตักทานพลางพูดขึ้นคล้ายเด็กๆแคปอมยิ้มนิดๆเขาเริ่มสังเกตว่าอาหารแต่ละจานช่างเป็นเมนูโปรดของเขาแทบทั้งสิ้น ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ทั้งไข่เจียวกุ้ง ผัดผักรวมกุ้งสด น้ำพริกกะปิปลาทูหอม คะน้าน้ำมันหอย ต้มจับฉ่ายและปลากระพงนึ่งซีอิ๊ว ในตอนนั้นเอสตักไข่เจียวกุ้งลงที่จานให้แคปแล้วชี้บอกว่าผัดผักรวมนั่นน่ะอร่อยมากให้ลองทานดู แคปพยักหน้าเบา ๆ
อาหารอร่อยมากจริงๆ
ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทานกันไป พี่แอมป์กับน้องอุ้มพูดคุยเรื่องงานกันนิดหน่อยก่อนเปลี่ยนเรื่องไปเป็นเข็มขัดกระเป๋ารองเท้าและเสื้อผ้าแบรนด์ดัง ที่แคปแค่ฟังยังขนลุก คุณหญิงของบ้านส่งยิ้มให้กับลูกสาวก่อนตักอาหารให้ลูกชายของเธอและวางกุ้งผัดผักลงที่จานแคปด้วย
“ไม่รู้วันนี้อาหารเป็นยังไงบ้าง เอสเขาโทรเข้ามาสั่งแม่ครัวของที่บ้านว่าจะพาคนสำคัญมาทานข้าวด้วยให้จัดเตรียมตามเมนูที่เขาสั่ง แม่ครัวของเราก็ทำสุดฝีมือนะกลัวจะไม่ถูกใจ”
“อาหารอร่อยมากครับ”
แคปรีบตอบออกไปเมื่อเธอมองหน้าเขาแล้วพูดนั่นแสดงว่ากำลังคุยอยู่กับเขา เธอยิ้มอ่อนโยนจนแคปขนลุกไปหมด นึกถึงคำพูดก่อนหน้าที่ไอ้หมาอาร์มันเคยขู่เอาไว้ว่า...
“บ้านคนจีนน่ะนายหญิงของบ้านจะร้ายกาจที่สุด ถ้าหากบ้านไหนเมียดีเมียเก่งบ้านนั้นก็จะอยู่ร่มเย็นค้าขายเจริญรุ่งเรือง แต่บางทีนะมึงนะ หน้าตาท่าทางดี๊ดีต่อหน้าเราเนี่ยดีทุกอย่าง แต่ปากนี่ด่าแบบฉิบหายวายวอดเลยก็มี เพราะงั้นอย่าเพิ่งไว้วางใจ ทางที่ดีมึงต้องเตรียมหูเอาไว้รอรับคำด่าพร้อมๆกับปิดตาลงไว้หนึ่งข้าง คือง่ายๆอ่ะ หลับหูหลับตาหน่อย เขาจะด่าจะแขวะมายังไงมึงต้องอดทน”
แคปกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ๆ ในตอนที่เงยหน้าไปสบตากับนายหญิงแห่งรัชาพอดิบพอดี เธอยิ้มบางส่งให้เขาอีกแล้ว
แคปพยายามปั้นหน้ายิ้มตอบ ก่อนที่เอสจะตักอาหารอย่างอื่นมาวางไว้ให้เขาเพิ่มอีก พอทยอยทานกันจนหมดก็ถึงคิวของหวานที่จะต้องเข้ามาวางเสิร์ฟลงให้
“มีขนมหวานด้วยนะลูก ป้าจันทร์เขาถนัดเรื่องขนมไทยนัก วันนี้เป็นขนมอะไรนะจันทร์”
“คุณชายออเดอร์บัวลอยไข่หวานเข้ามาค่ะ ป้าจันทร์ทำสุดฝีมือ”
บัวลอยไข่หวานถ้วยเล็กถูกจัดวางให้กับทุกคน แคปมองของหวานตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ถ้ากูขอเติมอีกมันจะน่าเกลียดไหมวะ ตรงๆเลยนะถ้วยเล็กแบบฉิบหาย กินไม่อิ่มแน่ๆโอ๊ยยยยยยยยย
“อร่อยนะ ของชอบมึงไม่ใช่เหรอ กินดิ”
เอสหันมาพูดด้วยเบา ๆ ใช้ศอกสะกิดให้แคปกิน
“ป้าจันทร์จะทำร้ายฉันไปถึงไหน แค่นี้ก็ลงพุงมากพอแล้วนา”
แคปแทบสำลักในขณะที่กำลังตั้งอกตั้งใจกิน เมื่อท่านเจ้าสัวจู่ๆพูดขึ้นยิ้มๆพลางส่ายหัว
“ของชอบอาป๊าเขาน่ะลูก ไม่น่าเชื่อเลยว่าแคปเองจะชอบเหมือนกัน”
นี่เสียงคุณหญิงท่านพูดกับแคปอีกแล้ว คนฟังกำลังละเลียดกับบัวลอยเลยพลอยเกร็งและประหม่าแดก จนต่อมรับรู้รสชาติอัมพาตไปหมด
สรุปอร่อยไม่อร่อยเขากินทุกอย่างหมดเกลี้ยงก็แล้วกัน
ไม่เว้นกระทั่งน้ำเปล่า
“ป่ะ ย้ายไปนั่งคุยกันที่ห้องเล็กเถอะ”
หลังจากเดินตามกันออกมาที่ห้องรับรองเล็กซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของตัวบ้าน อันที่จริงไม่เล็กมากนะ เอสพาแคปแวะเข้าห้องน้ำก่อนในตอนที่ล้างมือเสร็จและเดินออกมาแคปรีบวิ่งถลาเข้าไปหาคนที่ยืนรอเขาอยู่
“กลับเลยได้ป่ะวะ”
เอสหัวเราะก่อนดึงแขนแคปแล้วจ้องหน้า “อย่าป๊อดน่า”
“พ่อกับแม่มึงโคตรน่ากลัว”
“ป๊ากับแม่กูใจดีที่สุดในโลกแล้วมึงรู้เอาไว้ นั่นน่ะเทวดาสององค์ของกูเลยนะ”
เอาเป็นว่าตอนนี้แคปก็มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่โซฟาหลุยส์สีทองขนาดโอ่อ่า พี่แอมป์น้องอุ้มนั่งอยู่ข้างกัน คุณพ่อคุณแม่เอสนั่งอยู่อีกฝั่งตรงข้ามกับพวกเขาทั้งคู่ มีเปียโนขนาดกลางตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง แคปเงยหน้าหาแชนเดอเลียร์ทันทีซึ่งก็แน่นอนว่ามี หรูหราระยิบระยับไม่ต่างจากห้องทานข้าวหรือโถงด้านนอกเลยแม้แต่น้อย และนั่นทำให้แคปคิดมั่วซั่วเพลินไปจนถึงว่าเออนะ เขาทำความสะอาดกันแบบไหนยังไง ฝุ่นไม่เห็นจะมีสักเม็ด
“ฟังเพลงหน่อยไหม”
จู่ๆท่านเจ้าสัวเปรยถึงเพลงๆก็มาจริง ๆ แคปไม่รู้เลยว่าเอสลุกขึ้นไปนั่งอยู่ที่โต๊ะเปียโนหลังนั้นตั้งแต่ตอนไหน เพราะว่าในขณะนี้เสียงเปียโนแผ่วเบาดังเป็นเพลงราชนิพนธ์ช้าๆซึ้งๆและไพเราะจนจับขั้วหัวใจกำลังถูกบรรเลงโดยผู้ที่พรมนิ้วอยู่บนแป้นคีย์ สายตาคมกริบอ่อนหวานมองมาที่แคปอยู่ตลอด
โอ๊ยยย อย่ามองกูแบบนั้นคร้าบบบบบ แค่นี้ใจกูสั่นจนจะกระเด็นออกมากองให้ดูกันแล้ว มึงกะจะเอากูให้ตายไปต่อหน่าพ่อแม่พี่น้องมึงเลยใช่ม๊ายยยยย
เสียงบรรเลงจบลงเมื่อไหร่แคปไม่รู้อีกแล้ว จู่ๆเอสเดินมานั่งลงข้างเขาแล้วเอียงตัวมากระซิบถาม ทำเอาขนลุกเกรียวไปหมด “เพราะไหม”
แคปพยักหน้าแรง ๆ ครั้นจะตอบว่าโคตรเพราะก็เหมือนกับว่าจะหลงผัวมากไปหน่อย เพราะงั้นแค่พยักหน้าเป็นพอ และเอสเองก็ดูท่าจะพออกพอใจ เขายิ้มโชว์ฟันสวยอีกแล้ว
“เอสเขาชอบเปียโนมาก ชอบมาตั้งแต่เด็ก ตอนที่เรียนประถมไปคว้าเหรียญมาตั้งหลายเหรียญเลยนะไม่รู้ว่าเคยเล่าให้กันฟังมั่งหรือเปล่า” แคปหันไปมองหน้าคนที่นั่งทำตัวนิ่งๆอยู่ข้าง ๆ เอสไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่ารักชอบเปียโน เขาเพิ่งรู้วันนี้เลยด้วยซ้ำ
“มึงชอบเปียโน?” แคปหันไปกระซิบถาม เอสพยักหน้าบอกอือๆ แคปก็เลยพยักหน้าตาม โอเคนี่ไงเขารู้แล้วว่าเอสมันชอบ เรื่องนี้ชิลนะไม่ว่ากันหรอกชอบหรือไม่ชอบอะไรเรื่องส่วนตัวบางทีไม่จำเป็นต้องรู้จนละเอียดทุกเรื่องก็ได้นี่เนอะ
“เธอนี่เป็นเด็กที่แปลกดีนะแคป”
คุณหญิงพูดคล้ายกับชมก่อนหันไปหาท่านเจ้าสัวซึ่งตอนนี้นั่งจ้องหน้าแคปรออยู่ก่อนแล้ว “เอาล่ะป๊าจะถามตรงไปตรงมาเลยก็แล้วกัน” ท่านเว้นจังหวะนิดหนึ่งก่อนใช้น้ำเสียงเฉียบขาดถามขึ้น
“เด็กคนนี้คืออะไรสำหรับลูก”
“แคปคือคนที่ผมรักครับป๊า”
“รักแบบไหนกัน” อันนี้เป็นคุณหญิงถามขึ้นมา แคปที่นั่งเกร็งจัดรู้สึกตัวอีกทีคือถูกเอสคว้าเอามือไปกุมไว้ที่ตักมันเรียบร้อยแล้ว
“รักแบบคนที่ผมคิดจะให้เขาเข้ามาเป็นพาร์ทเนอร์ของชีวิตผมทั้งชีวิต”
“เอสหมายความว่ายังไงลูก อธิบาย”
“คัพเพิ่ลครับคุณแม่ ผมรักแคป แคปรักผม เราสองคนรักกัน คู่ชีวิต หรืออะไรก็ได้แล้วแต่ป๊ากับคุณแม่พอใจจะเรียก”
เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่ลูกชายพูดออกมาอย่างแจ่มชัด แม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แม้จะระแคะระคาย แม้จะคิดว่ารู้ แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อมาได้ยินจากปากลูกชายจริงๆความรู้สึกมันช่างแตกต่างจากที่คิดและจินตนาการเอาไว้มากนัก
นายหญิงแห่งรัชชาถึงกับเอามือทาบอก “โอ๊ย แม่จะเป็นลม”
“เดี๋ยวน้องอุ้มเรียกรถพยาบาลให้ค่ะคุณแม่” น้องอุ้มลุกพรวดขึ้นเสนอตัว คุณแม่เธอรีบหันไปทำสายตาดุใส่ ก่อนที่เธอจะยักไหล่แล้วยกมือบอกว่าขอโทษ พูดเล่น
“ตกลงคุณแม่จะเป็นลมจริงไหมคะเนี่ย ให้แอมป์โทรตามคุณหมอไหม”
“เดี๋ยวเถอะยัยแอมป์นี่ก็อีกคน มันเป็นคำอุทานน่ะอุทานรู้เรื่องมั่งไหมเนี่ยหื้อ ดูซิ เลยไม่เป็นอันคุยต่อเลย”
“เอาเถอะคุณหญิง เดี๋ยวผมคุยเองดีกว่าคุณพักก่อนเถอะ”
เมื่อท่านเจ้าสัวออกโรงด้วยตัวเอง ทุกคนเลยต้องเงียบ เอสยังคงจับมือแคปไว้แน่น คนถูกจับเองก็บีบมือตอบกลับไปเช่นกัน
“เธอกับลูกชายฉันรักชอบกันงั้นหรือ”
คำถามแรก ตรงไปตรงมาเข้าประเด็นสมกับเป็นนายใหญ่สูงสุดแห่งรัชชา
แคปค้อมศีรษะลงต่ำพลางตอบรับอย่างสุภาพ “ครับ ใช่ครับ”
คำถามต่อไปยิงใส่ต่อทันที “แล้วเธอคิดว่าคนแบบเธอมีอะไรดีพอที่จะมารับผิดชอบดูแลลูกชายฉันได้บ้างล่ะ ไหนเธอลองบอกมาให้ฉันฟังทีสิ”
หา!?
“บอกมา”
โอ๊ย นี่กูมาสู่ขอผู้หญิงเรอะ! ผมเมียมันคร้าบท่านพ่อท่านแม่ท่านผู้บัญชาการทหารสูงสุด โอ๊ะๆๆผิดๆๆ คือเรื่องนี้กับคำถามแบบนี้บ้านผมยังไม่ถามลูกชายท่านเลยนะคร้าบบบบบบ
“ผม..
“เธอจะเลี้ยงดูลูกชายฉันแบบไหนฉันถึงจะวางใจมอบลูกชายฉันให้กับเธอได้ มีอะไรจะมารับประกันได้ว่าถ้าหากลูกชายของฉันต้องไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอแล้วเขาจะไม่ลำบาก”
“ผม...
“มันก็ต้องยอมรับกันล่ะนะว่าครอบครัวของฉันค่อนข้างมีอันจะกิน เพราะอย่างนั้นฉันขอคำตอบง่ายๆจากเธอ เอาแบบสั้นๆได้ใจความก็แล้วกัน เธอให้ความมั่นใจกับลูกชายฉันไว้ว่ายังไง ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอตลอดไปดีแล้วงั้นรึ แชร์ทั้งสุขทั้งทุกข์ร่วมกันเธอยินยอมพร้อมใจแล้วงั้นสิ แล้วถ้าหากว่าวันนึงลูกชายของฉันไม่มีอะไรเหลือเลยสักอย่างเดียว กลายเป็นคนตัวเปล่าเธอยังจะยืนอยู่เคียงข้างเขาอีกหรือไม่ ความหมายทั้งหมดที่ฉันพูดมาหวังว่าเธอจะประมวลผลได้เข้าใจโดยเร็ว”
อ่าา
นี่คงจะเคลียร์หมดทุกคำถามเรียบร้อยแล้ว อีกฝ่ายหยุดและจ้องหน้าแคปราวกับว่าท่านกำลังจดจ่อรอคอยคำตอบ ในตอนแรกนั้นแคปอ้าปากตอบไม่ทันเลยสักครั้ง สมองน้อย ๆ ของเขาคิดคำตอบดีๆและกำลังเรียบเรียงถ้อยคำสวยหรูหากแต่อีกฝ่ายไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอธิบายยังคงยิงคำถามเข้ามาเรื่อย ๆ
ชั่ววูบหนึ่งแคปคิดไปว่านี่มันคือการสมัครเข้าทำงานในตำแหน่งสูงสุดของรัชชาหรือเปล่าอะไรแบบนั้น
คือท่านเจ้าสัวสัมภาษณ์มึงเองเลยหนาเว้ยไอ้คาปู เพราะงั้นคำตอบธรรมดาๆที่เหมือนกับตระเตรียมมาคำตอบสวยหรูถ้าหากปั้นแต่งออกไปคนมากประสบการณ์อย่างท่านทั้งคู่คงอ่านเขาออกแน่นอน
เพราะอย่างนั้นแคปจะตอบโดยใช้หัวใจนำทางก็แล้วกัน
เขากระชับมือที่จับไว้กับเอสให้แน่นขึ้น สูดลมหายใจลึก
หัวใจเอ๋ย...ถ้าหากรักของผมกับเขาเป็นของจริง ได้โปรดนำทางให้เทวดาสององค์ตรงหน้าประทานอนุญาตให้เราสองคนครองรักกันด้วยเถิด....รักชั่วชีวิต นิจนิรันดร์
“ผมเป็นแค่เกษตรกรที่มีสวนผลไม้เล็กๆอยู่ชานเมืองระยอง ที่ดินตรงนั้นคุณอาของผมท่านออกทุนซื้อให้ ทุกวันนี้ยังต้องทยอยผ่อนชำระตามกำลัง ผมคิดว่าผมเป็นคนขยันครับและผมก็เชื่อว่าคนขยันไม่มีวันอดตาย ตราบใดที่ผมคนนี้ยังมีกำลัง ลูกชายของท่านจะไม่มีวันอดตาย แน่นอนว่าไม่ใช่เป็นหน้าที่ผมต้องเลี้ยงดูลูกชายของท่านอยู่เพียงฝ่ายเดียวหรอกนะครับ ถึงแม้วันหนึ่งเอสเขาจะไม่มีอะไรเหลือเลยสักอย่าง ไม่มีแม้กระทั่งเงินทองแม้สักบาท แต่เขาจะไม่มีวันอดตายครับ เพราะอะไรงั้นหรือ..”
แคปหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย เขาหันไปมองคนที่นั่งกุมมืออยู่ข้าง ๆ ราวกับต้องการเรียกกำลังใจ เอสกระชับฝ่ามือเล็กพยักหน้าให้เบา ๆ แคปสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง
“เพราะว่าผมจะบังคับให้เขาทำงานครับ ผมจะไม่มีวันทำอยู่ฝ่ายเดียวและผมก็จะไม่ยอมให้เขาต้องทำอยู่ฝ่ายเดียวเช่นกัน เราสองคนจะสร้างเนื้อสร้างตัวไปด้วยกัน อดออมในวันนี้ อดทนในวันนี้เพื่อให้วันหนึ่งข้างหน้าหากมีใครคนใดคนหนึ่งต้องดูแลกันพวกเราจะไม่ต้องลำบากเรื่องค่าใช้จ่าย เรื่องในอนาคตผมให้สัญญากับท่านไม่ได้หากแต่ ณ วันนี้ถ้าถามผมว่าผมพร้อมแค่ไหนที่จะรับลูกชายของท่านให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมและครอบครัว ผมยืดอกบอกด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายเลยครับ ผมพร้อมมาก! และสุดท้าย ถึงแม้ว่าวันนี้ท่านทั้งสองคนจะไม่สนับสนุนเราแต่ผมเตรียมการมาแล้วล่ะครับ”
แคปกระตุกมือเอสเบา ๆ จากนั้นหันไปมองเป็นนัย ด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นคงจริงใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ทำให้เอสมองแค่ครั้งเดียวก็อ่านออกและเข้าใจได้ เขายิ้มน้อยๆแล้วเล่นไปตามน้ำ คงถึงเวลาที่เขาต้องพูดอะไรบ้างแล้ว
“ใช่ครับป๊า ถ้าหากป๊ากับคุณแม่ไม่เห็นด้วยกับความรักของพวกเรา ผมคงต้องกราบลาลงตรงนี้เพราะผมตัดสินใจแล้วว่าจะออกไปลำบากด้วยกันสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยกันกับแคปครับ ผมจะออกไปปลูกสตรอว์เบอรี่ ปลูกผักออแกนิค เลี้ยงปลา ทำไร่ทำสวนถึงเวลานั้นผมจะส่งผักผลไม้มาฝากป๊ากับคุณแม่ด้วยนะครับ”
“..................”
“..................”
หลังคำพูดของเอสทั้งท่านเจ้าสัวทั้งคุณแม่ของเขาต่างงันเงียบกันไปหมด สีหน้าและแววตาราวกับสตั๊นไปกับคำพูดของลูกชาย แคปค่อยหันมองหน้าไอ้เจ้าคนที่นั่งมองหน้าอาป๊าของเขาอยู่ด้วยแววตามั่นคงเสียขนาดนั้นแล้วขนลุกขึ้นมานิดๆ
เมื่อกี้มันพูดจริงหรือแกล้งพูดให้พ่อกับแม่มันใจอ่อนวะนั่น
แต่ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนั้น คนที่ทำลายบรรยากาศความอึมครึมของสถานการณ์ก็คือพี่แอมป์คนสวยและน้องอุ้มคนน่ารัก
“แอมป์เองก็จะไปกับน้องค่ะป๊า แอมป์ชอบทำสวน ชอบปลูกผัก ป๊ากับแม่ก็รู้ว่าแอมป์ชอบต้นไม้ชอบธรรมชาติ”
“อุ้มก็เหมือนกันค่ะคุณแม่ อุ้มจะไปอยู่ไร่กับพี่เอสพี่แคป อุ้มสืบมาแล้วไร่พี่แคปน่ารักมาก มีบ้านสีฟ้าหลังเล็กๆอยู่ด้านใน มีโรงเพาะปลูกสตรอว์เบอรี่ มีโรงปลูกผักออแกนิกส์ มีต้นทุเรียนต้นเงาะต้นมังคุด มีต้นผลไม้เยอะแยะเลย ถ้าอาป๊ากับคุณแม่ไม่...
“พอๆๆๆๆ พอแล้วยัยอุ้ม เราน่ะนั่งเงียบๆไปเลย พอก่อนแม่ปวดหัว”
นายหญิงแห่งรัชชาปรามลูกสาวพลางเอามือกุมขมับ เธอหันไปมองท่านเจ้าสัวคล้ายขอความคิดเห็นหากแต่สามีเธอกลับนั่งอมยิ้มด้วยท่าทีสบายๆขัดกับคำถามสุดซีเรียสก่อนหน้า แคปก็เผลอคิดไปว่าท่านอาจจะพอใจกับคำตอบที่มาจากจิตใจลึกๆของเขาอะไรแบบนั้น
“แล้วคุณแม่กับป๊าจะว่ายังไงเรื่องของพี่ๆเขาล่ะคะ พี่แคปเขาก็ตอบป๊าไปแล้วนี่นา พี่ชายเองก็ยืนยันแล้วเหลือแค่คำอนุมัติจากป๊ากับคุณแม่แค่นั้น”
แคปเหลือบมองผู้หญิงตัวเล็กๆที่นั่งพูดเจื้อยแจ้วอย่างไม่มีกลัว
สมแล้วกับที่เป็นน้องคนเล็ก พี่แอมป์เองก็นั่งอมยิ้มด้วยท่าทีสบายๆ ขณะที่ไอ้ตัวข้าง ๆ เขาหันไปมองทีไรมันเองก็ทำท่าทีสบายอกสบายใจอยู่ตลอดเช่นกัน
แคปอยากจะหันไปถลึงตาใส่แรง ๆ สักที เสียแต่ว่าติดเทวดาทั้งสององค์ของมันนั่งจ้องพวกเขาอยู่ เอสขยับตัวนิดๆก่อนปล่อยมือออกจากเขาแล้วเปลี่ยนมาพาดแขนไว้ที่พนักเก้าอี้ด้านหลังแทน
“ว่าไงครับป๊า ตัวจริงของผมผ่านหรือไม่ผ่าน”
“ตัวจริง? เฮ้อ แม่จะเป็นลม” คุณผู้หญิงทวนคำลูกชายหน้าตาตื่นๆก่อนถอนหายใจอีกรอบจากนั้นเอนตัวไปพิงไหล่ท่านเจ้าสัวสามีของเธอเบา ๆ รายนั้นตบไหล่เล็กของเธอปลอบใจพลางพยักหน้าอ่อนโยนให้ อย่างที่เรียกว่าจำยอมก็น่าจะใช่ล่ะนะ
เอสเห็นแบบนั้นถึงกับยกรอยยิ้มน่ามองขึ้นมา กระตุกมือแคปเบา ๆ ชวนให้ลุกขึ้นจากนั้นค่อยๆเดินไปย่อตัวนั่งลงตรงพื้นพรมต่อหน้าเทวดาทั้งสองคนของเขา
บุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลรัชชา
เทวดาทั้งสององค์ไหนเลยจะเห็นแก่ตัวได้
เทวดาทั้งสององค์ไหนเลยจะเห็นแก่หน้าตาทางสังคมของตัวเอง มากกว่าความสุขและรอยยิ้มของลูกชายคนนี้
“แม่กับป๊ารักเอสมากนะลูก”
มือเล็กอบอุ่นของเธอวางลงบนศีรษะลูกชายก่อนที่มืออีกข้างจะยกขึ้นวางบนศีรษะเล็กของแคปด้วย เช่นกันกับท่านเจ้าสัวมือหนาวางทาบลงทับหลังมือของภรรยาที่กำลังลูบหัวลูกชายและคนรักของลูกชายท่านแผ่วเบา
ถ้อยคำอวยพรใดจะประเสิรฐดั่งคำอวยพรจากคุณพ่อและคุณแม่
“ขอให้ลูกครองรักกันตราบจนวันสิ้นลมหายใจ อยู่ดูแลกันและกันไปจนแก่จนเฒ่า เรื่องความสุขป๊ากับแม่ไม่ห่วงแต่วันไหนที่ต่างฝ่ายต่างมีซึ่งความทุกข์ ทั้งทุกข์ทางกายและทุกข์ทางใจ ขอให้ลูกจงนึกถึงวันนี้ วันที่ลูกทั้งสองมาให้คำสัญญาและข้อคิดกับป๊าและแม่ วันที่ลูกทั้งสองรักกัน ขอให้เป็นกำลังใจให้กันและกัน ต่างฝ่ายจงหลับตาลงคนละหนึ่งข้าง ลดความคาดหวังในตัวของอีกฝ่ายลงสักหน่อย เหนือสิ่งอื่นใดที่แม่อยากจะบอกก็คือ.... จงอยู่ด้วยกันอย่างเพื่อนที่รู้ใจ”
เพื่อนที่รู้ใจย่อมไม่คาดหวัง
เพื่อนที่รู้ใจย่อมอยู่เคียงข้าง ไม่หักหลัง แบ่งปันทั้งทุกข์และสุข
เพื่อนที่รู้ใจกล้าตักเตือนในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง
และเพื่อนที่รู้ใจจะรู้จักพูดคำว่าขอบคุณและขอโทษ
“ขอบคุณครับป๊า”
“แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ป๊าจะต้องคุยกับเราทั้งคู่อย่างจริงจัง จริงอยู่ที่ว่าทั้งสองครอบครัวเรารับรู้เรื่องของลูกๆกันแล้ว แต่ป๊าขอไว้หนึ่งอย่างเท่านั้น ฐานะทางสังคมของบ้านเราค่อนข้างกว้างอยู่สักหน่อย” ท่านเว้นจังหวะชั่วครู่ เพื่อให้ทั้งเอสและแคปได้ตรหนักถึงคำว่า ‘กว้างขวาง’ ในสิ่งที่ท่านกำลังจะพูดต่อไป...
“เอสเข้าใจใช่ไหมลูก เพราะอย่างนั้นถ้าลูกทั้งสองยอมรับวิถีชีวิตแบบนี้ได้ป๊ากับคุณแม่ก็ไม่ขัดข้อง”
วิถีชีวิตแบบที่ว่าก็คือ...สังคมภายนอกอาจจะมองไม่ออกเลยว่าเขาทั้งสองคนมีความสัมพันธ์เป็นเช่นไร คบและครองเรือนอยู่กินกันไปแบบเงียบ ๆ
ไม่มีการการแต่งงาน
ไม่มีทะเบียนสมรส
ไม่ได้บอกให้ปิดบัง
หากแต่ไม่ควรเปิดเผยจนเกินงาม
ไปไหนมาไหนด้วยกันใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ทว่า
ไม่ปิดบังแต่ก็ไม่ป่าวประกาศให้สังคมในวงกว้างรับรู้ว่าเขาทั้งคู่เป็นสามีภรรยา
“แค่ครอบครัวเรารับรู้และยอมรับในตัวลูกๆได้ แม่กับป๊าอยากขอร้องให้ลูกทั้งสองคนนึกถึงจุดยืนของรัชชาเอาไว้ด้วย”
เมื่อคุณแม่เขาเสริมความขึ้นมา เอสค่อยหันไปมองแคปด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยการวิงวอน ขอร้อง หรืออะไรก็ตามสุดแท้แต่แคปจะคิดได้ เขาอยากจะขอความคิดเห็นจากแคป กลัวเหลือเกินว่าคนข้าง ๆ จะไม่ยอมรับในจุดที่เขาหวาดกลัวอย่างที่สุด
แต่ทว่า
ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเป็นสิ่งที่แคปกลับเห็นพ้องด้วยอยู่ก่อนแล้วกับแนวความคิดแบบนี้
ก็ในเมื่อเขาเลือกเดินในเส้นทางสายนี้ ช่วยไม่ได้ที่คนรักของเขาจะมีหน้ามีตาและมีฐานะทางสังคมสูงส่งจนเกินไป เรื่องจริงที่ยอมรับได้ยาก
คบกันแบบเงียบ ๆ คนภายนอกอาจมองความสัมพันธ์สองคนเป็นเหมือนพี่น้อง เป็นเพื่อนสนิท เป็นเลขาเจ้านายหรือเป็นอะไรที่สนิทสนมยิ่งกว่านั้น
แคปค้อมศีรษะลงไหว้ขอบคุณอีกครั้ง เอสหันมองแล้วถึงกับต้องยกมือขึ้นมาแตะไหล่เล็กแผ่วเบา “กูขอโทษนะแคป ไว้อยู่ที่ไร่ของมึง เราจะเป็นคู่สามีภรรยาที่คนทั่วโลกต้องอิจฉาเลยดีไหมวะ”
แคปส่งยิ้มบางแต่จริงใจจนถึงที่สุด เอสคว้าเอามือเล็กมากอบกุมไว้แล้วยกขึ้นกดจูบลงต่อหน้าคุณพ่อกับคุณแม่ของเขาอย่างไม่มีอาย
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-02-2016 14:51:37
https://www.youtube.com/v/A1ncrVtr9Es
แคปส่งยิ้มบางแต่จริงใจจนถึงที่สุด เอสคว้าเอามือเล็กมากอบกุมไว้แล้วยกขึ้นกดจูบลงต่อหน้าคุณพ่อกับคุณแม่ของเขาอย่างไม่มีอาย
“ดีแล้วลูกดีแล้ว” นายหญิงพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน ในจังหวะนั้นพี่แอมป์ที่ลุกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครทราบเดินเข้ามานั่งลงข้างอาป๊าของเธอพร้อมกับยื่นเอกสารบางอย่างส่งให้ท่าน
“ในเมื่อไม่มีพิธีแต่งงานที่ถูกต้อง ป๊ากับแม่ไม่รู้ว่าจะมอบอะไรให้เราสองคนดี คิดกันอยู่นานกระทั่งมาลงตัวที่ของชิ้นนี้” ท่านเจ้าสัวยื่นเอกสารที่อยู่ในมือส่งให้แคปที่ยื่นมือเข้าไปรับอย่างงงๆ
“หุ้นส่วนยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ของรัชชาฟาร์มและรัชชาโภคภัณฑ์ กับโฉนดที่ดินที่ป๊าฝากแคปไปคืนให้กับคุณพ่อของเรานะลูก ไว้ว่างๆเดี๋ยวให้ปรเมทเขาจัดการทำเรื่องโอนชื่อคืนไป”
แคปทั้งตกใจทั้งพูดไม่ออก เรื่องหุ้นส่วนอะไรนั่นไม่เคยนึกหวัง ไม่มีอยู่ในหัว สาระบบความคิด แล้วยิ่งมาเจอเรื่องโฉนดที่ดินของบ้านเก่าที่เคยอยู่หลังนั้น ร้านกาแฟร้านแรกของเฮียโก้ก่อนที่ครอบครัวของเขาจะย้ายออกไปอยู่ที่ระยองนั่นอีก
“ไม่ใช่แค่ป๊าหรอกนะที่มีของมารับขวัญลูกชายคนใหม่ของบ้าน แม่เองก็มีนะลูกนะ” น้องอุ้มยืนยิ้มรออยู่แล้ว เธอยื่นเอกสารบางอย่างส่งให้คุณแม่ของเธอ
“ไร่แห่งรักน่ะพวกเราทุกคนที่นี่แวะไปดูมาแล้ว อาจจะยังไม่ได้แวะเข้าไปอย่างเป็นทางการแต่ก็รู้สึกว่าถ้าขยายขอบเขตของไร่ให้กว้างขึ้นแล้วทำเป็นโฮมสเตย์ ไม่ก็สร้างรีสอร์ตสวยๆเป็นหลัง ๆ เอาไว้ให้แขกเหรื่อลูกค้าเข้าพักคงจะสร้างรายได้ขึ้นมาอีกมากพอสมควร” เธอยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้กับแคปที่ยื่นมือขึ้นมารับเอาไปถือไว้อย่างงงๆอีกแล้ว
“แม่จะให้สิ่งนี้กับลูกทั้งสองคนไปทำทุน ที่ดินว่างเปล่าห้าสิบไร่ติดกันกับไร่ของแคป แม่ซื้อมาไว้ในชื่อของเอสเรียบร้อย นับจากนี้โฉนดใบนี้แม่จะให้แคปถือและเก็บรักษาไว้นะลูก”
หมอ! แคปคิดว่าตัวเองอาจจะต้องไปหาหมอในตอนนี้แล้ว ช้าไปอาจไม่ทันการณ์
“พี่แอมป์ก็ไม่น้อยหน้าหรอกนะ เจ้าเอสแกน่ะได้กับฉันไปเยอะแล้วไม่ต้องมามอง วันนี้ฉันจะให้ของขวัญกับน้องชายคนใหม่ของฉันจ๊ะ”
สมุดบัญชีของธนาคารออมสินที่เธอเปิดออกให้แคปดู มันเป็นยอดซื้อสลากที่มีมูลค่าสูงมากๆเล่มหนึ่ง “ตอนนี้ยังเป็นชื่อของเจ้าเอสอยู่ เดี๋ยวเดือนหน้าหมดอายุสลากค่อยไปถอนออกมาแล้วซื้อใหม่ในชื่อของแคปนะครับนะ พี่แอมป์ให้รับเอาไปสิ”
หมอ! ไม่ไหวแล้วครับ แคปคิดว่าคงต้องเอาหัวใจไปซ่อมให้ไวๆเสียแล้ว หายใจเริ่มติดๆขัดๆ
มีผัวรวยนี่มันดีจริงๆว่ะให้ตาย
“นี่แอบเอาเอกสารผมไปซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่” คนที่ยื่นมือมารับไม่ใช่แคปหากแต่เป็นเจ้าของบัญชีอย่างเอส พี่แอมป์ทำหน้าดุใส่
“ซื้อไว้ให้ตั้งสิบห้าล้านขอบคุณฉันสิ อย่ามาทำเป็นบ่น”
เอสยักไหล่กวนๆใส่แอมป์นี่ง้างมือแทบจะแพ่นกบาล น้องอุ้มเลื่อนตัวลงไปนั่งอยู่ข้าง ๆ พี่ชาย หากแต่เธอพูดข้ามมาหาแคป “อุ้มยังไม่รวยเท่าพี่แอมป์เลยค่ะพี่แคป ของรับขวัญพี่ชายคนใหม่อุ้มให้สิ่งนี้กับพี่ก็แล้วกันนะ แต๊น!”
เธอคว้าเอามือแคปขึ้นมาแล้วยื่นรูปถ่ายเก่าๆวางแหมะลงให้ รูปของเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักในชุดเด็กนักเรียนอนุบาลใส่เอี๊ยมหวีผมเรียบแปล้ยืนยิ้มอวดฟันกระต่ายให้กับกล้อง ดูคล้ายกับท่านชายที่หลุดออกมาจากละครช่องสาม
หน้าตาแบบนั้น
จมูกโด่งๆแบบนั้น
และ รอยยิ้มฟันกระต่ายแบบนั้น
“เอามานี่เลยเหอะ”
ยังไม่ทันที่แคปจะได้พูดได้ถามอะไร เจ้าของรูปตัวจริงอย่างเอสรีบดึงรูปถ่ายเข้ามาถือเอาไว้แล้วเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงอย่างไว
ทุกคนก็หัวเราะไปด้วยกัน ถกเถียงกันเรื่องข่าวสังคมข่าวเศรษฐกิจไม่เว้นกระทั่งข่าวการเมือง สุดท้ายเอสขอตัวพาแคปกลับ
“ไม่ค้างที่นี่เลยล่ะลูก” ท่านเจ้าสัว นายหญิง พี่แอมป์และน้องอุ้มต่างเดินออกมาส่ง
“ไว้วันหลังนะครับคุณแม่”
“เดี๋ยวไว้วันดีๆป๊าจะต้องหาเวลาไปทักทายคุณพ่อของเราที่ไร่มั่งนะแคป”
“เชิญได้ตลอดเวลาเลยครับ ผมยินดีต้อนรับ”
“พี่แคปมาเล่นที่นี่บ่อยๆนะคะ ดีใจจังอุ้มมีพี่ชายมาเพิ่มอีกหนึ่งคน”
“พี่เองก็ดีใจ เอาไว้คราวหน้าจะพาพนักงานไปเหมาที่ไร่มั่งท่าทางจะดีนะ” แอมป์เสริมคำน้องสาว คุณแม่ของเขาจึงรีบโบกมือ
“เอาเถอะลูก ขับรถดีๆกันนะ ดึกแล้วรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
กว่าทั้งทั้งสองคนจะออกมาจากบ้านหลังใหญ่ของรัชชาก็ร่ำลากันอยู่นานพอสมควร จากที่แคปเคยจินตนาการไว้ว่าขากลับเขาอาจจะออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีนักกลับกลายเป็นว่าเรื่องราวทุกอย่างดูงายดายและลงตัวไปหมด
“มึงรวยแบบฉิบหายเลยว่ะไอ้เอส”
คนขับอย่างเอสหัวเราะเบา ๆ “แล้วดีไหมล่ะ”
โคตรดีมั้งนะ แต่แคปไม่ได้ตอบอะไรเขาก็เพียงนั่งนิ่งๆจนเอสหันมาถาม “ทำไมทำหน้าตาแบบนั้น ไม่ดีใจ?”
“ดีใจสิ แต่เกรงใจพ่อกับแม่มึงมากเลย”
“อย่าไปคิดอะไรมาก เดี๋ยวต่อไปมึงจะมีรายชื่อเข้าบรรจุเป็นพนักงานของกูด้วย จะได้ไปมาเข้าออกสะดวกไม่ต้องคอยตอบคำถามว่ามาหากูบ่อย ๆ นี่มาในฐานะอะไร หรืออยากจะบอกไหมล่ะว่ามาในฐานะคุณนายของรัชชา”
เพี๊ยะ!
แคปฟาดหนักๆไปหนึ่งที เอสหลบไม่ทันหรอก เขาก็แค่หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ไอ้ประโยคหลังนั่นล้อเล่นจนตัวเองเจ็บตัวนั่นแหละ
โทรศัพท์เอสมีข้อความเข้ามาอยู่ตลอด เขาส่งให้แคปเปิดออกมาอ่าน
“เพื่อนมึงนี่??” ในไลน์กลุ่ม เพื่อนคนสนิทของเอสอย่างชิพเมี่ยงและบุ้งรวมถึงรุ่นน้องที่สนิทอีกสองสามคนโพสรูปวิวทิวทัศน์ลง
“อืม พวกมันไปเที่ยวเชียงใหม่กัน”
“ดูรูปนี้สิ สวยจัง” แคปชี้รูปพระธาตุดอยสุเทพที่เพื่อนสนิทสามคนของเอสนั่งเรียงตัวกันถ่ายแล้วมีพระธาตุสีทองเป็นแบคกราวด์อยู่ด้านหลัง
“อันที่จริงรูปนี้ควรจะมีมึงด้วยนี่หว่า”
“พวกมันไปกันแค่คืนเดียวกูกลัวมึงเหนื่อยเลยไม่ได้ตอบรับคำชวนของพวกมัน แต่พวกกูนัดกันไว้แล้ว คราวหน้าเดี๋ยวพามึงไปด้วย แกรนด์แคนยอนก็สวยนะเอาไว้ไปดูด้วยกัน”
แคปหันไปมองแล้วอมยิ้ม หน้าร้อนผ่าวขึ้นมานิดๆ เอสเห็นแบบนั้นจึงเอื้อมมือมาบีบแก้มนุ่มเล่นเบา ๆ อดไม่ไหวจริง ๆ หน้าแคปแดงขึ้นมาเมื่อไหร่เขานึกอยากหยิกแก้มมันอยู่เรื่อย แม้จะรู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะโดนมันตีกลับมาทุกทีก็ยังอยากจะทำ
“อึ๋ยย อย่ามายุ่ง” แคปปัดมือใหญ่ออกแรงๆ เอสหัวเราะ “โอเคๆไม่ทำไม่ทำ”
“ขับรถไปเลยเหอะ ดูทางโน่นมัวแต่มองหน้ากูอยู่ได้บ้าหรือไง”
“แล้วมึงบอกไอ้ปอไว้หรือยังว่าเราสองคนจะไปค้างคืนด้วย”
“เฮ้ย จะไปจริงดิ?” แคปหันขวับไปถาม เอสแทบจะกระทืบเบรคเพื่อจอด
“เอาไงล่ะจะไปหรือไม่ไป”
แคปแอบขำคนขี้งอน มันถามทำไมวะ ถามในตอนที่รถมันเลี้ยวเข้ามาเอาบัตรผ่านใต้คอนโดของหมาปอแล้วเรียบร้อย
“เปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว เพราะกูขี้เกียจขับรถ”
สองคนเดินออกมากดเรียกลิฟต์ บรรยากาศเก่าๆ คล้ายย้อนกลับมา เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกแล้วพวกเขาก้าวเข้าไปด้านในแคปซึ่งยืนอยู่ที่มุมหนึ่งมองปลายเท้าตัวเองก่อนเงยหน้ามาสบตากับคนข้าง ๆ
“คิดถึงเหมือนกันนะโมเมนต์แบบนี้” เอสพูดขึ้นมาราวกับรู้ว่าอีกคนกำลังคิดเรื่องอะไร
“ฮื่อ”
แคปตอบกลับไปเบา ๆ หน้าร้อนผ่าวขึ้นนิดๆ ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นทั้งสองคนก็มายืนกดกริ่งอยู่หน้าบานประตูที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องเก่าของแคป
เหตุการณ์ครั้งเก่าราวกับถูกเขย่าขึ้นมาเป็นภาพของวันวาน...วันแรกที่เอสมาหาเขาที่ห้องๆนี้
“ใครมาวะไอ้ปอ..” เสียงแคปดังขึ้นด้านหลังพร้อม ๆ กับตัวคนที่เดินเข้ามาชะเง้อมอง ปอเห็นแคปตกใจจนตาเหลือก อ้าปากหวอชี้หน้าเอสจนนิ้วสั่น
“ไอ้เหี้ยเอส!!!” แคปร้องขึ้นดังมาก มันดังมากจนปอต้องยกมืออุดปากเพื่อนตัวเองไว้ เขาจับแคปให้เดินเข้ามาเอสจึงเดินตามเข้ามาด้วยก่อนปิดประตูลงให้
“มึงมาทำไมห๊ะ..” แคปถอยไปตั้งหลัก เขายืนประจันหน้ากับเอสอย่างไม่ลดละ ไม่คิดว่าที่บอกกันตอนกลางวันเอสจะมาจริงอย่างที่พูด
“จะให้กูพูดตรงนี้จริงดิ่..”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากหยัก ฟันกระต่ายสองซี่ทำให้แคปคิ้วกระตุกขึ้นได้ เขารีบเดินไปคว้าแขนมัน ลากเข้าไปคุยในห้องตัวเอง
คนนึกก้มหน้าน้อยๆแล้วกดรอยยิ้มแอบซ่อนเอาไว้ ตีกันแทบตาย ด่ากันจนปากด้านปากชาแต่สุดท้ายทำไมไม่รู้ถึงได้มีความรู้สึกดีๆก่อเกิดขึ้นในหัวใจ ทั้งมั่นคงและจริงใจถึงเพียงนั้น
ก่อนที่เจ้าของห้องอย่างปอจะเปิดประตูออกมาต้อนรับเอสก็คว้าเอามือแคปมาจับเอาไว้ จังหวะเดียวกับที่บานประตูถูกเปิดผั๊วะออกมา แล้วปอมันเอ่ยถ้อยคำตรงไปตรงมาจนทำเอาแคปเขาแทบทรุด
“เข้ามาดิ กูเตรียมห้องไว้ให้แล้ว”
หมอ! หมอครับนอกจากหัวใจแล้วหมอช่วยเย็บหน้าให้ผมด้วยได้ไหม คือตอนนี้อับอายแบบฉิบหายวายป่วง ฟังไอ้ปอมันพูดยิ่งกว่าจัดเตรียมห้องหอเอาไว้ให้เขาทั้งสองคนเอากันก็ไม่ปาน พอหันมองหน้าไอ้ตัวดีข้าง ๆ ไม่รู้ว่าเอสมันไปทำยางอายที่หน้าตกหล่นไปตั้งแต่ตอนไหน ดูมันยังทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ได้อยู่อีก
“มึงช่วยอายมั่งไรมั่ง” แคปกระซิบใส่เสียงดุ เอสก้มลงไปถามว่าพูดอะไรนะได้ยินไม่ชัด
“เออๆช่างเหอะ” แคปเพิ่งสังเกตเมื่อตอนที่เดินเข้ามาแล้วปอเดินไปหยิบกุญแจรถกับโทรศัพท์ของมัน ชุดที่ใส่ดูเหมือนมันจะออกไปที่ไหนสักแห่ง
“อ้าว แล้วมึงจะไปไหนอ่ะ”
“ออกไปหาไรกิน เชิญพวกมึงสองตัวตามสบายเถอะ ดึกๆโน่นแหละกูถึงจะกลับ” ว่าจบก็เดินหายลับออกไปเลย ทิ้งให้แคปยืนกัดปากหน้าแดงแจ๋อยู่หน้าประตูห้องที่ค่อยๆปิดงับเข้ามาแล้วล็อคแกร็ก เดือดร้อนเอสที่นั่งหาวหวอดอยู่ที่โซฟาไม่รู้อิโหน่อิเหน่จู่ๆโดนแคปจับหมอนฟาดใส่หัวก่อนที่ตัวคนทั้งตัวจะกระโจนลงมาใส่แล้วงับลงอย่างแรงที่ไหล่หนา แคปมันกลายร่างเป็นหมาบ้าไปแล้วแน่ ๆ
“โอ๊ยเจ็บๆๆแคป ทำอะไรของมึงน่ะกัดกูทำไม๊” เอสโวยวายแต่แทนที่จะผลักออกเขากลับกอดเอวคนที่ตัวเล็กกว่าไว้จนแน่น
“ก็กูอายเหอะ” แคปตอบหน้าแดง
“อายเหี้ยไร”
“ก็อายไอ้ปอน่ะสิ มึงอ่ะแหละมึงอ่ะจู่ ๆ เสือกตอบรับจะมานอนที่นี่เป็นไงล่ะมันพูดเปิดทางแบบนี้มันต้องคิดว่าเราสองคนจะทำอะไรกันแหงๆเลย”
แคปขยับเข้ามานั่งลงที่ตักใหญ่แบบดี ๆ สองมือคล้องลำคอหน้า ก่อนทำหน้ายู่ ๆหน้างอบ่นพึมพำ
“ก็แล้วใครเป็นคนชวน” เอสเลื่อนมือขึ้นไปสอดเล่นอยู่ที่ท้ายทอยเล็กแล้วนวดเบา ๆ พลางบอกใส่เสียงพร่าแสนเจ้าเล่ห์
“งั้นเราก็มาทำให้สิ่งที่มันคิดไว้ถูกต้องไปเลยดีกว่าไหม จะได้ไม่ขัดศรัทธาเพื่อนมึงไงล่ะ”
“ไม่เอาหรอก ใครจะไปทะ.. เย้ยยยยยยยย!!”
แคปร้องลั่นขึ้นมาในตอนที่เอสจู่ ๆ ก็ดันเขาออกจากตักจากนั้นมันก็ลุกพรวดขึ้นดึงแขนแคปให้วิ่งตามเข้าไปในห้อง
เตียงนอนไม่ใช่จุดมุ่งหมาย แคปกำลังจะอ้าปากถามว่าเอสจะไปไหนหากแต่ประตูระเบียงถูกผลักเลื่อนออกไป
พลั่ก!
ร่างกายที่สูงใหญ่กว่าเหวี่ยงแคปทีเดียวแผ่นหลังกระแทกชิดผนัง เอสไม่รอช้าก้าวเข้ามาทาบมือหนึ่งลงบนผนังขณะที่อีกมือสอดเข้าใต้เสื้อเชิ๊ตสีเข้มของแคปก่อนที่ริมฝีปากคมจะแนบจูบร้อนแรงบดขยี้ลงมา
เซ็กส์ในแบบของเอส ร้อนแรงเสมอไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน
สถานที่ๆเคยให้คำมั่นต่อกันเมื่อห้าปีที่แล้ว
ริมระเบียง...ที่ห้องๆนี้
“อื้มมม”
“หนักกว่าเดิมจริงด้วย” เอสว่าแล้วหัวเราะ ก็เพราะเจ้าตัวเปลี่ยนจากดันอีกฝ่ายซึ่งรับจูบอยู่ริมผนังเสร็จก็อุ้มตัวแคปขึ้นมานั่งลงที่ขอบปูน
“ฮื่ออเดี๋ยวตก อื้มม~” แคปพูดทั้งที่ยังจูบ ส่งเสียงอู้อี้น่ารัก กอดลำคอหนาไว้แน่น
“ใครจะปล่อยให้เมียรักตกไปได้ล่ะหื้อ” เอสเองก็ไม่ยอมถอนริมฝีปากออกเช่นกัน แนบจูบซ้ำแล้วซ้ำอีก
ลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามา ไม่รู้เสื้อผ้าสองคนหลุดลุ่ยลงไปตั้งแต่ตอนไหน และไม่รู้ว่าเจ้าแคปลงมานอนอยู่บนเก้าอี้ยาวๆให้อีกคนคร่อมอยู่บนร่างกายเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“จะทำตรงนี้?” แคปแทรกปลายนิ้วเข้าที่กลุ่มผมของคนบนร่าง เอียงหน้าเพื่อให้เอสไล้เลียเข้าที่ซอกคอหอมกรุ่นได้ถนัดถนี่
“ตรงนี้แหละดี อย่าร้องให้ดังนักล่ะ” เสียงทุ้มพร่าไล่ปลายจมูกโด่งๆไปที่กกหู ก่อนใช้ลมหายใจผินใส่แผ่วเบา ปลายลิ้นร้อนแหย่ลงแล้วดูดลงแรงๆเกิดเสียงดังน่าละอาย
“อ๊ะ อื้มม..”
คืนนั้นสายลมเย็นเฉียบพัดเอาความร้อนแรงของลมเสน่ห์หาสาดเข้าใส่สองร่างที่สอดประสานแนบชิดกัน จูบอ่อนโยนซ้ำแล้วซ้ำเล่าถูกมอบให้คนในอ้อมกอด หยาดเหงื่อที่รินไหลลงมาปลายจมูกหยดลงที่สองแก้มเนียนใส สองฝ่ามือประสานเข้าหา แม้แต่ลมหายใจยังหลอมรวมให้เป็นหนึ่ง
“อื้ออ...ฮ้าห์ อ.อื้มมมม”
ทุกความรู้สึกถูกดึงขึ้นไปแตะปลายขอบฟ้ากว้างที่เต็มไปด้วยปุยเมฆสีขาวโพลน สองร่างที่โถมเข้าใส่กันหอบจนตัวโยน ริมฝีปากแนบจุมพิตที่เปลือกตาบางซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนจะเกลี่ยปอยผมที่ตกระใบหน้าเล็กออกให้อย่างอ่อนโยน
“มีความสุขไหม”
แคปพยักหน้าเบา ๆ ปรือปรอยดวงตามองคนที่กอดรัดเขาไม่ยอมปล่อย “มาก”
“เดือนหน้าไปเดทกัน”
“ที่ไหน..”
ในตอนนั้นคำตอบของเอสมีแค่เพียงรอยยิ้มบางเบา แคปไม่ได้นึกเอะใจเลยสักนิด คำขอที่คนรักของเขาชวนออกเดทว่าทำไมจึงต้องรอถึงเดือนหน้า
เดทอะไรหรือที่จะต้องเตรียมตัวยาวนานขนาดนั้น เดทแบบไหนที่ทำให้เอสมองคนพยักหน้ารับปากด้วยสายตาที่แพรวพราว เหลือร้าย
กิจกรรมออกเดทที่ไม่เหมือนคู่ไหนๆกำลังจะเริ่มขึ้นใหม่...อีกครั้ง
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-02-2016 14:51:56
https://www.youtube.com/v/A1ncrVtr9Es
“กูโคตรตื่นเต้น!”
