-
:-[ :-[ :pig2: :impress2:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สารบัญ ขอบคุณคุณaloney และคุณKrappom มากนะคะ
ล่ารักหัวใจมาเฟีย : INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2454971#msg2454971)
ตอนที่ 1 : จอมทัพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2457442#msg2457442)
ตอนที่ 2 : มิถุนา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2458714#msg2458714)
ตอนที่ 3 : safehouse (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2464096#msg2464096)
ตอนที่ 4 : อิสรภาพที่ปลายขอบฟ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2465849#msg2465849)
ตอนที่ 5 : chance (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2469433#msg2469433)
SIDE Story I : Handsome Shooter:VIC X JAY (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2472427#msg2472427)
ตอนที่ 6 : mark a kiss (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2478002#msg2478002)
ตอนที่ 7 : บาดแผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2479989#msg2479989)
ตอนที่ 8 : ไฮเดรนเยีย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2481920#msg2481920)
ตอนที่ 9 : Gravity (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2486130#msg2486130)
ตอนที่ 10 : คำถาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2488644#msg2488644)
ตอนที่ 11 : บุก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2491482#msg2491482)
ตอนที่ 12 : บ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2493897#msg2493897)
ตอนที่ 13 : พักพิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2496128#msg2496128)
ตอนที่ 13.1 - Is he into me? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2500232#msg2500232)
ตอนที่ 14 : เดินหน้า (50%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2502945#msg2502945)
ตอนที่ 14 : เดินหน้า (100%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2509592#msg2509592)
ตอนที่15 : นาฬิกา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2515754#msg2515754)
ตอนที่ 16 : คลื่นใต้น้ำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2523072#msg2523072)
ตอนที่ 17 : ฝนและฟ้า (30%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2533810#msg2533810)
ตอนที่ 17 : ฝนและฟ้า (100%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2545142#msg2545142)
ตอนที่ 18 : ความไม่แน่นอน (50%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2558211#msg2558211)
ตอนที่ 18 : ความไม่แน่นอน (100%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2561558#msg2561558)
ตอนที่ 19 : แผนลวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2580991#msg2580991)
ตอนที่ 20 : วันเกิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2590923#msg2590923)
ตอนที่21 : Set fire to the rain. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2596994#msg2596994)
ตอนที่ 22 : The Condition (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.2760)
ตอนที่ 23 : Hong Kong Crisis I : Rain (50%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.2850)
ตอนที่ 23 : Hong Kong Crisis I :Rain (100%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.2910)
ตอนที่ 24 : Hong Kong Crisis II : Bitter (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.3000)
ตอนที่ 25 : Lost in Hong Kong I - Dawn (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2689809#msg2689809)
ตอนที่ 26 : Lost in Hongkong II : Night (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2702458#msg2702458)
ตอนที่ 27 : Lost in Hong Kong III - Rise (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2716088#msg2716088)
ตอนที่ 28 : Lost in Hong Kong IV - Dust (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2716096#msg2716096)
ตอนที่ 29 : Lose in Hong Kong V - Moonlight (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2718292#msg2718292)
ตอนที่ 30 : Lost in Hongkong VI - Fire (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2718301#msg2718301)
ตอนที่ 31 : Lost in Hong Kong VII - Daylight (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2720621#msg2720621)
ตอนที่ 32 : All of me (END) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2721505#msg2721505)
ตอนที่13-21 by ammchun
ตอนที่ 22-24 by Mollolie
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยทำสารบัญมาให้นะคะ T___T ซึ้งมากเลย
นิยายทั้งหมดของไคลี่
ล่ารักหัวใจมาเฟีย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.0 (จบแล้ว)
[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Amen x Maysa เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.msg2735324#msg2735324 (จบแล้ว)
[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Victor x Jay เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48449.0
รักชาชา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40905.0 (จบแล้ว)
Kiss the Sky
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46309.0
I Love Like You a lot
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48613.0
-
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/Untitled_zpsd747777e.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/Untitled_zpsd747777e.jpg.html)
*ฝากนิยายเรื่องแรกด้วยนะคะ*
INTRO
เสียงจอแจและความวุ่นวายชนิดแทบลมจับด้านหลังเวทีถือเป็นเรื่องปกติสำหรับช่วงเวลาสามสิบนาทีก่อนที่แฟชันโชว์จะเริ่มขึ้น นางแบบนับสิบชีวิต สไตลิสท์ ช่างทำผม และเมคอัพอาร์ทิสต์ ต่างจดจ่อกับหน้าที่ของตนเองจนแทบไม่มีใครสนใจใคร ในวงการที่เต็มไปด้วยแสงสี มายาและความจอมปลอม คำว่ามืออาชีพคือสิ่งเดียวที่สามารถพิสูจน์ตัวตนและจุดยืนในวงการได้ ตราบใดที่ยังไม่อยากถูกตราหน้าว่าใช้ร่างกายเป็นบันไดลัดสู่ความสำเร็จของอาชีพ
มิถุนา นั่งเหม่อลอยอยู่หน้ากระจกหลังจากช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองจัดการกับใบหน้าเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดวงตากลมโตกระพริบนิดหน่อยหลังจากได้สติ เมื่อสมาร์ทโฟนคู่กายสั่นครืดคราดอยู่บนโต๊ะกระจกตรงหน้า มือเรียวสวยเกินกว่าจะเป็นมือผู้ชายเอื้อมหยิบ ก่อนกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทรมาเข้า
“ฮัลโหลปราง...เรานั่งอยู่ตรงกลางเลย ใช่ เห็นเรายกมือไหม นั่นแหละ”
เสียงใสกรอกลงไปในสาย ก่อนยิ้มเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทกำลังลากส้นสูงเดินก๊อกๆมาหาเขา พร้อมกับชุดราตรีสีเมทาลิกยาวกรอมเท้าที่สวมใส่อยู่ เฌอปรางยิ้มตอบเมื่อเห็นหน้ามิถุนา ก่อนทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ว่างข้างๆกันอย่างระมัดระวัง
หล่อนมองหน้ามิถุนาราวกับเด็กผู้หญิงเจอของเล่นถูกใจ จนคนถูกมองอดย่นคิ้วเหมือนไม่มั่นใจ
“พี่พิชชี่ยังแต่งหน้าสวยเหมือนเดิมเลยนะ” เฌอปรางเอ่ยชม ทำให้มิถุนาต้องหันกลับไปมองตัวเองในกระจก เขาไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่ายิ้มเขินๆ มิถุนาก็เป็นแบบนี้มาตลอด พูดน้อย ยิ้มหวาน แต่แววตาดื้อรั้นนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ใครอยากจะลองของดูสักเท่าไหร่นัก “แต่หน้านายนี่สวยจังนะ สวยยิ่งกว่าผู้หญิงอีก ให้ตายเถอะ”
“ไม่หรอกน่า” มิถุนาปฏิเสธยิ้มๆ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธไปทำไม ก็ในเมื่อมันเป็นความจริง ก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่นักกับใบหน้าที่ใครๆต่างก็ชมว่าสวยราวกับผู้หญิง ไม่ชอบให้ใครพูดถึงมันด้วยซ้ำ แต่หลังจากที่ใบหน้านี้กลายเป็นเงินกลายเป็นทอง เขาเองก็นึกขอบคุณพ่อและแม่ ที่ทำให้เขามีใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิงแบบนี้
มิถุนาเป็นนายแบบ แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือ เขาเป็นสิ่งที่เรียกว่า นายแบบข้ามเพศ หรือ นายแบบAndrogyny มิถุนารับถ่ายแบบทั้งชุดผู้ชายและชุดผู้หญิงได้โดยไม่ขัดตา ด้วยใบหน้าที่สวยหวานราวกับผู้หญิง หุ่นที่ผอมบางผิดแบบมาตรฐานผู้ชาย และเอวที่คอดกิ่ว มิถุนาจึงสวมใส่ชุดของนางแบบผู้หญิงได้สบายๆ จุดขายที่แปลกใหม่แต่น่าสนใจนี้เป็นตัวโกยรายได้ให้กับเขา มิถุนาถูกชักชวนเข้าวงการตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้ว เพียงแค่ลดน้ำหนักนิดหน่อยและไว้ผมยาวปะบ่า เขาก็พร้อมเข้าสู่วงการในฐานะสินค้าตัวใหม่แล้ว
ส่วนเฌอปราง เธอเป็นนางแบบจากเอเจนซี่เดียวกันกับมิถุนาและเข้าวงการมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ทั้งสองคนจึงเป็นเพื่อนสนิทกันไปโดยปริยาย เฌอปรางเป็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองสูงและเปรี้ยวจนเข็ดฟัน การเข้าคู่ดูโอกับมิถุนาที่มักจะวางท่านิ่งเฉยกับทุกๆสิ่งเสมอจนคล้ายหยิ่ง ทำให้บางครั้งสื่อก็เขียนถึงพวกเขาในทางที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ด้วยชื่อเสียงที่ไม่ได้โด่งดังมากขนาดซุปเปอร์สตาร์ประเทศ ทำให้พวกเขาไม่ได้สนใจข่าวนั่งเทียนมากนัก เฌอปรางบอกบ่อยๆว่าให้นิ่งไว้แล้วข่าวก็จะผ่านไป และมันเป็นแบบนั้นทุกๆครั้ง
“อ้าว น้องปราง...มาด้วยเหรอคะวันนี้ ทำไมเจ๊ไม่เห็นหนู”
“พี่พิชชี่!” เฌอปรางหันไปทักทายเมคอัพอาร์ทิสต์คนเก่งอย่างสนิทสนม เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาพร้อมวางมือลงบนบ่าลาดของเธอ “ปรางเพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จเองค่ะพี่พิช แล้วนี่ไปแต่งหน้าใครให้มา แต่งให้สวยกว่ามิ ปรางไม่ยอมนะคะ”
“หูย แต่งให้ตายยังไงก็ไม่สวยกว่ามิหรอกค่ะปราง เจ๊ไปแต่งหน้าให้น้องเมนี่มา ปกตินางก็เรื่องมากอยู่แล้วนะคะ วันนี้คุณจอมทัพมาด้วย ยิ่งเรื่องมากใหญ่”
“คุณจอมทัพเหรอคะ?” ชื่อของใครบางคนที่หลุดออกจากปากของพี่พิชชี่ทำให้เฌอปรางตาโต มิถุนาเห็นเฌอปรางตาลุกวาวแล้วนึกขัน ปกติเฌอปรางกับเมนี่ก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว ยิ่งเมนี่มีข่าวควงคุณจอมทัพขนาดนี้ มิถุนาพนันเลยว่ายัยปรางจะต้องหงุดหงิดใจสุดๆแน่ เฌอปรางไม่ได้ชอบคุณจอมทัพหรอก แต่เฌอปรางไม่ชอบอะไรก็ตามที่เมนี่มีเหนือกว่าเธอต่างหาก
“ค่ะ มาให้กำลังใจกันหลังเวทีเลย เห็นเจ๊แตงกวาบอกว่าฮีขับแลมโบกินี่คันใหม่ 35 ล้านมาส่งยัยเมนี่ถึงที่เลยล่ะค่ะ”
“ตายแล้ว คุณจอมทัพเขาตาต่ำถึงขนาดไปคว้าเมนี่เลยเหรอ” เฌอปรางเบะปาก มิถุนาได้แต่แตะแขนเพื่อนเป็นเชิงปราม
“เจ๊ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าไปจีบกันอีท่าไหน แต่ระดับนี้ไม่ต้องจีบมั้งคะ ลากขึ้นเตียงเลยน่าจะง่ายกว่า”
“ไม่ใช่ง่ายกว่าค่ะ เพราะนางง่ายจริงๆ” แล้วพี่พิชชี่กับเฌอปรางก็หัวเราะคิกคักกันสองคนอย่างมีความสุข มิถุนาได้แต่ส่ายหัวกับฝีปากจัดจ้านของคนทั้งคู่ วงการมายา ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอีกอย่าง มิถุนาไม่ได้แย้งอะไร เพราะเรื่องแบบนี้มันคือการปรับตัว ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าก็คือผู้ชนะ และไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยถูกนินทา แต่เรื่องแบบนี้มันเหมือนเป็นเรื่องที่ควรทำเป็นนิ่งเฉยและปล่อยมันผ่านไปมากกว่า
จอมทัพ เศรษฐโชติ หรือ แจ็คกี้ หวัง หนุ่มลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง นักธุรกิจไฟแรงผู้อยู่เบื้องหลังธุรกิจนำเข้าและส่งออกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ผู้ชายรูปงามที่รวยทั้งกำลังทรัพย์และปัญญา ใบหน้าคมคร้าม จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากหยักที่เหมือนเหยียดยิ้มตลอดเวลานั้นทำให้เขาดูน่าค้นหา เบื้องหน้าคือนักธุรกิจ แต่เบื้องหลังใครๆก็รู้ว่าจอมทัพคือมาเฟียเจ้าของบ่อนการพนันยักษ์ใหญ่ที่ชายแดนและธุรกิจมืดอีกหลายอย่าง เขาคือทายาทมาเฟียฮ่องกงที่มีอิทธิพลสูงสุดในเอเชีย ขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชา เจ้าเล่ห์ เด็ดขาด และโหดร้าย
“ว่าแต่...นี่เขาเลิกควงคุณนางเอกไหมแล้วเหรอคะ?” เฌอปรางผู้ยังคงตั้งคำถามกับเรื่องชาวบ้านตลอดเวลาก็ยังคงมีคำถามให้กับพี่พิชชี่เรื่อยๆ
“โอ้ย รายนั้นน่ะ เลิกไปแล้วค่ะ ไม่งั้นคงไม่มาเดินควงยัยเมนี่หรอก หนูก็รู้ว่าคุณจอมทัพน่ะ เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยพอๆกับถุงยางเลย”
“ว้าย พี่พิชชี่ พูดอะไรก็ไม่รู้” ปากก็ว่าแต่ดูยัยปรางก็มีความสุขกับบทสนทนาในครั้งนี้ไม่น้อย มิถุนาส่ายหัวเบาๆก่อนเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าของคนที่ตกเป็นประเด็นสนทนา ใบหน้าคมเรียบนิ่ง แทบไม่พูดอะไรนอกเสียจากนั่งไขว่ห้างกอดอกอยู่บนเก้าอี้บริเวณนั้นให้ยัยเมนี่ออดอ้อน มิถุนาเหลือบสังเกตเห็นชายในชุดสูทสีดำยืนกระจายตามจุดต่างๆรอบๆบริเวณ ไม่นึกแปลกใจเท่าไหร่นัก ก็ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล
ท่ามกลางความวุ่นวายของบริเวณหลังเวทีที่ไม่มีใครสนใจใคร มิถุนาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าจอมทัพช่างรูปงามเหมือนที่ใครๆต่างบอกเป็นเสียงเดียวกัน เขาทั้งลุ่มลึก น่ากลัว แต่ช่างน่าค้นหา เสี้ยววินาทีหนึ่งที่มิถุนาเผลอจ้องหน้าเขา และ เขา ก็จ้องกลับมา สายตาคมกริบราวกับเหยี่ยวที่จ้องเหยื่อราวกับจะไม่ยอมให้รอดพ้นเงื้อมมือ มิถุนาไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอมองค้าง หัวใจเต้นแรงระส่ำสั่นไม่เป็นจังหวะ วินาทีถัดมาที่จอมทัพเหยียดยิ้ม คือวินาทีที่มิถุนารู้สึกเสียวสันหลังวูบไปทั้งกาย
“เขาว่ากันว่า ถ้าคุณจอมทัพอยากได้ใครขึ้นมา ต่อให้หนีไปสุดขอบฟ้า ก็ไม่มีทางหนีพ้นหรอกค่ะน้องปราง...”
กึง!
มิถุนาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีที่พิชชี่พูดจบ เขารู้สึกได้ว่าร่างกายเขาสั่นไปหมด แม้กระทั่งจะยืนให้นิ่งยังทำได้ยาก ยิ่งรู้ว่าจอมทัพยังจ้องเขาอยู่ ก็แทบก้าวขาไม่ออก
“อ้าว มิ...จะไปไหนเนี่ย?” เสียงเฌอปรางแทบไม่เข้าหู มิถุนาพยายามสะกดกลั้นความกลัวที่กำลังแล่นพล่านแทบทุกเส้นประสาท ในหัวมีแต่คำว่าทำไม...ทำไม...และทำไม ทำไมเขาต้องรู้สึกหวาดกลัวขนาดนี้ ทำไมจอมทัพถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเขามากขนาดนี้
“เดี๋ยว...เดี๋ยวเราไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” แม้กระทั่งเสียงยังสั่น มิถุนากำหมัดแน่น ก่อนกลั้นใจก้าวฉับๆไปหาฝ่ายคอสตูมแถวๆหน้าห้องแต่งตัว
เขารู้...รู้ดีเหลือเกินว่าสายตาคู่นั้นยังคงจับจ้องเขาตลอดเวลา มิถุนารู้ดี...ว่าไม่ควรไปเล่นกับไฟ แต่เหมือนที่เขาว่ากันว่ายิ่งหนีเท่าไหร่ ก็ยิ่งหนีไม่พ้น เช่นเดียวกับสายตาของจอมทัพที่จ้องเขาไม่วางตา และอีกอย่างที่มิถุนาไม่เคยรู้นอกเหนือว่าอย่าไปเล่นกับไฟอย่างจอมทัพ
คือ...มิถุนาไม่เคยรู้ว่าตัวเองเป็นน้ำมันชั้นดีนั่นเอง
TBC
นายแบบ-นางแบบ Androgyny คือนายแบบ-นางแบบข้ามเพศนะคะ เช่นเป็นเพศหญิงแต่ไปถ่ายแบบชุดผู้ชาย หรือเป็นผู้ชายแต่ถ่ายแบบชุดผู้หญิง ซึ่งในวงการของไทยยังไม่เห็นมีนะคะ แต่ถ้าต่างประเทศจะมีที่ดังๆมากที่เป็นผู้ชายคือ Andrej Peijic (อังเดร เพจ) คือเขาเป็นผู้ชายแต่สวยกว่าผู้หญิงอีกค่ะ สวยมาก ผอมมาก แล้วก็ถ่ายแบบผู้หญิงเยอะมาก ชุดว่ายน้ำ บิกินี เขาก็เคยถ่าย เหมือนเขาเคยพูดเล่นๆด้วยว่าจะยอมแปลงเพศถ้าวิคตอเรีย ซีเคร็ต ยอมให้เขาเป็นนางฟ้าVS
อันนี้เป็นรูปอังเดรนะคะ สวยจริงๆ (คือนางเป็นผู้ชายค่ะ555) ส่วนมิถุนายังหาอิมเมจถูกใจไม่เจอ แต่ในฐานะที่เป็นนายแบบAndrogyny ก็คงสวยไม่แพ้กันล่ะค่ะ
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/011_zps4924c55d.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/011_zps4924c55d.jpg.html)(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/022_zps8d378489.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/022_zps8d378489.jpg.html)
ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ เรื่องแรกของเราด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และเป็ดค่ะ
-
เปิดเรื่องมาก็โดนใจเลยคะ อย่าทิ้งช่วงนานนะคะ แอ้มจะรออ่าน สนุกมากค่ะ มิถุนาเสร็จจอมทัพแน่ๆ o13 o13 o13
-
บอกตรงๆว่าแค่อินโทรก็สนุกแล้วค่ะ
ชอบมิถุนาจังคือเป็นตัวที่ไม่แรงและยังดูหวาดๆจอมทัพแต่ก็ยังแค่อินโทร
ติดตามนะคะ มิน่ารักมากกกก
-
อินโทรก็ผ่านแล้วค่ะ มิจะรอดมั้ยแต่คงไม่รอด 555
ใช่เลยอังเดรงามมากกกกตอนแรกนึกว่าปู้หญิงซะอีก
-
แรกพบ สบตา เมื่อเจอหน้าเธอ...(555 เพลงเก่าจัง)
จะไฟหรือน้ำมัน ถ้าไฟไม่ใกล้น้ำมันก็คงไม่ลุกหรอกเนอะๆ แค่ไฟจ้องน้ำมัน ก็ถึงกับสั่นแล้วเนี้ย :impress2:
รอติดตามตอนต่อไปครับผม
-
:mc4:
-
มาเจิมเรื่องใหม่จ้า
มาต่อไวๆน้าาาาาา
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่าติดตาม
-
อินโทรมาได้น่าติดตามมาก อยากอ่านตอนต่อไปแย้ว^^ ...
