พิมพ์หน้านี้ - Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: iJune4S ที่ 26-02-2015 21:15:08

หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 26-02-2015 21:15:08
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


****************************************************** *

สารบัญ

CH.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2977232#msg2977232)    CH.3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2980412#msg2980412)   CH.4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2982509#msg2982509)   CH.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2983449#msg2983449)   CH.6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2989062#msg2989062)   CH.7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2989798#msg2989798)   CH.8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2991582#msg2991582)   CH.9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2994593#msg2994593)   CH.10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg2998274#msg2998274)   CH.11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3001627#msg3001627)   CH.12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3005817#msg3005817)

CH.13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3010220#msg3010220)   CH.14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3015854#msg3015854)   CH.15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3023411#msg3023411)   CH.15.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3028265#msg3028265)   CH.16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3033959#msg3033959)   CH.17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3048495#msg3048495)   CH.18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3067214#msg3067214)   CH.19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3073187#msg3073187)   CH.20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3079116#msg3079116)   CH.21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3084010#msg3084010)   CH.22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3107052#msg3107052)

CH.23 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3115884#msg3115884)   CH.23 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3128313#msg3128313)   CH.24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3141797#msg3141797)   CH.25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3160428#msg3160428)   CH.26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3181480#msg3181480)   CH.27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3195951#msg3195951)   CH.28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3268958#msg3268958)   CH.29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3279441#msg3279441)   CH.30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3298543#msg3298543)   CH.31 (END) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3342866#msg3342866)

ตอนพิเศษ : ฝัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3381233#msg3381233)   ตอนพิเศษ : ชื่อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3482526#msg3482526)


ตอนพิเศษ : Tenderella (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45653.msg3536839#msg3536839)


สามารถติดตามรายละเอียดได้ทาง iJune4S (https://www.facebook.com/iJune4S/) ค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 26-02-2015 21:28:12
   แว่วเสียงมีดสับกระทบเขียงมาแต่ไกล ในครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์น เหล่านิสิตชายหญิงภาควิชาคหกรรมศาสตร์กำลังเดินสวนกันบริเวณทางเดินตรงกลางให้วุ่น สองข้างทางคือเคาน์เตอร์บาร์ขนาดย่อมฝั่งละหกเคาน์เตอร์ที่ถูกกั้นเป็นสัดส่วน ในเคาน์เตอร์หมายเลขหนึ่ง เด็กหนุ่มตัวสูงกำลังก้มตัวแล่ปลาอย่างตั้งใจ


   เนื้อปลาทับทิมสดทั้งสองด้านถูกแล่ออกจากโครงปลาอย่างประณีต นายเปมทัตในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำวางเนื้อปลาลงบนเขียงก่อนจะแบ่งเป็นหกส่วนเท่าๆ กัน เขาหยิบผ้าเช็ดมือสีขาวออกมาจากผ้ากันเปื้อนสีดำแบบครึ่งตัวที่สวมอยู่เพื่อเช็ดมือ รอจนน้ำมันในกระทะร้อนได้ที่เด็กหนุ่มก็หย่อนโครงปลาลงไปจนเกิดเสียง มือหนาจับตะหลิวพลิกโครงปลาอย่างชำนาญ พักกระทะไว้ ก่อนจะหันมาเทแป้งสาลีใส่ถุงร้อนปริมาณหนึ่งในสี่ของถุง


   “เปรมจ๋า ข้าวสุกแล้วนะ”


   เปมทัตหันไปพยักหน้า เส้นผมสีดำประบ่าถูกรวบเก็บเข้าไปในหมวกเชฟสีขาวเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ขึ้นเงาเพราะอยู่หน้าเตาเป็นเวลานาน “ไอมาทำปลาคลุกแป้งที เดี๋ยวเค้าไปเอากะทิ” เด็กหนุ่มหย่อนเนื้อปลาทับทิมสองชิ้นลงถุงไป ใช้นิ้วปิดปากถุงไว้ เขย่าให้ดูแล้วพูดว่า “ทำแบบนี้นะ” 


   ไอริณขานรับ เด็กสาวอยู่ในชุดเชฟแบบเดียวกับพาร์ทเนอร์ เธอเห็นเพื่อนหันไปมองโครงปลาในกระทะจึงพูดว่า “เดี๋ยวไอเอาขึ้นให้เอง เปรมไปทำต้มข่าไก่เถอะ”


   เปมทัตเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ เครื่องปรุงทั้งหมดวางอยู่บนรถเข็นแสตนเลสหน้าห้อง เขาตวงกะทิตามปริมาณที่ต้องการ แบ่งเครื่องปรุงที่จำเป็นใส่ถ้วยเล็ก ก่อนจะเรียงทุกอย่างลงบนถาดแล้วถือกลับเข้ามา โดยไม่ลืมที่จะหยุดหน้าเคาน์เตอร์ตัวเองเพื่อหยิบเนื้อไก่ ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูดและวัตถุดิบอื่นๆ ที่ต้องใช้มาจากโต๊ะยาวกลางห้องด้วย


   “เอ้าห้าโมงกว่าแล้วนะเด็กๆ เร่งมือเข้า” อาจารย์สาวประจำวิชาเดินตบมือเข้ามาเรียกความสนใจ “วันนี้เคาน์เตอร์หมายเลขหนึ่งเป็นเวรเก็บกวาดใช่ไหม ทำเสร็จแล้วมาเช็ดรถเข็นกับเอาผ้าขี้ริ้วไปต้มด้วยนะลูก”


   “ค่า” ไอริณขานรับ เธอคลุกเนื้อปลากับแป้งเสร็จแล้ว กำลังเตรียมทอด


   เปรมพูดว่า “เดี๋ยวเค้าจัดการต้มข่าไก่เอง ไอริณทำปลาสามรสไปนะ” เด็กสาวหันขวับ เธอพูดตาถลน “ไอทอดปลาให้ได้ แต่น้ำจิ้มสามรสเปรมทำนะ!”


   เปรมทำท่าจะท้วง แต่พอเห็นสายตาอ้อนวอนจากอีกฝ่ายเขาก็ยอมพยักหน้าให้


   “เย้! เค้าอยากกินปลาสามรสฝีมือเปรมมานานแล้ว” ไอริณร้องอย่างร่าเริง เปรมล้างตะไคร้กับข่าพลางพยักหน้าหงึกหงัก เมื่อเด็กสาวหันไปทอดปลาต่อ เขาก็เอาผักมาสะเด็ดน้ำแล้วเริ่มทุบตะไคร้ก่อนจะหั่นเฉียง มือหนาหั่นข่าเป็นแว่น ฉีกใบมะกรูด ตามด้วยนำหางกะทิใส่หม้อ ขึ้นตั้งเตาที่ไฟแรงปานกลาง


   ไอริณทอดปลาเสร็จแล้ว เด็กสาวช่วยหั่นไก่เป็นชิ้นพอดีคำระหว่างรอเปรมทำน้ำจิ้มสามรส
   “หม้อเดือดได้ที่แล้ว ไอใส่เครื่องได้เลย แต่อย่าเพิ่งใส่ไก่นะ” เปรมกำชับ ไอริณทำตามอย่างว่าง่าย เด็กหนุ่มเทน้ำจิ้มสามรสที่ปรุงเสร็จใส่ถ้วยแสตนเลส เด็กสาวเดินมายืนข้างกัน


   “ให้ไอจัดจานเสิร์ฟแล้วเปรมไปเคี่ยวเถอะ ไอไม่โปรว่ะ” ไอริณพูดเสียงอ่อน เปรมหันไปมอง “ไม่เห็นเป็นไร ใครๆ ก็ทำได้ ไอไม่ลองเคี่ยวดูล่ะ” เด็กสาวส่ายหน้าก่อนจะยิ้มแป้น “ไม่เอาอะ รอกินฝีมือเปรมดีกว่า เปรมทำอร่อย”


   เด็กหนุ่มมองแล้วยิ้มตาม เขาเดินไปเคี่ยวต้มข่าในหม้อ ระวังไม่ให้กะทิแตกมัน ช่วงเวลานี้เองที่เปรมได้ยืนนิ่งๆ บ้างเสียที ดวงตาสีนิลกวาดมองรอบตัว เพื่อนๆ เองก็ดูวุ่นวายกับเมนูที่ได้รับไม่แพ้กัน


   แต่ละคู่จะได้รับสองเมนูที่แตกต่างกันออกไป เคาน์เตอร์ที่ทำเสร็จก็เริ่มยกอาหารของตัวเองมาวางบนโต๊ะกลางกันบ้างแล้ว ในท้ายชั่วโมงพวกเขาทั้ง 19 คนจะรับประทานอาหารที่แต่ละกลุ่มปรุงร่วมกันเหมือนทุกที


   “เฮ้ยไอ้เปรม!” เด็กหนุ่มผมโกรกสีทองเดินมาหา เปรมเรียกชื่อเขา “ไงไอ้ได หมูต้มเค็มถึงไหนแล้วมึง”   


   ไดนาไมต์ทำหน้าเหยเก “โคตรเค็มอะ ใครแดกหมดมึงมาเอาไตกูไปได้เลย กูให้” เปรมหัวเราะเพื่อนสนิท ก่อนจะชะเง้อหาอีกคน “ครัวไอ้สามทำไรวะ”


   “ไอ้สามมันทำไอ้นี่...แกงจืดหมูสับกับไข่พะโล้ แม่งโคตรน่าแดกอะ” ไดนาไมต์ตาวาว เปรมพ่นลมหายใจกลั้วขำ ตอนนี้เขาใส่ไก่ลงไปในหม้อแล้ว เป็นจังหวะที่ไอริณเอาจานปลาทับทิมสามรสที่ตกแต่งสวยงามไปวางเรียบร้อย


   เกิดเสียงฝีเท้าตรงทางเดินหน้าห้องครัว เปรมมองลอดมุ้งลวดเหนืออ่างล่างจานของเคาน์เตอร์ตัวเองออกไป พบกลุ่มนิสิตหญิงหน้าตาน่ารักเดินหัวเราะคิกคักเดินผ่านมา ไดนาไมต์ตาวาว “แม่เจ้าโว้ย แจ่มว่ะ คณะไรวะน่ะ”


   “ชุดกาวน์ขาวแบบนี้ หมอล่ะมั้ง” เปรมว่า สอดคล้องกับห้องข้างๆ เป็นแลปวิทยาศาสตร์ที่พวกนักเรียนแพทย์ชอบมาเรียนให้เห็นบ่อยๆ ไดนาไมต์ขมวดคิ้ว “หมออะไรไม่เห็นแขวนที่ฟังเสียงหัวใจไว้ที่คอเหมือนในหนังเลย”


   “มึงจะให้เขาห้อยเป็นจตุคามเลยรึไงล่ะ ก็แขวนเฉพาะตอนใช้งานมั้ย” เปรมพูดหน้าเหนื่อยๆ เขาเติมเกลือป่นเล็กน้อย ใส่หัวกะทิกับมะเขือเทศแล้วคนให้เข้ากัน


   “เปรมจ๋า ใส่มะนาวเลยมั้ย” ไอริณเดินเข้ามา เปรมชิมต้มข่าไก่ด้วยช้อนส่วนตัวโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “ยังก่อน ใส่เปรี้ยวตอนร้อนๆ เดี๋ยวขม”


ไดนาไมต์ผิวปากหวือก่อนจะส่งยิ้มให้เด็กสาว “ยังไงน้องไอ ครัวนี้มีอะไรกินจ๊ะ”


   “ปลาทับทิมสามรสกับต้มข่าไก่ค่ะคุณพี่ อร่อยเหมือนคนทำนะคะพูดเลย” เสียงหวานเจื้อยแจ้ว เปรมสั่นหัวขำๆ เขาปิดเตา เติมน้ำมะนาว พอรู้สึกว่ารสชาติได้ที่แล้วก็โรยหน้าด้วยผักชี จากนั้นจึงตักใส่ชามเตรียมเสิร์ฟ


   “มาๆ เดี๋ยวไอจัดจานเอง” ไอริณอาสา เปมทัตถอยฉากให้ เขาเริ่มเก็บล้างภาชนะโดยมีไดนาไมต์ชวนคุยอยู่ข้างๆ


   “พวกหมอนี่เรียกหนักน่าดูเลยนะ” เด็กหนุ่มผมทองพูดพลางมองกลุ่มนักเรียนแพทย์ชายที่เดินตาโหลออกไป “ดูดิ แม่งทำแลปกันหน้าซีดเลย เรียนทั้งวันเอาเวลาไหนไปแดกวะน่ะ”


   “ใครจะเหมือนสาขาเรา แดกทั้งวันไม่รู้เอาเวลาไหนไปเรียน” เปรมสั่นหัว ไดนาไมต์ยืนกอดอก “กูว่าแลปสาขาเราแม่งจอยสุดละ”


   “ห่า แลปแดก”


    “พวกมึ้งงงง!” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังตามด้วยแขนยาวที่ตวัดรัดคอเพื่อนทั้งสองเข้าอ้อมอกตัวเองเต็มรัก เปรมกับไดนาไมต์ตาเหลือก เด็กหนุ่มผมดำเค้นเสียงเรียกอีกฝ่าย “อะ...ไอ้สาม...พะโล้มึง...”


   “เสร็จแล้วเว้ย! เหลือต้มข่ามึงอะเปรม หูยกลิ่นหอมว่ะ” สามสีน้ำลายสอ เขาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่ตัวสูงที่สุดในสาขา สามสีกดจมูกลงบนหัวของเพื่อนทั้งสองคนละทีอย่างหมันเขี้ยว “หึม พวกมึงนี่...หัวเหม็นฉิบหาย!”


   “สัดเอ๊ยใครให้มึงมาดมล่ะโว้!” ไดนาไมต์โวยวาย เขาถอดหมวกเชฟแล้วเลยโดนสามสีหอมเต็มๆ ในขณะที่เปรมได้แต่ยืนปลง โชคดีที่เขายังมีหมวกเชฟคอยคุ้มภัยกบาลน้อยๆ ของตัวเองจากจมูกไอ้สามอยู่ แม้สุดท้ายมันจะโดนแรงกดทับจนแบนติดหัวเขาเลยก็ตาม


   “ส่องหมออยู่เหรอพวกมึง” สามสีถามขึ้น เขาปล่อยเพื่อนออกจากแขนแล้ว ไดนาไมต์หันไปตอบ “มึงช้าอะ แจ่มๆ เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้เลย เห็นแล้วอยากโดนรักษา”


   “ให้เขาฉีดยาเหรอมึง” สามสีแขวะ ไดนาไมต์ยิ้มกริ่ม พูดว่า “กูนี่แหละจะฉีดเขา”


   “ตื่นเถอะ กูว่าชาตินี้มึงไม่มีปัญญาได้แตะแม้แต่ขี้เล็บเขาหรอก”


   “ทำม้ายยยย” ไดนาไมต์ร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา สามสีพูดว่า “พวกหมอแม่งดูสูงส่งสัดอะ จะสวยหล่อเกินมนุษย์มนากันไปเพื่อใครก็ไม่รู้”


   “แม่งเข้าถึงยากฉิบหาย ถึงกูไม่ติดหมอก็อยากมีหมอมาติดนะเว้ย” ไดนาไมต์เบ้หน้า ก่อนมันสองคนจะกอดคอกันร้องไห้ เป็นจังหวะที่เปรมล้างอุปกรณ์ทั้งหมดเสร็จพอดี


   “แล้วมึงอะเปรม สนใจอยากมีหมอมาติดบ้างมั้ย” สามสีหันมาถาม เปรมหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดมือหน้าเหนื่อยๆ “หมอนะมึงไม่ใช่สติกเกอร์”


   พูดจบอาจารย์ก็ตบมือเรียกความสนใจ


“เอ้าเด็กๆ ใครเรียบร้อยแล้วมานั่งประจำที่เลยนะ เราจะได้เริ่มสรุปแลปสักที หกโมงกว่าแล้วเดี๋ยวมืด รีบกินจะได้รีบกลับนะ” พวกเปรมได้ยินจึงรีบเข้ามาประจำที่ เมื่ออาจารย์สรุปแลปจบทุกคนก็ลงมือจัดการอาหาร


เสียงอึกทึกคึกโครมดังไปทั่วบริเวณ เหล่านิสิตชายหญิงพูดคุยกันพลางหัวเราะสังสรรค์อย่างสบายใจ เปรมอาศัยจังหวะนี้มาตั้งอ่างแสตนเลสต้มน้ำเตรียมต้มผ้าขี้ริ้วเงียบๆ


   “เปมทัตเช็ดรถเข็นยัง” อาจารย์สาวเดินเข้ามาถาม เด็กหนุ่มพยักหน้า “เรียบร้อยแล้วครับอาจารย์ นี่กำลังจะต้มผ้าขี้ริ้ว”


   “เหรอ เออ เดี๋ยวอาจารย์มีประชุมนะ พอเสร็จเปมทัตดูเพื่อนออกไปให้หมดแล้วฝากปิดไฟล็อคห้องด้วย กุญแจเอาไปหย่อนไว้ในห้องพักอาจารย์นะ” หล่อนนัดแนะ เปรมพยักหน้ารับ ถามว่า “อาจารย์กินต้มข่ากับปลาผมยัง”


   “เออ กินแล้ว” อาจารย์ตอบ เปมทัตยิ้มทะเล้น “เด่อ อร่อยอะดิ”


   “งั้นๆ แหละ” หล่อนขึ้นเสียงสูง เป็นอันรู้กันว่าฝีมือเด็กหนุ่มเข้าขั้นอัจฉริยะ รสชาติอาหารของเขาไม่เป็นสองรองใคร แต่เธอไม่อยากชมออกไป เพราะมันกวนตีน


   “โห่ อร่อยก็บอก ทำเป็นซึน” นั่น พูดยังไม่ทันขาดคำ


   “เออ อร่อยดี ปิดห้องด้วย อาจารย์ไปละ” พูดจบก็เดินถือกระเป๋าออกไป เปรมยกมือไหว้ตามหลัง ก่อนจะหยิบผ้าขี้ริ้วทั้งหมดใส่อ่างแสตนเลสเพื่อต้ม


   “กูไปก่อนนะเว้ยไอ้เปรม” พอคนเริ่มสลายตัวกลับ สามสีก็เดินมาทักตรงเคาน์เตอร์ เปรมพยักหน้า “เออ เจอกันพรุ่งนี้”


   “แม่งเสียดายต้มข่ามึงว่ะ อร่อยนะ แต่กูอิ่มแล้วอะดิ” เด็กหนุ่มตัวสูงพูดตาละห้อย เปรมหัวเราะ ตอบว่า “กับข้าววันนี้แม่งเยอะไง แดกกันไม่หมดหรอก”


   “แล้วมึงทำไงกับที่เหลือวะ” สามสีถาม เปรมกลอกตาอย่างใช้ความคิด ตอบส่งๆ “คงเอาให้หมากินล่ะมั้ง”


   “โอ๊ย บุญของหมา” สามสีสัพยอก พูดว่า “เออกูไปจริงๆ ละ กูไม่ได้ช่วยไม่ว่ากูนะมึง มีธุระจริงๆ” เปรมพยักหน้าหงึกหงัก เขามองเพื่อนตัวสูงวิ่งจากไป ตอนนี้คนอื่นๆ เริ่มทยอยเดินออกจากห้องกันบ้างแล้ว หลายคนตะโกน ‘สู้ๆ นะเปรม’ มาให้ ซึ่งเด็กหนุ่มทำได้เพียงขานรับยิ้มๆ เท่านั้น


   “เปรมจ๋า แม่โทรตามไอแล้วอะ เปรมปิดห้องคนเดียวได้ใช่มั้ย” เด็กสาวเดินเข้ามาหน้าเศร้า เปรมหันไปมองตาโต “อื้อ ได้ดิ ไอไปก่อนเลย ดึกแล้วอันตรายนะ กลับคนเดียวให้เค้าไปส่งมั้ย”


   “ไม่เป็นไร ไอไปกับกู” ไดนาไมต์โผล่มา ไอริณยกมือไหว้ปลกๆ “แอ๊ ขอโทษน้าเปรมมม”


   “โอเคๆ ไปกันเหอะ เดี๋ยวเค้าปิดห้องเอง มึงก็ไปพาไอไปดีๆ ล่ะได” เปมทัตกำชับเพื่อน เด็กหนุ่มผมทองยิ้มทะเล้น “อะเครๆ เจอกันพรุ่งนี้นะเพิ่ล”


   “เพิ่ลพ่ง เจอกันพรุ่งนี้” เปรมตอบรับ ก่อนทั้งห้องจะเงียบสงบเมื่อเหลือเขาอยู่คนเดียว


   ระหว่างต้มผ้าขี้ริ้วเด็กหนุ่มก็คิดหาวิธีจัดการกับต้มข่าไก่ เขาพึมพำว่า “เหลือเยอะซะ เป็นกะทิด้วยอะ บูดแน่เลยเสียดายเหมือนกันแฮะ” สงสัยคงต้องเอาไปให้หมากินจริงๆ ล่ะมั้ง


   เด็กหนุ่มไล่เดินล็อคหน้าต่างมาจากหลังห้อง จากนั้นจึงเก็บกวาดโต๊ะกลาง ตอนนั้นเองที่ห้องข้างๆ เกิดเสียงดัง


   โคร้ม! เคร้ง!


   เปรมสะดุ้ง เขาเงี่ยหูฟัง มั่นใจว่าได้ยินเสียงมาจากแลปวิทยาศาสตร์ห้องข้างๆ ตอนที่กำลังคิดว่าจะทำไม่รู้ไม่เห็นแล้วรีบเก็บกวาดให้เสร็จเร็วๆ อยู่นั่นเอง


   กึง! เพล้ง!


   พ่อครัวหนุ่มสะดุ้งอีกครั้ง เขากลอกตาไปรอบๆ อย่างชั่งใจ สุดท้ายความอยากรู้ก็ชนะจนทำให้เปมทัตออกมาจากแลปครัวของตัวเอง เด็กหนุ่มเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องแลปวิทยาศาสตร์ที่เปิดไฟอยู่ ในมือเขาถือตะหลิวหนึ่งด้าม


   ครืด...


   เด็กหนุ่มเลื่อนประตูเปิด เขามองด้านในห้องแลปวิทยาศาสตร์ที่ไร้ผู้คนแล้วสูดลมหายใจเต็มปอดคล้ายเรียกสติ


   เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน!


   “ใครน่ะ!” เปรมพุ่งตัวพลางยกตะหลิวชี้ไปข้างหน้า ก่อนจะมีเสียงจิ้งหรีดยามค่ำคืนตอบกลับมา เปรมลดมือลงช้าๆ กล้ามเนื้อเขาคลายโดยอัตโนมัติ นึกปลงตัวเองที่มาทำอะไรน่าอายอยู่แบบนี้


   หมับ!


   “เหวอ!” แต่ยังไม่ทันได้วางใจเปรมก็โดนแรงปะทะจากด้านหลังชนจนล้มคว่ำ เด็กหนุ่มโงหัวขึ้นมา สะดุ้งเมื่อโดนอะไรบางอย่างสัมผัสลำตัว


   มะ...มือ...


   เปรมหน้าเสีย แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วๆ อยู่ข้างหู อะไรบางอย่างรัดตัวเขาจนอึดอัด พอตั้งสติได้เปรมถึงรู้ตัวว่ามีคนๆ หนึ่งกำลังทับเขาอยู่


   แถมคนๆ นั้นยังตัวใหญ่มากเสียด้วย เปรมพยายามแกะมืออีกฝ่ายออกจากลำตัว เขาส่งเสียง “เฮ้! แกเป็นใครเนี่ย ปล่อยฉันนะโว้ย!” เพราะโดนทับจากด้านหลังเปรมเลยไม่สามารถหันไปมองอีกฝ่ายได้ เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกยามมือเย็นไล้สัมผัสร่างกายของเขาอย่างจาบจ้วง


   “เฮ้ย! ไอ้บ้านี่!” ใบหน้าที่ปรกไปด้วยเส้นผมและหนวดเคราไล้ซุกไปทั่วลำคอของเด็กหนุ่ม เปรมขนลุก ร้องลั่นเมื่อโดนอีกฝ่ายกัดเข้าที่หลังคอ


   “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ! นี่...อึ๊ก อย่ากัด...” แขนใหญ่ล็อคเขาไว้แน่น เปรมดิ้นจนหมดแรง เจ็บจนน้ำตาเล็ด ก่อนริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายจะแนบลงข้างหู เปรมสะดุ้ง ได้ยินเสียงทุ้มเป็นครั้งแรก


   “หอมจัง...”


   เปรมขมวดคิ้ว พยายามย่นคอหนีจมูกโด่งสันที่ไล่หอมเขาเป็นว่าเล่น “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”


   “ขอกินหน่อย...”


   “ไม่ได้!” เปรมพยายามดันหัวอีกฝ่ายออกสุดแรง “ฉันไม่ใช่ของกินนะ เลิกดมฉันสักทีไอ้นี่   !” เขาโวยวาย เด็กหนุ่มได้ยินเสียงอีกฝ่ายครั้งสุดท้าย


“หิว...”   


   จ๊อกกกกก...ฟุ่บ! แล้วร่างนั้นก็แน่นิ่งไป


   “หา...” เปรมหน้าเหวอ พยายามหันไปหาอีกฝ่ายได้สำเร็จ ตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นผู้ชายตัวใหญ่ผมเผ้ารุงรังหนวดเป็นตอเต็มสายตา เด็กหนุ่มลุกขึ้นอย่างทุลักทะเล ชุดกาวน์ที่อีกฝ่ายสวมใส่บอกให้รู้ว่าเป็นทั้งคู่นิสิตเหมือนกัน เปรมเขย่าคนใหญ่ “เฮ้ยนาย...ตื่น!” 


   “หิวจัง...” เสียงทุ้มนั่นแผ่วหวิว เปมทัตพรูลมหายใจอย่างอ่อนแรง เขาเขย่าตัวอีกฝ่ายอีกที “เดี๋ยวค่อยพูดกัน ที่ห้องข้างๆ มีต้มข่าไก่อยู่ นายเดินไหวไหม”


   “อุ้ม...”


   “อะไรนะ?”


   “อุ้มหน่อย...”


“...”




   เปรมใช้เวลาห้านาทีในการ ‘ลาก’ ผู้ชายตัวโตแปลกหน้ามาแลปอาหารที่อยู่ข้างๆ หลังจากจับอีกฝ่ายนั่งเก้าอี้เรียบร้อย เปรมก็เดินไปตักข้าวสวยกับต้มข่าไก่ใส่ชามมาให้ เขาเลื่อนถ้วยกับข้าวหาอีกฝ่ายก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกัน


   ทันทีที่ได้กลิ่นแกงคนแปลกหน้าในชุดกาวน์ก็คว้าชามไปโซ้ยอย่างหิวโหย ท่าทางมูมมามขัดกับกาวน์สีขาวที่เจ้าตัวสวมใส่ เปรมนั่งมองเงียบๆ จนร่างสูงกินหมดแล้วจึงยื่นชามกลับมาให้เขา


   “เอาอีกมั้ย?” เปรมถามตามความเคยชิน เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า เขาก็ไปตักมาให้


   รอบสองหมดลงภายในเวลาอันรวดเร็ว อีกฝ่ายยังคงยื่นชามกลับมาให้เขาเงียบๆ


   “จะเอาอีกเหรอ?” เปรมหน้าเหยเก กระพริบตาเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า เขาลุกขึ้นไปตักให้ใหม่อีกรอบ


   รอบที่สามหมดลงภายในเวลาต่อมา อีกฝ่ายยื่นชามให้เขาเงียบๆ อีกครั้ง เปรมยกมือกุมหน้าผาก ก่อนจะลุกไปยกหม้อต้มข่าไก่กับหม้อหุงข้าวมาตั้งบนโต๊ะดังปึ้ง


“...”


ผู้ชายตัวโตผมรุงรังนิ่งไป มือใหญ่ใช้ช้อนกินคดข้าวด้วยท่าทีเงอะๆ งะๆ เปรมมองท่าทางนั้นแล้วปวดหัว ชิงพูดว่า “จะคดข้าวต้องใช้ทัพพีสิ แบบนี้” ว่าแล้วก็คดให้ดูพร้อมตักแกงให้ด้วยเสร็จสรรพ อีกฝ่ายรับไปกินอย่างหิวโหย จนพอมีแรงแล้วถึงเริ่มพูด


   “แกงนี่...ซื้อจากร้านไหน” เสียงทุ้มนั้นเป็นแบบโมโนโทน เปมทัตตอบเรียบๆ “ฉันทำเอง”


   “อร่อย”


   ตึกตัก...ตึกตัก...


   เปรมชะงักอย่างตกใจ โดนอีกฝ่ายชมแค่นี้ทำไมเขาต้องเขินด้วยวะ


   “ขอโทษ” เสียงทุ้มเปล่งออกมา เปรมขมวดคิ้ว “เรื่อง?”


   “ขอโทษที่กัดนาย ตัวนายมีกลิ่นอาหาร เราก็เลยเผลอไป”


   เผลอไปเนี่ยนะ...เปรมมองบน ตอบปัดตัดบท “ช่างมันเหอะ แล้วนี่ทำท่าไหนถึงได้ไปล้มอยู่ในนั้น”


   “เรากำลังตัดเซคชั่นใส่สไลด์ส่งอาจารย์ แล้วง่วงนิดหน่อย”


   ไม่นิดแล้วมั้ง...เปรมเหงื่อตก พูดว่า “เอาเถอะ กินเสร็จก็รีบกลับบ้านนายไปสักที ฉันจะปิดห้องแล้ว”


   “แต่เรายังไม่อิ่มเลยนะ”


   “ใจคอนายจะกินให้หมดหม้อเลยรึไงล่ะ” เปรมประชด


   “มันอร่อย เราว่าเรากินหมด” คำตอบนั้นทำเปรมนิ่งงันไป แก้มเขาร้อนอย่างไร้สาเหตุ สุดท้ายก็นั่งลงพูดปลงๆ ว่า “นายเนี่ย พูดเรื่องน่าอายได้หน้าตาเฉยเลยนะ”


เปมทัตตักข้าวให้อีกฝ่าย มือหนารับไป เสียงทุ้มถามเขาว่า “นายชื่ออะไร”


   “เปรม” เด็กหนุ่มตอบ


   “นายเป็นกุ๊กของที่นี่เหรอ”


   “จริงๆ เป็นนิสิตอะ” เปรมตอบพลางมองเวลา สองทุ่มกว่าแล้ว ตัวเขาน่ะอยู่หอแถมมีมอเตอร์ไซค์ไม่เป็นไรหรอก แต่หมอนี่จะไม่กลับบ้านกลับช่องรึไง “นายควรรีบกินแล้วรีบกลับบ้านนะ ดึกแล้ว รถตู้หน้าม.หมดสามทุ่มนะ”


   “ไม่ต้องห่วง เรามีคนมารับ”


   “อ้อ งั้นเหรอ” เปรมเชิดหน้า มองอีกฝ่ายยื่นถ้วยมาให้แล้วขมวดคิ้ว “จะกินก็ตักเองซะบ้างเซ่! เป็นเด็กเรอะ!”


   “ตักให้หน่อย”


   “ทำไมฉันต้องตักให้นายด้วย!”


   “นายเป็นกุ๊ก เราเป็นลูกค้า” คนในชุดกาวน์พูดหน้านิ่งจนเปรมนึกโมโห


   “นายยังไม่ได้จ่ายตังค์ฉันเลยสักกะบาทเดียว!”


   “เดี๋ยวเราเซ็นเช็คให้”


   “คนบ้าที่ไหนเซ็นเช็คซื้อต้มข่าไก่กันบ้างเล่า! ตักเองเดี๋ยวนี้!”


   สองสายตาสบกัน ก่อนคนตัวใหญ่จะเป็นฝ่ายตัดพ้อ “ใจร้ายอ่ะ”


“อย่ามาง้องแง้งน่า! ฮึ่ย...เอามานี่” สุดท้ายก็ต้องยอมมันจนได้ ให้ตาย เด็กโข่งชะมัด แล้วอย่ามากินไปมองกันไปแบบนั้นจะได้ไหม ฉันกลัวนะเฟ้ย


   “กุ๊ก เราอยากกินปลา”


   “ปลาหมดแล้ว”


   “ในบ่อหน้าตึกก็มีอะ”


   “นั่นมันปลาคาร์ฟ”


   “จะกิน...”


   “...ไว้ชีวิตมันด้วยเถอะ” เปรมเกาหัว พูดออกมาว่า “วันหลังละกัน ถ้ามาที่แลปจะทำให้กิน”


   “จริงเหรอ” เปรมมองใบหน้าที่รกไปด้วยผมกับหนวดและตาวาวๆ ของอีกฝ่ายอย่างละเหี่ยใจ พยักหน้าแกนๆ “เออ”


   “เราอยากเรียนทำอาหารบ้าง”


   “แถวหน้าม.มีเปิดสอนเยอะแยะ”


   “เราจะเรียนกับกุ๊ก”


   “หา?” เปรมหน้าเหวอ มองคนพูดอย่างไม่เชื่อหู ดวงตาหลังเส้นผมรุงรังดูจริงจังจนพ่อครัวต้องลอบกลืนน้ำลาย “เงินเรายินดีจ่ายให้ กุ๊กเอาเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย”


   “ขอปฏิเสธ”


   “ทำไมอะ”


   เปรมพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน พูดว่า “ฉันไม่มีเวลามาดูแลเด็กโข่งอย่างนายหรอกนะ แล้วนายเรียนหมอก็หนักพออยู่แล้ว จะเพิ่มภาระให้ตัวเองทำไม”


   “จะเรียน” เสียงนั้นยืนยัน


เปรมคิ้วกระตุก คิดมาตั้งนานแล้ว ไอ้หมอนี่มันสปีชีส์คุณชายฟีทเจอริ่งเด็กโข่งหน้าตายชัดๆ เขาเอามือเท้าโต๊ะ จิกตาพร้อมพูดว่า “นี่พ่อคุณ โตแล้วนะ จะเอาแต่ใจไปถึงไหน”


“ไม่ได้เหรอ...” คนพูดทำตาละห้อย เปรมยกนิ้วชี้หน้า “หยุดเลย! ถึงจะทำสายตาแบบนั้นก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ!”


“ขอร้อง”


“ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่เด้!”


“เราจะเป็นเด็กดี”


“นายนี่มัน...”


“กุ๊ก...สอนเรานะ”


“...”


เปรมนิ่งไป ให้ตาย ไอ้หมอนี่มันรับมือยากสุดๆ ไปเลย!


“ก็ได้โว้ย!”


“เย่” คนตัวโตชูมือขึ้นพร้อมช้อนส้อมด้วยดวงตาเป็นประกาย แม้อวัยวะบนใบหน้าจะไม่ได้ขยับไปด้วยเลยก็ตาม เปรมสูดลมหายใจ ถามว่า


“นายแน่ใจเหรอที่จะมาเรียนกับฉัน ฝึกโหดนา”


“เราโอเค” เสียงทุ้มตอบกลับมา เปรมหรี่ตา ลอบนวดขมับตัวเองป้อยๆ ไม่วายหันไปกำชับเสียงดุ “นายต้องสัญญาก่อนว่าการเรียนพิเศษกับฉันจะต้องไม่ทำให้นายเสียการเรียน”


“เราสัญญา” ร่างสูงรับคำเป็นมั่นเหมาะ


“ดี ว่าแต่นายชื่ออะไร”


“เราชื่อเท็น” หมอผมรุงรังตอบเสียงโมโนโทน เปรมพยักหน้าหงึกหงักพลางเริ่มเก็บล้างหม้อ พอเห็นสภาพก็อดทึ่งไม่ได้ว่าหมอนี่มันกินหมดจริงๆ ด้วยเว้ย


“กุ๊ก ต้มข่าไก่หม้อนี้กี่บาท”


ร่างสูงพูดพลางควักกระเป๋าตังค์ออกมา เปรมขมวดคิ้ว ตอบส่งๆ ขณะขัดหม้อต้ม “ฟรี”


“แล้วสอนเราเอาเท่าไหร่” เท็นถือแบงค์พันปึกใหญ่ค้างไว้ คิดจะจ่ายค่ามัดจำ


“ฟรี” เปรมตอบเป็นหุ่นยนต์ เท็นมองแผ่นหลังที่เล็กกว่าของตัวเองมากกำลังล้างจานอยู่งกๆ แล้วพูดว่า “มาทำนู่นทำนี่ให้เรา ตังค์ก็ไม่เอาแล้วกุ๊กจะเอาอะไร”


“ตารางเรียนนายก็แล้วกัน” เปรมสวนมา “ฉันจะได้เช็คได้ว่านายไม่ได้โดดเรียนมาหาฉัน”


“ก็ได้อยู่หรอก” เท็นพูดแล้วขมวดคิ้ว “แต่เราไม่อยากติดค้างบุญคุณใคร”


“ก็อย่าไปล้มให้ต้องลากมาอีกละกัน” เปรมเช็ดมือหลังล้างทุกอย่างเสร็จแล้ว เขาเก็บหมวกเชฟใส่กระเป๋า ตอนนั้นเองที่แผ่นหลังชนเข้ากับอกกว้าง พ่อครัวตกใจ เจ้าเด็กโข่งหน้าตายไปยืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้


“อะ...”


จุ๊บ...


รู้ตัวอีกทีจมูกโด่งสันกับริมฝีปากเอาแต่ใจนั่นก็กดลงมาบนแก้มของนายเปรมเสียแล้ว พ่อครัวยืนตัวชา เหลือกตามองอีกฝ่ายคล้ายกำลังช็อค ในหัวขาวโพลนแต่ยังทันได้ยินอีกฝ่ายพูดว่า


“ค่าอาหารครับ”

****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า

คนแต่งชื่อจูนนะคะ

ตื่นเต้นจัง 55555555555 5

ฝากติดตามความวุ่นวายระหว่างเท็นกับเปรมด้วยนะคะ

แล้วเจอกันตอนที่สองค่าา า

 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: owo llยมuมข้u ที่ 26-02-2015 21:35:11
อู้ เจิม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 26-02-2015 21:46:12
ว๊าก ก  ก  ก  :hao7: เท็นน่ารักอะ อ่านแล้วก็หิว  :hao6:
 

รอตอนต่อไปๆ :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: haemin ที่ 26-02-2015 21:50:49
 :mew1:น่ารักดี
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 26-02-2015 21:56:13
FOLLOWING.  :mew1: 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 26-02-2015 22:03:30
เท็นหน้ามึน เปรมน่ารัก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล1.เรื่องนี้น่ารักดีนะ มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
ปล2.ห้องคหกรรมอยู่ข้างห้องแลปวิทยาศาสตร์ อืม ฟังดูแปลกๆนะ แบบว่าห้องทำอาหารอยู่ข้างห้องที่มีพวกสารเคมีเนี่ย แต่ก็เข้าใจล่ะนะ ว่าทำให้เปรมได้เจอกับเท็น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Melonlove ที่ 26-02-2015 22:08:01
:โอ้ยเท็น กินหมดหม้อจ่ายแค่จุ๊ฟเดียวเองหรา  ขอเท็นใส่ห่อกลับบ้านด้วยจ้า   :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 26-02-2015 22:12:22
 :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 26-02-2015 22:13:04
สนุกดีนะ
อ่านแล้วหิวตามน้องเท็นเลย  :laugh:
รอติดตามตอนต่อไปค่าา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 26-02-2015 22:15:30
น่ารักเชียว เริ่มต้นก็แอบหวานแล้ว ^^
ให้เท็นไปตัดผม โกนหนวด ต้องหล่อมากแน่ๆ เลย แบบนี้เปรมต้องรักแล้วแหละ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Cosinesine ที่ 26-02-2015 22:17:35
อั้ยยะ น่ารักจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 26-02-2015 22:31:35
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: rk ที่ 26-02-2015 22:35:32
มาตอนแรกก็ชอบเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: tomybsl ที่ 26-02-2015 22:40:21
อั๊ย!!!!หวานอ่ะ  :impress2: นายเท็นนี่มันเด็กน้อยน่ารักสุดๆถึงจะขัดกับน่าตาก็เถอะ :hao4:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ มาต่อเร็วๆนะค่ะเค้าอยากอ่านแล้วอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 26-02-2015 22:42:35
น่าย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก



หิวต้มข่าไก่เลย :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 26-02-2015 23:03:19
อยากกินข่าไก่ขึ้นมาทันที่ อิอิอิย์ :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 26-02-2015 23:27:55
ถูกชื่อเรื่องดึงดูดเข้ามาค่ะ อิอิ ^^

แต่ว่าคืออิคนอ่านกำลังหิวตอนดึกๆอยู่ไง มันเลยเป็นตอนที่โหดร้ายมาก 555  T_T
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: ItIsMe ที่ 26-02-2015 23:42:29
โอ้ยยยย น่ารักมึนๆดีจังงงงงง
อ่านไปตอนดึกนี่ทำไมได้กลิ่นอาหารลอยมาเลย...
หิวไหมละ

ประโยค ."อุ้มหน่อย" นี่มัน ...  :m20:

 :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: นาวา ที่ 26-02-2015 23:47:57
ชอบแนวพ่อครัว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: PiSCis ที่ 27-02-2015 00:09:13
 :mew1: กุ๊กเปรมได้กำไรมากเลยนะเนี่ยยยยยยยยยยยย  :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: pandorads ที่ 27-02-2015 00:30:21
เจอนิยายน่าสนใจอีกเรื่อง จุดพลุและรอตอนที่สองต่อไป~~  :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 27-02-2015 00:30:53
ทำไมน่ารัก  :-[ มาต่อเร็วๆ นะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: บ๊ายบายโพ ที่ 27-02-2015 01:16:47
โอยยย เท็นโคตรน่ารักเลยย มาแค่ตอนเดียวทำตกหลุมรักซะแล้ว  :-[
มาต่อไวไวนะคะ รออยู่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-02-2015 02:02:06
หมอเท็นมึนดีนะ กุ๊กเปรมก็น่ารัก ใจดี สนุกดีครับ รออ่านต่อนะครับคุณจูน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 27-02-2015 06:47:52
จ่ายค่าอาหารแบบนี้เขินแย่เลย


น่าติดตามรออ่านตอนต่อไปค้าบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 27-02-2015 07:01:35
ว้าววว น่าร้ากกกก
เท็นเด็กดื้อปะเนี่ย "อุ้มหน่อย" ตัวเองตัวโตกว่าคุณเชฟนะ :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 27-02-2015 07:27:41
น่ารักกกก หมอเท็น เด็กโข่ง น่ารักมากอ่ะ  :o8:
น้องเปรม ใจดีจริงเลย ทำอาหารก็เก่ง อ่านแล้วหิวเลยอ่ะ
คุณหมอกับน้องกุ๊ก ไม่ค่อยเจอแนวนี้ น่าติดตามมากจ้ะ ชอบ ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 27-02-2015 07:53:11
เฮ้อ..อ่านเรื่องนี้แล้วลำบากใจค่ะคนเขียน มันรู้สึกอย่างนี้ทุกทีที่อ่านเรื่องที่แต่งได้ดี จนเรากลัว คือกลัวคนแต่งหาย กลัวไม่จบอะ
แค่ตอนแรกก็รู้แล้วว่า พอเข้ามาในห้องนี้ จะต้องมองหาเรื่องนี้อีกเรื่องแน่ๆอะ เฮ้อ  ลำบากใจจริง :mew2:
ว่าแต่ว่า เท็น นายอ้อนได้หน้าตายอย่างน่ารักจริงๆ
เปลี่ยนจากให้หมามันแดก เป็นให้หมอมันแดกแทนแล้วกันเนาะเปรม
 o13 o13 o13 :L1: :L1: :L1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :mc4: :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 27-02-2015 08:17:58
น่ารักดีนะ. แนวพ่อครัวไม่เคยอ่านเลย. น่าติดตาม. ขอใสๆ นะ ไม่เอาดราม่านะ. อ่านไปยิ้มไป. มีความสุขจัง. ขอบคุณ คุณคนเขียนนะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 27-02-2015 08:35:14
 :mc4: :mc4: :mc4: อ๊าย..น่ารักอ่ะ..มีจุ๊บให้ค่าอาหารด้วย.. รอรอรอ.. :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 27-02-2015 08:59:27
อ่านแล้วหิว   อยากกินต้มข่าไก่                     :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: shichina ที่ 27-02-2015 09:02:12
มันโดนตั้งแต่ชื่อเรื่องเลยค่า  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-02-2015 10:01:20
ชื่อเรื่องน่ารัก  :mew1:
เนื้อเรื่องก็น่ารัก
นิสิตหมอเหมือนจะเอ๋อนะ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 27-02-2015 10:35:36
ชอบบบบยบ
เท็นดูมึนๆน่ารักกกกกก
คุณกุ๊กของเท็นนนนนต
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: rainbowbim ที่ 27-02-2015 10:36:43
น่าร๊ากกกกก เถียงกันมุ้งมิ้งดีจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 27-02-2015 10:51:38
มนต์รักต้มข่าไก่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 27-02-2015 12:10:49
น่ารัก
 :o8: :-[ :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 27-02-2015 12:30:33
 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:กรี้ดดดดดดดดน่ารักอะมาต่อไวๆน๊าาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: หมึกสีม่วง ที่ 27-02-2015 13:35:32
เท็นนี่มึนได้น่ารักมาก
 :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: khuan ที่ 27-02-2015 14:03:23
หิววววววววววววววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 27-02-2015 14:52:09
น้องหมอผู้หิวโหยยยย โถๆๆๆ คือหนวดเครารุงรังแต่การแสดงออกมันเด็กน้อยตะแง้วๆ ร้องจะเอานั่นเอานี่ ใส่ลูกอ้อนเต็มที่ โอ๊ยยยย น่าเอ็นดู 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 27-02-2015 15:09:18
เฮ้ย น่ารักอ่ะ o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: gintoify ที่ 27-02-2015 19:48:35
ติดตามค่าา าาา าาา
 :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 27-02-2015 20:38:59
ก..กินได้ไหมคะ?
นิยายเรื่องนี้กินได้ไหม?

โง้ยยยยย น่ารักมุ้งมิ้งมากก ฮืออ ชอบบบ
อ่านแล้วหิวเลย หิวต้มข่าไก่ หิวกุ๊ก หิวหมอด้วย ก๊ากกกก

คุณหมอน่ารักจังเลย ชอบอ่ะ ชอบบบบบบบบบบ  :hao5:

อ้างถึง
“เราจะเป็นเด็กดี”

อ่านจบประโยคนี้คือแบบ น่าร๊ากกกกกกกกกกก
ให้ความรู้สึกว่าหมอเป็นหมีน้อยมุ้งมิ้งยังไงไม่รู้ 555555

จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะะะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Mekaming ที่ 27-02-2015 20:45:54
อ่านเรื่องนี้แล้วทำไมมันน่ารักขนาดนี้อร้ายยยยยยยยยยยยยยย :o8: :-[ :impress2: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 27-02-2015 21:04:25
ชื่อเรื่องว่าเด็ดแล้ว แต่เนื้อเรื่องเด็ดกว่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-02-2015 21:11:20
เรื่องนี้น่ารัก จ่ายค่าอาหารได้ฟินสุดๆ  :o8:

ปล. คนอ่านนี่อ่านไปหิวไปเลยอาหารแต่ละอย่าง :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: toey-yyy ที่ 27-02-2015 21:38:46
ตาม!!! ชอบค่ะหิวเลย :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 27-02-2015 21:59:13
กรี้ดดดดดด
ผู้ชายอดอยาก มาบ้านพี่มา ฟรีทุกอย่างเหมือนกัน
ค่าอาหารขอเป็นร่างกายน้อง :laugh:
กุ๊กเปรมระวังตัวนะ อย่าให้หมอเท็นหิวอีก
เดี๋ยวจะโดนแทะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: a_n ที่ 27-02-2015 22:25:44
ใครรุกใครรับ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 28-02-2015 08:57:46
   ในโรงอาหารกลางเวลาเที่ยงเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน เปมทัตถือจานข้าวกับขวดน้ำเปล่าเดินฝ่าฝูงชนเข้าไป เป้าหมายคือโต๊ะยาวตัวที่สองทางซ้ายมือ ซึ่งหัวโต๊ะถูกจับจองด้วยเด็กหนุ่มตัวสูง
   

“วู้ยเปรม ทางนี้!”


   สามสีโบกมือเรียก เปรมวางจานกับขวดน้ำในมือลงบนโต๊ะ ทิ้งตัวนั่งข้างเพื่อนแล้วถามว่า “ไอ้ไดอะ”


   “ไปหาหนอนกินอยู่” สามสีมองจานข้าวเพื่อน “ผัดซีอิ๊วเรอะวันนี้”


   “ไม่รู้จะกินไรอะ” เปรมมุ่นคิ้ว หันไปจ้องกล่องข้าวของสามสีด้วยดวงตาเป็นประกาย “เชร้ด แบ๊วแท้วะ”


   กล่องข้าวทรงสี่เหลี่ยมถูกแบ่งเป็นสองส่วนด้วยอัตราส่วนสามต่อหนึ่ง ฝั่งสามส่วนถูกปูด้วยแผ่นไข่เจียวสีเหลืองนวล วางทับด้วยก้อนข้าวผัดน้ำมันหอยสีน้ำตาลที่ปั้นเป็นหัวลูกสุนัข ตกแต่งหน้าตาด้วยเม็ดงาและพริกหยวกอย่างน่ารัก หัวลูกสุนัขจำนวนทั้งสิ้นห้าหัว ล้อมกรอบด้วยไส้กรอกที่ถูกหั่นเป็นรูปปลาหมึก รวมถึงประดับหนึ่งส่วนที่เหลือด้วยดอกกุหลาบจากมะเขือเทศและแตงร้านที่พับสลับกลีบดูสวยงาม 


   “ตื่นเช้าไงเลยมีเวลาปั้นหมาอยู่” สามสีคุยพลางตักข้าวเข้าปาก มองดูเหมือนคนกำลังกินหัวลูกสุนัขอยู่ก็มิปาน


“ต่อไปเรียนแลปอาหารอีกแล้วเหรอวะ” เปรมพูดเหนื่อยๆ สามสีทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ “เชี่ยเอ๊ย ภาคบรรยายด้วยนี่หว่า หลับแน่กู” เขาก้มหน้าก้มตากิน แต่อยู่ดีๆ ก็เงยหน้าถามว่า


“เออตกลงเมื่อวานต้มข่าเป็นไง”


   เปมทัตแทบสำลักผัดซีอิ๊ว นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแก้มเขาก็ร้อนขึ้นมา เด็กหนุ่มก้มหน้าหลบ


“ว่าไง ตกลงหมาตัวไหนได้กิน” สามสีคาดคั้น เปรมอยากจะบอกมันเหลือเกินว่า ‘หมา’ ไม่ได้กินหรอก มีแต่ ‘หมอ’ แต่เพราะไดนาไมต์เดินเข้ามาพอดี บทสนทนาจึงหยุดลง


   “ไอ้เปร๊มมมม” มีเสียงทักขึ้นตามด้วยร่างเล็กที่พุ่งเข้ากระโดดกอดเขา ไดนาไมต์พาใครบางคนมาด้วย เปมทัตยืนขึ้น ขาของเขาถูกขาของอีกฝ่ายเกี่ยวรัดไว้ น้ำหนักอันน้อยนิดนั่นทำให้เปมทัตแค่เซเล็กน้อยเท่านั้น เด็กหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าตัวการชัดๆ


“ไอ้โช!”


   “โว้ยยยย คิดถึงแท้วะ” ชลันธรหน่วงตัวอย่างครื้นเครง เปรมเอนไปมาพลางหัวเราะ “ต่อไปเรียนไรล่ะมึง”


   “กูเรียนพละว่ะ เทอมนี้ลงวอลเลย์ไป มึงอะ?” โชถามยิ้มๆ เปรมเลิกคิ้วอย่างนึกทึ่ง “เชร้ด ลงทันด้วยเว้ย เดี๋ยวกูไปแลปอาหารละ”


   “จริงดิ วันนี้ทำไรกิน”


   “ภาคบรรยายว่ะ เข้าไปนอน” เปรมตอบ โชโดดลงจากตัวเพื่อน หยิบมือถือที่สั่นอยู่ในกางเกงขึ้นมาดูแล้วพูดว่า “เฮ้ยกูต้องไปแล้วว่ะ เพื่อนแม่งโทรตามละ โชคดีเว้ย”


“เออ โชคดี” เปรมมองโชวิ่งออกไป ก่อนจะนั่งลงล้อมวงคุยกับเพื่อนทั้งสอง ไดนาไมต์เปิดบทสนทนา


   “เมื่อกี้มีสาวเข้ามาคุยกับกูด้วยเว้ย” คนพูดยักคิ้ว “เขามาพูดว่า...”


   “น้องพอจะรู้จักคนที่เล่นอินเตอร์เน็ตวันละสองถึงสามชั่วโมงไหมคะ?”


   “มะเหงกนี่ แจกใบปลิวแนะนำคณะมั้ยล่ะมึง” ไดนาไมต์โยนกระดาษอาร์ตมันใส่สามสีแล้วทำหน้าเซ็ง “ห่า กูยังไม่พ้นปีหนึ่งเลย แม่งเปิดม.แนะนำคณะกันละ” สามสีเพ่งใบปลิวในมือ พบว่ามันคือใบหน้าผู้ชายคนหนึ่งที่มีโครงหน้าสมส่วนราวกับสวรรค์บรรจงสรรสร้าง รับกับเส้นผมสีดำตัดสั้นที่ถูกหวีเสยขึ้นอย่างมีมาด ดวงตายาวรีมองตรงมา ดูเปิดเผยและน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยเคียงคู่จมูกโด่งสัน ริมฝีปากรูปกระจับเหยียดตรง ขอบกระดาษสิ้นสุดลงแค่หัวไหล่เด็กหนุ่มในชุดกาวน์


   “เกาหลีสร่าดดดดด” สามสีลงความเห็น ไดนาไมต์พลิกดูด้านใน พบเด็กหนุ่มคนเดียวกับหน้าปกในหลายอิริยาบถ เขาจุ๊ปาก “แม่งเป็นแอมบอสะดาซคณะแพทย์เลยนี่หว่า”


“แอมบาสเดอร์มั้ยสัด” สามสีแก้ให้ เปรมเหลือบตามอง เห็นชื่อคณะแล้วก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมา


   “เออมึง วันนี้วันศุกร์ เย็นนี้ไปต่อกันปะ” ไดนาไมต์ถาม สามสีกลอกตาตอบ “กูต้องกลับไปช่วยแม่ที่ร้านว่ะ วันนี้เจ้าใหญ่ที่จองไว้จะมาลง” บ้านของสามสีทำร้านอาหาร เด็กหนุ่มผมทองพยักหน้าเข้าใจ “แล้วไอ้เปรมอะ?”


   “เอ่อ...” ในหัวเด็กหนุ่มปรากฏคำพูดของคนเมื่อวาน เพราะอีกฝ่ายมีคนมารับก่อนที่จะได้บอกอะไรเลยยังไม่ได้ตกลงกัน เปรมไม่รู้ว่าเย็นนี้หมอนั่นจะอยู่ที่แลปวิทยาศาสตร์ไหม จะได้เจอกันหรือไม่ แล้วตัวเขาจะว่างหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ตอบไปว่า “อาจจะมีธุระว่ะ”


   “แนะ? มีอาจจะ” ไดนาไมต์สัพยอก เปรมหัวเราะหึ ก้มหน้ากินผัดซีอิ๊วไปเงียบๆ


   แก้มของเขาก็ร้อนขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องเมื่อคืน




   ในห้องบรรยายวิชาแลปอาหารยามบ่าย นิสิตชายหญิงชั้นปีที่หนึ่งทั้งหลายกำลังนั่งฟังอาจารย์บรรยายด้วยอาการหาวหวอด บ้างทำเท้าคางตาปรือ หรือคนที่ฟุบลงไปกับโต๊ะเลยก็มี


ไดนาไมต์เป็นประเภทสุดท้าย ส่วนสามสีนั่งเล่นสมาร์ทโฟนไปเงียบๆ ในขณะที่เปรมกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย บนโต๊ะของเขาคือตารางเตรียมสอนเจ้าเด็กโข่งนั่น ก่อนจะคิดได้ว่านอกจากวันพฤหัสแลปอาหารก็ไม่ว่างแล้ว แถมเวรเก็บกวาดยังเวียนกันไปเป็นกลุ่ม เปรมคงอยู่จนดึกแบบเมื่อวานทุกอาทิตย์ไม่ได้ แล้วจะไปสอนเจ้าเด็กโข่งนั่นได้ที่ไหนกัน


เอาไงล่ะทีนี้ ตารางสอนก็เขียนมาแล้ว เอาจริงๆ ที่พูดกันเมื่อวานหมอนั่นมันลืมไปหรือยังก็ไม่รู้ ถึงจะจริงจังน่าดูเลยก็เถอะ หรือเปรมควรจะถอนตัวไป อืม...เอายังไงดีนะ


พอคิดมาถึงตรงนี้อาจารย์ก็จบบทเรียนลงเสียแล้ว เหล่านิสิตชายหญิงลุกขึ้นเก็บของ หลายคนคุยกันเรื่องที่จะไปต่อในเย็นวันศุกร์ เปรมยื่นมือไปสะกิดไดนาไมต์อย่างทุกที สามสีหันมาจ้องหน้า


“มึงเป็นไรวะ ดูเครียดๆ?”


   เปรมทำหน้าคิด ก่อนจะเงยหน้ามาขมวดคิ้ว “ไม่รู้อะ”


   “เอ้า” สามสีเลิกคิ้ว พร้อมกับไดนาไมต์ที่ผุดหัวขึ้นบิดขี้เกียจแล้วหาวหวอด “โอ๊ยยยยย ง่วงงงงงงง”


   “หึม หาวอย่างกะจะแดกหัวกู” สามสีมองอย่างรังเกียจ ไดนาไมต์หยิบใบปลิวแนะนำคณะขึ้นมายัดใส่มือคนตัวสูง “อะสาม เอาไปดู เผื่อน้องสาวมึงอยากเป็นหมอ”


   “ไอ้เก้าไม่เป็นหรอก มันติสท์จะตายห่า” สามสีดันกลับมา ก่อนจะเกิดศึกเกี่ยงกันทิ้งใบปลิว ตอนนั้นเองที่บริเวณหน้าห้องเกิดเสียงอึกทึกครึกโครม


   “ฮึ้ยยย หล่อมากอะแกกก” เพื่อนผู้หญิงร้องกันระงม เปรมหันไปมอง เขาเห็นนิสิตแพทย์ชายสองคนยืนซ้อนกันอยู่ตรงประตูห้อง คนหน้าเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่ โกรกผมสีแดงเพลิงระต้นคอเด่นสะดุดตา เป็นจังหวะที่คนข้างหลังหันมา แล้วใบปลิวแนะนำคณะในมือสามสีก็ปลิวไปแปะหน้าเขาดังปั้บ!


   ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ด้านใบปลิวที่ถูกหันออกเป็นรูปสุดหล่อที่พวกเปรมพูดถึง แล้วทุกคนก็ต้องช็อคเมื่อทันทีที่มือหนาดึงใบปลิวลง ใบหน้าของเขานั้นเหมือนกับใบหน้าบนกระดาษอาร์ตมันไม่ผิดเพี้ยน


   “แอมบาสเดอร์!” ไดนาไมต์ส่งเสียง


   “เฮ้ยรอบนี้ออกเสียงถูกว่ะ” สามสีชม


   แล้วมันใช่เวลามั้ยล่ะ...


   ความเงียบโรยตัว ก่อนเปมทัตจะสะดุ้งเมื่อแอมบาสเดอร์คนดังเดินเข้ามาหา ว่าแต่คนหน้าเหมือนใบปลิวแนะนำคณะแพทย์มีปัญหาอะไรกับเขา


เปรมพบคำตอบเมื่ออีกฝ่ายเปล่งเสียง


   “กุ๊ก”


   พ่อครัวเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “เท็น!”


   “เรามารับแล้ว” เสียงทุ้มโมโนโทนแบบนั้น ไม่ผิดแน่ หมอนี่คือไอ้หนุ่มชุดกาวน์ผมยาวรุงรังหนวดเป็นตอคนเมื่อคืนแน่นอน
   แถมยังเป็นคนโรคจิตที่หอมแก้มเขาด้วย


   “นาย...ดูเปลี่ยนไปนะ”


   “ไฟพาไปตัดผม” เท็นลูบต้นคอที่โล่งอย่างไม่คุ้นชิน ยกนิ้วโป้งอีกข้างชี้ไปทางคนที่ยืนข้างกัน “คนนี้ไฟ”


   “ฉันชื่อไฟ อยู่คณะเภสัช” เด็กหนุ่มผมสีโทนร้อนแนะนำตัว ดวงตาคมกริบพราวระยับและซุกซน เขาใช้เสียงทุ้มที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ ไม่วายแจกรอยยิ้มให้สาวๆ แถวนั้นละลายเล่นอีกต่างหาก


มันช่างจ้าซะเหลือเกิน...เปรมหรี่ตากับออร่าที่แผ่กระจายนั่น ในขณะที่สามสีกับไดนาไมต์นั้นหยิบแว่นดำมาสวมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้


   “เปรม” เด็กหนุ่มพูดชื่อตัวเอง ไฟยิ้มกว้าง “ยินดีที่ได้รู้จัก ได้ยินเรื่องนายจากเท็นมาเยอะเลย” หนุ่มหล่อพูดด้วยท่าทีอัธยาศัย “แล้วคู่รักแว่นดำขายล็อตเตอรี่นี่ล่ะ”


   ไดนาไมต์สบตาคนพูดก่อนจะแสยะยิ้ม เขาถอดแว่นดำ พูดช้าๆ


“กู-ได-นา-ไมต์”


ไฟจ้องกลับมา สองสายตาสบกันอีกครั้ง หมอยาหัวเราะออกมาในที่สุด “กูไฟไอ้สัส”


“มันต้องอย่างงี้ดิวะ แอ๊บทำไม คนกันเอง” ไดนาไมต์ตีมือกับอีกฝ่ายอย่างถูกใจ พูดกลั้วหัวเราะ “กูรู้ สันดานมึงอะ”
   ไฟมองยิ้มๆ “แล้วอีกคนอะ”


   “กูสามสี”


   “อ่าว แมวเหมียว” อัคคีแซว ไดนาไมต์หัวเราะ “ถ้ามึงรู้ว่าน้องสาวมันชื่อเก้าแต้มมึงจะไม่พูดแบบนี้”


   “เฮ้ย น่ารักว่ะ” ไฟทำหน้าถูกใจ ดวงตาเขาเป็นประกาย “ว่าแต่น้องสาวมึงมีแฟนยังวะ”


   “วอนละมึง ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ” สามสีตอบโต้


   “กูเหยียบเลยละกัน” ไฟสัพยอก ตามด้วยเสียงหัวเราะของไดนาไมต์ สามหนุ่มคุยกันอย่างออกรส ไฟตัดสินใจถามว่า “พวกมึง เย็นนี้กูนัดบอดสาวไว้ มีใครสนใจมั้ยเพื่อน” ไดนาไมต์ตาโต “ไอ้เหี้ยกูเอาด้วย!”


   “มึงอะสาม?” ไฟหันมา สามสีตอบว่า “กูกลับไปช่วยแม่ขายของว่ะ”


   “โห่สัส คราวหน้าเลยมึง” ไฟตบไหล่อีกฝ่าย ก่อนจะหันไปหาอีกคน “เปรมอะ...เออกูลืมไป มึงต้องไปสอนไอ้เท็นนี่หว่า” เปมทัตพยักหน้า ก่อนจะมีกระดาษใบหนึ่งถูกส่งมาให้


   “ตารางเรียนของเรา” เท็นบอก เปรมไล่ดูครู่หนึ่ง พูดว่า “วันธรรมดานายว่างแค่พฤหัสกับศุกร์ งั้นก็เรียนแค่สองวันนี้ก็แล้วกัน”


   “แล้วเสาร์-อาทิตย์ล่ะ?”


   “พักผ่อนบ้างพ่อคุณ” เปรมมองตารางเรียนอีกฝ่ายเหนื่อยๆ มันอัดแน่นไปด้วยวิชาเรียนจนแทบไม่มีเวลาหายใจ หมอนี่คิดยังไงหาภาระเพิ่มใส่ตัวเองแบบนี้


   “ก็ได้” เท็นขานรับเรียบๆ พอดีกับที่ไฟแทรกขึ้นว่า “เฮ้ย จะหกโมงแล้ว นัดสาวไว้หกโมงครึ่ง มึงรีบไปกัน” เขาหันไปทางไดนาไมต์ ฝ่ายหลังกุลีกุจอลุกตามแทบไม่ทัน “เออๆ ไปละๆ มึงก็ออกไปพร้อมพวกกูเลยดิสาม”


   สามสีเก็บมือถือใส่กระเป๋าพลางพยักหน้า “เออๆ เฮ้ยไอ้เปรมไอ้เท็นกูไปละนะ” เท็นหันไปโบกมือให้ ในขณะที่เปรมพยักหน้าแกนๆ “ไปกันดีๆ ล่ะพวกมึง อย่าไปทำอันตรายใครเขา”


   “สัส” ไดนาไมต์ยิ้มทะเล้น ส่วนอัคคีหันไปมองพวกสาวๆ ที่จ้องมาก่อนจะยิ้มให้ “ไปก่อนนะคร้าบ”


“กรี๊ดดดดดด”


แล้วสามหนุ่มก็วิ่งจากไป โดยมีสาวๆ ที่เหลือในห้องวิ่งตามออกไปเป็นขบวน เปรมมองภาพนั้นเหนื่อยๆ สะดุ้งเฮือกยามร่างสูงโน้มตัวลงมากอด พ่อครัวนั่งตัวแข็ง


“คิดถึง”


แก้มกลมของพ่อครัวขึ้นสีเรื่อน่ามอง เด็กหนุ่มขยับตัวอย่างอึดอัด บ่นอุบ “ก็เพิ่งจะเจอกันไปเมื่อคืนไม่ใช่รึไง” เท็นถอยออกมา เปมทัตลุกขึ้น พูดว่า “แล้วก็...แลปข้างล่างมีคนใช้อยู่นะ เราคงไปเรียนที่นั่นไม่ได้แล้วล่ะ”


“เรารู้แล้ว”


เปรมคิ้วกระตุก บอกว่า “อืม เพราะงั้นคงต้องหาที่เรียนกันใหม่”


“บ้านเราไง”


“ฮะ?” เปรมเงยหน้าอย่างไม่เชื่อหู เขาสบตาคู่นั้น ในขณะที่เท็นช่วยยืนยันอีกทีว่า


“เราเลยขึ้นมารับกุ๊กนี่ไง ไปกันเถอะ รถบ้านเรามารอแล้ว”




เบนซ์สี่ประตูคันหรูพามาถึงที่หมายในเวลาครึ่งชั่วโมง


“นี่บ้านนายเหรอ”


“อืม บ้านเราเอง”


เปรมยืนอึ้ง เบื้องหน้าเขาคือคฤหาสน์สไตล์ยุโรปขนาดใหญ่ แสงไฟสีส้มด้านในตัดกับท้องฟ้าสีน้ำเงินม่วงที่เป็นฉากหลังชวนให้พิศวง กระนั้นกลับน่าดึงดูดอยู่ในที รูปปั้นกรีกลายวิจิตรประดับสองข้าทาง ทอดยาวไปถึงน้ำพุสามชั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่บนผืนหญ้าเขียวขจี ซึ่งดูยังไงก็ไม่ได้ใกล้เคียงคำว่า ‘บ้าน’ ของอีกฝ่ายเลยสักนิด


แถมพอเปิดประตูแล้วมียังพ่อบ้านมายืนเข้าแถวโค้งให้เหมือนในหนังอีกต่างหาก


“ยินดีต้อนรับกลับครับนายน้อย”


พวกเขาประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง เปรมเดินตัวเกร็งอย่างนึกประหม่า เขากอดกระเป๋าทำตาเลิกลัก มองเครื่องเรือนที่ถูกขัดจนเงาวับอย่างแสบตาแล้วลอบกลืนน้ำลาย


“นี่เหรอคะ คุณครูสอนทำอาหารของคุณหนู” หญิงวัยกลางคนร่างท้วมที่ยืนอยู่ท้ายแถวยิ้มให้ เธอมีเรือนผมสีดอกเลาแซมประปราย ท่าทางเป็นคนใจดี เท็นพยักหน้า “อืม มาเรียพาเขาไปที่ครัวให้ทีสิ ผมจะไปบอกคุณพ่อก่อน”


เปรมแปลกใจกับท่าทางสุขุมของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เท็นหันมาพูดแค่ว่า “เดี๋ยวตามไปนะ” ก่อนจะเดินขึ้นบันไดกลางไป ส่วนเปรมเดินตามมาเรียไปเงียบๆ


เปมทัตเดินผ่านห้องหับมากมาย หญิงร่างท้วมพาเขามาหยุดที่ประตูบานสุดท้าย เธอเปิดมัน ก่อนด้านในห้องจะปรากฏแก่สายตา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 28-02-2015 08:58:50
เพดานกับผนังห้องเป็นสีขาวตัดกับพื้นปาเก้สีน้ำตาลเข้ม เคาน์เตอร์บาร์ขนาดใหญ่สีขาวตั้งอยู่กลางห้องพร้อมเก้าอี้สูงสีเดียวกันสี่ตัว อุปกรณ์ทั้งหลายถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ กั้นเป็นสัดส่วน ทุกอย่างดูใหม่และครบครัน บ่งบอกว่าได้รับการทำความสะอาดและความใส่ใจเป็นอย่างดี


“ว้าว...” เปรมร้องออกมาอย่างนึกทึ่ง แม่บ้านหันมามองพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู “คุณครูต้องการอะไรเรียกใช้มาเรียได้เลยนะคะ กดปุ่มสีแดงตรงนี้ค่ะ” เธอชี้ให้ดู มันคล้ายปุ่มฉุกเฉินที่ใช้เรียกพยาบาลในห้องพักคนไข้


“ขอบคุณครับ เรียกผมว่าเปรมเฉยๆ ก็ได้” เด็กหนุ่มหันไปยิ้มให้


“ค่ะ คุณเปรมเป็นเพื่อนกับคุณหนูเหรอคะ” เธอถามด้วยแววตาเป็นประกาย เปรมนึกอย่างชั่งใจ ตอบว่า “จะเรียกแบบนั้นก็คงได้มั้งครับ”


“นานแล้วนะคะที่คุณหนูไม่ได้พาเพื่อนมาที่บ้านแบบนี้ นอกจากคุณอัคคีกับคุณเมธา” หญิงวัยกลางคนยิ้มอบอุ่น “มาเรียฝากคุณหนูด้วยนะคะ”


ฝากเฝิกอะไรกัน เขาก็แค่ตกกระไดพลอยโจนต้องไปเป็นครูสอนพิเศษให้เด็กโข่งนั่นเท่านั้นเอง...แต่ถึงแบบนั้นก็ยังมีกะใจตอบไปว่า “จะพยายามครับ”


“ค่ะ งั้นมาเรียไม่กวนแล้วดีกว่า เดี๋ยวคุณหนูก็คงจะลงมาแล้ว เชิญคุณเปรมเตรียมการสอนเถอะค่ะ”


“ขอบคุณมากครับ” เปรมค้อมหัวให้อย่างสุภาพ ก่อนมาเรียจะเดินออกจากห้องไป เปมทัตมองสภาพโดยรอบอีกครั้ง ตัดสินใจหยิบผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัวสีขาวที่แขวนอยู่บนผนังมาสวม ผูกปมด้านหลัง กางตารางออกมา วันนี้เขาจะสอนเท็นเรื่องการใช้มีด
   เด็กหนุ่มเปิดตู้เย็นหยิบผักต่างๆ ออกมา เขาต้องใช้มะเขือเทศ แตงล้าน หัวหอม และแครอท ซึ่งด้านในมีทุกสิ่งที่เขาต้องการทั้งหมด


   เปมทัตมองหาข้าวสารกับเนื้อไก่ คิดจะทำของกินง่ายๆ อย่างข้างผัดสำหรับอาหารมื้อเย็น


   หมับ!


   “เหวอ!” ตอนนั้นเองที่เขาโดนสวมกอดจากทางด้านหลัง เปรมตัวแข็งทื่อ กลิ่นกายอีกฝ่ายบ่งบอกตัวตนของคนข้างหลัง ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงบนไหล่ขวา ก่อนเจ้าเด็กโข่งหน้าตายจะกดจมูกลงบนลำคอของเขา


   “แม่...”


   “ว่าไงนะ?” เปรมหันไปถามเพราะได้ยินไม่ถนัด เท็นยืดตัวขึ้น ถอยออกไป ตอบเสียงโมโนโทนเหมือนเดิม “เปล่า” ใบหน้านั้นเรียบเฉย คนตัวสูงเปิดปาก “กุ๊กทำไรอะ”


   “เตรียมการสอนนายไง วันนี้เราจะสอนการใช้มีด” ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘การสอน’ ดวงตาของเท็นก็เป็นประกาย คนตัวสูงขยับไปยืนข้างๆ อีกฝ่าย ก่อนผ้ากันเปื้อนสีดำตัวใหญ่จะถูกยื่นให้


   “ใส่ซะ เพื่ออรรถรถ” เปรมยักคิ้ว เท็นรับมาสวมเงียบๆ


   “ขั้นแรกฉันจะสอนนายแกะสลักผักอย่างง่ายก่อนนะ เอาไว้ตกแต่งจานเพื่อความสวยงาม เริ่มจากมะเขือเทศก่อนก็แล้วกัน” เปรมหยิบมะเขือเทศลลูกเล็กขึ้นมา ถามว่า “ปอกเป็นไหม”


   “ไม่”


   “...โอเค ดูวิธีนะ” เปรมสอนอย่างใจเย็น “เริ่มจากขั้วด้านบน นายต้องค่อยๆ ปอกเปลือกมะเขือเทศเป็นเส้นแบบนี้ พยายามอย่าให้เปลือกขาดออกจากกันนะ” นิ้วเรียวขยับอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนักเปลือกมะเขือเทศก็หลุดออกจากผลในเส้นเดียว เปรมพูดว่า “เสร็จแล้วก็เอามาขดเป็นวงกลมแบบนี้ นี่...เราจะได้ดอกกุหลาบหนึ่งดอก”


   เปมทัตชูให้ดูอย่างร่าเริง เท็นตาวาวอย่างสนใจ เริ่มคันมืออยากจะทำบ้างแล้ว


   “ส่วนผลที่เหลือ ให้เรานำมาผ่าครึ่งแบบนี้” เปรมผ่ามะเขือเทศในแนวตั้ง ก่อนจะไล่หั่นจากซ้ายไปขวาด้วยความหนาเท่าๆ กัน เขาวางมีด นำชิ้นที่เล็กสุดมาบีบเอาปลายเข้าหากัน ตามด้วยเอาชิ้นลำดับต่อมาหุ้มด้านเปิดของอันแรกไว้ ซ้อนกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนได้ดอกกุหลาบดอกใหญ่อีกดอก


   “อันนี้ดอกกุหลาบอย่างง่ายจากมะเขือเทศ” เปมทัตพูด เขาหยิบแตงร้านออกมา ทำหน้าสดใส “ต่อไปเป็นแตงร้านฟรุ้งฟริ้ง”


   “ฟรุ้งฟริ้ง?”


   เปรมหน้าหด หรี่ตา “เออ ทำแบบนี้” เขาผ่าแตงร้านเป็นสองซีกตามยาว ก็จะได้แตงร้านแบบครึ่งวงกลมยาวๆ สองอัน เปรมคว่ำด้านที่เป็นหน้าตัดสี่เหลี่ยมลง แบ่งแตงร้านเป็นสามส่วนเท่าๆ กัน


   “เสร็จแล้วใช้ปลายมีดเฉือนแตงร้านเป็นซี่ๆ แต่อย่าให้ขาดออกจากกัน ให้จำนวนซี่เป็นเลขคี่นะ” พอทำเสร็จเปรมก็ม้วนปลายซี่ที่เป็นเลขคู่ทั้งหมดเข้าไปเหน็บในซอก ออกมาดูน่ารักเหมาะที่จะนำไปตกแต่ง


“ตามด้วยหอมใหญ่” เปรมชูหอมขึ้นมา “ก่อนอื่นต้องปอกเปลือกก่อน แบบนี้...” เด็กหนุ่มปอกเปลือกจนเห็นแต่เนื้อสีขาว “อันนี้ต้องใช้มีดแกะสลัก ทำแบบนี้นะ”


เขาหยิบมีดแกะสลักออกมา เจาะเข้าไปตรงกลางผลจากด้านหน้า กรีดเป็นเส้นหยักไปรอบๆ ผล จนวนมาถึงคมแรกที่เฉือนลงไป หอมส่วนบนกับล่างขาดออกจากกันเป็นวงสวยงาม เปรมขยับให้กลีบนอกกับกลีบในเรียงเป็นสับหว่างกัน ออกมาเป็นดอกสวยงาม


“ดอกบัว...” เท็นจ้องหอมใหญ่ในมือเปรมอย่างนึกทึ่ง ฝ่ายหลังยักคิ้วยิ้มๆ “ต่อด้วยแครอทเลยละกัน อันนี้ไม่ยาก”
เปรมขูดเปลือกแครอทด้วยมือแมว ก่อนจะหั่นแครอทเป็นแว่น “อันนี้ก็ควรใช้มีดแกะสลักนะ เพราะเป็นงานละเอียด” เขาจรดปลายมีดกรีดแครอทแว่นหนึ่งเป็นรูปใบไม้ กรีดหยักรอบนอก ตามด้วยเจาะเป็นวงรีตรงกลางด้านใน และรูปหยดน้ำเล็กๆ ด้านข้างเป็นลาย ออกมาเป็นใบไม้หนึ่งใบ พ่อครัวยื่นมันให้คนตัวสูง


“น่ากินจัง” เท็นรับมาถือไว้ ก่อนจะเอาเข้าปากทั้งอย่างนั้นดังกร้วม!


“...” เปรมถือมีดค้าง ทำหน้าปลง “เอาเถอะ วันนี้เอาแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน”   


เปมทัตยื่นมะเขือเทศให้ เท็นรับมา พยายามปอกอย่างทุลักทุเล พ่อครัวจ้องมืออีกฝ่ายพลางพูด “ระวังมือด้วย อย่าให้เกิดบาดแผลล่ะ”


   “เข้าใจแล้ว” เท็นขานรับ ก่อนจะหันไปสนใจมะเขือเทศในมือ เปรมจัดข้าวของให้เข้าที่เพื่อสะดวกต่อการหยิบใช้ เขาเริ่มหันไปตั้งหม้อหุงข้าว


   “กุ๊ก” เสียงทุ้มร้องเรียก เปรมหันไปมอง “ว่าไง”


   “มันขาด...” เท็นมองมาตาละห้อย ในมือเขาคือมะเขือเทศที่ปอกเปลือกออกไปแล้วค่อนลูก เปรมกระพริบตาปริบๆ “เอ่อ ไม่เป็นไร เอาเท่าที่ทำได้”


   “แต่มันขาด...” เขาจ้องเปลือกมะเขือเทศในมือ “อีกนิดเดียวเอง...เราทำขาด” ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเศร้าสร้อยจนเปรมคิดว่าถ้าเขาเป็นสาวน้อยจะต้องรีบวิ่งเข้าไปกอดปลอบหมอนี่แน่ๆ


   เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหา พูดว่า “ไหนดูซิ...เอาล่ะ นายปอกเปลือกออกมาให้หมดก่อนนะ” เท็นทำตามหน้าเศร้าๆ ในที่สุดเปลือกมะเขือเทศครึ่งล่างก็ขาดออกจากผลได้สำเร็จ เปรมขดเปลือกช่วงแรกเป็นดอกกุหลาบ พูดว่า “เสร็จแล้วก็เอาอีกครึ่งมาต่อกัน เห็นมั้ย แค่นี้ก็ได้ดอกกุหลาบแล้ว นี่....”


   เปรมยิ้มให้อย่างใจดี เท็นจ้องไม่วางตา แล้วเขาก็กลับมากระตือรือร้นเหมือนเดิม “เราจะทำอีก”


   “เอาเลย พลังเป็นของนายแล้ว...มะเขือเทศก็ด้วย” เด็กหนุ่มหันมากรอกข้าวสารใส่หม้อ เขาเทน้ำให้เลยข้าวสารขึ้นมาหนึ่งข้อนิ้วแล้วตั้งหม้อหุง ก่อนจะหันมาทางเนื้อไก่


   “กุ๊ก”


   “ว่าไง” เปรมกำลังจะนำเนื้อไก่ไปล้างน้ำ


   “แตงร้านผ่ายังไงนะ” เท็นยืนถือมีดถามทื่อๆ ร้อนถึงเปรมต้องรีบวิ่งสี่คูณร้อยมาลดมีดลง “ไอ้บ้า! อย่าถือสูงขนาดนั้นสิ! อันตราย!” พ่อครัวอธิบาย “ผ่าลงไปในแนวยาวแบบนี้...อะ เสร็จแล้วก็แบ่งเป็นส่วนเท่าๆ กัน”


   “เข้าใจแล้ว” เท็นใช้มีดแกะสลักอย่างตั้งใจ เปรมมองผู้ชายตัวใหญ่กับแตงร้านชิ้นเล็กๆ แล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้


   “กุ๊ก”


   “หืม” เปรมเงยหน้า เห็นดวงตาอีกฝ่ายคล้ายจะร้องไห้


   “เรางอซี่เลขคู่ไมได้อะ หักหมดเลย” เท็นชูแตงกวาหน้าเศร้า เปรมมองตาม “นายหั่นหนาเกินไป บางๆ หน่อยสิ”


   “ช่วยเราด้วยกุ๊ก”


   “แกไม่ตายหรอกน่า หั่นใหม่สิ” เปรมว่าพลางทำให้ดู “ก็แบ่งให้บางลงแบบนี้...”


   “กุ๊กอย่าหมดดิ ให้เราทำมั่ง”


   “โว้” เปมทัตปวดหัว แต่ก็ยอมถอยฉากให้โดยง่าย “ระวังมือล่ะ”


   “เข้าใจแล้ว” เท็นกลับไปหั่นแตงร้านอย่างตั้งใจ เปรมจึงไปหั่นเนื้อไก่ให้เป็นชิ้นพอดีคำบ้างระหว่างรอ


   “กุ๊ก”


   “ว่าไป” เปมทัตขานทั้งๆ ที่ไม่ได้หันกลับมา


   “เจาะหอมลงไปตรงกลางเลยเหรอ”


   “อือ เอาให้ขาดอะ”


   “ตกลง” พูดจบก็ได้ยินเสียงมีดกรีดหอมใหญ่ดังฉึกฉัก เปรมรวบเนื้อไก่ไว้ในชามแสตนเลสใบเล็ก เขาเดินไปหยิบไข่ไก่ ต้นหอมและผักชีในตู้เย็นออกมา


   “กุ๊ก”


   “ครับ”


   “ยากอะ” เท็นว่า เปรมเงยหน้า กระพริบตาปริบๆ มองหอมใหญ่รูปร่างพิลึกกึกกือในมือของเท็นอย่างนึกภาวนาให้มันไปสู่สุขคติ เด็กโข่งมองหอมใหญ่ในมือตัวเองหน้าเศร้า “ทำไงดี เราทำสเตฟานเบี้ยวหมดเลย”


   “ใครนะ?”


   “สเตฟาน”


   “ไหน?”


   “นี่ไง” เท็นชูหอมใหญ่ให้ดู ชัดเลย...แม่งบ้า เปรมนวดขมับ แต่เขาก็มองข้ามสายตาเศร้าสร้อยนั่นไปไม่ได้ “อย่าห่วงเลย สเตฟานไม่โกรธนายหรอก”


   “จริงนะ”


   ก็น่าจะจริงอะ ไปเกิดใหม่ขนาดนั้นแล้ว...เปรมมองเหนื่อยๆ พูดว่า “ทำอันใหม่ไป”


   “ตกลง สวัสดีไบรโอนี่” เท็นทักทายหอมใหญ่อีกครึ่ง


   “...เอาเถอะ” เปรมหมดคำจะพูด เขาลอบนวดขมับอีกครั้ง ก่อนจะตั้งกระทะเตรียมผัดข้าว


   “กุ๊ก”


   “ว่าไป”


   “ทำไมถึงมาเรียนคหกรรมเหรอ” เปรมนิ่งไปกับคำถาม เขาหันมามองเท็น เห็นฝ่ายหลังกำลังแกะสลักแครอทเป็นใบไม้อย่างตั้งใจ ตอบว่า “จริงๆ ติดโดยไม่ได้ตั้งใจอะ แต่เรียนๆ ไปก็ไม่ได้เลวร้าย เพื่อนก็เฮฮาดี เลยโอเค”


   “ดีจัง”


   “แล้วนายล่ะ” เปรมเดินไปหยิบมะนาว “ดีใจมั้ยตอนติดหมอ”


   “ไม่อะ”


   เปรมเลิกคิ้วผิวปากหวือ “พูดแบบนี้ออกไปมีหวังนายได้เป็นศัตรูกับเด็กค่อนประเทศแน่”


   “เราไม่ได้อยากเป็นหมอ” เท็นพูดพลางแกะสลักแครอท “แต่เราไม่อยากให้พ่อเราผิดหวัง” คนตัวสูงพูดแค่นั้น ก่อนจะเงียบไป เปรมหันมาอย่างรอฟัง สบตากับอีกฝ่ายที่หันมาพอดี


   “กุ๊ก”


   “อะไร”


   “เลือดออกอะ”


   “ฮะ!” เปรมเบิกตาโพล่ง พรวดเข้ามาหาอีกฝ่ายแทบจะทันที ใบหน้าติดหวานฉายแววโกรธขึ้งเมื่อเห็นบาดแผล เผลอขึ้นเสียงโดยไม่ได้ตั้งใจ “ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้นายระวัง!”


   “ขอโทษ...” เท็นหน้าเศร้า เปรมสูดลมหายใจคล้ายระงับอารมณ์ พูดว่า “ไม่หรอก ฉันผิดเองที่ชวนนายคุย ไปล้างน้ำก่อนไป เดี๋ยวค่อยมาทำแผลกัน”


   คนตัวโตเดินเตาะแตะไปล้างแผลเงียบๆ เปรมกดกริ่งเรียกแม่บ้าน มีเสียงตอบกลับมา เปรมกรอกเสียงลงไปว่า “ขอกล่องปฐมพยาบาลด้วยครับ”


   ไม่ถึงห้านาทีแม่บ้านก็พรวดเข้ามาพร้อมกับของที่สั่ง เธอดูตกใจที่เห็นคุณหนูเลือดออก จนเปรมต้องพร่ำบอกว่าไม่เป็นไรเขาเอาอยู่เป็นร้อยรอบนั่นแหละกว่าเธอจะยอมออกไปอย่างสันติ


   เก้าอี้สูงสองตัวถูกนำมาใช้ชั่วคราว เปรมนั่งทำแผลให้เด็กโข่ง เขาใช้สำลีเช็ดแผลให้แห้ง ทาเบตาดีนลงไป พูดว่า “เจ็บหน่อยนะ” เปมทัตพยายามทำอย่างเบามือ หยิบพลาสเตอร์สีเนื้อออกมาออกมาจากกล่อง


   “เอาลายเสือดาว”


   “อะไรนะ?”


   “มันมีในกล่อง”


   “แต่สีเนื้อมันเหนียวกว่า...”


   “เสือดาวทำให้หายเร็วกว่า”


   “เกี่ยวกันตรงไหนวะ”


   “เชื่อเราสิ”


   “...” เปรมมึน เขาหยิบพลาสเตอร์ลายเสือดาวในกล่องมาพันให้อีกฝ่ายหน้าอึนๆ ให้ตาย ไม่เคยเถียงไอ้บ้านี่ชนะได้สักที


   “เอ้า เสร็จแล้ว” เปรมถอยออกมา พูดว่า “เดี๋ยวนายไปเก็บของเลยละกัน ฉันจะผัดข้าวแล้ว จะได้กินกัน”


   “แต่เรายังทำไม่เสร็จ”


   “แค่นี้ก็พอแล้ว มือนายเจ็บแถมไม่ชำนาญเดี๋ยวจะพาลยุ่งไปกันใหญ่”


   “เราทำได้แค่นิดเดียวเองนะ” เท็นสบสายตา เปรมหรี่ตา มองบนเคาน์เตอร์พูดว่า “ฉันให้โควตานายแค่แครอทอีกแว่นเดียวเท่านั้น”


   “แต่มันเหลือสองอัน...” เท็นหยิบแว่นแครอทสองอันขึ้นมาชูตาละห้อย เปรมขมวดคิ้ว “ฉันให้อันเดียว” คำนั้นคือประกาศิต เท็นมองซ้ายมองขวาอย่างชั่งใจ พูดว่า “ไมเคิล...เราเลือกนายแล้วนะ”


   “...ตกลงนายเลือกแครอทแว่นขวามือสินะ”


   “เขาชื่อไมเคิล”


   “โอเคคุณชาย งั้นก็รีบไปแกะสลักไมเคิลได้แล้ว ข้าวสุกแล้ว ฉันจะได้ผัดสักที” พูดจบก็หันหลัง ไม่วายได้ยินเสียงอาลัยอาวรณ์


“ขอโทษนะแจ็คสัน เราต้องเลือกจริงๆ”


   ไมเคิลกับแจ็คสัน...ครับท่าน


เปรมปวดหัวตุ้บ เขาใส่น้ำมันลงไปในกระทะ รอจนร้อนถึงตอกไข่กับใส่เนื้อไก่ลงไป ผัดให้เข้ากัน ต่อด้วยข้าวสุกและต้นหอมสับละเอียด พ่อครัวขยับข้อมือให้ข้าวผัดเด้งตัวเป็นเกลียวคลื่นอย่างชำนาญ ปรุงรสด้วยน้ำปลา น้ำตาล และน้ำมันหอย เคล้าให้เข้ากัน


ควันส่งกลิ่นหอมฉุย เท็นเดินเตาะแตะมาหยุดอยู่ด้านหลัง พ่อครัวสะดุ้งยามโดนอ้อมแขนใหญ่โอบเข้าหาอกกว้าง แต่ตัวเองก็อดยอมรับไม่ได้ว่า...รู้สึกดี


ไม่สิ หมอนี่มันเป็นแค่เด็กโข่งเองนะ ตั้งสติไว้


“กุ๊กตัวหอมจัง”


จมูกโด่งสันกดลงบนเส้นผมสีดำนุ่ม พ่อครัวหรี่ตาพลางผัดข้าว “หอมอะไร กลิ่นอาหารทั้งนั้น”


“เราชอบ”


เปรมยืนผัดข้าวอยู่อย่างนั้น จนเสร็จเขาก็ปิดเตา เท็นถอยไปเตรียมจานกับช้อนส้อมแล้ว เปรมอัดข้าวผัดไก่ใส่ถ้วยกลมเล็กเป็นพิมพ์แล้วคว่ำลงไปบนจานแบน ตามด้วยนำดอกกุหลาบมะเขือเทศรูปร่างประหลาด กับแตงร้าน (ที่ไม่ค่อยจะ) ฟรุ้งฟริ้งของเท็นมาจัดเรียง หอมใหญ่เราจะไม่พูดถึง และไม่ลืมที่จะนำไมเคิลกับ...เอ่อ จะชื่ออะไรก็ช่างเถอะที่เป็นแครอทมาตกแต่งด้วย


“น่ากินจัง”


เท็นมองจานข้าวผัดที่ถูกตกแต่งตรงหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย ส่วนของเปมทัตตักข้าวผัดใส่จานเรียบๆ นั่งลงตรงข้ามกัน


“อร่อย” เท็นร้องเหมือนเด็กๆ เขากินไม่ช้านักแต่ก็ไม่ได้มูมมามเหมือนตอนเจอกันครั้งแรก สีหน้าดูมีความสุข เท็นกินของตกแต่งจานจนหมด ก่อนเปรมจะนำจานมาล้าง ส่วนเท็นช่วยเก็บซากอารยธรรมบนเคาน์เตอร์ไปเงียบๆ


“ตายห่า สามทุ่มกว่าแล้ว” เปรมสะดุ้งเมื่อมองนาฬิกาข้างฝา เขาถอดผ้ากันเปื้อนอย่างร้อนรน จนเท็นต้องเงยหน้าขึ้นมาถาม


“เกิดอะไรขึ้น”


“รถตู้! รถตู้ออกจากท่าตอนสามทุ่ม! ฉันต้องรีบกลับแล้ว!” เท็นไม่เข้าใจความรีบร้อนนั่น ตอนนั้นเองที่มาเรียเปิดประตูเข้ามา “เตรียมน้ำอาบไว้ให้แล้วค่ะ เสื้อผ้าของคุณหนูกับคุณเปรมป้าวางไว้ตรงทางเข้าแล้วนะคะ”


เปรมหันมาตาค้าง “แต่ผมจะกลับบ้าน...”


“วันนี้ดึกมากแล้ว ขับรถราอาจเกิดอันตราย อยู่ค้างที่นี่สักคืนสิคะ” แล้วเสียงของมาเรียก็เลยผ่านหูเปรมไป พ่อครัวหนุ่มช็อคไปเสียแล้ว ก่อนคนตัวใหญ่จะเดินมายกเปมทัตออกไปเหมือนแบกหุ่น



****************************************************** *



สวัสดีค่าาาาา า
ตอนที่สองมาแล้วววว ว
ลงวันเว้นวันเลย ฟิตมาก 55555555555 5

 :katai4:

ขอบคุณทุกความเห็นมาก ๆ เลยนะคะ
ไม่คิดจริง ๆ ว่าจะมีคนชอบขนาดนี้้
อ่านความเห็นไปก็เขินไป คนอ่านที่นี่น่ารักมาก ๆ เลย

เรื่องนี้นายเอกเป็นพ่อครัวคงต้องทนหิวกันหน่อยเนอะ 55555555 5
พระเอกเป็นเด็กโข่งด้วย ไม่เคยแต่งเมะแนวนี้เลย
รับฟังทุกข้อติชมค่า

 :katai2-1:

ขอให้ทุกท่านอ่านอย่างมีความสุขนะคะ
แล้วเจอกันตอนที่สามค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 28-02-2015 09:27:03
ใส่รูปประกอบมาด้วยก็ดีนะคะ บางอันก็นึกภาพไม่ออก อย่างพวกผักแกะสลัก แต่ถ้ารูปอาหารคงไม่ต้อง(เดี๋ยวน้ำย่อยทำงาน55)
คำพูดที่สองคนนี้คุยกันบางประโยคฟังดูแปลกๆ แต่โดยรวมแล้วพอใช้ได้
เท็นเป็นคนแปลก และมุ้งมิ้งมาก ฮ่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 28-02-2015 09:31:43
สนุกมากครับ หมอกับเชฟเป็นคู่ที่เข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แต่สงสัย สอนทำอาหารวันแรกก็ให้แกะสลักผักซะแล้ว เปรมแกล้งเทนหรือเปล่านี่ นึกว่าจะให้หัดทำไข่ดาวก่อน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-02-2015 09:44:09
 :laugh:  สเตฟาน ไมเคิล แจ็คสัน อะไรอีกคุณเสือดาวบนนิ้วเหรอ

สรุปว่าตกหลุมดำของเจ้าเด็กโข่งแล้วล่ะ ทีนี้ก็จะได้สอนทำมื้อเช้าไปด้วยเลยไงพ่อกุ๊กประจำตัว

น่ารักดีค่ะ ขอบคุณ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 28-02-2015 09:45:03
หมอแม่งจี้ว่ะ!! แต่บางทีก็เด็กเกินไป เหมือนเอาสมองเด็กเจ็ดขวบมาใส่ในร่างผู้ใหญ่ จริงๆนะเออ
ลึกๆแล้วเหมือนเด็กเก็บกดแปลกๆ มีปัญหาครอบครัว
ที่ติดใจเปรมเพราะทำกับข้าว แล้วมีอะไรบางอย่างที่ทำให้นึกถึงแม่ใช่ไหม เห็นเรียกแม่ด้วยนี่
ไม่เห็นโมเม้นต์อะไรเลยนอกจากเด็กน้อยมาตะแง้วๆอ้อนแม่ คือมองเปรมเหมือนแม่รึเปล่าเนี่ย
เพราะเวลาแสดงออกกับเปรมมันฟีลเด็กน้อยมาก เด็กเกินไป เด็กจนน่ากลัวอะคุณ

ไม่อยากจะใช้คำนี้แต่นึกคำอื่นไม่ออกจริงๆ และหวังว่าคนเขียนจะไม่โกรธ เรารู้สึกเหมือนหมอไม่เต็มเลยแฮะ

แล้วก็อีกอย่าง สอนทำกับข้าว ทำไมเปรมมาถึงก็สอนแกะสลักเลยอะ น่าจะสอนทำเมนูง่ายๆก่อนนะเราว่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: haemin ที่ 28-02-2015 10:17:20
น่ารักน่าเอ็นดู พ่อเด็กโข่ง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-02-2015 10:22:26
หมอเท็นเป็นเด็กติดแม่ใช่ม้ายยยย.น่าร้ากกกก
 :-[ เหมือนเด็กๆเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 28-02-2015 10:49:20
 :-[ o13 มีการแกะสลลักแล้วตั้งชื่อให้ด้วยอ่าาาาา น่าร๊ากกกด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 28-02-2015 10:53:06
เท็นแปลกดีนะ มีการตั้งชื่อด้วย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 28-02-2015 11:10:23
อ๋อที่แท้เท็นก็เป็นเด็กโข่ง
แล้วเปรมก็เป็นพ่อครัวใจดี๊ดี

คนอ่านก็ไม่เคยเจอเมะแบบเท็นเหมือนกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: กว่างกว๊าง ที่ 28-02-2015 11:24:22
น่าอ่านมากเลยอ่ะ เราชอบอารมแบบนี้นะ ไม่แหววเกิน  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 28-02-2015 11:39:11
หนูน้อยเท็นเท็นน่ารักจริง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: toey-yyy ที่ 28-02-2015 11:46:23
ไมเคิลเอย แจ็คสันเอย ผ้าปิดแผลลายเสือดาวเอย เท็นเราว่านายควรจะจ้างพี่เลี้ยงมากกว่ากุ๊กนะ
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: yaoisamasang ที่ 28-02-2015 12:06:39
แค่ตัดขน เอ๊ย ผม
พระเอกเราก็เป็นเจ้าชาย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: บ๊ายบายโพ ที่ 28-02-2015 12:45:11
น่ารักกก เท็นเป็นพวกติดสกินชิพหรอ  :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: tomybsl ที่ 28-02-2015 13:30:45
ทำไมเท็นมันเด็กจังเลย มีแววให้กุ๊กของเราปวดหัวมากกว่านี้แน่นอน  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 28-02-2015 13:34:21
ตามมาเพราะชื่อเรื่อง :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: rule ที่ 28-02-2015 13:34:59
เริ่มต้นด้วยแกะสลัก course เรียนอาหารแบบใหม่?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 28-02-2015 13:56:16
อร้ายยยยยยยยย ถ้าเท็นจะเมึนอึนได่ขนาดนี้ ะเป็นคาแรกเตอร์พระเอกที่น่าสนใจมากกกกกก
กุ๊กโดนกอดไแกี่ครั้งละเนี่ย  :hao7:
ว่าแต่เท็นเรียกเปรมส่าแม่ .คือยังไงเปรมให้คสามรุ้สึกเหมือนตอนอยู่กับแม่หรอ
มีแววว่าเท็นจะมีปมนะยิ่งเรียนหมอเพราะไม้อยากให้พ่อผิดหวัง  .เห้ออสงสาร
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 28-02-2015 15:10:41
เด็กโข่งน่ารัก เดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอม ชอบๆ อ่านเรื่องนี้ต้องทนหิวจริงๆ :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 28-02-2015 15:40:14
เท็นน่ารักมากอ่ะ มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง เปรมดูแลเด็กโข่งดีๆนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 28-02-2015 15:43:33
แค่ชื่อเรื่องก็น่าอ่านแล้วจ้ะ

พอได้อ่านนี่ไม่ผิดหวังเลย คิคิ  :katai2-1: :katai2-1:

น่ารักมากเลย  :กอด1: รอตอนหน้าอยู่นะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-02-2015 15:48:42
พระเอกอึนๆมึนดี ชอบ~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 28-02-2015 16:21:35
เรื่องนี้น่ารักมากเรยยยย ~
ชอบพ่อพระเอกจัง น่ามึนดี 5555'   :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 28-02-2015 16:36:59
น้องเท็นเด็กโข่ง น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
เหมือนอิชั้นนั่งดูสารคดี "หมีๆ" อยู่เลย 555   ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 28-02-2015 16:37:33
เท็นนี่ตอนแรกมาลุคส์แบบพี่หมีหน้าโหดตัวโตหน้าตาผมเผ้ารุงรัง ไม่นึกว่าถอดรูปมาแล้วจะออกแนวเกาหลีนะเนี่ย
ตอนนี้ฮีแปลงร่างเป็นหมีมุ้งมิ้งไปแล้ว ฮ่าาาาา อารมณ์เด็กน้อยมากๆ ทั้งตั้งชื่อผัก ทั้งจุ๊บแก้ม การพูดจา โอ๊ย น่ารัก
เห็นมุ้งมิ้งติงต๊องแบบนี้เราว่าจริงๆนางแอบเจ้าเล่ห์เพทุบายแน่นอน ดูเอาสิ อ้อนจนเปรมยอมสอนได้อ่ะ
แต่ก็แอบสงสัย/แปลกใจนะ ทำไมคลาสแรกเรียนแกะสลักผักนี่ คือเราไม่ได้เรียนด้านนี้เลยไม่รู้อ่ะว่าปกติเค้าสอนอะไรกัน
แต่ว่าทำอาหารกินเองถ้าเป็นเราก็ไม่ตกแต่งอะไร ให้กินได้รสอร่อยถูกปากเป็นพอ นึกว่าจะสอนพวกการหุงข้าวก่อนซะอีก
เออ ชื่อเพื่อนเปรมแต่ละคนนี้ก็แปลกๆดีเนอะ ไดนาไมต์เอย สามสีเอย ตอนแรกนึกไม่ทันว่าเป็นสายพันธุ์แมว
พอพูดถึงน้องของสามที่ชื่อสี่ เรานึกว่าน้องจะชื่อสี่สีซะอีก กร๊ากกก T_T บ้าบอมากดิฉันไปทำชื่อเขาพินาศหมดละ ก็ว่าทำไมชื่อประหลาด

นี่เท็นเห็นเปรมเป็นตัวแทนขุ่นแม่เหรอ เห็นแอบเรียกว่าแม่ด้วย เพราะตอนที่พูดถึงครอบครัวก็พูดถึงแต่พ่อไม่ได้พูดถึงแม่น่ะ
บ้านเท็นนี่ก็อลังการงานสร้างมาก โอ้ว แบบมีคนมาตั้งแถวต้อนรับกลับบ้าน เรียกคุณหนูทุกคำ น่าจะมีพ่อบ้านชื่อเซบาสเตียนด้วยนะ คริคริ
คืนแรกเปรมก็ต้องค้างที่บ้านเท็นละ คืนนี้เท็นเธอต้องเข้าไปอ้อนไปอะไรเปรมอีกแน่นอน รอติดตามชมค่ะ
 :katai3:

edit
อ่านค.ห.ล่าง ของคุณชัดเจนกาบ เรื่องที่เราสงสัยว่าทำไมต้องสอนแกะสลักในคอร์สแรก
พ้อยท์คือการใช้มีดนี่เอง เราไปโฟกัสเอาว่าแกะสลักทำไม -_- โอ้ว เก็ตละๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 28-02-2015 16:38:27
น้องเท็นเหมือนจะมีปมอะไรในใจ ตั้งแต่เข้ามากอดเปรมตอนที่สวมผ้ากันเปื้อนเสร็จ หรือแม้แต่ตอนที่เปรมถามเกี่ยวกับคณะที่เรียน ซึ่งดูๆ แล้วอาจจะอยากเรียนคหกรรมมากกว่าที่จะเรียนหมอ เหมือนคุณพ่อบังคับเรียนอะไรแบบนั้น

น้องเท็นน่าสงสารจัง แอบคิดว่าวัยเด็กของน้องเท็นต้องมีอะไรแน่ๆ เลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 28-02-2015 17:11:47
เขาสอนการใช้มีดครับทุกคน อย่าเข้าใจผิดนายเอกผม อิอิ แต่ที่ผมคิดน่าจะสอนพวกอุปกรณ์การทำครัวก่อนเลยดีกว่านะ ก็แล้วแต่คนแต่งนะ แต่งมายังไงเราอ่านหมดอ่ะ ดูเท็นเนี้ยจะแปลกๆอยู่นะ จะสมหวังกันไหมนะ ถ้าเท็นเป็นซะแบบนี้ แต่เรานึกภาพออกนะ ถึงจะโข่งแต่เรื่องอย่างว่าคงคล้องอ่ะ เมื่อเท็นมีอะไรที่เปรมไม่สามารถติปปฏิเสธได้้เลย รอดูกันต่อไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: kaway ที่ 28-02-2015 17:28:30
กรี๊ดๆค่ะ หมอน่ารักมากอ่ะช๊อบชอบ มึนๆ อึนๆ  :mew1: :mew1: :กอด1:

ปล.ติดตาม ติดตาม ติดตาม :z1: :3123:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 28-02-2015 18:51:07
เฮ้ยยยยยยย มันน่ารักมากกกกกกก
ในฐานะคนที่ชอบทำอาหารแล้ว เรื่องนี้ได้ใจไปเลยจ๊ะ
รอตอนต่อไปเนอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 28-02-2015 19:25:05
 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:เท็นน่ารักอะสงสัยจะคิดถึงแม่ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 28-02-2015 20:59:35
ชอบนะคะบรรยายรายละเอียดได้เห็นภาพดีมากเลย นึกว่าอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นซะอีก ดีมากเลยอ่ะ  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Melonlove ที่ 28-02-2015 21:18:07
เท็นท่าจะมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งแบบนี้ เปรมก็เหนื่อยแย่สิ  ตกหลุมรักปีนขึ้นมาไม่รอด :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 28-02-2015 22:13:34
ตามมาเพราะชื่อเรื่องเลย
ชื่อน่ารักดีค่ะ
เนื้อหาก็น่ารักด้วย
เด็กโข่งก็น่าร้ากกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 28-02-2015 22:31:18
น่ารักดีค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-02-2015 23:11:02
สเตฟาน ไบรโอนี่ ไมเคิล แจ๊คสัน

กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เท็นเท็นน้อยน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก  :z3: :z3: ฟินจนแทบอยากจะเอาหัวโขก ตอนทำครัวนี่อย่างฮา+น่ารัก


ขออีกนะคะ พลีสสสสสสสสส จะลงแดงงงงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 28-02-2015 23:53:37
เปิดเรื่องได้น่าสนใจมาก ชอบตอนบรรยายการทำอาหารมทำให้เราหิวไปด้วยเลย  คาแรคเตอร์พระนายก็น่าสนใจ

แอร๊ยยย ชอบแบบนี้น่ารักถูกใจเรา นายเอกเป็นกุ๊กดูซึนนิดๆแต่ก็แพ้ทางเด็กโข่งตลอด

ส่วนพระเอกของเรา เท็นเด็กโข่งดูขี้อ้อน น่ารักแบบมึนๆ :katai5: คาดว่าอนาคตข้างหน้าคงมึนกว่านี้แน่นอน :laugh:


หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-03-2015 00:12:16
หิวเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: PiSCis ที่ 01-03-2015 00:31:27
เหมือนน้องเท็นอนุบาลหมีน้อย(แต่ตัวใหญ่)มากวนคุณแม่กุ๊กทำอาหารในครัวเลยอ่ะ  :m20:

หมอเท็นตลกจัง คงทำกุ๊กเปรมปวดหัวไปอีกนานเลยยยยย

มีตั้งชื่อให้ผักตกแต่งซะด้วย จะฮาไปไหนเพ่  :pigha2: :pigha2: :pigha2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 01-03-2015 00:38:26
เท็นน่ารักอ่ะ แต่เป็นห่วงตอนเรียนหมอ คือมาอารมณ์แบบเด็กโข่งรึป่าว จะดีหรอ

คิดอีกทีหรือแกล้งมุ้งมิ้งเฉพาะเวลาอยู่กะกุ๊ก :mew1:

เท็นน่าจะมีปมเรื่องแม่ กะพ่อสักอย่างแน่ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 01-03-2015 01:19:56
แงงงงงงงง ชอบมากเลยยยยย
อ่านไปยิ้มไป แก้มตุ่ยตลอดเวลา
พระเอกน่ารักมากๆๆ มีการตาละห้อยเป็นไม้ตาย
นายเอกก็แพ้ทางเค้าสุดๆเลยอ่ะดิ แง่มมม
ชอบๆๆๆ อยากอ่านอีกเยอะๆ
สนุกมากๆเลยค่ะ คนเขียนสู้ๆนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: poohanddew ที่ 01-03-2015 14:00:40
เท็นมุ้งมิ้งมากอ่ะ
 :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: actionmarks ที่ 01-03-2015 17:04:48
พระเอกเหมือนไม่ค่อยเต็มเลย แต่ก็น่าติดตามมาก จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องอะไรไม่รู้ ที่นายเอกทำอาหาร นี่ละ เรื่องนั้นก็ดี

ที่พระเอกเป็นเจ้าของโรแรมมั้ง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 02-03-2015 01:59:25
สเตฟาน ไมเคิล แจ็คสัน  :m20:
โถ่เอ้ย เด็กโข่งติดแม่จอมเนียนหน้ามึนนี่เอง //ฮา
แอร๊ย น่ารักอ่ะ อยากฝากตัวและหัวใจให้คุณเท็นแต่คงต้องหลบฉากเพราะเดี๋ยวโดนมีดจากมือหมอ 555

ฝากตัวและหัวใจไว้กับเรื่องใหม่แทนละกัน  :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 02-03-2015 13:16:42
เท็นน่ารักกกกกกกกกกกก

โอ้ย มุ้งมิ้งไปอีกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 02-03-2015 18:11:08
 :m20:  หิ้วกันไปหิ้วกันมา ตอนแรกกุ๊กหิ้ว  ตอนสองเด็กโข่งหิ้ว ตอนสามใครหิ้วดี
แต่ที่แน่ๆตอนนี้เรา หิว ข้าว!!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: gintoify ที่ 02-03-2015 19:20:18
มาต่อไวไวน้าาาาา
 :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 02-03-2015 19:30:50
หมอเท็นตลกดี เป็นเด็กเก็บกดสิน่ะ

อ่่านเรื่องนี้แล้วน้ำลายไหลเลย หิวสุดๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 02-03-2015 20:03:44
น่ารักอ่ะ เด็กโข่งทำไมน่ารักแบบนี้
มีการเรียกชื่อผักด้วย โอ้ยยยย จะน่ารักไปไหนค้าาาาา

อ่านไปยิ้มแก้มแทบปริ
 :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: kekaprain ที่ 02-03-2015 22:07:05
เอร๊ยยยยย เราชอบมากเลยโรเบิร์ต เอ้ย ไม่ใช่
ชอบมากเลยจ้าาา คือ นายเท็นเค้ามีเอกลักษณ์ดี ตัวเรื่องก็มุ้งมิ้งน่ารัก
แต่ไม่ได้ฟรุ้งฟริ้งเกินไป ส่วนตัวชอบนายเอกที่ไม่สาว ไม่ดูน่าทะนุถนอมเกินไปแบบนี้เลย ฮ่าๆ
เพื่อนๆนายเอกเองก็น่าสนใจค่ะ   รอตอนต่อไปจ้าาาา รีบมานะๆๆ อยากอ่านแล้ว อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: bluelatte ที่ 02-03-2015 23:22:49
น่ารักน่ากินมากกกกกกนะกุ๊ก เด็กโข่งก็อ้อนได้ตลอด  :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 02-03-2015 23:52:24
นุ้งเท็นกี่ขวบแล้วค่ะลูกกกก?

555555555555


โอ้ยย น่ารักมุ้งมิ้งมาก
ชอบพระเอกแบ๊วๆ แบบนี้จังเลยค่ะ
แต่รู้สึกเหมือนนางจะยังมีอีกด้านที่ยังไม่เปิดเผยรึเปล่านะ?

ชอบที่ตั้งชื่อให้ผักจริงๆ น่ารักมากอยากกินหมอ (เดี๋ยว 5555)

รู้สึกเหนื่อยใจแทนเปรมเลยค่ะ ต้องมารับมือกับเด็กโข่งเนี่ย
ปวดหัวแทน นี่นุ้งเท็นเห็นเปรมเป็นคุณแม่ด้วยรึเปล่าคะเนี่ยยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 03-03-2015 12:10:15
เปรมเดินตามเท็นขึ้นบันไดกลางมา ก่อนคนตัวใหญ่จะพาเขาไปหยุดที่ห้องด้านในสุด มือหนาเปิดประตูเข้าไป แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้เปมทัตต้องเบิกตากว้างอย่างนึกทึ่ง


ห้องนอนขนาดใหญ่สไตล์คลาสสิค ผนังตกแต่งด้วยโทนสีเทาอมม่วงร่วมกับขาว พื้นปูด้วยไม้ให้ความอบอุ่นได้อย่างดี เตียงนอนคิงไซส์สุดหรูกลางห้องพร้อมผ้าห่มขนาดใหญ่นุ่มน่าสัมผัส โคมไฟตั้งโต๊ะถูกจัดไว้ทั้งสองด้าน เพดานประดับด้วยโคมไฟระย้าและไฟซ่อนเพดานดวงเล็กๆ ทั้งหมดเป็นแสงโทนอบอุ่น ช่วยให้บรรยากาศในห้องดูอ่อนละมุนและผ่อนคลาย มีตู้เสื้อผ้าอยู่ติดกับหน้าต่างกระจกบานใหญ่ เวลาแต่งตัวก็ไม่ต้องกังวลว่าแสงสว่างจะไม่เพียงพอ เพียงแค่เปิดผ้าม่านก็รับแสงจากภายนอกได้แล้ว


“นี่มัน...”


เปรมพูดอะไรไม่ออก ห้องนอนอลังการแบบนี้อย่างเก่งเขาก็เคยเห็นแต่ในการ์ตูนเท่านั้น


“ชอบมั้ย” เด็กโข่งอ้อมมาด้านหลัง แขนยาวโอบล้อมเปรมไว้อย่างออดอ้อน เปรมยืนตาค้าง พยักหน้าเหมือนคนสติหลุด


“ชอบ...”


“นอนด้วยกันนะ”


เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ตอนนั้นเองที่มาเรียเดินเข้ามา เธอยิ้มใจดีให้อย่างทุกที พูดว่า “มาเรียจัดห้องนอนของคุณเปรมเรียบร้อยแล้วนะคะ อยู่ห้องข้างๆ นี้เองค่ะ”


“ขอบคุณครับ...อ๊ะ” เปรมสะดุ้งเมื่อถูกร่างสูงดึงให้ไปหลบอยู่ด้านหลัง เท็นพูดว่า “เขาจะนอนกับผม”


“เอ๊ะ?” เปรมร้องออกมา


มาเรียกระพริบตา เธอหันมามองพ่อครัวหนุ่มอย่างขอคำยืนยัน แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรเจ้าเด็กโข่งตัวใหญ่ก็เข้ามาขวางระหว่างเขากับแม่บ้านร่างท้วมเสียก่อน


“นอนด้วยกันนะ” เสียงทุ้มนั้นคล้ายจะอ้อนวอนอยู่ในที เปรมสบดวงตายาวรีนั่นอย่างหวั่นไหว ให้ตาย นี่เขาต้องยอมมันทุกทีเลยรึไงนะ


“...รบกวนด้วยละกัน”


ดวงตาของเท็นที่เป็นประกายช่วยยืนยันว่าอย่างน้อยการตัดสินใจของเปรมครั้งนี้ก็ไม่ได้แย่นัก มาเรียมองภาพนั้นยิ้มๆ พูดว่า “เข้าใจแล้วค่ะ งั้นมาเรียขอตัวก่อนนะคะ”


“ขอบคุณมากครับ” เปรมค้อมหัวให้เธออย่างสุภาพ ก่อนประตูห้องจะถูกปิดลง


“กุ๊กอาบก่อนละกัน” เท็นพูดพลางชี้ไปด้านใน “ห้องอาบน้ำอยู่ตรงนั้น”


   โหย...ห้องอาบน้ำในตัวไปอีก เปรมกระพริบตาปริบๆ เดินเข้าไปเกาะประตูสำรวจ


   ห้องอาบน้ำสไตล์โมเดิร์นปรากฏแก่สายตา ผนังเป็นสีเทาวาวตัดกับสุขภัณฑ์สีขาวล้วน มีการใช้กระจกตกแต่งทำให้ห้องดูกว้าง เลยไปยังอ่างอาบน้ำสีขาวขนาดใหญ่ที่ใฝ่ฝันมาทั้งชีวิต เปรมแทบจะวิ่งแก้ผ้าเข้าไปอาบเสียเดี๋ยวนั้น


“อาบเสร็จเรียกเรานะ” เสียงทุ้มเรียกสติ เปรมรับคำเงอะๆ งะๆ ก่อนจะก้าวเข้าไป


ได้เวลาสนุกแล้ว




เปมทัตนอนอ่านหนังสือทำอาหารอยู่บนเตียงคิงไซส์ พอได้แช่น้ำในอ่างแล้วรู้สึกสบายตัวเป็นที่สุด เขาสวมชุดนอนแขนสั้นลายสก็อตสีเทาดำสมัยมัธยมต้นของเท็น แม้จะเป็นไซส์ที่ใกล้เคียงที่สุด แต่ก็ยังใหญ่ไปสำหรับเขาอยู่ดี


นอนอ่านไปสักพักประตูห้องน้ำก็เปิดออก เปรมหันไปมอง ลูกตาแทบถลนเมื่อเห็นสภาพอีกคน


   เท็นเดินเปลือยท่อนบนเช็ดผมออกมา ผ้าขนหนูสีขาวเกาะเอวสอบนั่นไว้อย่างหมิ่นเหม่ ผิวขาดซีดของคนตัวใหญ่พราวไปด้วยหยดน้ำ กล้ามท้องนิดๆ นั่นดึงดูดสายตาจนเปรมต้องลอบกลืนน้ำลาย แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเจ้าเด็กโข่งซ่อนรูปกว่าที่คิด ไหนจะใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเจ้าสรรค์สร้างนั่นอีก ไม่แปลกใจที่มันได้เป็นแอมบาสเดอร์ของคณะตั้งแต่ยังอยู่ปีหนึ่ง


   “กุ๊กไม่นอนเหรอ”


   เสียงทุ้มโมโนโทนถามขึ้น เปรมพยายามบังคับสายตามาสนใจหนังสือ ตอบว่า “ยังไม่ง่วงอะ” แต่ก็ไม่วายเหลือบตามองคนตัวสูงอีกจนได้ เท็นหันหลังเปิดตู้เสื้อผ้า แม่งเอ๊ย หมออะไรวะเซ็กซี่ฉิบหาย


   เด็กโข่งแต่งตัวอยู่ครู่หนึ่งก็หันกลับมาพร้อมชุดนอนลายสก็อตแขนยาวสีกรมท่า เปมทัตเห็นแล้วอดขมวดคิ้วอย่างแปลกใจไม่ได้ “นึกว่านายจะใส่ชุดนอนลายหมีน้อยอะไรแบบนั้นซะอีก”


   “ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” เท็นตอบกลับมาพลางปีนขึ้นเตียง “พ่อเราไม่ชอบ”


   “งั้นเหรอ” เปรมขานรับ มองอีกฝ่ายทิ้งตัวนอนลงข้างกันด้วยความรู้สึกแปลกๆ คงคล้ายๆ ตอนไปนอนค้างบ้านไดนาไมต์ล่ะมั้ง ต่างแค่เตียงบ้านไอ้ไดมันไม่ได้คิงไซส์ขนาดนี้


   “จะนอนแล้วเหรอ” เปรมถาม เท็นพยักหน้า ขยี้ตาป้อยๆ “ง่วงแล้วอะ กุ๊กอ่านหนังสือไปเถอะ เรานอนได้” ทว่าคนฟังสั่นหัว “ไม่อะ จะนอนก็นอนพร้อมกัน”


   เปรมเปิดโคมไฟหัวเตียงไว้ก่อนจะลุกไปปิดไฟ เดินกลับมาปีนขึ้นเตียงอีกครั้ง เอื้อมมือไปปิดโคมไฟตามด้วยสอดตัวเข้าผ้าห่มแล้วหลับตาลง


   ติ๊กต่อก...ติ๊กต่อก...เสียงนาฬิกาข้างฝาดังมาให้ได้ยิน เปรมที่ตื่นเต็มที่กลอกตาไปมา นอนไม่หลับแฮะ...


   “กุ๊ก”


   คนข้างๆ ส่งเสียง เปรมขานรับ “หืม”


   “ขอกอดหน่อยได้มั้ย” เปมทัตพยายามหันไปมองว่าคนพูดทำหน้าแบบไหน แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความมืดมิด อีกฝ่ายเงียบไปคล้ายกำลังรอคำตอบจากเขา เปรมตอบเสียงเบา “อืม...”


   คนตัวใหญ่ขยับเข้ามา ก่อนแขนยาวจะโอบรัดเขา มันไม่ได้อึดอัดอย่างที่คิด แต่ด้วยพื้นที่จำกัดทำให้หัวของเปรมต้องซุกกับอกกว้างอย่างช่วยไม่ได้ จมูกของเขาได้กลิ่นอีกฝ่าย ตัวของเท็นมีกลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ


   “กุ๊ก”


   “ว่าไง”


   “ลูบหัวเราหน่อย” เปรมกระพริบตาปริบๆ กับประโยคนั้น ก่อนอะไรบางอย่างลึกๆ ในใจจะสั่งให้เขาทำตามอย่างว่าง่าย ผมของอีกฝ่ายนุ่มกว่าที่คิด มันทำให้เปมทัตนึกถึงลูกสุนัขตัวใหญ่


   พ่อครัวสะดุ้งยามมือเย็นแตะเข้าข้างแก้ม ตอนนั้นเองที่จมูกโด่งสันกับริมฝีปากนั่นแนบลงมา คนถูกหอมแก้มกระพริบตา เกิดอาการหาเสียงตัวเองไม่เจอ


   “ค่าสอนวันนี้ครับ”


   เปรมก้มหน้างุด แก้มของเขาเห่อร้อนเหมือนเด็กผู้หญิง แถมหัวใจยังเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก ไม่ได้การ แบบนี้แย่แน่ๆ...เปมทัตคิดอย่างเป็นกังวล


ห้องนอนเงียบไปพักใหญ่ ตามด้วยเสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอจากอีกคน เท็นหลับไปแล้ว เปรมถอนหายใจ ในขณะที่เขากำลังพยายามข่มตานอนอยู่นั่นเอง


   “ไม่...” เท็นร้องออกมา เปรมเลิกคิ้ว เขาเรียกอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจ “เท็น?”


   “อย่า...ได้โปรด...” เสียงทุ้มแหบพร่า ดูท่าไม่ดีเสียแล้ว เปรมจะพลิกตัวไปเปิดโคมไฟ ทว่ากลับโดนอีกฝ่ายคว้าไปกอดไว้แน่น “ไม่ อย่าไป...”


   “เท็น...” เปรมแตะแขนคนตัวใหญ่ พบว่ามันสั่นจนน่ากลัว พ่อครัวขมวดคิ้ว “เท็น นายเป็นอะไร”


   “แม่...อย่าทิ้งผมไป...” แขนยาวโอบกอดเขาไว้อย่างหวงหา เปมทัตหลับตา ตัดสินใจยกมือขึ้นไปลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา


“เด็กดี...ฉันอยู่ตรงนี้...”


   “ผมขอโทษ...” เสียงทุ้มเศร้าสร้อยนั้นแผ่วหวิว เปรมใช้นิ้วสางเส้นผมสีนิลนั่นอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากกระซิบคำปลอบขวัญเด็กตัวโต “ไม่เป็นไร...ใจเย็นๆ นะ”


ผ่านไปครู่ใหญ่อีกฝ่ายจึงสงบลง ทว่าเปรมยังคงลูบหลังคนตัวโต ในหัวคิดจับต้นชนปลายอย่างสับสน ดูเหมือนเขาจะเข้ามารับรู้ปัญหาบางอย่างของเท็นเสียแล้ว


‘มาเรียฝากคุณหนูด้วยนะคะ’


   ฝากเฝิกอะไรกันล่ะ ไม่มีทาง ฉันก็แค่มาสอนพิเศษให้หมอนี่เท่านั้น...


‘แม่...’


“...”


ช่างหัวมันละกัน เปรมหลับตา ตั้งใจแล้วว่าเขาต้องรู้เรื่องไอ้เด็กโข่งนี่ให้ได้




   ยามสายวันเสาร์เปรมกลับหอพักมาด้วยอภินันทนาการจากเท็น เบนซ์สี่ประตูจอดลงตรงหน้าหอในที่อยู่นอกมหาลัยของเขาเรียกสายตาผู้คนให้จับจ้อง เปมทัตเดินตัวลีบเข้าหอโดยไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณคนขับรถ


   เมื่อเช้าเท็นส่งเขาขึ้นรถหน้าคฤหาสน์อย่างสุขุมผิดกับทุกที หมอนั่นพูดแค่ว่า “เจอกันวันจันทร์” นั่นทำให้เปรมสงสัย ปกติอยู่กับเขาจะเป็นแค่เด็กโข่งแท้ๆ แต่ต่อหน้าคนรับใช้ในบ้านเท็นกลับดูมีมาดราวกับคนละคน


   เรื่องนี้ต้องมีคำตอบ พอจะเดินเข้าหอมือถือในกระเป๋าเปรมก็สั่นครืด


   “ว่าไงวัยรุ่น” เปมทัตทักทาย ไดนาไมต์นั่นเองที่เป็นคนโทรมา มันว่า


(มึง วันนี้กู ไอ้สาม ไอ้ไฟจะไปเมเจอร์ฯ สนใจเปล่า)


   “นัดสาวเรอะ” เปรมติ๊ดคีย์การ์ด ไดนาไมต์หัวเราะ “ลุยกันประสาหนุ่มโสดเว้ย มึงมาดิ กูกำลังจะออกนี่”


   “เออๆ เดี๋ยวตามไป” เปมทัตกดวางสาย ตอนนั้นเองที่เขาเดินชนกับใครบางคนเข้าอย่างจังจนชีทของคนๆ นั้นหล่นเกลื่อนพื้น มันคือข้อสอบคณิตศาสตร์ระดับโอลิมปิก


   “ขอโทษครับ!” สองเสียงประสานกัน เปรมผงกหัวขอโทษขอโพย คู่กรณีเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก ผิวขาวตัวเล็ก อีกฝ่ายตอบยิ้มๆ “ไม่ๆ เราซุ่มซ่ามเอง”


เปรมมองคนตัวเล็กกระวีกระวาดเก็บของวิ่งจากไป พอจะเข้าลิฟต์ก็เห็นอะไรส่องประกายบนพื้นเสียก่อน เขาหยิบขึ้นมา มันคือบัตรประจำตัวนิสิต


ใบหน้าบนบัตรเป็นของคนเมื่อครู่ไม่ผิดแน่ เปรมอ่านชื่อ รู้สึกคุ้นเหมือนเคยได้ยินที่ไหนแต่นึกไม่ออก


   ‘นายเมธา สันติสุข
คณะศึกษาศาสตร์’




   เปรมนั่งรถเมล์มาถึงเมเจอร์ฯในชั่วโมงต่อมา เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์โทรหาเขาพอดี


   (มึงอยู่ไหน)


   “เมเจอร์ฯแล้ว มึงอะ” เปรมถามพลางมองหา ก่อนจะเห็นไดนาไมต์โบกมือไหวๆ อยู่ตรงประตูทางเข้า เด็กหนุ่มสาวเท้าเข้าไป ถามว่า “ไอ้สองคนนั้นอะ?”


   “คอนโดไอ้ไฟอยู่ใกล้บ้านไอ้สามพอดี เดี๋ยวมันมาด้วยกัน”


   “โอ้ โลกกลมแท้วะ” เปรมพยักหน้าหงึกหงัก ทั้งคู่พากันเข้าไปหาร้านนั่งรอด้านใน มื้อแรกวันนี้ไดนาไมต์เลือกร้านอาหารญี่ปุ่น ไม่นานไฟกับสามสีก็มาถึง ทั้งหมดสั่งอาหารมานั่งกินพลางคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย


“กำหนดการวันนี้ทำอะไรบ้าง” เปรมถาม สามสีหยิบม้วนกระดาษออกมาจากกระเป๋า สะบัดข้อมือให้มันคลี่ออกหน้านิ่งๆ “แดกข้าว ดูหนัง โยนโบว์ฯ ร้องเกะ” 


   “เป็นเรื่องเป็นราวมากอีเหี้ย” เปรมทำหน้านับถือ มือก็คีบข้าวหน้าไข่ใส่ไก่เข้าปาก ไฟหัวเราะ “เฮ้ยแต่หนังรอบมันเย็นเลยอะ กูว่าเราไปโยนโบว์ลิ่งกันก่อนเหอะ” หมอยายิ้มเผล่ “กูอยากโยน”


“จัดไป” ไดนาไมต์ว่าง่ายอยู่แล้ว ที่เหลือก็ไม่ต่างกัน


หลังจัดการมื้อเช้าเรียบร้อยสี่หนุ่มก็เดินขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นบนสุด แม้จะเป็นวันหยุดทว่ากลับมีคนไม่มากนัก ไฟติดต่อพนักงานตรงเคาน์เตอร์โซนโบว์ลิ่ง ทุกคนเขียนชื่อ วัดไซส์รองเท้า ก่อนพวกเขาจะได้หมายเลขลู่ของตัวเอง


เพราะคนน้อยจึงได้เปิดสองลู่ พนักงานนำรองเท้ามาวางไว้ให้พร้อมเมนูอาหาร หน้าจอของทั้งสองทีมขึ้นชื่อสี่หนุ่ม เกมแรกเป็นการจับคู่ดวลระหว่างสามสีกับไดนาไมต์ในลู่ที่ 29 และไฟกับเปรมในลู่ที่ 30


   ดีเจเปิดเพลงชวนให้บรรยากาศสนุกและผ่อนคลาย ไดนาไมต์ง้างแขน ในมือเขาคือลูกโบว์ลิ่งเบอร์แปดที่คุ้นชิน เขาหลับตาพึมพำว่า “แป๊บนะ กูดาวน์โหลดเทพก่อน”


   “ฮั่นน่ะ เล่นใหญ่อีก” ไฟหัวเราะ ก่อนไดนาไมต์จะเปิดเกมแรกไปด้วยศูนย์คะแนน


   “หึม ท่อนี่สะอาดเลยครับ” สามสีสัพยอกมาจากข้างหลัง เปรมหัวเราะลั่น “ไอ้เหี้ย เทพมึงติดไวรัสป้ะเนี่ย”


   “สงสัยกูลืมโหลดปลั๊กอินว่ะ” ไดนาไมต์ก็อารมณ์ดี ต่อด้วยสามสี เขาเลือกลูกเบอร์แปดเช่นกัน เด็กหนุ่มตัวสูงโยนง่ายๆ เก็บสไตรค์ไปชิลๆ ไฟผิวปากหวือ “โหดสัดรัสเซียเปียพจมาน”


    “ตัวมึงสูงอ้ะ” ไดนาไมต์โวยวาย สามสีหันไปขมวดคิ้ว “เกี่ยวเหี้ยอะไรกัน มึงอะกากเอง” ก่อนเด็กหนุ่มผมทองจะเริ่มโต้กลับในรอบต่อไป


   ด้านลู่ที่ 30 เปรมเปิดเกมไปด้วย 8 คะแนน ส่วนหมอยาหน้าเจ้าพ่ออย่างไฟทำสไตร์คอย่างไม่ต้องพูดถึง เด็กหนุ่มสี่คนโยนโบว์ลิ่งเคล้าเสียงหัวเราะ บ้างหยอกล้อกันข้ามลู่ตามประสาวัยรุ่น เรียกสายตาผู้คนโดยรอบให้จับจ้องและยิ้มตามไปกับพวกเขา


เกมดำเนินไปได้สักพัก ไฟกับเปรมก็ขอพักยก พวกเขานั่งดูดน้ำอยู่บนเก้าอี้ลู่ตัวเอง ในขณะที่อีกสองคนกำลังดวลกันอย่างดุเดือด เปรมมองรอบตัว คิดถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างเพิ่งนึกได้


เขาตัดสินใจเรียกคนที่นั่งข้างกัน “ไฟ”


   “ว่า” หมอยาเงยหน้าจากสมาร์ทโฟน เปรมถามว่า “มึงรู้จักเพื่อนเท็นที่ชื่อ ‘อัคคี’ ป้ะวะ”


   ไฟมองเพื่อนด้วยใบหน้ากึ่งยิ้มกึ่งปั้นยาก ตอบว่า “รู้ดิ...กูไง”


   “อ่าวนี่มึงชื่ออัคคีเหรอ?” เปรมหน้าเหวอ คนฟังหัวเราะ “เออ อัคคี เพลิงพิโรจน์โชติช่วงชัชวาล”


   “ฟังนามสกุลมึงแล้วไข้กูจะขึ้น” เปมทัตเหงื่อตก ถามต่อว่า “แล้ว ‘เมธา’ อะ?” ไฟเลิกคิ้ว “ไปรู้มาจากไหนเนี่ย”


   “มาเรียบอก” เปรมตอบ ไฟถึงบางอ้อ “อ๋อ เออว่ะ เมื่อวานมึงไปสอนไอ้เท็นทำอาหารที่บ้านมานี่หว่า เป็นไงมั่ง” ว่าแล้วก็สัมภาษณ์เสียเลย คนฟังกระพริบตาปริบๆ “...ก็ดีนะ”


“เหรอ ไงล่ะ บ้านมันสวยอะดิ”


   “เออ! โคตรสวยอะ! เหี้ยอย่างกับในหนัง” เปรมตาโตตอนเล่า ไฟพยักหน้ามองเพื่อนด้วยรอยยิ้มเอ็นดู “แล้วมึงมีอะไรถึงได้มาถามหากูจากกูแบบนี้”


   เปรมพยักหน้า “กูอยากรู้ว่าแม่ของเท็นไปไหน”


ไฟหันขวับ มันจ้องหน้าเขา ดวงตาสีนิลทอประกายวาวโรจน์ขึ้นมาแวบหนึ่ง “มึงถามทำไม”


“เอ่อ...” เปรมโดนจ้องจนตอบคำถามไม่ถูก สุดท้ายก็พูดออกมาว่า “เมื่อคืนเท็นมันละเมอ...ดูทรมานมาก กูเลยอยากรู้...”
   “มึงรู้ได้ไงว่าไอ้เท็นละเมอ” ไฟคาดคั้น เปรมกระพริบตาปริบๆ


“...ก็นอนด้วยกัน”


ไฟผิวปากหวือ “นอนด้วยกันด้วย ไม่ธรรมดาแล้ววว”


   “ไอ้เหี้ย กูจริงจังนะเว้ย” เปรมทำหน้าขึงขัง ไฟพยักหน้าหงึกหงัก “อย่างนี้นี่เอง มันให้มึงนอนห้องเดียวกันตั้งแต่คืนแรกเลยสินะ” หมอยาเปิดปาก “แม่ไอ้เท็นเสียแล้ว”


เปรมเบิกตากว้าง ไฟยิ้มบาง “แม่ของมัน...”


“เดี๋ยวๆ!” เปรมเบรกไว้ คนผมแดงหันมามอง พ่อครัวพูดว่า “เอ่อ มันลับสุดยอดรึเปล่าวะ คือถ้าไม่สะดวกจะเล่าก็ไม่เป็นไรเว้ย...” ไฟมองหน้าอีกฝ่ายแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ ก็แหม ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สายตาอยากรู้สุดๆ เลยนี่นา


“ไม่มีเหตุผลที่ต้องปิดบังเรื่องนี้กับคนที่ไอ้เท็นยอมให้นอนห้องเดียวกันตั้งแต่คืนแรกนี่” หมอยายิ้มเผล่ เปรมสูดลมหายใจ มองหน้าคนพูด “ขอบคุณมาก”


“พ่อกูกับพ่อไอ้เท็นแกสนิทกัน พ่อกูเล่าให้ฟังว่าแม่เท็นเสียเพราะถูกรถชน ตอนนั้นไอ้เท็นอายุแปดขวบ มันติดแม่มาก ขี้อ้อนฉิบหาย วันเกิดเรื่องคือวันที่มันกับแม่หนีออกไปเที่ยวกันสองคนโดยไม่มีคนรับใช้ ตอนขากลับเท็นมันร้องจะกินไอติม แม่มันก็ข้ามฝั่งไปซื้อให้” ไฟเว้นจังหวะหายใจ เล่าต่อว่า


“ปรากฏตอนจะข้ามฝั่งกลับมาฝนดันตก แม่เท็นคิดจะรอให้ฝนซา แต่พอเห็นเท็นยืนรออยู่คนเดียวเธอเลยตัดสินใจข้ามฝั่ง แล้วก็ตอนนั้นแหละ อืม...” หมอยาพูดด้วยสีหน้าสงบ “แม่ของเท็นโดนรถที่ลื่นน้ำฝนพุ่งเข้ามาชนจนเสียชีวิต มันเป็นอุบัติเหตุ แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาไอ้เท็น”


เปรมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ฟังไฟพูดต่อ “หลังจากแม่เสีย พ่อไอ้เท็นจากเคยใจดีก็กลายเป็นคนเก็บตัว หมกอยู่กับงาน ส่วนเท็นก็โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ไม่ยอมออกมาพบปะผู้คน”


   ไฟหลับตาอย่างข่มอารมณ์ “มันเลยกลายเป็นเด็กเก็บกด คือเคยมีคนให้อ้อนมาตลอดแต่วันหนึ่งมันไม่มีแล้วแบบนี้ มันปรับตัวลำบากอะมึง พ่อกูเลยให้กูไปเป็นเพื่อนเล่นมัน ก็เลยรู้จักกันตั้งแต่ตอนนั้นมา”


“แม่เท็นต้องใจดีมากแน่ๆ” เปรมพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ไฟฟังแล้วยิ้ม “ใจดีสิ...เหมือนมึงเลย”


“กูไปเกี่ยวอะไร” เปรมขมวดคิ้ว ไฟตอบว่า “แม่ไอ้เท็นทำกับข้าวอร่อยมาก เธอเคยเอามาฝากพ่อกูบ่อยๆ ก็ครัวที่มึงใช้สอนไอ้เท็นเมื่อวานอะแหละ ครัวของแม่ไอ้เท็นมัน” หมอยาถอนหายใจ “เฮ้อ พูดไปก็คิดถึงบ้านมันนะ ไม่ได้ไปนานแล้ว ก็แบบนี้แหละ มึงเห็นเวลาไอ้เท็นอยู่ต่อหน้าคนรับใช้ไหมล่ะ”


“อืม...คนละคนเลย”


“ใช่ เพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เสียแม่ไป มันเลยพยายามทำทุกสิ่งที่พ่อมันต้องการ พ่อมันอยากให้มันเป็นหมอ ดูดีและมีมาด มีหน้ามีตาวางตัวในสังคมเพราะต้องสืบทอดเป็นเจ้าบ้านรุ่นต่อไป เท็นมันอยากเรียนทำอาหารเหมือนแม่ แต่มันคงไม่อยากให้พ่อมันผิดหวังอีกแล้ว กูอยากให้มึงเข้าใจมันหน่อย”


“แล้วทำไมต้องเป็นกู”


   “มึงทำให้มันนึกถึงแม่มั้ง เท็นมันนิสัยแปลกๆ อะ แต่ก็เป็นคนที่น่าคบหามากนะ อยู่กับมันชีวิตกูมีสีสันฉิบหายอะ การที่ยอมให้มึงนอนด้วยกันตั้งแต่คืนแรกแบบนี้แสดงว่ามันก็คงติดมึงน่าดูอยู่เหมือนกัน” 


   เปรมทำหน้าปั้นยาก แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าพอฟังแล้วเขาชักจะเริ่มเป็นห่วงเด็กโข่งนั่นขึ้นมาจริงๆ ไฟยิ้มกริ่ม “แน่ หลงรักไอ้เท็นแล้วอะเด้ ถึงมันจะโข่งแต่สาวติดตรึมนะเว้ย เขาว่าแซ่บอยู่”


   “แซ่บห่าไรมึงล่ะ” เปรมขมวดคิ้ว ไฟทำหน้าเจ้าเล่ห์ “มึงรู้เปล่า เขาว่าเท็น ‘สิบนิ้ว’”


“กูก็สิบนิ้ว” เปรมชูสองมือขึ้นมาทำหน้าตาย ไฟตาโต “กูพูดจริงนะเว้ย สาวๆ เค้าบอกมา” เปรมหรี่ตา “สาวห่าไรมึงล่ะ วันๆ แม่งก็ไม่เว้นว่างจากเรื่องพวกนี้”


ไฟหัวเราะ เขามองปลายทางลู่โบว์ลิ่ง พูดว่า “กูดีใจแทนไอ้เท็นนะ ที่มึงเป็นห่วงมันแบบนี้”


   “ก็แค่อยากให้เรื่องมันถูกที่ถูกทางเท่านั้นแหละ เห็นแล้วมันหงุดหงิด” เปรมตัดบท ไฟพยักหน้าล้อๆ เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์กับสามสีจบเกมพอดี แน่นอนว่าฝ่ายหลังชนะไปแบบขาดลอย


   “ห่าเอ๊ย ของกูบวกกันสามเกมยังไม่ถึงครึ่งเกมเดียวมันเลย” ไดนาไมต์บ่น เปรมฟังแล้วหัวเราะ สามสียืดเส้นยืดสาย “เบื่อแล้วว่ะ ไปร้องเกะกันแมะ”


   ไฟมองนาฬิกา “รอบหนังอีกสองชั่วโมงอะ ไปร้องกันก่อนก็ได้”


   “วันนี้ยังอีกยาวไกลสหาย” ไดนาไมต์ร้องอย่างสดชื่น เขาวิ่งเข้ามากอดคอเปรมกับไฟ “ไปกันเถอะ!”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 2 มาแล้วค่า) 28/02/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-03-2015 12:24:18
 :hao6: 


ไม่ธรรมดาสักอย่าง น่าสนุก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 03-03-2015 12:28:19
(ต่อ)

เวลาแปดโมงของเช้าวันจันทร์ เหล่านิสิตภาควิชาคหกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่งกำลังนั่งเรียนวิชาสุขภิบาลอาหารอยู่ด้วยอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น เปรมนั่งจรดปากกายิกๆ ไม่ใช่เรื่องที่อาจารย์พูด แต่เป็นตารางสอนเจ้าเด็กโข่งนั่นต่างหาก


   แผนการสอนของเปรมอ้างอิงจากหลักสูตรที่เขาเรียนแลปอาหาร อาจารย์เริ่มต้นคลาสแรกด้วยการใช้มีด หากแต่สอนการใช้มีดธรรมดาคงจะน่าเบื่อ อาจารย์จึงให้พวกเขาใช้มีดตกแต่งผัก มันคล้ายการแกะสลักแต่ง่ายกว่านั้นมาก ทำให้การเรียนใช้มีดน่าตื่นเต้นและสนุก เขาจึงนำมันมาประยุกต์ใช้กับเท็น


ทว่าดูเหมือนจะเป็นการเร่งรัดมากเกินไป เพราะตัวเขายังพอเคยหยิบจับเครื่องครัวมาจากเทอมที่แล้วบ้าง แต่เท็นไม่ใช่ หมอนั่นไม่มีพื้นฐาน บางทีอาจต้องเริ่มสอนจากให้รู้จักอุปกรณ์ง่ายๆ และกฎการใช้โดยสังเขปก่อน


   เปรมปรับแก้ตารางสอนไปจนหมดคาบ ไม่ไหว ยังไงเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มถ่ายทอดสิ่งที่รู้จากตรงไหนอยู่ดี ถ้าเรียนคณะศึกษาศาสตร์เขาคงมีวิธีถ่ายทอดให้หมอนั่นไปแล้ว


   จริงสิ...พูดถึงคณะศึกษา เปรมหยิบบัตรประจำตัวนิสิตที่เก็บได้ขึ้นมา จะว่าไปตั้งแต่วันนั้นก็ยังหาตัวอีกฝ่ายไม่เจอเลย หรือเขาควรจะไปคืนที่คณะเจ้าตัวเลยดี?


   “หิวโว้ย” ไดนาไมต์ส่งเสียง หมดชั่วโมงเรียนแล้ว เปรมได้สติถึงเริ่มเก็บข้าวของ


   “ไปหาไรกินที่โรงอาหารกัน” สามสีชวน


พวกเปรมและคนอื่นๆ เดินลงบันไดมา ก่อนจะพบนิสิตชั้นปีที่หนึ่งในชุดกาวน์สีขาวห้าคนยืนรออยู่ตรงชั้นล่าง เปรมเห็นพวกเขาปรึกษากันเล็กน้อย ผู้ชายที่ตัวเล็กที่สุดในนั้นเดินเข้ามาถาม


   “ขอโทษนะ พวกเธอใช่คณะเกษตร ภาคคหกรรมป้ะ”


เหล่านิสิตว่าที่พ่อครัวหัวป่ามองหน้ากัน พยักหน้าหงึกหงัก ฝ่ายนั้นถามอีกว่า “ใครเป็นเฮดเหรอ ขอเราคุยด้วยหน่อยดิ”


   “เปรม!” ไอริณหันมาเรียก เปมทัตเงยหน้าจากตารางสอนเด็กโข่ง ร้อง “ฮะ?”


   “นายเป็นเฮดเหรอ” นิสิตแพทย์ถาม เปรมมองเพื่อนตาปริบๆ เขาน่ะเหรอ? แต่เอาจริงๆ ตำแหน่งนี้ก็ไม่ได้กำหนดตายตัวมาตั้งนานแล้วนี่นะ เปมทัตไม่ตอบแต่ถามว่า “มีอะไรเหรอ”


   นิสิตแพทย์ทำหน้ากึ่งลำบากใจกึ่งมีความหวัง พวกเขากรูเข้ามา คนแรกที่เข้ามาทักพูดว่า “นาย เราอยากให้พวกนายช่วยออแกไนซ์งานเลี้ยงส่งอาจารย์หน่อยอะ แบบช่วยจัดการอาหารกับสถานที่อะไรแบบนี้ พวกเรามีงบกับค่าจ้างให้ด้วย ช่วยพวกเราหน่อยนะ”


   เปรมกระพริบตาปริบๆ จริงอยู่ที่สายงานภาควิชาของเขาตรงกับข้อเสนอของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มหันไปมองเพื่อนๆ พูดว่า “เรายังไงก็ได้ คนอื่นอะ”


   “จัดงานที่ไหน” สามสีถาม นิสิตแพทย์หันไปตอบอย่างกระตือรือร้น “ลานกว้างหน้าคณะเราเลย มันจะมีเวทีกับโต๊ะกินเลี้ยงอะ พวกนายพอจะนึกภาพออกไหม” คนพูดส่งกระดาษร่างแบบมาให้ดู สามสีรับมาเพ่งอยู่ครู่หนึ่ง เงยหน้าตอบว่า “ยังไงก็ได้เหมือนกัน คนอื่นอะ”


   ไดนาไมต์เลิกคิ้ว “พวกมึงว่าไงกูก็ว่างั้นอะ”


   “ไอว่าตามเปรมจ้า” เด็กสาวตะโกนเสียงใส ตามด้วยคนอื่นๆ ที่พากันพูดว่า ‘ถ้าเปรมตกลงล่ะก็พวกเราก็ยังไงก็ได้ทั้งนั้น ก็เปรมเป็นเฮดนี่นา’ เพราะยังไงพวกเขาก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น


   “งานมีวันไหน” สามสีถาม ได้รับคำตอบว่า “เสาร์นี้แล้วอะ”


   “ก็ยังพอมีเวลา” สามสีประเมิน


   “ตกลงใช่ไหม โอ๊ย ขอบคุณมาก” นิสิตแพทย์คว้ามือเด็กคหกรรมไปเขย่า ยิ้มให้แล้วพูดว่า “เราชื่อเต้ เป็นเฮดงานครั้งนี้ มีอะไรติดต่อเราได้เลย มาแลกไลน์กัน เดี๋ยวเราส่งรายละเอียดไปให้” ภาพนิสิตเสื้อกาวน์แลกไลน์ไอดีกับนิสิตเสื้อกุ๊กดูแปลกตา ก่อนพวกเปรมจะแยกตัวออกมาที่ลานจอดรถข้างตึก


   “เราควรบอกเจ๊นฤมลก่อนปะวะ” สามสีหมายถึงอาจารย์ที่ปรึกษา ไดนาไมต์ตาโต “เออว่ะ” เปรมพูดว่า “เดี๋ยวกูโทรถามเอง” ว่าแล้วก็ต่อสาย สักพักมีคนรับ


   (สวัสดีค่ะ)


เปรมพูดว่า “อาจารย์นฤมล ผมเปมทัตนะครับ อาจารย์สะดวกคุยไหมครับ”


   (อ้าวเปมทัต ว่าไง อาจารย์ว่างอยู่ คุยได้) เธอตอบกลับมา เปรมพูดว่า “คือคณะแพทย์เขามาขอให้ภาคเราจัดงานออแกไนซ์ให้อะครับอาจารย์”


   (งานใหญ่ไหม)


   “มีเวทีด้วยอะครับ น่าจะยิ่งใหญ่อยู่”


   “เอาปีสองไปช่วยด้วยสิ พี่เขาเคยทำอยู่” อาจารย์นฤมลพูดเสียงสดใส เปรมพยักหน้าหงึกหงัก “อ๋อครับ คืออาจารย์ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ ถ้าพวกผมจะรับงาน...”


   “โอ๊ยไม่ว่าหรอก ดีแล้ว ประสบการณ์ ทำตั้งแต่ปีหนึ่งเนี่ยแหละดี เพราะปีสองก็เคยทำแล้ว ไม่เข้าใจอะไรไปถามพี่เขาได้” ที่ปรึกษาสาวแนะนำ เปรมยิ้มออกมา เขาบอกวันเวลาคร่าวๆ ไป ก่อนจะวางสาย


   “ว่าไงเพื่อน” ไดนาไมต์หันมา เปรมตอบว่า “อาจารย์บอกว่าได้ ให้ปีสองมาช่วย”


   “โอ๊ย อาจารย์แกไฟเขียวอยู่แล้วเรื่องแบบนี้” หนุ่มผมทองยิ้ม “แกชอบให้เราหาประสบการณ์”


   “แบบนี้พวกเราก็ต้องประสานงานกับพี่ปีสองสิ” สามสีพูด เปรมพยักหน้า ไดนาไมต์บอก “เออ งั้นกูโทรหาเจ๊โมก่อน แกเป็นเฮด น่าจะกระจายข่าวได้เร็ว” พูดจบก็กดมือถือโทรหาพี่รหัส เปรมกับสามสีสตาร์ทรถ


   ไดนาไมต์ซ้อนสามสี อีกฝ่ายรับสายพอดี เขากรอกเสียงลงไปว่า “เจ๊โม ว่างคุยเปล่า คือว่า...”


แล้วมอเตอร์ไซค์สองทั้งคันก็ทะยานออกไป




เปรมกับสามสีเดินเข้าโรงอาหารมา คนไม่เยอะมากเนื่องจากยังเช้าอยู่ เปรมเลือกเมนูง่ายๆ อย่างผัดกะเพราหมูไข่ดาวกับฝรั่งหนึ่งถุง ในขณะที่สามสีสั่งข้าวผัดต้มยำ พวกเขาเดินมาหาไดนาไมต์ที่นั่งจองโต๊ะไว้ก่อนแล้ว


เด็กหนุ่มโกรกผมสีทองกำลังนั่งเล่นสมาร์ทโฟน เปรมถามว่า “ติดต่อพวกปีสองเป็นไงบ้าง”


“เรียบร้อย บอกวันเวลาพวกเขาไปแล้ว เดี๋ยวให้สายรหัสแต่ละคนกระจายรายละเอียดกันอีกที” นิ้วเรียวเลื่อนหน้าฟีดรีเฟรชไทม์ไลน์ สามสีกับเปรมกินข้าวกันไปเงียบๆ ก่อนไดนาไมต์จะเบิกตาโพล่ง


“มึ้งงง! เด็กเภสัชต่อยกับประมงเว้ย!”


สามสีเลิกคิ้วถาม “เมื่อไหร่วะ”


“ห่า เมื่อกี้ที่โรงอาหารนี่เลย แม่งเอ๊ย เสียดายอะ มาช้า” ไดนาไมต์เลื่อนดูอย่างสนใจ เปรมเคี้ยวข้าว “ใครกับใครอะ”


“ไม่รู้ว่ะ มีคลิปด้วยนะมึง คนในเฟซแชร์มา แต่แม่งไกลสัดอะ” ไดนาไมต์กดเล่น เขาจ้องแล้วขมวดคิ้ว สบถว่า “ห่าเอ๊ย มือสั่นอีก ดูไม่รู้เรื่องเลย” ไดนาไมต์พยายามเพ่งดู สามสีมอง พูดว่า


“เดี๋ยวค่อยถามไอ้ไฟก็ได้ม้าง คงเพื่อนมันแหละ”


“เออ แต่คอมเม้นท์ดุเดือดสัดอะ”


   “ต่อยกันเรื่องไรวะ” เปรมถามอีกที ไดนาไมต์เลื่อนดู “ไม่รู้ว่ะ แม่งมีแต่กองเชียร์ ไม่มีใครบอกอะไรกูเลย นี่ไม่ต้องรู้เรื่องกันพอดี” เด็กหนุ่มผมทองบ่น สุดท้ายก็พูด “แม่งเอ๊ย ขี้เกียจละ กูรอถามไอ้ไฟดีกว่า”


   “มึงคิดว่าอยู่ดีๆ ไอ้ไฟมันจะโผล่มาเล่าให้มึงฟังรึไง” สามสีพูด ไดนาไมต์เงยหน้า ร้องตาโต “เอ้าไฟ!” สามสีหันขวับ “เอาจริงดิ?”


   เด็กหนุ่มผมสีเพลิงยาวระต้นคอเดินเข้ามาหา กลุ่มคนพร้อมใจกันแหวกทางให้พร้อมเสียงกรี๊ดเบาๆ จากสาวๆ และสายตาโดยรอบที่จับจ้อง ร่างสูงหยุดลงตรงหน้าสามหนุ่ม อัคคีนั่งลงข้างไดนาไมต์ด้วยใบหน้าทะมึงถึง


   เปรมที่กำลังจะอ้าปากถามเรื่องประเด็นร้อนก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นหน้าของไฟมีรอยเล็บครูด “เฮ้ย หน้ามึงไปโดนอะไรมาวะ”


   “แมวข่วน” ไฟตอบด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ ไดนาไมต์ขมวดคิ้ว “แมวที่ไหนวะน่ะ โหดสัด”


   “ก็ไอ้เหี้ยนั่นอะดิ แม่ง ตัวเท่าลูกแมวแต่แรงเยอะฉิบหาย ฟาดมือมาทีหน้ากูไปหมด เสียหล่อขึ้นมาจะทำยังไง หน้าแบบนี้ไม่ใช่จะเกิดมามีกันได้ง่ายๆ นะเว้ย!” ไฟขึ้นเสียง สามสีกระพริบตา ถามว่า “เอ๊า ตกลงแมวหรือตัวเหี้ย”


   “แมวเหี้ยอะดิสัด แม่งเอ๊ย หน้ากู ฝรั่งใครวะเอามากินดิ๊” ไฟพาล นิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อขยับหน้า เปรมยื่นให้ตาปริบๆ หมอยากัดฝรั่งดังกร้วม “ไอ้สัดกูไปเรียนละ แม่ง” พูดจบก็ลุกออกไป พวกเปรมมองหน้ากัน


ไดนาไมต์พูดว่า “ท่าจะเจ็บนะนั่น”


สามสีทำหน้านึกขึ้นได้ “เออ เลยแม่งลืมถามเรื่องที่ต่อยกันเลย ตกลงใครต่อยกับใครวะน่ะ” เปรมหันมา นึกถึงเพื่อนสนิทตอนม.ปลาย “เอาไว้ค่อยถามไอ้โชก็ได้ มันเรียนอยู่ประมง”


   “เออว่ะ กูรอถามไอ้โชดีกว่า” ไดนาไมต์คึกคัก สามสีหันมาหรี่ตา “มึงคิดว่าอยู่ดีๆ ไอ้โชมันจะโผล่มาเล่าให้มึงฟังรึไง”


   “เอ้าโช!”


   “ล้อเล่นปะเหนี่ยยยย” สามสีเหมือนจะบ้า ตอนนั้นเองที่ชลันธรเดินก้าวฉับๆ เข้ามาหา ร่างเล็กกระแทกตัวนั่งข้างไดนาไมต์ด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์


   เปรมที่จะอ้าปากถามก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง “เอ้า แล้วนี่หน้ามึงไปโดนอะไรมาวะน่ะ”


   “เดินชนควาย” โชตอบหน้านิ่ง ไดนาไมต์เลิกคิ้ว “ประมงมีควายด้วยเหรอวะ กูเรียนเกษตรกูยังไม่เคยขี่เลย”


   “ก็ไอ้เหี้ยนั่นอะดิ แม่งตัวหยั่งกะควาย แรงเยอะฉิบหาย ต่อยกูมาได้ หน้าทำมาหากินนะว้อย หมดหล่อขึ้นมาจะทำยังไงวะ!” โชขึ้นเสียง สามหนุ่มลอบมองหน้ากัน รู้สึกคุ้นๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่สามสีไม่ยอมพลาดอีกแล้ว


“เออแล้วมึงรู้เรื่องที่...”


   “เหี้ยเอ๊ย หงุดหงิดสัด ฝรั่งใครวะ เอามากินดิ๊” โชโมโห เปรมยื่นให้อีกครั้งตาปริบๆ ชลันธรกัดฝรั่งดังกร้วม “เออ อร่อยว่ะ ไอ้เหี้ยกูไปเรียนต่อละ บายพวกมึง” พูดจบก็เดินจากไป เด็กหนุ่มสามคนมองหน้ากัน


เปรมเปิดปาก “เหมือนเดจาวูเลยว่ะ”


ไดนาไมต์พูดว่า “ท่าจะเจ็บนะนั่น”


“นี่ก็ด้วย” สามสีพูด พวกเขามองหน้ากันอย่างขบคิด สุดท้ายไดนาไมต์ก็เงยหน้าขึ้นมา ถามคำถามที่คาใจแทนทุกคนว่า


“แล้วตกลงใครต่อยกับใครวะ?”


****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :hao6:

อ่านความเห็นของคนอ่านแล้วสนุกมาก ๆ เลยค่ะ 555555555 5

ใครสงสัยอะไรถามได้เลยนะคะ ทุกเรื่องมีคำอธิบายแน่นอนค่าา า

เรียกได้ว่าตอนนี้แต่งมาเพื่อตอบความเห็นตอนก่อนหน้าเลยก็ว่าได้

ในที่นี้ขอเล่าหน่อยในส่วนของคหกรรม เราเรียนทางนี้อยู่ค่ะ

ชั่วโมงแรกมาอาจารย์ก็จัดเลย วิธีใช้มีด แกะสลักผักอย่างง่าย

นี่ก็ไม่ได้มีพื้นฐานอะไรเลย งมโข่งยิ่งกว่าเท็นอีกค่ะ 555555555555 5

สงสัยอะไรถามได้เลยนะคะ จะพยายามอธิบายในเนื้อเรื่องให้ค่ะ

ส่วนที่ว่าทำไมน้องเท็นถึงดูไม่ค่อยเต็ม พี่ไฟเราก็อธิบายไปแล้วเนอะ

 :katai2-1:

ทิ้งท้ายด้วยภาพประกอบดอกกุหลาบมะเขือเทศ แตงร้านฟรุ้งฟริ้ง

ดอกบัวหอมใหญ่ และใบไม้แครอทจากตอนที่แล้วค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เราอ่านความเห็นทุกคนหลายรอบมากเลย

เจอกันตอนที่สี่ค่าาาาา า

[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 03-03-2015 12:59:41
555 ตลกอ่ะ.ถามถึงใครคนนั้นก็โผล่มาจริงๆด้วย. :laugh: เท็นน่าสงสารจัง.แต่ว่าน่ารักมากกว่า.อ๊า~  :-[ เพราะคุณพ่อสินะ.ไม่ยอมดูแลเท็นเลย ชิชะ! เสียแค่คุณแม่ไปคนยังไม่พอใช่ไหมคะ.เท็นก็มีหัวใจเหมือนกันน้า~ งื้อ. :hao5: คงต้องฝากให้น้องเปรมดูแลหัวใจน้อยๆของเท็นเสียแล้วล่ะเน้อ. :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 03-03-2015 13:12:56
 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:เท็นน่าสงสารอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: gintoify ที่ 03-03-2015 13:19:24
อุ๋ย! พี่อัคคีของน้องโช -..-
รอจ้ารอ
 :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 03-03-2015 13:37:49
ผักประดับมันสวยจนไม่กล้ากิน เหอๆ
ว่าแต่ ไฟ โช ใช่ไหม   แล้วเท็น10นิ้วจริงดิ แต่เราว่าเกินๆมากกว่านะ กร๊ากกกก :laugh:
เมธา ตัวเล็กน่ารักนี่ จะเป็นพวกเพื่อนกูรักมึงว่ะหรือเปล่าอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: tomybsl ที่ 03-03-2015 14:19:17
เออว่ะ!!สุดท้ายใครต่อยใคร?ต่อยกันทำไม?อยากรู้มากน่ะเนี่ย.....
เท็นมันก็เด็กโข่งของเปมจริงๆนั้นแหละ :hao3: ว่าแต่เท็นสิบนิ้วจริงอ่ะ?//?//? :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 03-03-2015 14:41:26
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 03-03-2015 14:57:16
โช - ไฟ ใช่ใช่ใหม? อิอิ
น้องเท็นน่าสงสารเนอะ เครียดเรื่องคุณแม่แล้วยังต้องมาเครียดเรื่องที่บ้านกับคุณพ่ออีก ยังไงอยากให้น้องเปรมช่วยดูแลตัวและหัวใจน้องเท็นด้วยนะ ดูแลดีๆ รักกันนานๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 03-03-2015 14:59:39
คู่แรกแม่และเด็ก คู่สองจะเรียกไรดี ซัดกันโครม ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: kaway ที่ 03-03-2015 16:01:04
อื้อหืออ ฉายาเท็น 10 นิ้ว แล้วแบบนี้เปรมจะไหวมั้ยหนอ หึหึ :hao6: :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 03-03-2015 16:23:04
สงสารเท็นเลย  :sad4: :sad4:

เดี๋ยวให้กุ๊กเปรมช่วยปลอมนะ คิคิ :-[ :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: haemin ที่ 03-03-2015 16:36:11
 :monkeysad:สงสัยเด็กโข่ง เปม ดูแลเท็นดีๆนะ ว่าแต่เม็น 10 นิ้วนี่จริงรึ อั๊ยยยยะอยากช่วยน้องเปมพิสูจน์จัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 03-03-2015 16:55:29
เท็นเปรมมมมม
น่ารักกกกกกก
มาจองพื้นทีๆ
เปรมเสียผีโดนเท็นมันหอมแก้มแล้วให้มันรับผิดชอบเลยนะ กรี๊ดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-03-2015 17:53:30
เท็นเหมือนหมีขี้อ้อน   หมีโคอาล่านะ  เกาะหนึบอ่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วหิวจัง    :m15:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 03-03-2015 18:16:12
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยืนยันว่ากุ๊กเปมแพ้ทางเท็นเด็กโข่ง  :z1:

แบบนี้ถ้าเด็กโข่งเดินหน้าจีบ คงน่ารัก ฟรุ้งฟริ้งแน่ๆ แค่คิดก็ฟินและ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 03-03-2015 18:22:48
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายตลก อ่านแล้วรู้สึกถึงความวุ่นวาย แต่น่าเอ็นดูแปลกๆ ฮ่ะๆ
เท็นมีประเด็นเรื่องแม่ ว่าและ ทำไมเวลาซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้บ้าง

ไอ้มุกเท็นสิบนิ้วนี่ อ่านทวนสามรอบ กว่าจะเข้าใจว่า10นิ้ว คือ 10inch ไม่ใช่ 10 fingers
ความจริงแล้ว ไม่ใช่คนใสใสอะไรนาดนั้น แต่ทำไมไม่เก็ทก็ไม่รู้ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 03-03-2015 19:04:48
อัยยะ มันยังไม่ชัดเจนเลยอ่ะ ต้องให้เท็นมาอธิบายเองถึงจะดี ไฟกับโช โชก็เสียเปรียบแย่สิ แค่ทำน่าเป็นรอยเอง ไฟตัวใหญ่สะเปล่า ถึงกับต่อยกันเลย ยังไม่เข้าถึงตัวเท็นเท่าไหร่ สงสัยคงต้องรอเรียนรู้ไปพร้อมกับเปรมซะแล้วล่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 03-03-2015 19:52:49
ฉายาเท็นสิบนิ้ว..มีใครยืนยันตัวเป็นๆมั๊ยอ่ะ คิคิ.
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-03-2015 19:53:10
สงสารเท็นจัง คนเสียใจเรื่องเเม่มากๆ. แต่ได้ข่าวว่าสิบนิ้ว อิอิ เปรมจะรับไหวไหมนะ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: PiSCis ที่ 03-03-2015 20:01:25
เท็นน่าสงสารจังอ่ะ ต่อหน้าต่อเลยนี่ เลยทำให้กลายเป็นแบบนี้เลย  :m15:

เปรมต้องช่วยดูเท็นด้วยน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ว่าแต่ตกลงไฟกับโชนี่อะไรยังไง  :hao7:

ปล.ผักแกะสลักสวยจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 03-03-2015 20:04:58
555 ตอนท้ายๆฮามาก
น้องเท็นน่าสงสาร พี่เปรมต้องดูแลให้ดีเลยนะ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 03-03-2015 20:09:59
โผล่มาอีก 1  คู่  ไฟ โช

มาต่อตอนต่อไปเร็วๆน้าาาาาาาาาา


 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 03-03-2015 20:14:46
ปมของเท็นมันมีที่มาจากเหตุการณนี้นี่เอง กระจ่างขึ้นมาแล้วว่าทำไมถึงขี้อ้อนติดเปรมแจเลย เพราะเห็นเปรมมีส่วนที่คล้ายกับคุณแม่นี่เอง
ส่วนเรื่องเส้นทางอาชีพการเรียนและบุคลิกเวลาอยู่กับคนนอกที่เป็นแบบนั้นก็เพราะอยากจะชดเชยให้คุณพ่อ
ตอนแรกเรานึกว่าคุณพ่อจะเป็นคุณพ่อใจร้ายซะอีก แต่แบบนี้แสดงว่าเป็นที่ตัวเท็นเอง หวังว่าเปรมจะช่วยเท็นได้นะ
รู้สึกอบอุ่นเวลาเปรมคอยลูบหัวเท็น ให้เข้ามากอด ปลอบเมื่อละเมอฝันร้าย เท็นอ้อนเยอะๆเลยลูก
รอตอนต่อไปว่าจะสอนบทเรียนทำอาหารแบบไหน อย่างน้อยถึงเท็นไม่ได้เป็นเชฟก็มีแฟนเป็นเชฟแทนแล้วกันเนอะ อิอิ
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: kekaprain ที่ 03-03-2015 20:27:12
ฮ่าๆ  หนุ่มๆคหกรรมน่ารักกันจังเลยค่ะ  ว่าแต่ว่า  ชักชอบ 3 หนุ่ม ไฟ สามสี ได แล้วสิ  อิอิ
อุตส่าห์ลุ้น 3p รักสามเศร้างี้  อดเลย  แต่ไม่เป็นไรค่ะ  แบบนี้ก็ลุ้นดี  แต่ชอบไฟนะ  ไฟแซ่บ อิอิ
ส่วนคู่รักเท็นเปรมก็น่ารักมุ้งมิ้งเริ่มปนเศร้า  แต่ก็ชอบค่ะ  รอเปรมสอนทำอาหารอีก (นี่ก็แอบน้ำลายสอไปด้วย)
ชอบบรรยากาศน่ารักๆตลกๆของเรื่องแบบนี้ค่ะ  มันฮาแบบเบาสมอง ฮาด้วยเหตุกาณ์ดีค่ะ 
(ต่างจากเรื่องอื่นๆที่อ่านมา  เพราะส่วนใหญ่จะเป็นความบ้าบอของตัวเอกงี้) แบบนี้เราชอบนะ เราว่าเจ๋งดี  เอาอีกๆ  อิอิ
รอตอนต่อไปแบบสุดๆค่าาาา  รีบมานะ 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 03-03-2015 21:10:18
โอ้ยยย ฮาาา อ่านเรื่องนี้จบแล้วยิ้มแก้มปริทุกตอนเลย

แอบสงสารเท็นจัง ส่งเปรมไปดูแล คึคึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 03-03-2015 21:30:01
เรื่องนี้น่ารักกกกกกก ยืนยันๆ
รอตอนต่อไปปปป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 03-03-2015 21:31:17
 :impress3:แอบนึกถึง ละคร ครูกุ๊ก จัง เท็นเปลี่ยนเป็น เรียก กุ๊ก เฉยๆ เป็น ครูกุ๊ก น่าจะดูดี
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Blue ที่ 03-03-2015 21:40:30
 :m11: :m11: :m11: :m11:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 03-03-2015 22:13:43
ไม่ต้องดูคลิปก็รู้ล่ะว่าใครต่อยกัน



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-03-2015 22:30:18
เท็นขี้อ้อน~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 03-03-2015 22:47:50
อ้าวพ่อไฟ ตีกับแมว :laugh:
เด็กโข่งน่าสงสาร อยู่กับพี่เปรมนะเขาใจดี :hao3:
..
เท็น...10นิ้วจริงอ่ะ :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 03-03-2015 23:11:47
เปรมรีบเยียวยาหัวใจของเท็นน้อยผู้มุ้งมิ้งหน่อยเร็ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล1. ขอบคุณสำหรับรูปประกอบจ้า ดูแล้วน่าจะทำยากอยู่นะ
ปล2. ถ้าคนเขียนมาต่อทุกวันจะขอบคุณมากๆๆๆๆ เรารออ่านทุกวันเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 03-03-2015 23:23:14
สนุกอ่ะ ชอบ  :mew1:

เราขอผู้แต่งอย่างเดียว ... ตรงหัวข้อตอนเรื่องใส่หน้าที่ อัพด้วยได้มั้ยคะ

แล้วก็ ... ตอนที่ .. ก่อนเริ่มเนื้อเรื่องของตอนนั้นๆ

กราบบละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: Sirada_T ที่ 03-03-2015 23:51:22
เอ้วววว... น่ารักกุบกิบ กิ๊บก๊าวหัวใจมากค่ะ 555555 พระเอกเป็นเด็กโข่งงง  มีแววคู่ที่สองโผล่มาแล้ว~

ปล้ำแล้ววววว.... (ปล.) คอมเม้นต์เร็วมากอ่ะ หาหน้าที่ลงนิยายไม่เจอ เขียนเลขหน้ากำกับที่ชื่อตอนหน่อยก็ดีนะะะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 04-03-2015 00:15:32
เดี๋ยวๆ เมธาคือใคร  :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: poohanddew ที่ 04-03-2015 00:23:54
อุ๊ยๆ เหมือนจะมีมวยคู่รอง
 :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 04-03-2015 00:36:12
นุ้งเท็นน่าสงสาร โถๆๆ

 :hao5:

ว่าแต่นี่.. คนที่ต่อยกันต้องไฟ-โชแน่เลย 5555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: pungpondppp ที่ 04-03-2015 00:44:41
เท็นน่ารักกกก รอๆๆตอนต่อไปป :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 04-03-2015 01:16:50
เท็น 10 นิ้วจริงดิ!!!
เออแล้วตกลงใครต่อยกับใคร :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: AfternoonTea ที่ 04-03-2015 01:33:35
กรี๊ดดดดสามตอนรวดดดดดดดด ฮือออออออออออสนุกมากกกกกกกกกก

อ่านไหลลื่นมากเลยค่ะ ตลกมากกกกกกกกแต่ละคน เพื่อนเปรมคือฮามากอ่ะ

ชอบจังเลยยยยยยยยยยยยย มาต่อไวๆน้าาาา สนุกกกกกกกกก

ตอนล่าสุด ไฟโช นี่แบบฮาได้อีกกกกกกกกกก 55555555555555
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 04-03-2015 02:23:27
มาๆเราตอบให้ ก็สองคนที่พวกนายถามอะแหละ มันต่อยกันเอง  :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 04-03-2015 02:36:09
ชอบเท็นอ่าาาา  :impress2: :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: « ‡± ÚêKí ±‡ » ที่ 04-03-2015 03:31:35
 :z10:แนวทำอาหารก็น่ารักดีนะเนี่ยะ
                            แม้พระเอกจะดูเด็กมากกก (นิสัยอะนะ)
ขอคอมเม้นนิดนึงนะ ... ความเห็นส่วนตัว
คือตอนนี้ตัวละครโผล่มาเยอะมากกกก นี่เพิ่ง 3 ตอนเอง
น่าจะทยอยๆกันหน่อย นี่เหมือนยกพวกมากันหมด
บางทีก็คิดว่า 'คนนี้ใคร' 'อ้าว คนนี้โผล่ออกมาแล้วหรอ'
.
อยากอ่านเรื่องนี้นานๆ มาให้กำลังใจนะฮะ
.
เพราะเราเรียนทำอาหารเหมือนกัน ^^"
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 04-03-2015 04:03:59
อ่านละหิว 5555

น่ารักอ้ะ รอติดตามค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 04-03-2015 05:13:39
ตัลล๊าคอ่ะ คุณหมอขี้อ้อน  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 04-03-2015 08:34:12
ไม่รู้เลยยยยยใครต่อยกัน55555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 04-03-2015 09:22:44
น่าร๊ากกกก เนื้อเรื่องน่ารักมากๆ
เราชอบเด็กโข่ง เพราะเราก็อยากเป็นเด็กโข่งเหมือนกัน
เปมเหมือนแม่จริงๆน่ะแหละ ม่ามางจะใจอ่อน ยอมหมดทุกอย่างเลยแฮะ
แค่เค้ากระพริบตาปริบๆ ใจก็ละลาย แหม่
เขิน :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสารบัญ)
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 04-03-2015 09:25:33
เท็นน่าสงสารจัง ความรักครั้งนี้ของเท็นจะมีอุปสรรคเป็นพ่อของตัวเองรึเปล่านี่ชักน่าสงสัย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4 (หน้าแรกมีสา
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 04-03-2015 11:49:16
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 04-03-2015 16:57:07
เป็นใครก็ต้องโทษตัวเองทั้งนั้นแหล่ะ
เท็นเด็กโข่งน่าสงสารจังเลย
ว่าแต่ไฟโช ต่อยกันกระชับมิตรใช่ป่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 04-03-2015 17:06:46
เอาแมวยักษ์เรามาเสริร์พเดี๋ยวนี้น่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 04-03-2015 19:53:51
 :laugh: เอาฮาชิมิ คู่ของไฟกะโชอ่ะ (ใช่ป๊ะคะคนแต่งจ๋า)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4
เริ่มหัวข้อโดย: am_ma ที่ 04-03-2015 20:27:32
 :ling1: :ling1: :ling1:

แอบค้าง ๆๆๆ สรุปใครต่อยกะใคร
อย่าบอกนะว่าไฟกะโช  :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 04-03-2015 22:56:55
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 3) 3/3/2558 P.4
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 05-03-2015 00:33:38
สนุกกกกกก  ตัวละครเป็นธรรมชาติดี อ่านเพลิน ๆ
จังหวะจะโคนของมุกในเรื่องนี่ลงตัวดีนะคะ เหมือนอ่านการ์ตูนเลย 5555 ฮาาา
หมอดูรันทดอะ แอบสงสาร แต่บางทีนี่เหมือนแอ๊บโข่งหาเรื่องแต๊ะอั๋งกุ๊กเนียน ๆ เลยนะ หลงเสน่ห์ปลายจวักเขาล่ะสิ o3
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 05-03-2015 11:58:46
ตอนที่ 4





แปดโมงเช้าวันอังคาร เปรมจอดมอเตอร์ไซค์ใต้ตึกศูนย์เรียนรวมสี่ ก้าวขาไปตามทางเดินที่สองข้างขนาบด้วยพุ่มไม้สูง อาจเพราะยังเช้าอยู่บริเวณนี้จึงมีแต่เขา วิชาสังคมเริ่มตอนแปดโมงครึ่ง


   มือถือในกระเป๋าเปรมสั่นครืด เขาล้วงกระเป๋า ควานหามือถืออย่างไม่รีบร้อนนัก ก่อนจะ...


   ฟุ่บ!


   “เหี้ย!”


เด็กหนุ่มดีดตัวหนีจนหลังไปชิดกับพุ่มไม้สูงฝั่งขวา เบื้องหน้าเขาคือพุ่มไม้สูงฝั่งซ้ายที่มีสองแขนยื่นออกมาเหมือนในหนังสยองขวัญ เปรมอ้าปากค้าง ตกใจกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายโผล่หัวตามมาดังฟุ่บ!


   “นาย...” พอเห็นใบหน้านั้น เปมทัตก็นึกออกทันที “คนที่เดินชนเมื่อตอนนั้น!”


   “อรุณสวัสดิ์” ใบหน้าน่ารักยิ้มให้ซื่อๆ ก่อนร่างเล็กจะพยายามตะเกียกตะกายออกจากพุ่มไม้ เปมทัตได้สติ รีบวิ่งเข้าไปยึดร่างกายส่วนบนของอีกฝ่ายไว้ให้แล้วช่วยลากออกมา


   “เฮ้อ ขอบคุณมาก” คนตัวเล็กปัดหัวตัวเองที่เต็มไปด้วยใบไม้ หันมาพูดว่า “นายนี่เอง เจอกันอีกแล้วนะ”


เปรมพยักหน้า เบิกตาอย่างนึกขึ้นได้ “จริงสิ เกือบลืมไป นายทำบัตรนิสิตหล่นไว้อะ” มือหนาล้วงกระเป๋าแล้วยื่นให้ อีกฝ่ายตาโต “โห้ ขอบคุณมาก หาตั้งนาน” คนพูดยิ้มกว้าง “เราชื่อเมธา อยู่ศึกษาเอกการสอนคณิต นายล่ะ?”


“เปรม คณะเกษตร ภาคคหกรรม” พ่อครัวตอบ ถามคนฟังว่า “แล้วนี่ทำไมโผล่มาแบบนี้ล่ะ”


“อ๋อ เราเดินตรงมาจากคณะอะ แล้วขี้เกียจอ้อมไปข้างหน้าเลยมาทางนี้แทน” เมธาตอบยิ้มๆ “เราอยู่หอเดียวกันด้วยนี่ มาแลกไลน์กันเถอะ” เด็กหนุ่มชวนคุยอย่างลื่นไหล ท่าทีเป็นธรรมชาติของอีกฝ่ายทำเปรมเคลิ้มตามทีละน้อย


“เอาสิ” เปรมหยิบมือถือขึ้นมาแลกไลน์ นึกได้ตอนนั้นเองว่าเมื่อกี้มีคนโทรหาเขา


อีกฝ่ายตัดสายไปแล้วหน้าจอจึงขึ้นสายไม่ได้รับ เปรมกดดูพบว่าเป็นไดนาไมต์ หมอนั่นคงโทรมาตามเขาขึ้นเรียน


“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราไปก่อนดีกว่า สายแล้ว” เมธาบอกลาหลังจากแลกไลน์ไอดีเสร็จ เปรมโบกมือให้ เขาโทรหาไดนาไมต์ เมื่ออีกฝ่ายรับสายก็กรอกเสียงลงไปว่า “ว่าไงมึง”


(มึงอยู่ไหนเนี่ย)


เปรมเลิกคิ้ว มองไปรอบๆ “ศร.สี่ไง”


(วันนี้สังคมอาจารย์งดเซค นี่มึงไมได้อ่านไลน์ห้องใช่ไหม)


เปรมหน้าเหวอ “เอ่าเรอะ เออ แล้วนี่พวกมึงอยู่ไหนกันอะ”


(ตึกรวมแลปหน้า มึงมาเลย นี่เขากำลังฉะเรื่องงานเลี้ยงส่งอาจารย์แพทย์กันอยู่ แม่งตกลงกันไม่ได้สักที รอมึงมาตัดริบบิ้นเนี่ย” ไดนาไมต์ว่า เปรมหัวเราะ “เออๆ กูออกละ”


เด็กหนุ่มกดตัดสาย ใส่หมวกกันน็อคแล้วสตาร์ทรถออกไป




ในห้องประชุมชั้นล่างของตึกรวมแลป เหล่านิสิตชั้นปีที่หนึ่งจากสองคณะกำลังปรึกษาหารือกัน ใจกลางฝูงชนนั้นคือสามสีกับนิสิตแพทย์อีกคนที่กำลังฉะกันอย่างดุเดือด


“ถ้าอยากให้ทุกคนเต้นรำ ไม่ต้องใช้เวทีใหญ่ก็ได้มั้ง มีแค่ฟลอร์เต้นบนพื้นกับแท่นเล็กๆ ให้พิธีกรไปยืนพูดตรงกลางก็พอ” สามสีเสนอ นิสิตแพทย์ขมวดคิ้ว พูดโดยไม่สบสายตาว่า “เอ่าไม่มีเวทีมันก็ไม่ยิ่งใหญ่อะดิ”


“เวทีมันกินที่ ตั้งทีก็ปาไปแล้วค่อนลาน ไม่มีประโยชน์แถมยังเปลืองโดยใช่เหตุ เนี่ยทำเป็นแท่นเล็กๆ ตรงกลาง วางบนพื้น ใครอยากเต้นก็มาจอย รอบๆ เป็นเต็นท์ของแต่ละโต๊ะ งานกลางคืนจะได้ไม่โดนน้ำค้างกัน”


สามสีอธิบายด้วยเหตุผลอย่างใจเย็น คนฟังตอบโต้ “แล้วเต็นท์มันจะไม่เยอะไปหรือไง ทำไมไม่จัดแบบเวทีใหญ่ๆ แล้วก็อาหารแบบบุพเฟ่ต์ไปเลยอะ”


“ก็เต็นท์ยี่สิบหลังเรียงกันเป็นครึ่งวงกลมล้อมฟลอร์ตรงกลางไง เต็นท์ละสิบคน คณะพวกนายรุ่นนึงก็ประมาณสามสิบ หกปีรวมอาจารย์ด้วยก็ประมาณสองร้อยหัว เผลอๆ ไม่ถึงด้วยอะ ส่วนอาหารเอาแบบบุฟเฟ่ต์ก็ได้”


“แล้วทำไมไม่มีเวทีใหญ่ๆ”


“นี่เป็นอะไรกับเวทีเนี่ย ไหนบอกว่าอยากได้บรรยากาศเป็นกันเองแบบอบอุ่นไง เอาเวทีมาทำไม จะดูคอนเสิร์ตเรอะ”


คนที่เหลือมองสองฝ่ายเถียงกันตาปริบๆ เต้มองซ้ายมองขวา ทันทีที่เปรมเปิดประตูเข้ามาเขาก็แทบจะพรวดออกไป ทว่ายังช้ากว่าไดนาไมต์อยู่มาก


“ไอ้เปร๊มมมม” เด็กหนุ่มโกรกผมสีทองวิ่งหน้าตั้งเข้าไปหา แทบจะอุ้มพ่อครัวมาวางกลางโต๊ะ “มึงตัดสินเลย จะได้แบ่งงานกันสักที”


“ตัดสินอะไรวะ” เปมทัตยังงงอยู่ เขาโดนจับมานั่งระหว่างสามสีกับนิสิตแพทย์อีกคน กระดาษสองใบถูกยื่นมา มันเป็นภาพร่างสถานที่คร่าวๆ คนละแบบ เปรมตัดสินใจชี้อันที่สามสีถือ พูดว่า


“แบบนี้ดีกว่าไหม ดูเข้าถึงง่ายและให้บรรยากาศที่อบอุ่นกว่านะ”


ทุกคนเงียบไปกับคำตัดสิน นิสิตแพทย์คนนั้นยังคงถามว่า “แล้วเวทีใหญ่ๆ ล่ะ”


“นี่...” สามสีหมดความอดทน “พ่อชาวร็อค ฟังนะ นี่งานเลี้ยงส่งอาจารย์ไม่ใช่คอนเสิร์ต เวทีมันทำให้ดูเป็นทางการมากเกินไป ซึ่งจะขัดกับคอนเซปต์ ‘อบอุ่นเป็นกันเอง’ ที่คนอื่นเขารีเควสมานะ ยูโน้ว?”


“พอเถอะเด็ด เอาแบบที่สามสีว่าเถอะ” เต้เข้ามาไกล่เกลี่ยในที่สุด กอปรกับแรงกดดันจากคนรอบข้าง ทำให้เจ้าของชื่อต้องยอมลงอย่างช่วยไม่ได้


เปรมพยักหน้าเมื่อเหตุการณ์สงบ “เอาล่ะ ต่อไปแบ่งงานนะ” เขาหันไปกระดิกนิ้วให้สามสี ก่อนกระดาษม้วนใหญ่ที่เขียนรายละเอียดงานแบบสรุปไว้จะถูกส่งมาให้อย่างรู้กัน เปรมสะบัดข้อมือให้มันคลี่ออก พูดว่า


“กลุ่มไอริณรับผิดชอบการ์ดเชิญกับของชำร่วย ส่วนอาหารกับสถานที่พวกเราที่เหลือจะต้องโคกับปีสอง ซึ่งในส่วนของอาหารฉันกับสามสีจะเป็นคนรับผิดชอบ” เปรมเว้นวรรค พึมพำออกมา “ส่วนโต๊ะกับนักดนตรี...”


ไดนาไมต์แทรกว่า “เดี๋ยวพี่ปีสองจะจัดการให้ กูถามแล้ว เขาบอกรู้จักร้านที่สนิทกันอยู่”


เปรมอดถามไม่ได้ “คือเช่ามาแต่โต๊ะอะเหรอ?”


“เออ อาหารพวกเราก็ทำเองไง คำนวณแล้วประหยัดลงไปเยอะเลย” ไดนาไมต์บอก เปมทัตลดกระดาษในมือลง พูดว่า “ก็สรุปตามนี้...ใครมีคำถามอะไรไหม?”


นิสิตแพทย์คนหนึ่งยกมือขึ้นมา เปรมหันไปพยักหน้า “ว่าไง”


“แล้วพวกเราต้องทำอะไรบ้าง”


“...ทำอะไร?” เปรมมึนกับคำถาม พยายามตอบว่า “พวกนายก็แค่ทำตามสคริปต์ที่ตัวเองวางกันไว้ตามปกติ ใครเป็นพิธีกรหรือมีกิจกรรมอะไรก็ว่ากันไป แค่เรื่องอาหารกับสถานที่จะเป็นส่วนของพวกเรา ยังไงนะ...”


เฮดจำเป็นลากเสียงพลางมองกำหนดการในมือ ร้องว่า “นี่ไง! ก็เริ่มต้นจากเปิดงานหกโมงเย็น ต่อด้วยการแสดงของคณะแพทย์ชั้นปีที่หนึ่ง จากนั้นก็...อะไรเนี่ย เปิดฟลอร์เต้นรำตอนสองทุ่ม โดยให้แอมบาสเดอร์...เลือกคู่เต้นรำ?”


เปรมอ่านแล้วขมวดคิ้ว ตามด้วยเสียงฮือฮาจากผู้คนโดยรอบ เปมทัตหันไปมอง เขาขมวดคิ้วใส่สามสี “คนพวกนี้เป็นอะไร?”


“บางคนเพิ่งรู้กำหนดการกันเมื่อกี้ คงกำลังแตกตื่นอยู่”


จริงอย่างที่สามสีว่า พอเงี่ยหูฟังดีๆ ก็จะได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดมาจากกลุ่มนิสิตหญิง “ตายแล้ว แบบนี้ฉันก็ต้องจัดเต็มน่ะสิ แอมบาสเดอร์จะได้เลือกฉัน”


ต่อด้วยอีกคน “โอ๊ย ฉันอยากโดนอ้อมแขนใหญ่ๆ นั่นโอบตัวเอาไว้จริงๆ เลยแก มันต้องฟินแน่ๆ เลยอะ”


“...”


และอีกมากมาย เปรมกระพริบตา เขากระแอมไอแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ฟังต่อนะ พอเปิดฟลอร์เสร็จก็จะปล่อยให้ทุกคนพบปะกันตามอัธยาศัย เป็นช่วงฟรีสไตล์ แจกของที่ระลึกตอนท้าย จบด้วยเฮดรุ่นพูดความประทับใจและกล่าวปิดงาน เบ็ดเสร็จเวลาน่าจะเลิกห้าทุ่ม”


ทุกคนรับทราบก่อนจะแยกย้ายกันไปพูดคุยถึงรายละเอียดตามส่วนที่ตัวเองเกี่ยวข้อง เต้เดินเข้ามาหา ถามว่า “เปรมๆ เราจะขอนัดแนะเรื่องดนตรีประกอบการแสดงหน่อยอะ”


“อันนี้ต้องไปถามปีสองอะ เขาจัดการเรื่องดนตรี” เปรมหันไปทางไดนาไมต์ “มึงๆ ปีสองเราใครหาดนตรีวะ ขอพิกัดย่อย”


“แก๊งเจ๊เฟิร์นอะ พี่รหัสไอ้ตาลมัน ไอ้ตาลอยู่ไหนวะ...ตาลๆ มานี่ดิ๊!” ไดนาไมต์หันไปเรียก เด็กสาวร่างอวบผิวขาวผมยาวดัดฟันเจ้าของชื่อเดินเข้ามาหน้ามึนๆ “ไรมึง”


“ดนตรีอะ...”


“อ๋อ เจ๊เฟิร์นเพิ่งจะไลน์มาขอลำดับการเปิดเมื่อคืนนี่เอง เนี่ยกูล่าอยู่” ตาลตอบเรียบๆ เสริมว่า “เดี๋ยวพวกดนตรีกูจัดการเอง มึงไปทำกับข้าวเหอะ” เต้ได้ยินแล้วจึงเดินเข้าไปหาเด็กสาวยิ้มๆ “ตาลๆ เราชื่อเต้นะ คือเราจะขอนัดดนตรีประกอบตอนขึ้นหน่อยอะ”


“อ๋อ มาดิ แกจะเอาแบบไหนอะ” เด็กสาวพยักหน้าให้ ก่อนแยกตัวไปตกลงกับเต้สองคน ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังวุ่นวายกับส่วนงานที่ได้รับ เปรมหนีความวุ่นวายด้วยการถอยตัวออกมา


จะว่าไปเขายังไม่เจอเจ้าเด็กโข่งนั่นเลยแฮะ...


“กุ๊ก”


เปรมสะดุ้งหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะจ้องร่างสูงด้วยอาการตกตะลึง


เท็นเวอร์ชั่นถอดรูปเงาะแล้วสวมเสื้อกาวน์สีขาวเดินถือหนังสือเรียนเข้าห้องมา ที่ดึงดูดสายตาคือแว่นไร้กรอบที่เจ้าตัวสวมใส่รับกับจมูกโด่งสัน ดวงตายาวรีเกิดประกาย ก่อนคนตัวใหญ่จะเดินเข้ามาคว้าเปรมไปกอด


“คิดถึง” กลายเป็นกิริยาที่น่าคุ้นชินไปเสียแล้ว เปรมกอดตอบเบาๆ พูดว่า “อืม...”


“อะแฮ่ม” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ เปรมสะดุ้ง ก่อนหันไปค้อนขวับ “ไอ้เหี้ยได ตกใจหมด” เขาผละออกจากเท็น ทำให้ฝ่ายหลังต้องยอมปล่อยแม้จะไม่ค่อยเต็มใจก็ตาม


“เพื่อนกุ๊กเหรอ” เท็นหันมาถาม เปรมพยักหน้า “อืม เคยเจอกันแล้วนี่ แนะนำอีกทีละกัน เท็น นี่ไดนาไมต์ เพื่อนฉัน...ไอ้ได้นี่เท็น เป็นคนที่...เอ่อ มาขอให้ฉันสอนทำอาหารให้”


ไดนาไมต์หัวเราะ “เออ ไอ้ไฟบอกกูแล้ว” เขายิ้มให้เท็น “ยินดีที่ได้รู้จักนะ”


เท็นจ้องหน้าอีกฝ่าย “ผมของนาย...สีทอง” ไดนาไมต์เลิกคิ้ว ยกมือลูบหัวตัวเองยิ้มๆ “ก็ใช่ ทำไม...” ยังพูดไม่ทันจบเขาก็โดนเท็นคว้าหัวดังหมับ ช็อคหนักเมื่อคนตัวใหญ่อ้าปากกว้าง


“เฮ้ยกินไม่ได้!” เปรมมาเบรกไว้ ไดนาไมต์ร้องลั่น “ไอ้เปร๊มมม ช่วยกูด้วยยยย!”


ก่อนพวกเขาสามคนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของความวุ่นวายในห้องประชุมในเวลาต่อมา




ในบ่ายวันพฤหัสบดี เหล่านิสิตภาควิชาคหกรรมชั้นปีที่หนึ่งและสองมารวมตัวกันหน้าลานคณะแพทยศาสตร์ โดยมีสามสีนั่งออกแบบสถานที่เป็นภาพสเก็ตกับพี่รหัสอยู่ข้างสนาม ในขณะที่ตาลกับพี่ปีสองกำลังยืนอธิบายตำแหน่งและลำดับคิวให้หัวหน้านักดนตรีฟัง ส่วนพวกไอริณนั่งตัดริบบิ้นติดการ์ดเชิญกับผูกโบว์ของชำร่วยอยู่ตรงขอบสนาม


ทุกคนวุ่นวายกับหน้าที่ เปรมเองก็กำลังออกแบบรายการอาหารบุพเฟ่ต์อยู่กับพี่รหัส


“อาหารเรียกน้ำย่อยเอาเป็นไก่ย่าง ลาบหมูกับออร์เดิร์ฟจีนละกัน” พี่รหัสเสนอ เสริมว่า “ส่วนซุปก็ต้มข่าไก่ละกัน อันนี้แกทำอร่อย ฉันเคยกิน”


เปรมสั่นหัวยิ้มๆ ถามว่า “แล้วพวกอาหารร้อนอะพี่”


“เป็ดพะโล้ ไก่ผัดขิง ปลาสามรส ไก่ทอดกระเทียมพริกไทย ปลาหมึกยัดไส้ แล้วอีกอันก็...คะน้าหมูกรอบ” อันนี้เธอเลือกจากใบเมนูที่เปรมลิสต์มา “ส่วนข้าวทำเป็นข้าวผัดเลยละกันเนอะ ง่ายดี”


“ได้ครับ” เปรมจดตาม พูดว่า “เหลือผัดผักกับขนมหวานแล้วพี่”


“ผัดผักรวมมิตร” พี่ปีสองอ่านกระดาษในมือ “ส่วนขนมหวานพี่แล้วแต่เปรมเลย บัตเตอร์เค้กก็ได้นะ ซอฟท์ดี” เธอแนะนำพลางมองไปรอบๆ ในสนามตอนนี้เริ่มมีคนงานเอาโครงเต็นท์มาตั้งบ้างแล้ว


พี่รหัสเปรมพูดว่า “ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง”


“วุ่นวายออกพี่” เปรมหัวเราะ เด็กสาวยิ้มกว้าง “มันก็ไม่เหงาดีนะ สนุกดีอะ พี่ชอบ” เธออยู่สายสันทนาการชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ก่อนจะหันมาถามว่า “แล้ววันนี้พวกคณะแพทย์ไม่มาเหรอ?”


“เขาว่างเย็นพรุ่งนี้กันเพราะแลปงด ส่วนวันนี้เรียนทั้งวันเลย” เปรมอ้างอิงจากตารางเรียนของเท็น พี่รหัสถามอีกว่า “แล้วพวกเปรมมีเรียนต่อไหม”


“พวกผมเรียนแลปอาหารต่อตามปกติครับ”


เขาเห็นพี่รหัสพยักหน้ารับรู้แล้วพูดว่า “โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปคุยเรื่องวัตถุดิบกับเพื่อนก่อน ถ้าได้เรื่องจะไลน์ไป”


“ขอบคุณมากครับ” เปรมมองตามหลังอีกฝ่าย แล้วมือถือเขาก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์แปลก เปมทัตกดรับพร้อมกรอกเสียงลงไปว่า “ฮัลโหลครับ”


ปลายสายตอบกลับมา (เปรม กูไฟนะ)


“อ๋อ เออว่าไง” เปรมถาม ไฟตอบว่า “อะๆ มีเด็กอยากคุยด้วย” อีกฝั่งเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนเสียงทุ้มโมโนโทนที่คุ้นเคยจะดังลอดสายมา


(ฮัลโหล)


เปรมก้มหน้าตอบอีกฝ่าย อยู่ดีๆ ก็อายอย่างไม่รู้สาเหตุ “ฮัลโหล...”


(คิดถึง)


“อืม...” แก้มพ่อครัวร้อนผ่าว ทำไมเขาต้องมาเขินกะอีแค่ประโยคไก่กาแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ อีกฝ่ายพูดว่า (อาทิตย์นี้ไม่เรียนนะกุ๊ก)


“เหรอ ทำไมล่ะ” เปรมมองไปรอบๆ ที่กำลังวุ่นวาย จริงๆ ก็พอจะรู้อยู่


(เย็นนี้ซ้อมการแสดง เย็นพรุ่งนี้ซ้อมเต้น) เท็นบอก เปรมพยักหน้า “ตั้งใจทำหน้าที่ให้ดีล่ะ”


(แต่เราอยากเจอกุ๊ก) เสียงทุ้มออดอ้อน เปรมเกาหัวอย่างไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน


“เดี๋ยวเสาร์นี้ก็เจอกันแล้ว”


(อยากกอดกุ๊กด้วย)


“...เออ” เปรมหลับตาแรงๆ โอ๊ย ประโยคน่าอายมันพูดง่ายขนาดนี้เลยเหรอ


(กุ๊ก อาจารย์เข้าแล้วล่ะ เราวางก่อนนะ เจอกันวันเสาร์ครับ)


“อืม เจอกัน” พูดจบก็เท็นตัดสายไป เปรมฟุบหน้าลงกับหัวเข่า สายลมพัดมาอย่างแผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลม เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นในหัวใจ




ลานหน้าคณะแพทยศาสตร์ในบ่ายวันศุกร์คราคร่ำไปด้วยผู้คน โชคดีที่อาจารย์สาวประจำวิชาแลปอาหารติดประชุม พวกเปรมจึงสามารถมาช่วยพี่ปีสองได้อย่างเต็มที่ นิสิตทั้งสองคณะจับกลุ่มประสานงานกันตามส่วนที่เกี่ยวข้อง คนงานทยอยกางเต็นท์ในสนาม ส่วนโต๊ะจะตามมาพรุ่งนี้


คณะแพทย์ปีหนึ่งบางส่วนกระจายตัวกันออกไปแจกการ์ดเชิญให้พี่ปีสูงกับอาจารย์เจ้าของงาน บางส่วนมาซ้อมการแสดงโดยมีตาลเป็นคนควบคุมฝ่ายเสียง ส่วนเหล่านิสิตที่ไม่ได้มีส่วนรับผิดชอบเฉพาะก็ช่วยกันตกแต่งสถานที่ โดยมีพวกผู้ชายยกของตกแต่งเข้ามา พวกผู้หญิงช่วยเรียง ทุกอย่างดำเนินไปตามภาพสเก็ตของสามสี


“เปรม เกือบเรียบร้อยแล้ว เหลือโต๊ะกับนักดนตรีมาพรุ่งนี้ ส่วนเครื่องเสียงที่ซ้อมการแสดงวันนี้เดี๋ยวไอ้ตาลเข็นไปเก็บไว้ใต้ตึกแพทย์” ไดนาไมต์รายงาน เปรมรับรู้ เป็นจังหวะที่ไอริณเดินผ่านมาพอดี “เปรมมม กระดาษสีทำซุ้มมันหมดอะ ไอยืมรถเปรมไปซื้อหน่อยจิ”


“เอาสิ นี่กุญแจ” เปรมยื่นให้ ไอริณขอบคุณเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปกับเพื่อนอีกคน เปรมมองเข้าไปในสนาม เห็นสามสีกำลังยืนเถียงนิสิตแพทย์คนเดิมเรื่องการวางตำแหน่งของโต๊ะบุพเฟ่ต์


เปรมสั่นหัวขำๆ มั่นใจว่าเพื่อนจะผ่านมันไปได้ พรุ่งนี้เขาต้องเข้าครัวกับสามสีแต่เช้า คงไม่ได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้จนเกือบงานเลิก เปรมมองบรรยากาศโดยรอบ จริงๆ ที่พี่รหัสของเขาพูดไว้ก็ไม่ผิด เวลาได้ทำงานร่วมกับกลุ่มเพื่อน ถึงจะวุ่นวายแต่มันก็สนุกมากจริงๆ ยิ่งได้เตรียมงานเคล้าดนตรีจาก ‘ดีเจตาล’ แบบนี้ เด็กสาวเลือกเพลงสนุกสร้างบรรยากาศในการทำงานอย่างชาญฉลาด


ทุกคนเตรียมงานจนเกือบค่ำ เมื่อถึงเวลาสมควรก็พากันแยกย้ายกลับบ้านไป




ทุกคนมารวมตัวกันแต่เช้าในวันงาน ไดนาไมต์แบกถุงของชำร่วยลงมาจากมอเตอร์ไซค์ที่ไอริณเป็นคนขับ เขาเดินผ่านพวกคณะแพทย์ปีหนึ่งที่กำลังซ้อมการแสดงใหญ่ เลยไปยังกลุ่มเต็นท์ที่ตั้งเรียงกันล้อมฟลอร์เต้นรำตรงกลางเป็นครึ่งวงกลม คนงานทยอยยกโต๊ะมากางกันแล้ว ส่วนการตกแต่งสถานที่ดำเนินไปได้เกินครึ่งทาง


เปรมกับสามและเพื่อนผู้หญิงอีกห้าคนใส่ชุดเชพทำกับข้าวอยู่ในครัวตั้งแต่เช้า พวกเขาเลือกใช้โรงครัวของโรงอาหารคณะแพทย์ตามการประสานงานของเต้ ทำเลตรงนี้พอมองผ่านกระจกออกไปก็เห็นสถานที่จัดงานพอดี เป็นมุมมองที่ทำให้เห็นฟลอร์เต้นรำและนักดนตรีได้ชัดเจน


เสียงนักดนตรีบรรเลงเพลงดังเรียกสติเปรม หกโมงเย็นแล้ว พวกผู้หญิงห้าคนเวียนกันทยอยยกไก่ย่าง ลาบหมูและออร์เดิร์ฟจีนออกไปเสิร์ฟ เปรมผัดข้าวผัดอยู่ในครัวหน้ามัน ข้างๆ กันคือสามสีที่กำลังปรุงเป็ดพะโล้ แว่วเสียงเฮมาจากด้านนอก กลุ่มคนเริ่มออกมาทักทายกันเมื่อใกล้พิธีเปิด


เปรมได้ยินเสียงเต้เช็คเสียงไมโครโฟน หมอนั่นทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียงแจ่มใส เปมทัตฟังไปทำไก่ผัดขิงไปก็รู้สึกว่าเต้เป็นคนที่พูดจาแล้วสำเนียงน่าฟัง


“ไก่ทอดกระเทียมพริกไทยเสร็จแล้ว” สามสีเทไก่กระทะใหญ่ใส่ถาดลึกสี่เหลี่ยม หันไปหาพวกผู้หญิงแล้วถามว่า “สาวๆ หั่นคะน้าเสร็จยัง เราจะผัดแล้วน้า”


“แกหั่นไก่ใส่ต้มข่าให้ที เทเครื่องปรุงตามที่ใส่ในถ้วยเล็กได้เลยเค้ากะให้แล้ว แต่ยังไม่ต้องใส่มะนาวนะ” เปรมพูดกับเด็กสาวที่ว่างอยู่ ส่วนตัวเองก็วิ่งไปทำน้ำจิ้มปลาสามรสต่อ เด็กสาวอีกคนยืนนึ่งปลาหมึกเตรียมยัดไส้


“มีใครว่างทำผัดผักมั้ย” สามสีถาม เขาจะต้านควันคะน้าหมูกรอบตรงหน้าไว้ไม่ไหวแล้ว “ใครว่างทำเลย...ทำเล้ยยย โอ๊ยแสบต๊า” สามสีโวยวาย เด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา “เดี๋ยวเค้าจัดการผัดผักเอง”


“ขอบคุณมาก” เปรมผงกหัวให้ เขามองสามสีแล้วบอกว่า “มึงไปล้างหน้าล้างตาก่อนไหม”


“เออๆ เดี๋ยวผัดนี่เสร็จจะออกไปห้องน้ำ” สามสีพูดพลางน้ำตาไหลอย่างน่าสงสาร ตอนนั้นเองที่แถวโรงครัวมีกลุ่มผู้หญิงเดินมา


“แก เดี๋ยวอีกชั่วโมงกว่าก็จะเปิดฟลอร์แล้วอะ โอ๊ยอยากให้แอมบาสเดอร์เลือกฉันจังเลย” นิสิตหญิงนางหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงไม่เบานัก ท่าทางชวนฝัน


“ฉันอยากจะอยู่ในอ้อมกอดของเขาสักครั้งอะแก” อีกคนก็ไม่น้อยหน้าไปกว่ากัน เปรมยืนเคี่ยวต้มข่าไก่หน้านิ่งๆ ไม่วายเหลือบมองเด็กสาวห้าคนในห้องครัว คนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่เขาคัดมาอย่างดีแล้ว พิสูจน์ได้ว่าพวกเธอจะไม่คิดทิ้งงานออกไปให้แอมบาสเดอร์เลือกตัวแน่นอน สาวๆ ชอบอยู่เบื้องหลัง พอเป็นอย่างนั้นเปรมก็ทำงานออกมาอย่างสบายใจ


“มึงไม่ออกไปดูแอมบาสเดอร์มันหน่อยเหรอ” สามสีหันมาถามด้วยดวงตาแดงก่ำ เปรมมองกลัวๆ สั่นหัวให้ “ไม่เอาอะ แค่นี้ก็ไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว...มึงไปล้างหน้าล้างตาเถอะไป”


สามสีพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินออกจากครัวไป เปรมมองออกไปยังลานด้านนอก พอเห็นทุกคนกำลังสนุกกับงาน เขาก็ยิ้มออกมา


เต็นท์สีขาวยี่สิบหลังตั้งเรียงเป็นรูปสี่เหลี่ยมเปิดหนึ่งด้าน ใจกลางปูด้วยพรมหนานุ่มสีแดงบนพื้นหญ้าเป็นฟลอร์เต้นรำ โคมไฟแบบเหลี่ยมสีขาวห้อยระย้ามาจากแมกไม้ด้านบน โดยมีท้องฟ้ายามคืนพระจันทร์เต็มดวงเป็นฉากหลัง


นักดนตรีบรรเลงเพลงอยู่บริเวณมุมซ้ายมือ ด้านหลังไมโครโฟนที่เสียบอยู่บนขาตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางฟลอร์สำหรับปราศรัยคือเต้ที่กำลังกล่าวเปิดงานด้วยท่าทีสุขุม เปรมยืนมองเหมือนโดนสะกด


ตอนนั้นเองที่วอสีเหลืองแจ้งเตือนดังซ่า แว่วเสียงคนโวยวายเข้ามา พ่อครัวขมวดคิ้ว เขากดรับแล้วกรอกเสียงลงไป “จากโซนอาหาร นี่เปรมพูด มีอะไร”


(จากโซนดนตรี ตาลพูด เปรม นักร้องที่จะมาร้องตอนเปิดฟลอร์วันนี้เกิดอุบัติเหตุกลางทางอะ)


“ว่าไงนะ”


(ตอนนี้มันมีแค่ดนตรีบรรเลงเปิดงานอะเลยยังไม่เป็นไร ทำไงดีอะเปรม) เด็กสาวพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น เปรมนวดขมับ หูได้ยินเสียงวอสีแดงแทรกเข้ามา เขาบอกว่า “ตาล แป๊บนึงนะ”


เด็กหนุ่มกดรับวอสีแดง กรอกเสียงด้วยใบหน้าสุขุม “นี่เปรมพูด ว่าไป”


(นี่ไอริณนะ เปรม ของชำร่วยมันมีไม่ครบอะ...)


“หายเหรอ”


(ฮือ ใช่...ขาดไปเจ็ดอันอะ เปรม ทำยังไงดี) ไอริณเสียงสั่น ก่อนวอสีเขียวจะเอากับเขาด้วย เปรมสูดลมหายใจ บอกไอริณว่า


“ไอ แป๊บหนึ่งนะ”


ตอนที่กำลังจะไปเคลียร์กับวอสีเขียวนั่นเอง เปรมก็โดนรวบตัวจากด้านหลังดังหมับ!


“เฮ้ย! ใครวะเนี่ย ปล่อยฉันนะ!” เปรมดิ้น ห้าสาวร้องกรี๊ดก่อนจะวิ่งไปที่ประตู แต่ช้าไป เมื่อมีใครบางคนก้าวสวนเข้ามา พูดด้วยใบหน้าทะเล้น


“ได้ตัวเป้าหมายแล้ว ภารกิจลุล่วง”


เจ้าของประโยคคือเด็กหนุ่มม.ปลาย เขาหันไปทางพวกผู้หญิง “อ๊ะๆ สาวๆ อย่าคิดหนี” ก่อนจะเดินเข้ามาทักทายเปรมอย่างเป็นมิตร “สวัสดีครับคุณพี่ ทักทายกันหน่อยเร็ว”


เปรมมองซ้ายมองขวา พบว่านอกจากคนตรงหน้าแล้ว ข้างหลังอีกฝ่ายยังมีผู้ชายอีกสองคนที่หน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนยืนอยู่ แถมคนที่รวบเขาไว้ยังแรงเยอะมาก รวมเป็นสี่คน พ่อครัวเบิกตาโพล่ง “นี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันกำลังยุ่งนะ! ไม่ว่างมาเล่นกับเด็กๆ อย่างพวกนายหรอก!”


“เรามาช่วยคุณต่างหาก” เด็กหน้าโฮสต์แสยะยิ้ม ชวนให้นึกถึงใครบางคน “จิณณ์ เอาตัวเขาไป” พูดจบเปรมก็ถูกคนตัวใหญ่จับอุ้มพาดบ่า พ่อครัวร้องลั่น


“ไมได้นะ! ขอร้อง นี่มันงานใหญ่ ฉันไม่ว่างมาเล่นกับพวกนายหรอก...”


เด็กหนุ่มตัวสูงพยักหน้าเป็นจังหวะ พูดด้วยท่าทีสนุก “อาฮะ เดี๋ยวจัดการให้”


“นี่ ฟังนะ” เปรมในสภาพห้อยหัวพยายามต่อรอง “ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกนายเป็นใครแล้วจะพาฉันไปไหน แต่ถ้าพาไปนั่นหมายความว่าจะมีปัญหาสามอย่างที่ยังไม่ถูกแก้ ซึ่งฉันเป็นเฮดฉันต้องทำ คงให้พวกนายจัดการไม่ได้”


“เราแก้ปัญหาให้คุณได้แน่ ทุกเรื่องนั่นแหละ” คนตัวสูงพูดพลางเอานิ้วก้อยแคะหู เปรมตะโกนลั่น


“มัน-เป็นไป-ไม่ได้!”


ตอนนั้นเองที่เด็กหน้าโฮสต์หันมา เขาแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวโดยมีแฝดนรกยืนหน้าตายเป็นฉากหลัง


“พวกเรามาเพื่อทำให้มันเป็นไปได้”


นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ยยยย



****************************************************** *


สวัสดีค่าาาาาา า

 :hao6:

จบตอนด้วยการปรากฏตัวของกลุ่มเด็กหนุ่มแปลกหน้า 555555555 5

ไม่ต้องตกใจนะคะ พวกเขาเป็น 'แขกรับเชิญพิเศษ' ค่ะ

เป็นตัวละครเฉพาะกิจ เอามาสร้างสีสันเท่านั้น

พอจบภารกิจพวกเขาก็จะซอยเท้าจากไปแบบเก๋ ๆ ค่ะ ไม่ปวดหัวแน่นอน

ขอบคุณทุกข้อติชมและกำลังใจนะคะ

เจอกันตอนที่ห้าค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-03-2015 12:08:36
อ๊า~ ดาเมจของเท็นช่างรุนแรงนัก.พลังทำลายล้างสูงสุดๆ. :ling1: เราก็ฟินจนแก้มจะแตกอยู่แล้วน้า :-[ พ่อเด็กโข่งขี้อ้อนเอ้ย. :heaven
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 05-03-2015 12:26:33
 :mew1: 

เด็กโข่งแอบร้ายนะ เปรมโดนลักพาตัวไปซะแล้ว นี่มันนิยายแนวไหนกันแน่  :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 05-03-2015 12:28:39
 :-[ :-[ :-[ :-[เปรมเริ่มชอบเท็นแลิ้วอะดิ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-03-2015 12:40:36
หวั่นไหวแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: ployyuki ที่ 05-03-2015 12:48:18
ฟินนนนนนย  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 05-03-2015 13:01:13
เข้ามาฟิน รอแอมบาสกอดกุ๊กกลางงาน โฮะๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 05-03-2015 13:40:52
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 05-03-2015 14:27:58
สงสัยจะพาตัวหนูเปรมไปแต่งสวย เอ้ย  แต่งหล่อแน่ๆ       :hao7: :hao7: :hao7:

อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ       :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 05-03-2015 14:32:00
 :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: The vanz ที่ 05-03-2015 14:48:26
บวกเป็ดๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 05-03-2015 14:52:38
เท็นให้มาจัดการชัวร์เลย?

เอาให้งามนะ 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-03-2015 15:06:57
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ!? เปรมถูกลักพาตัว??
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 05-03-2015 15:18:44
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 05-03-2015 15:20:40
จะจับไปแปลงร่างเป็นซินเดอเรลล่าใช่ป่ะ555
เดาได้ไม่ยากว่าแอมบาสสะเด้อองอแง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 05-03-2015 15:28:07
คิดถึงก็บอกคิดถึง อยากเจอก็บอกอยากเจอ อยากกอดก็กอด
เออ มันลูกทุ่ง ตรงๆซื่อๆแบบนี้แหละ ถึงได้เขินเนี่ย ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 05-03-2015 15:39:06
หมอมึนโมโนโทนแน่ๆ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 05-03-2015 16:05:07
น่ารักกกกกกกกกกก~
มาอัพต่อเร็วววววววววว~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 05-03-2015 16:07:54
ถูกจับไปแต่งองค์ทรงเครื่องเหรอ คิคิ

 :katai2-1: :katai2-1:

กำลังสนุกเลย  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-03-2015 16:40:40
เด็กๆจะพากุ๊กไปไหนกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 05-03-2015 16:41:40
หลงรักเท็น เท็นน่ารักเกินไปแล้วนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: rainbowbim ที่ 05-03-2015 17:03:14
เท็นกะเปรมนี่มุ้งมิ้งกันน่ารักดีนะ
ตลกตรงที่เถียงกันเรื่องเวทีอ่ะ เป็นอะไรกะเวทีมากมั้ย55555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: PiSCis ที่ 05-03-2015 17:09:27
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-03-2015 17:13:53


               แขกรับเชิญจะพาเปรมไปไหนเนี่ย :ruready  แล้วเท็นจะขอใครเต้นรำ :hao3:  รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 05-03-2015 17:18:14
เอาอะไรอีกล่ะเนี้ย เขากำลังยุ่งกันอยู่นะ รอตอนต่อไป คึคึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 05-03-2015 17:32:01
น่ารักอ่าาา มาต่อไวๆนะค้าาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: 182x406 ที่ 05-03-2015 17:33:10
พิชิตภารกิจ..
ยังกะซินเดอเรลล่าเลยค่า
555555555
กรี๊ดดดด รอคุณกุ๊กไปเต้นรำคู่กะแอมบาสเดอร์สุดหล่อนะคะ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: am_ma ที่ 05-03-2015 17:44:24
 :ling1: :ling1:

อุ๊ต๊ะ...หมอจัดการได้  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 05-03-2015 18:11:45
เกิดอะไรขึ้น!!!
อย่าทำร้ายน้องเปรมนะครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 05-03-2015 18:20:33
เท็นเนี๊ยะเป็นอะไรกับเมโล่คะ สปีชี่เดียวกันแน่ๆ 555555+ หื้ออ หลงรักเท็น ><
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 05-03-2015 18:32:36
สามหนุ่มที่โผล่มาเนี่ยใครกัน

เมธาตลกดีอ่ะมึนมากเลยน่ะ

//เท็นมันกินไม่ได้น่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 05-03-2015 18:52:16
อ่าววว โดนลักกันดื้อๆเลยกุ๊ก ภารกิจจากเด็กโข่งป่าวเนี้ยย
หมอนี่ก็ช่างหยอด หยอดจริงหยอดจัง กุ๊กหวั่นไหวแล้วนะรับผิดชอบด้วย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 05-03-2015 19:03:01
อุ๊ยแหมมมมมม เห็นเด็กหนุ่มมาแบบนี้แล้วกระชุ่มกระชวยยยย
อย่าบอกนะว่าเท็นส่งมา 555555
รอตอนต่อไปปปปปปป เรื่องนี้สนุกมากกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 05-03-2015 19:30:05
แผนของเท็นบ่นิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 05-03-2015 20:12:53
ตัวละครในเรื่องนี้น่ารักทุกคนเลย
ขนาดสี่หนุ่มมอปลาย ออกมาแป้บเดียวยังน่ารักเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 05-03-2015 20:47:38
ไอ้เด็กโข่งเท็นมันทำให้หัวใจเค้าสั่นไหว~~~  >///<
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: entirom ที่ 05-03-2015 20:53:58
งง กะดารารับเชิญ


เท็นน่ารักเนอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 05-03-2015 21:08:26
พวกแฝดมาเอาตัวเปรมไปไหนอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: AfternoonTea ที่ 05-03-2015 21:09:42
ฮืออออออออออออออออออ เท็น น่ารักไมไ่หวล้าววววววววว เอ๊อะกอดๆๆ

อ่านไปก็ชอบบรายากาศการทำงานแบบนี้ด้วย สนุกจริงๆนะ  :katai3: :katai3: :katai3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 05-03-2015 21:12:01
เอ็นดูเท็นเด็กโข่งกำลังฟินที่เข้ามากอดเปมอยู่ดีๆพอเห็นหัวทองปุ๊บ ดันไปอยากแทะหัวไดเล่น :laugh:

รอตอนต่อไปอยากรู้ว่ากลุ่มเด็กหน้าโฮสต์จะมาป่วนอะไรในงาน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 05-03-2015 21:15:15
มีโผล่มาอีกแล้วจะเอากุ๊กไปแปลงโฉมเหรอ :hao7:
ฮาตอนเท็นจะกินหัวไดนาไมต์ :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 05-03-2015 22:10:58
ใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: tomybsl ที่ 05-03-2015 22:50:33
แล้วแอมบาสเดอร์ของเราจะเลือกใครเป็นคู่เต้นรำน๊า.....??  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-03-2015 22:51:16
เด็กมอปลายมาทำไมอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 05-03-2015 22:57:30
ใครอ่า  น่าสงสัย น่าจะคนใกล้นี่แหละ ฮิฮิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 06-03-2015 00:34:40
เปรมโดนจับไปเสริมสวย เอ้ย เสริมหล่อ 5555555555 เท็นนี่แบบซึนจัง ขำก๊ากเลยตอนเท็นจะกินผมได555555555555555

--> ต่อๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 06-03-2015 00:36:53
อ้าววว ใครกัน :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 06-03-2015 02:57:12
ลักพาตัวไปแปลงโฉมปะคะ 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 06-03-2015 06:11:43
อุ้มไปแบบนี้เลยเหรอเนี่ย


ยังไงกันละเนี่ยรออ่านตอนต่อไปค้าบ


หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 06-03-2015 10:25:20
จะพาไปไหนอ่าาา
ไม่ต้องบอกเลยว่าฝีมือใคร คึคึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-03-2015 10:56:54
อ่านไปยิ้มไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 06-03-2015 11:25:12
 :katai4: สนุกมาก รอตอนต่อไปอยู่น้า :ling1: o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: Thyme103 ที่ 06-03-2015 11:53:45
อ่านไปยิ้มไป แก้มจะแตก อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 06-03-2015 12:02:23
ใคร. ใคร  ใคร
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 06-03-2015 15:57:08
   ตอนที่ 5



เปรมถูกอุ้มพาดบ่ามาตามทางเดินด้านหลังด้วยเด็กม.ปลายตัวใหญ่ ขายาวหยุดลงหน้าห้องในสุด เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบเด็กม.ปลายหญิงสองคนมองมา พวกเธอยิ้มกว้างแล้วประสานเสียงกัน


“กำลังรออยู่เลยค่ะ!”


   “รอ? รออะไร?” เปรมขมวดคิ้ว มองไปรอบๆ ก็พบเครื่องประทินโฉมความงามเซ็ตใหญ่ เลยไปเห็นราวแขวนเสื้อผ้าแบบมีล้อเลื่อนตั้งอยู่ เขาไม่สนุกแล้วนะ ก่อนจะเบิกตาโพล่งเมื่อเจอไฟกับไดนาไมต์ยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างๆ


   “พวกมึง! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ กูไม่เล่นนะเว้ย!”


   “ไม่มีเวลาอธิบายด้วยสิ น้องเก้าน้องเจีย...จัดการ!” ไฟออกคำสั่ง ตามด้วยสองสาวที่กรูเข้ามา เปรมล้มลง พยายามตะโกนใส่อีกฝ่ายสุดเสียง “ไอ้ไฟ! นี่มันเรื่องอะไร เด็กพวกนี้เป็นใครอยู่ๆ ถึงได้...เฮ้ย! แล้วนี่พวกเธอจะทำอะไรเนี่ย!”


เปรมสะดุ้งเมื่อสองสาวพยายามจะถอดชุดเชฟออกจากตัวเขา แถมยังหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้อีกต่างหาก พ่อครัวมองไปที่ประตู เห็นไดนาไมต์กำชับเด็กที่ชื่อจิณณ์ว่า


“มึงเฝ้าประตูไว้ อย่าให้หมอนี่ออกไปได้จนกว่าจะลอกคราบเสร็จนะ” เด็กชื่อจิณณ์นั่นพยักหน้า ไดนาไมต์หันมาฉีกยิ้มยียวน พูดว่า “งั้นพวกกูไปรับใช้ชาติละ อีกครึ่งชั่วโมงจะมารับ”


   “รับใช้อะไร...เดี๋ยว! แล้วนี่พวกเธอจะทำอะไรฉัน! หยุดนะ!” เปรมโวยวายเมื่อคนแรกเอาผ้ามาคาดผมให้เขา ส่วนอีกคนยกเครื่องประทินโฉมขึ้นมา พูดด้วยท่าทีสนุก


   “ซินเดอเรลล่า พวกเราคือนางฟ้าแม่ทูนหัว” เธอป้ายครีมประหลาดลงบนเปรม ก่อนจะใช้นิ้วเรียวเกลี่ยให้ทั่ว ทว่าเด็กหนุ่มออกแรงดิ้น เธอตะโกนเสียงแหลม “จิณณ์! จับเขาไว้!”


   คนชื่อจิณณ์ทำตามอย่างว่าง่าย แถมยังมีประสิทธิภาพมากเสียด้วย เปรมดิ้นไม่หลุดเลยครั้งนี้ เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อน “ได้โปรด...ปล่อยฉันไป”


   เด็กสาวยิ้มกริ่ม ตอบว่า “ปล่อยน่ะปล่อยแน่ค่ะ แต่เป็นหลังจากที่พวกเราแปลงโฉมให้คุณเสร็จแล้วน่ะนะ”


“เพื่ออะไร?” เปรมถามอย่างไม่เข้าใจ ตอนนั้นเองที่เด็กสาวอีกคนหันมา ในมือเธอที่หนีบผมขนาดเหมาะมือ พูดว่า


“ไปงานเต้นรำกับเจ้าชายยังไงล่ะ!”




ในห้องครัวที่เปรมจากไป เด็กหนุ่มหน้าโฮสต์แสยะยิ้ม เขาหันไปทางฝาแฝดคนพี่


“อาลัว เรากำลังเจอกับอะไร”


   “ปัญหาใหญ่สามประการ อันได้แก่ นักร้องซวย ของชำร่วยหาย และมีของหวานที่ยังไม่ได้ทำอีกสองเมนู” เสียงนั้นรายงานอย่างแข็งขัน เด็กหนุ่มสะบัดหัวสีส้มหันไปทางแฝดคนน้อง


“บัวลอย ประเมินสถานการณ์ซิ”


   “ย่ำแย่สุดๆ ไปเลย”


   เสียงทุ้มนั้นเย็นเยียบ แว่วเสียงวอโวยวายเข้ามาไม่หยุดหย่อน คนหัวส้มขมวดคิ้ว “แล้วนี่อะไรหนวกหูจังเลย”


   “พวกเขากำลังรอคำแก้ปัญหา บอมบ์” อาลัวให้คำตอบ บอมบ์หรี่ตา สูดลมหายใจ ก่อนจะตบมือเรียกสติ


“เอาล่ะฟังทางนี้ เรามีเวลาไม่มากนัก เร่งมือกันหน่อย บัวลอย...แกไปทำอาหาร อาลัว...ส่งวัตถุง้องแง้งสีเหลืองนั่นมาให้ฉัน”


อาลัวโยนวอสีเหลืองให้ ในขณะที่บัวลอยเคลื่อนตัวไปเทแป้งทำขนมท่ามกลางสายตากวาดกลัวของกลุ่มนิสิตหญิง บอมบ์ขานใส่วอสั้นๆ “โย่”


(เปรมมมมม ช่วยด้วยยย)


   “นี่ไม่ใช่เปรมแต่ช่วยได้ ว่าไง”


   (นักร้องผู้หญิงที่จะมาร้องสดตอนเปิดฟลอร์แอดมิดเข้าโรงพยาบาลไปแล้วอะทำไงดี)


“เธอก็ไปร้องเองเลยเป็นไง”


   (จะบ้าเรอะ!)


   “อืม...คิดก่อนนะ” ร่างสูงหันไปมองห้าสาวที่กำลังนั่งจ้องเขาตาปริบๆ บอมบ์สบตากับคนริมสุด ยกนิ้วชี้หน้าอีกฝ่าย “พี่สาวคนนั้นน่ะ!”


   “ข่ะ...คะ!?” หล่อนสะดุ้ง เธอสวมแว่นหน้าตาจืดชืดแบบเด็กเนิร์ด บอมบ์หรี่ตา พูดว่า “ไหนลองออกเสียงโด่ซิ โด่...”


   “โด่...”


   “เร”


   “เร...”


   “มี”


   “มี...”


   “พอ ใช้ได้ พี่สาวร้องเพลง ‘งานเต้นรำในคืนพระจันทร์เต็มดวง’ เป็นมั้ย?”


   “ป่ะ...เป็นค่ะ”


“ดี”


บอมบ์แสยะยิ้มออกมา หันไปกรอกเสียงใส่วอสีเหลืองว่า “เอาล่ะ เราได้นักร้องแล้ว”




เปรมใจเต้นไม่เป็นระส่ำ มองสองสาวแบ่งงานกัน คนหนึ่งแต่งหน้าให้เขา ส่วนอีกคนไปทำผม จิณณ์ไม่ได้จับเขาไว้แล้ว หมอนั่นแค่นั่งเฝ้าประตูเฉยๆ เท่านั้น


เปรมกลอกตา ตัดสินใจถามว่า “นี่...ถามอะไรหน่อยสิ”


“ค่ะ” เด็กสาวที่แต่งหน้าเป็นคนตอบ เปรมเปล่งเสียง “พวกเธอเป็นใครกันแน่?”


“พวกเราก็นางฟ้าแม่ทูนของเธอไง ซินเดอเรลล่า” ช่างทำผมตอบมาอย่างอารมณ์ดี เปรมถอนหายใจ พวกเธอหลีกเลี่ยงการตอบคำถามมาสามครั้งแล้ว


“รู้แค่ว่าเรามาดีก็พอแล้วค่ะ” คนแต่งหน้ายิ้มสดใส คนทำผมจุ๊ปาก “ผู้ชายอะไรผมสวยมาก นิ้มนิ่ม” เธอดัดผมยาวประบ่าของเด็กหนุ่มเป็นลอน เสริมว่า “เหมือนผู้หญิงผมสั้นเลย น่ารักจัง”


เปรมตากระตุก ก่อนลิปสติกสีอ่อนจะทาบลงมาบนริมฝีปากของเขา พ่อครัวขมวดคิ้ว


“เอาล่ะเสร็จแล้ว เม้มปากนิดนึงน้า” สาวแต่งหน้าพูดเหมือนคุยกับเด็ก เปรมทำตามอย่างไม่คุ้นชินจนเธอหัวเราะ “น่ารักมาก สวมชุดได้เลยซินเดอเรลล่า”




กลับมาในห้องครัวที่เปรมจากไปอีกครั้ง บอมบ์กรอกเสียงใส่วอสีแดงด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย


“ครับคุณพี่ มีอะไรให้รับใช้”


   (นั่นนายเป็นใคร! ไปตามเปรมมาเดี๋ยวนี้!)


   “เยอะน่า ฉันก็ฟังอยู่นี่ไง อย่างอแงได้มั้ย มีอะไรว่ามา”


   (ฉันเพลินเป็นคนพูด! ของชำร่วยไม่พอจำนวนคน! และฉันต้องให้เปรมช่วยจัดการ...เดี๋ยวนี้!)


   “จัดการกันเองไม่เป็นรึไง ขาดไปกี่อัน” บอมบ์หาวหวอด


   (เจ็ดอัน ไปตามเปรมมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!)


   “เจ็ดอันเหรอ เดี๋ยวนะ...” เด็กหนุ่มหันไปทางอาลัวที่กำลังนั่งเช็คข้อมูลยิกๆ ถามว่า “อาลัว งานวันนี้เราเลี้ยงส่งอาจารย์กี่คน”


   “เจ็ดคน”


   “บิงโก!” บอมบ์ดีดนิ้ว เขายกวอขึ้นแนบหู


   (ฉันควรจะทำยังไง เอาของชำร่วยปีหนึ่งเจ็ดอันไปให้อาจารย์แทนดีไหม)


   “รับงานมาแล้ว เราจะทำให้เสียชื่อภาคไม่ได้” บอมบ์คิดออกแล้ว เขาสั่งว่า “แจกของชำร่วยให้นิสิตทั้งหมด บอกว่าของอาจารย์จะตามไปทีหลัง”




“เอาล่ะ ทันเวลาพอดี”


ในห้องแต่งตัว สาวช่างทำผมช่วยรูดซิปด้านหลังให้ ในขณะที่สาวช่างแต่งหน้าเป็นคนจัดชายกระโปรง ตอนนั้นเองที่ไดนาไมต์ถือถุงใบใหญ่เปิดประตูเข้ามา


“แต่นแต๊นนน~ เป็นไงล่าาา?” สองสาวโพสท่านำเสนอเต็มที่ เด็กหนุ่มผมทองยืนมองตาค้าง


   เปรมอยู่ในชุดราตรีสั้นหลังยาวผ้าชีฟองสีขาวแบบมีซิปด้านหลังพร้อมส้นสูงสีเข้าชุด เส้นผมสีดำยาวประบ่าถูกดัดเป็นลอนใหญ่เคลียลงข้างแก้ม โครงหน้าติดหวานแต่งเติมด้วยโทนสีอ่อนดูเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากบางขบเม้มอย่างเอียงอาย สลัดภาพพ่อครัวหน้ามันยืนผัดข้าวหัวฟูไปหมดสิ้น ไดนาไมต์ไม่เคยรู้เลยว่าผิวของเปรมจะขาวละเอียดขนาดนี้


   “เชร้ด เหมือนแม่มึงมาก” หนุ่มผมทองสัพยอก เปรมค้อนขวับ “พ่อมึง ห่า คนยิ่งไม่ค่อยมั่นใจอยู่”


   “ไอ้สัด สวยมาก” ไดนาไมต์จุ๊ปาก “ขอบคุณนะสาวๆ”


   พวกเธอประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง “ด้วยความยินดีค่า”




ไดนาไมต์พาเปรมออกมาจากห้อง เขาผันตัวเป็นราวจับให้เพื่อนชั่วคราวเนื่องจากส้นสูงนั้นเป็นอุปสรรคกว่าที่คิด จุดหมายคือลานหญ้าซึ่งเป็นสถานที่จัดงาน พ่อครัวในคราบหญิงสาวถามหาเพื่อนตัวสูง


“มึง ไอ้สามไปไหน?”


   “เตรียมตัวทำเซอร์ไพรส์อยู่” หนุ่มผมทองตอบ เปรมขมวดคิ้ว มองหาเพื่อนผมแดงอีกคน


   “แล้วไอ้ไฟอะ?”


   “ประจำสถานที่”


   “ประจำทำไม?”


   “เดี๋ยวก็รู้”


   “แล้วนั่นถุงอะไร” เปรมจ้อง ไดนาไมต์มองตามแล้วตอบว่า “อ๋อ ของชำร่วยส่วนของอาจารย์อะ นี่แว้นไปเอามาเพิ่มให้”


   “มึง กูยังไม่ได้ทำของหวานเลย” เปรมพูดอย่างเป็นกังวล ไดนาไมต์เลิกคิ้ว “มีบัตเตอร์เค้กกับทาร์ทแบล็กฟอร์เรสตั้งอยู่บนโต๊ะบุพเฟ่ต์แล้ว อร่อยมากด้วย”


   เปรมกระพริบตาอย่างแปลกใจ ฝีมือของเด็กพวกนั้นงั้นเหรอ “แล้วนักร้องหญิงที่เกิดอุบัติเหตุ...”


   “วงดนตรีแสตนบายกันครบครัน ไม่ต้องห่วง” หนุ่มผมทองหันมาสบตา “ทีมงานคุณภาพอยู่แล้ว สบายใจได้”


ตอนนั้นเองที่ไฟเดินเข้ามา หมอยามองเปรมแล้วจุ๊ปากอย่างตกตะลึง “ไอ้เหี้ยเปรม สวยสัด กูจำแทบไม่ได้”


“มึงยังติดเรื่องที่ทำกับกูไว้อยู่นะไฟ” เปรมคาดโทษ “เด็กมึงอะ”


คนฟังหัวเราะ ก่อนไดนาไมต์จะส่งเปรมให้คนผมแดงแล้วพูดว่า “มึงรับช่วงต่อที กูไปละ”


   “แล้วเจอกัน” ไฟรับคำ ยื่นแขนให้เปรมควงแล้วพาพ่อครัวฝ่าเข้าไปในฝูงชน



 
   กลับมาที่ห้องครัว (อีกสักครั้ง)


“เอาล่ะเด็กๆ ภารกิจลุล่วง เรามาเตรียมตัวฉลองความสุดยอดให้ตัวเองกันดีกว่า” บอมบ์นั่งห้อยขาชูมืออยู่บนเคาน์เตอร์บาร์ ก่อนจะหันไปสบสายตากับนิสิตสาวสี่คนที่จ้องมาอย่างหวาดกลัว


เขาไล่ ‘นักร้องหญิงจำเป็น’ ให้ไปหาสองสาวช่างเนรมิตนั่นแล้ว จะเหลือก็แต่สี่คนนี้สินะ


“แล้วคุณพวกพี่ไม่ไปแต่งตัวเหรอครับ” บอมบ์ถาม เด็กสาวคนหนึ่งสั่นหัวพลางตอบว่า “พวกเราไม่มีชุด...”


   “อย่างนี้นี่เอง” เด็กหนุ่มหัวส้มพยักหน้าหงึกหงัก ตะโกนลั่น


“นางฟ้าแม่ทูนหัว!”


   “เรียกพวกเราเหรอ?” เก้าแต้มกับเจียระไนเดินเข้ามา เก้าแต้มเป็นคนแต่งหน้า เจียระไนเป็นคนทำผม ด้านหลังพวกเธอคือราวแขวนชุดแบบล้อเลื่อนกับเครื่องประทินโฉมเซ็ตใหญ่


“แม่สาวเนิร์ดเสียงใสนั่นล่ะ” บอมบ์ถาม


“ส่งไปเป็นดาวตั้งนานแล้ว” เจียระไนตอบ บอมบ์พยักหน้า “พอดีเลย ช่วยหน่อยสิ ยังเหลือซินเดอเรลล่าอีกสี่คน”


เก้าแต้มเปิดกล่องด้านหลัง เธอสะบัดแปรงปัดแก้มแบบไม่เปลี่ยนสีหน้า ถามว่า “เรามีเวลาเท่าไหร่”


   “ประมาณ 30 นาที”


   เจียระไนหยิบที่หนีบผมขึ้นมา พูดว่า “จับเวลารอได้เลย”




   ในสนามหญ้า การแสดงของนิสิตชั้นปีที่หนึ่งคณะแพทย์จบแล้ว เต้เดินเข้ามาประจำตำแหน่งพิธีกรอย่างรู้งาน


“ขอเสียงปรบมือให้กับนิสิตชั้นปีที่หนึ่งคณะแพทยศาสตร์ด้วยครับ!”


เสียงปรบมือดังมาจากรอบทิศ เต้โค้งรับ พูดว่า “ต่อไปจะเป็นการเปิดฟลอร์เต้นรำแก่นิสิตและอาจารย์ ช่วงเวลาต่อจากนี้จะทำให้ทุกท่านได้ร่วมสานสัมพันธ์ผ่านดนตรีจังหวะแว่วหวาน” เด็กหนุ่มเว้นวรรค


“อย่างที่รู้กัน ในการเปิดฟลอร์ เราจำเป็นจะต้องใช้ ‘คนพิเศษ’ พวกคุณรู้ว่าผมหมายถึงใคร และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา...ขอเสียงปรบมือให้กับ ‘นายทศทิศ เกียรติยวานนท์’ หรือ ‘เท็น’ แอมบาสเดอร์คนล่าสุดของคณะแพทยศาสตร์ด้วยคร้าบ!”


“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”


เท็นเดินออกมาจากความมืดด้านหลัง ร่างสูงสวมเสื้อสูทสีขาวพร้อมกางเกงขายาวและรองเท้าเข้าชุด เส้นผมสีดำสนิทหวีเสยขึ้นอย่างมีมาด ใบหน้าหล่อเหลาติดเย็นชา ดวงตายาวรีขยับเหลือบอย่างแช่มช้า ท่วงท่าราวกับเจ้าชายสีขาวในภาพวาด สลัดภาพเด็กโข่งขี้อ้อนไปหมดสิ้น


เปรมผงะถอยอย่างนึกประหม่า ทว่าไฟที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับจับแขนเขาไว้แน่นไม่ให้หนีไปได้


   “และแล้วก็ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอย...ขอเชิญแอมบาสเดอร์เลือก ‘คนพิเศษ’ มาเป็นคู่เต้นรำในค่ำคืนนี้ครับ!” สิ้นคำสาวเล็กสาวใหญ่ทั้งหลายก็พร้อมใจกันกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เท็นกวาดตาไปรอบๆ เห็นหญิงสาวในชุดราตรีเต็มไปหมด


กุ๊กอยู่ไหน...


ตอนนั้นเองที่ไฟเป่าปากให้สัญญาณ ก่อนจิณณ์ที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้จะปล่อยโดเบอร์แมนตัวใหญ่ออกมา ไม่วายกำชับว่า “สุดเสียงเลยลูกพ่อ”


   “บรู๋ววววววววววววววววววววว”


โดเบอร์แมนหอนลากเสียง ทุกคนสะดุ้งไปมองอย่างตกใจ ไฟรีบยกของในมือขึ้นเหนือหัว เป็นจังหวะที่เท็นหันมามอง พอทุกคนหันกลับมา ไฟก็รีบเอามือลง


   เปรมยืนอึ้งเมื่อเท็นเดินเข้ามาหา มีหญิงสาวจำนวนไม่น้อยที่ต้องจำใจแหวกทางให้เมื่อรู้ว่าเป้าหมายของแอมบาสเดอร์ไม่ใช่เธอ เท็นในตอนนี้ช่างดูสูงค่า จนคนธรรมดาอย่างเปรมนึกว่าตัวเองฝันไป


ร่างสูงหยุดลงตรงหน้า เปมทัตนิ่งไปเมื่อคนตัวใหญ่คลี่ยิ้มออกมา รอยยิ้มแรกบนใบหน้าเย็นชานั้นช่างอบอุ่นเหลือเกิน เปรมรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ เท็นคว้ามือของเขาไปกุมไว้อย่างอ่อนโยน


ทศทิศย่อตัวลงตรงหน้า ‘คนพิเศษ’ ในชุดราตรีสีขาวของเขา จูบหลังมือนั่นเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาว่า


“เต้นรำกับผมนะ”


   “ม่ายยยยยยยยยยย” สาวเล็กสาวใหญ่ร้องกันให้เซ็งแซ่ สามัคคีถามเป็นเสียงเดียวกันว่า “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร! ทำไมฉันไม่เคยเห็น!” แต่ใครสนล่ะ


เปรมก้มหน้างุด แก้มพ่อครัวขึ้นเรื่อน่ามอง


“คำตอบล่ะ?”


“...อื้ม”


คำตอบของ ‘คนพิเศษ’ ถือเป็นประกาศิต เสียงปรบมือดังขึ้นจากรอบทิศ เท็นยืนขึ้น เขาจูงมือคนตัวเล็กเข้าไปในฟลอร์ ก่อนท่วงทำนองแห่งรักจะเริ่มขับขาน


เท็นส่งมือให้ เปรมมองอย่างชั่งใจ ก่อนจะวางมือลงไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทศทิศกระชับมือเล็ก เขาโอบอีกฝ่ายเข้าหาตัว พ่อครัวยืนตัวเกร็ง รู้สึกได้ถึงทุกสายตาที่จับจ้อง แว่วเสียงผู้ชายร้องท่อนนำของบทเพลง ก่อนทั้งคู่จะขยับตัวไปตามจังหวะท่ามกลางความไม่คุ้นชินของคนตัวเล็ก


ตามด้วยท่อนรับของบทเพลงที่ถูกขับร้องโดยเด็กสาวแปลกหน้า เสียงใสนั้นก้องกังวานจนชายใดได้ยินเป็นต้องลุ่มหลง เธอก็คือนิสิตสาวสวมแว่นมาดเด็กเนิร์ดในก้นครัวคนนั้น ทว่าบัดนี้กลับถูกปรับโฉมเสียใหม่ ด้วยฝีมือของสองนางฟ้าแม่ทูนหัวแสนใจดีนั่นเอง


บทเพลงแว่วหวานขับขานไป เจียนถึงท่อนสำคัญ เปรมสั่นเป็นเจ้าเข้า


“เท็น...ฉันเต้นไม่เป็น...”


“ปล่อยตัวตามสบาย” เสียงนั้นกระซิบข้างหูอย่างอ่อนหวาน เท็นก้าวขาเป็นจังหวะนำทางไป เปรมขยับตามเงอะๆ งะๆ สุดท้ายก็ปล่อยตัวไปตามจังหวะ


‘ในคืนแสงจันทร์ส่อง ระยิบตา


ดวงดารา ดั่งดวงตานางฟ้าจ้องมอง


เป็นพยานในยามราตรีบรรเลงขับขาน


เพลงรักเพื่อเรา ฉันขอมือเธอเต้นรำกับฉันคืนนี้’

   
คนสองคนในชุดสีขาวที่กำลังเต้นรำคู่กันท่ามกลางแสงจันทร์โดยมีท้องฟ้าสีดำสนิทเป็นฉากหลังช่างงดงามราวกับภาพวาด จะเทวดาหรือซาตานตนใดก็ไม่อาจขวางกั้นพวกเขาได้ในเวลานี้ ห้วงเวลาที่สองสายตาสบกันอย่างสื่อความหมาย ร่างกายขยับตามคำสั่งของหัวใจ ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนเพื่อมานั่งชมการเต้นรำของพวกเขา


เมื่อเลยกลางเพลงก็เริ่มมีคู่อื่นก้าวเข้ามาในฟลอร์ เหล่านิสิตชายเข้าไปโค้งขออาจารย์ผู้หญิงเต้นรำ เป็นความอบอุ่นส่งท้ายก่อนที่พวกเขาจะไม่ได้พบหน้ากันทุกวันแบบนี้อีกแล้ว


เปรมถูกชักจูงไปตามจังหวะของอีกฝ่าย รอยยิ้มอบอุ่นอยู่บนหน้าของเท็นตลอดเวลาจนแก้มพ่อครัวร้อนผ่าว ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากคนทั้งคู่ ปรากฏเพียงความรู้สึกที่สื่อถึงกันผ่านแววตา เปมทัตพยายามจดจำช่วงเวลานี้ไว้ จนบทเพลงหยุดลง เท็นโอบเอวเล็กนั่นเข้าหาตัว ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างหลงใหล


หน้าผากของคนทั้งคู่แตะกัน ตอนนั้นเองที่พลุถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้า ทุกคนหันไปมองอย่างตระการตาแกมตกใจ


ปัง!


ดอกไม้ไฟดวงใหญ่มากมายลอยเด่นอยู่บนผืนฟ้าสีเข้ม เหล่านิสิตและอาจารย์ยืนมองภาพนั้นร่วมกันราวกับจะเก็บความประทับใจ บนใบหน้าของทุกคนแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม


“พลุสวยจัง” เปรมมองแล้วพูดออกมา เท็นก้มลงหอมแก้มขาวนั่นอย่างทะนุถนอม กระซิบเสียงทุ้ม “กุ๊กสวยกว่าเยอะ”


แก้มของเปรมเห่อร้อน พ่อครัวก้มหน้า ยืนจับมือกับคนตัวใหญ่ท่ามกลางพลุที่ถูกจุดขึ้น เสียงดอกไม้ไฟยังดังไม่เท่าเสียงหัวใจที่เต้นรัวของเขาในตอนนี้


เห็นทีต้องยกความดีความชอบให้เด็กพวกนั้นเสียแล้ว


เปรมเงยหน้ามองท้องฟ้า กระชับมือคนข้างกาย พูดออกมา “ขอบคุณนะ”



ในสนามหญ้า...ไฟยืนมองภาพนั้นยิ้มๆ ในมือเขาคือกระดาษแข็งสีขาว เขียนข้อความว่า “PREM IS HERE”


หลังพุ่มไม้...จิณณ์นั่งกอดโดเบอร์แมนแสนรู้มองพลุอยู่เงียบๆ


ในห้องครัว...บอมบ์ตีมือกับอาลัวและบัวลอยอย่างครื้นเครง


   ที่ระเบียง...เก้าแต้มกับเจียระไนยืนควงแขนกันมองพลุยิ้มๆ


   และห่างออกไปจากที่จัดงาน...ต้นตอของดอกไม้ไฟ สามสีกับไดนาไมต์ยืนมองพลุแล้วยกกำปั้นชนกันยิ้มๆ





   “บอกแล้ว...พวกเราน่ะสุดยอด”



****************************************************** *


สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

มาต่อให้ก่อนจะไม่ได้เล่นโน้ตบุ๊คไปอีก 3 วัน 5555555555 5

ภารกิจสำเร็จแล้วเด็ก ๆ .. ป๊ะมือ

 :katai2-1:

ขอบคุณที่ติดตามนิยายบ๊อง ๆ บวม ๆ เรื่องนี้นะคะ

เจอกันตอนที่หกค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 06-03-2015 16:05:20
ทีมงานเบื้องหลังวิเศษมาก.ช่วยให้เจ้าหญิงกับเจ้าชายได้เต้นรำคู่กัน.อ่า~ :heaven อยากเข้าไปอยู่ในงานด้วยจังเลย. :-[ วันนี้เท็นปากหวานน้าา~เขินแทน >///////<

รอตอนต่อไปนะค้าาา~  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 06-03-2015 16:19:03
เมนต์ไม่ออก แต่ประทับใจมาก

10/10คะแนนค่าาาา

 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 06-03-2015 16:28:07
สุดยอดดดดดดดดดดดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-03-2015 16:33:33
 :o8:  ทำขนาดนี้ เอาใจ(เปรม)ไปเลยจ้า

ยิ่งอ่านยิ่งชอบค่ะ ได้อารมณ์ประมาณว่าดู Shrek เลย  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 06-03-2015 16:45:38
 :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 06-03-2015 17:00:46
โร แมน ติก เฟ่อร์



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-03-2015 17:04:20
โอ้ย~โรแมนติกมากเหอะซินเดอเรล่ากับเจ้าชาย :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-03-2015 17:12:24
 :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 06-03-2015 17:16:36
เขินตัวบิด :-[   


ใครก็ได้ ทำอะไรสักอย่างกับไอ้เด็กเท็นหน่อย


น่ารักเกิ๊น น่ารักขนาดนี้เปรมรักตาย


 :mew1:  :pig4:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: shichina ที่ 06-03-2015 17:19:57
 :a5: ไม่ได้เข้าไทยบอยแปบเดียวตอนที่ 4 !!
ตามอ่านหูลู่เลยค่า 55555
 :hao7: เด็กโข่งนี่เอะอะกอด เอะอะคิดถึง เอ๊ะยังไง
ทำตัวแบบนี้แม่ยกยิ้มแก้มแตกกันเป็นแถบๆเลยนะคะ เท็นจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 06-03-2015 17:50:33
 o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 06-03-2015 17:53:41
แหม ช่างเป็นทีมงานที่มีประสิทธิภาพซะจริง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 06-03-2015 18:09:02
เหมือนหลุดเข้าไปในเทพนิยายซักเรื่อง โรแมนติกม๊ากกก ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 06-03-2015 18:13:34
ทีมงานดีเอาไปสิบเต็มมม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-03-2015 18:21:29


            อ่านไปก็ยิ้มตามไปด้วย แต่งเรื่องได้น่ารักมากๆค่ะ o13 รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: NightyNine ที่ 06-03-2015 18:30:11
ทีมงานนี้จ้างได้ที่ไหนบ้างคะ ทำไมโปรเยี่ยงนี้ 555+
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 06-03-2015 18:40:32
ถ้าเท็นมีแหวนคงขอแต่งงานไปแล้ว555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 06-03-2015 18:40:55
ทำกันเป็นขบวนการ~~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: gintoify ที่ 06-03-2015 18:49:05
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 06-03-2015 18:51:50
จะอดทน ไม่คิดถึงเพื่อนๆกุ๊ก เด็กแสบ และนางฟ้าทูนหัว :katai5: ในสามวันนี้จ้ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 06-03-2015 19:19:56
ทีมงานคุณภาพอีกแล้วครับท่าน :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 06-03-2015 19:31:56
โอ้ยยย โรแมนติกเว่อร์ค่าาาาา
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-03-2015 19:41:20
วางแผนไรกันอะ.  อิอิ :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: The vanz ที่ 06-03-2015 19:47:06
 :impress2: (=v=) ชอบบบบบบบบ :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 06-03-2015 19:47:42
น่ารัก >.<
อิจฉาเลย ฉ่าๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 06-03-2015 20:05:52
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ต้องขอบคุณผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จจริง  :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-03-2015 20:14:35
น่ารักอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 06-03-2015 20:29:31
มากันเป็นขบวนการ
ยอดเยี่ยมไปเลย รู้สึกเหมือนอยู่งานแต่ง :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 06-03-2015 20:34:02
 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:โอ้ยยยยหวานเวอร์อะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 06-03-2015 20:34:29
เขามากันเป็นทีม ช่วยกันจริงๆนะ ทีมนายเอกผมไม่มีเลยอ่ะ แต่ไม่เป็นถ้าสมหวังอ่ะนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: lightseeker ที่ 06-03-2015 20:35:39
เด็กโคตรติดกุ๊กอ่ะ น่าร้ากกก :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 06-03-2015 20:48:27
เหมือนขอแต่งงานเลยเหอะๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 06-03-2015 20:56:09
แก๊งค์เด็กๆนี่น่ารักแฮะ เป็นกามเทพให้เท็นเปมในงานนี้เลยนะเนี่ย

เพิ่งนึกออกว่าเรื่องนี้บรรยายเหมือนอ่านการ์ตูนเลย อ่านไปนึกภาพตามไปแล้วขำดี :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 06-03-2015 21:06:36
แอร้ย เทพนิยายชัดๆ
คงไม่ต้องกลับก่อนเที่ยงคืนใช่ไหมจ้ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-03-2015 21:14:29
โรแมนติกจัง :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 06-03-2015 21:16:18
นางฟ้าแม่ทูนหัวสุดยอดดดดดดดด
รอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 06-03-2015 21:19:34
โรแมนติกมากเลย ยิ่งเปิดเพลงพร้อมอ่านไปด้วยนะ ฟินเฟ่อออออออ  :-[ :กอด1: :-[

น่ารัก ฟรุ้งฟริ่งหระดื่งแมวมากค่ะ ชอบจังเลย  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 06-03-2015 21:52:10
 :laugh: แต่ละคน สุโค่ยยยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-03-2015 22:49:02
 :o8: :-[ :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: am_ma ที่ 06-03-2015 22:50:43
 :o8: :o8: :o8:

เขิลลลลลลลล.


 :- :-[ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-03-2015 23:00:36
มากันเป็นขบวนการเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 06-03-2015 23:16:11
ใช่เลย สุดยอดที่สุด ให้รางวัล พ่อทูลหัวและแม่ทูลหัวดีเด่น :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: PiSCis ที่ 06-03-2015 23:27:51
มีนางฟ้าแม่ทูนหัวซะด้วยยยยยยย  :-[ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 06-03-2015 23:31:28
โรแมนติกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก          :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

อย่างกับโรมิโอ จูเลียต โอ้  ฟินนนนนนน

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 06-03-2015 23:41:10
ทีมงานคุณภาพฝุดๆ

ว่าแต่...เป็นไงมาไงกันละนี่?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 07-03-2015 00:58:15
คือรักกันเร็วไปป่ะ หรือแค่หลง เอ๊ะยังไง เป็นไง มาไง ล่ะเนี่ย  :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: 182x406 ที่ 07-03-2015 01:07:23
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
เด็กโข่งน่ารักมากกกก ชอบเวลาเรียกกุ๊กมาก5555
ชอบสุดก็ตอนอ้อนนี่ล่ะ >_<
เง้อ ซินเดอเรลล่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: boyhoy001 ที่ 07-03-2015 01:48:57
น่ารักที่สุด  >///<   :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 07-03-2015 02:28:16
น่ารักตลอดเลย. ทุกคนสนับสนุนกันหมด. กลัวจะมาเจอมาม่าจากพ่อคุณหมอน่ะสิ. อย่านะ ได้โปรด.  ขอให้น่ารักแบบนี้ตลอดนะจ๊ะ  :mew1: คนเขียนจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 07-03-2015 02:31:10
เป็นตอนที่สุดยอดมาก น่ารักที่สุด
คนเขียนมากอดที
#ปล.ขอบคุณทุกคนที่ทำให้เจ้าชายเจ้าหญิงได้เต้นรำกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 07-03-2015 05:43:17
โอ้ก็ว่าอะไรพาไปแปลงโฉมนี่เอง

เขินแย่เลยบแบนี้


รออ่านตอนต่อไปค้าบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 07-03-2015 09:34:27
ทำงานกันเป็นทีมจริง ๆ เจ๋งมาก

โรแมนติกสุดๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: shichina ที่ 07-03-2015 11:11:48
 :ling1: ทำไมเมื่อวานตอนพิมพ์เม้นเราไม่เห็นตอนที่ 5 นะ

ประโยคโดนใจตอนนี้คงไม่พ้น "พลุสวย...แต่กุ๊กสวยกว่า" :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 07-03-2015 12:01:19
สุดยอด
ทีมงานเกือบปริศนาที่อยู่ๆก็โผล่มา
มาจุ๊บที  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: AMEOOS ที่ 07-03-2015 14:06:27
ชอบๆๆๆๆ เอาใจไปเต็มๆเลยเรื่องนี้ น่ารักมากมายค่ะ เท็นน่ารักมากเลยจริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 07-03-2015 19:38:47
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
น่ารักมาก ชอบเท็นภาคเด็กชายอายุ 8 ขวบ
อ้อนเปรมได้อีก น่ารักๆๆ ทั้งกอด ทั้งหอม
เหมือนน้องหมาตัวโตๆ เข้ามาออเซาะ ออดอ้อน

เราว่าเรื่องนี้ให้บรรยากาศแบบการ์ตูนญี่ปุ่นมากกว่านิยายนะ
ยิ่งตอนที่ 5 ทีมช่วยเหลือให้ความรู้สึกเหมือนดูโอรัง โฮสต์คลับเลย
อยากให้มีภารกิจบ่อยๆ นะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: kakax ที่ 07-03-2015 21:33:16
เวลาอ่านภาพที่ขึ้นมาในหัวนี่เป็นการ์ตูนญี่ปุ่นเลยล่ะ55555555555
สนุกมากเลย เราชอบเท็นเท็น เด็กโข่งของเปรมม
555555555555 มาอัพเร็วๆนะจ๊ะ :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: FiZZ ที่ 07-03-2015 22:32:52
ทีมงานคุณภาพจริงๆ ชอบตอนเลือกนักร้องสาวเนิร์ดมาก 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: kaway ที่ 08-03-2015 02:37:23
ทีมงานแบบนี้หาได้ที่ไหนค่ะ ทำงานแท็คทีมจริงๆ ชอบนางฟ้าแม่ทูนหัวจริงๆ  :กอด1: ตอนนี้ฟินเฟ่ออ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 08-03-2015 13:58:24
แต่ละคน สุดยอดมาก

คุณหมอจอมมึนนี่ก็ไม่เบานะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 08-03-2015 15:21:41
กรี๊ด ทีมงานคุณภาพจริงๆค่ะ //ฟิ๊น ฟินเลย 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 08-03-2015 15:24:29
 :-[ โห..เหมือนเทพนิยายในฝัน
เป็นออเดอร์ที่นายเท็นสั่งมาใช่ป่่าว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: mawmeawmimo ที่ 09-03-2015 16:36:14
สุดยอดมากกกกกกกกกกก

ทีมงานคุณภาพ

น่ารักมากกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 11-03-2015 11:05:52
คิดถึงกุ๊กกับเด็กโข่งแล้วน้า~ วันนี้จะมาหรือเปล่าเอ่ย? :impress:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 11-03-2015 12:48:26
เข้ามารอกุ๊กทุกวันเลยน่ะ :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 11-03-2015 20:35:56
นี่มัน   ฟรุ้งฟริ้งมากๆเลย       น่ารักอ่ะะ 


ปล   จะรอตอนต่อไปนะคะ       

 คงไม่มาม่า นะ 5555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 6)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 12-03-2015 00:31:31
   สิบเอ็ดโมงเช้าวันจันทร์ในห้องศิลปะ ไดนาไมต์อ่านข้อความจากเพจมหาวิทยาลัยของนิสิตบนจอมือถือแบบออกเสียง
   

“พิศวง! สาวชุดขาวปริศนาสวมบทซินเดอเรลล่ามาเต้นรำกับเจ้าชายแอมบาสเดอร์! ก่อนจะหายตัวไปหลังพลุถูกจุดขึ้นฟ้าครบสิบสองดอก...” หนุ่มผมทองทำหน้าเอือม “อีห่า มาเป็นการ์ตูนเชียว”


   “พลุเด้งเป็นร้อย คนบ้าที่ไหนจะมายืนนับให้ครบสิบสองดอกแล้ววิ่งออกจากงาน” สามสีที่กำลังประกอบชิงช้าสวรรค์จากกระดาษแข็งพูดค่อนขอด เด็กหนุ่มสามคนนั่งทำงานศิลปะอยู่ตรงมุมห้อง โจทย์วันนี้คือปะติมากรรมจากกระดาษแข็งโทนสีขาวดำ


   “พูดอะไรกับทางบ้านหน่อยสิครับ...ซินเดอเรลล่า” ไดนาไมต์ทำมือเป็นไมค์ยื่นไปหา


   ‘ซินเดอเรลล่า’ ที่กำลังฉลุกระดาษเป็นหอไอเฟลสไตล์โมเดิร์นหันมาตอบนิ่งๆ “...พวกเหี้ย”


   “เอ้า นี่พวกกูช่วยมึงนะเนี่ย” ไดนาไมต์สัพยอกเสียงสูง เปรมสูดลมหายใจ “เออ...แต่นัดกูหน่อยไหมล่ะ ไอ้ห่า เด็กมึงแม่งพรวดเข้ามาทำตกอกตกใจกันไปหมด”


   “เซอร์ไพรส์ไง” สามสีพูดยิงฟัน เปรมหันมามอง “มึงอีกตัว ไหนแค่ไปล้างตาไง หายไปเลยนะมึง”


   “แหม กูเข้าห้องน้ำอยู่ดีๆ ไอ้ไดก็โผล่มาไล่ให้ไปจุดพลุเซอร์ไพรส์คนในงาน รู้สึกท้าทายอะเลยตามเขาไป” สามสีตอบด้วยท่าทีกระมิดกระเมี้ยนจนน่าหมันไส้ ก่อนจะหันไปทางหนุ่มผมทอง “แต่ก็ไม่คิดว่ามึงจะเล่นใหญ่ขนาดนั้น”


   “ไอ้ไฟเลยห่า ก่อนวันงานแม่งโทรมาบอกกู ‘ได มึงทำยังไงก็ได้ให้ไอ้เท็นได้เต้นรำกับไอ้เปรม’ กูแบบเอาล้าว รีเควสมาก็จัดให้ แต่งานนี้ตึงมือเกินไป ต้องตามทีมงานมาช่วย” ไดนาไมต์แก้ตัว เปรมพูดอย่างนึกขึ้นได้ “พูดถึงทีมงาน...ตกลงเด็กพวกนั้นเป็นใครกันแน่ กูถามอะไรไปก็ไม่ยอมบอก”


   ไดนาไมต์เฉลยเองในที่สุด “น้องชายกูเอง”


เปรมเลิกคิ้ว “ฮะ? คนไหน?”


   “คนหัวส้ม ไอ้บอมบ์...น้องชายไดนาไมต์” สามสีตอบให้ เปรมลากเสียงยาวอย่างเพิ่งนึกได้ จะว่าไปเขาก็เคยแซวหนุ่มผมทองเรื่องที่ชื่อของมันกับน้องชายเป็นระเบิดทั้งคู่อยู่นี่หว่า


   “ไอ้เหี้ยนั่นมันกะล่อน สับรางเก่ง กูเลยเอาตัวมาช่วย” ไดนาไมต์พูดเรียบๆ แล้วเสริมต่อ “อย่าว่าแต่ของกูเลย น้องสาวไอ้สามก็มา”


   “จริงดิ คนไหนวะ?”


   “คนที่แต่งหน้าให้มึงอะ” ไดนาไมต์ตอบ “นั่นแหละเก้าแต้ม”


   เปรมถึงบางอ้อ สามสีกับเก้าแต้ม...พี่น้องสายพันธ์แมวก็มาแฮะ


พ่อครัวฟังแล้วอดใจถามต่อไม่ได้ว่า “แล้วพวกที่เหลือล่ะ?”


   “ก็เพื่อนห้องเดียวกันหมด” สามสีตอบ เปรมตาโต “อ้าวนี่น้องพวกมึงสองคนเรียนอยู่ห้องเดียวกันเลยเหรอ?”


“เออ แต่พวกกูไม่ได้จบจากโรงเรียนนั้นหรอก เลยเพิ่งมารู้จักกันที่นี่ไง” ไดนาไมต์พูดพลางวาดลายสีขาวลงหอนาฬิกาบิ๊กเบนจากกระดาษแข็งสีดำในมือ เปรมพยักหน้าหงึกหงัก


“โลกกลมแท้”


“เย็นวันศุกร์กูไปรับไอ้บอมบ์ที่โรงเรียน บอกให้มันช่วย มันก็เลือกทีมงานมาตามนี้” ไดนาไมต์ทำหน้าขึงขัง “บอกเลยว่าเราคัดตัวกันนานมาก”


   สามสีต่อ “ประมาณครึ่งนาทีได้ ไอ้บอมบ์แม่งชี้ๆ แป๊บเดียวเสร็จ ห่า” 


   “แล้วเป็นไงซินเดอเรลล่า ประทับใจกับบริการครั้งนี้ไหม?” ไดนาไมต์ฉีกยิ้มยิงฟันถาม


   “...ก็ดี” เปรมเกาหัว “แต่แม่งนัดกูก่อนก็ได้มั้ง แต่งหญิงขนาดนั้น เดินๆ นี่ก็โล่งไข่นะเว้ย” สามสีกับไดนาไมต์หัวเราะลั่น ก่อนฝ่ายหลังจะพูดว่า “เฮ้ยแต่มึงสวยจริงๆ นะ อยู่กันมาจะปีนึงละไม่เคยสังเกต”


   “ปล่อยกูไปเถอะ” เปรมพูดหน้าเหนื่อย เสริมว่า “แต่ยังไงก็ฝากขอบคุณเด็กพวกนั้นด้วยละกัน ว่างๆ จะทำของอร่อยๆ ไปให้กิน” คนฟังพยักหน้ารับรู้


   “เออมึง ปลายเดือนนี้ม.เรามีงานภายในใช่ป่ะ” สามสีโพล่งขึ้นมา เปรมขมวดคิ้ว “งานอะไรอีกวะ”


   “อ๋อ กูเห็นประกาศในเฟซละ” ไดนาไมต์อธิบายตามที่อ่านมา “เขาบอกว่าเป็นงานส่งท้ายปีหนึ่งอะ จัดทุกปี แบบแต่ละคณะก็จะส่งเด็กปีหนึ่งมาแข่งกีฬากันอะไรแบบนี้ หลักๆ ก็ฟุตบอลกระชับมิตรล่ะมั้ง”


   “อารมณ์กีฬาสีปะวะ” เปรมเลิกคิ้ว หนุ่มผมทองพยักหน้า “เออ ราวๆ นั้น”


   “อย่างนี้ก็จะได้เจอสาวต่างคณะด้วยอะดิ พี่จะแต่งตัวให้จ๊าบ” สามสีลิงโลด ไดนาไมต์หรี่ตา พูดว่า “เหมือนจะบังคับใส่เสื้อยืดสีประจำคณะนะมึง”


สามสีอ้าปากค้าง หน้าเขาแก่ลงไปเป็นสิบปี “ไอ้ห่าาา งี้กูก็เขียวเป็นตะไคร่น้ำเลยดิ”


“กูสงสารวนศาสตร์ที่ต้องใส่สีส้มมากกว่า เห็นปีหนึ่งรุ่นนี้ตัดสกินเฮดประชดรุ่นพี่กันยกรุ่นด้วย พระทั้งคณะแน่มึง” เปรมทำหน้าปลง ก่อนไดนาไมต์จะยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่กูสนใจไฮไลท์ของงานมากกว่านะ”


“ไฮไลท์อะไรวะ?” เปรมถาม สามสีร้องอ๋อ “ไอ้ประเพณีชิงธงจาก ‘คนพิเศษ’ ของแต่ละคณะอะไรนั่นปะ?”


“แม่นแล้วสหาย ยังไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่ แต่เขาว่าอย่างแซ่บ” ไดนาไมต์ยักคิ้ว วางโมเดลหอนาฬิกาบิ๊กเบนขนาดจิ๋วที่วาดลายเสร็จแล้วลงกลางวง พูดว่า “แถมดึกๆ มีคอนเสิร์ตด้วยนะมึง เราไปโยกกันดีกว่า”


“...นี่คณะเรากำลังจะวุ่นวายอีกแล้วใช่ไหม” เปรมทำหน้าเหนื่อย เขาวางหอไอเฟลสไตล์โมเดิร์นสีดำฉบับสมบูรณ์บนพื้นบ้าง ตามด้วยสามสีที่วางชิงช้าสวรรค์ลงข้างกัน คนตัวสูงพูดว่า


“ไว้ลายหน่อยน่า ก่อนขึ้นปีสองเรามาทำอะไรให้น่าจดจำกันเถอะ!”




   หลังเสร็จงาน กว่าอาจารย์จะวิจารณ์โมเดลของแต่ละคนหมดก็ปาไปเกือบบ่ายสอง วันนี้เปรมมีเรียนแค่วิชาเดียว สามสีกับไดนาไมต์จะไปต่อกัน เขาจึงแยกกับสองคนนั้นหน้าตึกแล้วเดินลงบันไดมา เปรมเดินผ่านสวนหย่อมที่ล้อมรั้วด้วยพุ่มไม้ มองเข้าไปด้านใน ศาลานั่งเล่นสีขาวไร้ผู้คนตั้งอยู่บนขอบสนามสีเขียว


   ลมเอื่อยพัดวูบทำให้รู้สึกเย็นสบาย กอปรกับบรรยากาศแดดร่มลมตกกำลังดีแบบนี้ทำให้เปรมตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งในสวนหย่อมได้ไม่ยาก


   เปมทัตเปิดกระเป๋า เด็กหนุ่มหยิบแผนการสอนเจ้าเด็กโข่งขึ้นมานั่งเขียน ข้างๆ คือหนังสือหลักสูตรของเขา กะจะเอาไว้ใช้อ้างอิงแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรแม้แต่น้อย


   ระหว่างที่เปรมกำลังใจจดใจจ่ออยู่นั่นเอง...         


   ฟุ่บ!


   “เหี้ย!” พ่อครัวสะดุ้ง ดีดตัวไปแปะอยู่อีกฝั่งของศาลาหน้าตื่นๆ เขาเห็นสองแขนขาวยื่นออกมาจากพุ่มไม้ มันกวัดแกว่งไปมา จะว่าไปเหตุการณ์นี้มันคุ้นๆ นะ...


   ฟุ่บ!


   จนใบหน้าคุ้นเคยนั้นโผล่มาให้เห็นนั่นแหละ เปรมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงอ่อน “เม...”


   “อ้าว เปรม” เมธามองเขาแล้วยิ้มกว้าง เปรมเดินเข้าไปลากเพื่อนร่วมหอออกมาจากรั้วพุ่มไม้อย่างรู้งาน ถามหน้าเหนื่อยๆ “ใช้ทางลัดอีกแล้วเหรอ”


   “เยส เราขี้เกียจเดินอ้อมอะ ตัดผ่านเลยน่าจะเร็วกว่า”


เปรมถามว่า “แล้วนี่จะไปไหนล่ะ”


   “เรากำลังจะไปเรียนศร.สี่อะ” เมธาตอบพลางปัดใบไม้ออกจากหัวตัวเอง คนฟังเอ่ยชวน “มาด้วยกันสิ เรามีมอเตอร์ไซค์”


   “เฮ้ย ไม่เป็นไร” เมธาปฏิเสธยิ้มๆ เปรมสั่นหัว “มาเหอะ ทางผ่านอยู่แล้ว เรากำลังจะกลับหอพอดี”


“นี่เปรมเลิกเรียนแล้วเหรอ” เมธาถามอย่างนึกทึ่ง นึกเศร้าใจกับตารางเรียนของตัวเองที่แน่นเอี๊ยด เปรมพยักหน้า “ใช่ วันนี้เรามีเรียนวิชาเดียว แล้วนี่เมมีเรียนกี่โมงล่ะ”


“อีกครึ่งชั่วโมงแน่ะ ไม่ต้องรีบหรอก” เมธายิ้มยิงฟัน เห็นแล้วต้องยิ้มตาม


“แล้วนี่เปรมทำอะไรอยู่เหรอ”


   ตอนนั้นเองที่เปรมนึกได้ พอดีเลย เมธาเรียนครูนี่นา ต้องช่วยเขาได้แน่ๆ “เรากำลังจะออกแบบการสอนของตัวเองน่ะ”


   “หืม คหกรรมนี่ต้องเขียนแผนการสอนด้วยเหรอ?” เมธาแปลกใจ เปรมรีบส่ายหน้า “เปล่าหรอก แค่มีคนมาขอให้เราไปสอนพิเศษให้น่ะ”


   “โห เก่งจัง” เมธาตาเป็นประกาย “มีอะไรให้เราช่วยไหม”


   เปรมยิ้มแห้ง แหม กำลังรอคำถามนี้อยู่เลย


“เราไม่รู้ว่าควรจะเริ่มสอนจากตรงไหนอะ” เปมทัตหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดประกอบการพูด “เคยสอนไปแล้วหนึ่งครั้งโดยอ้างอิงจากหลักสูตรของตัวเอง ประเมินแล้วไม่น่ารอด ดูเหมือนเขาจะไม่มีทักษะการเข้าครัวเลย ทำมีดบาดนิ้วตัวเองอีกต่างหาก ต๊องจริงๆ”


   “งั้นเหรอ” เมธาขานรับ เปรมพยักหน้ายิ้มๆ “อื้ม แต่เขาตั้งใจเรียนมากเลยนะ”


   “เปรมนี่เอ็นดูนักเรียนคนนี้น่าดูเลยนะ” ครูคณิตพูดขึ้นมา เปรมชะงัก “เอ่อ...มันแปลกเหรอ?”


   “เปล่า เราว่าน่ารักดี” เมธายิ้ม “พูดต่อเถอะ”


   เปรมกระพริบตาปริบๆ แต่ก็พูดว่า “อืม เกี่ยวกับนักเรียนคนนี้...ยังไงดีล่ะ เราอายุเท่ากันนะ แต่นิสัยของเขาเหมือนเด็ก แบบว่า...ตั้งชื่อให้ผักอะไรแบบนี้ เอ่อ...แปลกใช่ไหม?”


“ไม่นะ” เมธาตอบทันที เขามองแผนการสอนของอีกฝ่ายอย่างสนใจ “เรามีคนรู้จักที่เป็นแบบนี้อยู่ ไม่แปลกหรอก เราเข้าใจ”


   เปรมเลิกคิ้ว ยังมีคนที่แปลกเหมือนเท็นอยู่อีกเหรอเนี่ย...


   “เราว่าเปรมต้องดูจุดประสงค์ของนักเรียนก่อนนะว่าเขาอยากเรียนแบบไหน” เมธาเริ่มวิเคราะห์ “คือเรียนทำอาหารใช่ไหมล่ะ คงต้องถามเขาก่อนว่าจะเรียนแบบจริงจังหรือแค่ทำเป็นงานอดิเรก ถ้าเป็นแบบแรกก็อาจจะเริ่มสอนตั้งแต่แนะนำการใช้อุปกรณ์อย่างง่ายๆ...ในกรณีที่เขาไม่มีทักษะอะนะ แล้วก็อธิบายเรื่องพื้นฐานในครัวและความปลอดภัยให้เขาเข้าใจ ระหว่างนั้นก็สอดแทรกเมนูอาหารที่เกี่ยวข้องเข้าไปด้วยในแต่ละครั้งที่สอน”


เปรมจดตามด้วยดวงตาเป็นประกาย เมธาพักหายใจแล้วพูดต่อ


“แต่ถ้าเป็นอย่างหลังก็ไม่ต้องซีเรียสอะไรมาก แค่เตรียมเมนูน่าสนใจไปในแต่ละครั้งแล้วเขาลองทำดูก็พอ ซึ่งนายอาจจะสอดแทรกเกร็ดความรู้เล็กๆ น้อยๆ ให้เขาไปหน่อยก็ได้ เขาจะได้มีวิชาติดตัวบ้าง”


   “เข้าใจแล้ว” เปรมขยับดินสอในมือยิกๆ เงยหน้าแล้วพูดว่า “ขอบคุณมากนะเม”


“ไม่เป็นไร แล้วนี่ไปสอนกันที่ไหนล่ะ” เมธาถาม เปรมทำหน้าอึกอัก แต่ก็ตอบว่า “บ้านของเขาน่ะ”


“หวาว...มีลุ้นแฮะ” ครูคณิตยิ้มกริ่ม เปรมหันมาหน้ามึน “เม...นักเรียนฉันเป็นผู้ชาย”


คนฟังตาโต “ฮะ! อ้าว ที่พูดมาทั้งหมดนี่ผู้ชายหรอกเหรอ?”


“...อื้ม” เปรมเกาแก้ม พูดเบาๆ ว่า “คงไม่ได้ไปลุ้นอะไรอย่างที่นายคิดหรอก”


“ไม่หรอก” เมธายิ้มออกมา แวบหนึ่งที่เปรมรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นดูเศร้าเหลือเกิน แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ “เปรมน่ารักแบบนี้อาจจะมีลุ้นก็ได้นะ”


เปรมหัวเราะ “ตลกน่า...ผู้ชายสองคนจะไปรักกันได้ยังไง”


“นั่นสินะ...” เสียงนั้นซึมไปถนัดหู เปรมชะงัก รู้สึกเหมือนตัวเองจะพูดอะไรไม่ดีออกไปเสียแล้ว “เอ่อ...เมเป็นอะไรหรือเปล่า เราพูดอะไรผิดไป...”


หมับ!


เปรมสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายโผเข้ากอดเขาไว้แน่น ลมเย็นพัดมาวูบใหญ่ รู้สึกได้ว่าแผ่นหลังเล็กนั้น...มันกำลังสั่น


“เม...” เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่ว แว่วเสียงสะอื้นเบาๆ ลอดมาให้ได้ยิน


“ขอโท...ฮึก นะ...” เมธาละล่ำละลักพูดออกมา “ขอเรา...อยู่แบบนี้...ฮึ แป๊บ...เดียว”


เสียงนั้นกระท่อนกระแท่นเจียนแหลกสลาย เปรมไม่รู้หรอกว่าเมธาเป็นอะไร ไปเจออะไรมา แต่ในตอนนี้...สิ่งที่เขาพอจะทำได้ก็คือหลับตาลงช้าๆ กระชับอ้อมแขนกอดอีกฝ่ายเอาไว้แล้วพูดว่า


“ได้เท่าที่นายต้องการ”



 
ในครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์นยามเย็นของวันพฤหัสบดีที่วุ่นวาย เหล่านิสิตชายหญิงภาควิชาคหกรรมศาสตร์กำลังเดินสวนกันให้ควัก แว่วเสียงน้ำมันในกระทะทอดเดือดปุด บางเคาน์เตอร์บาร์มีควันสีขาวลอยออกมาพร้อมกลิ่นหอมของอาหาร


เปมทัตในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำยืนเด็ดหัวกุ้งอยู่ในโซนของตัวเอง เขาแกะเปลือกกุ้ง ตามด้วยใช้ไม้จิ้มฟันแทงตรงกลางหลังกุ้งแล้วหมุนดึงไส้ดำออก ข้างๆ เป็นไอริณที่กำลังแล่เนื้อปลากะพงออกจากโครงปลาอย่างตั้งใจ เมนูของครัวหมายเลขหนึ่งวันนี้เป็นกุ้งชุบแป้งทอดกับปลากะพงชุบเกล็ดขนมปัง


เปรมสะกิดปลายมีดกรีดแต่ละข้อของตัวกุ้งก่อนจะใช้นิ้วดัดให้มันเป็นเส้นตรงดังกร๊อบ เสร็จแล้วจึงนำกุ้งไปแช่ตู้เย็นหน้าห้อง โดยขากลับไม่ลืมที่จะแวะตวงแป้งสาลี ไข่ไก่ และเครื่องปรุงอื่นๆ ที่ต้องใช้กลับมาด้วย


อ้าว...ลืมหยิบน้ำปูนใสที่แช่ไว้ในช่องฟรีซออกมาแฮะ


“เปรมจ๋า ไอทอดปลาเลยนะ”


“เอาเลย” เด็กหนุ่มขานตอบ เขาวางของก่อนจะวนกลับไปใหม่


เสียงมีดสับกระทบเขียงปนคำก่นด่าถึงความทื่อของมีดลอยเข้ามาให้ได้ยิน เปรมเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์บาร์หมายเลขหนึ่ง เขาเทน้ำปูนใสเย็นจัดลงชามสแตนเลสใบเล็ก ตามด้วยไข่ไก่ที่ใช้เฉพาะไข่แดงลงไป ใช้พายไม้คนให้เข้ากัน รอบนี้มีแต่เมนูชุบแป้งทอดง่ายๆ เปรมกับไอริณจึงตัดสินใจรับคนละเมนูไปทำเลยเพื่อตัดปัญหา


เปรมพักน้ำปูนใสเย็นไว้ เขาร่อนแป้งสาลีลงในชามอีกใบ ใส่เกลือ น้ำตาลป่น และผงฟูเข้าด้วยกัน ก่อนจะทยอยเทน้ำปูนใสผสมไข่แดงลงไปพลางใช้ไม้พายคนส่วนผสมให้เข้ากัน


พอเนื้อแป้งเนียนละเอียดเปรมก็ไปเอากุ้งออกมาจากตู้เย็น เขาชุบกุ้งด้วยผงแป้งสาลีรอบหนึ่ง ก่อนจะนำมาคลุกกับแป้งสาลีสีเหลืองในชาม ตั้งกระทะแล้วใส่น้ำมันจนท่วม รอมันเดือดได้ที่จึงทยอยใส่กุ้งลงไป


น้ำมันในกระทะดีดตัวกระทบกันจนเกิดเสียง เปรมใช้ที่คีบพลิกกุ้งในกระทะไปมาอย่างชำนาญ


   “พวกหมอเลิกแลปกันแล้วล่ะ” ไอริณที่กำลังจัดจานพูดยิ้มๆ เปรมหันไปมอง พบกลุ่มนิสิตแพทย์ทยอยเดินออกมาจากห้อง สีหน้าพวกเขาดูเหนื่อยล้า หนึ่งในนั้นมีเต้อยู่ด้วย


   “อ้าว เลิกเรียนกันแล้วเหรอ” ตาลที่เดินไปเอาปลาเก๋าบนรถเข็นหน้าห้องถามขึ้น นิสิตแพทย์ทั้งกลุ่มหันมามอง เต้ทำจมูกฟุตฟิต พูดว่า “โหย แลปนี้กลิ่นหอมจัง ทำอะไรกันอะ”


   “วันนี้พวกเราทำอาหารจากสัตว์ทะเลล่ะ” เพื่อนผู้หญิงอีกคนในห้องของเปรมตอบ พร้อมชวนว่า “ทำกินกันเยอะแยะเลย พวกนายสนใจมาร่วมวงกับเราไหมล่ะ”


   “ได้เหรอ” นิสิตแพทย์ที่อยู่ข้างๆ เต้ถามขึ้น มีเสียงตอบรับจากผู้หญิงอีกคนว่าได้ ตามด้วยนิสิตแพทย์คนอื่นๆ ที่ทยอยกันเดินเข้ามาเมื่อได้รับคำเชิญจากเด็กคหกรรมที่สนิทกัน


   รู้ตัวอีกทีครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารสไตล์โมเดิร์นก็เต็มไปด้วยนิสิตชั้นปีที่หนึ่งของทั้งสองคณะเสียแล้ว เปรมมองเต้ที่คุยกับตาลเรื่องโอนค่าจ้างเข้าบัญชีห้อง ไอริณที่ยืนคุยกับนิสิตหญิงสองคนอย่างสนิทสนม ไดนาไมต์ที่กำลังแลกไลน์ไอดีกับนิสิตแพทย์ชายสามคนด้วยใบหน้าสนุก ไม่เว้นแม้แต่สามสีที่กำลังอธิบายวิธียัดไส้ปลาหมึกให้นิสิตแพทย์ชายที่เป็นคู่กัดฟัง เลยไปยังคนอื่นๆ ที่จับคู่ยืนคุยกับเพื่อนต่างคณะอย่างออกรส 


แล้วเท็นล่ะ...


“กุ๊ก”


เสียงทุ้มดังขึ้นตามด้วยอ้อมแขนใหญ่ที่โอบรัดพ่อครัวหนุ่มไว้จากด้านหลัง เปรมสูดลมเข้าปอด ยืนจ้องกุ้งในกระทะอย่างสงบใจ หัวคิดถึงคำพูดของเมธาเมื่อวันก่อน


‘เปรมน่ารักแบบนี้อาจจะมีลุ้นก็ได้นะ’


ซึ่งเขาก็ดันตอบอีกฝ่ายไปว่า...


‘ตลกน่า...ผู้ชายสองคนจะไปรักกันได้ยังไง’


ใช่...มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก


“กุ๊ก”


นี่ก็เลิกเรียกฉันด้วยเสียงทุ้มต่ำแบบนั้นสักที!


“หืม” นานมากกว่าเปรมจะหาเสียงตัวเองเจอ ตัวพ่อครัวกระตุกยามโดนเด็กตัวโตซุกหน้าลงกับไหล่ เท็นสูดกลิ่นจากคนตัวเล็กเบาๆ ดังฟอด พึมพำว่า “ตัวหอมจัง...”


“หอมอะไร มีแต่กลิ่นปลากลิ่นปู...”


“เราชอบ”


จมูกโด่งสันกดลงเรือนผมสีดำประบ่านั่นอย่างหลงใหล เปรมหลุบตา โอย...ไอ้บ้านี่ทำเรื่องน่าอายอีกแล้ว


“กุ๊กทอดอะไร”


“กุ้งชุบแป้งทอด” เปรมตอบ เขาคีบกุ้งที่สุกเหลืองในกระทะรอบล่าสุดออก ตามด้วยกุ้งรอบใหม่ หูได้ยินเสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างๆ


“อยากกิน”


“เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว อดทนรอนะ” เปรมตอบ ขยับมือพลิกกุ้งในกระทะอย่างระมัดระวัง


“จะกินที่บ้าน”


“...อ๋อ แล้วที่บ้านมีกุ้งมั้ยล่ะ” เปรมถาม พอเท็นสั่นหัวพ่อครัวจึงพูดว่า “งั้นขากลับค่อยแวะซื้อก็แล้วกัน”


“อื้ม มาบ้านเรานะ” เปรมรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนที่กระชับแน่นขึ้น เขาก้มหน้าอย่างไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน ตอบตัดบท “รู้แล้วน่า”


“กุ๊ก”


“ว่าไง” เปรมกลับกุ้งชุบแป้งทอดอีกรอบ เท็นพูดว่า “วันนี้เพื่อนเราจะมาค้างที่บ้านหนึ่งคน”


“ครับ” พ่อครัวขานรับ เด็กโข่งพูดต่อ “ให้เขามาเรียนกับเราด้วยได้ไหม”


“...จะดีเหรอ” เปมทัตไม่แน่ใจ เสริมว่า “ฉันหมายถึง...เขาจะอยากมาเรียนกับฉันเหรอ?”


“เขากำลังเศร้า” เท็นแทรกขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาซุกกับเส้นผมของเปรมอย่างออดอ้อน “อาจจะแค่วันนี้ แต่เราอยากให้เขาได้เรียนกับกุ๊กเหมือนเรา”


คนฟังเลิกคิ้ว “เกี่ยวอะไรกัน?”


“เราอยากให้เขาอยู่กับกุ๊ก”


“...”


“เขาจะได้มีความสุข...เหมือนเรา”




ในห้องครัวที่เพดานกับผนังทาสีขาวตัดกับพื้นปาเก้สีน้ำตาลเข้ม บ้านของเท็น เปรมกำลังยืนทอดกุ้งชุบแป้งทอดโดยมีเด็กตัวโตยืนดูอยู่ด้านหลัง


“หิวแล้ว” คนตัวโตเร่งเร้า เปรมขมวดคิ้ว “อดทนหน่อยสิ ยังไม่สุกเลย”


งั่ม...


“โอ๊ย!” พ่อครัวร้องเมื่อโดนฟันขาวกัดเข้าหลังคอ เปรมขมวดคิ้ว “เท็น! ดื้อใหญ่แล้วนะ!”


“เราหิว” เท็นขมวดคิ้ว เปรมจ้องคุณชายเอาแต่ใจก่อนจะพรูลมออกมาอย่างหมดแรง “ให้อันเดียวนะ”


“สาม” เด็กโข่งต่อรอง


“...สองเหอะ”


“สาม”


“ฉันบอกว่า...”


“สามอัน” เสียงทุ้มยืนยัน


 “...ก็ได้”


ศึกนี้เปรมพ่าย ดวงตายาวรีเป็นประกาย ก่อนพ่อครัวจะหย่อนกุ้งใส่ปากคนตัวใหญ่หน้าปลงๆ


“เท็น” จังหวะนี้ที่เปรมคิดว่าเป็นโอกาส แว่วเสียงเด็กโข่งขานรับเบาๆ เขาถามว่า “ฉันมีคำถาม มันมีผลต่อการเลือกแบบการสอนของฉัน”


เท็นพยักหน้ารับทั้งๆ ที่ยังคาบกุ้งอยู่ในปาก


“นายจะให้ฉันสอนทำอาหารแบบจริงจังหรือแค่ทำเป็นงานอดิเรก?”


“เราอยากอยู่กับกุ๊ก” เสียงทุ้มตอบแทบจะทันที


“เอ่อเท็น...นายตอบไม่ตรงคำถามนะ”


“เราต้องการแค่นี้”


เปรมลมจะจับ โอย...งั้นสรุปไปทางงานอดิเรกก็แล้วกัน


ตอนนั้นเองที่มาเรียเปิดประตูเข้ามา เธอก้มหน้าพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณหนูคะ มีแขกมาขอพบค่ะ”


“ให้เขาเข้ามาเลย”


มาเรียโค้งรับก่อนจะเชิญอีกคนเข้ามา เท็นพูดว่า “กุ๊ก จะแนะนำให้รู้จัก คนนี้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเรา”


เบื้องหน้าเปรมคือเด็กหนุ่มผิวขาวตัวเล็กในชุดนิสิต สัดส่วนนั้นคุ้นตาเหลือเกิน ทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ เปมทัตก็เบิกตาโพล่ง


“เขาชื่อ...”


ดวงตาเศร้าสร้อยคู่นั้นเองก็ดูตกใจไม่แพ้กันที่เห็นเขา เปรมตะโกนชื่อคนตัวเล็กออกมา


“เมธา!”



****************************************************** *


สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

กรี๊ดดดดด ด ขอโทษนะคะ หายตัวไปแบบติดลม 5555555 5

จูนติดสอบค่ะ แงงง ง ขอบคุณที่คิดถึงกุ๊กเปรมกับน้องเท็นน้าา า

วันนี้ว่างทั้งวันถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคงจะลงตอนต่อไปเลยนะคะ

ขอบคุณทุกการติดตามจริง ๆ ค่ะ ทั้งในเล้าและทวิตเตอร์เลยนะคะ

เจอกันตอนที่ 7 ค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-03-2015 00:34:06
เย้~ :mc3:

. . . . .

ว้าว~ คิดถึงเท็น...เท็นก็มา ที่สำคัญโผล่มาทีไรก็พกออร่าวิ้งๆ ติดตัวมาทุกทีเลย :-[

เมธาตัวแอบรักเท็นอยู่ล่ะสิ  แต่ห้ามแย่งเด็กโข่งไปน้าา เท็นเป็นของเปรมคนเดียว~ :m26:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 12-03-2015 00:36:56
เอาล่ะเว้ยยยย เท็นเผยความในใจอีกแล้ว ทำอาหงอาหารอะไรกัน นั่นไม่ใช่เป้าหมายหรอก ที่ต้องการจริงๆน่ะก็แค่อยากจะอยู่กับกุ๊กก็เท่านั้นเอ๊งงงง
แอบเขินแทนนิดๆแฮะ เท็นพูดจาตรงเหลือเกิน เขินนะเว้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-03-2015 00:40:21
รอตอนต่อไปปปปปป ขอวันนี้เลยนะคะ (โลภมากว่ะกรู)

หมอเท็นนี่น่ารักไม่เลือกเวลาเจรงๆ ชอบฮิมมากกกกก (  :mew1: )

สงกะสัยเมธา ฮีชอบใครเหรอคะ? (หวังว่าจะไม่ใช่เท็นกับเปรมนะ)

 :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: meeoldly ที่ 12-03-2015 00:49:09
 :z13: :z13:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-03-2015 00:57:56
บอกตรงๆว่าอ่านข้ามตอนทำอาหาร  ให้ตายเถอะ
ทรมานกระเพาะเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 12-03-2015 01:08:44
โลกกลมแท้~~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 12-03-2015 01:12:59
แล่ววๆๆๆๆๆ เมธาเหตุไฉนไหนเจ้าจึงเศร้า  รึว่าแอบชอบเท็น  o12 o12 o12  หรือว่าอะไรยังไง.... มายยยยยนะ :katai1: ยังไม่อยากดราม่าตอนนี้ ขอฟินๆก่อน ให้มันชื่นฉ่ำหัวใจกับคนใกล้สอบหน่อย  :hao5: :hao5: คิดแล้ว saddddddddd :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 12-03-2015 01:44:55
จะกลายเป็นรักสามเศร้ารึเปล่าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย        :serius2:

ไม่อยากกินมาม่าน้าาาาาาาาาาาาาาา     :sad11: :sad11: :sad11:

เพราะสิ้นเดือนก็กินแล้วกินอีกกกกกกกกก      :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-03-2015 01:57:03
อ่าาา  เมธาเศร้าเรื่องไรอะ  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-03-2015 02:47:28
ตอนนี้ถึงจะใกล้ตีสามแล้วก็เถอะ แถมตอนนี้ยังนอนอืดท้องโตเพราะทานอิ่มมากก็เถอะ แต่ให้ตายซิ เจอฉากทำอาหารทีไรท้องใส้ก็ร่ำร้องหาอาหารทุกทีไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-03-2015 03:51:05



        เมธาแอบรักเท็นอยู่รึเปล่า :ruready   รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 12-03-2015 03:55:49
ไม่นะ!!!
เมธาอย่านะครับ อย่าคิดอะไรมากกว่านั้นนะ ขอร้อง ให้น้องเปรมกับเท็นได้อยู่คู่กันเถอะนะครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 12-03-2015 04:10:57
เฮ้ยยย! กุ๊กเงิบ เราก็เงิบ อย่าให้มีอะไรร้ายๆเกิดเลยนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 12-03-2015 06:00:33
วันนี้จะลงตอนเจ็ดให้เลยเหรอครับ
ใจดีจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 12-03-2015 06:11:49
เท็นๆ นี่หน้ามึนมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 12-03-2015 06:35:51
อ้าวเมธาอกหักจากใครละเนี่ยคงไม่ใช่เท็นนะ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-03-2015 06:45:43
เหมือนเปรมโดนรุกเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 12-03-2015 07:05:18
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 12-03-2015 07:18:04
บางทีก็สงสัย ว่าโลกกลมเกินไป หรือคนเขียนใช้ตัวละครคุ้ม :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 12-03-2015 07:20:08
เมธาเสียใจเพราะใครกันนะ
เท็นยังคงมีสกิลน่ารักแบบมึนๆ
สามสีกับไดตลกดีอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 12-03-2015 07:23:12
โว้ๆ รักสามเส้ารึเปล่าเนี่ยยยย
ลุ้นอะๆ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
รอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 12-03-2015 07:44:59
อ่านตอนทำอาหารแล้วเพลินดีจริงๆ
ว่าแต่น้องเมธาไปเศร้าอะไรมาน๊อออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 12-03-2015 07:45:17
เมธาแอบชอบใครนะ จะเป็นคนที่เราคิดไว้รึเปล่านะ ลุ้นต่อไป รีบๆมานะครับ จะเป็นยังไงล่ะทีเนี้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 12-03-2015 08:21:20
ชอบ........สนุก...........และเขินหนักมากกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 12-03-2015 08:56:26
ทำไมอิน้องเท็นมันน่ารักแบบนี้
โอ้ยยยย
เราเป็นเปรมงี้รักตาย แอร๊ยยยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-03-2015 09:05:48
เมธาเป็นอะไรล่ะถึงร้องไห้ขนาดนั้น?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 12-03-2015 09:07:04
เมธา..คงไม่ได้แอบชอบเท็นใช่ไหมมมมมมมมมมม  :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: shichina ที่ 12-03-2015 09:41:31
 :z3: ตอนที่ 7 อยู่หนายยยยย
คิดไว้แล้วว่าเมจะต้องเป็นเพื่อนกับเท็น แค่รอจังหวะเปิดตัวอยู่
แต่ไม่คิดเลยว่าจะเปิดตัวกันแบบเน้~~~  :z3:
ไม่น๊าาาาาา อย่าเป็นแบบที่เราคิดเลยนะสาธุ  :sad4: งือ..เปรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: gintoify ที่ 12-03-2015 10:13:46
เย้ๆ อัพแล้ว
ตอนนี้บ่งบอกว่าต้องมีปมอะไรแน่นอนเลย
หวังว่าไรเตอร์จะรีบๆมาอัะน้าาาา
จะรอเช้ายันเย็นเลย
 :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 12-03-2015 10:25:58
 o13 :mew1: :katai2-1:



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 12-03-2015 10:56:07
 :ling1:  ปูเสื่อรอตอนต่อไปจ้า

เท็นแบบว่าชวนละลายใจมากเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 12-03-2015 11:02:31
ตอนทำอาหารนี่ทรมานใจคนอ่านมาก  :katai1:

เมธาชอบเท็น? :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 12-03-2015 11:20:45
โลกมันกลมจัง..
เอาไงดี..
รักสามเส้าเหรอ..
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 12-03-2015 11:48:06
เม นี่อะไรยังไง แอบกลัว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 12-03-2015 12:15:59
เมธาเศร้าเรื่องอะไร
ว่าแต่ฉากเมธาโผล่มาเจอคุณกุ๊กนี่นึกถึงgifนี้เลย
(http://f.ptcdn.info/775/009/000/1379270370-1365005664-o.gif)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 12-03-2015 12:41:09
เท็นเท็น นี่ดาเมจรุนแรงมากเกินไปแล้วนะ
 :katai1:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 12-03-2015 12:50:32
  :katai1:  :katai1: อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พึ่งเข้ามาครั้งแรกค่ะ อ่านจนตอนที่ 10 รู้นะว่าไรท์มาลงแค่ถึงตอนนี้

ดันอ่านเพลิน และแม่มมมมมมม โอยยยย พระเจ้าา ค้างเค่อะ กำลังต้มน้ำรอเดือด เตรียมมาม่ารอใส่ถ้วยไว้แล้วแหล่ะ - -

โอยยย ปวดใจจริงๆนะเนี่ยย อ่านเพลินเกิน พอรู้ว่าหมดแล้วถึงกับสบถออกมาเลยทีเดียว  :katai5:   o22  (ท่าจะแค้นมาก  :a5: )
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 12-03-2015 13:53:29
เฮ้ยยยยยยยย ทำไมคะน้องเมธา เป็นอะไร ไหนบอกหมอซิ 555555555

อยากรู้ความลับเมธาค่ะ ขอให้มีพาร์ทเมธาเล่าบ้าง อิอิ  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 12-03-2015 14:10:21
โลก กล๊มกลม...หรือว่าคุณที่แอบชอบจะเป็นคนเดียวกันด้วยล่ะเนี่ย?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 12-03-2015 15:07:02
น้ำลายไหลอ่ะ

เมธาเป็นเพื่อนสนิทคิดซื่อๆใช่ป่ะ
ไม่อยากให้เปรมไม่สบายใจเลยอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 12-03-2015 15:28:42
เพิ่งมาอ่าน 6 ตอนรวดเลย อ่านแล้วหิวมากกกกกก
แต่อย่าให้เมธาอกหักจากเท็นเลยนะ สงสารอ่ะ ขอเป็นคนอื่นเถอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 12-03-2015 16:47:21
เมธาแอบชอบใครกันเนี่ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 12-03-2015 17:41:04
เท็นเท็นเด็กโข่งยังมุ้งมิ้งกับกุ๊กเปมเหมือนเดิม  :-[

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Star_ss ที่ 12-03-2015 18:17:05
นิยายเรื่องนี้ทำให้เราอยากกินข้าว 5555+

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 12-03-2015 18:25:26
เขิลแทนเปรมเลย เต็มปากเต็มคำเลยนะเท็น จุดประสงค์หลักคืออยู่กับเปรมสินะ :-[
หวังว่าเมธาจะไม่ได้แอบรักเท็นนะ รักสามเส้าดูแแล้วเหนื่อยใจ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: มะเขือม่วง ที่ 12-03-2015 18:26:11
 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 12-03-2015 20:07:16
 :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 12-03-2015 21:04:00
มาเรียออกไปแล้ว เท็นมองเมธาวิ่งเข้าไปกอดเปรมดังหมับ ดวงตายาวรีทอประกายหวงแหน แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น ตัดสินใจถามว่า


“รู้จักกันเหรอ”
   

“ใช่แล้ว ฉันกับเปรมอยู่หอเดียวกัน” เมธาพูดพลางฝังหน้ากับอกพ่อครัวหนุ่ม เปรมกอดตอบ งั้นเหรอ...‘เพื่อนสมัยเด็กที่กำลังเศร้าของเท็น’ ที่ว่าก็คือ ‘เมธา’ เองเหรอเนี่ย


   “โลกกลมจังนะ” เปรมอดพูดออกมาไม่ได้


   “สุดๆ ไปเลย!” เมธาหัวเราะ เท็นมองภาพนั้นด้วยแววตาที่บอกอารมณ์ไม่ได้ ครูคณิตพยักหน้า “งั้นเหรอ...นักเรียนเจ้าปัญหาของเปรมก็คือไอ้เท็นเองเหรอเนี่ย”


   “เจ้าปัญหา?” เท็นขมวดคิ้ว เปรมยิ้มแห้ง แต่ก็ตอบว่า “อื้ม”


คนฟังหัวเราะ “ดีใจจัง”


   เปรมมองใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเมธา


“แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่อะ” ครูคณิตมองในกระทะอย่างสนใจ ดวงตาเป็นประกาย “โห กุ้งชุบแป้งทอดเหรอ น่ากินมาก” เท็นพยักหน้ารับ “อร่อยนะ”


“อยากกิน” เมธายืนน้ำลายสอ เปรมสั่นหัวขำๆ แทรกตัวเข้ามาแล้วพูดว่า “เอาล่ะเด็กๆ ถ้าหิวก็ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างเรียบร้อยนะ”


“ยืนดูไม่ได้เหรอ” เท็นว่า เมธาเสริมอีกแรง “เปรมทอดกุ้งให้ดูหน่อย”


“...”