แคปพูดมันขึ้นมาเมื่อตอนที่เขากับเอสเพิ่งแต่งตัวเสร็จและรอให้ ทอ.หนุ่มหล่อ เพื่อนสนิทสองคนของเอสเข้ามาตรวจสอบและดูความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกาย
“สวมหมวกให้เรียบร้อย ดึงผ้าด้านในลงมาดีๆเดี๋ยวขึ้นไปมึงจะได้ไม่ปวดหูมากนัก”
“เราจะบินสูงกันแค่ไหนหรือวะ”
“เดี๋ยวก็รู้” เอสยิ้มพลางทดสอบดึงที่จับตรงต้นแขนเสื้อทั้งสองข้างของแคป ดึงแรง ๆ จนคนตัวเล็กกว่าแทบเซ
“มึงเช็ครอบที่ห้าแล้วตรงนี้น่ะ” แคปชกหน้าท้องแข็งๆของคนตรงหน้าไปหนึ่งที เอสยิ้ม
“ไม่ได้หรอก ต้องเช็คให้ชัวร์”
“อ่ะ จะดูตรงไหนของกูอีกก็เชิญได้เลยครับท่านครับ” ว่าประชดแล้วก็กางมือออกแล้วหมุนตัวทำท่ากวนเล่น เอสผลักหัวเล็กไปเบา ๆ แล้วล็อคคอแคปเข้ามา “ทำท่าบอกรักกูด้วยนะตอนมึงโดดลงมาน่ะ”
“บ้าไปแล้ว มึงคิดว่ากูจะตั้งตัวทันทำท่าอะไรบ้าๆอย่างที่มึงว่าหรือยังไงห๊ะ”
ไม่มีคำพูดต่อปากต่อคำหลังจากนั้น เอสหัวเราะอีกแล้ว ต่างแค่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แค่หัวเราะธรรมดา ดวงตาคมกริบที่มองมาหาแคปนั้นแพรวพราวคล้ายมากไปด้วยเล่ห์ร้าย คนถูกกวนหน้ายู่ก่อนชี้มือแล้วกวักเรียกให้เข้ามาสวมแว่นกันลมให้เขาซะดี ๆ ทุกอย่างต้องพร้อมก่อนที่จะมีครูผู้ฝึกเข้ามาตรวจความเรียบร้อย
“เลนส์สวยฟ้าสว่าง” เอสพูดยิ้มๆในตอนที่เขาสวมแว่นให้แคปเสร็จก็สวมของตัวเองด้วย ยืนจ้องหน้ากันจนฝ่ายถูกจ้องรู้สึกเขินขึ้นมาหน่อย ๆ
“มองอะไรของมึง”
“แต่งชุดทหารแบบนี้มึงเท่ดีว่ะแคป”
“เท่จริงเรอะ” แคปก้มลงมองตัวเองทันที รองเท้าคอมแบต กางเกงทหาร เสื้อยืดสีดำที่ถูกทับไปด้วยชุดฝึกบินมีแท่นจับระดับความสูงอยู่ที่ข้อมือ หมวก แว่น และสุดท้ายเป้ร่มสีเขียวที่สะพายไว้ด้านหลัง
ร่ม..ที่แคปฝึกพับมาเป็นเดือน ๆ ร่ม..ที่ไม่ว่ามาซ้อมเมื่อไหร่แคปจะต้องได้ฝึกหัดพับแล้วรื้อ รื้อแล้วพับเก็บเป็นสิบ ๆ รอบ อย่าคิดว่าทุกอย่างมันจะง่าย ตลอดสี่สัปดาห์ที่ผ่านมา ทุกอาทิตย์เอสจะต้องพาเขาเข้ามาที่ค่ายแห่งนี้ ฝึกการบังคับตัวเองด้วยท่าทางต่าง ๆ ในยามที่ต้องลอยคว้างอยู่ในอากาศ ฝึกวิธีส่งสัญญาณสื่อสาร ฝึกการแก้ปัญหากรณีฉุกเฉิน รวมถึงวิธีการกระตุกเชือกร่มที่ปลอดภัยและถูกต้อง
ทุกขั้นตอนจะมีเอสนั่งเรียนรู้และฝึกเสมือนจริงไปด้วยกัน ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยสักนิด แคปรู้ตั้งแต่เท้าเหยียบเข้ามาในค่ายฝึกบินนี่เป็นครั้งแรก เพื่อนๆของเอสที่เคยแยกย้ายไปเรียน จปร. ปัจจุบันเป็นทหารอากาศที่มียศสูงลิ่ว เป็นครูฝึกนักบินหน้าใหม่มากมายที่ผุดขึ้นมาทุกปีๆ งานอดิเรกของพวกเขาเหล่านั้น วันดีคืนดีนัดกันไปโดดร่มดิ่งพสุธา ช่างเป็นเหล่าบุคลากรที่ไม่กลัวจะกลัวเปลืองงบประมาณน้ำมันทางการทหารบ้างเลย กรมพลังงานคงจนอื้อ
“กูอยากตัวใหญ่ๆเหมือนมึง” จะได้เท่เหมือนกัน เอสมันชมว่าเขาเท่ มันไม่ดูตัวเองเลยว่าพออยู่ในชุดเต็มรูปแบบขนาดนี้ คือมันเท่มาก!
“ถ้ามึงตัวใหญ่กูก็แย่สิ”
“ยังไง”
“เมียเท่กว่าผัว แบบนั้นยังไม่เคยเห็น”
เพี๊ยะ!
หัวเราะอีกแล้ว ทุกวันนี้เอสรู้สึกตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเขา...ยิ้มปล่อยขึ้น ยิ้มทั้งดวงตา หัวเราะกว้างยิ่งกว่าเก่า หัวใจ...เต้นแรงอยู่เสมอ
ในจังหวะนั้น ร่างสูงใหญ่ในชุดฝึกบินก้าวเข้ามาเอ่ยคำทักทาย “ไงวะพร้อมกันหรือยัง”
ผู้กองต้าร์ เรืออากาศเอกจากกองบินพิเศษ ครูฝึกผู้มากประสบการณ์ เดินเข้ามาจับๆดึงๆเสื้อผ้าและอุปกรณ์ในตัวแคปให้เข้าที่และถูกต้องเรียบร้อยก่อนขยับเข้าไปตรวจสอบของเพื่อนสนิทที่รู้จักคุ้นเคยกันมาตั้งแต่เด็กอย่างเอส
“ไปเถอะ ลูกน้องกูพร้อมกันทุกคนแล้ว”
อุตส่าห์เกณฑ์บรรดาลูกน้องในกองพันมาโดดเป็นเพื่อนกันด้วย แคปกับเอสจะได้ไม่รู้สึกเหงา บางทีการที่เห็นคนอื่นๆกล้าที่จะโดดลงไปก่อนมันทำให้ใจเราใหญ่ขึ้น ตัวโตขึ้นทั้งที่ขนาดร่างกายยังคงเท่าเดิม
เขาเรียกว่าขวัญจะกล้ามากยิ่งขึ้น
พอออกมาถึงลานบินด้านนอก นักบินหมายเลขหนึ่งประจำการติดเครื่องยนต์รอไว้เรียบร้อย ใบพัดคอปเตอร์หมุนติ้ว ๆๆ ลมแรงๆและเสียงอันดังสนั่นจนหนักแก้วหู ดีหน่อยที่เป็นลานปูน ถ้าเป็นลานดินแดงฝุ่นคงตลบ แคปวิ่งตามหลังพลร่มหกเจ็ดนายที่ทยอยเดินนำขึ้นไปนั่งประจำที่บนพื้นเย็นๆของเครื่องบินสีเขียวลำโต
มันเครื่องบินรบชัดๆเลยนี่หว่า
เครื่องไต่ระดับขึ้นแล้ว แคปพลันนึกถึงคำพูดที่ครั้งหนึ่งเขาเคยถามเอสเอาไว้
“โดดร่ม!!”
“ใช่ โดดร่ม”
“มึงจะบ้าเรอะ กูก็กลัวเหอะ”
“เอาน่าลองดู มาแล้วไม่เสียหายนี่ โดดกับกูมึงไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก”
“.................”
“เชื่อใจกูนะ ไปบินอยู่บนฟ้าด้วยกัน กูจะกอดมึงไว้เอง”
“..............”
“ได้ไหมครับ แคป”
“ฮื่อ กูจะลองฝึกดู กะ ก็ได้”
“สัญญาแล้วนะ”
“ว่าแต่ ทำไมมึงไม่ใช้บริการโดดร่มของรีสอร์ตแถวเมืองชลฯวะ ไม่ต้องถ่อมาถึงประจวบฯด้วย ใกล้บ้านกูดี”
“พรรคพวกกูอยู่ที่นี่ไง มึงจะได้รู้จักกับเพื่อนกูด้วย ตอนฝึกโดดครั้งแรกกูก็ฝึกที่นี่ บินกับพวกมันกูคิดว่าปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกเรา ที่สำคัญวิวที่นี่สวยมากกูอยากให้มึงได้เห็น”
“แล้วไม่รบกวนเขาหรือไง งบประมาณทางการทหารเชียวนะมึง”
“รัชชาเป็นหนึ่งในเงินทุนหลักที่เกื้อหนุนงบประมาณทางการทหารอยู่ทุกปี กูมีบัตรสิทธิพิเศษ”
ในตอนนั้นเอสตอบยิ้มๆด้วยเสียงทุ้มต่ำที่สุดแสนเจ้าเล่ห์ซึ่งทำให้แคปแอบเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ หนึ่งเดือนหลังจากนั้นทุกๆคำพูดพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า คนของเขาพูดจริงทำจริงและมันก็เอาจริงกับเรื่องกล้าบ้าบิ่น
เดทที่มันเคยชวน
เดทที่ไม่เหมือนใคร
บ้าบิ่นแต่ก็คิดว่าน่าจะมันส์
เครื่องยังคงไต่ระดับขึ้นไปอีก สักพักมีเสียงปลดล็อคก่อนที่บานประตูทั้งสองฝั่งของคอปเตอร์จะค่อย ๆ เปิดอ้าออก ลมแรงๆจากการหมุนตัวของใบพัดตีเข้ามากระทบทั้งตัวทั้งหน้า แรงเหวี่ยงของตัวเครื่องยังทำให้ทุกคนที่นั่งรออยู่ต้องคว้าจับราวไว้ให้มั่น เจ้าแคปที่ก่อนหน้านั้นยังนั่งอมยิ้มนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ถึงกับสะท้านเฮือกเมื่อมองเห็นภาพจริง วิวจริง ความสูงจริง และบรรยากาศจริงไม่ใช่สถานการณ์จำลองอย่างที่แล้ว ๆ มา และราวกับเพิ่งสำเหนียกตัวได้ว่า อีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้เขาจะต้องดิ่งลงไปบนผืนดินที่ไกลจนสุดลูกหูลูกตานั่น
นี่มันไม่ใช่เล่น ๆ แล้ว
มันสูงกว่าบันจี้จั๊มไม่รู้กี่สิบเท่า
ตายแน่ ๆ กูต้องตายห่าวันนี้แน่ ๆ
หมอ!! ช่วยรักษาหัวใจผมแบบด่วนๆตอนนี้เลย ไม่ใช่สิ เรียกหมอตอนนี้อาจไม่ถูกต้องนัก ควรจะเรียกหน่วยกู้ภัยมาเลยน่าจะดี สูงมากขนาดนี้แล้วกูจะเหลือรอดปลอดภัยอยู่เรอะวะ
ลาก่อนไร่ผลไม้ที่น่ารักของกู
ลาก่อน สตรอว์เบอรี่
“แคป” เสียงเรียกจากคนข้าง ๆ พร้อมกับมือใหญ่ที่ขยับเข้ามาจับท่อนแขนที่สั่นขึ้นมาน้อย ๆ ของเขาไว้ให้มั่นแคปถึงค่อยรู้สึกตัวแล้วละสายตาออกจากความสูงเบื้องล่างกับภวังค์ความฟุ้งซ่านนั้นได้
“ไม่ต้องกลัว เราจะโดดลงไปพร้อมกัน”
เอสพยักหน้าให้เบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเข้มแข็งและมั่นใจ แคปจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างหากแต่ตอนนี้ราวกับต้องคำสาป ปากเป็นตะคริวไปแล้ว ลมจากภายนอกพัดสาดตีเข้ามา อากาศเมื่อเข้าสู่จุดที่ระดับความสูงคงที่ท้องฟ้าโปร่งเปิดโล่งกับแสงแดดอ่อนๆ สภาพอากาศที่เหมาะสมที่สุดกับการดิ่งพสุธา
“พร้อม! โดด!!!”
เสียงดุดันแผดลั่นเพื่อปลุกกำลังใจของลูกทีมให้ฮึกเหิม พลร่มกลุ่มแรกโดดเกาะกลุ่มลงไปแล้วที่ระดับความสูงราวๆเก้าพันฟุต แคปถึงกับหน้าร้อนตัวร้อนเหงื่อท่วมตัวขึ้นมาทั้งที่อากาศด้านนอกลมพัดเข้ามาตลอด ผู้กองต้าร์หันมามองดูพวกเขาทั้งสองคนก่อนพยักหน้าให้กับพลร่มอีกสามคนที่เหลือ
“เราจะโดดที่ความสูงหมื่นสองพันก็น่าจะพอ พวกมึงหน่วงเวลาสักยี่สิบวิแล้วค่อยดึงเชือกนะ”
เอสพนักหน้าตอบ ทุกคนในที่นั้นพยักหน้ารับรู้ ร่างสูงใหญ่และหนาหนักไปด้วยบรรดาอุปกรณ์การกระโดดของเอสขยับเข้ามาชิดกันกับแคป เขามองหน้าแคปนิ่ง ๆ
“กลัวมากไหม”
“กูตื่นเต้น!”
“มึงฝึกมาดีพอแล้ว มั่นใจตัวเอง พร้อมนะ” เอสละมือออกจากราวจับจากนั้นยื่นเข้ามาจับตัวดึงยึดซึ่งอยู่ที่แขนเสื้อด้านบนของแคปทั้งสองข้างไว้ให้มั่น พร้อมกับร้องถามเสียงดุดัน
“พร้อมไหม!”
เขาขยับพาแคปยืนขึ้นอยู่ในท่าเตรียมพร้อม ไม่ต่างจากบานประตูอีกฝั่ง พลร่มอีกสามชีวิตเองก็อยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะเทลำเช่นกัน
“จำไว้ว่าอย่าให้ขาแคบ ถ้าเฮดสปินดาวน์ไม่ต้องตกใจ ตั้งสติ ออกไปท้าทายลมหายใจด้วยกันพรรคพวก!!” ผู้กองตาร์ยืนอยู่ด้านหลังของเอสตะโกนปลุกใจ เขาจะต้องทำหน้าที่บันทึกภาพให้ตามคำขอร้องของเพื่อนคนนี้ กล้องเล็กๆถูกติดอยู่ที่หมวกของเขา นั่นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาจะต้องโดดลงไปด้วยและบินไปในทิศทางเดียวกันกับสองคนนั้นแน่นอน
“แคป!” เอสตะโกนเรียกอีกครั้ง แคปหลับตาลงแน่นขาที่สั่นจนแข็งไปหมด เม็ดเหงื่อผุดออกจากตัวจนรู้สึกว่าเปียกปอน เขาสูดลมหายใจลึก สิ่งสุดท้ายที่ทุกคนรอคอยกันอยู่คือรอแคปปล่อยมือออกจากราวจับ เขานับหนึ่งถึงสามก่อนลืมตาขึ้นมาสบเข้ากับคนข้างหน้าเพื่อแสดงให้เห็นถึงความมั่นใจ พร้อมที่สุดด!
“พร้อมมมม!!!” แคปพยักหน้าร้องบอกในเวลาเดียวกับที่ปล่อยมือออกจากราวจับ
ตายเป็นตาย
“โดดดดดดด!!!”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
สองร่างโดดลงไปพร้อมกันตามด้วยผู้บันทึกภาพจำเป็น และนี่คือเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาของแคป มันดังมากจนกลบคำพูดบางอย่างที่เอสตั้งใจจะบอกในตอนที่เขาสองคนเทตัวออกมาจากลำ
เมื่อความกลัวพีคขึ้นไปจนถึงที่สุด มันเหมือนกับการยกภูเขาหนักๆทั้งลูกพ้นออกไปจากอก นรกด่านแรกที่สำคัญที่สุดคือด่านตัดสินใจโดดหรือไม่โดด ความกลัวเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นเอง ถ้าเอาชนะความกลัวได้ ความกล้าหาญก็จะมาและสุดท้ายความมันส์พะยะค่ะก็จะตามมาจนมองเห็นสวรรค์ขาวๆรำไร
แคปที่หลับตาแน่นจนคิดไปเองว่ากูคงตกลงไปกระทบพื้นแล้วตายแน่ ๆ แล้วที่ไหนได้สักพักยังนับไม่ถึงสิบวิตามที่ถูกฝึกมาตลอดทั้งเดือนด้วยซ้ำกลับลอยตัวอยู่ได้ในท่าทางที่ถูกต้อง แรงต้านอากาศภายนอกมีผลอย่างมากเพราะทำให้เขาสามารถลอยตัวอยู่ได้แบบสบาย ๆ ระยะเวลาหนึ่ง แต่จะชะล่าใจไม่ได้เด็ดขาด
จวนถึงถ่วงมหาศาลยี่สิบวิเข้ามาทุกที เอสปล่อยมือออกมาจากแคปหนึ่งข้างเพื่อเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาที่จะกระตุเชือกแล้ว เขาทำสัญญาณมือชี้ไปที่ตัวกระตุกแถวๆชายโครงแคปสองที และในจังหวะที่แคปพยักหน้าพร้อมจะกระตุกเชือกให้ร่มเปิดกางออก เสียงตะโกนดังลั่นขึ้นมาใกล้กกหู...ชัดเจนถึงปานนั้น ชัดจนหูเกือบแตก
“รักมึงโว๊ยแคป!! ที่สุดในชีวิตครับผม!!!”
คำพูดนั้นยังดังซ้ำไปซ้ำมาริมแก้วหู ดังสะท้อนไปจนทั่วผืนแผ่นฟ้ากว้าง เมื่อใบหน้าคมส่งยิ้มแล้วปล่อยมือออกจากเขาก่อนที่ร่างของเอสจะโฉบบินจะแยกตัวออกไป แล้วเชือกร่มของทั้งคู่ก็กางออก สองคนโบยบินอยู่ในท้องฟ้ากว้างไปกับถ้อยคำบอกรักที่ยังดังกึกก้องอยู่ในหัวใจที่อิ่มเอิบ ถึงร่างกายจะแยกกันโบยบิน ทว่ากลับไม่รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวและอ้างว้างอีกต่อไป
เพราะพวกเขารู้ดีว่า...นับจากนี้จะมีหัวใจกันและกันวางอยู่เคียงข้างเสมอ
ไม่ต้องบินให้สูงอย่างใครเขา จงบินเอาเท่าที่เราจะบินไหว
ท่าที่บินไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร แค่บินไปให้ถึงฝันเท่านั้นพอ..
ท่าที่บินไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร แค่บินไปให้ถึงฝันเท่านั้นพอ..
ในที่สุดร่างกายของทั้งคู่ก็ค่อยทะยานลงสู่พื้นดินอย่างปลอดภัย และเป็นอันว่ากว่าจะจบภาระกิจบอกรักดิ่งพสุธาเสียเวลาไปหลายชั่วโมง
เอสขอบคุณเพื่อนฝูงนายทหารนักบินนักโดดพร้อมกับบรรดาเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนและของเพื่อนอีกไม่รู้กี่คน
“อ่ะ นี่ไฟล์ของพวกมึง กูยกให้ทั้งหมดเลยไป น่าอายฉิบหายกูไม่คิดว่ามึงจะทำเรื่องบ้าบิ่นขนาดนี้เลยไอ้สัสเอส”
“ทำไมล่ะ เอาไว้มึงไปโดดร่มแสดงท่าบอกรักเมียมึงมั่งดิ แล้วให้ลูกน้องมึงถ่ายเก็บไว้ให้ไง”
“ไอ้สัส ใครจะไปทำ” คนต่อว่าทำไมถึงหน้าแดง ก็แทนที่แคปกับเอสจะอาย แคปอายน่ะก็คงใช่แต่ไอ้เอสตัวอันตรายมันจะอายอะไรเป็น ผู้กองตาร์ถึงกับอึกอักตอบกลับไปไม่ถูกเลยทีเดียว
“กูรู้มึงคิดจะทำแบบกูเร็วๆนี้นี่แหละ” เอสยังย้ำลงไปอีกแบบยิ้ม ๆ นั่งทำให้คนที่เดินมาส่งสองคนที่รถถึงกับยกขาขึ้นมาจะไล่เตะ
สุดท้ายกว่าจะออกมาจากค่ายได้ก็เย็นย่ำพอดี เขาสองคนแวะทานข้าวกันริมชายทะเลก่อนเข้าพักรีสอร์ตเล็กๆที่ไม่ได้ตั้งใจจะหาไว้ก่อนล่วงหน้า คือทริปนี้ประมาณว่าค่ำไหนนอนนั่น เห็นที่ไหนสวย ๆ คือจอด เห็นอะไรอร่อยคือแดก อะไรแบบนั้นกันเลย
“บ้านน่ารักดีว่ะ ขอให้ยังไม่เต็มด้วยเถ้อสาธุ”
แคปทำไม้ทำมือภาวนาก่อนรถจะจอดลงแล้วคนทั้งคู่ก็เดินลงไปจับจองบ้านพัก
“ยังเหลือหลังนึงท้ายสุดเลยค่ะ หมายเลข 33 นะคะ”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 20-02-2016 14:52:27
https://www.youtube.com/v/A1ncrVtr9Es
“ยังเหลือหลังนึงท้ายสุดเลยค่ะ หมายเลข 33 นะคะ”
หลังจากจัดการเรื่องเอกสารเรียบร้อย พนักงานก็เดินนำคนทั้งคู่เข้าไปที่บ้านพัก แคปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พออกพอใจกับรูปแบบของบ้านเอามากๆ บ้านไม้เล็กน่ารัก มีบันไดสามขั้นยื่นออกมาจากนอกชาน ไม้กระถางแขวนไว้ที่ชายคาขณะที่ด้านหน้าเป็นต้นลีลาวดีใหญ่ มีต้นมะพร้าวกับต้นปาล์มโยกไหวไปตามกระแสลมทะเลยามค่ำคืน โชคดีจริง ๆ ที่แวะเข้ามาที่รีสอร์ตนี้
“ว้าว ตรงนี้มองเห็นพระจันทร์ชัดเลย” แคปนั่งลงที่บันไดขั้นที่สอง เขาแหงนหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงสว่างสุกใส สาดแสงรำไรลงมาตกกระทบกับแก้มนิ่มๆของคนช่างพูด
เอสเข้ามานั่งซ้อนลงที่ด้านหลัง บันไดขั้นที่สาม “อากาศดีเนอะ”
“อื้อ” วงแขนใหญ่และอบอุ่นเสมอสอดเข้ามากอดแคปจากด้านหลัง เขาจับแขนนั้นไว้ขณะที่ใบหน้าคมเอียงเข้ามาหา
“ไว้วันหลังไปท้าทายลมหายใจด้วยกันอีกนะ”
“อื้อๆ” ความจริงแล้วกลัวจะตายห่า แต่เนื่องจากตอนนี้เขาสองคนกำลังสร้างบรรยากาศโรแมนติกขึ้นมา และที่สำคัญไอ้สิ่งที่เอสพูดขึ้นนั้นมันทำให้แคปหน้าแดง
ก็เพราะไอ้คำพูดหวานๆนั่น คำพูดก่อนที่เอสจะปล่อยมือให้เขาบินลงไปด้วยตัวเองขณะที่ตัวมันเองก็บินตามลงไปเช่นกัน
มันเหมือนกับว่า...เราสองคนรักกันหากแต่ต่างคนต่างมีเส้นทางในแบบของตัวเองที่ต้องเดิน มีอาชีพ มีครอบครัว มีคนรอบข้าง มีความฝัน มีเพื่อนฝูง มีคนที่เราต้องรับผิดชอบและดูแล
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั่น
เราจะมาเจอกันที่ปลายทางของหัวใจเสมอ เพราะเราสองคนต่างก็รู้....รู้ว่าคนที่อยู่ในหัวใจของเรา และเป็นตัวจริงเสมอ....คือใคร
“ยุงกัดมึงไหม” เสียงทุ้มทำลายความเงียบงันขึ้นมา แคปส่ายหน้าเบา ๆ “หื้ม? ไม่นี่” พลางหันกลับมามองหน้าคนถาม เขานึกสงสัยกำลังจะอ้าปากถามว่ายุงกัดมึงเหรอ หากแต่โดนเสียงโทนต่ำๆของคนที่วางคางลงที่ศีรษะเล็กของเขาแผ่วเบา
“นั่งนิ่ง ๆเดี๋ยวจะร้องเพลงไล่ยุงให้ฟัง”
ห๊ะ!
เพลง
ไล่
ยุง!
หลังจากนั้นสุ้มเสียงทุ้มต่ำหากแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนก็เอื้อนเอ่ยเนื้อเพลงไพเราะ แคปหน้าร้อนฉ่าไปหมด ยุงเยิงหรือแมงอะไรจะตอมจะกัดตอนนี้เขาแทบไม่สนใจแล้ว
ก็เพราะว่ามีเพลงไล่ยุงขับกล่อมอยู่รอบตัวเขาแล้ว...
♬~♬ ♩ “มีเรื่องราวมากมาย ที่ไม่มีใครได้ฟัง คำพูดนับร้อยพันที่ต้องการเอื้อนเอ่ย
ไม่ว่าจะนานสักเท่าไร ยังยืนยันคำเดิมเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน
เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้
เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี
เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้ ~
ไม่ว่าจะนานสักเท่าไร ยังยืนยันคำเดิมเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน
เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้
เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี
เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้ ~
“มึงมาทำเหี้ยไรถึงคณะกูล่ะวะไอ้แคป”
“ก็มันอ่ะ เพื่อนมันซ้อมเพื่อนผมจนเขียวช้ำไปหมด ไอ้อาร์เจ็บจนจะตายห่าอยู่แล้ว พวกเด็กของเฮียแม่งเหี้ย..”
“ปากหมาๆแบบนี้สงสัยกูต้องจัดให้หนักๆอีกสักรอบ”
“มึงสิปากหมา!”
“เชี่ยเอ๊ย กูหงุดหงิดเต็มที่แล้ว จะมาขวางทำไมล่ะวะ!!”
“ไม่ขวางไม่ได้ไอ้เหี้ย นี่มันน้องชายกู จะทำอะไรเกรงใจกูบ้าง”
“น้องชายเฮีย...!?”
“ไอ้ชั่ว! ไอ้สัส มึงอย่าคิดว่าเพื่อนมึงแตะไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียว เพื่อนกู กูเองก็ไม่ยอมให้ใครมาแตะเหมือนกันล่ะโว๊ย”
“อย่าตะคอก มันจะตายเหรอห๊ะ!!”
“กูจะตะคอกมึงจะทำไมล่ะห๊ะ มึงตบกู มึงชกกู กระทืบเพื่อนกู กูหลุดไปเมื่อไหร่มึงตายแน่จำใส่กบาลไร้ขดของมึงได้เลย ไอ้ควาย!!!”
“มึงจะเงียบสักทีได้ไหมวะห๊ะ! อยากตายรึไงกูขับรถอยู่นะ!!”
“อึงอ้อออกอูอิ่อ้าอึงอะอาอูไออี้ไอ๋!”
“เดี๋ยวจะถึงแล้วเหี้ย โวยวายบ้าบอ!”
“อย่ามาว่ากูนะ มึงสิบ้า!”
“นั่งนิ่ง ๆ กูขออีกสิบนาที ถึงแล้วมึงจะลงไปกระโดดโลดเต้นทำเรื่องบ้าบอร้องแหกปากอะไรก็เรื่องของมึง สิบนาทีกูขอแค่นั้น”
“เดินดีๆสิวะ โอ๊ย..”
“อย่ามาว่ากูนะ มึงม่ายยยมีสิทธิ์”
“ฤทธิ์มากนักนะมึง เดินดีๆตัวหนักเหี้ยๆเลย เดี๋ยวกูจะเอามึงไปโยนทิ้งงที่ป่าข้างทางถ้ายังไม่หยุดพูดมาก”
“กูจาพูด กูจาพูด มึงจามาห้ามกูได้ยังงายยยยย”
“นิ่งๆ”
“โอ๊ยยย โยนหาพ่องเหรอ กูเจ็บนะอื้อออ”
“จะไปไหน”
“อย่ามายุ่งกับกู!”
“พูดง่ายๆได้ไหมอย่าให้กูต้องใช้กำลัง”
“ไอ้สัส กูบอกว่าอย่ามายุ่งกับกู หลีกไป ไอ้คนชั่วคนเลวไอ้สันดาน”
“ด่าอีกมึงโดนอีก ไม่ต้องกลับนะห้องมึงน่ะ”
“สารเลว ชาติชั่ว กูกลัวมึงเหรอห๊ะ!”
“แหกปากเข้าไป เอาให้ข้างห้องเขารู้ด้วยดีไหมว่าเราสองคนเป็นอะไรไปถึงไหนกันแล้ว”
♬~♬ ♩ มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ
รักเพียงเธอและตลอดไป...แค่เธอกับฉัน
และนับจากนี้ไป ทุกเรื่องราวที่ได้ฟัง คำพูดทุกถ้อยคำที่คอยย้ำเตือนใจ
ไม่ว่าจะไกลสักเท่าไร เพียงมีเธอคนดีอย่างนี้ ไม่ไหวหวั่น ♬~♬ ♩
รักเพียงเธอและตลอดไป...แค่เธอกับฉัน
และนับจากนี้ไป ทุกเรื่องราวที่ได้ฟัง คำพูดทุกถ้อยคำที่คอยย้ำเตือนใจ
ไม่ว่าจะไกลสักเท่าไร เพียงมีเธอคนดีอย่างนี้ ไม่ไหวหวั่น ♬~♬ ♩
“คาปูชิโน่ หนึ่งแก้ว”
“จะเอาร้อนเหี้ยๆหรือเย็นสัสๆดีครับ คุณลูกค้า!!”
“ลองมาคบกันดูไหม มึงกับกู”
“พูดบ้าอะไรออกมา มึงรู้ตัวบ้างป่ะ เมื่อเช้าลืมกินยาหรือไง หรือว่ามึงกินแล้วแต่ลืมเขย่าวะ..”
ซ่าาา!!!
“ไอ้เหี้ยเอส มึงเข้ามาทำบ้าอะไรในบ้านกูวะห๊ะ!!”
“หื้ม?”
“มะ...มึงจะทำอะไร”
“ปากมึงดีแบบนี้สินะ มิน่ากูถึงชอบดูดนัก”
“ไอ้สัส มึงห้ามหัวเราะนะ หยุดหัวเราะ!”
“ไอ้เหี้ยเอส กูเสียดายของ อ่ะแค่กๆๆๆ มึงกินต่อได้ไหมล่ะ แค่กๆ โอยเจ็บปากเจ็บลิ้นไปหมดปากกูพองแล้วไอ้เหี้ย...”
“ไม่ต้องกินแล้ว ไปลุก”
“อร่อยออกมึงกินดิ่..”
“อร่อยหัวมึงสิ ลุกเร็ว”
“กูสำลักเพราะกินไปพูดไป ไม่เกี่ยวกับว่าอาหารเขาไม่อร่อยสักหน่อยไอ้เหี้ย”
“รู้สึกสมน้ำหน้าว่ะ ทีหลังกินอะไรไม่เป็นก็บอกอีกนะจะพาไปกิน”
♬~♬ ♩ เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้ ~
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้ ~
“กูไม่เข้าใจมึงจริง ๆ ว่ะ มึงเองก็มีงานที่ต้องทำ การบ้านรายงานเปเปอร์แต่ล่ะอย่างนี่เยอะมากพอๆกันกับกู ไปอ่านไปเขียนอยู่ห้องตัวเองจะไม่ดีกว่าหรือไงวะ”
“มึงรู้คำตอบอยู่แล้ว”
“ของกูอ่ะ ข้าวผัดกูน่ะ”
“..........”
“ไอ้ทุเรศมึงแม่งเห็นแก่ตัวเหี้ย ๆ จะทำเผื่อกูสักหน่อยก็ไม่ได้ ไหน ๆ ก็ทำแล้วมาใช้ครัวคนอื่นเขาอีกต่างหาก แย่ที่สุดมึงรู้ตัวไหมห๊ะ!”
“อยากกินก็ไปทำเอาเองสิ”
“กูไม่ทำ!”
“ยืนมองอยู่ทำไม หิวอะไรก็ไปทำเอาเองดิ ยืนมองเฉย ๆ ไม่ได้กินนะ”
“มึงมันแย่ที่สุดไอ้คนใจดำสารเลวนิสัยไม่ดีไอ้หน้าหมาหน้าลิงเก้งกวางชะนีกบค่างอึ่งอ่างคางคกจิ้งจกแมลงสาบยังอายเลยเหอะ หน้ามึงน่ะ ไปตายซะไป๊! ปล่อยกู๊ววว..”
[เดี๋ยวเจอกันที่สนามบอล] 16:23
อ่านแล้ว 16:24 [กูโกรธมึงแล้ว]
[โกรธเรื่อง?] 16:24
อ่านแล้ว 16:24 [ไม่รู้ไอ้เหี้ย อย่าถามมากน่ารำคาญ]
[ไม่รู้แล้วจะง้อถูกป่ะเนี่ย] 16:25
อ่านแล้ว 16:25 [อยากตายไหมห๊ะ! อย่าส่งมาอีกนะไม่งั้นมึงไม่มีสิทธิ์เข้าสนามบอล]
[ขนาดนั้นเลย?] 16:26
อ่านแล้ว 16:26 [กูจะควักลูกตามึง]
[น่ากลัวมากครับเมียกู] 16:26
อ่านแล้ว 16:27 [ไอ้สัส!]
“ห้ามนอกใจกูรู้ไหม”
พลั่ก!
“กูจะทำทันทีที่มีโอกาสเลย มึงคอยดูก็แล้วกันไอ้คนชั่ว!”
'ปากมึงน่ะ เคยตรงกับใจสักทีไหมวะแคป..’
“กูชอบคนธรรมดาที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกพิเศษ....แล้วมึงล่ะ ชอบคนแบบไหนวะแคป”
“กูชอบคนอ่อนโยน พูดเพราะ ตามใจไม่กวนตีน ที่สำคัญชอบคนพิเศษๆที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกธรรมดาติดดิน ซึ่งไม่เหมือนมึงเลยสักกะติ๊ด”
“หึ ปากดีนัก”
♬~♬ ♩ เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี
เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้~
เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้~
“ฟังดี ๆ มีอย่างเดียวเท่านั้นที่จะทำให้กูปล่อยมือจากมึงได้ วันไหนที่มึงแสดงออกว่าไม่รักกูแล้วนั่นแหละ..”
“มึงเป็นคนตั้งชื่อให้น้องนะ”
“ใครจะสน”
“เอาเถอะน่า มึงตั้งชื่อเดี๋ยวกูเลี้ยงเองไง”
“กูไม่สนใจ กูไม่ตั้งชื่อและกูก็ไม่เลี้ยง กูจะเอามันไปทิ้ง”
“มึงมันใจร้าย”
“คูเปอร์..................ถ้ามึงชอบ”
“สุขสันต์วันคริสต์มาส ผมคูเปอร์งับ รักผมหน่อยน๊าาา..”
ครืน ~ ~
“มึงจะเป็นใครมาจากตระกูลยิ่งใหญ่ร่ำรวยแค่ไหนกูไม่สน กูบอกไว้ตรงนี้เลยว่ากูไม่เคยกลัวอำนาจและบารมีของบ้านมึงเลยจำเอาไว้ กูจะพูดแค่ครั้งเดียวมึงจำใส่หัวมึงไว้ให้ดี มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับน้องชายกูอีกต่อไป!! ทุกอย่างระหว่างมึงกับมันให้จบลงตรงนี้!! วันนี้!! และเดี๋ยวนี้!! ถ้าหากกูรู้ว่ามึงยังพยายามจะติดต่อและทำทุกวิถีทางแม้แต่ครั้งเดียว กูจะพาแคปย้ายไปอยู่ในที่ๆมึงจะไม่ได้เห็นแม้กระทั่งเงาของมันอีกเลย มึงจำเอาไว้ไอ้สัสนรก!!”
“ผมรักแคป..”
“ถุย!!”
คนเรา....
พบกัน..เพราะวาสนา
จากกัน..เพราะโชคชะตา
แต่ทว่า
กลับมา..เพราะพรหมลิขิต
♬~♬ ♩ มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ
รักเพียงเธอและตลอดไป แค่เธอกับฉัน
รักเพียงเธอและตลอดไป แค่เธอกับฉัน
“ผมรู้มาว่าคุณมีว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว”
“แล้วยังไง”
“ถ้าคุณไม่คิดจะจริงจังกับน้องผม ก็รบกวนทำเรื่องราวต่างๆให้ชัดเจนด้วย”
“นายมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“มีธุระอะไรกับฉัน”
“เปล่า ผมแค่มาตามที่คุณนัด”
“ฉันนัดนายงั้นหรือ อ้อ นึกออกล่ะ โทษทีนะเรื่องมันไม่ค่อยสำคัญน่ะ ฉันเลยจำไม่ค่อยได้”
“ถ้าอยากจะให้กูเลิกกับผู้หญิงทุกคนที่คบอยู่ตอนนี้ มึงก็จีบกูสิ”
“จีบกูให้ได้ก่อนเถอะ ถ้ามึงทำได้น่ะนะ”
“โครตขี้เหร่เลย ทั้งอ้วนทั้งดำ”
ไอ้สัส!!!!! "ไม่ขี้เหร่หรอก กูน่ารัก"
“กูขับรถนิ่มดีไหม มึงชอบหรือเปล่า”
“ขับรถได้แย่มาก”
“ไม่แย่หรอกครับ กูทำเต็มที่เลยนะ เพื่อมึง ตั้งใจให้นิ่มนุ่มที่สุดเลย”
“ก็ยังยืนยันคำเดิม ขับรถไม่ได้เรื่อง!”
“กูจะบอกอะไรให้นะ เห็นกูอ่อนข้อให้แบบนี้ไม่ใช่ว่ากูจะกลัวหรือว่ายอมแพ้มึงนะไอ้สัส! คนอย่างกู ถ้า-ไม่-รัก-กู-ไม่-ทำ! มึงจำใส่กระโหลกกะลามึงไว้ด้วย!!!”
“จะจ้างมาเป็นคนขับรถให้กูนั่ง มึงคิดราคาเท่าไหร่”
“ทรัพย์สินทั้งหมดที่มึงมี เงินสดในตู้เซฟ ทองคำ เครื่องเพชร โฉนดบ้านและที่ดินนี่ยังไม่รวมหุ้นลมหุ้มน้ำหุ้นไฟ อ้อแถมอีกอย่าง เครดิตหุ้นบริษัทน้ำมันที่รัชชาเอี่ยวกับคูเวต กูขอจุดนั้นด้วยนะ”
คนขับรถ...ขอขนาดนี้มากไปไหมวะ??
“จะเจ็ดสิบหรือยี่สิบ ก็รักมึงเหมือนเดิม.....ไม่เปลี่ยนแปลง”
“เราสองคนต่างมีความรับผิดชอบต่อเรื่องต่าง ๆ คล้ายกัน ทั้งหน้าที่ต่อครอบครัว หน้าที่ต่อการงาน หน้าที่ต่อสังคม แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้น หน้าที่ต่อหัวใจจะเป็นตัวหล่อเลี้ยงความรู้สึกทุกอย่างของเรา กูอยากให้มึงเข้าใจในจุดที่เราสองคนยืนอยู่ด้วย จะเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้ คิดเสียว่าบางทีความห่างไกลก็ทำให้หัวใจของเราใกล้ชิดและยิ่งเกิดความเชื่อใจ มึงเชื่อกูไหม เชื่อใจกูหรือเปล่า”
“ไปหากูที่ไร่สิ ถ้ามึงคิดถึงจนทนแทบไม่ไหว”
“คาปูคือหัวใจของกู”
“หัวใจของผมถูกสลักลึกไว้ด้วยชื่อของน้องชายเฮียนานแล้ว....ขอบคุณมากครับ”
“รักมึงโว๊ยแคป! ที่สุดในชีวิตครับผม!!”
♬~♬ ♩ เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้ ~ ~
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้ ~ ~
ลมทะเลพัดเอื่อยเข้ามา เกลียวคลื่นม้วนเอาทรายเม็ดเล็กกลับคืนสู่ห้วงมหาสมุทร เมื่อกลิ่นหอมของดอกไม้โบราณแตะเข้าที่ปลายจมูก เอสยื่นมือออกไปข้างหน้า ดอกลีลาวดีสีขาวปลิดปลิวจากขั้วร่วงหล่นลงตรงกลางฝ่ามือใหญ่ ก่อนที่เขาจะยื่นส่งให้แคปแล้วแนบจูบแผ่วเบาที่ริมขมับ
♬~♬ เธอและฉัน~ จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี
เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้
มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ
รักเพียงเธอและตลอดไป....แค่เธอกับฉัน”
เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้
มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ
รักเพียงเธอและตลอดไป....แค่เธอกับฉัน”
..........Howluckyiamhavingyoubesideme..........
Fin.
** จากใจนักเขียน
จบแล้วค่ะ! จากนิยายที่ตั้งใจจะเขียนเป็นเรื่องสั้นในตอนแรกกลับกลายเป็นเรื่องยาว ที่ยาวนานมาข้ามปี สำหรับบทสุดท้ายนี้ยาวเหยียดกว่าทุกครั้ง มินไม่อยากเอาแบบครึ่งๆ อยากให้อ่านรวดเดียวมันถึงจะได้อรรถรส นี่คือเหตุผลหนึ่งที่มาช้า และคิดว่าน่าจะเก็บรายละเอียดครบดีแล้ว หากตกหล่นประการใดขออภัยนักอ่านทุกท่านไว้ด้วยค่ะ ในที่สุดเรื่องก็ดำเนินมาจนจบได้(คือเนื้อเรื่องหลักน่าจะจบที่จุดนี้โอเคแล้ว ส่วนตอนพิเศษหรือเนื้อเรื่องเพิ่มเติมอื่นๆค่อยว่ากันอีกทีนะคะ)
ขอบคุณความมานะพยายามของตัวเอง ขอบคุณทุกๆคนรอบข้างที่ให้กำลังใจกันอยู่ตลอด ขอบคุณที่ปรึกษาดีๆข้างกาย(รักมึงนะ) และสำคัญที่สุด! ขอบคุณนักอ่านทุกท่านจากใจจริงค่ะ ทุกคอมเมนต์ที่คอยให้กำลังใจ คอยเรียก คอยตาม คอยดัน และอดทนรอคอยมินมาต่ออยู่เสมอ รักนะฮะ รักมากนะคับ ที่สุดดด
ขอบคุณพื้นที่ Thaiboyslove พี่ๆแอดมินทุกท่านที่ให้โอกาสได้ใช้พื้นที่เพื่อลงผลงานค่ะ
สำหรับเรื่องที่ถามกันเข้ามาตลอดและมินไม่เคยได้ตอบเลยก็คือเรื่องทำหนังสือ มินต้องรอให้เขียนจบก่อนถึงจะรู้ว่าทำได้หรือทำไม่ได้ค่ะ(เห็นไหมว่าสดจริงๆ) และวันนี้จบแล้วสามารถพูดได้เต็มปาก คิดว่าคงทำค่ะจะสั่งทำมาเก็บไว้ส่วนตัวอยู่แล้วเพราะงั้นจะสั่งเผื่อไว้จำนวนหนึ่งด้วย ถ้าไงเสร็จเป็นรูปเล่มเรียบร้อยมินค่อยแจ้งนะคะ ไม่ต้องจองไม่ต้องพรีออเดอร์ ไม่ต้องวุ่นวายเรื่องเงินทอง หนังสือเสร็จเมื่อไหร่พร้อมส่งในมือเมื่อไหร่มินค่อยแจ้งค่ะและสำหรับอีบุ๊คความจริงมินใช้บริการซื้อที่Mebอยู่แล้วเพราะงั้นบางทีเดี๋ยวจะลองติดต่อดู
ปล. อีกนิด คิดถึงมินบ้างเด้อออออออออ บ๊ายบายยยยยยยยยย
ขออีกนิดดด* ตอนนี้ยาวมากจริง ๆ หลากหลายอารมณ์ ยาวสะใจอ่านให้อิ่มไปเลยค่ะ สองสามวันอ่านจบแล้วค่อยมาเม้นต์ก็ได้นะจ๊ะ!!
Big Thanks!
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 20-02-2016 14:53:09
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-02-2016 14:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 20-02-2016 14:59:15
เริ่มหัวข้อโดย: Akikojae ที่ 20-02-2016 15:04:05
รอค่ะ เอสแคปจงเจริญ
...........
เสียน้ำตาพร้อมตื้นตันใจไปในคราเดียว
รักเอสแคปมากค่ะ รอซื้อหนังสือแน่นอน
มีความสุขไปกับทั้งสองจริงๆ
ขอตอนพิเศษในเล่มแบบจุใจเลยนะคะ
รอค่ะ ไม่ลืมคุณมินแน่นอน
:กอด1:
...........
เสียน้ำตาพร้อมตื้นตันใจไปในคราเดียว
รักเอสแคปมากค่ะ รอซื้อหนังสือแน่นอน
มีความสุขไปกับทั้งสองจริงๆ
ขอตอนพิเศษในเล่มแบบจุใจเลยนะคะ
รอค่ะ ไม่ลืมคุณมินแน่นอน
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 20-02-2016 15:09:54
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-02-2016 15:10:26
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 20-02-2016 15:19:22
เริ่มหัวข้อโดย: DuenTwinBII ที่ 20-02-2016 15:24:10
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 20-02-2016 15:25:44
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 20-02-2016 15:33:24
:m8:
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 20-02-2016 15:35:56
คาดว่าหนังสือต้องหนามากๆมีแค่34ตอนแต่ตอนแบบ เป็นปึ้ง
เห็นหัวเรื่องเปลี่ยนเป็นจอง ไม่ตื่นเต้นนะเพราะเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้ว แต่แบบร้องไห้อ่ะดีใจ5555 อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกเลยกดเข้ามาเพราะชื่อเรื่องเลย เรื่องอะไรอ่ะชื่อประหลาดดีแท้ ตั้งแต่เรากดมาอ่าน เราก็ต้องกดอีกหลายๆครั้ง อ่านซ้ำๆ
เราชอบเรื่องนี้มากๆเลยมันเหลือตีแผ่ชีวิตรักร่วมเพศในสังคม ชีวิตจริงมันไม่สวยโรยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนสังคมจะยอมรับมากขึ้นแต่ความเป็นจริงแล้วทุกอย่างมีขีดจำกัด ใจหายอ่ะขอสเปเชียลปลอบใจหน่อย 55555
จะเอาอ่ะ จะเอาหนังสือ จะอาวววววววส
จะเก็บตังค์ตั้งแต่ตอนนี้เลย
ป.ล สร้างสรรค์ผลงานใหม่ๆออกมาอีกนะคะเราจะรอ
:mew1:
ปล.2 ต่อไปนี้ก็ไม่มีเอสแคปให้รอแล้วอ่ะ เศร้า :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 20-02-2016 16:01:20
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 20-02-2016 16:17:12
โอ้ย ลุ้นยาวแน่ๆๆๆ ดีใจ 5555555555 ตื่นเต้นหนักมาก
รอเอสแคป รอคุณมิน
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 20-02-2016 16:21:39
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 20-02-2016 16:44:50
เริ่มหัวข้อโดย: makone ที่ 20-02-2016 16:45:19
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 20-02-2016 16:59:03
รอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 20-02-2016 17:28:08
เริ่มหัวข้อโดย: Snowy-p ที่ 20-02-2016 17:30:28
คืนนี้ต้องเคลียคิวรอแสตนบายเลยยยยย
คิดถึงเอส-แคป แล้วก็คุณมินมากๆๆ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 20-02-2016 17:33:05
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 20-02-2016 17:37:17
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 20-02-2016 17:39:50
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 20-02-2016 17:47:56
คืนนี้จะได้อ่านไหมมมมม
ดีใจที่สุด
รัก เอส คาปู มากกก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 20-02-2016 18:35:51
แบบนี้ตั้งหน้ารออ่านจนเที่ยงคืน บอกเลย :impress2:
ชอบคาปูอ่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-02-2016 19:31:52
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 20-02-2016 19:37:50
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 20-02-2016 20:06:17
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 20-02-2016 20:17:04
แต่พี่คงต้องอ่านพรุ่งนี้
วันนี้พลังชีวิตหมด
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 20-02-2016 20:33:48
รอโอนเงินเลยเนี่ย
:laugh3:
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 20-02-2016 21:15:27
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 20-02-2016 21:18:37
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 20-02-2016 21:34:13
ซึ้งมากๆเลย. ตอนนี้ถือว่าสมบูรณ์แล้วจริงๆกับบทสรุปของทั้งคู่เนอะ
ขอขอบคุณคนเขียนมากๆ. :กอด1: รอคุณมินมาตลอดและคิดไม่ผิดค่ะที่ตามมาจนถึงตอนนี้
o13. เรื่องของปอนี่น่าสนใจจัง
เริ่มหัวข้อโดย: GimLung ที่ 20-02-2016 22:10:55
**จองไว้ก่อนค่ะ ลงให้ช่วงดึกนะคะ**
[/quote :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 20-02-2016 22:19:14
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 20-02-2016 22:22:29
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 20-02-2016 22:30:30
เข้ามาดูทุก 10 นาทีเลยแจ้
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 20-02-2016 22:37:57
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 20-02-2016 22:50:36
นังแคป บอกฉันหน่อยสิ แกทำสเน่ห์อะไรหรือเปล่าย่ะ ทำไมผัวรัก ผัวหลงได้สามีแสนดีแบบนี้ มีเอสคนเดียวสบายไปทั้งชาติ เจ้าสัวและนายหญิง รับขวัญลูกสะใภ้ได้ชวนอิจฉามากค่า คุณมินเก่งมากเลยค่ะ ตอนดราม่า นี่ ก็หน่วงจน ชีวิตเรามองอะไรก็หม่นแทนเอสแคปไปหมด พอหวาน ก็น้ำตาลขึ้นจนเบาหวานถามหา ในที่สุดขอบครัวทั้ง2ฝ่ายก็ยอมรับได้ ดีใจที่ทุกคนเห็นความสุขของลูกๆเป็นหลัก อยากให้มีภาคต่อจังเลยค่ะ เรื่องของใครก็ได้ แต่ขอให้มีเอสแคปเข้าไปเกี่ยวบ้าง เรื่องของผู้กองตาร์ เพื่อนเอสก็น่าสนใจนะคะ ออกมาฉากเดียวแต่เหมือนมีอะไรบางอย่าง หรือเรามโนไปเอง555555555555
ใจหายจัง ไม่อยากให้จบเลย แต่งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา เป็นสัจจธรรมชีวิต เรามั่นใจว่าเรื่องนี้เราคงได้ย้อนกลับมาอ่านบ่อยๆแน่นอน หวังว่าจะคิดกันบ้างน่ะเอสแคปT^T
อยู่ด้วยกันมานานเหลือเกิน เอสแคป สัญญาว่าจะคิดถึงตลอดไป จะไม่ลืมกันเด็ดขาด
ขอบคุณ คุณมิน อีกล้านๆครั้ง สำหรับเรื่องนี้ มาแต่ละครั้งไม่เคยทำให้ผิดหวัง เค้าขอสมัครเป็นแฟนนักอ่านนิยายของคุณมินด้วยคนนะคะ รักกกก :mew1:
#นิยายวายที่เรารักที่สุด
ปอลอออ รอเล่มน่ะฮับ สัญญาว่าซื้อแน่นอน เผื่อเค้าเล่มนึงน้าาาาา :hao5:
ปอลอสอง เอสแคปจบแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะอ่านอะไรล่ะเนี่ย ต่อไปนี้จะไม่มีอะไรให้เราหรอทุกๆ15แล้วหรอ เฮ้ออ อย่าลืมมาแชร์ตอนพิเศษของคู่นี้บ่อยๆนะคะคุณมิน จะตั้งใจรออย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 20-02-2016 23:10:42
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 20-02-2016 23:21:14
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 20-02-2016 23:42:59
ชอบมากกกกก ร้กเรื่องนี้มากกกกกกก ยาวมากกกกกกก :กอด1: o13
สุดๆมากกกกกกกก
คุณมินขาขอตอนพิเศษน้า ให้เวลาอีก 1 เดือนเลยเอ้า
ขอจองหนังสือล่วงหน้าได้ไหมมมม :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 20-02-2016 23:48:15
รอเล่มอยู่นะคะ
...ปกติจะรอ 15 วันอย่างใจจดใจจ่อ แล้วหลังจากนี้ละ :ling1:
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ สัญญาจะคิดถึง :) :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 21-02-2016 00:23:41
รอซื้อนสนะคะ ทำมาเยอะๆ กลัวซื้อไม่ทัน
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 21-02-2016 00:26:07
รอคอยตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณนักเขียนนะคะที่แต่งเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน ขอบคุณจริงๆ คะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 21-02-2016 00:36:44
สุข เศร้า ซึ้ง
เสียน้ำตา เรียกรอยยิ้ม สร้างเสียงหัวเราะ
เอสแคปจะอยู่ในใจ
ขอบคุณคุณมินมากนะคะ
ที่ทำให้เราสนุกไปกับเรื่องนี้ อิ่มเอมใจมาก
happy ending
:L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 21-02-2016 00:41:30
ดูเป็นมหากาพย์ที่ยาวนานมากจริงๆ 555 ชอบภาคทำงานสุดแล้วววว
ไม่หวือหวาดี ชอบมากตรงไม่ค่อยมีดราม่าหนักๆถ้าไม่นับ 5 ปี อันนี้น่าจะหนักสุดในเรื่องแล้ว(อ้ะป่าว?)
รอตอนพิเศษเสมอออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 21-02-2016 00:42:13
แต่อ่านตอนนี้แล้วฟินค่ะ แค่ครอบครัวยอมรับแล้วทั้งสองมั่นคงในความรู้สึกเราก็รู้สึกเคลียร์ทุกประเด็นแล้วค่ะ
บททดสอบเฮียฟี่นี่โหดสัดรัสเซียมากค่ะ แต่ก็ทดสอบในมุมที่เราคาดไม่ถึงดีค่ะ ให้มารับรู้ดาร์คไซด์แบบสุดๆของกันเนี่ย เป็นเราคงแอบมีผวา ฮ่าๆๆๆ ชอบตรงที่ไม่ให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เปิดเผยเกินไปด้วยค่ะ ก็เหมาะสมดี ชีวิตจริงก็คงจะไม่มีอะไรที่ราบรื่นแบบสุดๆไปซะหมดหรอกเนอะ เพราะเราอยู่ในสังคมก็คงต้องมีกรอบสังคมไรสักอย่างให้เราต้องยึดไว้อยู่บ้าง สรุปโอเคกับจุดนี้
ตอนนี้ขอเข้าโหมดสครีมอิพระเอกแป๊บค่ะ อิประโยคบอกรักกลางอากาศ “รักมึงโว๊ยแคป!! ที่สุดในชีวิตครับผม!!!” นี่คือแบบทำติ่งเขินแรง มาครับพงครับผมอะไรกัน ติ่งแพ้ใจประโยคหยาบและละมุนในประโยคเดียวกันมากค่ะ ติ่งนี่เขินจนลำไส้ใหญ่บิดเป็นรูปหัวใจแล้วค่ะ (ผมนี่อยากทะยานไปสิงแคป) อ๊ากกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1:
และสุดท้ายติ่งขอพูดถึงเรื่องรวมเล่มค่ะ เรากลัวมากเลยค่ะที่คุณมีนบอกว่าจะพิมพ์เผื่อโดยไม่มีเปิดจองหรือพรีออเดอร์เนี่ย คือกลัวว่าจะแย่งไม่ทันชาวบ้านค่ะ กลัวเล่มเผื่อคุณมีนจะไม่เหลือมาถึงเรา ไม่ใช่ไรค่ะ เราชอบช้าและตกข่าวเป็นระยะๆบวกกับเรื่องนี้นี่ชอบมากจริงๆอยากเก็บมากจริงๆ นี่ก็เลยได้แต่หวังว่าถ้าติ่งพลาดคุณมีนต้องพิมพ์เพิ่มนะ (งานตีตนไปก่อนไข้ก็มา แหะๆ)
ป.ล. ขอบคุณคุณมีนตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ ขอบคุณคุณมีนที่แต่งเรื่องนี้ให้เราอ่าน ขอบคุณที่สร้างเอสแคปและครอบครัวแอนด์ผองเพื่อนมาให้เรารัก รักเรื่องนี้มากค่ะ ชอบมากค่ะ ตอบโจทย์มากค่ะ แต่ละตอนอัพได้ยาววววววววมากค่ะ(เอกลักษณ์โพดดดด) และสุดท้ายอยากบอกว่าตอนนี้เป็นแฟนงานเขียนคุณมีนแล้วค่ะ จะรอเรื่องใหม่ๆต่อไป ขอบคุณคร๊าบบบบบบบ :pig4: :pig4: :pig4:
ป.ล.2 ตั้งหน้าตั้งตารอตอนพิเศษ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 21-02-2016 00:49:30
ฟินนนนนน......
ขอบคุณนักเขียนมินที่มีเรื่องราวดีๆ สนุกๆมาให้
ชอบเรื่องนี้มีหลายรสหลากอารมณ์
รองานเขียนตอนต่อไปน้าาาาาา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 21-02-2016 00:50:26
จะรอ e book นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 21-02-2016 00:52:25
แต่ฟินมากบอกเลย ลงตัวทุกอย่าง ดีงาม หวานละมุน การเอาเรื่องราวที่ผ่านมา มาเรียงไว้ รวมไว้ตอนท้ายนี่ยิ่งทำให้คิดถึงทั้งหมดเลย ชอบมาก
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆมาให้อ่านอีกนะคะ ฟีลกู้ดมาก ตั้งแต่พี่เอย์ละ รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปและ รอหนังสือนะคะ :D
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 21-02-2016 01:00:50
ชอบเรื่องนี้มาก ชอบตัวละครทุกตัวเลย
แคปกับเอสได้พิสูจน์แล้วจริงๆว่ารักกันแค่ไหนกว่าจะผ่านห้าปีมาได้
ขอบคุณคุณมินมากเลยนะคะ.
กอดดด
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 21-02-2016 01:07:04
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ ติดตามเรื่องต่อไปนะคะ o13 :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: sogato ที่ 21-02-2016 01:16:02
เริ่มหัวข้อโดย: maicy ที่ 21-02-2016 01:18:58
ปล. สัญญาว่าจะซื้อหนังสือแน่ๆค่ะ อยากได้ไว้ในครอบครองค่ะ. รักนัองมิน :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowy-p ที่ 21-02-2016 01:24:49
คนรอบข้างของทั้งเอสและแคป ที่คอยเป็นกำลังใจ และพลังสำคัญที่ทำให้ทั้งสองคนก้าวผ่านบททดสอบจนมีกันและกัน
ขอบคุณคุณมินมากๆ ที่เขียนนิยายที่ไม่เหมือนนิยาย แต่เป็นเหมือนการถ่ายทอดเรื่องราวของคู่รักคู่นึงที่เราช่วยลุ้น เอาใจช่วย และภาวนาให้ทั้งสองกลับมารักกัน ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข
ถึงเรื่องราวของเอสแคปในนี้จะจบไป แต่เราก็หวังว่าเอสกับแคปจะมีกำลังมีความสุขอยู่มุมใดมุมหนึ่งของประเทศไทย กำลังหยอกเล่น อยู่เป็นเพื่อนรู้ใจ ดูแลกันไปแบบนี้จนแก่เฒ่า
รักทุกตัวละครในเรื่องนี้มากๆ และคุณมินที่ทำหน้าที่ถ่ายถอดเรื่องราวความรักของเขาสองคนได้อย่างประทับใจ อบอุ่น ซึ้ง ฟิน เศร้า และมีความสุขที่สุด ไม่ว่าจะกลับมาอ่านกี่ครั้ง ความรู้สึกแรกที่รู้สึกประทับใจ อยากติดตาม อยากอ่านเรื่องนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนไป
ขอบคุณคะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-02-2016 01:25:05
เริ่มหัวข้อโดย: ysimpson ที่ 21-02-2016 01:27:30
จบแล้วก็ใจหายมากกเลยค่ะ ยังอยากอ่านอีกเรื่อยๆ 555 จะมีตอนพิเศษมั้ยคะ
ยังไงก็รอซื้อหนังสือแน่นอนแล้วก็รอติดตามเรื่องต่อๆไปด้วยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:mew1: :really2:
เริ่มหัวข้อโดย: Mokuchi ที่ 21-02-2016 01:31:43
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ที่มีครบทุกรสชาตินะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 21-02-2016 01:42:28
เอสแคปโดยภาพรวมจบแบบที่คุณมินบอก แต่ดีใจที่คุณมินบอกตอนพิเศษ ยังมีโอกาส เรายังอยาก ให้ครอบครัวของเอสแคปเจอกัน ยังไม่ได้เห็นเฮียโก้กับอาฟี่ไปมัลดีฟ เรื่องแฟนเก่าเอส เรื่องผู้หญิงอื่นๆที่เข้ามาสนใจเอส ยังมีอีกมากมายที่อยากติดตาม
จะรอคุณมินนะคะ รอหนังสือด้วยค่ะ
ขอบคุณ คุณมิน มากๆนะคะ ที่เขียนนิยายสนุกๆให้ได้อ่านได้มีความสุข มีนิยายดีๆ ไว้แก้เหงา ไว้คลายเครียด :L1: :L1: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nightsza ที่ 21-02-2016 01:45:20
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 21-02-2016 01:53:03
หวานมากกกกกสำหรับตอนนี้ :o8:
# ชอบที่แคปเรียกเอสว่าผัว(ในใจ) ทุกครั้ง นางอวยผัวตลอด 5555
# ชอบที่เอสเวลาเรียกแคป "อ้วนเอ๊ย" บั่บว่า มันให้ความรู้สึก.. รักนะอีอ้วน ไรงี้ 5555
# ชอบเวลาเอสกับแคปเรียกต้นสตอเบอรี่กะบคูเปอร์ว่า "น้อง" มันมุ้งมิ้งมากเลย ผัวเมียคู่นี้มีลูกเป็นหมากับต้นสตอฯ น่ารักมากก 5555
# ชอบคำพูดคุณหญิงแม่ที่สอนให้รักกัน อยู่ด้วยกันแบบเพื่อนที่ไม่คาดหวังซึ่งกันและกัน ตอนนี้ซึ้งมาก
# ชอบทริปฮันนีมูน แมนมากก คู่นี้ 5555
# ชอบตอนจบที่เอสร้องเพลง แล้วมีเรื่องราวเก่าๆ ฉากสำคัญสลับมาตลอดเพลง (สไตล์มินเขาละที่เขียนแนวแบบนี้ ชอบมากกก)
สุดท้าย... # ชอบตรงที่เป็นนิยายเรื่องนี้ เคยโพสไปหลายครั้งแล้ว ชื่นชมไปหลายที ขอชมซ้ำส่งท้ายอีกรอบ เสน่ห์ของนิยายเรื่องนี้อยู่ที่ความสัมพันธ์ ความผูกพันกัน. เชื่อมโยงความรู้สึกจนเกิดเป็นเรื่องราวมากมาย แคปกับเพื่อน. เอสกับเพื่อน แคปกับพี่เต้. เอสกับพี่รหัส แคปกับเพื่อนรุ่นน้อง (แบงค์) ฟี่กับโก้ และจุดเด่นที่สำคัญคือ แคปและครอบครัว ความรักในหลายรูปแบบถูกถักร้อยออกมาเป็นเรื่องราวได้อย่างไหลลื่น เป็นเหตุเป็นผล ผู้เขียนคุณมิน สามารถถ่ายทอดออกมาได้ดีเยี่ยม หลายต่อหลายครั้งที่อ่านไปบีบหัวใจไป ร้องไห้ไป ขำไป อมยิ้มไป มีความสุขที่ได้อ่าน (เราเชื่อว่าหลายๆคนก็เป็นเหมือนเรานะ) และอินไปกับเรื่องราวที่คุณมินถ่ายทอดมา
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจากใจจริงสำหรับนิยายผลงานดีๆเรื่องนี้ ไม่ผิดหวังเลยกับการที่ต้องรอในแต่ละตอนใหม่ ไม่เคยท้อแล้วถอยไปก่อนกับการรอนาน เพราะเรามั่นใจ # แฟนนิยายมินรอเก่ง คำนี้ใช้ได้เสมอนะ 555555 ไว้รอคุณมินมีเวลา ช่วยเขียนเรื่องใหม่มาลงด้วยนะคะ. จะติดตามเหนียวแน่นเหมือนเดิม ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-02-2016 01:58:05
ประโยคเด็ดๆนี้ทำเอากรี๊ดเลย. คิดได้ไงอะ เก่งจริงๆอะ สุดยอด
หลากหลายอารมณ์มากๆ ชอบที่สุดเลย. ยกให้เป็นเดอะเบสท์ในใจเราเลยครับ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 21-02-2016 02:20:15
เอสกับแคปสมหวังได้ครองรักกันสักที. ชอบความเรียลของนิยายเรื่องนี้มาก. รักระหว่างชายชายในความจริงมันไม่สวยหรู. สังคมและครอบครัวยากที่จะยอมรับได้. เรื่องนี้แสดงถึงอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันไปให้ได้. ความรักความมั่นคงที่มีต่อกันสำคัญมาก สมัยนี้มีแต่รักแท้แพ้ใกล้ชิด. รักแท้แพ้ระยะทาง. แต่ เอสแคปได้พิสูจน์แล้ว. ชอบมากค่ะ. ตอนท้ายของภาคเด็กกับช่วงเริ่มภาคผู้ใหญ่ อินและหน่วงมาก. อ่านแล้วจิตตก. เข้าขั้นสติแตกมีแต่เอสแคปอยู่ในหัว. อารมณ์เสียหงุดหงิดทั้งวัน. เขียนได้ดีมากๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอแถมตอนพิเศษอาฟี่กับเฮียโก้ไปเที่ยวมัลดีลฟ์ด้วยนะค่ะ. (โดยส่วนตัวคิดว่าคงอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ. ไม่มีความสัมพันธ์รูปแบบอื่น. ก็น่าสงสารอาฟี่. รักแต่ทำอะไรไม่ได้). รอผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 21-02-2016 02:44:09
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 21-02-2016 02:51:42
รวมเล่มแต่งตอนพิเศษหวานๆเอาใจเมียเยอะๆนะจ๊ะ
จะตามไปอุดหนุนแน่นอน ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ เลิฟยู
ปล1 บทสุดท้ายแล้วแต่ยังอยากหาคู่ให้เพื่อนปอ น้องหมอว่าง!
ปล2 คาริสม่าของเฮียโก้ไม่ธรรมดา แซ่บกว่าลูกๆอีกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Zliezen ที่ 21-02-2016 03:18:41
ชีวิตรักของคนสองคนที่ฝ่าฟันอุปสรรคแห่งการเวลาร่วมกันมา จนได้รับการยอมรับจากคนที่สำคัญที่สุด ก็คือครอบครัว
แล้วนึกถึงช่วงเวลาที่อ่านนิยายเรื่องนี้มาก็นับปีได้ ตั้งแต่ตอนแรกที่เริ่มแต่ง มาเฝ้ารอตอนใหม่ทุกสัปดาห์
จนเวลานานกว่านั้นก็ยังรอ เพราะรู้ว่าทุกครั้งที่รอคุ้มค่าเสมอ พอนึกว่าหลังจากนี้จะไม่มีเอสแคปให้รอแล้ว ก็รู้สึกใจหาย
เป็นเหมือนคนคุ้นเคยกันมานานจนรู้สึกผูกพันธ์ แล้ววันหนึ่งถึงเวลาก็ต้องจากกันไป น้ำตาจะไหลจริงๆ
แต่ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่มีวันเลิกรา TT จะรอเก็บเล่มนะคะ ขอตอนพิเศษเยอะๆได้มั๊ย ยังคิดถึงเอสแคปอยู่เลย
เราจะคิดถึง คนที่สำคัญ เมื่อต้องจากกันไป
เราจะคิดถึง วันที่สวยงาม เมื่อเวลาผ่านไป
จะคิดถึงเวลาที่เรามีกัน เมื่อเธอต้องไป
และตอนนี้รู้ไหม ว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน
ไม่เคย ไม่เคย จะลืม
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 21-02-2016 03:24:45
ชอบ...ชอบมาก ไม่รู้จะอธิบายหรือนิยามในรูปแบบไหนเลย ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะทนรออ่านจนจบได้ ฮา แม้จะมาเพิ่งมาตามจริงจัง(เพิ่งค้นพบ)ก็จบภาคมหาลัยแล้ว
ดีใจที่โคจรมาพบเอสแคป มาได้อ่านเรื่องราวของพวกเธอนะ
และดีใจมากๆ ที่ได้มาอ่านผลงานของมินนะ
:110011: :110011: :110011:
รออ่านตอนพิเศษ
:pig4: :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 21-02-2016 07:50:57
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 21-02-2016 08:31:07
อิจฉาแคปมาก. กัดผ้า+จิกหมอนกันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 21-02-2016 08:50:58
เต็มอิ่มมากจริงๆ จนไม่รู้จะหาคำอะไรมาอธิบาย
รักแคป รักเอส รักผองเพื่อน รักครอบครัวของทั้งคู่ ที่ท้ายสุดก็เห็นความสุขของลูกๆ หรือน้อง เป็นสิ่งสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด
ขอบคุณผู้แต่งที่ทำให้คนอ่านได้รับครบทุกรสจากการอ่านเรื่องนี้ จนกลายมาเป็นหนึ่งในแฟนคลับเรื่องนี้
คนอ่านรอเรื่องนี้ได้ เพราะรู้ว่าผลของการรอคือความสุขมากๆ ที่ได้รับจากการอ่านเรื่องนี้นั่นเอง เพราะฉะนั้นจึงเป็นการรออย่างมีความสุข
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ แล้วจะรอตอนพิเศษต่อไปนะคะ
บอกฉันสักคำ ว่าเธอทำได้อย่างไร
เพราะฉันรู้สึกดี ทุกครั้งที่อยู่กับเธอ
ที่จริงนับตั้งแต่ ที่เรานั้นแรกเจอ
ไม่คิดว่าจะรักได้มากมาย
ตั้งแต่พบกันวันนั้น ใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้
เธอเติมเต็มสิ่งดีดี ให้ทุกวันที่มี
กลายเป็นวันที่มีความหมาย
ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้ แต่จากนี้แม้นานเท่านานสักเพียงไหน
จะมีเธอเธอมีฉัน มีกันตลอดไป
ยิ่งพบเจอยิ่งได้รู้จัก ยิ่งรักเธอหมดใจ
เริ่มหัวข้อโดย: Ssuchaa ที่ 21-02-2016 09:18:56
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 21-02-2016 10:09:36
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 21-02-2016 10:20:08
เริ่มหัวข้อโดย: →Yakuza★ ที่ 21-02-2016 10:25:23
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 21-02-2016 10:29:17
เริ่มหัวข้อโดย: BlackClover ที่ 21-02-2016 10:34:42
แต่ไม่นึกว่าจะจบในตอนนี้เลย ติดตามมาตั้งแต่แรกๆ พอจบมาก็ใจหาย หวังว่าจะ ซื้อรวมเล่มทันน๊าาา
เริ่มหัวข้อโดย: Zxjmm ที่ 21-02-2016 10:42:31
อยากอยู่กับเอสแคปตลอดไปปปป :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 21-02-2016 10:46:31
เหมือนเป็นความรักของคนใกล้ตัวเรา เหมือนน้อง เหมือนเพื่อน
แล้วร่วมสุข ร่วมเศร้าในเหตุการณ์ต่างๆ ของเอสแคป มันทุกอารมณ์จริงๆ
ขอบคุณคุณมินมากๆนะคะ สำหรับเรื่องราวของเอสแคป
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน(แม้ตอนนั้นจะเศร้ามากก็ตาม)
ที่สำคัญคุณมินทำให้รู้ว่า การรอคอยมีค่าเสมอ
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 21-02-2016 10:59:26
ตื้นตัน ยินดี และมีความสุขกับเอสและแคป
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับความรักของทั้งคู่
ตั้งแต่ก่อนจะรัก เมื่อรักและผูกพันก็ต้องแยกกัน
ระยะเวลาที่ห่างกันก็นาน แต่ใจทั้งคู่ยังรักกันเสมอ
ความอดทนและพยายามของเอสที่สร้างไว้รอแคปกลับมามั่นคงมาก และทั้งคู่ยังเข้าใจความจำเป็นเรื่องฐานะทางสังคมของกันและกัน
ขอบคุณน้องมินสำหรับนิยายเรื่องนี้มากๆๆ
นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่แค่รักของคนสองคน
แต่มีรักของเพื่อน รักของครอบครัว
ไม่ว่าเรื่องที่ทำนั้นจะดีหรือร้ายกับใคร
แต่สิ่งที่ทำก็เพื่อคนที่เป็นที่รักของตน
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปของมินนะคะ
ส่วนเรื่องเป็นหนังสือพี่จะรอข่าวดีเช่นกัน
ขอบคุณจากใจจริงอีกครั้งค่ะ :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 21-02-2016 11:10:12
เราผูกพันธ์ไปแล้วอ่า รักคนเขียนและรักนิยายของคนเขียนมากจริงๆนะคะ
รักเอสแคป ครอบครัวเอสน่ารักสุดๆเลยอ่า แคปโชคดีมากนะนาย อิอิ
อยากอ่านตอนพิเศษอีกเยอะๆๆๆๆๆๆเลยค่ะคุณมินขาาาา
ขอเจ้าคูเปอร์กับเอสแคปอยู่ด้วยกันเยอะๆๆๆด้วยน๊าาาาา
ตอนนี้ฮาตอนแคปกลับมาเจ้าชู้อ่ะฮามากเลย เจ้าแคปนี่มันน่าให้เอสงอนจริงๆ น่าร๊ากกกกก
ขอตอนพิเศษ และก็ขอให้รวมเล่มด้วยนะคะ จะติดตามผลงานทุกเรื่องของคุณมินตลอดน๊าาาา
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านนะคะ ปาหัวใจใส่รัวๆๆ รักนะจุ๊ปๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: makone ที่ 21-02-2016 11:22:48
เริ่มหัวข้อโดย: mylittle ที่ 21-02-2016 11:25:14
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 21-02-2016 11:52:59
ปล. ขอลงชื่อเป็นคนแรกเลยได้ไหมมมมมมค่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 21-02-2016 11:55:41
เริ่มหัวข้อโดย: Alone Alone ที่ 21-02-2016 12:56:51
เริ่มหัวข้อโดย: Jitsupa_milk ที่ 21-02-2016 12:57:07
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 21-02-2016 13:01:30
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-02-2016 13:21:13
บททดสอบของอาฟี่คือเหี้ยมดีแท้แต่เอสก็ผ่านมันมาได้ ไม่สิต้องบอกว่าแคปรับตัวตนของเอสได้ แอบขำความหวงเฮียโก้ของอาฟี่นี่แหละ
ตอนแคปรู้เรื่องที่เอสดูวิดีโอของแคปตลอดห้าปีนี่ตลกดีแท้ กูชิล กูสบาย ดีใจจนลนลานซะน่ารักเลย
ครอบครัวเอสนี่เห็นแก่ความสุขของลูกอย่างแท้จริง คุณป๊ากับคุณแม่นี่สมแล้วที่เอสยกให้เป็นเทวดาสององค์จริงๆ และของรับขวัญสะใภ้แต่ละอย่างนี่สมน้ำสมเนื้อมากค่ะ แคปถึงขั้นเรียกหาหมอเลยทีเดียว55555 นี่แหละคุณนายรัชชาของแท้แน่นอน
ชอบตอนกลับห้องและแล้วเค้าก็ไปรำลึกความหลังกันที่ห้องแห่งความทรงจำ เราฟินมากจริงๆ ปอนี่ช่างเป็นเลขาและเพื่อนที่รู้งานดีแท้
ตอนโดดร่มนั่นคือไร เป็นเดทที่บ่งบอกความเป็นเอสแคปสุดๆ ครั้งแรกก็บันจี้จัมพ์ นี่มาโดดร่มอีกยอมใจกับความคิดของเอสมากบอกรักโคตรโรแมนติกได้ไม่เหมือนใครเลยจริงๆค่ะ
ขอบคุณคุณมินสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้มากค่ะ แต่งออกมาได้ดีมากๆค่ะ อ่านแล้วเข้าถึงอารมณ์มาก จินตนาการคิดตามทุกตัวอักษรเลยทีเดียวนิยายเรื่องเป็นความดีงาม เป็นเรื่องที่เราชอบมาก รออัพตลอดเปิดเข้าเล้าเพื่อจะดูว่าอัพหรือยัง อ่านตั้งแต่อยู่บอร์ดเรื่องสั้น พอได้เห็นว่าเป็นเรื่องยาวนี่ดีใจมากค่ะและต้องบอกเลยว่าไม่ผิดหวังจริงๆ อ่านแล้วมีความสุขมากๆค่ะ
แอบเสียใจที่ตอนนี้เป็นตอนสุดท้าย รู้สึกใจหายเลยค่ะ เพราะตามเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนจบนี้ เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว ต่อจากนี้เราจะรอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
ปล.นิยายเรื่องนี้จะเป็นอีกเรื่องที่เราจะกลับมาอ่านซ้ำๆแน่นอน
ปลล.เรื่องนี้เราจะซื้อเล่มแน่นอนค่ะ อยากได้มากกกกกก
ปลลล.จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปของคุณมินนะคะ
และสุดท้าย ปลลลล.รักคุณมิน รักเอสแคป รักกวนteenรักมากๆ เลยค่ะ
:กอด1: :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 21-02-2016 13:34:40
แต่เรื่องดีๆแบบนี้มาอีกนะคะ จะรอติดตามเหมือนเดิมค่ะ
+1เป็ด ด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 21-02-2016 13:48:37
นิยายเรื่องนี้ทำให้เราอินกับตัวละครมากที่สุด มันไม่เหมือนการอ่านนิยายเลยค่ะ มันเหมือนกับการที่เราได้ติดตามเรื่องราวความรักหนึ่งคู่
ความสัมพันธ์ครอบครัวที่น่ารักและเพื่อนที่ดี เราชอบตัวละครเด่นทุกตัวจริงๆ ชอบเนื้อเรื่อง ชอบทุกอย่างเลย
เป็นนิยายไม่กี่เรื่องที่อ่านแล้วอ่านอีก รอคอยมาต่อแบบใจจดใจจ่อมาก แบบที่ว่าเข้าสัปดาห์ที่สองแล้วอยู่ไม่สุข คิดถึงหนักมาก
รู้สึกใจหายมากเพราะอ่านนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่4 เป็นเวลาที่ยาวนานจริงๆค่ะ บอกความรู้สึกไม่ถูกเลยยยยย
อยากจะร้องไห้ ฮื่อออออออออออออ :monkeysad:
รอหนังสือนะคะ ซื้อแน่นอนค่ะ รักขนาดนี้ #รักเอสแคป #รักคุณมิน
ขอบคุณ คุณมิน ที่แต่งนิยายที่น่าประทับให้อ่าน สนุกมากๆ เป็นนิยายที่ขึ้นหิ้งในใจเราเลย
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ รอผลงานต่อไปนะคะ รัก :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 21-02-2016 14:04:12
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 21-02-2016 14:25:43
เป็นนิยายที่ไม่อยากให้มีบทจบเลย ยังอยากรอคอยการมาของเอสแคปทุกสองอาทิตย์แบบนี้ตลอดๆ
อยากบอกคุณมิน ว่าเรารักเอสแคปและทุกๆคนในเรื่องนี้มากๆ
และต้องขอขอบคุณคุณมินที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน
:pig4: :กอด1: :pig4:
ปล. อยากให้มีตอนพิเศษเอสแคปมาทักทายให้หายคิดถึงกันบ้าง :mew1:
ปล. อยากให้คุณมินทำหนังสือเผื่อคนที่รักเอสแคปเยอะๆ
จากใจเราอยากครอบครองนิยายเรื่องนี้มากๆเพราะกลัวจะพลาดแบบเรื่องก่อน
ปล. เราจะรอผลงานเรื่องใหม่ของคุณมินนะคะ
เราจะคิดถึงและจะไม่ลืมเอสแคป พวกนายจะอยู่ในใจเสมอ
:n1:
เริ่มหัวข้อโดย: RAKDEK_KA ที่ 21-02-2016 14:48:35
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-02-2016 15:06:27
อ่านตั้งแต่เช้าจนบ่าย
อมยิ้มไปกับความรักของคู่นี้ ชอบตอนกระโดดร่มอ่ะ ลุ้นไปกับแคป ตื่นเต้นดี
รอตอนพิเศษได้ไหมล่ะ ^_^
เริ่มหัวข้อโดย: Love Y ที่ 21-02-2016 15:14:05
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 21-02-2016 16:32:04
จบอย่างสวยงาม^___^
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 21-02-2016 17:14:33
ในหัวคืออวยผัวตลอดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Dkmine ที่ 21-02-2016 17:57:30
เริ่มหัวข้อโดย: care_me ที่ 21-02-2016 18:41:48
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน :กอด1:
จะรอตอนพิเศษจากเรื่องนี้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Cady ที่ 21-02-2016 21:05:53
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 21-02-2016 21:11:52
รอตอนพิเศษ รอหนังสือ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 21-02-2016 21:34:04
ยังไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 21-02-2016 21:44:07
:กอด1:
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 21-02-2016 22:12:34
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 21-02-2016 22:18:25
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 21-02-2016 22:24:36
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 21-02-2016 23:21:29
ดีใจที่มา
ฮรึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียใจที่จบแล้ว :mew2:
เป็นเรื่องที่ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ก็อ่านได้เพลินมากเช่นกัน 5555555
รักตัวละครทุกตัว และก็รักคนเขียนด้วย อ่านเรื่องของคุณมินที่ไรไม่เคยผิดหวังเลยค่ะ สนุกทุกเรื่อง :กอด1: :L2:
รู้สึกผูกพันมากเลยเพราะรู้ว่าทุกสองอาทิตย์เราจะได้มาเจอกัน ได้อ่านเรื่องราวความรักของเอสแคป วางไม่ลงจริงๆ มีเรื่องให้ลุ้นได้ตลอด เป็นเรื่องที่ครบทุกรสชาติ
เรื่องนี้ "อร่อย" ค่ะ
o13 o13 o13
ก่อนจากกันค่ะ. ทิ้งท้ายไว้หน่อย
ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะคุณมิน
อิอิ :hao7:
:mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 22-02-2016 02:14:31
รู้สึกว่ายังซึมซับความสุขของเอสกับแคปไม่พอ
กับ 5 ปีที่หายไปจากความผูกพันของทั้งคู่เลยค่ะ
ถ้าจะมีตอนพิเศษขอแบบอิ่มเอมชดเชยให้หน่อยนะ
ชอบคำตอบแคปที่ตอบคำถามป๊าของเอสมากเลย
ขอบคุณคุณมินที่แบ่งปันความชอบตัวเอง
มาทำให้คนอ่านได้มีความสุขกับตัวหนังสือ
ขอบคุณที่สละเวลามาลงใหัอ่านกันนะคะ
คนเขียนน่ารักสุดๆเลยค่ะ จะติดตามต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 22-02-2016 07:12:10
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-02-2016 08:38:18
ตอนจบอ่านยาวววววววววววววววเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 22-02-2016 10:01:34
เช่นตามคุณพ่อทั้งสองไปเที่ยวมัลดีฟ
และอีอย่างที่อยากอ่านคือวังพบปะสังสรรค์ของสองครอบครัวจะเป็นอย่างไรนะ
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 22-02-2016 12:03:44
มาแบบจุใจ
แฮปปี้เอ็นดิ้ง
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 22-02-2016 12:11:50
ชอบมากครับ
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 22-02-2016 12:35:34
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 22-02-2016 14:50:06
รออตอนพิเศษ รออหนังสือรัวๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 22-02-2016 15:23:43
เริ่มหัวข้อโดย: sogato ที่ 22-02-2016 15:23:50
เริ่มหัวข้อโดย: Isunn ที่ 22-02-2016 15:25:20
ประทับใจในหลายๆเหตุการณ์ แถมตอนจบ ยังสามารถทำให้นึกไปถึงเนื้อเรื่องทั้งหมดได้ ชอบมากๆบอกเลย :mew1:
ขอตอนพิเศษ หรือหาคู่ให้เฮียเต้บ้าง เปิดเรื่องใหม่เลยยิ่งดี :hao7:
ท้ายสุด อยากบอกว่า อิจฉาคาปูมากๆอ่ะ สามีรวย :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 22-02-2016 15:41:03
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ ฟินมาก ฟินเว่อ ฟินตลอดเรื่อง
อ่านไป อมยิ้มไป หัวเราะไป เหมือนคนบ้าเลย
อ่านซ้ำไป ซ้ำมา รู้ตัวอีกที อ้าววว อ่านอีกแล้วหรอ กี่รอบแล้วอ้ะเธออ
คือน่ารักมากกกก กี่รอบก็ไม่เบื่อค่ะ รักนะคนแต่ง จุ๊บๆ
ฝีมือการเขียนดีเยี่ยม เข้าถึงอารมณ์คนอ่าน คล้อยตามทุกประโยค
#ขอบคุณอีกครั้งขอบคุณอีกที
#ขอจอง1ชุดค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-02-2016 15:45:02
อิจฉาคนได้ผัวรวยวุ้ย
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Chunxx97 ที่ 22-02-2016 16:56:36
รู้สึกดีอะ แบบบอกไม่ถูก มันปริ่มอะ :hao5:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่แต่งเรื่องนี้
จะเป็นนิยายอีกเรื่องที่อยู่ในใจ เรื่องนี้คือครบรสมาก
รู้สึกผูกพันกับตัวละครทุกตัวในเรื่อง
ดีใจที่จบแล้วก็เสียดายที่เรื่องมันจบแล้ว งื้ออออ
แล้วต่อไปจะรออ่านอะไรรรรรร :z3:
จะรออ่านสเปเชียลนะคะ
รักเอสแคป รักเฮียโก้ รักอาฟี่ รักปออาร์ รักเฮียเต้
รักน้องคูเปอร์ รักคุณแม่ รักป๊า รักพี่แอมป์ รักน้องอุ้ม
รักรักรักๆรักคนแต่งมากๆ
ปล.อยากมีผัวรวยแบบเอส5555555
ปล2 ขอจองหนังสือด้วยคนค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: basza2x ที่ 22-02-2016 20:47:14
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: sherline8 ที่ 22-02-2016 22:00:28
จะคิดถึงแคปกับเอสตลอด ใจหายมากๆเลย :mew6:
ติดตามนะคะ แงงงงงงงงง ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้นะคะ :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 22-02-2016 23:46:25
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 23-02-2016 08:49:57
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ขอบคุณทุกตัวละคร ขอบคุณคุณมิน
ที่ทำให้เค้าหลงรักเอสแคปมากจิงๆ ยังไม่อยากให้จบเลย
แอบรอคอยด้วยความหวังว่าจะมีตอพิเศษ และที่สำคัญ..รอออออหังสืออยู่น๊าค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 23-02-2016 12:18:11
ก่อนอื่นขอบอกเลยว่าซุ่มอ่านมาตั้งแต่ตอนเปิดเรื่องแล้วค่ะ แต่ไม่เคยเม้นเลย :mew6: ขอโทษคุณมินด้วยนะคะ แต่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะมาเม้นท์ตอนจบเรื่องค่ะ อิอิ
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันเรียลค่ะ เหมือนตัวละครในเรื่องมีตัวตนจริงๆ รู้สึกผูกพันธ์มากๆ ไม่อยากให้จบเลย จากใจ :sad4:
เราเป็นคนไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องที่บรรยายเยอะๆ แต่เจอเรื่องนี้ไปเยอะแค่ไหนเราก็จะอ่าน อ่านละเอียดทุกบรรทัดเลยค่ะ การเรียบเรียงภาษาคืออ่านง่าย เข้าใจง่ายชอบตรงนี้มากค่ะ
พออ่านเรื่องนี้มาตอนกลางๆเรื่อง เราก็ไปขุดหานิยายที่คุณมินเคยเขียน 555555 สนุกทุกเรื่องเลยชอบค่ะ จะติดตามนะคะ :mew1:
พูดถึงนิยายเรื่องนี้บ้างคือชอบมากๆจริงๆค่ะ เปิดเรื่องมาก็แบบตีกัน นี่ก็คิดแล้วมันจะเป็นแนวไหนนะ พออ่านมาเรื่อยๆคือชอบเอสแคปค่ะ แมนๆแต่เป็นแฟนกัน
ไม่หวานโรแมนติคน้ำตาลขึ้นแต่ว่าเขาก็แสดงความรักในแบบของเขา เราอ่านไปก็อมยิ้มไปค่ะ มีความสุข
ส่วนตอนดราม่า ที่เราร้องไห้หนักมากเลยคือ
ตอนจบภาคมหาลัยค่ะ ร้องไปสามวันเจ็ดวัน #เว่อร์ 555555 แต่จริงๆนะคะ เสียน้ำตาให้นิยายเรื่องนี้หนักสุด 55555 พอเริ่มต้นภาคนี้ เราก็รู้สึกหน่วงๆ มีช่วงนึงที่ไม่อยากอ่านเลยค่ะ กลัวใจเอสมากๆ แต่พอรู้ว่าเอสไม่เคยลืมแคปเลย เปิดวิดิโอดูทุกวัน ส่วนแคปก็ไม่มีใครก้มหน้าก้มตาทำงาน ก็แบบดีใจค่ะ ยังไงสองคนนี้ก็ต้องกลับมารักกันแน่ๆ จนเอสสั่งให้แคปจีบ แคปมันก็ไม่อยากพลาดโอกาส 5555 มันก็จีบเอส จนแบบเอสสาวมาก คิดว่าจะเปลี่ยนโพซิชั่นกันแล้ว 555555555
ตอนที่ชอบอีกก็คือตอนใกล้ๆจะจบที่เฮียเต้กับเอสกอดกันค่ะ แบบคิดถึงตัวเองกับคาปูสมัยเด็ก ก็นึกว่าจะดราม่ามาก สุดท้ายเฮียก็ยกน้องคาปูให้เอส คือดีใจ ตอนภาคมหาลัยคือโกรธเฮียเต้มากกกกกก ถ้าภาคนี้ยังจะแยกเอสแคปอยู่ก็จะเกลียดเลยค่ะ55555
ฮื่อ เราชอบหลายๆตอนเลยนะคะ แต่จำรายละเอียดไม่ค่อยได้ 5555 คือเรื่องนี้เราประทับใจทั้งเรื่องเลยค่ะ
ในส่วนของตอนจบนั้น คิดอยู่แล้วว่ายังไงครอบครัวเอสก็ต้องยอมให้คบกันอ่ะ แต่ไม่เปิดเผยต่อสังคมแล้วก็ไม่ได้ปิดบังใครซึ่งเอสแคปก็ยอมในจุดนี้ เดาถูก~
ตอนโดดร่มนี่ฮามากค่ะ แคปคือฮาตลอดเวลา จะหวานทีก็ไม่ได้55555555 ส่วนตอนท้ายชอบค่ะ ประทับใจมาก ร้องเพลงไล่ยุง ฮื่อออ เอสเท่มากๆๆๆๆๆ
เพลงเข้ากับสองคนนี้มากๆ เนื้อร้องแทรกความหลังในอดีต อันนี้เราก็น้ำตาคลอด้วยความปลื้มปริ่ม ทำให้คิดถึงว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ กว่าทุกฝ่ายจะยอมกันและกัน ทั้งคู่ผ่านอะไรมาเยอะ ก็คุ้มค่ากับน้ำตาที่เสียไป
สุดท้ายก็อยากขอบคุณคุณมินนะคะที่เขียนนิยายสนุกๆแล้วก็ประทับใจมาให้เราได้อ่านกัน นานๆจะอัพทีบ้างก็ไม่เป็นไรค่ะ คนอ่านของคุณมินรอเก่งมากนะ 555555 จะติดตามผลงานคุณมินนะคะ ส่วนเรื่องตอนพิเศษอยากได้เยอะๆเลยค่ะ :mew2: เอาจริงๆคือยังไม่อยากให้จบงะ 555555 ยังไงก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณมิน ปล.รักเอสแคปมากกกก ขอบคุณคุณมินนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 23-02-2016 12:49:05
วางคาวลงที่ลาดไหล่เล็ก
ด่วยจี๋เลย
ยัดโทรศัพท์ลงมนกระเป๋า
เขาแก้ว
เงยหย้า
เอามืออกไปเลย
ฟันกระต่าวยสวยๆ
นั่งทานข้างด้วยกัน
หันไปหาท่าเจ้าสัวแม่จะแป็นลม
เพราว่าผมจะบังคับ
สตอเบอรี่, สตรอว์เบอรี่
จักรู้จักพูด
ได้ตรหนัก
สารบบความคิด
ดูงายดาย
เตียงนอนไม่จุดมุ่งหมาย
แรงเวี่ยงขอตัวเครื่อง
ท้าทายลมหายด้วยกัน
นั่งทำให้คนที่เดินมาส่ง
คำรถไม่ได้เรื่อง
ควมรู้สึก
????????????
:a5: :a5: :a5: :a5:
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 23-02-2016 13:52:27
เจ้าของบ้านอย่างปอ ยืนเท้าสะเอวเรียก^
วางคาวลงที่ลาดไหล่เล็ก
ด่วยจี๋เลย
ยัดโทรศัพท์ลงมนกระเป๋า
เขาแก้ว
เงยหย้า
เอามืออกไปเลย
ฟันกระต่าวยสวยๆ
นั่งทานข้างด้วยกัน
หันไปหาท่าเจ้าสัวแม่จะแป็นลม
เพราว่าผมจะบังคับ
สตอเบอรี่, สตรอว์เบอรี่
จักรู้จักพูด
ได้ตรหนัก
สารบบความคิด
ดูงายดาย
เตียงนอนไม่จุดมุ่งหมาย
แรงเวี่ยงขอตัวเครื่อง
ท้าทายลมหายด้วยกัน
นั่งทำให้คนที่เดินมาส่ง
คำรถไม่ได้เรื่อง
ควมรู้สึก
????????????
^
ู^
ขอบคุณมากค่ะ สุดยอดด เดี๋ยวมินทยอยแก้ไขให้นะคะ ขอบคุณมากๆจริงๆ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nattayanan_amp ที่ 23-02-2016 14:49:21
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 23-02-2016 15:20:24
เป็นบทสรุปความรักของเอสแคปที่งดงามมากค่ะ อิ่มเอมใจ ประทับใจมาก
ตอนนี้จุใจมากเลยค่ะ ยาวมากกกก ช่วงบนๆกลัวใจอาฟี่มาก ไม่คิดว่านางจะเล่นแบบนี้ คือโหดอ่า
ละตอนแรกเราไม่รู้ว่าค่ะว่าเป็นตอนจบ อ่านมาสองวันเพิ่งมาเอะใจเอาตอนท้ายๆ 55555
เราประทับใจฉากเดทมาก ไม่คิดเลยว่าเอสจะทำถึงขนาดนี้ ประทับใจนางมาก น่ารักที่สุดเลย
ฉากนี้ทำให้เรารู้สึกเลยว่า สุดท้ายแล้วผู้ชาย2คนที่เราติดตามเค้ามาตลอดก็คือ "ผู้ชายธรรมดาเท่ๆ2คน" ที่มีความรักอันอบอุ่นที่สุด
เพลงของขวัญ เป็นเพลงที่เราชอบฟังหลังจากที่อ่านเรื่องนี้ในแต่ละตอนจบค่ะ เป็นเพลงที่เหมาะกับ2คนนี้มาก
พอเห็นในเนื้อเรื่องช่วงท้าย รวมความทรงจำที่ผ่านมา แล้วแทรกด้วยเพลงนี้ น้ำตาไหลพรากเลย ซึ้งมากๆค่ะ ㅠㅠㅠㅠㅠㅠ
ขอบคุณคุณมินที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ พูดได้เลยว่าเป็นเรื่องที่เรารักและผูกพันที่สุดในเล้าค่ะ
มีทั้งยิ้มทั้งเขินหัวเราะมีความสุขจนล้นใจ รวมถึงเศร้าจนร้องไห้ บางทีเราแค่นั่งเฉยๆละนึกถึงก็ร้องไห้แล้วค่ะ อินมาก
เหมือนได้เจอเรื่องราวพร้อมๆพวกเค้า 55555
คุณมินจะทิ้งท้ายตอนที่ทำให้เราเสียน้ำตาทุกครั้ง ตั้งแต่ภาคสองมาเลย
จะคิดถึงคุณมิน เอสแคป และทุกตัวละครในเรื่องเสมอเลย
ปล. เป็นนักอ่านที่เพิ่งมาเริ่มอ่านเอาที่ตอน20ลง
เมนท์ก็ไม่บ่อย 5555 แต่รักเรื่องนี้มากๆนะคะ ><
ปล.2 ขอเวลาเก็บตังจะมาสั่งแน่นอนค่ะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 23-02-2016 16:38:35
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-02-2016 16:57:02
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 23-02-2016 20:25:42
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 23-02-2016 22:57:46
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 23-02-2016 23:34:05
เริ่มหัวข้อโดย: j4c9y ที่ 24-02-2016 20:49:04
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 25-02-2016 00:32:04
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณมากกกก สำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
เรายกให้เป็นอันดับต้นๆในดวงใจเราเลยค่ะ เรารักทุกตัวละครของเรื่องนี้มาก
คุณมินเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆในแต่ละเรื่องของนิยายได้ดีมาก
เก็บทุกเม็ด แม้ประโยคเล็กๆสั้นๆ
แน่นอนว่าหากคุณมินทำรวมเล่มมา เราพร้อมสนับสนุนค่ะ ขอให้คุณมินแต่งนิยายสนุกๆให้เราได้อ่านเยอะๆนะคะ
ปล. คิดถึงหมาปิงค่ะ อยากย้อนเวลากลับไปประมูลพี่เอย์หมาปิงไว้ในอ้อมอก หากคุณมินอยากทำรวมเล่มดอกฟ้ากับหมาวัดอีกสักครั้งจะเป็นพระคุณมาก T/\T
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 25-02-2016 05:42:03
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 25-02-2016 11:21:24
จบแล้ว เอสแคปจบแล่วววว ไม่จริงงงงง :ling1:
แล้วเค้าจะรอคอยอะไรต่อไป เอาจิงคือแบบ ใจหายอ่ะ ใจหายมักม๊ากกก
เคยรอเอสแคป รอตอนต่อไป คือพอผ่านไปสักอาทิตย์ คือเอาล่ะ!
ได้เวลามาแอบส่องล่ะว่าเอสแคปมายังไรงี้ แล้วตอนนี้คือแบบมายาวจุใจ จุใจมว๊ากกกก
แถมเป็ตอนจบอีกตะหากกกก งื้ออออ เตรียมตัวเตรียมใจไม่ทันนจิงๆๆๆ
แต่ก็นะ...เป็นตอนจบที่ดีงามพระรามแปดมากกกก เอสแคปน่ารักกก ครอบครัวทั้งสองคนก็น่ารัก
แถมด้วยมิตรภาพระหว่างเพื่อนคือดีงามลงตัว โอ้ยยยยหลงรักเอสแคปหลงรักเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้ายอ่ะ
และที่สำคัญขอบคุณพี่มินที่เสียสละเวลาแต่งนิยายดีๆให้เราได้อ่านกันนน ขอบคุณที่ทำให้เรารักการรอคอย
ขอบคุณนะค๊าาา มาทีนี้ยาวมากกก ชอบมากกกก :จุ๊บๆ:
ปล.ไม่อยากกกกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว)ให้จบเลยย ยังอยากให้เอสแคปอยู่ด้วยกันไปนาานๆ
ปล.2 เอสแคปก็ยังเป็นเอสแคปเนาะ เดทกันแต่ละทีนี่ #งานเสียวต้องมา #แมนแมนโดดร่ม บอกเลย 555
ปล.3 ขอตอนพิเศษๆๆๆ หวานๆๆ เอาแบบฟินตุ๊บตั๊บๆกันไปข้างอ่ะ >//<
ปล.สุดท้ายท้ายสุด ปูเสือรอหนังสือรัวๆๆๆ ประเป๋าสั่นมากกก (เพราะมีแต่ตังเหรียน 55) รอเอสแคปมาซุกอกฟองน้ำอยู่น๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 26-02-2016 02:11:53
เริ่มหัวข้อโดย: เทวดาปอนๆ ที่ 26-02-2016 10:47:01
ขอสารภาพว่าจริงๆ ไม่เคยสมัครสมาชิก แอบอ่านมานาน แต่เจอเรื่องนี้ไปต้องยอมสมัครมาเม้น
คือ ดีงามมมาก คุณมินเขียนได้อินมาก รู้สึกเหมือนเอสแคปและพองเพื่อนเป็นส่วนหนึ่งของเรา
ครอบครัวทั้งสองก็น่ารักจริงๆ เป็นเรื่องราวที่ไม่เวอร์เหมือนเป็นคนที่มีตัวตนจริงๆ ในโลกนี้
ตอนอ่านก็อยากให้ถึงตอนจบเค้าจะได้มีแต่ความสุขกัน แต่พอจบจริง ก็อยากให้มีตอนต่อไปเรื่อยๆๆ
อยากเห็นเอสแคปหวานกันแบบตุบตับอีก เอสขาเผด็จการกับแคปจอมโหด เป็นคู่ที่สุดๆจริงๆ หาใครสู้ไม่ได้เลยค่ะ
อยากขอบคุณ คุณมินที่เขียนเรื่องราวดีดีให้เราได้อ่านกันนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
รออ่านตอนพิเศษอยู่น๊า ขอเยอะๆๆ หลายๆๆ ตอนเลย คนอ่านรอเก่งมากๆ รอได้เสมอค่ะ
ขอแบบพิเศษ ใส่ไข่ ใส่ใจ และหึงโหด 55555
ปล. ตอนจบ คุณมินเขียนได้ซึ้งมากค่ะ ทำเอาน้ำตาคลอไปกับทั้งคู่ กับการนึกไปถึงอดีตที่ทั้งคู่ฝ่าฟันกันมา
ปล2. อิจฉาแคปม๊ากกก ผัวรวย แหมมีเซอร์วิส เพลงไล่ยุงอีก~~ >.<
แต่จริงๆ ชอบแคปมากค่ะ เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มากๆๆ หมั้นไส้เอสเล็กๆ ได้นางไปครอง
ปล3. รอหนังสือนะคะ โปรดพิมพ์มาเยอะๆ น๊า อยากได้ไว้ในครอบครองมากค่ะ ปกติเป็นคนเลือกเยอะ แต่เรื่องนี้ไม่พลาดค่ะ อยากได้มาเปิดอ่านง่ายๆ ในมือ ขอสารภาพว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราอ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายสิบรอบอะ พูดเลย อ่านแล้วอ่านอีก ว่างเป็นกดอ่านใหม่ตลอดๆ ดังนั้น โปรดพิมพ์เยอะๆ น๊า เผื่อเค้าด้วย (อ้อนๆ )
ปล4. และสำหรับเรื่องนี้ เราชอบอ่านคอมเม้นต่างๆ ที่นักอ่านทุกคนเม้นกันมากค่ะ สนุกสนาน อิน ซึ้ง ไปกับทุกคนสุดๆ เรียกว่าเม้นแต่ละคนไม่มีใครน้อยหน้าใครจริงๆ
สุดท้าย จะรอต่อไปเสมอค่ะ คนอ่านรอเก่ง นิยายจบ คนอ่านยังไม่จบ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: KiHae129 ที่ 26-02-2016 16:27:57
เอสก็ทนดีเนอะ โดนเมียตีตลอด
เริ่มหัวข้อโดย: Onsm ที่ 26-02-2016 20:42:58
เริ่มหัวข้อโดย: nokhook ที่ 26-02-2016 20:46:53
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 26-02-2016 23:14:02
เศร้าเลย
ร้องไห้ตั้งแต่ตอนปลายๆ ของภาคที่แล้ว จนภาคทำงานที่ร้องไห้ทุกตอนเลยครับ
สนุกมากๆ ปล. คิดถึงพี่เอย์กับหมาปิง
เริ่มหัวข้อโดย: boworange ที่ 27-02-2016 02:15:39
ขอบคุณนักเขียนสำหรับผลงานดีๆเรื่องนี้คะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: KiHae129 ที่ 27-02-2016 14:07:06
แต่แคปก็โคตรด่าเก่งเลย
เหมาะกันดี
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 28-02-2016 18:55:14
ชอบแคปเอสที่สู๊ดดดดดดด
เอสแคปว่างๆๆแวะมาอีกน่ะ
ม๊วฟฟฟฟๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 28-02-2016 20:11:34
ปล ถ้ามีเรื่องใหม่ ถ้าเป็นไปได้ ขอให้เอสแคปได้ไปแจมสักนิดก็ยังดีนะคะ อินกับครอบครรัวนี้เหมือนกับพวกเขาอยู่กับเราจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 28-02-2016 20:16:16
สนุกสุดๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: cy55555 ที่ 29-02-2016 04:39:17
เริ่มหัวข้อโดย: Pine_apple ที่ 29-02-2016 13:47:24
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 29-02-2016 13:54:52
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 29-02-2016 17:36:50
เริ่มหัวข้อโดย: ThePPJ ที่ 29-02-2016 20:59:21
รีปริ้นไหมอ่ะอยากได้หนังสือมาเก็บไว้ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: TonyPat ที่ 01-03-2016 13:31:56
ขอบประตูมากกกคร๊าบ :z2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Prattana ที่ 02-03-2016 13:08:17
ขอบคุณคุณมินนะคะ :L1: มีความสุขที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้มากๆเลย
เพิ่งเคยอ่านผลงานคุณมิน ติดใจแล้วอ่ะ เดี๋ยวจะตามไปหาอ่านเรื่องอื่นๆนะคะ
แรกๆนะขัดใจความซึนและดื้อของแคปมากเอสก็อะไรของแกร๊ ไม่พอใจจับจูบๆๆดีแต่ใช้กำลังบังคับขู่เข็ญ
และเหมือนเอสตามรักตามหลงแคปอยู่ฝ่ายเดียว อ่านแล้วแม่ยกเพลียยย
แต่พออ่านไปเรื่อยๆเรากลับอินโดยไม่รู้ตัว สิ่งเหล่านั้นกลับทำให้เราอ่านไปลุ้นไป
เอาใจช่วยและลุ้นให้เข้าอกเข้าใจกันสักที ฉากจากลาที่กอดกันแน่นกลางสายฝน
ทำเราเศร้ามากมาย สงสารจับใจเลย อินมากบอกเลยย
และมันพีคก็ตรงพอภาคผู้ใหญ่กลับกันเว้ยย แคปนางมาเป็นฝ่ายง้อ 55
อ่านตอนแรกๆนี่นึกภาพไม่ออกทีเดียวว่าเวลาแคปง้อจะเป็นไง
แต่มันก็เป็นไปแล้ว น่ารักด้วย งื้อออ อ่านไปเขินไป
"สำหรับกูน่ะไม่ใช่แค่รักหรอกนะ ต้องรักมากๆถึงจะยอมให้จูบ" ฮือ ตายอย่างสงบบบ
มันมุ้งมิ้งมันดีงาม และเอสพอโดนง้อก็สาวแตกทันที กร๊ากก
โอยย พ่อคนโหดคนเถื่อนแต่มามีโหมดขี้งอนส๊าวสาวนี่ก็เพราะคนนี้คนเดียวสินะ
แต่เราชอบนะเวลาเอสงอนแล้วแคปง้อ มันน่อร๊อกกก อ่านแล้วเท่าเทียมกันดีแท้
เค้าสลับกันรุกเฟ้ยยย คุณมินบรรยายได้ดี อ่านแล้วมันเรียลดีอ่ะ
อ่านแล้วเราเชื่อว่าทำไมเอสถึงรักมากๆหลงมากๆรักแคปหลงแคปหัวปักหัวปำ
ก็คนธรรมดาแบบแคปอยู่ด้วยแล้วมันมีความสุขนี่เนอะ ทั้งฮา บ้า โหด
แต่น่ารักน่าเอ็นดูสุดๆ อ่านไปนี่อยากมุดนิยายมาหยิกแก้มแคปมาก
นั่งขำตอนแคปพยายามสะกดจิตอาร์ว่าเอสมันปล้ำกรู้ เข้าใจไหมว่ามันบังคับกรู้ 555
จ่ะไม่ยินยอมเลยจ่ะ ไหนจะว๊ากแรงเวลามีคนมาเรียกเอสว่าผัวนาง
แต่ในใจเรียกผัวภูมิใจในผัวตลอด 555 โอย น่ารัก ฉากบอกรักกลางอากาศคือสุดๆ
ผู้ชายแบบเอสจะหาได้ที่หนายย
บอกเล่าสิบหน้าก็ไม่หมดกับสิ่งที่ประทับใจในเรื่องนี้(นี่ก็ยาวมากแล้วนะแกร๊ 55)
มีหลายตอนที่ประทับใจอีกมาก ทั้งฮา ซึ้ง เศร้า หัวเราะและร้องไห้ไปกับเอสแคป
อ่านจบแล้วก็ใจหาย ยังไงจะรอหนังสือนะคะ นี่เครียดอ่ะกลัวซื้อไม่ทัน :mew6:
ปกติเรางกอ่านฟรีอย่างเดียวเลย แต่เรื่องนี้ยอมเสียตังค์ อยากได้เก็บไว้มากกก
เริ่มหัวข้อโดย: nutae or ที่ 02-03-2016 20:09:52
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 02-03-2016 23:40:01
แต่คิดถึงเอสแคปสุดเลยย
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 03-03-2016 11:28:31
เริ่มหัวข้อโดย: Ningg.Destiny ที่ 04-03-2016 02:04:47
เหมือนเราได้เติบโตไปพร้อมๆกันเลยเนอะคาปู
"จะเจ็ดสิบหรือยี่สิบ ก็รักมึงเหมือนเดิม...ไม่เปลี่ยนแปลง"
เริ่มหัวข้อโดย: rak_jae ที่ 05-03-2016 03:05:07
เอาจริง คือ มาลุ้น มารอ ตอนพิเศษ
คุณมินทำหนังสือไปถึงไหนแล้วคะ
อย่าลืม ทำเป็น อีบุ๊ค ด้วยนะคะ
:กอด1: :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 05-03-2016 07:23:04
เกินคำบรรยายจริงๆ :m1:
ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 05-03-2016 22:19:48
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 06-03-2016 07:46:09
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 06-03-2016 17:57:28
ลองสุ่มๆพาส เจอแล้วจ้าาาา ขอบคุณพี่มินมากๆที่มีนิยายดีๆมาให้อ่าน
ชอบที่สุดคือการเขียนของคุณมินที่ใช้ภาษาอ่านง่าย เข้าใจจินตนาการตาม
เนื้อเรื่องได้เหมือนเราอยู่เหตุการณ์ในนิยายจริงๆเลย
รอเรื่องใหม่นะจ๊ะพี่มินสุดสวย
เริ่มหัวข้อโดย: [x]-SayHi ที่ 08-03-2016 12:04:12
สุดท้าย ขอบคุณคับสำหรับนิยายดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Shin b ที่ 08-03-2016 22:06:36
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 08-03-2016 23:25:43
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 09-03-2016 09:11:01
ไม่ได้รอ แล้วมันรู้สึกขาดหายอะไรไปสักอย่างเลยอ่าา
แบบว่ามันเคยชินกับการรอเอสแคปไปแล้วอ่ะ ทำไงดี!!!