-
แค่อินโทรก็สนุกแล้ว มาต่อไวๆนะ
:mew3: :mew3: :mew3:
-
กดบวก บวกเป็ด ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ :L2:
-
สวยจริงอะำไรจริงผู้ชายหรือนี่
งานนี้คงหนีไม่พ้นหรอกน่ะน้องมิ
น่าติดตามครับชอบมาเฟีย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
เฮยยยย ชอบอะ น่ารักอะ โดนอะ มาต่อยาวๆๆ เรยได้มั้ยอะ :a9:
-
ถึงไม่คิดจะเล่นกับไฟ แต่มิถุนารู้ไหมว่าไฟมุกจะลามมาติดเชื้อไฟชั้นดีนะ :hao7:
-
o13 มาต่อไวๆนะคะ
-
ว้าย เรื่องใหม่แกะกล่องน่าลงไปเล่นกับไฟอะไรขนาดนี้ฮร้าาาา
อ่านจบอยากต่อเลย อยากรู้แล้วมันจะเป็นยังไง นี่คิดเพ้อเจ้อเป็นตุเป็นตะไปนะค่ะ (อีนี่เพ้อจริงๆค่ะ)
รู้สึกเหมือนจะเจอของดีเข้าให้ อยากให้มาต่อเร็วๆจัง แบบว่าเอาใจป้าไปเลย
อยากอ่านเรื่องนี้แบบยาวๆไปสักเกือบร้อยตอน (อะไรจะขนาดนั้นขอโทษคนแต่งด้วยค่ะ555)
เป้นกำลังใจให้นักเขียนคนใหม่นะ นักอ่านคนนี้อีกคนหนึ่งแหละที่รอตอนต่อไปอยู่ :hao5:
-
:hao6: แค่อินโทรก็เรียกน้ำลายละ
-
เปิดเรื่องมาก็แซ่บเว่อเลย :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดด ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
แค่อินโทรก็น่าติดตามแล้ว
:mew1: :mew1: :mew1:
:mc4: :mc4: :mc4:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ สนุกมากกก
-
ตอนที่ 1 : จอมทัพ
จอมทัพ คือ ความหมายของผู้กุมตำแหน่งสูงสุดของกองทัพ ความหมายนั้นตรงตัวแทบไม่ต้องแปลหรือทำความเข้าใจใดๆ เพราะ จอมทัพ เกิดมาเพื่อเป็นคนเหนือคนอย่างแท้จริง...
เขาคือชายหนุ่มวัยสามสิบห้า ลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง ทายาทมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่และมีอิทธิพลเหนือใครในเอเชีย จอมทัพรวยทั้งรูป ทรัพย์ และปัญญา เขาคือนายคนที่เฉียบขาดและเก่งกาจ ปกครองคนนับพันนับหมื่น เป็นทั้งนักธุรกิจอนาคตไกลและมาเฟียผู้ทรงอำนาจ ในขณะเดียวกัน จอมทัพคือเสือผู้หญิงตัวฉกาจ ที่ไม่ว่าจะเป็นนางฟ้านางสวรรค์มาจากชั้นไหน ก็สยบอยู่ใต้ร่างของเขาโดยไร้การขัดขืนใดๆ
จอมทัพเกิดที่ประเทศไทย มาเฟียฮ่องกงตกหลุมรักหญิงสาวชาวไทยอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เขายอมศิโรราบแก่เธอทั้งตัวและหัวใจ ความรักกำเนิดบุตรชายผู้เป็นความหวัง เด็กชายตัวน้อยได้รับความรักจากมารดาอย่างเต็มเปี่ยมจนกระทั่งฤดูหนาวที่สี่มาเยือน แม่ของจอมทัพจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ เช่นเดียวกับหัวใจของมาเฟียหนุ่มที่ไม่มีวันมอบให้ใครได้อีกแล้ว หวัง หย่ง หมิน กลับสู่แดนมังกรอีกครั้งพร้อมบุตรชาย เขาฝึกฝนให้เด็กชายตัวน้อยเติบโตเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งเกินใคร สมกับชื่อ จอมทัพ มังกรหนุ่มผู้เป็นความหวังของพรรค นายน้อยของตระกูลหวังเติบโตขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบตามที่บิดาปรารถนา แข็งแกร่งดุจหินผา ลุ่มลึกดั่งท้องทะเล จอมทัพรับสืบทอดตำแหน่งมาเฟียทายาทรุ่นที่สี่ของตระกูลหวังเป็น อันเป็นทั้งความหวังและกำลังอันยิ่งใหญ่ ตระกูลหวังซึ่งเปี่ยมไปด้วยอำนาจ นำทัพโดยมังกรผู้เป็นราชันย์ นั่นหมายความว่า ไม่มีอะไรในชีวิตที่จอมทัพอยากได้แล้วไม่ได้
“ฉันอยากได้เด็กคนนั้น"
มันไม่ใช่คำบอกเล่า ไม่ใช่คำสั่งธรรมดาสามัญ มันคือประกาศิตของจอมทัพ มาเฟียหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบราวกับรูปปั้นที่จับต้องไม่ได้ ภายในห้องโดยสารอันโอ่อ่าที่ไร้เสียงสนทนามาตลอดทาง จอมทัพนั่งไขว่ห้าง แตะนิ้วไว้ที่ปลายคางอย่างครุ่นคิด ตาคมมองสภาพการจราจรด้านนอกอย่างใจเย็น หน้าห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมืองมีรถนับร้อยแย่งกันวิ่งออก ไม่น่าแปลกใจกับจราจรอันแสนติดขัดเท่าไหร่นัก
“คุณมิถุนาหรือครับ?” เสียงจากคนสนิทที่นั่งประจำที่คนขับเอ่ยถาม วิคเตอร์ โหลว เหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้เป็นนายอย่างนึกประหลาดใจ ดูเหมือนความสงสัยของเขาจะตรงกับสิ่งเดียวที่อยู่ในสมองของคู่หู เจย์ ฟาน ที่นั่งประจำเบาะข้างคนขับถึงกับเลิกคิ้วตาม
“อืม"
“แต่คุณมิถุนาเป็นผู้ชายนะครับ นายท่าน" เจย์แย้งขึ้นด้วยความหวังดี ในฐานะมือขวาผู้เป็นมันสมอง เขารู้ใจและรู้ดีว่านายท่านคิดอะไรอยู่ สายตาที่เอาแต่จ้องมองยามมิถุนาปรากฏตัวบนแคทวอล์คเมื่อหัวค่ำก็เป็นคำตอบของทั้งหมดแล้ว เพียงแต่เจย์ไม่แน่ใจว่านายท่านจะถูกหลอกด้วยรูปภายนอกหรือเปล่า เพราะเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเมื่อครู่ถึงกับตะลึงเมื่อมิถุนาก้าวออกมา
“ฉันรู้"
สองคนสนิทได้แต่ปิดปากเงียบ ไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน มันเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว จอมทัพเป็นทั้งเจ้านาย เจ้าชีวิต และพี่ชายร่วมสาบาน อะไรที่จอมทัพต้องการ ต่อให้ต้องแลกมาด้วยชีวิต พวกเขาก็ต้องหามาให้ได้
“ครับ ภายในคืนพรุ่งนี้ คุณมิถุนาจะมารอพบนายท่านแน่นอน"
“มิ! ปราง!”
เสียงเรียกแสนสดใสของตะวันทำเอามิถุนากับเฌอปรางที่กำลังสุมหัวกันจ้องหน้าจอแท็ปเลตอยู่ต้องเงยห้าขึ้นมามองผู้มาใหม่ ร่างโปร่งบางของตะวันที่เดินเร็วๆเข้ามาหาทำให้มิถุนาต้องยิ้มออกมา
“ตะวัน นั่งก่อนสิ" มิถุนาว่าพลางขยับจานอาหารบนโต๊ะให้มีที่สำหรับคนมาใหม่
“ทำไรกันอยู่อ่ะ"
“นี่ กำลังดูรูปงานเมื่อกี้น่ะ ทางแบรนด์อัพเดทลงทวิตเตอร์แล้ว นี่มิสวยไหม" เฌอปรางแทบยกไอแพดมินิในมือทิ่มหน้าตะวัน
“ไหน...เฮ้ย โคตรสวยอ่ะ นี่ถ้าฉันไม่ได้รับถ่ายเอ็มวีคงได้ไปเดินแบบด้วยกัน" ตะวันบ่นงึมงำ เมื่อเห็นภาพเพื่อนคนสวยยืนด้วยท่วงท่าสง่างามบนเวที มิถุนาสวยทั้งหน้าตาและจิตใจ ตะวันยังนึกไม่ออกเลยว่าใครกันจะกล้าทำร้ายใจมิถุนาลง
“นั่นสิ พี่พิชชี่ก็บ่นว่าแกหายไปไหน แต่เอาเถอะ คราวหน้าก็มี" เฌอปรางปลอบยิ้มๆ "ว่าแต่...คุณท็อปล่ะ?”
พอได้ยินเพื่อนเอ่ยถามถึงใครบางคนขึ้นมา ตะวันก็หน้ายู่ทันที "จอดรถ เราบอกว่าเราจะเดินมาก่อน"
“อ้าว ตะวัน...ทำไมไม่รอมาด้วยกันล่ะ ใจร้ายจัง" มิถุนาแย้งขึ้นเบาๆ
“มิก็เอาแต่เข้าข้างมัน เราเป็นเพื่อนมินะ"
“เราไม่ได้เข้าข้าง คุณท็อปก็ดีจะตาย...นี่ก็ไปรับตะวันมาจากกองถ่ายที่ศรีราชาเลยไม่ใช่เหรอ?” มิย้อนถามยิ้มๆ
“ก็...ใช่ แต่ไม่ได้หมายความว่าหมอนั่นเป็นคนดีสักหน่อย" ตะวันโวยวายอย่างไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งเก้าอี้ข้างตัวถูกลากออกมา แล้วใครบางคนก็แทรกตัวเข้ามาเพิ่มในวงสนทนา
“คุณหาว่าใครเลวเหรอ? ตะวัน”
คำถามของผู้มาใหม่ทำเอาตะวันปิดปากฉับก่อนเลื่อนเก้าอี้ออกจากอีกฝ่ายแทบจะทันที แทนไทถอนหายใจเบาๆก่อนเอื้อมมือดึงเก้าอี้ของคนขี้งอนเอาไว้ โดยมีเฌอปรางกับมิถุนาส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดูระคนหน่ายใจ
“เราไม่ได้ว่าใครเลว แค่บอกว่าไม่ดี"
“เหรอครับ?" แทนไทอมยิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำ
“อืม"
เห็นท่าจะไม่ค่อยดี เฌอปรางรีบล็อคหน้าจอแท็ปเล็ตในมือก่อนเลื่อนเมนูให้กับผู้มาใหม่ทั้งสอง เธอกับมิถุนามาได้เกือบชั่วโมงแล้ว หลังจากนัดทานข้าวเย็นกับตะวันไว้ที่ห้างสรรพสินค้าที่จัดงานเดินแบบเมื่อหลายวันก่อน
“วันนี้คุณท็อปไม่มีงานเหรอคะ?” เฌอปรางเอ่ยถามอย่างคนอัธยาศัยดี ทั้งๆที่เธอเองก็ไม่รู้่ว่าจะเรียกท็อปในฐานะอะไรของตะวัน เพราะทั้งคู่ไม่เคยปริปากพูดถึงสถานะความสัมพันธ์เสียที
“ผมลาตอนบ่ายไว้น่ะครับ" เขาว่า "ไปรับตะวัน" คนถูกอ้างชื่อรีบค้อนขวับให้ทันที
ตะวันเป็นนายแบบรุ่นเดียวกับมิถุนาและเฌอปราง พวกเขาทั้งสามคนเข้าวงการมาพร้อมกันและเป็นเพื่อนสนิทกันทั้งหมด แต่ดูเหมือนหลังๆตะวันจะเริ่มอนาคตไกล เพราะมีงานถ่ายเอ็มวีหรือภาพยนตร์ป้อนให้อยู่บ่อยๆ ซึ่งทั้งมิถุนาและเฌอปรางต่างก็ดีใจกับความก้าวหน้าของเพื่อน แม้ว่าจะต้องแลกด้วยเวลาที่ไม่ค่อยมีให้กันเหมือนเดิม
ส่วนแทนไทเป็นเจ้าของค่ายเพลงใหม่ที่กำลังมาแรง รวมทั้งเป็นโปรดิวเซอร์ฝีมือฉกาจของวงการ ในอีกฐานะ เขาเป็นลูกชายของนักการเมืองใหญ่ ผู้ดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงคมนาคม ตะวันเจอแทนไทครั้งแรกที่กองถ่ายเอ็มวีของค่ายแทนไท หลังจากนั้นความสัมพันธ์ประเภท Love – Hate Relationship ก็เกิดขึ้น แทนไทไม่ได้ตามจีบตะวันออกนอกหน้า แต่ก็ตามรับตามส่งตะวันราวกับเงาตามตัว ส่วนตะวันเองถึงปากจะบอกไม่ชอบแทนไท ว่าเขาอย่างโน้นอย่างนี้ แต่สุดท้ายแทนไทก็กลายเป็นคนแรกที่ตะวันคอยเรียกหา มิถุนาเคยเปรยๆว่าทั้งตะวันและแทนไทต่างปากแข็งจนน่ากลัวกันทั้งคู่
สักพักอาหารที่ตะวันและแทนไทสั่งไปก็ถูกยกมาเสิร์ฟ มิถุนาที่กำลังควบคุมอาหารอยู่รีบปฏิเสธเมื่อตะวันชักชวนให้ลองเบอร์เกอร์เนื้อแกะของตน เสียงพูดคุยสนทนาของตะวันและเฌอปรางทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายเหมือนทุกๆครั้ง มิถุนาและแทนไทมักรับหน้าที่ผู้ฟังที่ดีจนชินแล้ว
โทรศัพท์มือถือที่ร้องลั่นในกระเป๋าสะพายของมิถุนายุติบทสนทนาเอาไว้ในระหว่างที่ตะวันกำลังเล่าให้ฟังถึงกองถ่ายวันนี้ ดวงตากลมโตกวาดมองหน้าจอนิดหน่อย
“พี่นัชชาโทรมา" เสียงหวานเอ่ยถึงผู้จัดการส่วนตัวของเขา ก่อนขอตัวเดินออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอก เฌอปรางพยักหน้ารับรู้ก่อนหันไปคุยกับตะวันต่อ
"ฮัลโหลครับ" เมื่อหลุดพ้นเสียงจอแจด้านในร้าน มิถุนารีบกดรับโทรศัพท์ หลังจากปล่อยให้มันร้องมาหลายจังหวะแล้ว
(ฮัลโหล มิเหรอจ๊ะ พรุ่งนี้มิมีงานด่วนนะจ๊ะ ถ่ายแบบนิตยสารรันเวย์เลื่อนไปก่อนนะจ๊ะ) เสียงของพี่ผู้จัดการดังมาตามสาย มิถุนาย่นคิ้วนิดหน่อย
“งานด่วนเหรอครับ?” เสียงหวานย้อนถาม
(จ้ะ...เป็นโฆษณา พรุ่งนี้มีนัดคุยคอนเซปต์ที่โรงแรมX ตอนหนึ่งทุ่มนะจ๊ะ เตรียมตัวแล้วกัน เดี๋ยวจะมีรถไปรับที่คอนโดจ้ะ)
“อ่า...ครับ"
(เราโอเคใช่ไหม?) เสียงของผู้จัดการสาวถามย้ำ
“โอเคสิครับ มีงานให้มิทำแบบนี้ดีจะตาย" มิถุนาตอบยิ้มๆ ได้ยินปลายสายเงียบไปสักพักใหญ่ มิถุนาจึงเอ่ยเรียกอีกฝ่าย "พี่นัชชาครับ...”
(อ๊ะ...จ้ะ...โอเคนะ งั้นพรุ่งนี้โชคดีนะจ๊ะ)
“ครับ"
ปลายสายวางสายไปแล้ว มิถุนาจ้องหน้าจอไอโฟนในมือนิ่ง งานโฆษณาเหรอ...เขายังไม่เคยได้งานแบบนี้เลยสักครั้ง ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรก ถือเป็นโอกาสและความก้าวหน้าในชีวิตการทำงาน ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อครอบครัวของเขา...
-
โรงแรมห้าดาวตรงหน้าคือสถานที่นัดตามที่พี่นัชชาบอกกับมิถุนาเอาไว้เมื่อวานนี้ หลังจากที่ทำงานมาตลอดสัปดาห์ วันนี้เป็นวันแรกที่เขาได้นอนเต็มอิ่มจนเกือบเที่ยงเพราะไม่มีงานช่วงเช้า และได้ตื่นไปฟิตเนสของคอนโดพร้อมกับเฌอปรางที่พักอยู่คอนโดเดียวกัน จากนั้นก็เตรียมอาหารออแกนิกส์ให้เฌอปรางสำหรับมื้อเย็น มิถุนาทานไปเล็กน้อยเพราะไม่ได้คาดหวังว่าจะอิ่มกับดินเนอร์ตามธรรมเนียมของโรงแรมอยู่แล้ว สักประมาณหกโมงสิบห้า พี่นัชชาก็มาเคาะประตูห้อง จัดแจงแต่งตัวให้มิถุนาด้วยเสื้อผ้าที่ดูดีกว่าปกติและจูงมือมิถุนาส่งขึ้นรถโรสลอยซ์ที่จอดรอรับอยู่หน้าคอนโด เมื่อมิถุนาเอ่ยปากถามว่าพี่นัชชาไม่ได้ไปด้วยกันหรอกหรือ อีกฝ่ายทำเพียงแค่ส่ายหน้าและยิ้มบางๆให้เขาพร้อมปิดประตูรถลง
รถคันหรูไม่ได้ทำให้มิถุนารู้สึกสบายขึ้นเลย กลับกัน เขารู้สึกประหม่าและไม่สบายใจอย่างประหลาด บนรถมีคนขับ และชายในชุดสูทสีดำสนิทที่คล้ายกับว่าเป็นบอร์ดี้การ์ดอีกหนึ่งคนนั่งคู่กัน มิถุนาพยายามผ่อนลมหายใจอย่างยากลำบาก จนกระทั่งรถจอดลงหน้าโรงแรม พร้อมกับชายในชุดสูทที่ลงมาเปิดประตูให้เขา
นายแบบคนสวยเดินตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างเงียบๆโดยไม่ได้ปริปากพูดอะไรเพราะคิดว่าอีกฝ่ายดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก เป็นครั้งแรกที่มิถุนาถูกล้อมด้วยชายในชุดดำห้าหกคนตลอดทางที่เดินเข้าไปในล็อบบี้ ถ้าเป็นคนอื่นคงรู้สึกดีและภาคภูมิใจกับการต้อนรับแสนอลังการเช่นนี้ แต่สำหรับเขานั้นไม่ใช่...มิถุนารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ก่อตัวในใจแต่อธิบายไม่ถูก
เลขดิจิตอลที่เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆบนหน้าจอของลิฟท์โดยสารบอกถึงจำนวนชั้นที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ลิฟท์หยุดลงเมื่อถึงชั้นสูงสุด บอร์ดี้การ์ดนับสิบแหวกทางให้มิถุนาเดินออกมา วูบแรกที่มิถุนาเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาถึงกับตกใจ...ชั้นทั้งชั้นคือห้องพักที่ใหญ่ราวกับบ้านหลังหนึ่ง และลิฟท์ตัวที่พาเขามาคือลิฟท์ที่ใช้โดยสารมาที่ห้องนี้โดยเฉพาะ มิถุนาพาลนึกถึงผู้ว่าจ้างของเขา คนๆนั้นจะเป็นใครกัน...ใครกันที่รวยถึงขนาดเปิดห้องที่ราคาแพงที่สุดในโรงแรมเพียงแค่ต้องการคุยงานกับเขา...