   เปรมยืนปลง ทอดกุ้งไปก็พูดได้แค่ว่า “อย่าซนกันล่ะ”


   พ่อครัวยืนทอดกุ้งชุบแป้งทอดจนเสร็จตามด้วยจัดเรียงใส่จานเสิร์ฟ เหลือบตาเห็นว่าข้าวในหม้อสุกแล้ว เขาหยิบกระทะอีกใบขึ้นมา คิดจะผัดคะน้าหมูกรอบ


เปรมใส่หมูกับคะน้าลงในกระทะ เขาปรุงรสอย่างชำนาญ ก่อนจะขยับข้อมือโยกกระทะส่งให้อาหารม้วนตัวท่ามกลางเสียงฮือฮาของเมธากับดวงตาที่เป็นประกายของเด็กตัวโต


ในที่สุดผัดคะน้าหมูกรอบควันฉุย กุ้งชุบแป้งทอดตัวโต และข้าวสวยร้อนๆ สามจานก็ถูกจัดเรียงบนโต๊ะอาหาร เท็นมองตาเป็นประกาย ส่วนครูคณิตนั่งน้ำลายสอ


“อร่อยมาก” เมธาพูดหลังชิมคะน้าหมูกรอบ เปรมมองยิ้มๆ “ดีใจที่ชอบนะ”


   “ดีขึ้นไหม” เท็นโพล่งถาม เมธาหันมา ดวงตาสีนิลอ่อนแสงลง “อื้ม...ดีขึ้นแล้วล่ะ”


   “เมไม่สบายเหรอ?” เปรมมองอย่างสำรวจ คนฟังหัวเราะ “เปล่าหรอก แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”


   ใช่เรื่องที่ทำให้ร้องไห้วันนั้นหรือเปล่านะ...


“เราไปเที่ยวกันไหม?” ไม่รู้อะไรดลใจให้เปรมถามออกมา เมธาเลิกคิ้ว “พวกเราน่ะเหรอ?”


   “อื้ม เราว่าถ้าได้พักผ่อนบ้างน่าจะทำให้รู้สึกดีขึ้นนะ” พ่อครัวถาม “เมอยากไปไหนล่ะ”


   เมธานิ่งไปอย่างใช้ความคิด แต่สุดท้ายก็ตอบว่า “ไปไหนก็ได้”


   “เท็นล่ะ?” เปรมหันไปถามอีกคน


   “สวนสนุก”


   เปมทัตกระพริบตา เขาหันไปมองเมธา ฝ่ายหลังหัวเราะลั่น “สวนสนุกเหรอ เอาสิ” ดวงตาคู่นั้นทอประกายสนใจ ทว่าครูคณิตก็อดที่จะถามไม่ได้ว่า “แต่ไปกันสามคนจะแปลกๆ ไหม”


เปรมได้ยินแล้วยิ้มออกมา ในหัวปรากฏภาพคนกลุ่มหนึ่งอย่างพร้อมเพรียง “ไม่ต้องห่วง ถ้าเรื่องจำนวนคนล่ะก็ไม่มีปัญหาหรอก”


“งั้นเราจะไปกันวันไหนดี” เมธาถามความเห็น


“วันเสาร์นี้” เท็นตอบ เปรมเลิกคิ้ว “เร็วไปไหมคุณชาย”


“เราอยากไป”


“ก็ได้นะ” เมธาว่าแล้วถามพ่อครัวหนุ่ม “เปรมล่ะสะดวกไหม”


“ได้อยู่แล้ว” เปรมพูดออกมา เมธายิ้มกว้าง “จริงเหรอ ดีใจจัง”


ก่อนเด็กหนุ่มสามคนจะแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันผ่านโต๊ะอาหาร บรรยากาศเคล้าด้วยเสียงหัวเราะพูดคุยราวกับครอบครัวสุขสันต์ ตอนนั้นเองที่เท็นหันไปถามเพื่อนสมัยเด็กว่า


“เมมีความสุขไหม?”


   เมธาตอบแทบจะทันที


“อื้ม! ขอบคุณมากนะเท็น!”


   ภาพนั้นทำให้เปรมต้องยิ้มตามออกมา




   ในเช้าวันเสาร์บริเวณลานหน้าทางเข้าสวนสนุก เปรมกับไดนาไมต์และสามสีกำลังยืนรอคนที่ยังมาไม่ถึง โดยสองคนหลังมาอยู่ที่นี่ตามคำชวนของพ่อครัวหนุ่ม เปรมโทรถามเมธาแล้ว อีกฝ่ายบอกว่ากำลังเดินทางมาพร้อมกับเท็น


เปมทัตมองสามสีกับไดนาไมต์ที่จ้องด้านในสวนสนุกอย่างตื่นเต้นแล้วยิ้มออกมา สองคนนี้ยังไม่เคยเจอเมธามาก่อน แต่กระนั้นพ่อครัวก็มั่นใจว่าพวกเขาจะเข้ากันได้ดี


   “ตกลงวันนี้มีใครบ้างนะ?” สามสีถามขึ้น เปรมตอบว่า “ก็เราสามคน เมธากับเท็น แล้วก็...”


   “ไอ้ไฟ” ไดนาไมต์ยิ้มเผล่ เปมทัตเลิกคิ้ว “ฮะ? ไอ้ไฟมาด้วยเหรอ?”


   “เออ พอมึงชวนกูเลยโทรไปหามันมา มันว่างพอดีเลยตกลง”


   เปรมกระพริบตา “ฉิบหายละ กูโทรชวนไอ้โชมา...”


   “แล้วไงวะ?” ไดนาไมต์ไม่เข้าใจ ในขณะที่สามสีถึงบางอ้อ 


   “ตายห่า ไอ้โชมันเด็กประมงนี่หว่า ซวยละ”


“เออว่ะ” หนุ่มผมทองหน้าเหวอ เป็นจังหวะที่ไฟเดินเข้าลานมา สามทหารเสือจากภาควิชาคหกรรมหันไปมองคนตัวสูงหวาดๆ ไฟเลิกคิ้ว “เป็นเหี้ยไร ไม่เคยเห็นเทวดากันเหรอ”


วันนี้หมอยาผมแดงสวมเชิ้ตแขนยาวสีกรมท่า ช่วงขาอยู่ในกางเกงสแล็คแฟชั่นสีแดงอิฐ แว่นกันแดดเรย์แบนด์สีดำที่สวมใส่รับกับจมูกโด่งสัน สามสีจุ๊ปาก “แหม่มันจ๊าบแท้วะ!”


“คนมันฮอตอะ” อัคคียักไหล่ เปรมมองอย่างชั่งใจ แต่สุดท้ายก็พูดว่า “ไฟ...”


“หืม?”


“มึง คือวันนี้กูชวนเพื่อนที่อยู่ประมงมาด้วยอะ แบบ เอ่อ...มึงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”


   “เฮ้ย กูแยกแยะได้” ไฟตบไหล่เพื่อนยิ้มๆ “โฟกัสรายบุคคลอยู่แล้ว แค่อยู่คณะเดียวกับคู่กรณีกูไม่ซีหรอก” ได้ยินแบบนี้พ่อครัวก็โล่งใจ ก่อนเปรมจะกดรับสายเมื่อโชโทรเข้ามา “ฮัลโหล”


   (ไอ้เปรมกูถึงแล้วนะ)


   “เออๆ กูอยู่ตรงทางเข้าอะ มึงเดินมาเลย” เด็กหนุ่มเว้นวรรค รีบพูดว่า “เออโช!”


   (หืม?)


   “เอ่อ...คือวันนี้กูชวนเพื่อนที่อยู่เภสัชมาด้วยอะ แบบว่า...มึงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?” เปรมพูดแล้วหรี่ตารอฟังอย่างนึกลุ้น


   (เฮ้ย กูแยกแยะได้!) เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างร่าเริง (กูโฟกัสรายบุคคลอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่คู่กรณีกูก็ไม่ซีหรอก)


   เปรมถอนหายใจอย่างโล่งอก พูดว่า “โอเค เจอกัน” แล้วกดตัดสาย


ไม่ถึงห้านาทีเบื้องหน้าพวกเปรมก็ปรากฏร่างของโชเดินสะพายกระเป๋าเข้ามา เด็กหนุ่มสวมเสื้อยืดสีขาวสกรีนลายอาร์ตสีดำ และกางเกงขาสั้นสีเข้มยาวเท่าเขา ชลันธรมองหน้าทุกคนผ่านแว่นดำที่ตัวเองสวมใส่


“หวัดดีเพื่อนๆ” โชทักทาย มองเลยไปยังหนุ่มผมแดงตัวใหญ่ เด็กประมงนิ่งไป มือขาวถอดแว่นกัดแดดออกช้าๆ เผยให้เห็นรอยช้ำบนหน้าที่ยังไม่หายดี


   ไฟเองก็ถอดแว่นออกเช่นกัน ข้างแก้มปรากฏรอยข่วนที่เริ่มจางทว่ายังคงเจ็บแปล๊บๆ ทุกครั้งที่สัมผัส


   “มึง!!”


   สองหนุ่มกระโจนเข้าหากันทันทีที่สบตากัน โชกระชากคอเสื้อคนใหญ่ กำหมัดง้างแขนออกไปสุดแรง


   “เฮ้ยยยย!!” ร้อนถึงสามทหารเสือต้องเข้ามาจับแยก สามสีล็อคแขนโชไว้ ส่วนไดนาไมต์กับเปรมคว้าแขนคนตัวใหญ่กันคนละข้าง คู่กรณีต่างไซส์แยกเขี้ยวใส่กันเจียนเตรียมขย้ำอยู่รอมร่อ


   “ไหนว่าแยกแยะได้ไงวะ!” ไดนาไมต์ตะโกนใส่อัคคี


   “แบบนี้มึงเรียกโฟกัสรายบุคคลเหรอ!” เปรมนิ่วหน้า พยายามรั้งหมอยาตัวใหญ่เอาไว้สุดแรงเกิด


   “กูแยกแยะได้ แต่ไม่ใช่กับไอ้เหี้ยนี่!” ไฟตะโกนลั่น โชฟังแล้วเลือดขึ้นหน้า “ถุย! หล่อตายแหละไอ้ห่า!”


กรรมการจำเป็นทั้งสามมองหน้ากัน อย่าบอกนะว่า...


   “มันนี่แหละที่ต่อยหน้ากู!!”


   ชัดเจน...สองเสียงประสานใส่กันอย่างพร้อมเพรียง


   ฉิบหายละ...


   “เออน่า กูขอวันเดียว...วันเดี้ยว!” สามสีส่งเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อคนในอ้อมแขนพยายามสะบัดตัวให้หลุดไปต่อยหน้าคู่กรณีตัวใหญ่ให้ได้


   “ไอ้ไฟกูขอ วันนี้เราพาเมธามาเที่ยวนะเว้ย มึงจะทำให้งานกร่อยเหรอวะ”


เปรมต่อรองเสียงอู้อี้เพราะต่อสู้กับแรงปะทะจากหมอยาอยู่ ไฟได้ยินชื่อเพื่อนสมัยเด็กก็ชะงักไป เขาสูดลมหายใจลึกอย่างพยายามสงบลง ยังไงเมธาก็ต้องมาก่อนอารมณ์ของเขาอยู่ดี


   แต่โชไม่ใช่...


“เปรม มึงไม่บอกกูวะว่ามึงพาไอ้เหี้ยนี่มาด้วย!”


   “กูบอกแล้วนะ...”


   “บอกเหี้ยอะไร!”


   “ก็กูบอกมึงแล้วว่าวันนี้มีเพื่อนที่อยู่เภสัชมา” พ่อครัวตอบเสียงอ่อน


   “แล้วกูจะไปรู้มั้ย!” โชตวาดอย่างโมโห เขาสะบัดตัวออกจากสามสีได้สำเร็จ เหน็บแว่นดำกับอกเสื้อ พูดว่า “พอกันที ทริปนี้ไม่เอาด้วยแล้ว กูจะกลับ”


   หน้าคนฟังเจื่อนลงถนัดตา ตอนนั้นเองที่เท็นกับเมธาเดินเข้ามา เด็กโข่งเดินมากอดเปรมทันทีที่เจอหน้า ส่วนครูคณิตทักทายทุกคนยิ้มๆ “คนเยอะจังเลย ท่าทางจะสนุกนะ” เมธาหันไปทางโช “หวัดดี เราชื่อเมธานะ นายล่ะ?”


   โชเองก็พอจะได้ยินเรื่องอีกฝ่ายมาจากเปรมมาบ้าง เขายิ้มให้เมธา ตอบว่า “เราชื่อโช”


   “เราไดนาไมต์” หนุ่มผมทองแนะนำตัว เด็กหนุ่มตัวสูงอีกคนพูดว่า “เราสามสี”


   “ยินดีที่ได้รู้จักนะไดนาไมต์กับสามสี” เมธาพูดยิ้มๆ ในขณะที่เท็นขยับไปกอดกุ๊กจากด้านหลังอย่างเรียบร้อย


   “โอเค รู้จักกันแล้วนะ งั้นลาล่ะ สวัสดี” โชพูดจบก็เดินออกไป เมธาเบิกตาโพล่ง “อ้าว...ทำไมล่ะ?”


   “เราไม่โอเคอะ” โชหันมาตอบ เมธามองซ้ายมองขวาเลิกลัก ถามเสียงอ่อน “เพราะเราเหรอ...”


   “เฮ้ย เปล่าๆ” ชลันธรปฏิเสธ


   “แล้วทำไมไม่อยู่ด้วยกันล่ะ” ครูคณิตถามอย่างไม่เข้าใจ นี่เขาทำอะไรให้อีกฝ่ายไม่พอใจหรือเปล่านะ


   “เออโชมึงอยู่เหอะ” สามสีพยายามช่วยพูด ไดนาไมต์เสริมว่า “ห่า ขาดมึงจะสนุกเหรอวะ”


   “สนุกดิ คนเยอะแยะ กูไม่โอเคจริงๆ ว่ะโทษที ไปนะ” พูดจบก็เดินออกไป เมธาซึมลงไปถนัดตา เปรมหน้าเสีย เขาตะโกนใส่หลังเพื่อน “ไอ้เหี้ยโช! กลับมา!”


   ชลันธรโบกมือไหวๆ ทั้งๆ ที่หันหลังให้อยู่อย่างไม่แยแส เท็นมองตาม “เพราะเรามาช้าเหรอ”


“ไม่ใช่หรอก คิดมาก” เปรมตบข้อศอกเด็กตัวโตเบาๆ บรรยากาศเลวร้ายลงถนัดตา เปมทัตคิดจะเข้าไปคว้าตัวเพื่อนเจ้าอารมณ์เอาไว้ แต่ก็ช้ากว่าใครบางคนอยู่มาก


   ทุกคนมองอย่างนึกทึ่ง ไฟวิ่งไปถึงตัวโชตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้!


   “อะไรวะ...เฮ้ย!” โชร้องลั่นเมื่อถูกคนตัวใหญ่จับอุ้มพาดบ่า เด็กประมงห้อยหัวตีลังกา ออกแรงดิ้น สบถคำหยาบดังลั่น “ไอ้สัตว์! ปล่อยกู!”


   “อยู่นิ่งๆ ได้มั้ย!”


   “ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้! ไอ้เชี่ย ปล่อย!” โชทุบหลังอีกฝ่ายดังอั้กด้วยความโมโห ตะโกนจนเส้นเสียงแทบแตก “กูเกลียดมึง! อย่ามาแตะตัวกู! ออกไป!”


   “อย่าดิ้น!”


“ปล่อยกู! ไอ้เหี้ย! ให้ตายกูก็ไม่อยู่กับมึงเด็ดขาด! ไปตายซะ! อุก!” โชถึงกับหยุดดิ้นเมื่อไฟเขย่าตัวจนท้องเขากระแทกไหล่อีกฝ่ายดังอั้ก ดวงตาเหมือนแมวทอประกายวาวโรจน์ จ้องคนตัวใหญ่อย่างโกรธแค้น


“โตแล้ว อย่าดื้อให้มากนัก” ไฟใช้น้ำเสียงเหมือนกำลังพูดกับเด็ก “วันนี้วันเที่ยวไอ้เมธา กูไม่อยากให้มันไม่สบายใจ”
โชหันไปมองเมธาที่จ้องมาด้วยใบหน้ากังวลอย่างรู้สึกผิด เขาเข้าใจ แต่ก็ไม่อยากอยู่กับไอ้บ้านี่อะ...


“กูเกลียดมึง!”


“กูขอโทษ”


ไฟยอมพูดออกมาในที่สุด โชเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู


“ขอโทษที่ด่าคณะมึง กูปากไม่ดีเอง เลิกดื้อได้ยัง” เสียงทุ้มนั้นจริงจังเสียจนโชไปต่อไม่ถูก เด็กประมงแก้มร้อนอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาสบตากับเปรม ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง


“คำตอบล่ะ?” ไฟย้ำ


“กูเกลียดมึง...”


“หึ ว่าง่ายๆ สิดี” ไฟยิ้มแล้วหันกลับไปตรงทางเข้า โชประท้วงเสียงดัง “เอากูลงได้แล้ว!”


“เข้าสวนสนุกแล้วกูจะปล่อย”


“มึงมีสิทธิ์อะไรเนี่ย!”


“กันมึงหนี”


“ขนลุกสัดอะ เชี่ยเอ๊ย!” โชสบถ เขาซุกหน้ากับแผ่นหลังอีกฝ่ายในสภาพห้อยหัว บ่นอุบ “ไอ้เหี้ยมึงเดินเร็วๆ ดี้! กูมึนหัว!”


“มึงอย่าเสียงดังดิ คนมอง”


“มึงก็ปล่อยกูลงสิวะ!”


“เรื่องดิ” ไฟลอยหน้าลอยตาตอบ ก่อนจะอุ้มไอ้ตัวแสบแบกขึ้นไหล่เดินผ่านหน้าพวกเปรมไปท่ามกลางความอึ้งของผู้คนโดยรอบ แว่วเสียงโวยวายของโชดังมาให้ได้ยิน ไฟลอบยิ้ม


ไอ้แมวเถื่อนเอ๊ย...




สวนสนุกในวันหยุดคลาคล่ำไปด้วยผู้คน มีทั้งมากันแบบครอบครัว คู่รัก หรือกลุ่มวัยรุ่น แว่วเสียงกรีดร้องของฝูงชนบนเครื่องเล่นดังมาให้ได้ยิน เมธามองไปรอบๆ อย่างตื่นตา


เปรมพูดว่า “วันนี้พวกเราจะดูแลเมธาเอง อยากได้อะไรบอกเลยนะ”


“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก” เมธาตอบยิ้มๆ


“เมอยากเล่นอะไร” สามสีหันมาถาม เมธากระพริบตาปริบๆ “เราอะไรก็ได้ แล้วแต่พวกแกเลย”


“มึงๆ กูอยากเล่นไอ้นั่น!” ไดนาไมต์ชี้นิ้วออกความเห็นยิ้มๆ โชมองตามแล้วอ้าปากหวอ “ห่า เปิดมาก็เฮอริเคนเลยเรอะ”


“กลัวรึไง” ไฟปรายตาค่อนขอด ก่อนจะทำหน้านึกขึ้นได้ “ลืมไป มึงส่วนสูงไม่ถึงนี่หว่า หึๆ”


โชหันควับ “มึงจะเอาใช่ไหม”


“กล้าป่ะล่า?”


“สัด ฉีกตั๋วกับกูตัวๆ เลยมา” โชท้าก่อนจะเดินเถียงกับหมอยานำเข้าเครื่องเล่นไป สามสีเหลือบมองหนุ่มผมทอง พูดว่า “มึงก็


เลือกอะไรไม่เกรงใจข้าวมันไก่ในท้องกูเล้ย”


“กูยังไม่ได้กินมาไง” ไดนาไมต์ยิงฟัน หันไปหาเมธาที่เดินอยู่ตรงกลาง “ว่าแต่เมเล่นได้ใช่ไหม”


“เราไม่ค่อยสันทัดเท่าไหร่...แต่จะพยายามนะ” คนตัวเล็กตอบยิ้มๆ หนุ่มผมทองแล้วยิ้มตาม “มานั่งข้างเราไหม ถ้ากลัวจะได้จับมือกันนะ”


“เย็นไว้พ่อร้อนรัก นี่เพื่อน” สามสีผลักหัวเพื่อนผมทองพูดหน้าตาย ไดนาไมต์บ่นอุบ “โห่ไรวะ เมยังไม่ว่าอะไรกูเลยแล้วมึงเป็นใครเนี่ย” สามสีเหลือกตาใส่ ก่อนสองหนุ่มจะเดินเถียงกันเข้าไปโดยมีเมธาหัวเราะไปตลอดทาง


“กุ๊ก”


“หืม?”


“จับมือกัน”


เท็นยื่นมือมาให้ เปรมพรูลมหายใจ ก่อนจะคว้ามือใหญ่เดินนำเข้าไปด้วยซีกแก้มที่แดงระเรื่อ
 
   

****************************************************** *


สวัสดีค่าาาา า

 :katai4:

สองตอนในวันเดียว เย่ 5555555555 5

นั่นสิ แล้วตกลง #เมธาร้องไห้ทำไม

แต่อย่ากังวลเลยค่ะ จูนเองก็ไม่ชอบดราม่าสามเส้าเหมือนกัน 555555555 5

ตอนหน้าก็น่าจะเคลียร์กันแล้ว

ไม่อยากให้คนอ่านต้องอยู่อย่างหวาดระแวงค่ะ เห็นใจ 55555555 5

ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามมาก ๆ เลยนะคะ

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่แปดค่าาาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 12-03-2015 21:12:25
ไม่สามเส้าก็ดีล้าววววว
ให้คุณหมอกับคุณกุ๊กเค้าคู่กันนนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 12-03-2015 21:13:16
ชอบเมธาจัง ดูขี้อายแบบน่ารักๆ ขำโชกะไฟ ทำไมต้องพูดเหมือนกัน 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 12-03-2015 21:27:47
โชไฟ รอบที่แล้วก็พูดแล้วก็กินฝรั่งเหมือน รอบนี้ก้าใจตรงกันอีก พูดเหมือนกันเดะ เนื้อคู่แน่ๆ แรกๆก็งี้แระกัดกันไป สักพักลูกหลานเต็มบ้านแน่ 555 :m20:

กุ๊กกะเด็กโข่งนิน่ารักตลอด รอดูพัฒนาการ และรอดูคู่อื่นๆ ดีแล้วละไม่มีมาม่า เพราะยังไม่ถึงปลายเดือนเลย <เกี่ยว?  55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-03-2015 21:33:29
หลงรักทุกตัวละครเข้าเต็มเปา! :m1: อื้อ~ อ่านเรื่องนี้ทีไรหน้าเราบานเป็นจานดาวเทียมทู้กกทีมีความสุขจุงเบย~ :m3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 12-03-2015 21:38:09
 :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 12-03-2015 21:38:44
อยากเป็นคนจับมือตรงกลางระหว่างเด็กโข่งกับกุ๊กกกกกกก
น่ารักกกกกกก โชกับไฟนี่มีลุ้นๆ
รอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 12-03-2015 21:39:58
 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:โชกับไฟคู่นี้มีเฮ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 12-03-2015 21:46:03
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-03-2015 21:52:27
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 12-03-2015 22:02:17
คนเขากำลังทะเลาะกัน
สองคนหลังนี่มาจากไหนกันค่ะ
มาวงมาหวานขอจับมือกันแบบนี้ 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 12-03-2015 22:21:10
เปรมเหมาะเป็นพี่เลี้ยงเด็กจริง ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 12-03-2015 22:21:40
จบแบบนี้เอาช้อนมาตีฉันให้ตายทีเถอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 12-03-2015 22:35:33
น่ารักทุกตัว ทุกบทเลย
ฟังที่ไดกับสามสีคุยกันแล้ว อยากให้ถึงวันแข่งจบปีหนึ่งไวๆ
น่าสนใจมากๆ

แอบลุ้นคู่ไฟกับโช
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-03-2015 22:41:07
 :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-03-2015 22:46:08
 :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 12-03-2015 22:56:18
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเปรมพกเด็กตัวใหญ่ๆติดตัวไว้ตลอดเวลาเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 12-03-2015 22:56:45
คนแต่งใจดีจัง ปลื้มสุดๆอ่ะ ไฟกะโชเนี้ย เข้ากันดีนะ น่าจะเอาอยู่ ครูนี้ยังรอคำตอบอยู่ว่าเป็นอะไร ไดนาไมกับสามสีเนี้ย หม้อจริงๆนะ รอตอนต่อไปเลขสวย ตอนที่8 อินฟีนีตี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 12-03-2015 22:56:56
 :laugh: โอ๊ะๆ คู่กัดมาเจอกัน จะกินกันเองไหมเนี่ย หุหุ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: PiSCis ที่ 12-03-2015 22:58:49
น่าร๊ากกกกกกกกกก ไปเที่ยวสวนสนุกกันด้วยอ่ะ  :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 12-03-2015 23:03:59
อย่าสามเศร้าเลยนะ
สงสารเมธาบอกเลย
ไม่ได้แอ้มหมอแน่
เมธาเลิกคิดรักหมอเถอะ

มันจะต้องมีอะไรต่อไปแน่ๆ :serius2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 12-03-2015 23:08:56
หวังว่าจะมีใครสักคนในกลุ่มนี้ดูแลเมธาได้ดีนะครับ และก็ขอให้ดูแลตลอดไป เพราะไม่อยากให้ เท็น-เปรม มีปัญหากัน อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 12-03-2015 23:18:15
พาร์ทนี้เท็นเท็นเด็กโข่งกับกุ๊กเปมโดนนายอัคคีกะไอ้แมวเถื่อนแย่งซีนไปเลย

ทะเลาะกันได้ดุเดือดจริงๆ  :hao7:  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 12-03-2015 23:25:39
แจ่ม!!! คนเขียนน่ารักมาก...
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 12-03-2015 23:26:24
ก็นะ ไม่อยากเห็นรักสามเศร้าเราสามคนเหมือนกัน กิกิ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-03-2015 23:41:32
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 12-03-2015 23:43:22
มาอีกแล้วววว ดีจังๆๆๆๆ ดีใจอ่ะ
ชอบเท็นมากๆเลย เราชอบแนวเนียนๆโมโนโทน
แต่รู้กันว่านี่ของเรา โอ้ยยย น่ารักกก
ไฟโชก็น่ารักแฮะ แหม่ มีขงมีเขิน :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 12-03-2015 23:49:16
เข้ากับไฟตีกันน่ารักดีแฮะ เปรมเหมือนพาลูกมาเที่ยวเลย :m4: :m4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 13-03-2015 00:09:27
ตนเขียนบอกไม่ชอบดราม่า เราก็วางใจ 555 โล่งค่ะโล่ง
เพราะตอนนี้อยากเผือกเรื่องไฟดับโชมาก นี่พร้อมขุดเผือกตลอดเวลา ก๊ากกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 13-03-2015 00:21:44
 :mew2: :mew1:



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 13-03-2015 00:24:48
 :เฮ้อ:
อย่างน้อยก็คงไม่สามเศร้า
ตามไปขึ้นเฮอร์ริเคนด้วยคน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 13-03-2015 00:42:51
เค้าก็อยากเที่ยวสวนสนุกมั่งอ่ะ ไม่ได้ไปมา3ชาติล่ะ T_T
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 13-03-2015 01:32:56
ยังดีนะ  ที่ไม่มีมาม่า

โล่งอกกกกกกกกกก        :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 13-03-2015 01:40:53
ตอนแรกนึกว่าไฟจะคู่ไดซะอีก 5555555555 ขำตัวเองแพรบบบบ  :m20: :m20:

มองผิดไปเยอะเลย  :-[ :-[

มาต่อไวๆนะคะ  o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-03-2015 04:23:50




          สรุปเมธาเศร้าเรื่องอะไรอ่ะ :hao4:  เท็นก็ยังอ้อนเปรมเหมือนเดิม :katai2-1: รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 13-03-2015 05:09:39
อั๊ยยะ ไฟ-โชว์ แหมมีเขินนะโชว์แค่ไฟบอกขอโทษแค่เนี้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 13-03-2015 05:58:49
 :katai2-1:  เด็กโข่งรีบแย่งซีนกลับตอนสุดท้าย.
เปรมใจดีจริงๆแหละตามใจเด็กๆตลอดเหมือนเป็นคุณแม่ของทั้งกลุ่ม

ไฟโชลูกดกแน่ๆ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 13-03-2015 08:02:34
ลุ้น ๆ ว่า เมธา จะคู่ใครอ่ะ..  :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-03-2015 08:11:32
เป็นทริปที่สนุกน่าดู...แต่ล่ะคน!?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 13-03-2015 08:22:51
คนอื่นกัดกันยังไง

เท็นก็ยังมึนกับเปรมตลอด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: am_ma ที่ 13-03-2015 09:04:30
 :ling1: :ling1:

โฮ๊ยยยย..เด็กโข่งมาแนวนี้ตลอด ๆ
ชอบๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 13-03-2015 10:22:19
แล้วสรุปหนูเมเป็นไรหว่า???
แต่น่าทะนุถนอม น่าปกป้องมาก

อีกคู่ดุเดือดมาก หมอยากับหนุ่มประมง
ส่วนเด็กโข่งของเราอ้อนตลอดจ้าาา  :o8:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 13-03-2015 13:34:21
 :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 13-03-2015 13:39:07
เมธาน่ารักกกกกกกกกกกกก
ใครทำน้องเมเสียใจจจจจจจจจจ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 13-03-2015 17:37:04
ชอบอ่าาา เมะ มุ้งมิ้งงงงงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 13-03-2015 20:10:03
โอเคเมธาไม่ได้ชอบหนึ่งในกลุ่มนี้ เราสบายใจละ 5555555 แต่ก็อยากรู้ว่าใครมันหักอกหนูเม
คู่ไฟโชนี่น่ารักดีเนอะ ทะเทาะกันตลอด ไฟแกชอบโชแล้วอ่ะดี๊
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 14-03-2015 10:27:38
 :o8: :ling1: :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 14-03-2015 11:53:31
ทำไมรู้สึกว่าจะมีมาม่าระหว่างเด็กโข่งที่อยากได้แม่ กับกุ๊กที่เริ่มคิดไกลลลลลล
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 14-03-2015 13:02:08
คนแต่งค่ะ ที่ๆเด็กๆเรียนนี่เกษตรใชม้า
เราก็ว่าคุ้นๆตั้งแต่คหกรรมในคณะเกษตร
พอเจอศร.สี่กับวนศาสตร์นี่ใช่เลย55555
เข้าเรื่องๆ  เท็นกับเปรมน่ารักจัง
ตอนอยู่ด้วยกันแล้วมันมุ้งมิ้งมากเลย ชอบบ
รออ่านต่อนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 14-03-2015 13:20:12
ชอบโชกะไฟอ่ะ
แยกแยะได้  โฟกัสรายบุคคล  :jul3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 14-03-2015 13:49:54
โอ..นึกว่าจะเป็นรักสามเศร้าซะแล้วค่อยยังชั่ว นักเขียนทำซะลุ้นตัวโก่งเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: fondue1 ที่ 14-03-2015 14:42:20
ลุ้นๆตอนต่อไป :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 14-03-2015 16:46:10
ชอบเด็กโข่งจัง คึคึคึ
ว่าแต่.......จะผิดมั้ยถ้าแอบจิ้นไดนาไมต์กับสามสี  :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-03-2015 17:30:24
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 7) 12/3/2558 หน้าที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: Pawaree ที่ 14-03-2015 18:44:13
 :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 14-03-2015 20:08:44
เด็กหนุ่มเจ็ดคนเดินเรียงแถวเข้าเครื่องเล่นเฮอริเคน นำทีมโดยโช ตามด้วยไฟ ไดนาไมต์ เมธา สามสี เปรม ปิดท้ายด้วยเท็น พวกเขาเลือกที่นั่งแถวหน้าและนั่งเรียงกันตามลำดับ


เปรมดึงที่ล็อคด้านบนลงมา ก่อนที่ล็อคด้านล่างจะเอนเข้าหาตัว พ่อครัวหันไปมองเด็กตัวโต พบอีกฝ่ายในสภาพเดียวกันจ้องเขากลับมาตาแป๋ว


โชเหลือกตายิ้มโรคจิตพูดเสียงเล็ก “ใครกรี๊ดตุ๊ดนะเว้ย”


    “ลูกผู้ชายอกสองศอกกว่าๆ อย่างกู ไม่กรี๊ดอยู่แล้ว” เปรมหันไปยืดอก


“ไอ้เหี้ยสามอย่าแจกข้าวมันไก่นะมึง” ไดนาไมต์มองหวาดๆ


“กูจะพ่นแจกมึงคนแรกเลยสัด” สามสีหรี่ตาตอบ 


“แหมไอ้โช กลัวตัวหดเลยนะ” ไฟสัพยอกคนข้างๆ


“ไอ้เหี้ย มึงอ้วกแน่!” โชตะโกนใส่อย่างแค้นเคือง


“ตื่นเต้นจัง” เมธาตาเป็นประกาย เขาหันไปทางทศทิศ “ไม่ได้มาเล่นแบบนี้ด้วยกันนานแล้วเนอะเท็น”


“นั่นสิ”


“ทุกคนล็อคดีแล้วใช่ไหม” สามสีถามขึ้น ทุกคนพยักหน้าเมื่อตัวเองอยู่ในสภาพเรียบร้อย เปรมหันไปมองเด็กโข่งอีกครั้ง ถามว่า


“ตื่นเต้นไหม?”


“มาก” ดวงตายาวรีนั่นเป็นประกาย


ตอนนั้นเองที่ดนตรีประกอบเร่งจังหวะดังขึ้น แล้วเฮอริเคนก็เริ่มโยกตัว




โชลงจากเฮอริเคนมาด้วยสภาพเสียศูนย์ เขาได้ไดนาไมต์ช่วยประคองไว้ ข้างๆ เป็นไฟที่เดินเซกอดคอลงมากับสามสี เท็นในสภาพแบกพ่อครัวไว้บนหลังถามว่า “เพื่อนๆ ไหวไหม?”


“ไหว!” เปรมกับโชและไฟตอบพร้อมกัน ก่อนสามหนุ่มจะวิ่งหน้าเขียวไปปล่อยของเก่าในท้องออกมาใส่ถังขยะสามใบที่ตั้งอยู่แถวนั้น ในขณะที่เมธาเดินลงมาด้วยท่าทีสบายๆ


“นั่งเงียบๆ อ้วกเพียบนะครับ” ไดนาไมต์พูดขณะประคองโชให้อ้วกลงถัง สามสีสั่นหัวหน่ายๆ พลางลูบหลังให้ไฟ “มึงสองตัวนี่พอกันเลยนะ”


โชกับไฟหันขวับ ประสานเสียงว่า “ไม่เหมือน!” ก่อนจะหันกลับไปอ้วกต่อ


“ไอ้เหี้ย...” เปรมที่กอดถังขยะใบกลางอ้วกอยู่ครางตาละห้อย “กูเป็นนายกเมื่อไหร่จะสั่งเก็บเครื่องห่าพวกนี้ให้หมดเลย แม่งเอ๊ย...โอ้กกก!”


เท็นที่ลูบหลังให้พ่อครัวอยู่พูดว่า “พักก่อนไหม”


“ไม่!” โชคัดค้าน เขายืดตัวขึ้นมาด้วยใบหน้าซีดขาว “นี่มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น!”


“ไอ้ห่า แค่เริ่มก็จะตายห่าอยู่แล้วนี่ไง!” เปรมหันไปด่า ชี้ไฟที่อ้วกอยู่ถังข้างๆ แล้วพูดว่า “มึงดูไอ้ไฟด้วย เหี้ยอ้วกจนไส้จะออกมากองอยู่แล้ว”


“มันเป็นการแสดง!” หมอยาเถียงกลับมา


สามสีเหลือบตามอง “แหม อินเนอร์มึงแรงมาก”


“เมธาแม่งเซอร์ไวเวอร์สัดอะ” ไดนาไมต์มองคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มมีออร่าดอกไม้บานอยู่ข้างๆ เมธาดูไม่มีปฏิกิริยาย่ำแย่อะไรแม้แต่น้อย


“เราว่าสนุกดีนะ”


“มันต้องอย่างนั้น” ไดนาไมต์ยิ้มเผล่ เขาชูมือขึ้น พูดว่า “ทีมเซอร์ไวเวอร์...ป๊ะมือ!” ก่อนจะเดินไปหาทีมผู้รอดชีวิตเพื่อตีมือเรียงคน เริ่มจากเมธา เท็น และสามสีตามลำดับ


ไฟเงยหน้าขึ้นมาตาโหล “ไอ้เหี้ย ท้องกูโล่งละ จัดอันต่อไปมา”


“เมธาอยากเล่นอะไร?” หนุ่มผมทองหันมาถาม


“อันนั้น!” ครูคณิตพูดพลางชี้ไปข้างหน้า เท็นมองตามแล้วดวงตาเป็นประกาย


“โอ้ เลือกได้ดี” ไดนาไมต์ผิวปากหวือ สามสียืนสูดลมหายใจลึก “หืม เลือดนักสู้กูนี่พลุ่งพล่านเลย”


เปรมนั่งกอดถังขยะตาลอย ขณะที่ไฟกับโชเห็นแล้วครางออกมาพร้อมกัน “เอาจริงดิ...”


“อื้อ!” เมธายิ้มกว้างก่อนจะวิ่งนำออกไปกับหนุ่มผมทอง




แว่วเสียงดีเจพากย์ประกอบดนตรีเร่งจังหวะสร้างบรรยากาศให้คึกคัก ฝูงชนบนเครื่องเล่นไวกิ้งกรีดร้องกันระงม แต่ที่ครื้นเครงสุดคงไม่พ้นเด็กหนุ่มเจ็ดคนที่แบ่งกลุ่มเป็นสามกับสี่แล้วจับจองพื้นที่หัวเรือคนละฝั่ง


เปรมกับโชที่นั่งอยู่ตรงหัวเรือฝั่งซ้ายหวีดเสียงดังลั่น


“ว้ากกกกกกกกกกกกกก!”


ไดนาไมต์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามหัวเราะลั่น “ไอ้เหี้ย ทำไมพวกมึงกากจังวะ”


“กูสร้างกระแสเว้ย! จริงๆ เฉยๆ มาก!” ไฟที่นั่งข้างเปรมตะโกนแก้ตัว พวกเขาแบ่งทีมกันตามสภาพสังขารจากเครื่องเล่นอันแรก ตอนนี้หัวเรือฝั่งซ้ายจึงเป็นโช เปรมและไฟนั่งเรียงกันตามลำดับ


พ่อครัวกำราวจับไว้แน่น พูดด้วยสีหน้าย่ำแย่ “มึง...กูจะอ้วก”


“เฮ้ยๆๆๆ อย่านะมึง!” ไฟที่นั่งข้างกันหันมาพูดตาเหลือก เปรมทำหน้าจะร้องไห้ “ไอ้เหี้ย กูไม่ไหวแล้ว ฮือ...อุก!”


“ไอ้โชดูเพื่อนมึงด้วยยยย!” ไฟตะโกนข้ามหัว โชหน้าเหวอ รีบพูดว่า “เปรมสนใจกูเร็ว ไอ้เปรมมึงสนใจกู” เด็กประมงเต้นตามจังหวะเรียกความสนใจจากเพื่อนด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้


ไวกิ้งเหวี่ยงตัวยกหัวเรือฝั่งขวาขึ้น ทีมเซอร์ไวเวอร์อันประกอบไปด้วยไดนาไมต์ เมธา เท็นและสามสียกมือขึ้นพร้อมกันแล้วเปล่งเสียงว่า


“ฮุเร่!”


“เร่โพ่งงงงงงงงงงง!” โชกับไฟที่กำลังสะกดจิตไม่ให้เปรมอ้วกตะโกนออกมาพร้อมกัน


มาถึงรอบที่หัวเรือฝั่งเปรมโดนเหวี่ยงขึ้นบ้าง ลมเย็นพัดเข้าหน้า ก่อนไวกิ้งจะทิ้งตัวลงอีกที อาการเสียววูบในท้องน้อยจู่โจมพ่อครัวอย่างโหดร้าย ไฟสบถ “แม่งเอ๊ย โดนเหวี่ยงลงทีไรกูเตรียมใจไม่ทันทุกที”


“ไอ้สัด เหมือนลงมาแต่ตัวอะมึง วิญญาณกับไส้ยังอยู่ข้างบน” โชบรรยายความรู้สึก ยังมีแก่ใจหันไปหาคนข้างๆ ที่นอนฟุบไหล่เขาอยู่ “ไอ้เหี้ยเปรมมึงไหวไหมเนี่ย”


“ฮือ...ยังไม่ได้โทรบอกแม่เลย...”


“สัด ทำใจดีๆ ไว้” ไฟปาดเหงื่อ ตอนนั้นเองที่หัวเรือฝั่งทีมเซอร์ไวเวอร์ยกขึ้นสูง ไดนาไมต์ชะโงกตัวชูแขนอย่างหวาดเสียว ตะโกนว่า “เอ้าขอมือขวาหน่อย!”


“เอาตีนกูไปก๊อน!” สามหนุ่มจากอีกฝั่งตะโกนตอบ


“พวกนั้นแม่งฮา” ไดนาไมต์พูดกับสามสีที่นั่งอยู่ข้างกัน มือเด็กหนุ่มตัวสูงชื้นเหงื่อเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มแล้วบอกว่า “ไอ้เหี้ยเปรมจะตายแล้วมั้งน่ะดูท่า”


ตอนนั้นเองดีเจกรอกเสียงใส่ไมค์ “เอาล่ะครับ เนื่องจากรอบนี้ครื้นเครงจนมีแฟนๆ เรียกร้อง เราจะขอต่อเวลาให้รอบนี้เป็นกรณีพิเศษนะคร้าบ มาสนุกกันดีกว่า!”


สามทหารเสือจากหัวเรือฝั่งซ้ายส่ายหน้า ร้องออกมาพร้อมกัน


“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”




ทันทีที่เรือยักษ์สงบลง เปรม โชและไฟก็วิ่งพรวดเข้าไปอ้วกใส่ถังขยะสามใบที่ตั้งเรียงกันอยู่ทันที แต่ละคนตั้งหน้าตั้งตาอ้วกอย่างไม่มีใครยอมใคร


เมธายังคงมีท่าทีสบายๆ เช่นเดิม “สนุกจังเลย”


“เอาล่ะเด็กๆ...เล่นเสร็จทำไง?” ไดนาไมต์ยกมือสองข้างขึ้นมา เท็นกับเมธาหันไปตีมือกับหนุ่มผมทองทันทีอย่างรู้งาน ไดนาไมต์เดินไปหาสามสีที่ยังไม่ได้ป๊ะมือ พูดว่า “ยังเหลืออีกคน...”


ทว่าสามสีกลับวิ่งออกไป ก่อนจะโก่งคออ้วกข้าวมันไก่ตอนเช้าออกมาใส่ถังขยะข้างๆ โช หนุ่มผมทองยกมือค้าง ทำหน้าตายแล้วพูดว่า “สามสี...กูมีความจำเป็นที่ต้องเอามึงออกจากทีม”


“ไอ้สามมาอยู่กับพวกกูนี่ สตีลมึงเข้าทีม ‘พ่ายสังขาร’ รัวๆ” โชตบไหล่คนตัวสูง เท็นเดินเข้ามาลูบหลังพ่อครัวที่นอนกอดถังขยะ ยื่นขวดน้ำเปล่าที่พกมาให้แล้วพูดว่า


“กุ๊กอย่าตายนะ”


“ฉันไม่ตายหรอกน่า...โธ่เอ๊ย” เปรมสวนด้วยใบหน้าจะร้องไห้ รับน้ำอีกฝ่ายมาดื่มอย่างอ่อนแรง ไดนาไมต์ยืนลูบหลังให้สามสีกับโชกลั้วหัวเราะ “พวกมึงไหวมั้ยเนี่ย”


ไฟที่ได้เมธาประคองให้อ้วกลงถังเงยหน้าขึ้นมา พูดเสียงแหบ “กูโอเค...”


“มึงแน่ใจนะ” ไดนาไมต์มองหมอยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะถามคนอื่นๆ ว่า “ต่อไปเล่นไรอะ?”


เท็นถามเพื่อนสมัยเด็ก “เมอยากเล่นอะไร”


“มึงยังจะให้เมเลือกอีกเรอะ!” โชหันมาเหลือกตาใส่ เมธาฟังแล้วหัวเราะ สามสีที่ย้ายทีมแล้วคัดค้าน “ไม่ๆ เวียนกันเลือกเดี๋ยวนี้เลยมึง แม่งแต่ละอย่าง เอาซอฟต์ๆ หน่อยสิวะ”


“เราไปเล่นรถคุณปู่กันมั้ย...” เปรมพูดด้วยหน้าจะร้องไห้


“นั่นก็ซอฟต์ไป๊!” ไฟตะโกน เขาดีขึ้นแล้ว หมอยายืนแล้วพูดว่า “เฮ้ย รอบนี้กูเลือกเอง”


“เล่นเหี้ยอะไรอีกอ่ะ กูไม่เอาไอ้วนๆ เวียนๆ แล้วนะ พักก๊อนนน!” เปรมหลับตาร้องเสียงสูง ก่อนเด็กโข่งจะแกะพ่อครัวออกจากถังขยะมาประคองไว้ อัคคีส่ายหน้า “โนๆ รอบนี้ภาคพื้นดิน”


“อะมึงนำ” ไดนาไมต์ดึงสามสีขึ้นมา ส่วนเมธาช่วยพยุงเด็กประมง


ก่อนพวกเขาทั้งหมดจะเดินตามไฟไป




บรรยากาศในสวนสนุกเต็มไปด้วยความคึกคัก สองข้างทางมีเก้าอี้ยาวตั้งไว้ให้นั่งพักเป็นระยะ แว่วเสียงเพลงบรรเลงจากนักสีไวโอลินรูปร่างผอม ตัวการ์ตูนมาสคอตสีสันเดินสวนกันแจกลูกโป่งอย่างสดใส กลุ่มเด็กหนุ่มก้าวขาไปตามการชักจูงของคนผมแดง โชกับสามสีอาการดีขึ้นแล้ว ในขณะที่เปรมเดินดมยาดมอยู่ข้างเท็นเงียบๆ


การเดินทางสิ้นสุดเมื่อไฟหยุดขาลง เมธาเงยหน้าอ่านป้ายเครื่องเล่น


“ปราสาทผีสิง?”


“นี่แหละ!” อัคคียืดอก “กลั่นกรองมาอย่างดี สนุกสนาน”


“ถุย ของหลอกเด็ก” โชเหยียดตาใส่ ไดนาไมต์เอี้ยวคอพูดเสียงสูง “โห่เอ๊ย ปัญญาอ่อนว่ะ”


“พวกมึงกลัวกันอะเด้” สามสียิ้มเผล่ เด็กประมงกับหนุ่มผมทองหันขวับ “ไม่ได้กลัวเว้ย!”


“เข้าไปเดี๋ยวจะกรี๊ด” ไฟแสยะยิ้ม ไดนาไมต์มองซ้ายมองขวา ลอยหน้าลอยตาตอบ


“กรี๊ดก็ตุ๊ดแล้ว!”


พวกเปรมรอจนคนฉีกตั๋วให้สัญญาณแล้วจึงก้าวผ่านประตูสีดำเข้ามา ด้านในนั้นมืดและเย็นจัด ทว่ายังพอให้เห็นแสงสีเขียวกับควันสีขาวบ้างอยู่ประปราย บนพื้นปรากฏรอยเท้าเรืองแสงกำหนดเส้นทาง คาราวานครั้งนี้นำทีมโดยไฟ ตามด้วยโช สามสี ไดนาไมต์ เมธา เท็นและเปรมปิดท้าย


เด็กหนุ่มเจ็ดคนก้าวขึ้นบันไดปราสาท เสียงกรีดร้องและคำรามของเหล่าภูตผีดังระงม บรรยากาศหนักอึ้งชวนอึดอัด โชขมวดคิ้ว เขาเขย่าตัวหมอยาอย่างหงุดหงิด


“ไอ้ไฟมึงเดินเร็วๆ ดิวะ!”


“ห่า ขากูจะขวิดกันอยู่แล้วเนี่ย!” ไฟหันมาโวย อดยอมรับไม่ได้ว่าเลือกเล่นเองก็กลัวเองเหมือนกัน ถัดมาเป็นสามสีที่พูดกลั้วหัวเราะว่า “ไหนว่าไม่กลัวไงมึง ละเกาะกูทำเหี้ยไร”


ไดนาไมต์ก้มหน้าพูดเสียงเบา “เดี๋ยวมึงหลง...”


“หรา?” สามสีขำ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจุดอ่อนของหนุ่มผมทองคือความมืด เมธากวาดตาไปรอบๆ อย่างสนใจ ด้านในบริเวณนี้มีแต่พวกเขาเท่านั้น ตามด้วยเท็นกับเปรมที่เดินรั้งท้าย


“กุ๊ก”


“หืม”


“จับมือกัน” เสียงทุ้มโมโนโทนเอ่ย เปรมหันไปมอง “กลัวเหรอ?”


“เปล่า แค่อยากจับ”


“...” เปรมกระพริบตา แต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายคว้ามือไปแต่โดยดี


“กรี๊ดดดดดดดดด!”


พวกเด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อได้ยินคนกรีดร้อง เดาได้ว่าน่าจะมาจากกลุ่มที่เดินนำพวกเขาเข้ามาก่อนหน้านี้ โชมองซ้ายมองขวาเลิกลัก ปากพึมพำ “เหี้ยไรวะๆๆๆ” ไม่หยุด


สองข้างทางของพวกเขาตอนนี้เป็นกรงขนาดใหญ่คล้ายเอาไว้ขังนักโทษ เพียงแต่นักโทษที่ว่านั้นมีสภาพสยดสยองกว่าปกติหลายเท่าตัวนัก พวกมันขู่คำรามใส่พวกเขา โชสะดุ้งเมื่อมีนักโทษผีตัวหนึ่งพรวดเข้ามาเกาะลูกกรงตรงที่เขายืนอยู่


“ไอ้เหี้ยกูตกใจหมด! มึงว่างเหรอมาหลอกกูเนี่ย!” มันยังมีแก่ใจหันไปทะเลาะกับผี แล้วคาราวานเด็กหนุ่มก็เคลื่อนตัวผ่านเส้นทางนี้ไป


ไฟเดินนำทุกคนมาจนถึงบันไดทางลง ตอนนั้นเองที่มีผีตัวหนึ่งพรวดเข้ามาจากทางซ้าย


“ว้ากกกก!” ไดนาไมต์ร้องลั่นก่อนจะคว้าแขนสามสีวิ่งแซงหน้าหัวแถวออกไป ฝ่ายหลังหน้าเหวอ ตะโกนลั่น “ไอ้ไดอย่าวิ่ง!” ทุกคนตกใจ โชกำลังจะวิ่งตาม ทว่ากลับโดนผีจากเพดานปราสาทห้อยหัวลงมาดังฟุ่บ!


“ไอ้เหี้ยยยยยย” เด็กประมงร้องลั่นอย่างตกใจ เขาวิ่งตาเหลือกกลับมาหลบหลังไฟอีกรอบ ชลันธรซุกหน้าลงแผ่นหลังใหญ่ ปากพึมพำ “ช่วยด้วยๆๆ” ไม่หยุด


“เชี่ยๆๆๆ!” ไฟอุทานเมื่อตัวเองโดนดันไปสบตากับผีห้อยหัวเต็มๆ ไหนจะไอ้ตัวแสบที่เขย่าตัวเขาเป็นอังกะลุงนี่อีก “ไอ้ไฟมึงทำอะไรสักอย่างเด้!”


“ไอ้เหี้ยกูสู้นะเว้ย!” ไฟตั้งการ์ดใส่ผีห้อยหัว พอเพ่งดูถึงรู้ว่ามันเป็นแวมไพร์ เมธามองหัวแวมไพร์ที่เด้งดึ๋งต้านแรงโน้มถ่วงนั่นแล้วหัวเราะออกมา “ผีตลกอะ”


“เท็น ไม่ต้องกลัวนะ” เปรมพูดออกมาพลางกระชับมืออีกฝ่ายที่อยู่ด้านหลัง เป็นจังหวะที่เท็นส่งเสียงมาจากอีกทาง “กุ๊ก...เราอยู่นี่”


เปรมหันไปมอง ร้องอ้าว ถ้าเท็นอยู่นี่...แล้วที่เขาจับอยู่ล่ะ?


“ไอ้เหี้ยยยยยยยย!”


พ่อครัวร้องลั่นเมื่อยกแขนตัวเองขึ้นมา ปรากฏมือปริศนาที่อาบไปด้วยเลือด อารามตกใจ เขากระชากมือหวีดสยองนั่นเข้ามาก่อนจะต่อยหน้าผีตัวนั้นเข้าไปเต็มแรง


“ไอ้ผีเวร! มึงหลอกกู! นี่!” เหมือนจะยังไม่สาแก่ใจ พ่อครัวถอดกระเป๋าสะพายออกจากตัวแล้วฟาดเข้าไปเต็มแรง ร้อนถึงโชต้องหันกลับมาช่วยห้ามเพื่อไม่ให้เพื่อนต้องกลายเป็นฆาตกร


“มึงๆ มันตายแล้ว ห่า พอแล้ว!”


“กุ๊กพอแล้ว มันตายแล้ว”


“ไอ้เหี้ยเปรมใจเย็นๆ สิวะ!” ไฟหันมาห้าม ตอนนั้นเองที่มีมือเปื้อนเลือดพรวดมาคว้าแขนเขาดังหมับ หมอยาร้องลั่น เขาถีบผีกลิ้งตกบันไดก่อนจะคว้าหลังคอเสื้อโชแล้วสับขาวิ่ง


“ไอ้เหี้ยไฟ!!!!!!”


เมธามองโชที่ร้องลั่นเพราะไฟวิ่งไปโดยไม่สนใจข้างหลัง ทำให้หัวแวมไพร์ที่ห้อยลงมาเกี่ยวติดหัวเด็กประมงไปในสภาพทุลักทุเล สลับกับเปรมที่ยืนหอบหลังได้เท็นมารวบตัวไว้จากด้านหลัง


แล้วครูคณิตก็หัวเราะออกมาให้กับความวุ่นวาย




พอออกจากปราสาทผีสิงพวกเปรมก็ไปหาอะไรกินตามคำเรียกร้องของไดนาไมต์ สิบเอ็ดโมงพวกเขาจึงต่อด้วยสกายโคสเตอร์ แกนนำคือเมธากับไดนาไมต์ โชกับไฟฟื้นตัวแล้ว พวกเขาเดินทะเลาะกันเข้าเครื่องเล่นไปโดยมีสามสีคอยยืนห้ามทัพอยู่ตรงกลาง ส่วนเปรมเดินจูงมือเด็กตัวโตตามเงียบๆ


เปรมกับโชเดินลงสกายโคสเตอร์มาด้วยยาดมคนละแท่ง ก่อนเมธาจะเดินทำหน้าดอกไม้บานพาพวกเขาไปต่อที่เมืองหิมะ ทั้งเจ็ดคนรับเสื้อโค้ทกับรองเท้าจากเจ้าหน้าที่มาสวม


สามสีมองตัวเองกับเพื่อนๆ ในกระจกแล้วพูดว่า “เหมือนจะไปขายปลาเลยอะ”


เด็กหนุ่มทั้งเจ็ดวิ่งเข้าไปจับจองเนินสไลด์เดอร์ที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งด้านในกันอย่างครื้นเครง พวกเขาแกล้งกัน เถียงกัน สัพยอกกันบ้างตามประสาวัยรุ่น สร้างบรรยากาศให้เกิดเสียงหัวเราะจนคนรอบข้างเห็นแล้วต้องยิ้มไปตามๆ กัน


พอออกจากเมืองหิมะพวกเปรมก็ไปที่เครื่องเล่นซูเปอร์สแปลช ทว่าพ่อครัวกับหมอยาขอถอนตัวจากรอบนี้ ที่เหลือไปนั่งบนเครื่องเล่นโดยไม่คิดใช้เสื้อกันฝนด้วยซ้ำ ทันทีเรือยนต์พุ่งตัวลงทั้งห้าคนก็เปียกไปหมดทั้งตัว แต่เหมือนยังไม่สาแก่ใจ พวกนั้นไม่วายไปวิ่งรับน้ำบนสะพานอีกฝั่ง


เปรมกับไฟยืนมองสภาพแต่ละคนตอนยืนรับน้ำแล้วหัวเราะออกมา พวกไดนาไมต์จบภารกิจด้วยเนื้อตัวที่เปียกโชก เปรมยื่นผ้าขนหนูที่ซื้อมาจากร้านแถวนั้นให้เพื่อนๆ


เปรมมองสามสีกับไดนาไมต์และเมธายืนเช็ดผมคุยกันถึงความรู้สึกบนสะพานเมื่อครู่ ในขณะเท็นเดินตัวเปียกเข้ามาหาเขา เด็กโข่งก้มหัว พูดว่า


“กุ๊ก เช็ดหัว”


เปรมมองหน่ายๆ แต่ก็ยอมเช็ดผมให้เด็กตัวโต


“ไอ้เหี้ยมึงไปห่างๆ กูเลยนะ!” ในขณะที่ไฟเดินหนีเมื่อโชวิ่งตัวเปียกเข้าไปหา เด็กประมงวิ่งไล่หมอยาตัวโตอย่างนึกสนุก ลงท้ายด้วยกระโดดเกาะก่อนจะซุกหน้าเปียกๆ ลงกับอกเสื้อแห้งๆ นั่น


ไฟโวยลั่น “เสื้อกู ห่าเอ๊ย”


“ฮ่าๆ” โชหัวเราะสะใจ แลบลิ้นให้แล้ววิ่งหนีออกมาก่อนจะโดนโบก ทิ้งไฟยืนบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่ตรงนั้น เมื่อเดินถ่ายรูปเล่นไปตามทางจนตัวหมาดแล้วพวกเขาก็ไปเล่นแรพเตอร์


รอบนี้เมธากับสามสีขอบาย พวกเขาอาสายืนถือของให้อยู่ข้างล่าง บนเครื่องเล่นที่เหมือนถังพื้นวงกลมขนาดใหญ่ แรพเตอร์หมุนไปตามเสียงดนตรี อาจมีโยกขึ้นลงบ้างตามลูกเล่นของคนควบคุม ดีเจเปิดปากแซวคนเล่นอย่างอารมณ์ดี


“หนุ่มผมแดงเสื้อเชิ้ตหล่อจังชื่ออะไรคนใกล้ๆ ฝากถาม~”


แว่วเสียงเป่าปากแซวดังมาจากทั่วสารทิศ ไฟหัวเราะ “ชื่อไฟครับ”


“กรี๊ดดดดดดดดด” สาวเล็กสาวน้อยส่งเสียงกันให้แซ่ด ดีเจผิวปากหวือ “ว้าว ร้อนแรงดั่งภาพลักษณ์จริงๆ ครับ แล้วพี่ผมดำเสื้อขาวที่นั่งข้างกันล่ะครับชื่ออะไร~”


ไฟสะกิดเพื่อนข้างตัว เด็กโข่งเงยหน้าตอบเสียงทุ้ม


“เท็น”


“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ชะนีน้อยใหญ่ทั้งหลายพร้อมใจกันกรี๊ดจนหมดหลอด ก่อนแรพเตอร์จะหมุนไปจนจบรอบท่ามกลางสายตาสาวๆ ที่จ้องพวกเปรมเป็นตาเดียว




ตะวันบ่ายคล้อย เมธารู้สึกเหนื่อยจึงอาสานั่งเฝ้าของให้ทุกคนบนเก้าอี้ยาวใต้ร่มไม้ใหญ่ จากตรงนี้เขาเท็นกำลังขับรถคุณปู่ด้วยดวงตาเป็นประกาย ในขณะที่เปรมเอาแท่งยาดมอุดจมูกนอนแผ่อยู่บนเบาะหลังอย่างหมดแรง สี่คนที่เหลือไปต่อคิวเล่นทอร์นาโด


วันนี้เมธาสนุกมาก นึกขอบคุณเท็นกับไฟที่แนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก เขาชอบเปรม ไดนาไมต์ สามสีและโชมาก คนพวกนี้มีเสน่ห์และเข้ากับคนได้ง่าย ความจริงใจที่ไม่มีอะไรแอบแฝงทำให้เขาหลงรักเพื่อนกลุ่มนี้เข้าเต็มเปา


เมธานั่งมองไปรอบตัว แม้วันนี้จะสนุกมาก แต่เขาก็เหนื่อยมากเช่นกัน เด็กหนุ่มเอนหลังกับพนักพิง หลับตาลงช้าๆ ในหัวปรากฏภาพใครบางคน


‘เราชอบนายนะ’


เสียงของเขาเอง...ตอนนั้นเมธารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อบอกออกไป


ทว่าฝ่ายนั้นยิ้มหยัน


‘โง่น่า ผู้ชายสองคนจะรักกันได้ยังไง ประสาท’


เมธาลืมตาอย่างเจ็บปวด เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า กวาดสายตาไปรอบๆ อีกครั้ง ไม่รู้อะไรดลใจให้หันไปทางชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังเดินควงแขนกันอยู่ใกล้ๆ เมธาจ้องผู้ชายคนนั้นอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้


ตอนนั้นเองที่ผู้ชายคนนั้นหันมา เมธาเบิกตากว้าง


ใบหน้านั้น...


‘โง่น่า’


ใบหน้าของคนใจร้ายนั่น...


“เมธา...”


เสียงทุ้มคุ้นหูนั้นเอ่ยเรียกเขา


“ไม่...”


เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงอันแหบแห้ง


“เอื้ออังกูร”


   
****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

ทิ้งท้ายด้วยการเปิดตัวบุคคลปริศนา

มาวันเว้นวันเลย สอบคืออะไรไม่รู้จัก 555555555 5

ส่วนเรื่องมหาลัยที่คนเขียนเรียนอยู่ ก็ .. ตามนั้นนะคะ 5555555 5

แหม มันก็มีอิน ๆ กับสถานที่กันบ้าง ก็เพิ่มเติมคณะที่อยากให้มีลงไป

ปน ๆ กัน กลมกล่อมดี 555555555 5

ตอนหน้าอาจจะทิ้งห่างกับตอนนี้นานสักหน่อยนะคะ

มิดเทอมยาว ๆ ไปเลยค่ะ ฝากคิดถึงไอ้พวกตัวแสบทั้งหลายด้วยนะคะ

ดีใจที่อ่านแล้วชอบค่ะ ขอบคุณทุกการติดตามมาก ๆ เลยนะคะ

**เพิ่มเติมนิดนึง**

ใครที่เล่นทวิตเตอร์อย่าลืมไปเล่นแท็กนี้กันน้าา า

#เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่เก้าค่าาาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-03-2015 20:15:03
สนุกค่ะ :impress2: สมกับที่ไปสวนสนุกเลย 555 สงสารก็แต่ผีนั่นล่ะ โดนถีบตกบันไดไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นไงมั่งน้อ :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 14-03-2015 20:16:20
 :ling1:

ทำไมต้องมีมาม่าปิดท้ายยยยยยยย

ฮาเด็กเข้าสวนสนุกชะมัดเลย โครตตตตเด็ก xD  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: AfternoonTea ที่ 14-03-2015 20:22:27
55555555555555555 ตลกแต่ละคน สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก

แต่เราคิดถึงฉากกุ๊กกิ๊กของกุ๊กกับเด็กโข่งด้วยอ่ะ ฮือออออออออออ

มาต่อไวๆนะค่าาาา  :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-03-2015 20:23:24
เลือดวัยรุ่นนี้พล่านเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-03-2015 20:23:54
 :laugh:   ตอนนี้โคตรฮา มีที่ไหนแบ่งทีมตามสังขาร หัวเราะท้องแข็งจนมาสะดุดกึ้กตอนท้ายนี่แหละ

หนูเมครูคณิตสุดแกร่งที่ชิลกับเครื่องเล่นและผีตลกจะต้องมาเสียน้ำตาเพราะคนใจร้ายเหรอเนี่ย

รอค่ะ   ขอบคุณ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 14-03-2015 20:41:24
 :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: กุ๊กสู้ๆๆๆๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 14-03-2015 20:42:48
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-03-2015 20:44:01
อ้วกกระจายเลยงานนี้ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 14-03-2015 20:51:15
แต่ละคนหมดสภาพ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 14-03-2015 20:52:04
ตลกอ่ะ  :laugh:

คนปริศนาคือใครหนอออ?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 14-03-2015 20:58:56
เอื้ออังกูร ....... ชื่อช่างหล่อเท่ห์เกินห้ามใจจริงๆ ตอนแรกนึกว่าครูคณิตแม่งชอบเท็นซะอีก โด่ดดดด   :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 14-03-2015 20:59:02
เฮฮากันตลอด
แต่ใครกันล่ะ ที่ทำเมเสียน้ำตา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 14-03-2015 21:11:39
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 14-03-2015 21:12:28
สนุกมากๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 14-03-2015 21:22:32
 :katai5: เตรียมชามมาม่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 14-03-2015 21:27:32
โอ้ววววว ไอ้เอื้อที่ทำครูคณิตเจ็บนี่มันเป็นใครรรรรร
เจ๊จะเอาเรื่องชริชะๆ ปฏิเสธได้น่ารังเกียจแถมไม่ถนอมน้ำใจแบบนี้
รอตอนต่อไปน้าาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-03-2015 21:32:15
เป็นการเที่ยวที่วุ่นวายและสนุกดีเนาะ แต่ตอนท้ายๆนี่มาม่าโชยมา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 14-03-2015 21:47:40
เขามาผู้มาใหม่  คือ ใครกัน


 :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-03-2015 21:57:36



           แหมๆๆ เอื้ออังกูล นี่เองทำให้เมธาต้องเศร้าอย่างนี้มันต้องโดน :beat: เปรมหมดสภาพเลยน่าสงสาร :m20:

          :pig4:  รอตอนต่อไปนะคะ   :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 14-03-2015 22:02:47
เมธาน่ารักดีเนอะ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-03-2015 22:07:12
แย่แล้้ว ความสุขของเมธา
ที่เพื่อนๆสร้างไว้ก่อนหน้านี้
ต้องมลายหายไปเพราะเอื้ออังกูรซินะ

พูดถึงเครื่องเล่น ้ล่นอะไรก็ได้
ยกเว้นไวกิ้ง ตอนดิ่งลง เหมือนหัวใจหายไป 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: am_ma ที่ 14-03-2015 22:11:24
 :ling1: :ling1:

ฮาๆๆ แต่ละคนฮาได้อีก
แต่น่ารักมาก ๆ  :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 14-03-2015 22:26:43
เป็นแกงค์ที่เฮฮาดีจัง ตลกสุดๆ  :laugh:

เอื้ออังกูร? เค้าคือใครหนอ???
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 14-03-2015 23:18:52
อ้าว นี่คิดว่าเมธาแอบชอบเท็น
แต่ก็ไม่ใช่สินะ แล้วเอื้ออังกูรเป็นใคร
จะมีบทบาทแค่ไหน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 14-03-2015 23:23:41
โหหหห ครูพี่เมคะ ชอบคนใหม่เถอะค่ะ คนที่ไปกับชะนีอย่าไปสนเลยค่ะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 15-03-2015 00:12:29
นอกจากนิยายเรื่องนี้จะทำเราหิวแล้ว ยังทำให้เราอยากไปสวนสนุกอีกด้วย 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 15-03-2015 00:28:43
ขำท้องแข็งแล้วเนี่ยยยย~
บุคคลปริศนาคือคนที่ทำเมเสียใจใช่ไหม?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 15-03-2015 08:55:06
คนที่ทำให้เมธาเสียใจโผล่มาแล้วหรา :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 15-03-2015 09:15:47
อืมนะ สงสารคุณคณิตว่ะ มันหล่อเหรอ ถ้าหล่อนิสัยเหี้ย ก็ปล่อยมันไปเถอะ หาใหม่ได้ดีและหล่อกว่านั้นเยอะ อย่าได้แคร์นะครูคณิต ถ้าโง่ยังลืมมันไม่ได้อีก จะบอกว่าไปตายซะนะ ถึงจะแรงแต่ก็จริงใจนะครับคุณคณิต
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 15-03-2015 09:34:05
นั่นหรือคือชื่อ?!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 15-03-2015 09:43:34
 o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 15-03-2015 11:41:07
โธ่ หนูเม กอดดดดดดด :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: kaway ที่ 15-03-2015 11:42:16
ฮาเฮียไฟมากกกกก แหมชั่่งกล้าพูด
'มันแค่การแสดง'  :m20: :jul3: อย่าจิบอกว่า แหลลลลล555555 :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 15-03-2015 12:09:11
summer อย่างนี้ต้องไปสนสนุกสิ ซื้อบัตรรวมแล้วเล่นมันทุกอย่างที่เล่นได้ ฮูเร่!

บอกเลยว่าไปเรียนจบแล้วไม่ต้องเป็นเภสัชนะ ไปเป็นนักแสดงเถอะ อินเนอร์นี่มาเต็มจัดเต็ม ฉายแววนักแสดงมากๆ 555 โอ๊ยยย ไอ้เด็กปากแข็ง ไม่ต้องกลัวเสียฟอร์มหรอกนะ มันไม่เหลือตั้งแต่แกกอดถังขยะอ้วกแล้วล่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 15-03-2015 18:52:14
 :m20: กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  นึกภาพออกทั้งหมดเลย  :really2: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 15-03-2015 19:22:29
เรื่องน่ารักมากๆเลย  :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 15-03-2015 20:46:32
หมอนี่เองที่ทำให้เมธาอกหัก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-03-2015 20:48:14
แค่นึกภาพตามก็สนุกแล้ว
คนมาใหม่ระวังตัวด้วย ตอนนี้เพื่อนเมธาเยอะนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 15-03-2015 21:46:11
เครื่องเล่นโชว์ศักยภาพความแกร่ง555
คงต้องพกยาดมกันเป็นโหลอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 15-03-2015 23:38:05
หวายๆๆ แค่นี้ก็พากันอ๊วกซะละ อ่อนๆๆ  :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 16-03-2015 00:35:27
ถ้ามีหมอที่เป็นเด็กโข่งขนาดนี้ เราจะกล้าไปหาหมอมั้ย 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 16-03-2015 03:21:42
เราสนใจในเนื้อหาตอนหน้ามากกกกกกกกกกกกก
เขาผู้นี้คือคนที่หักอกหนูเมใช่หรือไม่
งือออออ คู่เมเลยมั้ยหรือเป็นแค่คนที่ทำให้อกหักเฉยๆ :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 16-03-2015 05:35:01
โถ่หนูเมลูกคนเลวๆแบบนั้นไม่ต้องไปสนใจหรอก
เลิกรักแล้วหันไปรักคนใหม่ดีกว่า หรือไม่ถ้ายังไม่พร้อม
ก็อยู่กับพวกก๊วนเพื่อน (ฮา) ไปก่อน เป็นทีมที่ฮาได้ใจจริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 16-03-2015 12:08:40
โอ้ย ฮา อีแก๊งนี้
ไปไหนคงถล่มทลาย
สงสารผีมากบอกเลย55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 16-03-2015 12:31:51
 :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: mawmeawmimo ที่ 17-03-2015 11:07:17
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 หน้าที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 17-03-2015 12:17:52
แง้ สงสารน้องเมๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 17-03-2015 19:45:15
“แจนไปก่อนนะครับ เดี๋ยวเอื้อตามไป”


เอื้ออังกูรพูดกับเด็กสาวข้างตัวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เธอพยักหน้าเขินๆ ก่อนจะเดินออกไปอย่างว่าง่าย เด็กหนุ่มตัวสูงมองไล่หลัง เขาเป็นเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้น ใบหน้าหล่อเหลาติดร้าย สวมชุดไปรเวทดูเท่ราวกับนายแบบนิตยสาร 


เมธานั่งจ้องอีกฝ่าย เมื่อได้สติก็รีบลุกเดินหนี


หมับ!


แต่ช้ากว่าเอื้ออังกูร มือหนาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ได้ เมธาสะดุ้ง ตะโกนใส่คนตัวสูงเสียงสั่น


“ปล่อย!”


“อะไรกันท่าทางแบบนั้น” เอื้ออังกูรพูดด้วยท่าทางดูแคลน ใบหน้าหล่อร้ายเผยยิ้มหยัน “อย่าบอกนะว่านายยังตัดใจจากฉันไม่ได้?”


“...” เมธาเม้มริมฝีปาก พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม “ปล่อย!”


“จริงเหรอเนี่ย” 


คนตัวสูงผิวปากหวือ แสยะยิ้มออกมา “อย่างนี้ต้องให้รางวัลกันหน่อยแล้ว”


“อะไร...อุ๊บ!”


เมธาเบิกตากว้างยามถูกคนตัวใหญ่คว้าตัวเข้าไปประกบปาก เด็กหนุ่มผมดำพยายามเบือนหน้าหนี ทว่ากลับโดนมือใหญ่ล็อคท้ายทอยไว้แน่น ดวงตาสีนิลคู่เล็กทอประกายเจ็บปวด


“ฮื้อ...” เมธาขมวดคิ้ว แขนเล็กพยายามผลักอกกว้างออก ตอนนั้นเอง...


ผัวะ!


“ไปตายซะ!” ร่างหนึ่งพรวดเข้ามาชกเข้าหน้าเอื้ออังกูรเต็มแรง เมธายืนอึ้ง แว่วเสียงเปรมตะโกนเข้ามา


“เท็น! อย่า!”


ทศทิศคว้าคอคนผมสีน้ำตาลขึ้นมา ซ้ำลงไปอีกหมัดจนอีกฝ่ายล้มคว่ำ ใบหน้าของเท็นเย็นชาทว่าดวงตาทอประกายวาวโรจน์ เขาตะคอกใส่เอื้ออังกูรอย่างผิดวิสัยจนคนมองนึกอึ้ง


“ไสหัวไป!”


“เท็นพอแล้ว!” เปรมเข้ามาห้ามอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เท็นหันไปคว้ามือเมธา


“เอ๊ะ?” เมธาตกใจ เท็นพูดเรียบๆ


“มากับเรา”


ก่อนทั้งคู่จะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป เปรมมองตามอย่างสับสน แต่เขาก็ทิ้งคนเจ็บไปไม่ได้


“อูย...” คนตัวสูงโอดครวญ มุมปากเอื้ออังกูรปริแตก เปรมกำลังจะหันมาถามอาการ แต่พอได้สบตา พ่อครัวก็ร้องออกมาอย่างตกใจ


   “ไอ้เอื้อ!”


   “...หน่องเปรม!” ใบหน้าหล่อร้ายยิ้มประหลาด ก่อนจะร้องโอดโอยอีกรอบ “โว้ยไอ้บ้านั่น...ชกกูมาได้” เปรมพยายามฉุดเพื่อนตัวใหญ่ให้ลุกขึ้น พูดว่า “นี่มึงไปทำอะไรใครไว้อีกแล้วเนี่ย”


เอื้อไม่ตอบแต่ถามว่า “ไอ้ตัวใหญ่เมื่อกี้ใครวะ เพื่อนมึงเรอะ?”


   “อืม ชื่อเท็น” เปรมมองแผลเพื่อนแล้วขมวดคิ้ว “เจ็บมั้ยเนี่ย ไอ้เหี้ยมึงไปทำอะไรเขา”


   “ใจร้าย โทษกูอย่างเดียวเลย นี่กูบาดเจ็บนะ” เอื้อกระเง้ากระงอด เปรมหรี่ตา “อย่างมึงจะโดนชกเข้าสักวันก็ไม่แปลกอะ เหี้ยขนาดนี้” พ่อครัวด่าซ้ำ “แกล้งคนอื่นเขาไปทั่วไอ้ชิบหาย”


“แต่กูก็ไม่เคยแกล้งมึงนะเว้ย”


“...”


“โอเค ถ้ามึงคิดว่าเรื่องที่กูเอากบไปปล่อยในกระทะของมึงเป็นการกลั่นแกล้ง...กูขอโทษ”


“มึงไปทำอะไรเขา” เปรมถามเป็นรอบที่สามอย่างอ่อนใจ


“เปล่าสักหน่อย” เอื้อนึกหน้าของหน้าเท็นอย่างประมวลผล “เท็นเหรอ...หมอนั่นหน้าคุ้นเป็นบ้า” ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างคิดได้


   “นึกออกแล้ว! เท็น ทศทิศ...ลูกชายคนเดียวของ ‘หมอแปด’ เจ้าบ้านคนปัจจุบันของตระกูลเกียรติยวานนท์!”


   “มึงรู้จักเท็นด้วยเหรอ?” เปรมถามอย่างแปลกใจ


   “เออ เจอกันตอนออกงานสังคมบ่อยๆ แต่ในนั้นมันเป็นมิตรกว่านี้เยอะ” เอื้ออังกูรบ่น เปรมฟังแล้วเริ่มเข้าใจ ถ้าใช้ฐานะทางสังคมของที่บ้านเป็นเกณฑ์ เอื้ออังกูรกับเท็นก็จัดได้ว่าเป็นคนในแวดวงเดียวกัน


   “แล้วเปรมไปไงมาไงถึงรู้จักไอ้คุณชายนั่นได้ล่ะ” เอื้อถาม ไม่วายเสริมว่า “ดูมันหยิ่งจะตาย อยู่ด้วยมีหวังปวดหัวตายชัก” เปรมฟังแล้วลอบนวดขมับ ตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง “ไว้ค่อยเล่า เรื่องมันยาวน่ะ แล้วนี่มากับใคร”


   “สาวว่ะ” เอื้ออังกูรว่าง่าย เขาทำหน้าทะเล้น เปรมเลิกคิ้ว “หืม คราวที่แล้วไม่ใช่คนนี้นี่?”


   “เบื่อก็เปลี่ยนอะ คนมันฮอต” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลไหวไหล่ เปรมมองเอือมๆ ก่อนจะนึกเหตุการณ์เมื่อครู่ออกในที่สุด “นี่! แล้วทำไมไปทำกับเมธาเขาแบบนั้น!” เขาตีไหล่คนตัวสูงอย่างนึกโมโห เอื้ออังกูรเบ้หน้า


   “โหย ยังอุตส่าห์วนกลับมานะ”


   “มึงทำแบบนั้นกับเขาทำไม รู้จักกันเหรอ” เปรมคาดคั้น เอื้ออังกูรกลอกตา สุดท้ายก็เผยยิ้มเผล่ “ไม่อะ”


   “อ้าว” เปรมงง “ไอ้เหี้ยแล้วมึงไปทำลามกกับเขาแบบนั้นเนี่ยนะ!”


   “...แค่จูบเอง”


   “ไม่ได้!” เปรมขมวดคิ้ว เอื้อตอบหน้าตาย “ก็เห็นน่ารักดีเลยอยากจูบอะ ผิดเรอะ”


   “โหยไอ้เลว...” เปรมปวดหัวกับสันดานเพื่อนต่างคณะ พูดว่า “นั่นเพื่อนกูนะเว้ย!”


   เอื้อยักไหล่ “แล้วไงใครทุกข์ทน?”


   เปรมสูดลมหายใจ เรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงต่ำว่า “เอื้อ”


   “จ๋า?”


   “ถ้ามึงทำอะไรเมธากูไม่เอามึงไว้แน่”


   “น่ากลัวจังนะ” เอื้อหัวเราะ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา “แต่แบบนี้สิถึงจะสนุก” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขย่าหัวพ่อครัวที่กำลังจะอ้าปากด่าเขาเบาๆ ทีหนึ่ง จากนั้นจึงเดินออกไป


   “คนเหี้ยอะไรชั้วชั่ว!” เปรมพูดด้วยน้ำเสียงไม่เบานัก


   “ได้ยินนะ” เอื้ออังกูรตอบกลับมากลั้วหัวเราะ




   ห่างออกมาจากจุดเกิดเหตุพอสมควร เท็นนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวใต้ร่มไม้ใหญ่ เขายื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อนสมัยเด็ก


“ดีขึ้นไหม”


   ข้างๆ คือเมธาที่รับไปเช็ดแก้มพลางพยักหน้าหงึกหงัก


   “ขอบคุณนะ” ใบหน้าน่ารักเปื้อนไปด้วยหยดน้ำ ดวงตาสีนิลแดงก่ำ ครูคณิตสูดจมูกดังฟืดฟาด “ขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังได้ร้องไห้ต่อหน้าสองคนนั้นแน่ๆ”


   “เราไม่ชอบหมอนั่น” เท็นพูดขึ้นมา เมธาปรามเสียงอ่อน “ไม่เอาน่าเท็น ไม่ใช่ความผิดของเขาหรอกนะ”


   “แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของเม” คนตัวโตขมวดคิ้ว ครูคณิตยิ้มออกมา “ใครว่าล่ะ ฉันผิดเองที่ไปสารภาพกับเขา”


   “พูดสิ่งที่คิดมันผิดตรงไหน” เท็นถาม เมธามองเพื่อนสมัยเด็กตัวโตอย่างนึกทึ่งแกมนับถือ ตอบว่า “มันผิดเพราะเขาไม่ได้คิดเหมือนเราไง”


   ความเงียบโรยตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเท็นจะถามออกมาว่า


“เมเลิกคิดถึงหมอนั่นไม่ได้เหรอ”


   คนฟังยิ้มออกมาอย่างนึกสังเวชตัวเอง


   “ถ้าทำได้...ฉันทำไปแล้ว”




เด็กหนุ่มห้าคนยืนมองเท็นเดินกลับมาพร้อมกับเมธา เด็กโข่งมองไปรอบๆ แล้วถามว่า


“กุ๊ก หมอนั่นไปไหน”


“กลับไปแล้ว” เปรมตอบหวาดๆ ภาพเท็นตอนนั้นยังติดตาอยู่ พ่อครัวไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อีกสี่คนที่เหลือฟัง สะดุ้งเบาๆ เมื่อคนตัวสูงเดินเข้ามากอดอย่างออดอ้อนเหมือนทุกที


เฮ้อ...เอาเถอะ อย่าต่อยเขาคว่ำแบบไอ้เอื้อก็พอ


เมธาถามยิ้มๆ ว่า “เล่นกันเสร็จแล้วเหรอ”


   “ช่าย ต่อไปว่าจะเล่นแกรนด์แคนยอนกันอะ” ไดนาไมต์ตอบ ชวนว่า “เล่นด้วยกันทั้งหมดเถอะ อันสุดท้ายแล้ว”


   “เอาสิ” เมธายิ้ม


   พวกเปรมพากันเดินไปทางแกรนด์แคนยอน แวะถ่ายรูปกับป้ายชื่อเครื่องเล่นที่แกะจากหินขนาดใหญ่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าไปต่อแถว เหล่าเด็กหนุ่มหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานจนถึงคิว เรือรอบนี้มีโดยสารเพียงพวกเขาเจ็ดคนเท่านั้น


“สู่ความเวิ้งว้างกันไกลโพ้นนน!” โชส่งเสียงอย่างมีชีวิตชีวา ชื่นชอบกิจกรรมทางน้ำเป็นที่สุด


“กูจะถีบตกเรือให้” ไฟที่นั่งตรงข้ามกันค่อนขอด ไดนาไมต์บ่นกับพ่อครัวที่นั่งข้างกัน “ทำไมเขาไม่มีบริการพริตตี้มาเต้นกลางเรือให้ดูระหว่างเล่นบ้างวะ”


“ไอ้ห่า เรือคว่ำหมด” เปรมด่าให้ สามสีแทรกขึ้น “เฮ้ยไอเดียดีว่ะ การตลาดนะมึง ทำเป็นเล่น”


“กูเต้นให้ดูมั้ยสัด” พ่อครัวเสนอตัว สองสหายพร้อมใจกันส่ายหน้าดิก


“กุ๊กจะเต้นเหรอ...” เท็นตาเป็นประกาย เห็นได้ชัดว่าอยากเห็น


“หน้าไอ้เท็นแม่งโคตรคาดหวังอะ เร็วน้องเปรม จัดไปสักหนึ่งบทเพลง” ไฟสัพยอก เปรมหัวเราะ “อย่าให้กูต้องโชว์สเต็ป”


ก่อนเรือของเด็กหนุ่มทั้งเจ็ดจะถูกปล่อยไปตามแกรนด์แคนยอน เมธามองกลุ่มเพื่อนที่หยอกล้อกันอย่างวุ่นวายเขาหลับตาลงช้าๆ ปล่อยความคิดไปกับสายน้ำ


“เมเป็นอะไรรึเปล่า?” สามสีที่นั่งข้างๆ หันมาถาม ครูคณิตยิ้มให้ “เราสบายดี ขอบคุณ”


“แล้วนี่เมกลับยังไงอะ” ไดนาไมต์ถามบ้าง เท็นตอบแทนว่า “เมกลับกับเรา”


หนุ่มผมทองพยักหน้าเข้าใจ ถามอีกว่า “แล้วคนอื่นอะ?”


“กูเอารถมา” ไฟตอบ “มีใครกลับทางเดียวกับกูมั้ยล่ะ ไอ้สามล่ะหนึ่ง” เสริมอีกว่า “ไอ้ไดไอ้เปรมอะ? มึงสองตัวมีใครจะมากับกูมั้ย?”


“กูไปๆ” ไดนาไมต์ยกมือ เปรมทำหน้าคิด ก่อนเมธาจะหันมาชวน “เปรมมาด้วยกันสิ เท็นจะไปส่งเราที่หอ”


“จริงดิ” เปรมตาเป็นประกาย เมื่อสบตาเท็นก็เห็นฝ่ายหลังพยักหน้าหงึกๆ เขารอดแล้ว “ไปด้วยๆ” ก่อนจะหันไปทางเพื่อนสมัยม.ปลายที่กำลังกินลมชมวิวอยู่ “แล้วไอ้โชอะกลับไง?”


“อ๋ออากูมารับอะ” เด็กประมงตอบ


แล้วทุกคนก็คุยสัพเพเหระกันไปจนหมดรอบ สี่โมงเย็นแล้ว เด็กหนุ่มเจ็ดคนมารวมตัวกันบริเวณลานทางเข้า แยกย้ายกันโดยเปรมกับเมธากลับพร้อมเท็น สามสีกับไดนาไมต์ไปรถของไฟ ส่วนโชกลับกับอา ไฟไม่วายสัพยอกเด็กประมงทิ้งท้ายว่า “อย่าไปทำอะไรใครเขาล่ะ!”


“มึงบอกตัวเองเถอะ!”


   ทุกคนหัวเราะก่อนจะแยกย้ายกัน



   
   แปดโมงเช้าวันอังคารที่มหาลัย เปรมขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดใต้ศูนย์เรียนรวมสี่ วันนี้อาจารย์ไม่งดเซคแน่นอน เขาก้าวไปตามทางเดิน รอบข้างเต็มไปด้วยป้ายไวนิลประกาศผลแข่งฟุตบอล


   การแข่งฟุตบอลมหาลัยนอกตารางเริ่มขึ้นตั้งแต่วันจันทร์ ทั้งนี้เพื่อทยอยคัดให้เหลือสี่ทีมสุดท้าย ก่อนจะนำไปตัดสินกันในวันสิ้นเดือน รวม ๆ แล้วยังมีเวลาอีกเกือบสองอาทิตย์


   พวกเปรมยังคงเข้าตึกกันตามตารางเรียนเช่นปกติ ทั้งนี้ก็ติดตามผลการแข่งฟุตบอลไปด้วย หลายครั้งที่พอขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านสนามกีฬาก็จะได้ยินเสียงเชียร์ออกมาอย่างครื้นเครง


   ในเย็นก่อนถึงวันงานที่โรงอาหารกลางนั้นเอง เปรมก็ได้รับข่าวใหญ่


   “มึง! เด็กเภสัชกับเด็กประมงต่อยกันอีกแล้ว!” ไดนาไมต์กระจายเสียง อ้างอิงข้อมูลจากเพจในสมาร์ทโฟนเช่นเคย สามสีอ้าปากหวอ “ไอ้เหี้ย ใครกับใครอีกอะทีนี้”


   “คู่เดิมเลยมึง” หนุ่มผมทองตอบพลางทวนข้อความบนหน้าจอ เปรมกับสามสีพร้อมใจกันร้อง “ฮะ!”


สามสีขมวดคิ้ว “เฮ้ย มันดีกันแล้วไม่ใช่เหรอวะ ตอนไปสวนสนุกยังเฮฮากันอยู่เลย”


   “รอบนี้ไอ้ไฟเลยมึง” ไดนาไมต์ยื่นหน้าจอให้เพื่อนสองคนดู ปรากฏรูปแอบถ่ายของอัคคีที่กำลังก้มลงหอมแก้มเด็กสาวคนหนึ่งอย่างหวานหยด


   “ผู้หญิงคนนี้...” เปรมลากเสียงมองหน้าเด็กสาวที่กำลังยิ้มอย่างเขินอายในรูป เขานึกออกแล้ว...


   “แฟนไอ้โช” ไดนาไมต์ต่อให้ สามหนุ่มมองหน้ากัน ประสานเสียงออกมาว่า


“เหี้ยละไง”


   ตึง!


   “เย้ย!” สามทหารเสือจากภาควิชาคหกรรมสะดุ้ง เบื้องหน้าพวกเขาคือชลันธรที่มุมปากมีรอยฟกช้ำกำลังยืนจ้องมาอย่างอาฆาต เปรมลอบกลืนน้ำลาย เรียกเพื่อนเสียงอ่อน


   “ไอ้โช...”


   “มึงดูเพื่อนพวกมึงไว้นะ!” เด็กประมงตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด “มึงดูสันดานของเพื่อนพวกมึงเอาไว้!”


   เปรมลุกขึ้นคว้าตัวเพื่อน เขาลูบแขนอีกฝ่ายเบาๆ อย่างหวังให้ใจเย็นลง สามสีมองแล้วพูดว่า “โชมึงใจเย็นๆ ก่อนนะ เรื่องมันเป็นยังไงค่อยๆ เล่า...”


   “ไอ้เหี้ยไฟ...” ดวงตาเหมือนแมวคู่นั้นวาวโรจน์ “ให้ตายยังไงกูก็ไม่มีทางญาติดีกับมันเด็ดขาด! มีกูต้องไม่มีมัน! ไอ้หมาลอบกัด!” โชตวาดอย่างโมโห คนฟังลอบสบตากันเลิกลัก


   “แม่งเอ๊ย ใครโทรมาวะ” ชลันธรสบถเมื่อมือถือในกระเป๋าส่งเสียง แต่ก็ยอมรับสายในที่สุด “ฮัลโหล...เออกูรู้แล้ว...เออก็จะไปแล้วนี่ไง โธ่เว้ย!” เขากดตัดสาย หันมาบอกลาพวกเปรมเสียงห้วน “กูไปละแม่ง”


   “โชคดีมึง...” ไดนาไมต์บอกไล่หลัง ทั้งสามคนมองหน้ากันอีกครั้ง สามสีขมวดคิ้ว “อะไรวะไอ้สองตัวนี้ เพิ่งดีกันไปหยกๆ ตีกันอีกแล้ว?”


“แต่ครั้งนี้ดูหนักกว่ารอบที่แล้วนะ” เปรมว่า พวกเขามองหน้ากัน ประสานเสียงออกมาว่า


“เหี้ยละไง”


   ตึง!


   “เย้ย!” สามทหารเสือจากภาควิชาคหกรรมสะดุ้งอีกรอบ ครั้งนี้เป็นหมอยาที่เบ้าตาเป็นรอยช้ำ ไม่วายมีรอยเล็บข่วนปรากฏขึ้นข้างแก้ม ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ส่อเค้าอารมณ์ใดๆ


เปรมลอบกลืนน้ำลาย เรียกเพื่อนเสียงอ่อน


“ไอ้ไฟ...”


   “หืม?” ทว่าอัคคีกลับหันมาขานอย่างอารมณ์ดี สามสีกระพริบตา ตัดสินใจพูดว่า “ไฟมึงใจเย็นๆ ก่อนนะ เรื่องมันเป็นยังไงค่อยๆ เล่า...”


   “นี่พวกมึงเป็นเหี้ยอะไรกันเนี่ย” ไฟขมวดคิ้วยิ้มๆ พวกเปรมหันมามองหน้ากัน


   “ก็นึกว่ามึงตีกับไอ้โชอยู่” ไดนาไมต์พูดขึ้น เสริมว่า “แม่งเพิ่งมาเม้งแตกใส่พวกกูเมื่อกี้ มึงไปทำอะไรมันอีกเนี่ย” 


   “ไอ้โช...” หมอยาทวนคำก่อนจะนึกได้ “อ๋อ เรื่องที่กูไปแย่งแฟนมันมาอะนะ?”


“เออ มึงไปแย่งแฟนมันมาทำไมวะ อย่างมึงกูว่าที่ทำคงมีเหตุผลแหละ ใช่มะ” สามสีถาม ไฟพยักหน้าหงึกหงัก “แน่นอนสิครับ”


“เขร้ ทำไมวะ?” ไดนาไมต์ถาม ทั้งสามตาเป็นประกายอย่างสนใจ


ไฟแสยะยิ้มออกมา


“ก็อยากแย่งอะ ฮ่าๆๆ”


“ไอ้เหี้ยยยยย” สามสีลุกขึ้นตบหัวหมอยาดังผัวะ “ไอ้ชั่ว! ผีห่าอะไรเข้าสิงมึงอีกเนี่ย ไปแย่งแฟนเพื่อนทำไม”


“ไอ้เหี้ยไฟกูถามจริงๆ มึงมีเหตุผลใช่ไหม บอกพวกกูมา” เปรมพยายามสงบจิตใจแม้จะคันไม้คันมือไม่แพ้กันก็ตาม ไฟกลอกตา ตอบหน้าเบื่อๆ “ก็มีอะ แต่ขี้เกียจพูดแล้ว”


“เอ้า!”


“พอจะอธิบายเจ้าตัวก็ไม่ยอมฟังกูท่าเดียวเลยนี่หว่า ไม่อยากพูดแล้ว” ไฟเบ้ปาก พูดอีกว่า “เข้าใจอย่างที่พวกมึงอยากเข้าใจเหอะ เดี๋ยวก็รู้เอง” ก่อนมือถือในกระเป๋ากางเกงของหมอยาจะสั่นครืด


นิ้วยาวกดรับอย่างร่าเริง “ฮัลโหลคร้าบ...โอเคมึง...เออเดี๋ยวกูไปแล้ว ครับๆ” ไฟกดตัดสาย เขาหันมาบอกลาพวกเปรมยิ้มๆ “เออพวกมึง งั้นกูไปละนะ”


   “โชคดีมึง...” ไดนาไมต์บอกไล่หลัง สามหนุ่มมองหน้ากันอีกครั้ง


   “ทำไมมันคนละอารมณ์กันเลยวะ” สามสีขมวดคิ้ว


   “กูว่าแม่งมีเหตุผลว่ะ ไม่งั้นเม้งแตกตามไปแล้ว” ไดนาไมต์วิเคราะห์ เปรมมองไกลออกไป พูดออกมาว่า “อีกเดี๋ยวก็คงรู้กันเองแหละมั้ง” 


   คิดว่านะ...



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า

 :katai4:

สุดท้ายก็แพ้ใจตัวเองมาลงก่อนสอบเสร็จจนได้ 5555555555 5

ครั้งหน้าคงหลังวันที่ 20 จริง ๆ แล้วล่ะ จูนสอบติดกันเลย แหะ ๆๆ ๆ

ตอนหน้าจะเป็นเรื่องราวของงานกีฬาสีแล้วค่ะ

เป็นกำลังใจให้พวกไอ้ตัวแสบด้วยนะคะ ท่าจะหนักหนาสาหัสกันอยู่ 5555555 5

ขอบคุณทุกการติดตามมาก ๆ เลยนะคะ

 :katai2-1:

**เพิ่มเติมอีกรอบ ลืมทุกทีเลย 555555555 5

#เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ

มาเล่นแท็กนี้ในทวิตกันเยอะ ๆ น้า ชอบตามรีมาก 55555555 5

เจอกันตอนที่สิบค่าาาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 17-03-2015 19:49:50
ไฟเรียกร้องความสนใจจากโชใช่ไหมล่ะ :hao3: โถๆ เด็กน้อย~ จะจีบเขาล่ะสิ๊ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 17-03-2015 19:52:42
เราว่า ไฟแย่งแฟนโชเพราะจะจีบโชแหงๆ
ชอบอย่างแรง!!!! รอตอนต่อไปน้าาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 17-03-2015 19:59:49
หน่องเปรม... ทำดีค่ะ
หนูเมอย่าได้แคร์เชิดใส่เลยนะลูกนะ.  :katai2-1:

ขอบคุณค่ะเรื่องสอบก็สู้ๆนะคะ โชคเอ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 17-03-2015 20:14:13
ไฟทำไปทำไมง่าาาาา  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 17-03-2015 20:24:57
ทีมไฟนะ รู้ยัง?



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 17-03-2015 20:45:44
 ขอให้เอื้อตกม้าตาย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 17-03-2015 20:54:05
โหหห เอื้ออออ ไอ้ชั่วววววววว (ช่วยด่า) ของขึ้นๆๆ มาทำงี้กะเมได้ไง  :beat: :z6:
ส่วนไฟ แกจะจีบโชใช่มั้ย เลยต้องกำจัดคู่แข่ง วิธีนี่โคตรรุนแรง สงสัยตีกันตายไปข้างนึงก่อน ผู้ชายเรื่องนี้ร้ายอะ  :a5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 17-03-2015 21:05:04
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 17-03-2015 21:27:37
เอื้อ ของให้โดนต่อยจนร้อง เอื้อออ สมชื่อทีเหอะ หมั่นไส้ ทำกับเมได้ไง
ไฟ + โช คู่รักฮาร์ดคอร์ (ถึงจะยังไม่ได้จีบกันก็เถอะ)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 17-03-2015 21:42:05
เอื้อกับเมก็อยากรู้
ไฟกับโชก็อยากรู้
ตอนนี้เท็นกับเปรมเป็นใคร (หัวเราะ)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 17-03-2015 21:51:21
เหมือนนายเอกเรื่องนี้จะแพ้ทางพระเอกทุกคนเลยว่ะ สู้ไม่ได้สักอย่าง ไม่ว่ารูปร่างน่าตาทรัพย์สมบัติความสูงความฉลาดกินขาด เฮ้อหนักใจจริงๆ แบบนี้มันก็เจ็บอยู่ฝ่ายเดียวละซิ ขอลองว่าอย่าให้นายเอกผมโง่มาก มันรันทดเกินไป เหมือนไม่มีอะไรไว้ต่อลองได้เลย อินๆ ทีมนายเอกนะขอบอก นายเอกอ่อนแอ่มากนี้ขัดใจสุดๆ อยากฆ่าทิ้ง อย่างน้อยก็ให้เหลือศักดิ์ศรีไว้ภูมิใจบ้าง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: tong_pub ที่ 17-03-2015 21:59:22
ขอหมอเท็นๆ งื้ดดดดดดดดดดดด
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
หวังว่าเม้นนี้จะเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
สู้ๆ...


อยากกินปลาสามรสอ่ะกุ๊ก  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 17-03-2015 22:01:18
ไฟ - โช ใช่ไหมเนี่ย (แอบเดา)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 17-03-2015 22:02:06
ชอบหนูโชล่ะสิ   เฮียไฟ   

ก็แล้วไม่บอกไปล่ะ  กลัวน้องโชซัดหมัดกลับมาเหรอออออออออออ

 :serius2: :serius2: :serius2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 17-03-2015 22:02:43
ไฟจีบโชใช่ม๊าาาา :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 17-03-2015 22:42:55
คู่นี้ออกมาทีไรฮาตลอด555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 17-03-2015 22:48:14
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 17-03-2015 23:08:43
ก่อนอื่น ขอกระทืบเอื้อซัก2-3ที!!!

ส่วนไอ้คุณไฟ แกล้งโชทำม้ายยยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-03-2015 23:25:47
แต่ล่ะคู่วุ่นวายกันจริงๆ เฮ้อ~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 17-03-2015 23:29:38
รอตอนต่อไปค่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 18-03-2015 00:37:20
เอื้อนี่น่าตบอะ ขอสักทีได้ไหมคะ? 5555

สงสัยเรื่องไฟ-โชเหมือนกัน สาวเจ้ายั่วหรือเปล่า หรืออะไรอ้ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 18-03-2015 00:45:30
รอเรื่องนี้ทุกวันเลยนะ
ช้อบชอบ~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 18-03-2015 01:07:24
เอื้ออังกูร ถ้าไม่อยากโดนรีบมารับโทษทัณฑ์แล้วไปจุ้งจิ้งกับใครก็ไป อย่ามาแตะเมธาของฉันอีกนะ #แม่ยกเมธา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-03-2015 01:40:21
เอื้ออังกูร มีเรื่องไรกะเมธาอะ. อยากรู้ๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 18-03-2015 06:51:33
 :fire: :fire:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 18-03-2015 07:20:10
เอื้อนี่ตกลงรู้จักกับเมธารึเปล่า มาทำเล่นๆเดี๋ยวให้เท็นต่อยอีกสักหมัดสองหมัด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 18-03-2015 08:39:14
เรื่องชักจะวุ่นวาย
เรื่องเมทำเท็นลืมกุ๊กไปชั่วขณะ
นี่ถ้าเมไม่ชวนกุ๊กกลับด้วยกัน
กุ๊กเปรมจะกลับยังไงล่ะนี่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 18-03-2015 09:05:19
 :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 18-03-2015 09:37:12
เอื้อแม่ง ชั๊วชั่วจริงๆ ทำกับหนูเมอย่างนี้ได้ไง

ส่วนอีกคู่ดีกันแล้วแท้ๆ เจ้ว่าไฟต้องมีเหตุผล
และเจ้แอบเดาได้ แต่มิรู้จะถูกมั้ย รอติดตาม คึคึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 18-03-2015 10:45:22
ไฟฟฟฟฟ
ไอเลิฟยูว่ะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 18-03-2015 11:35:01
พี่เท็นโหมดโหดน่ากลัวใช่ย่อยนะคะ  :katai1:

ชอบมิตรภาพของเพื่อนในเรื่องนี้จริงๆ  :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 18-03-2015 12:45:18
ไอ้เอื้อนี่มันเป็นครายยยยยยยยยย กล้าดียังไงทำกับเมแบบนั้นนนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 18-03-2015 13:22:07
เอื้อนี่มันชัวชั่วจริงๆ เมออกจะน่ารัก

ไฟกับโชคู่นี้ตีกันอีกแล้วฮาร์ดคอร์มาก

เท็นกับกุ๊กน่ารักเหมือนเดิมเลย

ปล.เรื่องสอบสู้ๆน่ะค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: vassalord4822 ที่ 18-03-2015 13:43:19
 :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 18-03-2015 13:54:09
แย่งแฟนกันเพราะอยากใหโชสนใจตัวเองป่ะเนี่ย หุหุ :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: full69 ที่ 18-03-2015 15:43:46
ชอบจุง ฮามากเรื่องนี้ มาต่อบ่อยๆน้า ชอบบบบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 18-03-2015 17:04:51
แลสองคู่หลังมาแรงงง
แต่เค้ายังรักเด็กโข่งกะกุ๊กนะ
แอบเชียร์ให้ไฟจีบโช กร๊ากกกกก
คู่รักมาโซชัดๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 18-03-2015 21:06:06
 :mew2: :mew2: :mew2:อุต๊ะโผ่ลมาอีกคู่ละ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 18-03-2015 22:01:21
เอื้อแม่ง!!! ไม่รู้จะด่าอะไรเลย เฮอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: Fellina ที่ 18-03-2015 23:51:04
ทีมเมธา
อยากเห็นดราม่าเมธา5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 19-03-2015 04:16:42
เอ๊ะคู่นี้ยังไง  โผล่มา 3 คู่ได้ละมั้งนะ  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-03-2015 10:09:40
เพิ่งเข้ามาอ่านนนนน ตลกทุกตอนเลยยยย 55555

สอบสู้ ๆ น้าา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: pe-ar ที่ 19-03-2015 20:18:35
ชอบเด็กโข่งตัวโต ขี้อ้อนน่ารักจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 20-03-2015 00:12:53
อ่าน 9 ตอนรวดเลย Y////Y
เท็นน่ารักมาก พ่อเด็กโข่งงงงง
ตอนแรกแอบคิดว่าเมชอบเท็นรึเปล่า 5555555555
แต่ไม่ใช่แฮะ...แล้วคู่เอื้อเมนี่มีลุ้นมั้ยว้า?
แต่เอื้อเลวอะ ทำไมเลวแบบนี้ 555555555
ชอบคู่ไฟโชด้วย นี่ก็ออกแนวคู่กัดเหลือเกิน ....
อยากรู้ว่าทำไมตอนแรกถึงไปต่อยกันได้...แถมยังไปแย่งแฟนเขาอีก..
 :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 21-03-2015 15:52:20
   สนามฟุตบอลใหญ่ในวันงานเต็มไปด้วยความคึกคัก อัฒจันทร์ด้านข้างที่ล้อมรอบพื้นหญ้าสีเขียวตรงกลางถูกจับจองโดยนิสิตชั้นปีที่หนึ่งทั้งสิ้นสิบสองคณะ ซึ่งจะกั้นโซนที่นั่งให้ตามจำนวนคน แต่ละคนสวมเสื้อยืดแบบเดียวกันตามสีประจำคณะ อย่างคณะเกษตรของพวกเปรมก็จะเป็นสีเหลืองข้าวโพด


   “ไอ้ห่า เหลืองกว่าฟันกูก็เสื้อคณะเนี่ยแหละ” ไดนาไมต์ที่นั่งอยู่บนอัฒจันทร์เปิดปากพูด


“กูก็นึกว่าคณะเกษตรจะสีเขียว” สามสีส่งเสียงมาจากด้านซ้าย “แหม กลัวเป็นตะไคร่น้ำอยู่ตั้งนานแน่ะ”


“เออ เป็นข้าวโพดแม่งเลย” เปรมพูดปลงๆ อยู่ทางขวา พิธีเปิดเสร็จสิ้นลงแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังรอชมการแข่งขันฟุตบอลของสี่ทีมสุดท้ายตามกำหนดการในช่วงเช้า


“ใครเตะกับใครวะ” สามสีถามขึ้น ไดนาไมต์ที่นั่งตรงกลางสไลด์จอมือถือตอบว่า “ชิงที่สามเป็นประมงกับเศรษฐศาสตร์ ส่วนศึกษากับวิศวะชิงที่หนึ่ง”


“คราวที่แล้วใครเป็นแชมป์” เปรมถามอย่างสนใจ หนุ่มผมทองทำหน้านึก “ศึกษามั้ง แม่งเอานักกีฬามาลงทั้งทีมเลยนี่หว่า พวกพละอะ” เสริมว่า “แต่วิศวะก็มาแรงเหมือนกัน ชิงที่หนึ่งปีนี้ท่าจะสนุก”


“แล้วประมงกับเศรษฐศาสตร์เป็นไง” พ่อครัวถามต่อ สามสีแทรกอย่างนึกขึ้นได้ “พูดถึงประมง ไอ้โชก็ลงตัวจริงนะ กูเห็นมันลงรูปกับทีมในไอจีเมื่อคืน”


“เออว่ะ ตอนม.ปลายมันเป็นนักกีฬานี่หว่า” เปมทัตส่งเสียง ไดนาไมต์ผิวปากหวือ “ว่ะ พี่โชเรา”


ตอนนั้นเองที่รอบข้างเกิดเสียงฮือฮา นักกีฬาเดินออกมาแล้ว ตามด้วยเสียงกรี๊ดจากกลุ่มนิสิตสาวหลังเห็นหน้าตาของนักบอลจากแต่ละทีม สามหนุ่มเองก็ส่งเสียงตอนเห็นโชในสนาม


นักบอลคณะประมงยืนทำสมาธิล้อมกันเป็นวงกลมอยู่ตรงขอบสนาม พวกเขายกมือประสานกัน ร้อง “เฮ้!” ออกมาก่อนจะกระจายตัวเดินเข้าสนามไป ในขณะที่นักเตะจากคณะเศรษฐศาสตร์ยืนจิบน้ำคุยกันเล็กน้อย จากนั้นจึงซอยเท้าตามเข้าสนามไปด้วยรอยยิ้ม นักกีฬาทุกคนล้วนเป็นนิสิตชั้นปีที่หนึ่ง


   เกมเริ่มขึ้นในเวลาต่อมา แว่วเสียงกลองและเสียงเชียร์มาจากอัฒจันทร์โดยรอบ พี่ปีสูงของแต่ละคณะบางส่วนผันตัวเป็นสต๊าฟเพื่อมาดูแลน้องปีหนึ่งในงานนี้ พวกเขาตีกลองเคาะจังหวะ ตะโกนโหวกเหวกส่งเสียงเชียร์สร้างบรรยากาศ ในโซนสีเหลืองของคณะเกษตร พวกเปรมกำลังดูการแข่งอย่างตั้งใจ


   “ไอ้เบอร์สิบมึงวิ่งดูเพื่อนด้วยสิวะ!” ไดนาไมต์ลุกขึ้นตะโกนออกมา “ห่า ไปคนละทางกับลูกเลย” ข้างๆ เป็นสามสีที่กำลังนั่งทึ้งหัวตัวเองพลางพึมพำว่า “แม่งเอ๊ย...เป็นการเตะมุมที่เหี้ยมาก”


   “เออๆ นั่นแหละ!” เปรมอุทานตามเกมอย่างดุเดือด “เหี้ยเอ๊ย อีกนิดนึง...สัด! ไอ้โชได้แล้ว! เอาเลย! ยิงเลยมึง! ยิงเลยแม่งเอ๊ยยยย...ไม่เข้า” พ่อครัวเสยผมอย่างหงุดหงิด เหลือกตาร้องว่า “โอ๊ยยย กูอยากไปยืนตรงนั้นนน”


   การแข่งขันดำเนินไปอย่างดุเดือด เหล่าผู้ชมตะโกนเชียร์นักเตะด้วยความคึกคัก ก่อนเกมจะจบลงที่สี่ต่อสองลูก โดยถ้วยรางวัลอันดับสามปีนี้ตกเป็นของคณะประมง


ต่อด้วยการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของคณะศึกษากับวิศวะ ในนัดนี้พวกเปรมก็ยังคงร้อนแรงอยู่เช่นเคย เสียงกลองกระหึ่มรัวยามทีมที่ตัวเองเชียร์ทำประตูได้ เสียงกรี๊ดจากหญิงสาวดังถล่มทลายเมื่อนักเตะในสนามโบกมือให้


รวมช่วงทดเวลาบาดเจ็บ กว่าจะจบเกมได้ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง โดยแชมป์ในปีนี้ยังคงเป็นคณะศึกษาศาสตร์ที่เฉือนกับคณะวิศวกรรมศาสตร์ไปห้าต่อสี่ลูกอย่างหวุดหวิด


   “ไอ้ห่า แม่งเอาศึกษาพละมาลงก็ชนะสิวะ!” ใครคนหนึ่งบ่นทิ้งท้าย แว่วเสียงตามสายประกาศให้เหล่านิสิตแยกย้ายไปรับประทานอาหารกลางวัน พวกเขามีเวลาประมาณสองชั่วโมง


   พวกเปรมกลับมาสนามอีกทีราวบ่ายโมงกว่า ดนตรีจังหวะรีมิกซ์ดังกระหึ่มทั่วสนามใหญ่ทำเอาคนฟังหัวใจเต้นตุบ บนพื้นหญ้าคลาคล่ำไปด้วยเหล่านิสิตชั้นปีที่หนึ่งที่ออกมาขยับตัวโชว์ลีลาตามจังหวะเพลง บรรยากาศเคล้าเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน พวกเขาทำตัวสุดเหวี่ยงคล้ายอยากจะทิ้งท้ายชีวิตเฟรชชี่


“ไอ้ไฟหายหัวไปไหนวะ” สามสีพูดขึ้นขณะโยกตัวตามจังหวะอยู่ในสนาม ข้างๆ เป็นไดนาไมต์ที่กำลังหลับหูหลับตาเต้น เปรมกวาดตาไปรอบๆ


นั่นสิ จะว่าไปก็ยังไม่เห็นเท็นเหมือนกัน


“เฮ้ยแต่กูเจอเมแล้วนะ” หนุ่มผมทองโผล่เข้าวงสนทนา สามสีพูดว่า “เออ แล้วไอ้โชนี่พอแข่งบอลเสร็จก็หาย...”


“เพื่อนเพื่อนนน!” เสียงคุ้นหูดังขึ้นด้านหลังตามด้วยร่างเล็กที่พรวดเข้ามากระโดดเกาะเปรมดังหมับ พ่อครัวเบิกตากว้าง ร้องออกมา “ไอ้โช!”


“ตายยากฉิบหาย” สามสีหัวเราะ ไดนาไมต์ผิวปากหวือ “ยังไงไอดอล เตะสวยสัด”


“ฝีมือดีตามหน้าตาว่ะ” โชที่เกาะเปรมอยู่พูดด้วยท่าทีน่าหมันไส้ พ่อครัวยีหัวไอ้ตัวแสบอย่างนึกหมันเขี้ยว ก่อนข้างๆ จะปรากฏคาราวานนิสิตสาว เปมทัตหันไปมอง ใจกลางวงนั้นเป็นร่างสูงที่คุ้นตา


“ไอ้เอื้อ!”


“...หน่องเปรม!” เอื้ออังกูรเรียกเพื่อนด้วยใบหน้ากึ่งยิ้ม เขาพูดกับกลุ่มผู้หญิงที่รายล้อมอยู่ว่า “ขอบคุณที่มาส่งนะสาวๆ เราเจอเพื่อนแล้ว พวกเธอไปสนุกกันเถอะ”


สาวๆ ทั้งกลุ่มกรี๊ดรับกันเซ็งแซ่ พวกเธอเขย่งตัวหอมแก้มเด็กหนุ่มคนละทีก่อนจะพากันวิ่งออกไป เอื้ออังกูรเดินเข้ามา ยกมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วพูดยิ้มๆ “ว่าไงเพื่อนฝูง”


“นึกว่าตายห่าไปแล้ว” ไดนาไมต์ตีมือกลับ สามสีแท็กมือกับอีกฝ่ายยิ้มๆ “หายหัวไปเลยนะมึง”


“เรียนเสริมอะเด่ะ กูตกคณิตอีกละ โคตรเซ็ง” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลทำหน้าเอือม ไดนาไมต์หัวเราะ “ไอ้เหี้ย อยู่เศรษฐศาสตร์แล้วตกเลขเนี่ยนะ”


“ดวงจึงเป็นสิ่งสำคัญ...ที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน” เอื้ออังกูรพูดเป็นจังหวะดนตรี เขาสบตากับคนตัวเล็กอีกคน “แล้วหนุ่มน้อยเสื้อฟ้านี่ใคร” เขาหันไปทางพ่อครัว ถามว่า “เพื่อนหน่องเปรมเหรอ?”


“เออ อยู่กันมาตั้งแต่ม.ปลายละ” เปมทัตตอบ เอื้ออังกูรพยักหน้า เขามองเด็กประมงอย่างครุ่นคิด “หน้าคุ้นๆ นะ...เฮ้ย ไอ้คนที่เตะเข้าไปสองลูกนี่หว่า!”


“จริงๆ สาม” โชยักคิ้ว เอื้ออังกูรหัวเราะ “โอเค จับมือกันหน่อยเพื่อนใหม่” มือใหญ่ยื่นมา โชจับตอบอย่างว่าง่าย เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลสบตาอีกฝ่าย พูดว่า


“กูเอื้อ”


คนฟังแสยะยิ้มอย่างรู้กัน “กูโชไอ้สัด”


ตอนนั้นเองที่อินโทรเพลงรีมิกซ์จังหวะคุ้นหูดังขึ้น เด็กหนุ่มห้าคนสบตากัน ปรากฏรอยยิ้มกริ่มบนใบหน้า ก่อนพวกเขาจะขยับตัวโยกไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร



 
กำหนดการช่วงบ่ายของงานเป็นการแข่งขันกีฬาพื้นบ้าน ซึ่งจะให้แต่ละคณะส่งตัวแทนลงมาเล่น เหล่าเฟรชชี่ส่งเสียงคึกคักอย่างกระหายชัยชนะ โดยพิธีกรบรรยายงานในครึ่งหลังคือเต้ นิสิตชั้นปีที่หนึ่งจากคณะแพทยศาสตร์เจ้าเก่า


   “เริ่มกันที่เกมเหยียบลูกโป่งนะครับ” เต้อ่านกำหนดการในมือหลังแนะนำตัวเสร็จ “ขอให้แต่ละคณะส่งตัวแทนมาห้าคน จะตัวเล็กหรือตัวใหญ่เราไม่ว่า ขอแค่คุณมีความพลิ้วไหวแล้วอยู่รอดเป็นคนสุดท้าย รับไปเลย...เบอร์โทรของผมเอง!”


เกิดเสียงโห่ฮามาจากทั่วสารทิศ ไดนาไมต์มองแล้วหัวเราะ “ไอ้เหี้ย กูต้องอยากได้ไหม”


ในศึกนี้คณะเกษตรสาขาเกษตรเขตร้อนรับอาสา เด็กหนุ่มทั้งห้าวิ่งตีมือกับเพื่อนในคณะลงไปในสนาม พวกเปรมส่งเสียงเชียร์ ก่อนเกมจะเริ่มขึ้นเมื่อเต้เป่านกหวีดให้สัญญาณ


บนสนามหญ้าวุ่นวายไปด้วยเหล่านิสิตตัวแทนจากแต่ละคณะ ที่ข้อเท้าของพวกเขาห้อยลูกโป่งหลากสี ดีเจเปิดดนตรีจังหวะรีมิกซ์ประกอบการแข่งขันสร้างบรรยากาศให้คึกครื้น เสียงเชียร์เคล้าหัวเราะดังไปทั่วบริเวณ


ต่อมาเป็นเกมงูกินหาง ทว่างูกินหางในที่นี้มีเป้าหมายเป็น ‘ป้ายชื่อ’ คนสุดท้ายของแถว กติกาคือหัวแถวจากแต่ละคณะจะต้องพาทีมวิ่งไปขโมยป้ายชื่อจากหางแถวของคณะอื่นให้ได้ โดยต้องคอยปกป้องป้ายชื่อของคนสุดท้ายในแถวตัวเองไปพร้อมๆ กันด้วย


เต้ประกาศเรียกตัวแทนคณะละสิบคน คณะเกษตรส่งสาขาเคมีการเกษตรสามคน สาขาสัตวศาสตร์สามคน และสาขาการจัดการศัตรูพืชและสัตว์สี่คน ในสาขาสุดท้ายมีคนหนึ่งอาสาเป็นหัวแถว


“ไอ้โจ้เอาให้ได้นะมึง!” เพื่อนๆ ตะโกนเชียร์ เด็กหนุ่มตัวสูงแสยะยิ้ม เขาหักมือดังกรอบแกรบ


“ไว้ใจกูได้เลย”   


ตามด้วยเกมวิ่งกระสอบ ยังคงต้องการตัวแทนคณะละห้าคน สาขาคหกรรมของพวกเปรมโดนแล้ว แจ็คพ็อตตกที่ไอริณกับเพื่อนในห้องอีกสองคน ที่เหลือมาจากสาขาอาหาร พ่อครัวหัวเราะลั่นยามเห็นเด็กสาวผู้เป็นพาร์ทเนอร์ลงไปวิ่งกระสอบด้วยสีหน้าจะร้องไห้


“โอ๊ย ใครเอาน้องไอกูไปทรมานแบบนั้น” ไดนาไมต์ขำจนปวดท้อง สามสีมองเด็กสาวอย่างนึกเอ็นดู “ทำไมต้องฝืนตัวเองขนาดนี้”


มาต่อกันที่เกมกินวิบาก แข่งกันเป็นทีมทีมละสามคน คณะเกษตรส่งสาขาเคมีการเกษตรร่วมศึก ทั้งหมดเป็นนิสิตหญิง ลีลาของพวกเธอเรียกเสียงฮาจากเหล่าผู้ชม


ถัดมาเป็นกระโดดยาง เต้ขอตัวแทนคณะละสี่คน คณะเกษตรส่งสาขาจัดการศัตรูพืชลงแข่งสามคน อีกคนรับอาสาโดยสาขาคหกรรม ไดนาไมต์แซวกลั้วหัวเราะ “ไอ้ต๊าล! กินวิบากมันแข่งไปแล้วนะ!”


“โดดไหวเหรอลูก” สามสีสัพยอกเด็กสาวร่างอวบ ตาลหันมาชี้หน้า “พวกเหี้ย เดี๋ยวมึงดูกู”


ในเกมนี้ผู้เข้าแข่งขันทุกคนล้วนเป็นผู้หญิง เต้เปิดปากสัพยอกตาลออกไมค์ ตามด้วยเสียงเป่าปากแซวมาจากชายหนุ่มโดยรอบ เด็กสาวร่างอวบยิ้มกริ่ม ก่อนจะเรียกเสียงฮือฮาไปด้วยลีลาการกระโดดที่พลิ้วไหวขัดกับรูปลักษณ์


“เขร้ น้องตาลลลลลล” เปรมกรีดร้อง สามสีอ้าปากค้าง “เชี่ยยย โดดสูงมาก”


“จะเอาาา” ไดนาไมต์ดีดดิ้น รู้สึกติดใจในความพลิ้วของเพื่อนร่วมสาขา


ระดับความยากมาถึงจุดสูงสุด คนจับทั้งสองข้างชูยางจนสุดแขน บรรยากาศรอบสนามเงียบไปชั่วอึดใจเมื่อตาลกระโดดเป็นคนสุดท้าย เด็กสาวหรี่ตาเล็งตำแหน่งยาง ล็อคเป้าหมายและคำนวณแรงกระโดดในใจอย่างแม่นยำ


เธอออกตัววิ่ง วิ่งและวิ่ง...หยุดเท้าก่อนถึงยางเล็กน้อยแล้วสปริงตัวขึ้น!


“หูวววว” ชายหนุ่มในสนามร้องฮือฮา ตอนนั้นเองที่ยางเส้นหนาดีดตัวผึง


ตาลชะงักกลางอากาศ ทว่ายังคงม้วนตัวลงมาตั้งท่าได้อย่างสวยงาม เธอตวัดสายตา เบื้องหน้าคือเด็กสาวอีกคนที่ยืนจ้องมาอย่างอาฆาต ในมือถือกรรไกรอันใหญ่ ห้อยป้ายชื่อ ‘เจี๊ยบ’


“เจี๊ยบ...” ตาลลุกขึ้นยืน จ้องคู่แข่งต่างคณะด้วยดวงตาวาวโรจน์ “เจี๊ยบตัดยางเราทำไม!” เด็กสาวผมเปียเดินเข้าไปตะคอกแล้วต้อนอีกฝ่ายให้ล่าถอย มองแล้วเหมือนฉากคุ้นตาฉากหนึ่งในภาพยนตร์สมัยเด็ก


“เจี๊ยบตัดยางเราทำไม เจี๊ยบตัดยางเราทำไม!”


“ตาลใจเย็นๆ” เพื่อนร่วมคณะเข้ามาช่วยห้าม เปรมมองหน้าเหวอ “ไอ้เหี้ย...น้อยหน่ามาก”


“แฟนฉันสุดๆ” สามสีเกาหัว ก่อนเกมจะจบลงที่คณะของเจี๊ยบโดนปรับแพ้ฟาล์ว และชัยชนะเป็นของคณะเกษตร ตาลสะบัดเปีย เชิดหน้ายกยิ้มท่ามกลางเสียงเฮของหนุ่มๆ จากทั่วสารทิศ


ปิดท้ายด้วยเกมลากกาบหมาก เต้ประกาศเรียกตัวแทนคณะละสองคน คณะเกษตรส่งสาขาคหกรรมไปร่วมศึก แจ็คพ็อตตกที่คู่หูกวนเกรียนประจำสาขา...สามสีกับไดนาไมต์


“เราต้องชนะ!” หนุ่มผมทองถกแขนเสื้ออย่างแข็งขัน สามสีหันมาพูดหน้าตาย


“มึงลาก กูนั่ง”


“...”


ทันทีที่เต้เป่านกหวีดให้สัญญาณตัวแทนจากแต่ละคณะก็ออกตัว เปรมนั่งมองไดนาไมต์ลากสามสีด้วยใบหน้ามุ่งมั่นปนจะร้องไห้แล้วหัวเราะลั่น ตะโกนว่า “โอ้ย! ทำไมต้องฝืนตัวเองขนาดเน้!”


เกมลากกาบหมากดำเนินไปอย่างสนุกสนาน จะเป็นคู่ที่เป็นผู้หญิงตัวใหญ่ลากผู้ชายตัวเล็ก หรือคู่ที่คนลากวิ่งเร็วจากคนนั่งตกจากกาบก็เรียกเสียงฮาจากผู้ชมได้ทั้งนั้น อัฒจันทร์เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของความสุข


   การแข่งขันกีฬาพื้นบ้านสิ้นสุดในเวลาห้าโมงเย็นตามกำหนดการ ทุกคนแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวตามคำประกาศของเต้ ก่อนจะกลับมารวมตัวกันที่สนามอีกครั้งในเวลาหกโมงเย็น


แล้วพวกเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อบนพื้นหญ้าที่เคยว่างโล่ง บัดนี้กลับมีนั่งร้านจำนวนสิบสองชุดตั้งล้อมกันเป็นวงกลมอยู่กลางสนาม นั่งร้านแต่ละชุดถูกผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่คลุมไว้สามในสี่ส่วนจากด้านบน ท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงทำให้ตรงแท่นพิธีกรต้องใช้สปอร์ตไลท์ช่วย


เมื่อทุกคนเข้าประจำที่แล้วเงียบรอฟังอย่างตั้งใจ เต้ก็เริ่มดำเนินการเข้าสู่ช่วง ‘ไฮไลท์’ ของงาน


   “ต่อไปจะเป็นประเพณี ‘ชิงธงกษัตริย์’ ที่หลายคนรอคอย ขอให้ทุกคณะส่งตัวแทนมาคณะละสิบคน สิบคนเท่านั้น จะเป็นชายหญิงกระเทยทอมดี้ได้หมดเราไม่เกี่ยง ขอเพียงคุณมีความแข็งแรงและพลิ้วไหว เอาล่ะครับจับลงมาเลย!”


   สิ้นคำบนอัฒจันทร์ก็เกิดเสียงฮือฮา แต่ละคณะเริ่มคัดเลือกตัวแทนกันตามจำนวนที่กำหนด ในโซนสีเหลืองของคณะเกษตร สาขาสัตวศาสตร์ลงสามคน สาขาการจัดการศัตรูพืชและสัตว์สี่คน ปิดท้ายด้วยสามทหารเสือจากสาขาคหกรรมศาสตร์ พวกเขาเดินตีมือกับเพื่อนในคณะลงไปในสนาม ทุกคนเป็นเพศชาย


   หลังจากตัวแทนสิบคนของแต่ละคณะมารวมตัวกันด้านล่างเรียบร้อย เต้ก็พูดต่อ


   “ตามประเพณีจะมีกษัตริย์ทั้งสิ้น 12 องค์ พวกเขาคือตัวแทนที่แต่ละคณะส่งมานั่งบนบัลลังก์เพื่อปกป้องคุ้มครองธงของคณะเอาไว้ เรียกสั้นๆ ว่า ‘คิง’” พิธีกรเว้นวรรค


“คิงแต่ละองค์จะมีไนท์ประจำตัวรวม 10 นาย ซึ่งก็คือตัวแทนนิสิต 10 คนจากแต่ละคณะตามที่เรียกไปเมื่อสักครู่ คอยอารักษ์ขาอยู่เบื้องล่าง การจะขึ้นไปชิงธงจากคิงแต่ละองค์ได้นั้น ไนท์ฝ่ายตรงข้ามจะต้องเป็นคนปีนบันไดลิงแบบเชือกที่ผูกติดกับฐานบัลลังก์ขึ้นไปขโมยธงจากมือคิง โดยบัลลังก์ของคิงมีความสูงถึง 2.5 เมตร”


   ทุกคนส่งเสียงฮือฮา หันไปจ้องนั่งร้านสิบสองชุดกลางสนามเป็นตาเดียว


   “เราจะให้เวลาไนท์ในการชิงธงจากคิงต่างคณะ 30 นาที...แค่ 30 นาทีเท่านั้น! ใน 30 นาทีนี้ธงสามารถเปลี่ยนมือไปได้เรื่อยๆ ตามสะดวก แต่เมื่อประเพณีสิ้นสุดเราจะนับคะแนนจากจำนวนธงที่อยู่ในมือคิงเท่านั้น ย้ำ! เฉพาะธงที่อยู่ในมือของคิง หมายความว่าหากชิงธงมาได้ ก็ให้รีบนำไปให้คิงของตัวเองให้ทันเวลา มิเช่นนั้นมูลค่าของธงนั้นจะเป็นศูนย์ไป”


เหล่าตัวแทนนายทหารลอบกลืนน้ำลาย ทว่ายังคงแฝงด้วยความตื่นเต้นอยู่ในที


“คิงสามารถปัดป้องและขัดขืนได้ แต่ห้ามลงจากบัลลังก์เด็ดขาด! คิงที่ตกจากบัลลังก์จะถูกปรับแพ้ เช่นเดียวกับฝ่ายที่ทำคิงตกบัลลังก์ก็จะถูกปรับแพ้เช่นกัน ขอให้เข้าร่วมประเพณีด้วยความระมัดระวัง โดยมูลค่าของธงจะกำหนดตามตำแหน่งที่นั่ง ธงของคณะตัวเองมีค่า 500 คะแนน ส่วนของคณะอื่น 300 คะแนน และคะแนนพิเศษ ธงของบัลลังก์ ‘ฝั่งตรงข้าม’ จะมีค่าเท่ากับ 500 คะแนน”


   หลายคณะเริ่มถกแขนเสื้อรอฟังกติกาต่อด้วยความตื่นเต้น ตอนนั้นเองที่เต้พูดว่า


“ต่อไปจะเป็นการเปิดตัวคิงทั้ง 12 องค์ เริ่มได้!”


   สิ้นคำ แสงจากสปอร์ตไลท์ก็พร้อมใจกันพุ่งไปยังตัวนั่งร้านสิบสองชุดกลางสนาม ผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่ทั้งสิบสองผืนถูกสะบัดออกพร้อมกัน ปรากฏบัลลังก์กษัตริย์ของคิง 12 องค์ที่ฐานถูกยึดไว้กับนั่งร้านสั่งทำพิเศษระดับความสูง 2.5 เมตรอย่างแข็งแรง เพลงเปิดตัวดังขึ้นตามด้วยเสียงกรี๊ดที่ก้องกระหึ่ม ก่อนสปอร์ตไลท์จะสาดไปทางคิงแต่ละองค์ตามลำดับ


   เริ่มที่คิงของคณะวนศาสตร์ เขาเป็นเด็กหนุ่มตัดผมสกินเฮดตัวใหญ่ โครงหน้าได้รูปติดโหดรรับกับดวงตาเหยี่ยว สวมมงกุฎราชานั่งยืดตัวอย่างองอาจ ในมือกำธงสีน้ำตาลแดงของคณะเอาไว้แน่น


   วนไปทางซ้ายเป็นคิงจากคณะประมง เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กท่าทางซุกซน นอนประสานมือไว้ที่ท้ายทอยอยู่บนบัลลังก์ สวมมงกุฎราชาแบบหมิ่นเหม่ ผูกธงสีฟ้าน้ำทะเลของคณะไว้ที่ข้อมือข้างขวา


ต่อด้วยคิงจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ เขาเป็นเด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างรับกับใบหน้าหล่อเหลา นั่งเท้าคางสบสายตาสาวๆ ด้วยรอยยิ้มแบบฉบับของโฮสต์ ก่อนจะโน้มตัวจูบธงสีเลือดหมูของคณะในมือเบาๆ เรียกเสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม


ข้างๆ เป็นคิงจากคณะเศรษฐศาสตร์ เขาเป็นเด็กหนุ่มมาดเนี้ยบสวมแว่นไร้กรอบตัวสูง สวมมงกุฎราชานั่งอยู่บัลลังก์อย่างสงวนท่าที ในมือมีธงสีส้มของคณะไว้ครอบครอง


ถัดมาคือคิงจากคณะศึกษาศาสตร์ เขาเป็นเด็กหนุ่มตาดุตัวสูง ใบหน้าหล่อเหลาไม่ส่อเค้าอารมณ์ใดๆ วางมงกุฎราชากับธงสีม่วงของคณะเอาไว้บนตักอย่างไม่แยแส


ตามด้วยคิงจากคณะสถาปัตย์ เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กหน้าร้าย นั่งขัดสมาธิเอามือหมุนมงกุฎราชาในมือเล่นอย่างไม่ยี่หระอยู่บนบัลลังก์ บนหน้าผากคาดด้วยธงสีเทาดินของคณะ


ก่อนสปอร์ตไลท์จะส่องมาทางคิงจากคณะเกษตร เขาเป็นเด็กหนุ่มผิวขาวตัวใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มอบอุ่น สวมมงกุฎราชาและยืดตัวนั่งด้วยท่าทางใจดี ผูกธงสีเหลืองข้าวโพดของคณะเอาไว้ที่ต้นแขน


ต่อด้วยคิงจากคณะเภสัชศาสตร์ เขาเป็นเด็กหนุ่มเรือนผมสีแดงสดยาวระต้นคอ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มร้าย นั่งไขว่ห้างอยู่บนบัลลังก์พลางกัดเพชรบนยอดมงกุฎราชาด้วยท่าทางร้อนแรง เรียกเสียงกรี๊ดของหญิงสาวจากทั่วสารทิศ ผูกข้อมือข้างซ้ายไว้ด้วยธงสีเขียวมะกอก


ถัดมาเป็นคิงจากคณะสัตวแพทย์ เขาเป็นเด็กหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋ตัวผอมดัดฟัน รอยยิ้มซื่อๆ ทว่าจริงใจเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ไปไม่น้อย นั่งประสานมือไว้บนตักพร้อมธงสีฟ้าหม่นของคณะอย่างสงบเสงี่ยม


ตามด้วยคิงจากคณะวิทยาศาสตร์ เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวผอมสวมแว่นกรอบดำหน้าตาน่ารัก สวมมงกุฎราชาแล้วยิ้มกว้างสดใส นั่งโบกธงสีน้ำเงินของคณะในมืออยู่บนบัลลังก์อย่างมีชีวิตชีวา


มาถึงคิงจากคณะบริหารธุรกิจ เขาเป็นเด็กหนุ่มผมยาวหน้าสวยผิวสีแทน นัยน์ตาคมเหลือบมองเบื้องล่างอย่างไม่ยี่หระทว่ากลับดูร้อนแรง ผูกเปียยาวอันเดียวด้านหลังไว้ด้วยธงสีฟ้าใสของคณะ


ปิดท้ายด้วยคิงจากคณะแพทยศาสตร์ เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงผิวขาวซีด เรือนผมสีดำสนิทหวีเสยขึ้นรับกับใบหน้าหล่อเหลา ดวงตายาวรีขยับเหลือบอย่างแช่มช้า ตอนนั้นเองที่รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นมา เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ อย่างก้องกระหึ่ม แอมบาสเดอร์ของคณะผูกธงสีเขียวใบไม้ไว้ที่ข้อมือขวา


คิงจากแต่ละคณะถูกจับหันหน้าเข้าหากัน ด้านหน้าฐานบัลลังก์ของพวกเขาโรยตัวด้วยบันไดลิงที่ทำจากเชือก


   “ตรงข้ามเราเป็นวนศาสตร์เหรอเนี่ย...” เปรมพึมพำออกมา สามสีมองคิงของคณะฝั่งตรงข้าม พูดว่า “เป็นพี่เบิ้มที่หน้าตาเอาเรื่องน่าดู”


   “ไอ้เท็นกับไอ้ไฟเป็นคิงนี่เอง ก็ว่าหายหัวไปไหน” ไดนาไมต์พูดยิ้มๆ ตามกฎของประเพณี คิงจากแต่ละคณะจะต้องถูกกักตัวเอาไว้จนกว่าจะถึงเวลา


ตอนนั้นเองที่เต้เป่านกหวีดให้สัญญาณ


ปรี๊ด!


แล้วประเพณีชิงธงกษัตริย์ก็เริ่มขึ้น

   

****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า
 :katai4:
สอบเสร็จแล้วววว ว ฟวี้ฮรียยย ย์
ขอโทษที่มาลงช้านะคะ
ตอนต่อไปจะเป็นภารกิจชิงธงแล้วค่ะ
ต้องลุยกันเองแล้ว เป็นกำลังใจให้กุ๊กเปรมและผองเพื่อนด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามและรอคอยค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
 :katai2-1:

ป.ล. ไปเล่น #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ กันเยอะ ๆ น้าา า *โฆษณา*

เจอกันตอนที่สิบเอ็ดค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-03-2015 16:00:03
กรี๊ดดดดดด~ อยากจะเก็บคิงทั้งสิบสองมาไว้ในคอลเลกชั่นส่วนตัวจังค่ะ งื้มๆ
(*กัดมุมผ้า*) พลังจิ้นเราพุ่งปริ๊ดมากกกค่ะ บอกเลย! :m3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 21-03-2015 16:07:17
ขอบคุณค่ะ. มาต่อให้ยาวเชียว.
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 21-03-2015 16:10:57
โอ้ย โครตชอบตอนนี้เลยค่ะ อ่านแล้วอินกะงานอย่างกะไปนั่งข้างๆ :p

ไม่รุ้ว่าใครจะชิงธงได้เยอะกว่ากันแฮะ ลุ้นๆ  :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: Mekaming ที่ 21-03-2015 16:19:35
เท็นเป็นคิงกรี้ด :hao7: :hao7:อยากอ่านต่อแล้วค่ะใครจะชิงธงได้ :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 21-03-2015 16:44:26
แบบนี้ต้องส่งเปรมไปชิงธงจากแพทย์
สงสัยจังว่าจะได้มาไหม
รอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 21-03-2015 16:46:56
อ่านแล้วอลังการงานสร้างมาก เห็นภาพตามเลยครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 21-03-2015 16:52:39
หวังว่าเท็นคงจะไม่ยื่นธงให้กุ๊กๆง่ายๆนะ
ปล. เท็นเล่นตัวหน่อย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 21-03-2015 16:56:25
คิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 21-03-2015 17:12:15
กลัวเท็นจะยื่นธงให้กุ๊กเปรมมมมม  :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 21-03-2015 17:46:45
เหมือนคณะแพทย์ศาสตร์จะส่องเค้าทุจริตนะ ว่าป๊ะ คงยื่นธงให้กุ๊กง่ายๆแน่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 21-03-2015 17:54:38
ฮาตาลโดดยางอ่ะ คิดภาพออกเลย 5555+



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 21-03-2015 17:56:04
ขำเจี๊ยบตัดยางหนักมาก 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 21-03-2015 17:58:22
ตุ่นเต้นจุงเบยย  ย ย :hao3:

ถ้ากุ๊กมาแย่ง หน่องเท็นจะทำยังไงน้า~

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 21-03-2015 18:22:06
กลัวเท็นปาธงให้กุ๊ก  :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 21-03-2015 18:34:54
นี่เกิดอาการไม่อยากชิงธง แต่อยากชิงคิงค่ะ---------
โอ้ยยย คิงแต่ละคณะน่าสอยมาก ฮืออออ
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: tong_pub ที่ 21-03-2015 18:40:37
แล้วก็ค้างจ้า 5555555555555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 21-03-2015 18:53:13
โอยยยย  คิงแต่ละคณะ ฟังสรรพคุณแล้วน้ำลายไหล  ฮี่ๆๆๆ  ♡.♡
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 21-03-2015 19:00:58
คิงแต่ละนายแซ่บมาก ทำให้การชิงธงน่าลุ้นขึ้นไปอีก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 21-03-2015 19:15:00
 :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: มะม่วงแรด ที่ 21-03-2015 19:19:17
อื้อหืม อยากเป็นคนที่ไปร่วมงาน คิงแต่ละคนแซ่บมาก :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: matilda.taon ที่ 21-03-2015 19:23:51
คิดอยู่ว่า เด็กโข่งของเราจะลืมตัว  เอาธงให้กุ๊กส่วนตัวไปเลยมั้ย  ฮ่าๆๆ :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 21-03-2015 19:25:48
กิจกรรมวันนี้น่าสนุกจัง (ที่สนุกอาจเป็นเพราะคนเขียนบรรยายให้เห็นว่าคนเข้าร่วมสนุกและมีอารมณ์ร่วม :D)
รอลุ้นและติดตามกับกิจกรรมเด่น....ชิงคิง เอ๊ย! ชิงธงจากคิง 55
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 21-03-2015 19:57:35
ตอนแรกสังสัย เรื่องสาขาของคณะเกษตรมากว่าเฮ้ยยยย  :a5:
ไอ้สาขาเนี้ยมันมีด้วยเหรอ???
แล้วก็ลองไปถามอากู๋ดู :katai4: เออว่ะมีจริงด้วยอยู่ มก.นี่เอง
55555 :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 21-03-2015 20:16:29
คิงแต่ล่ะคนดูท่าจะแซ่บมาก

เท็นอย่ายื่นธงให้กุ๊กง่ายๆน่ะ

ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหน่อย  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 21-03-2015 20:34:01
เมื่อมีคิงก็ต้องก็ต้องมีควีน........เปรมจะกลายเป็นสาวงามปริศนาให้หนุ่มทั้งมหาลัยเฟ้อหาหรือเปล่านะ
ป.ล. คิง........จริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-03-2015 21:22:13
เป็นกีฬาที่สนุกสนานเฮฮาดี๊ดีเนาะ!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: kaway ที่ 21-03-2015 21:53:26
ส่งกุ๊กไปชิงธง หมอเท็น 55555  เท็นเล่นตัวหน่อยนะลูกกก :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 21-03-2015 22:01:12
 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:งานนี้ได้ธงแน่กุ๊ก :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 21-03-2015 22:12:46
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 21-03-2015 22:16:00
สนุกมากๆ เลย

แต่ละคนฮ่าๆ มากๆ

555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 21-03-2015 22:27:42
คิงแต่ละคณะนี่ แซ่บเวอร์อ่าาาา  555 ชิงธงๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: PiSCis ที่ 21-03-2015 22:35:54
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 21-03-2015 23:28:21
ตอนนี้ไม่มีคอมเม้น รอตอนต่อไปแร้วกัน เปรมไม่มีบทบาทอะไรเลยตอนนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: YOSHIKUNI RUN ที่ 22-03-2015 03:37:38
ซุ่มอ่านอยู่ เม้นต์แรกในรอบหลายเดือน!!? สนุกดีค่ะชอบเปรมน่ารักแต่ดูเหมือนเท็นจะน่ารักกว่า?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 22-03-2015 08:32:00
 :hao6: เค้าจาชิงคิงอ่ะ มะเอาธงจาเอาคิง  :hao6: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 22-03-2015 11:47:23
#ยกมือ  ขอเปลี่ยนไนท์คะ  #ดันหลังกุ๊ก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 23-03-2015 15:16:50
โอ๊ยยยยยยย
อยากเด็ดคิง กร๊ากกกก
นู๋เปรมมมมมมม
ไปเอาธงแพทย์กันนนนนนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 11)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 24-03-2015 20:03:22
ตอนที่ 11





ความสับสนอลหม่านกระจายตัวไปทั่วหย่อมหญ้าท่ามกลางเสียงเชียร์จากผู้ชมโดยรอบ ไดนาไมต์เบรกเพื่อนร่วมทีมเอาไว้ว่า “เด็กๆ นิ่งก่อน เราต้องมีแผนไว้ลุย”


“ทุกคณะเอาจริงกันมากเลย! หมดหนทางแล้ว! เราตายแน่!” หนึ่งในสี่จากสาขาการจัดการศัตรูพืชและสัตว์กุมหัวร้องขึ้นอย่างคลุ้มคลั่ง


   “อย่าใจร้อนไป พ่อหัวหลิม” ไดนาไมต์มองภาพรวมภาคสนาม เชิดหน้าแล้วพูดว่า “สามสี รายงานสถานการณ์ซิ”


สามสีที่มีดินสอกับกระดาษอยู่ในมือตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ตอบด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “บันไดลิงแต่ละอันรับน้ำหนักได้แค่ครั้งละคนเท่านั้น ตอนนี้มีห้าคณะที่เลือกเข้าชิงธงจากบัลลังก์ฝั่งตรงข้ามเพื่อเอาคะแนนพิเศษ แต่มีความเห็นว่าเรายังไม่ควรชิงธงจากบัลลังก์ฝั่งตรงข้ามในตอนนี้”


“เด็กวนศาสตร์ตัวใหญ่ ขืนเข้าไปเอาสุ่มสี่สุ่มห้าคิงเราตายแน่” ไดนาไมต์ทำหน้าครุ่นคิด สามสีเสริมว่า “เราควรอาศัยจังหวะช่วงชุลมุนชิงธงในมือของคณะอื่นจากภาคพื้นดิน”


“เอาล่ะ สำหรับแผนนี้เราต้องการมือดีหนึ่งคน” หนุ่มผมทองพูดขึ้น ก่อนสายตาของคนทั้งทีมจะหันไปหยุดที่คนๆ เดียวอย่างพร้อมเพรียง


“หึ เรื่องฉกชิงขอให้บอก” โจ้ยกแขนขึ้นหักมือกรอบแกรบ เขาเป็นเจ้าของสถิติฉกป้ายชื่อในเกมงูกินหางไปได้ถึงเก้าจากสิบเอ็ดป้าย แน่นอนว่ารักษาป้ายคนสุดท้ายของแถวตัวเองเอาไว้ได้ด้วย


“ดี และเราต้องการพลทหารเฝ้าบัลลังก์ให้คิงด้วย นายตัวใหญ่สามคนจะรับหน้าที่นี้” ไดนาไมต์หันไปบอกเด็กหนุ่มจากสาขาสัตวศาสตร์ทั้งสาม พวกเขาพยักหน้ารับทราบ


คนจากสาขาจัดการศัตรูพืชที่ไม่ใช่นายหัวหลิมเสนอว่า “แต่เราควรเป็นฝ่ายบุกไปขโมยธงจากมือคิงคณะอื่นบ้าง บุกวนศาสตร์ตอนนี้เลยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร”


“กูเห็นด้วย บุกก่อนได้เปรียบ จะช้าจะเร็ววนศาสตร์ก็ต้องเข้ามาชิงธงเราอยู่ดี ถ้าฉะกันตรงนี้คิงเราเสร็จแน่ ไปรบกันในโซนของเขาเรามีโอกาสได้ธงมากกว่า” เปรมพูดตามความคิด ไดนาไมต์สบตากับพ่อครัว พูดว่า


“งั้นพ่อหัวหลิมกับเพื่อนร่วมสาขาอีกสองคนไปสนับสนุนโจ้ภาคพื้นดิน”


“แล้วธงของวนศาสตร์ล่ะ?” พ่อหัวหลิมหันมาถามด้วยแววตาสั่นระริก


“เราลุยเอง” ไดนาไมต์พูดแล้วแสยะยิ้มออกมา




ใต้บัลลังก์ของคณะแพทยศาสตร์ แป้งวางกองกำลังรบอย่างขึงขัง เธอเป็นเจ้าของรูปร่างสูงใหญ่บุคลิกมาดแมนเกินอิสสตรี พ่วงตำแหน่งประธานรุ่น เด็กสาวออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงแหบห้าว


“จัดกระบวนรบแบบหกต่อสี่ พวกนายหกคนไปชิงธง พวกเราสี่คนจะตั้งรับอยู่ที่นี่” ข้างๆ แป้งคือเด็กหนุ่มตัวเล็กสวมแว่นขึ้นฝ้าจนมองไม่เห็นดวงตา ในมือถือดินสอกับกระดาษ เขาพูดเสียงคล้ายกระซิบ


“จากการคำนวณด้านสรีระและมันสมองของคิงแต่ละคณะออกมาเป็นเปอร์เซ็นต์ สามคณะแรกที่มีแนวโน้มโดนชักจูงได้ง่ายที่สุดได้แก่วนศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ตามลำดับ ให้หกคนต้องกระจายทีมเป็นสามต่อสาม บุกสองคณะแรกก่อน โดยคณะวิศวะต้องเลือกคนตัวเล็กๆ ปีนขึ้นไปชิง”


“ทำไม?” แป้งหันไปถาม เด็กหนุ่มตอบเสียงเนิบ “คิงของวิศวะเป็นพวกใจอ่อนกับสัตว์ตัวเล็กๆ ยิ่งถ้าร้องไห้ให้หมอนั่นเห็นเปอร์เซ็นต์การได้ธงจะสูงขึ้น”


“เข้าใจแล้ว” แป้งพยักหน้า ออกคำสั่งประกาศิต “เปลี่ยนกระบวนรบเป็นสาม-สาม-สี่ สามแรกไปแย่งธงวนศาสตร์ สามหลังที่มีคนตัวเล็กไปบัลลังก์วิศวะ ให้คนตัวเล็กและน่ารักปีน พวกเราสี่คนจะตั้งรับที่นี่ เอาล่ะ แยกย้ายได้!” นิสิตแพทย์ท่าทางทะมัดทะแมงทั้งหกขานรับก่อนจะกระจายตัววิ่งออกไป


“เราต้องชนะ” แป้งพึมพำขณะที่เด็กหนุ่มสวมแว่นยืนประเมินสถานการณ์ภาคสนาม ไนท์ของสถาปัตย์กระจายตัวล่าธงราวกับไฮยีน่าที่หิวโหยอย่างดุเดือด นิสิตแพทย์หนุ่มแก้มตอบตัวสูงอีกคนพูดว่า “เจ๊ มีสถาปัตย์มาทางนี้สองคน”


“ฉันลุยเอง นายสองคนป้องกันบันไดไว้ อย่าให้ใครขึ้นไปหาคิงได้” แป้งสั่ง พูดกับเด็กหนุ่มแว่นหนาผู้เป็นมันสมองของทีมโดยไม่หันไปมองหน้าว่า “แม็กซ์ หาจุดอ่อนพวกนั้นให้ฉันที”


“เข้าใจแล้ว” เด็กหนุ่มมองสองคนที่วิ่งมา ขยับดินสอขีดเขียนลงบนกระดาษแล้วพูดว่า “คนตัวสูงมีจุดอ่อนอยู่ที่เท้า ส่วนอีกคนบ้าจี้” แป้งพยักหน้า เธอย้ายตัวมาบังมันสมองของทีมไว้


“เข้ามาเลย” เด็กสาวตั้งการ์ดพลางแสยะยิ้มออกมา




หัวหน้ากองทัพไนท์ของวนศาสตร์ยืนประเมินสถานการณ์อย่างครุ่นคิด เขาเป็นเด็กหนุ่มตัดสกินเฮดตัวใหญ่ ตัดสินใจพูดว่า “มึงสี่คนเฝ้าฐาน อีกห้าคนมากับกู เราจะบุกวิทยาศาสตร์ที่อยู่ใกล้ๆ ก่อน”


“หัวหน้า มีสามคนจากคณะแพทย์มาทางนี้” หนึ่งในสี่รายงาน หัวหน้านิ่งคิดเล็กน้อย ตอบว่า “พวกมึงสี่คนเตรียมตัวตั้งรับ”


“หัวหน้า มีคณะเกษตรมาทางนี้อีกสามคน”


“...เหี้ยอะไรนักหนาวะ งั้นเพิ่มหน่วยตั้งรับอีกสองคน ที่เหลือมากับกู ยังไงเราก็ต้องบุกด้วย” เด็กหนุ่มพูดปลุกใจทีมว่า “พวกเรากินข้าวหม้อเดียวกันมาก่อนร่วมศึก สามัคคีและลุยอย่างปลอดภัย อย่าให้ใครว่าเราป่าเถื่อนได้ เข้าใจไหม”


“รับทราบ!” ทุกคนรับอย่างแข็งขัน หัวหน้ากับหน่วยบุกวิ่งออกไป ไม่ใกล้ไม่ไกลเป็นไนท์ของคณะสัตวแพทย์ที่กำลังวางแผนการรบอยู่ใต้บัลลังก์คิงตัวเอง คนออกคำสั่งเป็นเด็กสาวสวมแว่นหน้าโหด


“แบ่งกองเป็นห้า-ห้า สี่คนกับฉันจะตั้งรับอยู่ที่นี่ พวกนายห้าคนที่เหลือไปชิงธง คำนึงถึงความปลอดภัยกันด้วย แยกย้าย!” สิ้นคำเธอก็หันไปถามเด็กสาวผมสั้นที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่า “ถามอะไรนอกเรื่องหน่อย ตอนทำแลปเสร็จมึงเอาถุงงูก้นขบไปเก็บแล้วใช่ไหม”


“เก็บแล้วดิ ไว้ในห้องข้างๆ ไง” คนฟังตอบ เด็กสาวสวมแว่นพยักหน้า พวกเธอจะต้องศึกษาโครงสร้างงูไม่มีพิษอีกสามวันให้หลัง ตอนนั้นเองที่ไนท์จากคณะศึกษาสามคนพุ่งตรงเข้ามา


“มันมาแล้ว” แม่ทัพสาวกับลูกทีมอีกสี่คนตั้งการ์ดรอรับ


คณะศึกษาศาสตร์จัดกระบวนการรบแบบบุกเก้า-เฝ้าหนึ่ง เป็นรูปแบบที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามต่างนึกอึ้งว่าเหตุใดจึงใจกล้า ปล่อยไนท์ให้เฝ้าคิงอยู่นายเดียวแบบนั้น แต่พอเห็นสายตาของคิงที่กวาดลงมาทุกคนก็เข้าใจตรงกัน


พี่แกน่ากลัวขนาดนั้นใครจะกล้า...


ในขณะที่ไนท์ของวิทยาศาสตร์ใช้แผนกระจายตัว พวกเขาเคลื่อนพลไปทางคณะบริหารธุรกิจที่รอตั้งรับอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองคณะฉะกันอย่างดุเดือด เป็นจังหวะที่วนศาสตร์บุกมา ไนท์วิทยาศาสตร์จึงต้องเกณฑ์คนมารับมือทางนี้ด้วย


ไนท์วิศวกรรมศาสตร์คิดจะชิงธงของสัตวแพทย์ที่เป็นบัลลังก์ฝั่งตรงข้ามก่อน พวกเขากระจายตัวแบบรุกแปด-รับสอง ทำให้คณะเกษตรทีมภาคพื้นดินสบโอกาส โจ้กับเพื่อนร่วมสาขาสองคนจัดการนิสิตวิศวะสองนายใต้บัลลังก์ก่อนจะบังคับให้นายหัวหลิมปีนขึ้นบันไดลิงไป


โจ้ไม่วายขู่เพื่อนว่า “เอาให้ได้นะมึง ไม่ได้มึงโดน” นายหัวหลิมยืนตัวสั่น ก่อนจะแบกรับความกดดันจากเพื่อนร่วมทีมแล้วปีนขึ้นไปเอาธงของคิงวิศวะทั้งๆ ที่กลัวความสูง


“ฮือ...ไม่เอาแล้ว” ปีนได้ค่อนทางนายหัวหลิมก็ร้องออกมา


“ปีนขึ้นไป!” โจ้ที่กำลังตะลุมบอลอยู่ข้างล่างตะโกนไล่


นายหัวหลิมเอื้อมมือเกาะขอบด้านบนได้ในที่สุด มีพื้นที่แคบๆ เว้นไว้ก่อนจะถึงฐานบัลลังก์กษัตริย์ คิงวิศวะเป็นเด็กหนุ่มผมสีทอง ไนท์ตัวเล็กโดนออร่าความหล่อของอีกฝ่ายพุ่งใส่จนแสบตา ร่างสูงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร


“สวัสดี”


“เอ่อ...” นายหัวหลิมมองเลิกลักอย่างทำตัวไม่ถูก


“ขู่มันเลย!” เพื่อนร่วมสาขาอีกคนตะโกนขึ้นมา คนกลัวความสูงทำหน้าจะร้องไห้ “ถะ ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ...”


“เอาธงมาเร็วเข้า!” โจ้เร่ง ด้วยแรงกดดันจากเพื่อน กอปรกับระดับความสูงที่ทำเอาหวิวท้อง สุดท้ายนายหัวหลิมก็เบ้หน้าร้องออกมาในที่สุด “...ขะ ขอธงหน่อยครับ...ฮึก ฮือ แง”


“เอ้า!” พวกข้างล่างหน้าเหวอ


คิงวิศวะมองภาพนั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย อุทานออกมาว่า “อ๊า น่ารักที่สุดเลยยยยย” คิงผมทองชะโงกตัวหอมแก้มไนท์ตัวเล็กดังฟอด ก่อนจะยื่นธงสีน้ำตาลแดงในมือให้อีกฝ่ายอย่างปลื้มปริ่ม


นายหัวหลิมตัวแข็งค้าง พูดตะกุกตะกัก “ขะ...ขอบคุณ” ก่อนจะปีนลงมางงๆ พวกโจ้มองผลลัพธ์อย่างนึกทึ่ง “สุดยอด! นายทำได้ยังไง!”


“ฉะ...ฉันก็แค่ขอ...”


“ตลกน่า ถ่อมตัวจริงนะนายเนี่ย เก่งมากๆ” คนอื่นๆ พากันเปิดปากชม นายหัวหลิมกระพริบตาเลิกลัก “ฉะ ฉันพูดจริงๆ นะ...” ก่อนพวกเขาจะพากันเอาธงไปเก็บที่คิงประจำคณะ


ทางไนท์ของคณะเภสัชศาสตร์ พวกเขาแบ่งกำลังเป็นเจ็ด-สาม สามคนที่เฝ้าใต้บัลลังก์คิงพูดว่า “โอ๊ย ปกป้องไอ้ไฟนี่ปกป้องคนที่จะมาชิงธงจากมันดีกว่ามั้ง”


“ใจร้ายอะ ได้ยินนะ” ไฟตัดพ้อลงมาจากข้างบน ก่อนจะมีหญิงสาวจากคณะบริหารธุรกิจสามคนมาชิงธง พวกเธอหลบหลีกไนท์ของเภสัชศาสตร์ จนหนึ่งในนั้นสามารถปีนขึ้นไปหาไฟได้ในที่สุด


เธอเป็นเด็กสาวผมสีแดง ในมือถือธงคณะวิทยาศาสตร์ที่ไปชิงมาได้ในช่วงชุลมุน


“เอาธงของนายมาเดี๋ยวนี้!” เด็กสาวตะโกนใส่คิงของเภสัช แต่เมื่อได้เห็นหน้าอีกฝ่ายใกล้ๆ เธอก็ใจเต้นไม่เป็นระส่ำ ไฟยิ้มให้เด็กสาวอย่างเอ็นดู “อุตส่าห์ปีนขึ้นมาหาผมเลยเหรอ ดีใจจัง”


“อ่ะ เอ่อ...” เธอเขินรอยยิ้มนั่นจนต้องหลบสายตา ตัดสินใจพูดว่า “ขะ ขอธงให้ฉันเถอะค่ะ...”


ไฟทำหางคิ้วตกอย่างรู้สึกผิด พูดว่า “ผมก็อยากให้นะ แต่แบบนั้นต้องแย่แน่ๆ เลย เธอเข้าใจใช่ไหม” ไฟจุดยิ้มเทพบุตร หญิงสาวเห็นแล้วแทบจะละลายลงตรงนั้น “ขะ เข้าใจแล้วค่ะ...ฉะ ฉันจะไปแล้ว”


“เดี๋ยวก่อนสิ” ไฟเรียกเด็กสาวที่กำลังจะปีนลงเอาไว้ พูดด้วยเสียงทุ้มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ว่า


“ขอธงในมือของเธอให้ผมได้ไหม”


“เอ๊ะ มะ ไม่ได้...” เด็กสาวผมแดงตอบเสียงแผ่ว ไฟทำหน้าเศร้าพูดว่า “ถ้าเธอลงไปผมต้องคิดถึงเธอมากแน่ๆ อย่างน้อยๆ ก็อยากได้อะไรเอาไว้เป็นที่ระลึกว่าเราเคยพบกัน...”


“พอกันที! ฉันทนไม่ไหวแล้ว!” เด็กสาวตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง เธอยื่นธงให้อีกฝ่ายด้วยแก้มที่ขึ้นสีจัด ก่อนจะรีบปีนลงมาด้วยความเร็วที่แปรผันตรงกับความเขินอาย ไฟโบกมือให้ยิ้มๆ


“ขอโทษที่ลงไปส่งเธอไม่ได้นะแม่นกน้อย”


“...”


ไนท์ของคณะประมงมองภาพนั้นด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก


คนที่เป็นหัวหน้าพูดว่า “ไอ้ไฟเภสัช...หมอนั่นมันเหลือร้าย ดันได้มันเป็นบัลลังก์ฝั่งตรงข้ามแบบนี้โชคดีไม่ดีเลยจริงๆ” เสริมว่า “เอาเป็นว่าเราจะไปชิงคะแนนพิเศษจากมันมาในตอนสุดท้ายก็แล้วกัน”


“ระหว่างนี้เราไปชิงวิศวะกันก่อนไหม” ใครคนหนึ่งเสนอ เมื่อเห็นพ้องต้องกันพวกเขาจึงเคลื่อนพลไป พอถึงก็นึกแปลกใจที่ใต้บัลลังก์วิศวะหละหลวมกว่าที่ควรจะเป็น โชรับหน้าที่ปีนขึ้นไปชิงธงเช่นทุกครั้ง เพราะเขาตัวเล็ก ทำให้ปีนขึ้นลงบันไดเชือกได้อย่างคล่องแคล่ว


“อ๊า มีคนตัวเล็กน่ารักขึ้นมาอีกแล้ว” คิงวิศวะมองโชด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวับ ชลันธรทำหน้าแหยง รีบพูดว่า “เอาธงมา”


“ขอโทษจริงๆ นะพ่อแคทอายส์ ผมให้คนก่อนหน้านี้ไปแล้วล่ะ” โชฟังแล้วตาโต “ว่าไงนะ!”


“รู้สึกว่าจะมาจากคณะเกษตร เมื่อกี้นี้เอง ถ้าตามไปตอนนี้อาจจะยังทันก็ได้” โชหันไปมองเบื้องล่าง เห็นเปรมกำลังวิ่งถือธงของวนศาสตร์กลับไปที่คิงของตัวเอง เด็กประมงแยกเขี้ยว เขารีบปีนลงมาแล้ววิ่งไล่กวดเพื่อนทันที


“ไอ้เหี้ยเปรมมม!” เด็กประมงตะโกน พ่อครัวหันมามองทว่ายังไม่ยอมลดความเร็ว


“อะไรรรรรรร”


“เอาธงมา!”


“ไม่ให้โว้ย!”


เป็นจังหวะที่หัวหน้าไนท์ของวิศวะเดินกลับมาจากการชิงธง เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กผมสีดำตาเหยี่ยว ทันทีที่ฟังสถานการณ์จากคนเฝ้าเขาก็เงยหน้าว้ากใส่คิงดังลั่น


“ไอ้เหี้ยแชงงงง มึงเอาธงไปให้เขาทำไมมมม”


“ทำไมล่ะ ก็เขาน่าสงสารออกนี่...” แชงมาชะโงกหน้ามาตอบหงอยๆ


“สงสารตัวเองก่อนมั้ยไอ้สัด!”


“แหม ก็เล่นมาร้องไห้ขอกันซะน่ารักขนาดนั้น ถ้าไม่ให้มันจะใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ”


หัวหน้าไนท์ฟังเพื่อนสนิทพูดแล้วกุมขมับ เขาล่ะจนใจกับความปัญญาอ่อนของมันจริงๆ




ไนท์คณะวิทยาศาสตร์เฝ้าบัลลังตัวเองก์ด้วยใบหน้าร้อนรน ธงของพวกเขาถูกไนท์จากคณะบริหารขโมยไปตอนที่เหตุการณ์กำลังวุ่นวาย ตอนนั้นเองที่ไนท์จากคณะศึกษาสาขาพละห้าคนเยื้องกรายเข้ามา


“ให้พวกเราขึ้นไปเอาธงเดี๋ยวนี้” เด็กพละออกคำสั่ง หนึ่งในสองของคนเฝ้าฐานพูดว่า “ไม่มีแล้ว ธงของพวกเราถูกคณะบริหารเอาไปแล้ว”


“ไม่เชื่อ!” หนึ่งในนั้นเงยหน้ามองคิงของวิทยาศาสตร์แล้วจุ๊ปาก “บ่ะ แต่คิงคณะนี้มันน่ารักจริงๆ ว่ะ อยากจับตัวเป็นๆ...”


“ไม่ได้!” ไนท์อารักษ์ขาเคลื่อนตัวมาบังบันไดลิงไว้อย่างพร้อมเพรียง


“กูจะขึ้น!” พวกนั้นพูดหน้าหื่นก่อนจะพรวดเข้ามา ฝั่งสองคนรู้ว่าพวกเขาสู้แรงไม่ได้เป็นแน่ เมื่อหมดทางเลือก หนึ่งในนั้นจึงวิ่งไปหยิบเลื่อยมาจากใต้นั่งร้าน เขาหั่นบันไดลิงของตัวเองทิ้งโดยไม่เสียเวลาคิด พลันเสียงนกหวีดก็ดังขึ้น


ความวุ่นวายในสนามชะงักลงเมื่อเต้พูดว่า


“คณะวิทยาศาสตร์ทำผิดกฎกติกาการแข่งขัน! ถูกปรับแพ้!” ผู้ชมบนอัฒจันทร์ส่งเสียงโห่อย่างไม่พอใจ เต้พูดว่า “กฎต้องเป็นกฎครับ คณะวิทยาศาสตร์ถูกตัดออกจากการแข่งขัน”


พวกเด็กพละรีบวิ่งหนีก่อนจะโดนหางเลข สองคนที่เฝ้าบัลลังก์มองหน้ากัน คนทางซ้ายพูดว่า “ไม่เป็นไร ยังไงเราก็ปกป้องคิงไว้ได้” บันไดลิงของพวกเขาเหลือสั้นนิดเดียวเท่านั้นเพราะคนตัดยืดตัวเต็มความสูง


คิงของคณะวิทยาศาสตร์ชะโงกหน้าลงมายิ้มๆ


“ขอบคุณนะ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าอยากปกป้องฉัน แต่หั่นบันไดเหลือสั้นขนาดนี้ แล้วฉันจะลงยังไง...”




อีกฟากของสนาม ไนท์จากคณะเภสัชศาสตร์สามคนคิดจะเข้ามาแย่งธงของคณะเศรษฐศาสตร์ ไนท์ของฝ่ายหลังตั้งรับด้วยจำนวนคนสี่คน


คนที่เป็นหัวหน้าพูดว่า “พวกเราต้านไว้อย่าให้มันขึ้นไปเอาธงได้!”


“ไอ้เหี้ยเอื้อหายหัวไปไหนอีกเนี่ย” ใครคนหนึ่งบ่นขึ้น ก่อนจะเกิดเสียงกรี๊ดดังมาจากบัลลังก์ของสัตวแพทย์ ทุกคนหันไปมองอย่างตกใจ บนพื้นหญ้าใกล้ๆ ปรากฏงูตัวยาวสี่ตัวกำลังเลื้อยออกมา เสียงอึกทึกคึกโครมรอบข้างทำให้งูขู่ฟ่อ ใกล้ๆ เป็นไนท์ของคณะสัตวแพทย์ที่กำลังแตกตื่น


เต้เป่านกกวีดอีกครั้ง “คณะสัตวแพทย์เอางูของคณะมาปล่อย! ถูกตัดออกจากการแข่งขันครับ!”


“ไหนมึงบอกว่าเก็บงูดีแล้วไง!” เด็กสาวหน้าโหดหันไปตะคอกใส่เพื่อน เด็กสาวผมสั้นตอบด้วยใบหน้าจะร้องไห้ “จะไปรู้ไหมเล่า กูเก็บไปแล้วนะ! กรี๊ดดดดด” พวกเธอกรีดร้องอย่างวุ่นวาย


“หึ”


ในมุมที่สปอร์ตไลท์ส่องไปไม่ถึง เอื้ออังกูรยืนมองภาพนั้นพลางแสยะยิ้ม ในมือเขาถือกรรไกรที่เพิ่งใช้ตัดปากถุงใส่งูของคณะสัตวแพทย์ซึ่งไปขโมยมาจากแลปเมื่อตอนเย็น เขาเก็บกรรไกรใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะลบตัวเองให้หายไปกับความมืดมิด




ประเพณีชิงธงดำเนินต่อไปอย่างวุ่นวาย ตอนนั้นเองที่หนึ่งในไนท์ของคณะสถาปัตย์นึกลองดี ปีนขึ้นไปหอมแก้มคนสวยผมเปียบนบัลลังก์ คิงของคณะบริหารธุรกิจดวงตาวาวโรจน์ เขาโกรธจัดจนยกขาถีบไอ้เดนตายนั่นลงมา ก่อนตัวเองจะกระโดดตามลงมาต่อยซ้ำ


“คิงของคณะบริหารธุรกิจลงจากบัลลังก์! คณะบริหารธุรกิจถูกตัดออกจากการแข่งขัน!” แต่เด็กหนุ่มหน้าสวยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาแกะธงสีฟ้าใสของคณะออกจากเปีย ใช้มันรัดคออีกฝ่ายอย่างเดือดดาล


“ไปตายซะไอ้โสโครก!”


“ขะ ขอโทษครับ...”


“ขอโทษเหี้ยอะไร! มึงด่ากูเป็นตุ๊ดด้วยไม่ใช่เหรอ! โดนตุ๊ดฆ่าแน่มึง!” คิงคณะบริหารโกรธจนแทบจะกินหัวคู่กรณี ร้อนถึงเพื่อนร่วมคณะที่ต้องมาช่วยห้ามและพาตัวคนโมโหออกไป


“วาฟเฟิลพอได้แล้ว!”


“ฮึ่ย...” คนสวยสูดลมหายใจลึก เขาโยนธงในมือทิ้งอย่างไม่ยี่หระก่อนจะเดินออกไป ทุกคนโดยรอบพร้อมใจกันกรูเข้าไปเก็บทันที โจ้สบโอกาสคว้ามาได้ ทว่ากลับโดนเด็กคณะแพทย์อีกคนที่ตัวใหญ่กว่าแย่งไป


เปรมที่นำธงวนศาสตร์มาส่งให้คิงตัวเองอย่างปลอดภัยมองไปรอบๆ เขาจ้องบัลลังก์สถาปัตย์อย่างนึกทึ่ง บนนั่งร้านความสูง 2.5 เมตร คิงตัวเล็กหน้าร้ายกำลังโปรยธงแจกธงที่ไนท์ชิงมาได้อย่างคลุ้มคลั่ง


“ไอ้เหี้ยเยลลลลล” ไนท์ของคณะสถาปัตย์ตะโกนด่า คิงด้านบนหัวเราะลั่น “ฮ่าๆๆ สะใจโว้ย!”


“แย่แล้วครับ จู่ๆ คิงของคณะสถาปัตย์ก็โปรยธงลงมาอย่างบ้าคลั่ง!” เต้พากย์ ไนท์จากคณะใกล้ๆ กรูกันเข้าไปรับธงกันอย่างแย่งชิง เกิดเหตุจลาจลอยู่ครู่หนึ่ง จนสงบลงแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปชิงธงที่เหลือต่อ


“คณะสถาปัตย์ตั้งเซฟโซนแล้วครับ!” เต้รายงานสถานการณ์ ปรากฏภาพกษัตริย์ของคณะสถาปัตย์ที่กำลังหัวเราะอย่างคุ้มคลั่ง ใต้บัลลังก์เป็นไนท์ประจำตัวทั้งสิบที่พร้อมใจกันทาสีเขียนป้ายผ้าว่า ‘SAVE ZONE’ กั้นตัวเองจากการแข่งขันไว้ด้วยใบหน้าจะร้องไห้


ด้านคณะวนศาสตร์ที่วิ่งๆ กันอยู่ จู่ ๆ ก็เกิดอาการปวดท้องกะทันหัน


“นี่มันเกิดอะไรขึ้น...” หัวหน้าทีมร้องด้วยสีหน้าปั้นยาก เขาเดินตัวบิดขนลุกไปทั่วร่าง


“วนศาสตร์ขอเวลานอกครับ!” เต้ตะโกน เมื่อมองไปยังบัลลังก์ของคณะดังกล่าวเขาก็พูดว่า “อ้าว คิงของคณะวนศาสตร์ปีนบันไดลงจากบัลลังก์เสียอย่างนั้น! มันเกิดอะไรขึ้น?” ทุกคนหันไปมองอย่างแปลกใจกับเหตุการณ์ ตอนนั้นเองที่มีคนมากระซิบเรื่องราวให้เต้ฟังอยู่ข้างหลัง นิสิตแพทย์ชั้นปีที่หนึ่งผงกหัวด้วยสีหน้าปั้นยาก


“เอ่อ คณะวนศาสตร์ขอถอนตัวออกจากการแข่งขันเนื่องจากอาหารเป็นพิษครับ!” ทุกคนส่งเสียงฮือฮาให้กับประกาศที่ได้ยิน 


ในมุมมืดของสนามอีกมุม เอื้อยืนล้วงกระเป๋ากางเกง มือหยิบหลอดยาบรรจุของเหลวสีขาวออกมา มันคือยาถ่ายฤทธิ์แรง ใบหน้าหล่อเหลาจุดยิ้มมุมปากอย่างพอใจ จะประเพณีบ้าบออะไรมันก็ไม่ได้สำคัญกับเขาอยู่แล้ว


เกมน่ะ...แค่สนุกก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 11)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 24-03-2015 20:04:16
(ต่อ)


บนบัลลังก์กษัตริย์ของคณะแพทยศาสตร์ เด็กสาวใจกล้านางหนึ่งปืนขึ้นมาหาเท็นได้สำเร็จ แอมบาสเดอร์มองเธอ ก่อนจะยิ้มอบอุ่นออกมาพร้อมกล่าวทักทาย


“สวัสดี”


รอยยิ้มนั้นทำสาวเจ้าเคลิบเคลิ้ม นานอยู่กว่าเธอจะหาสติตัวเองเจอได้


“เอาธงมาเดี๋ยวนี้!”


เท็นมองแล้วส่ายหน้า ในมือของเขามีธงสามผืน “ขอโทษจริงๆ นะ ธงพวกนี้เพื่อนๆ ของผมได้มาอย่างยากลำบาก คงให้เธอไม่ได้หรอก”


“เอ่อ...” เด็กสาวมองหน้าหล่อเหลานั่นใกล้ๆ แล้วใจเต้นไม่เป็นระส่ำ เธอพยายามบังคับตัวเองให้ไม่หลงเสน่ห์อีกฝ่าย ทว่าสุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ในที่สุด “เฮ้อ...ฉันจะลงแล้วค่ะ”


“ขอโทษ อย่าโกรธผมเลยนะ” เท็นมองอย่างรู้สึกผิด ดวงตายาวรีฉายแววออดอ้อน เด็กสาวมองแล้วสูบฉีดไปทั่วใบหน้า เธอร้องออกมาอย่างเสียสติ “เข้าใจแล้ว! ฮือออ นี่ธงของฉันค่ะ! ช่วยรับไว้ด้วย! ขอร้องล่ะ! อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะ!”


เท็นกระพริบตา แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น “ขอบคุณนะ”


ก่อนสาวเจ้าจะปีนลงบันไดมาด้วยความทรมานที่แสนจะมีความสุข


ปัง!


“ว้ากกกก!” เต้ร้องลั่นเมื่อเกิดเสียงประทัดตรงแท่นพิธีกร ทุกคนหันไปมองอย่างตกใจ ก่อนจะพบเอื้ออังกูรตัวเป็นๆ ไปยืนจุดประทัดอยู่ข้างหลังพิธีกรต่อหน้าสาธารณชน หัวหน้าไนท์เศรษฐศาสตร์อ้าปากค้างเมื่อเห็นไอ้ตัวแสบของคณะไปยืนยิ้มหราอยู่ตรงนั้น


“ไอ้เหี้ยเอื้ออออออออ”


“เศรษฐศาสตร์ประทุษร้ายพิธีกร! ผิดกติกาการแข่งขัน! โดนปรับฟาล์ว! ฟาล์ว! ฟาล์ววววววว!” เต้ตะโกนด้วยความโมโห เอื้ออังกูรยิ้มกว้าง ยังมีหน้าหันมาโบกมือให้เพื่อนในคณะแล้วพูดว่า


“ลองทำสิ มันสนุกดีนะ”




ยี่สิบนาทีผ่านไปคู่ต่อสู้เริ่มร่อยหรอลง ตอนนี้เหลือแค่ห้าคณะเท่านั้น ได้แก่คณะประมง คณะศึกษาศาสตร์ คณะเกษตร คณะเภสัชศาสตร์ และคณะแพทยศาสตร์


ในมุมหนึ่งที่กลางสนาม ไนท์ของคณะประมงกำลังยืนล้อมกันเป็นวงกลมเพื่อประมวลแผนการ


“ระหว่างรอเก็บคิงเภสัชเราควรชิงธงมาจากคณะอื่นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้” ใครคนหนึ่งพูดขึ้น ไม่รู้ทำไมพอจบประโยคทุกคนถึงหันไปมองคิงของคณะศึกษาศาสตร์โดยไม่ได้นัดหมาย


“...”


คิงของคณะศึกษาศาสตร์สบสายตา โชมองคนเฝ้าใต้บัลลังก์ที่ทำหน้าจะร้องไห้ ฝ่ายหลังพูดว่า “มาเล่นกับเราที ไม่มีใครเล่นกับเราเลยเพราะคิงของเราน่ากลัวเกินไป”


ไนท์ของคณะประมงพร้อมใจกันส่ายหน้าดิก คนเฝ้าเห็นแล้วตาโต เขาตะโกนอย่างมีน้ำโห “มาปีนชิงธงไปสิ! นี่มีเราเฝ้าคนเดียวเองนะ! มาเล่นกับเราบ้าง พวกนาย! เราบอกให้มาปีนไง!”


“ม่ายยยย” พวกเด็กประมงวิ่งหนีคนเฝ้าอย่างหวาดกลัว ไนท์ใต้บัลลังก์กษัตริย์ของศึกษาศาสตร์ทำหน้าขัดใจ ในขณะที่คิงยังคงมีสีหน้าราบเรียบไม่รู้สึกรู้สา




ในห้านาทีสุดท้าย คณะเกษตรตัดสินใจบุกคณะแพทยศาสตร์ตามแผนการของไดนาไมต์


“การป้องกันของแพทย์แน่นหนามาก” นายหัวหลิมพูดเสียงสั่น สามสีประเมินสถานการณ์ พูดว่า “ไม่ ที่แข็งแกร่งจริงๆ มีอยู่คนเดียวคือเจ๊เบิ้มนั่น” เขาหมายถึงแป้ง เพราะคนอื่นล้วนต้องรอคำสั่งจากเธอ เสริมอีกว่า “อ้อ ให้พ่อหนุ่มแว่นฝ้านั่นอีกคน หมอนั่นเป็นคนป้อนข้อมูลให้ทีม”


“เราต้องมีตัวดึงความสนใจกับไพ่ตาย” โจ้บอก ไดนาไมต์พยักหน้าโดยไม่หันมามอง “ไพ่ตายเรามีแล้ว”


“ไหนวะ?” เปรมถามขึ้น ตอนนั้นเองที่หนุ่มผมทองมองมาที่เขา พ่อครัวสบตาแล้วพึมพำเบาๆ ว่า “เหี้ยละไง...”




คณะประมงเบนเป้าไปทางเภสัชศาสตร์ซึ่งเป็นบัลลังก์ฝั่งตรงข้าม พวกเขาเคลื่อนพลไปหยุดอย่างสง่าผ่าเผย ก่อนจะเข้าโรมรันกับอีกฝ่ายที่เตรียมตัวตั้งรับเอาไว้อยู่แล้ว


ในช่วงชุลมุน อีกครั้งที่โชโดนบังคับให้เป็นคนปีนขึ้นไปชิงธง


“ไม่เอาอะ” เขาปฏิเสธออกมาในที่สุด เพื่อนๆ ในทีมเบิกตาโพล่ง


“ไอ้เหี้ยทำไมมึงไม่ทำ!”


“กูกลัวความสูง”


“มึงมากลัวห่าอะไรตอนนี้!”


“...กูไม่อยากทำอ้ะ”


“โอ้ย เสือกติสท์อีก” เพื่อนๆ ในทีมกุมขมับ โชบ่นกระปอดกระแปด “พวกมึงก็ไปปีนกันบ้างดิ”


“ไอ้เหี้ยเชือกขาดกันพอดี เร็วๆ อย่าลีลาไอ้โช ธงแม่งคะแนนเยอะคุ้มเสี่ยงนะมึง” ทุกคนช่วยกันเกลี้ยกล่อม โชโดนคะยั้นคะยอจนหงุดหงิด สุดท้ายก็ยอมปีนขึ้นไปในที่สุด


แว่วเสียงเอะอะของสองคณะดังมาจากเบื้องล่าง ชลันธรเอื้อมมือเกาะขอบนั่งร้านได้สำเร็จ เขาโผล่หัวขึ้นมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ไฟมองอย่างนึกอึ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยักคิ้วให้


“ว่าไง”


โชก้าวขึ้นมายืนอยู่บนพื้นที่แคบหน้าบัลลังก์อย่างหวาดเสียว พูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ว่า “หุบปากแล้วเอาธงมา”


ไฟเลิกคิ้ว “แล้วมันกงการอะไรของกูที่ต้องทำตามที่มึงสั่งวะ?”


“มึงอย่ามาเล่นลิ้น กูบอกให้เอาธงมา” ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งอยากจะฆ่าให้ตาย รูปอีกฝ่ายตอนหอมแก้มอดีตแฟนสาวของเขาปรากฏขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน โชกำหมัดแน่น


“หอมแก้มกูดิ” ไฟยิ้มกริ่ม โชหันขวับอย่างไม่เชื่อหู เด็กหนุ่มทำหน้าขยะแขยง “มึงเป็นเกย์รึไง”


ไฟไหวไหล่ “เปล่า ก็ยื่นข้อเสนอยากๆ ให้มันผิดตรงไหน”


โชกัดฟันกรอด เขาพรวดเข้าไปคล้ายจะต่อย ทว่าไฟแทรกขึ้น “จะดีเหรอ ทำร้ายคิงโดนปรับฟาล์วนะ”


“กูไม่สน”


“คนเขาจะมองคณะมึงแย่เอาอะดี้~” ไฟพูดยิ้มๆ เปิดโหมดปากเสียเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน “แค่นี้ก็โดนมองจะแย่อยู่แล้วนี่นะ”


“มึง!” โชเค้นคำพูด แว่วเสียงเพื่อนในทีมเร่งมาจากข้างล่าง ไฟมองตามแล้วบอกว่า “ว่าไง ฟอดเดียวก็ได้ เดี๋ยวให้หมดนี่เลยอะ” มือหนายกธงสามผืนในมือให้ดูอย่างไม่ยี่หระ


โชต้องเลือกแล้ว




ใต้บัลลังก์ของคิงคณะแพทยศาสตร์เต็มไปด้วยความวุ่นวายระหว่างสองคณะ ไดนาไมต์ สามสี และโจ้เป็นแกนนำดึงความสนใจ ไดนาไมต์จับคู่กับแป้ง โดยมีสามสีกับหนุ่มแว่นขึ้นฝ้าคอยยืนคำนวณจุดอ่อนคู่ต่อสู้ให้ ที่เหลือเข้าโรมรันกัน เปรมอาศัยจังหวะนั้นปีนขึ้นไป


“มันจะขึ้นไปแล้ว!” แป้งตะโกนอย่างร้อนรน เธอกำลังจะพรวดไปคว้าตัวพ่อครัว ทว่าไดนาไมต์กลับมาสกัดไว้ สามสีประเมินคู่ต่อสู้ “ระวังด้วย กล้ามเนื้อของเธอไม่ธรรมดา”


ไดนาไมต์พยักหน้า หลบหมัดที่อีกฝ่ายสวนมาได้อย่างเฉียดฉิว


นายแว่นขึ้นฝ้าพูดกับแป้งบ้าง “กล้ามเนื้อหมอนี่มีความยืดหยุ่นสูง ใช้กำลังเอาชนะไม่ได้”


“หนอย...” แป้งกัดปาก หันไปเห็นคนอื่นๆ ในทีมกำลังสู้กับคณะเกษตรอุตลุด ตัดสินใจพูดว่า “ลุยเป็นลุยล่ะ”


“ต้องอย่างนั้น” ไดนาไมต์ยิ้มเผล่ ก่อนพวกเขาจะเข้าปะทะกัน




บนบัลลังก์คณะแพทยศาสตร์ แอมบาสเดอร์มองมือขาวที่โผล่ขึ้นมาเกาะขอบนั่งร้าน ก่อนดวงตายาวรีเป็นประกายเมื่อเห็นหน้าเจ้าของมือชัดๆ


“กุ๊ก...”


คิงคณะแพทยศาสตร์ทำท่าจะลุก เปรมมองตะโกนหน้าเลิกลั่ก “เท็น! อย่า!”


เด็กโข่งชะงัก ถามเสียงหงอย “ทำไม...”


“...เดี๋ยวตก” เปรมพูด ลอบถอนหายใจเมื่ออีกฝ่ายยอมนั่งลง เขาเกลียดการปีนขึ้นที่สูงแบบนี้เป็นที่สุด เท็นนั่งหน้าเศร้า พูดว่า


“เราอยากกอกกุ๊ก”


“ตอนนี้ไม่ได้เฟ้ย!” เปรมพูดหน้ายับ เขาปีนขึ้นมาเหยียบพื้นที่แคบหน้าบัลลังก์เพื่อความสะดวกต่อการเจรจา ขาแอบสั่นเล็กน้อย แต่ก็สั่งสติแล้วพูดว่า “ส่งธงทั้งหมดมาให้ฉัน”


เท็นกำลังจะยื่นให้ แต่เมื่อคิดได้เขาก็สั่นหัว


“ไม่ได้หรอก นี่เป็นธงที่เพื่อนๆ ไปเอามาอย่างยากลำบาก” เด็กโข่งพูดเสียงโมโนโทน “...ถึงจะเป็นกุ๊กก็เถอะ” ดวงตายาวรีคู่นั้นทอประกายรู้สึกผิดจนเปรมต้องเบือนหน้าหนี


แต่เขาไม่มีเวลาแล้ว...


“จะยอมให้ฉันดีๆ ไหม”


“เราให้ไม่ได้”


“เท็น”


“กุ๊กอย่าโกรธเรา” เท็นเงยหน้า ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววออดอ้อน เปรมสูดลมหายใจอย่างข่มอารมณ์ไม่ให้เข้าไปกอดปลอบ


ตอนนั้นเองที่ในหัวเขานึกถึงคำพูดของไดนาไมต์


‘ถ้าไอ้เท็นยังไงก็ไม่ให้ มึงทำ ‘ไอ้นั่น’ นะ’


เอาจริงดิ...เปรมหลับตา นับหนึ่งถึงสามในใจ


“กุ๊ก เราขอโท...”


ฟอด...


ตอนนั้นเองที่เปรมโน้มตัวลงไปหอมแก้มอีกฝ่ายดังฟอดท่ามกลางสายตาตกตะลึงจากทั่วสารทิศ


“...!”


เท็นนั่งอึ้ง ทำท่าจะขยับตัว เปรมรีบเอี้ยวตัวไปหอมแก้มอีกข้างดังฟอด


“...”


เท็นนิ่งสนิท


เปรมอาศัยจังหวะนี้คว้าธงไปจากมือหมอ แป้งตะโกนลั่น “ดักบันไดไว้! อย่าให้มันเอาธงหนีไปได้!” เหล่านิสิตแพทย์ทั้งหลายแห่เข้ามาเกาะฐานบันไดแน่น


เปรมยืดตัวเต็มความสูง กางแขนออกแล้วหงายหลังทิ้งตัวลงมา


“เฮ้ย!” ผู้ชมบนอัฒจันทร์ร้องลั่น


หมับ!


ก่อนสามสี ไดนาไมต์และเพื่อนร่วมทีมที่อยู่ห่างจากบันไดออกไปเล็กน้อยจะเข้ามารับร่างพ่อครัวไว้ได้พอดิบพอดี เท็นที่ได้สติรีบชะโงกหน้าลงมาดูอย่างตกใจ ทว่ากลับเห็นพ่อครัวโบกมือให้พลางยิ้มกวนๆ


“ขอบใจน้า เท็นนน!” ก่อนจะนอนถือธงให้เพื่อนแบกไปยังบันไดของคิงตัวเองอย่างสบายใจเฉิบ ท่ามกลางเสียงเฮของคณะเกษตรและเสียงโวยวายของคณะแพทยศาสตร์


เต้มองนาฬิกา เขาเริ่มนับถอยหลัง


“สิบ...”


      ทุกคนพาเปรมมาถึงตีนบันไดลิงของคณะตัวเองได้อย่างปลอดภัย


      “เก้า”


      โชบนบนบัลลังก์ของไฟเห็นว่าเกมจบแล้วจึงตัดสินใจเตรียมปีนลง


      “แปด”


      ทว่ากลับโดนคนตัวใหญ่บนบัลลังก์รวบตัวเอาไปกอดไว้แน่น โชแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ “ปล่อย!”


      “เจ็ด”


      เปรมรีบปีนขึ้นบันไดลิงอย่างลืมตายท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกของทุกคน


      “หก”


      “ปล่อยกู!” โชออกแรงดิ้น นึกเจ็บใจที่พลาดท่าให้หมอยาตัวแสบ


      “ห้า”


      “กุ๊ก...” เท็นมองพ่อครัวมาจากบัลลังก์อีกฟากอย่างเป็นห่วง


      “สี่”


      เปรมเกาะขอบบนของนั่งร้านได้สำเร็จ คิงของคณะเกษตรรีบชะโงกตัวยื่นมือเข้ามาหา


      “สาม”


      “อย่าดิ้นน่า เดี๋ยวก็ร่วงกันไปทั้งคู่หรอก” ไฟกระซิบข้างหูคนตัวเล็กที่ครางขู่อยู่ในอ้อมแขน


      “สอง...”


      “อย่ามาจับตัวกู! กูเกลียดมึง!” โชตะโกนใส่อย่างมีน้ำโห


      “หนึ่ง...!”


      คิงของคณะเกษตรคว้าธงทั้งหมดในมือเปรมไปถือได้ทันท่วงที


“ศูนย์! หมดเวลา! เป็นเอกฉันท์ว่าผู้ชนะประเพณีชิงธงกษัตริย์ปีนี้คือ...คณะเกษตร!!”


ปัง!


พลันพลุก็ถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้าเป็นสัญญาณแห่งชัยชนะ คณะเกษตรจะวิ่งร้องเฮลงมากลางสนาม เปรมสไลด์ตัวลงบันไดลิงมา สามทหารเสือตีมือกัน ก่อนสามสีจะอุ้มพ่อครัวขึ้นขี่คอ เปมทัตก้มตัวตีมือกับคนอื่นๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม


บนบัลลังก์ของคิงเภสัชศาสตร์ ไฟพูดกับไอ้ตัวแสบที่ยังไม่ยอมจำนนอยู่ในอ้อมกอดว่า “เสียใจด้วยนะ แต่ทุกอย่างยังอยู่ในมือกู”
เขาแสยะยิ้มออกมา


“ทั้งธง...ทั้งมึง”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

กีฬาสีเสร็จแล้วววว ว เย่ 55555555 5

หมดพาร์ทนี้ก็ไม่มีภารกิจอีกไปพักใหญ่ ๆ แล้วค่ะ

แนวกำลังจะกลับมาเลิฟคอมเมดี้เหมือนเดิมแล้ว

ไม่น่าจะแฟนตาซีไปกว่านี้แล้ว พักหัวกันหน่อย 5555555 5

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาก ๆ เลยนะคะ

ขอบคุณที่รอคอยนิยายบ้า ๆ บวม ๆ เรื่องนี้ค่ะ

ทุกกำลังใจเลย จูนฮึดลุกขึ้นมาแต่งเพราะตัวอักษรของทุกคนเลยนะ

.. ทำไมเหมือนตอบคำถามนางงาม 555555555 5

เหมือนเดิม ฝากแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ด้วยนะคะ คริ

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่สิบสองค่าาาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 24-03-2015 20:10:19
เห็นคำว่าเสื้อกาวน์ก็เข้ามาอย่างไว งิงิ :hao7:

แปะก่อนนน เดี๋ยวตามอ่านน  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-03-2015 20:11:29
 :katai2-1:   ก๊าวใจดีแท้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 24-03-2015 20:16:53
เรารู้แล้วทำไมเราอ่านเรื่องนี้เราตลกทุกที 55555 คือแต่ละมุขมันเหมือนคนมาเล่นมุขให้ดูหน้าตาย ๆ อะ 55555 ตลกกก เหมือนอ่านการ์ตูนเลย
กำลังจะกรี๊ดกุ๊กกะเท็น เจอไฟกะโชเข้าไป กรี๊ดดดดดดดด ปิดท้ายได้ฮอตไปนะพ่ออ  :heaven
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 24-03-2015 20:21:44
หมั่นไส้เอื้อตั้งแต่เรื่องครูคณิตแล้ว มาเจอนี่อีก รู้สึกแย่มากๆ :(
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 24-03-2015 20:26:11
เท็นยังน่ารักเหมือนเดิมเลย  เด็กโข่ง  อร้ายยยยยยยยยยยย  อยากกอดจัง >///<
ไฟเจ้าเลห์จริงๆ ท่าทางโชจะหนีไปไหนไม่รอดซะแล้วล่ะมั้ง? หึหึหึหึหึ
ส่วนเอื้อ....ดิฉันไม่มีอะไรจะกล่าว  นอกจากจะยกให้เป็นเฮียเลย  สวัสดีค่ะเฮียเอื้อ  ขอให้น้องเมปราบเฮียให้ได้ในเร็ววันนะคะ หึหึหึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 24-03-2015 20:29:48
เป็นการบรรยายงานกีฬาสีที่ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ ทำเราลุ้นจนแทบลืมหายใจตามทุกๆ การเคลื่อนไหวของตัวละครเลย ยังกับได้อยู่ติดชิดขอบสนามของจริง เหมือนดูการ์ตูนอยู่เลยค่ะ มันส์มากกก...
ขอบคุณคนเขียนมากๆ นะค้าา o1
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 24-03-2015 20:30:12
ไฟรวบสองว่างั้น#ผิดความหมาย :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 24-03-2015 20:33:08
สงสารเท็นเลย 5555 โดนหอม 2 ฟอด ถึงกับตะลึง แล้วจะแก้คืนยังไงเนี่ยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 24-03-2015 20:36:02
แข่งกันสนุกดีเหมือนดูการ์ตูนเลย

คิงแต่ล่ะคนนี่แซ่บจริงๆ

เท็นเจอไม้ตายกุ๊กเข้าไปอึ้งเลยสิ

ปล.เอื้อร้ายสุดๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 24-03-2015 20:36:56
แม้ไฟกับโชมีทิ้งท้ายด้วย ทั้งธงทั้งมึง คึคึ เท็นเจอหอมไปสองฟอดด้วยอ่ะ ถึงจะเสียธงแต่ก็คุ้มนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 24-03-2015 20:40:27
เอื้อนี่มันเอื้อจริงๆ แสบได้อีก ขอให้ได้แกล้งคนอื่น พี่แกฟินสุดแล้วจริงๆ  :katai3:

พี่ไฟขาก็ไม่น้อยหน้า แผนสูงตลอดๆ 'ชอบเค้าก็บอก ไม่ใช่มาหลอกกวนตีนแล้วดึงไปกอด'  :impress2:

น้องเท็นคนซื่อ ไม่ต้องพูดถึง พลาดท่าเสียทีให้กุ๊กเปรมอย่างที่คาด  :katai2-1:

รอตอนต่อไป  :call: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 24-03-2015 20:41:55
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 24-03-2015 20:42:37
 :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:ตูเริ่มเกลียดเอื้อแล้วอะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 24-03-2015 20:48:22
ทั้งธง...ทั้งมึง ไอ้คำพูดนี้แหละ ทำใจกระตุกเลย
คือไฟมันทำให้ฟีลเปลี่ยน ตอนแรกยังบ้าบอกับการชิงธง
แต่กลับมาใจเต้นเพราะคำพูดแกอะไฟ
รู้สึกได้ถึงความดาร์กที่เย้ายวนจากไฟยังไงก็ไม่รู้ แอร๊ยยยย ไฟขา~

คิงที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ มีทั้งสมบัติ(ธง)รายล้อม และมีควีน(โช)อยู่ในอ้อมแขน
ไม่รู้ทำไม แต่ในหัววาดภาพได้แบบนี้จริงๆ ก๊ากกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 24-03-2015 20:52:54
สนุกมากกกกกก
 :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 24-03-2015 20:54:23
 :L1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 24-03-2015 20:59:30
ชอบแข่งชิงธงแบบนี้จัง
นึกภาพตามแล้วสนุกมากกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 24-03-2015 21:00:27
เปรมโหดมากกกกกกกกกกกกก
ตอนหอมแก้มก็ว่าโหดแล้วนะ
ไอ้ตอนทิ้งตัวลงนี่โหดกว่า ทำไมนายกล้าาาาา!!
สงสารเท็นอะ โดนเขาหลอกเอาแล้ว 55555555555555
เท็นน่ารักมาก T///////////T
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 24-03-2015 21:01:40
ยังไงเท็นเท็นก็แพ้กุ๊กอยู่ดี 555 //แอบนึกว่ากุ๊กจะพูดแนวๆ "ถ้าไม่เอาธงมาจะไม่ทำกับข้าวให้กินแล้วนะ!"  อะไรแบบนี้ซะอีก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-03-2015 21:08:29
อ่านไปลุ้นไป เหนื่อยแทบแย่ 555
เท็นมัวแต่อึ้ง เสียธงให้กุ๊กเลย กิ้วๆ
ส่วนไฟก็นะ โลภมากเอาทั้ง 2 อย่างเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 24-03-2015 21:11:28
กุ๊ก  เล่นหอมแก้ม เท็น  แบบนั้น

ใครจะไปตั้งตัวทันเนอะ

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 24-03-2015 21:11:50
ไฟกับโชทำฉันฟิน...
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 24-03-2015 21:12:23
โหย มันส์มากกกกกกกกกกค่ะ

ไม่นึกว่าไฟจะรุกขนาดนี้นะเนี่ย แถมเอื้อยังแสบขนาดนี้ อยากรู้ความหลังของฮิมมาก

ปอลิง หนูเท็นแพ้กุ๊ก กั่กๆๆ

(คิงวิศวะสนใจอยากจีบหนูหัวหลิมไหมคะ น้องน่ารักนะ  :mew1:)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 24-03-2015 21:54:38
อ้าก เด็กโข่งกับกุ๊กน่ารักฝุดๆ
เอื้อ แกจะแสบไปไหน แต่ก็ดีกำจัดคู่แข่งให้เปรมได้เยอะ
ปล. คิงวิศวะกับน้องหัวหลิมน่ารัก เปิดอีกคู่ได้มั้ยคะคุณนักเขียน55
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 24-03-2015 21:57:53
อารมณ์ manga เต็มๆ ตอนนี้ แถมเป็นแนวฮาเรมหนุ่มๆ อีก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 24-03-2015 21:59:41
สองฟอดถึงกับอึงนะเท็น   :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-03-2015 22:00:09


            โชกับไฟ นี่สงสัยจะรักรุนแรง  :laugh:   รอตอนต่อไปนะคะ   :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: matilda.taon ที่ 24-03-2015 22:26:49
อ๊ากกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
ผิดคาดดดด  ทำไมกุ๊กทำร้ายเท็นได้ลงคอ  เอาจุดอ่อนมาเล่น  ฮ่าๆๆ

ส่วนโช ยังไง๊ยังไงก็แพ้ทางไฟจนได้สินะ  หึหึ :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 24-03-2015 22:29:36
ไอ้เอื้อแม่ง.....เ_ี้ยยยย
คิงแต่ละองค์น่าแซ่บไปหมดเลย
กะแล้วว่ากุ๊กต้องทำแบบนี้ 2ข้างเลยอ่ะ :-[
เขินอายแทนเท็นเลย หลังจากนี้มีเอาคืนแน่555
ไฟขา ปล่อยได้แล้วค่ะ หมดเวลาแล้ว กอดจังอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 24-03-2015 22:31:06
จะจำไว้จุดตายของเท็นๆ o13 :hao6: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 24-03-2015 22:39:57
จิ้มไว้ก่อนจ้า เดี๋ยวมาอ่าน ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: AMEOOS ที่ 24-03-2015 22:52:29
อ๊ายยยยยย ทำไมจู่เกิดความรู้สึกอยากให้ฉากนี้ทำเป็นหนังขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
รู้แต่ว่ามันต้องมันส์มากแน่ๆเลย
เปรมใช่ท่าไม้ตายกับเท็นอย่างนี้เท็นก็ตายสิคะ หมอเขารักษาตัวเองไม่ได้หรอกนะ อิอิ
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 24-03-2015 23:00:49
เท็นเจอท่าไม้ตายของเปรมเข้าไปอึ้งเลยสิน่ะ :hao6:
ส่วนไฟนี่เจ้าเล่ห์ดีแท้ :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 24-03-2015 23:02:19
ไม่ใช่แค่เท็นที่ "ตายสนิท"

เราเองก็ตายสนิทเหมือนกันนนนนน


อร้ายยยยยยยยยยยยย ><
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 24-03-2015 23:04:32
ชอบสามทหารเสือสุดๆ!!! แน่นอนว่าชอบโชกับไฟด้วย
นาทีที่ชิงธงจากเท็นนี่น่ารักจัง
รอตอนต่อไปเนอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 24-03-2015 23:32:15
น่ารักจังเลยยยย >< ทั้ง2คู่เลย  :hao7: :hao7: :hao7:


ปล. แอบชอบคู่น้องหลิมกับคิงวิศวะอะค่ะ  :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 24-03-2015 23:47:34
บรรยายได้สนุกมากค่ะ บรรยากาศชุลมุนแต่รู้ว่าสนุกมาก
คราวที่แล้วแค่เห็นภาพลักษณ์คิดว่าคิงแต่ละคนแซ่บ
อ่านตอนนี้แล้วเปลี่ยนใจค่ะ คิงรั่วมากค่ะ ไนท์แต่ละทีมก็พอกัน ขำจนปวดแก้ม
ไฟกับโชสินะ ๆ
เอื้ออังกูรแกบ้าหรือเมากันแน่ ไม่ไหวจะฮา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: mukkai ที่ 25-03-2015 00:03:44
ชุลมุนวุ่นวายเเละตลกมาก 5555555
กุ๊กคือเกร่งค่ะ เป็นไงละเท็นอึ้งเลยอะดื  :hao7:
ทำไมฉันเขินนะ "ทั้งธง ทั้งมึง"
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 25-03-2015 00:08:02
มิชชั่นอิมพอสสิเบิลมาก ฉากกางแขนทิ้งตัวหงายหลังของเปรมมมมมมมม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 25-03-2015 00:25:10
นั่นไง เป็นไรละเด็กน้อย เจอไม้ตายกุ๊กเข้าไป :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: full69 ที่ 25-03-2015 00:40:32
สนุกอ่า ชอบจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: kaway ที่ 25-03-2015 00:59:17
อ่านแล้วเหมือนดูตูนเลยยยย คือแบบมโนเห็นภาพเป็นชอตๆเลย
อ๊ายยย เท็นอึ้งเลยล่ะเซ่เจอไพ่ตาย  :hao6: :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 25-03-2015 03:39:45
เปรมนี่สายโหดนี่นา!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 25-03-2015 08:08:17
สนุกมาก ลุ้นมันส์เลย
เปรมเจ๋งมาก เท็นเจอไม้ตายไปไม่ถูกเลย
โชไม่รอด อยู่ในกำมือไฟแน่แล้ว 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 25-03-2015 09:00:08
สนุกมาก
ม้วนต้วนกันไปหมด  :laugh3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 25-03-2015 09:54:16
สงสารเด็กโข่งจริง
เจอไม้ตายเข้าไป ไม่รอดจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 25-03-2015 10:53:10
โอ้ยยย ไม่รู้จะสงสารหรือฟินกะเท็นดี
เท็นเปรมงี้น่ารักมากอ่า
หลงกุ๊กตาม กุ๊กยั่วอ่า โฮ้ยยยย
ไม่รู้ๆๆๆ
ชอบคู่นี้จัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 25-03-2015 11:33:31
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-03-2015 11:51:01
เป็นประเพณีที่อลม่านดีนะสนุกมากเลย~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 25-03-2015 12:10:28
ชนะใส คิคิ



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 25-03-2015 13:05:09
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: moonoii13 ที่ 25-03-2015 20:21:21
ชอบมากกกก  :sad4: เพิ่งมาอ่าน นี่อ่านรวดเดียว 11 ตอน
สนุกมาก เท็นน่าร๊ากกก  :-[ รอติดตามนะคะ  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 25-03-2015 22:51:48
ฮาจริงอะไรจริง  :laugh:  :laugh:

เท็นนี่น่ารักจริงๆ

ชอบไฟโชจัง น่ารักอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: PandP ที่ 25-03-2015 22:59:24
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 26-03-2015 15:36:34
เท็นควรจะยอมเปรมตั้งแต่แรกนะ  :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 26-03-2015 22:26:10
ไฟกับโชอย่าแย่งซีนได้มั้ย
แค่ไฟกักตัวโชไว้ก็ว้าวแล้วอ่ะ
นี่เปรมถึงขั้นหอมแก้มเท็นเท็นเลยนะ
หอมตั้งสองฟอดเชียวนะ
เท็นเท็นเหมือนเด็กน้อยเลย น่าจุ๊บเหม่งมาก

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 28-03-2015 18:36:38
คือ ดีงามมมมม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 28-03-2015 22:14:10
ในเช้าวันต้นเดือน เปรมนั่งเรียนวิชาสังคมด้วยดวงตาที่ปิดปรือ เสียงอาจารย์วิ่งเข้าหูเขา ก่อนจะผ่านออกสมองไปอย่างเย็นชา ข้างๆ คือไดนาไมต์ที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ถัดไปเป็นสามสีที่กำลังนั่งเล่นสมาร์ทโฟน


เปมทัตตัดสินใจหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนรายการวัตถุดิบ หัวข้อแลปอาหารวันนี้คือเมนูจากไข่และผลิตภัณฑ์จากนม โดยพวกเขาจะต้องจัดเตรียมสิ่งจำเป็นด้วยตัวเอง เมนูของกลุ่มเปรมคือไข่สก็อตกับวาฟเฟิลนมสด


พ่อครัวนั่งเขียนรายการจนหมดชั่วโมงเรียน คิดจะออกไปซื้อวัตถุดิบหลังกินข้าวเสร็จ


“ไอ้ไดตื่น” เปรมเอื้อมมือไปสะกิดเพื่อนอย่างทุกที ไดนาไมต์เงยหน้าหาวหวอด สามสีเก็บมือถือแล้ว สีหน้าทั้งสามคนดูสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด


“กูหิว” หนุ่มผมทองเปิดปาก สามสีพูดว่า “ไปหาอะไรแดกกัน”


พวกเขาเดินออกมาจากห้องเรียนรวม ก่อนจะพบสองร่างที่คุ้นตา


“เฮ้ยยย” โจ้เดินเข้ามาทักทาย ข้างๆ เป็นนายหัวหลิมที่สวมผ้าปิดปาก พวกเปรมหันไป ไดนาไมต์ส่งเสียงตอบ “ว่าไงวัยรุ่น”


“เรียนอะไรกันวะ” สามสีถาม โจ้ตอบว่า “เดี๋ยวมีเรียนสังคมต่อ พวกมึงอะ?”


เปรมตอบว่า “กูมีเรียนแลปอาหารอีกทีตอนเย็น นี่เลิกแล้ว”


“โหย ชีวิตดีสัด” โจ้ลากเสียง ไดนาไมต์มองอีกคนแล้วเลิกคิ้ว “แล้วพ่อหัวหลิมเป็นอะไรทำไมใส่ผ้าปิดปาก?”


“ฉันไม่ได้ชื่อหัวหลิมสักหน่อย! แค่กๆ...” คนตัวเล็กพูดกลั้วไอ โจ้ตอบให้ว่า “มันไม่สบายน่ะ”


“ไปหาหมอมั้ยมึง” เปรมมองอาการของอีกฝ่ายที่ไม่ค่อยจะสู้ดี ทว่านายหัวหลิมสั่นหัว “ไม่เป็นไร ฉันกินยาแล้ว”


“หายเร็วๆ ล่ะ” ไดนาไมต์พูดแล้วยกมือขึ้น “เอองั้นพวกกูไปหาไรกินละ เจอกันเว้ย”


“เจอกัน” โจ้ตีมืออีกฝ่ายเบาๆ ก่อนพวกเขาจะแยกย้ายกัน




โรงอาหารกลางตอนสิบโมงเช้าคนยังไม่เยอะมากนัก สามทหารเสือเดินถือจานข้าวเข้ามาจับจองที่นั่ง เปรมเลือกข้าวมันไก่เป็นมื้อเช้า พวกเขานั่งกินข้าวพลางพูดคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย


“เออมึง ไอ้ไฟเลิกกับน้องคนนั้นแล้วนะ” ไดนาไมต์บอก เปรมกับสามสีร้อง “ฮะ” ออกมา พ่อครัวพึมพำว่า “อะไรวะ ยังไม่ถึงอาทิตย์”


“เป็นห่าอะไรของมันอีกเนี่ย” สามสีด่าหมอยาตัวแสบ ก่อนหนุ่มผมทองจะพูดว่า “ในขณะเดียวกัน น้องโชของเราก็กลับมามีแฟนใหม่อีกครั้ง”


“โห ความพยายามมันนะ” เปรมพูดแบบกึ่งเอือมกึ่งนับถือ อดคาดเดาไม่ได้ว่า “แม่งจะแย่งกันอีกป่ะล่ะทีนี้”


“กูเป็นไอ้โชกูเอาปืนยิงทิ้งอะ” สามสีคิ้วกระตุก


ไดนาไมต์มองเพื่อนแล้วหัวเราะ “ไอ้ไฟมันคงมีเหตุผลของมันแหละ แค่พวกเราไม่รู้”


พวกเขานั่งคุยเรื่องไฟกับโชอีกพักหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เปรมที่เริ่มคอแห้งจึงตัดสินใจลุกไปซื้อน้ำ เขาถามเพื่อนว่า “มีใครเอาอะไรไหม?”


“กูเอาชานม” ไดนาไมต์ตอบพลางยื่นแบงค์ยี่สิบให้


“กูเอาคนขาย” สามสียักคิ้ว เปรมหรี่ตามอง


“ลุงเจ้าของร้านอะเรอะ?”


“หลานสาวเขาสิอีเหี้ย” เด็กหนุ่มตัวสูงแยกเขี้ยว พ่อครัวหัวเราะ สรุปก็ได้ชามะนาวมาอีกหนึ่งเมนู


เปรมเดินออกมาจากโรงอาหาร เขาเลี้ยวขวาลงบันไดไปสั่งน้ำจากร้านใกล้ๆ ระหว่างรอเครื่องดื่มก็มีใครบางคนเดินมาหยุดยืนข้างๆ เปรมขยับตัวหลบให้ ทว่าอีกฝ่ายกลับก้าวเข้ามาประชิด


เปมทัตตัดสินใจเงยหน้า


ดวงตาพ่อครัวสะท้อนภาพเด็กหนุ่มตัวสูงผมสีทองสว่าง ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มกว้าง ผิวขาวละเอียดแบบลูกผู้ดีโผล่พ้นแขนเสื้อชอปยืนถือดอกไม้ช่อใหญ่ เปรมกระพริบตา จำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือคิงของคณะวิศวกรรมศาสตร์


เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้ว เปมทัตกำลังจะยื่นมือไปรับ


“เปรม”


เจ้าของชื่อเลิกคิ้วเมื่อโดนเรียกด้วยเสียงนุ่มทุ้ม เขาหันไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมถึงได้...?” ตอนนั้นเองที่ช่อดอกไม้ถูกยื่นมา เปรมเหลือกตาขึ้น


“ฉันให้! ช่วยรับไว้ทีนะ!”


“...ให้ฉัน?” เปรมกวาดตาซ้ายขวาเลิกลัก คนเริ่มหันมามองแล้ว ตัดสินใจพูดว่า “เอ่อ นายคงเข้าใจอะไรผิด...”


“ฉันชื่อแชงมา” คิงจากคณะวิศวะแนะนำตัวอย่างมีชีวิตชีวา บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเสมอ ก่อนจะพูดออกมาว่า


“เปรม คบกับฉันนะ!”


“หา?” เปรมผงะถอย เผลอเสียงดังว่า “นายจะบ้าหรือไง! ฉันเป็นผู้ชายนะ!”


“อา ฉันรู้” ถึงแบบนั้นแชงมาก็ยังคงส่งยิ้มสว่างไสว “แต่ดูเหมือนว่าฉันคงจะชอบนายเข้าซะแล้วล่ะ!” ความเจิดจ้าทำเอาเปรมต้องหรี่ตามองอย่างช่วยไม่ได้


พ่อครัวถามอย่างไม่เข้าใจ “ฉันไม่เคยรู้จักนาย...แล้วทำไม?”


“ภาพนายตอนก้มหอมแก้มคิงคณะแพทย์มันติดตาฉันน่ะสิ!” แชงมาตอบเสียงสดใส “เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นแล้วฉันเองก็อยากจะโดนผู้ชายหอมแก้มดูสักครั้ง!”


“หา...”


“อ๊ะ แต่แน่นอนว่าคนๆ นั้นต้องเป็นนายนะ” แชงมายิ้มให้ รีบพูดว่า “นายยังไม่ต้องตอบตกลงก็ได้ แต่ช่วยรับดอกไม้ไว้ทีนะ”


“...”


เปรมมองตาปริบๆ ยกมือลูบท้ายทอยพูดว่า “คือ...เอ่อ โทษทีนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันโดนผู้ชายขอคบ”


“นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันขอผู้ชายคบเหมือนกัน” แชงมาบอกตรงๆ อีกครั้งที่ช่อดอกไม้ถูกยื่นมา “ช่วยรับไว้หน่อยนะ!”


“แต่ว่า...” เปรมอึกอัก “ฉันว่าคงไม่เหมาะ...เอ่อะ” แต่พอเงยหน้าเจอสายตากึ่งอ้อนวอนกึ่งจะร้องไห้ของอีกฝ่าย เขาก็ตัดสินใจยื่นมือไปรับในที่สุด


“เย้ ขอบคุณนะ” แชงมายิ้มกว้าง ประกาศว่า “ฉันจะทำให้นายหลงรักฉันให้ได้เลย!”


“...ไม่ต้องหรอก” เปรมมองดอกไม้ในมือ โหย ท่าทางแพงน่าดู พ่อครัวรีบบอก “แล้วก็ไม่ต้องเอาดอกไม้มาให้แล้วนะ”


แชงมาหน้าหดทันที เขาพูดเสียงเจื่อน “มะ...ไม่ชอบเหรอ”


“มันแพง” เปรมบอกตามตรง “นายไม่ควรใช้เงินฟุ่มเฟือยขนาดนี้”


“แต่ว่า ถ้าไม่ให้ดอกไม้แล้วเปรมจะชอบฉันได้ยังไงล่ะ!” แชงมาคัดค้าน เปรมสั่นหัว ยังไงก็ต้องเบรกความสุดโต่งของอีกฝ่ายไว้เสียก่อน “ถ้าอยากคุยแค่เข้ามาทักกันก็พอ”


แชงมาตาเป็นประกาย ตอนนั้นเองที่เปรมรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป


“แปลว่านายให้โอกาสฉันสินะ!” แชงมาร้องลั่น เปรมกระพริบตา พยายามอธิบาย “ก็...ก็เป็นเพื่อนกัน...”


“นายไม่เอาดอกไม้ แต่ยังให้โอกาส แปลว่าฉันก็มีสิทธิ์!” เด็กหนุ่มผมทองร้องอย่างดีใจ เปรมมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเหมือนปลาตาย พูดเสียงโมโนโทน “คือฉันจะบอกว่า...เราอาจจะเป็นเพื่อนกัน...”


ไม่ทันตั้งตัวแชงมาก็โผเข้ากอดเขา ตะโกนว่า “ให้ตาย! ฉันชอบนายมากกว่าห้านาทีที่แล้วอีก!”


เปรมลอบกุมขมับ


ยุ่งแล้วไง...




ในครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์น ที่เคาน์เตอร์หมายเลขหนึ่ง นายเปมทัตในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำกำลังยกมีดสับอกไก่บนเขียงเสียงดัง เขาสับจนเนื้อไก่ละเอียดได้ที่ เสร็จแล้วจึงใช้มีดปาดพลางยกเทใส่ถ้วย ข้างๆ เป็นไอริณที่ยืนแกะเปลือกกุ้งใส่จานสแตนเลส พวกเขากำลังทำไข่สก็อต


เปรมแกะกระเทียมก่อนจะสับเป็นชิ้นเล็กๆ ระหว่างรอไอริณสับกุ้งเขาก็หันไปโขลกพริกไทยกับครก เดินไปตวงแป้งข้าวโพดกับซีอิ๊วขาว พอกลับมาถึงก็เททุกอย่างลงชามสแตนเลส หันไปล้างมือเสร็จก็ใช้มือคลุกส่วนผสมให้เข้ากัน


แป้งข้าวโพดทำให้เนื้อไก่กับเนื้อกุ้งจับตัวกันเป็นก้อน เปรมพักส่วนนี้เอาไว้ เขาล้างมือก่อนจะหันไปตั้งหม้อต้มน้ำ


“ไข่นกกะทาต้มสิบนาทีนะเปรม” ไอริณตะโกนบอกระหว่างเทแป้งข้าวโพดอีกส่วนใส่จาน พ่อครัวขานรับ เขาหย่อนไข่นกกะทายี่สิบห้าฟองที่ล้างแล้วใส่หม้อ โดยไม่ลืมเติมเกลือลงในน้ำที่ใช้ต้มด้วย


พ่อครัวหยิบนาฬิกาข้อมือออกมาจากผ้ากันเปื้อนสีดำครึ่งตัวที่สวมอยู่ เขาคำนวณเวลาในใจ ขณะที่ไอริณตีไข่ไก่กับเตรียมเกล็ดขนมปังใส่ชามสำหรับชุบเสร็จเรียบร้อย


“ทำวาฟเฟิลเลยละกันเนอะ” ไอริณว่า


เปรมพยักหน้า เขาเริ่มผสมนมสด ไข่แดงและเนยละลายเข้าด้วยกันในชามสแตนเลสใบใหญ่ จากนั้นจึงร่อนแป้ง ผงฟู เบรกกิ้งโซดาและเกลือลงไปในส่วนผสมก่อนหน้า ใช้ตะกร้อคนให้เข้ากัน


“หูย สีน่ากินมาก” ไอริณชมเปาะ เปรมหัวเราะ “แต่รสชาตินี่ไม่รู้นะ”


“อร่อยอยู่แล้ว เปรมทำ” เด็กสาวพูดขณะเริ่มเก็บล้างอุปกรณ์ พ่อครัวตีไข่ขาวจนตั้งยอดอ่อน ก่อนจะค่อยๆ คนส่วนผสมอย่างเบามือ


“ก๊อกๆ” ไดนาไมต์ชะโงกหน้ามาหาเขาพร้อมส่งเสียงทักทาย “ครัวนี้ไปถึงไหนแล้ว”


“จวนแล้ว นมสดทอดมึงล่ะ?” เปรมถาม หนุ่มผมทองผายมือไปยังโต๊ะกลางด้านหลัง “ครอบฝาชีวางบนโต๊ะอย่างเรียบร้อยแล้วครับ รอบนี้อร่อยมากพูดเลย”


“เออ เดี๋ยวไปกิน เหลือให้ด้วย” เปรมคนส่วนผสมจนไข่ขาวหาย เขาหยิบนาฬิกาขึ้นมา พูดว่า “สิบนาทีแล้ว ไอเอาไข่ขึ้นให้เค้าที”


“เออน้องไอ เอาไข่ไอ้เปรมขึ้นจากหม้อเร็ว สุกหมดแล้วมั้งน่ะ” ไดนาไมต์เร่ง พ่อครัวคิ้วกระตุก พูดว่า “ไข่นกกะทามั้ยล่ะ”


หนุ่มผมทองหัวเราะ เขามองดอกไม้ช่อใหญ่ที่เพื่อนวางเอาไว้ใกล้ๆ กระเป๋า ถามว่า “ตกลงเรื่องแชงมามึงเอาไง?”


เปรมชะงัก แต่ก็ตอบว่า “ไม่รู้ว่ะ ไอ้ห่า กูนี่อึ้งเลย”


“เสน่ห์แรงนะมึงอะ” ไดนาไมต์ยักคิ้ว เปรมหรี่ตา วางชามผสมลงบนเคาน์เตอร์พลางถอนหายใจ “เฮ้อ ถ้าเป็นสาวผมทองหุ่นบึมๆ นี่กูจะไม่เสียเวลาคิดเลย”


พ่อครัวนำไข่นกกะทาที่ปอกเปลือกเรียบร้อยแล้วมาเรียงกัน เขาหยิบใบแรกขึ้นมา คลุกมันลงในแป้งข้าวโพดจนทั่ว แล้วห่อด้วยส่วนผสมไก่กับกุ้งที่จับเป็นก้อน ปั้นให้กลม จุ่มลงไข่ไก่ที่ตีไว้ จากนั้นจึงชุบกับเกล็ดขนมปังเตรียมทอด


หูของเปรมได้ยินเสียงคนเดินอยู่หน้าห้อง เขาหันไปมอง แลปของนิสิตแพทย์เลิกแล้ว


“โหย กลิ่นหอมจังเลย” เต้ชะโงกหน้าเข้ามาทักทาย ตาลหันไปพูดว่า “วันนี้เป็นเมนูไข่อะ กินแมะ?”


“ตาลทำไรอะ” เต้เดินเข้ามา เด็กสาวร่างอวบยืนตักไข่แดงใส่ไข่ขาว ตอบว่า “เราทำไข่ลูกเขย”


   “น่ากินจัง ลองทำบ้างได้มั้ยอะ” เด็กหนุ่มตัวเล็กมองมือแม่ครัวอย่างสนใจ ตาลยื่นให้หน้านิ่งๆ “เอาดิอะ”


   ตามด้วยนิสิตแพทย์คนอื่นซึ่งก้าวเข้ามาตามคำเชิญของเด็กคหกรรมที่เหลือ กลุ่มนิสิตหญิงห้อมล้อมไอริณที่กำลังเอาแป้งสีเหลืองไปอบอยู่หน้าห้องอย่างสนใจ แป้งกับไดนาไมต์ที่ยืนคุยกันอย่างออกรสหลังได้ปะทะฝีมือกัน หรือสามสีที่กำลังยืนอธิบายวิธีทำไข่เจียวซูเฟล่ให้แม็กซ์กับเด็ดฟัง จะแบบไหนก็เป็นภาพอันคุ้นตาของเปรมทั้งนั้น


   พ่อครัวตั้งกระทะ เมื่อน้ำมันเดือดได้ที่เขาก็หย่อนไข่นกกะทาพร้อมทอดลงไปจนเกิดเสียงดังฟู่


   หมับ!


สัมผัสอันคุ้นเคยจู่โจมจากด้านหลัง เปรมชะงัก แวบหนึ่งที่หัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมา


“กุ๊ก...”


เสียงทุ้มโมโนโทนกระซิบข้างหู ตามด้วยจมูกโด่งสันที่กดไปตามเส้นผมของพ่อครัว เท็นขยับจมูกฟุดฟิด พูดว่า “ตัวหอมจัง”


“แลปวันนี้เป็นไงบ้าง” เปรมชินกับท่าทีนั้นเสียแล้ว เขาถามออกไป อีกฝ่ายตอบขณะซุกหน้าลงกับไหล่ขวาของเขา “หิวมากเลย”


“นั่นไม่ใช่คำตอบนะ” เปรมขมวดคิ้ว เท็นมองในกระทะด้วยดวงตาเป็นประกาย “กุ๊กทำไรอะ”


“ไข่สก็อต”


“...คืออะไร?” เท็นถามอย่างสงสัยแต่ก็สนใจอยู่ในที เปรมตอบว่า “ไข่นกกะทา เอามาห่อด้วยไก่กับกุ้ง คลุกไข่ คลุกแป้ง คลุกเกล็ดขนมปังแล้วก็ทอด”


“อร่อยไหม”


“เพิ่งจะเคยทำเหมือนกัน” เปรมตอบตามความจริง นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเด็กโข่งตัวใหญ่กระชับอ้อมกอด เท็นพูดเสียงแผ่ว “คิดถึงจัง”


“พูดทุกวันไม่เบื่อหรือไง” พ่อครัวหรี่ตาถาม


“เราคิดถึงกุ๊กทุกวัน”


“...”


เปรมใบ้รับประทาน เขาก้มหน้าก้มตาทอดไข่เพื่อกลบเสียงหัวใจที่เต้นรัว


“วันนี้ไปบ้านเรานะ” เท็นกระซิบ


เปมทัตหลุบตา พยักหน้าเบาๆ “อืม...”


“จะทำอะไรกินที่บ้าน” เด็กโข่งถาม พ่อครัวคีบไข่สก็อตรอบแรกขึ้นจากกระทะ ไม่ตอบแต่ถามกลับว่า “อยากกินอะไรล่ะ”


“ไข่พะโล้” เด็กโข่งส่งเสียงอ้อน “เอาปลาด้วย”


“งั้นก็ต้องแวะตลาดก่อนกลับ” เปรมบอก คนตัวใหญ่พยักหน้าหงึกหงัก “เข้าใจแล้ว”


พ่อครัวยืนทอดไข่สก็อตโดยมีแอมบาสเดอร์หน้าตายยืนกอดเขาเอาคางเกยหัวอยู่ด้านหลัง ตอนนั้นเองที่ดวงตายาวรีขยับเหลือบไปทางกระเป๋าของเปมทัต เท็นจ้องช่อดอกไม้เหมือนเห็นสัตว์ประหลาด


“นั่นอะไร”


“ไหน?” เปรมเงยหน้า


“ดอกไม้...” เท็นมองช่อดอกไม้ตาไม่กะพริบ “ของใคร?”


เปมทัตรู้สึกได้ถึงแรงกดดันประหลาดจากอีกฝ่าย แต่ก็ตอบออกไปว่า “มีคนให้มาน่ะ”


“ใคร?” เสียงทุ้มแข็งกร้าวอยู่กลายๆ คนฟังลอบกลืนน้ำลายหวาดๆ พูดว่า “เอ่อ...จากคิงของวิศวะ นายจะรู้จักไหม?”


“แชงมา” เท็นพูดชื่อบุคคลที่สามออกมาอย่างแม่นยำ เขาเจอกับอีกฝ่ายตอนเก็บตัวคิงไปแล้ว


“อืม...ก็ประมาณนั้นแหละ” เปรมพูดเสียงแผ่ว ใจหายวาบยามคนตัวโตผละออกไป พ่อครัวมองตาม กระโจนเข้าไปห้ามเด็กโข่งที่กำลังง้างแขนเตรียมเขวี้ยงช่อดอกไม้ของเขาลงถังขยะแทบไม่ทัน


“เท็น! หยุดนะ!”


“หมอนั่นให้ดอกไม้กุ๊กทำไม”


“คือ...”


“ให้ทำไม” ดวงตายาวรีจ้องมาอย่างคาดคั้น เปรมขมวดคิ้ว ในห้องครัวที่กำลังวุ่นวายแบบนี้ไม่มีใครสนใจพวกเขาทั้งนั้น พ่อครัวตอบกลับไปว่า “มันไม่เกี่ยวกับนาย คืนช่อดอกไม้ให้ฉันเดี๋ยวนี้!”


“ไม่”


“เท็น” เปรมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงต่ำ เท็นมองท่าทางนั้นแล้วขมวดคิ้ว “เราไม่ชอบหมอนั่น”


“นายจะมาทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้ไม่ได้นะ” พ่อครัวว่า เด็กโข่งเหยียดริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง พูดเสียงทุ้มอย่างนึกเคือง


“หวงขนาดนี้ กุ๊กชอบมันเหรอ”


เปรมอ้าปากค้าง เขาพูดเสียงดังแทบตะโกน “จะบ้าเหรอ! ฉันเพิ่งได้คุยกับหมอนั่นวันแรกเองนะ!”


“แล้วเอาดอกไม้มันมาทำไม”


“ก็เขาให้” พ่อครัวขมวดคิ้ว เขาจับแขนคนตัวโตแล้วเสริมว่า “เท็น มันเป็นมารยาทนะ?”


“เราไม่สน” เด็กโข่งสะบัดมือทิ้ง เปรมมองอย่างอึ้งไป ตอนนั้นเองที่ดวงตาสีนิลทอประกายวาวโรจน์


“เออ ถ้าอยากทิ้งมากก็ทิ้งไปเลย!”


เสียงของพ่อครัวแข็งกร้าว เท็นชะงัก ดวงตายาวรีสะท้อนภาพคนตัวเล็กที่กำลังจ้องมาอย่างโกรธเคือง เด็กโข่งเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อน


“กุ๊ก...”


“ทิ้งสิ จะได้จบๆ ยังไงนายก็ไม่คิดจะฟังฉันอธิบายอะไรอยู่แล้ว” เปมทัตจ้องตาเขา เท็นกำช่อดอกไม้ในมือ ดวงตายาวรีสั่นวูบยามอีกฝ่ายหันหลังให้ ไวกว่าความคิด คนตัวโตก้าวเข้ามาสวมกอดพ่อครัวอย่างใจเสีย


“กุ๊กอย่าโกรธเรา”


“...” เปรมไม่ตอบ ทำให้คนตัวใหญ่กังวลหนักกว่าเดิม


เท็นก้มหัว แทบจะตะโกนออกมา


“ไม่ทิ้งแล้ว เรายอมแล้ว”


“...”


“กุ๊ก เราขอโทษ...ขอโทษครับ”


เสียงทุ้มนั้นสั่นพร่า เปมทัตหลับตาอย่างข่มอารมณ์ เขาเองก็ผิดที่เผลอใจร้อนวู่วาม


“ฉันแค่อยากให้นายฟังฉันบ้าง”


“ฟังแล้ว ฟังแล้วครับ” เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหูอย่างออดอ้อน พ่อครัวยกมือตบแขนอีกฝ่ายเบาๆ เป็นเชิงรับรู้ พูดว่า


“แชงมามาขอคบกับฉัน”


“...”


เท็นเงียบไป เปรมมองไข่สก็อตในกระทะที่ดีดตัวจนน้ำมันกระเซ็น เล่าว่า “ฉันคิดจะปฏิเสธ แต่เหมือนคำพูดของฉันจะทำให้เขาเข้าใจผิด” พ่อครัวคีบก้อนเกล็ดขนมปังสีเหลืองในกระทะขึ้นมา พูดต่อ


“ส่วนดอกไม้ ฉันปฏิเสธไปแล้ว แต่พอเห็นเขาทำหน้าจะร้องไห้ก็เลยต้องยอมรับมา” ถึงประโยคนี้พ่อครัวรีบเสริมว่า “มันเป็นมารยาทใช่ไหมล่ะ! จำเป็นต้องทำนะ นายไม่มีสิทธิ์โกรธฉันเข้าใจไหม”


“เข้าใจแล้ว” เท็นพยักหน้า เปรมเหลือกตา หวนนึกถึงตอนที่อีกฝ่ายชกหน้าเอื้ออังกูรแล้วใจหายวาบ พูดตะกุกตะกัก “ย่ะ...อย่าต่อยหน้าฉันล่ะ”


“เราไม่ต่อยกุ๊กหรอก” ทศทิศรับปาก เขากดจมูกลงเส้นผมของพ่อครัวคล้ายขอสงบศึก


ไม่กี่นาทีต่อมาไข่สก็อตก้อนกลมสีเหลืองกรอบแบบผ่าครึ่งก็ถูกนำลงจานจัดเตรียมเสิร์ฟ วางคู่กับวาฟเฟิลนมสดร้อนๆ แบบกรอบนอกนุ่มในราดด้วยน้ำไซรัปสีน้ำตาลอ่อน


หลังอาจารย์สาวสรุปแลปเสร็จทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเฮฮาอย่างคึกครื้นของนิสิตทั้งสองคณะ ความสนุกดำเนินไปจนงานเลี้ยงเลิกรา ระหว่างนั้นเท็นไม่ได้พูดอะไรกับเปรมเลยแม้แต่ประโยคเดียว


เหล่านิสิตเริ่มทยอยกลับบ้าน กลุ่มเวรของอาทิตย์นี้ลุกขึ้นเก็บกวาดโต๊ะ เปรมบอกลาเพื่อนๆ ก่อนจะเก็บของแล้วเดินตามเท็นออกมา เย็นนี้เขายังต้องไปต่อ


หกโมงกว่าแล้ว หน้าตึกรวมแลปที่ไร้ผู้คน เปรมยืนรอคนขับรถของเด็กโข่งมารับ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ตอนนั้นเองที่เท็นคว้ามือเขาไปกุมไว้


“กุ๊ก” คนตัวใหญ่เปิดปากทำลายความเงียบ   


“หืม” เปรมหันไป ทว่าได้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายเท่านั้น


“อย่าชอบหมอนั่นได้ไหม” เสียงทุ้มคล้ายจะเว้าวอนอยู่ในที เปรมได้ยินแล้วหลุบตาต่ำ ตอบตะกุกตะกัก “ฉะ...ฉันก็ยังไม่ได้ชอบสักหน่อย”


“จริงเหรอ” เสียงทุ้มดังอยู่เหนือหัว คาดว่าอีกฝ่ายคงโน้มตัวลงมา เปรมผงกหัว แก้มพ่อครัวขึ้นสีเรื่อน่ามอง “อืม...”


   “กุ๊ก”


   “อะไร” เปรมเงยหน้า


   จุ๊บ...


   ตอนนั้นเองที่คนตัวใหญ่ยื่นหน้าเข้ามาแตะริมฝีปากกับเขาด้วยริมฝีปากของตัวเอง เปรมเบิกตากว้าง ยืนตัวแข็งค้างพร้อมหัวใจดวงน้อยที่เต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก


ตึกตัก...ตึกตัก...


จูบเพียงชั่วครู่แล้วจึงผละออก ทั้งคู่สบสายตากัน ดวงตายาวรีคู่นั้นสะท้อนใบหน้าของเปมทัตอย่างชัดเจน ก่อนเท็นจะบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า


“เลือกเรานะ”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า

 :katai4:

อ๊ายยย ย จูบกันล้าววว ว

สิบสองตอนแล้วนะะะ ะ จูบกันสักที 5555555 5

โอเค ลงนิยายเสร็จแล้ว เคลียร์งานได้ ถถถถถ ถ

หลายคนรีเควสบทบาทของน้องหัวหลิมมาเยอะพอสมควร

แชงมาไปจีบกุ๊กเปรมเสียแล้ว ทำไงดีอะหัวหลิม 55555555 5

ชื่อของนางจะยังเป็นความลับไปจนจบเรื่องนะคะ 5555555 5

ส่วนเอื้ออังกูร .. อย่าเกลียดเอื้อ

ที่เอื้อเลว เอื้อทำผิด เอื้อทำร้ายคนอื่น เอื้อมีเหตุผล

เหตุผลของเอื้อก็คืออยากทำ 555555555555 5

อย่าล้มนะมีคนรอซ้ำแกเยอะ

ขอบคุณทุกการติดตามและทุกกำลังใจมาก ๆ เลยนะคะ

ดีใจที่ชอบและรักตัวละครเรื่องนี้ ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ

ฝากแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่สิบสามค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้ว) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-03-2015 22:23:28
นึกว่าเด็กโข่งจะไม่รู้จักความรักรูปแบบนี้เสียอีก อ้อนเข้าไปเลยค่ะเท็น อ้อนเยอะๆ ทีนี้ล่ะ! เปรมจะไปไหนเสีย...~ โฮะๆ :haun5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Malila ที่ 28-03-2015 22:32:19
อร๊ายยย จุ๊บกันแล้วววว  :mew1:

เท็นน่าร้ากกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: am_ma ที่ 28-03-2015 22:35:13
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

เขิลเว้ยยยยย  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: holefiller ที่ 28-03-2015 22:35:28
เอาอีกๆๆๆๆๆๆ  :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 28-03-2015 22:36:49
เท็นเป็นไง เจอกุ๊กภาคโกรธเข้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: gigigeam ที่ 28-03-2015 22:39:28
เย้ๆๆๆๆ เท็นสู้ๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 28-03-2015 22:40:44
น้องเท็น จูบแล้วบอกให้เลือกตัวเองนี่
คือจะไม่เอาคำปฎิเสธ เลยใช่มั้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-03-2015 22:44:17
น้องหัวหลิมมมมมม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: moonoii13 ที่ 28-03-2015 22:44:49
กรี๊ดดดดดด :-[ จุ๊บกันแล้วววววว  :mew1:
ฮือออ เท็นกะเปรมน่ารักมากเลย  :katai2-1:
ว่าแต่เราจะไม่รู้ชื่อของนายหัวหลิมจริงๆใช่ไหม 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 28-03-2015 22:49:41
จีบรึยังน้องเท็น แหมมมมมม ยังไม่ทันจีบเลย
หรือจีบแล้วแต่เราสัมผัสไม่ได้หนอ?
ว่าจะยุแชงมาให้หัวหลิมคุงซะหน่อย
รอตอนต่อไปเนาะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 28-03-2015 22:53:45
ชอบคำว่ากุ๊กอย่าโกรธเราของเท็นมากก มันน่ารัก มันดูอ้อน พูดแบบนี้ใครจะโกรธลงอะ  :z3:
แต่แชงมาออกตัวแรงมากกกกกกกกก
กุ๊กอย่าไปชอบมันนะ 55555555555555555555
เราจองแชงมาไว้ให้หัวหลิมแล้ว #ผิดๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 28-03-2015 22:59:40
มีตัวกระตุ้นเข้าหน่อย ออกตัวแรงเลยนะเท็น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: YOSHIKUNI RUN ที่ 28-03-2015 23:00:02
 :o8: :-[ :mew1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 28-03-2015 23:03:19
แชงมานายจงคู่กับนายหัวหลินซะ!!!!!
.
.
.
เค้าจุ๊บกันแล้วอ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า)
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 28-03-2015 23:03:34
 :-[ :-[ :-[

อร้ายยยยยย~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 28-03-2015 23:05:06
 “กุ๊ก”

 “อะไร”
   
“เลือกเรานะ”

 :-[ :-[

ฟิน ตีลังกาท่าพิศดาร 1500 ตลบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: bluelatte ที่ 28-03-2015 23:09:15
ลุ้นมาตั้งนานว่าเด็กโข่งจะรู้สึกตัวว่าเลิฟๆกุ๊กแบบนี้เมื่อไหร่
ต้องขอบคุณแชงมาสินะ โผล่มาได้จังหวะจริงๆ  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 28-03-2015 23:17:51
แชงมานายไปจีบเปรมทำไม นายต้องมาจีบหัวหลิมสิ!
หัวหลิมนี่ยังว่าง แต่เปรมมีคนข้างๆแล้วนะเอออออ


เท็นเริ่มรุกคืบมาแล้ว หึๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 28-03-2015 23:21:00
ตอนนี้จุ๊บ ตอนหน้าปล้ำเลยนะ :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 28-03-2015 23:30:30
แหม อ่านแล้วหิวขึ้นมาเลย

แชงมาอย่ามายุ่งกะกุ๊กเลยไปสนใจหัวหลิมเถอะ

เท็นก็ขอกุ๊กเป็นแฟนเลยจะได้หึงได้เต็มที่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-03-2015 23:33:46
แชงมา...มาไงไปไงถึงมาจีบกุ๊กของเท็นได้!?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 28-03-2015 23:51:33
“เลือกเรานะ”

แหมๆ  มีบังคับให้เลือกด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย

กุ๊กของเราจะเลือกใครล่ะเนี่ยยยยยยยยยย

 o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-03-2015 00:04:29
เท็นมีคู่แข่งแว้วววววววว  กุ๊กอย่าหลงเสน่ห์ มาแชงนะ เท็นน่ารักกว่าตั้งเยอะ สู้ๆนะเท็น :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 29-03-2015 00:04:50
กุ๊กต้องเลือกนายอยู่แล้ว



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: pungpondppp ที่ 29-03-2015 00:05:48
เท็นน่ารักกกกกกกกกกกกกก :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: tong_pub ที่ 29-03-2015 00:24:36
เปรมปวดหัวแน่ๆอ่ะ
หมอเท็นก็ขี้อ้อนนิ่งๆ แชงมาก็ขี้อ้อนสดใส โอ้แม่เจ้า... เปิดเนิสเซอรี่เลยค่ะ เลี้ยงเด็ก 55555555555
หมอเท็นน่ารักมากกกกกกกกกกก
นี่หลงรักเท็นก่อนกุ๊กแล้วนะ!! ><

ชอบเรื่องนี้มาก รีบมาต่อนะ รอๆๆๆ


 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 29-03-2015 00:27:33
อร๊ายยยยยย
ไม่ไหวแล้ว นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ
ยังหวานสะขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะขนาดไหนละเนี่ยยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 29-03-2015 00:32:59
 :o8: :o8: :o8:เลือกเรานะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 29-03-2015 00:53:13
เท็นสู้ๆ #ชูป้ายไฟ

อ่านแล้วหิวมากกกกกกก :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 29-03-2015 01:03:31
เด็กโข่งของเจ๊น่ารักที่สุด
นี่แชงมาแกตัดใจจากกุ๊กแล้วไปจีบน้องหัวหลิมซะ รู้ไหมฉันเชียร์ให้พวกแกได้กันอยู่นะ55
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 29-03-2015 01:23:16
เค้าจุ๊บกันแล้ว  :-[
ปล.เมนูชวนหิวตอนตีหนึ่งครึ่ง แล้วจะหาอะไรกินละทีนี้  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 29-03-2015 05:48:00
เลือกเรานะ มันคืออะไรอ่ะ เท็นเท็น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 29-03-2015 06:18:36
ในที่สุดก็รุก(?)ซะทีนะเท็น :z1:
จุ๊บมัดจำหรือไง อยากใก้เปรมเลือกตัวเองน่ะ บอกชอบเขาหรือยัง :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 29-03-2015 07:10:17
โอ้ย. นิยายเรื่องนี้มันอะไร. ขนาดเค้าทะเลาะกันยังฮา. ยังมุ้งมิ้งได้อีก
ตอนเท็นจะเขวี้ยงดอกไม้นี่เราห่วงของในกะทะแหละแต่กุ๊กก็โปร. จัดการทุกอย่างได้เรียบร้อย.  :katai2-1: 

 :mc4:  จุ๊บแล้วขอแล้วต่อไปก็รอกุ๊กตอบสินะ.  เขินแทนเปม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 29-03-2015 07:10:56
รุกโหดมากกกกกก #เนินแทนกุ๊ก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 29-03-2015 07:12:38
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 29-03-2015 07:48:35
เกิดศึกชิงนายอ๊ากกกก หล่อน่าลากทั้งคู่ แต่เท็นน่ารักกว่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 29-03-2015 08:36:30
เปิดศึกชิงนายสะแล้ว เท็นก็สู้ๆแร้วกัน แชงมาเนี้ยชอบเท็นจริงๆหรือแค่ถูกใจกันล่ะ ก็รอดูกันต่อไปเหมือนเปรมจะมีใจให้เท็นเพิ่มขึ้นนะ เท็นก็สู้ๆเข้าไว้ล่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 29-03-2015 09:40:20
โอ้ยยย ทำไมเด็กโข่งมันทำอะไรก็น่ารักแบบนี้เนี่ยยย
กุ๊ก ไปสนใจคนอื่นไม่ได้หรอก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 29-03-2015 10:20:38
อื้อหือออ ฟินเลย จุ๊บกันละะ
แชงมา มาสนใจหัวหลิมแทนเถอะนะะ น่าเอ็นดูออก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 29-03-2015 11:54:02
น้องเท็นอย่าช้าสิครับ แบบนี้น้องเปรมก็โดนแย่งน่ะสิ รีบๆ แสดงออกว่าชอบ/รักได้แล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: AMEOOS ที่ 29-03-2015 13:41:46
ต๊ายยยยยยยยยยย เท็นอ้อนน่ารักอ่ะ เปรมก็เห็นใจเด็กโข่งหน่อยสิคะ หรือชอบให้เท็นอ้อนคะเนี่ย
แชงมา ไหนแบอกน้องหัวหลิมน่ารักไง ถ้าอย่างนั่นก็อย่างมายุ่งกับเปรมสิยะ ไปสนน้องหัวหลิมไป๊
เดี๋ยวปั๊ดส่งน้องหัวหลิมไปร้องไห้โชว์อีกสักรอบเลยหนิ

ปล.ยังคงเกลียดอิเอื้ออยู่ค่ะ ชื่อกับนิสัยนี่ไม่ได่เข้ากันเลย ชิชิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: full69 ที่ 29-03-2015 13:55:19
เลือกค่า มีไม่มีคู่แข่งก็เลืิอกเท็นอยู่แล้วค่า กิกิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 29-03-2015 14:21:40
เสื้อกาวน์รุกแล้วจ้าาาา  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 29-03-2015 14:41:35
เป็นกีฬาสีที่สนุกและฮามาก ถถถถถ
เปรมไปชิงธงหมอเท็นมานะลูก จุ๊บซะทีก็ยอมละมั๊ง  :hao7:

เดี๋ยวมาอ่านต่อค่ะ :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 29-03-2015 15:24:26
แชงมาแชงเมออะ !!!ไม่ปลื้มค่ะ
กุ๊กของเท็นคนเดียว
แล้วถ้ากุ๊กไม่เลือกเท็น เราจะตีกุ๊ก คอยดูสิ!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: kaway ที่ 29-03-2015 15:38:48
กรี๊ดดดดดดดดดดด. เขินที่สุดเลยเท็นจุ๊บๆเปรมแล้วววว  :-[  :-[
แชงมานายต้องคู่กับหัวหลิมสิ :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.2
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 29-03-2015 17:10:42
 :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 29-03-2015 19:30:44
อยากเอาเทอโบให้คนเขียนจัง  ชอบเท็นเท็น <3
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: fangiily ที่ 29-03-2015 20:18:31
เปรม เลือกเลยยย เลือกเท็นเลยยยยย จุ๊บๆๆ กรี๊ด น่ารัก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 29-03-2015 20:27:28
ร้องได้คำเดียว แอร๊ยยยยยยย อยากเป็นกุ๊ก เนื้อหอมเกิ๊น...
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: mawmeawmimo ที่ 29-03-2015 20:32:45
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

เขิลแทน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 29-03-2015 21:13:25
นั่งอ่านไปนั่งเขินไป เท็นเปรม ฟินน้ำมงน้ำหมากกระจายยยย  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 29-03-2015 21:14:00
คุณแอมบาสเดอร์ ทำไมขี้อ้อนขนาดเนนนนนนนนนนนน้
หนูจะไม่ทน อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  :z3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 29-03-2015 21:47:25
ก็ต้องเลือกหมอเท็นอยู่แล้ว :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 29-03-2015 21:49:55
โอ้โห.......เห็นเงียบๆมาเหนือชั้น นะครับ... :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 29-03-2015 22:56:42
ยอมรับว่าหลงเข้ามา
แต่พออ่านไปแล้ว ......................  ติดมากกกกกกกกกก

เนื้อเรื่องสนุกสุดๆ อ่านแล้วอยากเรียนคหกรรม 555555
เท็นเท็นน่ารักอะ
เหมือน Teddy Bear อะ
แอบมารอตอนต่อด้วยคนนะคะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: minnin ที่ 29-03-2015 23:46:30
อ่านทัน มันดีอ่ะ เลิ่อค่า สนุกดีขอเเค่จบเเฮปปี้เป็นโอเค ตามๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 29-03-2015 23:51:49
เด็กโข่ง อ้อน มากกกกกกกกกกกกก
ถ้าเราเป็นเปรมจะทำไงเนี่ยยย 5555 #มโน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: poterdow ที่ 30-03-2015 01:15:14
พึ่งมาอ่านจ้าาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: P.PIM ที่ 30-03-2015 01:55:27
ผู้ชายเเบบเท็นหาได้ที่ไหน? :ling1:
โอยยยยย เขิลเเทนเลยยย
แซงมาน่ารักนะ แต่นายคงอกหักแล้วล่ะ  :katai1:
 
ป.ล. ชอยตอนประเพณีชิงธงมาก อ่านแล้วภาพมันมีในหัวเลยอะ สนุกมากกก เขียนเข้าใจง่ายดี ชอบๆ
รีบมาต่อนะค้าาา :ling2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 30-03-2015 06:33:04
รอติดตามจ้าา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-03-2015 07:46:08
อ๊ากกกกกก หมอ นายจะขี้อ้อนไปไหน

คนอ่านยังเขินตัวแทบแตก คนโดนอ้อนระเบิดตัวเองไปแล่ววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 30-03-2015 10:02:14
เลือกแล้วเลือกเลย

เลือกเด็กโข่ง

สนุกมากครับผม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 30-03-2015 11:52:06
555 เท็นไม่อยากมีคู่แข่ง
รีบให่กุ๊กเลือกตัวเองเลยนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 30-03-2015 12:09:14
ก็กุ๊กของเค้าน่ารักกกก
เป็นใครก็อยากให้กุ๊กเลือกกกก

มาอัพตอนไหนนนน ทำไมหาไม่เจอออออ
ฉันพลาดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 30-03-2015 15:01:37
แอร๊ย  :m3: :m3:
เลือกค่ะ เลือก ยอมเลย รักเดียวไม่เปลี่ยนใจแน่นอน  :hao7:

ปอลอจุด.ทีมไฟค่ะ โคตรชอบพี่แกอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 30-03-2015 17:07:41
 :o8:  :o8: 
 
อ๊ายยยยย เขินอ่ะ อย่างนี้ไม่เลือกไม่ได้แล้ว เท็นน่ารักที่สุดดด

ลุ้นๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 31-03-2015 01:35:08
เค้าจูบกันแล้ววววววววววววววววว
เท็นรุกเข้าไปลูก รุกให้หนัก อย่าได้ขาดตกบกพร่อง
อย่าได้ยอมแพ้ ตอนนี้คู่แข่งทาแล้ว อ้อนให้หนัก เอาให้เปรมไปไหนไม่รอด  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 31-03-2015 05:26:35
ตอบตกลงเลยจ้ากุ๊ก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 31-03-2015 11:00:51
อร๊ายยยยย ในที่สุดก็มาถึงวันนี้ กรี๊ดดดดดดดด  :haun4:

เท็นขอเปรมคบแหละแกร๊รรรรร (ถ้าไงไม่เลือกแชงเค้าขอนะ อิอิ หนุ่มผมทองนี่สเป็คเบยยยย  :hao7:  )
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: parrot pitter star ที่ 31-03-2015 17:17:00
น่ารั๊คอะ  :hao7: อยากได้ฉากอัศจรรย์เร็วๆ  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: fernfabled ที่ 31-03-2015 19:53:36
เท็นน่ารักกกกกกก
เด็กโข่งขี้อ้อน  :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 31-03-2015 22:04:31
ให้แชงมาลีลาท่ามากต่อไป
เท็นเท็นทำคะแนนไปรัวๆ เลยจ้า
ทั้งกอด ทั้งหอม วันนี้มีจุ๊บๆ ด้วย
เปรมจะเลือกใครได้ เลือกเท็นๆ ไปเลย

แอบคิดว่าเท็นๆ คงไม่ต่อยเปรมหรอก แต่แชงมาอาจจะไม่รอด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 31-03-2015 22:25:52
หนูเท็นคะ หนูเข้าใจในการกระทำและคำพูดตัวเองใช่มั้ยคะ
อย่าซึนเชียวนะ ไม่งั้นจะเชียร์ให้กุ๊กรับรักแชงมา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 01-04-2015 23:35:34
   เช้าวันต่อมา เปมทัตนั่งเรียนวิชาจิตวิทยาด้วยหัวใจอันสับสน เขาจ้องจอสไลด์ด้านหลังอาจารย์สาวที่ยืนพูดอยู่หน้าห้องอย่างใจลอย


‘เลือกเรานะ’


เปรมเผลอยกนิ้วแตะริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว เมื่อเย็นวานพอพูดจบคนขับรถของอีกฝ่ายก็มาถึง เขาจึงไม่ทันได้ตอบอะไรออกไป และหลังจากนั้นเท็นก็กลับมาทำตัวตามปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น


พ่อครัวสูดลมหายใจไล่ไอร้อนที่ขึ้นไปกระจุกอยู่บริเวณโหนกแก้ม นึกถึงคำพูดของอีกคนขึ้นมา


‘เปรม คบกับฉันนะ’


เปมทัตยกมือกุมขมับ ให้ตาย จะหน้าไหนก็เอาแต่ใจกันทั้งนั้น


เปรมไม่ได้รังเกียจความรักประเภทนี้ แต่พอเจอกับตัวเองเข้าก็ทำเอาไปไม่เป็นเหมือนกัน ความกังวลของพ่อครัวลอยคละคลุ้ง ตกตะกอนจนสามสีที่นั่งเล่นสมาร์ทโฟนอยู่ข้างๆ รู้สึกได้


“เป็นไรวะ” เด็กหนุ่มตัวสูงถามขึ้นในที่สุด ถัดจากเขาไปเป็นไดนาไมต์ที่ฟุบหลับอยู่ เปรมกระพริบตา เด็กหนุ่มยังไม่ได้เล่าเหตุการณ์เมื่อเย็นวานให้เพื่อนฟัง


“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก” พ่อครัวตอบเสียงแผ่ว สามสีพูดโดยไม่เงยหน้าจากเกมวิ่งในมือถือ “แชงมาเหรอ?”


“ก็...ประมาณนั้น” เปรมขานรับ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขากังวลจริงๆ หรอกนะ


“ชอบเขาป่ะล่ะ” สามสีถามออกมา นิ้วยาวสไลด์พาตัวละครในเกมวิ่งหลบหลีกขบวนรถไฟอย่างช่ำชอง เปรมก้มหน้า ตอบเหมือนพูดกับตัวเอง “แชงมาไม่ใช่คนเลวร้าย...แต่กูคงไม่ได้ชอบเขา”


“เพราะเป็นผู้ชายเหรอ” สามสีถาม เปรมกระพริบตา “ไม่หรอก...”


จริง ๆ ตัวปัญหาอีกคนก็เป็นผู้ชายนี่นะ


“ถ้าโอเคลองคบดูก็ได้นี่” สามสีว่า “สมัยนี้เขาไม่จำกัดเพศกันแล้ว”


“ก็รู้...แต่กูไม่ได้ชอบไง” เปรมบอก สามเลิกคิ้ว เขาพาตัวละครในเกมวิ่งหลบรถไฟได้อย่างเฉียดฉิว พูดว่า “หืม พูดเต็มปากขนาดนี้ มีคนที่ชอบอยู่แล้วปะเหนี่ย?”


เปรมสะดุ้งเมื่อหน้าใครบางคนปรากฏขึ้นในหัว


“มึงจะบ้าเรอะ!”


“เอ้า ก็นึกว่าจะไปปิ๊งสาวที่ไหนเข้าแล้ว” สามสียิ้ม พูดล้อๆ ว่า “สาวตัวใหญ่ๆ หน้านิ่งๆ ที่เป็นแอมบาสเดอร์อะไรแบบนี้”


เปรมเหลือกตา “นี่ก็สนับสนุนให้กูเป็นเกย์จังเลยอีเหี้ย”


“เป็นเกย์แล้วมีความสุขไม่ดีเหรอวะ” สามสียักคิ้ว สายตายังไม่ละจากเกม เสริมว่า “ไอ้เก้าน้องกูก็ชอบดูอะไรแบบนี้ กูก็ว่ามันดีนะ”


“...นี่มึงเป็นเหรอ” เปรมมองเพื่อนเหมือนเห็นสัตว์ประหลาด สามสีคิ้วกระตุก เขายอมเสียเวลากดพอสเกมในมือถือ ยกมือขึ้นมาผลักหัวเพื่อนแล้วพูดว่า “กูบอกว่าดีแต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นไหมล่ะ ฟาย”


เปรมคลำตรงที่โดนผลักป้อยๆ พูดอ้อมแอ้ม


“แล้วถ้าปิ๊งขึ้นมาจะเป็นยังไง”


“อะไร?” สามสีเลิกคิ้วอย่างตามไม่ทัน ก่อนจะทำหน้านึกได้ “อ้อ ‘สาว’ อะเรอะ?”


“...เออ” เปรมตอบคำถามไม่เต็มเสียง สามสีมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ เขาหันไปกดดำเนินเกมต่อพลางพูดว่า “จะเป็นยังไง ก็ใจตรงกันอะดิ”


เปรมหันขวับ “ทำไมมึงคิดแบบนั้น”


“เห็นเมื่อวานก็รู้แล้ว” สามสีตอบนิ่งๆ ดวงตาสะท้อนภาพตัวละครกำลังวิ่งเก็บเหรียญ “เดินไปกอดง้อมึงขนาดนั้น ไม่ชอบจะเรียกว่าอะไร”


“มะ มึงเห็นเหรอ” เปรมมองเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตา สามสีพยักหน้า “กูอาศัยช่วงชุลมุนแอบเสือกอยู่เงียบๆ”


   “...ไอ้ไดอะ?”


   “น่าจะมีแต่กูที่เห็น” เด็กหนุ่มตัวสูงบอก พูดว่า “ไม่มีเพื่อนที่ไหนเขาง้อกันแบบนั้นหรอก ชอบก็บอกเขาไป”


   เปรมหลุบตา เขาพูดออกมาในที่สุด


“กูกลัว...”


   “กลัวอะไร?” สามสีถามโดยไม่หันมา เปรมมองเกมในมือเพื่อน ตอบว่า “ไม่รู้ แต่กูรู้สึกว่าเรื่องคงไม่ง่ายแบบนั้น”


   “ไม่ลองจะรู้เหรอวะ”


   “กูกลัวมันไม่เหมือนเดิม” เปรมบ่ายเบี่ยง สามสีขมวดคิ้ว “อะไรของมึงวะ”


   “ปล่อยกูไปเถอะ” เปรมพูดด้วยท่าทางปลงโลก สามสีเหลือบตามองเพื่อน อดถามไม่ได้ว่า “แล้วก็ค้างๆ คาๆ อยู่แบบเนี้ย?”


   “เดี๋ยวพอคิดได้ก็คงจะเลิกยุ่งกับกูกันไปเองแหละ ไม่เป็นไรหรอก” เปรมตัดบท ตัวละครของสามสีโดนตำรวจในเกมจับตัวได้แล้ว เด็กหนุ่มตัวสูงกระพริบตา “ไม่น่าง่ายขนาดนั้น”


เปรมก้มหน้า คำพูดของตัวปัญหาวนกลับเข้ามาอีกครั้ง


   ‘เลือกเรานะ’


   เขาหลับตาอย่างสับสน หวนนึกถึงคำพูดของไฟที่ติดอยู่ในหัวเสมอมา


‘มึงทำให้มันนึกถึงแม่มั้ง’


นายจะให้ฉันทำยังไง...




   เปรมแยกกับสามสีและไดนาไมต์ตอนสิบเอ็ดโมงกว่า เขาลืมหนังสือวิชาแลปอาหารภาคบรรยายในบ่ายวันนี้จึงคิดจะขี่รถกลับไปเอาที่หอ สามทหารเสือนัดเจอกันอีกทีตอนเริ่มชั่วโมงเรียนเลยเพื่อความสะดวกของทุกฝ่าย


เปมทัตขี่มอเตอร์ไซค์ออกมาจากตึกเรียนรวม ลัดเลาะไปตามเส้นทางปลอดคน ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอย่างสับสน พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างอยู่ริมถนน


   ร่างหนึ่งก้าวเตาะแตะก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น เปรมเหยียบเบรกตัวโก่ง รีบจอดรถลงไปดูอาการคนล้ม อีกฝ่ายเป็นผู้ชายตัวเล็กและสวมชุดนิสิตเหมือนเขา แถมท่าทางคุ้นตาเหลือเกิน


เปรมเข้าไปประคองตัวเล็ก แต่พอจับอีกฝ่ายแหงนหน้าพอครัวก็เบิกตาโพล่ง


“นาย!”


เขาคือนายหัวหลิมนั่นเอง เปรมจับหน้าผากเล็กที่ร้อนจัดอย่างนึกกังวล ไม่รอช้า พ่อครัวรีบประคองอีกฝ่ายขึ้นรถ จัดแขนเล็กให้เกาะหลังเขาเอาไว้แล้วขี่ออกไปทันที


   เปรมจอดรถหน้าสถานพยาบาลในห้านาทีต่อมา ด้วยขนาดตัวที่ใกล้เคียงกันทำให้เขาไม่สามารถแบกนายหัวหลิมได้ พ่อครัวกึ่งประคองกึ่งลากพานายหัวหลิมขึ้นบันไดด้านหน้าในสภาพทุลักทุเล ตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงเรียก


   “เปรม!”


   พ่อครัวหันไปมอง เรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา “แชง...” เขายื้อนายหัวหลิมสู้กับแรงโน้มถ่วง พูดปนหอบว่า


“ช่วยที เพื่อนฉันเขา...”


   แชงมาที่เพิ่งกลับจากโรงอาหารวิ่งปรี่เข้ามา ไม่ต้องพูดให้มากความเด็กหนุ่มผมทองก็ช้อนตัวคนป่วยอุ้มเข้าสถานพยาบาลไปอย่างรู้งาน เปรมเดินนวดแขนตามเข้าไป ตัดสินใจโทรหาโจ้


   (สวัสดีครับ) ไม่นานนักอีกคนก็รับสาย เปรมบอกว่า “โจ้ กูเปรมนะ”


(ไอ้เปรมเรอะ เออว่าไงวะ)


“กูเจอไอ้หัวหลิมเป็นลมอยู่ข้างทาง” พ่อครัวสรุปใจความ อีกฝ่ายส่งเสียงกลับมาอย่างตกใจ


(ฉิบหาย แล้วมันเป็นไงบ้าง)


“กูพามันมาสถานพยาบาลแล้ว”


(จริงดิ ไอ้เหี้ยโทษที มันบอกจะไปสถานพยาบาล พวกกูช่วยงานอาจารย์อยู่เลยไม่ได้ไปเป็นเพื่อน) พอฟังดูดีๆ เปรมก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมมาจากปลายอยู่กลายๆ เลยบอกว่า


“เออ  ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูดูให้ มึงมารับมันละกันกูมีเรียนตอนบ่าย”


(โอเค เสร็จงานเดี๋ยวกูไป ขอบใจมึงมาก) พวกเขาคุยกันอีกสองสามประโยค ก่อนพ่อครัวจะกดวางสาย


เปรมเดินเข้ามาในสถานพยาบาลของมหาลัย แชงมาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในส่วนรอเรียกชื่อโบกมือให้เขา พ่อครัวเดินเข้าไปนั่งข้างๆ


“ฉันกรอกประวัติจากบัตรนิสิตให้เพื่อนเปรมแล้ว ตอนนี้กำลังนอนรอหมออยู่ในห้องรับรองผู้ป่วย” แชงมารายงาน เปรมหันไปมองอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณมาก”


“ไม่เป็นไร เพื่อนเปรมก็เหมือนเพื่อนฉันนั่นแหละ” แชงมายิ้มน่ามอง เปรมมองแล้วยิ้มตาม ถามว่า “แล้วนี่แชงมาทำอะไรแถวนี้เหรอ?”


“เพื่อนของฉันเป็นหวัดน่ะ หมอนั่นโดนกักตัวอยู่ในห้องรับรองผู้ป่วย แต่หิวเลยใช้ฉันไปซื้ออะไรมาให้กิน” เขาชูถุงผัดซีอิ้วสามห่อในมือ ยิ้มแหยแล้วพูดว่า “ตัวนิดเดียวแต่กินจุมากเลยล่ะ”


“ตัดสินระบบเผาผลาญจากขนาดตัวไม่ได้หรอกนะ” เปรมหัวเราะ “ฉันเองก็มีเพื่อนตัวเล็กที่ชอบยัดห่าเหมือนกัน” เขาหมายถึงโช รายนั้นกินทุกอย่างเหมือนมีกระเพาะเป็นหลุมดำ


“ว่าแต่พาคนป่วยมาส่งแบบนี้ เปรมนี่ใจดีจังนะ” แชงมายิ้มกว้าง “ทำฉันตกหลุมรักอีกรอบเลยล่ะ”


เปรมมองความสว่างไสวนั่นอย่างนึกแสบตา พูดว่า “ฉันก็แค่บังเอิญผ่านไปเจอเท่านั้นแหละ”


“แบบนี้นี่เอง แต่เพื่อนเปรมตัวเล็กมากเลยนะ” แชงมาบอก ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มเสมอ “เวลาเห็นคนตัวเล็กๆ ลำบากทีไรมันอดเข้าไปปกป้องไม่ได้ทุกที”


“งั้นเหรอ” เปรมขานรับ แชงมารีบพูดว่า “แต่เปรมเป็นข้อยกเว้นนะ ถึงจะไม่ตัวเล็ก ฉันก็ชอบเปรมอยู่ดีนั่นแหละ”


“...เหรอ” พ่อครัวขานรับในระดับเสียงที่แผ่วลง คำพูดตรงไปตรงมาของอีกฝ่ายทำให้เขาแพ้ทาง


เหมือนกับใครบางคน...


“แชง เรื่องคำตอบของฉันน่ะ...” ตอนนั้นเองที่เปรมคิดแล้วว่ายังไงเขาก็ควรจะปฏิเสธ ทว่า


“ขอร้องล่ะ” แชงมาเบรกไว้ เด็กหนุ่มผมทองสบตาอีกฝ่าย พูดว่า


“ขอให้โอกาสให้ฉันเถอะนะ”


“แต่ว่า...”


“ฉันไม่อยากแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มนี่นา” ดวงตาของเด็กหนุ่มมาดโฮสต์ฉายชัดว่าไม่ยอมแพ้ เปรมมองอีกฝ่าย จริงๆ แชงมาก็ไม่ใช่คนเลวร้าย ออกจะมีน้ำใจด้วยซ้ำ แถมเมื่อกี้ยังเข้ามาช่วยจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยอีก


พ่อครัวเผลอใจอ่อนอีกจนได้


“ก็ได้” เปรมตอบ แชงมาตาเป็นประกาย โผเข้ากอดอีกฝ่ายอย่างดีใจ “เย้ ขอบคุณมากนะ”


“อืม...” คนตัวเล็กลอบนวดขมับ ก่อนแชงมาจะพูดอย่างนึกขึ้นได้


“จริงสิ ฉันว่าฉันเอาผัดซีอิ้วไปให้เพื่อนก่อนดีกว่า”


เปรมพยักหน้า ตอนนั้นเองที่ประตูสถานพยาบาลเปิดออก ปรากฏร่างสูงในเสื้อวอร์มสวมกางเกงพละขายาว ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ดวงตาสีนิลตวัดมองอย่างดุดันจนผู้คนโดยรอบพร้อมใจกันหันหน้าหนี


ก้อนความน่ากลัวเดินได้ก้าวขาไปทางห้องรับรองผู้ป่วย ก่อนจะชนเข้ากับแชงมาที่กำลังเดินถือถุงผัดซีอิ้วไปให้เพื่อนพอดี หนุ่มผมทองขมวดคิ้ว พูดด้วยเสียงไม่เบานัก “อะไรเนี่ย!”


ทว่าดวงตาเหยี่ยวคู่นั้นกลับตวัดมองต่ำอย่างไม่ยี่หระ แชงมาคิ้วกระตุก เขาจ้องคนที่ตัวสูงกว่าตัวเองเกือบหนึ่งช่วงหัว จำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือคิงจากคณะศึกษาศาสตร์


“นี่ พูดอะไรซะบ้างเซ่!” แชงมาเหวี่ยงถุงผัดซีอิ้วในมือใส่หลังอีกฝ่ายอย่างนึกโมโห ไม่เบาแต่ก็ไม่แรงมากนัก คนตาดุหันมา พูดเสียงทุ้มต่ำด้วยใบหน้าเรียบเฉย


“เกะกะ”


“ว่าไงนะ! ไอ้คนนิสัยเสีย!”


“ซัน ทางนี้” ราวกับระฆังช่วยชีวิตเมื่อมีผู้หญิงในชุดวอร์มอีกคนโผล่มาโบกมือเรียก ซันเดินไอค่อกแค่กเข้าไปหา ก่อนร่างสูงจะหายเข้าห้องไป


แชงมาขมวดคิ้ว เปิดประตูเข้าห้องของเพื่อนตัวเองพลางพึมพำว่า “คนอะไร ไม่น่ารักเลย”




เปรมเดินเข้าไปในห้องรับรองผู้ป่วยที่นายหัวหลิมนอนอยู่ตามเสียงเรียกของพยาบาล แชงมาเขียนชื่อของเขาเอาไว้ในฐานะผู้เกี่ยวข้องกับผู้ป่วย แพทย์เจ้าของไข้คือนิสิตหนุ่มคณะแพทยศาสตร์ปีสูงซึ่งเรียนอยู่ในมหาลัยนี้ คุณหมอเป็นผู้ชายตัวสูง เส้นผมตัดสั้นหวีเสยล้อมกรอบใบหน้าหล่อเหลา สวมชุดกาวน์สีขาวนั่งยิ้มให้อย่างใจดี


“เธอคือเปรม เปมทัต?” คุณหมออ่านรายงานในมือ


“ใช่ครับ” เปรมตอบ เหลือบมองนายหัวหลิมที่นอนหายใจหอบเอาเจลเย็นแปะหัวห่มผ้าอยู่บนเตียง ถามว่า “เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ”


“ไข้ขึ้นสูงมาก แต่หมอให้ยาไปแล้ว มีอาการอดนอนกับเป็นโรคกระเพาะด้วย” ดวงตาเรียวเหลือบมองเปรมคล้ายดุ “ทำไมไม่ดูแลเพื่อนบ้างหืม”


“ขอโทษครับ” เปรมตอบเจื่อนๆ หมอเหลือบมองท่าทางนั้น หลุดหัวเราะออกมา “หมอแซวเล่น แต่คนไข้ต้องกินยาหลังอาหาร นี่ก็ใกล้เวลาตื่นมากินยาแล้ว เธอพอจะไปซื้ออะไรมาให้เขากินได้ไหม”


“ได้ครับ” เปรมพยักหน้า ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นนายหัวหลิมลืมตาขึ้น ฝ่ายหลังพูดด้วยเสียงอันแหบแห้ง


“น้ำ...”


เปรมลุกขึ้น เป็นจังหวะที่คุณหมอส่งขวดน้ำที่ยังไม่ได้เปิดมาให้พร้อมพูดว่า “ของหมอ กินได้”


“ขอบคุณครับ” เปรมเปิดฝาแล้วเสียบหลอด เขาประคองเพื่อนขึ้นมากินน้ำ นายหัวหลิมดูดน้ำอย่างนึกกระหาย ดวงตาปิดปรือ


เมื่อพอแล้วริมฝีปากเล็กจึงผละออก


“เป็นไงบ้าง” เปรมถามอาการ นายหัวหลิมพยายามเพ่งมองอีกฝ่าย “เปรม...?”


“อืม ดีขึ้นไหม”


“ดีขึ้นแล้วล่ะ...” นายหัวหลิมตอบเสียงพร่า “ขอบคุณนะ”


เปรมขมวดคิ้ว “บอกให้มาหาหมอตั้งนานแล้วก็ไม่เชื่อ”


“ขอโทษ” นายหัวหลิมพูดเสียงอ่อน เขาหลับตาลง ก่อนท้องจะส่งเสียงร้องออกมา หมอกับเปรมมองหน้ากัน ฝ่ายหลังหัวเราะลั่น ในขณะที่หมอหันหน้าไปขำอีกทางอย่างรักษาหน้าคนไข้


“อย่าหัวเราะสิ!” คนตัวเล็กพูดด้วยแก้มที่ขึ้นสีจัด ก่อนแชงมาจะเปิดประตูเข้ามา “เปรม เพื่อนนายอาการเป็นยังไง...”


ทุกสายตาหันไปจับจ้อง คุณหมอมองถุงผัดซีอิ้วในมือเด็กหนุ่มผมทอง ถามว่า “ในมือนั่นของใคร”


แชงมามองตาม ตอบว่า “อ๋อ ผมซื้อมาเกินน่ะครับ แต่ว่าจะเอากลับแล้วล่ะ”


“ฉันซื้อต่อ” เปรมแทรกขึ้น “เพื่อนฉันต้องกินข้าวก่อนกินยา”


แชงมาเข้าใจทันที เขายื่นถุงผัดซีอิ้วให้ด้วยรอยยิ้มสดใส “เอาเลย ไม่ต้องซื้อหรอก ฉันให้” เปรมสั่นหัว เขาควักกระเป๋าตังค์ยื่นเงินให้เด็กหนุ่มผมทอง “ฉันรบกวนนายมากเกินไปแล้ว รับไว้เถอะ”


“..ก็ได้” แชงมารับมาด้วยท่าทีไม่เต็มใจนัก แต่เขาก็ยังคงยิ้มให้พ่อครัว หมอมองคนทั้งคู่ อดถามไม่ได้ว่า


“แล้วนี่พวกเธอไม่มีเรียนกันเหรอ?”


เปรมที่กำลังจัดจานอาหารให้นายหัวหลิมชะงัก เขามองนาฬิกา ร้องออกมาทันทีว่า “จะบ่ายโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย!” พ่อครัวมีเรียนต่อตอนบ่ายสอง แชงมาได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งตัวตรงแน่ว พึมพำว่า “แย่ละ ฉันมีควิซบ่ายสองซะด้วย”


“ไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลทางนี้เอง” หมอพูดยิ้มๆ อย่างใจดี เปรมยกมือไหว้ “ขอบคุณมากครับ” หันไปโบกมือให้เพื่อนยิ้มๆ “งั้นฉันไปก่อนนะนายหัวหลิม”


“แค่ก...ฉันไม่ได้ชื่อหัวหลิม...” คนฟังตอบกลั้วไอ เปรมวิ่งออกไปแล้ว ต่อด้วยแชงที่หันมามองแล้วพูดว่า


“แล้วเจอกันนะพ่อตัวเล็ก” ก่อนจะวิ่งออกไปอีกคน นายหัวหลิมมองตาม ไอออกมาอีกคำ


“นั่นก็ไม่ใช่ชื่อฉัน...”




ในวิชาแลปอาหารภาคบรรยายยามบ่ายวันศุกร์ที่แสนจะเอื่อยเฉื่อย เปรมนอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ รู้สึกเพลียไปทั้งร่าง อยากให้ชั่วโมงเรียนจบลงไวๆ หูได้ยินเสียงไดนาไมต์ที่นั่งเล่นสมาร์ทโฟนพูดว่า


“มึง ช่วงนี้หวัดระบาดเหรอวะ”


“น่าจะว่ะ วันนี้ไอ้เก้าก็ไม่ได้ไปโรงเรียน” สามสีบอก หนุ่มผมทองพยักหน้า เขาเลื่อนนิวฟีดของกระดานข่าวในหน้าจอพลางพูดว่า


“เออ คนในเฟซแม่งตั้งสเตตัสเป็นหวัดกันเต็มเลย ติดกันเป็นพรืดจนกูนึกว่าสแปม”


“เออ ไอ้หัวหลิมก็ไม่สบาย” เปรมแทรกเสียงอู้อี้เพราะฟุบหน้าอยู่ ไดนาไมต์หันมามอง “ยังไม่หายอีกเหรอวะ”


“ไข้ขึ้นอะดิ กูพามันไปส่งสถานพยาบาลมาเมื่อตอนเที่ยง” เปรมบอก รู้สึกปวดตาแปลกๆ สามสีมองเพื่อนแล้วพูดว่า “เปรมมึงเป็นไรหน้าซีดๆ”


“เปล่า...”


“หวัดแดกแน่นอน” ไดนาไมต์มอง เปรมตอบส่งๆ “ไม่มีทางเว้ย เชื้อนี้กูเคยเป็นแล้ว”


“ถ้ามึงจะหยั่งรู้ขนาดนั้น” หนุ่มผมทองหรี่ตา สามสีถามว่า “แล้วนี่มึงต้องไปสอนไอ้เท็นต่อไหมเนี่ย”


“อืม...ไปดิ” เปรมหลับตาตอบ ก่อนจะพูดว่า “พวกมึง...พระอินทร์กวักมือเรียกกูแล้วอะ กูไปก่อนนะ”


“มึงดูดีๆ ว่าพระอินทร์หรือยมบาล” ไดนาไมต์หัวเราะ เปรมยื่นนิ้วกลางไปสะกิดไหล่เพื่อนเบาๆ แทนคำตอบ ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยอาการง่วงงุน




เปรมลืมตาขึ้นมาอีกทีตอนชั่วโมงเรียนจบลง เพื่อนในห้องส่งเสียงจอแจพลางเก็บของ ที่หน้าประตูห้องปรากฏร่างของเท็น เด็กโข่งขึ้นมารับเขาอย่างทุกที ตามด้วยไฟที่ถือหนังสือเล่มหนาเดินเข้ามา


ไดนาไมต์มองหมอยา เขาพูดชวนว่า “มึง กูกับไอ้สามจะไปต่อกันเย็นนี้ มึงว่าไง”


ไฟตาเป็นประกาย ก่อนจะชูหนังสือในมือหน้าแหยๆ “กูผ่านก่อนว่ะ ช่วงนี้สอบย่อย”


“แล้วนี่มึงจะไปไหน” สามสีมองข้าวของในมือเพื่อนผมแดง ฝ่ายหลังตอบว่า “ห้องสมุดอะ ไปด้วยกันแมะ”


“...ไม่อะ” ไดนาไมต์สั่นหัว เปรมมองหมอยาแล้วนึกถึงเพื่อนตัวเล็กอีกคน คืนก่อนโชก็โทรมาบ่นกับเขาเหมือนกัน ช่วงนี้รายนั้นเองก็เดินสายสอบย่อยสมองเป็นระวิง


“งั้นพวกกูไปก่อนนะ” สามสีบอกลาก่อนจะแยกตัวไปกับไดนาไมต์ ไฟเองก็ขอตัวไปอีกทาง เปรมล้าไปทั้งตัว เขาเดินลงบันไดมากับเท็น คนขับรถของอีกฝ่ายมารออยู่หน้าตึกเป็นที่เรียบร้อย


เบนซ์สี่ประตูคันหรูพาเปรมออกจากมหาลัย แล่นไปตามถนนเส้นหลัก พ่อครัวมองสองข้างทาง ลอบนวดขมับเป็นระยะ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ


“กุ๊ก”


เท็นยื่นมือมาแตะแขนเขา เปรมหันไปมอง “ว่าไง กินอะไรล่ะวันนี้”


“แกงส้ม” เด็กโข่งบอก พูดอีกว่า “กุ๊กเป็นอะไร”


เปรมหลับตา ตอบว่า “มึนหัวนิดหน่อยน่ะ”


“นอนน้อยเหรอ” เด็กโข่งถาม พ่อครัวเปิดเปลือกตาแล้วหัวเราะ “อะไร ฉันไม่ใช่คนไข้ของนายนะ”


“เราเป็นห่วง”


เปรมยิ้มออกมา เขานั่งตัวตรง ทำหน้าตาให้สดชื่น “ฉันไม่เป็นไรหรอก”


เท็นมองพ่อครัว ไม่ถึงชั่วโมงรถก็แล่นมาถึงที่หมาย คฤหาสน์สไตล์ยุโรปขนาดใหญ่ปรากฏแก่สายตา ทันทีที่เบนซ์คันงามเทียบท่าเท็นก็ลงจากรถ เปรมเดินตามลงมาเงียบๆ


“ยินดีต้อนรับกลับครับนายน้อย”


เหล่าพ่อบ้านยังคงประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง


“ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณหนู” มาเรียก้มหัวให้เขาทั้งคู่อย่างนอบน้อม เปรมมองแถวพ่อบ้าน รู้สึกตาลายเหมือนเห็นจำนวนคนมากกว่าทุกที เท็นพาเขามาหยุดที่หน้าบันไดกลาง


“เดี๋ยวตามไปนะ” เท็นหันมาบอกเหมือนทุกที เปรมพยักหน้า ตอนนั้นเองที่โลกทั้งใบไหววูบ เปรมขานรับออกมา “อืม...”


เสียงนั้นแปร่งหูจนคนฟังรู้สึกได้ ทศทิศหันมา ไวเท่าความคิด ร่างสูงพรวดเข้าไปรับคนตัวเล็กที่ทรุดฮวบได้ทันท่วงที เปรมฟุบหน้าลงกับอกเสื้อของคนตัวใหญ่ หายใจแผ่ว มือหนาทาบทับลงหน้าผากเล็ก พบว่ามันร้อนจัดจนน่ากลัว


“ว้าย!” มาเรียปิดปากส่งเสียง ทุกคนหันมามอง เท็นเหลือบตาขึ้น พูดด้วยท่าทางสุขุมผิดจากทุกที


“ผมจัดการเอง มาเรียตามผมมา” ก่อนจะใช้แขนอีกข้างช้อนสองขากุ๊ก แล้วอุ้มขึ้นบันไดไปท่ามกลางสายตาของคนรับใช้ทุกคน




ปวดหัว...


เปรมฝืนลืมตาอย่างยากลำบาก ลำคอแห้งผาก หัวหนักอึ้ง หูได้ยินเสียงทุ้มพึมพำอะไรอยู่ใกล้ๆ มีเสียงผู้หญิงขานรับกลับมา พ่อครัวขยับริมฝีปาก


“น...น้ำ...”


ใครบางคนช่วยช้อนแผ่นหลังเขาขึ้น ตามด้วยหลอดที่ยื่นมาจ่อริมฝีปาก เปรมดูดน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย แว่วเสียงทุ้มดังอยู่ข้างหู “ใจเย็นๆ เดี๋ยวสำลัก”


เสียงทุ้มโมโนโทนนั้นเป็นของเท็นอย่างไม่ต้องสงสัย เปรมผ่อนแรงอย่างว่าง่าย เมื่อพอแล้วจึงผละหัวออกจากหลอด คนตัวใหญ่จับเขาเอนลงบนที่นอนนุ่ม เปรมปวดกระบอกตาจึงปิดเปลือกตาลง แต่ยังพอมีสติพึมพำว่า


“โทษที เลยไม่ได้ทำแกงส้มให้กินเลย...”


“ไม่เป็นไร” ระหว่างรอมาเรียไปเอายา เท็นก็หยิบแผ่นเจลลดไข้แบบเย็นจัดขนาดกลางมาห่อด้วยผ้าขนหนูชั้นหนึ่ง ก่อนจะนาบมันลงหน้าผากเล็กโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า


“ปวดหน่อยนะ”


“อึ๊ก!” เปรมหลุดร้องออกมายามเย็นจัดปะทะร้อนระอุ ปวดจนทรมานไปทั่วจึงขยับตัวขัดขืน “เท็น...พอ...อะ...” มือเล็กๆ พยายามแกะมือหนาออกจากหน้าผาก


เท็นจุ๊ปากเบาๆ เขาเลื่อนเจลเย็นมายังแก้มที่ขึ้นสีจัดด้วยอุณหภูมิภายในของอีกฝ่าย พ่อครัวไอค่อกแค่ก สะดุ้งยามมือเย็นล้วงเข้ามาสัมผัสแผ่นหลัง


แผ่นเจลเย็นจัดห่อผ้าขนหนูเลื่อนมาแนบคอคนป่วย เปรมขมวดคิ้ว ร่างกายทุกส่วนหนักอึ้งราวกับไม่ใช่ของตัวเอง แล้วประตูห้องก็เปิดออก มาเรียเดินถือถาดรองชามข้าวต้มกับแก้วน้ำเปล่าเข้ามา เท็นประคองพ่อครัวให้กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ริมเตียง แอมบาสเดอร์รับชามข้าวต้มมาถือไว้ในมือ ถามว่า


“กินไหวไหม”


เปรมปรือตา ตอบเสียงกระท่อนกระแท่น “ได้...”


“...เราป้อนดีกว่า” เท็นมองอย่างกังวล ก่อนมาเรียจะขอตัวออกจากห้องไปอย่างรู้งาน


“ขอบคุณมาก” เท็นบอกทันก่อนที่แม่บ้านคนสนิทจะปิดประตูลง เขาจัดท่าให้คนป่วยพิงแขนตัวเอง ใช้มืออีกข้างตักข้าวต้มให้คนป่วย ข้าวต้มร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมฉุย เท็นตักขึ้นมา เป่าให้เย็นก่อนจะป้อนใส่ปากคนตัวเล็ก


“กุ๊กกินข้าว”


เปรมพยายามยื่นหัวเข้ามากินด้วยท้ายทอยที่หนักอึ้ง ปวดกระบอกตาไปหมด เท็นป้อนข้าวให้พ่อครัวกินช้าๆ คำแล้วคำเล่า...เด็กโข่งมองข้าวต้มที่พร่องไปค่อนชามแล้วพูดว่า


“กุ๊กนี่กินเก่งเหมือนกันนะ”


เปมทัตตวัดตามอง ไอค่อกแค่ก พยายามคงสติ ทว่าทำได้ไม่มากนัก เท็นยังคงป้อนข้าวใส่ปากคนตัวเล็กต่อไป ท่าทีใจเย็นและสุขุมแบบนั้นเองที่ทำให้เปรมรู้สึกตัวขึ้นมา


เขาเป็นหมอจริงๆ...


“กินหมดแล้ว” เท็นพูดออกมา เปรมหลับตา เอนตัวลงนอนด้วยการประคองของอีกฝ่าย


“กุ๊กอย่าเพิ่งหลับ” เท็นแกะยาออกจากแผง พูดว่า “กินยาก่อน”


เปรมมองตาละห้อย เขาขยับตัวไม่ไหวแล้ว


“ลุกไหวไหม”


เท็นถาม เปรมพยายามยันตัวลุกทั้งที่ท่อนแขนสั่นระริก พ่อครัวขมวดคิ้ว รู้สึกหงุดหงิดกับความเป็นตัวเองถูกที่ช่วงชิงไป สุดท้ายก็หน้าทิ่มจนตกเตียงไปค่อนตัว ทศทิศพรวดเข้ามาประคอง พูดเสียงทุ้ม


“ไม่ไหวก็บอกสิ”


“ไหว...”