แวะมาบอกว่าคิดถึง คิดถึง ๆๆๆๆๆเอสแคปมากกก
แอบรอคอยด้วยความหวัง ว่าตอนพิเศษ แบบว่าพิเศษษษ จะมาา 555
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงในเงามืด ที่ 09-03-2016 22:39:53
เริ่มหัวข้อโดย: Wannida ที่ 10-03-2016 22:10:24
เริ่มหัวข้อโดย: rak_jae ที่ 13-03-2016 10:15:26
รักนะคะ
คิดถึงนะคะ
รักและคิดถึงสุดหัวใจ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 13-03-2016 15:20:45
พลีสสสสสสสสสสสส
คิดถึงเอสแคปจริงอะไรจริง
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 13-03-2016 21:19:03
พอจบแล้วเหงาเลย เข้าเล้าแล้วไม่รู้จะรออะไร
วันนี้มาบ่นคิดถึง ตอนพิเศษแล้วกันค่ะ
อยากให้คุณมินทำช่องทางการติดต่อจังค่ะ เพจ/ทวิตเตอร์ เป็นต้น ปกติเราอ่านในบล็อก แล้วค่อยมาคอมเม้นต์ในเล้า
เหงาๆ นะ อยากคุยกับนักเขียนคนโปรดบ้าง คืออ่านของคุณมินมาตั้งแต่ เพื่อนแบบนี้ฯ ดอกฟ้าหมาวัด มาเรื่องนี้อีก
รักในตัวละครทุกตัวที่คุณมินสร้างขึ้นมาเลยค่ะ <3
รอรวมเล่มนี้อย่างใจจดจ่อ รักเรื่องนี้มากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: OraeiAiYamapi ที่ 13-03-2016 22:01:50
ปกติเราไม่ค่อยได้เม้นท์เท่าไร แอบมาอ่านให้จบทีเดียวเลย
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
จะรอรวมเล่มนะคะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
รักเอสแคป
เริ่มหัวข้อโดย: TonyPat ที่ 14-03-2016 12:12:20
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-03-2016 15:17:55
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 14-03-2016 18:36:10
อ่านแบบรวดเดียวคงเป็นไปไม่ได้ เราอ่านเสร็จก็ประมาณ3วัน 5555
ชอบนะคะ เราชอบเรื่องนี้ พออ่านจบแล้วแบบเห้ยมันเหมือนขาดอะไรไปซะอย่าง เพราะ3วันนั้นเราตั้งใจอ่านมันมากเลย
เรื่องนี้ให้อารมณ์แบบแมนแมนต่อยกัน ไม่ต้องหวาน แต่รักกันมากกกกกก
เอาจริงๆเราชอบภาคตอนตอนงานกันแล้วนะ ตอนภาคเรียนนี่แบบหาบทที่คุยกันด้วยดีนี่ยากจริงๆ 55555
ขอบคุณคนแต่งที่ถ่ายทอดตัวละครได้ดุเดือดเผ็ดมันส์ได้ขนาดนี้ สุดยอดเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 14-03-2016 20:13:29
คิดถึงคุณมิน
สบายดีนะคะ
รอผลงานเรื่องใหม่คุณมิน
ปล.ทำหนังสือเยอะๆน๊า :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 15-03-2016 10:28:19
คิดถึงเอสแคปรัวๆๆๆ รอตอนพิเศษอยู่น๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 15-03-2016 10:29:35
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 15-03-2016 23:06:46
กว่าจะรัก ได้รัก ห่างรัก วนกลับมารัก ชอบทุกช่วงจริงๆ
มินจะมีบทพิเศษมาเสริมไหมนะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
....
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 15-03-2016 23:27:53
เริ่มหัวข้อโดย: makone ที่ 16-03-2016 18:08:14
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 16-03-2016 20:44:11
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 16-03-2016 20:51:04
เอสจ๋าแคปจ๋าคุณมินจ๋า o13 :hao5: :hao5: :mew6: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Bong ที่ 17-03-2016 13:56:29
ปล. อิจฉาแคปที่ได้สามี หล่อ รวย เพอร์เฟค :-[
ปลล. อิจฉาเอสที่ได้ภรรยาที่น่ารัก? ดื้อ จอมซน :hao6:
ปลล. แต่ดีใจมากที่ทั้งคู่ได้รักกัน :oo1:
เริ่มหัวข้อโดย: poisongodx ที่ 19-03-2016 16:36:28
เริ่มหัวข้อโดย: B2daEE ที่ 20-03-2016 11:55:19
ชอบครอบครัวกาแฟมากกก ความรักอันผาดโผนของ 2 หนุ่มช่างไม่เหมือนใคร
รักกันรุนแรงดีละเกิ๊น ตอบทีว่านั่นจีบกัน ไม่ได้หาเรื่องกันเนอะ o22
... แต่ที่แย่งซีนสุดไรสุด คงเป็นเฮียโก้ กับอาฟี่นี่หล่ะ
อ่านไปลุ้นไป ใจหนึ่งก็อยากบาป แต่อีกใจก็แค่พี่น้องเค้ารักกันมากเท่านั้นแหล่ะเนอะ :-[
ฮ่าๆๆๆๆ ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านนะคะ มีภาษาผิด แต่ก็ค่อนข้างน้อยมาก
ภาษา และการบรรยายดี อ่านแล้วเพลิน ไม่ติดขัด o13 :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: nutae or ที่ 20-03-2016 13:09:21
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 20-03-2016 21:30:38
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 22-03-2016 00:30:57
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 22-03-2016 14:21:46
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 24-03-2016 15:26:49
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 24-03-2016 17:42:45
เริ่มหัวข้อโดย: Pramooknoi ที่ 24-03-2016 21:33:38
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 24-03-2016 22:02:39
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 25-03-2016 21:17:56
คนเขียนเก่งมากครับ
ผมขอบคุณมากๆจากใจเลยครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 26-03-2016 00:35:10
เริ่มหัวข้อโดย: up2goo ที่ 26-03-2016 00:58:28
ทำไมเราหลงรักโมเม้นท์เฮียโก้กับเฮียฟี่แววววว๊
มันกร๊าวใจนัก
เอสแคปก็สู้ไม่ได้ เต้รัฐหรออย่าหวังเลย 5555
เริ่มหัวข้อโดย: ASAMENG ที่ 26-03-2016 22:28:13
เริ่มหัวข้อโดย: NUBTANG ที่ 28-03-2016 12:55:58
ชอบมาก เอส แคป ตอนแรกนึกว่าจะจบเศร้าเสียอีก
เตรียมระเบิดไว้ปาบ้านไรท์เตอร์เลยทีเดียว 555
เริ่มหัวข้อโดย: AkimotoParn ที่ 29-03-2016 01:09:07
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 02-04-2016 00:02:39
เริ่มหัวข้อโดย: spsygk ที่ 03-04-2016 06:01:23
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 03-04-2016 13:48:43
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 08-04-2016 14:22:18
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 08-04-2016 18:28:52
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 08-04-2016 20:55:10
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 08-04-2016 21:33:21
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 08-04-2016 22:56:49
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้าเล้าเลย ไม่รู้จะเข้ามารอเรื่องอะไรดี
คิดถึงเอสแคป <3
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 09-04-2016 19:35:21
เริ่มหัวข้อโดย: l3loodl2o5e ที่ 09-04-2016 20:38:13
เราชอบนะที่ว่า รักไม่ใช่ทุกอย่าง หากรักแล้วทำลายทั้งเขาและเราก็อย่ารัก เหมือนที่ทั้งคู่มีความสุข กับความสัมพันธิ์ที่แม้ไม่ได้ป่าวประกาศให้ใครแต่ก็มั่นคง มันไม่จำเป็นต้องบอกให้คนทั้งโลกรู้ รู้แค่ใจเรารักกันก็พอ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ อ่านตาแฉะ สามวันติดเลย :pig4: เลิฟไรท์ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 14-04-2016 14:45:58
คิดถึงจังเลย
สุขสันต์วันสงกรานต์คุณมิน
สุขสันต์วันครอบครัวน๊าเอสแคป :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 15-04-2016 10:19:55
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 16-04-2016 11:00:32
แวะ...มาบอกว่า "คิดถึงเอสแคป"ดังๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 16-04-2016 16:47:46
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 16-04-2016 23:07:56
เริ่มหัวข้อโดย: VampirezBadz ที่ 17-04-2016 07:45:59
จะเอาจะเอาาาา ตอนพี้เศษษษษษษเอาด้วยยยย ตะโกนดังๆพร้อมกัน
แวะ...มาบอกว่า "คิดถึงเอสแคป"ดังๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 17-04-2016 13:37:05
เอาด้วยๆๆ ขอรวมเล่มโหน่ยยยยย อยากได้ๆๆๆ :mew2:จะเอาจะเอาาาา ตอนพี้เศษษษษษษเอาด้วยยยย ตะโกนดังๆพร้อมกัน
แวะ...มาบอกว่า "คิดถึงเอสแคป"ดังๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nujarjam ที่ 18-04-2016 12:23:09
ดีใจน้ำตาจะไหล เอสแคปน่ารักมาก
ชอบนิยายเรื่องนี้มากกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 20-04-2016 07:53:35
อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 22-04-2016 12:44:15
ช่วงแรกพระเอกกะนายเอกฮาร์ดคอมากๆ แต่น่ารัก :-[
ช่วงหลังแอบหวานปนซึ้งน้ำตาไหล ครบรดทุกอารมณ์ :กอด1:
แอบรอตอนพิเศษจะมีมามั้ยน้ออออ :mew2:
คิดถึง คาปูชิโน กับ เอสเปสโซ่ (เอสเธอร์) :mew1:
#เอสแคป
สุดท้ายชอบเรื่องนี้มากๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: scholes ที่ 25-04-2016 08:23:35
เริ่มหัวข้อโดย: Sweettemp ที่ 25-04-2016 19:24:26
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 27-04-2016 00:01:49
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 27-04-2016 20:02:21
ปล.คิดถึง คิดถึงอ่ะะ....รู้ยัง!
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 28-04-2016 00:38:52
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 01-05-2016 02:41:38
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 01-05-2016 18:40:01
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 02-05-2016 09:25:51
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 03-05-2016 20:45:22
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 04-05-2016 11:01:09
ยกนิ้วให้เลย
เราตามมาอ่านเพราะเห็นเป็นที่พูดถึงค่อนข้างเยอะ
เริ่มอ่านได้ไม่กี่ตอน ตอนแรกเกือบจะวาง เพราะไม่ใช่แนวที่ชื่นชอบ
แต่อ่านต่อค่ะ เพราะเราเห็นคนชอบเยอะ คิดว่าคงมีดี
พอมากลางๆเรื่องไปจนจบรู้สึกดีมากที่ไม่วาง
ตัวละครมีคาเรกเตอร์ชัดเจน นอกจากพระ-นายแล้ว
เราชอบการทำงานของเลขาอย่างปอ รู้สึกถึงความเป็นมือขวา ความเป็นคนสนิท
ยกนิ้วให้อีกเรื่องที่เราชื่นชอบเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสร้างผลงานดีๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 06-05-2016 13:17:11
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 09-05-2016 09:37:18
คิดถึง
เริ่มหัวข้อโดย: luv_khun ที่ 09-05-2016 13:41:36
อ่านไปยิ้มไป ขำไป
ขอตอนพิเศษ ซักตอน ก็ยังดี คิดถึง เอส แคป มากมาย
:impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 09-05-2016 15:20:40
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 10-05-2016 17:04:56
T^T
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 15-05-2016 00:09:23
เอสแคปด้วยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: The_Beggar ที่ 15-05-2016 00:17:22
:L1: :L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 17-05-2016 01:11:01
เริ่มหัวข้อโดย: Jploiiz ที่ 17-05-2016 20:07:24
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 20-05-2016 11:27:33
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 23-05-2016 20:50:37
รอเล่มน๊า :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 25-05-2016 07:34:16
อ่านหลายรอบแล้วยังให้ความสนุกเหมือนเดิม เป็นอีก
เรื่องที่อ่านหลายรอบความสนุกไม่จาง
รอคุณมินนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ดึงดาว ที่ 29-05-2016 15:46:19
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 30-05-2016 21:59:07
คิดถึงเอสแคป :-[
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 01-06-2016 14:21:41
ยังรอเล่มอยู่น่ะฮับ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 01-06-2016 15:33:53
https://www.youtube.com/v/HXZJ4LGZDyE
[พิเศษ1]
ซ่าา..
ละอองน้ำที่เกาะอยู่ตามเกสรดอกไม้หยดลงสู่ก้อนหินเล็กๆบริเวณทางเดินหินประดับรอบๆโขดหินใหญ่
แคปกำลังใช้บัวรดน้ำอันเล็กรดน้ำต้นสตรอว์เบอรี่ที่กำลังแตกยอดในกระถางเพาะปลูกแบบทดลองบนโขดหินประดับบริเวณใต้ต้นมังคุดหน้าบ้านพร้อมกับสอดส่องบรรดาวัชพืชขนาดเล็กที่บังอาจขึ้นมาแจมในกระถางทำการทดลองสตรอว์เบอรี่สายพันธุ์ใหม่ของเขา
ในตอนนั้นชอปเปอร์สีดำคันเงาวาววับก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอดลงใกล้ ๆ อย่างนิ่มนวล แคปวางบัวรดน้ำลงแล้วมองหน้าไอ้คนขับเจ้าของรถ...ตาค้าง
เอสขยับแว่นกันแดดสีเข้มพร้อมยักคิ้วกวนๆส่งให้ เจ้าแคปก้าวพรวดออกมาแทบสะดุดล้มหน้าคว่ำ ดีหน่อยที่เอสลงจากรถมาคว้าจับไว้ได้ทัน
“ใจเย็นๆแคป ใจเย็นๆ”
คนจะล้มยังคงอึ้งอื้ออยู่แบบนั้น จะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างกลับกลายเป็นพูดไม่ออก อึ้งนานจนเอสเดินเข้ามาแสยะยิ้มพร้อมตบลงที่ไหล่เบาๆ
“ใจเย็นๆน่า”
พูดจบแทรกตัวผ่านเข้าไปดูกระถางต้นสตรอว์เบอรี่ของแคปที่มันรักนักรักหนา แล้วจะส่ายหน้าไม่สนใจ เขาเดินกลับออกมาคร่อมรถมอ’ไซด์คันใหญ่ไว้อย่างเดิม
ในตอนนั้นแหละแคปมันถึงเอ่ยปากเรียก ราวกับว่าเพิ่งตั้งสติได้
“เอสเธอร์”
“หื้ม!?” เจ้าของชื่อหันขวับ ปกติแคปมันเคยเรียกชื่อจริงเขาซะที่ไหน วันนี้มาแปลก
“นี่มึงคิดว่า คิดว่าพวกเรากำลังจะไปที่ไหนกันน่ะ??”
“ก็ไปตลาดไง เมื่อกี้มึงชวนกูเองไม่ใช่??”
“อืมใช่ กูชวน”
แคปพยักหน้าเบาๆอย่างปลง เขาก็นึกว่ามันจะขึ้นไปเปลี่ยนชุดเห็นเข้าไปในบ้านก็นึกว่าจะออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น แต่นี่อะไรของมัน ชุดมันคือแบบไม่ใช่เลยอ่ะ
แคปไล่สายตามองไอ้คนที่เขาชวนมันเข้าตลาดเพื่อหาซื้อของสดอร่อยๆมาทำกินกันที่ไร่เพราะวันนี้จะมีปาร์ตี้เล็กๆ คำอนุมัติจากเฮียโก้
เมื่อคืนเอสมาถึงช่วงเย็น ปกติวันอาทิตย์แบบนี้จะนอนดูหนังกันไม่ก็เข้าไร่ไปปลูกผักผลไม้เล่น แต่วันนี้เฮียโก้มีโปรแกรมปาร์ตี้อาหารทะเลจิบเบียร์เคล้าเสียงเพลง เพราะว่าทั้งเฮียเต้ เจ้าอาร์ เจ้าปอ เอสแคป รวมถึงอาฟี่และเฮียโก้ ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า แคปจึงรับหน้าที่ไปจับจ่ายอาหารทะเลที่ตลาดสดด้วยตัวเอง
ไล่มองคนตรงหน้าแบบพิจารณาอีกครั้ง คนที่คร่อมชอปเปอร์รอเขาอยู่
กางเกงยีนส์เข่าขาดสีเข้มกับเสื้อยืดสีดำสนิท เป็นชุดที่ใส่ตั้งแต่เมื่อเช้าและเมื่อกี้เอสมันคงคงขึ้นไปหยิบแจ็คเก็ตสีดำตัวที่มันใส่มาเมื่อคืนมาสวมทับลงไปอีกที ลายปักพู่กันจีนขนาดใหญ่ที่กลางแผ่นหลังทำให้ตัวเสื้อดูโด่ดเด่นราวกับเจ้าพ่อเซียงไฮ้อะไรแบบนั้น นี่ยังไม่นับรองเท้าผ้าใบที่แค่ดูก็รู้ว่าสนนราคาสูงลิบลิ่วแค่ไหน ทั้งแว่นกันแดด กับทรงผมเซทตั้งแบบใหม่ของมันอีก
โอ่ยยยยย
เขาแค่จะจะพามันไปเดินซื้ออาหารทะเลในตลาดสด
ตลาดสดบ้านเพ!!
แล้วดูอิคุณชายเอสมันแต่งตัว
แค่มองแคปก็ปวดหัวแล้ว
“แล้วไง??” คนถามไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรด้วย เอสรอแคปก้าวขึ้นมานั่งซ้อน แต่อีกฝ่ายกลับจ้องหน้าเขาคล้ายระอาใจเต็มที่ เอสจึงก้มดูชุดของตัวเองใหม่อีกครั้ง
คือทุกอย่างมันโอเคนะในสายตาเขา
“ขึ้นมาเร็วเข้าเถอะแคป ไปคันนี้นะ”
อ่า..มีปัญหาเรื่องรถขึ้นมาอีกอย่าง
แคปถอนหายใจพลางยกมือกุมขมับ
เอสผู้ไม่รู้เรื่องเร่งยิกๆพร้อมยื่นหมวกกันน็อคสีดำแบบเต็มใบส่งให้อีกคน รถชอปเปอร์สีวาวเงาวับเมื่อเดือนก่อนเขาให้เด็กขับเข้ามาจอดไว้ที่ไร่ แคปมันยังไม่เคยได้ใช้เลยเพราะอย่างนั้น เขาเลยถือโอกาสนี้จะขับพาไปร่อนตลาดสดริมทะเลเลยน่าจะดี
หากแต่แคปยังคงยืนงงงันอยู่อย่างนั้น
แคปมันเป็นอะไร??
“เร็วเข้า จะบ่ายสี่โมงแล้วไหนว่ารีบ” เขาดึงให้คนรักขยับเข้ามาใกล้ ๆ ทำท่าจะสวมหมวกกันน็อคให้ แต่เจ้าแคปกลับเบี่ยงหัวหลบ เอสจึงใช้อีกมือดึงล็อคเข้ามาจนได้
“เป็นอะไรของมึง กูหล่อมากเหรอแค่ไปตัดผมใหม่มาเองนะ มองกูตาเขียวตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว หล่อมากไหมเบบี๋ หื้ม”
“แหวะ” แคปทำท่าโก่งคออ้วก “กูยังไม่ได้บอกว่ามึงหล่อสักคำเหอะ”
“จริงอ่ะ??” เอสถามกลับยิ้มๆ “ไม่พูดแต่มึงคิดใช่ไหม” ไม่พูดเปล่ายังเอามือมารองใต้คางให้แล้วอีกฝ่ายบอกน้ำลายจะหกแล้ว เขาโดนแคปฟาดผั๊วะไปตามระเบียบ “ประสาท!” เรียกเบบ๋งเบบี๋อะไรของมัน ขนลุก!
เจ้าของเสียงทุ้มต่ำหัวเราะพออกพอใจ ขำที่แกล้งแคปมันได้ “ขึ้นมาเร็ว ไปขับรถเล่นกันไง”
“ไม่เอา ไม่ไปคันนี้หรอก”
“ทำไม”
“ก็เดี๋ยวขากลับกูต้องหิ้วกล่องโฟมหิ้วอะไรหลายๆอย่าง แบบนั้นมันหนักนี่หว่า ไปรถยนต์เหอะ”
“มึงจะซื้อของเยอะ?”
แคปพยักหน้าหงึกๆ ไม่เยอะยังไงล่ะแต่ละคนตัวใหญ่ๆทั้งนั้นกินอย่างกับปอบลงแน่ ๆ
“ก็ใช่ดิ มึงดูพวกเราทั้งหมดก่อน จะซื้อกุ้งกิโลเดียวเรอะ ไปคันใหญ่เถอะ เอารถยนต์ไป”
เอสขบริมฝีปากนิ่งไปนิดๆ เขาคล้ายกำลังคิดอะไรสักอย่างออก ดวงตาเป็นประกายคมกริบเมื่อมองเห็นเลขาคนเก่งอย่างเจ้าปอที่กำลังโดนอาร์ค้นอะไรสักอย่างที่ตัว
“เดี๋ยวให้ไอ้ปอมันขับรถใหญ่ตามไปเอาของก็ได้นี่ เรามีหน้าที่ซื้ออย่างเดียว”
“งั้นถ้าซื้อแล้วเราจะเอาของไว้ที่ไหน” แคปยักคิ้วถามสวนขึ้นมา
“ซื้อแล้วก็เอาวางไว้ที่ใต้ต้นไม้” เอสก็ตอบกลับทันทีเช่นกัน ตอบราวกับเป็นเรื่องง่ายดายขณะที่แคปนี่มองตาค้างเติ่ง
ตลาดที่ไหนมีต้นไม้วะ!
“ไม่ได้เด็ดขาด!” แคปทำเสียงดุใส่ อีกฝ่ายกำลังจะอ้าปากเถียงแต่เจอนิ้วยาวๆจิ้มเข้าที่คางก่อน
“มึงจะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ซื้อของเสร็จไปวางไว้ที่ใต้ต้นไม้ จะบ้าเรอะ!”
“ไม่เห็นเป็นไร วางไว้ที่ไหนก็ได้นี่”
“อย่ามาเถียงข้างๆคูๆ ไปคันนั้น เดี๋ยวกูขับเอง” แคปหมายถึงรถกระบะตอนเดียวสีดำคันเก่งของไร่ เอสมองตามแล้วทำหน้างอแงนิดหน่อย
“แต่กูอยากบิดคันนี้นี่ พามึงซ้อนท้ายขับกินลมชมแดดริมทะเล” คนถูกดุเสียงอ่อน แคปเองก็อ่อนไปกับเสียงออดอ้อนของมันเช่นกัน
“เอาไว้วันหลังดิวะ อาทิตย์หน้าก็ได้วันนี้ต้องหิ้วของไง”
“งั้นขากลับกูหิ้วเองมึงเป็นคนขับแทน เอาแบบนั้นไหมล่ะ”
“ไม่เอามึงหิ้วก็หนักเหมือนกันน่ะ”
“งั้นขากลับแบ่งกันหิ้ว”
“แต่กูว่า...”
“แคป กูคิดว่าจะพามึงไปคันนี้ว่ะโทษที”
สุดท้ายเมื่อเอสเล่นไม้แข็งทำหน้าทำตางงอแงแบบนิ่งเฉยแคปจึงถอนหายใจแรงๆหนึ่งเฮือกยอมใจกับคนดื้อ
“ขึ้นมาเร็วเข้า แดดกำลังดีลมทะเลน่าจะกำลังสวยเลย”
“มึงแม่งบังคับกูได้ตลอดอ่ะ” คนถูกต่อว่ายกยิ้มก่อนดึงแคปบอกให้ขึ้นรถได้แล้ว
“บังคับน่ะหมายถึงกูรักนะบอกให้รู้ กูไม่บังคับคนที่กูไม่รู้สึกอะไรด้วยหรอกมึงดีใจได้เลย”
“แหวะ!” แคปทำท่าโก่งคออ้วกแก้เขิน หูแดงหน้าร้อนไปหมดแต่ก็เหวี่ยงขาขึ้นคร่อมยึดบ่ามันแล้วนั่งลงแรงๆก่อนคว้ากันน็อคในมืออีกฝ่ายมาสวมลงไป
เอสหันมายิ้มให้นิดๆก่อนดึงเอามือคนด้านหลังให้กอดเอวตัวเองเอาไว้ให้ดี
จากนั้นรถมอ'ไซด์คันใหญ่ก็ขับผ่านคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังยืนดูอะไรกันสักอย่างออกไป แคปเลยเพิ่งสังเกตเห็นว่าบรรดาผู้คนในบ้านเขากำลังมุงดูเตาปิ้งบาร์บีคิวขนาดกลางที่เอาออกมาปัดฝุ่นรอ เฮียเต้กับเจ้าอาร์ชี้ไม้ชี้มือตะโกนบอกให้ซื้อกุ้งหอยปูปลามาเยอะๆ เสียงไอ้ปอตะโกนไล่หลังมาด้วย ว่าให้เหมาตลาดสดมาเลยยิ่งดี
“เหมาพ่อง! กูไปมอไซด์แบบนี้มีหวังขากลับหิ้วจนนิ้วหักนั่นล่ะห๊ะ!”
เอสยิ้มขำๆแล้วส่ายหัวในตอนที่แคปมันบ่นอุบเขาจึงโดนทุบไปเต็มๆหนึ่งที “ห้ามขำ ขากลับมึงน่ะต้องหิ้วเลย”
“เรื่องดิ”
“ไม่สน มึงนั่นแหละที่ต้องหิ้ว!” แคปยื่นหน้าตะโกนโต้ลมออกไป คนขับอย่างเอสทำสัญญาณมือบอกให้นั่งดี ๆรถเยอะ เดี๋ยวจะตัดเข้าเลนในเพื่อเลี้ยวแล้ว
ไม่นานหลังจากนั้นช้อปเปอร์สีดำเงาวาววับก็มาเคลื่อนตัวขับแบบเอื่อยๆอยู่ริมทะเล แสงแดดยามบ่ายคล้อยต่ำลง สายลมอ่อนโกรกเอาทั้งไอความร้อนและกลิ่นหอมเจือจางของไอทะเลเข้ามาแตะเข้าที่ปลายจมูก เอสหันไปบอกให้แคปถอดหมวกกันน็อคออกมาแขวนไว้ที่ด้านหน้า มองดูเวลาที่ข้อมือยังสามารถขับรถเลียบหาดกันได้อีกราวหนึ่งชั่วโมงค่อยเข้าไปเดินที่ตลาดเพราะงั้นแคปจึงปล่อยให้คนขับเต็มที่กับธรรมชาติที่คนกรุงอย่างมันนานๆทีจะได้เข้ามาสัมผัส
รถถูกจอดลงใต้ต้นสนสูงใหญ่ กลิ่นไอทะเลไม่จางหาย เขาสองคนลงไปยืนเคียงคู่กันทอดสายตามองไปจนสุดลูกหูลูกตา
เรือหาปลาลำจิ๋วลอยคว้างอยู่ไกลแสนไกล
“วันหลังไปเที่ยวที่นั่นกัน” แคปมองคนข้างกายแล้วอดไม่ได้ที่จะชี้ไปที่เกาะขนาดใหญ่กลางทะเล เสม็ดน่ะพวกเขาไปกันบ่อย แต่กับเอสไม่รู้ว่ามันเคยไปสักทีหรือยัง
คนถูกชวนหันมองนิ่งๆ ดูเหมือนในแววตาจะแสดงความแปลกใจนิดหน่อย แคปจึงขยับเข้าไปยืนใกล้ๆขึ้นอีกนิด จับบ่าแล้วเอียงหน้าเข้าไปพูดเบาๆอยู่ที่ริมหู
“กูชวนไปเที่ยวนี่ก็เป็นการแสดงออกว่ารักเหมือนกันนะเฟ้ยยย”
จบคำ เอสตะลึงงันไปแล้ว ปกติแคปมันจะปากแข็งถามอะไรก็ไม่สนไม่รู้ไม่ชี้ ไม่แสดงออกหวานๆ แต่คราวนี้มาแปลก
“มึงดีใจล่ะสิ” แคปหรี่ตาถามยิ้มๆ เอสยิ้มหึหึออกมา จากนั้นเอื้อมไปดึงมือแคปมากุมไว้
“ไปแค่สองคนนะ ไม่ชวนเพื่อนมึงได้รึเปล่า” ต้องถามกันไว้ก่อน เจ้าแคปไปเที่ยวไหนชอบไปเป็นทีม ก็รู้ว่าเพื่อนเยอะไปหลายๆคนก็สนุกดี แต่บางทีเขาเองก็อยากมีสวีทไทม์สองต่อสองบ้าง
“เฮ้ยต้องไปกันหลาย---โอ๊ย!”
ยังพูดไม่ทันจบหรอก ถูกดึงจนแก้มโย้เสียก่อน เอสที่มือไวมากอดไม่ได้ที่จะยื่นมือมาดึงแก้มกลมๆช่างพูดนั่นแล้วบิดด้วยความหมั่นเขี้ยว แคปเบ้หน้าบอกเจ็บๆๆๆ
พวกเขาสองคนวิ่งไล่กันลงไปที่หน้าหาด แคปหันไปชี้หน้าห้ามทำอะไรประเจิดประเจ้อเพราะคนเยอะ แต่เอสเหรอจะเชื่อยิ่งย่ามใจได้ทีแกล้ง เขาวิ่งเข้าใส่เลยไม่รอช้าเจ้าแคปวิ่งหนีทันที สุดท้ายแคปมันสู้ไม่ได้หรอกโดนเอสดึงตัวเข้ามาล็อคกอดคอเอาไว้สไตล์เพื่อน จากนั้นสองจึงเดินเรียบชายหาดเล่นไปเรื่อยๆ เด็กๆหลายสิบมาเล่นน้ำก่อกองทราย บ้างมาเป็นครอบครัว บ้างมากันเป็นหมู่คณะ เป็นคู่ แต่ทะเลเดี๋ยวนี้ไม่สะอาดเหมือนเมื่อก่อน อยากจะถอดรองเท้าเดินแต่จนใจกลัวเศษแก้วเศษกระจกจะบาด
แคปเงยหน้ามองท้องฟ้าและบรรยากาศโดยรอบก่อนจะนึกได้ว่า พวกเขาเข้าตลาดมาเพื่ออะไร
“เดี๋ยวพวกเราต้องรีบไปซื้อของนะเว้ย มึงชื่นชมธรรมชาติอิ่มหรือยังล่ะ”
“หื้ม อิ่ม??” เอสหันมองคนข้าง ๆ เขาก้มลงเก็บเปลือกหอยขึ้นมาหนึ่งอันแล้วส่งให้แคป
“ก็เห็นมึงชอบนี่” แคปขว้างเปลือกหอยอันนั้น ขว้างไปจนสุดแขนตกลงในน้ำทะเลที่ไกลๆ “ มีความสุขมากไหมล่ะอยู่กับทะเลน่ะ มึงชอบทะเลเหรอวะ”
“.................” ในตอนนั้นเอสเพียงแค่หันมองคนตั้งคำถาม
เขาไม่ได้ตอบอะไรออกมา สองคนเดินขึ้นมาด้านบนกันแล้ว แคปมองบรรดาต้นสนสูงใหญ่ที่เรียงรายเป็นแนวยาวไปตามถนนตลอดทั้งสาย รอบข้างมีแต่ความร่มรื่นครึกครื้น กับร้านรวงริมทาง ทั้งร้านขายอาหารริมหาด ร้านขายชุดเครื่องเล่นตักทรายของเด็กๆกับเสื้อผ้าชายทะเลสีสันสดใส ที่พักราคาย่อมเยา มีร้านกาแฟเล็กๆมากมายหลายสิบด้านหน้าบังกะโล
สองคนเดินเล่นกันมาเรื่อยๆจนถึงที่ๆรถมอไซด์คันใหญ่จอดอยู่ แคปชี้ให้เอสดูที่เกาะใหญ่กลางทะเลอีกครั้ง
“เอาเป็นว่า ถ้ามึงว่างช่วงไหนบอกละกัน ไปค้างกันสักคืนสองคืน”
“ไปกันแค่สองคนใช่ไหม?”
“เอาคูเปอร์ไปด้วยไหมล่ะ สงสารน้องให้น้องไปด้วยก็ดีนะ” แคปว่าต่อแบบเขินๆลากเข้าเรื่องคูเปอร์แม่ม ซึ่งแน่นอนว่าเอสดูออก และเขาก็ยิ้มรับนิดๆ อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปบิดแก้มแคปอีกครั้งจนแคปต้องร้องประท้วงขึ้นมาแล้วหลบออก
“ก็เห็นมึงชอบทะเลไง ดูทำหน้าทำตามีความสุขเสียขนาดนั้น กูก็เลยชวนเหอะ” ยังเขินไม่หยุด
“ไม่รู้จริงๆ?? ว่ากูมีความสุขเพราะอะไร”
“ก็มึงชอบทะเลนี่ อยู่ในเมืองกรุงไม่ค่อยได้เจอธรรมชาติก็แบบนี้แหละว๊าา พวกกูนี่เห็นจนเบื่อ แรกๆก็ตื่นเต้น สักพักกลายเป็นชินไปแล้ว”
“มานี่ดิ๊” เอสซึ่งนั่งลงบนเบาะช้อปเปอร์ดึงแคปให้ขยับเข้ามาใกล้ตัวเขา ก่อนพูดเสียงเบาพร้อมกับดวงตาคมกริบที่จ้องอีกคนอย่างแพรวพราว
“กูชอบทะเล”
แคปพยักหน้า
“ภูเขาหรือว่าแม่น้ำกูก็ชอบ”
“อือ” แคปพยักหน้าอีก
“แต่คำว่าชอบ ไม่ได้หมายความว่ามองเห็นมันแล้วกูจะมีความสุข”
“ยังไง”
“เพราะความสุขของกู คือการที่ได้ไปสถานที่แห่งนั้นกับใครต่างหาก” ใครที่ยืนอยู่เคียงข้าง
“.............”
ความสุขของกู คือมึง
“เข้าใจหรือยัง”
“.............”
แคปนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้ารับแบบรัวๆเพราะหน้าตาเห่อร้อนขึ้นมาอีกรอบ เอสอมยิ้มพลางกระชับมือเล็กให้แน่นขึ้นอีกนิด
“ศุกร์หน้าจะพาน้องมาด้วย เราสามคน กูมึงแล้วก็คูเปอร์ขึ้นเรือข้ามไปค้างที่เสม็ดด้วยกัน”
“กูจะจองที่พักเอง” แคปชิงพูดขึ้นมาอย่างเร็ว หากแต่เจอคำพูดประโยคถัดมาของเอสทำเอาเขาเกือบหงายเงิบ
“รัชชามีรีสอร์ตใหญ่อยู่ที่นั่น เดี๋ยวให้ปอมันจัดการ”
หาาาาาา!!!
“ตกใจทำไมวะ ขึ้นรถเร็ว”
“นะ...นี่ มะ..มึงเคยไปแล้วเหรอ”
“แค่เสม็ดน่าแคป มีใครไม่เคยไปมั่งอ่ะ”
อ่าา..
เดี๋ยวนะ! แล้วมึงไปมาเมื่อไหร่ ไปตอนไหน ไปกับใครมาล่ะวะห๊ะ!
แคปไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าขึ้นไปนั่งเสร็จสรรพตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีเขาเข้ามาสู่ความวุ่นวายในถนนเล็กๆของตลาดสดบ้านเพเรียบร้อย
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 01-06-2016 15:34:10
https://www.youtube.com/v/HXZJ4LGZDyE
มอเตอไซด์ชอปเปอร์คันใหญ่ซิกแซกเข้าซอยเล็กๆตามที่แคปชี้บอก ก่อนมาจอดลงที่หน้าธนาคารแห่งหนึ่ง
“ถอดเสื้อนอกพาดไว้ที่รถก็ได้มั้งเดี๋ยวเข้าไปเดินซื้อของกัน เนี่ยอ่ะตลาด”
คนขับอย่างเอสก้าวตามลงมา เขามองไปรอบๆแล้วทำหน้าสนอกสนใจ ร้านค้ามากมายอยู่ในซอยเล็กๆแห่งนี้ หรือที่เรียกกันว่า ตลาดสดบ้านเพ
“ถอดดิ ไม่หายหรอก”
“ไม่เอาอ่ะ กูร้อน”
“ร้อนอะไรของมึงแดดร่มขนาดนี้แล้ว” ยิ่งร้อนยิ่งใส่แขนยาว จะบ้า??
“เดี๋ยวผิวเสีย”
แคปชะงักขาที่กำลังจะก้าวนำเขากลอกตาเซ็งๆหันไปเบะปากใส่ โอ๊ยไอ้คุณชาย!! “ผิวเสียอะไรของมึงวะ เคยมาเดินตลาดป่ะเนี่ย”
“หึ ไม่เคยอ่ะ” เอสตอบเรียบๆเขายังทำหน้าเฉยๆไม่รู้สึกรู้สา อันที่จริงเขากำลังสนอกสนใจร้านกาแฟเล็กๆข้างๆที่เขาจอดรถทิ้งเอาไว้
“กินไหมล่ะ ร้านนี้ขนมปังสังขยาใบเตยอร่อยมากนะ เข้าไปนั่งกินกันสักเดี๋ยวก็ได้ กินมะ”
เอสยังไม่ทันได้ตอบแต่แคปเดินนำเข้าไปแล้วเรียบร้อยพร้อมออเดอร์กับคนขายสองสามีภรรยา หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เข้าไปนั่งรอในร้านกาแฟโบราณที่เป็นห้องแถวไม้เล็กๆ มีขนมปังสังขยานึ่งสดใหม่กลิ่นหอมฉุยกับกาแฟเย็น คนละหนึ่งแก้ว
“สังขยาเขาอร่อยนะ ทำไมมึงกินแต่ขนมปังแบบนั้นล่ะ” แคปเริ่มสงสัยและผิดสังเกต เอสกินแต่กาแฟกับขนมปังนึ่งหากแต่ไม่ยอมแตะสังขยาใบเตยเลยสักนิด
“กินไม่เป็น”
“ห๊ะ!??” แคปอุทานเสียงดังเกินไปนิดจนต้องปิดปาก อะไรคือมันบอกว่ากินสังขยาไม่เป็นวะ ไหนตอนแรกมองทำหน้าทำตาอยากกินพอเข้ามากินจริงๆดันกินไม่เป็นอะไรของมัน
“กินสังขยาไม่เป็น” เอสบอกออกมาอีกทีเสียงเบา ๆ แคปถึงกับถอนหายใจ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินให้หมดๆไป
“กินเยอะระวังมึงจะอ้วน”
เหยดดดดดดดดดดดด แคปแทบสำลักเกือบคายขนมปังออกมา จู่ๆคำสุดท้ายแล้วมันพูดจาหยาบคายอะไร!!
“กูก็อ้วนอยู่แล้วเหอะ น้ำหนักขึ้นจะห้ากิโลแล้วเนี่ยก็เพราะมึงคนเดียวไงล่ะ” แคปยกแก้วกาแฟขึ้นดูดรวดเดียวจบก่อนวางลงอย่างแรง
“กูเกี่ยวอะไรล่ะ” เอสกลั้นขำ เขาเองก็ทานจนเสร็จเรียบร้อย มองดูซากอารยธรรมแล้วยื่นมือไปบิดแก้มแคปเบาๆก่อนลุกขึ้นไปจ่ายตังค์
“ถอดเสื้อไหม ร้อนนะมึงจะเดินเข้าไปทั้งเสื้อนอกแบบนี้ไม่ได้หรอก”
แคปพูดเรื่องเสื้อขึ้นมาอีก เอสจึงตัดสินถอดออกมาแล้วส่งให้แคปเป็นคนถือเอาไว้ให้ แน่นอนว่าแคปมันบ่นไม่หยุดเลยสิ “ก็บอกแล้วว่ามันร้อน ให้ถอดตั้งแต่อยู่ที่รถก็ไม่ยอม ไงล่ะ คนที่ลำบากคือกูใช่ไหมต้องมาถือให้เนี่ย”
“บ่นไรนักหนาวะแคป เป็นเมียต้องถือเสื้อให้ผัวถูกแล้วน่า”
“ปากดีนัก ไว้กูได้มึงเป็นเมียก่อนเหอะจะประกาศให้รู้ทั้งจังหวัดเลยแม่ง”
เอสหัวเราะออกมาอย่างพออกพอใจจนแคปต้องตวัดสายตาใส่แรง ๆ เขาสองคนเดินผ่านบรรดาแผงขายอาหารทะเลสดตลอดทาง แต่คงยังไม่ถึงร้านที่แคปต้องการจะซื้อ เอสก็ดูสองข้างทางไปเรื่อยๆ ด้วยรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณที่แตกต่างจากคนแถวนี้มาก ทำให้หลายคนโฟกัสสายตามาที่เขาทั้งคู่
เจ้าแคปน่ะไม่เท่าไหร่เพราะมากับเฮียโก้บ่อย มีหลายคนรู้จักกันแล้ว แต่กับเอสนี่ค่อนข้างฮือฮาเพราะมันหน้าตาไม่ค่อยเหมือนมนุษย์แถวนี้นัก โดยเฉพาะผิวขาวๆอมชมพูของมันที่ตัดกับสีเสื้อยืดดำสนิท กล้ามแขนมัดงามดูมีสุขภาพดีมากๆนั่น เมื่อก่อนสมัยเรียนก็ว่าผิวพรรณดีแล้วใช่ไหม เดี๋ยวนี้ท่านเอสอยู่แต่ในห้องแอร์ นั่งเป็นท่านประธานตลอดผิวมันเลยยิ่งโคตรงาม
แคปชายตามองคนข้าง ๆ ตามสายตาของบรรดาเจ้าบ้านและนักท่องเที่ยวชายหญิงที่เดินสวนกันยังต้องหันมอง
“อะไรแคป” เอสหันมาถามเมื่อรู้สึกว่าคนข้างตัวทำท่าผิดปกติ แคปจึงขยับเดินเข้าไปใกล้ๆอีกนิด เห็นเอสกำลังชำเลืองดูปูนึ่งตัวใหญ่ ๆ ที่ร้านค้ากำลังยกลงจากซึ่งนึ่งอาหาร
“กูรู้สึกอิ่มว่ะ มึงแม่งตัดกำลังกูชวนกินขนมปังสังขยาก่อน เย็นนี้อุตส่าห์ตั้งใจจะกินปูนึ่งเยอะๆเลย”
“ยังจะพูดถึงเรื่องกินอีกเหรอวะ”
“อ้าวก็เรากำลังจะเดินไปซื้อของกินไม่ใช่เรอะ”
สองคนเริ่มต้นเถียงกันอีกครั้ง ปัดเรื่องอื่นๆทิ้งไป
เถียงกันต่อกระทั่งทางเดินแคบๆที่ต้องเดินเรียงแถวลึกเข้าไปในตลาด คราวนี้เอสให้แคปเดินนำไปก่อนเขาค่อยเดินตาม ถนนแคบมากมีรถวิ่งผ่านอยู่ตลอดจึงไม่สามารถเดินคู่กันได้ ต้องเดินตามกันไปเรื่อยๆแบบนี้
“เดี๋ยวกูจะซื้อกุ้งกับปูเจ้านี้” แคปหันมาบอกพลางหยุดเดินแล้วชี้ร้านที่ไม่ไกลจากตรงนั้นให้เอสดู “มึงเห็นร้านนั้นไหม ไปซื้อกล่องโฟมมาเอาขนาดกลางนะ อย่าให้ใหญ่มากเดี๋ยวขากลับกูถือลำบาก”
“เอากี่กล่อง”
“สอง”
เอสพยักหน้าเบา ๆ เขาเดินตรงไปแล้วแคปจึงข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อซื้ออาหารสดที่ต้องการตามที่เฮียโก้สั่งมา
“อ้าวคุณแคปวันนี้มาตลาดได้นะคะ อยากได้อะไรเดี๋ยวป้าจัดการให้ลูก”
ป้าสมฤดีเธอเป็นแม่ค้าที่ค่อนข้างมีพาวเวอร์ในตลาดสดแห่งนี้ อาหารทะเลที่ร้านของเธอสดใหม่ลงจากท่าเรือของร้านด้านหลังทุกเช้า แคปเคยมาตลาดพร้อมเฮียโก้และพี่พายหลายครั้ง เพราะงั้นจึงคุ้นเคยกับเธอดี ป้าสมฤดีใจดีมากๆ
แคปบอกสิ่งที่ต้องการไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นกุ้งกั้งหอยปูปลา จนอีกฝ่ายถึงกับหัวเราะเขาเบา ๆ
“เพิ่มหอยตลับด้วยไหมคะ เพิ่งลงจากเรือตะกี้เลย สดมากจริงๆเอาไปให้คุณโก้ผัดใส่น้ำพริกเผาให้ทานนะคะลูก”
“อ่าครับ” แคปยิ้มรับอย่างสุภาพหอยตลับผัดน้ำพริกเผาของชอบของเฮียเต้อยู่แล้ว เขาหันไปมองคนที่เดินตัวปลิวมาพร้อมกับพนักงานของร้านที่หอบกล่องโฟมข้ามมาส่งให้ถึงที่ แคปบอกขอบคุณในขณะที่เอสหน้ามุ่ยมายืนอยู่ข้างเขา แคปรีบส่งกล่องให้ป้าคนขายก่อนหันมาหาเอส
“ทำหน้าอะไรของมึง ร้อนหรือไง”
เอสส่ายหน้าแต่ไม่ยอมตอบ หน้าตาที่บึ้งอยู่แล้วไม่รู้ทำไมบึ้งขึ้นอีก
“เป็นอะไรของมึงอีกวะ ห๊ะ” แคปขยับไปถามเสียงเบาใกล้ขึ้นอีกนิด เจอสายตาคมกริบเขียวปั๊ดมองใส่เขาถึงกับชะงัก
อะไรของมัน????
“ร้อนหรือไง ใส่เสื้อไหมล่ะ” แคปยื่นเสื้อส่งให้ด้วยคิดว่าเอสมันอาจจะร้อนจนหงุดหงิด แต่เจ้าของเสื้อส่ายหัวบอกไม่เอา เขาจึงต้องถือไว้อย่างเดิม แคปชี้นั่นชี้นี่ให้ดูอาหารสดๆเบี่ยงความสนใจ จู่ๆสายตาคมของคนหน้าบึ้งกลับจ้องอยู่ที่ถาดหอยนางรมตัวใหญ่มากๆ แคปได้ทีจึงสะกิด “เอาไหมล่ะ มึงอยากกินเหรอ”
คราวนี้สีหน้าดีขึ้นหน่อย เอสพยักหน้าบอกเอาๆ แคปเพิ่มออเดอร์ไปอีกหนึ่งรายการ
“อันนี้ก็สดๆเลยค่ะเดี๋ยวป้าแบ่งให้ ของเพิ่งลง เมื่อตะกี้มีโรงแรมโทรมาเหมาไว้แล้วแต่เดี๋ยวจะแบ่งให้คุณแคปสามสี่กิโลนะคะ”
“ขอบคุณครับป้า”
“วันนี้เรือเราเข้าช้าค่ะ คุณแคปมาถูกเวลาจริงๆ”
แคปส่งยิ้มบางๆให้เธอ เอสหันขวับไปมองแล้วศอกใส่อย่างแรงจนเจ้าแคปเกือบหน้าเขียว
“มึงยิ้มให้ป้าเขาทำไมนักหนา”
แคปที่กำลังจะอ้าปากด่าถึงได้เข้าใจทุกอย่าง ส่ายหัวกับความบ้าของไอ้คนข้าง ๆ พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ชำระเงิน ถึงตอนนี้ก็ต้องมายืนกลุ้มอกกลุ้มใจกับกล่องโฟมที่ออกลูกมาอีกสามกล่อง แคปคิดไม่ตก เขาเอากลับไม่ไหวแน่ ๆ
“โทรเรียกเลขากูมาเอาก็ได้นี่”
“ชู่ว์มึงอย่าพูดดังสิวะ!” แคปรีบจะเอามืออุดปาก จู่ๆพูดเรื่องเลขาอะไรขึ้นมากลางตลาด เขาแทบจะเต้นงับหัวมันแล้ว ดูเหมือนป้าสมฤดีจะรู้เธอยิ้มอ่อนโยนแล้วบอกจะให้เด็กเอาไปส่งให้ที่ไร่
มีบริการแบบนี้ดีจริงๆ
“คุณแคปพาเพื่อนไปเดินเล่นเถอะค่ะ เดี๋ยวที่เหลือป้าจัดการให้นะ เดี๋ยวส่งให้ถึงที่ไหร่เลยค่ะ”
“ขอบคุณมากครับป้า”
จากนั้นพวกเขาสองคนก็เดินออกมาจากร้านนั้นกัน ช่วงวีคเอนด์ตลาดเย็นของที่นี่จะคึกคักมากเป็นพิเศษเพราะมีนักท่องเที่ยวหลั่งไหลมาจากทั่วทุกสารทิศ คุณชายแห่งรัชชาดูตื่นตาตื่นใจกับร้านรวงข้างทางตลอดทั้งแนว
“ร้านนั้นมีเปลือกหอยด้วยมึงอยากได้ไหมล่ะ” แคปหันไปถาม มองเห็นแระกายตาที่เต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้นของคนข้าง ๆ เขาเองก็ดีใจ
“ซื้อไปแขวนไว้ที่หน้าต่างห้องเราไหม อันนั้นก็น่ารักดี”
พวกเขาสองคนเดินมาไกลพอสมควรก่อนหยุดลงที่ร้านเล็กๆแผงลอยเครื่องประดับหอยที่ทำเป็นโมบายมู่ลี่แขวนเอาไว้เต็มหน้าร้าน เอสเลือกหยิบโมบายหอยกรุ๊งกริ๊งอันเล็กๆขึ้นมาส่องๆดู มีเด็กผู้ชายหน้าตามอมแมมแต่น่ารักวิ่งเข้ามาหาพวกเขา
“อันนี้ยี่สิบบาทครับ ส่วนอันนี้สิบบาทแล้วอันนี้ก็สามสิบห้าบาทสามอันร้อยเดียว พี่ชอบอันไหนครับ”
เอสนิ่งไปนิดๆสายตาจับจ้องอยู่ที่เด็กคนที่ยืนเงยหน้าถามอยู่ข้างแคป เขาก้าวเข้าไปแทรกกลางแล้วยื่นโมบายเปลือกหอยอันละยี่สิบบาทส่งให้
“เอาอันนี้” เอสพูดห้วนๆพร้อมทำหน้าดุๆเด็กน้อยถึงกับผงะแต่ไม่ถอย เงยหน้าสู้
“โหหหห พี่เป็นนายแบบเหรอครับ ทำไมถึงหล่อจังตัวใหญ่เบ้อเริ่มเลย”
“หึ หล่อที่สุดของเราเรียกว่าอะไรล่ะ เจ้าเด็กน้อย”
“เรียกว่านายแบบครับ”
“ถ้างั้นพี่ก็เป็นนายแบบนั่นแหละ”
“โหหหห” เจ้าหนูทำปากโอ้โหไปตามคำพูดอีกครั้ง เอสแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม เขาแกล้งแม้กระทั่งเด็ก ช่วยไม่ได้นะเข้ามาใกล้แคปทำไม
“แล้วนายแบบตัวใหญ่เหมือนตู้เย็นทุกคนเลยหรือเปล่าฮะ” เจ้าเด็กน้อยที่ไม่ได้กลัวท่าทางข่มขู่ของเอสเลยสักนิด น้องส่งยิ้มเจิดจ้าขณะที่แคปกำลังจะยื่นแบงค์ยี่สิบจ่ายให้ขำจนขี้จะแตก เอสนี่ถึงกับส่ายหัวกับคำพูดแซะขนาดตัวของเขา เดินดุ่มๆเดินหน้ามุ่ยเลี่ยงออกมา เจ้าของร้านที่น่าจะเป็นคุณแม่ของน้องเดินออกมาดู เธอยิ้มให้เขาทั้งสองคน
“เอาอันนี้ครับ” แคปยื่นสินค้าให้เธอห่อใส่ถุงก่อนจ่ายเงินไป เอสที่เดินออกไปยืนรออยู่ก่อนแล้วกลับมีเด็กตัวเล็กๆไปยืนเงยหน้าจ้องไม่ยอมวางตา
“อันดาอย่ากวนพี่เขานะลูก” เธอเดินออกมาปรามลูกชาย แคปเองก็เดินออกมายืนอยู่ข้าง ๆ
“โตขึ้นผมจะหล่อเหมือนพี่เขาไหมครับแม่”
“หล่อจ้า ลูกแม่หล่อที่สุด ขอโทษด้วยนะคะคุณๆ” เธอก้มศีรษะขอโทษขอโพยพลางจูงมือลูกชายบอกให้เข้าไปได้แล้ว เอสที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับกลับยื่นมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์จากแคปมาแล้วเลือกหยิบเอาธนบัตรหนึ่งร้อยบาทใหม่เอี่ยมออกมาเขียนอะไรบางอย่างลงไปในนั้นก่อนยื่นส่งให้เด็กชาย พร้อมคำพูดจริงจังแน่วแน่จนเด็กน้อยไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตา
“นายเรียนจบเมื่อไหร่ให้เอาเงินนี้มาเข้าพบฉันที่ตึกรัชชา ห้องทำงานของฉันอยู่ชั้นบนสุด”
“ตึกรัชชาคืออะไรฮะ”
“............” เอสไม่ได้ตอบคำถามใสซื่อนั่น เขาก็แค่ยกยิ้มบาง ๆ แล้วดึงมือคนข้างตัวให้เดินเลี่ยงออกไป
แคปรีบหันมาบอกสองแม่ลูกเบาๆ
“จำคำพูดพี่เขาไว้ให้ดีๆ ห้ามใช้เงินใบนี้เด็ดขาดถือว่าพี่เขาฝากเราเอาไว้ อีกสิบปีเข้าไปเอาดอกเบี้ยค่ารับฝากที่ตึกรัชชานะเจ้าหนูน้อย”
เสียงแว่วดังหายไป ราวสายลมไม่เคยพัดผ่าน เอสกับแคปเดินออกมาจากตรอกเล็กๆนั่น พวกเขาวกกลับไปเอารถ
“ยิ้มอะไรของมึง”
“เปล่า”
ปากบอกเปล่าหากแต่ในใจกำลังคิด...ก็แค่ยิ้มปลื้มใจที่มีแฟนใจดี หล่อ แถมยังรวยด้วย
มีใครให้มากกว่านี้อีกไหมล่ะ หื้ม??