“สวัสดีครับ คุณมิถุนา ผมเจย์ ฟาน...คุณเรียกผมว่าเจย์เฉยๆก็ได้ครับ"
เสียงของผู้ชายร่างสูงโปร่ง ผิวขาว หน้าตาหล่อเหล่า มีตาชั้นเดียวเป็นเอกลักษณ์ สวมสูทสีดำ ที่พาเขามาที่นี่เอ่ยทักทายขึ้น มิถุนาชะงักก่อนหันกลับไปยกมือสวัสดี
“สวัสดีครับ ผมมิถุนา"
“ครับ...” เจย์เดินนำไปยังห้องๆหนึ่ง ซึ่งอยู่ด้านในสุด มิถุนาเดินตามไป ทั้งๆที่ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก
“เอ่อ คือ...”
“คุณรอนายท่านอยู่ในห้องนี้ก่อนนะครับ นายท่านกำลังขึ้นมา" เจย์ว่าอย่างนอบน้อมก่อนเปิดประตูห้องออก มิถุนามองหน้าอีกฝ่ายแล้วค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องนั้นอย่างประหม่า ภายในเป็นห้องนอนใหญ่โต โอ่อ่า และหรูหรา สมกับเป็นห้องสูทอันดับหนึ่งของโรงแรม เสียงประตูที่ปิดลงทำเอามิถุนาถึงกับสะดุ้ง เขาเอื้อมมือจับลูกบิดประตูแล้วเปิดออก แต่ประตูบานนั้นกลับถูกดันเอาไว้โดยเจย์ที่ยืนอยู่ด้านนอกตั้งแต่แรก
“กรุณารอด้านในครับ...” เขาพูดแค่นั้นก่อนปิดประตูลง มิถุนาก้าวเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ตากลมโตกวาดสำรวจภายในห้อง ผนังด้านหนึ่งของห้องเป็นกระจกใสทั้งแถบ ทำให้เห็นบรรยากาศของกรุงเทพมหานครยามค่ำคืนได้อย่างชัดเจน แสงไฟจากหลอดนีออนหลากสีที่สาดเข้าตาทำให้เขารู้สึกใจเต้น ไม่เคยนึกเลยว่าเมืองที่เขาอยู่ ที่เขาทำมาหากินมาหลายปีจะสวยได้ขนาดนี้
มือบางเอื้อมแตะกระจกใสเบาๆก่อนยิ้มออกมา ใบหน้าสวยแนบลงไปกับกระจก ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยแววความตื่นเต้น เขาอยากอยู่บนที่สูงๆแบบนี้มานานแล้ว ถ้ามีเงินมากๆ ก็อยากจะซื้อคอนโดชั้นบนสุดเหมือนกัน นั่นคือความฝันของเขา...มิถุนาซึมซับบรรยากาศตรงหน้าอยู่หลายนาทีก่อนละใบหน้าออกมา เขาก้าวถอยหลังช้าๆเหมือนอยากจะบันทึกภาพมุมกว้างทั้งหมดเอาไว้ จังหวะนั้นเองที่หางตาเขาเหลือบสังเกตถึงเงาสูงใหญ่ที่สะท้อนมาจากกระจก มิถุนาสะดุ้งวูบ และรู้ตัวว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องอีกแล้ว...
“อ๊ะ...ขอโท...”
คำพูดทั้งหลายถูกกลืนหายไปในลำคอทันทีที่หมุนตัวกลับมาแล้วปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้าง...มิถุนาเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่ตากลมโตจะเบิกกว้าง สัญชาตญาณ ของตัวเองบอกให้ถอยหนีแทบจะทันที
“คุณ...จอมทัพ"
ใครบางคนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ปรากฏตัวตรงหน้า มิถุนาเย็นวูบไปทั้งกาย อีกแล้ว...รอยยิ้มเลือดเย็นแบบวันนั้นอีกแล้ว มิถุนารู้สึกได้ถึงความกลัวที่แล่นทั่วสรรพางค์กาย ยิ่งจอมทัพไล่ต้อนเข้ามา เขาก็ยิ่งถอยหนี แต่ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ ใครสักคนพูดเอาไว้ เหมือนหนูดิ้นพล่านอยู่ในกรงเล็บอันใหญ่โตของราชสีห์ กรงเล็บที่เปรียบเหมือนโซ่ล่าม ไม่มีวันหนีออกไปได้
“อ๊ะ...”
แผ่นหลังบางที่กระแทกลงบนฟูกนิ่มทำให้ใจดวงน้อยตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม มิถุนาพยายามสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความหวาดกลัวอย่างเต็มความสามารถ ใบหน้าคมคร้ามกับรอยยิ้มร้ายกาจนั่นทำให้เขากลัวแทบสิ้นสติ
“ไหน...ไหนผู้จัดการผมบอกว่าคุณจะคุยเรื่องงาน...” พยายามเรียบเรียงประโยคออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือทั้งๆที่มองไม่เห็นความหวัง แค่เห็นจอมทัพกระตุกยิ้ม เขาก็รู้ดีแล้ว...ว่านี่คือกับดักชั้นดีสำหรับคนอ่อนแออย่างเขา และคนที่อยู่รอดคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างจอมทัพ
“หึ...”
เสียงหัวเราะเหยียดๆดังขึ้นท่ามกลางเสียงลมหายใจครางเครือของมิถุนา
“นายอย่าโง่ไปหน่อยเลย นายก็รู้ดีนี่ ไม่ต้องทำเป็นไร้เดียงสา" น้ำเสียงแสนเย็นชาและแววตาที่ราวกับเหยี่ยวขาว
“ผม...ผมไม่รู้" น้ำเสียงแทบจับใจความไม่ได้ มิถุนากระจ่างใจแล้ว...เขาถูกหลอกมา ทั้งๆที่รู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่คิดว่าโลกใบนี้จะโหดร้ายได้ถึงขนาดนี้
“เวลานายไม่ได้แต่งหน้านี่สวยกว่าตอนแต่งหน้าอีกนะ" ปลายนิ้วหยาบกร้านที่บิดคางเชยขึ้นทำเอาใบหน้าหวานเบือนหนี จอมทัพถึงกับคิ้วกระตุกกับความดื้อรั้นของคนตรงหน้า มิถุนาน้ำตาคลอหน่วย หวาดผวาจนแทบหายใจไม่ออก
“ปล่อย ฮึก...ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง"
“ร้องไห้เหรอ...หึ" น้ำเสียงเหยียดหยามดังขึ้น มิถุนาดิ้นพล่านแต่สองข้อมือกลับถูกจับตรึงไว้ จอมทัพสำรวจเรือนร่างใต้ร่มผ้าอย่างใจเย็น สงสารเหรอ...เห็นใจเหรอ...มันไม่เคยมีคำเหล่านี้อยู่ในพจนานุกรมของมาเฟียอย่างเขาอยู่แล้ว มีแต่ผู้ล่ากับผู้ถูกล่า และเขาจะต้องเป็นผู้ล่าหนึ่งเดียวเท่านั้น "เอาสิ ถ้าคิดว่าอะไรมันจะดีขึ้นมาก็ร้องไห้ตายไปเลย"
เห็นใบหน้าแสนหวานและร่างบอบบางที่สั่นเทาอยู่ใต้ร่างเขาแล้วนึกกระหาย จอมทัพไม่ปฏิเสธว่าตอนนี้เขาตื่นตัวมากแค่ไหน มิถุนายังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ แต่สภาพราวกับลูกนกของคนตรงหน้าก็ปลุกสัญชาตญาณสัตว์ป่าให้ตื่นขึ้นมาแทบทันที
“อึ่ก อื้อ!”
สองข้อมือที่ถูกตรึงไว้ทำให้ร่างบางขยับไปไหนไม่ได้ ริมฝีปากอุ่นร้อนที่ทาบทับลงมาบดขยี้อย่างรุนแรงทำให้คนตัวบางกว่าดิ้นขัดขืน จอมทัพป้อนจูบอย่างจาบจ้วง ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั้งร่างกาย เนื้อเนียนสีน้ำนมที่เนียนสนิทไปทั้งตัวยิ่งปลุกอารมณ์ดิบให้ลุกโหม มิถุนาสวยมาก สวยไปทั้งตัว ยิ่งกว่าใครที่เขาเคยนอนด้วย
“ฮื้อ!”
เพียะ!
ร่างที่ดิ้นขัดขืนสะเปะสะปะทำให้จอมทัพนึกอารมณ์เสีย ยิ่งข้อมือเล็กที่สะบัดไปมาทำเอาความอดทนเขาขาดพึงเมื่อมันฟาดเข้าที่ซีกแก้มซ้ายเขาอย่างแรง
“ผ...ผมขอโทษ ฮึก...ผมขอโทษ อ๊าา" อีกฝ่ายละลักละล่ำขอโทษเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป จอมทัพใช้มืออีกข้างที่เหลือบิดใบหน้าหวานให้มองตรงมาที่เขา ก่อนซุกไซร้ซอกคอขาวจนเป็นรอยฟัน
“เลิกเล่นตัวสักที น่ารำคาญ! นายก็รู้อยู่แล้วว่ามาที่นี่แล้วนายต้องทำอะไรบ้าง อย่าโง่ไปหน่อยเลย!”
“ผมไม่ทำ ฮึก! ปล่อยผม! คุณไม่มีสิทธิ์บังคับผม ผมไม่มีวันนอนกับคุณ!!!” มิถุนาหวีดเสียงร้องลั่น นั่นทำให้ความอดทนของจอมทัพที่มีมาตลอดขาดผึง เขาไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง แต่ที่ไม่ชอบมากกว่านั้นคือคนดื้อรั้นแบบมิถุนา มาบอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์ คิดผิดไปหรือเปล่า...จอมทัพมีสิทธิ์ในทุกอย่างที่เขาอยากได้ และถ้าอยากได้ ให้ตายยังไงก็ต้องได้!
กริ๊ก!
กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังจะถูกไฟมอดไหม้ มิถุนาก็กลั้นสะอื้นไม่อยู่แล้ว ความหวาดกลัวบีบคั้นหัวใจจนแทบสิ้นสติ น้ำตาอาบใบหน้าหวาน ปืนบาร์เร็ตต้าด้ามจับสีทองที่จ่อขมับเขาอยู่คือหลักฐานชั้นดีว่าจอมทัพไม่ได้เล่นด้วยแต่เขาเอาจริง เสียงขึ้นนกปืนดังขึ้นข้างหู มิถุนากลัวจนแทบไม่กล้าเบือนหน้าหนี กลัวจนแทบหยุดหายใจ
“เลือกเอา จะตายอยู่ตรงนี้ หรือยอมเป็นของฉัน จะได้ดังสมใจ" นี่คือคำขู่ใช่ไหม ถ้าทำได้มิถุนาคงขอตายไปตรงนี้ให้สิ้นซาก
“ผม...ผมไม่ได้อยากดังมากมายอะไร ทะ...ทำไม ฮึก...ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับผม" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างตัดพ้อ จอมทัพแสยะยิ้มบางๆ
“ทำไมน่ะเหรอ...” ฝ่ามือหนาจิกเรือนผมสีดำขลับขึ้นมา มิถุนาเบ้หน้าด้วยความเจ็บ "ก็เพราะ...ฉันอยากได้นายเท่านั้นเอง"
อยากได้...มีอะไรที่คุณอยากได้แล้วไม่ได้ไหม ไม่มีสินะ เพราะถึงใครจะไม่ยินยอม คุณก็คงใช้อำนาจบีบบังคับเขาแบบที่ทำกับผม
“นายมาจากเชียงรายใช่ไหม?”
น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยถาม จอมทัพไล้ปลายจมูกไปตามซอกคอขาว ทั้งๆที่ยังถือปืนจ่อหัวคนที่กำลังร้องไห้แทบขาดใจอยู่
“แม่นาย ยายของนาย แล้วก็ตา...จะเป็นยังไงนะ...ถ้า...”
“อย่ายุ่งกับพวกเขา!”
มิถุนารู้แล้ว จอมทัพไม่ใช่คนที่จะต่อรองอะไรด้วยได้ ไม่ได้จริงๆ
จอมทัพแสยะยิ้มร้ายอีกครั้ง เมื่อกระต่ายน้อยในอ้อมกอดของเขาเลิกขัดขืน
“ฮึก...ผมยอมแล้ว ยอมแล้ว อย่าทำอะไรพวกเขา" มือบางค่อยๆเอื้อมจับฝ่ามือหนาของจอมทัพข้างที่ถือด้านปืนอย่างอ้อนวอน
จอมทัพหัวเราะหึ เขาลดปืนลงแล้วสอดกลับเข้าไปที่ด้านหลัง ฝ่ามือหนาเชยคางคนตรงหน้าขึ้นมาอีกครั้ง "อย่าทำงั้นหรือ...ไหน...ลองอ้อนวอนสิ"
“ผม...ขอร้อง จะให้ผมทำอะไรก็ได้...ได้โปรด" น้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่ได้ทำให้มิถุนาดูน่าสงสารในสายตาของมาเฟียหนุ่มเลย กลับกัน มันเหมือนชนวนที่ทำให้อะไรๆพร้อมปะทุตลอดเวลา
“ทุกอย่างงั้นหรือ...”
“ฮึก...”
ฝ่ามือหนาจุดซิปโป้ขึ้นต่อกับบุหรี่ในมือ เขาพ่นควันอย่างใจเย็นก่อนเหวี่ยงร่างบอบบางไปกลางเตียงราวกับอีกฝ่ายเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ "งั้นนายก็อ้อนวอนฉันซะ น่าจะรู้ดีว่าควรทำยังไง...แบบที่มันไร้ศักดิ์ศรีน่ะ หวงนักไม่ใช่เหรอไอ้ศักดิ์ศรีของนาย ฉันนี่แหละจะทำลายมันเอง"
จอมทัพชันเข่าขึ้น นิ้วเรียวค่อยๆปลดหัวเข็มขัดของตนเองออก ก่อนที่จะกระชากใบหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ สิ่งนั้น ของตน
“ใช้ปากทำให้ฉันซะ"
“ผม...ไม่...” มิถุนาครางเสียงสั่น ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางไหนเหลือให้เขาอีกแล้ว
“นายจะปฏิเสธก็ได้นะ ฉันเองก็อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป"
“ฮึก...”
“เลิกร้องไห้ได้แล้ว น่ารำคาญ เร็ว จัดการซะ!”
เสียงทุ้มออกคำสั่งอย่างเรืองอำนาจเหมือนที่ทำมาตลอด มิถุนากลั้นใจทั้งๆที่รู้สึกขยะแขยงและเจ็บปวด จอมทัพคงรู้สึกดีที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น แต่นี่คือนรก...นรกสำหรับมิถุนา...
สิ่งนั้น ของจอมทัพขยายตัวอย่างลำพองใจใต้กางเกงชั้นในสีดำ มิถุนากลืนน้ำลายเมื่อเห็นถึงขนาดที่ใหญ่โตแม้ภายในร่มผ้า มือเล็กค่อยๆร่นขอบกางเกงลงมาอย่างฝืนใจ เขาทั้งต้องกลั้นน้ำตา กลั้นเสียงสะอื้น ไม่ให้มันดูน่าสมเพชไปมากกว่านี้ ได้แต่หวังลมๆแล้งๆว่าจอมทัพจะรำคาญจนไล่เขาออกไป แต่นั่นก็แค่หวัง มิถุนารู้ดีเหลือเกินว่าตอนนี้มาเฟียหนุ่มรู้สึกสนุกมาก สนุกมากจริงๆที่กำราบเขาได้
ควันบุหรี่ถูกปล่อยลอยขึ้นไปในอากาศอย่างเชื่องช้าจากริมฝีปากของจอมทัพ ในขณะที่มิถุนาค่อยๆใช้ริมฝีปากตัวเองสัมผัสกับท่อนเนื้อแข็งขืนนั่นอย่างฝืนใจ ริมฝีปากสีสดแสนอ่อนนุ่มค่อยๆเผยออ้ารับท่อนเอ็นเข้าไปไว้ในปาก
“อา...”
เสียงของใครบางคนที่มิถุนาพยายามไม่มองหน้าทำให้เขารู้สึกขยะแขยงตัวเอง จอมทัพอัดควันบุหรี่เข้าเต็มปอด ริมฝีปากบางพยายามรูดท่อนเนื้อเข้าออกอย่าไม่ประสา มันช่างอ่อนหัดและเฟอะฟะจนน่ารำคาญในความรู้สึกของจอมทัพ เขาไม่รู้สึกอะไรมากเท่าไหร่นัก แต่ยังนึกสนุกกับการกลั่นแกล้งใครบางคนที่ริจะขัดขืนเขาอยู่
“ห่วยแตกเป็นบ้า"
น้ำเสียงเหยียดหยามดังขึ้น มิถุนาชะงัก เขาไม่กล้าขยับทั้งๆที่ของของจอมทัพยังคาเต็มปาก
“จะอมไว้อย่างเดียวหรือไง อ้าปากกว้างๆ!” จอมทัพออกคำสั่งก่อนกระชากผมมิถุนาขึ้นมา พร้อมกับดันสะโพกตนเองเข้าไปจนท่อนเนื้อใหญ่โตแน่นเต็มปากไปหมด มิถุนาหายใจไม่ออก เขาสำลักเมื่อมาเฟียหนุ่มเริ่มคลอนเอวใส่ปากเขา
“ใช้ลิ้นเลียมัน ดูดมันแรงๆ เออ แบบนั้น...”
ใบหน้าหวานที่แดงก่ำอย่างทรมานเพราะของของเขาถูกยัดไว้เต็มปากทำให้จอมทัพนึกผยอง เขารู้สึกมากขึ้นจนไอ้นั่นของเขาขยายใหญ่กว่าเดิม ดูเหมือนมิถุนาจะรับรู้ ใบหน้าหวานเหยเกเมื่อถูกบังคับให้รับของของเขาเข้าไปลึกกว่าเดิม
“อื้อ...อึก!”