“ดื้อจัง” เท็นขมวดคิ้ว เขาประคองกุ๊กคนเก่งขึ้นมา พูดว่า “กินยานะ”


เปรมปวดหัวตุบ รู้สึกได้ถึงนิ้วยาวที่ล่วงล้ำเข้ามาในช่องปาก พ่อครัวนิ่วหน้า พยายามเบี่ยงหัวหลบ ทว่ามือหนากลับล็อคศีรษะเขาไว้แน่น


   เท็นสอดเม็ดยาเข้าไป ก่อนจะกรอกน้ำใส่ปากพ่อครัว ด้วยจังหวะที่ผิดพลาดทำให้คนตัวเล็กสำลักออกมา ทศทิศมองคนในอ้อมกอดไอจนตัวโยน รีบยกมือลูบหลังให้


   “แค่ก! อะแฮ่ก...” เปรมคายยาออกมาพร้อมน้ำลายใสๆ ที่ไหลลงมุมปาก เขาหอบหนัก ดวงตาสีนิลเจือความทรมาน แก้มขาวขึ้นสีจัดจนน่ากลัว


เท็นมองสภาพนั้น ตัดสินใจแกะยาอีกเม็ดใส่ปากตัวเองแล้วอมน้ำตามเข้าไป ล็อคคางมนเอาไว้ก่อนจะก้มลงประกบปากกับคนตัวเล็ก


“อื้อ...” เปรมขมวดคิ้วยามลิ้นร้อนสอดเข้ามา รู้สึกได้ถึงของเหลวรสขมเจือจางไหลผ่านลงคอไป เท็นถอนริมฝีปาก ไม่วายเขย่าท้ายทอยเด็กหนุ่มเบาๆ เพื่อความแน่ใจ 


“อึก” นั่นทำให้เปรมกลืนยาได้ง่ายขึ้น ดวงตาสีนิลหยาดเยิ้ม สะท้อนเงาของคุณหมอชัดเจน


“อะ...” คนป่วยร้องเบาๆ ยามคนตัวใหญ่สอดลิ้นเข้ามาอีกครั้ง มือเล็กกำอกเสื้อฝ่ายแน่นอย่างหายใจตามไม่ทัน เท็นสำรวจจนแน่ใจว่าไม่มียาอยู่ในปากกุ๊กแล้วจึงผละออก


เปรมไอปนหอบ ก่อนจมูกโด่งสันจะกดลงแก้มขาวดังฟอด


“หายเร็วๆ นะ”


พ่อครัวหลับตา แก้มของเขาขึ้นสีจัดมากกว่าเดิมเสียอีก



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

ขอโทษที่มาช้านะคะ ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ง่วงบ่อยมาก

แต่ง ๆ ไปจะหลับตลอดเลย

ถึงจริง ๆ จะง่วงตลอดเวลาก็เถอะ 555555555 5

ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม การรอคอยและกำลังใจนะคะ

ใครหวังให้ใครคู่ใครคงต้องภาวนากันล่ะค่ะ สู้ ๆ 555555555 5

ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ กันเยอะ ๆ น้าา า

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่สิบสี่ค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 01-04-2015 23:52:40
เนียนเทพจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: gigigeam ที่ 01-04-2015 23:54:22
จิ้มมมม555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 01-04-2015 23:55:57
รอคู่กุ้กกะหมอเท่านั้น.คู่อื่นแถม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: fernfabled ที่ 01-04-2015 23:57:02
วิธีป้อนยาหมอเท็นนี่ร้ายยยยย
555555555  :katai2-1: :hao6:
แชงมาลิกจีบเปรมเถอะะะ
จบหัวหลิมก็ได้ ตัวเล็กน่ารักนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 01-04-2015 23:59:07
 :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 01-04-2015 23:59:26
ป้อนยา ฟินจุง อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-04-2015 00:05:01
มีคนดูแลดีขนาดนี้หายไวๆน่ะเปรม ป้อนยาถึงใจจัง :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: pungpondppp ที่ 02-04-2015 00:07:14
 :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 02-04-2015 00:08:06
เท็นนนนนนนนน

กุ๊กเสน่ห์แรงขึ้นเรื่อยแล้วน้าาา~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 02-04-2015 00:09:33
เท็นนนนนนนน  :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[


แซงมาจะคู่กับหัวหลิมหรือซันอ่ะ ลุ้นๆๆๆ  :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:


คนแต่งสู้ๆนะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 02-04-2015 00:31:46
ป้อนยา!!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 02-04-2015 00:38:11
มาต่อเดี๋ยวนี้อยากอ่านต่อ ดิ้นแปป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 02-04-2015 01:38:16
เปรม ให้ความหวังแซงมา ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 02-04-2015 01:51:32
เท็นทำไมตอนนี้นายเนียนจัง เนียนกับคนป่วย 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: parrot pitter star ที่ 02-04-2015 01:57:52
ถ้าจะป้อนได้น่ารักขนาดนั้นน่ะเท็น  :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 02-04-2015 02:39:23
'สาว' คนนี้หล่อจริงๆเลยน่ออ
แถมวิธีป้อนยามีประสิทธิภาพมาก  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: kaway ที่ 02-04-2015 03:09:32
เขินที่สุดดดด  :-[  หมอป้อนยาบ่อยๆนะอ๊ายยยย  :-[ :impress2:


 :กอด1: :กอด1: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 02-04-2015 04:11:53
นาทีนี้นอกจากเท็นกับเปรม ไฟกับโชแล้ว เราขอเชียร์แชงมากับหัวหลิมด้วยแล้วกัน อยากให้คู่กันจังเลยอ่ะคู่นี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-04-2015 04:48:19



      เท็นนะเท็น มีการเอาลิ้นเข้าไปควานหายาในปากเปรมว่าลงคอไปรึยังด้วยนะ แหม แหม แหม :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 02-04-2015 06:20:12
ขนาดนี้แล้วเปรมยังไม่แน่ใจอีกหรอ
เชียร์เด็กโข่งคนเดียวเท่านั้น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 02-04-2015 06:35:51
หัวหลิมคุงน่ารักวุ๊ย มีตัวละครใหม่ คุณหมอกับซัน
กุ๊กป่วยซะละ ดูแลดีๆนะเท็น
รอตอนต่อไปปปปน่าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 02-04-2015 06:46:28
นี่แหละ ต้องป้อนยาแบบนี้แหละ เปรมจะได้หายเร็วๆ :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 02-04-2015 06:50:20
โอ้ยยย พ่อหัวหลิม แชงมา หนุ่มศึกษาศาสตร์ ยังจับคู่ไม่ถูกเลยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 02-04-2015 07:04:55
 :o8:  ขั้นตอนต่อไปคือเช็ดตัวนะคะคุณหมอเท็น. เปมจะได้คำตอบก็คราวนี้แหละนะ
เรื่องหัวหลิมนี่ปริศนาได้อีก. ชื่อยังไม่เปิดเผย คู่ยังไม่พบ. แต่ช่วยส่งคนมาดูแลน้องมันทีนะคะ
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 02-04-2015 07:06:18
 :L1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 02-04-2015 08:04:38
หนูเท็น หนูจูบกุ๊กรู้ตัวไหมลูก  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: fangiily ที่ 02-04-2015 08:23:26
กุ๊กป่วยซะงั้น หมอดูแลดีๆ นะ แอบเนียนบ่อยๆ นะ ชอบบบบบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 02-04-2015 08:59:02
ตกลงมันคือหวัดหรือสแปม - -

เป็นกันง่าย หายกันยาก นี่ถ้าไม่มีหมอส่วนตัวเหมือนหน่องเปรมคงยากแหละน๊าาา ก๊ากกกก  :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 02-04-2015 09:17:32
นายหัวหลิมน่าร้ากกก...~ :-[
ทุกคนทำไมไม่หยุดฟังชื่อก๊อนนน เราอดรู้ชื่อเลย งุ้ยย~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 02-04-2015 09:22:23
เท็นมันน่ารักจริงๆว่ะ อดเอ็นดูมันไม่ได้จริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 02-04-2015 09:30:16
ว้ายๆเค้าป้อนยากันด้วย  :hao6:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 02-04-2015 09:33:19
แชงมาจะได้กับคิงคณะศึกษารึเปล่าตะแม่งๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 02-04-2015 09:42:24
ว่าที่หมอเท็นจะใช้วิธีป้อนยา
ให้คนไข้ของตัวเองแบบนี้ทุกคนเลยไหม

แล้วจะยังไงกัน โจ้-หัวหลิม-แชงมา-ซัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 02-04-2015 10:35:41
คนดูแลดีขนาดนี้ คงจะหายในเร็ววันนะ :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 02-04-2015 11:56:43
 :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 02-04-2015 14:56:39
เห็นบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างแชงมากะซัน อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 02-04-2015 15:05:11
ทำไมอ่านไปยิ้มไปแบบนี้
โอ้ยยยย กุ๊กก็น่ารัก
เท็นก็มุ้งมิ้ง เนียนใสใส
หลงคู่นี้ แอร๊ยยยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-04-2015 15:30:52
ฟินฉากป้อนยา~ >///<หายเร็วๆนะกุ๊กเปรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 02-04-2015 15:59:33
ดูแลสมกับว่าที่คุณหมอมากกกกกกก




ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 02-04-2015 16:12:12
น่ารักเกินไปแล้ว :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 02-04-2015 18:55:39
ปกติ หมอเค้าป้อนยากันอย่างนี้เหรอออออออออออออ           :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 02-04-2015 19:09:14
เท็นจอมมึนตอนนี้หมดไปเลย

เปลี่ยนเป็นลุคคุณหมออบอุ่นมาก

อิจฉาน้องเปรม 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: AMEOOS ที่ 02-04-2015 19:43:03
ต๊ายยยยย เท็นนนน อย่าไปเช็กยาอย่างนี้กับใครอีกนะ กับเปรมได้คนเดียวเท่านั้นนะรู้มั้ย

คู่แชงมาเปลี่ยนไปแล้ววววววว ซันสินะ ซันสินะ!!!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 02-04-2015 20:04:25
 :z1: :z1: :z1: :z1:วิธีป้อนยาเหลือร้ายจริงๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 02-04-2015 20:16:45
หัวหลิม หายไวๆน้า :กอด1: :กอด1:

#ทีมเปรมหลิม //วิ่งหลบรองเท้าอย่างไว :z6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 02-04-2015 20:40:52
โดนแน่แชงมา
เปรมติดหวัดง่ายจังเลย มันเป็นสแปมสินะ :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 02-04-2015 22:46:57
 :hao3:
กุ๊กอย่าใจอ่อนดิ ไปให้โอกาสแชงมาทามมายยยยยย
สงสารพ่อหมีน้อยของเรา  :ling3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 02-04-2015 23:32:59
แอร๊ยยยยย
จุ๊บอะไรกันนนนน
ซันแชงมาก็ดีนะ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: GGamy ที่ 02-04-2015 23:37:13
ทำไมไม่มีใครป้อนยาแบบนี้กับเจ๊บ้างนะ  :m17:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 03-04-2015 21:37:14
เป็นการป้อนยาที่โรแมนติกมากๆๆครับผม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 03-04-2015 22:30:25
 :o8:  :-[

วิธีป้อนยาแบบนี้ทำให้ไข้ขึ้นหนักกว่าเดิมอีกนะเนี้ย

หายไวๆนะ เปรม

รอๆ ไฟโช  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 03-04-2015 23:15:39
พี่คิดว่าวิธีป้อนยาแบบนี้ จะทำให้กุ๊กยิ่งตัวร้อนหน้าร้อนนะ
แถมถ้าเท็นๆ คิดแต่เรื่องเรทๆ อย่างเรา ก็เกรงว่ากุ๊กจะยิ่งนอนซม
ที่ชอบให้เท็นดูแลกุ๊กง่า น่ารักดี
เปรมป่วยต่ออีกนิดนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 04-04-2015 08:28:40
น้องเปรม ใจอ่อนอีกกกกก
เดี๋ยวโดนหมอเท็นองค์ลงใส่แน่ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 04-04-2015 20:04:33
จูบแบบดีพๆๆๆเลยนะเนี่ยเล่นทีเผลอกำลังป่วยจัดไปเลยนะ




รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: anenomena ที่ 06-04-2015 02:36:53
จนบัดนี้ก็ยังไม่รู้ชื่อนายหัวหลิม ฮาาา 

ป้อนยากันได้นัลร๊ากกกมากมาย  :hao5: รู้สึกอยากมีโมเม้นต์แบบนี้บางจัง #ผิด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 06-04-2015 04:08:25
หมอเท็นแอบร้ายนะ
วิธีป้อนยา จัดว่าเด็ด 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 07-04-2015 01:23:38
   แดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่าง ตกกระทบสองร่างบนเตียงคิงไซส์กลางห้อง เปมทัตเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ เบื้องหน้าคืออกกว้างของใครบางคนในระยะประชิด รู้สึกได้ถึงอ้อมแขนใหญ่ที่โอบล้อมตัวไว้หลวมๆ เท็นนอนกอดเขาเหมือนกอดหมอนข้างไม่มีผิด
   

เปรมสะดุ้งน้อยๆ ยามอีกฝ่ายกระชับอ้อมแขนส่งให้หน้าของเขาซุกเข้ากับอกกว้าง แก้มพ่อครัวขึ้นสีเรื่อเมื่อจมูกโด่งสันยื่นเข้ามากดลงบนหัวตัวเองดังฟอด เสียงลมหายใจสม่ำเสมอดังอยู่ข้างหู พ่อครัวขยับตัวขยุกขยิกจนสามารถยกหัวมองหน้าว่าที่คุณหมอได้สำเร็จ


   ใบหน้าหล่อเหลายามหลับในระยะใกล้ทำให้ใจเต้น เส้นผมสีดำชี้ฟูเคลียลงข้างแก้มเหมือนเด็กๆ ริมฝีปากได้รูปเหยียดเป็นเส้นตรงรับกับจมูกโด่งสัน ดวงตายาวรีที่มักจะมองตรงมายังเขาเสมอบัดนี้ปิดสนิท เปรมจ้องผิวหน้าอีกฝ่าย แม้จะมีสีซีดแต่ก็ดูเนียนนุ่มน่าสัมผัสแบบลูกผู้ดี


   เปรมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเท็นลืมตา ดวงตายาวรีสะท้อนภาพของเขาแม้จะฉายแววง่วงงุน เด็กโข่งยกมือขยี้ตาตัวเองป้อยๆ พูดเสียงพร่าแบบคนเพิ่งตื่น


   “อรุณสวัสดิ์”


   “อะ...อรุณสวัสดิ์” เปรมขานรับอย่างไม่คุ้นชิน เท็นจ้องหน้าคนในอ้อมกอด ก่อนจะยื่นหัวเข้ามาเอาหน้าผากตัวเองแนบกับหน้าผากของพ่อครัว


   “ตัวเย็นแล้วล่ะ” ว่าที่คุณหมอบอกแล้วผละออกไป เปรมมองริมฝีปากอีกฝ่าย พลันเรื่องเมื่อคืนก็แวบขึ้นมา


   เท็นขมวดคิ้ว “อ้าว หน้าแดงอีกแล้ว” เด็กโข่งยื่นหน้าเข้ามาอีกรอบ เปรมรีบยกมือดันคางคนตัวใหญ่เอาไว้ “ไม่ต้องวัดไข้แล้ว!”


   “ก็กุ๊กหน้าแดงอะ”


   “อันนี้ไม่ได้ป่วยเฟ้ย!” พ่อครัวเถียง เท็นมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็พูดว่า “เราเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กุ๊กแล้วนะ”


   เปรมก้มมองตัวเอง พอพบว่าตัวเองอยู่ในชุดนอนลายทางของอีกฝ่ายก็ใจหายวาบ ทศทิศมองท่าทางนั้น บอกว่า “เราเปลี่ยนแค่ข้างนอกเพราะจะเช็ดตัวให้ ข้างในไม่ได้ยุ่ง”


   จริงอย่างที่เด็กโข่งว่า บอกเซอร์ของพ่อครัวยังอยู่ดีไม่ได้โดนถอดออกไป เปรมโล่งใจ ไม่ลืมที่จะพูดว่า


“ขอบคุณ”


   เท็นพยักหน้า โพล่งขึ้นด้วยเสียงโมโนโทน “อยากกินพะโล้” เปรมกระพริบตา จะว่าไปเมื่อวานเขาก็ยังไมได้ทำแกงส้มให้อีกฝ่ายกินเลยนี่นะ พ่อครัวพูดว่า “เอาสิ”


   “แต่เมื่อวานมาเรียบอกว่าของในตู้เย็นหมด” เด็กโข่งบอก เปรมชวนว่า “งั้นวันนี้เราไปซื้อวัตถุดิบที่ห้างกันไหม”


   เท็นพยักหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย




   เบนซ์สี่ประตูคันหรูพาเปรมกับเท็นมาถึงห้างในเวลาไม่ถึงชั่วโมง เนื่องจากคนขับรถโดนเรียกตัวกะทันหันพวกเขาจึงตกลงกันว่าถ้าเสร็จธุระแล้วเดี๋ยวค่อยโทรหา ก่อนทั้งคู่จะก้าวเข้ามา บรรยากาศตอนสิบเอ็ดโมงของห้างใหญ่ในวันหยุดดูคึกคักเป็นพิเศษ


   เปรมพาเท็นมาฝั่งซุปเปอร์มาเก็ต พ่อครัวเดินเลือกของโดยมีเด็กโข่งเข็นรถเข็นตามต้อยๆ อยู่ข้างหลัง ดวงตายาวรีจ้องกุ๊กที่กำลังเทียบราคาไข่เป็ดของแต่ละยี่ห้ออย่างจริงจัง ออร่าประหลาดที่แผ่พุ่งมาจากตัวอีกฝ่ายส่งให้เท็นทำได้เพียงยืนสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ แม้ใจจะอยากเข้าไปกอดเหมือนทุกทีก็ตาม


   ครู่ต่อมาเปรมก็ตัดสินใจได้ เขาหยิบไข่เป็ดแบบหกฟองยี่ห้อที่ถูกใจใส่รถเข็น เท็นเดินตาม มองพ่อครัวเดินหยิบกระเทียม ผักชี อบเชยและเต้าหู้กระดานใส่ตะกร้าด้วยดวงตาเป็นประกาย


   พอเดินมาถึงส่วนของเนื้อสัตว์เปรมก็ถามว่า “อยากกินอะไรอีกไหม”


   “ปลา” เมื่อออร่าน่ากลัวของพ่อครัวหายไปแล้วเท็นก็เดินมากอดร่างเล็กจากด้านหลัง เปรมพูดขณะเลือกเนื้อหมูสามชั้นว่า “เอาปลากะพงนึ่งมะนาวไหม”


   “ยังไงก็ได้” เท็นซุกหน้าลงกับไหล่กุ๊กพลางตอบเสียงอู้อี้ เขาหิวจะแย่อยู่แล้ว


   เปรมยื่นมือไปตบเอวสอบอีกฝ่ายเบาๆ พูดว่า “ไหวไหมเนี่ย งั้นไปหาอะไรในนี้กินกันก่อนไหม อันนี้เดี๋ยวค่อยทำเป็นมื้อเย็นก็ได้”


   “ไม่เป็นไร” เท็นบอก ตอนเย็นเขามีประชุมของที่บ้านคงไม่ได้มานั่งดูกุ๊กทำกับข้าวแน่ๆ “เราทนได้”


   เปรมกระพริบตา พึมพำว่า “แต่หน้านายไม่เห็นบอกแบบนั้นเลย” พ่อครัวเลือกหมูสามชั้นให้พนักงานนำไปชั่งและเตรียมใส่ถุงเพื่อกำหนดราคา ต่อด้วยเลือกปลา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์ชำระสินค้า


ใช้เวลาไม่นานก็ผ่านด่านแคชเชียร์มาได้ เปรมหันไปถามเด็กโข่งว่า “กลับกันเลยไหม”


“อื้อ”


   ก่อนพ่อครัวจะนึกขึ้นได้ เขาพูดว่า “เท็น แม่ฉันเพิ่งโอนเงินของเดือนนี้มาให้ ขอไปกดก่อนนะ” เท็นพยักหน้าอย่างว่าง่าย พวกเขาสองคนเดินผ่านความคึกครื้นในวันหยุดของห้างขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นสอง


   ทันทีที่เท้าของทั้งคู่สัมผัสพื้น เสียงหนึ่งก็ตะโกนเรียก


   “เปรม!”


   พ่อครัวเงยหน้า เรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส “แชง!”


   เท็นหันไปมอง ดวงตายาวรีเกิดประกายวาวยามหนุ่มผมทองเดินเข้ามาทักทายคนตัวเล็กอย่างสนิทสนม


“แชงมาทำอะไรเนี่ย” เปรมถาม คนฟังยิ้มร่า “วันนี้ฉันโดนลากมาซื้อของทำงานคณะกับเพื่อนล่ะ” ดวงตาแบบหางชี้คู่นั้นเป็นประกาย “ได้เจอเปรมแบบนี้ โชคดีจังที่มา”


   “...ฮะๆ” เปรมหัวเราะแห้ง รู้สึกได้ถึงจิตสังหารจากด้านหลัง เขาสะดุ้งเมื่อเท็นก้าวเข้ามาประชิด แชงมาชะงัก มองคนตัวสูงหน้าตายด้วยแววตาประหลาดแวบหนึ่งก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อนออกมา


   “อ้าวเท็น ไม่ได้เจอ...”


   “กลับกันเถอะ” เท็นแทรกทะลุกลางปล้อง แชงมายิ้มค้าง เปรมกระพริบตา “แต่ว่า ฉันยังไม่ได้...”


   “ใช้ของเราไปก่อน” เด็กโข่งบอก ทว่าพ่อครัวขมวดคิ้ว “ไม่ได้หรอก ฉันไม่...”


   “เปรมจะไปไหนเหรอ” แชงมาโพล่งขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส เรียกความสนใจจากเปรมให้หันไปตอบว่า “อ๋อ ฉันกำลังจะไปกดเงินน่ะ”


   “จริงเหรอ บังเอิญจัง ฉันเองก็กำลังจะไปถอนเงินจากบัญชีคณะพอดีเลย เราไปด้วยกันเถอะนะ” แชงมาเอ่ยชวน เปรมนิ่งคิดแล้วพยักหน้า กำลังจะก้าวขาแต่ก็ถูกรวบตัวไว้จากด้านหลัง


   “เท็น ปล่อย...”


   “กลับบ้าน” เด็กโข่งกำชับ เปรมขมวดคิ้ว “ไม่เอาน่า ฉันแค่ไปกดเงินแป๊บเดียวเอง”


   “ไม่”


   เปรมลอบถอนหายใจ พอหันไปจ้องหน้าแชงมาดีๆ ถึงเพิ่งนึกออก เจ้าเด็กโข่งไม่ชอบอีกฝ่ายนี่หว่า เมื่อคิดได้เปมทัตจึงตัดสินใจต่อรองเสียงเนิบ “ฉันขอเวลาเดี๋ยวเดียว นายจะโทรเรียกคนขับรถมาตอนนี้เลยก็ได้”


   “แต่ว่า...”


   เปรมอาศัยจังหวะที่อ้อมแขนใหญ่คลายตัวหันไปจ้องดวงตายาวรี ส่งเสียงว่า “นะ?”


เท็นหลุบตาอย่างจำยอม “ก็ได้”


   “เด็กดี” เปรมยิ้มออกมา ดึงแก้มสีซีดเล่นเบาๆ แล้วก้าวขาออกไป แชงมารีบเดินตาม ไม่วายหันไปจ้องเด็กโข่งเขม็ง ดวงตาหางชี้สะท้อนความเป็นปรปักษ์อย่างชัดเจน


   เท็นจ้องกลับ ดวงตายาวรีก็เอาเรื่องเหมือนกัน ตอนนั้นเองราวกับมีกระแสไฟฟ้าที่มองไม่เห็นแล่นผ่านระหว่างคนทั้งคู่




   เปรมเดินเก็บเงินใส่กระเป๋าออกมาจากธนาคาร ด้านหลังเป็นเท็นที่ตามออกมาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์


   “อย่าหงุดหงิดสิ เดี๋ยวเรากลับไปกินไข่พะโล้กันนะ” พ่อครัวพยายามหลอกล่อ เท็นพยักหน้า แต่ก็ยังขมวดคิ้ว


“เราไม่ชอบหมอนั่น”


   เปรมจุ๊ปาก “ไม่เอาน่า แชงมาเป็นคนดีนะ”


   “กุ๊กชอบมันเหรอ” ท้ายเสียงติดห้วน เปรมเหลือกตา รีบพูดว่า “แชงมาเป็นเพื่อนที่ดีนะเท็น เขามีน้ำใจ นายไม่ควรเกลียดเขาโดยไร้เหตุผลแบบนั้น...”


“หมอนั่นไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราหรอก” เท็นแทรกขึ้น เสริมว่า “เราด้วย”


   เปรมยืนมองแชงมาถอนเงินจากบัญชีของธนาคารข้างๆ ฝ่ายหลังโบกมือมาให้ เปรมจึงโบกกลับพลางพูดกับเท็นว่า “นายน่าจะลองเปิดใจคุยกับเขาดูนะ”


   “ไม่”


   “ทำไมถึงได้อคติกับแชงมาแบบนั้น” อันนี้เปรมสงสัยจริงๆ เท็นตอบว่า “เราไม่ชอบเวลาหมอนั่นยิ้ม”


   เปรมเลิกคิ้ว “เพราะดูเหมือนเขากำลังเยาะเย้ยนาย?”


   “เราแสบตา”


   “...อา ถ้าอันนี้ล่ะก็ฉันเข้าใจนะ” เปรมเห็นด้วยด้วยใบหน้าปลงตก ตามด้วยหนุ่มผมทองที่เดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม พูดว่า “เอาล่ะ เสร็จแล้ว เราไปกินอะไรดีเปรม” รูปประโยคจงใจตัดเท็นออกจากบทสนทนาอย่างเห็นได้ชัด


เปรมยิ้มแหย “พวกฉันจะกลับแล้วล่ะ”


   “ทำไมล่ะ อยู่ด้วยกันก่อนสิ” ดวงตาหางชี้จ้องเขา พ่อครัวทำได้เพียงย้ำคำเดิม “วันนี้ไม่ได้จริงๆ”


   “แย่จังนะ” แชงมามองเปมทัตอย่างนึกเสียดาย ก่อนจะหันไปจ้องคนตัวสูงอีกคนแล้วแสยะยิ้ม “แต่เอาเถอะ ไว้เปรมหลุดจาก ‘ตัวเกะกะ’ เมื่อไหร่เราค่อยมาเจอกันคราวหลังก็ได้”


   เท็นคิ้วกระตุก เขาก้าวมากอดพ่อครัวไว้จากด้านหลัง พูดว่า “ไม่มีทาง”


   “หึ เดี๋ยวก็รู้” แชงมายักคิ้ว อีกครั้งที่ราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านระหว่างทั้งคู่ดังเปรี๊ยะ เปรมมองซ้ายขวาเลิกลักเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนโดยรอบที่จับจ้อง


   “กุ๊กกลับบ้าน” เท็นส่งเสียง แชงมาคิ้วกระตุก “เฮ้ หลายทีแล้วนะ นายอยู่บ้านเดียวกับเปรมรึไง บังคับเขาอยู่ได้”


“คือว่า...” เปรมพยายามจะอธิบาย


   “กุ๊กอยู่กับเรา”


โอ๊ยตาย...พ่อครัวยกมือปิดหน้าอย่างไม่มีอะไรจะเสีย


“นายมีสิทธิ์อะไรมากั๊กเปรมไว้เนี่ยหา!” แชงมาได้ยินแบบนั้นเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา


“ไม่ใช่เรื่องของนายสักหน่อย”


“ว่าไงนะ นี่จะเอาใช่ไหม” แชงมาถกแขนเสื้อ เท็นเชิดหน้า เขาไม่กลัวอยู่แล้ว “พร้อมเสมอ”


   ก่อนทั้งคู่จะกระโจนใส่กัน พวกเขายกแขนขึ้นเหนือหัวกำมือฝ่ายตรงข้ามเอาไว้แล้วดันพลังใส่กันด้วยใบหน้าบึ้งตึง เปรมมองภาพนั้นด้วยแววตาเหมือนปลาตาย พูดว่า “นี่พวกนาย...เป็นเด็กเรอะ”


   ตอนนั้นเองที่เสียงสวรรค์ดังขึ้น


   “แหม ครื้นเครงกันจังนะ”


เบื้องหน้าเปรมคือเด็กหนุ่มตัวสูงผมยาวระต้นคอสีเพลิง ในมือถือหนังสือเล่มหนาอย่างผิดวิสัย ใบหน้าหล่อเหลาจุดยิ้มนึกขำระคนเอ็นดู “แล้วนั่นอะไร เล่นรีรีข้าวสารกันอยู่เหรอ”


   เปรมอาศัยจังหวะที่ยังไม่มีใครสนใจผู้มาใหม่ลอดตัวออกมา ร้องว่า “ไอ้ไฟช่วยที กูรับมือพวกนี้ไม่ไหวแล้ว”


   หมอยาได้ยินแล้วหัวเราะ “ไม่เห็นต้องรับมืออะไรเลย ปล่อยไว้ก็ตลกดี”


   “ตลกกับผีสิ! คนมองหมดแล้วกูอายเขา”


   “อารมณ์แม่และเด็กออกมึง น่ารักดี” ไฟสัพยอก เปรมหรี่ตา แสกนอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งแล้วถามว่า “แล้วนี่มึงมาทำอะไร”


   ไฟชูหนังสือในมือ ตอบว่า “มาซื้อหนังสือเล่มนี้อะ อันนี้มันของมหาลัย เวลาจะทำข้อสอบมันทดเลขในเล่มไม่ได้”


   “โห เรียนหนักแท้วะ”


   “ก็แค่ช่วงนี้แหละ” อัคคียิ้ม ในที่สุดเท็นก็หันมา เด็กโข่งเปิดปากเรียกเพื่อนสมัยเด็ก “ไฟ”


   “ไงมึง” เจ้าของชื่อยักคิ้วให้เพื่อน ก่อนจะเบนสายตาไปทางหนุ่มผมทองอีกคน ฝ่ายหลังมองเขาก่อนอยู่แล้ว แชงมาฉีกยิ้มสว่างไสวให้หนุ่มผมแดงโดยอัตโนมัติ


   “หวัดดีไฟ”


   “ไงแชงมา” อัคคียิ้มให้ ไม่มีอาการแสบตาแม้แต่น้อย ในขณะที่อีกสองคนพร้อมใจกันยกมือขึ้นป้องดวงตาเอาไว้


ที่มีภูมิคุ้มกันเพราะหมอนั่นก็เป็นคนประเภทเดียวกันหรือเปล่านะ...เปรมวิเคราะห์ไฟ ก่อนหมอยากับวิศวกรจะยืนคุยกันสัพเพเหระ อัคคียื่นบทสนทนาให้เท็นอยู่หลายครั้ง ซึ่งเด็กโข่งก็ตอบแค่ส่วนของตัวเองเท่านั้น


   เปรมมองคิงจากสามคณะยืนคุยกัน ถึงตอนนี้ก็มีสาวๆ หันมามองอย่างสนใจหลายคนแล้ว บ้างพยายามส่งสายตาให้สามหนุ่ม


แล้วนี่เรามายืนทำอะไรตรงนี้วะเนี่ย...


   “แหม สายตามึงนี่น้อยเนื้อต่ำใจชัดเจนมากนะ” ไฟพูดด้วยท่าทีกึ่งขำกึ่งสงสาร เปรมเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ “ใช่ซี่! ใครจะไปเป็นที่ต้องการเหมือนพวกมึ้งงง!”


   “เราต้องการกุ๊กนะ” เท็นรีบเดินเข้ามากอด


แชงมาเห็นแล้วรีบพูดว่า “ฉันก็ต้องการเปรมนะ! มากๆ เลยด้วย!” ยังมีหน้ามาพูดด้วยท่าทีเขินอายเหมือนหญิงสาวอีกต่างหาก เปรมคิ้วกระตุก แทบตะโกนด้วยใบหน้าจะร้องไห้ “ไอ้พวกตัวใหญ่ฟีโรโมนเยอะน่ะเงียบไปเลย!”


   “ตัวเล็กไม่ดีตรงไหน?” เท็นเอียงคอ


   “ฉันน่ะชอบเปรมที่น่ารักแบบนี้ที่สุดเลยนะ!” แชงมาส่งยิ้มแสบตามาให้


“ถึงมึงจะไม่หล่อแต่มึงก็...ก็ดีแหละ” ไฟปลอบแบบขอไปที


   “ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลยยยยย” เปรมปิดหน้าร้องอย่างสิ้นหวัง ก่อนพวกมันจะหันไปล้งเล้งกันต่อ เท็นอาศัยจังหวะนี้ลอบสบตากับไฟ


   หมอยาจ้องดวงตายาวรีแวบหนึ่ง ยิ้มออกมาอย่างรู้กัน


   “เฮ้ยแชง มึงลืมรูดซิปปะวะ”


   “ฮะ! จริงอะ!” แชงมาสะดุ้ง ยกมือกุมเป้าโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพบว่าตัวเองใส่กางเกงแบบติดกระดุมมา


   “ไฟแกหลอก...เฮ้ย!” เด็กหนุ่มมาดโฮสต์เบิกตาโพล่งเมื่อพบว่าเด็กโข่งหน้าตายอาศัยจังหวะตอนเขาเผลอแบกพ่อครัวขึ้นพาดบ่าวิ่งออกไปเสียแล้ว


   “อย่าหนีนะ!” หนุ่มผมทองขยับตัวจะวิ่งตาม ทว่ากลับโดนหญิงสาวกลุ่มใหญ่เข้ามาล้อมไว้ แชงมากลอกตาเลิกลัก แว่วเสียงแหลมสูงไล่ถามชื่อและมหาลัยของพวกเขาอย่างเซ็งแซ่


ไฟคิดในใจว่า ‘ซวยละ’ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยิ้มออกมา


   “ไฟครับ” สาวๆ กรี๊ดกันระนาวให้กับชื่อที่ร้อนแรงดั่งภาพลักษณ์ ไฟยิ้มค้าง ลอบขยับปากอย่างจงใจให้คนข้างๆ ได้ยินคนเดียว


“ยิ้มซะ”


   “ว่าไงนะ” แชงมากระซิบกลับมา ไฟกำชับว่า “กูบอกให้มึงยิ้ม...ยิ้มเหมือนทุกทีนั่นแหละ”


   “แล้วอีกคนชื่ออะไรอะคะ?” สาวๆ หันไปทางเด็กหนุ่มผมสีทองอย่างคาดหวัง ไฟเร่ง


   “เร็วเข้า”


   “แชงมาคร้าบ!” เจ้าของชื่อยิ้มกว้างราวกับโดนกดสวิตซ์ แจกความสดใสพุ่งใส่เด็กสาวรอบตัวจนพวกเธอตาพร่า จังหวะนั้นเองไฟก็รีบคว้าแขนอีกฝ่ายพาวิ่งออกมา


   เสียงของกลุ่มเด็กสาวไกลออกไปทุกที จนเมื่อหนีพ้นแล้วแชงมาถึงได้สติ เขารีบพูดว่า “ฉันต้องตามเปรมไปแล้ว!”
   

“พอเถอะ” ไฟหยุดเขาไว้ด้วยเสียง เด็กหนุ่มผมทองชะงัก “หมายความว่าไง”


   “เห็นก็น่าจะรู้แล้วนี่” หมอยากระชับหนังสือเล่มหนาเข้าข้างตัว ตอบว่า “สองคนนั้นใจตรงกัน”


   “ยังไม่ใช่ว่าจะเป็นแบบนั้นแน่นอนสักหน่อย!” แชงมาเถียง ดวงตาคู่นั้นทอประกายไม่ยอมแพ้ “ฉันยอมผิดหวังมากกว่าแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม!”


   “ก็ตามใจ” ไฟโบกมือไล่อย่างจนปัญญา แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นฉันไปละ ขอให้โชคดี”


   คิงจากคณะวิศวกรรมศาสตร์มองตามแผ่นหลังหมอยาที่เดินจากไป เขาขจัดความคิดสับสนมากมายในหัว ก่อนจะวิ่งซอยเท้ากลับไปทางเดิม




   อีกฝั่งหนึ่งของห้างสรรพสินค้า เท็นอุ้มกุ๊กวิ่งหน้าตั้งออกมา พอมั่นใจว่าพ้นเขตอันตรายแล้วเปรมในสภาพห้อยหัวจึงเริ่มส่งเสียง “แชงไม่ตามมาแล้วน่า ปล่อยฉันลงสักที”


   “ไม่”


   เปมทัตหน้าเขียว โดนเขย่าตัวในสภาพห้อยหัวแบบนี้ทำให้เขาคลื่นไส้ “เท็น ฉันเวียนหัว...”


   “ไม่”


   “อุก...”


   “ตกลง” เท็นรีบหยุดฝีเท้าแล้ววางกุ๊กลงทันที ดวงตายาวรีจ้องใบหน้าพะอืดพะอมของอีกฝ่าย ยังมีแก่ใจถามว่า “ห้องน้ำมั้ย”


   “ไม่เป็นไร” เปรมขมวดคิ้ว รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน พูดว่า “กลับบ้านกันเถอะ โทรหาคนขับรถของนายเลย”


   “เข้าใจแล้ว” เท็นตาเป็นประกาย เขาทำตามอย่างว่าง่าย


ตอนนี้ทั้งคู่มาหยุดอยู่ตรงลานทางเข้า เปรมสูดลมหายใจ มองไปรอบๆ ก่อนจะถูกใครบางคนพรวดเข้ามาเกาะไว้แน่น พ่อครัวชะงัก น้ำหนักเบาๆ และเสียงหัวเราะข้างหูนั้นให้ความคุ้นเคยจนสัมผัสได้


   “ไอ้โช!”


   “เย่!” ไอ้ตัวแสบส่งเสียงสดใส เด็กประมงสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้บนหลัง ดวงตาเหมือนแมวจ้องเท็นที่ยืนคุยโทรศัพท์สลับกับเปรมที่ยืนถือถุงหิ้วเหมือนเพิ่งชอปปิ้งแล้วถามว่า


“มาเดทกันเหรอ?”


   “...หมอนี่อยากกินพะโล้น่ะ” เปรมชูถุงวัตถุดิบในมือให้ดูด้วยใบหน้าเหนื่อยใจ โชมองตาเป็นประกาย “โหย อยากกินด้วยเลย”


   “มาด้วยกันไหม กุ๊กทำอร่อยนะ” เท็นที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเดินเข้ามากอดกุ๊กจากด้านหลัง โชมองท่าทางนั้น รู้สึกชินตาอย่างน่าประหลาด ตอบว่า “ก็อยากอยู่ แต่คงต้องเป็นคราวหน้าแล้วล่ะ”


   “ทำไมวะ” เปรมถาม เด็กประมงกลอกตา “กูมาซื้อหนังสืออะ ยืมของมหาลัยแล้วมันเน้นข้อความกับเขียนสรุปความเข้าใจลงไปไม่ได้”


   “อ๋อ...” เปรมพยักหน้า รู้สึกคุ้นตากับเหตุการณ์นี้พอสมควร


   “เออ งั้นเดี๋ยวกูไปร้านหนังสือละ กินให้อร่อยนะพวกมึง” โชบอกลา กุ๊กพยักหน้า ส่วนเท็นโบกมือให้ไล่หลัง ก่อนจะหันไปบอกคนข้างๆ “กุ๊กเราปวดฉี่”


เปรมกระพริบตา “อา งั้นไปห้องน้ำกัน”


พวกเขาสองคนเดินไปตามป้ายบอกทาง จังหวะที่ผ่านร้านเค้กเท็นเหลือบมองนิดหนึ่ง ทว่าก็ผ่านไปโดยไม่พุดอะไรออกมา ขณะกำลังจะเข้าห้องน้ำเท็นหันไปเห็นร่างเล็กอันคุ้นตา เขาเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงที่ไม่เบานัก


“เม”


เจ้าของชื่อหยุดฝีเท้า ดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างอย่างนึกอึ้งระคนดีใจเมื่อเห็นพวกเขา


“เท็น! เปรม! คิดถึงจังเลย!”


“เม! ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ” พ่อครัวโผเข้าหา เขามองครูคณิตในชุดนิสิตแล้วถามว่า “ทำไมแต่งตัวแบบนี้อะ?”


“สถาบันกวดวิชาของที่นี่เขามาจ้างฉันน่ะ” เมธายิ้มกว้าง “สอนคณิตคอร์สของเด็กม.ปลาย ฉันว่าน่าสนุกดี อยากลองงานดูด้วยเลยตอบตกลง”


เปรมตาโต “โห ดีจัง คิดค่าสอนยังไงเหรอ”


“ชั่วโมงละห้าร้อยน่ะ มีให้เลือกหลายแบบเลยนะ จะเรียนรวมก็ได้ กลุ่มก็ได้ หรือตัวต่อตัวก็มี ตามสะดวกเลย” เมธาอธิบาย เปรมพยักหน้าหงึกหงัก “ดีจังเลยนะ”


“แล้วนี่มาทำอะไรกันล่ะ” เมธาเปิดปากถามบ้าง เท็นเป็นคนตอบว่า “ซื้อของ”


เปรมชูถุงหิ้วในมือให้ดู “หมอนี่อยากกินไข่พะโล้น่ะ”


“โหย อยากไปกินด้วยจัง”


“มาด้วยกันไหม” เท็นชวน ทว่าเมธาส่ายหน้ายิ้มๆ “คราวหลังจะไม่พลาดแน่ๆ” ครูคณิตมองนาฬิกาข้อมือ พูดว่า “จวนใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วล่ะ สายตั้งแต่ครั้งแรกคงไม่ดี ฉันไปก่อนนะ”


“โชคดีนะ” เปรมยิ้มให้ เท็นโบกมือไล่หลัง


พอเมธาหายไปจากสายตา เท็นก็เดินเข้าห้องน้ำไป เปรมยืนถือของรออยู่หน้าห้องน้ำครู่ใหญ่ ก่อนจะหันไปเห็นร่างสูงอันคุ้นตาเดินผ่านมา


เปรมตะโกนเรียกอีกฝ่ายโดยไม่ต้องคิด “ไอ้เอื้อ!”


เจ้าของชื่อหันมางงๆ พอเจอต้นเสียงก็ร้องออกมา “น้องเปรม!”


“มึงมาทำอะไรเนี่ย” เปรมมองเอื้อตั้งแต่หัวจรดเท้า “แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้?”


“ทดลองเป็นเด็กม.หก” เอื้ออังกูรตอบด้วยใบหน้าซังกะตาย เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดลายสกรีนสีขาว ใส่กางเกงขายาวสามส่วน หนีบกระเป๋าหนังไว้ข้างตัวคล้ายเด็กม.ปลายต่างจากทุกที “ไอ้ห่า แม่จับกูลงเรียนปรับพื้นฐานคณิตเฉย เจ๊แกกะคลีนกูใหม่ตั้งแต่เนื้อหาม.ปลายเลยต้องมาแอ๊บเป็นเด็กม.หกเนี่ยแหละ”


“...นี่มึงมาเรียนพิเศษเหรอ?” เปรมพูดด้วยใบหน้ากึ่งขำกึ่งสงสาร “คอร์สของเด็กม.ปลายด้วยเนี่ยนะ?”


เอื้ออังกูรห่อไหล่ ทำหน้าเหนื่อยพูดว่า “เออเด่ะ แม่กูจองแบบคอร์สตัวต่อตัวให้ บอกจะได้ไม่อาย คือแม่ผิดประเด็นปะวะ จะแบบไหนกูก็ยังดูควายอยู่ดีอะ”


“เออ มึงก็เรียนๆ ไปเถอะ จะได้เลิกใช้ดวงสักที” เปรมให้กำลังใจเพื่อน เอื้ออังกูรพรูลมออกปาก พอมองนาฬิกาก็ตาโตแล้วร้องว่า “เฮ้ยงั้นกูไปละ สายเดี๋ยวโดนคุณครูตี” ใบหน้าหล่อร้ายฉายแววทะเล้น “แหม แต่ถ้าเป็นครูสาวโนตมๆ นี่ก็จะยอมให้ตีนะ อิ๊ๆ”


“รีบไปเถอะไป๊” เปรมไล่อย่างเหนื่อยใจ เอื้ออังกูรหัวเราะ เขาโบกมือหยอยๆ แล้วสับขาวิ่งออกไป


เปรมมองไล่หลังคนตัวใหญ่ รู้สึกวุ่นวายเหมือนไม่ได้หยุด ไม่นานนักเท็นก็เดินออกมา พวกเขาทั้งคู่พากันเดินออกประตูห้างไป เท็นโทรถามเวลาคนขับรถอีกครั้ง


เมื่อเขาวางสายเปรมก็ถามว่า “รถถึงไหนแล้ว”


“อีกสิบห้านาที” เท็นตอบ


ทั้งคู่ข้ามถนนเส้นเล็กข้างๆ ห้างมารออีกฝั่งที่มีพื้นที่จอดรถ ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้ม เมฆเริ่มลอยจับตัวกันเป็นก้อน แว่วเสียงฟ้าคำรามมาแต่ไกล เท็นยืนเหม่อ แล้วโพล่งขึ้น


“อยากกินเค้ก”


“ฮะ?” เปรมที่ยืนอยู่ข้างๆ เลิกคิ้ว “ตอนนี้อะเหรอ”


“อือ ตรงร้านใกล้ๆ ทางเข้า” เท็นบอกด้วยเสียงโมโนโทน เปรมกระพริบตา ถามว่า “จะกินอันไหน?”


“ที่เป็นกล้วย...มีครีมขาวๆ กับผงสีน้ำตาลโรยข้างบน...”


“บานอฟฟี่สินะ” เปรมจำกัดความให้ด้วยใบหน้าปลงตก เรียกยังเรียกไม่ถูกเลย ขืนปล่อยหมอนี่ให้ไปซื้อเองมีหวังวุ่นวายแน่
คิดได้แบบนั้นเปมทัตก็ยื่นของในมือให้อีกฝ่าย พูดว่า “เอ้า งั้นนายรอตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันกลับมา”


‘เดี๋ยวแม่กลับมา...’


เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเท็น นิสิตแพทย์มองหลังพ่อครัววิ่งข้ามถนนไป โชคดีที่ร้านเค้กนั้นตั้งอยู่ตรงปากทางเข้าทำให้เขายังมองเห็นอีกฝ่ายจากตรงนี้ มีรถหลายคันขับผ่านหน้าเขาไป


เสียงฟ้าร้องใกล้เข้ามาทุกที เท็นเผลอกำมือแน่น เขาจ้องกุ๊กตาไม่กระพริบ เปรมซื้อเค้กเสร็จแล้ว เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งมายืนอยู่ริมถนนอีกฝั่ง กำลังรอให้รถว่างเพื่อจะได้ข้ามกลับมา


สองสายตาสบกัน เปรมชูถุงเค้กขึ้นด้วยรอยยิ้ม


“ได้แล้วล่ะ!”


‘ไอติมของน้องเท็นไงจ๊ะ’
หญิงสาวชูไอศกรีมในมือจากอีกฝั่งให้ลูกชายดูด้วยรอยยิ้ม



เท็นเบิกตากว้าง ตอนนั้นเองที่ฝนตกลงมา แม้ไม่แรงมากแต่ก็ทำให้เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ พอเห็นเปมทัตทำท่าจะก้าวขาเด็กหนุ่มก็ตะโกนลั่น


“ถอยไป!”


เปรมชะงักฝีเท้า เขาจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ “เท็น?”


“อย่า...”


ดวงตายาวรีเบิกกว้างอย่างตื่นกลัว


ในวันที่ฝนตก
‘แม่ อยากกินไอติม’


วันที่เขากับแม่ออกมาเที่ยวกันสองคน
‘เข้าใจแล้ว งั้นรอตรงนี้นะ’


วันที่แม่ข้ามถนนไป
‘เดี๋ยวแม่กลับมา’

 
แล้วก็ไม่ข้ามกลับมาอีกเลย...


ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา



เท็นเงยหน้า พูดเสียงแผ่ว “อย่าข้ามมา...”


ถนนสายเล็กโล่งแล้ว ทว่าฝนตกหนักขึ้นทุกที เปรมมองเด็กโข่งที่อาการแปลกใจ อดเป็นห่วงไม่ได้จึงตัดสินใจก้าวขาข้ามฝั่งมา


เท็นผงะถอย เขาเบิกตากว้าง


รถยนต์คันใหญ่โฉบร่างหญิงสาวให้หายไปต่อหน้าต่อตา


เอี๊ยดดดดดดดด!
เบื้องหน้าของเท็นคือรถยนต์คันใหญ่ที่ลื่นน้ำฝนพุ่งเข้าชนเสาไฟฟ้าไปต่อหน้า


โครมมมม!


เท็นอ้าปากค้าง ใบหน้าซีดเผือด เขาตะโกนจนเสียงแตกพร่า


“เปรม!!!!!!!”


ผู้คนโดยรอบหันไปมองเหตุการณ์บนถนนอย่างตกใจ ทศทิศทรุดนั่งลงกับพื้น ดวงตาเบิกโพล่ง น้ำใสๆ ไหลลงข้างแก้ม ลำคอของเขาตีบตัน เสียงรอบข้างดังอื้ออึงไปหมด


‘เสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียเลือดมากเกินไป’


“ไม่...” น้ำตาของเท็นไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก


‘น้องเท็น...’
ในช่วงเวลาสุดท้าย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเรียกชื่อเขา



“ได้โปรด...”


‘แม่ไม่เป็นไร’
เธอพูดเสียงกระท่อนกระแท่นก่อนจะไอเป็นเลือดออกมาคำโต


   “แม่...”


   ‘เพราะงั้น ขอร้องล่ะ...’


“อย่าทิ้งผมไป...”


‘อย่าร้องไห้เลยนะ’


   “ไม่!!!!”


   หมับ!


   สัมผัสที่จู่โจมเรียกสติของเด็กหนุ่มกลับคืนมา เท็นเบิกตากว้าง ลมหายใจสะดุดเมื่อรู้สึกได้เสียงหัวใจของอีกคนที่เต้นอยู่ฝั่งขวามือของตัวเอง


   “เท็น...” เสียงกุ๊กปนหอบ ดูเหมือนจะรีบวิ่งมา ตัวพ่อครัวชื้นแฉะ เท็นแตะร่างนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ สุดท้ายก็สวมกอดร่างผอมนั่นไว้ด้วยเนื้อตัวที่สั่นระริก


   “กุ๊ก...ฮึก กุ๊ก...”


   เปรมหน้าเสียยามได้ยินเสียงสะอื้น ตอนนี้สายตาของทุกคนไปรวมกันอยู่ที่อุบัติเหตุบนท้องถนนจึงไม่มีใครสนใจพวกเขา เปมทัตกระชับอ้อมกอด กระซิบปลอบขวัญเด็กตัวโต


“เด็กดี...ฉันอยู่ตรงนี้”


   “เรานึก...” เท็นพูดเสียงกระท่อนกระแท่น “นึกว่ากุ๊ก...ฮึก เรานึกว่ากุ๊ก...”


   “เท็น” เปรมผละออก เขาคุกเข่าลงตรงหน้าคนตัวใหญ่ จับมืออีกฝ่ายมาวางบนหัวใจที่กำลังเต้นของตัวเอง สบดวงตายาวรีคู่นั้นแล้วพูดว่า


   “ฉันยังอยู่ตรงนี้”


เสียงนั้นอบอุ่นเหลือเกิน เท็นจ้องด้วยแววตาสั่นระริก เปรมใจแกว่งเมื่อเห็นดวงตายาวรีคลอไปด้วยหน่วยน้ำ พ่อครัวกระชับฝ่ามือใหญ่ พูดว่า “เพราะงั้น ขอร้องล่ะ...”


เปรมจ้องเท็นด้วยความรู้สึกมากมาย


“อย่าร้องไห้เลยนะ”


   เพียงเท่านั้นเท็นก็สะอื้นออกมาเหมือนเด็กตัวเล็กๆ พูดด้วยเสียงอ้อแอ้ที่ฟังยากว่า


“อย่าทิ้งเราไปไหนนะ”


เปรมเอื้อมมือขึ้นไปลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ ดวงตาสีนิลทอประกายอบอุ่น


“ฉันจะอยู่กับนาย”


ก่อนเสียงของพ่อครัวจะถูกกลืนหายไปกับสายฝนที่โหมกระหน่ำ



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า

 :katai4:

ลงตอนที่สิบสี่แล้ววว ว นอนตาหลับแล้ววว ว 55555555555 5

ตอนนี้มาช้ามาก ๆ เลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน

ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม การรอคอยและกำลังใจนะคะ

มันช่วยจูนได้มากจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ

อ่านแล้วอย่าลืมไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์กันน้าา า

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่สิบห้าค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 07-04-2015 01:34:30
 :z13:   จิมๆๆๆ หยั่งเชิงก่อนนอ่าน 

 :heaven คือแบบเกินคำบรรยาย  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-04-2015 02:03:40
โอ๋ๆๆ :กอด1: เท็นอย่าร้องไห้ไปเลยน้าา… เห็นเท็นเศร้าแล้าเราเศร้าตามไปด้วยเลยค่ะ

ว่าแต่อีกสองคู่เนี่ยพรหมลิขิตบันดาลชักพาจริงๆ เลยนะคะ ไปที่ไหนเป็นต้องเจอกันตลอดเลย… :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 07-04-2015 02:06:31
รู้สึกอ่านนิยายเรื่องนี้เหมือนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นตาหวานเลยอ่ะ มันสนุกแบบนึกภาพออกเป็นการ์ตูนเลย

เมื่อไหร่จะรักกันเปิดเผยสักทีอ่ะ

ปล. หลงรักเด็กโข่งจุง

รอตอนที่15นะคะ :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 07-04-2015 02:14:14
โอ๋ๆๆ ขวัญเอ้ยขวัญมานะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 07-04-2015 02:16:13
 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:สงสารหมอเท็นอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 07-04-2015 02:44:43
ไฟกับโชนี่มีอะไรๆเหมือนกันตลอดเลย 5555555555555555
แง แต่มองเห็นเอื้อเม.... 5555555555555555
โอ้ย เอื้อ...นี่นายกากขนาดไหนเนี่ย...
ติวกับครูเมก็อย่าดื้อล่ะ เรียนๆไป อย่าให้เปลืองตังแม่ 55555555555
เออใช่ ชอบรอยยิ้มแชงมาด้วยอะ 55555555555555
รอยยิ้มสะท้อนแสง(?)นั่นมันอะไรกัน สาวๆถึงกับตาพร่า #คุยกับนายต้องมีแว่นกันแดดมั้ย5555555555555555555
แต่พอมาถึงเรื่องของเท็นนี่เกือบดราม่า...
ไม่เป็นไรน้าเท็น..เปรมยังอยู่ตรงนี้นะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-04-2015 03:03:02
เอ่อมมม. พร้อมใจกันมาห้างเดียวกันเลยนะ. คริคริ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 07-04-2015 03:30:18
ใจผมนี่หายแวบเลยครัชชชช


คู่เอื้อเมนี่แบบไม่เห็นแววมาม่านะ เห็นแต่แนวฮา
เอื้อนายนี่โคตรกาก 555555555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 07-04-2015 03:30:49
ตอนที่บอกว่าเปรมข้ามมาแล้วรถเสียหลัก ใจเราวูบไปแว๊บนึงเลย ดีใจสุดๆ ที่เปรมไม่เป็นไร :heaven
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 07-04-2015 03:45:35
โอ้ยยย ใจหายหมด
ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-04-2015 04:46:30



                น่าสงสารเท็น  :m15:  แล้วเปรมพึ่งจะหายไข้มาโดนฝนอีกเดี๋ยวก็ไม่สบายเหมือนเดิม :ruready
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-04-2015 06:23:23
คุ้นๆนะไอ้รอยยิ้มเจิดจ้าเนี่ย. ต้องฟันขาวเรืองแสงแน่ๆเลย. ตอนเท็นบอกว่าแสบตานี่เราฮาเลย.  :m20:

สงสารหนูเท็นน้อยจังเนอะ. แต่มันไม่ซ้ำรอยหรอกน่าเพราะกุ๊กให้คำตอบแล้วว่าจะอยู่กับเท็น. อิ้อิ้.  :mew1:

ไฟกับโชนี่ดูเหมือนไม่ตั้งใจเนาะ. แต่เอาเข้าจริงไม่รู้เหมือนกัน
เอื้อกับเม. วันนี้เอาไม้เรียวฟาดเลยนะแก้แค้นเด็กโข่งมัน. นี่มันเดทสามคู่นี่นา.
ขอบคุณค่ะ  o13.
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 07-04-2015 06:28:40
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: fangiily ที่ 07-04-2015 06:34:28
ภาพมันซ้อนกับตอนเด็กๆ สินะน้องเท็น ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร พี่เปรมไม่ได้ทิ้งไปไหนนะ ไม่ร้องเน๊อะเด็กดี

เนื้อเรื่องน่ารักมากเลยค่ะ เอาใจช่วยนะ มาต่อเร็วๆ นะคะ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 07-04-2015 06:36:19
 :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 07-04-2015 06:44:48
วันนี้คงเป็นวันรวมเพื่อน เจอกันเยอะเลย :z1:
โอ๋ๆ เท็น ไม่ร้องน้า กุ๊กเค้ายังอยู่กับเท็นอยู่นะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 07-04-2015 06:55:45
โถๆๆ  เด็กโข่งของเค้า? ไม่ร้องนะ
เปรมดูแลเด็กโข่งดีๆนะ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 07-04-2015 07:34:27
ตอนนี้พี่ไฟจี้อะ ถามมาได้เล่นรีรีข้าวสารกันอยู่เหรอ 5555ตลกดี

ส่วนเท็นเท็น ตอนนี้น่าสงสารจัง ปมเรื่องแม่นี่เรื่องใหญ่เลยนะ
เอาใจช่วยกุ๊กให้เป็นกำลังใจให้เท็นน๊า
 :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-04-2015 08:00:05
โอ๋ๆไม่เป็นไรนะเท็น แต่ว่าเป็นการเดท(?)ที่สนุกดีนะเพื่อนๆก็ผ่านมาเจอบ่อยๆ ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: YOSHIKUNI RUN ที่ 07-04-2015 08:10:44
ทำไมมันมาเจอกันหมดที่ห้างเดียวล่ะเนี่ย วุ่นดีจัง เหอะๆ
คู่ไฟโช นี่ก็เหมือนกันตลอดดด

สงสารเท็นอ่ะคงฝังใจมากๆ  :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 07-04-2015 08:21:37
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 07-04-2015 08:36:56
อ่ะ นึกว่ากุ๊กจะเป็นอะไรซะละ

ปอลิง ไฟกะโชนี่.......ดวงสมพงศ์ดีแท้  :ruready

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 07-04-2015 09:09:43
สองคู่นี้จะบังเอินไปไหน ส่วนเปรมคงได้เป็นแค่ตัวแทนของแม่เท็นเฉยๆล่ะมั้ง กับอดีตที่ติดตาติดใจไม่หายพอเห็นเปรมมีส่วนคล้ายกันจึงเหมือนเอาเปรมมาไว้ปลอบใจตัวเองแบบนี้เห็นแก่ตัวสุดๆ เปรมนี้คงไม่กลัวเจ็บล่ะมั้ง นี้มันแค่เริ่มต้น ไหนจะเรื่องพ่อของเท็นไหนจะตัวของเท็นเองที่ไม่ชัดเจน แต่ละคู่นี้ก็มีปัญหาต่างกันความเจ็บปวดมีเหมือนกันที่ต้องเจ็บปวดเพราะความรักเหมือนกันไม่รู้จะสงสารใครดีนอกจากตัวเองเพราะมาคอยลุ้นว่าจะสมหวังกันไหมใครจะเป็นยังไงกันกับความรักครั้งนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-04-2015 09:46:11
ตอนนี้สงสารเท็นเลยทีเดียววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 07-04-2015 09:46:50
ตอนนี้มายาวสะใจมากเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 07-04-2015 11:02:16
มันเป็นอะไรที่สะเทือนใจเท็นมากเลยสินะ   :sad11: :sad11: :sad11:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงน้ำแข็ง123 ที่ 07-04-2015 12:00:39
โอ๋ๆอย่าน้องไห้เลยนะหมอเท็น :sad4: เป็นกำลังใจให้คนเขียนมาต่อไวๆนะคะ :L1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 07-04-2015 12:35:54
น้องเท็นนนนนน ขี้หวงจริงนะเราาาา
น้องเท็นเป็นเด็กมีปม โอ๋น้องหน่อยนะเปรม
รอตอนต่อไปนะคะะะะะะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 07-04-2015 13:00:19
โอ้ยยยยยยยยย
ขวัญเอ้ยขวัญมานะเท็นน้าาาาา  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 07-04-2015 13:12:48
ใจหายวาบเลย  :o12:
ปล.ไฟโช คู่นี้น่ารัก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 07-04-2015 13:42:51
โอ๋ๆน้องเท็นขวัญเอ้ยขวัญมาน๊า

ว่าแต่รอบข้างสองคนนี้วุ่นวายจริง
อยากให้มีพาร์ดเอื้ออังกูรกับเมธาอ่ะ  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 07-04-2015 14:03:57
คงตกใจมากๆๆเลยอ่ะ

กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 07-04-2015 14:08:55
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 07-04-2015 15:24:39
แยกความรู้สึกให้ออกนะจ๊ะเท็น
กุ๊กกับแม่ไม่มีทางเหมือนกันหรอกนะ
อย่าใช้กุ๊กเป็นตัวแทนเพื่อชดเชยความรู้สึกผิด เพราะกุ๊กจะน่าสงสารมากๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 07-04-2015 15:36:40
คู่เท็นเปรมนี่ชอบให้อยู่กันฟรุ้งฟริ้งๆมากค่ะ
อย่าให้น้องมาม่าเลย งืดดดดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 07-04-2015 20:12:58
น่าสงสารเท็นนะ คงช็อกที่แม่ตายจนกลายเป็นคนสองบุคลิกแบบนี้ แล้วกุ๊กจะไปไหนได้ น้องเท็นขี้อ้อนขนาดนี้น่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 07-04-2015 20:24:36
อย่าร้องน๊า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 07-04-2015 20:45:39
เท็นทำคนอ่านเสียน้ำตาอีกแล้ว
ขอร้องล่ะใครอย่ามาแย่งเปรมไปนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 07-04-2015 20:53:56
ตายแล้วเมมม ได้ลูกศิษย์เป็นตาเอื้อเหรอเนี่ย กรี๊ดด จะออกหัวออกก้อยล่ะ  :a5:
สงสารเท็น งือๆๆ ดูแลเท็นดี ๆ นะเปรม  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 07-04-2015 21:08:27
โอ๋เอ๋นะเท็นนนนน 
อีก 2 คู่นั่นก็จะบังเอิญโลกกลมเกินไปแล้ว 5555555555555
พึ่งได้เข้ามาอ่านหลังจากเห็นชื่อเรื่องหลายครั้ง สนุกมากกกกกก
น่ารักกก อ่านแล้วหิว 5555555555555555 คนไดเอทนี่อยากกินไข่พะโล้เลยค่า
ติดตามนะคะ แปะ!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 07-04-2015 21:17:46
ไฟกับโชนี่เนื้อคู่กระดูกคู่จริงๆ
ทำเอาเปรมเหมือนเจอเดจาวูได้บ่อยๆ ตลอด

ิคิดว่าเอื้อคงได้มาติวกับเม
อยากอ่านคู่นี้ง่า แต่ก็แอบสงสารเม จะกดดัน อึดอัดขนาดไหนเนี่ย
เอื้อยิ่งช่างยั่วและขี้แกล้งซะด้วย

สิ่งที่จะทำให้เปรมไม่มั่นใจในความรู้สึกของเท็นก็คงเป็นเรื่องที่เท็นเห็นเปรมซ้อนทับกับคุณแม่ตลอด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 07-04-2015 21:38:04
สงสารเด็กโข่งจัง :m15:
แต่รู้สึกว่าจะพร้อมใจกันมาห้างเหลือเกินน่ะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: AMEOOS ที่ 07-04-2015 23:05:57
งื้อออออ มันอุ่นมากเลยอ่ะ (ไม่เกี่ยวกับอากาศนะ) เท็นน่ารักเกินไปแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 08-04-2015 00:13:21
พร้อมใจกันมาเจอที่ห้างหมดเลย
เท็นอย่าร้องไห้เลยนะ เปรมไม่ทิ้งไปไหนหรอกน่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: Hang ที่ 08-04-2015 00:42:32
เอื้อออออ อ่านทีเดียว 14 ตอน บอกเลยว่า หิว!!! อ่านไปท้องร้องไปเหมือนทำร้ายตัวเองตอนกลางคืน... ข้อสรุปเรื่องนี้คือสนุกม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากอ่านเเล่วง๊าาา :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 08-04-2015 20:32:39
พึ่งมาอ่านจร้าาาาาาา
ชอบเท็นอ่ะ โข่งได้น่ารัก ปนเนียนกอดกุ๊กดีอ่ะ 55555

ติดตามจร้าาาาาา ^3^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 08-04-2015 21:03:33
โชกะไฟนี่เดจาวูชัดๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: ฤดูใบไม้หลากสี ที่ 08-04-2015 22:49:22
ขอแปะก่อนนะครับ อ่านได้บทสองบทเอง

พ่อครัวน่ารักนะมีหมอเด็กมาออดอ้อน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 09-04-2015 01:02:55
 :mew6:
สงสารเท็นมากก

 :o8:
ไฟโช สถานการณ์คล้ายกันเลยนะเนี้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: anenomena ที่ 09-04-2015 01:23:51
ตอนแรกนึกว่าจะมีดราม่ารถชนซะแล้ว ดีนะที่ไม่โดน เท็นน่าสงสารจัง  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 09-04-2015 07:03:31
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 11-04-2015 10:35:43
แชงมาเหมือนเด็ก
มาก ๆ เลยอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 11-04-2015 22:57:15
พึ่งตามทันจ้า สนุกอ่าาา ชอบคู่หลักที่สู๊ดดด อ่านกุ๊กตัวน้อยกับหมอขี้อ้อนก็นึกถึงครูกุ๊ก(ที่คุณแอนกับเคนเล่น)เลย น่ารักมากกกกกกค่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 11-04-2015 23:23:35
เท็นน่าสงสารจังไม่ต้องร้องไห้น่ะกุ๊กไม่ทิ้งไปไหนหรอก

โชกับไฟนี่ใจตรงกันตลอดเลยน่ะเนื้อคู่กันสุดๆ

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 12-04-2015 14:48:53
ใจหายหมดนึกว่าเปรมจะโดนรถชนซะแล้ว



โอ๋ๆๆๆๆๆๆ เท็นขวัญเอ๋ย  ขวัญมา พ่อคุณของป้า



เปรมดูแลจิตใจที่เปาะบางของเท็นดีๆนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 14-04-2015 00:39:03
   สิบเอ็ดโมงเช้าวันจันทร์ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกศิลปะ เปรมยกพู่กันปาดสีน้ำเงินลงบนกระดาษร้อยปอนด์แผ่นใหญ่ ข้างๆ เป็นไดนาไมต์ที่ง่วนอยู่กับการผสมสี ตรงข้ามคือสามสีที่กำลังนั่งแกะสลักยางลบ บนโต๊ะเต็มไปด้วยแกนกระดาษชำระ หลอดและสำลี โจทย์ชั่วโมงนี้เป็นการเล่าเรื่องจากภาพพิมพ์
   

“อีกสามวันม.เรามีทำบุญสงกรานต์นี่หว่า” ไดนาไมต์ชวนคุย เขาใช้กระดาษลังต่างจานสี พูดอีกว่า “เสือกเป็นกิจกรรมบังคับด้วยนะ แม่งเอ๊ย ตื่นเช้าอีกละกู”


“แต่ช่วงบ่ายมีอุโมงค์น้ำให้เล่นนี่ ก็น่าสนุกดีนะ” สามสีบอกหลังแกะยางลบเป็นรูปปลาเสร็จ เขาเริ่มวาดรูปม้าน้ำลงบนยางลบอีกก้อน เปรมที่กำลังไล่สีพื้นหลังให้เป็นท้องทะเลพยักหน้าหงึกหงัก “กูยังไงก็ได้”


   “แบบนี้ก็ได้เจอสาวต่างคณะอีกแล้วดิ” ไดนาไมต์ตาเป็นประกาย ยกปลายเส้นผมสีทองของตัวเองขึ้นในระดับสายตา “กูไปเปลี่ยนสีผมดีกว่า พ่อจะเอาให้จี๊ดจนสาวเหลียวหลังเลย”


   “ปรากฏแพ้น้ำยา ถึงวันงานหัวล้านพอดี” เปรมสัพยอก สามสีตาเหลือก “ไอ้เหี้ย เดินผ่านทีเหลียวหลังมองกันหมดอะ เผลอๆ ยกมือไหว้ให้ด้วย พระมา”


   “อย่าลืมซื้อสังฆทานมาให้กูวันนั้นล่ะ ใส่พาวเวอร์แบงก์มาด้วยก็ดี” ไดนาไมต์เล่นด้วย เปรมหัวเราะ เมื่อโทนสีพื้นหลังได้ดั่งใจแล้วเขาก็หันมาจัดเตรียมแม่พิมพ์ที่เหลือ บอกว่า “ขอให้ได้ขอให้โดน”


   “คนจะเยอะปะวะ” สามสีถาม เขาแกะสลักรูปม้าน้ำเสร็จแล้ว เปรมที่กำลังโบกกระดาษร้อยปอนด์ให้สีแห้งตอบว่า “งานมันมีก่อนวันสงกรานต์อะ คนยังไม่กลับบ้านกันหรอก คงมาเล่นกันเยอะแหละ”


   “ชวนพวกไอ้ไฟมาเล่นกันดีกว่า” ไดนาไมต์เสนอ สามสีถามขึ้นอย่างนึกได้ “เออ แล้วตกลงไอ้ไฟกับไอ้โชมันดีกันยังวะ”


   “ดีกันแล้วม้าง จะโกรธอะไรนานขนาดนั้นไม่ใช่เด็กๆ แล้ว” หนุ่มผมทองพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่เปรมบอก “กูว่ายังว่ะ คืนก่อนไอ้โชโทรมาแล้วกูหลุดพูดถึงไอ้ไฟ แม่งเม้งแตกใหญ่เลย”


“เหมือนไอ้โชโกรธอยู่ฝ่ายเดียวเลยนะ” สามสีเสริม “วันก่อนไอ้ไฟมากินข้าวร้านกู กูก็พูดถึงไอ้โชเหมือนกัน ไม่เห็นแม่งจะเป็นอะไรเลย”


“มึงพูดอะไรกับมัน” ไดนาไมต์ถาม สามสีตอบว่า “กูถามมันไปตรงๆ ว่าไปแย่งแฟนไอ้โชมาทำไม มันก็ยิ้มๆ กวนส้นตีนไม่ตอบเหมือนทุกที”


“เรื่องนี้ต้องมีเงี่ยนงำ”


“เงื่อนก็พอไอ้สัด” เปรมแก้ให้หนุ่มผมทอง สีพื้นหลังแห้งแล้ว พ่อครัวจุ่มหน้าตัดแกนกระดาษชำระกับสีบนกระดาษลังแล้วปั๊มลงไป ปรากฏวงกลมสีส้มตรงด้านล่างซ้ายของกระดาษร้อยปอนด์ ไดนาไมต์เห็นแบบนั้นจึงบีบแกนกระดาษชำระอีกอันให้บิดงอ จุ่มสีส้มและกดลงไปคนละฝั่งกับเพื่อน เกิดรูปคล้ายเมล็ดถั่วสีส้มตัดกับพื้นสีน้ำเงินด้านหลัง


“ว่าแต่มึงเถอะเปรม” สามสีทายางลบรูปม้าน้ำด้วยสีม่วงแล้วถามว่า “ตกลงเลือกทางเดินชีวิตได้ยัง”


“เออ ว่าจะถามเหมือนกัน ตกลงมึงเอาใคร” ไดนาไมต์ก็เพิ่งนึกได้ เปรมกระพริบตา ตั้งตัวไม่ทันเมื่อจู่ๆ ก็กลายเป็นเป้าของวงสนทนา


เขาตอบได้แค่ว่า “กูไม่รู้”


“โหย หล่อเลือกได้อะอิจฉา” สามสีพูดเสียงเล็กเสียงน้อย เปมทัตคิ้วกระตุก “เลือกได้ที่ไหนล่ะ”


“เรื่องนี้ขอให้คนไทยทั้งประเทศเป็นคนตัดสินนะครับ” ไดนาไมต์พูดเสียงทุ้ม พ่อครัวมองเหนื่อยๆ “เปิดโหวตเลยมั้ยล่ะ เดอะสตาร์ขนาดนี้”


สามสีตาโต “นี่ไงคอมเมนท์เตเตอร์สามคนพอดีเลย ไอ้ไดมึงเป็นพี่เพชรไปละกัน ผมมึงน้อยสุด”   


“พ่อมึง” ไดนาไมต์ยื่นนิ้วกลางไปแปะแก้มคนตัวสูง เปรมลอบนวดขมับกับความไร้สาระของเพื่อน ก่อนเสียงหนึ่งจะดังขึ้นด้านหลัง


   “กุ๊ก”


   เปรมสะดุ้ง พ่อครัวหันไปสบตา จำได้ว่าอีกฝ่ายมีตารางเรียนแน่นเอียดในวันจันทร์จึงถามขึ้น “ทำไมมาอยู่ที่นี่ โดดเหรอ” ดวงตาสีนิลจ้องมาคาดคั้น เท็นกระพริบตา ตอบว่า “เปล่า”


“แต่นายมีเรียนทั้งช่วงบ่าย ทำไมไม่...” ยังพูดไม่ทันจบก็โดนเด็กโข่งเดินเข้ามากอด ฝ่ายหลังพูดเสียงทุ้มว่า “วันนี้อาจารย์ไม่สบาย เราเลยไม่ต้องเข้าเรียน”


   เปรมเลิกคิ้ว “แล้วมีเรียนอะไรต่ออีกไหม”


“มีชดแลปตอนหกโมงครับ” ทศทิศตอบเสียงอู้อี้


   “มึงเป็นแม่มันเรอะ” ไดนาไมต์แซวกึ่งขำกึ่งสงสาร เปรมตบหลังคนตัวใหญ่เบาๆ แต่ไม่วายหรี่ตาตอบ “ไม่ได้หรอก หมอนี่ยิ่งตามชาวบ้านเขาไม่ค่อยทันอยู่”


   “แล้วนี่มึงกินไรมายัง” สามสีถามเด็กโข่ง เท็นตอบว่า “เรากินมื้อเช้ามาแล้ว”


   “ไปกินมื้อกลางวันด้วยกันไหม” ไดนาไมต์ชวน เท็นจ้องเส้นผมสีทองของอีกฝ่าย พึมพำว่า “ผมนาย...”


   “ฮะ?”


   “เหมือนไส้โรตีสายไหมเลย...เราชอบกิน” เท็นตาเป็นประกาย แวบหนึ่งเหมือนสามทหารเสือจะเห็นน้ำลายย้อยตรงริมฝีปากเหยียดตรงนั่น


สามสีกับเปรมสะดุ้งพร้อมกัน “กินไม่ได้นะ!”


   “ไม่เห็นต้องกลัวเราขนาดนั้นเลย” เท็นมองไดนาไมต์ที่วิ่งไปหลบหลังสามสีแล้วจ้องกลับมาหวาดๆ ในขณะที่เปรมกอดเอวสอบของเขาไว้แน่น “...เราไม่ทำอะไรหรอก”


   “สายตามึงไม่เห็นบอกแบบนั้นเลย!” สามสีตะโกนใส่   


   “เปรม!” ก่อนอีกเสียงจะดังขึ้น เปรมหันไปมอง ตะโกนชื่ออีกฝ่ายออกมาอย่างตกใจ “แชง!”


ไดนาไมต์กับสามสีหันไปมองพร้อมกัน ฝ่ายหลังขยับปากแบบไม่มีเสียงว่า ‘ซวยละ’


เด็กหนุ่มผมสีทองสว่างเดินเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลาจุดยิ้มสดใส เจิดจ้าเสียจนเปรมกับเท็นตาพร่า เด็กโข่งหันมาพูดเสียงทุ้ม “มาทำไม”


“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบนาย” แชงมามองเหยียด เปรมมองแล้วถามว่า “มาทำอะไรที่นี่เหรอ”


หนุ่มมาดโฮสต์ยิ้มกว้าง “ฉันเพิ่งกลับจากธนาคารล่ะ!”


สองมาตรฐานสุดๆ...สามสีกับไดนาไมต์ที่หยิบแว่นดำมาใส่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้คิดพร้อมกัน


“นี่เพื่อนเปรมเหรอ?” แชงมาหันไปทางคู่หูแว่นดำ เปรมมองตาม พอเห็นสภาพเพื่อนก็พยักหน้าเจื่อนๆ “อื้อ”


“ดีจัง งั้นแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อแชงมา อยู่วิศวะไฟฟ้า ยินดีที่ได้รู้จักนะ!” มือหนายื่นมา ไดนาไมต์จับตอบแล้วเขย่าเบาๆ “กูไดนาไมต์ ยิ้มมึงแสบตามาก” ไม่วายคอมเมนท์ แชงมาฟังแล้วหัวเราะ


“เพื่อนเปรมตลกจัง อีกคนล่ะ?” เขายื่นมือไปทางเด็กหนุ่มตัวสูง สามสีเลื่อนแว่นลงครึ่งหน้า พบว่าไม่ไหวจึงใส่กลับเข้าไปใหม่ เขาจับมือกับอีกฝ่าย พูดว่า “กูสามสี มึงหยุดยิ้มสักที กูแสบตา”


แชงมาหันไปหาพ่อครัวอย่างอารมณ์ดี “เพื่อนเปรมนี่น่าสนใจทั้งคู่เลยนะ ชักถูกใจซะแล้วสิ!”


“เอาที่แชงสะดวก” เปมทัตพูดหน้าเหนื่อยๆ เขาพิมพ์ภาพไปได้ค่อนแผ่นแล้ว ถึงตอนนี้ไดนาไมต์ก็เริ่มหันมาช่วย แชงมานั่งลงข้างสามสี ถามอย่างสนใจ “ทำอะไรกันอยู่เหรอ”


“พิมพ์ภาพส่งอาจารย์” เด็กหนุ่มตัวสูงเป็นคนตอบ เท็นนั่งมองเปรมปั๊มหน้าตัดแกนกระดาษชำระลงบนภาพแล้วถามว่า “กุ๊กทำอะไร”


“ปะการัง” เปรมเสริมว่า “พวกฉันจะเล่าเรื่องของท้องทะเล”


แชงมาเห็นแล้วคิ้วกระตุก แทรกว่า “เรื่องแค่นี้ต้องถามด้วยรึไง เรียนหมอซะเปล่า”


เท็นหันมา ดวงตายาวรีฉายแววคุกรุ่น “นายก็ถามเหมือนกันนั่นแหละ”


“ฉันถามเพื่อเข้าวงสนทนา ไม่ใช่เพราะไม่รู้แบบนายสักหน่อย” แชงมาคิ้วกระตุก เท็นขมวดคิ้ว “เราจะรู้หรือไม่รู้แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย” 


“มันขัดหูขัดตาฉัน แล้วก็เลิกขยับไปใกล้เปรมสักที!” แชงมาโวยวาย เท็นสบตา ยื่นแขนไปกอดพ่อครัวไว้คล้ายยั่วโมโห พูดว่า


“นายมาทีหลัง นายไม่มีสิทธิ์พูด”


“ว่าไงนะ! ฉันไม่ยอมหรอก!” แชงมาลุกพรวด เขาอ้อมมาทางขวามือของเปรมก่อนจะเบียดเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน เปรมหน้าเหวอ “เอ๊ะ?”


“ถอยไปจากกุ๊กนะไอ้ดวงอาทิตย์!” เท็นพยายามผลักหน้าแชงมาออกไป หนุ่มมาดโฮสต์แยกเขี้ยว เขากอดคนตรงกลางด้วยแขนข้างหนึ่งแล้วยื่นอีกแขนดันกลับมา “ไอ้หมีเผือกเอ๊ย! แกนั่นแหละที่ต้องถอยไป!”


“ฝันไปเถอะ!”


“พวกนายหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เปรมพยายามห้ามทั้งๆ ที่มือยังกำแกนกระดาษชำระเอาไว้แน่น ไดนาไมต์กับสามสีที่ย้ายไปนั่งฝั่งตรงข้ามบนเก้าอี้ตัวเดียวกันมองภาพนั้นตาปริบๆ


“แกตัวใหญ่เกินไปแล้ว ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” หนุ่มมาดโฮสต์ตะโกนไล่เด็กโข่ง ฝ่ายหลังขมวดคิ้ว “นายมันขายาวเก้งก้างเองต่างหาก กินที่!”


“พอกันทั้งคู่นั่นแหละ!” เปรมที่ใกล้ขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อตะโกนเสียงอู้อี้ “เลิกเบียดฉันสักที! มันอึดอัดนะ!”


“เห็นไหมเปรมจะตายแล้ว เพราะแกคนเดียวเจ้าบ้า!” แชงมาตะโกนด่าอย่างสะใจ เท็นรีบหันไปยื่นหน้าเข้าหาคนตัวเล็ก “งั้นเดี๋ยวเราผายปอดให้...”


“ไม่ต้องมาเนียนเลย!” แชงมาดันคนหน้าตายออกได้ทันท่วงที ไดนาไมต์กับสามสีนั่งมองพ่อครัวด้วยความรู้สึกกึ่งชอบใจกึ่งสงสาร มือก็ขยับปั๊มภาพพิมพ์ไปด้วย


   ไม่นานนักชิ้นงานก็เสร็จสมบูรณ์ สามทหารเสือปั๊มนิ้วของตัวเองลงบนมุมภาพเรียงกันเป็นลายเซ็น ก่อนจะยืนขึ้นเตรียมไปส่งงานกับเช็คชื่อ แต่ถึงจะรีบเปรมก็ยังมีแก่ใจหันมาบอกเด็กโข่งทั้งสองคนว่า


“ห้ามก่อเรื่องนะ!”


   “ห่วงหมอนี่เถอะ” เท็นปรายตาไปทางหนุ่มผมทอง ฝ่ายหลังแยกเขี้ยว “ฉันไม่มีทางก่อเรื่องอยู่แล้ว!”


“ไอ้เหี้ยเปรมเร็วๆ กูหิวข้าว” ไดนาไมต์หันมาเร่ง เปรมเหลือบมองทั้งสองคนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งออกไป


ความเงียบโรยตัวบนโต๊ะหินอ่อนชั่วอึดใจ ลมวูบหนึ่งพัดผ่านไปคล้ายการสลับฉาก


“นายน่ะ...ชอบเปรมเหรอ” แชงมาถามขึ้น เท็นมองทางที่พ่อครัววิ่งหายไป พูดว่า “ไม่เกี่ยวกับนาย”


   “พูดประโยคเดิมๆ อยู่ได้! น่ารำคาญ!” หนุ่มผมทองลุกขึ้นตบโต๊ะ ทศทิศเหลือบตามองท่าทางนั้น พูดเสียงทุ้ม “งั้นเปลี่ยนใหม่ก็ได้ ‘อย่ามายุ่งกับกุ๊กอีก’”


   “นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันเนี่ยหา!” แชงมาแยกเขี้ยว เท็นหันมาสบตา พูดชัดถ้อยชัดคำว่า “เรามาก่อน”


   “เปรมไม่ใช่ของๆ นายนะ!”


   “แล้วไงล่ะ” เด็กโข่งไม่สะทกสะท้าน แชงมากำหมัดแน่น พูดออกมาด้วยความโมโห “เกาะเปรมเป็นปลิงอยู่ได้! ขาดความอบอุ่นรึไงนายน่ะ!”


   “...เงียบนะ”


เสียงนั้นพร่าแปร่งหูจนแชงมาชะงัก หนุ่มผมทองมองหน้าอีกฝ่าย ท่าทีของเท็นเย็นชา ทว่าดวงตากลับทอประกายวาวโรจน์
ทว่าแชงมายังคงพูดต่อไปด้วยแรงโมโห


“มาเกาะแกะเปรมทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของทั้งๆ ที่ไม่มีสิทธิ์อะไร ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตไปได้!” ตอนนั้นเองที่ความโกรธพุ่งถึงขีดสุด หนุ่มผมทองตะโกนออกมาดังลั่น


“ไม่มีแม่รึไงนายน่ะ!”


“หุบปาก!”


ผัวะ!


เท็นลุกขึ้นต่อยหน้าแชงมาเต็มแรงจนอีกฝ่ายล้มคว่ำ แว่วเสียงกรีดร้องจากนิสิตสาวที่นั่งอยู่รอบๆ หนุ่มมาดโฮสต์แตะมุมปาก เมื่อเห็นของเหลวสีแดงติดปลายนิ้วเขาก็เลือดขึ้นหน้า


“นี่นาย...ฉันโกรธแล้วนะ!”


แชงมาพรวดเข้ามาคว้าคอเสื้อคู่กรณีไว้ ทว่าฝ่ายหลังไม่สะทกสะท้าน เท็นบีบข้อมือหนุ่มผมทองไว้แน่นจนคนตัวเล็กกว่าต้องนิ่วหน้า มือหนากระชากแขนอีกคนเต็มแรงก่อนจะชกซ้ำลงไปอีกหมัด


ผัวะ!


“หยุดนะ!” เปรมที่เช็คชื่อเสร็จแล้ววิ่งเข้ามาอย่างตกใจ แชงมากัดฟันพยายามลุกขึ้นมาสู้ ทว่ากลับโดนคนตัวใหญ่ล็อคอไว้แน่น


“อึก...” 


“เท็น!” เปมทัตตะโกนเรียก เจ้าของชื่อชะงัก แชงมาอาศัยจังหวะนั้นปล่อยหมัดใส่อีกฝ่าย


ทว่าคนตัวใหญ่กลับหลบได้ทันท่วงทีแล้วถอยออกมา หนุ่มผมทองทรุดตัวไอ พยายามสูดลมหายใจเอาอากาศเข้าปอด เมื่ออาการดีขึ้นคิงของวิศวะก็ลุกขึ้นยืนโงนเงน


ดวงตาหางชี้สบกับดวงตายาวรีของอีกฝ่าย พอเหลือบเห็นเปรมกำลังเดินเข้ามาแชงมาก็แสยะยิ้ม เขาขยับปากเป็นคำพูดแบบไม่มีเสียงใส่เท็นว่า


‘ไอ้-ไม่-มี-แม่’


เท็นเลือดขึ้นหน้าอย่างโกรธจัด พรวดเข้ามาเหวี่ยงหมัดใส่อีกฝ่ายเต็มเหนี่ยว


ผัวะ!


ทันทีที่คนโดนต่อยลงไปกองกับพื้น เท็นก็ได้สติ


“เปรม!” แชงมาร้องอย่างตกใจ ตามแผนที่วางไว้คนตัวใหญ่จะต้องเข้ามาต่อยเขาต่อหน้าพ่อครัวแบบจังๆ อีกครั้ง


แต่ใครจะคิดล่ะว่าเปรมจะพรวดเข้ามารับหมัดแทนเขาแบบนี้!


“กุ๊ก...” ดวงตายาวรีสั่นวูบ กล้ามเนื้อของเท็นคลายตัวโดยอัตโนมัติ เขามองพ่อครัวที่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างทำตัวไม่ถูก


“เลิกบ้าได้รึยัง...” เปรมพูดกระท่อนกระแท่น กัดฟันเมื่ออาการเจ็บจี๊ดแล่นไปทั้งหน้า มุมปากของเขาปริแตก ข้างแก้มซ้ายช้ำจนเป็นสีเขียว


“อย่าเข้ามาใกล้เปรมนะ!” แชงมาเอาตัวมาบังพ่อครัวไว้เมื่อเท็นทำท่าจะก้าวเข้ามา เด็กโข่งชะงักฝีเท้า ดวงตายาวรีสะท้อนใบหน้าคนตัวเล็กที่ช้ำไปด้วยมือของเขา


“กุ๊ก...” เสียงนั้นสั่นพร่าจนเปรมรู้สึกได้ พ่อครัวถอนหายใจ พูดว่า “ไปสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน”


ก่อนจะหันไปทางแชงมา “นายมากับฉัน”


“เอ๊ะ?” หนุ่มผมทองแปลกใจ พ่อครัวเฉลยด้วยดวงตาข้างซ้ายที่ปิดสนิท “ฉันจะพานายไปสถานพยาบาล”


“อา เข้าใจแล้ว” คนฟังเดินตามอย่างว่าง่าย ไม่วายใช้หลังมือซับเลือดที่มุมปากแล้วถามว่า “แล้วเพื่อนๆ เปรมล่ะ?”


“เดี๋ยวค่อยไลน์บอกพวกมันอีกที มาเถอะ” พูดจบก็เดินนำออกไป แชงมาขานรับ ไม่วายแอบหันกลับไปมองอีกคนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง


ดวงตายาวรีคู่นั้นว่างเปล่าเสียจนทำให้แชงมาเกิดความรู้สึกบางอย่างในใจ




ในห้องรับรองผู้ป่วยตอนสี่โมงเย็น เปรมกับแชงมานั่งเอาถุงน้ำแข็งประคบแก้มตัวเองไว้คนละข้าง แพทย์เจ้าของไข้ของทั้งคู่คือนิสิตหนุ่มคณะแพทยศาสตร์ปีสูงเจ้าเก่า


“หมอสั่งยาแก้ปวดให้คนละชุดนะ กินให้หมดล่ะ” คุณหมอกำชับ อ่านรายงานในมือแล้วเสริมว่า “พยายามอย่าให้แผลโดนน้ำ เป็นไปได้มาดูอาการที่นี่บ่อยๆ ด้วยก็ดี”


“คร้าบ...” คนไข้ตัวแสบทั้งสองขานรับยานคาง หมอทำหน้าเหนื่อย อดถามไม่ได้ว่า “คราวที่แล้วยังช่วยพาเพื่อนมาส่งกันดีๆ อยู่เลย ทำไมรอบนี้ตีกันเองซะล่ะ”


แชงมารีบพูดว่า “ไม่ใช่นะครับ! อันนี้น่ะ! อูย...” เพราะขยับแรงเกินไปพิษบาดแผลจึงแล่นไปทั้งซีกหน้า หมอหรี่ตามองอย่างนึกเจ็บแทน หันไปหาอีกคนที่นั่งเงียบ “ทางนี้ล่ะว่าไง”


“เราไม่ได้ต่อยกันครับ” เปรมตอบได้แค่นั้น หมอพยักหน้าหงึกหงัก “เอาเถอะ ยังไงก็รักษาตัวกันด้วยก็แล้วกัน”
ตอนนั้นเองที่ประตูห้องรับรองถูกเปิดออก พยาบาลสาวคนหนึ่งโผล่เข้ามาแค่ครึ่งตัวบน พูดด้วยท่าทีรีบร้อนว่า “หมอคะ! มีนิสิตข้อเท้าพลิกรออยู่อีกห้องค่ะ รบกวน...”


“เข้าใจแล้ว” คุณหมอหน้าหล่อรีบออกไปดูคนไข้ ไม่วายหันมากำชับว่า “พวกเธอถ้าดีขึ้นแล้วก็กลับได้เลยนะ ฉันไปก่อนล่ะ”


“ขอบคุณครับ” ทั้งคู่ยกมือไหว้ร่างสูงพร้อมกัน พอประตูปิดลงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น


“ของฉันเอง” แชงมากดรับสาย เปรมปะคบถุงน้ำแข็งบนซีกหน้า ดวงตาข้างซ้ายของเขาเปิดได้บ้างแล้ว ทว่ามุมปากที่ปริแตกก็เจ็บจี๊ดเอาการ


แชงมาวางสายแล้ว หนุ่มผมทองลุกขึ้นยืน หันมาถามเขาว่า “เปรมอยู่คนเดียวได้ไหม”


“...ได้” พ่อครัวพยักหน้างงๆ แชงมาทำหน้าโล่งใจกึ่งรู้สึกผิด พูดว่า “ที่บ้านตามตัวน่ะ ฉันคงต้องไปแล้ว ขอบคุณที่พามาส่งนะ ถึงบ้านแล้วฉันจะโทรไป”


“อา” เปรมขานรับ ก่อนแชงมาจะเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งออกไป


ทันทีที่ประตูปิดลงความเงียบก็โรยตัวไปทั้งห้อง เปมทัตหลับตา เอนตัวเข้าหากำแพงด้านข้างอย่างหมดแรง มือขยับไล่ถุงน้ำแข็งไปตามแก้ม ไม่นานนักถุงน้ำแข็งก็ตกลงตรงหน้าตัก พ่อครัวผล็อยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย




เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้ ประตูห้องรับรองผู้ป่วยเลื่อนเปิดออก ก่อนจะปิดลง เสียงฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้พ่อครัวตัวเล็ก มือหนายื่นมาแตะแก้มข้างที่ขึ้นรอยม่วงเบาๆ


เปรมนิ่วหน้า ลืมตาปริบ


“เจ็บไหม...” เสียงทุ้มโมโนโทนเอ่ยถาม ร่างสูงย่อเข่าลงตรงหน้า พ่อครัวจ้องตาอีกฝ่าย หยิบถุงน้ำแข็งบนตักมาปะคบต่อเงียบๆ


“ถ้าบอกว่าไม่ก็โกหกแล้ว”


“ขอโทษ” เท็นจ๋อยลงถนัดตา เปรมมองหน้าอีกฝ่าย ถามว่า “ใจเย็นลงรึยัง”


“เรายอมแล้ว” ทศทิศพูดเสียงอ่อน เปรมถอนหายใจ ยกถุงน้ำแข็งประคบแก้มที่บวมเป่ง บอกว่า “นายต้องรู้จักระงับความโกรธให้มากกว่านี้”


เสริมอีกว่า “นายตัวใหญ่กว่าเขา ชกทีก็คว่ำแล้ว เกิดอีกฝ่ายเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”


“กุ๊กห่วงแต่หมอนั่น” มาถึงตอนนี้เท็นก็อดที่จะพูดขึ้นไม่ได้


“ฉันห่วงนายต่างหาก ฉันไม่อยากให้คนอื่นมองนายไม่ดี” เปรมพูดเหมือนกำลังคุยกับเด็ก บ่นว่า “เป็นหมอน่ะภาพลักษณ์มันสำคัญนะ ให้ตายสิ ไหนสัญญาว่าจะไม่ต่อยหน้าฉันไง...”


“ขอโทษครับ” เท็นคอตก เปรมมองท่าทางนั้น วูบหนึ่งเหมือนจะตาฝาดเห็นหูสุนัขบนหัวอีกฝ่ายลู่ลงด้วย แล้วว่าที่คุณหมอก็เงยหน้าบอกเขาว่า “กุ๊กจะเอาคืนเราก็ได้นะ”


พ่อครัวเลิกคิ้ว “ได้เหรอ?”


“อื้อ” เท็นพยักหน้า เปรมมองคนพูดที่คุกเข่าหลับตาปี๋อยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจ


แปะ!


สัมผัสหนึ่งแตะเข้าข้างแก้มสีซีด พอเด็กโข่งเปิดเปลือกตาก็พบว่าแก้มทั้งสองข้างของเขาอยู่ในอุ้งมือของพ่อครัว


“...ไม่ตีเราเหรอ” เท็นกระพริบตา เปรมใช้นิ้วโป้งกดแก้มอีกฝ่ายเบาๆ พูดรอดไรฟันอย่างนึกหมันเขี้ยว “ฉันจะไปตีนายลงได้ยังไง”


คนฟังตาเป็นประกายลิงโลดจนเปรมต้องรีบกำชับว่า “สัญญากับฉันสิว่าครั้งต่อไปนายจะใจเย็นกว่านี้”


“เราจะใจเย็นกว่านี้”


“และไม่ชกแชงมาอีกแล้ว”


“ไม่” เท็นสวนกลับทันที “หมอนั่นยั่วโมโหเราก่อน”


“นายต้องอดทนนะ” เปรมหมุนแก้มเด็กโข่งเบาๆ “สัญญากับฉันได้ไหม?”


“แต่ว่า...”


“เท็น” เปรมมองตรงมา เด็กโข่งตัวโตหลุบตาอย่างยอมแพ้


“ก็ได้”


“เด็กดี” เปรมเลื่อนมือขึ้นขยี้เส้นผมของเท็นเบาๆ ฝ่ายหลังหลับตาอย่างเคลิบเคลิ้ม ตอนนั้นเองที่คนตัวใหญ่ยื่นหน้าเข้ามาหา


เปรมชะงัก โยกแก้มซีกซ้ายหลบโดยอัตโนมัติ “อย่า!”


ดวงตายาวรีสั่นวูบอย่างเว้าวอน “ไม่ได้เหรอ...”


เปรมหลบสายตา เบือนหน้าหนีไปอีกทาง


“...ให้ข้างขวานะ”


เท็นตาตาเป็นประกาย ก่อนจะชะโงกหัวเข้าไปหอมแก้มพ่อครัวดังฟอด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 14-04-2015 00:41:02
Special Part.
Love Course ! หมอยาหล่อร้ายกับเจ้าชายแห่งท้องทะเล



ย้อนกลับไปที่ห้างสรรพสินค้าในวันเสาร์ หลังแยกจากเปรมกับเท็นแล้วชลันธรก็ก้าวขาขึ้นบันไดเลื่อนไป ทันทีที่เท้าของเขาสัมผัสพื้นชั้นสาม ร้านหนังสือก็ปรากฏแก่สายตา


โชเดินไปที่เคาน์เตอร์ ขอให้พนักงานสาวค้นหาตำแหน่งหนังสือให้เพราะไม่อยากเสียเวลาหา


“เหลือเล่มสุดท้ายตรงแผงหนังสือเรียนฝั่งซ้ายชั้นบนสุดค่ะ” เธอบอกด้วยรอยยิ้ม เด็กประมงพูดขอบคุณเบาๆ ก่อนจะเดินไปตามพิกัดที่ได้รับ


แม้ต่อหน้าเพื่อนๆ จะยิ้มได้แต่สภาพจิตใจของชลันธรตอนนี้ไม่สู้ดีนัก เขาเพิ่งโดนแฟนคนล่าสุดบอกเลิกไปเมื่อวันพุธที่ผ่านมาด้วยเหตุผลว่าโชเป็นผู้ชายประสาอะไรไม่ยอมแตะต้องตอนเธอเมา


คิดแล้วโชก็ปวดหัว ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าตัวเองทำผิดตรงไหน แถมเมื่อวานยังประกาศคะแนนสอบอีกยิ่งแล้วใหญ่


วิชาเคมีที่โชทุ่มเทอ่านก่อนสอบถึงสามอาทิตย์ สามอาทิตย์ที่เขาเข้าหอสมุดบ่อยกว่าห้องนอนตัวเอง สามอาทิตย์นรกที่แทบจะกินนอนอยู่ในนั้น ทั้งที่พยายามขนาดนี้ทว่าผลที่ได้กลับโหดร้ายนัก โชได้คะแนนน้อยที่สุดในเซค มีเปอร์เซ็นต์ติดเอฟสูงจนอาจารย์ประจำวิชาไล่เขาไปกดดรอปแทบไม่ทัน แต่เขาไม่อยากดรอป


จนถึงตอนนี้ชลันธรก็ยังมีความหวังจะสู้ต่อ โดยเขามีโอกาสแก้ตัวคือสอบเก็บคะแนนรอบหน้าในอีกสองอาทิตย์ให้หลัง นี่เป็นเหตุผลที่เขามาซื้อหนังสือในวันนี้ เขาต้องการทุ่มสุดตัวให้กับมันอีกครั้ง


เพื่อนในกลุ่มพอเห็นความตั้งใจก็เชียร์ให้เขาสู้ต่อ แต่ไม่มีอะไรน่าเจ็บใจเท่าคำพูดของใครบางคนที่แวบเข้ามาเป็นระยะราวกับอยากจะตอกย้ำสมองอันน้อยนิดของเขาอีกแล้ว


‘ประมงจบไปทำไร จับปลาเร้อ’
นั่นเป็นประโยคแรกที่เจ้าของผมสีแดงยาวระต้นคอพูดถึงคณะของเขา


‘แค่จับปลาไปลงเรียนเหวี่ยงแหก็พอม้าง’
สายตาพราวระยับที่จับจ้องมาคล้ายกำลังหยอกล้อคู่นั้นทำให้โชหงุดหงิด


‘เด่อ กระจอกว่ะ’
เสียงทุ้มเปี่ยมเสน่ห์ที่พูดจากวนประสาทครั้งแล้วครั้งเล่า


แล้วเขาก็ดันโดนไล่ไปดรอปวิชาที่ ‘ไม่เห็นจะยาก’ ที่ว่านั่นไง เลยรู้สึกเจ็บใจมาก...แล้วก็เกลียดมันมากๆ ด้วย!


ย้อนกลับไปตอนเจอกับไฟครั้งแรก วันที่พวกเขามีเรื่องกัน โชกับเพื่อนอีกสองคนบังเอิญไปยืนซื้อน้ำบนโรงอาหาร ใกล้ๆ เป็นกลุ่มหมอยาที่นั่งเปิดปากแซวคนที่เดินผ่านไปมาอย่างคะนองปาก


“มึง สามคนนั้นอยู่คณะอะไรวะ” ใครบางคนถามขึ้น อีกคนตอบว่า “ช็อปสีนี้ประมงแน่นอน”


ตอนนั้นเองที่ไฟพูดขึ้น “ประมงจบไปทำไร จับปลาเร้อ” ก่อนทั้งกลุ่มจะฮาครืน โชหันขวับทว่ากลับถูกเพื่อนอีกคนแตะแขนไว้ พร้อมพูดว่า “ปล่อยมันเห่าไปเถอะ”


“แต่...”


“แลกไม่คุ้มเสียหรอก เฉยๆ ไว้” เพื่อนของโชกำชับ


“แค่จับปลาไปลงเรียนเหวี่ยงแหก็พอม้าง” เสียงทุ้มนั้นยังคงกวนประสาท โชกำหมัดแน่น


“เด่อ กระจอกว่ะ”


ผัวะ!


รู้ตัวอีกทีโชก็พรวดเข้าไปต่อยปากหมอยาตัวแสบเสียแล้ว




ไม่ได้มาเรียนเองอย่าดูถูกนะเว้ย!


เขาเลือกคณะนี้ด้วยความตั้งใจของตัวเอง แค่เพราะไม่ใช่สายวิทย์สุขภาพเลยดูกระจอกงั้นเหรอ ไอ้บ้าเอ๊ย จะคณะไหนก็ยากทั้งนั้นแหละ!


คะแนนถึงได้เป็นแบบนี้ไง...โชน้ำตาตกใน


ชลันธรเดินมาหยุดตรงแผงหนังสือเรียนด้านใน เล่มที่เขาต้องการวางอยู่ชั้นบนสุด เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว เขย่งจนปวดน่องแต่ก็ยังหยิบไม่ถึง 


บ้าฉิบ...


ปรากฏเงาหนึ่งทาบทับจากด้านหลัง ใครบางคนหยิบหนังสือเล่มนั้นลงมาให้แล้ว โชหันไปมอง กำลังจะกล่าวขอบคุณแต่พอเห็นหน้าอีกฝ่ายเด็กประมงก็แยกเขี้ยวออกมา


“มึง!”


เจ้าของเรือนผมสีแดงสดเลิกคิ้ว ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “อ้าว โทษที ไม่ยักรู้ว่ามีคนยืนอยู่ด้วย” ใบหน้าหล่อเหลาจุดยิ้มร้ายตอนท้ายประโยค โชเม้มริมฝีปาก แบมือแล้วตะคอกใส่คนตัวสูง


“เอามา!”


ไฟเลิกคิ้ว “อะไร มึงจะเอาเล่มนี้เหรอ”


“กูไม่จำเป็นต้องบอกมึง เอามา!”


ไฟนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “เสียใจด้วยนะ กูก็จะเอาเล่มนี้เหมือนกัน”


โชเบิกตาโพล่ง เขาไม่ยอมจริงๆ ด้วย “อย่ามางี่เง่านะ กูเจอก่อน!”


“แต่กูหยิบถึง” ไฟยักคิ้ว โชอ้าปากค้างอย่างเถียงไม่ออก “ไอ้...”


ชลันธรมองคนตัวใหญ่ยืนลอยหน้าลอยตา สุดท้ายก็ยอมพูดว่า “ขอเหอะ...กูต้องใช้”


ไฟนึกไม่ถึงว่าคนตัวเล็กจะพูดแบบนี้ออกมา แต่ก็บอกว่าไร้เยื่อใยว่า “...กูก็ต้องใช้” ก่อนจะเดินยิ้มเผล่ออกไปจ่ายตังค์ โชรีบวิ่งตามไปโวยวาย “หยุดนะ!”


“เรื่องดิ” ไฟยืนชำระสินค้าพร้อมหนังสืออีกเล่มอย่างสบายอารมณ์ โชมองอีกฝ่ายผิวปากด้วยแววตาคุกรุ่น ลอบกำหมัดแน่น ทำไมไอ้บ้านี่ต้องมาเอาชนะกับเขาด้วย!


อีกสองอาทิตย์ก็จะสอบแล้ว นี่เขาต้องทนอ่านหนังสือของมหาลัยจริงๆ เหรอ...


ตอนที่กำลังกลุ้มใจ อยู่ดีๆ หนังสือเจ้าปัญหาก็ถูกยื่นมาให้ ดวงตาเหมือนแมวตวัดมองอย่างไม่ไว้ใจ โชถามเสียงแข็ง “อะไร”


“กูให้ยืม”


โชชักสีหน้า “กูจะซื้อต่อ!”


“กูไม่ขาย” ไฟยักคิ้ว โชจ้องอีกฝ่ายจนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ถามว่า “มึงต้องการอะไร”


ไฟไม่ตอบแต่บอกว่า “หนังสือเล่มนี้กูต้องใช้ แต่ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้ จะให้มึงเอาไปยืมก่อน”


“ไม่เอา” โชปฏิเสธ “ยืมมึงมาก็ไม่ต่างอะไรจากยืมหนังสือห้องสมุดหรอก”


“ต่างดิ” ไฟคัดค้าน “เชิญมึงเขียนสรุปลงในเล่มได้ตามสบาย”


โชตาเป็นประกายโดยไม่รู้ตัว หลุดถามว่า “เขียนอะไรก็ได้เหรอ...”


ไฟไหวไหล่ “เออ อย่าเขียนด่ากูเป็นพอ”


“กูไม่ทำแบบนั้นกับหนังสือเรียนหรอก” โชแยกเขี้ยว ตัดสินใจยื่นมือไปหนังสือเคมีมา เขาไม่มีเวลาแล้ว จังหวะกำลังจะเก็บหนังสือนั่นเอง พลันโชก็โดนชนจากด้านหลัง


ตุบ!


เป้ใบใหญ่ร่วงหล่น ของด้านในกระจายออกมากองเต็มพื้น โชหน้าเสีย ด้านในนั้นเป็นกระดาษคำตอบข้อสอบกับสรุปวิชาเคมีที่เขาทุ่มเทเขียน เด็กประมงก้มเก็บด้วยอาการรีบร้อน


พรึบ!


“อะไรเนี่ย...”


แต่ยังช้ากว่าไฟหลายขุม กระดาษคำตอบข้อสอบวิชาเคมีของเขาหลุดไปอยู่ในมืออีกฝ่ายเป็นที่เรียบร้อย ไฟมองตัวเลขบนหัวกระดาษแล้วจุ๊ปาก โชพุ่งตัวไปคว้าคืนมาทว่าอีกฝ่ายกลับหลบได้ทันท่วงที


“โห...เก้าเต็มหกสิบ นี่มึงหลับตาทำเหรอ” หมอยาเยาะเย้ย มองโจทย์ที่ง่ายราวกับคำถามของเด็กอนุบาลสำหรับตัวเองแล้วอดพูดค่อนขอดไม่ได้ “อะไร เจนเคมง่ายๆ แค่นี้ยังทำไม่ได้ มัวแต่เที่ยวกับแฟนจนไม่ได้อ่านหนังสืออะเด้”


โชหมดแรงต่อล้อต่อเถียง เขาก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่เป้เงียบๆ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น “อยากจะพูดอะไรก็ตามใจเถอะ”


ยังไงเขาก็ไม่มีทางชนะคนๆ นี้ได้อยู่แล้ว


ไฟเหลือบมองเศษกระดาษกรีนรีดบนพื้น ต้นกระดาษจั่วหัวชื่อวิชาเอาไว้อย่างชัดเจน จากสีสันและรายละเอียดดูปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นสรุปที่ทำอย่างตั้งใจแค่ไหน


แต่ถึงแบบนั้นเขาก็พลั้งปากทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายไปเสียแล้ว


แม้จะรู้สึกผิดอยู่ข้างใน แต่ก็พูดไปว่า “ได้น้อยขนาดนี้ไปดรอปเหอะ”


“หุบปาก!” โชเงยหน้า ดวงตาเหมือนแมวคู่นั้นสั่นวูบ ไฟชะงัก อีกฝ่ายจ้องตาเขาไม่กระพริบ


“อย่ามาดูถูกกันนะ” รู้สึกได้เลยว่าคนพูดพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น “เออ กูโง่แล้วไงล่ะ โง่แล้วต้องมาฟังคนเก่งอย่างมึงทับถมแบบนี้ด้วยเหรอ”


โชระบายออกมาในที่สุด “อย่างมึงจะไปเข้าใจอะไรวะ! กูจะติดเอฟมันก็เรื่องของกูเว้ย!”


อึดใจต่อมาเด็กประมงก็ได้สติ ความเงียบโรยตัวครู่หนึ่ง ไฟมองกระดาษคำตอบในมือ พูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า


“ติวให้แมะ”


“อะไรนะ?” โชเงยหน้าอย่างไม่เชื่อหู พอมั่นใจว่าได้ยินถูกก็รีบพูดว่า “ไม่จำเป็น!”


“ติวกับกูรับประกันเกรดไม่ต่ำกว่าซีแน่นอน”


“อึก...” โชสะอึกเมื่อโดนจี้ถูกจุด ไฟเสริมยิ้มๆ “เภสัชกับเคมีเป็นของคู่กันอยู่แล้ว มั่นใจได้เลยว่าหัวของกูเป็นคลังความรู้ให้มึงได้สบายมาก”


หมอยาถามย้ำ “ว่าไง?”


“ฮึ่ม” โชขมวดคิ้ว ตัดสินใจพูดว่า “เออก็ได้”


ไฟจุ๊ปาก “นี่จะให้กูไปสอนมึงด้วยท่าทางแบบนั้นจริงๆ น่ะเหรอ”


“อะไรของมึงเนี่ย!” โชโวยวาย แค่นี้เขาก็เสียงเชิงให้อีกฝ่ายมามากพอแล้วนะ


“ของแลกเปลี่ยนอะ?”


“จะเอาเหี้ยอะไรอีก” ชลันธรถามด้วยใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก ไฟยิ้มร้าย ตอบว่า “แฟนคนล่าสุดของมึงไง”


“...ควาย เลิกกันไปนานแล้ว” ดวงตาเหมือนแมวคู่นั้นเหี่ยวแห้งเหมือนปลาตาย ไฟได้ยินแล้วตาเป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง “จริงอะ?”


“เออ” โชกระแทกเสียง แม่งเอ๊ย จะย้ำทำไมวะ!


“อืม...งั้นเปลี่ยนเป็นหอมแก้มกูละกัน” ไฟยื่นแก้มให้ โชทำหน้าเหยเก “แหยะ มึงเป็นเกย์เหรอ”


“...ห่า สั่งมึงทำเหี้ยไรกูก็เป็นเกย์หมดอะ” ไฟพูดอย่างนึกหงุดหงิด


“ก็ดูมึงสั่งแต่ละอย่างดิ!” โชเถียง


หมอยาถามย้ำ “จะทำไม่ทำ?”


“ไม่!”


“เอฟไปซะ เอฟไปซะ...”


“อย่ามาแช่งกูนะโว้ย!”


“เร็ว” ไฟยื่นหน้าเข้ามาหา บอกด้วยท่าทีกึ่งระอา “ฟอดเดียวทำลีลาไปได้ แมนๆ หอมกันเขาไม่คิดอะไรอยู่แล้ว” ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา “เอ๊ะ หรือว่ามึงคิด?”


“คิดเหี้ยอะไรล่ะ หอมแก้มใช่ไหม ได้!” โชถกแขนเสื้อ เขายืนหลับตาสูดลมหายใจ เว้นจังหวะจนไฟที่ค้างท่าไว้นานแล้วบ่นว่า


“ไอ้ห่า ได้ยังเนี่ย”


“เดี๋ยวสิวะ! ขอเวลากูทำใจ...”


ฟอด!


“!!!”


“ช้า” ไฟยักคิ้ว เขาชิงหอมแก้มคนตัวเล็กก่อนเป็นที่เรียบร้อย


โชขยับปากจะด่า ทว่าไฟกลับหยิบกระดาษคำตอบไปเก็บไว้แล้วพูดว่า “ตั้งแต่อาทิตย์หน้าเจอกันตอนเย็นที่ห้องสมุด” ไม่วายสะบัดกระดาษในมือไหวๆ “อย่าสายล่ะ~”


“ไอ้...”


โชขมวดคิ้วมองตามหลัง แก้มของเขาขึ้นสีจัดอย่างหาสาเหตุไม่ได้



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า

 :katai4:

ฮืออออ อ ปั่นเสร็จสักที

ตอนนี้ใช้เวลานานมากเลย ไม่รู้ทำไม 555555555 5

ตอนหน้าถ้าไม่ผิดพลาดอาจจะเป็นตอนพิเศษรับสงกรานต์นะคะ

เป็นตอนที่ 15.5 ค่ะ ไม่ต้องตกใจไปน้า 55555555 5

ขอบคุณทุกการติดตามและทุกกำลังใจนะคะ

 :katai2-1:

เจอกันตอนหน้าค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 14-04-2015 00:55:25
อ๊ากกกกกกก มาละหมอยาคนหล่อของเรา 55555555 คู่นี้มันปากร้ายใจดีทั้งคู่นั้นแหละ รอไม่ไหวแล้ว :ling1:
ปล. เราก็โง่เคมีนะไฟจ๋า 555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Newnew ที่ 14-04-2015 01:05:44
 :fire: :fire: :fire:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 14-04-2015 01:17:43
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้แชงมา  :ling1: สงสารน้องเท็นจริงๆ  :mew4:

ไฟโชน่ารักมากเลย ชอบคู่นี้เชียร์ๆ  :z2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงน้ำแข็ง123 ที่ 14-04-2015 01:22:38
มารอค่ะ :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 14-04-2015 02:11:23
ตบตีแชงมา ทำไมพูดจาแบบนี้ คนนิสัยไม่ดี!!  :z6:
เท็นก็ใจร้อน ดูซิ ทำเปรมเจ็บเลย T_T #แต่เจอความอ้อนแล้วยอมใจให้อภัยหมดแล้ว5555555555555
 :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 14-04-2015 02:12:34
สงสารเท็น อ่านไปอ่านมาเหมือนเท็นไล่ตามเปรมอยู่คนเดียวเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP!
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 14-04-2015 02:24:15
ไม่ชอบแชงมาตอนนี้เลยอ่ะ

มาว่าเท็นของกุ๊กได้ไงงงงงงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 14-04-2015 02:25:58
คือเท็นกะแชงมานี่เด็กพอกันทั้งคู่เลยอ่ะ มาเถียงมาเยาะเย้ยกัน พอโกรธก็ตีกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: sebious ที่ 14-04-2015 03:01:41
สรุปกุ๊กนี่จะไม่ได้มีแฟน แต่มีลูกแทนใช่ไหม
ว่าที่พระเอกแต่ละคน นิสัยเด็กๆกันหมดเลย  :ruready
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 14-04-2015 03:28:23
บอกตรงๆเลย ตอนนี้โคตรรำคาญแชงมาอ่ะ ทำไมพูดแบบนั้นใส่เท็นนนน
ไฟก็เหมือนกันทำไมพูดกับโชแบบนั้น ทั้งตอนเจอกันครั้งแรกและตอนนี้ เราเป็นโชก็โกรธไฟอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-04-2015 06:21:46
คนเขียนน่ารักจังค่ะ. ขอบคุณนะ
ตอนนี้โป้งไอ้ดวงอาทิตย์แล้ว  อย่าเล่นถึงแม่ว้อย. ปากแตกก้อสมควรแล้ว
กุ๊กน่ารักตลอดๆบริหารสเน่ห์เบาๆหน่อยนา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 14-04-2015 06:50:58
เกลียดแชงแล้ว!!!! ว่าเท็นแบบนั้นได้ยังไง!!
ชอบตอนพิเศษมากกกกกกก
รอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 14-04-2015 07:39:19
แชงมาน่ารำคาญ  :m16:
แต่ไฟฮะ แมนๆหอมแก้มกันนี่แปลกอยู่นะฮะ :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-04-2015 07:41:35
เปรมไม่ถามเหตุผลที่เท็นทำแบบนี้เลยนา.. คราวหลังถ้าแชงมามายั่วโมโหอีก เท็นก็น่าสงสารยิ่งกว่าเดิมเลยสิคะเนี่ย งื้อ~ รู้สึกว่าเปรมไม่ยุติธรรมจังเลย ถ้าความรู้สึกที่มีกับแชงมามันพัฒนาต่อไม่ได้ก็ช่วยปฏิเสธไปให้ชัดเจนเถอะนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 14-04-2015 07:54:15
ไฟ-โช น่ารักอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 14-04-2015 08:25:26
แชงมาสมควรแล้วที่โดนต่อย
ไฟโชนี่เคมีสื่อรักแน่ๆ :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: rabbit-orange ที่ 14-04-2015 08:28:27
 :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 14-04-2015 08:38:30
ไม่ชอบ แชงมาอย่างแรง
 
มาทำให้จิตใจอัน ใสสะอาดของเท็นน้อย มัวหมอง

ถ้าเปรมมัวแต่ใจดีกับคนอื่นไปทั่วแบบนี้ จะเยียวยาจิตใจให้เท็นน้อยได้เหรอ

ไม่รู้หรือไง ว่า คนที่ คิดอยู่ในใจตลอดเวลา ว่าตนเองเป็นสาเหตุการตายของแม่นะ มันเจ็บปวดแค่ใหน

เปรมเคย รู้เรื่องนี้แล้วนี่ ทำไมยังปล่อยให้แชงมา ที่นับเสมือนเป็นชู้รักของตัวเอง เข้ามาทำร้ายจิตใจเท็นน้อยแบบนี้ละ

การแสดงออกของเปรมครั้งนี้  เหมือนเป็นการบอกว่าแชงมาสำคัญกับเปรมมากกว่าเท็น

โถ๋วววว......เท็นน้อย ของป้า  คงโกรธ ไอ้บ้าแชงมามากซินะลูก  ไม่เป็นไรนะ หนูตัวโตกว่ามัน ปล่อยมันเห่าไปเถอะ

ตอนนี้ ขอบอกเลย เกลียดแชงมา และ โกรธเปรมที่ให้ความสนิทสนมกับแชงมาเินความจำเป็น โป้งเปรมแล้วนะฮึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-04-2015 08:58:32
สงสารเท็น แชงมาพูดแรงไปนะ!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: yearrayoeng ที่ 14-04-2015 09:02:54
ไฟน่ารำคาญมาก ดูถูกขนาดนี้ไม่มีใครยอมได้หรอก แต่โชดันยอมลงให้ ขัดกับนิสัยไม่ยอมคนมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-04-2015 09:15:00
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 14-04-2015 09:44:26
ไฟโชน่ารักที่สุด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 14-04-2015 09:50:54
แชงมาไอ้เด็กนิสัยไม่ดี



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 14-04-2015 10:04:55
 :m31:  :angry2: แซงม้าาาาาา ว่าเท็นของเค้าได้ไง เด๋วเค้าให้กุ๊ก o18 เจี๋ยนนิ่ม ๆ น้าาาาา :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 14-04-2015 10:07:14
ไม่รู้สิ ยังไงเราก็เชียร์เท็นอยู่ดี
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 14-04-2015 10:08:23
ือืมออกจะทำร้ายจิตใจนิดนึง เพราะตัวละครโดนทำร้ายจิตใจอ่ะ เท็นมีปมเรื่องแม่ โชก็เรื่องเรียน รอตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 14-04-2015 10:36:38
แชงมาแม่งงง :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 14-04-2015 10:42:53
เป็นเด็กประถมหรือไงลอเรื่องแม่เนี้ย  :angry2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 14-04-2015 13:00:35
 :laugh:  ดูท่าว่าไฟจะถูกใจโชตั้งแต่แรกเห็นแน่เลยอ่ะ เลยพยายามหาเรื่อง 5555

แต่ดูแล้วคงไม่เคยจีบผู้ชาย พ่อคาสโนว่าเลยต้องเรียกร้องความสนใจแบบนั้น

แหมะ ปากเสียมากๆเลยโดนโชเกลียดขี้หน้า แถมยังดูเหมือนเด็กขี้อิจฉา เลยพยายามไปแย่งแฟนเพื่อดึงความสนใจ

เรื่องเลยดูยิ่งใหญ่กว่าเดิมอีก ไม่รู้เราเข้าใจผิดหรือมันเรื่องจริง 5555

ไอ้คู่เท็น-เปรมนี่ก็จะหวานไปแระ บอกเลย ได้เปรมเป็นแฟนแม่งโคตรโชคดีอ่ะ มีเมตตา ปราณีสุดๆ น่าจะเป็นแม่คนเลย 55

แชงมาเอ้ยยยยย ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ายิ้มตัวเองทำคนอื่นเดือดร้อน(หาแว่นกันแดดแทบไม่ทัน)แค่ไหนนน

ไม่ใช่ว่าโดนเท็นชกไปทีเปลี่ยนรสนิยมหรอกนะ ว๊ายยยย 5555 แต่นิสัยน่ารักหมดแหละ

รักทุกคนเบยยยยยยยยยยยย   :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 14-04-2015 13:04:08
แชงมาเอ้ยย ตัดใจไปเถอะหนู

(คิดถึงน้องหัวหลิมนะคะ xD)

ปอลิง ลุ้นคู่ไฟกะโช  :ruready
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 14-04-2015 13:08:36
โฮๆๆๆ  ตอนนี้น้ำตาซึม สงสารเท็นมากกกกกก T_T
คะแนนแชงมาติดลบอย่างแรง ถึงขึ้นไม่ชอบเลยนะ
เราว่าเรื่อง "แม่" เนี่ยมันแรงไป และเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก
ไม่ต้องอ้างว่าไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของเท็น ไม่ว่าแม่เท็นจะยังอยู่ หรือเสียไปแล้ว ก็ไม่ควร!!
แชงมาทำเกินไปจริงๆ!!!

ส่วนน้องโช คะแนนเคมีเหมือนของเค้าสมัย ม.ปลายเลย ติดศูนย์ด้วย 555
น้องไฟมาติวให้ป้ามั่ง มามะ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 14-04-2015 13:16:55
ชิชะ แซงมานิสัยไม่ดีอ่า   :z6:  มาล้อเท็นเท็น. น้องกุ๊กของหมีเท็นไม่ต้องไปสนน๊าาาาาา
แต่คู่ของไฟน่ารักดีอะค่ะ ชอบๆ  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: kekaprain ที่ 14-04-2015 14:02:01
ชอบที่สุดก็ตอนเด็กโข่งหิวนี่แหละค่าาาา  ฮ่าๆ  นึกภาพตามแล้วตลก  น่ารักมาก
เปรมกับเท็นนี่  เรื่อยๆแต่ก็น่ารักตลอด  ตอนพิเศษไฟโชก็น่ารักดีค่ะ  เวลามีใครซักคนอ่อนลงให้ก่อนแล้วมันมุ้งมิ้งค่ะ  ชอบ
เถียงกันตลอดก็ไม่ไหว  ไม่รู้ทำไมถึงชอบไดนาไมต์มากมาย  อยากให้ไดเค้ามีคู่ค่ะ  อิอิ  มาต่อไวไวเน้อ  รอนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 14-04-2015 14:09:47
แชงมาตอนนี้ฉันเกลียดแก  ขอให้แกไม่มีคู่ไปจนตอนสุดท้ายเลย ไอ่คนใจร้ายไม่เชียร์น้องหัวหลิมให้แกแล้ว

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Dinsor ที่ 14-04-2015 16:01:33
เราสงสารเท็นมากๆอ่ะ แชงนิสัยไม่ดี กุ๊กไม่ฟังเท็นเลยเง้อออ พี่ฟวายยยยยจีบน้องโชชชชชช อร้ากกกกกดิ้นๆๆๆๆ ขอให้ได้ขอให้โดน :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 14-04-2015 16:07:02
 :hao4: :ruready :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 14-04-2015 17:58:20
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: fangiily ที่ 14-04-2015 18:59:25
แชงว่าเท็นในทำนองว่าเท็นเป็นเด็กมีปัญหา ไม่มีแม่

แต่การกระทำของแชงน่ะ คำพูดของแชงน่ะเป็นเด็กมีปัญหามากกว่าเท็นอีก

เพราะโตขนาดเข้ามหาวิทยาลัยแล้วเขาไม่เอาเรื่องแบบนี้มาพูดมาล้อมาหาเรื่องกันหรอก เฮ้ออออ แชงเอ้ยแชง!


อยากจะให้หมอกับกุ๊กได้กัน เอ้ย!!! รักกันเร็วๆ จัง


ไฟนี้ชักจะยังไงๆ นะ ไฟชอบโช เลยแย่งผญ.ทุกคนมาจากโชเพื่อที่โชจะได้โสด~~~ งั้นใช่มะะะะ

รอตอนต่อไปนะคะ~~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-04-2015 19:25:23
แชง ที่ย้านไม่สอนเหรอว่าอย่าเอาพ่อแม่คนอื่นมาเล่น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 14-04-2015 19:45:31
แชงมาน่าจะโดนต่อยอีกซักทีนะ กุ๊กไม่น่ามาห้ามเลย :m16: :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 14-04-2015 19:56:49
แชงมานี่ยังไง!!! มันน่าให้ปากแตกเพิ่ม!!!!
แต่เปรมคะ ยอมรับเห๊อะว่าก้อชอบเท็นอ่าาาา มันเห็นๆกันอยูเนี่ยยยยย อย่างปากแข็งสิ -0-

แต่ไฟเนี่ยยยย จีบเบาๆสิ เด๋วโชจิเหม็นหน้ากว่านี้ =_=
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 14-04-2015 20:17:46
แชงมานายต้องโดน  :beat:  :z6:  :z6:

สงสานเท็น สู้ๆจ้าาาา

อ๊ายยย ชอบๆ

คู่ไฟโช  :o8: "แมนๆเขาหอมกัน" 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 14-04-2015 22:19:19
หักคะแนนแชงมา หักคะแนนๆๆ หมั่นไส้และเริ่มเกลียดนิดหน่อยในฐานะที่อวยหมอ!  :katai4:

ปอลอ.ชอบตอนพิเศษ :m3: :m3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: korinasai ที่ 14-04-2015 22:44:43
หมอยาน่าตบจังเลย ปากเสียเกิ๊นนนน

ไอ้ดวงอาทิตย์ เอาเรื่องแม่คนอื่นตายมาล้อได้ไง นิสัยเสีย!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-04-2015 23:01:59


       แชงมานิสัยไม่ดี เอาปมคนอื่นมาล้อเลียน :m16:

       เปรมหมั่นเขี้ยวเท็นนี่เป็นอะไรที่ดูมุ้งมิ้งน่ารักซะ 555 :impress2:
   
       อิไฟมันต้องชอบโชแน่ๆ :katai2-1:
     
       รอตอนต่อไปค่ะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 15-04-2015 05:08:18
ไม่ชอบคนที่ด่าพ่อแม่คนอื่นเลย ไม่ไหวๆ

เปรมตัดแชงทิ้งสักทีเถอะ รำคานมาก นิสัยเสีย

สงสารเท็นที่สุดเลย ฮืออ :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 15-04-2015 15:41:14
รอต่อๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 15-04-2015 17:10:14
ไฟ -โช น่ารัก
ไฟนี่ทำแบบนี้แอบชอบโชป่ะวะ
 o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 16-04-2015 14:43:44
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยนะครับผม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: ayumu ที่ 16-04-2015 16:13:26
กุ๊กใจดีจังเลยค่ะ สงสารเท็นจัง แซงมาใจร้ายเล่นถึงแม่ทำไมอ้ะ ใจร้ายๆ :m15:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 16-04-2015 21:19:34
แรกๆ ก็ไม่ค่อยอะไรกับแชงมานะ คิดแค่ว่าเป็นผู้ชายที่น่ารำคาญก็เท่านั้น
แต่มาทำแบบนี้กับเท็นๆ คุง เรายอมไม่ได้
แช่งให้แชงมาโดนกุ๊กเมิน ชริ

ชอบคู่ไฟกับโชซะแล้ว
ไฟน่ารัก โชยิ่งน่ารัก
เชียร์ๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: mixxa ที่ 16-04-2015 22:44:15
เป็นกำลังใจให้เท็นอ่ะ    :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: anenomena ที่ 16-04-2015 22:51:33
บอกเลย เกลียดแชงมาาาาาา !!!  เมื่อไหร่จะไปๆซะเที  :hao4:

ให้คะแนนหมอนี่ติดลบล้านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย บู่ววว...  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 16-04-2015 23:18:24
แชงแม่ง เราเป็นเท็นเราก็ต่อยมันนะ เอาให้คว่ำเลยนี่แหละ
ปากมันวอนอ้อนมืออ้อนเท้าขนาดนี้ ไม่จัดให้ก็กระไรอยู่ เฮอะ!
สำหรับเราแล้วเรื่องครอบครัวมันเซนซิทีฟมาก พูดจาหมาไม่รับประทานขนาดนี้อยู่เฉยไม่ได้หรอก


ตอนพิเศษน่ารักปนหมั่นไส้ ที่น่าารักน่ะโช แต่ไฟเนี่ย ไม่เคยทำตัวดีๆเล้ย
จะเข้าหาเขาก็ดันไปกวนประสาทซะนี่

ปล.รับลูกศิษย์เพิ่มคนหนึ่งไหมคะ เจนเคม ถึงจะเรียนผ่านมาแล้ว แต่เราก็อยากลองติวกับนายอีกนะไฟ เผื่อจะแน่นขึ้น 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: โซ อึน ที่ 16-04-2015 23:31:26
เพิ่งอ่านตอนแรก
สนุกมากเลยคร่า
เท็นตีมึนแท้
น่าร๊ากคร่า
เด่วจะตามอ่าน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 17-04-2015 14:19:38
ไม่รู้แหละ เท็นทำเปรมเจ็บ ง๊ากกกกก
เราไม่ใจอ่อนให้อภัยเท็นง่ายๆหรอกนะ
นายต้องอ้อน ต้องดูแล ต้องเทคแคร์ ต้องเอาใจเปรมนะ
(ทุกวันนี้ก็เป็นแบบนั้น)

ชอบคู่เท็นเปรมอ่า
ไม่ใช่ว่าเท็นวิ่งตามเปรม แต่เป็นเพราะเท็นยังตอบคำถามในใจเปรมไม่ได้
เท็นต้องทำให้เปรมมั่นใจสิว่ารัก อย่าเอาสิ่งอื่นมาทดแทน
เพราะเปรมคงไม่อยากเดา

โอ้ยยย เราหลงรักกุ๊กกะเด็กโข่ง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 17-04-2015 21:38:09
ค้างงงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15.5)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 18-04-2015 11:06:48
สามวันต่อมา เปรมลืมตาตื่นตอนเช้าด้วยเสียงโทรเข้ามือถือจากไดนาไมต์ พ่อครัวกดรับสาย กรอกเสียงไปสองสามคำก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็มานั่งไลน์หาเมธาบนเตียงในชุดนิสิต


เมื่ออีกฝ่ายพร้อมเปรมก็เก็บสมาร์ทโฟนลงกระเป๋ากางเกง มือหนาหิ้วตะกร้าของแห้งเก้าชุดสำหรับเตรียมใส่บาตร ก่อนจะเดินควงกุญแจรถผ่านรูมเมทอีกสามชีวิตที่นอนหลับอยู่ออกจากห้องไป


เปรมยืนรอลิฟต์ที่ชั้นห้า ทันทีที่ลิฟต์มาเขาก็ก้าวเข้าไป ด้านในนั้นมีร่างของใครบางคนยืนอยู่ก่อนแล้ว


“ไปทำบุญเหรอครับ” เมื่อประตูลิฟต์ปิดลงอีกฝ่ายก็เปิดปากถาม เปรมยิ้มกลับ “ใช่ครับ คุณด้วยเหรอ?”


“เอ้อ...เปล่าครับ ไม่ใช่” คนพูดเกาท้ายทอยเก้อๆ พ่อครัวลอบสำรวจอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ


เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงผิวสีแทนหุ่นนักกีฬา เส้นผมสีดำตัดสั้นชี้โด่เด่รับกับใบหน้าหล่อเหลา เห็นแวบเดียวก็รู้ว่าต้องเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงแน่นอน แถมยังท่าทีมีอัชฌาสัยแบบนั้น


แต่มันจะไปสะดุดตรงตุ๊กตาหมีสีขาวในมืออีกฝ่ายนั่นแหละ


“ถามอะไรหน่อยได้ไหม” เสียงทุ้มนั้นคล้ายลังเลอยู่ในที เปรมมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ถามว่า “อะไรเหรอ”


“นายน่ะ...” เด็กหนุ่มตัวสูงสูดลมหายใจ ก่อนจะยื่นตุ๊กตาหมีในมือมาตรงหน้าพ่อครัว


“รู้สึกอะไรกับเจ้านี่ไหม?”


“หา...” พ่อครัวหน้าเหวอ ตอนนั้นเองประตูลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นหนึ่ง


“อา ช่างมันเถอะ ขอโทษที่ถามอะไรแปลกๆ นะ” พูดจบหนุ่มผิวแทนก็วิ่งออกจากลิฟต์ไป เปรมมองตาม ตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบตุ๊กตาหมีขึ้นมาพร้อมโวยวายว่า “หุบปากน่า! ฉันก็แค่อยากจะลองให้แน่ใจเท่านั้นแหละ!”


“...” พ่อครัวกระพริบตาปริบๆ เดินตามหลังไปแบบกล้าๆ กลัวๆ


หน้าตาดีแต่ไม่เต็มเหรอเนี่ย...หล่อเสียของจังนะ


แต่พอพูดถึง ‘หล่อเสียของ’ เปรมก็นึกได้ว่ารอบตัวเขามีคนประเภทนี้เต็มไปหมด


“เอาเถอะ...โลกมันเปลี่ยนไปแล้วนี่นะ” เปมทัตพึมพำ เขาเดินไปสตาร์ทรถพร้อมเมธาที่ยืนถือตะกร้าใส่ของแห้งรออยู่ก่อนแล้ว พวกเขาคุยกันสองสามประโยคแล้วมอเตอร์ไซค์ก็พุ่งทะยานออกไป


บริเวณถนนหน้าตึกคณะบริหาร เหล่านิสิตชายหญิงยืนจับกลุ่มคุยกันอย่างคึกคักระหว่างรอใส่บาตร เปรมจอดมอเตอร์ไซค์ พาเมธาเดินไปหาพวกไดนาไมต์ที่มาถึงก่อนแล้ว


“ไอ้โชอะ?” สามสีถาม เปรมสั่นหัว “มันโทรบอกกูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าคงตื่นไม่ไหว แต่เดี๋ยวช่วงบ่ายมา แล้วไอ้ไฟอะ?” พ่อครัวถามบ้าง ไดนาไมต์หรี่ตามองหน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองที่เกิดเสียงแจ้งเตือน ตอบว่า “ไม่มา ไอ้เหี้ยนี่ก็ตื่นไม่ไหวเหมือนกัน บอกอ่านหนังสือทั้งคืน”


 “แล้วไอ้เท็นอะ?” สามสีถามอีก


“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เมื่อวานเหมือนเท็นจะมีเรียนชดจนค่ำนะ” เมธาเป็นคนตอบ เขาหยิบมือถือขึ้นมาดูบทสนทนาของตัวเองกับเด็กโข่ง พึมพำว่า “ก็บอกไปแล้วนะว่าพวกเปรมก็มาด้วย แต่ยังไม่ได้อ่านข้อความเลย โทรไปก็ไม่รับ”


เปรมเผลอมองหาคนตัวใหญ่โดยไม่รู้ตัว พอคิดว่าหมอนั่นคงไม่มาใจก็รู้สึกเหงาแปลกๆ


“แหม ซึมเป็นส้วมเลยนะมึง” สามสีสัพยอกมาจากด้านหลัง เปรมคิ้วกระตุก “เปล่าสักหน่อย”


เด็กหนุ่มสี่คนยืนคุยสัพเพเหระหยอกล้อกันไปจนพระมา พวกเขายกตะกร้าใส่ของทำบุญของตัวเองขึ้นจบเหนือหัว เปมทัตหลับตา ขอพรข้อเดิมข้อเดียวที่เขาขอมาตลอดสิบเก้าปี


‘ขอให้ลูกช้างและคนรอบข้างสุขภาพแข็งแรง’


แต่ตอนที่กำลังจะลดมือลง พลันในหัวก็ปรากฏใบหน้าของใครบางคนขึ้นมา


เปรมยกตะกร้าขึ้นจบเหนือหัวอีกครั้ง


‘ขอให้หมอนั่นมีความสุข’


นิสิตหลายคนเริ่มทยอยหยิบของใส่บาตรกันแล้ว เปรมขยับตัวไปยืนริมถนน จังหวะที่เขากำลังจะใส่บาตรนั่นเอง


หมับ


สัมผัสอันคุ้นเคยจู่โจมจากด้านหลัง ตามด้วยเสียงทุ้มโมโนโทนปนหอบที่กระซิบข้างหู


“กุ๊ก...”


เปรมหันไปมอง เท็นในสภาพชุดนิสิตผูกเนคไทยืนอยู่ตรงหน้า เส้นผมสีดำกระดกชี้ฟูอย่างคนเพิ่งตื่น เปรมมองแล้วอดขำไม่ได้ รู้เลยว่าอีกฝ่ายรีบมาแค่ไหน


“ตื่นสายเหรอ”


“อือ” เท็นขานรับ เปรมมองสองมืออันว่างเปล่าของคนตัวใหญ่ ถามว่า “ของทำบุญล่ะ”


“ไม่มี” เท็นตอบ เมื่อคืนกลับไปเขาก็หลับเป็นตาย เพิ่งได้อ่านไลน์จากเมธาเมื่อเช้า พอรู้ว่าพ่อครัวจะมาด้วยนั่นแหละถึงได้รีบบึ่งมา “ขอใส่ด้วยคนนะ”


“เอาสิ” เปรมมองสภาพเด็กโข่งอีกครั้งแล้วหัวเราะออกมา


พ่อครัวเริ่มหยิบของใส่บาตรโดยมีเท็นกอดเอวเขาไว้จากด้านหลัง ดวงตายาวรีคู่นั้นเป็นประกาย เด็กโข่งมองเขาใส่บาตรอย่างสนใจจนเปรมอดยื่นตะกร้าให้ไม่ได้ว่า “นายก็เอาบ้างสิ”


“ได้เหรอ”


เปรมไม่ตอบแต่ถอยออกมา เท็นเดินถือตะกร้าเข้าไปยืนแทนที่ พูดว่า “กุ๊กก็กอดเราไว้สิ”


“แตะก็พอไหม” พ่อครัวจับเอวสอบนั่นไว้ เท็นขมวดคิ้ว “กอดกันจะได้บุญเยอะๆ ไง”


“เกี่ยวอะไร”


“เราอยากให้กอด”


“...ครับๆ ใส่บาตรสักทีเถอะ พระจะไปหมดแล้ว” เปรมยืดแขนไปกอดเอวอีกฝ่าย ดูแล้วเหมือนลูกลิงกอดแม่ลิงไม่มีผิด พ่อครัวมองว่าที่คุณหมอใส่บาตรด้วยความตั้งใจอย่างนึกเอ็นดู


บรรยากาศใส่บาตรยามเช้าผ่านไปท่ามกลางแสงอาทิตย์อันอบอุ่น พวกเปรมยกมือไหว้พระครั้งสุดท้าย เมธาหันมาพูดกับเพื่อนสมัยเด็ก “นึกว่าไม่มาแล้ว โทรไปเมื่อคืนก็ไม่รับ”


“ขอโทษ” เท็นบอก เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์ถามขึ้นว่า “แล้วนี่วันนี้พวกนายมีเรียนอะไรกันไหม”


“เดี๋ยวเราไปเรียนแคลกับอีค่อน” เมธาบอก สามสีเลิกคิ้ว “อ้าว แล้วตอนบ่ายอะ”


“เรียนถึงบ่ายโมงเอง มาทันอยู่แล้ว” คนตัวเล็กส่งยิ้ม เปรมหันไปมองคนตัวเล็ก “ให้ไปรับไหม”


“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรานั่งรถมาเอง”


“ตามนี้ แล้วไอ้เท็นอะ?” ไดนาไมต์ถามอีกคน เท็นในสภาพยืนกอดเอาคางเกยหัวกุ๊กจากด้านหลังตอบว่า “เรามีเรียนถึงบ่ายสอง”


“งั้นสามโมงเจอกันที่นี่ไหมล่ะ” สามสีเสนอ พอทุกคนพยักหน้าเขาก็ยิ้มออกมา บอกว่า “จัดเต็มเลยนะพวกมึง”


“แน่นอน นี่เดี๋ยวจะออกไปทำสี” ไดนาไมต์พูดอย่างอารมณ์ดี วันนี้สามทหารเสือว่างทั้งวันเพราะอาจารย์งดเซค สามสีเหลือบตามอง “แค่นี้ยังเสียไม่พอไงห่า”


“หัวไม่เด่นเดี๋ยวสาวไม่มอง”


“แค่หน้ามึงก็เด่นแล้ว ผิดมนุษย์มนาขนาดนี้” สามสีสัพยอก ไดนาไมต์ตวัดตามองหน้าสั่น “มึงไปกับกูเลย”


“กงการอะไร” สามสีขมวดคิ้ว แล้วมันสองคนก็ยืนเถียงกัน เมธามองภาพนั้นแล้วหัวเราะ สะดุ้งเมื่อเปรมทักขึ้นด้านข้าง “แล้วเมเป็นไงบ้าง”


“อะไรเหรอ”


“ที่สอนพิเศษไง” เปรมถามยิ้มๆ เมธาชะงัก สามสีกับไดนาไมต์หันมาอย่างสนใจฟัง คนหลังถามว่า “อะไร เมสอนพิเศษด้วยเหรอ”


“ช่าย ที่สถาบันกวดวิชาชั้นบนสุดของห้างอะ” เปรมตอบอย่างภูมิใจแทน หนุ่มผมทองตาเป็นประกาย “จริงดิ หูย เด็กม.ปลายที่นั่นงานดีไหม”


“...มึงก็ไม่เคยเว้นว่างจากเรื่องพวกนี้ไง” สามสีพูดแล้วสั่นหัว ถามบ้างว่า “เมสอนกี่คอร์สเหรอ”


“สองคอร์ส แบบเรียนกลุ่มกับตัวต่อตัวอย่างละคอร์ส” เมธาตอบยิ้มๆ


“แบบตัวต่อตัวนี่คงลำบากน่าดูเลย” สามสีเดา เมธายิ้มค้าง พึมพำว่า “ก็นะ...”


“คอร์สตัวต่อตัวเป็นไงอะ แหม ถ้าได้สอนสาวม.ปลายน่ารักๆ สักคนคงฟินน่าดู” ไดนาไมต์พูดเสียงระริกระรี้ เมธาทำหน้าปั้นยาก สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา “รับมือยากมากเลยล่ะ”


“แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” เปรมเลิกคิ้ว


“มันก็...” เมธาลากเสียง ตอนนั้นเองที่เขามองนาฬิกาข้อมือแล้วร้องออกมา “ตายล่ะ เก้าโมงแล้วเหรอเนี่ย เราต้องไปแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะ” พูดจบก็วิ่งออกไป ทุกคนโบกมือไล่หลังเมธา


เปมทัตเงยหน้ามองคางคนตัวใหญ่บ้าง “แล้วนายล่ะ”


“เก้าโมง”


“อ้าว รีบไปสิ”


“อย่าไล่เรา”


“...ไม่ได้ไล่ ฉันแค่กลัวนายไปไม่ทัน” เปรมตอบเสียงอ่อน ก่อนจะโดนคนตัวใหญ่ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มดังฟอด


“ไปนะ” เท็นบอก เขาโบกมือให้อีกสองคนแล้วเดินไปหารถยนต์ที่จอดรออยู่ เปรมมองตาม สามสีเห็นแล้วหัวเราะ “เหนื่อยหน่อยนะคุณแม่”


“แล้วนี่มึงจะไปทำผมกับกูไหม” ไดนาไมต์แทรกขึ้น เปรมส่ายหน้า “กูกลับไปนอนดีกว่า เมื่อคืนอยู่ดึกไปหน่อย”


“ทำไร คุยกับสาวเหรอ” สามสีถาม พ่อครัวตอบเสียงเนือย “แชงมา”


“นี่มันโทรหามึงด้วยเหรอ” หนุ่มผมทองมองอย่างอยากรู้ เปรมพยักหน้า “ทุกคืน”


“เอาละไง” สามสีพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า เปรมหันไปถาม “แล้วมึงอะสาม ไปไหน”


ไดนาไมต์หันไปมองคนตัวสูงอย่างคาดคั้น สามสีหรี่ตา สุดท้ายก็ตอบว่า “คงไปนั่งเฝ้าไอ้ไดเปลี่ยนสีขนอะแหละ”


“สัด” หนุ่มผมทองสบถ แต่ก็ยิ้มออกมา สามสีไม่เคยขัดใจเขาอยู่แล้ว พูดอีกว่า “งั้นเดี๋ยวพวกกูไปละ เจอกันตอนบ่ายนะเว้ย”


“เออ” เปรมมองไดนาไมต์นั่งซ้อนสามสีออกจากม.ไป ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์กลับหอตัวเอง




เปรมกลับมาถนนหน้าตึกคณะบริหารอีกทีตอนบ่ายสาม เขาใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะหูคีบ สะพายปืนฉีดน้ำสีเทาเหลืองกระบอกใหญ่ไว้ด้านหลัง เส้นผมสีดำประบ่าถูกรวบเป็นจุกน้ำพุเหนือหน้าผากและตรงท้ายทอย


โต๊ะยาววางของทำบุญพระถูกเลื่อนไปตั้งต่อกันตรงทางเท้า รอบถนนติดตั้งระบบสายพานเลื่อนสุ่มฉีดน้ำเป็นระยะ ทุกครั้งที่หัวฉีดฝั่งซ้ายและฝั่งขวาเลื่อนมาอยู่ในระนาบเดียวกัน สายน้ำจะถูกฉีดขึ้นชนกันในแนวโพรเจกไทล์คล้ายเป็นอุโมงค์น้ำ


เหล่านิสิตในม.มารวมตัวเล่นน้ำกันอย่างคึกคัก เสียงดนตรีเร่งจังหวะจนใจเต้นตึกตักดังมาจากลำโพงตัวใหญ่บนเวทีคอนเสิร์ตขนาดย่อม เปรมเดินฝ่าฝูงคนไปยังจุดนัดพบ


มีคนมารอเขาอยู่ก่อนแล้ว ตอนนั้นเองที่ร่างอันคุ้นเคยวิ่งเข้ามากระโดดเกาะพ่อครัว


“ไอ้โช”


“โอ๊ย รอมึงมาตัดริบบิ้นนานมาก” ไอ้ตัวแสบในเสื้อลายดอกสีส้มพูดกลั้วหัวเราะ เด็กประมงคาดแว่นตากันน้ำสีเขียวไว้บนหัว เปรมเงยหน้า มองไดนาไมต์แล้วตาโต


“เขร้ มันจ๊าบแท้วะ!”


ไดนาไมต์อยู่ในสภาพกัดผมสีชมพูสว่างทั้งหัว ถักเปียก้างปลาเก็บผมด้านข้างเผยให้เห็นเฉดสีม่วงที่แซมอยู่ด้านใน ใส่เสื้อลายดอกสีฟ้าปลดกระดุมครึ่งบนให้เห็นเสื้อยืดสีดำข้างใน ยืนถือปืนฉีดน้ำกระบอกใหญ่ทำหน้ากวนใส่เขา


ข้างๆ เป็นสามสีที่กำลังกดสมาร์ทโฟน เด็กหนุ่มตัวสูงคล้องแว่นกันน้ำสีฟ้าไว้ที่คอ ใส่เสื้อลายดอกสีเขียวไม่ติดกระดุมเผยให้เห็นเสื้อกล้ามสีแดงด้านใน ขายาวคลุมด้วยกางเกงสามส่วน สะพายปืนฉีดน้ำที่หล่อเป็นรูปหัวหมีรีลัคคุมะ


“ไอ้เหี้ยปืนมึงน่ารักจังวะ” เปรมแซว สามสียักคิ้ว “กูฟรุ้งฟริ้งให้สาวตายใจเว้ย”


ไม่นานนักเมธาก็มาถึง ครูคณิตสวมเสื้อลายดอกสีม่วง นุ่งโจงกระเบนสีเข้มพร้อมคาดผ้าขาวม้าสีครีมมาอย่างไทย ถือปืนฉีดน้ำขนาดกลางอยู่ในมือพร้อมฉีกยิ้ม


“โห เมโคตรแจ่มแมว” ไดนาไมต์ชมเปาะ เมธาหัวเราะ “อ้าว ก็บอกให้เราจัดเต็ม”


“แต่สีสันมากเลยนะตรงนี้” สามสีที่วางสายแล้วมองเพื่อนร่วมก๊วน พวกเขาสวมเสื้อกันคนละสีราวกับเตี๊ยมกันไว้


“เออเปรมมึงอะ ดำอยู่คนเดียว” โชเอาปลายกระบอกปืนในมือเขี่ยเสื้อเพื่อน เปรมยักคิ้ว “กูสั่งทีมงานไปแล้ว เดี๋ยวเด็กกูจัดการให้”


ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงฮือฮาขึ้นด้านหลังตามด้วยเสียงกรี๊ดจากสาวๆ พวกเปรมหันไปมอง ใจกลางของเหล่านิสิตหญิงที่รุมล้อมแย่งกันปะแป้งคือสองร่างสูงที่คุ้นตา


“หล่อทั้งคู่เลยอ้า!”


เท็นกับไฟเดินเข้ามาในสภาพที่แก้มทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยแป้ง หมอยาตัวสูงสวมเสื้อลายดอกสีเดียวกับเส้นผมแบบไม่ติดกระดุม เหน็บแว่นตากันน้ำสีเหลืองไว้กับคอเสื้อกล้ามสีดำด้านใน เขาชักลูกสูบปืนฉีดน้ำสีสดกระบอกใหญ่ในมือพร้อมฉีกยิ้มกว้าง “รายงานตัวคร้าบ”


ข้างๆ คือว่าที่คุณหมอในเสื้อลายดอกสีชมพู ยืนถือปืนฉีดน้ำขนาดกลางด้วยใบหน้าเรียบเฉย สามสีมองพวงมาลัยสีขาวร้อยจากดอกมะลิที่อีกฝ่ายคล้องคอแล้วจุ๊ปาก “สวยสัด ซื้อมาเหรอ”


“มาเรียทำให้” เท็นตอบด้วยดวงตาเป็นประกาย


“อะพร็อบมึง” ไฟยื่นเสื้อลายดอกสีเหลืองกับแว่นตากันน้ำสีชมพูให้พ่อครัว เปรมเดาะลิ้น “แต๊งกิ้ว”


“กุ๊ก” เท็นในสภาพตัวเปียกแป้งเต็มหน้าเดินเข้ามาหา พูดว่า “แสบตา...”


เปรมสั่นหัว ยอมให้อีกฝ่ายใช้ไหล่เสื้อของเขาต่างผ้าเช็ดหน้า ไฟเดินเข้าไปตีมือไดนาไมต์กับสามสีและเมอย่างคิดถึง ส่วนโชยืนทำหน้าบึ้ง ไฟจึงเปลี่ยนเป็นขยี้ผมอีกฝ่ายแทน


“อย่ามายุ่ง!”


แมวเถื่อนขู่ฟ่อ พวกที่เหลือยืนมองตาปริบๆ


“อ้าว ดีแล้วเรอะ” ไดนาไมต์ยอมเป็นหน่วยกล้าตายถามออกมา ไฟยิ้มกรุ้มกริ่ม “พวกเราก็ไม่ได้โกรธอะไรกันสักหน่อยนี่? เนอะ!”


โชทำหน้ายุ่ง ไฟเลิกคิ้ว “อะไร ไม่ได้นอนหน่อยเดียวอย่าหงุดหงิดดิ”


“ก็เพราะมึงไม่ใช่รึไง เมื่อคืนถึงไม่ได้นอนเลย!”


“...พวกมึงไปทำอะไรกัน” คนผมสีชมพูถามเสียงแผ่ว มองคู่กันต่างไซส์ทะเลาะกันด้วยสายตาเหมือนปลาตาย พอหันไปทางพ่อครัวก็พบว่ากำลังโดนโข่งอ้อนอย่างน่ารักน่าชัง


“นี่กูพลาดอะไรไปรึเปล่า...” เห็นแล้วก็อดพึมพำออกมาไม่ได้ 


สามสีเดินเข้ามากอดคอเขาคล้ายปลอบใจ ก่อนจะหันไปทางเมธา “พร้อมมั้ยเม?”


“แน่นอน” ครูคณิตชักปืนฉีดน้ำ แล้วพวกเปรมก็โดนสายน้ำจู่โจมจากด้านหลัง


“ข้าศึกโจมตี!” ไดนาไมต์ตะโกน พวกเขารีบหันไปตอบโต้ข้าศึกเป็นพัลวัน ผู้มาใหม่คือนายหัวหลิมกับโจ้และเพื่อนร่วมสาขาอีกสามคน พวกเขายืนตั้งท่า


“สายัณห์สวัสดิ์สหาย” โจ้เหยียดยิ้มร้ายแล้วพูดว่า “ไอ้เสือบุก!”


“ตั้งรับ!” สามสีตอบกลับ ก่อนทั้งสองกลุ่มจะเข้าปะทะกันท่ามกลางเสียงหัวเราะ ตามด้วยกลุ่มอื่นที่เข้ามาแจมจนสงครามสายน้ำขยายเป็นวงกว้าง มีนิสิตสาวมากมายวิ่งเข้ามาปะแป้งพวกเขา เท็นกับไฟโดนเละสุดอย่างไม่ต้องสงสัย


เปรมมองเด็กโข่งที่หน้าเต็มไปด้วยแป้งแล้วหัวเราะลั่น สามสีสัพยอกหน้าตาย “อะพวกมึงลงกระทะได้”


ในขณะเดียวกันก็มีนิสิตชายสองคนขอเข้ามาขอปะแป้งเมธา ครูคณิตยิ้มพลางยื่นแก้มให้ ก่อนจะฉีดน้ำใส่เมื่อโดนปะแป้งเสร็จ


“ว้ายยย กลุ่มนี้แซ่บจังเลยอ้าา” เสียงทุ้มดัดสูงดังขึ้น ตามด้วยกลุ่มสาวประเภทสองที่กรูกันเข้ามาหาพวกเปรมราวกับฝูงไฮยีน่ารุมทึ้งเหยื่อ พวกหล่อนร้องวี้ดว้าย “ขอปะแป้งหน่อยได้ม้าา”


“ปะได้แต่อย่าจับไข่นะคร้าบ” ไดนาไมต์ร้อง พวกเปรมหัวเราะก่อนจะโดนปะไปคนละดอก ในช่วงชุลมุนนั่นเองก็มีนิสิตสาวรุ่นพี่สองคนเข้ามาหาพ่อครัว


“น้องชื่ออะไรอะคะ”


“เปรมครับ” พ่อครัวยิ้ม พวกเธอร้องกรี๊ดกร๊าด “น้องเปรม พวกพี่ขอปะแป้งหน่อยน้า”


“คร้าบ” เปรมยิ้มกว้าง กำลังจะยื่นหน้าให้ทว่ากลับโดนคนตัวใหญ่ดึงแขนส่งไปหลบอยู่ข้างหลัง


สองสาวสะดุ้ง ก่อนจะยืนตาค้างเมื่อเห็นหน้าคนมาใหม่ชัดๆ คนซ้ายมือร้องออกมาอย่างลืมตัว “ว้ายยย หล่อมากก” คนขวามือรีบถามทันที “ชื่ออะไรอะสุดหล่อออ”


“เท็น” เด็กโข่งตอบ หลังจากนั้นเขาก็ถูกสองสาวปะแป้งพร้อมโดนพวกเธอหอมแก้มไปคนละที นิสิตสาววิ่งกรี๊ดออกไปอย่างมีความสุข เปรมยืนอ้าปากค้าง หันไปอดตีไหล่เด็กตัวโตอย่างอดโมโหไม่ได้


“แย่ที่สุดเลย ทำไมต้องมาแย่งซีนกันด้วย!” เป็นครั้งแรกที่เขานึกโกรธเสน่ห์ของอีกฝ่ายขึ้นมา เหยื่อไม่ได้หลุดมาแบบนี้บ่อยๆ หรอกนะ!


“เมื่อกี้อุตส่าห์มีสาวมาขอปะแป้งฉันแล้วแท้ๆ เพราะนายคนเดียวเลย!” เปรมโวยวายด้วยใบหน้าจะร้องไห้ เท็นมองท่าทางนั้น ตัดสินใจก้มลงเอาแก้มที่มีแป้งจากสาวๆ เมื่อครู่ของตัวเองถูแก้มอีกฝ่ายเบาๆ


“...” พ่อครัวยืนตัวแข็ง มองเท็นผละออกไปด้วยในหัวที่ขาวโพลน


“เราแบ่งให้” ใบหน้าหล่อเหลานั้นจุดรอยยิ้มอบอุ่น “ดีกันนะ”


พ่อครัวเบือนหน้าหนี บ่นกระปอดกระแปด “ไม่ต้องมาพูดเลย”


คอนเสิร์ตบนเวทีขนาดย่อมเริ่มแล้ว วงดนตรีเล่นเพลงวัยรุ่นสร้างบรรยากาศคึกคักไปทั่วบริเวณ สายพานสุ่มฉีดน้ำฝั่งซ้ายเลื่อนไปจนสุดปลายถนนก่อนจะวนกลับมาทางริมถนนฝั่งขวา เมื่อหัวฉีดพุ่งมาอยู่ในระนาบเดียวกันจนเซนเซอร์ตรวจจับได้มันก็ฉีดสายออกมาชนกัน กลุ่มคนที่อยู่ข้างใต้ร้องเฮพลางส่ายตัวไปตามจังหวะดนตรีเคล้าสายน้ำ


ตอนนี้มีนิสิตต่างคณะกลุ่มใหญ่โจมตีเข้ามา พวกเปรมผลัดกันตั้งรับผลัดกันวิ่งไปเติมน้ำจากสายยางของมหาลัยใกล้ๆ กันจ้าละหวั่น แต่ถึงแบบนั้นก็รู้สึกสนุกและมีความสุขเมื่อได้หัวเราะท่ามกลางกลุ่มเพื่อน


“โอ้ยพักก่อน” โชโวยวายใส่นิสิตชายที่ฉีดน้ำใส่เขาอย่างคึกคะนอง “พักก๊อนนน อุ๊บ แค่กๆ แหวะ!” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ พวกมันฉีดน้ำใส่ปากเขาเลยทีนี้ เด็กประมงชักลูกสูบ หน้าเสียเมื่อปืนในมือเบาโหวง


เขายกปืนบังหน้าเป็นพัลวัน “ไอ้เหี้ยทีมงานเติมน้ำให้กูด้วยยยย” แต่ทีมงานที่ว่าก็กำลังง่วนอยู่กับการตอบโต้และรับมือนิสิตกลุ่มอื่นอยู่เหมือนกัน โชถอยพลางหาจังหวะไปเติมน้ำ ตอนนั้นเองที่คนตัวสูงเข้ามาช่วยเขา


“จะไฝว้เอ๋อพวกมึงอะ จะเอาเอ๋อ...นี่ ยิงทิ้งให้หมด” ไฟพูดรอดไรฟัน แรงดันน้ำของเขาแรงพอจนทำให้พวกนั้นล่าถอย โชอาศัยจังหวะนั้นหันไปเติมน้ำ เขากลับมายืนจ้องหมอยาที่กำลังรบแทนตัวเองอยู่ด้วยแววตาประหลาด


เด็กประมงแสยะยิ้ม ยกปืนไล่ฉีดหมอยาอย่างนึกหมันไส้


“เฮ้ย! แล้วนี่มึงมาฉีดกูทำติ่งอะไรเนี่ย!”


“กูเกลียดมึงอะ!”


“เอ้า! นี่กูมาช่วยมึงนะ!”


“ใครสนล่ะ พวกเรารุมมัน!” โชหันไปสั่งกลุ่มนิสิตชาย ซึ่งฝ่ายหลังก็ให้ความร่วมมือแต่โดยดี ไฟหน้าเหวอ ชักลูกสูบปืนในมือเป็นระวิง “โอ๊ยไอ้เหี้ยโชมึงจำไว้!”


เด็กประมงหัวเราะ หมอยาถอยจนไปชนกับไดนาไมต์ที่รับมือกับกลุ่มนิสิตชายต่างคณะอยู่ด้านหลัง พูดว่า “ไอ้เหี้ยไดกูขอกำลังเสริม”


“เกิดอะไรขึ้น” คนผมสีชมพูถามขณะตอบโต้ข้าศึก ขมวดคิ้วอย่างขัดใจเมื่อปืนกระบอกใหญ่น้ำหมด ก่อนจะชักปืนกระบอกเล็กที่เหน็บไว้กับเอวกางเกงด้านหลังมายิงแก้ขัด


“ไอ้โชทรยศกู”


“ก็ดีแล้วไง เล่นน้ำอย่ามีมิตรเว้ย สร้างศัตรูไว้จะได้สนุก” ไดนาไมต์ตอบรีบๆ ไฟกลอกตาทำหน้าคล้ายโลกจะแตก พูดว่า “ไอ้ห่า มิได้นำพาหนทางแก้ไขอะไรให้กูทั้งสิ้น” ก่อนจะหลบฉากออกไปเติมน้ำด้วยความเร็วแสง


ใกล้ๆ นั้นเป็นสามสีที่กำลังปกป้องเมธาจากเงื้อมมือของนิสิตชายต่างคณะที่กรูกันเข้ามาปะแป้งคนตัวเล็กราวกับฝูงปลาปิรันย่างับเหยื่อ ครูคณิตมองเด็กหนุ่มตัวสูงที่รับแป้งแทนตัวเองไปหลายดอกอย่างอดสงสารไม่ได้


“สามไหวไหม”


“ไม่เป็นไร...เราโอเค” สามสีหันมาด้วยใบหน้าที่ทุกตารางนิ้วเต็มไปด้วยแป้ง เด็กหนุ่มตัวสูงพ่นแป้งออกทางจมูกไม่วายบ่น “ไอ้ห่า แป้งฝุ่น มึงไม่ผสมน้ำให้กูสักหน่อยวะ คนไทยปะเหนี่ย”


“ไปล้างหน้าหน่อยไหม” เมธามองกึ่งขำกึ่งสงสาร สามสีพยักหน้า “ก็ดีนะ รู้สึกว่าตัวเองพร้อมจะโดนทอดตลอดเวลาเลยตอนนี้”


ฝั่งเท็นกับเปรมกำลังรับมือกับพวกโจ้อย่างดุเดือด นายหัวหลิมหลับหูหลับตาฉีดน้ำใส่พ่อครัวอย่างเอาเป็นเอาตาย เปมทัตตะโกนว่า “แล้วทำไมมายิงแต่ฉันเนี่ย!”


“ก็เปรมตัวเล็กที่สุดแล้วนี่! ไปยิงคนตัวใหญ่ๆ ฉันก็เละสิ” นายหัวหลิมว่า พ่อครัวคิ้วกระตุก “ว่าไงนะไอ้นี่ ตัวเล็กงั้นเรอะ...ตายซะเถอะ! นี่ๆๆๆ!” พูดจบก็รัวปืนในมือใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง และเหมือนยังไม่สาแก่ใจ เปมทัตชักปืนเล็กอีกกระบอกออกมาจากหลังเสื้อ ไล่ยิงจนคนตัวเล็กตาปิดถอยกรูด


ก่อนจะเกิดเสียงฮือฮาขึ้นด้านหลัง


“อา โทษทีน้า ขอทางหน่อย ขอบคุณมากคร้าบ” รอยยิ้มสดใสอันเจิดจ้ายังคงทำให้คนรอบข้างตาพร่ามัว เด็กหนุ่มผมสีทองเดินเข้ามาหาพ่อครัวพร้อมร้องเรียก


“เปรม!”


“แชงมา” เปรมหยุดยิงนายหัวหลิม เป็นจังหวะที่คนตัวเล็กถอยไปชนร่างสูงเข้าพอดี


“เอ๊ะ อะไรเนี่ย” แชงมาสงสัยเมื่อสัมผัสนุ่มนิ่มหลุดเข้ามาในอ้อมแขน นายหัวหลิมสะดุ้ง เงยหน้าด้วยดวงตาอันแดงก่ำเพราะน้ำกับแป้งปนเข้าตา “ขะ...ขอโทษครับ...”


ทันทีที่สบตาแชงมาก็ใจเต้นแรง เขารวบคนตัวเล็กไปกอดอย่างหมันเขี้ยว ก้มหน้าหอมแก้มอีกฝ่ายดังฟอด ร้องออกมา “อ๊า น่ารักที่สุดเลยยยยย”


นายหัวหลิมหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว ก่อนใครบางคนจะเข้ามาช่วยแยกเขาออกจากอกกว้าง


“พอทีเถอะน่า เขากลัวนายหมดแล้ว” คนพูดเป็นเด็กหนุ่มตาเหยี่ยวตัวเล็กผมสีดำ เขาคือหัวหน้าไนท์จากคณะวิศวะในประเพณีชิงธงควบตำแหน่งเพื่อนสนิทของหนุ่มผมทอง


“ไม่เป็นไรใช่ไหม” เด็กหนุ่มตาเหยี่ยวยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้ นายหัวหลิมรับมา พูดตะกุกตะกัก “ขะ...ขอบคุณครับ”


“ใครกันล่ะนี่ พ่อหนุ่มตาเหยี่ยวคนนี้” สามสีเปิดปากถาม แชงมามองเพื่อนสนิทข้างตัวแล้วหัวเราะ “หมอนี่ชื่อเดย์ล่ะ เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง”


“หวัดดีเดย์ ฉันเปรมนะ” พ่อครัวยิ้มให้ เจ้าของชื่อยิ้มกลับ “หวัดดีเปรม ยินดีที่ได้รู้จัก”


ก่อนทุกคนจะผลัดกันแนะนำตัว เด็กโข่งคิ้วกระตุก มองแชงมาทักทายเพื่อนๆ อย่างมีอัธยาศัยแล้วรู้สึกไม่ชอบใจ เป็นจังหวะที่ไฟโยนปืนกระบอกกลางให้หนุ่มตาเหยี่ยว บอกว่า “แบ่งให้ ใจกล้ามากนะที่เข้ามาโดยไม่มีอาวุธแบบนี้”


“โดนไอ้แชงบังคับมาน่ะ” เดย์รับปืนมา สบตาหมอยาแล้วยกยิ้ม “แต่ก็ขอบใจ”


พวกเปรมยึดพื้นที่ทางเท้าใกล้สายยางเป็นปราการตั้งรับศึก คิงจากแต่ละคณะทั้งสามคนราวกับแม่เหล็กมีชีวิตที่ดูดนิสิตสาวเข้ามาไม่ขาดสาย พวกเปรมวิ่งไล่ปะแป้งกันเคล้าเสียงหัวเราะ สายน้ำและจังหวะดนตรี
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 18-04-2015 11:07:13
(ต่อ)


ตอนที่กำลังเล่นน้ำอย่างมีความสุขนั่นเองใกล้ๆ ก็เกิดเสียงกรี๊ด พวกเปรมหันไปมอง


“เอาเพื่อนพวกเราคืนมานะ!” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้น


เบื้องหน้าพวกเปรมคือนิสิตชายสวมหน้ากากหนังตัวใหญ่ห้าคนวิ่งตรงมา สองในห้าอุ้มผู้หญิงพาดบ่าไว้ ไวกว่าความคิดเท็นก็ยื่นเท้าเข้าไปสกัดขาหนึ่งในสอง ร่างใหญ่ล้มกลิ้งในขณะที่สามสีพุ่งมารับตัวผู้หญิงไว้ได้


“หนีไป” เท็นบอก


“เดินดีๆ นะ” สามสียิ้มให้อย่างใจดี


“ขะ ขอบคุณค่ะ” เธอก้มหน้างุด ก่อนจะวิ่งตัวสั่นกลับไปหาเพื่อน


ตอนนั้นเองที่ไฟคว้าคอเสื้ออีกคนไว้ได้ในจังหวะที่สวนกัน ร่างใหญ่ชะงักกึกก่อนผู้หญิงบนบ่าของมันจะกัดไหล่หนานั่นจนจมเขี้ยว มันทิ้งเธอลงพื้นราวกับโดนของร้อน ตรงนี้ได้โชมาช่วยรับไว้


“เก่งมาก” ไฟยักคิ้วให้ เขากระชับคอเสื้อคนตัวใหญ่แล้วเหวี่ยงไอ้ยักษ์ลงกระแทกพื้นด้วยดวงตาเลือดเย็น


“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” ชลันธรถาม เด็กสาวหน้าแดงนิดๆ ตอบยิ้มๆ ว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก”


โชยิ้มรับ เขาส่งเธอกลับไปหาเพื่อนอย่างปลอดภัย


“ชิ อีกสามคนหนีไปได้เหรอเนี่ย” ไดนาไมต์พูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “เอาล่ะ พวกแกเป็นใครกันแน่” เขาเดินยกปืนพาดบ่าเข้ามาด้วยท่าทางติดเหวี่ยง สามสีมองเสื้ออีกฝ่าย พูดว่า “เสื้อวอร์มแบบนี้น่าจะเป็นเด็กพละ”


“ไหนเอาหน้ามาดูซิ” โชก้าวเข้าไปหมายจะถอดหน้ากากออก ทว่าทั้งสองไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น พวกมันลุกพรวดจนชนเด็กประมงล้มลงพื้น หนึ่งในนั้นตรงไปยังเมธา


“เอ๊ะ?”


ไม่ทันตั้งตัวครูคณิตก็โดนอุ้มพาดบ่าวิ่งออกไป


“เม!” เปรมตะโกนอย่างตกใจ ก่อนจะโดนอีกคนพุ่งเข้าชาร์จ รู้ตัวอีกทีขาพ่อครัวก็ลอยเหนือพื้น ไอ้ยักษ์แบกเขาพาดบ่าในสภาพห้อยหัวแล้วออกตัววิ่ง


“กุ๊ก!” เท็นวิ่งตามทันที แชงมาเห็นก็ตกใจ เขาร้อง “เปรม!” แล้ววิ่งตามไปด้วยอีกคน


“ไอ้แชง!” เดย์ร้องเรียก ลอบสบถอย่างขัดใจเมื่ออีกฝ่ายวิ่งไปไกลมากแล้ว หนุ่มตาเหยี่ยวหันไปมองพวกที่เหลือ “นี่พวกนาย...” ก่อนจะกลืนคำพูดตัวเองลงไปเมื่อรู้สึกได้ถึงจิตสังหารอันหนักอึ้งจนน่าอึดอัด


ลมเย็นหอบมาวูบหนึ่งคล้ายการสลับฉาก สามสี ไดนาไมต์ ไฟและโชยืนเรียงกัน ในมือถือปืนฉีดน้ำคนละกระบอก มองถนนที่คลาคล่ำไปด้วยฝูงชนไกลจนสุดลูกหูลูกตา


“กล้ามากเลยนะ” สามสีที่กำลังยืนหมุนเกลียวกระบอกน้ำเข้าปืนพูดหน้านิ่งๆ


“บังอาจมาล้วงคองูเขียวหางไหม้อย่างพวกเราแบบนี้” ไดนาไมต์หักนิ้วพร้อมหมุนคอกรอบแกรบ


“คนเยอะจริง วิ่งไปตรงๆ สงกรานต์ก็บอกว่าคงไม่ทัน” โชเขย่าปืนในมือคล้ายกะน้ำหนัก


ไฟหลับตาลงหนึ่งข้างพลางยิ้มร้าย “งั้นก็...น้ำแตกแยกทาง”


“พวกนายจะทำยังไง!” เดย์รวบรวมความกล้าตะโกนเข้ามา


ไฟยกปืนขึ้นพาดบ่า “แหงอยู่แล้ว”


ตอนนั้นเองที่โชดึงแว่นบนหัวลงในระดับสายตา “ต้องไปเอาคืนมาสิ”


ไดนาไมต์เหน็บปืนกระบอกเล็กไว้ด้านหลัง “งั้นรูปแบบการรบก็...”


สามสีหมุนสายสะพายให้ปืนไปอยู่ด้านหลัง แสยะยิ้มออกมา “แผนที่พวกเราถนัดที่สุด”


“แผนอะไร!” เดย์ตะโกนถาม


“ด้นสด”


พวกเขาตอบพร้อมกัน ก่อนจะวิ่งออกไปด้วยจิตสังหารอันเต็มเปี่ยม




ถนนหน้าตึกคณะบริหารเต็มไปด้วยสายน้ำและสีสัน เหล่านิสิตชายหญิงสวมเสื้อลายดอกวิ่งไล่ปะแป้งกันอย่างสนุกสนาน วงดนตรีเล่นเพลงเร่งจังหวะดังกระหึ่มอย่างเร้าอารมณ์


มุมหนึ่งบนถนนแห่งความรื่นเริง ผู้ชายตัวโตสองคนกำลังอุ้มบุคลลากรคนสำคัญวิ่งตัดผ่านผู้คนไปอย่างคล่องแคล่ว กล้ามเนื้อของทั้งคู่ยืดหยุ่นและแข็งแรง พวกเขาวิ่งทักๆ มาสมทบกับอีกสามคนที่หนีมาก่อนหน้า ไม่มีอาการเหน็ดเหนื่อยให้เห็นแม้แต่น้อย


“พวกเหี้ยนั่นอะ?” หนึ่งในสามถามขึ้น


“กูสลัดมันหลุดละ ตามมาไม่ทันหรอก” คนที่อุ้มเมธาตอบ


“ปล่อยนะโว้ย! เอาพวกฉันมาทำไมเนี่ย!” เปรมในสภาพห้อยหัวร้องโวยวาย ในขณะที่เมธาเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะ “อะไรอ่ะ ลักพาตัวเหรอ น่าสนุกดีนะ”


“หุบปาก!” คนที่อุ้มเปรมส่งเสียง “เพื่อนมึงทำกูแสบมาก ไอ้หน้าตายนั่นไม่ได้ตายดีแน่!”


“ไอ้หัวแดงด้วย! เหวี่ยงกูมาได้ สัดเอ๊ย” คนข้างๆ บ่น เปรมขมวดคิ้ว “แล้วพวกฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า ปล่อยนะ”


   “มึงเป็นเพื่อนมัน มึงต้องชดใช้!”


   “นี่จำเลยรักเรอะ” เปรมมุมปากกระตุก เงยหน้ามองด้านหลังด้วยจิตใจอันห่อเหี่ยว ตอนแรกเขายังเห็นเท็นกับแชงมา แต่ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่ผมสักเส้น พวกนี้วิ่งเร็วมาก เพราะเป็นนักกีฬาสินะ
   

ก่อนขบวนหน้ากากขาวจะเริ่มออกตัวอีกครั้ง


“ฮ่าๆ ตื่นเต้นจัง” พ่อครัวหันไปมองครูคณิตที่ยิ้มดอกไม้บานอยู่ข้างๆ แล้วปวดหัวหนักกว่าเดิม




ไดนาไมต์กับสามสีวิ่งไปทางเวทีคอนเสิร์ต เมื่อไปถึงด้านหลังเวที สามสีก็ปราดเข้าปิดปากนักร้องคิวต่อไปเอาไว้แล้วลากตัวเข้าไปซ่อน นักร้องหนุ่มร้องเสียงอู้อี้ เด็กหนุ่มตัวสูงร้องชู่วเป็นเชิงให้เงียบ


“อันนี้ฉุกเฉินมาก ขอเวลาแป๊บเดียว”


“อืม...ต่อไปเพลงตกหลุมรักของหวาย” ในขณะที่ไดนาไมต์ยืนอ่านคิวเพลงอย่างทองไม่รู้ร้อนพลางพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค ร้องได้ เอาเลยละกัน”


นักร้องคนล่าสุดร้องเสร็จแล้ว ร่างใหญ่เดินเข้ามา เขาทักทายไดนาไมต์อย่างอารมณ์ดี “นายคือคิวต่อไปเหรอ”


“ใช่แล้ว” ไดนาไมต์ยิ้มรับ


“สีผมจ๊าบมาก สู้เขาไอ้เกลอ”


“ขอบใจ” ทั้งคู่ตีมือกันในจังหวะเดินสวน ก่อนไดนาไมต์จะสะพายปืนฉีดน้ำจะวิ่งออกไป


   “กรี๊ดดดดดดดดดดด” พอเห็นสีผมของเขาพวกข้างล่างก็พร้อมใจกันกรีดร้องกระหึ่ม ไดนาไมต์ยิ้มกว้าง ยื่นไมค์ไปข้างหน้าแล้วตะโกนว่า


“ขอเสียงหน่อย!”


เสียงกระกรี๊ดดังไปทั่วบริเวณ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกระหึ่มเมื่ออินโทรอันเป็นเอกลักษณ์ของเพลงดังขึ้น เมื่อถึงจังหวะไดนาไมต์ก็เปิดปากร้อง เดิมทีแค่ผู้ชายร้องเพลงฟรุ้งฟริ้งก็น่าสนใจแล้ว กอปรกับบุคลิกซุกซนและการเข้าถึงอารมณ์ทำให้เด็กหนุ่มผมสีชมพูได้ใจคนดูไปไม่ยาก


เมื่อถึงจังหวะโซโล่ ไดนาไมต์ก็เดินไปลากเรือยางเป่าลมขนาดเล็กที่สามสีส่งมาให้ กรอกเสียงใส่ไมค์ว่า “เอาล่ะ ต่อไปจะเป็นสิ่งที่ผมอยากทำมาตลอดนะครับ”


คนดูกรีดร้องตอบรับคำพูดของเขา “ร้องเพลงให้ฟังแล้ว ช่วยเราหน่อยนะ”


พูดจบก็โยนเรือยางใส่ฝูงชนแล้วกระโดดตามลงไป คนดูเล่นกับเขา เรือยางเป่าลมเคลื่อนตัวไปข้างหน้าด้วยคลื่นคน ไดนาไมต์กระชับปืนในมือพลางเหยียดยิ้ม รูปแบบของเขาคือไล่ตามเด็กพละด้วยเรือยางเป่าลมเหนือฝูงชน


สามสีเห็นแบบนั้นจึงปล่อยให้นักร้องตัวจริงออกมาร้องเพลงต่อ เมื่อทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติเขาก็วิ่งไปทางมอเตอร์ไซค์ของตัวเองที่จอดรออยู่


โชวิ่งหลบหลีกผู้คนก่อนจะจับเสาต้นใกล้ๆ ปีนขึ้นไปยืนบนสายพานฉีดน้ำ เขาตัวเล็ก รอกเลื่อนจึงยังเคลื่อนต่อไปได้อย่างไม่สะทกสะท้าน เด็กหนุ่มถือปืนเดินย่ำหลบหัวก๊อก คณะของเขาเป็นเจ้าของระบบหัวฉีดนี้ โชเลื่อนแว่นตากันน้ำขึ้นคาดหัว ย่อตัวปรับระดับความเร็วสายพานเป็น ‘Fast’ ไล่ตามเด็กพละด้วยสายพานสุ่มฉีดน้ำของมหาลัย


“หลบหน่อยพระเอกมา!”


แว่วเสียงกรี๊ดของนิสิตสาวมาจากบริเวณทางเท้า ไฟในสภาพสวมแว่นตากันน้ำสะพายปืนยืนย่อตัวบนสเก็ตบอร์ดซึ่งแย่งมาจากคนแถวนั้นเลื่อนไปตามโต๊ะยาวที่ต่อเรียงกัน หมอยายิ้มร้าย ไล่ตามเด็กพละด้วยแรงไถลของแผ่นกระดานติดล้อ


จากจุดเริ่มต้นเดย์มองเห็นทุกอย่าง ดวงตาของเขาทอประกายทว่าไม่สามารถบรรยายความรู้สึกออกมาได้




ในเวลาเดียวกันที่ภาคพื้นดิน เท็นกับแชงมาวิ่งตามเด็กพละไปด้วยใบหน้าอาบเหงื่อผสมแป้งและสายน้ำรอบข้าง พวกเขาวิ่งลัดเลาะไปอย่างยากลำบากเพราะติดฝูงชน ถึงตอนนี้เท็นมองไม่เห็นกุ๊กแล้ว


ไม่ทันได้หาทางไปก็มีนิสิตสาวกลุ่มใหญ่เข้ามารุมล้อมพวกเขา แชงมาตัดสินใจยิ้มออกมา ความเจิดจ้าของเขาทำให้พวกเธอตาพร่าเช่นทุกที เด็กหนุ่มอาศัยจังหวะนี้วิ่งออกไป ทว่าใจกลับนึกกังวลถึงอีกคน


“ขอปะแป้งหน่อยน้า”


เท็นฝ่าออกไปไม่ได้ เขาไม่มีรอยยิ้มเจิดจ้าเหมือนหนุ่มผมทอง หญิงสาวที่เหลือรอดจากรอยยิ้มพิฆาตแห่กันมาห้อมล้อม แชงมามองท่าทางนั้น


“ชื่ออะไรอะสุดหล่อ”


“...”


“ให้ตายเถอะ” เขาสบถอย่างขัดใจที่ตัวเองเลือกทำอะไรบ้าๆ


หนุ่มผมทองปราดเข้ามากลางวงก่อนจะส่งยิ้มใส่สาวๆ ที่รุมล้อมเท็น “ขอโทษด้วยน้า แต่พวกผมต้องไปแล้วล่ะ”


“อ๊ายยย” เด็กสาวเคลิ้มจนดวงตาเป็นรูปหัวใจ แชงมาจึงรีบดึงแขนเด็กโข่งออกมา เท็นเหลือบมองอีกฝ่าย พูดว่า


“ไม่ขอบคุณหรอกนะ”


แชงมามุมปากกระตุก “ไม่อยากได้อยู่แล้ว!” พวกเขาวิ่งคู่กันไป ไม่รู้ทำไม ทั้งๆ ที่หมอนี่เป็นศัตรูหัวใจแท้ๆ


แต่ถึงแบบนั้นในอกแชงมากลับรู้สึกปลอดโปล่งอย่างน่าประหลาด




เด็กพละตัวโตอุ้มเปรมกับเมธาวิ่งตรงไปข้างหน้า ตอนนั้นเองที่หนึ่งในห้าถูกสามสีซึ่งขี่รถมาดักรอพุ่งชาร์จเข้าให้ มันร้องเสียงหลง พยายามตอบโต้ ทว่าเด็กหนุ่มตัวสูงก็ไวพอที่จะหลบแล้วสวนกลับไปได้


“แม่งเอ๊ย เสือกตามทันอีก” หนึ่งในสองที่กำลังวิ่งตัวเปล่าสบถ ไดนาไมต์อาศัยจังหวะตอนมันไม่ทันตั้งตัว กอปรกับคลื่นคนที่สิ้นสุด สะพายปืนฉีดน้ำกระโดดลงจากเรือยางมา วาดขาใส่ท้องของอีกฝ่ายเต็มแรง


“อัก!” มันตัวใหญ่กว่าก็จริง แต่พอเอาแรงเตะของเขามาบวกกับแรงปะทะแล้วก็สร้างความเสียหายได้ไม่น้อย


“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นวะ” คนที่วิ่งแบบไร้ภาระอีกคนหันไปมองด้านหลัง


สายพานเวียนมาถึงจุดวนแล้ว โชเลื่อนแว่นตากันน้ำลงมา กดรักษาระดับความเร็วก่อนจะกระโดดใส่คนที่ไร้ภาระที่เหลือจนมันหงายหลัง อาศัยจังหวะนั้นชกอีกฝ่ายเต็มเหนี่ยวจนหน้ากากหลุด มันหายใจพะงาบทำท่าจะลุก โชจึงซ้ำอีกครั้งแล้วร่างใหญ่ก็แน่นิ่ง


“ฉิบหายล่ะ” คนที่อุ้มเมธาสบถ หันไปบอกเพื่อนอีกคนว่า “มึงกับกูแยกกันแล้วไปเจอที่ป้อมเราเลย”


“เออ” ก่อนคนที่อุ้มเปรมจะเร่งความเร็วออกไป


แว่วเสียงล้อเลื่อนดังใกล้เข้ามา เมื่อสเก็ตบอร์ดพุ่งมาถึงสุดความยาวของโต๊ะตัวสุดท้าย ไฟก็ทิ้งกระดานติดล้อแล้วกระโดดเข้ามาเตะสกัดขาเด็กพละที่อุ้มเมธาไว้


มันสะดุดจนเสียศูนย์ มือปล่อยร่างเมธาร่วงลงมา


หมับ!


หมอยาสไลด์ตัวมารับเพื่อนสมัยเด็กไว้ได้ทันท่วงที ครูคณิตเงยหน้าหัวเราะ พูดว่า “เซฟ”


“ยังเหลืออีกคน” สามสีที่เพิ่งจัดการส่วนของตัวเองเสร็จตะโกนขึ้นมา


ตอนนั้นเองที่เท็นกับแชงมาวิ่งออกมาจากฝูงคน ทั้งคู่ไม่ลดความเร็วฝีเท้าจนเลยผ่านพวกไฟไป ไดนาไมต์เห็นแล้วตะโกนว่า


“ฝากด้วยนะ! เท็น! แชง!”


“อา ไว้ใจฉันได้เลย” แชงมายิ้มรับ ส่วนเท็นแค่พยักหน้าเท่านั้น พวกเขาสบตากันแวบหนึ่ง แล้วหนุ่มผมทองก็พยักหน้าให้


ตอนที่ใกล้จะถึงตัวลาสบอสนั่นเองเท็นก็เร่งจังหวะขึ้นนำอีกคน เขาหยุดลงตรงหน้าหนุ่มผมทองก่อนจะย่อตัวลงแล้วประสานมือไว้ในระดับหน้าขา


แชงมายิ้มกว้าง พุ่งเข้าไปเอาเท้าเหยียบมือคู่นั้นแล้วอาศัยแรงส่งของเท็นสปริงตัวข้ามคนตัวใหญ่ไปดักหน้าเด็กพละที่อุ้มเปรมไว้ได้สำเร็จ


“เฮ้ย!” มันร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นแชงมามายืนรอรับ


“ฮ่า เสร็จฉันล่ะ” เด็กหนุ่มวาดขาใส่ท้องอันไร้การป้องกันของอีกฝ่ายเต็มแรง มันร้องเสียงหลงคล้ายจุกพร้อมกับปล่อยเปรมลงจากบ่า


หมับ!


เท็นวิ่งเข้ามารับตัวพ่อครัวไปได้ทันท่วงที


ไอ้ยักษ์ที่อุ้มเปรมตั้งตัวได้แล้ว มันจะวิ่งมาหาพ่อครัวอีกครั้งทว่าโดนแชงมาสกัดไว้ คิงจากวิศวะแสยะยิ้มพร้อมกับเหงื่อที่ซึมข้างขมับ “คู่ของแกมันฉันเฟ้ย!”


“ซ่านักเรอะไอ้หัวทอง!” ร่างใหญ่พุ่งกำจัดเสี้ยนหนามทันที แม้แชงมาจะดูคล่องแคล่วทว่าด้วยขนาดตัวที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัดก็ทำให้เขาไม่สามารถสู้อีกฝ่ายได้


ผัวะ!


เด็กหนุ่มผมทองถูกไอ้ยักษ์ชกจนล้มกลิ้ง มุมปากของเขาปริแตก ข้างแก้มฉีกจากรอยแผลเก่าที่ยังไม่สมานตัวดี


“วอนหาเรื่องเองแท้ๆ” มันย่างสามขุมเข้าหา


“หนอย...” แชงมากัดฟันกรอด แต่เขาไม่มีแรงขยับตัวแล้ว


ผัวะ!


รู้ตัวอีกทีร่างไอ้ยักษ์ก็ปลิวไปกระแทกผนังเสียงดังสนั่น แชงมาเบิกตากว้าง มองร่างใหญ่ที่พยายามลุกขึ้นด้วยแก้มอันบวมช้ำหมายจะมาซ้ำเขา


ทว่าเท็นกลับมายืนบังเขาเอาไว้


“ไอ้หน้าตาย! มึงกล้าโยนกูเรอะ!” มันชี้หน้า ดวงตายาวรีฉายแววเย็นชา ไม่พูดพร่ำทำเพลงทศทิศก็พรวดเข้าไปวาดขาใส่อีกฝ่ายเต็มแรง


แว่วเสียงกระดูกด้านในหักดังกร๊อบ ไอ้ยักษ์ที่อุ้มเปรมร้องลั่นแล้วล้มพับลงไป


“อัก!” ก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อโดนไฟเหวี่ยงเพื่อนของมันที่อุ้มเมธาใส่ ตามด้วยคนอื่นๆ ที่พร้อมใจกันลากร่างคู่กรณีอันแน่นิ่งของตัวเองมากองรวมกัน พวกมันห้าคนมองภาพเบื้องหน้าด้วยดวงตาปิดปรือ


ไดนาไมต์ถือปืนยืนหันข้างมองมาด้วยดวงตาเบื่อหน่ายคู่กับสามสีที่ยืนกอดอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย ระหว่างพวกเขาคือเมธาที่ยืนถือปืนฉีดน้ำรีลัคคุมะของสามสีด้วยรอยยิ้มสดใส


ถัดมาเป็นโชที่นั่งขัดสมาธิบนพื้นวางปืนไว้บนตัก ใกล้ๆ เป็นไฟที่ยกปืนขึ้นพาดบ่าพร้อมรอยยิ้มร้าย


ปิดท้ายด้วยเปรมเอาตัวมาบังแชงมาไว้ และเท็นที่กำลังคว้าคอเสื้อของเขาในระยะประชิด


พวกนี้...น่ากลัว


“การจับกุมเสร็จสิ้น”


พูดจบพวกเปรมก็พร้อมใจกันฉีดน้ำใส่คนร้ายเป็นอันเสร็จพิธี



 
แล้วถนนหน้าตึกคณะบริหารก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง พวกเปรมเล่นน้ำไล่ปะแป้งกันอย่างสนุกสนาน เท็นเดินตัวติดกับกุ๊กท่ามกลางเสียงโวยวายของแชงมาที่ได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเรียบร้อย เปรมมองทั้งคู่ทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ เช่นทุกทีแล้วสั่นหัว แต่ก็ยิ้มออกมา


พวกที่เหลือแห่กันไปปะแป้งสาว ในขณะที่เดย์กับเมธาแอบมานั่งพักยกมองบรรยากาศโดยรอบเงียบๆ


“ให้ตายสิ จะว่าบ้าหรือเท่ดีล่ะ” เดย์ถอนหายใจ เมธารู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรจึงหัวเราะ “หลังเรื่องวุ่นวายจะกลายเป็นเสียงหัวเราะเสมอนะ”


“ก็คงงั้น” เดย์ดึงลูกสูบในมือเล่น พูดว่า “รักกันน่าดูเลยนะพวกนายน่ะ”


“เป็นแบบนั้นแหละ...พวกเขาน่ะ” เมธามองพวกเปรมที่กำลังตะโกนสัพยอกกันยิ้มๆ ถามอย่างนึกขึ้นได้ว่า “แล้วห้าคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ”


“โดนคิงของคณะศึกษาลากไปจัดการแล้ว” เดย์ตอบ เมื่อรู้สึกหายเหนื่อยแล้วจึงพร้อมร่วมศึก “ไปเล่นกันเถอะ”


“เดย์ไปก่อนเลย เราขอพักอีกแป๊บหนึ่ง” เมธายิ้ม


“เร็วๆ ล่ะ”


เมธามองหนุ่มตาเหยี่ยววิ่งออกไป บรรยากาศรอบข้างเงียบไปอึดใจคล้ายสลับฉาก


“โทษนะครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว เมธาหันไปมอง สะดุ้งยามร่างสูงหยุดยืนตรงหน้า เขาสวมหน้ากากสีขาวปิดบังใบหน้า ในมือถือขันใส่แป้ง


   “ขอปะแป้งหน่อยได้ไหม” เสียงทุ้มนั้นอู้อี้ เมธาเลิกคิ้ว “เอ่อ...นาย?”


“...”


ร่างสูงยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่พูดอะไรออกมาอีก เมธาถอนหายใจ พูดออกมาในที่สุด


“เอาสิ”


มือหนาที่เต็มไปด้วยแป้งยกขึ้นป้ายลงแก้มขาวข้างซ้าย...และข้างขวา อย่างอ่อนโยน แล้วร่างสูงก็โน้มตัวลงมา


จุ๊บ...


ริมฝีปากของทั้งคู่อยู่ในระนาบเดียวกันทว่าถูกกั้นด้วยหน้ากาก เมธาตัวแข็งค้าง


“ขอบคุณ” ร่างสูงพูดแค่นั้นแล้ววิ่งออกไป เมธากระพริบตา ร้องเสียงแผ่ว “เดี๋ยว...” แต่อีกฝ่ายไม่มีทางได้ยิน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างนึกประหลาด


ตอนนั้นเองที่เปรมส่งเสียงเรียกสติเขา “เม! งานจะเลิกแล้ว มาเล่นด้วยกันเถอะ!”


เมธาหลับตาลงช้าๆ สูดลมหายใจก่อนจะฉีกยิ้มสดใส


“รอด้วย!”



   
ไกลออกมาไม่มากนัก ที่ป้อมปราการของคณะเศรษฐศาสตร์ ประธานรุ่นชั้นปีที่หนึ่งกำลังมองหาใครบางคน


“มีใครเห็นหมอนั่นบ้าง”


เขาหมายถึงไอ้ตัวแสบของคณะ ตอนนั้นเองที่ร่างสูงปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง ทุกคนหันไปมอง พร้อมใจกันสะดุ้ง


“หน้ากากเหี้ยไรของมึงเนี่ย!” ใครคนหนึ่งโวยวาย


ตามด้วยอีกคน “กูตกใจหมด! ไอ้ห่า!”


“ก็หล่ออะ ไม่ใส่เดี๋ยวโดนสาวปะแป้ง” ไอ้ตัวแสบตอบเสียงอู้อี้ ก่อนจะถอดหน้ากากออก


“หมันไส้” เหล่าคนฟังเบ้ปาก คนตัวสูงหัวเราะ เขาจ้องหน้ากากในมือ พลันภาพดวงตาคู่โตของคนตัวเล็กฉากเมื่อกี้ก็ปรากฏขึ้นในหัว


“อืม...จูบแบบไม่มีหน้ากากดีกว่าจริงๆ นั่นแหละ”


เอื้ออังกูรพึมพำออกมา



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

มาช้าไปหน่อยแต่ก็ 5555555555555 5

วันไหลอะโนะ

ไหลมาไกลมาก 555555555555 5

สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ ขอโทษที่มาลงช้าค่ะ

นี่ก็มาได้ครึ่งทางแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามและกำลังใจมาก ๆ เลยนะคะ

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่สิบหกค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 18-04-2015 11:26:33
คุณเอื้อโผล่มาตอนจบ คึคึคึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 18-04-2015 11:32:22
ดูเป็นการเล่นน้ำที่จริงจังมากอ่ะ 55+
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 18-04-2015 11:47:34
ที่เอื้อบอกว่าดีกว่าเนี่ย เพราะว่าตอนจูบกับเมจะได้ไม่เขินมากใช่ม๊าา..กะใช้หน้ากากบังหน้าแดงๆ ของตัวเองล่ะสิน้าา >< เป็นวันสงกรานต์ที่อยากเข้าไปร่วมเล่นด้วยมากเลยจ้า~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 18-04-2015 12:15:22
ว๊าววววว ตอนนี้แอบมีบู๊เล็กๆรับวันสงกรานต์ซะด้วย
รักกันดีจริงๆเลยน๊า
บรรยากาศน่าสนุกมากๆเลยค่ะ
แอบอยากให้มหาวิทยาลัยเราทำอุโมงค์น้ำบ้างจัง 5555
 :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 18-04-2015 12:18:24
กรี๊ดดดดด เขาทำบุญร่วมชาติ ตักบาตร ร่วมขันกันด้วยแหละ  หนูเปรมกับเด็กโข่ง


อิเอื้อ ก็ใหนแกปฎิเสธ หนูเมเขาไปแล้วว่าไม่ชอบนี่นา แล้วมายุ่งกับเขาทำไม


ไฟแกคิดงัยกับน้องโช บอกมานะ


สำหรับแชงมา  :o10: o16


หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 18-04-2015 12:41:39
 :mew1:  อิอิ
วันหลังจะเอาบ้าง กอดกันได้บุญเยอะๆ เนอะเท็น
คนเขียนน่ารักจัง ยาวมากค่ะ จุใจสุด  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 18-04-2015 12:57:20
ตอนนี้ชิพได้หลายคู่มาก ฟินไปอีก  :heaven :heaven
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: FHUNWHAN ที่ 18-04-2015 12:59:43
ก่อนอื่นต้องขอกรี๊ดยาวๆ กับการแบ่งแป้งของหมอเท็น ฮรื้ออออออ คุณหมอน่ารัก อ่านไปโหยหวนไป
เป็นสงกรานต์ที่ดูสนุกมากจนอยากไปเล่นกับหนุ่มๆด้วย  :m25: :m25: (โดนนักเขียนลากออกไป)
นึกภาพไดนาไมต์ทำหัวชมพูสว่างออกเลย มีเพื่อนที่ทำสีนี้เหมือนกันค่ะ 
ไม่อยากเดินด้วยเพราะสีมันแสบตามาก ที่สำคัญมันเตะตามนักเลงด้วยนะพ่อคุณ 555
ได้เห็นหมอเท็นกับแชงมาจับมือกันบู๊แล้วเท่มาก  :ling1: :ling1: อ่านฉากนั้นอยู่หลายรอบ
แต่ใครมันบังอาจทำร้ายหน้าหล่อๆของหนูแชงได้ แกอย่าอยู่เล้ยย!! :z6: :z6:
ส่วนหมอยาก็น่าตี ก็ไปติวโชกันยังไง ทำเอาน้องโชไม่ได้นอนแบบน้านน
แล้วตอนนี้พบบุคคลปริศนาในลิฟต์ จะเป็นคู่แข่งของคุณหมออีกมั้ยเนี่ย แค่แชงมาก็สงสารกุ๊กแล้ว 55555
ส่วนบทสนทนาของเดย์กับเมธาก็ให้ความรู้สึกว่ามีอะไรปิดบังบางอย่าง จะเกี่ยวกับแชงมั้ยน้อ ต้องติดตามต่อไป..
พิมพ์มาถึงตอนนี้ย้อนกลับไปอ่าน ควรก่อตั้งสมาคมแม่ยกแชงมาได้แล้วล่ะ มีใครสนใจมั้ยคะ 5555

แอบเสียดายมาเจอนิยายเรื่องนี้ช้าไป เลยขอเม้นท์รวมเลยนะคะ 5555
ปิ๊งเรื่องนี้ตั้งแต่เห็นคาร์แรกเตอร์ของหมอเท็น รู้สึกคล้ายตัวการ์ตูนในเรื่องที่ชอบพอดี
ต่อมาจากชอบก็กลายเป็นหลงเพราะแชงมาเหมือนตัวการ์ตูนที่รักที่สุดอีก
สรุปว่าอ่านเรื่องนี้ฟิน2ต่อค่ะ  :heaven :heaven :heaven
อีกอย่างชอบอ่านนิยายที่เป็นเรื่องราวมิตรภาพของเพื่อน
ซึ่งนักเขียนก็สามารถถ่ายถอดออกมาได้น่ารักและเป็นธรรมชาติมากค่ะ  :hao5: :hao5:
ได้ข่าวว่ามีสำนักพิมพ์ติดต่อมาแล้ว ยินดีด้วยนะคะ จะรออุดหนุนแน่นอน !!
แล้วก็.. สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังด้วยนะคะ <3 <3
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-04-2015 13:25:39


     อร๊ายยยยยย   อยากไปเล่นสงกรานต์กับน้องเปรมและผองเพื่อนด้วยจังเลย :impress2:  รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 18-04-2015 13:25:58
สนุกจังเลยนะ
สงกรานต์ปีนี้
 :z2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 18-04-2015 13:26:04
เหมือนถูกชิงตัวเจ้าสาวเลย ต้องไปชองคืนฮิฮิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 18-04-2015 13:27:02
เป็นการเล่นสงกรานต์ที่จริงจังมาก 55555555555555555555

แต่แอบนใจผู้ชายในลิผต์คนนั้นค่ะ  :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 18-04-2015 13:32:11
เป็นสงกรานต์ที่หลุดโลกมากกกกกกกกดกด

อิเอื้อแกทำอารายยยยยยยยยยย

 :angry2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 18-04-2015 14:10:01
บุคลิคอย่างแชงมานี่อยู่ระหว่างกึ่งกลางเมะกับเคะมากๆ จนอยากให้คนเขียนส่งหาคู่แบบประกบเป็นแซนวิสให้เลยจริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 18-04-2015 15:08:48
หูย มันส์มากๆๆๆ


เอื้อแอบหอมแก้มเมธาเหรอ  :hao3:


เอาอีกกกกกก อ่านแล้วมันส์ๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 18-04-2015 15:21:31
นี่่เล่นน้ำหรือทำสงคราม 555555 จริงจังมากมั่ง 5555
น่ารักอีกแล้ววววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 18-04-2015 15:43:07
 :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 18-04-2015 16:23:11
งืดดดด เค้าหลงรักกุ๊กแหละ
เท็นเด็กโข่ง
เค้าจะเอาเปรมมมมม
สนุกมากๆเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 18-04-2015 16:43:48
รอ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 18-04-2015 17:40:33
เล่นสงกรานต์เหรอเนี่ย นึกว่ากำลังอ่านวิ่งสู้ฟัด จริงจังกันน่าดู :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: miya_pp ที่ 18-04-2015 18:28:46
โอ้ยยยยยย

เอื้ออังกูล
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 18-04-2015 18:39:10
เล่นกับเพื่อนมันก็สนุกแบบนี้แหละ แถมเป็นความทรงจำที่ดีด้วย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 18-04-2015 19:09:33
ยังกะหนังสงคราม มีการชิงตัวประกัน :m20:
อิตาเอื้อ แค่ใส่หน้ากากก็น่ากลัวพอละ มีการมาขโมยจุ๊บเมน้อยอีก เดี๋ยวเถอะๆ :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 18-04-2015 19:18:20
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 18-04-2015 20:07:33
น่ารักจังงงงงงงงงงงง
นี่ถ้าจับคู่แชงมากับนายหัวหลิมนี่เราโอเคเลยนะ
รอตอนต่อไแเนาะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 18-04-2015 20:15:38
พวกลักพาตัวนี่คืออัลไล   รู้สึกว่าตอนนี้จะปรากฏให้เห็นหลายคู่เชียวนะ   แต่เอื้อนี่คือไร กลืนน้ำลายตัวเองว่างั้น เฮอะ

 :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/428
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 18-04-2015 20:17:17
มีแต่คนหล่อไม่ปกติ 555
ไม่ใช่ว่าหล่อเกินมนุษย์นะ สมองต่างหากที่ไม่ปกติ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 18-04-2015 21:12:15
อ๊ย ตาเอื้อแย่งซีน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Jadeite ที่ 18-04-2015 21:36:11
ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้วค่าาาาาา
เรื่องนี้สนุกมากๆเลยยยยย
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ

 :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 18-04-2015 23:02:37
เป็นสงกรานต์ท่ี่วุ่นวายดีจริงๆ
แต่ก็เฮฮาดีเนอะ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 18-04-2015 23:37:25
เล่นน้ำสงกรานต์หรือสงครามอ่ะ

จริงจังและรุนแรงมากจริงๆครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-04-2015 23:47:01
เป็นสงกรานต์ที่โหด มันส์ ฮาจริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 19-04-2015 00:06:54
เอื้ออังกูรอีกแล้ววว-3- :katai4:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: NONSENSE ที่ 19-04-2015 09:21:20
ชอบอ่ะ  ตอนเท็นกับกุ๊กอยู่ด้วยกัน
มุ้งมิ้งดี

อ่านเเล้วหัวเราะทั้งเรื่องเลย  ชอบมุกตลกอ่ะ เล่นถูกเวลาถูกจังหวะมากกก 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 19-04-2015 11:39:27
ชอบตอนทำบุญด้วยกัน ปกติเขาจับชายเสื้อก็พอค่ะเท็น นี่กอดซะแน่นแต่บุญคงซึมซาบออกมาได้ทั้วดีเนอะ
รีบตื่นมาเพื่อทำบุญด้วยกันเลย น่ารักดี คู่นี้หวานมาก
พี่เอื้อจะเข้าไงกับเมธาฮึ ตัวเล็กน่าระกถ้าไม่รีบคนคาบไปกินแน่ เพี้ยง ขอให้อด

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 19-04-2015 13:22:19
อวยพรย้อนหลัง "สุขสันต์วันสงกรานต์จ้าาาา"

ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าสนุกมากก มาเล่นน้ำหรือจะมารบกันละเนี้ยย  :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-04-2015 13:22:47
 :hao7: สงกรานต์ น่าไปจอยด้วยโคตร ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 19-04-2015 13:24:30
อยากโดนปะแป้งบ้างจัง... :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 19-04-2015 14:10:12
เป็นสงกรานต์ที่วุ่นวายมากกกกกกกก...



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Invisible girl ที่ 19-04-2015 20:39:13
พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ 5555
สนุก หนุ่มๆเยอะมาก ชอบบบ :hao6: :hao6:
น่ารักทุกคู่
เอื้อนี่ก็แปลกชอบก็บอกว่าชอบ มาลวนลาม(?)อยู่นั่นแหละ :haun5:
รอตอนต่อไปค่าาา

 :pig4: :pig4: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 19-04-2015 21:11:03
เอื้อวินสุดค่ะ ขโมยจุ๊บเขาอีกต่างหาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Tonglee ที่ 19-04-2015 22:19:46
เพิ่งมาตามอ่าน ครั้งแรกอ่านจบเลย ฮืออออออออออออ
ชอบมากๆ เปรมนี่ให้ความรู้สึกอบอุ่นจริงๆนะ เท็นถึงชอบขนาดนี้
แล้วตอนเท็นแสดงความรักแบบหอม กอด ไรงี้คือน่ารักมาก มันคือแบบเด็กน้อยน่าเอ้นดู
แต่ก็แบบรู้สึกเขินไปด้วยหว่ะ เอ๊ะยังไง 5555555 ชอบมาก อบอุ่นดี เปรมเหมือนมีลูก?เลย
555555555 แล้วเราเริ่มอ่านของไรท์วันนี้เพราะเปิดแล้วบรรยายถึงการทำอาหาร โคตรน่าติดตามเลยอ่านต่อ
พออ่านไปมา เฮ้ยยยยย โดนใจมากกกก รักในความเด็กน้อยของเท็นอะ ตอนที่เท็นนึกว่าเปรมถูกรถชนแล้วนึกถึงอดีตอะ
โคตรพีค นี่น้ำตาหยดเลย กลัวว่าเท็นจะต้องเสียคนที่รักไปอีก แบบเดจาวูไรงี้ ใจหล่นแทน ดีแล้วที่ไม่เป้นไร ฮือ
 :katai2-1: เรามารอไรท์นะ เราเชียร์คู่ไฟกับโชด้วย 5555 ตั้ลล้ากกกกก หมั่นเขี้ยว

*ไรท์อยู่มก.มั้ยอะเรารู้สึกทุกอย่างมันคุ้นชินไปหมด 55555 ใช่แน่ๆเลย*
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 20-04-2015 13:51:53
นึกว่าเอื้อจะไม่โผล่ซะแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 20-04-2015 23:29:06
 :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:เอื้อนี่จะเอางัยกันแน่อะ :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 21-04-2015 16:52:23
นี่กะลักพาตัวเลยเหรอ



เทห์กันมากทำงานเป็นทีมสุดๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: snowtoy ที่ 21-04-2015 21:27:28
ณ จุดๆนี้ก็อ่านถึงตอนล่าสุดสักที เย้เย้เย้  :katai2-1:
มาเม้นให้แล้วนะจูนนจากคนๆนึงแถวๆเจอร์5555 #ได้เวลาเลิกเป็นนักอ่านเงา  :mc4:
เรื่องน่ารักมากๆเลยจริงๆ อ่านแล้วคุ้นๆนะ 5555555
เท็นเป็นเมะที่มีคาแร็กเตอร์ที่แปลกใหม่ดีน่าสนใจและน่าร๊ากกก :hao6:
ชอบตัวละครทุกตัวเลยมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวไปอีกกก
เป็นเรื่องที่บรรยายดีมากแบบเห็นภาพและเก็บรายละเอียดเนื้อเรื่องได้โอเค o13
ส่วนแนวเรื่องนี่พูดยาก... มีหลากหลายจนเดาไม่ถูกละ5555555 แต่มันทำให้สนุกและไม่น่าเบื่อจริงๆนะ
สุดท้ายนะๆ จูนวาดเป็นการ์ตูนเลยเหอะจะรอติดตามมมมม
จิรอติดตามตอนต่อไปนะจุบุ สู้ๆไฟว้ๆ จิแอบแว๊บไปอ่านอีกเรื่องด้วย :hao3:
ปล.ชอบตอนชิงธงมากอ่ะหนุกมากกก  :mew1:


หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 21-04-2015 22:23:52
เพิ่งมาตามอ่านจ้าาาา สนุกมากเลย แต่ละคนมีบุคลิกที่เด่นชัดมาก แต่ถึงตัวละครจะเยอะก็สามารถแยกแยะออกได้ง่าย มาถึงครึ่งทางแล้วเหรอเนี่ย รู้สึกไวจัง
ปล.แชงมา เธอคงไม่ได้รู้สึก...กับเทนหรอกนะ!? 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 21-04-2015 22:36:51
รอๆๆๆตอนต่อไปป :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 21-04-2015 23:58:45
เป็นการเล่นสงกรานต์ที่มันมาก หนุ่มหล่อรวมตัวกันเมื่อไหร่เป็นเรื่องเมื่อนั้น
เริ่มจะเห็นชัดหลายคู่ละนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 23-04-2015 15:27:39
แว่วเสียงสากกระทบครกดังมาแต่ไกล ในครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์น เหล่านิสิตชายหญิงภาควิชาคหกรรมศาสตร์กำลังยืนเลือกเครื่องเทศบนรถเข็นหน้าห้องกันให้วุ่น


ที่เคาน์เตอร์หมายเลขหนึ่งใกล้ๆ เปมทัตในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำกำลังยืนหั่นพริกชี้ฟ้าด้วยใบหน้าอาบเหงื่อ ต่อด้วยปอกเปลือกกระเทียม หั่นข่าตะไคร้และหอมแบ่งใส่ถ้วยสแตนเลสใบเล็กตามอัตราส่วน


“ร้อนจังนะวันนี้” เขาพึมพำออกมา


เด็กสาวที่กำลังแล่ปลาทับทิมอยู่ข้างๆ ส่งเสียงตอบ “วันนี้อุณหภูมิ 40 องศาน่ะ”


“โอย...” เปรมครวญครางพลางยกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าตัวเอง


“เปรมจ๋า ให้ไอแล่ปลาเลยไหม?” เด็กสาวถามเขา พ่อครัวพยักหน้า “เอาเลย เดี๋ยวเค้าคั้นกะทิเอง”


เมื่อเตรียมเครื่องน้ำพริกเสร็จเปรมก็ตำส่วนผสมทั้งหมดเข้าด้วยกัน เขายกมืออีกข้างปิดปากครกไว้กันเครื่องเทศกระเด็น ก้อนสีแดงข้นที่ก้นครกส่งกลิ่นหอมกำจาย เปมทัตละมือออกหลังพริกแกงในครกตัวเองละเอียดได้ที่


“ทำอะไรกันจ๊ะบ้านนี้”


ไดนาไมต์โผล่หน้ามาหาเขาเช่นทุกที เปรมตอบพลางตักพริกแกงใส่ด้วยสแตนเลส “ฉู่ฉี่ปลาทับทิม”


“น้ำพริกหอมสัด” เด็กหนุ่มผมสีชมพูสูดลมหายใจ ก่อนจะจุ๊ปาก “แต่ยังเร็วไปร้อยปีที่จะมาสู้กับแกงเขียวหวานแสนอร่อยของน้องไดนะครับ”


“ถุย” พ่อครัวสั่นหัวขำๆ ขณะเทมะพร้าวขูดขาวส่วนหนึ่งใส่ชามสแตนเลสใบใหญ่ เติมน้ำเล็กน้อย ก่อนจะขยำมือลงไปคั้นเอาหัวกะทิ


“เออมึง เย็นพรุ่งนี้ไปกินสเต็กกัน” ไดนาไมต์ชวนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เปรมเลิกคิ้ว หลังได้หัวกะทิปริมาณเพียงพอตามที่ต้องการก็เติมน้ำเพิ่มแล้วพูดว่า “แต่กูต้องไปบ้านเท็น...”


“เอาไอ้เหี้ยเท็นไปด้วย” คนผมสีชมพูตัดบท พ่อครัวเทหางกะทิใส่ชามอีกใบยิ้มๆ “ก็ลองชวนหมอนั่นดู”


“ไปอยู่แล้วแหละ แหม ปาร์ตี้กันบ้าง” พูดพลางยืดเส้นยืดสาย ทิ้งท้ายว่า “กูไปจัดจานละ เจอกันที่โต๊ะเว้ย”


“เออ” เปรมตอบก่อนจะเดินไปเปิดเตาแก๊สตั้งกระทะ


เปมทัตเทหัวกะทิลงไป เคี่ยวจนแตกมันจากนั้นจึงเอาน้ำพริกลงผัดให้หอม ทยอยเติมน้ำกะทิที่เหลือพลางตั้งไฟให้เดือด ปรุงรสด้วยน้ำปลาและน้ำตาลปี๊บ


“เปรมจ๋า แล่ปลาเสร็จแล้ว” ไอริณส่งเสียงมาจากด้านหลัง


“อา วางใส่กระทะได้เลย เอาด้านหนังลงนะ” พ่อครัวขยับตัวหลบเล็กน้อย รอเด็กสาวปล่อยชิ้นปลาลงพริกแกงผัดที่กำลังเดือดปุดจนครบแล้วจึงกลับมาอยู่หน้าเตาต่อ


“ไอไปเลือกจานเสิร์ฟที” เด็กหนุ่มบอก


“โอเคจ้า” พาร์ทเนอร์สาวรับคำแล้ววิ่งออกจากห้องไป


เปรมยืนกลับชิ้นปลาอย่างระมัดระวังไม่ให้เละ รอบข้างยังคงมีเสียงสากกระทบครกดังมาเป็นระลอก พ่อครัวหันไปมองบริเวณทางเดินหน้าห้อง นิสิตแพทย์หลายคนทยอยกันเดินออกมาแล้ว


เต้ส่งเสียงทักตาลจากหน้าประตูเช่นทุกที ก่อนว่าที่คุณหมอทั้งหลายจะก้าวเข้ามาในห้องครัวสไตล์โมเดิร์นตามคำเชื้อเชิญจากเพื่อนในห้องของเปรม


พ่อครัวชักชินกับเสียงอึกทึกรอบข้างในทุกอาทิตย์แบบนี้เสียแล้ว เขาก่อปลาชิ้นโตที่สุกแล้วเป็นกองบนจานเสิร์ฟสีขาว ก่อนจะราดด้วยน้ำพริกแกงที่ผัดจนแตกมันลงบนเนื้อปลาจนเกิดเสียงฉู่ฉี่


“เฮ้อ...” พ่อครัวถอนหายใจเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น โชคดีที่วันนี้โดนทำแค่คู่ละหนึ่งเมนู อากาศในห้องร้อนอบอ้าวจนเปมทัตต้องปลดกระดุมเสื้อเชฟออกบางส่วน


“กุ๊ก”


เสียงทุ้มโนโมโทนดังขึ้นตามด้วยสัมผัสอันคุ้นเคยที่เข้ามาจากด้านหลัง เปรมขมวดคิ้ว พยายามขยับตัวหนีจากอ้อมกอดนั่น “เท็น...อย่า...”


เท็นขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ”


“ฉันร้อน...” เปรมตอบเสียงอ่อน เด็กโข่งผละออกเล็กน้อย เขาจ้องเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผมของอีกฝ่ายอย่างนึกสงสาร ยอมพูดว่า “เข้าใจแล้ว”


เปรมเป็นอิสระในที่สุด ทว่าเด็กตัวโตก็ยังคงเดินตามเขาต้อยๆ ถามเสียงทุ้มว่า “วันนี้ทำไรกิน”


“ฉู่ฉี่ปลาทับทิม”


“ปลา...”


“อยากกินใช่ม้า” เปมทัตยิ้ม เขาเริ่มเก็บล้างหม้อกับกระทะระหว่างรออาจารย์เข้ามาสรุปแลปพลางพูดว่า “เดี๋ยวกลับไปทำให้กินนะ”


“อื้อ” เท็นเดินมายืนข้างหลังกุ๊ก ดวงตายาวรีจ้องเหงื่อเม็ดเป้งบนหลังคออีกฝ่าย ตอนนั้นเองที่เขาเห็นอะไรบางอย่างทางซ้ายมือ ร่างสูงตัดสินใจเดินไปหยิบมัน


“แล้วนอกจากปลาอยากกินอะไรอีกไหม”


“...”


เปรมเงยหน้าจากอ่างล้างจานเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป “เท็น?”


พลันก็มีลมเย็นเข้าปะทะใบหน้า พ่อครัวกระพริบตา มองเด็กโข่งยืนกำด้ามพัดสานโบกให้อยู่ข้างๆ


“เย็นยัง” ดวงตายาวรีคู่นั้นสะท้อนใบหน้าของเขาชัดเจน


เปรมยิ้มออกมา “เย็นแล้ว ขอบคุณครับ”


“กอดได้ยัง”


พ่อครัวกระพริบตา มองหน้ากึ่งอ้อนกึ่งคาดหวังของอีกฝ่ายแล้วหัวเราะในที่สุด “ได้แล้ว”


สิ้นคำตาคนฟังก็เป็นประกาย คนตัวใหญ่เดินเข้ามากอดพ่อครัวจากด้านหลังเหมือนเด็กๆ เปรมสั่นหัวขำๆ ยืนล้างจานอย่างยอมใจ


เชื่อเขาเลยหมอนี่


“จริงสิ” เปรมร้องอย่างนึกขึ้นได้ ถามคนตัวใหญ่ว่า “เท็น พรุ่งนี้ตอนเย็นไอ้ไดชวนไปกินสเต็ก นายว่าไง”


“เรามีประชุมกับที่บ้าน” เสียงทุ้มตอบ ต่อด้วย “กุ๊กไปเถอะ”


“งั้นเหรอ...” พ่อครัวขานรับ ถามอีกที “แล้วจะให้ฉันไปบ้านนายไหม?”


“มาดึกๆ อันตราย กุ๊กกลับหอเถอะ” เท็นกดจมูกสูดกลิ่นเส้นผมของคนตัวเล็ก บ่นว่า “ต้องคิดถึงกุ๊กแน่ๆ เลย”


“...ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า” เปรมหน้าร้อนแปลกๆ อดคิดไม่ได้ว่าเขาเองก็คงคิดถึงอีกฝ่ายไม่ต่างกัน


พ่อครัวล้างจานจนเสร็จ ระหว่างเก็บเข้าที่สมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงก็สั่นครืด


“ครับ” เปรมกดรับสายโดยไม่มองหน้าจอ


(เปรม ตอนนี้อยู่ที่ไหน) เสียงคุ้นหูดังลอดมา พ่อครัวเลิกคิ้วร้องว่า “อ้อ แชงมาเหรอ”


เท็นจ้องกุ๊กตาไม่กระพริบ มองฝ่ายหลังยืนกรอกเสียงใส่ปลายสายด้วยรอยยิ้มอย่างหงุดหงิด “อยู่แลปอาหารอะ...อ้าว จะมาเหรอ?”


เปมทัตหันไปทางเด็กโข่งโดยอัตโนมัติ สะดุ้งเมื่อดวงตายาวรีจ้องมาอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มแหยตอบหนุ่มผมทองว่า “เอ่อ...แต่ฉันจะเลิกแล้วนะ ไม่ต้อง...”


(แค่แป๊บเดียวก็ยังดี ฉันอยากเจอเปรมนี่นา!)


เสียงทุ้มร้องอย่างเอาแต่ใจ เปรมพรูลมออกมา “อา...งั้นก็รีบมานะ ฉันมีที่ต้องไปต่อ”


(ครับผม) สิ้นคำพ่อครัวก็กดตัดสาย เก็บอุปกรณ์ใส่ตู้ไม้ท่ามกลางสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมา


“อะไรเล่า...” เปรมทนไม่ไหวจึงร้องออกมา “เลิกมองกดดันฉันสักที มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ!”


“ให้มันมาทำไม”


“ก็หมอนั่น...”


“กุ๊กชอบมันเหรอ” เท็นถามแทรก เปรมถอนหายใจ ยืนยันคำเดิม “เปล่า”


“แต่ที่กุ๊กทำไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย” ทศทิศขมวดคิ้ว เปมทัตยืนกอดอก “แชงมาเป็นเพื่อนที่ดีนะเท็น ฉันเดือดร้อนอะไรเขาก็ช่วย...”


“ก็หมอนั่นชอบกุ๊ก” เท็นบอก เปรมสบตาอีกฝ่าย พูดว่า “แล้วจะให้ฉันทำยังไง ตะโกนไล่คนที่มีบุญคุณเหรอ”


“เราไม่อยากให้กุ๊กยุ่งกับมัน” เด็กโข่งจ้องกลับมา เปมทัตส่ายหน้า “ฉันทำไม่ได้”


“...กุ๊กชอบหมอนั่นจริงๆ”


เสียงทุ้มนั้นราบเรียบจนเปรมใจหาย ก่อนอาจารย์ประจำวิชาจะเดินเข้ามาตบมือไล่นิสิตแพทย์ “เอ้าๆ เด็กๆ คนไม่เกี่ยวออกไปก่อน ให้ครูสรุปแลปก่อนเดี๋ยวค่อยเข้ามากิน”


“เท็น” เปมทัตเรียกเขา เด็กโข่งพูดโดยไม่หันหลังกลับไปมองว่า “เรารอข้างนอกนะ”


ทศทิศเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนร่วมคณะคนอื่น ก่อนอาจารย์สาวจะเริ่มสรุปแลป




เท็นนั่งรอพ่อครัวอยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าห้อง เพื่อนร่วมคณะของเขาบางส่วนกลับไปแล้ว เหลืออยู่ตอนนี้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น เด็กหนุ่มนั่งก้มหน้ามองเท้าตัวเองอย่างว้าวุ่นใจ พลันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเหนือหัว


“แหม ก็นึกว่าใครมานั่งปลงตกอยู่แถวนี้” เป็นเสียงที่ไม่อยากได้ยินที่สุด ทศทิศเงยหน้า แชงมาในชุดนิสิตเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มร้าย


เท็นก้มหน้าลงตามเดิม หนุ่มผมทองชะงักแล้วร้องว่า “อย่ามาเมินฉันนะเฟ้ย!”


“หนวกหูน่า” เด็กโข่งบอก คนฟังคิ้วกระตุก “ว่าไงนะ!”


ตอนนั้นเองที่อาจารย์สรุปแลปเสร็จ ตาลก็เดินมาเรียกพวกเต้ให้เข้าไปกิน ในห้องครัวกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง ตามด้วยเปมทัตที่เดินออกมา


“เปรม!” แชงมาเรียกก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหา บังร่างพ่อครัวจากสายตาเท็นโดยสิ้นเชิง


ทศทิศกำหมัด


“อ้าว แชง” เสียงอีกคนที่ตอบกลับคล้ายดีใจยิ่งทำให้เท็นหดหู่ลงกว่าเดิม เขาได้ยินแชงมาพูดว่า “นี่ฉันรีบมาเลยน้า เพราะเปรมบอกว่ารีบนั่นแหละ จะไปไหนต่อเหรอ”


“ฉันต้องไปบ้านเท็นต่อน่ะ”


เท็นเงยหน้าเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง แชงมาหน้ากระตุก แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ “งั้นเหรอ ดีจังนะ” เสียงทุ้มนั้นไม่ได้หมายความตามที่พูดแม้แต่น้อย


“ไอ้เปรมอยู่ไหน!” เสียงสามสีแว่วออกมา พ่อครัวหันไปตะโกนว่า “อยู่นี่! ทำไม!”


“มาช่วยกูหน่อย” เด็กหนุ่มตัวสูงพูดแค่นั้น เปรมหันมาทางหนุ่มผมทอง บอกว่า “งั้นเดี๋ยวมานะ นายเข้ามาหาอะไรกินได้เลย แกงเยอะมาก”


“ไอ้เหี้ยเปร๊ม!”


“เออๆ ไปแล้วไอ้ห่า!” แล้วพ่อครัวก็วิ่งออกไป แชงมามองตามด้วยรอยยิ้ม สุดท้ายก็หุบใบหน้า ดวงตาหางชี้ฉายแววคุกรุ่น


เขาปรายสายตาไปทางร่างใหญ่ที่นั่งก้มหน้าอยู่ ค่อนขอดว่า “นี่แกบังคับเขาไปบ้านตัวเองเลยเหรอ”


“แล้วจะทำไม” เท็นเงยหน้า ดวงตายาวรีฉายแววเอาเรื่องเหมือนกัน


“เข้าใจคิดนี่” แชงมาแสยะยิ้ม “เล่นเป็นเด็กขาดความอบอุ่นให้เปรมสงสาร เฮอะ ขี้ขลาดชะมัด” ดวงตาคู่นั้นทอประกายดูถูก ทศทิศพรวดเข้ามาคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่น


“หุบปากซะ” เสียงทุ้มเย็นชา ทว่าแชงมาหาได้สนใจไม่ เขายิ้มกริ่ม “แหม ควบบทบาทเด็กขี้โมโหด้วยแฮะ”


เท็นปล่อยมือ ถอยออกมาพลางระงับอารมณ์ หนุ่มผมทองได้ทีจึงพูดว่า “นายนี่ดูออกง่ายดีนะ แต่เมื่อกี้เปรมไม่เห็นเรียกนายเลยนี่ ไม่ใช่ว่าโกรธอะไรกันอยู่เหรอ”


คนตัวใหญ่ชะงัก แชงมาเลิกคิ้ว “เห เดาถูกเหรอเนี่ย”


“ไม่ใช่เรื่องของนาย” เท็นตัดบท คิงของวิศวะพยักหน้าล้อๆ “ก็แหงล่ะนะ ใครเขาจะมาทนคนอย่างนายได้กัน” ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มร้าย “ตัวใหญ่ซะเปล่า ใจเสาะชะมัด”


“นายจะเอายังไง” เท็นถามออกมาในที่สุด ความอดทนของเขาใกล้หมดลงเต็มที


“ฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยรึไง” แชงมากวนประสาท เท็นส่งเสียงในลำคออย่างขัดใจ ตอนนั้นเองที่แชงมาก้าวเข้าไปหา พูดว่า “ฉันกับเปรมเราคุยกันทุกคืนเลยนะ”


เท็นตวัดสายตา แชงมาเหยียดยิ้ม “เปรมหลังอาบน้ำเสร็จจะเสียงแหบลงนิดหน่อย แถมตอนเช็ดผมยังน่ารักมากๆ เลยด้วย” เสียงทุ้มนั้นเยาะเย้ย ดวงตายาวรีทอประกายวาวโรจน์


“ไม่เคยเห็นล่ะสิ”


เท็นจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยความโกรธที่สุมอยู่ในอก


“ก็นะ ไอ้ขี้ขลาดอย่างนายก็ทำได้แค่เล่นเป็นเด็กขาดความอบอุ่นให้เขาสงสารเท่านั้นแหละ” แชงมาพูดด้วยแรงอารมณ์ไม่วายต่อว่า “ถามจริง ไม่สมเพชตัวเองบ้างเหรอ?”


ทศทิศกำหมัด


‘นายต้องอดทนนะ’


“นายทำเปรมลำบากไปกี่หนแล้วรู้ตัวบ้างไหม!”


เขากัดฟันกรอด


“มาเล่นบทเด็กไม่รู้จักโตเพื่อเรียกร้องความสนใจ...”


‘สัญญากับฉันได้ไหม?’


“พ่อแม่ไม่รักรึไงถึงได้ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาแบบนี้!”


ผัวะ!


แชงมาลงไปกองกับพื้นทันทีหลังสิ้นคำ เท็นเบิกตากว้าง มองร่างใครบางคนที่ปราดเข้าไปคว้าคอเสื้อหนุ่มผมทองแล้วตะคอกอย่างโกรธจัด


“ถอนคำพูดซะ!”


“อะ...” แชงมานิ่วหน้า มุมปากของเขาปริแตก


“ฉันบอกให้ถอนคำพูด!” มือขาวกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย ดวงตายาวรีสะท้อนภาพนั้นแล้วสั่นวูบ


“กุ๊ก...” เท็นเรียกบุคคลที่สามออกมา เปรมแยกเขี้ยวใส่หนุ่มผมทอง “ไม่รู้เรื่องอะไรอย่ามาพูดส่งเดชนะ!”


“กุ๊กใจเย็นๆ” เด็กโข่งตัวใหญ่เข้าไปคว้าแขนคนตัวเล็กที่ทำท่าจะเหวี่ยงอีกหมัด เปมทัตดิ้น “ปล่อยฉันนะ! ไอ้หมอนี่มันกล้าดียังไงมาพูดกับนายแบบนั้น!”


“หมอนี่ไม่รู้เรื่อง” กลายเป็นเท็นที่ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ไม่เป็นไรหรอก เราทนได้”


“แต่ฉันทนไม่ได้!”


“อ้าว” เท็นร้องออกมา เขาดึงเปรมออกจากร่างหนุ่มผมทองได้ในที่สุด พ่อครัวยืนหอบ สูดลมหายใจ สบตากับแชงมาที่จ้องมาอย่างเจ็บปวด อดพูดไม่ได้ว่า “อย่าบอกนะว่าที่ทะเลาะกันคราวก่อนก็เพราะเรื่องนี้?”


“...” ไม่มีใครตอบเขา แต่นั่นก็เป็นคำตอบได้ดี


“ขอโทษเท็นเดี๋ยวนี้นะ!” เปมทัตบอก ก่อนจะหันไปบ่นใส่เท็นที่พยายามห้ามอยู่ด้านหลัง ดวงตาหางชี้สะท้อนภาพนั้น แชงมาลุกขึ้นเงียบๆ


“ขอโทษ”


เสียงทุ้มพูดแค่นั้น ก่อนยิ้มออกมาในที่สุด “ก็นะ...ในหลายๆ เรื่องเลยล่ะ” คิงของวิศวะซ่อนดวงตาไว้ใต้เรือนผมสีทอง เปรมมองอีกฝ่ายขณะที่ใจค่อยๆ สงบลง


พ่อครัวเรียกอีกฝ่าย “แชง...”


“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” ทว่าคนฟังตัดบท แชงมาหันหลังให้ ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ไปนะ”


เปรมมองอีกคนที่เดินจากไปท่ามกลางสายลมที่พัดมาอย่างแผ่วเบา อาจฟังดูใจร้าย แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าในอกรู้สึกโล่งขึ้นอย่างน่าประหลาด


“ขอบคุณนะ” คนตัวใหญ่ส่งเสียง เดินมากอดพ่อครัวจากด้านหลัง “กุ๊กเท่มากๆ เลยล่ะ”


เปมทัตหางคิ้วตกอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะที่ฉันไม่ยอมถามนายในเรื่องที่แล้ว...”


“ไม่เป็นไร” เท็นซุกหน้าลงบนเส้นผมอีกฝ่าย เปรมเลิกคิ้วเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวสิ แล้วนายไม่แปลกใจเหรอที่ฉันรู้...”


“ไฟบอกเราแล้ว” เด็กโข่งหอมซุกหน้ากับไหล่พ่อครัว พูดว่า “ดีกันนะ”


เปรมหัวเราะออกมา กระชับแขนแข็งแรงเบาๆ พลางส่งเสียง “อื้ม!”




แชงมาซ่อนดวงตาไว้หลังเรือนผมสีทองระหว่างเดินออกจากตึกรวมแลป


“แชง” เสียงหนึ่งเรียกเขา เด็กหนุ่มเงยหน้า เรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงอันแหบแห้ง “...เดย์?”


เด็กหนุ่มตาเหยี่ยวเดินเข้ามาหา ในมือถือถุงใส่ข้าวกล่องสำหรับมื้อเย็น “ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ? นายไม่ได้กลับบ้านไปแล้วหรอกเหรอ”


“อื้อ” คนตัวสูงยิ้มออกมา เดย์จ้องหน้าอีกฝ่ายแล้วถามว่า “นายเป็นอะไร...”


หมับ


เดย์ชะงักเมื่อโดนอีกฝ่ายคว้าเข้าไปกอด แว่วเสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาให้ได้ยิน ดวงตาเหยี่ยวคู่งามหลับลงช้าๆ ยกมือลูบเส้นผมสีทองของเพื่อนตัวโต กระซิบเหมือนคุยกับเด็ก “โดนใครแกล้งอะไรมาหืม”


“ฮึก ฉันน่ะ...” แชงมาพูดเสียงกระท่อนกระแท่น


“ดูเหมือนจะอกหักซะแล้วล่ะ ฮือ...”


“เปรมน่ะเหรอ?” เดย์เลิกคิ้ว คนตัวโตพยักหน้ารัวๆ “เขาต้องเกลียดฉันแล้วแน่ๆ เลย”


“โง่น่า” เดย์หัวเราะ แชงมาพูดเสียงอู้อี้ “ฮือ ปลอบฉันหน่อยสิเดย์”


หนุ่มตาเหยี่ยวทำหน้าปั้นยาก พูดเงอะๆ งะๆ ว่า “ปลอบอะไรเล่า...”


“บอกโอ๋ๆ แล้วลูบหัวสิ” แชงมาบอก เดย์มองบน ขยับมือด้วยดวงตาเหมือนปลาตาย “ก็ลูบอยู่นี่ไง...” ก่อนจะพูดว่า “เปรมใจดีจะตาย เขาไม่เกลียดนายหรอก”


ตอนนั้นเองที่แชงมาผละออกไป “แล้วเดย์ล่ะ”


“ฮะ” คนฟังเลิกคิ้ว


“เกลียดฉันรึเปล่า?”


เดย์กระพริบตา หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ แชงมาขมวดคิ้ว “อะไรเล่า ฉันจริงจังนะ ก็เดย์ชอบดุฉันบ่อยๆ นี่ ตกลงเดย์เกลียดฉันรึเปล่า”


“ไอ้บ้า...” คนตัวเล็กสั่นหัวกลั้วขำอย่างนึกระอา “ถึงฉันจะใจร้าย...”   


เขายกมือขึ้นไปลูบหัวอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมา


“แต่ก็ไม่ได้เกลียดนายหรอกนะ”


 
****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

โอ๋แชงมา ไม่ร้องนะ เดี๋ยวเราหาคู่ให้ 55555555 5

จบพาร์ทของแชงมาแล้ว ต่อไปจะขึ้นพาร์ทครอบครัวเท็นบ้างเนอะ

หูย จะดราม่ามั้ยอะ กังวล 5555555555 5

ขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจเลยนะคะ

ยินดีต้อนรับคนมาใหม่ และดีใจที่คนเดิมยังติดตามค่ะ

ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่สิบเจ็ดค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 23-04-2015 15:32:44
day+แชงมา????


น้องหัวหลิมล่ะค้าาาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 23-04-2015 15:34:50
 o13  กุ้กเท่ห์มากบอกเลย เท็นโอ๋เอ๋นะ ค่อยไปอ้อนกุ้กต่อที่บ้านแล้วกัน ลุ้นๆๆ

โอ๋กันเข้านะเดย์ จับกดแชงซะเลยนะจะดีมาก  :impress2: 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 23-04-2015 15:42:32
ตอนแรกก็โกรธแชงมานะคะที่มาว่าเท็นแบบนั้น แต่พอแชงมาบอกให้เดย์ลูบหัวแล้วโอ๋ตัวเอง ดูน่ารักน่าเอ็นดูเลยเชียวล่ะ ความโกรธที่มีก่อนหน้านี้หายไปเป็นปลิดทิ้งเลยค่าา.. :-[ ดีจังที่เปรมเข้าใจเท็นแล้วว~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: เลิฟลี่ ที่ 23-04-2015 15:45:57
คนเขียนดราม่าไม่เอาน้า เอานิดเดียวพอกรุบกริบก็เอาละเนอะ :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 23-04-2015 15:46:42
ดีที่เปรมได้ยินเอง
เหมือนแชงมาจะดีนะ แต่เล่นพูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยจริงๆ
ดีแล้วที่รู้ตัว ไม่สงสารอ่ะ ขอบอก ยังดีมีเดย์โอ๋ เชอะ  :z6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: sittawan ที่ 23-04-2015 15:50:01
เดย์กับแชงมาสิน่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 23-04-2015 15:57:39
 :o8: :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: LikeU ที่ 23-04-2015 15:58:52
ชอบเวลาเท็นกอดกุ๊กจัง น่ารักก o18

ทำไมเราอยากให้แชงมาคู่กับคิงศึกษาก็ไม่รู้~
 :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 23-04-2015 15:59:05
อีกคู่!!>///< :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 23-04-2015 15:59:14
ว่าเท็นทำตัวเป็นเดก แชงมาอ้อนเดย์นี่ ไม่ด็กเลยเนาะๆๆ 5555 เด็กทั้งคู่เลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 23-04-2015 16:09:03
สุดๆอ่เรื่องนี้ชอบมากคือบรรยายได้ลงตัวมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 23-04-2015 16:26:51
เปรม สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เท็น รีบๆ จัดการบอกรัก หรืออะไรก็ได้กับกุ๊กได้แล้วนะ

มีคนคอยจ้องเสียบเยอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: pungpondppp ที่ 23-04-2015 16:35:59
 :hao3: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 23-04-2015 16:44:09
ครอบครัวเท็นจะเป็นไงบ้างนะ
 :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 23-04-2015 16:47:59
โอ๊ยแชงงงง ความมุ้งมิ้งของแกรทำให้ฉันลืมโกรธ อ้อนเดย์อย่างนั้นเลยเหรอออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-04-2015 16:58:08
 

         สมน้ำหน้าแชงมา นิสัยไม่ดี :m16:   เท็นกับเปรมยังน่ารักมุ้งมิ้งเหมือนเดิม :katai2-1:  รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 23-04-2015 17:09:00
ปากไม่ดี :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 23-04-2015 17:38:26
เชอะ ยังไงก็ไม่สงสารแชงมาหรอกนะ ด่าคนอื่นแบบนี้ได้ไง

มีพ่อแม่ซะเปล่า เค้าไม่สอนหรอ เชอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 23-04-2015 17:49:12
โอ๋ๆนะแชงมาาาา
แม้ตอนนายพูดกับเท็นจะน่าต่อยมากก็ตาม แต่ถือว่าเปรมต่อยให้แล้ว หายกัน 55555555555
 :katai5: :katai5:

หงุงง ไม่อยากให้ดราม่ามากเลย ภูมิต้านทานดราม่าต่ำ Y_Y

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: miya_pp ที่ 23-04-2015 18:10:09
โอ๋โอ๋ แชงมา ไม่ร้องน่ะ ให้เดย์ปลอบก่อน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 23-04-2015 18:34:13
 :katai2-1: เย่ๆ ดีใจนะที่แชงมาออกจากเปรมแล้ว

แต่ก็รู้สึกสงสารแชงมาขึ้นมาซะงั้น หาคู่ๆให้เลยยยย   o13

เชียร์ไฟโช   :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 23-04-2015 18:53:32
อืมนะ แชงมานี้ยังไง มันร้ายใช่ได้เลยนะเนี้ย คึคึ เฮ้อ ครอบครัวเท็นมีแต่เรื่องปวดหัว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 23-04-2015 19:00:15
เปี่ยมสุขเลยวันนี้....มาต่อไวๆนะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 23-04-2015 19:02:03
บ๊าย บาย แชงมา!!!



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 23-04-2015 19:13:58
แชงมาน่ารักนะ แต่ออกจะปากไม่ดีเป็นบางเวลา ต้องมีคนคอยดุเวลาเกเร
แต่ฟินคู่หมอกับกุ๊ก แหม...แล้วก็ดีกันแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-04-2015 19:29:45
สมน้ำหน้าแชงมา เปรมเท่ห์มากๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 23-04-2015 19:39:14
อวสารแซงมา  :m15:  :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: natpicko ที่ 23-04-2015 19:54:37
โง้ยยยยยยแชงเดย์ เดย์แชง น่าร๊ากกกกกกก :-[ :impress2: :-[ :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-04-2015 20:24:25
กุ๊กน่ารักจัง เท็นถึงรักและหวงนักหนา ตอนมาอ้อนอยากกอดเขาไม่ให้กอดน่ารักมาก
เอาพัดมาพัดๆๆๆ เอ็นดู สุดท้ายเปรมก็ต้องใจอ่อน ก็ขี้อ้อนขนาดนี้เนอะ
แชงมาถึงกับเงิบ อ่ะนะ ชอบเดย์ไปเลยดีก่า 555

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า)4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 23-04-2015 20:35:07
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 23-04-2015 20:58:23
กุ๊กมาสายโหด ขนาดเท็นๆ ยังงง
แบบกุ๊กใจเย็นนะ ดึงสตินิดนึง เท็นๆ ตามไม่ทันแล้ววววว
แต่กุ๊กเท่มาก ปกป้องเท็นด้วย
แต่แชงมาก็พูดแรงมากจริงๆ

มาม่าครอบครัวเท็นสงสัยจะชามโต
เอาไฟกับโชมาบ่อยๆ นะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 23-04-2015 21:04:06
แชงมาก็เด็กไม่รู้จักโตเหมือนกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 23-04-2015 21:09:10
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนเปรมเป็นคุณครูเลยอ่ะ คุณครูที่ดุเด็กชายแชงมาที่พูดไม่ดีกับเด็กชายเท็นอ่ะ เพราะแย่งของเล่น 55+
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 23-04-2015 21:17:44

ดีใจจริงๆ ที่เปรมมาได้ยินได้เห็นกับตาตัวเอง
ปรับปรุงตัวนะคะแชงมา ไม่มีใครยินดีหรอกที่ถูกพูดร้ายๆใส่น่ะ

เท็นกับกุ๊กก็ยังอ้อนกันน่ารักเหมือนเดิม ขออย่าให้มาม่าเยอะนะคะ เดี๋ยวผมร่วง T_T
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 23-04-2015 21:18:40
 :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:หวังว่าครอบครัวของเท็นจะไม่ม่าม่านะ :m5: :m5: :m5: :m5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 23-04-2015 21:24:08
เปรมรู้เรื่องแล้ว เย้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 23-04-2015 21:36:55
แชงมาน่าร๊ากอ่ะ
สรุปผู้ชายตัวโตๆ ในเรื่องนี้แอ๊บแบ๊ว เอ้ย ขี้อ้อนกันหมดเลย
 :m1: :m1: :m13: :m13:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-04-2015 21:46:13
โอ๋ๆเนาะแชงมา ตัดใจซะเถอะนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 23-04-2015 21:50:08
ทำตัวเป็นเด็กกว่าเท็นอีกน่ะแชงมา

ตอนนี้กุ๊กเท่จริงๆเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 23-04-2015 22:04:59
โถ๋..เท็น ขนาดนั่งอยู่เฉยๆ  อิแชงยังมาระงแกจิตใจหนูอีกเน๊าะ

เปรมจัดการ ตัดขาดจากแชงมาเลยนะ

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 23-04-2015 22:22:23
เขินเด็กโข่ง  :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 23-04-2015 22:26:10
นั่นสงกรานต์หรือวิ่งสู้ฟัด กร้ากกกกก ตอนนี้เดย์เป็นพระเอก  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 23-04-2015 22:26:51
เปมเท่ม๊ากกกกกก
ไปแชงไปอยู่กับเดย์นะ กิกิ
แชงนิสัยเหมือนเด็ก  เด็กกว่าเท็นอีก Orz
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 23-04-2015 23:23:34
อั๊ยยะ กุ๊กตอนนี้เท่ห์จริงๆเลยอ่า
มีโกรธแทนเท็นเท็นด้วย
อย่างนี้จิถึงจะรักกันจริง

ขอบคุณนะคะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 23-04-2015 23:27:16
เท็นน่ารักมาก คืออยากกอดไง เลยพัดให้ โอ๊ยยยย ยอมค่ะ  :-[ :impress2:

หมั่นไส้แชงมาจริงๆ คุยกันทุกคืนก็อวดจังนะ ปากเสียตลอดเลย ดีนะกุ๊กเข้ามาได้ยินพอดี หรือมันเป็นแผนของสามสีที่เรียกกุ๊กไปแอบฟังแชงมาคุยกับเท็น 555555555  :katai2-1: :katai2-1:

ทีหลังกุ๊กก็หัดถามความจริงก่อนนะ อต่ตอนนี้คืนดีกันแล้ว ก็แฮปปี้ค่ะ  :กอด1: o13 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 23-04-2015 23:37:54
กู๊ดบายแชงมา นี่ยังเชียร์ให้ได้กับนายหัวหลิมนะ
แต่คิงไปคิดมา ให้แชงมาคู่กับเดย์ แล้วยกนายหัวหลิมให้คิงคณะศึกษาดีกว่า โฮะๆๆๆๆ เข้ากั๊นนนนเข้ากัน
รอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 24-04-2015 00:41:30
มาอีกคนแล้วสินะเด็กโข่งเนี่ย คือไรคะ พูดโอ๋ๆ แล้วปลอบเนี่ย
ตกลงว่า แชงมา-เดย์ สินะคะ
น้องหัวหลิมของเจ๊ก้็ไร้คู่สินะคะเนี่ย แหม่...ชื่อเล่นจริงๆยังไม่รู้ ตอนนี้ยังไร้คู่อีก สรุปนายน่าสงสารที่สุดสินะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 24-04-2015 05:20:32
กุ๊กแมนสุดๆเลย

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 24-04-2015 06:29:38
ต้องน้องหัวหลิมกะแชงมาสิ หรือจะเอาเดย์ไปเอี่ยวด้วย55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: fangiily ที่ 24-04-2015 08:56:58
กุ๊กเท่ห์มากๆ เลย~! ปกป้องเท็นด้วย น่ารักสุดๆ อ่าาาา

แชง... เราโกรธนายนะที่นายพูดแบบนี้ ทำตัวแบบนี้ แต่ถ้านายสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกเราจะยกโทษให้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-04-2015 09:09:43
แชงมา นายไม่ไร้คู่ละล่ะ เชื่อเถอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 24-04-2015 10:06:43
เรามารอเด็กโข่งกะกุ๊กทุกวันนนนนน
อยากอ่านตอนหน้าแล้ว
คิดถึงความน่ารักของเด็กโข่ง อิอิ
แชงมา ปากนี่......
แต่นะแววว่าจะต้องได้เดย์เป็นเมียสินะแบบนี้?
เอิ้กๆๆ
ปล่อยกุ๊กคือสู่เด็กโข่งเถอะนะ
อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Noina_Pn ที่ 24-04-2015 10:53:11
สรุป เดย์ชอบแซงมาหรอ??


 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 24-04-2015 17:25:48
อ้าว นี่เข้าใจมาตลอดหวังชงแชงหัวหลิม ไหงเป็นเดย์แชงละ
แต่มุมอ้อนน่ารักนะช่างขัดกับตอนกวนเท็นเลย อันนั้นน่าถีบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 24-04-2015 17:57:56
แชงมาทำตัวเองแท้ ๆ
เปรมเท่มาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 24-04-2015 18:10:20
3P เหรอแชง o22
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: benben ที่ 24-04-2015 18:53:29
ต้องออกตัวก่อนนะว่า เป็นผู้อ่านที่อ่านอย่างเดียว ไม่ได้ติดตามอ่านผู้เขียนท่านใดเป็นพิเศษและไม่ได้รู้จักผู้เขียนคนใด แม้แต่นามปากกาก็ไม่รู้ แค่เห็นชื่อเรื่องก็เลยเข้ามาอ่าน 5555 แต่พออ่านเรื่องนี้แล้ว ส่วนตัวคิดว่าสำนวนการเล่าเรื่องของผู้แต่งช่างคล้ายกับเรื่อง "พบกันที่ ห้องสมุด"
ชอบผลงานเรื่องนี้ของคุณนะค่ะ อ่านแล้วหิวข้าวแทบทุกครั้ง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 24-04-2015 19:07:50
เปรมเยี่ยมมาก o13
รู้แล้วสินะแชงมาอกครั้งนี้ยังดีมีคนปลอบ

ปล.อ่านแล้วหิวอีกแล้ววววววว :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 24-04-2015 19:23:34
กุ๊กสุดยอดดดดดด เท่มากๆๆ
หลงรักเรยอ่ะ 555555
ที่นี้เท็นของเราจะได้พ้นมลทิน(?) ซะที
แต่ก้ออยากให้เปรมรู้ตัวมั่ง ว่าที่ทำกับเท็นอยู่เนี่ย มันเกินคำว่าเอ็นดู สงสารนะเทอออออออ

แชงมา ตกลงเทอจิคู่กะใครคร้าาาาา แระมาเล่นบทเด็กน้อยตามเท็นทำไมย่ะ ชิชิ :p
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 24-04-2015 19:47:48
อ่ะๆ ..คู่ของแชงมาไม่ใช่นายหัวหลิมเหรอ.. :mew5: :mew5: :mew5:

ขออย่าให้ครอบครัวเท็นว่าไรเลยนะ..สงสารกุ๊กอ่ะ.. :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 24-04-2015 19:53:31
สมควรแล้วหล่ะที่โดนต่อยน่ะ

แล้วตอนหน้าจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: YOSHIKUNI RUN ที่ 24-04-2015 21:17:34
เอิ่ม...แชงนี่รู้สึกเหมือนเด็กต๊องๆอ่ะ จะโกธรมันก็โกธรไม่ลง
   ตอนนี้กุ๊กเท่โครต!!!  o13

ปล.อ่านไปแล้ว เหมือนจะยังไม่ได้เม้น อ่านอีกรอบล่ะกัน หุหุ
คนเขียนสู้ๆ:mew1: (เค้าไม่อยากกินมาม่าน้าา)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 24-04-2015 21:23:26
ชอบๆรอๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 24-04-2015 22:01:37
ตามทันละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 24-04-2015 23:30:52
ชอบจัง มุ้งมิ้งสบายสมองมากกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 25-04-2015 00:55:38
แชงมาไปดีมาดีนะ เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 25-04-2015 03:43:41
เง้อ กำลังฟรุ้งฟริ้งเบย ไม่เอามาม่านะคนแต่งจ๋า  :m29:
โอ๋ๆ แชงมาไม่ต้องร้องน๊า เดะก็มีคนมาปลอบเองแหละ  :m4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 25-04-2015 07:08:32
โอ่เปรมเท่ห์มากกกกก


ซัดซะแชงมาหงายเงิบไปเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 25-04-2015 20:25:27
ปากร้ายแบบนี้ไม่สงสารหรอกนะ

เชอะะะะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 25-04-2015 21:41:38
แชงมา ขี้อ้อนเนอะ....เหมือนเท็นเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 26-04-2015 11:18:00
มุ้งมิ้งมากๆเลยมาต่อีกนะครับผม  รออยูๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: shichina ที่ 29-04-2015 11:21:53
 :mc4: ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน หลังจากเข้าป่าไปเกือบสองเดือน
ออกตัวนิดนึงว่าช่วงหลังสับสนมาก ไม่รู้จะฟินคู่ไหนก่อนดี 555
ตอนแรกคิดอยู่ว่าเท็นจะอดทนได้นานแค่ไหน คือแบบถ้าเปรมไม่เข้ามาก่อน
หรือถ้าเท็นยอมเงียบจนถึงที่สุด เรานี่แหล่ะจะเข้าไปต่อยแชงมาเอง #แม่ยกขาโหด
โดยรวมชอบทุกคู่เลย #เหมารวบ แต่คือแบบสำหรับแชงมานี่เราไม่ค่อยอะไรกับพ่อหัวหลิมเหมือนคนอื่น
ย้อนกลับไปตอน...อืม จำไม่ได้ละว่าตอนที่เท่าไร แต่เป็นตอนที่เปรมพาพ่อหัวหลิมไปส่งสถานพยาบาล
คือตอนนั้นแชงมาเดินชน(รึถูกชนหว่า...เดี๋ยวไปอ่านซ้ำอีกที)กับคิงอีกคนที่ตัวโตๆ
คือเราแอบเทใจไปแล้วนะว่าอยากให้สองคนนี้จะได้คู่กัน  :hao7:
แชงมาชอบคนตัวเล็กๆ เราเลยคิดว่าถ้าได้คู่กับพี่เบิ้มคนนั้นท่าทางจะสนุกไม่น้อย
ทางด้านเอื้อกับเม จะว่ายังไงดีล่ะ คือถ้าเมสมหวังเราก็ดีใจนะ
 :hao6: อยากรู้ด้วยล่ะว่าไปจูบกันอะไรยังไงตอนไหน
สุดท้ายนี้ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นักเขียนต่อไปค่ะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Titania ที่ 29-04-2015 15:27:24
อ่านรวดเดียวจนตามทันแล้วจ้า

ชอบเรื่องนี้มาก พิ้นฐานนิสัยของแต่ละคนน่าสนใจมากค่ะ

มาต่อไวไวนะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: Maylita ที่ 29-04-2015 20:23:03
ฮูเล่ๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้
บอกเลยว่าอ่านตอนแรกมึนๆ งงๆ แบบเนื้อเรื่องดำเนินไวเฟ่อร์
แต่อ่านไปนานก็เลยเริ่มเกทนะ เลยมองว่านี่คือสเน่ห์ของนิยายเรื่องนี้ อิอิอิอิ  :hao7:

แอบเสนอความคิดเห็นส่วนตัวหน่อยนะคะ อยากได้มุมมองความคิดของเท็นจัง
คือเอาตรงๆรู้นะว่าเท็นชอบเปรมนะจากการกระทำ แต่เราอยากฟังจากมุมมองของตัวเท็นบ้าง แหมซึนได้ใจจริง  :katai1:
อยากได้มุมมองน่ารักๆ หรืออาจยังเร็วไปที่จะพูดความคิดของเท็น

นี่แอบสงสารแชงมานะ เลยอยากรูว่าแชงมาเขาเป็นคนยังไง แรกเลยนึกว่าจะคู่กับนายหัวหลิม
หลังๆมานี่แอบคิดว่าเป็นเดย์ อย่าทิ้งแชงมานะคะคนแต่ง
ส่วนคนอื่นๆไฟกับโช อันนี้รอลุ้นตลอด น้องสามสี น้องได และก็เอื้อกับเม นี่ก็ชอบค่า  :-[
ยังไงสู้ๆนะคะ

 :impress2: :impress2: :impress2:  :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 03-05-2015 12:41:28
มารอค่าาา
 :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 04-05-2015 14:48:34
มารอจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 05-05-2015 22:20:01
เปรมกับเท็นเดินออกมาหน้าตึกรวมแลป รถบ้านเด็กโข่งจอดรออยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่ก้าวขึ้นไป ใช้เวลาไม่นานเบนซ์สี่ประตูคันหรูก็แล่นเข้าเทียบท่าหน้าคฤหาสน์สไตล์ยุโรปหลังใหญ่


พอก้าวพ้นประตูมาก็พบเหล่าพ่อบ้านยืนเรียงแถวประสานเสียง “ยินดีต้อนรับกลับครับนายน้อย” พร้อมกันเช่นทุกที ตามด้วยมาเรียที่พูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณหนูและคุณเปรม”


เปรมค้อมหัวให้พวกเขาอย่างสุภาพ เริ่มชินกับธรรมเนียมของบ้านหลังนี้บ้างแล้ว


“เท็น” ตอนนั้นเองที่ใครบางคนเดินลงบันไดกลางมา


เปรมเงยหน้า เจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มร่างเล็กสวมสูทท่วงท่าสุขุม เส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้นรับกับดวงหน้าติดหวานและดวงตาสีเขียวคู่สวย เท็นเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา


“ออกัส”


ออกัสหยุดลงตรงหน้าทั้งคู่ เขาหันไปทางแขกของคฤหาสน์ แนะนำตัวอย่างสุภาพว่า “สวัสดีครับ ผมชื่อออกัส เป็นเลขานุการส่วนตัวนายท่าน ยินดีต้อนรับครับคุณเปรม”


พ่อครัวก้มหัวตอบแทบไม่ทัน พูดตะกุกตะกัก “อะ เอ่อ...สวัสดีครับ”


“มีโอกาสลงมาทักทายสักที ได้ยินเรื่องคุณเปรมจากเท็นกับมาเรียมาเยอะเลย” เมื่ออีกฝ่ายยิ้มให้เปรมก็ตอบด้วยท่าทีผ่อนคลายขึ้น “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณออกัส”


“มีอะไร” เท็นถามมือขวาของพ่อ ปกติอีกฝ่ายมักขลุกตัวทำงานอยู่แต่ในห้อง การที่ลงมาตามเขาแบบนี้จะต้องมีเรื่องสำคัญอย่างแน่นอน


“นายท่านต้องการพบนาย” ออกัสตอบ เท็นสบดวงตาสีเขียวคู่นั้น “เรื่องใหญ่เหรอ”


“...อืม” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเปิดปาก ทศทิศหายใจออกเบาๆ พูดว่า “เข้าใจแล้ว”


“รบกวนคุณเปรมตามมาเรียไปห้องครัวก่อนเลยนะครับ” ออกัสผายมือให้อย่างสุภาพ เปรมเงยหน้าสบตากับเด็กโข่ง ฝ่ายหลังเปล่งเสียงว่า “เดี๋ยวเราตามไป”


“อืม” เปรมตอบ ดวงตาสะท้อนแผ่นหลังทั้งคู่ที่เดินขึ้นบันไดไปอย่างนึกเป็นห่วง



   
ก๊อกๆ


“ขออนุญาตครับ” ออกัสส่งเสียง แว่วเสียงทุ้มด้านในตอบกลับมา เลขาส่วนตัวของเจ้าบ้านจึงเปิดประตูไม้สลักลายมังกรบานใหญ่เข้าไป


เบื้องหน้าเท็นคือห้องทำงานสไตล์คลาสสิคอันคุ้นตา เพดานสูงรับกับหน้าต่างทำให้ห้องดูโปร่ง โคมไฟแชนเดอเลียร์ห้อยระย้า ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สุดหรู


หลังโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้สัก ใครบางคนนั่งรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว


“นั่งสิ”


เจ้าของเสียงทุ้มเป็นชายสวมแว่นไร้กรอบอายุสี่สิบห้า ดวงตายาวรีทอประกายเย็นชา เส้นผมสีดำสนิทหวีเสยขึ้นรับกับใบหน้าหล่อเหลา ข้างแก้มสีซีดขึ้นร่องตามวัย จะมองมุมไหนเขาก็คือเท็นเวอร์ชั่นวัยกลางคนชัดๆ


ทศทิศนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมสีดำ ถามโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า


“มีอะไรครับ...คุณพ่อ” ท้ายประโยคนั้นแผ่วเบาเหลือเกิน เจ้าบ้านตระกูลเกียรติยวานนท์ไม่ตอบแต่หันไปบอกเลขาส่วนตัวว่า


“นายออกไปก่อน”


ออกัสมองเท็นแวบหนึ่ง ก่อนจะค้อมหัวรับแล้วเดินออกมาอย่างว่าง่าย


ทันทีที่ประตูปิดลงชายหนุ่มผมสีน้ำตาลก็ถอนหายใจออกมา เขาเงยหน้า หลับตาคล้ายกำลังสงบใจ รู้อยู่เต็มอกแล้วว่าหมอแปดจะบอกอะไรกับลูกชาย


ความกังวลตึงเครียดในจิตใจส่งให้ลำคอแห้งผาก ออกัสเดินลงบันไดกลางมาเพื่อหาน้ำดื่ม ที่พื้นชั้นล่างมีพ่อบ้านกับสาวใช้ทำความสะอาดกันอยู่ประปราย ชายหนุ่มเลี้ยวซ้าย เดินผ่านห้องหับมากมายจนมาถึงห้องครัวหลักของคฤหาสน์


เขาพบมาเรียที่นั่น ฝ่ายหลังกุลกุจอเข้ามาหาเขาพร้อมถามว่า “คุณออกัสมีอะไรให้มาเรียรับใช้คะ?”


“เอ้อ เปล่าครับ ผมแค่คอแห้งเท่านั้น” คนผมสีน้ำตาลยิ้มแหย มือขาวเปิดตู้เย็นหยิบเหยือกน้ำเย็นขึ้นมารินใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่ม มาเรียมองท่าทางนั้น พูดว่า “คุณออกัสซูบลงไปเยอะเลยนะคะ”


“เอ๊ะ?” คนฟังเลิกคิ้ว แต่ก็ยิ้มออกมา “เห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับ”


มาเรียพยักหน้า ถามอย่างเป็นห่วง “ไม่ค่อยเห็นคุณออกัสทานอะไรเลย มาบ้านนี้ทีไรก็ทำแต่งาน ผอมลงทุกวันๆ แบบนี้มาเรียเป็นห่วงนะคะ”


“ขอบคุณนะครับ” เจ้าของดวงตาสีเขียวคู่งามยิ้มอบอุ่น “แต่ผมไม่เป็นไรหรอก”


“ยังไงไม่ลองไปทานอาหารฝีมือคุณเปรมดูล่ะคะ” มาเรียเสนอ ใบหน้าของเธอแต้มด้วยรอยยิ้ม “อร่อยมากเลยค่ะ ไม่แน่อาจจะทำให้คุณออกัสอยากอาหารขึ้นมาก็ได้นะคะ”


“ไว้มีโอกาสจะลองดูครับ” ออกัสแบ่งรับแบ่งสู้ เขายังเคลียร์งานของนายท่านไม่เสร็จ คงแวะไปนั่งเล่นแบบนั้นไม่ได้ ทว่ามาเรียไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น


“วันนี้คุณเปรมมาทั้งทีไม่ลองเลยล่ะคะ นี่ไง อยู่ห้องริมสุดทางเดินนี่เองค่ะ” เธอคาดคั้น ออกัสยิ้มแหย ยอมใจแม่บ้านร่างท้วมในที่สุด บอกว่า “ครับๆ ไปแล้วๆ”


ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินออกมาจากห้องครัว แว่วเสียงตะหลิวกระทบกระทะดังมาให้ได้ยินจากห้องสุดท้าย กลิ่นหอมเครื่องเทศเคล้าเนื้อปลาลอยมาเตะจมูกเลขาคนเก่งให้เดินตามไปราวกับต้องมนต์สะกด


ออกัสผลักประตูที่ถูกแง้มไว้เข้าไปเบาๆ เบื้องหน้าเขาคือเปมทัตกำลังยืนหันหลังผัดแกงอยู่ในครัว กลิ่นหอมหวนกำจายชัดขึ้นจนน้ำย่อยในกระเพาะชายหนุ่มหลั่ง


พลันภาพใครบางคนก็ปรากฏขึ้นซ้อนทับร่างพ่อครัวจนเขาร้องออกมา


“นายหญิง...”


เปรมหันมามอง สะดุ้งเมื่อเห็นเลขาคนเก่งของเจ้าบ้านยืนนิ่ง “ตกใจหมดเลย! คุณออกัส?”


“เรียกผม ‘ออกัส’ เฉยๆ ก็ได้ครับคุณเปรม” เมื่อหาสติเจอชายหนุ่มก็ตอบกลับไปด้วยท่าทีสุขุม พ่อครัวพูดว่า “งั้นออกัสก็ต้องเรียกผมว่า ‘เปรม’ เฉยๆ เหมือนกัน”


“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ” ดวงตาสีเขียวฉายแววขึงขัง เปรมเลิกคิ้ว “ไม่เอาน่า เราน่าจะอายุใกล้กันนะครับ?”


“ผมอายุยี่สิบห้าครับ” ออกัสบอก เปรมตาโต “จริงดิ! นี่ห่างกับผมตั้งหกปีเลยเหรอ!” ดวงตาสีนิลจ้องหนุ่มลูกครึ่งคล้ายไม่อยากจะเชื่อ


ออกัสยิ้ม “เพราะผมตัวเล็กเลยดูเหมือนโกหกสินะครับ”


“หน้าเด็กมากต่างหาก” เปรมหัวเราะ เสริมว่า “แต่ตกใจหมดเลยนะ ย่องเข้ามาเงียบๆ ไม่ให้รู้ตัวแบบนั้น เหมือนพวกนักฆ่าในหนังเลย”


“...” ออกัสยิ้มค้าง หัวเราะเสียงแปร่ง “ฮะๆ คุณเปรมนี่ตลกจังนะครับ”


จ๊อก...


ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงปริศนา ออกัสยกมือกุมท้องเบิกตาโพล่ง


“ขะ...ขอโทษครับ น่าอายจริงๆ” หนุ่มลูกครึ่งพูดตะกุกตะกัก แก้มขาวขึ้นสีเรื่อน่ามอง เปรมยิ้มอย่างนึกเอ็นดู “รอหน่อยนะ ข้าวจะเสร็จแล้วล่ะ”


เปรมหันไปเบาไฟกระทะ ก่อนจะขยับตัวไปดูหม้อพะโล้บนเตาข้างๆ


“เอ่อ...มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” ออกัสถาม เปมทัตมองดวงตาสีเขียวที่เป็นประกายของอีกฝ่ายแล้วนึกถึงใครบางคน พ่อครัวจุดยิ้ม บอกว่า “ช่วยหยิบชามสีขาวในตู้สองใบให้ทีครับ”


หนุ่มลูกครึ่งทำตามอย่างว่าง่าย เปรมชิมรสฉู่ฉี่ปลาทับทิมในกระทะครั้งสุดท้าย เลยไปยังเช็คแกงพะโล้หมูสามชั้นในหม้อว่าสีไข่ได้ที่แล้วจึงตั้งกระทะอีกใบเตรียมทอดไข่เจียว


“กุ๊ก...”


ตอนนั้นเองที่สัมผัสอันคุ้นเคยจู่โจมจากด้านหลัง ตามด้วยจมูกโด่งสันที่กดลงสูดกลิ่นจากเรือนผมสีรัตติกาลของพ่อครัว เปรมนิ่วหน้า แต่ก็ยิ้มแล้วถามว่า “หิวยัง?”


“หิวแล้ว” เสียงโมโนโทนอู้อี้ เปรมใช้ส้อมตีไข่ไก่ในถ้วย รอจนน้ำมันเดือดจึงเทของเหลวสีเหลืองนวลในมือลงกระทะไปจนเกิดเสียงดังฟู่


ออกัสเตรียมจานกับช้อนส้อมเสร็จแล้ว เขามองเปรมกับเท็นด้วยแววตาอ่านไม่ออกแวบหนึ่ง ตัดสินใจพูดว่า


“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”


เปรมที่กำลังวางไข่เจียวลงจานเสิร์ฟชะงัก รีบหันมาพูดว่า “ทำไมล่ะ อยู่ด้วยกันก่อนสิ”


“ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณมาก” ออกัสปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม


“ไม่กินข้าวด้วยกันเหรอ” เท็นถาม ออกัสตอบว่า “ไม่ล่ะ ฉันยังทำงานเอกสารให้นายท่านไม่เสร็จดีด้วย”


“กินก่อนไม่ได้เหรอ เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ” พ่อครัวพยายามเหนี่ยวรั้ง ทว่าพอเห็นความเศร้าแปลกๆ ในดวงตาสีเขียวคู่นั้นแล้วเขาก็พูดได้แค่ว่า “ถ้าหิวก็แวะมานะ”


ออกัสยิ้มออกมา “ขอบคุณครับ”


เปรมมองชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินออกจากห้องไป ก่อนจะหันมาตักฉู่ฉี่ปลาทับทิมใส่จานเสิร์ฟสีขาวกับแบ่งพะโล้บางส่วนใส่ชามเสิร์ฟ โดยมีเด็กโข่งเดินมาช่วยยกไปวางไว้บนโต๊ะ


เปมทัตคดข้าวเดินตามมา ทั้งคู่นั่งประจำที่ ก่อนจะเริ่มจัดการมื้อเย็น


“อร่อยจัง”


หลังกินไปได้สักพักเท็นก็พูดด้วยดวงตาเป็นประกายเหมือนทุกที เปรมตบอกตัวเองด้วยท่าทางภูมิใจ พูดว่า “แน่นอน ระดับนี้แล้ว”


“ทำให้กินตลอดไปได้ไหม”


พ่อครัวได้ยินแล้วร้อนแก้มแปลกๆ ตอบอ้อมแอ้มว่า “อืม ถะ...ถ้านายไม่เบื่อไปซะก่อนล่ะก็...”


“อยู่กับเรานะ”


เสียงทุ้มนั้นแปร่งหูจนคนฟังรู้สึกได้ เปมทัตหันไปมองคนตัวใหญ่ ดวงตายาวรีคู่นั้นทอประกายเศร้าจนทำให้เขานึกถึงดวงตาสีเขียวคู่งามอีกคู่


“เกิดอะไรขึ้น”


เปรมตัดสินใจถามออกมา เท็นยังคงจ้องหน้าเขา ใบหน้าหล่อเหลาของแอมบาสเดอร์เรียบเฉย ทว่ากลับดูหดหู่อย่างรู้สึกได้


“เท็น”


“พ่อเรา...”


“...”


“จะแต่งงานใหม่”


เปรมเบิกตากว้าง มองคนพูดอย่างนึกอึ้ง


“พ่อบอกว่า...”


ลำคอของพ่อครัวแห้งผาก


“ผู้หญิงคนนั้น...ใจดี...”


ราวกับผุยผง...


“เธอทำให้พ่อ...มีความสุข...”


ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้


“เราควรจะดีใจ...”


“...”


“แต่ไม่รู้...ทำไม...”


ตอนนั้นเองที่เท็นเงยหน้าขึ้นมา


“เราถึงไม่ดีใจเลย...”


หมับ!


ตอนนั้นเองที่สัมผัสหนึ่งจู่โจมจากด้านหน้า เท็นเบิกตาโพล่ง


“ฮึก...”


หยาดน้ำใสไหลลงข้างแก้มสีซีด เด็กโข่งซุกหน้าลงกับอกเสื้อพ่อครัวเนื้อตัวสั่นระริก สะอื้นออกมาอย่างใจสลาย เปมทัตหลับตา ซุกหน้าเข้ากับเรือนผมสีเข้มของอีกฝ่ายพลางกระชับอ้อมกอด


“เรา...อยากดีใจ...”


ดวงตาสีนิลของพ่อครัวทอประกายเจ็บปวด


“แต่เรา...ฮึก”


หัวใจของเปมทัตราวกับโดนบีบรัดจนทรมานไปหมด


“เราทำไม่ได้ ฮือ...”


“ไม่เป็นไร...” เปรมปลอบคนในอ้อมกอดทั้งที่เสียงยังสั่น ดวงตาสีนิลแดงก่ำอย่างนึกสงสารเด็กโข่งจับใจ


“ยอมรับการตัดสินใจของเขา...นะ”


เท็นสะอื้นแทนคำตอบ แขนยาวกระชับร่างพ่อครัวเอาไว้คล้ายไม่อยากรับรู้อะไรอีก




ออกัสเดินออกมานั่งบนผืนหญ้าหน้าน้ำพุสามชั้นของคฤหาสน์ ชายหนุ่มกดสมาร์ทโฟนโทรหาใครบางคนด้วยแววตาเศร้าสร้อย


(ว่าไง)


ไม่นานนักอีกคนก็กดรับ ออกัสก้มหน้า เรียกคนปลายสายเสียงสั่น “ฮา...”


(นี่นายร้องไห้เหรอ!)


คนฟังร้องอย่างตกใจ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลสั่นหัวทั้งน้ำตา “เปล่า...ฮึก ฉันไม่ได้ร้อง...ฮือ...”


(โดนใครทำอะไร? นี่นายอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหา...)


“ไม่ต้อง...ฮึก” ออกัสสั่นหัวอีกครั้งแม้อีกฝ่ายจะไม่มีทางได้เห็นก็ตาม “ไม่ต้องมา...ไม่มีอะไร...”


(ไม่มีอะไรแล้วทำไมนายถึงร้องไห้กันเล่า! โธ่!) ฟังจากเสียงเดาว่าอีกฝ่ายต้องกำลังทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดอยู่แน่นอน พอคิดภาพตามออกัสก็หัวเราะออกมา


(ขำอะไร ฉันจริงจังนะ ใครทำอะไรนายเนี่ย) ปลายสายบ่นกระปอดกระแปด ออกัสยกหลังมือเช็ดน้ำตา ถามเสียงกระท่อนกระแท่น “ฮา...ว่างเหรอ?”


(ก็ไม่ว่างน่ะสิ!)


“งะ...งั้นก็ไปทำงานให้เสร็จเถอะ” ออกัสหน้าเหวอ พยายามบังคับอาการสะอื้น แว่วเสียงถอนหายใจมาจากอีกฝ่าย เสียงห้าวบ่นว่า (พูดเหมือนฉันจะทิ้งนายไปได้อย่างนั้นแหละ)


“ขอบคุณนะ”


ออกัสยิ้มออกมา เมื่อความเงียบโรยตัวชั่วอึดใจจึงเปิดปากว่า


“เขา...”


(...)


“จะแต่งงานใหม่”


(ผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ?)


“อืม...ใช่แล้ว”


(จ้างฉันสิ ปั้งเดียวทุกอย่างจบ ลบหลักฐานให้พร้อมด้วยนะ) ปลายสายส่งเสียงหยอกล้อ ออกัสได้ยินแล้วหัวเราะ “จะบ้าเหรอ”


(แล้วไง พออกหักก็เลยมานั่งร้องไห้เป็นเผ่าเต่าเลยว่างั้น) เสียงอีกฝ่ายแกมสงสารอยู่ในที ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลส่ายหน้า


“ฉัน...สงสารลูกชายของเขา” ออกัสสูดลมหายใจ พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติว่า “ฉันสงสารเท็น...เขาคงทำใจไม่ได้”


(เรื่องครอบครัวเขาเราเข้าไปยุ่งมากไม่ได้หรอก) ปลายสายเรียกสติ (ออกัส นายเป็นคนเลือกทางนั้นเองนะ)


“ฉันรู้...” ออกัสเช็ดน้ำตา พูดเสียงหนักแน่นว่า “ฉันไม่เสียใจหรอก”


(ก็ดีแล้ว) คนฟังตอบแค่นั้น ก่อนจะบอกว่า (โทษที ฉันคงต้องไปแล้ว เสร็จภารกิจจะโทรกลับนะ)


เลขาคนเก่งพยักหน้า “อื้อ...รอบคอบนะ”


(ระดับนี้แล้วน่า) พูดจบก็ตัดสายไป


ออกัสวางมือถือลงบนผืนหญ้า ก่อนจะก้มตัวซุกหน้าลงกับหัวเข่าอย่างเศร้าสร้อย




ออกัสกลับเข้ามาในคฤหาสน์ตอนสามทุ่มกว่า เขาใจเย็นลงแล้ว ทว่าท้องกลับร้องหนักขึ้นทุกที


จ๊อก...


“หิวจัง...” เขาพึมพำออกมา ก้าวขาเลี้ยวไปทางห้องครัวโดยอัตโนมัติ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเจอเท็นเดินออกมาจากห้องน้ำใกล้ๆ


“ออกัส” นายน้อยของคฤหาสน์เรียกเขา ออกัสเงยหน้า สบดวงตายาวรีคู่นั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ


“ร้องไห้เหรอ”


เท็นถามออกมา ออกัสก้มหน้า ยกมือบังอย่างร้อนรน “ปละ เปล่าสักหน่อย”


ทศทิศจ้องขอบตาอันแดงเรื่อของอีกฝ่าย เขารู้จักออกัสด้วยการแนะนำของแม่ จำไม่ได้ว่าตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีพวกเขาก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้ว แม้ตามตำแหน่งว่าจ้างอีกฝ่ายจะทำหน้าที่เลขานุการ แต่ด้านความรู้สึกของเท็นแล้วออกัสก็ไม่ต่างอะไรจากพี่ชายคนหนึ่ง


มือหนาวางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลนุ่มนั่น พูดเสียงทุ้มโมโนโทนว่า


“เราไม่เป็นไรหรอก”


ออกัสเบิกตากว้าง เขาซ่อนดวงตาสีเขียวไว้ใต้เรือนผมสีน้ำตาลแล้วพูดว่า “อย่ามารู้ดีน่า...”


จ๊อก...


เท็นกับออกัสสบตากันโดยอัตโนมัติ ฝ่ายหลังร้องเหวอพลางยกมือกุมท้องอย่างขายหน้า ทศทิศยิ้มออกมา พูดว่า


“ไปกินข้าวกันเถอะ”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 05-05-2015 22:20:36
(ต่อ)


เปรมหันไปมองเมื่อประตูห้องครัวถูกเปิดออก เด็กโข่งก้าวนำเข้ามา พ่อครัวตาเป็นประกายเมื่อเห็นใครอีกคน


“ออกัส!”


“เราเจอหมอนี่ท้องร้องอยู่ตรงทางเดิน” เท็นรายงาน ออกัสหันไปค้อนขวับ


เปรมหัวเราะ “ยังมีพะโล้อยู่ เดี๋ยวอุ่นให้นะ”


“ระ...รบกวนด้วยครับ” ออกัสก้มหน้าพูดอ้อมแอ้ม ก่อนจะโดนเท็นบังคับให้นั่งรอเฉยๆ บนเก้าอี้ ในขณะที่เปรมเริ่มเปิดเตาแก๊สอุ่นแกงพะโล้ ระหว่างนั้นก็เริ่มเก็บล้างจานชามในอ่างไปด้วย


“ขอโทษที่มีแต่พะโล้นะ” เปรมส่งเสียง ออกัสสะดุ้ง ตอบตะกุกตะกัก “ข่ะ...แค่นั้นก็พอแล้วครับ!”


“ก็แบ่งฉู่ฉี่ส่วนของออกัสไว้แล้วนะ ดันมีแมวขโมยมากินไปนี่สิ” เปมทัตหรี่ตาพูด ตามด้วยร่างสูงที่เดินเข้ามากอดเขาจากด้านหลัง ส่งเสียงทุ้มว่า “ก็มันอร่อยนี่...”


“ให้ตายสิ” เปรมถอนหายใจก่อนจะล้างจานต่อไปเงียบๆ


ออกัสมองเด็กโข่งยืนกอดพ่อครัวอย่างออดอ้อนแล้วอดขำออกมาไม่ได้ เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าเท็นมีสองบุคลิก แม้จะทำหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัวของนายท่านก็ตาม แต่ในสายตาเขาแล้วเจ้าหมีตัวโตนี่ก็ไม่ต่างอะไรจากน้องชายคนหนึ่ง


ไม่นานนักเท็นเดินถือชามพะโล้เข้ามาให้ ออกัสสูดกลิ่นแกงหอมฉุยอย่างน้ำลายสอ


“ออกัสเอาไข่เจียวไหม” เปรมส่งเสียงมาจากเคาน์เตอร์ ออกัสตอบว่า “เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ เอาที่เหลือก็ได้...”


“กินคู่กันอร่อยนะ” เท็นบอก ออกัสลอบกลืนน้ำลาย จะว่าไปตอนเห็นพ่อครัวทอดไข่ก็น่ากินอยู่เหมือนกันนะ...


เปรมถือเอาความเงียบเป็นคำตอบ เขาลงมือตอกไข่ไก่เตรียมตีอีกรอบ ใช้เวลาครู่เดียวไข่เจียวสีเหลืองนุ่มฟูแบบกรอบนอกนุ่มในก็มาอยู่ตรงหน้าออกัส หนุ่มลูกครึ่งตักน้ำพะโล้เข้าปาก


“อร่อย...” เลขาคนเก่งร้องออกมา เขาตักอีกคำใส่ปาก คำแล้วคำเล่า...และเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเปรมต้องห้ามยิ้มๆ “ใจเย็นๆ เดี๋ยวสำลักนะ”


“อร่อยมาก” หนุ่มลูกครึ่งชมเปาะ เปรมยิ้มกว้าง “ดีใจที่ชอบคร้าบ”


เท็นที่เห็นแบบนั้นก็ยื่นช้อนอีกคันเข้าไปกลางวงบ้าง ก่อนจะโดนเปรมตีแขนดังเพียะ


“นี่มันส่วนของออกัสนะ นายกินอิ่มแล้วไม่ใช่รึไง”


“แต่ออกัสกินน่าอร่อยนี่...” เท็นร้องเสียงอ้อน เปรมหรี่ตา “ไม่ได้ ส่วนของนายหมดแล้ว ฉันจะไปล้างจาน นายคอยตักข้าวให้ออกัสด้วย” พูดก็เดินกลับเข้าไปในเคาน์เตอร์


ล้างจานไปได้สักพักเปรมก็ได้ยินเสียงออกัสโวยวายมาจากด้านหลัง


“เฮ้ นั่นมันของฉันนะ!”


“ไม่ใช่สักหน่อย”


“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ! คุณเปรม ช่วยด้วย”


“อะไรกัน” เปรมหันกลับมามองหน้าออกัส ฝ่ายหลังชี้ไปทางร่างสูงแล้วฟ้องว่า “หมอนี่เอาไข่ของผมไป”


พ่อครัวหันไปทางเด็กโข่ง ถามว่า “นายเอาไข่ของเขาไปเหรอเท็น?”


เท็นหันมาทั้งแก้มที่บวมตุ่ย ตอบว่า


“...อ่าวอ๊ะ”


“เปล่านะอะไร เฮ้ย นี่อมเข้าไปทั้งลูกเลยเหรอ คายออกมาเดี๋ยวนี้นะ! เดี๋ยวก็ไหลลงคอไปหรอก!” เปรมตะโกนแล้วเดินเข้ามา เท็นส่ายหน้า พยายามเดินหนี ในขณะที่ออกัสคร่ำครวญด้วยใบหน้าจะร้องไห้


ตอนนั้นเองที่มาเรียแอบแง้มประตูห้องเพราะได้ยินเสียงโวยวาย แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้เธอยิ้มออกมา




หลังเลิกเรียนวิชาแลปอาหารภาคบรรยายแล้วไฟก็มารับสามทหารเสือไปกินสเต็กตามที่ได้ตกลงกันไว้ ในเย็นวันศุกร์ผู้คนค่อนข้างพลุกพล่าน ทว่าภายในร้านก็ยังพอมีที่นั่งสำหรับพวกเขา


ครู่หนึ่งก็มีพนักงานสาวเดินมาแจกเมนูให้ด้วยรอยยิ้มเขิน เธอลอบมองหนุ่มผมแดงเป็นระยะ หมอยาสบตาเด็กสาว ยกยิ้มเจ้าเสน่ห์ให้เสียจนเธออายม้วน


“เอา...ปลาดอลลี่เพิ่มพอร์คชอปครับ” เปรมมองเมนูแล้วเปิดปากสั่ง


“...ค่า~” แว่วเสียงขานรับจากพนักงานสาวดังมาให้ได้ยิน


“ของผมเอาพอร์คชอปเพิ่มพอร์คชอป...” สามสีก้มอ่านรายการอาหารบ้าง


“...อือ~”


“แล้วก็เอาปลาดอลลี่เพิ่มสเต็กไก่ แล้วก็เพิ่มสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าเบคอนด้วยครับ” ไดนาไมต์พูดตามรูปบนกระดาษเคลือบใสในมือ


“ฮือ...หล่อมากเลยอะค่า~”


สามทหารเสือเงยหน้าจากเมนูพร้อมกันโดยอัตโนมัติ ก่อนจะหันไปทางพนักงานสาวคนสวยที่กำลังยืนมองไฟด้วยสายตาหยาดเยิ้ม โดยฝ่ายหลังก็ยิ้มให้อย่างนึกเอ็นดูพร้อมพูดว่า


“ผมเอาพอร์คชอปเพิ่มพอร์คชอป แล้วก็มันบดด้วยนะครับ”


“เข้าใจแล้วค่า~” หญิงสาวขานรับตัวบิด เธอขยับปากกาวาดกระดาษรับออเดอร์ในมือเป็นรูปหัวใจก่อนจะเดินจากไปด้วยอาการเสียศูนย์


“เวร...” ไดนาไมต์ที่นั่งข้างหมอยาสบถพลางเหวี่ยงเมนูในมือทิ้งอย่างหมดอาลัยตายอยาก


“จะได้แดกมั้ยล่ะอะ” สามสีที่นั่งตรงข้ามหนุ่มผมสีชมพูบ่น เขากำรายการอาหารในมือสั่นริกๆ ตามด้วยเปรมที่พูดขึ้นด้วยใบหน้าสิ้นหวัง “ไอ้เหี้ย กูว่าเราสามคนได้โดนสั่งใหม่แน่เลย”


“อย่าว่าแต่พวกมึงเลย จำของกูไปรึยังก็ไม่รู้” ไฟผสมโรงหน้าจ๋อย สามทหารเสือหันขวับ ไดนาไมต์ยกเมนูในมือฟาดหัวคนผมแดงดังเพียะ ด่าว่า “อีเหี้ย แล้วก็ม่อไม่รู้เวล่ำเวลาเลยไอ้ฉิบหาย”


“ก็เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย...” ไฟลูบที่โดนตีป้อยๆ สุดท้ายก็พูดว่า “อะๆ มือนี้กูเลี้ยงเอง ไถ่โทษ...”


“เย่!” สามสีกับเปรมยกมือขึ้นพร้อมกัน ไดนาไมต์ลดเมนูในมือลงพลางยิ้มกริ่ม พูดว่า “ก็แค่เนี้ย”


“แหม ไม่ค่อยเลยนะพวกมึง” ไฟค่อนขอดกลั้วหัวเราะ คนผมสีชมพูยักคิ้ว ก่อนจะเปิดปากถามเพื่อนร่วมโต๊ะว่า “แล้วนี่กินเสร็จไปไหนกัน”


“คงกลับบ้านแหละ มึงจะไปไหนล่ะ” สามสีถาม ไดนาไมต์ทำหน้าครุ่นคิด “อยากไปต่ออ่ะ วันศุกร์ทั้งที”


“โทษทีว่ะ แต่เสร็จนี่กูต้องไปหอสมุด” ไฟแทรกขึ้น เปรมผิวปากหวือ “เนี่ย พี่ไฟเราฟิตจัดอะโหย...”


“นัดเด็กไว้” ไฟหัวเราะ


“ถุย” สามสียกเมนูฟาดหมอยาด้วยใบหน้าซังกะตาย ฝ่ายหลังโวยวาย “โอ๊ย ตีกูเป็นกลองยาวเลยไอ้เหี้ย”


“เออ พวกมึงรู้เรื่องที่ไอ้ตาลมันจะไปศัลยกรรมยัง” ไดนาไมต์ถามขึ้นอย่างเพิ่งนึกได้ เสริมว่า “มันเปิดโหวตอยู่ในเจอร์อะ ถ้าเห็นด้วยเลี้ยงฮันนี่โทสต์มัน ไม่เห็นด้วยเลี้ยงหมูกระทะ”


“ห่า เป็นการเปิดโหวตที่ไร้สาระและเห็นแก่แดกมาก” สามสีด่าเอือมๆ ไฟฟังแล้วอดถามไม่ได้ “ใครวะ?”


“เพื่อนในเจอร์กูเอง เป็นผู้หญิงตัวอวบๆ เกรียนๆ หน่อย” พ่อครัวเป็นคนตอบ ถามลอยๆ ว่า “มันจะทำอะไรวะ”


“กูว่าจมูก” สามสีเดาออกมา


“พูดถึงศัลยกรรม ถามพวกมึงเลยละกัน” ไดนาไมต์เปิดประเด็น “ถ้าเลือกศัลยกรรมฟรีได้หนึ่งอย่างโดยไม่เจ็บตัว พวกมึงจะศัลยกรรมอะไร”


“นี่เกมโชว์เหรอ” ไฟเอาหลอดคนน้ำในแก้ว ไดนาไมต์ยักคิ้ว เขายกขวดซอสไปจ่อหน้าหนุ่มผมแดงแล้วพูดว่า “เริ่มที่มึงก่อนเลย”


“...กูคงทำจมูกมั้ง” ไฟกลอกตา ไดนาไมต์เลิกคิ้ว “ทำเหี้ยไรอะ จมูกมึงก็สวยอยู่แล้ว...”


“กะเอาจมูกออกอะ เผื่อจะหล่อน้อยลงบ้าง ทุกวันนี้คือแบบ...” หมอยาไหวไหล่ ไดนาไมต์มองเพื่อนตัวใหญ่ด้วยแววตาเหมือนปลาตาย เขาดึงขวดซอสกลับมา พูดว่า “เราจะข้ามความไร้สาระนี้ไปนะครับ ไอ้สามอะ?”


“กูอยากศัลยกรรมลำไส้อะ”


“ฮะ?” ทั้งวงชะงัก


“กูอยากได้ลำไส้สีชมพู...”


“เพื่อเหี้ยอะไรครับน่ะ” ไฟมองหวาดๆ สามสีเลิกคิ้ว “เอ้า กูจะบริจาคร่างกายไง เวลาโดนนักเรียนแพทย์ผ่าเขาจะได้เห็นว่ากูมีลำไส้สีชมพูอย่างคนสุขภาพดี...”


“ชมพูแบบไหนวะ” เปรมอดถามไม่ได้


“ชมพูบานเย็น”


“ไอ้เหี้ย ไม่น่าจะดีได้แล้วมั้ง” ไดนาไมต์ร้องอย่างขนลุก ก่อนจะยื่นขวดซอสไปทางพ่อครัวแล้วพูดว่า “เดอะลาสท์วันครับเปรม ถ้าเลือกได้คุณจะศัลยกรรมอะไร?”


“กูอยากมีสามตาอะ”


“หะ...” ทั้งวงเงิบอีกรอบ


“นี่ไง เอาอีกอันไว้ตรงหน้าผากไรงี้ เวลากูก้มแล่ปลาแล้วมีคนเรียกจะได้ไม่ต้องเงยหน้ามองไง”


“...”


เปรมมองทั้งโต๊ะที่เงียบไป แล้วพยายามอธิบายว่า “กะ ก็แล่ปลาไป ขยับตาตรงหน้าผากมองคนพูดไปด้วยไง สะดวกดีเนอะ”


“มีวิ่งขี้แตกกันบ้างแหละกูว่า” ไฟพูดอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ไดนาไมต์ทำหน้าเหมือนจะเข้าใจเพื่อน “แบบเบิกเนตรจักระอย่างในการ์ตูนไรเงี้ยอะเหรอ”


“ไปทำกับกูไหมเปรม” สามสีหันมาหาพวก เปรมพยักหน้า ตาเป็นประกาย “กูว่ามันเท่ดีนะมึง”


“...” ไฟกับไดนาไมต์มองภาพนั้นด้วยแววตาอ่านไม่ออก ตอนนั้นเองที่โต๊ะข้างๆ เกิดเสียง


“ภาคีชะนี!”


สี่หนุ่มหันไปมองโต๊ะข้างๆ ก่อนจะพบสามสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มนั่งประสานเสียงพลางทำท่าสะบัดมือพร้อมกันเหมือนเชียร์หลีดเดอร์ โดยฝ่ายชายรีบเก็บมือลงไม่วายบ่นว่า “ไอ้เหี้ย...กูอายฉิบหาย”


“ก็มันเป็นประเพณี หรือมึงคิดจะทรยศเผ่าพันธุ์ของเรา” คนพูดเป็นเด็กสาวรูปร่างอ้วนใหญ่ผิวเข้ม เปรมมองเด็กหนุ่มผิวแทนหุ่นนักกีฬาที่กำลังนั่งตัวหดพึมพำเถียงเพื่อนด้วยความรู้สึกนึกคุ้น


เหมือนจะเคยเจอที่ไหนแฮะ...


“เฮ้ยฝั่งโน้นเจ๋งว่ะ มีท่าด้วย เราเอาบ้างแมะ” ไดนาไมต์ตาเป็นประกายอย่างนึกสนุก ไฟคิ้วกระตุก รีบพูดว่า “อย่าเล้ย...”


เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ สเต็กของสี่หนุ่มที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟโดยพนักงานอีกคน สามทหารเสือมองจานอาหารบนโต๊ะอย่างไม่เชื่อสายตา


“แม่เจ้าโว้ย...ได้แดกด้วย” ไดนาไมต์น้ำลายสอ แถมรายการที่มาเสิร์ฟยังถูกต้องครบถ้วนอีกต่างหาก เปรมจุ๊ปาก


“มาถูกได้ไงวะ เขียนไปแต่หัวใจแบบนั้น”


“อาจจะเป็นรหัสมอส”


“มอสพ่ง”


ก่อนทั้งสี่จะเริ่มจัดการอาหารตรงหน้าด้วยความหิว พวกเขาพูดคุยสัพเพเหระเคล้าเพลงเกาหลีที่เปิดสร้างบรรยากาศสดใสภายในร้าน จนถึงช่วงหนึ่งเปรมที่ตัดสินใจดีแล้วจึงถามขึ้นว่า


“ไฟ...มึงรู้เรื่องของพ่อเท็นรึยัง?”


“พ่อเท็นทำไมวะ” ไดนาไมต์ถามกลับมา ไฟสบตาพ่อครัว “ที่ว่าจะแต่งงานใหม่น่ะเหรอ?”


“อ้าว...” สามสีร้องอย่างตกใจ “แล้วแม่ไอ้เท็นอะ?”


“...แม่เท็นเสียไปนานแล้ว” ไฟหลับตาพูดพลางตักพอร์คชอปเข้าปาก ไดนาไมต์ชะงัก “เฮ้ย แล้วทำไมพ่อมันทำอย่างนั้นอะ นี่กูเพิ่งรู้นะเนี่ย?”


“แล้วไอ้เท็น...” สามสีหันไปมองคนข้างๆ เปรมสูดลมหายใจ ถามไฟต่อว่า “มึงเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นไหม”


“เคยเห็นหมอแปดพาไปออกงานอยู่” ไฟทำหน้าครุ่นคิด บอกว่า “เป็นคนสวยนะ...ดูใจดีด้วย เหมือนจะเป็นนางแบบของต่างประเทศอะไรนี่แหละ”


สามสีกับไดนาไมต์สูดปากให้ข้อมูลใหม่ ฝ่ายหลังพึมพำว่า “โหย...งานยากแฮะ”


“แต่สื่อเขาก็ซุบซิบกันมานะ” ไฟโน้มหน้าเข้ามากลางวง พูดเสียงกระซิบ “ว่าเธอค่อนข้างจะ ‘เยอะ’ พอสมควรเลยล่ะ”


“อะไรเยอะ?” เปรมขมวดคิ้ว ไฟกลับไปนั่งตัวตรง พูดว่า “ก็แบบ ก่อนจะมาเจอกับหมอแปดก็เปลี่ยนแฟนบ่อยมาก จากข่าวลืออะนะ กูไม่ใช่แฟนคลับ ก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอก”


“ไอ้เท็นเอ๊ย...” สามสีสั่นหัวอย่างนึกเห็นใจ อดถามไม่ได้ว่า “ทำไมพ่อเท็นถึงเลือกคนนี้วะ”


“ก็คงด้วยปัจจัยหลายๆ อย่างแหละ” ไฟไหวไหล่ “แต่ก็นะ ลองเขาตัดสินใจไปแบบนั้นแล้วเราก็คงทำอะไรไม่ได้มากหรอก” หน้าพ่อครัวซึมลงถนัดตา หมอยามองแล้วถามว่า “เท็นบอกมึงเหรอ?”


“เมื่อวานกูไปบ้านเท็นมา...หมอนั่นร้องไห้”


“แม่ง ใครจะทำใจได้วะ” ไดนาไมต์บ่น สามสีมองสเต็กในจานตัวเอง พึมพำออกมา “เราจะช่วยอะไรมันได้บ้างวะ”


“ก็ถ้าพ่อเท็นมีความสุขเราก็คงมีแต่ต้องร่วมยินดีกับเขาว่ะ” ไฟพูดได้แค่นั้น แล้วทั้งสี่คนก็ถอนหายใจออกมา




หลังกินสเต็กเสร็จ ไฟก็ขับรถพาไดนาไมต์ส่งที่ป้ายรถเมล์ ต่อด้วยปล่อยเปรมกับสามสีลงหน้าตึกรวมแลปเพราะมอเตอร์ไซค์ของทั้งคู่จอดอยู่ที่นี่ พวกเขาล่ำลากันสองสามประโยคก่อนหนุ่มผมแดงจะเคลื่อนรถออกมา


เฟอร์รารี่สีแดงสดคันหรูแล่นมาจอดหน้าหอสมุดในเวลาสองทุ่ม ช่วงนี้เป็นอาทิตย์สอบหอสมุดจึงเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง ร่างสูงแสกนบัตรผ่านประตูเข้ามาก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน


ที่ชั้นสามมีนิสิตจับกลุ่มอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอยู่ประปราย หนึ่งในโต๊ะที่ถูกจับจองนั้น ใครบางคนกำลังนั่งทำแบบฝึกหัดรอเขาอยู่ก่อนแล้ว ไฟเดินเข้าไป วางเป้ใส่หนังสือในมือของตัวเองลงบนโต๊ะ


“ช้า”


คนตัวเล็กพูดทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากแบบฝึกหัด ราวกับไม่อยากเสียเวลาไปแม้แต่วินาทีเดียว ไฟหัวเราะ อดยกมือลูบหัวทุยๆ นั่นไมได้ “กินไรยัง”


“กินแล้ว!” โชขมวดคิ้ว พยายามปัดมืออีกฝ่ายออก ไฟยอมง่ายๆ เขานั่งลงข้างๆ พลางหยิบหนังสือของตัวเองออกมาจากเป้ ถามนักเรียนตัวแสบว่า “ถึงไหนแล้ว”


“เหลืออีกบท” โชตอบอาจารย์จำเป็น ขมวดคิ้วเมื่อเจอโจทย์ยาก ไฟมองตามถามว่า “มีอะไร?”


“ไอ้เหี้ยนี่มาจากไหนวะ?” โชชี้ ไฟยื่นหน้าเข้ามาหา ลากเสียงอย่างครุ่นคิด “ก็...”


โชจ้องข้างแก้มอีกฝ่ายในระยะใกล้ เขาหลุบตาเบือนหน้าหนี จนโดนอีกฝ่ายที่กำลังอธิบายอยู่เคาะหัวเบาๆ แล้วดุว่า “นี่มึงฟังกูอยู่มั้ยเนี่ย?”


“ฟังอยู่” โชบ่นอุบ ไฟจึงเริ่มเปิดปากอธิบายต่อด้วยภาษาพูด ชลันธรพยักหน้าหงึกหงัก เขาถามอีกสองสามประโยคเพื่อความแน่ใจ เมื่อได้รับคำตอบแล้วจึงเริ่มทำต่อ


“สอบวันไหนนะ” ไฟจรดปากกาลงบนหนังสือที่ซื้อมา


“มะรืนนี้”


“งั้นคืนนี้ตีสอง”


“หา!” โชร้องออกมา ไฟหรี่ตา พูดว่า “คืนนี้เอาอีกบทให้จบเลย เหลือพรุ่งนี้ไว้ทวนนิดหน่อย จะได้นอนเร็วๆ”


“ติวครั้งที่แล้วกูก็ไม่ได้นอนนะ!” เด็กประมงโวยวาย ไฟยีผมอีกคน พูดลอดไรฟันอย่างนึกหมันเขี้ยว “มึงเป็นพวกหัวแฮงค์ถ้านอนน้อย รอบก่อนที่ทำไม่ได้ก็เพราะโหมอ่านคืนก่อนสอบหนักใช่ไหมล่ะ”


“ทำไม...”


“เห็นกระดาษคำตอบก็รู้แล้ว มึงเลือกคำตอบใกล้เคียงข้อถูกแทบทุกข้อ แสดงว่าต้องไปคิดพลาดสักจุดเลยทำให้วงคำตอบผิด วิธีทำก็ปนกันผิดๆ ถูกๆ เหมือนเขียนส่งๆ ทั้งๆ ที่ก็รู้เรื่อง นั่นคงเพราะมึงง่วงจนหงุดหงิดเลยไม่มีสมาธิ”


โชเงียบ หมอนี่พูดถูกทั้งหมด


“งั้นก็ดับเครื่องชนไปเลยคืนนี้ พรุ่งนี้ทวนนิดๆ แล้วนอนมากๆ จะได้ทำข้อสอบได้” ไฟแนะนำ ชลันธรฟังแล้วบ่นกระปอดกระแปด


“ขี้บ่นแท้วะ กูก็มาอยู่กับมึงแล้วนี่ไง” ไฟบอก โชเบ้ปาก พูดว่า “ถ้าหลับนะมึง พ่อจะเอาปากกาเขียนหน้าให้”


“คนพูดอะระวังตัวไว้เถอะ” หมอยาสั่นหัวกลั้วขำ


ก่อนทั้งคู่จะเข้าโลกส่วนตัว ไฟเน้นข้อความบนหน้าหนังสือในขณะที่โชนั่งตะลุยโจทย์แบบฝึกหัด เด็กประมงเหลือบมองคนข้างๆ เล็กน้อย ร่างสูงในตอนนี้ดูสุขุมผิดจากทุกที อดคิดไม่ได้ว่าหมอนี่ปกติก็เรียนหนักอยู่แล้วแท้ๆ ยังจะหาเรื่องลำบากมาติวให้เขาอีก


แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าคำอธิบายของไฟทำให้เขาเข้าใจมากกว่าอ่านเองและที่อาจารย์สอน หมอนี่เลือกใช้ภาษาพูดซึ่งเป็นคำสั้นๆ แต่เข้าใจง่าย อีกทั้งยังแนะนำวิธีจำแปลกๆ แต่ใช้ได้จริงให้อีกด้วย


เด็กเก่งก็ไม่ได้หวงความรู้กันทุกคนนี่นะ


เด็กประมงทำแบบฝึกหัดต่อไปด้วยดวงตาที่ปิดปรือ สักพักก็มีขวดน้ำถูกยื่นมาให้


“อะไร” โชถามเสียงอ่อน ไฟพูดว่า “ง่วงแล้วอะดิ แดกน้ำหน่อยไป”


ชลันธรทำตามอย่างว่าง่าย พอดื่มเสร็จก็ตบหน้าตัวเองเบาๆ เรียกสติ เขาโหนสังขารแบบนี้มาค่อนวันแล้ว ทำโจทย์ไปอีกสักพักก็เริ่มรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองเข้าใกล้ตัวอักษรขึ้นทุกทีๆ ไม่ได้...ต้องฝืนสติเอาไว้


แต่ไม่นานนักสติของเขาก็ดับวูบลง



   
ไฟโหนสังขารนั่งอ่านหนังสือจนถึงตีหนึ่ง เขาพักสายตาพลางนวดขมับป้อยๆ แว่วเสียงหายใจเบาๆ ดังมาให้ได้ยิน หนุ่มผมแดงหันไปมองคนข้างๆ สั่นหัวด้วยใบหน้ากึ่งขำกึ่งสงสาร


เขาขยับตัวไปตรวจแบบฝึกหัดให้อีกฝ่าย คะแนนออกมาค่อนข้างเป็นที่น่าพอใจทีเดียว


“ก็ไม่ได้โง่เหมือนปากพูดนี่...” ไฟหัวเราะ ลูบเส้นผมที่นิ่มเหมือนขนแมวนั่นอย่างนึกเอ็นดู เขาวางสมุดทำโจทย์ลงตามเดิม แววตาสะท้อนใบหน้ายามหลับของอีกฝ่าย


ความรู้สึกหนึ่งแวบเข้ามาในใจ ไวเท่าความคิด หมอยาก็ยื่นหน้าเข้าไปหานักเรียนตัวแสบ


ฟอด...