“กูเกลียดเด็กมึงก็รู้ เพราะงั้นอย่าคิดไปล่ะว่ากูใจดี”
“อ๋อออออออออออออออออออออออออออ มึงเกลียดเด็กแล้วเกลียดอะไรอีกนะ เกลียดหมาใช่ไหม”
“ใช่ เกลียดเด็ก หมาก็เกลียด เกลียดทุกอย่างที่ชอบเข้ามาใกล้ชิดมึงนั่นแหละ”
เพี๊ยะ!!
“เจ็บ”
“ตีก็ต้องให้เจ็บสิวะ”
“มึงชอบเล่นแรง พอกูเล่นแรงกลับก็โกรธ”
“ใครโกรธ??” แคปหันขวับ
“กูไม่โกรธง่ายแบบผู้หญิงหรอกเว้ย”
“จริงอ่ะ”
เอสถามกลับยิ้มๆหรี่ตาทำหน้าเจ้าเล่ห์ขณะที่อีกคนกัดฟันกรอดๆ ก็เวลาเขาหยอกแคปช่วงก่อนนอนสองคนจะเล่นกันเบาซะที่ไหน บางทีถึงขนาดเฮียโก้ยังเคยต้องเดินมาเคาะห้องถาม ทั้งเตียงสั่นเตียงโยก โคมไฟหัวเตียงตก โทรศัพท์ร่วง หมอนนี่ปลิวว่อน
ทั้งสองคนใช้เวลาในตลาดต่ออีกนิดค่อยบึ่งรถออกมา ขากลับแคปเป็นคนขับ เขาชี้ให้เอสดูตลาดขายอาหารทะเลแปรรูปอีกหนึ่งแห่งไม่ไกลจากตลาดหลักมากนัก
“ไว้วันหลังค่อยมาเดินเล่นในนี้กัน”
“มีหอยสวยๆเยอะไหม” เอสที่นั่งซ้อนช่างลวนลามเก่งนัก มือยิ่งกว่าหนวดปลาหมึกแคปรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่งที่ยอมขับให้มันนั่งขากลับ เขาต้องคอยหันไปดุว่าอย่าล้วงมือเข้ามาแถวๆพุงเขาบ่อยนัก
“ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ไม่ได้! ไม่มีใครเห็นมึงก็ไม่ควรทำ” แคปหันไปดุอีกที ก่อนขู่ว่าถ้ารุ่มร่ามไม่หยุดอีกจะจอดแล้วเปลี่ยนให้เอสมาขับตามเดิม นั่นแหละเอสมันถึงยอมเอามือออกจากเสื้อเขาได้ แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังกอดเอวแล้ววางคางลงที่ไหล่แคปเหมือนเดิม
พอมาถึงที่ไร่ ปอกับอาร์แสตนบายเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะเรียบร้อย ชุดพร้อม หม้อพร้อมกะละมังพร้อม มีดเขียง เจ้าอาร์ตัวเล็กกว่าใครเพื่อนรีบวิ่งออกมากวักมือเรียกแคปให้เข้าไปช่วยกันล้างทำความสะอาดอาหารสดในครัวใหญ่
“ไม่เอา กูทำไม่เป็น”
“แคปแม่ง”
“ทำไปเหอะ” แคปส่ายหัวบอกเชิญเลยเดี๋ยวไปรออยู่กับอาฟี่ เขาเห็นอาฟี่นั่งจิบเบียร์รออยู่แถวๆที่ปอกับพี่โชนกำลังช่วยกันต่อไฟสวยงามทำเป็นปาร์ตี้ขนาดเล็ก
“อ้าว ถ้างั้นมึงบอกให้ไอ้เอสมาช่วยกูล้างหอยล้างปูสิ”
“มันจะทำเป็นเร้ออ ” แคปทิ้งหางเสียงพลางหันไปมองคนที่หลังจากจอดช้อปเปอร์ของมันเข้าที่ก็เดินเข้าไปนั่งจิบเบียร์อยู่กับอาฟี่แล้วเรียบร้อย
แคปชั่งใจอีกครั้งก่อนส่ายหัว “มันทำไม่เป็นหรอก”
“อ้าวแล้วใครจะช่วยกูล่ะ”
“ก็มีพี่พายแล้วไง ล้างๆไปเหอะเสร็จแล้วเรียกนะ เดี๋ยวจะเข้ามาช่วยยกออกไป”
“มึงแม่งซื้ออะไรมาเยอะแยะ”
“เอาน่าอย่าบ่นดิ”
แคปตบไหล่อาร์เบา ๆ แล้วมองดูกล่องอาหารทะเลที่ถูกนำมาส่งไว้ก่อนหน้าพวกเขากลับมาสักครู่ จากนั้นค่อยเดินเข้าไปสมทบกับกลุ่มของเฮียโก้อาฟี่เฮียเต้และเอส ส่วนพี่โชนกำลังลากสายลำโพงออกมาต่อ มีคนงานอีกสามสี่คนช่วยกันเรื่องฟืนไฟ
“ไม่ชวนเจ้าแบงค์มาทานด้วยกันล่ะคาปู” โก้ถามขึ้นทำเอาแคปสะดุ้งโหยง ขณะที่เอสยังคงทำหน้าตาเฉยๆคล้ายคนไม่ได้ยิน แต่แคปไม่เชื่อหรอกเพราะว่าเคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้หลายต่อหลายครั้ง เฮียโก้พูดถึงไอ้แบงค์ทีไรเอสมันก็นั่งเฉยๆเหมือนไม่สนใจ แต่พอตกดึกมันจะจัดการเขาเหมือนคนตายอดตายอยาก เล่นเอาอ่วมอรทัยซะทุกครั้งเลย
“เฮียโก้พอๆจบเลยครับ แบงค์มันไม่ว่างหรอกเข้ากรุงโน่นแหละ มาๆผมก่อไฟเลยดีกว่านะ” แคปชวนเปลี่ยนเรื่องในทันที
“ก่อไฟเลยก็ดี ฟี่มาช่วยลูกจุดไฟเร็วๆ”
“ไม่เอา ทำไม่เป็น” นี่เสียงอาฟี่ ปฏิเสธได้ไร้เยื่อใยมาก คำพูดคำจาเหมือนเจ้าเอสไม่มีผิด แต่เฮียโก้มีหรือจะยอม
“มึงเป็นทหารไม่ใช่เหรอ ก่อไฟไม่เป็นใครเชื่อ”
“โก้อ่ะ” ทันทีที่คำว่าโก้อ่ะหลุดจากริมฝีปากคม ทุกคนในนั้นหันขวับมองคุณอาสายทหารในทันที อาฟี่อ้อนเฮียโห้เรอะ!!!!!
“จะลุกไปทำให้ หรือไม่ทำให้”
“ทำไม่เป็นจริงๆ” อาฟี่ว่าเสียงอ่อน เงยหน้าอ้อนพี่ชายฝาแฝดที่ยืนค้ำหัวตัวเองอยู่ อ้อนจนเฮียโก้ใจอ่อนนั่นแหละวะแคปว่า เพราะสุดท้ายคุณพ่อของเขาส่ายหัวอย่างระอาแล้วแกล้งยื่นมือไปบีบคอเขย่าๆหลายๆที จากนั้นค่อยหัวเราะออกมาอย่างสะใจเพราะอาฟี่ท่าทางจะมึนโงนเงนสุด
“งั้นลาเต้ มาทำ”
“โหหหเฮียโก้ครับ ปีนอยู่บนยอดเนี่ยจะลงไปได้ยังไงงานยังไม่เสร็จเลย” เสียงเฮียเต้ดังมาจากยอดไม้จริงอย่างว่า เขากับปอกำลังจัดการเรื่องไฟที่ต้นไม้ต้นนี้กันอยู่ โก้มองซ้ายมองขวา จะใช้นายโชนรายนั้นก็เข้าไปช่วยเจ้าอาร์อยู่ในครัวโน่นแล้ว สุดท้ายหวยออกที่เอส ท่านประธานแห่งรัชชากรุ๊ป
“แล้วเอสล่ะ เราทำเป็นหรือเปล่าลูก”
“จุดไฟเหรอครับ”
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 01-06-2016 15:34:35
https://www.youtube.com/v/HXZJ4LGZDyE
“แล้วเอสล่ะ เราทำเป็นหรือเปล่าลูก”
“จุดไฟเหรอครับ” เอสละริมฝีปากจากแก้วไวน์ เขาหันมาถามตาใสๆราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ใช่ ถ้าทำได้ก็ไปทำนะ เดี๋ยวจะยกอาหารสดออกมาปิ้งย่างกันแล้ว บาร์บีคิวจะได้ขึ้นเตาสักที”
เอสนิ่งไปนิดๆ จุดไฟเตาถ่านครั้งล่าสุดคือตอนไหนวะ?? คำตอบคือน่าจะเป็นตอนรับน้องเมื่อปีสอง แต่ตอนนั้นก็ไอ้ชิพไอ้บุ้งอีกที่เป็นคนทำ
“ให้เลขาผมมาทำดีกว่า ปรเมททำได้ทุกอย่าง” แคปที่กำลังเงยหน้ามองดูปอกับเฮียเต้บนต้นมังคุดเกือบสำลักเครื่องดื่มเย็นๆที่กำลังจิบ
“ไอ้ปอ นายมึงเรียกลงมาก่อไฟ มึงได้ยินป่ะ”
“เออๆเดี๋ยวลงไปเว้ย” เสียงปอบอกลงมาจากมุมสูง มันรับปากทุกอย่างที่เจ้านายมันสั่งเสมอ แคปนี่ส่ายหัวแล้วชี้หน้าเอสที่นั่งชิลๆรับลมพลางจิบไวน์ไปเรื่อยๆ เสียงอาร์ตะโกนออกมาจากในบ้านบอกให้มาช่วยกันยกอาหารสดที่ล้างเสร็จแล้วออกไป คราวนี้แคปลุกขึ้นไปลากเอสให้ลุกขึ้นมาด้วยกัน
คนถูกดึงเงยหน้าถาม
“ไปยกออกมาด้วยกัน”
“โอเค” เอสลุกขึ้นอย่างว่าง่าย เขาวางแก้วเครื่องดื่มเอาไว้ ไม่ลืมที่จะชี้บอกปออีกครั้งว่าให้ลงมาก่อไฟได้แล้ว เพราะตอนนี้เฮียโก้ลุยเองจนควันโขมงทั่วไร่ลำบากอาฟี่ที่บอกทำไม่เป็นต้องเข้าไปช่วยอีกแรง สรุปไปๆมาๆอาฟี่นั่นแหละเป็นคนจัดการเรื่องไฟ
พออาหารสดออกมาวางเรียงรายไว้ที่โต๊ะยาว แคปยื่นผ้ากันเปื้อนส่งให้เอสหนึ่งผืน
“หื้ม?” เป็นอีกครั้งที่เขาเงยหน้าถามแคป เพราะว่ากำลังสุนทรีกับเสียงเพลงและละเลียดจิบเครื่องดื่มเย็นๆเตรียมตัวจะกินกับหอยนางรมตัวใหญ่ๆที่อบเนยร้อนๆออกมา
“มึงต้องทำหน้าที่นี้นะ” แคปตะล่อม
“หา! ทำไม!!” เอสดูท่าจะตกใจสุดขีด แคปยังคงตะล่อมต่อไป
“มึงรู้ไหมอาหารที่กูจะกินแล้วมีความสุข ไม่ใช่ว่าเป็นอาหารทะเลที่กูชอบเท่านั้นแต่ต้องเป็นความหมายที่ว่า อาหารนั้นๆใครที่เป็นคนทำ ใครเป็นคนย่างคนปิ้งให้ ถ้ามึงทำกูก็อยากกินเยอะๆเลย”
“แต่มึงอ้วนแล้วนะ” เอสสวนขวับ แคปนี่ตาเขียวอื๋อขึ้นมา
“บ้าเรอะ! ผิดประเด็นแล้วมึง” แคปแว๊ดใส่จะฟาดไปหนึ่งหมัดแต่เอสหัวเราะแล้วลุกขึ้นก่อน เขาถอดเสื้อนอกวางไว้เหลือแต่เสื้อยืดสีดำตัวในก่อนรับผ้ากันเปื้อนมาสวมเอาไว้
“กูปิ้งให้ก็ได้ แต่มึงต้องเป็นคนจัดเรียงขึ้น”
“โอเคได้”
หลังจากนั้นสองคนก็ช่วยกันเรียงช่วยกันปิ้ง เสียงเพลงจากเฮียเต้ที่เป็นคนคอนโทรลไมค์รวมทั้งเครื่องขยายเสียงดังคลอมาเบา ๆ อาหารหลายๆอย่างทยอยออกจากครัว อาหารนึ่งอบเรียงกันเป็นแถว อาหารสดปิ้งย่างเสร็จถูกคีบลงมาจากเตาบาร์บีคิวที่เอสแคปเป็นคนควบคุม คนงานในไร่มานั่งล้อมวงใหญ่ใต้ต้นไม้กินกันอย่างเอร็ดอร่อยอิ่มหนำสำราญ
“มึงสูบบุหรี่ไปด้วยย่างไปด้วยเนี่ยนะ”
“อืม”
แคปทักขึ้นมาตอนที่เพิ่งสังเกตเห็นว่าเอสสูบบุหรี่ไปพลางปิ้งย่างไปพลาง หน้าตาจริงจังสุดๆ เขาเดินเข้าไปตักหอยนางรมอบเนยหอมที่มันชอบเข้าไปยื่นส่งให้
“มือไม่ว่าง ป้อนกูดิ”
คนถูกสั่งมองซ้ายมองขวา เออมันก็จริงมือหนึ่งของเอสจับไอ้ตัวคีบพลิกอาหารอยู่บนเตา อีกมือคีบบุหรี่เอาไว้ทั้งยังจะห่วงแก้วไวน์แล้วมันจะเอามือที่ไหนมากิน
แคปจึงตัดสินใจยื่นหอยทั้งฝาส่งเข้าปากให้ เอสโวยใหญ่มากเพราะว่ามันร้อนแล้วน้ำที่อยู่ตรงฝาเปลือกหอยมันลวกปากเขา
แคปหัวเราะลั่นบอกขอโทษที
“เดี๋ยวจะเลิกแล้ว บุหรี่น่ะ”
“ก็ดีนะ เลิกได้จริงๆก็ดี”
“เมื่อก่อนเคยเลิกได้แล้วนะ ครั้งนึง” เงียบกันไปทั้งคู่ เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นที่ทำให้เอสกลับมาสูบหนักอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาคิดเอาไว้ว่าถึงเวลาต้องเลิกสูบจริงจังเสียที
“เลิกด้วยกันนะ มึงเองก็ไม่ต้องสูบอีกแล้วล่ะ”
“............” แคปหันไปเหล่มองคนข้าง ๆ จากนั้นค่อยระบายรอยยิ้มออกมาแล้วพยักหน้า
“สัญญาว่าจะสูบน้อยลง แต่กูคงหักดิบแบบมึงไม่ได้ ค่อยเป็นค่อยไปละกัน”
เอสบี้บุหรี่ทิ้งเลย เขาคว้าเอาแก้วไวน์ขึ้นมาชูต่อหน้าแคป
“มา ชนแก้ว”
เคร้ง!
แล้วสองคนก็หัวเราะใส่กัน ก่อนจะสนใจอาหารปิ้งย่างกันต่อ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
โทรศัพท์มือถือเอสสั่นเรียกขึ้นมา เขาใช้ลำตัวสะกิดบอกให้แคปล้วงออกมารับให้ อีกฝ่ายก็ทำตามแบบไม่อิดออด ปรากฎที่หน้าจอเป็นรูปผู้หญิงสวยมากคนหนึ่งที่แคปกลับไม่คุ้นหน้าเธอเลย มีชื่อกำกับไว้ว่า ‘grace’
“รับให้หน่อย มือไม่ว่าง”
“ห๊ะ?”
“บอกว่ากูไม่อยู่มีอะไรให้สั่งไว้”
แคปกดรับสายแบบงงๆในตอนนั้นเองปอเดินเอาไวน์แก้วใหม่เข้ามาเปลี่ยนให้กับเจ้านายของเขา มองเห็นแคปคุยสายอยู่กับใครสักคน เสียงนี่เก็กหล่อสุดๆ
“ครับ แล้วผมจะบอกให้นะครับ” ประโยคสุดท้ายก่อนแคปกดวางลงไป
“มึงเอาด้วยป่ะวะแคป” ปอยกขวดไวน์ขึ้นถาม หากแต่อีกคนส่ายหน้าบอกไม่เอา หลังจากนั้นปอมันก็ทำหน้าที่เดินเติมไปทั่วทั้งบริเวณงาน
“ใครวะ?” แคปยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงคืนไอ้จ้าของ ขณะที่เอสดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาคีบกุ้งมังกรตัวที่สุกแล้วขึ้นมาแกล้งยื่นใส่หน้าแคป เจออีกคนชกต้นแขนไปฉาดใหญ่ก่อนเอาถาดที่เตรียมไว้มาใส่ มองดูอีกคนปิ้งย่างต่อ
“มึงบอกกูก่อนเร็วดิว่าใคร ใครที่โทรเข้ามาหามึงแล้วกูเนี่ยต้องเป็นคนรับสายแทน”
“เธอว่ายังไงบ้าง”
แคปมุ่นคิ้วคิดอยู่ชั่วขณะกับคำถาม ก่อนจิ๊ปากแล้วบอกออกไป “เธอบอกว่าจะกลับมาถึงวันอังคาร แล้วจะแวะเข้าไปหามึงที่ตึก นอกนั้นคิดว่ามึงน่าจะรู้อยู่แล้วว่าต้องทำอะไรเตรียมไว้บ้าง”
เอสพยักหน้าเบาๆเขาบอกให้แคปส่งแก้วไวน์มาให้ พลางพลิกของบนเตาไปเรื่อยๆ หน้าตาไม่ได้แสดงออกว่าดีใจ เอะใจ หรืออะไร แคปมันยิ่งอยากรู้
“มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ผู้หญิงที่อยู่ในสายน่ะ ใคร?!”
“พี่เกรซ” เอสตอบออกมาเรียบๆ ใช้ที่คีบชี้บอกแคปเอาหอยนางรมมาป้อนเขาอีกหน่อย
“อ๋อ เขาเป็นรุ่นพี่มึง”
“ใช่ รุ่นพี่สองปี”
“แล้วโทรมาจากที่ไหนอ่ะ เห็นบอกว่าจะกลับมา หมายความว่าเธออยู่ที่ไหน??”
“อยู่เมลเบิร์น เรียนที่นั่น จบที่นั่น แล้วก็ทำงานที่นั่น”
“แล้วทำไมต้องโทรหามึงล่ะวะ”
“ไม่รู้สิ”
“มึงรู้จักพี่เขานานหรือยัง”
“นานแล้ว แต่ขาดการติดต่อกันไปพักนึง”
“ทำไม”
“เขาไปเรียนต่อไง”
“ตอนไหน”
“ตอนกูอยู่มอปลาย”
“เขาเป็นใคร”
“หื้ม??”
“ผู้หญิงคนนั้นน่ะเป็นใคร เป็นอะไรกับมึง” สำคัญยังไงกับมึง เคยเป็นอะไรกับมึง
ก็รู้ว่าซักเยอะไป แต่ช่วยไม่ได้ว่ะ ไม่มีอะไรมาทำให้สถานะเมียหลวงกูสั่นคลอนได้ทั้งนั้น กูต้องรู้และอ่านเกมส์ได้ก่อน
แคปรอลุ้นคำตอบใจตุ๊มๆต่อมๆแต่ทว่ายังแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ และแอบชำเลืองมองคนข้าง ๆ
เอสยื่นแก้วไวน์ในมือส่งให้เขาดื่ม เจ้าแคปก็รับมาแต่โดยดี กำลังกระดกเหล้าเข้าปาก เสียงทุ้มต่ำก็ลอดออกมาจากริมฝีปากคม
“แฟนเก่า”
ซดแม่งมันหมดแก้วเลยสิครับ รอเหี้ยไร!
ปัง!!
“กูว่าแล้ว” เสียงวางแก้วลงที่โต๊ะดังสนั่นก่อนหันไปจ้องหน้าคนข้างๆตาเขียว เอสรีบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขาชวนเปลี่ยนเรื่องบอกให้แคปเอาหอยนางรมอบเนยมากินอีกหลายๆตัว เจ้าอาร์ที่เดินมาคีบอาหารลงจากเตารู้สึกถึงบรรยากาศมาคุของเพื่อนสนิท มันรีบคีบรีบถอยออกไปจากที่ตรงนั้น
“ป้อนดิ เร็ว”
“............” แคปที่ยังตาเขียวปั๊ด จับเอาเปลือกหอยทั้งเปลือกยัดใส่ปากเอสโคตรแรง อีกฝ่ายโวยลั่น “โอ๊ย!!เจ็บบบ”
ลำบากแคปต้องเอากระดาษมาเช็ดปากให้มันอีก
“เป็นอะไรของมึง ใจร้าย”
“.................” กูหึงนี่หว่าแม่ง แคปตาเขียวพลุ่งพล่านอยู่ในใจ เขาแสดงออกทางสีหน้าและการกระทำทั้งหมดไม่เก็บอาการแม่งแล้ว เอสเห็นแล้วยังขำ
“หึงแปลว่ารัก”
แคปตาค้าง
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี!”
“โอ้ว..........”
“อะไร?? นี่มึงรู้ได้ไงว่ากูคิดอะไรบ้าง อย่ามาทำเป็นรู้ดี จิ๊!”
คนฟังยิ้มขำ ก่อนวางมือจากแก้วไวน์แล้วดึงแคปให้ขยับเข้ามายืนใกล้ ๆ แล้วเน้นคำพูดต่อจากนี้ทีล่ะคำ ชัดเจน
“แฟนเก่า ไม่ใช่แฟนคนปัจจุบัน และไม่ใช่แฟนใหม่ มึงเข้าใจที่กูพูดไหม หื้ม?”
แคปกัดฟันกรอดก่อนหันขวับไปจ้องหน้าตาเขียวไม่เปลี่ยน เอสจึงเอามือแตะลงที่ศีรษะเล็กเบาๆสองทีสไตล์ปลอบใจในแบบของเขาพลางชี้บอกคราวนี้จะกินกุ้งนึ่งตัวใหญ่ๆในถาดนั่นหยิบมาแกะเปลือกป้อนเขาซะดีๆ
และเพราะแคปเข้าใจทุกอย่างของการกระทำนั้นๆดี เขาจึงได้แต่วางมือสะเปะสะปะงุ่มง่ามแก้เขิน หยิบจับกุ้งปูหอยอะไรมั่วไปหมด
“มะ..มึงก็พลิกกุ้งตัวนั้นสักทีสิ มันไหม้ไปหมดทั้งแถวแล้วนั่นน่ะ”
“ไหม้ก็ช่างมันสิ กูง้อเมียอยู่เนี่ย อะไรมันจะไหม้กูเทแม่งหมดทุกอย่าง”
“ประสาท”
“ก็เมียกูโกรธง่ายนี่หว่า”
“ไม่เคยโกรธเหอะ กูออกจะใจกว้างงงงงงงง กว้างเป็นแม่น้ำ”
“หึ ให้มันแน่นะ”
“แน่สิวะ แต่ว่าหลังจากนี้กูจะให้ไอ้ปอมันเป็นหูเป็นตาให้กูยิ่งกว่าตาสับปะรด ถ้ามึงทำอะไรนอกลู่นอกทางให้เพื่อนกูสงสัยแม้แต่นิด กูนี่แหละจะขึ้นไปจัดการ”
“โหหหหห น่ากลัว” เอสแกล้งทำท่าผงะด้วยความกลัว เขาโดนแคปฟาดไปอีกแรงๆด้วยความหมั่นไส้พร้อมผลักออกจนกระเด็น และกระเด็นแรงจนเฮียโก้ที่ยืนอยู่กับอาฟี่ยังร้องปรามว่าอย่าเล่นกันหน้าเตาไฟ
“ร้อนแล้วว่ะ เปลี่ยนให้คนอื่นมาทำมั่งเหอะ กูไม่ไหวละ”
สุดท้ายเอสโยนที่คีบทิ้งอย่างไร้เยื่อใย งานแบบนี้ไม่เหมาะกับคุณชายอย่างเขาจริง ๆ นายโชนกับเจ้าอาร์เข้ามารับหน้าที่หน้าเตากันต่อ ขณะที่แคปหนีเข้าไปแจมวงเหล้ากับพวกคนงานบางส่วนนานจนเอสต้องบอกปอให้ไปลากออกมา
“ไม่เอา มึงแม่งขัดความสุข”
“แคปลุก มึงเมาแล้วนะเนี่ย”
“กูเนี่ยนะเมา” แคปเงยหน้าถาม ปอคว้าเอาแขนแล้วดึงเลย
“เออน่า ลุกเหอะ”
จากนั้นก็เดินหน้างอเข้ามาฟาดผั๊วะลงที่กลางแผ่นหลังเอสเสียงโคตรดังก่อนโดนรวบทั้งตัวล็อคเข้ามานั่งหน้าหงิกอยู่ข้าง ๆ
“มึงเมาแล้ว”
“เมาที่ไหน กูก็ใช้เวลากับพวกลูกน้องมั่งเหอะ”
เอสค่อยๆมองคนพูดอย่างพิจารณา แต่หน้าตานิ่งๆของมันน่ากลัวเสียยิ่งกว่าตอนเอ่ยปากกวนโมโห แคปจึงบอกไปว่าจะไปกินปูกับอาร์ อยู่แถวๆเตา
“ปูนึ่งตัวโตๆ เดี๋ยวเอาก้ามยักษ์อันใหญ่มาให้มึงกินด้วย”
เสียงออดอ้อนคล้ายคนเมาทำเอาเอสใจอ่อน เขาคร้านจะรั้งจึงปล่อยแคปไป ฟี่ที่นั่งดื่มไวน์อยู่ข้างๆดับบุหรี่ลง
“มึงนี่ตามใจหลานกูจนเสียคนไปหมดแล้ว”
เอสก็แค่ชำเลืองมองเจ้าของเสียงทุ้มต่ำ เขานั่งฟังเพลงที่เจ้าอาร์กับหมาปอแหกปากร้องเกะใส่ไมค์ไปเรื่อยๆ จิบไวน์กินกุ้งกินหอยนางรมอบเนยในแบบที่เขาชอบ
สายลมยามดึกพัดผ่านเข้ามา
ธรรมชาติในไร่ผลไม้ตอนนี้ถูกปรับภูมิทัศน์ให้สวยงามและร่มรื่นขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก ก่อนหน้านี้ราวๆหนึ่งเดือนครอบครัวเขาทั้งหมดมาพักผ่อนกันที่นี่สองคืน คุณพ่อของแคปถึงขนาดปิดไร่เลี้ยงรับรองและเตรียมบ้านใหญ่ไว้ให้พักผ่อนกัน พี่แอมป์และน้องอุ้มบอกถูกใจมากไม่อยากกลับเข้ากรุงเลยแม้แต่นิด ไม่ต่างกับคูเปอร์ที่ดูเหมือนว่ามันจะถูกใจที่สวนนี่ยิ่งกว่าสวนหลังบ้านของรัชชาเสียอีก
หลังจากสัปดาห์ผักผ่อนนั้นผ่านไป คูเปอร์งอแงไม่ยอม มันอยากมาหาแคปที่ไร่อีก แต่คุณแม่คุณพ่อของเขาค่อนข้างติดมันเพราะงั้นแม่เขาจึงหลอกล่อมันโดยการบอกว่าจะพาไปพักผ่อนที่เชียงใหม่ ไม่รู้เคยบอกไปหรือยังคูเปอร์ชอบเชียงใหม่มาก มันจะได้ไปที่บ้านพักตากอากาศของรัชชาทุกๆปี และที่นั่นมีหมาลาบราดอร์ตัวเมียขนสวยที่มันรักมากอยู่ที่นั่น คุณแม่เขาต้องหว่านล้อมให้มันขึ้นไปพักผ่อนกับท่านในสุดสัปดาห์นี้ เพราะงั้นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมวันนี้มันไม่ได้มาด้วย
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
คืนนั้นหลังจบจากบาร์บิคิวปาร์ตี้ซีฟู้ด
“แคป ไปอาบน้ำ”
คุณชายแห่งรัชชาในชุดนอนผ้าเนื้อดีเดินเช็ดผมออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ มองเห็นแคปนั่งขัดสมาธิอยู่ที่หน้าเตียงก้มหน้าก้มตากดเกมส์ในมือถือ จริงจังเสียยิ่งกว่าอะไร
“ไปอาบน้ำ ลุกเร็ว”
“..............”
แคปครางฮึมฮัมไม่ตอบ ขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนไม่อยากจะถูกกวน เอสที่มองดูอยู่วางผ้าเช็ดผมลงแล้วยืนนิ่งๆ จ้อง
ไอ้ฝ่ายเจ้าเด็กติดเกมส์ก็ยังไม่รู้สึกตัว
พรึ่บ!!
“เฮ้ย!!”
แคปโวยวายลุกพรวดขึ้นจะเอาเรื่อง ก็จู่ๆเอสดึงเกมส์ในมือเขาออกไป คือกำลังจะพาสเลเวลอะไรสักอย่างแล้วยังไม่ได้กดเซฟ
“จะอาบไหมน้ำ” เอสทำเสียงดุๆ แคปจึงต้องอ่อนลง
“อาบสิ แต่เอามาก่อนเดี๋ยวกูเล่นต่ออีกแปปเดียว”
“สนใจอะไรนักหนาเกมส์น่ะ มองกูนี่น่าสนใจกว่าเกมส์ในมือถือมึงอีกนะ”
“นี่มือถือมึงนะ กูเล่นให้เหอะ”
“ไร้สาระจริงๆ ไปอาบน้ำไป”
“ไม่เอา” เจ้าแคปพยายามจะแย่งโทรศัพท์มือถือเครื่องของเอสที่เขาเอามาเล่นคืนมา ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมส่งให้ซ้ำยังเอาไปวางไว้ที่โต๊ะ พอแคปจะเดินไปเอากลับโดนดึงตัวเอาไว้
“จะไปอาบน้ำไหม”
“ไปๆ เดี๋ยวเล่นอีกห้านา....”
“ไม่มีห้านาที”
“สามนาที”
“แคป”
“เล่นแปปเดียว”
พรึ่บ!!
ตึง!!!
แคปโดนกระชากแล้วเหวี่ยงทั้งตัวลงที่เตียงก่อนเจ้าของร่างสูงใหญ่จะใช้ท่อนแขนกดล็อคที่บ่าหน้าแล้วใช้ลำตัวโถมทับลงมาแนบสนิทไปทั้งตัว แน่นจนเขาขยับไม่ได้นั่นแหละ
เอสมันชอบเล่นแรง
“ปล่อยยยยย!!!”
“เล่นอะไรในโทรศัพท์กู ไหนบอก”
“...........”
“แคป” เอสเรียกพลางขบเบาๆลงที่ปลายจมูกรั้น แคปเบี่ยงหน้าหลบ พยายามดันร่างกายใหญ่โตออก แต่น่าเสียใจที่คนบนร่างไม่ขยับแม้แต่นิด
“คุกกี้รันเหรอ เกมส์โปรดมึงน่ะ”
“เปล่า ไม่ใช่คุกกี้รัน”
“งั้นเล่นเกมส์อะไร”
“............”
“แคป”
“ก็เกมส์ผีนั่นแหละ อันที่กูโหลดเอาไว้ในเครื่องมึงอ่ะ”
“แล้วอะไรอีก”
“ก็.....”
“ก็อะไร”
“ไม่บอก”
อันที่จริงแคปไม่ได้ทำอะไรมากเลยนะ เขาก็แค่บล็อกเบอร์แฟนเก่าที่ชื่อเกรซอะไรนั่นกับลบข้อความลบอะไรต่อมิอะไรที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้นของมันออกไปจากเครื่องก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรมากเลยจริงจริ๊ง
“เด็กดื้อ สารภาพมาให้หมด”
“ไม่!”
“.............” เอสเหมือนจะรู้แล้ว เขาแสยะยิ้มแกล้งโน้มใบหน้าต่ำลงไปทุกทีๆๆๆ ใกล้จนใช้ลมหายใจร่มกันได้นั่นแหละแคปถึงได้ยอมเปิดปาก
“ก็แค่ลบๆๆๆๆๆๆ บล็อคๆๆๆๆๆ บลาๆๆๆๆๆ” แคปมันก็บรรยายไปว่าบล็อคอะไรเธอมั่ง ลบอะไรออกไปบ้าง เหตุผลโดยการชักแม่น้ำสามสีมาพูดไปเรื่อยเปื่อย เอสฟังไปพยักหน้าไปจนมันพูดจบ
“จบแล้ว?”
“อืม จบแล้ว”
“ก็แค่นั้น ไปอาบน้ำไป”
“ไม่โกรธอ่อ”
“โกรธทำไม”
“เจ๋ง!” แคปผลักคนบนร่างอย่างสุดแรง เขาลุกพรวดวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วแวปหายเข้าไปในห้องน้ำ พอออกมาเห็นเอสนั่งเปิดหนังสืออะไรสักอย่างอ่านเล่นอยู่ แคปกระโจนใส่เลย
“ฮึ๊บ! หนักว่ะแคป อ้วนขึ้นอีกแล้ว”
เพี๊ยะ!!
“ปากเสีย”
แคปจะลุกขึ้น เอสจึงดึงข้อเท้าเอาไว้แล้วลากเหวี่ยงไปที่กลางเตียง เจ้าแคปโวยวายใหญ่
สองคนสู้กันแบบนี้เหมือนทุกๆวัน ในที่สุดแล้วแคปพลิกตัวมาคร่อมคนตัวใหญ่ไว้ในท่าเดิมๆ มือหนาจึงสอดรับขยำเข้าที่สองแก้มก้นอย่างรู้งาน
อันที่จริงจะบอกว่าเอสมันยอมให้แคปพลิกขึ้นไปนั่งคร่อมตัวเองไว้ก็ไม่ผิดหรอก
“คนลากมก” แคปใช้นิ้วชี้ ชี้เข้าที่ปลายคางคนที่นอนมองเขาด้วยสายตาลามกอยู่ เอสยิ่งเพิ่มแรงขยำที่ก้นแรงๆ
“ลามกตรงไหน”
“ลามกทุกตรง ทุกเวลา แถมยังไม่เลือกสถานที่ด้วย”
“จริงดิ”
“หนอยยยยยยยยย” เจ้าแคปแกล้งเอาสองมือบีบลำคอหนาแล้วเขย่าแรงๆ เมื่อจู่ๆดันนึกถึงเรื่องแฟนเก่าไรนั่นของมันแล้วโมโหขึ้นมาอีก
“แค่กๆๆๆ หายใจไม่ออกแล้วววว แค่กๆๆ”
“ยอมกูไหม ยอมกูทุกอย่างเลยไหม หื้ม??? ไหนบอกซิ น้องเอสจะยอมพี่แคปไหมครับ จะยอมทำตามที่บอกทุกอย่างใช่ไหม!!” แคปยังเพิ่มแรงบีบแล้วเขย่าไม่หยุด เอสก็ปล่อยให้ทำตามใจ เขายอมได้ก็ยอมจริงนะ สุดท้ายดูท่าจะแรงเกินไปต้องดึงมือเจ้าแคปมันออกมา
“แล้วอยากให้กูยอมแบบไหนอ่ะครับไหนพี่แคปบอกซิ”
ตุ่บๆๆ
“ง่ายนิดเดียว” แคปยิ้มกริ่ม ตบลงที่หน้าอกแกร่งสองสามทีอย่างเจ้าเล่ห์ หลังจากนั้นเขาก็เงียบไป
เอสนอนหรี่ตารอฟังคำขอของเมียตัวเองอยู่
อย่างใจจดใจจ่อ
นานพอดูเหมือนกัน ก่อนที่แคปจะค่อยๆใช้ปลายนิ้วไล่ปลดกระดุมเขาลงเรื่อยๆแล้วไล้ลงมาตามร่องอก ลากต่ำจนถึงหน้าท้องแข็งแรงพร้อมกับเอ่ยถ้อยคำบางอย่างขึ้นมา ด้วยการขยับริมฝีปาก
หากแต่ไร้เสียง
.
.
.
.
.
I want you!!
.
.
หึ
.
.
ตรงฉิบหาย มีเมียใครให้มากกว่านี้อีกไหม????
.
.
เอสซ่อนรอยยิ้มไว้ที่ดวงตา เขาพลิกตัวเพียงแค่ครั้งเดียวขึ้นคร่อมทาบทับร่างกายแข็งแรงของแคปเอาไว้
.
.
แคปยิ้มเชิญชวนแพรวพราว เขาแถมเพิ่มให้อีกหน่อยก็แล้วกันเผื่อไม่เข้าใจ
.
.
“I want to be eaten by you”
.
.
หึ
.
.
ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ลงอย่างอ่อนโยนตอบรับคำขอทั้งหมด
.
.
ริมฝีปากอุ่น กดรอยจูบแนบลงไป
.
.
และแล้ว คืนนั้นก็ดำเนินยาวต่อเนื่องด้วยความเร่าร้อน
.
.
กิ่งลีลาวดีใหญ่ริมบานหน้าต่างโยกแรงชะมัด
.
.
เตียงทั้งหลังสั่นสะท้าน
.
.
.
ม่านสีครีมปลิวไสวไปกับสายลมแห่งเสน่หา~~~~~~
…….Howluckyiamhavingyoubesideme……
มินมาแล้วค่าาา***
หายหัวไปนานคิดถึงกันมากไหมมม ติดทวีต ติดเว่ย 555 อันที่จริงเย็นวันนี้มีกดบัตรคอนฯลูกชายสุดที่รักเลยมาลงนิยายก่อนฉลองค่ะ(มินต้องไม่นก!) ตอนพิเศษที่ไม่ได้เขียนนิยายมานานลืมวิธีเขียนไปหมด ลืมคาแรคเตอร์ตัวละคร ลืมอะไรหลายๆอย่างมินเศร้ามาก สำหรับเรื่องหนังสือที่ถามกันมาภาพปกเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ เหลือแต่ตอนพิเศษนี่แหละที่ยังไม่ได้เขียนเลยฮรืออออ ไม่ต้องรอนะคะคิดว่าคงอีกนาน เสร็จเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นเนอะ แต่โชคดีมากที่ได้พี่ Raemin มาวาดปกให้ เอสแคปหล่อมากๆค่ะ เสร็จสมบูรณ์เมื่อไหร่เดี๋ยวเอามาอวดนะ
ปล.1 ตอนพิเศษในเล่มน่าจะเกี่ยวกับเรื่องแฟนเก่าเอสนะคะ ถ้าเป็นไปตามที่คิดไว้
ปล.2 สำหรับตอนนี้ผิดพลาดตรงไหนแจ้งได้นะ อาจมีหลายๆอย่างไม่ค่อยลงตัว มินร้างมือจากการเขียนนานมากจริงๆ ขอโทษไว้ณที่นี่ด้วยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-06-2016 15:42:15
ขอบคุณมากมายค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 01-06-2016 16:00:10
สเปที่รอคอยมานาน เอสแคป คัมแบคคคค :katai2-1: :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-06-2016 16:18:17
เริ่มหัวข้อโดย: makone ที่ 01-06-2016 16:26:21
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 01-06-2016 16:31:04
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 01-06-2016 17:38:42
ปล.คุณมินมีลูกคนเดียวกับเราเลย หกโมงเราก็กดบัตรลูกเช่นกัน ขอให้โชคดีนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 01-06-2016 17:42:04
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 01-06-2016 18:09:46
:)
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 01-06-2016 19:02:22
เอสนี่ขี้หึงมาก แม้แต่เด็กและคนแก่ก็ไม่เว้น 555555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ จะจอรอตอนพิเศษที่2-... ต่อไปค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 01-06-2016 19:34:28
เป็นปลื้ม ดีใจที่ได้เห็นน่เนี่ย
ไล่อ่านล่ะ
ดันๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 01-06-2016 20:08:31
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 01-06-2016 20:16:15
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 01-06-2016 20:38:51
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 01-06-2016 20:57:48
อ่านไปลุ้นไปไม่อยากให้ถึงบรรทัดสุดท้าย
เอสแคปยังน่ารักเหมือนเดิม
รอๆๆๆๆๆๆๆ เรารอเก่งมากน่ะ :)
ขอบคุณมินมากๆเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 01-06-2016 21:16:15
แคปมือหนักเหมือนเดิม เอสก้อคงมาดคุณชายเช่นกัน
อ่ะ แล้วขี้หึงทั้งคู่เหมือนกัน 555
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 01-06-2016 21:57:53
ปล. #หนังสือเรื่องนี้เราต้องไม่นก
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 01-06-2016 22:37:02
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆๆนะคะ อ่านแล้วยิ้มทั้งตอนเลย ในรูปเล่มขอตอนพิเศษไม่ดราม่าได้มั้ยคะ 555
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รักคุณมิน รักเอสแคป :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: maicy ที่ 01-06-2016 22:55:20
ปล. รักษาสุขภาพนะคะ. รอสเปฯ-2 :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 01-06-2016 23:07:38
เอสแคปน่ารักมากกก แคปหึงได้โหดเหมือนเดิมเลย
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 01-06-2016 23:15:42
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 01-06-2016 23:33:15
รีบมาอ่านอย่างเร็ว แล้วก็ไม่ผิดหวัง น่ารักจริง ๆ ทั้งสองคน
อยากอ่านตอนไปเสม็ดด้วย จะมีไหมนะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 01-06-2016 23:34:45
ตอนสุดท้ายคือไร จริงๆแล้วแกเป็นคนแบบนี้นี่เองแคปปปป ขี้ยั่วสุด ไม่แปลกจ้าเอสหลงรักหัวปักหัวปำเนอะ
#มีความหมั่นไส้แคป 5555555555
ครอบครัวหรรษาคิดถึงทุกคนเลย :กอด1:
รอรวมเล่มนะคะ นานแค่ไหนก็รอ 5555 ขอบคุณคุณมินค่ะ จุ๊บๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 02-06-2016 00:19:35
(ชอบเหมือนกันค่ะ
แต่เศร้าอ่ะจะกีดกันกันไปถึงไหน
สงสารลูกจัง อยากให้ออกงานด้วยกัน แม่เศร้า)
เรื่องเดี่ยวกันหรือเปล่านะ
คิดถึงเอสแคปตลอด
แคปน่ารักมาก
ไม่ให้หลงได้ไงละ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-06-2016 00:19:36
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 02-06-2016 02:07:37
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 02-06-2016 15:20:39
คุ้มค่ากับการรอคอยและคิดถึงที่สุดด ยาวจุใจอีกแล้ววว
รอตอนพิเศษ 2 เด่วกับไปอ่านอีกรอบ 555
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-06-2016 18:18:34
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 02-06-2016 19:37:01
ฮือออออออ ปริ่มมากกกกกก คิดถึงเอส คิดถึงแคป คิดถึงคนแต่ง
เราไม่อยากโลภมากเลย แต่ขอตอนพิเศษอีกตอนนึงให้หายคิดถึงนะคะ 55555555
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 02-06-2016 20:07:14
คิดถึงแคป คิดถึงเอส
รอหนังสือน่ะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 02-06-2016 20:29:27
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 03-06-2016 14:17:46
ขอบคุณมากครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 03-06-2016 18:01:07
ขอบคุณคนเขียนนะคะ จุ๊บบบ
เริ่มหัวข้อโดย: Chunxx97 ที่ 03-06-2016 19:33:06
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 03-06-2016 20:44:28
คู่นี้รักกวนๆแต่หว๊าน หวานอ่ะ
รอเล่มนะคะ
ปล.คิดถึงคุณมินด้วยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 04-06-2016 07:15:14
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 04-06-2016 09:05:26
คิดจะหาคู่ให้แบงค์บ้างมั้ยคะ. อาร์กับปอก็ยังไม่มีคู่นะคะ. (เผื่อจะเปิดเรื่องใหม่). รอตอนต่อไปนะคะ. ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 04-06-2016 12:37:15
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 04-06-2016 23:48:35
เพิ่งเข้ามาเห็นว่ามีตอนพิเศษ แทบจะกรี๊ดบ้านแตกกก
ตอนนี้อ่านแล้วหิวค่ะ โอ๊ย 555555
แคปมีความเมียหลวงสูงมาก ยอมใจ กลัวผัวมีกิ๊กสุด 55555
ฮาเอสที่แต่งตัวแบบนั้นไปเดินตลาด เห็นภาพเลย อิตาบ้า 5555
ชอบมากเลยฉากที่ไปเดินริมทะเลกัน อยู่ที่ไหนก็มีความสุข ถ้าได้อยู่กับคนที่เรารัก มันใช่มากๆค่ะ
รอรวมเล่มเสมอค่ะ ><
ปล.ฉากเอสซ้อนท้ายแคปแล้วล้วงเสื้อคือนึกถึงกู้ไห่ลั่วอินทันทีเลยค่ะ 5555555555
หลายๆมุมของเอสก็มีความกู้ไห่มาก
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-06-2016 11:27:35
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-06-2016 11:47:00
เอสก็ช่างตามใจกันเสียจริง
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 05-06-2016 20:12:02
ถ้ารวมเล่มรบกวน inbox ด้วยนะคะ จองๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 05-06-2016 20:57:31
เดี๋ยวนี้เขามีเรียกร้องก่อนด้วยนะคะ ไม่ธรรมดาเลยนะแคป
ขอรอหนุ่มน้อยเรียนจบแล้วไปทวงค่าชมว่าหล่อนะคะเอสเธอร์
คิดถึงเอสแคปมากๆ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 06-06-2016 01:03:27
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 06-06-2016 12:24:08
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 06-06-2016 19:00:03
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 07-06-2016 10:21:15
เริ่มหัวข้อโดย: Prattana ที่ 07-06-2016 12:31:35
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
เอสแคป หึงแรงพอกัน น่ารัก
รอหนังสือนะคะ นานแค่ไหนก็รอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 07-06-2016 20:26:11
แคปยังคงหึงโหดเหมือนเดิม แต่ทำไมดูโคตรน่ารักเลยว๊าาา น่ารักกกกกกกก
เอสแคปน่ารักสุดๆเลย เราขอรอรวมเล่มด้วยคนนะคะ รักมากค่ะบอกเลยน๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 08-06-2016 00:16:47
ชอบเรื่องนี้ รอซื้อรูปเล่มนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 08-06-2016 18:39:59
แคปมีวิญญาณเมียหลวงสิงอยู่อย่างชัดเจนมาก 555 นางมีหมด ฟิลหึง หวง ขี้บ่น จุกจิก 5555 เอสเธอร์เธอก็คุณชายไม่เปลี่ยน จิกหัวใช้ปอ เลขา (ทาส) ผู้ซื่อสัตย์ตลอด แต่งชุดหนังไปตลาด จัดเต็มมาก ถ้าไม่ใช่เอสเธอร์แห่งรัชชา ทำไม่ได้นะคะ 55555
ผิดไหมที่ฟินเฮียโก้กะเฮียฟี่ แอร๊ยยยยยย น่ารักอ่ะ บีบคอ เขย่า หยอกกัน มุ้งมิ้ง(?) มาก รักคู่นี้จริงๆ ชอบแบบนี้ค่ะ แบบเบลอๆ ใช่ไหมไม่รู้? ไปคิด ไปจิ้นกันเอา เราอ่ะคิดไปไกลแล้ว อร๊ายยยยยยย :-[
ถ้ามินมีเวลาก็แวะมาลงอีกนะคะ รอค่ะ รักจริงจังเรื่องนี้ :กอด1: :mew1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: anny_jr ที่ 09-06-2016 11:54:51
[attachment deleted by admin]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 09-06-2016 23:36:18
เริ่มหัวข้อโดย: Sweettemp ที่ 10-06-2016 13:20:20
แล้วคือดีงามมากค่ะ ทั้งเตียงสั่นเตียงโยก โคมไฟหัวเตียงตก โทรศัพท์ร่วง หมอนปลิวว่อน :z1: หยอกกันแรงนะเคอะ!!