“เลียมัน ดูดตรงปลายแรงๆ" จอมทัพไม่เคยคิดว่าต้องมาออกคำสั่งกับกระต่ายไร้เดียงสาบนเตียงเช่นนี้ ตลอดมามีแต่คนเสนอปรนเปรอจนเขาเสียนิสัย แต่มิถุนาไม่ประสีประสาอะไรทั้งนั้น ไม่น่าจะเคยกับผู้หญิงด้วยซ้ำ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะยังรอดอยู่ในวงการที่เต็มไปด้วยเสือสิงห์ไปได้ แต่ก็ดี...จอมทัพรู้สึกสนุกและสะใจเป็นบ้าที่เห็นมิถุนาจอมหยิ่งศิโรราบอยู่ใต้เขา ใบหน้าหวานๆนั่นก็ปลุกอารมณ์เขาไม่หยุด
มิถุนาหลับตาให้กับท่อนเอ็นแข็งขึงที่แสนน่ากลัวตรงหน้า เขากลั้นใจแลบลิ้นออกมา ลิ้นสีสดค่อยๆไล้เลียไปตามความยาวของท่อนเอ็นอย่างเชื่องช้า รสชาติประแล่มๆของน้ำรักจากปลายท่อนเนื้อทำเอาใบหน้าหวานเหยเก มิถุนาออกแรงดูดส่วนปลายตามคำสั่ง ไม่เหลืออีกแล้ว ศักดิ์ศรีของเขา...ต่อให้วันพรุ่งนี้จะมีงานหลั่งไหลเข้ามาตีค่าเป็นเงินล้านๆบาท ก็เทียบกับความเจ็บปวดในคืนนี้ไม่ได้
ฝ่ามือหนาขยุ้มศีรษะเล็กไว้แน่นก่อนกดให้รับท่อนเอ็นให้ลึกเข้าไปอีก มิถุนาหูอื้อตาลาย เขาหายใจไม่ออก แต่ก็ยังต้องปรนเปรอให้กับมาเฟียหนุ่มอย่างไร้ศักดิ์ศรี
“อ้าปากมากกว่านี้ ไม่ได้เรื่อง ขืนทำแบบนี้ คืนนี้ก็ไม่เสร็จหรอก" น้ำเสียงเยาะเย้ยถากถางทำเอามิถุนาน้ำตาไหล เจ็บใจเหลือเกิน
“อึ่ก...”
มิถุนาพยายามห่มปากและใช้ลิ้นเล่นกับมัน แสร้งทำว่าชอบมันทั้งๆที่เกลียดจนแทบน้ำตาไหล เขาขยะแขยงแต่พูดอะไรออกไปไม่ได้ ของๆจอมทัพคับแน่นเต็มปาก ต่อให้ทำให้ตายยังไงอีกฝ่ายก็ไม่พอใจ ต่อให้มิถุนาไม่ได้ชอบผู้หญิง เขาก็ไม่ได้ปรารถนาจะทำเรื่องแบบนี้
จอมทัพยึดศีรษะเล็กไว้แน่น ใบหน้าหวานที่แดงกำ่กับริมฝีปากแดงสดนั้นช่างเซ็กซี่และยั่วยวนในความรู้สึก เขาเริ่มรู้สึกมากกว่าเดิม ลิ้นเล็กที่ไล้เล็มเบาๆทำเอาท่อนเอ็นกระตุก สะโพกหนาคลอนใส่ริมฝีปากบางอย่างรัวเร็วไม่ปรานี มือหนาจี้บุหรี่เข้ากับผ้าปูที่นอนจนเป็นรอยไหม้ แต่อย่างจอมทัพน่ะหรือจะสน เขากระแทกส่งท่อนเนื้อเข้าไปในปากบางอย่างไม่ยี่หระ มิถุนาหูอื้อไปหมด เขาคลื่นไส้อยากจะอาเจียน แสบคอและริมฝีปาก ยิ่งเมื่อจอมทัพเร่งความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็แทบหายใจไม่ออก
“อื้อ...อื้อออ"
“อา...ดี...อย่างนั้นแหละ อาาาส์......”
มิถุนารู้สึกได้ถึงคราบคาวที่ถูกฉีดเข้ามาเต็มลำคอ เขาสำลัก จอมทัพฉีดน้ำรักเข้ามาอย่างไม่อดกลั้นอีกต่อไป ใบหน้าคมแหงนขึ้นเมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นถึงขีดสุด มาเฟียหนุ่งครางเสียงต่ำอย่างพอใจ มิถุนาส่ายหน้าจะหนีแต่ถูกรั้งเอาไว้ คล้ายกับจะบังคับให้กลืนเอาทั้งหมดลงไป มิถุนาจำใจต้องทำตามความต้องการนั้นทั้งน้ำตา รสชาติประหลาดทำเอาแทบอ้วก
“เลียมัน ทำความสะอาดซะ"
คำสั่งแสนต่ำทำเอามิถุนาใจหายวาบ เขาก้มหน้าก้มตาเลียสิ่งที่ตนเองรังเกียจอย่างชอกช้ำ ลิ้นเล็กไล้เล็มไปตามท่อนเอ็นเพื่อ ทำความสะอาด ตามที่อีกฝ่ายบอกเอาไว้ ทั้งๆที่คิดว่าจะรอดแล้ว แต่จอมทัพกลับกระชากเขาขึ้นมาแล้วบดขยี้ริมผีปากเขาอีกครั้ง จูบของจอมทัพเร่าร้อนกว่าใครที่มิถุนาเคยผ่านมา ลิ้นร้อนรุกเร้าไม่หยุดจนมิถุนาแทบขาดใจ
-
“ขึ้นมานี่"
แผ่นอกของจอมทัพเต็มไปด้วยมัดกล้าม เขาถูกบังคับให้ขึ้นมานั่งบนตักกว้าง ใบหน้าสวยซุกลงกับแผ่นอกไร้อาภรณ์ มิถุนาถูกจับให้อยู่ในท่วงท่าน่าละอาย บั้นท้ายกลมกลึงถูกยกขึ้นและดันออก เขารู้...รู้ดีอยู่แก่ใจว่าจอมทัพต้องการอะไร และเขาต้องให้ ต้องให้ เพื่อแลกกับการที่จอมทัพจะไม่ทำอะไรครอบครัวของเขา
ฝ่ามือหนาล้วงเข้าไปในขอบกางเกง เสื้อของเขาหลุดไปตอนไหนก็ไม่รู้ ส่วนกลางลำตัวตื่นตัวขึ้นมาเมื่อฝ่ามือหนาขยี้มันเบาๆ ก่อนลูบผ่านไปยังบั้นท้าย นิ้วเรียวที่เสียดสีบนร่องก้นทำเอาริมฝีปากบางหลุดเสียงครางหวานออกมา จอมทัพแสยะยิ้มอย่างได้ใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลุดเสียงน่าอายออกมาจนได้
“อึ่ก อย่า...อย่า...”
ลิ้นร้อนที่ดุนเบาๆบนเม็ดสีสวยตรงหน้าอกทำเอามิถุนาแอ่นหลังสะท้านไปทั้งกาย ใบหน้าหวานแดงก่ำ เสียงครางหวานกว่าใครทำให้จอมทัพแทบไม่อยากเชื่อว่าคนๆนี้คือผู้ชายจริงๆ ไม่นานนัก ท่อนเนื้อของมาเฟียหนุ่มก็กลับมาแข็งขืนอีกครั้ง มิถุนานั่งเปลือยเปล่าอยู่บนร่างของอีกฝ่าย แทบอยากตายเมื่อร่องรักของตนเองสัมผัสเข้ากับท่อนเนื้อของอีกฝ่ายโดยตรง
“ขยับซะ"
“.....” มิถุนาจะปฏิเสธ แต่เมื่อเหลือบเห็นปืนสีทองวาวที่วางอยู่ข้างๆตัวของมาเฟียหนุ่มก็เลือกที่จะเงียบปากไป กายบางยกตัวขึ้นอย่างอับอาย สัมผัสอุ่นร้อนที่รูดไปตามร่องก้นทำเอามิถุนาหน้าแดงก่ำอย่างละอาย ท่อนเนื้อร้อนของมาเฟียหนุ่มค่อยๆแข็งขึ้นเรื่อยๆ น่าอายเพราะเขาดันรู้สึก...ความเสียวซ่านที่ฝ่ามือหนาปรนเปรอให้ที่ทางด้านหน้าทำเอาแทบบ้า ปลายนิ้วโป้งที่ขยี้ลงบนปลายแก่นกายเล่นเอามิถุนาแทบขาดใจ สะโพกที่ขยับไปมาร่อนค้างเมื่ออารมณ์ปะทุถึงขีดสุด แก่นกายสีสวยปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด...
“อ่ะ...อ้าาาาา"
“ไม่เคยหรือไง ถึงเร็วซะขนาดนี้ หึ"
มิถุนาพยายามสะกดกลั้นเสียงครางแต่ก็ทำไม่ได้ ยิ่งเขาเห็นจอมทัพยิ้มอย่างดูถูกก็แทบอยากตายๆไปซะตรงนี้ ใบหน้าหวานแดงก่ำ หอบหายใจอยู่บนบ่าของอีกฝ่าย สักพักเดียวเท่านั้นที่อารมณ์ทั้งมวลนิ่งสนิท เพียงครู่เดียวเท่านั้นมิถุนาก็ถูกจับพลิกให้คลานคุกเข่าลงตรงหน้า ใบหน้าหวานแนบลงกับเตียงนอน แอ่นบั้นท้ายขึ้นโชว์อะไรต่อมิอะไรที่น่าอายยิ่งนัก มิถุนาได้แต่ปล่อยน้ำตาไหลลงบนฟูกอย่างทำอะไรไม่ได้ เพิ่งรู้ตอนนี้...ว่าจริงๆแล้วเขาก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่เท่านั้นเอง
“อ๊าาาส์ อย่า...คุณ....อ๊าาาา ไม่เอา อึก...”
ขาสองข้างถูกจับอ้ากว้างกว่าเดิม ขาเรียวสั่นแทบทรงตัวไม่อยู่ถ้าอีกฝ่ายไม่ประคองสะโพกเอาไว้เมื่อถูกปลุกเร้าทั้งด้านหน้าและหลัง ลิ้นร้อนไล้เลียจากต้นขาด้านในจนถึงก้อนเนื้อสีขาว ฟันคมขบกัดอย่างไม่นึกสงสาร ก่อนเม้มเบาๆที่กลีบพับสีสดจนมิถุนาแทบล้มลง
“อ้าขากว้างๆ"
“อึ่ก"
“จะอ้าเองหรือให้ฉันอ้าให้ ถ้าให้ฉันทำ นายคงเดินไม่ได้จนถึงมะรืนนี้" มิถุนารู้ว่าจอมทัพทำจริง แม้จะอายจนแทบบ้าแต่ก็ต้องทำ เรียวขายาวค่อยๆแยกออกจากกันอย่างฝืนใจ
“อ๊าาาา...อ้าส์"
มิถุนาหวีดร้องเมื่อฝ่ามือหนาแหวกแก้มก้นของเขาออกพร้อมกับใช้ลิ้นแหย่เข้าไป จีบพับขยับเข้าออกอย่างบ้าคลั่งเมื่อถูกปลุกเร้า จอมทัพไม่ค่อยได้ทำให้ใคร มีแต่คนคอยปรนเปรอเขา แต่สำหรับมิถุนาถือว่าเป็นกรณีพิเศษ คงเป็นของเล่นแก้เบื่อให้เขาได้อีกนาน
“อื้อ...”
เสียงหวานครางอู้อี้กับที่นอนเมื่อนิ้วยาวถูกสอดเข้าที่ช่องทางด้านหลังโดยใช้เมือกลื่นเป็นตัวช่วยเบิกทาง สะโพกบางพยายามขยับหนี แต่ข้อเท้าเล็กเมื่อถูกกระชากทีเดียว มิถุนาก็กลับมานอนหมอบอยู่ใต้จอมทัพ นิ้วร้อนขยับเข้าออกช้าๆจนมิด ความคับแน่นเกินจินตนาการทำเอาจอมทัพแทบคลั่ง แค่นิ้วยังรัดเสียบ้าคลั่งขนาดนี้ ถ้าเป็นของของเขาล่ะก็...
“อื้อ อ๊ะ...”
นิ้วที่สองถูกแทรกเข้าไปทันใจคิด ตามด้วยสาม นิ้วยาวถูกตอดรัดตลอดความยาว ยิ่งขยับเข้าออกเร็วเท่าไหร่ ช่องทางร้อนก็ตอดรัดแรงเท่านั้น ยิ่งเวลาสะกิดโดนจุดบางอย่างในนั้น กายขาวก็สะดุ้งเฮือกจนน่าสงสาร สะโพกกลมสั่นระริกจนน่าขัน น่าเอาเป็นบ้า...
“ได้โปรดหยุดเถอะคุณจอมทัพ ผม...ไม่ไหว...แล้ว" เสียงหวานสั่นเครือแทบฟังไม่ได้ศัพท์ จอมศัพท์กระตุกยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง
“ไม่ไหว...ไม่ไหวยังไง อยากได้ของฉันจนไม่ไหวงั้นเหรอ? หน้าตาอ้อนวอนขนาดนี้ นายรู้ไหมนายรัดฉันแน่นขนาดไหน หืม?” เสียงทุ้มที่ดังข้างหูทำเอามิถุนาน้ำตาไหลพราก ยิ่งพอนิ้วยาวสะกิดไปมาเขายิ่งรัดแน่น รู้ดีว่าตัวเองเป็นอย่างที่จอมทัพพูดไม่ผิด ไม่เหลือแล้วศักดิ์ศรีที่พยายามรักษาเอาไว้
“ได้...โปรด ฮึก...”
แผ่นหลังบางถูกกดลงจนแทบราบไปกับเตียงนอน สะโพกลอยเด่นอยู่ตรงหน้า กลีบสีสดขมิบรัดอากาศทันทีที่จอมทัพถอดถอนนิ้วออกมา มิถุนาผวาเฮือกตามนิ้วที่ถูกกระชากออก ยิ่งริมฝีปากบางพยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้เท่าไหร่จอมทัพก็ยิ่งได้ใจ รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่พร้อม แต่เขาก็ดึงดันจะเข้าไป
“ไม่ต้องใจร้อนหรอก" นิ้วร้อนแตะเบาๆที่กลีบปากทางจนอีกฝ่ายผวาเฮือก "แล้วนายจะลืมไม่ลง"
ท่อนเอ็นใหญ่โตจ่อที่ตรงหน้าปากทางแคบ มิถุนาไม่ทันได้เตรียมตัว จอมทัพก็ส่งด้ามเอ็นแข็งแหวกเข้าไป เสียงหวานกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดราวกับร่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่จอมทัพกลับพึงพอใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน รัดยิ่งกว่าใคร...มิถุนาให้เขาเช่นนั้น สะโพกกลมไหวระริกน่าฟัด ช่องทางคับตอดรัดเขาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
“อ๊าาาาา เจ็บ...ฮึก...ผมเจ็บ"
“อย่าเกร็ง"
“ฮึก...ปล่อย...ปล่อยผม!!!”
เสียงหวานราวกับน้ำมันชั้นดี มิถุนาน่ากลั่นแกล้งเหลือเกิน จอมทัพแสยะยิ้มพร้อมกับกระตุกสะโพกอีกครั้ง มือหนาแหวกก้อนเนื้อทั้งสองออก ส่งท่อนเอ็นทั้งหมดเข้าไป ผนังอุ่นตอดรัดเขาจนสุดความยาว มิถุนากลั้นเสียงสะอื้นและความเจ็บปวด เมื่อกายหนาเริ่มโถมเข้าใส่
มิถุนาพยายามขยับหนี ทั้งๆที่ช่องทางของตนรัดอีกฝ่ายไว้แน่นจนแทบขยับไม่ได้ เขารู้สึกสูญสิ้นทุกสิ่ง แม้แต่ศักดิ์ศรีที่เคยมีก็ไม่เหลือ แค่จอมทัพปล่อยมือจากสะโพกเขาก็แทบหมอบ หมดไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆ พยายามขยับคลานหนี แต่กลับเหมือนส่ายสะโพกยั่วเย้าให้เขาเข้ามา
“จะไปไหน"
ฝ่ามือหนารั้งบั้นท้ายเข้ามาใกล้ก่อนตั้งหน้าตั้งตากระแทกส่งท่อนเนื้อเข้าไปไม่หยุด เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นจาบจ้วงฉ่ำแฉะไปทั้งห้อง มิถุนารู้สึกสมเพชตัวเองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ช่องทางเขาขมิบรัดแก่นกายมาเฟียหนุ่มอย่างต่อเนื่องทั้งๆที่เขาพยายามแล้วที่จะไม่ตอบสนอง ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากร้องไห้และกลั้นเสียงครางหวาน
“อา...รัดแน่นกว่านี้อีกสิ เร็ว"
มิถุนาอ้าปากครางหอบหายใจ เมื่ออีกฝ่ายหยุดกระแทกเขาแต่กลับให้เขาขมิบรัดท่อนเนื้อให้แรงขึ้น น่าอาย แต่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากทำตามความต้องการนั้น มิถุนาค่อยๆเกร็งสะโพกบีบรัดเอ็นเนื้อร้อนของอีกฝ่ายอย่างอับอาย
“อา...”
จอมทัพยิ่มกริ่ม เมื่อนายแบบหนุ่มขมิบตอดรัดเขาจนเขาแทบทนไม่ไหว จากนั้นก็เป็นฝ่ายทรุดตัวกองลงกับเตียงอย่างหมดแรง จอมทัพโน้มตัวลงไล่จูบไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่า ท่อนแขนแกร่งรั้งสะโพกขึ้นก่อนดำเนินบทรักต่ออย่างช่ำชอง ทุกครั้งที่เขาขยับ จะได้ยินเสียงครางอื้ออึงอย่างน่ารักจนแทบอดใจไม่ไหว น่าสงสารแต่ก็น่ากลั่นแกล้ง มิถุนาช่างหอมหวานจนแทบคลั่ง รูปร่าง หน้าตา ไม่ผิดเพี้ยนไปจากผู้หญิง แถมตอนนี้ก็ยังถูกเขากระทำไม่ผิดจากผู้หญิงเหล่านั้น แต่กลับดูน่ารักจนอยากจะทำรักซ้ำๆให้สลบคาอกไปเสียจริง
ช่องทางรักถูกกระแทกย้ำๆซ้ำๆไม่หยุด จอมทัพกระหน่ำส่งท่อนเอ็นแข็งของตนเข้าไปอย่างถี่ยิบ มิถุนาปฏิเสธไม่ได้ว่าความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความเสียวซ่านนั้นช่างวาบหวามในอกและร้อนรุ่มดั่งเปลวไฟ ร่างบางกระตุกก่อนปลดปล่อยออกมาในที่สุด แต่ถึงแม้มิถุนาจะแตะปลายขอบฟ้าแล้ว จอมทัพก็ไม่หยุด เอวบางถูกจับแน่น ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะสอดท่อนเนื้อเข้าลึกขึ้นกว่าเดิม และขยับแรงขึ้น แรงขึ้น จนมิถุนาแทบขาดใจตาย อารมณ์แสนเชี่ยวกรากดำเนินมาจนวินาทีสุดท้าย จอมทัพขยับสอดใส่อย่างบ้าคลั่ง ไม่กลัวช่องทางบอบบางจะช้ำ มาเฟียหนุ่มกระตุกก่อนปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในช่องทางร้อนทุกหยาดหยด...