จมูกโด่งสันกดลงแก้มขาวนั่นเบาๆ ดวงตาคมกริบจ้องคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะกระซิบข้างหูคนหลับพร้อมรอยยิ้มว่า “ฝันดีไอ้ตัวแสบ”




โชลืมตาขึ้นมาตอนหกโมง เด็กหนุ่มขยี้ตาป้อยๆ วันนี้เขามีเรียนตอนเก้าโมง เห็นทีต้องรีบกลับไปเตรียมตัวเสียแล้ว เด็กประมงขยับเริ่มเก็บข้าวของ พอหันไปมองด้านข้างก็พบหมอยากำลังฟุบหลับอยู่อย่างหาได้ยาก


ดูท่ากำลังจะหลับสบาย โชเองก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดจะปลุกคนที่อ่านหนังสือจนเหนื่อยขึ้นมาได้ลง เด็กหนุ่มจึงเขียนโพสอิทแปะโต๊ะบอกไว้แทน เมื่อเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้น พลันคำพูดของอีกฝ่ายที่เคยคุยกันก็แวบเข้ามาในหัว
   

‘กูช่วยขนาดนี้น่าจะมีรางวัลให้กันหน่อยนะ’


‘มึงเสนอตัวเองไหมล่ะ’


‘แหม สันดานมึงนี่ไม่ต้องเหี้ยเหมือนหน้าตาก็ได้’


‘แล้วจะเอาอะไร’


‘หอมแก้มกูสักทีคงไม่ตายหรอกมั้ง’


‘มึงเป็นอะไรกับหอมแก้มเนี่ย’


‘จะทำไมได้ทำ’


‘ไม่โว้ย!’


โชมองหมอยาที่กำลังหลับสบาย กระพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อในความคิดในหัวตัวเอง


“...”


ชั่วเวลาที่ราวกับโลกหยุดหมุน ใครจะเชื่อว่าเด็กประมงจะโน้มหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆ


จุ๊บ...


ริมฝีปากไอ้ตัวแสบแตะลงบนแก้มของหมอยาอย่างแผ่วเบา พอได้สติจึงผงะถอยออกมา หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามราวกับจะหลุดออกมาจากอก


โชยกมือปิดปากตัวเอง พึมพำอยู่ในลำคอว่า


“ฝันร้าย ไอ้ปากหมา”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

กรี๊ดดด ด หายไปเกือบสองอาทิตย์เลย ติดสอบย่อยค่าา า

ไฟนอลก็ใกล้เข้ามาแล้ว มีสอบพรุ่งนี้ด้วย แต่แวบมาลงก่อน

ขอบคุณทุกคนที่ยังรอและเป็นกำลังใจให้นะคะ

ดีใจที่ชอบจริง ๆ ค่ะ

ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่สิบแปดค่าาาาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 05-05-2015 22:30:19
กอดโอ๋ๆเท็นของกุ๊ก :กอด1:
กุ๊กน่าจะเป็นความสุขของเท็นได้นะ ไม่ต้องร้องเนอะ :mew3:
ว่าแต่ออกัสชอบพ่อเท็นเหรอฮะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 05-05-2015 22:39:29
เท็นน่ารักอีกแล้ว ชอบโมเมนท์เหมือนเด็กหลงทาง  :hao3: (คนอ่านโรคจิต)

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 05-05-2015 22:46:40
จากฉากผาดโผนตอนสงกรานต์ เหมือนหนังคนละเรื่องเลย
ตอนนี้เศร้ากับเท็บ แล้วลุ้นไปกับคู่ติวโหด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-05-2015 22:49:24
เชื่อเท็นเขาเลย แก้มตุ่ยขนาดนั้นยังบอกว่าตัวเองไม่ได้กินไข่เข้าไปอีกน้าา.. :m20: น่ารักสุดๆ ไปเลยค่าา ..หวังว่าคุณแม่เลี้ยงจะไม่ใจร้ายกับเท็นนะค้าา o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 05-05-2015 22:56:17
สนุกทุกตอน ไหนๆ เปรมก็ทำอาหารเก่งขนาดนี้แล้ว อย่าทานมาม่ากันมากเลยครับ ให้น้องเปรมทำอะไรอร่อยๆ ให้ทานดีกว่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 05-05-2015 22:56:36
เอาอีกแล้ว ชีวิตเท็นดราม่าไม่พอใช่มั้ย :sad5:
พ่อเท็นนะพ่อเท็น :ling1:
ออกัส นายให้คนนั้นจัดการปั้งเดียวเลย
กุ๊กดูแลหมอดีๆ นะ สงสารหมออ่ะ :m17:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 05-05-2015 22:56:48
สงสารน้องเท็น กับออกัส ร้องไห้เลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 05-05-2015 23:00:23
สงสารเท็น แต่ถ้าคุณพ่อมีความสุข เราก็คงต้องยอมรับ
แต่ถ้าชะนีไม่ดีก็มาลุยกันซักตั้ง
สงสารออกัสด้วย แอบรักหมอแปดแน่เลย
ฟินกับคูไฟ×โชเบาๆ
รอตอนต่อไปน้าาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 05-05-2015 23:11:41
เจอไส้ชมพูกับสามตาเข้าไป ขำน้ำตาเล็ดเลย!!!



ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 05-05-2015 23:12:33
ออกัสชอบคุณพ่อของเท็นเหรอ
ตอนนี้คู่ไฟโชเด่นมาก....
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 05-05-2015 23:16:32
อ่านเรื่องนี้ที่ไรหิวข้าวทุกที

55555555555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 05-05-2015 23:22:16
กำลังดราม่ากับพ่อเท็น เจอเท็นขโมยไข่ไปนี่หายดราม่าเลยค่ะ 55555555555555555
เท็นน่ารักมากๆ ///////////////////
ตอนศัลยกรรมก็บ้ามากเช่นกัน 555555555555555
ไส้สีบานเย็นคืออะไร นายต้องการอะไรวะ 5555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: VampirezBadz ที่ 05-05-2015 23:24:38
 :katai2-1: อเวนเจอร์สนุกมาก พลาได้ไง//ผิดส์ แต่เสียดายหนุ่มน้อยควิกซิลเลอร์จวิงๆ//ผิดอีกรอบ   หมอเท็นจะมีแม่ใหม่ แต่ยังไงก็เชียร์ออกัสส(เจนจับสัญญาณบางอย่างได้คะ) รอตอนต่อไปน้าา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 05-05-2015 23:35:11
ปวดใจตอนเท็นร้องไห้ :sad4:

ไฟโชคือน่ารัก :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 05-05-2015 23:44:01
มีคู่พ่อเพิ่มมาด้วยหรอ โอ้ววววว
เท็นโอ๋ๆ ไม่ร้องลูก เดี๋ยวเราจะช่วยกำจัดเอง
แอบหอมกันทั้งคู่อ่ะ ขี้โกง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-05-2015 23:52:05
โฮ เท็นถึงกับร้องไห้เลยอ่ะ น่าสงสาร~ แต่อีกคู่ตอนท้ายนี่มุ้งมิ้งเชียว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 05-05-2015 23:53:43
เรียนคหกรรมเค้าไม่สอนต้มมาม่าใช่ป่ะ ทำอย่างอื่นเถอะเน๊อะ
หมอยากับเด็กประมงแอบมุ้งมิ้งนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 06-05-2015 00:08:32
ไม่เป็นไรนะเท็น เพื่อความสุขของพ่อนะ ยิ้มไว้  ^^
เปรมอย่าทิ้งเท็นนะ เด็กโข่งน่าสงสารจริงๆ

ไฟกะโชน่ารักอ่ะ >o<
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 06-05-2015 00:09:28
มาสองโพสยาวๆ แต่ก็ยังอยากอ่านต่อ -*-
เท็นนี่ตะกละจริงๆเลย 555 นึกภาพแล้วขำมาก อมไข่พะโล้ไปทั้งลูกอย่างนั้น
ออกัสออกมาตอนเดียวแต่น่ารักได้ใจไปเลยค่ะ คุณหมอแปดงานแต่งจงล่ม นางนั่นจะดีกว่าออกัสได้ยังไงล่ะหืม?
ชอบไฟกับโชตอนนี้มากๆ เอาเป็นว่าชอบตอนนี้สุดๆเลยก็แล้วกัน

ทำข้อสอบสู้ๆนะคะ ขอให้ได้เองามๆมาครอง แล้วพอสอบเสร็จอย่าลืมมาอัพต่อให้น้าาาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-05-2015 00:22:48

     สงสารเท็นกับออกัส   :m15:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 06-05-2015 00:28:18
ไฟโชมาล้าว วว ว  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 06-05-2015 00:39:32
เค้าเริ่มกันแล้ววว
เริ่มสร้างอาณาจักรหวานแหววขึ้นมาอีกคู่แล้วว ไฟโช
:m1:
เอะ ได้กลิ่นเหมือนกำลังจะมีคู่ใหม่มา เป็นคู่คุณพ่อกับคุณเลขาชิมิเอ่ยย แต่กำลังจะจบลง เพราะคุณพ่อจะแต่งงานแล้ว
งานนี้จะเป็นยังไงกันนะ คุณเลขา
 :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 06-05-2015 03:39:44
โชไฟ แอบหวาน  :-[ :impress2: :กอด1: เขินมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 06-05-2015 05:09:20
ฉันเดาว่านังแม่เลี้ยงจะงาบเท็นแต่เปรมมาช่วยทัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 06-05-2015 05:57:36
มีหอมแก้มกันด้วยนะเนี่ย



สงสารเท็นเง้อ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 06-05-2015 06:14:44
กรี๊ดดด โชกับไฟฟฟฟ แก้มหอมมั้ยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-05-2015 06:45:08
สนุก ซึ้ง. ฮา. ฟิน.  o13

ชอบตอนเท็นกอดกุ๊ก. โอ๋ๆนะลูก
ไฟโช. คืบแล้วๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-05-2015 08:05:25
ไม่เอามาม่าาาาาาา 55555

เปรม อย่าทิ้งเท็นน้าาาาา เทนน่าสงสารมากเลยตอนนี้

ส่วนไฟโช สองคนนี้น่ารัก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: ☾❤Nyanpire❤☽ ที่ 06-05-2015 09:04:51
เรื่องนี้สนุก :katai2-1:
เปรมท่าทางคงเหมือนแม่เท็นจริงๆ ขนาดออกัสยังเห็นภาพซ้อนเลย

แฟนใหม่พ่อ ดูจะร้ายน่าดู หวังว่าคงไม่หว่านเสน่ห์เท็นนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-05-2015 09:13:33
แงๆๆๆ สงสารเท็นน้อย คุณพ่ออะจะแต่งงานใหม่ทำไม

คุณออกัส  ต้องแอบรักคุณพ่อเท็นแน่ๆเลย  พอคุณพ่อจะมียัยนางแบบประสบกามเยอะ มาเป็นภรรยา

คุณออกัสเลยเสียใจมากขนาดนี้ คุณออกัสสู้ๆ เท็นน้อยสู้ๆ กุ๊กนายต้องคอยอยู่ข้างๆเท็นนะ

ไฟโช ก้าวหน้านะตัวเทอ  แอบหอมแก้มกันด้วยคริ คริ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 06-05-2015 10:07:54
อืมจะมีปัญหาแม่เลี้ยงกะลูกเลี้ยงไหมเนี้ย พ่อเท็นนิสัยไม่ดีเอามากๆสงสัยจะเข้าข้างเมียอย่างเดียวแน่ๆ สงสารออกัสแท้ว่ะ สู้ๆละกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 06-05-2015 12:03:10
ชอบๆตอนออกัสมากินข้าวแล้วเท็นไปแย่งอ่ะ
ตอนนี้ดูน่ารักมากเลยเท็นยิ่งเวลาอยู่กับเปรม
ยิ่งได้อ้อนนี่สุดๆเลยความน่ารัก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 06-05-2015 15:39:23
สงสารน้องเท็นมากเลย ร้องไห้ตามอ่ะ  :sad4: ออกัสก็เช่นกัน ฮืออออออออ  :mew4:

ไฟโชน่ารักกกกกกกกมาก ไฟแกล้งหลับอยู่ใช่มั้ยลูก 555555 :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Dinsor ที่ 06-05-2015 17:06:06
เท็นน่าสงสารร :hao5:ไฟจีบโชเร้ววววววเขินบิดๆๆๆ :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 06-05-2015 17:10:12
สงสารเท็น TT พ่อเท็นดูไม่ค่อยฝห้ทางเลือกลูกเลย
ทั้งการเลือกคณะ ทั้งที่ตัวเองจะแต่งงาน เกริ่นๆกันบ้างก้อยังดี ไม่ใช่บอกปุ๊ปแต่งปั๊ป =_=

ไฟโช ไฟโช ไฟโช กรี๊ดดดดดด >\\\\<
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: patchamai28 ที่ 06-05-2015 19:38:44
พึ่งเข้ามาอ่าน พึ่งอ่านตอนแรกจบขอเม้นก่อน
อ่านตอนแรกแล้วพระเอกดูน่ารักมาก ชอบอ่ะ เหมือนเด็กเลย
เดี๋ยวรีบไปตามอ่านนน้า  :z2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 06-05-2015 19:51:03
ตอนแรกก็เศร้านะที่พ่อเท็นจะแต่งงานใหม่ แต่เจอเท็นขโมยไข่แบบหลักฐานคาปากแต่ไมม่ยอมรับที่เศร้าหายเรียบเลย
แต่คู่ที่ล้ำสุดคงเป็นไฟโชมีหอมแก้มกันด้วยอ่ะ อร๊ายยยยย อยากเจอแม่เลี้ยงเท็นแล้วดิ อยากรู้จังว่าจะใจดีอย่างที่ว่าจริงๆ รึเปล่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 06-05-2015 20:33:12
เช้ดดดด กลัวแม่เลี้ยงเยอะใส่เท็น
เน่ๆ คู่นี้ชักจะยังไง เผลอไปไวกว่าคู่หลัก  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 06-05-2015 21:16:05
คู่เด็กประมงกับหมอยานี่ไปไกลลล
ว่าหมอกับพ่อครัวอีกกก
โถ่ๆๆ
เทนไม่เปนอะไรนะะะโอ๋ๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 06-05-2015 21:38:56
รอต่อจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: JPotter ที่ 06-05-2015 22:19:51
ชอบไฟโช ชอบไฟโช ชอบไฟโช ชอบไฟโช ชอบไฟโช ชอบไฟโช ชอบไฟโช

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 06-05-2015 22:34:01
โอ๋ๆนะเท็น ตอนนี้ก็น่ารักเหมือนเดิมม มีความสุขถ้าไม่รวมเรื่องของพ่อเท็น . _ .
ตอนแรกก็นึกว่าออกัสชอบเท็น ที่ไหนได้...โถถถถถ . _ .
โชกับไฟก็น่ารักกุ๊งกิ๊งแอบจุ๊บแอบหอมกันด้วย ว๊ายๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: FaiiFay_Elle ที่ 07-05-2015 00:00:18
 :monkeysad: :haun4: :pighaun: :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: shichina ที่ 07-05-2015 11:25:39
การอ่านตอนที่ 17 เป็นอะไรที่ทรมานมาก ด้วยเหตุผล 2 ข้อ
1 แอบอ่านระหว่างทำงาน หรือเรียกอีกอย่างว่ากำลังอู้งานอ่านนิยาย
2 เพราะแอบอ่าน เลยต้องพยามทำหน้านิ่งๆ แม้ว่าจะฟินจนตัวใกล้แตก
ถึงกระนั้น...ก็ยังหลุดขำเสียงดังออกไปจนได้ 555555555

สงสารเท็นนะ ที่พ่อเท็นจะแต่งงานใหม่ แต่ที่สงสารกว่าคือ ออกัส
คือเรามโนตั้งแต่ 10 บรรทัดแรกแล้วว่าออกกัสกับพ่อเท็นต้องมี something ต่อกัน
ซึ่งออกัสก็มีจริงๆ  :hao7: กิ๊บเก๋ยูเรก้า :mc4:
ส่วนหนุ่มประมงกับหมอยา... :hao6:
แฟร์ๆ หอมมาหอมกลับ ต่อไปจูบปากเลยนะ อร๊ายยย  :-[
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:

ปล. FA รออีกสักพักนะคะ พอดีมีปัญหากับเมาส์ปากกา ตอนนี้เลยยังไม่คืบหน้าไปไหน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 07-05-2015 14:04:46
สงสารเท็น  :mew6:  สู้ๆนะเท็น


ไฟโช มีหอมแก้มกันด้วยน่ารักก  :-[ :-[

ลุ้นๆ  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 07-05-2015 17:11:49
ทั้งที่เศร้า แต่ก็น่ารักอยู่ดี
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 07-05-2015 18:47:33
 :jul1: :jul1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 07-05-2015 19:48:22
 :m31: เฮอะ....อินังแม่เลี้ยงจ้องจะงาบลูกเลี้ยงละสิ

 :hao6: :-[ อิ ๆ ไฟ&โชมีแอบจุ๊บกันด้วยฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้ง อร๊ายยยยยเขิลลลล :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 07-05-2015 19:56:07
เรื่องนี้นี่มีแต่แอบจุ๊บตอนเผลอทั้งนั้นเลย น่ารัก เขินด้วย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: raviiib❁ ที่ 07-05-2015 21:05:12
กรี้ดดดดดดดด พลาดมากที่ไม่กดเข้ามาอ่าน
ไม่ผิดหวังเลย เปรมน่ารักจริงๆ เท็นก็ขี้อ้อน :hao6:
ตกลงน้องหัวหลิมจะคู่ใคร นี่ลุ้นระหว่างโจ้กับแชงมา
น้องไดกับสามสีน่าจะคู่กัน แอร้ย เวลาคู่นี่อยู่ด้วยกันมันดีมาก เขิน :-[
รอตอนต่อไปน้าา :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 07-05-2015 21:26:10
เราไม่ชอบพ่อเท็นอะ บุ่ยยย ใจร้าย

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: bluebread ที่ 07-05-2015 21:36:58
โฮ้ย น่ารักไปอ่ะ  :-[ :-[ :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 08-05-2015 15:37:15
รู้สึกจะฝันดีเต็มๆเลยละ 55
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 08-05-2015 20:37:43
สงสารเท็น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 10-05-2015 15:42:09
เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ไงกัน :katai4:

เอาใจช่วยหมีเท็น :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 11-05-2015 05:29:42
ถ้าเป็นความสุขของพ่อเท็น ก็อย่าห้ามเลย แต่เปรมต้องดูแลเท็นดีๆ ห้ามทิ้งเด็ดขาด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: winterl ที่ 11-05-2015 11:15:47
สงสารน้องเท็นนนนนนนนนน :sad4: :sad4:  คุณกุ้กต้องดูแลน้องดีๆ

คุณโชกับคุณไฟนี่ก็มุ้งมิ้งๆน่ารักเชียว :กอด1: :กอด1:


อยากให้น้องแชงกับน้องเท็นเจอกันอีกกกก ตลกดี ไม่รู้ใครเด็กกว่ากัน :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: The_Beggar ที่ 11-05-2015 22:57:39
ปูเสื่อรอเจ้าค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: smilepengy ที่ 12-05-2015 09:40:43
จะม่ามั้ยอะ เค้าสงสารเท็น  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 13-05-2015 11:21:28
งืดดดดดดดด
สนุกอ่าาาาา
เค้าคิดถึงกุ๊กกกกก #ผลักเด็กโข่งกระเด็น
คือเปรมดูเป็นผู้ใหญ่ตลอกอ่า #หรือเท็นมันเด็กเองว่ะ

ตัวละครเริ่มเยอะขึ้น.....เริ่มงง ฮ่าาาา
ขอโทษนะคะที่เม้นต์แบบนี้
แต่เราเป็นคนความจำไม่ค่อยดี เลยงงมั่งค่ะ

สนุกค่ะ ชอบกุ๊กอ่าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 13-05-2015 19:10:01
สนุกมากเลยยยย
มีแอบแฟนซีเล็กๆ
เค้าชอบเปรมมม หลายตอนที่อ่านมีหลอนได้กินแกงระหว่างอ่านด้วย 555
เปรมน่ารัก เด็กโข่งเท็นก็น่ากอด


ชอบค๊าาา จะติดตามน่าาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 13-05-2015 19:42:24
^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 13-05-2015 22:04:28
แหมะ ผลัดกันหอมแก้มซะด้วย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 16-05-2015 19:41:20
มารอค่าาา
 :really2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 17-05-2015 11:14:43
มารออ่านต่อค่าาาาาาาา :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 17-05-2015 13:29:16
กรี๊ดไฟโชมากค่ะ!  :m3:

ปอลอจุด.เราขอยกแชงมาให้เดย์ไปเลยได้ไหม(ฮา)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: mukkai ที่ 17-05-2015 14:41:37
คิดถึงกุ๊ก :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 19-05-2015 19:51:34
มารอค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 19-05-2015 20:01:42
 :call:   มาต่อเถอะค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: vlavender ที่ 21-05-2015 08:08:08
 :impress2: เมื่อไหร่จะมาต่อน้าาาา รอร้อรอ นานน้านนาน เลยอ้ะ อ่านตอนนี้ซ้ำๆ ไปมาหลายรอบมาก มาเร็วๆ นะคะ มีคนรอฟินอยู่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-05-2015 08:21:44
:impress: อยากอ่านต่อแล้วค่าา ..รอน้า~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 21-05-2015 14:23:16
ฮือออออ :sad4:

กุ๊กกับเด็กโข่งอยู่หม๊ายยยยยยย

เค้าคิดตึ๋งงงงงงงง เมื่อไหร่จะมาาาาาา

ใจจะขาดรอนๆแล้วอิแม่เอ้ยยยยยย :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 18)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 22-05-2015 05:57:45
ในครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์นยังคงวุ่นวายอยู่เช่นทุกอาทิตย์ เหล่านิสิตชายหญิงภาควิชาคหกรรมศาสตร์ในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำเดินสวนกันด้วยใบหน้าอาบเหงื่อ มือพวกเขาถือถาดสแตนเลสใบใหญ่ ใช้บรรทุกเครื่องปรุงจากรถเข็นหน้าห้องกลับไปยังเคาน์เตอร์ตัวเอง


ที่เคาน์เตอร์หมายเลขหนึ่งทำเลทอง เพราะอยู่ใกล้กับรถเข็นจึงสามารถหยิบเครื่องปรุงได้เร็วกว่าทำให้ไม่ต้องออกไปฝ่าสมรภูมิรบกับคนอื่นด้านนอก บนเขียงพลาสติกขนาดใหญ่ หมึกกล้วยสีขาวผู้น่าสงสารกำลังโดนนายเปมทัตใช้ปลายมีดกรีดตัวให้กางออกเป็นแผ่น


พ่อครัวยืนบั้งแผ่นเนื้อสีขาวหยุ่นเป็นตารางแนวทแยง เมื่อครบทุกชิ้นก็รวบมันใส่ไว้ในจานสแตนเลส ตามด้วยหั่นมะเขือเทศ หัวหอม และสับปะรดเป็นชิ้นพอดีคำ


“เปรมจ๋า ทำหน้ากระฉีกให้หน่อย”


เสียงไอริณแหวกอากาศมาจากทางซ้ายมือ เปรมมองพาร์ทเนอร์สาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการนึ่งข้าวเหนียวดำด้วยซึ้งแล้วพยักหน้า


“เข้าใจแล้ว”


เปมทัตเดินถือมะพร้าวทึนทึกไปที่อ่างล้าง ใช้สันมีดใหญ่เฉาะพลางหมุนมะพร้าวในมือเป็นจังหวะ เขาเล็งตรงรอยช้ำรอบลูกแล้วจึงแบะเปลือกออก เทน้ำมะพร้าวใส่ถ้วยเอาไว้ เมื่อหงายเปลือกด้านในขึ้นก็พบเนื้อมะพร้าวสีขาว เด็กหนุ่มเปิดลิ้นชักหยิบมือแมวออกมา ก่อนจะใช้มันขูดเนื้อเบาๆ ให้เป็นฝอย 


หลังปิดฝาซึ้งไอริณก็เริ่มจับเวลานึ่งข้าวเหนียวดำ เมนูวันนี้เป็นหมึกผัดเปรี้ยวหวานกับข้าวเหนียวมูนดำหน้ากระฉีก เด็กสาวเปิดแก๊สตั้งกระทะ ผัดเปรี้ยวหวานครั้งนี้เธออาสาเป็นคนทำเอง


กลับมาที่เปมทัต หลังได้มะพร้าวทึนทึกขูดเยอะพอสมควรแล้วเขาก็มายืนข้างพาร์ทเนอร์สาว เปรมตั้งกระทะทองเหลืองก่อนจะใส่น้ำลงไปปริมาณหนึ่ง เพิ่มความแรงไฟแล้วจึงตักน้ำตาลปี๊บลงไปสองก้อน


กระทะข้างๆ ส่งเสียงดังฉ่ายามไอริณเทส่วนผสมที่เปรมหั่นเตรียมไว้ให้ลงไป พ่อครัวลอบมองด้านข้างเด็กสาว ดวงหน้าหวานเผยรอยยิ้มมั่นใจพร้อมดวงตาที่เป็นประกาย


“ท่าจะอร่อยนะเนี่ย” เปมทัตอดแซวไม่ได้ ทุกทีเธอมักจะเป็นฝ่ายขอให้เขาทำให้กิน ไอริณหัวเราะ “แน่นอน อันนี้เป็นของขึ้นชื่ออย่างเดียวที่ไอมั่นใจเลยนะ”


“เค้ารอกินนะ” เปรมยิ้ม ก่อนจะใส่มะพร้าวฝอยลงกระทะทองเหลือง ใช้พายไม้คนแทนตะหลิว


“เฮ้ย น้องไอผัดข้าว” เสียงคุ้นหูดังมาจากด้านนอกเคาน์เตอร์ ไอริณหันไปมอง ยิ้มออกมา “ตั้งใจมากอะพูดเลย”


“นี่เซียนนะเนี่ย” ไดนาไมต์จุ๊ปาก มองท่าทางเด็กสาวอย่างสนใจ “ผัดๆ ไปนี่เห็นมังกรผงาดขึ้นมาเลยอ่ะ”


“มึงกลับไปดูการ์ตูนที่บ้านไป” เปรมสั่นหัวระหว่างคนหน้ากระฉีกให้เข้ากัน อดถามไม่ได้ว่า “แล้วแกงจืดลูกรอกมึงอะ?”


“ไอ้เพลินทำอยู่”


“แล้วมึงไม่อยู่ช่วยมัน” พ่อครัวเลิกคิ้ว ไดนาไมต์ตอบหน้าตาย


“กูต้องการเวลาส่วนตัว”


“...เหรอ” เปรมมองเพื่อนผมสีชมพูอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เขาทำหน้ากระฉีกเสร็จแล้ว เป็นจังหวะที่ข้าวเหนียวดำสุกได้ที่พอดี พ่อครัวยกผ้าขาวบางออกจากซึ้ง ก่อนจะนำข้าวเหนียวดำมามูนด้วยหัวกะทิ


“หูยอร่อยว่ะ” ไดนาไมต์จิ๊กหน้ากระฉีกไปชิม เปรมตีมือเพื่อนดังเพียะ ดุว่า “อย่าใช้มือจับสิ!”


“บ่นเหมือนไอ้สามเลยเว้ย” เด็กหนุ่มผมสีชมพูคร่ำครวญ เปมทัตสั่นหัวหน่ายๆ แต่ท่าทางของไดนาไมต์ก็ทำให้เขานึกถึงใครบางคนจนต้องยิ้มออกมา


ตอนนั้นเองที่ทางเดินหน้าห้องเกิดเสียงฝีเท้า ตามด้วยเหล่านิสิตแพทย์บางกลุ่มที่ก้าวเข้ามาในห้อง


“ตาลลล” เต้ส่งเสียงเรียกมาตั้งแต่หน้าประตู เขาเดินไปเกาะเด็กสาวร่างอวบที่กำลังง่วนอยู่กับการทอดไข่ พูดว่า “วันนี้แลปยากมากเลยอะ มีอะไรกินบ้าง”


“ไข่ยัดไส้ หอมแมะ?”


เต้สูดจมูก ดวงตาเป็นประกาย “หูย หอมอะอยากกิน” เด็กหนุ่มยื่นมือไปทางส่วนที่ทำเสร็จแล้ว ก่อนจะโดนเด็กสาวฟาดมือดังเพียะ “อย่าใช้มือสิ!”


เปรมมองแล้วยิ้มออกมา ไดนาไมต์บ่นว่า “ให้ตายสิ เหมือนกันไปหมดเลยนะพวกพ่อครัวแม่ครัวเนี่ย”


“มันเป็นเรื่องของสุขาภิบาลเว้ย” เปรมบอก หลังจัดจานเสิร์ฟข้าวเหนียวมูนดำหน้ากระฉีกเสร็จแล้วเขาก็นำไปวางไว้ที่โต๊ะกลาง


ในขณะที่หมึกผัดเปรี้ยวหวานของไอริณรสชาติลงตัวพอดี เด็กสาวยิ้ม เธอขยับข้อมือโยกกระทะครั้งสุดท้ายก่อนจะเทอาหารลงจานเสิร์ฟสีขาวก้นลึกที่วางเตรียมไว้


แล้วใครบางคนก็เดินเข้าครัวมา


“อ๊ายยย” เสียงผู้หญิงในห้องร้องวี้ดว้ายทำให้เปรมเงยหน้าขึ้นจากอ่างล้าง เลิกคิ้วเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตา


“อ้าวไฟ?” เต้เรียกชื่อผู้มาใหม่ ไฟเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มร่างเล็ก ในมือเขากำสมาร์ทโฟนเอาไว้ ถามเสียงทุ้มด้วยใบหน้าเคร่งขรึมว่า


“เห็นไอ้เท็นไหม?”


เต้ส่ายหน้า มองหมอยาผมสีแดงอย่างแปลกใจ “ไม่นี่ วันนี้เท็นไม่ได้มาเรียนเลยนะ” พร้อมกันนั้นก็หันไปมองคนอื่นด้วย ซึ่งที่เหลือก็พร้อมใจกันพยักหน้าแทนคำยืนยัน


“เกิดอะไรขึ้นวะ” ไดนาไมต์ส่งเสียง อัคคีหันมา ตกใจเล็กน้อยที่เห็นเด็กหนุ่มผมสีชมพู แต่พอนึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในห้องคหกรรมก็ตอบออกไปว่า


“ไอ้เท็นหายตัวไป”


เคร้ง!


กระทะทองเหลืองในมือพ่อครัวร่วงใส่อ่างล้างทันทีที่ได้ยิน



   
ห่าเม็ดฝนตกกระทบกระจกหน้ารถจนเกิดเสียง พร้อมก้านปัดน้ำฝนที่ทำงานอย่างแข็งขัน ในเฟอร์รารี่คันหรูสีแดงสดซึ่งจอดนิ่งตรงสี่แยกท่ามกลางสายฝน ไฟนั่งเคาะพวงมาลัยอย่างนึกกังวล โดยมีเปมทัตนั่งเงียบอยู่ข้างๆ


หลังรู้เรื่องพ่อครัวก็ขอกลับก่อนถึงสรุปแลป เขาบอกอาจารย์ว่ามีธุระด่วนซึ่งฝ่ายหลังก็ยอมให้อย่างเข้าใจ เปรมออกมาทั้งเสื้อเชฟเพราะไม่อยากเสียเวลาถอด พร้อมฝากงานช่วยไอริณเก็บล้างไว้กับสามสีและไดนาไมต์ ซึ่งเพื่อนทั้งสองก็ตอบตกลงอย่างยินดีช่วย


เปมทัตมองสายฝนเย็นเฉียบด้านนอกด้วยในอกร้อนรุ่ม ความกระวนกระวายลอยคลุ้ง ตกตะกอนจนหมอยาที่นั่งอยู่ข้างๆ รู้สึกได้ ร่างสูงอึดอัดจนต้องเอื้อมมือไปกดหาคลื่นข่าวฟังไม่ให้รถเงียบ


“หมอนั่นหายไปเมื่อไหร่” เปรมถามขึ้น ไฟมองสัญญาณไฟสีแดงที่กำลังนับถอยหลังอย่างอ้อยอิ่ง ตอบว่า “ออกัสโทรมาบอกกูเมื่อเช้า แต่กูมีสอบถึงเย็นเลยเพิ่งได้ออกมาตามหาเนี่ยแหละ”


“มือถือล่ะ”


“โทรไปมาเรียรับอะ เท็นไม่ได้เอาติดตัวไปด้วย” ไฟบอก หลังสอบเสร็จเขาก็ไล่โทรหาทุกคนที่เกี่ยวข้อง เมื่อไม่คืบหน้าจึงบุกไปหาเพื่อนในคณะของเจ้าตัว ความจริงหมอยาคิดว่าถ้าถามเพื่อนๆ ของเท็นเสร็จจะไปถามพวกเปรมต่อ แต่ก็ดีที่ได้เจอทั้งหมดพร้อมกันในทีเดียว


“มันไม่ได้บอกอะไรมึงเลยเหรอ” ไฟถาม เปรมถึงได้สำเหนียกตอนนั้นเองว่าแม้แต่เบอร์มือถือของอีกฝ่ายเขายังไม่มี พ่อครัวคอตก พูดเสียงเศร้า “กูไม่มีแม้แต่เบอร์ของเท็นด้วยซ้ำ”


“เอาน่า...ข่าวด่วนก็ยังไม่มีแจ้งอุบัติเหตุหรือคดีอะไร มันคงยังไม่เป็นไรหรอก” ไฟพยายามปลอบ


สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว หมอยาออกรถขับไปตามถนน เสียงรายงานข่าวจากวิทยุดังผ่านหูพ่อครัวไป เปรมมองหยาดฝนที่เทลงมาผ่านกระจกรถอย่างนึกกังวล


“แม่งเอ๊ย ถ้าเจอล่ะก็พ่อจะหวดให้หน้าปลิวเลย” พ่อครัวพูดพลางหักมือกรอบแกรบ ไฟเหงื่อไหลข้างขมับหวาดๆ แต่พอมองหยาดฝนเบื้องหน้าแล้วก็พูดออกมาว่า “อา นั่นสินะ”


ตามด้วยสมาร์ทโฟนบนคอนโซลกลางที่แผดเสียงร้อง ไฟมองรถซ้ายขวา ถามว่า “ใครวะมึง” พ่อครัวชะโงกหน้าไปมอง ออกเสียงว่า “ออกัส”


“เออรับเลย” ไฟบอก เปรมสไลด์หน้าจอกดรับสายให้อย่างว่าง่าย


“ฮัลโหล”


(เอ๊ะ) ปลายสายร้องคล้ายแปลกใจ เปรมจึงพูดว่า “นี่เปรมนะออกัส”


อีกคนเหมือนคลายความข้องใจไปได้ รีบถามว่า (คุณเปรมเจอเท็นไหมครับ)


“ไฟกำลังขับรถวนหาในเมืองให้อยู่ครับ” เปรมตอบ แว่วเสียงปลายสายลอดออกมา (ทำยังไงดี เพราะผมดูแลเท็นไม่ดีแท้ๆ เลย...) เสียงนั้นสั่นคล้ายจะร้องไห้ เปมทัตกัดฟันกรอด ปลอบอีกฝ่ายทั้งๆ ที่กำหมัดแน่น


“ออกัสใจเย็นๆ นะ ยังไม่มีข่าวหรือคดีอะไร เท็นคงไม่เป็นไรหรอก”


ไฟลอบมองคนข้างๆ อดคิดไม่ได้ว่าคนที่ควรใจเย็นๆ น่าจะเป็นพ่อครัวมากกว่า


(เขาหายไปตอนหกโมงเช้า ผมน่าจะเอะใจ) ออกัสเล่า (ผมไม่รู้ว่าเขาถูกลักพาตัวหรือออกไปด้วยตัวเองกันแน่ แต่ยังไม่มีโทรศัพท์เรียกค่าไถ่เข้ามา แถมเท็นก็ไม่ได้ทิ้งข้อความอะไรไว้เลย)


เปรมฟังแล้วอดถามไมได้ว่า “แล้วพ่อของเท็นล่ะ?”


(นายท่านยังไม่กลับจากการประชุมตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ ผมฝากข้อความไว้แต่ก็ยังไม่มีการติดต่อกลับ) ออกัสพูดเสียงสั่น (คุณเปรม ผมกลัว...)


“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็เจอแล้ว” เปรมบอก ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงฟ้าลงตรงบริเวณใกล้ๆ


บึ้มมม!


“โฮ่ย ค่อยคุยอีกทีดีกว่าไหม ฟ้ามันร้องอะ” ไฟแทรกเข้ามา เปรมมองตาม พูดว่า “นั่นสินะ”


(เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นผมจะช่วยกระจายคนหาในตัวเมืองด้วย) ออกัสบอก เสริมว่า (ยังไงถ้ามีอะไรคืบหน้ายิงมาหาผมเบอร์นี้ได้เลยนะครับ เบอร์ส่วนตัวของผมเอง)


“เข้าใจแล้ว” เปรมกดตัดสาย ก่อนจะวางสมาร์ทโฟนไว้ที่เดิม


“มึงว่าเท็นหายไปเพราะอะไร” พอใจเย็นลงแล้วเขาก็ถามคนขับ ไฟมองทางพลางกลอกตาอย่างใช้ความคิด “ทะเลาะกับหมอแปดมั้ง”


“แต่ออกัสบอกว่าพ่อเท็นไม่ได้กลับบ้านมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” เปรมนั่งคิด ดวงตาของไฟเกิดประกายประหลาด หมอยายิ้มร้ายคล้ายนึกสนุก “อา ชักได้กลิ่นแปลกๆ แล้วสิ”


“อะไรนะ”


“เปล่า มึงมองข้างทางให้ดีละกัน” คนผมแดงตัดบท พ่อครัวพยักหน้า ช่วยสอดสายตามองไปรอบๆ อย่างเต็มที่


ไฟมองตรงไป นอกจากสะท้อนภาพหยาดฝนแล้วดวงตาคมกริบก็ไม่สื่ออะไรออกมาอีกเลย



   
เฟอร์รารี่คันหรูปราดวูบผ่านไปคล้ายเงาของปิศาจในยามค่ำคืน เกิดเสียงล้อบดถนนตรงทางโค้งส่งให้กลุ่มน้ำขังบนพื้นสาดกระจาย ก่อนคนขับจะกระชากตัวรถฝ่าการจราจรหายลับไปจากสายตา


เจ้าของรถเป็นเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิง เขาลดความเร็วลงพลางบ่นว่า “นี่สองทุ่มแล้วนะ ไปไหนของมันเนี่ย” เปรมมองทิวทัศน์ด้านนอก พูดว่า “ก็ยังดีที่ฝนหยุดตกแล้ว”


ติ๊ด! ติ๊ด!


สมาร์ทโฟนของไฟส่งเสียงร้อง พ่อครัวเลิกคิ้ว “อะไรวะน่ะ”


“แบตจะหมดอะเด่ะ” ไฟตอบตาโหล เมื่อคืนเขาอ่านหนังสือสอบแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน แถมตอนเช้ายังตื่นสายจนไปสอบแทบไม่ทันอีกต่างหากจึงไม่มีเวลาชาร์จแบตเตอรี่


“เปรมเอามือถือมึงเมมเบอร์ออกัสไว้ดิ๊” ไฟบอก พ่อครัวพยักหน้าว่าง่าย “เข้าใจแล้ว”


เปมทัตหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมา ขณะที่กำลังจะเมมเบอร์จู่ๆ หน้าจอของเขาก็แจ้งเตือน


ติ๊ด! ติ๊ด!


“อะ...”


ฟุ่บ!


“เหี้ยเอ๊ย! มาม่องอะไรตอนนี้วะ!” เปรมแยกเขี้ยวโวยวาย เขาเงื้อมืออีกข้างคล้ายจะชกโทรศัพท์ด้วยความโมโห “ต่อยกับกูเดี๋ยวนี้!” ไฟมองหวาดๆ รีบพูดว่า “เฮ้ยใจเย็น ไปชาร์จที่คอนโดกูก่อนก็ได้ จะได้โทรถามออกัสด้วย”


“แม่ง...” เปรมสบถ แต่สุดท้ายก็ยอมพูดว่า “เอางั้นก็ได้”


ไฟเปลี่ยนเส้นทางหลังสิ้นคำ เขาบังคับตัวรถมุ่งไปทางคอนโดมิเนียมของตัวเอง ไม่นานทิวทัศน์สองข้างทางก็เริ่มกลับมาคุ้นตาเด็กหนุ่ม เปรมมองออกไป เฟอร์รารี่คันหรูพาทั้งคู่วนมาผ่านมหาวิทยาลัยอีกครั้ง


ข้ามไฟแดงไปเพียงสองแยก ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงที่หมาย เบื้องหน้าเปมทัตคือคอนโดมิเนียมใจกลางเมืองสุดหรู ตัวตึกเปิดไฟตั้งตระหง่านโดยมีท้องฟ้าสีเข้มทาเป็นฉากหลัง พ่อครัวลอบกลืนน้ำลาย ไว้อาลัยล่วงหน้าให้กับราคาที่คงจะแพงหูฉี่ แต่ก็สมกับหมอนี่ดีล่ะนะ


ไฟวนรถไปจอดในที่จอดรถ ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้าประตูมาเจอล็อบบี้ เปรมกวาดสายตา ดูแล้วที่นี่เหมือนโรงแรมที่เปิดเป็นคอนโดไม่มีผิด จังหวะที่หมอยาจะพาพ่อครัวไปขึ้นลิฟต์พนักงานสาวประชาสัมพันธ์ก็เรียกเขา


“คุณไฟคะ!”


“ครับ?” เจ้าของชื่อชะงักฝีเท้าแล้วจึงเดินเข้าไปหา หญิงสาวดึงโพสอิทที่แปะไว้บนโต๊ะออกมา พูดว่า “มีคนมาถามหาคุณไฟด้วยค่ะ”


“เอ๊ะ?” หมอยาหันไปมองหน้าพ่อครัวโดยอัตโนมัติ ฝ่ายหลังหรี่ตา เดาว่า “อะไร อย่าบอกนะว่ามึงไปกินตับกับใครจนเขามาทวงความยุติธรรม...”


“จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง! มึงนี่ก็!” ไฟพูดตาถลน ไม่วายแอบหันไปบ่นอุบอิบว่า “...กูใช้ถุงทุกครั้งแหละ”


“...” เปรมมองเพื่อนด้วยแววตาหมดศรัทธา ร้อนถึงพนักงานสาวที่ต้องรีบชี้แจ้งด้วยใบหน้าแดงเรื่อ “ว้าย ไม่ใช่นะคะ คนที่มาติดต่อเขาเป็นผู้ชายค่ะ”


“ว่าไงนะ!” เปรมกับไฟประสานเสียง หญิงสาวสะดุ้ง กระพริบตาปริบๆ แล้วพูดว่า “เป็นผู้ชายตัวสูงๆ ผิวซีดๆ หล่อๆ แต่ดูเย็นชา แล้วก็ใส่ชุดนักศึกษา...”


“แบบไหน แบบนี้รึเปล่าครับ?” เปรมดึงชายเสื้อหมอยาประกอบคำพูด พอคนฟังพยักหน้าพ่อครัวก็เบิกตากว้าง “อยู่ที่ไหน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนเหรอครับ!”


“ถ้ามาถึงนี่ต้องยังไปไหนได้ไม่ไกลแน่ๆ” ไฟสันนิษฐาน ตอนนั้นเองที่พนักงานสาวตอบว่า


“ดิฉันเห็นว่าฝนกำลังจะตก แถมท่าทางเขาดูเศร้าๆ เลยชวนไปกินขนมแล้วก็ให้เล่นกับเด็กๆ ที่ห้องพักพนักงานด้านหลังแทนน่ะค่ะ แต่เขาดูสนุกอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะคะ น่ารักมากๆ เลย”


“...” เปรมกับไฟฟังด้วยสีหน้าปลงโลก อา...ถ้าอีหรอบนี้ล่ะก็อาจจะเป็นหมอนั่นก็ได้


“ดิฉันจะนำทางให้ค่ะ นี่ใครก็ได้มาอยู่ข้างหน้าคนหนึ่งซิ” เธอพูดกับกลุ่มพนักงานที่อยู่ด้านหลัง ครู่หนึ่งหลังจากนั้นก็ออกมาจากเคาน์เตอร์ ก่อนจะพาเด็กหนุ่มสองคนเดินไปทางห้องพักพนักงาน


ไม่นานนักก็ถึงที่หมาย หญิงสาวเปิดประตูเข้าไป แล้วภาพด้านในก็ปรากฏแก่สายตา


เบื้องหน้าเปมทัตคือภูเขามนุษย์ลูกย่อม เด็กอนุบาลชายหญิงสี่ห้าคนนอนกองกันอยู่กลางห้อง ใบหน้าพวกเขายามหลับดูมีความสุข กองของเล่นกระจายอยู่ใกล้ๆ เหมือนเพิ่งเล่นเสร็จ ในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศทำให้เย็นจนน่าหลับสบาย


ใจกลางกองมนุษย์นั่น ร่างสูงในชุดนิสิตสภาพเสื้อหลุดออกนอกกางเกง เส้นผมสีดำชี้ฟูเคลียลงข้างแก้มสีซีดราวกับเพิ่งผ่านสมรภูมิรบมา ทว่าใบหน้าหล่อเหลากลับแต้มยิ้มบาง เขานอนหายใจสม่ำเสมอโดยมีพวกเด็กๆ นอนหนุนอยู่ตามตัว


“เท็น!”


เปรมร้องออกมา ขอบตาร้อนผ่าวไม่โดยทราบสาเหตุ พ่อครัววิ่งเข้าไปหา ก่อนจะคุกเข่าเอามือแตะแก้มเด็กโข่งเบาๆ ด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ “หาเจอสักที...”


ดวงตายาวรีปรือขึ้นแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น เท็นพูดเสียงพร่าด้วยท่าทางง่วงงุน


“กุ๊ก...หิวแล้ว...”


“ไอ้บ้า หิวแล้วทำไมไม่มาที่แลปเหมือนทุกทีเล่า!” เปรมลอบยกแขนเสื้อเช็ดหางตาพลางสูดน้ำมูกเบาๆ ดวงตาสีนิลสะท้อนร่างสูงที่ยิ้มออกมาเหมือนเด็กๆ เห็นแล้วอดยื่นมือเข้าไปดึงแก้มสีซีดนั่นอย่างนึกเอ็นดูไม่ได้


ไฟมองภาพนั้นแล้วยิ้มออกมา แหม ไหนบอกว่าเจอแล้วจะหวดให้หน้าปลิวไง


“เฮ้อ พอจบเรื่องก็หิวขึ้นมาซะแล้วสิ” อัคคียืนกุมท้อง ในขณะที่หญิงสาวทยอยปลุกลูกๆ หลานๆ ของพนักงานคนอื่น เปรมที่กำลังประคองเท็นให้นั่งพูดว่า “ตอนเดินเข้ามาเห็นมีร้านขายของสดอยู่ใกล้ๆ อยากกินอะไรไหมล่ะ?” 


“เออว่ะ เรามีพ่อครัวมือฉมังอยู่ข้างตัวนี่หว่า” ไฟทำหน้าอย่างนึกขึ้นได้ เขาเดินเข้ามาหาเท็นพร้อมพูดว่า “งั้นเอาเป็นแกงเทโพหมูสามชั้นก็แล้วกัน ไม่ได้กินมาเป็นเดือนละ”


เปรมพยักหน้า “อย่างเดียวเหรอ?”


“พะโล้...” เสียงทุ้มโมโนโทนลอดออกมาจากปากคนที่ยังไม่ตื่นดี ไฟมองเพื่อนสมัยเด็ก ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมพ่อครัว เปรมสรุปว่า “งั้นคืนนี้กินพะโล้กับแกงเทโพละกัน”


“มันต้องอย่างนั้น” ไฟส่งมือให้ว่าที่คุณหมอ ไม่วายหันไปพูดกับพนักงานสาวว่า “ขอบคุณมากนะครับ” ตามด้วยเปรมที่ค้อมหัวให้เธออย่างสุภาพแทนคำพูด


“ยินดีค่า” เธอยิ้มให้หมอยากับพ่อครัวก่อนจะพาเด็กๆ เดินออกไป อัคคีหันกลับมา พูดว่า “เอ้าไอ้เท็นลุกเว้ย จะได้ไปกินข้าวกันสักที กูหิว...”


“อุ้ม”


“ฮะ?”


“อุ้มหน่อย”


“...”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 18)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 22-05-2015 05:58:19
(ต่อ)



เบื้องหน้าเปมทัตคือห้องพักขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สุดหรูสไตล์โมเดิร์น โซฟารับแขกกับเบาะนั่งบุนวมอย่างดีโทนสีขาวดำวางพาดอยู่หน้าโทรทัศน์จอยักษ์แบบฝังผนัง   


พ่อครัวเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปทางเคาน์เตอร์บาร์ทำอาหาร วางถุงของสดที่เพิ่งซื้อมาลงบนโต๊ะกินข้าวที่ทำจากกระจกใส ตามด้วยไฟที่แบกเท็นขึ้นหลังเดินเข้าห้องมา หมอยาปล่อยเพื่อนสมัยเด็กลงตรงทางเข้า ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปเอาสายชาร์จสมาร์ทโฟน


เปรมยืนเช็คเครื่องครัวที่ต้องใช้ อุปกรณ์ของไฟครบครันและใหม่เอี่ยม ดูท่าจะไม่ค่อยได้ใช้ พ่อครัวหยิบมีดเซรามิกของตัวเองออกมาจากกระเป๋า เขาเตรียมจานชามบรรจุวัตถุดิบ ต่อด้วยกางถุงแล้วหยิบเนื้อสัตว์ออกมา


“กุ๊ก”


สัมผัสอันคุ้นเคยเข้ามาจากด้านหลังเช่นทุกที เปรมก้มหน้าหั่นหมูสามชั้นเป็นชิ้นพอดีคำ “หิวล่ะสิ”


“อืม...” จมูกโด่งสันกดลงเรือนผมสีเข้ม กระซิบว่า “คิดถึงจัง”


มือคนฟังชะงักเล็กน้อย ซีกแก้มขาวขึ้นสีเรื่อ ตอบตะกุกตะกัก “มะ ไม่ต้องมาพูดดีเลย...”


“ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะ” เท็นซุกหน้าลงกับไหล่ของพ่อครัว เปมทัตขมวดคิ้ว อดพูดไม่ได้ว่า “ทีหลังมีอะไรก็บอกกันสิ นายหายไปแบบนี้ไม่คิดบ้างเหรอว่าคนอื่นเขาจะรู้สึกยังไง”


“เราขอโทษ” ร่างสูงกระชับอ้อมกอด ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มอีกฝ่ายเบาๆ “ดีกันนะ”


“เฮอะ” เปรมก้มหน้าหั่นหมูต่อด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ตามด้วยไฟที่เดินออกมาพร้อมกับสายชาร์จ


“ไอ้เปรมนี่ของมึง” หมอยาวางส่วนของพ่อครัวไว้บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ เปรมเห็นแล้วพยักหน้า “เออมึงวางไว้นั่นแหละ เดี๋ยวกูไปชาร์จเอง”


“โอเค” ไฟว่าง่าย พอได้ยินเสียงมีดกระทบเขียงแล้วจึงเดินเข้ามาดูใกล้ๆ เคาน์เตอร์บาร์ดูเล็กลงไปถนัดตาเมื่อผู้ชายสามคนยืนอยู่ด้วยกัน หมอยาจุ๊ปาก “บ๊ะ มีเพื่อนเป็นกุ๊กมันดีอย่างนี้”


“กุ๊กอร่อย” เท็นบอก เด็กหนุ่มผมสีแดงเลิกคิ้ว “หืม หมายถึงอาหารใช่ไหม?”


“...ใช่”


“มึงเงียบไปจังหวะหนึ่งนี่!” ไฟชี้หน้าเพื่อน เปมทัตแทรกขึ้น “เอ้าๆ มายืนกันแล้วก็อย่ามัวแต่นิ่งดูดาย” เขายื่นถุงผักบุ้งกับมะขามเปียกให้อีกสองคน “คนหนึ่งหั่นผัก อีกคนคั้นน้ำมะขามเปียกนะ”


เปรมกระจายงานให้คนตัวใหญ่ทั้งสองระหว่างหุงข้าว พวกเขารับคำทำตามอย่างว่าง่าย แม้จะเงอะๆ งะๆ กันไปบ้างตามประสาคนไม่เคยเข้าครัว แต่ก็น่าเอ็นดูจนพ่อครัวอดยิ้มออกมาไม่ได้


เมื่อกระทะเดือดแล้วเปรมจึงใส่กะทิลงไป แม้จะขัดใจนิดหน่อยที่ต้องใช้กะทิกล่อง แต่เพราะความหิวของอีกสองคนที่แทบจะทำลายล้างโลกได้อยู่แล้วทำให้เขาไม่มีทางเลือก พ่อครัวรอจนกะทิแตกมันจึงใส่พริกแกงแล้วใช้ตะหลิวยีให้เข้ากัน รอจนพริกแกงแตกมันได้ที่อีกครั้งจึงใส่หมูสามชั้นลงไป


เปมทัตปรุงแกงเทโพด้วยน้ำตาลปี๊บ น้ำมะขามเปียก เกลือและน้ำปลา เมื่อรสชาติได้ที่แล้วก็รอจนเดือด จากนั้นจึงใส่ผักบุ้งที่หั่นเป็นท่อนลงไป โรยด้วยใบมะกรูด ก่อนจะราดแกงในกระทะด้วยหัวกะทิ


“โอ้โห...” ไฟน้ำลายสอ เท็นที่ยืนกอดพ่อครัวอยู่ด้านหลังตาเป็นประกายเมื่อได้กลิ่นอาหาร
ในส่วนของแกงพะโล้ เปรมขยับตัวไปเปิดหม้อที่ต้มเครื่องเทศกับหมูสามชั้นและเต้าหู้ค้างเอาไว้ เขาใส่ไข่เป็ดต้มสุกแล้วลงไป จากนั้นจึงปิดฝาจับเวลาต้มไปอีกสิบนาที


ไม่นานนักไข่พะโล้ก็ปรุงเสร็จ เปรมใช้ช้อนส่วนตัวชิมน้ำพะโล้ครั้งสุดท้ายก่อนจะตักแกงใส่ชามสีขาว โดยได้ไฟช่วยเทแกงเทโพหมูสามชั้นใส่จานเสิร์ฟแล้วเดินถือออกไปที่โต๊ะ


เท็นเดินขนไข่พะโล้ตามออกมา ในขณะที่เปรมหันไปคดข้าวใส่จานสามใบ


เด็กหนุ่มสามคนนั่งร่วมโต๊ะกัน รอจนทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเริ่มจัดการมื้อเย็น ไฟตักน้ำแกงเทโพเข้าปากแล้วอุทานออกมา


“อร่อย!”


“ธรรมด๊า” เปรมแบมือออกข้างตัว ทำหน้าตากวนโอ๊ย


“อร่อย” เท็นบอกหลังจากกัดไข่พะโล้เข้าไปเต็มคำ


“อะ อืม...” เปรมไหล่ตก หลุบตาด้วยใบหน้าแดงเรื่อ


“...” ไฟเห็นแล้วยกช้อนค้าง ทำไมรีแอคชั่นมันต่างกันขนาดนั้น


“จริงสิ ยังไม่ได้โทรบอกออกัสเรื่องเท็นเลย” เปรมลุกไปชาร์จแบต ไฟที่เคี้ยวหมูสามชั้นจากแกงเทโพอยู่พูดเสียงอู้อี้ “กูโทรบอกแล้ว เดี๋ยวหมอนั่นมา”


“ที่นี่น่ะเหรอ?” เปรมเลิกคิ้ว ไฟยื่นมือไปตักพะโล้กินบ้างพลางพยักหน้า “นี่ก็คงใกล้ถึงแล้วล่ะ...”


ก๊อกๆ!


พลันที่ประตูห้องก็เกิดเสียง ไฟแบมือออกข้างตัว ทำหน้าประมาณว่า ‘บอกแล้ว’ ก่อนจะเป็นคนลุกไปเปิดให้


“เข้ามาสิ” เบื้องหน้าเขาคือเลขานุการส่วนตัวของหมอแปดผู้เก่งกาจ ผู้มาใหม่ยามวิกาลค้อมหัวพูดด้วยท่าทีสุภาพว่า “รบกวนด้วยครับ”


เท็นหันไปมองคนที่เดินเข้ามา เรียกว่า “ออกัส”


เจ้าของชื่อเงยหน้า ดวงตาสีเขียวคู่งามสั่นวูบ ก่อนออกัสจะปราดเข้ามาคว้าคอเสื้อคนตัวใหญ่แล้วตะคอกเสียงดัง “ทำไมทำแบบนี้!”


“...”


“ทำไมนายถึงไม่บอกอะไรฉันบ้างเลย...มีอะไรทำไมไม่พูดล่ะ!” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลก้มหน้ากำหมัดแน่น เท็นมองไหล่อีกฝ่าย...มันกำลังสั่น


ออกัสพูดเสียงแผ่ว “ฉันมันไม่น่าพึ่งพาขนาดนั้นเลยเหรอ...”


เปรมกับไฟมองท่าทางนั้นเงียบๆ


“นายท่านสั่งให้ฉันดูแลนายนะ! แล้วถ้าเกิดนายเป็นอะไร...ฮึก ถ้าเกิดนายเป็นอะไรขึ้นมา...”


“ออกัส...”


“คิดว่าฉันจะรู้สึกยังไง!”


“เราขอโทษ”


เท็นพูดออกมา ชายหนุ่มเบิกตากว้าง นิ่งไปเมื่อมือใหญ่วางลงบนหัวอย่างแผ่วเบา


“อย่าร้องไห้เลยนะ”


ออกัสหลุดสะอื้น เขาซ่อนดวงตาไว้หลังเรือนผมสีน้ำตาล ตะโกนว่า “ฉันไม่ได้ร้องสักหน่อย!”


เปรมกับไฟยิ้มออกมาให้กับภาพที่เห็น ความรู้สึกของออกัสนั้นพวกเขาเข้าใจดีทั้งหมด




หลังจากช่วยกันเก็บล้างจานเรียบร้อย ทั้งสี่คนก็มารวมตัวกันที่หน้าโทรทัศน์ ไฟวางถุงขนมซองที่ลงไปซื้อมาไว้บนโต๊ะกระจกตรงกลาง หมอยากับออกัสจับจองเก้าอี้บุนวมเดี่ยวคนละฝั่ง เหลือโซฟายาวตรงกลางให้เปรมกับเท็นที่เพิ่งเดินออกมาจากเคาน์เตอร์บาร์


“กุ๊กนอนตัก” เท็นบอกคนข้างๆ พ่อครัวกระพริบตา ขยับตัวให้เงอะๆ งะๆ “อะ เอาสิ”


เด็กโข่งเอนตัวนอนหนุนตักกุ๊ก หลับตาพูดคล้ายละเมอว่า “ลูบหัว...”


เปรมทำตามด้วยซีกแก้มที่ขึ้นสีเรื่อ เส้นผมอีกฝ่ายนุ่มมือให้ความรู้สึกคล้ายลูกสุนัขตัวใหญ่ ออกัสมองภาพนั้นยิ้มๆ ก่อนพวกเขาจะนั่งดูโทรทัศน์พลางคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย


จนเท็นหลับแล้วจึงเริ่มเข้าเรื่อง


“ทำไมเท็นถึงหนีมาล่ะ?” เปรมตั้งคำถาม ออกัสมองเด็กโข่งที่กำลังหลับสบาย ตอบว่า “เรื่องนั้นผมคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับคุณชาร์ลอตต์”


“ชาร์...?” เปรมได้ยินไม่ถนัด ไฟแกะถุงมันฝรั่งทอดกรอบลมเยอะในมือแล้วพูดว่า “ชาร์ลอตต์...หนึ่งในห้าอันดับนางแบบขายดีทางฝั่งยุโรปในตอนนี้ สั้นๆ ก็...” หมอยากัดขนมดังกร้วม


“เธอแม่เลี้ยงของเท็น” ออกัสต่อให้ เมื่อเห็นเปรมทำหน้าไม่เข้าใจ จึงรีบพูดว่า “อาจจะเป็นการเสียมารยาทกับนายท่าน แต่ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ ‘ไม่ธรรมดา’”


“อา กลิ่นไม่ดีโชยมาจนหึ่งเลยล่ะ” ไฟล้วงถุงมันฝรั่งในมือ เปรมลอบมองอาการของคนทั้งคู่ พยายามเก็บข้อมูลอยู่เงียบๆ


“เมื่อคืนคุณชาร์ลอตต์มาพักที่คฤหาสน์ครับ” ออกัสเปิดปากเล่า “ในกลางดึกสงัด ตอนที่ผมกำลังจะออกไปชงกาแฟดื่มระหว่างทำงานเช่นทุกที ก็เห็นคุณชาร์ลอตต์เดินออกมาจากห้องของเท็น...”


เลขาคนเก่งเว้นวรรค “ในสภาพชุดนอนหลุดลุ่ย”


ไฟอ้าปากค้าง เปรมเบิกตาโพล่ง


“แล้วในตอนเช้าเท็นก็หายตัวไปอย่างที่รู้กันนั่นแหละครับ”


“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ ตื่นมาอธิบายเดี๋ยวนี้นะ!” เปรมตีไหล่คนบนตักดังเพียะ ไฟสะดุ้ง พรวดเข้ามาจับแขนพ่อครัวไว้แทบไม่ทัน “ไอ้เหี้ยเปรมมึงใจเย็นๆ”


“ไม่เย็นแล้ว! จะด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่เห็นสมควรจะทำแบบนั้น! ออกัส นายบอกพ่อของเท็นเถอะ!” พ่อครัวส่งเสียงจนแทบตะโกน ดวงตาสีเขียวคู่งามหลุบต่ำ “แต่ผมไม่มีหลักฐาน...”


“นายไงหลักฐาน!” เปรมชี้หน้า


“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ” ดวงตาของออกัสอ่อนแสง พูดด้วยสีหน้ากึ่งเจ็บปวดว่า “แต่ผมไม่คิดว่านายท่านจะเชื่อเลขาอย่างผมมากกว่าว่าที่นายหญิงของบ้านหรอกนะครับ”


เปรมเงียบไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะชี้คนบนตักแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นหมอนี่ล่ะ?” ออกัสมองตาม เขาสั่นหัวเบาๆ “ผมไม่คิดว่าเท็นจะพูด ขนาดผมถามยังไม่ยอมบอกอะไรสักคำ”


“ไม่เห็นยาก...” ไฟที่เอนตัวกินมันฝรั่งห่อที่สองแทรกขึ้น


“ถ้าไม่มีหลักฐานแค่สร้างขึ้นมาก็หมดเรื่อง”


   “ยังไง” เปรมถาม ออกัสมองตาม ทว่าหมอยาทำแค่ยักไหล่เบาๆ “ใครจะรู้”


“เอ้าอีเหี้ย” พ่อครัวด่า เริ่มกลับมาคิดอย่างจริงจังแล้วพูดว่า “แต่ถึงจะเค้นเอาจากปากเท็นได้ มันก็ไม่มีอะไรยืนยันว่าจะได้ผลอยู่ดี เราคงต้องหาหลักฐานแบบรูปธรรม”


ออกัสนิ่งคิดไปนิดหนึ่ง ตัดสินใจพูดว่า “วันเสาร์หน้าเป็นวันเกิดของนายท่าน จะมีการจัดงานเลี้ยงตอนกลางคืนที่คฤหาสน์ ยังไงคุณเปรมไม่ลองมาเป็นพ่องานฝ่ายจัดการครัวดูล่ะครับ ส่วนตำแหน่งลูกมือก็ยกให้มาเรียกับพ่อบ้านที่เกี่ยวข้องคอยช่วยเวลาขาดเหลืออะไร”


เปมทัตตาโต “จริงสิ! ถ้าแบบนั้นล่ะก็อาจจะได้หลักฐานมัดตัวดีๆ มาก็ได้”


ไฟคิดตาม “นั่นสินะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นเล็งเท็นอยู่เธอต้องหาทางทำอะไรสักอย่างในงานแน่ๆ อีกอย่างเราเข้าไปแบบนี้จะทำอะไรก็ไม่ผิดสังเกตด้วย”   


“คุณเปรมสะดวกไหมล่ะครับ แน่นอนว่าเรื่องค่าตอบแทนทางเรายินดีจ่ายให้อย่างงาม”


เปมทัตเป็นประกาย ก่อนจะพูดอึกอัก “เอ่อ ฉันเอาเพื่อนมาช่วยด้วยได้ไหม?”


“เอาที่คุณเปรมสะดวกเลยครับ ถ้าตกลงกันเรียบร้อยแล้วยังไงเสาร์นี้รบกวนคุณเปรมกับเพื่อนมาคุยกันเรื่องเมนูอาหารด้วย ผมจะได้เตรียมรายงานนายท่าน” ในมือออกัสมีดินสอขึ้นมาเขียนกำหนดการตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เขามักดูจริงจังและยุ่งกับงานอยู่เสมอ


“งั้นฉันขอไปปรึกษากับเพื่อนก่อน” เปรมกดมือถือโทรเข้าเครื่องออกัสให้แสดงเบอร์ตัวเองแล้วพูดว่า “ถ้าตกลงเสร็จแล้วจะโทรหานะ”


“ทราบแล้วครับ” ออกัสยกแขนมองนาฬิกา พูดว่า “นี่ก็ใกล้เวลาที่นายท่านจะกลับมาแล้ว ผมถือโอกาสขอตัวไปจัดการเอกสารกับเรื่องงานเลี้ยงของท่านก่อนเลยดีกว่า” เลขาคนเก่งเก็บของใส่กระเป๋า เปรมมองท่าทางนั้นอย่างนึกทึ่ง


“ตามหาเท็นมาทั้งวันแล้วยังจะไปทำงานต่ออีกเหรอ”


“มันเป็นหน้าที่ของผมครับ” ดวงตาสีเขียวเป็นประกาย เปรมเห็นแล้วอดพูดไม่ได้ว่า “ออกัสเนี่ย...รักครอบครัวเท็นน่าดูเลยนะ”


“ผมอยู่ที่นี่เพื่อพวกเขาครับ” ออกัสยิ้มออกมา เปรมพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ขับรถดีๆ นะ”


“เอาขนมไปกินมั้ยล่ะ” ไฟยื่นส่วนที่ยังไม่ได้แกะให้ ชายหนุ่มปฏิเสธอย่างสุภาพ “ขอบคุณครับ แต่ไม่ดีกว่า”


หลังส่งเลขาส่วนตัวของพ่อเพื่อนออกจากห้องไปแล้วไฟก็กลับมานั่ง เขายกบิสกิตแท่งเคลือบช็อคโกแลตกล่องสีแดงขึ้นมากัดดังกร้วม ดวงตาคมกริบสะท้อนภาพเกมโชว์ในโทรทัศน์


“ไอ้เหี้ยกินมั่ง” เปรมแบมือขอด้วยท่วงท่าที่ถูกจำกัด ไฟยื่นที่เหลือพร้อมเลื่อนถุงขนมบนโต๊ะให้ “มึงกินเลย กูไปอาบน้ำนอนละ” พูดจบก็ลุกออกไป


“โอเค แต๊งกิ้ว” เปรมรับมา เขาเหลือบตามองนาฬิกาที่บอกเวลาห้าทุ่ม คืนนี้คงต้องค้างที่นี่ ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยนั่งรถเมล์กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอ พ่อครัวก้มมองคนตัวใหญ่ที่นอนเอาหัวหนุนตัก ก่อนจะเอานิ้วโป้งข้างที่ว่างบดแก้มอีกฝ่ายเบาๆ อย่างนึกหมันเขี้ยว


ลมหายใจคนตัวโตดังสม่ำเสมอ เปรมมองใบหน้าหล่อเหลายามหลับ “อย่าทำให้เป็นห่วงนักได้ไหม...” ก่อนจะยกมือลูบหัวเด็กโข่งเบาๆ แล้วก้มหน้าบ่นว่า


“แค่นี้ในหัวฉันก็มีแต่เรื่องของนายจะแย่อยู่แล้วนะ”




ไฟเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ หมอยาสวมชุดนอนเดินเช็ดหัวออกมา ดวงตาคมกริบมองพ่อครัวที่นั่งกินขนมดูเกมโชว์อยู่แล้วถามว่า


“ไม่ไปนอนเรอะมึง”


เปรมตอบเนือยๆ “เท็นหลับอยู่ กูนอนนี่แหละ”


ไฟหัวเราะ “มึงปลุกมันก็ได้นะ”


“นานๆ ทีจะเห็นหมอนี่หลับ กูไม่เป็นไรหรอก” เปรมกัดขนมดังกร้วม พูดอีกว่า “สบายมาก มึงไปนอนเถอะ เดี๋ยวกูปิดไฟข้างนอกให้”


“เออ คือกูจะบอกว่ามันมีห้องนอนเล็กอีกห้อง ถ้ายังไงมึงจะใช้ห้องนั้นก็ได้นะ” ไฟชี้ไปทางห้องใกล้ๆ เปรมมองตาม พยักหน้าหงึกหงัก “ขอบคุณมาก”


“งั้นกูไปละ ฮ้าวววว” ไฟแทบจะหาวเป็นดาวเป็นเดือน เปรมสั่นหัวยิ้มๆ ก่อนจะนั่งดูเกมโชว์ต่อไปเงียบๆ


ไม่นานนักสติเขาก็ดับวูบลง




เท็นตื่นตอนตีสองด้วยเสียงของโทรทัศน์ สัมผัสหนึ่งวางอยู่บนหัวเขา ร่างสูงคว้าไว้เบาๆ มันคือมือของเปมทัต เด็กโข่งลุกขึ้นนั่ง ข้างๆ เป็นกุ๊กคนเก่งในสภาพฟุบหลับกับพนักพิง


ว่าที่คุณหมอกดปิดโทรทัศน์ เหลือเพียงแสงไฟสีส้มสลัวและความเงียบ ดวงตายาวรีสะท้อนใบหน้ายามหลับของพ่อครัว คนตัวเล็กหลับลึกอย่างอ่อนเพลีย


ทศทิศสอดแขนเข้าไปใต้ช่วงขาของกุ๊กก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นแนบอก เปมทัตฟุบหน้าเข้ากับอกกว้าง ลมหายใจสม่ำเสมอ เป็นจังหวะที่ประตูห้องนอนของหมอยาเปิดออก


ไฟทักเด็กโข่ง “ไง ตื่นแล้วเหรอ”


เท็นพยักหน้า เขาอุ้มพ่อครัวเดินผ่านเพื่อนสมัยเด็ก “ขอใช้ห้องเล็กนะ”


“เอาเลย” ไฟหาวหวอด เท็นหันมาสบตาเพื่อน พูดว่า “ขอบคุณนะ”


ไฟหัวเราะ “เปลี่ยนเป็นติดต่อสาวในคณะมึงให้กูสักคนก็แล้วกัน” เด็กโข่งได้ยินแล้วยิ้มออกมา “เดี๋ยวก็โดน ‘คนนั้น’ เกลียดเอาหรอก”


ไฟมุมปากกระตุก “...อย่ามารู้ดีน่า กูไปเยี่ยวละ ฝันดี”


เท็นพยักหน้า ก่อนจะอุ้มพ่อครัวเข้ามาในห้องนอนเล็ก เขาวางอีกฝ่ายลงบนเตียง เปรมฟุบหน้าลงกับหมอน ซีกแก้มขาวปรากฏแก่สายตา


ทศทิศโน้มหน้าเข้าไปหา กดจมูกสูดกลิ่นจากแก้มเนียนดังฟอด


“อือ...” เปรมลืมตาปริบ เรียกชื่อคุณหมอแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น “เท็น...”


ดวงตายาวรีสะท้อนใบหน้ากุ๊กยามง่วงงุน อดใจไม่ไหวจนต้องโน้มคอลงแตะริมฝีปากกับอีกฝ่ายเบาๆ


“อะ...” พ่อครัวหางคิ้วตกยามลิ้นร้อนสอดเข้ามา มือหนาขยุ้มเส้นผมสีนิลที่นิ่มเหมือนขนแมวนั่นอย่างหลงใหล ปลายลิ้นรับรู้ได้ถึงรสหวานจากช็อคโกแลตที่เจ้าตัวกินเข้าไป มือหนาขยับคางอีกฝ่ายเข้าหาเพื่อจะลิ้มรสชาติให้ถนัดถนี่


“แฮ่ก...” ลมหายใจพ่อครัวสะดุด ดวงตาสีนิลหยาดเยิ้มขณะที่มือเล็กดึงแขนเสื้อร่างสูงไว้คล้ายกับจะประท้วง


เท็นจำใจถอนริมฝีปากออกมาอย่างนึกเสียดาย กระซิบข้างหูอีกฝ่ายว่า


“ค่าอาหารครับ”



 
เปรมนั่งรถเมล์กลับมาที่หอพักในตอนเช้าเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำไปเรียน รู้สึกเหมือนเมื่อคืนตัวเองจะฝันอะไรแปลกๆ แต่กลับนึกไม่ออก สุดท้ายก็ทิ้งความคิดเหล่านั้นไปแล้วขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากหอ


เปมทัตอาศัยช่วงพักกลางวันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังพร้อมปรึกษาเพื่อนเรื่องงานวันเกิดพ่อเท็น ในส่วนหลังไดนาไมต์กับสามสีตอบตกลง เด็กหนุ่มตัวสูงพูดว่า “เคยมีลูกค้ากระเป๋าหนักๆ มาจ้างแม่กูจัดงานอยู่เหมือนกัน คิดว่าชนิดอาหารคงไม่ต่างกันมากหรอก”


เปรมขยับดินสอในมือวงคำว่า ‘งบประมาณ’ แล้วพูดว่า “ระดับพ่อเท็นกูว่างบไม่อั้น งั้นเราก็ใช้ของดีไปเลย”


“ในส่วนของเครื่องดื่ม...” สามสีมองหัวข้อที่ยังไม่ถูกพูดถึงอย่างครุ่นคิด ไดนาไมต์ยักคิ้ว “อันนี้ให้พี่ พี่เคย”


พ่อครัวผงกหัว เขากดดูปฏิทินในมือถือ พึมพำว่า “งานมีอาทิตย์หน้า เหลืออีกเจ็ดวัน...ก็ยังพอมีเวลาอยู่”


“แต่ระหว่างนี้เราต้องหาโอกาสเข้าไปสำรวจพื้นที่ด้วย” สามสีเคาะปลายดินสอตรงพื้นที่ว่างบนกระดาษ เปรมพูดว่า “ออกัสนัดพวกเราไปดูสถานที่วันจันทร์หน้า เรียนเสร็จบ่ายโมงเดี๋ยวเขาจะส่งคนมารับ”


ไดนาไมต์ผงกหัว “ก็ดี ถือโอกาสหาหลักฐานแบบรูปธรรมไปในตัว”


“แผนรบล่ะ?” สามสีหันไปถาม คนผมสีชมพูขมวดคิ้วพลางกอดอก “งานนี้งานใหญ่ ขอคิดก่อน”


เปรมมองเพื่อนทั้งสองแล้วยิ้มออกมา ราคาของทั้งคู่คุ้มค่ามากพอที่จะให้เชื่อใจ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 22-05-2015 06:01:40
Special Part.
Love Course ! โบรกเกอร์ร้อยล้านกับอาจารย์ห้าร้อย


ย้อนกลับไปในวันเสาร์ของการสอนพิเศษครั้งแรก หลังแยกจากเปรมแล้วเมธาก็ขึ้นบันไดเลื่อนมาติดต่อเจ้าหน้าที่ของสถาบันเพื่อเตรียมตัวสอนคอร์สส่วนตัวตามที่ได้ตกลงกันไว้


“มาเร็วจังเลยนะคะ” เจ้าหน้าที่สาวยิ้มให้เขาขณะตรวจสอบเอกสารยืนยันตัวผู้สอน ครูคณิตพูดกลั้วหัวเราะ “สายกว่านักเรียนคงไม่ดีมั้งครับ”


“โอเค...คุณเมธา สันติสุข ตัวจริงเนอะ” เธอชวนคุยด้วยท่าทีอัชฌาสัย “ทานอะไรมาหรือยังคะเนี่ย?”


“เรียบร้อยแล้วครับ” เมธายิ้มรับ หญิงสาวยกกล่องใบใหญ่ขึ้นมาพร้อมพูดว่า “คุณเมตามกิ๊ฟมาเลยค่ะ เดี๋ยวจะนำทางไปห้องเรียนให้นะคะ”


“เอ่อ ผมช่วยถือไหมครับ?” เด็กหนุ่มมองของในมืออีกฝ่าย คนฟังยิ้มกว้าง “สบายมากค่า ตามมาเลย”


ครูคณิตกระชับกระเป๋าเดินตามเงียบๆ ไม่นานนักหญิงสาวก็หยุดลงหน้าห้องด้านในสุด “ห้องนี้แหละค่ะ วิชาคณิตศาสตร์ม.ปลาย คอร์สส่วนตัวเนอะ”


เมธาพยักหน้า เมื่อเจ้าหน้าที่สาวเปิดประตูออกเขาก็ก้าวเข้าไป


“กล่องนี้เป็นไอเท็มสำหรับคุณครูนะคะ” กิ๊ฟเปิดกล่องใบใหญ่ ด้านในมีกล่องขนาดต่างกันอีกสามกล่อง เธอหยิบกล่องรูปสี่เหลี่ยมลูกบาศก์ออกมา พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ว่า “อันนี้เป็นปากกาเขียนไวท์บอร์ดค่ะ มีหลายสีเลย”


ต่อด้วยกล่องแบนใหญ่ใบที่สอง “อันนี้เป็นหนังสือที่ต้องแจกนักเรียนนะคะ” ปิดท้ยด้วยกล่องที่ฝาเป็นรูปวงกลมขนาดเท่าฝ่ามือ เธอเปิดมันแล้วหยิบของด้านในออกมา “ส่วนนี่ไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉินค่ะ”


เมธากระพริบตาปริบๆ มันคือปุ่มกดเรียกแบบไร้สาย กิ๊ฟเสริมว่า “จริงๆ มันมีเอาไว้เรียกเจ้าหน้าที่เวลาอุปกรณ์หรือสื่อในห้องมีปัญหา แต่นักเรียนคนนี้เห็นว่ามีความเสี่ยงสูง เลยอยากให้คุณเมพกไว้กับตัวค่ะ”


“เขาร้ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ครูคณิตลอบกลืนน้ำลาย กิ๊ฟเหลือบตาขึ้น ยิ้มกว้าง พูดเสียงสูง “อู๊ยไม่หรอกค่า คนเค้าก็ลือกันไป๊...”


“...ครับ” เมธารับของในกล่องมาด้วยสีหน้าปลงโลก


“อีกเดี๋ยวก็ใกล้เวลาสอนแล้ว เชิญคุณเมเตรียมตัวตามสบายนะคะ” เธอยิ้มกว้าง เสริมว่า “มีอะไรก็...กึ๊กๆ เลยน้า แล้วจะส่งทีมงานมาช่วยเหลือทันทีค่ะ”


เมธาค้อมหัวให้อย่างสุภาพ “ขอบคุณมากครับ”


พอกิ๊ฟออกไปทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ครูคณิตหยิบแผนการสอนออกมา พลันหางตาก็เหลือบเห็นเด็กมัธยมปลายหลายคนเดินผ่านหน้าห้องไป นั่นทำให้เมธานึกถึงตัวเองเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เขาไปเรียนที่สถาบันกวดวิชาคอร์สตะลุยโจทย์คณิตศาสตร์ในแถบนี้ แล้วพบเข้ากับใครบางคน...


ใครบางคนที่เปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล




หลังเลิกเรียนในวันธรรมดา เมธาในวัยมัธยมศึกษาปีที่หกเดินสะพายประเป๋าเข้าสถาบันกวดวิชามาพร้อมชีทโจทย์คณิตศาสตร์หนาปึ้ก ขณะที่กำลังจะขึ้นบันไดไปเรียนก็ได้ยินเสียงวี้ดว้ายของกลุ่มนักเรียนหญิง


“เอื้อจ๋า แนนนี่อยากไปดูหนังจังเลย”


“เอาสิ ช่วงนี้เรื่องอะไรเข้าล่ะ”


เมธาหันไปมอง ใจกลางนั้นคือเด็กหนุ่มตัวสูงผมสีน้ำตาลที่กำลังพูดคุยกับเด็กสาวด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ ใบหน้าหล่อร้ายเผยยิ้มกรุ้มกริ่มเจ้าเสน่ห์ ในมือถือหนังสือคณิตศาสตร์พื้นฐานเล่มหนาเอาไว้ นั่นเป็นคอร์สที่เมธาเพิ่งเรียนจบไปเมื่ออาทิตย์ก่อน


ตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายหันมาสบตา เมธาสะดุ้งราวกับโดนไฟช็อต ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบันไดไปเรียนคอร์สของตัวเอง


เด็กหนุ่มมาทันตอนอาจารย์ในวิดีโอเริ่มสอนพอดี เขานั่งจดเทคนิคกับเนื้อหาเพิ่มเติมที่อาจารย์แนะนำให้อย่างตั้งใจ เมธาอยากเป็นครู และถ้าจะสอนนักเรียนก็ต้องเป็นวิชาที่เขาชอบที่สุด...คณิตศาสตร์


เข็มนาฬิกาวนไปตามเวลา รู้ตัวอีกทีท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนเป็นสีเข้มเสียแล้ว พร้อมกับความยาวเทปสอนที่สิ้นสุดลง เมธาเก็บของใส่กระเป๋า เขาโทรหาพ่อซึ่งปลายสายก็บอกให้เขารออีกสักพัก


เด็กหนุ่มออกจากห้องเรียนมาคนสุดท้าย นอกจากเด็กหนุ่มม.ปลายกลุ่มใหญ่ตรงหน้า บนชั้นนี้ก็ไม่มีใครอีกแล้ว เมธาเดินสะพายกระเป๋าผ่านกลุ่มคน ตอนนั้นเองที่เขาโดนคว้าแขนไว้


“อ๊ะ!” คนตัวเล็กสะดุ้ง เจ้าของมือเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงหน้าเหี้ยมที่จ้องเขาด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย มันถามว่า “เธอชื่ออะไรเหรอ”


“มะ...เมธา” เขาตอบ พยายามแกะมืออีกฝ่ายออกจากต้นแขน “มีอะไรเหรอ ปล่อยเราก่อนได้ไหม”


“ว้าว ชื่อน่ารักเชียว” มันหันไปหัวเราะกับเพื่อนที่เหลือ ก่อนจะหันมาพูดใส่หน้าด้วยท่าทีหยาบโลนว่า “เรามองนายมาละ เราอยากเอานายว่ะ ยอมป้ะ”


เมธาหน้าซีด เขาสั่นหัว พยายามแกะมือหนาออกด้วยท่าทางรีบร้อน “ไม่...ขอร้อง ปล่อยเรา...โอ๊ย!” เด็กหนุ่มนิ่วหน้ายามถูกอีกฝ่ายบีบแขนจนกระดูกแทบแตก คนหน้าเหี้ยมตะคอกใส่เขาว่า “มึงอย่ามาดีดดิ้น! ยอมกูดีๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว มาทางนี้!”


คนตัวเล็กพยายามขืนตัวไว้เมื่อถูกลากไปทางห้องน้ำชาย เมื่อสู้แรงไม่ได้จึงตะโกนขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วย!ใครก็ได้ช่วยด้วยครับ!” เมธาดิ้น ตอนนั้นเองที่หนึ่งในเพื่อนของไอ้หน้าเหี้ยมต่อยเข้าที่ท้องของเขา


เมธาจุกจนร้องไม่ออก ก่อนจะถูกไอ้หน้าเหี้ยมอุ้มขึ้นพาดบ่า ดวงตาสีนิลคู่เล็กสั่นวูบอย่างหวาดกลัว ร้องเสียงแผ่ว “อย่า...ฮึก อย่าทำอะไรเราเลย”


พวกนั้นได้ยินแล้วก็หัวเราะชอบใจ พวกมันอุ้มเมธาเข้ามาในห้องน้ำชาย ไอ้หน้าเหี้ยมทุ่มเขาลงบนพื้นแล้วเริ่มถอดเข็มขัด พูดเสียงพร่า “นี่เหยื่อกู กูเปิดก่อน”


พวกที่เหลือพร้อมใจกันบ่นเสียงขรม แต่หนึ่งในนั้นก็ยอมพูดว่า “เออๆ มึงเปิดรูล่างไป เดี๋ยวพวกกูเล่นอย่างอื่น” ก่อนแต่ละคนจะทยอยกันถอดกางเกง เมธาร้องไห้ ยกมือไหว้ตัวสั่นระริก “ได้โปรด...ฮึก อย่าทำอะไรเราเลย...”


“น่ารำคาญ!” ไอ้หน้าเหี้ยมปราดเข้ากระชากท้ายทอยเด็กหนุ่ม เมธาเม้มริมฝีปากกลั้นสะอื้น “เรากลัวแล้ว...ฮึก” ดวงตาที่เต็มไปด้วยราคะมองภาพนั้นแล้วยิ้มกริ่ม แสร้งพูดเสียงปลอบประโลมว่า “เอาน่า...เดี๋ยวก็สนุกแล้ว”


“ได้โปรด...” เมธาส่ายหน้า ก่อนจะถูกไอ้หน้าเหี้ยมฉีกเสื้อนักเรียนจนขาดวิ่น


“อย่า!” สิ้นคำราวกับสัญญาณ ร่างสูงจู่โจมที่ซอกคอขาว มันสูดดมอย่างหื่นกระหาย ส่วนมือก็ปัดป่ายไปตามร่างกายเล็กๆ ที่สั่นเทาอย่างหวาดกลัว ราวกับนรก เมธาพยายามดิ้นออกจากดงอสูรกายในคราบมนุษย์ 


“มะ ไม่เอา...ฮือ” เมธาพยายามปัดมือที่เข้ามาสัมผัสตัวเองออก ตามด้วยมือหนาที่พยายามจะปลดกางเกงนักเรียนของเขา


“เสร็จกูล่ะ!”


“ไม่!”


ผัวะ!


ตอนนั้นเองที่ร่างไอ้หน้าเหี้ยมลอยหวือกระเด็นไปกระแทกผนังอีกฝั่ง เกิดเสียงฮือฮาปนก่นด่าจากรอบทิศ เมธาก้มหน้าปิดหูสะอื้นตัวสั่นระริก


“ไอ้เหี้ยมึงเป็นใครวะ!” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่พวกมันได้พูดจนจบ ตามด้วยเสียงหมัดกระแทกกล้ามเนื้อเคล้าเสียงร้องโหยหวนดังสะท้อนไปทั่วห้องน้ำชาย แต่ไม่นานนักทุกอย่างก็เงียบลง


วีรบุรุษกลับมายืนด้วยท่าปกติ เบื้องหน้าคือกลุ่มวัยรุ่นชายในสภาพสะบักสะบอมจากฝีมือและฝีเท้าของเขา เอื้ออังกูรปัดมือเบาๆ พลางพรูลมหายใจ หันไปมองร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าตัวสั่นอยู่บนพื้น


นิ้วยาวแตะไหล่ขาวมนที่โผล่พ้นเสื้อ


“เฮือก!” เมธาผงะถอย เอื้ออังกูรเองก็สะดุ้งไปเหมือนกัน เขาสบดวงตาสีนิลคู่งามที่สั่นวูบนั่น ก่อนจะคุกเข่าลงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไรแล้วนะ”


เมธาพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา ตอบเสียงสั่น “มะ...ไม่เป็นไร”


เอื้ออังกูรมองยิ้มๆ ถามว่า “ลุกไหวไหม?” เขามองคนตัวเล็กพยักหน้างกๆ พลางพยายามฝืนลุกทั้งที่ขาสั่นระริกอย่างนึกเอ็นดู


อดยื่นมือเข้าไปช่วยไม่ได้ “ให้ฉันช่วยนะ”


เมธาค่อยๆ ยืนได้ด้วยการประคองจากร่างสูง แขนเล็กที่มีรอยฟกช้ำขยับกอดตัวเองเอาไว้พลางก้มหน้าพูดเสียงสั่น


“ขะ...ขอบคุณครับ”


เอื้ออังกูรมองเสื้อนักเรียนที่ขาดวิ่นของอีกฝ่ายจนเผยให้เห็นผิวขาววับๆ แวมๆ แล้วตัดสินใจถอดแจ็คเก็ตของตัวเองคลุมให้แล้วพูดว่า “บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง”


เมธาเงยหน้าอย่างนึกอึ้ง “ดะ เดี๋ยวพ่อเรามารับ...”


“เข้าใจแล้ว” เอื้ออังกูรพยักหน้ารับรู้ เขาวางมือลงบนกลุ่มผมสีนิลนุ่ม ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “งั้นเดี๋ยวฉันไปรอเป็นเพื่อนก็แล้วกัน”


วินาทีนั้นเองที่เมธาตกหลุมรักคนตรงหน้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น




เวลาผ่านไปความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้นตามลำดับ หลังเลิกจากที่โรงเรียนทั้งคู่จะมานั่งกินข้าวก่อนเข้าเรียนกวดวิชาด้วยกันทุกครั้ง ทุกครั้งที่เอื้ออังกูรมักจะยิ้มและเล่นหัวคนตัวเล็กอย่างอบอุ่น


ในวันสุดท้ายของคอร์สเรียนกวดวิชาที่ความรู้สึกมันท่วมท้นเกินกว่าจะกักเก็บเอาไว้นั่นเอง เมธาก็คิดจะสารภาพรักกับอีกฝ่าย


เด็กหนุ่มรอเจอกับร่างสูงเช่นเคย และตอนที่ทุกอย่างพร้อมแล้วนั่นเอง


“เราชอบนายนะ!”


เสียงของเขาเอง...


“ขอบคุณที่ดีกับเรามาตลอด เรารักเอื้อนะ!”


เมธารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อบอกออกไป...


“...”


อีกฝ่ายเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนร่างสูงจะหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง คนตัวเล็กเงยหน้าอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมาด้วยรอยยิ้มหยัน


“โง่น่า ผู้ชายสองคนจะรักกันได้ยังไง ประสาท”


เพล้ง!


เสียงหัวใจดวงเล็กแตกสลายไม่มีชิ้นดี เมธายืนหน้าชา เกิดอาการหาเสียงตัวเองไม่เจออีกต่อไป


“เฮ้อ มุกตลกอะไรเนี่ย เล่นซะฉันขำจนหายใจไม่ทันเลย” เอื้ออังกูรเช็ดหยดน้ำตรงหางตา พูดเสียงดูแคลนว่า “นี่ตกลงนายเป็นเกย์เหรอเนี่ย รู้แบบนี้ตอนนั้นไม่ช่วยเอาไว้ซะก็ดี น่าขยะแขยงเป็นบ้า”


เมธาจ้องอีกฝ่ายผ่านม่านน้ำตา ดวงตาสีนิลทอประกายเจ็บปวด


“เอาล่ะ ในเมื่อชอบฉันแล้วแบบนี้นายก็ไม่มีความน่าสนใจอีกต่อไป” เด็กหนุ่มตัวสูงเดินเข้ามาตบไหล่ ก่อนจะเดินจากไปด้วยประโยคเด็ดว่า


“ไว้คราวหน้าจะมาเล่นด้วยใหม่นะ...ไอ้ของเล่น”




กลับมาที่ปัจจุบัน เมธานั่งหน้าเศร้า ถ้าเขาไม่สารภาพรักกับอีกฝ่ายไปตอนนั้นเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ พวกเขาคงยังเป็นเพื่อนกันได้ แต่ถึงจะมารู้สึกผิดตอนนี้ก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว


ก่อนประตูห้องจะถูกเปิดออก ครูคณิตตบหน้าเรียกสติตัวเอง ลูกศิษย์คนแรกของเขาเข้ามาแล้ว


“สวัสดีครับอาจารย์” เสียงทุ้มร้องทักอย่างสดใส เมธาอึ้งไป จ้องผู้มาใหม่ตาไม่กระพริบ


เอื้ออังกูร


“เม...”


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเองก็ดูจะตกใจไปแวบหนึ่ง ทว่าสุดท้ายก็แสยะยิ้มออกมา “ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกันที่นี่ แหม บังเอิญจริงๆ” มือหนาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ไม่วายพูดจาค่อนขอด


“ว่าแต่นายนี่ไม่เปลี่ยนมุกเลยนะ หากินกับที่เรียนพิเศษอยู่ได้ไม่เบื่อบ้างรึไง” เอื้ออังกูรหัวเราะในลำคอ “แต่อย่างว่าแหละนะ เด็กม.ปลายผู้ชายสมัยนี้ก็งานดีเยอะอยู่ คงจะถูกใจนายน่าดู”


ดวงตาสีนิลคู่เล็กสั่นระริกให้กับคำดูถูก ตอนนั้นเองที่ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหา เมธาผงะถอย


“อ้าว ทำไมกลัวผมแบบนั้นล่ะครับ...อาจารย์?” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแค่นยิ้ม ครูคณิตถอยจนหลังติดผนัง พูดเสียงสั่น “ยะ...อย่าเข้ามา...”


เมธาสะดุ้งยามคนตัวใหญ่ปราดเข้ามาประชิดตัว มือหนาล็อคคางเล็กให้เชิดขึ้นก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาประกบปากอย่างจาบจ้วง


“ฮื้อ...”


ดวงตาสีนิลคู่งามสั่นวูบ ลิ้นร้อนไล่เกี่ยวกระหวัดพันลิ้นเล็กที่พยายามหลบหนีอย่างขลาดกลัว ลีลารัญจวนเสียจนขาของคนตัวเล็กสั่นแทบยืนไม่อยู่


“อย่า...” แก้มครูคณิตเปลี่ยนเป็นสีจัดยามมือหนาเลื่อนลงต่ำ แขนเล็กๆ พยายามดันอีกฝ่ายออกทั้งที่สั่นระริก


“ปากแข็งน่า” เอื้ออังกูรกระซิบชิดริมฝีปาก มองร่างเล็กที่เหมือนพร้อมจะทรุดลงไปกองกับพื้นได้ทุกเวลาแล้วหัวเราะหึ “อ่อนไหวจริงนะ ทำเป็นไม่เคยไปได้”


คนตัวเล็กร้องไห้เมื่อโดนรังแก ตอนนั้นเองที่เมธารวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วดึงของข้างในออกมา เอื้ออังกูรเห็นแล้วเบิกตากว้าง เขาผละออกไปเหมือนโดนของร้อน


เมธาทรุดตัวนั่งหอบ กำอาวุธสุดท้ายของตัวเองไว้แน่น พูดว่าเสียงแผ่ว “ฉันจะกดมัน...”


“เข้าใจแล้ว! ฉันไม่ทำอะไรแล้วน่า! โธ่เอ๊ย หยอกเล่นหน่อยเดียวเอง” เอื้ออังกูรพูดหวาดๆ เจ้าหน้าที่สาวอธิบายกฎการใช้งานของห้องมาแล้ว ปุ่มกดไร้สายนั่นเป็นคำสั่งจากแม่ของเขา


จำนวนครั้งที่ปุ่มถูกกดเท่ากับจำนวนโทษทัณฑ์จากแม่ที่เอื้ออังกูรจะได้รับ


เมธาจ้องอย่างระแวง ทว่าพอเห็นสีหน้าซีดเผือดของอีกฝ่ายก็นึกทึ่งอาวุธในมืออยู่เหมือนกัน ครูคณิตค่อยๆ ลุกขึ้นยืน พอยื่นมือไปข้างหน้า เอื้ออังกูรก็โยกตัวหลบเหมือนเห็นผี ตะโกนเสียงทุ้ม


“ฉันยอมแล้ว! ไม่แกล้งแล้วน่า! เอามือออกจากปุ่มนั่นสักที!”


เมธามองอีกฝ่ายบ่นเป็นหมีกินผึ้งพลางเริ่มเปิดหนังสือเรียนในกล่องอย่างจริงจัง เขาลดมือลงช้าๆ


แล้วคาบเรียนแห่งความวุ่นวายก็เริ่มขึ้น



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

โอ๊ย คิดถึงคนอ่านจัง หายไปเกือบสามอาทิตย์แน่ะ 555555555 5

ติดสอบค่าาา า แงงง ง จูนขอโทษจริง ๆ

 :hao5:

รอบนี้จัดเต็มสามรีเลย อ่านกันให้หายคิดถึงไปเลยเนอะ

ช่วงนี้ปิดเทอมแล้วคิดว่าคงจะมาลงได้บ่อยขึ้นนะคะ

พอมีคนมารอแล้วรู้สึกผิดมากเลย นี่ก็รีบแจ้นมาลงให้เลยค่ะ 555555555 5

ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามและกำลังใจนะคะ

มันสำคัญกับจูนมากจริง ๆ ค่ะ

สุดท้าย .. อย่าเกลียดเอื้อเลยนะคะ 55555555555 5

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่สิบเก้าค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 22-05-2015 06:09:22
 o13. สุดยอดค่ะ. ขอบคุณที่มาต่อ

ไม่เกลียดแต่ขอถีบอิเอื้อสักสามทีได้ไหมเผื่อจะสำนึกบ้าง  :z6:
เปมเท็นมุ้งมิ้งหวานมากๆ ขอเป็นแฟนซักทีเถอะชิมกุ๊กบ่อยแล้วนะ ก้อกุ๊กอร่อยนี่เนอะ  :hao6: 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 22-05-2015 06:10:15
เราอยากให้เมแกล้งทำเป็น 'อุ้ย! บังเอิญมือมันไปโดนปุ่มเองน่ะ' จังเลยค่ะ ฮ่าๆ :laugh: อยากเห็นนายเอื้อถูกคุณแม่ทำโทษเสียเหลือเกินค่าา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 22-05-2015 06:30:19
เป็นเราจะขอซ้อมเอื้อหนักๆซักที!!!!!
ทำไมเกลียดคนแบบนี้ไม่รู้ อยากให้เมเจอคนดีๆ
รอตอนต่อไปน้าาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 22-05-2015 06:36:33
สงสารเม
เอื้อแม่งใจร้าย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 22-05-2015 06:52:49
เกลียดเอื้อไปแล้วอ่ะค่ะ ทำไงดีน้อ

(ว่าที่คุณนายบ้านเท็นเนี่ย......11รดจริ๊งงงงงง)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: minnin ที่ 22-05-2015 07:24:43
อรายยยยชอบบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 22-05-2015 07:28:18
แม่เลี้ยงเท็นไม่ธรรมดา แล้วพ่อเท็นคว้ามาทำไมเนี้ย
ไม่เข้าใจจริงๆ ชอบจริงๆหรอผู้หญิงแบบนี้

เปรมดูแลเท็นดีๆนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 22-05-2015 08:03:44
ทำไมเอื้อทำร้ายจิตใจเมจังเลย เข้าใจผิดอะไรกันรึเปล่า หรือว่าเอื้อเป็นคนอย่างงี้อยู่แล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 22-05-2015 08:09:29
เกลียดไปแล้วไอ้เอื้ออะไรนั้น เมก็กดไปเลยสิ จะสงสารคนอย่างมันทำไม เหี้ยๆแบบนี้ถึงจะเคยช่วยไว้การเหตุการณ์แบบนั้นก็เถอะนะ มันก็ไม่ต่างจากพวกสะวะยั้นป่ะว่ะครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 22-05-2015 08:50:25
น่ากดปุ่มจัง แกล้งไอ้นักเรียนเกเร
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-05-2015 08:52:10
 มาต่อทีเดียวยาวเลย  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 22-05-2015 09:05:23
 :z13:  :z13:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 22-05-2015 09:35:38
พี่หมีเท็นขี้อ้อนอ่า
ทำผิดแล้วยังมาอ้อนไฟ อเอนเท็นอีก. น่ารักอ่าาาาาา  :hao3:

อยากบอกว่า ชอบเรื่องนี้นะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 22-05-2015 09:37:34
อิเอืี้อแกรรรรร :z6: :z6: :beat: :beat:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: miya_pp ที่ 22-05-2015 09:41:12
 :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: พิมพ์จัง ที่ 22-05-2015 09:42:49
 :mew1: คิดถึงไรท์มากกกกกกกกเลยค่ะ รอนะจ้า    เอื้อถึงกับหน้าซีดกันไปเลยทีเดียวเห็นเมธามีของเด็ดอยู่ในมือ(สะใจจร้า)จะได้ไม่มาแกล้งคนตัวเล็กอีก :z2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 22-05-2015 09:51:29
ไอเอื้อ
ปากไม่ตรงกับใจ
มัวขี้เก็กอยู่ได้ เพราะว่าไม่เคยชอบใครจริงๆขึ้นมาล่ะสิ
ถึงได้กลัวจนหลอกตัวเองแบบนี้
พอมาอยู่แบบนี้แล้ว อาจจะหลงคุณครูจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยก็ได้นะ
 :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-05-2015 09:52:41
มา แล้ว ๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 22-05-2015 10:21:33
โอ๋ๆๆๆ เท็นน้อยของป้า

เจออิแก้ปร้า เข้าหาถึงกับขัวญกระเจิงเลยหรือลูก

อิแก่บ้า อิโรคขาดผู้ชายไม่ได้ มายุ่งกับเท็นน้อยทำไม

ดีนะที่ไม่หนีเตลิดไปใหน เปรมดูแลเท็นให้ดีนะ

อย่าปล่อยให้ใครเอาความโสโมมมาแปะเปื้อนเขาเลย แค่นี้เท็นน้อยก็เป็นคน สองบุคคลิคแถมกลัวสัมพัสของคนแปลกหน้า

แล้วยังต้องมาเจออิแก่ร่าน กามารมณ์ลวนลาม เท็นก็จะกลายเป็นคนหวาดระแวงผู้คนไปจนเสียการเรียนซะเปล่าๆ

เปรมต้องเยียวยา แก้ไข และปกป้องเท็นนะ

หนูเม ที่น่าสงสาร ต้องเข้มแข็งนะลูก

อย่าไปอ่อนข้อให้ไอ้เอื้อมันมาก

รู้ว่าร่างกายเราอ่อนแอ เปราะบางสู้ใครเขาไม่ได้

ก็พก ที่ช๊อทไฟฟ้า สนับมือ หรือ สเปรย์พริกไทย เอาใว้ป้องกันตัวซิ

อย่าให้ใครมาทำเหมือนเราไรค่า อย่าให้ใครมารังแกเราได้

แล้วไอ้พวกที่มาลวนลามเราจะข่มขืนเรา ได้บอกพ่อใหม ได้แจ้งความหรือเปล่า

อย่าปล่อยใว้ เดี๋ยวมันได้ใจไปทำคนอื่นๆอีก เรารอดเพราะมีคนช่วยใช่ว่าคนอื่นๆจะโชคดีมีคนช่วย

บทสรุปคือ คนผิดต้องพถูกลงโทษ เมคิดว่าตนเองผิดที่ไปสารภาพรักเอื้อ เลยโดนเอื้อเกลียด ก็สมเหตุผล

แล้วที่เอื้อมันแสดงอาการดูถูก เหยียดหยามเราอยู่นี่ มันควรโดนลงโทษแบบใหนดีเหรอ กระทืบดีใหม

หรือ ทำให้มันรักแล้วหักอกมันดี แต่ก่อนอื่น เมต้องแข็งแกร่งกว่านี้ อย่าแหย๋ อย่าอ่อนแอนะเม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 22-05-2015 10:28:15
รู้ไหมฉันคิดถึงนิยายของหล่อนนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: รุ่งนภา ที่ 22-05-2015 10:46:36
รอน้องเท็นจ่ายค่าอาหาร..................................ชุดใหญ่ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:



ขอบคุรสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 22-05-2015 11:11:56
อ่านเรื่องนี้เวลาเกือบเที่ยงแบบนี้รู้มัยว่ามันหิวววววว :hao5:
เอาใจช่วยให้กระชากหน้ากากยัยแม่เลี้ยงของเท็นให้ได้ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 22-05-2015 11:23:23
อิเอื้อนี่เคยจริงจังอะไรกับเค้ามั้ยเนี่ย
สงสารเมธา
ดีนะที่แม่รู้จักลูกชายตัวเองดี
รู้ว่าร้ายแค่ไหนเลยมีวิธีการรับมือ

หาหลักฐานให้เท็นให้ได้นะกุ๊ก
สงสารเท็น
ท่าทางว่าที่แม่เลี้ยงจะร้าย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: สุนิสา ที่ 22-05-2015 11:57:08
รออยู่น่ะ สนุกมากก เท็นน่ารัก เปรมก้อน่ารัก :hao3: :hao3: :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 22-05-2015 12:06:03
โฮกกกก มาม่ากลิ่นโชยมาแล้วววว
เปรมมมมม ต้องช่วยเท็นนะ
เด็กโข่งกำลังมีปัญหาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 22-05-2015 12:31:40
เท็นกับเปรมน่ารักจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 22-05-2015 12:37:06
เม สู้ๆ
ไม่ห่วงเท็น เพราะมีเปรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-05-2015 13:01:58
ยาวมาก! เท็นทำเอาตกใจหมด หวานกับกุ๊กเบาๆ>.< ส่วนตอนพิเศษเชียร์ให้เมปราบเอื้อให้อยู่หมัด!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 22-05-2015 13:34:33
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 22-05-2015 13:47:00
 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:กลับมาแล้วววววว :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 22-05-2015 15:31:53
เอื้อนี่มันน่าตบกะโหลกนะ 555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 22-05-2015 17:16:10
หายไปนานมากก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 22-05-2015 17:37:03
อ่านเรื่องนี้ทีไรก็อยากทำอาหารกินทุกทีชวนหิวตลอด...
เท็นน่ารักอ่ะ อ้อนกุ๊กใหญ่เลย อยู่กับกุ๊กนะ ใครจะทำอะไรก็อย่าไปสนนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 22-05-2015 18:49:43
กลับมาแล้วดีใจจังเลยยย   :katai2-1: :katai2-1:

นังแม่เลี้ยงเท็นต้องโดนแบบนี้   :beat: :beat: :z6:

เท็นเปรมก็ยังน่ารักอีก  :o8:

เกลียดเอื้อนิสัยแย่ ครูเมอย่าไปหลงนักเรียนคนนี้นะ 

ชูป้าย ไฟโช

ปล.มีภาพอาหารประกอบจะฟินสุดๆ 

ลุ้นๆ ต่อไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 22-05-2015 20:04:16
เท็นกับเปรมน่ารักมากกกกกกกก
นายเอื้อทำกับเมได้ไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m31:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 22-05-2015 20:24:13
เปรมสู้ๆ แท็กทีมกันจัดการแม่เลี้ยงที่หวังเครมลูกเลี้ยงอย่างเท็น ให้อยู่หมัด หลักฐานมัดตัวเรยนะ

สงสารเมมากๆเรยอ่ะ เกลียดอิเอื้อตงิดๆ
หักอกกันแล้ว พอเจอหน้ากันใหม่ยังมาทำแบบนี้อีก
 -_-^^^^^^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 22-05-2015 22:02:23
เท็นเปรม และคณะสู้ๆนะ กระชากหน้ากากยัยแม่เลี้ยงให้ได้
ส่วนอิเอื้อ ก็ไม่ได้ชอบมันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะนะ เชอะ
อยากให้เมธาสู้ๆน๊าาาา ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 22-05-2015 22:18:34
มาต่ออีกเร็วๆนะครับ รออ่านอยู่ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: VampirezBadz ที่ 22-05-2015 23:25:39
ไม่ได้ๆ กายไปนานเกินำป ถึง3รีก็ไม่พอ ต้องต่ออีกบท กร๊ากกกกกกกกก
ไม่เกลียดเอื้อหรอก เพราเมธาต้องเป็นของเราิอร๊ายยส์ รีบๆมาต่อนะนู๋จูน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: icecreamii8_ ที่ 22-05-2015 23:56:43
สงสารเม ทำไมเอื้อใจร้ายจังเลยนะ -3-
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 23-05-2015 00:47:21
น้ำตาไหล  กลับมาลักที

คนอื่นดีหมด ขอ ขอคนเดียว ตัดอิเอื้ออังกูลนี่ออกไปจากศาลระบบที
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-05-2015 03:00:41
นังแม่เลี้ยงนี่นะ... ฮึ่มมมม ต้องไล่ออกจากบ้าน
เท็นเด็กน้อยหนีออกจากบ้าน กุ๊กเป็นห่วงจะแย่แล้ว เจอปุ๊บ อ้อนปั๊บ น่ารัก
ตอนนี้หิวแกงเทโพกับไข่พะโล้มากค่ะ
มีขโมยหอมกับจุ๊บเขาด้วย เท็นมันร้ายยยย

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: vlavender ที่ 23-05-2015 10:07:09
สงสารเมอ้ะ ฮือๆๆๆ อินังเอื้อออออ!! ตะโดนตบ!  เอ่อเท็นคะ จ่ายค่าอาหารแบบนี้ฟินตายเลย!! มาบ่อยๆๆๆ นะคะไรท์ ช่วงที่หายไป รอทุกวันเลย อ่านตอนเก่าซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 23-05-2015 13:17:16
สงสารหมอเท็นมากกกกเลยอะ ขอให้เหล่าพ่อครัวชวยเท็นให้หลุดพ้นจากแม่เลั้ยงจะงาบลูกเลี้ยงที่เถอะ เท็นจะได้มีความสุขสักที
มะไหร่เมกับเอื้จะรักกันแบบดีๆสักทีนะ สงสารเมจะแยละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 23-05-2015 15:25:24
ให้ออกัสได้กับหมอแปด
เถอะ  ถีบนังชะนีออกจาก
บ้านไปเลย :z6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: fahhee_zeze ที่ 23-05-2015 16:03:18
เพิ่งมาอ่านบอกเลยว่าติดมากอ่านไปฮาไปน้ำตาเล็ดเลยยย มาต่อไวๆๆๆ  :katai4: :katai4:


ปูลู.การเรียนอาหารนี่มันเป็นการเรียนที่เพิ่มน้ำหนักมากอ่ะ ถถถถ เพราะเค้าก็เรียนอยู่ น้ำหนักนี่พุ่งเหมือนอุณหภูมิประเทศไทย =_=  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 24-05-2015 07:58:52
เปรมจัดการเลยเท็นน่าสงสาร



โห่เอื้อดูเป็นคนดีออกทำไมเป็นแบบนี้อะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 24-05-2015 23:05:28
เอาใจช่วยให้กุ๊กและพรรคพวกจัดการแม่เลี้ยงเท็นให้อยู่หมัดนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 24-05-2015 23:26:31
#เท็นกุ๊ก เท็นน่าสงสานมาก ตอนที่บอกว่าฝนตกนี่กลัวมากเลยว่าจะเกิดไรขึ้นมั้ย เกือบไปแล้ว  :katai1: :mew6:
เอาใจช่วยกุ๊กและเดอะแกงค์กับแผนการครั้งหน้า สู้ๆ  :really2:

ชอบตอนที่เท็นแซวไฟกลับไปด้วย คิคิ  :hao3:

#เอื้อเมธา อยากกระโดดถีบปากเอื้อมากเลย  :z6: :z6:
ปากเสีย!!! เอาใจช่วยน้องเมธานะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 25-05-2015 09:47:59
กรี๊ด สามทหารเสือจะออกปฏิบัติการณ์แล้วสิน่อ
ปอลอ.ในส่วนของตอนพิเศษนั้น  :angry2: :z6: เอื้ออออออ
เราเชื่อว่ามันจะมีเหตุผลมากกว่านั้น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 25-05-2015 14:24:19
หมอเท็นยังน่ารักเหมือนเดิมเลยย

ไอ้เอื้ออออ :z6:
ทำแบบนี้กับเมได้ไงทำได้ไง :angry2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 27-05-2015 02:19:47
บ่ายโมงวันจันทร์ของอาทิตย์ต่อมา หลังส่งงานกับอาจารย์เช็คชื่อเสร็จแล้วสามทหารก็ออกมายืนรอหน้าตึก ไม่ถึงสิบนาทีเบนซ์สี่ประตูคันหรูก็เคลื่อนมาจอดเทียบท่า ไดนาไมต์กับสามสีจ้องตัวรถราคาแพงอย่างตื่นตา คนขับคือออกัสที่ลดกระจกส่งเสียงทักทายอย่างเป็นมิตร


“สวัสดีครับทุกคน”


“สวัสดี” เปรมเปิดประตูเข้ามานั่งข้างคนขับ หันไปพูดกับเพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่เบาะหลังว่า “จะแนะนำให้รู้จัก คนนี้เป็นเลขาส่วนตัวของพ่อเท็น ชื่อออกัส”


“สวัสดีครับคุณออกัส ผมไดนาไมต์นะ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูส่งเสียงพร้อมรอยยิ้ม ตามด้วยสามสีที่พูดว่า “ผมสามสีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”


ออกัสหัวเราะ “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณไดนาไมต์ คุณสามสี เรียกผม ‘ออกัส’ เฉยๆ ก็ได้ครับ”


“โอเค ออกัสอายุเท่าไหร่เนี่ย” ไดนาไมต์ชวนคุยอย่างคนมีอัชฌาสัย เลขานุการมองทางข้างหน้า “ยี่สิบห้าแล้วครับ” เด็กหนุ่มสีชมพูตาโต “โห อายุมากกว่าเราตั้งหกปีเลยเหรอ”


“หน้าเด็กมาก” สามสีจุ๊ปาก สารถีหนุ่มหัวเราะ “ขอบคุณครับ”


“ออกัสกินข้าวยัง” เปรมถาม เลขาคนเก่งหัวเราะ “ผมทานกาแฟตอนเช้าไปแล้วครับ”


“ไม่กินข้าวแล้วทำงานไหวเหรอครับ” สามสีถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ “อย่างออกัสนี่น่าจะมีเรื่องยุ่งๆ เข้ามาทั้งวันนะ” คนฟังหัวเราะ “สบายมากครับ แค่งานเสร็จทันตามกำหนดผมก็พอใจแล้ว”


“ทันอยู่แล้วครับ มีพวกเราซะอย่าง” ไดนาไมต์ยืดตัวตบอก ออกัสค้อมหัวยิ้มๆ “รบกวนด้วยนะครับ”


“ไอ้เนี่ยตัวดีเลย ไปป่วนงานเขา” สามสีผลักหัวสีชมพูเบาๆ ฝ่ายหลังหันมาเอี้ยวคอทำตาเหลือก “เฮ้ยหรือจะเอาอ่ะ!”


เปรมสั่นหัวกึ่งเอือมกึ่งขำ ออกัสได้ยินแล้วหัวเราะออกมา ดวงตาสีเขียวคู่งามจดจ่อกับพื้นถนนเบื้องหน้า ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเปรมก็มาถึงที่หมาย


ไดนาไมต์กับสามสีอ้าปากค้าง มองคฤหาสน์สไตล์ยุโรปหลังใหญ่กับรูปปั้นกรีกลายวิจิตรที่ประดับสองข้าทาง เลยไปยังน้ำพุสามชั้นที่ตั้งอยู่บนผืนหญ้าเขียวขจีอย่างนึกทึ่ง


“เขร้...เท่เหมือนยืนอยู่หน้าบ้านพระเอกละครช่องเจ็ด” ไดนาไมต์พึมพำโดยมีสามสีพยักหน้าหงึกหงักอยู่ข้างๆ


“ทั้งสามคนเชิญทางนี้ครับ” ออกัสเดินนำสามทหารเสือเข้าประตูไป เลขาคนเก่งหยุดเท้าที่หน้าบันไดกลาง พูดว่า “งานวันเกิดของนายท่านจะจัดขึ้นบริเวณนี้ครับ จุดประสงค์เพื่อพบปะแขกเหรื่อ จะมีการกล่าวปราศรัยเล็กน้อยกับเป่าเทียนบนเค้กซึ่งเป็นไฮไลท์ของงาน...”


ในมือของสามสีมีดินสอกับกระดาษอยู่ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ส่วนไดนาไมต์หยิบกล้องตัวเล็กขึ้นมาถ่ายรูปมุมต่างๆ เพื่อใช้อ้างอิง ในขณะที่เปรมยืนถือสมาร์ทโฟนอัดเสียงพูดของออกัสอย่างตั้งใจ เลขาคนสนิทของเจ้าบ้านชี้แจงรายละเอียดอย่างเข้าใจง่าย เด็กหนุ่มผมสีชมพูอาศัยจังหวะนี้กวาดสายตาไปรอบๆ


บันไดกลางอันหรูหราทอดยาวขึ้นไปชั้นสอง ด้านบนเต็มไปด้วยห้องหับมากมาย ไดนาไมต์คิดว่าห้องนอนของว่าที่นายหญิงของคฤหาสน์เองก็น่าจะเป็นหนึ่งในนั้น


“ออกัส”


เสียงหวานบนขั้นบันไดเรียกสามทหารเสือให้หันไปมอง เด็กหนุ่มผมสีชมพูลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นคนพูด


ผู้มาใหม่เป็นหญิงสาวรูปร่างสมส่วนชวนมอง เรือนผมสีบลอนด์ทองดัดลอนธรรมชาติเคลียลงข้างใบหน้าสวยหยาด ดวงตาสีเขียวอมฟ้าคู่งามอันเป็นเอกลักษณ์พราวระยับ พร้อมริมฝีปากบางทาสีอ่อนที่เผยยิ้มเจ้าเสน่ห์ เธอสวมเสื้อเปิดไหล่ขาวกับกระโปรงยาวผ่าข้างเผยช่วงขาเรียวสวย แต่ที่ดึงดูดสายตาคนมองไปได้อย่างขาดลอยคงไม่พ้นหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่ทว่ารูปสวยได้ทรง


“คุณชาร์ลอตต์”


ว่าที่นายหญิงเหลือบมองสามทหารเสือ ถามว่า “ใครกันคนพวกนี้?”


“พวกเขาเป็นพ่อครัวผู้รับหน้าที่จัดการเรื่องอาหารในงานวันเกิดของนายท่านครับ แล้วก็เป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของคุณเท็นด้วย” ออกัสตอบ ดวงตาสองสีคู่งามเป็นประกายเมื่อได้ยินชื่อนายน้อยของคฤหาสน์ เธอเปลี่ยนมายิ้มหวาน “ตายจริง เพื่อนของน้องเท็นเองเหรอ” แนะนำตัวว่า “ฉันชื่อชาร์ลอตต์ เป็นว่าที่ภรรยาของเจ้าบ้านจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”


พวกเปรมมองหน้ากัน ยกมือไหว้เธออย่างสุภาพ “สวัสดีครับคุณชาร์ลอตต์”


“ต๊าย เรียกแม่ก็ได้จ้ะ” เธอหัวเราะอย่างน่ามอง ถามออกัสว่า “แล้วน้องเท็นล่ะ?”


“คุณเท็นยังไม่กลับมาจากมหาวิทยาลัยครับ” ออกัสตอบ แม่เลี้ยงทำหน้าเสียดาย แต่ก็พูดว่า “งั้นตามสบายนะจ๊ะ ฉันว่าจะไปหาหนังสืออ่านที่ห้องหนังสือสักหน่อย ยังไงถ้าทำงานเสร็จจะไปนั่งดื่มชาด้วยกันก็ได้นะ”


ท้ายประโยคหญิงสาวหันไปบอกพวกเปรม เธอสบตาไดนาไมต์แวบหนึ่งก่อนจะขยิบตาให้ เด็กหนุ่มผมสีชมพูคิ้วกระตุก อา รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ...


หลังแยกจากชาร์ลอตต์ออกัสก็พาพวกเปรมมายังห้องครัวหลัก สามทหารเสือเจอมาเรียกับกลุ่มพ่อบ้านผู้เกี่ยวข้องที่นั่น พวกเขาแนะนำตัวกัน ทักทายกันพอหอมปากหอมคอเสร็จแล้วจึงใช้โต๊ะสแตนเลสกลางห้องต่างโต๊ะประชุม ก่อนสามสีจะกางกระดาษแผนงานแผ่นใหญ่ซึ่งนั่งเขียนเมื่อคืนให้ทุกคนดูพร้อมอธิบายประกอบ


“เนื่องจากงานจัดขึ้นภายในคฤหาสน์ เน้นการพบปะสังสรรค์เพื่อแสดงความยินดีและมีพื้นที่จำกัด ผมขอเสนอการจัดงานเลี้ยงแบบค็อกเทล ซึ่งตอบโจทย์กับที่พูดไป”


หลายคนพยักหน้าพลางคิดตาม เปรมเสริมว่า “จากสถานะทางสังคมของเจ้าบ้านแล้วคิดว่าแขกที่ได้รับบัตรเชิญคงเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคมที่ตั้งใจมาเพื่อแสดงความยินดี ชนิดอาหารของเราจึงเป็นพวกของทานเล่นไม่หนักท้องมากเช่นพวกคานาเป้ มินิแซนวิชหรือของหวานน่ารักกุ๊กกิ๊ก ซึ่งสามารถตกลงเมนูกันได้อีกที”


พ่อครัวเว้นวรรคหายใจ “ทั้งนี้ ถึงบริเวณจัดงานจะมีพื้นที่จำกัดแต่เราอาจจะโคกับฝ่ายจัดสถานที่ให้มีที่นั่งด้วยก็ได้ เผื่อเจ้าบ้านกับแขกเขาอยากจะพูดคุยกันระหว่างทานอาหาร”


“ขอบเขตงานของพวกเรามีสองส่วนคืออาหารกับเครื่องดื่มครับ ซึ่งในส่วนหลังผมเป็นคนรับหน้าที่นี้” ไดนาไมต์ชี้บนกระดาษแผนงาน พูดว่า “ก็จะมีทั้งชนิดที่มีและไม่มีแอลกอฮอล์ ที่ไม่มีก็อาจจะเป็นม็อกเทลพวกพันช์ผลไม้ เครื่องดื่มเพื่อสุขภาพอย่างน้ำสมุนไพรสำหรับสาวๆ ส่วนพวกมีแอลกอฮอล์ก็เป็นเหล้าผสม...กินคู่กับแกล้มเด็ดๆ สำหรับคุณผู้ชายที่เปรี้ยวปาก”


เหล่าพ่อบ้านหัวเราะ ไดนาไมต์ยิ้ม “แน่นอนว่าเรื่องรายการเครื่องดื่มเราตกลงกันอีกทีได้ครับ”


“ดิฉันพอมีประสบการณ์ทำขนมมาบ้าง จะช่วยด้านของหวานนะคะ” มาเรียเสนอตัว สามสีพยักหน้า “นั่นช่วยได้มากเลยครับ”
หนึ่งในกลุ่มพ่อบ้านส่งเสียง “พูดถึงอาหารชิ้นพอดีคำอย่างพวกคานาเป้แล้ว กระผมเคยฝึกปรือฝีมืออยู่ช่วงหนึ่ง เป็นอาหารที่สะดวกดีครับ” เปมทัตยิ้มออกมา “รบกวนคุณแล้วครับ”


“สมัยหนุ่มกระผมเคยเป็นบาร์เทนเดอร์มาก่อน พอจะช่วยคุณไดนาไมต์เรื่องเครื่องดื่มได้ครับ” อีกคนค้อมหัวพูดอย่างสุภาพ เด็กหนุ่มผมสีชมพูดีดนิ้ว “ผมจองคนนี้”


“ส่วนเรื่องเค้กวันเกิด...” เปรมหันไปทางออกัส ฝ่ายหลังตอบว่า “ส่วนนั้นกระผมประสานงานกับเจ้าประจำไปเรียบร้อยแล้วครับ”   
สามสีพยักหน้า “งั้นขอจบการอธิบายงานเพียงเท่านี้ เดี๋ยวเราค่อยตกลงกันอีกทีว่าจะวางโต๊ะอาหารไว้ตรงไหน” เปรมพูดว่า “เรามากำหนดเมนูอาหารกับเครื่องดื่มกันดีกว่า จะได้ร่างรูปแบบการจัดโต๊ะด้วย”


“เข้าใจแล้วค่ะ” มาเรียขานรับ


“ทราบแล้วครับ” กลุ่มพ่อบ้านค้อมหัวให้พวกเขาก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ ออกัสมองสามทหารเสือในวงล้อมของเหล่าลูกมือแล้วยิ้มออกมา


ไม่นานนักในครัวก็เคล้าไปด้วยเสียงหัวเราะจากผู้สูงวัย




สี่โมงเย็นแล้ว หลังกำหนดเมนูอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยเปรมก็เสนอให้ลองทำส่วนของขนมหวานดูก่อน มาเรียเห็นด้วยจึงคอยช่วยอยู่ข้างๆ ในขณะที่พ่อบ้านบางส่วนช่วยกันลองรสชาติเครื่องดื่มของไดนาไมต์ อีกส่วนช่วยสามสีออกแบบโต๊ะและการบรรจุอาหาร


“ออกัสนี่งานยุ่งตลอดเลยนะ” เปมทัตพูดถึงคนที่ขับรถออกจากคฤหาสน์ไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว มาเรียบ่นยิ้มๆ ระหว่างช่วยพ่อครัวผสมแป้ง “คุณออกัสแกต้องคอยช่วยงานนายท่านน่ะค่ะ เลยยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าวกินปลา ทานแต่กาแฟกับอะไรก็ไม่รู้ ซูบผอมลงไปเยอะเลย”


“แบบนั้นไม่ดีนะ” เปรมขมวดคิ้ว แม่บ้านทำหน้าเป็นห่วง “มาเรียเตือนจนไม่รู้จะเตือนยังไงแล้วค่ะ เห็นแบบนั้นแต่แกก็ดื้อน่าดูเลยนะคะคุณออกัสน่ะ” คนฟังหัวเราะ “นึกภาพไม่ออกเลยล่ะครับ”


“คุณเปรมอย่าเอ็ดไป มาเรียจะเล่าให้ฟังค่ะ” พ่อครัวมองคนพูดทำมือป้องปากขำๆ พวกผู้หญิงนี่คุยสนุกแบบนี้กันทุกคนเลยหรือเปล่านะ


“ตอนนั้นคุณออกัสแกโหมงานหนักจนไม่สบาย นายท่านโกรธจนบ้านร้อนไปหลายวันเลยค่ะ” เธอสั่นหน้าหวาดๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น เปรมเลิกคิ้วระหว่างคั้นกะทิ “น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”


“จริงๆ นะคะ ตอนที่มาเรียยกข้าวต้มไปให้คุณออกัสที่ห้อง พอดีสวนกับนายท่านที่เดินออกมา พอเข้าไปก็เห็นคุณออกัสแกกลัวจนหน้าแดงเลยค่ะ”


“หะ...” เปรมชะงัก กลัวจนหน้าแดงเนี่ยนะ...


“นายท่านเองก็โกรธจนหน้าแดงเหมือนกันนะคะ” มาเรียแบ่งแป้งเป็นสามก้อนเตรียมทำบัวลอย สั่นหัวบ่นว่า “จริงๆ เลยผู้ชายสมัยนี้ ใจร้อนกันไปเสียหมด ตอนมาเรียสาวๆ ไม่มีแบบนี้หรอกค่ะ”


แบบไหนล่ะนั่น... เปรมเหงื่อตกข้างแก้มขณะต้มน้ำ ก่อนจะพยักหน้าให้มาเรียนำแป้งไปนวดกับน้ำสีต่างๆ ในชามสแตนเลสได้ แล้วเริ่มดำเนินขั้นตอนต่อไป


ในห้องครัวหลักเกิดความวุ่นวายเคล้าเสียงพูดคุย ไดนาไมต์กับสามสีอาศัยจังหวะที่ทุกอย่างรันตามไปกำหนดการฝากงานไว้กับกลุ่มพ่อบ้านแล้วเดินออกมา สามทหารเสือตกลงกันไว้แล้วว่าจะให้เปมทัตเป็นคนดึงความสนใจ ส่วนที่เหลือไปหาหลักฐาน


“ชาร์ลอตต์อยู่ในห้องหนังสือชั้นล่าง นี่เป็นโอกาสเหมาะที่เราจะลอบขึ้นด้านบน” ไดนาไมต์กางกระดาษแผ่นเล็กในมือ มันคือแปลนคฤหาสน์แบบสังเขปที่เขาตะล่อมถามพ่อบ้านคนหนึ่งมาได้


“เราต้องกลับลงมาก่อนหกโมงเย็น พวกพ่อบ้านจะมารวมตัวกันที่นี่เพื่อรอเท็นกลับมา” สามสีบอกข้อมูลที่ได้จากการชวนผู้ช่วยคุยพลางสวมถุงมือสีดำป้องกันรอยนิ้วมือ เขายื่นอีกคู่ให้เพื่อน “ของมึง”


“แต๊งกิ้ว” ไดนาไมต์รับมา ก่อนทั้งคู่จะเดินขึ้นบันไดไป




ไดนาไมต์กับสามเดินแยกไปคนละทาง พวกพ่อบ้านกำลังง่วนอยู่กับการจัดสวนและเตรียมโต๊ะสำหรับอาหารเย็นทำให้บนชั้นสองเงียบสงบ ไดนาไมต์ไล่สำรวจดู มีอยู่สามห้องที่ถูกล็อคไว้


“โอ๊ย ห้องไหนวะ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูเกาหัวอย่างหงุดหงิด สามสีที่เดินมาจากอีกฝั่งพูดเนิบๆ “ห้องที่ประตูแกะเป็นรูปหงส์”
ไดนาไมต์หันขวับ “มึงรู้ได้ไงเนี่ย”


“ประตูห้องที่ถูกล็อคเป็นลายสัตว์ต่างกัน มีสิงโต มังกรและหงส์ พ่อบ้านบอกว่าเจ้าบ้านชอบสิงโตมาก ดังนั้นห้องที่ประตูเป็นสิงโตน่าจะเป็นของพ่อเท็น” เด็กหนุ่มตัวสูงชี้ฝั่งที่ตัวเองจากมา พูดอีกว่า “ไอ้เปรมบอกว่าห้องเท็นอยู่ฝั่งซ้ายด้านในสุด ซึ่งประตูบานนั้นเป็นรูปมังกร”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูมองเพื่อนอึ้งๆ “เข้าใจแล้ว งั้นที่ตกสำรวจก็เหลือแค่ห้องประตูลายหงส์นี่สินะ”


สามสีผงกหัว มองบานประตูลายวิจิตรเบื้องหน้า “ประเด็นคือจะเข้าไปยังไงเนี่ยแหละ”


“ไม่มีปัญหา” ไดนาไมต์ขยับที่จับประตูดังกึก เขาล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วย่อตัวลงให้รูกุญแจอยู่ในระดับสายตา สามสีมองลวดเส้นเล็กในมือเพื่อน ลอบกลืนน้ำลาย “มึงอย่าบอกนะว่า...”


“ฮี่...” เด็กหนุ่มผมสีชมพูยิ้มซน เขาดัดลวดเป็นรูปร่างตามร่องกุญแจที่ส่องเห็น เสียบมันเข้าไปในช่องก่อนจะขยับมือเบาๆ คลิก...


“เย่ะ!” แล้วประตูสลักลายหงส์บานใหญ่ก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย


“...มาไขห้องกูแบบนี้กูถีบหงายเลยนะ” ท่าทางชำนาญของอีกฝ่ายทำให้สามสีระแวง ไดนาไมต์คิ้วกระตุก “ไอ้ห่า ห้องมึงกูเดินเข้าไปกับมึงง่ายกว่ามั้ย มีข้าวให้กินด้วย”


ทั้งคู่ก้าวเข้ามา เบื้องหน้าคือห้องนอนขนาดกลางสีครีมและตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีอ่อน ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายและอบอุ่น ที่หัวเตียงมีการจัดชุดโคมไฟสองข้าง รับกับผ้าม่านที่มีการเล่นสีสลับกันสวยงาม บนพื้นปูด้วยพรมสีอ่อนเข้ากับโทนสีของห้อง เสริมด้วยโซฟาสวยๆ ข้างหน้าต่างไว้นั่งชมทิวทัศน์ด้านนอก


“สุดยอด...” ไดนาไมต์อ้าปากค้าง เหลือบไปเห็นกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ที่ไม่เข้ากับห้องตั้งอยู่ข้างเตียง ดึงสติกลับมาพูดว่า “ทำงานเว้ยทำงาน”


สามสีแยกตัวไปเปิดตู้รอบๆ ดู ส่วนใหญ่ด้านในจะเป็นโมเดลรถหรูหรือไม่ก็ของตกแต่งห้องราคาแพงตามประสาคนมีฐานะ เขาค้นจนทั่วแต่ก็ไม่พบอะไรผิดสังเกต


กึก!


เด็กหนุ่มตัวสูงชะงัก มีเพียงลิ้นชักไม้อันนี้เท่านั้นที่ถูกล็อค หันไปพูดว่า “ได มึงมาไขอันนี้ดิ๊”   


“แป๊บ” ไดนาไมต์ขานรับทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ บ่นว่า “แม่งเอ๊ย เสือกมีรหัสล็อคอีก หมุนเลขสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ด้วย เดี๋ยวไก่ตื่น”


“ไหน” สามสีเดินเข้ามา มองที่ล็อคกระเป๋าในมือเพื่อน “อันนี้กูจัดการเอง มึงไปไขลิ้นชักไป”


“แต่ว่า...” ไดนาไมต์อ้ำอึ้ง สามสียืนเอาขาเขี่ยหลังเพื่อนเบาๆ “เออน่า ไปดิ”


คนผมสีชมพูลุกออกไปพร้อมลวดอีกเส้น เด็กหนุ่มตัวสูงนั่งลงหน้ากระเป๋าเดินทาง จ้องร่องตัวเลขบนที่ล็อคครู่หนึ่งก่อนจะดึงตัวปลดล็อคค้างไว้ หมุนล้อรหัสตัวบนสุด เลือกตัวที่ฝืดแล้วหมุนไปเรื่อยๆ จนได้จังหวะ


นิ้วยาวเลื่อนมาแถวกลาง ทำแบบเดิมจนถึงแถวล่างสุด


กริ๊ก... ตอนนั้นเองที่กระเป๋าเดินทางเกิดเสียง ไดนาไมต์หันขวับ


“ไอ้ขโมยหัวใส!” หนุ่มร่างเล็กชี้หน้าเพื่อน สามสีคิ้วกระตุกขณะวางกระเป๋าให้นอนลง “มึงนั่นแหละ”


ไดนาไมต์ปรี่เข้ามาหา พูดกึ่งอึ้งกึ่งชมว่า “ทำได้ไงวะ”


“พ่อกูทำงานต่างประเทศแล้วแกลืมรหัสเปิดกระเป๋าบ่อยๆ เลยทำเป็น” เด็กหนุ่มตัวสูงเปิดฝากระเป๋า ตอนนั้นเองที่บริเวณทางเดินเกิดเสียง


ไดนาไมต์มองนาฬิกา “ไอ้เหี้ยจะหกโมงแล้ว”


“ฉิบหายล่ะ” สามสีมองกองเสื้อผ้าด้านในกระเป๋า เลยไปยังฝาด้านในกระเป๋าที่เป็นช่องใส่แบบตาข่าย หงายมือแล้วกระดิกเรียกเพื่อนว่า “ได เอากล้องมาให้กู”


ไดนาไมต์ยื่นให้อย่างว่าง่าย สามสีไม่มีเวลาดึงรูปถ่ายที่เหน็บอยู่ด้านในออกจึงถ่ายผ่านตาข่ายมาทั้งอย่างนั้น เด็กหนุ่มผมสีชมพูดึงลวดออกจากลิ้นชัก เป็นจังหวะที่คนตัวสูงตั้งกระเป๋าขึ้นแล้วผละออกมา แน่นอนว่าไม่ลืมหมุนร่องตัวเลขที่ล็อคให้กลับมาเหมือนก่อนเปิดด้วย


ไดนาไมต์แง้มประตูมองลาดเลาด้านนอก เสียงฝีเท้าที่ได้ยินเป็นของพ่อบ้านคนหนึ่งที่เพิ่งเข้าไปทำความสะอาดห้องใกล้ๆ ทั้งคู่เดินออกมา ก่อนจะล็อคห้องเอาไว้ตามเดิม


“มึงจะไปไหน” เด็กหนุ่มตัวสูงมองเพื่อนเดินไปทางห้องด้านในสุดอีกฝั่ง ไดนาไมต์บอก “ไหนๆ ก็ขึ้นมาแล้ว ไม่อยากเสียเที่ยว” เขาใช้วิธีเดิมในการเปิดประตูห้องเท็น


สามสีเดินตามเข้ามา มองไดนาไมต์ที่กำลังเลือกมุมตั้งกล้องแอบถ่ายพลางชะเง้อคอไปด้านนอกเพื่อดูลาดเลา พอเห็นพ่อบ้านเปลี่ยนห้องทำความสะอาด เขาก็สะดุ้งจนปิดประตูหลบแทบไม่ทัน


“ไวหน่อยไอ้ห่า” สามสีพูด ไดนาไมต์พูดขณะตั้งกล้องบนตู้เสื้อผ้า “ไวอยู่”


เมื่อเลือกมุมดี ๆ ได้แล้วหนุ่มร่างเล็กก็จัดบริบทรอบๆ กล้องให้ไม่ผิดสังเกต ก่อนจะผละออกมา


“เรียบร้อยนะ?” สามสีถาม ไดนาไมต์ยกมือเป็นสัญลักษณ์ ‘โอเค’ กำมือขึ้นแล้วพูดว่า


“มึง ชกกัน”


คนฟังสั่นหัวกึ่งขำกึ่งระอา แต่สุดท้ายก็ยื่นกำปั้นมาชนกับอีกฝ่ายแล้วเปิดประตูออกไป



 
หกโมงเย็น บัวลอยสามสีของหวานหลังอาหารพร้อมเสิร์ฟแล้ว เปรมมองมาเรียและเหล่าพ่อบ้านช่วยกันจัดจานเสิร์ฟยิ้มๆ วันนี้เขาถือโอกาสช่วยทุกคนทำอาหารเย็นให้เจ้าบ้านและว่าที่นายหญิง


ตอนนั้นเองที่สามสีกับไดนาไมต์เดินเข้ามา เปมทัตสบตากับเพื่อน ฝ่ายหลังพยักหน้าให้ก่อนไดนาไมต์จะส่งเสียง “โหยยย ทำไรกินกันอะหอมจัง”


“คุณไดนาไมต์ หายไปไหนมาคะเนี่ย” มาเรียหันไปมองเด็กหนุ่มตัวสูงอีกคน “คุณสามสีก็ด้วย มาเรียกับคุณเปรมก็มองหาตั้งนาน” 


สามสียิ้มเจื่อน “ห้องน้ำน่ะครับ”


“กลิ่นแบบนี้...ต้มข่าไก่ของไอ้เปรมใช่ไหมเนี่ย” ไดนาไมต์ขยับจมูกฟุดฟิด หันไปยักคิ้วให้พ่อครัว “กูจำกลิ่นได้ เป็นไงล่ะ ชมกูสิ”


“...เก่งมากจ้า” เปรมพูดแบบไม่เปลี่ยนสีหน้า เขาเอาผ้าเช็ดมือแล้วพูดว่า “ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วงั้นวันนี้พวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”


“ไม่อยู่ทานมื้อเย็นกับคุณเท็นก่อนเหรอครับ” พ่อบ้านคนหนึ่งถามเขา เปมทัตคิดสภาพตัวเองนั่งร่วมโต๊ะกับเจ้าบ้านแล้วยิ้มแหย


“แหะๆ ไม่ดีกว่าครับ”


“งั้นเจอกันวันเสาร์นะคร้าบ” ไดนาไมต์โบกมือให้ทีมงานด้วยรอยยิ้ม ฝ่ายหลังค้อมหัวให้พวกเขาอย่างสุภาพ ประสานเสียงว่า “แล้วพบกันครับ”


สามทหารเสือเดินออกจากห้องครัวหลักมา ทันจังหวะพ่อบ้านที่ยืนเข้าแถวอยู่ตรงหน้าบันไดค้อมหัวประสานเสียงพอดี


“ยินดีต้อนรับกลับครับนายน้อย”


ไดนาไมต์กับสามสีเกร็งตัวมองซ้ายขวาเลิกลัก เปรมหัวเราะท่าทางนั้น เขาผ่านมันมาแล้ว


“กุ๊ก...” เท็นเรียกเขา ดวงตายาวรีเกิดประกายราวกับเจอโอเอซิสกลางทะเลทราย


หมับ!


ตอนนั้นเองที่ร่างสูงเดินเข้ามากอดพ่อครัว บอกว่า


“กลับมาแล้ว...”


เปรมเอื้อมมือไปกอดตอบเด็กโข่งเบาๆ พูดด้วยข้างแก้มที่ขึ้นสีเรื่อ


“ยินดีต้อนรับกลับนะ”


ไดนาไมต์กับสามสีสบตากันยิ้มๆ เป็นจังหวะที่เบนซ์สี่ประตูคันหรูเคลื่อนมาจอดหน้าคฤหาสน์ ออกัสเดินเข้ามาด้านในพร้อมกระเป๋าเอกสาร


“ออกัส” สามสีส่งเสียง เรียกออกัสที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองไว้พอดี “อ้าว เสร็จธุระกันแล้วเหรอครับ?”


“เรียบร้อย” ไดนาไมต์ยกนิ้ว หนุ่มลูกครึ่งเผยยิ้ม “เข้าใจแล้ว กรุณารอสักครู่นะครับ ผมจะขับรถไปส่งพวกคุณที่มหาวิทยาลัยเอง”


“ออกัสทำงานให้เสร็จก่อนก็ได้” สามสีมองสภาพอีกฝ่ายอย่างเห็นใจ ฝ่ายหลังหัวเราะ “ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมค่อยกลับมาสะสางทีหลังก็ได้ รอสักครู่นะครับ” พูดจบก็หายขึ้นบันไดไป


“จะกลับแล้วเหรอ” เด็กโข่งถาม เปรมสบตาอีกฝ่าย ฝืนใจตอบว่า “อือ...การบ้านส่งพรุ่งนี้ยังไม่เสร็จเลย”


เท็นเดินเข้ามากอดพ่อครัวอีกครั้ง “ไม่ค้างเหรอ”


“คืนนี้ไม่ได้หรอก” เปรมตอบพลางสบตาเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ ทว่าฝ่ายหลังกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เท็นเอาคางเกยหัวอีกฝ่าย พูดว่า “คิดถึงกุ๊ก”


“เดี๋ยวก็เจอกันแล้วน่า...” พ่อครัวก้มหน้า เขาอายจะตายอยู่แล้ว ไอ้หมอนี่มาพูดอะไรต่อหน้าคนอื่นแบบนี้เนี่ย


“เราหิว” เท็นบอก เปรมทำหน้าเพิ่งนึกขึ้นได้ “ฉันทำต้มข่าไก่ที่เป็นมื้อเย็นเอาไว้ ไปกินสิ”


ดวงตายาวรีเกิดประกาย เป็นจังหวะที่ออกัสกลับลงมาพร้อมกุญแจรถพอดี “เรียบร้อยแล้วครับ” เปรมมองสามสีกับไดนาไมต์ที่เดินตามหนุ่มลูกครึ่งไปแล้ว พูดว่า


“งั้นไปนะ”


ตอนนั้นเองที่คุณหมอโน้มหน้าลงมา กดจมูกหอมแก้มพ่อครัวเบาๆ ฟอด...


เปรมหลุบตาแก้มร้อนผ่าว ถามเสียงแผ่ว “...ค่าอาหารเหรอ”


นิ้วยาวเชยคางเล็กขึ้นมา ดวงตาพ่อครัวสะท้อนภาพใบหน้าหล่อเหลา เท็นให้คำตอบเขาด้วยดวงตาพราวระยับ


“ใช่”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 27-05-2015 02:20:32
(ต่อ)



หลังเลิกเรียนแลปอาหารภาคบรรยายในบ่ายวันศุกร์ เหล่านิสิตภาควิชาคหกรรมศาสตร์ก็ทยอยเดินออกจากห้อง เปรมมองไดนาไมต์ที่ง่วนอยู่กับการเก็บกระเป๋าอย่างรีบร้อน ถามว่า “เป็นไรวะ”


“ไอ้บอมบ์มีเรื่องที่โรงเรียนอะ” คนพูดหมายถึงน้องชายร่วมสายเลือด ข้างๆ เป็นสามสีที่กำลังกดมือถือโทรออกด้วยใบหน้ายับย่น พ่อครัวถามอีกที “แล้วไอ้นี่ล่ะเป็นไร”


“วันนี้เจ้าใหญ่มาลงร้านอะดิ แม่กูโทรตามยิกๆ นี่” เป็นจังหวะที่ปลายสายกดรับ สามสีหันไปอีกทาง พูดว่า “กำลังออกเนี่ยแม่ รอแป๊บนึง เดี๋ยวสามแว้นไป”


ฝั่งไดนาไมต์กำลังยกมือถือแนบหู แต่ยังมีแก่ใจหันมาบอกพ่อครัวว่า “ไอ้เหี้ยเปรมมึงไปเก็บกล้องด้วย” ก่อนจะกลับไปพูดกับปลายสาย “ฮัลโหลครับ ผมกำลังรีบไปครับครู...”


เปรมมองเพื่อนผมสีชมพูวิ่งออกไป ตะโกนถามไล่หลัง “มึงติดไว้ตรงไหน!”


“บนตู้เสื้อผ้าห้องไอ้เท็น” สามสีที่กระโจนมาตบไหล่พ่อครัวจากด้านหลังเป็นคนตอบ เปรมมองทั้งคู่วิ่งออกไป ก่อนจะเดินลงบันไดไปหาเท็นที่แลปวิทยาศาสตร์ชั้นล่าง



 
เสียงครกกระทบสากดังลอดออกมาจากประตูบานสุดท้ายบนทางเดินชั้นล่างของคฤหาสน์ ในห้องครัวเล็กสำหรับเรียนทำอาหารของนายน้อย เปมทัตกำลังตำพริกแกงพร้อมหยาดเหงื่อที่ไหลลงข้างขมับ


บนเคาน์เตอร์บาร์ทำอาหารใกล้ๆ มีถ้วยสแตนเลสใส่เนื้อไก่หั่นชิ้นพอดีคำกับชามใส่หัวกะทิ รวมทั้งมะเขือเปราะผ่าครึ่ง มะเขือพวง และใบโหระพาวางอยู่ เพราะเด็กโข่งร้องจะกินแกงเขียวหวานไก่แล้วหาซื้อพริกแกงไม่ได้นั่นแหละ เปรมถึงต้องมายืนตำเองงกๆ อยู่แบบนี้


เมื่อพริกแกงละเอียดได้ที่พ่อครัวก็ตั้งกระทะ เขาผัดพริกแกงกับหัวกะทิเข้าด้วยกันจนเกิดกลิ่นหอม รอจนแตกมันแล้วจึงใส่เนื้อไก่หั่นชิ้นพอดีคำตามลงไป


เปมทัตใส่เกลือเล็กน้อย เขาเติมหัวกะทิที่เหลือลงไป ก่อนจะเปิดไฟแรงให้พริกแกงเดือด


“กุ๊ก...”


คนตัวโตเดินมากอดเขาจากด้านหลัง กดจมูกดมตัวพ่อครัวฟุดฟิด เปรมใส่มะเขือเปราะกับมะเขือพวงลงไป ถามว่า “คุยกับพ่อเสร็จแล้วเหรอ”


“อื้อ” เสียงทุ้มโมโนโทนดังอยู่ข้างหู “พ่อบอกว่าต้มข่าไก่อร่อย”


เปมทัตเลิกคิ้ว “ของใคร?”


“ของกุ๊ก” เด็กโข่งตอบเสียงเอื่อย เปรมยกมือแตะแก้มคนตัวใหญ่ที่ลอยอยู่เหนือไหล่ตัวเองเบาๆ “เป็นอะไร ไปนอนไหม นายดูเหนื่อยๆ นะ”


“ขอกินก่อน” เท็นซุกหน้าเข้าหามือพ่อครัวอย่างออดอ้อน เปมทัตดึงแก้มเด็กโข่งเบาๆ “รอสักครู่ครับ”


ไม่ถึงสิบนาทีแกงเขียวหวานไก่ก็ถูกเสิร์ฟใส่ชามวางบนโต๊ะ พ่อครัวคดข้าวสองจานมานั่งกินกับเด็กโข่ง ฝ่ายหลังพอชิมคำแรกเข้าไปก็พูดว่า


“อร่อย”


“อร่อยหรือหิว” เปรมหัวเราะ มองอีกฝ่ายเคี้ยวข้าวหยับๆ อย่างนึกเอ็นดู


“ค้างที่นี่นะ” เสียงทุ้มนั้นกึ่งบังคับกึ่งเว้าวอนอยู่ในที เปมทัตเห็นแล้วนึกอย่างแกล้งขึ้นมา “ดูก่อน”


“ทำไมล่ะ” เท็นจ้องหน้าเขา “วันนี้วันศุกร์นะ”


“ล้อเล่น” เปรมหัวเราะ เด็กโข่งกระพริบตาเหมือนตามไม่ทัน แต่ยังมีแก่ใจย้ำว่า “ค้างนะ”


พ่อครัวลูบต้นคอตัวเองคล้ายกระดากใจ ตอบแบบขอไปที “...คร้าบๆ” ลอบมองดวงตายาวรีที่กลับมาเป็นประกายอย่างนึกหมันไส้ ดูออกง่ายชะมัดเลยหมอนี่


“ออกัสล่ะ?” เปมทัตถามหาหนุ่มลูกครึ่ง เท็นตักข้าวเข้าปากตอบเสียงอู้อี้ “ทำงานอยู่ในห้อง”


พ่อครัวมองแกงเขียวหวานส่วนที่อยู่ในกระทะ พูดกับเด็กโข่งว่า “เราเอาข้าวขึ้นไปให้เขากันไหม” เท็นผงกหัว ดูท่าแล้วคงเป็นห่วงเลขาคนเก่งอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน


เปรมรอจนเท็นกินอิ่มแล้วจึงเก็บล้างจาน ตามด้วยตักแกงเขียวหวานกับคดข้าวสวยจัดเรียงใส่ถาดพร้อมแก้วน้ำดื่มอย่างเพิ่มมูลค่า เด็กโข่งมองน้ำลายสอจนพ่อครัวต้องโยกสำรับอาหารหนี


“เราถือเอง” ทศทิศอาสา เปมทัตกำชับว่า “ห้ามกินนะ”


“...ก็ได้”


“อย่าลังเลสิ!” พ่อครัวตะโกน มองเด็กโข่งที่รับถาดไปถือด้วยดวงตาเป็นประกาย อดถามไม่ได้ว่า “จะหกไหมเนี่ย”


“ไม่หรอก” นายน้อยของคฤหาสน์รับคำเป็นมั่นเหมาะ


เปรมเดินตามเท็นขึ้นบันไดกลางมา ร่างสูงเลี้ยวขวา หยุดลงหน้าบานประตูไม้สลักลายเสือ “ห้องนี้” พ่อครัวพยักหน้า เขาเคาะประตูแล้วส่งเสียงเรียก “ออกัส”


“...” ไร้เสียงคนข้างในตอบกลับ เปรมขยับที่จับประตูก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ล็อค


“ออกัส? ฉันเข้าไปนะ?” พ่อครัวเปิดประตูเข้าไป ด้านในเป็นห้องทำงานขนาดเล็กโทนสีอ่อนสบายตา ข้าวของถูกจัดเป็นระเบียบบ่งบอกถึงความใส่ใจของเจ้าของ เปรมหยุดมองบนพื้นห้อง


พ่อครัวเบิกตาโพล่ง “ออกัส!”


เท็นชะงัก มองกุ๊กกระโจนเข้าไปประคองร่างเลขาคนเก่งที่นอนฟุบอยู่บนพื้นอย่างตกใจ ตอนนั้นเองที่ประตูห้องข้างๆ ถูกเปิดออก เด็กโข่งหันไปมอง


“มีอะไร”


เจ้าของเสียงทุ้มคือเจ้าบ้านแห่งคฤหาสน์ ‘เกียรติยวานนท์’ เขาได้ยินเสียงร้องจึงออกมาดู ประจวบเหมาะกับที่เปรมหันมาพูดว่า “ทำไงดีเท็น ออกัสตัวร้อนมากเลย!”


เสียงนั้นดังพอจะให้หมอแปดได้ยิน เสี้ยววินาทีนั้นเองที่เท็นขยับตัวหลบร่างใหญ่ที่พรวดเข้ามาได้ทันท่วงที เปรมสะดุ้ง ตะโกนอย่างตกใจ


“คุณเป็นใครเนี่ย!”


“เป็นหมอ” ใบหน้าหล่อเหลาส่อเค้าหงุดหงิด เขาย่อตัวลงตรงหน้าพ่อครัว สั่งว่า “ส่งหมอนั่นมาให้ฉัน”


“แฮ่ก...” ร่างกายออกัสอ่อนปวกเปียก เลขาคนเก่งหายใจหอบอย่างทรมาน ก่อนจะถูกเจ้าบ้านอุ้มเอาตัวออกไป เท็นมองพ่อที่พรวดออกมาอีกครั้ง เขาหมุนตัวหลบทันอย่างหวุดหวิด


เปรมหันไปจ้องเด็กโข่งคล้ายยังตามไม่ทัน ทว่าฝ่ายหลังกลับชูถาดขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น


“ไม่หกครับ”




หลังส่งสำรับอาหารของออกัสให้หมอแปดไปเปรมก็มานั่งสำนึกผิดในห้องนอนของเท็น แม้เด็กโข่งจะพยายามปลอบใจเขาและคู่กรณีไม่เอาเรื่องก็ตาม แต่ความจริงที่พ่อครัวตะโกนว่า ‘คุณเป็นใครเนี่ย!’ ใส่หน้าเจ้าบ้านก็ยังไม่จางหายไป


ก็คิดไว้แหละว่าตัวเองคงเข้ากับเจ้าบ้านไม่ได้ แต่ไม่นึกว่าจะเลวร้ายขนาดนี้ พ่อครัวยกมือกุมหัว นั่งคุกเข่าคร่ำครวญอยู่ปลายเตียงเป็นพระเอกหนังจีน เท็นมองท่าทางนั้น พูดว่า “กุ๊ก เราอาบน้ำก่อนนะ”


“ฮือ...เอาเลย” เปมทัตพูดด้วยสีหน้าจะร้องไห้ จนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบนั่นแหละพ่อครัวถึงกลับมาตั้งสติ
เปรมอาศัยจังหวะที่เด็กโข่งเข้าไปอาบน้ำแอบเก็บกล้องบนตู้เสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้ โดยไม่ลืมที่จะไลน์บอกกลุ่มสามทหารเสือว่าทุกอย่างเรียบร้อย


ร่างเล็กแผ่ตัวลงบนเตียงเงยหน้ามองเพดาน หวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วก็นึกสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าบ้านกับเลขาขึ้นมา สายตาของหมอแปดที่จ้องออกัสตอนนั้นเหมือนกับสายตาของเท็นตอนจ้องเขาไม่มีผิด


เปรมคิดจนปวดหัว สุดท้ายก็ถอดใจแล้วหลับตาลง หูได้ยินเสียงสายน้ำจากฝักบัวกระทบพื้น เครื่องปรับอากาศทำให้อุณหภูมิเย็นจนน่านอน เตียงก็นุ่มราวกับมีแรงดึงดูดให้พ่อครัวจมลงไป


เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ ไฟในห้องดับลงแล้ว เปมทัตลืมตาด้วยอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น


“กุ๊ก...”


เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัว พ่อครัวส่งเสียงทั้งๆ ที่ตายังไม่เปิดดี “หือ?”


“ช่วยด้วย...”


เปรมนิ่งไปคล้ายสมองประมวลผล สติของเขากลับมาช้าๆ เริ่มรู้สึกแล้วว่าอ้อมแขนใหญ่ที่โอบล้อมตัวเองอยู่นั้น...มันกำลังสั่น


“เท็น?”


“เรากลัว...”


เท็นขมวดคิ้วพูดทั้งที่ยังหลับตา ใบหน้าหล่อเหลาเจือความทรมานปนอึดอัด เปรมขยับแขนลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ กระซิบบอกเด็กตัวโต


“เท็น ฉันอยู่ตรงนี้”


“ฮึก...”


“เด็กดี...ฮืม...” พ่อครัวฮัมเพลงกล่อมเด็กออกมา เขาสางมือเข้าไปในกลุ่มเส้นผมสีดำสนิทของอีกฝ่าย ขยับนิ้วนวดขมับว่าที่คุณหมอเบาๆ คล้ายปลอบประโลม


ไม่นานนักเท็นก็สงบลง เปมทัตมองร่างสูงด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมหน้าผากเด็กโข่งเบาๆ พลางกระซิบ


“ฉันจะปกป้องนายเอง...ฉันสัญญา”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

แหม่ สามทหารเสือนี่มันทำได้ทุกอย่างจริง ๆ 55555555 5

มาลงฉลองวันเกิดให้ตัวเองค่ะ ยี่สิบแล้ววว ว ปีนี้

 :hao3:

ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามและกำลังใจนะคะ

ถ้านับถึงเมื่อวาน นิยายเรื่องนี้ก็มีอายุสามเดือนพอดีเลยค่ะ

อยู่ด้วยกันไปจนจบเลยน้า

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่ยี่สิบค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: vermillian ที่ 27-05-2015 02:30:18
HBD ค่ะ  :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 27-05-2015 03:59:52
HBD ครับ  :mc4: :L2: :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 27-05-2015 06:09:07
สามทหารเสือนี่ สารพัดประโยชน์จริงๆ ฮ่าๆ

สุขสันต์วันเกิดนะคร้าบบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-05-2015 06:20:23
เท็นเท็นน้อย น่าสงสารจัง ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 27-05-2015 06:20:33
ทำไมชอบสามทหารเสือจังเลยเนี่ยยยยย :hao7:
แต่หมอแปดกับออกัสนี่.............. :-[
รอตอนต่อไปดีกว่าเนาะ
ปล. สุขสันต์วันเกิดนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 27-05-2015 06:45:52
เท็นน่าสงสาร
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 27-05-2015 06:59:41
ทะเลาะกันหน้าแดงเลย ไม่ใช่แล้วม้างงมาเรีย
หมอแปดกับออกัสต้องมีซัมติงแน่ๆ

สามทหารเสือทำได้ทุกอย่างมากๆ
ทั้งอาหาร สืบสวน หรือโจรงัดแงะ 5555

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 27-05-2015 07:12:41
สุขสันต์วันเกิดค่ะ มีความสุขเพิ่มขึ้นทุกวัน หล่อ สวย รวย สุขภาพดีค่ะ         
หมอแปดนี่ชอบออกัสแน่เลย ทำไมถึงแต่งงานใหม่ล่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 27-05-2015 07:32:52
ไม่ต้องกลัวนะเด็กโข่ง เท็นน้อยมีเปรมอยู่รับรอง

ใครๆก็ทำอะไร เท็นไม่ได้หรอกนะ ไม่ต้องกลัว

ฝันร้ายที่มีไม่นานก็จะจางหายไป

ขอแต่ยัยปร้า แม่เลี้ยงคนใหม่อย่ามายุ่งกับเท็นน้อยเป็นใช้ได้

โถ๋..ออกัส โหมงานไม่ได้พักผ่อน ไม่ได้ทานอาหาร

ไม่ป่วยก็คงซุปเปอร์แมนแล้วละ นี่คงเป็นวิธีเดียวที่จะได้รับความสนใจจากนายท่านบ้างสินะ

เลยยอมที่จะไม่ดูดูตัวเอง เพื่อที่นายท่านจะได้มาดูแลตน โถ๋..รักนายท่านมากใช่ใหมคุณออกัส

แล้วหมอแปดละ ที่มาดูแลออกัสนะ เพราะสงสาร เพราะมนุษย์ธรรม หรือ เพราะอะไร

ถ้าไม่มีใจก็อย่ามาดีกับเขา เพราะมันยิ่งทำให้เขามีความหวัง

ไดนาไมน้องนายคงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกนะ

สามสี นายนี่มีความรับผิดชอบมากกว่าที่คิดนะ รีบไปช่วยงานแม่นายเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 27-05-2015 07:37:12
สามทหารเสือดี๊ดีจังค่าา ความสามารถรอบด้านเลยจริงๆ o13 ใครที่คิดจะลองดีคงต้องกลับไปพิจารณาใหม่อีกทีเสียแล้วล่ะมั้ง~ ฮ่าๆ

ปล. สุขสันต์วันเกิดด้วยนะค้า~ :mc3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 27-05-2015 07:55:31
หมอแปดดูห่วงใยกัส ขนาดนี้ ทำไมไปสนใจหญิงคนนั้น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: tong_pub ที่ 27-05-2015 07:56:30
อ้างถึง
“แฮ่ก...” ร่างกายออกัสอ่อนปวกเปียก เลขาคนเก่งหายใจหอบอย่างทรมาน ก่อนจะถูกเจ้าบ้านอุ้มเอาตัวออกไป เท็นมองพ่อที่พรวดออกมาอีกครั้ง เขาหมุนตัวหลบทันอย่างหวุดหวิด


เปรมหันไปจ้องเด็กโข่งคล้ายยังตามไม่ทัน ทว่าฝ่ายหลังกลับชูถาดขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น


“ไม่หกครับ”

มันใช่เวลามั้ยหมอเท็นนนนนนนนนนนนนนนน ดสวหกาดฟสวดานยไำพาเวำพาเนยำ
คือแทบลั่นตอนอ่านบรรทัดนี้ เดี๋ยวนะเอ็ง ห่วงอาการออกัสก่อนมั้ย นี่อะไร ห่วงถาดข้าว ถ่อว...พ่อพระเอกของตรู 55555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 27-05-2015 08:28:32
มีอะไรในกอไผ่แน่ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 27-05-2015 08:42:12
เธอทำฉันตัวแตก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 27-05-2015 09:03:55
หืมมมมมมม

ตอนนี้คู่รองน่าลุ้นกว่าอีกกกกกก


ปิลิ สามทหารเสือนี่มันอเนกประสงค์ดีจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 27-05-2015 09:15:06
เปรมสารพัดประโยชน์จริง ๆ

Hbd คนเขียนจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 27-05-2015 09:23:26
เท็นนนนนน แกน่ารักไปไหน !!!!!

คู่รองนี่มีไรในกอไผ่ แน่ ๆ รอลุ้น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 27-05-2015 09:39:37
 :mew1:  ขอบคุณค่ะที่มาต่อ
ออกัส+หมอแปด / เท็น+กุ๊กเปม   ชูป้ายไฟรัวๆค่ะ
 :z6:  อันนี้ให้นังว่าที่แม่เลี้ยง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: ☾❤Nyanpire❤☽ ที่ 27-05-2015 09:45:05
 :a13: นะจ๊ะ
เจ้าบ้านกับออกัสมีซัมติงอะไรกันแน่เลยยยยยยยยยย :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Junekid ที่ 27-05-2015 09:46:59
ยังน่ารักเหมือนเดิม
  สุขสันต์วันเกิดนะคะ :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 27-05-2015 10:38:26
หน้าแดงนี่ทะเลาะกันแน่หรออออออออ  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 27-05-2015 11:10:02
หน้าแดงเพราะกลัวเหรออกัส
เท็นคะหนูจะกระเพาะใหญ่ไปแล้วนะ กินไม่อิ่มซะที รึฝีมือกุ๊กอร่อยจนหยึดไม่ได้กัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 27-05-2015 11:13:59
โฮกกกกก เท็นนนนนนนน น่าสงสารรรร
แต่เอาตรงๆนะ น่ารักอ่า
อยากให้เปรมมาปลอบแบบนี้ตลอดๆเลย โฮกกก
เปรมดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ ดีแล้วที่เท็นมีเปรมมมมม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 27-05-2015 11:17:20
น้องเท็นฝันร้ายตลอดเลยอ่ะ น่าสงสาร งื้ออออออออ

หมอแปด+ออกัส คิคิ  :mew3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 27-05-2015 11:23:14
สุขสันต์วัดเกิดนะคะ ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง สมปราถนาทุกเรื่อง ร่ำรวยๆเฮงๆค่ะ

ตอนนี้เท็นน่ารักมากกกก เด็กโข่งของอิแม่ เอ้ยยยของเปรมม

รอตอนที่ยี่สิบนะคะ อยากให้มาไวไวจัง

ปล.หิวยังไงก้อหิวอย่างนั้น จ้องของกินตานี่เป็นประกายตลอดดดดนะเด็กโข่ง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: noo123 ที่ 27-05-2015 11:45:12
HBD ค่าาา  :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 27-05-2015 11:49:46
โอ๊ยๆๆๆ หมอน่ารัก กุ๊กก็น่ารัก  :o8:
สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดนะคะ น้องคนเขียน  :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: iamtoon ที่ 27-05-2015 12:02:43
หมอแปดนี่ยังไงค้าาาาาาา เป็นห่วงเค้ามากขนาดนี้ยังไม่ยอกรับอีกหน่ะ แหมมมมมม่  :hao3:

คุณแบรนด์แอมบาสเดอร์ก็หลอกแต๊ะอั๋งกุ๊กนะ  :hao7:

สุขสันต์วันเกิดนะค้าาา  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 27-05-2015 12:17:30
 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:หมอแปดก็ชอบออกัสใช่ป่ะ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: dark-soleil ที่ 27-05-2015 12:33:46
มาแล้วๆๆๆ เท็นกลัวอะไรลูก เห็นคู่นี้ทีไรให้ฟีลแบบแม่กะลูก //แต่ก็ฟินนะ แอร๊ยยยย //รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 27-05-2015 12:36:11
หมอแปดกับออกัสนี่ยังไงกัน

เท็นน่าสงสารกุ๊กต้องอยู่ข้างๆเท็นน่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 27-05-2015 13:09:10
เท็นเป็นไรอะ
 :monkeysad:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 27-05-2015 13:45:22
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 27-05-2015 13:54:16
สุขสันต์วันเกิดครบรอบ 20 ขวบเต็มฮะ
สุข สดชื่น สุขสันต์ สดใส ตลอดไปนะคร้าบบบบบ  :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 27-05-2015 14:05:13
เท็นหนูกลัวอะไรลูก
สุขสันต์วันเกิดค่าา มีความสุขมากๆนะคะ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 27-05-2015 14:06:36
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: raizvita ที่ 27-05-2015 14:28:51
 :L2:  zสุขสันต์วันเกิดค่าาา แล้วก็ยินดีฉลองนิยายครบสามเดือนนเย้~~~

ลุ้นไปกัชคู่คุณลูก คู่คุณพ่อและคู่คุณเพื่อน~~~

ทำไมคู่คุณลูกความสัมพันธ์มันคงที่แปลกฟหว่า? เรารู้สึกไปเองไหมน้อ?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 27-05-2015 16:21:46
เท็นเป็นอะไรอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-05-2015 16:48:34
มันน่าสงสัยในความสัมพันธ์ของหมอแปดกับออกัส!? ฟินทุกครั้งที่เท็นจ่ายค่าอาหารให้เปรม >.<
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 27-05-2015 17:16:04
หมอแปดนี่ยังไง ห่วงใช่มั้ย แล้วจะแต่งงานใหม่ทำไม
กลัวหน้าแดงคืออารายออกัส :hao3:
เท็นเป็นอะไรหรอ น่าสงสารจัง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 27-05-2015 18:01:39
คนที่น่าสงสารที่สุดก็ออกัสล่ะนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-05-2015 18:32:14
ออกัสรักหมอแปดแล้วหมอแปดรักออกัสด้วยมั้ย  :hao3: ส่วนสามทหารเสือนี่ก็สารพัดประโยชน์จริงๆ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 27-05-2015 19:48:52
สุขสันต์วันเกิดค่ะ :3123: :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-05-2015 20:27:42
สามทหารเสือนี่เก่งจริงๆ

สุขสันต์วันเกิดนะคะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 27-05-2015 20:56:26
ก่อนอื่นก็ต้องสุขสันต์วันเกิดย้อนหลังก่อนเนอะ ขอให้มีความสุขมากๆ แต่งนิยายได้เยอะๆนะคะ (เอิ่ม 555)
ว่าแล้วว่าหมอแปดต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ แล้วทำไมถึงต้องเอานางแมงมุมป้า (ชาร์ล็อต) มายุ่งด้วยล่ะเนี่ย แล้วยัยป้าเข้าไปทำอะไรในห้องเท็นกันแน่
มาต่อตอนใหม่ซะดีๆเลยนะ!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 27-05-2015 21:59:24
งื้อออ ทำไมหมอเท็นน่ารักแบบนี้ :z3:

บางทีก็อิจฉาหมอเท็นนะได้กินอาหารกุ๊กอะ
อ่านไปหิวไป

สุขสันต์วันเกิดด้วยนะคะคนแต่ง  :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 27-05-2015 22:06:23
ก่อนอื่น HBD จ้าาาาาา
มีความสุขมากๆน้าาาา

เหมือนว่าคุณพ่ออออจะชอบออกัสนะ
แต่อีแม่ใหม่ จะทำยังไงงงงงงน้าาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 27-05-2015 22:20:09
สามทหารเสือ
น่าเอ็นดู
ทำงานกันเป็นทีมเชียว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: wann ที่ 27-05-2015 22:23:06
อูยยยยน่ารักมากกกกกกก  :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 27-05-2015 22:50:01
อ่า....หมอแปด กับ ออกัส มีซัมติงอะไรกันสิน๊า!!
เท็นน่าสงสารจัง ><
เปรมสู้ๆ ช่วยเท็นกำจัดยัยแม่เลี้ยงออกไปด้วยนะ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 27-05-2015 22:58:59
สงสารเท็นอะ แต่ทึ่งสามทหารเสือมาก งานเล็กใหญ่เอาอยู่หมด 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 27-05-2015 23:11:50
งื้ออออ เค้าสงสารเท็นเท็นอะ จะโดนยายว่าที่แม่เลี้ยงหลอกล่ออะไรมั๊ยเนี่ย  :m31:
เอาใจช่วยนะจ๊ะเท็นเปรม  :hao3:

ปล.HBD นีเคะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 27-05-2015 23:32:38
ชอบแก๊งค์สามทหารเสือจัง ทำงานเป็นทีมกันดีมากๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 28-05-2015 05:59:27
สามทหารเสือสู้ๆ

HBD คนเขียนด้วยค่าาาา ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 28-05-2015 06:58:55
เสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่แอคชั่นของตัวละครที่ออกจะเวอร์นิดๆ ทำให้เรื่องมีสีสรรมากๆ
HBD คนแต่งครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: vlavender ที่ 28-05-2015 09:47:13
Happy Birthday ค่ะคนเก่ง ขอให้สุขภาพแข็งแรง มีความสุขทุกวันนะคะ
เค้าเป็น FC สามทหารเสือล่ะ เก่งมาก 555 คนเขียนเป็นกุ๊กรึเปล่าเนี่ยบรรยายการทำอาหารเสียโปรเชียว น่ารักมากเรื่องนี้ เมื่อไหร่ทำหนังสือก็บอกกันนะคะ ซื้อแน่นอน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 28-05-2015 17:37:15
โกรธจนหน้าแดงนี่เข้าใจ แต่กลัวจนหน้าแดงนี่ ไม่เคยได้ยินนะคะมาเรีย
แล้วถ้าจะห่วงจนออกนอกหน้าขนาดนี้ จะแต่งนายหญิงทำไมคะหมอแปด
หาคนมาจีบออกัส กระตุ้นต่อมหวง เผื่อจะชัดเจนขึ้นดีมะ
สงสารเท็น เกิดอะไรขึ้น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 28-05-2015 18:24:16
ได้กลิ่นไม่ธรรมดาจาหมอแปดและออกัส
อะไรยังไงโปรดแถลง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: รุ่งนภา ที่ 28-05-2015 19:22:53
อ้างถึง
“แฮ่ก...” ร่างกายออกัสอ่อนปวกเปียก เลขาคนเก่งหายใจหอบอย่างทรมาน ก่อนจะถูกเจ้าบ้านอุ้มเอาตัวออกไป เท็นมองพ่อที่พรวดออกมาอีกครั้ง เขาหมุนตัวหลบทันอย่างหวุดหวิด


เปรมหันไปจ้องเด็กโข่งคล้ายยังตามไม่ทัน ทว่าฝ่ายหลังกลับชูถาดขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น


“ไม่หกครับ”

มันใช่เวลามั้ยหมอเท็นนนนนนนนนนนนนนนน ดสวหกาดฟสวดานยไำพาเวำพาเนยำ
คือแทบลั่นตอนอ่านบรรทัดนี้ เดี๋ยวนะเอ็ง ห่วงอาการออกัสก่อนมั้ย นี่อะไร ห่วงถาดข้าว ถ่อว...พ่อพระเอกของตรู 55555555555555



เห็นด้วยกับความเห็นนี้   :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:    ยิ่งอ่านหมอเท็นยิ่งน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[


ปอลิง  ....   เบิร์ดเดย์ย้อนหลังด้วยคนค้าาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: poisongodx ที่ 28-05-2015 21:18:31
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 29-05-2015 22:15:26
 :mew4:มาต่ออีกน้าาเค้ารออยู่ :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 30-05-2015 00:30:43
รักกันทำไมต้องเอาชาร์ล็อตมาบังหน้าคะหมอแปด #จ่อไมค์สัมภาษณ์
ออกัสคงกินไรไม่ค่อยลงหรอก เครียด
เท็นนี่อ้อนตลอด น่ารัก ฮาอีตรงห่วงอาหารมาก

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 30-05-2015 01:16:14
เอ๊ะๆ ยังๆไง หมอแปดกะออกัส น่าสงสัย

เท็นจะฮาไปไหนเนี้ยยยย  :laugh: :m20:

ลุ้นๆ ต่อไป

ชูป้ายไฟโช
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 31-05-2015 16:15:45
แอบจิ้นออกัสเรียบร้อยละ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 31-05-2015 23:15:35
เทนน่าสงสาร

กุ๊กอย่าทิ้งเทนไปนะครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 01-06-2015 21:58:43
ย้อนกลับไปเย็นวันพฤหัสบดี หลังชั่วโมงเรียนวิชาเคมีจบลงอาจารย์ประจำวิชาก็แจ้งผลสอบ ผู้ช่วยสอนทยอยเดินแจกกระดาษคำตอบคืนนิสิตนับร้อยชีวิตในห้องใหญ่ ใช้เวลาไม่นานกระดาษคำตอบของโชมาก็มาถึง


“สูงสุดครั้งนี้อยู่ที่ 58 คะแนน” อาจารย์พูดผ่านไมโครโฟน เกิดเสียงฮือฮาขึ้นรอบทิศ


“จาก 60 เนี่ยนะ? สุดยอด!” ใครคนหนึ่งอุทาน หลายสายตาลอบมองคนรอบข้างเลิกลัก ใจอยากเห็นหน้าไอ้โคตรเทพที่ฝ่ามีนอันสูงส่งไปยืนเหยียบบนยอดระฆังได้


“อะ...” ชลันธรเบิกตาโพล่ง ร้องออกมาเสียงดัง “เยส!!”


ทุกสายตาหันไปมองเขาอย่างแปลกใจ โชชูกระดาษคำตอบในมือไปทางอาจารย์ พูดว่า “ผมได้ 58 แหละอาจารย์! ผมไม่ต้องดรอปวิชาอาจารย์แล้ว!”


ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ


“หมอนั่นมันคนที่โดนอาจารย์ไล่ไปดรอปเมื่อคราวก่อนไม่ใช่เหรอ” ใครคนหนึ่งกระซิบ อีกคนตอบว่า “อาจารย์พูดกับหมอนั่นต่อหน้าทุกคนเลยนี่ว่าถ้าไม่ได้มากกว่า 55 คะแนนรอบหลังก็อย่าหวัง”


“แต่ครั้งนี้หมอนั่นได้ 58” ทั้งคู่มองหน้ากัน มีคนหนึ่งสูดปาก “งั้นก็หมายความว่า...”


“ดีใจด้วยโว้ย!!”


นิสิตในห้องพร้อมใจกันตะโกนอย่างยินดี หลายคนปรบมือให้ด้วยแววตาชื่นชม สีหน้าแต่ละคนแสดงความดีใจด้วยแบบไม่ปิดบัง ยอมรับเลยว่าคราวที่แล้วตอนมันโดนประจานพวกเขาทุกคนสงสารมันจับใจ


“จ๊าบมากไอ้หนู!” รุ่นพี่ปีสูงส่งเสียงมาจากด้านหลังพร้อมยกนิ้วให้ เพื่อนตัวโตทั้งสองที่นั่งประกบซ้ายขวาลุกพรวดไปกอดคอชลันธร ตะโกนว่า “เพื่อนผมครับเพื่อนผม!”


“ฮือ...ไม่ต้องดรอปแล้วววว!” โชมองคะแนนในมือด้วยใบหน้าปลื้มปริ่ม อาจารย์มองลูกศิษย์หัวดื้อที่ยืนยันว่าจะสู้ต่อทั้งๆ ที่โดนเขาไล่ไปกดดรอปผ่านแว่นสายตา สั่นหัวพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู


“เอาจนได้นะ...ไอ้ตัวแสบ”




ชลันธรกลายเป็นขวัญใจของเซคในชั่วพริบตา เด็กหนุ่มเดินออกมาพร้อมพี่ๆ เพื่อนๆ ร่วมห้องที่ผลัดกันเข้ามายกนิ้วให้พร้อมตบไหล่เขาอย่างชื่นชม ก่อนโชจะแยกกับกลุ่มเพื่อน ยืนกดสมาร์ทโฟนรออามารับอยู่หน้าหอสมุด มืออีกข้างถือกระดาษคำตอบเอาไว้ ใบหน้าซุกซนจุดยิ้มอย่างนึกครึ้มใจ


โชกดโทรออก ปลายสายไม่ใช่ใครที่ไหน...อาจารย์จำเป็นของเขานั่นเอง


ติ๊ด!


ก่อนจะตั้งสติได้แล้วรีบกดตัดสาย แก้มเด็กประมงขึ้นสีเรื่อ แล้วทำไมเขาต้องโทรไปบอกหมอนั่นเป็นคนแรกด้วยล่ะ พวกหัวไบรท์ได้เต็มตลอดอย่างมันต้องหัวเราะเยาะดูแคลนเขาแน่ๆ


แต่พอนึกถึงสีหน้าจริงจังตอนตั้งใจสอนของอีกฝ่ายแล้ว...เออ บอกมันหน่อยก็ได้วะ โชตัดสินใจกดโทรออกอีกครั้ง ตอนนั้นเองที่ลมใหญ่หอบมาดังวูบ


“...”


ชลันธรมองบันไดทอดยาวขึ้นไปหน้าหอสมุด บนนั้นเองที่เขาได้พบร่างใครบางคน


“โห...จริงเหรอ” เจ้าของเสียงทุ้มเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงเรือนผมสีแดงคุ้นตา ใบหน้าหล่อเหลาจุดยิ้มอบอุ่นยามหัวร่อต่อกระซิกกับคนข้างๆ


“ค่ะ แล้วทีนี้นะ...” เด็กสาวสวมแว่นรูปร่างผอมบางสวมชุดนักเรียนม.ปลายกำลังหัวเราะด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ มองแล้วราวกับพวกเขาเป็นคู่รักต่างวัยที่กำลังหยอกล้อกันอย่างน่าเอ็นดู ทั้งคู่หอบหนังสือเอาไว้ คิดว่าคงมาติวกัน


โชทิ้งมือลงข้างตัว กดตัดสาย มองภาพนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า


ไม่ใช่เขาคนเดียว...ที่ได้รับความใจดีนั้น


ไม่ใช่เขาคนเดียว...ที่ได้รับความเอาใจใส่นั่น



มือเผลอขยำกระดาษคำตอบโดยไม่รู้ตัว รู้สึกร้อนหัวตากับปวดหนึบในอกอย่างนึกประหลาด โชไม่รู้จะเรียกความรู้สึกในตอนนี้ว่าอะไร เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน


สมาร์ทโฟนในมือของเขาสั่น โชกดรับสายด้วยใบหน้าเจ็บปวด


“แสบอยู่ไหน?” เสียงทุ้มดังลอดมาจากปลายสาย อาของเขาเอง โชสูดลมหายใจ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น “ที่เดิมครับอานาย”


“...เข้าใจแล้ว อากำลังจะไปถึง” แล้วสายก็ตัดไป โชจ้องภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ ดูจนทั้งสองคนเดินหายเข้าประตูหอสมุดไป


ไม่ถึงห้านาทีออดี้คันงามสีดำด้านสุดหรูก็มาจอดเทียบท่า เกิดเสียงฮือฮาจากผู้พบเห็นโดยรอบ โชเปิดประตูเข้าไปนั่งเบาะหลังด้วยสีหน้าเรียบเฉย


ด้านในมีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สวมสูทสั่งตัดราคาแพง เส้นผมสีนิลตัดสั้นรับกับใบหน้าคมสัน ดวงตาเรียวยาวมองหลานชายตัวแสบ เขายกมือให้คนขับรถ แล้วออดี้คันงามก็เคลื่อนตัว


เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยกับคนตัวเล็ก “ตาแดงเชียว โดนใครแกล้งอะไรมาหืม?” โชหันไปมองหน้าคนพูด ถามว่า “หน้าโชชัดขนาดนั้นเลยเหรอ”


พอได้ยินเสียงสั่นพร่าแบบนั้นแล้วเจมินายก็หัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดู “ใครมันกล้าทำเราขนาดนี้”


“คนนิสัยเสียอานาย” เด็กประมงพูด จมูกของเขามีน้ำมูกคั่งจนต้องส่งเสียงฟุดฟิด “มันเลวมากเลย โชเกลียดมัน” ถึงตรงนี้เจมินายก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้หลานชาย “เกลียดเลยเหรอ”


“เกลียดมาก” โชย้ำ ร่างสูงเลิกคิ้ว “แต่ตาของแสบไม่เห็นบอกอาแบบนั้นเลย”


“มันหลอกโช” ดวงหน้าติดหวานบิดเบี้ยว “ดูมันทำตัวดิอานาย...” ว่าแล้วก็เบะปากร้องอีกรอบ เจมินายเช็ดหน้าให้เด็กหนุ่มกลั้วหัวเราะ “แหม ชักอยากจะเห็นหน้าแล้วสิ ทำหลานอาขนาดนี้”


“ช่างมันเหอะ” ชลันธรสูดน้ำมูก คลี่กระดาษในมือให้ร่างสูง “วันนี้คะแนนเคมีออกแล้วล่ะ”


เจมินายรับมาดู ดวงตาคมกริบมองตัวเลขแล้วชมเปาะ “เก่งมาก” มือหนาโคลงศีรษะทุย “เย็นนี้อยากกินอะไร อาเลี้ยง”


“หมูกระทะ!” ใบหน้าของโชสดใสเมื่อได้รางวัล เจมินายลอบสบตาคนขับรถผ่านกระจกมองหลัง ก่อนจะพูดว่า “เอาสิ”


“แต่คุณเจครับ...” อีกฝ่ายไม่เห็นด้วย ดวงตาคมกริบจ้องเป็นเชิงดุ ก่อนจะเผยยิ้มอบอุ่นให้คนข้างๆ “แต่อาไม่รู้จักร้านอร่อยๆ หรอกนะ”


“โชรู้!” ไอ้หลานตัวแสบส่งเสียงแข็งขัน ยังมีหน้าหันไปบอกคนขับอีกว่า “พี่เอี่ยมก็ไปกินด้วยกันดิ นะๆ” นายเอี่ยมลอบมองหน้ากับเจ้านาย สุดท้ายก็ค้อมหัวให้ “รบกวนด้วยครับ”


“เย่!” โชร้องออกมาอย่างดีใจ นี่แหละ ต้องกินให้ลืมความเลวของหมอนั่น เจมินายมองภาพนั้นยิ้มๆ ยังไงความสุขของหลายชายคนเดียวต้องมาก่อน แล้วเขาก็นึกขึ้นได้


“เสาร์นี้แสบว่างไหม?” ชายหนุ่มถาม โชเอียงคอ “ก็ไม่ได้ไปไหนนะ ทำไมเหรอ”


“พอดีเพื่อนสนิทอาเขาจัดงานวันเกิดที่คฤหาสน์น่ะ เลยอยากพาเราไปเปิดหูเปิดตาหน่อย” ชายหนุ่มยิ้มอบอุ่น โชกระพริบตา “ก็ได้นะ?”


ไม่วายถามว่า “แต่เอาคนธรรมดาอย่างโชไปจะดีเหรอ”


เจมินายยิ้มออกมา เขาวางมือบนหัวหลานชาย “แค่เกิดเป็นหลานของอาก็ไม่ธรรมดาแล้ว”




เช้าวันเสาร์ หลังคนขับรถของเท็นมาส่งหน้าตึกเรียนเปรมก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับหอ เขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วจึงออกมาเจอเพื่อนที่หน้ามหาวิทยาลัยตามนัด


“ดูยัง?” ไดนาไมต์หมายถึงวิดีโอในกล้อง เปรมในสภาพหัวฟูตอบว่า “ยังดิ นี่พอเช้าก็ออกมาเลย”


“ไว้ไปดูที่คอนโดไอ้ไฟละกัน มันตื่นยังเนี่ย” สามสีหันไปทางเด็กหนุ่มผมสีชมพู ฝ่ายหลังยกมือถือขึ้นมา “ตื่นแล้วดิ กูโทรไปปลุกแล้ว มันบอกเดี๋ยวลงมารับข้างล่าง”


“มึง รถมาแล้ว” เปรมร้องทัก สามทหารเสือก้าวขึ้นไปหาที่นั่ง ก่อนรถโดยสารจะเคลื่อนตัวออกไป


ครู่เดียวก็ถึงที่หมาย พวกเปรมจ่ายค่ารถแล้วเดินเข้ามาในล็อบบี้ ไดนาไมต์มองไปรอบๆ อย่างตื่นตา “โหย...หรูแท้วะ”


“เหมือนโรงแรม” สามสีพูด เขาเคยมาหาไฟหลายครั้งแล้วจึงไม่มีอาการตื่นเต้นมากนัก ประจวบเหมาะที่ร่างสูงเดินลงมา พอเห็นสภาพหมอยาพวกเปรมก็เบิกตาโพล่ง


ไฟลงมาด้วยชุดนอนลายอุลตร้าแมนพื้นสีน้ำเงินเข้ม เส้นผมสีแดงระต้นคอชี้โด่เด่ ดวงตาคมกริบบนใบหน้าหล่อเหลาเกิดประกาย ทักว่า “เพื่อนเพื่อนนน”


ไดนาไมต์ผงะ “ไอ้เหี้ย มึงจะสบายใจเกินไปแล้ว”


ไฟกางแขนโก่งตัว พูดหน้ากวนๆ “เฮ้ย เราต้องสนับสนุนตัวเองดิวะ กูเท่ กูแนว แต่งเป็นแมวยังจ๊าบเว้ย”


“...” เปรมมองหมอยาด้วยสายตาที่ไม่รู้จะพูดอะไร ในขณะที่สามสีได้แต่ตบบ่าเพื่อนทั้งสองเบาๆ “คราวก่อนมันใส่ชุดสไปเดอร์แมนลงมาหากู”


“มึงแข็งแกร่งมากเว้ย” ไดนาไมต์ชื่นชมจากใจจริง ก่อนเด็กหนุ่มทั้งสี่จะเดินขึ้นลิฟต์ไป




เมื่อเท้าสัมผัสพื้นห้อง สามสีกับไดนาไมต์ก็เข้าไปต่อกล้องกับจอโทรทัศน์หน้าโซฟา เปรมนั่งมองเพื่อนจัดการระบบอย่างรู้งาน ข้างๆ เป็นหมอยากำลังนั่งบ่นพลางเคี้ยวมันฝรั่งทอดดังกร้วม


“เป็นเหี้ยไร” เสียงทุ้มนั่นงุ้งงิ้งน่ารำคาญจนพ่อครัวต้องหันไปถามอย่างทนไม่ไหว ไฟเงยหน้า ขมวดคิ้วใส่พ่อครัว “มึงคุยกับไอ้โชบ้างปะเนี่ย”


เปรมกดรีโมทแอร์เร่งความเย็นพลางเลิกคิ้ว ยังไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ตอบว่า “เมื่อคืนก็คุยกันนะ”


“ฮะ?” ไฟร้อง หันไปกดมือถืออีกรอบ “ไอ้เหี้ย แล้วทำไมไม่รับสายกูวะ”


เปรมหรี่ตา “นี่พวกมึงทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ”


“ไม่รู้ดิ วันก่อนแม่งยังดีๆ อยู่เลย” ไฟพึมพำ ถามพ่อครัวว่า “แล้วมันได้พูดอะไรถึงกูให้มึงฟังบ้างปะ?”


เปมทัตกระพริบตา “ก็ไม่นะ บอกแค่ว่าวันนี้จะไปงานเลี้ยงตอนเย็นเฉยๆ”


หมอยาจิ๊ปากอย่างขัดใจ เขาเลิกโทรแล้ว หันมากัดขนมดังกร้วมดับอารมณ์คุกรุ่นแทน


“ได้ละ” ไดนาไมต์ส่งเสียง ก่อนคู่เกรียนจะถอยมาจับจองที่นั่ง พวกเขารับชมวิดีโอในกล้องผ่านจอโทรทัศน์ มุมมองเหนือตู้เสื้อผ้าสะท้อนภาพบนเตียงของเท็น กล้องเริ่มบันทึกภาพตั้งแต่วินาทีแรกที่ไดนาไมต์ผละออกไป   


สามสีกดรีโมทเร่งความเร็วจนตัดเป็นภาพเท็นเดินเข้าห้องมาในคืนวันจันทร์ หมอนั่นหายไปอาบน้ำ กลับมาพร้อมชุดนอนแล้วเอนตัวลงบนเตียง ก่อนจะตื่นมาแต่งตัวในเช้าวันอังคารแล้วออกจากห้องไป ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพปกติ


เด็กหนุ่มตัวสูงกดเร่งอีกทีทั้งวันอังคาร ภายในห้องยังคงไม่มีอะไรเป็นที่ผิดสังเกต เท็นกลับมาในตอนพลบค่ำ อาบน้ำและเข้านอน ก่อนจะตื่นไปเรียนในเช้าวันพุธตามปกติ


“โฮ่ย...คว้าน้ำเหลวเหรอเนี่ย” ไฟหรี่ตากัดมันฝรั่งในมือ ไดนาไมต์ทำหน้าเซ็ง “ห่าเอ๊ย มุมดีเลยนะเนี่ย ไม่มีอะไรจริงๆ เหรอวะ”
เปรมทำหน้าคล้ายไม่อยากจะเชื่อ “แต่ออกัสบอกว่าเห็นคุณชาร์ลอตต์ออกมาจากห้องนอนของเท็นในสภาพชุดนอนหลุดลุ่ยเลยนะเว้ย”


“เป็นไปได้ไหมว่าออกัสจะคิดมากไป” สามสีเสนออีกทางเลือก


“ไม่หรอก” ไดนาไมต์คัดค้าน นึกถึงดวงตาสองสีคู่สวยที่ขยิบให้เขาตอนเจอกันครั้งแรกแล้วพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาแน่ๆ กูรู้สึกได้” เด็กหนุ่มผมสีชมพูจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี


ความรู้สึกประหลาด...ที่อาจพาเรื่องราวไปยังจุดจบ


“แต่นี่ดูๆ มาก็ยังไม่มีอะไรเลยนะ” ไฟมองหน้าจอ ก่อนหมอยาจะเบิกตาโพล่ง “ไอ้สามหยุดคลิปก่อน!”


นิ้วยาวกดหยุด ภาพนิ่งบนจอกว้างคือร่างของแม่เลี้ยง ความสนใจของทุกคนกลับมาทันที สามสีย้อนความเร็วแบบถอยกลับ พวกเขาดูเวลาบนจอ เหตุการณ์เกิดขึ้นในคืนวันพุธ


“คราวก่อนเท็นหายไปในเช้าวันพฤหัส” พ่อครัวพึมพำ “อาจมีเหตุจำเป็นที่ทำให้ชาร์ลอตต์เข้าห้องของเท็นได้เฉพาะในวันคืนพุธ”


“หมอแปดมีประชุมที่โรงพยาบาลทุกคืนวันพุธ” ไฟบอก “เขาจะกลับมาอีกทีในวันพฤหัสทุกครั้ง” 


“พวกมึงดูนั่น” สามสีส่งเสียง บนหน้าจอปรากฏภาพเท็นนอนหลับอยู่บนเตียงในความมืด


“แม่งเอ๊ย กูน่าจะติดไมค์ไว้ด้วย ไม่ได้ยินเสียงเลย” ไดนาไมต์บ่น ทุกคนดูวิดีโอต่อ เหตุการณ์ต่อจากนั้นคือไฟในห้องสว่างขึ้นพร้อมเท็นที่ลุกมานั่งด้วยอาการสะลึมสะลือ


ชาร์ลอตต์เดินเข้ามาในเฟรม


“มาแล้ว!” เด็กหนุ่มสี่คนร้องพร้อมกัน เบิกตากว้างเมื่อแม่เลี้ยงปีนขึ้นเตียงนายน้อยของคฤหาสน์


“ไอ้เหี้ยเท็นหนีไป!” ไดนาไมต์ตะโกน สามสีลอบกลืนน้ำลายยามชาร์ลอตต์ปลดผ้าคลุมไหล่ตัวเองออกเผยให้เห็นสัดส่วนช่วงบนอันเย้ายวน เธอปีนขึ้นไปบนตักร่างสูงในสภาพกระโปรงชุดนอนเลิกขึ้นอย่างหมิ่นเหม่ ก่อนจะโน้มหน้าลงประกบปากเด็กหนุ่ม


เป๊าะ!


พ่อครัวหักรีโมทแอร์ในมือเสียงดัง สามหนุ่มสะดุ้ง เปมทัตจ้องภาพนั้นไม่วางตา


เท็นพยายามล็อคมือของชาร์ลอตต์ที่ปัดป่ายไปตามเป้ากางเกงของเขาอย่างซุกซน สุดท้ายก็คว้าหลังคอหญิงสาวเอาไว้ ผละริมฝีปากออกก่อนจะกดเธอไว้กับเตียงแล้วขึ้นคร่อม


ริมฝีปากเหยียดตรงนั่นกำลังขยับ พวกเปรมเดาว่าเด็กโข่งคงพยายามเจรจากับหญิงสาว ทว่าฝ่ายหลังกลับเหยียดยิ้ม หล่อนยกมือลูบแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ


หลังจากนั้นชาร์ลอตต์ก็กลับมาสวมผ้าคลุมไหล่ตามเดิม ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทศทิศทรุดตัวนั่งบนเตียง เขายกขาขึ้นมากอดแล้วฟุบหน้าลงกับหัวเข่า เปรมโยนซากรีโมทไปทางหมอยาจนฝ่ายหลังสะดุ้ง พึมพำว่า “เท็น...”


หลังจากนั้นแม่เลี้ยงก็ไม่ได้เข้ามาหาเด็กโข่งอีก สามสีกดเร่งความเร็วไปเรื่อยๆ จนถึงช็อตที่เปรมเดินเข้ามาหยิบกล้องนั่นแหละ แล้วจอก็ดับวูบไป


ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ


“อา...ดูแล้วอาจจะหดหู่อยู่สักหน่อย” สามสีลดรีโมทลง “แต่นี่ก็หมายความว่าเราได้หลักฐานแล้วล่ะนะ”


“หมอแปดคงคิดเปิดตัวเจ้าสาวกับประกาศวันแต่งงานในคืนนี้ เราต้องทำให้เขาเปลี่ยนใจก่อนจะถึงเวลานั้น” ไฟบอกข้อมูลวงใน พ่อครัวพูดว่า “ไม่มีปัญหา ยังไงพวกกูสามคนก็ต้องไปเตรียมอาหารบ่ายนี้อยู่แล้ว เราจะให้พ่อเท็นดูคลิปนี้ให้เร็วที่สุด”


“ไม่น่าง่ายแบบนั้น” ไดนาไมต์ทำหน้าครุ่นคิด “ชาร์ลอตต์ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างแน่ๆ”


“มึงดูแปลกๆ นะ” สามสีทักเพื่อนอย่างสังเกตได้ “ดูไม่มั่นใจเหมือนทุกทีเลย”


ประโยคนี้เรียกทุกสายตาให้หันมามอง ไดนาไมต์กระพริบตา สุดท้ายก็เกาต้นคอพูดว่า “บ้าน่า...ระดับนี้แล้ว จะพลาดได้ยังไง”


“นั่นสินะ” พ่อครัวยิ้มออกมา อะไรที่เป็นไปไม่ได้ เจ้าพวกนี้ก็เนรมิตให้เป็นไปได้มานักต่อนักแล้ว


ครั้งนี้ก็เช่นกัน...


เมื่อตกลงแผนการกันเรียบร้อยพวกเขาก็เริ่มแยกย้าย เปรมลุกไปโทรหามาเรีย ในขณะที่สามสีเริ่มตัดต่อคลิปใส่แฟลตไดรฟ์ ส่วนไฟติดต่อเรื่องสูทใส่ไปงานกับลูกน้องของพ่อ


ไดนาไมต์มองภาพนั้น ดวงตาของเขาฉายความกังวล



   
คฤหาสน์เกียรติยวานนท์ยามพลบค่ำเปิดไฟตั้งตระหง่านโดยมีผืนฟ้าสีเข้มทาเป็นฉากหลัง บนพื้นหญ้าสีเขียวบริเวณน้ำพุสามชั้นด้านหน้าปรากฏรถหรูยี่ห้อดังของเมืองนอกจอดเรียงรายเป็นทิวแถว เหล่าผู้มีอิทธิพลและกลุ่มบุคคลมีชื่อเสียงต่างเดินถือกล่องของขวัญเข้างานมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เป้าหมายคือแสดงความยินดีกับเจ้าบ้านรุ่นปัจจุบันผู้แสนเก่งกาจและเป็นที่รัก


เปรมกับสามสีหัวหมุนไม่ได้พักอยู่ในห้องครัวหลักพร้อมมาเรียและเหล่าพ่อบ้านตั้งแต่บ่ายโมง พวกเขาทยอยยกอาหารบางส่วนไปตั้งบ้างแล้ว ในส่วนของเครื่องดื่ม หลังสาธิตวิธีชงคร่าวๆ เสร็จไดนาไมต์ก็เขียนอัตราส่วนแปะไว้ปล่อยให้กลุ่มพ่อบ้านที่เหลือจัดการต่อ เด็กหนุ่มผมสีชมพูยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่


ไดนาไมต์เดินเข้ามาในบริเวณจัดงาน ผมสีชมพูถูกถักเป็นเปียก้างปลาเก็บขึ้นไปข้างหนึ่งอวดเฉดสีม่วงอ่อนที่ซ่อนอยู่ด้านใน สวมสูทสั่งตัดสีดำด้วยอภินันทนาการจากไฟ เด็กหนุ่มมองบันไดกลางด้วยในอกที่ร้อนรุ่ม จนถึงตอนนี้เขาก็ยังหาโอกาสให้หมอแปดดูคลิปไม่ได้


เจ้าบ้านแห่งเกียรติยวานนท์เข้าถึงยากเหลือเกินในเวลานี้ รอบตัวเขารายล้อมไปด้วยผู้คนและความวุ่นวายตั้งแต่เช้า ทำให้สามทหารเสือไม่สามารถประชิดตัวอีกฝ่ายได้เลย


เรื่องยิ่งยากขึ้นไปอีกเมื่อออกัส...ชายหนุ่มผู้เป็นความหวังเดียวของภารกิจที่จะทำให้พวกเขาเข้าประชิดตัวนายท่านได้ กลับกำลังนอนป่วยเป็นไข้หวัดอย่างหนักอยู่ในห้อง ไดนาไมต์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพึ่งกำลังของตัวเอง


ใจหนึ่งเด็กหนุ่มก็คิดจะเอาเครื่องฉายมาตั้งแล้วเผยคลิปต่อหน้าสาธารณะชนให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่เปมทัตไม่เห็นด้วย พ่อครัวให้เหตุผลว่าเพราะมีใบหน้าของเท็นอยู่ในนั้น ภาพลักษณ์ของหมอสำคัญกว่าที่คิด


พูดถึงเท็น ตั้งแต่มาที่นี่ไดนาไมต์ก็ยังไม่เห็นอีกฝ่ายแม้แต่เงา ได้ยินจากมาเรียว่านายน้อยแห่งคฤหาสน์ต้องเก็บตัวจนกว่าจะถึงเวลาตามกำหนดการ เด็กหนุ่มผมสีชมพูถอนหายใจ มองหมอยาในชุดสูทสีเทากำลังยืนพูดคุยกับนางแบบกลุ่มหนึ่งอย่างเป็นธรรมชาติ ทว่าดวงตาคมกริบคู่นั้นกลับฉายแววระวัง


ไดนาไมต์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงผ้าเนื้อดี แฟลตไดรฟ์สีเข้มบรรจุคลิปหลักฐานยังคงนอนอยู่ในนั้น ก่อนไฟจะปลีกตัวเดินมาหาเขา


“ได้เรื่องละ” หมอยากระซิบ ไดนาไมต์เหลือบตามองรอบๆ “ว่ามา”


“สาวๆ บอกว่าในบัตรเชิญเขียนไว้” ไฟจิบเหล้าผสมในมือ “ท้ายงานจะมีเซอร์ไพรส์จากเจ้าบ้าน คิดว่าคงเป็นการเปิดตัวเจ้าสาวกับประกาศวันแต่งงานอย่างที่พวกเรารู้” เขาสบตาเพื่อน “คลิปชาร์ลอตต์อยู่กับมึงใช่ไหม?”


ไดนาไมต์รีบยกมือปิดปากอีกฝ่าย “เสียงดังไปแล้วไอ้เหี้ย!” เขากวาดสายตาเลิกลัก เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองมาจึงล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกง “อยู่ในนี้”


“โทษที” ไฟยิ้มแห้ง “งั้นเดี๋ยวกูไปสืบต่อ แล้วไอ้สองคนนั้นจะออกจากครัวเมื่อไหร่”


“เห็นยังยุ่งๆ กันอยู่ ไม่แน่กูอาจจะฉายเดี่ยว” ไดนาไมต์เผลอกำแฟลตไดรฟ์โดยไม่รู้ตัว “กูต้องทำให้พ่อของเท็นดูคลิปนั้นให้ได้” หมอยาพยักหน้ารับ เขาตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนจะแยกออกไป


ตอนนั้นเองที่บริกรนายหนึ่งถือถาดเครื่องดื่มเดินผ่านมา ไดนาไมต์คว้าแก้วทรงสูงได้ใบหนึ่ง เขาจิบของเหลวสีอำพันด้วยท่วงท่าอันเป็นธรรมชาติ


ใกล้ๆ นั่นเอง ใครบางคนซึ่งได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วก็ลอบเดินขึ้นบันไดกลางไป




ชาร์ลอตต์ในชุดราตรีคล้องคอเปิดแผ่นหลังสีชมพูยืนมองบริเวณจัดงานด้านล่างจากบนชั้นสอง ริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีอ่อนเป็นธรรมชาติเหยียดยิ้มแสยะ ดวงตาสองสีเกิดประกายวูบ ในค่ำคืนนี้เจ้าบ้านของคฤหาสน์จะเปิดตัวเธอและประกาศวันแต่งงานตอนท้าย


ทุกอย่างคงจะเป็นไปตามกำหนดการ...


ถ้าไม่มีใครบางคนกำลังวิ่งมาทางเธอในตอนนี้


“คุณชาร์ลอตต์ครับ!” ชายหนุ่มผิวเข้มรูปร่างสันทัดร้องเรียก หญิงสาวรีบหลบฉากเข้ามา หันไปด่าว่า “พรวดพราดขึ้นมาทำไม แกจะเปิดโปงฉันเหรอ!”


“ขอโทษด้วยครับ แต่ผมจำเป็นต้องรีบมาบอก” ดวงตาของหญิงสาวฉายแววโกรธเกรี้ยว ทว่าพอเห็นใบหน้ารู้สึกผิดกับอาการเหนื่อยหอบของลูกน้องแล้วเธอก็ยอมถามว่า “มีอะไร”


“มะ...มีคนจะแฉคุณชาร์ลอตต์ครับ!” ลูกน้องละล่ำละลักบอก ชาร์ลอตต์ขมวดคิ้ว “แฉ? มันจะแฉอะไรฉัน?”


“ผมไม่ทราบครับ ได้ยินแต่พวกมันคุยกันว่าจะเอาคลิปคุณชาร์ลอตต์ไปให้เจ้าบ้านดู” คนผิวเข้มพูดรัว ชาร์ลอตต์หันขวับไปทางบริเวณจัดงานด้านล่าง “มันเป็นใคร?”


“ไอ้เด็กผมสีชมพูครับ” ชายหนุ่มบอก “มันบอกเพื่อนมันว่าคลิปอยู่ที่มัน”


ชาร์ลอตต์หาเจอแล้ว ท่ามกลางผู้คนมากมายในพื้นที่จัดงาน เด็กหนุ่มเส้นผมสีชมพูสวมสูทสีดำยืนพิงผนังอยู่ตรงมุมห้อง แม้จะจิบเครื่องดื่มด้วยท่วงท่ากลมกลืน ทว่าดวงตากลับฉายแววนักล่า


ราวกับอสรพิษ...


หญิงสาวกระตุกยิ้มอย่างนึกสนใจ “แบบนี้นี่เอง...ก็น่าสนุกดี” เธอจ้องเด็กหนุ่มด้วยแววตาวาววับ “สั่งพวกที่อยู่ข้างนอกให้จัดการไอ้เด็กนั่น ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาคลิปมาให้ฉันให้ได้”


“ทราบแล้วครับ!” มันค้อมหัวรับคำสั่ง ชาร์ลอตต์หัวเราะหึ “และเพื่อเป็นการเพิ่มรสชาติให้งานเลี้ยงครั้งนี้” เธอล้วงซองพลาสติกขนาดเล็กออกมาจากด้านในเข็มขัด ยื่นมันให้ลูกน้องแล้วพูดว่า


“นี่เป็นยาปลุกขนานแรง แกทำยังไงก็ได้ให้ลูกชายของเจ้าบ้านกินมันเข้าไป”


“ขะ...คุณเท็นน่ะเหรอครับ” ชายหนุ่มรับยามาดวงตาเลิกลัก ชาร์ลอตต์แสยะยิ้ม “เออ ให้มันกินซะ เสร็จแล้วที่เหลือฉันจัดการต่อเอง”   


“เข้าใจแล้วครับ” พูดจบลูกน้องก็วิ่งออกไป หญิงสาวหันไปจ้องไดนาไมต์ เรือนร่างเย้ายวนแผ่จิตสังหารออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง


“งั้นเรามาเล่นเกมกันหน่อยเป็นไง...พ่ออสรพิษ” ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มร้าย ดวงตาสองสีสะท้อนภาพเด็กหนุ่มที่ยินจิบเหล้าผสมอยู่ด้านล่าง


“ของเดิมพันเอาเป็น ‘ศักดิ์ศรี’ ก็แล้วกัน”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 01-06-2015 21:59:26
(ต่อ)


บรรยากาศในพื้นที่จัดงานเต็มไปด้วยความคึกคัก เหล่าแขกเหรื่อทยอยกันเดินเข้าคฤหาสน์มา ใกล้ๆ ประตูทางเข้านั่นเอง นายอัคคี เพลิงพิโรจน์โชติช่วงชัชวาลกำลังยืนหัวร่อต่อกระซิกกับกลุ่มนางแบบสาวอย่างออกรสออกชาติ พวกเธอพยายามอย่างมากที่จะหาช่องทางติดต่อกับเด็กหนุ่ม


“คุณไฟ วันไหนว่างไปทานข้าวกับซินดี้หน่อยสิคะ” หญิงสาวอกโตผิวแทนกอดแขนออเซาะเขาอย่างออดอ้อน ไฟเผยยิ้มเจ้าเสน่ห์ “วันไหนดีครับ”


“ขี้โกงนี่นา ลอร่าเองก็อยากไปกับคุณไฟเหมือนกันนะ!” แหม่มสาวผิวขาวผมทองไม่ยอมแพ้ เธอรีบจับจองแขนอีกข้างของหมอยา ตามด้วยสาวๆ ที่เหลือส่งเสียงแย่งเขากันระงม พ่อหนุ่มเจ้าเสน่ห์หัวเราะ


“งั้นก็ไปกันหมดนี่เลยเป็นไงครับ ผมเลี้ยงเอง”


“ว้ายยยย ไฟนี่ล่ะก็” กลุ่มหญิงสาวร้องวี้ดว้าย เรียกสายตาอิจฉาจากเหล่านายแบบหนุ่มที่มาเพื่อหวังสาวสวยไปเชยชมได้เป็นทิวแถว


ตอนนั้นเองที่หน้าประตูเกิดเสียงฮือฮา


“ไม่จริงน่า...เขามาด้วยเหรอเนี่ย” หญิงสาวคนหนึ่งในงานส่งเสียง


ผู้มาใหม่คือชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมสันทรงอำนาจ ดวงตาคมกริบคู่นั้นเปี่ยมด้วยเสน่ห์ลึกลับจนสาวน้อยสาวใหญ่สองข้างทางต้องร้องครวญครางอย่างลุ่มหลง ร่างนั้นสวมสูทและนาฬิการาคาแพง ก้าวเข้าคฤหาสน์มาอย่างองอาจราวกับพญาราชสีห์


“นั่นใคร?” ไฟถามออกมา ลอร่าที่กอดแขนเขาอยู่บอกว่า “ไฟไม่รู้จักเหรอคะ คนนั้นคือคุณ ‘เจมินาย’ บอสมาเฟียทางตอนใต้ของอิตาลีค่ะ” เธอมองชายหนุ่มด้วยสายตาชื่นชม “เขาสมบูรณ์แบบมากๆ แถมยังเปลี่ยนแฟนทุกอาทิตย์...”


“เขาว่าลีลาบนเตียงของคุณเจเขาสุดยอดมากเลยนะเธอ” ซินดี้หันมาเม้าท์ ก่อนพวกสาวๆ จะร้องกรี๊ดกร๊าด ไฟคิ้วกระตุก เฮ้ๆ พูดเรื่องแบบนี้กันโต้งๆ เลยจะดีเหรอ


อัคคีกำลังจะละสายตาจากร่างนั้น ทว่าใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กันก็ทำให้เขาต้องหันหลับไปมองอีกครั้งจนได้


“ขอตัวก่อนนะครับ” ไฟแกะมือนางแบบสาวออก พวกเธอทำท่าจะไม่ยอม ทว่าพอเห็นดวงตาคมกริบคู่นั้นฉายแววคุกรุ่นแล้วจึงยอมถอยฉากให้โดยดี


ถึงตรงนี้ผู้คนรอบข้างก็หันไปพูดคุยกันตามปกติแล้ว ไฟเดินไปหยุดเบื้องหน้าร่างเล็ก


“โช”


หมอยาเรียก เจ้าของชื่อมองเขาอย่างนึกอึ้ง รีบเบือนหน้าหนี ไฟโพล่งถามว่า “โทรไปทำไมไม่รับ”


“เธอเป็นใคร?” เจมินายส่งเสียง อัคคีเหลือบมองร่างใหญ่ พอคิดว่าไอ้หมอนี่มันควงคนตัวเล็กมาเดินโชว์แล้วก็โกรธจนพูดไปว่า “มันไม่เกี่ยวกับคุณ”


“ไม่ได้หรอกหนุ่มน้อย ในเมื่อฉัน...” เจมินายทำท่าจะพูดต่อ ทว่ากลับโดนหลานชายเอาตัวมาบังไว้ ชลันธรพูดเสียงแข็ง


“ขอโทษเดี๋ยวนี้! มึงไม่มีสิทธิ์พูดกับเขาแบบนั้น!”


“อ้อ ปกป้องกันด้วยหรอ” ไฟจ้องเด็กประมง โชเม้มริมฝีปาก ดวงตาคู่เล็กทอประกายเจ็บปวด ตอนนั้นเองที่มือหนายื่นเข้ามาคว้าแขนเขาไว้


“นี่!” เด็กประมงร้อง หมอยาเหลือบมองมาเฟียหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดว่า “ขอยืมตัวหมอนี่เดี๋ยว”


เจมินายมองหลายชาย เห็นฝ่ายหลังยืนก้มหน้าก่อนจะถูกลากออกไป




ไฟลากโชมาหยุดที่น้ำพุสามชั้นหน้าคฤหาสน์ ฝ่ายหลังพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือใหญ่ ใบหน้าติดหวานบูดบึ้งอย่างเอาเรื่อง


“ทำไมไม่รับสายกู” ไฟถาม ชลันธรหลบสายตา ตอบเสียงห้วน “มือถืออยู่หอเพื่อน”


“โกหก ไอ้เปรมบอกว่าเมื่อคืนมันยังคุยกับมึงอยู่เลย” หมอยาจับคนตัวเล็กให้หันมาเผชิญหน้า โชตวาดใส่ร่างใหญ่อย่างโมโห


“เออ! กูโกหก กูไม่รับสายเพราะกูไม่อยากคุยกับมึง พอใจรึยัง!”


ไฟขมวดคิ้ว เผลอบีบแขนอีกฝ่ายแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว “มึงเป็นอะไร วันก่อนเรายังคุยกันดีๆ อยู่เลยไม่ใช่รึไง”


“กูเกลียดมึง!” โชนิ่วหน้าเพราะเจ็บแขน เขาตะโกนใส่หน้าคนตัวใหญ่ “ปล่อยกู!” พยายามง้างมือหนาที่ล็อคเขาแน่นราวกับคีมเหล็กออก เมื่อไร้ผลจึงกระทืบเท้าอีกคนจนร่างสูงร้องโอ๊ยแล้วรีบผละหนี


“จะไปไหน เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง!” ทว่าไฟไวพอที่จะคว้าคนตัวเล็กกลับมา โชที่ถูกจับได้ก็หลับหูหลับตาตะโกนใส่ “ปล่อยกู! อย่ามาจับ!”


“เจมินายเป็นอะไรกับมึง” ไฟถามสิ่งที่คาอยู่ในใจ โชตวัดตา “อย่ามาเรียกชื่อเขาห้วนๆ แบบนั้นนะ!”


ไฟขมวดคิ้ว พอได้ยินแบบนี้เขาก็เริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว หมอยาสบตาคนตัวเล็กที่กลับมาก้าวร้าวเหมือนวันแรกที่เจอกัน พูดออกมาว่า


“อ้อ...เป็นคู่ขากันนี่เอง”


“ว่าไงนะ?”


“พวกนางแบบบอกว่าเจมินายเปลี่ยนคู่นอนบ่อยมาก...” ไฟแสยะยิ้ม


“มึงคงเป็นรายล่าสุดของมันล่ะสิท่า!”


เพียะ!


ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบ ไฟเบือนหน้ากลับมาช้าๆ ดวงตาคมกริบทอประกายวาวโรจน์ โชตะคอกเสียงกร้าว “โสโครก! สมองอย่างมึงก็คิดได้แค่นี้แหละ!”


“แล้วจะคิดเป็นแบบไหนได้อีก!” มือหนาบีบแขนโชเสียจนกระดูกเล็กแทบแตก “เดินควงกันเข้างานกันมาขนาดนั้นถ้าไม่ใช่มันเลี้ยงมึงอยู่แล้วจะเป็นอะไร! โช!”


ดวงตาเหมือนแมวคู่นั้นจ้องกลับมาอย่างเจ็บปวด เสียงห้าวติดหวานตะโกนจนสั่นพร่า “กูจะเป็นอะไรกับเขามันก็เรื่องของกู! มึงไม่เกี่ยว!”


ไฟสูดลมหายใจลึก พูดชัดถ้อยชัดคำว่า “ดี! งั้นก็เชิญมึงกลับไปอ้าขาออเซาะมันได้เลย!”


โชจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ดวงตาคู่เล็กแดงก่ำ เด็กประมงตะโกนใส่หน้าคนตัวใหญ่ “เออ!!!” ก่อนจะสะบัดแขนออกแล้วก้าวขาฉับๆ กลับเข้างานไป


ไฟก้มหน้า ดวงตาคมกริบทอประกายเจ็บปวด



    
เปรมทรุดตัวลงนั่งหลังทำส่วนของตัวเองเสร็จ เขาปล่อยที่เหลือให้มาเรียกับกลุ่มพ่อบ้านจัดการ ในขณะที่สามสียังผละออกมาไม่ได้ เด็กหนุ่มตัวสูงบอกให้พ่อครัวไปสมทบไดนาไมต์ก่อน เปมทัตจึงเดินออกจากห้องครัวหลักมาพร้อมถุงเสื้อผ้าเพียงลำพัง จุดหมายคือห้องน้ำสำหรับเหล่าพ่อบ้านเพื่อเปลี่ยนชุด


พ่อครัวเปิดประตูบานใหญ่เข้าไป ด้านในมีห้องน้ำเล็กๆ แยกไปอีกสามห้อง เปรมเลือกห้องแรก ไม่นานนักก็ออกมาพร้อมชุดสูทสั่งตัดสีฟ้าอ่อน ก่อนจะเดินเข้ามาในงานที่ถูกบันดาลอย่างงดงามราวกับสรวงสวรรค์


เปมทัตเจอไดนาไมต์ที่นั่น เด็กหนุ่มผมสีชมพูถามว่า “ไอ้สามอะ?”


“เหมือนส่วนของหวานจะมีปัญหานิดหน่อย มันเลยไล่กูออกมาก่อน” เปรมบอก ถามกลับ “ไอ้ไฟล่ะ?”


“เมื่อกี้ยังคุยกับสาวอยู่เลย ตอนนี้ไม่ไหนแล้วไม่รู้” ไดนาไมต์ชะเง้อคอมองหา เขาแวบไปเติมอะไรใส่ท้องมาเมื่อกี้ “งานนี้คงมีแค่มึงกับกูแล้วแหละ” เด็กหนุ่มหาหมอยาไม่เจอ สรุปแผนการว่า “เดี๋ยวพอพ่อของเท็นกล่าวปราศรัยกับเป่าเทียนบนเค้กเสร็จมันจะเป็นช่วงพบปะ เราจะเอาคลิปไปให้เขาดูในตอนนั้น”


“ตกลง” พ่อครัวพยักหน้า ลดเสียงลง “ชาร์ลอตต์ล่ะ?”


“กูเห็นตรงบันไดเมื่อกี้แวบๆ แต่ไม่อยู่แล้ว สงสัยข้าไปแต่งตัวละมั้ง ก็เธอเป็นเซอร์ไพรส์ของงานนี่” ไดนาไมต์ตอบ เปรมมองไปรอบๆ คนในสูทสีดำพูดว่า


“ถ้าไอ้เท็นล่ะก็ยังไม่ลงมาหรอก เห็นว่าต้องเปิดตัวพร้อมกับเจ้าบ้านตามธรรมเนียมน่ะ”


เปรมคิ้วกระตุก เขายกพันช์ผลไม้ในมือดื่มแก้เขิน บ่นอุบ “กะ กูก็ไม่ได้มองหาเท็นสักหน่อย...” ไดนาไมต์พยักหน้าล้อๆ พูด ‘ครับๆ’ แล้วกระดกน้ำในมือของตัวเอง


เกิดเสียงฮือฮาขึ้นแถวบันไดกลาง ก่อนไฟรอบข้างจะดับลงแล้วพุ่งไปทางผู้มาใหม่บนชั้นสองเป็นจุดเดียว ปรากฏผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่สองคนยืนซ้อนกัน


คนหน้าเป็นชายวัยกลางคนสวมสูทสีขาวสั่งตัดราคาแพง ใบหน้าหล่อเหลาไม่ส่อเค้าอารมณ์ใด เส้นผมสีดำสนิทหวีเสยขึ้นอย่างมีภูมิฐาน เขาคือเจ้าบ้านรุ่นปัจจุบัน...หมอแปดแห่งคฤหาสน์เกียรติยวานนท์


ตามมาด้วยลูกชายในชุดสูทสีมุก ใบหน้าของเขาคล้ายบิดาตอนหนุ่ม ทั้งคู่เดินลงบันไดกลางมา ราวกับเจ้าชายสีขาวและอัศวินสีมุกก็มิปาน ผู้คนเบื้องล่างส่งเสียงฮือฮา มองความสง่างามของสองพ่อลูกอย่างชื่นชม


“ต่อไปจะเป็นการกล่าวปราศรัยของเจ้าบ้านนะครับ” พิธีกรจากทีมออแกไนซ์ที่ออกัสประสานงานให้ส่งเสียง หมอแปดก้าวขึ้นไปบนแท่นเล็กๆ ที่จัดเตรียมไว้ ไมโครโฟนอยู่ในระดับริมฝีปากของเขาพอดี


“สวัสดีครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ขอบคุณที่สละเวลามาร่วมงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของผมในปีนี้” สิ้นประโยคแรกเสียงปรบมือก็ดังขึ้นจากทั่วสารทิศ ดวงตาทุกคู่จ้องมองเจ้าบ้านอย่างชื่นชม หมอแปดกล่าวปราศรัยจนจบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทว่าเสียงทุ้มนั้นกลับน่าฟังและจริงใจ


กำหนดการต่อไปคือเป่าเทียนฉลองวันเกิด พนักงานร้านเค้กเจ้าประจำเดินเข็นถาดเค้กปอนด์ใหญ่เข้ามาตรงกลาง ไฟในห้องดับลง มีเพียงแสงจากเทียนบนหน้าเค้กเท่านั้นที่ส่องสว่าง


หมอแปดก้มตัวเป่าให้เทียนดับ ไฟในห้องเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงปรบมือแสดงความยินดีจากผู้มาร่วมงาน


“หลังจากนี้ขอให้ทุกท่านทำตัวตามสบายจนกว่าจะถึงช่วงท้ายงานครับ” พิธีกรประกาศ


พื้นที่จัดงานกลับมาคึกคักอีกครั้ง ก่อนเท็นจะโดนหญิงสาวมากมายเข้ามารายล้อม นายน้อยของคฤหาสน์สนทนากับพวกเธออย่างสุขุมและสง่างาม เปรมมองภาพนั้น ก่อนจะถูกเพื่อนสะกิดให้ดูหมอแปดที่ปลีกตัวแยกไปอีกทาง


“ไปกันเถอะ” ไดนาไมต์เดินนำ พ่อครัวคืนแก้วให้บริกรแล้วเดินตาม


ทว่าเรื่องไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะทันทีที่พวกเปรมขยับก็มีชายฉกรรจ์สี่นายตรงปรี่มาทางพวกเขา ไดนาไมต์มองขึ้นไปบนชั้นสองโดยอัตโนมัติ สบตากับแม่เลี้ยงตัวแสบที่จ้องลงมาพร้อมใช้นิ้วปาดคอกลางอากาศแทนคำว่า ‘ตาย’


ไดนาไมต์คว้าแขนเพื่อนวิ่งออกประตูไปทันที


“อะไรวะ!” พ่อครัวหันกลับไปมองด้านหลังขณะหนี ไดนาไมต์ที่วิ่งอยู่ข้างๆ กัดฟันกรอด “ฝีมือชาร์ลอตต์ ตอนนี้มีสามคน เดี๋ยวมึงกับกูแยกกันคนละทาง วนไปจัดการมันหลังคฤหาสน์”


“เข้าใจแล้ว” เปรมพยักหน้า พวกเขาหยุดเท้าหน้าน้ำพุเตรียมแยกย้าย


ตอนนั้นเองที่พ่อครัวสวมกอดเพื่อน ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทอีกฝ่ายแล้วกำมือออกมา ตะโกนเสียงดังว่า “เดี๋ยวกูเอาคลิปไปให้เจ้าบ้านเอง! มึงไปตามกำลังเสริมมา!”


ชายฉกรรจ์คนหน้าสุดเห็นแล้วร้องว่า “คลิปอยู่ที่ไอ้สูทฟ้า! คนหนึ่งมากับกู อีกสองคนตามไอ้หัวชมพูไปอย่าให้มันเรียกพวกมาได้! เรียกกำลังเสริมมาช่วยกูจับไอ้สูทฟ้าด้วย!”


“ครับ!” ลูกน้องขานรับอย่างแข็งขันก่อนจะกระจายตัวตามคำสั่ง ไดนาไมต์มองพ่อครัววิ่งออกไป เขาล้วงกระเป๋ากางเกง แฟลตไดรฟ์สีเข้มยังคงนอนอยู่ในนั้น


เด็กหนุ่มหัวเราะแห้ง “มุกนี้เลยเหรอวะ...”


“ขอกำลังเสริมด่วน!” คนสุดท้ายที่ยังอยู่ตะโกนใส่วอแล้ววิ่งมาทางไดนาไมต์ เด็กหนุ่มผมสีชมพูสะดุ้ง ก่อนจะหันหลังแล้วออกตัววิ่ง




เปรมวิ่งมาอีกทาง หัวเราะในลำคอเมื่อกลุ่มชายฉกรรจ์หลงเชื่อเขาเสียสนิท


“เอาคลิปจากมันมาให้ได้!”


พ่อครัวแกว่งแขนให้อีกฝ่ายอย่างยียวน แน่นอนว่าในมือนั้นว่างเปล่า เปมทัตจงใจใช้ตัวเองเป็นนกต่อ เขาเชื่อว่าไดนาไมต์จะต้องหาทางเอาคลิปไปให้เจ้าบ้านดูได้ทันเวลา


ตอนนี้มีคนวิ่งตามเปรมเพิ่มมาเป็นเจ็ดคน ขณะกำลังคิดหาวิธีจัดการอยู่ในใจก็โดนสองในนั้นวิ่งแซงมาดักหน้า พ่อครัวตัดสินใจเร่งความเร็ว พอได้จังหวะจึงหยุดฝีเท้าแล้วสปริงตัวถีบหนึ่งในนั้นจนมันล้มกลิ้ง


“หนอย!” อีกคนที่แซงดักหน้าพรวดเข้ามาจะต่อยพ่อครัว เด็กหนุ่มเอี้ยวตัวหลบ ย่อตัวเตะสกัดขามันจนร่างใหญ่ล้มตึง ก่อนจะทรุดฮวบกอดขาตัวเองด้วยใบหน้าเหยเก


เจ็บโว้ย! กระดูกพวกนี้มันทำจากเหล็กรึไงวะ!


ยังหายใจไม่ทันโล่งคอก็โดนอีกคนกระโจนเข้าหา พ่อครัวกลิ้งหลบรีบลุกขึ้นวิ่ง ทว่ายังช้ากว่ามือใหญ่ที่ยื่นเข้ามาคว้าหลังเสื้อสูทสีอ่อนเอาไว้ เปมทัตกระทืบเท้าใหญ่จนอีกฝ่ายร้องลั่น ก่อนจะย่อตัวถอดเสื้อสูทแล้วหันไปวาดขาเตะก้านคอจนมันหงายหลังนอนแน่นิ่ง


ถึงตรงนี้เปรมก็เริ่มหอบหนัก เหงื่อเม็ดหนึ่งไหลลงข้างแก้มพ่อครัว แย่ล่ะสิ เขารับมืออีกสี่คนไม่ไหวแน่ เปมทัตทำงานหนักมาค่อนวันเพิ่งจะได้พัก นี่มีแรงวิ่งออกมาได้ก็ปาฏิหาริย์แล้ว


พวกมันล้อมเด็กหนุ่มเป็นวงกลม เปรมสูดลมหายใจ ตวัดตามองไปรอบๆ อย่างคิดหนัก


แล้วหนึ่งในสี่ก็จู่โจมเขา พ่อครัวหลบทันหวุดหวิดรีบสวนเข้าไปหมัดหนึ่ง ทว่าด้วยเรี่ยวแรงที่ใกล้หมดลงจึงสร้างความเสียหายให้มันได้ไม่มากนัก


มีหนึ่งคนอาศัยจังหวะที่พ่อครัวเผลอพรวดเข้ามา


ผัวะ! 


มุมปากพ่อครัวฉีกจนเลือดไหล พ่อครัวนอนหมอบอยู่บนพื้นหญ้าก่อนจะถูกตัวหัวหน้าขึ้นทับแล้วจับเขาค้นตัว มือสีเข้มจับต้องตัวเขาอย่างไร้มารยาท ก่อนจะได้ยินเสียงสบถ


“แม่งเอ๊ย!” มันเตะกลางลำตัวพ่อครัวอย่างระบายอารมณ์ “ไอ้เหี้ยนี่มันหลอกพวกเรา!”


“ว่าไงนะ!” อีกคนส่งเสียง เปรมหัวเราะหึ เขาถุยเลือดลงพื้นก่อนจะถูกพี่เบิ้มกระชากท้ายทอยให้หันไปเผชิญหน้า “มึงจะแฉอะไรคุณชาร์ลอตต์!”


“อยากรู้เหรอ...” พ่อครัวเหยียดยิ้มกวนประสาท “เต้นให้ดูก่อน”


“ฮึ่ย!” มันเหวี่ยงเปรมกระแทกพื้นดังอัก คนเจ็บหัวเราะในลำคอ ตอนนั้นเองที่หนึ่งในลูกน้องจับคางของเขาให้เชิดขึ้น พูดว่า “หลอกพวกกูขนาดนี้ต้องโดนสักหน่อยล่ะมั้ง”


พวกมันสบตากัน เปมทัตหัวเราะ “ตีนเหรอ?”


หัวหน้าแสยะยิ้ม “เร้าใจกว่านั้นเยอะ”


เปรมเลิกคิ้ว ก่อนจะเข้าใจสถานการณ์ทันทีเมื่อไอ้หัวหน้ายื่นมือมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเขา


“พ่อมึง!” เปมทัตด่า พยายามดันร่างใหญ่ที่คร่อมทับตัวเองออก ไอ้หัวหน้ามองผิวกายคนเจ็บแล้วจุ๊ปาก “หึม ขาวเหมือนกันนะมึงเนี่ย แต่แสบขนาดนี้คงต้องโดนให้หงอสักหน่อยล่ะมั้ง”


“ไอ้สัด!” พ่อครัวง้างเท้ายันตัวอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะถูกหนึ่งในลูกน้องจับให้แยกออก ขณะเดียวกันอีกสองคนก็พยายามปลดเข็มขัดเขา เปมทัตเบิกตากว้าง ออกแรงดิ้น “นี่ตกลงพวกมึงโกรธหรือพวกมึงเงี่ยนเนี่ยยย”


“เอาน่า มาสนุกกันเถอะ” มีลูกน้องคนหนึ่งปลดเข็มขัดเขาได้แล้ว พ่อครัวยกแขนกันใบหน้า พยายามดันแก้มไอ้หื่นอีกคนที่พยายามจะจูบเขาออกสุดแรง ตะโกนเอาตัวรอด “โอ๊ยยย กูเป็นเอดสสส์ กูเป็นเอ๊ดสสสส์”


“โวยวายแท้วะ!” ไอ้หัวหน้ากางเสื้อเชิ้ตพ่อครัวออกเผยให้เห็นผิวกายขาว มันผิวปากหวือ “หูย โคตรเด็ดเลยว่ะ” เปมทัตจะร้องไห้ ใจอยากเกิดเป็นทศกัณฐ์เหลือเกินในเวลานี้ เขาต้องการยี่สิบกรเพื่อรับมือพวกมัน


จังหวะที่ไอ้พี่เบิ้มโน้มหน้าลงมานั่นเอง...


ผัวะ!


อยู่ๆ ร่างของมันก็ลอยหวือข้ามหัวพ่อครัวไป ตามด้วยเหล่าลูกน้องที่ทยอยถูกดึงออกจากตัวเขาไปจัดการทีละคน เกิดเสียงตุบตับตรงปลายเท้าเปมทัต ตามด้วยร้องส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดจากชายฉกรรจ์


ไม่นานนักรอบข้างก็สงบลง พ่อครัวยันตัวนั่งช้าๆ ผู้มาใหม่เป็นชายสวมหน้ากากขาวในชุดสูทสีมุก ช่วงขายาวสมส่วนก้าวเข้ามาหา เปรมสะดุ้งยามอีกฝ่ายย่อตัวนั่งติดกระดุมเสื้อให้เขา


มือใหญ่ปรนนิบัติอย่างอ่อนโยนเสียจนหัวใจพ่อครัวเต้นไม่เป็นระส่ำ


ตึกตัก...ตึกตัก...


สองสายตาสบกันเนิ่นนาน เปมทัตยื่นมือเข้าไปช้าๆ...ถอดหน้ากากสีขาวของอีกฝ่ายออก


“กุ๊ก...”


ดวงตายาวคู่งามสะท้อนภาพพ่อครัว ด้านหลังร่างสูงคือร่างของชายฉกรรจ์ในสภาพกึ่งพิการ กระดูกพวกมันคดงอบิดเบี้ยวจนมองเห็นได้ชัดจากภายนอก


“โหดร้ายจังนะ” เปรมแตะแก้มเด็กโข่งยิ้มๆ ฝ่ายหลังหน้าตึง พูดว่า “มันลวนลามกุ๊ก”


เปมทัตหัวเราะ ก่อนจะโดนเท็นกระโจนใส่จนเขาหงายหลังไปบนพื้นหญ้า วงแขนใหญ่โอบล้อมเข้ามา ตามด้วยจมูกโด่งสันที่กดลงบนแก้มพ่อครัวดังฟอด


“นี่ก็ลวนลามนะเนี่ย...” เปมทัตพูดยิ้มๆ เท็นสบเขา พูดว่า “เปล่าสักหน่อย”


“เปล่าอะไร กอดเขาอยู่เห็นๆ” เปรมหยอก แม้จะล้าไปทั้งตัวแต่ปากพ่อครัวยังยียวนได้อยู่ ตอนนั้นเองที่เขาโดนเด็กโข่งเล่นทีเผลอยื่นหน้าเข้ามาแตะริมฝีปาก


จุ๊บ...


แถมยังพูดด้วยสีหน้าจริงจังอีกว่า


“นี่เป็นค่าอาหารต่างหาก”




ในเวลาเดียวกัน ไดนาไมต์กำลังวิ่งหนีไปทางด้านหลังของคฤหาสน์


ไอ้เปรมจะไหวไหมนะ...


“ไอ้หนู! หยุดเดี๋ยวนี้!” หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ตะโกนมาจากด้านหลัง เด็กหนุ่มหรี่ตาพร้อมเร่งฝีเท้า ใครมันจะไปยอมหยุดให้โง่กันฟะ


ไดนาไมต์เห็นพวกมันเรียกกำลังมาสมทบ ทั้งหมดห้าคน...เขานับจำนวนอยู่ในใจ สมองก็เร่งคิดหาวิธีรับมือ ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็ตกอยู่ในวงล้อม


“มึงหนีไม่รอดแล้วไอ้หนู!” หนึ่งในนั้นตะโกนใส่หน้าเขา ตามด้วยเสียงหัวเราะจากคนที่เหลือ ไดนาไมต์สูดลมหายใจลึก เขาถอดเสื้อสูทออกช้าๆ ก่อนจะพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นอย่างไม่รีบร้อน


ดวงตาคล้ายงูจับจ้องกลุ่มชายฉกรรจ์อย่างหมายมาด ริมฝีปากเด็กหนุ่มเหยียดยิ้มแสยะ


“งั้นมาเล่นกัน!”



 
กลับมาในพื้นที่จัดงานเลี้ยง ชลันธรมองเจมินายยืนเจรจาธุรกิจกับคนในแวดวงอย่างเป็นการเป็นงานแล้วปลีกตัวออกมา เขาไม่ถูกโรคกับการสวมหน้ากากเข้าสังคม ยิ่งในสภาพจิตใจแบบนี้ด้วย


เด็กประมงมองหมอยาที่กำลังหัวร่อต่อกระซิกกับกลุ่มนางแบบสาวอย่างออกรสแล้วเบือนหน้าหนี คิดหาอะไรกินแก้เบื่อ เขาหยิบคานาเป้หน้าแหนมสดขึ้นมา กัดมันเข้าไปคำโต


เฮือก!


โชเบิกตาโพล่งให้กับความเผ็ดเพราะกัดโดนพริกเข้าไปเต็มๆ ประจวบเหมาะที่บริกรชายคนหนึ่งถือถาดแก้วทรงสูงบรรจุน้ำส้มเดินผ่านมา ชลันธรคว้าเอาไว้โดยไม่เสียเวลาคิด “ขอโทษนะครับ! ขอน้ำหน่อย!”


บริกรสะดุ้ง ร้องห้ามว่า “คุณครับ!”


แต่สายไปเสียแล้ว น้ำส้มหยดสุดท้ายของแก้วลงไปนอนเล่นในท้องของโชเป็นที่เรียบร้อย อาการแสบช่องปากของเด็กประมงค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว เขาคืนแก้วเปล่าให้บริกรด้วยรอยยิ้มเจื่อน


“ขอโทษนะด้วยครับ...แต่ผมเผ็ดมากจริงๆ”


บริกรหนุ่มมองด้วยสีหน้าลำบากใจ “คือ...ผมได้รับคำสั่งให้นำน้ำส้มแก้วนี้ไปให้นายน้อยของคฤหาสน์น่ะครับ” โชฟังแล้วตาโต โค้งคำนับอีกฝ่ายแทบสุดตัว “ขะ...ขอโทษจริงๆ ครับ!”


ตอนนั้นเองที่เจมินายเดินเข้ามา “มีปัญหาอะไร?”


“เอ่อ...” บริกรหนุ่มอ้ำอึ้ง โชรีบหันไปอธิบายว่า “กะ แก้วนี้เป็นน้ำส้มของนายน้อย แต่โชเผ็ดเลยคว้ามากิน...” เจมินายมองหน้าซีดๆ ของหลานชายแล้วหัวเราะออกมา เขาหันไปจ้องบริกรหนุ่มด้วยดวงตาคมกริบ


“ฉันจะชดใช้น้ำส้มแก้วนี้แทนหลานฉันเอง”


“เหวอ! ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะเอาแก้วใหม่ไปเสิร์ฟนายน้อยเองครับท่าน!” บริกรหนุ่มโค้งสุดตัวก่อนจะวิ่งออกไป โชมองตามหลังอีกฝ่าย ก้มหน้าเศร้า


“ขอโทษครับ”


เจมินายเลิกคิ้ว โคลงหัวหลานชายไปมา “ไม่เอาน่า มางานปาร์ตี้ต้องสนุกกันสิ”


“อานายเสร็จยังอะ” ชลันธรเปิดปากถาม ร่างสูงหายใจเบาๆ พูดแกมขอร้องว่า “อยู่กับอาอีกแป๊บนึงนะ”


“ก็ได้” โชพยักหน้า ก่อนจะเดินคอตกไปรออีกฝ่ายเจรจาธุรกิจต่อตรงมุมห้องคนเดียวเงียบๆ




อีกฝั่งหนึ่งของพื้นที่จัดงาน ชายหนุ่มผิวเข้มรูปร่างสันทัดลูกน้องของชาร์ลอตต์กำลังยืนสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ เขาแฝงตัวอยู่ในคราบของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย


ตอนนั้นเองที่บริกรหนุ่มหน้าใสเดินถือถาดเปล่ากลับเข้ามา เขารีบหันไปถามว่า “เป็นไงบ้าง!”
อีกฝ่ายตอบเขาด้วยสีหน้าลำบากใจ “ขอโทษนะด้วยครับ แต่น้ำส้มที่คุณให้ผมเอาไปเสิร์ฟนายน้อยดันมีคนหยิบตัดหน้าไปกินซะแล้วล่ะ...”


คนฟังร้องจนแทบตะโกน “ว่าไงนะ! ใครเอาไปกิน!”


“เด็กคนนั้นครับ” บริกรชายชี้ไปทางเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ยืนอยู่เงียบๆ ตรงมุมห้อง ลูกน้องชาร์ลอตต์เบิกตากว้าง


เวรละ...เขาดันใส่ยาทั้งซองลงน้ำส้มแก้วนั้นไปหมดแล้วเสียด้วย ไม่มีของทำแก้วใหม่แล้ว


“ตายห่า กูโดนคุณนายฆ่าแน่ๆ” ชายสันทัดครวญคราง ก่อนจะโบกมือไล่บริกรที่ยืนอ้ำอึ้งเกะกะออกไป ดวงตากร้านโลกจับจ้องเด็กหนุ่มผู้โชคร้าย แล้วมันก็นึกได้ตอนนั้นเอง


“ฉิบหายแล้ว ไอ้หนูนั่นมันมากับคุณเจมินายนี่หว่า!” มันรู้กิตติศัพท์มาเฟียหนุ่มดี ใครที่เข้าไปยุ่งกับของของเจมินายไม่ได้ตายดีสักคน


ซวยละ...ถ้าเกิดเจมินายรู้ว่าไอ้หนูนั่นโดนยาต้องไม่อยู่เฉยแน่ ชายผิวเข้มจ้องเด็กหนุ่มอย่างร้อนรน ยาของชาร์ลอตต์จะออกฤทธิ์ภายในสิบห้านาที


บรรยากาศในงานครื้นเครงไปด้วยเสียงหัวเราะพูดคุยและดนตรีบรรเลง ช่างดูสงบสุขราวกับคลื่นใต้น้ำที่รอเวลาปะทุ จนสิบห้านาทีผ่านไป ชายร่างสันทัดหันกลับไปมองเด็กหนุ่มอีกครั้ง


ยาออกฤทธิ์แล้ว...



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า

 :katai4:

ก่อนอื่นเลย ขอบคุณสำหรับทุกคำอวยพรเลยนะคะ

รอบนี้จูนแต่งตอนที่ 20 กับ 21 โคกันค่ะ เลยเหนื่อยเป็นสองเท่าเลย

แต่เขียนไปก็อินมาก รู้สึกหลุดคล้าย ๆ ตอนภารกิจแรก 55555555 5

ตอนหน้าเข้ามา แม่ยกไฟโชเตรียมป้ายไฟด้วยนะคะ

น่าจะมีอะไรให้ลุ้นกันนิดนึงแหละ 55555555 5

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและทุก ๆ อย่างที่มอบให้กันนะคะ

จูนอาจจะไม่ค่อยได้ตอบอะไรคนอ่านเท่าไหร่

แต่อยากให้รู้เอาไว้ จูนเป็นติ่งพวกคุณนะคะ 55555555 5 

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่ยี่สิบเอ็ดค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-06-2015 22:04:18
:ling1: .. โอ๊ยๆๆ กำลังเข้มข้นเลยเชียวค่ะ มาต่อไวๆ นะค้าา~

น่าสงสารหนูโชเหมือนกันนะคะเนี่ย ที่โดนยาปลุกเข้าไปในปริมาณที่เยอะเสียขนาดนั้นน่ะค่ะ เฮ้อ~ ไฟก็เหมือนกันค่ะ อย่าทำอะไรที่รุนแรงกับหนูโชเกินไปก็แล้วกันนะคะ เอ๊ะยังไง~ :laugh: (ไอ้ห่วงเราก็ห่วงอยู่หรอกค่าา แต่เรื่องที่จะให้ไฟเป็นคนมา'ช่วย' หนูโชอีกแรงก็มองข้ามไปไม่ได้เหมือนกานน.. :laugh3: )
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 01-06-2015 22:05:16
น่าสงสารจริงๆแต่กล้องนี่คือลุ้นๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 01-06-2015 22:18:04
 :katai1:
อาการคนอ่าน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 01-06-2015 22:22:59
โชไฟๆๆๆ

เฮฮฮฮฮฮ :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 01-06-2015 22:27:23
โอ้ ชุลมุนวุ่นวายดีจริง

โชจะทำไงล่ะทีนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 01-06-2015 22:29:54
ค้างงงงงง :serius2: :serius2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 01-06-2015 22:39:30
รอต่อมาเร้วๆนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 01-06-2015 22:44:23
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: omyim_jjj ที่ 01-06-2015 22:45:35
 :katai1: :katai1: :katai1: 
รอตอนต่อไปจ้าา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 01-06-2015 22:50:29
ไฟ-โช ตอนหน้าท่าจะมีลุ้น คริ คริ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 01-06-2015 22:53:26
โอววววววววว แม่ยกโชไฟพร้อมค่ะ!!! :katai5:
แต่อยากรู้ฝั่งพ่อหัวชมพูมากกว่า
ใครก็ได้เข้าไปช่วยที๊!!!!! เจ๊อยากเปิดโปงยัยแม่เลี้ยงใจจะขาดแล้วจ้าาาาา :katai1:
รอตอนต่อไปเนอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 01-06-2015 22:58:38
ค้างอย่างแรง  :serius2: :serius2: :serius2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: VampirezBadz ที่ 01-06-2015 22:59:49
21 มาด่วนๆเลยค่า คือพีคมาก สุดยอดมากอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 01-06-2015 23:01:37
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 01-06-2015 23:13:27
อ่านไปลุ้นไป ตื่นเต้นแทบทุกบรรทัดเลย แผนการจะสำเร็จมั้ยเนี่ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 01-06-2015 23:14:13
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 :katai1:
ค้างฟ้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ต่ออย่างด่วนค่าาาาาาาาาาา
ถึงวันที่โช จะเสร็จไฟแล้วรึยัง
ถึงวันที่ชาลอร์ตจะถูกเปิดโปงแล้วรึยัง
ตัวใจเต้นตั๊บๆเลย ตอนที่เกิดฉากบู้สนั่น(?)หวั่นไหวขึ้น ยังกะดูหนัง 55555
มาต่อเร็วๆนะคะ
 :fire:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 01-06-2015 23:15:29
ค้างอ่ะบอกเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 01-06-2015 23:17:00
ตกลงไอ้พวกบอดี้การ์ดนี่หื่นใช่มั้ย
มาลวนลามกุ๊กแบบนี้ได้
เอาให้หยอดน้ำข้าวต้มเลยเท็น อย่าให้เหลือ
โล่งอกที่กุ๊กปลอดภัย
แต่ไดนาไมเนี่ยสิ จะรอดส่งคริปให้หมอแปดมั้ยเนี่ย
ลุ้นมากกก
แต่ลุ้นกว่าคือน้องโชโดนยาปลุกไปขนานแรงหมดถุง
จะเป็นไงเนี่ย
ไฟช่วยหน่อยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 01-06-2015 23:28:03
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: dark-soleil ที่ 01-06-2015 23:42:35
ตัดตอนได้ค้างมากกกก นึกว่าเท็นจะกินน้ำแก้วนั้นแล้วไปปล้ำกุ๊กซะอีก //อดเลยยยย

นุ้งโช...คุณอานุ้งโชยังว่างไหมคะ ชอบอ่ะ ฮรือออออ

มาต่อไวๆนะคะ ตัดตอนได้ค้างมากเลยอ้ะ

รักคนเขียนน้า อิอิ

 :L1: :L1: :pig4: :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 01-06-2015 23:49:04
กรีดร้องงงงง.  :ling1: :ling1: :ling1:
ค้างอย่างแรง หมอแปดจะรู้ความจริงมั๊ย เท็นจะรอดเงื้อมมือว่าที่แม่เลี้ยงรึเปล่า พ่อหัวชมพูจะทำสำเร็จมั๊ย
และที่สำคัญ น้องโชจะรอดจากพี่ไฟรึเปล่า 5555

มาต่อไวๆนะคะ เดี๋ยวคนอ่านลงแดง  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 01-06-2015 23:54:57
ทนรอตอนที่ 21 ไม่ไหวแล้ว จิ้นนำหน้าไปละ  :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-06-2015 00:06:28
วุ่นวายดีแท้~ แต่พระเอกสูทสีมุกก็มาช่วยนายเอกไว้ได้ รีบไปเตรียมป้ายไฟโช-ไฟดีกว่า~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: ยินดีที่ได้รู้จัก ที่ 02-06-2015 00:09:22
ตอนนี้บอกเลยว่าไม่โอเคกับไฟ คือเรื่องทั้งหมดวุ่นวายเพราะความประมาทของไฟคนเดียว ปล.เจมินายจะคู่กับใครกันน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: mukkai ที่ 02-06-2015 00:16:47
โหยยยยย ตอนนี้หลายอารมณ์มาก
ลุ้นไฟโชโอ้ย จะไหมไหมเนี่ยหนูโช
คุณหมอกับกุ๊กก็ฮือ กุ๊กเกือบไม่รอดเห็นถึงความรักของคุณหมอเท็นเลยละ
ชุลมุนไปหมด ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี เพี้ยงๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 02-06-2015 00:52:11
ตกลงสามทหารเสือนี่เป็นแค่กุ๊ก จริงๆรึป่าวนิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 02-06-2015 00:54:02
ยาออกฤทธิ์แล้ว. ตายๆๆๆโซๆๆ จะเป็นยังไงน้อ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !)
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 02-06-2015 01:18:26
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 02-06-2015 01:42:04
ลุ้นมากกกกกกกกก  อย่างกับดูหนังแอ็คชั่นเลย
โล่งใจมีเปรมปลอดภัย หวังว่าไดนาไมต์จะเปิดโปงชาร์ลอตต์สำเร็จ
คุณอานายแซ่บมากก แอบจิ้นคู่อาหลาน :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 02-06-2015 05:34:01
วุ่นวายดีแท้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 02-06-2015 06:13:22
 :katai5:  รอตอนต่อไป. นี่ค้างนะเนี่ย. หมั่นไส้ไฟ. นังชาล็อตร้ายมากๆ
โอมเพี้ยงจงแฉสำเร็จเถิด.  :call:
คนเขียนสู้ๆค่ะ.
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-06-2015 06:31:24
แกตายแน่ๆนังชาร์ล๊อตเอ๋ย :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 02-06-2015 06:36:43
คือตอนหน้านี่ลุ้นไฟโชเลย :haun4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 02-06-2015 06:53:32
รอตอนต่อไปอย่างใจระทึก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 02-06-2015 07:43:55
เราไม่ปลื้มไฟนะ คนเจ้าชู้แบบนี้ไม่เหมาะสมกับโชสักนิด โชอยู่ด้วยก็พลอยแต่จะเจ็บปวดกับพฤติกรรมแบบนี้ของมัน ซึ้งเกลียด กับความคิดสกปกโสโคกเหมือนที่โชว่ามัน ยิ่งถ้าโชเสร็จมันเพราะยาอีก คงเกลียดนิยายเรื่องนี้ไปเลย รู้สึกนายเอกเรื่องนี้จดอ่อนแอ่เกินไป ค่อยแต่ให้คนอื่นปกป้องแบบนี้ไม่ไหว ไฟถ้าได้โชเพราะยา เชื่อว่าปากโสโคกของมันคงทำให้โชเสียใจและเจ็บปวดไปอีกนาน ดีก็ส่วนดี ชั่วก็ส่วนชั่ว ถึงจะดีมาตลอดแต่แค่ชั่วครั้งเดียวความชั่วมันก็กรบความดีหมดแล้ว ดูก็รู้อยู่ว่าโชไม่ค่อยมีดีะไรที่ทำให้ให้ไอ้ไฟเย็บปวดได้เลย ถ้าสองคนนี้ไม่โกรธกันเกลียดกันอยู่แล้วเจอเหตุการณ์แบบนี้เราจะไม่ว่าเลย คนเห็นแก่ตัวแบบไอ้ไฟอยู่ด้วยแล้วคงมีแต่ทุกข์ถ้ามันยังไม่เลิกนิสัยเหี้ยๆแบบนั้น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 02-06-2015 08:06:46
โอยยยยยยยย นี่มันไคลแม็กซ์ทุกด้านเรยอ่ะ
ค้างงงงงง อยากอ่านต่ออย่างแรง >0<
รอตอนต่อไปน๊า~~~~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 02-06-2015 08:20:15
อ๊าย..ตื่นเต้น..และค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงง... :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: vlavender ที่ 02-06-2015 08:40:38
วุ่นวายดีแท้งานนี้ มาลุ้นกันจะจบแบบไหน ใครจะได้อะไร ใครจะได้ใคร ต้องลุ้นนนนน!!!! มาเร็วๆ นะคะ สู้ๆ✌
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 02-06-2015 08:45:59
เอาให้ยัยนี่ตายไปเลยนะคะ ตอนหน้า เราว้อนท์จุดจบของนางมากกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 02-06-2015 09:00:13
เกลียดไอ้หลอดนี้มากกกก ชะนีร้าย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Junekid ที่ 02-06-2015 09:13:47
ค้างมาก. โชจะเป็นยังไงล่ะทีนี้ :serius2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: ☾❤Nyanpire❤☽ ที่ 02-06-2015 09:34:59
 :katai4: ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อแล้ว
จะเป็นยังไงต่อ ลุ้นระทึกมากกกกกกกกกกกก
โชจะเป็นยังไงบ้างงง
แล้วแผนจัดการจะสำเร็จไหม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 02-06-2015 09:48:15
ในภาวะตึงเครียด
แต่มาเจอ
"นี่ก็ลวนลามนะ"
กรี๊ดดดด
เปรมมมม ก็ยอมๆเด็กโข่งไปเถอะ
โอ้ยยยย น่ารักกกๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 02-06-2015 10:28:35
เร็ว ๆ น้า  :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-06-2015 11:50:55
ตัดจบทำร้ายจิตใจมากกกก  :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Noina_Pn ที่ 02-06-2015 13:51:21
ต่อๆๆๆๆๆๆๆ  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 02-06-2015 14:32:17
ชอบ อาเจมินาย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ           :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

มาเฟียขาโหดดดดดด   เถื่อน  ชอบมากกกกกกก     :mew1:

ท่าทางโชคงจะไม่รอด  จากเงื้อมมือไฟ  เนอะๆๆๆๆๆ     :haun4: :haun4: :haun4:

แต่คุณอาคงจะไม่   :oo1: ทำหลานหรอกเนอะๆๆๆๆๆ   (แอบฟินคุณหลานกับคุณอา)    o18 o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 02-06-2015 16:55:29
ว้าวๆ ตื่นเต้น แผนหนุ่มๆจะสำเร็จไหมเนี่ย
ดูๆไปพ่อเท็นนี่แย่จังอ่ะ ไม่ชอบฮีเลย โดนหลอกง่ายไปป่ะ
รอตอนต่อไปนะฮะ พลีสสสส
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 02-06-2015 18:01:00
นุ้งเท็นเก่งมากเลยลูก หักกระดูกพวกนั้นจนบิดเบี้ยว สมน้ำหน้ามาลวนลาม กุ๊กของเท็นได้

เป็นห่วงโชก็เป็นห่วง

เป็นห่วงไดนาไม ก็เป็นห่วง

หมอแปด คงไม่โง่ใช่ใหม ยัยปร้าชาลอตนี่ ไม่ใช่ร้ายธรรมดานะ

นางร้าย มหาประลัยเลยแหละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: matilda.taon ที่ 02-06-2015 19:02:08
ตัดกันอย่างนี้เลย
ไฟฟฟฟฟฟฟฟ    ไปดูโชเร็วววววว :katai1: :serius2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 02-06-2015 19:32:17
ไฟโช ชูป้ายรอเลยยย

ไม่น่ารู้เร็วเลย

ลุ้นๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: mawmeawmimo ที่ 02-06-2015 19:55:00
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 02-06-2015 20:10:10
 :katai1: :ling1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: poisongodx ที่ 02-06-2015 20:28:50
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 02-06-2015 20:45:56
ตัดฉับ จบแบบคิดลุ้นว่าได้เสียหรือแค่ปล่อย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 02-06-2015 20:48:24
อ่านตอนนี้แล้วหลายอารมณ์มากๆ
ตอนที่ชาลล์ลอตวางแผนนะ ด่าซะ
พอถึงตอนที่เปรมถูกพวกนั้นลวนลามก็นั่งหัวเราะ
ถึงตอนที่โชหยิบน้ำส้มมากินนี่ร้อง อุ้ย เลย :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 02-06-2015 21:32:53
ตัดจบได้ค้างมาก :hao5: รีบๆ มาต่อไวๆ นะ :mew6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 03-06-2015 06:41:56
ลุ้นมาก ขอให้ภารกิจสำเร็จด้วยดีนะค๊าาาาา
ว่าแต่คนระดับหมอแปด ทำไมดูไม่ออก ว่าชาร์ลอตนางร้ายแบบนี้
หรือว่ามันยังมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรอีก #มโนไปเรื่อย 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 03-06-2015 07:00:09
โอ๊ยย มาต่อเถอะ ค้างมากกก ยัยงูพิษนิ
เดี๋ยวให้ไดจัดการเลยคอยดู
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 03-06-2015 17:35:25
โอ๊ยย มาต่อเถอะ ค้างมากกก ยัยงูพิษนิ
เดี๋ยวให้ไดจัดการเลยคอยดู เอาผู้หญิงคนนี้ออกป้ายยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 03-06-2015 18:29:06
รีบมาต่อนะคะ :haun4:

เจมินายจัดการชาลอตต์!!!! :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 03-06-2015 20:55:38
อีกนังชา นี่หล่อนกล้าดียังไงมายุ่งกะเท็นของเปรมกันยะ  :katai4:

อย่างนี้มันต้องตบสั่งสอนสักหน่อยแล้ววววว :beat: :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-06-2015 21:57:58
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: naiRydaL ที่ 03-06-2015 22:01:08
 :hao7: :hao7:

ลุ้นมากกกว่าจะเปิดโปงได้รึเปล่า

อร้ายยยย น้องโชต้องการคนช่วยมั้ยคะ

อยากส่งไฟไปหาโช
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 03-06-2015 22:25:31
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ค้างงงงงงงงงงงงงง
แล้วจะเป็นไงต่อละทีนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 03-06-2015 22:43:28
กรี๊ดดด สนุกมากกก พึ่งได้มาอ่าน สนุก น่ารัก ฮาด้วย
แต่ตัดตอนแบบนี้ค้างสุดๆ เลยจ้า
จะทำไงกันละทีนี้ แต่ละคน
ไฟมาช่วยโชด่วนๆ หมอแปดอย่าเอาผู้หญิงมาบังหน้าเลยนะ
ชอบออกัสก็บอก หุหุ
รอติดตามจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 04-06-2015 00:59:50
โอยยยย ลุ้นอยู่ดีๆ ค้างเติ่งซะงั้นอ่ะ  :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 04-06-2015 01:06:54
ขอร้องงงมาต่อเร็ววววๆๆ :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 04-06-2015 06:26:55
มาแปะไว้ก่อน รอตอนที่21มาก่อนค่าาา กลัวคาใจ คริคริ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 04-06-2015 23:18:36
หมอแปดจะได้ดูคลิปมั้ยนะ ลุ้นมากกกกกก ตื่นเต้น

อานายเพอร์เฟคมากอ่ะ ชอบมากเลยนะ มันดูอบอุ่น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 05-06-2015 00:21:01
คนเขียนเก่งจังเลย เขียนฉากชุลมุนคนเยอะ ๆ ได้อารมณ์ร่วมในเหตุการณ์มาก
เปรมของเรานี่ก็สุดยอดรับมือได้ทุกสถานการณ์ไม่มีหวั่นไหว แถมยังฮาอีกต่างหาก
ลุ้นโชกับไฟ ถึงจะไม่ชอบเรื่องการใช้ยาก็เถอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 06-06-2015 07:05:58
หมั่นไส้โชจัง
คือก็เข้าใจนะว่าค่อนข้างสับสนแต่ก็น่าจะพูดกันดีสักหน่อยนะ
ไม่เป็นไรนะไฟ ตอนหน้าเราอยู่ข้างนายนะ (กดโชแม่งเลย 555)
วิ่งหนีกันเป็นหนังสายลับเลย สามทหารเสือต้องกระชากหน้ากากตอแหลของยัยชาร์ล็อตให้ได้นะ
ปล.รอตอนต่อไปจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 20 มาแล้วค่ะ !) 1/06/58 P.39
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 06-06-2015 08:00:29
 :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 21)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 06-06-2015 18:48:39
โชรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว...


ราวกับอุณหภูมิรอบข้างค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้น เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามไรผม ลมหายใจของเด็กหนุ่มติดขัด อาการร้อนวูบวาบแปลกๆ จู่โจมตรงท้องน้อยจนคนตัวเล็กแทบล้มทั้งยืน


“อานาย...” เด็กประมงร้องเรียกอา ทว่าอีกฝ่ายกลับถูกห้อมล้อมไปด้วยฝูงชนเสียจนยากเกินจะเข้าถึง ท่อนขาเด็กหนุ่มสั่นกึก ก่อนใครบางคนจะเข้าประชิดตัวเขาจากด้านหลัง


เฮือก!


โชสะดุ้ง คิดส่งเสียงร้องทว่ากลับโดนมือหนาปิดปากไว้แน่น


“ไอ้หนูมึงเงียบ!” ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดเอ็ดเสียงกระซิบ โชดิ้นพลางส่งเสียงขู่ในลำคอ ก่อนจะถูกต่อยท้องจนจุกตัวงอแล้วอุ้มออกจากพื้นที่จัดงานไปอย่างเงียบเชียบ




ในงานเลี้ยงซึ่งโรยตัวไปด้วยความคึกคัก ไฟที่กำลังหัวเราะอยู่กับเหล่านางแบบสาวหันไปมองเด็กหนุ่มตัวเล็กตรงมุมห้อง ขมวดคิ้วเมื่อไม่พบร่างอีกฝ่าย เขาจ้องเจมินาย ข้างกายมาเฟียหนุ่มไร้ร่างของเด็กประมงอย่างผิดวิสัย


ไวเท่าความคิด ไฟขอตัวออกจากวงสนทนาทันที เขาเรียกบริกรชายคนหนึ่งไว้ได้ ถามว่า “ขอโทษนะครับ เห็นผู้ชายตัวเล็กๆ ที่มากับเจมินายไหม?”


ฝ่ายหลังนิ่งคิดไปนิดหนึ่ง ตอบว่า “อ๋อ ถ้าเด็กคนนั้นล่ะก็ผมเห็นออกไปกับผู้ชายอีกคนแล้วล่ะครับ”


“ว่าไงนะ!” อัคคีเบิกตากว้าง เผลอเสียงดังโดยไม่รู้ตัว “ออกไปทางไหน!”


บริกรหน้าใสกระพริบตาปริบๆ แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ชี้นิ้วออกไปแล้วพูดว่า


“ทางนั้นครับ” 




ชายร่างสันทัดอุ้มโชเข้ามาในห้องน้ำสำหรับเหล่าพ่อบ้าน มันเลือกห้องเล็กด้านในสุด ปิดฝาชักโครกก่อนจะโยนร่างที่พยายามดิ้นลงบนนั้นจนเด็กหนุ่มร้องอัก ดวงตาเหมือนแมววาวโรจน์ อาการร้อนวูบวาบภายในรุนแรงขึ้นทุกที


ลูกน้องชาร์ลอตต์มองดวงหน้าติดหวานฉายแววทรมานแล้วหัวเราะหึ “อึดอัดล่ะสิ มึงโดนยาปลุกขนานหนักทั้งซองเลยนี่ ไม่แปลกหรอก”


โชได้ยินแล้วขบกรามแน่น พยายามเค้นเสียงออกมา “หนอย...”


“จริงๆ ต้องเอาให้นายน้อยกินแต่ดันพลาดซะได้ เพราะมึงเลยไอ้ฉิบหาย กูโดนคุณนายด่าเละแน่ๆ” มันพูดคล้ายบ่นกับตัวเอง ก่อนจะผลักอกเด็กหนุ่มที่พยายามลุกขึ้นให้นั่งลงตามเดิม ตะคอกว่า “อย่าแส่ไอ้ห่า มึงจะไปไหน”


โชตวัดตามองอีกฝ่าย พูดเสียงกระท่อนกระแท่น “ชักว่าวดิ...ควาย” ไม่วายด่า ไอ้มืดเลิกคิ้ว ผิวปากหวือ “พูดจาไม่เพราะเลยนะ” มันปราดเข้ามาจับคางเด็กประมง ฝ่ายหลังสะดุ้งเฮือก “ปล่อยกู!”


ดวงตากร้านโลกจ้องหน้าเด็กหนุ่มใกล้ๆ จุ๊ปากว่า “หน้ามึงนี่อย่างกะผู้หญิง มิน่าคุณเจมินายถึงได้เอาเป็นคู่ขา” มือสีเข้มเลิกเสื้อสูทคนตัวเล็กขึ้นอย่างถือวิสาสะ “บ่ะ! ตัวขาวฉิบหาย กูชักอยากลองละ”


โชเบิกตากว้าง ร้องลั่นเมื่อใบหน้าโหดเหี้ยมซุกลงต้นคอขาว ขาเล็กๆ พยายามยกขึ้นถีบสีข้างร่างหนา ยกแขนสั่นๆ ดันอกชายผิวเข้มออกสุดแรง “หยุด...อ๊ะ!” ทว่ามืออีกฝ่ายที่สัมผัสตัวเขาอย่างหยาบโลนกลับทำให้ความปรารถนาของเด็กหนุ่มพุ่งสูงขึ้นทุกที
โชกัดฟัน หยาดน้ำใสไหลปริ่มตรงหางตา สบถว่า “แม่ง...เอ๊ย!”


“ตัวก็ห้อมหอม...ลูกคุณหนูนี่มันดีจริงๆ” มือหนาถอดเสื้อสูทเด็กประมงออก ชลันธรขมวดคิ้ว พูดเสียงสั่นคล้ายจะร้องไห้ “ปล่อยกู...อึก...ฮึ้ย!” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์ที่พุ่งปะทุ ร่างกายเหยียดเกร็งอย่างไม่สมยอม


“เชี่ย...” โชด่า พยายามผลักหัวที่ซุกไซร้อยู่ข้างหูตัวเองออก เขายกเท้ายันท้องอีกฝ่าย ทว่ากลับโดนร่างใหญ่ดันเข้ามาจนหัวเข่าแทบชิดอกอย่างไร้ผล เด็กประมงขบกรามแน่น ทำได้เพียงดึงหลังเสื้ออีกฝ่ายไว้อย่างเปล่าประโยชน์


ตอนนั้นเองที่ใบหน้าของใครบางคนปรากฏขึ้นในหัว ใบหน้าเจ้าของเส้นผมสีแดงที่มักจะพ่นคำกวนประสาทใส่เขา พร้อมดวงตาคมกริบคู่งามอันพราวระยับ ไหนจะมือใหญ่ๆ เย็นๆ ทว่ากลับอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อนั่นอีก


ไฟ...


โชหลับตาอย่างเจ็บใจ ทำไมเขาต้องมานึกถึงมันในเวลาแบบนี้ด้วย!


ผัวะ!


ไม่ทันตั้งตัวร่างหนาก็ถูกแรงด้านหลังกระชากออกไปจนหน้าหงาย ตามด้วยเสียงกำปั้นกระทบกล้ามเนื้อดังตุบตับ ลูกน้องชาร์ลอตต์ร้องโหยหวน ก่อนจะโดนคนตัวสูงเตะจนสลบไป


โชเงยหน้ามองผู้มาใหม่ ตกใจเมื่อมือใหญ่ปราดเข้ามาล็อคแขนทั้งสองข้าง


“จะ...จะทำอะไร!” เด็กประมงร้องลั่นยามอีกฝ่ายขยับเข้ามาขึ้นคร่อม ไฟจ้องหน้าเขาด้วยแววตาว่างเปล่า


“แค่เป็นผู้ชาย...จะกับใครก็ได้งั้นเหรอ?”


“อะไรนะ...” โชเบิกตากว้าง สะดุ้งเมื่อคนตัวใหญ่ยื่นหน้าเข้ามาสบตาพร้อมพูดว่า “อยากโดนถึงขนาดต้องมาคั่วไอ้มืดนี่ฆ่าเวลาเลยรึไง”


ชลันธรเม้มริมฝีปาก เขาเข้าใจแล้ว ไอ้หมอนี่ไม่ได้มาเพื่อช่วยเขา


มันแค่เข้ามาซ้ำเติม...ตามกมลสันดานส่วนลึกที่มันชอบทำ!


ถุด!


โชถ่มน้ำลายใส่หน้าหมอยา หลังมือใหญ่ปาดสิ่งสกปรกออกจากแก้มช้าๆ ดวงตาคมกริบฉายแววคุกรุ่น “ดี...ถ้ากับใครก็ได้ งั้นเพิ่มกูเข้าไปอีกคนก็แล้วกัน”


สิ้นคำก็ก้มลงบดกลีบปากอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน โชเม้มริมฝีปาก ครางขู่ในลำคอก่อนจะถูกมือใหญ่บีบคางแน่น คนตัวเล็กเจ็บจนต้องยอมเปิดปาก ร้องฮือยามลิ้นร้อนฉกวูบเข้ามากวาดต้อนในโพรงปากเขาอย่างตะกละตะกราม


“ไอ้...ชั่ว! ฮึก” โชด่าชิดริมฝีปากเสียงขาดๆ หายๆ พยายามปัดป้องมือแกร่งที่แตะต้องร่างกายเขาอย่างจาบจ้วง ความต้องการของเด็กหนุ่มพุ่งสูงแปรผกผันกับสภาพจิตใจที่แย่ลง


ไฟปลดกระดุมเชิ้ตตัวเล็ก มือหนาแหวกสาบเสื้อเข้าไปสัมผัสกายขาว เขากระซิบข้างหูคนตัวเล็กด้วยที่เสียงพร่าราวกับสัตว์ป่า “ตัวนิ่มฉิบหาย” 


หยาดน้ำใสไหลลงหางตาคนตัวเล็ก โชกัดริมฝีปากกลั้นเสียงจนห้อเลือด ลมหายใจกระตุกยามมือใหญ่เกาะแกะบริเวณช่วงล่าง “ยะ...อึ๊ก! สาร...” โชมองกางเกงที่ถูกถอดออกไปจากขาตัวเองอย่างสิ้นหวัง “...เลว ฮึก”


“ดีใจจนตัวสั่นเลยล่ะสิ” ไฟก้มลงกัดริมฝีปากเล็กจนเลือดซิบ โชขมวดคิ้ว ร้องเสียงแผ่ว “เจ็...บ ฮะ...” ดวงตาแมวคู่งามสั่นระริกทว่าหยาดเยิ้ม ร่างสูงพูดใส่หน้าคนใต้ร่างเสียงทุ้ม


“คืนนี้มึงจะได้เป็นเมียไอ้สารเลวคนนี้นี่แหละ”


“อย่า!” โชร้องลั่นยามลิ้นร้อนกัดทึ้งยอดอกสีอ่อนอย่างป่าเถื่อน ปลายเท้าเล็กจิกเกร็ง นิ้วยาวหยอกล้อเม็ดทับทิมสีสวยอีกข้างอย่างรัญจวนเสียจนกายบางบิดเร่า “ฮึก...หงึก...อ๊ะ! แฮ่ก...” ดวงหน้าหวานฉายแววทรมาน โชดิ้นพราดเป็นปลาถูกทุบเมื่อไฟล้วงมือเข้าไปสัมผัสตัวตนด้านล่าง


“มะ...อึ๊ก” เด็กประมงร้องเสียงสั่น แก้มขาวขึ้นสีจัดด้วยความอับอาย ม่านตาดำขยายยามมือหนาจับขาของเขาแยกออกจากกัน


“อย่า...ฮึก...” โชหน้าซีดส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสาร สะท้านเฮือกยามลิ้นร้อนไล้ลงต่ำ ก่อนหมอยาจะก้มหน้าครอบครองตัวตนคนตัวเล็กด้วยโพรงปาก ชลันธรบิดเร่า สะโพกมนแอ่นลอยแทบไม่ติดที่นั่ง


“ดะ ได้โปรด...แฮ่ก” เด็กประมงหอบหนักปานจะขาดใจ “หยะ...หยุดเถอะ...”   


ในความรู้สึกของหมอยา เขาถูกเพลิงโทสะบังตาเสียจนเพิกเฉยต่อเสียงอ้อนวอนนั่น ความร้อนแรงของเขากำลังแผดเผาคนตัวเล็กให้มอดไหม้ ไฟเน้นน้ำหนักจนตัวตนอันงดงามของอีกฝ่ายแข็งขืน โชครางสะอื้น กายบางสะท้านเฮือกยามนิ้วยาวลากผ่านช่องทางสีหวาน


“ไง...” ไฟสบดวงตาคู่งามที่จ้องกลับมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ริมฝีปากหมอยาจุดยิ้มเยาะ เขาแทรกนิ้วยาวเข้าไปด้านในจนคนตัวเล็กผวาเฮือก “ยะ!”


“ไม่ปากดีเหมือนทุกทีล่ะ...คนเก่ง” ไฟจูบใบหูขาวที่ขึ้นสีเรื่อ ขบมันเบาๆ อย่างหยอกล้อ ขยับนิ้วกดผนังด้านในของอีกฝ่ายอย่างนึกสนุก


“งึก...ฮะ! กึ๊ก...ฮึก...” โชกัดฟันกลั้นเสียงครางทั้งน้ำตา เนื้อตัวสั่นเทาราวกับลูกนกแรกเกิด ร้องเสียงหลงยามนิ้วร้อนแตะโดนจุดกระสัน “อะ อ๊าาา! ฮือ...ไม่ ฮื้อ...” 


ดวงหน้าหวานส่ายไปมาอย่างนึกอัปยศ กล้ามเนื้อเด็กประมงหดเกร็ง แขนเล็กๆ พยายามยืดมาห้ามมือหนาเอาไว้อย่างสูญเปล่า ทว่าก็น่าเอ็นดูไม่น้อย


“ฮะ...แฮ่ก...อื๊อออ” โชแทบถึงฝั่งฝันยามหมอยาเพิ่มจำนวนนิ้ว โชเชิดหน้าด้วยเรือนผมที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ครางแผ่ว


“อึก...หงึก...” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวอย่างทรมาน “ฮึก พอที...อะ!”


ไฟแลบเลียยอดอกสีอ่อนที่แข็งเป็นไตอย่างนึกเอ็นดู รู้สึกได้ถึงผนังนิ่มด้านในกำลังตอดรัดนิ้วของเขา ลมหายใจหมอยาหนักอึ้ง ร่างกายคนตรงหน้าช่างเย้ายวนเสียจนเขาอยากจะข้ามขั้นไปตอนสุดท้าย


ตอนนั้นเองที่อัคคีก้มลงปลดเข็มขัดตัวเอง โชเบิกตากว้าง ส่ายหน้าด้วยแววตาสั่นระริก


เขากลัว...


“ไม่...” ชลันธรครางยามสะโพกมนถูกยกขึ้นให้ลอยเด่น เด็กประมงจ้องหน้าอีกฝ่าย ดวงตาคมกริบคู่นั้นว่างเปล่าเสียจนคนมองใจหาย ดวงตาที่เคยมองเขาอย่างอ่อนโยนบัดนี้กลับสะท้อนเพียงเพลิงโทสะและความต้องการ โชมองมันด้วยใบหน้าสิ้นหวัง


หมับ!


วินาทีนั้นเองที่คนตัวเล็กคิดได้ ชลันธรรวบรวมแรงทั้งหมดส่งตัวขึ้นไปกอดคอหมอยาเอาไว้แน่น ตัวเขาสั่นเป็นลูกนก พยายามเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงขาดๆ หายๆ


“ไฟ...”


ท่อนแขนเล็กโอบล้อมคอแกร่งทั้งที่ยังสั่นเทา โชกำเสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายจนยับ ตัดสินใจทิ้งทิฐิบอกความจริงทั้งน้ำตา


ไม่เอาแล้ว...


“กูโดนยา...ฮึก”


จะเรื่องผู้หญิงหรือคำดูถูกอะไรเขาก็ไม่อยากสนใจทั้งนั้น


“มึงอย่าโกรธดิ...”


ในตอนนี้...


โชซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง สะอื้นออกมาอย่างยอมแพ้


เขาแค่ต้องการไฟคนเดิมกลับคืนมาเท่านั้น


“กูกลัว ฮือ...”


เสียงนั้นราวกับสายธารเย็นฉ่ำเข้าดับเพลิงโทสะอันร้อนรุ่ม สติของหมอยากลับคืนมาช้าๆ ไฟยกแขนโอบร่างกายเล็กๆ ที่พยายามกอดเขาเอาไว้สุดชีวิตด้วยดวงตาอ่อนแสง กระซิบถามข้างหูคนตัวเล็ก


“ใครวางยามึง”


โชตอบด้วยดวงตาสั่นระริก “กูไม่รู้...มันบอกว่าจริงๆ จะเอาไปนายน้อยกิน” ไฟเบิกตากว้าง เขารู้แล้วว่าใครเป็นตัวการเรื่องนี้
แต่ก็มีอีกคำถามที่ปล่อยไปไม่ได้ หมอยาถามด้วยเสียงที่อ่อนลงจนแทบจะกระซิบ


“แล้วเจมินายล่ะ?” มือแกร่งซุกซนปัดป่ายไปตามตัวเด็กประมงอย่างกลั่นแกล้ง คนตัวเล็กสะท้านเฮือก ตอบเสียงสั่น “ขะ...เขาเป็นอา...ฮึก อาแท้ๆ...อย่า...”


“ไม่ใช่คู่ขา?” ไฟสบตา โชพยายามส่ายหน้า “มะ ไม่ใช่...อ๊ะ!” กายบางสะท้านเฮือกยามลิ้นร้อนเข้าหยอกล้อยอดอกเล็กอีกครั้ง ชลันธรตัวสั่นหงึก เค้นเสียงกระท่อนกระแท่น “ที...ทีมึงล่ะ...”


“กูทำไม?”


“ทีมึงอยู่กับ...ผู้หญิงล่ะ” โชพูดทั้งน้ำตา คิดถึงภาพนั้นแล้วในอกเขาก็ปวดหนึบ มือเล็กทุบอกกว้างอย่างนึกโมโห “แม่งเอ๊ย! ทำไมทีมึงสันดานเสียแล้วกูถึงไม่ได้โกรธมึงบ้างวะ!”


ไฟเลิกคิ้ว รวบสองข้อมือเล็กที่พยายามประทุษร้ายเขาไว้ด้วยมือข้างเดียว ชะโงกตัวขึ้นมาจ้องหน้าอีกฝ่าย


“ผู้หญิงไหน?”


“กูเห็นนะ...” โชหลุบตา สูดน้ำมูกที่คั่งอยู่ในจมูก ร้องว่า “หน้าหอสมุด...มึงไปติวหนังสือกับคนอื่น....” ไฟจ้องแก้มที่ขึ้นสีจัดของคนตัวเล็กอย่างนึกอึ้ง หลุดปากถามว่า


“อย่าบอกนะว่าที่ไม่รับสายกูนี่คือ...มึงหึง?”


แก้มเด็กประมงเห่อร้อน โชยกมือขึ้นหวังปิดบังใบหน้าทว่ากลับถูกมือหนาจับแยกออกจากกัน คนตัวเล็กที่สู้แรงไม่ได้ตะโกนเถียงเสียงสั่น “กูไม่ได้หึง!”


ไฟกระพริบตา แทบกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เขาก้มจูบแก้มเนียนอย่างหลงใหล ในขณะที่อีกฝ่ายพยายามดันหน้าเขาออก โชหลับหูหลับตาด่าว่า “อย่ามายุ่ง! มึงหลอกกู! ไปปีนต้นงิ้วไป๊! เหี้ยเอ๊ย!”


อัคคีกลั้นยิ้มไม่ได้อีกต่อไป เขากอดคนตัวเล็กที่ร้องไห้โวยวาย อธิบายด้วยหัวใจพองโต “โช เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องไอ้สามสี”
“ฮะ?” ชลันธรเบิกตากว้าง นิ่งไปจนโดนไฟขโมยหอมแก้ม เสียงทุ้มเสริมว่า “เป็นเด็กสวมแว่นใส่ชุดม.ปลายใช่ไหม นั่นน้องสาวของสามสี...ชื่อเก้าแต้ม”


“อะ...” ชลันธรอ้าปากพะงาบๆ เกิดอาการหาเสียงไม่เจอในตอนนี้


นี่เขาร้องไห้เป็นเผ่าเต่าแทบตายเพราะเข้าใจผิดงั้นเหรอ...


“มึงไปถามไอ้สามก็ได้ วันนั้นเรากลับด้วยกันสามคน”  ไฟสบตาคนในอ้อมกอด เด็กประมงแก้มขึ้นสีจัดอย่างอับอาย พยายามก้มหน้าหนีอย่างไร้ประโยชน์ “โว้ยยยย...อย่ามองนะ!”


ไฟเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมา ยื่นหน้าเข้าไปประกบปากอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนคล้ายขอแก้ตัว


“ขอโทษนะ”


“ฮื้อ...” โชครางในลำคอยามอีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามา หลับตาพริ้มยามมือหนาแทรกเข้ากลุ่มผมนุ่มแล้วนวดขมับเด็กประมงให้อย่างปลอบประโลม


“ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด...” ไฟกระซิบชิดริมฝีปาก เลยไปเลาะเล็มแก้มขาวที่ขึ้นสีเรื่ออย่างนึกเอ็นดู “และขอโทษที่พูดจาไม่ดีใส่นะ”


“อะ อ๊าาา...” คนตัวเล็กครวญครางยามมือหนาปรนเปรอตัวตนด้านล่างเขาอย่างอ่อนโยน โชสั่นหัว ดวงตาเหมือนแมวจ้องมาอย่างขุ่นเคืองปนสุขสม “มะ...ไม่ให้อภัย...โว้ย...”


ไฟมองหน้าคนหัวดื้อที่แดงเถือกไปจนถึงใบหู เขาโน้มจูบใบหูสีเรื่อนั่นเบาๆ อย่างเอ็นดู “ให้อภัยกูเถอะ...” ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า


“กูมีมึงคนเดียวนะโช”


ประโยคนั้นร้อนแรงเสียจนคนฟังอย่างโชแทบหลอมละลาย ชลันธรหางคิ้วตกยามอีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามา เขาครางในลำคออย่างยอมจำนน “อือ...”


กายขาวสะท้านเฮือกยามมือหนาสัมผัส นิ้วยาววนรอบยอดอกสีหวานที่แข็งเป็นไตด้วยฤทธิ์ยา ไฟหยอกล้อมันด้วยปลายนิ้วจนคนตัวเล็กร้องออกมาอย่างสุขสม เสียงครวญครางนั้นราวกับแมวหนุ่มยามร้องเรียกเจ้าของอย่างออดอ้อน


โชเกร็งไปทั้งร่าง ครางเสียงหอบ “หงึก...แฮ่ก...อะ ไฟ...”


ลิ้นร้อนไล่มาจนถึงหน้าท้องแบนราบ ฟันขาวแวะขบหยอกเอินด้านในต้นขาขาว โชเม้มริมฝีปากหน้าเหยเก เบือนสายตาหนีจากภาพเร้าอารมณ์นั้น นิ้วยาวสอดเข้ามาอีกครั้ง ชลันธรกัดริมฝีปากจนห้อเลือด


“อื้อ...มะ...แฮ่ก...” แผ่นอกบางกระเพื่อมตามแรงหายใจ เด็กประมงช้อนตามองร่างใหญ่อย่างทรมาน “ยะ...อ๊า ไฟ...ตรงนั้น...งึก...ฮึก”


“เป็นของกูนะโช”


โชเบิกตาโพล่ง สะดุ้งเฮือกเมื่อตัวตนของหมอยาแตะที่ปากทางเข้า มันร้อนจนลวกผิวกายขาว คนตัวเล็กร้องยามอีกฝ่ายขยับเข้ามา “เจ็บ! ฮึก...ไฟ กูเจ็บ...”


ความใหญ่โตของหมอยาทำให้เข้าไปได้แค่ส่วนหัวเท่านั้น เด็กประมงร้องไห้ อัคคีมองภาพนั้นอย่างนึกสงสาร เขาโน้มตัวลงมาจูบปลอบคนเสียขวัญ


“อย่าเกร็ง” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูแล้วขยับตัวอีกครั้ง โชผวากอดคนตัวใหญ่ ร้องไห้ตัวสั่น “ฮึก...ไฟ...ไม่เอาแล้ว...กูเจ็บ” แค่เห็นน้ำตาไอ้ตัวแสบไฟก็แทบไม่กล้าทำอะไรต่อแล้ว แต่จะให้ถอยตอนนี้มันก็ไม่ใช่นิสัยของเขา


“ผ่อนคลายหน่อยโช” อัคคีจูบขมับคนหัวดื้ออย่างหนักหน่วง มือหนาปลุกเร้ายอดอกเล็กอย่างชักจูง เหยื่อตัวน้อยใบหน้าเหยเก ตะโกนด่าเมื่อรู้สึกได้ถึงของอีกฝ่ายที่ขยายขึ้น


“โอ๊ย! มึงจะใหญ่อะไรขนาดนั้นวะ!”


“พ่อให้มาเยอะว่ะ” ไฟหัวเราะ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นนั่งตักเพื่อสลับตำแหน่ง สบดวงตาแมวคู่นั้นแล้วกระซิบว่า “ค่อยๆ ย่อตัวลงมา...อึก...อย่างนั้น” 


โชกัดริมฝีปากจนห้อเลือด พอลงมาได้แค่ครึ่งทางเขาก็สั่นหัว “มะ...ไม่ไหวหรอก...”


“จูบกู” ไฟบอก โชมองหมอยาด้วยสายตาหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์ยา ก่อนจะโน้มลงประกบหมอยาอย่างเงอะงะ ท่าทางนั้นไร้เดียงสาทว่าก็น่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย ไฟลูบผิวกายขาวย่างเพลินมือ มันเปลี่ยนเป็นสีเรื่อทุกครั้งที่เขาสัมผัส


“ไฟ...” เสียงนั้นร้องเรียกเจียนจะขาดใจ ในที่สุดโชก็รับตัวตนของไฟเอาไว้ได้ทั้งหมด เด็กประมงเจ็บจนต้องร้องไห้ออกมา “ฮือ...ไอ้เหี้ยไฟ”


“โอ๋...มดกัดๆ” หมอยาจูบปลอบคนตัวเล็กกลั้วหัวเราะ ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า


“มาสนุกกันเถอะ”


ตอนนั้นเองที่สะโพกสอบขยับเป็นจังหวะ โชเบิกตากว้าง ร้องเสียงหลงไม่เป็นภาษา “อ๊า ไม่ อึก....งื้ออออ ไฟ พะ...พอก่อน....ฮึกกก!” ดวงหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์ ก่อนจะถูกคนตัวใหญ่คว้าท้ายทอยลงมาประกบปากจนต้องครางฮืออยู่ในลำคอ


เสียงเนื้อเสียดสีกันฟังดูเฉอะแฉะทว่ากลับเร้าอารมณ์ได้อย่างร้ายกาจ ดวงตาของโชพร่าเลือน ลีลาของอีกฝ่ายรัญจวนเสียจนเขาตามเกมไม่ทัน


“ไฟ...ฮึก ไฟ...” เสียงนั้นเรียกหาหมอยาอย่างออดอ้อน โชในตอนนี้ไม่ต่างจากแมวเชื่องๆ ตัวหนึ่ง อัคคีจูบซับน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน กระซิบข้างหูคนตัวเล็ก


“พร้อมกันนะ”


โชดิ้นพราดเมื่อตัวตนอีกฝ่ายแตะโดนจุดกระสัน เด็กหนุ่มสะบัดหน้าผวากอดหมอยาไว้แน่น จิกเล็บข่วนหลังคอแกร่งคล้ายระบายความเจ็บปวด ไฟขยับครั้งสุดท้ายก่อนสายธารของคนตัวเล็กจะปะทุออก


ชลันธรหอบหนักตาลาย เขาซุกหน้าลงกับไหล่กว้างก่อนจะรู้สึกได้ของเหลวที่ไหลออกมาตามต้นขา หมอยาเสร็จตามเขามาติดๆ


“อีกรอบไหม” ไฟถามยิ้มๆ ยังไม่ยอมถอนความแข็งขืนออก โชตวัดตามองคนตัวใหญ่อย่างขุ่นเคือง “มะ...อื้อ! อย่าขยับสิ!” เด็กประมงดิ้นยามอีกฝ่ายขยับสะโพกราวกับจงใจแกล้ง ร้องครวญครางเมื่อถูกสะกิดยอดอกด้วยปลายนิ้ว


“ไฟ...” คนตัวเล็กจ้องหน้าหมอยาอย่างตัดพ้อ อัคคีหัวเราะ ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มไอ้ตัวแสบเบาๆ ถามว่า “คะแนนออกยัง”


“อื๊ม...อะ ออกแล้ว...” โชตอบเสียงกระท่อนกระแท่น สะท้านไปทั้งกายยามริมฝีปากหมอยาเคลียอยู่ข้างแก้ม


“ได้เท่าไหร่...” ไฟถามเสียงทุ้ม


“หะ...ห้าสิบแปด...” แพขนตาคนตัวเล็กชุ่มไปด้วยหยดน้ำ ครางเสียงแผ่ว “มะ ไม่ต้องดรอปแล้ว...ฮึก”


หมอยาจูบคนตัวเล็กอย่างหลงใหล มือหนาสอดเข้าไปสางเส้นผมที่นิ่มเหมือนขนแมวนั้นอย่างรักใคร่ กระซิบชิดกลีบปากอันบวมแดงของเด็กประมง


“เก่งมาก”


หัวใจชลันธรเต้นไม่เป็นระส่ำ เขาโผกอดหมอยา ก่อนจะยอมเดินตามเกมของอีกฝ่ายไปแต่โดยดี



     
บนผืนหญ้าเขียวขจีด้านหลังคฤหาสน์เกียรติยวานนท์ ร่างใหญ่ของชายฉกรรจ์นายหนึ่งลอยหวือไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นดังอัก เจ้าของปรากฏการณ์คือเด็กหนุ่มผมสีชมพูรูปร่างผอมบาง เหงื่อเม็ดเล็กไหลลงข้างแก้มเขาอย่างนึกกังวล


ไดนาไมต์หอบหนัก จัดการผู้ชายตัวใหญ่ห้าคนใช้พลังงานมากกว่าที่คิด ยิ่งอีกฝ่ายโจมตีเข้ามาพร้อมกันด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ระหว่างที่คิดหาทางหนีก็เอี้ยวตัวหลบกำปั้นของหนึ่งในนั้นที่พุ่งเข้ามาได้ทันแบบเฉียดฉิว


ผัวะ!


ทว่าไม่อาจหลบท่อนขาแข็งแรงที่หวดเข้ามากลางลำตัวได้ ร่างเด็กหนุ่มกระเด็นหลังไถลไปกับพื้น ไดนาไมต์จุกจนต้องไอเอาน้ำใสๆ ออกมา ก่อนจะโดนอีกคนกระชากคอเสื้อจนตัวลอย


“ไม่เก่งเหมือนตอนแรกแล้วเรอะไอ้หนุ่ม” ร่างใหญ่ถามแกมหยอก ไดนาไมต์มองใบหน้าอีกฝ่ายที่ฟกช้ำไปด้วยฝีมือของเขาแล้วแค่นยิ้ม “พอแล้ว ขูดบัตรเติมสกิลมาแค่นี้”


“กวนตีน” มันชักสีหน้าแล้วเหวี่ยงร่างเด็กหนุ่มทิ้งลงพื้น ไดนาไมต์นิ่วหน้า พยายามลุกขึ้นในสภาพทุลักทุเล บ่นว่า “แหม โยนกันเล่นเป็นลูกบอลเลยนะ”


ตามด้วยร่างใหญ่ที่เข้าล็อคตัวเขาจากด้านหลัง ไดนาไมต์ยืนขากะเผลก การปะทะเมื่อกี้ส่งผลให้ข้อเท้าของเขาพลิกไปหนึ่งข้าง ก่อนจะถูกคนที่คล้ายหัวโจกจับคางให้เชิดขึ้น


“คลิปอยู่ที่ไหน!” มันตะคอกถาม ไดนาไมต์มองหน้าอีกฝ่าย นึกได้ว่าหมอนี่เป็นกำลังเสริมจึงไม่ทันเห็นตอนเปรมเล่นละครหลอก เด็กหนุ่มสีชมพูหัวเราะหึ


“ไม่บอก หยิ่ง”


ผัวะ!


ใบหน้าขาวหันไปตามแรงต่อย ซีกแก้มเด็กหนุ่มฉีกจนเลือดไหล ทว่าไดนาไมต์ยังคงหัวเราะได้อยู่


“อย่าลามปามไอ้หนู ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็บอกกูมา” มันพูดขู่ด้วยแววตาน่ากลัว เด็กหนุ่มสีชมพูเลิกคิ้ว แล้วตอนนี้เขายังไม่เจ็บตัวอีกรึไงฟะ   


“ค้นตัวมันดีไหมลูกพี่” ไดนาไมต์สะดุ้งเมื่อหนึ่งในสองที่ยืนอยู่ข้างหลังเสนอความคิด เผลอกำหมัดแน่นยามมือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเขา


“เจอแล้ว” ลูกน้องส่งเสียง หัวโจกตาลุกวาว ไดนาไมต์อาศัยจังหวะที่พวกมันกำลังสนใจแฟลตไดรฟ์กระทืบเท้าไอ้ตัวใหญ่ที่ล็อคเขาอยู่เต็มแรง ฝ่ายหลังตกใจปล่อยมือร้องลั่น หันมาหวดมือใส่ทว่าเด็กหนุ่มหลบได้


ก่อนจะจับแขนนั่นเอาไว้ ไดนาไมต์ใช้มันช่วยส่งแรงสปริงตัววาดขาใส่ก้านคอร่างหนาเต็มแรง มันล้มลงนอนแน่นิ่ง เด็กหนุ่มผมสีชมพูทรุดนั่ง นิ่วหน้ายามอาการปวดข้อเท้าขวาแล่นไปทั่วร่าง


“หนอย ฤทธิ์เยอะนักนะมึง!” ไอ้หัวโจกชักปืนออกมา ไดนาไมต์เบิกตากว้าง ก่อนจะถูกอีกสองคนกดไหล่ให้นอนลงกับพื้นหญ้าไว้แน่น


“หึ นี่สินะคลิปที่ว่า” ไอ้หัวโจกโบกแฟลตไดรฟ์ในมือไหวๆ ใบหน้าฉายแววชั่วร้าย ไดนาไมต์จ้องท่าทางนั้นตาไม่กระพริบ


เขาร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายขยับตัว “ไม่!!”


ปึก!


แฟลตไดรฟ์สีเข้มถูกหักเป็นสองท่อนด้วยมือหนาต่อหน้าต่อตา ไดนาไมต์ดิ้นเหมือนคนบ้า ตะโกนออกมาด้วยความโมโห “เชี่ยเอ๊ย! มึ้งงง! อึก!” ก่อนจะโดนอีกสองคนกดไหล่จนหลังกระแทกพื้นดังอัก


ไอ้หัวโจกเดินย่างสามขุมเข้ามาหา มันแสยะยิ้มระหว่างติดที่เก็บเสียงเข้ากับปากกระบอกปืน ก่อนจะย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเด็กหนุ่มช้าๆ ยกปลายกระบอกปืนเคาะแก้มขาวเบาๆ คล้ายหยอกล้อ


ไดนาไมต์กัดฟันกรอด ดวงตาสีนิลเติมไปด้วยเพลิงโทสะ


“อายุยังน้อยแท้ๆ แต่รนหาที่ตายเก่งนักนะ” ประโยคนั้นกึ่งชื่นชมกึ่งเย้ยหยัน มันกดปลายกระบอกปืนลงบนแก้มเด็กหนุ่ม พูดด้วยใบหน้าอมหิต


“ตายซะเถอะ”


“อึก...” ไดนาไมต์ลอบกลืนน้ำลาย นิ้วกร้านขยับเหนี่ยวไก เด็กหนุ่มหลับตาแน่น


ผัวะ!


ตอนนั้นเองที่ร่างไอ้หัวโจกกระเด็นออกไป ก่อนจะถูกช่วงขายาวของใครบางคนเตะซ้ำจนสลบเหมือด ผู้มาใหม่เก็บปืนติดที่เก็บเสียงบนพื้นขึ้นมา เขาเหนี่ยวไกยิงใส่ต้นขาชายฉกรรจ์สองคนที่จับไดนาไมต์อยู่แบบไม่ลังเลได้อย่างแม่นยำ


“อ๊ากกกก!” สองร่างใหญ่ร้องโหยหวน ไดนาไมต์อาศัยจังหวะนี้พรวดลุกขึ้นต่อยหน้าพวกมันไปคนละทีจนทั้งคู่ล้มกลิ้ง เขาเงยหน้ามองระฆังช่วยชีวิต บ่นว่า


“ช้าแท้วะ”


สามสีในชุดเสื้อเชฟสีขาวกระดุมดำกับผ้ากันเปื้อนสีดำครึ่งตัวเต็มยศพร้อมสภาพหัวยุ่งเพราะรีบถอดหมวกวิ่งมาทิ้งปืนลงบนพื้นหญ้า ยื่นมือหนาที่สวมถุงมือสีดำให้คู่หู “เตาอบเพิ่งใช้ได้ว่ะ โทษที”


ไดนาไมต์จับมือนั้น ได้มันช่วยดึงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นมา ก่อนอาการอักเสบของข้อเท้าจะเล่นงานเด็กหนุ่มผมสีชมพูจนเขาเซใส่เพื่อนตัวใหญ่


“เฮ้ย” สามสีร้องเบาๆ เมื่อเห็นเพื่อนทรงตัวไม่ได้ ไดนาไมต์ซุกหน้าลงกับอกอีกฝ่าย หัวเราะออกมาด้วยใบหน้าเหนื่อยอ่อน “เท้าพลิกว่ะ”


“โง่ไง” สามสีสั่นหัวแล้วเหวี่ยงตัวเพื่อนไปด้านหลัง ไดนาไมต์ร้อง “เหวอ!” โผกอดคออีกฝ่ายตามสัญชาตญาณ ก่อนจะถูกแขนแกร่งช้อนท่อนขาขึ้นมาแล้วพาเดินออกไป


“คลิปหลักฐานล่ะ?” สามสีถามโดยไม่หันมามอง ไดนาไมต์ฟุบหน้ากับหลังเพื่อน ตอบเสียงอ่อน


“โทษทีนะ...โดนพวกมันทำลายไปแล้วล่ะ” เด็กหนุ่มเผลอกำไหล่เสื้อเชฟของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว “ทั้งที่เป็นของสำคัญแท้ๆ แต่กูกลับ...แม่งเอ๊ย! เจ็บใจ!”     