คุณพี่แคปหึงได้น่ารักดี ส่วนคุณน้องเอสก็ยังเป็นคุณชาย ไปตลาดอย่างกับเดินแคทวอก์ค 555+
อยากอ่านตอนพิเศษอีกเยอะๆ จัง :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: atlo_y ที่ 10-06-2016 23:27:20
รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น คู่กันแล้วมันไม่แคล้วกันเนอะ ห้าปีก็ถ้าปีเถอะ
:katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 11-06-2016 19:39:11
เพิ่งเจอแอบมาตั้งแต่เมื่อไหร่คร๊าาาา เอสแคปคิดถึงๆๆๆๆ
เอาจิงนะตั้งแต่เรื่องนี้จบ เค้าก็ไม่ค่อยได้เข้าเล้าเลยอ่ะ นี่พลาดมากกก
ผ่านไปหลายวันแล่ววววว ดีนะที่วันนี้เข้ามาเจออ งุ้ยยดีใจอ่ะ ดีใจมากก
ยังยาวจุใจเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความฟินนนน คู่นี้ยังขี้หึงกันเหมือนเดิม
แม้แต่คนแก่ก็ไม่เว้นนะเอสส 5555
แล้วสุดท้ายนี่มันอารายยยแคป อยากวาปไปอยู่ใต้เตียงรัวๆๆๆ
รอลุ้นตอนพิเศษสอง ด้วยความหวังงง 555 #อ่านตอนเก่าวนไปค่ะ
ปล.ไปค่ะพี่สุชาติ...ได้เวลาหยอดกระปุกรัวๆๆๆๆ
ปล.2 ปกเส็จแล่วววว แอบอยากเห็นเบาๆๆ 55
ปล.3 คิดถึงพี่มิน กอดแรงงง ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่พิเศษจิงๆมาแบบไม่บอกไม่กล่าวกันเลย 555
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 11-06-2016 21:03:06
เริ่มหัวข้อโดย: arrat4812 ที่ 12-06-2016 16:48:20
เริ่มหัวข้อโดย: akajinkame ที่ 12-06-2016 17:42:00
ตอนแรกนึกว่าเป็นแบบต่อยตีกันธรรมดา ที่ไหนได้อ่านแล้วติดเลย เหมือนติดกาแฟเลยค่า สนุกมากๆ ชอบ อ่านรวดเดียวจบเลยสุขเศร้าเหงาน้อยใจ แต่ก็ได้แรงฮึดจากเรื่องนี้เหมือนกันนะ ที่สำคัญภาษาโดนใจวัยรุ่น(ป้า) อ่านแล้วไหลลื่นดีมากจ้า สื่อ ตัวตนของแต่ละคนออกมาดีมากๆ ชอบบบบบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 12-06-2016 20:45:51
เริ่มหัวข้อโดย: ดึงดาว ที่ 14-06-2016 12:47:08
ภาคแรคคืออ่านไปอมยิ้ม ขำตาม สนุกตามประสาแคปสุดๆ พอมาภาคสอง น้ำตานี้หยดแหมะๆทุกตอนเลย เป็นเรื่องที่ดีที่สลับกันจีบ ซะติดใจ
ขอบคุณคนเขียน
รักเอสเธอร์กับคาปูชิโน่มากมาย
รักครอบครัวกาแฟด้วย
และรักเพื่อนๆมิตรภาพที่ดีของเรื่องนี่
ขอตอนพิเศษเยอะๆเลยน่า
(ปออาร์จะใช่ไหมอ่ะ)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 14-06-2016 14:26:50
เริ่มหัวข้อโดย: arrat4812 ที่ 16-06-2016 12:25:49
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 16-06-2016 13:09:17
ขนาดไปเดทยังเดทแบบฮาร์ดคอร์ แหวกแนวจริงๆ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 16-06-2016 19:38:49
อ่านไปยิ้มไปค่อยๆอ่าน ไม่อยากให้จบพิเศษหนึ่งเลย
สามีภรรยาเค้าหวานกันเนอะ น่ารักแบบโหดๆ
แคปเดี๋ยวนี้เอาใจสามีเก่งแล้ว :ling1:
อยากให้มีต่อคู่อื่นๆด้วยจัง
ดีใจที่เอสแคปมาให้หายคิดถึง
รักเอสแคป รักทุกคนในเรื่อง
ปล.หนังสือนานแค่ไหนก็จะรอ (อยากเห็นปกคนหล่อจัง)
ปล.ขอให้มีตอนพิเศษหลายๆตอนน๊า
ปล.คุณมินติดป๋ากับแมวเหมียวเหมือนกับเราเลย (แต่ไม่ลืมเอสแคปน๊า)
ปล.ไปงานคอนฯเดียวกันด้วย :impress2:
คิดถึงคุณมินและเอสแคปเสมอ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 18-06-2016 16:32:10
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 18-06-2016 19:46:47
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 19-06-2016 07:14:18
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 19-06-2016 08:13:59
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 20-06-2016 19:06:41
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 22-06-2016 16:27:45
รอเล่มอยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Be mine ที่ 23-06-2016 15:42:12
เริ่มหัวข้อโดย: Shinigami_AC ที่ 23-06-2016 17:17:24
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 23-06-2016 19:11:38
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 26-06-2016 23:01:26
คิดถึง คิดถึงมาก คิดถึงมากที่สุด
กำลังย้อนอ่านรอบที่ 2 พอดี เหลือบตามาเห็นตอนพิเศษ แล้วกรี๊ดเลยยยยย
พยายามให้ช้าที่สุดเพื่อจะได้เก็บความฟินไว้. 5555555555
อยากซื้อหนังสือมาเก็บไว้เลยค่ะ
รอรายละเอียดนะคะ :mew1: :L2:
ขอบคุณที่กลับมาค่ะ :L1: :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 28-06-2016 06:59:02
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 03-07-2016 09:21:00
เริ่มหัวข้อโดย: u_anesia ที่ 03-07-2016 15:25:09
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 06-07-2016 00:04:20
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 12-07-2016 21:29:45
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 15-07-2016 13:09:00
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 15-07-2016 15:16:25
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 16-07-2016 13:14:01
แล้วจะไปตีกันที่ไหนเนี่ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 16-07-2016 13:55:54
แล้วตอนท้ายนี่ยังไงจะได้กันไหมหนิ่ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 16-07-2016 14:50:36
จูบบ่อยมากด้วย
เฮียเต้นี่เดาถูกแหะที่ว่าเอสได้เมียใหม่ แถมเป็นน้องชายเฮียด้วยนะ 5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 16-07-2016 18:24:41
เอสนี่ชอบแคปแล้วดิ
แล้วแฟนเอสอะ
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 17-07-2016 01:39:36
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 17-07-2016 01:56:31
ชอบอาฟี่กับเฮียโก้อะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 17-07-2016 03:21:24
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 17-07-2016 13:29:37
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 17-07-2016 17:33:28
แต่จะว่าไปเอสก็ตื้อ5555555
แต่เอสแคปน่ารักกก
เริ่มหัวข้อโดย: Taohoo ที่ 17-07-2016 19:45:49
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-07-2016 20:07:23
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 17-07-2016 22:34:03
ป่วยหนักเลยแคป ดีนะที่เอสมา ถ้าไม่มานี่โกรธเลย
แต่เมี่ยงนี่ยังไงอะ แอบชอบเอสเปล่าหนิ่
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 18-07-2016 02:57:34
แคปแอบหึงไม่รู้ตัวนะเนี่ย 5555555
เอสนี่ก็น่ารักดี ทำนู้นนี่ให้แคป งื้ออ ถึงจะบังคับแคปบ่อยๆก็เถอะ55555
เริ่มหัวข้อโดย: natt teng ที่ 18-07-2016 03:44:38
เริ่มหัวข้อโดย: mass ที่ 21-07-2016 01:53:51
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 24-07-2016 17:50:44
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 25-07-2016 07:36:25
ปล.เราอยู่ระยองที่หาดแต่ยังไม่เคยไปเสม็ดเลยด้วยซ้ำ คนในบ้านรวมทั้งเพื่อนด้วย คือคนระยองไม่เคยไปเสม็ดก็มีเยอะนะ 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 25-07-2016 21:30:22
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 27-07-2016 22:11:13
เริ่มหัวข้อโดย: jyube ที่ 31-07-2016 09:10:04
คิดว่าถ้าเขียนแต่ละตอนเท่าๆ กับเรื่องอื่นๆ อาจจะยาวได้ถึง 60 ตอนขึ้นไปเลยด้วยซ้ำค่ะ ยาวจริงๆเลยค่ะ 555
หลังจากอ่านจบก็ต้องบอกว่า ประทับใจ ค่ะแล้วก็รู้สึกอิ่มเอิบกับอะไรหลายๆ อย่างในเรื่องนี้
ต้องบอกว่าเรื่องนี้มีการใช้ภาษาของตัวละครที่โดดเด่นและสุดโต่งมากจริงๆ ค่ะ พยายามคิดหลายครั้งว่าในชีวิตจริงคนท่ด่ากันขนาดนี้จะมีโอกาสรักกันได้จริงๆ ไหม 555
ด้วยความที่เขียนยาวมาก มันก็จะมีช่วงยืดๆ เป็นปกติค่ะ ซึ่งก็ไม่ได้เยอะเท่าไหร่ แต่เราชอบจังหวะการดำเนินเรื่องที่เริ่มพาตัวละคร และเนื้อเรื่องเข้าสู่จุดเปลี่ยน และไคล์แม็กซ์ เอาจริงๆ เราอินกับเรื่องนี้มากเลยนะคะ อาจจะเป็นเพราะภาษาและการบรรยายของคนเขียน ทำให้เรารู้สึกตามไปด้วย นางด่ากันจนเหนื่อยเราก็เหนื่อยไปด้วย นางเศร้าเราก็เศร้า นางหึงเราก็หึง เป็นไง อินไหมคะ 555
สรุปแล้วเราชอบเรื่องนี้นะคะ ไม่เหมือนใคร แต่ก็ครบถ้วนดี เราว่าการดีไซน์ตัวละครออกมาในลักษณะนี้แต่ยังทำให้ตัวละครไม่เปลี่ยนไปก็ถือว่าโอเคแล้วค่ะ ยังไงก็ตามเรายังเห็นพัฒนาการของตัวละครอยู๋ในทุกๆ ตอน ถึงจะเป็นนิยายยาวก็เถอะ
สุดท้ายก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้ จะบอกว่าน่ารัก ฟิน ก็คงไม่ใช่ ต้องบอกว่า อิ่ม มันส์ และประทับใจ ค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 02-08-2016 00:42:01
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 02-08-2016 01:48:26
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 02-08-2016 13:46:09
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 05-08-2016 12:09:19
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 11-08-2016 10:00:22
ขอให้รู้นะ. . . . ว่า
ยัง. . . " คิดถึง"
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 12-08-2016 06:56:49
อยากได้หนังสือ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 17-08-2016 22:34:23
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 17-08-2016 23:36:42
คิดถึงเอสแคป
คิดถึงทุกๆคนในเรื่องเลย
:mew1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 18-08-2016 17:32:40
สิงหาแล้วนะคะ 555555 (แอบทวง)
อยากได้เอสแคปมากอดแล้ว <3
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 19-08-2016 14:15:16
อ่าวนไปคะ :hao3: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 21-08-2016 11:09:56
ปอลิง เห็นบอกตอนพิเศษเกี่ยวกับแฟนเก่ามันจะไม่ม่าใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 21-08-2016 16:08:56
เริ่มหัวข้อโดย: pummy09 ที่ 29-08-2016 15:35:08
รู้สึกจะลงไม้ลงมือตลอดเรื่องเลย
สนุกมากเลยค่ะ แม้จะไม่ค่อยมีเอ็นซีเลยก็ตาม อ่านไปๆๆ ก็อิจฉาแคปไป เอสจะรักอะไรกันขนาดเน้ ส่วนแคปก็ปากแข็งมากมายย ฮ่าา
ขอบคุณมากเลยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 16-09-2016 01:25:46
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 21-09-2016 20:32:09
คิดถึงนะคะ ถ้ามีใครได้ข่าวคุณมิน เข้ามาส่งข่าวให้แฟนแฟน ทราบความเคลื่อนไหว ด้วย จะขอบพระคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 22-09-2016 09:45:05
เริ่มหัวข้อโดย: Shumi ที่ 25-09-2016 00:23:10
ช่วงที่ดีที่สุด น่าติดตามที่สุด ลุ้นว่าตัวละครจะทำอะไร คือช่วงท้าย ซึ่งถือว่าค่อนข้างดี เนื้อเรื่องสวยงาม รับรู้ได้ถึงอารมณ์ในเนื้อเรื่องที่ดำเนินอยู่ หากเปรียบเทียบกัน กับช่วงแรก จะเห็นการพัฒนาที่ดีมาก อย่างชัดเจน
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 25-09-2016 12:10:07
เริ่มหัวข้อโดย: The_Beggar ที่ 08-10-2016 16:49:22
รอหนังสือนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 11-10-2016 11:11:09
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 12-10-2016 10:27:40
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 13-10-2016 00:37:29
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 22-10-2016 12:28:19
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 24-10-2016 20:05:53
คิดถึงคุณมิน
คิดถึงเอสแคป :L1:
:call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: amito ที่ 31-10-2016 08:45:19
ช่วงที่ต้องจากกัน 5 ปี บีบหัวใจสุดๆเลยค่ะ
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 02-11-2016 16:02:26
https://www.youtube.com/v/dIYXgB7mKac
[พิเศษ๒]
ช่วงสายของวันหนึ่งในต้นฤดูหนาว...
เมื่อต้นปีแคปให้เด็กที่ไร่ขุดคลองขนาดกลางมีความยาวรอบไร่และปลูกศาลาท่าน้ำขึ้นมาสามท่า สองท่าที่ต้นไร่และท้ายไร่เป็นที่สำหรับขึ้นลงเรือโยงลำน้อยที่พานักท่องเที่ยวเพลิดเพลินกับธรรมชาติสองฝั่งคลองซึ่งปลูกดอกรสสุคนธ์ใบดกหนาและส่งกลิ่นหอมในยามเช้า ขณะอีกหนึ่งท่านั้นเป็นท่าน้ำส่วนตัวซึ่งปลูกไว้เป็นมุมสำราญสำหรับเขาและคุณชายแห่งรัชชาจะได้มานั่งรับประทานอาหารอ่านหนังสือและใช้เวลาว่างร่วมกันในช่วงเวลาที่คุณชายมาจากเมืองกรุง
ที่ท่าน้ำพิเศษนั้นมีดอกการเวกหอมฟุ้งชื่นใจซ้ำลำต้นยังให้ร่มเงา ข้างๆกันมีดอกโศกซึ่งบานอวดในหน้าหนาวสีแสดสดสวยกลิ่นหอมกินได้ทั้งใบทั้งดอก เมื่อตอนเช้ายังมีเด็กๆลูกคนงานในไร่ปีนขึ้นไปเก็บดอกไปให้เฮียโก้ทำแกงส้มอร่อยๆให้ทาน แกงส้มต้มกะปิกับปลาช่อนแห้ง เฮียโก้ตามใจเด็กๆเสมอและเคยบอกว่าใบอ่อนๆสีขาวนั้นเอาไปจิ้มหลนปูได้รสชาติเปรี้ยวนิดๆฝาดหน่อยๆอร่อยมาก
สร้อยอินทนิลม่วงอมฟ้าที่ห้อยเป็นสาย กับกล้วยไม้ที่กำลังออกดอกสะพรั่ง ยังรวมไปถึงกระถางสตวอเบอร์รี่ดอกสีขาวมีผลสีแดงสุกเต็มพวง ท่าน้ำแห่งนี้จึงเป็นท่าน้ำที่ขึ้นชื่อว่างดงามที่สุดในไร่แห่งรัก งดงามจนนักท่องเที่ยวทุกกรุ๊ปที่ขึ้นเรือแพผ่านมายังต้องยกกล้องขึ้นถ่ายรูปเพื่อเก็บความทรงจำอันงดงามแบบโบราณนี้ไว้ ความงามที่หาไม่ได้อีกแล้วในเมืองกรุง
วันนี้ที่ไร่ปิดทำการ ที่รัชชาเองก็หยุดเช่นกัน เพราะงั้นเจ้านายอย่างเอสจึงได้มานั่งอ่านข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์อยู่ที่ท่าน้ำนี้ขณะที่เจ้าแคปกำลังใช้บัวรดน้ำเดินรดต้นไม้ดอกไม้กระถางเล็กๆน้อยๆที่เขาปลูกห้อยระโยงไว้
“ดอกนี้น่ารักดีว่ะ อ่ะกูให้..” เขาหยิบเอาดอกสตวอเบอร์รี่เล็กๆที่ร่วงลงมาติดอยู่ขอบกระถางไปวางไว้บนศีรษะของเอส คนถูกแกล้งถึงกับปิดหนังสือพิมพ์ทำหน้าดุใส่ แคปหัวเราะร่วน
“แกล้งกูได้สนุกนักนะ”
“ก็มึงน่าแกล้งนี่หว่า”
เอสชี้นิ้วใส่บอกคืนนี้ระวังตัวไว้ให้ดี แคปได้แต่เบ้หน้ารับฟังพลางยักไหล่ มองดูดอกไม้สีขาวที่ยังตั้งอยู่บนหัวเอสก็ขำขึ้นมาอีกรอบ เสียงใสๆยังคงหัวเราะร่วนหากแต่เอสส่ายหน้าบอกไม่สนใจแล้ว เขากางหนังสือพิมพ์อ่านข่าวต่อ เวลาดำเนินผ่านไปช้าๆ กลิ่นดอกไม้โบราณหอมชื่นใจ กระทั่งแคปรดน้ำต้นไม้จนเสร็จ เดินมานั่งลงข้าง ๆ แล้วหยิบดอกไม้ที่เขาแกล้งเอสออกจากศีรษะให้ มองซ้ายมองขวาไม่รู้จะเอามันวางไว้ตรงไหนจะทิ้งก็เสียดาย พอมองเห็นหนังสือนิทานโบราณคดีของสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพเล่มหนาวางอยู่ เขาจึงสอดดอกไม้ดอกนั้นเข้าไป
แคปพลิกเปิดหน้าหนังสือที่ช่วงนี้เอสมันสนใจอ่านไล่ดู ถึงขนาดหอบมาจากรุงเทพด้วยต้องเรียกว่าสนใจไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
“เล่มนี้ดีเหรอวะ”
“อืมดี อ่านแล้วรู้เรื่องโบราณหลายๆอย่าง” เอสตอบยิ้มๆ เป็นรอยยิ้มพิมพ์ใจที่มองเมื่อไหร่ก็รู้สึกดีเมื่อนั้นจริงๆ แคปมองหน้าตาหล่อเหลานั้นพลันความคิดหนึ่งบังเกิด
“จริงสิ ทำไมมีแต่คนว่ามึงดุวะ กูว่าไม่เห็นจะดุตรงไหนเลย ใจดียิ้มก็สวย” แคปเปรยสิ่งที่คิดออกมา ทำหน้าทำตาจริงจัง เอสถึงกับต้องเงยหน้าถามอีกหน
“มึงว่าอะไรนะ”
“กูบอกว่าทำไมคนอื่นๆถึงได้บอกว่ามึงดุ กูไม่เห็นว่ามึงจะดุตรงไหนเลย”
“อ๋อ...”
“แค่นี้..?” เพราะไม่คิดว่าเอสจะตอบสั้นเกิน แคปจึงถามขึ้นอีก
“อือ ทำไมล่ะ แล้วมึงคิดไงล่ะ คิดว่ากูดุไหม”
“ก็ถ้าไม่โกหกด้วย รักษาสัญญา ทำอะไรเปิดเผย จริงใจ มึงก็ไม่ดุนะ” ที่สำคัญถ้าไม่ทำให้หึง อันนี้แคปไม่ได้พูดต่อ เพียงแค่คิดต่อเอาเอง คิดไปคิดมาก็หน้าร้อนนิดๆ
“ก็ใช่ไง..”
“หมายความว่า..”
“คนที่กลัวกูส่วนใหญ่มักทำอะไรบางอย่างที่มึงว่า เขาเลยกลัวล่ะมั้ง”
ไม่ใช่แล้ว! แคปนึกถึงบรรดาคนที่ทำงานรอบตัวเอส เจ้าปอเอย คุณนกเอย ยัยป้าแว่นมะปรางค์เอย พนักงานระดับต่างๆเอย แม้แต่พี่สาวน้องสาวมันเอง กระทั่งเฮียเต้ เจ้าอาร์ ไอ้แบงค์ รวมถึงเด็กๆคนงานที่ไร่ของเขา ล้วนแต่บอกว่าเอสมันดุมาก น่ากลัวเหมือนกับอาฟี่ไม่ผิดเลย
หรือว่าจริงๆแล้วมันดุจริงๆ มันจะใจดีด้วยแค่กับเขาหรือเปล่า..
แคปลองทบทวนแต่ละเหตุการณ์ที่ผ่านๆมาไปเรื่อยๆ
สุดท้ายได้คำตอบว่า....เอสมันก็ดุจริงๆนั่นแหละ
คงเพราะเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วด้วย
“กูคงไม่ค่อยชอบพูดมั้ง คนเลยมองว่าดุ” เพราะเห็นว่าแคปคิดนานเกินเอสจึงสรุปความให้ แถมยังสรุปได้ใจความเดียวกันอีก
แคปพยักหน้าเห็นด้วย สายตาไล่มองไปที่หัวข้อข่าวที่ปกหนังสือพิมพ์ ข่าวที่ทำให้หัวใจคนไทยทั้งชาติสั่นสะเทือนและแตกสลาย พวกเราคนไทยเพิ่งสูญเสียบุคคลสำคัญที่สุดผู้เป็นดวงใจของชาวไทยทั้งประเทศ
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา นับแต่วันที่รู้ข่าว เฮียโก้ร้องไห้ทุกครั้งที่ดูเทปบันทึกภาพพระราชกรณียกิจโครงการต่าง ๆ ที่พระองค์ท่านทรงทำไว้ให้พวกเราเหล่าพสกนิกร เจ้าอาร์เองก็ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า แคปเองก็ร้อง ขนาดเอสเห็นนิ่งๆแบบนี้แต่แคปเคยเห็นว่าน้ำตามันไหลตกลงมาอยู่สองสามทีทุกครั้งที่ดูเรื่องราวที่ผ่านมาของพระองค์ท่าน ส่วนอาฟี่ไม่ต้องพูดถึง น้ำตาลูกผู้ชายย่อมตกลงในหัวใจที่แข็งแกร่ง เฮียโก้บอกว่าอาฟี่ถึงกับตั้งคำสัตย์สาบานปฏิญาณต่อหน้าพระบรมฉายาลักษณ์ และให้คำสัตย์ลงในไอจีส่วนตัวว่า “ข้าพระพุทธเจ้า จักรักษามรดกของพระองค์ท่านไว้ด้วยชีวิต”
อาฟี่เป็นทหารของพระราชา หน้าที่รักษามรดกของชาติแน่นอนนั่นคือหน้าที่ที่มาจากจิตวิญญาณและหัวใจ ไม่ต้องถามนะว่าเฮียโก้ร้องไห้หนักขนาดไหนเมื่อเห็นคำสัตย์สาบานนี้
บ้านเราเศร้าโศกอาดูรไม่ต่างจากบ้านอื่นๆเมื่อได้สูญเสียพ่อหลวงแห่งชีวิตไป
แคปมองดูเสื้อผ้าสีดำขาวที่ทั้งเขาและเอสรวมถึงทุกคนที่ไร่ตั้งใจสวมใส่เพื่อไว้อาลัยให้กับพระองค์ท่านตลอดทั้งปี
เห็นโครงการดีๆที่พระองค์ทรงทำเพื่อคนไทยแล้วเขาก็เกิดความนึกคิดหนึ่งขึ้นมา
“เอส..”
“หื้ม..?” เอสขานรับ สายตายังอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์อยู่ แคปชะโงกหน้าเข้าไปดูเห็นว่าเอสกำลังสนใจโครงการในพระราชดำริเกี่ยวกับดินและน้ำอะไรสักอย่างที่พระองค์ท่านทรงทำไว้ให้กับชาวไทยใหญ่ทางตอนเหนือ
“พวกเรา รับอุปการะเด็กยากไร้ดีไหมวะ”
ได้ยินดังนั้นเอสเงยหน้าขึ้นทันที เขาเลิกคิ้วนิดๆรอฟังแคปขยายความต่อ ทว่าแคปก็ยังแค่จ้องหน้าตอบ เขาเพียงคิดขึ้นมาได้แล้วพูดออกมายังไม่ผ่านกระบวนการไตร่ตรองหรือนึกคิดอะไรให้มากความ ขณะที่ลืมไปว่าคุณชายเอสแห่งรัชชา หากต้องอนุมัติรับผิดชอบอะไรสักอย่างเป็นเรื่องราว จะต้องมีรายงานยื่นรายละเอียดชัดเจนส่งมาให้พิจารณา
“กูอยากทำอะไรดีๆ คืนบางอย่างให้กับสังคมบ้าง ตอนนี้พวกเราพอมี มีพอใช้ มีเยอะเกินไปเสียด้วยซ้ำ กูเลยอยากทำอะไรเพื่อเด็กๆที่เขามีไม่พอมั่งว่ะ”
คำขยายความ เติมเต็มความเข้าใจให้เพียงพอแล้ว เอสยิ้มละไมพับหนังสือพิมพ์ลงแล้วดึงแคปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ให้ขยับชิดเข้ามาอีก
“ตามใจมึงสิ อยากทำอะไรก็ทำ กูสนับสนุนเอง”
“จริงนะ มึงอนุญาตเหรอ”
ที่ถามไม่ใช่อะไร เพราะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ที่สำคัญแคปเป็นคนดูแลสมุดบัญชีให้เอสอยู่ จะทำอะไรถ้าเป็นเรื่องใหญ่อย่างไรก็ต้องหารือ
“อนุญาตสิ มึงจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
ความจริงรัชชามีโครงการเพื่อสังคมอยู่แล้วที่คุณพ่อเขาดูแลคือโครงการเงินทุนอุดหนุนสำหรับผู้พิการ ทหารผ่านศึก และคนชรา พอคิดว่าตอนนี้ถึงคราวที่เขาต้องเข้ามาดูแลเรื่องอุปการะเด็กบ้างก็รู้สึกดีเช่นกัน
“แล้วมึงว่า พวกเรารับอุปการะสักกี่คนดี”
“ไม่รู้สิ มึงเป็นคนคิดก็แล้วกัน”
“ถ้าอย่างนั้น...” แคปทิ้งช่วงคิดนิดๆ ก่อนดีดนิ้วดังเป๊าะเมื่อนึกความคิดดีๆออก
“เราจะอุปการะเด็กภูมิภาคละหนึ่งคน ประเทศไทยมีหกภาคก็อุปการะหกคนดีไหมล่ะ”
คราวนี้เป็นเอสที่คิดบ้าง เขาจ้องหน้าแคปอย่างพินิจก่อนพูดออกมาโดยผ่านการตรึกตรองดีแล้ว
“ภาคละสองคนดีกว่า อย่างน้อยได้เป็นเพื่อนกัน ต่อไปค่อยตั้งเป็นกองทุนรับเพิ่มขึ้น”
แคปยิ้มกว้างพยักหน้ายิ้มจนตาหยี “มึงสัญญาแล้วนะ”
“สัญญาสิคะ”
เพี๊ยะ!!
“เจ็บ!! มือหนัก”
“ก็มึงแม่งชอบพูดคะๆขาๆทำไม”
“ก็อยากพูดแค่กับมึง”
“แต่กูอาย” แคปหน้าร้อนไปหมด
“อายแล้วมือหนักฉิบหายเลยว่ะแคป”
“เออๆๆๆไม่ตีแล้วก็ได้ ตกลงว่าสิบสองคนใช่ป่ะ”
“ใช่ มึงจะหาเองหรือให้กูหาล่ะ..”
“เดี๋ยวกูหาเอง ขืนให้มึงหาคงไม่พ้นเลขามึงเป็นคนหาให้อยู่ดี”
“เลขากูก็เพื่อนมึงไง”
“นั่นแหละเดี๋ยวกูปรึกษามันเอง ได้แล้วจะคัดเด็กมาให้ดู”
“เลือกคนที่ลำบากยากจนจริงๆ เราจะได้จุนเจือเขารวมไปถึงครอบครัวของน้องเขาด้วย อย่าให้แต่เม็ดเงินต้องให้ความรู้เพื่อปูพื้นฐานให้เขาสามารถทำมาหากินด้วยตัวเองแล้วนำความรู้ไปพัฒนาหมู่บ้านของเขาต่อไปได้ ช่วยเหลือคนอื่นต่อไปได้อีก”
“ทราบแล้วครับ ท่านเอสครับ!!”
แคปทำเสียงรับทราบล้อเลียน เขาแอบอมยิ้มกว้าง รู้สึกตื้นตันกับความโชคดีของตัวเองที่มีคนรักที่จิตใจดีและยังมีต้นทุนทางสังคมสูงกว่าคนทั่วไป เขาจะแบ่งปันโชคดีอันนี้ให้กับเด็กๆที่ยังขาดแคลนโดยมีเขาและคนที่เขารักคอยสนับสนุนและเป็นกำลังให้
“ขอบใจ” เขินจนไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน หยิบดอกสร้อยอินทนิลที่กำลังจะร่วงหล่นส่งให้เอสเสียเลย ทางนั้นก็ยื่นมือออกมารับ แคปมองเห็นเอสยิ้มอีกแล้ว ทั้งที่แต่ก่อนเป็นเสือยิ้มยากแท้ๆ แต่อยู่กับเขาแล้วก็เห็นมันยิ้มอยู่ตลอดนั่นล่ะ
ในเมื่อทำอะไรไม่ถูกกับรอยยิ้มนั่น เขาจึงฉีกยิ้มตอบ คราวนี้เอสเปลี่ยนเป็นหัวเราะก่อนที่จะยกมือขึ้นวางบนศีรษะเล็กแล้วเลื่อนลงไปลูบแก้มกลมๆของแคป
“เปลี่ยนจากฉีกยิ้มขอบใจเป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ”
“มึงอยากได้อะไรล่ะ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาที่ริมฝีปากคม แคปที่ถามไปไวกว่าความคิดค่อยๆผินใบหน้าไปมอง กำลังจะอ้าปากว่าอะไรสักอย่างให้เจ้าคนชอบฉวยโอกาสนั่น
ทว่ากลับโดนขโมยจูบเบาๆลงหนึ่งทีที่พวงแก้มแดงปลั่ง..
…….Howluckyiamhavingyoubesideme……
**มาสั้นๆค่ะ<มินคิดถึงนักอ่านทุกท่านนะคะ วันนี้ฟังเพลงโบราณกันนะ>
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 02-11-2016 16:19:25
กอดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 02-11-2016 16:35:05
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-11-2016 16:39:48
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 02-11-2016 16:43:42
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 02-11-2016 17:07:47
เริ่มหัวข้อโดย: tear0313 ที่ 02-11-2016 17:13:17
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 02-11-2016 17:20:59
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 02-11-2016 17:24:03
คิดถึง เอส แคป มากกกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แคป คิดถูกแล้ว เอส ใจดี ยิ้มง่ายแค่กับแคปเท่านั้น
แคป เอส คิดดี ทำดี :mew1: :mew1: :mew1:
รอตอนพิเศษ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 02-11-2016 17:37:32
นิดนึงก็ดีใจนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 02-11-2016 19:04:52
ขอบคุณที่นำความสุขมาให้นะะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 02-11-2016 19:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 02-11-2016 19:49:55
รอรวมเล่มด้วยคนค่ะ :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 02-11-2016 19:55:52
ชอบเอสแคป มากๆ ยังรอติดต่ออยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 02-11-2016 20:04:16
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 02-11-2016 20:19:24
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 02-11-2016 20:41:50
คิดถึงเอสแคป คิดถึงคนแต่ง คิดถึงมากจริงๆค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 02-11-2016 20:44:23
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 02-11-2016 22:36:12
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 02-11-2016 22:43:24
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 02-11-2016 23:12:32
คิดถึงมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 02-11-2016 23:17:29
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 03-11-2016 00:54:11
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 03-11-2016 06:04:25
คิดถึงมากๆเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 03-11-2016 08:43:11
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-11-2016 08:52:09
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-11-2016 09:08:50
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 03-11-2016 09:48:54
คิดถึงมากจริงๆค่ะ ห่างหายไปนานเลย
ตอนนี้เราก็ไม่มีอะไรจะบรรยายมาก ความรู้สึกของตัวละคร มันช่างตรงกับเรา ตรงกับทุกๆคนจริงๆค่ะ
แอบคิดว่าจะได้เห็นความคืบหน้ารวมเล่ม ไม่อยากเร่งเลย แต่ แต่... อยากได้เอสแคปมากอดไว้ที่บ้านแล้วค่ะ ;///;
รออยู่นะคะ :)
รักและคิดถึงคุณมินรวมทั้งเอสแคปด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 03-11-2016 10:55:56
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 03-11-2016 11:02:51
รอรวมเล่มด้วยคน
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 03-11-2016 14:08:09
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 03-11-2016 21:16:05
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-11-2016 23:29:13
ขอบคุณค่า
เริ่มหัวข้อโดย: sogato ที่ 04-11-2016 00:55:00
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 04-11-2016 01:48:31
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 04-11-2016 22:45:46
คิดถึงทุกคนเลย เอสแคป เฮียโก้อาฟี่ คิดถึงมิน :mew1: ว่างเมื่อไหร่แวะมาอีกนะคะ รอค่ะรอ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 04-11-2016 22:57:40
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 05-11-2016 16:10:08
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 08-11-2016 21:31:01
ยังคงตั้งหน้าตั้งตารอรวมเล่ม แอบหวังว่าจะได้หนังสือมากอดก่อนจบป.ตรี ฮ่าๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 08-11-2016 22:36:23
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 08-11-2016 23:04:55
:n1: :n1: :n1: :n1:
...
เริ่มหัวข้อโดย: Snowy-p ที่ 08-11-2016 23:06:31
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 09-11-2016 14:46:34
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 09-11-2016 18:46:33
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 10-11-2016 06:20:32
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 10-11-2016 10:09:54
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-11-2016 14:07:43
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 10-11-2016 20:46:35
ปล.รอข่าวรวมเล่มอยู่นะคะ อยากได้เอสแคปมาไว้ในอ้อมกอดมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 12-11-2016 20:19:20
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 13-11-2016 00:08:59
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 13-11-2016 12:42:30
คิดถึงเอสแคป และคุณมิน
ยังรอเสมอเรื่องนี้
:mew1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 13-11-2016 13:28:12
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 15-11-2016 12:08:48
เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-11-2016 12:52:04
คาปูก็ทำได้เหมือนกัน
เหมือนจะไม่ยอมกัน แต่แพ้ทางกันหนักมาก
น่ารักมากค่ะ มีความงอน แต่ก็ชัดเจน
รอเรื่องต่อไปอีกนะคะ อ่านแล้วสนุกมาก
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 15-11-2016 20:38:00
https://www.youtube.com/v/3zWP1V9Eo0c
Special-3
“แคปโว๊ยยยย นักข่าวเขามารอแล้วเว้ยมึง เสร็จหรือยังวะ”
“เสร็จแล้วๆ ไปชุดนี้เลยได้ไหมล่ะ”
อาร์มองเพื่อนสนิทที่รีบร้อนก้าวขึ้นมานั่งบนรถตั้งแต่หัวจรดเท้า แคปมันลุยงานในไร่ตั้งแต่เช้ายิงยาวจนบ่ายแก่ๆ คงจะลืมว่าวันนี้มีนัดนักข่าวจากนิตยสารมาขอสัมภาษณ์และถ่ายรูป เขาโทรมาตามรอบหนึ่งแล้วและบอกให้นักข่าวคนนั้นรออยู่ที่ร้านกาแฟ ทว่ารอแล้วรอเล่าดูเหมือนแคปมันจะลืมเสียมากกว่า อาร์จึงจับรถกอล์ฟขับเข้ามาเรียกเอง
“มึงลืมใช่ป่ะ”
“เออกูลืมจริงว่ะ แต่ตอนมึงโทรมาตาม กูกำลังจัดการลูกอยู่เลยยังออกไปไม่ได้” ลูกที่แคปมันพูดถึงคือบรรดาต้นสตรอเบอรี่ลูกรักลูกโปรดของมันนั่นล่ะ
“คุณนักข่าวเขารอจนหน้าเหี่ยวแล้ว กาแฟหมดไปสามแก้วเฮียโก้เลยบอกให้กูมาตาม”
แคปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่ที่พวงมาลัยรถมาเช็ดหน้าเช็ดตา เขาหัวเราะเสียงแผ่วอย่างรู้สึกผิด เจ้าอาร์พูดว่าคนมารอๆจนหน้าเหี่ยวแหม่ แคปก็จินตนาการไปไกลนึกถึงใบหน้าเหี่ยวๆของคนรอแล้วเขานึกขบขันขึ้นมา คาดว่าอายุอานามจะมากพอสมควรคงต้องสำรวมกิริยาให้มากหน่อย “พี่เขาแก่ขนาดนั้นเลยหรือไงวะ รุ่นลุงเลยป่ะ”
อาร์หันมองคนถามจากนั้นฉีกยิ้มขบขันบอกกับแคปว่า “มึงไปดูเอาเองเถอะ”
พอรถจอดลงที่หน้าไร่ แคปเสยผมขึ้นแบบลวกๆจากนั้นวิ่งหน้าตั้งขึ้นไปยังร้านกาแฟ เสียงน้ำตกด้านหน้าผสานเข้ากับเสียงดนตรีบรรเลงแผ่วเบาที่ดังแว่วออกมา แคปผลักประตูกระจกเข้าไป ลูกค้ามีไม่กี่คนแต่โก้ที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ชี้ไม้ชี้มือให้รู้ว่าคนๆนั้นนั่งอยู่ที่ตรงไหน
เจ้าแคปถึงกับอุทานขึ้นมาในใจเพราะว่าอิมเมจขัดกับที่คิดไว้ก่อนหน้านี้มาก
ไม่แก่เลยสักนิด ซ้ำยังดูหนุ่มมากๆเลยด้วย
“มาแล้วครับโทษทีที่ให้รอ คุณคือคนที่ติดต่อผมไว้ว่าจะมาถ่ายรูปลูกๆของผมใช่หรือเปล่า”
ด้วยว่ารีบร้อนเข้ามา แถมชุดที่ใส่ยังเลอะเทอะคราบดิน เหงื่อไคลไหลเป็นทาง เสื้อยืดสีขาวด้านในชุ่มโชกไปด้วยคราบเหงื่อ กระทั่งเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่คลุมอยู่ด้านนอกแบบชาวสวนยังดูเปียกปอนด์ คนถูกถามจึงสตั๊นไปหลายวินาทีอยู่
“อะ..เอ่อ..ครับ ใช่ครับ” คนตอบลอบพิจารณาคนพูดที่ส่งรอยยิ้มสดใสให้ ข้อมูลที่ได้มาบอกไว้ว่าเจ้าของไร่วัยเฉียดสามสิบที่ประสบความสำเร็จในการเพาะปลูกสตอเบอรี่ในภาคตะวันออกซ้ำยังเป็นผู้บุกเบิกการเพาะปลูกผักไฮโดรโปนิกส์ที่ใหญ่ที่สุดของภาคนี้ แต่ทว่าภูริชยังมองไม่ออกว่าผู้ชายคนนี้วัยเฉียดสามสิบตรงไหน
ดูเด็กยิ่งกว่าเขาที่เพิ่งจบมาได้สองปีเสียอีก
ภูริชเป็นช่างภาพฝีมือดี เขาเป็นคอลัมนิสต์ให้กับนิตยสารชื่อดังหลายฉบับตั้งแต่สมัยยังเรียน ผลงานโดดเด่น ได้รางวัลเขียนข่าวภูมิภาคยอดเยี่ยมหลายต่อหลายข่าวจนขึ้นชื่อว่าเป็นอัจฉริยะรุ่นใหม่ไฟแรงของกลุ่มนักสื่อสารมวลชน เขามีความสนใจด้านการเกษตรพอเพียงเป็นพิเศษ เนื่องด้วยคิดอยากจะยึดหลักคำสอนทำตามพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่เก้า เพราะอย่างนั้นเขาจึงมุ่งมั่นผลักดันและทำข่าวที่เกี่ยวข้องกับการเกษตรสมัยใหม่แบบครบวงจรทว่ายึดหลักความพอเพียงแต่ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม
ผู้ชายที่กำลังพาเขานั่งรถเข้าไปชมโรงเพาะปลูกผักผลไม้ตัวอย่าง ชี้ให้ดูโน่นดูนี่ระหว่างทาง แดดยามเย็นหุบตัวลงแล้ว สายลมเบาสบายพัดโกรกจากคลองที่ขุดไว้รอบไร่ ทั้งดอกไม้หอมสวยงาม ต้นผลไม้ที่กำลังผลิดอกออกผลงามสะพรั่งเจ้าของไร่ที่คุยโน่นนี่นั่นด้วยกิริยาท่าทีสบายๆและเปิดเผยจนภูริชรู้ตัวอีกทีสายตาเขาก็จับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสีอ่อนๆขยับเขยื้อนและยกยิ้มยามเมื่อแนะนำพันธุ์ไม้ให้เขารู้จัก
“ตอนนี้ลูกเงาะกำลังออก คุณมาช่วงนี้ถือว่าโชคดีมากๆครับ ทางนั้นเป็นต้นลำไย มังคุดกับทุเรียนเพิ่งออกลูกอ่อนอยู่เลย ส่วนฝั่งนี้เป็นพุทราแอปเปิ้ล ลึกเข้าไปเป็นต้นสละทั้งหมด ด้านโน้นก็มีแปลงทดลองปลูกเมล่อนญี่ปุ่นอยู่ถัดเข้าไปหน่อยนึงด้วยฮะ ผมชอบเมลล่อนมากเลย ตอนแรกก็ปลูกเอาไว้แค่กินกันในไร่ ปลูกไปปลูกมามันเยอะจนต้องเก็บขาย ถึงตอนนี้ผลผลิตมีไม่พอขายเสียแล้วล่ะครับ”
แคปเล่าไปหัวเราะไป เขาหยุดรถเพื่อให้ภูริชได้ถ่ายรูปได้สะดวก หลังจากนั้นพอเห็นว่าคุณนักข่าวได้ภาพที่ถูกใจมาหลายภาพแล้ว เจ้าของไร่จึงเดินไปโน้มกิ่งเงาะแล้วเด็ดลูกสีแดงสดออกมาหนึ่งพวงเล็กๆ ยื่นให้
“ไม่ได้ฉีดยาหรอกครับ ผลไม้ของที่นี่ทานสดได้ทุกลูก เดี๋ยวผมกินให้ดูนะ”
ทั้งขับรถทั้งแกะเงาะ พอกินเสร็จหันมาส่งยิ้มตาหยี มิหนำซ้ำยังยื่นอีกลูกที่กองอยู่บนตักส่งให้เขากินด้วยกันเสียอีก
“หวานไหมครับ”
ภูริชพยักหน้าราวต้องมนต์ แคปหันไปส่งรอยยิ้มละไมให้อีกหน “ต้นเมื่อกี้พรุ่งนี้คนงานจะเข้ามาเก็บแล้วล่ะครับ สุกกำลังได้ที่ ผลไม้นี่จะส่งที่ตลาดผลไม้กลางของระยองเลย ถ้าคุณชอบทานเดี๋ยวขากลับผมจะเด็ดให้สักสองสามกิ่งเอากลับไปกินด้วยดีไหมครับ”
ได้ยินเจ้าของไร่พูดจาใสซื่อเสียจนภูริชคิดไม่ลงว่าคนๆนี้กำลังเอาอกเอาใจเขาอะไรแบบนั้นหรือเปล่า จะว่าอยากให้เขาชมให้เขาถ่ายรูปก็ไม่น่าใช่เพราะเสื้อผ้ากิริยาอะไรต่าง ๆ ไร้เดียงสาเป็นธรรมชาติมากๆ ทั้งหล่อและมีเสน่ห์ ดูไม่ใส่ใจกับเลนส์กล้องหรืออะไรของเขาเลย
รถกอล์ฟขับผ่านบ้านหลังเล็กสีฟ้าน่ารักแคปก็บอกกับเขาว่านี่คือบ้านของคุณอาร์คนดูแลไร่ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมานาน
“คนที่บอกให้คุณขึ้นไปรอผมที่ร้านกาแฟนั่นไง”
“อ้อครับ” คนฟังพยักหน้า
“อาร์เป็นเพื่อนผมเอง เขาเป็นผู้จัดการไร่ของที่นี่ ดูแลเรื่องผลไม้ทั้งที่คัดส่งโรงงานและที่คัดเพื่อส่งออกตลาดที่จีนครับ เขาเก่งเลยล่ะ”
ภูริชพยักหน้าเบาๆอีกหนฟังคนตัวเล็กกว่าเขาพูดโน่นนี่ให้ฟังไปเรื่อย ปกติเขาเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ยากยังรู้สึกถูกชะตาด้วย คุยไปคุยมาไม่รู้ว่าของกินกองเต็มตักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอรถมาจอดลงที่หน้าโรงปลูกผัก คนขับอย่างแคปรีบเก็บเปลือกเงาะไปทิ้งถังหมักปุ๋ยชีวภาพทันที ก่อนวิ่งกลับมายังนักข่าวหนุ่มแล้วทำหน้าตื่นๆ
“ผมลืมแนะนำตัวไป ผมคาปูชิโน่ครับ คุณเรียกผมแค่แคปก็ได้ ผมดูแลไร่นี้อยู่ เป็นคนที่คุณจะมาสัมภาษณ์นั่นแหละครับ”
ภูริชรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าแปลกพิลึกมาก ถึงตอนนี้เพิ่งจะมาแนะนำตัว เขาเองก็แนะนำตัวกลับไปเช่นกัน ดูท่าว่าสองคนที่ดูเหมือนจะรู้จักกันแล้วถึงขั้นนั่งรถมาด้วยกันแกะเงาะให้กันกินซ้ำยังจะเอาทุเรียนมาฉีกให้เขากินด้วยซ้ำ เพิ่งมาแนะนำตัวเป็นอย่างทางการ
ภูริชมองไปรอบๆโรงเพาะปลูกอย่างใจเย็น สองมือกระชับกล้องถ่ายรูปแบบมืออาชีพเล็งไปในจุดที่เขาเห็นว่าน่าสนใจ พลางเตือนตัวเองว่าต้องไม่ลืมว่าตอนนี้เขามาทำงาน ไม่ใช่มาเที่ยวจะมัวมาสบายอกสบายใจราวกับได้เพื่อนใหม่แบบนี้มันไม่ค่อยถูกต้องนัก
ถึงจะมัวแต่ฟังคุณเจ้าของไร่คุยเพลินๆก็เถอะ
“เดี๋ยวผมขอถ่ายรูปหน่อยนะครับ”
“ตามสบายเลยครับ”
แคปยืนรอเฉยๆไม่รู้จะทำอะไรดึงใบเรดโอ๊คขึ้นมาเคี้ยวเล่น เรื่องของเรื่องคือหิว ข้าวเที่ยงยังไม่ตกถึงท้องนั่นเอง รอจนภูริชเก็บภาพด้านในจนพอใจ ต่อเนื่องออกมาถึงด้านนอก ก่อนขึ้นรถแคปยังวิ่งไปเด็ดกิ่งเงาะมายื่นส่งให้เขาถือไว้อีกหน แคปพาหนุ่มชาวกรุงนั่งรถเข้าไปลึกอีกนิด ที่กลางไร่มีโรงเพาะปลูกลูกรักของเขาอยู่ สตอเบอรี่สีแดงสุกปลั่งไปทั่วทั้งโรงปลูก พร้อมเก็บชิมได้ทันที
แคปเดินนำยิ้มกว้างพาเข้ามาชม เสียงกดชัตเตอร์ดังรัวๆราวกับเจ้าของกล้องอดใจไว้ไม่ได้ เจ้าของไร่อย่างแคปเผลอยิ้มกว้างขวางด้วยความภูมิใจ พอรู้ว่ามีคนชื่นชมลูกๆของเขาอย่างไรเสียก็อดปลาบปลื้มใจไม่ได้หรอก บรรดาคนงานที่ทำงานอยู่แถวๆนั้นเห็นเจ้านายอารมณ์ดีก็พลอยยิ้มตามไปด้วย
แคปเป็นคนที่ยิ้มแล้วหล่อขึ้นอีกสามกอง จากที่หล่ออยู่แล้วยิ่งหล่อไปอีก ยิ้มทีนึงเหมือนดอกไม้จะบานไปทั้งโลก บางทีเขาอาจจะยังไม่รู้ตัว มีแค่ภูริชเท่านั้นที่กำลังคิด ซึ่งแน่นอนว่าเจ้าแคปไม่รู้เรื่องแน่ๆ
“ชิมดูสิครับ” แคปเด็ดผลสดออกมาหนึ่งลูกแล้วยื่นให้ ภูริชชะงักไปนิดๆ ก่อนรับมาถือไว้ แคปเห็นแบบนั้นจึงเด็ดออกมาอีกลูกแล้วกินให้ดูก่อนเป็นตัวอย่าง
“ย้ำอีกครั้ง ไร้สารครับรับรอง ผมกินให้ดูนะ”
ว่าแล้วก็กินโชว์แถมยังทำหน้าทำตาเปรี้ยวจี๊ดจนคนตรงหน้าหัวเราะร่วน
สรุปว่ากว่าจะได้ออกมาจากไร่กันก็เย็นย่ำ เขาสองคนสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว อาจเพราะความรักชอบในต้นไม้ใบหญ้าเหมือนๆกัน
อาร์ถึงกับยืนกอดอกมองสองคนแล้วขมวดคิ้วด้วยความนึกห่วง ใครที่รักชอบต้นไม้ใบหญ้าก็เข้ากับแคปมันได้หมดนั่นแหละ
“คุณอาร์จ้องอะไรหรือครับ”
อาร์สะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มทักขึ้นจากด้านหลัง นายโชนเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เขาไม่รู้ ทว่าตอนนี้สองคนยืนมองแคปกับนักข่าวอย่างภูริชนั่งคุยอะไรบางอย่างกันอยู่
“นั่นเป็นนักข่าวที่มาสัมภาษณ์คุณแคปหรือครับ” โชนถามขึ้น
“ใช่” อาร์ตอบพยักหน้าเบาๆ สีหน้ายังแสดงความกังวลไม่ต่างจากนายโชนที่กำลังนึกว่าจะโทรบอกเจ้านายเขาดีหรือไม่
“เขาสัมภาษณ์กันแน่เหรอครับคุณอาร์ ทำไมคุณนักข่าวนั่นนั่งจ้องคุณแคปแล้วยิ้มใหญ่เลย”
“ผมก็กำลังคิดอยู่ว่ะนายโชน” น้ำเสียงอาร์เครียดมาก
โชนมองตามไปเห็นทั้งสองคนคุยกันอย่างออกรส กระทั่งคุณโก้เดินเอาของว่างมาวางลงให้แล้วนั่งคุยร่วมด้วย สองคนที่มองอยู่ค่อยถอนใจโล่งอกก่อนแยกย้ายกันไปทำงาน
อาหารเย็นถูกจัดเสิร์ฟเร็วกว่าปกติ เพราะโก้เลี้ยงรับรองภูริช
ในวงอาหารมีแค่โก้ แคป ภูริช และอาร์ สี่คนเท่านั้นนั่งล้อมวงอยู่ที่โต๊ะไม้หน้าบ้าน อาร์ทานได้แค่แปปเดียวก็มีเด็กมาเรียกไปดูระบบไฟที่สะพานเชื่อมทางเข้าสวนฝั่งตะวันตก เห็นว่าไฟของน้ำพุแถวนั้นเสีย ก่อนไปยังบอกแคปให้เก็บของชอบเอาไว้ให้ด้วยเดี๋ยวจะกลับมาเอาไปกินที่บ้านหลังเล็กของเขา แคปพยักหน้าบอกรับทราบขณะที่โก้เดินเข้าไปเอาแตงเมล่อนสีเขียวหยกออกมาฝานแล้ววางลงให้เป็นชิ้นๆ น่ากินมาก
“ปลอดภัยไร้สาร” แคปพูดสั้นๆหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วยักคิ้วแบบกวนๆท้าทายให้ภูริชลองกิน โก้เห็นแบบนั้นถึงกับส่ายหัวบอกลูกชายว่าเดี๋ยวเขาจะเข้าไปตรวจเช็คที่ร้านกาแฟ สองคนนั่งทานกันไปไม่ต้องรีบร้อน
คล้อยหลังคุณพ่อยังหนุ่มภูริชหยิบแตงขึ้นมาหนึ่งชิ้น พอกัดลงไปเท่านั้นความหวานของเนื้อเมลล่อนซ่านอยู่ในโพรงปาก มันอร่อยจนเขาถึงกับพ่นลมหายใจนึกขำ ว่าโตมาจนป่านนี้ทำไมถึงเพิ่งได้ค้นพบว่าความเป็นธรรมชาติ ความเพียงพอ วิถีการกินอยู่แบบเรียบง่าย ปลูกเองเพื่อรับประทานถ้ามีเหลือจึงจะนำออกจำหน่ายนั้น มันช่างยั่งยืน อิ่มใจ ทำให้เขามีความสุขได้จริงๆ
“มีความสุขที่ได้เงินน่ะก็ใช่ แต่ผมภูมิใจและมีความสุขมากกว่าเมื่อมองเห็นสิ่งที่ผมปลูกมากับมือเจริญเติบโตขึ้น”
“เหมือนเราค่อยๆเฝ้ามองเขาเติบโตขึ้นทุกวัน”
“คุณอาจไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำพูดผมนะ ลองสิ ลองปลูกดูสิครับ ที่บ้านคุณก็ได้”
“ผมรักอาชีพเกษตรกร รักพืชผักผลไม้ ธรรมชาติพวกนี้คือความสุขใจของผม..”
“เหมือนเราค่อยๆเฝ้ามองเขาเติบโตขึ้นทุกวัน”
“คุณอาจไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำพูดผมนะ ลองสิ ลองปลูกดูสิครับ ที่บ้านคุณก็ได้”
“ผมรักอาชีพเกษตรกร รักพืชผักผลไม้ ธรรมชาติพวกนี้คือความสุขใจของผม..”