“อาาาส์"
มิถุนารู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนในช่องท้อง เช่นเดียวกับท่อนเนื้อที่ยังคงเต้นตุบๆอยู่ในร่างของเขา มิถุนาหอบหายใจถี่ๆ ฝันร้ายจบลงแล้ว ร่างบางถูกกระชากขึ้นมาป้อนจูบอีกครั้งทั้งๆที่สติรางเลือน เขาสะดุ้ง เสียววาบเมื่อจอมทัพถอนท่อนเอ็นออกไป ช่องทางรักกระตุกถี่ยิบร้องหาส่วนเติมเต็ม น้ำรักบางส่วนไหลย้อนออกมา เขานอนหมอบอยู่ท่านั้นขยับไปไหนไม่ได้ เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน แต่เจ็บที่ใจมากกว่า มิถุนาได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น
ไม่เหลืออะไรแล้ว...
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะขยับตัว เสียงหัวใจยังคงเต้นกระหน่ำ ช่องทางรักนั้นยังเหมือนมีของของอีกคนสอดเสียบอยู่ แต่เสียงน้ำที่ไหลมาจากชาวเวอร์รูมเป็นเหมือนเสียงปลอบขวัญว่าทุกอย่างจบลงแล้ว คนใจร้ายคนนั้นหยุดแล้ว...
มิถุนาค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย ด้านหลังที่แฉะชื้นนั้นเต็มไปด้วยคราบแห่งความเจ็บปวด มือบางเอื้อมแตะมันช้าๆ ความแสบที่แล่นริ้วขึ้นมาทำเอาแทบเจียนตาย ดวงตากลมโตปิดลงอย่างหมดแรง...และเขาก็หมดสติไปโดยไม่รับรู้อะไรอีกเลย...
TBC.
โอ้ยยย มาต่อแล้วค่ะ ตอนก่อนคนอ่านเยอะเหนือความคาดหมาย ดีใจมากๆเลย :o12:
มาต่อให้ตอนนี้หวังว่าจะถูกใจนะคะ ยาวนะ เราพิมพ์ไว้ตั้ง 12เอสี่ แต่แหม เล่นฉากอัศจรรย์เกือบครึ่งเรื่อง เหอเหอ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ บวกเป็ด กดบวก และทุกๆจำนวนคนอ่านเลยนะคะ
เวลาเห็นคนอ่านเพิ่มขึ้น คอมเม้นท์ที่เยอะขึ้น ก็ดีใจมากๆและอยากต่อไวๆ แต่เพราะงานเย้อะเยอะ วันนี้ได้ลาครึ่งวัน เลยรีบกลับมาต่อให้
ส่วนอิมเมจของน้องมิที่รักของทุกคน (ฮ่าๆๆ ตกใจมากที่ทุกคนกรีดร้องมิขนาดนั้น จริงๆเวลาเรียก มิ มิ มิ แล้วมันน่ารักมากเลยเนาะ)
เราก็คิดว่าจะเป็นคนนี้ค่ะ
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/mi_zps2e21b398.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/mi_zps2e21b398.jpg.html)
ส่วนคุณมาเฟียจอมทัพ หายากมากกกกก จริงๆเราชอบแบบ แดเนียล โอ นะคะ แต่หน้าฝรั่งไป
เลยคิดว่าจะเอาแนวๆ ท็อป บิ๊กแบง หรือ อาเล็ก น่ะค่ะ
แต่ท่าทางเป็นท็อปจะโฉดชั่วสมเป็นท็อปมากกว่า แต่ท็อปก็ยังไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุด
จริงๆอยากได้แบบ ป๋าอาซามิ (you're my loveprize in viewfinder) แต่ก็กลัวจะไปแย่งพระเอกของหนูทาคาบะ อิอิ
เอาเป็นว่าใครมีคุณจอมทัพในความคิดเป็นแบบไหนเอามาแชร์กันนะคะ บอกตรงๆไม่อยากให้หนูมิเป็นม่ายอิมเมจเลยค่ะ 555
คุณจอมทัพก็อย่างที่บอกนะคะ โหด โฉด ชั่ว เป็นมาเฟีย ลูกครึ่ง หล่อ สูง ตี๋ๆคมๆหน่อย ขาว แล้วก็หน้าดุ (อาซามิเลยทีเดียว)
เจอกันตอนต่อไปค่า
ใครเม้นท์ยาวจะรักมาก เพราะนั่งแต่งมาตั้งแต่บ่ายสามจนถึงสองทุ่มครึ่ง!
ล้อเล่นนะคะ รักทุกคนเลยจ้ะ
-
:ling3: :ling3: สลบไปแล้วววว ใจร้ายยย
-
มิ น่าสงสารอะ :mew6: นายจอมทัพนี่ใจร้ายมากกกกกกก :angry2:
-
พระเอกเลวได้ใจ :beat:
น่าสงสารนู๋มิจังเลย ตอนแรกก็โดนซะแล้ว :mew2:
แต่เราชอบนะ คึคึ :haun4:
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆน้า อยากอ่านแล้ววว :katai4: :katai4: :katai4:
-
พระเอกเลวได้ใจมาก เลวอย่างมีระดับ สมเป็นมาเฟียเลย
ถ้าประมาณนี้อิมเมจของ Danial Wu ลอยมาเลย
http://ww.6to23.com/uploadfile/pic/uploadpics/200904/wuyanzu05.jpg (http://ww.6to23.com/uploadfile/pic/uploadpics/200904/wuyanzu05.jpg)
หล่อ เลว ชั่ว ไม่เกรงใจใคร ฟีโรโมนล้นเหลือ
-
:katai1: :katai1: :katai1:สงสารมิถุนามากอะ :mew4: :mew4:อิตาจอมทัพโคตรใจร้ายเลย :katai1: :katai1:
:katai1: :katai1:น้องมิจะไหวไหมอะ :mew4: :mew4: :mew4:
อ่านจุใจมากกกกกกกเลยจ้าชอบที่สุดอะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พระเอกเลวได้ใจมาก เลวอย่างมีระดับ สมเป็นมาเฟียเลย
ถ้าประมาณนี้อิมเมจของ Danial Wu ลอยมาเลย
http://ww.6to23.com/uploadfile/pic/uploadpics/200904/wuyanzu05.jpg (http://ww.6to23.com/uploadfile/pic/uploadpics/200904/wuyanzu05.jpg)
หล่อ เลว ชั่ว ไม่เกรงใจใคร ฟีโรโมนล้นเหลือ
กรี๊ดๆๆๆ จริงๆเราก็เล็งเฮียแดนไว้นะคะ แต่มันไม่โดนเท่าไหร่
แล้วก็มีซงซึงฮยอน
http://i1.squidoocdn.com/resize/squidoo_images/800/draft_lens17293011module145851761photo_1294593329song_seung_heon.jpg
เล็งๆไว้เหมือนกัน555 อีกคนก็ชาซึงวอน อันนี้เถื่อนโหดเลย
http://th.image.ohozaa.com/i/037/201007271280204533.jpg
เลือกยากจัง เพราะจอมทัพในความคิดเราเขาสมบูรณ์แบบมากจริงๆ
-
สงสารน้องมิถุนา
จอมทัพเลว :m31: :m31: :m31:
-
จอมทัพ! แกนะแก :fire: :fire:
มิถุนา น่าสงสาร :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ขอบคุณคนแต่งค่ะ มาต่อได้ยาวสะใจมากๆ สงสารมิ จอมทัพเลวสุดยอด
-
อ่านแล้วหัวใจจะวาย สงสารหนูมิเหลือเกิน
-
สงสารหนูมิ :sad4:
:beat: จอมทัพ ทำไมแกเลวอย่างงี้ฮะ ไอ้มาเฟียจอมโฉดดดด :angry2:
o13 ตอนนี้ยาวจุใจมากจ้า :call: รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ :hao6:
-
ยาวมากสะใจมากชอบมากกกก
คุณจอมทัพ ภาพป๋าอาซามิ มันลอยเข้าหัวตลอดเลยจริงๆนะ
สงสารมิ คุณจอมทัพเล่นเอาครอบครัวมาขู่แบบนี้ :เฮ้อ:
แต่คนนี้ก็พอได้นะคะ :hao6:
http://เวปมีไวรัส/images/2013/08/15/1326003816wYPV2.jpg
ซึ่งไม่ทราบจริงๆว่าใคร
-
ชอบบบบบบบบมากกกกกกกกกกกกกค่าาาาาาาาาาาาาา o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ว๊ากก อิตาจอมทัพเนี่ยมันโฉดชั่วจิงๆ คำว่าเลวเนี่ยเทียบไม่ติดเลย :z6: สงสารมิแทบขาดใจ :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ไอ้จอมทัพ ไอ้เลวววววว :fire: แก ชั่วร้ายจริง ๆ เลย พระเอกจริงเหรอเนี่ย ฮึ่ย ๆๆ :katai1:
สงสารน้องมิ ที่สุดเลย แงงงงงง :m15:
อดทนไว้นะน้องมิ จะรอดูวันที่ไอ้จอมทัพ รักน้อง ขอให้คลานมาสยบแทบเท้าน้องเลย จะช่วยตื้บซ้ำให้ ชิชิ :3125:
เอาใจช่วยน้องมิ อย่าให้น้องมิต้องเจ็บปวดมากน้าคนเขียนขา แงงงง :ling1:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
เป็นเอ็นซีที่เค้าหื่นไม่ออกสงสารหนูมิมาก โธ่ครั้งแรกก็ช้ำหมดแล้ว :monkeysad:
-
:katai1:
ร้ายกาจมากกก จอมทัพ
-
ได้แล้วอย่าทิ้งหนูมินะคุณจอมทัพ เค้าอยากอ่านฉากแบบนี้ไปอีกนาน ๆ :hao6:
-
ชอบจังพระเอกเลวๆ
-
ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1:
ทำเยี่ยงนี้ได้อย่างไร
น้องสลบเลย
:mew4: :mew4: :mew4:
ไอ้เลวววววววว บัดซบ คบไม่ได้
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนอ่านก็ว่าน่าสงสารละนะ
พอเห็นอิมเมจมิถุนาละรู้สึกโครตน่าสงสารเลย
อิมเมจมิถุนาน่ารักเว่ออออออ :-[
รู้สึกแบบ น่ารักน่าฟัด แอร๊ยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด น้องมิของป้าาาาาาาาาาาาาาาา
-
อื้อหื้อออออ มันต้องอย่างนี้เซ้!!!! *ตบเข่าดังฉาด*
มิ มิถุนา..ชื่อเล่นน่ารักไปไหน เป็นนายแบบดูท่าจะแรงแต่กลับน่าสงสารซะอย่างนั้น ครั้งแรกก็โดนคุณจอมทัพบังคับทำเฟราติโอเลยนะ แอร้ยยยยยยยยยยยย :z1:
ชอบอันเดรเหมือนกันค่ะ อิมเมจมิเป็นอันเดรดูจะมั่นเกินไป แต่ในใจก็ยังคิดว่าอิมเมจอันเดรเหมาะสุดแล้ว คนอะไร สวยละเอียดทุกมุม สวยซะชะนีอาย :hao5:
ส่วนคุณจอมทัพ..อ่านแล้วนึกเป็นท่านอาซามิลอยเด่นมาเลย :-[ พิศาลขนาดนี้..*หายใจแรง* แต่ถ้าเป็นคนจริงๆก็นึกถึงท็อป เพราะตาดุกับลุคร้ายๆของตานี่แหละ อีกคนก็....เจมส์ มาร์มั้งคะ? นึกไม่ออกแล้ว เป็นลูกครึ่งด้วยน้าา
ติดตามต่อค่ะ ชอบที่เปิดมาก็จับ.....นี่ละ คึคึคึคึ :hao7:
-
ยาวมากสะใจมากชอบมากกกก
คุณจอมทัพ ภาพป๋าอาซามิ มันลอยเข้าหัวตลอดเลยจริงๆนะ
สงสารมิ คุณจอมทัพเล่นเอาครอบครัวมาขู่แบบนี้ :เฮ้อ:
แต่คนนี้ก็พอได้นะคะ :hao6:
http://เวปมีไวรัส/images/2013/08/15/1326003816wYPV2.jpg
ซึ่งไม่ทราบจริงๆว่าใคร
555 ขอบคุณนะคะ เข้าเค้าอยู่ๆ แต่เราว่าหน้าเด็กไปนิสสสนุง เพราะจอมทัพในเรื่องอายุตั้ง35แหน่ะ
ถือได้ว่าเป็นมาเฟียโคแก่กินหญ้าอ่อน
ตอนนี้มีอิมเมจในหัวแล้วค่ะ เจอแล้ว ค่อนข้างใช่ ถึงจะไม่100%ก็ตามเถอะ เพราะ100% คือป๋าอาซามิเนาะ แต่จะไปแย่งอากิฮิโตะมา สาววายก็ทำใจไม่ได้จริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ ฝากติดตามต่อด้วย เย่
-
อื้อหื้อออออ มันต้องอย่างนี้เซ้!!!! *ตบเข่าดังฉาด*
มิ มิถุนา..ชื่อเล่นน่ารักไปไหน เป็นนายแบบดูท่าจะแรงแต่กลับน่าสงสารซะอย่างนั้น ครั้งแรกก็โดนคุณจอมทัพบังคับทำเฟราติโอเลยนะ แอร้ยยยยยยยยยยยย :z1:
ชอบอันเดรเหมือนกันค่ะ อิมเมจมิเป็นอันเดรดูจะมั่นเกินไป แต่ในใจก็ยังคิดว่าอิมเมจอันเดรเหมาะสุดแล้ว คนอะไร สวยละเอียดทุกมุม สวยซะชะนีอาย :hao5:
ส่วนคุณจอมทัพ..อ่านแล้วนึกเป็นท่านอาซามิลอยเด่นมาเลย :-[ พิศาลขนาดนี้..*หายใจแรง* แต่ถ้าเป็นคนจริงๆก็นึกถึงท็อป เพราะตาดุกับลุคร้ายๆของตานี่แหละ อีกคนก็....เจมส์ มาร์มั้งคะ? นึกไม่ออกแล้ว เป็นลูกครึ่งด้วยน้าา
ติดตามต่อค่ะ ชอบที่เปิดมาก็จับ.....นี่ละ คึคึคึคึ :hao7:
อิมเมจมิไม่ใช่อังเดรนะคะ อังเดรเราแค่ยกตัวอย่างมาเป็นนายแบบAndogyny ให้คนอ่านเข้าใจเฉยๆ อิมเมจมิถุนาจริงๆอยู่ที่กระทู้25นะคะ แต่ถ้าจะจิ้นเป็นอังเดรก็ไม่ขัดข้องเลยจ้า ตามสบายเลยยยยย
จริงๆแล้วตอนแรกชื่อเล่นของมิถุนาก็คิดนาน นานมากว่าแบบ จะเอาชื่อ "มิ" จริงๆเหรอ ถามตัวเองนานมากว่าแบบ มิจริงๆใช่ไหม 555 แต่ก็เป็นมิจนได้ มิถุนาในเรื่องจะเป็นคาแรคเตอร์ของคนที่อ่อนนอกแข็งใน คือภายนอกแม้จะดูน่าทะนุถนอม แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนที่เข้มแข็งมากคนหนึ่ง ที่ไม่พูดเยอะเพราะเป็นคนที่จะพูดในเรื่องที่จำเป็นเท่านั้น ประมาณนี้ อ่านตอนต่อไปน่าจะได้รู้จักหนูมิมากขึ้น
ส่วนอิมเมจจอมทัพ เราได้แล้วค่าาาา เขาคืออาซามิในรูปแบบมนุษย์จริงๆ 555 ท็อปบิ๊กแบงมันใช่มากแต่หน้าเด็กไปอ่าาา จอมทัพสามสิบห้าแล้ว ท็อปดูเหมาะเป็นเพลย์บอยร้ายๆมากกว่าด้วย เพราะหน้ายังไม่ค่อยมีริ้วรองประวัติศาสตร์ กรั่กๆ ยังไงก็รอดูอิมเมจจอมทัพในตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่ติดตาม เย้ๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่2 : มิถุนา
มิถุนา ถือกำเนิดขึ้นมาท่ามกลางแสงแดดและหยาดฝน ในตอนเย็นวันแรกของเดือนหก ปลายร้อนต้นฝน ในบ้านสวนแสนรักที่เมืองเหนือ มิถุนาตัวเล็กตั้งแต่เกิด ยิ้มง่าย และไม่งอแง พอโตขึ้นมาหน่อยด้วยการเลี้ยงดูของยาย มิถุนาจึงเป็นหลานชายที่ละม้ายคล้ายหลานสาว ไม่เพียงแต่ใบหน้าที่สวยหวานเหมือนถอดพิมพ์มาจากแม่ แต่นิสัย กิริยา มารยาทที่ได้จากคุณยาย ก็ทำให้มิถุนาผิดแผกจากเด็กผู้ชายทั่วๆไป มิถุนาไม่ชอบเล่นรถของเล่น ไม่ชอบเล่นฟุตบอล ไม่ชอบเล่นอะไรที่เด็กผู้ชายเขาเล่นกัน กลับกัน มิถุนาชอบที่จะนั่งจัดดอกไม้ ทำอาหาร อบขนมกับคุณยาย แม้ว่าช่องว่างระหว่างเพศจะมีมาก แต่ไม่มีใครในบ้านเคยตำหนิที่เขาเกิดมาเป็นแบบนี้ แม้ว่าจะมีบ้างที่ต้องเจ็บปวดจากการถูกมองอย่างตัวประหลาด แต่สุดท้ายมิถุนาก็เลือกที่จะเข้มแข็งและเป็นตัวของตัวเอง
แม่ตั้งชื่อให้กับเด็กชายตัวน้อยว่ามิถุนา แม้ว่าชื่อนั้นอาจจะแปลกประหลาด แต่คุณแม่ซึ่งเป็นนักเขียนมีเหตุผลให้มันเสมอ แม่อยากให้เขาอบอุ่นเหมือนไอแดดในเดือนหก ในขณะเดียวกันก็สดชื่นเหมือนไอฝนแรกของปีที่เริ่มโปรยปรายในเดือนนี้ มิถุนามีทั้งสองสิ่งนั้น มิถุนาในยามปกติช่างสดใส อ่อนหวาน และอ่อนโยน แต่ในวันที่พ่อจากเขาไป เขาสามารถอยู่เคียงข้างแม่และยายได้อย่างเข้มแข็ง
ปัจจุบันมิถุนาอายุยี่สิบสองปี จบการศึกษาจากคณะมนุษยศาสตร์ หลังจากถูกชักชวนเข้าวงการเมื่อสองปีก่อน ปัจจุบันจึงมีงานนายแบบเป็นอาชีพเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เขาภูมิใจในตัวเองว่าอย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยืนหยัดได้ด้วยตนเอง การจากไปของพ่อสอนให้เขาเรียนรู้ที่จะสู้และเข้มแข็งเพื่อตนเอง และเพื่อครอบครัว
มิถุนาเข้มแข็งมาโดยตลอดหลังจากนั้น...