สามสีเหลือบมองด้านหลัง พูดว่า “งี่เง่าน่า...” เขากระชับท่อนแขนจนร่างอีกฝ่ายกระดอนมาหน้าชิดกับท้ายทอยตัวเอง พูดเสียงกระซิบ


“ของแบบนั้นมันส่งเสียงน่ารำคาญแบบมึงไม่ได้สักหน่อย”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 21)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 06-06-2015 19:05:06
(ต่อ)



สามสีแบกไดนาไมต์เดินอ้อมมาจนถึงประตูทางเข้าด้านหน้า ประจวบเหมาะกับเท็นที่ประคองเปรมเข้ามาพอดี เด็กหนุ่มสี่คนมองหน้ากัน สภาพแต่ละคนย่ำแย่ไม่ใช่น้อย


เปรมมองหน้าเพื่อนผมสีชมพู ถามว่า “มึงไม่เป็นไรใช่ไหม”


“กูไม่เป็นไร ไอ้สามมาทันพอดี” ไดนาไมต์ตอบ เขาหันไปทางนายน้อยของคฤหาสน์ พูดเสียงเศร้า


“แฟลตไดรฟ์โดนหักไปแล้วล่ะ ขอโทษนะมึง”


เท็นมองหน้ากับเปรม ก่อนจะหันมาตอบว่า “อย่าคิดมาก เราไม่เป็นไรหรอก”


“มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” พ่อครัวพยักหน้าให้ด้วยสภาพย่ำแย่ไม่ต่างกัน ก่อนพวกเขาจะเดินเข้าพื้นที่จัดงานมา


เสียงดนตรีบรรเลงดังไปทั่วบริเวณสร้างบรรยากาศรื่นรมย์ ตอนนั้นเองที่เจ้าบ้านแห่งคฤหาสน์เดินลงบันไดกลางมา เรียกทุกสายตาให้หันมองอย่างพร้อมเพรียง


“และแล้วก็ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอย” พิธีกรด้านล่างพูดผ่านไมโครโฟนอย่างมีชีวิตชีวา “ผมขอเปิดตัว ‘ว่าที่เจ้าสาวคนใหม่’ ของเจ้าบ้านตระกูลเกียรติยวานนท์...คุณชาร์ลอตต์ ชาร์มมาลิคครับ!”


บนขั้นบันไดกลางปรากฏเรือนร่างอันเย้ายวนแก่สายตาผู้พบเห็น นางแบบสาวในชุดราตรีคล้องคอสีชมพูเปิดแผ่นหลังเดินลงมาท่วงท่านวยนาด เธอยิ้มให้หมอแปดก่อนจะคล้องแขนกับเขา เชิดหน้าขึ้นพร้อมโปรยยิ้มอย่างภาคภูมิ


เสียงปรบมือจากแขกเหรื่อดังขึ้นรอบสารทิศ เจ้าบ้านหลับตาลงคล้ายน้อมรับเหล่าความยินดีนั้น


ท่ามกลางบรรยากาศยินดีนั้นเองที่ไดนาไมต์สบตากับชาร์ลอตต์ ดวงตาคู่นั้นยังคงทอประกายร้ายกาจเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอกัน ต่างเพียงวันนี้มันมีรอยยิ้มเย้ยหยันเพิ่มเข้ามา


“งานแต่งงานของทั้งคู่จะถูกจัดขึ้นในปลายเดือนหน้า ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ!” สิ้นคำพิธีกรก็เกิดเสียงปรบมือขึ้นอีกครั้ง ไดนาไมต์ก็กัดฟันกรอด ข้างๆ เป็นสามสีกับเปรมที่ยืนกำหมัดแน่น


พวกเขามาหยุดมันไว้ไม่ทัน


ตอนนั้นเองที่สามทหารเสือ ‘พ่ายแพ้’ เป็นครั้งแรก


พร้อมกับ ‘ศักดิ์ศรี’ ของอสรพิษหนุ่ม...ที่ตกเป็นของแมงมุมสาวผู้ชนะเดิมพัน



ช่วงเช้าวันอาทิตย์ สามทหารเสือนั่งรถเมล์มาเปิดภาคีที่คอนโดของไฟในสภาพสะบักสะบอม ทว่ารอบนี้มีสมาชิกเพิ่มมาอีกสองคน ได้แก่ครูคณิตที่เพิ่งสอบเสร็จ กับเด็กประมงผู้ต้องการแก้แค้น


พวกเขาหกคนนั่งล้อมวงกันอยู่ในส่วนของห้องนั่งเล่น ไฟกับสามสีนั่งเก้าอี้บุนวมเดี่ยวคนละฝั่ง เปรมกับโชนั่งขัดสมาธิบนโซฟาตัวยาว ในขณะที่ไดนาไมต์กับเมธานั่งบนพื้นหน้าโซฟาที่ปูด้วยเบาะหนาอย่างดี


“อูยเมจ๋า...เบาๆ หน่อย” ไดนาไมต์นิ่วหน้ายามเมธาใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์แตะเข้าข้างแก้มเขา ครูคณิตวางกล่องปฐมพยาบาลไว้บนตัก พูดเสียงดุ “ทำไมถึงได้เป็นแผลหนักขนาดนี้ล่ะ”


“ง่า...” ไดนาไมต์กระพริบตาปริบ


“นี่มันอักเสบเลยนะเนี่ย” โชที่นั่งทำแผลตรงมุมปากให้พ่อครัวร่วมวงบ่น เปมทัตหน้าเบี้ยวยามไอ้ตัวแสบลงน้ำหนักมือ “โอ๊ย ไอ้เหี้ยโช! เบาๆ!”


เด็กประมงหรี่ตา หยิบเบตาดีนขึ้นมาแล้วพูดว่า “แต่ไม่นึกเลยนะว่าอาของกูกับพ่อของไอ้เท็นจะเป็นเพื่อนสนิทกันแบบนี้” เปมทัตทำหน้าเหนื่อย “เออ โลกแม่งกลมจนน่ากลัว”


“เพราะคนที่พ่อของเท็นจะแต่งงานด้วยนิสัยไม่ดี ทุกคนถึงได้คิดจะเปิดโปงเธอสินะ” เมธาสรุปจากข้อมูลที่ได้รับ ไดนาไมต์พยักหน้า “อืม ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ”


ไฟยกนิ้วโป้งแตะใต้คางอย่างครุ่นคิด เปรมมองแล้วถามว่า “อะไรวะไฟ”


ทุกคนหันไปทางหมอยาพร้อมกัน ฝ่ายหลังจึงเปิดปาก “กูสงสัย ตอนแรกได้ยินกิตติศัพท์มาก็นึกว่าชาร์ลอตต์แค่กะเคลมทั้งหมอแปดกับไอ้เท็นเพื่อความสนุก” ดวงตาคมกริบเกิดประกายอย่างใช้ความคิด


“แต่จากเหตุการณ์เมื่อคืนที่เธอเตรียมลูกน้องมาแบบนั้น ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นแค่การเล่นสนุกธรรมดา” ถึงตรงนี้สามสีก็แทรกว่า “พวกนั้นมีใบอนุญาตพกปืน แถมยังเตรียมที่เก็บเสียงมาอย่างดี ราวกับ...”


“ราวกับจะฆ่าใครสักคน” ไดนาไมต์ต่อให้ เขาหัวเราะหึ “ถึงจะบอกว่าเพื่อความบันเทิง แต่แบบนี้มันก็เล่นแรงเกินไป”


“มึงจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงงั้นเหรอ?” โชถามอย่างอดไม่ได้ สามสีพยักหน้า “อา ไม่แน่ว่าการบุกเข้าห้องไอ้เท็นในยามวิกาลอาจเป็นแค่ฉากบังหน้าด้วยซ้ำ”


“กระดูกของพวกลูกน้องชาร์ลอตต์แข็งมาก แรงก็เยอะ เหมือนกับพวกทหารรับจ้างที่ฝึกร่างกายมาอย่างดี” เปรมพูดตามความคิดหลังจากได้ประมือ


ดวงตาเมธาฉายแววเป็นห่วง “ทำยังไงดีล่ะ ทางนั้นอาวุธครบมือน่าดูเลย ถ้าปะทะกันอีกพวกเราอาจจะเป็นอันตรายกันก็ได้นะ”


“ไหนๆ ก็ซวยมาถึงขนาดนี้ละ จะขอชี้แจ้งความฉิบหายอีกอย่าง” สามสีเรียกความสนใจด้วยใบหน้าซังกะตาย เขาหันจอโน้ตบุ๊กเครื่องเล็กออกจากตัว พูดว่า “คลิปหลักฐานที่เคยอยู่ในเครื่องนี้หายไปแล้วนะครับ”


“ฮะ!” ทุกคนอุทานพร้อมกัน มองโน้ตบุ๊กที่ขึ้นจอฟ้าในมืออีกฝ่าย ไดนาไมต์ร้องลั่น “ทำไมอะ!”


“เมื่อคืนไอ้เก้าเอาไปทำงานครับผม” สามสีบอก “เข้าเว็บหางานห่าไรไม่รู้ ไวรัสแดกเบย” ทั้งวงเงียบลงไปถนัดหู พ่อครัวเอนตัวพิงพนักโซฟา พูดด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน “มีใครให้มากกว่านี้มั้ย...”


“กูยอมไม่ได้ว่ะ”


ไดนาไมต์แทรกขึ้น แวบหนึ่งที่สามสีเห็นดวงตาสีนิลคู่นั้นสั่นวูบ “ยอมไม่ได้จริงๆ...”


“มันไม่ใช่ความผิดมึงนะโว้ย!” พ่อครัวเรียกสติ ตามด้วยไฟที่บอกว่า “แต่ถึงคิดจะเอาคืน ด้วยกำลังของพวกเราแค่นี้ผลก็คงออกมาไม่ต่างจากเดิม”


“นั่นสินะ” เมธาก้มหน้าคิดตาม


ก่อนโชจะพูดว่า “ไม่เห็นยาก เราก็โจมตีแบบสะท้อนกลับดิ”


“ยังไงวะ?” ไดนาไมต์เลิกคิ้ว เด็กประมงแสยะยิ้ม “สะท้อนกลับไป มันทำแบบไหนกับเราเราก็ทำมันกลับ มันเล่นสกปรกกับเราได้ เราก็ลอบกัดมันได้เหมือนกัน”


“แบบตาต่อตาเลยสินะ” ไฟสรุป ไม่วายติงว่า “แต่เด็กมหาลัยอย่างพวกเราคงตามความคิดของนางแบบในวงการบันเทิงผู้กร้านโลกแบบนั้นไม่ทันหรอก”


“เราต้องการคนที่ตามเกมผู้หญิงคนนั้นทัน” ไดนาไมต์พูดขึ้นมา “คนที่จะสามารถทำเรื่องชั่วช้าตามที่เราขอได้โดยไม่รู้สึกผิด และใช้ความคิดอันชาญฉลาดทำเรื่องเลวร้ายได้เพื่อความสนุก”


“ยิ่งถ้าชั่วกว่าชาร์ลอตต์ด้วยนี่จะดีมาก” สามสีบอก แล้วเกาหัวแกรกๆ “แต่ก็ต้องเป็นคนที่เราควบคุมเขาได้ด้วยล่ะนะ อย่างเช่นคนรู้จักอะไรแบบนี้”


โชเลิกคิ้ว “เอ...คนที่ฉลาด แต่ทำเรื่องชั่วๆ ได้อย่างมีความสุข และพวกเราสามารถตกลงกับเขาได้งั้นเหรอ...”


“นี่รอบตัวพวกเราไม่มีคนแบบนั้นเลยรึไงนะ” ครูคณิตพึมพำออกมา


“ไม่หรอก” พ่อครัวส่งเสียงค้าน เรียกทุกสายตาให้หันมาจับจ้องแล้วพูดว่า


“ถ้าคนแบบนั้นล่ะก็...พวกเรามีอยู่คนนึงนะ”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า

 :katai4:

ตัดตอนไปรอบที่แล้วสงสารนักอ่านมากเลย 555555555 5
ความจริงคือจูนกลัวว่ามันจะหลายอารมณ์เกินไปค่ะ จริง ๆ นะ
ไม่ได้ตั้งใจแกล้งอะไรเลยจริง ๆ 55555555555 5
ที่ให้ชาร์ลอตต์รู้ปมเพราะจูนอยากเขียนให้สามทหารเสือแพ้ค่ะ
แพ้ซะบ้างพวกแกน่ะ จะสารพัดประโยชน์เกินไปละ หมันไส้ 55555555 5

แล้วก็ผู้ที่จะมากอบกู้สถานการณ์เป็นบุคคลที่ทุกคนรู้จักดีค่ะ
เขาเคยปรากฏตัวไปแล้ว และถูกพูดถึงไปไม่น้อยเลยทีเดียว

ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นและกำลังใจเลยนะคะ
(ทำไมรอบนี้ชวนคุยยาวเหลือเกิน 555555555555 5)

ป.ล. เนื่องจากตอนนี้มีเอ็นซีไฟโช เราเลยมีแฟนอาร์ตสวย ๆ มาฝากกันค่ะ
ขอบคุณเจ๊พิมกับพี่เกดที่วาดให้นะคะ น่ารักมาก ๆ เลย แงงงง ง

**เพิ่มเติม ใครว่าง ๆ ก็ไปเล่น #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ได้น้าา า

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่ยี่สิบสองค่าาา า

[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 21 มาแล้วค่าา า) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 06-06-2015 19:16:43
โหยยยย ใครจะเปนนักต่อรองมือฉมังขนาดนี้ค้าา แถมมีอยู่ใกล้ตัวด้วย

รอลุ้นนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 21 มาแล้วค่าา า) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-06-2015 19:17:58
ฮื้อ. หมอแปดตกอยู่ในอันตรายสินะ. กะฮุบสมบัติพ่อแล้วมาเอาลูกใช่ไหม
ทำไงต่อดีล่ะเนี่ยสามทหารเสือ

ไฟโชเล่นเอาเขินเลยอะ.  :-[.
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 21 มาแล้วค่าา า) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 06-06-2015 19:21:50
บอกว่าตัดตอนที่แล้วน่าสงสาร ตัดตอนนี้น่าสงสารกว่านะคนเขียน
ค้างมากๆๆๆๆๆ
ใคร ใครคือคนนั้น คนนั้นคือใครรร
โอ้ยจะบ้าแล้ววววววว
แต่สุดท้ายก็ต้องรอตอนต่อไปอยู่ดี
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: icecreamii8_ ที่ 06-06-2015 19:28:33
งื้อออออ จะเอาไฟโชง่า -,.-
รอตอนต่อไปค่าาา~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 21 มาแล้วค่าา า) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 06-06-2015 19:30:09
ดีนะคะเนี่ยที่โชสารภาพความในใจออกมาเสียก่อน แถมยังออดอ้อนไฟเสียน่ารักขนาดนั้น ทั้งสองคนเลยได้ 'รัก' กันแบบต่างฝ่ายต่างก็เต็มใจ นี่ถ้าช้าไปกว่านี้อีกนิดน่ากลัวว่าไฟจะถูกรุมประชาทัณฑ์หนักหน่วงน่าดูเลยเน้อ~ :-[

ส่วนทางด้านของ 'กลุ่มผู้พิทักษ์เด็กโข่ง(?)' :laugh: คราวนี้ถือว่าเป็นการดูเชิงกันไปก่อนก็ได้เน้อ เพราะถึงยังไงรู้เขารู้เราไว้ก่อนก็ย่อมดีกว่านี่นา~ ^^ เสียดายนะคะ ความจริงน่าจะพกแฟลชไดร์กันทุกคนไปเลย ครั้งหน้าเอาใหม่ค่ะ สู้ๆ :a2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 21 มาแล้วค่าา า) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: kritcha ที่ 06-06-2015 19:30:26
เอื้อแหงมๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: chaos ที่ 06-06-2015 19:31:45
ผมคิดว่าเอื้อ แหงมๆ เหมือนกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: ☾❤Nyanpire❤☽ ที่ 06-06-2015 19:35:35
 :z3: ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนั้นจะเป็นใคร ตัดได้ใจร้ายมากอะ แง๊

ตอนแรกนึกว่าจะสำเร็จ ซวยซ้ำซ้อนอีก


หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-06-2015 19:40:06
คนที่ทำความเลวอย่างมีความสุข มีอยู่คนหนึง อย่าบอกนะว่านักเรียนตัวแสบของเมนะ

แต่ถ้เป็นนายคนนั้นก็คิดว่าน่าจะใช้การได้ดี เพราะเคยเห็นฝีมือตอนจัดการ

นักเรียนเกเรที่จะข่มขืนเมนั่นไง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 06-06-2015 19:41:24
อาของโชหรือป่าว
หรือจะเป็นคุณเอื้อ
 :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Newnew ที่ 06-06-2015 19:42:03
คนๆนั้นคือใครกัน ไฟกับโชแบบว่า  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 06-06-2015 19:55:36
ไฟ-โชถือว่าเด็ดค่ะ.....
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 06-06-2015 20:18:33
จะไปเชิญชวนชายเอื้อมาใช่มั้ยยยยยย    #เอื้อใช่มั้ย?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 06-06-2015 20:33:12
ฮืมมมมมมมมมมม
รอครับรอ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 06-06-2015 20:36:42
เสียดายคลิป เสียดายแฟรชไดร แต่ดีใจไฟโชเข้าใจกันแล้ว อิอิ
คนคนนั้นคือเอื้อใช่มั้ย555 เมจ๋า ต้องเจอเอื้ออีกแล้วซิเนี่ย
ชาลอตคนนั้นไม่ธรรมดาสุดๆ สามทหารเสือสู้ๆ น้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 06-06-2015 20:46:53
จะเป็นใครนะ

ออกัส  รึป่าววววววววววว          :hao4: :hao4: :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 06-06-2015 20:47:09
แอร้ยยยยไฟ โช  :jul1:
สามทหารเสือสุดยอดนะ แต่อีกฝ่ายกระดูกคนละเบอร์
ใครจะมาเป็นตัวช่วยกัน มาต่อไวๆน้าา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 06-06-2015 20:49:30
เดาว่าอา Gemini 555
มาเฟียซะขนาดนั้น
ปล. สามทหารเสือ แพ้ซะแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 06-06-2015 20:54:31
ทำไมชื่อเอื้องอังกรูผุดขึ้นมาในหัวเลย............
เรื่องชั่วๆใช่ไหมนะ? ตรงตัวเลย
รอตอนต่อไป โชเสร็จไฟ ไดนาไมต์จะเสร็จสามสีเมื่อไหร่น้ออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 06-06-2015 20:57:25
ใครจะเป็นผู้นั้น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 06-06-2015 21:09:02
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 06-06-2015 21:17:31
คือว่าฉากระทึกขวัญก็ทำให้ใจสั่นอยู่นะคะ แต่ไม่เท่าคู่ไฟโชเลยค่ะ แอร๊ยยย :jul1:
ลุ้นหมอกับกุ๊กมานาน คู่นี้มาเร็ว เคลมเร็วสุด ขโมยซีนไปเลยค่ะ :laugh:
ว่าแต่คนชั่ว(?)ที่หนุ่มๆควบคุมได้คือใครอ่ะ จะรับตำแหน่งนี้ดีไหมเนี่ย :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 06-06-2015 21:18:42
"เอื้ออังกูร"ลอยมาในหัวได้ไงงงง??

ไม่รู้นะแต่รู้สึกว่าเรื่องชั่วๆเนี่ยน้องเอื้อถนัด

ถถถถถถถ

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 06-06-2015 21:31:11
อีกคนคือใครกันน้าาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: AMEOOS ที่ 06-06-2015 21:40:05
แหมะ หลังจากบรรยายสัพคุณมาเสร็จนี่หน้าอิพี่เอื้อลอยมาคนแรกเลยจ้าาาาาาา
พี่เอื้อจะกลายเป็นคนดีแล้วเหรอเนี่ย อ่ะ แต่ไม่น่าจะเรียกว่าดีได้หรอกมั้งอย่างพี่เอื้ออ่ะ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 06-06-2015 22:42:56
ขอเดาว่ามันผู้นั้นคือ "ไอ้เอื้อ" ชิๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: tong_pub ที่ 06-06-2015 23:19:03
คู่รองได้กันไปล่ะ คู่หลักยังแค่ดมกันอยู่เลย - -"
และว่าแล้วว่าเปิดโปงไม่ได้เพราะเรื่องจะจบเร็ว
ตอนอ่านคือตบเข่าฉาดใหญ่ ฉันว่าละแกรรร

 :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 06-06-2015 23:35:47
ขบวนการ พิทักษ์ผัวเปรม  :m20: เท็นเร็นเจอร์  :z2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-06-2015 23:58:29
ขอเดาว่าคนๆนั้นเป็น'เอื้ออังกูร' กรี๊ดกร๊าด~ไฟโชนำหน้าคู่หลักไปแล้ว!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: เอแคร์ไวท์ครีม ที่ 07-06-2015 00:04:50
คู่หลักอย่ายอม ไฟโชนำแต้มไปแล้วนะ :m12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 07-06-2015 00:20:57
เดี่ยวนี้โลกเราทันสมัยมากนะเธอว์.........นึกอะไรไม่ออกฝากไว้บนฟ้าบนเมฆสิเธอว์......iCloud
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: kukkikkooka ที่ 07-06-2015 00:37:33
ไฟ โช คือดี 55555555555   :jul1:

รอตอนต่อไปค่าา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 07-06-2015 00:44:20
ไฟโชจบโมเม้นต์นั้นแล้วไม่มีเพือนๆ จับได้เลยหรอ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 07-06-2015 00:47:32
ใครกันคะที่มีนิสัยได้ครบสมบูรณ์แบบนั้น5555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 07-06-2015 00:55:36
ชูป้ายไฟ #ไฟโช

ตอนนี้พี่ไฟน่ารักมากค่ะ พอรู้ความจริงหละหน้าบานเชียว ส่วนโชเหมือนแมวน้อยเลย
คู่เท็นเปรมจะตามความหวานทันปะเนี่ย  :hao3:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Gibbie Zuza ที่ 07-06-2015 01:00:28
รอๆๆๆตอนต่อไปนะ :ruready
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 07-06-2015 01:10:21
โอ๊ยนึกว่าไฟโชจะไม่เข้าใจกันซะแล้วตอนแรกๆเอ็นซีคือหน่วงหลังๆคือหวานมาก :haun4:
สามสีกับไดนาไมต์คือน่าเชียร์มากอ่ะ  :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 07-06-2015 01:25:44
ไฟๆกับโชอย่ามาทำเนียนน่าา
เค้ารู้นะว่าเมื่อคืนร้อนแรงกันขนาดไหน

คนนั้นคือเอื้อใช่มั้ย
ผู้ขึ้นชื่อเรื่องทำชั่วได้น่าตาเฉย แถมเอนจอยอีกต่างหาก

ชาร์ลอตนางร้าย
ต่อไปรื่องจะไปทางงไหนเดาไม่ออกเลย

ขอฉากอัศจรรย์ของเมกับเอื้อบ้างจิ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-06-2015 01:41:24
ทำไมไม่ให้อานายของหนูโชช่วยล่ะเนี่ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 07-06-2015 02:49:02
เอาไห้นังนั่นไม่มีหน้าไปเจอใครอีกเลยนะคะ!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 07-06-2015 06:29:01
พี่เอื้อใช่ไหมคะ? เลว ทำทุกอย่างเพื่อความสนุก ตกลงว่าอยากให้ช่วยหรืออยากด่ากันแน่เนี่ย 5555
ไฟโช สุดยอดมาก มาแรงยิ่งกว่าคู่หลักอีก
ดูท่าโชคงแค้นมากที่โดนวางยา สงสัยคงต้องให้คุณอาเจมินายช่วยสักหน่อยแล้ว
สามหทารเสือแพ้ครั้งแรก ไม่เป็นไรนะโอ๋ๆ แต่จริงๆแล้วถ้าเป็นเรา เราจะเก็บไฟล์ไว้หลายๆที่ (ฝากเว็บ ลงคอม ใส่แฟลตไดท์สักสองตัว นี่คือทำมาหมดแล้วเวลามีงานสำคัญๆ)
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปเนอะ มาเร็วๆน้าาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 07-06-2015 07:10:50
ไฟโช ร้อนแรงมากกกกก ^//////^
ชอบตรงที่สุดท้ายโชก้อยอมอธิบายเหตุผล แล้วไฟก้อยอมเชื่อแต่โดยดีอ่ะ มันน่ารักมากจิงๆ (ถึงจะเกือบไปแร้วก้อเหอะ 55555)

เสียดายมากๆที่แฟรชไดท์โดนหัก
แต่บางทีอาจจะดีแล้วก้อได้นะ เจ๊แกดูร้ายกาจมากอ่ะ ลำพังแค่คลิปนี้ เจ๊แกอาจพูดขาวเป็นดำไปก้อได้ =_=
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 07-06-2015 07:34:56
ไฟโชน่ารักมากกกกกกก ทำเอาเขินตามเลย  :impress2: :-[ ตอนนี้ก็เข้าใจกกันแล้วนะ คิคิ  :L1:

ชาร์ลอตคือร้ายยยยย!!! สงสารหมอแปดและครอบครัว นางจะลอบทำร้ายใครกันแน่  :mew6:

คนที่เลวๆและเรารู้จัก คิดว่า "เอื้ออังกูร" แน่เลย  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: matilda.taon ที่ 07-06-2015 07:44:19
ไฟโชน่าร๊ากกกก ไฟแกเกือบทำเรื่องเลวร้ายแล้วนะ :m16:
บุคคลผู้นั้น อานายแน่เลย :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 07-06-2015 08:45:56
อืมน่าคิดแอยู่นะจะใช้คนที่ผมคิดไว้ไหมนะ ไม่กล้าพูดกลัวน่าแตก คึคึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: NightyNine ที่ 07-06-2015 09:20:01
คนนึงที่ว่านั่นน่ะ เอื้ออังกูรชัวร์
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 07-06-2015 09:51:26
รอต่อจ้ส
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 07-06-2015 10:13:11
คนที่ว่าเลวกว่าชาร์ล็อต สนุกกับการทำเลว แล้วก็เป็นคนรู้จักที่ว่านี่ ทำไมอยู่ๆ ชื่อเอื้อลอยมานะ  :ruready
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: รุ่งนภา ที่ 07-06-2015 11:00:12
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ล้ำหน้าคู่หลักไปซะแล้ว :hao7: :hao7: :hao7:

เป็นฉากหวานที่ทำเอาเราอารมณ์ฟินและเสียเลือดไปมากโข :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
 
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 07-06-2015 12:02:11
นังชาปั่นนี่มันร้ายจริงๆหน้าตบเป็นที่สุด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 07-06-2015 13:37:20
คนที่ว่านี่ นายเอื้อ ใช่ป่ะ 5555  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: bluebread ที่ 07-06-2015 14:46:06
เอื้ออังกูรป้ะ.. :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 07-06-2015 17:11:08
ฟินกับไฟโชสุดๆเลย  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: windel ที่ 07-06-2015 19:36:38
เอื้อออออออ
เอื้อแน่ๆเลย

สามสีกะไดนี่นา  :hao7:
ส่วนไฟก็ 'แอ้ม' ไม่ๆต้องเรียกว่า 'กิน' ไปแล้วสินะ  :katai5:

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-06-2015 19:50:57
เรียบร้อย โช มีปลอกคอ เป็นหมอยาแล้วววววว

ส่วนแก๊งพ่อครัววว สู้ ๆ นะ เอาให้อิป้าอกแตกไปเล้ยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 07-06-2015 20:13:34
ไฟโช แซงหน้าา เท็นเปรมไปแล้ววว5555555
ไม่เปนไรนะเท็นนนน
โอ๋ๆๆๆๆๆ
แต่ว่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ใครจะมาช่วยเนี่ยยย
ตอนแรกนึกว่าเป็นเรื่องรักใสๆ
ทำไมมกลายเปนบู๊ไปแล้วหละ 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: poisongodx ที่ 07-06-2015 20:22:02
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 07-06-2015 21:28:38
ว้าววว ไฟโช  :-[ :-[

ลุ้นๆๆ

ต่อไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 07-06-2015 23:50:49
ใครเอ่ย เอื้อหรอ???
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 08-06-2015 12:30:36
ชั่วๆแบบนั้นมีคนเดียว
อิเอื้อ ชัวร์ป๊าป
เริ่มจะอยากรู้ฤทธิ์เดท แล้วสิ
จะแผลงฤทธิ์ให้ชาลอตปวดหัวสักแค่ไหน
 o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 08-06-2015 16:32:03
อาเจมินาย หรือเปล่าเอ่ย
บุรุษปริศนาที่จะเข้ามาช่วยในครั้งนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 08-06-2015 23:06:06
 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 08-06-2015 23:07:35
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 08-06-2015 23:41:59
ยัยชาร์ลอตนี่ร้ายจริง ๆ โยนเอื้ออังกูรลงสนามไป คงพอสมน้ำสมเนื้อ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: ging93 ที่ 09-06-2015 00:19:38
 :pighaun:
 :haun4:
งื้อออออออออออออ น่ารักอ่ะ ไฟกับโช
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 09-06-2015 07:35:33
 :jul1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 09-06-2015 10:13:59
ไฟกะโชไปไกลมากกกก
แกทำอะไรอยู่พ่อเด็กโข่งของฉันนนนนน
ปล่อยเปรมลอยนวลมาจนทุกวันนี้
แกดูไฟดิจนได้อวดอวยว่าพ่อให้มาเยอะ
เท็นนนน แกรีบๆเลยนะ
ฉันรออยู่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 09-06-2015 14:06:08
สนุก...เรื่องเริ่มไม่ธรรมดา
แต่ออกจะผิดหวังกับหมอแปด ถ้าไม่พลิกล็อคตอนท้ายว่าสงสัยเจ๊แมงมุมอยู่แล้วนะ
สามทหารเสือเป็นสายลับป่ะเนี่ย เทพเกินคนธรรมดาไปละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 09-06-2015 22:41:40
เอื้ออังกูรรึเปล่าาทำชั่วได้อย่างมีความสุข?? :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 10-06-2015 07:57:36
 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 11-06-2015 14:46:12
คาดว่าจะเป็นเอื้อ หนุ่มเดียวที่เรายังหาความดีมันไม่เจอ รึมันหลบในวะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: April❤ ที่ 11-06-2015 23:55:49
อยากอ่านต่อแว้ววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 14-06-2015 14:26:14
อิเอื้อ555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 14-06-2015 20:23:32
มาอ่านอีกรอบ รอตอนต่อไป 555
หนุกมากเลยจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 14-06-2015 20:48:14
คิดถึงแล้ว รีบมาต่อนะคะ  :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: The_Beggar ที่ 17-06-2015 18:17:21
Next chapter, please.... :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 17-06-2015 20:22:27
เบ่ะปากใส่แปปนึง ชะนีออกไปไป๊ ที่นี่ป่าเดียวกันโว้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 17-06-2015 20:25:28
 :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 17-06-2015 21:32:09
เท็นฮาดีอะ สเตฟาน ไมเคิล แจคสัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: NONSENSE ที่ 21-06-2015 12:06:07
ที่พูดนี่หมายถึงเอื้อปะ5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 22-06-2015 14:50:51
มารอเท็นกะเปรมนะจ๊ะ
จะทำยังไงกันต่อไปเน้อ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 23-06-2015 06:26:29
อ๊ากกกกกก หมอแปดไม่รู้เรื่องนางงูพิษนี่จริงๆดิ
ร้ายกาจเกินไปแล้วววว

ให้เจมินายช่วยสินะ งืมมมมมม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 23-06-2015 07:21:15
ครูคณิตเสร็จแน่ ถ้าคนๆนั้นยอมช่วย  :mew4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 23-06-2015 09:56:06
อยากอ่านต่อแล้วค่าา.. :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.21 + Fanartไฟโชค่ะ !) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 24-06-2015 11:11:04
เอื้อแน่ๆ...เพราะคนคนนี้เขาเป็นแบบที่ทุกคนตามหา ถึงจะไม่ฉลาดคณิตก็เถ๊อะ พ่อเท็นกับออกัสนี่มีซัมติงแน่ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 27-06-2015 23:13:07
สิบเอ็ดโมงเช้าวันเสาร์ เอื้ออังกูรในชุดลำลองสะพายกระเป๋าลงบันไดวนของคฤหาสน์มา เขามีเรียนกวดวิชาคณิตศาสตร์ตอนบ่ายสองถึงหกโมงเย็น เด็กหนุ่มเดินตัดผ่านห้องนั่งเล่นไปยังประตูหน้า


“ไปแล้วเรอะ”


ใครบางคนที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่บนโซฟาทักเขา เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยแววตาเอื่อยเฉื่อย เธอมีรูปร่างสมส่วนและผิวกายขาวเนียนละเอียด บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนอันลึกลับ


ทว่าสิ่งเหล่านั้นไม่มีผลกับลูกชายของเธอ...เอื้ออังกูร


“จูเลียร์?” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเลิกคิ้ว ย่อตัวนั่งใส่รองเท้าพลางบ่น “ทำไมวันนี้อยู่บ้านได้วะ”


“มีงานเลี้ยงตอนเย็นอะ โคตรขี้เกียจเลย” จูเลียร์บ่น เธอนอนเอกเขนกเกาพุง เท้าแขนมองลูกชายด้วยท่าทางเหมือนยายแก่ “ไปด้วยกันแมะ”


“งานอะไร” เอื้ออังกูรถาม


“วันเกิดเจ้านายเพื่อนที่ทำงาน” ดวงตาเอื่อยเฉื่อยเกิดประกาย เธอยกนิ้วโป้งพร้อมยกยิ้ม “แต่ผู้ชายงานดี ไปส่องกัน”


“อายุปูนนี้แล้ว นี่เจ๊มีผัวละนะ” เอื้ออังกูรมองแม่กึ่งเอือมกึ่งสงสารตัวเอง “พ่อที่อยู่อังกฤษคิดยังไงถึงเลือกเจ๊เป็นเมียวะ”


“ยังไม่ทันได้คิดหรอก ฉันอาศัยช่วงชุลมุนจับทำผัวเอง” จูเลียร์อ่านการ์ตูนต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน โบกมือไล่ “ถ้าแกไม่ไปฉันก็หมดธุระด้วยแล้ว ชิ่วๆ”


“เออดิ มีเรียนไง” เอื้ออังกูรใส่รองเท้าเสร็จพอดี อดถามไม่ได้ว่า “วันๆ เห็นแต่เจ๊ไปงานเลี้ยงที่โน่นที่นี่ เอาเงินจากไหนมาทำบ้านใหญ่ๆ แบบนี้วะ“


“ฉันทำงานนะโว้ย!” จูเลียร์ยกการ์ตูนชี้หน้าลูกชาย เอื้ออังกรูหรี่ตา “เจ๊ทำงานอะไร?”


หญิงสาวกระพริบตา ยกหนังสือการ์ตูนในมือปิดปากทำหน้าเอียงอาย “...ความลับของผู้ใหญ่จ้ะ”


“ไม่ต้องมาช้อนตาใส่เลย! ขนลุก!” เอื้ออังกูรหันหลังให้ ตอนนั้นเองที่หญิงสาวทำหน้านึกได้ เธอยิ้มกริ่ม เรียกลูกชายเสียงหวาน


“น้องเอื้อ...”


“อะไร” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหันกลับมา จูเลียร์สบตาอีกฝ่าย “ได้ข่าวว่าไปแกล้งคุณครูกวดวิชาไว้เหรอ”


“อึก...”


เอื้ออังกูรสะอึก มองรอยยิ้มคนเป็นแม่ที่ฉีกกว้างขึ้นเรื่อยๆ อย่างนึกสยอง


“เจ้าหน้าที่บอกว่าคุณครูกดปุ่มทั้งหมด 12 ครั้ง แกคงไม่ลืมสัญญาของเราหรอกใช่ไหม” มุมปากของจูเลียร์แทบฉีกไปถึงใบหู เอื้ออังกูรสูดลมหายใจ


เขากระแอมไออย่างรักษามาด “รู้น่า รอกลับมาก่อนไม่ได้ไง้”


“จ้า” หญิงสาวหัวเราะในลำคอก่อนจะกลับไปอ่านการ์ตูนต่ออย่างอารมณ์ดี “คุณแม่จะรอลูกชายสุดที่รักกลับมาน้า~”


“ยัยแก่ปิศาจ...” เอื้ออังกูรพึมพำ ก่อนจะวิ่งหลบหมอนอิงใบใหญ่ที่พุ่งมาแทบไม่ทัน



         
เวลาบ่ายสามโมง เอื้ออังกูรนั่งเท้าคางฟังบทเรียนด้วยดวงตาเจียนปิดปรือ เขาอ้าปากหาวหวอดอย่างไม่เกรงใจติวเตอร์ตัวเล็กที่กำลังอธิบายกฎของตรรกศาสตร์อยู่หน้าห้อง


ฝ่ายหลังถอนหายใจ หยุดสอนแล้วพูดว่า “ถ้าง่วงนักก็ไปล้างหน้าล้างตาสิ”


“กลับบ้านเลยไม่ได้เหรอ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลถามแกมหยอก เมธาหน้าตึง “ไม่ได้!”


“นั่นสินะ...ถ้าฉันกลับก่อนนายก็จะได้ค่าชั่วโมงไม่ครบนี่” นักเรียนตัวแสบเผยยิ้มกริ่ม เมธาลอบกลืนน้ำลาย พอเป็นแบบนี้ทีไรอีกฝ่ายมักจะหาเรื่องมาแกล้งเขาทุกที
   

“ฉันแค่อยากให้มันเป็นไปตามแผนการสอนเท่านั้นแหละ” เมธาบอก ถ้าหมอนี่เลิกเรียนกลางคัน ส่วนที่ยังไม่ได้อธิบายก็จะต้องทบยอดไปสอนรอบหน้า ซึ่งครูคณิตไม่ต้องการให้มันคาราคาซังแบบนั้น


“แต่ฉันเบื่อนี่นา” เอื้ออังกูรส่งเสียงงอแง ใบหน้าหล่อร้ายจุดยิ้ม “หาอะไรให้ทำหน่อยดิ’จารย์”


“จะทำอะไรล่ะ” เมธาถอนหายใจ หันไปหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋า ในนั้นจดวิธีรับมือนักเรียนเอาไว้ เขาได้มาจากอาจารย์ของเทอมที่แล้ว ครูคณิตเปิดหากิจกรรมคลายเบื่ออย่างคิดหนัก


หมับ!


ตอนนั้นเองที่ร่างใหญ่ล็อคตัวเขาจากด้านหลัง เมธาสะดุ้ง ร้องลั่นเมื่อถูกอีกฝ่ายขโมยหอมแก้ม


ไอ้นักเรียนตัวแสบแผลงฤทธิ์อีกแล้ว!


“ปล่อย!” เมธาดิ้น ก่อนข้อมือของเขาจะถูกรวบไว้ด้วยมือใหญ่ข้างเดียว เอื้ออังกูรจับต้องกายขาวอย่างจาบจ้วง ยื่นหน้าเข้าไปกัดหูนิ่มๆ อย่างหมันเขี้ยวจนขึ้นรอยช้ำ กระซิบเสียงพร่า


“ปุ่มกดอยู่ไหน”


ครูคณิตพยายามยกแขนกั้น ตอบตะกุกตะกัก “มะ ไม่บอก!”


“หาเองก็ได้” เอื้ออังกูรยิ้มอย่างนึกสนุก เขาปลดเชิ้ตตัวเล็กออกช้าๆ จากด้านหลัง เมธาร้องลั่น ดิ้นพราดหนักกว่าเดิม


“อย่า...อุ๊บ!” ส่งเสียงในลำคอเมื่อถูกคนตัวใหญ่ล็อคคางให้หันไปประกบปาก


“อะ...อึก” ขาของติวเตอร์สั่นระริก ในที่สุดก็ทรุดนั่งอย่างหมดแรง


เอื้ออังกูรย่อตามลงมา ดวงตาเกิดประกายเอ็นดูแวบหนึ่งก่อนจะผละริมฝีปากออกไป ฟันขาวขบปลายจมูกรั้นเบาๆ คล้ายหยอกล้อ มือใหญ่เลื่อนปลดเข็มขัดคนตัวเล็กจนฝ่ายหลังร้องเสียงหลง


“อย่า!”
   

“ปุ่มกดอยู่ไหน” เอื้ออังกูรถามซ้ำ ริมฝีปากร้อนเคลียอยู่ข้างหูครูคณิตอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า แพขนตาเล็กกระพริบ เมธาตอบเสียงสั่น “กระ...ฮึก กระเป๋า...”


“หึ” เอื้ออังกูรผละออกช้าๆ สบตาอีกฝ่ายแล้วแสยะยิ้ม “ก็แค่นั้น”


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยืดตัวเต็มความสูง เขาเดินไปเปิดกระเป๋าของครูคณิต ทว่าพอค้นดูกลับไม่พบของที่ต้องการ


“ฮะๆ...”


ตอนนั้นเองที่เอื้ออังกูรได้ยินเสียงหัวเราะ เขารีบหันกลับมา เมธากำลังนั่งหอบอยู่บนพื้น ในมือนั่นถือปุ่มกดพร้อมง้างนิ้วเอาไว้ในท่าเตรียม


“กระเป๋า...กางเกง”


เอื้ออังกูรเบิกตาโพลง แทบตะโกนว่า “เมมันจะมาก...!”


กึก!


“...ไปแล้ว”


กึกๆ!


“นะ...” 


กึก! กึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...


“...”    



   
เวลาหนึ่งทุ่มกว่า เอื้ออังกูรออกมารอรถกลับบ้านด้วยใบหน้าแค้นเคือง หลังเมธารัวกดปุ่มเสร็จเจ้าหน้าที่ก็พรวดเข้ามา พร้อมแจ้งยอดว่าครูคณิตกดปุ่มไปสิ้น 48 ครั้ง


รวมกับของเก่าก็ 60 ทีพอดี เอื้ออังกูรอยากจะบ้าตาย


“หนอย...ทำกันได้นะเม” คนตัวสูงขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน เห็นหงิมๆ แบบนั้นไม่คิดว่าจะกล้าเล่นกลับ คอยดูเถอะ เขาต้องเอาคืนติวเตอร์ตัวแสบให้ได้!


รถบนถนนผ่านหน้าร่างสูงไปคันแล้วคันเล่า เด็กหนุ่มยกข้อมือดูนาฬิกา จะสองทุ่มแล้ว...แต่รถเมล์สายผ่านหน้าบ้านของเขาก็ยังไม่มาสักที


ตอนที่คิดจะโทรเรียกคนขับรถนั่นเอง ใครบางคนก็ส่งเสียงเรียก


“ไอ้เอื้อ!”


เจ้าของชื่อกระพริบตา ไตร่ตรองมองคนตรงหน้าจนนึกออก “ไอ้กานต์?”


“ใช่จริงๆ ด้วย! แหม ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” เจ้าของเสียงเป็นเด็กหนุ่มหน้าตี๋ตัวสูงโกรกผมสีทอง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง พูดคุยกับเอื้ออังกูรอย่างสนิทสนม “มึงมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย”


เอื้ออังกูรตอบว่า “เรียนพิเศษ”


“จริงเหรอเนี่ย...” ดวงตาเรียวเล็กอย่างลูกคนจีนเบิกโพล่ง กานต์ยกมือบีบไหล่เพื่อนแน่น “อย่าบอกนะว่ามึงกลับตัวกลับใจแล้วอะ! โหยทำไมหันหลังให้วงการซะแล้ววะไอดอลกู...”


“ก็ไม่ขนาดนั้น” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยกมือขาวออกจากไหล่ ถามเพื่อนสมัยม.ปลายเสียงเรียบ “ว่าแต่เสือกานต์ผู้เลื่องชื่ออย่างมึงเถอะ มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ ซื้อผักให้คุณแม่รึไง”


“บ้าแล้ว” กานต์เสียงสูงอย่างอารมณ์ดี ดวงตาเรียวเล็กเกิดประกายเจ้าเล่ห์


“วันนี้กูมาเล็งกวางน้อย”


เอื้ออังกูรหรี่ตา ‘กวางน้อย’ ที่ว่าก็คือคำเรียกแทนคนที่ไอ้กานต์กำลังสนใจอยู่นั่นเอง หมอนี่มักจะสืบหาข้อมูลของเหยื่อก่อนรุกจีบเสมอ และด้วยชั้นเชิงบวกลูกล่อลูกชนแพรวพราว กอปรกับเจ้าตัวเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลดังจึงทำให้กวางน้อยมักติดกับเสือร้ายได้ไม่ยาก


เอื้ออังกูรก็เคยเป็นแบบนั้น เขาถามอย่างรู้ทันความคิด “คราวนี้ใครล่ะ”


“คนนี้ๆ” ใบหน้าอีกฝ่ายรื่นเริงคล้ายกำลังรอคำถามนี้อยู่ มือขาวหยิบสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดออกมา ขยับนิ้วอยู่สองสามทีก็หันหน้าจอมาทางเพื่อน ร้องว่า “แต๊นนน น่ารักเนอะ!”


เอื้ออังกูรรับมาดู ทันทีที่เห็นรูปกวางน้อยคนล่าสุดชัดๆ เขาก็เบิกตากว้าง


“นี่มัน...”


“ฮี่” กานต์ยิ้มกริ่ม ขยับตัวมากอดไหล่เพื่อนอย่างคาดคั้น “อย่าเฉไฉเชียว กูสืบมาแล้ว เขาเป็นติวเตอร์สอนคณิตศาสตร์คอร์สตัวต่อตัวของมึง...นายเมธา สันติสุข อยู่คณะศึกษาศาสตร์ ม.ดังย่านนี้”


บนหน้าจอแสดงภาพแอบถ่ายเมธาตอนอยู่มหาวิทยาลัยในหลายอิริยาบถ เอื้ออังกูรส่งสมาร์ทโฟนคืนเพื่อนด้วยแววตาเย็นเยียบ เสียงแข็งโดยไม่รู้ตัว


“แล้วยังไง”


“กูอยากได้อะ แต่มารอฟังมึงรีวิวก่อน”


“รีวิวเหี้ยอะไรล่ะ!” เอื้ออังกูรเผลอขึ้นเสียง กานต์กระพริบตา “อ้าว คนนี้ยังไม่โดนมึงเหรอ?” พูดพลางเลื่อนภาพแอบถ่ายในมือตัวเองประกอบ “น่ารักขนาดนี้นึกว่าเสร็จมึงไปแล้ว...”


“กูก็เลือกไหมล่ะ” เอื้ออังกูรขัด กานต์ขมวดคิ้ว “ฮื้อ! นี่เกรดเอเลยนะ สเป็คมึงเลยไม่ใช่เหรอ เอ๊ะ หรือกูจำผิดวะ?”


“กับผู้ชาย...หนเดียวก็พอแล้ว” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดเสียงคล้ายกระซิบ คนฟังชะงัก มองเพื่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เฮ้ย อย่าบอกนะว่ามึงยังลืม ‘ตอนนั้น’ ไม่ได้อะ?”


“หนวกหูน่า...” ว่าที่โบรกเกอร์ลากเสียงอย่างหงุดหงิด “ผิดด้วยเรอะไง”


“เปล่าๆ กูเข้าใจเว้ย” กานต์พยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นใจ ไม่วายพึมพำว่า “งั้นแสดงว่าคนนี้กูต้องเปิดเองสินะ”


ชั่วขณะหนึ่งที่เอื้ออังกูรเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาในใจ หลุดปากว่า “มึงจะเอาคนนี้เหรอ”


“อือ ทำไมอะ หรือมึงหวง?” กานต์ถามแกมหยอก เอื้ออังกูรหน้ากระตุก “พ่อมึง จะแดกก็แดกไป ไม่ต้องมาแบ่งปัน”


“เปิดใจหน่อยดี้!” หนุ่มหน้าตี๋ยิ้มให้จอมือถือ ไม่ทันเห็นดวงตาปิศาจร้ายที่หม่นลงวูบหนึ่ง


“แล้วนี่มึงกลับยังไงวะ” กานต์เก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋าพร้อมเปลี่ยนเรื่อง เอื้ออังกูรมองรถบนถนน “กูจะโทรเรียกรถที่บ้านแล้ว รถเมล์แม่งไม่มาสักที”


“เฮ้ยมากับกูดิ เดี๋ยวไปส่ง” กานต์อาสา เอื้ออังกูรหรี่ตา “ฮึ ไม่เอาอ่ะ”


“เอาดี้! กูจะได้ไปสวัสดีแม่มึงด้วย แม่มึงสวย”


“ไอ้สัด แม่กูไปงานเลี้ยงตั้งแต่เย็น กลับดึกนู่น” เอื้ออังกูรสั่นหัว


“เออๆ ไปสวัสดีคนรับใช้มึงก็ยังดีไอ้ห่า กูจะได้ฟังมึงรีวิวเกี่ยวกับน้องเมด้วย” กานต์ยิ้มตาเยิ้ม เอื้ออังกูรหน้ากระตุก “รีวิวเหี้ยอะไรอีก ก็บอกว่าไม่เคยใช้...”


“แน่ใจ? เฮ้ยมันต้องมีบ้างแหละ จะไม่เคยแตะกันเชียวเหรอวะ ชั่วๆ อย่างมึงเป็นไปไม่ด๊าย!” หนุ่มหน้าตี๋เสียงสูงอย่างรู้นิสัยเพื่อน เอื้ออังกูรเก็บมือถือ พูดตัดรำคาญว่า “เออๆ ไปก็ไป”


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลมองเพื่อนเดินฮัมเพลงออกไป ในอกของเขารู้สึกอะไรบางอย่าง


ไม่สบอารมณ์เลยแฮะ...


แต่สุดท้ายเอื้ออังกูรก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา




บ่ายโมงวันจันทร์ หลังเลิกเรียนวิชาศิลปะสามทหารเสือก็เดินออกมาจากตึก สมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงเปมทัตสั่นครืด เด็กหนุ่มสไลด์หน้าจอรับสาย


“อ้าว มึงถึงแล้วเหรอ? เออๆ พวกกูกำลังออก...” คุยอีกสองสามคำพ่อครัวก็กดตัดสาย หันมาบอกเพื่อนว่า “ไอ้เอื้อแม่งอยู่ห้างละ”


“โอ้ย ไวแท้วะ” สามสีเลิกคิ้ว เปรมเก็บมือถือใส่กระเป๋า พูดว่า “วันนี้มันมีเรียนแค่ช่วงเช้าไง”


“มึงว่าไอ้เอื้อจะยอมช่วยพวกเราปะวะ” ไดนาไมต์ดูกังวลจนสามสีหลุดหัวเราะออกมา “ช่วยดิวะ! เพื่อนกันทั้งนั้น”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูหันไปมองพ่อครัว พอเห็นฝ่ายหลังพยักหน้ายืนยันก็โล่งใจ ก่อนสามทหารเสือจะออกมายืนรอรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยในที่สุด


ใช้เวลาไม่นานพวกเปรมก็มาถึงห้างสรรพสินค้าโดยสวัสดิภาพ เอื้ออังกูรยืนรออยู่แล้วตรงทางเข้า อีกฝ่ายสวมชุดนิสิตชายแบบปลดเนคไทออก


“ไอ้เอื้อ!” เปรมตะโกนเรียก


“...หน่องเปรม!” เอื้ออังกูรเดินมากอดพ่อครัว ยกแขนตีมือกับสามสีและไดนาไมต์อย่างอารมณ์ดี “ไอ้เหี้ยกูหิวมาก ไปกินบุพเฟ่ต์ปิ้งย่างกัน!”


“อะไปๆ” สามทหารเสือว่าง่ายอยู่แล้ว เด็กหนุ่มสี่คนขึ้นบันไดเลื่อนมาชั้นสอง ก่อนเอื้ออังกูรจะหยุดเท้าลงหน้าร้านแฟรนไชส์ปิ้งย่างสไตล์ญี่ปุ่นโลโก้แมวสามสี หันมาเขย่าชายเสื้อพ่อครัวด้วยท่าทางบ้องแบ๊ว


“เจาๆ”


“เออๆ มึงก็เดินเข้าไปสิ!” เปมทัตพูดกึ่งดุกึ่งเอือมพลางดันหลังคนตัวใหญ่ พนักงานสาวร้องต้อนรับเสียงสดใส เธอพาพวกเขาเข้าไปที่นั่งด้านในสุด


เปรมสอดตัวเข้าไปนั่งประจันหน้ากับสามสี ข้างๆ เป็นเอื้ออังกูรที่นั่งตรงข้ามกับไดนาไมต์ ก่อนพนักงานสาวจะทิ้งเมนูแผ่นใหญ่พร้อมใบสั่งอาหารกับปากกาไว้ให้พวกเขา


หลังเลือกโปรโมชั่นกับยื่นใบสั่งอาหารให้พนักงานชายอีกคนในร้านเรียบร้อย เอื้ออังกูรก็ยกสมาร์ทโฟนขึ้นมา สไลด์หน้าจอพลางพูดว่า “เซลฟี่กันมึง อวดแม่ๆ แม่ไม่เชื่อว่ากูมีเพื่อน”


พวกเปรมมองคนพูดด้วยแววตาเหมือนปลาตาย แต่ก็ยอมขยับตัวเข้ามาไม่ให้หลุดเฟรม เอื้ออังกูรพูดเสียงรื่น “กูจะลองระบบสั่งการด้วยเสียง เขาว่าแจ่มแมวอยู่”


ว่าที่โบรกเกอร์ยื่นแขนออกไปให้เลนส์กล้องจับภาพมุมสูง ก่อนสามทหารเสือจะสลับอารมณ์มายิ้มแป้นให้กล้องเมื่อเอื้ออังกูรให้สัญญาณ


“เอาล่ะนะ...แคปเจ่อะ!”


“...”


พวกเปรมยิ้มค้าง เอื้ออังกูรย้ำอีกครั้งว่า “แคปเจ่อะ!”


“...”


ไร้ซึ่งการตอบสนองจากเลนส์กล้อง ว่าที่โบรกเกอร์เสียงแข็ง “แคปเจ่อะ! อีเหี้ย แคปเจ่อะ!“


“เอื้อ...” สามสีเรียกเพื่อนคล้ายขอให้หยุดการกระทำอันน่าอาย เอื้ออังกูรขมวดคิ้ว ยังไม่ยอมแพ้ “อ๋อ มันมีอีกอันนึงมึง ชีสสสสสส”


“อีเหี้ยพอเฮอะะะ” ไดนาไมต์ร้องอย่างทนดูไม่ได้ เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดว่า “มึง มันสั่งได้จริงๆ นะ! แต่แม่งต้องเงียบกว่านี้เว้ย!”


“...” สิ้นคำ ทั้งร้านก็พร้อมใจกันเงียบก่อนจะหันมามองสี่หนุ่มเป็นตาเดียวอย่างกดดัน เอื้ออังกูรเหยียดยิ้ม “เฮ้ยเขาเงียบให้เราแล้วเว้ย ถ่ายได้แน่ๆ คราวนี้”


“ไอ้ห่า ถ้าไม่ได้นี่หมาเลยนะมึง” พ่อครัวกลอกตาเลิกลัก เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลส่งเสียง “ฮื้อ ระดับนี้แล้ว มาๆ” ก่อนเด็กหนุ่มสี่คนจะจัดระเบียบร่างกายกันใหม่ แล้วเอื้ออังกูรก็ร้องว่า


“แคปเจ่อะ!”


“...” ไดนาไมต์ลอบมองหน้าเพื่อนอีกสองคน ใช้สายตาแทนคำพูดว่า มึง...กูอาย


“ชีสสสสสส”


“...” คราวนี้เป็นสามสี เขามองเพื่อนคล้ายสื่อว่า ใครก็ได้...หยุดไอ้เหี้ยนี่ที


“แคปเจ่อะ! ชีสสสส แคปเจ่อะ!”


“...” เปรมเหลือกตา อยากบอกว่า มึงเอ๊ย หมาแน่ๆ...


“...ค้วย!”


แชะ!


“เหี้ย!” สามทหารหน้าเหวอ เอื้ออังกูรรีบยืดอกพูดว่า “เห็นแมะ บอกแล้วว่าต้องเงียบๆ กัน”


“มึงเอาไปถ่ายในป่าช้าคนเดียวป๊ายยย” เปมทัตโวยวาย พวกเขาอายกันฉิบหายมันยังมีหน้ามานั่งสบายใจอยู่อีก เอื้ออังกูรมองรูปแล้วตาโต “โอ้โฮ ตายหมู่”


“ไหนดูดิ๊” ไดนาไมต์กวักมือ เจ้าของกล้องหันจอให้ดู คนผมสีชมพูหัวเราะลั่น “โอ๊ย หน้าไอ้สามโคตรง่วงอะ!”


สามสีชะโงกหัวมองบ้าง วิจารณ์หน้าเหนื่อยๆ “ไอ้เหี้ยเปรมนี่เบลอหยั่งกะชิวาว่าสะบัดหัวตอนหิวข้าว” ไดนาไมต์เองก็สภาพไม่ได้ดีไปกว่ากัน พ่อครัวขมวดคิ้ว


“ทำไมไอ้เอื้อมันรอดอยู่คนเดียววะ”


“กูเทรนมาดี” เอื้ออังกูรยักไหล่ กดอัพรูปลงไอจีพร้อมถามว่า “ให้แท็กไหม?”


“ไม่ต้อง!”


สามเสียงประสาน เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเลิกคิ้ว “ทำไมอะ ไอจีกูสาวเยอะนะ”


“มึงอย่าทำร้ายพวกกูเลย แค่นี้ก็จะหาเมียกันไม่ได้อยู่แล้ว” เปรมบ่นพลางทำคอตก ไดนาไมต์พูดขึ้นแบบไม่คิดว่า


“หาผัวง่ายกว่ามั้งเนี่ย”


“เฮ้ย!” ที่เหลือร้องลั่น เด็กหนุ่มผมสีชมพูยกมือปิดหูกลั้วหัวเราะ “ไอ้ห่ากูล้อเล่น!” เขาลดมือลง ทำหน้าจริงจังพูดว่า “แต่ถ้าจะคบกับผู้ชายขึ้นมาจริงๆ กูต้องได้เป็นผัวเว้ย!”


“มึงเนี่ยนะ?” สามสีย่นคิ้วอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย เอื้ออังกูรถามบ้างอย่างนึกสนุก “แล้วมึงอะสาม ถ้าได้คบกับผู้ชายจะเป็นผัวหรือเป็นเมีย” 


“กูคง...”


ถึงตรงนี้ก็มีพนักงานชายสองคนยกอาหารมาเสิร์ฟคั่นจังหวะ บทสนทนาหยุดลงพร้อมความสนใจที่พุ่งไปยังคอนโดสีดำบรรจุของสดอันตั้งสูงเลยหัวคนถือไป สร้างความตกตะลึงแก่ผู้พบเห็น เด็กหนุ่มสี่คนยิ้มกริ่ม กระเพาะเริ่มส่งเสียงครวญครางหลังได้ยินเสียงถ่านลั่นดังเปรี๊ยะ


ไม่นานเตาปิ้งของโต๊ะพวกเปรมก็พร้อมใช้งาน เกิดเสียงฉีกตะเกียบจากผู้ร่วมโต๊ะ จนสถานการณ์กลับมาคงตัวเอื้ออังกูรก็พูดว่า


“ต่อๆ ไอ้สาม”


“มาๆ”


“ถ้าได้คบกับผู้ชาย มึงจะเป็นผัวหรือเป็นเมีย” ความสนใจของทุกคนกลับไปอยู่ที่เด็กหนุ่มตัวสูงอีกครั้ง 


“ก็ต้องตัดสินกันอะ” สามสีคีบเนื้อปลาดอลลี่เข้าปาก พูดเสียงอู้อี้ “อาจจะจับฉลากอะไรงี้ ใครดีใครได้”


“คือดวงล้วนๆ สะรีระไม่ต้องว่างั้นเถอะ” เปรมสรุปหน้ามึน ไดนาไมต์มองคนข้างๆ หวาดๆ ก่อนจะหันไปทางพ่อครัว “แล้วมึงอะเปรม”


“อะไร?”


“ถ้าได้คบกับผู้ชายมึงจะเป็นผัวหรือเป็นเมีย” ไดนาไมต์ใช้ขวดซอสใกล้มือต่างไมโครโฟนสัมภาษณ์ เปมทัตหรี่ตา ชะงักมือที่กำลังกลับเบคอนพลางบ่น “มึงนี่มารคอหอยกูแท้วะ”


“หน่องเปรมตอบผู้ชมทางบ้านหน่อยเร็ว กล้องอยู่ทางโน้น” เอื้ออังกูรชี้ส่งๆ เปรมคีบเบคอนเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พึมพำว่า “ถ้าต้องคบกับผู้ชายเหรอ...”


พลันดวงตายาวรีคู่งามที่คลอไปด้วยหน่วยน้ำของใครบางคนก็แวบขึ้นมา


“หึๆ...” พ่อครัวเหยียดยิ้มกริ่ม หัวเราะเสียงทุ้มก่อนจะเงยหน้าตอบอย่างมั่นใจว่า


“กูต้องเป็นผัวชัวร์อยู่แล้ว!”


“เนี่ยยยยย” อีกสามคนส่งเสียง พร้อมใจกันรัวมือตบให้เปมทัตด้วยท่าเหมือนแมวน้ำในสวนสัตว์ เปรมพยักหน้าหงึกหงัก สามสีเป่าปากแซว “พรี่เปรมคลแมนนนน”


“ฮื้ม ไอ้สาม...”


“ชายเหนือชาย!”


“ให้พี่เดินสะดวกเถอะ” พ่อครัวไหวไหล่พลางยกแก้วขึ้นดื่ม ตอนนั้นเองที่เอื้ออังกูรแทรกขึ้น


“มึง แต่ไอ้เท็นตัวใหญ่มากเลยนะ”


พรวด!


น้ำในปากพ่อครัวแทบพุ่ง เปรมสำลักจนสามสีต้องกุลีกุจอยื่นทิชชู่ให้ ก่อนไดนาไมต์จะหันไปอีกทางคล้ายกำลังมองกล้องและพูดว่า “กลับไปที่ห้องส่งครับ” เป็นอันจบรายการ


เอื้ออังกูรวางไก่เทอริยากิลงกระทะคล้ายสลับฉาก ไดนาไมต์บ่นว่า “ช่วงนี้ท้องไส้กูไม่ค่อยดีเลยว่ะ”


“เป็นไรวะ” เปมทัตที่สติกลับมาได้แล้วถาม เด็กหนุ่มผมสีชมพูขมวดคิ้ว “ไม่รู้ ท้องมันร้อนๆ”


“กินปูนมาเปล่า” เอื้ออังกูรแซวยิ้มๆ ไดนาไมต์หรี่ตา “กินปูนร้อนท้อง...พ่อมึง มันจี๊ดเป็นพักๆ อะ เหมือนธาตุไฟจะแตก”


“กินตำลึงดิ ท้องจะได้เย็นๆ” สามสีเสนอ ไดนาไมต์ขมวดคิ้ว “เกี่ยวไรวะ?”


“ก็ตำลึงมันเย็น”


“แล้วถ้าตำลึงต้มอะ” เอื้ออังกูรแทรก สามสีคิ้วกระตุก “ไม่ใช่แบบนั้น กูหมายถึงว่าตำลึงมันเป็นอาหารเย็น...”


“โหอย่างนี้ก็กินตอนเช้าไม่ได้อะเด่ะ” เปมทัตเล่นด้วย เด็กหนุ่มตัวสูงหรี่ตา หันไปมองไดนาไมต์แล้วพูดว่า “ธาตุไฟแตกตายไปเหอะมึงอะ ปัญหาเยอะนัก”


“เอ้า!” ไดนาไมต์หน้าเหวอ หันไปด่าพ่อครัวกับโบรกเกอร์ที่กำลังตีมือกันอย่างครื้นเครงว่า “นี่ก็บันเทิงกันจังเลยอีเหี้ย” เป็นจังหวะที่เอื้ออังกูรเอาหมูดำลงเตาปิ้ง


“เออ แล้วพวกมึงมีอะไรถึงเรียกกูมาวันนี้วะ”


สามทหารเสือแทบสำลักอาหารเมื่อว่าที่โบรกเกอร์เปิดประเด็นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย สามสีวางหอยแมลงภู่นิวซีแลนด์ลงตะแกรงปิ้งช้าๆ เป็นคนตอบว่า “พวกกูมีเรื่องให้มึงช่วย”


เอื้ออังกูรเลิกคิ้วมองอีกฝ่าย เลยไปยังอีกสองคนที่เปลี่ยนมามองเขาด้วยแววตาจริงจัง ว่าที่โบรกเกอร์ยื่นตะเกียบเข้าไปกลับเบคอนบนตะแกรงโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า


“ว่ามา”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 27-06-2015 23:15:56
(ต่อ)



บรรยากาศในร้านเต็มไปด้วยความคึกคัก พนักงานชายหญิงเดินยกคอนโดของสดตามออเดอร์ลูกค้าสวนกันให้วุ่น ที่โต๊ะด้านในสุดซึ่งถูกจับจองโดยเด็กหนุ่มทั้งสี่ ของสดปรุงซอสบนตะแกรงปิ้งยามต้องความร้อนเกิดเสียงฉู่ฉี่คล้ายการสลับฉาก


เอื้ออังกูรคีบเนื้อไก่เทอริยากิเข้าปากหลังฟังเรื่องทั้งหมดจบ


“พวกมึงประมาทกันเกินไป”


เสียงทุ้มนั้นคล้ายดุอยู่กลายๆ ไดนาไมต์ผงกหัว “เออ กูยอมรับ”


“แล้วลองกู้ไฟล์ในเครื่องกลับมายัง” อันนี้ถามสามสี ฝ่ายหลังถอนหายใจ ตอบว่า “กู้แล้ว ได้มาแค่ไฟล์ภาพนิ่ง จริงๆ คลิปก็กู้ได้แต่ตรงช่วงสำคัญเสือกเสีย เหี้ยมาก”


“มึงก็น่าจะฝากคลิปเอาไว้บนเว็บไรงี้” เอื้ออังกูรเคี้ยวปลาดอลลี่หยับๆ เปมทัตตักเบคอนพันไส้กรอกใส่ปาก บอกว่า “มันฉุกละหุกด้วยแหละ วันนั้นพอไอ้สามตัดต่อเสร็จเราก็ต้องรีบออกมาช่วยงานที่บ้านเท็นเลย”


“เอาจริงๆ กูก็อยากจะส่งเข้าเมล์พ่อเท็นไปเลยนะ แต่ไม่รู้แอดเดรสไง” สามสีจุ่มหอยแมลงภู่นิวซีแลนด์กับน้ำจิ้มซีฟู้ด เสริมว่า


“แถมออกัสที่เป็นความหวังของพวกเราก็ดันมาป่วยพอดีอัก”


เปมทัตพยักน้า “ส่วนเท็นยังก็ยุ่งๆ จนแทบไม่ได้คุยกัน”


ไดนาไมต์นึกถึงช็อตที่โดนหักแฟลตไดรฟ์แล้วพูดว่า “กูไปคุยกับไอ้บอมบ์น้องกู มันก็ด่ากูโง่ว่าทำไมไม่ให้พกแฟลตไดรฟ์กันทุกคน”


“คือตอนนั้นมีของไอ้ไฟอันเดียวก็ปาฏิหาริย์แล้วไง” สามสีเกาหัว พูดอีกว่า “แถมพวกเราก็ยุ่งๆ กันตลอดก่อนถึงวันงาน แต่กูก็อาจจะผิดเองที่ไม่ได้เตรียมตัวให้ดี”


“ไอ้ห่า งานที่คณะก็เยอะฉิบหาย” เปรมบ่น เอื้ออังกูรสั่นหัวกลั้วขำ


“กูล่ะเสียดายสกิลพวกมึงจริงๆ มาตกม้าตายเฉย” แล้วหันไปถามสามสีว่า “ว่าแต่มึงเถอะ ไม่ยักรู้ว่ายิงปืนแม่นกับเขาด้วย”
สามสีกระพริบตา ตอบว่า “อ๋อ พอดีญาติห่างๆ ที่สนิทกันเคยสอนให้น่ะ” ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็หันไปถามเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลว่า


“ตกลงมึงจะช่วยพวกกูใช่ไหม”


เอื้ออังกูรคีบหมูดำใส่ปาก ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “เอ...ยังไงดีนะ มันก็น่าสนุกดีอยู่หรอก แต่ว่า...”


“อะไรวะ นี่เพื่อนนะเว้ย” สามสีพยายามเกลี้ยกล่อม เอื้ออังกูรกลับเนื้อไก่ในตะแกรง เมื่อคิดอะไรดีๆ ได้ใบหน้าหล่อร้ายก็เหยียดยิ้มกริ่ม “เอางี้ ขอเหตุผลเด็ดๆ ที่ทำให้กูต้องยอมช่วยพวกมึงละกัน ถ้าถูกใจจะช่วยให้ฟรีๆ เลย”


“หา?”


ไดนาไมต์กับสามสีหน้าเหวอ พอจะรู้แหละว่าเอื้ออังกูรเป็นคนรับมือยาก แต่ไม่นึกว่าจะมีวันที่ต้องมารับมือด้วยตัวเองแบบนี้ คู่หูสบตากันอย่างคิดหนัก พวกเขาเดาทางเงื่อนไขออกอีกฝ่ายไม่ออก


“เพราะมึงฉลาด” สามสีลองพูดออกมา ไดนาไมต์ได้ยินจึงรีบเสริมว่า “มึงมีเสน่ห์ ไหวพริบก็ดี ถ้ามึงเข้าร่วมครั้งนี้ไม่แน่ว่าชาร์ลอตต์อาจจะติดใจมึงขึ้นมาก็ได้...”


พูดไปก็ฝืนใจ ในขณะที่เอื้ออังกูรกลับนั่งฟังเงียบๆ แบบไม่ยินดียินร้าย ส่งเสียงว่า “แค่นั้นเหรอ?”


คู่หูมองหน้ากัน นอกจากปั้นคำให้สวยหรูชมมันอย่างกระดากใจแล้วพวกเขาก็ไม่มีอะไรจะตอบอีก ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงกรอบแกรบ เปมทัตแกะเปลือกกุ้งพลางพูดว่า


"เพราะมึงชั่ว"


“เฮ้ย!” สามสีกับไดนาไมต์ร้องออกมา พ่อครัวแยกเนื้อกับเปลือกออกจากกันโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า พูดต่อไป


“ความคิดนางแบบสาวผู้กร้านโลกซับซ้อนเกินกว่าที่พวกกูจะตามทัน” เปรมวางเนื้อกุ้งลงบนตะแกรงจนเกิดเสียงฉู่ฉี่ “เราต้องการคนที่ชั่วกว่าผู้หญิงคนนั้น คนที่ฉลาด แถมสามารถทำเรื่องเลวๆ ได้อย่างสนุกและไม่รู้สึกผิด”


พ่อครัวสบตาเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล พูดชัดถ้อยชัดคำว่า


“ซึ่งมึงตอบโจทย์”


“...”


ไดนาไมต์ได้ยินแล้วพูดไม่ออก นั่นมันด่ากันชัดๆ! เขามองคนตรงหน้าที่ซ่อนดวงตาไว้ใต้เรือนผมสีน้ำตาลคล้ายเก็บอารมณ์
ก่อนเอื้ออังกูรจะเงยหน้า เผยให้เห็นดวงตามาดร้ายที่เป็นประกายพร้อมหยาดน้ำใสคลอหน่วยบางๆ อย่างปลื้มปริ่ม


“เป็นเหตุผลที่กินใจมากหน่องเปรม! กูตกลงรับงานนี้!”


“หา?”


ไดนาไมต์ร้องออกมา ข้างๆ เป็นสามสีในสีหน้าไม่ต่างกัน ดวงตาคู่หูสะท้อนภาพเอื้ออังกูรโผเข้ากอดเปมทัตอย่างถูกใจในเหตุผล ฝ่ายหลังกัดหางกุ้งก่อนจะยกนิ้วให้พวกเขาพร้อมยิ้มกริ่ม


“นี่...คิดมานานแล้วล่ะ” ไดนาไมต์พึมพำด้วยสีหน้าว่างเปล่า หลุดพูดว่า


“ไอ้เอื้อเนี่ย หรือว่าจะเป็นมาโ...อุ๊บ!” ตอนนั้นเองที่สามสีปราดเข้าปิดปากเพื่อนไว้ ก่อนจะยกยิ้มแหยให้เอื้ออังกูรที่หันมามองอย่างสงสัย




คฤหาสน์เกียรติยวานนท์ยามพลบค่ำตั้งตระหง่านโดยมีผืนฟ้าสีเข้มทาเป็นฉากหลัง บริเวณน้ำพุสามชั้นที่ตั้งอยู่บนพื้นหญ้าเขียวขจีนั่นเอง ทศทิศในชุดนิสิตก้าวลงจากรถหลังหมดวิชาเรียนของวันอันหนักหน่วง เด็กหนุ่มเดินเข้าประตูมา สวนกับใครอีกคนที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี


“ออกัส”


เท็นเรียกชื่อเลขาคนเก่ง ฝ่ายหลังหันมา มองนาฬิกาแล้วพูดว่า “วันนี้กลับช้าจังนะ”


“เพิ่งชดแลปเสร็จ” ทศทิศตอบ มองชายหนุ่มลูกครึ่งหอบเอกสารเต็มไม้เต็มมือ ถามเสียงทุ้ม “ไปไหน”


“ฉันต้องเคลียร์บัญชีของนายท่านให้เสร็จก่อนถึงอาทิตย์หน้าน่ะ เพราะเดี๋ยวต้องเตรียมงานอีก” ออกัสพูดแล้วก็นึกขึ้นได้ บอกว่า “จริงสิ นายท่านเรียกนายไปพบนะ คงเป็นเรื่องงานแต่งงานนั่นแหละ”


แวบหนึ่งที่ดวงตายาวรีหม่นแสง แต่ทศทิศก็ตอบว่า “เข้าใจแล้ว”


“เท็น...” ออกัสเรียกนายน้อยเสียงแผ่ว


“เราไม่เป็นไร” เด็กโข่งบอก เขากวาดสายตาไปรอบๆ อดถามไม่ได้ว่า “ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?”


“ช่วงนี้ชาร์ลอตต์เคลียร์งานเดินแบบเตรียมเข้าพิธี คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกสักระยะ” เลขาคนเก่งตอบ ทศทิศพยักหน้า ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปอย่างว่าง่าย


ออกัสมองตาม ดวงตาสีเขียวคู่งามทอประกายกังวล




เท็นเปิดประตูไม้บานใหญ่เข้าไป ด้านในเป็นห้องทำงานสไตล์คลาสสิคอันคุ้นตา ชายวัยกลางคนบนเก้าอี้ทำงานเงยหน้า ดวงตายาวรีคู่งามหลังแว่นไร้กรอบไม่ส่อเค้าอารมณ์ใด


“นั่งสิ”


เจ้าของห้องเปิดปาก ทศทิศปิดประตูแล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้บุนวมสีดำตัวใหญ่ “มีอะไรครับ”


มือขาวซีดขึ้นรอยเส้นเลือดตามวัยยื่นกองแฟ้มมาให้ ทศทิศหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมาเปิดด้วยใบหน้าเรียบเฉย ด้านในเป็นรูปแบบสูทสั่งตัดสำหรับงานแต่งงาน หมอแปดพูดเสียงทุ้ม


“เลือกแล้วไปบอกออกัส”


“ถ้าผมไม่เลือกล่ะ” เท็นถามออกมา คนเป็นพ่อจ้องตาลูกชายนิ่ง


“ต้องเลือก”


เสียงนั้นราวกับคำประกาศิต เท็นมองแบบการ์ดเชิญตรงท้ายแฟ้ม ดวงตายาวรีสั่นวูบ


“ทำไม...”


“ฉันบอกแกไปหมดแล้ว” เจ้าบ้านแทรกขึ้นเสียงทุ้ม ทศทิศมองหน้าอีกฝ่าย อะไรบางอย่างผลักดันให้เขากล้าพูดออกไป “แต่ผมไม่เข้าใจ ผู้หญิงคนนั้น...”


“ชาร์ลอตต์ทำให้ฉันมีความสุข” หมอแปดตัดบท เท็นขมวดคิ้ว แย้งว่า “แต่สายตาพ่อไม่เห็นบอกแบบนั้นเลย”


เจ้าบ้านจ้องลูกชายอย่างเอาเรื่อง เสียงแข็งโดยไม่รู้ตัว “ไม่ต้องพูดมาก แกแค่ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ”


“เธอไม่ใช่แม่ของผม” เท็นหลุดปากเถียง ในอกของเด็กหนุ่มปวดหนึบ ตอนนั้นเองที่เจ้าบ้านหลบสายตา พูดขึ้นมาว่า “เธอเป็นคนใจดี”


“แต่...”


“หยิบแฟ้มแล้วออกไปซะ ฉันจะทำงาน”


“พ่อ...” เท็นเรียกเสียงแผ่ว เจ้าบ้านหมุนตัวไปหลบอยู่หลังเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่เป็นการตัดบทสนทนา สั่งเสียงเฉียบ


“ออกไปซะ”


ทศทิศก้มหน้า เขายกกองแฟ้มขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ แล้วปิดประตูลง


“...”


หลังเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ หมอแปดหลับตา เขาถอนหายใจออกมาด้วยใบหน้าเหนื่อยอ่อน



 
ในเย็นวันพฤหัสบดี หลังเรียนแลปอาหารภาคปฏิบัติเสร็จสามทหารเสือก็ออกมารอรถหน้ามหาวิทยาลัย พวกเขามีนัดรวมตัววางแผนกันที่คอนโดของหมอยา


ในส่วนของเท็น เด็กโข่งโทรมาบอกเปมทัตตั้งแต่วันอังคารแล้วว่าวันนี้มีประชุมกับที่บ้านพ่อครัวเลยไม่ต้องไป เจอกันอีกทีเย็นวันศุกร์เลย


“ใครไปบ้างวะวันนี้” ไดนาไมต์ถามขึ้นระหว่างรอรถ สามสียกนิ้วนับ “ก็มีพวกเรา...ไอ้เอื้อ ไอ้ไฟ แล้วก็ไอ้โช”


“แล้วเมอะ?” พ่อครัวถาม เด็กหนุ่มผมสีชมพูตอบว่า “วันนี้เมมีเรียนชด แต่คุยกันแล้ว ไว้เราค่อยไปบรีฟกันอีกทีก็ได้” คนฟังพยักหน้าหงึกหงัก ตอนนั้นเองที่รถเมล์มาจอดเทียบท่า ก่อนเหล่าเด็กหนุ่มจะก้าวขึ้นไป


รถเมล์แล่นข้ามเพียงสองสี่แยก สามทหารเสือก็มาถึงใต้คอนโดของไฟในที่สุด ที่ล็อบบี้สุดหรู ใครบางคนนั่งรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว


“ไอ้เอื้อ!”


“วู่ย หน่องเปรม!” เอื้ออังกูรในชุดนิสิตนั่งบนโซฟาตัวใหญ่โบกมือให้เพื่อนๆ บนโต๊ะกระจกมีของหวานและเครื่องดื่มวางไว้คล้ายรับรองแขก ไดนาไมต์นั่งลงข้างๆ ตาโต “เฮ้ย ไปซื้อมาจากไหนวะ”


“ประชาสัมพันธ์เอามาให้อะ” เอื้ออังกูรตอบ ขยับตัวให้สามสีนั่งด้วย ถามว่า “พวกมึงแดกได้นะ เอาเลย”


“โหย น่ากินว่ะ เอาๆ” ไดนาไมต์ตักเค้กใส่ปาก ก่อนจะร้องออกมาอย่างมีความสุข “ฮู้ยยย สุดยอด ไอ้เปรมกินเปล่า อร่อยนะโว้ย”
เปรมมองสามสีที่ยื่นทิชชู่ให้เด็กหนุ่มผมสีชมพู สั่นหัวตอบว่า “ไม่เป็นระ...โอ๊ะ!” ตอนนั้นเองที่พ่อครัวถูกใครอีกคนที่โผเข้ากอดจากข้างหลังจนเกือบล้ม


น้ำหนักประมาณนี้มัน...


“ไอ้โช!”


“ฮี่” ไอ้ตัวแสบยิ้มกว้าง วาดขาเกี่ยวเปมทัตเหมือนลูกลิง สามสีมองเด็กประมงซึ่งเดินมาจากด้านในแทนที่จะเป็นประตูทางเข้าแล้วถามว่า “นี่พวกมึงมาด้วยกันเหรอ?”


“เออ กูแวะไปทำธุระให้แม่แล้วเจอไอ้โชพอดีเลยรับมา” เอื้ออังกูรตอบพลางโยนกุญแจรถเล่น โชพยักหน้าหงึกหงัก “กูกินขนมกับอาอยู่ ตอนจะกลับเจอไอ้เอื้อพอดีเลยมาด้วยกัน”


“อ๋อ...” สามทหารเสือเข้าใจแล้ว เป็นจังหวะที่มือถือของไดนาไมต์ส่งเสียง


“ครับ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูกดรับสาย เขากวาดตาไปรอบๆ คุยกับอีกฝ่ายสองสามประโยคก่อนจะกดวาง


“ใครวะ” สามสีเลิกคิ้ว ไดนาไมต์เก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋า ตอบว่า “ไอ้ไฟอะ มันบอกกำลังจอดรถอยู่”


ไม่กี่นาทีต่อมาไฟก็ปรากฏตัวขึ้นตรงทางเข้า ร่างสูงอยู่ในชุดนิสิตเช่นกัน เขาพับเนคไทไปด้านหลังคล้ายตัดรำคาญ โบกมือให้กลุ่มเพื่อนที่ยืนรวมกันอยู่ด้วยรอยยิ้มเจื่อน


“โทษทีว่ะ อาจารย์กูโคตรเรื่องมากเลย”


“เข้าใจเว้ย พวกกูกว่าจะออกมาได้ก็ลำบากเหมือนกัน” สามสีบอก แลปปฏิบัติวันนี้อาจารย์สาวเหมือนไปกินรังแตนจากไหนมาไม่ทราบ หล่อนจู้จี้กับพวกเขาเรียงตัวจนเหนื่อยไปตามๆ กัน


“เออกูหิวด้วยเนี่ย รีบคุยเหอะจะได้รีบไปหาอะไรกิน” เอื้ออังกูรลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินออกไป ไดนาไมต์สัพยอกยิ้มๆ “แหม เดินนำเป็นเจ้าของห้องเลยนะมึง”


เอื้ออังกูรเลิกคิ้ว เขาหันไปมองหน้ากับไฟ ฝ่ายหลังหัวเราะเบาๆ พูดว่า “ยิ่งกว่าเจ้าของห้องอีกมันอะ”


“หมายความว่าไงวะ?” สามสีขมวดคิ้ว เป็นจังหวะที่เปรมนึกออกพอดี “อย่าบอกนะว่า...”


“อา...คอนโดนี้เป็นหนึ่งในเครือของธุรกิจบ้านไอ้เอื้อมันน่ะ” อัคคีเฉลยเสียงสบายๆ สามสีเข้าใจตอนนั้นเอง “งั้นเค้กกับน้ำเมื่อกี้ก็เป็นของสัมมนาคุณให้เจ้าของคอนโดสินะ ถึงว่า...คราวก่อนมานั่งรอก็ไม่เห็นมีบริการให้”


“บ้านมึงทำโรงแรมเหรอวะ” ไดนาไมต์ถามเพื่อนตาโต ฝ่ายหลังเลิกคิ้ว “อา ก็ประมาณนั้นแหละ ขึ้นกันสักทีเถอะอีเหี้ย กูหิวข้าว”


“เออๆ ไปๆ” เปมทัตตัดบท เขาเดินคู่กับเอื้ออังกูร ตามด้วยไดนาไมต์ที่เดินพูดถึงรสชาติเค้กเมื่อครู่ไปพร้อมสามสี โชมองตามหลังเพื่อนๆ เขาก้าวเท้าบ้าง ก่อนอาการปวดแปลบจะเล่นงานจนขาอ่อนยวบ


หมับ!


แขนแกร่งโอบเอวเด็กประมงไว้ได้ทันท่วงที แก้มไอ้ตัวแสบขึ้นสีเรื่อ สะบัดตัวออกเหมือนโดนของร้อน “ยะ! โอ๊ะ!” แต่สุดท้ายก็ถูกอีกฝ่ายรวบเข้าไปไว้ในอ้อมกอดอีกจนได้


ไฟเลิกคิ้ว “ระวังหน่อยสิ”


“ปล่อย!” โชเอ็ดเสียงกระซิบ มองหลังเพื่อนสี่คนที่เดินนำออกไปหวาดๆ หมอยาเอียงคอ “ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”


“กูเดินเองได้!” ชลันธรพยายามแกะมือหนาออกจากตัว ไฟจุ๊ปาก “อย่าดื้อดิ เดี๋ยวอุ้มนะ”


โชหน้าซีด พูดเสียงสั่นคล้ายจะร้องไห้ “มะ ไม่เอา...”


“ไม่เอาอุ้มก็ให้กูพยุงไปดีๆ เดี๋ยวหกล้มไปอายเขา” ไฟบ่น เด็กประมงได้ยินแล้วต่อยไหล่คนตัวใหญ่ดังตุบ “ก็มันเพราะใครล่ะวะ!”


“เอ๊า ก็เห็นยอมอะเลยจัดเต็ม” ไฟสัพยอก โชหน้าแดงเถือก พยายามสลัดตัวให้หลุดออกมาเดินต่อเอง


“นี่มึงใช้ชีวิตผ่านวันนั้นมายังไงเนี่ย” ไฟเห็นอีกฝ่ายเดินกะเผลกๆ แล้วก็อดเอ็นดูแกมสงสารไม่ได้ อาการบาดเจ็บจากเรื่องคืนนั้นของโชยังไม่หายดีเท่าไรนัก แม้จะให้ยาไปทาแล้วแต่ดูท่าคงต้องใช้เวลาสำหรับฟื้นตัว


ครั้งแรกก็แบบนี้


“ก็เกาะๆ เพื่อนเอา...” โชตอบเสียงอ่อน แม้จะยังมีอาการปวดแปลบขึ้นมาเป็นพักๆ แต่ก็ไม่ได้แย่เท่าวันแรกๆ แล้ว ไฟมองตามหลังพวกพ่อครัว ถามว่า “แล้วพวกเปรมไม่รู้เหรอว่ามึงเจ็บ?”


“จะบอกได้ยังไง” ชลันธรสูดลมหายใจลึก ย้ำว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดนะ”


“ทำไมอะ” ไฟไม่เข้าใจ พูดอีกว่า “บอกไปก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ แมนๆ เปิดใจคุยกัน” ดวงตาแมวตวัดใส่คนพูดจนแทบหลุดออกจากเบ้า “แมนๆ พ่อมึง! อย่าบอก!”


“แค่นี้ต้องเขินด้วย” อัคคีหยอกคนในอ้อมแขน ชลันธรโกรธจนหน้าแดง เผลอตะโกนเสียงดังว่า “โว้ย พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะไอ้นี่!!”


“ฮะ?” สี่คนที่เดินนำไปแล้วหันมา เปรมร้องว่า “อ้าว พวกมึงยังไม่เดินมาอีกเหรอ?”


“...”


ความเงียบโรยตัวชั่วอึดใจ ก่อนชลันธรจะร้องว่า “เออๆ ไปแล้วๆ” อาการปวดแปลบของเขาบรรเทาลงแล้ว โชกลับมาเดินด้วยท่วงท่าปกติเหมือนตอนขามา แม้จะยังมีเอียงๆ ไปบ้างก็ตาม


ไฟมองภาพนั้น ก็ยังไม่เข้าใจความคิดของเด็กประมงอยู่ดี


“หึๆ...”


แต่เอาเถอะ แบบนี้ก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน   




ในห้องพักขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สุดหรูสไตล์โมเดิร์น เด็กหนุ่มหกคนนั่งล้อมวงกันอยู่ในส่วนของห้องนั่งเล่น โชกับเปรมจับจองที่นั่งบนโซฟา ในขณะที่เอื้ออังกูร ไฟ ไดนาไมต์และสามสีนั่งพื้น


เด็กหนุ่มตัวสูงกางกระดาษแบบแปลนคฤหาสน์ของเท็นที่นั่งวาดมาเมื่อคืนออก พูดว่า “สรุปสถานการณ์ตอนนี้ สิ่งที่เรามีคือคลิปที่เสียตรงช่วงสำคัญ กับไฟล์ภาพนิ่งที่กู้มาได้เท่านั้น”


เอื้ออังกูรสะบัดมือไล่ “โยนไอ้คลิปนั่นทิ้งไป เอารูปมาดู”


สามสียื่นแท็บเล็ตในมือให้เพื่อน บอกว่า “ตอนนั้นมันรีบๆ กูถ่ายผ่านตาข่ายมาอีกทีเลยโคตรไม่ชัด แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าน่าจะเป็นผู้หญิงสองคน”


“ผู้หญิงสองคนนี้น่าจะเป็นแม่ลูกกัน” เอื้ออังกูรนึกหน้าชาร์ลอตต์จากเว็บไซต์ที่เคยเห็น เขาซูมหน้าจอแล้วพูดว่า “ชาร์ลอตต์มีสีตาเป็นเอกลักษณ์ แต่รูปนี้ก็เบลอเกินกว่าจะฟันธงได้ว่าเธอเป็นคนไหน”


“ใช้คนแม่รึเปล่า?” สามสีถาม ไดนาไมต์เลิกคิ้ว “แบบนั้นก็แสดงว่าชาร์ลอตต์มีลูกลับๆ งั้นเหรอ?”


“แต่พวกเธออาจจะเป็นพี่น้องกันก็ได้นะ?” โชส่งเสียง เรียกให้ทุกคนหันไปมองภาพอย่างตั้งใจอีกครั้ง เด็กประมงพูดว่า “ดูสิ อีกคนยังสาวๆ อยู่เลย”


“ก็เป็นไปได้” พ่อครัวพยักหน้า เอื้ออังกูรถามสามทหารเสือ “พวกมึงไปเอารูปนี้มาจากไหน”


“มันสอดอยู่ในกระเป๋าเดินทางของชาร์ลอตต์” สามสีตอบ ไฟเงยหน้าจากโน้ตบุ๊กเครื่องเล็กของตัวเองบนตัก พูดว่า “หลายคืนมานี้กูลองเข้าเว็บหาข่าวเกี่ยวกับชาร์ลอตต์ดู จนไปเจอกระทู้หนึ่งพูดถึงคลิปลับของนางแบบสาวตาสองสีที่จู่ๆ ก็ดังเปรี้ยงปร้าง”


“ถ้าข่าวนั้นล่ะก็กูเคยได้ยิน” เอื้ออังกูรพยักหน้า ด้วยธุรกิจของที่บ้านทำให้เขาต้องตามเรื่องแฟชั่นพอสมควร “เขาว่าเคยมีคนลงคลิปลับที่ว่าเอาไว้ แต่ URL อันนั้นเป็นความลับ ต้องหาให้เจอ...”


“เจอแล้ว”


“แต่มันต้องขอพาสเวิร์ด...”


“รออยู่”


หมอยากับว่าที่โบรกเกอร์สบตากัน ฝ่ายหลังเหยียดยิ้มออกมา “ไม่เลว เป็นงานแบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย” เขาหันไปถามสามทหารเสือว่า “พวกมึงจะเข้าบ้านเท็นอีกเมื่อไหร่”


“กูเข้าพรุ่งนี้” เปรมบอก ไดนาไมต์แทรกว่า “เอาจริงๆ กูยังคาใจเรื่องตู้ในห้องของชาร์ลอตต์อยู่นะ”


“ตู้อะไร?” เอื้ออังกูรเลิกคิ้ว สามสีทำหน้านึกได้ “อ๋อ ไอ้ลิ้นชักที่มึงจะไขตอนนั้นน่ะเหรอ”


ไดนาไมต์พยักหน้า “อืม ตอนนั้นดันมีคนขึ้นมาก่อน มันเป็นลิ้นชักอันเดียวที่ล็อคอยู่”


“งั้นพรุ่งนี้ก็เข้าไปดูสิ” โชเอียงคอ เด็กหนุ่มผมสีชมพูเกาหัวแกรก “พรุ่งนี้กูต้องไปรับไอ้บอมบ์อะดิ ช่วงนี้เป็นเหี้ยอะไรไม่รู้ทำตัวมีปัญหา”


“แม่กูก็รับออเดอร์ใหญ่เยอะเหลือเกินช่วงนี้ พรุ่งนี้อาจจะไปไม่ได้” สามสีชี้แจงอีกคน


ไฟพับจอโน้ตบุ๊กลง บอกว่า “เหลือเวลาอีกเกือบสามอาทิตย์ก่อนจะถึงวันแต่งงาน กูว่าให้แต่ละคนไปรวบรวมหลักฐานมาดีกว่า ดูว่ามีอะไรบ้างแล้วเราค่อยวางแผนกันว่าจะเปิดโปงผู้หญิงคนนั้นยังไง”


“อืม ก็ดีนะ” สามสีเห็นด้วย หันไปมองเพื่อนอีกสองคนแล้วพูดว่า “งั้นก่อนจะถึงวันงานพวกกูสามคนจะหาโอกาสเข้าไปเอาหลักฐานที่บ้านไอ้เท็นอีกรอบ”


ไฟพยักหน้ารับ กำชับว่า “อย่าประมาทล่ะ”


“เฮ้อ แต่พูดไปเหมือนเสียเปล่าเลยนะคราวที่แล้วน่ะ” ไดนาไมต์บ่น เปมทัตจุ๊ปาก “ไม่หรอก...” เขาหันไปสบตากับเด็กหนุ่มตัวสูง ฝ่ายหลังพยักหน้า “ฮื่อ อย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่าทางนั้นไม่ธรรมดาล่ะนะ”


“งั้นกูช่วยไอ้ไฟจัดการคลิปลับที่ว่าเอง” เอื้ออังกูรอาสา หันไปยักคิ้วให้เด็กหนุ่มผมแดง “เดี๋ยวเอาพาสเวิร์ดมาให้”
เปรมเลิกคิ้ว “มึงจะเอามายังไง?”


“เออน่า กูมีวิธีของกูแหละ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแสยะยิ้ม เสริมว่า “ยังไงมึงสามคนพยายามไปตะล่อมถามรายละเอียดของงานไว้ด้วยก็ดีนะ เผื่อใช้คิดแผนรับมือได้”


“โอเค” สามทหารเสือพยักหน้ารับ เอื้ออังกูรตบมือเปาะแปะ “เอาล่ะ ถ้าเรียบร้อยแล้วก็แยกย้าย...”


“เดี๋ยว!”


โชส่งเสียงเมื่อทุกคนแบ่งงานกันเสร็จสรรพ ถามว่า “แล้วกูล่ะ?”


เอื้ออังกูรกระพริบตา หันไปถามพวกที่เหลือว่า “งานนี้เราลุยแค่หกคนปะ?”


“เปล่า มีเมอีกคน” ไดนาไมต์บอก เอื้ออังกูรใจเต้นผิดจังหวะไปแวบหนึ่ง เขามองหน้าโชอย่างวิเคราะห์ พอสมองประมวลผลเสร็จก็ยิ้มออกมา


“กูมีอะไรให้มึงทำ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”


“เออๆ จะให้กูทำอะไรก็บอกละกัน แค่ถามดู” เด็กประมงหาวหวอด เขายืดตัวบิดขี้เกียจระหว่างที่ทุกคนเริ่มแยกย้ายกันเก็บข้าวของ


เปรมเอนหลังกับพนักโซฟา มองเพื่อนแล้วพูดว่า “กูรู้นะว่ามึงก็อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น แต่แปลกใจ...นึกยังไงมาร่วมกับพวกกูวะ”


“แก้แค้นดิ!” โชตอบแบบไม่ต้องคิด ดวงตาเหมือนแมวคู่นั้นวาวโรจน์


“แก้แค้น? แก้แค้นอะไร มึงโดนทำไรวะ” พ่อครัวขมวดคิ้วอย่างสงสัย โชชะงักอย่างเพิ่งนึกได้


เออว่ะ พวกนี้ไม่รู้นี่ว่าเขาโดนยาปลุกจนต้อง...


“เอ่อ...เอ้อ! ก็แก้แค้นให้กับพวกมึงไง แหม กูฟังแล้วมันสะเทือนใจน่ะ พวกมึงเพื่อนกู กูจะยอมได้ยังไง” ชลันธรพูดพลางเหงื่อแตก เขาหลบสายตาพ่อครัวที่จ้องมาอย่างคาดคั้น


ตายห่า...พล่ามขนาดนี้แม่งรู้แน่ว่าเราแหล


หมับ!


“เฮือก!” โชสะดุ้งเมื่อโดนคว้าไหล่ ตอนนั้นเองที่พ่อครัวร้องว่า


“อย่างนี้นี่เอง! ขอบใจมากนะโช มึงนี่เป็นคนดีจริงๆ!”


“หะ...”


เด็กประมงหน้ากระตุก มองเปมทัตพยักหน้าหงึกหงักอย่างครึ้มอกครึ้มใจ นี่มันไม่สงสัยอะไรเลยเรอะ!!


ก่อนพ่อครัวจะพูดขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ “เออ งั้นกูไปเก็บของละ แล้วเจอกันเว้ย!”


“อะ อื้ม เจอกัน...” โชโบกมือหยอยๆ มองสามทหารเสือจับกลุ่มคุยเรื่องตลกโปกฮาด้วยแววตาเหมือนปลาตาย


บางที...ที่ไฟบอกว่า ‘ไม่เห็นเป็นไร’ อาจจะถูกแล้วก็ได้


“เออเนี่ยแล้วกูก็...แว้กอีเหี้ยลื่น!” ไดนาไมต์เล่าๆ อยู่ก็หงายหลังตึง สามสีกับเปรมนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น “กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”


ชลันธรหลับตาอย่างข่มอารมณ์ เส้นเลือดข้างขมับปูดโปน


ไอ้พวกติ๊งต๊องเอ๊ย!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 27-06-2015 23:16:53
(ต่อ)



เบนซ์สี่ประตูคันหรูจอดลงหน้าคฤหาสน์เกียรติวานนท์ในคืนวันศุกร์ ประตูข้างคนขับถูกเปิดออก ผู้มาเยือนคฤหาสน์คือเด็กหนุ่มเส้นผมประบ่าสีดำกับดวงตาสีนิลเข้าคู่ มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยถุงใส่วัตถุดิบ


“คุณเปรมซื้อมาแค่นี้ใช่ไหมครับ?”


เจ้าของคำถามเป็นชายหนุ่มร่างเล็กสวมสูท เขามีเส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้นและดวงตาสีเขียว มือขาวกดล็อครถเมื่อพ่อครัวหันไปพยักหน้าให้ 


“ขอโทษที่ต้องให้ช่วยนะออกัส” เปรมพูดระหว่างขนของเข้าครัวเล็ก วันนี้ออกัสเป็นคนไปรับพ่อครัวมาที่คฤหาสน์คนเดียวต่างจากทุกที ฝ่ายหลังบอกว่าเท็นกลับมาก่อนแล้ว กำลังช่วยงานเอกสารของหมอแปดอยู่ในห้อง


“ยินดีครับ คืนนี้ทำอะไรกินเอ่ย?”


ชายหนุ่มลูกครึ่งชวนคุย เปมทัตมองของในมือประกอบ ตอบยิ้มๆ “แกงส้มชะอมไข่ทอดกับแกงจืดหมูสับครับ”


“โห...” ออกัสตาเป็นประกาย เขาเปิดประตูห้องครัวให้เปมทัตก้าวเข้าไปก่อน เดินตามเข้ามาแล้วพูดว่า “แค่ได้ยินชื่อก็หิวแล้ว”
“อยู่กินด้วยกันก่อนสิ” เปรมชวน ออกัสวางถุงวัตถุดิบลงบนเคาน์เตอร์พลางหัวเราะ “ผมยังมีงานเอกสารของคุณท่านที่ต้องจัดการอยู่น่ะครับ”


“ค่อยไปทำก็ได้นี่” พ่อครัวจับแขนขาวซีดที่แทบจะเหลือแต่กระดูกของอีกฝ่ายแล้วขมวดคิ้ว “ทำแต่งานอยู่ได้ นายผอมเกินไปแล้วนะ กินข้าวไม่ตรงเวลาแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก!”


ออกัสอยากจะคัดค้าน แต่พอเห็นดวงตาสีนิลที่จ้องมาอย่างเป็นห่วงเขาก็ได้แต่ยืนก้มหน้า “แต่ว่า...”


“กินก่อนแล้วค่อยไปเถอะ คราวที่แล้วก็ไข้ขึ้นไปทีไม่ใช่เหรอ” เปรมเริ่มหยิบข้าวของออกจากถุง ก่อนจะทยอยเด็ดกับรูดก้านชะอมใส่ชามสแตนเลสใบใหญ่


ออกัสมองตาม ถามว่า “เอ่อ...มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”


“ตอกไข่ใส่ชามให้ทีนะ ฉันจะทอดไข่ชะอมก่อน” พ่อครัวบอก เขามองออกัสถอดเสื้อสูทพาดไว้กับโต๊ะ พูดว่า “โห ออกัสถอดสูทแล้วตัวเล็กมากเลย”


“ฮะๆ ดูไม่น่าเชื่อถือสินะครับ” ชายหนุ่มพับแขนเสื้อเชิ้ตกลั้วหัวเราะ เปรมสั่นหัว “ฮื้อ เหมือนเด็กมหาลัยจะตาย น่ารักดี”
ออกัสตอกไข่ใส่ชามสามฟองก่อนจะตีให้ขึ้นฟอง เปมทัตยื่นชะอมที่เตรียมเสร็จแล้วให้ พูดว่า “รบกวนเอาไปคลุกกับไข่แล้วทอดให้ทีนะคร้าบ”


“ได้ครับ” ออกัสรับคำอย่างแข็งขัน เปรมจุ๊ปาก เริ่มเตรียมทำน้ำแกงส้มแล้วพูดว่า “หือ ดูคล่องตัวเหมือนกันนะ”


“เมื่อก่อนเคยทำกับข้าวกินเองอยู่บ่อยๆ ครับ” หนุ่มลูกครึ่งยิ้ม พ่อครัวถามขณะตั้งหม้อ “ทำอะไรบ้าง”


“ก็หลายๆ อย่าง แต่ที่บ่อยสุดก็คงจะเป็นแกงส้มชะอมไข่นี่แหละครับ” ออกัสตอบ เปมทัตเลิกคิ้ว “เอ๊ะ ทำไมล่ะ?”


“นายท่านชอบกินน่ะครับ ตอนไปดูงานต่างประเทศแล้วหาซื้อไม่ได้ก็ต้องคอยทำให้กินอยู่บ่อยๆ” ดวงตาสีเขียวฉายแววเอ็นดู เปรมผิวปากหวือ “แบบนี้นี่เอง งั้นรอบนี้แกงส้มชะอมไข่ให้ออกัสเป็นแม่งานก็แล้วกัน!”


“ไม่ดีมั้งครับ” ออกัสหัวเราะ เปมทัตสั่นหัว พูดว่า “ดีสิ! เสร็จแล้วก็แบ่งไปให้พ่อเท็นกินด้วย รายนั้นก็ทำแต่งานอีกคนเหมือนกัน เฮ้อ ฉันล่ะเป็นห่วงสุขภาพคนบ้านนี้จริงๆ”


ดวงตาสีเขียวคู่งามอ่อนแสงสะท้อนภาพพ่อครัว “คุณเปรมเนี่ย...ใจดีจังนะครับ”


“ฉันก็แค่ขัดใจเวลาเห็นคนไม่ยอมกินข้าวแค่นั้นแหละ” เปมทัตสั่นหัวหน่ายๆ มองนาฬิกาแล้วพูดว่า “ฉันปรุงน้ำแกงส้มไว้ให้แล้ว ฝากออกัสดูให้เดือดแล้วช่วยทำที่เหลือต่อทีนะ”


“ตกลงครับ” ออกัสพยักหน้ารับ เปรมยิ้มกว้างอย่างโล่งใจ “โอเค ฉันจะได้ไปทำแกงจืด” ในหัวปรากฏใบหน้าของใครบางคน เปรมพึมพำว่า “หมอนั่นต้องหิวมากแน่ๆ”


หนุ่มลูกครึ่งรู้ว่าหมายถึงใคร พูดว่า “ฮะๆ เท็นกินเก่งขึ้นเยอะเลยตั้งแต่คุณเปรมมา”


“อยู่คณะสายสุขภาพแท้ๆ แต่ยุ่งจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลยนะ” เปรมบ่นอย่างนึกสงสาร เขาหันไปล้างมือก่อนจะเริ่มปั้นหมูสับระหว่างรอน้ำในหม้อต้มเดือด


“นายท่านเองก็เอาแต่ประชุม ผมอยากให้เขาพาเท็นไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง” ดวงตาสีเขียวหม่นแสงลงแวบหนึ่ง เปมทัตนึกถึงหน้าเจ้าบ้านก่อนจะสั่นหน้าบรื๋อ สดเสียงพูดว่า


“ทั้งที่หน้าเหมือนกันแท้ๆ แต่คนพ่อนี่น่ากลัวสุดๆ ไปเลย”   


ออกัสกระพริบตาปริบๆ สุดท้ายก็ระเบิดหัวเราะออกมา พูดว่า “ฮ่าๆ นั่นสินะครับ เขาชอบทำหน้าตาน่ากลัวอยู่เรื่อย”


“ใช่ไหม ยิ่งตอนที่เข้ามาอุ้มนายออกไปนี่โคตรน่ากลัวอะ” เปมทัตเสียงสั่น ออกัสเทชะอมคลุกไข่ลงกระทะ พูดว่า “แต่เห็นแบบนั้น พวกเขาก็เหมือนกันกว่าที่คิดนะครับ”


“อาใช่ ฉันก็ว่าหน้าพวกเขาเหมือนกันมากๆ...” พ่อครัวพยักหน้าระหว่างปรุงน้ำซุปในหม้อ ทว่าออกัสค้านว่า “ผมหมายถึงนิสัยน่ะครับ”


“เห...” เปรมลากเสียงอย่างสนใจ ถามว่า “ยังไงเหรอ?”


“พูดไปก็อาจจะเสียกับนายท่านอยู่สักหน่อย” หนุ่มลูกครึ่งลดเสียงแทบกระซิบ แล้วบอกว่า “แต่ว่าจริงๆ แล้วนายท่านน่ะ...”


ปัง!


“เฮือก!” เปรมสะดุ้งเฮือกเมื่อประตูครัวถูกเปิดออกอย่างแรง ก่อนจะเบิกตากว้างยามเห็นผู้มาใหม่


“นายท่าน...”


ออกัสเรียกเสียงแผ่ว เจ้าบ้านแห่งคฤหาสน์ย่นคิ้วเล็กน้อย พูดว่า “ออกัส?” ดวงตายาวรีหลังแว่นไร้กรอบหันมาจ้องพ่อครัวผมสีดำคล้ายคาดคั้น


“ทำอะไร”


เสียงทุ้มนั้นทรงพลังเสียจนพ่อครัวต้องลอบกลืนน้ำลาย กำลังจะอ้าปากตอบทว่าร่างสูงกลับแทรกขึ้น


“ฉันได้กลิ่นชะอม”


“...”


“ใครทำอะไร”


ใบหน้าเย็นชาทว่าดวงตากลับเป็นประกายแบบนั้นทำให้เปรมนึกถึงใครบางคน เผลอตอบไปตามความเคยชินว่า “พวกเรากำลังทำแกงส้มชะอมไข่กัน”


ตอนนั้นเองที่ร่างใหญ่ก้าวเข้ามา เปมทัตผงะเมื่ออีกฝ่ายชะโงกหัวมองหม้อต้มของเขา แล้วตวัดตาถามเสียงทุ้ม


“ไหนแกงส้ม? ไม่เห็นมี”


“...หม้อนี้ครับนายท่าน” ออกัสที่มองอยู่นานแล้วตอบเสียงเนิบ เสริมว่า “อันนั้นแกงจืดครับ”


หมอแปดนิ่งไป เขาหันไปหาเลขาส่วนตัว พูดว่า “แบบนี้นี่เอง” ดวงตายาวรีหลังแว่นไร้กรอบเกิดประกาย เปรมมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนทื่ออยู่อย่างนั้นด้วยแววตาเหมือนปลาตาย ออกัสพูดว่า


“ถ้าเสร็จแล้วผมจะยกไปให้ทานนะครับ”


พ่อครัวจ้องเจ้าบ้านตาไม่กระพริบ ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อร่างสูงพูดว่า


“เอากุ้งเยอะๆ”


“ทราบแล้วครับ” เลขาคนเก่งยิ้มรับ เปรมมองตามหลังจนคนตัวใหญ่เดินหายออกไปจากห้อง ก่อนจะหันขวับไปหาหนุ่มลูกครึ่ง ฝ่ายหลังกระพริบตา พูดอย่างนึกขึ้นได้ว่า “อ๋อ ต่อนะครับ ที่ผมบอกว่านายท่านกับเท็นเหมือนกันน่ะคือ...”


“อา ไม่ต้องหรอก”


ตอนนั้นเองที่เปมทัตยกมือห้าม พ่อครัวหันไปใส่เต้าหู้ไข่ ผักกาดขาว ขึ้นฉ่ายและแครอทลงในหม้อต้มซุป พูดเสียงเบาคล้ายกระซิบ


“ฉันว่าฉันเข้าใจแล้วล่ะ...”



   
ใช้เวลาไม่นานแกงส้มชะอมไข่กับแกงจืดหมูสับก็ถูกเทใส่ชามสีขาวพร้อมเสิร์ฟ ออกัสเรียงอาหารลงบนโต๊ะกินข้าว ในขณะที่เปมทัตกำลังหันหลังคดข้าวอยู่หลังเคาน์เตอร์


หมับ!


สัมผัสอันคุ้นเคยจู่โจมจากด้านหลังพ่อครัว ตามด้วยเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู


“กุ๊ก...”


เปรมยิ้มออกมา คดข้าวพลางพูดว่า “หิวแล้วล่ะสิ”


“คิดถึงจัง...”


เด็กโข่งบอก ก่อนริมฝีปากเหยียดตรงจะประทับลงบนแก้มของนายเปรมดังจุ๊บ ฝ่ายหลังเบิกตากว้าง หันหลังไปตีแขนคนตัวใหญ่ดังเพียะ “ทำอะไรเนี่ย! ออกัสอยู่นะ!”


“ทำไมล่ะ” ดวงตายาวรีจับจ้องแก้มขาวที่บัดนี้ขึ้นสีเรื่อ ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปหอมอีกข้างดังฟอด


“ก็เราคิดถึงกุ๊กนี่...”


“นายนี่มัน...” พ่อครัวจะเปิดปากด่า ทว่าดวงตายาวรีคู่นั้นกลับฉายแววออดอ้อนเสียจนเขาต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าเสียเอง


ร้อนตั้งแต่โหนกแก้มไปยันหูเลยโว้ย! ไอ้เจ้าบ้านี่!


“แล้วกุ๊กล่ะ...”


นิ้วยาวขาวซีดสัมผัสหูนิ่มที่ขึ้นสีเรื่อ มือหนาเชยคางเล็กขึ้นสบตา หัวใจพ่อครัวเต้นไม่เป็นระส่ำ หรี่ตามองริมฝีปากเอาแต่ใจที่ขยับเป็นคำว่า


“คิดถึงเราไหม?”


เสียงทุ้มนั้นคล้ายเว้าวอนอยู่ในที ดวงตาพ่อครัวสะท้อนใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังโน้มเข้ามา เปรมหายใจติดขัด ก่อนจะหลับตาปี๋


โคร้ม!


“เฮือก!” เปมทัตสะดุ้ง ยกมือผลักร่างสูงออกโดยอัตโนมัติ เขาหันไปมองออกัสที่ยืนกระโดดเหยงๆ อยู่ตรงโต๊ะกินข้าว ร้องถามว่า “ออกัสเป็นอะไรรึเปล่า!”


“ผมสะดุดขาโต๊ะน่ะครับคุณเปรม” ชายหนุ่มร้องครางเบาๆ เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ตามด้วยเปมทัตที่วิ่งออกไป พ่อครัวย่อเข่าดูอาการเลขาคนเก่ง บอกว่า “ถอดถุงเท้าสิ”


“เอ๊ะ?” ออกัสกระพริบตา พ่อครัวเงยหน้า “จะได้ดูไงว่าช้ำตรงไหนไหม”


“อ๋อ งั้นขะ...ขออนุญาตเสียมารยาทนะครับ” ดวงตาสีเขียวสะท้อนภาพเปมทัตที่จับข้อเท้าของเขาอย่างระมัดระวัง พ่อครัวถอดถุงเท้าออกช้าๆ


พลันชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงรังสีอมหิตอันแรงกล้า ออกัสเงยหน้า สบกับดวงตายาวรีที่จ้องเขาเขม็งจนคนถูกมองต้องหลุดยิ้มออกมา เขาเห็นแล้วแหละว่าเมื่อกี้เท็นกำลังจะทำอะไร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะแกล้งหมอนั่นอยู่ดี


ใช่แล้ว ออกัสไม่ได้เตะขาโต๊ะจริงๆ หรอก...


เลขาคนเก่งลอบยักคิ้วให้เด็กโข่งอย่างท้าทาย แม้จะรู้สึกผิดกับคุณเปรมที่ต้องโดนหลอกไปบ้าง แต่ทั้งหมดนี้เขาทำเพื่อพ่อครัวเลยจริงๆ นะ


“เอ...ไม่มีบาดแผล แต่อาจจะขึ้นรอยช้ำทีหลังก็ได้ ยังไงออกัสทายากันไว้ก็ดีนะ เจ็บตรงไหน...เฮ้ย! เท็น! จะทำอะไรน่ะ!” เปมทัตร้องลั่นเมื่อเด็กโข่งเดินมาหยุดอยู่ด้านหลัง


“ออกัส...”


เสียงทุ้มนั้นเย็นเยียบ ทศทิศเงื้อกระทะในมือขึ้นด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกเงามืดทาทับไปเกือบค่อน


“อย่าอยู่เลย!”


ออกัสเบิกตากว้าง ลุกพรวดจากเก้าอี้วิ่งหนีแทบไม่ทัน ร้องลั่น


“คุณเปรมช่วยด้วย!”


“อย่าหนีนะ!” เท็นถือกระทะวิ่งตาม ก่อนในห้องครัวจะเกิดเสียงอึกทึกครึกโครมอย่างวุ่นวาย


เปรมมองเลขาคนเก่งที่วิ่งหลบกระทะจากเด็กโข่งได้อย่างพลิ้วไหวโดยปราศจากอาการเจ็บปวดด้วยแววตาเหมือนปลาตาย ในมือเขายังกำถุงเท้าของอีกฝ่ายไว้อยู่เลย


“นี่คนบ้านนี้เห็นฉันเป็นอะไรกันแน่...”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า
 :katai4:
/เปิดตัวด้วยเอฟเฟกต์พลุ 20 ดอก
โดนตบ 5555555555 5 กรี๊ดดดด ด หายไปตั้งสามอาทิตย์แน่ะ

คิดถึงคนอ่านจังเลยยย ย ย้อนไปอ่านตอนที่ 21 ได้นะคะ เผื่อบางคนลืมแล้ว

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนิยายบ้า ๆ บอ ๆ เรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นและกำลังใจอันยิ่งใหญ่ค่ะ 555555 5
ตอนหน้าจะพยายามมาลงให้เร็ว ๆ นะคะ ถ้าไม่ขัดข้อง 555555 5

ป.ล. ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์กันได้น้าา า

 :katai2-1:

เจอกันตอนที่ยี่สิบสามค่าาาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 28-06-2015 00:01:02
ยังไม่คืบหน้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่ ที่ 28-06-2015 00:10:03
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาแล้ว
ยาวมากกกกกกกกกกกกกก สะใจสุดๆ

ขอให้เด็กๆทำภารกิจสำเร็จด้วยเถิดดด
ถ้าหมอแปดนิสัยเหมือนเท็น นุ้งเปรมน่าจะจับอะไรซักอย่างได้มั้ยอ่ะ
#มโนเป็นเรื่องเป็นราวไปอีก 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 28-06-2015 00:27:50
หมอแปดกับเท็นเหมือนกันเรื่องอาหารสินะ มองอาหารตาวาวเชียว
และไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาหารเลย :laugh:
เอื้อจะแกล้งอะไรครูคณิตอีกคะ
ไม่สงสารกันบ้างหรอ เมตัวนิดเดียว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 28-06-2015 00:41:50
หมู่แก๊งค์เพื่อนนี่ฮากันจริงๆ   :m20: :m20: :m20:

เอาใจช่วยทุกๆคน

ลุ้นๆ ต่อไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 28-06-2015 00:47:17
มาแล้ววววววว  :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 28-06-2015 00:48:19
เอื้ออังกูรนี้ชั่วแบบปัญญาอ่อนดีนะ ฮาฉากถ่ายรูปที่ร้านอ่ะ :laugh:
 คุยกับแม่เหมือนคุยกับเพื่ออีก
ไฟโชยังเป็นความลับอยู่
ออกัสไม่น่าเลย :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 28-06-2015 00:52:46
มาต่อแล้วๆ แต่อยากให้ยาวกว่านี้ได้ไหมน้า อิอิ
ทีนี้จะทำสำเร็จกันรึเปล่า
อยากรู้ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: ☾❤Nyanpire❤☽ ที่ 28-06-2015 00:57:02
ตอนนี้ยาวมากกกกกกกกกกกกสะใจ
รู้สึกเรื่องหมอแปดกับชาร์ลอตต์มันแปลกๆ
มันต้องมีอะไรซักอย่างถึงต้องแต่งงาน
หรือคิดไปเองหว่า


คิดถึงเท็น ออกมานิดเดียวเอง
แผนการครั้งนี้ขอให้สำเร็จเถอะ
แก้แค้นให้โช ด้วย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 28-06-2015 01:02:07
 :hao6:แกงส้ม หิววววววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 28-06-2015 01:24:30
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-06-2015 06:10:06
ถึงเอื้อจะเลวแต่เอื้อก็พึ่งพาได้นะ.5555  รีบๆสกัดเพื่อนขั่วด่วนเลย เสียดายน้องเมอย่างแรง.
โมเม้นน่ารักๆเยอะมากจนหายคิดถึงเลยค่ะ ทั้งไฟโชและผองเพื่อน
จะเอาเท็นเปรมอีกแบบไม่มีตัวขัดจังหวะได้ไหม. ฮี่ๆๆ

รอค่ะ.  :L2: 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 28-06-2015 06:31:08
เป็นคนให้อาหารค่ะเปรม..55555555555555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 28-06-2015 06:31:51
หมอแปดมีเรื่องอะไรน้อ รักใครก็บอกว่ารักสิคะ!!!
จะงึมงำไว้ทำไม พ่อลูกบ้านนี้หิวโซทั้งคู่
รอความชั่วของเอื้อแผลงฤทธิ์อยู่น้าาา
ดีใจที่มาต่อ รอตอนต่อไปเนาะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 28-06-2015 06:43:04
ชอบเล่นกันจริงๆเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 28-06-2015 07:02:07
หมอแปด กับ เท็น สมกับเป็นพ่อลูกกันจริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22 มาแล้วค่ะ !) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-06-2015 07:17:43
เด็กโข่งมาเข้าฉากแค่นี้ก็ชุ่มฉ่ำหัวใจแล้วค่าา :-[ วิธีแก้แค้นออกัสนี่น่าเอ็นดูเชียวน้าา ^^ น่าสงสารจังเลยอุตส่าห์ได้ฟีลแล้วแท้ๆ เนอะ ออกัสน่ะใจร้ายแกล้งกันได้ลงคอ~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 28-06-2015 07:50:09
รอต่อคับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: ice.sp0211 ที่ 28-06-2015 08:47:26
อ่าา เท็นกับเปรมมีนิดเดียวเอง

คิดถึงจะตายแล้ววว

 :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 28-06-2015 09:00:27
อิพวกนี้....มึงเล่นอะไรกัน.. //ทำหน้าปลาตาย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-06-2015 09:15:01
หนุ่มๆสู้สู้ จัดการนังชาร์ล๊อตซะให้เรียบ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 28-06-2015 09:40:50
มาแล้วววววววว
เท็นก็ยังเป็นเท็นน้อย น่ารัก
ไม่ค่อยเข้าใจ หมอแปดคิดิะไรอยู่
คู่เอื้อกับเมคือเริ่มมีบทบาท ชอบไฟโช
รักกลุ่มผองเพื่อน จริงใจและตลกมากกกก เอ้า ชีสสสสส
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: Fon-NR ที่ 28-06-2015 09:51:06
 :laugh: :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 28-06-2015 10:07:07
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆนะสนุกมากเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: kukkikkooka ที่ 28-06-2015 10:50:25
มาแล้วว ยาวสะใจมากจริงๆ

ฮาแก๊งค์หน่องเปรมจริงๆค่าา 555

เอาใจช่วยๆให้แผนครั้งนี้สำเร็จ


หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 28-06-2015 11:16:31
อ่านะ
ยังไม่ค่อยไปไหนไกล
ตอนหน้าสินะ ถึงจะเริ่มได้
ตกลงชาล็อตมีสองคน
แม่ลูก/พี่น้อง
ทำไมต้องมาทำอะไรกับครอบครัวเท็น
จะเครมเท็นเหรอ แล้วทำไมต้องเข้าทางพ่อ
เอะ  งง
 :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 28-06-2015 12:52:53
ดูๆ แล้วหมอแปดไม่ใช่คนโง่ ไม่น่าเชื่อว่าจะโดนยัยปีศาจแมงมุม ชาลอตหลอก

หมอแปดอาจมีความจำเป็นอะไรที่บอกใครไม่ได้ ที่ต้องเสี่ยงแต่งงานครั้งนี้

เดอะแก๊งน่ารักนะ ขนาดไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่เพื่อนเดือดร้อน ก็ทุ่มตัวช่วยกันเต็มที่

โชน อย่าลืมแอบไปถามคุณอาหาข้อมูล ยัยปีศาจแมงมุมมาให้เพื่อนๆนะ จะได้ไม่พลาดอีก

เท็นเท็น หึง กุ๊กกับออกัสเลยเหรอ ฮ่าๆๆๆ




หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 28-06-2015 13:10:03
ยังไม่เต็มอิ่มเลย เรื่องเดินทีละน้อย น่าสงสารคุณเลขาสุดๆ อีคุณพ่อนี้ยังไง ถ้าคุณเลขาไม่รักอีคุณพ่อจนถอนตัวไม่ขึ้นนะคงมีความสุขกว่านี้แน่ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-06-2015 14:06:47
เอื้อคือความหวังสินะ!? รอตอนต่อไป~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 28-06-2015 14:12:18
 ขอให้แผนการสำเร็จน๊า :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 28-06-2015 14:39:45
 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:มาต่อแล้ว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 28-06-2015 15:15:00
ตอนต่อไปขอยาวๆแบบนี้อีกนะคะ แหะๆๆ :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 28-06-2015 15:38:52
 :mew1:  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 28-06-2015 16:00:50
ไม่เข้าใจหมอแปดเลยให้ตาย  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 28-06-2015 18:17:00
อา เรื่องกินก็เหมือนกันซินะ สมเป็นพ่อลูกกันมากหมอแปดกับเท็น เอื้อมาแล้ววววงานน้เราเชียร์เอื้อ ถึงจะร้ายแต่ก็ร้ายแบบสนุกสนานนะ แคปเจอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 28-06-2015 20:36:26
น่ารักกกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 28-06-2015 21:38:37
หายไปนานเลย คิดถึงมาก กอดๆ :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 28-06-2015 22:07:08
โอยยยยยย ลุ้นจนกระเพาะเลิกบิดไปแล้ววววววว

เปรมเมื่อไหร่จะเสียตัวววววว 5555 โชนำไปและนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-06-2015 22:50:12
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 28-06-2015 23:12:28
น่ารัก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 29-06-2015 12:02:25
หมอแปดแอบน่ารัก
รอตอนต่อปายยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 29-06-2015 13:12:55
เอื้อนี่เป็นกุญแจหลักที่จะทำแผนนี้ให้สำเร็จเลยสินะ...รางวัลของเอื้อคืออะไรน้า ใช่เมหรือเปล่าน้าาา
ฮือออ...ทำไมออกัสทำกับเท็นแบบนี้  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 29-06-2015 16:51:44
ทุกคนคิดว่ากุ๊กน่ารักน่าแกล้งไง
เอื้อจะปล่อยให้คนอื่นจีบเมจริงง่ะ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองนะเว้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.22 ยาวมากค่ะ 555555 5) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 29-06-2015 19:11:00
ขำหมอแปดดด จองคนนี้อ่ะ เหมือนเท็นที่สุดแต่ชอบมากกว่าเท็นอ่ะ ชอบหมอแปดดดดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 30-06-2015 15:11:26
สนุก ขำ ฮาาา
โดนออกัสเล่นเสียแล้วเทน 555

แผนคราในี้ต้องไม่ล่มน่ะ
มีเอื้อเข้ามาช่วยทุกอย่างฉลุยแน่ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 30-06-2015 23:25:36
เทนโดนออกสแกล้ง. แผนจะสำเร็จรึป่าวนั อยากรู้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: hnonnoiSK ที่ 03-07-2015 21:51:19
ทันแล้วววว

มารอดูแผนแก้แค้นของเกื้อ :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: รุ่งนภา ที่ 03-07-2015 22:48:27
 :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[    โอ้ยยยยยยยฟินอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: icecreamii8_ ที่ 05-07-2015 10:11:03
ออกัสแกล้งเท็นทำมอยยยยยย 55555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 05-07-2015 11:11:16
เอื้ออย่าแกล้งน้องเมมากเลย

ขำเท็นกับออกัส55555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 22) 27/6/58 P.44
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 05-07-2015 16:52:53
 :pigha2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23) พาร์ท 1/2
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 06-07-2015 21:54:13
วันพฤหัสบดีตอนสิบเอ็ดโมงกว่า สามทหารเสือเดินออกมาจากตึกศูนย์เรียนรวมสาม พวกเขาเพิ่งเรียนวิชาสังคมเสร็จ และมีเรียนแลปอาหารภาคปฏิบัติอีกทีตอนเย็น


“ว่างเกือบสี่ชั่วโมงไปไหนดีวะ” ไดนาไมต์ถามระหว่างเดินไปที่จอดรถ สามสีเสนอ “เมเจอร์ฯไหมล่ะ กูอยากกินอาหารญี่ปุ่น”


“ก็ดีนะแอร์เย็นๆ จะได้ตกลงกันเรื่องไปหาหลักฐานที่บ้านเท็นด้วย” เปรมพยักหน้า พวกเขาผ่านทางเดินที่สองข้างขนาบด้วยพุ่มไม้สูง ตอนนั้นเองที่พุ่มไม้ฝั่งหนึ่งเกิดเสียง


ฟุ่บ!


“เหี้ย!!” สามทหารเสือดีดตัวไปแปะกับพุ่มไม้อีกฝั่งอย่างพร้อมเพรียง


ร่างหนึ่งโผล่พ้นพุ่มไม้มาเพียงครึ่งตัวช่วงบน ดวงตาสีนิลคู่เล็กสะท้อนภาพเด็กหนุ่มสามคนยืนตัวแข็งด้วยท่วงท่าชวนขันพลางจ้องเขาหวาดๆ แล้วใบหน้าน่ารักก็เผยยิ้ม


“เม!” สามสีได้สติคนแรก


“สวัสดี” ครูคณิตยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปทางพ่อครัวหน้าเจื่อนๆ “เปรม...”


“อะ...โอ้! โทษที” เปมทัตเพิ่งรู้สึกตัว รีบเข้าไปช่วยดึงร่างครูคณิตออกมาจากพุ่มไม้ ไดนาไมต์ก็เข้าไปช่วยด้วย ถามว่า “นี่ไปไหนเนี่ย”


“เรามีเรียนจิตวิทยาตอนเที่ยงน่ะ” เมธาหัวเราะ ถามบ้างว่า “แล้วพวกนายล่ะ?”


“เราจะไปห้างกันน่ะ” สามสีปัดเศษใบไม้ออกจากผมคนตัวเล็ก ฝ่ายหลังดวงตาเป็นประกาย “โหย ดีจัง”


“ว่าแต่เมนี่เรียนหนักน่าดูเลยนะ” ไดนาไมต์มองเป้ใบใหญ่บนหลังครูคณิตอย่างเหนื่อยแทน เสริมว่า “จริงสิ เย็นนี้พวกเราจะไปหาหลักฐานที่บ้านไอ้เท็นกัน ไปด้วยกันไหม”


เมธายิ้มแห้ง “ขอโทษนะ เรามีเรียนชดถึงหกโมงน่ะคงไปไม่ได้หรอก” พ่อครัวฟังแล้วผงกหัว “อืม ใกล้สอบแล้วนี่ อาจารย์คงแห่กันยัดความรู้ใส่หัวเด็กน่าดูเลย”


“แล้วกลับหอยังไงอะ เย็นขนาดนั้นวินฯหมดแล้วนะ” สามสีถาม เปรมหันไปมองหน้าคนตัวเล็ก “ไม่งั้นเมขี่รถเรากลับหอไหมล่ะ เดี๋ยวทิ้งกุญแจไว้ให้”


เมธาส่ายหน้ายิ้มๆ “ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเรามีสอนนักเรียนต่ออีก...”


“นักเรียนที่ไหน?” สามสีอดถามไม่ได้ ครูคณิตตอบว่า “ที่เรียนพิเศษน่ะ”


“อ้าว แล้วสอนเสร็จจะกลับหอยังไงอะ?” พ่อครัวขมวดคิ้ว เมธาหันไปพูดว่า “เขาจะไปส่งเราที่หอให้น่ะ”


“นักเรียนเมอะนะ?” เปมทัตย่นคิ้ว คนฟังยิ้มรับ “อื้อ ไม่ต้องห่วงหรอก สบายมาก” 


“หูย ติวกันนอกรอบแบบนี้เป็นเด็กม.ปลายที่ใจกล้าน่าดูเลยนะ แนะนำให้รู้จักบ้างสิ” ไดนาไมต์ตาเป็นประกาย เมธาหัวเราะแห้ง “พอดีเขาใกล้สอบแล้วน่ะ เลยต้องเร่งสอนกันหน่อย”


“เอ้อ พวกเราจะนัดรวมพลวางแผนกันอาทิตย์หน้าด้วย เมมาด้วยกันไหม?” เด็กหนุ่มผมสีชมพูชวนอีก เมธาเอียงคอ “ที่ไหนเหรอ?”


“บ้านไอ้เอื้อ” พ่อครัวตอบ ไม่ทันเห็นหน้าคนฟังที่หม่นลงแวบหนึ่ง ก่อนเมธาจะตอบว่า “อาทิตย์หน้าตารางเรียนเราแน่นมากเลย ไม่รู้ว่าจะไปได้ไหมนะ”


“อ้าวเหรอ เฮ้ยงั้นไม่เป็นไร” เปมทัตพูดอย่างเกรงใจ คนตัวเล็กยิ้มเจื่อน “ขอโทษด้วยนะ”


“พวกมึงปล่อยเมไปเรียนดีไหม จะสายแล้วมั้ง” สามสีเคาะหน้าปัดนาฬิกาที่บอกเวลาสิบเอ็งโมงห้าสิบ สองหนุ่มเด้งตัวออกจากครูคณิตโดยอัตโนมัติ ร้องว่า “จริงด้วย! โทษทีนะเม!”


“ไม่เป็นไร เที่ยวกันให้สนุกนะ” เมธายิ้มให้แล้วเดินออกไป


เปรมกับสามสีสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ ทั้งคู่สวมหมวกกันน็อค รอจนไดนาไมต์วาดขาซ้อนเด็กหนุ่มตัวสูงเสร็จ แล้วอาชาเหล็กสองคันก็พุ่งทะยานออกไป




สามทหารเสือถึงเมเจอร์ฯตอนบ่ายโมงกว่า พวกเขาเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ไม่นานนักร้านอาหารญี่ปุ่นป้ายสีเหลืองตัวอักษรสีชมพูก็ปรากฏแก่สายตา


ภายในร้านค่อนข้างเงียบสงบเพราะเป็นวันธรรมดา เปรมมองพนักงานชายเก็บเมนูแผ่นใหญ่กลับไปหลังพวกเขาสั่งอาหารเสร็จ ก่อนจะเปิดประเด็น


“กูถามกำหนดการจากออกัสมาละ”


“เออๆ ว่าไง” ไดนาไมต์ที่นั่งข้างสามสีถามอย่างกระตือรือร้น เปมทัตหยิบม้วนกระดาษเอสี่ออกมาจากกระเป๋า กางให้เพื่อนดูพร้อมบอกว่า “นี่คือลำดับแผนงานแต่งของพ่อเท็นที่กูสรุปได้”


สามสีกวาดตามองตัวอักษรบนกระดาษ “เห...แต่งแบบคริสต์งั้นเหรอ”


“เป็นความต้องการของชาร์ลอตต์น่ะ” เปรมบอกตามที่ฟังมาจากออกัส ไดนาไมต์ชะโงกหน้าเข้ามาบ้าง “จัดวันที่ 30 เดือนนี้ เริ่มงานห้าโมงเย็นที่โบสถ์อาสนวิหาร...เฮ้ย กูเคยไปโบสถ์นี้นะ”


“เป็นไง?” เด็กหนุ่มตัวสูงถามทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากกระดาษ นอกจากรูปแบบงาน วันเวลาและโบสถ์แล้ว ที่เหลือก็เป็นขั้นตอนดำเนินงานกับรายละเอียดปลีกย่อยตามปกติ


“ก็สวยดีนะ กว้างดี อยู่ในกรุงเทพฯนี่เอง” ไดนาไมต์บอก ก่อนจะผงกหัว “เออ กูว่ากูพอจะนึกภาพงานออกแล้วแหละ แต่ยังไงก็ต้องรอหลักฐานให้ครบก่อนอยู่ดี”


“งั้นอันนี้ไว้คุยกันอาทิตย์หน้าที่บ้านไอ้เอื้อก็ได้” พ่อครัวเก็บม้วนกระดาษใส่กระเป๋า ถามว่า “แล้วไปบ้านเท็นเย็นนี้พวกมึงจะเอายังไงกัน”


“เหมือนเดิม” ไดนาไมต์ตอบ อธิบายว่า “มึงก็ทำกับข้าวให้ไอ้เท็นกินไป เดี๋ยวกูกับไอ้สามขึ้นไปเก็บหลักฐานเอง”


“มึงให้กูบอกเท็นไหม มันจะง่ายกว่าปะวะ” พ่อครัวเสนอทางเลือก แต่สามสีบอกว่า “เอาตรงๆ กูไม่ค่อยอยากให้บอกว่ะ เราไม่รู้ว่าชาร์ลอตต์จะจู่โจมไอ้เท็นอีกเมื่อไหร่ กูไม่อยากให้มันลำบากใจ”


“แล้วออกัสล่ะ?” เปมทัตถามอีก คราวนี้ไดนาไมต์เป็นคนตอบว่า “ตอนแรกกูก็อยากได้ออกัสมาช่วยนะ เรื่องคงง่ายขึ้นเยอะ แต่ก็เพราะเป็นคนสนิทของเจ้าบ้านนั่นแหละ กูเลยคิดว่ามันเสี่ยงเกินไป”


“ถ้าออกัสรู้เขาต้องช่วยพวกเราแน่ๆ” เปรมพยายามโน้มน้าว สามสีพยักหน้าหงึกหงัก “เออ รู้ แต่จะหลอกฝ่ายตรงข้ามได้มันก็ต้องหลอกพวกเดียวกันก่อนนะเว้ย”


“ให้สองคนนั้นทำตัวตามปกติไปนั่นแหละ พวกเราก็มาช่วยกันหาหลักฐานไง ดีไหมมึง?” ไดนาไมต์สบตาพ่อครัวยิ้มๆ ฝ่ายหลังนิ่งไป ก่อนจะยอมพยักหน้าในที่สุด


“เข้าใจแล้ว”


ตอนนั้นเองที่พนักงานยกชุดอาหารมาเสิร์ฟ ไดนาไมต์ตาเป็นประกาย ร้องว่า “โหย พักกองก่อน หิว” สามสีหัวเราะ “อา กองทัพต้องเดินด้วยท้องล่ะนะ”


บรรยากาศยามบ่ายของวันธรรมดาช่างสงบสุข ในร้านมีลูกค้านั่งกันอยู่ประปราย เปมทัตรู้สึกผ่อนคลายยามได้ยินเสียงเปียโนแว่วหวานเป็นทำนองเพลงเพราะๆ ที่เขารู้จัก


สามทหารเสือนั่งกินข้าวพลางพูดคุยกันสัพเพเหระ ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็พูดว่า “มึง อยากดูหนัง”


“มะเหงก จะบ่ายสามแล้ว นี่ต้องรีบกลับม.แล้วนะเนี่ย” สามสีคีบไก่ทอดเข้าปากเคี้ยวหยับๆ เป็นจังหวะที่มือถือของเปมทัตแผดเสียงร้อง


พ่อครัวกดรับสาย กรอกเสียงไปว่า “ครับ”


“โหย โดดแลปครั้งนึงไม่ได้เหรอ” ไดนาไมต์นั่งเท้าคางทำตาปริบๆ สามสีหรี่ตามอง คีบข้าวตามเข้าไป พูดเสียงเฉียบ “ไม่ได้!”


“มึง แต่เรายังไม่เคยใช้โควตาขาดเรียนกันเลยนะเว้ย” ไดนาไมต์ส่งเสียงอ้อนอีกว่า “กูเป็นห่วงมึงนะเนี่ยสาม กูไม่อยากให้มึงเครียด”


เด็กหนุ่มตัวสูงตากระตุก “...มึงก็แค่ขี้เกียจเท่านั้นแหละ”


“เอ๊ะจริงเหรอ?” เสียงเปมทัตเรียกอีกสองคนให้หันไปมอง พ่อครัวพยักหน้าหงึกหงัก คุยอีกสองสามคำก่อนจะกดตัดสายด้วยรอยยิ้มกริ่ม


“ว่าไงมึง” สามสีเชิดคางถาม เปรมสะบัดมือคล้ายเชียร์ลีดเดอร์ ร้องว่า “อาจารย์ติดประชุมครับเพิ่ลเพิ่ลลล!”


“หมายความว่า...” ไดนาไมต์ตาโต


“แลปอาหารงดเซคครับผม!” พ่อครัวทำท่าแบบ ‘ถูกต้องนะคร้าบ!’ เด็กหนุ่มผมสีชมพูร้องเฮ สะบัดมือเชียร์ด้วยอีกคน “ว้ายยยย ไม่ต้องเรียนแล้วววว”


“...”


เด็กหนุ่มตัวสูงสั่นหัวหน่ายๆ เขาก้มหน้ากินต่อเงียบๆ ตอนนั้นเองที่ไดนาไมต์ชะโงกหน้ามาเพื่อสบตาด้วย


“...อะไร” สามสีหรี่ตา เด็กหนุ่มผมสีชมพูยิ้มกว้าง “ไปดูหนังกันนะ!”


“เออๆ ไม่มีเรียนแล้วก็ไป” สามสีคีบเนื้อปลาเข้าปากตัดบท ไดนาไมต์หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเช็คอรอบหนังพลางฮัมเพลงอย่างมีความสุข


ก่อนสมาร์ทโฟนของพ่อครัวจะแผดเสียงอีกรอบ ไดนาไมต์หน้ากระตุก


“อะไร อย่าบอกนะว่าไม่งดแล้วอะ” เสียงนั้นสั้นห้วน เปมทัตมองหน้าจอแล้วหัวเราะ “ไม่ใช่ อันนี้ออกัส”


สามสีหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นคนผมสีชมพูทำหน้าโล่งอก พ่อครัวกดรับสาย “สวัสดีครับ”


(คุณเปรม วันนี้ให้ผมไปรับที่ตึกเรียนเหมือนเดิมใช่ไหมครับ) เปรมมองเพื่อนสองคนที่กำลังตกลงกันเรื่องรอบหนัง ตอบว่า “ใช่แล้ว...เอ่อออกัส แต่วันนี้ไดนาไมต์กับสามสีไปบ้านเท็นด้วยนะ”


(ทราบแล้วครับ) ก่อนไดนาไมต์จะส่งเสียงเรียกพนักงานเก็บเงิน ออกัสได้ยินจึงถามว่า (นี่คุณเปรมอยู่ไหนครับเนี่ย)


“อ๋อ อยู่เมเจอร์ฯอะ ออกัสเอาอะไรมั้ย?” พ่อครัวถาม ปลายสายตอบว่า (ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไร) เลขาคนเก่งเงียบไปอึดใจ เสนอว่า (เอาแบบนี้ดีไหมครับ เดี๋ยวผมรับเท็นก่อนแล้วค่อยวนไปเมเจอร์ฯ คุณเปรมจะได้ไม่ต้องนั่งกลับมา)


“เอ๊ะ เอางั้นเหรอ” เปรมเลิกคิ้วอย่างเกรงใจ เมื่ออีกฝ่ายรับคำเขาจึงพูดว่า “งั้นฉันซื้อวัตถุดิบจากที่นี่ไปเลยก็แล้วกัน นายจะมาถึงกี่โมง”


(เท็นเลิกเรียนหกโมง ผมอาจจะไปถึงประมาณหกโมงครึ่งครับ) ออกัสบอก เปรมมองนาฬิกา พยักหน้าหงึกหงัก “ได้ๆ งั้นพวกฉันรอที่เมเจอร์ฯนะ ขับรถดีๆ ล่ะออกัส”


(ขอบคุณครับ) สิ้นคำสายก็ตัดไป เปรมเก็บมือถือ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็สบตากับเพื่อนสองคนที่มองมาพอดี


“ว่าไง” สามสีถาม เปมทัตดื่มน้ำ ตอบว่า “เดี๋ยวออกัสวนมารับที่นี่ตอนหกโมงครึ่ง กูว่าจะลงไปซื้อของทำกับข้าวให้เท็นที่ท็อปสักหน่อย” เด็กหนุ่มตัวสูงผงกหัว “ดูหนังเสร็จก่อนใช่ไหม”


“ใช่” เปมทัตพยักหน้า ก่อนไดนาไมต์จะแทรกขึ้น


“มึง เรื่องนี้มีรอบสามโมงสี่สิบอะ โอแมะ?”


เปรมชะโงกหน้าไปดูหน้าจอเพื่อน บอกว่า “เออ กูก็อยากดูเรื่องนี้”


“เวลากำลังดีนะ ไปซื้อบัตรกันเลยไหมล่ะ” สามสีชวน เป็นจังหวะที่พนักงานยื่นใบเสร็จรับเงินพร้อมเงินทอนมาให้พวกเขาพอดี เมื่อเก็บของเรียบร้อยแล้วสามทหารเสือก็เดินออกจากร้านไป




เกือบสามชั่วโมงต่อมาพวกเปรมก็เดินออกจากโรงหนัง หกโมงเย็นกว่าแล้ว เปรมเช็คมือถือ กดโทรกลับหาเลขาคนเก่งเมื่อชื่ออีกฝ่ายขึ้นตรงสายไม่ได้รับ


(คุณเปรมอยู่ไหนครับ) ปลายสายถามเขา พอดีกับไดนาไมต์หันไปบ่นกับสามสีว่า “มึงๆ กูอยากกินไอติมอะ”


“พวกฉันเพิ่งออกจากโรงหนังน่ะ ออกัสรีบใช่ไหม” เปรมถามอย่างเกรงใจ ก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อนตัวสูงที่หันมาบอกว่าจะพาคนผมสีชมพูลงไปซื้อไอติม


(อ๋อ เปล่าครับ ผมแค่จะบอกว่าอาจจะช้าหน่อยเพราะวันนี้ผมพาเท็นมาซื้อสูทน่ะครับ) ออกัสบอก เปรมเลิกคิ้ว “ซื้อทำไมเหรอ?”


(หมอนี่ไม่ยอมเลือกชุดใส่ในงานแต่งน่ะครับ นายท่านเลยให้ผมพามาเลือกที่นี่) เลขาคนเก่งบอกเสียงเนือย เปรมฟังแล้วเหนื่อยแทน “พยายามเข้านะ...”


(กุ๊กเหรอ...) เปมทัตเลิกคิ้วเมื่อเสียงทุ้มโมโนโทนแทรกเข้ามา ได้ยินออกัสพูดว่า (อ้าวเสร็จแล้วเหรอ?)


(กุ๊กล่ะ?) เท็นถามย้ำ พ่อครัวจุดยิ้มเมื่อเลขาคนเก่งตอบว่า (คุณเปรมอยู่ในสาย มีอะไร?)


(กุ๊กช่วยด้วย)


“หือ?” เปรมเลิกคิ้ว ได้ยินเสียงออกัสบอกว่า (ช่วยด้วยอะไรล่ะ นี่อย่าพูดให้คุณเปรมเข้าใจผิดจะได้ไหม)


(กุ๊ก...)


แว่วเสียงสองคนนั้นทะเลาะกันลอดสายมา เปมทัตฟังแล้วยืนกระพริบตาปริบๆ “เอ่อ...”


(กุ๊ก)


ดูเหมือนว่าเท็นจะแย่งมือถือมาครองได้สำเร็จ ก่อนจะร้องออกมา (โอ๊ย เจ็บนะ)


(เอามือถือฉันคืนมา!) ออกัสแทบตะโกนมาจากปลายสาย เปรมได้ยินเท็นขู่ว่าเลขาตัวเล็กว่า (นายโดนพ่อเราตัดเงินเดือนแน่) คนโดนขู่ร้องเสียงหลง แว้ดว่า (อะไรเล่า! โอ๊ยคุณเปรมช่วยด้วย!)


(กุ๊กช่วยเรา)


(คุณเปร๊มมมมม!)


ติ๊ด!


“...”


พ่อครัวยืนตัวแข็งค้าง ถึงจะบอกให้ฉันไปช่วยก็เถอะ

“ว่าแต่พวกนายอยู่ที่ไหนกันล่ะ...”



 
ใช้เวลาสิบนาทีเปรมก็มายืนอยู่ในส่วนของแบรนด์เสื้อผ้าตามคำของออกัส พ่อครัวมองไปรอบๆ อย่างตื่นตา มันเป็นพื้นที่ที่เขาไม่เคยคิดจะเหยียบย่างเข้ามาเนื่องด้วยราคาสินค้าส่วนใหญ่มีมูลค่าสี่หลักเป็นอย่างต่ำ


แว่วเสียงร้องวี้ดว้ายดังมาให้ได้ยิน เปมทัตหันไปมอง ในดงเสื้อผ้าแบรนด์ดังยี่ห้อหรูนำเข้า กลุ่มพนักงานสาวกำลังยืนล้อมวงผลัดกันแนะนำสินค้าอย่างออกรส 


ใจกลางนั้นคือเด็กหนุ่มตัวสูงผิวขาวซีดในชุดนิสิต ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ดวงตายาวรีคู่งามมองเสื้อผ้าราคาแพงในมือของเหล่าพนักงานสาวอย่างใจลอย


เปรมตัดสินใจส่งเสียงเรียก


“เท็น!”


ทศทิศหันมาทางต้นเสียง เพียงได้ยินเสียงพ่อครัวดวงตายาวรีก็เกิดประกายวูบ “กุ๊ก...” สิ่งนั้นส่งให้พนักงานสาวหันขวับมามองเปมทัตเป็นตาเดียว


“เอ่อ...” เปรมประหม่าเมื่อกลายเป็นจุดสนใจ ผงะถอยเมื่อร่างใหญ่เดินดุ่มๆ ฝ่าวงล้อมสาวๆ มาหา ก่อนจะรีบยกมือห้ามว่า “หยุดนะ!”


“ทำไม” เด็กโข่งหยุดเท้า ไม่วายขมวดคิ้ว เปรมสูดลมหายใจ ไม่ตอบแต่ถามว่า “ออกัสล่ะ”


“ห้องน้ำ” ดวงตายาวรีจับจ้องพ่อครัว คนตัวใหญ่ทำท่าจะก้าวเข้ามา เปมทัตร้องเสียงกระซิบ “ห้ามกอดนะ!”


“กุ๊ก...”


เสียงทุ้มนั้นคล้ายจะเว้าวอนอยู่ในที เปมทัตได้ยินแล้วเกือบใจอ่อน แต่ก็ต้องพูดว่า “คนเยอะ...ไม่ได้นะรู้ไหม”


“ตกลงคุณลูกค้าตัดสินใจเลือกสูทแบบไหนดีคะ?”


หนึ่งในกลุ่มพนักงานสาวเปิดปาก ตามด้วยที่เหลือซึ่งพร้อมใจกันแนะนำสินค้าในมือตัวเองอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทศทิศยืนคอตกหน้าเศร้า


เปรมมองท่าทางนั้นก่อนจะเป็นคนถามว่า “เอ่อ ให้เขาลองได้ไหมครับ?”


“เอ๊ะ ได้ค่ะ จะรับสูทตัวไหนดีคะ?” พวกเธอเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นพ่อครัวทันที เปมทัตยิ้มแหย ยื่นมือไปจับเนื้อผ้าแต่ละคนพลางมองผิวขาวซีดของคนใส่ ตัดสินใจเลือกชุดสูทสีเทากับสีน้ำเงินที่มีโทนค่อนข้างเข้ม


“ลูกค้าตาถึงมากเลยค่ะ! ตัวนี้เพิ่งนำเข้าเลยนะคะ!” หนึ่งในนั้นร้องอย่างดีใจ เปมทัตหัวเราะแห้ง เอาจริงๆ เขาแค่เลือกสีที่ตัวเองอยากเห็นหมอนี่ใส่ก็เท่านั้น


“ห้องลองอยู่ด้านนั้นนะคะ” หญิงสาวที่ดูเป็นหัวหน้ากลุ่มขายผายมือพูดยิ้มๆ เปรมผงกหัวแทนคำขอบคุณ เขาเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องลอง ก่อนจะยื่นสูทในมือให้เด็กโข่ง


“เข้าไปใส่แล้วเดินออกมาให้ฉันดู” เปมทัตบอก ทศทิศรับสูทมาแล้วยืนนิ่ง ก่อนจะโดนพ่อครัวดันหลังพลางเร่งให้เดินเข้าห้องลองไป


“กุ๊ก”


เสียงทุ้มโมโนโทนร้องเรียก เปรมเลิกคิ้ว “อะไร?”


“เข้ามาเป็นเพื่อนหน่อย” ใบหน้าหล่อเหลาไม่ส่อเค้าอารมณ์ใด พ่อครัวหน้ากระตุก “หะ?”


“เรากลัว”


ดวงตายาวรีหลุบลงอย่างไม่มั่นใจ เปมทัตเกาหัวแกรกๆ สุดท้ายก็ต้องยอมเดินเข้าห้องลองเสื้อตามมาด้วยอีกคน “เออๆ ครับๆ”
พ่อครัวเปิดไฟห้องลองเสื้อ เขาปิดประตูแล้วนั่งบนเก้าอี้เล็กๆ ด้านใน บอกว่า “ถอดเสื้อสิ”


“หมดเลยเหรอ” เท็นเอียงคอ เปรมก้มหน้าก้มตาเรียงเสื้อเชิ้ตกับสูทให้อีกฝ่ายพลางพยักหน้าหงึกหงัก “อือ หมดเลยดิ จะให้ลองเชิ้ตด้วยไงว่าพอดีตัวไหม”


“เข้าใจแล้ว”


มือหนาปลดเนคไทออกช้าๆ เปรมเงยหน้า ทันทีที่เห็นอีกฝ่ายถอดเสื้อนิสิตออกพ่อครัวก็รีบหันหัวหลบภาพตรงหน้าดังขวับ


“กุ๊ก เสื้อ” แขนแกร่งยื่นมา เปมทัตก้มหน้าส่งเสื้อเชิ้ตให้


เท็นเอียงคอ “กุ๊กเป็นอะไรรึเปล่า?”


“ปละ เปล่า...นายก็รีบๆ ใส่เสื้อสิ!” ท้ายเสียงพ่อครัวดูร้อนรน ดวงตายาวรีมองภาพนั้นเงียบๆ เขารับเชิ้ตสีอ่อนมาสวม เปิดปากเรียก


“กุ๊ก”


“อะ...อะไร” เปรมค่อยๆ เงยหน้า ก่อนจะเบิกตาโพล่ง


เท็นยังไม่ติดกระดุมเสื้อ ดวงตาพ่อครัวจับจ้องกล้ามท้องนิดๆ กับแผงอกกว้างที่โผล่พ้นผ้าออกมานั่นอย่างลืมตัว หุ่นสุดเซ็กซี่ที่เขาใฝ่ฝันอยากจะมีมาทั้งชีวิต...


เปมทัตสูดลมหายใจลึก โอ๊ย อิจฉาไอ้หมอนี่ฉิบหาย!


“ติดกระดุมให้หน่อย”


เด็กโข่งพูดหน้าตาย พ่อครัวฟังแล้วแก้มร้อน ร้องว่า “นายก็ติดเองเซ่! เป็นเด็กเรอะ!”


“ใจร้าย” เสียงทุ้มโมโนโทนเอ่ยตัดพ้อ เปรมถอนหายใจ เมื่อเห็นว่าคนตัวใหญ่ไม่มีทีท่าจะขยับตัว พ่อครัวจึงต้องลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้


ระยะห่างของพวกเขาน้อยนิดเสียจนเปมทัตต้องลอบกลืนน้ำลาย เขารีบหุบเสื้ออีกฝ่ายเข้าหากันก่อนจะกลัดกระดุมให้ ทันทีที่กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกกลัดลง...


หมับ


“เหวอ!” เปมทัตร้องเมื่ออ้อมแขนแกร่งโอบล้อมตัวเขา ตามด้วยจมูกโด่งสันที่โน้มลงมาสูดกลิ่นเส้นผมสีนิล แก้มพ่อครัวแนบกับอกกว้างจนได้กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ


“เท็น...” ลำคอเปมทัตแห้งผาก หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก เด็กโข่งก้มลงกระซิบข้างหู


“คนไม่เยอะแล้ว...”


เปรมมือสั่น หลับตาปี๋ยามริมฝีปากเหยียดตรงแตะลงข้างหูนิ่ม


“กอดกันได้แล้วนะ” 


“นายนี่มัน...” เสียงเปมทัตเบาหวิว แก้มขาวร้อนผ่าวแทบมอดไหม้ยามมือหนาเชยคางเล็กขึ้นสบตา ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะโน้มลงมาแตะริมฝีปากกับพ่อครัวอย่างอ่อนโยน


จุ๊บ...


เท็นกระซิบชิดริมฝีปาก


“คิดถึงนะ”


“อะ...” คนตัวเล็กหางคิ้วตกยามลิ้นร้อนสอดเข้ามา แขนแกร่งประคองหลังพ่อครัวไว้ ใช้มืออีกข้างสางเส้นผมที่นิ่มเหมือนขนแมวให้อย่างทะนุถนอม


“กุ๊กตัวหอมจัง” ริมฝีปากร้อนคลอเคลียอยู่ข้างหู เปมทัตร้องเสียงแผ่วยามมือหนาล้วงเข้าใต้เสื้อนิสิต


“อย่า...อ๊ะ”


มือนั้นเย็นเฉียบเสียจนกายบางสะดุ้ง พ่อครัวใจหายใจหอบ รู้สึกแปลกๆ ทว่ากลับไม่มีแรงขัดขืน “ทะ...เท็น...”


“ไม่เป็นไร” ทศทิศจูบขมับคนตัวเล็กคล้ายปลอบประโลม ดวงตาเปมทัตสั่นระริก ร่างกายของเขากำลังจะสูญเสียการควบคุมในไม่ช้า


จังหวะที่เท็นกำลังจะปลดกระดุมเสื้อพ่อครัวนั่นเอง...


ปัง!


ประตูห้องลองเสื้อถูกกระแทกอย่างแรง เปมทัตสะดุ้งเฮือก ผละออกจากคนตัวใหญ่โดยอัตโนมัติ


“เท็น!”


เสียงนั้นเป็นของออกัส เลขาหนุ่มร้องว่า “นายเป็นอะไรรึเปล่า? เห็นพนักงานบอกว่านายเข้าไปลองเสื้อนานแล้ว เฮ้! เท็น!”


“...”


ทศทิศมองพ่อครัวที่ยืนก้มหน้าแก้มแดงอยู่อย่างนึกเสียดาย แต่เสียงโวยวายข้างนอกก็น่ารำคาญเหลือเกิน


“เท็นเปิดประ...!” ออกัสยังพูดไม่ทันจบประตูก็ถูกเปิดออก ดวงตาสีเขียวจ้องสภาพอีกฝ่ายแล้วขมวดคิ้ว “อะไร? นี่นายยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอ” เลขาคนเก่งมองเข้าไปด้านในก่อนจะเบิกตาโพล่ง


“คุณเปรม!!”


“อะ...โอ้” เปรมยกมือพลางยิ้มแห้ง ออกัสเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “คุณเปรมเข้าไปทำอะไรในนั้นครับ?”


“ฉันเข้ามาช่วยเท็นแต่งตัวน่ะ” เปมทัตเกาท้ายทอยตอบเก้อๆ หนุ่มลูกครึ่งพยักหน้ารับรู้


“ออกัส...”


เจ้าของชื่อหันไปมอง ก่อนจะเบิกตาโพล่งเมื่อคนตัวใหญ่เงื้อไม้แขวนเสื้อขึ้นด้วยใบหน้าที่ทาทับไปด้วยเงามืด


“หายไปซะ!”


“เฮ้ย!” ออกัสเบี่ยงตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด ร้องลั่น “อะไรเนี่ย! โอ๊ยคุณเปรมช่วยด้วย!” 


“อย่าหนีนะ!” เท็นถือไม้แขวนเสื้อวิ่งตามออกไปอย่างนึกโมโห


“...”


เปรมสูดลมหายใจ ไม่รู้จะขอบคุณหรือโกรธออกัสดีเหมือนกัน




คฤหาสน์เกียรติยวานนท์ยามพลบค่ำมีแขกมาเยือน เบนซ์สี่ประตูคันหรูจอดลงตรงหน้าน้ำพุสามชั้นซึ่งตั้งตระหง่านอยู่บนผืนหญ้าเขียวขจี


ประตูรถถูกเปิดออกพร้อมเด็กหนุ่มสี่คนที่ช่วยกันขนของเข้าบ้าน ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลตัดสั้นลงมาทีหลัง เขากดล็อครถแล้วเดินตามเข้ามา


ถึงตรงนี้เท็นก็แยกตัวขึ้นไปพบเจ้าบ้านเป็นที่เรียบร้อย ออกัสเดินนำพวกเปรมไปยังห้องสุดท้ายของทางเดิน ทันทีที่เปิดประตู ครัวตกแต่งสไตล์โมเดิร์นก็ปรากฏแก่สายตา


“เหยด...” สามสีกับไดนาไมต์ตาเป็นประกาย เปรมหัวเราะในลำคอ ครั้งแรกที่เห็นเขาก็มีอาการไม่ต่างกัน


“เชิญครับ” เลขาคนเก่งผายมือให้พวกเด็กหนุ่มเดินเข้าไป ก่อนจะตามเข้ามาแล้วปิดประตูลง


“ตกแต่งลงตัวมาก” สามสีชมเปาะพลางวางถุงวัตถุดิบบนโต๊ะ ไดนาไมต์เดินไปสำรวจหลังเคาน์เตอร์ มองเครื่องครัวแล้วจุ๊ปาก “ดูแลอย่างดีเลยนะเนี่ย ทั้งครบทั้งใหม่เลย”


“ถ้าต้องการอะไรเพิ่มสามารถกดปุ่มเรียกแม่บ้านได้เลยนะครับ” ออกัสผายมือไปทางกริ่งกดเรียก เปมทัตพยักหน้า “ฮื่อ ขอบใจมากนะออกัส”


“ครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปจัดการเอกสารให้นายท่านก่อนนะครับ” เขาเอ่ยอย่างสุภาพก่อนจะเดินออกจากห้องไป สามทหารเสือมองตามอย่างเหนื่อยแทน


“ยังไงเรา” สามสีเหล่ตาไปทางเด็กหนุ่มผมสีชมพู ฝ่ายหลังยักคิ้ว “เอาเลยไหมล่ะ”


“จะทำอะไรก็รีบๆ ทำ” พ่อครัวพูดระหว่างตั้งกระทะ “โชคดีจริงๆ ที่ช่วงนี้ชาร์ลอตต์รับงานอยู่ต่างประเทศ”


“รอบสองนี้ขอของดีๆ หน่อยเถอะน่า” ไดนาไมต์พึมพำขณะยัดกล้องขนาดเล็กใส่กระเป๋ากางเกง ข้างๆ เป็นสามสีที่กำลังยืนสวมถุงมือสีดำ บ่นว่า “กูรู้สึกเหมือนตัวเองเหมือนโจรเข้าไปทุกวัน”


“มึงสองตัวไม่เอาโม่งคลุมหัวหน่อยวะ” เปมทัตค่อนขอดแบบไม่จริงจังนัก เขาเทหมูสามชั้นลงกระทะเทฟล่อนจนเกิดเสียงดังฟู่ “ถือปืนคนละกระบอกด้วยนี่ใช่เลย...”


“คนบ้าคอสเพลย์เป็นโจรนั่นเอง” ไดนาไมต์ต่อให้ เขาหันหลังให้เด็กหนุ่มตัวสูงพลางสวมถุงมือว่า “สาม รวบหัว”


สามสีรวบไหล่เพื่อนไว้ดังหมับ เด็กหนุ่มผมสีชมพูชะงัก หรี่ตาพูดว่า “...หัวที่มีผม ไม่ใช่หัวไหล่ แหม มุกห้าบาทสิบบาทมึงก็เอานะ”


“กูกลัวมึงเครียด” คนตัวสูงหัวเราะในลำคอ เขาหยิบยางขึ้นมามัดจุกให้เพื่อน ก่อนจะหันไปบอกพ่อครัวว่า “งั้นพวกกูไปละ เดี๋ยวมา”


“ระวังตัวด้วยนะ” เปมทัตบอก มองสามสีกับไดนาไมต์ที่โบกมือให้เขาโดยไม่หันหน้ากลับมา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23) พาร์ท 1/2
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 06-07-2015 21:56:05
ทางเดินบนชั้นสองเงียบสงบ ไดนาไมต์หยุดเท้าลงหน้าประตูไม้แกะสลักเป็นลายหงส์ เขาขยับที่จับประตู เมื่อพบว่าล็อคอยู่จึงล้วงลวดในกระเป๋ากางเกงออกมา


ด้วยวิธีเดียวกันกับคราวก่อน ใช้เวลาไม่นานประตูไม้บานใหญ่ก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย สามสีมองเพื่อนเปิดไฟพลางเดินฮัมเพลงเข้าไปอย่างอารมณ์ดี เขาก้าวตามเข้ามาแล้วปิดประตูลง


กริ๊ก! แน่นอนว่าไม่ลืมล็อคประตูด้วย


ห้องนอนขนาดกลางสีครีมตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีอ่อนปรากฏแก่สายตา ไดนาไมต์แยกตัวไปจับลิ้นชักไม้ก่อนคนแรก มันยังคงถูกล็อคไว้เหมือนคราวที่แล้ว


เด็กหนุ่มสีชมพูชักลวดอีกอันออกมาจากกระเป๋า พูดเสียงหื่น “หึๆ เสร็จป๋าแน่อีหนู...”


“...” สามสีมองเพื่อนด้วยแววตาว่างเปล่า เขาแยกตัวไปสำรวจอีกฝั่ง รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่กระเป๋าเดินทางของนางแบบสาวไม่ได้อยู่ที่นี่


แต่ไหนๆ ก็ได้เข้ามาแล้ว เด็กหนุ่มตัวสูงจึงเริ่มค้นของในห้องอีกครั้ง มือหนาเปิดตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ ด้านในแบ่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งแรกมีเสื้อผ้าแขวนอยู่ประปรายและพื้นยกสูงถึงเข่า อีกฝั่งเป็นพื้นที่โล่งว่างขนาดให้ไอ้ไดเข้าไปยืนเอาหลังชนกันได้สองคน


“ตู้เสื้อผ้ากว้างขนาดนี้มีชู้นี่สบายเลย” เสียงของสามสีทำให้ไดนาไมต์หัวเราะแล้วพูดว่า “เดี๋ยวนี้ยังมีชู้หลบสามีคุณนายในตู้เสื้อผ้าอยู่อีกเหรอวะ มุกเก่าแล้วนะ” 


“ออกจะคลาสสิก” สามสีปิดประตูตู้เข้าหากัน เขามองเพื่อนที่ยังคงง่วนอยู่กับการงอลวดไขลิ้นชักไม้แล้วเดินไปสำรวจบริเวณเตียงนอน ดวงตาสีนิลจับจ้องเฟอร์นิเจอร์อย่างเก็บรายละเอียดทว่ากลับไม่พบอะไรผิดสังเกต


เด็กหนุ่มตัวสูงตัดสินใจย่อตัวนอนราบไปกับพื้นห้อง จนไดนาไมต์ที่หันมาเปลี่ยนลวดเห็นเข้าถึงกับสะดุ้ง 


“ไอ้สาม?” เด็กหนุ่มผมสีชมพูเรียกเพื่อนอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก


“อะไร...” เสียงทุ้มตอบกลับมาอู้อี้เพราะก้มหน้าอยู่ ไดนาไมต์ขมวดคิ้ว “มึงไปนอนทำติ่งอะไรตรงนั้นวะ จับชู้คุณนายเหรอ?”


สามสีคิ้วกระตุกระหว่างยื่นแขนเข้าไป พลันมือเขาก็คว้าได้อะไรบางอย่าง


กึก!


ตอนนั้นเองที่ประตูห้องเกิดเสียง สามสีหันขวับไปมองหน้าเพื่อน


ปัง!


ประตูไม้บานใหญ่สลักลายหงส์ถูกเปิดออกพร้อมร่างใหญ่ที่ก้าวเข้ามา เขาเป็นชายผิวเข้มสวมชุดพ่อบ้านของคฤหาสน์ ดวงตากร้านโลกจับจ้องสภาพห้องที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน


ทว่าไฟในห้องกลับเปิดอยู่...


มือหนากำกุญแจห้องแน่นพลางกัดฟันกรอด เขาเป็นหนึ่งในลูกน้องของชาร์ลอตต์ที่แฝงตัวมาในคราบพ่อบ้านของคฤหาสน์ เขาได้รับคำสั่งให้มาเช็คสภาพห้องและกุญแจดอกนี้มาจากนางแบบสาว


มีหนูสกปรก


ร่างใหญ่ปิดประตูแล้วก้าวเข้าห้องมา มีดคมกริบเล่มขนาดพอดีมือถูกชักออกมาจากอกเสื้อพร้อมรอยยิ้มแสยะ ดวงตากร้านโลกจับจ้องไปรอบๆ อย่างกระหายในการฆ่า อาชีพจริงๆ ของเขาคือทหารรับจ้าง


ตอนนั้นเองที่ร่างใหญ่หมอบลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว แทงมีดเข้าไปใต้เตียงอย่างแรง “ตายซะ!”


“...”


เขาหน้ากระตุกเมื่อไร้เสียงร้องโหยหวนของสิ่งมีชีวิตอย่างที่ควรจะมี ร่างสูงลุกขึ้นมาช้าๆ มือหนากระชับมีดก่อนจะเดินไปที่ตู้ไม้เก็บของใกล้ๆ แล้วกระชากเปิดเสียงดัง


ปัง!


“!!!”


ไดนาไมต์เกือบหลุดเสียงร้องทว่าสามสียื่นมือมาปิดปากเขาไว้ได้ทันท่วงที เด็กหนุ่มผมสีชมพูสบตาอีกฝ่ายจากมุมมองด้านบนในระยะประชิด ด้วยพื้นที่จำกัดทำให้ลำตัวของทั้งคู่แนบชิดกันจนแทบไร้ช่องว่าง


“ชิ! ไมได้อยู่ในนี้หรอกเรอะ...”


สามสีที่นอนหงายงอขาอยู่ในที่แคบหันหัวไปทางต้นเสียง เขาคลายมือที่ใช้ปิดปากคนที่นั่งคร่อมตัวเขาอยู่ช้าๆ มือหนาชุ่มเหงื่ออีกข้างกำภาพถ่ายที่หยิบได้จากใต้เตียงไว้แน่น


“อ้อ...” เด็กหนุ่มสองคนหายใจผิดจังหวะเมื่อคนข้างนอกส่งเสียง


ทหารรับจ้างในชุดพ่อบ้านเดินมาหยุดเท้าหน้าตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ มันคว้าประตูตู้บานขวามือไว้ ก้มลงเลียมีดแผล็บหนึ่งก่อนจะกระชากเปิดตู้อย่างแรง “อยู่ในนี้สินะ!”


“...”


พื้นที่ว่างขนาดให้ผู้ชายสองคนเข้าไปยืนหันหลังชนกันได้นั้นว่างเปล่า มันขมวดคิ้ว ตอนนั้นเองที่ประตูห้องถูกเปิดออก ชายฉกรรจ์รีบเก็บมีด หันไปมองทางประตูหวาดๆ


กึก


ดวงตากร้านโลกเบิกกว้างเมื่อเห็นผู้มาใหม่ อีกฝ่ายจ้องเขาด้วยใบหน้าเย็นชาทว่าดวงตากลับฉายแววอมหิต ความกดดันนั้นแผ่พุ่งจนทหารรับจ้างต้องรีบค้อมหัวละล่ำละลักพูด “ขะ...ขอโทษครับ!”


“...”


ไดนาไมต์ที่นั่งทับสามสีอยู่พยายามเงี่ยหูฟังสถานการณ์ด้านนอก ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจาก...

ปัง!


“เฮือก!” ตอนนั้นเองที่บานประตูตู้เสื้อผ้าอีกฝั่งถูกเปิดออก สามสีกดหัวเพื่อนลงกับอกตัวเองโดยอัตโนมัติ ยกแขนกั้นไว้แล้วหลับตาแน่น


แซ่ก...


มือของใครบางคนแหวกราวเสื้อผ้าที่พวกเขาใช้กำบังตัวออกจากกัน สามสีทำใจกล้าลืมตาขึ้นมา ภาพตรงหน้าเล่นเอาหัวใจของเขาร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม


“โป้ง!”


เด็กหนุ่มตัวใหญ่ในชุดนิสิตยกนิ้วโป้งมาทางพวกเขา ดวงตายาวรีเกิดประกายคล้ายสนุก ไดนาไมต์หันไปมองต้นเสียงช้าๆ เรียกอีกฝ่ายเสียงแห้ง


“เท็น...”


“เล่นซ่อนแอบกันเหรอ” นายน้อยแห่งคฤหาสน์กระพริบตาถาม ตามด้วยเอี้ยวคอไปรอบๆ คล้ายมองหา ร้องว่า “กุ๊ก? อยู่ไหน?”


“...เปรมอยู่ข้างล่าง” สามสีเกาหัวแกรกๆ นิ่วหน้ายามไดนาไมต์ขยับตัวโดนขาข้างที่เป็นเหน็บ “หูยไอ้ไดเบาๆ ดิ!”


“ไอ้ห่าเอ๊ยเหน็บแดกขากู” ไดนาไมต์ร้องหน้าเหยเก เด็กหนุ่มตัวสูงเบ้หน้ายามอีกฝ่ายขยับเงอะๆ งะๆ “ไอ้เหี้ยไดเดี๋ยวๆ! โอ๊ย
มึง...เดี๋ยวๆ!”


“ไอ้เหี้ยสาม!” เด็กหนุ่มผมสีชมพูแว้ดลั่นยามอีกฝ่ายขยับตัวมาโดนช่วงขา สามสีเชิดหน้าร้อง “โอ๊ยอย่า! เหี้ยเอ๊ย...โอ๊ยเท็นๆ ไอ้เท็นช่วยหน่อยเว้ย”


“ยังไง” ดวงตายาวรีจดๆ จ้องๆ อย่างทำตัวไม่ถูก ไดนาไมต์ตัดสินใจพูดว่า “ยกกูลงเท็น เข้ามาเอากูลง”


“แบบนี้เหรอ” ทศทิศขยับเข้ามาคว้าขาเด็กหนุ่มผมสีชมพูดังหมับ ฝ่ายหลังร้องลั่น “จ๊ากกกก ไอ้เหี้ยเท้นนนน ไม่จ๊ายยยยย”


“โอ๊ยๆ พวกมึ้งงงง” สามสีโบกไม้โบกมือหลับตาปี๋ ขาข้างซ้ายของเขาปวดหนึบหนับ ไดนาไมต์ตะโกนว่า “อุ้มกูลงเท็น ไม่ๆ อย่าจับขา...เย้ดเขร้!”


เด็กหนุ่มสีชมพูร้องลั่น เขาซบหน้ากับอกสามสีแล้วกรีดร้องอย่างทรมาน เท็นมองเพื่อนนอนทับกันด้วยดวงตาเป็นประกาย ตัดสินใจขยับตัวไปนอนทับไดนาไมต์ด้วยอีกคน


“ไอ้เท้นนนน!” สามสีร้องลั่นเมื่อร่างใหญ่โถมเข้ามา ไดนาไมต์ที่อยู่ตรงกลางร้องลั่น “อีเหี้ยมึงจะฆ่ากูเรอะะะ!”


“เล่นด้วย”


เท็นบอก สามสีได้ยินแล้วจะร้องไห้ “โอ๊ย กูจะตายแล้ว”


“เหน็บเอาแขนกูไปล้าววว” ไดนาไมต์พยายามดิ้น เด็กหนุ่มตัวสูงชักสีหน้า “ไอ้ไดอย่ายุกยิก เดี๋ยวลูกกูตื่นไอ้สัด!” ขณะที่ในตู้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกครึกโครมนั่นเอง ใครบางคนก็ก้าวเข้าห้องมา


“...” ทั้งสามคนหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง


ผู้มาใหม่เป็นเด็กหนุ่มตัวผอมในชุดนิสิต เส้นผมสีนิลยาวประบ่าถูกรวบเก็บไปไว้ด้านหลัง ดวงตาสีนิลเข้าคู่สะท้อนภาพตรงหน้าแล้วเกิดประกาย


เปมทัตถกแขนเสื้อขึ้นมา


“เล่นด้วย!”


“ย้า!!!!!”




คืนวันพุธของอาทิตย์ต่อมา ในห้องนอนขนาดใหญ่โทนสีขาวดำซึ่งตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงและพรมขนสัตว์สุดหรู ที่โต๊ะทำงานตรงมุมห้องนั่นเอง เด็กหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลกำลังนั่งตะลุยโจทย์วิชาคณิตศาสตร์ด้วยใบหน้าเคร่งเครียดอย่างหาดูได้ยาก


ในหัวของเอื้ออังกูรเต็มไปด้วยอักขระและเครื่องหมายประหลาด มันสามารถช่วยเขาหาคำตอบของโจทย์ที่ยาวสามบรรทัดประหนึ่งเรียงความตรงหน้านี้ได้ ดวงตาคมกริบกลอกไปมาคล้ายกำลังขบคิด พร้อมมือขวาตวัดดินสอขีดเขียนความคิดตามออกมาเป็นรูปธรรม


นี่เป็นโจทย์ข้อสุดท้ายของวัน เด็กหนุ่มจิ๊ปากอย่างขัดใจ เขาขีดฆ่าบรรทัดที่ตัวเองคำนวณผิดทิ้งไปก่อนจะพยายามเรียกสมาธิที่ยังเหลือมาคิดต่อ ข้างๆ เป็นจอโน้ตบุ๊กที่แสดงหน้าเว็บไซต์คอมมูนิตี้ขององค์กรแห่งหนึ่ง


เอื้ออังกูรกำลังรอใครบางคน


ครืด...


สมาร์ทโฟนของเด็กหนุ่มสั่นตัวก่อนจะแผดเสียงร้อง เอื้ออังกูรเหลือบตาดูชื่อบนหน้าจอ เมื่อพบว่าเป็นคนที่เขากำลังรอก็สไลด์นิ้วรับสาย


“โหลๆ มึงเห็นกูป้ะ?” พลันหน้าจอก็ปรากฏใบหน้าของปลายสาย อีกฝ่ายติดต่อเขาผ่านแอปพลิเคชั่นแสดงหน้า เอื้ออังกูรใช้มือซ้ายยกกล้องจับภาพตัวเอง มือขวาขีดเขียนโจทย์เลขต่อ พูดว่า “เห็นแล้ว”


“กูหา URL อันใหม่เจอละนะ” เด็กหนุ่มผมสีแดงบอกเขา เนื่องด้วย URL ลับที่หาได้ครั้งก่อนจู่ๆ ผู้ครองพาสเวิร์ดก็เกิดชิ่งไปกลางคัน ทำให้ไฟต้องเสียเวลาเกือบอาทิตย์หา URL ลับอีกอันเพื่อติดต่อกับผู้ครองพาสเวิร์ดรายใหม่


เอื้ออังกูรหันหน้ามามองกล้องแต่ยังไม่วางดินสอ ถามว่า “ส่งมาได้ไหม”


“ไม่น่าจะได้” ไฟขมวดคิ้ว บอกว่า “กูให้มึงดูจากจอกูเลยดีกว่า เว็บแม่งเตือนว่าถ้าคลิกเมาส์หรือกดแป้นพิมพ์มันจะส่งไวรัสมาทำลายเครื่องที่เข้าดู ไอ้ห่า ชีวิตกูนี่เหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย” สิ้นคำหมอยาก็เปลี่ยนไปถ่ายหน้าจอโน้ตบุ๊กด้วยกล้องหลัง


เอื้ออังกูรกวาดตามอง URL บนหน้าจออีกฝ่าย สูดปากร้อง “โอ้โห...ยาวจนต้องร้องขอชีวิต” เขาพิงสมาร์ทโฟนไว้กับตั้งหนังสือ ขยับตัวไปพิมพ์แอดเดรสตามที่เห็นใส่จอโน้ตบุ๊กด้วยความเร็วสูง


ไม่นานจอโน้ตบุ๊กของเอื้ออังกูรก็ปรากฏหน้าโปรแกรมแชทออนไลน์แบบเปิดกล้องคุยได้ เด็กหนุ่มจ้องแถบโหลดที่หมุนเป็นวงกลมตาไม่กระพริบ พึมพำว่า “เร็วสิ...มากินเบ็ดเร็วๆ เข้า...”


ติ๊ง!


ดวงตาของปิศาจร้ายลุกวาวเมื่อเหยื่อกินเบ็ด อีกฝ่ายตอบรับการติดต่อจากเขาแล้ว เด็กหนุ่มรีบคว้าหูฟังติดไมค์ขึ้นมาสวมก่อนจะเสียบมันเข้ากับโน้ตบุ๊ก


ระหว่างรอหน้าจอโหลดกล้องไฟก็พูดขึ้นว่า “มึง หน้าเว็บกูนับถอยหลังแล้ว”


“เวลาเท่าไหร่”


“เจ็ดนาที” ไฟบอก เหงื่อเม็ดเป้งไหลลงข้างขมับ “เอาพาสเวิร์ดจากหมอนั่นมาให้ได้ภายในเจ็ดนาที กูต้องกรอกเพื่อโหลดคลิปจากหน้านี้ก่อนที่เว็บมันจะหายไป”


“ถ้าไม่ทันล่ะ?”


“...ก็ต้องหาเว็บกันใหม่ คราวนี้คงใช้เวลาอีกประมาณสักสองอาทิตย์”


“ถามไปงั้น” เอื้ออังกูรหัวเราะ ถึงตรงนี้กล้องก็โหลดเสร็จเรียบร้อย


“Bonjour”   


อีกฝ่ายทักทายด้วยภาษาฝรั่งเศส นี่เป็นเหตุผลสำคัญที่ไฟตัดสินใจส่งหน้าที่ ‘การเจรจา’ มาให้เขา เอื้ออังกูรเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ มองชายวัยกลางคนสวมสูทเชิดคอนั่งอย่างวางมาดในจอแล้วตอบกลับด้วยภาษาเดียวกัน


“Bonjour Monsieur, Je vais demander de l'aide.” (สวัสดีครับท่าน แบบว่าผมต้องการความช่วยเหลืออยู่สักหน่อย) ดวงตาของปิศาจร้ายเกิดประกายวูบ


“Je vous souhaite coopérer avec moi.” (หวังว่าท่านจะให้ความร่วมมือนะครับ)


“เรื่องอะไร?”


ภาษาฝรั่งเศสของอีกฝ่ายสั้นห้วนคล้ายไม่สบอารมณ์ เด็กหนุ่มเหยียดยิ้มยียวน ตอบตรงๆ ว่า “ผมต้องการพาสเวิร์ดเข้าดูวิดีโอของนางแบบสาวตาสองสีที่เคยเป็นข่าวในเว็บไซต์องค์กรของคุณ”


ชายวัยกลางคนฟังแล้วแสยะยิ้ม ถามกลับด้วยภาษาฝรั่งเศสว่า “ทำไมฉันต้องให้พาสเวิร์ดสำคัญแบบนั้นกับเด็กอย่างเธอด้วย?”
“น่า อย่าขี้งกไปหน่อยเลยลุง” เอื้ออังกูรพูดกลั้วหัวเราะ ชายฝรั่งเศสชักสีหน้า ตวาดว่า “ไสหัวไปซะ! แค่ฉันสละเวลามากดรับการติดต่อจากยูสของเธอก็ไร้สาระแค่ไหนแล้...!”


“...”


ดวงตาของเอื้ออังกูรเย็นเยียบ เขามองอีกฝ่ายคล้ายราชสีห์จ้องตะครุบเหยื่อ พูดชัดถ้อยชัดคำ “ผมขอถามอีกครั้ง...คุณจะให้พาสเวิร์ดผมไหม?”


“อะ...ไอ้เด็กอวดดี! คิดว่าเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของเครือข่ายโรงแรมทั่วโลกแล้วจะทำอะไรก็ได้เรอะ!” ชายฝรั่งเศสยกนิ้วชี้หน้า เขาทำท่าจะตัดการติดต่อ ตอนนั้นเองที่เอื้ออังกูรพูดว่า


“ถ้าไม่กลัวจะขายขี้หน้าก็เชิญ” เสียงนั้นรั้งชายวัยกลางคนที่กำลังจะกดปุ่มไว้ได้ชะงัด เขาหันมาถามเด็กหนุ่มตะกุกตะกัก


“ขะ...ขายขี้หน้าอะไรของแก?”


“อ้าว ลืมไปแล้วเหรอครับ...” เอื้ออังกูรทำหน้าซื่อ ก่อนจะเปลี่ยนมาแสยะยิ้ม พูดว่า “เมื่อสามวันก่อนท่านยังใส่ชุดบันนี่เกิร์ลเซลฟี่อยู่ในห้องพักส่วนตัวของโรงแรมประเทศอิตาลีอยู่เลย”


“กะ แก...” อีกฝ่ายหน้าซีดเสียงสั่น เหงื่อแตกพลั่ก ร้องว่า “แกรู้เรื่องนั้นได้ยังไง!”


ใบหน้าอ่อนใสยียวนกวนประสาท “แหม เกิดเป็น ‘ลูกชายคนเดียวของเจ้าของเครือข่ายโรงแรมทั่วโลก’ ทั้งที...เรื่องสนุกๆ แบบนี้ถ้าพลาดไปผมก็เสียดายแย่สิครับ”


“นี่แกจะแบล็คเมล์ฉันเรอะ!” ชายสวมสูทคล้ายใกล้ประสาทเสียเต็มที


เอื้ออังกูรไม่ตอบแต่เล่าต่อว่า “จากนั้นท่านก็เรียกพนักงานโรงแรมผู้ชายสองคนมาที่ห้อง นอนบนเตียงให้พวกเขาเอา***สอดเข้าไปใน***ของท่าน จากนั้นพวกเขาก็***จนท่านร้องว่า***แล้วก็*** หึๆ...แหม ผมมีไฟล์แบบฟูลเอชดีอยู่เสียด้วย ให้ส่งไปให้ดูไหมล่ะครับ?” ปิศาจร้ายในคราบเด็กหนุ่มแสยะยิ้มหลังพูดจบ


เขาเหลือบมองจอสมาร์ทโฟน...เหลืออีกสี่นาที


ตอนนั้นเองที่ชายชาวฝรั่งเศสควักปากกาออกมาจากอกเสื้อ เขาเขียนตัวอักษรลงบนกระดาษ ก่อนจะหันมันมาให้ดู...มันคือพาสเวิร์ดที่เขาต้องการ


เด็กหนุ่มกวาดตาจำอย่างรวดเร็ว วินาทีต่อมาอีกฝ่ายก็จุดไฟแช็กเผากระดาษในมือจนมันกลายเป็นเถ้าถ่าน


“เย้ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะคร้าบ” เอื้ออังกูรยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ ยกมือบ๊ายบายชายวัยกลางคนผู้กดตัดสายไปด้วยใบหน้าถมึงทึง


ไฟบอกว่า “มึง เหลืออีกสองนาที ได้ยัง?”


“อา” เอื้ออังกูรตวัดดินสอเขียนข้อความที่เห็นเมื่อกี้ลงกระดาษ ใบหน้าของเขาเหยเกเล็กน้อย แต่เอาเถอะ แบบนี้ก็สมกับเป็นหมอนั่นดีล่ะนะ


เขายกกระดาษให้เพื่อนดู ฝ่ายหลังอ่านแล้วเบ้หน้า


“BunnyGuyIsTheBest? แหยะ...”


“เออน่า” เอื้ออังกูรลดกระดาษในมือลง เขาหันไปฉะกับโจทย์คณิตศาสตร์บนโต๊ะที่ทำค้างไว้ พลันสมองก็นึกวิธีหาคำตอบดีๆ ได้ เด็กหนุ่มรีบก้มหน้าตวัดดินสอด้วยความเร็วแสง


“เยส! ได้แล้ว!” ไฟร้องออกมา เป็นจังหวะที่เอื้ออังกูรคิดเสร็จพอดี


“เขร้...มาแบบฟูลเอชดีเลยด้วย” หมอยาสูดปากมาตามสาย ในขณะเอื้ออังกูรพลิกหน้าหนังสือดูเฉลย เมื่อได้คำตอบตรงกันเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก


“ขอบใจมึงมากเว้ยเอื้อ คลิปนี่เดี๋ยวกูเอาไปเปิดที่บ้านมึงเสาร์นี้นะ”


“เออ” เด็กหนุ่มพยักหน้าแกนๆ บอกลาเพื่อนไปสองสามคำก่อนจะกดตัดการเชื่อมต่อ จังหวะที่กำลังจะวางดินสอ สมาร์ทโฟนของเขาก็แผดเสียงร้องอีกครั้ง


เอื้ออังกูรกำดินสอเอาไว้ ใช้มืออีกข้างสไลด์หน้าจอรับสาย


“โหลไอ้เอื้อ”


หน้าจอมือถือปรากฏภาพเด็กหนุ่มตัวสูงผมสีดำ เอื้ออังกูรพยักหน้ารับ “ว่าไงมึง”


“กูได้รูปถ่ายแบบชัดๆ มาแล้วนะ” สามสีบอกเขา เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเอนหลังกับพนักพิง หมุนมือควงดินสอด้วยท่าทางเกียจคร้าน “ไหนเอามายล”


“กูได้มาเป็นใบเลยอะ เลยอยากคอลมาให้มึงดูทางนี้” สามสีชูรูปถ่ายเจ้าปัญหาในมือให้ดู เอื้ออังกูรจุ๊ปาก “ไม่เลวนี่ ได้มาเมื่อไหร่วะ”


“ตั้งอาทิตย์ก่อน แต่ยุ่งๆ เลยเพิ่งได้เอามาอวดมึงนี่แหละ” สามสีหัวเราะ พลิกรูปถ่ายในมือให้ดูพร้อมพูด “ข้างหลังเขียนไว้ว่า ‘Dear...Cherry Vigorharmoniche’ กูลองเซิร์ทหาดูแล้ว มันขึ้นแต่เว็บของต่างประเทศเต็มไปหมดกูเลยอยากให้มึงช่วย”


“ให้กูทำอะไร”


“ตรวจสอบประวัติของคนชื่อ ‘Cherry Vigorharmoniche’ ให้หน่อย” เด็กหนุ่มตัวสูงบอกกลั้วหัวเราะ “เวลสูงแบบมึงน่าจะสอยมาได้ไม่ยาก”


เอื้ออังกูรควงดินสอด้วยรอยยิ้มยียวน “หน้าตาดี ทำได้ทุกอย่างแหละ”


“...เอาที่มึงโอเคอะเนาะ” สามสีพยักหน้าแกนๆ เสริมว่า “ตอนนี้กูหาเว็บข่าวที่น่าจะเกี่ยวข้องกับชาร์ลอตต์มาได้หลายลิงค์เลย อ่านจนตาบอดไอ้ห่า มีแต่ภาษาอังกฤษ”


“แบ่งกูทางเฟซดิ เดี๋ยวช่วยอ่าน” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลบอก คนปลายสายตาเป็นประกาย “โอ๊ย ขอบใจมากเว้ย มึงนี่เป็นคนดีจริงๆ”


“อยู่แล้ว” เอื้ออังกูรไหวไหล่ มองหน้าจอโน้ตบุ๊กที่มีการเคลื่อนไหว สามสีส่งลิงค์มาให้เขาทางแชทเฟซแล้วเรียบร้อย มือหนาใช้ดินสอจดชื่อ ‘Cherry Vigorharmoniche’ ไว้บนโพสอิท


“โอเค งั้นกูไปนอนละ ฝันดีนะมึง” เด็กหนุ่มตัวสูงโบกมือให้เขา เอื้ออังกูรผงกรับทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาจากโพสอิท ตอบว่า “ฝันดีไอ้สัด”


สามสีตัดการเชื่อมต่อไปพร้อมมือหนาที่แปะโพสอิทลงกับโต๊ะ วันนี้ของเขาสิ้นสุดลงแล้ว ดวงตาคมกริบมองดินสอในมือ...ได้เวลาปล่อยวางเสียที


ก๊อกๆๆ!


พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ มือที่กำลังจะวางดินสอชะงักอีกครั้ง ยังมีเรื่องให้ต้องทำอีกงั้นเหรอ...


“น้องเอื้อออออ! ช่วยแม่เลือกบิกินี่ที่จะใส่ไปเล่นน้ำกับเพื่อนพรุ่งนี้โหน่ยยยย!” ตามด้วยเสียงทุบที่ดังรัวไม่หยุด


“...”


เอื้ออังกูรมองประตูด้วยแววว่างเปล่า โยนดินสอในมือทิ้งลงบนโต๊ะแทบไม่ทัน




ในเช้าวันเสาร์ที่อากาศสดใส สามทหารเสือนั่งรถเมล์มาลงหน้าคฤหาสน์ของเอื้ออังกูรได้โดยสวัสดิภาพ พวกเขาเดินเข้าประตูบานใหญ่มา ไฟกับโชนั่งรออยู่แล้วด้านใน


“ไอ้เมอะ?” หมอยาที่กำลังนอนเล่นสมาร์ทโฟนอยู่บนโซฟาเปิดปากถาม สามสีเป็นคนตอบว่า “เมติดเรียน มาไม่ได้” เด็กหนุ่มผมสีแดงพยักหน้าเข้าใจ


“แล้วไอ้เท็นไม่ได้มาด้วยกันเหรอ? เห็นว่ารู้เรื่องแล้วนี่” บนเก้าอี้เข้าชุดใกล้ๆ โชละสายตาจากการ์ตูนในมือสัพยอกยิ้มๆ เปรมหัวเราะ “หมอนั่นติดช่วยงานเอกสารที่บ้านกับออกัสน่ะ”


เด็กประมงผงกหัวเป็นเชิงรับรู้ ก่อนไดนาไมต์จะกวาดตามองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าในห้องนั่งเล่นตอนนี้มีแต่พวกเขาเท่านั้นจึงถามว่า “ไอ้เอื้อล่ะ?”


โชกับไฟมองหน้ากัน ฝ่ายหลังตอบว่า “เพิ่งโดนลากไปลงโทษเมื่อกี้”


“ลงโทษ?” สามทหารเสือทวนคำ สามสีขมวดคิ้ว “ลงโทษทำไมวะ”


“แม่บอกว่ามันไปแกล้งครูที่โรงเรียนกวดวิชาเอาไว้อะ เลยต้องจัดสักหน่อย” โชบอก ไดนาไมต์เลิกคิ้ว “อย่างไอ้เอื้อเนี่ยนะจะโดนลงโทษ?”


ดวงตาพ่อครัวเกิดประกายวูบ “มึง...กูอยากเห็น”


ตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มห้าคนมองหน้ากัน ทั้งวงเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะไฟจะแสยะยิ้มออกมา “ไปดูกันแมะ? อยู่ในห้องข้างๆ นี่เอง”


ทุกคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23) พาร์ท 1/2
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 06-07-2015 21:58:00
ไฟเดินนำเพื่อนๆ มาหยุดหน้าห้องๆ หนึ่ง มันเป็นห้องขนาดกลางที่ถูกกั้นไว้ด้วยกระจกใสบานใหญ่ ดูแล้วคล้ายๆ ห้องอัดเสียงของนักร้องตามสถานีโทรทัศน์


เอื้ออังกูรกับจูเลียร์ยืนอยู่ในนั้น ฝ่ายหลังเมื่อเห็นพวกเขาก็รีบวิ่งมาเปิดประตูต้อนรับตาเป็นประกาย ร้องว่า “วู่ยยย มีผู้ชายงานดีโผล่มาอีกแล้วววว”


“หูย...” สามทหารเสือลอบสูดปาก มองร่างอวบอัดของหญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์ขาสั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย เอื้ออังกูรหันมานหน้าซีด ถึงตรงนี้ไฟก็พูดว่า “จะแนะนำให้รู้จัก คนสวยคนนี้คือคุณจูเลียร์...”


เขาผายไปทางเจ้าของชื่อ ต่อจนจบ “เธอเป็นแม่ของไอ้เอื้อ”


“หา!”


สามทหารเสืออุทานออกมา ไดนาไมต์มองตาค้าง “นึกว่าพี่สาว...”


“แหม...เด็กสมัยนี้ล่ะปากหวานกันจริงเชียว” หญิงสาวปิดปากหัวเราะเอียงอายคล้ายสาววัยแรกแย้ม ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้ “เรียกแม่ก็ได้นะจ๊ะ” 


“มะ...แม่เอื้อ สวัสดีครับ” สามทหารเสือยกมือไหว้เงอะๆ งะๆ พวกเขาเพิ่งเคยเจอแม่เอื้ออังกูรเป็นครั้งแรก จูเลียร์พยักหน้าแข็งขัน “โอ้! เข้ามาข้างในก่อนสิ!”


เด็กหนุ่มห้าคนทยอยกันเดินเข้าห้องมา เปมทัตเป็นหน่วยกล้าตายถามว่า “เอ่อ...แม่จะลงโทษไอ้เอื้อมันยังไงเหรอครับ?”


“อยากรู้เหรอ?” ดวงตาเอื่อยเฉื่อยคู่นั้นเกิดประกายเจ้าเล่ห์ เชื่อว่านั่นเป็นหนึ่งในกรรมพันธุ์ที่เธอตั้งใจส่งต่อให้ลูกชาย พวกเปรมมองหน้ากันเลิกลัก


“อย่าเลยน่า เดี๋ยวก็ตายเอาหรอก” เอื้ออังกูรขู่ ทว่านั่นยิ่งทำให้อยากรู้เข้าไปกันใหญ่


“ถ้าอยากดูในห้องนี้ด้วยก็ได้อยู่หรอก แต่ต้องป้องกันนะจ๊ะ” เธอพูดแล้วก็ยื่นอะไรบางอย่างให้เด็กหนุ่มทั้งห้าคน พวกเปรมแบมือ มันคือ...


“ที่อุดหู...ใช่ไหมเนี่ย?” โชมองวัตถุผิวเรียบสีส้มรูปร่างเหมือนแครอทตัดปลายขนาดเล็กในมือตัวเองอย่างสงสัย จูเลียร์ยิ้มจนตาปิด “เยส!”


“...” พวกเปรมมองตาปริบๆ


“เด็กๆ อุดหูแล้วไปนั่งเล่นรอบนโซฟากันได้เลย” หญิงสาวหัวเราะ หันไปสบตาลูกชายแล้วบอกว่า “รอบนี้นานหน่อย ประมาณชั่วโมงนึงได้”


“นานขนาดนั้นเลยเหรอครับ...” เปมทัตมองเอื้ออังกูรเดินไปยืนตรงพื้นที่โล่งว่าง เผลอกระชับที่อุดหูในมือ...เป็นบทลงโทษแบบไหนกันนะ


ถึงตรงนี้จูเลียร์ก็ไปหยุดหลังขาตั้งไมโครโฟนฝั่งตรงข้ามกับลูกชายแล้ว หญิงสาวสูดลมหายใจคล้ายทำสมาธิ เมื่อทุกอย่างพร้อมเธอก็หันมาทางพวกเปรมแล้วยกนิ้วชี้หูตัวเองยิ้มๆ


เหล่าเด็กหนุ่มใส่ที่อุดหูพร้อมกัน พลันเสียงรอบข้างก็ราวกับถูกดูดหายไป


“...”


เบื้องหน้าพวกเขาคือเอื้ออังกูรที่ยืนนิ่ง เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลจ้องมารดาเขม็งด้วยขมับที่เริ่มชื้นเหงื่อ จูเลียร์สบตาลูกชาย ตอนนั้นเองที่เธอเปิดปากร้องเพลงออกมา


“...”


ทักษะการได้ยินของพวกเปรมดับสนิท มีเพียงภาพตรงหน้าเท่านั้นที่พอจะอธิบายเหตุการณ์ได้ เอื้ออังกูรยังคงยืนนิ่งทว่าก้มหน้าเล็กน้อย ผ่านไปสักพักก็เริ่มกำหมัดแน่นข้างลำตัว ดวงตาหลุบต่ำพร้อมหยาดเหงื่อที่ไหลลงข้างแก้ม


จูเลียร์หลับตาพริ้มพลางส่งเสียง เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะหน้าอกเพื่อกำกับจังหวะการหายใจ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ราวกับเทพธิดาที่กำลังร่ายร้องบทเพลงให้ชายหนุ่มลุ่มหลง


“อึก...”


แล้วทำไมเอื้ออังกูรถึงได้ทำท่าทรมานขนาดนั้นกัน?


สิบนาทีผ่านไป...สีหน้าของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเริ่มย่ำแย่ หลังของเขาคดงอ ขาสั่นกึก ทว่ายังคงกัดฟันยืนตัวตรงสู้กับแรงโน้มถ่วงโลกเอาไว้


พวกเปรมมองเพื่อนอย่างเอาใจช่วย


จนยี่สิบนาที...ร่างสูงเริ่มเซเข้าหาผนัง เขายกมือกุมหัวตัวสั่น เถือกไถไปตามผนังอย่างงุ่นง่าน ร่างกายเหยียดเกร็งคล้ายทรมาน


ถึงตรงนี้ไฟก็เริ่มหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเล่นแล้ว


สามสิบนาทีต่อมา...เอื้ออังกูรกางกรงเล็บก่อนจะตะกายผนังแบบลืมตาย ริมฝีปากอวดดีนั่นขยับ คิดว่าคงกำลังตะโกนสบถอย่างรุนแรง ใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับตกอยู่ในขุมนรก


ส่วนโชกำลังเดินถือการ์ตูนที่อ่านค้างไว้เข้าห้องมา


สี่สิบนาทีแล้ว...เอื้ออังกูรเริ่มยืนไม่อยู่ เขาทรุดตัวนั่งกัดฟันกรอด ในขณะที่จูเลียร์ยังคงหลับตาพริ้มร้องเพลงต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เปรมมองเพื่อนอย่างสงสารปนนึกทึ่ง


ข้างๆ เป็นไดนาไมต์ที่กำลังนอนซบไหล่สามสีไปเข้าเฝ้าพระอินทร์


มาถึงห้าสิบนาที...เอื้ออังกูรผล็อยร่วงจนหน้าผากกระแทกพื้นดังปึก! จูเลียร์ลืมตาทว่ายังไม่หยุดขยับปากร้องเพลง ดวงตาเอื่อยเฉื่อยทอประกายวูบ


“เขร้...”


เปรมอุทานเมื่อในนาทีที่ห้าสิบสอง...คนตัวสูงหยัดกายขึ้นมายืนอีกครั้ง ใบหน้าหล่อร้ายชุ่มโชกไปด้วยหยาดเหงื่อ ดวงตาปิศาจคู่นั้นกึ่งเลื่อนลอย ท่อนขายาวสั่นจนเห็นได้ชัด จูเลียร์เหยียดยิ้มก่อนจะหลับตาขับขานบทเพลงต่อไป


ทันทีที่ครบหกสิบนาทีตามเงื่อนไข...จูเลียร์ก็ปิดปากฉับ


ตึง!


พร้อมกับเอื้ออังกูรที่หงายหลังลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้น เด็กหนุ่มหน้าคนสะดุ้ง พร้อมใจกันดึงที่อุดหูออกแล้ววิ่งไปดูอาการเพื่อนอย่างหวาดวิตก


เปรมประคองร่างสูงให้นั่ง ร้องว่า “ไอ้เอื้อทำใจดีๆ ไว้!”


“อะ...ฮะ...” ร่างสูงนอนตาเหลือกน้ำลายฟูมปาก ร้อนถึงไฟที่ต้องรีบยื่นยากับน้ำให้ “ไอ้เหี้ยแดกนี่ก่อน ควายเอ๊ย เอ้าๆ”


“โอ๊ยมึงไหวไหมเนี่ย” สามสีขยับมือเช็ดเหงื่อบนใบหน้าให้ ส่วนโชกับไดนาไมต์ช่วยนวดขายาวที่เกร็งจนเป็นตะคริวกันคนละข้าง จูเลียร์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มปิศาจ


“เห...รอบนี้ทนได้นานกว่าที่คิดแฮะ”


“ไม่เอาแพะ...” เจ้าลูกชายละเมอออกมา ไฟส่ายยาดมใต้จมูกคนป่วยหน้าหงิก “ไอ้ห่า หูเหอไปหมดแล้ว”


“ไอ้เหี้ยขาแม่งตึงมาก มึงจะตายมั้ยเนี่ย” โชร้องอย่างวิตก ในขณะที่คนอื่นพยายามเรียกสติเด็กหนุ่มผู้โชคร้ายกลับมากันสุดความสามารถ


จูเลียร์มองลูกชายที่ถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน พึมพำว่า


“มีเพื่อนจริงๆ ด้วยแฮะ...”



 
เมื่อเหตุการณ์สงบลงเด็กหนุ่มหกคนก็มานั่งล้อมวงกันบนพื้นหน้าโซฟาในห้องนั่งเล่น จูเลียร์แยกตัวออกไปแล้ว เธอมีงานสังสรรค์กับเพื่อนตอนช่วงบ่าย


“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลานะครับ” สามสีเปิดประเด็น เขาวางรูปถ่ายที่ได้มาลงกลางวง บอกว่า “นี่คือรูปถ่ายผู้หญิงสองคนที่เราถกกันไปเมื่อคราวก่อน”


ที่เหลือพร้อมใจกันชะโงกหน้าเข้ามา...มันคือภาพหญิงสาวที่กำลังกอดเด็กหญิงอีกคนเอาไว้ในอ้อมแขน ทั้งคู่มีเรือนผมสีทองและดวงตาสองสีเหมือนกัน รอยยิ้มบนใบหน้าบ่งบอกว่าช่วงเวลานั้นพวกเธอมีความสุขมากเพียงใด


โชขมวดคิ้ว “ได้มาจากไหนวะ”


“มันหล่นอยู่ใต้เตียงของชาร์ลอตต์” สามสีตอบ ทั้งวงหันมามองเขาเป็นตาเดียว เด็กหนุ่มตัวสูงเข้าใจความหมายของสายตานั้นดี เขาไหวไหล่ “ก็เป็นไปได้ว่าเธออาจจะจงใจ...แต่นั่นก็ทำให้เราได้ข้อมูลเพิ่มขึ้น”


“ว่าต่อเถอะ” เอื้ออังกูรที่นั่งพิงพ่อครัวอยู่พูดเสียงขึ้นจมูกเพราะเอาหลอดยาดมอุดอยู่ สามสีพยักหน้า “แต่ถึงจะได้รูปถ่ายมา เราก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าชาร์ลอตต์เป็นคนไหน”


“เอาดีๆ นี่เขาเป็นอะไรกันกูยังดูไม่ออกเลย” โชเพ่งมองอย่างสงสัย แม้หญิงสาวในรูปจะหน้าคล้ายชาร์ลอตต์ทว่ายังดูอ่อนกว่ามาก ส่วนเด็กผู้หญิงที่กำลังยิ้มอย่างสดใสก็ดูโตพอสมควร


ไม่ว่าคนไหนก็น่าจะเป็นชาร์ลอตต์ได้ทั้งนั้น


“เพราะงั้นกูเลยลองไปค้นเรื่องของชาร์ลอตต์ดู” เด็กหนุ่มตัวสูงเปิดกระเป๋า หยิบกระดาษเอสี่ปึกใหญ่ออกมาเปิดดู พร้อมอธิบายว่า


“สื่อเคยทำข่าวของชาร์ลอตต์ไว้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า อยู่ในสถานสงเคราะห์มาตั้งแต่เด็ก แต่ดันไปต้องตาเจ้าบ้านตระกูลชาร์มมาลิคเข้า เขาจึงรับชาร์ลอตต์มาเลี้ยงและส่งเข้าสู่วงการนางแบบตามความต้องการของเธอ” เด็กหนุ่มตัวสูงแจกผลงานของนางแบบสาวให้เพื่อนๆ ดูประกอบ เสริมว่า


“ช่วงที่ถูกจับตามอง ชาร์ลอตต์เคยให้สัมภาษณ์สื่อไว้ว่าเธอเข้าวงการมาเพื่อตามหาใครบางคน” สามสีวางบทสัมภาษณ์ลงกลางวง เล่าต่อ “ไม่นานนักเจ้าบ้านชาร์มมาลิคก็เสียชีวิตลง มรดกทั้งหมดจึงตกเป็นของเธอ...”


“ฆาตกรรมเหรอ?” เปมทัตแทรกขึ้น เอื้ออังกูรยื่นมือไปตบตักพ่อครัวแปะๆ “ไม่หรอก...เจ้าบ้านชาร์มมาลิครุ่นนั้นร่างกายไม่แข็งแรงมาตั้งนานแล้ว มีแพทย์ยืนยันว่าเขาเสียชีวิตเพราะป่วยด้วยโรคเรื้อรัง”


“เพราะงั้นถึงได้ไปหาลูกบุญธรรมสินะ” โชเข้าใจแล้ว ทุกคนเงียบเสียงลงเป็นเชิงให้สามสีเล่าต่อ


“หลังจากนั้นชาร์ลอตต์ก็ยังอยู่ที่คฤหาสน์ของเจ้าบ้าน ก่อนจะเริ่มมีข่าวกับผู้ชายคนอื่นในวงการไปทั่ว แต่สุดท้ายก็ตกลงปลงใจไปแต่งงานกับหมอคนหนึ่ง...”


“ข่าวนั้นดังมากเลยนะ” ไฟแทรก เขาเคยเห็นข่าวประกาศแต่งงานสายฟ้าลับของนางแบบสาวอยู่ ไดนาไมต์รีบหันไปอย่างอยากรู้ตอนต่อ “แล้วเป็นไงวะ?”


สามสีหลับตาลง “แต่สุดท้ายหมอคนนั้นก็ถูกฆาตกรรมไปอย่างเป็นปริศนา”


“ฝีมือชาร์ลอตต์เหรอ?” เปรมถามอีก เอื้ออังกูรเคยเห็นข่าวนี้ผ่านตาไปเหมือนกัน ตอบว่า “ตำรวจก็สงสัย แต่เอาผิดเธอไม่ได้เพราะไม่มีหลักฐาน”


“อืม ที่กูแปลมาก็มีประมาณนี้แหละ น่าจะหมดแล้วนะ” สามสีพยักหน้าเมื่อตัวเองพูดสิ่งที่หามาได้ไปหมดแล้ว เสริมว่า “และอย่างที่เห็น ข้างหลังรูปมันเขียนไว้ว่า ‘Dear...Cherry Vigorharmoniche’ กูเลยให้ไอ้เอื้อช่วยหาประวัติของคนที่ชื่อเชอร์รี่มา”


เอื้ออังกูรดึงหลอดยาดมออกจากจมูก...ถึงตาเขาแล้ว


“เชอร์รี่ ไวโกฮาร์โมนิเช่ เป็นลูกสาวคนเดียวของ ‘แองเจิ้ล ไวโกฮาร์โมนิเช่’...นางแบบสาวตาสองสีที่เคยโด่งดังชื่อก้องโลกเมื่อสมัยก่อน...”


ทุกคนเงียบเสียงอย่างตั้งใจฟัง ก่อนเอื้ออังกูรจะพูดว่า


“จบละ”


“อีเหี้ย!” ห้าเสียงประสานตามด้วยอาการกระฟัดกระเฟียด เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราะ “ค้นเล่นๆ แล้วได้มาแค่นี้อะ ‘ของจริง’ กำลังรอการติดต่อจากทีมงานอยู่”


เปรมอดถามไม่ได้ว่า “จะทันเหรอมึง อีกสามวันก็จะถึงวันงานแล้วนะ”


“สบ๊าย” ปิศาจร้ายเหยียดยิ้ม เขาหันไปทางเด็กหนุ่มผมสีชมพู พูดกึ่งขำว่า “ว่าแต่มึงเถอะ เห็นว่าไปโป๊ะใส่ไอ้เท็นมันเรอะ”


ไดนาไมต์ได้ยินแล้วแล้วยิ้มแหย เขาเกาแก้มเขินๆ “แหะๆ...ใช่จ้ะ”


“ตกใจหมดเลยตอนมันเข้ามา นึกว่าจะโดนด่าที่ลอบเข้าห้อง ปรากฏแม่งไปเอากุญแจมาไขตู้ให้ไอ้ไดเฉย” สามสีหัวเราะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันที่เขาเข้าไปหาหลักฐาน เปมทัตบุ้ยปาก “กูก็บอกแล้วว่าเท็นช่วยพวกเราได้”


“แล้วตกลงในนั้นเป็นอะไร?” เอื้ออังกูรถามไดนาไมต์อย่างสนใจ


“มันเป็นกล่องเหล็กเก่าๆ มีกุญแจล็อคอีกทีอะ ยาว 30 ซม. กว้าง 15 ซม. หนาประมาณคืบนึงได้” ไดนาไมต์ทำมือประกอบคำพูด เสริมว่า “ถามเท็นแล้ว หมอนั่นก็ไม่มีกุญแจเหมือนกัน กูเลยขอมันเอาไปสะเดาะที่บ้าน ละแม่งก็ให้เฉย”


“เพราะมันก็อยากรู้เหมือนกัน” สามสีต่อให้ พอดีกับที่ไฟถามขึ้น “เออ ตกลงงานมีวันไหนนะ?”


เปมทัตหันไปหยิบม้วนกระดาษเอสี่ออกมาจากกระเป๋า กางมันวางลงกลางวง บอกว่า “อันนี้เป็นแผนงานที่กูถามจากออกัสมาได้” พ่อครัวเริ่มอธิบาย


“งานจัดวันที่ 30 หรือก็คือวันพุธที่จะถึงนี้...แต่งแบบคริสต์ตามความต้องการของชาร์ลอตต์” เปมทัตเว้นวรรคหายใจ “งานเริ่มตอนห้าโมงเย็นที่โบสถ์อาสนวิหาร...”


จู่ๆ เอื้ออังกูรก็โพล่งว่า “พวกมึงมีใครเล่นเปียโนเป็นไหม?”


ทั้งวงเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนใครคนหนึ่งจะส่งเสียง


“กู”


เอื้ออังกูรกระตุกยิ้มเมื่อเป็นคนที่เขาเล็งไว้ บอกว่า “ในงานแต่งแบบคริสต์มันจะมีพิธีบรรเลงเพลงอยู่ มึงไปเล่นเปียโนเพลงต้อนรับให้หน่อยได้ไหม”


“ก็ได้อยู่หรอก” โชขมวดคิ้ว อดถามไม่ได้ว่า “แต่เพื่ออะไรวะ?”


“แบบนี้นี่เอง ถ้าเข้าไปในฐานะแขกกันหมดจะได้แค่นั่งอยู่บนเก้าอี้เท่านั้น แต่ถ้าแฝงเข้าไปในรูปแบบต่างๆ เราจะสามารถกระจายตัวอยู่รอบๆ ชาร์ลอตต์ได้โดยไม่ผิดสังเกต” ไฟอธิบายตามความเข้าใจ


เอื้ออังกูรซบไหล่หมอยา ร้องว่า “ว้ายยย ฉลาดจุง”


“เข้าใจแล้ว งั้นพวกกูล่ะ?” ไดนาไมต์ถามบ้าง ดวงตาปิศาจจ้องสามทหารเสือแวบหนึ่ง พูดว่า “พวกมึงโดนชาร์ลอตต์กับลูกน้องเห็นหน้าไปแล้วนี่”


โชสะดุ้ง เอาจริงๆ ก็มีหนึ่งในนั้นเห็นหน้าเขาไปแล้วเหมือนกัน


แต่ถ้าจะให้บอกว่าทำไมถึงเห็นมันก็...


พวกเปรมกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะโดนเอื้ออังกูรโบกมือไล่ “งั้นก็ไปเป็นแขกไป งานแฝงตัวให้พวกกูสามคนจัดการเอง” แต่ไดนาไมต์บอกว่า “มึง มีเมอีกคนนะ”


ใจเอื้ออังกูรแกว่งผิดไปหนึ่งจังหวะ หลุดถามว่า “หมอนั่นมาได้เหรอ? วันธรรมดา...”


“วันพุธเมเลิกเรียนตอนบ่าย งานมีช่วงเย็นคิดว่าคงไปทันนะ โบสถ์นั้นก็อยู่ในกรุงเทพฯ นี่เองด้วย” สามสีบอก เอื้ออังกูรจ้องคนพูดเขม็ง เผลอเสียงแข็ง “รู้ดีจังนะ!”


สามสีกระพริบตา มองหน้ากับเพื่อนๆ แล้วตอบว่า “ก็เอาไว้มาเตรียมแผนกันไง?”


“...อ๋อ” เอื้ออังกูรผงกหัว นึกหงุดหงิดตัวเองที่เผลอรู้สึกแปลกๆ


ถึงตรงนี้ไฟก็หันไปทางเด็กประมง สัพยอกว่า “อ้าวไอ้โช นี่ทีมงานเขาแชร์ข่าวแชร์ข้อมูลกันนี่มึงไม่มีอะไรจะเอามาอวดบ้างเหรอ”


โชขมวดคิ้ว “แล้วจะให้กูไปเอาข่าวมาจากไหน?”


“เจมินายไง” ไฟบอกยิ้มๆ ทว่าก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้เสียงหัวเราะกลับมาแทนคำตอบ จนหมอยาอดถามไม่ได้ว่า “หัวเราะอะไร?”


“ไม่ไหวหรอก” โชขำเมื่อนึกถึงใบหน้าคมสันของอีกคน “อากูเป็นแค่นักธุรกิจส่งออกธรรมดาเท่านั้นแหละ ไม่ได้สายมืดอะไรขนาดพวกมึงหรอก”


“เจมินายอะนะ?” ไฟผงะ ไม่รู้อะไรดลใจให้หันไปสบตากับเอื้ออังกูร แน่นอนว่าฝ่ายหลังมองเขาอยู่ก่อนแล้ว พร้อมหันไปถามให้ด้วยว่า “อามึงบอกแบบนั้นเหรอ?”


“อื้อ” โชพยักหน้า เอียงคอสงสัย “อะไร? หรือพวกมึงรู้อะไรกันอีก กูกลัวนะเนี่ย...”


“เปล่าหรอก” เอื้ออังกูรตัดบท ยกมือแตะหลังหมอยาเบาๆ ร้อง “เนอะ?”


“...อืม”


อัคคียอมพยักหน้าในที่สุด ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็ถามขึ้น “ว่าแต่พวกเราหาหลักฐานมาได้เท่านี้ใช่ไหม?”


“เฮ้ย! ขาดคลิปกูไปได้ไง!” ไฟร้องอย่างนึกขึ้นได้ เขารีบหันไปหยิบโน้ตบุ๊กออกมาจากกระเป๋า เปิดเครื่องพร้อมพูดว่า “นี่กูรอมาดูพร้อมพวกมึงเลยนะเนี่ย อยากตื่นเต้นด้วย”


“คลิปอะไรวะ” ไดนาไมต์ถาม ไฟตอบยิ้มๆ “คลิปลับนางแบบสาวตาสองสีแบบฟูลเอชดี ขอขอบคุณเอื้ออังกูรสำหรับพาสเวิร์ดครับผม”


“เด่อ...ตบมือแมะ!” เอื้ออังกูรร้องแล้วตบมือให้ตัวเองรัวๆ พวกที่เหลือไม่เข้าใจแต่ก็ยกมือตบให้แบบงงๆ


ไฟคลิกหาไฟล์วิดีโอในเครื่อง ไดนาไมต์เร่ง “เอ้าได้ยัง นี่จะดูวันนี้นะ”


“เออ เปิดเร็วๆ เขาจะได้วางแผนกันต่อเนี่ย” โชตีไหล่หมอยา ฝ่ายหลังขมวดคิ้ว “เห่ยอย่าเร่งเร้าเด่ะ!”


ติ๊ง!


พลันหน้าจอโน้ตบุ๊กเครื่องเล็กก็เกิดการเคลื่อนไหว ไฟรีบตั้งโน้ตบุ๊กไว้บนโซฟา ตามด้วยเด็กหนุ่มทั้งหกคนที่พร้อมใจแห่ไปกองรวมกันอย่างพร้อมเพรียง


วิดีโอปรากฏภาพมุมมองจากเพดานในห้องพักของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ตามด้วยใครบางคนที่เดินเข้ามาในห้อง เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผิวขาวสวมแว่นตา ร่างนั้นนั่งลงบนเตียงพลางยกนาฬิกาดูเวลาพักๆ


ราวกับกำลังรอใครบางคน...


“เอ หมอนี่หน้าคุ้นๆ นะ” สามสีย่นคิ้วคล้ายนึก


ไฟเท้าคางมองภาพในจอที่ไม่เคลื่อนไหวมาเกือบสิบนาทีแล้วเบื่อๆ บ่นว่า “โฮ่ย คิดจะนั่งแบบนั้นไปอีกนานแค่ไหนกัน...” พอดีกับโชที่เอาคางเกยหัวเขาอยู่ร้องว่า “มึง! มีคนเข้ามาแล้ว!”


ความสนใจของทุกคนกลับมาทันที ไดนาไมต์เลิกคิ้ว


“ผู้หญิงผมสีทอง...”


ผู้มาใหม่เป็นหญิงสาวร่างอวบอัดมีเรือนผมสีทองยาวสลวย ด้วยมุมมองของกล้องเธอจึงกำลังหันหลังให้พวกเขา ทั้งคู่พูดคุยอะไรกันสักอย่าง ไม่นานนักชายหนุ่มก็เอนตัวลง


หญิงสาวตามไปขึ้นคร่อมเขา ก่อนบทรักอันเร่าร้อนจะเริ่มขึ้น


“เหยด...หนังสด” ไฟพูดเสียงหื่น โชคิ้วกระตุก เขาหยิกแก้มหมอยาอย่างหมันไส้จนอีกฝ่ายร้องลั่น เปรมกับไดนาไมต์สูดปากอย่างยอมใจหญิงสาว ส่วนเอื้ออังกูรนั่งมองภาพนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า


ตอนนั้นเองที่สามสีโพล่งอย่างนึกขึ้นได้


“นึกออกแล้ว! ผู้ชายคนนี้ก็คือหมอที่จะแต่งงานกับชาร์ลอตต์นั่นเอง!”


“ว่าไงนะ!” สติของทุกคนกลับมาทันที ตามด้วยความสนใจที่พุ่งมาทางเด็กหนุ่มตัวสูงอย่างพร้อมเพรียง


ปัง!


พลันเสียงปืนก็ดังขึ้นหนึ่งนัด


“...”


เหล่าเด็กหนุ่มดวงตาแข็งค้าง ลำคอของเปมทัตแห้งผาก ค่อยๆ หันไปมองต้นเสียงช้าๆ...


มันดังมาจากหน้าจอโน้ตบุ๊ก



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาาาา า
 :katai4:
อันนี้เป็นตอนที่ 23 ครึ่งแรกนะคะ
ครึ่งหลังคาดว่าคงได้มาเร็ว ๆ นี้ค่ะ
ที่ต้องแบ่งครึ่งเพราะมันยาวมาก แต่ไม่อยากตัดเป็นตอนใหม่ค่ะ
กลัวเลขตอนจบไม่สวย 55555555 5

แค่ครึ่งแรกก็ปาไป 20 หน้าเอสี่แล้ว
ตอนนี้ก็เป็นอีกตอนที่หลากหลายอารมณ์ค่ะ ค่อย ๆ อ่านกันเนอะ
อยากให้คนอ่านเห็นเสน่ห์ของตัวละครมากกว่านี้จัง
จะพยายามถ่ายทอดออกมานะคะ 555555555 5

สำหรับเรื่องนี้เอาจริง ๆ มันก็ไม่ได้มีอะไรหรอกค่ะ
เป็นแค่การรวมตัวของวัยรุ่นไม่เต็มเต็งแค่นั้นเอง 55555555 5
ฝากแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ
ชอบรีมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณทุกคนที่มาเล่นกันน้าาา า

เอ .. รู้สึกว่าทอล์คจะยาวขึ้นไหมเนี่ย 55555555 5
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามและให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ
 :katai2-1:

เจอกันตอนที่ยี่สิบสามครึ่งหลังค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 06-07-2015 22:43:05
 o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: ice.sp0211 ที่ 06-07-2015 22:59:06
อีงูพิษ

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-07-2015 23:08:30
ออกัสไม่น่าขัดจังหวะเท็นเลยยยยย :hao7:
โชมีหึงไฟด้วยง่ะ
แค่ครึ่งแรกยังยาวขนาดนี้รอครึ่งหลังค่ะ :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-07-2015 23:23:05
ลุ้นมากอ่ะ แบบใกล้ความจริงของชาร์ล็อตเข้ามาแล้ว!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 06-07-2015 23:24:25
โฮ๊ย ขำจริง ขำจังมาก แต่ละคนเหมือนจะโหดเหมือนจะมีด้านมืด แต่ก็ต๊องรั่วมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 06-07-2015 23:25:36
กลายเป็นคลิปฆาตกรรมซะงั้น
ว่าแต่เรื่องนี้มันชักจะยาวนะคะ
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นความรักแบบรักแรกพบ รักเรื่อยๆ อะไรประมาณนี้
แต่ตอนนี้เหมือนตะเป็นเรื่องแนวสืบสวนซะงั้น 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: AMEOOS ที่ 06-07-2015 23:45:21
เราชอบแก๊งนี้อ่ะ แลดูเป็นองค์กรลับที่รวมเอาคนมีฝีมือในแต่ละด้านมารวมกันยังไม่รู้ ชอบๆๆๆ
รอตอนต่อไปคร่าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 06-07-2015 23:54:52
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาต่อเร็วๆนะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :heaven
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 06-07-2015 23:57:05
จูเลียร์นางร้องอารายยยออกมา..




ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 07-07-2015 00:08:48
ออกัสทำแบบนี้อีกแล้วนะ...กุ๊กทำอะไีไม่ได้แล้วเชียว กุ๊กกำลังเคลิ้มมม ฮือออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: snowtoy ที่ 07-07-2015 01:02:25
อยากฟังเสียงแม่เอื้อ555555 ตอนนี้ยาวมากกกกดนี่ขนาดแบ่งพาร์ทนะ เท็นกะกุ๊กก็ไม่ได้!?กันสักทีออกัสขัดกี่รอบแล้ว :ling1: แต่เรื่องนี้อารมแบบเครียดไม่สุดจริงๆนะพอจะเครียดจะเครียดก็ฮาแตก55555 ชอบๆเปลี่ยนฟิลเร็วเว่อ :laugh: มาต่อไวๆนะจ้ะสู้ๆ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 07-07-2015 01:21:54
ฉันชอบสไตสของเธอ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 07-07-2015 02:15:56
ยังไงงงงงงงงงงงงงงงง
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 07-07-2015 04:21:40
 :katai1: :z3: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 07-07-2015 06:23:52
ลุ้นนนนนนนนนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 07-07-2015 06:32:19
สนุกมาก ลุ้นมาก
ทำงานกันเป็นทีมสุดๆ เป็นสายลับกันได้เลยเนี่ยยย
แค่มีเอื้อก็สบายไปแปดอย่าง 555

ชอบเวลาที่เท็นอยู่กับกุ๊กก น่ารัก กอดกันๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-07-2015 06:36:29
 :katai1:   รอต่อไปค่ะ

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: nuja ที่ 07-07-2015 07:31:01
ค้างงงงงงงงงงงงงง. 

เกิดอะไรขึ้นนนนนนนนนนนน

รอเผือกอยู่น้าาาาาาาาาาาาาา

มาไวไวน้ารออยู่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-07-2015 08:10:48
แก๊งค์นี้เค้าเทพจริงๆ แต่ละคนมีความสามารถทั้งนั้น o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 07-07-2015 08:22:44
ทิ้งให้ค้างแล้วจากไป เสียงปืนนั้นคืออะไรอะอยากรู้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-07-2015 08:57:53
ขำทุกๆ ตอนเลยค่าา :m20: เท็นหนูจะขี้เล่นเกินไปแล้วน้าา มีปงมีโป้งเสียด้วย >< คือแบบรับรู้ถึงความทรมานของสามสีกับไดนาไมค์เลยค่ะ โดยเฉพาะเวลาที่เป็นเหน็บแล้วมีคนเข้ามาประทุษร้ายแขนขาของเราเนี่ย 555+ อูยย~ เจ็บปวดกว่านี้ยังมีอีกม้ายยยย :laugh:

เอาใจช่วยทุกคนนะค้าา หุหุ แค่ชาร์ลอตต์คนเดียวหรือจะสู้เด็กๆ สุดแสบทั้งหลาย~ ธรรมะย่อมชนะอธรรมค่าาาาา :yeb:

รอตอนต่อไปน้าา..^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 07-07-2015 09:27:49
ยัยปีศาจจแมงมุม ชาร์ลอต น่ากลัวอะ

พวกเด็กๆ ต้องระวังตัวให้ดีนะ

ยัยนี่ร้ายกว่าที่คิดนะทุกคน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 07-07-2015 10:31:44
โอ้วววววววว เอาแล้วไงงงงงงง
ตอนนี้ครบรสสุดๆ มีโมเม้นมุ้งมิ้งด้วย
รอตอนต่อไปน้าาา ลุ้นๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 07-07-2015 13:17:27
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:รอตอนต่อไปปปปป :call: :call: :call: :call: :call:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: April❤ ที่ 07-07-2015 13:38:47
เกิดอะไรขึ้นนนน
รอค่ะ :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Serioz ที่ 07-07-2015 14:01:23
ค้างมากค่ะสนุกอย่างแรง
เราชอบเวลานักเขียนแบ่งคละคู่ของแต่ละคนมาก >_< มาต่อนะคะค้างมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: vlavender ที่ 07-07-2015 18:34:01
เฝ้าหน้าจอรอตอนต่อไป ลุ้นมาก ชอบมากเรื่องนี้ มากที่สุดเท่าที่เคยอ่านนิยายมาเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 07-07-2015 19:30:50
เหยดดดดดด นิยายฆาตรกรรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: kukkikkooka ที่ 07-07-2015 19:55:01
รออ่านครึ่งหลัง

รอค่าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 07-07-2015 19:57:43
เป็นครึ่งตอนที่ยาวมากกกกก
สนุกอ่ะ
ขำเท็นสุดๆ ขี้อ้อนจริงๆ เลยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 07-07-2015 21:05:27
ค้างอ่ะเกิดไรขึ้น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 07-07-2015 23:19:06
ลุ้นๆๆ ตื่นเต้นๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 08-07-2015 00:32:32
นางชาลอต ร้ายมาก นางนี่ อู๊ยย แมวที่ไหนพิมพ์เนี่ย :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 08-07-2015 00:51:59
รออ่านผลงานนักส่บเฉพาะกิจจ้ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 08-07-2015 07:09:57
ลุ้นๆๆๆๆ เมื่อไหร่หมอแปดจะรู้ความจริง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Jadd ที่ 08-07-2015 22:04:13
 :pig4: สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 08-07-2015 22:08:14
ออกัส ขัดจังหวะง่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: DNT48 ที่ 08-07-2015 22:38:39
รออ่านอยุ่นะ ไรท์เตอร์ อ่านรวดเดียวจนถึงปัจจุบัน สนุกมากมายเลย มาต่อเร็วๆนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 08-07-2015 23:13:27
ค้างงงงง
 :serius2: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่ ที่ 09-07-2015 09:37:19
เป็น 50% ที่ยาวเว่อร์ อ่านกันตาแฉะเลย 555555
หวีดตอนลองเสื้อ หมอเท็นหวานมากกกกกกกก

ไฟกับเอื้อมีความลับอะไรกับเจมินายป่ะ ดูแปลกๆ
สุดท้ายเจ๊แกจะเป็นยังไงล่ะทีนี้  :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 09-07-2015 23:20:39
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
 ตัดฉับเลย  กำลังลุ้นเลยอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: Rabity ที่ 11-07-2015 06:07:36
สาบานได้ว่านี่ครึ่งแรก
ยาวมากกกกกกกก
รอตอนหน้านะคะ อยากรู้ว่าคราวนี้จะทำสำเร็จกันไหมสามทหารเสือและพรรคพวก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: shichina ที่ 11-07-2015 13:32:03
 :laugh: :laugh: ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
ไม่รู้จะเริ่มคอมเม้นตรงไหน เพราะส่วนใหญ่ก็ทวิตไปหมดแล้ว
บอกเลยว่าอ่านไปๆเปลี่ยนป้ายไฟแทบไม่ทัน
หมอน 3 ใบจิกแล้วจิกอีกจนปลอกขาด หัวเราะหนักมาก
ในขณะเดี๋ยวกันก็กรี้ดหนักมากด้วย  :-[
เป็นกำลังใจให้ค่ะ  :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 11-07-2015 20:56:50
กรีดลุ้นไปหมด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 11-07-2015 21:21:58
ค้างมากๆ
ชาร์ล็อตนางร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 11-07-2015 22:55:08
ค้าง :a5:

รีบมาต่อนะจูน :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: mukkai ที่ 12-07-2015 01:21:00
มาต่อ มาต่ิอ มาต่อ :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 12-07-2015 07:03:50
นี่สาบานว่า 50% ยาวเว่อร์ 555
แต่ลุ้นมากเลยอ่ะ ความจริงจะเป็นไงน๊อออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: icecreamii8_ ที่ 12-07-2015 07:45:10
งานสืบสวน งานฆาตกรรม ก็มาจ้าา อ้ากกกก ลุ้นๆๆ รอตอนต่อไปค่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: natty.poko ที่ 12-07-2015 18:22:25
สนุกง่อวววว ลุ้นสุดๆ รอครึ่งตอนหลังงงงงง  :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: farfarneenee ที่ 13-07-2015 01:00:32
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง[/size.     :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 15-07-2015 16:55:51
เรื่องนี้สนุกมาก
เอ็นดูเด็กโข่งมากจริงๆ กุ๊กก็น่ารัก
ยิ่งตอนนี้ยิ่งลุ้นแผนการไปกับเด็กๆด้วย
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่ ที่ 17-07-2015 07:52:29
อยากไปบุกงานแต่งแล้วค่ะคนเขียน  :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23 ครึ่งแรก!) 6/7/58 P.46
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 18-07-2015 00:13:53
ค้างมากมาย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23) พาร์ท 2/2
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 19-07-2015 09:41:01
คืนวันอังคารก่อนถึงวันแต่งงานของหมอแปดกับชาร์ลอตต์ ในห้องนอนขนาดใหญ่โทนสีขาวดำซึ่งตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงและพรมขนสัตว์สุดหรู เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลกำลังหงุดหงิด


“ชิ”


เอื้ออังกูรสบถอย่างขัดใจเมื่อแหล่งข่าวสุดท้ายที่เขาหาได้ปฏิเสธที่จะมอบข้อมูลให้กับเขา แสงสีฟ้าจากจอโน้ตบุ๊กสาดเข้าใบหน้าหล่อร้าย ดวงตาปิศาจฉายแววคุกรุ่น


“น้องเอื้อออ”


จูเลียร์เปิดประตูเข้าห้องมาร้องเสียงหวาน หญิงสาววางชุดว่ายน้ำสองแบบลงบนเตียงใหญ่ ก่อนจะเดินนวยนาดมากอดคอเอาคางเกยหัวลูกชายจากด้านหลังอย่างออดอ้อน


“เอื้อจ๋า...”


“ยุ่งอยู่ มีไร” เอื้ออังกูรพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาจากหน้าจอ จูเลียร์คิ้วกระตุก เธอคว้าแก้มเด็กหนุ่มดังหมับ เส้นเลือดข้างขมับหญิงสาวปูดโปน เธอบิดแก้มลูกชายอย่างแรงจนฝ่ายหลังร้องลั่น


จูเลียร์พูดลอดไรฟัน “อย่าเย็นชาค่ะ”


“โอ๊ย! หยุดๆ...ยอมแล้ว!” เอื้ออังกูรสะบัดตัวออกห่าง รีบยกมือห้ามเมื่อคนเป็นแม่ทำท่าจะเข้ามาประทุษร้ายเขาอีกรอบ เด็กหนุ่มกุมแก้มตัวเองเซ็งๆ ต้องถามจนได้ว่า


“มีอะไร”


หญิงสาวตาเป็นประกาย รีบวิ่งไปหยิบชุดว่ายน้ำบนเตียงลูกชายมาชูยิ้มๆ บอกว่า “เลือกให้เค้าหน่อยจิ”


“...สีส้ม” เอื้ออังกูรตอบพลางขยับมือนวดหน้าให้หายชา จูเลียร์ร้องคล้ายเสียดายอีกอัน “แล้วสีฟ้าล่ะ?”


“สายคาดมันบางไป เจ๊นมใหญ่ สีส้มสายคล้องคอเส้นใหญ่กว่า” เด็กหนุ่มตอบง่ายๆ หญิงสาวตาเป็นประกาย เธอโผกอดลูกชายแล้วหอมแก้มอีกฝ่ายดังฟอด “กรี๊ดดดด รักน้องเอื้อที่สุดเลยยย”


เอื้ออังกูรกลอกตาเหนื่อยๆ “หมดเรื่องแล้วใช่ไหม”


“จ้า” เมื่อบรรลุวัตถุประสงค์แล้วหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง เธอผละออกไปอย่างว่าง่ายพร้อมเอื้ออังกูรที่หันไปทางจอโน้ตบุ๊กตามเดิม
จูเลียร์กำลังจะเดินออกจากห้อง พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นโพสอิทที่แปะอยู่บนผนังเหนือโต๊ะทำงานของลูกชาย เธอดึงออกมาดูใกล้ๆ อย่างถือวิสาสะ


“เนี่ยเหรอยุ่งที่ว่า?”


เอื้ออังกูรเพียงเหลือบตามองเท่านั้น มือยังคงพรมนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ด “อือ ต้องใช้พรุ่งนี้ด้วย”


“ใช้ทำอะไร” ดวงตาเอื่อยเฉื่อยคู่งามเกิดประกายวูบ เด็กหนุ่มตอบทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาจากหน้าจอ “จะเอาไปแหกคน แต่ตอนนี้ยังไม่ได้เรื่องอะไรเลย”


“แหงล่ะ”


จูเลียร์หัวเราะ เธอขยับตัวไปนั่งบนเตียงอย่างเกียจคร้าน “มันเป็นความตั้งใจของ ‘ใครบางคน’ ที่อยากให้เรื่องนี้จบลงในแบบที่เขาต้องการ ยังเร็วไปสิบปีที่แกจะตามกลิ่นเองหนูน้อย”


“เจ๊รู้อะไร?” เอื้ออังกูรหันมาสนใจทันที หญิงสาวสบตาลูกชาย ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มหวานเยิ้ม


“เข้ามา ‘ขอร้อง’ สิจ๊ะ”


จูเลียร์ยักคิ้วอย่างท้าทาย เอื้ออังกูรถอนหายใจ ดวงตาเอื่อยเฉื่อยเกิดประกายวูบยามลูกชายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เด็กหนุ่มหยุดลงตรงหน้าเธอ ตอนนั้นเองที่ร่างสูงโน้มตัวลงมา


ฟอด...


จมูกโด่งสันแตะเข้าข้างแก้มหญิงสาวอย่างแผ่วเบา จูเลียร์เลิกคิ้วล้อๆ “เห...เข้ามาแบบไม่ลังเลเลยนะ”


“แน่นอน” เอื้ออังกูรกลับไปนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตามเดิม ดวงตาปิศาจจับจ้องหญิงสาว ฝ่ายหลังเห็นแล้วอดสัพยอกไม่ได้ “อย่าจ้องด้วยสายตาร้อนแรงนักสิ เขินนะ”


“เร็วๆ” เอื้ออังกูรขมวดคิ้วเร่ง จูเลียร์จิ๊ปากอย่างขัดใจ เธอโบกโพสอิทในมือไหวๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่อง


“เชอร์รี่ ไวโกฮาร์โมนิเช่ เป็นลูกสาวคนเดียวของ ‘แองเจิ้ล ไวโกฮาร์โมนิเช่’ นางแบบสาวตาสองสีผู้เคยเป็นที่รู้จักในวงการแฟชั่นทั่วโลก...” หญิงสาวเห็นลูกชายทำหน้าเหมือนจะบอกว่า ‘รู้แล้ว’ จึงเล่าต่อ


“ฉันเคยร่วมงานกับแองเจิ้ล เธอเป็นผู้หญิงที่วางตัวดี ฉลาดและงดงาม เส้นทางวงการนางแบบของเธอโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ...แต่น่าเสียดายที่ชีวิตคู่ของเธอกลับไม่ได้สวยงามแบบนั้น”


เอื้ออังกูรยกถ้วยจิบน้ำชาอันเย็นชืด จ้องคนพูดตาไม่กระพริบ


“แองเจิ้ลแต่งงานกับชายหนุ่มเจ้าของบริษัทที่เธอสังกัดอยู่ สื่อให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาก และคิดว่าพวกเขาคงจะรักกันราบรื่น แต่สุดท้าย...ด้วยเหตุผลบางประการก็ทำให้ชีวิตคู่ของทั้งสองจบลง”


จูเลียร์เว้นวรรคหายใจ “หลังแยกทางแองเจิ้ลก็หยุดต่อสัญญากับบริษัทเดิม ตอนนั้นมีเชอร์รี่แล้ว แองเจิ้ลจึงผันตัวมาเป็นคุณแม่ใบเลี้ยงเดี่ยว สื่อยังคงให้ความสนใจเธอ และเพราะขยันดูแลตัวเองแองเจิ้ลเลยยังมีงานเดินแบบเข้ามาเรื่อยๆ...”


ดวงตาเอื่อยเฉื่อยหม่นแสงลงวูบหนึ่ง “แต่ไม่นานเธอก็ถูกรถชน”


“อุบัติเหตุงั้นเหรอ?” เอื้ออังกูรเลิกคิ้ว จูเลียร์เหยียดยิ้ม “มันก็แค่ถูกทำให้เป็นแบบนั้น”


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตาเป็นประกาย เห...เรื่องนี้น่าสนใจกว่าที่คิดแฮะ


“จริงๆ คงสรุปได้ว่าการตายของแองเจิ้ลเป็นอุบัติเหตุไปแล้วถ้าหลังชันสูติศพ...เราไม่พบพิษชนิดพิเศษที่ทำให้เลือดแข็งตัวช้าในร่างกายของเธอ แต่เรื่องนี้ถูกปิดเป็นความลับกับสื่อเอาไว้...”


“ด้วยอิทธิพลของสามี” เอื้ออังกูรเดายิ้มๆ จูเลียร์หัวเราะ “ฉลาดนี่ อา...มีคนรู้เรื่องนี้ไม่กี่คนเท่านั้น”


หญิงสาวพูดอีกว่า “พอโดนรถชนแองเจิ้ลก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล มีหมอสองคนรับผิดชอบเคสผ่าตัดนี้ หนึ่งในนั้นรับเงินจากอดีตสามี ลอบฉีดยาชะลอการแข็งตัวของเลือดเข้าไปในร่างกายของเธอ”


เอื้ออังกูรผิวปากหวือ “เชือดนิ่มๆ เลยแฮะ”


จูเลียร์หัวเราะในลำคอ “สุดท้ายแองเจิ้ลก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว จริงๆ นอกจากเชอร์รี่แล้วแองเจิ้ลยังมีน้องชายอีกหนึ่งคน น้องชายเธอพยายามเปิดโปงเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นทำกับพี่สาว แต่สุดท้ายเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย”


ลูกชายหรี่ตา “โหย โดนเก็บไปแล้วมั้ง”


ทว่าจูเลียร์แสยะยิ้ม “อันนี้ความลับจ้ะ”


“แล้วหมอที่รับเงินล่ะ?” เอื้ออังกูรไม่สนใจก็ได้ เขาถามต่อ หญิงสาวตอบว่า “ไม่นานนักก็มีคนพบศพเขาถูกยิงตายเป็นปริศนาในห้องที่โรงแรมของตัวเอง” จูเลียร์ยักไหล่ “แต่อันนี้ไม่รู้นะว่าใครทำ”


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตาเป็นประกาย สมองเริ่มประมวลเรื่องราว


“พอหมอคนนั้นตายก็มีมือดีที่ไหนไม่รู้คุ้ยข่าวที่เขาเคยผ่าตัดแองเจิ้ลขึ้นมาอีก แต่สุดท้ายเรื่องก็เงียบลงด้วยเม็ดเงินของอดีตสามีอยู่ดี แหม ผู้ชายอะไร เลวได้เร้าใจจริงๆ”


เอื้ออังกูรมองแม่ทำหน้าเคลิ้มฝันแหยงๆ อดถามไมได้ว่า “แล้วหมออีกคนล่ะ?”


“หมออีกคนไม่รู้เรื่องอะไร ก็คนที่ฉันเพิ่งไปงานวันเกิดเขามาเร็วๆ นี้น่ะแหละ เป็นเจ้านายของเพื่อนน่ะ” จูเลียร์บอกเท่าที่รู้ เด็กหนุ่มฟังแล้วอดถามไม่ได้


“แล้วเจ๊ไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน?”


หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ เธอเสมองไปทางอื่น ตอบเสียงสูง “...ก็เพื่อนที่ทำงานเค้าเม้าท์ก๊าน”


“เจ๊ทำงานอะไรวะ?” จนถึงตอนนี้คนเป็นลูกชายก็ยังไม่รู้ จูเลียร์ถอนหายใจ ถามว่า “จะฟังต่อแมะ?”


“ว่ามา” เอื้ออังกูรไม่รบเร้า จริงๆ เรื่องนี้เดี๋ยวเขาไปสืบเอาทีหลังเองก็ได้


“หลังฝังศพแองเจิ้ล เชอร์รี่ที่ยังเด็กก็ถูกส่งไปรับเลี้ยงในสถานสงเคราะห์แห่งหนึ่ง ชีวิตคงลำบากน่าดู แต่รู้สึกตอนนี้จะได้เป็นนางแบบเหมือนแม่ไปแล้วมั้ง”


เอื้ออังกูรเหยียดยิ้มหลังปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมด


“ฉันเล่าแค่นี้นะ” จูเลียร์ตัดบท เด็กหนุ่มแบมือออกข้างตัวอย่างไม่แยแส เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว


“เชอร์รี่ผู้น่าสงสาร...”


จู่ๆ หญิงสาวก็พูดขึ้นมา ดวงตาเอื่อยเฉื่อยมองโพสอิทในมืออย่างเวทนา “เธอไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งของผู้ชายคนนั้นเท่านั้น”   


ถึงตรงนี้เอื้ออังกูรก็เลิกคิ้ว “อ้าว เชอร์รี่ไม่รู้หรอกเหรอว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของพ่อตัวเอง?”


“เชอร์รี่ไม่มีวันตามผู้ชายคนนั้นทันหรอก” จูเลียร์จุดยิ้มอย่างเทพธิดา “เพราะเธอเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งไงล่ะ”


“ว่าไงนะ?” เด็กหนุ่มย่นคิ้ว เป็นครั้งแรกที่เขาตามไม่ทัน


จูเลียร์ไม่ตอบแต่บอกว่า “เอื้อ... ‘มนุษย์’ น่ะไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่พวกเราจะเข้าไปยุ่งได้หรอกนะ” เธอจุดยิ้มลึกลับ ก่อนจะเดินมาหอมแก้มเขาฟอดหนึ่งแล้วถือชุดว่ายน้ำออกจากห้องไป


เอื้ออังกูรขมวดคิ้ว


“แล้วพวกเราไม่ใช่คนรึไงวะ?”




ในห้องนอนขนาดกลางซึ่งตกแต่งอย่างเรียบง่าย บนเตียงเดี่ยวตรงมุมห้อง เจ้าของห้องกำลังนั่งสะเดาะกุญแจด้วยลวดอยู่อย่างขะมักเขม้น


เขาเป็นเด็กหนุ่มเส้นผมสีชมพูถักเปียก้างปลาเผยให้เห็นเฉดสีม่วงอ่อนที่ซ่อนอยู่ด้านใน เหล็กเส้นเล็กกระจายอยู่รอบๆ ตัวเด็กหนุ่ม ข้างๆ เป็นโน้ตบุ๊กเครื่องเล็กที่จอแสดงวิดีโอวิธีเปิดกล่องเหล็ก


ตอนนั้นเองที่ประตูห้องถูกเปิดออก ผู้มาใหม่เป็นเด็กหนุ่มม.ปลายกัดผมสีฟ้าสว่างตัวสูง ไดนาไมต์ส่งเสียงแบบไม่เงยหน้าขึ้นจากกล่อง “ไงมึง”


“ไดทำไรวะ” น้องชายถามพลางหย่อนตัวนั่งลงพื้นที่ว่างบนเตียง ดวงตาคมกริบจับจ้องมือของพี่ชายที่ขยับตำแหน่งลวดไปมา ไดนาไมต์ตอบเสียงอู้อี้เพราะคาบลวดไว้ในปาก “ขืนใจอีหนูอยู่”


บอมบ์มองหวาดๆ บอกว่า “เราอยากปรึกษาอะ”


ไดนาไมต์ผงกหัว “ว่ามา หูกูว่าง”


“ไดเคยแอบรักเพื่อนปะ?”


“...”


ไดนาไมต์เงยหน้ามองน้องชายด้วยแววตาเหมือนปลาตาย ครู่หนึ่งก็ก้มลงไปใหม่ พูดว่า


“อีกแล้วเหรอมึงอะ”


น้องชายเขามันคาสโนว่าตัวพ่อ แต่ใครจะเชื่อว่าเด็กหนุ่มม.ปลายห้องหัวกะทิที่ทั้งหน้าตาดีและตัวสูงผิดกับพี่มันนั้น จะถูกผู้หญิงบอกเลิกมาแล้วเป็นสิบ นี่ก็ยังเป็นเรื่องประหลาดที่ไดนาไมต์ยังหาคำตอบไม่ได้


“เฮ้ยคนนี้จริงจังเว้ย” บอมบ์ร้อง ไดนาไมต์หรี่ตา “มึงก็จริงจังทุกคน”


“ถ้าไดแอบรักเพื่อนไดจะบอกปะวะ” น้องชายถามอย่างประหม่า เด็กหนุ่มผมสีชมพูเสียบลวดเพิ่มอีกรูตามวิดีโอ บ่นว่า “จะไปรู้ไหม ผู้หญิงในเจอร์กูตอนนี้ก็มีแต่พวกบ้าๆ บอๆ ทั้งนั้น”


“...ไม่ต้องผู้หญิงก็ได้” บอมบ์ตอบอ้อมแอ้ม คนเป็นพี่ชายเบิกตาโพล่ง “มึงว่าไงนะ!!”


เด็กม.ปลายเอามืออุดหู ร้องว่า “โอ๊ย...ตะโกนทำไมล่ะ เอาเถอะน่า ถ้าเป็นไดจะทำยังไง”


“...”


ไดนาไมต์คิดหนัก ถ้าเขาแอบรักเพื่อนงั้นเหรอ...จริงๆ อย่าว่าแต่เพื่อนผู้หญิงเลย ไอ้เพื่อนผู้ชายรอบๆ ตัวเขาก็มีแต่พวกลิงค่างไม่ปกติทั้งนั้น เออถ้าอย่างไอ้เปรมนี่คงพอได้อยู่เพราะขนาดตัวใกล้กัน แต่ขืนทำแบบนั้นมีหวังได้โดนไอ้เท็นยิงทิ้งแน่ไม่ต้องสงสัย


สุดท้ายพี่ชายก็ตอบน้องไปว่า “กูดูแนวโน้มว่ะ ถ้าเขาเล่นด้วยก็คงบอกแหละ”


“แล้วถ้าไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเราอะ?”


“ก็ถามตัวเองเถอะว่ามีความสุขไหม ถ้าการที่ได้อยู่ข้างๆ เขาไปแบบนี้เรามีความสุขอยู่แล้วก็ไม่เห็นต้องทำอะไรเลยนี่? บางความสัมพันธ์ไม่ต้องไปพัฒนามันก็ลึกซึ้งอยู่แล้วนะ”


“แล้วถ้าเขาไปชอบคนอื่นอะ?”


ไดนาไมต์คิ้วกระตุก “รอแม่งจะได้คบกันจริงๆ ก่อนเถอะแล้วค่อยแย่งมา แต่ไอ้ห่า...ถ้าเขาจะมีความสุขแล้วมึงไปขัดมึงจะยังกล้าบอกว่าตัวเองชอบเขาอยู่อีกเหรอวะ?”


บอมบ์ผงกหัวอย่างคิดตาม ตอนนั้นเองที่กล่องเหล็กบนตักไดนาไมต์เกิดเสียงดังกริ๊ก เด็กหนุ่มผมสีชมพูตาโต กล่องปริศนาที่เขาทุ่มเวลานั่งขลุกกับมันมาทั้งวันบัดนี้ได้ถูกสะเดาะออกแล้ว


ไดนาไมต์เปิดกล่องช้าๆ


“นี่มัน...”




บ่ายสามโมงวันพุธ เอื้ออังกูรยืนติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอน ดวงตาปิศาจจับจ้องเงาสะท้อนของตัวเอง สมองนึกถึงแผนการที่ตกลงกันไว้เมื่อวันเสาร์


หลังเสร็จพิธีในโบสถ์พวกเขาคิดจะฉายวิดีโอเปิดโปงนางแบบสาวที่โรงแรมซึ่งใช้จัดงานช่วงค่ำ และด้วยโรงแรมนั้นเป็นหนึ่งในเครือของธุรกิจบ้านเอื้ออังกูร เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลจึงได้รับหน้าที่เตรียมการติดตั้งเครื่องฉาย โดยรอบนี้ไฟได้เสนอให้ทุกคนพกแฟลตไดรฟ์บรรจุคลิปเอาไว้เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน


เอื้ออังกูรแสยะยิ้มใส่กระจก แต่แหม ถ้าทำตามแผนแบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ


ครืด...


สมาร์ทโฟนของเด็กหนุ่มสั่นตัวก่อนจะแผดเสียงร้อง ดวงตาปิศาจเหลือบมองชื่อบนหน้าจอ เอื้ออังกูรสไลด์นิ้วรับสายแล้วกดเปิดลำโพง


(มึงอยู่ไหน?) ปลายสายคือนายกานต์เจ้าเก่า เอื้ออังกูรตอบขณะผูกเนคไท


“บ้าน”


ตอนนั้นเองที่ปลายสายร้องว่า (มึง! วันก่อนกูไปถามเพื่อนๆ ของเมมา เขาบอกว่าวันนี้เมจะไปโบสถ์อาสนวิหารตอนเย็น กูเลยคิดว่าน่าจะได้เจอกวางน้อยในงานแต่งของหมอแปด)


เอื้ออังกูรหรี่ตา เผลอเสียงแข็งว่า “แล้วไง?”


(มึงก็ได้การ์ดเชิญใช่ไหม เอื้อ มึงช่วยกูหน่อยดิ) เสือร้ายขอความช่วยเหลือ คนฟังได้ยินแล้วขมวดคิ้ว “มึงจะให้กูช่วยอะไร?”


(กูอยากงาบกวางน้อยแล้วอะ กูจีบมานานแล้ว) กานต์บอกง่ายๆ เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลคิ้วกระตุก “นานของมึงน่ะมันเท่าไหร่?”


(อาทิตย์นึงแล้วนะเว้ย! นานขนาดนี้มันต้องได้แล้วอะ เดี๋ยวเสียมาตรฐาน) หนุ่มหน้าตี๋กระเง้ากระงอด เอื้ออังกูรถอนหายใจ ในอกเกิดความรู้สึกปวดหนึบประหลาดแต่สุดท้ายเขาก็ปัดมันทิ้ง ถามว่า


“แล้วจะให้กูช่วยยังไง?”


(กูอยากเผด็จศึกกวางน้อยอะ หมอแปดมีงานตอนเย็นที่โรงแรมมึงนี่ เอาที่นั่นก็ได้) กานต์บอกอย่างกระตือรือร้น เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลมองบน ได้ยินเพื่อนพูดอีกว่า (กูจะทำยังไงให้เขายอมมากับกูดีวะ?)


“...มึงเอาคนนี้จริงดิ” เอื้ออังกูรหลุดถามออกมา ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบกลับมา


(ถามจริงไอ้เอื้อ...มึงหวงเหรอ?)


ใบหน้าหล่อร้ายกระตุกหงึก ตัดสินใจโพล่งขึ้นว่า “มึงมาเจอกูพร้อมกับหมอนั่นให้ได้ก่อน เดี๋ยวกูจัดการเอง”


(เฮ้ย เอางั้นเลยเหรอวะ) กานต์ร้องกึ่งตื่นเต้นกึ่งไม่แน่ใจ (อะไรมึงจะเท่ขนาดนั้น)


“อยากได้ก็ทำตามที่กูบอกพอ” เอื้ออังกูรตัดบท ใช่แล้ว เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเมธาเสียหน่อย หมอนั่นมันก็แค่ผู้ชายที่เคยบอกรักเขา แบบนั้นแล้วจะผู้ชายคนไหนมันก็คงไม่ปฏิเสธหรอก


(หูยรักมึงที่สุดเลยเอื้อ ขอบใจมาก แล้วเจอกัน!) เสือร้ายร้องบอกก่อนจะตัดสายไป


เอื้ออังกูรหยิบเสื้อสูทสีดำเข้ารูปขึ้นมาสวม เขาสบตาตัวเองในกระจกครั้งสุดท้าย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็คว้ากุญแจรถกับกล่องเหล็กบนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องไป




บริเวณหน้าโบสถ์อาสนวิหารยามเย็นเต็มไปด้วยความคึกคัก ปรากฏรถหรูยี่ห้อดังนำเข้าจากต่างประเทศจอดเรียงรายประชันโฉมล้อแสงอาทิตย์อัสดง เหล่าผู้ทรงอิทธิพลและกลุ่มบุคคลมีชื่อเสียงมากมายแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง พวกเขาเดินพูดคุยกันเข้าประตูโบสถ์ไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม


ตอนนั้นเองที่ปอร์เช่สีขาวคันงามแล่นเข้าเทียบท่า ผู้มาใหม่คือเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลในชุดสูทสีดำสนิท


ใบหน้าหล่อร้ายถูกบดบังด้วยแว่นกันแดดสีชาไปเสียเกือบครึ่ง ร่างสูงเดินถือช่อดอกไม้ราคาแพงเข้าโบสถ์มาท่ามกลางหลายสายตาที่จับจ้องคล้ายชื่นชม ตอนนั้นเองที่มีคนเรียกเขา


“ไอ้เอื้อ!”


เอื้ออังกูรยกยิ้ม ยกมือทักทายกลับ “หน่องเปรม!”


เขาเดินเข้าไปหาพ่อครัว อีกฝ่ายอยู่ในชุดสูทเข้ารูปสีครีม เปมทัตมองมือเพื่อนแล้วถามว่า “มึงเอาดอกไม้มาทำอะไรวะ?”
เอื้ออังกูรโบกช่อดอกไม้กลั้วหัวเราะ “เอามาให้ไอ้ตัวใหญ่ลูกชายหมอแปด”


“เท็นน่ะเหรอ” เปรมเลิกคิ้ว จำได้แล้วว่าหมอนี่เคยโดนเด็กโข่งต่อยหน้ามาก่อน ร้องเสียงสูง “ให้ดอกไม้เนี่ยนะ?”


“แสดงความยินดีกับมันไง ได้แม่ใหม่” เอื้ออังกูรสัพยอกแรงจนโดนพ่อครัวต่อยแขนดังผัวะ เปรมด่าว่า “ปากมึงนี่ไม่ต้องหมาเหมือนใจก็ได้”


“โอ้โห พูดอะไรให้เกียรติเนคไทกูนิดนึง” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยืดตัวทำหน้ากวน ถึงตรงนี้ไฟก็เดินเข้ามาสมทบ


อัคคีสวมทักซิโด้สีเทาอ่อน ใบหน้าหล่อเหลานั้นฉายแววกังวล หลังทักทายเอื้ออังกูรแล้วหมอยาก็ลดเสียงลงคล้ายกระซิบ “เอื้อ มึงแน่ใจเหรอว่าแผนนี้จะเวิร์ค?”


“เวิร์คเด่ะ” เอื้ออังกูรตอบกวนๆ ไฟขมวดคิ้ว แย้งว่า “แต่ดูยังไงก็เหมือนแค่เราเปลี่ยนมาถือแฟลตไดรฟ์กันทุกคนเองนะเว้ย มันจะไม่ได้โดนแหกอีกเหรอวะ?”


“ระดับนี้แล้วน่า คิดมากไปได้” ว่าที่โบรกเกอร์ตบไหล่เพื่อน หมอยาหน้ากระตุก “ไอ้ห่า กูไม่ยอมโดนแหกอีกแล้วนะเว้ย นี่ไปเดินส่องมาก็เหมือนจะเห็นลูกน้องชาร์ลอตต์แฝงตัวเป็นบอดี้การ์ดในงานหลายคนเลย”


“ระวังตัวแจน่าดูเลยนะทางนั้น” เปรมเหงื่อตก ก่อนไฟจะหันไปทางเอื้ออังกูรอีกรอบ “อีกทีเถอะ มึงแน่ใจนะไอ้เอื้อ?”


“เออน่า ทำตามที่กูบอกนั่นแหละ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตัดบท ไฟมองอีกฝ่ายอย่างนึกสังหรณ์ไม่ดี แล้วเอื้ออังกูรก็พูดว่า “งั้นกูเอาดอกไม้ไปเยาะเย้ยไอ้เท็นก่อนนะ”


“ไอ้เอื้อ!” เปรมเอ็ดเสียงเขียว ปิศาจร้ายหัวเราะชอบใจ หยอกว่า “จะแกล้งให้ร้องไห้เลยคอยดู”


แม้จริงๆ แล้วเขาจะแค่เอาดอกไม้มาให้หมอแปดแทนจูเลียร์เท่านั้นก็ตาม




วีออสสีขาวจอดลงหน้าโบสถ์อาสนวิหารในเวลาเกือบห้าโมงเย็น ประตูข้างคนขับถูกเปิดออก เด็กหนุ่มผมสีชมพูสวมทักซิโด้สีดำก้าวลงจากรถ เขาบอกขอบคุณน้องชายที่เป็นคนขับแล้วรถก็เคลื่อนจากไป


ไดนาไมต์เดินมาหยุดหน้าประตูโบสถ์ พลันหางตาเหลือบเห็นความเคลื่อนไหวทางขวามือ


เด็กหนุ่มตัวสูงในชุดสูทสีกรมท่าจอดบิ๊กไบค์สีขาวเสร็จพอดี มือหนาถอดหมวกกันน็อคสีเดียวกับรถออกเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา เส้นผมสีดำตัดสั้นถูกจัดทรงอย่างดีไม่มีเสียรูปแม้แต่น้อย


สามสีเข้ามาสมทบกับคู่หู ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าอีกฝ่าย อดถามไม่ได้ว่า “หน้าซีดเชียวมึง เป็นไรวะ?”


“กูท้องเสียอะ มวนท้องมากเลยตอนนี้” ไดนาไมต์ตอบเสียงแผ่ว สามสีหัวเราะ นึกออกแล้วว่าก่อนหน้านี้อีกฝ่ายมาบ่นเรื่องท้องไส้ให้ฟังอยู่บ่อยๆ หยอกว่า “กูบอกแล้วว่าให้กินตำลึง”


ไดนาไมต์ส่งสายตาว่างเปล่ากลับมาแทนคำตอบ ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้ามาสมทบกับเปรมและไฟที่ยืนรออยู่ด้านใน สามสีเปิดปากถามว่า “แล้วคนอื่นล่ะ?”


“ไอ้โชหลบไปทำสมาธิเตรียมแสดง” ไฟเป็นคนตอบ “ส่วนไอ้เท็นอยู่กับหมอแปด ยังไม่ออกมา”


“เมยังไม่มาเลย” เปรมเสริม ไดนาไมต์เลยถามหาอีกคน “แล้วไอ้เอื้อมายัง?”


“มาแล้ว เพิ่งเอาดอกไม้ให้เจ้าภาพหลังโบสถ์เมื่อกี้” พ่อครัวบอก เด็กหนุ่มผมสีชมพูผงกหัวรับรู้ เขาล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อตัวเอง คิดจะบอกเรื่องความลับในกล่อง


พลันอาการมวนท้องก็จู่โจมขึ้นมา ไดนาไมต์หน้าเสีย รีบร้องว่า “มึงๆ กูไปห้องน้ำก่อนนะ!”


“ให้กูไปด้วยไหม?” สามสีหันมาถาม ทว่าคนฟังสั่นหัว บอกว่า “ไม่ต้อง เดี๋ยวกูมา” ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากโบสถ์ไป ตามด้วยพวกเปรมและแขกคนอื่นๆ ที่เริ่มทยอยกันจับจองเก้าอี้นั่ง




ไม่นานนักพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้น เอื้ออังกูรแสดงความยินดีกับหมอแปดเรียบร้อยแล้ว เขาเดินออกมายืนอยู่นอกโบสถ์อย่างผิดวิสัยแขก เจอกับกานต์ที่เดินถือช่อดอกไม้ราคาแพงเข้ามาพอดี


หนุ่มหน้าตี๋ยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขา ร้องเรียก “ไอ้เอื้อ!”


“เออ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพยักหน้าให้ กานต์กวาดตาไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น “เฮ้ย กวางน้อยกูมายังวะ?”


“ยัง” เอื้ออังกูรตอบเรียบๆ คนฟังผงกหัวรับรู้ ชูช่อดอกไม้ขึ้นแล้วพูดว่า “งั้นเดี๋ยวกูเอาดอกไม้ไปแสดงความยินดีกับหมอแปดก่อน แต่พิธีเริ่มแล้วกูจะให้ยังไงวะเนี่ย”


“มึงเอาไปฝากเลขาเขาก็ได้” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลบอก มือหนาล้วงเข้าใต้อกเสื้อก่อนจะโยนบางสิ่งให้เพื่อน


หมับ!


กานต์โดดรับไว้แทบไม่ทัน ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นของในมือ


“กุญแจห้อง” เอื้ออังกูรพูดหน้าตาย หนุ่มหน้าตี๋ตาโต กระโดดกอดร่างสูงด้วยความดีใจ “วู่ยยย ขอบใจมากกก มึงนี่กัลยาณมิตรของกูจริงๆ เอื้อ รักกก!”


ร่างสูงกลอกตาหน่ายๆ


เอาเถอะ...แบบนี้แหละดีแล้ว


ก่อนกานต์จะวิ่งถือช่อดอกไม้เข้าโบสถ์ไป เป็นจังหวะที่เมธาเพิ่งนั่งแท็กซี่มาถึงพอดี เด็กหนุ่มร่างเล็กสวมสูทสีฟ้า เดินเข้างานมาด้วยใบหน้าอิดโรย ก่อนเอื้ออังกูรจะก้าวเข้าไปยืนดักหน้าเอาไว้


ครูคณิตสะดุ้งเฮือก ดวงตาสีนิลคู่เล็กสั่นระริก


“จะไปไหน?”


เอื้ออังกูรถามเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะเดินหนี ดวงตาปิศาจจับจ้องเหยื่อตัวน้อยที่เขากำลังจะต้อนให้เสือร้ายขย้ำในไม่กี่อึดใจข้างหน้า เมธาหลุบตาต่ำ ตอบกลั้วไอ “แค่ก...ฉะ ฉันจะไปหาเปรม”


“ไม่ต้องแล้ว” คนตัวสูงตัดบท เมธามองหน้าคนพูดคล้ายตามไม่ทัน “นายหมายถึง...?”


เอื้ออังกูรสบตาคนฟัง พูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “เราเปลี่ยนแผนกันนิดหน่อย ให้นายล่วงหน้าไปรอที่โรงแรมจัดงานช่วงค่ำได้เลย”
คนตัวเล็กขมวดคิ้ว เขาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดโทรหาเปมทัต ก่อนเอื้ออังกูรจะขัดว่า “เสียใจด้วยนะ แต่เขาให้ปิดมือถือระหว่างดำเนินพิธี”


แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมธาหน้าเสีย กำลังจะพูดว่า “ให้ฉันเข้าไป...”


“นายคิดว่าฉันมายืนรอนายทำไมกัน” เสียงทุ้มนั้นเย็นเยียบ “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ไปรอที่โรงแรมของฉัน”


“ละ แล้วฉันจะไปยังไง” เมธาถามอย่างไม่เข้าใจ ตอนนั้นเองที่กานต์กลับออกมาจากในโบสถ์ เมื่อเห็นร่างเล็กคุ้นตายืนอยู่ก็ร้องว่า “เม!”


ครูคณิตหันไปตามเสียงเรียก เบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจออีกฝ่าย เรียกว่า “คุณกานต์...”


เอื้ออังกูรแสยะยิ้ม โฮ่...เรียกเสียงหวานเลยแฮะ


“เอื้อมึงแกล้งอะไรคุณเมรึเปล่าเนี่ย” กานต์สัพยอกด้วยรอยยิ้มเทพบุตร เอื้ออังกูรลอบกลอกตาให้กับท่าทางสับปลับนั่น เมธาเลิกคิ้ว “เอ๊ะ พวกคุณสองคน?”


“เราเป็นเพื่อนกันครับ” กานต์กอดคอเอื้ออังกูรพร้อมยิ้มหวาน ก่อนฝ่ายหลังจะพูดว่า “พอดีเลย นี่ก็รู้จักกันใช่ไหม งั้นกานต์ กูฝากมึงไปส่งเมที่โรงแรมกูใกล้ๆ นี้หน่อยสิ”


กานต์กระพริบตา แต่ก็รับมุกว่า “เอ๊ะ คุณเมจะไปเหรอครับ?”


“เอ่อ ผม...” เมธาอ้ำอึ้งอย่างลำบากใจ เขาไม่ได้เข้าฟังตอนรวมพลเลยไม่รู้แผน แต่เคยได้ยินจากเปรมมาแล้วว่าเอื้ออังกูรก็เข้าร่วมในภารกิจครั้งนี้ด้วย


เมธาสบตาตัวคนใหญ่ เขาควรเชื่ออีกฝ่ายหรือเปล่านะ...


“เออ หมอนี่มีธุระต้องไปน่ะ ฝากด้วยนะ” ใบหน้าหล่อร้ายไม่ส่อเค้าอารมณ์ใด เสือร้ายลอบยิ้ม ก่อนจะหันไปพูดกับครูคณิตอย่างอบอุ่นว่า “งั้นเชิญคุณเมทางนี้ครับ”


เอื้ออังกูรสบตาเมธาที่หันมามองหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย พลันในอกปิศาจร้ายก็เกิดความรู้สึกประหลาดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 23) พาร์ท 2/2
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 19-07-2015 09:41:59
(ต่อ)



ท้องฟ้าเวลาหกโมงเย็นเปลี่ยนเป็นสีเข้ม ภายในโบสถ์อาสนวิหารเปิดไฟแล้ว พร้อมพิธีจุดเทียนซึ่งสิ้นสุดลงอย่างราบรื่นท่ามกลางสายตาของแขกในงานที่มองเจ้าบ่าวอย่างชื่นชม


หมอแปดสวมสูทสีครีมและรองเท้าหนังสีน้ำตาลยืนอยู่ด้านหน้า ดวงตายาวรีคู่นั้นทอประกายสุขุม เส้นผมสีดำหวีเสยขึ้นล้อมกรอบใบหน้าหล่อเหลาอย่างมีภูมิฐาน


พลันเพลงต้อนรับก็ถูกบรรเลงขึ้น เจ้าของท่วงทำนองคือเด็กหนุ่มตัวเล็กในชุดสูทสีงาช้าง ดวงตาแมวคู่งามหลับพริ้ม พร้อมนิ้วเรียวที่พรมลงบนแป้นคีย์บอร์ดเปียโนอย่างพลิ้วไหว เรื่องราวซึ่งถูกถ่ายทอดผ่านตัวโน้ตโดยโชนั้นช่างงดงามราวกับภาพวาด


ถึงตรงนี้ขบวนเจ้าสาวก็เริ่มทยอยเดินเข้ามาในโบสถ์ นำโดยเด็กน้อยผู้ถือแหวนหมั้น ตามด้วยกลุ่มเด็กหญิงซึ่งกำลังโปรยดอกไม้ไปด้านข้างให้แขกที่ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม


ที่เก้าอี้ยาวใกล้ๆ นั่นเอง สามสีรู้สึกว่าคู่หูของเขาหายไปนานผิดปกติ


เด็กหนุ่มตัวสูงหันไปมองพ่อครัวกับหมอยาที่ยืนข้างกันอยู่อีกฝั่ง เลยไปยังรอบๆ ด้านใน ขมวดคิ้วเมื่อพบว่าจำนวนลูกน้องชาร์ลอตต์บางตาลงจนน่าผิดสังเกต


ด้วยความสงสัยจึงคิดจะเดินออกไปข้างนอก ตอนนั้นเองที่อะไรบางอย่างกดลงตรงสีข้างของเขา


กึก...


สามสีเหลือบตามอง สีดำเมทาลิคแบบนั้นดูแวบเดียวก็รู้ว่าคืออะไร เขากัดฟันกรอด นึกเจ็บใจที่ตัวเองนั่งเหม่อจนเผลอตัวให้ศัตรูเอาปืนเข้ามาจ่อประชิดตัวได้แบบนี้


“อยู่นิ่งๆ”


ชายฉกรรจ์สั่งพร้อมยื่นมืออีกข้างเข้ามาตบตามตัวเด็กหนุ่ม สามสีพยายามส่งสัญญาณให้เปรมกับไฟที่อยู่เยื้องไปด้านหน้าคนละฝั่ง ทว่าก็ไร้ผล


“หึ” ทหารรับจ้างหัวเราะในลำคอเมื่อล้วงกระเป๋าสูทของอีกฝ่าย ในมือปรากฏแฟลตไดรฟ์ที่เด็กหนุ่มคิดจะใช้เปิดโปงนางแบบสาวที่โรงแรม ก่อนจะขยับจมูกฟุดฟิด “เอ กลิ่นคุ้นๆ นะ...”


ชายฉกรรจ์สบตาเด็กหนุ่มแล้วยกยิ้มเหี้ยมเกรียม “อะฮ้า มึงนี่เองหนูสกปรกในห้องคุณชาร์ลอตต์!”


สามสีนิ่วหน้ายามอีกฝ่ายกดปากกระบอกปืนแรงขึ้นจนเขาเจ็บสีข้าง มันพูดเสียงเย็น “เป็นอย่างที่คุณชาร์ลอตต์พูดจริงๆ ด้วย ในที่สุดเหยื่อก็ติดกับจนได้”


ดวงตาเด็กหนุ่มแข็งกร้าว “หมายความว่ายังไง?”


“คุณชาร์ลอตต์บอกกูว่าเธอวางรูปถ่ายไว้ใต้เตียง แต่ตอนที่กูเข้าไปค้นไม่เห็นมีอยู่ หึ...พวกมึงเก็บไปแล้วล่ะสิท่า” ท้ายประโยคคล้ายเยาะเย้ย สามสีกัดฟันกรอด รูปถ่ายนั่นเป็นกับดักล่อเขาจริงๆ!


ตอนนั้นเองที่ทหารรับจ้างยื่นหน้าเข้ามา กระซิบว่า “ส่วนหนูอีกตัวตอนนี้อยู่ในห้องน้ำสินะ?”


“ว่าไงนะ”


เสียงทุ้มนั้นเย็นเยียบ สามสีจ้องอีกฝ่ายเขม็ง ชายฉกรรจ์เห็นแล้วแสยะยิ้ม หยอกว่า “หึๆ โดนแมวกินไปแล้วมั้ง?”


“ชิ”


เพียงเท่านั้นสามสีก็อาศัยจังหวะที่คนกำลังสนใจขบวนเจ้าสาวรีบวิ่งออกมานอกโบสถ์ทันที




ท้องฟ้าด้านนอกมืดลงแล้วทว่าเด็กหนุ่มตัวสูงยังคงสับขาวิ่ง จุดหมายคือห้องน้ำด้านหลังโบสถ์ ตอนนั้นเองที่รอบข้างเกิดเสียงพุ่มไม้ขยับ รู้สึกตัวอีกทีสามสีก็ตกอยู่ในวงล้อมของเหล่าชายฉกรรจ์เสียแล้ว


หนอย...กับดักงั้นเหรอ


“ให้รอซะนานเลยนะ...ไอ้หนู”


หนึ่งในนั้นพูดพลางหักมือกรอบแกรบ สามสีเข้าใจทันที ที่คนด้านในจำนวนบางตาลงเพราะพวกมันออกมารออยู่ข้างนอกกันหมดนี่เอง


“อา โทษทีละกัน” เด็กหนุ่มตั้งสติได้แล้ว เขาจุดยิ้มยียวน ลอบกวาดสายตานับจำนวนอีกฝ่าย


แปดคน...เยอะเอาเรื่องแฮะ


“ปากดีนี่” ชายร่างสันทัดซึ่งยืนอยู่ข้างหลังผิวปากหวือ ตามด้วยอีกคนที่ส่งเสียงขึ้นมาอย่างคึกคะนอง “เดี๋ยวจะดูว่าหลังโดนพวกกูไปแล้วมึงจะยังปากดีแบบนี้ได้อยู่ไหม!”


“ร้อนแรงกันจังนะ” สามสีคลายเนคไทยิ้มๆ เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพูดว่า


“ออมมือให้หน่อยล่ะ...สูทเค้าแพง”




ท่วงทำนองอ่อนหวานดังก้องไปทั่วสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ ผู้บรรเลงบทเพลงยังคงเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กสวมสูทสีงาช้างซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเปียโนหลังใหญ่


ทว่าใบหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก...


จากตรงนี้โชมองเห็นทุกอย่าง เด็กประมงมองเห็นสามสีโดนชายฉกรรจ์ใช้ปืนขู่แต่เขากลับทำอะไรไมได้ ชลันธรพยายามหาจังหวะสบตากับไฟแบบไม่ให้ผิดสังเกต


ตอนนั้นเองที่ทั้งคู่สบตากัน...


โชไม่รอช้า รีบบุ้ยปากไปทางที่นั่งของสามสีทันที



 
ไฟสบตากับนักเปียโนจำเป็นแล้วขมวดคิ้ว เขาหันคอมองตาม ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อที่ว่างนั้นไร้ร่างเพื่อนตัวสูงอย่างที่ควรจะมี
ถึงตรงนี้เจ้าสาวก็เดินเข้ามาแล้ว แขกทุกคนนั่งลงตามเดิม ไฟกระซิบบอกเปรมที่นั่งข้างกันว่า “มึง...ไอ้สามหาย เดี๋ยวกูออกไปดูข้างนอกแป๊บ...”


กึก!


ตอนนั้นเองที่อะไรบางอย่างจ่อเข้ากลางหลังหมอยา อัคคีชะงักยามได้ยินเสียงแหบห้าวกระซิบ


“อย่าขยับ”


เด็กหนุ่มผมสีแดงหันไปมองหน้าพ่อครัว ฝ่ายหลังขยับตัวเล็กน้อย เผยให้เห็นสีข้างตัวเองที่ถูกลูกน้องชาร์ลอตต์อีกคนเอาปืนจ่อไว้เช่นกัน ไฟกัดฟันกรอด


เสร็จมัน...


ชายฉกรรจ์ยื่นมือมาค้นตัวพวกเขา ไม่นานแฟลตไดรฟ์ที่จะใช้เปิดโปงชาร์ลอตต์ก็ถูกหยิบไปจากทั้งคู่ หมอยาจิ๊ปากอย่างขัดใจ เขาหันไปโวยวายใส่เปรมเสียงกระซิบ


“ไอ้เหี้ย! กูบอกแล้วเห็นไหมว่าเดี๋ยวก็โดนแหกอีก!”


เปรมหน้าเจื่อน ฟังเพื่อนบ่นอีกว่า “แล้วไงทีนี้ ไอ้สามกับไอ้ไดหาย มึงกับกูก็ง่อยแดกแบบนี้ ไอ้โชก็ดีดเปียโนอยู่ตรงโน้น ไอ้เมก็ยังไม่มา...นี่ไม่มาแล้วมั้งเนี่ย!”


“มึงใจเย็นๆ นะ” พ่อครัวพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่อัคคีแทรกว่า


“แผนเราโดนแหกอีกแล้ว! ละนี่ไอ้เอื้อไปไหน...” พลันไฟก็เบิกตาโพล่ง ก่อนจะเปลี่ยนมาทำหน้าสิ้นหวัง พูดเสียงแข็ง “นั่นไง...กูว่าแล้ว ไอ้เหี้ยเอื้อนี่เอง มันรู้แน่ๆ ว่าจะต้องเป็นแบบนี้ แม่งเลยทิ้งพวกเราไปแล้ว!”


“ไม่หรอก...”


“ไม่หรอกอะไร นี่ไง...ทิ้งกูไว้กลางทางของแท้เลยไอ้เหี้ย!” ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววโกรธขึ้ง ก่อนไฟจะเหลือกตาเปล่งเสียงร้องทื่อๆ แบบประชดว่า “ทำ...ถูก...แล้ว...ที่เธอเลือกเขา...และทิ้ง...ฉันไว้...ตรงกลางทาง...”


“...”


เปรมมองเพื่อนอย่างไม่รู้จะขำหรือสงสารดี ถึงตรงนี้เหมือนหมอยาจะปลงแล้ว พูดว่า “ทำไงทีนี้ แผนพังหมดแล้ว...ก็จบแบบเดิมอะเหรอ?”


ทว่าในเวลาแบบนี้ พ่อครัวก็ยังยิ้มออกมา

“ไม่จบแบบเดิมหรอก...”


ชาร์ลอตต์หยุดลงตรงหน้าหมอแปดที่ยืนรออยู่แล้ว เปมทัตมองภาพนั้น ก่อนจะหันมาสบตากับไฟแล้วพูดว่า


“เพราะครั้งนี้เรามีเอื้ออังกูรไงล่ะ”


พรึบ!


สิ้นคำไฟทุกดวงในโบสถ์ดับลง เกิดเสียงฮือฮาจากทั่วสารทิศ ตามด้วยเสียงกุกกักตรงบริเวณแท่นพิธีด้านหน้า ไม่นานนักก็เกิดลำแสงฉายภาพขึ้นปรากฏบนฝาผนังโบสถ์


“นั่นมัน...” หมอยาอ้าปากค้างอย่างนึกอึ้ง


บนฝาผนังโบสถ์ตอนนี้แสดงภาพวิดีโอหลักฐานที่พวกเขาตัดต่อเอาไว้ แขกในงานเริ่มซุบซิบกันวิจารณ์อย่างสนใจ แว่วเสียงใครบางคนสั่งให้ปิดเครื่องฉาย ทว่าก็ไม่นานก็เงียบหายแล้วปล่อยให้วิดีโอเล่นต่อไปแบบนั้น


เปมทัตรู้สึกได้ถึงอาการลนลานจากชายฉกรรจ์ที่นั่งข้างๆ เขาสบตาไฟในความมืด ก่อนจะอาศัยจังหวะนี้ขยับตัวหันไปวาดขาใส่ลูกน้องชาร์ลอตต์เสียงดัง


ปึง! โครม!


เก้าอี้ยาวเอียงล้มกระเท่เร่ตามด้วยแขกในงานที่ลุกพรวด เสียงหนึ่งตะโกน “มีคนตีกัน!” ตามด้วยพวกผู้หญิงที่พร้อมใจกันกรีดร้องแล้วพากันวิ่งออกจากโบสถ์ไป


ภายในโบสถ์เกิดความโกลาหลวุ่นวาย โชเห็นแบบนั้นจึงรีบลงจากแท่นเปียโนมาช่วย ตอนนั้นเองที่วิดีโอเกิดเสียงดัง...


ปัง!




ปัง...


สามสีลืมตาขึ้นช้าๆ หูเหมือนได้ยินเสียงปืนดังมาจากที่ไกลๆ


“อึก...” เด็กหนุ่มนิ่วหน้ายามขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ตะลุมบอนกับชายฉกรรจ์แปดคนตึงมือกว่าที่คิด ดวงตาสีนิลกวาดมอง รอบตัวเขาเต็มไปด้วยร่างไร้สติของเหล่าลูกน้องชาร์ลอตต์


“อะไรเนี่ย...ฉันตื่นก่อนเหรอ”


สามสีบ่นกลั้วหัวเราะพลางลุกขึ้นปัดกางเกง ดูเวลาแล้วเหมือนเขาจะน็อคไปประมาณสิบนาทีได้ เด็กหนุ่มมองด้านในโบสถ์ที่ปิดไฟมืดอย่างแปลกใจ


แต่ก่อนอื่นคงต้องไปหาตัวการที่ทำให้เขาโดนหลอกออกมาเสียก่อน


ใช้เวลาไม่นานสามสีก็มาถึงห้องน้ำหลังโบสถ์อย่างปลอดภัย แว่วเสียงกดชักโครกดังมาให้ได้ยิน ตามด้วยประตูห้องน้ำบานด้านในสุดที่ถูกเปิดออก


“ไอ้สาม?”


สามสีมองคู่หูที่เดินเสียบหูฟังออกมาหน้างงๆ แล้วถอนหายใจ พูดว่า “ไง เพลินเลยสิมึง”


“ดูหนังจบไปเรื่องนึงได้” ไดนาไมต์ถอดหูฟังกลั้วหัวเราะ ใบหน้าของเขากลับมาสดใสเมื่อได้ปลดปล่อย


เด็กหนุ่มตัวสูงมองเพื่อนที่ยังเป็นปกติดีด้วยแววตาเหมือนยกภูเขาออกจากอก ถามเสียงแผ่ว “ไม่ได้โดนทำอะไรใช่ไหม...”


“เปล่านี่?” ไดนาไมต์เลิกคิ้ว ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นสภาพเพื่อนเต็มตา ร้องว่า “เฮ้ย! นี่มึง...”


ปึก!


ตอนนั้นเองที่ร่างสูงโถมลงมากอดเขาแล้วทรุดฮวบ ไดนาไมต์รวบร่างใหญ่เอาไว้แน่น แทบตะโกนถาม “สาม! มึงเป็นอะไร? ใครทำอะไรมึงเนี่ย สาม...”


“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”


เสียงทุ้มนั้นดังอยู่ข้างหู เด็กหนุ่มผมสีชมพูกระพริบตาอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าของเขาฉายแววร้อนรน


“สาม! ตอบกูก่อน! เฮ้ยทำไมมึงเละงี้อะ ใครทำอะไรมึง...” เสียงนั้นสั่นคล้ายจะร้องไห้ สามสียกมือลูบหัวเพื่อนกลั้วหัวเราะ กระซิบว่า


“กูไม่เป็นไร...แค่ตาลายนิดหน่อย พากูเข้าโบสถ์ที”


“ขะ เข้าใจแล้ว!” แม้ยังตามไม่ทันแต่ไดนาไมต์ก็พยักหน้ารับ เขาจับแขนเพื่อนตัวสูงพาดบ่าตัวเอง ก่อนจะออกแรงประคองให้เดินไปด้วยกัน




ไดนาไมต์ประคองสามสีมาหยุดอยู่หน้าประตูโบสถ์ที่มืดสนิท พลันไฟด้านในก็สว่างโร่ พวกเขาปรับสายตาครู่หนึ่ง แล้วภาพเบื้องหน้าก็ปรากฏแก่สายตา


เก้าอี้ยาวด้านในโบสถ์ปราศจากผู้คน บนพื้นมีร่างของลูกน้องชาร์ลอตต์อีกส่วนที่ถูกจัดการจนนอนหมอบกระแตอยู่ เลยไปยังตรงแท่นพิธี บัดนี้เหลือเพียงเจ้าบ่าว เจ้าสาว ออกัสและพวกเปรมเท่านั้น รวมทั้งทีมงานออแกไนซ์บางส่วนที่ยังคอยดูลาดเลาจากวงนอกอยู่ประปราย


คู่หูมาทันตอนที่ไฟกำลังพูดกับหญิงสาวว่า


“คุณเคยตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม และวิดีโอเมื่อกี้นี้คือหลักฐาน”


ตามด้วยเปมทัตที่ร้องขึ้น


“คุณต้องการอะไรกันแน่!”


ทุกสายตาพุ่งไปทางชาร์ลอตต์เป็นจุดเดียว เจ้าสาวผมสีทองในชุดแต่งงานสีขาวยืนก้มหน้านิ่ง บรรยากาศในโบสถ์เงียบไปชั่วอึดใจ


ตอนนั้นเองที่หมอแปดพูดว่า


“...”




เมธาลืมตาขึ้นมาด้วยท้ายทอยอันหนักอึ้ง ข้างขมับปวดตุบเพราะไข้หวัด ดวงตาสีนิลหยาดเยิ้มพร้อมแก้มขาวที่ขึ้นสีจัด เนื้อตัวสั่นระริก รู้สึกร่างกายร้อนผ่าวแปลกๆ


เบื้องหน้าเขาคือเพดานห้องสีขาวตกแต่งไฟสีส้ม เด็กหนุ่มหรี่ตาอย่างสู้แสงจ้าไม่ไหว จำได้แล้วว่าหลังขึ้นรถมากับคุณกานต์เพียงครู่เดียวเขาก็หมดสติไป


แกร๊ง!


เสียงประหลาดเรียกครูคณิตตื่นจากภวังค์ เมธาเบิกตากว้าง ขยับแขนทั้งสองข้างอย่างตกใจ


แกร๊งๆ!


“ไง้ ตื่นแล้วเหรอ”


“คุณกานต์!” เมธาหันไปทางต้นเสียง จ้องชายหนุ่มโกรกผมสีทองอย่างตื่นตระหนก “ทะ ทำไมถึงล่ามผมเอาไว้แบบนี้ล่ะครับ”


ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหา เขาจ้องดวงตาสีนิลที่สั่นระริกนั่นอย่างนึกเอ็นดู กานต์ยกมือแตะแก้มเนียน จุดยิ้มพอใจเมื่อเห็นอาการขัดขืนนิดๆ จากอีกฝ่าย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มสบายหู


“เพราะเธอต้องเป็นของฉันไงล่ะ”


เมธาขมวดคิ้วคล้ายตามไม่ทัน พลันอาการปวดหัวก็จู่โจมจนต้องนิ่วหน้า ถามเสียงแหบ “คุณกานต์พูดอะไร...ปล่อยผม...อ๊ะ!”


“ฉันมีคำถาม ตอบมาตามจริง”


ตอนนั้นเองที่คนตัวสูงล็อคคางเล็กไว้แน่น ดวงตาลูกคนจีนทอประกายเย็นชา ใบหน้านั้นมืดดำไปครึ่งซีก เสียงทุ้มดังยะเยือก


“เธอเคยอ้าขาให้ไอ้เอื้อหรือยัง?”   


เมธาเบิกตากว้าง ร่างกายร้อนผ่าวยามได้ยินชื่อของชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ดวงตาสีนิลทอประกายกร้าว “คนสกปรก! โอ๊ย!” 


คนตัวเล็กร้องออกมาเมื่อมือหนาเพิ่มน้ำหนักมือ เจ็บจนน้ำตาเล็ด กานต์ชายตามองเหยื่อตัวน้อยอย่างโหดเหี้ยมราวกับเป็นคนละคนที่เห็นในตอนแรก


“ฉันถามก็ตอบมาซะ” เขาชูมีดพกเล่มเล็กขึ้นในระดับสายตาครูคณิต ประกายของมันล้อแสงไฟอย่างน่าหวาดเสียว “แค่อยากรู้เท่านั้นแหละว่าเคยไหม เร็วๆ!”


เมธาสะดุ้งยามใบมีดแนบกับใบหน้า ดวงตาสีนิลไหววูบ “ผม...”


“...”


“ทำไมผมต้องบอกคุณด้วย!”
   

เพียะ!


เด็กหนุ่มถูกตบจนหน้าหัน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั้งปาก กานต์เหยียดยิ้ม บีบคางอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้าอีกครั้ง พูดเสียงลอดไรฟัน “อย่าวอนให้มากนัก เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ใช่คนใจดี”


“อึก”


“ฉันจะถามอีกครั้ง...”


“...”


“เธอเคยอ้าขาให้เอื้อมันรึยัง?”


เมธาพยายามคายเลือดออกจากปาก น้ำตารื้นอย่างหวาดกลัว “มะ ไม่...”


“...”


“ฮึก ไม่เคย...”


“ก็แค่นั้นแหละ” กานต์สะบัดร่างเล็กทิ้งอย่างไม่ใยดี เมธาครางแผ่วยามโซ่เหล็กบาดข้อมือจนเลือดซิบ พยายามร้องอ้อนวอน “ปละ ปล่อยผมไปเถอะครับ”


“โง่น่า คิดว่าฉันจีบเธอไปเพื่ออะไรกัน” หนุ่มหน้าตี๋แสยะยิ้ม เมธาตัวสั่นอย่างหวาดกลัว สะดุ้งยามอีกฝ่ายพลิกตัวมาขึ้นคร่อม ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาแทบชิด


“รู้ตัวไหมเนี่ยว่าถูกหลอกมาน่ะ?” น้ำคำนั้นดูแคลนอย่างชัดเจน เมธาเบิกตากว้าง หรือว่า...


“แหม ต้องขอบคุณเอื้อเพื่อนรักเลยนะเนี่ยที่กรุยทางให้ เรื่องง่ายขึ้นเยอะเลย” กานต์ยิ้มเยาะ ครูคณิตพยายามก้มหน้าหลบตา เขาไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น ก่อนจะถูกกระชากผมจนหน้าแหงน


กานต์ตกใจไม่น้อยที่เห็นหยาดน้ำใสไหลออกจากดวงตาสีนิลคู่สวยนั้น ครูคณิตเม้มริมฝีปากแน่น ดูท่าคงพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้น่าดู


เสือร้ายแสยะยิ้ม จุ๊ปากพูดว่า “แต่เอาจริงๆ เธอก็น่ารักตรงสเปคฉันเลยนะ เอาล่ะนี่เป็นกรณีพิเศษ ถ้าฉันจะให้เธอเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันจะเปิดตัวว่าคบด้วย เธอจะว่ายังไง?”
   

เมธาสบตาคนพูด ตอบคำถามเสียงแผ่วทว่ามั่นคง


“ขอปฏิเสธ”


“ว่าไงนะ?” กานต์แนบใบมีดลงบนลำคอขาวคล้ายขู่ “คิดก่อนพูดก็ดีนะ เธอคิดว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกัน”


ครูคณิตมองประกายมีดล้อแสงไฟ ดวงตาสีนิลหมดอาลัยตายอยากเหลือเกิน


“ลองใช้ปากนั่นทำให้ฉันดูหน่อยเป็นไง” กานต์ยั่วเย้า กระตุกยิ้มเมื่ออีกฝ่ายพยายามขยับหน้าหนีสัมผัสจากมือเขา “อย่าดื้อไปหน่อยเลยน่า เดี๋ยวก็ติดใจเองแหละ”


“อย่ามาแตะตัวผม!”


เมธาตะโกน ก่อนร่างกายจะรู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆ มันครั่นเนื้อครั่นตัวจนอยู่ไม่สุข ตามด้วยมือหนาที่กระชากท้ายทอยเขาจนหน้าเชิด


“เธอจะปากดีได้ก็แค่ตอนนี้แหละ”


“อะไรนะ...เอ๊ะ!” เมธาสะดุ้งยามร่างสูงใช้ผ้าสีดำสนิทมาคาดปิดตาเขาไว้ ครูคณิตออกแรงดิ้น ปฏิเสธโลกสีดำที่อีกฝ่ายมอบให้สุดฤทธิ์ แต่สุดท้ายก็ไม่อาจขัดขืนได้


“คุณจะทำอะไร! อุ๊บ!” เมธาร้องในลำคอยามร่างสูงก้มลงมาประกบปาก ครูคณิตเม้มริมฝีปากแน่น ครางขู่ในลำคอ “ฮื้อ!”


ร่างผอมสะดุ้งเฮือกยามมือหนาล้วงเข้าใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว ลูบไล้กายบางอย่างย่ามใจ เมธาพลิกตัวหนี ร้องห้ามยามอีกฝ่ายซุกไซร้ลำคอระหง “อย่า ฮึก...ไม่เอา...อ๊ะ!”


ร้องเสียงหลงยามยอดอกสีอ่อนถูกครอบครองด้วยโพรงปากร้อน คนตัวเล็กนิ่วหน้า พยายามดิ้นหนีสัมผัสอันน่าขยะแขยงนั่น


“ปละ ปล่อยผม แฮ่ก...” ทว่าความร้อนรุ่มประหลาดที่ตีวนในช่องท้องกลับทำให้ขัดขืนได้ไม่เต็มที่นัก


กานต์แสยะยิ้ม “ฉันเล่นตุกติกกับร่างกายเธอนิดหน่อย คงไม่โกรธกันหรอกนะ?”


“คุณทำอะไร!!” เมธาตะโกนปนหอบ พยายามจับความรู้สึกเพื่อเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือของอีกฝ่าย หนุ่มหน้าตี๋มองภาพนั้นยิ้มๆ


“วางใจเถอะน่า ก็แค่ยาปลุกเอง”


เมธากัดฟันกรอด เกร็งตัวยามมือหนาเลื่อนลงต่ำ เขาสะบัดแขนจนเหล็กบาดข้อมือ ตะโกนเสียงสั่น “คุณมันเลวที่สุด! ฮึก...ปล่อยนะ!” พยายามโงหัวขึ้นมาขัดขืน กานต์เอามือกดลำคออีกฝ่ายไว้จนกระดูกเล็กนั่นแทบหักเป็นชิ้นๆ


“อะ อึก”


“เธอสู้ฉันไม่ได้หรอกน่า” เสือร้ายจูบใบหูเล็กอย่างหยอกล้อ ก่อนจะถามว่า “จริงๆ ฉันมีอีกคำถาม...”


ทั้งห้องเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนคนตัวเล็กจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดหน้า


“เธอน่ะ...รักไอ้เอื้อมันใช่ไหม?”
   

“อึก...” เมธาชะงัก โดนคำถามของอีกฝ่ายกรีดแทงหัวใจเสียจนเจ็บปวด “ระ เรื่องนั้น...”
   

“จริงๆ ด้วยสินะ” ดวงตาลูกคนจีนจับจ้องเรือนร่างตรงหน้า หัวเราะในลำคอ “หึ ก็สงสารเธออยู่หรอกนะที่โดนมันหลอกแบบนั้น แต่เลิกหวังกับไอ้เอื้อจะดีกว่าล่ะมั้ง”


เมธานิ่งไป ก่อนทำนบน้ำตาจะพังทลายลงมา


“ผมทำไม่ได้หรอก...”
   

กานต์เงียบเสียงไปแล้ว ครูคณิตอาศัยช่วงเวลานี้พูดมันออกมา
   

“ผมทำไม่ได้ ถึงเขาจะเกลียดผม หรือทำร้ายผมสารพัด...ฮึก” เมธาสะอื้นจนเจ็บหน้าอก เขากำมือแน่นอย่างขมขื่น “แต่ผมก็ตัดใจจากเขาไมได้!”


เสือร้ายไม่ได้ตอบอะไรกลับมา


“ได้โปรดเถอะครับ...” เมธาอ้อนวอน


“แค่นี้...ฮึก”


น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงข้างแก้มขาว


“แค่นี้เขาก็เกลียดผมมากพออยู่แล้ว”
   

ริมฝีปากสีซีดสั่นระริกอย่างน่าเวทนา
   

“อย่าทำให้ผมต้องถูกเกลียดไปมากกว่านี้เลย ขอร้องล่ะครับฮือ...” เมธาสะอื้น ตอนนั้นเองที่ประตูห้องเกิดเสียง


ก๊อกๆ!


“นั่นใคร!” กานต์หันไปตะโกนถาม แว่วเสียงตอบกลับมา “รูมเซอร์วิสครับ!”


“ชิ...” เสือร้ายจิ๊ปากอย่างขัดใจ เขาใช้ผ้าอีกผืนมัดปากคนตัวเล็กเอาไว้ เมธาดิ้นพล่าน “อึก...อื้อ! อื้ออออออ!”


“อย่าริส่งเสียงเชียว” แผ่นโลหะเย็นเยียบแนบแก้มขาว ครูคณิตตัวสั่น ก่อนจะรู้สึกได้ถึงร่างสูงที่ผละออกไป หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นรัว พยายามส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ


“ฮื่อออออ ฮึก! อื้อออ!”


ปัง!


พลันประตูห้องก็ถูกปิดลง หัวใจดวงน้อยร่วงไปที่ตาตุ่มเมื่อความหวังสุดท้ายของเขาอันตรธานหายไป


“ฮึก...”


หูครูคณิตได้ยินเสียงฝีเท้า อีกฝ่ายกลับเข้ามาแล้ว ตอนนั้นเองที่ร่างสูงพรวดเข้ามาล็อคคางเขาเอาไว้แน่นก่อนจะก้มลงประกบปากอย่างดุดัน เมธาสะดุ้งเฮือก ตะโกนเสียงสั่น


“อย่า! ฮึก!”


มือหนาล้วงเข้าใต้เสื้อก่อนจะบีบเนื้อขาวจนขึ้นรอยมือ เมธาพลิกตัวหนีอย่างหวาดกลัว “ย่ะ อย่า...ฮือ ไม่นะ ได้โปรดเถอะคุณกานต์” เด็กหนุ่มร้องไห้ยามนิ้วยาวสอดเข้ามาในโพรงปาก เล็บคมจิกครูดเพดานสีอ่อนอย่างโหดร้าย


“เจ็...บ ฮึก มะ...”


มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวจนกระดุมเม็ดบนร่วง ลิ้นร้อนแลบเลียยอดอกสีหวานก่อนจะดูดดุนจนมันตั้งชันอย่างหื่นกระหาย คนตัวเล็กเกร็งหน้าท้อง พยายามควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “อึก ฮะ...ฮื้อ!”


อีกฝ่ายพยายามปลดเข็มขัดเขาออก เมธาส่ายหน้าร้องเสียงสั่น “อย่า ฮึก หยุดนะ ค...คุณกานต์!” กายบางสะท้านยามท่อนล่างถูกถอดออกไปจนหมด ครูคณิตหนีบขาแน่น หวังให้ชายเสื้อเชิ้ตช่วยบดบังส่วนน่าอายเอาไว้
   

ทว่ามือหนากลับเลิกชายเสื้อเขาขึ้นมาถึงหน้าอก เมธาร้องไห้ กัดริมฝีปากด้วยความอัปยศ
   

“มะ ไม่เอา...” ครูคณิตร้องไห้ออกมา “คุณกานต์อย่าทำแบบนี้ ฮือ ปละ ปล่อยผมไปเถอะ...”
   

นิ้วยาววนรอบยอดอกนิ่ม ถูจนแข็งเป็นไต เล็บคมจิกอย่างวาบหวาม เมธาเกร็งต้นขา หยัดสะโพกจนหลังแทบไม่ติดเตียง หอบหนักราวกับวิ่งร้อยเมตรอยู่ภายใน
   

“ขะ ขอร้อง...ฮึก” เมธาอ้อนวอนยามลิ้นร้อนแลบเลียติ่งหูนิ่ม ความต้องการพลุ่งพล่านทว่าเขาก็พยายามขัดขวางมัน “ได้โปรด พอเถอะครับ คุณกานต์...”
   

เด็กหนุ่มหนีบต้นขาไว้แน่นเมื่อมือร้อนรุกไล่เข้าด้านหลัง เท้าเล็กๆ พยายามถีบลำตัวแข็งแกร่งนั่นออกไปก่อนจะถูกขายาวของอีกฝ่ายกดทับเอาไว้ ร้องเสียงหลงยามนิ้วยาวพยายามสอดเข้าช่องทางด้านหลัง
   

“ไม่!!!” เมธาหวีดร้อง ดิ้นทั้งน้ำตา “อย่า ฮือ ผมขอร้อง...” กายบางกระตุกยามนิ้วร้อนสอดเข้าไปได้สำเร็จ คนตัวเล็กเม้มปากแน่น ดวงหน้าหวานเหยเกด้วยความกระสันระคนเจ็บปวด
   

“ไม่เอา...” เสียงนั้นแผ่วระโหยก่อนจะไอออกมาดูท่าไข้จะกลับเสียแล้ว เสียงโซ่กระทบกันดังหนวกหูบ่งบอกว่าเด็กหนุ่มพยายามต่อต้านผู้บุกรุกมากเพียงไร
   

ร่างสูงเพิ่มจำนวนนิ้ว เขามองเมธานอนหอบอย่างทรมาน โน้มตัวไปประกบริมฝีปากบวมแดงนั่น ใช้มืออีกข้างล็อคหน้าผากอีกฝ่ายพบว่ามันร้อนจัดจนน่ากลัว
   

“ฮึก แค่ก! แค่กๆๆ...อะ อึก” เมื่ออีกฝ่ายถอนปากออกไปเมธาก็ไอจนตัวโยน เขาพยายามดิ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี ร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว
   

ตอนนั้นเองที่นิ้วยาวถอนออกไป ก่อนจะคนตัวใหญ่จ่อความเป็นชายตรงปากทางแล้วดันเข้ามาสุดแรง
   

“อ๊าาาา! ฮึก” เมธาหวีดร้อง เสียงโซ่กระทบกันดังแกร๊ง!


“ไม่นะ!!! อย่า!!! ฮือ...ได้โปรดเถอะ” คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย ช่องทางที่ไม่เคยมีใครรุกล้ำมาก่อนบัดนี้กลับถูกรุกรานจากคนใจร้าย
   

ในตอนที่รู้สึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายลงไปตรงนั้น ราวกับรู้ทัน เมื่ออีกฝ่ายยื่นนิ้วมาขัดขวางเขาเอาไว้ เมธากัดมันด้วยแรงทั้งหมดที่มี ด้วยความโกรธและความหวังที่ว่าจะหนีความอัปยศนี้ไปให้พ้น
   

ร่างสูงไม่พูดอะไรก่อนจะกระแทกแก่นกายเข้ามาตามจังหวะ เมธาส่ายหน้า ร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง
   

“ฮะ...ฮ้า” ครูคณิตกัดนิ้วอีกฝ่ายจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือด ก่อนร่างสูงจะถอนมือออกไป เมธาตัวสั่นคลอนไปตามจังหวะอีกฝ่าย พยายามกลั้นเสียงอันน่าอาย ตอนนั้นเองที่เขาร้องออกมา
   

“เอื้อ...”


รู้สึกได้ว่าจังหวะช่วงล่างชะงักไปครู่หนึ่ง ทว่าแค่เสี้ยววินาทีก็กลับมาเป็นปกติ


“ฮึก ช่วยด้วย...”
   

ตอนนั้นเองที่ช่วงล่างหยุดลงตามด้วยมือหนาปราดเข้ามาบีบคางเล็กให้เชิดขึ้น คิดว่าอีกฝ่ายคงโกรธที่เขาพูดอะไรไร้สาระ ทว่าเมธาก็ยังยืนยันที่จะพูดต่อ “เมขอโทษ...”
   

หยาดน้ำใสไหลริน


“อย่าเกลียดเมเลยนะ ฮือ...”


   

สิ้นคำกายหนาก็กระแทกเข้ามาอย่างดุดัน จังหวะสุดท้ายนั่นเองที่เมธาหวีดร้องทั้งน้ำตา สะท้านไปทั้งกายยามความกระสันกลั่นตัวเป็นหยาดน้ำมารวมที่ส่วนปลายแล้วปะทุออก
   

คนตัวเล็กหัวหมุนคว้าง กายบางหนักอึ้งราวกับโดนเหล็กถ่วง เขาหอบหนัก เวียนศีรษะสติเจียนหลุดอยู่รอมร่อ


“อะ ฮึก” เมธานิ่วหน้าด้วยความเจ็บยามอีกฝ่ายถอนกายออกไป รู้สึกได้ถึงมือหนาที่จับหน้าผากเขาเอาไว้ ตามด้วยผ้าคาดตาที่ถูกดึงออก


แสงไฟสาดเข้ามาจนตาพร่า ดวงหน้าหวานอ่อนล้า ฝืนเปิดตาด้วยแรงเฮือกสุดท้าย
   

“มะ ไม่จริง...” ตอนนั้นเองที่เมธาร้องออกมา


เบื้องหน้าเด็กหนุ่มปรากฏบุคคลที่เขาคาดไม่ถึง เมธามองภาพนั้นด้วยแววตาสั่นระริก


“ทำไมล่ะ...”


แทนที่จะได้พบกับหนุ่มหน้าตี๋ เขากลับกลายเป็นร่างสูงเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลล้อมกรอบใบหน้าหล่อร้าย ผู้ชายที่คอยกลั่นแกล้งและผลักไสไล่ส่งเขาเสมอมา คนที่ปฏิเสธความรักของเขาได้อย่างเย็นชา คนที่ไม่เคยเห็นเมธาในสายตาเลยสักวินาทีเดียว
   

แต่ทำไมคนๆ นั้นถึงได้มาอยู่ที่นี่...ในเวลาแบบนี้
   

“เอื้อ...”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า
 :katai4:
หายไปเกือบสองอาทิตย์เลยอะ เขิน 555555555 5
ตอนหน้าจะเฉลยปมแล้วค่ะ โอ๊ย สักทีเนาะ
อยากให้ไอ้พวกนี้พักบ้าง รู้สึกจะเล่นคุ้มค่าตัวกันเหลือเกิน

ใครว่าง ๆ ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ได้นะคะ
พอพ้นตอนที่ 24 เรื่องก็จะกลับมาเลิฟคอมเมดี้เหมือนเดิมแล้วค่ะ
ตบมือแมะ ถถถถถถถ ถ

ขอบคุณคนที่ยังติดตามและให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ
 :katai2-1:
เจอกันตอนที่ยี่สิบสี่ค่าาาา า 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 19-07-2015 10:08:09
 :katai1:    ค้างงงงงงง.   :ling1:   

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่ ที่ 19-07-2015 10:12:30
ขุ่นแม่จูเลียร์คือฮีโร่ นางสวยมากอ่ะพาร์ทนี้  :กอด1:
เชอรรี่คือชาร์ลอต แล้วหมออีกคนที่ว่าคือหมอแปด ใช่มะๆๆ
ขอให้คลี่ปมไวๆ เด็กๆโดนแหกบ่อยจนเสียเซลฟ์แล้ว
ส่วนเอื้อนี่จะชมหรือจะอะไรดี สงสารเมอ่ะ  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 19-07-2015 10:14:22
 :o12:


เมธา.......
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 19-07-2015 10:23:53
สงสารน้องเมสุดจิต
สงสารสามสีสุดใจ พระเอกสัดๆเลยพ่อคุณเอ๊ยยยยย
ตอนนี้คู่หลักหายต๋อม คู่รอง รอง รอง เด่นมาก ดีค่ะ ใช้ค่าตัวให้คุ้ม
รอตอนต่อไปเนาะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: ice.sp0211 ที่ 19-07-2015 10:33:33
ค้างแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 19-07-2015 10:39:29
ไอ้เอื้อ. ไอ้ชั่ว
ทำไมแกล้งแรงแบบนี้วะ
ใจจริงก็อยากจะได้เค้าใจจะขาดล่ะสิ
ถึงได้ทำแบบนี้ โด่  เมก็ใจอ่อนเกินไปแล้วว
แต่จะว่าแบบนั้นก็เหอะ  ใจจริงทำไมเราชอบเอื้อนะ (หรือเราเป็นพวกมาโซโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวไปแล้ววอ๊ากก)
เราชอบอะ  เอื้อออ  และแล้ว เอื้อก็งาบเมไปเป็นที่เรียบร้อย
ปล. ขอถามหน่อยค่ะ ข้องใจนานแล้ว ไอ้คำว่า หน่องเปรม  หน่อง. นี่มันคืออะไรเหรอคะ
 :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 19-07-2015 10:58:01
นั่นไอ้เอื้อใช่มั้ยน่ะ หาาาาาาาาา โถ่หนูเม ทำไมโชคร้ายแบบนี้นะ  :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 19-07-2015 11:22:07
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 19-07-2015 11:26:21
ลุ้นเหลือเกินค่ะ
เราแอบเดาว่าหมอแปดรู้อยู่แล้วปะ แกล้งตลบหลังชาร์ลอตอะไรเงี้ย
พอลุ้นเรื่องหมอแปดแอนด์เดอะแก๊งเสร็จ ก็มาลุ้นเอื้อเมต่อ
แอบสงสารเมอะ  :hao5:
ปล.ชอบเอื้ออะ เลวดี 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 19-07-2015 11:31:50
แหกไหม?
สงสารเม รักไอ้โรคจิต คึ คึ
ไดคิดอะไรกับสามสี?
หน่องเปรมคือเสียงเรียกที่เพี้ยนจาก"น้อง" รึเปล่า?
สุดท้าย กลับมาที่คู่เอกเร็วๆ ตอนเน้"อิเท็น"มันทำไรอยู่ ถูกแย่งซีนโดยไอ้ตี๋กานต์อย่างแรง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 19-07-2015 11:37:35
โอย ตอนนี้ยาวมากกกก
สนุกมากกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 19-07-2015 11:50:54
ลุ้นจนเกร็งงงงงง อ๊ากกกกก ไอ้เอื้ออ เกือบเกลียดแกแล้ววววว โอ๊ยยยย หมอแปดพูดอารายยยยยย รอออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: farfarneenee ที่ 19-07-2015 12:27:38
โอ๊ยยยยยยยยยย ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง   :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 19-07-2015 12:28:25
ขอพูดคำไม่สุภาพนะนะใครจะให้คะแนนติดลบก็เิญกูไม่สน ตอนแรกกูคิดนะว่านิยายเรื่องนี้จะดีแล้วน่าจดจำ ไอ้พวกที่ชอบนี้กูส่งสัยว่ามันเป็นโรคจิตกันรึเปล่า เรื่องการขืนใจ หรือข่มขืนมันไม่ใช่เรื่องสนุกเรื่องตลกนะ ถึงมันจะเป็นแค่นิยายแต่มันไม่ได้อยู่กับแค่นิยายนะโว้ย ไอ้พวกที่ชอบๆมีความสุขเนี้ยกูขอแช่งให้แม่งโดนข่มขืนเหมือนเมย์ให้หมดเลย หลายงานให้ลบกูจากเหล้าก็ได้นะ ใครที่ไม่เคยเจอมันจะไม่รู้ความรู้สึกเลยว่าคนที่ถูกข่มขืนแม้จะจากคนรักก็ตาม บ้างคนถึงกับหมดอะไรตายอยาก กลายเป็นโรคทางจิตเลยนะเว้ย ถ้ารู้ก่อนน่าคงไม่เข้ามาอ่านจะสติแตกแบบนี้ เนื้อหามันแรงไป รองคนใกล้ตัวเจอแบบนี้บ้างคุณจะพูดไม่ออก มันโหดร้ายเกินไป ถึงไม่รักกันแค่ไหนก็ไม่เห็นจะทำให้คนคนหนึ่งตายทั้งเป็นแบบนี้ เรื่องอับปรีแบบนี้ใครมันจะกล้าไปประกาศให้คนอื่นรู้ ถ้าเท็นรู้ก็ว่ามีการฆ่ากันตายอ่ะ อีกอย่างอยากรู้คนแต่งต้องการจะสื่ออะไรช่วยตอบคำถามไอ้คนโง่ไอ้คนโลกสวยคนนี้หน่อย จากที่ดีๆมาพอถึงตอนนี้ความดีางามหลายหมดกลความดีไม่มีเหลือ เจ็บปวดแทนเมเลยว่ะ เกลียดๆพูดได้คำเดีียวว่าเกลียดมากถึงมากที่สุด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 19-07-2015 12:28:44
ค้าง  :katai1: :katai1: :katai1:

เริ่มชอบเอื้อ...แต่พอมาตอนจะจบตอนนี้นี่แบบ ทำไมแกทำแบบนี้ไอ้เอื้อ!!! แต่เราว่าเราก็ยังคงชบเอื้อต่อไป 555+
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: icecreamii8_ ที่ 19-07-2015 12:31:01
ฮือออ ค้างงงงง
รอตอนต่อไปค่า :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 19-07-2015 12:37:55
สงสารเมมาก :o12:
เราลุ้นสามสีกับไดนาไมต์ชอบคู่นี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: kukkikkooka ที่ 19-07-2015 12:51:42
สงสารน้องเมมมมม อิเอื้อออออออ

เรื่องชาลอตต์น่าจะหมดห่วงแล้วแหละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: yearrayoeng ที่ 19-07-2015 12:51:52
โห ถูกซ้อม ถูกข่มขืน ถ้าไม่จำ คงไม่ใช่คนแล้ว เลิกโง่ได้แล้วสินะ เม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 19-07-2015 13:14:20
ร้ายสุดนี่เอื้ออังกูรป่ะว่ะ หึหึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 19-07-2015 13:32:17
ไอ้เอื้อ ถ้าแกไม่มาช่วย น้องเมไม่ทันนะ



ฉันจะเอาไม้หน้าสามไปฟาดแกให้ตายเลย ไอ้เลว



น้องเมอย่าไปดีกับมันง่ายๆนะไอ้เอื้อนะ



ถึงแม้จะเสียตัวให้มันไปแล้วก็จงหันมาเกลียดมันอย่างจริงจังเถอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 19-07-2015 13:38:50
ตอนนี้เราค่อนข้างไม่
ชอบเอื้อเลยนะ  แล้ว
ถ้ามาไม่ทันล่ะ ชีวิต
ของเมโดนทำลายยับ
เลยนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-07-2015 14:00:59
เกลียดเอื้อมากๆ เลยค่ะ ไม่ชอบอะไรเมนักหนา ถึงได้จ้องจะทำร้ายกันขนาดนี้ เราว่าตอนแรกเมก็อยู่ของเมเฉยๆ แล้วนะคะ จะมีก็แต่เอื้อนั่นล่ะที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับเมก่อนตลอด ทำตัวเหมือนคนลืมกินยาระงับประสาทไปได้!!! :z6:

ปล. เมตัดใจจากเอื้อเถอะนะคะ อย่าไปหลงรักคนแบบนี้เลย ไม่เหมาะสมกับเมเลยจริงๆ :monkeysad:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 19-07-2015 14:57:27
โง่ยยยยยยย  :m31:
เอื้อชอบเขาก็บอกไปดิ
เล่นตัวอ่ะ
สงสารเมโว้ยยยยย
ปล.สามไดน่ารัก  :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 19-07-2015 16:51:39
เอื้ออออออออ สงสารน้องเมบ้างเด่ะะะะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 19-07-2015 17:10:26
กำลังลุ้นๆกับงานแต่งที่สุดแสนจะโกลาหล ก็มาเสียน้ำตาไปพร้อมน้องเม :hao5:
เอื้อใจร้ายมากเลยอ่ะ ทำเกินไปแล้วนะ ถ้าแค่น้องเมมาสารภาพรักแล้วตัวเองไม่ชอบ ต้องเอาคืนเขาให้เจ็บขนาดนี้เลยเหรอ :katai1:
ยุให้เมเกลียดไปเลยดีไหมเนี่ย :angry2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 19-07-2015 17:36:21
สงสารเมอ่ะ :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 19-07-2015 18:24:41
รับผิดชอบเลยนะอิเอื้อ
ไม่งั้นจะให้เมหนีแกไปสุดตาเลย
เกลียดแกจริงจังล่ะ

อยากรู้ว่าหมอแปดพูดว่าอะไร
ปมจะคลี่คลายยยังไง ลุ้นมากกก
เด็กโข่งไม่ได้ออกโรงเลยอา่าตอนนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-07-2015 18:44:57
ก็ใช่สิ!ไอ้เอื้อมันไม่ใช่'มนุษย์'เหมือนเราๆหนิ ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-07-2015 18:57:59
เรื่องนี้เราสงสารเมธาที่สุดเลย :o12: :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 19-07-2015 20:25:04
สงสารเมจังอ่ะ ทำไมต้องมาเจอแบบนี้ก็ไม่รู้  :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 19-07-2015 20:40:00
มันหนักเกินไปแล้ว สงสารเม ฮือออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: wishper ที่ 19-07-2015 20:55:06
ไม่ไหวๆ สงสารเมง่า~ :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: blingsmay ที่ 19-07-2015 20:58:41
สามไดคือแบบ ฟหกด่าสว มากกก งืออออออออ
ลุ้นอยู่ว่าถ้าสามเจอไดแล้วนางจะกอดไดไหม คือนางกอดจริงๆด้วยอ่ะ งือออออออออ
สงสารครูเม ฮื่อออออ ทำไมเอื้อใจร้ายแบบนั้นคะ ได้เขาแล้วรับผิดชอบด้วยนะคะ ฮื่ออออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: nuja ที่ 19-07-2015 22:51:44
จบเรื่องแม่เลี้ยงซะทีนะน้องเทน  ต่อไปก็จัดการเรื่องตัวเองให้เรียบร้อยนะคะน้องเทน

รอต่อไปจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 19-07-2015 23:39:09
ตอนนี้เราไม่โอว่ะ เอื้อทำไปทำไมหรอ ทำเพื่ออะไร

ไม่สนก็อย่ามาทำแบบนี้  ให้คนอื่นนำร้ายร่างกาย ตัวเองข่มขืน นี่เรียกว่าขมขืนถูกต้องที่สุด

เจ็บแล้วจำบ้างนะเม อย่าให้ความรักมาบังตา โดนถึงขนาดนี้ ไม่จำก็โงเต็มทน

ขอเมได้คนที่ดีกว่านี้ไม่ได้หรอ เมก็ออกจะเป็นคนดี

ที่แรกก็ชอบเอื้อยุนิดหน่อย ย้ำนิดหน่อย แต่พอเจอแบบนี้ไม่ว่ะไม่โอเค

ถ้ามันจะคู่กันจิงๆ คงได้คว่ำปากอ่านอ่ะนะ เอาอีเอื้อไปได้กับอีชาลอตนู่นไป สมกันดี

สงสารเมที่สุดละ สู้ๆ ผ่านความอัปยศนี้ไปให้ได้ล่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: vlavender ที่ 20-07-2015 10:03:26
ลุ้นอยู่ดีๆ มาน้ำตาแตกตอนท้ายอ้ะ ฮือๆๆๆ แร้งแรง แต่ก็ฟีลเหมือนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น หักมุมดี ถึงจะแรงไปหน่อย แต่มันก็แค่นิยาย อ่านเพื่อความสนุกสนานกันนะคะ อย่าบ้า เดี๋ยวอยู่ในสังคมยาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: mukkai ที่ 20-07-2015 10:49:44
จบเรื่องเจ๊เเม่เลี้ยงเเล้ว(ใช่ไหมนะ5555)มาค้างเรื่องเอื้อหนูเมต่อ :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: tsubasa_6927 ที่ 20-07-2015 12:13:59
ไม่รู้ทำไม สงสารเมก็จริง แต่เกลียดเอื้อไม่ลง(รึเราชอบคนเลว?) แต่บักกานต์นี่สมควรโดนมาก :z6:
เรื่องเค้าออกจะมีจุดไคลแมกซ์เยอะแยะ แต่เรากลับไปฟินโมเม้นท์สามไดที่โผล่มาไม่กี่บรรทัดซะงั้น ฮาาาาาาาา
อ่านพวกมิตรภาพลูกผู้ชายแล้วมันก๊าวใจดีแท้
ชอบตั้งแต่ตอนเป็นเหน็บในตู้นั่นละ!!!! :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 20-07-2015 17:25:13
เอื้อคือที่สุดของที่สุดมาก  o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 20-07-2015 17:30:55
เฮ้อ ตอนนี้ทำเอากลั้นหายใจอ่านกันเลยทีเดียว เกือบขาดใจตาย โชคดี เมเรียกเอื้อออกมาในที่สุด ค่อยยังชั่้ว
ลุ้นแทบแย่อ่ะ ถ้าเป็นอ้ายกานต์นะ สงสารเมกันไปเลยทีเดียวเชียว แต่นายเอื้อก็โหดไปนะ สวมบท ก็อดเดวิลได้คุ้มค่าจ้างมากอ่ะ
รอ ร้อ รอ อ่านตอนต่อไป สงสัยในหลายๆเรื่อง และเบื่อเรื่องหมอแปดเต็มที เฮ้อออออ  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 20-07-2015 18:47:34
เอื้อออ ทำไมทำงี้อะ
สงสารเมมากจริงๆ เคืองเอื้อมากๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 21-07-2015 22:06:44
สงสารเม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: littlegirlfriend ที่ 22-07-2015 00:01:56
ชื่อเอื้อบรรทัดสุดท้ายนี่แบบว่า..


"เอื้ออออออออออออออออออออออออออ...."

 :sad4: :laugh: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-07-2015 15:30:17
ค้างงงงงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 22-07-2015 22:24:40
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ตูเครียด :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :serius2: :serius2: :serius2: :angry2: :angry2: :angry2: :fire: :fire: :fire: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 23-07-2015 11:37:11
คู่อื่นไปไกลมาก ในขณะที่เด็กโข่งและกุ๊กเรายังเดินไม่ถึงไหน
โถ่ววววววว
ไม่ร้องๆๆ
สงสารเมอ่า ความรักคืออะไร ทำไมเอื้อมันทำกับเมได้ลงคอ
ลุ้นไดกับสามสีนะ แอบหวังมาตลอด เอิ้กๆๆๆ
ค้างจังงงงง งึดดดดดดดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 24-07-2015 17:27:06
ตอนนี้เราไม่ไหวว่ะ เราอยากรู้เรื่องทางฝั่งงานมากกกกกกกก แต่กลายเป็นว่าต้องมาจิตตกกับไอ้เหี้ยเอื้อและเม
เราไม่เคยชอบเอื้อเลยเป็นคนที่ถ้าเจอในชีวิตจริงคงไม่ขอยุ่งให้ชีวิตต้องแปดเปื้อน
ขอโทษคนแต่งจริงๆ นะคะถึงเราจะชอบเม แต่ถ้าต่อไปมีเอื้อออกมาแม้จะมาพร้อมเมก็ตามเราขอข้ามไม่อ่านเกี่ยวกับคนนี้นะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 24-07-2015 21:56:57
ค้างอีกแล้ววววว
เอื้อทำไรไม่ปรึกษาใครเลยนะ ปากแข็งแบบนี้สงสารเมแย่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 25-07-2015 02:17:10
อีเอื้ออออ

แกรู้หรือยังว่าน้องเมรักแกแค่ไหน :z6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: snowtoy ที่ 26-07-2015 00:32:48
หมอแปดพูดว่าอะไร!!!!!! :katai1:
แล้วตัดเอื้อเมได้ทรมานใจมากกกก :ling1:
แอบสงสารเมแต่ก็ดีใจแทนเม ในที่สุดเอื้อมันก้อรู้ใจตัวเองแล้วนะ อย่าแกล้งหน่องเมมากล่ะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 26-07-2015 17:09:14
สวัสดีค่า มาตามอ่านครั้งแรก

อ่านจนจบแล้วววว

สนุกมาเลย ติดตามต่อไปนะคะ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: nuttzier ที่ 27-07-2015 15:30:48
อิเอื้อเลวอ่ะ   ฉวยโอกาศ .....
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: kpHJstdy ที่ 27-07-2015 16:04:28
เพิ่งเคยเข้ามาอ่านเรื่องนี้เลยค่ะ จะบอกว่าชอบมาก มันทั้งตลกและมีอะไรบางอย่าง คือตอนแรกเราคิดว่าจะมีแค่การทำอาหารหรือว่าบทน่ารักกุ๊กกิ๊กตลกเฮฮาอะไรแบบนี้แต่นี่สืบสวนมีปมให้ชวนลุ้น มันสนุกมากกกกกกกกก อ่านแล้วก็ขำมาก คือติดใจไอ้คุณเอื้อออออออมาก เราไม่รู้แปลกไหมที่ชอบผู้ชายคนนี้แต่ก็เกลียดปนหมั่นไส้เช่นเดียวกัน เป็นผู้ชายที่ชั่วร้ายแต่ไม่ได้ชั่วร้ายแบบที่น่ารังเกลียดหรือชวนยี๊ แต่เรื่องที่เราหมั่นไส้และอยากจะบีบคอเอื้อที่สุดคือเรื่องเม สงสารเมมาก คิดว่าไม่น่ามารักไอ้เอื้อเล้ยยยยยแต่ความรักมันกำหนดไม่ได้หรอกว่าจะรักหรือไม่รัก ยังไงตอนล่าสุดก็ยังดีที่เป็นเอื้อคนที่เมรัก แม้เอื้อจะเลวมาก มันฉวยโอกาส ไอ้เอื้อออออออออออ นี่อ่านเรื่องนี้ไปตะโกนว่าไอ้เอื้อบ่อยกว่าชื่อเท็นอีกแม้จะเอ็นดูเท็นเหลือเกิน หืมมมมมม ทูนหัวของบ่าวววว  :hao7:  แล้วตัวละครที่ชอบมากคือไดนาไมต์ คิดว่าไดเป็นสิ่งมีชีวิตที่ตลกและบ้ามาก ขำตอนไปเปลี่ยนผมเป็นสีชมพูมีถักเปียกแล้วจะเห็นสีม่วงด้วย คือ พ่อคุ๊ณณณณณณ ตลกกก แล้วหน่องเปรมก็น่ารักอะ แถมอ่านแล้วอยากมุดจอเข้าไปกินกับข้าวเปรมด้วยคนเลยค่ะ  จะรอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 28-07-2015 16:39:24
เอื้อแก่มันเลวมากก หลอกกันได้

ปากแข็งอีกต่างหาก ชอบเขาก็ไม่บอก น่าโดน  :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:

ลุ้นๆ ต่อไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 01-08-2015 09:42:09
“พอได้แล้ว”


ความเงียบโรยตัวไปทั่วโบสถ์หลังสิ้นคำ เจ้าของเสียงคือร่างใหญ่ในชุดสูทสีครีมและรองเท้าหนังเข้าชุด ดวงตายาวรีคู่นั้นทอประกายสุขุม ใบหน้าหล่อเหลาไม่ส่อเค้าอารมณ์ใด


หมอแปดบอกว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเธอ”


“แต่เท็นเป็นเพื่อนพวกผม” อัคคีหันไปแย้งเพื่อนสนิทพ่อ ข้างๆ เป็นเปมทัตที่มองเจ้าบ้านด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว พ่อครัวพูดว่า “ผมคงยอมให้เท็นอยู่ใกล้คนอันตรายแบบนี้ไม่ได้”


“ฉันไม่สนว่าพวกเธอจะรู้อะไรมา แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเธอจะตัดสิน” เสียงทุ้มนั้นเย็นเยียบ ท่าทีของหมอแปดแสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่รับฟังคำพูดพวกเขา


ไฟแทบตะโกนว่า “ตาสว่างสักทีเถอะ! ผมไม่เชื่อว่าคุณจะแต่งงานกับเธอโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรหรอกนะ!” เปมทัตมองร่างใหญ่อย่างไม่เข้าใจ ถามว่า


“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”


หมับ!


ไม่ทันหมอแปดจะได้ตอบอะไร รู้ตัวอีกทีเจ้าสาวผมสีทองก็ปราดเข้าไปล็อคคอร่างสูงในชุดสูทสีเทาจากทางด้านหลังเสียแล้ว ออกัสเบิกตากว้าง ร้องลั่น


“เท็น!”


“หึ...” 


ชาร์ลอตต์แสยะยิ้ม มืออีกข้างถือปืนกระบอกเล็กจ่ออกเสื้อด้านซ้ายของเด็กหนุ่ม เธอใช้ความเร็วชั่วพริบตาคว้ามันขึ้นมาจากน่องใต้กระโปรงสีขาวที่ยาวระพื้นเมื่อครู่นี้


พวกเปรมหน้าซีด ออกัสขยับตัวไปบังหมอแปดไว้ทันที ร้องว่า “หยุดนะคุณชาร์ลอตต์!”


“ถอยไป!” หญิงสาวตะโกนขู่ เธอกดปากกระบอกปืนจนส่วนปลายแทบหายไปในอกเสื้อร่างสูง เท็นเหลือบมอง นิ้วของชาร์ลอตต์อยู่ในสภาพพร้อมลั่นไกสังหารเขาได้ตลอดเวลา


“เท็น...” เปมทัตเรียกชื่อตัวประกันเสียงแผ่ว ทศทิศสบตา พูดว่า


“เราไม่เป็นไร”


“หุบปาก!” ชาร์ลอตต์รัดคอเด็กหนุ่มแน่นขึ้น เท็นหน้าเชิด เหงื่อเม็ดเล็กไหลลงข้างขมับ หายใจลำบากกว่าปกติ เจ้าสาวหันไปตวาดคนอื่นเสียงแหลม


“ถ้าพวกแกเข้ามามันตายแน่!”


“แม่งเอ๊ย...” ไฟสบถอย่างเจ็บใจ โชกับไดนาไมต์และสามสีเองก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน


หมอแปดมองภาพนั้น พูดว่า “วางปืนลงซะ...ชาร์ลอตต์”


“วางปืนงั้นเหรอ...” หญิงสาวเหยียดยิ้มแปลกตา ส่งเสียงกลั้วหัวเราะ “พูดอะไรเห็นแก่ได้จังนะคะคุณหมอ”


“เธอต้องการอะไรกันแน่!” เปรมถามอีกครั้ง สมองพยายามคิดหาวิธีดึงเด็กโข่งออกมา ดวงตาสองสีคู่นั้นทอประกายเจ็บปวดแวบหนึ่ง ทว่าไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ


“ฉันจะฆ่าไอ้เด็กนี่! ให้มันสาสมกับที่ผู้ชายคนนั้นทำกับแม่ของฉัน!” ใบหน้าสวยหยาดฉายแววโกรธเกรี้ยว เธอกดปากกระบอกปืนแรงขึ้น ร้องใส่เจ้าบ้านว่า


“แกเป็นคนทำให้แม่ของฉันต้องตาย! ไอ้ฆาตกร!”


ทุกสายตาพุ่งไปทางหมอแปดเป็นจุดเดียว ออกัสขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่ายังไง?”


หญิงสาวฉีกยิ้มบิดเบี้ยว เธอมองหน้าเจ้าบ้านพลางหัวเราะคล้ายกำลังเสียสติ


“นางแบบสาวที่แกเป็นคนรับผิดชอบการผ่าตัดเมื่อหลายปีก่อน...” ชาร์ลอตต์พูดชัดถ้อยชัดคำ “แองเจิ้ล ไวโกฮาร์โมนิเช่...คือแม่ของฉัน คนไข้ที่ตายด้วยฝีมือของแกกับหมออีกคนไงล่ะ!”


พวกเปรมได้ยินแล้วเบิกตากว้าง พวกเขาเพิ่งรู้เรื่องนี้


“หลังจากแม่ตายฉันก็ถูกส่งไปสถานสงเคราะห์ หลายปีที่ฉันต้องใช้ชีวิตแบบตายทั้งเป็น ในขณะที่ฆาตกรอย่างพวกแกยังคงเสพสุขและมีหน้ามีตาในสังคม!!”


“คุณไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหน” สามสีถามขึ้นมา เรื่องที่ชาร์ลอตต์เล่าน่าจะเป็นส่วนที่เขาให้เอื้ออังกูรช่วยหา และแน่นอนว่าจนถึงตอนนี้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก็ยังไม่ได้บอกอะไรพวกเขา


หญิงสาวเหลือบตามองคนถามแล้วเหยียดยิ้ม “พวกแกหาคลิปมาก็น่าจะรู้นี่...” ชาร์ลอตต์ตวาดเสียงกร้าว “หมออีกคนก็คือผู้ชายที่จะหมั้นกับฉันยังไงล่ะ!!”


สามสีปิดปากฉับ สมองเริ่มประมวลผล


“หมอนั่นมันหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น พอโดนฉันมอมเหล้ากับหลอกถามเข้าหน่อยมันก็สารภาพออกมาจนหมดเปลือก ว่ามันเป็นคนฉีดพิษชะลอการแข็งตัวเลือดเพราะมันชอบแม่ของฉัน และรับไม่ได้ที่แม่ของฉันหนีมันไปแต่งงานใหม่แล้วมีลูก!”


ชาร์ลอตต์สูดลมหายใจลึก เล่าว่า


“โดยไม่ได้รู้สักนิดเลยว่าฉันนี่แหละคือลูกสาวของคนที่มันฆ่า ไอ้โง่เอ๊ย! ฉันเลยหลอกมันมาเจอแล้วยิงทิ้งในห้องไงล่ะ!” ดวงตาสองสีคู่งามฉายแววอมหิต บอกอีกว่า “แต่ที่สืบมามันมีหมอสองคน ฉันตามหาหมออีกคนนานมาก และในที่สุดก็เจอ...”


หญิงสาวสบตากับหมอแปด หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง


“แกไงล่ะ! แกกับไอ้หมอนั่นสมคบคิดกันฆ่าแม่ของฉัน!” ชาร์ลอตต์ยิ้มทั้งที่ดวงตาแข็งค้าง พูดช้าๆ “แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าแกจะโง่ปล่อยฉันเข้าบ้านมาง่ายๆ แบบนี้ คงไม่รู้เลยสิว่าฉันเข้ามาตีสนิทเพื่อแก้แค้น”


ถึงตรงนี้ทำนบน้ำตาของหญิงสาวก็พังทลายลงมา เธอตวาดลั่น


“ฉันจะฆ่าคนที่แกรักทั้งหมด! ให้มันสาสมกับที่แกทำกับฉัน!!”


“มันไม่ใช่แบบนั้น!” 


ชาร์ลอตต์สะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายตะโกนเสียงดัง ดวงตาสองสีจับจ้องร่างใหญ่ในชุดสูทสีครีมตรงหน้า ทันทีที่เขาสบตาหัวใจของเธอก็บีบรัดจนเจ็บอย่างน่าประหลาด


“มันไม่ใช่แบบนั้น...” หมอแปดเว้นวรรค ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาว่า


“เชอร์รี่”


หญิงสาวเบิกตากว้าง ร้องเสียงหลง “อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ!”


“ฉันไม่ได้ฆ่าแองเจิ้ล” ดวงตายาวรีทอประกายเจ็บปวด เชอร์รี่ตะโกนทั้งน้ำตา “ไอ้คนโกหก! เลิกเสแสร้งสักที! ฉันจะฆ่าลูกชายของแก! จงโทษความโง่ของตัวเองที่ไม่รู้ซะ!”


“ฉันรู้...”


“ว่าไงนะ?” เชอร์รี่นิ่งไป ปวดหนึบบริเวณอกซ้ายยามอีกฝ่ายสบตา


“ฉันรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของแองเจิ้ล...” เสียงทุ้มนั้นแผ่วหวิว หมอแปดก้มหน้าคล้ายระงับความเจ็บปวด


“รู้มาตลอด...จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังจำดวงตาสองสีที่จ้องมาจากนอกห้องผ่าตัดคู่นั้นได้ดี” เจ้าบ้านสบตากับหญิงสาว ใบหน้าของเขาอ่อนล้าเหลือเกิน “มันเป็นดวงตาของเธอ...เชอร์รี่ และที่เธอเสียใจกับต้องการแก้แค้นฉัน...ฉันรู้”


“โกหก!” เชอร์รี่แผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราด “ถ้าแกรู้ว่าฉันจะแก้แค้นแล้วแกจะมาขอฉันแต่งงานทำไม!”


“เรื่องนั้น...”


“แกมันฆาตกร...แกสมคบคิดกับไอ้หมอเวรนั่น! ฆ่าแม่ของฉัน! ฮึก...ทำไมต้องฆ่าคุณแม่ด้วย!”


กึก!


ตอนนั้นเองที่นิ้วเรียวตรงไกปืนขยับ อัคคีเบิกตากว้าง พรวดเข้ามาคว้าข้อมือหญิงสาวจนฝ่ายหลังสะดุ้งแล้วหันไปฟาดแขนใส่ ทศทิศอาศัยจังหวะนี้สลัดตัวออกมา เชอร์รี่กัดฟันกระชากปืนกลับมาจากไฟ


เธอสะบัดมือไปทางเท็นแล้วเหนี่ยวไกอย่างแม่นยำ


ปัง!


แว่วเสียงกรีดร้องดังมาจากวงนอก ทศทิศเบิกตาโพล่ง ตามด้วยร่างหนึ่งที่โผเข้าอกกว้าง ท่อนแขนแข็งแรงรวบอีกฝ่ายไว้แน่น เด็กหนุ่มร้องลั่น


“กุ๊ก!!”


เปมทัตในชุดสูทเปื้อนเลือดทรุดฮวบในอ้อมกอดเขา เท็นขอบตาร้อนผ่าวแสบจมูก เด็กหนุ่มย่อตัวประคองร่างอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยท่อนแขนอันสั่นเทา


ใบหน้าพ่อครัวขาวซีด ดวงตาสีนิลเลื่อนลอยทว่ายังคงเผยยิ้มออกมา


“กุ๊ก...ฮึก กุ๊ก...” ดวงตายาวรีคลอไปด้วยหน่วยน้ำ มือหนาพยายามเขย่าเรียกสติคนในอ้อมกอดอย่างใจเสีย


“ไอ้เปรม!!” พวกที่เหลือร้องลั่น เชอร์รี่รีบตั้งหลักแล้วเล็งปืนไปทางหมอแปด เธอเหนี่ยวไกอีกที


ปัง!


“โอ๊ย!”


ทว่าใครบางคนกลับปราดเข้ามาใช้สันมือฟาดข้อมือหญิงสาวอย่างแรงจนกระสุนเปลี่ยนทิศทาง พวกไฟหมอบลงตามสัญชาตญาณ เชอร์รี่ร้องลั่นเมื่อถูกชายหนุ่มผมสีน้ำตาลล็อคแขนจากด้านหลัง


“ปล่อย! ปล่อยฉัน!!”


ออกัสกดหญิงสาวคว่ำลงกับพื้นด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียม ดวงตาสีเขียวท่วมท้นไปด้วยจิตสังหาร เชอร์รี่พยายามดิ้นทว่าไม่อาจหลุดออกไปจากเงื้อมมืออีกฝ่ายได้


“กุ๊ก...” เท็นเรียกคนในอ้อมกอดเสียงแผ่ว หยดน้ำตาร่วงผล็อย เปรมมองภาพนั้น ส่ายหน้ายิ้มๆ


“ชู่ว...เท็น ไม่ร้อง...”


มือขาวซีดพยายามยื่นมาเช็ดน้ำตาให้ ทศทิศคว้ามือนั้นไว้แน่น ส่ายหน้าร้องเสียงสั่น


“ไม่ ฮึก...ไม่เอานะ กุ๊ก...”


“ไอ้เท็นลุกขึ้น” ไฟได้สติคนแรก เขารีบหยิบกุญแจรถออกมา เท็นช้อนร่างพ่อครัวขึ้นแนบอก ดวงตายาวรีคู่งามทอประกายสับสน


“ฮึก กุ๊กอย่าเป็นอะไรไปนะ...”


“ไอ้โชโทรเรียกตำรวจ กูจะเอาไอ้เปรมไปโรงพยาบาล”


โชรีบควักสมาร์ทโฟนออกมา ร้องว่า “กูไปด้วย!”


“ไอ้เท็นมานี่!” ไฟดึงแขนเสื้อเพื่อน ก่อนพวกเขาสามคนจะรีบพาพ่อครัวออกจากโบสถ์ไป สามสีขยับจะวิ่งตาม ทว่าสุดท้ายก็หยุดเท้าแล้วยืนอยู่กับที่


“...”


ไดนาไมต์ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มซ่อนดวงตาไว้ใต้เรือนผมสีชมพูอย่างคาดเดาอารมณ์ได้ยาก ตอนนั้นเองที่เชอร์รี่ร้องไห้ออกมา   


“ทำไม...ฮึก ทำไมถึงเป็นฉันที่แพ้ล่ะ! ทำไมต้องเป็นฉันที่ทรมานอยู่ฝ่ายเดียวในขณะที่พวกแกยังลอยหน้าลอยตาเสพสุขอยู่ในสังคมได้! มันไม่ยุติธรรมเลย! ฮือ...” หญิงสาวสะอื้นเจียนจะขาดใจ ตวาดผ่านม่านน้ำตาอย่างเจ็บปวด


“ไอ้ฆาตกร! ทำไมต้องฆ่าคุณแม่ด้วย! ทำไม!”


ดวงตาสีเขียวของออกัสหม่นแสงลงอย่างเห็นใจ หญิงสาวในตอนนี้ตัวสั่นเทาราวกับลูกนก เธอตะโกนว่า


“เมียแกก็เหมือนกัน! ในงานศพแม่...ผู้หญิงคนนั้นบอกกับฉันว่าจะคอยช่วย ทำมาบอกว่าไม่ต้องห่วง แต่สุดท้ายเธอก็หายไป!”
   หยาดน้ำใสไหลรินออกจากดวงตาสองสี ดูแล้วราวกับอัญมณีเลอค่าอันแสนบริสุทธิ์


“ฉันเคยหวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะช่วยฉันได้...ฉันเคยหวังว่าเธอจะช่วยฉันจริงๆ...” เชอร์รี่ร้องออกมาอย่างเคียดแค้น “แต่สุดท้ายมันก็แค่คำโกหกของฆาตกร! ผู้หญิงคนนั้นโกหกฉัน!”


“พอสักที!”


เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกทุกสายตาให้หันไปมอง สามสีหลับตาลงช้าๆ


ไดนาไมต์เดินมาหยุดยืนข้างหญิงสาว เขาล้วงเข้าไปในอกเสื้อ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น “ขอโทษที่อ่านก่อนโดยพลการ นี่คือสิ่งที่ผมพบในห้องนอนของนายหญิง”


เด็กหนุ่มวางของในมือลงตรงหน้าหญิงสาว มันคือซองจดหมายสีขาวจำนวนมาก เชอร์รี่มองพวกมันผ่านม่านน้ำตา ร้องเสียงแผ่ว


“อะไร...?”


“จดหมายของนายหญิงที่ถูกตีกลับเพราะบ้านปลายทางถูกทุบทิ้ง” ไดนาไมต์พูดอย่างขมขื่น เสียงของเขาแผ่วเบาเหลือเกิน “จากวันที่...นายหญิงพยายามส่งจดหมายหาคุณมาตลอด พร้อมแนบค่าเลี้ยงดูไว้ให้ แต่สุดท้ายก็ถูกตีกลับ”


ถึงตรงนี้ออกัสปล่อยเชอร์รี่ให้เป็นอิสระแล้ว หญิงสาวหยิบซองจดหมายใกล้มือขึ้นมาเปิดอ่านช้าๆ เนื้อความด้านในถามถึงสารทุกข์สุขดิบของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าเชอร์รี่ไม่เคยได้เห็นมัน


จดหมายลายน่ารักมากมายที่นายหญิงตั้งใจเขียนให้เธอ...ทว่ากลับส่งไปไม่ถึง


“นี่มัน...”


หญิงสาวอ่านจดหมายทั้งน้ำตา ตอนนั้นเองที่หมอแปดเดินมาหยุดลงตรงหน้าเธอ


“หลังจากเกิดเรื่อง ฉันกับสองพยายามตามหาเธอมาตลอด” ดวงตายาวรีคู่นั้นทอประกายปวดร้าวเมื่อนึกถึงฝันร้ายนับสิบปี “แต่ทำยังไงก็หาไม่เจอ...ตอนนั้นที่งานของฉันหนักขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่สองยังคงไม่ละความพยายาม”


เจ้าบ้านผู้เย็นชาบอกว่า “สองตามสืบที่อยู่ของเธอต่อคนเดียวเงียบๆ แต่ไม่นานเธอก็จากฉันกับลูกไป...”


เชอร์รี่เบิกตากว้าง หมอแปดย่อตัวลงตรงหน้าเธอพร้อมรอยยิ้มเศร้า “เหมือนเวรกรรมตามทันเลยนะ...หลังจากนั้นฉันก็โหมงานหนักจนไม่มีเวลาให้ครอบครัวอย่างทุกวันนี้”


ดวงตายาวรีแดงก่ำ “ส่วนเรื่องในห้องผ่าตัดวันนั้น ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าหมออีกคนคิดจะทำร้ายแม่ของเธอ” หมอแปดเว้นวรรค บอกว่า “ฉันเพิ่งรู้หลังจากที่เขาตายว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ถ้าฉันรู้ให้เร็วกว่านี้ฉันคงจะห้ามเขาได้ ฉันเสียใจ...ที่ฉันช่วยแองเจิ้ลเอาไว้ไม่ได้”


เชอร์รี่สะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวด


“ฉันพยายามสืบเรื่องของเธอต่อจากสอง จนได้รู้ว่าเธอถูกเจ้าบ้านชาร์มมาลิครับไปเลี้ยง และที่ขอเธอแต่งงาน...ก็เพราะฉันไม่รู้ว่าควรจะชดใช้ให้เธอยังไงดี”


หมอแปดพูดเสียงแผ่ว “ขอโทษนะ...เชอร์รี่”


ดวงตายาวรีทอประกายรวดร้าว ทว่ากลับยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ขอโทษที่ฉันช่วยแม่ของเธอเอาไว้ไม่ได้ในวันนั้น ขอโทษที่ทำให้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ที่ผ่านมาเธอคงลำบากมาก...ฉันขอโทษ”


หญิงสาวเงยหน้ามองอีกฝ่ายผ่านม่านน้ำตา ตอนนั้นเองที่มือหนายื่นมาลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา


“แองเจิ้ลในห้องผ่าตัด...เธอเข้มแข็งมาก” เสียงทุ้มนั้นอ่อนโยนเสียจนเชอร์รี่ร้อนวูบในอก “เธอบอกฉันว่า...เธอจะต้องรอดออกไป เพราะลูกสาวของเธอรอเธออยู่”


แก้มขาวของเจ้าสาวผมสีทองอาบไปด้วยหยดน้ำ


“คำพูดสุดท้ายของแองเจิ้ล...” นิ้วยาวเกลี่ยน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน


“มันเป็นชื่อของเธอ...เชอร์รี่”


“ฮึก...แม่...” หญิงสาวสะอื้นออกมาอย่างใจสลาย เชอร์รี่กอดจดหมายของผู้หญิงที่เธอนึกแค้นเสมอมา พร่ำเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยในอกที่ปวดหนึบ


“คุณสอง...หนูขอโทษ คุณหมอ...ขอโทษค่ะ ฮือ...”


เจ้าบ้านลูบเส้นผมสีทองนั่นอย่างทะนุถนอม เชอร์รี่ร้องไห้พลางพรั่งพรูคำขอโทษพร้อมน้ำตา ทั้งๆ ที่เธอมีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้นครอบครัวนี้แท้ๆ


กลับกลายเป็นพวกเขาเอง...ที่พยายามจะช่วยเหลือเธอเสมอมา


“ขอโทษค่ะ ฮึก...หนูขอโทษ” เชอร์รี่ร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ ออกัสยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เจ้านาย ฝ่ายหลังรับมาก่อนจะใช้มันเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน


“ไม่เป็นไร”


“ฮือ...” เชอร์รี่สะอื้น ตอนนั้นเองที่ตำรวจมาถึง


เจ้าหน้าที่เก็บปืนก่อนจะคุมตัวหญิงสาวไป ซึ่งฝ่ายหลังก็ยอมรับโทษแต่โดยดีทั้งน้ำตา ไดนาไมต์มองภาพนั้นด้วยแววตาอ่านไม่ออก จนสามสีเดินเข้ามากอดคอเขา



“ไปกันเถอะ”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูก้มหน้า ผงกหัวเบาๆ


“อืม...”




เฟอร์รารี่สีแดงสดจอดลงหน้าห้องฉุกเฉินในเวลาสองทุ่ม ประตูหลังฝั่งคนขับถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงที่พรวดลงจากรถ เท็นอุ้มเปรมวิ่งขึ้นบันไดไป ด้วยสิทธิ์ลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลทำให้เขาได้เตียงให้พ่อครัวในเวลาอันรวดเร็ว


บุรุษพยาบาลเข็นร่างของเปมทัตไปยังห้องผ่าตัด เท็นกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปด้วยใบหน้าร้อนรน ดวงตายาวรีแดงก่ำ เขากำมือพ่อครัวไว้แน่น


“ญาติคนไข้กรุณารอด้านนอกนะคะ” พยาบาลสาวยกมือห้ามเขา ทำให้เท็นต้องปล่อยมือเปรมอย่างช่วยไม่ได้ ไฟกับโชวิ่งตามมาทีหลังด้วยใบหน้าอาบเหงื่อ ทศทิศยืนมองประตูห้องผ่าตัดอย่างใจลอย


“กุ๊ก...”


เสียงนั้นแหบแห้ง ร่างสูงทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งด้านหน้าอย่างหมดแรง ไฟกับโชมองหน้ากัน พวกเขานั่งขนาบข้างคนตัวใหญ่ เท็นประสานมือจรดหน้าผากด้วยไหล่อันสั่นเทา สูทของเขาเปื้อนเลือดพ่อครัว


“ใจเย็นๆ นะมึง” ไฟลูบหลังเพื่อนแม้ใบหน้าจะไม่สู้ดี ดวงตาแมวของโชคลอไปด้วยหน่วยน้ำ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น “ไอ้เปรมดวงแข็งจะตาย มันไม่เป็นอะไรหรอก”


เท็นกระชับมือตัวเองแน่น


‘เด็กดี...ฉันอยู่ตรงนี้’


“กุ๊ก...”


‘ชู่ว...เท็น ไม่ร้อง...’


“ได้โปรด...ฮึก”


ทศทิศเงยหน้าทั้งน้ำตา


“กลับมา...”


‘ฉันจะอยู่กับนาย’


“กลับมาหาเรา...”


ผมเสียเขาไปไม่ได้อีกแล้ว...




เปมทัตลืมตาขึ้นมา ภาพเบื้องหน้าคือท้องฟ้าสีดำสนิท เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่


ฝันเหรอ?


เปรมยืนขึ้นช้าๆ รู้สึกร่างกายเบาโหวงอย่างนึกประหลาด ดวงตาสีนิลจับจ้องแม่น้ำสายใหญ่สีแดงซึ่งแบ่งพื้นดินออกเป็นสองฝั่ง ใกล้ๆ นั้นมีสะพานสีดำพาดอยู่


เด็กหนุ่มเห็นฝูงคนสวมชุดสีขาวเดินข้ามสะพานเหนือแม่น้ำนั่นไป ใบหน้าพวกเขาหมดอาลัยตายอยากเหลือเกิน เปมทัตเอียงคอมองอย่างสงสัย รู้สึกตัวอีกทีเขาก็เดินมาหยุดตรงตีนสะพานแล้ว


จังหวะที่กำลังจะก้าวขานั่นเอง   


“หยุดอยู่แค่นั้นแหละ”


เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง เปรมตกใจหันไปมอง


“...”


เจ้าของเสียงเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงซ่อนร่างกายผอมบางเอาไว้ใต้ผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่ ใบหน้าอ่อนเยาว์เฉยชารับกับเส้นผมสีเข้มราวกับปีกกาตัดสั้น ดวงตาสีนิลเข้าคู่นั้นดำลึกราวกับไม่มีที่สิ้นสุด อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบทว่ากลับดูเป็นมิตรอย่างน่าประหลาด


“ถ้าข้ามไปล่ะก็นายจะกลับออกมาไม่ได้อีกแล้วนะ”


เปมทัตกระพริบตา หลุดปากถามว่า


“คุณเป็นใคร?”


“ฉันเป็นคนของโลกนี้...” อีกฝ่ายสบตาเขาแวบหนึ่ง “รู้เท่านี้ก็พอ”


“ผมตายแล้วเหรอ?” ไม่รู้อะไรดลใจให้เปรมถามออกมา คนฟังได้ยินแล้วหัวเราะในลำคอ “ก็เกือบอยู่...อย่างน้อยนายก็ยังโชคดีที่เจอฉันห้ามไม่ให้ข้ามไปฝั่งโน้นล่ะนะ”


เปมทัตมองฝูงคนชุดขาวทยอยกันเดินข้ามสะพาน ถามว่า “พวกเขาจะข้ามไปไหน?”


“ไปยังที่ไกลแสนไกล” ดวงตาลึกล้ำคู่นั้นมองทอดยาวออกไป แขนขาวซีดสะบัดผ้าคลุมทีหนึ่งก่อนในมือของเขาจะปรากฏกระบองทอนฟาที่ทำจากเหล็ก บอกว่า “มาเถอะ”


เปรมเลิกคิ้ว “ไปไหน?”


“ฉันได้รับคำสั่งให้ส่งนายกลับ” เด็กหนุ่มสวมผ้าคลุมสีดำบอกเขา เปมทัตเลิกคิ้ว “กลับไปไหน?”


“กลับไปในที่ของนาย...จนถึงตอนนี้ใครบางคนก็ยังเรียกหานายไม่หยุดเลย หนวกหูชะมัด” คนพูดกระชับทอนฟาแกมบ่นว่า “ฉันจะส่งนายกลับไปหาเขา”


เปมทัตมองอย่างไม่เข้าใจ มีคนเรียกหาเขางั้นเหรอ...ใครกัน?


ตอนนั้นเองที่ร่างสูงเหวี่ยงปลายทอนฟามากระแทกกัน พลันเกิดแสงสีขาวสว่างวาบก่อนสองท่อนเหล็กจะหลอมรวมกันเป็นด้ามเคียวขนาดใหญ่


วิ้ว...


ลมเย็นหอบวูบพัดผ้าคลุมเด็กหนุ่มพลิ้วไสว แขนขาวซีดฟาดเคียวลงกับพื้นอย่างแรงจนพสุธาร้องก้องกัมปนาท แว่วเสียงกลุ่มคนชุดขาวร้องโอดโอยดังมาให้ได้ยิน ทว่าสิ่งนั้นกลับไม่มีผลกระทบต่อเปมทัตแม้แต่น้อย


พรึบ!


ชั่วพริบตาบนพื้นก็เกิดบ่อวงกลมสีขาวขนาดใหญ่ซึ่งมีประกายไฟฟ้าสถิตล้อมกรอบ ร่างสูงถอยออกมา บอกว่า “นี่คือประตูที่จะส่งนายกลับ กระโดดลงไปได้เลย”


เปรมกระพริบตาปริบๆ แสดงท่าทางไม่ไว้ใจชัดเจนจนคนมองคิ้วกระตุก


“เร็วๆ เข้าเถอะน่า ฉันเปิดประตูไว้ได้ไม่นานนักหรอกนะ” ร่างสูงบ่นกระปอดกระแปด เปมทัตหันไปสบดวงตาล้ำลึกครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา


“ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ว่า...ขอบคุณมากนะ”


“...เออๆ รีบๆ ไปเถอะ” คนฟังเกาท้ายทอยเก้อๆ เปรมทำท่าจะกระโดดลงไป แต่แล้วก็ชะงักขาไว้ หันมาถามว่า


“นี่ นายชื่ออะไรเหรอ?”


เด็กหนุ่มสวมผ้าคลุมเลิกคิ้วแปลกใจ “ถามทำไม?”


“เร็วๆ เข้าสิ เดี๋ยวประตูปิดหรอก!” เปมทัตเร่งเร้า ร่างสูงมุมปากกระตุก เขาพยายามหลบสายตาอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ทนคำรบเร้าไม่ไหวจนต้องตอบตัดรำคาญไปว่า


“ผิง”   


“ผิงงั้นเหรอ” เปมทัตยิ้มกว้าง ถามเสียงสดใส “ผิงชอบกินแกงอะไรเป็นพิเศษไหม?”


“พะแนงหมู” ผิงตอบเซ็งๆ เขามองช่องประตูที่ค่อยๆ หดลงทุกที ร้องว่า “ไสหัวไปสักที! กางประตูไว้แบบนี้มันเปลืองพลังฉันนะเฟ้ย!” เปรมหัวเราะร่วน “เข้าใจแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะผิง!”


สิ้นคำพ่อครัวก็กระโดดลงบ่อวงกลมหายไป


แวบ!


ประตูมิติปิดลงแล้ว ผิงมองพื้นดินที่กลับมาเป็นปกติพลางขมวดคิ้ว...ไว้เจอกันใหม่งั้นเหรอ?


“หึ ขอให้ไม่ใช่เร็วๆ นี้ก็แล้วกัน...” ยมทูตหนุ่มพึมพำออกมา 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 01-08-2015 09:42:44
(ต่อ)


เปลือกตาอันหนักอึ้งเปิดปรือขึ้นช้าๆ เบื้องหน้าเปมทัตคือเพดานสีขาว กลิ่นสะอาดของโรงพยาบาลฉุนกึกจนแสบจมูก แผลตรงสะบักฝั่งขวาเจ็บแปลบจนพ่อครัวต้องนิ่วหน้า


เปรมมองออกไปนอกหน้าต่าง พระจันทร์บนท้องฟ้าสีดำสนิทบอกให้รู้ว่าเขาตื่นขึ้นมากลางดึก เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนตัวเองฝันถึงอะไรบางอย่าง...ทว่ากลับนึกไม่ออก


แต่เอาเถอะ อย่างน้อยที่ยังตื่นขึ้นมาดูพระจันทร์ได้แบบนี้ก็แสดงว่ายมทูตคงไม่ได้พิศวาสอะไรเขามากนัก
เปมทัตขยับหมายพลิกตัว ก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงกดทับจากด้านซ้าย


“หึ...”


ดวงตาสีนิลจับจ้องเสี้ยวหน้าหล่อเหลาซึ่งหันมาทางเขา เท็นฟุบหลับเฝ้าคนป่วยอยู่ข้างเตียง พ่อครัวมองอีกฝ่ายที่กุมมือของเขาไว้หลวมๆ แล้วจุดยิ้มออกมา


เปมทัตไล้แก้มสีซีดนั่นเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู


“อือ...” ว่าที่คุณหมอลืมตาปริบ ดวงตายาวรีเปิดปรือจับจ้องพ่อครัวคล้ายยังไม่ตื่นดี ทว่าพอได้สบตากัน ทศทิศก็ตื่นเต็มตา ร้องว่า “กุ๊ก!”


เปรมชะงักเมื่อเห็นหยาดน้ำใสไหลลงจากดวงตายาวรีคู่นั้น พ่อครัวหัวเราะเบาๆ เขายกมือลูบหัวอีกฝ่าย หยอกว่า “ร้องไห้ตอนเห็นฉันฟื้นนี่หมายความว่าไงหืม?”


“กุ๊ก...ฮึก...” เท็นร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ “กุ๊กตื่นแล้ว...ฮือ หลับไปตั้งสองวัน...”


“เด็กดี...” เปรมพูดคล้ายฮัมเพลง เส้นผมสีดำสนิทของอีกฝ่ายนิ่มมือจนทำให้นึกถึงลูกสุนัขตัวใหญ่ “ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว” นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มสีซีดให้อย่างอ่อนโยน


ตอนนั้นเองที่ร่างสูงชะโงกหน้าเข้ามา


จุ๊บ...


ริมฝีปากเหยียดตรงทาบทับลงกลีบปากพ่อครัวอย่างแผ่วเบา เท็นผละออกก่อนจะกดจมูกเข้าข้างแก้มที่เริ่มขึ้นสีเรื่อของคนป่วยอย่างออดอ้อน เปรมสะดุ้งยามอีกฝ่ายล้วงเข้าใต้เสื้อ ร้องอึกอัก


“ทะ...เท็น...”


มือคู่นั้นสัมผัสเขาอย่างทะนุถนอมจนพ่อครัวใจเต้นไม่เป็นระส่ำ เปมทัตหลับตาปี๋ ครางฮือในลำคอยามอีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามากวาดต้อนภายในโพรงปาก


“อื้อ...” มือหนาปลดเชือกเสื้อผู้ป่วยของเปรมอย่างแช่มช้า ตอนนั้นเองที่ทศทิศยกตัวเขาขึ้น


“โอ๊ย!” พ่อครัวร้องลั่น เพราะแรงขยับทำให้แผลตึง เปมทัตน้ำตาเล็ด ร้องเสียงแผ่ว “แผล เจ็บ...”


“...ขอโทษ” ร่างสูงผละออกด้วยแววตารู้สึกผิด ลืมไปเสียสนิทว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บอยู่ ทศทิศมองคนตัวเล็กนอนโอดครวญแล้วคอตก ดวงตายาวรีหม่นแสงจนเกือบไร้แวว


“เราต้องอดทนเหรอ...”


เปมทัตแก้มร้อน เข้าใจดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เขาเบือนหน้าหนีพลางตอบตะกุกตะกัก “คะ...คงงั้นมั้ง...”


“...” เท็นมองพ่อครัวตาละห้อย 


เปรมหลับตาอย่างข่มอารมณ์ ตัดสินใจหันกลับมา ร้องว่า “...รอฉันหายก่อนสิ!”


พลันดวงตายาวรีคู่นั้นก็เกิดประกาย สุดท้ายเปมทัตก็ถูกคนตัวใหญ่ยื่นหน้าเข้ามาฉกชิมความหวานจากริมฝีปากไปอีกหลายรอบในคืนนั้น




ห้องพักผู้ป่วยในตอนเช้าเต็มไปด้วยความคึกคัก แว่วเสียงโทรทัศน์และเสียงพูดคุยดังมาให้ได้ยิน เปมทัตขมวดคิ้ว เขาลืมตาขึ้นช้าๆ


“ไอ้เปรมตื่นแล้ว!”


โชร้องลั่นก่อนจะพรวดเข้ามาเกาะข้างเตียงกับไดนาไมต์คนละฝั่ง ฝ่ายหลังแทบตะโกน “ไอ้เปร๊มมมม! โอ๊ยยยย มึงจำกูได้ใช่ไหม นี่ใครๆ กูเป็นใครเปรม?”


“เปรมๆ นี่น้องโชเอง!” เด็กประมงร้องทั้งน้ำตา เด็กหนุ่มผมสีชมพูชูสองนิ้วโบกผ่านหน้าคนป่วยรัวๆ “มึงมองเห็นไหม? ตาบอดรึเปล่า นี่กี่นิ้วเปรม?”


“ไอ้เปรมกูอยู่นี่!” เสียงโชดังมาจากด้านซ้าย


“พูดอะไรบ้างสิ! อย่าเย็นชากับกูแบบนี้!” ไดนาไมต์ฟูมฟายอยู่ทางขวา


“...”


เปรมมองทั้งคู่หลับหูหลับตาร้องห่มร้องไห้ด้วยแววตาว่างเปล่า ตอนนั้นเองที่สามสียื่นจานใส่แอปเปิลซึ่งปอกเป็นรูปกระต่ายมาให้ บอกว่า “แม่กูฝากมาให้”


“ขอบใจ” เปมทัตเสียงแห้ง เด็กหนุ่มตัวสูงจึงส่งแก้วน้ำดื่มให้เขา


“ไง พระเอกซีรีส์” ไฟเพิ่งกลับมาจากคุยโทรศัพท์ด้านนอก สัพยอกหน้าตาย “เอาตัวไปบังกระสุนปืนแทนนางเอกงี้ แหม พ่อเต้าหมิงซื่อ”


“ซันไช่ร้องไห้หนักมากกูบอกเลย” โชทำหน้าเหนื่อยยามคิดถึงสภาพเท็นตอนอยู่หน้าห้องผ่าตัด


เปรมหลุดหัวเราะเมื่อนึกภาพออก เขามองไปรอบๆ ในห้องพักตอนนี้มีเพียงพวกเขาห้าคนเท่านั้น ก่อนสามสีจะพูดว่า “เออไอ้เปรมโทรหาแม่มึงด้วย วันก่อนกูโทรไปบอกว่ามึงโดนยิง แม่มึงตกใจใหญ่เลย”


“อา เดี๋ยวกูโทรกลับ” เปรมผงกหัว พ่อกับแม่ของเขาทำงานอยู่ต่างประเทศ ทุกเดือนทั้งคู่จะคอยโอนค่าใช้จ่ายเข้าบัญชีให้ นานๆ ทีถึงได้กลับมาเจอกัน


พ่อครัวถามว่า “แล้วคนอื่นไปไหน?”


“วันนี้ไอ้เท็นกับไอ้เมมีสอบ ส่วนออกัสเคลียร์เอกสารให้หมอแปดอยู่ บอกเสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวตามมา” ไฟบอก เปมทัตรับรู้ เปล่งเสียงอีกทีว่า


“ไอ้เอื้อล่ะ?”


“ติดต่อไม่ได้” อันนี้สามสีเป็นคนตอบ ทั้งห้องเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนชลันธรจะโพล่งขึ้น “แล้วมึงเป็นไงบ้างไอ้เปรม นอนยาวไปสองคืน ไอ้เหี้ย กูนี่ไม่เป็นอันทำอะไรเลย”


พ่อครัวมองอย่างซาบซึ้ง “มึงคงเป็นห่วงกูมาก...”


“เปล่ากูนอน ว่างฉิบหาย ไม่มีคนเล่นด้วย” โชบอกหน้ายุ่ง เปรมยิ้มค้างชูนิ้วกลางให้ “อ๋อเหรอจ๊ะ”


“แต่มึงลุกได้แบบนี้ก็ดีแล้ว อีกสองอาทิตย์สอบ” สามสีนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อไดนาไมต์เดินมานั่งตัก เด็กหนุ่มผมสีชมพูตาเป็นประกาย ร้องว่า


“มึงสอบเสร็จเที่ยวกัน!”


“นัดวันมาเลยดีกว่า” ไฟยิ้มสนุก


สามสีเลิกคิ้ว “ทะเลเป็นไง?”


“เอาๆ!” โชยกมือ ชื่นชอบกิจกรรมทางน้ำเป็นที่สุด


พ่อครัวยังไงก็ได้ เลยถามว่า “ใครไปบ้าง?”


“ติดต่อไอ้เอื้อไม่ได้แบบนี้ ก็คงเป็นเราเจ็ดคนเหมือนเดิม” สามสีตอบ หมอยาทำหน้าตื่นเต้น “ไปชลบุรีกันมึง เขาว่าน้ำสวยแล้ว อยากเห็น” 


“เออดี กูอยากกินไส้กรอกซีพีของเซเว่นแถววงเวียนโลมาด้วย” ไดนาไมต์บอก เด็กหนุ่มตัวสูงหรี่ตา “แหม ไปไกลเนาะ”


“เฮ้ยมันอร่อยกว่าในกรุงเทพนะมึง กูเคยกิน” เด็กหนุ่มผมสีชมพูตาโต เปมทัตหัวเราะ ก่อนจะชะงักไปจังหวะหนึ่ง ตัดสินใจถามว่า


“แล้วเชอร์รี่ล่ะ?”


ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ดวงตาของไดนาไมต์หม่นแสงไปแวบหนึ่ง ตอบว่า “ศาลตัดสินให้จำคุกตลอดชีวิตน่ะ”


“งั้นเหรอ...” พ่อครัวหน้าเศร้า


“เออ ไหนๆ ก็พูดแล้วกูถามเลยละกัน” ตอนนั้นเองที่โชโพล่งขึ้น “ตกลงวิดีโอนั่นใครเป็นคนเปิดวะ?”


ไฟผงกหัว ตอบว่า “ถามมาแล้วล่ะ เห็นว่ามีสตาฟฝึกงานคนหนึ่งเข้าไปตกลงกับทีมงานควบคุมไฟ ติดตั้งเครื่องฉาย จากนั้นก็เปิดวิดีโอเองเลย”


“แล้วเขามีคลิปได้ยังไง?” เปรมขมวดคิ้ว หมอยาไหวไหล่ “ใครจะรู้ จนถึงตอนนี้กูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสตาฟคนนั้นเป็นใคร หมอนั่นทำงานเร็วมาก แถมยังไร้ร่องรอยราวกับมืออาชีพ”


“แต่ยังไงงานนี้ก็ต้องขอบคุณเขาล่ะนะ” สามสีพูดขึ้นมา ไดนาไมต์ถอนหายใจ “อา พวกเราตอนนั้นก็ตกที่นั่งลำบากกันหมด ถ้าไม่ได้หมอนั่นช่วยไว้คงแย่น่าดู”


“ฝีมือใครกันนะ...” เปมทัตทอดมองออกไป


สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบกลับมา




ย้อนกลับไปวันแต่งงาน
ภายในโบสถ์อาสนวิหารระหว่างพิธีจุดเทียน เอื้ออังกูรนั่งบนเก้าอี้ยาวตัวหลังสุด ดวงตาปิศาจเลื่อนลอยอย่างผิดวิสัย เขาโยนแฟลชไดรฟ์ในมือเล่นอย่างใช้ความคิด


กานต์พาเมธาออกไปได้พักใหญ่แล้ว เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลขมวดคิ้วคล้ายรู้สึกสับสน จนสุดท้ายเขาก็คิดออก วิธีเดียวที่จะหาคำตอบได้คือตามอีกฝ่ายไป


ไม่รอช้า...ร่างสูงลุกพรวดออกมาจากโบสถ์ทันที




เอื้ออังกูรหยุดเท้าลงหน้าปอร์เช่สีขาว ดวงตาจับจ้องกล่องเหล็กบนเบาะข้างคนขับอย่างชั่งใจ อุปกรณ์ซึ่งเขาจะใช้เปิดโปงนางแบบสาวที่โรงแรมทั้งหมดอยู่ในนั้น


“...” 


ประจวบเหมาะกับใครบางคนเดินผ่านมาพอดี เอื้ออังกูรมองเสื้ออีกฝ่าย จำได้ว่าเป็นเสื้อทีมของสตาฟฝ่ายออแกไนซ์งานแต่งในครั้งนี้


ปิศาจร้ายเหยียดยิ้มเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก ร้องว่า


“นาย!”


“...ครับ?” เด็กหนุ่มตัวเล็กดวงตาเหมือนแฮมสเตอร์หันมาตามเสียง เอื้ออังกูรกวักมือเรียก


“มานี่”


“มะ มีอะไรเหรอครับ?” สตาฟร่างเล็กวิ่งมาหน้าตื่นๆ ดวงตาปิศาจหลังแว่นกันแดดราคาแพงลอบสำรวจอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้า ถามว่า “มีบัตรห้อยคอแบบนั้น นายเป็นสตาฟฝึกงานสินะ?”


“ใช่ครับ”


“หน้าตาน่ารักดีนี่” เอื้ออังกูรยืนล้วงกระเป๋าสูทด้วยท่าทีสบายๆ แฟลชไดรฟ์บรรจุคลิปนางแบบสาวยังคงนอนอยู่ในนั้น “มาทำงานพิเศษเหรอ?” 


“เอ่อ...ครับ” เด็กหนุ่มหน้าอ่อนกระพริบตา ร่างสูงผงกหัวรับรู้ “แล้วนี่จะไปไหน?”


“งานส่วนของผมเสร็จแล้ว กำลังจะไปรับค่าแรงแล้วกลับมหาลัยครับ” คนตัวเล็กตอบเสียงค่อย เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลครางรับในลำคอ “อยู่มหาลัยอะไรล่ะ?”


เอื้ออังกูรเลิกคิ้ว แปลกใจนิดหน่อยเมื่อได้รับคำตอบว่าอีกฝ่ายอยู่มหาลัยเดียวกับตัวเอง ปีหนึ่งเหมือนกันเสียด้วย อดถามไม่ได้ว่า “เรียนคณะอะไร?”


“คณะเกษตรครับ” สตาฟหน้าอ่อนตอบยิ้มๆ


“แบบนี้นี่เอง ฉันก็มีเพื่อนอยู่ที่นั่นเหมือนกัน” เอื้ออังกูรหันไปเปิดประตูรถ ก่อนจะพูดว่า “ช่วยอะไรหน่อยสิ”


“เอ๊ะ?” คนตัวเล็กร้อง เป็นจังหวะที่ร่างสูงหยิบกล่องเหล็กด้านในออกมา เขายื่นมันให้สตาฟฝึกงานพร้อมแฟลชไดรฟ์ อธิบายเสียงทุ้ม


“ในกล่องเหล็กมีเครื่องฉายภาพกับโน้ตบุ๊กเครื่องเล็ก เมื่อเจ้าสาวเดินมาหยุดหน้าเจ้าบ่าวให้นายดับไฟแล้วฉายวิดีโอในแฟลตไดรฟ์อันนี้ซะ เข้าใจไหม?”


“เอ่อ...เดี๋ยวนะครับ คุณเป็นใคร?” ดวงตาแฮมสเตอร์คู่นั้นฉายแววระแวง


“ฉันเป็นเลขาของหมอแปด”


เอื้ออังกูรยิ้มร้าย ยื่นนามบัตรที่เขาได้มาจากเลขาลูกครึ่งตอนเอาดอกไม้ไปแสดงความยินดีกับหมอแปดเมื่อตอนเย็นให้ด้วยท่าทางลื่นไหล


สตาฟตัวเล็กรับนามบัตรไปดู ใบหน้าอ่อนใสคลายความแคลงใจลงอย่างเห็นได้ชัด


“หมอแปดต้องการเซอร์ไพรส์เจ้าสาวน่ะ ช่วยหน่อยนะ” ร่างสูงตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ เสริมว่า


“เสร็จงานแล้วเอาอุปกรณ์ใส่กล่องไปเก็บในโรงแรมที่ใช้จัดงานตอนค่ำ และมันเป็นเซอร์ไพรส์เพราะงั้นอย่าให้ใครรู้ได้ว่านายเป็นคนทำ เข้าใจไหม?”


“ทราบแล้วครับ” สตาฟหน้าอ่อนรับคำ เอื้ออังกูรยกยิ้มถูกใจ “เข้าใจอะไรง่ายดี”


ในจังหวะที่คนตัวเล็กหันหลังให้ ร่างใหญ่ก็ร้องอย่างนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวก่อน”


“ครับ?” อีกฝ่ายหันมา เอื้ออังกูรเอี้ยวตัวไปเปิดที่เก็บของหน้ารถ หยิบอะไรบางอย่างออกมาแล้วส่งให้ “ค่าจ้างของนาย เอาไปสิ” 
มือขาวรับมาถือ ก่อนจะเบิกตาโพล่ง “นี่มัน...”


“บัตรกำนันพักโรงแรมสุดหรูริมทะเลแถวพัทยาฟรีสองคืนแบบจำกัดสิทธิ์แค่สองท่าน ที่นั่นบรรยากาศดีนะ รีบใช้ก่อนบัตรจะหมดอายุก็แล้วกัน” เอื้ออังกูรบอกอย่างไม่ยี่หระ โรงแรมนั้นเป็นหนึ่งในเครือของธุรกิจของบ้านเขา


คนตัวเล็กลอบกลืนน้ำลาย รีบยื่นคืนมือสั่น “พะ แพงขนาดนี้ ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ...” 


“ง้องแง้งน่า รับค่าจ้างแล้วก็ไปทำงานซะ ฉันมีธุระต่อ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตัดบท เขาก้าวเข้าไปนั่งบนเบาะคนขับแล้วปิดประตูรถ ก่อนจะเลื่อนกระจกลงถามว่า “ชื่ออะไรล่ะเรา?”


“เอ่อ ผมชื่อ...”


พลันเอื้ออังกูรก็ยกมือห้าม


“เสียเวลา หัวนายเป็นแบบนั้นฉันเรียกว่า ‘นายหัวหลิม’ ก็แล้วกัน” สิ้นคำก็ยกยิ้มร้ายแล้วขับรถออกไป ทิ้งสตาฟตัวเล็กให้ยืนโวยวายอยู่ด้านหลังเพียงลำพัง 


“ผมไม่ได้ชื่อหัวหลิมสักหน่อย!”



****************************************************** *   

สวัสดีค่าาาา า
 :katai4:
หายไปเกือบสองอาทิตย์อีกแล้ว เขินจน 555555555 5
จบปมชาร์ลอตต์แล้วค่ะ ฮุเร่ !
ตอนหน้าจะพาพวกตัวแสบไปทะเลแล้ว พักผ่อนบ้าง 55555555 5

จากตอนที่แล้วอีเอื้อคือพลีชีพสุด
ได้รับการพูดถึงแบบอลังการมาก สงสารมันจน 555555 5
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและอินกับนิยายเรื่องนี้นะคะ
ทั้งความคิดเห็นที่เป็นบวกและลบ จูนขอรับไว้ด้วยความเต็มใจค่ะ
ส่วนข้อข้องใจทั้งหลายนั้น จูนจะขอตอบผ่านเนื้อเรื่องนะคะ
สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะจบแบบไหน นั่นก็คือคำอธิบายและบทสรุปจากจูนค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามและให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ ไม่มีพวกคุณจูนก็คงมาถึงตรงนี้ไม่ได้เลย
ขอให้อ่านนิยายอย่างมีความสุขนะคะ
 :katai2-1:

เจอกันตอนที่ยี่สิบห้าค่าาาาา า   
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 01-08-2015 09:46:38
จิ้มจึกๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-08-2015 09:47:43
 :pig4:   ซันไช่อดทนไว้ก่อนนะ. ไม่ค่อยจะมือไวเลยอะ
หน่องเปรมกลับมาแล้ว. โอ๋ๆ อย่าลืมพะแนงหมูของผิงล่ะ.

ยังคงคาใจและรอพาร์ทน้องเมต่อไป.
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 01-08-2015 10:32:44
เป็นการแค้นที่ผิดที่ผิดทางเสียจริง เหมือนจะฉลาดนะแต่ก็แอบซื่อนิ๊ดนึงเชอร์รี่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 01-08-2015 11:04:46
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 01-08-2015 11:15:31
เรื่องนี้สนุกดีนะเราชอบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 01-08-2015 11:16:11
น้องเอื้อ 3p :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 01-08-2015 11:20:57
หุยยยย นังเอื้อออ ขอบคุณที่ยังมีสำนึกฉุดคิดนะยะ (ปมเปิมไรไม่สน นะวินาทีนี้ อิ เอื้ออออออ!!!!!!!)
อย่าลืมทำพะแนงหมูให้ผิงอันนะกุ๊ก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 01-08-2015 12:13:23
เอื้อแม่งฟันแล้วหายหัวเลยนะ
เท็นอะไรอ่ะ กุ๊กฟื้นมาก็รุกเลยหรอ 55
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 01-08-2015 12:16:57
เอื้อ นิสัย! :z6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: littlegirlfriend ที่ 01-08-2015 12:22:41
มาแล้ววววววววว


 :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 01-08-2015 12:32:23
ปมอะไรนั่นช่างมัน ติดอยู่นิดเดียวอะไรคือเดินมานั่งตักห๊ะระเบิด




ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 01-08-2015 12:59:44
เปรมเท่จังเลย เป็นอัศวินปกป้องเจ้าชาย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 01-08-2015 13:04:01
นึกสงสัยจริง ๆ ว่าผิงนี่จะกลายมาเกิดเป็นลูกของเท็นกับเปรมอ่ะ 5555


ส่วนตอนนี้ในที่สุดบทสรุปก็จบลงด้วยดี ดีที่เปรมไม่ตายนะไม่งั้นเท็นคงใจสลายแน่


สงสัยหมอแปดต้องรีบมาสู่ของเปรมให้เท็นแล้วนะ ลูกสะไภ้อุตสาเอาตัวบังกระสุนให้ลูกชายแบบนี้แสดงว่ารักจริง หึหึ   :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-08-2015 13:28:48
ไดนาไมต์นั่งตักสามสี?!! :-[ งานนี้ฟินกันไปยาวๆ~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 01-08-2015 13:34:56
ขำพะแนงหมูอ่ะ ใช่เรื่องมั้ยเปรม ถามเขาว่าชอบกินอะไรเนี่ย แบบว่ามันควรจะกลัวป่ะ
นี่ถามเขากลับเฉย มีสติมากเกินไปแล้วววว
ดีแล้วที่กลับมาหาเท็น
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: ice.sp0211 ที่ 01-08-2015 13:37:24
ครึครึ

เจ็บแลกรักกกกก

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 01-08-2015 14:19:43
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 01-08-2015 14:30:07
ทำไมมมถึงคิดว่าเด็กที่เอื้อให้ไปทำงานให้ จะไม่ธรรมดานะ
หึหึ

สงสารเชอรรี่จังงง ใช้ชีวิตอยู่กับความแค้นมาตลอดดดด
โถ่ๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 01-08-2015 14:45:52
คลี่คลายแล้ววว อย่างน้อยก็รู้ว่าหมอแปดไม่ได้ทำอะไรผิด :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 01-08-2015 17:42:31
แล้วสถานการณ์ฝั่งน้องเมกับเอื้อเป็นยังไงบ้างละนี่ อิเอื้อมันทำอะไรน้องเมของช้านมั้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 01-08-2015 17:56:21
คล้ายๆกับเท็นจะทำอะไรตามสัญชาตญาณเนอะ บางทีดูโต บางทีดูเด็กโดยเฉพาะเวลาอยู่กับกุ๊ก มันเป็นอะไรที่น่ารักมาก ชอบให้กุ๊กโดนอ้อนเยอะๆจัง
ปล. แอบอยากเห็นกุ๊กอ้อนเท็นบ้าง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 01-08-2015 18:24:36
นายหัวหลิมกลับมาแล้ววววววววววววววววว :impress2:

อยากรู้ว่าเอื้อกับเมเป็นยังไงบ้างงงงงงง :z3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: nun.sj ที่ 01-08-2015 19:26:40
อร้ายยยยย เราชอบนาย นายหัวหลิม เป็นตัวประกอบที่มีบทเรื่อยๆจริงๆ :ling1: :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 01-08-2015 19:40:03
 :pig4: รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 01-08-2015 19:51:13
สัญชาตญานการ
เป็นพ่อครัวติดตัว
จริง ๆ นะเปรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 01-08-2015 20:02:03
สามสีได...แค่นั่งตักยังฟินขนาดนี้เลย งื้ออออออออ~!!!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: icecreamii8_ ที่ 01-08-2015 20:14:03
นายหัวหลิม 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Monnee ที่ 01-08-2015 20:14:36
โอส_โดนเจิมตั้งกะยกแรกเลยเหรอเนี่ยยยย
 :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 01-08-2015 20:19:28
มีการถามยมทูตด้วยว่าชอบกินอะไร...แหม จะส่งไปให้เขาล่ะสิคุณกุ๊ก
สงสารเม...หลังจากตอนที่แล้วเกิดอะไรขึ้นอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 01-08-2015 20:32:54
ฮู่วววว
ในที่สุดดดด เรื่องชาร์ล็อตก็จบ  :hao7:
ปล.รอตัวแสบไปทะเลกันน  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 01-08-2015 20:39:13
นี่อ่านยาวเลย..
มีทั้งโหดมันฮาและป่าเถื่อนโดยเฉพาะตอนเอื้อตามเมธาไป..อ่านไปก็ต้องทำใจนะว่าตัวละครสองตัวนี้มีปม.แต่ชอบเท็นกุ๊กสุดๆเลย..ง๊องแง๊งน่ารักมากๆ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 01-08-2015 20:47:27
บอกเลยว่าซันไช่ต้องอดทนนะจ๊ะ
พี่เต้าเค้าเจ็บจากการรับลูกกระสุนแทนอยู่
เพราะฉะนั้น งดกิจกรรมเข้าจังหวะ หุหุหุ

สงสารเชอรี่น่ะ เรื่องมันอยู่ที่โชคชะตามากเลย

ตอนหน้าลั้นล้า ทะเลทะเล แล้วสิน่าาาาา
ตื่นเต้นเหมือนได้ไปเที่ยวด้วยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 01-08-2015 21:28:19
ชอบเรื่องนี้มากถึงมากที่สุดตัวละครแต่ละตัวมีสีสรร ทำให้จำได้หมดขนาดมีเป็นสิบ

แต่ตอนล่าสุด ทำความเข้าใจกับตรรกะของหมอแปดไม่แตก ต้องขออนุญาตทดความคิดไว้ตรงนี้นิดนะครับ เผื่อมาอ่านใหม่แล้วเจอมุมมองที่มองข้ามไป จะได้มาเคลียร์ข้อสงสัยตัวเองได้ทีหลัง

หมอแปดมีวิธีจัดการเรื่องนี้ได้แปลกจริงๆ ดีนะไม่ตายยกบ้าน

รู้ทั้งรู้ว่าเชอรี่เข้าหาตัวเองเพราะอะไร แทนที่จะรีบแก้ความเข้าใจผิด หรือถ้าไม่รู้จริงๆ ก็ต้องสงสัยบ้างแหละ หรือคิดว่าตัวเองหล่อจนสาวรุ่นลูกมาหลงเสน่ห์ขอแต่งงาน

แล้ววิธีชดใช้ความผิดที่ตัวเองไม่ได้ทำนี่ก็นะ ไม่รู้จะใช้วิธีไหน คิดไม่ออก จับแต่งงานซะเลย 555 ลูกเต้าไม่เห็นด้วยไม่สนใจ ขอบูชายัญชดใช้ความผิดที่คนอื่นทำด้วยความสุขทั้งชีวิตของครอบครัวตัวเอง นี่ถ้าคิดมองโลกในแง่ร้ายซักนิด ต้องคิดว่าหมอแปดแค่อยากกินนางแบบเท่านั้นแหละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 01-08-2015 21:57:02
 :ling3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 01-08-2015 21:57:44
แฟนตาซีมาก ลุ้นมาก หัวใจเกือบวาย สงสารเท็นถ้ากุ๊กเป็นอะไรไป :ling3:
ฟ้าหลังฝนย้อมสวยงามเสมอ ทุกคู่เลยนะคะคนเขียน อิอิ :impress2:
แต่อิน้องเอื้อทำเราใจแป้วยังไงพิกล น้องหัวหลิมที่โผล่มานี่ใคร  :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 01-08-2015 22:05:05
อย่าให้เท็นรอนานนะกุ๊ก เดี๋ยวเด็กโข่งหน้ามืดจับปล้ำเอานะ
ส่วนเอื้อกับเม วันนั้นเกิดอะไรขึ้นหนอ? อยากรู้ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 01-08-2015 22:10:54
น่าสงสารนาบหัวหลิม จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้จักชื่อนาง เรียกนายหัวหลิมมาจนถึงตอนนี้ เหอๆๆ จะมีวันที่เราได้รู้จักชื่อนายมั้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 01-08-2015 22:51:35
ตามหาอิเอื้อออออออออออ มันทำอะไรน้องเมช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!

รอตอนต่อไปค่ะ จุ๊บ!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-08-2015 22:51:56
นายหัวหลิม(?)นี่เองที่เป็นเปิดโปงทุกอย่าง ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 01-08-2015 23:04:31
นายหัวหลิ่มโผล่มาซะแล้ววววววววว
5555555
ชอบนายกหัวหลิ่ม เออแล้วตกลงแกชื่อไรวะ==
ยังไม่รู้จักชื่อเลย 55
แต่ก็ยังชอบคนอันตรายอย่างเอื้ออยู่ดี
เหอะๆ #รู้สึกโรคจิต
 o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 01-08-2015 23:05:39
อิเอื้อออออ หายไปไหนเนี่ยยย
ต่อไปก็รอเท็นกับเปมมม ~
หมอแปดกับออกัสอีกกก
เด็กหัวหลิมนั่นนนจะมีอะไรต่อมั้ย  รออออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: kukkikkooka ที่ 01-08-2015 23:18:47
อยากรู้เรื่องราวของครูเม

เปรมปลอดภัยก็ดีแว้ววว  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 01-08-2015 23:20:22
บอกเลย ตอนนี้คู่ สามสี น่าสนใจสุด 5555

มีนั่งตักด้วยจร้าาาาา ชั้นฟริน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 01-08-2015 23:27:52
แล้วน้องเมของเราอ่ะ เป็นไงมั่งนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 01-08-2015 23:29:39
แล้วคุณยมทูนจะได้กินพะแนงมั๊ยเอ๋ย  :mew4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-08-2015 00:53:33
อีเอื้อฟันแล้วหนีหาย  :z6:

เท็นนี่พอเปรมฟื้นก็มือไวใจเร็วเชียวถ้าเปรมไม่เจ็บแผลนี่คงไม่เหลือ :hao6:

แต่สามสีกับไดนาไมต์มีนั่งตักด้วย เราเชียร์คู่นี้ :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: รุ่งนภา ที่ 02-08-2015 02:01:01
เสร็จไปสองแล้วววววววววววว :hao6: :hao6: :hao6:  คู่หน่องเปรมกับหมอเท็นนั้นเล่า.............รอฟินอยู่ค้าาาาา






ปอลิง.........ไอ้คุณเอื้อกับน้องเมเค้าได้กันแล้วเเต่เรายังค้างอยู่เบยอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: nuttzier ที่ 02-08-2015 02:13:14
เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปหว่า  .....    :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 02-08-2015 08:59:23
ตัวละครที่ชื่นชอบในตอนนี้ได้แก่....
.....
.....
ยมทูตผิง และนายหัวหลิม
ปล. นายหัวหลิมชื่อไร??
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Monnee ที่ 02-08-2015 10:13:22
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 02-08-2015 10:36:02
เอื้อออออออออออิอ แม่งงงงฟันแล้วทิ้งหรอออออ
ในที่สุดก็คลายปมซะที
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: เอน ที่ 02-08-2015 11:23:55
บอกตรงๆ สนุกมากกกกกกกกก นี้อ่านรวดเดียวถึงตอน 24เลยยย อ่านจุใจมากกกก  รอไรปรมมือแมะ?  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 02-08-2015 12:48:39
 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เอื้อไม่ได้รวมมือกับเพื่อนใช่ป่ะ :katai1: :katai1: :katai1:อยากรู้ๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 02-08-2015 15:52:16
กุ๊กหายบาดเจ็บจากแผลโดนปืน อาจมี อาการ บาดเจ็บตูดดดดดดด แทน ฮ่าๆๆๆๆ   






เด็กโข่งเอ๊ย กุ๊กเขาป่วยอยู่นะ







อิเอื้อ แก เอาเมไปใว้ที่ใหน วันนี้ ไม่มีเมออกมาเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 03-08-2015 21:40:45
นายเอื้อได้น้องเมแล้วหายหัวเลยนะยะ!! :m16:

เท็นช่วยดูสภาพเปรมหน่อยนะ จะหื่นก็รอให้หายก่อนจะดีกว่ามั้ย หึๆๆๆ :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 03-08-2015 21:46:26
น่ารักกกกกก   :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 03-08-2015 23:54:35
สวัสดีนายหัวหลิม รู้สึกไม่ได้เจอกันนาน มีสามีรึยัง?
555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 04-08-2015 10:31:46
กุ๊กของเค้าาาาาาาา
เท็นนนนน แกปล่อยให้กุ๊กรับกระสุนทำไมมมมม
#เท็นเปล่าาาา
งืดดดดด คือส่วนตัวชอบคาแรกเตอร์กุ๊กมากอ่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 09-08-2015 18:34:19
ร้ายกาจจริงๆ เอื้ออังกูร

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 13-08-2015 01:08:14
แหม่ซันไช่รุกเต้าหมิงซื่อไวจริงอะไรจริง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: bluebread ที่ 13-08-2015 17:41:13
โถ..นายหัวหลิม..
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 25)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 22-08-2015 23:13:51
อาทิตย์ต่อมาเปมทัตก็ออกจากโรงพยาบาล บาดแผลของเขาสมานตัวจนหายดีแล้ว ด้วยฤดูกาลมิดเทอมที่ใกล้เข้ามาทำให้ช่วงนี้สามทหารเสือง่วนอยู่กับการอ่านหนังสือเตรียมสอบ


เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ยาวนานแต่ก็ผ่านไปไวเหลือเกิน ในวันสุดท้ายของการสอบนั่นเองที่พวกเปรมนัดกันฉลองที่คฤหาสน์ของเท็น และถือโอกาสจัดปาร์ตี้ให้กับสามสีซึ่งมีอายุครบรอบยี่สิบปีไปในตัว


เด็กหนุ่มเจ็ดคนซื้อของกินเข้ามารวมตัวในห้องครัวของนายหญิง พวกเขาเลือกธีมหมูกระทะก่อนจะนั่งล้อมวงปิ้งของสดกินกันอย่างครื้นเครง


ตอนนั้นเองที่ไฟยกแก้วเบียร์ในมือขึ้น พูดว่า “เอาล่ะ ในเมื่อพวกเราสอบเสร็จกันแล้วก็...ระย้องงง!”


“ชนนน!” สามทหารเสือแก้ให้ ก่อนแก้วเจ็ดใบจะกระทบกันกลางวงจนเกิดเสียงดัง


แกร๊ง!


“ฉลองให้กับปีที่แปดพันของไอ้สาม!” โชชูแก้วน้ำผลไม้ร้องเสียงสดใส สามสีหรี่ตา ยกแก้วตัวเองขึ้นนิดหนึ่งหน้าเหนื่อยๆ “ยี่สิบก็พอไหมล่ะ”


ตามด้วยเปรมกับไดนาไมต์ที่นั่งคุกเข่าปัดแขนตัวเองแล้วก้มหน้า ก่อนจะชูแก้วเบียร์ขึ้นเหนือหัวพร้อมกันพลางประสานเสียง “ขอให้พี่สามของเราอายุยืน! หมื่นปี...หมื่นๆ ปี!”


สามสียกแก้วขึ้นอีกครั้ง “เป็นฮ่องเต้ไปอีก”


“ดื่ม...ให้กับวันเกิดไอ้สาม” ไฟพูดบ้างแล้วดื่มเบียร์ในแก้ว สามสีกำลังจะยกแก้วขึ้นรับคำอวยพรก็ต้องชะงักเมื่อหมอยาชูมือขึ้นอีกรอบ


“ดื่ม...ให้กับอาหารทั้งสามมื้อ” สิ้นคำอัคคีก็กรอกเบียร์ลงคอไป


“...” ทั้งวงเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนไฟจะเงยหน้าพูดประโยคสุดท้าย


“และดื่มให้กับตัวฉันคนเดิม...ที่จะกลับมา”


“ท่าจบคุ้นๆ นะ” สามสีกระดกน้ำอัดลมในมือปลงๆ หมอยาเพียงเลียนแบบบทพูดของนักแสดงสาวในโฆษณาน้ำดื่มยี่ห้อหนึ่งมาเท่านั้น ตามด้วยเมธาที่ยื่นแก้วมาชนกับเขายิ้มๆ


“สุขสันต์วันเกิดนะสาม”


   “ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มตัวสูงยิ้มรับ เป็นจังหวะที่เท็นยื่นของขวัญกล่องเล็กให้


“แฮ้ปปี้เบิร์ธเดย์นะ”


“เย้ดดดด ขอบคุณมากกก” สามสีตาโต ส่งเสียงว่า “แกะเลยนะ?”


เขาวางแก้วน้ำแล้วลงมือแกะของขวัญเมื่อเท็นพยักหน้า ไม่นานพวงกุญแจทำจากเงินแท้หล่อเป็นรูปแมวที่ถูกห่ออย่างดีก็ปรากฏแก่สายตา เด็กหนุ่มตัวสูงสัมผัสมันก่อนจะสะดุ้งเหมือนโดนของร้อนจนทำร่วงหลุดมือ


“...” เท็นมองท่าทางนั้นด้วยแววตาอ่านไม่ออก


“โทษๆ มือลื่น” สามสีรีบเก็บมันขึ้นมาพลางขมวดคิ้ว ความรู้สึกเหมือนโดนลวกเมื่อกี้หายไปแล้ว เจ้าของวันเกิดชูพวงกุญแจอวดรอบวง บอกว่า “เรามีตัวอย่างที่ดีให้ดูแล้วนะครับ”


“กูให้ใจเว้ย!” ไดนาไมต์ทำท่าเหมือนจิ๊กโก๋ เลยโดนสามสียีผมไปที “เหรอ”


ไฟหัวเราะ “เออ คืนนี้ก็อย่าปาร์ตี้กันดึกมากล่ะ พรุ่งนี้ไปชลบุรีล้อหมุนแต่เช้านะครับ”


“กูนี่กาปฏิทินรอเลย ตื่นเต้นฉิบหาย” เปมทัตตาเป็นประกาย หมอยาทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ บอกว่า


“กูจองรีสอร์ทไว้ให้แล้ว คืนเดียวเนาะเพราะต้องกลับมาเรียนอีก” ไฟหยิบสมาร์ทโฟนออกมาพร้อมรอยยิ้มกริ่ม “โลเกชั่นโคตรดีเพราะมีคนรู้จักอยู่ในนั้น ริมหาดบางแสนเลยครับผม”


“เย้ดดดด” สามทหารเสือมองภาพรีสอร์ทในจอแล้วสูดปาก อัคคียักคิ้วกวน “หล่ออย่างเดียวไม่ได้อะจริง”


“ไอ้เหี้ยสวยมาก!” โชร้องอย่างตื่นเต้น เป็นจังหวะที่เท็นบอกว่า “เราให้คนเตรียมรถพรุ่งนี้ให้แล้วนะ” ไฟพยักหน้ารับรู้ “เออ เดี๋ยวกูขับเอง ขอบใจมาก”


“ถ้าง่วงมึงเปลี่ยนกับกูก็ได้” สามสีหันมาบอก อัคคีหัวเราะ “สบ๊าย”


ไดนาไมต์จุ๊ปาก ท่าทางมีไฟเต็มที่ “กูจะแต่งหล่อจนสาวเหลียวหลังเลยคอยดู!”


“ใส่สูทไปดิ เหลียวมึงทั้งหาดอะ” เปรมแนะนำ สามสีสั่นหน้าหวาดๆ “กูไม่เดินด้วยนะ”


“ทุกคนรักกู กูรู้กูเรียนมา” ไดนาไมต์ทำหน้าซาบซึ้ง พลันสายตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าใบหนึ่งวางอยู่มุมห้อง จำได้ว่าเห็นครูคณิตเดินถือเข้ามาเลยถามว่า “อ้าว คืนนี้เมค้างที่นี่เหรอ?” 


“อื้อ” เมธาพยักหน้ารับ เสริมว่า “พอดีเมื่อคืนห้องน้ำหอเราเสียน่ะเลยตกลงกับเท็นว่าจะมานอนค้างที่นี่ ไปเที่ยวพรุ่งนี้จะได้ออกพร้อมกันเลย”


“อ๋อ...” ไดนาไมต์เข้าใจแล้ว ถ้าพูดถึงออกพร้อมกันล่ะก็คืนนี้เขากับเปรมเองก็ตกลงกันไปนอนค้างบ้านสามสีเพื่อความสะดวกของพรุ่งนี้เช่นกัน


เข็มนาฬิกาพาเวลาล่วงเลย เด็กหนุ่มเจ็ดคนนั่งคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย ตอนนั้นเองที่ไฟกรึ่มได้ที่ ขมวดคิ้วบ่นว่า “ไอ้เหี้ย ทำไมบ้านมันหมุนๆ วะ?”


“ไอ้เหี้ยไฟแม่งเมาละ” ไดนาไมต์หรี่ตามอง เปมทัตเกาหัว “ฉิบหาย แล้วพวกกูจะกลับยังไงล่ะทีนี้”


“นี่ไง้! เดี๋ยวพี่ไฟไปส่ง!” หมอยาอาสาแต่หน้าไม่ไหวแล้ว คิดว่าคงเพราะอ่อนเพลียสะสมจากโหมอ่านหนังสือช่วงสอบด้วย เปรมมองเพื่อนผมแดงหวาดๆ “มึงไหวแน่นะ?”


“สบ๊าย!” อัคคียืดอกร้องเสียงสูง ก่อนจะห่อตัวลงด้วยใบหน้าพะอืดพะอม “มึง...กูไม่ไหวแล้วอะ”


“ไวไปมั้ย!!” เปรมกับไดนาไมต์ตะโกนพร้อมกัน


สามสีถอนหายใจ “มึงนอนนี่แหละ พวกกูนั่งรถเมล์กลับกันเองได้”


“ให้ออกัสไปส่งสิ” ทศทิศเสนอ ทว่าเปมทัตส่ายหน้า “ไม่เป็นไร นี่ยังไม่ดึกเท่าไหร่รถเมล์ยังวิ่งอยู่ ออกัสงานยุ่งมากฉันไม่อยากรบกวนเขา”


“งั้นให้คนของบ้านเรา...”


“รบกวนคนของนายเปล่าๆ พวกฉันสบายมาก” เปรมบอกยิ้มๆ เป็นจังหวะที่ไฟโยนกุญแจรถเฟอร์รารี่ให้สามสี บอกว่า “เอารถกูไปไว้บ้านมึงก่อน แล้วพรุ่งนี้ขับกลับมาไว้นี่จะได้เอารถบ้านไอ้เท็นออกไปพร้อมกัน”


“หูย เมาแล้วยังฉลาดอีกนะมึง” ไดนาไมต์นึกทึ่ง ไฟยักคิ้วพูดเสียงอ้อแอ้


“หล่อด้วย”


“...หลงตัวเอง” โชเบ้หน้า ก่อนจะโดนคนตัวใหญ่เอื้อมมือมายีผมจนยุ่ง ถามเสียงทุ้ม “แล้วมึงกลับยังไง?”


โชปัดแขนอีกฝ่ายออกหน้ามุ่ย ตอบว่า “เดี๋ยวอากูมารับ”


“อ้อ...” อัคคีผงกหัวเข้าใจ กระซิบว่า “กลับดีๆ ล่ะ”


ชลันธรได้ยินแล้วแก้มร้อน พึมพำว่า “รู้แล้วน่า”


เด็กหนุ่มเจ็ดคนสังสรรค์กันต่ออีกนิดหน่อย จนถึงเกือบสี่ทุ่มนั่นเองที่งานเลี้ยงเลิกรา



 
ในห้องนอนขนาดใหญ่สไตล์คลาสสิคแห่งคฤหาสน์เกียรติยวานนท์ ไฟที่ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วเดินสวมชุดนอนเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ กระเป๋าเดินทางที่เขาใส่รถมาวางอยู่ตรงมุมห้องข้างของเมธา


ดวงตาคมกริบจับจ้องบนเตียงใหญ่ ครูคณิตกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านหนังสืออยู่กลางเตียง ไฟหยอกว่า “ไม่ยักรู้ว่า ‘ตะลุยโจทย์คณิตศาสตร์โอลิมปิก’ เป็นหนังสืออ่านเล่น?”


เมธาหัวเราะ “มันสนุกดีนะ ได้วิธีคิดแบบใหม่เยอะแยะเลย ลองหน่อยไหม?” ไฟสั่นหน้าหวาดๆ ก่อนจะหันไปทางเด็กโข่งซึ่งนอนอยู่ริมเตียง “เท็นทำไรวะ?”


“คุยกับกุ๊ก” เท็นตอบ เมื่อส่งสติ๊กเกอร์ฝันดีให้พ่อครัวแล้วเขาก็หันกลับมา “จะนอนกันเลยไหม”


“ง่วงแล้วเหรอ” เมธาเลิกคิ้ว นายน้อยกระพริบตา ถามว่า “แล้วจะทำอะไรกัน”


“นอนเลยก็ได้” อัคคีบอก ผมของเขาเริ่มแห้งแล้ว เด็กหนุ่มผมสีแดงเดินมาหยุดหน้าสวิตซ์ไฟ ครูคณิตเอี้ยวตัวไปเปิดโคมไฟอย่างรู้งาน แล้วไฟในห้องก็ดับลง


หมอยาเดินกลับมาที่เตียงโดยอาศัยแสงสีส้มจากโคมไฟ คนตัวใหญ่สอดตัวลงนอนข้างครูคณิต เขานอนมองเพดานครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา


“มีอะไรเหรอ” เมธาที่นอนตรงกลางถามขึ้น เท็นเองก็หันมามอง ไฟตอบยิ้มๆ “เปล่า แค่รู้สึกว่าไม่ได้นอนกันสามคนแบบนี้มานานมากแล้ว”


“นั่นสินะ หลังจากขึ้นม.ต้นพวกเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนี่นา” เมธายิ้มตาม ซุกหน้าลงกับหมอนแล้วพูดว่า “คิดถึงตอนนั้นจังเลยน้า”


เท็นมองเพื่อนสมัยเด็กทั้งสองคน ดวงตายาวรีเกิดประกายแทนคำพูดว่า ‘เห็นด้วย’


“พอได้นอนเรียงกันแบบนี้ก็นึกออกขึ้นมาเลยนะ...” หมอยาเว้นวรรค “ตอนที่พวกเราเจอกันครั้งแรกน่ะ”


“ถึงฉันจะไม่ค่อยเท่เท่าไหร่ แต่ก็น่าจดจำล่ะนะ” ครูคณิตหัวเราะ ก่อนจะทำหน้านึก “เอ...ถ้าจำไม่ผิดเหมือนพวกเราจะเจอกันครั้งแรกที่...”


“ในสวน” เท็นส่งเสียง เขาชี้ออกไปนอกหน้าต่างอันสะท้อนให้เห็นทิวทัศน์ในสวนหย่อมของคฤหาสน์ “ตรงนั้น”


“แล้วพวกเรามาเจอกันได้ยังไงนะ?” เมธาถามอีก ไฟยกยิ้ม อันนี้เขาจำได้ดี


“ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ มันเริ่มจาก...”




ย้อนกลับไปเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน


บีเอ็มดับบลิวสีขาวคันหรูจอดลงหน้าคฤหาสน์เกียรติวานนท์ในยามเย็น ประตูหลังด้านคนขับถูกเปิดออกพร้อมสองร่างที่ก้าวลงมาจากรถ สองพ่อลูกตระกูล ‘เพลิงพิโรธโชติช่วงชัชวาล’ เดินทางมาถึงแล้ว


หมอแปดออกมาต้อนรับพวกเขา ใบหน้านั้นหล่อเหลาทว่าเรียบเฉย


“ไง” เปลวยิ้มให้สหายรัก ไฟตอนอายุแปดขวบมองพ่อตัวเองทักทายเจ้าบ้าน เมื่อฝ่ายหลังหันมาสบตาเด็กชายก็ยกมือไหว้


“หมอแปดสวัสดีครับ”


คนตัวใหญ่รับไหว้เขา ก่อนจะหันไปคุยกับเปลวสองสามคำแล้วเดินนำออกไป ถึงตรงนี้หมอยาก็หันมาบอกลูกชายว่า “แกไปที่สวน”


“ทำไมอะ?” เด็กชายขมวดคิ้ว คุณพ่อยังหนุ่มพูดว่า “นายน้อยของคฤหาสน์อยู่ที่นั่น ฉันจะขึ้นไปคุยธุระกับเจ้าบ้านข้างบน แกไปเล่นเป็นเพื่อนกับลูกชายเขาหน่อย”


“ไม่เอาหรอก ยุ่งยากจะตาย” ไฟเบ้หน้าปฏิเสธจนโดนคนเป็นพ่อเคาะกะโหลกเบาๆ ไปที หมอยาพูดเสียงทุ้ม “เดี๋ยวซื้อโมเดลรถแข่งรุ่นล่าสุดให้...”


“ตกลง” เด็กชายตาเป็นประกายอย่างไม่ลังเล ร่างสูงผลักหัวลูกชายยิ้มๆ พูดลอดไรฟัน “ไอ้แสบเอ๊ย...”


ไฟมองพ่อเดินขึ้นบันไดกลาง ก่อนจะแยกมาอีกทางแล้วก้าวเข้าสวนหย่อมไป




แสงอาทิตย์อัสดงตกกระทบลงยอดแมกไม้ ดวงตาของไฟสะท้อนร่างใครบางคนนั่งอยู่บนม้านั่งสีขาวซึ่งตั้งอยู่ใจกลางสวนหย่อมของคฤหาสน์


อัคคีหยุดลงตรงหน้า ทันทีที่อีกฝ่ายเงยขึ้นสบตาเด็กชายก็นิ่งไปราวกับโดนมนต์สะกด


องค์ประกอบบนใบหน้าขาวซีดนั้นสมบูรณ์แบบราวกับรูปวาด เส้นผมสีนิลล้อมกรอบสะท้อนเงาดูนุ่มสลวยน่าสัมผัส ช่างบริสุทธิ์คล้ายเทวดาตัวน้อยลงมาจุติ ทว่าดวงตายาวรีคู่นั้นกลับเศร้าสร้อยเหลือเกิน


นี่เหรอนายน้อยของคฤหาสน์?


“ใคร...” เสียงนั้นเป็นแบบโมโนโทน ไฟยิ้มกว้างตามนิสัย


“ฉันชื่อไฟ นายล่ะ?”


“...”


ทว่านายน้อยกลับหันไปก้มหน้า อัคคียิ้มค้าง มุมปากกระตุกหงึก หน็อยเจ้านี่...กล้าเมินฉันงั้นเรอะ!


ไฟมองคนตัวเล็กกว่าที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น อยากจะถอดใจแต่เขาก็ดันรับปากพ่อมาแล้วเสียด้วย เฮ้อ...หรือควรจะถอยดีนะ?


ตอนที่คิดจะกลับเข้าไปในบ้านนั่นเอง


“เท็น...”


อัคคีชะงักฝีเท้าเมื่ออีกฝ่ายส่งเสียง ดวงตาเด็กชายจับจ้องร่างเล็กซึ่งนั่งก้มหน้าอยู่บนม้านั่งครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็พรูลมหายใจออกมา ตัดสินใจนั่งลงข้างกัน


แว่วเสียงนกร้องพลางบินกลับรัง ไฟเงยหน้ามองฟ้า พูดว่า “มานั่งแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”


“...”


นายน้อยปิดปากเงียบ ทว่าไฟเริ่มชินเสียแล้ว ถามอีกว่า “เย็นแล้วไม่เข้าไปกินข้าวรึไง?”


“เราไม่หิว”


เสียงนั้นหดหู่เหลือเกิน อัคคีลอบถอนหายใจหนัก หมอนี่รับมือยากชะมัด แต่ด้วยนิสัยเกลียดความพ่ายแพ้ยังไงเขาก็ต้องทำให้มันหันมาคุยกับเขาให้ได้


ตุบ!


เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงมุมสวน ไฟเลิกคิ้วหันไปมอง


ลูกบอล...งั้นเหรอ?


“...” บรรยากาศเงียบไปชั่วอึดใจ


ฟุ่บ!


“ว้าก!” ไฟร้องลั่นเมื่อพุ่มไม้เบื้องหน้าสั่นไหว ยังมีแก่ใจรู้สึกได้ถึงแรงสะดุ้งเบาๆ จากคนข้างๆ


พุ่มไม้สูงซึ่งถูกใช้ต่างรั้วกั้นด้านหลังคฤหาสน์ปรากฏศีรษะของใครบางคนโผล่พ้นออกมา อัคคีตาค้าง ร้องลั่น “นายเป็นใครเนี่ย!”


“ฮึบ! อะ...” ผู้มาใหม่พยายามกระเสือกกระสนออกจากพุ่มไม้ ร้อนถึงไฟต้องลุกไปช่วยดึงอีกฝ่ายออกมา ร้องอีกที “นายเป็นใคร!”


แล้วอัคคีก็ได้เห็นเต็มสายตา อีกฝ่ายเป็นเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าเขากับเท็น ใบหน้าน่ารักนั่นส่งยิ้มกว้างให้เขา ตอบว่า “ฉันชื่อเม อยู่บ้านข้างๆ คฤหาสน์หลังนี้”


“นายเข้ามาได้ยังไง?” ไฟมองหวาดๆ เมธาปัดเศษใบไม้ออกจากตัวพลางยืนขึ้น บอกว่า “มีแค่พุ่มไม้นี้เท่านั้นที่กั้นบ้านฉันกับคฤหาสน์หลังนี้ พอดีลูกบอลมันกลิ้งเข้ามาน่ะ”


“...นั่นมันบุกรุกไม่ใช่เรอะ” อัคคีเหงื่อตก ก่อนจะโดนคนตัวเล็กถามว่า “แล้วนายชื่ออะไรเหรอ?”


“ฉันชื่อไฟ” เด็กชายตอบ ยังมีแก่ใจยกนิ้วโป้งข้ามไหล่ไปทางอีกคน “ส่วนหมอนั่นชื่อเท็น”


“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เมธายิ้มกว้างแม้ใบหน้าอ่อนใสจะเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดิน เขาเดินไปหยิบลูกบอล ก่อนจะกลับมายื่นให้คนตัวสูงกว่ายิ้มๆ


“เล่นด้วยกันไหม?”


ไฟกระพริบตา ถ้าเป็นตามปกติคงตอบปฏิเสธไป...


“...”


แต่ไม่รู้ทำไม พอนึกถึงคนด้านหลังแล้วเขาก็ตอบว่า “อา เอาสิ”


“เย้!” เมธาตาเป็นประกาย ก่อนทั้งคู่จะเล่นเป็นคนเตะบอลกับผู้รักษาประตู


ไฟกับเมสลับตำแหน่งกันเล่นอยู่แบบนั้นได้พักใหญ่ จนสุดท้ายเวียนกลับมาได้อัคคีเป็นคนเตะ ส่วนเมธาเป็นผู้รักษาประตูป้องกันลูก


เท็นลุกขึ้นยืน คิดจะกลับเข้าไปในบ้าน


“เสร็จฉันล่ะ!” ไฟตะโกน เขาวิ่งมาแล้ววาดขาเตะลูกบอลออกไปเต็มแรง


ฟิ้วววววว!


ทว่าด้วยองศาที่ผิดพลาดทำให้ลูกบอลลอยไปอีกทาง อัคคีอ้าปากค้างเมื่อเห็นมันพุ่งไปกระแทกหัวนายน้อยของคฤหาสน์ดังปัก!


ตุบ! เท็นลงไปนอนกับพื้นทันทีแบบไม่ทันตั้งตัว


ซวยแล้ว...


“เป็นอะไรรึเปล่า!”


ไฟรีบเข้ามาดูอาการ ส่วนเมธาเก็บลูกบอลแล้ววิ่งตามมา นายน้อยนั่งกุมหัวอยู่บนพื้น ใบหน้าเฉยชาเหม่อลอยคล้ายยังสติยังไม่กลับมาดี


อัคคีหน้าเสีย ย่อตัวนั่งร้องว่า “ฉันขอโทษ! นายเจ็บตรงไหนไหม?”


เมธาชะเง้อคอช่วยดูบาดแผลอีกแรง เท็นก้มหน้า สั่นหัวน้อยๆ ตอบเสียงแผ่ว


“เราไม่เป็นไร...”


“หัวโนไหมเนี่ย” ทว่าไฟยังกังวล เขาจับคนเจ็บพลิกไปมา ในขณะที่เมธายื่นหน้าเข้าไปเป่าลมใส่หัวนายน้อย “โอม...ความเจ็บจงหายไป เพี้ยงๆ”


“ทำอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้” อัคคีว่า เมธาย่นคิ้ว “ทำไมล่ะ ก็เด็กกันทั้งนั้นนี่”


“เราไม่เป็นไร” เท็นยืนยันคำเดิมพลางพยายามลุกขึ้นยืน ไฟขมวดคิ้วมองข้อเท้าที่ขึ้นรอยช้ำของอีกฝ่าย สุดท้ายก็พูดออกมาว่า


“เป็นอะไรก็บอกสิ!”


รอบข้างเงียบไปชั่วอึดใจ ไฟเสียงแข็งโดยไม่รู้ตัว “ทำไมต้องฝืนทำเป็นเข้มแข็งด้วย! เป็นเด็กถ้าเจ็บก็บอกว่าเจ็บสิ! ถ้าเศร้าก็ร้องไห้ออกมา! ไม่ใช่บอกว่าไม่เป็นไรแบบนี้!”


“ใจเย็นสิไฟ...” เมธาพยายามร้องห้าม แต่อัคคีไม่สนใจแล้ว


“นายคิดว่าตัวเองอยู่บนโลกนี้คนเดียวรึไง! มีอะไรไม่สบายใจก็ระบายออกมาสิ! คิดจะเก็บความทุกข์ไว้ข้างในไปจนถึงเมื่อไหร่กัน ชีวิตคนเรามันไม่ได้ยาวจนมีเวลามากพอมาทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ!”


เท็นเบิกตากว้าง แสงอาทิตย์ที่ตกกระทบโดนคนพูดทำให้เขาตาพร่า


“ก็มัน...”


เสียงโมโนโทนนั้นสั่นเครือ “ถึงเราจะพูดออกไป...”


“...”


“แต่แม่ก็ไม่กลับมาแล้วนี่นา...ฮือ”


นายน้อยสะอื้นออกมาอย่างสิ้นหวัง เมธามองภาพนั้น ดวงตาของเขาคลอไปด้วยหน่วยน้ำอย่างนึกสงสารอีกฝ่ายจับใจ


ไฟย่อตัวลงตรงหน้า เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง พูดว่า “ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเจอไปอะไรมา...” ก่อนจะเช็ดน้ำตาบนแก้มให้นายน้อยอย่างเบามือ


“แต่ตอนนี้เราเจอกันแล้ว และฉันจะไม่ปล่อยให้นายต้องเผชิญมันอยู่คนเดียวอีกต่อไป”


ดวงตาคมกริบของลูกชายหมอยาสะท้อนภาพนายน้อยแห่งคฤหาสน์ เป็นจังหวะที่เมธาร้องว่า


“ฉันก็ด้วย!”


เท็นมองตามอีกฝ่าย


“จะช่วยสุดกำลังเลย เพราะแบบนั้นแหละ...” เมธายิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่สว่างไสวเหลือเกิน


“อย่าร้องไห้เลยนะ!” 


“อื้อ” นายน้อยพยักหน้า น้ำตาเขาหยุดไหลแล้ว ตอนนั้นเองที่ไฟลุกขึ้นยืน ยื่นมือให้คนข้อเท้าพลิก บอกว่า


“มาเถอะ”


เท็นมองมือนั้น พลันในอกรู้สึกอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดว่า


“อุ้ม...”


“หา?”


“อุ้มหน่อย”


“...”




เปลวเดินลงบันไดกลางมาหลังคุยธุระกับเจ้าบ้านเสร็จ แต่จะบอกว่าคุยธุระก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เพราะจริงๆ เขาแค่เข้ามาหาเพื่อไม่ให้เพื่อนฟุ้งซ่านก็เท่านั้น


เขากับแปดรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อของทั้งคู่เองก็สนิทกันมาตั้งแต่สมัยก่อน แปดเป็นหมอ เปลวเป็นเภสัชกร ตระกูลของพวกเขาทำงานสายการแพทย์คู่กันมาหลายยุคหลายสมัย


เปลวครุ่นคิด ไอ้ลูกชายของเขาคงเดินตามรอยเขาแน่ๆ แต่นายน้อยนี่สิ...ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน สิ่งที่เปลวกังวลคือความเข้ากันได้ของรุ่นต่อจากนี้ ไฟมันแสบ ส่วนเท็นว่าที่เจ้าบ้านรุ่นถัดไปก็ดันเป็นพวกเก็บตัว


หรือความสัมพันธ์ของสองตระกูลจะสิ้นสุดลงที่รุ่นของเขากัน...


ตอนนั้นเองที่เปลวถามหาลูกชายตัวแสบจากมาเรีย


“คุณไฟยังไม่กลับออกมาจากสวนเลยค่ะ” แม่บ้านสาวยิ้มให้ เปลวเลิกคิ้วแปลกใจ เห...ยังไม่กลับออกมาอีกเหรอ เกลียดความพ่ายแพ้กว่าที่คิดแฮะ


หมอยาเดินออกมาด้านนอก คิดจะตะโกนเรียกลูกชาย แต่แล้วภาพเบื้องหน้าก็ทำให้เขาต้องยืนนิ่ง


ไอ้ลูกชายตัวแสบของเขาเดินออกมาจากสวนด้วยสีหน้าปั้นยาก เหนือไหล่ไฟปรากฏใบหน้าเฉยชาของนายน้อยแห่งคฤหาสน์ ท่อนแขนอัคคีเกร็งจนสั่น ดูก็รู้ว่าพยายามแบกคนข้างหลังเอาไว้น่าดู


ข้างๆ ทั้งคู่เป็นเด็กชายตัวเล็กแปลกหน้า เขาเดินถือรองเท้าที่น่าจะเป็นของเท็นเอาไว้ ใบหน้าน่ารักนั่นส่งยิ้มพลางพูดคุยกับนายน้อยอย่างสนุกสนาน


“...”


เปลวมองแขนขาวซีดของเท็นกอดคอไฟไว้หลวมๆ เลยไปยังดวงตายาวรีคู่นั้นที่เกิดประกายยามฟังเด็กชายอีกคนเล่าเรื่อง แล้วเขาก็จุดยิ้มออกมา


คงไม่ต้องห่วงอะไรแล้วสินะ




“เท่ฉิบหายเลยกูเนี่ย”


ไฟโพล่งขึ้นมาในห้องนอนอันเงียบสงบ ก่อนจะได้ยินเสียงกรนจากสองคนข้างๆ


“อ่าวเฮ้ย หลับกันหมดแล้วเรอะ!” หมอยาบ่นอุบ “เชอะ ไม่น่ารักเลยพวกมึงนี่” ก่อนจะหันไปปิดโคมไฟแล้วล้มตัวนอน ทิ้งท้ายว่า


“ราตรีสวัสดิ์”


“...”


ผ่านไปครู่ใหญ่ ในความมืดนั่นเอง เท็นลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตายาวรีสะท้อนภาพเพื่อนสมัยเด็กทั้งสองที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ


ขอบคุณนะ




เช้าวันรุ่งขึ้น เท็นกับไฟและเมลงมาโถงหน้าบันไดกลางตอนแปดโมงกว่า ตอนนั้นเองที่สามทหารเสือกับโชตามมาสมทบ ทั้งหมดมารวมตัวกันพร้อมกระเป๋าเดินทางคนละใบ


ออกัสเตรียมรถไว้ให้พวกเขาแล้ว เป็นโตโยต้าเซียนนาสีขาวคันใหญ่เจ็ดที่นั่ง ไฟประจำตำแหน่งคนขับ ตามด้วยไดนาไมต์กับเมและสามสีที่เข้าไปนั่งสามเบาะหลังสุดตามลำดับ ส่วนเท็นกับเปรมนั่งสองเบาะแถวกลาง ทำให้โชต้องไปนั่งข้างคนขับอย่างช่วยไม่ได้


พวกเขาออกเดินทางกันตอนเก้าโมง บนรถเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและพูดคุยของเหล่าเด็กหนุ่ม ก่อนวิวสองข้างทางจะเปลี่ยนไปเมื่อไฟพาเพื่อนๆ มาถึงหาดบางแสนตอนสิบเอ็ดโมง


หมอยาวนรถเข้ารีสอร์ทริมหาดที่จองไว้ ด้านในกั้นเป็นส่วนสำหรับบ้านพักแต่ละหลังซึ่งตกแต่งอย่างหรูหรา ไฟขับผ่านป้อมประชาสัมพันธ์มา บ้านชั้นเดียวหลังริมสุดพร้อมสระว่ายน้ำนั้นเป็นของพวกเขา


อัคคีไขกุญแจที่ได้มาจากเพื่อนเข้าบ้านพักไป ห้องนั่งเล่นประดับด้วยโทรทัศน์ติดผนังกับชุดโซฟาหนังสีดำปรากฏแก่สายตา ในบ้านมีห้องนอนสี่ห้อง สามห้องแรกเป็นห้องใหญ่สำหรับสองคน อีกห้องมีขนาดเล็กและระเบียงยื่นไปทางชายหาดสำหรับหนึ่งคน ทั้งสามห้องนอนมีห้องน้ำในตัว


เด็กหนุ่มเจ็ดคนจึงตกลงกันจับฉลากแบ่งห้อง เมื่อสามสีทำฉลากเสร็จไดนาไมต์ก็พูดว่า


“เราจะจับฉลากแบ่งห้องกันนะครับผม มีหกคนต้องจับคู่กันนอนห้องใหญ่ และอีกหนึ่งคนดวงเฮงได้นอนห้องเล็กแต่วิวโคตรดี” สามสีอธิบายฉลากว่า “ใครได้เลขเหมือนกันก็นอนห้องเดียวกัน โอเคนะ”


ที่เหลือขานรับ ก่อนจะทยอยกันล้วงมือหยิบฉลากไปตามลำดับ


“หนึ่ง” ไฟบอก เปรมร้องขึ้น “กูก็หนึ่ง!”


“สองเว้ย!” โชเหยียดยิ้ม  เท็นมองฉลากในมือคล้ายกำลังช็อค “สอง...”


“สาม” ไดนาไมต์ชูฉลากในมือ เมธาหันมามองยิ้มๆ “เราก็สาม”


“กูดวงเฮงสินะ” สามสีมองฉลากเลขสี่ในมือตัวเอง เขาได้นอนคนเดียว


“ไชโย! ได้นอนห้องเดียวกับเมด้วย!” ไดนาไมต์ส่งเสียง เด็กหนุ่มตัวสูงคิ้วกระตุก เขาหันไปมองคู่หูที่แสดงท่าทางระริกริกรี้ออกนอกหน้า


ไวเท่าความคิด สามสีเดินเข้าไปหาครูคณิตทันที “เม แลกกัน”


“เอ๊ะ?” เมธาเลิกคิ้วแปลกใจ เด็กหนุ่มตัวสูงบอกว่า “ไอ้ไดมันนอนดึก เสียงดังอีกต่างหาก เมนอนกับมันได้ปวดหัวตายกันพอดี”


“อย่าดิสเครดิตเพื่อน!” ไดนาไมต์แยกเขี้ยวใส่ ถึงที่อีกฝ่ายพูดมันจะจริงก็เถอะ สามสียื่นฉลากตัวเองให้คนตัวเล็ก พูดว่า “อีกอย่าง...ฉันไม่ไว้ใจให้มันนอนกับเม”


“หมายความว่ายังไง!!”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูโวยวาย เมธามองทั้งคู่แล้วหัวเราะ “เรายังไงก็ได้ แต่ทั้งสองคนนอนด้วยกันน่าจะสนุกกว่านะ” สิ้นคำก็ยื่นมือแลกฉลากกับสามสี ฝ่ายหลังผงกหัว “ขอบคุณมาก”


“อะไรเนี่ย กูจะนอนกับเมนะ มึงอ้ะ!” ไดนาไมต์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ สามสีหรี่ตา “พูดมากน่า นอนกับกูนี่แหละ” ก่อนจะล็อคคอเพื่อนแล้วลากเข้าห้องไป


เมธาเข็นกระเป๋าไปหยุดหน้าห้องเล็ก ตามด้วยโชที่เดินฮัมเพลงเข้าห้องใหญ่เบอร์สองไปอย่างอารมณ์ดี


หมอยามองหน้ากับพ่อครัว “กูกับมึงสินะ?”


“อา” เปรมผงกหัว ตอนนั้นเองที่ไฟรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างจากทางด้านหลัง


“...”


เท็นจ้องฉลากในมือไฟไม่วางตา หมอยากระพริบตาปริบๆ ไม่ว่าเขาจะขยับฉลากไปทางไหน ดวงตายาวรีคู่นั้นก็จะคอยจับจ้องตามไปด้วยความรู้สึกรุนแรงเสียทุกครั้ง


สุดท้ายไฟก็ถอนหายใจออกมา ยื่นฉลากในมือให้แล้วพูดว่า “แลกกันไหมล่ะ?”


“ได้เหรอ” เด็กโข่งตาเป็นประกายทันที อัคคีเกาหัวแกรกๆ “จ้องเหมือนจะแดกมือกูขนาดนี้แล้ว...เอ้า!” เท็นรับฉลากมา หันไปร้องใส่พ่อครัว


“ได้นอนกับกุ๊กแล้ว!”


“...” เปรมมองอย่างพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าปลงๆ “ดวงเราคงสมพงษ์กันน่ะ”


“ขอบคุณนะไฟ” เท็นดีใจเหมือนเด็กๆ อัคคีหัวเราะอย่างนึกเอ็นดู “เออๆ กูไปละ” พูดจบก็ขนของเข้าห้องเบอร์สองไป แว่วเสียงโชโวยวายดังมาให้ได้ยิน


“กุ๊ก เข้าห้องกัน” เด็กโข่งชวน พ่อครัวพยักหน้า เขามองทุกคนที่กำลังจัดของในห้องอย่างคึกคัก อดคิดไม่ได้ว่า


ฉลากนี่ยังจำเป็นอยู่ไหม...
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 25)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 22-08-2015 23:15:02

(ต่อ)


เด็กหนุ่มเจ็ดคนออกมานั่งเก้าอี้ผ้าใบริมชายหาดตอนเที่ยง พวกเขาสั่งอาหารจากแม่ค้าแถวนั้นมานั่งกินมื้อเช้าควบกลางวัน ก่อนจะพูดคุยสัพเพเหระกันจนถึงบ่ายโมง


“มึง ไปเล่นบานาน่าโบ๊ทกัน!”


เมื่อท้องอิ่มได้ที่โชก็เอ่ยชวน ไดนาไมต์ตาเป็นประกาย “เฮ้ยกูเอาด้วย”


“เออ เดี๋ยวกูเฝ้าของให้” เปรมอาสา เด็กหนุ่มผมสีชมพูหันมาขมวดคิ้ว “ทำไมวะ ไปเล่นด้วยกันดิ ไม่หายหรอก”


“กูยังอิ่มๆ อยู่อะ กลัวอ้วก” พ่อครัวตอบหน้าซีด เท็นเห็นแล้วบอกว่า “งั้นเราอยู่กับกุ๊ก”


“เอ๊า พวกมึงนี่” ไฟจะขยับปากด่า แต่พอสบตากับเท็นแล้วก็พูดว่า “เออๆ งั้นพวกกูไปเล่นกันห้าคนก็ได้”


“แล้วจะเสียใจ” โชยักคิ้วกวนๆ


“รีบไปเถอะพวกมึงอะ” เปรมโบกมือไล่ มองตามจนพวกมันวิ่งลงทะเลไปแล้วนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน


เมื่อคืนพอไปถึงบ้านสามสีก็ดันนั่งเล่นเกมกับอีกสองคนจนดึกดื่น ทั้งที่นอนน้อยเหมือนกันแท้ๆ แต่มันสองคนก็ยังลุยต่อได้ พลังงานพวกนั้นช่างต่างกับเขาจริงๆ


“กุ๊กไหวไหม” เท็นนั่งพัดให้อยู่ข้างๆ ดวงตายาวรีจับจ้องเขาอย่างกังวล เปมทัตหัวเราะ “อย่าทำเหมือนฉันเป็นลุงแบบนั้นสิ”


“เราเป็นห่วง” ทศทิศบอก ส่งให้แก้มพ่อครัวร้อนผ่าว เปรมเบือนหน้าหนี “นายเนี่ย...พูดเรื่องน่าอายได้หน้าตาเฉยเลยนะ”


“...” เท็นเอียงคอมองคนพูดคล้ายไม่เข้าใจ จนฝ่ายหลังหลุดหัวเราะออกมา “แต่ก็ขอบคุณครับ”


“แผลเป็นไงบ้าง” ทศทิศแตะต้นแขนเปมทัต พ่อครัวสะดุ้งคล้ายโดนไฟช็อต


“กุ๊ก?”


“เอ่อ...หายแล้ว” เปรมพยายามขยับตัวออกห่างคนตัวใหญ่ เป็นจังหวะที่อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามา พ่อครัวเบิกตากว้าง ยกแขนขึ้นกั้นไว้แทบไม่ทัน


“หยะ...อย่าสิ!”


ดวงตายาวรีหม่นแสง “ทำไมล่ะ?”


“ขะ...คนเยอะนะไอ้นี่!” เปมทัตเอ็ดหน้าดำหน้าแดง กวาดตามองรอบข้างเลิกลัก เท็นพูดเสียงเนิบ “ไม่มีคนมองหรอก”


“นายจะรู้ได้ยังไง”


“ถึงมองก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”


“เป็นสิ!”


“ทีเดียว”


“มะ...”


“นะครับ”


“...” เปมทัตก้มหน้างุด ดวงตาสีนิลทอประกายสับสน ตอนนั้นเองที่มือหนาเชยคางเล็กขึ้นช้าๆ ก่อนริมฝีปากเหยียดตรงนั่นจะทาบทับลงมาอย่างอ่อนโยน


แม่ง...




ไกลออกมาจากชายหาดกลางทะเลลึก เด็กหนุ่มห้าคนสวมเสื้อชูชีพนั่งอยู่บนบานาน่าโบ๊ทซึ่งแล่นด้วยความสูง นำโดยโช ไฟ เม สามสีและไดนาไมต์ตามลำดับ


“วู่ววววววววววว” เหล่าวัยรุ่นส่งเสียงอย่างคึกครื้น ไฟหมอบตัวยึดที่จับไว้แน่น พลันหางตาเหลือบเห็นความเคลื่อนไหวบางอย่าง เขาแหกปากร้อง


“ไอ้ได! ไอ้เหี้ยไดร่วงไปแล้วววว!”


“ฮะ?” สามสีหันไปมอง หัวเราะลั่นเมื่อเห็นหัวคู่หูโผล่พ้นน้ำขึ้นมาอยู่ลิบๆ “ไอ้เหี้ยอยู่โน่น!”


“ได!” เมธาตะโกนเรียกเพื่อน ในขณะที่โชพยายามตะโกนเรียกคนขับ “น้าคร้าบบบ! เพื่อนผมมม..!”


แต่ยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆ คนขับก็เลี้ยวเจ็ทสกีเปลี่ยนทิศทางด้วยความรวดเร็ว ส่งให้เชือกกระชากบานาน่าโบ๊ทด้านหลังอย่างแรงจนพลิกคว่ำ


โคร้ม!


ร่างเด็กหนุ่มสี่คนจมหายไปในทะเล ก่อนจะลอยขึ้นมาด้วยอานุภาพของเสื้อชูชีพ โชกับไฟและเมทยอยปีนขึ้นบานาน่าโบ๊ทมา ตามด้วยสามสีที่หาไดนาไมต์ไม่เจอ


“ไอ้ได!” เด็กหนุ่มตัวสูงตะโกนเรียก เมื่อไร้เสียงตอบเขาจึงกระโดดลงน้ำไปดำหาอีกรอบ


พรวด!


เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์โผกอดบานาน่าโบ๊ทไว้จากอีกฝั่ง เด็กหนุ่มผมสีชมพูปีนขึ้นมา ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อไม่เจอคู่หู


“ไอ้สาม!” เขาตะโกนเรียกเพื่อน ไม่รอเสียงตอบก็กระโดดลงไปดำหาในทะเลลึก


พรวด!


แล้วสามสีก็โผล่หัวขึ้นมาจากอีกฝั่ง ตอนนั้นเองที่ไฟร้องลั่นอย่างหมดความอดทน “พวกมึงพอได้ล่าว!! เล่นหนังอินเดียกันอยู่เรอะ!!”


ไม่นานนักเด็กหนุ่มทั้งห้าคนก็กลับมานั่งเรียงกันอีกครั้ง ก่อนบานาน่าโบ๊ทจะถูกลากให้แล่นไปด้วยความเร็วสูง เหล่าวัยรุ่นกู่ร้อง เล่นไปได้สักพักเรือกล้วยก็พลิกคว่ำอีกรอบ


ไฟปีนขึ้นมาคนสุดท้าย จังหวะวาดขานั่นเอง ด้วยองศาที่ผิดพลาดทำให้เท้าของเขาพุ่งไปถีบเด็กประมงตกทะเลดังผัวะ!


ตู้ม!


โชตะโกนอย่างโกรธจัด “ไอ้เหี้ยไฟ!!”


“โทษๆ” ไฟหน้าเสียอย่างไม่ได้ตั้งใจ คนตัวเล็กค้อนตาเหลือก พยายามปีนขึ้นเรือกล้วยด้วยสภาพทุลักทุเล


“มาๆ กูช่วย”


ด้วยความหวังดีอัคคีเลยช่วยดึงอีกฝ่ายขึ้นมา ทว่าออกแรงมากไปส่งให้ร่างของเด็กประมงลอยหวือข้ามบานาน่าโบ๊ทไปร่วงลงทะเลอีกฝั่ง


ตู้มมม!


“ไอ้เหี้ยไฟ้!!!!”




บนเก้าอี้ผ้าใบริมชายหาด เปรมกับเท็นกำลังตกลงเรื่องอาหารมื้อเย็นกันอยู่ ได้ความว่าพวกเขาจะไปซื้อเนื้อสัตว์ทะเลจากตลาดกลางคืนมาปิ้งกินกัน


ตอนนั้นเองที่ไฟกับโชเดินเถียงกันเข้ามา ตามด้วยอีกสามคนในสภาพเปียกปอน เปรมร้องทัก “เป็นไงพวกมึง”


“เหี้ยมาก” เด็กประมงตอบ


“บานาน่าโบ๊ท?”


“ไอ้ไฟ! โคตรเหี้ย!” โชด่า ไฟขมวดคิ้ว “กูก็ขอโทษแล้วไง ไม่ได้ตั้งใจโว้ย!”


“มึง มันส์มาก” ไดนาไมต์ยกนิ้ว สามสีหรี่ตาหน้าเหนื่อยๆ “อา ถ้าไม่นับที่กูกับมึงลงไปเล่นหนังอินเดียกันในน้ำอะนะ”


“สนุกมากเลยล่ะ” เมธายิ้มกว้าง “แล้วก็หิวสุดๆ เลยด้วย!”


“เอาสิ กินได้เลย” เปรมขยับจานให้ ครูคณิตทิ้งตัวนั่งข้างเท็นก่อนจะเติมอาหารใส่กระเพาะ


ไฟกวาดตามองชายฝั่งแล้วร้องว่า “มึงๆ กูอยากเล่นอันนั้น!”


ทุกคนมองตามหมอยา เผยให้เห็นวัตถุคล้ายเรือยางสีชมพูที่ทั้งสองด้านข้างมีรูปร่างเหมือนบานาน่าโบ๊ทแต่เล็กกว่าซึ่งจอดอยู่ริมชายฝั่ง


“กล้วยบินอะเหรอ?” ไดนาไมต์เลิกคิ้ว เขาเคยเล่นมาก่อน บอกว่า “แต่มันต้องเล่นกันสี่คนนะ”


“เฮ้ยเจ็ดคนก็ได้” ไฟร้องอย่างนึกสนุก


“พ่อมึง!” ชลันธรหันไปด่า เมธามองแล้วยิ้มเจื่อน “เอ่อ ถ้าอันนั้นเราขอผ่านนะ”


“กูด้วย” สามสีบอก ไดนาไมต์หันขวับ “ทำไมอะ!”


“กูหิว” เด็กหนุ่มตัวสูงตอบง่ายๆ ก่อนจะนั่งลงข้างครูคณิตแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไฟกับโชและไดนาไมต์มองหน้ากัน คนหลังถามว่า “มีใครจะไปเล่นกล้วยบินกับพวกกูมั่ง?”


“...” ความเงียบคือคำตอบ จนโชร้องขึ้น


“ไอ้เปรม!”


พ่อครัวสะดุ้ง หน้าซีดเมื่อเด็กประมงพรวดเข้ามาคว้าแขน “มึงเลย มึงนี่แหละ”


“ไอ้เหี้ยไม่เอ๊า!” เปมทัตดิ้นพราด ไดนาไมต์ตาเป็นประกาย “เออไอ้เปรมยังไม่ได้เล่นเลยนี่หว่า เอาตัวมันไป”


“ไม่ๆๆ!” เปรมโวยวาย ยกมือไหว้ปลกๆ “อย่าทำกูเลย ไว้ชีวิตกูเถอะ!”


“มานี่!” เด็กหนุ่มผมสีชมพูปราดเข้ามา ไฟขมวดคิ้ว “ไม่ได้พาไปฆ่านะเฮ้ย”


“เท็นช่วยด้วย!”


“กุ๊ก...” เท็นทำท่าจะลุก พลันหางตาเหลือบเห็นสามสีจิ้มปลาหมึกตัวใหญ่บนจานเข้าปากไป


เด็กโข่งหันขวับ “ของเรานะ!”


“ใครดีใครได้เว้ย” สามสียักคิ้วพลางเคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนทั้งคู่จะเปิดศึกชิงปลาหมึกในจานกันอย่างดุเดือด เปรมมองภาพนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า


สิ้นหวังแล้วกู...


“อย่า!” ก่อนพ่อครัวจะถูกเพื่อนอีกสามคนกึ่งลากกึ่งหามออกไป เมธาหัวเราะให้กับภาพนั้น


เปมทัตโดนลากมาหยุดอยู่หน้ากล้วยบิน มีสี่ที่นั่งแบ่งเป็นฝั่งละสอง โชจับจองตำแหน่งหน้าซ้ายโดยมีไฟซ้อนอยู่ข้างหลัง ส่วนเปรมถูกบังคับให้นั่งอีกฝั่งด้านหน้า ที่เหลือเป็นของไดนาไมต์


“เฮ้ยๆๆ นี่ขามันไม่ถึงนะเนี่ย” พ่อครัวโวยวาย ไฟขมวดคิ้ว “มันจะขาถึงได้ไง มันออกไปในทะเล!”


บรื้นนน!


แล้วกล้วยบินก็ออกตัว ลมเย็นโกรกแรงจนเด็กหนุ่มสี่คนต้องเบ้หน้า ความกระท่อนกระแท่นของเครื่องเล่นที่ชวนหวาดเสียวทำให้พวกเขาพร้อมใจกันแหกปากลั่น


“ว้ากกกกกกกกกกกก”


พลันกล้วยบินก็กระแทกพื้นน้ำอย่างแรงจนส่วนหลังจมหายไปเกือบค่อนลำ ไดนาไมต์ร้องลั่น “ไอ้เหี้ยๆๆ ทำไมน้ำมาอยู่ตรงเอวกูแล้ววะ!”


“จมไอ้สัดมันจะจม!” ไฟหน้าเสีย โชตะโกนลั่น “น้าาา! หยุดก่อนนน! จะจมแล้ววววว!”


เสียงนั้นส่งไปถึง คนขับเจ็ทสกีชะลอความเร็วลง ส่งให้กล้วยบินเริ่มนิ่งและลอยคว้าง เด็กหนุ่มสี่คนจัดระเบียบร่างกายกันใหม่ จังหวะนั้นเองที่คลื่นซัดมา พัดโชตกลงทะเลไป


“เฮ้ยน้าอย่าเพิ่ง!!” ไฟตะโกนร้อง เขารีบดึงเด็กประมงขึ้นมา ทว่าโชยังไม่ทันได้ตั้งตัวดีกล้วยบินก็ทะยานออกสู่เวิ้งน้ำอีกครั้งอย่างรวดเร็ว


“พอแล้วววววว!” ไดนาไมต์ตะโกน


บรื้นนนนน!


ทว่ากลับโดนเสียงเครื่องยนต์กลบจนหายไป


“เชี่ยๆๆๆๆ” โชอุทานรัวพลางพยายามคว้าที่จับ เขากลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนกลางลำอย่างน่าหวาดเสียว ก่อนจะโดนไฟคว้าไปกอดไว้ด้วยใบหน้าไม่สู้ดี


ในขณะที่พ่อครัวซุกหน้าลงกับที่จับ เกาะราวแน่นพร้อมร้องปนสะอื้น “ฮือ เอากูมาทรมานทำไม กูไปทำอะไรให้พวกมึง...”


“ว้ากกกกกก!”


เหล่าเด็กหนุ่มร้องลั่นยามกล้วยบินทะยานแรงจนลอยขึ้นฟ้าไปวูบหนึ่ง ก่อนจะลงมากระแทกผิวน้ำแล้วแล่นฉิวต่อไปแบบไม่ถงไม่ถามสุขภาพคนด้านบนสักคำ


“อย่าให้กูรอดไปได้นะมึง!” ดวงตาแมวฉายแววเคียดแค้น โชกอดหมอยาไว้แน่นเพราะกลัวตก เปรมสวดมนต์แล้ว ไดนาไมต์ร้องลั่น “มึงเข้าใจคำว่าพอแล้วของกูมั้ยเนี่ย!!”


“กูจะตายตรงนี้ไม่ได้!” ดวงตาของไฟวาวโรจน์ “กูยังต้องมีชีวิตเพื่อล็อคอินเอาเพชรในคุกกี้รันต่อไป! กูต้องรอดพวกมึงได้ยินมั้ย! กูต้องร้อดดดด!”


แทบจิกกล้วยบินขาด แต่สุดท้ายเรือก็คว่ำจนร่วงกันหมด


“ไอ้เหี้ยยยยยยยยย!!”




ไฟเดินขึ้นหาดมาตาลอย ด้านหลังเป็นโชกับไดนาไมต์ซึ่งหามปีกพ่อครัวไว้คนละข้าง ใบหน้าพวกเขาซีดเซียวคล้ายวิญญาณยังไม่กลับเข้าร่างดี


เมธากับสามสีหัวเราะลั่น ฝ่ายหลังส่งเสียง “อาการเป็นยังไงบอกหมอซิ”


“ที่นี่ใช่เกาะแก้วพิสดารรึเปล่า!” เปรมเดินเข้ามาตะโกนด้วยใบหน้าขึงขัง สามสีขำไหล่สั่นเมื่อพ่อครัวตะโกนว่า “นางเงือกกูอยู่ไหน!”


“มึงกูบอกเลย จากที่เคยเล่นมา ไอ้กล้วยบินนี่เหี้ยสุด!” โชพูดด้วยใบหน้านึกแค้น ไฟเสริมหน้าเหนื่อย “โคตรมาสเตอร์พีซ แม่งถ้าเป็นเดอะสตาร์อีเหี้ยนี่คือไปยืนรอแล้วอะ ไม่ต้องลุ้นปากเหวแล้ว”


“เข้ารอบสุดท้ายเกมแจกเก๋งไปเลยค่ะ!” ไดนาไมต์อ่อนล้าเหลือเกิน ก่อนโชจะถามว่า “แล้วต่อไปทำอะไรกันอะ?”


“ไม่เอาลงน้ำแล้วนะ พักก๊อนนนน!” เปรมรีบร้องขอชีวิต ไฟสั่นหน้า “เออๆ ไม่เอาแล้วไอ้ห่า กูจะอ้วกแล้วเนี่ย”


“ปั่นจักรยานเป็นไง?”


สามสีเสนอ ไดนาไมต์พยักหน้าหงึกหงัก “ได้หมดอะ ก็ดีนะ ให้ตัวแห้งด้วย” 


“งั้นเช็คบิลเลยไหมล่ะ ปั่นจักรยานเสร็จจะได้เข้ารีสอร์ทเลย ไม่ต้องวนมาเอาของที่นี่อีก” เมธาเสนอ ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันเป็นอันตกลง                 


เมื่อเช็คบิลค่าอาหารตรงเก้าอี้ผ้าใบเรียบร้อยเด็กหนุ่มเจ็ดคนก็ไปเช่าจักรยานใกล้ๆ


“เช่ายังไงดีวะ” ไฟยืนคิด แล้วเสนอว่า “ปั่นแบบสี่กับสามไหมมึง?”


“แหม เหมือนสามัคคีกันฉิบหายเลยนี่พวกเราอะ” โชค่อนขอด สามสีหัวเราะ “แยกวงกันเถอะกูว่า ปั่นหลายคนแม่งเหนื่อยจริง”


“งั้นก็แบบปกติสี่คันละกัน เดี๋ยวกูขี่คนเดียวเอง” ไดนาไมต์สรุป


ไม่นานจักรยานสี่คันก็ถูกจับจอง คาราวานนักปั่นเกิดขึ้นแล้ว นำโดยไฟเป็นคนขี่ให้โชซ้อน ถัดมาคือเท็นปั่นแบกเปรม ตามด้วยสามสีที่พ่วงเมธา ส่วนไดนาไมต์ขี่ฉวัดเฉวียนอยู่รอบๆ


เหล่าเด็กหนุ่มปั่นจักรยานเลียบฝั่งกันไป ชายหาดวันนี้ค่อนข้างคึกคักเนื่องจากเป็นวันหยุด เมธายกกล้องโปรตัวใหญ่ของสามสีถ่ายรูปเพื่อนๆ ด้วยรอยยิ้ม พวกเขาแวะถ่ายรูปและกินขนมกันระหว่างทางอย่างครื้นเครงตามประสาวัยรุ่น


ในช่วงเวลาแดดร่มลมตก โชนั่งหันหลังชนกับไฟแล้วสัพยอกเพื่อนอย่างอารมณ์ดี ในมือถือถุงน้ำแข็งใส่น้ำอัดลมรสส้มเย็นจัดไว้


“เหมียว หิวน้ำ” หมอยาส่งเสียง ชลันธรกลอกตา ก่อนจะยื่นข้ามไหล่ตัวเองไปให้ “เอาไปถือ!”


“มือไม่ว่าง” ไฟขมวดคิ้วโดยไม่หันกลับมามอง โชชักมือกลับ ลอยหน้าลอยตาดูดน้ำในถุง “งั้นก็ไม่ต้องกิน”


“ไม่น่ารักเลยมึงนี่” อัคคีบ่น ชลันธรคิ้วกระตุก อยากจะถองหลังหมอยาสักที แต่พอได้ยินเสียงหอบเบาๆ ของอีกฝ่ายแล้วเขาก็เปลี่ยนใจ


“หืม?”


ไฟเลิกคิ้วเมื่อด้านหลังเกิดความเคลื่อนไหว โชวาดขาเปลี่ยนมานั่งหันข้าง เขาจับชายเสื้อคนตัวใหญ่ไว้ ก่อนจะยื่นมือข้างที่ถือถุงน้ำเข้าไปใกล้หน้าหมอยา ส่งเสียง “เอ้า!”


ร่างสูงกระพริบตาคล้ายตามไม่ทัน คนตัวเล็กตะโกนใส่ “มึงหิวน้ำไม่ใช่เรอะ!”


“อ๋อ...” ไฟเข้าใจแล้ว เขาก้มหัวดูดน้ำยิ้มๆ


“ขอบคุณครับ”


“เฮอะ” สิ้นคำโชก็หันกลับมา เด็กประมงก้มหน้า พยายามซ่อนแก้มอันร้อนผ่าวจนขึ้นสีเรื่อจากสายตาของคนภายนอก


จนเกือบสุดหาดนั่นเองที่มีคนมายืนถ่ายรูปกันประปราย ไดนาไมต์มองทิวทัศน์ตาโต “มึงๆ ตรงนี้สวย!”


“แวะถ่ายรูปกันไหมล่ะ” เปรมส่งเสียง ตามด้วยคนปั่นที่เริ่มชะลอความเร็ว กลุ่มเด็กหนุ่มจอดจักรยานไว้แถวนั้น ก่อนจะพากันวิ่งไปเล่นบนชายหาด


บ่ายสามโมงกว่าแล้ว บนหาดทรายขาวซึ่งลมพัดเย็นกำลังดี ไดนาไมต์ก็พูดขึ้น


“เรามาเล่นทายคำกันดีกว่า”


ทั้งวงหันมามองอย่างสนใจ เด็กหนุ่มสีชมพูหันไปทางพ่อครัว “ไอ้เปรมมึงเป็นคนวาด กูจะบอกคำใบ้แล้วมึงก็วาดให้พวกนั้นตอบ”


“จัดไป” เปมทัตยิ้มอย่างนึกสนุก เขาคว้าไม้อันหนึ่งได้แล้ว ไดนาไมต์บอกว่า “ใครตอบถูกเอารางวัลจากกูไปเลย” พวกที่เหลือส่งเสียงคึกคัก ก่อนเด็กหนุ่มผมสีชมพูจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบคนวาด


“ไดนาไมต์...”


เปรมเริ่มขยับแขน เขาวาดพื้นทรายเป็นรูปวงกลม เหลือบมองเจ้าของคำใบ้เล็กน้อยแล้วเติมลูกตาลงไป ตามด้วยจมูกกับริมฝีปาก ขีดผมให้สามเส้น จากนั้นลากเป็นตัวลงมา...


“เปรต”


ไฟเดา ไดนาไมต์ถึงกับทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง “ไม่ใช่...”


“จมูกแบบนี้...” โชลากเสียง “อ๋อ แม่ไอ้เปรม!!”


“ไม่ใช่” เปรมสั่นหัวกลั้วหัวเราะ เขาวาดรองเท้าแตะเป็นขีดๆ แบบที่ไดนาไมต์ใส่ ไฟตาโต “อ๋อออ! นี่ๆ กวางเหลียวหลัง!”


“เหี้ยอะไร้!!!” ทั้งวงประสานเสียงแล้วหัวเราะลั่น ไดนาไมต์ลงไปนอนขำกับพื้น


“นิวเคลียส” เท็นเดา เปรมขำพรืด ก่อนจะยิ้มค้างเมื่อเมตอบว่า “อ่าว ไม่ได้กำลังหาลิมิตอยู่หรอกเหรอ?”


“พวกมึงพักผ่อนบ้างนะ” ไฟทำหน้าเหนื่อย เป็นจังหวะที่สามสีโพล่งขึ้น


“ไอ้ไดเหรอ?”


“...” ทั้งวงเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนไดนาไมต์จะลุกพรวด


“ถั่วต้มนะคร้าบบบบบบ!”


ทั้งวงอ้าปากหวอก่อนจะโห่ลั่นหาด เด็กหนุ่มผมสีชมพูยิ้มร่าพลางกางแขนออก “รางวัลก็คือจะได้โดนน้องไดหอมแก้มหนึ่งที มามะสามสี มาเอารางวัล”


“ไม่ล่ะ...” สามสีถอยกรูด ก่อนจะสับขาวิ่งสี่คูณร้อยเมื่ออีกฝ่ายพุ่งตัวเข้ามา “กลัวแล้วไอ้เหี้ย! อย่าเข้ามา!”


“สามจ๋ามาเอารางวัลลลลล”


ที่เหลือมองภาพนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า


“ดีนะ...กูตอบผิด” แล้วไฟก็พึมพำออกมาแทนความในใจของทุกคน




สี่โมงเย็นแล้ว สามสีเดินถือกล้องโปรตามถ่ายรูปให้เพื่อนๆ อยู่บนหาดทรายขาว ตอนนั้นเองที่โชส่งเสียง


“มึงๆ กูอยากกระโดดกันเจ็ดคนอะ”


ไดนาไมต์หันมาอย่างสนใจ แต่ก็อดถามไม่ได้ว่า “แล้วใครจะถ่ายให้พวกเรา?”


“ผมถ่ายให้ไหมครับ?”


เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มหน้าใสไว้ผมยาวถึงกลางหลังสีฟ้าสวย รูปร่างของเขาสูงโปร่ง แขวนกล้องกับสะพายเป้ที่มีสมุดโน้ตโผล่พ้นออกมา


“เอ่อ...” สามสีลังเล ทว่าชายหนุ่มกลับยื่นมือมาทางเขา บอกว่า “เห็นพวกเธอเล่นกันอยู่นานแล้ว ให้ผมถ่ายให้จะได้มีรูปของทุกคนไงครับ”


“ขอบคุณมากเลยครับ!” โชร้องก่อนจะเดินไปหามุมตั้งท่า สามสีมองคนอื่นๆ ที่ทยอยเดินตามเด็กประมงไป ตัดสินใจส่งกล้องให้ชายแปลกหน้า


“รบกวนถ่ายรูปตอนพวกเรากระโดดให้หน่อยนะครับ” เปรมตะโกนบอก ชายหนุ่มรับกล้องมาถือไว้แล้ว พยักหน้ายิ้มๆ “โพสท่าได้เลยไม่ต้องเกรงใจนะครับ”


แล้วเด็กหนุ่มเจ็ดคนก็เข้ามาอยู่ในเฟรมเดียวกัน พวกเขากระโดดพร้อมกันด้วยท่วงท่าแปลกตาชวนขบขัน เสียงกล้องจับชัตเตอร์ดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ


ขณะถ่ายภาพพวกเปรมคุยเล่นและหัวเราะกัน ระหว่างนั้นก็ได้ชายหนุ่มผมสีฟ้าคอยกดชัตเตอร์บันทึกภาพความทรงจำเหล่านั้นให้อยู่เงียบๆ


ผ่านไปพักใหญ่พวกตัวแสบก็เหนื่อยจนแย่งกันมาขอดูรูป ก่อนจะสูดปากอย่างตกตะลึงเมื่อทุกภาพในกล้องนั้นจัดองค์ประกอบได้สวยงามและปรากฏภาพจังหวะดีๆ มากมาย


“สุดยอด มืออาชีพมาก” ไดนาไมต์ชมเปาะ ไฟตาโต “ไอ้เหี้ยกูหล่อมาก”


“เฮ้ยขากูยาวมาก ทำได้ไงวะ” โชตาเป็นประกาย เท็นมองภาพในกล้องอย่างชื่นชม “สวยจัง”


“ตอนเผลอกูยังหล่ออะ” เปรมโคตรภูมิใจ เมธายิ้มกว้าง “ถ่ายภาพเก่งจัง”   


สามสีมองเพื่อนๆ มะรุมมะตุ้มกล้องกันจากวงนอก ตอนนั้นเองที่ชายหน้าอ่อนเดินมาหาเขา เด็กหนุ่มตัวสูงสะดุ้ง พูดว่า “เอ่อ ขอบคุณมากนะครับที่ถ่ายรูปสวยๆ ให้...”


“ผมไม่ได้ถ่ายให้ฟรีๆ หรอกนะครับ”


สามสีชะงัก เหลือบมองเพื่อนๆ เล็กน้อย ทว่าทุกคนยังคงง่วนอยู่กับการวิจารณ์รูปจนไม่ทันได้ยิน เด็กหนุ่มตัวสูงสูดลมหายใจลึก “ผมไม่ขายไตนะ”


“หน้าผมเหมือนคนค้ามนุษย์มากเลยรึไง” ชายหนุ่มหัวเราะ ตัดสินใจยื่นนามบัตรให้ บอกว่า “ผมชื่อมาร์ช เป็นนักเขียนอิสระ แต่ก็ควบอาชีพดีไซเนอร์ด้วย”


สามสีรับมาแล้วขมวดคิ้ว “คุณต้องการอะไร?”


“ผมสนใจคุณ”


มาร์ชจุดยิ้ม มองเด็กหนุ่มที่สูงกว่าตัวเองหลายช่วงหัวอย่างพึงพอใจ “ผมต้องการให้คุณมาเดินแบบชุดฟินนาเล่ให้ห้องเสื้อของผม”


สามสีตากระตุก เผลอหันไปทางเพื่อน บอกว่า “คุณอาจจะเมาอะไรอยู่ แต่สองคนนั้นดูดีกว่าผมแน่” เขาหมายถึงเท็นกับไฟ มาร์ชจุดยิ้ม “อาจจะเป็นแบบนั้น แต่พวกเขาไม่เหมือนคุณ”


“หมายความว่ายังไง?”


“คุณมีสิ่งที่พวกเขาไม่มี และมีแต่คุณที่มี” ชายหนุ่มผมสีฟ้าตาเป็นประกาย “ถือซะว่าเป็นค่าที่ผมถ่ายรูปให้พวกคุณก็แล้วกันนะครับ”


“ทำไมต้องเป็นผม?”


“คุณอาจจะไม่รู้ตัว แต่คุณมีเสน่ห์บางอย่าง และผมต้องการให้คุณใช้มันกับชุดของผม” มาร์ชพูดด้วยสีหน้าสบายๆ เด็กหนุ่มตัวสูงนิ่งไปคล้ายใช้ความคิด


จะว่าไปเมื่อกี้อีกฝ่ายก็ทุ่มเทถ่ายภาพให้พวกเขาอยู่ไม่น้อย แถมยังถ่ายออกมาสวยจนเพื่อนๆ ของเขาชมไม่ขาดปากอีก พอลองหักล้างกันแล้วสามสีก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา


“งานเดียวนะ”


เด็กหนุ่มบอก เขาไม่ชอบอะไรยุ่งยาก


“แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ” มาร์ชยิ้มอย่างดีใจ เขาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา “รบกวนขอเบอร์มือถือคุณสามด้วยนะครับ”


สามสีบอกไป ไม่นานอีกฝ่ายก็เมมเบอร์เขาไว้ พูดยิ้มๆ ว่า “แล้วเจอกันนะครับคุณสาม ฝากสวัสดีเพื่อนๆ ด้วย” สิ้นคำชายหนุ่มก็เดินจากไป


ตอนนั้นเองที่เปรมหันมา “รูปสวยมากเลย ขอบคุณมากนะครับคุณ...อ้าว?”


เสียงพ่อครัวเรียกให้ทุกคนหันมา สามสีมองหน้าเพื่อน ก่อนจะโดนเปมทัตถามว่า “คนเมื่อกี้ไปไหนแล้วล่ะ?”


“กลับไปแล้ว เขาฝากสวัสดีพวกมึงด้วย” เด็กหนุ่มตัวสูงตอบ เมธามองตาม พึมพำว่า “ทั้งๆ ที่ถ่ายสวยจนเหมือนมืออาชีพขนาดนี้แท้ๆ ว่าจะขอบคุณสักหน่อย”


“กลับรีสอร์ทกันเลยไหม” สามสีตัดบท อีกหกคนมองหน้ากัน ก่อนไดนาไมต์จะพูดว่า “ก็ดีนะ จะได้รีบเอาจักรยานไปคืนเขาด้วย เดี๋ยวโดนปรับ”


ที่เหลือเห็นด้วย เหล่าเด็กหนุ่มจึงทยอยกันเดินขึ้นจากหาดมา พวกเขายังคงพูดถึงภาพถ่ายในกล้องกันอยู่ สามสีมองตาม เก็บนามบัตรชายหนุ่มผมสีฟ้าใส่กระเป๋ากางเกงอย่างปลงตก


เอาเถอะ...ถ้าเพื่อนๆ พอใจแบบนี้เขาจะยอมสักครั้งก็ได้




หลังคืนจักรยานเสร็จเด็กหนุ่มเจ็ดคนก็เดินเข้ารีสอร์ทมาในเวลาห้าโมงเย็น พวกเขาเปิดประตูบ้านพัก โชมองแท่นเหล็กที่ตั้งอยู่ริมสระว่ายน้ำตาโต


“เฮ้ยเพิ่งเห็น มีแท่นให้เล่นมวยน้ำด้วยเว้ย”


ไดนาไมต์ตาเป็นประกายอย่างสนใจ กระตุกชายเสื้อสามสียิกๆ “มึงๆ เดี๋ยวออกมาเล่นมวยน้ำกัน”


“เออเอาดิ” เด็กหนุ่มตัวสูงขานรับก่อนจะเดินนำเข้าห้องไป


หลังดื่มน้ำกับเก็บของเสร็จพวกเปรมก็มารวมตัวกันตรงแท่นเหล็กริมสระเพื่อเล่นมวยน้ำ เด็กหนุ่มเจ็ดคนใช้วิธีโอน้อยออกแบ่งฝั่งเป็นสามคนกับสี่คน ฝั่งสามคนได้แก่ เปรม โชและเม


กติกาคือให้ฝั่งสามคนผลัดกันจับฉลากเลือกคู่ต่อสู้ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ที่เหลือ เปมทัตอาสาเล่นคนแรก ไดนาไมต์จึงผันตัวเป็นกรรมการ ร้องว่า “เอาล่ะเรามาเริ่มกันเลยนะครับ! กับศึกแรก...”


พ่อครัวหยิบฉลากขึ้นมาหนึ่งใบ จากนั้นจึงคลี่แล้วหันให้เพื่อนๆ ดู


Round1: หมอโข่งหน้าตาย vs. กุ๊กปากร้ายใจดี

เปรมคว้านวมสีแดงที่แขวนไว้ข้างแท่นเหล็กขึ้นมาใส่ เขาปีนขึ้นบันไดฝั่งซ้าย เด็กโข่งมองตาม สวมนวมสีน้ำเงินบ้างแล้วปีนขึ้นบันไดอีกฝั่ง


เปมทัตก้มตัววักน้ำในสระใส่คานเหล็กที่พาดยาว ไฟผิวปากหวือ “อยู่เป็นนี่หว่าไอ้นี่”


“แน่น้อน” เปรมยักคิ้ว เพราะพอเล่นไปนานๆ คานเหล็กจะร้อนจนอาจทำให้ลวกแสบผิวได้ จึงต้องใช้น้ำทำให้เกิดความชื้น แน่นอนว่าพ่อครัวพรมน้ำเผื่อส่วนของเด็กโข่งด้วย


ไดนาไมต์ใช้มือถือต่างไมโครโฟน ส่งเสียง


“มุมแดงเปิดตัว! พ่อครัวอันดับหนึ่งจากประเทศ...ประเทศราชนะครับ ซึ่งต้องส่งต้นไม้เงินต้นไม้ทองเป็นเครื่องราชบรรณาการให้ประเทศเมืองขึ้นทุกๆ ปี...เปรมวัดสุทัศน์!!”


เปมทัตชกกำปั้นเข้ากับมืออีกข้าง ดวงตาสีนิลสะท้อนภาพคู่ต่อสู้ตรงหน้าอย่างหมายมาด เด็กหนุ่มผมสีชมพูหันหน้าไปอีกฝั่ง พูดว่า


“และมุมน้ำเงินผู้ท้าชิง! เซเลอร์เท็น!! ตัวแทนจากดวงจันทร์...แต่ลงไม่ทันนะครับ เพราะเซคนี้รับน้อยเหลือเกิน”


“เน็ตไม่ดีด้วยงี้” ไฟหัวเราะ


เท็นกระชับนวมด้วยใบหน้าสุขุม ดวงตายาวรีจับจ้องกุ๊กคนเก่ง ตอนนั้นเองที่ไดนาไมต์ตะโกนว่า


“ยกที่หนึ่ง...เริ่มได้!”


เปมทัตเขยิบตัวเข้าไปหาคนตัวใหญ่ทันที ถือคติบุกก่อนได้เปรียบ พ่อครัวเกี่ยวขากับคานเหล็กไว้แน่นก่อนจะเหวี่ยงหมัดใส่ต้นแขนอีกฝ่าย


ปึก!


“...”


ทว่าเท็นยังคงนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้าน เปรมขยับเข้าไปใกล้อีกก่อนจะรัวกำปั้นใส่ แน่นอนว่าเด็กโข่งหลบได้ เปมทัตแสยะยิ้ม มันต้องแบบนี้!


พ่อครัวหวดหมัดแบบระมัดระวังไม่ให้ตัวเองร่วงจากคานเหล็ก ในขณะที่คนตัวใหญ่เพียงโยกตัวหลบเท่านั้น เปรมเริ่มเหนื่อยแล้วจึงร้องว่า “ตอบโต้ซะบ้างเซ่!”


ตอนนั้นเองที่เท็นอาศัยจังหวะพ่อครัวหวดหมัดครั้งสุดท้ายล็อคแขนคนตัวเล็กไว้ ตามด้วยกระชากอีกฝ่ายเข้ามากอดดังหมับ!


“ว้ากกกกกก!” เปมทัตตกใจ เผลอรัวกำปั้นทุบหลังคนตัวใหญ่ไปหลายอั้กหมายให้ปล่อย พลันเท็นก็ผละออก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามากดจมูกหอมแก้มพ่อครัวดังฟอด!


“...” เปรมช็อคจนทิ้งมือลงข้างตัวดังตุบคล้ายโดนกดปิดสวิตซ์ เด็กโข่งตาเป็นประกาย ซุกหน้าลงกับไหล่พ่อครัวอย่างออดอ้อน


ไดนาไมต์คิ้วกระตุก ตะโกนออกมาพร้อมกับไฟว่า


“ต่อยกันสิโว้ย!!!!”


“ปล่อย” เปมทัตได้สติแล้วพยายามดิ้นจากอ้อมกอด ทศทิศขมวดคิ้ว “ไม่” ว่าพลางรัดคนในอ้อมกอดแน่นขึ้น หน้าของเปรมบิดเบี้ยวเมื่อถูกบดเบียดกับอกกว้าง เขาพูดเสียงแผ่ว


“กลัวแล้ว...ปล่อยฉันไปเถอะ จะลงแล้ว ยอมแล้ว...”


“อย่ายอมแพ้ง่ายๆ แบบนั้นสิ” เด็กโข่งดุ


“ช่วยด้วย...” เปมทัตทำหน้าจะร้องไห้ สามสีกับเมเห็นแล้วหัวเราะลั่น


“ลงมาเลยนะพวกมึง!!” โชตะโกนอย่างหมดความอดทนในที่สุด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 25)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 22-08-2015 23:17:07
(ต่อ)


“ต่อไปไอ้โชจับ”


ไดนาไมต์ยื่นกระปุกใส่ชื่อคนที่เหลือให้ เด็กประมงหยิบฉลากมาหนึ่งใบ ก่อนจะเปิดมันให้ทุกคนดู


Round2: หมอยาหล่อร้าย vs. เจ้าชายแห่งท้องทะเล


โชรับนวมสีน้ำเงินมาจากเท็น เด็กประมงปีนขึ้นบันไดไปพร้อมกับหมอยา คู่กัดวักน้ำใส่คานกันคนละข้างอย่างเป็นงาน แล้วไดนาไมต์ก็ส่งเสียง


“กลับมาที่ศึกรอบสอง! มุมแดงแรงฤทธิ์! หมอยารูปหล่อมาดเกาหลี...เกาหลีเหนือนะครับ ส่งตรงจากเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์...ไฟจองอึน!!”


ไฟกระชับนวมพลางหมุนคอดังกึกกัก ดวงตาคมกริบสะท้อนภาพคู่แข่งที่ปีนขึ้นมาหยุดตรงหน้า เด็กหนุ่มผมสีชมพูร้องว่า


“และร้อนแรงไม่แพ้กัน! มุมน้ำเงิน! พยัคฆ์หนุ่มมาดแมวส่งตรงจากสวนสัตว์ดุสิต! น้องชายเดอะร็อคนักมวยปล้ำชื่อดัง เดอะโช...มัสโกออนนะครับ!!”


โชหวดลมอย่างคึกคัก ดวงตาแมวคู่นั้นกระหายการต่อสู้จนถึงขีดสุด


“ยกที่สอง...เริ่มได้!”


ชลันธรปราดเข้าหาร่างใหญ่ทันที เขาปล่อยหมัดใส่อีกฝ่ายเต็มแรง อัคคีเกี่ยวขาไว้แน่นก่อนจะเอนตัวหลบไปด้านหลัง เด็กประมงหวดอีกหมัด ไฟปัดทิ้งแล้วต่อยสวน


หวืด!


เด็กประมงเกร็งขาโยกตัวหลบทันแบบเฉียดฉิว ดวงตาแมวจับจ้องสีข้างคนตัวใหญ่ เขาเหวี่ยงแขนใส่ทว่าอัคคีก็ไวพอที่จะป้องกันเอาไว้ได้ หมอยาล็อคแขนคนตัวเล็กไว้แล้วสะบัดออก


ฟุบ!


ร่างของโชไถลลงไปทางซ้ายมือทันที อัคคีแสยะยิ้ม ชัยชนะเป็นของเขาแล้ว...


ผัวะ!


“โอ๊ย!” ไฟชักขาหลบเมื่อโดนประทุษร้ายตรงหน้าแข้ง


“ฮี่...”


โชที่น่าจะร่วงลงน้ำไปแล้วกลับอยู่ในสภาพห้อยหัวสู้แรงโน้มถ่วงเอาขาเกี่ยวคานไว้แน่น ด้วยร่างกายของนักกีฬาเรื่องแบบนี้สบายมากสำหรับเด็กประมง


ผัวะ!


“โอ๊ย! ไอ้เหี้ยนี่สู้เว้ย” อัคคีพูดลอดไรฟัน ร่างสูงขยับเข้าไป พยายามแกะขาเด็กประมงออกจากคานด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม


โชในสภาพห้อยหัวอย่างทุลักทะเลร้องลั่น “ไอ้เหี้ยไฟหยุด!”


“ร่วงไปซะๆๆ” ไฟท่องเหมือนสวดมนต์ นิ่วหน้าเมื่อหน้าแข้งโดนประทุษร้ายแรงขึ้น ชลันธรกัดฟันกรอด ปล่อยหมัดสู้ขาดใจในสภาพห้อยหัว ด่าว่า “ไอ้เหี้ยไฟ!! นิสัยไม่ดี!! ไอ้ชั่ว!!”


“...” สามทหารเสือมองภาพนั้น เปมทัตพึมพำว่า “โห ชนะแล้วได้ทองมั้ยเนี่ย”


“กับเรื่องเรียนหนูทุ่มเทขนาดนี้ไหมลูก” ไดนาไมต์ทำหน้าเหนื่อย ส่วนสามสีลอบนวดขมับเงียบๆ


ถึงตรงนี้โชก็รู้สึกแล้วว่าตัวเองกำลังจะร่วง แต่เขาจะแพ้ไม่ได้! เด็กประมงตัดสินใจรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย เหวี่ยงร่างกายขึ้นมาตั้งตัวบนคานเหล็กอีกครั้งด้วยอาการเซ


ไฟแสยะยิ้มก่อนจะวาดแขนเข้าหา...


ทว่าโชกลับคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามา เกร็งขาแล้วชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มหมอยาดังฟอด!


“...”


กริบกันทั้งวง ไฟนิ่งไปคล้ายตุ๊กตาถ่านหมด โชแสยะยิ้ม อาศัยจังหวะนั้นหวดหมัดเข้าข้างแก้มอีกฝ่ายเต็มแรง ส่งให้ร่างใหญ่ร่วงจากคานหล่นใส่น้ำในสระ


ตู้มมม!


ไดนาไมต์ได้สติตอนนั้น ร้องว่า “ผู้ชนะคือมุมน้ำเงิน! เดอะโชมัสโกออนคร้าบ!!”


“เหลือร้ายแท้โว้ย!” สามสีเปิดปากแซว โชเหยียดยิ้ม ชูแขนขึ้นคล้ายประกาศความยิ่งใหญ่


“ใครเจ๋งไอ้น้อง!!”


“พี่โช!” สามทหารเสือตะโกนตอบพร้อมกัน


ในสระน้ำใต้คานเหล็ก ไฟพรวดขึ้นมาด้วยสภาพเปียกโชก เขามองคู่กัดที่นั่งชูแขนยิ้มกริ่มอยู่บนคาน สบถว่า


“ไอ้ขี้โกงเอ๊ย!”


ทว่าพอนึกถึงสัมผัสเมื่อครู่แล้วหมอยาก็หลุดยิ้มออกมา


“แต่แบบนี้ก็ไม่เลวนะ...” 




รอบสุดท้ายเป็นของเมธา ครูคณิตหยิบกระดาษออกมาแล้วคลี่ออก

   
Round3: ไอ้หัวชมพู vs. ครูสอนคณิต

    
ไดนาไมต์รับนวมจากไฟมาสวม ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไม่ส่อเค้าอารมณ์อย่างผิดวิสัย เด็กหนุ่มผมสีชมพูวักน้ำใส่คานเหล็กตามสเต็ป ก่อนจะปีนขึ้นบันไดมา


ไฟมองท่าทางนั้น ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป บ่นว่า


“...ไอ้ห่า มึงก็เครียดซะกูไม่กล้าแซวเลย”


ไดนาไมต์ขยับมานั่งกลางคาน เขากระชับนวมในมือ ดวงตาสีนิลจับจ้องคู่แข่งตัวเล็กที่กำลังปีนบันไดอีกฝั่งขึ้นมา หมอยาสูดลมหายใจ ร้องว่า


“แซวไอ้เมดีกว่า...ท้าชนโดยมุมน้ำเงิน! ครูคณิตคิดเร็วเพราะส่ายเอวเวลาทำโจทย์...นายเมธา สันติสุข!! ส่งเข้าประกวดโดยวงการอาหารและยานอวกาศครับ!”


เมธาตั้งการ์ดกล้าๆ กลัวๆ ดวงตาคู่เล็กนั้นสั่นระริก บรรยากาศตึงเครียดไปชั่วอึดใจ ก่อนเปมทัตจะตะโกนว่า


“ยกที่สาม...เริ่มได้!”


“...”


บนคานเหล็กนิ่งสงบ พวกเปรมมองลุ้นๆ ทว่าก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหว ผ่านไปครู่ใหญ่...ตอนนั้นเองที่ไดนาไมต์ขยับตัวเข้ามาหาคนตัวเล็ก


“เฮือก!” เมสะดุ้งจนเผลอหวดหมัดใส่ต้นแขนอีกฝ่ายเต็มแรง ดัง...


ปุก!


“...” ไดนาไมต์นั่งนิ่ง แรงปะทะเมื่อกี้คล้ายโดนสะกิดเท่านั้น เขามองเมธาก้มหน้าหลับตาปี๋ตัวสั่น สุดท้ายก็คลายขาที่เกี่ยวคานออกแล้วไหลตัวลงน้ำไปเองดื้อๆ


ตู้มมมม!


“...”


ทั้งวงเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนไฟจะพูดเสียงโมโนโทนว่า “...และผู้ชนะคือฝ่ายน้ำเงิน นายเมธา สันติสุขครับ”


เมธามองไปด้านล่างอย่างกังวล “ได! เป็นอะไรรึเปล่า!”


ไดนาไมต์พรวดขึ้นมาจากน้ำ


“ไงมึง” สามสีเดินมายืนขอบสระแล้วยื่นมือให้ ไดนาไมต์จับมือนั้น สั่นหัวยิ้มๆ “กูสู้เมไม่ได้ว่ะ แม่งน่ารักเกิน ต่อยไม่ลง”


“กูเข้าใจ” เด็กหนุ่มตัวสูงหัวเราะ


“ได!” เมธาวิ่งมายืนข้างสามสี ใบหน้าน่ารักนั้นฉายแววกังวล “ขอโทษนะ! เจ็บมากรึเปล่า เราผิดเองที่ต่อยไดไปเต็มแรงเลย ขอโทษที่ทำให้ตกลงมานะ...”


สองคู่หูมองคนตัวเล็กก้มหัวขอโทษขอโพยด้วยแววตาว่างเปล่า สามสีเป็นคนบอกว่า “อา หมอนี่ไม่เป็นไรหรอก”


“ยกที่สามแม่งเกิดขึ้นเร็วมาก” โชพึมพำ


ไฟมองไดนาไมต์ที่ได้สามสีช่วยดึงขึ้นจากน้ำ เหยียดยิ้มอย่างนึกสนุก ตะโกนว่า “มึงสองคนไม่สู้กันบ้างวะ! ไอ้สามยังไม่ได้เล่นเลยนี่!”


“เห...กูกับไอ้สามเหรอ?” ไดนาไมต์เลิกคิ้ว เปรมเห็นด้วย “เออ ยกพิเศษไง คนแพ้เจอกับตัวพาสงี้”


“กติกูสัด...” สามสีพูดกึ่งหัวเราะ ก่อนจะสบตาเด็กหนุ่มผมสีชมพู “แต่เอางั้นก็ได้ อย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ”


ไดนาไมต์เหยียดยิ้ม เขาชกไหล่คู่หูเบาๆ บอกว่า


“พี่จะใส่ให้ยับเลยน้อง”


“กลัวที่ไหนกัน” สามสียักคิ้วท้าทาย

 
Special Round: แมวเหมียว vs. ระเบิด

   
สามสีกับไดนาไมต์ปีนบันไดขึ้นคานเหล็กไปคนละข้าง เด็กหนุ่มผมสีชมพูกระชับนวมสีแดงแน่น เมื่อทั้งคู่ประจำที่ไฟก็ตะโกนว่า “เฮ้ยเอางี้ดีกว่า!”


ทุกสายตาหันไปมองคนพูดเป็นตาเดียว


“คนแพ้ต้องสารภาพความจริงในใจกับคนชนะ”


หมอยายักคิ้ว ไดนาไมต์สะดุ้ง หันขวับ “ไอ้เหี้ยไฟ! อย่าใส่กติกาเองเด้!”


“เอ้า นัดพิเศษไง คืนกำไรคนดูหน่อยดี้ ทางบ้านเขาอยากเห็น” ไฟไม่สะทกสะท้าน เปรมเหยียดยิ้มอย่างนึกสนุก “เออเอาดิ ใครแพ้สารภาพนะเว้ย!”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูทำหน้าปั้นยาก เขาลอบมองอีกฝ่าย...ให้สารภาพความจริงในใจกับไอ้สามเนี่ยนะ?


จะไปพูดได้ยังไง...


“ไอ้สามว่าไง” โชหันไปถามมุมน้ำเงิน สามสีไหวไหล่


“กูไม่มีปัญหา”


ไดนาไมต์สบตาคู่หู เพราะงั้นศึกครั้งนี้เขาจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด!


“ยกพิเศษ...เริ่มได้!”


ไดนาไมต์ปราดเข้าหาคู่หูทันทีก่อนจะหวดหมัดใส่ สามสีหลบได้แล้วเหวี่ยงแขนสวน เด็กหนุ่มผมสีชมพูปัดทิ้งพร้อมพุ่งแขนออกไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งเด็กหนุ่มตัวสูงก็ไวพอที่จะตั้งรับได้ทัน


ทั้งคู่ฟาดกำปั้นใส่กัน จังหวะนั้นไดนาไมต์ใจลอยไม่ทันเห็นหมัดที่สามสีปล่อยออกมา กำปั้นอีกฝ่ายกระแทกอกเด็กหนุ่มผมสีชมพูดังปั้ก! พร้อมกับร่างของเขาที่เซไปด้านหลัง


สามสีเบิกตากว้าง


หมับ!


ไวเท่าความคิด เด็กหนุ่มตัวสูงรีบคว้าแขนคู่หูกลับเข้ามา ทว่าเขากลับเป็นคนเสียจังหวะเสียเอง ไดนาไมต์คว้าคานเหล็กไว้ด้วยอารามตกใจ ส่วนอีกคนร่วงตกน้ำไป


ตู้มมมม!


“อีเหี้ยอย่างกับหนังกำลังภายใน” โชอ้าปากค้าง ไดนาไมต์ได้สติตอนนั้น ร้องเรียก


“ไอ้สาม!!!”


พรวด!


สามสีพุ่งตัวขึ้นมา เด็กหนุ่มเสยผมที่ลู่ลงปรกหน้า ดวงตาคมกริบจับจ้องคนที่ยังนั่งกอดคานอยู่ข้างบน


“เออ ได้ยินแล้ว”


คนตกน้ำยืนเช็ดหน้าเช็ดตา ตอนนั้นเองที่ไฟร้องว่า “สรุปไอ้สามตกน้ำ ดังนั้นผู้ชนะได้แก่...!”


“หยุดก่อน!”


ไดนาไมต์ตะโกนขัด ทั้งวงเงียบไปชั่วอึดใจ เด็กหนุ่มผมสีชมพูพูดว่า “จริงๆ เมื่อกี้กูต้องเป็นคนแพ้ กูจะสารภาพเอง!”


สามสีมองภาพนั้น “ไม่เห็นเป็นไร เดี๋ยวกู...”


“กูจะสารภาพ! มึงน่ะฟังไปเงียบๆ เถอะ!”


เด็กหนุ่มตัวสูงปิดปากฉับ เขาสบตาเด็กหนุ่มผมสีชมพู ดวงตาคู่นั้นฉายแววสับสนและเขินอาย ไฟเห็นแล้วผิวปากหวืออย่างรอชมของสนุก


“อะ ผู้แพ้พูดได้” พ่อครัวให้สัญญาณ ไดนาไมต์สูดลมหายใจลึก เปิดปากว่า


“มึงจำคืนล่าสุดที่กูไปนอนค้างบ้านมึงได้ไหม”


“...อืม” สามสีขานรับ ดวงตาคมกริบจ้องคนพูดไม่วางตา


“คืนนั้น กูเห็นมึงหลับอยู่ข้างๆ คือบรรยากาศมันเป็นใจ...ทำให้กูเผลอไป” ไดนาไมต์สารภาพด้วยใบหน้าร้อนผ่าว ไฟกับโชตาเป็นประกาย เกิดความสนใจขึ้นมาแบบฉับพลัน


“ได...” สามสีทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าอีกคนแทรกขึ้น


“กูขอโทษนะสาม! แต่กูเห็นมึงหลับแล้วกูห้ามใจไม่ไหวจริงๆ...”


“...”


“กูห้ามใจให้ตัวเองลุกไปขโมยโดนัทของมึงในตู้เย็นไม่ได้! กูขอโทษจริงๆ! ความจริงอันนั้นแม่มึงไม่ได้ให้หมากินไปหรอก กูเองสาม กูเป็นคนกินโดนัทของมึงเอง กูขอโทษ!” ไดนาไมต์ก้มหัวขอโทษจนหัวโขกเสา


“...” ไฟกับโชยิ้มค้าง มุมปากกระตุกหงึก


“...อันนั้นกูรู้แล้ว” สามสีพูดมึนๆ เหมือนไม่ใส่ใจนัก “มึงหิวตอนดึกเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่”


“มึงไม่โกรธกูเหรอ?”


“เปล่า” สามสีปีนขึ้นจากน้ำ เปรมขมวดคิ้วคล้ายตามไม่ทัน “เดี๋ยวๆ! สรุป ‘ความจริงในใจ’ ของมึงคือเรื่องนี้เหรอ?”


“กูรู้สึกผิดมาตลอดเลยนะเว้ย!” ไดนาไมต์ตะโกนหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะลดเสียงลง “แต่โดนัทอันนั้นมันก็อร่อยมากจริงๆ...”


“...” ไฟกับโชกลอกตาพร้อมกัน หมอยาตบมือร้องว่า “เอ้าๆ แยกย้ายกันเถอะหนุ่มๆ ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเตรียมตัวลุยตลาดกลางคืนกัน”


สิ้นคำทุกคนก็ทยอยกันเดินเข้าบ้านพักไป สามสีถอดเสื้อเปียกน้ำของตัวเองออกแล้วก้มหน้า ดวงตาคมกริบคู่นั้นหม่นแสงลงไปวูบหนึ่ง


เอาเถอะ...หวังอะไรกับหมอนั่นได้ที่ไหนกัน



     
หลังอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จไฟก็ขับรถพาเพื่อนๆ ไปถนนคนเดินตอนหนึ่งทุ่ม ที่นั่นมีอาหารและเครื่องดื่มขายมากมาย ราตรีนี้ของพวกเขายังอีกยาวไกลนัก


ตอนแรกก็จับกลุ่มเดินกันอยู่ดีๆ พอรู้สึกตัวอีกทีก็เหลือแค่สามทหารเสือเสียแล้ว
“อ้าว ที่เหลือไปไหนหมดวะ” ไดนาไมต์มองหาเพื่อน สามสีถือกุ้งแม่น้ำกับปลาหมึกอยู่ข้างๆ บ่นว่า “คนมันเยอะ คงโดนเบียดจนคลาดกันระหว่างทาง”


“เดี๋ยวค่อยไปเจอพวกนั้นที่รถก็ได้ เราก็ซื้อของที่จะกินกันให้เสร็จเถอะ” เปมทัตบอก แม้ใจจะนึกห่วงเด็กโข่งอยู่ไม่น้อยเลยก็ตาม หวังว่าหมอนั่นคงจะไม่ได้หลงไปคนเดียวหรอกนะ


ตอนนั้นเองที่พ่อครัวชนเข้ากับใครบางคน


“ขอโทษครับ!” เปรมร้องแล้วเงยหน้า


พลันร่างสูงเส้นผมสีน้ำตาลก็ปรากฏแก่สายตา ใบหน้าหล่อร้ายนั้นเฉยชา ทว่าดวงตาปิศาจคู่นั้นกลับทอประกายพราวระยับอย่างเจ้าเล่ห์ 


“ไอ้เอื้อ!”


เจ้าของชื่อเบิกตากว้าง ร้องเสียงแผ่ว “...หน่องเปรม?”


ดวงตาปิศาจเหลือบมองไปรอบๆ โดยอัตโนมัติ เผลอถอนหายใจเมื่อไม่พบใครบางคนที่กังวลถึงอยู่


“มึงมาทำอะไรเนี่ย?”


ไดนาไมต์ร่วงวงทักด้วย เอื้ออังกูรปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ตอบว่า “มาทำธุระให้จูเลียร์” เขามองสามสีที่เดินเข้ามาอีกคน “แหม มากันครบเลยนะ ฉลองสอบเสร็จเหรอ”


“เออ พวกกูจะไปปิ้งของทะเลกินกันที่รีสอร์ทใกล้ๆ นี่อะ มึงมาด้วยกันไหม?” เปมทัตเอ่ยชวน เอื้ออังกูรครุ่นคิด พูดว่า “ถ้าเคลียร์งานเสร็จจะไปก็แล้วกัน”


“แล้วนี่มาเดินกับใครวะ?” สามสีถามพลางชะเง้อคอมองไปรอบๆ เอื้ออังกูรยักไหล่


“กูมาคนเดียว”


ตอนนั้นเองที่ร่างหนึ่งพรวดเข้ามากลางวง สามทหารเสือสะดุ้ง ผู้มาใหม่เป็นหญิงสาวผมยาวหน้าตาสะสวย ถ้ายังจำกันได้ เธอคือเจ้าหน้าที่สาวในสถาบันกวดวิชาของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล


แต่ใกล้ชิดกว่านั้นหน่อยก็... ‘แฟนเก่า’ นั่นเอง


“เอื้อ!”


หญิงสาวร้องเรียก เอื้ออังกูรเลิกคิ้ว “เธอ...?”


“ทำไมโทรไปไม่รับ! แล้วตัดสายกิ๊ฟทำไม?” ใบหน้าหวานนั่นโกรธขึ้ง สามทหารเสือมองหน้ากันเลิกลัก เปรมกับไดนาไมต์ยืนด้านซ้ายมือของเอื้ออังกูร ส่วนสามสีอยู่ทางขวา


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตอบเรียบๆ


“ฉันเบื่อแล้ว”


พวกเปรมตาเหลือก ฉิบหาย แล้วไปตอบเขาแบบนั้น...


กิ๊ฟเบิกตากว้าง เธอแทบกรี๊ดออกมา “ทำไมเอื้อทำแบบนี้! ไหนว่าเอื้อมีกิ๊ฟคนเดียวไง? เอื้อมีใครใช่ไหม!!”


“ฉันไม่ได้มีใครทั้งนั้น! มันไม่ใช่อะกิ๊ฟ! ก็มันไม่ใช่!!” เอื้ออังกูรเหวี่ยง


หญิงสาวกระทืบเท้าอย่างโกรธจัด “กรี๊ดดดด! กิ๊ฟไม่ย้อมมม!”


“เราเลิกกันเถอะ”


เอื้ออังกูรตัดบท หญิงสาวนิ่งไปคล้ายช็อค “ทำไมแบบนี้...” เสียงหวานนั้นสั่นเครือ กิ๊ฟร้องออกมาอย่างเศร้าสร้อย


“ถามจริงๆ เธอมองฉันที่อะไร...”


“...”


“มองที่ใจ...หรือว่ามองที่หน้าตา”


เอื้ออังกูรเบือนหน้าหนี


“ฉันอยากรู้...”


“วันไหนฉันสวยขึ้นมา” ไดนาไมต์หลุดร้องอย่างลืมตัว ตามด้วยเปมทัต “เธอนั้นหนา...”


“จะเรียกฉันว่าอะไร” สามสีต่อให้จนจบ


เอื้ออังกูรสูดลมหายใจลึก พูดว่า


“น้องกิ๊ฟ...”


เพียะ!


ใบหน้าหล่อร้ายหันไปตามแรงตบ หญิงสาวจ้องเขาทั้งน้ำตา ร้องว่า “อย่ามาเรียกชื่อฉันแบบนั้นอีก! ไม่ต้องมาวอนขอโอกาส! เราเลิกกัน!” พูดจบเธอก็วิ่งออกไป


เอื้ออังกูรหันกลับมาช้าๆ เปรมอดถามไม่ได้ว่า “เมื่อกี้มึงเรียกเขาทำไมวะ?”


“เรียกเหี้ยไรล่ะ กูร้องเพลง” ปิศาจร้ายซี้ดปาก แรงตบเมื่อกี้ไม่ใช่น้อยๆ เลย บ่นว่า “ไอ้ห่า พวกมึงส่งมาขนาดนั้นแล้วกูจะพลาดได้ยังไง นี่กูกำลังจะแรปเลย น้องกิ๊ฟ เชอร์รี่น้องวาย...งี้”


“คือไม่ได้สำนึกเลยสินะ”


สามสีมองเพื่อนเหนื่อยๆ เอื้ออังกูรไหวไหล่ “นี่ใคร? ระดับนี้แล้ว” ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา ร้องว่า “เอองั้นกูไปก่อนนะ ถ้าว่างจะตามไปละกัน”


“โอเค” สามทหารเสือรับคำ แล้วพวกเขาก็แยกย้ายกัน



   
กลับมาถึงรีสอร์ท เด็กหนุ่มเจ็ดคนขนของลงจากรถ ก่อนไฟกับไดนาไมต์จะช่วยกันตั้งตะแกรงปิ้งย่างตรงริมสระว่ายน้ำ ในขณะที่เปรมกับสามสีช่วยกันเตรียมอาหาร ส่วนเท็นกับเมและโชจัดเรียงจานกับเครื่องดื่ม


พวกเขาจับจองพื้นที่ริมสระ ปิ้งอาหารทะเลมานั่งล้อมวงกินกันเคล้าเสียงเพลงอย่างคึกครื้น เหล่าเด็กหนุ่มสัพยอกกัน ก่อนอัคคีจะสรรหาเกมมาเล่นเพื่อสร้างความบันเทิง


“มึง เล่นเกมพระราชากัน”


“เอาดิ” พวกที่เหลือขานรับอย่างเริ่มสนุก ไฟชูสำรับไพ่ในมือ เลือกมาเจ็ดใบแล้วอธิบายว่า


“เราจะใช้ไพ่แค่เจ็ดใบ คิงหนึ่งใบ ส่วนที่เหลือเป็นเลขหนึ่งถึงหก โดยจะสุ่มแจกไพ่ ใครได้ไพ่คิงก็เป็นพระราชาสั่งไพ่ตัวเลขให้ทำตามคำสั่ง เรียกกี่คนก็ได้ จะให้เล่นกันเองหรือเล่นกับตัวเองก็ได้ ง่ายๆ ไม่ซับซ้อน”


“โอเค” ทั้งวงเข้าใจแล้ว ไฟจึงเริ่มแจกไพ่


เมื่อแจกครบ อัคคีก็ชูไพ่ในมือยิ้มๆ “กูเป็นคิง”


“...” ทุกคนเงียบรอฟังคำสั่ง


“ให้เลข 5 ลุกไปนั่งตักเลข 2 มองตาแล้วพูดว่า ‘รักนะเด็กโง่’ เริ่ม!” สิ้นคำทั้งวงก็สูดปาก ไดนาไมต์ร้องลั่น ”ไอ้เหี้ยกูสอง! ใครห้าวะ?” เขาหันไปมองเมโดยอัตโนมัติ


ทว่าอีกคนกลับยกมือขึ้น “เราเอง”


ไอ้เท็นเรอะ!!


เปรมกับสามสีหัวเราะลั่น ไดนาไมต์หน้าซีดเมื่อเท็นลุกขึ้นมา ไฟกำชับ “ทำตามคำสั่งได้!”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูนั่งขัดสมาธิ ตามด้วยเท็นที่หย่อนตัวลงนั่งตัก แต่ไม่ได้เต็มแรงนักเพราะกลัวเพื่อนจะแบนเป็นกล้วยปิ้งไปเสียก่อน


เด็กโข่งกอดคอไดนาไมต์ สบตาแล้วพูดด้วยทุ้มโมโนโทนว่า


“รักนะเด็กโง่”


“กลัวแล้ว...” ไดนาไมต์พนมมือร้องเสียงสั่นด้วยใบหน้าจะร้องไห้ เมธากับโชหันไปขำจนไหล่สั่น ไฟผงกหัว “เออบันเทิงว่ะ เล่นอีกๆ”


ไฟสับไพ่แล้วแจกใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้โชเป็นคิง เด็กประมงเหยียดยิ้ม สั่งว่า


“ให้เลข 1 อุ้มเลข 6 ท่าเจ้าหญิงแล้ววิ่งรอบสระ! ปฏิบัติ!”


“กูหก” ไฟชูไพ่ในมือ ชลันธรตาเหลือก “อ้าวฉิบหาย ใครหนึ่งวะน่ะ?”


ทุกคนหันไปทางเท็นโดยอัตโนมัติ เนื่องด้วยเด็กโข่งเป็นคนเดียวที่น่าจะอุ้มไฟได้


“เราเอง” ทว่าเมยกมือยิ้มๆ


สามทหารเสือยกมือตะโกนพร้อมกัน “ขออนุญาตช่วยเพื่อนครับ!!”


“ไอ้เหี้ย ไม่ใช่รับน้อง!” โชตะโกนกลั้วหัวเราะ เขามองสองคนที่โดนคำสั่ง พูดว่า “กูว่าเอาแค่ยกให้ขึ้นก็ฮาแล้วอะ ไม่ต้องวิ่งหรอก เอาแค่ยกให้ขึ้นก็พอ”


เมธาขยับแขนอย่างคึกคัก “ไม่ต้องห่วง สบายมาก เรายกไฟได้”


“เปลี่ยนให้กูอุ้มมึงดีกว่ามั้ง” หมอยาไม่สบายใจเลย


“ทำไมล่ะ มดยังขนของได้มากกว่าตัวเองทั้งห้าเท่าเลยนะ!” ครูคณิตไม่ยอม ไฟทำหน้าจะร้องไห้ “มึงเป็นคนไง...”


“มาเร็ว” เมธาลุกเข้ามาหา ไฟมองรอบวงที่ส่งสายตาคาดหวัง เขาจึงยอมยืนเต็มความสูง เมธามองร่างใหญ่อย่างจดๆ จ้องๆ ก่อนจะกอดเอวเพื่อนสมัยเด็กไว้แล้วยกขึ้นสุดแรง


“ฮึบ!”


“...” ไฟไม่ขยับแม้แต่น้อย สามทหารเสือมองภาพนั้นปานจะขาดใจ “ไม่นะเม! โธ่...ทำไมต้องฝืนตัวเองขนาดนี้!”


“อึ๊บบบบบบบ!” ครูคณิตสั่นไปทั้งร่าง เหงื่อแตกพลั่ก โชมองอย่างนึกสงสาร กำลังจะอ้าปากเปลี่ยนคำสั่ง ทว่าไฟไวกว่า เขาดึงไพ่ในมือเมธามาแล้วใส่ของตัวเองกลับไป


“กูเอง”


ก่อนจะยกร่างคนตัวเล็กอุ้มพาดบ่าแล้วออกไปวิ่งรอบสระ สามทหารเสือหรืออีกชื่อคือ ‘กองกำลังพิทักษ์เมธา’ ร้องเสียงโหยหวนปิ้มจะขาดใจ “อย่าทำเมแบบนั้นนนนน”


อัคคีวิ่งกลับมาด้วยอาการเหนื่อยหอบ เขาวางครูคณิตลงบนพื้นอย่างปลอดภัย ฝ่ายหลังยิ้มกว้าง “สนุกจัง!”


เท็นมองเพื่อนสมัยเด็กทั้งสองคนเล่นกัน พูดว่า “ไฟ...อุ้มเราบ้าง”


“โอ๊ย กูตายห่ากันพอดี” ไฟสั่นหน้าหวาดๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งแจกไพ่อีกครั้ง คราวนี้ไดนาไมต์ได้เป็นคิง เขาออกคำสั่งว่า


“ให้เลข 1 ลุกไปหอมแก้มใครก็ได้ในวงหนึ่งที! เอาฟอดใหญ่ๆ!”


“หูยยยยย” ทั้งวงสูดปาก ก่อนจะเริ่มมองหน้ากันเองเลิกลัก คนเป็นคิงขมวดคิ้ว ถามว่า “ใครได้เลขหนึ่ง!”


“กูเอง”


ทุกสายตาหันไปรวมเป็นจุดเดียว สามสีชูไพ่เลขหนึ่งในมือ ใบหน้าของเขาไม่ยินดียินร้ายอะไร


“เอาล่าวววว” เปมทัตเปิดปากแซว ไฟตะโกนกลั้วหัวเราะ “แก้มพี่ว่างนะน้อง!”


เด็กหนุ่มตัวสูงมองไปรอบวงอย่างคิดหนัก ขืนเลือกเปรมหรือโชมีหวังเขาโดนไอ้เท็นกับไอ้ไฟฆ่าทิ้งอย่างไม่ต้องสงสัย แต่จะให้หอมแก้มไอ้ตัวใหญ่สองคนนั่นมันก็ออกจะทำใจยากอยู่สักหน่อย


เขาหันไปทางเมธา


“...”


ไดนาไมต์มองท่าทางนั้น หัวใจกระตุกวูบยามร่างสูงเดินตรงไปทางครูคณิต จังหวะที่สามสีย่อตัวลงตรงหน้าคนตัวเล็กนั่นเอง เด็กหนุ่มผมสีชมพูก็ร้องขึ้นมา


“หยุด!!”


ทั้งวงหันมามองเขาคล้ายไม่เข้าใจ ไดนาไมต์ขยับตัวอย่างอึดอัด ความรู้สึกบางอย่างมันตีวนอยู่ในอกเต็มไปหมด พูดว่า “ขอเพิ่มคำสั่ง! เลข 1 หอมแก้มใครก็ได้ที่ไม่ใช่เม!”


“เอ้า อะไรของมึงวะ” ไฟขมวดคิ้ว ไดนาไมต์หันไปชูไพ่ใส่หมอยา “หนวกหูน่า! รอบนี้กูเป็นคิงนะ!”


“...”


สามสียืนขึ้นช้าๆ ใบหน้านั้นยังคงเรียบเฉย เขาเดินตรงมาหาคู่หู ไดนาไมต์สะดุ้ง ก่อนจะรีบตั้งสติเมื่ออีกฝ่ายเปิดปากถามว่า     


“กูหอมใครก็ได้ใช่ไหม?”


“ชะ..ใช่”


“ที่ไม่ใช่เม?”


“ใช่!!”


“โอเค...”


สิ้นคำสามสีก็ย่อตัวลงมา กระซิบเสียงทุ้มว่า


“งั้นหอมมึงละกัน”


“ฮะ?”


ไดนาไมต์เบิกตากว้าง รู้ตัวทีก็โดนอีกฝ่ายยื่นหน้ามากดจมูกเข้าข้างแก้มตัวเองเสียแล้ว


ฟอด...


เด็กหนุ่มผมสีชมพูอ้าปากค้าง มองอีกฝ่ายถอยออกไป ยังมีหน้ามายิ้มให้แล้วถามเขาอีกว่า


“ฟอดใหญ่พอไหม?”


ไดนาไมต์สบตาอีกฝ่าย ถึงจะตกใจ...แต่สุดท้ายก็หัวเราะออกมา


“มึงนี่นะ!”



 
เด็กหนุ่มเจ็ดคนเล่นเกมพระราชากันต่ออีกพักใหญ่ จนสี่ทุ่มนั่นเองที่เมขอตัวไปพักผ่อนเพราะรู้สึกเหนื่อย เท็นพยายามฝืนอยู่ต่อ แต่สุดท้ายก็ง่วงจนโดนพ่อครัวไล่ให้ไปนอนอีกคน


ห้าคนที่เหลือจึงเปลี่ยนมาเล่นสลาฟกัน ตอนนั้นเองที่ปอร์เช่สีขาวแล่นเข้ามาจอดข้างโตโยต้าเซียนนา


ทุกสายตาหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง ผู้มาใหม่เป็นเด็กหนุ่มตัวสูงเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลรับกับใบหน้าหล่อร้าย ในมือถือถุงใส่ขวดเหล้ากับกับแกล้มเดินเข้ามาหา


“เฮ้ย...” พวกเปรมตาเป็นประกาย


“รูมเซอร์วิสครับ”


เอื้ออังกูรยิ้มร้ายแล้วพูดออกมา



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า
 :katai4:
หายไปสามอาทิตย์แน่ะ เขินจัง 55555555 5
ใครที่ลืมเนื้อเรื่องตอนเก่า ๆ ไปแล้วว่าง ๆ ไปนั่งอ่านย้อนกันได้นะคะ
อ่านจบอีกรอบตอนที่ 26 ก็คงมาพอดี .. ล้อเล่นค่ะ 5555555 5

ช่วงนี้เปิดเทอมแล้วงานที่คณะเยอะมากเลยค่ะ
ยุ่งติดกันหลายวันเลย วันเสาร์มีเวลาพอดีเลยขอมานั่งแต่งก่อน
จะพยายามหายไปไม่เกินสามสัปดาห์ค่ะ ไม่อยากทำสถิติใหม่ 5555555 5

ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกความคิดเห็นที่มีให้กันนะคะ
ขอบคุณที่ให้ความสำคัญและสนใจนิยายบ้า ๆ บอ ๆ เรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณที่เสียเวลาพิมพ์ตัวอักษรให้กันนะคะ
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ

ใครว่าง ๆ ก็ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ได้นะค้าา า
 :katai2-1:

แล้วเจอกันตอนที่ยี่สิบหกค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 23-08-2015 00:05:02
ตลกอ่ะ ฮ่าได้ใจมากตอนเล่นกล้วยบิน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: littlegirlfriend ที่ 23-08-2015 00:12:02


โอยยยยย ขำหนักมากก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 23-08-2015 00:15:15
กลัวเอื้ออังกูรสุดละในเรื่องงงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 23-08-2015 00:31:47
อ่านไปขำไป จะฮาไปไหน...
ดูเหมือนไดนาไมท์จะชอบเมรึเปล่า ส่วนสามสีก็ชอบไดนาไมท์อีกที เฮ้อ...
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 23-08-2015 00:32:56
อิเอื้อคัมแบคร๊าวววววววว
หน่องเมก็กลับมาแล้ว ไปไหนมาลู๊กกกกกก
ไอ้อาการช๊อตๆนั่นคืออะไรหว่า
ความเกรียนยังเสมอต้นเสมอปลาย น่ารักทุกคู่เหมือนเดิม ว๊าวๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 23-08-2015 00:42:24
หายไปนานเลยนะครับผม

สามสีกับไดนาไมต์แปลกๆอยู่นะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 23-08-2015 01:05:38
มุข น้องกิ๊ฟ เราให้ผ่าน
ดูเป๊ะ แต่ฮาเว้ยย 5555
ถึงดูอันตรายแต่เราก็ชอบเอื้อนะ
ไม่ได้ชอบแบบจะแย่งเม นะ
แต่แบบ ชอบคาเรคเตอร์อะ
(รสนิยมแปลกจริงเรา)
 :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 23-08-2015 01:19:40
มิตรภาพของเท็นไฟเม น่ารักมากเลยค่ะ  :กอด1:
ขำตอนที่เท็นขอให้ไฟอุ้มบ้าง น่ารักเชียว  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 23-08-2015 01:28:46
มุกคุณลำไยนี่คิดได้ไงขำหนักมาก เอื้อกำลังจะแร็ปต่อแล้วเชียวน้องกิ๊ฟไม่น่าขัดก่อนเลย :m20: :m20:
ส่วนคู่สามสีกับไดนาไมต์นี่ทำเราเขินหว่ะ หอมแก้มแล้วรอเค้าจูบกันหรืออะไรมากกว่านั้นเชียร์คู่นี้มานานแล้ว :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 23-08-2015 03:05:17
ชอบก๊วนนี้จริง สงสารสามสีจัง วางยาไอ้หัวชมพูส่งให้เป็นบรรณาการดีไหมเนี่ยยยยยสสสส
เอื้อโผล่มาตอนที่เมนอนพอดี ฮู้ววววว เกือบไปๆ
รอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-08-2015 03:36:14
 :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 23-08-2015 06:30:22
 :m20: :m20: :m20: :jul3: :jul3: :jul3: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 23-08-2015 06:48:12
รอเอื้อนานมาก.  :katai5:

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ.  :mew1: 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 23-08-2015 08:49:36
มุขต่อเพลงนี่ฮาได้อีกค่าา :m20:

ลุ้นให้ไดนาไมต์รู้ตัวเสียทีก็แล้วกันค่ะ ว่าตอนที่เจ้าตัวเขาเห็นสามสีกำลังจะเดินไปหอมแก้มเม แล้วหัวใจตัวเองก็เต้นจังหวะแปลกๆ ขึ้นมานั่นน่ะ เป็นเพราะว่าหวงใครกันแน่..
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 23-08-2015 09:16:17
เอื้อนี่ประมาณโจ๊กเกอร์ในเรื่องเลยหรือเปล่า

 :ruready ออกมาทีไรขนลุกทุกที
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 23-08-2015 09:19:10
 :m20: แก๊งค์นี้เค้าเมามันกันมากมีให้ขำตลอดแถมเพิ่มตัวแสบมาอีกกนึ่ง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 23-08-2015 09:38:17
ดีนะเมมเข้านอนก่อนเอื้อมา หวังว่าจะไม่มีใครไปปลุกเมนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-08-2015 09:40:22
ตอนนี้ยาวมากอ่านเพลินเลย และก็สนุกสุดๆสาม-ไดเค้าเชียร์ตัวนะ *-*
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 23-08-2015 10:05:08
ใครคู่ใครตอนนี้ชัดเจนล่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 23-08-2015 10:23:51
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 23-08-2015 10:53:49
คู่เยอะดีจัง ชอบๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-08-2015 10:57:24
สามน่าสงสารสุด ไดแม่งซึนนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 23-08-2015 11:39:23
ดี๊ดี เมน่าทะนุถนอมอะ น่ารัก

เท็นกับกุ๊กนี้ เมื่อไหร่น้าๆ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 23-08-2015 11:40:40
เย้ ๆ ครูคณิตคู่เขามาแล้วคิคิ  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 23-08-2015 11:55:25
จุใจมาก เหนื่อยสุดๆ หัวเราะจนปวดหัวน้ำไหลเลยอ่ะ งือออ ถึงจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีคนปกติแต่นี่จะฮาไปไหนกัน ตลกสุดๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 23-08-2015 15:24:52
อ่านแล้วอยากไปทะเลทันใด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 23-08-2015 15:43:12
เมจะเสร็จเอื้ออีกไม๊? เมนิ่งนอนคนเดียวอยู่ด้วยต้องโดนเพื่อนๆยัดเอื้อไปนอนด้วยแน่ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 23-08-2015 16:52:28
นอนห้องเดียวกันด้วยยยยยยย แต่สามสีถ้าไดรู้เรื่องจะเป็นไงน้า จะหึงมั่งมั้ยน้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 23-08-2015 17:32:02
เอื้อมาแล้ว รอดูความเอื้อของนางในตอนหน้าค่ะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 23-08-2015 17:53:02
อ้างถึง
เขาวางแก้วน้ำแล้วลงมือแกะของขวัญเมื่อเท็นพยักหน้า ไม่นานพวงกุญแจทำจากเงินแท้หล่อเป็นรูปแมวที่ถูกห่ออย่างดีก็ปรากฏแก่สายตา เด็กหนุ่มตัวสูงสัมผัสมันก่อนจะสะดุ้งเหมือนโดนของร้อนจนทำร่วงหลุดมือ


“...” เท็นมองท่าทางนั้นด้วยแววตาอ่านไม่ออก


“โทษๆ มือลื่น” สามสีรีบเก็บมันขึ้นมาพลางขมวดคิ้ว ความรู้สึกเหมือนโดนลวกเมื่อกี้หายไปแล้ว

สะดุ้งเหมือนโดนของร้อนๆลวกทำไมคะ
ตรงนี้ต้องการจะสื่ออะไร ไม่เข้าใจมุกค่ะ
ไม่ได้จะกวนนะคะ แต่เพราะว่าไม่เข้าใจจริงๆก็เลยถามค่ะ

ความหลังยังเยาว์ของเท็นไฟเมน่ารักเชียว :กอด1:
ฉายาตอนมวยน้ำฮาอ่ะ ชอบๆ :jul3:
เอื้อมานี่มีแผนอะไรเกี่ยวข้องกับเมหรือเปล่า o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: zleep ที่ 23-08-2015 18:36:38
เอื้อกับเมนี่ก็จะเป็นยังไงต่อนะ ภาวนาให้ความสัมพันธุ์ดีขึ้นๆ
สามสีนี่ต้องชอบไดนาไมท์แน่นแน่
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: kukkikkooka ที่ 23-08-2015 19:41:57
แต่ละมุกอ่านแล้วแบบบบ 555555555555555

ตัดจบแบบโอยยยลุ้นจ๊นว่าน้องเมจะทำไงน้าถ้าเจออิเอื้อ

คนเขียนสู้ๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 23-08-2015 20:24:37
เป็นตอนที่ฮามาก ตั้งกะต้นเลย 5555555 :m20: :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 23-08-2015 21:07:01
เอื้อมาแจม สงสัยงานเลี้ยงจะป่วนกว่าเดิมแน่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 23-08-2015 21:11:03
#ขำหนักมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 23-08-2015 21:15:10
ดาวร้ายมาปิดงานล่ะทีนี้ คึคึ เป็นทริปที่สนุกมากครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: icecreamii8_ ที่ 23-08-2015 21:17:27
เอื้อมาแล้ววววว
ฮาตอนเท็นนั่งตักไดนาไมต์  :m20: :laugh:
รอตอนต่อไปจ้าาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 23-08-2015 22:11:34
แค่เมโอเค เราก็โอเคแล้วหล่ะ แต่เราอยากได้มาม่าคู่นี้ม่ก คู่อืนเอาฮาไป  :a5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 23-08-2015 22:46:25
เอื้อมาตามเมปะ หรือไง
แต่สามสีกับไดนาไมต์นี่ยังไงงงนะ
เขินนนน
สามสีๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: destiny_dr ที่ 23-08-2015 22:52:07
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ยยย ทำไมอ่านตรงที่ไดบอกว่าแพ้เมเพราะเมน่ารักไปละแบบก๊าวมาก คืออารมณ์นางเอกสุด น้อยเนื้อต่ำใจ ฮือออ เจ้ชอบบบ5555555 หน่องไดนี่หวงสามรึเปล่าไหนลองถามใจดู ไม่ให้หอมเมด้วยอ่ะ แง้ สรุปว่าเขาซัมติงกันชิม้อยยย ฮื่อออ ดีไตต
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 23-08-2015 23:01:52
สนุกมากอ่ะ
ขำหนักมาก ขำเสียงดังๆออกมากเลย ดีนะที่อยู่ที่ห้องตัวเอง
ไม่คิดว่าแกงค์ชายไปเที่ยวกันจะมันส์ขนาดนี้
สนุกสุดยอด จนอยากไปเที่ยวแบบนี้บ้างเลยยยย
เค้าเคยนั่งโบทนะ คว่ำจนเบื่อเลย 555

อ๊าาา หลากหลายคู่ แต่เค้าชอบเด็กโข่งกับกุ๊กที่สุดดดด

ยาวสมการรอคอยมากค่ะ ขอบคุณมากสำหรับตอนสนุกๆแบบนี้  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 23-08-2015 23:41:04
 :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 24-08-2015 01:58:52
สนุกมากค่ะ ขำไม่หยุด
หนุ่มเจ็ดคนยังขำจะแย่ นายเอื้อโผล่มาอีกคนฮากระจายเลยทีนี้

แมวเหมียวกับระเบิดนี่ยังไงใครจะสารภาพก่อนกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 24-08-2015 07:14:45
น้องเมแย่แน่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 24-08-2015 09:34:41
มุขแต่ละคน รถพ่วง 18 ล้อขนกันไม่หวาดไม่ใหว


อ่านมาจากเริ่มจนมาถึงตอนนี้ ป้าว่าป้าเริ่มคิดว่าสายพันธุ์ เด็กนี่ไม่ธรรมดาแน่ๆ


สายพันธุ์หมอแปดคุณพ่อเด็กโข่งที่เป็นเจ้าบ้าน นั้นอาจเป็นเหมือน เทพเจ้าแห่งการรักษาอะไรทำนองนั้น


แล้วคุณเปลวพ่อนายไฟก็เป็นผู้ติดตามหรือผู้ช่วยเป็นเทพเจ้าแห่งยารักษาโรค


สามสีต้องมีต้องมีเชื้อสายเทพเจ้าแมวแน่ๆ(มนุษย์ป้าเริ่ม มโนไปใกล ฮ่าๆๆ)


เอื้ออังกูรย์ ต้องเป็นสายเลือดเทพผสมปีศาจแน่ ไม่แน่ใจว่าพ่อหรือแม่เป็นปีศาจ


ส่วนคนอื่นๆป้ายังมโนไม่แตกฉาน ฮ่าๆ ดูจะเป็นมนุษย์ธรรมดาอยู่แค่ กุ๊ก กับ เมเท่านั้นกระมัง


แต่ก็ไม่แน่หรอ เพราะอะไรก็ยังไม่เปิดเผย หึ่ย มาต่อเร็วๆน๊ารออยู่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 24-08-2015 10:12:42
 :z3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 24-08-2015 14:18:39
ตอนนี้สนุกมว้ากกกกก อ่านแล้วคิดถึงกลุ่มเพื่อนๆที่เคยไปเฮฮากันเลย
หายไปนานจริง นานจัง จนลืมตอนอดีตซะแล้ว แต่ดีใจที่เมยังน่าร้ากกกกก เหมือนเดิม
หวังว่าเรื่องจะออกมาดีนะเนี่ย อิเอื้อ  :z6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 24-08-2015 14:52:47
สามสีได ฮืออออ...เอาอีกอ่า~

เอื้อมาแล้ว...เมเตรียมตัว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 24-08-2015 15:05:59
ขอบคุณคนเขียนค่า. ยาวและสนุกมากเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 24-08-2015 15:15:04
ดูเหมือนมีลับลมคมนัย :m28:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 24-08-2015 15:50:21
สามได สามได สามได คู่นี้เท่านั้นน้าาา
แอบเชียร์คู่นี้ 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 25-08-2015 01:57:30
 :-[ :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 25-08-2015 07:28:58
ฮาตอนกล้วยบิน แต่ละคนไม่ไหวแล้ววว 55555
ยาวสะใจมากเลยยย ชอบบบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 25-08-2015 14:03:18
สนุกมากครับ ฮากันทุกคนเลย เท็นมึนได้น่ารักมาก ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 25-08-2015 14:23:03
เค้าคิดถึงกุ๊กกกกก
เด็กโข่งหลบไป
กุ๊กเค้าน่ารักกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 25-08-2015 15:44:41
ฮาจริงไรจริงเลยยย แต่ละคน   :m20: :m20: :m20:

สามได น่าสงสัยนะ

คู่เท็นเปรม เมื่อไรๆ

ลุ้นๆ ต่อไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 25-08-2015 18:32:18
อ่านตอนนี้แล้วขำสะเทือนมดลูกมาก
ฮาไปไหน
สามไดเป็นความหวังของเราเลย
จะเป็นอีกคู่มััยที่แซงหน้าคู่หลัก
หวังว่ากินเหล้าแล้วเอื้อจะไม่เข้าไปนอนกับเมนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 25-08-2015 19:43:04
เอื้ออังกูลลล
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 25-08-2015 22:50:57
โอ๊ยน่ารักกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: mawmeawmimo ที่ 25-08-2015 23:40:21
ขำหนักมากอะ

หัวเราะจนเหนื่อย

สนุกมากเลย  รอตอนต่อไปนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 26-08-2015 17:35:12
ชอบทุกคู่ น่ารักทุกคู่เลย แต่สามสีกับไดนาไมต์นี่ต่างคนต่างแอบชอบกันอยู่ใช่มะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: shichina ที่ 28-08-2015 20:58:04
 :m1: ตอนนี้จริงๆเราว่าเป็นแค่ออเดิร์ฟ
เพราะจุดพีคจริงๆน่าจะเป็นฉากในห้องนอนมากกว่า  :hao6:
คาดหวังมากไปมั้ย 5555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 30-08-2015 12:41:50
ตอนนี้ลุ้น เอื้อ เม กว่าคู่หลักอีก อีกคนก็ดีโอ้ยดี ส่วนอีกคนนี่แทบหาความดีไม่เจอ 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: oilzair ที่ 04-09-2015 22:54:59
พี่จูนมาอัพเต๊อะ กราบล่ะ :call:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 09-09-2015 20:16:51
เท็นกับเปรมคิดถึงจังเลยมะไรสองคนนี้จะหวานกันต่อนะ


คิดถึงคนแต่งค่ะมาต่อไวๆ น้าาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 11-09-2015 13:13:51
น่ารักมากกกชอบบ ชอบทุกคู่ เอื้อเม smมากกกก 555555555
หน่องเปรมผู้ทำให้คนอ่านหิวบ่อยๆ
เกมพระราชาน่าสนุก ไดกะสามนี่กิ้กกันชัวๆ

อ่าาาา :man1: :man1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: Maylita ที่ 13-09-2015 00:45:33
แอบสั่นๆกลัวพี่สามสีไม่ได้คู่กับน้องไดนาไมต์
บอกตรงๆเราเชียร์คู่นี้สุดใจค่า เพราะคู่อื่นเขาก็มีคู่ชัดเจนแลัวก็น่ารักมากกกกกกกกก

กลัวว่าอีตาช่างกล้องจะมาเป็นมารหัวขนเฮ้ยหัวใจของน้องไดนาไมต์มาก
ยังไงก็รีบทำให้ชัดเจนนะจ๊ะพี่สามสี

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 19-09-2015 12:36:21
เที่ยงคืนแล้ว เด็กหนุ่มหกคนยังคงนั่งล้อมวงชนแก้วกันอยู่ริมสระว่ายน้ำอย่างคึกครื้น พวกเขาผลัดกันเล่าเรื่องปรับทุกข์ ถึงตรงนี้เอื้ออังกูรกำลังบ่นถึงคู่ค้าทางธุรกิจของที่บ้าน


“ตาแก่นั่นแสบฉิบหาย ตอนประชุมกูก็บอกไปแล้วนะว่าให้สร้างตึกรูปตัวยู เสือกบริหารจัดการไม่ดี งบหมดเลยหดเหลือตัวแอล”


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเติมน้ำแข็งใส่แก้วเซ็งๆ “สุดท้ายได้รูปตัวไอ ไอ้ห่า มึงไม่เอาจุดฟูลสต๊อปไปเลยล่ะ ทำเป็นหอคอยตั้งขึ้นมาอันนึงงี้ ล้ำๆ ไปเลย”


“แล้วทำไงวะน่ะ” ไฟที่นั่งจิบเบียร์กระป๋องอยู่ฝั่งตรงข้ามทำหน้าเห็นใจ ข้างๆ เป็นไดนาไมต์กำลังผสมเบียร์กับสไปร์ทเข้าด้วยกัน


เอื้ออังกูรกระดกเหล้าเข้าปาก “ยิงทิ้งแม่ง โมโห”


“ใจเย็นไอ้เสือ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูหัวเราะ ส่งเครื่องดื่มที่ผสมแล้วให้พ่อครัว


“แต๊งกิ้ว” เปมทัตรับมา ข้างๆ เป็นเด็กประมงที่ดื่มหนักจนเมาแอ๋เอาหน้าซุกไหล่เขาอยู่ อดถามไม่ได้ว่า “ไอ้โชมึงไหวไหมเนี่ย”


“วั้ยคับผ้ม!” ชลันธรตะเบ๊ะมือข้างขมับ พ่อครัวร้อง “โว้ย อ้อแอ้เชียวมึง”


“ไอ้นี่อีกคน...” ไดนาไมต์หันไปทางคู่หูที่นั่งสัปหงกอยู่ข้างๆ “หัวจะถึงพื้นแล้วมึงเอ๊ย ไหวไหมเนี่ย”


“เอาแม่งไปนอนเถอะกูว่า” เอื้ออังกูรผสมเหล้าแก้วตัวเองยิ้มๆ


เด็กหนุ่มผมสีชมพูสั่นหัวเหนื่อยๆ เขากระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมด ก่อนจะยกแขนคู่หูขึ้นพาดบ่าตัวเอง ร้องว่า “มาคุณชาย”


“ไปไหน...” เด็กหนุ่มตัวสูงเสียงพร่าตาปรือ ไดนาไมต์ตอบ “กลับห้องเราครับผม”


เปรมเองก็ลุกขึ้น พยายามจะแบกโชที่คึกด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ “ไอ้เหี้ยอย่าดิ้นดิวะ!”


“กูเอง” ไฟมาจากข้างหลัง ก่อนจะรวบไอ้ตัวแสบขึ้นพาดบ่าแล้วเดินเข้าบ้านไป เปรมมองเด็กประมงที่ดิ้นอยู่บนหลังร่างใหญ่เหนื่อยๆ แต่ก็พูดว่า “ขอบใจเว้ย”


ไม่นานความวุ่นวายก็เคลื่อนตัวออกไป ลมเย็นหอบมาวูบหนึ่งคล้ายการสลับฉาก


เปมทัตหันกลับมา เบื้องหน้าเป็นเอื้ออังกูรซึ่งนั่งหันหลังให้ ไม่รู้คิดไปเองไหม แต่พ่อครัวรู้สึกว่าแผ่นหลังใหญ่นั้นช่างดูอ้างว้างเหลือเกิน


“อ่ะ”


เอื้ออังกูรยื่นแก้วเครื่องดื่มที่เพิ่งผสมเสร็จให้


“วางยากูปะเนี่ย” เปรมหัวเราะ แต่ก็รับมาแล้วนั่งลงข้างกัน


“...”


บรรยากาศเงียบไปชั่วอึดใจ ตอนนั้นเองที่เปมทัตเงยหน้ามองฟ้า ถามว่า


“เรารู้จักกันได้ยังไงวะ?”


“...อารมณ์ไหนเนี่ย” เอื้ออังกูรหมุนแก้วในมือเล่นโดยไม่หันมามอง พ่อครัวหัวเราะ “เปล่า แค่รู้สึกว่าแปลกดีที่มึงกับกูมานั่งข้างกันแบบนี้ได้”


ปิศาจร้ายหัวเราะในลำคอ เขาทอดสายตาไปไกล ถ้าถามว่ารู้จักกันตอนไหนน่ะเหรอ...   


เอื้ออังกูรจิบเบียร์เข้าปาก




ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน


ในโรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดังแห่งหนึ่ง สถานที่ซึ่งรวบรวมเหล่าลูกชายของพวกเศรษฐีและผู้ทรงอิทธิพล มีเด็กหนุ่มม.ปลายหัวดีและเป็นที่รู้จักอยู่คนหนึ่ง เขาไว้เส้นผมสีน้ำตาลล้อมกรอบใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมกริบคู่นั้นพราวเสน่ห์ เพื่อนฝูงล้อมรอบกายเพราะความใจกว้างและอัธยาศัยดี


ชื่อของเขาคือ ‘เอื้ออังกูร’


เอื้ออังกูรเป็นเด็กหัวไว ทักษะและมันสมองของเขาเข้าขั้นอัจฉริยะอย่างหาจับตัวได้ยาก ทุกครั้งที่มีการจัดอันดับคะแนนของเด็กม.ปลายทั้งโรงเรียน ชื่อเด็กหนุ่มจะติดหนึ่งในสามอันดับสูงสุดเสมอ ทว่ากระนั้นก็มียังวิชาหนึ่งที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเขามานาน...


คณิตศาสตร์


ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ทำให้คะแนนของเอื้ออังกูรออกมาแบบพอไปวัดไปวาได้ แต่ถึงแบบนั้นความจริงที่ว่าตัวเลขหลังวิชาดังกล่าวแตกต่างกับวิชาอื่นซึ่งเป็นเลข ‘4’ ทั้งหมดก็ยังชัดเจนอยู่ดี เรียกว่าคณิตศาสตร์เป็นจุดด่างพร้อยบนใบเกรดของเขาเลยก็คงจะไม่ผิดนัก


จนเข้าม.ห้าเทอมสองนั่นเอง เอื้ออังกูรก็ได้พบกับคนๆ หนึ่ง


อีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กหน้าตาน่ารัก มีเส้นผมสีดำขลับกับผิวกายขาวละเอียด ถ้าเปลี่ยนเป็นเด็กผู้หญิง...คนๆ นี้ก็ตรงสเปคของเอื้ออังกูรทุกอย่าง


คนตัวเล็กชื่อ ‘แมงมุม’


พวกเขาพบกันครั้งแรกในห้องสมุดช่วงใกล้สอบกลางภาค เริ่มจากเอื้ออังกูรเดินมาหยิบหนังสือเรียนซึ่งวางอยู่ชั้นบนสุดให้แมงมุมที่เอื้อมไม่ถึงจากด้านหลัง อีกฝ่ายหันมาขอบคุณและยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นตรึงใจเขาจนยากจะถอนตัว 


ยิ่งได้คุยกันเอื้ออังกูรก็ยิ่งหลง แมงมุมเป็นคนน่ารักและคุยสนุก รอยยิ้มนั้นดูสดใสและซื่อบริสุทธิ์ราวกับเทวดา นับเป็นช่วงเวลาสีชมพูอีกช่วงของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล


ไม่นานนักทั้งคู่ก็คบกัน...


พวกเขารักกันหวานชื่นท่ามกลางสายตาอิจฉาปนเอ็นดูจากคนโสดและผองเพื่อน ทุกอย่างกำลังไปได้ดี จนกระทั่งมีหัวหน้าแก๊งทรงอิทธิพลในโรงเรียนหมายตาแมงมุมเข้า


เอื้ออังกูรในตอนนั้นเป็นเพียงเด็กหนุ่มหัวดีที่มีแม่เป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมเท่านั้น เขาพยายามปกป้องคนรักทุกวิถีทาง แต่ในเย็นวันศุกร์หลังสอบเสร็จนั่นเอง ตอนไปรับแมงมุมที่ห้องเรียนเช่นทุกที


“อ๊า...”


ภาพที่เห็นทำให้เอื้ออังกูรยืนอึ้ง


แฟนของเขากำลังนัวเนียกับหัวหน้าแก๊งทรงอิทธิพลในโรงเรียนอย่างถึงพริกถึงขิง โดยมีลูกน้องของพวกมันยืนชักว่าวช่วยตัวเองอยู่รอบๆ เด็กหนุ่มจำได้ว่าตอนนั้นตัวเองพรวดเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้หัวโจกออกมา


แต่ลำพังเด็กเรียนที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังอย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้กับเหลือเดนเหล่านี้ได้ พวกมันแห่มารุมล้อมเด็กหนุ่มก่อนจะกระหน่ำชกร่างสูงจนหน้ายับ


ในมุมมองอันพร่าเลือน เขาเห็นแมงมุมยืนมองมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา


“ทำไมทำแบบนี้...”


เอื้ออังกูรเงยหน้า สบตาอดีตคนรักและถามด้วยดวงตาที่ปิดปรือ


“เรารักกัน...ไม่ใช่เหรอ?”


ทว่าคนฟังแสยะยิ้ม


“โง่น่า...”


เสียงนั้นดังชัดราวกับมากระซิบอยู่ข้างหู


“ผู้ชายสองคนจะรักกันได้ยังไง ประสาท!”


ราวกับโดนฟ้าผ่าใส่ หัวใจของเอื้ออังกูรแตกสลายไม่มีชิ้นดี เด็กหนุ่มมองอีกฝ่ายคล้ายเห็นคนแปลกหน้า ก่อนแมงมุมจะหัวเราะแล้วเดินกอดแขนหัวหน้าแก๊งออกจากห้องไปพร้อมกับเหล่าลูกน้องที่หันมาถุยน้ำลายใส่เขา


วินาทีนั้นเองที่ร่างสูงคิดได้


โลกนี้มันโสมม...


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลลุกขึ้นนั่ง ดวงตาคมกริบทอประกายกร้าว


ถ้าเป็นคนดีแล้วต้องเสียใจ...


เอื้ออังกูรยกหลังมือเช็ดเลือดที่มุมปากช้าๆ


งั้นจะร้ายให้ดู


เรื่องคู่รักคนดังในโรงเรียนเลิกกันกระจายไปไวราวกับไฟลามทุ่ง แมงมุมทำแสบด้วยการปล่อยข่าวว่าตัวเองโดนร่างสูงนอกใจทั้งน้ำตา ส่งให้คนเกือบค่อนโรงเรียนมองเอื้ออังกูรด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ทว่าเด็กหนุ่มไม่แก้ความเข้าใจผิด เขาคิดแค่ว่าอยากออกไปจากตรงนี้เต็มทน


เอื้ออังกูรหันมาตั้งใจเรียนกว่าที่เคย เด็กหนุ่มทุ่มเวลาอ่านหนังสือและให้เพื่อนในกลุ่มช่วยติวคณิตศาสตร์ให้ แม้คะแนนวิชาเลขจะออกมาถูๆ ไถๆ แต่สุดท้ายเขาก็จบการศึกษาด้วยเกรดเฉลี่ยที่งดงาม


เอื้ออังกูรติดรับตรงคณะเศรษฐศาสตร์ของมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่ง เพราะช่วงสอบค้นพบแล้วว่าตัวเองมีทักษะการเจรจาอย่างไม่น่าเชื่อ นอกจากนี้เขายังใช้เวลาว่างเล่นหุ้นจนได้เงินเป็นกอบเป็นกำอีกด้วย แม้จะไม่ถนัดวิชาเลข แต่คณะนี้ก็ตอบสนองความต้องการของเขา จูเลียร์เองก็ไม่ได้ว่าอะไร


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลวางตัวกับเพื่อนในคณะอย่างเท่าเทียม ไม่มีใครพิเศษไปกว่าใคร บทเรียนครั้งนั้นสอนให้ร่างสูงตระหนักว่าทุกคนล้วนมีด้านมืดและสวมหน้ากากเข้าหากัน


เขาจะไม่ให้ใจใครอีกแล้ว...


จนในเย็นวันหนึ่ง เอื้ออังกูรก็ไปเห็นหญิงสาวต่างคณะถูกกลุ่มนิสิตชายลวนลามเข้า


เสียงร้องขอความช่วยเหลือนั่นทำให้ร่างกายไปก่อนความคิด เอื้ออังกูรพรวดเข้าไปต่อยพวกมันทันที ก่อนเรื่องจะจบลงที่ว่าหนึ่งในนิสิตชายกลุ่มนั้นเป็นหลานของคณบดีคณะหนึ่ง มันจ่ายเงินปิดปากนิสิตสาวซึ่งเธอก็ยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี ส่งให้ทุกคนหันมาเพ่งเล็งและมองเขาในแง่ลบแทน


อีกครั้งกับเรื่องแบบนี้ ตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มตระหนักเรื่องผู้ล่าอย่างแท้จริง


เอื้ออังกูรแข็งแกร่งขึ้น แต่ในเวลาเดียวกันก็ร้ายขึ้นเช่นกัน เด็กหนุ่มหักอกและเปลี่ยนผู้หญิงที่เข้ามาเป็นว่าเล่น เอาคืนพวกที่ไม่ชอบและแกล้งเขาอย่างเจ็บแสบ ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ยอมเป็นตกเป็นเหยื่อของโลกอันโสมมใบนี้อีก เช่นนั้นจึงขอเป็นฝ่ายล่าก่อนตกเป็นเหยื่อเสียเองก็แล้วกัน


กิตติศัพท์ของเอื้ออังกูรแผ่ไปไกล ความร้ายกาจของเขาน่ารังเกียจทว่ากลับมีเสน่ห์อย่างชวนพิศวง ร่างสูงใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยอย่างรักสนุกและไม่มีใครควบคุมได้ เด็กหนุ่มแผลงฤทธิ์จนหลายคนแสดงท่าทีเกลียดและกลัว แต่นี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการ


จงหวาดกลัวฉัน...


ไม่นานเอื้ออังกูรก็กลายเป็นปิศาจร้ายโดยสมบูรณ์


เข้าสู่ปีหนึ่งเทอมสอง ผลการเรียนของเอื้ออังกูรยังคงรูปแบบเหมือนตอนมัธยม โดยเฉพาะวิชาคณิตศาสตร์...ที่ดูเหมือนจะเพิ่มเลเวลความยากจนต้องใช้ดวงมากขึ้นเป็นกอง


ในเย็นวันพฤหัสบดี เอื้ออังกูรที่เพิ่งเรียนวิชาชดเสร็จเดินออกมาด้วยท้องอันหิวโหย ขณะเดินผ่านตึกรวมแลปนั่นเองเขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ


“ช่วยด้วยค่ะ...”


“หุบปาก! ส่งเงินมาซะ!” 


หนึ่งในกลุ่มอันธพาลตวาดใส่หญิงสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่กลางวงล้อม เอื้ออังกูรหลับตา สองครั้งแล้วกับบทเรียนที่ได้รับ คิดแบบนั้นแล้วก็ควรจะก้าวเท้าเดินผ่านไป


แต่เหมือนหนังเรื่องหนึ่งเคยบอกไว้...มันมีหลักการ ‘ผู้ชายนับสาม’ อยู่นี่นะ


ขอบคุณหนังเรื่องนั้นได้เลย เพราะมันทำให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพรวดเข้าไปกระชากหนึ่งในกลุ่มอันธพาลนั้นออกมาต่อยจนล้มคว่ำทันที


ผัวะ!


“กรี๊ดดดดด!”


หญิงสาวก้มหน้าหวีดเสียงร้อง ก่อนเอื้ออังกูรจะเข้าตะลุมบอนกับพวกมัน ปิศาจร้ายขยับตัวหลบหมัด ปัดป้องและสวนกลับไปอย่างเจ็บแสบ แว่วเสียงร้องโอดโอยจากหมาหมู่ดังมาให้ได้ยิน


ตุบ!


ไม่นานเหตุการณ์ก็สงบลง ดวงตาคมกริบปรายมองเหล่าร่างใหญ่ที่นอนหมอบกระแตอยู่บนพื้น เอื้ออังกูรยืนด้วยอาการเซเล็กน้อย ถึงจะฝึกมาดี แต่โดนรุมกินโต๊ะแบบนี้ก็หืดขึ้นคออยู่เหมือนกัน


นิสิตสาวยังคงก้มหน้าร้องไห้ เอื้ออังกูรมองภาพนั้นเงียบๆ ก่อนเธอจะเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นเขาก็ตกใจจนรีบกุลีกุจอวิ่งหนีไปอย่างหวากลัว


เอื้ออังกูรถอนหายใจ ครั้งที่สามก็ยังเลวร้ายเหมือนเดิม


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินขากะเผลก เขาลากสังขารอันสะบักสะบอมของตัวเองเข้าไปรอรถที่บ้านมารับในตึกรวมแลปอย่างยากลำบาก เอื้ออังกูรเลือกนั่งเก้าอี้ยาวบนทางเดินหน้าห้องแลปอาหาร


ตอนนั้นเองที่กลิ่นหอมโชยมา เอื้ออังกูรเผลอมองเข้าไปด้านใน ก่อนใครบางคนจะหันมามองหน้าเขาแล้วกรีดร้องสุดเสียง


“เอื้ออังกูร!”


คนอื่นเริ่มส่งเสียงดังเซ็งแซ่ พร้อมทุกสายตาที่จับจ้องเขาอย่างรังเกียจปนหวาดกลัว เด็กหนุ่มผมน้ำตาลปรับสีหน้า ก้มลงกดสมาร์ทโฟนเงียบๆ


“ไปสักทีสิ...”


ใครบางคนพูดเสียงไม่เบาเลย ปิศาจร้ายตวัดสายตา ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้มีสัญญาณโทรศัพท์กับขาของเขาเจ็บอยู่ล่ะก็ ไอ้หมอนั่นต้องโดนเอื้ออังกูรพุ่งไปฟาดแข้งใส่แน่ๆ


“เปรมจะไปไหน!”


อีกคนร้องเสียงสั่น เอื้ออังกูรเงยหน้า ดวงตาคมกริบจับจ้องเด็กหนุ่มผมสีนิลยาวประบ่าในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำเดินถือถุงสีดำออกมา ฝ่ายหลังหันไปตอบคนถามว่า “ทิ้งขยะไง”


“อย่าเพิ่งออกไปตอนนี้เลย”


“ทำไมล่ะ?” เด็กหนุ่มในชุดเชฟขมวดคิ้ว คนฟังตอบเสียงกระซิบ “มีตัวอันตรายนั่งอยู่หน้าห้องของเรา...ออกไปเดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก!”


เฮ้ๆ ฉันได้ยินนะ... เอื้ออังกูรหรี่ตา


“ไม่มั้ง?” พ่อครัวเลิกคิ้ว ตอนนั้นเองที่เอื้ออังกูรลุกขึ้นเพื่อตัดรำคาญ


โครกกกกก!


“...”


ก่อนจะเงียบกันไปทั้งวง ซีกแก้มปิศาจร้ายขึ้นสีเรื่อ พอรีบขยับขาความเจ็บปวดจากข้อเท้าก็แล่นปลาบขึ้นมาจนต้องย่อตัวลงนั่งตามเดิม เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลนิ่วหน้า นึกอายปนเจ็บใจ


“หิวเหรอ?”


เสียงทุ้มเอ่ยถาม เอื้ออังกูรเงยหน้า สบดวงตาสีนิลคู่นั้นแต่ไม่ยอมตอบอะไร


“อย่าเลยน่า หมอนั่นน่ากลัวจะตายไป...เฮ้! จะทำอะไรน่ะเปรม!” เพื่อนร่วมห้องส่งเสียง เอื้ออังกูรมองเด็กหนุ่มสวมชุดเชฟเดินหายเข้าห้องแลปไป


ไม่นานอีกฝ่ายก็กลับออกมาพร้อมกับข้าวผัดจานใหญ่


“อย่าเลยเปรม!”


เอื้ออังกูรมองเพื่อนๆ ที่พยายามห้ามพ่อครัว เปรมขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ?”


“หมอนั่นไม่คู่ควรกับอาหารของนายหรอก” หมอนั่นพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ เอื้ออังกูรสูดลมข่มอารมณ์ จังหวะที่กำลังจะลุกนั่นเอง


“พูดผิดแล้ว”


เสียงนั้นหยุดเอื้ออังกูรเอาไว้ได้


“จะมีใครคู่ควรกับอาหารมากไปกว่าคนที่หิวอีกล่ะ หลีกทางเถอะ” พูดจบก็ยกสำรับอาหารเดินออกมา ยื่นให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลพร้อมทักทาย


“สวัสดี เราชื่อเปรมนะ นายล่ะ?”


“ไม่รู้เรื่องด้วยแล้ว!” พวกที่เหลือพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งหายเข้าห้องไป เปมทัตสั่นหัวหน่ายๆ


“...”


เอื้ออังกูรมองท่าทางนั้นเงียบๆ พ่อครัววางสำรับอาหารลงข้างเขา พูดยิ้มๆ ว่า “หิวก็กินเถอะ ฉันไม่ใส่ยาพิษลงไปหรอก”
ปิศาจร้ายชั่งใจ แต่สุดท้ายก็ทนกลิ่นหอมไม่ไหวจนต้องรับข้าวผัดมา


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตักข้าวเข้าปาก รสชาตินั้นทำให้เขาต้องนิ่ง มันอร่อยกว่าที่เชฟโรงแรมจูเลียร์ทำเสียอีก เอื้ออังกูรเผลอตักอีกคำเข้าปากอย่างลืมตัว ตอนนั้นเองที่ใครอีกคนโผล่มา


“เฮ้ยไอ้เปรมทำไรวะ?”


เด็กหนุ่มคนนั้นมีเส้นผมสีทอง ในมือถือแก้วใสบรรจุของเหลวสีประหลาดอยู่ พอหมอนั่นหันมาสบตาเขาก็ร้องว่า “อ้าว เพื่อนไอ้เปรมเหรอ? หวัดดี เราชื่อไดนาไมต์นะ นายล่ะ?”


“...” เอื้ออังกูรนั่งนิ่ง ไม่ทันตั้งตัวเขาก็โดนอีกฝ่ายพรวดเข้ามาหา


“แต่ช่างเถอะ! นี่ๆ ชิมนี่ให้หน่อยสิ เราทำเองแหละ!” เครื่องดื่มสีประหลาดถูกยื่นให้ เอื้ออังกูรมองหวาดๆ แต่เพราะมาตอนคอแห้งพอดีเลยยอมกระดกดื่ม...


เอื้ออังกูรตาเป็นประกาย เห...ถึงสีจะดูไม่ได้ แต่รสชาติไม่เลวเลยแฮะ


“เป็นไงบ้าง”


“ไม่เลว” เอื้ออังกูรหลุดปากตอบ เปรมกระพริบตา “อ้าว พูดแล้วแฮะ?”


“ฉันพูดได้” ปิศาจร้ายหรี่ตาใส่ ก่อนจะก้มหน้ากินข้าวผัดต่อ จนใกล้หมดจานนั่นเองก็มีอีกคนโผล่มา


“พวกมึงงงงง! กูทำของหวานเสร็จแล้วววว!”


เจ้าของเสียงเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงหน้าตาดี เขาสบตาเอื้ออังกูร ร้องว่า “อ้าว นายเป็นเพื่อนพวกนี้เหรอ? เราชื่อสามสีนะ พอดีเลย นี่ๆ ชิมนี่ให้หน่อยสิว่าอร่อยไหม”


เอื้ออังกูรมองถาดขนมที่ถูกยื่นมาให้ด้วยแววตาว่างเปล่า เจ้าพวกนี้ยื่นอาหารให้คนแปลกหน้าเป็นเรื่องปกติเลยรึไงนะ


แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าสีขนมของอีกฝ่ายน่ากินเหลือเกิน


“มันคืออะไร” เอื้ออังกูรถาม


“ข้าวเหนียวมูนดำหน้ากระฉีก” สามสียิ้มให้


ปิศาจร้ายหยิบชิ้นหนึ่งเข้าปาก


อร่อยแฮะ...


เผลอหยิบอีกชิ้นจนได้ เด็กหนุ่มผมสีทองก็หยิบไปกิน แล้วร้องว่า “เฮ้ยอร่อยว่ะสาม มีอีกปะ?”


“มี อยู่ในหม้ออะ นี่เอาออกมาให้ชิมก่อน ถ้าโอเคกูจะได้จัดจานเสิร์ฟ” สามสีบอก ไดนาไมต์แทรกว่า “มึง ทำบัวลอยไข่หวานด้วยดิ”


“บัวลอยอะไรมึงล่ะ แค่หน้ากระฉีกกูก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว” เด็กหนุ่มตัวสูงสั่นหน้า ไดนาไมต์เขย่าแขนเพื่อนร้องเหมือนเด็กๆ “สามมมม จะเอาบัวลอยยยยย” 


“ไม่!” สามสียกถาดข้าวเหนียวมูนเดินหนี เด็กหนุ่มผมทองกระทืบเท้า “เปรมมึงดูไอ้สามดี้!”


“พวกมึงนี่นะ...” พ่อครัวนวดขมับ อยู่กับพวกมันทีไรปวดกบาลทุกที


เอื้ออังกูรมองไดนาไมต์วิ่งตามไปตื๊อสามสี ก่อนจะกลับมาลากเปรมให้ไปช่วยพูดจนสุดท้ายเด็กหนุ่มตัวสูงต้องยอมพยักหน้าให้ พลันความรู้สึกบางอย่างก็แล่นเข้ามาในอก


ถึงตรงนี้พ่อครัวก็กลับมานั่งข้างเขา


“มองอะไร”


เอื้ออังกูรหรี่ตา เปมทัตหัวเราะ ถามว่า “นายน่ะ น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”


“คิดว่าไงล่ะ” เอื้ออังกูรหยิบข้าวเหนียวมูนส่วนที่สามสีแบ่งไว้ให้เข้าปาก พ่อครัวกระพริบตาตอบ “ก็ไม่นะ?”


ปิศาจร้ายหัวเราะในลำคอ เปรมถามอีกว่า “แล้วหน้าไปโดนอะไรมาล่ะ ไม่ไปทำแผลจะดีเหรอ”


“ไม่ใช่เรื่องของนาย”


“เดี๋ยวอักเสบนะ”


เอื้ออังกูรหันไปหาพ่อครัว พอเห็นฝ่ายหลังเอียงคอมองเขาอย่างไม่สะทกสะท้านแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ พูดว่า “ให้ข้าวคนอย่างฉันกินคิดดีแล้วรึไง”


“ทำไมล่ะ ก็นายหิวนี่?” เปมทัตเลิกคิ้ว ร่างสูงแค่นหัวเราะ “ใจดีจังนะ”


“...” บรรยากาศเงียบไปชั่วอึดใจ


“เอื้อ”


ปิศาจร้ายพูดออกมา เปรมเงยหน้าคล้ายตามไม่ทัน


“ชื่อของฉัน”


เอื้ออังกูรหยิบขนมชิ้นสุดท้ายใส่ปาก ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าพ่อครัวยามยิ้มกว้าง


“อื้อ! ยินดีที่ได้รู้จักนะ!”


ช่างเป็นรอยยิ้มที่สว่างไสวเหลือเกิน...



 
“ไอ้เอื้อ!”


กลับมาปัจจุบัน เจ้าของชื่อหันไปหาคนเรียก “หือ?”


“มึงเป็นไรเนี่ย เงียบเลย” ปิศาจร้ายมองใบหน้าพ่อครัวยามขมวดคิ้วอย่างปลงตก ร่างสูงลอบถอนหายใจ เฮ้อ ไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มใจดีแบบวันนั้น


เพราะตั้งแต่สนิทกัน...เอื้ออังกูรก็โดนอีกฝ่ายด่าเอาลูกเดียว


“เปล่า” ว่าที่โบรกเกอร์ตอบคำถามในตอนแรก เปรมย้ำอีกว่า “แล้วตกลงพวกเรารู้จักกันได้ไงวะ?”


เอื้ออังกูรกระดกเบียร์อย่างไม่ยี่หระ “โอ๊ย เรื่องเก่าๆ แบบนั้นลืมไปหมดแล้ว”


“เหรอออ” เปมทัตลากเสียงกลั้วหัวเราะ จริงๆ เขาจำได้ แค่อยากแกล้งถามมันเล่นเท่านั้นแหละ


เด็กหนุ่มสองคนนั่งจิบของเหลวในมือตัวเองเงียบๆ ไปพักใหญ่ ในหัวของพวกเขาว่างเปล่า ราวกับไม่อยากจะคิดเรื่องอะไรทั้งนั้นในเวลานี้


“เปรม”


ปิศาจร้ายเรียก เจ้าของชื่อถือเบียร์กระป๋องใหม่ขึ้นมา ขานว่า “ครับ?”


“ขอบคุณนะ”


เคร้ง!


กระป๋องเบียร์ร่วงหลุดจากมือเปมทัต พ่อครัวอ้าปากค้าง ละล่ำละลักร้องว่า “เหี้ยไรเนี่ย!”


“ขอบคุณที่ช่วยกูไว้”


“...กลัวแล้ว” เปมทัตพนมมือหน้าสั่น เอื้ออังกูรคิ้วกระตุก ยื่นมือเข้าไปขยี้ผมพ่อครัวอย่างหมันเขี้ยว พูดลอดไรฟัน “กวนส้นตีนนะมึง”


เปรมลดมือลงแล้วหัวเราะออกมา “เมาเรอะไง”


“คงงั้นมั้ง” เอื้ออังกูรหลบสายตา เสมองไปไกล เปมทัตสั่นหัวยิ้มๆ


“เปรม”


“ว่าไง”


“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”


เอื้ออังกูรพูดออกมา ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าพ่อครัวยามยิ้มกว้าง


“อื้อ! ยินดีที่ได้รู้จัก!”


รอยยิ้มนั้นยังคงสว่างไสวเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 19-09-2015 12:37:43
(ต่อ)


เอื้ออังกูรกับเปมทัตนั่งคุยสัพเพเหระกันจนถึงตีสอง ก่อนพ่อครัวจะยกธงขาวยอมแพ้เดินเข้าบ้านมา เขาเปิดประตูห้องนอนเข้าไปอย่างระมัดระวัง


เปรมสะดุ้งเมื่อเห็นคนบนเตียงลุกขึ้นนั่ง


“โทษที ทำให้ตื่นเหรอ” พ่อครัวหน้าเจื่อน


ดวงตายาวรีจับจ้องอีกฝ่าย ตอบเสียงพร่าคล้ายยังไม่ตื่นดี “เราตื่นกลางดึกเป็นปกติอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก”


“งั้นเหรอ” เปรมขานรับ มองเด็กโข่งขยี้ตาป้อยๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเขาตาแป๋วแล้วพูดว่า


“ตื่นแล้วล่ะ”


“...ตีสองเนี่ยนะ!” เปมทัตคิ้วกระตุก เท็นเอียงคอ ถามว่า “กุ๊กจะนอนแล้วเหรอ”


“ยังหรอก ต้องอาบน้ำอีก” พ่อครัวเดินไปเปิดกระเป๋าเสื้อผ้า ก้มหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนออกมาโดยได้แสงจันทร์ที่ส่องผ่านเข้าหน้าต่างมาช่วย


“กุ๊ก”


“ครับ”


“ออกไปดูพระจันทร์กัน”


เปรมกระพริบตาปริบๆ “ที่ชายหาดน่ะเหรอ?”


“ใช่”


เด็กโข่งผงกหัว พ่อครัวนิ่งไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็วางของไว้บนที่นอนแล้วพูดว่า


“เอาสิ”




ตีสองกว่า ริมสระว่ายน้ำเหลือเพียงเอื้ออังกูร เปมทัตเข้าบ้านไปแล้ว เพราะปิศาจร้ายออกปากว่าจะขอนั่งต่ออีกหน่อยนั่นแหละ ร่างสูงจึงยังได้นั่งแช่ขาในน้ำ เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างใจลอยอยู่แบบนี้


ดวงตาคมกริบสะท้อนแสงดาวจนพราวระยับ ในหัวปรากฏใบหน้าของใครบางคน


เม...


เอื้ออังกูรกระดกเหล้าเข้าปาก เริ่มรู้สึกกรึ่มๆ ขึ้นมาแล้ว เขาเอนหลังนอนแผ่ริมสระ ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ...


แล้วเหตุการณ์วันนั้นก็โผล่เข้ามาในหัว




ย้อนกลับไปในวันแต่งงานของหมอแปดกับชาร์ลอตต์ หลังแยกจากสตาฟหน้าอ่อน เอื้ออังกูรก็บึ่งรถตรงมายังโรงแรมของตัวเองทันที


ในใจเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความสับสน รู้ตัวอีกทีเขาก็มายืนหน้าห้องพักเป้าหมายแล้ว


ก๊อกๆ!


เอื้ออังกูรเคาะประตู


“นั่นใคร!”


เสียงนั้นเป็นของกานต์ไม่ผิดแน่ ไวเท่าความคิด ปิศาจร้ายตอบว่า


“รูมเซอร์วิสครับ!”


แอ๊ด...


ครู่ต่อมาประตูห้องจึงถูกเปิดออก เอื้ออังกูรจับจ้องอาการหงุดหงิดของเสือร้าย ก่อนฝ่ายหลังจะลูกตาแทบถลนเมื่อเห็นหน้าเขา


“มาไงเนี่ย!”


กานต์อุทานเสียงกระซิบ ไม่รอช้า ปิศาจร้ายเปิดปากถาม


“หมอนั่นล่ะ?”


“ถ้ากวางน้อยล่ะก็นอนอยู่ข้างใน” กานต์ตอบ ก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย “กำลังตื่นกลัวได้ที่เลยล่ะ เร้าอารมณ์เป็นบ้า...”


“พอแค่นั้นแหละ”


คนฟังยิ้มค้าง ยกนิ้วก้อยแคะหูตัวเองคล้ายไม่อยากจะเชื่อ “โทษทีนะ คือได้ยินไม่ค่อยชัดเลย แบบไม่ใช่ว่ามึงกำลังหมายถึง...”


“เอาเมมา”


เอื้ออังกูรย้ำ กานต์แทบตะโกน “แต่เราตกลงกันแล้ว!”


“กูเปลี่ยนใจแล้ว” ร่างสูงเขี่ยเพื่อนให้พ้นทาง หนุ่มหน้าตี๋เข้ามาขวาง ร้องว่า “แต่นั่นกวางน้อยของกูนะ!”


“กูไม่ให้”


ดวงตาคมกริบทอประกายเย็นชา ใบหน้าหล่อร้ายไม่ส่อเค้าอารมณ์ใด “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ถอยไป”


“ว้อท?”


ปัง!


เอื้ออังกูรปิดประตูตัดบทสนทนา เด็กหนุ่มเดินเข้าห้องมา เกิดเสียงฝีเท้าจนร่างเล็กตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว


“ฮึก...”


ดวงตาปิศาจร้ายฉายแววสับสน สภาพเมธาทำให้เขานึกโกรธอยู่ในใจ ตอนนั้นเองที่ร่างสูงพรวดเข้าไปล็อคคางอีกฝ่ายไว้แน่นก่อนจะก้มลงประกบปากอย่างดุดัน


เหยื่อตัวน้อยสะดุ้งเฮือก ตะโกนเสียงสั่น


“อย่า! ฮึก!”


มือหนาล้วงเข้าใต้เสื้อก่อนจะบีบเนื้อขาวจนขึ้นรอย เมธาพลิกตัวหนีอย่างหวาดกลัว “ย่ะ อย่า...ฮือ ไม่นะ ได้โปรดเถอะคุณกานต์”


เอื้ออังกูรชักสีหน้า ขัดใจเมื่ออีกฝ่ายพูดชื่อผู้ชายคนอื่นออกมา นิ้วยาวสอดเข้าไปในโพรงปากบาง กดเล็บจิกครูดเพดานสีอ่อนนั่นอย่างโหดร้าย


“เจ็...บ ฮึก มะ...”


มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวจนกระดุมเม็ดบนร่วงด้วยแรงโทสะ ลิ้นร้อนแลบเลียยอดอกสีหวานก่อนจะดูดดุนจนมันตั้งชันอย่างหื่นกระหาย อีกฝ่ายเกร็งหน้าท้อง คงพยายามควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน


“อึก ฮะ...ฮื้อ!”


เอื้ออังกูรพยายามปลดเข็มขัดคนตัวเล็ก ฝ่ายหลังส่ายหน้าร้องเสียงสั่น “อย่า ฮึก หยุดนะ...คุณกานต์!”


เรียกชื่อคนอื่นอีกแล้ว...ปิศาจร้ายกระชากกางเกงอีกฝ่ายออกด้วยแววตาสับสน เสียงของเมธาทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ
คนตัวเล็กร้องไห้ กัดริมฝีปากด้วยความอัปยศ


“มะ ไม่เอา...” ครูคณิตสะอื้น “คุณกานต์อย่าทำแบบนี้ ฮือ ปล่อยผมไปเถอะ...”


นิ้วยาววนรอบยอดอกนิ่ม ถูจนแข็งเป็นไต เล็บคมจิกอย่างวาบหวาม ดวงตาคมกริบจับจ้องคนตัวเล็กยามเกร็งต้นขา หยัดสะโพกจนหลังแทบไม่ติดเตียง หอบหนักราวกับวิ่งร้อยเมตรอยู่ภายใน


ยั่วกันจริงนะ...


“ขะ ขอร้อง...ฮึก” เอื้ออังกูรก้มลงแลบเลียติ่งหูนิ่ม ความต้องการของเขาพลุ่งพล่านเคล้าเสียงอ้อนวอนจากเหยื่อตัวน้อย “ได้โปรด พอเถอะครับ คุณกานต์...”


เอื้ออังกูรมองคนใต้ร่างหนีบต้นขาไว้แน่นเมื่อมือร้อนรุกไล่เข้าด้านหลัง ตกใจไม่น้อยที่เท้าเล็กๆ นั่นพยายามถีบลำตัวของเขาให้ออกห่าง ร่างสูงใช้ขายาวๆ กดทับอีกฝ่ายไว้ พยายามสอดนิ้วเข้าช่องทางคับแคบ


“ไม่!!!” เมธาหวีดร้อง ดิ้นทั้งน้ำตา “อย่า ฮือ ผมขอร้อง...” กายบางกระตุกยามนิ้วร้อนสอดเข้าไปได้สำเร็จ คนตัวเล็กเม้มปากแน่น ดวงหน้าหวานเหยเกด้วยความกระสันระคนเจ็บปวด


“ไม่เอา...” เสียงนั้นแผ่วระโหยก่อนจะไอออกมา ดูท่าไข้จะกลับเสียแล้ว เสียงโซ่กระทบกันดังหนวกหูบ่งบอกว่าคนตัวเล็กพยายามต่อต้านผู้บุกรุกมากเพียงไร


เอื้ออังกูรเพิ่มจำนวนนิ้ว เขามองเมธานอนหอบอย่างทรมาน โน้มตัวไปประกบริมฝีปากบวมแดงนั่น ใช้มืออีกข้างล็อคหน้าผากอีกฝ่ายพบว่ามันร้อนจัดจนน่ากลัว


“ฮึก แค่ก! แค่กๆๆ...อะ อึก” เมื่อร่างสูงถอนปากออกมาเมธาก็ไอจนตัวโยน คนตัวเล็กพยายามดิ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี ร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว


คนตัวใหญ่ถอนนิ้วออกมา ก่อนจะจ่อความเป็นชายตรงปากทางนั้นแล้วดันเข้าไปสุดแรง


“อ๊าาาา! ฮึก” เมธาหวีดร้อง เสียงโซ่กระทบกันดังแกร๊ง


“ไม่นะ!!! อย่า!!! ฮือ...ได้โปรดเถอะ” เสียงร้องไห้นั่นเจ็บปวดราวกับจะแตกสลาย กรีดแทงหัวใจปิศาจร้ายจนปวดทรมานไปหมด
ตอนนั้นเองที่มีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน ร่างสูงชะงัก ลางสังหรณ์ทำให้เขาสอดนิ้วเข้าไปกั้นโพรงปากนั่นเอาไว้ได้ทันท่วงที เอื้ออังกูรนิ่วหน้ายามฟันขาวกัดนิ้วของเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี นั่นยิ่งทำให้ปิศาจร้ายรู้สึกประหลาดใจ


ปกติไม่เห็นจะขัดขืนอะไรเลยแท้ๆ


คมเขี้ยวอีกฝ่ายทำอะไรเขาไม่ได้มากนัก เอื้ออังกูรกระแทกแก่นกายเข้าไปตามจังหวะ เมธาส่ายหน้า ร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง


“ฮะ...ฮ้า” เมธากัดนิ้วของเอื้ออังกูรจนเลือดออก เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายคงกัดจนกรามล้าได้ที่แล้วปิศาจร้ายจึงถอนมือออกมา ร่างเล็กตัวสั่นคลอนไปตามจังหวะที่เขามอบให้ ริมฝีปากบางนั่นเม้มแน่น


“เอื้อ...”


ราวกับโลกหยุดหมุนเมื่อจู่ๆ เมธาก็เรียกชื่อของเขาออกมา เอื้ออังกูรชะงัก รีบขยับตัวตามปกติ


“ฮึก ช่วยด้วย...”


ช่วงล่างของร่างสูงหยุดลงโดยอัตโนมัติ มือหนาบีบคางเล็กให้เชิดขึ้น เอื้ออังกูรคิดว่าตัวเองหูฝาดไป ทว่าเขายังคงได้ยินเสียงนั้นชัดเจน “เมขอโทษ...”


หยาดน้ำใสไหลริน


“อย่าเกลียดเมเลยนะ ฮือ...”


ราวกับโดนน้ำเย็นสาดหน้า หัวใจปิศาจร้ายเจ็บชาคล้ายโดนเหวี่ยงกระแทก ทั้งที่เขาผลักไสและตัดสัมพันธ์ใส่อีกฝ่ายไปแล้วแท้ๆ


ทำไมถึงยังเรียกหาฉันอีกล่ะ...เม


เอื้ออังกูรซ่อนดวงตาไว้ใต้เรือนผมสีสว่างก่อนจะกระแทกกายหนาเข้าไปอย่างดุดัน จังหวะสุดท้ายนั่นเองที่ครูคณิตหวีดร้องทั้งน้ำตา กายขาวกระตุกเฮือกยามความกระสันกลั่นตัวเป็นหยาดน้ำมารวมที่ส่วนปลายแล้วปะทุออก


เมธาหอบหนัก เวียนศีรษะสติเจียนหลุดอยู่รอมร่อ


“อะ ฮึก” คนตัวเล็กนิ่วหน้าด้วยความเจ็บยามเอื้ออังกูรถอนกายออกมา ใบหน้าหล่อเหลาว่างเปล่า เขาจับหน้าผากเล็กเอาไว้ ตัดสินใจดึงผ้าคาดตานั่นออก


ดวงตาสีนิลฝืนเปิดตาด้วยแรงเฮือกสุดท้าย


“มะ ไม่จริง...”


เอื้ออังกูรจ้องอีกฝ่ายด้วยในหัวที่ขาวโพลน เขาสับสนเกินกว่าจะคิดอะไรได้ทั้งนั้น


“ทำไมล่ะ...”


เสียงนั้นเหือดแห้งคล้ายพร้อมจะหายไปทุกเมื่อ เอื้ออังกูรกำหมัดแน่น ดวงตาคมกริบสะท้อนภาพเด็กหนุ่มเรือนผมสีปีกกาผู้มีดวงตาสีนิล เขาคือคนที่ร่างสูงพยายามปฏิเสธตัวตนมาโดยตลอด เขาคือเจ้าของร่างกายผอมบางที่ถูกปิศาจร้ายกอดและรังแกครั้งแล้วครั้งเล่า


แต่ถึงอย่างนั้นเหยื่อตัวน้อยก็ยังคงเรียกชื่อคนที่รักออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ


“เอื้อ...”




คืนสู่ปัจจุบัน เอื้ออังกูรลืมตาขึ้นช้าๆ หลังจากนั้นเขาก็อุ้มเมธาที่หมดสติไปพักฟื้นยังบ้านตัวเอง ก่อนจะให้คนรับใช้ดูแลแล้วไปทำธุระต่อ พอกลับไปถึงจึงได้รับรายงานว่าคนขับรถพาคนตัวเล็กไปส่งหอพักเรียบร้อยแล้ว


ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย


เอื้ออังกูรผุดลุกขึ้นนั่ง รู้ตัวแล้วว่าต้องทำอย่างไร เขากระดกเหล้าในแก้วจนหมด สูดลมหายใจ ตอนนั้นเองที่หูของปิศาจร้ายได้ยินอะไรบางอย่าง


“...”


เสียงเปียโนดังมาจากที่ไกลแสนไกล ท่วงทำนองไร้คำร้องนั้นไม่คุ้นเคย ทว่าเนื้อร้องในหัวกลับทำให้เอื้ออังกูรเปล่งเสียงออกมาได้อย่างชวนพิศวง


คล้ายบทสวดในโบสถ์ ปิศาจร้ายขับร้องมันออกมา เสียงของเขาทุ้มต่ำและชวนหลงใหล สายลมยามค่ำคืนดังหวีดหวิวเหมือนอยากมีส่วนร่วมในการบรรเลงเพลงกับเขาด้วย


เอื้ออังกูรหลับตาพริ้ม เสียงของเขากังวานไปไกล...


ราวกับลอเรไลหนุ่มที่ขับขานบทเพลงเรียกชาวประมงให้หลงมาติดกับดักรัญจวน




พระจันทร์ดวงกลมแขวนตัวเองอยู่บนผืนฟ้าสีเข้ม แสงเหลืองนวลของมันทำให้เห็นภาพชัดราวกับกลางวัน ใกล้ๆ นั้นเป็นเกลียวคลื่นซัดกระทบฝั่งจนเกิดเสียง


บนหาดทรายขาวยามค่ำคืนอันเงียบสงบ เด็กหนุ่มสองคนยืนมองพระจันทร์คู่กันอยู่เงียบๆ


“กุ๊ก จับมือ”


ทศทิศยื่นมือมา เปรมร้อนหน้า ใจอยากปฏิเสธแต่พอสบดวงตายาวรีคู่นั้นแล้วก็ได้แต่ยื่นมือให้แล้วก้มหน้างุด


หมับ...


มือของเท็นเย็นเฉียบทว่ากลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด หัวใจพ่อครัวเต้นโครมครามยามอีกฝ่ายกระชับฝ่ามือ ก่อนพวกเขาจะเดินคู่กันไปบนหาดทรายขาวอันไร้ซึ่งผู้คน


แว่วเสียงเปียโนดังมาให้ได้ยิน มันเป็นท่วงทำนองนั้นที่พวกเขาไม่รู้จัก ทว่าไม่นานนักใครบางคนก็ขับขานคำร้องออกมาจากที่ไกลแสนไกล...


เสียงทุ้มนั้นเพราะกังวาน ราวกับบทสวด ไม่อาจจับใจความได้ ทว่าฟังแล้วกลับรู้สึกเคลิบเคลิ้มชวนลุ่มหลงราวกับอยู่ในโลกแห่งความฝัน


“เพราะจัง...”


เท็นหลับตาพริ้ม ยืนฟังอย่างเคลิบเคลิ้ม เปรมจึงหยุดเท้าตาม


“กุ๊ก”


ตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายหันมาหาและส่งมือให้


“หืม?”


“เต้นรำกันนะ”


คำขอนั้นทำให้เปรมหวนนึกถึงงานเลี้ยงส่งอาจารย์ จำได้ว่าคืนนั้นพระจันทร์ก็เต็มดวงแบบนี้ คิดแล้วแก้มนายเปรมก็ขึ้นสีเรื่อ มีแต่เรื่องน่าอายเกิดขึ้นทั้งนั้นเลย


“ไม่เต้นเหรอ”


เปมทัตเงยหน้า สบดวงตายาวรีคู่นั้นที่สะท้อนภาพตัวเขา...อย่างซื่อตรงและเปิดเผย ไหนจะริมฝีปากเหยียดตรงที่พูดเรื่องน่าอายออกมาได้หน้าตาเฉยนั่นอีก


ท่วงทำนองแว่วหวานยังคงขับขานต่อไป สุดท้ายพ่อครัวก็ตัดสินใจวางมือตัวเองลงบนมือใหญ่ เมื่ออยู่ในท่วงท่าเตรียมพร้อมทั้งคู่ก็เริ่มก้าวเท้า


โดยไม่รู้ความหมาย...ทั้งสองคนเต้นรำคู่กันใต้แสงจันทร์ท่ามกลางเสียงขับร้องอันทรงเสน่ห์   




เมธารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน


เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาในห้องนอนอันเงียบสงัด อาการมึนหัวน้อยๆ ทำให้สมองของเขายังประมวลผลได้ไม่ดีนัก คล้ายได้ยินคนร้องเพลงดังมาจากที่ไกลๆ


เสียงทุ้มนั้นคุ้นหูเหลือเกิน...


เมธาตื่นเต็มตา นาฬิกาข้างฝาบอกเวลาเกือบตีสาม ครูคณิตก้าวลงจากเตียง ก่อนจะเปิดประตูระเบียงแล้วเดินออกไปบนพื้นกว้าง
ลมเย็นยามค่ำคืนโชยกลิ่นทะเลมา จากตรงนี้เด็กหนุ่มเห็นพระจันทร์เต็มดวงกลางผืนฟ้าตัดกับท้องทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตาได้อย่างชัดเจน


เมธายืนมองภาพนั้น ความเงียบทำให้เขาฟุ้งซ่านจนหวนคิดถึงใครบางคน ดวงตาสีนิลทอประกายเศร้าสร้อย หลังจากเรื่องวันนั้นเขาก็ไม่ได้พบกับร่างสูงอีกเลย


อยากเจอ...


คิดแล้วก็แค่นหัวเราะออกมา เมธาสั่นหัวให้กับความคิดโง่ๆ ของตัวเอง ทั้งที่โดนทำร้ายขนาดนั้นเขาควรจะชิงชังอีกฝ่ายได้แล้วแท้ๆ


แต่ดวงตาคมกริบที่ฉายแววสับสนในตอนนั้นก็ทำให้เมธาตัดใจไม่ลง


“เฮ้อ...” ครูคณิตคล้ายปลงตก เขายืดแขนบิดขี้เกียจเล็กน้อย สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด ก่อนจะตบหน้าตัวเองเบาๆ คล้ายเรียกสติ


จังหวะที่เมธาหันหลังจะกลับเข้าห้องนั่นเอง


วิ้ว...


พลันลมเย็นก็หอบมาวูบใหญ่ ครูคณิตขยับจมูกแล้วย่นคิ้ว 


กลิ่นดอกไม้...


ไม่รู้อะไรดลใจให้หันกลับมา ก่อนเมธาจะเบิกตากว้าง


“...”


ราวกับโลกหยุดหมุน เหนือขอบระเบียงปรากฏร่างสูงใต้ผ้าคลุมสีดำปกปิดใบหน้าไปเกือบค่อน กึ่งคุกเข่าย้อนแสงจันทร์โดยมีทิวทัศน์อันงดงามเป็นฉากหลังราวกับภาพวาด


ตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายสะบัดผ้าคลุมออกจากตัว


พรึ่บ!


กลีบกุหลาบมากมายกระจายฟุ้งไปทั่วด้วยแรงลม กลิ่นหอมนั้นอบอวลราวกับอยู่ในสวนดอกไม้ เมธาสบตากับอีกฝ่าย เขารู้จักดวงตาคมกริบคู่นั้นดี


เอื้ออังกูร...


ร่างสูงกระโดดลงมายืนตรงหน้า ท่วงท่านั้นงดงามเกินกว่าจะเป็นของมนุษย์


“อะ...” เมธาหาเสียงตัวเองไม่เจอ คนตัวเล็กผงะถอย ทำท่าจะวิ่งหนี


“เดี๋ยวก่อน”


เสียงทุ้มนั้นหยุดเขาไว้ ครูคณิตตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตาคู่เล็กสะท้อนภาพใบหน้าหล่อร้ายที่ฉายแววสงบ “ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่ทำอะไรหรอก”


เมธาส่งสายตาระแวงอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงแบบนั้นก็รู้สึกได้ว่าเสียงทุ้มนั่นต่างจากทุกที


“มีอะไรเหรอ...” ครูคณิตถามเสียงแผ่ว ร่างเล็กกระถดถอยยามคนตัวใหญ่ก้าวเข้ามา


เอื้ออังกูรตัดสินใจหยุดเท้า เขากระแอมไอปรับเส้นเสียง บอกว่า


“คือฉัน...มีเรื่องจะบอก”


“...” เมธามองหน้าอีกฝ่าย


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลส่งเสียงอึกอักคล้ายประหม่า ใบหน้าหล่อร้ายซับสีเรื่ออย่างหาดูได้ยาก เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แล้วจู่ๆ ก็โพล่งว่า “เกรดแคลออกแล้ว...ได้เอนะ”


เมธาตาเป็นประกาย ร้องออกมาอย่างดีใจ “เก่งจังเลย! ยินดีด้วยนะ!”


“...ขอบใจ” เอื้ออังกูรหลุบตาเมื่อได้รับคำชม ก่อนจะรีบเงยหน้าขวับ “เดี๋ยวสิ! เรื่องที่ฉันจะบอกจริงๆ ไม่ใช่เรื่องนี้สักหน่อย!”


เมธาสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างสูงคำราม ฝ่ายหลังชะงัก ท่าทางเหมือนยักษ์ที่ไม่กล้าเล่นกับสัตว์ตัวเล็กๆ


“เรื่องวันนั้นน่ะ...” ลมเย็นหอบมาอีกวูบใหญ่ ความเงียบรอบด้านคล้ายเป็นใจให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลได้พูดสิ่งติดค้างในใจของตัวเอง “ที่ฉันกอดนาย”


เอื้ออังกูรทำหน้าอึกอัก สุดท้ายก็โพล่งออกมา “เป็นการเอาคืนไงล่ะ!”


“...” เมธากระพริบตาคล้ายตามไม่ทัน มองร่างสูงพูดรัวอย่างผิดวิสัย


“เอาคืนที่นายกดปุ่มฉุกเฉินไปตั้งหกสิบครั้ง! ฉันต้องทนฟังเสียงจูเลียร์ตั้งหนึ่งชั่วโมงเลยนะ ปางตายเลยรู้ไหม เพราะงั้นที่ทำแบบนั้นก็เพราะจะเอาคืนที่นายทำร้ายฉันยังไงล่ะ นายทำให้ฉันโดนจูเลียร์ลงโทษ แล้วนี่ฉันจะพูดวนไปวนมาทำไมเนี่ย ไม่สิ สิ่งที่ฉันอยากจะบอกจริงๆ น่ะคือ...”


เอื้ออังกูรสูดลมหายใจลึก เปล่งเสียงออกมา


“ขอโทษนะ”


ก่อนจะยื่นกุหลาบสีสดหนึ่งดอกที่ซ่อนไว้ข้างหลังให้คนตัวเล็ก


“เอื้อว่า...เอื้อรักเมว่ะ”


พรึ่บ!


ลมใหญ่หวนพัดเหมือนรับคำพูดของปิศาจร้าย กลีบกุหลาบปลิวว่อนส่งกลิ่นหอมกำจายไปทั่วราวกับอยู่ในห้วงฝัน เมธาเบิกตากว้าง ดวงตาคมกริบคู่นั้นสะท้อนภาพของเขา


ครูคณิตขอบตาร้อนผ่าว รู้สึกแสบจมูกก่อนหยาดน้ำใสจะไหลลงข้างแก้ม


“อะไรเนี่ย ทำไมร้องไห้เล่า!” 


ข้างแก้มปิศาจร้ายขึ้นสีเรื่ออย่างหาดูได้ยาก ท่าทางประดักประเดิดนั่นคล้ายเป็นครั้งแรก ครูคณิตมองอีกฝ่ายที่มองเขาร้องไห้แบบเงอะๆ งะๆ รู้สึกเอ็นดูจนหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา


“เอ้า หัวเราะอีก!”


เอื้ออังกูรไม่เข้าใจ เขาอายจะตายอยู่แล้ว ทำไมต้องโดนหัวเราะใส่แบบนี้ด้วย


“พูดจริงเหรอ” ในที่สุดเมธาก็ถามออกมา ปิศาจร้ายทำหน้าแบบไม่มีอะไรจะเสียแล้ว “เข้าใจอะไรง่ายๆ หน่อยสิ”


ครูคณิตหัวเราะพลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ ร่างสูงมองภาพนั้น เปล่งเสียงว่า “แล้วเมล่ะ”


“หืม?”


เอื้ออังกูรสบตาอีกฝ่าย


“เมรักเอื้อไหม?”


“...” คนฟังนิ่งไป ไม่รู้ทำไมถึงเห็นคนร้ายกาจตรงหน้าน่ารักไปได้ก็ไม่รู้


เราต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ...เมธาคิดในใจ สุดท้ายก็ยิ้มออกมา


“ไม่บอกหรอก”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 19-09-2015 12:38:22
Fifty shades of  กานต์


กลับมายังใจกลางเมืองหลวงยามค่ำคืน เส้นแสงมากมายพุ่งตัวตัดกันจนเกิดสีสัน ในสถานที่ซึ่งดนตรีเคล้ากลิ่นแอลกอฮอล์นั้นเปรียบดั่งสวรรค์ของเหล่านักรักแห่งรัตติกาล แหล่งรวมตัวของกลุ่มบุคคลที่พร้อมจะจ่ายเงินค่าเหล้าเพื่อความแลกกับความรักเพียงชั่วข้ามคืน


ไม่ต้องผูกมัด...เป็นอิสระ


กานต์เองก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาสวมเชิ้ตสีแดงสดปลดกระดุมออกเสียเกือบครึ่ง วาดขาไขว่ห้างสองแขนโอบสองสาวที่ใกล้สุดเข้าหาตัว ใบหน้าตี๋ยกยิ้มเจ้าเสน่ห์


“สาวๆ อยากกินอะไรสั่งเลยนะจ๊ะ ป๋ากานต์เลี้ยงเอง” เสียงทุ้มคึกคะนอง ทำเอาเหล่าสาวสวยก้มลงกกกอดแย่งกันออดอ้อนเด็กหนุ่มแทบไม่ทัน


“คุณกานต์...แนนนี่อยากได้เสื้อผ้า”


“ได้จ้ะ ป๋าจัดให้”


“กานต์ขา...เบลล่าอยากได้กุชชี่”


“เอาบัตรไปรูดเลยจ้ะหนู”


“อ๊าย! ป๋ากานต์น่ารักที่สุดเลยยย” ก่อนสองสาวจะก้มลงบรรจงหอมแก้มเสือร้ายพร้อมกันคนละข้าง กานต์หัวเราะลั่น กอดสองสาวแน่นกว่าเดิม


อะฮ่า! นี่สิ...วิถีแห่งเสือ


ความสนุกคงยังดำเนินต่อไป จนกระทั่งกลุ่มเพื่อนที่เขานัดไว้เดินทางมาถึง


“ไอ้กานต์โว้ย!” หนึ่งในนั้นส่งเสียงทัก กานต์ยกมือตอบ ร้องว่า “ว่าไงไอ้เสือ”


พวกเขาทักทายกันตามประสาอย่างคึกครื้นพลางจับจองที่นั่ง ก่อนจะล้อมวงนั่งคุยกันแกล้มเหล้าเคล้าสาวทรงโตที่นั่งขนาบข้างคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ


ถึงตรงนี้ก็มีคนถามว่า “แล้วมึงเป็นไงบ้างไอ้กานต์”


“อะไรเป็นไงวะ” หนุ่มหน้าตี๋ขมวดคิ้ว อีกคนหัวเราะพรืด “ก็กวางน้อยคนล่าสุดมึงไง เป็นผู้ชายไม่ใช่เรอะเห็นว่า”


ทั้งวงเกิดเสียงฮือฮา รอบข้างเริ่มเร่งเร้าให้เล่า กานต์ทำหน้ากระอักกระอวน ตอบอ้อมแอ้ม “มันก็...”


“เป็นไง เด็ดปะวะ”


เสือร้ายมองทุกสายตาที่จ้องมาอย่างคาดคั้น เขาหลุบตา จิบเหล้าในมือลงคอไปคล้ายการสลับฉาก




จริงๆ ไม่ค่อยอยากนึกถึงเท่าไร แต่ยังไงก็ย้อนไปวันแต่งงานของหมอแปดกับชาร์ลอตต์อีกสักทีเถอะ


หลังวางยานอนหลับเมธาในน้ำดื่มแล้วกานต์ก็ขับรถมายังโรงแรมและเช็คอินห้องพักที่เอื้ออังกูรจัดไว้ให้ เขานั่งมองร่างเล็กบนเตียงอย่างครึ้มใจ ระหว่างรอกวางน้อยตื่นเขาก็ผสมยาปลุกขนานอ่อนกรอกปากอีกฝ่าย


เสือร้ายมีรสนิยมประหลาด ทุกครั้งที่จะมีเซ็กส์ เขาจะคิดธีมในการร่วมรักกับคู่นอนทุกครั้ง และเพราะเพิ่งไปดูหนังรักอีโรติกเรื่องหนึ่งมา ธีมครั้งนี้จึงเป็นแนวซาดิสม์


หนุ่มหน้าตี๋มองกุญแจมือที่ตัวเองเอาคล้องข้อมือเหยื่อตัวน้อยไว้แล้วใจเต้น แค่คิดก็เลือดลมสูบฉีดแล้ว เขาจะเล่นธีมนี้ แบบว่ามีคริสเตียน เกรย์เป็นไอดอล


คุณเกรย์ก็คุณเกรย์เถอะ เจอ ‘50 Shade of กานต์’ ไปก็มีหนาวเหมือนกันแหละ


แกร๊ง!


กานต์ชะงัก กวางน้อยของเขาตื่นแล้ว เสือร้ายมือเย็น จับจ้องดวงตาสีนิลอันหยาดเยิ้มพร้อมแก้มขาวที่ขึ้นสีจัด ไหนจะท่าทางหวาดกลัวนั่นอีก โถแอนนาของผม...


แกร๊งๆ!


“ไง ตื่นแล้วเหรอ” กานต์ทักเสียงทุ้ม หนังเรื่อง '50 Shade of กานต์' ได้เปิดม่านขึ้นแล้ว


“คุณกานต์!” เสียงพร่านั้นเร้าอารมณ์อย่างร้ายกาจ แถมยังท่าทางตื่นตระหนกโดยธรรมชาตินั่นอีก “ทะ ทำไมถึงล่ามผมเอาไว้แบบนี้ล่ะครับ”


เสือร้ายย่างสามขุมเข้าไปหา เขาจ้องดวงตาสีนิลที่สั่นระริกนั่นอย่างนึกเอ็นดู กานต์ยกมือแตะแก้มเนียน จุดยิ้มพอใจเมื่อเห็นอาการขัดขืนนิดๆ จากอีกฝ่าย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มสบายหู


“เพราะเธอต้องเป็นของฉันไงล่ะ”


โหย...เผด็จการอะ แต่บทนี้ก็ไม่เลวแฮะ กานต์กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ เขาเครื่องติดแล้ว เอาล่ะ เห็นทีคงต้องกระตุ้นกันหน่อย “คุณกานต์พูดอะไร ปล่อยผม...อ๊ะ!”


“ฉันมีคำถาม ตอบมาตามจริง”


ตอนนั้นเองที่คนตัวสูงล็อคคางเล็กไว้แน่น ดวงตาลูกคนจีนทอประกายเย็นชา ใบหน้านั้นมืดดำไปครึ่งซีก เสียงทุ้มดังยะเยือก


“เธอเคยอ้าขาให้ไอ้เอื้อหรือยัง?”   


กานต์เห็นอีกฝ่ายเบิกตากว้าง รู้สึกพอใจเมื่อดวงตาสีนิลคู่นั้นทอประกายกร้าว “คนสกปรก! โอ๊ย!” 


มือหนาเพิ่มแรงบีบ คนตัวเล็กเจ็บจนน้ำตาเล็ด กานต์ชายตามองเหยื่อตัวน้อยอย่างโหดเหี้ยม...แน่นอนว่านั่นคือการแสดง แหม ก็ต้องเล่นใหญ่หน่อยสิ คู่นอนเกรดเอไร้เดียงสาแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ เสียเมื่อไร


“ฉันถามก็ตอบมาซะ” เขาชูมีดพกเล่มเล็กขึ้นในระดับสายตาครูคณิต ประกายของมันล้อแสงไฟอย่างน่าหวาดเสียว แต่นั่นก็แค่ของปลอมล่ะนะ “แค่อยากรู้เท่านั้นแหละว่าเคยไหม เร็วๆ!”


เมธาสะดุ้งยามใบมีดแนบกับใบหน้า ดวงตาสีนิลไหววูบ “ผม...”


“...”


“ทำไมผมต้องบอกคุณด้วย!”


เพียะ!


เด็กหนุ่มถูกตบจนหน้าหัน เลือดไหลลงมุมปาก กานต์อ้าปากค้าง ฉิบหายแล้ว...กวางน้อยกู ปกติทำกับผู้หญิงคนอื่นกะแรงประมาณนี้ก็ไม่เห็นมีใครบาดเจ็บเลยนี่ ทำไมล่ะ!


“...”


แต่ยังไงก็ต้องเดอะโชมัสโกออน กานต์รีบเหยียดยิ้ม บีบคางอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้าอีกครั้ง พูดลอดไรฟัน “อย่าวอนให้มากนัก เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ใช่คนใจดี”


“อึก”


“ฉันจะถามอีกครั้ง...”


“...”


“เธอเคยอ้าขาให้เอื้อมันรึยัง?”


กานต์มองกวางน้อยพยายามคายเลือดออกจากปาก ใจอ่อนยวบ “มะ ไม่...”


“...”


“ไม่เคย...ฮึก”


“ก็แค่นั้นแหละ” ร่างสูงสะบัดร่างเล็กทิ้งอย่างไม่ใยดี แต่ถึงจะพูดแบบนั้นความจริงเขาก็แค่วางอีกฝ่ายลงบนเตียงเฉยๆ เท่านั้น เมธาครางแผ่วยามโซ่เหล็กบาดข้อมือจนเลือดซิบ กานต์ตาโต


บาดเจ็บอีกแล้วววว ทำไมแอนนาถึงได้บอบบางขนาดเน้!


คนตัวเล็กพยายามร้องอ้อนวอน “ปละ ปล่อยผมไปเถอะครับ”


“โง่น่า คิดว่าฉันจีบเธอไปเพื่ออะไรกัน” หนุ่มหน้าตี๋แสยะยิ้ม มองอีกฝ่ายที่ตัวสั่นกลัวอย่างพึงใจ แรงสะดุ้งน้อยๆ ยามเขาพลิกตัวขึ้นคร่อมนั้นช่วยปลุกอารมณ์ได้ดี


เสือร้ายโน้มเข้าไปหน้าแทบชิด เค้นเสียงดูแคลน


“รู้ตัวไหมเนี่ยว่าถูกหลอกมาน่ะ?”


เหยื่อตัวน้อยเบิกตากว้าง กานต์ยิ้มเยาะ

“แหม ต้องขอบคุณเอื้อเพื่อนรักเลยนะเนี่ยที่กรุยทางให้ เรื่องง่ายขึ้นเยอะเลย” ครูคณิตพยายามก้มหน้าหลบตา ไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น ก่อนมือหนาจะกระชากผมจนหน้าแหงน


กานต์ตกใจไม่น้อยที่เห็นหยาดน้ำใสไหลออกจากดวงตาสีนิลคู่สวยนั้น ครูคณิตเม้มริมฝีปากแน่น ดูท่าคงพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้น่าดู


ฮือ...สงสารกวางน้อย


เสือร้ายจุ๊ปาก พูดว่า “แต่เอาจริงๆ เธอก็น่ารักตรงสเปคฉันเลยนะ เอาล่ะนี่เป็นกรณีพิเศษ ถ้าฉันจะให้เธอเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันจะเปิดตัวว่าคบด้วย...เธอจะว่ายังไง?”


เมธาสบตาคนพูด ตอบคำถามเสียงแผ่วทว่ามั่นคง


“ขอปฏิเสธ”


“ว่าไงนะ?” กานต์แนบใบมีดลงบนลำคอขาวคล้ายขู่ แบบนี้สิถึงจะตื่นเต้น “คิดก่อนพูดก็ดีนะ เธอคิดว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกัน”


ประกายมีดล้อแสงไฟ ดวงตาสีนิลคู่นั้นหมดอาลัยตายอยากเหลือเกิน


“ลองใช้ปากนั่นทำให้ฉันดูหน่อยเป็นไง” กานต์ยั่วเย้า กระตุกยิ้มเมื่ออีกฝ่ายพยายามขยับหน้าหนีสัมผัสจากมือของเขา แอ๊...กวางน้อยน่ารัก “อย่าดื้อไปหน่อยเลยน่า มาสนุกกันเถอะ”


“อย่ามาแตะตัวผม!”


เมธาตะโกน กานต์กระชากท้ายทอยคนตัวเล็กจนหน้าเชิด กระซิบเสียงพร่า


“เธอจะปากดีได้ก็แค่ตอนนี้แหละ”


“อะไรนะ...เอ๊ะ!” เสือร้ายใช้ผ้าสีดำสนิทคาดปิดตาอีกฝ่ายไว้ ครูคณิตออกแรงดิ้น ปฏิเสธโลกสีดำที่เขามอบให้สุดฤทธิ์ ทว่าสุดท้ายก็ไม่อาจขัดขืนได้


“คุณจะทำอะไร! อุ๊บ!” ร่างสูงก้มลงไปประกบปาก ทว่าครูคณิตเม้มริมฝีปากแน่น ครางขู่ในลำคอ “ฮื้อ!”


อา...เร้าใจเป็นบ้า ร่างผอมสะดุ้งเฮือกยามมือหนาล้วงเข้าใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว กานต์ลูบไล้กายบางอย่างตื่นเต้น ในขณะที่เมธาพลิกตัวหนี ร้องห้ามยามโดนซุกไซร้ลำคอระหง “อย่า ฮึก...ไม่เอา...อ๊ะ!”


กานต์ก้มครอบครองยอดอกสีอ่อนด้วยโพรงปากร้อน คนตัวเล็กนิ่วหน้า พยายามดิ้นหนีสัมผัสนั่น “ปละ ปล่อยผม แฮ่ก...” เสียงหายใจน้อยๆ นั่นทำให้กานต์แสยะยิ้มออกมา


“ฉันเล่นตุกติกกับร่างกายเธอนิดหน่อย คงไม่โกรธกันหรอกนะ?”


“คุณทำอะไร!!” เมธาตะโกนปนหอบ พยายามจับความรู้สึกเพื่อเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือของอีกฝ่าย หนุ่มหน้าตี๋มองภาพนั้นยิ้มๆ


“วางใจเถอะน่า ก็แค่ยาปลุกเอง”


เมธากัดฟันกรอด เกร็งตัวยามมือหนาเลื่อนลงต่ำ เขาสะบัดแขนจนเหล็กบาดข้อมือ ตะโกนเสียงสั่น “คุณมันเลวที่สุด! ฮึก...ปล่อยนะ!” กานต์มองครูคณิตที่พยายามโงหัวขึ้นมาขัดขืน ก่อนจะเอามือกดลำคออีกฝ่ายไว้อย่างโหดเหี้ยม


“อะ อึก”


“เธอสู้ฉันไม่ได้หรอกน่า” เสือร้ายจูบใบหูเล็กอย่างหยอกล้อ ไม่รู้อะไรดลใจให้เปิดปากพูดว่า “จริงๆ ฉันมีอีกหนึ่งคำถาม...”
ทั้งห้องเงียบไปชั่วอึดใจ กานต์ก้มลงไปจนลมหายใจเป่ารดหน้าอีกฝ่าย


“เธอน่ะ...รักไอ้เอื้อใช่ไหม?”


“...!”


โอ้...ชะงักแฮะ ดวงตาตี่อย่างลูกคนจีนพราวระยับอย่างนึกสนุก “ระ เรื่องนั้น...”


“จริงๆ ด้วยสินะ” เสือร้ายหัวเราะในลำคอ หยอกว่า “หึ ก็สงสารเธออยู่หรอกนะที่โดนมันหลอกแบบนี้ เลิกหวังกับไอ้เอื้อจะดีกว่าล่ะมั้ง”


เมธานิ่งไป ก่อนทำนบน้ำตาจะพังทลายลงมา


“ผมทำไม่ได้...”


อ้าวฉิบหาย...ร้องไห้แล้ว กานต์มองซ้ายขวาเลิกลัก แต่เพราะอีกฝ่ายถูกปิดตาอยู่จึงไม่มีทางรับรู้ได้


“ถึงเขาจะเกลียดผม หรือทำร้ายผมสารพัด...ฮึก” เมธาสะอื้นจนเจ็บหน้าอก กำมือแน่นอย่างขมขื่น “แต่ทำยังไงผมก็ตัดใจจากเขาไมได้!”


เสือร้ายมองภาพนั้น พลันในอกเกิดความรู้ประหลาด


“ได้โปรดเถอะครับ...” เมธาอ้อนวอน


“แค่นี้...ฮึก”


น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงข้างแก้มขาว


“แค่นี้เขาก็เกลียดผมมากพออยู่แล้ว”


ริมฝีปากสีซีดสั่นระริกอย่างน่าเวทนา


“อย่าทำให้ผมต้องถูกเกลียดไปมากกว่านี้เลย ขอร้องล่ะครับ ฮือ...” เมธาสะอื้น ตอนนั้นเองที่ประตูห้องเกิดเสียง


ก๊อกๆ!


“นั่นใคร!” กานต์หันไปตะโกนถาม แว่วเสียงตอบกลับมา “รูมเซอร์วิสครับ!”


“ชิ...” เสือร้ายจิ๊ปากอย่างขัดใจ กวางน้อยกำลังอ้อนได้ที่เลยเชียว เขาใช้ผ้าอีกผืนมัดปากคนตัวเล็กเอาไว้ เมธาดิ้นพล่าน “อึก...อื้อ! อื้ออออออ!”


“อย่าริส่งเสียงเชียว” กานต์แนบมีดปลอมลงแก้มขาว ก่อนจะผละออกมา


แอ๊ด...


เสือร้ายเปิดประตูด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะลูกตาแทบถลนเมื่อเห็นหน้าผู้มาใหม่


“มาไงเนี่ย!”


กานต์อุทานเสียงกระซิบเพราะกลัวเมธาได้ยิน ปิศาจร้ายเปิดปากถาม


“หมอนั่นล่ะ?”


“ถ้ากวางน้อยล่ะก็นอนอยู่ข้างใน” กานต์ตอบ ก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย “กำลังตื่นกลัวได้ที่เลยล่ะ เร้าอารมณ์เป็นบ้า...”