ระหว่างทางออกมาจากไร่แคปพูดกับเขาแบบนั้น..ช่างเป็นคำพูดที่น่าประทับใจจริงๆ
ลมเย็นๆพัดเอากลิ่นดอกไม้โบราณหอมกำจายไปทั่วทั้งไร่ ภูริชชื่นชอบความรู้สึกแบบนี้จนขนลุก ความธรรมดา ความเป็นธรรมชาติ สิ่งที่หาไม่เคยได้จากกรุงเทพ เป็นครั้งแรกที่อยากอยู่เสียที่นี่ไม่อยากกลับเข้ากรุงอีกแล้ว
“ถ้าผม...จะขอมาเที่ยวที่นี่อีกเป็นครั้งคราว จะได้หรือเปล่าครับ”
แคปที่กำลังตักข้าวเข้าปากถึงกับชะงักไปนิด ปกติคุณนักข่าวพูดน้อยมาก นอกจากคำถามที่จะเก็บข้อมูลลงหนังสือก็เห็นจะมีแต่คำถามนี้ที่แคปคิดว่าคงกลั่นกรองออกมาจากภายในใจ แคปส่งยิ้มให้แล้วพยักหน้ารัวๆ “ได้สิครับได้ๆ คุณจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น”
คนกรุงหลายคนแล้วที่ตกหลุมรักที่นี่ ติดใจจนไม่อยากจะกลับบ้านเลยก็มี บางคนถึงขนาดขอซื้อบ้านพักที่กลางไร่ไว้พักผ่อนกับครอบครัว
แต่ทว่าที่ไร่แห่งนี้เชยชมได้แต่ห้ามไม่ให้เป็นเจ้าของ นั่นคือคอนเซ็ปหลัก
“ผมชอบที่นี่มากเลย ชอบวิถีชีวิตแบบนี้”
แคปยิ้มอีกครั้ง ภูมิใจกับไร่ของเขาจนตัวจะลอย เขาตักอาหารขึ้นชื่อของภาคใส่จานให้แขก“คุณน่ะจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ครับ ถ้าชวนเพื่อนชวนแฟนหรือชวนครอบครัวมาด้วยพวกเราก็มีที่พักให้” แคปชี้ไปที่อีกฝั่งของไร่ เลยเนินขึ้นร้านกาแฟไปนิดเดียว “ฝั่งโน้นทั้งฝั่งเป็นบ้านพักรับรอง คุณมาได้ตลอดเท่าที่ต้องการเลย”
ภูริชมองตาม โคมไฟกลมๆสีส้มราวกับดวงจันทร์เรียงรายเป็นทางเดินยาวเข้าไปตลอดทั้งแนว กระทั่งสะพานข้ามคลองยังสะท้อนลูกไฟดวงเล็กๆที่ประดับไว้อยู่รอบสะพาน กิ่งลั่นทมไหวเอน ดอกสีขาวร่วงกราวไปตามกระแสลมอ่อน
“แต่ถ้าเป็นฤดูท่องเที่ยวคุณโทรมาบอกก่อนจะดีมากเลยครับ ผมจะได้กันไว้ให้ แล้วจะลดราคาให้นะ ไม่ฟรีไม่ฟรี ฮะๆ” เจ้าแคปที่ยังหน้าเลือดไม่เปลี่ยน พูดปนหัวเราะจากนั้นก็ยิ้ม
ภูริชเห็นความจริงใจแบบนั้นเขาถึงกับหัวใจกระตุก มีความรู้สึกอีกครั้งว่าคงต้องกลับมาที่นี่อีกแน่ๆเร็วๆนี้ด้วย
“เดี๋ยวพอนิตยสารวางแผง ผมจะขับรถเอามาให้คุณด้วยตัวเอง แล้วจะมาขอพักสักคืนสองคืนนะครับ”
แคปพยักหน้ารัวๆโบกมือว่าให้เลิกเรียกคุณแคปได้แล้วเรียกแค่พี่แคปเฉยๆก็ได้ เขาเองก็จะเรียกแค่ภูเหมือนกัน สองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
ถึงเวลาที่ภูริชสมควรต้องกลับ เขาชักอยากจะขอให้เวลาเดินช้าลงอีกนิดทว่าอย่างไรเสียก็ต้องเอ่ยลา แคปพาคุณนักข่าวหนุ่มขึ้นไปไหว้ลาเฮียโก้ ได้ทั้งผลไม้ทั้งผักออแกนิกส์ใส่ท้ายรถไว้ให้
“ขอบพระคุณมากครับคุณโก้”
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร” โก้โบกมือ “ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาอีกนะครับ ไม่ต้องมาเรื่องงานหรอก แค่คุณแวะมาเยี่ยมพวกเราก็ดีใจแล้ว”
ภูริชยกมือไหว้อีกครั้ง โก้ให้แคปเดินออกไปส่งแขกที่รถ นายโชนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจึงเดินติดตามไปด้วยแบบห่าง ๆ เพราะว่าภูริชจอดรถไว้ค่อนข้างห่างจากหน้าบ้านมากพอสมควร
“วันนี้ขอบคุณมากจริงๆนะครับ เดี๋ยววันหน้าผมต้องขอมารบกวนพี่อีกแน่ๆ” สรรพนามเปลี่ยนไปแล้ว แคปรู้สึกจั๊กจี้หน่อยๆอาจเพราะเขาเป็นน้องสุดท้องในไร่ ไม่ค่อยคุ้นชินกับการโดนเรียกว่า ‘พี่’ นัก พอได้ยินจึงรู้สึกแปลกๆ
แต่แคปก็ยิ้มแล้วส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร “นู๋ภูขับรถดีๆนะครับ กว่าจะถึงกรุงเทพคงดึกเลย”
ในเมื่อฝ่ายนั้นเรียกเขาว่าพี่แล้ว ทางนี้ก็เรียกน้องหนูกลับไปซะเลย คะเนอายุน่าจะน้อยกว่าเขาไม่ต่ำกว่าห้าหกปีแหงๆ
คนถูกเรียกทำหน้าเหรอหราขึ้นมา แคปจึงหัวเราะ
ภูริชส่ายหัวให้กับความเจ้าเล่ห์ของอีกคน โดนต้อนเรียกหนูภูจนได้ หน้าตาท่าทางเขามันอ่อนหัดขนาดนั้น?? แคปเห็นสีหน้าแปลกๆของคุณนักข่าวก็หัวเราะร่วนยกมือบอกขอโทษๆ เขาแค่หยอกเล่น ภูริชเผลอยิ้มออกมาในตอนที่แคปทำหน้าตาจริงจังเพราะคิดว่าเขาไม่พอใจขึ้นมาจริงๆ
สองคนมองหน้ากันแล้วก็ขำขึ้นมาอีกรอบ
“ถ้าอยู่กับคุณนี่ผมคงยิ้มทั้งวันแน่”
“ถ้าว่างก็มาเที่ยวครับ พวกเรายินดีต้อนรับ ขับรถดีๆด้วยล่ะ ดึกแล้ว” คราวนี้แคปทำสีหน้าจริงจัง มองดูเวลารู้สึกว่าเขาเล่นมากไปหน่อย
“ผมชินแล้วล่ะ ไปนะครับ” ภูริชพูดจบกำลังจะมุดเข้ารถ ทว่าแสงไฟที่เลี้ยวสาดเข้ามาจากถนนหน้าไร่ส่องหน้าเขาแบบเต็มๆจนต้องขยับหลบ รถยนต์คันใหญ่เบรกลงอย่างแรงก่อนที่คนขับจะเปิดประตูแล้วเดินลงมา ทั้งที่ยังสาดไฟหน้าไว้อย่างนั้น
แคปเห็นแล้วว่าเป็นรถใคร
เขาเดินเข้าไปหาทันที
“ทำไมมึงมาล่ะ” ถามแบบซื่อๆ ไม่สังเกตสักนิดว่าเอสหน้าบึ้งตึงแค่ไหน ดวงตาคมดุมองไปตามแสงไฟรถที่ตั้งใจสาดใส่
ผู้ชายคนที่แคปถึงกับเดินออกมาส่งพูดคุยและยิ้มให้กัน
คงเป็นคนนี้ที่เจ้าโชนมันส่งข้อความมาบอก
‘มองคุณแคปตาไม่กระพริบเลยครับนาย’
‘คุยกันไปยิ้มกันไปสงสัยจะถูกใจคุณแคปน่าดูผมเห็นไอ้นักข่าวคนนั้นหัวเราะตลอดเลยคุณแคปเองก็อารมณ์ดี’
‘คุยกันไปยิ้มกันไปสงสัยจะถูกใจคุณแคปน่าดูผมเห็นไอ้นักข่าวคนนั้นหัวเราะตลอดเลยคุณแคปเองก็อารมณ์ดี’
ดี!!
ดีจริงๆ!!!
“เข้าบ้านแคป” เอสเลี่ยงที่จะตอบคำถามว่าเพราะอะไรเขาถึงโผล่มาในวันธรรมดาแบบนี้ หากแต่บอกให้แคปกลับเข้าบ้านไปด้วยเสียงทุ้มดุ ทว่าเจ้าแคปมันไม่สังเกตสังกาอะไรหรอก
“เดี๋ยวกูส่งแขกก่อน เออใช่ มึงปิดไฟหน้ารถก่อนสิ ส่องตาคุณภูริชเขาอยู่นะ”
ยิ่งพูดชื่อเอสยิ่งข่มอกข่มใจไว้ แคปไม่รอคำตอบเดินไปดับไฟหน้ารถให้เองกับมือ และทันทีที่ภูริชเห็นชัดๆว่าคนที่ยืนอยู่ข้างแคปคือใครเขานี่ถึงกับตกใจ
"คุณเอสเธอร์"
ในวงการสื่อสารมวลชนไม่มีใครไม่รู้จักคุณเอสแห่งรัชชาผู้ซึ่งเมื่อต้นปีที่แล้วเพิ่งบริจาคสินทรัพย์ให้การกุศลเป็นเม็ดเงินจำนวนมหาศาล โดยผ่านวงการสื่อสำหรับอุปกรณ์การแพทย์เพื่อท้องถิ่นทุรกันดาร เขาเองเป็นคนถูกไหว้วานให้เขียนหัวข้อข่าวใหญ่นี้ให้
ในตอนนั้นยังนั่งฟังคำชมของผู้หลักผู้ใหญ่ของวงการที่มีต่อท่านเอสแห่งรัชชาคนนี้อยู่เลย ทำงานปิดทองหลังพระ สายเลือดข้นคลักของท่านเจ้าสัวรัชชา ในตอนนั้นมูลค่าบริจาคมหาศาลแต่กลับไม่ขอให้ลงรูปถ่ายออกสื่อ บริจาคเพียงแค่ผ่านชื่อของบริษัทเท่านั้น
“รู้จักผมด้วย?”
น้ำเสียงเย็นเยียบดังขึ้นใกล้ๆนั่นแหละภูริชถึงค่อยรู้ว่าเอสกับแคปเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว
ไม่เพียงเท่านั้น
คุณเอสคนนั้นถึงกับเดินโอบไหล่เจ้าของไร่อย่างแคปตรงเข้ามาหาเขา ภูริชยกมือขึ้นไหว้
“สวัสดีครับ ผมภูริชจากรัฐกิจรายสัปดาห์ครับ”
เอสไม่รับไหว้ไม่พอ เขาเพียงแค่ปรายตามองด้วยแววตาสุดแสนจะเฉยเมยและเย็นชา ราวกับคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเป็นสิ่งไร้ค่าเหมือนก้อนกรวดไม่มีความหมาย บรรยากาศโดยรอบอึดอัดและแปลกไปจนแคปที่นึกสงสัยตั้งแต่เอสมันโอบไหล่เขาแล้วพาเดินนั่นแล้ว
ปกติถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นๆเอสจะไม่แสดงออกกับเขาแบบนี้เลยสักครั้ง ถือว่าให้เกียรติกันต่างคนต่างนั่งต่างคนต่างยืนอะไรแบบนั้นเสียมากกว่า
ทว่าไม่เหมือนกับตอนนี้
“คุณกำลังจะกลับแล้วไม่ใช่??”
คำถามฟ้าผ่าของเอสทำเอาแคปหลุดจากความนึกคิด ภูริชพยักหน้าแล้วบอกใช่ครับราวต้องมนต์
“งั้นก็กลับไปสิ” ไล่แบบตรงๆไม่มีอ้อมค้อม น้ำเสียงไม่แคร์เลยสักนิด
แคปหน้าเจื่อนรู้แล้วว่าเอสมันเป็นอะไร เขารีบพยักหน้าขอโทษส่งไปยังคนที่ยืนกำมือเย็นเฉียบเพราะว่าเจอสายตาเย็นชาราวน้ำแข็งจับจ้อง
ภูริชค้อมศีรษะบอกลาอีกครั้ง เอสรีบดึงแขนคนข้างตัวให้ขยับเข้ามายืนอยู่ด้านหน้าภายในอ้อมแขนของเขา แคปรีบหันไปมอง ส่งสายตาปรามก่อนหันไปบอกกับภูริช
“ขับรถดีๆนะครับ วันนี้ขอบคุณมาก แล้วก็ขอโทษคุณด้วยครับ”
เขายังต้องรักษามารยาทของเจ้าบ้านไว้ ถึงจะโดนอีกฝ่ายล็อคตัวและแสดงออกว่าไม่เต็มใจทว่าแคปก็ยังจะส่งคำพูดขอบคุณให้กับคนที่ตั้งใจมาทำข่าวลูกๆของเขา คำขอโทษนั้นเขาหวังว่าภูริชจะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ
พอรถของภูริชลับสายตาไป คนหน้าตึงถึงได้ยอมปล่อยวงแขนออกจากแคป
“มาได้ไงวะ กินข้าวกินปลาหรือยัง” แคปหันไปถาม
“หึ ถ้าไม่มาจะได้เห็นของดีหรือไง”
สาบานได้ว่าเอสมันทำเสียงค่อนแคะในลำคอ แคปส่ายหัวกับคำประชดประชัน ปล่อยเอสยืนหน้างอคอหักอยู่ข้างรถนั่นแหละ เขาเดินนำเข้าบ้านไปแล้วมันก็ยังไม่ยอมเดินตาม หันกลับไปมองก็ยืนทำหน้างอพิงรถกอดอกอยู่ที่เดิม
“จะเข้าไหมบ้านหรือจะนอนให้ยุงมาหามอยู่ตรงนี้” แคปเดินกลับมาดึงแขนคนตัวโตด้วยความรำคาญที่แสนจะแง่งอน เขาทั้งดันทั้งลาก ดึงให้เดินตาม มองเห็นนายโชนยืนอยู่ไม่ไกลจึงบอกให้โชนขับรถเข้าไปเก็บ
กว่าจะต้อนเอสเข้าบ้านได้ใช้เวลาและเรี่ยวแรงไปมากโข
ไม่นึกเลยว่าจะจัดการยากเย็นขนาดนี้ สุดท้ายคุณชายเอสแห่งรัชชาก็อยู่ในชุดนอนสีเทาเรียบร้อยหลังจากกินข้าวกินปลาและอาบน้ำอาบท่าเสร็จ
“จะให้กูง้อไปถึงไหนครับท่านเอส” นี่ก็แทบจะป้อนข้าว อาบน้ำก็ต้องอาบให้ ถูสบู่ สระผม ไม่พอเมื่อตะกี้ยังต้องเช็ดหัวเป่าไดร์ให้มันอีกด้วย
เอสทำเสียงฮึดฮัดนั่งกอดหมอนอยู่บนเตียง แคปนี่คลานแทบจะรอบตัวมันอยู่แล้ว เขาคลานซ้ายมันหันขวา เขาคลานขวามันหันซ้าย ตัวก็โตกว่าแต่นิสัยเด็กนี่เด็กฉิบหาย
“โถ น้องเอสครับ พี่แคปง้อจนหน้าเหลืองแล้วเนี่ย เห็นใจกันหน่อยซี”
เอสหันมองคนที่บอกว่าตัวเองง้อจนหน้าเหลือง เขาทำตาเขียวอื๋อใส่ “มึงต้องง้อทั้งคืนนั่นแหละ ง้อเยอะๆเลยเพราะว่ามึงเป็นคนทำผิด”
“เดี๋ยวๆกูผิดอะไรตรงไหนไม่ทราบ คุณภูริชเขาแค่มาขอสัมภาษณ์แล้วก็ถ่ายรูปลูกๆของเราเท่านั้นเอง เขาเป็นนักข่าวทำสกู๊ปเกี่ยวกับที่ไร่กูต้องพูดคุยกับเขามันก็ถูกต้องนี่หว่า กูผิดตรงไหน”
“ไม่รู้ล่ะ ง่วงแล้วไม่อยากพูด”
“มึงนี่มันเด็กไม่รู้จักโตจริงๆ”
“ใครบอกกูเด็ก”
“กูนี่ไงกำลังบอกอยู่เนี่ย”
“แล้วมึงชอบเด็กไหมล่ะ”
“....................”
“ไม่ตอบหมายความว่าไง ไอ้นักข่าวนั่นมันเด็กกว่าพวกเราหรือเปล่า เพิ่งจบแหงๆกูทายถูกใช่ไหม”
“พาลแล้วเอส มึงพาลแล้ว”
“กูพาลแน่อยู่แล้ว มึงตอบมาสิ”
“นี่อยากทะเลาะกันใช่ไหม”
“แล้วมันควรไหมล่ะ ออกไปยืนส่งผู้ชายแบบนั้น”
“ไอ้สัส กูก็เป็นผู้ชาย มีแขกมาที่บ้านกูออกไปส่งเขามันก็ธรรมดามึงคิดเหี้ยไรเนี่ย”
“จะคิดอ่ะ ใครสน”
“มึงแม่ง คราวนี้กูโกรธแล้วมึงง้อให้ได้ก็แล้วกัน” แคปเถียงคืนจนหน้าเขียว สุดท้ายไม่รู้เถียงกันอิท่าไหน กลายเป็นเอสพยายามง้อแคปซะงั้น
“ชิ!”
“อย่ามาใกล้กูนะ!!! คืนนี้ไม่ให้กอดด้วยบอกเลย!!!” แคปตะโกนเสียงดังมาก จนเอสต้องมองผ่านผ้าม่านที่โบกปลิวเพราะลมธรรมชาติ ดูว่ามีใครจะได้ยินพวกเขาสองคนเถียงกันหรือเปล่า พอเห็นว่าดึกแล้วปลอดคนแค่นั้นแหละเอสลุกพรวดไปปิดไฟจากนั้นเดินเข้ามารวบตัวแคปแล้วโยนขึ้นเตียงกดสองแขนสองขาจนอีกฝ่ายร้องประท้วงน้ำตาแทบไหล
(มีต่อ)
เริ่มหัวข้อโดย: coffeeQbread ที่ 15-11-2016 20:38:25
v
v
กิจกรรมการลงโทษบนเตียงเริ่มขึ้นอย่างหนักหน่วงและจบลงด้วยการที่แคปเปรอะเปื้อนไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว เหงื่อกาฬไหลโชก ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแต่เสื้อนอนที่กระดุมหลุดไปถึงพุง เสียงหอบหายใจกระเส่าดังแข่งกับความเงียบ เขาพยายามจะพลิกตัวออกทว่าคนที่กอดอยู่รวบตัวเขาไว้แล้วยกพาดบ่าพาไปห้องน้ำ
แคปดิ้นแล้วทุบเป็นพัลวัน
รอยยิ้มร้ายๆจากเจ้าของฟันกระต่ายสวยนั่น ไว้ใจไม่เคยได้
แคปโกรธจริงๆแล้ว หน้ามืด ตาเขียว หายใจแรงเฮือกๆ
เขาสู้มันสุดฤทธิ์ตายเป็นตายขณะที่เอสเปิดฝักบัวขึ้นแล้วพยายามกระชากเสื้อนอนที่หมิ่นเหม่ของแคปให้หลุดออก
ภายใต้สายน้ำฝักบัวเย็นช่ำ เอสแคปโถมจูบเข้าใส่กันและกันจนกระแสน้ำเย็นเฉียบไม่สามารถลดทอนความร้อนแรงของกามารมณ์ได้ มือใหญ่พลิกร่างที่เล็กกว่าตนให้หันเข้าไปซบผนัง ขณะที่เขาซ้อนตัวเองเข้ามาด้านหลังแล้วกดจูบไล่ลงไปตามซอกคอและแผ่นหลัง ดูดดุนจนขึ้นรอยก่อนคุกเข่าขยำขยี้กดจูบไปทั่วถ้วนสะโพกขาวนวล
แคปเสียวซ่านจนตัวสั่น ยิ่งตอนที่ถูกลิ้นหนาร้อนแสนลามกฉกจูบเปิดทางตระเตรียมให้ทุกๆอย่างพร้อมพรัก เสียงครางสุขสมเริ่มดังขึ้นจนเอสต้องลุกขึ้นมาดึงใบหน้าแดงก่ำให้เข้ามารับจูบ กายใหญ่เบียดแทรกโถมลึกเข้าไปจนสุด แคปกัดฟันจิกมือทุบกำแพงอย่างอดกลั้นและเสียวสะท้าน
“อาา...” ในตอนที่เอสเริ่มขยับแคปกระชากผมคนด้านหลังเข้ามารับจูบร้อนแรง ริมฝีปากทั้งขบกัดกันและกันอย่างลุ่มหลงและลงโทษ เอสมันแรงมาแค่ไหนเขาตอบกลับไปแรงยิ่งกว่า
กิจกรรมสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกดำเนินไปจนสุด
สาบานได้ว่าแคปมันไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่าเซ็กซ์ร้อนแรงแบบนี้จะทำให้เข่ามันทรุดลงได้
“บอกแล้วว่าอย่าเพิ่งรีบออกมา เดี๋ยวกูพาไป”
“ฮื้ออ อย่ามายุ่ง!” แคปปัดแขนคนหวังดีออก ไม่ยอมให้เอสพยุงกลับมาที่เตียง ทว่าคุณชายเอสมีหรือจะยอมง่ายๆรวบตัวแคปทั้งตัวไปโยนไว้ที่เตียงนอนก่อนเดินไปหยิบชุดนอนชุดใหม่มาโยนไว้ให้
“นั่งดีๆเดี๋ยวกูเช็ดหัวให้”
“นั่งไม่ไหวไอ้สัส! เพราะมึงคนเดียว เพราะมึงเลย..” เจ้าแคปอาละวาดไปใส่เสื้อผ้าไป เอสกำลังยืนติดกระดุมมองผ่านกระจกบานใหญ่แล้วเขาก็หัวเราะ
“โอเคๆงั้นนอนคว่ำหน้าลงเดี๋ยวกูเช็ดหัวให้ ดึกแล้วมึงจะเป็นหวัดนะ” แคปตีมือคนที่กำลังยุ่งกับคางของเขาเสียงดังเพี๊ยะ ก่อนซุกหน้าลงที่หมอนปล่อยให้อีกคนเช็ดผมให้เบาๆ ตัวเองก็บ่นอุบอิบ
“เฮอะ จะมาห่วงว่ากูจะเป็นหวัดทำไมวะ ตัวเองยังจับกูฟัดในห้องน้ำอยู่แท้ๆ คนดีจริงเขาต้องคิดตั้งแต่ก่อนจะทำแล้วเฟร้ย! ไม่ใช่ทำแล้วค่อยมาพูด!!”
เอสหมั่นเขี้ยวจอมบ่น เขาแกล้งเช็ดหัวมันแรงๆจนแคปร้องโวยวายขึ้นมาอีกหน เอสโยนผ้าขนหนูทิ้ง ใช้ความเร็วในการดับโคมไฟก่อนโถมทั้งตัวทับลงมาใส่ จนคนนอนคว่ำหน้าอยู่ร้องโอดโอย
“กูเจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบไอ้สัส!!”คนฟังหัวเราะร่วน เป่าลมเบาๆใส่ใบหูเล็ก “เจ็บมากไหมหื้ม” แคปขนลุกจะพลิกตัวกลับมาเตะต่อยก็ทำไม่ได้
เอสหัวเราะอีกหนก่อนรวบกอดร่างที่เล็กกว่าเข้าไปจนชิดอก จากนั้นเสยๆผมที่ใกล้จะแห้งของแคปเล่นแผ่วเบา
และจูบลงที่หน้าผากหนึ่งทีอย่างรักใคร่
“ไม่อยากให้มึงอยู่นอกสายตาเลยสักนาที มึงรู้ไหม”
“ประสาท ปล่อย!”
“กูจะประสาทก็เพราะมึงนี่แหละ”
“จิ๊!”
โดนกดจูบไปอีกหนึ่งที แคปตาเขียว ก่อนถาม “แล้วมึงรู้ได้ยังไง จู่ๆเหยียบรถมาระยองเนี่ยนะ มีใครส่งข่าวมึงล่ะ”
“ไม่บอก”
“หนอยยยย”
แคปมันทำอะไรไม่ได้หรอก สุดท้ายคืนนั้นก็นอนกอดกันอยู่แบบนั้นแหละ หวงนักกอดเสียแน่นจนแคปนี่เหงื่อท่วมตัวต้องลุกขึ้นมาเปิดแอร์ตอนดึกๆ
กว่าจะหลับลงได้กระดูกกระเดี้ยวแทบหักเพราะโดนไอ้ยักษ์ทั้งกอดทั้งรัดอยู่ตลอดทั้งคืน
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น
“ไอ้แคป!! ไอ้แคป!!! ไอ้แคปโว๊ยยยยยยย!!!! ไอ้หมาแคป!!!! แคปปปปปปปปปปปป!!!!!!”
“อะไรของมึงวะไอ้อาร์ มึงมีเหี้ยไรหา!! เรียกกูดังนักหนาเนี่ย หูจะแตกแล้ว”
แคปละมือออกจากการตัดแต่งกิ่งดอกรสสุคนธ์ มองดูอาร์ที่จอดรถกอล์ฟได้ก็วิ่งถลาหน้าตาตื่นเข้ามาหาเขาที่ท่าน้ำ ในมือยังถือนิตยสารอะไรสักอย่างโบกไปโบกมาอย่างร้อนรน
“กูไปตลาดมา” อาร์หอบแฮ่กๆ ชูหนังสือในมือส่งให้แคปดู “เออ ไปตลาดมาแล้วทำไมวะ มีอะไรทำไมทำท่าตกอกตกใจแบบนั้น”
“ก็มึงดูนี่ มึงดูนี่..” อาร์หอบจนตัวงอ ชี้ๆลงที่หน้าปกพอเห็นว่าแคปทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจอาร์รีบพลิกหน้าหนังสือเล่มนั้นจนมือพันกัน เปิดผิดๆถูกๆ ไม่ถึงหน้าเป้าหมายสักที แคปตบบ่าเพื่อนบอกใจเย็นๆ
“มึงเป็นเหี้ยไร ใจเย็นดิ”
แคปเพิ่งสังเกตว่าหนังสือในมืออาร์เป็นหนังสือเกี่ยวกับข่าวก็อซซิปดารา ตอนแรกเขานึกว่าเป็นนิตยสารเล่มที่เขาสัมภาษณ์ไปเมื่อหลายวันก่อนเสียอีก แต่ทว่าไม่ใช่เพราะงั้นข่าวอะไรที่อาร์มันกำลังทำหน้าตื่นเต้นเสียขนาดนี้ แคปมองตาม
“เออน่า มึงดูนี่ซะก่อนเถอะ ภาพด้านหน้ามันเล็ก มึงต้องดูภาพนี้”
“อืม..” พอพลิกเปิดหน้านั้นขึ้นมาแคปถึงกับชะงักไปหลายวิ จากนั้นกระชากหนังสือเข้ามาถือไว้เอง แล้วเพ่งมองแบบชัดๆ จ้องจนคิ้วขมวด มองอย่างไม่ลดละ หัวคิ้วขมวดจนมุ่น เผลอกำหน้าหนังสือนั้นจนยับยู่ยี่ กัดฟันกรอดแล้วถามหาแว่น
“แว่นๆๆ แว่นอยู่ไหนแว่น กูไม่ได้เอาแว่นมาด้วยไอ้เหี้ยอาร์”
“อ่ะๆๆ นี่ๆเอาของกูไปใช้ก่อน” อาร์ส่งแว่นสายตาที่เพิ่งไปตัดมาเมื่อสองสามเดือนก่อนให้แคปยืมใส่ พอมองเห็นพาดหัวข่าวชัดๆรูปถ่ายชัดๆเนื้อความแบบชัดๆ และเมื่อไล่สายตาไปตรงวันที่ที่ภาพนี้หลุดออกมาแบบชัดๆมือที่กำหนังสือจนยับยู่ยิ่งขยำแน่นขึ้นไปอีก ถ้าฟาดทิ้งได้นี่ฟาดไปแล้ว
“เอาไง” อาร์เงยหน้ามองเพื่อนสนิทราวกับรอคอยคำสั่ง แคปนิ่งไปนิดๆก่อนเลื่อนสายตากลับมามองตอบแล้วถามเสียงเย็น
“มึงรู้ได้ยังไง ใครบอกมึง”
“ไอ้ปอมันส่งข้อความมา กูอยู่ตลาดพอดีเลยหาร้านหนังสือหยิบดู พอเห็นรูปนะมึงกูนี่สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย เงินทอนค่าหนังสือยังลืมอ่ะมึงคิดดูกูรีบแค่ไหน แล้วตกลงจะเอาไงล่ะ”
หึ..แคปแค่นเสียงฝืดขมในคอ เรียกว่าข่มใจยังน้อยไปสำหรับภาพแอบถ่ายแบบนั้น ไม่รู้ว่าเมืองไทยมันมีสำนักข่าวปาปารัชซี่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ภาพแอบถ่ายที่เหมือนกับสำนักข่าวดิสแพท(Dispatch)ปล่อยภาพออกมา...นางเอกสาวสวยซุปเปอร์สตาร์กับไฮโซหนุ่มหล่อเดินควงกันออกมาจากคอนโดหรูชื่อดังย่านสาทรราวๆเกือบเที่ยงคืน นางเอกสาวปิดหน้าปิดตาทว่ายังคงดูรู้ว่าเธอคือใคร รูปร่างผิวพรรณเพอร์เฟคแค่ไหน ขณะที่ไฮโซหนุ่มหล่อแบดบอยขวัญใจสาวเล็กสาวใหญ่ หญิงแก่แม่หม้ายทั่วประเทศ คุณเอสเธอร์แห่งรัชชากรุ๊ปเดินอยู่เคียงข้าง วันที่ในภาพนั้นคือหนึ่งสัปดาห์ก่อน
แคปแทบจะปาหนังสือที่ขยำจนยับยู่ยี่ทิ้งเสียเดี๋ยวนั้น
จะเอาคืนกูหรือไง!!
“เดี๋ยวกูจัดการเอง” เขาตอบอาร์เสียงเย็นยะเยือก สีหน้าท่าทางไม่มีคำว่าล้อเล่นแม้แต่นิด อาร์พยักหน้าเบา ๆ นึกย้อนไปว่าแคปมันทิ้งลายมานานแค่ไหนแล้ว แต่ก่อนทั้งร้ายทั้งดุแสบสันแสบทรวงจะตาย มาพักหลังที่ควงกับเอสนั่นแหละแคปมันถึงยอมอ่อนข้อให้
“มึงจะเข้ากรุงเทพป่ะ”
“ต้องเข้าอยู่แล้วสิวะ!!”
คุณเชื่อไหม คนโกรธนี่สามารถทำอะไรเหนือความคาดหมายได้เยอะแยะนะ แคปมันสามารถขับรถจากระยองเข้ากรุงเทพโดยใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ขับรถเลย ถ้าโกรธมากๆให้เดินจากกรุงเทพกลับระยองมันก็ทำได้แน่ ๆ
คนโกรธนี่ช่างน่ากลัวเอาเรื่องจริงๆ
“โหล นายมึงอยู่ไหม” พอปอรับสายปุ๊ปแคปก็ถามขึ้นเสียงห้วน อีกฝ่ายตกใจจนเผลอเงอะๆงะๆไปหมด
ใครจะรู้เจ้าแคปโผล่มาไวดีจริงๆ
“อยู่ นั่งทำงานอยู่ในห้องนี่แหละ มึงเห็นข่าวแล้วดิ” ปอถามเสียงเบาท้ายประโยค แคปยิ่งหน้าบึ้งเข้าไปใหญ่
เครียดจัด
“ไอ้สัสปอ มึงแม่งไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ไม่รู้จักรายงานกูเล๊ยยยยย สัปดาห์ที่แล้วมึงไปตายอยู่ขอบนรกหรือไงห๊ะ เรื่องแบบนี้ทำไมถึงปล่อยหนังสือแบบนั้นเอามาลงหา!!!”
“กูจะไปรู้ได้ยังไง แล้วก็นะ ถ้าคุณนกไม่เอามาให้กูดูกูนี่ไม่รู้เรื่องเลยเหอะ หนังสือผู้หญิงแบบนั้นผู้ชายอย่างพวกเราไม่เคยซื้ออยู่แล้ว”
“ไอ้อาร์มันซื้อมาให้กูดูอ่ะดิ แล้วนี่กูก็เสือกหยิบติดมือมาอีก ยิ่งเห็นยิ่งเซ็งว่ะแม่ง” แคปสบถอย่างหัวเสียต่อ ฟังเสียงเพื่อนสนิทจากปลายสาย
“แล้วมึงอยู่ไหนน่ะ ถึงหรือยัง” ปอหมายถึงตึกรัชชา ถ้าหูเขาไม่เพี้ยน ทำไมถึงได้ยินเสียงเหมือนคนพ่นสเปรย์แว่วๆ
“ถึงแล้ว อยู่ข้างล่าง”
“จะขึ้นมาป่ะ”
“ไม่เอาว่ะ เดี๋ยวทำธุระเสร็จ กูจะกลับไปรอมึงที่ห้องเลย คืนนี้ขอนอนด้วยละกัน”
“ทำธุระ?”
“เออ กูทำธุระอยู่”
“อ้าว??” จะอ้าปากถามว่าธุระอะไรของมัน เข้ากรุงมาแบบด่วนๆไม่ได้มาเคลียร์กับเจ้านายเขาหรือ ปอก็ไม่กล้า ไม่รู้แคปมันพูดในความหมายไหน เอาเป็นว่าสรุปคือเย็นนี้มันจะขอแวะไปนอนค้างด้วย
“ถ้าเจ้านายกูรู้ว่ามึงมาแล้วไม่ขึ้นมาหานะ เดี๋ยวก็มีเรื่องอีก”
“ช่างดิ มีเรื่องไปเลยกูนี่แหละจะจัดการมัน”
ปอได้ยินแบบนั้นมองซ้ายมองขวา ประตูห้องซีอีโอบานใหญ่ยังปิดสนิทดี เขาจึงกระซิบกระซาบ พูดเสียงเบาลงในโทรศัพท์ “มึงว่าในรูป ใช่เจ้านายกูแน่ป่ะวะ”
ได้ยินเสียงแคปแหวเข้ามา ปอถึงกับเบ้หน้าเพราะแสบแก้วหู “ไอ้สัสปอ มึงก็ลองทบทวนความจำดูเซ่! วันนั้นเจ้านายมึงใส่เสื้อผ้าแบบนั้นหรือเปล่าล่ะวะ ยังมาถามกูอีก ดูด้านหลังด้านข้างด้านหน้ากูก็ว่าใช่แล้ว นี่กูปวดหัวแล้วนะ”
ปอก้มมองภาพในหนังสือที่เขาแอบเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะอีกครั้ง ก่อนสรุปได้กับตัวเองว่า ดำทั้งชุดแบบนั้น กับนาฬิกาข้อมือเรือนทองเลิศหรู เสื้อผ้าหน้าผม...คุณเอสเธอร์แน่นอนไม่ผิดแม้สักส่วน!
“ชุดตรงเป๊ะเลย” ปอรำพึงออกมาเบาๆ แต่แคปได้ยินเต็มสองหูราวกับโดนมันแหกปากใส่ เจ้าแคปขบริมฝีปากบอกตัวเองให้อดทนจนหอบ ทว่าปอมันยังสุมเชื้อไฟเข้าไปอีก
“ควงกับดาราเกรดเอด้วยนะมึง นางเอกอันดับหนึ่ง แม่นั่นสวยเป็นบ้า กูชักอยากเห็นตัวจริงแล้วสิ ในรูปขนาดไม่ค่อยแต่งหน้ายังสวยเลย นายกูชอบแบบนี้ด้วยเหรอวะ”
“ไอ้สัส! เดี๋ยวกูจะฆ่ามึงก่อนนายมึงแน่ๆถ้ายังไม่หุบปากแล้วตอบคำถามกูมา”
“ครับๆ พี่แคปถามว่าอะไรครับพี่”
“มึงพูดว่าชักอยากเห็นตัวจริงแล้วใช่ไหม ความหมายของมึงคืออะไร แม่นางเอกนั่นยังไม่เคยมาหามันที่นี่??”
“ยังๆ กูไม่เคยเห็นนะ แต่เขาจะควงกันไปที่อื่นไหมอันนี้กูก็ไม่รู้สิ” ปอพูดไปตามที่คิดได้ ปลายสายเองก็เงียบไปเหมือนกันจนปอต้องเรียกถามว่าแคปยังโอเคไหม ขึ้นมาคุยมาถามให้รู้เรื่องไปเลยไม่ดีหรือ ทว่าแคปบอกว่ายังก่อน อารมณ์เขายังไม่เย็นขืนคุยตอนนี้จบเห่แน่นอน
“เอาเป็นว่าเย็นนี้เจอกัน กูจะรอมึงอยู่ที่ห้อง”
แคปตัดบท ปอพยักหน้าพลางรับปากว่าโอเค “แล้วจะให้กูบอกนายกูเรื่องข่าวที่ลงไหมวะ มึงคิดว่าไง”
“ไม่รู้เว้ย เรื่องของมึงคิดเอาเอง”
น้ำเสียงแคปน้อยอกน้อยใจจนปอจับสังเกตได้ นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆเขาจะตบบ่ามันไปแรงๆ ให้กำลังใจ ทว่าตอนนี้ก็ได้แค่ปลอบไปก่อน “บางทีเจ้านายกูอาจคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญก็ได้ ว่าแต่ นายกูไม่ได้บอกมึงจริงๆเหรอวะ ถามจริง วันที่มีภาพออกมาน่ะพวกมึงคุยกันตอนกลางคืนมันได้เล่าอะไรให้ฟังไหม” แคปมุ่นคิ้วทบทวนความจำ วันนั้นเขามัวแต่เล่นเกมส์ คุยกันได้แป๊ปเดียวเอสมันก็พูดโน่นพูดนี่ไปตามเรื่อง พอเห็นแคปไม่ค่อยสนใจก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์นัก แคปก็ถูกบังคับให้เปิดกล้องทิ้งไว้ เล่นไปคุยไปไม่รู้ว่าหลับผล็อยลงไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว
แต่เท่าที่จำได้วันนั้นเอสไม่ได้พูดเรื่องไปส่งผู้หญิงที่ไหนเลย
“ไม่อ่ะ ไม่นะ เท่าที่กูจำได้”
“เออถ้างั้นนายกูผิดเต็มๆ มึงคงต้องเคลียร์ว่ะแคป”
“เคลียร์แน่ แต่กูขอความสะใจก่อน”
“ยังไง”
สาบานได้ว่าปอได้ยินเสียงหัวเราะแบบชั่วร้ายแว่วมาตามสายก่อนที่แคปจะวางไป ขณะที่ทางแคปเอง พอกดวางสายจากปอเสร็จเขาก็เก็บโทรศัพท์มือถือยัดเข้ากระเป๋า ขยับมาสปิดปากไว้ก่อนเขย่ากระป๋องสเปรย์ในมือแล้วแสยะยิ้มชั่วร้าย ดวงตาสวยดุเป็นประกายเมื่อมองผลงานของตัวเองรอบๆรถเมอร์เซเดสสีดำคันงาม....ที่ตอนนี้เลอะเทอะและเปรอะไปด้วยสีสันสะท้อนแสงแสบตา รวมถึงปฏิมากรรมชั้นเลิศที่หน้ากระโปรงรถนั่นด้วย แหม่..กูอุตส่าห์แวะไปตักทรายมาจากริมหาดเลยเชียวนา
(http://i60.tinypic.com/20psu1l.gif)
สิบเจ็ดนาฬิกาเวลาเลิกงานของคุณเลขาอย่างปรเมท เขาเก็บกระเป๋าเอกสารต่าง ๆ เคลียร์ข้าวของบนโต๊ะ ชั่งใจนิดๆตอนที่เปิดลิ้นชักแล้วเห็นนิตยสารปาปารัชซี่เล่มนั้น
ในที่สุดเขาลุกขึ้นเดินไปเคาะประตูห้องเจ้านายของเขาสองครั้งแล้วผลักเข้าไป วันนี้มีงานให้เซ็นต์อนุมัติและพิจารณาเยอะมาก โต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเอสยังเต็มไปด้วยแฟ้มรายงานและเอกสาร
“ขออนุญาตครับนาย”
“อืม ว่าไง?” เจ้าของห้องยังไม่เงยหน้าขึ้นจากงานในมือเลยด้วยซ้ำ
“นายครับ นายจะทานอาหารเย็นที่นี่เลยไหมครับผมจะได้สั่งขึ้นมาให้” ความหมายของประโยคนี้คือบอกให้รู้ว่านี่เย็นมากแล้ว ถึงเวลาเลิกงานได้แล้ว ปกติถ้างานติดพันเอสจะเป็นแบบนี้เสมอ ลืมเวลา
“ไม่ต้อง เดี๋ยวจะกลับแล้ว” เขาวางแฟ้มเล่มสุดท้ายในมือลงก่อนดูเวลา ถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยพลางรับแก้วน้ำดื่มเย็นเฉียบจากเลขาคนเก่ง ในตอนนั้น สังเกตเห็นว่าปอถือหนังสืออะไรติดมือเข้ามาด้วย
“นั่นอะไร มึงดูหนังสือแบบนั้นด้วย?”
ปอนึกยิ้มย่องในใจ แคปโว๊ยยย กูไม่ได้ฟ้องนะเห็นไหม แฟนมึงถามกูขึ้นมาเองทั้งนั้น เรื่องช่วยพวกมึงสองตัวให้คืนดีกันนี่คืองานหลักอย่างนึงของกู
ปอแอบรำพึงรำพันในใจพลางยื่นส่งให้เอสรับไปดู
ทว่าเอสกลับไม่ยื่นมืออกมารับ เขาส่ายหัวกับพฤติกรรมแปลกๆของปอ หรือว่ามันทำงานหนักมากไป จนหันมาสนใจอ่านข่าวสารประเภทนี้ “กูไม่สนใจอ่านหนังสือแบบนั้นหรอก มึงอ่านไปเถอะ”
“เปล่าครับ เปล่าๆ” ปอรีบปฏิเสธพัลวัน “แต่ผมอยากให้เจ้านายลองเปิดผ่านๆดู”
“เปิดดูทำไมวะ” เอสถามอย่างสงสัย
“นะครับ เปิดดูให้ผมหน่อย ถ้าดูด้านหน้ายังไม่ชัดเพราะภาพมันไกล ก็รบกวนเจ้านายเปิดถึงแค่หน้าสิบสองก็ยังดี”
พอฟังถึงแบบนี้แล้วเอสนึกฉุกใจขึ้นมา ปอมันทำสีหน้าเจื่อนๆชอบกลแถมพอสังเกตดีๆที่หน้าปกนั่น รูปบางรูปมันเตะตาเขาอยู่ เอสจึงยื่นมือออกไปรับมาเปิดดู
ทว่าว่ายังไม่ทันได้เปิดหรอก
แค่เห็นข่าวพาดหัวที่หน้าปกแบบชัดๆความดันเขาก็ปรี๊ดขึ้นมาแล้ว
“อยู่หน้าไหน” เสียงทุ้มถามเย็นเฉียบ ปอรีบเข้ามาพลิกหน้าสิบสองให้ดูแบบเต็มตา
เอสถึงกับแน่นิ่งไป สักพักลุกพรวดขึ้นคว้าเสื้อสูทที่แขวนเอาไว้มาสวม
“เพื่อนมึงเห็นหรือยัง”
ปอเงียบไม่ยอมตอบ เอสจ้องเขาตาเขียว รู้แล้วว่าคำตอบของปอคืออะไร เขาถอนหายใจหนักๆหนึ่งที “มันขึ้นมาหรือยัง” เขาหมายถึงแคปเข้ากรุงเทพมาหรือยัง ปอจึงพยักหน้าตอบเบา ๆ “ครับ ขึ้นมาแล้วครับนาย”
“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“ก่อนหน้านี้อยู่ที่ตึกนี่ล่ะครับ แต่ตอนนี้มัน...เอ่อ...มัน น่าจะกลับไปแล้ว”
“ก็แล้วทำไมมึงเพิ่งมาบอกกูล่ะวะ!!” เอสสบถใส่อย่างดัง ร่างสูงใหญ่แทรกตัวผ่านออกมาเดินชนบ่าปออย่างแรงจนปอเซแถ่ดๆออกนอกทาง เอสใช้ลิฟต์ส่วนตัวดิ่งลงไปที่ช่องจอดรถ
ทว่าพอเห็นรถตัวเองเท่านั้นแหละ ความดันที่สูงอยู่แล้วยิ่งพุ่งขึ้นมาอีก ปวดกะโหลกจนหัวจะร้าว
“นี่รถกูจริงเหรอวะเนี่ย” ตบหน้าผากอย่างเซ็ง เมื่อมองดูรถยนต์คันสวยของเขาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีสเปรย์ฉีดพ่นเป็นลวดลายไร้สาระ กับข้อความที่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าคนทำมันโมโหหนักขนาดไหน ซ้ำร้ายยังไม่พอที่กระโปรงหน้ารถแคปมันโรยทรายทับสีที่มันพ่นเอาไว้โปะหน้าด้วยเปลือกเงาะเปลือกมังคุดลำไยอะไรที่มันชอบนำไปหมักในถังหมักชีวภาพของมันละเลงใส่ไว้เป็นกองๆ
เอสปวดหัวหนึบ เขาถึงกับตะโกนเรียกยามแถวนั้นเข้ามาจัดการและเปลี่ยนรถให้
เวลารอรถคันใหม่อยู่ราวสิบห้านาที
“เรียบร้อยแล้วครับนาย” พนักงานยื่นกุญแจบีเอ็มดับเบิ้ลยูเปิดประทุนสีตะกั่วคันใหม่เอี่ยมส่งมาให้ เอสเดินเข้าไปนั่งด้วยใบหน้าบึ้งตึง
ในตอนนั้นสายจากปอดังเข้ามา
“เพื่อนมึงแสบจริงๆ” ปอยังไม่ทันได้พูดธุระหากแต่โดนต่อว่าแทนเจ้าแคปมันเสียได้ เขายิ้มแห้ง ๆ ในใจคิดไปว่า เออ มึงจำไม่ได้หรือไงว่าแคปมันแสบมากอยู่แล้ว
“นายครับ เจอเพื่อนผมหรือยัง”
เอสด่าไปแบบไม่ยั้ง ปอถึงค่อยรู้ว่าแคปมันทำวีรกรรมผลงานอะไรไว้ มิน่าล่ะเจ้านายเขาเสียงเครียดเชียว รอรถคันใหม่ถึงได้ช้าไม่ทันใจอยู่แบบนี้
“แคปมันจะรอกินข้าวกับผมอยู่ที่ห้อง เย็นนี้เห็นบอกว่าจะขอค้างคืนด้วย”
“โอเค กูเข้าใจแล้ว” เอสกำลังจะกดวาง ทว่าปอเรียกเขาไว้อีกนิด
“อะไร”
“ผมเตือนด้วยความหวังดีครับเจ้านาย แคปมันทำขนาดนี้เจ้านายเปลี่ยนรถคันใหม่เถอะครับ คันเก่าที่มีผู้หญิงมานั่งแล้วเนี่ย ผมไม่แนะนำให้ใช้ขับไปรับเพื่อนผมอีกหรอกนะ”
เอสกดตัดสายทิ้งทันที ก่อนจะเหยียบรถไปด้วยความเร็วสูง
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นเขาก็มายืนอยู่หน้าห้องเก่าห้องเดิมที่ตอนนี้ปอมันยังดูแลให้อยู่ ห้องที่เขากับแคปเคยใช้ร่วมกันมา
เขากดเรียกคนข้างใน
รอไม่นานบานประตูก็ถูกเปิดออก แคปที่ดูเหมือนเพิ่งตื่นหัวยุ่งเหยิงไปหมด ขยี้ตาสองสามทีพอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่ก็รีบผลักจะปิดไว้อย่างเดิม
ทว่าสู้แรงเอสไม่ได้หรอก
“มาเมื่อไหร่ ทำไมไม่ขึ้นไปหากู” แคปไม่ตอบคำถามเดินไปหยิบเสื้อที่ถอดพาดไว้แบบลวกๆขึ้นมาสวม เอสกระชากแขนครั้งเดียวคนตัวเล็กกว่าเซถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
แคปเบ้หน้าแล้วพยายามผลักออก
“ผลงานใครไหนบอกกูซิ” เอสยื่นภาพในโทรศัพท์มือถือส่งให้ดู แคปปรายสายตามองนิดๆจากนั้นก็เมินไม่พูดไม่จา นึกสมน้ำหน้ารวยนักก็เปลี่ยนรถซี เปลี่ยนให้ได้ทุกวันนะมึง หึหึ เดี๋ยวเขาจะเข้าไปจัดการพ่นใส่ทุกวันเลยคอยดู
“แสบจริงๆ กูรู้ว่ามึงไม่พอใจเรื่องอะไร” แคปหันขวับมองคนพูดทันที ดวงตากลมๆจ้องเอสตาเขียว
“ถามกูสิถ้าไม่เข้าใจ เราเป็นคนๆเดียวกันแล้ว เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วมีอะไรสงสัยมึงต้องถามกูสิวะ”
แคปได้ยินแบบนั้นยิ่งโกรธ ขบปากกัดฟันจนแน่น เหอะ จะให้เขาถามทำไม เราเป็นครอบครัวเดียวกันงั้นเหรอ เป็นครอบครัวเดียวกันเป็นคนๆเดียวกันก็ต้องบอกกันสิวะ มีข่าวออกมาแบบนี้ คนอื่นรู้ก่อนเขาแบบนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันตรงไหน มึงไปส่งไปรับใครมามึงควรจะเป็นฝ่ายบอกกูใช่ไหม!!
“แคป?”
คนที่ต้องบอกน่ะคือมึงเถอะ ไม่ใช่ข่าวออกมาแล้วเป็นกูที่ต้องถาม!!
แคปดันผลักออก แต่ว่าเอสยิ่งกอดเขาเอาไว้แน่น จับแคปให้หันมามองหน้ากัน
เจ้าแคปยังคงเมิน หันหน้าหนี สองมือใหญ่จึงประคองสองแก้มบังคับให้หันมา จ้องลึกลงไปในดวงตาโศก
“ฟังให้ดี ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่กำลังสนิทสนมกับพี่สาวกู นักข่าวกำลังตามข่าวเลสฯของพี่กูกับผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว กูไม่รู้แน่ชัดว่าเขาสองคนเป็นแบบไหนนะอาจจะเป็นแค่เพื่อนสนิทกันก็ได้ แต่ที่แน่ๆวันนั้นพี่แอมป์วานให้กูเข้าไปรับเธอที่คอนโดให้แล้วก็พากลับมาค้างที่บ้าน เห็นเปิดไวน์นั่งคุยกันอยู่ริมสระจนดึก”
แคปฟังแบบนั้นแล้วค่อยๆใช้สายตาเขียวๆมองเอสอย่างประเมิน คนถูกมองถึงกับต้องดีดหน้าผากเล็กลับไปเบาๆ
“มีแค่มึงคนเดียวก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว ใครจะไปนึกหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัวอีก”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ มีสายเข้าจากพี่สาวเอสต่อเข้ามาที่มือถือแคปโดยตรง คุยกันได้ความอย่างเอสมันบอกจริงแคปก็อ่อนขึ้น รู้สึกว่าตัวเองต่างหากที่ใจร้อนทำผิด ไปรังแกรถมันแบบนั้น มีอะไรควรถามกันและกันให้เข้าใจด่วนตัดสินไปแบบนั้นรังแต่จะเสียความรู้สึกกันไปทั้งคู่ แคปเงยหน้ามองคนที่ยืนกอดตัวเองอยู่ นึกย้อนถึงประโยคก่อนหน้าที่เอสมันพูด
“มึงพูดจริง?” ความหมายของแคปคือประโยคที่เอสบอกว่ามีเขาคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่ ใครจะไปหาเรื่องมาใส่ตัวอีก
แล้วแบบนี้จะเบื่อเขาหรือเปล่าวะ
แคปเผลอกำเสื้อเอสไว้จนแน่น
“กู...”
“กูไม่เคยโกหกมึง เชื่อใจกูได้” เอสยกมือขึ้นทำท่าแสดงสัจจะ แคปหน้าร้อนผ่าว ขบริมฝีปากก่อนฟาดผั๊วะลงไปที่ต้นแขนแรงๆแก้เขิน
“แล้วนั่งอยู่ในรถกับเธอคนสวยนั่น พวกมึงคุยอะไรกันมั่งล่ะ”
“ไม่ได้สนใจจำหรอก อยู่บนรถแทบไม่ได้พูดกับเขาเลยด้วยซ้ำ ถ้าจำไม่ผิดเธอเอาแต่ถามเรื่องพี่กูล่ะมั้ง พอถึงบ้านพี่แอมป์ก็เทคแคร์ต่อแล้วกูไม่สนใจอะไร คืนนั้นโทรหามึงแล้วมึงก็เล่นแต่เกมส์นั่นแหละ กูว่ากูเล่าแล้วนะเรื่องนี้”
“บอกตอนไหนไม่ได้บอกเหอะ” แคปหน้าตึงขึ้นมาอีก ชกอกเอสแรง ๆ ทว่าโดนรวบไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน เอสอาศัยทีเผลอขโมยหอมแก้มไปหนึ่งฟอด จากนั้นก็บีบพุง
“อะไรเนี่ยอ้วนขึ้นอีกแล้วเหรอ ไม่เจอแค่อาทิตย์เดียวเอง”
“อ้วนบ้าอะไร กูหนักเท่าเดิมเหอะ”
“แล้วนี่อะไร” เขาแกล้วขยำพุงแคปเล่น ทำหน้าทำตาบอกโอ๋ๆลูกพ่อจวนจะคลอดแล้วรึ จะตั้งชื่อว่าอะไรดี เจ้าแคปจึงฟาดผั๊วะๆมาอีกหลายรอบ
เอสหัวเราะก่อนยกคนทั้งคนอุ้มพาดใส่บ่าแล้วมุ่งเข้าไปที่ห้องนอน ทุลักทุเลนิดหน่อยเนื่องจากแคปมันไม่ใช่คนตัวเล็กๆ เขาจัดแจงวางแคปลงที่โต๊ะหนังสือตัวเก่าที่ตั้งคู่อยู่กับโต๊ะของเขา
“นี่โต๊ะใคร หื้ม?” คนพูดล็อคคนตัวเล็กกว่าอยู่ภายในวงแขน เขาคร่อมตัวแคปล็อคไว้บนโต๊ะแคบๆ
นึกถึงวันเก่าๆที่เขาสองคนหันหลังทำการบ้านของใครของมันแล้วอมยิ้มขึ้นมา
“โต๊ะกู” แคปตอบหน้าร้อนฉ่าเหตุเพราะโดนสายตาคมกล้าจ้องเอาจ้องเอา
“แล้วตัวนี้โต๊ะใคร” เอสถามยิ้มๆอีกครั้ง สายตามองลงที่โต๊ะตัวใหญ่ของเขาเอง ซื้อมาทีหลังแต่ตัวใหญ่จนกินพื้นที่ห้องแคปไปตั้งมาก ช่วงนั้นโดนบ่นจนหูชา
“โต๊ะหมา”
“ปากดีนัก” ทันทีที่คำว่าโต๊ะหมาหลุดจากปาก เอสก็จัดการลงโทษคนพูดโดยการทาบทับริมฝีปากจูบลงไป ความจริงแคปมันถีบออกได้แบบสบายๆ
หึหึ แต่ใครล่ะจะถีบ
สองคนดูดปากกันเล่นอยู่นานสองนาน ผละออกมาก็หัวเราะให้กัน จากนั้นโผเข้าหากันใหม่อีก เป็นแบบนี้อยู่เป็นสิบรอบแคปหน้าร้อนตัวแดงไปหมด แก้มกลมสุกลวกจนเอสอดไม่ได้ยกมือขึ้นลูบ
จากนั้นกิจกรรมหรรษาก็เกิดขึ้นที่โต๊ะหนึ่งรอบ กับมาต่อกันบนเตียงอีกหนึ่งรอบ
“ไม่เจอแค่อาทิตย์เดียวไม่รู้ไปอดอยากจากไหนมานักหนา เหี้ยเอ้ยยย” แคปบ่นฟอดๆแฟดๆไปตามเรื่อง พอถึงคราวตัวเองเข้าด้ายเข้าเข็มจวนจะเสร็จก็บอกให้เอสอย่าหยุดๆจนคนฟังทั้งขำทั้งเสียว
“มึงแม่ง สุดๆจริงๆว่ะแคป”
เสียงเพี๊ยะดังขึ้นแรง ๆ ไม่ใช่เอสหรอกนะที่ฟาดฝ่ามือลงไป เจ้าแคปเล่นฟาดเพี๊ยะลงไปที่ก้นแน่นๆของคนบนร่าง เอสถึงกับสะดุ้งถลึงตาใส่หน้าเขียว แคปหัวเราะคิกคัก
ก่อนที่เขาจะซุกริมฝีปากกัดลงไปที่ซอกคอแรงๆหนึ่งทีลงโทษ
กิจกรรมดำเนินต่อไป...