แต่ตอนนี้มิถุนาชักไม่มั่นใจเสียแล้วว่าเขายังเข้มแข็งได้อยู่หรือไม่ และที่ผ่านมาเขาทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร เพื่อรอให้ใครอีกคนมาทำลายเหมือนอย่างเมื่อคืนงั้นหรือ? ภาพความทรงจำแสนชั่วร้านลอยวูบกลับเข้ามาเป็นฉากๆ ฝันร้าย...ฝันร้าย มิถุนาพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงกว้างก่อนที่จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยสภาพเหงื่อโทรมกาย
“แฮ่ก...แฮ่ก...”
เสียงหอบหายใจถี่ๆดังขึ้นในห้องกว้าง มิถุนาลืมตาโพลงขึ้นในความมืด เขานอนหงายลืมตามองเพดานที่ไม่คุ้นเคยคล้ายไม่ได้สติ ร่างกายเปลือยเปล่าซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม มิถุนาเม้มปากแน่นเมื่อเหตุการณ์เมื่อคืนลอยแวบเข้ามาในสมองตอกย้ำถึงเรื่องราวอันแสนเจ็บปวด ไม่ใช่แค่หัวใจที่ถูกย่ำยีเท่านั้น ร่างกายแสนบอบบางที่แม้เพียงแค่ขยับเล็กน้อย ก็ปวดร้าวไปทั้งกาย
“โอ้ย...”
กว่าจะลุกขึ้นนั่งได้ก็แทบเสียน้ำตา มิถุนาแทบนึกไม่ออกเลยว่าเขาจะขยับตัวเดินเหินยังไง สิ่งแรกที่นึกถึงคืองาน เขาลางานไม่ได้ รู้อยู่แก่ใจ ถ้าเขาลางาน มันจะกระทบกับคนมากมาย ตอนนี้หัวสมองไร้ซึ่งทางออก มิถุนาหลั่งน้ำตาอย่างชอกช้ำ เขาไม่รู้เวลาด้วยซ้ำ แม้ด้านนอกจะสว่างแล้ว แต่ผ้าม่านทึบที่ปิดอยู่ก็ทำให้เขามองไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน...
มิถุนาพยายามเอื้อมหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่ได้ผล กายร้าวระบมจนแทบทนไม่ไหว สุดท้ายแล้วมิถุนาก็ต้องยอมรับว่าเขาไม่ได้เก่งอะไร เขามันก็แค่คนไม่เอาไหนเหมือนเดิม ความคับข้องใจที่เกิดขึ้นเป็นเหมือนหลุมดำเล็กๆที่ค่อยๆกัดกินหัวใจดวงน้อย มิถุนาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ เจ็บตาไปหมด เมื่อคืนก็ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไงแล้ว...เช้านี้ตื่นมาก็ร้องไห้อีก ไม่รู้จริงๆว่าจะต้องใช้ชีวิตกับหยาดน้ำตาไปอีกนานแค่ไหน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้มิถุนาต้องรีบปาดน้ำตา ทั้งๆที่รู้ว่าคงไม่ใช่มาเฟียใจร้ายคนนั้นแต่มิถุนาก็ไม่ใคร่อยากให้ใครมาเห็นเขาในสภาพน่าสมเพชเช่นนี้ สูดลมหายใจเฮือกใหญ่เพื่อปรับสติ ก่อนเอ่ยเสียงสั่นเครือไปให้คนด้านนอกได้ยิน
“ครับ"
ประตูที่เปิดออกทำให้หัวใจมิถุนาเต้นรัว แต่มันก็ค่อยๆสงบลงเมื่อคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่จอมทัพ มิถุนาคุ้นหน้าคนตรงหน้านิดหน่อยก่อนนึกได้ว่าเขาคือเจย์ คนที่พามิถุนามาที่นี่...มิถุนาอดคิดไม่ได้ว่าเจย์คงมีความสำคัญกับจอมทัพไม่ใช่น้อย ดูจากท่าทางแล้วท่าทางจะไม่ใช่ลูกกระจ๊อกปลายแถว
“ตื่นแล้วเหรอครับ...หิวไหมครับ?”
“ผมอยากกลับบ้าน" แม้ว่าเจย์จะเป็นมิตรแค่ไหน แต่มิถุนาก็ไม่นึกอยากอาหารเลยสักนิด กลับกัน หัวใจดวงน้อยยังกังขาถึงความเป็นปรปักษ์ของเจย์ ลูกน้องของจอมทัพ ก็คงร้ายไม่แพ้เจ้านายสินะ...
“เดี๋ยวผมไปส่งครับ...ผู้จัดการคุณลางานให้เรียบร้อยแล้วสำหรับวันนี้"
“พี่นัชชาลางานให้ผม?”
“ครับ นายท่านสั่งให้คุณหยุด" มิถุนารู้สึกได้ถึงความโกรธที่พุ่งปรี้ดขึ้นมา จอมทัพเป็นใครกัน ถึงเขาจะมีสิทธิ์ในตัวมิถุนา แต่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะมายุ่งกับชีวิตของเขาแบบนี้!
“เขาจะมาสั่งให้ผมหยุดได้ยังไง นั่นมันงานของผมนะ!”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ค่าตัวคุณและค่าเสียหายอันเกิดจากการเลื่อนตารางงาน นายท่านจะชดใช้ให้ทั้งหมด"
“ผมไม่ได้ต้องการเงิน!!!” เสียงหวานหวีดลั่น แต่เจย์ก็คงความสุขุม เขาไม่ได้สะดุ้งหรือโต้ตอบอะไรออกไป "ผมแค่ต้องการชีวิตผมคืน เข้าใจไหม เจ้านายคุณซื้อผมด้วยเงินไม่ได้ ไม่มีวัน!”
มิถุนาหอบจนตัวโยน เขาเจ็บใจมากเสียจนต้องระบายมันออกมาเป็นน้ำตา...ร้องไห้อีกแล้ว อ่อนแอเหลือเกิน มือเล็กๆกำหมัดแน่น ร่างที่เล็กอยู่แล้วยิ่งเล็กลงไปอีกเมื่อสะอื้นจนตัวสั่น มิถุนาโอบกอดตัวเองไว้อย่างเคว้งคว้าง แม้จะรู้ว่าเจย์ไม่ผิด แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี
“คุณอยากจะอาบน้ำไหมครับ เรียบร้อยแล้วผมจะไปส่งคุณที่คอนโด"
“...โทรศัพท์ หยิบโทรศัพท์ให้หน่อย" มิถุนาเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย เจย์ไม่ได้ว่าอะไร ด้วยนิสัยเขา เจย์ไม่เคยพูดอะไรเกินความจำเป็นอยู่แล้ว เขาควานหาโทรศัพท์บนพื้นห้องจนเจอ แล้วยื่นให้มิถุนา
แบตเตอรี่เหลือไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์กับหลายสิบมิสคอลล์จากเฌอปราง ตะวัน รวมทั้งคุณแทนไท มิถุนานึกโกรธที่ตัวเองเอาแต่อ่อนแอจนลืมนึกถึงคนที่คอยห่วงใย ไม่รู้ป่านนี้เฌอปรางจะคลั่งไปแล้วหรือยังที่เขาไม่กลับคอนโด...ห้องของเฌอปรางอยู่ข้างๆห้องของเขา เขาหายไปยังไงเฌอปรางก็ต้องรู้ มือบางกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ลง แล้วบอกเจย์ด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่าเขาต้องการแต่งตัวและรีบกลับคอนโดอย่างเร็วที่สุด เจย์รับคำและเดินออกไปอย่างรู้หน้าที่ เหลือเพียงมิถุนาในห้องกว้างคนเดียวเท่านั้น
กายบางสะกดกลั้นความเจ็บปวดจากบาดแผล เขาค่อยๆลุกจากเตียงอย่าระมัดระวัง แผลต่างๆบนร่างกายเริ่มระบบและช้ำ ยิ่งช่องทางด้านหลังนั้น มิถุนาแทบไม่อยากนึกถึงมัน เขาใช้เวลาจัดการกับตัวเองนานกว่าปกติ จากนั้นก็ค่อยๆเดินออกจากห้อง เจย์รออยู่แล้วพร้อมด้วยลูกน้องเกือบสิบและเมดสาวสองคนที่คงเตรียมมาเพื่อดูแลเขา แต่มิถุนาไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว มันเลวร้ายเกินไป เขาอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
มิถุนาคงไม่รู้หรอกว่าดวงตาที่เคยสุกใสราวกับนัยน์ตากวางของตนตอนนี้นั้นหม่นแสงมากแค่ไหน ตลอดเส้นทางกลับ ริมฝีปากบางไม่ปริปากส่งเสียงอะไรออกมาสักคำ กายขาวนั่งนิ่งราวกับตุ๊กตา จนกระทั่งโรสลอยซ์คันหรูคันเดิมจอดเทียบลงหน้าคอนโด มิถุนาไม่จำเป็นต้องรอให้ใครมาเปิดประตูให้ เขาผลักประตูออกและก้าวลงไปโดยไม่เหลียวมองกลับมา กล้ำกลืนทนความเจ็บปวดเอาไว้ ราวกับอยากโยนเรื่องเลวร้ายทุกอย่างกลับเข้าไปในนั้น...
ภาพเงาสะท้อนจากประตูกระจกทำให้มิถุนาเห็นว่าเจย์ยังคงยืนส่งเขาจนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในล็อบบี้คอนโด ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว โทรศัพท์มือถือที่สั่นครืดคราดในกระเป๋ากางเกงทำให้มิถุนาชะงัก แบตเตอรี่ที่เหลือไม่กี่เปอร์เซ็นต์นั้นทำให้หน้าจอยังคงสว่างวาบ ปรากฏชื่อของใครบางคน
เฌอปราง
มิถุนาเงยหน้าขึ้น ก่อนเห็นว่าใครบางคนผุดลุกจากเก้าอี้ตรงล็อบบี้อย่างรวดเร็ว ม่านน้ำตาบดบังทุกอย่างจนพร่ามัว เขาเห็นเฌอปรางวิ่งมาหาเขาด้วยท่าทางร้อนรน เท่านั้นความเข้มแข็งที่มีก็หมดลง มิถุนาโผเข้ากอดเพื่อนรักแน่น ท่อนแขนเรียวเล็กของเฌอปรางปลอบประโลมใจดวงน้อยโดยที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัว
“มิไปไหนมา ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ฉันเป็นห่วงแทบแย่ พี่นัชชาบอกไม่รู้ๆ ฉันตกใจแทบบ้า! ตะวันกับคุณท็อปก็เพิ่งกลับไป วันหลังจะหายไปไหนหรือไม่กลับห้องต้องบอกก่อนนะ ทำไมทำแบบนี้...มิ...”
คำถามเจือความห่วงใยที่สาดโครมๆเข้ามาทำให้มิถุนาน้ำตาไหลพรากอยู่บนไหล่บางของเพื่อน เฌอปรางกอดเขาไว้แน่น เธอคงเสียขวัญมาก
“มิ...มิร้องไห้ทำไม"
แผ่นหลังที่สั่นเครือของเพื่อนรักทำให้เฌอปรางใจเสีย มิถุนาไม่ตอบอะไร เขาพยายามกลั้นสะอื้นสุดความสามารถเพราะไม่อยากให้เฌอปรางต้องลำบากใจไปมากกว่านี้
“ขอ...ฮึก ขอโทษนะ ขอโทษ...”
ทั้งๆที่มิถุนาไม่ใช่คนผิดแท้ ไม่ใช่เลยสักนิด...แล้วเขาจะขอโทษไปเพื่ออะไรกัน...
“ใช่ มีไข้ หลับไปแล้ว"
“ฉันให้กินยาไป ดูเหมือนมิจะยังไม่ได้ทานอะไร...”
“เอาแต่ร้องไห้ ไม่ยอมพูดอะไรเลย"
“นายรีบมานะตะวัน โอเค...”
เสียงกระซิบกระซาบจากมุมห้องไม่ได้รบกวนคนที่นอนหลับนิ่งอยู่บนเตียงแม้แต่น้อย ด้วยฤทธิ์ยา มิถุนาหลับสนิทไปพร้อมกับหัวใจที่แสนร้าวราน พยายามจะล้างยังไงก็ล้างไม่ออก ทั้งรอยจูบ สัมผัส ทั้งๆที่พาตัวเองเข้าไปอยู่ใต้สายน้ำเป็นชั่วโมงๆ ทั้งๆที่เจ็บไปแทบทุกส่วนของร่างกาย ทั้งๆที่พยายามเอาของๆอีกคนออกจากร่างจนแทบไม่เหลือ แต่มิถุนาก็รู้ดีว่าลบไม่ออก ยังไงก็ไม่มีวันลบออกไปได้
เป็นเฌอปรางอีกครั้งที่ผวาเข้ากอดเขาใต้สายน้ำ ทั้งกอด ทั้งรั้ง เพื่อพาเขาออกมาจากห้องน้ำ เช็ดตัว เช็ดผม และห่มผ้าให้ มิถุนานึกโกรธตัวเองอีกครั้งที่อ่อนแอ อ่อนแอจนทำให้เฌอปรางต้องเจ็บปวดไปด้วย ทั้งๆที่มิถุนาควรเป็นคนเดียวที่ร้องไห้แท้ๆ แต่ทำไมกัน...ทำไมเฌอปรางถึงต้องเสียน้ำตาให้กับคนไร้ค่าอย่างเขา
อาคารสำนักงานใหญ่ใจกลางเมืองสูงระฟ้าคือหนึ่งในอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลหวัง เสียงฝีเท้านับสิบดังขึ้นตั้งแต่หน้าประตูยาวไปจนถึงทางเดินเชื่อมไปยังลิฟท์ของผู้บริหาร มาเฟียหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทเดินนำทัพลูกน้องกว่าสิบชีวิตไปยังห้องโดยสาร เป็นภาพที่ถ้าหากไม่เห็นด้วยตาตนเองคงคิดว่ามีอยู่แค่เพียงในภาพยนตร์เจ้าพ่อเท่านั้น ใบหน้าคมนิ่งสนิทเหมือนทุกวัน เขาคือผู้บริหารหนุ่มผู้เย็นชาและเด็ดขาด จอมทัพไม่เคยสนใจสิ่งที่อยู่นอกสายตา ดวงตาคมดั่งเหยี่ยวมักจะมองเพียงแค่สิ่งที่เขาพึงใจเท่านั้น แต่นั่นคือเสน่ห์ของเขา ลุ่มลึกและน่าค้นหา
วันนี้จอมทัพมีประชุมบอร์ดบริหารตอนบ่าย ส่วนตอนเช้าที่ผ่านมาเขามีนัดคุยกับนักการเมืองใหญ่ถึงบ่อนชายแดนที่ทางนั้นสนใจจะร่วมธุรกิจ ท่าทางกระหายนั้นน่าขยะแขยงในความรู้สึก ถึงจอมทัพจะไม่ใช่นักธุรกิจมือสะอาด แต่เขาไม่เคยบอกว่าตัวเองสุจริตและใช้อำนาจในทางที่ไม่ชอบ จอมทัพคือจอมทัพ หากจะเลวเขาไม่เคยประกาศตนว่าเป็นคนดี ราชันย์หนุ่มผู้เย่อหยิ่งและทะนงตน เขาเป็นเช่นนั้นมาเสมอ
จริงๆแล้วนัดตอนเช้าทำให้เขาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก การตื่นมาโดยมีร่างขาวๆในอ้อมกอดนั้นเป็นเรื่องที่เขาค่อนข้างจะพึงพอใจ สิ้นฤทธิ์...คำๆนี้คงใช้กับมิถุนาผู้หยิ่งในศักดิ์ศรีได้ น่าสะใจกว่าตรงที่เขาทำลายมันลงอย่างย่อยยับ ร่างแบบบางที่สั่นเทา ใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนน้ำตา ท่าทีขัดขืนที่เขานึกขัดใจ แต่พอนึกถึงเมื่อไหร่ ก็รู้สึกลำพองใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน การที่ต้องละจากร่างนั้นแต่เช้านั้นเป็นเรื่องที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจนิดหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ เขายังมีเวลากับของเล่นชิ้นนี้อีกเยอะ
เป็นเรื่องยากที่ราชันย์หนุ่มจะนึกถูกใจใครสักคน ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยรู้จักคำว่าความรัก แต่ถึงรู้ นั่นก็แค่ เคย และมันก็ผ่านมานานมากแล้ว ชีวิตที่มีแต่กระบอกปืน คาวเลือด รวมทั้งชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลาสอนให้จอมทัพเป็นคนด้านชา ความเสี่ยงบอกไม่ให้เขาถอดหัวใจวางไว้ให้ใคร เพราะนั่นหมายถึงความตายที่แสนเจ็บปวดและทรมาน อำนาจและความโหดร้ายหลอมให้จอมทัพกลายเป็นมาเฟียไร้หัวใจ เพื่อความอยู่รอด เพื่อศักดิ์ศรี เพื่อเกียรติยศของวงศ์ตระกูลที่ปู่และบิดาสั่งสมมาหลายทศวรรษ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต นั่นคือสิ่งเดียวที่จอมทัพต้องปกป้อง
“เจย์จะกลับมาเมื่อไหร่?”