“พอแค่นั้นแหละ”


กานต์ยิ้มค้าง ยกนิ้วก้อยแคะหูตัวเองคล้ายไม่อยากจะเชื่อ “โทษทีนะ คือได้ยินไม่ค่อยชัดเลย แบบไม่ใช่ว่ามึงกำลังหมายถึง...”


“เอาเมมา”


เอื้ออังกูรย้ำ กานต์แทบตะโกน “แต่เราตกลงกันแล้ว!”


“กูเปลี่ยนใจแล้ว” ร่างสูงเขี่ยเพื่อนให้พ้นทาง หนุ่มหน้าตี๋เข้ามาขวาง ร้องว่า “แต่นั่นกวางน้อยของกูนะ!”


“กูไม่ให้”


ดวงตาคมกริบทอประกายเย็นชา ใบหน้าหล่อร้ายไม่ส่อเค้าอารมณ์ใด “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ถอยไป”


“ว้อท?”


ปัง!


อีกฝ่ายปิดประตูใส่หน้า กานต์หงายสองมือออกข้างตัวพลางขมวดคิ้ว ก้มมองเป้ากางเกงที่นูนด้วยแรงอารมณ์ของตัวเอง พูดด้วยใบหน้าเหมือนโลกจะล่มสลายในห้านาที


“อีเหี้ย แล้วทำไมต้องมาตอนลูกชายกูตื่นแล้วด้วย!” 


“...”


ไม่มีเสียงตอบกลับมา กานต์แทบน้ำตาร่วง นี่เขาต้องพึ่งอภินิหารหัตถ์ขวาแห่งพระเจ้าอีกแล้วใช่ไหม


แล้ว ‘50 Shade of กานต์’ ก็จบลงไปทั้งแบบนั้นนั่นเอง




กลับมาปัจจุบัน ใครคนหนึ่งตะโกนเรียกเขา


“ไอ้เหี้ยกานต์!”


“อะไรอีกอ่ะ” กานต์หันไปขมวดคิ้ว หนึ่งในกลุ่มจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด พูดว่า “มึงยังไม่ตอบพวกกูเลยนะโว้ย รีวิวให้เพื่อนฝูงฟังหน่อยดิ๊ เป็นไงบ้าง”


เสือร้ายเสหลบตา กระดกเหล้าดื่มตัดรำคาญ “ก็ดีอะ”


“หู่ย ไรวะ เงียบไปตั้งนาน แค่เนี้ยะ!”


“พวกมึงไปลองเองไป๊” กานต์ไล่ มองเพื่อนๆ หันไปจับกลุ่มกันบ่นกระปอดกระแปดแล้วทำหน้าเซ็ง จะเรื่องชวดกวางน้อยเอย หรือต้องไปสำเร็จความใคร่เองเอย ด้วยเกียรติของเสือร้ายแห่งวงการนักรักแล้ว


จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า
 :katai4:
ย้ากกก ก หายไปเกือบเดือนเลย คิดถึงคนอ่านจ๊นนน น
งานที่คณะเยอะมากเลยค่ะ กลับมาหัวถึงหมอนก็สลบเลย
แต่ในที่สุด วันนี้ เราก็ทำสำเร็จแล้วค่ะ ! 55555 5

รอบนี้ใครเมนอีเอื้ออปป้าคงสาแก่ใจอีช้อยไปแล้วนะคะ
ตอนหน้าเตรียมป้ายไฟเท็นเปรมได้เลยค่ะ มีลุ้นแน่นอน
ลุ้นอะไรอีก 555555555555 5

สุดท้าย ขายของหน่อย จูนเปิดเพจในเฟซบุ๊คแล้วนะคะ
หลังจากที่บ่ายเบี่ยงมานาน ในที่สุดก็สร้างแล้วค่ะ 555555 5
iJune4S (https://www.facebook.com/iJune4S)
จูนกะว่าจะเอาไว้ลงนิยายสั้น ๆ แบบที่เจอในชีวิตประจำวันอะไรแบบนี้นะคะ
โดยรวมแล้วคือเพจไร้สาระนั่นเองค่ะ 55555555 5

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามและรอคอยนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นและความใส่ใจที่มอบให้กันค่ะ
ครั้งหน้าจะมาให้เร็วที่สุดนะคะ
 :katai2-1:

แล้วเจอกันตอนที่ยี่สิบเจ็ดค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 19-09-2015 12:51:10
ยาวมากกกก แต่ว่าดีใจที่สุดตอนที่เอื้อขอโทษเมพร้อมขอเป็นแฟนเลย (ขอหรือเปล่านะ หรือเนียนๆ :laugh:)
ตามไปจิ้มจึกๆ ที่เพจเรียบร้อยแล้วฮะ :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 19-09-2015 13:21:51
 :mew1:   เย้ คนเขียนกลับมาแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 19-09-2015 13:50:25
ป๊าดดดดดดดดดด ว่าแล้วว่าเลวแบบเอื้อต้องมีอดีตอันปวดร้าว
นี่บอกเลย ผ้าคลุมดำ+กุหลาบนี่.......... คิดได้ยังไงคะพ่อคุ๊ณ!!!!! ดีนะที่เมรักแกมาก ไม่งั้นจะเอาต้มน้ำให้เข็ด!!!

ทำไมสงสารกานต์  :m20: :m20: ไปหาเอาข้างหน้านะน้อง
รอชูป้ายไฟตอนหน้านะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 19-09-2015 13:59:47
เอื้อเมไปได้สวยแล้วสินะหลังจากที่ลุ้นมานาน :hao6:
เท็นเปรมตอนหน้ากับสามได

ขอสามสีกับไดนาไมต์เยอะๆๆๆๆๆ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-09-2015 14:16:08
ยาวได้ใจจริงๆ เอื้ออปป้ามาทีหลังแต่สารภาพรักไปแล้ววววว :impress2:  แหมๆๆอยากให้ตอนต่อไปมาซะวันนี้พรุ่งนี้จริงๆ รอลุ้นเท็นกับเปรม :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 19-09-2015 14:22:43
ในที่สุดเอื้อก็ยอมรับหัวใจตัวเองแว้ววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 19-09-2015 14:54:30
# กาานต์น้อยหอยกาบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 19-09-2015 15:41:32
เอื้ออังกูลลลลลลลลลลลล~ งื้ออออออออออออออ~ จะน่ารักไปไหนนนนนนนนนนนนน~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 19-09-2015 17:21:34
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 19-09-2015 18:10:08
กานต์นี่เหนือความคาดหมายสุดละ ปังมาก  :z2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-09-2015 19:12:19
คือไร? "เอื้อรักเม" เฮ้ย!เขินแบบงงๆหวานแบบเบาๆ >///<
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 19-09-2015 19:20:22
เอื้ออังกูร จริงๆ ก็เท่ห์เหมือนกันนะเนี่ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 19-09-2015 19:52:30
กลับมาแล้ว แถมยาวได้ใจมาก
ขำอิเอื้อไงไม่รู้ จากเลวๆเป็นเชื่องเชียวนะเอ็ง มีมาขงมาเขิน ป๊าดดด

ตอนเจอหน่องเปรมมม นึกว่าจะตกหลุมรักนะเนี่ย ดีนะไม่ใช่ ไม่งั้นเจอตี_เท็นแน่ๆ

เอาละตอนหน้าสินะ เด็กโข่งกับกุ๊กกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 19-09-2015 20:14:48
โอ้ เอื้อมีมุมน่ารักเหมือนกันวุ้ย :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: littlegirlfriend ที่ 19-09-2015 20:26:29


เห้ยยยยย ชั้นรักคุณกานต์ ชั้นชอบเค้าาาาาาาาา :hao6:

กานต์ฮาไปอีกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 19-09-2015 21:09:30
ค้างค่ะ ค้างมากกก ทำไมทำกันแบบนี้ ครูเมจะบอกศิษย์เอื้อว่าอะไรเนี้ยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-09-2015 21:16:35
เต้นรำท่ามกลางแสงจันทร์ :m3: โรแมนติก~~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 19-09-2015 21:38:27
ความหลังก็ส่วนความหลัง แต่ทำร้ายดันแบบนี้มันก็เกินไป ถ้าเมไม่รักเอื้อเกินรักตัวเองละก็ ที่นี้เอื้อมันคงจะเป็นซาตาน เป็นมารเต็มตัวแล้วแหละ คงไม่มีอะไรให้คู่นี้เลือดตกยางออกอีกนะ  สงสารเมมันอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-09-2015 22:09:11
มาแล้ว ๆ

เทอรู้มั้ย ชั้นมารอเทอที่เล้าทุกวันเล้ยยยย

ในที่สุด (ซับน้ำตา) ได้อ่านแล้วววววว บอกเลอ ดีใจมากกก

คิดถึงสุด ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 19-09-2015 22:13:27
ตกลงเอื้ออังกูรเป็นคนรึเปล่าคะ  ==  สงสารกานต์
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 19-09-2015 22:19:04
ไม่คิดไม่ฝันว่าเอื้ออังกูรจะมีเวอร์ชั่นน่ารักหวานแหววกะเขาด้วย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 19-09-2015 22:33:41
กรี๊ดดดด!! ชูป้ายไฟเอื้อ-เม
นังเอื้อกว่าจะยอมปริปากได้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 19-09-2015 22:38:23
เอื้อขอโทษพร้อมสารภภาพความในใจ ฮืออออออ น่ารักอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 19-09-2015 23:06:08
เม เอื้อ เม เอื้อ เม เอื้อ เม เอื้อ งื้อออ. จะน่ารักไปไหน
ชอบๆ ตอนหน้าขอสวีทๆเลยนะ
เด็กโข่งกับกุ๊กก็น่ารักกันเหมือนเดิม กุ๊กหายเจ็บแขนแล้วยังไงต่อน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 19-09-2015 23:21:13
เมื่อไรเอื้อกับเมจะลงเอยกัน 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 20-09-2015 01:45:44
เอื้อน่ารักกกอ่ะ

ลุ้นๆ ต่อไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 20-09-2015 02:35:30
เห้อ เม เเก่ง๊ายง่ายเนอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 20-09-2015 09:01:03
เอื้อน่ารักกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: zleep ที่ 20-09-2015 20:19:35
เอื้อน่ารักมากกกกกกก ขอถอนคำที่เคยด่าไป 5555
รักเอื้ออออออออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 20-09-2015 22:31:28
หายไปนานเลย
แต่ยังน่ารักเหมือนเดิม
มาต่อไวๆน๊า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: rule ที่ 20-09-2015 23:00:14
คู่อื่นนำหน้าเปรมเท็นไปหมดแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: MAILOVEZ ที่ 21-09-2015 00:36:51
จริงๆ คือเอื้อไม่ใช่คนเลวร้ายแต่สังคมรอบตัวมันทำมห้เอื้อต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่ออยู่ให้ได้ เราชอบมาตั้งแต่ช่วงแรกๆ แล้วอ่ะเราว่าคนๆ นี้ดูมีอะไร ชอบการเจอกันของเปรมกับเอื้ออ่ะ มิตรภาพที่โคตรดี เขินตอนสารภาพรักเมมากนะโอ้ยยย ~ ที่สุดอ่ะยอมใจน่ารักมาก "เอื้อว่าเอื้อรักเม" เอื้ออังกรูคนบ้าาาา ><
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: kukkikkooka ที่ 21-09-2015 23:30:00
อิเอื้อดูแลครูเมให้ดีนะ
รอลุ้นเท็นเปรม ลุ้นอะไรหว่า คิคิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 24-09-2015 01:10:29
ตามทันจนได้ หลาย ๆ คู่ก็สมหวังกันแล้ว เหลือพี่เท็น กับพี่สามนี่ล่ะค่ะเมื่อไรจะได้เผด็จศึก หน่องเปรมกับน้องไดล่ะคะ. และอีกคู่ที่จะมองข้ามไม่ได้ คือคุณหมอแปดและออกัส คู่หลังน่าสนุก   :-[

บางตอนอ่านไปขำไป หลัง ๆ เริ่มหัวเราะเสียงดังเก็บอาการไม่อยู่.  :laugh: โดยเฉพาะได้รวมตัวกันครบแก๊ง ชอบแก๊งสามทหารเสือมากๆค่ะ บางตอนร้องไห้ตามน้ำตาเป็นหยด ๆ เลยยังมี  :hao5: 


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 24-09-2015 02:52:57
อูยยยยยยยยยยยย เมนเอื้อ กรี้ดดสะใจมาก
กวางเมช่างเหมาะเจาะกันกับนางแล้ว ขอบคุณค่ะ คิดถึงมากๆเล้ยยยยย

ตอนนี้น้ำตาไหลเฉย ปลื้มนางทั้งคู่มาก รักกกกก

 :กอด1: :กอด1:

ปล สมน้ำหน้ากานต์ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: Wtftt ที่ 24-09-2015 03:19:34
 :-[  :mew1: กุ๊กเด็กโข่งกุ๊กเด็กโข่งกุ๊กเด็กโข่งกุ๊กเด็กโข่งกุ๊กเด็กโข่งกุ๊กเด็กโข่ง น่ารักจังงงงงงงง คู่เมนน่ารักได้อีก  :กอด1:
 :mew3: สามไดสามไดน่ารัก
ไฟโชว์ก็น่ารัก

ตอนนี้เด็ดสุดมาแรงเเซงคู่ เอื้อเมเลยจ้าาา (กรี๊ดร้องงงงง)  :hao7:
ไว้มาต่ออีกนะคะ ติดเรื่องนี้งอมแงม อ่านซ้ำหลายรอบเลย55555 รออ่านจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 25-09-2015 16:13:16
คือคู่อื่นนี้นั่งจรวดกันไป
ส่วนกุ๊กกับเด็กโข่ง ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
นั่งดูจันทร์จับมือกันไปก็ดีนะ
เราชอบบรรยายกาศแบบนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: KS.F ที่ 29-09-2015 21:37:42
ชอบอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 03-10-2015 10:13:40
Fc เอื้ออังกูล จริงๆนะเนี่ย น่ารักจริง

ขำกานต์
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: ถ้วยฟู ที่ 05-10-2015 14:32:24
รอกุ๊ก.....มะไหร่จะมาต่อน้อออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 27)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 06-10-2015 07:23:19
ใต้แสงเหลืองนวลจากพระจันทร์กลางผืนฟ้า บนหาดทรายขาวสะอาด คนสองคนประสานมือกันพลางก้าวเท้าไปตามบทเพลงอันแว่วหวาน เคล้าเสียงคลื่นม้วนตัวซัดกระทบฝั่ง


ไม่นานเสียงขับร้องก็หยุดลง ตามด้วยท่วงทำนองที่เงียบหายไป พวกเขาหยุดเท้ายืนหันหน้าเข้าหากัน ดวงจันทร์สาดส่องส่งให้ร่างของทั้งคู่ย้อนแสง


ทศทิศโอบเอวเล็กนั่นเข้าหาตัว ก่อนจะโน้มลงไปจูบหน้าผากอีกคนอย่างหลงใหล


จุ๊บ...


เปมทัตแก้มร้อนจนต้องก้มหน้า อายสภาพตัวเองเกินกว่าจะกล้าสบตาอีกฝ่าย


“กุ๊ก”


คนตัวใหญ่ยื่นหน้าเข้ามากระซิบเรียกข้างหู


“อะไร...”


เสียงของเปรมแทบกลืนหายไปกับเกลียวคลื่น


“...”


แทนคำตอบ เท็นเชยคางเล็กขึ้นช้าๆ ตอนนั้นเองที่ร่างสูงโน้มหน้าลงมา ก่อนจะแนบริมฝีปากเหยียดตรงลงบนกลีบปากของพ่อครัวอย่างอ่อนโยน


“รักนะ”


ราวกับอยู่ในพิธีกล่าวคำสัตย์สาบาน...ที่มีแสงจันทร์และเกลียวคลื่นเป็นพยานให้คนทั้งคู่




เปรมกับเท็นกลับมาถึงบ้านพัก จนเข้าห้องนอนก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา เปมทัตเดินก้มหน้า พอนึกถึงเรื่องเมื่อครู่แล้วแก้มของเขาก็ร้อนผ่าวแทบไหม้


“กุ๊ก”


คนโดนเรียกสะดุ้ง ผงะถอยยามอีกฝ่ายก้าวเข้ามา พูดตะกุกตะกัก


“อะ...อะไรเหรอ”


ร่างสูงมองท่าทางนั้น ตัดสินใจหยุดเท้า ถามว่า “แผลเป็นไงบ้าง”


เปรมกำลังจะอ้าปากตอบ พลันเหตุการณ์ตอนเขาตื่นกลางดึกในโรงพยาบาลก็แวบขึ้นมา


‘เราต้องอดทนเหรอ...’


ฉิบหายแล้ว...คนตัวเล็กปิดปากฉับ หลบตาพูดอ้อมแอ้ม “กะ ก็...ไม่เป็นไรแล้ว”


“จริงเหรอ” ดวงตายาวรีคู่นั้นเกิดประกาย พ่อครัวสะดุ้งเมื่อโดนโอบล้อมด้วยอ้อมแขนใหญ่ “เอ่อ ทะ เท็น...”


“เราไม่ต้องอดทนแล้วใช่ไหม?”


“เรื่องนั้น...” เปมทัตหน้าซีด เขารู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เผลอยกแขนกั้นอกกว้างไว้ยามคนตัวใหญ่ขยับเข้ามา “ดะ เดี๋ยวก่อน!”


“ทำไมล่ะ” เด็กโข่งขมวดคิ้วขณะจ้องตา เปรมทำหน้าลำบากใจ ตอบไม่เต็มเสียงนัก “ขะ ขอเวลานอก ฉัน...ฉันอยากอาบน้ำ...”


“ไม่เอา” จมูกโด่งสันกดลงแก้มขาวของพ่อครัวอย่างเอาแต่ใจ “เราไม่อยากรอแล้ว”


“ขอร้อง...” เปรมทำหน้าจะร้องไห้ ถึงตรงนี้มือหนาก็ล้วงเข้ามาใต้เสื้อแล้ว


ฮือ...ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลย


อาการสั่นน้อยๆ นั่นทำให้ทศทิศหยุดมือ เขามองหน้าคนตัวเล็ก สุดท้ายก็ยอมพูดว่า


“เร็วๆ นะ”


ทันทีที่อ้อมแขนใหญ่ปล่อยให้เป็นอิสระ เปมทัตก็กุลีกุจอหยิบของก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว




ตีสี่กว่า เปมทัตเยี่ยมหน้าออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาสีนิลจับจ้องร่างสูงซึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง พ่อครัวถอนหายใจคล้ายโล่งอก ก่อนจะเดินเช็ดผมออกมาในสภาพเสื้อยืดกางเกงบ็อกเซอร์


เปรมต้องการให้เด็กโข่งหลับไปก่อนจึงตั้งใจใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติ ผมของเขาเริ่มแห้งแล้ว ไม่นานพ่อครัวก็เดินมาหยุดข้างเตียงใหญ่


ใบหน้ายามหลับของอีกฝ่ายยังคงงดงามดั่งภาพวาดเช่นทุกครั้ง เส้นผมสีดำสนิทเคลียข้างแก้มสีซีด ริมฝีปากเหยียดตรงรับกับจมูกโด่งสัน ดวงตายาวรีคู่นั้นปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ


เท็นนอนหลับเหมือนเด็กๆ น่าเอ็นดูเสียจนพ่อครัวอดยื่นมือเข้าไปลูบหัวไม่ได้


หมับ!


“เหวอ!”


ตอนนั้นเองที่ร่างสูงกระชากแขนเขาลงไปนอนบนเตียงนุ่มแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อม เปรมเบิกตากว้าง ทศทิศในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหู


“ทำไมอาบน้ำนาน”


“อะ เอ่อ แบบว่า...ฮึก!” พ่อครัวหลับตาปี๋ยามริมฝีปากเหยียดตรงแนบลงข้างหู ขยับตัวอย่างอึดอัดด้วยถูกมือใหญ่กดข้อมือไว้ทั้งสองข้าง “ทะ เท็น...”


“ตัวหอมจัง”


จมูกโด่งสันสูดกลิ่นจากแก้มขาวอย่างนุ่มนวล เลยไปยังริมฝีปากนุ่มหยุ่นนั่น เท็นแนบริมฝีปากตัวเองทับลงไป บดย้ำเบาๆ คล้ายทักทาย คนด้านใต้ตัวเกร็งเมื่อเขาสอดลิ้น


“อะ...”
   

ลิ้นร้อนตวัดไปทั่วโพรงปากบาง เลาะเล็มฟันขาว ไล่เกี่ยวรัดลิ้นเล็กที่พยายามหลบหนีอย่างขลาดกลัว พ่อครัวตัวอ่อนยวบ รสจูบอันร้อนแรงนั้นผลาญเขาแทบละลายจมหายไปกับที่นอน


“แฮ่ก...”


เปรมหายใจหอบยามอีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกไป ตอนนั้นเองที่เท็นเลิกเสื้อยืดของเขาขึ้น เปมทัตแก้มร้อน พยายามขืนมืออีกฝ่ายไว้ ส่ายหน้าดิก “มะ ไม่เอา...”


ทว่าไม่อาจต้านทานได้ ทศทิศเลิกชายเสื้อคนตัวเล็กขึ้นมาเหนืออก เผยให้เห็นยอดอกสีอ่อนที่เริ่มตั้งชัน พ่อครัวสั่นหัว พยายามดึงชายเสื้อตัวเองลงอย่างอับอาย “พะ...พอเถอะ อ๊ะ!”


เปมทัตสะดุ้งยามร่างสูงก้มลงครอบครองยอดอกด้วยโพรงปาก ลิ้นร้อนตวัดโลมเลียเม็ดทับทิมคนตัวเล็กพร้อมกับปลายนิ้วสีซีดที่เขี่ยปุ่มถันอยู่อีกข้าง เปรมตัวสั่นหงึก เขากัดริมฝีปากกลั้นเสียงน่าอายจนห้อเลือด


“ฮึก...เท็น” พ่อครัวครวญคราง ดวงตารื้นน้ำอย่างสุขสม เปล่งเสียงขาดๆ หายๆ “อย่า...”


ดวงตายาวรีจับจ้องภาพนั้น ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปบดกลีบปากอีกฝ่ายเบาๆ อย่างหลงใหล ทศทิศกระซิบชิดริมฝีปาก “กุ๊กน่ารักจัง”


เปรมอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ร้องเสียงแผ่ว “อย่า...อย่ามองเลย ฮึก” ร่างสูงล้วงเข้าใต้เสื้อ มือหนาเย็นเฉียบเสียจนกายบางสะดุ้ง “ทะ เท็น...”


เท็นก้มลงจูบใบหูสีเรื่อนั่นอย่างรักใคร่


“หงึก...แฮ่ก...” ดวงตาสีนิลคู่นั้นหยาดเยิ้ม ก่อนจะออกแรงดิ้นยามอีกฝ่ายพยายามถอดบ็อกเซอร์ตัวเองออก


พ่อครัวคว่ำหน้าจะคลานหนี ตอนนั้นเองที่ร่างสูงรวบตัวเขาไว้


“อย่า!”


“ไม่ต้องกลัว” เสียงทุ้มนั่นคล้ายปลอบประโลม เปรมส่ายหน้าดิก “มะ ไม่เอา...”


ดวงตายาวรีจับจ้องแผ่นหลังชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย เลยไปยังแผลกระสุนที่ฝากรอยไว้ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบแผ่นหลังเนียนนั่นอย่างทะนุถนอม


“ขอบคุณที่ช่วยเราไว้”


เปรมหน้าแดงแปร๊ด เขาซุกหน้าลงกับหมอน “พะ...พอก่อน อ๊ะ!” สะดุ้งเมื่อมือหนาสัมผัสเอวขาว พ่อครัวเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงยามมือหนาเลื่อนลงต่ำ ห้ามเสียงแหบแห้ง “หยุดเถอะ...”


ทศทิศพลิกร่างอีกฝ่ายให้หันกลับมา ดวงตายาวรีสะท้อนภาพมือเล็กๆ ที่พยายามห้ามไม่ให้เขาถอดชั้นในสีขาวออก เท็นรวบสองข้อมือเล็กไว้ด้วยมือข้างเดียว สบตาและพูดว่า


“เป็นเด็กดีนะ”


เสียงทุ้มนั้นอ่อนโยนทว่าเผด็จการอยู่ในที เปรมยกแขนกั้นใบหน้ายามมือหนาถอดอาภรณ์ด้านล่างชิ้นสุดท้ายของเขาออกไปได้สำเร็จ พ่อครัวอายจนหูแดงเถือก


“เอามือออก”


เท็นดึงแขนคนตัวเล็ก ฝ่ายหลังพยายามขืนไว้ ทว่าสุดท้ายก็ไม่อาจต้านทาน


“อย่า...”


พ่อครัวร้องห้าม ดวงตายาวรีจับจ้องกายขาวยามต้องแสงจันทร์ เรือนร่างนั้นแม้ไม่ได้อรชรเหมือนกับของหญิงสาว ทว่ากลับมีสีอ่อนขึ้นรอยง่ายกับกล้ามเนื้อที่สมส่วน ผอมบางแต่ก็แข็งแกร่ง ดวงตาสีนิลที่จ้องกลับมาอย่างอับอายปนลำบากใจนิดๆ นั่นกระตุ้นอารมณ์อย่างร้ายกาจ


เท็นโน้มหน้าลงไปประกบจูบอีกฝ่ายอย่างหลงใหล


“อื้อ...” เปรมหางคิ้วตก ลิ้นร้อนไล่กวาดต้อนโพรงปากของเขา ตักตวงซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักพอ หยาดน้ำใสไหลออกจากปากพ่อครัว ก่อนปลายนิ้วสีซีดจะสะกิดเข้ายอดอกเล็กจนแข็งเป็นไต


“อย่า...” เสียงนั้นแผ่วหวิวเหลือเกิน เปรมหลับตาปี๋ยามลิ้นร้อนตวัดล้อยอดอก กายขาวบิดเร่า หายใจปนหอบ “แฮ่ก เท็น ตรงนั้น...”
   

ว่าที่คุณหมอสบตาคนตัวเล็ก เผยยิ้ม “ชอบตรงนี้ใช่ไหม”


“มะ อ๊า!” เปรมครวญครางยามริมฝีปากร้อนก้มลงดูดดุนยอดอก ตวัดลิ้นไล้วนปุ่มถันอย่างกลั่นแกล้ง พ่อครัวเกร็งตัวจนสั่น พยายามดันหัวอีกฝ่ายออก “เท็น พอก่อน...อึก”


ลิ้นร้อนเลื่อนลงหน้าท้องแบนราบ เปรมน้ำตารื้นเมื่อคนตัวใหญ่แยกขาของเขาออกจากกัน มือเล็กพยายามยื่นไปปิดส่วนน่าอายเอาไว้ ก่อนจะโดนจมูกโด่งสันยื่นเข้ามากดเข้าข้างแก้มอย่างนึกเอ็นดู


“ขอดูหน่อยนะ”


เท็นดึงมือเล็กออกช้าๆ เปมทัตสั่นหัวทว่าสุดท้ายก็สู้แรงไม่ไหว ร่างสูงจับจ้องตัวตนสีอ่อนของอีกฝ่ายเต็มตา แก้มพ่อครัวขึ้นสีจัดอย่างอับอาย “อย่า...อย่ามอง อ๊ะ!”


พ่อครัวสะดุ้งเฮือกยามโพรงปากร้อนครอบครองตัวตนด้านล่าง เปมทัตครางเสียงพร่า “อย่า มัน...สกปรก เท็น” ใบหน้าติดหวานบิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์


เกิดเสียงจ๊วบจ๊าบฟังแล้วน่าอาย เปมทัตสะท้านไปทั้งกายยามลิ้นร้อนไล้วนจุดยอดอย่างเล้าโลม ลากผ่านแวะขบหยอกเอินด้านในต้นขาขาว ก่อนนิ้วยาวจะยื่นเข้าลูบไล้ปากทางด้านหลัง


เปรมส่ายหน้า ร้องเสียงแผ่ว “เท็น...ฉันกลัว...”


“ไม่เป็นไร” เท็นคว้ามือของอีกฝ่ายไว้ มือที่คอยลูบหัวปลอบประโลมยามท้อแท้ มือที่คอยทำของอร่อยๆ ให้กินเวลาหิว มือคู่นี้ที่คอยค้ำจุนเขาเสมอมา...


ทศทิศแนบริมฝีปากจุมพิตมันอย่างทะนุถนอม


“อยู่กับเรานะ”


ความอ่อนโยนนั้นหลอมพ่อครัวแทบละลาย เปมทัตเม้มริมฝีปากยามอีกฝ่ายยกสะโพกของเขาให้ลอยเด่น นิ่งไปชั่วอึดใจ สะท้านเฮือกเมื่อคนตัวใหญ่สอดลิ้นเข้ามาทางช่องด้านหลัง


“ยะ! อ๊า ไม่ตรงนั้น...ฮื้อ...” เปรมบิดเร่า หยาดน้ำใสไหลปริ่มตรงหางตาอย่างสุขสม “เท็น...มันสกปรก อย่า...” เปมทัตตัวสั่นหงึก รับรู้ได้ถึงลิ้นร้อนที่ขยับอยู่ภายในร่าง


ตอนนั้นเองที่มันแตะเข้ากับจุดกระสัน ตัวพ่อครัวกระตุกเฮือก พยายามดันใบหน้าหล่อเหลาออกจากตำแหน่งน่าอาย “เท็น...แฮ่ก ฉัน...จะไม่ไหว...”


ดวงตายาวรีจับจ้องอีกฝ่ายก่อนจะถอนริมฝีปากออก เปรมยังไม่ทันได้หายใจเข้าเต็มปอดก็ต้องสะดุ้งเมื่อโพรงปากร้อนก้มลงครอบครองตัวตนเขาไว้อีกรอบ คนตัวเล็กซุกหน้าลงกับหมอน ครางเสียงสะอื้น 
   

“เท็น...ฮึก มัน...ฉัน...” ปลายเท้าขาวจิกเกร็งลงฟูกนุ่ม ดวงตาสีนิลทอประกายหวาดกลัว ก่อนนิ้วยาวจะสอดเข้าช่องทางคับแคบด้านหลังของคนตัวเล็ก
   

“อ๊า!” เปรมร้องแล้วรีบกัดริมฝีปาก ร่างกายหดเกร็งตามสัญชาตญาณ “เท็น ฉะ ฉันเจ็บ...” ก่อนจะถูกอีกฝ่ายโน้มหน้าเข้ามาประกบปาก พ่อครัวขมวดคิ้วยามร่างสูงเพิ่มจำนวนนิ้ว


“เจ็บ...ฮึก” ร้องอุทธรณ์ชิดริมฝีปาก เท็นจูบใบหูขาวนั้นอย่างเสน่หา “อย่าเกร็ง หายใจเข้าลึกๆ”


พูดง่ายแต่ทำยาก เปมทัตพยายามผ่อนลมหายใจ ตอนนั้นเองที่ทศทิศยกตัวขึ้นแล้วถอดเสื้อตัวเองออก เปรมเหลือบมองแผงอกกว้างกับลอนกล้ามท้องสีซีดของอีกฝ่ายแล้วลอบกลืนน้ำลาย ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อคนตัวใหญ่เผยความเป็นชายออกมา
พ่อครัวออกแรงดิ้นเมื่อร่างสูงนำส่วนปลายมาแตะตรงปากทางเข้า


“อย่า! ฮึก เท็น...”


ความใหญ่โตนั้นทำให้เขาหวาดกลัว ทว่ามือเล็กไม่อาจกล้าผลักไส ทำได้เพียงยึดแขนใหญ่ไว้ทั้งที่ยังสั่นเทา ขอบตาเปมทัตแดงเรื่อ ร้องลั่นเมื่อคนตัวใหญ่สอดตัวตนเข้ามา   


“โอ๊ย!”


เปรมซุกหน้าลงกับหมอน เท็นขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะดันเข้ามาอีก ช่องทางด้านในตอดรัดอย่างรุนแรงจนว่าที่คุณหมอต้องลอบกลืนน้ำลาย เสน่ห์อันเย้ายวนของพ่อครัวทำให้ร่างสูงแทบอยากลัดขั้นไปตอนสุดท้าย แต่เขาต้องใจเย็นก่อน หากผลีผลามมีหวังคนตัวเล็กได้เข็ดขยาดจนไม่อยากมีครั้งที่สองอีกแน่


“เท็น...ฮึก...” เปรมน้ำตาร่วงเผาะยามร่างหนาสอดความเป็นชายเข้ามาจนสุด ยกมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ
   

“กุ๊ก”
   

“ฮือ เจ็บ...” พ่อครัวร้อง เท็นก้มลงจูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน พูดเสียงกระซิบ “เข้าไปหมดแล้ว เก่งมาก”


ก่อนจะเริ่มขยับ เปมทัตครางไม่เป็นภาษาเมื่ออีกฝ่ายขยับตัว พ่อครัวแทบไปถึงฝั่งฝันด้วยความใหญ่โตที่คับแน่นอยู่ภายใน และดูเหมือนจะขยายขึ้นได้อีก


เท็นสิบนิ้วจริงๆ เหรอเนี่ย...


เสียงเนื้อกระทบกันฟังดูน่าอาย ร่างพ่อครัวแทบจมหายไปกับที่นอนยามว่าที่คุณหมอโถมตัวเข้ามา ริมฝีปากร้อนก้มลงปรนเปรอยอดอกสีอ่อนตีขันติคนตัวเล็กแตกกระจายเจียนคลั่ง เปมทัตหายใจหอบ แอ่นอกหลังแทบไม่ติดกับเตียง
   

“กุ๊กเอามือออก”


เท็นบอกเมื่อคนตัวเล็กยกมือกั้นใบหน้าอย่างอับอาย มือหนาพยายามแยกแขนเล็กออกจากกัน ฝ่ายหลังขืนไว้ ทว่าไม่นานร่างสูงก็ได้เห็นใบหน้าของเขา


เปรมทำอะไรไม่ได้นอกจากซุกซีกหน้าลงกับหมอนอย่างหนีอาย ร่างสูงมองภาพนั้น บอกว่า


“หันมาทางนี้”


“ไม่เอา” พ่อครัวสั่นหัว เขาอายเกินกว่าจะหันไปสบตากับอีกฝ่าย


ตอนนั้นเองที่ช่วงล่างของคนตัวใหญ่หยุดขยับ เปรมใจหายวาบ ความวาบหวามที่ใกล้ถึงฝั่งฝันจู่ๆ ก็ถูกทำให้ชะงักกึก ทศทิศย้ำเสียงทุ้ม


“กุ๊ก หันมา” เปมทัตส่ายหน้า ตั้งใจแล้วว่ายังไงก็จะไม่หันไปเด็ดขาด


ตอนนั้นเองที่ริมฝีปากเหยียดตรงขยับเป็นคำว่า


“เปรม”
   

“...”


เสียงนั้นดังชัดราวกับมากระซิบอยู่ข้างหู เปมทัตเม้มริมฝีปากแน่น ทิ้งบรรยากาศให้เงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายทั้งที่แก้มแดงเรื่อ
   

“...”


ดวงตายาวรีคู่นั้นสะท้อนภาพของเขา...อย่างซื่อตรงและชัดเจนเช่นทุกครั้งที่เคยเป็นมา หัวใจพ่อครัวเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เท็นก้มลงแนบหูตัวเองกับอกซ้ายอีกฝ่าย พูดยิ้มๆ


“หัวใจเต้นแรงจัง”


เปรมร้อนไปทั้งหน้าอย่างอับอาย ก่อนจะถูกคว้ามือไปแนบกับอกซ้ายของร่างสูง


“เหมือนเราเลย”


ดวงตาสีนิลสะท้อนใบหน้าหล่อเหลายามจุดยิ้มอบอุ่น สัมผัสได้ถึงอัตราการเต้นหัวใจอันถี่รัวของคนตัวใหญ่ที่แล่นขึ้นมาผ่านฝ่ามือ


ตึกตัก...ตึกตัก...


ทศทิศโน้มหน้าลงมากระซิบชิดริมฝีปาก


“รักเปรมนะ”


เปมทัตรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ ครางในลำคอเมื่ออีกฝ่ายขยับตัวอีกครั้ง ริมฝีปากเหยียดตรงนั่นตามมาแตะใบหูของเขา กระซิบคำซ้ำๆ ราวกับไม่กลัวจะเบื่อ


“รักนะครับ”
   

“พอแล้วน่า...” พ่อครัวรีบยกมือปิดปากอีกฝ่ายไว้ ใบหน้าของเขายุ่งเหยิง แก้มขาวร้อนแทบไหม้ “น่าอายออก”


เท็นคว้ามือเล็กไว้ เขาก้มลงจูบมันอย่างรักใคร่ ไล้ไปยังปลายนิ้ว ดูดเม้มมันเบาๆ อย่างหยอกล้อ


“อึก...”


ภาพนั้นเร้าอารมณ์จนเปมทัตต้องเบือนหน้าหนี ก่อนคนตัวใหญ่จะยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มเขาอย่างออดอ้อน คนตัวเล็กโดนรบกวนจนทนไม่ไหวสุดท้ายก็ต้องหันไปเผชิญหน้า เป็นจังหวะที่อีกฝ่ายก้มประกบจูบแล้วสอดลิ้นเข้ามา มือหนาสัมผัสไปทั่วเรือนกายของพ่อครัว
   

ทศทิศขยับเอวสอบอย่างชำนาญ เสียงเนื้อกระทบกันอย่างดิบเถื่อนนั้นเร้าอารมณ์ได้ดี ก่อนของร่างสูงจะแตะโดนจุดกระสัน เปรมร้องลั่น


“อย่า! ตรงนั้น...อ๊า!”


ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เท็นที่จับทางได้แล้วจึงขยับเข้าไปลึกกว่าเดิมแล้วเปลี่ยนจังหวะ เปรมปรือมองผ่านม่านน้ำตา แวบหนึ่งเหมือนเห็นใบหน้าหล่อเหลานั่นยกยิ้มเจ้าเล่ห์


“ทะ เท็น พอแล้ว...”
   

“ทำไมล่ะ” ทศทิศชะลอจังหวะประวิงเวลาอย่างร้ายกาจ พ่อครัวบิดเร่า เม้มริมฝีปาก หยาดน้ำใสไหลลงข้างแก้ม
   

“ฮึก เท็น...เข้ามา...”
   

ดวงตายาวรีเกิดประกายวูบ สะท้อนภาพพ่อครัวนอนมองเขาอย่างหยาดเยิ้ม กระซิบเสียงทุ้ม “กุ๊กใจเย็นๆ”
   

“ฉัน...จะไม่ไหว...” เปมทัตเสียงพร่า ตัวสั่นหงึก เท็นยกยิ้มอบอุ่นราวกับซาตานในคราบเทพบุตร ก้มลงคลอเคลียข้างหูพ่อครัว “อดทนนะครับ”
   

ดวงตาสีนิลสั่นระริก ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ...


“ตะ แต่ว่า...อ๊า!” เปรมสะดุ้งยามตัวใหญ่ขยับเอวสอบอย่างเร่งเร้า ตัดสินใจยกแขนกอดคออีกฝ่ายไว้แน่น กระซิบเสียงพร่าปนหอบ


“ขอร้อง...นะ”


คล้ายเส้นความอดทนในหัวขาดผึง ทศทิศหน้ามืดไปค่อนแถบ ก่อนร่างใหญ่จะโถมตัวลงมาด้วยจังหวะรุนแรง เปรมกระชับอ้อมแขนกอดคออีกฝ่าย ร้องครวญครางไม่เป็นภาษา


“อ๊าาา ฮึก...อื๊มมม เท็น...”
   

เปมทัตบิดเร่ายามของอีกฝ่ายแตะโดนจุดกระสัน ร่างสูงกดย้ำซ้ำๆ อยู่แบบนั้นราวกับตาเห็น พ่อครัวจิกเท้าลงฟูกนุ่มอย่างเสียวซ่าน แอ่นสะโพกมนรับตัวตนอันใหญ่โตตามสัญชาตญาณ


ชั่วขณะนั้นเปรมรู้สึกกลัวอยู่ในใจ ก่อนมือหนาจะยื่นเข้ามาสอดประสานกับมือของเขาไว้ ราวกับเป็นเครื่องยืนยันว่าจะไม่จากไปไหน
   

“พร้อมกันนะ”
   

ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่างพ่อครัว เมื่อถึงจุดสูงสุด กายบางก็กระตุกเกร็งแล้วหลับตาแน่น ตามด้วยหยาดน้ำสีขาวขุ่นที่ฉีดพุ่ง เปมทัตหอบโยน ทิ้งตัวลงที่นอนนุ่มอย่างหมดแรง


เป็นจังหวะที่ทศทิศกระแทกครั้งสุดท้าย ก่อนพ่อครัวจะรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ฉีดพุ่งเข้ามาด้านใน ตามด้วยของเหลวสีขาวที่ไหลออกมาตามต้นขาของคนตัวเล็ก


เปรมหายใจหอบ หางคิ้วตกยามอีกฝ่ายโน้มหน้าเข้ามาประกบปากกับเขาอย่างไม่รู้จักเบื่อ
   

“อะ...” พ่อครัวครางแผ่ว ทศทิศแนบริมฝีปากร้อนลงหัวไหล่ขาวมน จูบย้ำเบาๆ อย่างนุ่มนวลราวกับของล้ำค่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วขยับเอวสอบอีกครั้ง
   

“อ๊า!” เปรมสะดุ้งอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาสีนิลสั่นระริก หายใจหอบ “แฮ่ก...เท็น พอแล้ว...”


เท็นสบตากับคนใต้ร่าง พูดเสียงทุ้ม


“อีกรอบนะ”
   

“มะ...อื้มมม”


คนตัวเล็กอ้าปากจะเถียง ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาขโมยจูบ เปมทัตดิ้นขลุกขลักอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็เหลือเพียงเสียงครวญครางในลำคอของพ่อครัวที่ดังอยู่ในห้องจนถึงรุ่งสาง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 27)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 06-10-2015 07:24:12
(ต่อ)


แดดยามเช้าส่องผ่านกระจกตกกระทบสองร่างบนเตียงนอนสีขาวสะอาด คนตัวเล็กพลิกตัวหนีแสงอาทิตย์ ก่อนจะถูกมือหนาคว้าไปกอดอย่างหวงแหน


ทศทิศลืมตาขึ้นมาตอนแปดโมงเช้า ดวงตายาวรีสะท้อนภาพใบหน้าพ่อครัวยามหลับในอ้อมแขน เขากดจมูกหอมหน้าผากเล็กนั่นดังฟอด


“อือ...” เปมทัตครางในลำคอเมื่อถูกรบกวน ดวงตาสีนิลเปิดปรือคล้ายยังไม่ตื่นดี “...ขออีกห้านาทีนะ”


“กุ๊ก เราหิว”


เด็กโข่งบอก เมื่อเห็นพ่อครัวยังไม่ยอมลืมตาจึงยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มขาวรัวๆ อย่างเรียกร้องความสนใจ


“ไม่เอาน่า...” เปรมร้องอุทธรณ์เสียงแหบ เท็นขมวดคิ้ว


“หิวแล้ว”


ดวงตาสีนิลจำต้องเปิดขึ้นอย่างเสียไม่ได้ ดวงตาเปมทัตแดงก่ำ ก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มสีซีดของอีกฝ่ายเบาๆ พลางบ่นแกมเอ็นดู “นายนี่นะ...”


“กุ๊กเป็นไงบ้าง” เด็กโข่งซุกหน้าเข้าหามือพ่อครัวอย่างออดอ้อน


เปรมนิ่งไปคล้ายตามไม่ทัน จนรู้ว่าหมายถึงอะไรนั่นแหละแก้มขาวก็ร้อนผ่าว ก้มหน้างุดตอบไม่เต็มเสียง “ทำตั้งหลายรอบก็เจ็บน่ะสิ...ถามได้”


“เราขอโทษ” ดวงตายาวรีหม่นแสงลงอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะกลับมาเกิดประกาย “คราวหน้าเอาใหม่นะ”


“...คราวหน้า” เปรมทวนคำอีกฝ่ายด้วยสายตาว่างเปล่า ยังจะมีอีกเรอะ!


หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเปรมกับเท็นก็เดินออกมาจากห้องนอน ภายในบ้านเงียบสงบคาดว่าพวกที่เหลือคงยังไม่ตื่นกัน เปมทัตยังไม่อยากปลุกคนอื่น เขาจึงเดินเข้าครัวไปทำอาหารให้เด็กโข่งกินรองท้องก่อน


เปรมเลือกเมนูง่ายๆ อย่างปลานิลทอดน้ำปลา เนื่องด้วยเมื่อวานมีปลาหนึ่งตัวเหลืออยู่ในตู้เย็นพอดี พ่อครัวแล่เนื้อปลาออกจากโครงอย่างประณีต จากนั้นจึงแบ่งเป็นชิ้นพอดีคำ


ตามด้วยเอาเกลือทาเนื้อปลาจนทั่ว ทิ้งไว้ให้แห้ง ก่อนจะเทน้ำมันลงไปในกระทะแบบให้ท่วมเนื้อปลาได้


หมับ


สัมผัสอันคุ้นเคยจู่โจมจากด้านหลัง จมูกโด่งสันกดลงสูดกลิ่นเส้นผมสีปีกกาเช่นทุกที


“กุ๊กตัวหอม”


“...หอมตรงไหน” เปมทัตเหงื่อตกยามเด็กโข่งยื่นหน้ามาดมๆ ตามตัว ใจกลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะโมโหหิวจนจับเขากินขึ้นมา ก่อนร่างสูงจะกลับไปซุกหน้ากับเส้นผมของพ่อครัวตามเดิม ส่งเสียง


“หิวแล้วล่ะ”


น้ำมันในกระทะร้อนได้ที่แล้ว เปรมตั้งท่าเตรียมทอดปลา จึงพูดว่า “เท็นถอยหน่อย”


‘น้องเท็นถอยไปก่อนนะ’


ทศทิศนิ่งไปเมื่อได้ยินเสียงใครอีกคน จนคนตัวเล็กเงยหน้ามองนั่นแหละเขาถึงค่อยๆ ผละออกมา เปรมพูดยิ้มๆ “ของอร่อยต้องใจเย็นๆ นะคร้าบ”


‘อดใจรอนะจ๊ะคนเก่ง’


ดวงตายาวรีจับจ้องพ่อครัวที่กำลังเรียงเนื้อปลาลงกระทะ เกิดเสียงน้ำมันดีดตัวดังฟู่ กลิ่นอาหารซึ่งหอมกำจายทำให้เขาหวนนึกถึงตัวเองสมัยเด็ก


‘แม่ ผมหิว’


คล้ายกับเสียงรอบข้างเงียบลง แล้วเรื่องในวันวานก็ปรากฏขึ้นมา




ย้อนกลับไปเมื่อสิบสามปีก่อน


ในห้องครัวเล็กของคฤหาสน์เกียรติยวานนท์ ทศทิศวัยหกขวบมองตามมือแม่อย่างสนใจ ดวงตายาวรีจับจ้องหญิงสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการปรุงน้ำพะโล้ในหม้อ ร้องว่า


“แม่ หิวแล้ว”


สองหัวเราะเอ็นดูลูกชาย พูดยิ้มๆ “จ้าๆ คอยเดี๋ยวนะ”


เท็นมองแม่ใส่เต้าหู้ทอดกับโปยกั๊กลงไป กลิ่นอบเชยหอมกำจายชวนน้ำลายสอ ก่อนมือขาวจะยื่นเข้าปรับไฟพอให้น้ำซุปเดือดเบาๆ แล้วเริ่มเคี่ยวหมูสามชั้นในหม้อให้นุ่ม


ฝีมือการทำอาหารของสองเข้าขั้นสุดยอดอย่างหาจับตัวได้ยาก ก่อนแต่งงานกับเจ้าบ้านหญิงสาวเคยเป็นหัวหน้าเชฟของโรงแรมชื่อดังมาก่อน จนให้กำเนิดลูกชายเธอจึงลาออกมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว


ทศทิศชอบกินอาหารฝีมือแม่ ตั้งแต่จำความได้เด็กชายมักจะมายืนมองหญิงสาวทำกับข้าวในครัวอยู่เสมอ สองเป็นแม่ครัวที่ใจดีและทำอาหารอร่อย ถ้าโตขึ้นแล้วเท็นเองก็อยากจะเป็นได้แบบนั้นบ้าง


ถึงตรงนี้หมูสามชั้นในหม้อก็นุ่มได้ที่ สองปิดเตาแก๊ส ก่อนจะตักน้ำพะโล้ใส่ช้อนโต๊ะแล้วป้อนให้ลูกชาย


“เป็นไงจ๊ะ?” เธอถาม ทันทีที่รับรู้รสชาติเท็นก็ตาเป็นประกาย


“อร่อย!”


สองยิ้มกว้างอย่างมีความสุข พูดว่า “อร่อยแล้วต้องทำยังไง?” ก่อนจะทำแก้มป่องแล้วย่อตัวลงในระดับเดียวกับลูกชาย เท็นรีบเขย่งเท้ายื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มแม่ดังฟอดอย่างรู้งาน


“ค่าอาหารครับ!”


ทั้งคู่ประสานเสียงพร้อมแปะมือกันแล้วหัวเราะออกมา สิ่งนี้เป็นกิจกรรมที่พวกเขาทำด้วยกันทุกครั้ง จนถึงวันนี้เอง...ไม่รู้อะไรดลใจให้ทศทิศถามออกมา


“แม่ ที่ทำเมื่อกี้คืออะไรเหรอ”


หญิงสาวกระพริบตา ตั้งแต่จำความได้เธอก็เล่นกับลูกชายโดยไม่ได้อธิบายอะไรแบบนี้มาตลอด ตัดสินใจตอบว่า “เขาเรียกว่า ‘หอมแก้ม’ จ้ะ”


เท็นทำหน้าไม่เข้าใจ ถามว่า “ต้องทำทุกครั้งเลยเหรอ?”


สองนิ่งไปอย่างเรียบเรียงคำพูด เปิดปากว่า “อืม...ทำเฉพาะตอนจ่ายค่าอาหารก็ได้ ‘หอมแก้ม’ เองก็เป็นการแสดงความขอบคุณอย่างหนึ่งเหมือนกันนะ!”


ลูกชายตัวน้อยเอียงคออย่างสงสัย “งั้นต้องหอมแก้มทุกคนเลยเหรอ?”


“อา จะว่ายังไงดีล่ะ...” แม่ครัวสาวเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะพูดว่า “เอางี้ น้องเท็นชอบแม่มั้ย?”


“อื้อ!”


เด็กชายพยักหน้าโดยไม่เวลาคิด สองยิ้มกว้าง ชูกำปั้นส่งเสียงสดใส “ดีล่ะ! งั้นหอมแก้มน่ะ เอาไว้ทำเวลารู้สึกขอบคุณกับคนที่ชอบก็แล้วกันนะ!”


“กับคนที่ชอบเหรอ...” ทศทิศมองตา หญิงสาวพยักหน้าให้ “ใช่แล้ว ถ้ามีคนมาใจดีด้วยแบบไม่หวังค่าตอบแทนและน้องเท็นชอบเขาล่ะก็ หอมแก้มเขาได้เลย เหมือนที่ทำกับแม่ไงจ๊ะ!”


หอมแก้มใช้กับคนที่ชอบงั้นเหรอ...


ทศทิศยิ้มตาปิด


“อื้อ! เข้าใจแล้ว!”




กลับมาปัจจุบัน ปลานิลทอดน้ำปลาพร้อมเสิร์ฟแล้ว กลิ่นหอมอาหารปลุกเท็นให้ตื่นจากภวังค์ เด็กโข่งกระพริบตาปริบ เป็นจังหวะที่เปมทัตส่งเสียง


“ปลาเสร็จแล้วคร้าบบบ” ดวงตายาวรีสะท้อนภาพคนตัวเล็กยามยิ้มกว้าง


พลันคำพูดของแม่ก็ลอยเข้ามา


‘หอมแก้มน่ะ...’


เท็นมองเปรมยืนฮัมเพลงพลางตักเนื้อปลาวางเรียงบนจานเสิร์ฟอย่างอารมณ์ดี


‘เอาไว้ทำเวลารู้สึกขอบคุณกับคนที่ชอบก็แล้วกันนะ!’


“...”


ตอนนั้นเองที่คนตัวใหญ่ก้มลงไปหอมแก้มพ่อครัวดังฟอด


ขอบคุณนะ


“หือ?” เปรมหันมามองงงๆ


“ค่าอาหารครับ” เท็นบอก ก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง ตามด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกเข้ากับเรือนผมสีปีกกาอย่างออดอ้อน


ชอบที่สุดเลย...




สามสีกับไดนาไมต์เดินออกมาจากห้องตอนสิบโมงเช้า แว่วเสียงจานกระทบกันดังมาจากในครัว ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะก้าวเข้าไป


“วู่ยไอ้เปรม!” ไดนาไมต์ร้องทัก เจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนจะรีบผละออกจากคนตัวใหญ่เหมือนโดนของร้อน


“วะ...ว่าไง” เปมทัตหันมา เด็กหนุ่มผมสีชมพูมองกระทะในมือเพื่อนแล้วขมวดคิ้ว “มึงทำไรวะน่ะ?”


“กำลังจะล้างจาน” เปรมตอบ เสริมว่า “เท็นหิวตอนเช้า กูเลยทำกับข้าวให้กินรองท้อง”


ถึงตรงนี้เด็กโข่งก็กลับมายืนกอดเอาคางเกยหัวพ่อครัวจากด้านหลังเหมือนเดิมแล้ว สามสีมองไดนาไมต์ที่เข้าไปผสมโรงกับสองคนนั้น เป็นจังหวะที่ประตูบ้านพักถูกเปิดออก


“ยะโฮ!”


ปรากฏร่างของไฟกับโชซึ่งกลับมาจากข้างนอก เด็กหนุ่มตัวสูงเลิกคิ้ว ถามว่า “ไปไหนกันมาวะ?”


หมอยาเหลือบมองเด็กประมงนิดหนึ่ง เป็นคนตอบว่า “ไปเหล่สาวริมหาดมา โหยมึง...หยั่งงี้!” อัคคียกนิ้วโป้ง สามสีหัวเราะ
พลันคนตัวเล็กก็เดินสะดุด ก่อนจะโดนมือใหญ่คว้าตัวไว้ได้ทันท่วงที


หมับ!


“ระวังหน่อยสิ”


“ปล่อยกู!” เด็กหนุ่มตาแมวพยายามแกะมืออีกฝ่ายออก ไฟขมวดคิ้ว พูดเสียงดุ “เจ็บอยู่ยังจะดื้ออีกนะมึง”


“อย่ามายุ่ง! ไอ้โรคจิตฉวยโอกาส!” โชแยกเขี้ยวด่า หมอยาหน้ากระตุก ชักมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว “ฉวยโอกาสอะไรวะ มึงมายั่วกูเองนะโช...”


“หุบปาก!”


ชลันธรผลักหัวคนตัวใหญ่คอแทบหัก ก่อนจะเดินขากะเผลกไปเปิดโทรทัศน์ด้วยซีกแก้มอันแดงเถือก อัคคีร้องโอดครวญ ทว่าสุดท้ายก็ตามไปนั่งข้างๆ คนตัวเล็กอยู่ดี


ตอนนั้นเองที่เมธาเปิดประตูห้องออกมา พร้อมกับไดนาไมต์ที่ถามขึ้นว่า


“เออ ไอ้เอื้ออ่ะ?”


ครูคณิตสะดุ้ง สามสีมองท่าทางนั้น ก่อนจะได้ยินเปรมตอบว่า “ถ้าไอ้เอื้อล่ะก็เมื่อคืนกูเข้ามานอนก่อนอะ มันบอกขอนั่งเล่นริมสระแป๊บนึงให้ปิดบ้านได้เลย”


“กูเข้ามาเมื่อกี้ไม่เห็นมีรถมัน คงกลับไปแล้วแหละ” เสียงอัคคีลอยมาจากชุดโซฟาหน้าโทรทัศน์


“แบบนี้นี่เอง” ไดนาไมต์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะทักทายครูคณิต “เม อรุณสวัสดิ์!”


“อรุณสวัสดิ์” คนตัวเล็กยิ้มให้ เด็กหนุ่มผมสีชมพูกระพริบตา ถามว่า “อ่าวเมคอเป็นไรอะ ตัวอะไรกัดเหรอ?”


“อ๊ะ!” เมธาสะดุ้งเฮือก ยกมือเอาปกเสื้อปิดต้นคอโดยอัตโนมัติ ตอบอ้อมแอ้ม “อะ เอ่อ...มดกันน่ะ”


“งั้นเหรอ” ไดนาไมต์ไม่คิดมากอยู่แล้ว ยังมีแก่ใจเตือนด้วยความหวังดีอีกว่า “แดงขนาดนั้นอย่าลืมหายาทานะ เราเป็นห่วง”


“อะ อื้อ...ขอบใจนะ” ครูคณิตก้มหน้างุด ก่อนจะเดินไปนั่งแล้วหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา


ตอนนั้นเองที่สามสีรู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ ภายในบ้าน เขามองคู่กัดนั่งเถียงกันบนโซฟา เลยไปยังเปรมกับเท็นซึ่งช่วยกันเก็บจานอยู่ในครัว ไหนจะเมธาที่ก้มหน้ามองจอมือถือเขินๆ นั่นอีก


ไม่รู้อะไรดลใจให้เด็กหนุ่มตัวสูงหันไปมองคู่หู


“...”


อา...คงมีแต่เขากับไอ้หัวชมพูนี่แหละที่ยังไม่เข้าพวก



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า
 :katai4:
เย่ รอบนี้มาเร็ว
.. สองอาทิตย์กว่า ๆ 55555555 5

ตั้งแต่ตอนหน้าจะเข้าสู่ปมสุดท้ายแล้วค่ะ
อีกแปดตอนเรื่องนี้ก็จะจบแล้ว ใจหายจน
.. เอาให้จบเถอะเนอะ 55555555 5

ขายของนิดนึง ฝากเพจในเฟซบุ๊คด้วยนะคะ
ยังไม่ได้อัพอะไร แต่คิดว่าคงได้ลงเรื่องสั้นเร็ว ๆ นี้ค่ะ
iJune4S (https://www.facebook.com/iJune4S)

ฝากแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ

สุดท้าย ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็น ข้อติชม และความใส่ใจที่มอบให้กันค่ะ
ขอบคุณสำหรับการรอคอยนะคะ
 :katai2-1:

แล้วเจอกันตอนที่ยี่สิบแปดค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 06-10-2015 07:46:25
สามสีกับไดนาไมต์ก็ได้กันเองเลยเถอะ จะได้ไม่เหงา จะได้มีคู่เหมือนคนอื่นเค้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-10-2015 08:17:06
ในที่สุด !!!!! เท็นเท็นเราโตเป็นหนุ่มแล้วววววว

เอะ หรือโตนานแล้ววัะ 555 ฟินมากกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 06-10-2015 08:23:04
 :m25: เท็นรวบเปรมเร็วมากเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 06-10-2015 08:37:17
หืมมมม น้องเหมียวอยากเข้าพวกด้วยสินะ แหม แหมมมม ^ ^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ben~ya ที่ 06-10-2015 08:44:19
เท็นสิบนิ้ว   :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 06-10-2015 08:48:18
ถ้าอยากตกอยู่ในห้วงแห่งรักเหมือนทั้งห้าคนบ้าง สามสีคงต้องเดินหน้าจีบไดนาไมต์อย่างเป็นทางการเสียแล้วล่ะค่า~~ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 06-10-2015 09:10:29
ในที่สุดดดด  :a2:  เท็นก็ได้กินกุ๊กกกกกก (โห่ร้อง)
เค้ามีคู่กันหมด ทำไมไดนาไมซื่อ(บื้อ)ขนาดน้านนน
สงสารสามสีเบาๆแฮะ
ร้องเพลงคนมีคู่ไม่รู้หรอกไปก่อนน่าาสาม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-10-2015 09:25:52
กุ๊กชอบทำอาหารแต่ตอนนี้กุ๊กโดนเท็นกินเป็นอาหาร  :oo1:
ว่าแต่สงสารสามที่ต้องรอไดให้พาเข้าพวก :hao7: :hao7:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-10-2015 09:28:34
 :mc4:   เด็กโข่งไม่เด็กเลยนะ หุหุ
สรุปว่ากุ๊กได้วัดขนาดจริงๆอะเปล่า หรือแค่เดาจากสัมผัสว่าสิบนิ้ว
กุ๊กอร่อยล่ะสิ  :o8:   :z1: 
ไดกับสามสี เอิ่ม รั้งทายสุดในกลุ่มแล้ว อย่าแบ๊วๆ รีบๆตามเพื่อนให้ทันล่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 06-10-2015 09:31:42
ก็ทำให้เข้าพวกซะสิจ๊ะสามสี อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: AMEOOS ที่ 06-10-2015 09:35:21
ในที่สุด!!!! วันนี้ก็มาถึงเสียที แล้วเมื่ไหร่สามกับไดจะได้กันล่ะจ๊ะ เหลือคู่เดียวแล้วนะจ๊ะ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 06-10-2015 09:49:48
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-10-2015 09:51:15
ถ้าสามสีอยากเข้าพวกก็จับไอ้หัวชมพูมาจัดการซะให้เรียบร้อย :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-10-2015 09:56:18
แหม่...เท็นนี่ไม่เบาเลยนะ
น่าสงสารเปรม กลางคืนก็รับบทหนัก เช้ายังต้องตื่นมาหาข้าวให้เด็กโข่งกินอีกแหนะ
ถ้าเป็นนายเอกเรื่องอื่นป่านนี้นอนซมหยอดน้ำข้าวต้มแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 06-10-2015 10:04:52
ตร๊ายยยยยย เปรมตกร่องปล้องชิ้นจนได้เนาะ
นี่เราสงสารสามสีมากเลย วางยาไอ้หัวชมพูกันไหม? :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-10-2015 10:09:35
บอกได้เลยว่า...ฟินหนักมาก!! เขินหนักไม่แพ้กัน >///<
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 06-10-2015 10:41:44
อยากกินกุ๊กบ้างนะเนี่ย  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: nunuchhh ที่ 06-10-2015 11:17:49
เท็นน่ารัก เปรมก็น่ารักกกกกก :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: vlavender ที่ 06-10-2015 12:06:52
มาต่อเร็วๆ นะคะ รออยู่ทุกวันเลย ชอบมาก ..แหมๆๆ นายเอื้อ รีบไปไหนน่ะ นี่รอลุ้นสามสีกับไดน์อยู่นะ แต่ก็แอบอยากส่องโช เมื่อคืนเป็นไงบ้างอ้ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 06-10-2015 12:41:06
อ่าาาา
สามสีน่าสงสารที่สุดเลยล่ะ
 o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 06-10-2015 12:46:44
เขินมากกกกกกกกกกกก~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-10-2015 13:06:29
เรื่องอื่นนี่เท็นเป็นเด็กโข่งของเปรมแต่เรื่องบนเตียงนี่เปรมเป็นเด็กน้อยของเท็นเลยนะ :haun4: :haun4:

รอสามสีกับไดนาไมต์อยู่ ชอบคู่นี้มากกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-10-2015 13:54:46
น้องเท็นจ๊ะ ทำไมหนูดูช่ำชอง ขนาดนั้นละลูก






สงสารสามสี เจ้าได มันซึนขนาดนั้น นายก็เปิดเนตรมันหน่อยซิ






เดี๋ยวไม่ทันคนอื่นเขาหรอก  (กุ๊กขนาดโดนไปเยอะหลายยก ยังมีแรงลุกมาทำอาหารให้เด็กโข่งกินอีก นับถือ นับถึอ)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 06-10-2015 14:33:40
อื้อหือ เท็นสิบนิ้ว 555555
น่ารักทุกคู่เลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 06-10-2015 14:34:54
ถ้าเด็กโข่งจะชำชองขนาดนี้นะ อร้ายยยย :hao6: :jul1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 06-10-2015 14:45:33
แล้วเมื่อไหร่สามสี กับไดจะเข้าพวกล่ะฮะ 5555+  o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 06-10-2015 15:33:04
เห็นมะ ถึงตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กล่ะ ออกจะเทพด้วยซ้ำ หาความเป็นมี เหมือนเปรมพูด เท็นร้ายกาจมากอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 06-10-2015 16:57:14
อะไรคือการที่เท็นกลายเป็นผู้นำขึ้นมาและกลับมาเป็นเด็กน้อยขี้อ้อนอีกครั้งหลังจบงาน(?) :o8: 555 รู้สึกปลื้มใจจริงๆ แอบช๊อกเล็กๆ ที่เท็นทำแบบนี้ (แต่ดันชอบนี่สิ)
เปรมก็อึดเหมือนกันนะที่ยังลุกมาทำอาหารได้อีก
ส่วนบุคคลอื่นๆ สามสีและไดนาไมค์พวกนายจะลงเอยกันเมื่อไร ฉันรออยู่นะ :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 06-10-2015 17:47:41
เท็นนี่สิงโตในร่างแมวเหมียวชัดๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 06-10-2015 18:16:11
อ๋อยยยย  :o8:
นึกว่าตาฝาดดดดดดดดด กดเข้ามาแทบไม่ทัน
ปล.
เท็นกับกุ๊กหวานกันจัง :jul1:
สามสีไดนาไมต์ ได้กันเร็วๆนะจ้ะ  :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 06-10-2015 18:39:13
ทะ เท็นสิบนิ้วว งื้อออออ เขินนน
สามกับไดก็รักกันซะสิ จะได้เข้าพวก คึคึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 06-10-2015 19:24:58
สามสี รีบทำตัวเองให้เข้าพวกนะคะ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 06-10-2015 19:31:10
รีบเข้าพวกเร็ว ๆ สิไดนาไมต์ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 06-10-2015 19:35:54
นี่มันทริปสารภาพรักกับเปลี่ยนสถานที่เสียตัวชัดๆ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 06-10-2015 20:55:09
เท็นขา หนูไปไว มาไว ใจเร็วมาก เอาคุณกุ๊กซะอยู่หมัด น่ารักมากค่ะคู่นี้   :-[ รอคู่ต่อไปนะคะ ไม่รู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทุกคนดูมีพิรุธ  :hao3:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 06-10-2015 20:56:58
ลงตัวกันเกือบหมดแล้วหรือน้องแมวกับพี่ระเบิดนี่แหล่ะยังมึนกันอยู่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 06-10-2015 21:16:06
เท็นนนนนนน เราเห็นว่าออกแนวอึนๆ เด็กน้อยมาตลอด
แต่ว่าพออ่านตอนนี้ เท็นหลอดดาว!!!! จิงๆแล้วเท็นคือผู้เชี่ยวชาญชัดๆ >\\\\\\<
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 06-10-2015 22:33:27
อูววววววววววตอนเท็นเรียกเปรมนี่มีอาการเขินแทน 5555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: zleep ที่ 06-10-2015 23:03:29
เป็น nc ที่ละมุนละไมมากกกก
เห็นเท็นเงียบๆนี่ร้ายไม่เบานะ คิคิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Wtftt ที่ 06-10-2015 23:55:54
 :hao7: :haun4: :pighaun: :jul1: เท็นๆๆๆของจริง สิบๆๆเต็มหัวไปหมด เท็นร้ายมากคะหัวหน้าาาาา กรี๊ด เท็นกินกุ๊กเรียบร้อยแล้ว
คู่อื่นเค้าได้กัน เอ้ย กินกันแล้ว
ละสามไดละลูก เมื่อไรคะ 555555
อ่านไปจิกหมอนไปฮือออฟินไปสิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: แค่ความทรงจำ ที่ 07-10-2015 00:26:19
ยิ่งอ่านยิ่งเขิน   :o8: :o8:

เข้าพวกกับเขาเร็วๆนะ สามได
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 07-10-2015 02:11:00
สามสี สงสารร เหลือคนเดียวแหละ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-10-2015 06:17:38
เท็น 10 นิ้ว 5555 ในที่สุดก็โตเป็นหนุ่มแล้ว น้องเท็น
ปล.คนเขียนคะ ช่วยเขียนชื่อตอนด้วยได้มั้ยคะ งงทุกทีเลยเวลาเข้ามาอ่าน แบบว่า ไม่รู้ว่า ต่อมาจากหน้าที่แล้วหรือเปล่าน่ะค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: cuteymummy ที่ 07-10-2015 08:39:18
น่าร๊ากกกก สามสีกะไดนาไมต์เร็วๆหน่อยนะตามเพื่อนไม่ทันแล้วววว
ปล.แต่งเอ็นซีละมุนมากคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 07-10-2015 09:39:46
กุ๊กน่าร๊ากกกก  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: nuja ที่ 07-10-2015 10:53:27
น้องเท็นนนนนนนนนนนนนนนน

อ่านแล้วยิ้มจนแก้มจะแตก  น้องเท็นน่ารักมากมาย

แต่ก็นะแอบหื่นนะนี้แต่ถ้าเราเป็นกุ๊กเราก็..........ยอมมมมมมมมมค้าาาาาาาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 07-10-2015 14:37:24
 :-[ o13 :hao3: :hao3:ในที่สุด :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 07-10-2015 15:08:30
เจอเท็นสิบนิ้วยังลุกไหวนะเปรม :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 07-10-2015 15:38:57
เท็นสิบนิ้ว อ่านแล้วขำอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 07-10-2015 16:14:49
ทำไมตอนนี้นายไม่เด็กเลยอ่ะเท็นนนนนนนนนนนนนนน~

สามจัดการไดสักที อุ่ยยย~  :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: powvera ที่ 07-10-2015 21:44:30
น้องเปรมติ๊ดๆๆกับเท็นสักที(รออยู่นาน)  คึคึ   :-[     :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: destiny_dr ที่ 08-10-2015 00:54:57
เฮ้ยได้ไงอ่ะได้ไงงงงงงงง ทุกคนอินเลิฟกันหมดแย้วยกเว้นสามไดของเลาาาาา แง คุณคนเขียนรังแกสามไดตะไม ล้องงง
แต่ว่าก็ว่าเถอะ นี่ขนาดไม่ได้ไปเสม็ดยังเสร็จ(เกือบ)ทุกรายเลยเนาะ555555
แอบขำเปรมกับโข่ง คือเข้าไปอาบน้ำนานมากแต่อนิจจา เท็นยังไม่หลับ ว้อยยย ขำลั่น555555555
ไฟโชก็คงจะอย่างงั้นใช่มั้ย เดินกะเผลก? เจ็บอยู่? ฉวยโอกาส? ยั่วเอง?  หุหุ เลาไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยคะคุณกิตติ
แง้ แต่ช้าแต่ สามไดของเลาล่ะะะ ไยจึงเฉยเมยต่อสามไดของเลาถึงเพียงนี่ ได้โปรดเห็นใจสามไดชิปเปอร์(?)ด้วยเถิด55555 /กราบไม่แบมือ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 08-10-2015 01:13:27
 ในที่สุด เปรมก็โดนเจ้าเด็กโข่งนั่นกินจนได้ โอ้ววว ปลื้มเหมือนลูกสาวได่ออกเรือนซะที///ซับน้ำตา

ตอนนี้นี่ทุกคู่แสดงความหวานจนมดไม่กล้าเฉียดใกล้เลยทีเดียว

สามก็อย่าน้อยหน้าจับเจ้าไดปล้ำซะเลยจะได้หวานเหมือนคู่อื่นซะที//ชูป้ายเชียร์เจ้าแมวกะเจ้าระเบิด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 08-10-2015 04:23:00
อ่านทันแล้ว เย้ๆๆ
พลาดไปซะสี่ห้าตอนเลยเรา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 08-10-2015 06:50:22
โอ๊ยยยยยยย
น่ารักกกกกกกก
ต้องรีบตามเพื่อนแล้วนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 08-10-2015 07:24:07
 :hao6: :jul1: เท็นสิบนิ้ว :jul1: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 08-10-2015 11:49:10
ในที่สุดกุ๊กก้เสร็จเท็น อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 08-10-2015 14:52:13
พอเรื่องนี้เท็นไม่เด็กเลยนะ :mew3: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: kukkikkooka ที่ 08-10-2015 22:34:10
เท็นร้ายใช่เล่นนะเนี่ยยยยยยย คิคิ

บรรยากาศสีชมพูทั้งบ้านเลย สามสีอย่ายอมแพ้นะ 5555555555555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 08-10-2015 23:28:16
ไม่เข้าพวก ก็ทำให้เข้าพวกซะนะ

เดี๋ยวไม่ทันการณ์
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: devilpoo ที่ 09-10-2015 09:36:47
อ่านใหม่รอบ 2  เพราะมันขาดตอน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 09-10-2015 10:50:29
สามสีสู้ๆ จีบไดต่อไปปปปปปป

ขอกรี๊ดดดดดดดด
ในที่สุดเด็กโข่งก็เอากุ๊กเค้าไปแว้ววววววว
รอมานานเหลือเกินนนน
คู่อื่นเดินทางมาไกลมาก
โอ้ยยยย กุ๊กของเค้าาา โดนเด็กโข่ง 10 นิ้วเข้าไปจะไหวหรือออ
ต้องซ้ำนะไม่งั้น.....
คนอ่านจะขาดใจ เอิ้กๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 09-10-2015 11:42:39
เข้าใจแล้วว่าทำไมเท็นถึงหอมแก้มเวลาเปรมทำกับข้าว
อ้ายยยยย
ตอนนี้หนูเท็นดูอบอุ่นมากๆเลย สามสีกะไดนี่รีบเข้าพวกเร็ว


 :z2: :z2: เมนเอื้อเม 555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 09-10-2015 17:22:40
น้ำตาปริ่ม...

ในที่สุด.. :jul1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 10-10-2015 23:28:56
 :m25: เค้าทำอะไรก๊านนนน  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: FANGFANGFANG ที่ 12-10-2015 21:40:26
 :-[ :L3: :bye2: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: nbom_pkai ที่ 13-10-2015 00:25:09
กุ๊กโดนเด็กโข่งกินไปแล้ว!!!!!! :hao6: :hao7: :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: devilpoo ที่ 13-10-2015 10:27:45
มาปูเสื่อรอตอนต่อไปค้าบบบบบ น่ารักอ่ะ เราชอบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 13-10-2015 12:07:34
ตามอ่านจนทันแล้ววว สนุกมากกกกกกกกกกกก :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: LawlietV ที่ 13-10-2015 12:36:01
เท็นสิบนิ้ว  :haun4:

สามสีรีบจัดการเลยค่ะ จะได้เข้าพวก  :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 14-10-2015 13:23:01
อ่านหลายๆตอนติดๆกันแล้วก็คิดว่าเรื่องนี้เป็นการรวมตัวของพวกจิตป่วนชัดๆ
แต่ก็ขำโดยไม่มีอำนาจใดลบล้างเลยจริงๆ555555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 15-10-2015 03:26:30
อ่านแค่ตอนแรกก็หิวแล้วววว โอยยยยย  :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Map ที่ 15-10-2015 04:39:49
เท็นร้ายยยยยยย ชอบอ่ะเวลาที่เรียกเปรมว่า เปรม  :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 15-10-2015 04:54:53
ชอบตอนจ่ายค่าอาหาร  :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 15-10-2015 20:15:45
น้องเท็นโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 16-10-2015 20:24:20
นู๋เท็น..ไปฝึกวิทยายุทธมาจากไหนแม้แต่น้อย.ห๊ะ.#กุ๊กยืนท้าวเอวถาม.ت
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 16-10-2015 21:52:00
เท็นกินกุ๊กจนอิ่มตอนกลางคืน แล้วตอนเช้ายังออดอ้อนกุ๊กได้น่ารักอีกน้า อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: jeerapat ที่ 18-10-2015 19:30:21
มาต่อเร็ว นะคะรออยู่  :hao7: :hao7: :hao7:

กำลังฟิน :hao6: :hao6: :hao6:นั่งจิกหมอน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:



อ่านเพลิน อ่านไปอ่านมา จบละ :a5: :a5: :a5: o22 o22 o22

ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆนะคะ o13 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: DomeOhmForever ที่ 19-10-2015 05:59:02
โอ้ยยยยยย กรี้ดดดดดดดดดดดด เท็น10 นิ้ว กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai5: :katai5: :hao7: :hao7: :hao5: :hao5: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: MAILOVEZ ที่ 21-10-2015 00:44:18
พอเรื่องแบบนี้สลัดคราบเท็นคนที่อ้อนให้กุ๊กทำอาหารให้กินเลยนะจ๊ะ
ทำไมเท็นดูเชี่ยวชาญขนาดนั้นล่ะ ? แต่แบบเขินมาก
ชอบตอนที่เท็นเรียกชื่อเปรมฮือออ~ โคตรน่ารัก
รักเปรมนะครับหัวใจจะวายจิกหมอนแรงมาก ><
แต่แบบคราวหน้า โอ้ยยยสงสารกุ๊กครั้งแรกเท็นยังขนาดนี้เลย
คราวหน้าเปรมเตรียมตัวดีๆ นะลูก ๕๕๕๕๕๕๕๕
เมทำไมคอเป็นรอยยุงชื่อเอื้อไหมหรือยังไง ?
ไฟกับโชนี่นะขนาดนี้แล้วก็ไม่มีทิ้งลายเนาะเถียงกันตลอด
ไดนาไมต์ถ้าไม่อยากแปลกพวกลองรวมตัวกับสามสีก็ได้นะ คิคิ ><
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ถ้วยฟู ที่ 25-10-2015 17:51:07
รอเหมียวจัดารระเบิดซะทีนร้าาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ตั้งโอ๋ ที่ 27-10-2015 01:16:40
อ่านรวดเดียวหมดเลย สนุกชอบมากกกก เอาอีกๆๆๆๆนะๆๆๆ เร็วๆๆๆนะ ชอบมากกกกกกเลยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 27-10-2015 16:11:42
หู้ยยยยยย เขินมาก(ก.ไก่ล้านตัว)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Wtftt ที่ 28-10-2015 00:31:09
กุ๊กเด็กโข่ง น่ารักมากกกก
มาอ่านซ้ำอีกรอบก็ฟินบ้าไปอีกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: LetGet ที่ 28-10-2015 15:44:49
กรี๊ดอ่ะ เอาอีกๆ 55555555555555555  :hao6:  :hao6:  :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: lighttenning ที่ 28-10-2015 16:01:12
มาต่อเร็วๆน้าาาา ชอบบบบบบบ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 30-10-2015 10:19:40
กุ๊กกก เสร็จน้องเท็นจนได้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: DE SaiKuNee ที่ 30-10-2015 18:51:27
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 31-10-2015 00:20:32
 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 01-11-2015 19:39:54
 :impress2: :L3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 02-11-2015 13:12:07
อ่านรวดเดียวเลย อิอิ
สนุกมากค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: mukkai ที่ 02-11-2015 13:20:45
รอนะคะ :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 03-11-2015 14:53:47
 :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 04-11-2015 15:50:44
รอเท็นกะหน่องเปรมอยู่นะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ycrazy ที่ 06-11-2015 22:33:25
สนุกอ่าาา :impress2: :m25:
อ่านแล้วขำมุกทำตอนเลย
เท็นก็น่ารักกกกกก แต่ลึกๆแล้วเท็นเป็นคนเจ้าเล่ห์รึเปล่า
อ่านแล้วรู้สึกอย่างนั้น มาต่อไวๆน้า รออยู่ :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 06-11-2015 22:54:26
 :m25:  กรี๊ดดดดดดดดด เท็นเท็น หื่นดีไม่มีตก
ว่าแต่ 10 จริงปะจ๊ะเปรมมมมมม.  :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-11-2015 20:27:10
คิดถึงมากกกกกก :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-11-2015 23:13:09
มาต่อหมอเท็นได้แล้วค่ะ
คิดถึงมากค่ะ :ling1: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 24-11-2015 08:41:41
คิดถึงเด็กโข่งกับกุ๊กค๊าาาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: thetrips ที่ 24-11-2015 18:10:10
 o13o13o13 สนุกมากเลยค่ะ มาต่อเร็วๆนะค่ะรออยู่ค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 25-11-2015 02:56:47
สมหวังล่ะนะเด็กโข่งของกุ๊ก
ว่าแต่ยินดีกับน้องเมด้วยอีกคน
มาทะเลครั้งนี้หวานกันครบ
รอคู่สามไดนะ เมื่อไหร่จะรู้ตัว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: LetGet ที่ 25-11-2015 05:50:55
เข้ามาดันกระทู้ เผื่อไรท์เตอร์เห็นแล้วจะอย่กมาลงต่อ 55555555555555  :hao7:  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 08-12-2015 12:00:13
รออยู่นะคะะะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 08-12-2015 16:48:20
สองเดือนแแล้วฮับ T.T
รออยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 08-12-2015 18:25:53
อยากเข้าพวกมั้ยล่ะนายยย 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 10-12-2015 16:59:03
มาต่อเลยได้ไหม อย่าปล่อยให้ฉันคอย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: cookie_ ที่ 10-12-2015 17:03:42
ยังคงรอเสมอ~~~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 10-12-2015 18:01:02
เป็นอีกเรื่องที่สนุกมาก
 :กอด1:
 :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 11-12-2015 17:43:10
เท็น ด้านดาร์ก    อ๊ากก

แหน่สามสีไดนาไม ว่าแล้วก็กินกันเองเลยสิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: MELLOW ที่ 12-12-2015 14:27:36
เหลือคู่ไดกับสามสี คู่อื่นเค้าไปถึงไหนกันแล้ว555

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: cinnsin ที่ 13-12-2015 01:24:57
เดี๋ยวซักพักก็เข้าพวกเองแหละค่ะสามสี  :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: hikkie ที่ 14-12-2015 18:55:12
คิดถึงเด็กโข่งค่า ต่อเถอะจะลงแดงแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 23-12-2015 20:23:21
มาซักทีจิ๊ เก๊ารออยู่นะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-12-2015 21:44:14
นานไปแล้ววววววว

คิดถึงงงงงงสามทหารเสือแล้วววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Littlesir ที่ 24-12-2015 10:43:02
ยังรอเอื้ออังกูลอยู่นะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 24-12-2015 11:27:24
 :katai5:
กระดึ๊บๆ เข้ามาส่อง
รอนะค๊า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: smilepengy ที่ 25-12-2015 10:50:32
 :hao6: น่ารักทุกคู่ ชอบอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 26-12-2015 16:04:12
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
อยากบอกว่าฮามาก
มุกแต่ละตอนที่คือพวกจิตป่วนชัดๆ
ฮาสุดๆก็ต้องน้องกิ๊ฟมาว่าเอื้อ
คืออะไรจะฮาขนาดนั้น ต่อมุกเพลงคุณลำไย ฮ่าๆ
สนุกๆค่ะ ติดซะแล้ว ทำไงดี
แต่นี่คนแต่งหายไปนานแล้วใช่ไหมคะ
รีบกลับมาต่อเถอะค่ะ อยากอ่านต่อแล้วววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 29-12-2015 20:17:42
ตอนที่ 28



หลังกลับจากทะเลเหล่าเด็กหนุ่มก็คืนสู่สมรภูมิที่ชื่อว่าการศึกษา พวกเขาหมดเวลาไปกับงานและการบ้านของแต่ละวัน ในบ่ายวันจันทร์นั่นเอง หลังเลิกเรียนวิชาศิลปะสามทหารเสือก็ก้าวออกมาจากตึก


จังหวะกำลังเดินไปที่รถ หางตาเปมทัตก็เหลือบเห็นใครบางคน


“เดย์!”


พ่อครัวเรียกโดยไม่ลังเล เจ้าของชื่อเงยหน้า ดวงตาเหยี่ยวคู่นั้นจับจ้องเขา “อ้าว...เปรม?”


“ไปไหนเนี่ย” เปรมก้าวเข้าไปหา ไดนาไมต์กับสามสีจึงเดินตามมาด้วย


“กำลังจะไปยิมกับหมอนี่น่ะ” เดย์ยกนิ้วโป้งชี้ข้ามไหล่ไปด้านหลัง เปรมมองตามแล้วกระพริบตา “...หมอนี่?”


คิ้วเข้มเหนือดวงตาเหยี่ยวเลิกขึ้นอย่างเอะใจ เดย์หันไปมอง ถอนหายใจเมื่อพบแต่ความว่างเปล่า “ไวอย่างกับลิง...”


“ใครเหรอ?”


“ไอ้แชง!!”


สามทหารเสือสะดุ้งตอนเด็กหนุ่มตาเหยี่ยวตะโกนเรียก บรรยากาศรอบข้างเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนกลุ่มเส้นผมสีทองสว่างจะโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้


แม้ได้เห็นเพียงเสี้ยวหน้า แต่ดวงตาหางชี้แบบนั้นไม่ผิดแน่...
   

“แชง!”


เปรมส่งเสียง เสี้ยวหน้านั้นชะงักก่อนจะหลบเข้าไปหลังต้นไม้อีกรอบ เดย์ขมวดคิ้ว พูดเสียงดุเหมือนดวงตา “ออกมาเดี๋ยวนี้! นายไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ!”


“ไม่เอา!” เสียงทุ้มตะโกนกลับมา ไดนาไมต์กับสามสีมองหน้ากัน เด็กหนุ่มตาเหยี่ยวถอนหายใจ ลดเสียงพูด “โทษทีนะ หมอนั่นเป็นแบบนั้นแหละ”


“เพราะฉันเหรอ” เปรมหลุดถามออกมา เดย์ชะงัก ตอบว่า “ไม่ใช่หรอก”


“ตั้งแต่ชกแชงไปคราวนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย” ดวงตาสีนิลของพ่อครัวหม่นแสง เปมทัตหันไปมอง พูดกับคนที่แอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ “ถ้าฉันทำให้โกรธหรือลำบากใจก็ขอโทษด้วยนะ...”


พ่อครัวก้มหัวอย่างรู้สึกผิด


“ฉันขอโทษนะแชงมา”


“ไม่ใช่นะ!” เสียงทุ้มตะโกนลั่น ตอนนั้นเองที่ร่างสูงพรวดเข้ามากอดพ่อครัวไว้แน่น


หมับ!


“...” ไดนาไมต์กับสามสีเบิกตากว้าง เปรมรอให้อีกฝ่ายคลายอ้อมแขน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้าๆ


“นี่นาย...” พ่อครัวมองอย่างไม่เชื่อสายตา


เบื้องหน้าเปมทัตปรากฏภาพเด็กหนุ่มผิวขาวตัวสูงโปร่ง เส้นผมสีทองสว่างล้อมกรอบใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาหางชี้คู่นั้นสะท้อนภาพเขาอย่างโหยหา แชงมาคนเดิม เพิ่มเติมคือ...


“อ้วนขึ้นเหรอ?”


เปรมตาเป็นประกาย ก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มยุ้ยๆ ของอีกฝ่ายอย่างหมันเขี้ยว “น่ารักจังเลยยยยยย”


แชงมาทำหน้าจะร้องไห้ “ไม่อยากให้เปรมเป็นคนพูดแบบนั้นเลยนะ”


“...เกิดอะไรขึ้น?” สามสีถามหลังหายช็อค เดย์เป็นคนตอบว่า “พออกหักจากเปรมหมอนี่ก็เอาแต่กินจนน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นมาสิบกิโลฯน่ะ”


เปรมเผลอปล่อยมืออัตโนมัติ “ขะ...ขอโทษ...”


ทว่าแชงมากลับคว้าข้อมือพ่อครัวไว้ ร้องว่า “ไม่ใช่นะ! ฉัน...ฉันอกหักจากเปรมก็จริง แต่ที่อ้วนขึ้นก็เพราะทำตัวเอง ไม่ใช่ความผิดของเปรมเลยนะ!”


“โฮ่ย...หมอนี่เป็นคิงของวิศวะเชียวนะ ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอ” ไดนาไมต์ที่มองอยู่นานแล้วถามขึ้น เดย์ตอบเนือยๆ “แน่นอนว่าไม่ หมอนี่เลยกำลังเข้าคอร์สลดน้ำหนักอยู่น่ะ”


“ถึงกำลังจะไปยิมสินะ” สามสีเข้าใจแล้ว เจ้าของดวงตาเหยี่ยวพยักหน้า “อา นัดกับเทรนเนอร์ไว้”


“เทรนเนอร์ที่ไหนเหรอ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูอยากรู้ เดย์หัวเราะ “ในม.น่ะ แต่ถึงจะพูดแบบนั้น ความจริงเทรนเนอร์ของหมอนี่ก็เป็นแค่เด็กพละปีหนึ่งเท่านั้นแหละ”


เสริมอีกว่า “สาขาพละของคณะศึกษาฯกำลังทำโปรเจ็กต์ลดน้ำหนักเพื่อสุขภาพน่ะ ฉันเห็นว่าน่าสนใจดีเลยพาแชงไปสมัคร ตอนนี้หมอนี่เลยมีเทรนเนอร์ประจำตัวแล้วเรียบร้อย”


“ใครเหรอ?”


“ซัน”


เดย์ตอบ เพิ่มเติมว่า “อ่า...คิงของศึกษาน่ะ รู้จักใช่ไหม?”


“อ๋อ คนที่หน้าโหดๆ ตาดุๆ นั่นน่ะเหรอ” ไดนาไมต์นึกออกแล้ว สามสีหัวเราะแห้ง “ท่าจะหนักน่าดูเลยนะนั่น”


“คงงั้น หมอนี่อิดออดไม่ยอมไปตลอดเลย” เดย์บ่น แชงมาเชิดหน้าพูด “ก็ฉันไม่ชอบหมอนั่นนี่นา! คนอะไรนอกจากไม่ยิ้มแล้วยังจะมาบังคับฉันอีก นิสัยไม่ดีเลย!”


“พูดแบบนั้นอีกแล้ว” เด็กหนุ่มตาเหยี่ยวเกาหัวแกรก เปรมมองภาพนั้น ตัดสินใจหันไปพูดกับคิงวิศวะ


“ขอโทษจริงๆ นะ”


“ไม่ใช่ความผิดของเปรมเลย จริงๆ นะ” แชงมาย้ำ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเมื่อนึกขึ้นได้ “จริงสิ เดย์มีแฟนด้วยล่ะเปรม! ฮือ หมอนี่จะทิ้งฉันไปอีกคนแล้ว!”


“โวยวายน่า...” เดย์ผลักหัวโกลด์เด้นตัวใหญ่ ทำหน้าไม่ใส่ใจแม้ข้างแก้มจะขึ้นสีเรื่อนิดๆ แล้วก็ตาม ไดนาไมต์ตาเป็นประกาย “เฮ้ย...ยังไงครับยังไง?”


พอตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งวง เดย์ก็ได้แต่ถอนหายใจ “...แค่คุยกันเฉยๆ เอง”


“เห็นไหม! สุดท้ายเดย์ก็จะทิ้งฉันไปล่ะเปรม! แง...” แชงมาร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา พ่อครัวยื่นมือไปลูบหัวปลอบอีกฝ่ายเบาๆ ในขณะที่คนตาโหดหันมาแว้ดใส่ “เลิกง้องแง้งสักที! ทั้งหมดนั่นนายคิดเอาเองคนเดียวไม่ใช่รึไง!”


สามสีหัวเราะ เปรยว่า “แต่พวกนายหายหน้าไปนานมากเลยนะ”


“เพราะหมอนี่เลย เจอพวกนายทีไรพาฉันหลบตลอด ต้องเดินอ้อมทุกที” เดย์โบ้ยความผิด แชงมาสะดุ้ง ร้องว่า “ฉะ ฉันไม่ได้เดินหลบเปรมสักหน่อย!”


เปรมนิ่งไป “...แชงโกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”


“เปล่านะ!” แชงมารีบปฏิเสธ พ่อครัวฟังแล้วอดถามไม่ได้ “ถ้าไม่โกรธแล้วทำไมต้องหลบหน้ากันด้วยล่ะ?”


“เรื่องนั้น...” แชงมาทำหน้าจะร้องไห้ สุดท้ายก็ยอมพูด


“ก็ฉันไม่เท่แล้วนี่นา”


“หา?” เปรมเงยหน้าเหลอหรา คิงของวิศวะแก้มขึ้นสีเรื่อ ร้องว่า “ทำไมล่ะ! ใครๆ ก็ต้องอยากดูดีในสายตาคนที่ตัวเองชอบอยู่แล้วนี่!”


แชงมาลดเสียง “แล้วอ้วนแบบนี้เปรมต้องอายที่ฉันเข้าไปทักแน่ๆ เลย...”


“จะบ้าเหรอ!” เปรมตาโต ไม่อยากเชื่อเลยว่าอีกฝ่ายจะคิดแบบนี้ เขายื่นมือไปจับแก้มยุ้ยๆ นั่นให้หันมาสบตา พูดว่า “นายเป็นเพื่อนของฉันนะ! ฉันต้องดีใจที่นายเข้ามาทักสิ! จะอายไปทำไมกัน!”


“...”


ดวงตาหางชี้คู่งามสั่นวูบ คล้ายกับมีอะไรบางอย่างแน่นอยู่ในอกจนอึดอัด มันทั้งโหยหา...เจ็บปวด และอีกมากความรู้สึกซึ่งไม่อาจบรรยายได้หมด


“ฉันในตอนนี้อาจจะดูไม่ค่อยเท่เท่าไหร่...”


ทว่าสุดท้ายแชงมาก็นิยามความรู้สึกในใจออกมาได้สำเร็จ


“แต่คิดถึงนะ”


เปมทัตเบิกตากว้าง พ่อครัวสบตาอีกฝ่าย สุดท้ายก็ยิ้มออกมา


“อื้อ! ฉันเองก็คิดถึงนายเหมือนกัน!”


รอยยิ้มนั้นยังคงสดใสเหมือนตอนแรกที่ได้เจอกัน ดวงตาหางชี้จับจ้องยามพ่อครัวเปิดปากพูด


“เพราะงั้นแหละ...”


อา...ยังไงก็ชอบอยู่ดีนั่นล่ะ


“อย่าหลบหน้ากันอีกเลยนะ”


หมับ!


แชงมาโผเข้ากอดพ่อครัวหลังสิ้นคำ ทำนบน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้พังทลาย คิงวิศวะร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ “ฮึก ไม่หลบแล้ว คิดถึงนะ...ฉันคิดถึงเปรมมากๆ เลยล่ะ แง...”


“โอ๋ๆ...” พ่อครัวลูบเส้นผมสีทองของอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะ ความซื่อตรงนั้นน่าเอ็นดูเสียจนทำให้นึกถึงลูกสุนัขตัวใหญ่ ตอนนั้นเองที่เปรมยกนิ้วก้อยขึ้นมา


“ดีกันแล้วนะ?”


แชงมาเกี่ยวก้อยทั้งน้ำตา ยิ้มจนตาปิด


“อื้อ!”



 
หลังแยกจากแชงมากับเดย์สามทหารเสือก็ไปต่อกันที่ห้าง ขณะกำลังจะขึ้นบันไดเลื่อนไปหาอะไรกินชั้นบนนั่นเองพวกเขาก็พบเข้ากับใครบางคน


“ไอ้เอื้อ!” เปรมตะโกนเรียกโดยไม่เสียเวลาคิด เจ้าของชื่อเลิกคิ้วคล้ายแปลกใจ


“หน่องเปรม?”
   

ไม่รอช้า สามทหารเสือก้าวเข้าไปหาทันที อีกฝ่ายยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์แผนกเครื่องประดับ


“นั่นแน่ ซื้อแหวนขอสาวเหรอพี่เอื้อ” ไดนาไมต์เปิดปากแซวเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลที่กำลังยืนเทียบลายแหวนเงินสองวงในมือ ฝ่ายหลังหัวเราะ “ประมาณนั้น”


“ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะคะ นี่คือแหวนคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดของเราค่ะคุณลูกค้า” ตอนนั้นเองที่พนักงานสาวกลับเข้ามาในเคาน์เตอร์พร้อมเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงในมือ ปรากฏแหวนทองสองวงตั้งอวดโฉมอยู่ด้านใน


เอื้ออังกูรขมวดคิ้ว พนักงานสาวกระพริบตา “เอ่อ...ไม่ถูกใจเหรอคะ”


“ดูแพงเกินไป เขาไม่ยอมใส่แน่ๆ” ปิศาจร้ายเหลือบมองหญิงสาวที่ยืนหน้าเจื่อนปนหอบน้อยๆ เขาส่งยิ้มให้เธอ “ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์วิ่งไปเอามาให้ดู”


“ยะ ยินดีค่ะ!” รอยยิ้มนั้นเรียกให้เลือดลมคนมองสูบฉีด เอื้ออังกูรผงกหัวทิ้งท้าย ก่อนจะหันหลังเดินจากมา


“ในบรรดาผู้หญิงของมึงนี่มีคนที่ไม่ยอมใส่แหวนแพงๆ ด้วยเหรอวะ?” ไดนาไมต์อดถามไม่ได้ เอื้ออังกูรฟังแล้วเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว “มีสิ”


เปรมเหลือบมองท่าทางนั้น ถามว่า “จริงจังเหรอคนนี้?”


“...ก็แค่อยากซื้อให้เฉยๆ” ร่างสูงกลับมายิ้มร้ายตามปกติ ตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่พวกมึงมาทำอะไรกัน”


“มาหาของกิน” สามสีตอบแกมบ่น “เอาจริงๆ กูอยากไปอนุฯนะเนี่ย”


“เออพูดถึง ไอ้รถก๋วยเตี๋ยวที่วิ่งๆ แถวอนุสาวรีย์นี่มันอยู่ตรงไหนวะ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูถามขึ้นมา สามสีหรี่ตาตอบ “ไม่รู้ อยู่บนยอดอนุสาวรีย์มั้ง”


“ไอ้สัด!” ไดนาไมต์ขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน ก่อนจะทำหน้าเหวง “กูขึ้นไปแล้วเขาบอกไม่มี...”


“ขึ้นไปดูด้วยเป็นไงล่ะ” เปรมพูดปลงๆ เป็นจังหวะที่เอื้ออังกูรพูดว่า “เอองั้นพวกมึงไปกันเถอะ กูไปละ”


“อ้าว ไม่มาแดกกับพวกกูวะ” พ่อครัวถาม ปิศาจร้ายถอนหายใจ “ก็อยากอยู่...แต่ต้องไปทำธุระให้จูเลียร์อีก”


“สู้ต่อไปไม่ตายก็แพ้เว้ยเพื่อน” ไดนาไมต์ตบไหล่ร่างสูงอย่างเห็นใจ เอื้ออังกูรยกปลายคางขึ้นลง “เออ แต่เดินไปกับพวกมึงก่อน รถกูจอดอยู่ชั้นบน”


เด็กหนุ่มสี่คนขึ้นบันไดเลื่อนมา ไม่นานพวกเขาก็ถูกรายล้อมไปด้วยแฟรนไชส์อาหารปิ้งย่างมากมาย แว่วเสียงเนื้อกระทบเตาย่าง ด้านข้างมองเห็นพนักงานออกมายืนเชียร์ลูกค้าเข้าร้านอย่างคึกคัก


ท่ามกลางความปกติเช่นทุกวัน พลันหูเอื้ออังกูรได้ยินอะไรบางอย่าง


‘มาเถิด...นักล่า’


เสียงนั้นแหบพร่า ทว่าชัดเจน
   

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลมองหาต้นเสียง ทว่าพบเพียงผู้คนที่ยังคงเดินไปมาตามปกติ ไม่มีท่าทีจะเป็นเจ้าของประโยคประหลาดนั้นเลยแม้แต่น้อย เขาขมวดคิ้ว


ก่อนจะสะดุดตากับบล็อกหนึ่งในมุมมืด สองขาก้าวเข้าไปดูโดยอัตโนมัติ


“เฮ้ยไอ้เอื้อจะไปไหนวะ!” เปรมร้องทัก ทว่าเสียงนั้นส่งไปไม่ถึงคนฟังแล้ว ดวงตาปิศาจว่างเปล่าไปวูบหนึ่งก่อนจะมีกลับมามีน้ำหล่อเลี้ยงอีกครั้ง
   

รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในร้านแล้ว...
   

“เอาไรเรอะ พ่อหนุ่ม”


เอื้ออังกูรเลิกคิ้วอย่างสนเท่ห์ เจ้าของประโยคเป็นชายแก่ร่างเล็กหลังงุ้ม เขาซ่อนตัวเองอยู่ในเงามืดของมุมร้าน จ้องมาด้วยดวงตาแดงก่ำอันน่ากลัว


“ลุงขายอะไรบ้างล่ะ” ปิศาจร้ายมองไปรอบๆ ในร้านค่อนข้างมืดเลยทำให้มองยากอยู่สักหน่อย อดแซวไม่ได้ว่า “ร้านลุงนี่ปิดไฟช่วยชาติแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”


ถึงตรงนี้ชายแก่ก็นิ่งไป เขามองเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่วางตา


กลิ่นแบบนี้ หรือว่า...


คนฟังไม่ตอบแต่ถามกลับ “เจ้ากำลังมองหาอะไร?”


“ของขวัญ” เอื้ออังกูรตอบโดยไม่เสียเวลาคิด ดวงตาแดงก่ำจับจ้องเด็กหนุ่ม “สำหรับคนสำคัญหรือ”


“ก็นะ...” มือหนาฉวยต่างหูเงินรูปกางเขนอันหนึ่งขึ้นพินิจ ชายหลังงุ้มพูดเสียงพร่า “นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้ากำลังตามหาแน่พ่อหนุ่ม”


“เห...” เอื้ออังกูรสบตาอีกฝ่าย ยิ้มร้ายถามว่า “ถ้างั้นผมกำลังตามหาอะไรล่ะ?”


“คำตอบนั้นจักปรากฏขึ้นในไม่ช้า” ชายแก่เปิดปาก “พ่อหนุ่มเอ๋ย สิ่งที่ถูกสร้างมาเพื่อเจ้าจะเลือกเจ้าด้วยตัวเอง”   


เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราะออกมา “ลุงมาจากยุคไหนกันแน่เนี่ย” ก่อนจะสะดุดเข้ากับกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินขนาดกลางที่วางอยู่บนโต๊ะ ไม่รอช้า เอื้ออังกูรคว้ามันขึ้นมาก่อนจะเปิดออก


“นี่มัน...” ดวงตาปิศาจร้ายเกิดประกายวูบ


เบื้องหน้าปรากฏแหวนสิบสองวงอันประดับด้วยอัญมณีต่างกันสิบสองชนิดตั้งเรียงอวดโฉมอยู่ด้านใน แต่ที่ดึงดูดใจเอื้ออังกูรมากสุดคงไม่พ้นแหวนทองวงหนาซึ่งประดับหัวด้วยเม็ดทับทิมสีแดงสด


อัญมณีประจำราศีกรกฏ...ราศีของเขา


ปิศาจร้ายสวมมันอย่างลืมตัว นิ่งไปเมื่อแหวนพอดีนิ้วราวกับถูกสั่งทำมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ดวงตาคมกริบจับจ้องอีกวงโดยอัตโนมัติ...แหวนเงินวงเรียวประดับหัวด้วยมรกตเขียวน้ำงาม


อัญมณีประจำราศีพฤษภ...ราศีของอีกคน


“ของจริง...” เอื้ออังกูรพินิจแหวนในมืออย่างไม่อยากจะเชื่อ “ในร้านซอมซ่อแบบนี้เนี่ยนะ? ลุงไปโด้มาจากเคาน์เตอร์ไหนเนี่ย?”


“จะบ้าเรอะ!” ชายหลังงุ้มหน้าเหวออย่างหลุดมาด ปิศาจร้ายหรี่ตาอย่างคาใจ น่าสงสัย...หรือจะเป็นของเก๊?
   

“...”
   

บ้าน่า...จับดูยังไงก็ของจริงชัดๆ


เนิ่นนานที่ไม่มีเสียงตอบกลับมา เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว “ลุง งอนเหรอ?” ก่อนจะเดินเข้าไปหา “อะไรแซวเล่นหน่อยเดียวเอง จะซื้อแล้วเนี่ย...” ทว่าอีกฝ่ายกลับแทรกขึ้น


“พ่อหนุ่ม ข้าให้เจ้า”


“เอ๊ะ ไอ้นี่น่ะเหรอ” โบกแหวนสองวงในมือไหวๆ “เฮ้ย ตกลงเป็นของเก๊ใช่ไหมเนี่ย! แจกฟรีแบบนี้” คนฟังหน้าแทบหงาย ดีคว้าไม้เท้าไว้ทัน


“...เรื่องนั้นเจ้าย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ”


“ให้กันฟรีๆ แบบนี้ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ” เอื้ออังกูรบ่น ย้ำอีกว่า “ได้จริงปะเนี่ย?” 


“จริงสิ” คนฟังเผยยิ้มในความมืด “ในเมื่อมันเลือกเจ้าแล้ว”
   

“งั้นไม่เกรงใจนา...” ปิศาจร้ายก้มเก็บแหวนมรกตใส่กระเป๋าเสื้อ “ว่าแต่ผมเอาไปสองวง แล้วอีกสิบวงที่เหลือในกล่อง...” กำลังจะหันไปถามก็ต้องสะท้านวาบ
   

“ลุง?”


เมื่อเบื้องหน้าเขากลายเป็นกำแพงปูนแทนที่ ปราศจากร้านขายของมืดๆ กับชายแก่อย่างเคย หัวใจเด็กหนุ่มกระตุกวูบยามเสียงผู้คนกลับมาจอแจแล้วเดินผ่านเขาไปเช่นปกติ
   

เมื่อกี้นี่มัน...อะไร?


ตอนนั้นเองที่สัมผัสหนึ่งจู่โจมจากด้านหลัง


“ไอ้เอื้อ!!”


เจ้าของชื่อหันกลับไปช้าๆ พูดเสียงเบาราวกระซิบ “...หน่องเปรม”


ดวงตาปิศาจสะท้อนภาพพ่อครัวที่จ้องหน้าเขาปนหอบ ดูท่าจะวิ่งมาสุดแรงเกิด เปรมแทบตะโกน “มึงหายไปไหนมาเนี่ย!! โทรไปไม่รับกูนึกว่าขับรถกลับไปแล้ว” 

   
“เปล่า” เอื้ออังกูรยกมือขึ้นมา ทับทิมเม็ดงามเกิดประกายล้อแสงไฟพุ่งเข้าตาพ่อครัว
   

“อ้าว ได้แหวนแล้วเหรอ” เปมทัตถาม ก่อนจะล้วงหยิบมือถือที่สั่นตัวอยู่ในกางเกงขึ้นมารับสายจากไดนาไมต์ “ฮัลโหล...เออ กูเจอไอ้เอื้อแล้ว มันไปซื้อแหวนมา...”
      

เอื้ออังกูรมองพ่อครัวยืนคุยโทรศัพท์ พลันนึกถึงประโยคของชายแก่ในร้านประหลาดเมื่อครู่


‘สิ่งที่ถูกสร้างมาเพื่อเจ้าจะเลือกเจ้าด้วยตัวเอง’


เขาเผลอยกมือลูบแหวนบนนิ้วโดยไม่รู้ตัว


“...”
   

ตอนนั้นเองที่ทับทิมเม็ดงามเกิดประกายวูบราวกับจะตอบรับคำของผู้เป็นนาย




เที่ยงของวันถัดมา ในโรงอาหารกลางที่ผู้คนพลุกพล่าน สามทหารเสือวางกระเป๋าจองโต๊ะไว้ก่อนจะเดินออกมาซื้อข้าวกิน
ท่ามกลางความวุ่นวาย หางตาพ่อครัวเหลือบเห็นใครบางคน


“เม!”


เปรมตะโกน เจ้าของชื่อหันมา ยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนเรียก “เปรม! คิดถึงจังไม่เจอกันตั้งนาน”


“เราก็คิดถึงเมเหมือนกัน” ไดนาไมต์ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย กางแขนเดินเข้าไปหาครูคณิต “ไหนมากอดหน่อย..แอ่ก!”


ก่อนจะถูกเด็กหนุ่มตัวสูงคว้าคอเสื้อไว้จากด้านหลัง สามสีหรี่ตา พูดเสียงทุ้ม “น้อยๆ หน่อยไอ้เสือ”


“อะไรวะมึงเนี่ย! แย่งซีนกูตลอดเลยแม่ง!” ไดนาไมต์แยกเขี้ยวแล้วหันไปโวยวาย เปรมขยับตัวมาบังภาพน่าอายนั้นไว้ พูดว่า “เดี๋ยวเมมีเรียนต่อเหรอ”


เมธามองไดนาไมต์กับสามสีตีกันยิ้มๆ แล้วพยักหน้า “อื้อ พวกเปรมล่ะ?”


“เดี๋ยวมีเรียนจิตวิทยาตอนบ่ายน่ะ” พ่อครัวตอบ ก่อนจะถูกแสงประหลาดพุ่งใส่จนหรี่ตา “อะไรน่ะเม”


คนตัวเล็กชะงัก ยกมือซ้ายตัวเองขึ้นมา “เอ่อ...นี่เหรอ?”


“ทำไมเมใส่แหวนล่ะ!” ไดนาไมต์ตาถลน ปราดเข้ามาจ้องแหวนเงินวงเรียวประดับหัวด้วยอัญมณีบนนิ้วนางอีกฝ่าย กุมหัวโอดครวญ “โอ้ไม่นะ! ใครมาตัดหน้ากูขอเมหมั้นวะเนี่ย!”


“มรกตเหรอ” สามสีเขี่ยคู่หูให้พ้นทาง ดวงตาคมกริบจับจ้องแหวนบนนิ้วขาว “น้ำงามมากเลยนะเนี่ย”


“สวยจัง ซื้อเองเหรอเม” เปรมถาม ทว่าคนฟังสั่นหัว
   

“มีคนซื้อให้น่ะ เขาบังคับใส่” ครูคณิตยิ้มอายๆ “เอ่อ...มันดูแปลกๆ ใช่ไหม”
   

“ไม่นะ เข้ากับนายมากเลย” พ่อครัวพูดตามความคิด เขาหันไปสบตาสามสี ฝ่ายหลังพยักหน้าเสริม “เหมาะกับนิ้วจนเหมือนถูกสั่งทำมาเพื่อนายเลยล่ะ”


“เป็นคนพูดเองอาจจะแปลกๆ อยู่...” เมธาลูบแหวนบนนิ้วอย่างทะนุถนอม “แต่ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน”


ตอนนั้นเองที่มรกตบนนิ้วเรียวเกิดประกายวูบ สามสีเลิกคิ้วอย่างสนเท่ห์


“...”


คิดไปเองล่ะมั้ง...
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 29-12-2015 20:19:01
(ต่อ)


หลังเมธาแยก ตัวออกไปสามทหารเสือก็กลับมาที่โต๊ะอาหาร พวกเขานั่งกินข้าวพลางพูดคุยสัพเพเหระ ถึงตรงนี้ไดนาไมต์กำลังเพ้อถึงคนในเฟซบุ๊กให้เพื่อนฟัง


“มึง มีทอมม.เราคนนึงน่ารักมาก กูเป็นผู้ชายยังหวั่นไหวไอ้ห่า” เด็กหนุ่มผมสีชมพูทำหน้าเคลิ้ม เสริมว่า “โอ๊ย กูจะไปมัดใจพี่เค้า...”


“เนี่ยยย เปลี่ยนทอมให้เป็นเธองี้” พ่อครัวยิ้มเผล่ ไดนาไมต์ยกมือกุมแก้มอายๆ


“กูจะไปเป็นดี้”


พรวด!


สามสีพ่นน้ำออกจากปาก ก่อนจะหันไปไอโขลกนอกวง ไม่วายขมวดคิ้วมุ่น “เหี้ยไรวะน่ะ...”


“...” ในขณะที่เปรมทำเพียงยื่นทิชชู่ให้เพื่อนตัวสูงด้วยแววตาเหมือนปลาตายเท่านั้น


ครู่หนึ่งต่อมาก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นด้านหลัง สามทหารเสือเงยหน้ามอง ใจกลางวงล้อมของฝูงชนคือหมอยาเส้นผมสีแดงหน้าตาหล่อเหลา

   
“อ้าวไอ้ไฟ!” ไดนาไมต์ส่งเสียง เรียกร่างสูงให้สบตา


“เฮ้ยพวกมึง!” ก่อนจะรีบปรี่เข้ามานั่งด้วยอย่างหาที่พึ่ง เปมทัตมองอัคคีวางกระดาษสองปึกลงบนโต๊ะ อดถามไม่ได้ “อะไรวะนั่น”


“สไลด์อ่านสอบกับสรุป” ไฟตอบ สามสีหยิบชีทปึกบางกว่าขึ้นมา “อ๋อ อันนี้สรุป...”


“ไม่ นั่นเนื้อหา...อันหนาอะสรุป” หมอยาอธิบาย ไดนาไมต์เหลือกตามองอย่างพิศวง “...มึงย่อยังไงให้สรุปหนากว่าชีทสอบวะน่ะ”


“สไลด์เป็นสิบหน้า ไอ้ห่า ย่อทั้งคืนกูแม่นอยู่สไลด์เดียว...” อัคคีทำหน้าปลง “ ‘โครงสร้างการเกิดปฏิกิริยาต่าง โดยอาจารย์สุชีวรรณ์ จันทรศรี’ ”


“สไลด์แรก...” สามสีหน้ากระตุก “สุดยอดไปเลยอีเหี้ย”


ไฟล้วงขนมในถุงที่ถือติดมือมาใส่ปากอย่างไม่ยี่หระ ยังมีแก่ใจยื่นให้สามทหารเสือ “เอาแมะมึง โสเภณีทอด”


“อะไรวะ?”


“กะหรี่ปั๊บ”


“...เขร้” พวกเปรมเอียงหน้าตาเหลือก ก่อนจะหยิบมากินคนละชิ้น เด็กหนุ่มสี่คนนั่งคุยกันครู่หนึ่ง สุดท้ายอัคคีก็ลุกขึ้น พูดว่า “เฮ้ย กูไปก่อนนะ” 


สามสีมองตาม “ไปไหน?”


“หาไอ้เหมียว” ไฟตอบ เปรมย่นคิ้ว “ใครวะ?”
   

รอยยิ้มกรุ้มกริ่มถูกจุดขึ้นแทนคำตอบ ไดนาไมต์ทำตาโต “เฮ้ย! แฟนใหม่มึงเหรอ!”
   

“...ก็นะ” หมอยาเกาแก้ม เสมองไปทางอื่นยามสามทหารเสือพร้อมใจกันรัวคำถามใส่ ไฟมองนาฬิกา พูดตัดบท “เออกูไปละ ถึงช้าเดี๋ยวแม่งงอนกูอีก บายเว้ย!” สิ้นคำก็สับขาวิ่งออกไป
   

“เฮ้ยไอ้ไฟ! เดี๋ยวเด้!” เด็กหนุ่มผมสีชมพูหันไปมองหน้าพ่อครัว ฝ่ายหลังเลิกคิ้วอย่างสนเท่ห์ “อะไรวะ...แม่งไปได้คนใหม่มาตอนไหนทำไมกูไม่รู้เรื่อง?”


“...” สามสีนิ่งไป เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์ส่งเสียงอีกรอบ


“อ้าวไอ้โช!”
   

“เฮ้ยพวกมึง!” โชตาเป็นประกาย วิ่งเข้ามากระโดดกอดเปรมอย่างทุกที “คิดถึงสัด เหมือนไม่เจอพวกมึงนานมาก” ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงตรงหน้าสามทหารเสือ


เปมทัตมองชีทในมืออีกฝ่าย ถามว่า “อะไรวะนั่น?”


“สไลด์อ่านสอบอะ กูเพิ่งสอบเสร็จ” โชตอบ ไม่วายบ่น “แม่งเมื่อวานสอบข้อเขียน เขาให้ตอบว่าดอกไม้อะไรเป็นอินดิเคเตอร์ไม่ได้พร้อมเขียนเหตุผล”


“เออยังไง้” ไดนาไมต์เสียงสูง


“กูเลยตอบไปว่าทองกวาว...”


“ทรงภูมิ” สามสีรัวมือให้


“เพราะพี่คล้าวไม่ให้เป็น”


“มึงจะบ้าเรอะ!!” สามทหารเสือตะโกนพร้อมกัน โชล้วงขนมในมือขึ้นมาเคี้ยวตุ้ยๆ “ทำไมอะ พี่คล้าวไม่ยอมขี่ควายกับอินดิเคเตอร์หรอกกูว่า”


“ความดันกูจะขึ้น...” เปรมยกนิ้วนวดขมับ โชมองอีกสองคนที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน ก่อนจะยื่นขนมในมือให้เพื่อนๆ “อย่าเครียดน่า กินนี่กับกูดีกว่า...โสเภณีสามตา”


“...อะไรวะ?”
   

“กะหรี่ปลั๊ก”
   

“ปั๊บ! โอ๊ยอีเหี้ย!” พวกเปรมทำหน้าเหมือนโลกจะล่มสลายในอีกห้านาที เด็กประมงยิ้มกว้าง หัวเราะเสียงใส “กูรักพวกมึงจังเลยอะ ร่าเริงเข้าไว้นะ”


“...เรื่องร่าเริงน่ะให้พวกกูเป็นคนตัดสินใจเองเถอะ” เปมทัตพูดหน้าเหนื่อย เป็นจังหวะที่โชมองนาฬิกาแล้วร้องว่า “อ้าว ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย ต้องไปละ!”


“ไปไหนวะ” สามสีถาม โชหลุดปากตอบ


“นัดควายไว้”


“ใครวะ?” เปรมกระพริบตา ก่อนไดนาไมต์จะโพล่งขึ้น “อย่าบอกนะว่าแฟนมึงอะ!!”


“...”
   

ซีกแก้มขาวขึ้นสีเรื่อแทนคำตอบ พ่อครัวตาโตเป็นไข่ห่าน “เอาจริงดิ? เขร้...ทำไมมึงเรียกแฟนโหดจังวะ” เด็กประมงผงะถอยเมื่อสามทหารเสือพร้อมใจกันรัวคำถามใส่ สุดท้ายก็หลับหูหลับตาตะโกนว่า


“ไม่รู้แล้วโว้ย! กะ...กูไปละ! ซียู!”


ก่อนจะโกยแน่บไปชนิดไม่เห็นฝุ่น ท่ามกลางเสียงบ่นปนความสงสัยของไดนาไมต์กับเปรม สามสีก็พอจะประมวลเรื่องราวได้
   

คบกันแล้วสินะ...สองคนนั้น
   

เด็กหนุ่มผมสีชมพูลูบคางอย่างครุ่นคิด “ไอ้ไฟมีแฟน ไอ้โชก็มีแฟน...พวกมันสองคนมีแฟนพร้อมกันแบบนี้ก็หมายความว่า...” สามสีเหลือบมองคู่หูที่หันไปสบตากับพ่อครัว
   

หรือไอ้พวกนี้จะรู้แล้วว่า...


เปมทัตพยักหน้าแล้วพูดออกมา
   

“ไอ้โชจะไม่โดนแย่งแฟนแล้วสินะ!”
   

“...”


สามสีตัวลั่นดังเปรี๊ยะ ร่างกายแข็งค้างแต่ยังได้ยินไดนาไมต์พูดว่า “เออ แม่งต่างคนต่างมีแฟนสักที จะได้ไม่ต้องมาแย่งแล้วต่อยกันอีก...เนอะสามเนอะ!”


“...เออ”


เด็กหนุ่มตัวสูงดึงสติกลับมาในที่สุด


ไม่พูดจะดีกว่าล่ะมั้ง...   




ยามพลบค่ำในวันพุธ ผืนฟ้าเหนือคฤหาสน์เกียรติยวานนท์ถูกทาเป็นสีเข้ม ทศทิศก้าวลงมาจากเบนซ์สี่ประตูคันหรู ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นห้องโถงเหล่าพ่อบ้านก็โค้งตัวให้เขาพร้อมประสานเสียง


“ยินดีต้อนรับกลับครับนายน้อย”


เท็นผงกหัวรับตามนิสัย ถึงตรงนี้มาเรียก็ยื่นแก้วบรรจุน้ำเย็นให้เขา “คุณหนูกลับมาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำก่อนสิคะ”


“ขอบคุณครับ” นายน้อยแห่งคฤหาสน์กระดกดื่มรวดเดียวหมด เขาคืนแก้วให้แม่บ้านร่างท้วม เป็นจังหวะที่ออกัสเดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้าบ้านพอดี


“เท็น”


ชายหนุ่มร่างเล็กในชุดสูทเรียก เจ้าของชื่อมองดวงตาสีเขียวคู่งามของคนพูดแทนคำถาม


“นายท่านรอนายอยู่ในห้องนอนนะ” เลขาคนเก่งบอก เท็นกระพริบตาปริบ


“...ห้องทำงาน?”


“ไม่ ห้องนอนนั่นแหละ นายฟังถูกแล้ว” ออกัสกระชับเอกสารตั้งใหญ่ในอ้อมแขนด้วยใบหน้าอิดโรย “ถ้าฉันเคลียร์งานเสร็จจะตามไป ห้องนอนของนายท่านนะ” พูดจบก็เดินลิ่วเข้าห้องทำงานของตัวเองไป


เท็นเดินขึ้นบันไดกลางมา ก้าวขาช้าๆ ไม่รีบร้อนมากนัก ไม่นานก็หยุดลงหน้าประตูสลักลายราชสีห์บานใหญ่


ก๊อกๆ


“เข้ามาสิ”


ทศทิศเปิดประตู กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมาแตะจมูกทำให้นึกถึงความหลัง...ทั้งเจ็บปวดและชวนคิดถึง ดวงตายาวรีจับจ้องสภาพด้านในที่เปลี่ยนแปลงไปเพียงเล็กน้อยจากความทรงจำ


ไม่ได้เข้าห้องพ่อมานานเท่าไรแล้วนะ...


ทศทิศจำได้ว่าตอนเด็กๆ ตัวเองมักจะมาเคาะห้องนี้ตอนกลางดึกเพื่อขอนอนกับพ่อแม่บ่อยๆ และทุกครั้งสองจะเปิดประตูรับเขาด้วยรอยยิ้ม ท่ามกลางสายตาดุๆ ของอีกคนในห้องที่จ้องเขม็งมาเหมือนถูกขัดจังหวะ


แต่ถึงแบบนั้น...การได้นอนตรงกลางระหว่างไออุ่นของทั้งสองคนก็เป็นสิ่งที่เท็นชอบมากที่สุด


“มีอะไรเหรอครับพ่อ”


ว่าที่คุณหมอเปิดปากถามบิดา ฝ่ายหลังนั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟาสีขาวปลายเตียงคิงไซส์ หมอแปดเงยหน้ามองลูกชาย มือหนาตบพื้นที่ว่างข้างๆ กัน


“มานั่งนี่”


“...” เท็นกระพริบตาปริบ รู้สึกสับสนระคนแปลกใจ แต่ถึงแบบนั้นก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆ อย่างว่าง่าย


“นี่เอกสารส่วนของแก” เจ้าบ้านส่งกระดาษปึกหนึ่งให้เด็กหนุ่ม ทศทิศรับมาเงียบๆ


ร่างใหญ่พูดอีก “เย็นวันศุกร์นี้ เพื่อนเก่าของฉันจะมาที่นี่พร้อมลูกสาวของเขา แกไปเตรียมตัวกับออกัส หาเสื้อผ้ามาใส่ให้เรียบร้อย”


“ครับ” เท็นขานรับโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า


“...”


ไม่มีใครพูดอะไรไปครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นยืน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...”


“พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”


ก่อนจะถูกเสียงทุ้มหยุดเท้าไว้ ทศทิศทำหน้ากึ่งแปลกใจ แต่ก็ตอบว่า “บ่ายโมงครับ”


“ไม่ใช่ตอนเช้าเหรอ?” ดวงตายาวรีของชายวัยกลางคนสะท้อนภาพลูกชาย เท็นอธิบายว่า “พรุ่งนี้อาจารย์ที่สอนตอนเช้าติดประชุมเลยงดเซคครับ”


“งั้นก็ตื่นสายได้สิ?” เด็กหนุ่มมองหน้าคนพูดเมื่อรู้สึกได้ว่าเสียงทุ้มนั้นต่างไปจากปกติ


มันดูผ่อนคลายกว่าทุกที...


“ครับ ก็ว่าจะออกจากที่นี่สิบเอ็ดโมง”


ไม่สิ เรียกว่า ‘กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน’ จะใกล้เคียงกว่า...


หมอแปดผงกหัวเป็นเชิงรับรู้ เท็นมองแล้วเหมือนเห็นตัวเองตอนโตแปลกๆ ตัดสินใจพูดว่า “ถ้างั้นผมขอตัว...”


“นั่งกับพ่อก่อนสิ”


ทศทิศปิดปากฉับ เขามองคนตรงหน้าเหมือนเห็นผีจนอีกฝ่ายขมวดคิ้ว “มองแบบนั้นมีปัญหารึไง?”


“...เปล่าครับ” เท็นนั่งลงตามเดิม เจ้าบ้านมองลูกชายที่นั่งเว้นระยะห่างกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบสิ่งที่วางพิงอยู่หลังโซฟาออกมา ถามว่า


“เล่นเป็นไหม?”


ทศทิศมองตาม ดวงตายาวรีสะท้อนภาพกีตาร์โปร่งสีน้ำตาลอ่อนตัวเก่าที่เขาเคยดีดเล่นกับพ่อสมัยเด็กๆ


“เป็นครับ” เท็นเปิดปาก “ไฟเคยสอนเล่นตอนม.หก”


“ดีดให้หน่อยสิ” ร่างใหญ่ส่งเครื่องดนตรีให้ลูกชาย “พ่ออยากร้องเพลง”


“...ครับ” ว่าที่คุณหมอรับกีตาร์มาจากพ่อ เขานั่งปรับสายพลางไล่คอร์ดจากความทรงจำอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อรู้สึกผ่อนคลายขึ้นแล้วจึงถามว่า “เอาเพลงอะไร?”


มือหนาฉวยกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากกองเอกสาร มันคือแท็ปกีตาร์ของเพลงบทหนึ่ง


“เพลงนี้” หมอแปดวางมันลงตรงหน้าเด็กหนุ่ม เท็นอ่านชื่อเพลงแล้วเลิกคิ้ว


“ห้องนอน?”


“อืม” เจ้าบ้านสบตาอีกคน “ทำไม คนแก่ฟังเพลงสตริงบ้างไม่ได้รึไง?”


“ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย” เท็นกระพริบตา แค่แปลกใจเฉยๆ เอง...


“...”


พลันเสียงในห้องก็เงียบลงราวกับถูกดูดหายไป ทศทิศสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเริ่มดีดอินโทร นิ้วยาวสีซีดขยับพลิ้วไหวราวกับเต้นอยู่บนสายกีตาร์ ดวงตายาวรีจับจ้องแท็ปสลับกับใบหน้าด้านข้างของอีกคนเป็นระยะ


เมื่อถึงท่อนแรก หมอแปดก็เปล่งเสียงออกมา


“ลองมองย้อนไปในวันที่มีความสุข...” เสียงนั้นทุ้มต่ำและแหบพร่า เท็นเหลือบมองคนร้องเล็กน้อย


“เก็บวันเวลา...เก็บความทรงจำ...” เจ้าบ้านสบตาเขา “เก็บเรื่องราวเหล่านั้นเอาไว้ในใจ”


   
‘สองไปแปรงฟัน’

หมอแปดในวัยหนุ่มบอกภรรยาสาวที่ทิ้งตัวลงนอนข้างเขาบนเตียงเสียงทุ้ม

‘โหยง่วงแล้ว จะนอนแล้วเนี่ย’ สองซุกหน้าลงกับหมอนคล้ายหนีปัญหา เจ้าบ้านขมวดคิ้ว

‘เดี๋ยวก็แมงกินฟันหรอก’

‘หลอกเด็กน่า ฉันโตแล้วนะ นี่ก็ได้ที่แล้วด้วย’ แม่ครัวสาวขดตัวในผ้าห่มอย่างเกียจคร้าน หมอแปดมองท่าทางนั้น พูดเสียงดุ ‘ถ้าไม่แปรงฟันเธอจะมีปัญหาแบคทีเรียสะสมในช่องปากนะ’

‘โอ้ยนอนแล้วจ้า คร่อกๆ!’ เธอกวนประสาทเขา

‘อีกหน่อยก็ต้องใส่ฟันปลอมอะ ฟันหลอด้วย’

‘คร่อกกกกก!’

‘ฉันไม่จูบกับผู้หญิงที่ใส่ฟันปลอมหรอกนะ’

‘...’

‘เกิดมันหลุดเข้ามาติดคอฉันจะทำยังไง’
   
‘โอ๊ย! พอได้แล้ว!’ สองลุกพรวด ก่อนจะสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปปิดประตูดังปั้ง!
   


“ปลอกหมอนที่น้ำลายเธอยืดใส่...”


ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็กลับมานอนอีกครั้งพร้อมช่องปากที่หอมสดชื่น


“ช่อดอกไม้ที่เธอให้ฉันเก็บไว้”


ทว่าใบหน้ายับย่นยิ่งกว่าหมาพันธุ์ปั๊ก


“ทุกๆ สิ่งและทุกๆ อย่าง”


‘เก่งมาก’ มือหนาลูบศีรษะทุยนั่นอย่างนึกเอ็นดู


“มีไว้เพื่อคอยเตือนใจฉัน...”


สองทำหน้ายุ่ง


“ว่าฉันจะรักใครไม่ได้อีก”


ไม่วายบ่นว่า ‘ตอนนั้นฉันคิดยังไงถึงได้มาแต่งงานกับผู้ชายแบบคุณเนี่ย!’


“วันนี้ฉันพร้อมจะหยุดหัวใจ”


ตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มคนรักเบาๆ


“อ้อมกอดของฉัน รอยจูบของฉัน”


สบตากับเธอด้วยความรู้สึกอันเปี่ยมล้น


“มันมีไว้เพื่อเธอ...เพียงคนเดียว”

   
‘เธอคิดถูกแล้วไงล่ะ’



“แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก...” ถึงตรงนี้สองพ่อลูกก็ประสานเสียงกัน เจ้าบ้านยิ้มให้ลูกชาย เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานนับเกือบสิบปี


นิ้วยาวของว่าที่คุณหมอขยับดีดสายเกิดทำนองพลิ้วหวาน ในห้องนอนอันใหญ่โต หมอแปดกับลูกชายกำลังนั่งถ่ายทอดความรู้สึกผ่านน้ำเสียงและแววตา ด้วยความคิดถึงและโหยหา หวังส่งมันไปถึงผู้หญิงคนหนึ่ง...


คนที่พวกเขารักมากที่สุด...ซึ่งอยู่ที่ๆ ไกลแสนไกล


“รอยยิ้มของเธอ” เจ้าบ้านหลับตาอย่างขมขื่น “ฉันคงไม่มีวันได้เจออีกแล้ว...”


“สุดท้ายวันนี้คงทำได้เพียง” เท็นร้องแทรกให้พ่อที่เสียงแผ่วหายไป เมื่อกลับมาตั้งสติได้แล้วร่างใหญ่จึงร้องต่อ “กอดทุกๆ สิ่งและทุกๆ อย่าง...”


ทศทิศเปล่งเสียง “กอดมันให้เหมือนที่กอดเธอ”


“เพิ่งรู้วันนี้เมื่อเธอไม่อยู่...” หมอแปดยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย “ว่าเตียงของฉันมันกว้างแค่ไหน”


“อ้อมกอดของฉัน อยากกอดเธออีกครั้ง...” ลูกชายร้องคลอไปกับเสียงของพ่อ


“แล้วจะพูดดังๆ...ว่าฉันรักเธอ”



ท่ามกลางเสียงดนตรีที่อบอวลอยู่ในห้องนอน ออกัสซึ่งกำลังจะเข้าไปรับเอกสารก็ชะงักเท้าอยู่หน้าห้อง เขาแง้มประตูเพียงเล็กน้อย มองลอดเข้าไป


ดวงตาสีเขียวคู่งามสั่นวูบ


“...”


เบื้องหน้า...ราวกับความฝัน ภาพของสองพ่อลูกแห่งตระกูลเกียรติยวานนท์กำลังขับร้องและดีดกีตาร์อยู่ข้างกันบนโซฟาสีขาว


หากตัดฐานะและบทบาททางสังคมทิ้งไปแล้ว ตรงหน้าของออกัสก็แค่ผู้ชายสองคนที่กำลังส่งท่วงทำนองอันงดงามไปยังที่ๆ ไกลแสนไกลเท่านั้น


แด่ผู้หญิงคนเดียวที่สามารถกุมหัวใจของสองพยัคฆ์หนุ่มเอาไว้ได้อยู่หมัด...


“นายหญิง...”


ตอนนั้นเองที่แปดร้องท่อนสุดท้าย ออกัสทำท่าจะปิดประตู


“สุดท้ายวันนี้คงทำได้เพียง...”


พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง


“กอดหมอนใบเดิมที่เธอเคยหนุน”


เลขาหนุ่มตัวแข็งค้าง


“กอดทุกๆ สิ่งและทุกๆ อย่าง...”


เขาอาจจะตาฝาดไป


“กอดมันให้เหมือนที่กอดเธอ”


แต่ออกัสสาบานได้เลยว่าแวบหนึ่งนั้น...


“เพิ่งรู้วันนี้เมื่อเธอไม่อยู่”


ที่นั่งบนโซฟาระหว่างสองพ่อลูกอันว่างเปล่านั่น


“ว่าเตียงของฉันมันกว้างแค่ไหน”


เขาเห็น...


“อ้อมกอดของฉัน อยากกอดเธออีกครั้ง”


ร่างสีขาวอันเลือนรางของหญิงสาว...


“แล้วจะพูดดังๆ...ว่าฉันรักเธอ”


หญิงสาวคนเดียวกับในรูปถ่ายบนหัวเตียง


“คำขอร้องสุดท้าย...ความหวังสุดท้าย”


กำลังหลับตาฟังสองพ่อลูกที่นั่งขนาบข้างด้วยรอยยิ้ม


“คือขอร้องให้เธอ...”


น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงอาบแก้มหนุ่มลูกครึ่ง


“กลับมาเหมือนเดิม”




(มีต่อนะคะ)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 29-12-2015 20:19:46
(ต่อ)


หลังวิชาแลปอาหารภาคบรรยายยามบ่ายวันศุกร์ที่แสนจะน่าเบื่อจบลง เหล่านิสิตชายหญิงก็พร้อมใจกันเก็บข้าวของแล้วกุลีกุจอออกจากห้องไป


แต่ก็มีบางส่วนที่ยังยืนตกลงกันเรื่องไปต่ออยู่บ้าง พวกเปรมอยู่ในกลุ่มนี้


“ไปดูหนังกันพวกมึง!” ไดนาไมต์ชวนเพื่อนระหว่างเช็ครอบหนัง “กูอยากดูเรื่องนี้มานานละ ไอ้ห่า เข้าสักที”


“กูต้องไปบ้านเท็นว่ะ” เปรมตอบเสียงค่อย เด็กหนุ่มผมสีชมพูทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้ “เออว่ะ วันนี้วันศุกร์นี่หว่า...โหยไรวะ ไอ้สามอะ?”


เจ้าของชื่อมองสายตาคู่หูที่จ้องมาอย่างคาดหวังแล้วถอนหายใจ


“...ไปก็ไป”


“เย่!” ไดนาไมต์กระโดดกอดคอเพื่อนตัวสูงอย่างอารมณ์ดี สามสีไม่เคยขัดใจเขาอยู่แล้ว


“โทษทีนะพวกมึง” เปรมพูดขณะสะพายกระเป๋า ก่อนจะโดนเพื่อนผมสีชมพูหันมาชี้หน้าคาดโทษ “ครั้งหน้าเลี้ยงฮันนี่โทสต์พวกกูเลย มึงเบี้ยว”


“เออๆ ไอ้สัด เจอกันเว้ย” พ่อครัวโบกมือแล้ววิ่งออกมา แว่วเสียงบอกลาจากเพื่อนด้านหลังดังให้ได้ยิน


ลมหนาวยามเย็นโชยมาพาใบไม้ค้างต้นให้ร่วงโรย เปมทัตหยุดเท้าหน้าตึกรวมแลป เป็นจังหวะที่เบนซ์สี่ประตูคันหรูคุ้นตาแล่นมาจอดเทียบท่าพอดี


“ออกัส!” พ่อครัวเปิดประตูรถแล้วยิ้มให้เลขาหนุ่ม


“สวัสดีครับคุณเปรม” ออกัสค้อมหัวให้อย่างสุภาพ รอจนเด็กหนุ่มปิดประตูเรียบร้อยดีแล้วจึงออกรถ


“เรียนวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ” เลขาคนเก่งเอ่ยปากถามอย่างทุกที เปมทัตตอบด้วยใบหน้าอิดโรย “อา น่าเบื่อมากเลยล่ะ”


หนุ่มลูกครึ่งมองกระจกมองหลัง พูดว่า “วันนี้ที่คฤหาสน์อาจจะยุ่งๆ สักหน่อยนะครับ”


“เอ๊ะ ทำไมล่ะ?” เปรมหันไปมอง สารถีหนุ่มตอบเสียงทุ้ม “วันนี้นายท่านมีแขกมาร่วมรับประทานอาหารเย็นด้วยน่ะครับ” เพิ่มเติมว่า “เท็นเองก็กลับไปเตรียมตัวก่อนแล้ว”


“เท็นไม่เห็นบอกอะไรเลย?” พ่อครัวขมวดคิ้ว “แล้วแบบนี้ฉันจะไปทำไม...”


“หมอนั่นอยากเจอคุณเปรมครับเลยไม่ยอมบอก” ออกัสได้ทีฟ้อง เปมทัตมุมปากกระตุกหงึก


ไอ้เด็กโข่งเอ๊ย...         


ใช้เวลาไม่นานเบนซ์สี่ประตูคันหรูก็เคลื่อนตัวมาถึงที่หมาย คฤหาสน์เกียรติยวานนท์ยามเย็นประดับด้วยไฟกระพริบหัวไม้ขีดหลากสี โคมไฟตามทางเดินส่องแสงสีส้มนวลตา สร้างบรรยากาศให้ดูพิเศษกว่าที่เคย


ภายในโถงใหญ่เกิดเสียงอึกทึก เปรมก้าวเข้ามา รอบตัวเต็มไปด้วยเหล่าพ่อบ้านที่กำลังเตรียมงานต้อนรับกันอย่างวุ่นวาย
ตอนนั้นเองที่แม่บ้านร่างท้วมวิ่งผ่านมา


“คะ...คุณเปรม ยินดีต้อนรับนะคะ!” มาเรียหยุดเท้าแล้วเอ่ยปนหอบ ในมือถือจานกระเบื้องที่ซ้อนกันจนสูงท่วมหัวและโย้ไปมาอย่างน่าหวาดเสียว


เปมทัตฉวยครึ่งบนออกมาถือไว้ให้ พูดว่า “ผมช่วยครับ”


“ว้ายไม่เป็นไรค่ะ! เดี๋ยวมาเรีย...”


“นำทางไปได้เลยครับ” เปรมตัดบท แม่บ้านร่างท้วมไม่มีทางเลือกจึงพยักหน้าให้ “ขอบคุณคุณเปรมมากนะคะ ตามมาเรียมาเลยค่ะ!”


พ่อครัวหันไปสบตาเลขาคนเก่ง “งั้นฉันไปก่อนนะ”


“...ครับ” ออกัสมองเด็กหนุ่มเดินตามมาเรียไปด้วยแววตาเหมือนปลาตาย ขืนให้เท็นรู้ว่าเขาปล่อยคุณเปรมไปช่วยงานพวกพ่อบ้านแบบนี้ มีหวังเลขาหนุ่มได้โดนฉีกอกแหงๆ...


แต่หนุ่มลูกครึ่งเองก็มีเอกสารที่ต้องจัดการเหมือนกัน ออกัสเดินขึ้นบันไดมายังห้องทำงาน ตอนนั้นเองที่ประตูห้องแต่งตัวซึ่งอยู่ถัดไปอีกสองบานเปิดดังผัวะ!


เลขาหนุ่มสะดุ้ง หลังประตูคือว่าที่คุณหมอในเชิ้ตสีขาวที่ยังไม่ได้สวมสูทดี


“ออกัส!”


เจ้าของชื่อหันไปมอง ด้านหลังเด็กโข่งปรากฏร่างช่างตัดเสื้อที่เลขาหนุ่มเป็นคนติดต่อมา พวกเธอวิ่งถือสูทกับเครื่องแต่งกายอื่นๆ ไล่ตามร่างสูงด้วยใบหน้าอาบเหงื่อ


“โอ๊ยนายน้อยคะใส่สูทก่อนค่ะ!”


“กุ๊กล่ะ...”


“นายน้อยคะเนคไทอยู่ตรงนี้!”


“กุ๊กอยู่ไหน?”


ออกัสมองสองสาวที่พยายามกอดแข้งกอดขาเพื่อเหนี่ยวรั้งนายน้อยแห่งคฤหาสน์ไว้อย่างสุดความสามารถด้วยแววตาเห็นใจ ก่อนจะตอบว่า “ในครัว...”


“กุ๊ก!!”


สิ้นคำก็วิ่งลงบันไดไปทั้งอย่างนั้น ออกัสหรี่ตา


อา ลืมไปเลยแฮะ...


เขาจะถูกฉีกอกได้ยังไง ในเมื่อแค่ได้ยินชื่อพ่อครัวหมอนั่นก็วิ่งโร่ไปแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนแล้วแบบนั้น


ประจวบเหมาะกับช่างตัดเสื้ออีกคนที่วิ่งออกจากห้องมา


“นายน้อยกลับมาใส่ถุงเท้าก๊อนนนนนน!!”




เปรมเดินออกมาจากห้องครัวใหญ่ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอาหาร หลังขนจานกระเบื้องตามมาเรียมาแล้วเด็กหนุ่มก็ช่วยจัดการปัญหาในครัวไปอีกหลายกระบวนความ ไม่ว่าจะเป็นแก้หัวปลีดำ ย่างเนื้อพอร์คชอปหรือเฉาะมะพร้าวทึนทึกเพื่อทำกะทิ จนอาหารทั้งหมดอยู่ในขั้นตอนที่พวกพ่อบ้านควบคุมได้แล้วนั่นแหละ พ่อครัวถึงขอสละลำด้วยใบหน้าอิดโรย


ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงอึกทึกขึ้นด้านหลัง เปรมหันไปมองแล้วเบิกตาโพล่ง


“กุ๊ก!”


เท็นกำลังวิ่งมาหา


“นายน้อยค้าาาาา!!”


แถมยังโดนผู้หญิงไล่ตามมาอีกตั้งสามคน!


“...”


เปมทัตเข้าใจเรื่องทุกอย่างทันที เขาหันไปเผชิญหน้า ก่อนจะยกมือห้ามพร้อมส่งเสียงเหมือนครูฝึกสิงโตในคณะละครสัตว์


“เท็น! ซิท!”


กึก!


ร่างสูงหยุดเท้าแล้วยืนตัวตรงทันที ส่งให้สามสาวที่วิ่งมาสุดแรงเกิดเบรกไม่ทันจนหน้ากระแทกหลังกว้างแล้วล้มหงายท้องไปแบบโดมิโน่


เท็นเดินเข้ามาช้าๆ กางแขนด้วยดวงตาเป็นประกาย “กุ๊ก กอด...”


“ไม่”


ทว่าเปรมกอดอกแล้วถอยออกมา เท็นหยุดเท้าพร้อมขมวดคิ้ว


“ทำไม?”


“นายต้องไปรับแขก ฉันตัวเหม็น ยังกอดกันไม่ได้”


“ได้ไง!” เท็นส่งเสียงไม่พอใจ เปรมมองสามสาวด้านหลังที่ช่วยกันดึงมือเพื่อยืนขึ้นมาอย่างนับถือ เขาสบตาเด็กโข่ง พูดเสียงดุ “แต่งตัวให้เรียบร้อย”


“ไม่!”


“เดี๋ยวนี้” เปรมจ้องหน้าร่างสูง


“กอดกันก่อน” ทศทิศใช้ลูกอ้อน พ่อครัวหน้ากระตุก “ไม้นี้ใช้กับฉันไม่ได้แล้ว...เฮ้ย! จะทำอะไร!”


เปมทัตร้องลั่นตอนด็กโข่งถอดเสื้อเชิ้ตโยนไปด้านหลัง เผยให้เห็นกล้ามท้องสีซีดเป็นลอนสวย โดยพร้อมกัน...หนึ่งในสามสาวก็กระโดดรับเชิ้ตตัวนั้นไว้ได้ทันท่วงที


“กรี๊ดดดด! นายน้อยยย! เชิ้ตตัวนี้ไม่ใช่ราคาถูกๆ นะค้าาา!”


“เท็น ทำไม...เหวอ!” เปรมตัวลอยเมื่อโดนนายน้อยปราดเข้ามาอุ้มขึ้นพาดบ่า ก่อนร่างสูงจะสับขาวิ่งออกมานอกคฤหาสน์ พ่อครัวทุบหลังกว้างดังอัก


“เท็น! นายต้องไปรับแขกนะ!”


เด็กโข่งไม่ตอบแต่เพิ่มความเร็วขึ้น เปมทัตกุมขมับอย่างจนปัญญากึ่งเวียนหัว รู้ตัวอีกทีก็ถูกพามาที่มุมหนึ่งของสวนแล้ว เท็นวางพ่อครัวลงบนพื้น


“นายนี่มัน!” ยังไม่ทันได้อ้าปากด่าคนตัวเล็กก็ถูกอีกฝ่ายคว้าไปไว้ในอ้อมกอด


หมับ


“เราแค่คิดถึงกุ๊กเท่านั้นเอง...”


ทศทิศซุกหน้ากับไหล่ลาดของพ่อครัวอย่างออดอ้อน


“อย่าดุเราเลยนะ”


“...”


นายเปรมหน้าร้อนแทบไหม้ เขาซุกหน้าลงกับอกกว้าง อธิบายเสียงอู้อี้ “แต่ฉันตัวเหม็น นายไม่ควร...”


“กุ๊กตัวหอม” จมูกโด่งสันกดลงสูดกลิ่นจากเส้นผมสีปีกกาคล้ายต้องการพิสูจน์ให้เห็น พ่อครัวหลับตาปี๋ หูแดงเถือก “แม่โว้ย...ไม่รู้เรื่องด้วยแล้ว!”


เท็นจูบใบหูเล็กนั่นอย่างรักใคร่ “คืนนี้ค้างนี่นะ”


“...อือ” เปรมอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ร่างสูงพูดอีก “กุ๊กไปรอที่ห้องก่อน เดี๋ยวคุยธุระเสร็จเราตามขึ้นไปนะ”


“ฉะ ฉันรอข้างล่างนี่แหละ...” เปมทัตหาเสียงตัวเองเจอแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้จะเอาหน้าไปวางไว้ตรงไหนอยู่ดี “จะได้ขึ้นพร้อมกัน...”


“เข้าใจแล้ว” เท็นจุดยิ้มอบอุ่น ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูพ่อครัว


“คิดถึงนะ”


เปรมก้มหน้างุด ตอบอ้อมแอ้ม


“อะ...อืม”


ตอนนั้นเองที่นิ้วยาวเชยคางเล็กขึ้นช้าๆ ก่อนนายน้อยจะแนบริมฝีปากลงมาอย่างนุ่มนวล


จุ๊บ...


“หน่ายนร้อยยยยยยยยย!!”


เปรมรีบผละออกจากเท็นโดยอัตโนมัติ ตามด้วยสามสาวที่วิ่งมาล้อมหน้าล้อมหลังร่างสูง คนหนึ่งโอดครวญ “โอ๊ยอกอีแป้นจะระเบิด แขกก็จะมาแล้ว นายน้อยพอจะมีเวลาว่างสัก 2-3 นาทีไหมคะ...”


“เพียงนายน้อยยืนเฉยๆ เท่านั้น! แจกกันเลยตรงนี้! เสื้อเชิ้ตหนึ่งตัวค่ะ!” อีกคนชูเชิ้ตขึ้นเหนือหัวด้วยใบหน้าอาบเหงื่อ ในขณะที่คนสุดท้ายลงไปกอดขาร่างสูงทั้งน้ำตา “แถมถุงเท้าให้ด้วยนะคะ...”


เท็นขมวดคิ้ว “เราจะกอดกุ๊ก”


“อิไล้!!” พวกเธอเหลือกตาทำหน้าเหมือนประสาทจะกิน เปรมมองภาพนั้น ตัดสินใจพูดว่า “เท็น แต่งตัวซะ”


“ทำไมล่ะ?”


“ฉันก็ให้นายกอดแล้วนี่ ทำแบบนี้พวกเขาเดือดร้อนนะ” เหล่าช่างตัดเสื้อหันมามองพ่อครัวอย่างมีความหวัง ทศทิศฟังแล้วนิ่งไป เสนอว่า


“หอมเราก่อน”


“หา?”


“ถ้ากุ๊กหอม...เรายอมก็ได้” เท็นสบตากับคนตัวเล็ก ฝ่ายหลังแก้มร้อนจนขึ้นสี ก่อนจะรู้สึกได้ถึงสายตาทิ่มแทงจากสามสาวที่พร้อมใจกันตบมือเว้นจังหวะพลางพูดเสียงโมโนโทนว่า “หอมเลย! หอมเลย!”


ไม่ใช่งานแต่ง!


ถึงตรงนี้ใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มลงมาหา เปรมยืนมองอย่างชั่งใจ สุดท้ายก็รวบรวมความกล้ายื่นหน้าเข้าไปกดจมูกลงบนแก้มสีซีดดังฟอด!


“ตะ...แต่งตัวเถอะนะ” พ่อครัวพูดเสียงสั่น แข้งขาก็พากันจะอ่อน โดยไม่ทันตั้งตัวนายเปรมก็ถูกเด็กโข่งยื่นหน้าเข้ามาขโมยหอมแก้มไปยิ้มๆ สบตาแล้วพูดว่า


“หอมมาหอมกลับ...ไม่โกงครับ”




กลับเข้ามาด้านใน โถงใหญ่ตอนนี้ถูกเนรมิตกลายเป็นห้องอาหารด้วยโต๊ะยาวสุดหรูที่ตั้งอยู่กลางห้องพร้อมเก้าอี้เข้าชุด เจ้าบ้านสวมสูทสีน้ำเงินประจำหัวโต๊ะ ส่วนลูกชายในสูทสีฟ้าอ่อนนั่งอยู่ทางซ้ายมือของเขา


ตรงข้ามนายน้อยเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่ง เขามีเส้นผมสีดำสนิทตัดกับผิวกายขาว ดวงตาเล็กตี่ตามแบบฉบับลูกคนจีนคู่นั้นพราวระยับ 


ขวามือของอาคันตุกะคนสำคัญคือเด็กสาวรูปร่างผอมบางในชุดเดรสสีชมพูอ่อน ผิวกายเธอขาวละเอียดเหมือนบิดา ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโตทอประกายแบบเด็กฉลาด
   

“ปิยะ นี่ลูกชายฉัน...เท็น” เจ้าบ้านเปิดปากก่อนเริ่มมื้ออาหาร ก่อนจะหันไปทางลูกชาย “เท็น นี่ปิยะ...เพื่อนเก่าของพ่อ และน้องเดียร์...ลูกสาวของปิยะ”


“สวัสดีครับ” เท็นทักทายด้วยท่าทีสุภาพ ปิยะจ้องลูกชายเพื่อนตาโต


“โห! ทำไมหน้าเหมือนแปดเด๊ะเลยอะ!”


“...ก็ลูกฉัน” คนหัวโต๊ะตอบเหนื่อยๆ ชายเชื้อจีนหัวเราะ ก่อนจะชวนเด็กหนุ่มคุยอย่างอารมณ์ดี “เท็นเรียนอยู่ปีไหนแล้วเนี่ย”


“ปีหนึ่งครับ” ทศทิศตอบ ปิยะหันไปมองหน้าลูกสาว “เห...ก็เป็นพี่น้องเดียร์หนึ่งปีน่ะสิ น้องเดียร์อยู่ม.หก” ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์


“แล้วเท็นมีแฟนรึยังล่ะ?”


“ผม...”


“น้องเดียร์ยังไม่มีแฟนเลยนะ”


“คุณพ่อ!” เด็กสาวค้อนขวับ เธอมองพ่อหัวเราะร่วนอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะหันไปค้อมหัวให้นายน้อย “อย่าถือสาพ่อของฉันเลยนะคะ แกชอบพูดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้แหละค่ะ”


ปิยะส่งเสียง “ทำไมล่ะ ลูกสาวของพ่อน่ารักขนาดนี้!”


“นายมีลูกสองคนนี่ แล้วคนโตล่ะ” หมอแปดถามขณะเริ่มรับประทานอาหาร ปิยะหั่นเนื้อเข้าปากบ้าง เขาถอนหายใจ “หมอนั่นมันหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยว เที่ยวหญิงเป็นว่าเล่น”


“เหมือนนายตอนหนุ่ม”


“เห่...” ดวงตาตี่หรี่มองคนหัวโต๊ะ ยกนิ้วทำจุ๊ๆ “ฉันเลิกนิสัยนั้นแล้วน่า อย่าทำให้ครอบครัวร้าวฉานสิ” ก่อนจะพูดยิ้มๆ “ว่าแต่นายชื่อแปดแล้วก็ตั้งชื่อลูกว่าเท็นเหรอเนี่ย...น่ารักจัง”


ร่างใหญ่หัวเราะในลำคอ “ก็เหมือนนายนั่นแหละ”


“แน่น้อน!” ปิยะยกยิ้มอย่างภาคภูมิ


“ทำไมเหรอครับ” เท็นเอ่ยถาม ชายเชื้อจีนอธิบายว่า “ชื่อของฉันแปลว่า ‘เป็นที่รัก’ น่ะ ฉันก็เลยตั้งชื่อลูกๆ ของฉันให้เป็นแบบเดียวกัน อย่างเดียร์ก็แปลว่าเป็นที่รักนะ!”


ทศทิศกระพริบตา “แล้วคนโต...”


“อา ชื่อคนโตก็แปลว่าเป็นที่รักเหมือนกัน แต่คนละเรื่องกับน้องเดียร์เลยล่ะ” ปิยะทำหน้าเหนื่อย “คนโตของฉันอยู่ปีเดียวกับเท็นเลย แต่ไม่ใช่มหาลัยเดียวกับนายหรอกนะ”


มุมปากลูกคนจีนกระตุกยิ้ม “ถ้าอยากเจอคราวหน้าจะพามานะ”


“...ไม่รบกวนดีกว่าครับ” ฟังจากกิตติศัพท์แล้วเท็นก็ตอบได้แค่นี้ ปิยะหัวเราะลั่น “ให้ตาย! นายนี่เหมือนแปดไม่มีผิด!” แล้วพูดว่า


“ฉันชักจะชอบซะแล้วสิ แต่งงานกับลูกสาวฉันไหม?”


“แค่ก!”


เดียร์ถึงกับสำลัก เธอค้อนพ่อจนตาเหลือก “คุณพ่อ!”


“ฉันพูดจริงนะ”


ปิยะสบตากับเด็กหนุ่ม “นายหน่วยก้านดีเหมาะสมกับลูกสาวของฉัน ว่าไงล่ะแปด?” เขาหันไปทางเจ้าบ้าน บอกว่า “น้องเดียร์น่ารักมากนะ บอกก่อนถ้าไม่ใช่ลูกนายฉันไม่ยอมเสนอให้แบบนี้หรอกนะเฟ้ย!”


“...งั้นเหรอ”


“ทำไมตอบแค่นั้นเล่า!” ปิยะกระดกไวน์ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องแล้วชวนคุยสัพเพเหระไปเรื่อย ไม่นานก็เข้าธุระสำคัญที่ทำให้ต้องเดินทางมาถึงนี่


เจ้าบ้านมองลูกสาวเพื่อนที่นั่งก้มหน้าโดยมีพ่อพูดเรื่องธุรกิจไม่หยุดอยู่ข้างๆ เขาลอบแตะศอกลูกชาย


“...” เท็นหันมามอง หมอแปดบุ้ยหน้าไปทางเด็กสาว ลูกชายมองตาม เข้าใจความหมายทันที


ทศทิศลุกขึ้นช้าๆ ปิยะหยุดพูดแล้วหันมามองเด็กหนุ่ม ตอนนั้นเองที่นายน้อยเดินเข้าไปหาเด็กสาว ยื่นมือให้เธอพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น


“นั่งเฉยๆ คงเบื่อแย่ ไปเดินเล่นกันไหม?”


ปิยะตาโต ก่อนจะพรวดไปเขย่าไหล่เจ้าบ้านอย่างตื่นเต้น “โหยแปด! ลูกชายนายเท่สุดยอดไปเลยอ้ะ!”


“...” หมอแปดพยักหน้าแกนๆ ในขณะที่เดียร์กระพริบตาปริบๆ


“เอ่อ...ค่ะ” เธอจับมือกับอีกฝ่ายแล้วยืนขึ้น


“พวกเราขอตัวก่อนนะครับ” เท็นโค้งให้ผู้ใหญ่สองคนอย่างสุภาพ ก่อนจะจูงมือเด็กสาวออกไป


“โอ๊ยยยยยยยย งานดีอยากด้ายยยยยย” ปิยะเอี้ยวตัวไปกอดแขนเพื่อนแล้วร้องอย่างตื้นตัน ข้างขมับของหมอแปดปูดโปน รอจนพวกเด็กๆ ออกไปถึงได้กล้าเขกหัวอีกฝ่าย แล้วตะคอกว่า


“เข้าเรื่องสักทีไอ้บ้านี่!”




สวนหย่อมของคฤหาสน์เกียรติยวานนท์ถูกตกแต่งด้วยโคมไฟสีส้มนวลตา ร่างสูงกับเด็กสาวก้าวคู่กันไปตามทางเดิน ลมเย็นพัดมาทำให้อากาศยามค่ำคืนเย็นสบาย


ทศทิศมองคนตัวเล็กที่เดินตัวแข็ง บอกว่า “ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้”


“...” เดียร์เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาดังเฮือกจนเท็นหลุดหัวเราะ


“เพราะพี่ชายค่อนข้างเกเรฉันเลยต้องมาออกงานกับคุณพ่อแทนบ่อยๆ น่ะค่ะ” เด็กสาวยิ้มแหย “แถมยังต้องรักษาภาพพจน์มากๆ จนฉันแทบไม่เป็นตัวของตัวเองเลย”


ร่างสูงผงกหัวอย่างเข้าใจ “ผมก็เหมือนกัน”


“พี่เท็นไม่เหมือนฉันแน่ค่ะ” ลูกสาวปิยะพูดยิ้มๆ คนฟังกระพริบตา “คือว่า...ตัวจริงของผมเองก็ไม่ใช่แบบที่คนอื่นเห็นเหมือนกัน”


“เอ๊ะ จริงเหรอเนี่ย?” เดียร์มองตาโต “ใครๆ ก็พูดกันว่าพี่เท็นเป็นสุภาพบุรุษและเพอร์เฟ็กต์ ตอนที่เห็นครั้งแรกฉันเองก็คิดแบบนั้นค่ะ!”


“ไม่มีใครเพอร์เฟ็กต์หรอกครับ” นายน้อยเผยยิ้ม เด็กสาวพยักหน้าเข้าใจ “โอเค งั้นเราเหมือนกันก็ได้ค่ะ”


“พี่ชายไม่ชอบเข้าสังคมเหรอครับ” เท็นพาน้องมานั่งเก้าอี้ยาวสีขาวซึ่งตั้งประดับไว้ เดียร์นั่งลง เธอพูดพลางออกไม้ออกมือตามประสาเด็กวัยรุ่น “เรียกว่าสังคมคนละแบบดีกว่าค่ะ พี่ชายฉันเขาเป็นเสือผู้หญิง”


“แบบนี้นี่เอง” เท็นเข้าใจแล้ว เด็กสาวสั่นหัวขำๆ เมื่อนึกถึงหน้าพี่ชาย “แต่ถึงแบบนั้นเขาก็หวงฉันมากเลยนะคะ ทำตัวย้อนแย้งจริงๆ”


“ถ้าผมมีน้องสาวแบบเดียร์ผมก็คงจะหวงมากเหมือนกัน” ทศทิศบอกตรงๆ คนฟังนิ่งไป ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา “พี่เท็นเนี่ย...พูดเรื่องแบบนี้ได้เป็นธรรมชาติจังเลยนะคะ”


‘นายเนี่ย...พูดเรื่องน่าอายได้หน้าตาเฉยเลยนะ’


เท็นยิ้มออกมา “ครับ มีคนเคยบอกแบบนี้เหมือนกัน” 


“...” เดียร์ตาเป็นประกาย โพล่งว่า “พี่เท็นยิ้มแบบเมื่อกี้อีกทีได้ไหมคะ!”


“...แบบไหน?” เท็นเอียงคอ เด็กสาวลูบคางอย่างครุ่นคิด “ขอโทษนะคะ...” เธอยื่นมือเข้าไปจับแก้มคนตัวใหญ่ให้ยกขึ้น พยายามให้ได้องศาแบบเมื่อครู่ แต่สุดท้ายก็ได้หน้าแปลกๆ กลับมา


“ฮ่าๆๆ ขอโทษค่ะ แต่ฉันชอบรอยยิ้มเมื่อกี้มากเลย แต่ดูเหมือนจะออกมาแค่ตอนไม่ได้ตั้งใจสินะคะ” คนตัวเล็กหัวเราะเสียงใส เท็นกระพริบตา “ขอโทษด้วยนะ...”


เดียร์ยิ้มกว้าง “พี่เท็นน่ารักจัง”


ตอนนั้นเองที่ด้านข้างปรากฏร่างชายสวมทักซิโด้สีดำสองคน ในมือพวกเขาถือไวโอลินเอาไว้ หนึ่งในนั้นบอกว่า “พวกเราได้รับคำสั่งจากคุณปิยะให้มาบรรเลงไวโอลินให้พวกคุณฟังครับ”


นายน้อยเหลือบมองหน้าต่างบานใกล้ที่สุดโดยอัตโนมัติ ดวงตายาวรีสะท้อนภาพสองชายวัยกลางคนที่กำลังจ้องมา ปิยะยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างครึ้มใจ ในขณะที่หมอแปดพยักหน้าเป็นเชิงให้ตามน้ำ


“อะไรเนี่ย คุณพ่ออีกแล้วเหรอ” เดียร์ขมวดคิ้ว กำลังจะลุกไปจัดการ ทว่ากลับโดนร่างสูงคว้าแขนเอาไว้


“เอ๊ะ?”


“...เต้นรำกันไหม?” ริมฝีปากเหยียดตรงขยับเอื้อนเอ่ย เด็กสาวกระพริบตา “เอ่อ ถ้าพี่เท็นไม่อยาก...”


พอดีกับที่ปิยะดีดนิ้วส่งสัญญาณ พลันนักดนตรีทั้งสองก็พร้อมใจกันยกไวโอลินขึ้นมาสีโดยอัตโนมัติ เท็นส่งมือให้น้องด้วยรอยยิ้มอบอุ่น


“เต้นรำกันสักเพลงนะ”


เดียร์มองมือหนา ดวงตากลมโตทอประกายวูบ เธอวางมือเล็กลงไป เงยหน้าสบตาอีกฝ่าย


“ค่ะ”


ท่วงทำนองถูกบรรเลงขึ้นแล้ว คู่เต้นรำชายหญิงประสานมือกันก่อนจะขยับตัวไปตามจังหวะ ท่ามกลางแสงจันทร์และเกล็ดดาวอันพร่างพราวอยู่บนผืนฟ้า ที่งดงามราวกับภาพวาดในหนังสือนิทานสมัยเด็ก


การเคลื่อนไหวของร่างสูงในชุดสูทกับเด็กสาวในชุดเดรสช่างอ่อนวาน ไม่ต่างไปจากเจ้าชายกับเจ้าหญิงที่กำลังเต้นรำท่ามกลางบทเพลงอันแว่วหวานยามค่ำคืน


เท็นสบตากับเด็กสาว ในลูกแก้วกลมโตสีอ่อนนั้นทอประกายอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ


แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่ามันช่างน่าค้นหามากเหลือเกิน...




“...”


ไกลออกมา เปมทัตยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย


ไม่ได้ตั้งใจจะสอดรู้สอดเห็น...เขาแค่บังเอิญนั่งรอเท็นอยู่แถวทางเข้าคฤหาสน์ พอเห็นร่างสูงเดินจูงมือเด็กสาวออกไปแล้วก็เลยอดตามมาดูไม่ได้


เปรมคิดมาตลอดว่าเขาจะปกป้องเท็น


...


แต่จากสีหน้าและน้ำเสียงที่คุยกับเจ้าบ้านวันนี้ดูท่าเขาคงไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว...


‘พี่เท็นน่ารักจัง’


ดวงตาสีนิลจับจ้องภาพชายหญิงสองคนที่กำลังเต้นรำอยู่กลางสวนหย่อมอีกครั้ง


“...”


อดยอมรับไม่ได้ว่าเจ็บเหมือนกัน...


‘ฉันชักจะชอบซะแล้วสิ แต่งงานกับลูกสาวฉันไหม?”’


ได้ยินว่าพ่อของเด็กสาวก็อยากได้เท็นเป็นลูกเขยด้วย


‘ผม...’


เอาเถอะ...


“...”


แค่ภาพตรงหน้ามันก็เป็นคำตอบได้ชัดเจนอยู่แล้ว



เวลาสามทุ่มครึ่ง เปมทัตสะพายกระเป๋าแล้วมองร่างสูงเป็นครั้งสุดท้าย


“...”


ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ...



****************************************************** *


สวัสดีค่าาาาา า
 :katai4:
ไอ่ แอม คั้มแบ้กกกกกกกกกก ก !
/meวิ่งหลบหม้อถังกะละมังไห

กรี๊ดดดดด ด ข่าวคราวเงียบหายไปเกือบสามเดือนนน น
ช่วงนั้นจูนสอบค่ะ ทุกอย่างรุมเร้ามาก งานก็เยอะท่วมหัว ..
เอาต้วแทบไม่รอดเลยค่ะ 555555555 5
ขอโทษที่มาลงช้าจริง ๆ นะคะะะ ะ
/ก้มกราบแบบเดอะเฟซ

วันนี้มาเพราะใจอยากลงตอนนี้ก่อนปีใหม่ค่ะ
แล้วก็ทำสำเร็จด้วย ! โอ๊ย ที่ดี 555555 5
อีกเรื่องที่อยากอวด จูนไม่เอฟอิ๊งค์แหละค่ะ !
โหย มันดีมาก ไม่ใช่ดีธรรมดา ดีบวกด้วย 5555555 5
ถือเป็นเรื่องราวดี ๆ รับปีใหม่จริง ๆ ค่ะ

พอละเดี๋ยวยาว เรามาขายของกันดีกว่า 555555 5
เพจเฟซบุ๊กของจูนเองค่ะ
iJune4S (https://www.facebook.com/iJune4S)
ไม่ต้องตกใจที่ยังไม่เห็นจูนลงอะไรนะคะ
มีความเคลื่อนไหวเดียวตั้งแต่เปิดมาคือเปลี่ยนรูปโปรค่ะ 555555 5
ไปติดตามกันได้น้า จูนเตรียมเรื่องสั้นเอาไว้ลงเยอะแยะเลย

แล้วก็ ใครว่าง ๆ ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ได้นะคะ

สุดท้าย อันนี้ทางการสุด
.. ไม่หรอกค่ะ จูนพูดเล่น 5555555 5

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ
จูนไม่มีคำพูดอื่นจะให้จริง ๆ ค่ะ ขอบคุณสำหรับการรอคอยมาก ๆ
รวมถึงการทวงที่น่ารักและน่าเอ็นดูของคนอ่านด้วย 5555555 5
มาเป็นกลอนบ้าง มาบ่นบ้าง จูนอ่านแล้วหัวเราะออกมาเลยค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่สนใจและให้ความสำคัญกับนิยายบ้า ๆ บอ ๆ เรื่องนี้นะคะ
 
สุดท้าย (อีกสักที) สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ
ขอให้พักผ่อนอย่างปลอดภัยและสนุกสนานนะคะ

 :katai2-1:

แล้วเจอกันตอนที่ยี่สิบเก้าค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: chaichan ที่ 29-12-2015 20:48:03
ไหงงี้อ่า.. :mew6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-12-2015 21:04:29
 :a5: :a5: o22 o22 o22

ไหงงั้นอ่ะเท็น เปรมไปแล้วนะมัวแต่เต้นรำกับสาวอยู่ได้ :z3: :z3:
มาสบตาน่าค้นหาอะไรรรรรรรรรรร :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 29-12-2015 21:09:33
เง้อเท็นจะไปค้นหาใคร มีกุ๊กอยู่แล้วยังจะนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 29-12-2015 21:17:02
เท็นนนนน
ไม่ชอบแล้วทำไมหมือนไปให้ความหวังเค่าอย่างงั้นล่ะ หรือยังไม่อน่ใจว่าชอบกุ๊กจริงๆกันแน่
คู่อื่นๆเค้าก็เริ่มโอเคกันแล้วนะ แต่คู่หลัก กับคู่ทหารเสือนี่สิ ยังหน่วงๆกันอยู่เลย
มีแอบแฟนตาซีเล็กๆตอนเอื้อไปซื้อแหวนนะเนี้ย
ลูกชายคุณปิยะ เป็นใครกันนะ หรือจะ้ป็นตัวละครใหม่
อา ก็เข้าใจเท็นนะ แต่ว่าก็เข้าใจเปรมมากกว่าอยู่ดี
เฮ่อออ
ไปตามง้อเร็วเข้า เด็กโข่ง เปรมหนีไปแล้วน้าา
จะมีเฉลย เกี่ยวกับครอบครัวเอื้อมั้ยนะ
รอตอนต่อไปนะคะ
มาเร็วๆน้าาาา⊙﹏⊙
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: dariakim ที่ 29-12-2015 21:21:19
ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อ T^T
กราบงามๆ :hao5:
เราเพิ่งได้ติดตามเรื่องนี้เมื่อไม่นานนี้เอง แต่หลงมากกกกก
คนแต่งไฟติ้งนะคะ รีบๆมาต่ออีกน้าาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Nam-Ing ที่ 29-12-2015 21:22:05
เท็นนิสัย = = งั้นงอนนานๆเลยกุ๊ก :laugh: :laugh:

 บังอาจไปเต้นรำกับหญิงอื่น แง่งงงง  :m31: :fire: :angry2:

ไม่ก็เอาชายอื่นมาเย้ยมั่งเท็นจะได้รู้ว่ากุ๊กรู้สึกยังไง   o18 o18

ปล.อินจัดไปหน่อย อิอิ 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: DE SaiKuNee ที่ 29-12-2015 21:34:20
 :ruready :ruready
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 29-12-2015 21:38:11
อ้าว ๆ เด็กยักษ์ทำงี้ได้ไง กุ๊กหนีไปแล้วเห็นไหม หรือว่าไม่สนใจกันแล้ว เชอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-12-2015 21:43:25
 :m16:เท็นทำให้น่องเปรมเสียใจ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 29-12-2015 21:57:35
กลับมาทั้งที ฉีกซองมาม่าให้เราต้มกินซะงั้น :mew2:

รอตอนยี่สิบเก้าอย่าใจจดใจจ่อเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 29-12-2015 22:14:23
เอ้า.....กุ๊กอย่าเพิ่งไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 29-12-2015 22:21:45
ทำแบบนี้ระวังกุ๊กหนีนะ เท็น :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: cinnsin ที่ 29-12-2015 22:28:58
ทำแบบนี้ระวังโดนใครแย่งเปรมไปได้ง่ายๆนะเท็น หึหึ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-12-2015 22:37:26
สงสารเปรมเบาๆ ทำไมเท็นทำงี้อ่ะ :ling1:
โหยรอนานมากนึกว่าจะไม่มาต่อซะละ  5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 29-12-2015 22:44:47
เปิดมาแบบคาเฟ่ แต่ไหงลงท้ายด้วยละครดราม่าล่ะคะะะะะ  :a5:
แต่ก็เอาเถอะ เราให้อภัย เพราะมาต่อยาวสะใจมากกกกกก
น่ารักที่สุดเลยยยยยยยย :hao7:
เรามาตั้งหม้อรอตอนต่อไปแล้วนะ
รวมเล่มเมื่อไหร่ อย่าลืมกระจาย เตรียมทุบไหล่ะนะ!!!!! :z2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: bylakkhana ที่ 29-12-2015 22:53:24
ดีใจที่กลับมา งื้อออออออออออออออออออออ แต่มาแล้วทิ้งมาม่าไว้เฉยเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย คืออะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร มาต่ออออออออออออออออออออออออออออออออ  :hao5: :katai1: :mew5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 29-12-2015 22:57:46
ก่อนอื่นคงต้อง "สวัสดีปีใหม่" ล่วงหน้าเหมือนกันค่ะ มีความสุขนะคะ

ตอนนี้อ่านไปอ่านมาสงสารกุ๊กอ่า อุตส่าห์ฝ่าฟันกันมาตั้งเยอะ ไหงต้องมาเห็นภาพบาดตาบาดใจเนี่ย  :ling1:  :ling3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 29-12-2015 23:21:10
ห๊ะ!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 29-12-2015 23:31:11
เท็นยังจะค้นหาอะไรอี๊กกกกกกกกกกกกกกก
ไปเลยกุ๊กหนีไปเลยยยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 29-12-2015 23:43:30
เท็นนิสัยอะ
เปรมชอบแชงไปเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 30-12-2015 00:07:36
 o13  o13  o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 30-12-2015 00:46:43
กลับมาทั้งที เอามาม่าฝากอีก
เปรมอย่าเพิ่งคิดไปเอง ขอร้อง
เท็นสุภาพบุรุษมากไป นิสัยว่ะ เปรมไปแล้ว ไปตามเดี๋ยวนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 30-12-2015 01:05:09
กุ๊กหนีแล้ว ถ้าแขกกลับแล้วแต่เท็นไม่เจอกุ๊ก
ไม่บ้านแตกเหรอเนี่ยะ
แล้วหมอแปดกับเท็นเหมือนจะชินกับสถานการณ์จับคู่แบบนี้นะ เพราะอะไร????
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 30-12-2015 01:27:58
เอาแล้วไงละ เท็นทำอย่างงี้เดีนร์คิดไปไกลแน่ๆ
แต่ที่รู้ๆ เปรมคงเสียใจจากการกระทำของเท็นแล้วแหละ

แล้วกว่าจะมาต่อต้องรอไปอีกนานเท่าไรละนั้น
 :mew5: :mew5: :mew5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Wtftt ที่ 30-12-2015 01:34:58
เด็กโข่งทำไมทำแบบนี้ ทิ้งกุ๊กไว้แบบนั้นเหรอ คือเราร้องไห้เลยอะ
น่าค้นหางั้นเหรอ
อยากได้เหตุผลของเท็น หรือน้องเดียร์เป็นสาววาย(คิดบวกเกิ๊น)
เดียร์เชิญเถอะ อย่ามาทำแบบนี้ ฮือออออ เท็นทำไมเป็นคนแบบนี้ นี่อ่านจบยังน้ำตาไหลอยู่
กุ๊กมาๆเรากอด เท็นถ้าไม่เคลียร์ก็อย่ามาอ้อนกุ๊ก เชอะ
มาต่อนะ นี่รอจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 30-12-2015 01:42:41
 :hao5: :hao5: :hao5: มาม่า  :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 30-12-2015 04:08:40
อ่านรวดเดียว ลงท้ายจบแบบนี้เอาปืนมายิงชั้นเสียเถิดที่รักกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องเท็นนนน หนูทำอะไรลงไปปปปปปป ม่ายยยยยยยยย กุ๊กกกกก คัมแบ็คพลีสสสส :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-12-2015 04:51:28
 :katai1: :katai1: :katai1:  อีเท็นทำแบบนี้ไดไง เปรมงอน นานๆเลยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 30-12-2015 07:21:45
เท็นทำไมทำแบบนี้จะนอกใจเปรมเหรอ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 30-12-2015 07:42:31
หายไปนานมันไม่เท่าไรค่ะ แต่ตอนจบนี่แหละ อาร๊ายยยย!!! เท็นทำงี้ได้ไง :m31: สงสารเปรมเลย :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 30-12-2015 10:45:56
มีปมมาเพิ่ม ทั้งแหวน ทั้งสาว
เท็นอะไรยังไง อธิบายสิ
เดี๋ยวยกเปรมให้คนอื่นเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 30-12-2015 11:12:56
โหวววววววววววว
สงสารกุ๊กอ่ะ  :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-12-2015 13:23:58
คิดถึงมั่กมาก!!กลับมาซะที แต่แบบแอบดราม่าเล็กๆ(?)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 30-12-2015 14:13:00
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 30-12-2015 14:19:46
เอ้า...ทำไมงี้อ่ะ ค้างยาวไปถึงปีหน้าแน่เลย  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 30-12-2015 16:46:41
ไอ้เด็กโข่งนี่ :z6:






กุ๊ก  กลับมาก๊อนนนนนนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 30-12-2015 16:56:00
ว้าย อ่านค้างไว้ระยะหนึ่งแล้ว ว่าจะกลับมาอ่านต่อซะหน่อย แต่เห็นว่ามีการซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาแกะซองต้มน้ำไว้แล้ว งั้นดิฉันขอสังเกตการณ์อยู่ตรงขอบๆ ก่อนนะคะ มาม่าถูกกินหมดชามเมื่อไหร่ถึงเจอกัน  :z3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: lovenotforget ที่ 30-12-2015 17:22:29
ทำไมทำแบบนี้ละค่า  คนอ่านจะขาดใจตายแล้วน้า  สงสารกุ๊กอ่า  หาใหม่ให้เลยดีกว่าไหมค่ะถ้าเท็นทำแบบนี้  :z3: :z6: :katai4: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 30-12-2015 17:42:42
จะหายไปแบบนี้ไม่ได้นะคะ มาต่อเร็วๆนะคะ :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 30-12-2015 19:10:02
ทำไมเท็นทำแบบนี้!!! กุ๊กๆงอลไปเลย
แต่เท็นต้องรีบมาง้อกุ๊กๆนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: dark-soleil ที่ 30-12-2015 19:59:12
ดูๆแช้วคาแรคเตอร์ของเดีย์ไม่น่ามาแบบนางร้ายในละคร จริงอยู่ว่านางอาจจะทำให้เปรมเข้าใจผิด
แต่ตอนนี้คือเราว่านางมาเพื่อทดสอบความรักของเท็นกับเปรม ปัญหาจริงๆน่าจะอยู่ที่ครอบครัวของเท็นกับความคิดของเปรมมากกว่า
เราว่ามีโอกาสสูงมากที่หลังจากนี้เปรมจะเริ่มถอยห่างจากเท็น เพื่อให้เท็นได้อยู่กัขคนที่เหมาะสมจริงๆ อะไรแบบนี้

//มโนล้วนๆอ่ะ 555 นี่ตอนเห็นว่าคนแต่งมาอัพนี่แทบกรี๊ด มาอัพรับช่วงสิ้นปีไรงี้ เจอบรรยากาศหน่วงแบบนึ้ก็ขอทำใจกับตอนต่อๆไปว่ามันอาจจะหน่วงกว่านี้ค่าาา ขอบคุณค่าคนแต่ง สุดท้ายนี้ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่าาาา :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 30-12-2015 20:11:33
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: bevobova ที่ 30-12-2015 20:40:32
เจ็บปวดกว่าคนแต่งหายตัวไปก็จบตอนแบบนี้นี่แหล่ะ  ฮรืออออออออออออออออออ  :ling1:  :katai1: :katai1: :katai1: 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 30-12-2015 21:17:04
กุ๊กหนีกลับแล้ววว เท็นนน ทำอะไรเนี่ย ค้างงง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: LetGet ที่ 30-12-2015 21:58:47
ไรท์เตอร์กลับมานะ มันค้าง!!!!  :katai1:  :katai1:  :katai1:  :sad4:  :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: MELLOW ที่ 30-12-2015 22:52:40
แอบคิดแทนเปรมไปไกล. เท็นมีเปรมแล้วทำไมทำแบบนี้
น่าจะบอกไป ว่ามีแฟนแล้ว นี่มาเต้นรำ คุยกระหนุงกระหนิง ถ้าเราเป็นเปรม เราก็จะไม่อยู่เหมือนกัน
 :ling3: :ling3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 30-12-2015 23:03:00
 :a5:โกรดเท็น :serius2:

ระวังเปรมถูกแย่งไปนะ :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 30-12-2015 23:26:15
ตอนนี้อยากยกส้นต*นใส่หน้าเท็นเลยอ่ะ เหอะดราม่ารับปีใหม่ แล้วเอื้อนั่นแหวนแฟนตาซีป่ะ  o8
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 31-12-2015 00:01:23
แงงงงง เค้าสงสารกุ๊กอ่า
ไหงเท็นทำแบบนี้ :z3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 31-12-2015 07:43:44
เปรมตัดใจเร็วไปนะ แต่หนุ่มนัย์ตาปีศาจนี่มีภาคต่อมั๊ย แหวนลึกลับน่าค้นหามาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 31-12-2015 14:02:59
หายไปนานจนเราลืมว่าใครคือแชงมา. ฮ่าๆๆ. ไปอ่านใหม่ด่วน
เท็นคืออะไร ทำแบบนี้กุ๊กเสียใจน้าา
แล้วแหวนสิบสองวงคืออะไร  แฟนตาซีมากค่ะ. เดาไม่ถูกเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 31-12-2015 19:13:35
คืออะไรอะ เท็น  :z6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Ryu7801 ที่ 31-12-2015 21:24:33
 :m16:ไม่ชอบเท็นเลย หมอแปดอีกคน  อยากให้กุ๊กหลบหน้าเท็น  หายไปเลยให้เท็นตามหาให้เข็ดไม่เคลียร์ไม่ยอมนะ  มาต่อไวๆๆๆๆๆด้วย :fire: :fire: :fire:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 31-12-2015 22:26:00
เท็นทำงี้ได้ไง!!ฟันแล้วทิ้งเรอะ!!ยอมไม่ด้ายยยยกรี๊ดดดด!! :a5: :mew5: :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 01-01-2016 00:52:32
มาม่ารับปีใหม่เล้ยยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 01-01-2016 11:12:48
กลับมาพร้อมกลิ่นมาม่่โชยมาแต่ไกลเลย TT
ปล. คิดถึงเรื่องนี้ตลอดเวลา อิอิ รอตอนต่อไปจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 02-01-2016 11:39:31
เปรมกลับมาก่อนนนนนนน

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: mylittle ที่ 03-01-2016 06:56:24
มาต่อแล้วดีใจ.....รอเปรมกับเท็นะต่อ....:)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: minnin ที่ 03-01-2016 21:35:13
ค้างมากครับ ไม่เข้าใจว่าทำไมชอบตัดให้ค้างกันกว่าจะมาก็นาน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 04-01-2016 12:11:44
แปลกใจตัวเองว่าทำไมพึ่งเข้ามาอ่าน ทั้งๆที่นิยายสนุกๆแบบนี้ไม่น่าพลาดตั้งแต่ต้น แฮ่ๆ นี่อ่านยิงยาวมาจนตอนล่าสุดนี่บอกเลย ว่ารักเท็น เชียร์เท็น ทีมเท็น มาโดยตลอด แต่พออ่านตอนล่าสุด น้ำตาไหลพลากกกก ทำไมนายทำแบบนั้นนน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนมาต่อไวๆค่ะ ตอนนี้รู้สึกค้างคาอย่างหนักหน่วงมาก 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 04-01-2016 12:47:36
อย่าทำดปรมเสียใจนะเจ้าเท็น!!!  อะไรนักหนา มันน่าค้นหาอะไรก๊านนนนนน หาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: VarainDark ที่ 05-01-2016 01:03:53
เปรมอย่ามโนเองสิ
เท็นหลงแกจะตายแล้วน้าาาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: iammilk ที่ 07-01-2016 21:02:12
มันค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  :a5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: chaichan ที่ 07-01-2016 22:29:10
wait wait :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: ถ้วยฟู ที่ 08-01-2016 20:33:58
เท็นเรางอนนายละนะ......
อ้าว..ท่ดๆ คิดว่าตัวเองคือกุ๊ก55
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 10-01-2016 20:48:55
มาแล้วววว

รอนานนมากๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 29)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 10-01-2016 21:33:01
ตอนที่ 29



ในเช้าวันเสาร์เปมทัตตื่นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ เขากดรับโดยไม่มองหน้าจอ
   

“ฮัลโหล...”
   

“ไอ้เหี้ยเปร๊มมมม!!” พ่อครัวเลื่อนสมาร์ทโฟนออกจากหูแทบไม่ทัน ดวงตาสีนิลเปิดปรือคล้ายยังไม่ตื่นดี ครู่หนึ่งจึงยกมือถือแนบหูอีกครั้ง ถามเสียงแหบ “...ใครวะเนี่ย”
   

“กูไฟไงจะใครล่ะ!” หมอยาผู้ร้อนแรงตอบ ดูท่าจะใจเย็นลงแล้วระดับหนึ่ง “มึงเป็นไรเนี่ยเมื่อวานกลับไปไม่บอก ไอ้เท็นตามหามึงทั้งคืนเลยนะเว้ย! มันโทรไปมึงก็ไม่รับ”


“กูหลับว่ะโทษที เกิดอะไรขึ้น?” เปรมลุกขึ้นนั่งขยี้ตา อัคคีเล่าให้ฟัง “ไอ้เท็นบอกว่าเมื่อคืนพอกลับเข้าไปก็ไม่เห็นมึงแล้ว ไม่รู้ว่ามึงไปไหน ติดต่อก็ไม่ได้ ตอนนี้ออกัสเลยตามหามึงอยู่เนี่ย”


“ว่าไงนะ!” พ่อครัวได้สติแล้ว ความรู้สึกผิดเข้าจู่โจมทันทีเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สาม ถามว่า “ตอนนี้เท็นอยู่ไหน?”


“อยู่ม. วันนี้มันมีเรียนชด เพิ่งโทรมาขอให้กูช่วยหามึงต่อตอนตีห้า ไอ้ห่าโคตรงอแง” ไฟบ่นเด็กโข่ง เปรมค้อมหัวงกๆ “ขอโทษจริงๆ นะเว้ย งั้นกูโทรบอกออกัสก่อน...”


“ไม่เป็นไร มึงโทรหาเท็นเถอะ เดี๋ยวกูบอกออกัสให้เอง” อัคคีบอก พ่อครัวปิดปากฉับ พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนในอกก็ปวดแปลบจนต้องพูดว่า “กูโทรหาออกัสเอง ฝากมึงบอกเท็นหน่อยนะว่ากูขอโทษ...พอดีลืมว่ามีงานที่ต้องรีบกลับมาส่งให้อาจารย์ทางเมลน่ะ”


“มึงไม่บอกมันเองวะ?” อีกฝ่ายถาม เปมทัตอ้าปากจะตอบ แต่สุดท้ายก็เงียบไป
   

“...มึงโอเคป้ะเหนี่ย?” ดูเหมือนหมอยาจะเริ่มรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างแล้ว เปรมหัวเราะกลบเกลื่อน 
   

“กูโอเคไอ้สัด”
   

“...” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะโพล่งขึ้น “วันนี้ออกกันไหมมึง”
   

“ฮะ?” พ่อครัวขมวดคิ้ว ไฟบอกว่า “กูนัดไอ้ไดกับไอ้สามไว้ ติดต่อมึงไม่ได้เลยยังไม่ได้ชวน ไปแมะ?”


เปมทัตนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจพยักหน้า “เอาดิ ที่ไหนอะ”


“คงห้างแหละ ไอ้ไดมันจะซื้อรองเท้าด้วย” อัคคีส่งเสียงอย่างคึกคัก “วู่ยยย ไปเดินเปิดหูเปิดหำกันดีกว่า”


“ตาบอดกันหมด” เปรมสั่นหัวหน่ายๆ แล้วพูดว่า “เดี๋ยวกูนั่งรถจากหอไปถึงแป๊บเดียวแหละ เจอกันเว้ย”


“แล้วเจอกันคร้าบ” สิ้นคำหมอยาสายก็ตัดไป




เกือบชั่วโมงต่อมาเปมทัตก็ถึงที่หมาย ต้นเดือนพฤศจิกายนอากาศเย็นแล้ว แฟชั่นหน้าหนาวบนทางเท้าเริ่มมีมาให้เห็น แต่ถึงแบบนั้นสิ่งที่คลุมกายพ่อครัวกลับมีเพียงเสื้อยืดคอวีสีเทากับเดฟสีดำสนิท


ห้างสรรพสินค้าในวันหยุดคึกคักเป็นพิเศษ เปรมเดินเข้ามา พบสองร่างยืนรออยู่แล้วด้านใน


“วู่ยยย ไอ้เปรม กูอยู่นี่!” ไดนาไมต์สวมแจ็คเก็ตสีกรมท่าโบกมือเรียกอย่างร่าเริง ไฟในเสื้อสเวตเตอร์ไหมพรมคอเต่าสีเขียวหันมามองพ่อครัว สูดปาก “ไอ้เหี้ย มึงไม่หนาวเหรอวะน่ะ”


“ไม่ค่อยนะ...” พ่อครัวขี้ร้อนกว่าที่คิด มองไปรอบๆ แล้วถามว่า “ไอ้สามยังไม่มาเรอะ?”


“ใช่ กูก็นึกว่ามันจะมากับไอ้ไฟ บ้านพวกมึงอยู่ทางเดียวกันนี่?” ท้ายประโยคไดนาไมต์หันไปทางหมอยา ฝ่ายหลังพูดว่า “เออ กูโทรไปถามแล้วนะว่าจะให้ไปรับไหม แต่เหมือนจะไม่ได้อยู่ที่บ้านว่ะ”


“แต่มันจะมาใช่ไหมล่ะ” เปมทัตถาม อัคคีผงกหัว “มาดิ”


ตอนนั้นเองที่ฝูงชนฮือฮาขึ้นบริเวณทางเข้า แว่วเสียงกรี๊ดเบาๆ จากกลุ่มผู้หญิงแถวนั้นดังมาให้ได้ยิน พวกเปรมหันไปมอง พร้อมทุกสายตาที่จับจ้องไปยังผู้มาใหม่


ร่างสูงสวมเสื้อโค้ทสีดำแฟชั่นติดกระดุมพร้อมผ้าพันคอไหมพรมสีเทา ท่อนขายาวคลุมด้วยกางเกงผ้าเนื้อดีสีเข้ากัน และที่เด่นกว่ารองเท้าหนังกลับหุ้มข้อสีฟ้า คงไม่พ้นเรย์แบนสีกาแฟที่วางอยู่บนสันจมูกประดับโครงหน้าหล่อเหลา


ไม่ว่ามองมุมไหนก็เหมือนหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่น ไฟผิวปากหวือ “เหยด...ดาราเหรอวะน่ะ”


“ออร่าสุดยอด” เปรมหลุดปากชม ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็ส่งเสียง


“ไอ้สาม!”


“ฮะ!!” พ่อครัวกับหมอยาหันขวับ ก่อนจะตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อผู้มาใหม่แสนเจิดจ้านั่นถอดแว่นออก


“ไอ้สามเรอะ!!” เปรมกับไฟจะเป็นลม เด็กหนุ่มตัวสูงเหลือบมองรอบข้างเล็กน้อย เขาเก็บแว่นเข้าไปในโค้ท เดินมาหาเพื่อนๆ พร้อมพูดว่า “โทษที...รถติดน่ะ”


“มึงไปซื้อชุดนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย!” พ่อครัวจุ๊ปาก สามสียกนิ้วเกาแก้ม “เอ่อ...คนรู้จักให้มาน่ะ เขาบังคับใส่”


“เฮ้ยมึงแต่งขึ้นว่ะ ทำไมกูไม่เคยเห็นมึงใส่แบบนี้วะ” อัคคีชมเปาะ “ไอ้เหี้ย หยั่งกับบอยแบนด์ หล่อสัด...แต่น้อยกว่ากูนะ” ไม่วายเสริมท้าย คนฟังพยักหน้าปลงๆ แล้วหันไปทางเด็กหนุ่มผมสีชมพู


“ถึงว่ามาช้า แต่งหล่ออยู่นี่เอง” ไดนาไมต์ชกไหล่เพื่อนแกมหยอก สามสีหัวเราะ เขาแกะผ้าไหมพรมออกจากคอ ก่อนจะคล้องมันให้คู่หู


เด็กหนุ่มผมสีชมพูสะดุ้ง “เฮ้ยไรวะ!”


“ช่วยกูอายหน่อย” ร่างสูงยิ้มให้เขา “นะ?”


ไดนาไมต์สบตา ใบหน้าติดกวนฉายแววซุกซน “ระวังจะไม่ได้คืน”


“ครับๆ” สามสีพยักหน้ายิ้มๆ เขาพันผ้าพันคอให้คู่หูเสร็จแล้ว ถามว่า “ไปไหนก่อน?”


“ไอ้ไดจะซื้อรองเท้าไม่ใช่เรอะ” เปรมว่า เด็กหนุ่มผมสีชมพูผงกหัว เป็นจังหวะที่สมาร์ทโฟนในกางเกงสามสีสั่นครืด เด็กหนุ่มหยิบขึ้นมาอ่านหน้าจอ โพล่งว่า “เฮ้ยพวกมึงกูไปท็อปส์ก่อนนะ จะซื้อของเข้าร้านนิดนึง เดี๋ยวแม่กูให้เด็กที่ร้านมาเอา เด็กที่ร้านเขาซื้อไม่เป็น”


“งั้นไปซื้อของให้แม่ก่อนก็ได้” ไดนาไมต์บอกเพื่อน “กูไม่รีบ”


เมื่อตัดสินใจได้แล้วพวกเขาก็เปลี่ยนเส้นทางลงบันไดเลื่อนไปท็อปส์ อัคคีสำรวจเพื่อนตัวสูงตั้งหัวจรดเท้า ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้


“เฮ้ย เสื้อกับกางเกงมึงนี่แบรนด์ ‘March’ หมดเลยนี่หว่า?” หมอยาหันไปทางไดนาไมต์ “ผ้าพันคอก็ด้วย!”


“March ที่มาจากชื่อลูกครึ่งไทย-อเมริกาที่เป็นดีไซเนอร์ให้ห้องเสื้อของต่างประเทศนั่นน่ะเหรอ” ไก่กาด้านแฟชั่นอย่างพ่อครัวยังรู้จัก สามสีกระพริบตา “...ดังขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”


“เออดิ แบรนด์นี้แพงหูฉี่เลยนะเว้ย แถมคุณมาร์ชที่ว่าไม่เคยปรากฏตัวให้สื่อเห็นด้วย เลยไม่มีใครรู้หน้าจริงๆ เขา” ไฟยกนิ้วให้ “แต่ผลงานแม่งของจริง”


เด็กหนุ่มตัวสูงอึกอัก “เอ่อ...ไม่รู้ว่ะ คนรู้จักกูเขาให้มาอีกที...”


“เห็นว่าพวกที่ใส่แบรนด์นี้ขึ้นมีแต่นายแบบดังๆ ทั้งนั้นเลยนี่ อย่าง ‘คริส’ ที่เป็นดาราชายต่างประเทศอะ” เปรมเคยอ่านเจอมาบ้าง ไดนาไมต์มองเพื่อนตาโต “โหไอ้สาม บุญของมึงฉิบหายใส่ขึ้นขนาดนี้!”


“กูโคตรชอบแบรนด์นี้ แต่ใส่ทีไรทำร้ายตัวเองทุกที” อัคคีบ่น “พ่อถึงกับไล่ให้กูไปเปลี่ยน แม่งเหมือนไม่ได้ตัดมาให้มนุษย์มนาเขาใส่กัน ไอ้ฉิบหาย”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูหัวเราะ “อ๋อ ไอ้สามผิดมนุษย์มนาไงเลยใส่ขึ้น” 


“สัด” สามสียกนิ้วกลางสะกิดไหล่เพื่อนด้วยใบหน้ากระตุกหงึก


ถึงตรงนี้เด็กหนุ่มสี่คนก็มายืนหน้าท็อปส์ สามสีเดินไปดึงรถเข็นออกมา ตามด้วยไดนาไมต์ที่ปีนขึ้นไปนั่งในรถเข็นแบบหันหน้าออก ก่อนจะชูมืออย่างมีชีวิตชีวาเช่นทุกที               


“ออกเดินทาง!”


เรียกทุกสายตาให้หันมาจับจ้อง เด็กหนุ่มตัวสูงสั่นหัวขำๆ แต่สุดท้ายก็ออกแรงเข็น


“คร้าบ กัปตัน”     




หลังสามสีส่งของให้ลูกจ้างในร้านแม่เรียบร้อยแล้ว พวกเปรมก็พากันไปหาอะไรกิน เมื่อจัดการเรื่องปากท้องเสร็จจึงเดินเข้าไปในโซนรองเท้า


“ไอ้เหี้ยคอนเวิร์สตัวใหม่!” ไดนาไมต์หยิบขึ้นมาตาโต สามสีพยักหน้า “สวยมาก สวมหัวไปเลยเพื่อน”


“กูเอามาใส่ตีนไหมล่ะ”


“ไม่ต่างกันหรอกตีนกับหัวมึงอะ” เด็กหนุ่มตัวสูงหัวเราะ ไดนาไมต์ยื่นนิ้วกลางไปแตะแก้มเพื่อนด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม ก่อนจะหยิบอีกสีขึ้นมา “มึงอันนี้ก็สวย...”


“ไม่ลองดูแวนส์เหรอ” สามสีหันไปคว้าคู่หนึ่ง ก่อนจะใจตรงกับใครอีกคนจนมือของทั้งคู่ประสานกันคล้ายฉากในการ์ตูนตาหวาน


“...” สามสีมองหน้า อีกฝ่ายเป็นเด็กสาวผิวขาวตาตี่สวมแว่นไร้กรอบ เธอหรี่ตามองเขาแวบหนึ่ง


ฟึ่บ!


ก่อนจะกระชากรองเท้าไปจากมือหนาทั้งแบบนั้น เด็กหนุ่มตัวแข็งทื่อยามดวงตาตี่จ้องเขาลอดแว่นคล้ายคาดโทษ แว่วเสียงหัวเราะจากเด็กสาวร่างยักษ์ที่ยืนอยู่อีกฝั่ง


“ไอ้ขันต์มึงอย่าทำร้ายคนหล่อแบบนั้นได้ไหม กูวงวารเขา”


“...ก็เค้าจะดูคู่นี้อะ” เด็กสาวที่ชื่อขันต์หันไปบอกเพื่อนเสียงอ่อน สามสีกระพริบตา “เอ่อ...เอาไปก็ได้ครับ” เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์ส่งเสียง “มึงๆ อันนี้ก็สวย!”


เปรมนั่งมองสามสีช่วยไดนาไมต์เลือกรองเท้า ข้างๆ เป็นหมอยาที่กำลังก้มหน้ากดมือถือยิ้มๆ พ่อครัวนิ่งไปชั่วอึดใจคล้ายคิดอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็โพล่งว่า


“กูอยากมีแฟนว่ะ”


ไฟหันขวับ พร้อมกับสามสีและไดนาไมต์ที่มองมาคล้ายช็อค หมอยาค่อยๆ ลดสมาร์ทโฟนในมือลงช้าๆ...สุดท้ายก็เก็บเข้ากางเกงไปในที่สุด
   

“อ้าวแล้วไอ้เท็น...อุ๊บ!” ยังพูดไม่ทันจบไดนาไมต์ก็โดนสามสีพรวดเข้ามาปิดปากแล้วลากไปเลือกรองเท้าไกลๆ ทิ้งรอบข้างให้เงียบลงชั่วอึดใจ อัคคียกมือแตะไหล่พ่อครัว


“มึงใจเย็นๆ นะ เกิดอะไรขึ้น?”


“กูเหงาว่ะ”


เปรมบอก ไฟลอบมองหน้าสามสีที่เดินกลับมาโดยปล่อยคู่หูไว้ สูดลมหายใจแล้วพูดว่า “รู้ใช่ไหมว่าความรู้สึกตอนนี้มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ?”


“กูรู้...” พ่อครัวประสานมือจรดหน้าผาก พูดเสียงแผ่ว “ก็แค่อยากมีคนคุยบ้าง”


สามสีอดขมวดคิ้วไม่ได้ “แบบนี้ไม่เหมือนตัวมึงเท่าไหร่นะเปรม”


“กูลืมตัวเองไปหมดแล้ว” เปมทัตบอกตามตรง เขาหลับตาลงช้าๆ อัคคีจึงพูดว่า “โอเค...งั้นเอาแบบนี้ เรามาจีบผู้หญิงกันดีกว่า เลือกจากในร้านนี้เลยเป็นไง?”


เด็กหนุ่มสามคนกวาดตามองไปทั่วร้าน ก่อนจะพบตัวเลือกแรกยืนหัวเราะอยู่ใกล้ตู้โชว์รองเท้า เธอเป็นเด็กสาวตัวสูงรูปร่างบึกบึนผิวสีแทน มีดวงตาหวานหยดประดับใบหน้าคมคาย


“หล่อไปนะกูว่า” สามสีเปิดปาก “อย่างไอ้เปรมน่าจะเข้ากับเด็กหน้าตาน่ารักๆ มากกว่า”


“แล้วคนนั้นล่ะ?” ไฟเสนอเด็กสาวที่กำลังยืนเลือกรองเท้าอยู่ในร้าน ไม่วายหลิ่วตา “...แต่เนิร์ดไปหน่อยแฮะ” สามสีเห็นแล้วหน้าเจื่อน “โหดด้วย เมื่อกี้แย่งรองเท้ากับกูตาเขียวปั๊ดเลย”


“อีกคนเป็นไง?” หมอยาบุ้ยปากกลับไปทางเดิม “ที่ยืนอยู่ข้างคนแรก”


เธอเป็นเด็กสาวผิวขาวผ่องอมชมพู และมีแว่นตาสีชมพูประดับอยู่บนใบหน้า ไฟวิเคราะห์ “จืดจางไปหน่อย...แต่ก็เป็นบุคคลที่เข้าข่ายที่สุดแล้วล่ะนะ”


“ว่าไงวะเปรม?” สามสีหันไปทางพ่อครัว ฝ่ายหลังตอบเรียบๆ “กูเฉยๆ ว่ะ”


“...งั้นก็เหลืออีกคนเดียว” ไฟหันไปมองตัวเลือกสุดท้าย


นั่นคือเด็กสาวผิวคล้ำรูปร่างอ้วนใหญ่ ใบหน้านั้นเขรอะไปด้วยสิวหัวหนองเม็ดเป้ง เธอกำลังนั่งยิงมุกโดยมีเพื่อนสองคนยืนหัวเราะอยู่ด้านหลัง ดูแล้วเหมือนหัวหน้าแก๊งขโมยยางลบเด็กประถม


ดวงตาพ่อครัวเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย


“ได้แล้ว...”


“คนนี้เรอะ!!” สามสีกับไฟร้องออกมาพร้อมกันอย่างไม่อยากจะเชื่อ เด็กหนุ่มตัวสูงหันขวับไปทางหมอยา “ทำอะไรสักอย่างเซ่!”
ทว่าฝ่ายหลังจุ๊ปาก


“ไม่เอาน่า เลดี้ทุกคนมีความงดงามอยู่ในตัวนะ...” เหงื่อเม็ดเป้งไหลลงข้างแก้มอัคคี “ยังไงก็รอดูกันไปก่อนเถอะ”
   

เปรมเดินเข้าไปหาเด็กสาวร่างยักษ์ ตอนนั้นเองที่ระยะห่างลดลงพอจะทำให้เธอหยุดยิงมุกแล้วหันมามองเขา เปมทัตส่งเสียงอย่างนึกประหม่า
   

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ”
   

“คะ?” เด็กสาวสบตาเขา พ่อครัวเหลือบมองเพื่อนๆ แวบหนึ่ง สูดลมหายใจก่อนจะพูดว่า


“ผมชื่อเปรมอยู่ปีหนึ่งครับ”


“...ชื่อเจอยู่ปีสองค่ะ” อีกฝ่ายจ้องเขาตาไม่กระพริบ เด็กสาวผิวขาวอมชมพูก้มกระซิบหูเพื่อน “แกบอกน้องเขาไปสิว่าบ้านแกมีเครื่องกรองน้ำแล้ว...”


พร้อมกับเด็กสาวหน้าหล่อที่หันไปตะโกนบอกเพื่อนตาตี่
   

“ไอ้เจจะได้ผัวแล้วโว้ยยยยย!”
   

เปรมสะดุ้ง เจเกาข้างแก้มแกมบ่น “กูยังมั้ยล่ะ...” ก่อนจะหรี่ตาถามพ่อครัว “แล้วน้องเปรมมีอะไรกับพี่คะ?”
   

“พี่เจ...”


เปมทัตจ้องหน้าอีกฝ่าย ไม่รู้ทำไมในบรรดาเด็กสาวทั้งสี่ที่อยู่ในร้านเขาถึงสนใจคนนี้มากที่สุด อาจเพราะพ่อครัวไม่ใช่คนซีเรียสเรื่องกายภาพด้วย เพราะอย่างนั้นจะแบบไหนเขาก็ไม่มีปัญหาหรอก


เปรมถามว่า


“ช่วยคบกับผมได้ไหมครับ?”
   

“พูดออกไปแล้วโว้ยยย!!” ไฟกับสามสียืนกุมหัวร้องอยู่ด้านหลัง คนฟังนิ่งไปคล้ายช็อค พร้อมสาวหน้าหล่อที่ตะโกนขึ้นอีกรอบ


“ไอ้เจได้ผัวแล้วโว้ยยยย!”


เจคิ้วกระตุก พูดด้วยท่าทางคล้ายยังไม่ตื่นดี “...พิ้งค์มึงปิดเสียงอีออยดิ๊”


“ได๋ค่ะ!” พิ้งค์กี้ขานรับก่อนจะปราดเข้าไปจกตูดออยจากด้านหลังจนสาวหล่อร้องลั่นแล้วสัญญาณขาดหายไป สาวอ้วนมองเด็กหนุ่มสองคนด้านหลังที่จ้องมา เธอสูดลมหายใจ


“นี่เล่นเกมแพ้มาใช่ไหม”
   

“เอ๊ะ?” เปรมเงยหน้างงๆ เด็กสาวร่างยักษ์กลอกตา “แบบบทลงโทษก็คือต้องไปจีบสาวที่ ‘ขี้เหร่’ ที่สุดในกลุ่มผู้หญิงใกล้ๆ อะไรแบบนี้...” เจชูสองนิ้วเป็นหูกระต่ายแล้วพับขึ้นลง “ขอร้อง...เล่นเป็นเด็กประถม”


“เอ่อ คือ...”
   

“อย่าห่วงเลย น้องไม่ใช่คนแรกที่ทำแบบนี้กับพี่หรอก” เด็กสาวเงยหน้า ดวงตาคู่นั้นคมกริบเสียจนเปรมเสียวสันหลังวูบ “แต่ขอเตือนด้วยความหวังดี อย่าเล่นแบบนี้กับใครอีกถ้าไม่อยากโดนต่อย...นะคะ?”
   

“แต่ผม...” เปรมพูดไม่ออก ถึงจะไม่ได้จริงจังแต่เขาก็สนใจในตัวเด็กสาวร่างยักษ์จริงๆ พ่อครัวสบตากับอีกฝ่ายอย่างจนใจ
สุดท้ายเจก็เบิกตากว้าง “นี่น้องเอาจริงดิ?”
   

“...ครับ” เปรมก้มหน้าเศร้าๆ สาวอ้วนหันไปแยกเขี้ยวใส่ไฟกับสามสี “นี่เพื่อนพวกนายสติดีรึเปล่าเนี่ย!?”
   

“อา คิดว่านะครับ” เด็กหนุ่มผมสีแดงเกาหัวแกรก ก่อนสามสีจะเดินเข้ามาดึงพ่อครัวออกไปหน้าเจื่อน “เอ่อ...ขอโทษที่เข้ามารบกวนนะครับ แต่พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะก่อกวนหรือล้อเลียนอะไรจริงๆ ผมขอโทษแทนไอ้เปรมด้วยนะครับ” 
   

เด็กหนุ่มตัวสูงสบตาสาวอ้วน วูบหนึ่งที่เขารู้สึกเหมือนคนตรงหน้าไม่เหมือนกับที่เห็น
   

ดวงตาคู่นั้น...
   

เจมองพ่อครัวที่ยืนก้มหน้าก่อนจะถอนหายใจ
   

“พี่ไม่รู้ว่าน้องคิดจะทำอะไร...” สาวร่างยักษ์เปิดปาก “แต่ถ้านั่นไม่ใช่สิ่งที่ใจน้องต้องการจริงๆ ผลลัพธ์มันก็ไม่ต่างไปจากเดิมหรอกค่ะ” เธอพูดชัดถ้อยชัดคำ


“ใส่ใจความรู้สึกของตัวเองหน่อยนะคะ”


เปรมเบิกตากว้าง เด็กสาวมองหน้าเขา ดวงตาคมกริบคู่นั้นราวกับมองพ่อครัวออกอย่างทะลุปรุโปร่ง


“ไม่เห็นต้องไปสนเรื่องหยุมหยิมภายนอกเลย” เจยกยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เหลือเกินในสายตาของเปมทัต “สิ่งสำคัญอยู่ที่ ‘ความเชื่อมั่น’ ต่างหาก” เด็กสาวจิ้มอกเสื้อด้านซ้ายของเปรมเบาๆ


“และทั้งหมดอยู่ในนี้...”
   

ออยขมวดคิ้ว “อะไรวะ น้องคนนี้เอาความเชื่อมั่นไปเก็บไว้ที่ตัวเองคนเดียวหมดเลย!”


“กูหมายถึงใจโว้ย! ใครๆ ก็มีไอ้สัด!” สาวอ้วนหันไปเขกหัวเพื่อนสมองทึบ ออยตะโกนสู้ “ไหนมึงบอกความเชื่อมั่นทั้งหมดอยู่ในตัวน้องเขาไง!”


“กูก็พูดให้มันเท่ไปงั้นแหละ! ไอ้ห่านี่!”


ก่อนที่พวกมันจะได้คว้านวมต่อยกัน ขันต์ก็เดินออกมาพร้อมกับถุงใส่รองเท้าพอดี “เค้าซื้อเสร็จแล้วนะ”


“อา งั้นก็ไปกันเถอะ” เจถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน จังหวะก้าวขาก็โดนพ่อครัวคว้าแขนเอาไว้


“หืม?” สาวอ้วนเลิกคิ้ว เปมทัตปล่อยแขนเธอ ก่อนจะก้มหัวพูดอย่างจริงใจ


“ขอบคุณพี่เจมากครับ!”   


คนฟังยิ้มออกมา “ยินดีค่ะน้องเปรม” แล้วก็ก้าวเท้าออกจากร้านไป


“หูย เจแม่งพี่อ้อยพี่ฉอดสุด” พิ้งค์กี้ยกมือปิดปากแซว ข้างๆ เป็นออยเดินบิดขี้เกียจ “กูโคตรหิวเลย! ไปกินปิ้งย่างกันเหอะพวกมึง!”


“อีขันต์จะกินซีฟู้ดจ้ะ วร่า!” ขันต์ส่งเสียงคำรามเหมือนเล่นกับเด็ก เจหัวเราะ “เออ อยากกินหมึกกระดอดั้วะ...”


“กระดอง!!” อีกสามคนประสานเสียง เจยกมือปิดหูกลั้วหัวเราะ


เปรมมองภาพนั้นยิ้มๆ


ยังมีพวกบ้าๆ แบบพวกเขาอยู่อีกสินะ...




เมื่อไดนาไมต์ซื้อรองเท้าเสร็จพวกเปรมก็เดินออกมา ไฟอดพูดไม่ได้ว่า


“สุดยอดไปเลยนะกลุ่มเมื่อกี้”


“ผู้หญิงสี่คนนั้นน่ะเหรอ?” เด็กหนุ่มผมสีชมพูถาม เขาเองก็มองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ เหมือนกัน “รุ่นเฮฟวี่เวททั้งนั้นเลยนี่หว่า...ดูไม่ธรรมดาเลย”


“โดยเฉพาะคนที่ไอ้เปรมเข้าไปคุย” สามสีหันไปมองพ่อครัว “มึงก็คิดแบบกูใช่ไหม?”


เปรมพยักหน้า “อา พี่เจมีบางอย่างที่น่าสนใจ อาจจะเป็นดวงตา...ไม่รู้ว่ะ แต่ฟังเขาพูดแล้วกูใจเย็นลงเยอะเลย” พ่อครัวตัดสินใจแล้ว เขาพูดเสียงดังฟังชัด


“กูจะไม่หนี”


ไฟยิ้มออกมาอย่างโล่งอก


“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”


พลันบริเวณใกล้ๆ ก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นอีกครั้ง เปรมเงยหน้า ดวงตาสีนิลเบิกกว้าง...


“...”


ใจกลางฝูงชนคือร่างสูงแสนคุ้นตาในสเวตเตอร์สีขาวราวกับเจ้าชายหิมะ เขาสวมกางเกงขายาวสีเดียวกันและพันผ้าพันคอไหมพรมสีครีม ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววสงบ เปรมสบดวงตายาวรีคู่นั้นแล้วหัวใจเต้นแรง


เท็น...


พ่อครัวยิ้มออกมา ก่อนดวงตาสีนิลจะสะท้อนภาพอีกคนที่เดินอยู่ข้างกัน...เด็กสาวตัวเล็กผิวกายขาว สวมโค้ทยาวสีชมพูอ่อนเข้ากับชุดกระโปรงสีหวาน รองเท้าส้นเตี้ยลายลูกไม้สีชมพูเข้ากับหมวกไหมพรมที่เจ้าหล่อนใส่ เธอช่างดูสดใสยามหันไปหัวร่อต่อกระซิกกับร่างสูง


แล้วรอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของเปมทัต


“อ้าวไอ้เท็นนี่หว่า!” ไดนาไมต์ส่งเสียงเรียกที่เหลือให้หันไปมอง ไฟจ้องเพื่อนสมัยเด็กสลับกับพ่อครัว เขาประเมินสถานการณ์แล้วเหงื่อตก


“ซวยละ...”


สามสีได้ยินคำพูดนั้น สมองประมวลต่ออีกขั้นโดยอัตโนมัติ ค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองเดาไม่ผิด


อย่าบอกนะว่า...


“ทำไมวะ?” แต่ไดนาไมต์ยังไม่เข้าใจ ตอนนั้นเองที่เสียงทุ้มดังขึ้น


“กุ๊ก!!”


เปรมสะดุ้ง เผลอหันหลังวิ่งหนีตามสัญชาตญาณ แต่ยังช้ากว่าเด็กโข่งอยู่มากนัก


หมับ!


“อะ!”


พ่อครัวดิ้นคล้ายไม่ยอมให้จับตัว ก่อนจะถูกกำลังแขนที่แข็งแรงกว่ามากกอดไว้แน่น คนตัวเล็กยื้อยุดอยู่ครู่ใหญ่ สุดท้ายก็ยืนนิ่งด้วยใบหน้าสับสนระคนเจ็บปวด


เท็นจับไหล่อีกคนให้หันมาเผชิญหน้า ถามว่า “เมื่อคืนไปไหน?”


“...กลับบ้าน”


“ทำไมไม่รอเรา” เด็กโข่งขมวดคิ้ว เปรมตอบแบบไม่ยอมสบตา “พอดีนึกได้ว่ามีงานต้องรีบส่งน่ะ...โทษทีนะ”


“เป็นอะไรรึเปล่า?”


หลังมือหนาแตะลงหน้าผากเล็ก เปรมยืนก้มหน้า ดวงตาสีนิลทอประกายเจ็บปวด “ฉันสบายดี...” พ่อครัวเบือนหน้าหนียามดวงตายาวรีพยายามจับจ้องเขา


“มึงมาทำไรวะ” ไฟแทรกขึ้นช่วยชีวิต เท็นละสายตาจากคนตัวเล็กแต่ยังไม่ยอมปล่อยให้ออกจากอ้อมแขน ตอบว่า “เรามาซื้อของกับน้องเดียร์”


“น้องเดียร์?” ไฟเลิกคิ้วพร้อมกับอีกสองคน เท็นทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้


“จริงสิทุกคน นี่น้องเดียร์...ลูกสาวเพื่อนพ่อเรา” ร่างสูงหันไปพูดกับเด็กสาว “น้องเดียร์ ทุกคนตรงนี้คือกุ๊ก ไฟ ไดนาไมต์ และสามสี...เพื่อนของผม”


“คุณเองเหรอคะคุณกุ๊ก? พี่เท็นพูดถึงคุณให้ฉันฟังเยอะแยะเลยค่ะ!” เดียร์ทำหน้าตื่นเต้น เปรมยิ้มให้เธออย่างสุภาพ “ผมชื่อเปรมครับ”


เด็กสาวกระพริบตา “ตายจริง ขอโทษด้วยนะคะพี่เปรม” เธอแนะนำตัวอีกรอบ “สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อเดียร์ อยู่ม.หกค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆ พี่เท็นทุกคนเลยนะคะ” รอยยิ้มนั้นสดใสเสียจนคนมองเคลิ้มตามกันไปเป็นแถบ


“น้องเดียร์น่ารักจังเลย มีแฟนรึยังจ๊ะเนี่ย” ไดนาไมต์ยิ้มหวาน ก่อนจะโดนสามสีคว้าไปกอดคอดังหมับ เด็กหนุ่มตัวสูงพูดเสียงทุ้ม “อย่าสนใจไอ้บ้านี่เลยนะ มันเป็นแบบนี้แหละ”


“แม่งเอ๊ย! ทุกที!” ‘ไอ้บ้า’ ทำหน้าย่น


เดียร์หัวเราะออกมา “พวกพี่ดูสนิทกันจังเลยนะคะ”


“จริงๆ เกลียดกันครับ ที่เห็นรักกันดีนี่ภาพโฮโลแกรม” ไฟพูดหน้าเหนื่อย พร้อมกับไดนาไมต์ที่โพล่งว่า “ซื้อวัตถุดิบมาเยอะแยะเลย เอาไปทำอะไรกันเหรอ?”


“วันนี้คุณพ่อจะไปบ้านพี่เท็นแล้วอยากให้ฉันโชว์ฝีมือ ฉันเลยออกมาซื้อวัตถุดิบกับพี่เท็นน่ะค่ะ” เดียร์ตอบยิ้มๆ เด็กหนุ่มผมสีชมพูตาโต “น้องเดียร์ทำอาหารเป็นด้วยเหรอครับเนี่ย สุดยอด!”


เปรมนิ่งไปเหมือนโดนไฟช็อต ได้ยินเด็กสาวตอบว่า “ฉันชอบทำอาหารน่ะค่ะ แต่ก็แค่พอทำได้ ไม่ถึงขั้นโปรหรอกนะคะ”


“พยายามเข้านะ” สามสีให้กำลังใจ เธอยิ้มรับ “ขอบคุณค่ะ!”


ไฟถามว่า “แล้ววันนี้ทำอะไรกินกันล่ะ?”


“ต้มยำกุ้งกับแกงส้มชะอมไข่ค่ะ พ่อของเราสองคนชอบกิน” เดียร์ชูถุงในมือให้ดูอย่างร่าเริง เปมทัตมองเด็กสาวพูดคุยกับเพื่อนๆ ของเขาอย่างเป็นธรรมชาติแล้วก้มหน้า


“กุ๊กมาด้วยกันไหม?”


เท็นเอ่ยชวน เปรมเงยหน้าสบตาอีกฝ่าย


“จริงด้วย พี่เท็นบอกว่าพี่เปรมทำอาหารเก่งมาก อยากชิมฝีมือจังเลยค่ะ!” เดียร์ยิ้มจนตาปิด เท็นพยักหน้าหงึกหงัก “กุ๊กทำอร่อยมากเลยล่ะ”


“ขอบคุณที่ชวนนะ” เปรมยิ้มให้คนทั้งคู่ “แต่ไว้คราวหน้าดีกว่าครับ”


“ทำไม?” เท็นหันมาสบตา พ่อครัวก้มหน้าหลบ


“...ฉันต้องกลับไปทำงานอีกน่ะ โทษทีนะ”


พวกไฟลอบมองหน้ากัน เป็นจังหวะที่เดียร์มองนาฬิกาข้อมือแล้วร้องว่า “อ๊ะ! จวนได้เวลาแล้วล่ะค่ะพี่เท็น เรารีบกลับกันดีไหมคะ?”


“ไม่มาด้วยกันจริงๆ เหรอ...” เสียงทุ้มนั้นคล้ายเว้าวอนอยู่ในที แต่สำหรับเปมทัตในตอนนี้...เขาไม่มีอารมณ์จะมาใจอ่อนกับอะไรแบบนั้น


“อื้อ ขอบใจที่ชวนนะ”


“พี่เท็นคะ คนขับรถของฉันติดต่อมาแล้วค่ะ” เด็กสาวเร่งเร้า ทศทิศหันมามองหน้าคนตัวเล็กเป็นครั้งสุดท้าย


“ลาก่อนนะ”


เปรมยิ้มให้แม้ข้างในจะแตกสลายจนแทบไม่เหลืออะไรแล้วก็ตาม


“...”


เท็นมองคนตรงหน้าด้วยแววตาอ่านไม่ออก ตอนนั้นเองที่ร่างสูงถอดสเวตเตอร์เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน ก่อนจะสวมมันให้เปรมทางหัวคลุมตัวร่างเล็กไว้ทั้งแบบนั้น


“กุ๊กไม่มีเสื้อหนาว...” เด็กโข่งจัดเสื้อให้พ่อครัวแล้วยิ้มเหมือนเด็กๆ


“เดี๋ยวเป็นหวัดนะ” 


ขอบตาเปมทัตร้อนผ่าว อกซ้ายปวดหนึบยามอีกฝ่ายโน้มหน้าลงมาหอมแก้มเขาเบาๆ


“แล้วเจอกันครับ”


เท็นผละออกไปแล้วโบกมือลาพวกหมอยา “บ๊ายบายเพื่อนๆ กลับกันดีๆ นะ”


“โชคดีเว้ย” พวกที่เหลือโบกมือให้ร่างสูงเช่นกัน


เปรมมองทั้งคู่เดินหันหลังจากไปแล้วก้มหน้า


“...”


น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงข้างแก้มพ่อครัว...
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 29)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 10-01-2016 21:35:12
(ต่อ)



หลังจากวันนั้นเปมทัตก็ไม่ได้เจอเท็นอีกเลยเกือบสามอาทิตย์ พ่อครัวไม่ยอมรับสาย ทำเพียงหาข้ออ้างตอบคำถามอีกฝ่ายผ่านตัวอักษรอย่างเดียวไปวันๆ


จนหลังเลิกเรียนแลปอาหารภาคบรรยายในเย็นวันศุกร์ ขณะที่เปรมกำลังจะกลับหอนั่นเอง เบนซ์สี่ประตูคันหรูที่ไม่ได้เห็นเสียนานก็แล่นมาจอดเทียบท่า


“คุณเปรม!”


ออกัสเปิดประตูรถลงมา ใบหน้าน่ารักที่มักสุขุมอยู่เสมอฉายแววร้อนรน “แย่แล้วล่ะครับ! ที่คฤหาสน์! นายท่านกับคุณปิยะน่ะ พวกเขา...”


พ่อครัวแตะไหล่เลขาหนุ่ม พูดว่า “ออกัสใจเย็นๆ ก่อน เกิดอะไร...”


“พวกเขาตกลงให้เท็นกับคุณเดียร์หมั้นกันแล้วล่ะครับ!!”


“...”


เปมทัตหน้าชาเหมือนโดนน้ำเย็นสาดใส่ อกซ้ายของเขาปวดแปลบจนแทบจะระเบิด เลือดในกายร้อนรุ่มคล้ายไฟแผดเผา ดวงตาสีนิลว่างเปล่าราวกับถูกสูบวิญญาณออกไปจนหมด


“ทำยังไงดีล่ะครับคุณเปรม!” เลขาคนเก่งถามเสียงสั่น เปรมค่อยๆ เรียกสติตัวเองกลับมา ถามเสียงเบาราวกับกระซิบ


“เท็นรู้เรื่องนี้หรือยัง?”


“รู้แล้วครับ” ออกัสตอบ พยายามตั้งสติอยู่เหมือนกัน “ดูเหมือนพวกเขาจะตกลงกันเสร็จก่อนที่ผมจะไปถึง พอผมไปถึงนายท่านก็บอกว่าตกลงกับคุณปิยะแล้วว่าจะให้เท็นหมั้นกับคุณเดียร์”


เลขาคนเก่งเว้นวรรคหายใจ “ผมไม่รู้จะทำยังไง พอนึกได้ว่าวันนี้วันศุกร์เลยรีบบึ่งมาหาคุณเปรมก่อนนี่แหละครับ” ก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัด


“ขอร้องล่ะครับคุณเปรม! หมอนั่นต้องหาวิธีปฏิเสธนายท่านอยู่แน่ๆ! ตอนนี้คงกำลังรอคุณเปรมกลับไปหา ได้โปรดเถอะ...”
ออกัสก้มหัวจนสุด


“คนที่จะช่วยเท็นได้มีแต่คุณเปรมเท่านั้นนะครับ!”


“...”


ดวงตาสีนิลสั่นวูบ เปมทัตมองท่าทางนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ในอกปวดร้อนราวกับโดนมือที่มองไม่เห็นบีบไว้จนทรมานไปหมด หลุดปากถามว่า


“แล้วถ้าเขาไม่ต้องการล่ะครับ?”


“คุณเปรม...” ออกัสมองคล้ายไม่อยากจะเชื่อ


“ผมยังไม่ได้รับคำขอร้องจากเท็น” พ่อครัวสูดลมหายใจลึก พูดว่า “และถ้าพวกเขาตกลงกันแล้วผมก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปครับ”


หนุ่มลูกครึ่งพรวดไปคว้าข้อมือเปมทัตไว้ยามอีกฝ่ายจะเดินหนี แทบตะโกน “งั้นไปฟังจากปากหมอนั่นไหมล่ะครับ! วันนี้เลย!”
ดวงตาสีเขียวคู่งามสะท้อนภาพเด็กหนุ่ม


“คุณเปรมก็รู้ว่าเท็นติดคุณเปรมมากแค่ไหน! หมอนั่นต้องงอแงขอให้คุณเปรมช่วยแน่ๆ ครับ! ขอร้องล่ะ!”


พ่อครัวเงยหน้าสบตาชายหนุ่ม ตอนนั้นเองที่ออกัสได้เห็นดวงตาสีนิลคู่นั้นอย่างเต็มตา มันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่มั่นใจ...และเจ็บปวด


“เข้าใจแล้วครับ”


แต่ถึงแบบนั้นอีกฝ่ายก็ตอบตกลงที่จะขึ้นรถไปกับเขา




ท้องฟ้าเหนือคฤหาสน์เกียรติยวานนท์เปลี่ยนเป็นสีส้มแดง พร้อมเบนซ์สี่ประตูคันหรูที่แล่นมาจอดเทียบท่า ก่อนออกัสจะเดินนำเปรมเข้ามาในห้องโถงใหญ่


“กุ๊ก!!”


หมับ!


เปรมยืนนิ่งเมื่อถูกคว้าเข้าไปกอด หัวตาร้อนผ่าวยามเด็กโข่งซุกหน้ากับเส้นผมสีปีกกา “ไม่ได้เจอกุ๊กตั้งนาน! ทำไมไม่รับสายเราล่ะ การบ้านเยอะเหรอ” ว่าที่คุณหมองอแงง่ายๆ เหมือนเด็กๆ


“เราคิดถึงกุ๊กมากๆ เลยนะ!”


ในขณะที่พ่อครัวพยายามกลั้นหยาดน้ำเอาไว้จนปวดกระบอกตาไปหมด


“...ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน”


เปมทัตเปล่งเสียงลำบากเหลือเกินในเวลานี้


“อ๊ะ สวัสดีค่ะพี่เปรม!”


เสียงใสส่งให้พ่อครัวผละออกจากร่างสูงโดยอัตโนมัติ ดวงตาสีนิลสั่นวูบยามสะท้อนภาพเด็กสาวในชุดผ้ากันเปื้อนสีขาวแบบเต็มตัว


ผ้ากันเปื้อนที่เขาใส่ทำอาหารทุกครั้งในครัวเล็ก...


“ฉัน...” เปมทัตเผลอกำหมัดโดยไม่รู้ตัว


จะกลับ...


“กุ๊กมีอะไรเหรอ?”


แต่พอหันไปสบตาออกัสแล้วเปรมก็ได้แต่สูดลมหายใจลึก คลายมือออกช้าๆ


“...ไม่มีอะไร”


เท็นกระพริบตาอย่างไม่เข้าใจ สุดท้ายก็ยิ้มออกมา “กุ๊กมาพอดีเลย น้องเดียร์กำลังจะทำพะโล้น่ะ แต่ไม่เคยทำ กุ๊กช่วยเขาหน่อยได้ไหม?”


“...” เปรมมองอีกฝ่ายคล้ายเห็นคนแปลกหน้า ถ้าเป็นแบบที่เลขาหนุ่มพูดเขาควรจะได้เห็นอาการร้อนรนของอีกฝ่ายไม่ใช่หรือไง?


ทว่าไม่มี...


หูพ่อครัวได้ยินเด็กสาวพูดตะกุกตะกัก “ยะ...อย่าเลยค่ะพี่เท็น! รบกวนพี่เปรมเขาเปล่าๆ...”


“ทำไมล่ะ กุ๊กทำอร่อยนะ” ทศทิศบอกน้อง ฝ่ายหลังหรี่ตาอย่างรู้ไต๋ “ฉันรู้นะคะ จริงๆ พี่เท็นก็แค่อยากจะกินพะโล้ฝีมือพี่เปรมเท่านั้นแหละใช่ไหมล่ะ!”


หนำซ้ำยังเข้ากับเด็กสาวได้ดีอีกต่างหาก


เธอหันมาร้องไห้แบบไม่มีน้ำตากับเปมทัต “พี่เปรมดูดิ พี่เท็นโหดร้ายมากเลย”


“แต่มันอร่อยนะ” เท็นหันไปรับประกัน เดียร์กุมขมับ “ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้นค่ะ!”


แต่เอาเถอะ...รอดูไปก่อนก็แล้วกัน


“ตกลงครับ”


เปรมเปิดปากออกมาในที่สุด ตามด้วยเสียงร้องอย่างดีใจของเด็กสาวกับดวงตาอันเป็นประกายของเด็กโข่ง ออกัสมองภาพนั้นเงียบๆ


“คุณเปรม...”


พลันสมาร์ทโฟนในกระเป๋าเสื้อเขาก็สั่นครืด เลขาหนุ่มจำต้องกดรับสาย


“ครับท่าน”


เปมทัตหันไปมองหนุ่มลูกครึ่ง...ดูท่าออกัสจะมีงานให้ต้องทำอีกแล้ว


“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เลขาคนเก่งเปิดปาก เขาหันไปสบตาเปมทัตแวบหนึ่ง เมื่อฝ่ายหลังพยักหน้าให้ตัวเองก็เปิดประตูออกจากห้องไป


เปรมสูดลมหายใจ ก่อนจะเริ่มบทสนทนา


“เดียร์ซื้อวัตถุดิบมาแล้วใช่ไหมครับ” เด็กสาวพยักหน้าอย่างแข็งขัน ตอบว่า “ใช่ค่ะ ฉันซื้อตามที่เว็บบอกไว้เลย เอ่อ...พี่เปรมไม่ใส่ผ้ากันเปื้อนเหรอคะ?”


คนฟังเงียบไป ตัดสินใจสั่นหัวยิ้มๆ “ไม่เป็นไรครับ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”


เปรมหยิบมีดขึ้นมา บอกว่า “ก่อนอื่นก็โขลกกระเทียม รากผักชีและพริกไทยให้เข้ากันก่อนนะครับ จะแกะเปลือกกระเทียมก็ใช้หน้ามีดตบลงไปแบบนี้...” เปรมตบมีดลงบนเขียงจนกระเทียมแตก ชูให้เด็กสาวดู


“เปลือกมันก็จะหลุดออกมาง่ายๆ แบบนี้เลยครับ”


“ว้าว...” เดียร์จ้องอย่างสนใจ พร้อมเด็กโข่งที่เดินมากอดเปมทัตจากด้านหลัง พ่อครัวสะดุ้ง ลอบมองเด็กสาวที่กำลังตั้งใจแกะเปลือกกระเทียมด้วยวิธีของเขาแวบหนึ่ง


เปรมขยับตัวออกจากเท็น


“ทำไม?” ทศทิศขมวดคิ้วถาม คนฟังหลบตา “มันอึดอัดน่ะ...”


ต่อมาเปรมก็ตั้งกระทะทอดหมูสามชั้นให้เด็กสาวดู ถามว่า “เดียร์ต้มไข่หรือยังครับ?”


“ฉันซื้อไข่ต้มมาจากซุปเปอร์แล้วค่ะ” เธอหยิบถุงขึ้นมาอย่างประหม่า “ใช้ได้ไหมคะ?”


“ได้ครับ” เปรมบอก เขาตั้งกระทะอีกอันแล้วพูดว่า “ทอดหมูเสร็จก็ตั้งกระทะอีกอัน ใช้ไฟปานกลางนะครับ อันนี้เป็นส่วนของน้ำพะโล้”


ในมือเด็กสาวมีกระดาษกับปากกาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบ เธอจดตามอย่างตั้งใจ เปรมมองแล้วหลุบตา เปล่งเสียง


“ใส่น้ำมันพืชลงไปก่อน ตามด้วยเครื่องที่เราโขลกไว้เมื่อกี้...” พ่อครัวอธิบายเรื่อยๆ ด้วยในหัวที่ขาวโพลน “พอผัดจนเหลืองหอมแล้วก็เติมน้ำตาลปี๊บลงไป เคี่ยวให้มันเป็นสีน้ำตาลเข้มครับ”


พอเคี่ยวจนได้ที่เปมทัตก็ตักให้น้องชิม


“เป็นไงครับ?”


“อร่อยมาก!” เดียร์มองดวงตาเป็นประกาย เธอมองอีกฝ่ายอย่างชื่นชม “พี่เปรมเก่งมากเลยค่ะ! สุดยอดเลย!”


“กินมั่ง...” เท็นเดินเข้ามากอดพ่อครัวข้างหลังอย่างออดอ้อน เปมทัตถอนหายใจ จำต้องใช้ช้อนตักน้ำพะโล้ป้อนใส่ปากร่างสูง


“อร่อย” เด็กโข่งตาเป็นประกายอย่างทุกที


“พี่เปรมคะ...” ถึงตรงนี้เด็กสาวก็เรียกเขา เปรมหันไปมอง “ครับ?”


“จริงๆ ฉันมีอีกเมนูที่อยากให้พี่เปรมสอนทำด้วยน่ะค่ะ...” เดียร์มองหน้าเขาอย่างประหม่าระคนเกรงใจ “ต้มข่าไก่...เอ่อ จะเป็นการรบกวนรึเปล่าคะ?”


เปมทัตมองดวงตากลมโตสีอ่อนคู่นั้น อดยอมรับไม่ได้ว่ามันช่างเอ็นดูเสียจนเขาใจอ่อน


“ไม่รบกวนครับ ช่วยได้” พ่อครัวยิ้มให้ เด็กสาวก้มหัวจนสุด “ขะ...ขอบพระคุณมากค่ะ! พี่เปรมใจดีมากๆ เลย!”


เท็นตาเป็นประกาย “จะทำต้มข่าไก่เหรอ”


“โชคดีจริงๆ ที่วันนี้ฉันซื้อของทำต้มข่าไก่มาด้วย!” เดียร์ยิ้มกว้าง เด็กโข่งกระตุกชายเสื้อพ่อครัว


“กุ๊ก อยากกินต้มข่าไก่”


“...ครับๆ” เปมทัตถอนหายใจเหนื่อยๆ ทำไมนายเปรมผู้แสนเปราะบางถึงต้องมาอยู่ในสภาพนี้ด้วยก็ไม่รู้


“เราไม่มีน้ำซุปไก่ เพราะงั้นก่อนอื่นก็เทน้ำเปล่าใส่หม้อลงไปก่อนนะครับ” พ่อครัวเริ่มตั้งหม้อ พลันเด็กสาวก็แทรกว่า “เอ่อ...เมนูนี้ขอฉันเป็นคนทำเองทั้งหมดได้ไหมคะ”


“...?”


“แบบว่า...แค่ส่วนใหญ่ก็ได้ค่ะ...ฉันอยากให้เมนูนี้เป็นฝีมือของตัวเองจริงๆ” เดียร์ก้มหน้างุด เปรมเข้าใจแล้ว เขาพยักหน้าง่ายๆ “ตกลงครับ งั้นผมจะบอกวิธีทำอย่างเดียวก็แล้วกัน”


“ขอบพระคุณมากเลยค่ะ!” เดียร์ยกมือไหว้เด็กหนุ่มอย่างซาบซึ้ง


ก่อนการทำต้มข่าไก่จะเริ่มขึ้น เด็กสาวขยับตัวหยิบจับอุปกรณ์อย่างขะมักเขม้นโดยมีเปมทัตยืนกำกับอยู่ข้างๆ ใกล้ๆ เป็นเท็นที่ยืนชะเง้อคอมองหม้ออย่างหิวโหย


แล้วเด็กโข่งก็แผลงฤทธิ์จนได้


“พี่เท็น! ฉันกำลังตั้งใจอยู่นะคะ!”


“เอาข่าออก”


“ไม่ใส่ข่าแล้วจะเป็นต้มข่าได้ยังไงกัน!” เด็กสาวพูดแล้วปวดหัว เท็นขมวดคิ้ว “เอาแต่ไก่”


“มีเรื่องแบบนั้นที่ไหน...พี่เท็น! อีกทีเดียวเดียร์จะไม่ทนแล้วนะคะ!”


“ขี้หวง” เด็กโข่งบุ้ยปาก 


เปรมยืนมองทั้งคู่คุยหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมอยู่เงียบๆ ไม่นานต้มข่าไก่ก็เสร็จสมบูรณ์ เดียร์ใช้ช้อนตักน้ำแกงแล้วยื่นให้เปมทัตชิมด้วยสีหน้าลุ้นระทึก


พ่อครัวพยักหน้า “อร่อยครับ”


“เย้!” เดียร์ร้องออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะหันไปทางเด็กโข่ง “พี่เท็นชิมสิคะ พี่เปรมบอกว่าอร่อยแหละ!”


“ไหน” ทศทิศเดินเข้าไปหา เปมทัตมองเด็กสาวยืนป้อนแกงให้เท็นพลางหัวเราะคิกคัก ตามด้วยร่างสูงที่หันไปชมเธอด้วยดวงตาเป็นประกาย


พลันคำพูดที่เคยได้ยินก็ผุดขึ้นมาในหัว


‘ไม่เห็นต้องไปสนเรื่องหยุมหยิมภายนอกเลย’

เปรมไม่ใช่ผู้ชายใจดีอย่างที่คนอื่นเห็น...

 
‘สิ่งสำคัญอยู่ที่ ‘ความเชื่อมั่น’ ต่างหาก’

ตอนที่รับกระสุนแทนเท็น...เขาคิดแล้วว่าให้ตายยังไงก็ไม่มีทางยอมปล่อยอีกฝ่ายไปเด็ดขาด


‘กูจะไม่หนี’

เปรมเคยมั่นใจว่าแม้อะไรจะเกิดขึ้นเท็นก็จะเลือกเขา


‘คุณเปรมก็รู้ว่าเท็นติดคุณเปรมมากแค่ไหน!’

แต่ความมั่นใจของเขาในตอนนี้...


‘พวกเขาตกลงให้เท็นกับคุณเดียร์หมั้นกันแล้วล่ะครับ!!’

มันกำลังสั่นคลอน...


“น้องเดียร์เก่งเหมือนกันนะเนี่ย”

เปมทัตยืนมองเท็นสัพยอกเด็กสาว


“อะไรกันคะคำพูดแบบนั้นน่ะ ฉันเองก็มีฝีมือเหมือนกันนะ!”

พวกเขาช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน...


“เท็น...”

ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?


“หืม?”

ทำไมนายถึงยังทำตัวตามปกติ


“นายมีอะไรอยากจะบอกฉันหรือเปล่า?”

ทั้งๆ ที่นายกำลังจะหมั้นกับเด็กคนนั้น...


“ไม่มีครับ”

จะไม่บอกอะไรฉันสักหน่อยเหรอ?


“...แน่ใจนะ?”

ขอร้องให้ฉันช่วยด้วยเสียงของนายสิ...


“อื้ม กุ๊กมีอะไรรึเปล่า?”

เหมือนทุกทีไง


เปรมสูดลมหายใจ

หรือว่านาย...


ฟางเส้นสุดท้ายของพ่อครัวขาดลงตรงนั้นเอง

ไม่ต้องการฉันแล้วอย่างนั้นเหรอ?


เด็กหนุ่มสะพายกระเป๋า ดวงตายาวรีเบิกขึ้นเล็กน้อย


“กุ๊ก?”


“ฉันจะกลับแล้ว” พ่อครัวหันหลังให้ ไม่อยากเห็นภาพคนทั้งคู่ไปมากกว่านี้ ตอนนั้นเองที่ร่างสูงปราดเข้ามาคว้าแขนคนตัวเล็กไว้ บอกว่า


“ค้างก่อนสิ”


เปมทัตเผลอสะบัดมือทิ้ง เมื่อได้สติก็รีบหันหลังให้ “โทษที ฉันเหนื่อยแล้ว”


“กุ๊ก โกรธเหรอ?”


เสียงทุ้มนั้นน่าสงสารเสียจนพ่อครัวรู้สึกผิด เขาแสร้งปั้นหน้ายิ้ม หันไปมองขำๆ “ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?”


“กุ๊กไม่ยอมให้กอด...” เด็กโข่งคอตก พูดหน้าเศร้า


“เราทำอะไรผิดเหรอ”


เปรมนิ่งไป มองหน้าอีกฝ่าย ดวงตายาวรีคู่นั้นยังคงสะท้อนภาพเขาอย่างซื่อตรงและบริสุทธิ์ใจ...อย่างที่เคยเป็นมา แต่ทำไมกันนะครั้งนี้ในอกพ่อครัวถึงได้เจ็บปวดเหลือเกิน


เปมทัตตอบว่า “นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก”


เพราะคนที่ผิด...


“ฉันจะกลับแล้ว”


คือตัวฉันเอง


“ไม่เอา ไม่ให้กลับ” เท็นงอแงแล้วเข้ามากอดพ่อครัวไว้จากด้านหลัง คนตัวเล็กหลับตาอย่างข่มอารมณ์


“เท็น ปล่อย...”


“อย่ากลับเลยนะ”


“เท็น! พูดให้รู้เรื่องนะ!” สุดท้ายก็หันไปขึ้นเสียงใส่ เด็กโข่งหน้าเสียเมื่อโดนดุ 


“ขอโทษครับ...”


เปรมสูดลมหายใจลึก ขยับตัวออกจากอ้อมแขนใหญ่พร้อมพูดว่า


“ฉันไปล่ะ”


ก่อนจะเดินจากมาทั้งแบบนั้น...ด้วยความทรมานที่ล้นอยู่เต็มอก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 29)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 10-01-2016 21:36:06
(ต่อ)



ผืนฟ้าเวลาหนึ่งทุ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เปมทัตลงรถเมล์หน้าประตูมหาวิทยาลัยแล้วเดินเข้ามา จุดหมายคือมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้ข้างตึกรวมแลป


“เปรม!”


เสียงหนึ่งเรียกชื่อเขา ตามด้วยเจ้าของเส้นผมสีทองที่วิ่งเข้ามาหาเหมือนติดเรดาร์ อีกฝ่ายโผกอดพ่อครัวเหมือนเด็กๆ “ฮือ คิดถึงเปรมที่สุดเลย!”


เปรมกอดตอบยิ้มๆ “ไงแชงมา”


“เล่นกับเขาเบาๆ หน่อยสิเจ้าทึ่ม!” เด็กหนุ่มตาเหยี่ยวเดินตามมาทีหลัง พ่อครัวหัวเราะ “ไม่เป็นไรหรอก” มองแชงมาแล้วเลิกคิ้ว “เห ผอมลงหน่อยแล้วนี่?”


“ผลจากการพยายามอย่างหนักล่ะนะ” เดย์ถอนหายใจ เปมทัตยิ้มแหย “คงลำบากน่าดูเลยสินะ”


“มากๆ เลยล่ะ! แต่ฉันจะรีบกลับมาผอมนะ! เพื่อเปรมไงล่ะ!” แชงมาฉีกยิ้มประกายเจิดจ้าจนรอบข้างสว่างขึ้นมาแวบหนึ่ง เปรมหรี่ตา ดูท่าความสามารถนี้จะไม่ได้เกี่ยวข้องกับน้ำหนักตัวแฮะ


“งั้นแยกกันตรงนี้นะ นายเองก็รีบไปได้แล้ว” เดย์บอกเพื่อนตัวโต พ่อครัวถามขึ้น


“ไปไหนเหรอ?”


“วันนี้คณะศึกษาฯจัดงานเลี้ยงต้อนรับคนที่เข้าคอร์สลดน้ำหนัก ฉันเลยต้องไปเป็นชิ้นเนื้อตัวอย่างให้ทุกคนเห็นว่า ‘ลดน้ำหนักได้ผลนะ’ น่ะ” เด็กหนุ่มมาดโฮสต์บอกทื่อๆ เปรมมุมากกระตุก ชิ้นเนื้อตัวอย่างเรอะ...


“แล้วเดย์?”


“เดย์มีนัดกับสาวแหละเปรม! ฮือออ” แชงมาร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา “ฉันต้องไปที่นั่นคนเดียวเลยนะ! ดูสิ ใจร้ายมากใช่ไหม นี่ไม่มีเพื่อนเลยนะเนี่ย!”


“ซันไง หมอนั่นไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวแน่ๆ” เดย์สัพยอก คิ้วเหนือดวงตาหางชี้กระตุกหงึก


“มีหมอนั่นฉันยอมอยู่คนเดียวซะดีกว่า!”


เปรมกระพริบตา “แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”


“หมอนั่นหน้าบึ้งตลอดเวลาเลย แถมยังชอบบังคับฉันด้วย นิสัยแย่มากเลยล่ะ” แชงมาสะบัดหน้าขวับ “เปรมของฉันน่ารักกว่าตั้งเยอะ!”


“...เหรอ” พ่อครัวขานรับอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เป็นจังหวะที่เดย์บอกว่า “งั้นฉันไปก่อนนะ”


“โชคดีนะเดย์” เปรมหันไปโบกมือให้ เด็กหนุ่มตาเหยี่ยวโบกมือกลับก่อนจะเดินออกไป


“แล้วแชงไม่รีบไปเหรอ?” อันนี้หันมาถามเด็กหนุ่มมาดโฮสต์ แชงมาทำหน้าเหนื่อย


“นั่นสิ ถ้าไม่รีบไปมีหวังฉันโดนไอ้โหดนั่นเฉ่งอีกแหงๆ” เขาสบตาเปมทัตแวบหนึ่ง ก่อนจะยกมือแตะข้างแก้มพ่อครัวอย่างแผ่วเบา


“เปรม...ร้องไห้เหรอ?”


“เอ๊ะ” คนฟังสะดุ้ง ดวงตาหางชี้ทอประกายคมกริบ “ไม่มีน้ำตาหรอก ฉันเห็นตาแดงๆ เลยถามดูน่ะ”


“งะ งั้นเหรอ...” เปมทัตขยับตัวอย่างกังวล ร่างสูงมองท่าทางนั้น ถามว่า “เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?”


เปรมก้มหน้า ตอบเสียงแผ่วราวกับกระซิบ


“ไม่ใช่...”


“เทคนิคจับโกหกบอกว่าคนที่ตอบปฏิเสธแบบทวนคำถามส่วนใหญ่มักจะโกหกนะ” นิ้วยาวเชยคางเล็กขึ้นให้สบตา แชงมาใช้นิ้วโป้งแตะใต้ขอบตาพ่อครัวเบาๆ


“ไม่รู้หรอกว่าไปเจออะไรมา...แต่อย่าฝืนมากไปนักล่ะ” เจ้าของเส้นผมสีทองพูดชัดถ้อยชัดคำ


“ฉันอยู่ข้างเปรมเสมอนะ”


พ่อครัวสบตาอีกฝ่าย ยิ้มออกมาในที่สุด
   

“ขอบคุณนะ แชงมา”




ตั้งแต่วันนั้นเปรมก็หลบหน้าเท็น พ่อครัวมักจะหายไปจากห้องและให้เพื่อนๆ ช่วยกลบเกลื่อนเสมอเวลาทศทิศเข้ามาหาหลังเลิกเรียน รวมถึงไม่ยอมรับสายและไม่ตอบข้อความใดๆ จากร่างสูงทั้งสิ้น


เขายังไม่พร้อมจะเจออีกฝ่าย...


ต้นเดือนธันวาคมเวียนมาถึง ยามเย็นที่ลมหนาวพัดผ่าน หลังเรียนปิงปองเสร็จเปมทัตก็แยกกับเพื่อนเพื่อกลับหอ ระหว่างทางเดินไปที่จอดรถนั่นเอง...ใครบางคนยืนรอเขาอยู่


เปรมมองคล้ายไม่อยากจะเชื่อ เบื้องหน้าปรากฏร่างสูงอันคุ้นเคย


“...”


ดวงตายาวรีคู่นั้นจับจ้องเขา 


วิ้ว...


ลมหนาวพัดมาวูบหนึ่งคล้ายสลับฉาก เย็นยะเยือกกรีดผิวเนื้อเด็กหนุ่มจนรู้สึกเจ็บ แต่นั่นคงไม่สาหัสเท่าบาดแผลตรงหัวใจที่บอบช้ำจนแทบไม่เหลือแรงเต้นแล้วในตอนนี้


“กุ๊ก”


เท็นก้าวเข้ามาหา เปรมทำท่าจะเดินหนีทว่ากลับถูกอีกฝ่ายปราดเข้ามาคว้าแขนไว้


“ปล่อย!”


“กุ๊กหลบหน้าเราทำไม?”


“ฉันไม่ได้...”


เสียงพ่อครัวเงียบหายไป ทศทิศจับไหล่อีกคนให้หันมาเผชิญหน้า


“กุ๊กเป็นอะไรกันแน่!!”


เปมทัตนิ่งไป เขามองเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ในดวงตายาวรีของอีกฝ่าย


“ฉัน...”


ช่วงที่ผ่านมาเปรมคิดอยู่ตลอด...ตั้งแต่เจอเดียร์เขากับเท็นก็คุยกันน้อยลง ปกติตารางเรียนอันแน่นขนัดของว่าที่คุณหมอก็ทำให้เจอกันยากอยู่แล้ว


กอปรกับฝ่ายหญิงไปหาทศทิศแทบทุกวันทำให้ร่างสูงต้องรับรองแขกจนไม่มีเวลามาเจอกันอีก ยิ่งช่วงหลังพ่อครัวยังพยายามหลบหน้าอีกฝ่ายด้วย แถมเท็นกับเด็กสาวก็ช่างเข้ากันได้ดีเหลือเกิน...


ในที่สุดความคิดทั้งหมดก็ส่งให้พ่อครัวพูดออกมา


“พอสักทีเถอะ”   


“ว่าไงนะ?” เท็นขมวดคิ้ว เปมทัตสูดลมหายใจคล้ายรวบรวมความกล้า พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น


“ฉันมาคิดดูแล้ว เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก”


“หมายความว่ายังไง” ทศทิศเพิ่มแรงบีบแขนอีกคนโดยไม่รู้ตัว “ทำไมพูดแบบนั้น?”


เปรมก้มหน้า “ฉัน...”


ครืด...


เป็นจังหวะที่สมาร์ทโฟนในกางเกงเปมทัตสั่นตัว เท็นคลายมือออกคล้ายยอมให้กดรับสาย พ่อครัวแนบมือถือขึ้นข้างหูโดยไม่มองหน้าจอ “ฮัลโหล...”


(เปรมจ๋า! อยู่ไหนแล้ว?)


“แชงเหรอ?” เปรมเพิ่งนึกออกตอนนั้น เขานัดอีกฝ่ายไว้เพื่อจะเอาสูตรอาหารคลีนไปให้เย็นนี้นั่นเอง ยังไม่ทันเอ่ยตอบเท็นก็คว้ามือถือไปจากเขาอย่างรวดเร็ว


ดวงตายาวรีทอประกายวาวโรจน์ นิ้วยาวกดตัดสายอย่างเย็นชา เปมทัตเบิกตากว้าง “เท็น! เอามือถือฉันคืนมานะ!”


“ไม่” เท็นตอบเสียงทุ้ม ขบกรามแน่น “นี่ใช่ไหมเหตุผลที่กุ๊กหลบหน้าเรา! เพราะไอ้หมอนี่ใช่ไหม!”


“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะ! นิสัยเสีย!”


พ่อครัวพยายามเข้าไปแย่งคืน ทศทิศกัดฟันกรอด เขาใช้มือหนาจับสองข้อมืออีกฝ่ายไว้ ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเกรี้ยวกราดกึ่งเจ็บปวด “เริ่มคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเราไม่รู้เรื่อง!”


“ก็ตั้งแต่ที่นายไปอยู่กับเด็กคนนั้นไงเล่า!!” เปรมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด คนฟังขมวดคิ้ว “น้องเดียร์เกี่ยวอะไร? ไปคุยกับมันทำไมกุ๊กไม่บอกเรา!”


“ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย!” พ่อครัวสวนกลับทันที


ทำให้มันจบลงตรงนี้แหละ...


“กุ๊กเป็นของเรา!”


“ฉันไม่ใช่ของๆ นาย!!” เปมทัตเผชิญหน้าอย่างไม่ลดละ ยกยิ้มเยาะ “หึ...นายจะหมั้นยังไม่เห็นบอกฉันเลยนี่?”


“ไปรู้เรื่องนั้นมาจากไหน?” ทศทิศจ้องหน้า พ่อครัวพูดกระแทกเสียง “ทำไมล่ะ ไม่พอใจรึไงที่ฉันรู้น่ะฮะ!” ความกล้านั้นมีมากพอกับความเจ็บปวดทีเดียวในตอนนี้


“เรื่องนั้น...”


“ทีนายยังมีคนคุยได้...” เปมทัตจ้องตาอีกฝ่าย


“แล้วทำไมฉันจะมีคนคุยบ้างไม่ได้!!”


“ไมได้!!” เท็นสวนกลับแบบไม่ต้องคิด ก่อนสมาร์ทโฟนในมือเขาจะสั่นขึ้นอีกรอบ พ่อครัวขมวดคิ้ว


“เอาของฉันคืนมา!”


“เราไม่ยอม!”


“ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน!” เปมทัตพรวดเข้าไปกระชากมือถือ ก่อนจะถูกร่างสูงคว้าเข้าไปกอดไว้แน่น


“กุ๊กฟังเราก่อน”


“ฉันยังต้องฟังอะไรอีก...” คนพูดพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น “นายจะหมั้น...แต่นายไม่ยอมบอกฉัน มันหมายความว่ายังไง? เพราะตัวนายเองก็ต้องการแบบนั้นใช่ไหมล่ะ!!”


“กุ๊ก...”


“ปล่อย!” เปรมสะบัดตัวหลุดจากอ้อมแขนใหญ่ได้สำเร็จพร้อมมือถือ ก่อนจะโดนคนตัวใหญ่รวบไปกอดไว้อีกครั้ง


“เท็น!”


“ไม่เอา!” ทศทิศซุกหน้ากับไหล่พ่อครัวอย่างใจเสีย ดวงตายาวรีสั่นวูบ “เราไม่ให้กุ๊กไป อย่าไปเลยนะ”


“อย่ามาแตะตัวฉัน! ปล่อย!” เปรมเหยียบเท้าร่างสูงเต็มแรง ฝ่ายหลังร้องลั่น เปมทัตอาศัยจังหวะนี้สลัดตัวให้หลุดจากอ้อมแขนใหญ่แล้วผลักจนอีกฝ่ายล้มลง


กึก!


เท็นนิ่วหน้า หันไปมองขาที่พับอยู่ ข้อเท้าของเขาพลิกเสียแล้ว


“กุ๊ก...”


เปรมชะงัก เขาไม่ได้ตั้งใจให้อีกฝ่ายเจ็บตัว แต่พอสบดวงตายารีคู่นั้นแล้วก็ทำได้เพียงหันหลังให้เพราะกลัวตัวเองเผลอใจอ่อน
เท็นหน้าเสีย พยายามลุกขึ้นด้วยใบหน้าเหยเก “กุ๊ก...ฮึก ไม่เอานะ...”


“เรื่องของเรามันจบแล้ว...” เปรมพูดอย่างเย็นชา หลับตาตะโกนสุดเสียง


“อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!”


“ไม่นะ...” เท็นมองพ่อครัวหันหลังวิ่งจากไปแล้วเบิกตากว้าง จะลุกขึ้นวิ่งตามก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ “ไม่เอา ฮึก กุ๊ก...” แผ่นหลังของเปมทัตไกลออกไปทุกที


“กุ๊กอย่าทิ้งเรา...ฮือ กุ๊กกลับมา...”


ตอนนั้นเองที่เบนซ์สี่ประตูคันหรูแล่นมาจอดเทียบท่า ออกัสวิ่งลงมาอย่างตกใจ


“เท็น!”


ทศทิศนั่งนิ่งเหมือนวิญญาณออกจากร่าง ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยว ก่อนจะสะอื้นออกมาในที่สุด


“เราขอโทษ เราจะไม่ทำอีกแล้ว กุ๊กกลับมาหาเราเถอะนะ ฮือ...” เสียงร้องนั้นเจ็บปวดราวกับจะขาดใจ ดวงตายาวรีคู่งามเคลือบด้วยม่านน้ำตา หัวใจคนมองปวดแปลบยามหยาดน้ำใสไหลลงข้างแก้มเด็กหนุ่ม


“กุ๊กอย่าทิ้งเราไป...” 
   

ออกัสย่อตัวกอดนายน้อยด้วยดวงตาแดงก่ำ กระชับอ้อมแขนอย่างนึกสงสารน้องชายจับใจ




อีกด้าน เปมทัตที่วิ่งมาสุดแรงก็ชนเข้ากับใครบางคน


ตุบ!


“ขอโทษครับ!” พ่อครัวก้มหน้า ก่อนจะออกแรงดิ้นเมื่อถูกคว้าแขนไว้


“เปรม!”


เจ้าของชื่อยืนนิ่งเมื่อได้ยินเสียง ทันทีที่เงยหน้าสบตาอีกฝ่าย ทำนบน้ำตาก็พังทลายลงมาในที่สุด


“แชง...”


ร่างสูงคว้าอีกฝ่ายเข้ามากอดดังหมับ พ่อครัวสะอื้นฮักจนเจ็บหน้าอก “ฉันทำเขาร้องไห้...ฮึก ฉันผิดเอง...” กำปั้นลุ่นทุบเข้าอกกว้าง เปมทัตแผดเสียงออกมาราวกับจะขาดใจ


“ฉันมันเลวที่สุดเลย!! ฮือ...”


ดวงตาหางชี้ทอประกายเจ็บปวดยามได้สินเสียงสะอื้นของอีกฝ่าย ทำได้เพียงกอดร่างที่ราวกับจะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อของพ่อครัวเอาไว้ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น


“ฉันอยู่กับเปรมนะ”


“ฮือ...”




ในเวลาเดียวกันมีคนสองคนหัวใจสลาย


“เขาไม่จำเป็นต้องมีฉันอีกแล้วแชง...”

หนึ่งคือคนที่ถอยออกมาเพราะไม่เข้าใจ


“ฮือ กุ๊กอย่าไปเลยนะ...”

อีกหนึ่งไม่ยอมอธิบายอะไรแล้วปล่อยอีกคนให้จากไปอย่างเจ็บปวด



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า
 :katai4:
เฮ้ยรอบนี้มาเร็วอะ ตบมือแมะ 5555555 5
จริง ๆ กะจะเก็บตอนนี้ไว้ลงกลาง ๆ เดือนหน่อยด้วยซ้ำ
แต่คอมเกิดติด ๆ ดับ ๆ เลยเอาวะ ลงเลยละกัน
ขอบคุณคอมที่เจ๊งเนาะ 555555 5

เคยลองแกล้งทวิตถามว่าถ้าจบไม่สวยจะเป็นอะไรมั้ย
ผลคือน่าจะโดนด่านั่นเอง เอาซะนี่ลังเลเลยค่ะ 55555 5
อีกสอง .. หรืออาจจะสามตอนเรื่องนี้ก็จะจบแล้ว
เกือบปีนึงพอดีเลยค่ะ วู่ยนานอะไรเบอร์นั้น 555555 5
หายใจเหมือนกันนะคะ จะออกหัวหรือก้อยก็มาลุ้นกันเนาะ

สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณที่สนใจและให้ความสำคัญกับนิยายกิงกะหล่าเรื่องนี้ค่ะ
ทั้งออกสื่อและไม่ออกสื่อเลย รวมถึงคนที่ช่วยบอกต่อด้วย
พอแอบไปเห็นมันก็ดีใจจนต้องยิ้มแบบนางงามออกมาเลยค่ะ อิ๊ ๆ คริ ๆ

โซนขายของ ฝากเพจด้วยนะคะ
iJune4S (https://www.facebook.com/iJune4S)
น้องจูนคนเดิม ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเลยค่ะ
จะโฆษณาทำไมก็ไม่รู้ ก็ไปหลับ ๆ หู หลับ ๆ ตากดกันเนาะ 55555 5

ใครว่าง ๆ ก็ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์กันได้นะคะ
 :katai2-1:
แล้วเจอกันตอนที่สามสิบค่าาา า 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: leceto ที่ 10-01-2016 22:00:53
สมน้ำหน้าเท็นค่ะ!!!! อยากซึนดีนัก โดนทิ้งอ่ะสมควรแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: ice.sp0211 ที่ 10-01-2016 22:04:29
เจ็บปวดดดดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 10-01-2016 22:08:11
มาเร็วไม่พอ ยังเอาดราม่าหนักหน่วงมาด้วย  :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:

ถ้าเท็นไม่อธิบายเรื่องหมั้นนั่นกุ๊กก็ไม่เข้าใจหรอก  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Malila ที่ 10-01-2016 22:10:10
 :sad4:  อธิบายหน่อยมั้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 10-01-2016 22:14:07
ทำไมอ่านแล้วปวดใจT_T
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 10-01-2016 22:18:08
เท็น  ทำไมนายไม่อธิบายอะไรเลย  ห๊ะ     :angry2: :angry2: :angry2:

สงสารหนูเปรม   :sad11: :sad11: :sad11:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 10-01-2016 22:24:33
เฮ้ออ.....
เท็นก็น่าจะมีเหตุผลของเท็นอ่ะนะ
แต่ก็ไม่ยอมพูดกัน มันเลยเป็นแบบนี้ไงล่ะ
ค้างอ่าาาา :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 10-01-2016 22:27:58
#ทีมเปรม ไม่ว่าเท็นจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ขอเข้าข้างคนที่เจ็บปวดที่สุดก่อน :กอด1:
จบไม่สวยบ้านบึ้มนะคะ o18

ล้อเล่น  :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 10-01-2016 22:31:08
โดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว

เราว่าเท็นดูงี่เง่าไปหน่อยอ่ะ เป็นพวกทำอะไรเป็นเด็กตลอดก็จริง แต่ขนาดนี้มันก็เกินไป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Zurruz ที่ 10-01-2016 22:32:26
จบไม่สวย เราไม่โวยวายนะ ไม่ด่าด้วย ขอแค่สมเหตุสมผลก็พอค่ะ

ส่วนตอนนี้ อืม เรารำคาญนะ เท็นปกติออกจะพูดตรง โผงผาง ไม่มีเก็บ ทีนี้มาเงียบ เป็นบ้าหรอ

ส่วนเปรม เข้าใจนะ แม่งก็ชัดขนาดนี้ จะไปโวยวายถามต่อหน้านังเดียร์ก็ใช่เรื่อง กุ๊กแมนจะตาย

เป็นเราเราตะโกนถามไปนานแล้วว่าตกลงจะเอายังไง ใครเอาลวดมาเย็บปากเท็นหรอ?

เม้นแรกเลยมั้ง แต่เราตามอ่านมานานแล้วนะ 555555 สู้ๆนะคะะะ

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: PuNNa ที่ 10-01-2016 22:33:05
หน่วงงงงงงงงงงงมากกกกกกกก :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 10-01-2016 22:33:18
ไงล่ะ! ผลของการไม่ฟังและไม่พูด เจ็บปางตายทั้งคู่
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ แต่แอบเคืองเท็น กุ๊กไม่ใช่ของตายนะเว้ยย!!!
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: powvera ที่ 10-01-2016 22:34:15
เ็ท็นทำอะไรให้มันชัดเจนและจริงจังหน่อย ต้องกล้าตัดสินใจด้วยตัวเอง 

ถ้าำไม่กล้าที่จะขัดขืนของพ่อก็ต้องปล่อยมือจากเปรมเถอะนะ

เศร้าอ่ะ     :mew6:

    :mew6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 10-01-2016 22:40:10
เอ๊า แล้วทำไมไม่พูดล่ะเท็น เปรมให้โอกาสพูดก็ไม่ยอมพูด เลยเสียใจกันทั้งคู่เลย
โดยส่วนตัวแล้วเห็นใจเปรมนะ เพราะดูแล้วเท็นเหมือนเด็ก ต้องการชดเชยเรื่องแม่ พอมีเปรมเข้ามาก็ยึดไว้(ไม่รู้ว่าเป็นตัวแทนของแม่รึเปล่า แต่เราเหมาว่าเป็นอย่างนั้นไปแล้ว) ทั้งที่เปรมก็รักเท็น แต่พอมาเจอว่าอีกฝ่ายจะต้องหมั้น ต้องแต่งงานกับอีกคน ที่ดูเข้ากันได้ดี ก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นใจ ประกอบกับเท็นไม่แสดงความชัดเจนเลย เปรมเลยถอยสินะ
บทนี้สงสารเปรมสุดๆ
ปล. คิดว่าเดียร์อาจจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วรึเปล่า... คนที่ตั้งใจทำต้มข่าไก่ให้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 10-01-2016 22:42:15
หน่วงจนพูดไม่ออก สงสารเปรม สงสารเท็น  :ling3: มาม่าเต็มชามเลยค่ะ  :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 10-01-2016 22:42:42
ถ้าเท็นทำได้แค่บอกว่าอย่าไป จะไม่ทำอีกแล้ว
แล้วจะรั้งให้เปรมอยู่
เราจะเชียร์ให้เปรมไปหาคนอื่นเลยค่ะ
เพราะถ้าเปรมต้องอยู่อย่างไม่รู้อะไร  แล้วต้องเสียใจ สู้อยู่กับคนอื่นที่ไม่ทำให้เปรมเสียใจดีกว่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: ห้วงเวลา ที่ 10-01-2016 22:51:11
 :m31:#ทีมเปรม

เข้าใจเปรมอะ เท็นเหมือนยังไม่เข้าใจคำว่ารัก ทั้งที่บอกรักออกไป เหมือนกับรักเปรมแบบแม่เป็นตัวแทนแม่มากกว่า
ต้องการให้เปรมเข้าใจตัวเองตลอด ทั้งที่ตัวเองไม่อธิบายอะไร
เหมือนเปรมเป็นแม่อะที่ต้องยิ้มรับตลอดเข้าใจตลอดต้องเข้าใจทุกการกระทำเหมือนที่รู้สึกดีกับเดียร์อะ(ไม่แน่ใจว่าแบบน้องรึเปล่าเพราะ ความรู้สึกที่มีต่อเปรมยังไม่เข้าใจ)เวลามีเพื่อนมาบ้านต้องยิ้มคุยปกติ แต่มันเป็นไปได้ปะ ถ้าเปรมทำแบบนั้นก็หึงก็หวง ทีตัวเองทำไม่เป็นไร
แยกกันแบบที่เปรมทำดีกว่าให้ไปทำความเข้าใจกับความรู้ตัวเองดีกว่าแล้วค่อยมาคุยกัน
ไม่เกี่ยวกับพ่อหรอกถ้าตัวเองจะให้พ่อจูงจมูกขนาดก็อย่ามาหวงเปรมว่าเป็นของตัวเองเลยดีกว่า เจ็บแทนเปรมอ่านแล้วหน่วงมากหายใจไม่ออก เพราะถึงอธิบายว่าหมั้นเพราะอะไร ถ้าแก้นิสัยเท็นไม่ได้เปรมก็จะเจ็บเหมือนเดิม แบบนี้ยังดีเสียกว่าเจ็บตั้งแต่แรก
#ทีมเปรม สุดใจ :angry2: :m15:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 10-01-2016 22:51:43
อย่างหน่วงอ่ะ สงสารเปรมจัง ทำไมเท็นไม่แสดงอะไรให้ชัดเจนบ้างล่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 10-01-2016 22:54:29
 :mew6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 10-01-2016 22:57:01
เท็นก็อย่าโลเล มีอะไรก็อธิบายกับเปรมซะนะ  :z3: :z3: :z3:
.
.
.
ว่าแต่สามสีรัศมีดารามาจากไหนกัน? จากคุณมาร์ชที่ถ่ายรูปให้ที่ทะเลเหรอ? 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 10-01-2016 22:57:53
 :katai1: :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 10-01-2016 22:57:59
เด็กโข่งมันจะปากแข็งไม่บอกกุ๊กจนถึงเมื่อไร
ไม่แปลกใจเลยที่กุ๊กจะคิดเองเออเอง แล้วพาตัวเองออกมาจากชีวิตเท็น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 10-01-2016 23:10:11
บางทีเท็นก้ดูจะเป็นเด็กน้อยมาเกินไป
และเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ไม๊อะ
อยากจะยุให้เปรมไปหาคนอื่นจิงๆเลยยย
แม่งงงงงงงง
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 10-01-2016 23:15:09
มาอย่างยาวแต่อ่านจบแล้วน้ำตาไหล  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 10-01-2016 23:21:00
ถ้าเท็นยังไม่คิดจะอธิบาย เราว่าจบแบบนี่ก็ดีนะ สงสารเปรมอะ เห็นคนที่รักทำให้คนอื่นเหมือนที่ทำกับตัวเองใครไม่เจ็บก็บ้าแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-01-2016 23:21:46
เฮ้ออออ. สงสารเปรมสุดๆๆๆ อีเท็นอ่อนแอมากๆ จะให้เปรมอยู่ข้างๆแต่ไม่อธิบายหรือบอกอะไรซักอย่างเลย.  :fire: :fire: :fire: :fire:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 10-01-2016 23:25:02
เท็นทำไมไม่พูด เราว่ากุ๊กก็เปิดโอกาสให้พูดอยู่นะ ตอนนี้เกลียดนังน้องเดียร์มาก ถึงเธอจะดี แต่เราไม่โอออออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 10-01-2016 23:27:22
น่าสงสารทั้งคู่เลยอ่ะ แต่ก็เหมือนเป็นผลของการไม่พูดกันล่ะนะ เราชอบตัวละครพี่เจมากเลยอ่ะ

ป.ล. ไม่เอามาม่าแล้วได้มั้ย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 10-01-2016 23:29:53
เศร้า TT เจ็บมากกกกกกกกก
ขนาดมาถึงขั้นนี้ยังไม่เรียกชื่อเลยอ้ะเท็น!  ซึนดีนักสมน้ำหน้า!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 10-01-2016 23:45:52
ไม่ว่าเท็นจะมีเหตุผลอะไร เราก็ไม่เห็นใจหรอกนะ
ทำให้เปรมเสียใจ ตั้งใจให้เห็นภาพสวีทของแฟนตัวเองกับผู้หญิงอื่น
แล้วก็นะ คุณหมอแปดนี่สร้างปัญหาปวดหัวตลอด เดี๋ยวแม่เลี้ยง เดี๋ยวคู่หมั้น
คนอ่านพาลแล้วตอนนี้ โมโหลูกลามไปพ่อ
้อ้อ อีกอย่าง กับคนที่คอยปลอบคอยเช็ดน้ำตาให้น่ารักน่าเลือกกว่าแฟนที่ไม่ยอมโตนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 10-01-2016 23:46:21
งานหลบหลีกดราม่ามาอีกงานแล้วสิ (ฮา)

กำลังว่าจะอ่านค่ะ แต่เห็นคอมเม้นท์แล้ว, พวกภูมิต้านทานดราม่าอ่อนแออย่างดิฉันขอตัวหลบฉากไปก่อน เขาหวานกันเมื่อไรค่อยกลับมานะคะ ตอนนี้บุ๊คมาร์คไว้แล้ว คือได้อ่านแล้วหลายตอน แต่ยังไม่ถึงตอนล่าสุด เขียนดีมาก น่าอ่าน น่าติดตามที่สุด ชอบอาหารด้วย แต่ไม่ไหวกับดราม่าจริงๆ ค่ะ ดราม่าแบบไหนก็รับได้ แต่ดราม่าที่ความโลเลของพระเอกนี้ดิฉันหัวใจอ่อนแอค่ะ (อ่านจากคอมเม้นท์คนอื่น) ผู้เขียนอย่าเพิ่งน้อยใจนะคะ ดิฉันจะต้องกลับมาอ่านแน่ๆ เลยค่ะ แต่ขอเขาเลิกดราม่าก่อนนะคะ (ฮา)

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Newnew ที่ 10-01-2016 23:46:54
กินมาม่าจนอิ่มเลย สงสารทั้งสองคนอ่ะยังไงก็ขอให้จบแบบแฮ๊ปปี้ได้มะพลีสสสสสสสสสสส :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: VampirezBadz ที่ 10-01-2016 23:59:06
มาม่ามาแล้ว จบไม่สวยไม่เป็นไรขอมีเหตุผลเพียงพอแต่อีกสามตินจบนีาไม่เอาน้า เหลืออีกหลายปมหลายคู่ยังไม่สุดเลย ม่ายยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: juliatrancy ที่ 11-01-2016 00:16:14
คืออยากให้อัพต่ออีกมากค่ะ แบบชดเชยปีใหม่(?)

เท็นนะเท็น ถึงจะมีเหตุผลแต่เราว่ามันก็ไม่สมควรหรือเปล่า คนที่แกรักเจ็บเจียนตายขนาดนี้ยังจะไม่พูดอีก
คือกุ๊กทำถูกแล้วอะที่ถามไปตรงๆว่าเท็นมีอะไรจะบอกไหม แต่นังเด็กโข่งไม่บอก
เราเป็นกุ๊ก เราก็ถอยอะ
มันไม่ชัดเจนเลย แล้วดูกุ๊ก ไอ้ตอนแชงมาครั้งที่แล้ว เราว่ากุ๊กชัดเจนมากว่ากับเท็นอะ
แล้วนี่อะไร ทำไมไม่บอกไปว่าน้องเดียร์น่ะไม่ได้คิดอะไรด้วย หรือว่าคิดจริงๆ
คนรอแม่งเจ็บปวดมากนะเท็นน  :hao5:
ใจนึง สงสารออกัสอะ คือรู้ว่าสองคนนี้รักกันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ถ้าเท็นมันไม่พูด
แล้วแบบ เปรมก็เห็นใจนะ ว่าเปรมรักเท็นจริงๆ แต่เท็นก็น้องชายตัวเอง ออกัสจะทำอะไรได้
แถมหมอแปดให้หมั้นด้วยอีก

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 11-01-2016 00:41:51
เป็นตอนที่บีบหัวใจมาก แต่ยังไงก็ทีมกุ๊ก เท็นไม่อธิบายอะไรสักอย่างแล้วจะให้อีกคนทำอะไร คิดอะไรได้
แต่ขอร้อง ตอนหน้ามาไวๆนะคนเขียน คนอ่านใจจะขาด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: NightyNine ที่ 11-01-2016 00:43:01
ใจจะขาด ไม่ร้องนะเปรม มาให้เรากอดปลอบนายเอง//กอด บางทีเท็นอาจจะคิดเองทำอะไรเองมาจนเคยชินและลืมไปว่าใครบางคนไม่เข้าใจและเจ็บปวด หมอแปดเองก็เหมือนกันที่ทำอะไรไม่เคยบอกลูกหรือสนใจว่าลูกต้องการอะไรเราว่าจุดนี้ทั้งคู่เหมือนกันทำให้คนที่รอคอยอยู่เจ็บจนแทบทนไม่ไหว เศร้าว่ะ

แก้นิด
บ้าเอ้ยยยยย น้ำตาไหลแล้วอ่ะ สงสารเปรม ตอนนี้โคตรบีบหัวใจเราเลย ;-;
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 11-01-2016 00:43:57
หนักเลยตอนนี้
ช่วงนี้ดราม่าเข้าสิง รู้สึกน้ำตาแตกได้ง่ายๆ

เข้าใจเปรมเลยอ่ะ
เท็นแม่_ไม่ชัดเจนอะไรเลยอ่ะ
แถมยังเหมือนพอใจกับอิน้องเดัยร์อะไรนึ่อีก

เจ็บน่าเว้ย สงสารเปรม พูดเลย
มาถึงจุดที่แตกหักอย่างงี้เพราะอะไร
อธิบายมั้ยเท็น
เพราะภาพที่เปรมเห็นมันบอกอะไรบ้างอย่างแล้วอ่ะ
เครียดโว้ยยย ตอนตีหนึ่งเนี่ย



ปล.แล้วคู่สามสีไดนาไมอ่ะ

สามสี่ตอนไปพอหรอก อย่าเพิ่งจบเลย

แต่งอีกสักสิบตอนยี่สิบตอนไปเลย 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 11-01-2016 00:46:14
โอกาสมีแต่ไม่พูดนี่คืออะไร ไม่บอกอะไรสักอย่าง ไม่มีความชัดเจนเลยเท็น
จบไม่สวยไม่ว่ากัน ขอแค่มีเหตุมีผลที่เพียงพอก็โอเค
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: frainnee ที่ 11-01-2016 01:28:38
เป็นเรื่องแรกนะที่เราเม้นต์55 คืออ่านมาตั้งแต่แรกเอาจริงๆคือไม่อยากให้ bad end นะ ชอบทั้งกุ๊กและเท็น บางทีคนเราที่ไม่พูดอาจจะมีเหตุผล อาจจะช้าไปหน่อยแต่เดี๋ยวคงอธิบาย ถ้าจะ bad end ไม่ว่านะแต่บอกเราหน่อยละกัน คงอ่านจนจบไม่ได้ สาววายชอบให้ผู้ชายได้กัน ถ้าจบแบบไม่ดีได้ชะนี จิ้นพังจ้า ว๊าบเบาๆ บอกตรงตอนแรกๆที่อ่านชอบการปูเรื่องมาก ไม่คิดว่าจะจบไม่ดีนะอาจจะอ่านถึงแค่ตอนที่ยังไม่มีชะนีโผล่มา555
 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: NOPKAN ที่ 11-01-2016 01:31:43
ถามจริง!!! จบไม่แฮปปี้เหรอคะ?

ช่วยบอกล่วงหน้าด้วย จะได้ไม่อ่าน 2 ตอนสุดท้ายยยยยย

ฮื่อออออออออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 11-01-2016 01:54:03
อยากจับเท็นมาวัดอีคิวมาก...คือไอ้ที่เหมือนเด็กๆมันก็น่ารักดีแต่ก็สงสัยเรื่องพัฒนาการของนางนะ

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 11-01-2016 02:32:18
 ปกติเท็นจะชัดเจนนะ
แล้วทำไมช่วงนี้ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
คนอ่านงงๆนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 11-01-2016 03:22:56
 :o12: น่าสงสารทั้งคู่เลย เรื่องนี้คงมีที่มาที่ไปนะคะ  ดูจะวุ่นวายเกินไปแล้ว  :ruready


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 11-01-2016 05:44:57
มาต่อเลยนะ TT
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 11-01-2016 06:14:45
 :hao5: :hao5: :hao5: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: lovenotforget ที่ 11-01-2016 07:07:03
ให้กุ๊กกับเท็นเข้าใจกันเถอะ  ไม่อยากกินมาม่ามากกว่านี้แล้ว :hao5:  เท็นแม่งก้ทำกุ๊กได้ สงสารกุ๊กอ่า  ย้ายที่เรียนไปต่างประเทศเลยกุ๊กหนีเท็นไปเลยให้รู้สำนึกว่าไม่บอกจะเป็นไง :z3: :z3: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Timber Huang ที่ 11-01-2016 07:37:08
 :o12: :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 11-01-2016 07:41:27
เปรมเราว่านะถ้าอยู่แบบเจ็บๆแบบนั้นถอยออกมาคือดีแล้ว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 11-01-2016 07:58:00
ทั้งสงสารและสมน้ำหน้าเท็น :katai3:

เปรมมีคนรักเราอีกมากรอบๆตัวนะสู้ๆ :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 11-01-2016 08:16:28
สงสารเปรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 11-01-2016 09:31:11
อะไรเนี้ย ไม่ชัดเจนทั้งสองฝ่าย
เปรมมีอะไรก็อมพะนำอยู่ได้รีบๆบอกไปสิเอาแต่หนี
บอกว่าไม่หนีก็ยังเอาแต่หนี
แต่ก็ต้องโทษเทนแหละ เหมือนจะชัดเจนแต่ก็ไม่
ทำเป็นหมาหยอกไก่ไปได้ ไปให้ความหวังน้องเค้าอีก เฮ่อ มีอะไรก็บอกกันคุยกันให้รู้เรื่องสิ
เรื่องมันจะง่ายกว่านี้ถ้าเปรมไม่หนี และเท็นชัดเจน
เฮ่อ ไม่รู้จะว่าไร รอตอนต่อไปค่ะ
มาเร็วๆนะคะ ค้างสุดๆ TT
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 11-01-2016 09:39:47
อ่านแล้วดราม่าน้ำตาแตก หน่วง อึดอัด หายใจลำบากกันเลยทีเดียว

อาจมีสะดุดนิดๆ กับคำที่เหมือนเกินเหมือนขาดในบางประโยค
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 11-01-2016 09:49:54
ตอนนี้ขอยังไม่อ่านละกัน ไม่พร้อมจะยอมรับดราม่า  :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 11-01-2016 10:19:12
คืออะไร ทำไมเท็นไม่อธิบายล่ะ มีอะไรก็พูดมาสิ
ทำแบบนี้เหมือนตัวยอมรับจะหมั้น
สงสารเปรม มันเจ็บนะที่ต้องทนดูภาพแบบนั้นน่ะ
พูดมาสิเท็น....อินมากกก พูดเลย
งานนี้ไม่เข้าข้างเท็น เข้าข้างเปรมค่ะ!!
มาต่อไวๆนะคะ จบแบบสวยๆเถอะ ขอร้องงงง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: ice.sp0211 ที่ 11-01-2016 10:39:52
ขอสุดๆๆๆ ชอบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 11-01-2016 11:04:58
เท็น ช่วยทำทุกอย่างให้ชัดเจนค่ะ ถ้ารักเปรมจิง

เปรมควรแสดงออก และไฟว้ กะที่บ้านนะแต่ถ้ายังเป็นแบบนี้

เรายินดีกับเปรมค่ะ ที่เลือกออกมาจากเทนเจ็บแต่รู้เรื่องหาใหม่ให้เปรมดีกว่า

กุ๊กน่ารัก มีคนรอเพียบพูดเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 11-01-2016 11:41:43
บีบหัวใจคนอ่านเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 11-01-2016 11:53:29
เทนมีเหตุผลอะไร ทำไมไม่ยอมอธิบายให้เปรมเข้าใจ

สงสารแปรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 11-01-2016 11:57:07
ทำไมต้องทำให้กุ๊กเค้าเสียใจด้วยยยยยยย
งืดดดดดด
จริงนะ
เรายังรู้สึกเลยว่าบางทีเท็นอาจจะมองกุ๊กเป็นตัวแทนแม่
โถ่วววววว มาเจอทีคงอยากต่อย
เห็นด้วยกับกุ๊กนะ
ห่างๆกันไปให้ได้ถามใจตัวเอง
เราทีมกุ๊ก เราอยู่ข้างกุ๊ก งึดดดด
ร้องไห้แปป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-01-2016 12:04:58
สงสารเปรม  :monkeysad:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: gintoify ที่ 11-01-2016 14:56:08
หน่วงมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ T^T


 :o12: :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Littlemochaff ที่ 11-01-2016 15:18:51
หน่วงมากกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 11-01-2016 16:11:52
 :3123:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 11-01-2016 17:26:42
สรุป : สงสารเท็น 0.11% สะใจ 1000000%

 อมพะนำไว้แล้วต้นเงินต้นทองมันจะงอกออกจากปากน้ำลายจะเปลี่ยนเป็นเพชรเหรอเท็น  ปากบอกว่าชอบเปรมงู้นงี้ แต่การกระทำเเม่งไปคนละทาง ต่อให้เปรมไม่สนใจคนที่ตัวเองชอบขนาดไหนทำขนาดนี้ก็ไม่ไหวอยู่ดีนะ  เดี๋ยวแม่งเชียร์ให้เปรมไปจับคู่กับแซงแล้วก็นายคิงล่ำๆคนนี้ซะหนิ!!  //คว่ำหม้อปลาไหลต้มเปรตใส่เท็น :z3: :fire: :m31: :m16:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: natty.poko ที่ 11-01-2016 17:29:24
งานนี้ บอกได้คำเดียว #ทีมเปรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: mylittle ที่ 11-01-2016 19:23:22
ทั้งน้ำตาน้ำมูกเราไหลจนผ้าแฉะ...ฮือๆสงสารทั้งเปรมทั้งเท็น
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: DE SaiKuNee ที่ 11-01-2016 19:38:53
 :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: iammilk ที่ 11-01-2016 20:13:54
ถ้าจบไม่สวยเราจะไม่อ่านต่อแล้วนะ งื้อออออออออออออออออออออออออออ  :o12: :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-01-2016 21:01:07
จบแบบไม่เข้าใจกันแบบนี้จะดีเหรอ!??
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: bevobova ที่ 11-01-2016 21:32:48
 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:  ม่ายยยยยยยยยย 

เปรมกลับมาหาเท็นก๊อนนนนนน 

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: LetGet ที่ 11-01-2016 21:33:38
ดราม่ามากๆ ไม่เอานะ เท็นต้องง้องกุ๊กนะ อย่าปล่อยกุ๊กไปนะ  :sad4:  :sad4:  :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 11-01-2016 21:46:02
สงสารเปรมนะ ทำทุกอย่างให้เท็น ฮือออ เศร้าแรง :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 11-01-2016 23:25:47
ขอพูดตรงๆนะ.....กรุณาอย่าหาว่าหยาบคาย

ถ้าไรเตอร์เขียนเรื่องนี้จบแบบเศร้า  เราจะขอกาหัวเอาไว้เลย  เพราะจะให้เปรมกับเท็นไม่คู่กันด้วยเหตุผลแค่นี้! แค่มีคู่หมั้นเนี่ยนะ...ใจคอจะไม่ให้ไอ้เด็กโข่งมันเกิดลูกฮึด  ลุกขึ้นมาปฏิวัติสู้พ่อ  สู้อะไรสักหน่อยเหรอ? 

ขัดใจพ่อไม่ได้  หุบปากเงียบไม่ยอมอธิบาย  อีกฝ่ายก็เจ็บปวดจนต้องยอมปล่อยมือจากคนที่รัก  สุดท้ายทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่ด้วย  ตอนจบเศร้า

ไร้หตุผลสุดๆ


ยอมรับว่าโกรธมากกกก  ที่ไรเตอร์ออกมาบอกอะไรแบบนี้  ที่ลงทุนเชียร์คู่นี้กันมา  ที่ติดตามฟินมาตลอด  มันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ยคะ?

ถึงจะเป็นการพูดเล่นก็ซีเรียสค่ะ (เพราะเจอมาหลายคนเขียนแล้ว  ที่มีการเปลี่ยนแปลงพระเอกกระทันหัน)

ปล.ถ้าคำคอมเม้นพวกนี้ฟังดูรุนแรง  แต่ไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆทั้งสิ้นเลยนะค่ะ  พอดีเราอินและจริงจังกับนิยายเรื่องนี้มาก บวกกับความผิดหวังที่เคยเจอ  เลยนอยๆแบบนี้ละค่ะ

มาต่อไวๆนะค่ะ  อยากเห็นรักคู่นี้กลับมารักกันหวานจ๋อยเร็วๆจังเลย

จะปูเสื่อรอน้า  สู้ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 12-01-2016 04:00:34
เห็นตอนใหม่ รีบเข้ามาอ่าน....
แงงงงง เค้าค้าง T^T

สงสารเปรม และก็ไม่เข้าใจเท็น ก็ไม่รู้ว่าฮีมีเหตุผลอะไรรึเปล่าที่เก็บเงียบเรื่องคู่หมั้นไว้ แต่ถ้าเราเป็นเปรมเราเองก็รู้สึกแย่นะ ยิ่งเวลามีเดียร์อยู่ด้วยเท็นทำเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกเปรมเลยอ่ะ ถึงจะมีมาอ้อนๆบ้างก็เถอะ อาจจะด้วยนิสัยที่เหมือนเด็กๆก็ได้ มั้ง  บางทีก็แอบคิดนะ อย่างเท็นติดเปรมเพราะชอบจริงๆ หรือเพราะเห็นเป็นตัวแทนของแม่กันแน่ โอ๊วววว ม่ายยยน๊าาาา จะดราม่าอะไรก็ได้แต่ขอให้จบแฮปปี้เอนดิ้งเถอะนะค๊า

สุดท้าย รอตอนต่อไปนะคะ
ค้างมากค่ะบอกเลยยยยย
 :z3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 12-01-2016 08:34:24
ถ้าเท็นไม่คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นก็ปล่อยเปรมไปเถอะ  เท็นเองปล่อยยัยน้องเดียร์มาวนเวียนแบบนี้ ไม่รู้หรือโง่เกินว่าคนรัก้ขาจะไม่ชอบ
ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องมาร้องไห้ร้องเรียกกันหรอก จบๆไปซะเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: smilepengy ที่ 12-01-2016 08:51:18
 :o12: น้ำตาแตกอะ สงสารทั้ง 2 คนเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 12-01-2016 09:38:06
นั่นไง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 12-01-2016 21:01:17
ปักไว้รอรักหวานจ๋อยแล้วเราจะกลับมา เชียร์#เท็นเปรม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: ρℓuto ที่ 12-01-2016 21:14:37
อยากให้คนในมหาลัยได้รู้บ้างว่าเป็นเอกไม่ใช่ซะมี แต่เป็นภรรยา 55555555    :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattiz ที่ 12-01-2016 23:25:04
ฮือออออ อ่านสองวันตามทันเท็นเปรมแล้ววว
แล้วนี้อะไร เจอมาม่าก้อนเบ้อเร้อเลยT^T

งานนี้ #ทีมกุ๊ก โกรธ โกรธเด็กโข่งจริงๆเลย ใจร้าย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 13-01-2016 19:42:28
งื้อ สะเทือนใจอย่างแรง :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: CHOKUN ที่ 13-01-2016 23:16:07
 :call: :call: :call:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: MELLOW ที่ 13-01-2016 23:18:24
เสียใจแทนกุ๊ก เท็นทำแบบนี้คืออะไร หมั้นกับเดียร์ แล้วกุ๊กอยู่ในฐานะอะไร เพื่อน? อย่างที่แนะนำกับเดียร์ คนรัก? ตัวแทนแม่หรอ ?

ไม่พูด ไม่อธิบายแบบนี้ เปรมก็มีสิทธิ์จะไป ส่วนตอนจบจะไม่สมหวังก็ได้ เราอยากเห็นเปรมมีความสุขกับคนที่รักเปรมจริงๆ  :mew4: :mew4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 13-01-2016 23:33:19
 :hao5: :hao5:
สงสารเปรมอ่า ร้องไห้หนักมากกกกก
หน่วงขั้นสุดยอดดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: ycrazy ที่ 14-01-2016 01:35:59
 :z3: เหตุผลเป็นเพราะอะไรก็แล้วแต่ตอนนี้ไม่สนใจ
โกรธเท็นนนนนนนนนนนนน จริงโว๊ยยยย! :m31:
สงสารเปรม อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Eikkratae ที่ 14-01-2016 07:57:25
ม่ายยยยนะะะะ...... หันหน้ากลับมาคุยกันก่อนสิ  ทั้งสองคนรักกันนะ งื้อๆๆๆๆๆๆๆ  กุ๊ก ฟังเท็นก่อน ให้โอกาสนาอีกครั้งนะ เท็นมันนิสัยแปลกๆ เป็นเด็กน้อย ใสใส ซื่อๆ กุ๊กต้องเข้าใจเท็นมันน้าาาา ไรท์เตอร์ขาาาาา คนอ่านทรมานเหลือเกินนนนน มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆน้าาาา :ling1: :ling1: :ling3: :hao5: :hao5: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 14-01-2016 15:41:05
บางทีก็เซ็งๆหมอแปด ไปๆมาๆจับลูกหมั้นซะงั้น เรื่องก่อนหน้านี้ก่อเรื่องไว้ทำคนอื่นลำบาก มาตอนนี้มาหาคู่ให้ลูกตัวเองอีกละ ถ้ามอคู่กะออกัสนะ จะยุให้ออกัสหาแฟนใหม่ ฮึ!
ปล.เท็นตอนล่าสุดตอนร้องไห้ดูเป็นเด็กมากอ่ะ สรุปเห็นเรมเป็นแมจริงๆชะป่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: VarainDark ที่ 14-01-2016 20:39:38
แงงงงงงงงงงงงง เด็กโข่งบ้า ทำกุ๊กร้องไห้เลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Dry07 ที่ 14-01-2016 22:15:08
ใจจะขาดแทน กุ๊ก กับ เท็น  :m15: :z3: :z3:  อ่านสามรอบก็ใจจะขาดทั้งสามรอบ  :katai1:
แง่ๆๆๆๆๆๆๆ ปล.  ค้างแรง รอไรท์มาอัพต่อค่ะ  :katai4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: cookie_ ที่ 14-01-2016 22:44:19
รู้สึกโกธรเท็นมาก ไม่เข้าใจคิดอะไรอยู่ รอมาเฉลยนะคะ
ถ้าจะจบไม่สวยก็ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ามีเหตุผลที่ดี เรารับได้ค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 15-01-2016 17:30:28
เรื่องนี้สนุกดีค่ะ เราชอบ   o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: รุ่งนภา ที่ 17-01-2016 22:25:42
 :katai4: :katai4: :katai4:อ่านตอนนี้คืออออออ  ร้องไห้หนักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก  สงสารน้องเปรม  อ่ะ  สงสารเท็นด้วย  หวังว่าทั้งคู่จะเข้าใจกันในเร็ววัน  :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: ycrazy ที่ 20-01-2016 16:25:58
 :ling1: ใจจดใจจ่อมาก
ชั้นมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
 :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: chaichan ที่ 20-01-2016 19:57:06
รอน้า..รอกุ๊ก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 24-01-2016 00:01:04
อยากให้คนในมหาลัยได้รู้บ้างว่าเป็นเอกไม่ใช่ซะมี แต่เป็นภรรยา 55555555    :hao7:




น่าจะอยู่ในเรื่องเพราะเป็นเอก...
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: hereg407 ที่ 25-01-2016 13:00:18
ฮรืออออออออสงสารทั้งคู่     



รีบมาอัพน๊าาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 25-01-2016 13:39:01
มารอ เท็น เปรม  :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: mawmeawmimo ที่ 27-01-2016 00:12:57
ดราม่าหนักหน่วงมาก

 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 27-01-2016 20:29:59
เท็นทำตัวเป็นเด็กเกิน
ไปแล้วนะ  พูดมาสิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 27-01-2016 20:50:00
เท็นคงอยากทำเพื่อพ่อ โดยคิดเอาเองว่ายังไงเปรมก็เข้าใจ ใจคนช่างซับซ้อนยิ่ง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 27-01-2016 21:01:14
สงสารน้องเปรมน้อยๆ

เท็นใจร้ายเกินไปหน่อยหรือเปล่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: cinnsin ที่ 27-01-2016 23:12:44
กับเท็นนี่.. ไม่แน่ใจเลยจริงๆว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่
ก็สมเหตุสมผลอยู่หรอกที่เปรมจะไม่เข้าใจ
เพราะเท็นไม่อธิบายอะไรเลย
อืม.. รู้สึกว่าจะไม่สังเกตการแสดงออกเล็กๆน้อยๆของเปรมเลยด้วยซ้ำมั้ง
นี่แกชอบเปรมจริงๆเหรอเท็น... ?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Eikkratae ที่ 27-01-2016 23:32:27
รออยู่นะคะ #ทีมกุ๊กเท็น :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 28-01-2016 02:03:51
 :katai5:
แค่กระดึ๊บๆ ผ่านมาดู
จะบอกว่ารอตอนต่อไปอยู่นะค๊า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 28-01-2016 08:05:15
คิดถึงกุ๊กเปรมม
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 01-02-2016 01:03:06
 :z3:  ไม่เอาแบบนี้.. :z3:
กุ๊กเท็นอย่าทะเลาะกันดิ  :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 02-02-2016 21:18:31
ตอนที่ 30



เข้าสู่ช่วงสอบไฟนอลซึ่งตรงกับปลายเดือนธันวาคม สองข้างทางเริ่มติดตั้งไฟประดับพร้อมวางต้นคริสต์มาสไว้ให้เห็น สร้างบรรยากาศเฉลิมฉลองต้อนรับเทศกาลช่วงสิ้นปีที่กำลังจะมาถึง


ณ คอนโดมิเนียมใจกลางเมืองสุดหรู ในห้องพักขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์นยามพลบค่ำ โต๊ะกินข้าวที่ทำจากกระจกใสถูกใช้ต่างโต๊ะประชุมสำหรับเด็กหนุ่มสามคน


หัวโต๊ะปรากฏร่างสูงเส้นผมสีแดงใบหน้าหล่อเหลา ซ้ายมือของเขาเป็นเด็กหนุ่มผมสีชมพูมาดกวนนั่งเล่นเกมในสมาร์ทโฟน ด้านขวาเป็นเพื่อนตัวสูงที่กำลังนั่งประสานมือด้วยท่าทีสุขุม


พวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง...


ติ๊ง!
   