ต้นพลูด่างริมระเบียงยังออกใบเขียวสวย
ในตอนที่เอสกระทั้นกายครั้งสุดท้าย แคปที่เสร็จไปก่อนหน้านั้นเห็นระดับน้ำในขวดเหลือเพียงไม่ถึงครึ่ง ในใจพลันกำลังนึกว่าต้องเติมอีกนิดแล้ว ทว่ากลับโดนมือหนาเข้ามาจับใบหน้าเขาเข้าไปรับจูบ
“อยู่บนเตียงช่วยสนใจแต่กูด้วยครับน้องแคปครับ ต้นไม้ใบหญ้าอะไรนั่นกูก็หึงได้เหมือนกันนะ มึงรู้ไหม”
แคปที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยจูบเร่าร้อนพยักหน้าอือๆอาๆรับ
คืนนั้นเอสฝันว่าได้ยินเสียงคล้ายคนมากระซิบอยู่ข้างหูบอกว่าให้เขาเปลี่ยนรถ
ในฝันเขาถามออกมาว่า..ทำไม
ภาพรถยนต์คันสวยที่เลอะเปรอะไปด้วยสีและเปลือกผลไม้หลายชนิดเข้ามาอยู่ในคลองสายตา เอสสะดุ้งตื่นกลางดึกรู้สึกเหมือนแคปกำลังพลิกตัวขยับห่างออกไป เขารีบคว้าคนที่กำลังจะตกเตียงอยู่รอมร่อเข้ามากอดไว้แนบอก
“ฮื่ออ..” แคปมันขู่ฟ่อทั้งที่หลับ เอสมองอย่างเอ็นดู เขากดจูบเบาๆหนึ่งทีที่ขมับเล็ก จากนั้นค่อยหลับลงไปตามกัน
“โอเค คงถึงคราวต้องเปลี่ยนรถอีกแล้วจริงๆ”
(http://dl5.glitter-graphics.net/pub/1181/1181105zmck15dlrq.gif)
…….Howluckyiamhavingyoubesideme……
**แอบมาลงไว้ให้ค่ะ หนังสือยังไม่เสร็จเพราะตอนพิเศษในหนังสือยังไม่เสร็จเลย :mew2: หัวทึบมากแต่อยากจะเขียนให้เยอะหน่อย ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันนะคะ**
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 15-11-2016 21:11:45
รักเรื่องนี้มากเลยคุณมิน
รอๆๆๆ ซื้อหนังสือนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 15-11-2016 21:27:18
นับวันรอหนังสือนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 15-11-2016 21:43:55
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 15-11-2016 21:48:06
รักแรงหึงแรง สไตล์เอสแคป
ยังติดตาม เอสแคปอยู่น้าาา
:katai3: :katai2-1: :katai3: :katai2-1:
:n1: :n1: :n1: :n1:
...
เริ่มหัวข้อโดย: เทวดาปอนๆ ที่ 15-11-2016 22:13:16
สายโหดทั้งคู่ คิดถึงมากมาย
รอเล่มค่าาาา :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 15-11-2016 22:57:58
เริ่มหัวข้อโดย: nekko ที่ 15-11-2016 23:06:44
ขอบคุณมากๆๆค่า
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-11-2016 23:50:40
ได้อ่านเอส แคป :mew1: :mew1: :mew1:
มาเต็มๆ เลย ต่างฝ่ายต่าง รักกัน
ทั้งหึงหวง หื่น กันและกัน ชอบบบบ
ข่าวของเอส น่ะ ทำตามพี่สาวขอร้อง
แต่ แคป นี่ อีกฝ่ายชอบแคป นะเล่นมองไม่วางตา
ลูกน้องโชน ก็แสนดี รายงานทันทีเหมือนกัน
หวงแทนนาย เป็นลูกน้องที่สุดแสนจะจงรักภักดี
แต่คนอ่าน ชอบบบบ ฟินนนนน
เรื่องหลังจากเอส แคป เจอกัน
ทั้งที่บ้านปอ กรุงเทพ บ้านแคป ที่ระยอง มันสุดยอดดดด :m25:
อยากอ่านเรื่องของฝาแฝด เรื่องของปอ อาร์ และพี่เต้ พี่รัฐ:ling1: :ling1: :ling1:
ไร้ท ใจดีกับคนอ่าน นะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 16-11-2016 00:57:19
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 16-11-2016 00:57:35
อย่างน้อยก็มีข่าวอัพเดทหนังสือ ดีใจๆๆ กลัวพลาด >< รักเรื่องนี้มากๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 16-11-2016 00:58:02
เริ่มหัวข้อโดย: natt teng ที่ 16-11-2016 01:09:05
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-11-2016 09:16:53
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 16-11-2016 10:22:41
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 16-11-2016 15:38:54
คิดถึงคนเขียนด้วย
คราวนี้มาได้ยาวสะใจ เจอสองคนนี้เต็มๆตอน
รักกันได้รุนแรงจริงๆ เสมอต้นเสมอปลาย ขี้หึงกันแบบสุดๆ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-11-2016 16:05:13
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 16-11-2016 16:51:14
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 16-11-2016 19:15:49
ขอบคุณนะคะ และขอรอตอนต่อไปอีกนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 16-11-2016 20:50:34
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 16-11-2016 21:11:04
รักเออสแคปมากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Erh ที่ 16-11-2016 21:26:12
แต่ได้อ่านเรื่องราวของคู่นี้ทีไรก็ฟินตลอด
และจะย้ำกับคนเขียนตลอดว่า เรารอรวมเล่มอยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 16-11-2016 22:18:07
ขอบคุณที่แต่งตอนพิเศษมาให้อ่านนะคะ :pig2: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 16-11-2016 22:30:50
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดน้อยแฟนแมวโหด ที่ 16-11-2016 22:56:26
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 16-11-2016 23:26:51
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 16-11-2016 23:58:28
เริ่มหัวข้อโดย: prangma ที่ 17-11-2016 00:12:30
คิดถึงเอสแคปมากๆเลย TT
รอหนังสือนะคะ
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 17-11-2016 05:22:06
ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
ถ้่าไม่ใช่คนในครอบครัว
แสลงใจแคปได้ทั้งนั้น
หึงน่ารักไปอีก กิ้วกิ้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 17-11-2016 08:58:14
เริ่มหัวข้อโดย: pktherabbit ที่ 17-11-2016 10:59:13
เริ่มหัวข้อโดย: rak_jae ที่ 17-11-2016 11:19:33
เอส ก็คือ เอส ยังไง ยังไง ก็คือ เอส
อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึก yesterday once more มากกกกกกกกกกกกก
มีความสุขมากจริงๆ
ขอบคุณนะคะ ขอบคุณ coffeeQbread ที่สุดค่ะ
จะรอเล่มรวมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 17-11-2016 14:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: Prattana ที่ 17-11-2016 15:10:41
ขอบคุณสำหรับสเปฯค่ะ
ยังรอรวมเล่มเสมอ สู้ๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 17-11-2016 19:16:55
รอเล่มนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 18-11-2016 09:35:38
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 18-11-2016 20:34:09
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 18-11-2016 20:42:32
คิดถึงคนอ่านก็มาต่อสเปฯอีกเยอะๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 19-11-2016 17:00:09
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 19-11-2016 22:24:23
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 20-11-2016 15:42:06
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 21-11-2016 22:13:06
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 22-11-2016 01:24:16
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 22-11-2016 13:56:50
ไม่อยากให้ตอนพิเศษจบเลยค่ะ อ่านทุกตัวอักษรซ้ำไปซ้ำมา ชอบมากชอบจริงๆค่ะ
เอสแคปน่ารักมากๆๆๆๆจริงๆ ผลัดกันหึง ชอบมากเหลือเกิน มีความฮาร์ดคอร์ ฮ่าๆๆๆ
ขอทั้งคู่แบบหึงโหดแบบนี้อีกได้ไหมคะ พลีสสสสสสสส
ห่างหายจากการหึงโหดไปนานมากๆ คิดถึงสุดๆเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: leemmm ที่ 23-11-2016 08:54:54
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-11-2016 12:02:15
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 23-11-2016 17:59:42
รอเล่มนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 23-11-2016 22:46:22
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 25-11-2016 00:27:40
เริ่มหัวข้อโดย: ดึงดาว ที่ 26-11-2016 12:47:09
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 28-11-2016 13:14:51
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 30-11-2016 01:02:11
เริ่มหัวข้อโดย: .hnk ที่ 02-12-2016 14:51:54
ชอบพี่เต้แต่โกรธนางมากที่ทำให้สองคนนั้นเลิกกัน ดีนะที่เค้ากลับมาคบกันต่อได้
อิเอสเอ้ยยยย หึงหนักหวงจริงแต่ก็น่ารักอ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ขอบคุณคุณนักเขียนที่แต่งให้อ่าน รักๆนะคะ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: tear0313 ที่ 02-12-2016 20:57:46
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 02-12-2016 22:14:41
เริ่มหัวข้อโดย: CoMa ที่ 02-12-2016 22:59:17
เริ่มหัวข้อโดย: Wtftt ที่ 04-12-2016 17:52:31
เริ่มหัวข้อโดย: jinojino ที่ 05-12-2016 12:42:40
รอรวมเล่มครับ ขอรวมเล่มเรื่องดอกฟ้ากับหมาวัดด้วยดิครับ มันน่ารักจนอยากได้เป็นสมบัติของตัวเองมาก ๆ อ่ ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: konjingjai ที่ 05-12-2016 14:51:35
เริ่มหัวข้อโดย: rak_jae ที่ 12-12-2016 07:07:10
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 12-12-2016 17:56:52
ไม่เคยชอบเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้เลย ร้ากกกกกกกกกกก คาปู เอส
ทำหนังสือเถอะค่ะ ถ้าเขียนใหม่เราก็ติดตามนะคะ ขอให้บอกอย่างเดียว เราตามมินทุกเรื่องเลย
แอบตามอยู่เงียบๆ (เหมือนจะน่ากลัว ฮ่าๆๆๆ)
ชอบ ประโยคนี้จัง เราเป็นคนๆคนเดียวกัน :mew1: :-[ :o8: :hao5:
มีสเป มีอีกเรื่อยๆนะคะ สู้ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 12-12-2016 18:19:29
รักเรื่องนี้ ไม่เคยชอบเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้เลย
คาปู เอส คูเปอร์
ทำหนังสือเถอะนะค่ะ เราติมตามมินทุกเรื่องเลย
ชอบประโยคนี้ เราเป็นคนๆคนเดียวกัน
เราอินขนาดทุกวันนี้ เจอน้ำใบเตยตามร้าน นึกขึ้นได้ว่าแคปไม่ชอบแล้วก็ถ่ายรูปเก็บไว้
ร้ากกกน้า มาต่ออีกเรื่อยๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 12-12-2016 20:17:37
เริ่มหัวข้อโดย: ::ppppop:: ที่ 12-12-2016 20:27:10
คิดถึงนะค้า รอรวมเล่มน้าาาา :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 12-12-2016 20:52:36
เราก็ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย :m13:
อยากอ่านทั้งสเป และอยากอ่านเรื่องอื่นต่ออีก 555 #โลภจัง :m11:
อยากได้เล่มมากๆค่ะ :m32:
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 12-12-2016 23:48:11
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 19-12-2016 22:07:33
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 19-12-2016 23:49:29
มีความน่ารัก ดีงามมมมม
รอหนังสือนะคะ :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 25-12-2016 00:51:15
คิดถึงเอสแคปๆๆๆๆ
รักมากก็หึงมาก
อ่านแล้วก็ยิ้มไปมีความน่ารัก :-[
ขอบคุณคุณมินที่เอาความสุขมาให้เสพกัน
รอหนังสือเสมอ :n1:
สู้ๆค่ะ ขอให้เขียนตอนพิเศษได้เยอะๆ ส่งกำลังใจรัวๆๆ
:call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 25-12-2016 17:00:52
เริ่มหัวข้อโดย: numildkub ที่ 27-12-2016 01:40:53
ชอบแนวการเขียนของนักเขียนมากเลยยย
ขอบคุณนะค้าา
เริ่มหัวข้อโดย: iiduckii ที่ 28-12-2016 06:58:36
คึดถึงเอสแคปมากกกกกกก
การหึงหวงของสองคนนี้ยังหนักหน่วงเหมือนเดิม น่ารักดี55555
รอตอนพิเศษในเล่ม อิอิ
:impress2: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: leemmm ที่ 28-12-2016 07:15:21
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 01-01-2017 23:20:42
มีความสุขมากๆสุขภาพแข็งแรง
:mew1: :mew1:
คิดถึงเรื่องนี้ รอหนังสือจ้า ^^
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-01-2017 18:57:31
เริ่มหัวข้อโดย: Azuryngel ที่ 07-01-2017 19:32:51
เริ่มหัวข้อโดย: FiRMMiE ที่ 08-01-2017 10:36:53
ฮืออออออ ยังเหมือนเดิมเลย
อยากได้หนังสือมาครอบครองแล้วค่ะ
สู้ ๆ นะคะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ttfanff ที่ 21-01-2017 21:47:03
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 22-01-2017 23:56:10
และยังรอเล่มอยู่ค่ะ
รักเรื่องนี้มากๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 26-01-2017 21:57:32
อยากให้มีภาคต่ออ่ะคะ.. แบบ ขอ พี่เกรซมีบทบาทเพิ่มขึ้น.. เอาแบบ ให้นู๋คาปู.. งอนขั้นสุด.. คุณชายเอส ตามง้อ
แล้ว ขอคุณภูริชมาแจมเพิ่มอีก.. คงมันส์ฟุด :hao6: :hao7: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 27-01-2017 17:08:57
:haun4: :haun4:
รวมเล่มเมื่อไรบอกกันด้วยน๊าาาา ชอบทั้ง2เรื่องเลย อยากได้เก็บไว้
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 28-01-2017 13:33:10
ซินเจียยู่อี่ ซินนึ้ฮวดใช้ เอส แคป
คิดถึงๆ รอทุกวัน :mew1:
หนังสือ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Panizzz3838 ที่ 29-01-2017 09:51:39
เริ่มหัวข้อโดย: pppattt ที่ 01-02-2017 00:49:55
บังเอิญได้อ่านเรื่องดอกฟ้ากับหมาวัด แล้วก็ตามมาเจอเรื่องนี้
จะบอกว่าคุณมินเป็นนักเขียนที่เราชอบที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมาเลยค่ะ
ทั้ง2เรื่องที่คุณมินแต่ง มันสนุกมากกกกกกก
คุณมินมีมุขตลก น่ารัก อ่านแล้วยิ้มหัวเราะไปด้วยตลอด
ที่สำคัญคุณมินเขียนดราม่าได้บาดใจมากๆ
ทั้ง2เรื่องเลย ดราม่าของทั้ง2เรื่องทำเอาเรานอนไม่หลับเลยค่ะ
คือปวดใจมากกกกก ไม่เป็นอันทำงานทำการ คิดถึงตลอด
ตอนแรกว่าพี่เอย์ กับหมาปิงดีงามแล้ว
มาเจอเอสแคปเข้าไป ดีงามมากอีกแล้ว กินกันไม่ลงเลย
อยากจะบอกว่าเขียนต่อไปนะคะ เปิดเรื่องใหม่ก็ส่งข่าวบอกกันด้วย
จะขอตามไปอ่านทุกๆเรื่องเลยค่ะ
ขอย้ำอีกทีว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราต้องสมัครสมาชิกเข้ามาเพื่อเม้นหาคุณมินเลย
ถ้าไม่ได้บอกว่า รัก พี่เอย์กับปิง และ เอสกับแคปแค่ไหน
เราต้องอกแตกตายแน่ๆ
รออ่านตอนพิเศษอีกนะคะ
และที่สำคัญ รออ่านเรื่องใหม่ด้วยน๊าาาา
พิมพ์ยาวเลย
เขินจัง >\\\\<
เริ่มหัวข้อโดย: ttfanff ที่ 05-02-2017 18:45:42
รอรวมเล่มอยู่นะฮับบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: italy18 ที่ 06-02-2017 01:00:33
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 09-02-2017 02:51:52
ปล.ขอทำใจ เตรียมตัวเตรียมใจแล้วจะมาต่อนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: NooMary ที่ 16-02-2017 13:01:08
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 23-02-2017 17:57:12
ครบปีที่นิยายเรื่องนี้จบบริบูรณ์แล้ว
ยังรอกอดเอสแคปเหมือนเดิมน้า :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 24-02-2017 20:58:19
อยากได้หนังสืออออ :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 28-02-2017 08:53:26
เริ่มหัวข้อโดย: mayachiwit ที่ 01-03-2017 20:29:39
ดีที่สุดท้ายก็ก้าวผ่านอุปสรรคไปได้ รักคนเขียนที่สุด ขอบคุณมากสำหรับสเปฯ ให้หาย
คิดถึงคู่นี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-03-2017 11:31:11
เริ่มหัวข้อโดย: leemmm ที่ 06-03-2017 11:23:00
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 07-03-2017 15:24:18
คงเดินไปหาวันละหลายๆหน
แต่ความคิดถึงไม่มีตัวตน....
จึงได้แต่คิดถึงใครบางคนทุกวี่วันน
นี่มาเป็นกลอนกันทีเดียววว....อยากบอกว่าคิดถึงงงง 555
แวะมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ รู้แต่ว่าหลายรอบมากกกก
ยังคงคิดถึงตัวละครในเรื่อง และคุณมินอยู่น๊าาา
ปล.เก็บตังค์ไว้พร้อมเปย์เอสแคปหนักมากกก รอๆๆรูปเล่มอยู่เนาะ สู้ๆค๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 07-03-2017 23:16:41
เริ่มหัวข้อโดย: nattayanan_amp ที่ 10-03-2017 19:42:04
เริ่มหัวข้อโดย: en foo ที่ 13-03-2017 02:09:47
เฮียเต้ซะอีกที่ควรพูดขอโทษน้อง
เพราะเขาเป็นคนพรากหัวใจของน้องไปตั้ง 5 ปีเลยนะ
#ทีมไม่ชอบเฮียเต้ค่ะ5555
เริ่มหัวข้อโดย: Elektra ที่ 13-03-2017 16:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 13-03-2017 20:38:34
รอรวมเล่มอยู่นะคะ :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: mayongc. ที่ 15-03-2017 22:35:57
รอวันได้จับรูปเล่มนะคะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 18-03-2017 06:11:39
เริ่มหัวข้อโดย: lizm ที่ 25-03-2017 10:51:30
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 31-03-2017 22:48:20
รอคุณมินต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 03-04-2017 12:45:15
คิดถึงๆเอสแคป
อยากอ่านนิยายที่คุณมินเขียนอีกจัง
:mew1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 08-04-2017 21:18:12
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 08-04-2017 21:30:27
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 13-04-2017 22:12:51
คือออ
อยากโกรธเฮียลาเต้มากอ่ะ ฮืออออ
แต่ก็โกรธไม่ลง เฮียทำเพราะความรักกก
ดีแล้วที่กลับมารักกันนนน
ดีใจด้วยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 15-04-2017 20:39:34
สุขสันต์วันสงกรานต์เอสแคป
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1:
เก็บตังรอหนังสือ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: ttfanff ที่ 15-04-2017 22:11:50
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 16-04-2017 17:42:29
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Kkyy0627 ที่ 17-04-2017 04:02:17
คิดถึงเอสแคป :mew2: :mew2: :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: KLiar ที่ 21-04-2017 11:02:08
เริ่มหัวข้อโดย: The_Beggar ที่ 06-05-2017 20:29:23
เริ่มหัวข้อโดย: nattayanan_amp ที่ 06-05-2017 20:43:00
เริ่มหัวข้อโดย: Charmy ที่ 11-05-2017 15:21:42
เริ่มหัวข้อโดย: Realtime ที่ 11-05-2017 22:03:08
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 11-05-2017 23:26:34
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 13-05-2017 01:26:39
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-05-2017 15:17:12
เริ่มหัวข้อโดย: Pawana ที่ 25-05-2017 08:50:46
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 27-05-2017 18:08:37
เริ่มหัวข้อโดย: ttfanff ที่ 01-06-2017 20:57:13
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 02-06-2017 12:20:37
ว่างๆมาส่งข่าวบ้างนะคะ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: Nayagirl86 ที่ 05-06-2017 07:46:31
เป็นคู่เหมือนเหมือนไม่หวานนะ แต่หวานอ่ะ อ่านแล้วอมยิ้มไปด้วยตลอด
พอเข้าดราม่าก็ร้องไห้ตามด้วย
สรุปอาฟี่จะไม่แต่งงานแล้วแน่ๆใช่ไหม เห็นจากที่ติดเฮียโก้ขนาดนี้ คงไปไหนไม่รอดแล้วแหละ
มีแววจะมีตอนพิเศษ 4 ไหมคะ เค้ารออยู่น่าา
ปล.ชอบอาร์ค่ะ อาร์จะมีคู่กับไหม อยู่แต่ในไร่ในสวนจะไปเจอใครได้ล่ะเนี่ย
ปล2.จะติดตามเรื่องต่อๆๆๆไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนมากกที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านไปยิ้มไป :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 05-06-2017 11:46:49
คนเขียนไม่รวมเล่มหรอค้าาา
นี่เข้าเว็บมาอ่านเกิน 10 รอบละจ้า
อ่านวนไปค่ะ >,<
เริ่มหัวข้อโดย: phai ที่ 13-06-2017 21:56:58
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 13-06-2017 22:10:38
เชียร์สสสสส
:ped149: :ped149: :ped149:
...
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 15-06-2017 19:50:01
เริ่มหัวข้อโดย: nichaphalanla ที่ 17-06-2017 04:46:10
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-06-2017 04:46:10
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 27-06-2017 21:08:51
รออ่านนิยายเรื่องใหม่ของคุณมินด้วยน๊า
ปล.รอรวมเล่มด้วยจ้า :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 27-06-2017 21:39:22
เอสแคปยังดีต่อใจเหมือนเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 30-06-2017 15:12:16
เริ่มหัวข้อโดย: ttfanff ที่ 06-07-2017 18:51:47
เริ่มหัวข้อโดย: b02290 ที่ 08-08-2017 18:17:16
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 08-08-2017 22:42:13
เริ่มหัวข้อโดย: Chunxx97 ที่ 16-08-2017 01:36:38
ตอนมาม่าอ่านแล้วก็ยังอินเหมือนเดิมร้องไห้สงสาร
มันหน่วงจริงๆเข้ามาอ่านอีกรอบมาเจอสเปเชียลตอนใหม่รู้สึกดีจริงๆที่เข้ามาอ่านอีกรอบ รอ ยังอยากได้หนังสือเหมือนเดิม รอนะคะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: wetter ที่ 12-09-2017 02:01:04
ยกให้เป็นนิยายในดวงใจอีกหนึ่งเลย
แต่ละตอนยาวมาก ใช้เวลาอ่านเกือบชั่วโมง ไม่เคยเห็นนิยายที่ตอนยาวขนาดนี้เลยจริงๆ
ชอบเอสแคปมาก เกลียดกันอยู่ดี กลับมารักกันเฉย แถมรักกันมากด้วย
ชอบในความมั่นคงในรัก 5ปีสำหรับเราเป็นอะไรที่นานมากก นานมากๆ นับถือเลย
ประทับใจตอนที่เวลา5ปีนั้นถึงเอสจะควงคนอื่นบ้างแต่กลับวางแผนทุกอย่างเพื่อตัวเองและแคป
วางแผนมาดีมากจริงๆ ดูวิดีโอแคปทุกวัน 5ปี เราทึ่งมาก
เรื่องครอบครัวสรุปครอบครัวเอสที่ดูเหมือนจะยากดันง่ายสะงั้น ชอบครอบครัวของเอสมากๆ
ครอบครัวของแคปก็ดีนะโดยเฉพาะเฮียโก้กับอาฟี่ อิอิ ตอนแรกก็เคืองพี่เต้มากแต่รับรู้ได้ว่าพี่แกรักของแกจริงๆ
เราชอบตัวละครเกือบทุกตัวในเรื่องเลยค่ะ ถ้ามีคนรอบตัวแบบนี้ในชีวิตจริงคงดี
ยกเว้นบางคนที่ยังดูน่ารำคาญอยู่บ้างแต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ สีสัน มีแล้วทำให้อินหนักกว่าเดิม55555
มีอีกหลายอย่างเลยค่ะที่อยากจะพิมพ์แต่ว่ายาวมากแล้ว55555
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ ชอบสไตล์การเขียนมากเลย คงต้องย้อนกลับไปติดตามเรื่องก่อนๆแล้ว
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Kwynn ที่ 12-09-2017 09:59:53
ดีต่อใจจริงๆๆ
รอรวมเล่มอยู่นะคะ
รักเรื่องนี้มากๆ ไปอ่านเรื่องอื่นก็ไม่สุขใจเท่าเรื่องนี้ /อ่านวนไปค่ะ
ทุกวันนี้ เวลาจะกินกาแฟทีนึง ก็นึกถึงเอสกับแคปตลอดเวลาเลย
ร้ากกกกทีสุดไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 12-09-2017 14:27:34
จัดหนักเลย
:o8: :o8: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 22-09-2017 18:12:58
ยังคงรอหนังสือ รอรวมเล่ม รอตอนพิเศษ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 22-09-2017 23:36:28
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 23-09-2017 16:03:46
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 27-09-2017 18:26:46
ยังรอๆๆหนังสือกับตอนพิเศษค่า คิดถึงเอสแคปจัง :)
เริ่มหัวข้อโดย: naumi ที่ 27-09-2017 20:07:52
ปล.แอบจิตใจคู่เฮียเต้กับพี่รัฐ จะมีโอกาสได้อ่านไหมน้อ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 08-10-2017 18:02:50
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 12-10-2017 18:03:44
เริ่มหัวข้อโดย: rak_jae ที่ 21-10-2017 09:30:12
รอสนับสนุนอย่างเป็นทางการ มาซะทีเถอะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: changemoo ที่ 22-10-2017 03:56:40
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 23-10-2017 11:06:48
ตอนเอสเล่นตัวนี่อยากให้แคปถอดใจจริงๆ555
ขอบคุณมากๆนะคะ อ่านจุใจจริงๆค่ะ
แล้วเนื้อหาก็สนุกมากด้วย
ชอบพระเอกนายเอก^^
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 23-10-2017 11:42:19
เริ่มหัวข้อโดย: Onlylyn ที่ 26-10-2017 18:13:22
สุดท้าย อยากจะขอบคุณนักเขียนมากค่ะ สำหรับนิยายครบทุกรส อ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจ ภาษาสำนวนดี ไม่ต้องประดิษฐ์คำให้สละสลวยอะไรมากมายแต่อ่านแล้วอิน ตัวละครทุกคนเหมือนมีชีวิตจริงๆ จับต้องได้ เหมือนเราได้อ่านบันทึกประจำวันของเพื่อนที่ได้ผัวรวยไรงี้ 55555 ขอบคุณมากจริงๆค่ะ รอเล่มนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 28-10-2017 15:21:08
:mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: noknaja01 ที่ 01-11-2017 02:57:47
อ่านบท nc ก็เน้นฮาอย่างเดียว หึงแรงทั้งคู่เลย ชอบๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Somporn ที่ 01-11-2017 03:10:58
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 10-11-2017 09:33:12
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 11-11-2017 10:42:55
เริ่มหัวข้อโดย: Timber ที่ 18-11-2017 19:07:58
เริ่มหัวข้อโดย: Nattarat ที่ 23-11-2017 13:41:33
เริ่มหัวข้อโดย: ANIKI. ที่ 25-11-2017 09:13:53
ชอบแคปสุดๆคือตอนที่กลับมาง้อหลังจากผ่านไปห้าปี โวยวายน้อยลง แต่ยังมีความดื้อแฝงอยู่ ชอบ
เริ่มหัวข้อโดย: sakurako38 ที่ 10-12-2017 17:34:45
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 16-12-2017 08:45:58
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 31-12-2017 03:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 01-01-2018 03:27:15
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 01-01-2018 06:45:31
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑ ขอให้ไรท์สุขสันต์ มีความสุขมากๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 02-01-2018 20:12:31
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 04-01-2018 05:09:44
Happy New Year 2018
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑ ขอให้ไรท์สุขสันต์ มีความสุขมากๆ
อ่านใหม่ รอบที่สี่ ยังสนุก ชอบบบบบบบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เอส แคป :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 07-01-2018 12:43:57
เริ่มหัวข้อโดย: yin ที่ 09-01-2018 17:44:05
เริ่มหัวข้อโดย: FullFong ที่ 10-01-2018 00:08:56
ขอบคุณ ที่เขียนนิยายดีๆมาให้... ตกหลุมรัก...
เริ่มหัวข้อโดย: bbank ที่ 17-01-2018 12:58:35
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 18-01-2018 21:34:28
เริ่มหัวข้อโดย: 30267 ที่ 21-01-2018 21:25:33
เริ่มหัวข้อโดย: sakurako38 ที่ 31-01-2018 23:00:44
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 15-02-2018 21:21:47
เริ่มหัวข้อโดย: Yukezz ที่ 18-02-2018 18:29:06
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 24-02-2018 22:44:19
รอหนังสือ รอตอนพิเศษ
รอเอสแคป รอคุณมิน
:call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 25-02-2018 07:59:05
เริ่มหัวข้อโดย: marukopunch ที่ 03-03-2018 01:26:57
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 17-03-2018 01:41:44
คิดถึง คิดถึง คิดถึง
รอหนังสือ รอตอนพิเศษ
รอเอสแคป รอคุณมิน
:call: :call: :call:
ใช่ค่ะเราก็รอผลงานคุณนักเขียนอยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 30-03-2018 10:28:36
ทั้งขำ เศร้า เขิน มีครบรสมากๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ornonon ที่ 05-04-2018 08:13:16
เริ่มหัวข้อโดย: ornonon ที่ 05-04-2018 10:10:59
ต้องขอบอกเลย ประทับมากครับ ประทับใจจริง ๆ จากใจเลยครับ อ่่านจบแล้วรู้สึกคิดถึงแคปกับเอสและเพื่อนของแคป ครอบครัวแคป ขึ้นมาทันที นักเขียนทำให้รู้สึกว่าบทแคปไม่ใช่แค่บทบทหนึ่ง แต่กลับรู้สึกเหมือนได้เป็นเพื่อนสนิทอีกคนขแแคปไปเลย ได้เป็นคนในครอบครัวแคปขึ้นเลย อ่านแล้วรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ครับ อ่านมาถึงตอนจบแล้วใจหายเหมือนจะไม่ได้เจอแคปอีกแล้ว ชื่นชมนักเขียนที่ตั้งใจเขียน ให้อ่านกันแบบยาว ๆ ใส่รายละเอียดมาก แต่กลับไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยกลับอ่านไหลเลื่อนตลอดไม่รู้เบื่อ ยิ้มไปกับความน่ารักของแคปได้ตลอด หลงรักแคปเสียแล้วครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริง ๆ ที่แต่งเรื่องนี้ออกมา มอบทั้งรอยยิ้ม ความอบอุ่น ความสุข ขอบคุณอีกครั้งครับ
------------------------------------------------
เห็นด้วยทุกตัวอักษร
เริ่มหัวข้อโดย: ornonon ที่ 06-04-2018 08:03:38
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 15-04-2018 16:16:25
ยังคงคิดถึงงงเหมือนเดิมมม !!!!!!
เพิ่มเติมคืออ....ตังเปย์เต็มกระปุกแล่วน๊าคุณมิน
เริ่มหัวข้อโดย: pie65 ที่ 17-04-2018 18:30:07
เริ่มหัวข้อโดย: nutae or ที่ 19-04-2018 00:26:31
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 21-04-2018 06:47:16
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-04-2018 11:14:58
มีหลายรสชาติ อ่านไป ฮาไป :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เอ็นดูแคป ปอ อาร์ ความรักในเพื่อนฝูงที่ไม่เสื่อมคลาย
เรียนจบแล้วไปทำงานด้วยกันอีก
ความรักในครอบครัว เฮียโก้ อาฟี่ ลาเต้ คาปูชิโน
ประทับใจมากๆ ความรักของเอส แคป :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 26-04-2018 18:10:24
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 07-05-2018 22:46:14
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 10-05-2018 17:05:49
เริ่มหัวข้อโดย: จอมจุ้น6002 ที่ 15-05-2018 18:13:28
ปล.นักเขียนมีผลงานเรื่องอะไรบ้าง ใครรู้เมตตาบอกด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-05-2018 20:06:02
วนลูปกลับมาอ่านรอบที่เท่าไรไม่รู้ 555 เหมือนคิดถึงเพื่อนเก่า คิดถึงมาก หน่วงในใจเบาๆ
ปล.นักเขียนมีผลงานเรื่องอะไรบ้าง ใครรู้เมตตาบอกด้วยนะคะ
เรื่อง ดอกฟ้ากับหมาวัดจ้า
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.0
เริ่มหัวข้อโดย: จอมจุ้น6002 ที่ 15-05-2018 20:17:50
เริ่มหัวข้อโดย: ttfanff ที่ 13-06-2018 04:30:52
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-06-2018 07:32:56
ง้องอนกัน ตอนเอสใจอ่อน เลิกปากแข็ง น่าร้ากกกกกกกก :impress2: :o8: :-[
“ไม่กลับได้ไหม”
“ไม่กลับไม่ได้”
“มึงไม่ได้เลือกกูนี่”ไม่ได้เลือกกูอีกแล้ว
แคปรวบจับมือใหญ่ไว้อีกครั้งก่อนแนบริมฝีปากประทับจูบลงไปที่หลังมือนั้นอย่างอ่อนโยน
..นี่คือคำตอบทั้งหมดของหัวใจเขา..
“ไปหากูที่ไร่สิ ถ้ามึงคิดถึงจนทนแทบไม่ไหว”
“มึงบอกว่าต้องรักใช่ไหมถึงจะจูบได้ แต่สำหรับกูน่ะไม่ใช่แค่ต้องรักหรอกนะ ต้องรักมากๆด้วยถึงจะยอมให้จูบ..”
โอยๆ...........หวานมากกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
..................แล้วเร่าร้อน ก็ตามมา :z1: :pighaun: :haun4:
เอส แคป :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 30-06-2018 16:48:48
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 06-07-2018 17:56:21
ขนาดหลับยังเอาเรื่องนี้ไปฝันเลย คิดดู !!!! :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 03-09-2018 19:12:17
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 18-09-2018 02:40:34
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 06-10-2018 21:23:47
#หนังสือๆ
:call: :call: :call: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: mamamamuay ที่ 07-10-2018 22:34:19
รักเอสแคป เฮียเต้ ทุกๆคนในเรื่อง รักน้องคูเปอร์ด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: changemoo ที่ 21-10-2018 12:13:50
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 22-10-2018 11:54:53
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 22-10-2018 13:45:21
นักเขียนว่างเมื่อไหร่ เอาตอนพิเศษมาให้อ่านบ้างนะคะ
ยังรอรวมเล่ม อยู่นะคะ นานแค่ไหน ก็จะรอจ้าาา :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 22-10-2018 23:09:48
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 24-10-2018 21:44:30
เริ่มหัวข้อโดย: sira_nann ที่ 14-11-2018 14:30:26
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: lipure ที่ 27-11-2018 12:31:47
น่ารักมากๆ
โดนใจสุดๆ
:L1: :3123: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 02-12-2018 00:42:11
เริ่มหัวข้อโดย: nbom_pkai ที่ 04-12-2018 18:50:13
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-12-2018 21:40:05
เริ่มหัวข้อโดย: nanaexo ที่ 28-12-2018 20:33:57
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 29-12-2018 19:09:19
รอคุณมินอยู่นะคะ คิดถึงเอาแคปมากๆ ค่ะ
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 30-12-2018 22:12:03
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 01-01-2019 10:50:23
แวะมาสวัสดีปีใหม่ 2562 ค่ะคุณมิน
เริ่มหัวข้อโดย: cutelady ที่ 01-01-2019 16:17:30
รออ่านตอนพิเศษน้าาาาาาา :pig4: :mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 09-01-2019 15:11:10
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-01-2019 03:44:10
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 13-01-2019 00:07:17
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Am.FerfaHara ที่ 08-02-2019 19:31:09
เริ่มหัวข้อโดย: aoy157 ที่ 15-02-2019 19:31:56
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 03-03-2019 00:49:35
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 05-03-2019 12:53:58
คิดถึงพี่มินมากก แวะมาทักทายกันบ้างน๊าา
เริ่มหัวข้อโดย: jinojino ที่ 06-03-2019 10:31:57
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 12-03-2019 17:01:09
เริ่มหัวข้อโดย: KamolwanV ที่ 18-03-2019 14:32:07
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 27-03-2019 17:47:18
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 28-03-2019 11:25:05
เริ่มหัวข้อโดย: sse29162 ที่ 02-04-2019 22:00:43
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 25-04-2019 10:59:32
เริ่มหัวข้อโดย: Secret_Deer ที่ 27-04-2019 12:22:38
อ่านรวดเดียวจบสี่วันสองคืน ขอบคุณมากนะคะ เสียน้ำตาไปเยอะเลย ไปหลบที่ไหนมาก็ไม่รู้ พึ่งมาเจอเอาเมื่อหลายวันก่อน รักทุกตัวละคร คิดถึงเมื่อไหร่จะรีบกลับมาหาทันที จะติดตามนิยายของคุณตลอดไปค่ะ^_^
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-05-2019 14:05:55
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 18-05-2019 19:33:00
รอนิยายใหม่คุณมินนะคะ ไม่รู้ว่าจะว่างเขียนให้อ่านไหม? แต่ก็จะรอค่ะ เลิฟฟฟ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 08-06-2019 12:42:00
เอสแคปและทุกคน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: LadyPant ที่ 13-06-2019 18:34:08
เริ่มหัวข้อโดย: lidelia ที่ 18-06-2019 20:50:56
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ชอบที่สุดเลยยยยย
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Jingex ที่ 19-06-2019 23:11:14
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 29-07-2019 01:28:04
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 19-09-2019 21:59:38
เริ่มหัวข้อโดย: Bebii123 ที่ 04-10-2019 11:29:58
ทำให้หัวใจพองโตได้อีกครั้ง การเล่าเรื่องต่างจากเรื่องอื่นๆ ที่อ่านมาก สนุกมากค่ะ หลงรักเรื่องนี้เลย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: wwooooqq ที่ 07-11-2019 08:41:58
เริ่มหัวข้อโดย: matame ที่ 07-11-2019 23:48:21
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 10-12-2019 14:02:42
ไม่รู้ว่าคุณนักเขียนสบายดีไหมว่าง ๆ แวะเข้ามาบ้างนะคะอยากให้รู้ว่าคนอ่านคิดถึง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 10-12-2019 18:54:46
จนตอนนี้ก็ยังอยากได้ เพื่อเก็บไว้ เป็นนิยายในดวงใจมากๆ คิดถึงนักเขียนเสมอ หวังว่าจะสบายดี และ หวังว่าจะได้มีโอกาสอ่านนิยายเรื่องใหม่จากคุณนักเขียนอีกนะคะ ว่าแล้วก็กลับไปอ่านอีกรอบดีกว่า เห็นคนก่อนหน้ามาเม้นท์ เลยเม้นบ้าง เอาซะหน่อย เผื่อคุณนักเขียนแวะผ่านเข้ามา อาจจะได้มีโอกาสได้อ่านเรื่องใหม่ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Dadaji ที่ 16-12-2019 13:57:30
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 23-01-2020 18:28:23
เริ่มหัวข้อโดย: ttfanff ที่ 23-01-2020 20:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: nbom_pkai ที่ 22-02-2020 09:01:04
เริ่มหัวข้อโดย: Au_y ที่ 12-04-2020 20:40:14
หนังสือยังคงรอต่อ :call: :call: :call:
:mew1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 13-04-2020 00:25:06
ปล. ยังไม่ลืมหนังสือน๊า เค๊ายังหยอดกระปุกหมูรออยู่นะ
ปล.1 อยากบอกว่าเค๊ายังรอเก่งเหมือนเดิมเด้อ
เริ่มหัวข้อโดย: now43 ที่ 13-04-2020 13:36:34
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 15-04-2020 19:58:24
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 17-04-2020 19:08:48
:กอด1:
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: luv_khun ที่ 17-04-2020 20:04:33
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 19-04-2020 00:08:45
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 22-04-2020 15:13:11
เริ่มหัวข้อโดย: Tassanee ที่ 22-04-2020 22:11:51
มีทั้งดิบ ดุเถื่อน บทจะเศร้าก้อพาเราร้องไห้ไปด้วย ขอบคุณนะคะ ขอให้มีผลงานดีๆ มาเรื่อยๆค่ะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 01-06-2020 16:37:13
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 12-07-2020 01:20:13
อ่านกี่รอบๆก็ยังสนุกและประทับใจ
ทุกครั้งที่อ่าน ไม่มีเบื่อเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Pinpak.nd ที่ 15-07-2020 18:29:26
คิดถึงเอสแคปมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 26-07-2020 02:29:16
สิบกว่ารอบแล้ว
เป็นนิยาย หนึ่งในดวงใจ
ชอบมากมาย
:กอด1: :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: politesseone ที่ 29-07-2020 21:02:34
เริ่มหัวข้อโดย: cutelady ที่ 01-08-2020 23:18:55
เข้ามาอ่านอีกรอบ 2 วันติดๆ กันเลย สนุก..ดราม่า..โรมานส์.. ครบทุกรส เหมือนเดิม ชอบมากกกกกก
พี่เอส และ คาปู ขวัญใจ เรารักพวกเธอมากกกกก
เรารอที่จะพบกันอยู่นะ..นะ
:mew1: :mew1: :mew1:
:mew3: :mew3: :mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: rainbowploy ที่ 13-08-2020 15:37:49
เริ่มหัวข้อโดย: kkiikk5016 ที่ 18-08-2020 14:24:40
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 21-08-2020 17:01:47
แปลกๆนะ หวงขนาดนี้อย่าบอกนะว่า INCEST
จากนั้นอาฟี่ก็เข้ามาจัดการแผลของพ่อทุกๆอย่างแทนพวกเราทั้งหมดและอาดูโกรธมากๆทั้งๆที่ไม่เกี่ยวกับพวกเขาเลยสักนิด
ดวงตาคมกริบของเขาราวกับว่าจะมีไว้เพื่อจ้องมองพี่ชายฝาแฝดของตัวเองเท่านั้น
“ก็มึงตอนนั้นจับมือเฮียโก้อยู่ใช่ไหมล่ะ” ปอละสายตาจากถนนหันมามอง นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสามสี่ปีที่แล้ว
“ก็มึงจะให้กูทำไงล่ะ เฮียโก้แกโดนเตาอบดาดที่แขน กูก็รีบเอายามาทาให้สิวะ กูอยู่ใกล้สุด อาฟี่มาเจอทีเดียวลากคอกูเหวี่ยงออกกูเกือบตายมึงรู้ไหม เจ็บฉิบหาย อึ๋ยยย”อาร์พูดพร้อมกับทำสีหน้าเข็ดขยาด
“ก็ฝาแฝดเขาหวงกันมันก็ธรรมดา กูเคยอ่านเคสแบบนี้มีเยอะแยะ..” ปอเห็นหน้าอาร์แบบนั้นแล้วก็ขำ ท่าทางจะกลัวและขยาดจริงอย่างที่ว่า อาร์บ่นโน่นบ่นนี่ต่อจากนั้นเขาก็หลับ เดือดร้อนแต่คนขับอย่างปอต้องส่งให้ถึงหอเหมือนเคย
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 22-08-2020 12:44:55
ปากดี ตัวเองก็หึงโหด หึงกระทั่งเสื้อผ้า
“มึงต้องทำใจเหอะ บอกไปแล้วนี่ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครได้หรอก มึงหัดเข้าใจอะไรซะด้วย”
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 22-08-2020 20:54:17
จุกอ่ะ อ่านไปสงสารไปทั้งๆที่ตอนแรกไม่ชอบนิสัยขี้วีนปากจัดเอาแต่ใจของแคปเลย
“ทำไมมึงไม่มีแฟน?”
เริ่มหัวข้อโดย: pa_jae ที่ 27-09-2020 12:28:30
เริ่มหัวข้อโดย: ampxw ที่ 02-10-2020 10:59:03
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Gimlongdeep ที่ 13-10-2020 15:28:06
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 22-12-2020 20:54:09
เรากลับมาอ่านนิยายเรื่องนี้ของคุณมินทุกปีเลย ไม่อยากให้หายไป แวะมาพูดคุย มาส่งข่าวบ้างก็ได้น้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 29-01-2021 06:06:04
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-02-2021 21:42:05
o15วันนี้ตรุษจีนค่าาาา มีความสุขมากและมินขอให้ทุกคนมีความสุขเช่นกันนะคะ o15
恭喜发财 กงสี่ฟาไฉ (ขอให้ร่ำรวย)
万事如意 ว่านซื่อหยูอี้ (สมความปรารถนา)
财源广进 ไฉเหยียนกว่างจิ้น (เงินทองไหลมา)
年年有余 เหนียนเหนียนโหย่วหยวี๋ (เหลือกินเหลือใช้)
龙马精神 หลงหม่าจินเสิน (สุขภาพแข็งแรง)
好运年年เห่ายวิ่นเหนียนเหนียน (โชคดีตลอดไป)
四季平安 ซื่จี้ผิงอัน.......ปลอดภัยตลอดปี
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 12-02-2021 17:52:42
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 14-03-2021 19:51:23
เริ่มหัวข้อโดย: Yukecz ที่ 20-03-2021 14:01:13
คิดถึง เอส แคป สบายดีหรือปล่าวน๊า พวกแกทั้ง 2 คน และคนอื่นๆเป็นยังไงกันบ้าง ฉันอยากอ่านเรื่องราวของพวกแกต่อมากจริงๆ พวกแกทั้ง 2 คน เติบโตมาพร้อมกับช่วงวัยรุ่นของฉัน และตอนนี้ฉันอายุ 30 แล้ว เชื่อว่าพวกเราคงอายุไล่เลี่ยกัน สักวันหนึ่งฉันหวังว่าจะได้เจอพวกแกทั้ง 2 คน บนหน้าจอทีวี ถึงเวลานั้น ฉันคงมีความสุขไม่น้อย คิดถึงพวกแกมากจริงๆ แกคือช่วงอายุวัยรุ่นของฉัน ไว้เจอกันนะ
20 มีนาคม 2564
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 15-05-2021 19:06:57
เริ่มหัวข้อโดย: pa_jae ที่ 24-05-2021 15:06:31
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 24-05-2021 17:10:48
เริ่มหัวข้อโดย: SeventeenCarat ที่ 25-05-2021 22:13:11
เลยอ่านได้เพลินๆ
ตัวละครมีการพัฒนาขึ้น
ชอบหลายตัวละครเลย แต่ใดๆคือลำไยเมี่ยงอยู่พักนึง
สรุปแล้วควรอ่านจ้า
o13
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 05-08-2021 09:07:42
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 08-08-2021 02:54:01
คิดถึงทุกตัวละคร คิดถึงเอสแคป
ที่สำคัญสุดๆ ... คิดถึงพี่มิน
แวะมาทักทายกันบ้างน้าา
หรือว่าพี่มินลืมรหัสผ่านไปซะแล้ว
เค้ายังรออยู่น๊า ว่างๆแวะ
มาส่งข่าวกันบ้างนะคะ
หวังว่าพี่มินคงสบายดีเนาะ
ปล. อยากได้เป็นหนังสือเรื่องนี้เก็บไว้เป็นความทรงจำ
เริ่มหัวข้อโดย: waterdontfall ที่ 09-10-2021 10:46:13
เริ่มหัวข้อโดย: Yukezz ที่ 11-12-2021 22:17:04
เริ่มหัวข้อโดย: Yukezz ที่ 12-12-2021 08:05:29
https://youtu.be/zwvv71slEYc
เริ่มหัวข้อโดย: Noina_Pn ที่ 19-12-2021 08:40:17
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 02-05-2022 12:08:05
เริ่มหัวข้อโดย: Yukezz ที่ 04-06-2022 21:31:34
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 28-07-2022 20:17:05
ชอบบบบบบ เลยกลับมาอ่านใหม่ :katai2-1: :katai2-1:
แล้วก็ คนเขียนน่ารักที่สุด :hao3: :hao3: :hao3:
:L1: :L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: pa_jae ที่ 29-07-2022 17:50:22
เริ่มหัวข้อโดย: waterdontfall ที่ 15-08-2022 19:37:26
เริ่มหัวข้อโดย: partner_soulmate ที่ 24-08-2022 09:33:46
เริ่มหัวข้อโดย: waterdontfall ที่ 13-10-2022 02:21:51
คิดถึงจึงมาหา :monkeysad: เราเฝ้าตามหาคุณมินมาโดยตลอด อยากรู้ตอนนี้สบายดีหรือปล่าว และก็คิดถึง เอสแคป มากกกเหลือเกิน อ่านจบรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ น่าจะมากกว่า 10 รอบแล้ว เฝ้ารอวันเวลาให้คุณมินกลับมา รอการรวมเล่ม รอเวลาได้กลับมาอ่านเรื่องของเอสแคปอีก เรารอมาตั้งแต่ปี 2016 จนปัจจุบันปี 2022 ก็ยังรออยู่ ผ่านมา 6 ปีแล้ว ไม่มีนิยายเรื่องไหนมาทดแทนนิยายเรื่องนี้ได้เลย อ่านรอบไหนก็ร้องไห้ตามทุกรอบ เอสแคปเติมโตมาพร้อมกับวันหนุ่มสาวของเรา จนตอนนี้แก่แล้วสินะ (อายุ 31 ปีแล้ว) วอนใครที่ผ่านมาเจอข้อความนี้ ถ้ารู้จักกับคุณมิน ช่วยติดต่อมาที่ไลน์ส่วนตัวเราที่ ID : pr246137 เราอยากเจอคุณมินมากจริงๆ และคิดถึงเอสแคปมากจริงๆ ยังคงเฝ้าสักวันว่าจะได้อ่านเรื่องของเอสแคปอีก คิดถึงมากจริงๆ
เหมือนกันเลยค่ะเราตามตั้งแต่ตอนเรียนม.2ตอนนี้อยู่ปีสามแล้ว ยังคงรอรวมเล่มเสมอ ตอนนี้เราไม่ได้เรียนที่ไทยทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้เหมือนได้ใช้ชีวิตมหาลัยในไทยเลยค่ะ อยู่หอ ไปร้านเหล้า คิดถึงมากๆ ขอบคุณที่เติมเต็มชีวิตเรานะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 13-10-2022 14:09:51
เริ่มหัวข้อโดย: daoplutoo ที่ 28-10-2022 23:55:22
รัก #เอสแคป ตลอดไป
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 08-11-2022 12:36:19
เป็นคู่ที่ติดตรึงใจ ประทับใจ :L1: :L1: :L1:
ชอบสำนวนการเขียนของ ไรท์มากๆ
ทำให้เนื้อหาลื่นไหล อยากอ่าน อยากติดตามคู่นี้ไปเรื่อยๆ
อยากให้ไรท์มาอัพเดท ชีวิตของ เอส แคป อีกอ่ะ นะ นะ นะ :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Yukezz ที่ 11-12-2022 00:34:43
เริ่มหัวข้อโดย: Sunset and Eeyore ที่ 31-12-2022 06:23:28
เริ่มหัวข้อโดย: hayday_za ที่ 29-05-2023 19:26:56
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 04-06-2023 07:40:49
เริ่มหัวข้อโดย: Xiaoyongyi ที่ 11-08-2023 12:22:13
เรื่องจริงคงเส้นเลือดในสมองแตกตายก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 23-02-2024 19:17:34
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: sarawutcom ที่ 24-02-2024 12:13:19
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เริ่มหัวข้อโดย: sarawutcom ที่ 24-02-2024 12:13:43
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เริ่มหัวข้อโดย: sarawutcom ที่ 17-03-2024 19:47:26
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)