คำถามจากปากของผู้เป็นนายทำให้วิคเตอร์ที่กำลังเตรียมเอกสารสำหรับการประชุมชะงัก ภายในห้องทำงานส่วนตัวของจอมทัพบนชั้นสูงสุด เป็นครั้งแรกของวันที่จอมทัพปริปากพูดในเรื่องที่ไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องงานเท่าไหร่นัก
“อีกประมาณครึ่งชั่วโมงครับ เจย์ฝากผมดูแลเรื่องเอกสารหมดแล้ว" ช่างน่าแปลกใจที่วิคเตอร์ผู้ถนัดแต่เรื่องการใช้กำลัง ต้องมารับหน้าที่เป็นเลขาเข้าประชุมแทนคู่หูอย่างเจย์ซึ่งฉลาดในการใช้สมอง จริงๆเขาและเจย์ก็แหม่งๆตั้งแต่เช้าแล้วที่มาเฟียหนุ่มสั่งให้เจย์จัดการดูแลมิถุนาแทนเขา แถมยังเรียกเมดจากเซฟเฮ้าส์มาที่โรงแรม ทั้งๆที่ปกติแค่ให้คนขับรถไปส่งคู่นอนของนายท่านก็เพียงพอแล้ว
วิคเตอร์อดคิดไม่ได้ว่าอาจจะเป็นเพราะเขาซึ่งไม่รู้จักความอ่อนโยนและแสนเย็นชานั้นน่ากลัวเกินไปสำหรับคุณมิถุนา และเจย์คงรู้จักรับมือได้มากกว่า นั่นคือเหตุผลที่จอมทัพสั่งให้มือขวาอยู่ดูแลความเรียบร้อยที่โรงแรมจนจบ หรืออีกนัยหนึ่ง นายท่านแค่ต้องการให้มั่นใจว่า เด็กของนายท่าน จะถูกส่งตัวกลับอย่างเรียบร้อย
“ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว"
“เมื่อครู่รายงานว่ากำลังออกจากคอนโดคุณมิถุนา รถค่อนข้างติดครับ"
“อืม"
จอมทัพนั่งนิ่ง ดวงตาคมจดจ่อกับนิตยสารด้านการลงทุนในมือ เสียงรินกาแฟดังขึ้นจากมุมห้อง วิคเตอร์ค่อนข้างมั่นใจเหลือเกินว่าตัวเองไม่ถนัดงานประเภทนี้ ตอนนี้เขาต้องการเจย์เสียจริง
โทรศัพท์มือถือราคาแพงที่สั่นครืดคราดอยู่บนโต๊ะทำงานของเจ้านายทำให้เขาต้องละสายตาไปมอง เช่นเดียวกับเจ้าของมัน เพียงแค่จอมทัพปรายตามอง วิคเตอร์ก็รับทราบแล้วว่านายท่านไม่ต้องการสนทนากับปลายสาย โดยปกติแล้วเจย์จะเป็นคนดูแลโทรศัพท์เครื่องนี้ แต่เมื่อวันนี้ต้องแยกกัน จอมทัพจึงต้องพกมันติดตัวอย่างเสียมิได้
หน้าจอปรากฏชื่อของนางแบบสาวที่ดังที่สุดของยุค เมนี่ หรือ เมริสสา ทั้งๆที่จอมทัพรู้ดีว่าหล่อนใช้ร่างกายไต่เต้ามาจนอยู่แถวหน้าของวงการ แต่การควงกันออกงานเพื่อผลประโยชน์นั้นก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร หล่อนเป็นเซเลปคนดัง และจอมทัพก็คือไฮโซหนุ่มรูปงาม หล่อนหวังผลประโยชน์มากมายจากจอมทัพ ส่วนเขาก็เลือกหล่อนมาเสริมภาพลักษณ์และมันก็แค่ฆ่าเวลา ไม่มีวันที่เขาจะคิดจริงจังกับหล่อน เมริสสามีดีเพียงแค่หน้าตา รูปร่างอันเย้ายวนใจ และลีลาร้อนแรงบนเตียงเท่านั้น
“บอกไปว่าฉันไม่ว่าง ไม่ต้องโทรมาอีก"
แค่ประโยคสั้นๆ แต่นั่นหมายความว่าจอมทัพตัดขาดหล่อนอย่างไม่ไยดีแล้ว
วิคเตอร์รับคำ ระหว่างนั้นก็พยายามสรรหาประโยคที่จะทำให้นางแบบสาววีนแตกใส่เขาให้น้อยที่สุด ถ้าเจย์อยู่ด้วย การรับมือกับเรื่องแค่นี้คงเป็นเรื่องง่ายเท่าขี้เล็บ
-
มิถุนาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัว พิษไข้เล่นงานจนเนื้อนวลแดงก่ำ เพดานห้องที่คุ้นเคยเป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันว่าเขาปลอดภัยและช่วยต่อลมหายใจให้กับความหวังอันลมๆแล้งๆ ความเย็นบนหน้าผากทำให้อาการปวดหัวทุเลาลง การตื่นมาไม่เจอใครนั้นทำให้เขารู้สึกเคว้งคว้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร...
ไม่รู้ว่าเฌอปรางไปไหน แต่ตอนนี้เขาหิวจนแสบท้องไปหมด ยาที่กินเข้าไปก่อนนอนกำลังกัดกระเพาะ มิถุนาพยายามยันตัวลุกขึ้น พอดีกับที่ประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับร่างเล็กของคนที่คุ้นเคยก้าวออกมา
เสียงกะละมังใบเล็กที่หล่นลงบนพื้นปาร์เกต์และเสียงน้ำที่กระฉอกหกเลอะพื้นไปหมดเรียกสติให้มิถุนากลับมาสนใจ ผู้จัดการส่วนตัวของเขายืนนิ่งราวกับถูกสาป มิถุนานิ่งอึ้ง เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไร เริ่มต้นตอนไหนมันถึงจะเหมาะสมกับสถานการณ์ตอนนี้ พี่นัชชาที่เขาเคารพมาตลอดหักหลังเขา...ความเชื่อใจหมดสิ้นไปพร้อมกับคำโกหกหลอกลวงที่ล่อมิถุนาให้ตกนรกทั้งเป็น
“ม...มิ...”
“......”
“มิ พี่ขอโทษ ฮึก...พี่ขอโทษ" เสียงหวานละลักละล่ำบอกปนสะอื้น ใบหน้าเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาไปหมด มิถุนาได้แต่นิ่งค้างราวกับแช่แข็ง เขารู้...คิดว่ารู้ดี...ว่าพี่นัชชาไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่เป็นใครก็ปฏิเสธไม่ได้ ใช่ ก็เหมือนกับมิถุนาปฏิเสธอะไรไม่ได้อีกเลยหลังจากที่ถูกกระบอกปืนจ่อหัวอย่างเลือดเย็น
“......”
“พี่ก็รู้ว่าทางเอเจนซี่ส่งเด็กไปให้คนใหญ่คนโตหลายครั้งแล้ว แต่...ฮึก...แต่พี่ไม่คิดว่า...วันหนึ่งพี่ต้องทำ แล้วคนที่พี่ต้องหักหลังคือมิที่พี่รักมากๆ ฮึก...แต่พี่ไม่มีทางเลือก ฝ่ายนั้นคือคุณจอมทัพ ฮึก...พี่ไม่รู้จะทำยังไง...พี่กลัว"
มิถุนามองพี่ผู้จัดการร่างเล็กที่ยืนสะอึกสะอื้นตรงหน้าด้วยหัวใจที่อ่อนยวบ ไม่มีแววโกหกอยู่ในนั้น มิถุนาเชื่อจริงๆว่าพี่นัชชาไม่ได้อยากทำ ตลอดมาพี่นัชชาคอยระวังให้เขา แต่คราวนี้คือของจริง จอมทัพคือสิ่งเลวร้ายที่มิถุนาต้องเผชิญ
“พี่นัชชาไม่ต้องร้องไห้นะฮะ...มิเข้าใจ ไม่ใช่ความผิดของพี่ มิ...มิไม่เป็นไร”
คำว่าไม่เป็นไรเอ่ยขึ้นอย่างยากเย็นนัก แต่มิถุนาก็เลือกที่จะฝืนพูดมันออกไป พี่นัชชาเดินเข้ามากอดเขาเอาไว้แน่น มีคนร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว มิถุนาไม่รู้จริงๆ...ไม่รู้เลยสักนิดว่าจะทำยังไงต่อไป ชีวิตข้างหน้าจะทำอย่างไรให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
มันคือความจริงที่ว่าไม่มีอะไรในโลกที่ได้มาโดยไม่ต้องแลกเปลี่ยน และแน่นอนว่าการแปลกเปลี่ยนบางอย่างก็ช่างคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม มิถุนาไม่เคยคิดเช่นนั้นเลยสักครั้งจนกระทั่งวันนี้ งานที่หลั่งไหลเข้ามามากมายจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ปกนิตยสารหัวนอกที่คนในวงการทุกคนใฝ่ฝันจะได้เป็นแบบ พรีเซนเตอร์ของแบรนด์ชั้นนำ งานเดินแบบที่แย่งจองคิวมิถุนาจนผิดวิสัย รวมทั้งงานถ่ายเอ็มวีที่เขาไม่เคยคิดจะลอง นึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน...แค่แลกร่างกายเพียงครั้งเดียว สิ่งตอบแทนมากมายขนาดนี้ มิถุนาไม่เคยรู้สึกดีใจเลยสักครั้ง กลับกัน เขาเกลียดตัวเองเหลือเกิน เกลียดที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ เกลียดที่ตัวเองต้องยอม เอาตัวเข้าแลกกับเงินทองและชื่อเสียงที่ได้มาด้วยวิธีสกปรก
เขาไม่เคยปริปากบอกเรื่องคืนนั้น อยากให้จบ...ให้มันเป็นความลับตายไปพร้อมกับเขา เฌอปรางกับตะวันถามจนเลิกถาม เพราะคงรู้ว่ามิถุนาไม่มีวันพูดออกมา เขาไม่อยากตอกย้ำความเจ็บปวดในค่ำคืนนั้น ไม่อยากรื้อฟื้น ไม่อยากให้ใครถาม อยากให้มันจมดิ่งหายไป หายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
“.........มิ"
“มิ...มิ! มิถุนา"
“ห...หืม?”
“เหม่ออีกแล้วนะ เป็นอะไรหรือเปล่า...” เฌอปรางเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เธอมองหน้าเพื่อนรักอย่างไม่สบายใจ มิถุนายังสวยเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือดวงตาที่เหมือนไร้แววและไม่ร่าเริงเลยสักนิด ทั้งตะวันและเธอต่างพยายามชวนมิถุนาไปทำสิ่งต่างๆมากมายตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่ให้มีช่วงเวลาว่าง แต่ก็ไม่ช่วยสักนิด
เฌอปรางและตะวันไม่ได้โง่ พวกเขาพอรู้ว่ามันเกิดอะไรไม่ดีขึ้น เพียงแค่ไม่รู้รายละเอียด และไม่กล้าถามมิถุนาออกไป
“ปละ...เปล่า ขอโทษที เมื่อคืนนอนน้อยน่ะ"
“งานชุกก็อย่างงี้แหละมิ ทานอาหารเสริมบ้าง คุณท็อปหิ้วมาฝากเป็นตะกร้า ได้ทานบ้างไหม?” ก็ตะวันตัวดีนั่นแหละ ที่โทรไปจิกสั่งให้แทนไทซื้อของบำรุงมิถุนาที่ซีดลงทุกวันจนเหมือนจะมองทะลุได้อยู่แล้ว
มิถุนายิ้มเจื่อนๆ เป็นคำตอบว่าไม่
“เฮ้อ...ดูแลตัวเองบ้างสิ"
ตลอดสัปดาห์ เฌอปรางผลัดเปลี่ยนมานอนค้างเป็นเพื่อนมิถุนากับตะวัน แต่ก่อนตะวันก็อยู่คอนโดเดียวกับทั้งสอง แต่เพราะงานที่ก้าวหน้าไปไกลกว่าเพื่อน ตะวันถูกย้ายไปอยู่ที่คอนโดหรูใกล้ออฟฟิศเพื่อง่ายต่อการไปทำงาน แต่ก็ยังคงแวะเวียนมาหามิถุนาและเฌอปรางบ่อยๆ
“ขอโทษนะ...” ริมฝีปากบางเอ่ยอย่างไม่สบายใจ
เฌอปรางมองดวงหน้าหวานก่อนถอนหายใจ "ขอโทษทำไม...เราสิต้องขอโทษที่คอยจู้จี้ขี้บ่นอยู่แบบนี้ แต่เราเป็นห่วงจริงๆ มิแปลกไปนะ"
“อืม...เราขอโทษ เราจะพยายาม...ทำให้ทุกอย่างดีกว่าเดิม"
มิถุนาฝันร้ายบ่อยๆ...บ่อยครั้งที่เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียงกลางดึก เหงื่อโซมใบหน้า ภาพฝันที่เห็นคือเขาที่อยู่ในอ้อมกอดของจอมทัพ แรงรักที่กระแทกกระทั้น ริมฝีปากที่บริภาษถ้อยคำแสนร้ายกาจ และปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบ ขัดขืนไม่ได้ หากขัดขืนเขาคงต้องตาย และยังไม่รู้ว่ามีใครต้องตายอีก มิถุนาร้องไห้ด้วยขวัญผวาเกือบทุกคืน นอนหลับไม่เคยสนิทเลย หลับตาลงครั้งใด ก็เหมือนยังมีปีศาจร้ายคอยตามหลอกหลอน ราตรีที่มืดมิดผ่านไปอย่างช้าๆและแสนเปล่าเปลี่ยว ความหวาดกลัวความมืดนั้นเป็นสิ่งที่มิถุนาไม่คิดว่าจะต้องเผชิญ
“ไปเปลี่ยนชุดกัน" เฌอปรางยิ้มให้กำลังใจเหมือนที่ทำมาโดยตลอด มิถุนาพยักหน้ารับก่อนกล่าวขอบคุณพ่ีช่างแต่งหน้า มือบางถูกเพื่อนรักจับจูงไปยังฝ่ายคอสตูม ระหว่างที่กำลังรับเสื้อผ้าจากพี่ๆคอสตูม ประตูหลังเวทีก็ถูกเปิดออก และนางแบบคู่อริอันดับหนึ่งของเฌอปรางก็เดินเข้ามา...
“ยัยเมนี่ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน นี่อีกสามสิบนาทีเริ่มงาน นี่งานกาล่าเปิดตัวเครื่องเพชรนะยะไม่ใช่งานแห่ขันหมากที่จะแต่งหน้าสิบนาทีเสร็จ" เฌอปรางพึมพำจิกกัดอย่างหมั่นไส้ และดูเหมือนว่าพี่ฝ่ายคอสตูมสาวประเภทสองก็จะเห็นด้วยกันเธอ
“ว้ายน้องปราง พูดจาถูกใจมากค่ะ คราวก่อนก็มาแบบนี้ เล่นเอาวุ่นวายกันทั้งทีมงาน แถมยังไม่ถูกใจที่เจ๊พิชชี่แต่งหน้าให้อีก จะให้แก้ ไม่รู้จะเอาแต่ใจไปถึงไหน"
“โธ่ ก็มีคุณจอมทัพถือหางไงคะ ถึงได้เป็นวัวลืมตีนขนาดนั้น" ชื่อของใครบางคนทำเอามิถุนาใจกระตุกวูบ
“น้องปรางตกข่าวนะคะ คุณจอมทัพสลัดเมนี่ทิ้งแล้วค่าาา นี่ข่าววงในสุดๆไปเลยนะคะ กระเทยช่างทำผมมาเม้าท์ให้ฟังว่ากองถ่ายแบบแทบพังเพราะนางกรี๊ดๆๆๆไม่หยุดเลยค่า นางโทรไปหาคุณจอมทัพแล้วอีกฝ่ายไม่ไยดีเลยสักนิด"
วงใน มิถุนายากจะเชื่อเหลือเกิน เพราะตั้งแต่อยู่ในวงการนี้มา ข่าวทั้งจริงและเท็จลือหึ่งไปหมด ทุกคนอ้างตัวว่าตัวเองเป็นวงใน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่จริง มิถุนายืนฟังไปเงียบๆโดยทำเป็นไม่สนใจ ทั้งๆที่หัวใจเต้นแรงตั้งแต่ได้ยินชื่อของคนๆนั้น ทั้งที่มอบให้แต่ความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่มิถุนากลับไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม...ทำไมถึงคอยแต่จะคิดถึงเขา นึกแต่หน้าของคนๆนั้น
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ เขารับชุดของตัวเองแล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เหมือนมีหลุมอากาศเกิดขึ้นกลางใจ ทุกความรู้สึกผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก
พยายามจะไม่สนใจ แต่สุดท้าย พระเจ้าก็ใจร้าย...คอยเหวี่ยงให้เขากลับเข้าไปสู่วังวนแสนเจ็บปวดตลอดเวลา
จอมทัพเคาะนิ้วกับขอบโต๊ะเป็นจังหวะ ใบหน้าหล่อเหลาดูเคร่งเครียดอย่างใช้ความคิด เจย์ที่ยืนประสานมืออยู่อีกฝั่งของโต๊ะทำงานเองก็แทบไม่ขยับ เอกสารหลายแผ่นบนโต๊ะทำงานของมาเฟียหนุ่มดูจะเป็นต้นเหตุของบรรยากาศน่ากดดดัน ไม่แน่ใจว่าหากมีใครทะเล่อทะล่าเข้ามาในช่วงเวลานี้จะโดนมาเฟียหนุ่มเป่ากบาลหรือไม่ ดวงตาคมกวาดมองมันเป็นเวลานาน หลายนาทีต่อมา จอมทัพจึงค่อยเลื่อนกระดาษออก
“ให้คนจับตาดูเอาไว้ก่อน อย่าเพิ่งฟันธง ถ้ามีอะไรตุกติกเกิดขึ้นรีบรายงานฉัน"
“ครับ"
เจย์รับคำก่อนรวบเอกสารใส่ซองอย่างมืออาชีพ ร่างขาวจัดของมือขวาละออกไป จอมทัพยังคงนั่งนิ่งไม่แสดงทีท่าว่ารู้สึกอย่างไร แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ชอบแสดงความรู้สึกผ่านสีหน้าอยู่แล้ว แต่นั่นก็ดี เพราะมันเป็นเกราะกำบังชั้นดีสำหรับการทำธุรกิจ ยิ่งอีกฝ่ายไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เขาก็ยิ่งเป็นต่อ
เจย์รายงานว่าตัวเลขของบ่อนคาสิโนแห่งหนึ่งที่ชายแดนภาคเหนือมีความผิดปกติ แม้จะเป็นจุดเล็กๆ แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจย์ ฟาน ข้อบกพร่องเล็กๆไม่เคยรอดผ่านสายตาไปได้ เจย์คิดว่ามีหนอนบ่อนไส้ เขาเอาเอกสารที่ค้นหามาตลอดคืนส่งให้จอมทัพ นายเหนือหัวนั่งจ้องอยู่นานแต่ไม่ปักใจเชื่อ เจย์ไม่รู้หรอกว่าเจ้านายคิดอะไรอยู่ แต่คงมิใช่เรื่องน่ายินดีเป็นแน่
“ขอกาแฟดำแก้วหนึ่ง"
ดูเหมือนว่าพักหลังมานี้เจ้านายของเจย์จะใช้พลังงานมากเป็นพิเศษไปกับงาน เช่นเดียวกับวันนี้ที่เข้าบริษัทแต่เช้าทั้งๆที่มีประชุมตอนบ่าย แต่เจย์และวิคเตอร์ก็ไม่ได้ปริปากถามอะไรออกไป ดูเหมือนเจ้านายจะมีอะไรในใจที่ไม่อยากให้เขาล่วงรู้เป็นแน่
“วันนี้มีอะไรบ้าง?” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนสนิท เจย์ที่กำลังจัดการเอกสารสำหรับประชุมจึงหยุดมือลง
“หลังประชุมเสร็จ ตามตารางมีเข้าตรวจท่าเรือคลองเตย แล้วก็...คุณเอเลนมีประสงค์จะส่งนางงามที่ได้รับตำแหน่งล่าสุดเข้าพบท่านคืนนี้"
“ปฏิเสธไป"
เจย์แทบไม่เชื่อหู เขาแทบอยากให้เจ้านายย้ำคำตอบ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อจอมทัพไม่ปริปากอะไร กลับนั่งไล่ดูหุ้นที่กำลังขึ้น-ลงในแท็ปเล็ตราวกับไม่ใส่ใจ เสือผู้หญิงอย่างเจ้านายปฏิเสธนางงามซึ่งได้ชื่อว่าสวยเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ เจย์ไม่รู้ว่าท่านคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป ทั้งๆที่จริงๆแล้วจอมทัพแทบไม่เคยว่างเว้นจากสาวๆสักคืน
“ครับ งั้นวันนี้ผมจะได้ให้พ่อครัวที่เซฟเฮ้าส์เตรียมอาหารเย็นไว้ให้"
ตึกสูงระฟ้าแห่งนี้คืออาคารสำนักงานของธุรกิจตระกูลหวังทั้งหมด และสิบชั้นสุดท้ายของตึกหรูที่ประดับด้วยกระจกราคาแพงแห่งนี้คือเซฟเฮ้าส์ของจอมทัพ...หรือที่เขาเรียกมันว่า บ้าน นั่นเอง จอมทัพไม่ใช่คนเรื่องมากหรือเจ้ายศเจ้าอย่างเท่าไหร่นัก เขาไม่ได้ต้องการคฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งแต่มารับหน้าที่บริหารธุรกิจของตระกูลที่บิดาได้วางรากฐานไว้ในประเทศไทยเมื่อเกือบสิบปีก่อน จอมทัพก็ใช้เซฟเฮ้าส์ด้านบนของตึกเป็นที่ซุกหัวนอน เพราะมันทั้งสะดวกและอยู่ใจกลางเมือง
“ไม่ต้อง"
“ครับ? งั้นนายท่านอยากทานภัตตาคารไหน ผมจะได้โทรจองก่อ...”