ตอนนั้นเองที่การรอคอยสิ้นสุดลง สามสีหันมามอง ไฟกดหน้าจอไอแพดรับสายใครบางคนพร้อมกับไดนาไมต์ที่เงยหน้าจากมือถือ
   

อัคคีโน้มตัวไปตั้งไอแพดไว้กลางโต๊ะ หนุนกระดานชนวนไฮเทคด้วยกองหนังสือแล้วกลับมานั่งหัวโต๊ะตามเดิม


“ออกัสสส ได้ยินมั้ยยย?”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูชะโงกหัวมาส่งเสียง ไฟโบกมือให้คนในจอ “วู่ยยย เห็นพวกเราป้ะ?”


“ชัดแจ๋วครับ”


ชายหนุ่มในชุดสูทสบตาทุกคนผ่านสไกป์ ฉากหลังเขาคือห้องทำงานโทนสีอ่อนสบายตา ไดนาไมต์หัวเราะ “ออกัสเหมือนคุณปู่กำลังจะบอกที่ซ่อนมรดกกับลูกหลานเลยอะ”


“แล้วผมก็ตายไปสินะครับ” เลขาหนุ่มอารมณ์ดี เปิดปากว่า “รบกวนถาม...คุณไฟใช้อะไรติดต่อผมครับเนี่ย?”


“ไอแพด”


“เยี่ยม” ออกัสพยักหน้ายิ้มๆ “ตอนนี้ทุกคนคงกำลังรู้สึกเหมือนฌาปนกิจผมอยู่เลยสินะครับ”


“ฟิลเตอร์ขาวดำอยู่ตรงไหนวะ” ไฟเล่นด้วย สามสีเอี้ยวตัวไปดึงหมอยาให้กลับมานั่งที่เดิม “ไม่ต้องปรับโว้ย!”


“เข้าเรื่องเลยละกัน” สิ้นคำไดนาไมต์ทั้งห้องก็เงียบลงครู่หนึ่ง แล้วเด็กหนุ่มผมสีชมพูก็ถามว่า


“เราจะทำยังไงกับสองคนนั้นดี?”


เขาหมายถึงเท็นกับเปรม เนื่องด้วยตั้งแต่ต้นเดือนไม่รู้สองคนนั้นไปทะเลาะกันท่าไหน ตอนนี้ถึงได้แยกทางและต่างคนต่างเหม่อจนไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยแบบนี้   


“วันนั้นกูนั่งใส่รองเท้าอยู่ข้างๆ ไอ้เปรม แล้วมันทำมือถือตก” ผู้เสียหายคนแรกคือสามสี เขาเล่าว่า “กูก็บอกเออไอ้เปรมมือถือมึงตกนะ แม่งหยิบรองเท้าอีกข้างกูใส่กระเป๋าเดินออกไปเฉย”


“แล้วมึงทำไง”


“กูเลยวิ่งตามเอามือถือไปคืนให้ บอกเฮ้ยเปรม มือถือมึงอันนี้” เด็กหนุ่มตัวสูงทำท่าประกอบ “มันก็พยักหน้าหยิบมือถือใส่กระเป๋า แล้วก็เดินออกไป”


“...แล้วรองเท้ามึงอะ?”


“อยู่ในกระเป๋ามันนั่นแหละ กูเดินใส่รองเท้าข้างเดียวกลับบ้านอะ”


“มึงเป็นเพื่อนที่ดีสาม...” ไฟมองหน้าคนพูดอย่างชื่นชมระคนเห็นใจ ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็เริ่มพูดบ้าง “วันนั้นไอ้เปรมมาเอาของที่บ้านกูเว้ย”


“ยังไง”


“ได้เสร็จกูออกมาส่ง แม่งเดินไปเหยียบตะขาบตัวเท่านี้!” เด็กหนุ่มผมสีชมพูกางมือออก “กูนี่กรี๊ดเลย”


“กลัวไอ้เปรมจะโดนกัด”


“มันใส่รองเท้ากูอยู่”


“โวะ!” สามสีสะบัดหน้าหนีคู่หู เขาหันไปทางหมอยา “แล้วมึงอะ?”


“ของกูหนักสุด” ไฟบอก “ไอ้เท็นแม่งโทรผิดมาสั่งเคเอฟซีกับกู”


สองคู่หูกระพริบตา “...ก็ไม่หนักเท่าไหร่นี่หว่า?”


“ไม่หนักห่าไรล่ะ พอไม่ได้แดกก็โทรมาร้องห่มร้องไห้น้อยใจจนกูนี่ต้องขี่รถออกไปซื้อแล้วเอาไปส่งให้มันที่บ้าน...เกลียดอะไรกู?” อัคคีทำหน้าจะร้องไห้


สามสีกับไดนาไมต์ยื่นมือไปตบไหล่ร่างสูงคนละข้างอย่างเห็นใจ


“ถ้าพูดถึงผลกระทบผมเองก็โดนนะครับ” เสียงของออกัสดังมาจากไอแพด


“เท็นเอาเอกสารของผมไปพับจรวดแล้วขว้างออกนอกหน้าต่างหมดเลย ถ้าไม่มีวุฒิภาวะพอผมคงตะโกนว่า ‘ฉิบหายโว้ย!’ ไปแล้ว” เลขาหนุ่มยิ้มหวาน “แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกมาครับ”


“...เก่งมากออกัส” อีกสามคนยกนิ้วให้อย่างชื่นชม


ไดนาไมต์กอดอกครุ่นคิด “ไหงมันสองคนถึงทะเลาะกันได้เนี่ย เกิดจากอะไรวะ?”


“ใช่เพราะเด็กคนนั้นปะ?” หมอยาหันไปทางออกัส ฝ่ายหลังพยักหน้า “ครับ...นายท่านกับคุณปิยะตกลงให้เท็นหมั้นกับคุณเดียร์แล้วน่ะครับ”


“หา!?” สามสีกับไดนาไมต์ตาโต ฝ่ายหลังขมวดคิ้ว “แล้วไอ้เท็นยอมเหรอวะน่ะ ติดไอ้เปรมฉิบหายขนาดนั้น”


“นั่นดิ ปกติถ้าเกิดเรื่องแบบนี้มันต้องมาขอให้ช่วยแล้วนี่หว่า...” ไฟเลิกคิ้วไม่เข้าใจ “นี่ไม่เห็นมีติดต่อมา?”


หนุ่มลูกครึ่งพูดเสียงเศร้า “เป็นความผิดของผมเองที่พาคุณเปรมมาวันนั้นเพราะคิดว่าเท็นจะขอให้ช่วย แต่เท็นไม่ยอมพูดอะไรเลยครับ...กับผมเองก็เหมือนกัน”


สามสีเกาหัวแกรก “มาตีอะไรกันจะข้ามปีวะเนี่ย”


“เอาให้พวกมันกลับมาคุยกันให้ได้ก่อนอะตอนนี้” อัคคีเปรยเหนื่อยๆ “ล่าสุดไอ้เท็นเพิ่งโทรมาให้กูไปทำพะโล้ให้กิน พอกูบอกทำไม่เป็นก็งอนกูอีก...อั้ลไลวะ?”


“ไอ้เปรมเอารองเท้ากูไปทุกวันเลย นี่กูจะเดินตีนเปล่าอยู่แล้วมึง” สามสีทำหน้าจะร้องไห้


ไดนาไมต์เกาหัวแกรก “ไอ้เปรมเดินเตะหมาน้องกูตกน้ำอะ กูไม่รู้จะพูดอะไรเลยว่ะ”


“ผมแก้เอกสารชุดนี้มาห้ารอบแล้วครับ” ออกัสปิดท้าย ก่อนทั้งสี่คนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน


สามสีหันไปมองเพื่อนผมสีชมพู “มึงคิดดิ”


“หัวจะแตกแล้วเนี่ย...” ไดนาไมต์กุมขมับ ตอนนั้นเองที่หมอยาร้องขึ้น


“เฮ้ยกูคิดออกแล้ว!”


“ยังไงวะ?”


อัคคีกวักมือเรียกทุกคนให้มาสุมหัวกัน พูดเสียงกระซิบ “นี่ไง พวกเราก็...”


“เอ่อ...” เลขาหนุ่มที่อยู่กลางโต๊ะส่งเสียง “เอาผมเข้าไปร่วมวงด้วยสิครับคุณไฟ”


“เออว่ะลืม” ไฟเอื้อมไปหยิบไอแพดมาวางหงายกลางวง เด็กหนุ่มผมสีชมพูสะดุ้ง “ไอ้เหี้ยมุมเสย! เดี๋ยวออกัสเห็นเหนียงกู...”


“ผมก็มีครับคุณได” เลขาหนุ่มย่นคอให้ดู ไดนาไมต์หัวเราะลั่น “เฮ้ยมีจริงๆ ด้วยอะ โคตรเท่เลย! นี่ๆ ดูของผมบ้างนะ!”


“...เข้าเรื่องกันสักทีเถอะ” สามสีเก็บเหนียงคู่หูให้พ้นตา ก่อนทั้งสี่หนุ่มจะเริ่มซุบซิบกัน


“...”


ไม่นานไฟก็ผละออกยิ้มๆ “...ตามนี้นะ?”


“ตกลง”


ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน




หลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสามทหารเสือก็มานั่งฉลองกันที่ร้านกาแฟของมหาวิทยาลัยในตอนเย็น ไฟตามมาถึงทีหลัง หมอยายังเหลือสอบอีกสองวิชา


“เดี๋ยวทุ่มนึงนี่กูมีสอบนอกตารางตัวนึง” อัคคีบ่นพลางคนกาแฟร้อนในถ้วย ไดนาไมต์ตักเครปเค้กใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ “โหย ดึกอะไรเบอร์นั้นวะ”


“อาจารย์กูจะไปขึ้นเครื่องตอนสี่ทุ่มอะดิ แล้วเพิ่งมาบอก” เมื่อกาแฟเย็นลงไฟก็ยกถ้วยดื่มรวดเดียวหมด พูดว่า “แกจะเอาข้อสอบไปตรวจบนเครื่องด้วยไง พอตกลงกันเลยได้เวลานี้มานี่แหละ”


พลันสมาร์ทโฟนของหมอยาที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นครืด


“ไงออกัส” ไฟทักทายหลังกดรับ เขาเงียบฟังปลายสายครู่หนึ่งแล้วเบิกตากว้าง ก่อนจะโพล่งว่า


“ไอ้เท็นเป็นอีสุกอีใส!?”


“หา!” ไดนาไมต์กับสามสีร้องออกมาพร้อมกัน


“...” เปรมชะงัก ดวงตาสีนิลคู่นั้นสั่นวูบ


“แล้วมาเรียล่ะ? อ๋อ ลากลับบ้านปีใหม่” อัคคีได้ยินแล้วเครียดแทน “พวกพ่อบ้านก็ไม่กล้าเข้าไปดูแลไอ้เท็นเพราะกลัวติดอีก? โอ้โหชีวิต...”


เขาเหลือบมองสมาร์ทโฟนด้วยสีหน้าปั้นยาก


“คือฉันมีสอบทุ่มนึงคงไปตอนนี้ไม่ได้...” หมอยาสบตาเพื่อนร่วมโต๊ะ ไดนาไมต์เกาหางคิ้ว


“กูต้องไปบ้านยายที่ต่างจังหวัดเย็นนี้อะ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูก็หมดสิทธิ์ เสริมว่า “นี่นัดไอ้บอมบ์เจอกันห้าโมง ล้อหมุนห้าครึ่ง”


“กูมีธุระตอนหกโมงกับคนรู้จัก” สามสีเปิดปาก ไฟถอนหายใจ พูดว่า “ขอโทษจริงๆ นะออกัส ไอ้เท็นอาการหนักมากไหม เอามันไปหาหมอก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?”


อัคคีนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือนวดระหว่างคิ้ว “...ไอ้เท็นงอแงไม่ยอมไปอีก แล้วนายก็มีงานที่ต้องทำเนี่ยนะ?”


“ออกัสอยู่ไหน?”


ทั้งวงตกอยู่ในความเงียบเมื่อพ่อครัวเปิดปากถาม ไฟฟังเสียงเลขาหนุ่ม ตอบว่า “ออกัสบังเอิญขับรถผ่านมาทางนี้ เลยกำลังซื้อข้าวต้มอยู่ที่โรงอาหาร...”


เพียงเท่านั้นเปมทัตก็ลุกพรวด ไดนาไมต์สะดุ้ง “เฮ้ย มึงจะไปไหนวะ”


“ไปหาออกัส” พ่อครัวก้มหน้าก้มตาเก็บของ สามสีมองท่าทางนั้น ถามเสียงเนิบ “ไปทำไมวะ?”


“กูจะไปดูเท็น”


“มันเป็นอีสุกอีใสนะมึงจะบ้าเหรอ” ไฟส่งเสียง เปรมเก็บของเสร็จแล้ว ตอบตัดบท


“กูเคยเป็นแล้ว ไปก่อนนะ” ก่อนจะวิ่งออกจากร้านไป   


“...”


พอพ้นหลังพ่อครัวไฟก็ยกยิ้มกริ่ม เขากรอกเสียงบอกหนุ่มลูกครึ่ง


“เป้าหมายกำลังไป”


อีกฝ่ายขานรับแล้วสายก็ตัดลง


“เหมือนที่มึงบอกเลยไฟ” ไดนาไมต์ตาเป็นประกาย สามสีสั่นหัวยิ้มๆ “พอเป็นเรื่องไอ้เท็นนี่ไม่มีคิดหน้าคิดหลังเลยจริงๆ”


“ทีมเราสุดยอด!”


หมอยาชูแขน ก่อนจะตีมือกับสองคู่หูอย่างครื้นเครง




ไม่นานเบนซ์สี่ประตูคันหรูก็พาพ่อครัวมาถึงที่หมาย คฤหาสน์เกียรติวานนท์ยามพลบค่ำวันนี้ดูเงียบเหงากว่าทุกที จำนวนพ่อบ้านบางตาลงอย่างสังเกตเห็นได้ชัด


“งั้นผมขอตัวไปสะสางงานต่อที่โรงพยาบาลก่อนนะครับ จะได้เอาข้าวต้มไปให้นายท่านด้วย” ออกัสบอก เพิ่มเติมว่า “ขาดเหลืออะไรเรียกพ่อบ้านได้เลยนะครับ”


พ่อครัวพยักหน้ารับรู้


“เรื่องครั้งก่อน...ผมขอโทษจริงๆ นะครับคุณเปรม” เลขาหนุ่มอดพูดไม่ได้ เขาก้มหัวให้พ่อครัวอย่างรู้สึกผิด เปมทัตนิ่งไป สุดท้ายก็ยิ้มออกมา


“ไม่เป็นไร ขอบคุณที่มาส่งฉันนะ”


“ครับ” เจ้าของดวงตาสีเขียวขานรับครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องโถงไป


เปรมเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดกลางมา ยังไงก็ต้องไปดูอาการเด็กโข่งก่อน พ่อครัวเปิดประตูสลักบานลายมังกรเข้าไป เบื้องหน้าปรากฏเจ้าของห้องนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงกว้าง


เปมทัตเดินเข้าไปหา ตัดสินใจเปิดผ้าห่มอีกฝ่ายออก


หมับ!


“อ๊ะ!” ก่อนจะถูกกระชากลงไปนอนบนเตียงนุ่ม ตามด้วยร่างสูงที่พลิกตัวขึ้นคร่อม ดวงตาสีนิลกวาดมองคนตรงหน้า เมื่อสมองประมวลผลเสร็จก็เบิกตากว้าง


“นายไม่ได้ป่วย!”


“กุ๊ก...”


“นาย...พวกนายหลอกฉัน! ไอ้ทุเรศเอ๊ย!” เปรมดิ้นอย่างโกรธจัด ก่อนจะถูกอีกฝ่ายโถมตัวลงมากอดเอาไว้แน่น อ้อมแขนนั้นอบอุ่นเสียจนดวงตาสีนิลของพ่อครัวสั่นวูบ


หมอนี่คิดจะทำลายความรู้สึกของฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน...


“กุ๊กฟังเราก่อน”


“ปล่อยฉัน! ที่ผ่านมายังไม่พออีกรึไง!” เปมทัตทุบหลังกว้างระบายอารมณ์ แผดเสียงอย่างนึกโมโห “ไอ้คนนิสัยเสีย! ฉันเกลียดนายได้ยินไหม! ฉันเกลียดนาย!!”


เท็นยกตัวขึ้นมองหน้า


“กุ๊กจะโกรธ จะเกลียด จะตีเราก็ได้...”


ดวงตายาวรีคู่นั้นสะท้อนภาพคนในอ้อมแขนอย่างเจ็บปวด


“แต่อย่าทิ้งเราไปเลยนะ”


“...” เปมทัตสบตาอีกฝ่าย พยายามหันหน้าหนี “อย่ามายุ่งกับฉัน!”


“ขอร้อง...” เด็กโข่งก้มกอดพ่อครัวอย่างหัวใจสลาย “เราขอโทษ...อย่าทิ้งเราไปเลย อยู่กับเราเถอะนะ”


ขอบตาคนฟังร้อนผ่าว ม่านน้ำตาก่อตัวจนเปรมต้องเกร็งลูกตาเอาไว้ ไม่กล้ากระพริบตาด้วยกลัวหยาดน้ำใสจะไหลลงข้างแก้ม มือเล็กพยายามผลักอีกฝ่ายออก “อย่ามาจับ!”


“ฮึก...”


เสียงสะอื้นนั้นช็อตร่างเปมทัตให้นอนนิ่ง เขายกมือแตะแผ่นหลังอีกฝ่าย มันกำลังสั่น...


“...ล้อกันเล่นอยู่หรือไง?”


พ่อครัวยกแขนขึ้นกั้นใบหน้า ไม่อยากให้ร่างสูงเห็นสภาพตัวเองในตอนนี้ “นายเห็นฉันเป็นอะไร ของตายเหรอถึงได้ทำแบบนี้ คิดว่ายังไงฉันก็คงจะรีบแจ้นมาหานายใช่ไหม?”


“กุ๊ก...”


“นายคิดถูกเท็น” ดวงตาของเปรมแดงก่ำ “ฉันแทบเต้นตอนรู้ว่านายป่วย ฮึก...ฉันแทบไม่อยากทำอะไรตอนเราทะเลาะกัน ฉันโทษตัวเองทุกวันที่ทำนายร้องไห้ ฉันคิดถึงนายตอนเราห่างกัน”


พ่อครัวฝืนพูดเสียงอู้อี้ “นายเข้าใจรึเปล่า? จนถึงเมื่อกี้แม้นายจะหลอกฉัน...แต่แวบหนึ่งนั่นฉันก็โล่งใจ โล่งใจที่นายไม่ได้ป่วยจริงๆ ฮึก สุดท้ายก็มีแต่ฉัน...”


หยาดน้ำใสไหลรินลงมาในที่สุด


“มีแต่ฉันที่รักนายอยู่ฝ่ายเดียว ฮือ...”


“ไม่ใช่แบบนั้นนะ!” เท็นสะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน ดวงตายาวรีคู่งามคลอไปด้วยหน่วยน้ำ “ฮึก มันไม่ใช่แบบนั้นนะกุ๊ก...”


“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง...” พ่อครัวยกมือปิดหน้าอย่างอับจนหนทาง “บอกฉันสิเท็น! นายไม่ยอมบอกอะไรฉันเลย ฮึก นายไม่บอกฉัน...”


“เรายอมพูดแล้ว!”


เด็กโข่งเปิดปากทั้งน้ำตา “เราจะบอกกุ๊ก บอกทุกอย่างเลย ฮือ...”


เปมทัตจ้องลูกแก้วเคลือบม่านน้ำของอีกฝ่ายด้วยดวงตาแดงก่ำ


“...”


ก่อนทั้งห้องจะเงียบลงราวกับถูกดูดเสียงออกไป




ย้อนกลับไปในเย็นวันศุกร์ก่อนที่ออกัสจะกลับมาถึง


ในห้องรับรองแขกของคฤหาสน์เกียรติยวานนท์ เท็นกับเดียร์นั่งบนเก้าอี้นวมสีชานมคนละฝั่ง ทั้งคู่ถูกคั่นกลางด้วยโซฟายาวซึ่งมีเจ้าบ้านกับบิดาของเด็กสาวนั่งอยู่


“ฉันต้องการให้เธอสองคนหมั้นกัน” 


สิ้นคำปิยะทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ชายเชื้อจีนหันไปหาเพื่อนสนิท “ว่าไงล่ะแปด?”


“แต่ว่า...” นายน้อยเปิดปากจะคัดค้าน เป็นจังหวะที่หมอแปดผงกหัวรับ


“เอาสิ”


“แต่คุณพ่อครับ! ผม...”


“ทำไมล่ะ? แกกับน้องเดียร์ก็เข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ” เจ้าบ้านมองหน้าลูกชาย ทศทิศสบตาเด็กสาวแวบหนึ่ง ตอบว่า “พวกเราเข้ากันได้ก็จริง แต่ว่า...”


“เข้ากันได้ก็ดีแล้วนี่! ลูกสาวฉันเองก็ดูจะชอบนายมากๆ เลยด้วย จริงไหมน้องเดียร์?” ปิยะยิ้มให้ลูกสาว เดียร์ตอบอึกอัก “หนูชอบพี่เท็นค่ะ แต่คุณพ่อคะ...”


“แล้วยังมีอะไรให้น่าเป็นห่วงอีกล่ะ?” ชายเชื้อจีนแบมือออกข้างตัว สุดท้ายเท็นก็โพล่งขึ้น


“ผมไม่เห็นด้วยครับ”


ประโยคนั้นเรียกอีกสามชีวิตให้หันมามอง เจ้าบ้านจ้องลูกชายด้วยแววตาคมกริบ ถามเสียงทุ้ม


“เหตุผลล่ะ?”


“เพราะว่าผมมี...”


“น้องเดียร์ไม่ดีตรงไหน!”


ทว่าปิยะแทรกขึ้น นายน้อยหันไปมอง ดวงตาตี่เล็กคู่นั้นจ้องเขาเขม็ง “พูดมาสิว่าลูกสาวของฉันมีข้อบกพร่องอะไรที่ทำให้นายไม่ยอมตอบตกลง!”


“น้องเดียร์เป็นเด็กน่ารักครับ...” เท็นประนีประนอม ชายเชื้อจีนยืดอกอย่างภูมิใจ “ใช่ไหมล่ะ!”


“แล้วน้องเดียร์ล่ะ มีปัญหาอะไรกับเจ้าเท็นไหม?” หมอแปดถามบ้าง เด็กสาวสบตาเจ้าบ้านแวบหนึ่ง ตัดสินใจก้มหน้า “พี่เท็นใจดี...แล้วก็ดูแลฉันอย่างดีด้วยค่ะ”


คนฟังเผยยิ้มอบอุ่น “ดีแล้วล่ะ”


“แต่ผมกับน้องเดียร์...”


“เท็น”


บิดาส่งเสียงทำให้ลูกชายต้องปิดปากฉับ ทศทิศหันไปมองแทนเอ่ยถาม หมอแปดพูดว่า


“เป็นเด็ก อย่าเพิ่งปฏิเสธคำพูดของผู้ใหญ่ในทันที”


ปิยะพยักหน้าเสริม “ใช่ การที่บอกเธอสองคนได้แบบนี้แปลว่าพวกเราเองก็ตัดสินใจกันมาอย่างดีแล้วนะ” ดวงตาตี่เล็กสะท้อนภาพเด็กสาวอย่างเอ็นดู


“ลูกสาวของฉันต้องได้คบหากับผู้ชายที่ดี น้องเดียร์เองก็เพียบพร้อมและเหมาะสมกับนาย...จริงไหมเท็น?”


“...” ถึงตรงนี้ทศทิศก็พูดไม่ออก ปิยะมองท่าทางนั้น ยอมพูดว่า


“แต่เดี๋ยวจะหาว่าเร่งรัดกันมากไป เอาเป็นว่าพวกฉันจะให้เวลาเธอสองคนดูใจกันไปอีกสักพักก็แล้วกัน” ไม่วายหันไปยิ้มเผล่เพื่อน “จองตัวนายน้อยแล้วนะแปด”


“หึ...” เจ้าบ้านยกยิ้มแทนคำตอบ


เท็นกับเดียร์มองหน้ากัน ถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็เปล่งเสียงออกมา


“แต่ผมมีคน...”


ครืด...


พอดีกับที่สมาร์ทโฟนของหมอแปดสั่นครืด มือหนายกขึ้นเป็นเชิงหยุดลูกชายก่อนจะกดรับ เมื่อปลายสายเริ่มเจรจาเรื่องธุรกิจจึงปลีกตัวออกไป


เท็นตัดสินใจเรียกอีกคน “อาปิยะครับ”


“หืม?” ชายเชื้อจีนหันมา เด็กหนุ่มสบโอกาสเปิดปากพูด “ผมคงไม่สามารถ...”


ครืด...


ก่อนมือถือของปิยะจะดังตามมาติดๆ ชายวัยกลางคนมองหน้าจอแล้วขมวดคิ้ว บ่นว่า “ตื๊อจริงแฮะ...” เขากดรับสายแล้วลุกออกไปอีกคน ไม่วายหันมาย้ำ “ฉันให้เวลาพวกเธอหนึ่งเดือนเท่านั้นนะ! รีบเข้าล่ะ!”


“...”


เมื่อพ้นหลังผู้ใหญ่ทศทิศก็ก้มหน้านวดขมับ




-อ่านต่อหน้า 66- (หยั่งกะหนังสือพิมพ์ 55555555 5)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 02-02-2016 21:19:24
(ต่อ)



รอบข้างเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ ตอนนั้นเองที่เด็กสาวขยับมานั่งใกล้เขา ก่อนจะก้มหัวพูดว่า “ต้องขอโทษแทนคุณพ่อของฉันด้วยนะคะ!”


เท็นเงยหน้า ตกใจเมื่อเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้าน่ารักนั่น


“น้องเดียร์?”


“ฉัน...” ดวงตากลมโตแดงก่ำ เธอพยายามควบคุมจังหวะหายใจ พูดเสียงอู้อี้ “ฉันจะพยายามทำให้คุณพ่อเปลี่ยนใจให้ได้ค่ะ! เพราะงั้น ฮึก...”


ทศทิศขยับไปกอดปลอบน้อง บอกว่า “ไม่เป็นไร...ใจเย็นๆ นะ” ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววลำบากใจ ด้วยไม่รู้ว่าตัวเองควรจะจัดการอย่างไรกับเรื่องนี้ดีเช่นกัน


“อาจจะดูเป็นการเสียมารยาทกับพี่เท็น แต่ฉัน...” เดียร์สูดน้ำมูกแล้วเงยหน้า พูดชัดถ้อยชัดคำ


“ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วค่ะ”


“...”


เท็นสบดวงตากลมโตสีอ่อนอันทอประกายแน่วแน่คู่นั้น สุดท้ายก็ยิ้มออกมา


“ผมก็เหมือนกัน”


“จริงเหรอเนี่ย!” เด็กสาวตาโตอย่างมีความหวัง เธอนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะดีดนิ้วเมื่อเดาออก “รู้แล้ว! คนที่พี่เท็นชอบคือพี่เปรมใช่ไหมคะ!?”


เท็นพยักหน้าแทนคำตอบ เดียร์ร้องอย่างตื่นเต้น “อ๊ายยย ใช่จริงๆ ด้วย! ก็เห็นอยู่วันนั้น...ฉันคิดแล้วว่ามันต้องมีซัมติง!” เธอยกหลังมือปาดน้ำตาลวกๆ แกมบ่น


“แล้วนี่นังเดียร์ร้องไห้ทำไม...”


ร่างสูงสั่นหัวขำๆ เขายื่นทิชชู่ให้น้อง เสนอว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็บอกพวกผู้ใหญ่ไปเลยดีไหมว่าเราสองคนมีคนที่ชอบกันอยู่แล้ว?”


ทว่าคนฟังไม่เห็นด้วย “จากนิสัยแล้วคุณพ่อของฉันไม่ยอมด้วยเหตุผลแค่นี้แน่ค่ะ” เสริมอีกว่า “เผลอๆ บอกไปไม่แน่ท่านอาจจะส่งคนไปบังคับคนของเราก็ได้นะคะพี่เท็น”


“...”


ทศทิศนิ่งคิด พลันภาพคนกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในหัว ตัดสินใจพูดว่า


“เราไปขอให้กุ๊กช่วยกันเถอะ”


“คุณเปรมจัดการเรื่องนี้ให้พวกเราได้เหรอคะ?” เดียร์เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เท็นเผยยิ้ม ดวงตายาวรีเกิดประกาย “ไม่ใช่แค่กุ๊ก...แต่ยังมีไฟและเพื่อนๆ ของผมอีก พวกเขาต้องช่วยเราได้แน่ๆ”


เหมือนทุกทีไง...


“ค่อยยังชั่ว!” เดียร์ร้องออกมาอย่างโล่งอก ตอนนั้นเองที่ใบหน้าใครบางคนแวบเข้ามา เด็กสาวหลุบตายามเกิดความกังวลขึ้นในใจ


เธอเรียก “พี่เท็นคะ”


มือหนาที่กำลังกดโทรออกชะงัก ทศทิศขานรับ “ครับ?”


“...พี่เปรมจะยอมช่วยพวกเราจริงๆ เหรอคะ”


“ทำไมล่ะ?” ร่างสูงวางมือถือลง เดียร์พูดด้วยสีหน้าปั้นยาก


“ขอโทษนะคะที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ในความคิดของฉัน...พี่เปรมมีบรรยากาศคล้ายกับคนที่ฉันชอบมากเลยล่ะค่ะ” ลูกสาวปิยะยิ้มออกมาเมื่อได้พูดถึงอีกคน


“คนที่ฉันชอบเป็นคนใจดีและจริงจัง ถ้ารู้ว่าพ่อให้ฉันหมั้นล่ะก็...เขาจะต้องคิดว่านั่นดีสำหรับฉัน แล้วตีตัวออกห่างจากฉันแน่ๆ ค่ะ”


ดวงตากลมโตคู่นั้นสั่นวูบ ตัดสินใจถามว่า


“พี่เปรมของพี่เท็นก็เป็นแบบนี้รึเปล่าคะ?”


“...”


เท็นราวกับโดนตีแสกหน้า เพิ่งคิดได้ตอนนั้นว่าเปมทัตเองก็ไม่ต่างไปจากคนของเด็กสาวเลยแม้แต่น้อย


ถ้าบอกแล้วกุ๊กจะตีตัวห่างจากเรางั้นเหรอ...


“แบบนั้นไม่เอานะ” ทศทิศหลุดพูดออกมา คนตัวเล็กเงยหน้า “คะ?”


“ผมไม่ยอมให้เขาตีตัวห่างจากผมเด็ดขาด” ดวงตายาวรีทอประกายแน่วแน่


เดียร์ยิ้มออกมา พูดว่า “งั้นเพื่อไม่ให้คนของเราสองคนต้องเป็นห่วง เรามาจัดการเรื่องนี้กันเองเถอะค่ะพี่เท็น”


“ยังไง?” เท็นถาม เด็กสาวยกนิ้วชี้จิ้มใต้ปากอย่างครุ่นคิด


“เอาแบบนี้ดีไหมคะ ในเมื่อคุณพ่อให้เวลาพวกเราหนึ่งเดือน ตอนนี้เราก็ทำเป็นเข้ากันดีไปก่อน แล้วค่อยหาเรื่องทะเลาะกันตอนหลังเพื่อความแนบเนียน...”


“ทำไมอาปิยะต้องรีบขนาดนั้น?” คนฟังอดถามไม่ได้


“ปีหน้าฉันต้องไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วค่ะ” เดียร์ยิ้มให้เขาราวกับเทพธิดา “กว่าจะกลับมาก็อีกหลายปี คุณพ่อท่านคงเป็นห่วงเลยอยากให้ฉันหมั้นไว้ก่อน”


ทศทิศพยักหน้าในที่สุด “เข้าใจแล้ว”


“พี่เท็นคิดว่ายังไงคะ?”


“...” ร่างสูงนิ่งคิดบ้าง ใจจริงนายน้อยอยากบอกเรื่องนี้กับใครสักคน


แต่ถ้าวิธีนี้จะช่วยให้เขาไม่ต้องสูญเสียพ่อครัวไปล่ะก็...


“ตกลงครับ เรามาพยายามกันเถอะ”



ไม่ถึงชั่วโมงต่อมาเท็นกับเดียร์ก็ออกจากห้องรับรองเพื่อไปเตรียมอาหารเย็นเช่นทุกที ตอนนั้นเองที่เปมทัตปรากฏตัวขึ้นในห้องโถงใหญ่


ทศทิศยอมรับว่าตกใจที่เจออีกฝ่าย แต่ด้วยความดีใจที่มีมากกว่าทำให้เขาวิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อครัวอย่างคิดถึง


“กุ๊ก!!”


เด็กโข่งกดจมูกหอมเส้นผมสีปีกกาคล้ายออดอ้อน “ไม่ได้เจอกุ๊กตั้งนาน! ทำไมไม่รับสายเราล่ะ การบ้านเยอะเหรอ” เขาบอกคนในอ้อมแขนเสียงดังฟังชัด


“เราคิดถึงกุ๊กมากๆ เลยนะ!”


ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ้มเหนื่อยๆ


“...ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน”


เสียงนั้นแผ่วเบาเหลือเกินในเวลานี้


“อ๊ะ สวัสดีค่ะพี่เปรม!”


ยังไม่ทันได้ถามว่ากุ๊กเป็นอะไรรึเปล่าเดียร์ก็ส่งเสียงขึ้นมาเสียก่อน เท็นขัดใจเล็กน้อยที่พ่อครัวพยายามผละออกจากเขา แต่ถึงแบบนั้นก็ยอมคลายอ้อมแขนด้วยกลัวอีกฝ่ายจะรำคาญ


“ฉัน...” เสียงนั้นเรียกเท็นให้หันไปมอง เขารีบถามอย่างเอาใจ


“กุ๊กมีอะไรเหรอ?”


ทว่าเปรมแค่สูดลมหายใจลึก ตอบว่า


“...ไม่มีอะไร”


เท็นกระพริบตาอย่างไม่เข้าใจ สุดท้ายก็ยิ้มออกมา “กุ๊กมาพอดีเลย น้องเดียร์กำลังจะทำพะโล้น่ะ แต่ไม่เคยทำ กุ๊กช่วยเขาหน่อยได้ไหม?”


จริงๆ เด็กโข่งก็แค่หาเรื่องให้พ่อครัวอยู่ต่อนานๆ เท่านั้นแหละ


“...” เปรมมองหน้าเขา ภาพตัวเองที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นทำให้ทศทิศรู้สึกไม่สบายตัว ร่างสูงหลบสายตา พยายามห้ามใจไม่ให้หลุดปากเล่าความจริงออกไป


ไม่ได้นะ...ถ้าบอกแล้วกุ๊กตีตัวออกห่างเราจะทำยังไงล่ะ?


พอดีกับที่เดียร์ส่งเสียง “ยะ...อย่าเลยค่ะพี่เท็น! รบกวนพี่เปรมเขาเปล่าๆ...”


“ทำไมล่ะ กุ๊กทำอร่อยนะ” ทศทิศบอกน้อง ก็อยากให้กุ๊กอยู่ด้วยนี่นา แน่นอนว่าฝ่ายหลังหรี่ตาอย่างรู้ไต๋ “ฉันรู้นะคะ จริงๆ พี่เท็นก็แค่อยากจะกินพะโล้ฝีมือพี่เปรมเท่านั้นแหละใช่ไหมล่ะ!”


ใช่แล้ว...


เด็กสาวหันไปร้องไห้แบบไม่มีน้ำตากับพ่อครัว “พี่เปรมดูดิ พี่เท็นโหดร้ายมากเลย”


“แต่มันอร่อยนะ” เท็นยังคงพยายาม เดียร์กุมขมับ “ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้นค่ะ!”


“ตกลงครับ”


เปรมเปิดปากออกมาในที่สุด แว่วเสียงเดียร์ร้องอย่างดีใจ ทศทิศตาเป็นประกาย


กุ๊กอยู่ล่ะ...


“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เป็นจังหวะที่ออกัสเปิดปาก ก่อนเลขาคนเก่งจะเปิดประตูแล้วออกจากห้องไป


เปมทัตสูดลมหายใจ ก่อนจะเริ่มบทสนทนา


“เดียร์ซื้อวัตถุดิบมาแล้วใช่ไหมครับ” เท็นมองพ่อครัวขยับตัวอย่างสนใจ เด็กสาวพยักหน้าแข็งขัน “ใช่ค่ะ ฉันซื้อตามที่เว็บบอกไว้เลย เอ่อ...พี่เปรมไม่ใส่ผ้ากันเปื้อนเหรอคะ?”


คนฟังเงียบไป แล้วสั่นหัวยิ้มๆ “ไม่เป็นไรครับ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”


เปมทัตหยิบมีดขึ้นมา บอกว่า “ก่อนอื่นก็โขลกกระเทียม รากผักชีและพริกไทยให้เข้ากันก่อนนะครับ จะแกะเปลือกกระเทียมก็ใช้หน้ามีดตบลงไปแบบนี้...” เปรมตบมีดลงบนเขียงจนกระเทียมแตก ชูให้เด็กสาวดู


“เปลือกมันก็จะหลุดออกมาง่ายๆ แบบนี้เลยครับ”


“ว้าว...” เดียร์จ้องอย่างสนใจ นายน้อยตาโต


สุดยอด...กุ๊กเก่งจัง


เท็นเดินไปกอดเปมทัตจากด้านหลังอย่างนึกชื่นชม คนตัวเล็กสะดุ้ง ร่างสูงชะงักเมื่ออีกฝ่ายขยับตัวออกจากเขา


“ทำไม?” ทศทิศขมวดคิ้วถาม คนฟังหลบตา “มันอึดอัดน่ะ...”


เด็กโข่งกระพริบตา สงสัยจะร้อนหรือเปล่านะ... คิดได้แล้วจึงยอมถอยออกมา แต่ถึงอย่างไรก็ยังอยากอยู่ใกล้ๆ พ่อครัวอยู่ดีเลยเดินป้วนเปี้ยนแถวๆ นั้น


เปรมตั้งกระทะทอดหมูสามชั้นให้เด็กสาวดู ถามว่า “เดียร์ต้มไข่หรือยังครับ?”


“ฉันซื้อไข่ต้มมาจากซุปเปอร์แล้วค่ะ” เธอหยิบถุงขึ้นมาอย่างประหม่า “ใช้ได้ไหมคะ?”


“ได้ครับ” เปรมบอก เขาตั้งกระทะอีกอันแล้วพูดว่า “ทอดหมูเสร็จก็ตั้งกระทะอีกอัน ใช้ไฟปานกลางนะครับ อันนี้เป็นส่วนของน้ำพะโล้”


ทศทิศมองคนตัวเล็ก ใช้จังหวะนี้ยืนยันความคิดของตัวเองอีกครั้ง


เปรมเป็นคนสำคัญ


“ใส่น้ำมันพืชลงไปก่อน ตามด้วยเครื่องที่เราโขลกไว้เมื่อกี้...” พ่อครัวอธิบายเรื่อยๆ “พอผัดจนเหลืองหอมแล้วก็เติมน้ำตาลปี๊บลงไป เคี่ยวให้มันเป็นสีน้ำตาลเข้มครับ”


เพราะงั้นแหละ...


“เป็นไงครับ?”


“อร่อยมาก!” เดียร์มองดวงตาเป็นประกาย เธอมองอีกฝ่ายอย่างชื่นชม “พี่เปรมเก่งมากเลยค่ะ! สุดยอดเลย!”


เท็นพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับประโยคนั้น เขาเดินไปกอดพ่อครัวอย่างออดอ้อน “กินมั่ง...”


ไม่ยอมยกให้ใครหรอกนะ


แว่วเสียงอีกฝ่ายถอนหายใจ เท็นหัวใจพองโตยามอีกฝ่ายยกช้อนขึ้นป้อนเขา


“อร่อย” เด็กโข่งตาเป็นประกายอย่างทุกที


“พี่เปรมคะ...” ถึงตรงนี้เด็กสาวก็ส่งเสียง เปรมหันไปมอง “ครับ?”


“จริงๆ ฉันมีอีกเมนูที่อยากให้พี่เปรมสอนทำด้วยน่ะค่ะ...” เดียร์มองหน้าพ่อครัวอย่างประหม่าระคนเกรงใจ “ต้มข่าไก่...เอ่อ จะเป็นการรบกวนรึเปล่าคะ?”


เท็นเข้าใจทันที จะทำไปให้คนที่ชอบสินะ


“ไม่รบกวนครับ ช่วยได้” พ่อครัวยิ้มให้ เด็กสาวก้มหัวจนสุด “ขะ...ขอบพระคุณมากค่ะ! พี่เปรมใจดีมากๆ เลย!”


ทศทิศตาเป็นประกาย “จะทำต้มข่าไก่เหรอ”


“โชคดีจริงๆ ที่วันนี้ฉันซื้อของทำต้มข่าไก่มาด้วย!” เดียร์ยิ้มกว้าง เด็กโข่งกระตุกชายเสื้อพ่อครัว


“กุ๊ก อยากกินต้มข่าไก่”


“...ครับๆ” เท็นยิ้ม กุ๊กน่ารักจัง...


“เราไม่มีน้ำซุปไก่ เพราะงั้นก่อนอื่นก็เทน้ำเปล่าใส่หม้อลงไปก่อนนะครับ” พ่อครัวเริ่มตั้งหม้อ พลันเด็กสาวก็แทรกว่า “เอ่อ...เมนูนี้ขอฉันเป็นคนทำเองทั้งหมดได้ไหมคะ”


“...?”


“แบบว่า...แค่ส่วนใหญ่ก็ได้ค่ะ...ฉันอยากให้เมนูนี้เป็นฝีมือของตัวเองจริงๆ” เดียร์ก้มหน้างุด เปรมเข้าใจแล้ว เขาพยักหน้าง่ายๆ “ตกลงครับ งั้นผมจะบอกวิธีทำอย่างเดียวก็แล้วกัน”


“ขอบพระคุณมากเลยค่ะ!” เดียร์ยกมือไหว้เด็กหนุ่มอย่างซาบซึ้ง


ก่อนการทำต้มข่าไก่จะเริ่มขึ้น เด็กสาวขยับตัวหยิบจับอุปกรณ์อย่างขะมักเขม้นโดยมีเปมทัตยืนกำกับอยู่ข้างๆ ใกล้ๆ เป็นเท็นที่ยืนชะเง้อคอมองหม้ออย่างหิวโหย


“...” ทศทิศทำหน้าเซ็ง ชักทนไม่ไหวที่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอกเลยอยากร่วมวงด้วย


“พี่เท็น! ฉันกำลังตั้งใจอยู่นะคะ!”


“เอาข่าออก”


“ไม่ใส่ข่าแล้วจะเป็นต้มข่าได้ยังไงกัน!” เด็กสาวพูดอย่างนึกปวดหัว เท็นขมวดคิ้ว “เอาแต่ไก่”


“มีเรื่องแบบนั้นที่ไหน...พี่เท็น! อีกทีเดียวเดียร์จะไม่ทนแล้วนะคะ!”


“ขี้หวง” เด็กโข่งบุ้ยปาก ถ้าเป็นกุ๊กล่ะก็เอาข่าออกให้เขาไปเรียบร้อยแล้ว


ไม่นานต้มข่าไก่ก็เสร็จสมบูรณ์ เท็นมองเดียร์ใช้ช้อนตักน้ำแกงแล้วยื่นให้เปมทัตชิมด้วยสีหน้าลุ้นระทึก


“อร่อยครับ” พ่อครัวพยักหน้าให้


“เย้!” เดียร์ร้องออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะหันมาทางนายน้อย “พี่เท็นชิมสิคะ พี่เปรมบอกว่าอร่อยแหละ!”


“ไหน” ทศทิศเดินเข้าไปหา ถ้ากุ๊กบอกว่าอร่อยล่ะก็...


“...” แล้วดวงตาของเท็นก็เป็นประกาย อร่อยจริงๆ ด้วย!


ถ้าอร่อยขนาดนี้ คนที่น้องเดียร์ชอบจะต้องดีใจแน่ๆ


“น้องเดียร์เก่งเหมือนกันนะเนี่ย”


เท็นยินดีกับเด็กสาวอย่างจริงใจ


“อะไรกันคะคำพูดแบบนั้นน่ะ ฉันเองก็มีฝีมือเหมือนกันนะ!”


ทศทิศยิ้มให้เธอ เห็นแล้วอยากมีน้องสาวเลยแฮะ


“เท็น...”


ตอนนั้นเองที่กุ๊กเรียกเขา


“หืม?”


ไม่รู้ทำไมเสียงนั้นถึงได้ดูเศร้าเหลือเกิน


“นายมีอะไรอยากจะบอกฉันหรือเปล่า?”


ประโยคนั้นเรียกให้เท็นสบตาอีกฝ่าย


“...ไม่มีครับ”


แต่สุดท้ายเขาก็สะบัดความลังเลทิ้งแล้วปฏิเสธไปในที่สุด

 
 “...แน่ใจนะ?”


รู้ว่าการโกหกมันไม่ดี


“อื้ม กุ๊กมีอะไรรึเปล่า?”


แต่ถ้าโกหกแล้วยังมีกุ๊กอยู่ข้างๆ ล่ะก็...


ดวงตายาวรีทอประกายแน่วแน่


เราก็จะทำ


โดยไม่รู้เลยว่าฟางเส้นสุดท้ายของพ่อครัวขาดลงตรงนั้นเอง


กุ๊กเป็นอะไรหรือเปล่านะ?


เด็กหนุ่มสะพายกระเป๋า ดวงตายาวรีเบิกขึ้นเล็กน้อย


“กุ๊ก?”


“ฉันจะกลับแล้ว” พ่อครัวหันหลังให้ ลมหายใจทศทิศกระตุก อะไรบางอย่างสั่งให้เขาปราดเข้าไปคว้าแขนคนตัวเล็กไว้ บอกว่า
“ค้างก่อนสิ”


เท็นนิ่งไปเมื่ออีกฝ่ายสะบัดมือทิ้ง เปรมหันหลังให้ “โทษที ฉันเหนื่อยแล้ว”


“กุ๊ก โกรธเหรอ?”


ทศทิศไม่เข้าใจว่าคนตัวเล็กเป็นอะไร อาจเพราะช่วงนี้ต่างคนต่างยุ่งเลยไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ถึงแบบนั้นอีกฝ่ายก็หันมามองเขายิ้มๆ “ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?”


“กุ๊กไม่ยอมให้กอด...” เด็กโข่งคอตก หรือสาเหตุมันจะมาจากเขากัน?


“เราทำอะไรผิดเหรอ”


ตัดสินใจถามออกไป นายน้อยมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย ก่อนเปมทัตจะตอบว่า


“นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก”


อ้าว...


“ฉันจะกลับแล้ว”


แล้วใครทำอะไรกุ๊กล่ะ?


“ไม่เอา ไม่ให้กลับ” เท็นเข้าไปกอดพ่อครัวไว้จากด้านหลัง 


“เท็น ปล่อย...”


“อย่ากลับเลยนะ”


อย่างน้อยก็อยู่ที่นี่จนกว่ากุ๊กจะสบายใจเถอะ...


“เท็น! พูดให้รู้เรื่องนะ!” ทว่าอีกฝ่ายกลับหันมาตวาดใส่เขา ทศทิศหน้าเสีย


กุ๊กกำลังโกรธ 


“ขอโทษครับ...”


เปรมขยับตัวออกจากอ้อมแขนใหญ่พร้อมพูดว่า


“ฉันไปล่ะ”


เท็นมองตามแผ่นหลังอีกฝ่าย...


“...”


ทำอะไรไม่ได้นอกจากเก็บความสงสัยเอาไว้รอถามตอนพ่อครัวใจเย็นลงแล้วเท่านั้น




กลับมาปัจจุบัน


“แต่หลังจากนั้นเราก็ทะเลาะกัน...” นายน้อยลดเสียงลงอย่างเศร้าสร้อย


“เราไม่เป็นอันทำอะไรไปหลายวันจนออกัสต้องไปปรึกษาพวกไฟแล้วบอกให้เราแกล้งไม่สบายนี่แหละ” ถึงตรงนี้เท็นก็ก้มกอดพ่อครัวอย่างปวดใจ


“เรายอมเล่าหมดแล้ว เราขอโทษ กุ๊กหายโกรธเราเถอะนะ”


“...” เปรมฟังแล้วหลุบตา เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ เขาลืมไปได้อย่างไรนะว่าตั้งแต่เรื่องของชาร์ลอตต์แล้ว


เท็นมักจะเก็บปัญหาเอาไว้คนเดียวอยู่เสมอ...


“นายคิดว่าถ้าฉันรู้ฉันจะไปจากนายจริงๆ เหรอ?”


“ก็กุ๊กใจดี...กุ๊กต้องทิ้งเราไปเป็นเหมือนคนที่น้องเดียร์ชอบแน่ๆ...” นายน้อยตอบเสียงอู้อี้ ดวงตายาวรีคลอไปด้วยหน่วยน้ำ “เรากลัว...เรากลัวว่าจะต้องเสียกุ๊กไป”


“ฉันว่านายกำลังเข้าใจผิด”


เปรมจับใบหน้าอีกฝ่ายให้หันมา สบตาแล้วพูดว่า “เพราะฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่นายคิด”


“เอ๊ะ?”


นายน้อยกระพริบตา เปมทัตพูดชัดถ้อยชัดคำ


“ให้ตายฉันก็ไม่ยกนายให้ใครเด็ดขาด”


พ่อครัวจุดยิ้มแปลกตา “รู้ไหม? ถ้าเป็นเรื่องของนายแล้วฉันเห็นแก่ตัวมากจนตัวเองยังนึกไม่ถึงเลยล่ะ”


ดวงตายาวรีเกิดประกายวูบ ก่อนจะหลุบลงอย่างน้อยใจ “แต่กุ๊กคุยกับแชงมา...” เสียงทุ้มนั้นเจือสะอื้น เปรมอธิบายว่า


“ฉันคุยเพราะต้องส่งสูตรอาหารคลีนให้ หมอนั่นอ้วนขึ้นเพราะฉัน มันเสียสุขภาพฉันเลยอยากช่วยเขา แชงมาเป็นเพื่อนที่ดีของฉันนะเท็น”


“กุ๊กบอกว่ากุ๊กไม่ได้เป็นของเราด้วย” ทศทิศทำหน้าจะร้องไห้ “เราเสียใจนะ”


“ถึงฉันจะไม่ใช่ของๆ นาย...” เปมทัตกดนิ้วโป้งบดแก้มเด็กโข่งเบาๆ


“แต่นายเป็นของฉัน เข้าใจไหม?”


ดวงตายาวรีเบิกกว้าง เปรมยักคิ้ว “ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่เห็น เพราะแบบนั้นถ้าเลือกฉันแล้วก็เตรียมใจไว้ได้เลย”


เท็นยิ้มจนตาปิด เป็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาเหลือเกินในสายตาเปมทัต


“อื้อ! เราเป็นของกุ๊กก็ได้...ให้เราเป็นของกุ๊กนะ!”


พ่อครัวหน้ากระตุก พูดลอดไรฟันอย่างนึกหมันเขี้ยว “เจ้าบ้า มีใครเขาขอร้องเรื่องแบบนี้กันบ้างเล่า...” 


“จริงๆ นะ” ร่างสูงสบตา ก่อนจะก้มลงฉกกลีบปากอีกฝ่ายด้วยริมฝีปากของตัวเอง


จุ๊บ!


“...” เปรมเบือนหน้าหนี ทศทิศกดจมูกหอมแก้มขาวที่ขึ้นสีเรื่อนั่นอย่างนึกเอ็นดู


“รักเปรมนะ”


มือหนาเชยคางเล็กขึ้นสบตา นายน้อยโน้มหน้าลงไปประกบปากกับอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน เปมทัตหางคิ้วตกยามลิ้นร้อนสอดเข้ามากวาดต้อนในโพรงปาก


“อื้อ...”


รสจูบนั้นร้อนแรงผลาญพ่อครัวแทบละลาย กายบางอ่อนยวบคล้ายถูกสูบพลังออกไปจนหมด สะท้านเฮือกจังหวะมือหนาล้วงเข้าใต้เสื้อสัมผัสผิวขาว


“ทะ เท็น...” เปมทัตเปล่งเสียงขาดๆ หายๆ อายจนหูแดงยามร่างสูงปลดกระดุมเสื้อนิสิตของเขา “อึก...”


เท็นแหวกเสื้อคนตัวเล็กออกจากกันก่อนจะก้มลงหยอกล้อยอดอกสีอ่อนด้วยปลายลิ้น เปรมตัวกระตุก


“ยะ...!”


ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อลิ้นร้อนไล้วนจนตัวตนของเขาแข็งขืน ดวงตาสีนิลหยาดเยิ้มฉายแววลำบากใจ ทศทิศสบตา สัมผัสแก่นกายสีหวานจนพ่อครัวสะดุ้ง


นายน้อยจุดยิ้ม “จะไม่เป็นของเราจริงๆ เหรอ?”


“มะ...แฮ่ก” พ่อครัวรั้นกว่าที่คิด พวงแก้มสีเรื่อนั้นชื้นเหงื่อ เปรมหายใจสะดุดตอนกางเกงถูกถอดออกไป ขยำแขนเสื้อร่างสูงจนยับอย่างนึกกลัว


“ดื้อจัง” เท็นจูบหน้าผากเนียนแกมหยอก นิ้วยาวแตะแผ่นหลังขาว ก่อนจะไล้ลงสัมผัสแอ่งเว้าด้านหลัง ร่างสูงคลึงปากทางเบาๆ คล้ายทักทาย


เปมทัตก้มหน้างุด กล้ามเนื้อหดเกร็งตามสัญชาตญาณยามอีกฝ่ายพยายามสอดนิ้วเข้ามา ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ห้ามเสียงแหบแห้ง


“ดะ เดี๋ยว...อึ๊ก!”


เปรมขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อเท็นเพิ่มจำนวนนิ้ว ผวากอดร่างใหญ่จังหวะปลายนิ้วสีซีดแตะโดนจุดกระสัน ดวงตาสีนิลคู่งามสั่นระริก


“ฮึก...เจ็บ...”


ทศทิศก้มจูบใบหูสีเรื่ออย่างรักใคร่ “หายใจเข้าลึกๆ นะ”


เปรมทำตามอย่างไม่ประสา เผลอโล่งอกจังหวะนายน้อยดึงนิ้วออก ทว่ายังไม่ทันได้สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดดีทศทิศก็ปลดกางเกงออกเผยความเป็นชายออกมา


พ่อครัวลอบกลืนน้ำลาย “ทะ เท็น...”


ร่างสูงประคองมือเล็กให้สัมผัส เปมทัตหน้าแดงเถือก ขนาดของอีกฝ่ายใหญ่เสียจนเขากำไม่รอบด้วยมือข้างเดียว เปรมจับมันอย่างกล้าๆ กลัวๆ


เท็นก้มลงหอมแก้มคนตัวเล็ก พูดเสียงกระซิบ “กุ๊กมือนิ่มจัง”


“งะ เงียบน่า...” เปมทัตอายจะตายอยู่แล้ว ก่อนจะถูกคว้าท้ายทอยเข้าไปประกบปาก พ่อครัวครางฮือในลำคอ ขมวดคิ้วยามนิ้วสีซีดไล้วนส่วนปลายของแกนกลางจนมีน้ำซึมออกมา


“...อ๊ะ!”


ก่อนคนตัวเล็กจะถูกจับให้นอนหงายแล้วยกสะโพกให้ลอยเด่น พ่อครัวอายแทบแทรกแผ่นดินหนียามถูกจับจ้องด้วยดวงตาคมกริบ ร้องเสียงแผ่ว


“ยะ อย่ามองเลย...”


“ทำไมล่ะ”


“...มันน่าอาย” เปรมตอบคล้ายกระซิบ ตัวแข็งทื่อยามส่วนปลายของอีกฝ่ายแตะปากทางเข้า พ่อครัวหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว


“ฮึก...”


เท็นมองท่าทางนั้น ก้มกระซิบข้างหูคนในอ้อมแขนอย่างปลอบประโลม


“ไม่เป็นไรนะ”


“อือ...” พ่อครัวแทบไม่กล้าปรือตาขึ้นมามอง สองแขนเล็กๆ กอดรัดร่างสูงราวกับจะหาที่พึ่ง กัดริมฝีปากจนห้อเลือดยามคนตัวใหญ่สอดความเป็นชายเข้ามา นายเปรมเหงื่อแตกพลั่ก


“โอ๊ย! อะ...”
   

ขนาดของอีกคนใหญ่จนเปมทัตจุกท้องน้อย ใบหน้าติดหวานเหยเก หยาดน้ำใสไหลปริ่มตรงหางตาอย่างทรมานปนสุขสม แย้มริมฝีปากครางแผ่ว


“อึก...ฮึก”


เท็นก้มจูบซับน้ำตาให้พ่อครัวคล้ายเรียกขวัญ เขาเพิ่งเข้าไปได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น


“ไหวไหม?”


เปรมสูดลมหายใจ ฝืนพยักหน้าแรงๆ ให้แทนคำตอบด้วยเนื้อตัวอันสั่นเทา


“เด็กดี...” ทศทิศจุดยิ้ม นิ้วยาวปรนเปรอยอดอกเล็กอย่างวาบหวาม แว่วเสียงครวญครางดังมาให้ได้ยิน นายน้อยขยับตัวอย่างใจเย็น ทุกมิลลิเมตรที่เข้าไปแปรผันตรงกับหยาดน้ำตาที่ไหลของพ่อครัว


สุดท้ายคนตัวเล็กก็รับความรักของเขาเข้าไปจนหมด

   
“อุก...”


เปรมแทบขาดใจกับความใหญ่ที่คับแน่นอยู่ภายในร่าง เท็นประกบจูบให้ท่าทางไร้เดียงสานั้น เลยไปยังใบหูขาวที่ขึ้นสีเรื่อแล้วกระซิบเสียงทุ้ม


“เก่งมาก”


“อะ...ยะ!” พ่อครัวเชิดหน้าร้องครวญครางยามร่างสูงขยับเอวสอบ ริมฝีปากบางแห้งผาก ดวงตาสีนิลหยาดเยิ้มสะท้อนภาพว่าที่คุณหมอชัดเจน


“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า...”


ดวงตาคมกริบจับจ้องเรือนร่างตรงหน้า เสียงห้าวติดหวานนั้นสั่นพร่าราวกับจะขาดใจ นายน้อยนิ่วหน้าเมื่อช่องทางคนตัวเล็กตอดรัดเขาอย่างแรงเสียจนแทบไปถึงฝั่งฝัน


“กุ๊กใจเย็นๆ...”


“อื๊ม มะ...แฮ่ก” เปรมหอบหนัก สบตาคนตัวใหญ่ด้วยดวงหน้าชื้นเหงื่อ ร้องเรียกอย่างออดอ้อน


“ทะ...ฮึก เท็น...”


“ครับ” จมูกโด่งสันคลอเคลียอยู่ข้างแก้มขาว คิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาขมวดอย่างพยายามห้ามใจไม่ให้เร่งจังหวะไปตอนสุดท้าย ทศทิศยังอยากยื้อเวลาความสุขนี้ไปให้นานอีกหน่อย


ตอนนั้นเองที่พ่อครัวเงยหน้า หลุดพูดออกมาราวกับอยู่ในความฝัน   


“รักนะ”
   

ดวงตายาวรีเบิกกว้าง หัวใจนายน้อยพองโตราวกับได้รับการเติมเต็ม


“...” พลันใบหน้าหล่อเหลาก็มืดไปค่อนแถบ ทศทิศซ่อนแววตาไว้ใต้เส้นผมสีเข้มก่อนจะขยับตัวเร่งจังหวะอย่างลืมตัวจนเปรมสะดุ้ง


“ทะ ทำไมเร็วขึ้นล่ะ...”
   

“ก็กุ๊กน่ารักนี่” ข้างแก้มสีซีดปรากฏสีเรื่อ ดวงตาคมกริบทอประกายคล้ายสัตว์ป่า นายน้อยกดเอวเล็กของพ่อครัวเข้าหาตัวอย่างไม่คิดยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป


จังหวะที่ใกล้ถึงฝั่งฝันนั่นเองทศทิศก็เปิดปาก


“เราเป็นของกุ๊กแล้ว...”


“อะ อ๊า...ฮึก” เปมทัตพยายามปรือตาขึ้นมามองหน้าอีกคน ตอนนั้นเองที่เท็นเปล่งเสียงออกมา
   

“รับผิดชอบเราด้วยนะ”


ดวงตาสีนิลเกิดประกายวูบ พ่อครัวสบตาว่าที่คุณหมอ ในแวบเดียวอันเนิ่นนานราวกับโลกหยุดหมุนนั้น...ดวงตาของคนทั้งคู่ต่างสะท้อนภาพของอีกฝ่าย


สุดท้ายเปมทัตก็ยิ้มออกมา
   

“เตรียมใจเอาไว้ได้เลย”   
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 02-02-2016 21:22:05
(ต่อ)



แว่วเสียงสั่นกระดิ่งดังมาจากที่ไกลแสนไกล อาจเป็นเสียงของเลื่อนซานตาคลอสก็ได้ใครจะรู้ อุณหภูมิลดต่ำระดับสิบกว่าองศา อากาศหนาวราวกับเอลซ่ามาเยือนเมืองไทย


คริสต์มาสมาถึงแล้ว ตามทางเท้าปรากฏแฟชั่นท้าลมหนาวมาให้เห็น ตึกอาคารต่างๆ ถูกประดับด้วยไฟสีแดงเหมือนต้นเบอร์รี่ ในขณะที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ จัดแสดงไฟเกล็ดหิมะพร้อมต้นคริสต์มาสยักษ์ต้อนรับเทศกาล


ท่ามกลางบรรยากาศเฉลิมฉลอง ในห้องพักขนาดใหญ่ของคอนโดมิเนียมใจกลางเมืองสุดหรูยามเย็น พื้นที่บริเวณโซฟารับแขกหน้าโทรทัศน์จอยักษ์แบบฝังผนัง ปรากฏร่างเด็กหนุ่มแปดชีวิตนั่งล้อมวงกันอยู่บนพื้น


ทศทิศนั่งกอดพ่อครัวพร้อมเอาคางเกยหัวอีกฝ่ายจากด้านหลัง ข้างๆ เป็นเมธาที่นั่งฟังเพื่อนๆ คุยกันด้วยรอยยิ้ม บนตักของครูคณิตมีปิศาจร้ายผมสีน้ำตาลนอนหนุนหัวอยู่


ตรงข้ามเป็นหมอยากับเด็กประมงนั่งห่มผ้านวมผืนเดียวกัน ระหว่างประชุมสองคนนั้นแย่งผ้าห่มกันเป็นพักๆ ด้วยความหนาว แต่ถึงอย่างนั้นไฟก็ยังยืนยันว่าแบบนี้อุ่นกว่าต่างคนต่างห่ม


ปิดท้ายด้วยไดนาไมต์กับสามสี คู่หูนั่งตัวติดกันโดยมีผ้าพันคอผืนยาวเชื่อมพวกเขาเอาไว้


“เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละ”


เปมทัตส่งเสียงหลังเล่าสาเหตุที่ตัวเองทะเลาะกับเด็กโข่งจบ เสริมว่า “ซึ่งกูไปคุยกับน้องเดียร์มาแล้ว พอเห็นกูกับเท็นเข้าใจกันเขาก็เลยเอาไปบอกคนที่ตัวเองชอบบ้าง...”


“แล้วเป็นไง?” สามสีอดถามไม่ได้


“หมอนั่นตีตัวออกห่างจากน้องเดียร์จริงๆ” เท็นตอบ ดวงตายาวรีหม่นแสงลงอย่างนึกเห็นใจเด็กสาว “เราสงสารน้องเดียร์ เพื่อนๆ ช่วยน้องเดียร์ด้วยได้ไหม”


“ได้มันก็ได้อยู่หรอก แต่จะช่วยยังไงล่ะ” ไดนาไมต์เกาหางคิ้ว เมธาทำหน้ากังวล “เราว่ายังไงก็ทำให้น้องเดียร์กับคนที่เธอชอบกลับมาคุยกันก่อนดีไหม โดนตีตัวออกห่างไปแล้วนี่”


“แล้วมึงก็ยังไม่ได้บอกอาปิยะด้วย” ไฟพูดกับเท็น เขาเกาหัวแกรก “แต่ครั้นจะบอกเรื่องมึงกับไอ้เปรมตอนนี้เลยก็ไม่ได้อีก เกิดอาปิยะเข้าใจว่ามึงทิ้งลูกสาวเขาล่ะก็...”


“บ้านแตกแน่นอน” เท็นซุกหน้าลงกับไหล่พ่อครัวอย่างหมดแรง เป็นจังหวะที่โชเสนอ “ไม่เห็นยาก แค่ไปจับคนที่น้องเดียร์ชอบมาคุยกันก็จบแล้วนี่?”


“ก็จริงอยู่...” สามสีเปิดปาก “แต่คนๆ นั้นเป็นใครเราก็ไม่รู้จัก ในระดับที่ความสนิทสนมเป็นศูนย์แบบนี้ถ้าให้เกลี้ยกล่อมกันจริงๆ เปอร์เซ็นต์ที่จะสำเร็จมันมีไม่ถึงห้าสิบ”


“ถ้าจำเป็นเราอาจต้องเตรียมคำพูดเพื่อชักจูงเขา” ไดนาไมต์ลูบคางอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยกขาสะกิดปิศาจร้ายที่นอนเล่นคุกกี้รันอยู่ “เฮ้ยส่งเสียงหน่อยเว้ย บทเงียบเรอะมึงอะ”


“เออฟังอยู่” เอื้ออังกูรบอก ดวงตาปิศาจสะท้อนภาพคุกกี้รสมะนาวกำลังวิ่งเข้าด่านหก ก่อนจะโพล่งว่า “ไม่เห็นยาก แค่ไปจับคนที่น้องเดียร์ชอบมาคุยกันก็จบแล้วนี่?”


“ไอ้โชพูดไปแล้ว” เปรมขมวดคิ้ว เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลนิ่งไป แล้วยักไหล่ “เออนั่นแหละ แต่คนๆ นั้นเป็นใครเราก็ไม่รู้จัก ในระดับที่ความสนิทสนมเป็นศูนย์แบบนี้ถ้าให้เกลี้ยกล่อมกันจริงๆ เปอร์เซ็นต์ที่จะสำเร็จมันมีไม่ถึงห้าสิบ...”


“นี่เปิดเทปวนปะวะเนี่ย” สามสีหันไปมอง ปิศาจร้ายกระพริบตา


“...ก็ถ้าจำเป็นเราอาจต้องเตรียมคำพูดเพื่อชักจูงเขา”


“ของกู๊!!” ไดนาไมต์สะบัดเท้าเตะตูดร่างสูงอย่างนึกโมโห “มึงไม่ได้ฟังที่พวกกูคุยกันเลยไง้!” ไฟเหงื่อตก “กูว่าฟังแหละไอ้เหี้ย เป๊ะทุกคำขนาดนี้”


เอื้ออังกูรบ่น “เบื่ออะ มีแต่คนพูดตาม...”


“มึงนั่นแหละ!!” เกือบทั้งวงแทบตะโกนเป็นเสียงเดียว


“เอื้อลุกมาคุยกับเพื่อนๆ ได้แล้ว” เมธาบอกอย่างอ่อนใจ เจ้าของชื่อบึนปากเหมือนเด็กโดนขัดใจ แต่สุดท้ายก็ยอมส่งสมาร์ทโฟนให้ครูคณิต


“เมเล่นต่อให้หน่อย”


“ครับๆ ไปคุยได้แล้ว” เมธารับมาเล่นต่อให้ เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลลุกขึ้นนั่ง ยกนิ้วแคะหูอย่างเกียจคร้าน


“ถึงไหนแล้วนะ?”


“...กูว่าปล่อยแม่งไปเหอะ” เปรมหรี่ตา ปิศาจร้ายส่งเสียง “เฮ้ยไม่เอา! เล่นด้วยๆ” ก่อนจะนิ่งไปคล้ายให้สมองประมวลผลครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “คนที่น้องเดียร์ชอบนี่...ผู้ชายใช่มะ?”


“ผู้ชายดิ” เปมทัตตอบ คนฟังพยักหน้า “แล้วรู้ยังว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”


“ตอนนี้ยังไม่รู้...น้องเดียร์เรียนพิเศษอยู่ เขาบอกเรียนเสร็จเมื่อไหร่จะส่งรูปพร้อมประวัติย่อๆ อีกฝ่ายมาให้พวกเราช่วยดู” เปรมบอก เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์พูดว่า


“งั้นระหว่างนี้เราคงต้องเตรียมวิธีเกลี้ยกล่อมผู้ชายไปก่อน เพราะถ้าดึงให้เขากลับมาหาน้องเดียร์แล้วเปิดอกคุยกับพ่อของเธอจนสำเร็จได้เรื่องก็แฮ้ปปี้”


“แล้วถ้าเกลี้ยกล่อมไม่ได้อะ?” โชเลิกคิ้ว สามสีลูบคางอย่างครุ่นคิด “สมมติถ้าเป็นแบบนั้นคุณปิยะก็คงจะจัดงานหมั้นต่อไป แถมน้องเดียร์ต้องไปเรียนต่ออีกแบบนี้ เผลอๆ อาจจะถึงขั้นให้แต่งงาน...”


“มึงบ้าจะเรอะ!!” แทบทั้งวงตะโกนพร้อมกัน สามสีทำหน้าซังกะตาย หงายมือเกร็งๆ “ก็มันเป็นเรื่อง ‘สมมติ’...”


“ถล่มงานแต่งเลยดีแมะ?”


เอื้ออังกูรเหยียดยิ้มกริ่ม ดวงตาปิศาจฉายแววนึกสนุก “เล่นแม่งเลย!”


“ภารกิจขโมยตัวเจ้าสาวสินะ” อัคคีเปิดปาก พอนึกถึงครั้งก่อนๆ ที่เคยลุยกันมาแล้วเลือดลมก็ชักสูบฉีด


“นี่พวกมึงจะไปพังข้าวของชาวบ้านเขาอีกแล้วเหรอ” โชมองอย่างเหนื่อยใจ เด็กหนุ่มตัวสูงเปล่งเสียง “กูว่าเราลองมาหาวิธีแบบสันติ...”


“น่าสนุกดีนี่! กูจองบทบู๊นะ อยากเป็นพระเอก!” พอดีกับที่ไดนาไมต์ร้องขึ้น ก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้คู่หู “มึงลุยคู่กับกูนะสาม! ระวังหลังให้กันไงมึง ต้องออกมาเท่แน่ๆ เลย!”


“...ก็ตามใจ” สุดท้ายสามสีก็ทำได้เพียงตามน้ำเท่านั้น เด็กประมงหันไปทางทศทิศ “เอาไงล่ะคุณชาย เจ้าพวกนี้พร้อมจะไปถล่มบ้านนายแล้วนะ?”


เด็กโข่งพยักหน้า “เราจะให้มาเรียเตรียมน้ำชาไว้ก็แล้วกัน”


“...นี่มันเข้าใจที่กูพูดใช่ปะ?” อันนี้ชลันธรหันไปหาพ่อครัว ฝ่ายหลังยิ้มเจื่อน “อา คิดว่านะ”


“คุณปิยะอะไรนี่มีลูกน้องไหม?” ไดนาไมต์หาข้อมูล เท็นนึกแล้วตอบว่า “มีเยอะกว่าของเรา” ในขณะที่สามสีซึ่งมีกระดาษกับปากกาอยู่ในมือตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบนั่งร่างแผนการยิกๆ


“เอาอาก้าถล่มแม่ง” เอื้ออังกูรยิ้มชั่ว โชคิ้วกระตุก “มึงจะยิงไอ้เท็นด้วยรึไงล่ะ”


“ก็ดีนะ?” ปิศาจร้ายหันไปยักคิ้วให้เด็กโข่ง ดวงตายาวรีคู่นั้นทอประกายเย็นชา เสียงทุ้มดังยะเยือก


“ทำได้ก็ลองดู”


เปรมหน้าซีด ร้องลั่น “พอๆ! ไอ้คู่นี้แยกเลย!” ให้ตาย...มีช่องเมื่อไรใส่กันทุกทีไอ้สองคนนี้


“แล้วจะบุกเข้าไปยังไงล่ะ?” เมธาถาม ทั้งห้องเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนเอื้ออังกูรจะส่งเสียง


“บุกเป็นธีมเซอร์ไวเวอร์กันแมะ!” ใบหน้าหล่อร้ายเผยยิ้มกรุ้มกริ่ม “แบบพกอาวุธเข้าไปคนละอย่างสองอย่าง สู้กับลูกสมุนเสร็จก็ขโมยตัวเจ้าสาวออกมาไรงี้”


“แล้วก็ติดคุกกันหมดอะเหรอ” พ่อครัวถามหน้าเหนื่อย ไดนาไมต์สะบัดหัว “เฮ้ย! ไม่หมดดิ อย่างน้อยต้องให้มีสักคนรอดออกไป...”


“รอดไปซื้อข้าวผัดกับโอเลี้ยงมาให้พวกที่อยู่ในคุกสินะ” สามสีต่อให้ เด็กหนุ่มผมสีชมพูย่นคิ้ว “ฮื้อ มึงก็ว่าไปไอ้สาม...แต่พูดก็พูดเถอะ ถ้าตำรวจมาจริงๆ มึงว่าในหมู่พวกเราใครจะรอดออกไปวะ?”


โชนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง พูดหน้าเครียด “ไม่รู้ว่ะ...คือกูดูไม่เป็นไง แบบใครมีทักษะยังไงอะไรงี้”


“เอาตามความรู้สึกมึงดิ” ไดนาไมต์ยกยิ้มอย่างนึกสนุก


“ถ้าความรู้สึกกูเหรอ...” เด็กประมงกระพริบตา ก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ


“กูว่ากูต้องรอดอะ”


“รู้สึกเห็นแก่ตัวด้วยนะอันนั้น” ไฟมองเอือมๆ ไม่วายบ่นว่า “มึงก็พูดอะไรเป็นลางไอ้ได แม่งรอดกันหมดนี่แหละ”


“มึงจ้างมโหรีไปวงนึงด้วยนะ กูจะได้ไปรำ” พ่อครัวขยับแขนขา อัคคีขมวดคิ้ว “แล้วมึงจะรำทำเตี่ยอะไร?”


“กูว่างของกูอีกแหละ” เปมทัตลอยหน้าลอยตา


“กูเอาอาก้ายิงไอ้เปรมก่อนเลยอะ” โชบอก พ่อครัวทำตาโต “เฮ้ยกูหลบได้นะเว้ย”


“พวกมึงพอเถอะ” สามสีฟังแล้วเหนื่อยแทน ก่อนจะหันไปทางตัวต้นคิด “ถามมึงเถอะเอื้อ สุดท้ายมึงคิดว่าใครเป็นคนรอด?”


คนฟังตอบแบบไม่เสียเวลาคิด “กูรอดดิ”


“ทำไมวะ?”


“ก็ระหว่างที่พวกมึงโดนตำรวจจับกูก็กลับมาจากห้องน้ำพอดีไง”


“เดี๋ยว!” เปมทัตยกนิ้วชี้เป็นเชิงให้หยุด “ที่พูดมาทั้งหมดนี่...คือมึงไปเข้าห้องน้ำอยู่เหรอ?”


เอื้ออังกูรตอบง่ายๆ “เออดิ บอกตอนไหนว่ามีกูด้วยอะ”


“ไอ้เห็นแก่ตั๊ว!!” ไดนาไมต์แทบกระโดดถีบขาคู่ แผดเสียงสำเนียงใต้ “ไอ้คนไม่มีหัวใจ๋!! ไอ้ด้าวหางหันเล!!”


“อีเหี้ย! เปลืองหมึกปากกากูร่างแผนการมากๆ” สามสีขยำกระดาษเขวี้ยงใส่ปิศาจอย่างนึกโมโห ไฟกุมขมับอย่างหมดแรง “ไอ้ห่า เสียเวลากูจริงๆ”


“นี่กูคาดหวังสาระอะไรจากเรื่องนี้วะ” โชทำหน้าจะร้องไห้เหมือนโดนหลอก เท็นกระพริบตาปริบๆ


“ตกลงไม่มีอาก้าแล้วใช่ไหม?”


“...เจ้าของบ้านอย่างนายมีปฏิกิริยาได้แค่นี้รึไง” พ่อครัวพิงอกกว้างอย่างอ่อนล้า เมธาหัวเราะ ก่อนจะดึงทุกคนกลับเข้าเรื่อง “ว่าแต่ยุ่งยากจังเลยนะ ถ้าเกิดคนที่น้องเดียร์ชอบเป็นหนึ่งในพวกเราล่ะก็เรื่องคงจบไปนานแล้วแท้ๆ”


สามสีถอนหายใจ “นั่นสิ หรือถ้าเป็นคนที่พวกเรารู้จักล่ะก็คงกินหมูสบาย เผลอๆ แฮ้ปปี้เอนดิ้งง่ายกว่าที่คิดด้วย”


“เฮ้ย แต่บู๊ส่งท้ายก็น่าสนุกอยู่นา” ไดนาไมต์ขยับข้อต่ออย่างคึกคัก ไฟเกาหางคิ้ว “ยังไงเราก็คงต้องรอข้อมูลจากน้องเดียร์ก่อนอยู่ดีนั่นแหละ”


ติ๊ง!


ตอนนั้นเองที่การรอคอยสิ้นสุดลง เปรมมองจอสมาร์ทโฟนของตัวเองแล้วเบิกตาโพล่ง “เฮ้ย! น้องเดียร์ส่งข้อมูลของผู้ชายคนนั้นมาให้แล้ว!”


“ไหน!!”


ทุกคนแทบจะพุ่งเข้ามาดูพร้อมกัน แผนการพวกเขาจะเป็นอย่างไรนั้นก็ขึ้นอยู่กับประวัติของอีกฝ่ายนี่แหละ


“นายเดินทัพ อัศวรักษ์ ส่วนสูง 166 เซนติเมตร น้ำหนัก 59 กิโลกรัม อายุ 19 ปี...เฮ้ยเรียนอยู่ม.เดียวกับพวกเราด้วยนี่หว่า? คณะวิศวกรรมศาสตร์ปีหนึ่ง...”


ตอนนั้นเองที่นิ้วพ่อครัวเลื่อนจอมาถึงรูปถ่ายให้เพื่อนๆ เห็นทั่วกัน พลันดวงตาทุกคู่ก็เบิกโพล่ง


คนที่น้องเดียร์ชอบนั้น...






“ไอ้เดย์หรอกเรอะ!!” 


****************************************************** *

สวัสดีค่าาาาาา า
 :katai4:
ในที่สุด ! เรื่องก็จบแบบแฮ้ปเปรรรรรรรรร ร้ !
.. ตบมือแมะ 55555555555555 5
ทำไมแต่ง ๆ ไปเปรมมันแมนขึ้นทุกวัน ๆ
แต่ยังไงเท็นก็ยอมเป็นของกุ๊กอยู่ดีอะเนาะ 55555555 5

อีกยี่สิบห้าวันนิยายเรื่องนี้ก็จะครบรอบ 1 ปีแล้ว
เนิ่นนาน .. แต่ก็เร็วมาก ๆ เลยล่ะค่ะ 5555555 5
เป็นครั้งแรกที่แต่งนิยายจบ โอ๊ย ดีใจกับตัวเองจริง ๆ
ไป ไปกินหมูกระทะ 555555555 5

ตอนหน้าเป็นบทส่งท้ายแล้วค่ะ
พอรู้ว่าอีกฝ่ายคือใครแล้วจะเป็นยังไงต่อนะ ?
ขอบคุณสำหรับการติดตามและรอคอยค่ะ
ขอบคุณที่สนใจและใส่ใจนิยายบ้า ๆ บอ ๆ เรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณทั้งที่ออกสื่อและไม่ออกสื่อเลย

เอาแค่นี้ก่อนละกัน ค่อยทอล์คกันยาว ๆ คราวหน้า 55555555 5

โซนขายของ ฝากเพจด้วยนะคะ
iJune4S (https://www.facebook.com/iJune4S)
น้องจูนคนเดิม เพิ่มเติมมีรูปที่พี่เกดวาดค่ะ 555555555 5
ก็ไปหลับ ๆ หู หลับ ๆ ตากดกันเป็นกุศลเนาะ 55555 5

ใครว่าง ๆ ก็ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์กันได้นะคะ
 :katai2-1:
แล้วเจอกันตอนที่สามสิบเอ็ดค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 02-02-2016 21:42:28
ในที่สุดก็ยิ้มไดิเสียที โฮกกกกกกก กราบคนเขียน ขอบคุณมากๆ ค่ะ //ปาดน้ำตา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-02-2016 22:01:35
เท็นกับเปรมเข้าใจกันสักทีนะ ทีเหลือก็มาลุ้นให้ทั้งแปดหนุ่มทำภารกิจช่วยเหลือให้น้องเดียร์สมหวังในรักด้วยเถอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: cinnsin ที่ 02-02-2016 22:18:36
ภารกิจครั้งนี้ต้องโหดมันส์ฮาแน่ๆ  ติดตามนะคะะะะะ >////<
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 02-02-2016 22:24:28
กรี๊ดดัง ๆ เลยค่ะมาแล้ว แบบว่ารอคอมากกกกกกน้ำตาจิไหลค่ะ

กุ๊กกับเท็นก็ปรับความเข้าใจได้แล้ว เหลือคู่ของว่าทีคู่หมั้นของเท็นเอาใจช่วยให้สมหวังอีกคู่แล้วกันคิคิ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-02-2016 22:32:33
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 02-02-2016 22:50:23
ตอนเท็นไปง้อเปรมนี่เหมือนเด็กมากๆๆๆ
แต่ไหงตอนเท็นกินเปรมนี่นึกว่าคนละคน

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 02-02-2016 23:10:52
ดีใจ เข้าใจกันแล้ว เย่ๆ
เท็นอะ ยังเคืองเท็นอยู่นะ
แต่ก็ดีใจที่ดีกัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 02-02-2016 23:44:40
คราวแล้วคนเขียนเล่นซะเราจะร้องไห้ตามเปรมเลยอ่ะ แต่ไหงมาครั้งนี้กุ๊กเสร็จหมอซะงั้น  :serius2: :serius2: :serius2:
แล้วอีตาเดย์นี่คนไหนนะ ต้องย้อนกลับไปอ่านชิมิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 02-02-2016 23:53:03
ในที่สุดเท็นก็เป็นของกุ๊กแล้ว  :-[ :-[

ตอนประชุมร่างแผนการนี่แต่ละคนคือออกทะเลไปไกลมากจริงๆ :laugh:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 02-02-2016 23:55:41
ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที งืออออ อ่านไปลุ้นไปมากกกก :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 03-02-2016 01:20:23
 :เฮ้อ:รอดไปนะเท็น แต่ทำเปรมเสียน้ำตาไปเยอะเรายังเคืองอยู่
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: VarainDark ที่ 03-02-2016 02:32:36
เอิ่ม.... โลกกลมไปนะ เรื่องนี้อ่าาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 03-02-2016 06:16:08
ขำไม่ไหวแล้วกับตอนที่เปรมหยิบรองเท้าแทนมือถืออ่ะ
โครตขำเลย แบบปล่อยก๊ากออกมาเลยอ่ะ


แต่ตอนง้อก็แอบเศร้าเบาๆ
แต่พอเข้าใจกันเลือดพุ่งเลยจ๊าาา
มีหลากอารมณ์มากก
แต่ดีใจที่กุ๊กกับเท็้นคืนดีกันแล้ส แถมด้วยความแนบแน่นอีกด้วย

เดย์!! ใครหว่าฝไปอ่านอีกรอบหาก่อนนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 03-02-2016 08:11:54
ทำเอาบ่อน้ำตาแตกไปในตอนที่แล้ว ทำไมไม่พูดกันตรงๆน้อ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: smilepengy ที่ 03-02-2016 08:16:29
ฮือดีใจ ดีกันแล้วเนอะ  :katai2-1:
แก็งเพื่อนนี่ฮาตลอด ๆ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 03-02-2016 08:41:21
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-02-2016 10:37:03
อื้อหือ ขนาดมือผู้ชายยังกำไม่รอบ  :mew5: 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 03-02-2016 11:16:35
รอตอนจบของเรื่อง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 03-02-2016 12:09:14
เท็นนิสัยเด็กแต่... ไม่เด็กนะจ๊ะ5555+
กำไม่รอบคือไร??? :a5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 03-02-2016 14:29:00
ม่ายยยยยยยย
จะจบแล้วววว
เด็กโข่งอย่ารุนแรงกะกุ๊กของเค้าจิ
ดีใจนะที่ปรับความเข้าใจกันได้
งึดดดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 03-02-2016 16:16:57
ค คืนดีกันแล้ววววว ดีใจน้ำตาจิไหลลลลล
คราวนี้ แก๊งเกรียนของเราก็กลับมาปฏิบัติภาระกิจกันเนาะะะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 03-02-2016 16:24:46
 :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 03-02-2016 17:50:46
สับขาหลอกเราอ่ะ...พอเพื่อนมาความสนุกก็บังเกิด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 03-02-2016 20:32:42
โห สับขาหลอกมาก มีแต่พวกบื้อๆ โอ้ยย
ทั้งเดียร์ทั้งเท็น
เท็นนี่มันเด็กน้อยจริงๆ ใครบอกอะไรก็เชื่อหมด
แต่เรื่องบนเตียงนี่เซียนเชียวนะ --
ไอ้พวกทหารเสื้อ พอรวมกกลุ่มกันแล้วรู้สึก IQ ลดลงครึ่งนึงเลยแฮะ ==!
คือตรรกะพวกเมิงมันจะป่วยเกินไปแล้วววววว
เค้าอยู่กันเป็นคู่ๆเชียวว ..
อยากรู้เรื่องคู่แชงมาแล้วสิ (เดี๋ยว ได้ยินว่าเรื่องหลักยังไม่จบนะ555)
รอตอนต่อไปค่ะ
 :impress3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: powvera ที่ 03-02-2016 20:36:40
เปรมกับเท็น  คืนดีกันแบบนี้ก็  ฟินสิค่ะ  คึคึ

 :z1:     :z1:    :m25:   :m25:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 03-02-2016 21:30:23
ในที่สุดก้อเข้าใจกันแล้ว :mew1: อืมมอ่านตอนวางแผน แล้วชอบมากอ่ะ. เริ่มคนแรกแล้วไปเข้าห้องน้ำ. 555 เปนเรื่องเปนราวกังไป. 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-02-2016 22:02:25
ดีกันแล้วววววว เย้ ๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 03-02-2016 22:04:52
อ่อๆ มันมีที่มาอย่างนี้นี่เอง เข้าใจล่ะ
ต่อไปมีอะไรก็ต้องคุยกันนะ คนอ่านปวดใจ (T_T)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 03-02-2016 23:16:06
 :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:ในที่สุดก็มาต่อแล้วววววว :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: snowtoy ที่ 03-02-2016 23:40:43
แฮปปีรย์ ปรบมืออออ 555555 รู้สึกอ่านแล้วปรับอารมณ์ไม่ถูกจะฮาหรือจะซึ้งจะเศร้าจนตอนนี้บ้าตามล้าว :hao7: :hao7: ว้าาตอนหน้าจบแล้วอ่อ รออ่านอีกเรื่องที่ค้างไว้นะน่องจูน สู้ต่อไปพาวเวอร์เรนเจอร์  :impress2: ปล.เดย์คือใครนะลืมแพรบ5555 นเคยออกมาละใช่ไหม :katai5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-02-2016 00:22:50
เข้าใจกันแล้ว~ รอตอนจบ!
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 04-02-2016 00:52:22
คนกลุ่มนี่เป็นขบวนการโจ๋เรนเจอร์รึไงกัน 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 04-02-2016 07:30:40
 :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 04-02-2016 14:56:07
แน่ใจเหรอว่าเด็กโข่งเดินตามตูดกุ๊กคนนั้นกับผู้ชายเจ้าเล่ห์บนเตียงเป็นคนเดียวกัน
เปรมโก๊ะได้น่ารักที่สุด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: DE SaiKuNee ที่ 04-02-2016 17:27:09
 o18 o18
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 04-02-2016 17:49:41
คืนดีกันได้เสียที คนอ่านปวดใจตั้งนาน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 04-02-2016 18:27:21
แฮปปี้ซะที โอ๊ยยยย
เท็นเป็นของเปรมละนะ
รับผิดชอบด้วยล่ะเปรม!!
จริงอย่างที่โชว่า หาสาระไม่ได้จริงๆ ฮ่าๆ
จะจบแล้วสินะ
เราชอบเรื่องนี้มากเลยนะ
ยังไงก็จะเป็นกำลังให้ต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 04-02-2016 19:02:41
เจอคนกันเองจนได้ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 04-02-2016 23:33:54
ใกล้จบซะที จะได้ happy ending กันทั่วหน้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 05-02-2016 00:01:30
เฮ้อ โล่งใจมาก ๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 05-02-2016 23:54:17
 :pig4:  :pig4:  :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: supernaturalgay ที่ 06-02-2016 00:32:54
เพื่อนสนิทแชงมานะเหรอ?  เคยอ่านผ่านๆว่ามีแฟนแล้ว  ที่แท้ก็น้องคนนี้นี่เอง 
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 06-02-2016 20:19:26
นึกว่าจะดราม่า ฮือออ ดีกันแล้วก็ดีใจ แต่เอ เดย์นี่ดูเคะๆยังไงอยู่นา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: รุ่งนภา ที่ 06-02-2016 23:54:17
 

เสียน้ำตาตอนที่แล้ว :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: 


 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ ตอนนี้เสียเลือดต่อออออออ :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:


 :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:ดีใจที่ทั้งหน่องเปรมและหมอเท็นดีกันค้าาาาาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: Youi_chin ที่ 07-02-2016 09:39:58
 :impress2: :man1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 08-02-2016 20:08:56
โห..นี่ลุ้นเด็กโข่งง้อกุ๊กซะแทบลืมหายใจกลัวไมม่สำเร็จ..ถอนหายใจดังเฮือกตามด้วยกำเดากระฉูด :pighaun: เท็นเป็นของกุ๊กแล้ว เย๊ๆๆ :oo1:
ว่าแต่เดย์นี่ใครอ่ะชื่อคุ้นๆแฮะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 11-02-2016 14:25:31
ลุ้นๆ ให้ภารกิจจบด้วยดี
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: sirikanda28 ที่ 11-02-2016 17:17:01
ยังตลกเหมือนเดิมนะ
กลุ่มนี้
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 11-02-2016 20:26:02
ใกล้จะจบแล้วววว ตามกันมาจะครบปีแล้วนะ รู้สึกเหมือนได้เติบโตไปกับตัวละครในเรื่อง จะบอกว่าเหมือนเพื่อนกันก็จะเวอร์ไปอีก555 แต่ก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆแหละ

หลังจากนี้ก็จะติดตามผลงานของจูนไปเรื่อยๆนะ เป็นกำลังใจให้จ้าาา :กอด1: :กอด1:

ปล อย่าลืมdollismนะจูน ไปอัพสักทีเถอะะะะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: Nattiz ที่ 11-02-2016 21:34:34
ฮือออ เขาคืนดีกันสักแล้วววว กลัวว่าจะทะเลาะกันนาน
เป็นก๊วนที่ไร้สาระมากๆเลยค่ะ แต่ก็ยังอ่าน ฮ่าๆๆๆ

อยากอ่านคู่แชงมากับนายเดือนคณะนั้นจังเลยค่ะ-.,-
เหมือนสัมผัสออร่าได้ว่าท่าทางจะมัน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: yaoi13 ที่ 13-02-2016 18:51:05
นิยายเรื่องนี้เอาฮาใช่ไหม ตอบบบบบ
โอ๊ยตอนนี่แล้วร้องไห้ปานจะขาดใจ
พออ่านตอนถัดมาเท่านั้นแหละ ฮ่าๆๆๆๆ(เข่าทรุดพร้อมเอามือทุบพื้น)
ปล.เพื่อนดีมีชัยไปกว่าครึ่ง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: snowtoy ที่ 13-02-2016 22:21:22
 :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 17-02-2016 11:18:09
เคลียร์เรื่องเปรมได้ละ เหลือเรื่องน้องเดียร์ ขอเกลียดบรรดาพ่อๆได้ป่ะ :katai1: ทำไมไม่ฟังเลย
ที่ชอบสุดก็ตอนท้ายนี่แหละรวมตัวกันทีไรหาสาระไม่มีจริงๆ 555 หวังว่าจะไม่เอาอาก้าไปถล่มจริงๆนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: umima ที่ 27-02-2016 00:17:12
พึ่งได้มาอ่านต่อตอนหลังๆ ค่ะสนุกมากเลย นอนหัวเราะหนักมาก :laugh: :laugh: :laugh:รอบทส่งท้ายค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: umima ที่ 01-03-2016 17:36:21
อยากจะถามคนแต่งว่าซันกับแชงมาหนิยังไงคะ5555555555ชอบคู่นี้หนักมาก ถึงโมเม้นจะน้อยแต่ก็มี :hao6:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 01-03-2016 17:40:21
คิดถึงเด็กโข่งกับกุ๊ก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 01-03-2016 21:40:28
คิดถึง คิดถึง คิดถึง

มาหาเค้าหน่อย ทั้งแปดหนุ่มเลยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: eaimeaimm ที่ 01-03-2016 23:55:54
บรรยายอาหารได้เห็นภาพและน่ากินมากอะ รู้สึกหิวเลย555555555
เท็นนี่อึนๆมึนๆเนอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: eaimeaimm ที่ 04-03-2016 01:51:28
เท็นทำไมแปลกงี้ มึนๆอึนๆสุดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 04-03-2016 05:38:28
 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: snowtoy ที่ 14-03-2016 07:41:42
 :call: :call:  จุดธูปอัญเชิญ 5555 :call: :call:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.30) 2/2/59 P.65 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: yumijung ที่ 24-03-2016 14:10:50
กุ๊กเข้าใจเท็นแล้วเนอะ =)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 25-03-2016 20:06:23
ตอนที่ 31

(ตอนจบแล้ว อย่าลืมอ่านทอล์คด้านล่างด้วยน้า สำคัญมาก 55555555 5)



ผืนฟ้าเหนือคฤหาสน์เกียรติวานนท์ถูกย้อมเป็นสีส้มอมแดง แสงอาทิตย์อัสดงตกกระทบกลางสวนหย่อมซึ่งเต็มไปด้วยความคึกคักจากเหล่าเด็กวัยรุ่นที่จับกลุ่มเตรียมปาร์ตี้ฉลองปีใหม่กันอยู่


ด้านหนึ่งของสวน สามสีกับเปมทัตกำลังหมักเนื้อสัตว์เตรียมประกอบอาหารโดยมีเด็กโข่งคอยยืนอ้อนพ่อครัวอยู่ไม่ห่าง ไม่ไกลกันมากเป็นครูคณิตกับเดียร์ช่วยกันกางชุดโต๊ะเก้าอี้พับไม้ยาง ส่วนไดนาไมต์กับเอื้ออังกูรติดตั้งลำโพงและเครื่องเล่นคาราโอเกะเพื่อสร้างบรรยากาศอยู่อีกมุม


อากาศในวันสิ้นปีเย็นสบาย ลมพัดมาเบาๆ เคล้าเสียงหัวเราะของเหล่าเด็กหนุ่มที่ตะโกนหยอกล้อกัน ถึงตรงนี้เฟอร์รารี่คันหรูสีแดงสดก็แล่นมาจอดเทียบท่า


คนที่ก้าวลงมาจากฝั่งที่นั่งคนขับคือไฟ ในมือของเขาหิ้วถุงใส่เนื้อสัตว์ที่โดนพ่อครัวไหว้วานให้ช่วยไปซื้อเพิ่ม กำลังเดินเถียงกับโชซึ่งอุ้มถุงกระดาษใส่ผักและผลไม้เข้ามาอย่างเผ็ดร้อน


“...นี่พวกนายไม่เหนื่อยกันบ้างรึไง” เดย์ที่ยกไฟเย็นสามกล่องตามเข้ามาพูดอย่างหมดแรง   
   

ไม่นานอาหารก็ปรุงเสร็จพร้อมรับประทาน เหล่าเด็กวัยรุ่นทยอยกันยกจานไปวางเรียงกันบนโต๊ะก่อนจะเริ่มจับจองที่นั่ง ตอนนั้นเองที่เด็กสาวเพียงคนเดียวขออาสาเปิดฟลอร์


“ฉันรักเท้ออออ ให้เท้อออ หมดทั้งฮั้วใจ๊...”


เสียงดนตรีทุ้มดังผ่านลำโพงส่งให้หัวใจเต้นตึกตัก เดียร์เหลือบมองหน้าจอ “อยากถามทำไม...ทำไมเธอนอกใจฉัน?” เธอสูดลมหายใจก่อนจะแผดเสียงลั่น


“ทำไมเธอนอกใจฉัน!! ทำไม้เธอนอกใจฉันนนนนน!”


“อ่าวไอ้เดย์ยังไงเว้ยเฮ้ย?” พวกที่เหลือมองกันตาเลิกลัก


“ฮือ! ฮือ! หือออออออ!”


“เอาเข้ มีครวญคราง” ไฟหัวเราะลั่นตามด้วยคนอื่นที่พร้อมใจกันตบมือตะโกนเชียร์เด็กสาว เดย์ฟังแล้วยกมือกุมหน้า ว่ากันตรงๆ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจรสนิยมทางดนตรีของคนรักเท่าไรนัก


ปัง!!


พลันทุกคนก็สะดุ้งเฮือก เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์ไถลตัวลงไปนอนราบกับพื้น


“เอื๊อะ! ไอ้เหี้ยกูโดนยิง! มึงกูโดนยิ้งงงง!”


“...” สามสีมองคู่หูที่นอนชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น พูดเหนื่อยๆ “เขาจุดพลุไหมล่ะ ทุ่มเทจังวะมึงเหนี่ย”


พอดีกับที่เพลงของเดียร์จบลง เด็กสาวเปล่งเสียงผ่านไมโครโฟนยิ้มๆ “ต่อไปตาใครคะ?”


“ไอ้เอื้ออยากร้องครับ!” เปมทัตตะโกนอย่างนึกสนุก เรียกทุกสายตาหันไปมองเจ้าของชื่อ ปิศาจร้ายสะดุ้ง แสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน “อะ อะไรไอ้เปรม...”


“พวกมึงจับมันไว้! ลากมันขึ้นไปร้องเพลงให้ได้!” สิ้นคำพ่อครัวหมอยากับไดนาไมต์ก็ลุกพรวด เอื้ออังกูรวิ่งหนี ร้องลั่นเหมือนโดนเหยียบหาง “ไอ้เหี้ยไม่เอ๊า!”


“ทำไมวะ?” สามสีอดถามไม่ได้ เปมทัตหัวเราะ


“เดี๋ยวก็รู้”


เบื้องหน้าปรากฏร่างเด็กหนุ่มผมสีชมพูกับไฟวิ่งไล่จับปิศาจ เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหนีตายสุดชีวิต ทว่าสุดท้ายก็โดนเพื่อนคว้าแขนทั้งสองข้างไว้จนได้


“ไม่เอาไอ้สัด!” เขาหันมาเหลือกตาใส่พ่อครัวอย่างคาดโทษ “ไอ้เหี้ยเปรมมึง!”
   

“แม่งโดนหามอย่างกับนักโทษ” สามสีมองหวาดๆ เปมทัตชูนิ้วชี้ร้องอย่างคึกคัก


“จัดไปสักหนึ่งบทเพลง!”


“เอื้อดูนี่ไอ้สัด ไอ้เอื้อเอานี่” ไฟยื่นแก้วเหล้าเพียวดีกรีสูงในมือให้ “แก้วเดียวพลิกชีวิต เดี๋ยวมึงเป็นเองเชื่อกู”


“อะ ไอ้สัด...” เอื้ออังกูรหน้าซีด ดิ้นสุดแรงก่อนจะโดนหมอยาจับกรอกเหล้าใส่ปากไปทั้งอย่างนั้น


อึดใจเดียวต่อมา...


“ว่าไงไอ้สัด!”


“วู่ววว! มันต้องอย่างงั้นนน!” เปรมตะโกนพร้อมยกนิ้วให้ เอื้ออังกูรเดินไปยืนด้านหน้า มีอาการเซเล็กน้อย ยกไมโครโฟนขึ้นมาพูดเสียงทุ้ม


“อยากฟังมากนักกูจัดให้”


นิ้วยาวกดเลือกเพลง ก่อนอินโทรคุ้นหูจะดังขึ้น พวกที่เหลือร้องเฮอย่างช่วยปลุกใจ ทว่าพอทำนองเข้าท่อนแรกแล้วเอื้ออังกูรก็ยังคงยืนนิ่งอยู่


จนใกล้ถึงท่อนฮุคนั่นเองถึงได้เปล่งเสียงท่อนแรก “ดึกดื่น! ค่ำคืนนี้...ไปๆ ไปๆๆ ปาร์...ตี้ อยากสั่งบรั่นดี! แต่เงินไม่มีก็สั่งเบียร์...ดีก่า...”


“...” เหล่าคนฟังลดมือลงโดยอัตโนมัติ ในขณะที่เปมทัตหันไปกลั้นขำตัวสั่นริกๆ แล้วเอื้ออังกูรก็ตะโกนร้องท่อนฮุคออกมา


“บอกหน่อยได้! ไหมชื่อ...อะไรๆ จ๊ะ!”


แน่นอนว่าในส่วนของทำนองนั้นยังวนกลับมาไม่ถึง ไฟนั่งอ้าปากค้าง เป็นจังหวะที่เปรมหลุดหัวเราะลั่น โชเห็นแล้วอดขมวดคิ้วพูดไม่ได้


“นี่มึงแกล้งร้องเพี้ยนปะวะ โคตรเหมือน”


“นักร้องนำ...” ไดนาไมต์คล้ายยังไม่หายช็อค “นำดนตรีไปเลยอีเหี้ย มึงรอทำนองหน่อยไม่ได้ไง้!”


“...เพื่อนเป็นคนใจร้อน” สามสีฟังแล้วเหงื่อตก


เห็นกร่างไปทั่วแบบนั้นใครเล่าจะเชื่อว่านอกจากวิชาคณิตศาสตร์แล้ว เอื้ออังกูรยังไม่ถูกโรคกับวิชาดนตรีอีกด้วย ตั้งแต่เกิดมาเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก็ไม่สามารถร้องเพลงให้เข้าทำนองเหมือนชาวบ้านคนอื่นได้ นับเป็นอีกหนึ่งจุดอ่อนอันคาดไม่ถึงของผู้ชายมาดร้ายคนนี้


ยกเว้นในบางครั้งที่เอื้ออังกูรสามารถร้องออกมาได้ไพเราะอย่างไม่น่าเชื่อ ทว่าเนื้อร้องนั้นห่างไกลจากคำว่าบทเพลงไปมากโข ฟังแล้วคล้ายบทสวดมากกว่า


เด็กหนุ่มผมน้ำตาลมักเผลอร้องออกมาตามคำที่ปรากฏอยู่ในหัว...ซึ่งตรงนี้เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน


“ต่อไปขอเชิญ...” เพลงแรกของเอื้ออังกูรจบลงไปแล้ว ร่างสูงส่งเสียงอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์น้ำเมาที่เพิ่งซัดย้อมใจเพิ่มเข้าไปอีกแก้ว


“ขอเชิญคุณเอื้ออังกูรคร้าบบบ!”


“เชิญตัวเองว่ะ...” ไดนาไมต์จิบเบียร์หวาดๆ


ต่อด้วยบทเพลงที่สอง และสาม...หลังจากนั้นปิศาจร้ายไม่วางไมโครโฟนอีกเลย แน่นอนว่าเสียงร้องนั้นก็ยังคงคร่อมจังหวะอย่างเสมอต้นเสมอปลายจนเปมทัตต้องยอมแพ้ในที่สุด


“เอื้อมึงลงมาเถอะ...”


“ก็บอกแล้วว่าอย่าให้ขึ้น!!” เอื้ออังกูรยืนโงนเงนแล้วแหกปาก อัคคีนั่งกุมขมับ ทนการร้องเพลงนำดนตรีของอีกฝ่ายไม่ไหวอีกต่อไป


“ไอ้เอื้อมึงลงมานี่!”


“ไม่เอา! กูยังไม่ได้ติ๊ปเลย!” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลโวยวาย หมอยาตะโกนเกลี้ยกล่อมอย่างใจเย็น


“กูจ้างมึงลงเอื้อ เอื้อมึงฟังกู...กูจ้างมึงลง”


“กูจะเอาติ๊ปห้าร้อย!”


“มึงเอาไปพันนึงเลยไอ้สัด! ลงมา!” ไฟสติขาดผึง ร้อนถึงสามทหารเสือที่ต้องไปช่วยกันลากเอื้ออังกูรลงมาก่อนมันจะโดนเตะ ตรงกลางทางมีเมธายืนรอรับอยู่


“เอื้อไม่ได้เมานะเม! ไอ้พวกเนี้ยต่างหากที่เมา!” เอื้ออังกูรหันไปชี้ๆ ทุกคนแถวนั้น ครูคณิตพยักหน้าเหนื่อยๆ “ครับๆ...”


“เมก็เมา!”


“อ้าวไอ้สัด” เปรมส่งเสียง ไดนาไมย่นคิ้ว “เล่นผู้ปกครองตัวเองเฉย”


หลังปิศาจร้ายสงบลงแล้วเหล่าเด็กวัยรุ่นก็นั่งล้อมวงกันกลางสวนหย่อม เมธาลูบเส้นผมสีน้ำตาลที่กองอยู่บนตักตัวเองอย่างนึกเอ็นดู เอื้ออังกูรนอนหนุนตักคนรักหลับไปอย่างสบายใจ


ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็เป็นคนเปิดประเด็น


“พวกมึงเคยทำอะไรเลวๆ แต่ไม่กล้าบอกใครแมะ?”


ดวงตาเหมือนงูคู่นั้นพราวระยับ พูดอย่างนึกสนุก “เอามาแชร์กันดีกว่า เริ่มจากไอ้ไฟก่อนเลย!”


“...กูเคยขับรถแล้วโดนแมววิ่งตัดหน้าอะมึง” หมอยาเปิดปากเล่าง่ายๆ “ทีนี้กูเบรกไม่ทัน เลยเหยียบขาหน้าน้องหักทั้งสองข้างเลย”


“หูย...” คนฟังพร้อมใจกันสูดปาก อัคคีพูดเรียบๆ “เขาว่าเหยียบแมวบาปเหมือนเหยียบเณร...”


ไฟจิบเบียร์พลางมุ่นคิ้ว “รู้งี้กูเหยียบเณรเลยดีกว่า ไหนๆ ก็บาปเท่ากันละ”


“เดี๋ยวๆ อีเหี้ย” ไดนาไมต์โบกมือพลางเหงื่อตก ก่อนจะหันไปทางพ่อครัว “ไอ้เปรมล่ะ?”


“กูเคยจิตตกขนาดนั้นอยากปล้ำป้าแม่บ้านศร.สี่อะ” เปมทัตสูดปาก ทำหน้าตื่นเต้น “วันนั้นเห็นแกใส่ถุงมือล้างห้องน้ำสีส้ม...เซ็กซี่ฉิบหาย”


เท็นยกมือตัวเองขึ้นมอง


“...เราใส่บ้างดีไหม?”


“ไม่ต้อง!!” ทั้งวงตะโกนแทบเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนไดนาไมต์ก็จะเปิดปาก


“กูว่าคนต่อไปพีคกว่า”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูจุดยิ้มลึกลับ “กูเชื่อว่าคนนี้จะเป็นคนที่ทำให้เราทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้ในเวลาเดียวกัน...” ดวงตาเหมือนงูสะท้อนภาพคนที่นั่งตรงข้ามตัวเอง


“เชิญคุณเมธาครับ”


ทั้งวงหันไปมองคนตัวเล็กเป็นตาเดียว ครูคณิตพยักหน้า ก่อนจะเริ่มพูด “คนแถวบ้านเราชอบจับตัวอะไรแปลกๆ มากินกัน อย่างกบเขียดอะไรเงี้ย เรารับไม่ได้เลยอะ”


เมธาเล่าว่า “จนวันหนึ่งพ่อเราได้กบมาห้าตัว แกก็จับมันแล่หนังขังใส่กล่องแล้วราดพริกกับเกลือใส่ เราแอบไปเปิดฝาดูกับพี่ชาย กบดิ้นใหญ่เลย มันคงแสบมันอะ เราทนดูไม่ไหว ก็เลย...”


ทุกคนเงียบเสียงพร้อมกันไปชั่วอึดใจ


“เราก็เลยปิดฝาไว้ตามเดิม รอกิน ขาหน้ามันอร่อยจริงๆ แหละ กรอบมาก”


“เม้!!!” สามทหารเสือกรีดร้องปิ้มจะขาดใจ 


ไดนาไมต์กุมขมับ เหลือกตาคล้ายกำลังช็อค “ไม่นะ เมที่น่ารักของกู...แดกกบ”


“...ไหนไอ้สามเล่ามั่งดิ๊?” เมื่อเห็นแกนนำสติยังไม่คืนกลับมาดีไฟจึงรับหน้าที่ต่อให้ เด็กหนุ่มตัวสูงนั่งนึก สุดท้ายก็เปิดปากว่า


“กูเคยไปงานลอยกระทงตอนม.ปลายกับกลุ่มเพื่อนอะ งานที่ม.เรานี่แหละ เดินกันมาอย่างจ๊าบเลย บรรยากาศสนุก ละแม่งมีป้าเก็บขยะคนนึงแกมาตะโกนใส่ ‘เอ้อพ่อมึงรวย!’...เอ่าอะไรกูเพิ่งมาหนิ?”


สามสีถอนหายใจ “มันเลยทำให้กูคิดได้ว่าในขณะที่เรากำลังสนุก อาจจะมีบางคนที่เขาไม่ได้สนุกไปด้วยก็ได้ ทั้งๆ ที่อยู่ในงานเดียวกัน โลกเรามันก็แบบนี้...”


“แล้วมึงทำไงวะ?” อัคคีถามขึ้นมาอย่างคล้อยตามความคิดเพื่อน


“กูเลยลากป้าไปกระทืบหลังม.อะ”


“ไอ้เหี้ย!!” ทั้งวงแทบหงายท้องขาชี้ฟ้า สามสีพูดยิ้มๆ “กูล้อเล่นไอ้สัด! แค่เดินหนีป้าแกเฉยๆ แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยดีหรอก”


“...”


ก่อนลำดับการเล่าเรื่องจะเวียนไปตามที่นั่ง ตามด้วยเสียงหัวเราะของกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่ช่วยแต่งแต้มไม่ให้สวนหย่อมอันงดงามต้องเงียบเหงาในยามค่ำคืน 




นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม ที่มุมหนึ่งของสวนหย่อมบนเก้าอี้ยาวสีขาว เด็กสาวนั่งมองพวกเปรมเล่นไฟเย็นพลางส่งเสียงหยอกล้อกันอย่างคึกคักท่ามกลางพลุที่ถูกจุดขึ้นเป็นระยะ


ถึงตรงนี้เดย์ก็ปลีกตัวออกมา เขาถอดเสื้อนอกของตัวเองคลุมให้คนรักก่อนจะนั่งลงข้างกัน


“ขอบคุณนะคะ” เด็กสาวยิ้มให้ราวกับเทพธิดา ซีกแก้มคนมองขึ้นสีเรื่ออย่างหาดูได้ยาก เดินทัพกระแอมไอ พูดเหมือนดุ “รู้ว่าตัวเองป่วยง่ายก็ใส่เสื้อให้มันหนาๆ หน่อยสิ”


“ก็หนูไม่หนาวนี่” เดียร์ยู่ปากเหมือนเด็กๆ เดย์ดึงแก้มเด็กสาวเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเหยี่ยวสะท้อนภาพกลุ่มคนเบื้องหน้า หลุดพูดออกมา


“สุดยอดไปเลยนะเจ้าพวกนั้นน่ะ”


เดียร์มองตาม เธอยิ้มออกมา “นั่นสิคะ ถ้าไม่มีพวกเขา เราสองคนคงไม่ได้มานั่งข้างกันแบบนี้แน่ๆ” เด็กสาวจิบน้ำผลไม้ในมือ ดวงตากลมโตสั่นวูบ “แต่พี่เดย์ใจร้ายมากเลยนะ คิดจะทิ้งหนูจริงๆ เหรอ?”


เดย์ถอนหายใจ มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มของคนรัก


“ใครมันจะทำใจทิ้งเด็กอย่างเธอลงได้ง่ายๆ กัน...”


เดียร์จุดยิ้ม เธอเอนตัวเอาหัวซบไหล่เด็กหนุ่มอย่างออดอ้อน “อย่าทิ้งหนูไปอีกนะ นี่ร้องไห้น้ำตาเปียกหมอนทุกคืนเลยรู้เปล่า”


“เว่อร์แล้ว” เดย์จิ้มหน้าผากน้อง “เธอนั่นแหละจะทิ้งพี่ เดี๋ยวไปเรียนต่อเจอฝรั่งหล่อๆ ก็ลืมพี่แล้ว”


“ไม่มีทาง!” เดียร์กอดแขนคนรักไว้แน่น “ฝรั่งตัวใหญ่ ไซส์พกง่ายแบบพี่เดย์น่ารักกว่าตั้งเยอะ!”


“...เดี๋ยวๆ” เดินทัพเบรกหน้าเจื่อน มันใช่เรอะ...


พูดตามตรง ตอนแรกที่รู้ว่าเด็กสาวจะหมั้นเดย์ก็คิดจะตัดใจอยู่เหมือนกัน ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นถึงนายน้อยแห่งคฤหาสน์ใหญ่ สามัญชนอย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้?


ทว่าหลังเดินทัพตีตัวออกห่างน้องเดียร์ได้ไม่ถึงอาทิตย์เปมทัตก็โทรมาหา บอกว่าได้เบอร์มาจากแชงมา จากนั้นจึงนัดเจอกับเขาเพื่อพูดคุย


ตอนนั้นเองที่เดย์รู้ว่าคู่หมั้นของเด็กสาวคือทศทิศ พอคุยกันจึงได้รู้ถึงความสัมพันธ์ของเด็กโข่งกับพ่อครัว จริงๆ ก็เอะใจตั้งแต่ตอนเล่นสงกรานต์ด้วยกันแล้ว กอปรกับอีกฝ่ายอาสาสนับสนุนเขา เดินทัพเชื่อใจคนพวกนี้...


พร้อมตัดสินใจแล้วว่าจะดูแลเด็กสาวข้างกายให้ดีที่สุด


เดย์ตัดสินใจเข้าไปคุยกับปิยะโดยตรงพร้อมกับเดียร์และเท็นในไม่กี่วันต่อมา แปลกใจที่พ่อของเด็กสาวไม่ได้ไล่ตะเพิดเขาในทันทีอย่างที่คิด อาจเพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจลูกสาวมากนัก


ปิยะมองหน้าเขา พูดด้วยเสียงทุ้มกังวาน


‘ฉันเป็นคนดูแลน้องเดียร์ตั้งแต่เธอเกิด ประคบประหงมมาอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม น้องเดียร์เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักและเพียบพร้อม มีการศึกษา มีชาติตระกูล และเป็นลูกสาวคนสำคัญของพ่ออย่างฉัน’


ชายเชื้อจีนถามเขาสั้นๆ


‘แล้วนายมีอะไรดี?’
   

เดย์นิ่งไป เขาสบตาชายร่างใหญ่ ตัดสินใจพูดว่า ‘ผมเกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง อาจไม่มีเงินทองหรือฐานะทางสังคมเพียงพอที่จะทำให้คุณเชื่อใจ แต่พ่อของผมสอนไว้เสมอว่าถ้าอยากได้อะไรต้องสร้างขึ้นด้วยตัวเอง’
   

ดวงตาเหยี่ยวทอประกายแน่วแน่


‘แม้ตอนนี้ยังไม่มี แต่อีกไม่นานผมจะสร้างมันขึ้นมา เพื่อไม่ให้ลูกสาวคนสำคัญที่คุณดูแลมาอย่างดีต้องหม่นหมอง ผมจะดูแลน้องเดียร์ให้ดีที่สุดตราบเท่าที่ตัวของผมจะทำได้’


ตอนนั้นเองที่เดินทัพคุกเข่าลงตรงหน้าปิยะ ก่อนจะก้มตัวจนหน้าผากติดพื้น


‘ได้โปรดให้ผมได้ดูแลลูกสาวของคุณด้วยครับ’
   

ชายเชื้อจีนมองท่าทางนั้น ดวงตาตี่เล็กเกิดประกายวูบ ก่อนจะเปล่งเสียงออกมา


‘You’re very brave to ask my sweetheart like this.’
(นายกล้ามากที่เข้ามาขอลูกสาวฉันแบบนี้)


เดย์เงยหน้า ตัดสินใจถามกลับด้วยภาษาเดียวกัน ‘What would you like to see in me?’ (คุณต้องการเห็นอะไรในตัวผม?)


‘Remarkableness.’ (ความโดดเด่น) ปิยะตอบเรียบๆ ‘But you don’t.’ (แต่นายไม่มี)


‘Please don't take things for granted.’ (อย่าทึกทักไปเองสิครับ) เดินทัพหลุดพูดอย่างลืมตัว สำเนียงของเขาไพเราะน่าฟัง


‘In some special things, only ordinary man can be done.’


ชายเชื้อจีนยกยิ้ม ‘Are you sure that ‘ordinary man like you’ will take care of my sweetheart?’
   

‘I will prove myself.’ เดย์สบตาอีกฝ่าย ตอบเสียงดังฟังชัด
   

‘Yes, I can.’


‘...I see.’ ปิยะลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินเข้ามาหา ทศทิศเหลือบมองเล็กน้อย เดินทัพลอบกลืนน้ำลาย ทว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางยอมหลบสายตาอีกฝ่ายแน่


ถึงต้องโดนต่อยเดย์เตรียมใจไว้แล้ว


หมับ!


ตอนนั้นเองที่ปิยะกลับสวมกอดเขา พูดเสียงเบาราวกับกระซิบ


‘Love girl love her dad, right?’


เด็กหนุ่มยิ้มออกมา ตอบอย่างมั่นใจ


‘Sure, sir.’
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 25-03-2016 20:07:28
(ต่อ)



กลับมาปัจจุบัน เดินทัพนั่งมองพวกเปรมถือไฟเย็นวิ่งไล่กันในสวนหย่อม บรรยากาศในคืนสิ้นปีอบอวลไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเหล่าเด็กหนุ่ม


เดย์เงยหน้า ผืนฟ้าเหนือเจ้าพวกนั้นเต็มไปด้วยดวงดาวอันพราวระยับและพลุหลากสี ส่องประกายไม่ต่างจากพวกบ้าๆ บอๆ ที่วิ่งไล่กันอยู่ด้านล่าง


ภาพนั้นสวยงามจนเดินทัพอดพูดออกมาไม่ได้


“ขอบคุณอะไรก็ตามที่พาเจ้าพวกนั้นมาเจอกัน...”


“ไอ้เหี้ยเปรมไปทางโน้นแล้ว! จับมันไว้!”


เดียร์กอดแขนคนรัก ซบไหล่แกร่งแล้วช่วยอธิษฐานอีกแรงว่า


“และขออย่าให้มีอะไรพรากพวกเขาไปจากกันเลยนะ”




ที่หน้าต่างตรงทางเดินชั้นสองของคฤหาสน์เกียรติวานนท์ ปิยะยืนมองลูกสาวนั่งคุยกับเด็กหนุ่มผมดำในสวนหย่อมด้วยแววตาอ่อนแสง


ตึก...


หูของชายเชื้อจีนได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ถึงตรงนี้ใครบางคนก็เดินมาหยุดอยู่ข้างกัน ร่างใหญ่ยื่นถ้วยกาแฟร้อนในมือส่งให้เขา


“Thanks.” ปิยะรับมา มองเจ้าบ้านที่ขยับตัวไปนั่งบนขอบหน้าต่างพร้อมถามเขาว่า


“เป็นห่วงเหรอ”


“แหงล่ะ ลูกสาวของฉันทั้งคนเลยนะเฟ้ย” ปิยะแยกเขี้ยว ไม่วายเหลือบมองไปทางสวนหย่อมอีกรอบ


“ไม่คิดว่าคนหวงลูกสาวแบบนายจะยอมให้เด็กหนุ่มแปลกหน้ามาคว้าไป” หมอแปดสัพยอก ดวงตาตี่เล็กกระตุกหงึก “พูดให้มันดีๆ นะเฟ้ย! จริงๆ ฉันให้คนไปแอบสืบเรื่องของเด็กคนนั้นมาก่อนแล้วต่างหาก”


ชายเชื้อจีนจิบกาแฟ “ใครมันจะไปยอมยกลูกสาวให้ผู้ชายที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าดูแลกัน ฉันสืบจนรู้ว่าพ่อของเดย์เป็นคนอังกฤษ แต่งงานกับแม่ที่เป็นคนไทย มีพี่น้องอีกสองคน ตัวเองเป็นลูกคนกลาง”


หมอแปดมองเพื่อนพูดต่อเงียบๆ


“ถูกใจตรงที่หมอนั่นบอกว่าตัวเองฐานะ ‘ปานกลาง’ ทั้งๆ ที่มีพ่อเป็นผู้ส่งออกธุรกิจรายใหญ่นี่แหละ เป็นเด็กที่จริงจังและถ่อมตัวจริงๆ”


ปิยะทำหน้ายู่เหมือนเด็กๆ “แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นน้องเดียร์จะพามาเปิดตัวสักที เลยแกล้งเสนอให้คุยกับลูกชายนายนั่นแหละ แต่พูดก็พูดเถอะ สองคนนั้นเข้ากันได้ดีมากจนฉันเผลออยากให้เป็นจริงขึ้นมาแวบหนึ่งเลยล่ะ”


ชายเชื้อจีนจุดยิ้ม “แต่สุดท้ายเด็กคนนั้นก็เข้ามาขอน้องเดียร์กับฉันตรงๆ คุกเข่าด้วยนะ เป็นลูกเขยที่น่าเอ็นดูจริงๆ” ก่อนจะหันไปทางอีกคน


“ว่าแต่นายเถอะ จะปฏิเสธฉันก็ได้แท้ๆ เออออตามซะน่ากลัวเลยนะ”


“เด็กๆ สนิทกันไว้ก็ดีแล้วนี่” เจ้าบ้านเอ่ย แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทำให้เสี้ยวหน้าหล่อเหลาดูอบอุ่นกว่าที่เคย


ปิยะมองลงไปที่กลางสนาม ดวงตาลูกคนจีนสะท้อนภาพทศทิศวิ่งไปกอดพ่อครัวในขณะที่ฝ่ายหลังร้องโวยวาย ร่างใหญ่หัวเราะออกมา “นายรู้อยู่แล้วใช่ไหม...ความสัมพันธ์ของเท็นกับเด็กที่ชื่อเปรมน่ะ?”


“คิดว่าฉันเป็นใครกัน” หมอแปดจิบกาแฟเรียบๆ ชายเชื้อจีนอ้าปากค้าง


“จริงดิ! ไม่ตกใจอะไรเลยเรอะ!”


“ไม่นี่?” เจ้าบ้านเลิกคิ้ว ปิยะเหงื่อตก “ว่าแต่ใจร้ายจังเลยนะ ทั้งๆ ที่รู้ก็ยังบอกให้เท็นคุยกับน้องเดียร์อะเหรอ”


“นายรักลูกสาวในแบบของนาย...” หมอแปดเปรยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า


“ฉันเองก็มีวิธีเอ็นดูลูกชายในแบบของฉันเหมือนกัน”


“อะฮ้า! จริงๆ ก็แค่งอนที่เท็นไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับนายล่ะสิท่า!” ปิยะพูดล้อๆ “ไอ้พ่อติดลูกชายเอ๊ย!”


“...” เจ้าบ้านเบือนหน้าหนี ข้างแก้มซีดขึ้นสีอย่างหาดูได้ยาก ชายเชื้อจีนหัวเราะ “แล้วนี่รู้ความเป็นไปมาจากไหน”


“ออกัส” หมอแปดบอก “หมอนั่นคออ่อน โดนมอมเหล้าหน่อยก็คายความจริงออกมาเกือบหมดแล้ว” ร่างใหญ่จิบกาแฟอย่างทองไม่รู้ร้อน “แต่ออกัสไม่รู้หรอกว่าฉันรู้”


“...นายนี่มันน่ากลัวจริงๆ” ปิยะสั่นหน้า ก่อนจะโดนเสียงหัวเราะเรียกให้มองลงไปด้านล่าง “อา เห็นเด็กพวกนั้นแล้วก็คิดถึงเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาเลยเนอะ พวกเราในสมัยนั้นเองก็เสียงดังแบบนี้แหละ”


“ตอนนี้แก่หัวหงอกกันหมดแล้ว” เจ้าบ้านเอ่ย ชายเชื้อจีนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี


“นัดเจอกันหน่อยดีไหมน้า~”


หมอแปดจุดยิ้มอบอุ่นออกมาแทนคำตอบ




ในสวนหย่อมเวลาห้าทุ่มห้าสิบห้า ผมนั่งมองกุ๊กกับเพื่อนๆ วิ่งเล่นไฟเย็นกันอย่างคึกครื้นอยู่เงียบๆ


“เท็นไม่ไปเล่นกับพวกเปรมเหรอ?”


เมหันมาถามยิ้มๆ บนตักของเขามีไอ้ปิศาจหัวสีน้ำตาลที่เมาแอ๋นอนซบอยู่


“กุ๊กกำลังสนุก เราไม่อยากไปขัด” ผมตอบ จริงๆ แค่ได้มองกุ๊กเล่นกับเพื่อนๆ อย่างเป็นธรรมชาติอยู่ตรงนี้ ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาตอนได้แกล้งเพื่อนกับโดนแกล้งซะเองแบบนี้...


แค่นี้ผมก็มีความสุขมากพอแล้ว


“เฮ้ย จะเที่ยงคืนแล้ว!” ไดนาไมต์ร้องเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ไฟทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้า หันมาทางพวกผม “เฮ้ยยย! พวกมึงอะ ตรงนี้เห็นพลุชัดแจ๋วเลยนะ มานอนเคาท์ดาวน์ตรงนี้กันเถอะ!”


สามสีเดินไปทางเดย์กับน้องเดียร์ บอกว่า “มานอนดูพลุด้วยกันเถอะ”


ผมมองเมที่พยายามปลุกไอ้ปิศาจซึ่งยังงัวเงียอยู่ให้ลุกขึ้น ตอนที่กำลังจะเข้าไปช่วยลาก ใครบางคนก็เดินมาหยุดตรงหน้าผมพร้อมส่งมือให้


“ไปดูพลุตรงโน้นกันเถอะเท็น” กุ๊กนั่นเอง เขายิ้มให้ผมปนหอบ คงเพราะเพิ่งเล่นเสร็จมาเหนื่อยๆ ดวงตาของผมสะท้อนมือของเขา


มือคู่นี้ที่คอยค้ำจุนผมเสมอมา...


ผมตัดสินใจคว้ามือนั้นไว้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามกุ๊กไปเงียบๆ


ลมใหญ่พัดมาวูบหนึ่งคล้ายการสลับฉาก


พวกเราสิบคนนอนหันหัวชนกันเป็นวงกลมอยู่กลางสวนหย่อม ไฟกำลังดูถ่ายทอดสดเคาท์ดาวน์ทั่วประเทศผ่านสมาร์ทโฟน เสียงจากในจอนั้นดังอื้ออึง บรรยากาศตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึงสิบวินาทีสุดท้ายของปี


สิบ...


ท่ามกลางดวงดาวที่แสนกว้างใหญ่นี้


เก้า...


ทำไมพวกเราถึงได้มาพบกันนะ?


แปด...


เงยหน้าขึ้นมองฟ้าแล้วเธอนั้นเห็นอะไร


เจ็ด...


จะต้องข้ามกาลเวลากันอีกกี่ครั้ง?


หก...


เพียงแค่ความทรงจำเดียวตอนนั้น


ห้า...


ที่ทำให้...เราได้มาเจอกัน


สี่...


ผมหันไปมองกุ๊กที่นอนอยู่ข้างๆ


สาม...


อีกฝ่ายหันกลับมาเมื่อรู้สึกตัว


สอง...


ในหนึ่งวินาทีนั้นพวกเราสบตากันเนิ่นนาน


หนึ่ง...


ก่อนเปรมจะยิ้มให้ผมอย่างสดใส


ปัง!!! ปังๆๆๆๆๆ!!


รู้ไว้ว่าเธอน่ะไม่ได้อยู่ลำพัง...


“แฮ้ปปี้นิวเยียร์โว้ยยยยย!” โชตะโกนออกมาคนแรก


พวกเราจะคอยอยู่เคียงข้างเธอ


“ขอให้เป็นปีที่ดีไอ้พวกเหี้ยยยย!” ไฟร้องออกมากลั้วหัวเราะ


จะอยู่คอยปกป้องตัวเธอเสมอ...


“แฮ้ปปี้นิวเยียร์นะ” เดย์ประสานมือกับเด็กสาวอย่างทะนุถนอม เธอยิ้มกว้าง


ไม่ว่าตัวเธออยู่ที่ไหนไกลก็ตาม


“แฮ้ปปี้นิวเยียร์ค่ะ!”


เสียงหัวใจที่ดัง...ก้องและกังวาน


“มีชีวิตรอดมาเคาท์ดาวน์ด้วยกันปีหน้าอีกนะเว้ยยย!” ไดนาไมต์ชูมืออย่างมีชีวิตชีวา


ด้วยคำพูดของเธอที่กลายเป็นบทเพลง


“สุขสันต์วันปีใหม่นะทุกคน” เมธายิ้ม


เป็นเช่นช่อดอกไม้งาม...แต่งแต้มบนโลกใบนี้


“คร่อก...”


“ไอ้เหี้ยเอื้อแม่งหลับข้ามปีเฉย โคตรเหี้ย” สามสีเขย่าหัวปิศาจร้ายที่นอนกรนอย่างไม่เกรงใจอยู่ข้างๆ


แผนที่นี้จะนำเส้นทางนั้นมาให้เรา...


สุดท้ายกุ๊กก็ตะโกนออกมา


“ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ นะ!!”


ให้เดินก้าวไปในวันพรุ่งนี้


“...”


พลันทุกคนก็เงียบเสียงลง ไฟยกหัวขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ “ไอ้เท็นเป็นไรวะ? หลับเหรอ?”


“เปล่า” ผมตอบเรียบๆ ได้ยินไดนาไมต์หยอกว่า “นายน้อยพูดอะไรสักหน่อยสิครับ”


“พูดอะไรล่ะ”


“อะไรก็ได้” สามสีบอก ผมนิ่งคิดไปชั่วอึดใจ


ถ้าพูดอะไรก็ได้ล่ะก็...



“กุ๊ก...เราหิว”



เปรมเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่น


“ไอ้บ้าเอ๊ย! มันใช่เวลามั้ยเนี่ย!” ไดนาไมต์ตะโกน ตามด้วยเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆ ที่ดังขึ้นต้อนรับปีใหม่
   

ปัง...


ท่ามกลางเสียงพลุที่ดังเป็นฉากหลัง ผมนั่งมองไดนาไมต์กระโดดขี่หลังสามสีแล้วหัวเราะออกมาอย่างสดใส ตามด้วยไฟที่ชะโงกหน้าไปหอมแก้มโชก่อนจะลุกวิ่งหนีให้เด็กประมงวิ่งไล่ตีเหมือนเด็กๆ


ไม่ไกลกันมากเป็นเมที่กำลังนั่งลูบหัวปิศาจร้ายยิ้มๆ ในขณะที่เดย์กับน้องเดียร์นั่งกุมมือกันมองพลุหลากสีบนฟากฟ้าอย่างอบอุ่น
ผมหันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังนั่งดูพลุอยู่เงียบๆ ก่อนจะขยับเข้าไปกอดเขาอย่างออดอ้อน


“หืม?”


“กุ๊กตัวอุ่นจัง” ผมหอมแก้มเขา เปรมแก้มแดงแจ๋เลย ร้องว่า “มะ ไม่ได้นะ!”


“ไม่มีใครมองหรอกน่า”


“อึก...”


“จุ๊บเราหน่อยนะ” ผมโน้มหัวลงไปหา เปรมเหลือบมองรอบข้างเลิกลัก สุดท้ายก็ยอมยื่นหน้าเข้ามา ก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากสีซีดของผมด้วยพวงแก้มที่ขึ้นสีเรื่อ


จุ๊บ...


ผมหลับตาลงช้าๆ หัวใจพองโตด้วยความรู้สึกที่ราวกับถูกเติมเต็ม


ปัง!



ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ผมได้เจอกับพวกเขา



และทุกอย่างที่ทำให้พวกเราได้พบกับ... ‘คุณ’



“ขอบคุณครับ”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า
 :katai4:
ในที่สุด ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับก็จบลงแล้วนะคะ เฮ่ !
.. ตบมือแมะ 5555555555555555555 5
ยังไงดี เลยไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลย 55555555 5

เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่เขียนลงเว็บแล้วจบเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้
ทั้งที่เริ่มจากความไม่คิดอะไรแท้ๆ ไม่นึกจริงๆ ค่ะว่าจะมีคนสนใจ
ที่เหลือไปเวิ่นในเพจก็แล้วกัน ขายของเลยนะคะ 555555555 5
iJune4S (https://www.facebook.com/iJune4S)

และที่สำคัญที่สุด !

เร็วๆ นี้ Love Course เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ จะร่วมเล่มกับสำนักพิมพ์ Rainy Night นะคะ
โดยจะมีตอนพิเศษในเล่ม และตอนพิเศษแยกเล่มค่ะ
(ตอนพิเศษแยกเล่มมีให้แค่เฉพาะรอบจองเท่านั้นนะคะ หมดแล้วหมดเลยน้า)
สามารถติดตามรายละเอียดการสั่งจองทางเพจของสำนักพิมพ์ได้เลยค่ะ
Rainy Night (https://www.facebook.com/rainynightpublishing/)
หากมีความคืบหน้าแล้วจะมีการอัพเดทแจ้งให้ทราบแน่นอน
ไปอุดหนุนเล่มกันเยอะๆ น้า อยากให้อ่านตอนพิเศษมากๆ เลย
(ขายของอีกแล้ว 55555555555 5)

สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกการติดตามและการรอคอยนิยายเรื่องนี้เสมอมานะคะ
ทุกอย่างจะมาถึงตรงนี้ไม่ได้เลยถ้าไม่มีคนอ่านที่คอยให้กำลังใจค่ะ
ยังไงถ้าคิดถึงก็เข้าไปทักทายกันในเพจได้นะคะ

ขอบคุณสำหรับการเอาใจใส่และการพูดถึงนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณที่รักและเอ็นดูตัวละครในเรื่อง ทั้งๆ ที่เป็นแค่พวกบ้าๆ บอๆ เท่านั้นเอง
ขอบคุณทุกการบอกต่อทั้งออกสื่อและไม่ออกสื่อเลยนะคะ
คือแค่อ่านนิยายของจูนแล้วชอบกันสักนิด จูนก็ดีใจมากๆ แล้ว
ขอบคุณทุกคนจากใจจริงค่ะ

ใครว่างๆ ก็ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ได้นะคะ
 :katai2-1:
แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 25-03-2016 20:37:39
ชอบที่สุดเลยยยยยยยยยย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน้าาาาาาาาา  :o8: :-[ :3123:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 25-03-2016 20:52:49
จบด้วยความอบอุ่น ความรัก มิตรภาพ แฮปปี้มากๆค่ะ ขอบคุณสำนิยายสนุกๆนะคะ จะคอยอุดหนุนค่า
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 25-03-2016 20:57:43
 :pig4:  :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 25-03-2016 21:10:29
อ่ะอ้าว งงเลย555555 หรือเราอ่านอะไรพลาดไป งงอ่ะ
ตกลงว่าเพื่อนๆรู้แล้วใช่มั้ยว่า เอื้อ-เม โช-ไฟ คบกัน(เค้าคบกันแล้วใช่แมะ?)  แล้ว เท็น-เปรม คบกันยัง
เดี๋ยววววววว ทำไมงง 55555555

เราชอบเรื่องนี้น้าาาา ตลกและน่ารักมากกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 25-03-2016 21:13:29
จบแล้วอ่า เสียดายๆ
ชอบมากๆ เลยจ้า
จะรอซื้อน้า
ขอบคุณมากค่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 25-03-2016 21:15:31
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 25-03-2016 21:24:11
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

HAPPY ENDING

 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-03-2016 21:29:43
จบแล้ว~ขอบคุณนะคะ
สนุกมากๆเลย รักทุกตัวละครในเรื่องนี้ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 25-03-2016 21:41:41
คนรัก ครอบครัว เพื่อน มิตรภาพ ทุกอย่างในเรื่องมันดีจริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 25-03-2016 21:49:08
รู้สึกเหมือนเรื่องจะโดดๆ อาจจะต้องย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าซะหน่อย
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนจนจบ

 :pig4:  :pig4:  :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Yara ที่ 25-03-2016 21:51:58
เล่นเอางงเลยค่ะ จบซะงั้น
แต่ก็ขอบคุณที่ได้มาเจอกับกุ๊กค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 25-03-2016 21:56:43
 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Timber Huang ที่ 25-03-2016 22:19:01
ชอบมากเลยครับ ขอบคุณสำหรับนิยาย มีภาคสองน่าจะดีนะครับ ภาคที่ทั้งสองคนจบมหาลัยแล้ว :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 25-03-2016 22:20:00
จบแล้วววว
ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก
มิตรภาพของเพื่อนนี่สุดๆไปเลย คงคิดถึงเท็นกับเปรมแย่เลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 25-03-2016 22:24:28
อ่านแล้วมีความสุขตามพวกเค้าเลยอ่ะ ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะที่มาเขียนเรื่องดีดีแบบนี้ให้อ่าน  :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-03-2016 22:31:44
จบแว้ววววว ขอบคุณคนแต่วคร๊าบบบบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-03-2016 22:40:23
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 25-03-2016 23:09:31
รักเท็น รักเปรม รักไฟ รักโช รักสามสี รักไดนาไมต์ รักเม รักเอื้อ รักหมอแปด รักออกัส และที่สำคัญ รักคนเขียน   :กอด1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 25-03-2016 23:40:14
โอ๊ยยยยย ชอบแก๊งนี้ที่สุดเลยยยย :กอด1:
ไม่ว่ายังไงก็ต้องสอยมาแน่ๆค่ะ
นิยายดีๆแบบนี้ ปลื้มมากกกกกก
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: oilk ที่ 26-03-2016 03:03:07
อ่านเรื่องนี้แล้วอบอุ้นใจมากเลยค่ะ มิตรภาพของกลุ่มนี้เป็นอะไรทึ่เราอยากจะมีบ้าง
ได้ยิ้มได้หัวเราะได้ทำเรื่องฮาๆเปิ่นๆด้วยกันของจะสนุกสุดๆ 555555555555555
สุดท้ายนี้ขอบคุณคุณคนเขียนด้วยนะคะที่แต่งเรื่องมาได้สนุกขนาดนี้
ถึงแม้บางครั้งจะมาต่อนานมาก แต่พอมาต่อทีก็ยาวมากอ่านแล้วจุใจมากเลยค่ะ บางตอนเราใช้เวลาอ่านเกือบชม.เป็นปลื้มมาก555555555 ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 26-03-2016 03:25:07
จบซะแล้ว เรื่องนี้สนุกมากๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ

รอบจองมีเล่มพิเศษ บอกเลยอยากอ่านสามสีกับไดนาไมต์มากๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 26-03-2016 08:49:34
แล้วเรื่องสามสีกับไดนาไมอ่าาา
ไว้เป็นตอนพิเศษเรอะ
หรือว่าสามสีไม่สมหวัง แง่ว
เราอ่านตรงไหนตกหล่นไปหว่าาา

แต่จบได้อบอุ่นนะ มีความสุข
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 26-03-2016 09:37:33
ชอบความฮาของตัวละครมาก รู้สึกถึงความสนิทกันในกลุ่มเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 26-03-2016 09:55:01
จบแล้วววว ในที่สุดก็รู้ความจริงของหมอแปดซะที ทำอะไรไม่ปรึกษาคนรอบตัวตลอด สุดท้ายก็ยอมรับเรื่องเปรมกับเท็นง่ายๆซะงั้น
ชอบเรื่องนี้ตรงความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลที่สุดละ เป็นมิตรภาพที่ไม่มีวันสูญหายช่วยเหลือกันอย่างเพื่อนแท้ตลอด แต่แอบสงสารแชงมาแฮะ อกหักแล้วอกหักอีก อยากให้แชงมีความสุขแบบคนอื่นๆจังเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 26-03-2016 11:08:32
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 26-03-2016 11:43:13
สนุกมาก ครบทุกอารมณ์ โดยเฉพาะความฮาของผองเพื่อน ชอบมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 26-03-2016 14:03:01
อบอุ่นมาก มากจริง

ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เรามาพบกัน ขอบคุณจากใจ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: fanglest ที่ 26-03-2016 15:20:58
ีจบแล้วว
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ให้อารมณ์หลากหลายมากค่ะ
แต่ส่วนมากจะฮา
มุขแต่ละมุขนี่ ไม่ธรรมดาจริงๆ
นิยายสนุกมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 26-03-2016 15:32:40
จบแล้วหรอ สนุกมาเลยครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 26-03-2016 16:06:31
 :mc4: จบแล้ว ปลื้มปริ่มและอิ่มใจมากๆเลยค่ะ   :katai2-1: รอเล่มรวมอยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 26-03-2016 16:30:26
ต้องคิดถึงน้องเปรมก้บเทนเทนมากแน่เลย :o12:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: Tun_Bow ที่ 26-03-2016 17:29:48
ตอนจบที่เรารอมานานน  เป็นตอนจบที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นมากเลยฮะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เราจะรออุดหนุนหนังสือออ เราชอบพระเอกมึนๆแบบเท็น น่ารักกกก

ปล. ท่อนใกล้ๆจบเราอ่านแล้วสะดุดเหมือนบางคำเป็นท่อนเนื้อเพลง อ่านไปอ่านมามีทำนองในหัวเพลงไรนะ คุ้นมากเลยนั่งนึกตั้งนานกว่าจะนึกออก เพลงMiria Chizu เวอร์แปลไทนสินะฮะ แต่จำไม่ได้ประกอบอนิเมะเรื่องไร จำได้ว่าเคยโคฟเพลงนี้อิอิ เพลงเพราะมากกก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 26-03-2016 18:15:22
จบแล้วอ่าา รอเรื่องต่อไปนะคะ :o8: :sad4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: zleep ที่ 26-03-2016 18:28:16
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 26-03-2016 20:30:56
โห หมอแปดชั่ยร้ายมาก รู้เรื่องทุกอย่างเลย..... แล้วเรื่องของหมอแปดกับกัสล่ะ?
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-03-2016 20:48:06
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 26-03-2016 20:57:25
เราไม่ได้ตามหลายเดือนตกใจจบแล้วว
รอซื้อน้าาา เราชอบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: DE SaiKuNee ที่ 26-03-2016 21:03:17
 :L2: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 26-03-2016 21:57:39
เรื่องนี้สนุก และน่ารักดี ขอบคุณมากคร้าบบบ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 26-03-2016 22:15:30
ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ติดตามมานานเลย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-03-2016 23:26:19
จบแล้วอ่าาา ชอบเรื่องนี้มากเลยยย

รอเก็บเล่มนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 27-03-2016 00:06:28
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 27-03-2016 07:24:44
ขอบคุณค่าาาาาาาาา
จบดีมีความสุข ^^
ว่างๆขอตอนพิเศษมั่งนะค๊าาาาาา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: Mayonhwa ที่ 27-03-2016 21:36:22
จบแล้วๆ ตอนแรกแอบสงสัยว่าจะจบยังไง
หน่วงๆนิดๆ แต่ก็โอเคแล้วจบแบบมีความสุข
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 28-03-2016 00:29:37
จบแล้ววง ขอบคุณค่ะ ละมุนสุด แฮปปี้สุดดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: snowtoy ที่ 29-03-2016 06:32:48
 :3123: :3123: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: pummy09 ที่ 29-03-2016 15:35:07
อ่าาา จบแล้ว ขอบคุณมากนะคะ สนุกจริงๆๆ ขอบคุณมากค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 30-03-2016 01:26:36
 o13 :katai2-1: :katai2-1: :call:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 30-03-2016 17:10:09
จบแล้วเหรออออ
เค้าจะได้เจอกุ๊กกะเด็กโข่งอีกไหมมมมม
รักกุ๊กหลงกุ๊ก
จบได้น่ารัก อบอุ่น
แต่เราไม่อยากให้กุ๊กจากไปปปปป
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 30-03-2016 20:43:16
น่ารักมากมาย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 01-04-2016 00:02:33
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ คงคิดถึงเท็นกับเปรมแย่เลยอ่ะ :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 01-04-2016 20:04:32
อ๋อยยยย อยากอ่านตอนพิเศษษ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 02-04-2016 03:50:47
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ
เท็น  เปรม  โช ไฟ  เมธา เอื้อ  สามสี  ไดนาไมค์  ทุกๆตัวละครจะอยูในใจทุกๆคนที่ตามอ่านแน่นอนเรามั่นใจ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: peeranatyaikaew ที่ 05-04-2016 22:16:14
ไม่อยากให้จบเลยยย รักมิตรภาพเพื่อนของกุ๊กจัง :mew1:  ตั้งแต่อ่านมา ครบรสมากเลยคงคิดถึงเรื่องนี้มากกมากกกแน่  รอติดตามเรื่องใหม่ค่ะ :L2: :กอด1: :heaven
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: Kullanat ที่ 07-04-2016 22:50:12
เรื่องนี้ฮาดี ฮามาก ชอบๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: umima ที่ 11-04-2016 17:17:00
สนุกมากเลยค่าาาาาจบดีไม่มาม่าถูกใจสุดๆ o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 23-04-2016 18:49:40
โอ๊ยยพึ่งได้มาอ่านสนุกมากกกกกกกฮามาก ชอบบรรยากาศเพื่อนๆๆแบบนี้ อบอุ่น น่ารัก สดใส
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: benicezii ที่ 23-04-2016 23:43:52
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ   :กอด1: :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 27-04-2016 12:41:15
จบแล้วจริงๆหรออ่ะ หมอแปดร้ายอ่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: smileWang ที่ 27-04-2016 19:26:05
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.31) 25.3.59 P.68 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 13-05-2016 18:09:52
สนุกแบบแปลกๆดีครับ
ความรักแบบเพื่อน มุกตลกที่สอดแทรก ลงตัวมากครับ
อ่านเพลินเลย
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษ : ฝัน)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 17-05-2016 18:35:53
ในเย็นวันหนึ่งจูนฝัน...


เบื้องหน้านั้นคือสตูดิโอถ่ายภาพขนาดย่อม จูนนั่งถือโทรโข่งอยู่บนเก้าอี้ผู้กำกับ ก่อนจะมีช่างภาพเดินมาตั้งกล้องใกล้ๆ ชื่อเกด (นามสมมติ)


ไอ้พวกตัวแสบทั้งแปดทยอยเดินออกมาแล้ว จูนมองอย่างนึกอึ้ง ตัวละครของเธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้า ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรต้องทำอย่างไร แต่จิตใต้สำนึกบอกว่าเธอต้องจับพวกมันถ่ายปก


หน้าฉากปรากฏเก้าอี้บัลลังก์ตั้งอยู่หนึ่งตัว เข้าใจทันทีว่านั่นคือพร็อบที่ต้องใช้ จูนตัดสินใจหยิบโทรโข่งขึ้นมา กรอกเสียงลงไปว่า “เอาน้องเท็นกับกุ๊กก่อน”


ทศทิศเดินมานั่งบนบัลลังก์อย่างว่าง่าย จูนบอก “กุ๊กนั่งบนที่วางแขนเลย ฝั่งขวามือเท็น” เปรมทำตาม เขานั่งหันหลังให้เด็กโข่ง คนมองเกาหัว “เออมันดูห่างเหินกันเนอะ”


ตอนนั้นเองที่เท็นมองอย่างไม่พอใจกับระยะห่าง มือหนาดึงหลังเสื้อกุ๊กจนอีกฝ่ายไหลลงมานั่งตักขาชี้ฟ้า อาศัยจังหวะนั้นเองก้มลงไปหอมแก้มคนตัวเล็กดังฟอด


จูนเบิกตากว้าง สะกิดตากล้องรัวมาก “ถ่ายเร็วๆๆ”


“เย่อออออ” เปมทัตร้องลั่น ออกแรงดิ้นด้วยใบหน้าแดงเถือก จูนเหลือบมองจอมอนิเตอร์ ปรากฏภาพถ่ายร่างสูงก้มลงหอมแก้มพ่อครัวพร้อมกอดเอาไว้โดยฝ่ายหลังทำหน้าเหวอ


“น่ารักดีนะ” เกดบอก จูนผงกหัว อึ้งกึ่งนับถือความเร็วของตากล้อง “เออ...อีน้องเท็นแม่งเป็นงานว่ะ ดีๆ”


“แล้วกูล่ะ”


“จ้ะ ถ่ายสวยจ้ะ” คนฟังยอมแพ้ พลันภาพเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไปกลายเป็นมาวิ่งอยู่ในทุ่ง จูนหน้าเหวอ อ่าวแล้วกูมาวิ่งทำด๋อยอะไรในนี้ เธอสับขาวิ่งไปเรื่อยๆ ผ่านฝูงอัลปาก้าในทุ่งหญ้า


ไรวะเนี่ยยยย จูนทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนจะได้ยินเสียงพี่เกดตะโกนเรียก “อีจูนกลับมาถ่ายแบบก๊อนนนน!”


เออๆ แล้วภาพตรงหน้าก็กลับมาเป็นสตูดิโอเหมือนเดิม ตากล้องส่งโทรโข่งให้ จูนรับมาก่อนจะหันไปกรอกเสียงอีกรอบ “ต่อไปอีไฟกับน้องโชเข้ามา”


คู่กัดเดินเข้ามาในเฟรม อัคคีนั่งบนบัลลังก์ จูนบอกเด็กประมง “โชนั่งตักไฟหน่อยลูก”
   

“ไม่” โชขมวดคิ้ว จูนกับเกดหน้าเหวอ นักเขียนบอก “นั่งสิน้องโช พี่เกดเขาจะได้ถ่ายภาพไง...”


“ไม่เอา” เด็กหนุ่มตาแมวทำหน้าบึ้ง จูนเกาหัวแกรก บ่นว่า “กูว่าแล้วว่าไอ้สองคนนี้ท่าจะไม่ง่าย”


“น้องโชนั่งหน่อยเร็ว” พี่เกดพูดบ้าง เจ้าของชื่อกำลังจะอ้าปากตอบ “มะ...”


“เดี๋ยวถ่ายให้ขายาวๆ แบบไม่ต้องรีทัชเลยเร็ว” ตากล้องปล่อยไพ่ตาย ชลันธรเงยหน้าขวับ “สัญญาแล้วนะ!”


“จ้า” 
    

โชลูบท้ายทอยเขินๆ “...เอาหล่อๆ ด้วย”


“ได้เลยยยย”


“...” จูนมองภาพนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า แต่ก็พูดว่า “...งั้นจะถ่ายละนะ น้องโชนั่งตักไฟหน่อย”


โชเดินไปนั่งบนเข่าขวาของหมอยาแล้วหันหน้าเข้าหาร่างสูง พลันอัคคีก็ยื่นหน้าไปจูบปากเด็กหนุ่มตาแมวดังจุ๊บ!


“...”


เหวอแดกทั้งกองถ่าย โชกระพริบตา จูนกระพริบตา เกดกระพริบตา


เด็กประมงหันมา สบตากับนักเขียนและตากล้อง พลันใบหน้าขาวสะอาดก็ขึ้นสีจัด


“ไอ้เหี้ยไฟฟฟฟฟฟฟ!!”


ชลันธรยกขาถีบร่างใหญ่อย่างนึกโมโหปนอับอาย ไฟหัวเราะร่วนก่อนจะพยายามยื่นหน้าเข้ามาจูบอีก คนตัวเล็กรีบยกมือปิดปากอีกฝ่ายไว้ด้วยใบหน้าร้อนผ่าว พยายามผลักออกสุดชีวิต


“แม่งเอ๊ย เสียดายถ่ายช็อตเมื่อกี้ไม่ทัน” เกดบ่นพลางกดชัตเตอร์รัวๆ จูนยกมือทาบอกคล้ายยังช็อคอยู่ “ตกใจ...อีไฟเร็วเว่อร์”


ภาพเลยออกมาเป็นช็อตโชปิดปากหมอยาอย่างโมโหปนอับอายแทน พร้อมกับไฟที่ยิ้มกริ่มพลางมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จูนดูรูปแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ “อื้อ แต่ก็สวยนะ”


“แน่นอนอะ” ตากล้องสะบัดผม

   
“...ไม่ใช่พี่เกด”


พลันภาพตรงหน้าก็กลายเป็นทุ่งกว้างอีกรอบ จูนวิ่งเข้าไปไม่หยุดแล้วร้องลั่น “อีด๊อกกก เข้าทุ่งบ่อยอะไรเบอร์นี้ จะกลับไปถ่ายแบบให้เสร็จๆ ไปโว้ยยย!”


“อีจูนไปไหนอีกแล้วเนี่ย กลับม้า!”


เพราะตากล้องส่งเสียงเรียก จูนเลยได้กลับมานั่งถือโทรโข่งเหนื่อยๆ ในสตูดิโออีกรอบ ถึงตรงนี้สามสีก็เดินเข้าเฟรมมา จูนหันไปมองแล้วพยักหน้า “สามเข้ามา แล้วน้องไดอยู่ไหน?”


“ไอ้โชมาถ่ายกับกูมา” ทว่าสามสีกลับเอ่ยปากชวนอีกคน จูนกระพริบตา “เดี๋ยวๆ นั่นของไฟ...”


“ไม่ให้!” หมอยาแยกเขี้ยวอย่างที่คิด นายแบบหนุ่มเลยบอกว่า “งั้นเมก็ได้มา”


แล้วทำไมมึงไม่เรียกไอ้ได...จูนอยากจะถาม ก่อนเอื้ออังกูรจะแทบวิ่งเข้ามา คำรามลั่น “หยุดเลย! ถ้าถ่ายกับใครก็ได้ล่ะก็เดี๋ยวกูนั่งตักมึงให้เอง!”


...ไม่ดีมั้งเอื้อ


สุดท้ายสามสีก็ต้องลุกไปก่อนเพราะโดนเอื้ออังกูรแย่งที่ ปิศาจร้ายนั่งบนบัลลังก์ก่อนจะยืดอกบอก “พี่เองน้อง” เมธาตามเข้ามาแล้วถามว่า “เอาท่าไหนดีครับ?”


“ท่าปกติก็ได้” จูนตอบ ทั้งกองถ่ายหันขวับ นักเขียนมองบน “หมายถึงถ่ายรูปอีดอกไม่ใช่เอากัน”


“มึงก็ตรงไป” ตากล้องบอก จูนหันไปส่งเสียง “โพสยังไงก็ได้ให้มันดูมีความสัมพันธ์กันหน่อยอะ”


เมเดินไปยืนตัวตรงข้างเอื้อทันที


“เป็นพ่อบ้านเรอะ!!” จูนว้ากลั่น เกดหรี่ตา “ความสัมพันธ์แบบเจ้านายลูกน้องสินะ จูนมึงก็พูดไม่เคลียร์”


“...ต้องขอโทษด้วยนะ” จูนเสียงแผ่ว ลอบนวดขมับก่อนจะพูดว่า “เมไม่เป็นพ่อบ้านลูก เปลี่ยนๆ...”


พลันเอื้ออังกูรก็ลุกให้เมนั่งแล้วตัวเองไปยืนข้างๆ แทน


“เปลี่ยนโพสิชั่นสิโว้ย!! ไม่ใช่เปลี่ยนตัวพ่อบ้าน!!” จูนยกมือกุมขมับคล้ายประสาทจะกิน ตามด้วยเมธาที่ลุกไปยืนข้างบัลลังก์อีกฝั่งทำให้ที่นั่งว่างเปล่า


“แล้วจะมีบัลลังก์ไว้ทำเตี่ยอะไรเล่าโว้ย!!” นักเขียนแผดเสียงอย่างเหลืออด เกดขมวดคิ้ว ตะโกนผ่านเลนส์กล้อง “เฮ้ยพวกมึงมีปฏิสนธิกันหน่อย!”


“ปฏิสัมพันธ์!” จูนแยกเขี้ยว พยายามสงบสติอารมณ์เพื่อพูดว่า “พอเลย น้องเมไปนั่งตักอีเอื้อ” จูนมองโพสิชั่นตรงหน้าแล้วขมวดคิ้ว “มันดูว่างๆ ไปเนอะ? เพิ่มพร็อบหน่อยท่าจะดี...ทีมงานเอาดอกไม้เข้ามาค่ะ”


ทีมงานชื่อไหม (นามสมมติ) เดินถือถุงใส่ดอกไม้แห้งเข้ามา จูนขมวดคิ้ว “นี่งานศพเหรอ ไม่มีที่ดีกว่านี้รึไง?”


ไหมจึงเปลี่ยนเป็นดอกไม้ปลอมให้ จูนหรี่ตาแล้วสั่นหัว “ไปเอามาใหม่” สุดท้ายไหมก็ยื่นกลีบกุหลาบที่ตัดจากกระดาษมา นักเขียนบ่น “มันก็ไม่หอมอะดิ”


“ไปหาเองอีดอก” ไหมบอก จูนกระพริบตาปริบๆ “...กูขอโทษ” ก่อนจะฝากโทรโข่งไว้กับตากล้อง “งั้นรอแป๊บ”


พลันรอบข้างก็กลายเป็นทุ่งลาเวนเดอร์อีกครั้ง เบื้องหน้าคือเถากุหลาบเลื้อยอันสวยงาม จูนคิดจะเข้าไปเด็ดทว่ากลับโดนฝูงอัลปาก้ามายืนขวางไว้ ตัวที่เป็นหัวหน้าบอกว่า “ต้องตอบคำถามเราก่อน”


จูนยิ่งนิ่งรอให้ถาม


“ถ้าน้องชายกับน้องสาวตกอยู่ในอันตรายจะเลือกช่วยใคร?”


เอ๊ะอีดอกคุ้นๆ นะ จูนหรี่ตา จำได้ว่ามันคือคำถามสอบฮันเตอร์ในการ์ตูนที่เคยดู คำตอบคือ ‘ความเงียบ’ หากตอบถูกจะมีทางลัดให้อยู่ข้างๆ แต่ถ้าตอบผิดจะได้เดินผ่านไปและเจอกับดักข้างหน้า


“...” จูนตัดสินใจเงียบตามบท พลันหัวหน้าก็พูด “เงียบ...สงสัยดูฮันเตอร์มา”


อีอัลปาก้าสู่รู้!


“ตอบถูก...เชิญ” ก่อนพวกนั้นจะเปิดทางให้เดินผ่านไป จูนแย้งว่า “เฮ้ย นั่นมันไปทางกับดักไม่ใช่เหรอ ตอบถูกต้องได้ไปทางลัดใกล้ๆ นี่สิ!”


หัวหน้าอัลปาก้าหันมาบึนปากใส่ “แหมอีดอก กุหลาบก็อยู่แค่นี้แมะทำมาเปง”


...กูขอโทษก็แล้วกัน จูนเดินหน้าเศร้าเข้าไปเด็ดดอกกุหลาบใส่ถุง พอเสร็จเรียบร้อยความเงียบก็บังเกิดเมื่อตากล้องไม่ยอมส่งเสียงเรียก


อ่าวฉิบหาย ละกูจะกลับไปยังไงล่ะทีนี้


พลันนึกออกว่าตัวเองเป็นเจ้าของความฝันจะทำอะไรก็ได้จึงสไลด์ฉากตรงหน้าเหมือนไอแพด ก่อนสตูดิโอจะกลับมาอีกครั้ง ที่นั่น...เมธานั่งตักเอื้ออังกูรบนบัลลังก์รออยู่ก่อนแล้ว


จูนเดินถือถุงใส่กลีบกุหลาบไปยื่นให้ครูคณิต บอกว่า “ใช้พร็อบอันนี้นะ” คนตัวเล็กพยักหน้า ก่อนจะเทดอกกุหลาบออกแล้วเอาถุงครอบหัวร่างสูง


“ใช้ดอกกุหลาบสิโว้ย!” จูนเลือดตาแทบกระเด็น ได้มายากนะน้องเม


เมธาหัวเราะ ตัดสินใจกอบกลีบกุหลาบขึ้นมาแล้วโปรยใส่ปิศาจร้ายยิ้มๆ พร้อมกันนั้นเอื้ออังกูรก็โอบคนรักเข้าหาตัว จูนถอยออกมาเมื่อได้ยินเสียงกดชัตเตอร์


“สวยค่ะสวย” เกดเปิดปากชม จูนหันไปชูสองนิ้ว “แน่นอนอะ”
   

“ไม่ใช่มึง”


“...” เอาคืนเราะ


จูนกลับมานั่งเก้าอี้ผู้กำกับ จอมอนิเตอร์ปรากฏภาพเอื้ออังกูรเงยหน้ามองคนรักบนตักที่กำลังหัวเราะอย่างสดใส กลีบกุหลาบหอมโปรยปราย ราวกับจิตใจอันดำมืดของปิศาจร้ายถูกความบริสุทธิ์นั้นช่วยขจัดออกไปจนหมด


“เริ่ด” จูนยกนิ้ว ก่อนจะพูดใส่โทรโข่ง “คู่สุดท้ายเข้ามา”


สามสีเดินเข้ามานั่งบนบัลลังก์ ไดนาไมต์ที่ตามมาทีหลังถามว่า “ทำท่าไรอะเจ๊?”


“...ก็นั่งบนที่วางแขนก็ได้มั้ง?” จูนบอกอย่างไม่ค่อยแน่ใจ เด็กหนุ่มผมสีชมพูทำตามอย่างว่าง่ายแบบหันหน้าออก พี่เกดหรี่ตา “มีความห่างเหินอยู่ในที”


“ท่าไรดีวะ คิดไม่ออกละอะ” นักเขียนเกาหัว ไม่วายบ่น “แล้วทำไมสองคนนั้นมันดูไม่ค่อยสนิทกันเลยวะ”


“เพราะทำงานอยู่รึเปล่า” เกดเสนอเหตุผล จูนผงกหัวเป็นเชิงรับรู้ พอเงยหน้าขึ้นอีกทีก็ต้องเบิกตากว้าง


ไดนาไมต์นั่งกดสมาร์ทโฟนโดยมีสามสีนั่งไขว่ห้างพลางเอนหัวไปซบหลังพร้อมหลับตา เด็กหนุ่มผมสีชมพูเลิกคิ้ว ก่อนจะพิงตัวค้ำร่างสูงให้แล้วหันไปเล่นมือถือต่อ


จูนแทบตะโกนใส่โทรโข่ง “อีไหมไปเอามือถือน้องไดออก!”


“เออๆ” ไหมวิ่งไปกระชากมือถือเด็กหนุ่มออกมา ฝ่ายหลังเบิกตากว้าง “ขโม้ย!”

“โอเคได้ท่าแล้ว น้องไดมองออกไป สามสีโอบเอวเพื่อนหน่อย” จูนสั่งทันที สามสีลืมตาขึ้นมาก่อนจะยกมือโอบเอวคู่หู คนมองพยักหน้า “สวย สามเอาหัวซบหลังไดเลย มองไปอีกทางหรือหลับตาก็ได้”


สามสีเลือกมองไปอีกทาง จูนส่งเสียง “น้องไดพิงพี่สามแล้วมองไปอีกทางเลย ดี สายตาใช้ได้” เพิ่มเติมว่า “สามจูบไหล่ไดได้ไหม? เออจูบไหล่น้องหน่อย เยี่ยม...สมกับเป็นนายแบบ”


เกดรัวชัตเตอร์ไม่หยุด นักเขียนเหลือบมองจอมอนิเตอร์ ปรากฏภาพนายแบบหนุ่มนั่งไขว่ห้างบนบัลลังก์โดยโอบเอวคู่หูเอาไว้ เขาจูบไหล่เล็กพร้อมมองมาราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ ในขณะที่ไดนาไมต์มองออกไป


“กรี๊ดดดดด สวยมากพี่เกด!”


จูนตาเป็นประกาย มองรูปถ่ายที่ดีที่สุดของพวกไอ้ตัวแสบแล้วร้องอย่างดีใจ “ฮือออ ขอบคุณที่มาถ่ายให้นะ”
   

“เออ” เกดเช็ครูปในกล้องก่อนจะบอกว่า “จูนมึงเข้าไปมั่งดิ”


“...เข้าไปทำไมอะ” จูนขมวดคิ้ว ตากล้องบอกง่ายๆ “ถ่ายรูปหมู่กับลูกชายไงมึง เก็บไว้เป็นความประทับใจ”


จูนตัวแข็งค้าง “แหงะ ไม่เอาอะ น่ากลัว...” รู้สึกได้ถึงความฉิบหาย

“เจ๊มาถ่ายรูปหมูกัน”


“หมู่ไอ้สัด!” จูนตะโกนใส่หมอยา คิดได้ตอนนั้นเองว่านิยายเรื่องนี้มันใกล้จะจบแล้วนี่นะ?


อาจจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วก็ได้


เมื่อตัดสินใจได้แล้วจึงลุกขึ้นไปยืนกลางเฟรม พลันก็งงเป็นไก่ตาแตก  “...ละนี่ต้องทำไงต่อ?”


ตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มแปดคนเดินมายืนข้างๆ แบบเรียงหน้ากระดานโดยมีจูนอยู่ตรงกลาง เท็นกับไฟคว้ามือนักเขียนไปจับกันคนละข้าง จูนหน้าเหวอเมื่อทุกคนไขว้มือก่อนจะเคลื่อนตัวช้าๆ พร้อมกัน


“พวกเรา...นั้นมาชุมนุม...”


“ไอ้เหี้ยกูยังไม่ได้ไขว้แขน!” จูนโวยวายเมื่อตัวเองเป็นแกะดำอยู่คนเดียว เกดตะโกนมาจากหลังเลนส์ “จูนมึงเหมือนบิ๊กตู่เลย อินดี้ไม่ไขว้แขนอยู่คนเดียวเพราะเป็นนายก”


“จะบ้าเราะ!” นักเขียนแยกเขี้ยว ร้องขอเวลานอก “เดี๋ยวๆ กูขอไขว้แขนก่อนๆ” เธอสะบัดแขนออกมาไขว้กันแล้วยื่นไปจับคนข้างๆ ใหม่


พลันทุกคนก็กางแขนออกพร้อมกัน


“ทำท่าเดียวกันสิโว้ย!!” จูนตะโกนตาเหลือกตาโปน แล้วไฟก็เดินมายื่นเสื้อผ้าให้บอกว่า “เจ๊ไปเปลี่ยนชุดก่อนไป” จูนมองในมืออีกฝ่าย มันเป็นเสื้อสีขาวกับกางเกงขาเดฟสีแดง


...ไม่นะ
   

แต่ก็เข้าไปเปลี่ยน เมื่อออกมาก็พบไอ้ตัวแสบทั้งแปดอยู่ในเสื้อสีขาวกางเกงเดฟต่างสีกันอย่างที่คิด ที่สำคัญพวกแม่งใส่ส้นสูงด้วย จูนกุมขมับ


“เจสสิก้ามาถ่ายรูปกับเพื่อนๆ เร็ว” ไดนาไมต์หันมาส่งเสียงเรียก จูนตากระตุก “...กูเป็นเจสสิก้าเรอะ” พร้อมกับเพลงจีที่ดังขึ้น ตากล้องบอก “เอ้าพวกมึงกระโดดหน่อย”


จูนยิ้ม ชื่นชอบการเลวิเทติ้งเป็นที่สุด


ทว่าพวกมันกลับกระโดดกันดึ๋งดั๋งแล้วหัวเราะลั่น จูนแยกเขี้ยวลูกตาแทบถลน “เลวิเทติ้งสิโว้ย!! โดดเป็นโดดเชือกแบบนั้นกล้องจะไปจับภาพทันได้ยังไงเล่า!!”


“เจ๊เปลี่ยนรูปโปรแมะ” อยู่ดีๆ ไฟก็หันมาถาม จูนขมวดคิ้วคล้ายตามไม่ทัน “เปลี่ยนทำไมวะ?”


“มาๆ ช่วยๆ” ไดนาไมต์เปิดปากแล้วพวกมันก็เดินออกจากเฟรมไป ถึงตรงนี้โชก็ย่อตัวเป่าแป้งใส่จูนคล้ายเซ็ตหมอกควันให้ จูนยกนิ้ว “เฮ้ยไอ้โชความคิดดี”


โชยักคิ้ว “ใช่แมะ?”


ในขณะที่เมนั่งกอบกลีบดอกไม้บนพื้น พอเปรมเดินไปถามว่าทำอะไรก็ตอบว่า “จะเอาดอกไม้ไปโปรยให้พี่จูน”


แต่มันตกพื้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ...กูเห็นนะเม


“อย่าทำแบบนี้สิเม...” เปมทัตขมวดคิ้ว จูนมองอย่างซาบซึ้ง เพราะมันสกปรกสินะ


พ่อครัวพูดว่า “อย่าทำคนเดียว มาเดี๋ยวเราช่วย” ก่อนจะลงไปนั่งกอบกลีบดอกไม้ด้วยอีกคน


...เปรม กูเห็นนะเปรม


ตามด้วยไฟที่วิ่งถือคบเพลิงเข้ามา หมอนั่นอมน้ำมันไว้ในปาก ก่อนจะเป่าพรวดจนเปลวไฟพุ่งไปโดนฉากข้างหลัง เกดเบิกตากว้าง “อีดอกฉากละลาย!”


ทุกคนวิ่งวุ่นเมื่อไฟไหม้ ทศทิศวิ่งมาคว้าแขนจูนดังหมับ “หนีเร็วกุ๊ก!”


“ไม่ใช่กุ๊ก!” นักเขียนบอก เท็นเอียงคอ “อ่าว กุ๊กล่ะ?”


“นั่งกอบดอกไม้อยู่โน่น” จูนบุ้ยปากบอกทาง เด็กโข่งรีบวิ่งเข้าไปหาพ่อครัวทันที เปิดปากถาม “กุ๊ก...ทำไรอะ?”


“กอบดอกไม้”


“เล่นด้วย” แล้วก็นั่งลงตรงนั้นเอง จูนแทบคำราม “แล้วไม่ต้องวิ่งหนีแล้วเรอะ!!”


วูบ!


พลันจูนก็ลืมตาขึ้นมาในห้องพักของโลกความจริง ขมวดคิ้วด้วยในหัวอันสับสน


ตื่นไม่ได้นะ ยังไม่ได้ถ่ายรูปกับไอ้พวกนั้นเลย... นักเขียนพยายามข่มตาให้หลับ สมองเกิดอาการติดๆ ดับๆ สุดท้ายก็กลับเข้าไปหาความฝันอีกรอบ


พื้นที่ในสตูดิโอถูกเก็บกวาดแล้ว จูนยืนอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายโดยมีตากล้องตะโกนเรียก “ไอ้จูนมึงหายไปไหนมาเนี่ย ลูกมึงวิ่งวุ่นกันหมดเลย”


“โทษๆ” นักเขียนบอกก่อนจะหันไปตบมือสั่ง “เด็กๆ เร็วหน่อย มาถ่ายรูปกัน เดี๋ยวนี่ต้องตื่นแล้ว”


“รีบเลยจูน เวลาจะหมดแล้ว” เกดบอก จูนตัดสินใจคว้าโชไว้ก่อน บอกว่า “น้องโชอยู่นิ่งๆ”


ตามด้วยจับเมธาได้อีกหนึ่งเพราะตัวเล็ก เธอรวบตึงทั้งคู่ให้ไปอยู่ในมือเดียวก่อนจะหันไปคว้าเท็น ทว่าอีกฝ่ายตัวใหญ่เลยสะบัดแรงเสียหลุดมือ จูนจึงยกมืออีกข้างมาจับไว้ทว่าก็ยังหนีไปได้ ส่วนสองคนที่เป็นอิสระแล้วก็กลับไปวิ่งเล่นต่อ


อ่าวอีดอก ไม่เหลือใครเลยทีนี้ จูนนั่งแปะกับพื้น ร้องไห้ออกมาแบบไม่มีน้ำตา “แอ...ถ่ายรูปสิโว้ย...”


แชะ!


“ไม่ใช่ตอนนี้!” จูนหันขวับไปตะโกนใส่ เมื่อสู้ความวุ่นวายไม่ไหวจึงเดินคอตกเข้าไปหาพี่เกด ฝ่ายหลังชี้จอมอนิเตอร์ ภาพที่ได้คือรูปหมู่ที่ทุกคนวิ่งกันวุ่นวายโดยมีนักเขียนนั่งทำหน้าเหมือนแพะร้องไห้อยู่กลางวง


“...” จูนน้ำตาจะไหล มองตากล้องกดปริ๊นท์รูปนี้เดี๋ยวนั้นแล้วยื่นมา


“ให้”


“...ให้ทำไมวะ?” จูนเลิกคิ้ว เกดบอกโดยยังไม่ละสายตาจากจอกล้อง “ให้เอากลับไปโลกความจริงไง” ถึงตรงนี้ก็เงยหน้าสบตานักเขียน


“เดี๋ยวก็ต้องตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ?”


“...”


จูนนิ่งไป รับรูปมาถือไว้ก่อนจะจับจ้องภาพเบื้องหน้า เด็กหนุ่มวัยรุ่นแปดคนกำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่ในฉากอย่างสนุกสนาน


นั่นสินะ...ใกล้ต้องปล่อยมือกันแล้วนี่นา


จูนยิ้ม จนถึงตอนนี้ก็อยู่กับพวกมันมาปีกว่าแล้ว ตั้งแต่ได้พบกันเธอก็คอยให้ความสำคัญพวกเขาเสมอมา ไอ้ตัวแสบเป็นตัวของตัวเอง หลายครั้งที่กำหนดบทไว้ให้แต่สุดท้ายพวกมันก็เอาไปเล่นกันในแบบของตัวเองอยู่ดี


แต่เพราะแบบนี้ถึงได้มีเสน่ห์ จูนมองอีกฝ่ายด้วยแววตาพูดไม่ออก อาจจะวุ่นวายไปบ้าง เสียงดังไปบ้าง บ้าบอกันไปบ้าง หรือบางทีทำให้เหนื่อยอยู่บ้าง แต่ก็อดยอมไม่ได้ว่าเธอผูกพันกับพวกเขามากเหลือเกิน


ก็สร้างมากับมือเลยนี่นะ


จูนกำรูปถ่ายไว้ พูดว่า “ขอบคุณนะพี่เกด” เกดมองอีกฝ่ายยืนหันหลังให้พวกไอ้ตัวแสบ เปิดปากถาม “จะไม่บอกลาพวกนั้นหน่อยเหรอ?”


“ไม่ต้องหรอก” คนฟังยิ้ม ขอบตาร้อนผ่าวแปลกๆ แต่ก็พยายามกลั้นความรู้สึกเอาไว้ จังหวะที่ก้าวขานั่นเองไฟก็เรียกเธอ


“เจ๊ไปละเหรอ!” จูนหยุดเท้า ถึงยังไงก็ตัดใจจากพวกมันไม่ลงเลยจริงๆ


“เออ กูไปแล้ว” 


“พี่ไปแล้วเหรอครับ” อันนี้เสียงเมธา จูนหันขวับไปมองตาเหลือกอย่างหลุดมาด “เดี๋ยว! แล้วทำไมมันดูห่างเหินได้ขนาดนั้น!”


“ไอ้จูนมึงกลับละเหรอ”


“ก็สนิทไป๊!!” จูนแยกเขี้ยวใส่ไอ้ปิศาจ ตอนนั้นเองที่ได้เห็นหน้าเด็กหนุ่มแปดคนเต็มสายตา พวกเขากำลังมองเธออยู่จากตรงนั้น


จูนพยักหน้าในที่สุด “อืม เดี๋ยวต้องตื่นแล้ว”


“ก็ไม่ต้องตื่นดิ” โชหัวเราะ จูนหรี่ตา “นั่นมันตายแล้วแมะ” นักเขียนตัดสินใจหันหลัง พร้อมโบกมือให้ชิคๆ


“ไปละ”


สิ้นคำก็เดินออกมา ทุกย่างก้าวนั้นหนักอึ้ง รู้ตัวดีว่ากำลังจะต้องออกจากสตูดิโอนี้ไปแล้ว จิตใต้สำนึกบอกว่าข้างหน้านั้นมีครอบครัวใหม่รออยู่


อาจจะเป็นเรื่องใหม่...


จูนสั่นหัวยิ้มๆ เธอเดินต่อไปอย่างมั่นใจ เดินแล้วเดินอีก เดินแล้ว...ก็เดินอีก เดินจนเหนื่อย ก่อนจะนั่งแปะลงไปในที่สุด


ทำไมมันไม่ถึงสักทีวะ!!


จะหันกลับไปก็ไม่ได้พวกมันแม่งมองส่งอยู่เดี๋ยวไม่ชิคอีก ไอ้ฉิบหายเอ๊ย!


“...จูน ให้เราเอารถไปรับไหม?” แว่วเสียงเท็นดังมาจากที่ไกลๆ จูนถึงยอมหันไปร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาในที่สุด


“ฮือ...ก็ดีนะ”


รอไม่นานไฟกับเปรมก็ขี่รถกอล์ฟมารับ จูนปีนขึ้นนั่งข้างหลังอย่างเหนื่อยอ่อน หมอยาส่งเสียง


“เกือบเท่ละเจ๊”


“เออดิ อายสัด” จูนบ่น เปรมหัวเราะ ถามว่า “งั้นแปลว่าพวกเราก็ไม่ต้องแยกจากกันแล้วใช่ไหมครับ?”


จูนกำลังจะหันไปตอบ ตอนนั้นเองที่ภาพทั้งหมดราวกับผืนน้ำที่โดนจิ้มจนเกิดวงกว้าง จูนสะดุ้งเบิกตาค้าง รู้ตัวอีกทีก็กลับมาเห็นเพดานห้องพักในหออันคุ้นตา


ตื่นแล้ว...


จูนลุกขึ้นนั่ง หันไปมองโน้ตบุ๊กซึ่งเปิดหน้าเวิร์ดตอนสุดท้ายที่ยังเกลาไม่เสร็จเอาไว้


ดูท่าคงถึงเวลาต้องปล่อยมือจริงๆ แล้วล่ะนะ


เธอหันไปนั่งเกลาต่อจนจบ ก่อนจะกดเซฟไฟล์แล้วปิดโน้ตบุ๊กลง


ได้เวลาเริ่มต้นใหม่แล้ว


จูนตวัดเสื้อนอกเข้าหาตัวก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไป


“ไปกินหมูกระทะดีกว่า”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า
 :hao5:
เพราะคิดถึงจึงเอามาลงให้อ่านกัน 55555555 5
เผื่อบางคนยังไม่เข้าใจ ตอนพิเศษนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อเรื่องหลักนะคะ
อันนี้เป็นเพียงความฝันของจูนเท่านั้นค่ะ
ย้อนกลับไปช่วงแต่งตอนจบเคยนอนกลางวันอยู่ครั้งนึงแล้วฝันแบบนี้เลย
เป็นเรื่องเป็นราวมาก อาจจะตกหล่นไปนะคะ เพราะเขียนเท่าที่จำได้
แล้วก็มีแต่งเติมบ้างเล็กน้อยเพื่อความบันเทิงด้วยค่ะ 555555 5
ส่วนใบหน้าพวกไอ้แสบในฝันที่จูนเห็นเป็นลายเส้นของพี่เกดค่ะ
นัยนึงคือเหมือนพวกเขามาลาเราเลย ..
อีกนัยคือนี่ชั้นหมกมุ่นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย 5555555555 5
จนกว่าจะได้เปิดจองเล่มก็อาจจะมีตอนพิเศษป่วง ๆ แบบนี้มาลงให้หายคิดถึงเล่นกันบ้าง
ขอบคุณทุกคนที่สนใจและสอบถามเข้ามาถึงรายละเอียดรวมเล่มนะคะ
ได้ข่าวอัพเดตอย่างไรจูนจะแจ้งให้ทราบทางเพจแน่นอนค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ให้การติดตามโดยเสมอมานะคะ
 :katai2-1:

แล้วเจอกันรีพลายหน้าค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 17-05-2016 18:58:58
แก้คิดถึงจริงๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: dark-soleil ที่ 17-05-2016 19:02:21
คิดถึงมากกกก ก๊วนนี้ยังคงป่วนแม้จะอยู่ในฝันนน 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 17-05-2016 19:24:25
ทำไมอินแทน ซึ้งกว่าตอนจบจริงๆในเรื่องเสียอีก งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราล่ะเนาะ ยังรออ่านเรื่องต่อไปอยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 17-05-2016 19:30:13
งือออ คิดถึงพวกตัวป่วนทุกคนเลยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 17-05-2016 19:32:00
เห้ย แต่ทำไมเราอ่านตอนสุดท้ายแล้วร้องไห้วะ เหมือนแบบเป็นฟีลจริงๆเหมือนแม่งคราวนี้ตัวละครในเรื่องจะจากๆเราไปจริงๆทั้งๆที่ถ้าคิดถึงก็ยังกลับมาอ่านได้

//ไปเชฌดน้ำตาต่อล่ะนะ แม่งงานก็ไม่เดินอีก ชีวิตแม่งเศร้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 17-05-2016 19:33:51
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 17-05-2016 19:35:48
 :bye2: :bye2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 17-05-2016 19:37:12
ยิ่งคิดถึงหนักไปอีก :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 17-05-2016 19:53:52
คิดถึงแบบฮาๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-05-2016 19:56:44
เฮ้อออ คิดถึงพวกเด็กแสบว่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 17-05-2016 20:09:48
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 17-05-2016 20:25:41
นักเขียนบางคนจะผูกพันธ์กันตัวละครมาก ๆ เหมือนเป็นเพื่อนเป็นลูกเลย บทนี้ทำให้เราเข้าใจมากขึ้น
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 17-05-2016 20:43:49
คิดถึงทุกคนมากๆอ่ะ :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 17-05-2016 21:16:11
จบที่ตัวอักษร แต่จำในใจเสมอนะ ^^
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 17-05-2016 23:33:06
 :pig4: :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 17-05-2016 23:47:22
แก้คิดถึง? ? .. แต่เราว่ากลับมาทำให้เรา 'คิดถึงหนักกว่าเดิมอีก'
 :hao5:

รอเรื่องต่อไปนะไรท์จูนนนนนน  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 18-05-2016 00:03:36
ยังไม่อยากให้จบเลย :monkeysad:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 18-05-2016 06:46:36
ผูกพันเวอร์ ไอ้แสบพวกนี้น่ารักที่สุดเลยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-05-2016 08:14:00
เป็นฝันที่ดีมากจริงๆ งื้อ~
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 18-05-2016 09:31:43
คิดถึงงงงงงง
แอบน้ำตาซึมเบาๆ อยากอ่านอีก
ขอส่วนต่อขยายยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 18-05-2016 10:21:20
ยิ่งอ่าน ยิ่งทำให้เราคิดถึงกุ๊ก
ฮอกกกกกก น่ารัก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: lek007 ที่ 18-05-2016 12:27:57
อร้ายยยยคิดถึงเรื่องนี้มวากกกก  เรากลับมาอ่านซ้ำอีกรอบบบบ
ปล.เราขอถามหน่อยตอนที่หมอแปด(พ่อของเท็นอ่ะ )  กินแกงส้มที่เปรมทำอยู่ตอนที่เท่าไหร่หรอ  ?  เราอยากอ่านฉากนั้นมากเลยแต่หาไม่เจอ   ใครรู้ช่วยตอบหน่อยน้าาา :katai1: :katai1: :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: PiSCis ที่ 18-05-2016 13:03:25
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: p^tarn ที่ 20-05-2016 07:10:19
อ่านมาครึ่งทางแระ.  เราว่ามันเหมือนอ่านการ์ตูนหรือนิยายญี่ปุ่นเลยอะ ไหม่ว่าจะเป็นสำนวนการพูด  ความนึกคิดของตัวละครหรือการกระทำบางอย่าง ฯลฯ. จริงๆเรื่องนี้ถือว่าโอเคเลยนะคะแต่ ถ้าคนเขียนใช้ชื่อตัวละครเป็นภาษายี่ปุ่น เราว่าน่าจะฟินกว่านี้นะคะมันดูเข้ากับเนื้อเรื่องได้เนียนกว่า บางคำอย่างเช่น สายตาปลาตาย. บรรยายได้ชัดเจนดีมากคะอ่านปุ๊บรู้เลยว่าเป็นประมาณไหน แต่ใช้เยอะเกินอ่านๆไปอ้าวเจออีกแแล้ว  เลยแบบแปลกๆอะนะ. แต่ยังไงก็ถือว่านิยายเรื่องนี้สนุกนะคะ จะติดตามเรื่องต่อๆไปจร้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 20-05-2016 11:54:46
คิดถึงๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: benicezii ที่ 20-05-2016 12:16:06
ฮื่ออออออออ   :hao5:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 20-05-2016 15:11:57
ยังติดใจเรื่องเอื้อที่ได้แหวนจากร้านลึกลับมาให้เม.
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 21-05-2016 01:16:23
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: umima ที่ 23-05-2016 18:18:37
อ่านแล้วก็ยังฮาเหมือนเดิม55555555555ถูกใจจิมๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 13-06-2016 14:07:32
คิดถึงตัวป่วน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 22-06-2016 09:49:52
สนุกมากครับ อ่านรอบสองก็ยังฮาเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: [จบแล้ว] [เตรียมพรีออเดอร์] Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ.
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 28-06-2016 21:51:02
 :pig4: ขอบคุณนะคะ

ชอบมากๆๆๆๆเลยยย  :กอด1:
หัวข้อ: Re: [จบแล้ว] [เตรียมพรีออเดอร์] Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ.
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 29-06-2016 21:36:17
สามสีกับได ไม่ลงเอยกันเหรอ? :hao4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] [เตรียมพรีออเดอร์]
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 30-06-2016 09:30:53

น่ารักมาก

กุ๊กเราหิว

ชอบจังประโยคนี้

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] [เตรียมพรีออเดอร์]
เริ่มหัวข้อโดย: Praykanok ที่ 01-07-2016 13:44:47
อ่านรวดเดียวจบเลยยยย
ขอบคุณมากนะคะะะ ชอบมิตรภาพของกลุ่มนี้มากกกก อบอุ่นนนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] [เตรียมพรีออเดอร์]
เริ่มหัวข้อโดย: INSOMEDAYS ที่ 02-07-2016 14:47:52
 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] [เตรียมพรีออเดอร์]
เริ่มหัวข้อโดย: มายาป่าฝน ที่ 02-07-2016 22:13:30
เป็นเรื่องที่สนุก แปลกๆ งงๆ อ่านจบแล้วก็งงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] [เตรียมพรีออเดอร์]
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 04-07-2016 00:52:21
น่ารักมากยังไม่อยากให้จบ

แต่คู่พ่อนี้ไม่มีหรอ สงสารพี่ออกัส
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] [เตรียมพรีออเดอร์]
เริ่มหัวข้อโดย: popular ที่ 04-07-2016 02:20:18
 :katai2-1: ขอบคุณมาก ๆ ครับ อบอุ่นมาก  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] [แจ้งข่าวหน้า 71]
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 04-07-2016 21:10:08
สวัสดีค่ะทุกคน

ไม่รู้จะมีใครผ่านมาเห็นข้อความนี้ไหม แต่จูนอยากมาขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาสนใจนิยายบ้า ๆ บอ ๆ เรื่องนี้มาก ๆ เลยนะคะ
ขอบคุณทุกคำติชมที่มอบให้กัน ตอนนี้เวลาผ่านมาห้าปีแล้ว จูนจะปรับปรุงแก้ไขแน่นอนค่ะ
แต่เนื่องจากยังรีไรท์ไม่เสร็จอะไรที่ยังท็อกสิคหรือไม่น่าอ่านเลยจะยังอยู่ในนี้ไปก่อนนะคะ
เมื่อรีไรท์เสร็จจูนจะนำออกและทำการย้ายบ้านให้น้องแน่นอนค่ะ

สุดท้ายนี้ จูนไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณจริง ๆ นะคะ
ไว้เจอกับพวกไอ้แสบโฉมใหม่ค่า

ลงชื่อ น้องจูนเจ้าหญิงน้อยของแม่ที่เป็นกรดไหลย้อน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 04-07-2016 22:20:10
งงนิดหน่อย แต่สนุกดีค่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: phai ที่ 06-07-2016 17:49:55
 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 09-07-2016 00:33:02
ชอบมาก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MIwEMInE ที่ 09-07-2016 23:55:18
สนุกและน่ารัก  :-[ :-[ :o8: :impress2:
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 3) 3/3/2558
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 11-07-2016 16:45:04
สงสารเท็นอะ อีกคู่นี่ไฟโชสินะ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 4) 5/3/2558 หน้าที่ 6
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 11-07-2016 17:24:52
จะเอาเปรมไปไหนเนี่ยยยยยน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 5) 6/3/2558 หน้าที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 11-07-2016 17:51:48
โรแมนติกสุดๆ  :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอน 6 มาแล้วว) 12/3/2558 หน้าที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 11-07-2016 22:33:54
เท็นชอบกอด มาถึงก็กอดๆเปรม หอมเปรมอีกกก แล้วที่อยากทำอาหารจริงๆคืออยากอยู่กับเปรมมม งื้ออออออ เขินนน   :o8:
แล้วเมธาเศร้าอะไรรร
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 8) 14/3/2558 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 11-07-2016 23:38:34
แต่ละคนฮาจริงๆ 55555 สงสารผีในบ้านผีสิงด้วยอะ เมธามาเจอคนที่ทำให้เศร้าอีก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 9) 17/3/2558 หน้าที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 11-07-2016 23:54:20
ทำไมเอื้อนิสัยไม่ดีเลยยย จูบเมธาทำไม ไม่ชอบไม่ใช่หรอ แล้วไฟไปแย่งแฟนโชทำไมล่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 10) 21/3/2558 หน้าที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 00:44:33
งานกีฬามหาลัยดูน่าตื่นเต้นดีอะ
นี่อยากได้คิง ไม่อยากได้ธงละ 55555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่11 มาแล้วค่า) 24/3/2558 P.18
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 01:26:52
ทำไมเขินคำพูดของไฟอะ ทำไมมมม งื้อออ ทุกอย่างยังอยู่ในมือกู ทั้งธง ทั้งมึง โอ้ยยยยยย โชลูกกกก หนูไปไหนไม่รอดจริงๆ 555555  เท็นเจอไม้ตายของคณะเกษตรเข้าไป กุ๊กเอาธงไปหมดเยย 55555นัลร๊ากกกก
ไม่ค่อยชอบเอื้อเลยอะ ร้ายอะ ร้ายยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 12 มาแล้วค่า) 28/3/2558 P.20
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 01:50:25
โอ้ยยย ชอบเท็นอะ อย่างอ้อนนนน งื้อออ จุ๊บกุ๊กแล้วบอกให้เลือกตัวเองด้วย นัลร๊ากกกกก
แชงมาจีบกุณกซะงั้นนน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 13 มาแล้วค่า) 1/4/2558 P.22
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 02:16:26
แหม วิธีป้อนยาของเท็นนี่ไม่ธรรมดา มีความเนียน  :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 14) UP! 7/4/2558 P.24
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 02:49:56
นี่ลุ้นมากเลย กลัวรถชนกุ๊กอะ เฮ้อ ดีนะยังปลอดภัยอะ เท็น ตอนนี้กุ๊กไม่เป็นไรแล้วนะะะ
คู่ไฟโชนี่เหมือนกันมากเหอะ 55555555
เมเอื้อนี่ลุ้นได้ไหมหนิ่ แต่ฮาเอื้อ เอื้อนี่คล้ายเรา คณิตศาสตร์นี่เลวร้ายมาก นี่อยากไปเรียนของม.ปลายใหม่เหมือนกันนนน 555555
แชงมานี่แค่คิดภาพตามตอนแชงมายิ้มละก็แสบตาขึ้นมาเลย 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 15 มาแล้วค่า)UP! 14/4/2558 P.26
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 03:25:37
แรกๆก็ชอบแชงมานะ เเบบดูตลกดี แต่พอพูดกับเท็นว่าไม่มีแม่ด้วนกริยาอย่างนั้นแล้วแบบ เกลียดอะ อยากต่อยเลย
ชอบไฟกับโชน่ารักอะ หอมแก้มด้วย งื้อออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH 15.5) ตอนพิเศษสงกรานต์ 18/4/58 P.28
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 04:10:16
ลุ้นกับฉากบู้มากกกก55555
ตอนสุดท้ายเอื้อปะแป้งเม จุ๊บเมอีก อ๊ายยยยย
ชอบตอนที่เท็นเอาแก้มที่มีแป้งมาแปะแก้มกุ๊กอะ น่ารักอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 16 มาแล้วค่าา า) 23/4/58 P.30
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 04:35:23
ไม่ชอบที่แชงมาพูดแบบนั้นกับเท็นเลย นิสัยไม่ดีอะ น่าต่อยจริงๆ ดีนะเปรมมาได้ยิน และต่อยแชงมาก่อน .เหอะๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 17) UP! 5/5/58 P.32
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 05:14:53
ดราม่าเบาๆ กับพ่อเท็น เฮ้อ . แต่ตอนเท็นแย่งกินไข่กับออกัสน่ารักอะ 5555
ไฟกับโชน่ารักจริงๆเลยยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.18 มาแล้วค่า หายไปนานมาก) 22/5 P.35
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 14:18:39
แม่เลี้ยงของเท็นนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ
ไม่ชอบเอื้อเลยที่พูดแบบนั้นกับเมธาตอนเมธาสารภาพรักอะ แหมแล้วมาจูบเมธาอีก ตอนสงกรานต์ก็มาจุ๊บ นี่ไม่ชอบหรอเนี่ย หมั่นไส้เอื้อ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 19 ค่าาา า) 27/5/58 P.37
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 15:51:38
ลุ้นมากกก ขอให้เอาคลิปไปให้พ่อของเท็นทันเวลาทีเถอะๆๆๆๆ แล้วโชโดนยังอีก โอ้ยยย
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 21 มาแล้วค่าา า) 6/6/58 P.41
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 16:23:18
ขอเดาว่าเป็นเอื้อละกันที่ร้ายได้ขนาดที่จะคิดไปต่อกรกับชาร์ลอต 5555555
เขินไฟโชอะ เขาล่วงหน้ากันไปละ เท็นเปรมนี่ยังใสๆแม่ลูกกันอยู่เลย555555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.23 100% มาแล้วค่ะ) 19/7/58 P.48
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 19:06:18
ลุ้นไปหมด โอ้ยยยยย
นี่นึกว่าไดจะโดนทำร้าย ก็ยังดีอะนะที่ไม่โดน เฮ้อออ แล้วคลิปนั่นเพราะอยู่ในช่อดอกไม้ที่เอื้อเอาไปให้หรือเปล่า จริงๆจะชอบเอื้อมากกว่านี้นะ แต่เอื้อทำแบบนี้มันดูแบบข่มขืนเมอะ ถึงจะช่วยจากกานต์ก็เถอะ แต่แบบมันก็ยังไงดี สรุปสงสารเมอะ อยากปลอบเม ฮืออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 24) 1/8/58 P.50
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 19:39:38
หัวหลิมนี่เองที่เอาคลิปไปเปิดดด
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.25) 22.08.58 P.52 NEW!
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 21:08:47
สนุกอะเห็นละก็อยากไปเที่ยวกับเพื่อนเลยย
สามสีนี่ชอบได แล้วไดเล่าาาาชอบเมหรือสามสี หื้มมม เอื้อมาตอนที่เมไม่อยู่อีกละ เราอยากรู้ว่าสองคนนี้เป็นยังไง
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 26 มาแล้วค่ะ) 19.08.58 P.54
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 22:05:26
เอื้อว่า...เอื้อรักเมว่ะ
แหม กว่าจะบอกรักเขา ทำเขาเสียใจเสียน้ำตามากี่รอบละ หมั่นไส้อะ เป็นเรานี่จอตบๆถีบๆเอื้อก่อน หมั่นไส้มากกกกกก แต่อดีตเอื้อก็น่าสงสารอะ เฮ้อแต่ทุกคนก็ไม่ได้เป็นแบยนั้นนะ
ตอนเอื้อเจอเปรม เปรมนี่ใจดี น่ารัก งื้ออออ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CHAPTER 27 UP!) 6.10.58 P.56
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 12-07-2016 22:42:42
ในที่สุด ในที่สุดดดดดดด เท็นเปรมก็คืบหน้าาา งื้ออออ  :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 28) 29.12.58 P.60 (มาแล้วว ว !)
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 13-07-2016 00:12:29
ตอนที่เท็นเล่นกีต้าแล้วพ่อเป็นคนร้องเพลงอะ คือแบบเราน้ำตาไหลอะ ตอนแบบพ่อคิดถึงตอนที่แม่เท็นยังไม่เสีย มันแบบน่าใจหายอะประมาณนั้นแหละมั้ง แบบยังไงไม่รู้รู้แค่แบบน้ำตาไหล.
ตอนเอื้อไปซื้อแหวนนี่แฟนตาซีสุดๆ น่ากลัววว5555
แต่ตอนท้ายดราม่าหงะ เท็นหงะ เปรมกลับหอแล้วววว
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (CH.29) 10.1.59 P.62 (UP !)
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 13-07-2016 01:14:29
อึดอัดสุด หน่วงสุด เฮ้อ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 30 มาแล้วค่าา า) 2/2/59 P.65-66
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 13-07-2016 02:10:41
ในที่สุดก็ดีกันนะ ดีแล้ว ไม่อึดอัดดี
ต่อไปก็ต้องไปคุยกับเดย์
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนที่ 31) 25/3/59 P.68 มาแล้วค่าา า !
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 13-07-2016 02:51:40
จบได้ดีเลยยย ชอบเรื่องนี้มากแบบ ม
ได้อ่านแล้วดูเป็นกลุ่มเพื่อนที่ทำอะไรด้วยกันงี้ แบบเออนะ พอมองกลับไปวันก่อนๆที่ได้ทำอะไรด้วยกันมันดีอะ ทั้งบู๊ ทั้งเถียงกัน ทั้งหยอกกัน แล้วตอนจัดงานต่างๆ มันเป็นมิตรภาพและความทรงจำที่ดี
ฉากที่ติดในหัวเราเลยคือ ฉากที่เท็นเล่นกีต้าร์แล้วพ่อของเท็นร้องเพลงห้องนอน แล้วคิดถึงผู้หญิงคนเดียววกันที่พวกเขารักอะ แบบมันอธิบายไม่ถูก แต่เราชอบมากน้ำตาไหล 5555  คือชอบเรื่องนี้มากๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษแก้คิดถึง) 17.5.59 P.70 UP !
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 13-07-2016 03:15:12
จริงๆเราพึ่งมาอ่าน แล้วก็อ่านจบแล้ว เรารู้สึกผูกพันธ์อะ แบบไม่อยากให้จบเลย คิดถึง ทั้งๆที่เราพึ่งอ่านจบไป พอเราอ่านตอนพิเศษก็รู้สึกใจหาย คิดถึงอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 13-07-2016 17:35:38
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 18-07-2016 23:01:37
 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Be mine ที่ 19-07-2016 11:20:53
 :pig4: :pig4: :pig4:
  :L1: :3123: :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iaum ที่ 19-07-2016 22:52:43
สนุกดี :katai2-1: :katai2-1: เราชอบกุ๊กมากกกก น่ารักกก  :-[ :-[
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 20-07-2016 12:19:08
อ่าาาาา  ในที่สุดก็เข้ามาอ่านจนจบสักที่   :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Persoulle ที่ 21-07-2016 22:15:36
สนุกมากๆ สนุกโครตๆ มีทุกอารมณ์เลยค่ะ ขอบคุณเรื่องนี้มากค่ะ ที่ให้ความฟินขั้นสุดยอดแต่จะดีมากถ้ามี สามสีกับไดจัง ต่อ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 21-07-2016 22:31:55
จะเอาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 23-07-2016 23:03:49
อยากได้ตอนพิเศษษษษษ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 24-07-2016 20:01:13
เท็นน่ารักอ่าาา :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 25-07-2016 11:43:43
เท็นๆน่ารักมากอ่าา เป็นพระเอกที่มุ้งมิ้งมากลูกก :o8: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 25-07-2016 15:17:49
หูยยย ไฟโช มาแรงร้อนแรงแซงทุกอณู :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 25-07-2016 17:50:57
เรารู้สึกว่า ไฟเป็นพี่ใหญ่ เมเป็นพี่รอง ส่วนเท็นเป็นน้องเล็กอ่าา เอะอะไรก็ให้ไฟอุ้มตัลหลอดดด :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 25-07-2016 19:05:09
เท็นๆลูก หนูโตเป็นหนุ่มซักทีนะลูก แต่อย่าชวนเปรมเล่นบ่อยหนูเท็น10นิ้วเลยนะลูก สงสารเปรม :m25: :z1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 29-07-2016 16:15:22
เก็บตังค์ๆๆๆๆๆ :katai2-1:
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: jeabjunsu ที่ 13-08-2016 15:22:58
งื้ออออ กุ๊ก....เราหิว 5555 น้องเท็นอย่างฮา หิวทั้งเรื่องจริงๆนะเนี่ย แต่กินยังไงก็ไม่อิ่มหรอกงานนี้ แม้กระทั่งกุ๊กนะคะ ยิ่งกินยิ่งหิว อิอิ

ไฟกับโชนี่มีความฮานะบอกเลย รักกันแบบหนัดหน่วงจริง ๆ

น้องเมกับพี่เอื้อนี่บทจะหวานก็หวานซะะะะ ดีละล่ะสงสารน้องเม เจ็บมานาน

อยากตามเรื่องของสามสีกับไดมาเลยค่าาา แอบอยากรู้บทสรุปว่าจะยังไง 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 11-09-2016 04:06:34
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
เรื่องนี้สนุกกกนะแบบน่ารักมุ้งมิ้งดีจัง
ภาษาก้อ่านลื่นนไม่สะดุดเลย
ชอบมากตรงคำผิดแทบจะไม่มีมาให้รำคานตา
ชอบคาแรกเตอร์เท็นมาก แบบน่ารักกอะ ขี้อ้อน เหมือนลูกหมาตัวโตๆ
คู่อื่นๆก้น่ารักกกก เคมีลงสุดๆ
แต่ก้นังมีจุดที่ขัดๆอยู่บ้างบางส่วน ซึ่งก้เป็นแค่รายละเอียดเล็กๆที่ถ้ามีก้ดีแต่ไม่มีก้ไม่ได้ส่งผลเสียมากมาย
ตามความรู้สึกคือบางคู่เหมือนจบไม่สุดไม่เคลีย เช่นคู่สามสีกับได
บางคู่เหมือนจะมีซัมติงแน่ๆอย่างคู่หมอแปดกับออกัส แต่ก้ไม่มีการพูดถึงต่อ
อีกเรื่องคือเหมือนว่าคาแรคเตอร์ของแต่ละคนจะไม่ค่อยแน่นอะค่ะ
บางคนก้มาแบบไม่มีที่มาที่ไป ดูเป็นงานเกิ้นนนน5555 อย่างพวกน้องๆของได กับคนที่ออกัสโทรหาต้นเรื่องอะค่ะ
คาแรคเตอร์ที่วางได้แน่นๆของเรื่องนี้หลักๆเห็นอยู่2คนค่ะคือเท็นกับเอื้อ
คือได้เห็นว่าเพราะอะไรถึงเป็นคนแบบนี้ ทำให้เราเข้าใจเค้ามากขึ้น
แต่กับเปรมซึ่งเปนตัวหลักเหมือนกันเหมือนเราไม่รู้จักเค้าเลย
เพราะแทบไม่มีการพูดถึงเรื่องส่วนตัวนอกจากว่าพ่อแม่ทำงานต่างประเทศไม่ค่อยกลับบ้าน และตัวเปรมมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหาร
แต่ในส่วนของแต่ละคู่คือแบบ น่ารักมากกค่ะ แต่ละคู่ก้รักกันคนละแบบคือดี
อ่านเรื่องนี้แล้วสบายใจ หัวโล่งค่ะ ไม่เครียดดี
ชอบในความคิดสร้างสรรค์ และจินตนาการมากก
ที่ติไปก้อย่างที่เกริ่นไปว่ามันมีก้ดีไม่มีก้ไม่เป็นไรมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. [จบแล้ว] *แจ้งข่าวหน้า71 Reply 2117 ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 25-09-2016 00:42:07
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษ : ชื่อ)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 01-10-2016 01:33:31
ใต้ตึกศูนย์เรียนรวมสี่ยามบ่ายวันศุกร์ที่อาจารย์งดวิชาแลปอาหารภาคบรรยาย ท่ามกลางเหล่านิสิตชายหญิงที่เดินสวนกันไปมาขวักไขว่ สามทหารเสือจับจองโต๊ะช่วยกันนั่งเขียนรายงานกลุ่มวิชาจิตวิทยามาได้พักใหญ่แล้ว


“ไม่ไหวแล้วอีเหี้ย”


ถึงตรงนี้เจ้าของเส้นผมสีชมพูก็สบถออกมา เด็กหนุ่มตัวสูงเงยหน้ามองเพื่อนวางปากกา รีบพูดว่า “หยุดเลย ร่างส่วนของมึงต่อเดี๋ยวนี้ เส้นตายห้าโมงเย็นส่งห้องอาจารย์ลืมแล้วเหรอ”


“แต่มือขวาของกูมันกำลังร้องไห้!” ไดนาไมต์ทำหน้าเหยเก สามสียกมือข้างที่ว่างชี้หน้าเพื่อนทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาจากกระดาษ “เอาตูดเขียนเดี๋ยวนี้ วินาทีเดียวก็มีค่าไอ้ห่า เร็ว”


“ไอ้เปรมมึงดูไอ้สาม...เฮ้ย!” ไดนาไมต์สะดุ้ง เบื้องหน้าปรากฏภาพพ่อครัวก้มหน้าเขียนรายงานด้วยมือทั้งสองข้าง เด็กหนุ่มผมสีชมพูจุ๊ปาก “ไอ้เหี้ยเปรมโคตรเจ๋ง นี่มึงถนัดทั้งสองมือเลยเหรอวะ”


เปมทัตสั่นหัว “เปล่าอะ ถนัดมือเดียว”


“เอ้า แล้วเขียนสองมือทำเหี้ยไร” ไดนาไมต์ขมวดคิ้ว เปรมตอบทั้งที่ไม่ยอมเงยหน้า “เห็นมือซ้ายว่างๆ กูกลัวมือขวาหมันไส้เลยให้มันได้ใช้แรงงานพร้อมๆ กัน”


“เป็นความเกรงใจที่ไร้ประโยชน์อะไรแบบนี้” สามสีบ่น ไม่ลืมที่จะพูดว่า “ไอ้ไดมึงอย่าช้า เดี๋ยวก็ได้แดกไข่กันทั้งวงหรอก เร็ว” ไดนาไมต์มองเพื่อนสองคนก้มหน้าเขียนรายงานกันอย่างขะมักเขม้นแล้วถอนหายใจ ขานรับเสียงยานคาง


“คร้าบ...”


พลันดวงตางูก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเดินลงมา ไดนาไมต์โบกมือส่งเสียงทักทายอย่างร่าเริง “เม! ทางนี้ๆ!”


“อ้าว ได” ครูคณิตหันมามองแล้วส่งยิ้มสดใส เจ้าของเส้นผมสีชมพูกวักมือเรียกคนตัวเล็กด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม “เมจ๋า...มานี่หน่อยสิ เลิกเรียนแล้วเหรอ”


“เลิกแล้ว” เมธาหย่อนตัวนั่งลงข้างพ่อครัว เขาวางพจนานุกรมเล่มใหญ่ลงบนโต๊ะขณะกวาดตามองสภาพโรงงานนรกตรงหน้าอย่างนึกทึ่ง “สุดยอดเลย ส่งรายงานเหรอ”


“ใช่จ้ะ เส้นตายห้าโมงเย็นนี้ล่ะ โอ๊ย!” ไดนาไมต์ร้องลั่นเมื่อโดนสามสีเอื้อมมือมาเบิ๊ดกะโหลกดังแบ๊ะ เด็กหนุ่มตัวสูงพูดลอดไรฟัน “เต๊าะเมอยู่ได้ ทำงานสักทีไอ้ฉิบหายนี่!”   


“ใจร้าย!” คนโดนตบหัวบ่น เมธาหัวเราะท่าทางนั้น เอ่ยปากถามอย่างใจดี “มีอะไรให้เราช่วยไหม”


“นี่เลยจ้ะเม” ไดนาไมต์รีบยื่นส่วนของตัวเองให้ทันที สามสีเงยหน้าแยกเขี้ยว “ไอ้ได! นิสัย!”


“ไม่เป็นไรหรอก เอามาได้เลย เขียนเรื่องจิตวิทยาเหรอ” เมธาอ่านหัวข้อคร่าวๆ บนกระดาษแล้วพยักหน้าหงึกหงัก “อ๋อ ตัวนี้เราเคยเรียนแล้ว เดี๋ยวช่วยร่างนะ”


“ทำไมถึงได้เป็นคนดีขนาดนี้ เมมีแฟนรึยังเนี่ย ถ้าไม่มีเราจีบได้ปะ...โอ๊ย!” ไดนาไมต์ยังพูดไม่ทันจบพลันใครบางคนก็คว้าหัวเขาจากด้านหลังดับหมับ หมอนั่นออกแรงบีบจนเด็กหนุ่มผมสีชมพูต้องนิ่วหน้า “เชี่ย ใครวะ เจ็บนะโว้ย!”


“ฮาย”


ผู้มาใหม่คือเด็กหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาล ใบหน้าหล่อร้ายฉีกยิ้มกว้างให้เพื่อนตางูทั้งที่ข้างขมับปรากฏเส้นเลือดปูดโปน “หวัดดีไดเพื่อนร้าก”


สามสีเหลือบมองท่าทางนั้นแล้วเหงื่อตก นั่นสินะ ไอ้ไดมันยังไม่รู้นี่ว่าสองคนนี้...


“ไอ้เหี้ยเอื้อ! แล้วมึงมาบีบหัวกูทำไมเนี่ยมันเจ็บนะ!” ไดนาไมต์แยกเขี้ยว ก่อนจะหันไปทางคู่หู “ฮือสาม...เจ็บอะ”


“สมควรไอ้สัด อยากอู้ดีนัก” ถึงจะว่าแบบนั้นแต่ก็ยังอุตส่าห์สละมือข้างที่วางมายีผมปลอบใจไอ้ตัวแสบ ไดนาไมต์มองเอื้ออังกูรหย่อนตัวนั่งคั่นระหว่างเขากับเมธา ถามว่า “มึงเลิกเรียนแล้วเหรอ”


“เออ รอคนที่บ้านมารับ” เอื้ออังกูรตอบ ถึงตรงนี้เด็กหนุ่มผมสีชมพูก็ก้มลงช่วยคู่หูเขียนรายงานต่อแล้ว ปิศาจร้ายหันไปมองคนตัวเล็ก ถามเสียงทุ้ม “เลิกแล้วเหรอ”


“เลิกแล้ว” เมธาตอบทั้งที่ไม่เงยหน้าจากรายงาน เอื้ออังกูรขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ชอบใจกับการกระทำนั้น “การบ้านนั่นมันสำคัญกว่าฉันรึไง”


สิ้นประโยคเมธาถึงยอมเงยหน้า กระพริบตาปริบๆ “คือ...เมช่วยพวกเปรมทำงานอยู่น่ะ”


“ไหน” เอื้ออังกูรแย่งกระดาษไปจากคนตัวเล็ก เมธามองอีกฝ่ายพยักหน้าอ่านข้อความในมือด้วยใบหน้าล้อเลียนแล้วขมวดคิ้ว ปีศาจร้ายเอาแต่ใจอีกแล้ว “เอื้อ โตแล้วนะ เอาคืนมาเดี๋ยวนี้”


“ไม่ให้ เก่งจริงก็แย่งไปดิ” ปิศาจร้ายแลบลิ้นใส่กวนประสาท เมธายกมือกุมหัวอย่างหมดหนทาง


ตอนนั้นเองที่พ่อครัวกำลังตั้งใจเขียนรายงานอย่างขะมักเขม้น พลันอ้อมแขนใหญ่ก็คว้าตัวเขาจากข้างหลังดังหมับเสียจนกายบางสะดุ้ง เปมทัตตาเหลือกร้องอุทานดังลั่น


“แหก! ตาตี๋ตกต้นตาลตอตาลตำตูดตาตี๋ตายใต้ต้นตาล! ไอ้เหี้ยใครวะ!” พ่อครัวพยายามหันไปมอง ก่อนจะโดนริมฝีปากเหยียดตรงจุ๊บลงข้างแก้มเข้าให้ ทันทีที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครเปรมก็แก้มร้อนผ่าว


“กุ๊กพูดไม่เพราะ” ดวงตายาวรีคู่นั้นทอประกายดุปนเอ็นดู พอรู้ตัวว่าโดนกอดอยู่เปมทัตก็อ้าปากโวยวาย “ปละ...ปล่อยก่อนน่า! ฉันมีงานต้องรีบส่งนะ!”


“อยากกินพะโล้” เด็กโข่งก้มกระซิบข้างหูอย่างออดอ้อน เปมทัตหลับตาปี๋หน้าแดงเถือก รีบพูดว่า “รู้แล้วๆ เดี๋ยวกลับไปจะทำให้กิน ปล่อยฉันสักที!”


“ครับ”


เท็นขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กอีกรอบก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกัน ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงฮือฮาขึ้นด้านหลัง เรียกกลุ่มคนใกล้ๆ ให้หันไปมอง


“มึงจำไว้เลยนะไอ้เหี้ยไฟ!” เปมทัตเงยหน้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู ตามด้วยอีกเสียงที่ชวนตงิดไม่แพ้กัน


“กูผิดอะไรเนี่ย!” เจ้าของประโยคตัดพ้อเป็นเด็กหนุ่มเส้นผมสีแดงเพลิงล้อมกรอบใบหน้าหล่อเหลา เขายืนจ้องเด็กหนุ่มตัวเล็กเบื้องหน้า ดวงตาแมวคู่งามนั้นฉายแววเอาเรื่อง


“ก็มึงทิ้งถุงฝรั่งกูไปทำไมอ้ะ!”


“ก็กูบอกว่ากูขอโทษ! กูนึกว่าถุงขยะเลยโยนทิ้งไง ไอ้ห่ามึงงอนกูเรื่องนี้เหรอ” ไฟถามกลับ โชทำหน้าจะร้องไห้ “แต่อันนั้นมันของร้านป้าเจ้าอร่อยเลยนะเว้ย! กูอุตส่าห์วิ่งตามรถเข็นป้าแกกว่าจะได้ซื้อมาอะ!”


“กูขอโทษไงไอ้เหี้ย กูซื้อไร่ฝรั่งให้มึงเลยยังได้ปะวะ” อัคคีส่งเสียง ชลันธรแทบตะโกนใส่ “มันไม่เหมือนกันมั้ยล่ะ! ไอ้เหี้ยไฟ! ไอ้คนไม่ละเอียดอ่อน กูเกลียดมึง!” ดวงตาแมวกวาดมองไปรอบๆ พลันก็สะดุดเข้ากับใบหน้าที่คุ้นเคย


“ไอ้เปรมมมม”


“อ่าวฉิบหายละ” เปมทัตรีบก้มหน้าเขียนรายงานต่อทันที ไม่น่าหันไปสบตาแม่งเลยให้ตาย ถึงตรงนี้โชก็วิ่งมากอดเขา ร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาอยู่ข้างหู “เปรมมึงดูไอ้เหี้ยไฟดี้ มันเอาถุงฝรั่งกูไปทิ้งอ้ะ!”


“เออกูรู้แล้ว”


พ่อครัวเหงื่อตก ถึงตรงนี้ไฟก็มานั่งแทรกระหว่างเขากับสามสี บอกว่า “ไอ้โชมึงอย่ามาเล่นพวกแถวนี้ มึงฟังกูไอ้เปรม มึงเข้าใจปะว่ามันเหมือนถุงขยะอะ กูทิ้งไปเพราะกูเข้าใจว่าเป็นขยะกูผิดเหรอวะมึงคิดดู”


“ไอ้เหี้ยไฟมึงหยุดเลย!”


“มึงสิหยุดไอ้โช!”


“หยุดแม่งทั้งคู่นั่นแหละ! ใครส่งเสียงดังอีกกูจะตัดลิ้นเอาไปให้ตัวเหี้ยกิน!” เป็นสามสีที่ตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด พลันคู่กัดก็พร้อมใจกันยกมือปิดปากตัวเองดังหมับ


ไฟยังมีแก่ใจเหลือบตาไปกระซิบถามพ่อครัวว่า “มึง...ตัวเหี้ยกินลิ้นคนด้วยเหรอวะ” 


“มึงอยากลองไหมล่ะ” เปมทัตทำหน้าเหนื่อย ตอนนั้นเองที่เขาเขียนส่วนของตัวเองสำเร็จ “เยส! เสร็จแล้วโว้ย! ยังไม่ห้าโมง! ไอ้ห่ากูรอดแล้ว!”


“ส่วนของไดนาไมต์ก็เสร็จแล้วนะ” เมธายื่นกระดาษซึ่งเกลาถ้อยคำเรียบร้อยแล้วให้เด็กหนุ่มผมสีชมพู ฝ่ายหลังหันมาทำตาเป็นประกาย อ้าแขนโผตัวเข้าไปหา “หูยเมน่ารักจัง ขอบคุณมาก ขอจะ...”


ทว่าเมื่อเจอกับสายตาอาฆาตจากปิศาจร้ายข้างๆ ไดนาไมต์ก็ได้แต่กลืนคำว่า ‘จุ๊บ’ ลงคอไป รีบตั้งสติปรับเสียงใหม่แล้วพูดว่า “ขะ...ขอจับมือสักทีได้ไหมครับ”


เมธากระพริบตางงๆ แต่ถึงแบบนั้นก็ยอมยื่นมือให้จับแต่โดยดี


“ไอ้สัด! เสร็จแล้วเว้ย!” ถึงตรงนี้สามสีก็ส่งเสียงออกมา เปมทัตหันขวับ ดวงตาสีนิลเกิดประกายวูบแล้วเปิดปาก “งั้นก็หมายความว่า!”


“รายงานของพวกเรา!” ไดนาไมต์ต่อให้ ตอนนั้นเองที่สามทหารเสือสบตากันก่อนจะประสานเสียงออกมา


“เสร็จแล้วโว้ย!! วู้ๆๆๆๆๆๆๆ” พลันพวกมันก็ลุกขึ้นรำวงสามช่ากันรอบโต๊ะเสียเดี๋ยวนั้น เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างได้ชะงัด ปล่อยให้อีกห้าชีวิตนั่งมองตาปริบๆ


โชพยักหน้าตาโต “โห...ขนาดนี้เลยเหรอวะ”


“น่ากลัวสัด” อัคคีพนมมือคล้ายป้องกันสิ่งชั่วร้าย ตอนนั้นเองที่เมธาหันไปถามเพื่อนสมัยเด็ก “เท็นทำอะไรอยู่เหรอ?” ทุกสายตาบนโต๊ะหันไปมองทศทิศที่กำลังเปิดพจนานุกรมเล่มใหญ่อยู่


เมื่อสามทหารเสือหย่อนตัวนั่งลงว่าที่คุณหมอก็เปิดปาก “อ่านหนังสือรอกุ๊ก”


“พจนานุกรมเนี่ยนะ?” เอื้ออังกูรทำหน้าคล้ายไม่อยากจะเชื่อ เท็นหน้าตึง “แล้วจะทำไมล่ะ”


“พอเลยไอ้คู่นี้” เปมทัตยื่นมือเข้าไปคั่นกลางพลางส่งเสียงห้าม นึกสงสารเมธาที่นั่งอยู่ระหว่างสงครามกลางเมืองขึ้นมาจับใจ ถึงตรงนี้ไฟก็ชะโงกหน้ามามอง เขาเปิดปาก “ท.ทหารเหรอ? อ้าว นี่ชื่อมึงนี่”


“ไหน” เท็นก้มหา อัคคีออกเสียงอ่านคำบนกระดาษ “นี่ไง ‘ทศทิศ’ แปลว่า ‘ทิศทั้งสิบ’...เนี่ยยยย!” ก่อนจะขมวดคิ้ว “เอ้า ก็ตรงตัวเลยนี่หว่า? กูตื่นเต้นอะไรวะ”


“พ่อบอกว่าชื่อของเรามาจาก ‘ผู้ชนะทั้งสิบทิศ’” เท็นบอก ไดนาไมต์เลิกคิ้ว “แล้วชื่อเล่นมึง ‘เท็น’ ก็แปลว่า ‘สิบ’ ด้วยนี่หว่า เจ้าของชื่อพยักหน้า “บ้านเรามีชื่อเล่นเป็นตัวเลขกันมาตั้งแต่ก่อนรุ่นปู่แล้ว”


“อย่างหมอแปดกับคุณสองสินะ” อัคคีทวนชื่อพ่อกับแม่ของเพื่อนสมัยเด็กแล้วยิ้มออกมา “เฮ้ย บวกกันได้สิบพอดีเลยนี่หว่า เจ๋งว่ะ”


ทว่าเอื้ออังกูรกลับเบ้ปาก “จริงๆ ‘ทศทิศ’ แปลว่าเดินหลงมันไปทุกทิศเลยรึเปล่าแหม ทำมาเป็น”


“เอื้อ!” เมธาหันไปตีแขนคนรักด้วยแววตาคาดโทษ


“แน่จริงเข้ามา” ดวงตายาวรีของว่าที่คุณหมอฉายแววเอาเรื่อง ร้อนถึงพ่อครัวต้องโผเข้ากอดแขนเด็กโข่งไว้ไม่ให้พุ่งไปตีกับปีศาจร้ายได้ “ไม่เอาน่าเท็น ใจเย็นๆ สิ”


ถึงตรงนี้อัคคีก็เอาพจนานุกรมไปครองแล้ว มือหนาเปิดไปหน้าอักษรป.ปลา บอกว่า “ไอ้เปรม มีชื่อมึงด้วยนะ” ตามด้วยโชที่ชะโงกหน้าเข้ามามองอย่างสนใจ “ไหนๆ...หูย ‘เปมทัต’ แปลว่า ‘ผู้ให้ความรัก’ ว่ะ”


เมธาที่นึกขึ้นได้จึงยิ้มออกมา “แบบนี้นี่เอง ชื่อเล่น ‘เปรม’ แปลว่า ‘ความชอบใจ’ พอเอามารวมกับชื่อจริงเลยกลายเป็น ‘ผู้ที่ชอบใจจะให้ความรัก’ งั้นสินะ” 


“สมกับมึงดีนะ” สามสีเอ่ยปาก ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็ส่งเสียง “แล้วกูล่ะๆ”


“ชื่อมึงก็แปลว่าระเบิดไม่ใช่รึไง” ไฟหรี่ตา เด็กหนุ่มสีชมพูสั่นหัว “ฮื้อ เอาชื่อจริงดิ”


“เออว่ะ ไอ้ไดชื่อจริงอะไรวะ กูยังไม่รู้เลยจนถึงป่านนี้” เอื้ออังกูรเกิดความสงสัย ไดนาไมต์ตอบเรียบๆ


“ดนัย”     


“...”


เด็กหนุ่มดวงตางูเงยหน้ามองเมื่อทั้งวงตกอยู่ในความเงียบ ร้องว่า “อะไรเล่า! มีอะไรจะพูดก็พูดออกมาเลยไม่ได้รึไง! ไอ้เหี้ยเปรมมึงก็รู้ไม่ใช่เหรอแล้วจะมาอึ้งอะไรอีก”


“กูลืมไปแล้วนะเนี่ย” พ่อครัวทำหน้าช็อค อัคคีเปิดไปหน้าตัวอักษรด.เด็ก อ่านว่า “‘ดนัย’ แปลว่า ‘ลูกชาย’”


“...ธรรมดาจัง” เท็นเปรยออกมาแทนความในใจของทุกคน ไดนาไมต์มุมปากกระตุก กัดฟันพูด “ต้องแปลว่า ‘ลูกสาว’ ใช่ไหมพวกมึงถึงจะกรี๊ดกัน”


“ไอ้สามอะ?” โชส่งเสียง เมธากระพริบตา “ก็เป็นชื่อสายพันธุ์แมวไม่ใช่เหรอ?”


“ใช่” เด็กหนุ่มตัวสูงพยักหน้าง่ายๆ เปรมบอกว่า “ชื่อจริงกับชื่อเล่นมึงอันเดียวกันเลยนี่ น้องมึงก็ชื่อเก้าแต้มด้วย”


“พี่น้องพันธุ์แมวเหมียวนี่หว่า น่ารักว่ะ” ชลันธรหันไปยิ้มให้สามสี อัคคีเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะกระแอมไอเรียกร้องความสนใจ “อะแฮ่ม! ต่อไปใครยังไม่ได้รับการเอ่ยนามครับ?” 


“เราๆ” ครูคณิตยกมือ หมอยาเปิดพจนานุกรมไปหน้าตัวอักษรม.ม้า เมื่อเจอชื่อเพื่อนจึงอ่านออกเสียง “‘เมธา’ แปลว่า ‘ความฉลาด’” ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นสบตาเจ้าของชื่อแล้วผงกหัว “เหมาะกับมึงแล้วเม”


“ไหนเอามาดูมั่ง” ชลันธรแย่งพจนานุกรมไปจากมืออัคคีหมายค้นหาความหมายชื่อตัวเอง ทว่ามือกลับเปิดไปเจอหน้าตัวอักษรอ.อ่างเข้า “เฮ้ยเอื้อ มีชื่อมึงด้วย”


“ไหนๆ” พ่อครัวขยับตัวเข้าไปสุมหัวด้วยอีกคน อ่านออกเสียง “เห...‘เอื้ออังกูร’ แปลว่า ‘อุดหนุนเชื้อสายวงศ์สกุล’” เจ้าของชื่อได้ยินแล้วยักไหล่อย่างภูมิใจ เท็นพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า


“ทำให้ล่มจมสิไม่ว่า”


“ว่าไงนะ!” เอื้ออังกูรแยกเขี้ยวแล้วโถมตัวเข้าไปหา ร้อนถึงเมธาที่ต้องช่วยเป็นบังเกอร์กั้นระหว่างทั้งคู่อีกจนได้ “โอ๊ย เลิกกัดกันสักทีเถอะน่าทั้งสองคน”


“ชื่อไอ้ไฟคงไม่ต้องเปิดหาหรอกมั้ง” สามสีมองคนข้างๆ ไดนาไมต์พูดกลั้วหัวเราะ “ไอ้เหี้ย มึงนามสกุล ‘เพลิงพิโรธโชติช่วงชัชวาล’ จริงดิ ฟังตอนแรกกูนึกว่าเล่นมุข”


“มุขห่าไรล่ะ นามสกุลกูผู้หญิงทั้งประเทศอยากใช้นะเว้ย!” อัคคียักคิ้ว ก่อนจะแสร้งทำเหนื่อยใจ “มีแต่แมวบางตัวนี่แหละที่จะได้ใช้อยู่แล้วแต่ไม่เห็นความสำคัญ”


สามสีเห็นเด็กหนุ่มตาแมวหันขวับกัดฟันกรอด จึงรีบแทรกว่า “ว่าแต่มึงเนี่ย ชื่อเล่นว่า ‘ไฟ’ ชื่อจริงยังแปลว่าไฟ แล้วนามสกุลยังแปลว่า ‘ไฟที่ลุกโชน’ อีก...มึงไม่ร้อนเหรอวะ?”


“กูถึงฮอตขนาดนี้ไงเพื่อน” อัคคีทำหน้าประมาณว่า ‘ก็มันช่วยไม่ได้นี่ที่ฉันหล่อ’ เสริมว่า “บ้านกูคล้ายบ้านไอ้เท็นอะ ใช้ชื่อที่มีความหมายว่า ‘ไฟ’ กันมาตั้งแต่ก่อนรุ่นปู่เหมือนกัน”


“อย่างลุง ‘เปลว’ สินะ” เท็นพูดชื่อพ่อของอีกฝ่ายคล้ายคิดถึง ชลันธรได้ยินแล้วจึงหันไปฉีกยิ้มล้อเลียนใส่คู่กัด “ว้ายๆ พ่อชื่อ ‘เปลว’ เหรอจ๊ะ”


“เออ ชื่อพ่อตามึงอะ ไหว้ซะสิ” ไฟเอ่ยปาก โชปิดปากฉับด้วยพวงแก้มที่ร้อนฉ่า เขาตีหลังหมอยาดังอั้กคล้ายระบายอารมณ์ ลดเสียงแทบกระซิบ “...พ่อมึงไอ้เหี้ยไฟ”


“เหลือไอ้โชสินะ” พจนานุกรมเล่มใหญ่เวียนไปอยู่ในมือไดนาไมต์แล้ว เขาอ่านออกเสียง “‘ชลันธร’ แปลว่า ‘ทะเลหรือมหาสมุทร’...” เมื่อนึกขึ้นได้จึงพูดว่า “เดี๋ยวนะ นามสกุลมึงคือ ‘อุทธิอัณณ์’ ถูกมะ?”


“แม่น” เด็กประมงพยักหน้ารับ เมธากระพริบตา “ถ้าจำไม่ผิด ‘อุทธิ’ แปลว่า ‘ทะเล’ นี่?”


“‘อัณณ์’ ก็แปลว่า ‘แม่น้ำ’” ตอนอ่านผ่านๆ เมื่อกี้ทศทิศเปิดเจอ พลันพ่อครัวก็โพล่งว่า “แบบนี้นี่เอง ในกลุ่มเรามีคนที่ชื่อแปลว่า ‘ไฟ’ กับ ‘น้ำ’ แบบสุดโต่งอยู่ด้วยสินะเนี่ย”


“แถมยังเรียนประมงอีกต่างหาก” อัคคีถอนหายใจ ชลันธรได้ยินชื่อคณะตัวเองจากปากอีกฝ่ายก็แทบกระโจนใส่หมอยา “แล้วจะทำไม! ไม่พอใจอะไรก็พูดมาเซ่!”


“โอ๊ยประเด็นอ่อนไหว! พอเลยไอ้ห่า!” ร้อนถึงสามสีที่นั่งใกล้ๆ ต้องช่วยจับแยก เอื้ออังกูรหรี่ตามองภาพนั้น พูดว่า “กูว่าไอ้โชนี่น้ำมันมากกว่ามั้งเนี่ย”


“แล้วพวกเปรมไม่ต้องไปส่งงานอาจารย์เหรอ?” ถึงตรงนี้เมธาก็พูดขึ้นมา เปมทัตทำหน้าคล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ “เออว่ะ งั้นเอาไปส่งกันเลยไหมล่ะ”


“มึง กูฝากส่งได้ปะวะ นี่สามโมงสิบกูกะจะแว้นไปธนาคารในม.หน่อยอะ น่าจะทัน” สามสีลุกขึ้นเก็บของ พ่อครัวเอียงคอ “ก็ได้อยู่หรอก มึงไปทำอะไรวะ?”


“ไอ้เก้าฝากโอนเงินซื้อของอะ นิยายห่าไรมันไม่รู้นี่” สามสีวางกระดาษเขียนยอดโอนกับเลขบัญชีปลายทางลงบนโต๊ะแล้วสะพายกระเป๋า ไดนาไมต์หยิบขึ้นมาดู “ค่าอะไรวะ 1,380 บาท?”


“ค่านิยายมันกับค่าพัสดุรวมกันอะดิ” สามสีล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกุญแจรถ “เรื่อง ‘เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ’ อะไรเนี่ยแหละ สามเล่มจบเซ็ตละ 1,250 เก้าบอกสนุกมาก เห็นมันร้องไห้ร้องห่มอยากจะได้”


“ต้องรีบขนาดนั้นเลยเหรอวะ” โชถามบ้าง สามสีถอนหายใจ “มันบอกกดจองในเว็บได้ถึงวันนี้ แต่จริงๆ โอนได้ถึงวันที่ 10 ตุลาคม น้องกูใจร้อนก็เลยอยากรีบโอนให้มันเสร็จๆ ไป”


“เรื่องเป็นไงวะ” ไฟอยากรู้ เด็กหนุ่มตัวสูงทำหน้านึกอยู่ครู่หนึ่ง “เป็นเรื่องของหมอกับกุ๊กอะ เจอกันในคืนนึงตอนที่นายเอกกำลังเก็บแลป แล้วพระเอกก็มาล้มอยู่ห้องข้างๆ...”


“เอาชุดนึง”


ตอนนั้นเองที่เท็นแทรกขึ้น ทั้งวงหันขวับ สามสีกระพริบตา “ว่าไงนะ?”


“เราเอาด้วยชุดนึง เท่าไหร่?” ทศทิศควักกระเป๋าตังค์ออกมาแล้ว เปรมกลอกตาเลิกลัก ไม่รู้ทำไมถึงร้อนแก้มขึ้นมา “เดี๋ยวสิเท็น เอาจริงเหรอ”


“เออ ก็ได้อยู่หรอก 1,250 บาทอะ เก้าบอกว่าคู่รองเรื่องนี้สนุกนะ” สามสีรับเงินจากทศทิศมาแล้ว ไดนาไมต์ถามว่า “เรื่องของคู่รองเป็นไงวะ”


“คนนึงเรียนเภสัชคนนึงเรียนประมงอะ ไอ้เก้าบอกว่าคู่นี้ได้กันฟินมาก...”


“กูเอาด้วย!” พลันไฟก็ยกมือขึ้นเรียกสายตาทั้งวงให้หันมาจับจ้อง นายแบบหนุ่มหันไปมองหน้าเพื่อนผมแดง “มึงเอาจริง?” จริงไม่จริงจนถึงตอนนี้หมอยาก็ควักกระเป๋าเงินขึ้นมาแล้ว


“เป็นผีบ้าอะไรเนี่ย!” โชผลักไหล่คนข้างๆ เต็มแรง แก้มกลมร้อนฉ่าอย่างไม่ทราบสาเหตุ


“อ๋อ กูนึกออกละ เรื่องนี้ไอ้ตาลก็อ่านนี่หว่า เห็นมันเคยมาเล่าให้ฟังอยู่” ไดนาไมต์ทุบกำปั้นลงกับฝ่ามืออีกข้าง ส่งเสียง “ที่อีกคู่เป็นเด็กเศรษฐศาสตร์กับเด็กศึกษาใช่ปะ”


ตุ้บ!


สิ้นคำเอื้ออังกูรก็วางเงินลงกลางโต๊ะทันที เขาสบตาสามสี พูดว่า “อันนี้ของกู”


“...”


บรรยากาศรอบข้างเงียบไปชั่วอึดใจ สามสีเก็บเงินเพื่อนขึ้นมาช้าๆ พูดว่า “ขอบคุณที่ใช้บริการครับ”


“เออ งั้นแยกย้ายกันตรงนี้นะ กูจะขึ้นไปส่งงานละ” เปมทัตกระชับเล่มรายงานที่ใส่สันรูดเรียบร้อยแล้วในมือ พูดว่า “เท็นรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”


“เข้าใจแล้ว” เด็กโข่งพยักหน้ารับ เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์ลุกขึ้นหมายจะไปเดินไปส่งงานเป็นเพื่อนพ่อครัว พลันเด็กหนุ่มผมสีชมพูก็นึกขึ้นได้ ร้องว่า “จริงสิ ไอ้เรื่องที่พวกมึงสั่งซื้อกันเมื่อกี้อะ มันมีคู่รองอีกคู่ด้วยนะ”   


เจ้าของดวงตางูบอกว่า “เป็นคู่ของเพื่อนสนิทอะ ไอ้ตาลมันลุ้นคู่นี้มากเลย ไม่รู้ตอนจบได้กันมั้ย เขาว่ามีตอนพิเศษคู่นี้ในเล่ม”
ไฟผงกหัวเข้าใจ “คนเขียนร้ายเหมือนกันนะเนี่ย แต่เอาเถอะ ในกลุ่มเราไม่มีใครสนใจคู่นี้อยู่แล้วนี่”


“นั่นสิ แล้วกูพูดทำไมวะ” ไดนาไมต์ทำหน้าไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใคร่ใส่ใจ “แล้วเจอกันพวกมึง กูไปส่งงานกับไอ้เปรมละ” สามสีมองคู่หูโบกมือลาพวกที่เหลือเงียบๆ


อืม...เขาเองก็เอาบ้างสักชุดก็แล้วกัน



****************************************************** *

สวัสดีค่าาา า
ตอนนี้เขียนมาเพื่อโปรโมตให้สั่งจองกันเลย
แต่เหมือนจะไม่ทันในนี้สินะคะ 55555555 5
ปิดจองไปเมื่อชม.ที่แล้วเองค่า T__T ใครพลาดเล่มพิเศษไปก็ไม่ต้องเสียใจน้า
สามารถสั่งซื้อย้อนหลังได้ทางเว็บค่ะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ
ดีใจที่มีคนยอมกดจองสั่งซื้อเอาพวกไอ้แสบไปนอนกอดเล่นที่บ้านด้วย
ขอบคุณทุกคนมาก ๆ เลยค่ะ

ในส่วนของตอนพิเศษนี้ นอกจากโปรโมตแล้วจริง ๆ จูนอยากอธิบายชื่อของแต่ละคนด้วยค่ะ
แบบว่าชื่อพวกเขามีที่มานะ แล้วก็สอดคล้องกับลักษณะนิสัยและครอบครัวอีกด้วย
ถ้าอ่านแล้วรู้สึกสนุก หรือหลุดหัวเราะออกมาสักนิด จูนก็มีความสุขมากแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมานะคะ

**เพิ่มเติมค่ะ ถ้าเพื่อน ๆ กดจองกับโอนเงินภายในวันที่ 10 ตุลาคม 2559 จะยังได้ของแถมอยู่นะคะ**
โค้งสุดท้ายแล้วค่าา า ฮือออ อ ไปกดจองกันเยอะ ๆ น้า เล่มพิเศษกับพวงกุญแจและกระเป๋าผ้ารออคุณอยู่
ป.ล. เล่มพิเศษพลาดแล้วพลาดเลยน้า อยากให้อ่านมาก ๆ เลยค่ะ จริง ๆ 55555555 5
ขอบคุณทุกคนที่กดจองกันเข้ามานะคะ

แล้วเจอกันค่าาาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: Gear77 ที่ 01-10-2016 02:29:18
จิ้มๆ มาอ่านตอนพิเศษ ที่แอบขายของอย่างเนียนๆ ฮาาาาาา  :katai2-1: :katai5: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 01-10-2016 02:53:10
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 01-10-2016 07:16:11
ฮือออออ อยากรู้ตอนพิเศษสามสีไดนาไมต์
ไม่ทันนน5555555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 01-10-2016 10:09:21
แอบมีโฆษณาแฝงแหะ 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 01-10-2016 11:57:00
 :laugh: :laugh: :laugh:
มีความแฝงในเรื่อง สามสีไดนาไมต์ อยากรู้จริงๆ ว่าเพื่อนสนิทจะคิดไม่ซื่อหรือเปล่า

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 01-10-2016 16:57:43
Hardsell
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 01-10-2016 19:19:44
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-10-2016 22:15:51
งื้อ~แต่ละชื่อเข้ากันสุดๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 02-10-2016 10:40:58
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 02-10-2016 10:45:47
แอบมาสปอยขายนิยายด้วย

สนุกครับผม,,,
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 02-10-2016 13:20:25
คิดถึงกุ๊ก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 02-10-2016 20:11:44
555 ชอบตรงมีขายของแบบเนียนๆ คนเขียนตลกอ่ะ (-^〇^-)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 02-10-2016 20:18:04
คิดถึงเด็กๆจริงๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: kiszy ที่ 04-10-2016 19:55:16
จบแล้วหรอเนี่ยะะะะ

อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นให้คู่หลักได้กันมาตั้งแต่สามตอนแรกอ่ะ 5555 กว่าจะลงเอยกันนน

หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 05-10-2016 16:20:38
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 05-10-2016 18:16:42
ม๊ายยยยยยยยย
แงงงงงงง ไม่ทันอะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: AngPao1932 ที่ 10-10-2016 12:11:36
หลงน้องเท็น ทำไมอ้อนเก่งจัง หลงเลยเนี่ย  :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: Bangzazazall ที่ 11-10-2016 23:31:52
23:23 พึ่งอ่านนิยายเรื่องนี้เป็นครั้งแรกค่ะ วันเดียวรวดเลย.. รู้สึกชอบ ชอบทุกตัวละคร เท็นและเปรม คู่หลัก เป็นคู่ที่ชอบมากที่สุด ชอบจนไม่มีอะไรจะบรรยายเลยจริงๆ แอบหน่วงใจในตอนหนูเดียร์ พาลโมโหเท็นโกรธเท็นมาก นี่ก็รู้สึกแย่ตามเปรมไปด้วย ฮ่า.. แต่หลังจากที่ทั้งคู่ปรับความเข้าใจ ทุกอย่างดูโอเค ทั้งคู่กลับมาน่ารักเหมือนเดิม มีฉากหนึ่งที่ชอบมากที่สุด คือตอนที่พ่อเท็นให้เท็นดีดกีต้าร์ และพ่อเขาร้องเพลงห้องนอน เป็นฉากที่ตราตรึงอยู่ในใจมากจริงๆ ตั้งแต่ฟังเพลงนี้มา นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะ ที่เข้าใจความหมายของเพลงจริงๆ ซึ้งใจมากๆ และแอบสงสารออกัส.. คงจะเจ็บปวดใจ ฮ่า.. คู่ไฟโช ตอนแรกๆเกือบจะข้าม เพราะหมันไส้โชมากค่ะ แต่ก็อ่าน.. เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านคู่รอง เพราะปกติข้ามตลอด ชอบคู่นี้เหมือนกัน ทั้งไฟและโชน่ารักมากๆ ส่วนหนูเม.. ไม่มีอะไรจะบรรยายค่ะกับคู่นี้ สงสารหนูเมมาก อยากตบหน้าพระเอกจากใจจริง ฮ่า แต่สุดท้ายก็ยอมบอกความในใจออกไป น่ารักมากค่ะ สามสีกับระเบิด คงไม่ต้องพูดถึง กัดกันมาก น่ารักมาก ฮ่า แชงก็น่ารัก และดูจะมีซัมติงกับเทรนเนอร์ ตอนแรกแอบอวยน้องเดย์ แต่พอมาเจอตอนน้องเดียร์แล้วก็ยอมแพ้ค่ะ เดย์เดียร์เป็นอีกคู่ที่ชอบมากจริงๆ ฮ่า สรุปแล้ว นิยายเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ขอเก็บไว้ในความทรงจำ เป็นนิยายดีๆน่ารักอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมากๆ ขอบคุณมากนะคะ ที่สร้างสรรค์นิยายดีๆแบบนี้ออกมา ขอบคุณมากจริงๆค่ะ รักนิยายเรื่องนี้มากเลย ฮ่า  :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 12-10-2016 10:50:05
555 เป็นโฆษณาแฝงที่ได้ผลนะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 27-10-2016 17:11:19
อ่านรวดเดียวจบ รวม ๆ ก็สนุกดีนะ แต่จะมีน่าเบื่อบ้างในบางช่วง และก็ต้องแอบเบะปากให้กับความเว่อร์วังของโปรไฟล์ตัวละครหลาย ๆ ตัว อะไรจะใหญ่โตเบอร์นั้น

 :hao3: :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 28-10-2016 12:51:30
ขายของจ้าขายของ  5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: funland ที่ 06-11-2016 20:03:45
 :mew1:  ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 07-11-2016 01:29:29
ฮือออออออออ เสียใจจองรอบนี้ไม่ทัน :hao5: :hao5:
เล่มพิเศษมีขายแยกให้ในรอบต่อไปมั้ยคะ??? :call:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. "ตอนพิเศษ : ชื่อ" P.73 (1/10/59)
เริ่มหัวข้อโดย: newannlyf7 ที่ 23-11-2016 07:58:23
พลาด!!!!! พลาดเรื่องนี้ไปตั้งนานได้ยังไงงงง 5555
แนวพ่อครัวเพิ่งเคยอ่านเป็นครั้งแรก สนุกมากก ขอบคุณที่แต่งให้ได้อ่านนะคะ :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษ : Tenderella)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 17-12-2016 17:07:36
Explanation : เมื่อลองให้พวกไอ้แสบมาจับฉลากบทกันเล่นเรื่องซินเดอเรลล่า


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...


ในเมืองอันแสนสงบสุขแห่งหนึ่ง ที่บ่อน้ำข้างคฤหาสน์หลังใหญ่ ปรากฏร่างสาวน้อยสวมเสื้อผ้าสกปรกมอมแมมขัดกับใบหน้างดงามราวกับรูปวาดและมีกิริยามารยาทเรียบร้อยคนหนึ่งกำลังตักน้ำอยู่


ชื่อของเธอคือ...
   

“เท็นเดอเรลล่า!”
   

เสียงทุ้มดัดสูงดังมาจากหน้าประตูคฤหาสน์ เจ้าของประโยคคือหญิงวัยกลางคนในชุดสีโทนร้อนราคาแพง เส้นผมสีเพลิงถูกรวบขึ้นตั้งกระบังสูงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอาง


“เท็นเดอเรลล่า! อยู่ไหนน่ะ! อย่าให้ฉันต้องเรียกซ้ำนะ!” เธอพูดด้วยท่าทีมีจริตจะก้าน แพขนตาที่หนากว่ากันสาดห้องเก็บของกระพือขึ้นลงอย่างเกรี้ยวกราด


“มาแล้วค่ะ” เท็นเดอเรลล่าผู้น่าสงสารรีบวางถังน้ำแล้วกุลีกุจอวิ่งเข้ามาหา แม่เลี้ยงใจร้ายผมสีแดงแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ “กว่าจะกระดืบคืบคลานมาหาฉันได้นะยะ!”


“จัดการมันเลยค่ะคุณแม่!!”


สองเสียงประสาน ถึงตรงนี้ด้านหลังแม่เลี้ยงใจร้ายก็ปรากฏร่างของลูกติดทั้งสองของหล่อน พวกเธอมีศักดิ์เป็นพี่สาวของเท็นเดอเรลล่า และกำลังจีบปากจีบคอยุยงมารดาของตนเองอย่างออกรส


“ทำตัวชักช้า! หนึ่งวันของหล่อนมีสี่สิบแปดชั่วโมงรึไงยะ!”


ลูกสาวคนโตผู้มีเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนธรรมชาติยกนิ้วจิ้มหน้าผากน้องสาวต่างแม่จนฝ่ายหลังเซ ดวงตายาวรีคู่งามของเท็นเดอเรลล่าทอประกายวูบ ส่งให้คนมองเกิดบันดาลโทสะ


“มันท้าทายอำนาจมืดของหนูค่ะคุณแม่ ตบมันเลยไหมคะ!” ใบหน้าหล่อร้ายฉาบเครื่องสำอางราคาแพงยับย่น ร้อนถึงลูกสาวคนรองเจ้าของเส้นผมสีชมพูที่ต้องออกโรงห้าม


“คุณพี่ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ”


“น้องไดเข้าข้างมันเหรอคะ!” ดวงตาปิศาจเหลือกถลนอย่างโกรธแค้น ก่อนลูกสาวคนรองจะถกแขนเสื้อขึ้นแล้วปราดเข้ามาด้วยความเร็วแสง


“เดี๋ยวหนูจัดการมันเองค่ะ!”


“หยุดเดี๋ยวนี้นะทั้งสองคน!” 


ตอนนั้นเองที่เสียงทุ้มแทรกหยุดสถานการณ์ แม่เลี้ยงใจร้ายพูดด้วยสีหน้าอิดหนาระอาใจ “จริงๆ เลย เราเป็นชนชั้นสูงมีการศึกษานะคะ จะมาลดตัวไปลงไม้ลงมือตบตีนังลูกขี้ครอกแบบนี้ได้ยังไง”


ดวงตาคมกริบปรายมองเด็กสาวในชุดกระโปรงสกปรกมอมแมมไปด้วยขี้เถ้า อีกสองคนปรบมือพลางหัวเราะชอบใจเสียงแหลม ลูกสาวคนโตร้องว่า “วาจาเชือดเฉือนคมคายอินเนอร์นางร้ายยุค 90s สุดๆ ไปเลยค่ะคุณแม่”


“คุณแม่...” เท็นเดอเรลล่าเรียกหญิงวัยกลางคนด้วยใบหน้าตัดพ้อ ทว่าคนฟังกลับไม่คิดเห็นใจแม้แต่น้อย แม่เลี้ยงใจร้ายปราดเข้าไปล็อคคางสีซีดนั่นไว้แน่น


“แกเรียกใครว่าแม่ยะ! ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เรียกฉันว่า ‘คุณอัคคี’ เรียกสิ! เรียก!”


“ค...คุณอัคคี” เท็นเดอเรลล่าตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะถูกผลักล้มลงพื้นอย่างโหดร้าย ดวงตายาวรีคู่งามสั่นวูบคล้ายจะร้องไห้ “...ใจร้าย”


ใบหน้างดงามนั้นทำเอาแม่เลี้ยงหัวใจเต้นผิดไปชั่วจังหวะ ก่อนจะกลั้นใจพูดว่า “ก็นี่มันคาร์แรกเตอร์ฉันนี่ยะ! แต่โนสนโนแคร์! ตักน้ำเสร็จแล้วก็ไปกวาดพื้นถูห้องขัดช่องกระจกขจัดสิ่งสกปรกในอ่างล้างรถแล้วอย่าลืมกดโหวตเดอะสตาร์ให้ฉันด้วยนะยะ! เพราะฉันโหวตไม่เป็นเข้าใจมั้ย!”


“เข้าใจแล้วค่ะคุณอัคคี” เท็นเดอเรลล่ารับคำหน้าเศร้า


“คุณแม่สั่งเต็มขนาดนี้แล้วเหลืออะไรให้พวกหนูเล่นอีกล่ะคะ” ลูกสาวคนโตกอดอกจีบปากจีบคอถาม ฝ่ายหลังตอบโดยไม่หันมามองว่า “ก็แล้วแต่แกจะให้มันทำสิยะ!”


“งั้นไปให้อาหารหมาหน้าปากซอยด้วยล่ะนังเท็นเดอเรลล่า!” ใบหน้าหล่อร้ายฉายแววเย้ยหยันก่อนจะเชิดหน้าเดินเข้าบ้านไป เด็กสาวผู้น่าสงสารผงกหัวไล่หลัง “ค่ะคุณเอื้ออังกูร”


“แล้วอย่าลืมให้อาหารพวกฉันด้วยนะยะ!” ตามด้วยลูกสาวคนรองที่ไม่ยอมน้อยหน้า เท็นเดอเรลล่าหลุบตาตอบอีกครั้ง “ค่ะคุณดนัย...”


“เรียกชื่อเล่นสิยะนังนี่!” คนพูดง้างมือด้วยใบหน้าเครียดขึ้ง อีกคนสะดุ้ง ละล่ำละลักพูด “ขะ...ขอโทษค่ะคุณไดนาไมต์” สิ้นคำก็ได้ยินเสียงพ่นลมออกทางจมูกของพี่สาว


ดวงตายาวรีสะท้อนภาพทั้งสามคนเดินเข้าบ้านไป ก่อนเท็นเดอเรลล่าผู้น่าสงสารจะร้องไห้ออกมาเงียบๆ ท่ามกลางฝูงนกกับหนูและกระรอกที่รายล้อมคล้ายอยากจะให้กำลังใจ



   
วันหนึ่งมีนายทหารมาจากวัง ส่งเสียงประกาศดังก้องเมืองว่า


“แอ๊ดเท้นชึ่นพลี้สสส! แอ๊ดเทนชึ่นผลีดดด! เจ้าชายจะเลือกคู่ครอง!
เชิญลอง เชิญลอง คืนนี้ฤกษ์งามยามดี ขอเชิญเหล่าสตรี...ทั้งสตรีแท้และสตรีเทียม
จะสตรีเหล็กหรือสตรีอะลูมิเนียมก็เข้าร่วมได้จ้า กระจองงอง กระจองงอง เจ้าข้าเอ๊ยยย! แค่กๆ เจ็บค้อ...”



“ได้ยินรึเปล่าน้องได?”


เอื้ออังกูรหันไปสบตากับน้องสาว ฝ่ายหลังขานรับ “ได้ยินชัดเต็มสองลูกตาเลยค่ะพี่เอื้อ” ก่อนทั้งคู่จะส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดออกมาที่หน้าต่างชั้นสองของคฤหาสน์อย่างตื่นเต้น ตั้งใจแล้วว่าคืนนี้จะเข้าไปในวังเพื่อให้พระโอรสดูตัว


และพวกเธอต้องได้!


“คุณแม่ไม่ดีใจเหรอคะ” ไดนาไมต์สังเกตได้ถึงความผิดปกติ เอื้ออังกูรมองตาม “นั่นสิคะ บทเงียบเชียว”


“นายทหารที่ประกาศนั่นหน้าตาน่ารักดีนะพวกลูกว่าไหม”


แม่เลี้ยงใจร้ายโพล่งขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ดวงตาคมกริบเกิดประกายวูบยามจับจ้อง ลูกสาวทั้งสองมองตาม บริเวณถนนหน้าคฤหาสน์ปรากฏร่างนายทหารหนุ่มร่างเล็กเส้นผมสีดำล้อมกรอบใบหน้าขาวสะอาด ที่โดดเด่นคงไม่พ้นดวงตาแมวสีนิลคู่งามซึ่งฉายแววซุกซนปนพยศอย่างน่าเอ็นดู


“แบบนี้นี่เอง สเปคคุณแม่เลยนี่คะ” เอื้ออังกูรเหยียดยิ้มกริ่ม สะดุ้งน้อยๆ เมื่อไดนาไมต์ส่งเสียง


“นี่แกมาแอบฟังพวกฉันคุยกันทำไมนังเท็นเดอเรลล่า!”


“ว่าไงนะ!” เอื้ออังกูรหันขวับ เบื้องหน้าปรากฏร่างเด็กสาวในชุดกระโปรงมอมแมมถือไม้ถูพื้นกับถังน้ำ ดวงตายาวรีคู่งามเป็นประกาย ร้องว่า


“ขอเราไปงานเต้นรำด้วยคนนะ!”


“ไม่ได้ย่ะ!!” พี่สาวทั้งสองประสานเสียง เท็นเดอเรลล่าหันไปมองความหวังสุดท้ายของเธอ “นะคุณอัคคี...” แม่เลี้ยงใจร้ายสบตาเธอ ทิ้งบรรยากาศเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะถามว่า


“งานเสร็จแล้วเหรอเท็นเดอเรลล่า”


“เสร็จแล้ว เรากำลังจะเอาไม้ถูพื้นกับถังน้ำไปเก็บพอดีเลย” เท็นเดอเรลล่าดีใจเมื่อคิดว่าจะได้รับโอกาส ท่ามกลางเสียงโวยวายของพี่สาวทั้งสองนั่นเองที่หญิงวัยกลางคนก้าวเข้ามาหาเธอ


ผัวะ! เคร้ง!


ก่อนจะปัดไม้ถูพื้นกับถังน้ำในมือเด็กสาวทิ้งลงพื้นอย่างเลือดเย็น


“...”


เท็นเดอเรลล่าเบิกตากว้าง ตอนนั้นเองที่เจ้าของเส้นผมสีเพลิงเหยียดยิ้มหยัน


“อะไรกัน ก็ยังไม่เสร็จเรียบร้อยดีนี่นา งั้นคืนนี้ก็อยู่เฝ้าบ้านทำความสะอาดพื้นไปนะ...เท็นเดอเรลล่า” มือหนาตบแก้มเขาเบาๆ แกมหยอกก่อนจะเดินหัวเราะนำออกไป


ลูกสาวทั้งสองเองก็ส่งเสียงหัวเราะตามอย่างสาแก่ใจเช่นกัน เอื้ออังกูรแสยะยิ้ม “แล้วอย่าให้พวกฉันเห็นสารร่างเน่าๆ ของแกที่งานเต้นรำล่ะ เข้าใจมั้ย!” 


“เจ้าชายเขาไม่ชายตามองลูกขี้ครอกอย่างแกหรอกนังเท็นเดอเรลล่า! จำไว้!” ไดนาไมต์ปิดท้ายอย่างเจ็บแสบ ก่อนทั้งคู่จะเดินกระแทกไหล่น้องสาวคนเล็กออกไป


จะไม่ได้เจอเจ้าชายเหรอ...


เท็นเดอเรลล่าก้มเก็บไม้ถูพื้นกับถังน้ำ ก่อนทำนบน้ำตาจะพังทลายลงมาอย่างสุดกลั้น




เวลาล่วงเลยถึงตอนค่ำ เอื้ออังกูรกับไดนาไมต์จัดแจงแต่งหน้าทาปากและทำผมพร้อมสวมชุดราตรีกรุยกราย พวกเธอยืนหมุนขวาหมุนซ้ายแล้วพากันเยาะเย้ยเท็นเดอเรลล่าที่ไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยง


“เฝ้าบ้านให้ดีล่ะเท็นเดอเรลล่า”


นั่นเป็นประโยคสุดท้ายของแม่เลี้ยงใจร้าย ก่อนหล่อนและลูกสาวทั้งสองจะนั่งรถม้าออกจากคฤหาสน์ไป ทิ้งให้เท็นเดอเรลล่าผู้น่าสงสารก้มหน้าก้มตาทำงานบ้านอยู่เพียงลำพัง


ขณะกำลังซักผ้าขี้ริ้วอยู่บริเวณบ่อน้ำข้างคฤหาสน์ จู่ๆ ก็เกิดลมใหญ่หอบวูบ เด็กสาวหยีตาสู้ รู้ตัวอีกทีพุ่มไม้ใกล้ๆ ก็เกิดเสียงประหลาดดังฟุ่บ!


“เฮือก!” เท็นเดอเรลล่าสะดุ้งพร้อมยกแขนตั้งการ์ดโดยอัตโนมัติ ดวงตายาวรีสะท้อนร่างของใครบางคนที่โผล่เพียงส่วนบนออกมาจากพุ่มไม้ ใบหน้างดงามฉายแววหวาดระแวง   


“เป็นโจรเหรอ?”


“ช่วยด้วย...” ผู้บุกรุกยามวิกาลส่งเสียงขณะพยายามดันตัวเองให้หลุดจากพันธนาการสีเขียว เท็นเดอเรลล่าเห็นแล้วทนไม่ไหวจึงต้องก้าวเข้ามาช่วยในที่สุด


ทันทีที่ดึงคนแปลกหน้าข้ามฝั่งมาได้สำเร็จเบื้องหน้าก็เผยให้เห็นชายหนุ่มรูปงามสง่าในชุดสีขาวสว่าง ในมือนั้นถือคทาดาววิบวับแวววาวเด่นสะดุดตา


“นี่ท่าน...”


เท็นเดอเรลล่าลอบกลืนน้ำลาย ตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยออกมาว่า


“ท่านใช้ผงซักฟอกยี่ห้ออะไรงั้นเหรอ?”


คนฟังแทบหน้าหงายดีคว้าคทายันกายไว้ทัน แล้วร้องลั่น “นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าอยากรู้หรอกเรอะ!”


“คุณแม่และพวกพี่ๆ จะต้องชมข้าแน่ๆ หากข้าสามารถซักเสื้อผ้าพวกนางให้ขาวสะอาดขนาดนี้ได้” เท็นเดอเรลล่าจุ๊ปากอย่างสนใจ คนตัวเล็กถอนหายใจดังเฮือก


“ข้าเป็นเทวดาชื่อเมธา”


“เอ๊ะ?” เท็นเดอเรลล่ากระพริบตาอย่างเหลือเชื่อ หลุดถามอีกรอบว่า


“แล้วเทวดาซื้อผงซักฟอกที่ไหนอะ...”


“พอได้แล้ว!” เมธาตะโกนอย่างเหลืออด “เจ้านี่มันน่าสงสารเสียจริง เห็นแก่ความมีจิตใจดีที่คำนึงถึงแม่เลี้ยงและพี่สาวอยู่ตลอดเวลาข้าจะช่วยให้ความปรารถนาของเจ้าสมหวังก็แล้วกัน”


สิ้นคำเทวดาหนุ่มจึงร่ายมนต์ ปิ๊ง ปิ๊ง!


เสกชุด เจ้าหญิง ให้เท็นเดอเรลล่า


ปิ๊ง ปิ๊ง! เสกรองเท้าแก้ว


ปิ๊ง ปิ๊ง! เสกแล้ว ฟักทองเป็น รถม้า


ปิ๊ง ปิ๊ง! เสกหนู หางยาว


เป็นทหาร หล่อเหลา นั่งขี่รถม้า



เมื่อเสกทุกอย่างได้ดั่งใจแล้ว นางฟ้าจึงถามเท็นเดอเรลล่าว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ถูกใจไหม?”


“คือว่า...” เด็กสาวส่งเสียงในลำคอ มองรองเท้าแก้วคู่งามซึ่งประดับเท้าตนอยู่แล้วทำหน้าลำบากใจ


“เราอึดอัดจังเทวดา”


“หา?”


“เปลี่ยนเป็นคอนเวิร์สแทนได้ไหม?” เสียงทุ้มโมโนโทนเอ่ยถาม เมธาเผลอโวยอย่างหลุดมาด “เจ้าจะบ้าเรอะ!”


“ไม่ได้เหรอ...” ดวงตายาวรีคู่นั้นฉายแววออดอ้อน สุดท้ายคนมองก็ทนไม่ไหวจนต้องร่ายมนต์แก้ไขให้ในที่สุด


ปิ๊ง!


“ให้ตายสิ เจ้าเนี่ยนะ” ก่อนจะกำชับเด็กสาวว่า


"จำไว้ด้วยล่ะว่าเจ้าต้องกลับถึงบ้านก่อนนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนจะตีครบสิบสองครั้ง ไม่เช่นนั้นมนตราทุกอย่างจะกลับคืนสู่สภาพเดิม เข้าใจไหม?"


“เข้าใจแล้ว” เท็นเดอเรลล่าหมุนตัว มองชุดกระโปรงอันงดงามที่ตัวเองสวมคู่กับคอนเวิร์สสีขาวและรถม้าฟักทองอย่างดีใจ “ขอบคุณนะเทวดา เราสัญญาว่าจะกลับมาให้ทันเวลา”


“อื้ม ขอให้สนุกกับงานเต้นรำนะเท็นเดอเรลล่า”


เทวดาหนุ่มอวยพร ก่อนรถม้าฟักทองจะพาเด็กสาวเคลื่อนตัวออกไป




ณ ท้องพระโรงอันคึกคักเต็มไปด้วยหญิงสาวมากหน้าหลายตา แต่ละคนแต่งงามอย่างจัดเต็มหมายมัดใจเจ้าชายหนุ่มรูปหล่อสุดความสามารถ ทว่าหามีนางใดต้องใจพระองค์ไม่


“ยังเลือกคู่เต้นรำไม่ได้อีกหรือลูก?”


พระราชาตรัสถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเสียงทุ้ม แม้มีอายุมากแล้วทว่าใบหน้านั้นยังคงอ่อนเยาว์ราวกับวัยรุ่น เหนือศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำตัดสั้นประดับมงกุฎทองคำขนาดใหญ่


“ไม่มีสาวใดงามต้องใจลูกเลยเสด็จพ่อ” พระโอรสถอนหายใจอยู่บนบัลลังก์ มือหนาของพระราชาขยับมงกุฎเพชรน้ำงามบนหัวลูกชายให้อย่างเอ็นดู พูดว่า “แต่สาวๆ ทั้งหมดมาที่นี่เพื่อเป็นคู่เต้นรำให้เจ้านะ”


“เสด็จพ่อก็ลองเลือกให้ข้าดูก่อนสักคนสิ” เด็กหนุ่มพูดด้วยใบหน้าติดกวน เส้นผมสีนิลยาวประบ่าถูกรวบไว้ด้านหลังอย่างทะมัดทะแมง เขาคือ ‘เจ้าชายเปมทัต’ ผู้เป็นที่หมายปองของสาวๆ ในค่ำคืนนี้


“ราชาพ่อหม้ายแก่ๆ อย่างพ่อใครจะอยากมาเต้นด้วยกัน” ชายวัยกลางคนเผยยิ้มอบอุ่น เปมทัตเลิกคิ้ว “มีสาวใดในเมืองที่ไม่หลงใหลความอบอุ่นของ ‘พระราชาสามสี’ เช่นท่านพ่อบ้างกัน?”


“พูดเกินไปแล้วลูกพ่อ” พระราชาหัวเราะ ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงฮือฮาขึ้นหน้าประตูพระราชวังเรียกทุกสายตาให้หันไปจับจ้อง แน่นอนว่าเจ้าชายเปมทัตเองก็เช่นกัน


ตอนนั้นเองที่เปรมเบิกตากว้าง


“...”


เท็นเดอเรลล่าก้าวเข้ามาในท้องพระโรงด้วยชุดราตรียาวฟูฟ่องสีชมพูหวานขับผิวกายสีซีดให้ส่องสว่าง ใบหน้างดงามราวกับรูปวาดนั้นสะกดทุกสายตารอบข้างให้นิ่งงัน


“เป็นหญิงสาวที่งดงามจริงๆ” พระราชาเอื้อนเอ่ย พอดีกับเจ้าชายที่ลุกพรวดจากบัลลังก์ เกิดเสียงฮือฮาขึ้นรอบด้านเมื่อเปมทัตก้าวเท้าเข้าไปหาผู้มาใหม่


ตอนนั้นเองที่เปรมคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าพลางยื่นมือออกไปหา


“สาวงาม โปรดให้ข้าได้รับรู้นามอันไพเราะของเจ้า”


เท็นเดอเรลล่าเบิกตากว้างอย่างตกใจ เบื้องหน้าคือเจ้าชายรูปงามที่เคยใฝ่ฝันถึง ขณะจะเอ่ยปากตอบพลันฉุกคิดได้เสียก่อนว่าแม่เลี้ยงและเหล่าพี่สาวของเธอต้องกำลังมองอยู่เป็นแน่


“ขอโทษ เราบอกไม่ได้”


เด็กสาวตัดสินใจปฏิเสธด้วยใบหน้าเจ็บปวด ทั้งที่อยากพูดออกไปแท้ๆ อยากให้เจ้าชายเรียกชื่อของเธอ เท็นเดอเรลล่าทำได้เพียงขบริมฝีปากอย่างเจ็บใจ


ดวงตาสีนิลจับจ้องภาพนั้น ก่อนมุมปากบนใบหน้าของเจ้าชายจะเผยยิ้มอบอุ่น


“เช่นนั้นเพียงเจ้าให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักหนึ่งบทเพลงจะได้หรือไม่?”


เท็นเดอเรลล่าจ้องคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ คล้ายกับกำลังฝันไป ขยับริมฝีปากพูดอึกอัก “ทะ...ท่าน หมายถึง? ไม่จริง...” ใบหน้างดงามคล้ายไม่อยากจะเชื่อ


ก่อนสติจะกลับมายามฝ่ามือสีซีดถูกอีกฝ่ายคว้าไปกุมไว้


“เต้นรำกับข้านะ”


แก้มสีซีดขึ้นสีเรื่อน่ามอง เท็นเดอเรลล่ายิ้มออกมาเหมือนเด็กๆ


“อื้ม!”


คำตอบนั้นถือเป็นประกาศิต เสียงปรบมือซึ่งดังมาจากรอบทิศพร้อมเจ้าชายเปมทัตที่ยืนขึ้น เขาจูงมือเด็กสาวซึ่งตัวโตกว่าตนเข้าไปในฟลอร์ ก่อนท่วงทำนองแห่งรักจะเริ่มขับขาน


เท็นเดอเรลล่าเต้นรำกับเจ้าชายท่ามกลางแสงไฟของท้องพระโรงโดยและสายตาของผู้คนที่จับจ้องอย่างงดงามราวกับภาพวาด จะเทวดาหรือซาตานตนใดก็ไม่อาจขวางกั้นพวกเขาได้ในเวลานี้ ห้วงเวลาที่สองสายตาสบกันอย่างสื่อความหมาย ร่างกายขยับตามคำสั่งของหัวใจ


ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนเพื่อมานั่งชมการเต้นรำของพวกเขา


เต๊ง!


จนกระทั่งนาฬิกาตีบอกเวลาเวลาเที่ยงคืน เท็นเดอเรลล่าถึงในสติตอนนั้นเอง เธอรีบสะบัดมือจากเจ้าชายทันที แล้ววิ่งหนีออกจากท้องพระโรงไป


“เดี๋ยว! ช้าก่อนสาวงาม!” เปมทัตวิ่งตามออกมา เด็กสาวก้าวลงบันไดไปทางรถม้าฟักทองด้วยความรีบร้อน จังหวะกำลังจะก้าวขึ้นรถนั่นเองเธอก็นึกขึ้นได้


ฉิบหาย...ลืมทำรองเท้าหลุด


“สาวงาม!”


เต๊ง!


แต่ไม่มีเวลาแล้ว ตอนนั้นเองที่เท็นเดอเรลล่าตัดสินใจถอดรองเท้าออกมาข้างหนึ่ง เธอยืนหันข้างให้เจ้าชายก่อนจะยกขาข้างหนึ่งไปด้านหน้าพร้อมชูสองแขนขึ้นเหนือหัวตั้งท่าเตรียม พูดว่า


“หลบนะเจ้าชาย”


“เอ๊ะ? เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ!” เปมทัตร้องลั่น พลันเท็นเดอเรลล่าก็ออกแรงขว้างคอนเวิร์สพุ่งเข้ามาหาด้วยแรงทั้งหมดที่มี เจ้าชายกระโดดโหยงหลบได้ทันแบบเฉียดฉิว


ทว่าเมื่อหันไปอีกทีรถม้าฟักทองที่เคยอยู่ตรงนั้นก็อันตรธานหายไปเสียแล้ว


“...”


เปมทัตเก็บคอนเวิร์สสีขาวข้างนั้นขึ้นมา ก่อนจะพูดอย่างอดไม่ได้ว่า


“ฝีมือขนาดนี้ไปโคชิเอ็งได้สบายเลยนะเนี่ย”
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. (ตอนพิเศษ : Tenderella)
เริ่มหัวข้อโดย: iJune4S ที่ 17-12-2016 17:08:12
(ต่อ)


เช้าวันต่อมาจึงมีทหารจากวังนายเดิมมาส่งเสียงประกาศดังก้องเมืองว่า


“กระจองงอง กระจองงอง เจ้าข้าเอ๊ยยย! วันนี้มีราชโองการให้มาตามหาเจ้าของคอนเวิร์สสีขาวข้างหนึ่ง
แต่เดี๋ยวก่อน! หากคุณเข้ามาลองภายในสิบนาทีนี้ แล้วสวมคอนเวิร์สข้างนี้ได้พอดิบพอดี
รับไปเลย! ตำแหน่งพระชายาของเจ้าชายจ้า! อย่ารอช้า...มาเล้ย!”


 
“นี่ทีวีไดเรคปะวะเนี่ย”


เอื้ออังกูรพึมพำ พอดีกับที่ไดนาไมต์ร้องว่า “ว้าย! แค่สวมรองเท้าข้างนั้นได้ก็จะได้เป็นพระชายาของเจ้าชายทันทีเลยเหรอ ต้องลองสักหน่อยแล้ว!”


ตามด้วยแม่เลี้ยงใจร้ายที่ขยับตัว เอื้ออังกูรเลิกคิ้ว “หืม? งานนี้คุณแม่เอาด้วยเหรอคะ?”


“ใครว่าล่ะ” ใบหน้าหล่อเหลาฉาบเครื่องสำอางเผยยิ้มกริ่ม “ฉันจะลงไปเล่นกับ ‘แมวหนุ่ม’ ต่างหาก”




สาวๆ ทั้งเมืองต่างพากันกรูเข้ามาลองใส่เพราะอยากจะได้เป็นพระชายาของพระโอรส ทว่าทุกคนก็ได้แต่ล่าถอยกลับไปเนื่องด้วยไม่มีใครสามารถสวมรองเท้าข้างนี้ได้พอดีนั่นเอง


เอื้ออังกูรกับไดนาไมต์เองก็ลงไปลองเช่นกัน แล้วเจ้าของเส้นผมสีชมพูก็ต้องผิดหวังเมื่อเท้าของเธอจมหายไปในคอนเวิร์สสีขาวด้วยขนาดที่ใหญ่กว่าเท้าตนเกือบเท่าตัว


“โอ๊ย ตีนคนหรือตีนควายคะเนี่ย ขอเอาหัวใส่แทนได้มั้ยคะน่าจะพอดีค่ะ” ไดนาไมต์จีบปากจีบคอบ่น เอื้ออังกูรจุ๊ปากพลางแตะไหล่น้องสาว “อ่อนแอก็แพ้ไปค่ะน้องพี่”


“เชอะ” ไดนาไมต์จำต้องยอมถอดแต่โดยดี ตามด้วยเอื้ออังกูรที่สอดเท้าเข้าไป


“อุ๊ย...ติดนิ้วก้อยอะ” เจ้าของผมสีน้ำตาลชักสีหน้า น้องสาวคนรองยกมือป้องปากล้อๆ “ว้าย แพ้ค่ะชะนี”


“ไม่แพ้สักหน่อย แค่นิ้วก้อยตัดทิ้งหน่อยจะเป็นอะไรไป ยังไงก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรนอกจากเอาไว้กระแทกขาโต๊ะอยู่แล้วนี่” เอื้ออังกูรเท้าเอววีน ไดนาไมต์ขมวดคิ้ว สวนว่า


“แต่คุณพี่จะตัดนิ้วก้อยตัวเองทิ้งง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้!”   


ในขณะที่สองสาวพี่น้องกำลังทะเลาะกันอยู่นั่นเอง นายทหารหนุ่มก็ยื่นรองเท้าเจ้าปัญหามาทางหญิงวัยกลางคน


“มาดามอยากลองใส่ดูบ้างไหมครับ?”


ดวงตาคมกริบทอประกายวูบยามอีกฝ่ายมองหน้า อัคคีเผยยิ้มกรุ้มกริ่ม มือหนาเลื่อนเข้าไปแตะสะโพกของคนตัวเล็กเบาๆ จนฝ่ายหลังสะดุ้งเฮือก


“นี่คุณ!”


“ถ้าเธออยากให้ใส่ฉันก็จะใส่” เสียงทุ้มฉายแววเจ้าเล่ห์ “แต่แน่นอนว่าไม่ได้หมายถึงรองเท้าหรอกนะ”


“พูดบ้าอะไรเนี่ย!” ใบหน้าขาวสะอาดขึ้นสีเรื่อชวนมอง นายทหารหนุ่มผงะถอยด้วยความหวาดระแวงราวกับแมวหนุ่มยามเจอภัยอันตรายอย่างน่าเอ็นดู


“น่ารักจริงๆ” อัคคีหัวเราะในลำคอ ก่อนจะได้ยินเสียงลูกสาวคนโตร้อง


“ต๊าย! แล้วนี่หล่อนจะออกมาทำไมยะนังเท็นเดอเรลล่า!”


เบื้องหน้าปรากฏร่างเด็กสาวใบหน้างดงามสวมชุดกระโปรงมอมแมมไปด้วยขี้เถ้าพร้อมไม้กวาดเสี้ยนตาล ตามด้วยไดนาไมต์ที่แทบคำรามใส่ “กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะยะ!”


“ขะ...เข้าใจแล้ว” เท็นเดอเรลล่าละล่ำละลักพูดอย่างตกใจ เธอแค่จะออกมากวาดสนามหน้าบ้านเท่านั้น แต่เหมือนจะออกมาผิดจังหวะไปหน่อย


“ช้าก่อนสาวน้อย”

   
ทว่านายทหารหนุ่มกลับเรียกเธอเอาไว้ เท็นเดอเรลล่าหันมามองตื่นๆ ขานรับ “อ...อะไรเหรอ?”
   

“เจ้าลองสวมรองเท้าข้างนี้ให้ข้าดูหน่อยได้รึเปล่า” เจ้าของดวงตาแมวเอื้อนเอ่ย พอดีกับเอื้ออังกูรที่พูดว่า “ให้ลองสวมไปก็เท่านั้น คนที่ทำความสะอาดอยู่ที่บ้านตลอดทั้งคืนอย่างมันจะไปใส่ได้...”


“โอ้ พอดีเป๊ะเลย”


“ยังไง้!!!”


แม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกสาวทั้งสองเบิกตากว้างอย่างนึกอึ้ง นายทหารหนุ่มเผยยิ้มน่ามอง “เจ้านี่เองที่เป็นหญิงสาวปริศนาเมื่อคืน ขึ้นรถม้าเถอะ เจ้าชายรอเจ้าอยู่ที่พระราชวังนะ”


“เจ้าชาย...รอเราอยู่เหรอ” เท็นเดอเรลล่าดีใจเหลือเกิน เธอยิ้มกว้างออกมาเหมือนเด็กๆ


“อื้อ พาเราไปหาเจ้าชายทีนะ!”


ก่อนรถม้าของนายทหารจะพาเท็นเดอเรลล่าเคลื่อนตัวจากคฤหาสน์ไปสู่พระราชวัง




ณ ท้องพระโรงของพระราชวังบรรเลงเพลงแว่วหวานดังไปทั่วสารทิศ กลีบดอกไม้สดปลิวว่อนส่งกลิ่นหอมกำจาย ใจกลางวงล้อมของประชาชนชาวเมืองที่เข้ามาเพื่อแสดงความยินดีนั้น ปรากฏสองร่างกำลังเต้นรำคู่กันอยู่อย่างงดงาม


เท็นเดอเรลล่าอยู่ในชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์ที่นางกำนัลจัดเตรียมไว้ให้ สองเท้าสวมคอนเวิร์สสีขาวเข้าคู่กัน เธอประสานมือเต้นรำกับเจ้าชายด้วยท่วงท่าอันน่ามอง เปมทัตยิ้มให้เด็กสาวอย่างอบอุ่น


“เราคิดถึงเจ้าชายมากๆ เลย” เท็นเดอเรลล่าเปิดปาก ส่งให้ข้างแก้มของเจ้าชายขึ้นสีเรื่อ


“อะ อื้อ ข้าเองก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน” ริมฝีปากนั้นตอบไม่เต็มเสียงนัก ก่อนเปมทัตจะถูกเด็กสาวชุดขาวยื่นหน้าเข้ามาขโมยหอมแก้มตัวเองดังฟอด


เกิดเสียงฮือฮาดังขึ้นรอบสารทิศ เปรมร้องอย่างตกใจ “นี่! คนเยอะแยะนะ!”


“เราขอโทษ...” เท็นเดอเรลล่าตอบเสียงเศร้าทำเอาคนมองใจอ่อนยวบ เปรมพูดอึกอักด้วยใบหน้าสับสนระคนยุ่งเหยิง “เอ่อ มะ...ไม่เป็นไร”


ท่าทางนั้นน่ารักเสียจนเด็กสาวอดคว้าตัวเจ้าชายมากอดไว้ไม่ได้ เปมทัตสะดุ้ง “เดี๋ยว! นี่เจ้าจะทำอะไรเนี่ย!”


“เราทนไม่ไหวแล้ว”


พลันท่อนแขนหนาก็ช้อนข้อพับคนตัวเล็กอุ้มขึ้นมาแนบอก ฝ่ายหลังร้องลั่น ดิ้นหน้าดำหน้าแดง


“อย่านอกบทเซ่!”


“ก็กุ๊กน่ารักนี่” เท็นเดอเรลล่าก้มลงหอมแก้มคนตัวเล็กดังฟอด เลยไปจูบใบหูขาวที่แดงเถือกนั่นอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะหันไปประกาศกับประชาชนที่รายล้อมอยู่ว่า


“เราขอรับเจ้าชายไปล่ะนะ”


หลังจากนั้นเท็นเดอเรลล่ากับเจ้าชายก็ได้ครองรักกันอย่างสงบสุขจนชั่วนิรันดร์




ทิ้งท้าย


ณ ท้องพระโรงของพระราชวังบรรเลงเพลงแว่วหวานดังไปทั่วสารทิศ กลีบดอกไม้สดปลิวว่อนส่งกลิ่นหอมกำจาย ใจกลางวงล้อมของประชาชนชาวเมืองที่เข้ามาเพื่อแสดงความยินดีนั้น ปรากฏสองร่างกำลังเต้นรำคู่กันอยู่อย่างงดงาม


นายทหารหนุ่มมองภาพนั้นก่อนจะเผยยิ้มน่ามอง ดีใจกับเจ้าชายซึ่งเป็นสหายวัยเยาว์ของเขาที่ได้พบกับความรักอันแท้จริง หมอนั่นกระวนกระวายให้เขาช่วยตามหาน่าดูหลังสาวเจ้าปารองเท้ากลับมาให้


เป็นซินเดอเรลล่าที่แข็งแกร่งจริงๆ เลยนะ


ขณะกำลังยืนซาบซึ้งอยู่นั่นเองนายทหารหนุ่มก็ถูกรวบตัวจากด้านหลัง ม่านตาแมวหดลีบอย่างตกใจ เขาหันไปแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ “ใครน่ะ! ปล่อยข้านะ!”


“ตัวหอมจัง” เสียงทุ้มกวนประสาทนั่นคุ้นหูมากทีเดียว โชกัดฟันกรอด ร้องลั่นยามจมูกโด่งสันของอีกฝ่ายยื่นเข้ามากดแก้มเขาแรงๆ ดังฟอด “ทำบ้าอะไรเนี่ย! ไอ้โรคจิต!”


“แค่มองก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไง” อัคคีหัวเราะในลำคอ ก่อนจะอุ้มนายทหารหนุ่มขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย “แต่ถ้ายังไม่เข้าใจ งั้นเราไปหาที่เงียบๆ ‘อธิบาย’ กันดีกว่านะ”


“ว่าไงนะ! ข้าไม่ไปกับเจ้าหรอก ปล่อย!”


“ดื้อจริงๆ” แม่เลี้ยงใจร้ายตีก้นแมวหนุ่มที่ดิ้นรนอย่างพยศอยู่บนไหล่อย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะเดินผ่านฝูงชนไปในสภาพนั้นหน้าตาเฉยแบบโนสนโนแคร์


เอื้ออังกูรมองแม่ตัวเองแล้วสั่นหัวคล้ายระอา ให้ตายสิ คุณแม่นี่ถ้าเป็นเรื่องผู้ชายแล้วไวไม่มีที่ติจริงๆ


“...”


เท็นเดอเรลล่าก็ได้เจ้าชายไปแล้ว แถมคุณแม่ก็ไปกับผู้ชายคนอื่นอีก พี่สาวคนโตอย่างเธอก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ในท้องพระโรงนี้แล้ว เอื้ออังกูรเดินลงบันไดมา เป้าหมายคือสวนหย่อมของพระราชวัง


วันนี้แดดไม่แรงมากนักและมีลมพัดเอื่อย เอื้ออังกูรหย่อนตัวบนม้านั่งยาว ตอนนั้นเองที่พุ่มไม้ใกล้ๆ เกิดเสียง


ฟุ่บ!


เจ้าของดวงตาปิศาจสะดุ้ง ก่อนจะปรากฏร่างชายหนุ่มแปลกหน้าในชุดขาวถือคทาดาววิบวับแก่สายตา ทว่าอีกฝ่ายกลับโผล่มาแค่ครึ่งตัวบนจากพุ่มไม้เสียนี่


“ช่วยด้วย...” ใบหน้าน่ารักฉายแววอึดอัดขณะพยายามดันตัวเองให้หลุดพ้น เอื้ออังกูรถอนหายใจ สุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นไปช่วยดึงอีกฝ่ายออกมาแต่โดยดี


ทว่าเผลอออกแรงมากไปหน่อยจึงเซถลาล้มหงายท้องโดยคว้าร่างอีกฝ่ายติดมาด้วย


โครม!


“โอ๊ย” เอื้ออังกูรร้องเบาๆ คนตัวเล็กเบิกตากว้างพลางผุดลุกนั่ง ละล่ำละลักพูดอย่างรู้สึกผิด “ขะ...ขอโทษนะ! เจ้าเป็นอะไรมากรึเปล่า”


ลูกสาวคนโตตอบด้วยการถามกลับว่า “เจ้าเป็นใคร?”


“ข้าเป็นเทวดาชื่อเมธา”


“เทวดาเหรอ?” ดวงตาปิศาจจับจ้องอีกฝ่ายที่นั่งคร่อมพลางสำรวจอาการเขาอย่างร้อนรน ในหัวประมวลผลเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนเกี่ยวกับเท็นเดอเรลล่าด้วยสมองอันชาญฉลาด


แบบนี้นี่เอง


เมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้วใบหน้าหล่อร้ายจึงผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา มือหนาคว้าต้นแขนเล็กเอาไว้


“พอดีเลย ถ้าเป็นเทวดาล่ะก็...”


เขายื่นหน้าเข้าไปกระซิบประโยคหนึ่งข้างหูเมธา ส่งให้แก้มของเทวดาหนุ่มแดงเถือกไปถึงใบหู


“ช่วยทำให้ข้าได้ขึ้นสวรรค์ทีสิ”



 
อีกสักเล็กสักน้อย


ณ ท้องพระโรงของพระราชวังบรรเลงเพลงแว่วหวานดังไปทั่วสารทิศ กลีบดอกไม้สดปลิวว่อนส่งกลิ่นหอมกำจาย ใจกลางวงล้อมของประชาชนชาวเมืองที่เข้ามาเพื่อแสดงความยินดีนั้น ปรากฏสองร่างกำลังเต้นรำคู่กันอยู่อย่างงดงาม


ในฝูงชนที่เข้ามารายล้อมนั้น เจ้าของเส้นผมสีชมพูในชุดเดรสหวานสีฟ้าอ่อนกำลังหยิบอาหารและเครื่องดื่มที่จัดวางในงานเข้าปากอย่างขะมักเขม้น


เท็นเดอเรลล่าได้เจ้าชายไปแล้ว แถมคุณแม่ก็ยังไปกับผู้ชายคนอื่นอีก พี่เอื้อก็หายไปไหนไม่รู้ ไดนาไมต์คิดอะไรไม่ออกนอกจากได้กลิ่นอาหารอันหอมหวนเลยแวะมาลองชิมดูนี่แหละ


แต่เหมือนจะชิมเพลินไปหน่อยแฮะ


“...”


ดวงตางูกวาดมองไปรอบๆ บรรยากาศเฉลิมฉลอง ที่ดึงความสนใจเธอได้คงไม่พ้นร่างสูงสวมมงกุฎทองคำที่ยืนมองสองร่างซึ่งกำลังเต้นรำอยู่บนฟลอร์ด้วยแววตาอบอุ่น


‘พระราชาสามสี’


ไดนาไมต์คว้าค็อกเทลไว้แก้วหนึ่งจากถาดของบริกรหน้าใสที่เดินผ่านไป เธอกระดืบตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย จนสุดท้ายได้ยืนข้างกันในที่สุด


“เหงาไหมเพคะ?”


เด็กสาวเปิดปากถามชายหนุ่ม ใบหน้าอบอุ่นจุดยิ้มขบขัน มือหนาขยับไปรับแก้วแชมเปญจากบริกรที่ยื่นมาให้เขาอย่างนอบน้อม จิบมันทีหนึ่งแล้วจึงตอบว่า


“ก็นิดนึง”


“อิจฉาคนมีคู่จังเลยนะเพคะ” ไดนาไมต์พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ไม่วายสัพยอกคนข้างกายยิ้มๆ “ท่านเองก็น่าจะหาคู่ของตัวเองไม่ให้น้อยหน้าเจ้าชายได้แล้วนะเพคะ”


สามสีถามกลับโดยไม่หันไปมองอีกฝ่าย


“เป็นเจ้าได้ไหมล่ะ?”


“...”


ไดนาไมต์ชะงัก ทิ้งบรรยากาศให้เงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง


“มึงก็นอกบทเหมือนไอ้เท็นเหรอ”


สามสีกระดกแชมเปญทีเดียวหมดแก้ว พูดหน้าตาเฉย “คนเขียนเขาให้พูดหรอก”


“ไม่เห็นมีประโยคนี้ในบทเลย” ดวงตางูทอประกายมีชีวิตชีวาขณะเถียง ถามอีกว่า “แล้วกูต้องตอบว่าอะไรล่ะ”


“แล้วแต่มึงสิ”


ไดนาไมต์ยืนคิด ตอนนั้นเองที่เท็นประกาศกลางท้องพระโรงว่า


“เราขอรับเจ้าชายไปล่ะนะ”


ก่อนจะอุ้มเปรมวิ่งหายไป เจ้าของเส้นผมสีชมพูเบิกตากว้างกลั้วหัวเราะ “เฮ้ย แบบนี้ก็ได้เหรอ” พลันในท้องพระโรงก็เกิดเสียงฮือฮาเนื่องด้วยเจ้าชายกับเท็นเดอเรลล่าไม่อยู่แล้ว


“ท่านพระราชาขอรับ”


ขุนนางสูงอายุผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาอย่างนอบน้อม สามสีตอบรับ “ว่าอย่างไร”


“ตอนนี้ท้องพระโรงว่างเปล่า แถมเจ้าชายกับพระชายาก็ทรงเสด็จหนีไปที่อื่นเสียแล้ว เพื่อให้งานเฉลิมฉลองยังดำเนินต่อไปได้ ข้าน้อยขอวอนท่านช่วยให้เกียรติเต้นรำคู่กับสาวงามให้เหล่าประชาดูเป็นขวัญตาได้ไหมพะยะค่ะ”


“เรื่องนั้น...”


สามสีทำหน้าลำบากใจ ให้หาคู่เต้นรำตอนนี้อย่างนั้นหรือ ใครกันล่ะ?


“รับปากเขาไปสิเพคะฝ่าบาท”


ไดนาไมต์ส่งเสียง พระราชากระพริบตาปริบๆ “แต่ว่าสาวงาม...”


“เสียมารยาทเพคะ” เจ้าของเส้นผมสีชมพูแสร้งทำท่าแง่งอน ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าสดใส


“ถ้าสาวงามล่ะก็ มีอยู่ตรงหน้าท่านคนหนึ่งแล้วนี่ไง”


สามสียิ้มออกมาในที่สุด มือหนายื่นไปหาอีกฝ่าย พูดเสียงทุ้ม


“ต้องรบกวนเจ้าแล้ว”


พร้อมกับมือเล็กที่ยื่นมาวางบนมือของเขา สองมือประสาน เสียงนั้นตอบว่า


“ด้วยความยินดีเพคะ”   



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า

 :katai4:

กรี๊ดดดดดด ด คิดถึงคนอ่านจังเลยยย ย
ไม่ได้ลงนิยายในนี้นานจนเกือบลืมวิธีไปแล้วเลยค่ะ แหะ ๆ
ตอนพิเศษนี้แต่งมาเนื่องด้วยยอดไลค์เพจครบ 777 แอคแล้วนั่นเองค่าา า
ซึ่งเพิ่งจะได้ลง เขินจัง 555555555 5

ตอนแรกชั่งใจบทซินเดอเรลล่านานมากระหว่างเท็นกับเอื้อค่ะ
แต่เพราะเอื้อเดอเรลล่ามันไม่เข้าเท่าเท็นเดอเรลล่า นี่คือเหตุผล 555555 5
เราเลยจะได้เห็นเท็นเดอเรลล่าอุ้มเจ้าชายหนีไปต่อหน้าสาธารณชนนะคะ
เหตุการณ์หลังจากนั้นก็ไปต่อยอดกันเอาเองเนาะ จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ค่ะ

ในส่วนของแม่เลี้ยงกับนายทหาร โชเป็นนายทหารที่น่าเอ็นดูมาก ๆ เลยค่ะ
ตาแมวตัวเล็ก ๆ เดินหารองเท้า น้องร้อนมั้ย วงวารน้อง T T
แล้วยังต้องมาโดนอีแม่เลี้ยงทำมิดีมิร้ายอีก โอ้ย 5555555 5

ส่วนพี่สาวคนโตกับเทวดาเป็นพาร์ทที่จูนคิดได้ก่อนเพื่อนเลยค่ะ
เพราะเทวดายังไงก็ต้องเป็นเม และไอ้ประโยคขึ้นสวรรค์ยังไงก็ต้องมีคนพูดค่ะ
ซึ่งเอื้อก็เหมาะสมที่สุดแล้ว เป็นเคมีที่น่ากลัวจริง ๆ 5555 5

คู่สุดท้ายออกแนวใส ๆ หัวใจสองดวงนะคะ
หลายคนอยากรู้บทสรุปของคู่นี้มากเลย จูนก็เหมือนกันค่ะ
คงต้องให้พวกเขาเป็นคนตัดสินใจและเนาะ

วันนี้จูนมาแค่นี้ค่ะ
แจ้งข่าวนิดนึงด้วย เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับเลื่อนไปออกเล่มเดือนมกราคม 2560 นะคะ
ขออภัยในความล่าช้าและทำให้หลายท่านไม่สบายใจค่ะ รอหมอกับกุ๊กหน่อยน้าา า

 :katai2-1:

แล้วเจอกันรีพลายหน้าค่าาา า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 17-12-2016 17:40:27
น่ารักดีค่ะ แต่ทำไมฝ่ายที่ต้องแต่งหญิงนี่ให้ภาพลักษณ์กระเทยควายเกือบทุกคนเลย ฮา
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 17-12-2016 18:22:56
โอ้ยย น่ารักกกก เท็นเดอเรลล่าน่ารังแกจริงๆเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: Persoulle ที่ 19-12-2016 00:48:03
โอ๊ยยยยย มันน่ารักมากกกก  :hao7:คู่อื่นนี่ชัวร์อยู่แล้ว แต่สามสีกับไดจังนิสิ เมื่อไหร่จะลงเอยกันจ้าาา ถึงเป็นเพื่อนกันก็เป็นผัวเมียกันได้นะ ยังดีที่มีโมเม้นท์หวานๆกันบ้าง ขอบคุณค่ะ คุณจูน
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 26-12-2016 16:06:33
ขำเอื้อ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-12-2016 18:04:31
ขุ่นแม่อัคคีนี่มาเหนือเมฆ 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 26-12-2016 21:55:57
แม่เจ้า จินตนาการเท็นโดนรังแกไม่ออกจริงๆอ่ะ 55555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 26-12-2016 23:39:43
ผู้หญิงแต่ละคนตัวรุกทั้งนั้น นึกภาพทีนี่ชุดกระโปรงปริ 5555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-12-2016 08:01:21
น่ารักปนฮาดี ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: Chchickee74 ที่ 01-01-2017 15:53:10
งื้ออออออออ คิดถึงเท็นจังงง นึกภาพตามแล้วค่อนข้างน่ากลัวเบา ๆ นะคะ ชุดกระโปรงฟูฟ่อง 55555555555 ขอบคุณมากนะค้าา :impress2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 01-01-2017 19:42:39
ไม่รู้จะขำ หรือจะฟินดี
ฮ่าทุกคู่เลยยย
เท็นเดอเรล่าาาาาาา อุ้มเจ้าชายเฉยเลย 555
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 03-01-2017 11:41:28
นึกภาพตามแล้วก็ขำ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 29-01-2017 21:33:14
ในที่สุดก็อ่านจบ ชอบเรื่องราวความสัมพันธ์ของเพื่อนแบบนี้จัง
เท็นมีส่วนที่น่ารักแบบนี้ ชอบอ่ะ อะไรๆก็กุ๊ก แต่พอเรียก เปรม ก็ชอบ
ชอบทุกคู่เลย :)
ขอบคุณ..เหมือนกันนะ
ขอบคุณที่ทำให้เราได้พบกับพวกคุณ... ความสุขของเรา :)
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: NooMary ที่ 16-05-2017 10:23:26
ทำไมเท็นขี้อ้อนแบบนี้  กุ๊กก็น่ารักมากอ่ะ  บรรยายการทำอาหารซะเวลาอ่านแล้วหิวตามเลยจ้า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 20-05-2017 20:12:37
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วฮาตลอดจริงๆ น่ารัก อบอุ่น

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 28-05-2017 01:04:10
น่ารักดี เหมือนอ่านการ์ตูนตาหวานเลย  :L2:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: happybird ที่ 28-05-2017 21:22:41
สนุก
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 31-05-2017 20:29:13
สนุกกก อ่านวันเดียวจบเลย สงสารเมตอนโดนเอื้อข่มขืน นิสัยไม่ดี เมไม่น่าใจอ่อนง่าย ๆ เลย บางก็อ่านไปก็ขำหนักมาก ไดนี่กวนดีจริง ๆ สรุปไม่มีใครไม่มีคู่เนอะ อิอิ
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: Timber ที่ 20-11-2017 13:17:14
 :jul1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 29-01-2018 10:57:59
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 16-12-2019 18:16:08
 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 16-04-2020 21:02:44
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 28-04-2020 23:50:58
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำหูู้ปาโก๋ ที่ 11-09-2020 15:19:32
เรื่องนี้น่ารักจัง  :hao7:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: cutelady ที่ 12-09-2020 16:14:34

ตลก เฮฮา ขำๆ และมีน้ำตา มาเกือบทุกรส

อ่านไปขำไป สนุกดี.. ชอบ ชอบ .. นักเขียนเก่ง

ขอขอบคุณนักเขียน(จูน) คนเก่ง  จะติดตามผลงานต่อไป

 :pig4: :pig4: :pig4:

 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 15-04-2021 13:44:51
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 23-11-2022 00:12:54
อยู่ๆก็คิดถึงเรื่องนี้ เลยกลับมาอ่าน สนุกเหมือนเดิม ประทับใจเหมือนเดิมค่า
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: tn ที่ 23-11-2022 16:03:21
 :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 07-12-2022 12:47:55
รักเท็นนนนน