“หาที่อยู่ของมิถุนามาให้ฉัน เช็คตารางงานมาด้วย ถ้ามีงานตอนกลางคืน สั่งผู้จัดการยกเลิกให้หมด"
“ครับ?” เป็นครั้งแรกที่เจย์เลิกคิ้วสงสัยอย่างไม่ปิดบัง เขาประหลาดใจอย่างจริงจัง ปกติแล้วถ้ามาเฟียหนุ่มถูกใจคนไหน เขาจะเรียกมารับใช้ในคืนถัดๆไปแทบจะทันที แต่นี่จอมทัพเรียกหามิถุนาที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอีกเลยนับตั้งแต่คืนนั้นที่ได้ตัวไป ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาเป็นอาทิตย์ๆ ลึกๆแล้วเจย์ก็อดเชื่อไม่ได้ว่าเจ้านายของตนกำลังติดใจนายแบบคนสวยอยู่เป็นแน่
“ไม่เข้าใจตรงไหน?”
“เปล่าครับ ผมจะรีบจัดการให้ตามคำสั่ง"
เจย์รีบกดโทรศัพท์หาคู่หูแทบจะทันทีเมื่อเดินออกจากห้องทำงานของมาเฟียหนุ่ม ไม่ใช่ว่าเขาจะหาที่อยู่ของมิถุนาให้นายท่านไม่ได้ เรื่องง่ายแค่นั้นไม่กี่นาทีข้อมูลก็แทบวิ่งมานอนแทบเท้าแล้ว แต่ที่น่าสนใจกว่านั้นคือการที่เจ้านายเรียกหาคุณมิถุนา นายแบบคนสวยที่โดนย่ำยีจนช้ำไปทั้งร่าง เจย์เองเห็นสภาพครั้งแรกก็นึกสงสารจับใจ นายท่านไม่ได้มีใจชอบเพศเดียวกัน แต่ก็มีบ้างที่จะมีผู้ชายสวยๆเข้ามารับใช้ ซึ่งไม่บ่อยเท่าไหร่ มิถุนาท่าทางไม่ประสาขนาดนั้นนายท่านคงนึกเบื่อแล้วไม่คิดเรียกกลับไปรับใช้อีกเป็นแน่ แต่ไม่ใช่...ไม่เป็นอย่างที่คิดเลยสักนิด
(ว่าไงครับคุณเจย์) เสียงรับจากปลายสายยียวนเหมือนเดิม
“ไม่ต้องมาเล่นลิ้น รู้ไหมว่านายท่านจะไปที่ไหนคืนนี้"
(อ่าฮะ ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ นี่ก็กำลังจัดการไอ้พวกที่มันมากระตุกหนวดเสือนายท่านอยู่) งานใช้กำลังน่ะ วิคเตอร์ถนัดนัก เพียงแค่ออกคำสั่งเท่านั้นแหละ วิคเตอร์จัดให้นายท่านได้อย่างถึงใจ เจย์ถอนหายใจยาวทันทีที่ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังเข้ามาในสายโทรศัพท์
“นายท่านจะไปคอนโดคุณมิถุนา"
(คุณมิถุนา?)
“ใช่"
(นายแบบสวยๆคนนั้น?)
“ใช่แล้ว ทีนี้นายจะเลิกกวนตีนแล้วตกใจได้หรือยัง"
(ครับ ผมตกใจอยู่ แล้วคุณจะให้ผมทำอะไรหรือ เจย์)
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น คืนนี้ก็พานายท่านไปคอนโดคุณมิถุนาด้วยกันก็แล้วกัน"
เจย์ตัดสายโทรศัพท์ก่อนกระแทกวางบนโต๊ะทำงานอย่างหงุดหงิด วิคเตอร์เป็นคู่หูที่ดี รู้ใจและเข้าขากันที่สุด เป็นทั้งเพื่อนและพี่น้องร่วมสาบาน แต่บางครั้งวิคเตอร์ก็กวนประสาทเสียจนน่ารำคาญ แต่ถึงอย่างนั้น...วิคเตอร์ก็เป็นเพียงคนเดียวในโลกนอกเหนือจากนายท่านที่เจย์เลือกที่จะเชื่อใจ และเป็นเพียงคนเดียวบนโลกที่เจย์คอยเรียกหาและยอมแสดงด้านอ่อนแอให้เห็น
TBC.
วันนี้ได้หยุดค่า เย้ๆๆๆๆๆ ตื่นตั้งเที่ยงเลย แต่ตอนที่2นี้แต่งมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
จริงๆวันนี้อยากออกไปหาอะไรกิน พักผ่อนตามประสาคนได้วันหยุด คริคริ แต่ขี้เกียจออกไปผจญกับรถติดตอนเย็นมากๆเลย เอาจริงๆช่วงนี้รถติดมากกกก จนเราเข็ดกับการขับรถเลยทีเดียวแต่ก็ต้องขับ T___T
ตอนที่สองนี้ไม่ค่อยมีอะไรเลยเนอะ ไม่ค่อยมีบทบาทกันเท่าไหร่นักเลย แต่มันคือการดำเนินเรื่องนั่นแหละ เลยต้องค่อยๆ ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็มาค่ะ ตอนหน้าก็มาแล้ว 5555 แต่ถ้าจอมทัพปล้ำหนูมิอีกเนี่ย คนอ่านจะเลิกอ่านไหม เห็นด่าป๋าจอมทัพกันทุกคอมเม้นท์ในตอนที่แล้ว ฮ่าๆๆๆ
ว่าแต่เราได้อิมเมจจอมทัพแล้วค่าาาา แต่ขอไม่บอกชื่อคนในรูปเนาะ ถ้าใครรู้จักอยู่แล้วก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่รู้จักจะได้ไม่ยึดติดกับตัวจริงของคนในภาพเนาะ
นี่คือจอมทัพในความคิดของเราค่ะ (อาจจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ก็คล้ายที่สุดแล้ว เราว่าเขาให้ฟีลคล้ายป๋าอาซามิด้วย)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jomtub_zpscb0f4e0a.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jomtub_zpscb0f4e0a.jpg.html)(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jt2_zpsacbff760.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jt2_zpsacbff760.jpg.html)
ฝากติดตามกันตลอดไปนะคะ have a good weekend ka ขอบคุณค่าาาาาาา
*เจอคำผิดฝากแจ้งด้วยนะจ๊ะ จุฟๆ*
-
อยากอ่านต่อ ติดเรื่องนี้ บอกเลย สนุกอ่า
จอมทัพเราจะรอวันที่นายหลงน้องมิ !!!
-
:hao6: มาแล้วๆๆๆ ติดตามเรื่องนี้อย่างลับๆ เพราะเนื้อเรื่องน่าสนใจดี แบบว่า ไม่ใช่แค่แบดบอย แต่มันโคตรชั่ว :laugh:
ภาวนาให้น้องมิอย่าไปเจออิตาจอมทัพเลย คนอะไรสาระเลวจริงๆมองคนเป๊นของเล่น :katai1: น่ากระโดดถีบนัก :z6:
รอตอนต่อไปจร้า :z2:
-
กำลังเศร้าหลังจากหวยกิน ดีใจสุดขีดที่คนเขียนมาต่อ มิจะโดนอะไรอีก
-
:hao6: รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
สงสารมิจริงๆ มันคงติดจำไปนานแน่ๆ
คุณจอมทัพ ครั้งหน้าเบาๆหน่อยแล้วกันนะ :mew4:
-
จะปล้ำอีกกี่ครั้งก็ไม่เลิกอ่านหรอกจ้า คึคึ :haun4:
เราชอบพระเอกเลวๆ เพราะยิ่งเลวมากเท่าไหร่
ตอนที่หลงนายเอก มันก็ยิ่งรักยิ่งหลงมากกว่านั้น
ว่าแต่ ตอนต่อไปมาไวๆน้า รอๆๆๆ o13
-
ครั้งหน้าทะนุถนอมมิหน่อยนะจอมทัพ
-
จอมทัพตอนหน้าฏ็ถนอมๆหนูมิหน่อยนะ :mew2:
-
โอ๊ะ ให้น้องพักอีกซักตอนได้มั้ยค่ะ
ยังบอบช้ำขนาดนั้น สงสารน้อง
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ภาษาสวยมากเลยค่ะ มิก็น่ารักมากๆ อิมเมจปาร์คจีนี่เข้าสุดๆอ่ะชอบๆ
ไอคุณจอมทัพโหดดีแท้ แต่กรุณาอย่ารังแกน้อง
-
มิถุนาอย่าไปคิดถึงคนชั่วๆแบบนั้นสิลูกอดทนไว้ :hao5:
ไอ้จอมทัพฉันจะรอดูวันที่แกสยบอยู่แทบเท้าหนูมิของช้านนนนนนนนนนน!!!! :fire:
-
:ling3: :katai1: :sad4: สงสารจนทนไม่ได้ อ๊ากกกกกกกกกกกก
-
อยากอ่านต่อแล้ววว :hao7: :hao7: :hao7:
คนแต่ง สู้ๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
-
สงสารหนูมิสุดๆ เบาๆมือหน่อยเถอะจอมทัพ
เรื่องนี้สนุกมากก แต่แอบกลัวพระเอกจริงจัง
นายเอกช่างเป็นลูกไก่ในกำมือจริงๆ
-
สงสาร หนูมิ !!
จะเจออะไรอีก โอ้ยๆๆๆ
:serius2:
-
อร๊ายยยยย :oni2: อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าาา
ครั้งหน้านุ่มนวลหน่อยนะคุณจอมทัพ :katai3:
-
มิถุนา...
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:โอ้ยมิยังไม่หายจากฝันร้ายเลยอะจะมาซ้ำอีกแล้ว :katai1: :katai1: :katai1:
-
จอมทัพหลงรักมิถุนาแล้วแน่ๆมาต่อไวๆนะคะ
-
กรี๊ดดด สนุกมากเลยค่ะ ติดตามเลยค่ะ
แล้ววันนึงจอมทัพจะเข้าใจว่า มีบางอย่างที่ จอมทัพต้องการมากที่สุดในชีวิตมันซื้อไม่ได้ด้วยเงินและอำนาจ
-
:beat: :serius2:
-
ใจร้ายมากกกกกกก :z3:
อย่าให้ถึงที่น้องมิบ้างนะ :katai1:
-
คนเลวววววววววววววววปล้ำแล้วก็อย่ามาหลงเค้าละกันนนน
-
หนูมิของป้า จะช้ำในอีกใช่มั้ยเนี่ยยย
-
ห้ามโหดร้ายกับมิ นะนายจอมทัพ o18
-
ฮั่นแน่ะ ติดใจน้องมิเค้าแล้วใช่มั้ยล่าา o18 แต่ครั้งแรกเฮียโหดมากเลยอะ น้องมิกลัวหัวหดหมดแล้ว
คราวนี้จะโหดเหมือนคราวนั้นอีกไหมเนี่ย o22
สงสารมิถุนามากเลยอะ ยิ่งอ่านตอนผู้จัดการร้องไห้แล้วเข้ามาขอโทษน้ำตาเราจะไหลตาม คือมันถูกบีบทุกทางอะ เจอคนมีอำนาจที่ใช้อำนาจข่มเหงคนอ่อนแอกว่าแล้วมันอัดอั้น สงสาร :m31: :m15: แต่หน้าตามิถุนาดูน่าข่มเหงมากเลย :o8:
เข้มแข็งไว้นะมิถุนา :mew2:
-
น้องมิ ฮือๆ อ่านไปน้ำตาคลอไปเลย น่าสงสารเกินไปแล้ว เด็กดีอย่างนี้ทำไมต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย :sad12:
แต่ชื่นชม ในความเข้มแข็งของน้องมิ มาก ๆ ทั้งเข้มแข็งและยังจิตใจดี ดีจนเกินไป เป็นเราคงไม่อภัยให้พี่นัชชาได้ง่าย ๆ หรอก
แม้จะบอกว่าจำเป็น กลัว แต่ชีวิตคนทั้งชีวิต แถมเป็นคนที่ไว้ใจขนาดนั้น น้องมิแสนดีเกินไปจริง ๆ
ยังโชคดีที่มีเพื่อนที่แสนดีอย่างปราง และตะวัน รวมถึงคุณท็อปด้วย
เกลียดไอ้จอมทัพ ไม่มีสำนึกชั่วดี ภูมิใจในความเลวของตัวเองเหลือเกินจริง ๆ ไม่เข้าใจว่าพ่อเลี้ยงมายังไงถึงเป็นแบบนี้ได้
สะใจที่ได้ทำลายศักดิ์ศรีของคนดี ๆ อย่างน้องมิ จิตใจทำด้วยอะไรเนี่ย ถึงจะให้เจย์ ดูแลน้องมิ จนส่งถึงคอนโด
ซึ่งดูเหมือนจะได้รับสิทธิพิเศษมากกว่าคู่นอนคนอื่น ๆ แล้วยังไง มันไม่ได้ทำให้ดูดีขึ้นเลยซักนิดเดียว
ยังไงก็เห็นน้องมิเป็นแค่ของเล่นฆ่าเวลา ไม่มีชีวิตจิตใจอยู่ดี เลวยังไง ก็ยังเลวอย่างนั้น
แต่ทำไมน้องมิ ถึงไปใจเต้นแรง แล้วคิดถึงไอ้จอมทัพด้วยล่ะ อย่าบอกนะว่าไปหลงรักไอ้คนพรรค์นั้นเข้าให้แล้วอ่ะ :serius2:
เค้าทำร้ายกาจกับเราขนาดนั้นนะน้องมิ อย่าไปรักมันก่อนสิ ต้องให้มันมารัก มาหลง มาสยบแทบเท้าเราก่อนสิ น้องมิ
แล้วก็เหมือนเข้ามาคุมชีวิตน้องมิไปทั้งหมดแล้ว งานจะเข้า รึจะให้หยุดรับงาน สั่งได้เองซะงั้นอ่ะ
แล้วนี่จะไปหาน้องมิ ถึงคอนโด จะไปทำอะไรน้องมิอีก อย่าน้าาาาาา :ling1: :ling1: ไม่ยอม ๆ ห้ามปล้ำน้องมิอีกน้า
สงสารจะแย่แล้ว แงงงงง เอาใจช่วยน้องมิ ฮือ ๆ ขอบคุณคนเขียนค่ะ :mew6:
-
^
^
^
^
รีบนเยี่ยมยอดมากฮะ //ปรบมือๆ
โอยยย เศร้ากับหนูมิอ่ะ เสียใจจจจ TwT
ไม่เป็นไรนะลูก ซักวันหนูจะต้องเข้มแข็ง อย่าปล่อยให้รอยช้ำครั้งนั้นเป็นแผลตกสะเก็ดที่สะกิดเพียงนิดแล้วเลือดไหลทะลักออกมา อย่าปล่อยให้ลุกลามเป็นแผลกลัดหนองที่คอยกัดกินใจ ตัดได้ตัดไปนะลูก
อิจอมทัพ ซักวัน สิ่งที่ทำให้เขาจะย้อนรอยกลับมาให้แกเสียใจเองง //Scream ฟหกดฟหกด
-
ประกาศนะค้าาาาาาา
เรื่องจากสองสามวันนี้ เราจะไม่ค่อยว่าง มีอีเว้นท์ตลอดเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ น่าจะกลับดึกนะคะ อาจจะไม่ได้มาต่อให้ภายในวันพรุ่งนี้มะรืนนี้นะจ๊ะ เพราะงั้น จะได้เจอกันอีกทีอย่างเร็วคือวันพุธ แต่จะพยายามไม่ให้เกินวันศุกร์นะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ บวก เป็ด กำลังใจ และการคลิกเข้ามารับชม อ่าน และร่วมกันด่าป๋าจอมทัพ 55555
เจอกันเร็วๆนี้นะคะ
ปล. จริงๆเราพยายามลงให้ได้วันเว้นวัน หรือเว้นสองวัน แต่ถ้ามีปัญหาอะไรจะมาแจ้งประกาศแบบนี้ไว้ก่อนเสมอค่า
-
:pig4:
-
รับทราบจ้าแล้วจะรออออออออออออออออออออ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:monkeysad:
-
:call: :call: :call: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ค่ะ รับทราบค่ะ รอนะคะ :mew2: :mew1:
-
:กอด1: รับทราบ จร้าาา สู้ๆนะ o13
-
นั่งรออย่างใจจดใจจ่อเลย *+*
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
สงสารมิถุนาอ่า ทำไมต้องมาถูกใจนายจอมทัพ ห๊ะ :ling1:
แถมยังเป็นคนดีไม่โกรธนัชชาอีก ทำไมไม่ตัดขาดไปเลยเนี่ย
จะดีเกินไปแล้วนะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
สนุกดี
สงสารอ่ะ ปล้ำไม่ว่าแต่ช่วยถนอมๆมิถุนาทีเถอะ :mew5:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :bye2:
-
รับทราบ จร้าาา
:L2: :L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เค้าไม่ได้ถวงเน้อแค่เข้ามารออออออออออ :mew2: :mew2: :mew2:
-
Happy Wednesday จะมาไหม
-
สงสารมิถุนามาก :m15:
รอตอนต่อไปค่าาา :impress:
-
สนุกกกมากกก ปวดใจเป็นพักๆ
รอมาต่ออยู่นะค่ะ
เป็นกำลังใจให้
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน โดนมากๆ อิมเมจน้องมิตรงใจ ขอให้มาต่อเรื่อยๆจนจบนะ :mew1: :mew1:
-
เข้มแข็งนะ
เราต้องไม่ยอมแพ้
อ่านแล้วติดหนึบเลย
จะรอจ้า
บวกและเป็ดเป็นกำลังใจให้
-
นิยายเรื่องนี้รอหนึ่งวันเหมือนหนึ่งเดือน รอสองวันเหมือนสองเดือน คือแบบว่าอยากให้คนเขียนอัพทุกวันอะ มันตื่นเต้น รอลุ้นแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว แล้วก็ตามสัญญา วันนี้ก็วันหัสฯแล้วนอ เมื่อไหร่จะมานอ?
-
:เฮ้อ: ก็ได้แต่รอจนวันพฤหัสก็ยังไม่มา
เราเข้าใจนะ แต่คนเขียนก็อย่าให้ความหวังกันสิ ฮือออออออออออออออออออ
ผิดสัญญาครั้งที่1แล้วนะ คนเขียนแต่งไว้ก่อนหลายๆตอนแล้วค่อยทยอยลงก็ได้
อยู่ๆนึกขึ้นแต่งได้แล้วเอาลงแล้วไม่มีเวลาว่างมาแต่งต่อมันอาจจะเสียเวลานะ คนอ่านก็ให้กำลังใจนะค่ะ
แต่เอาแบบว่าคนเขียนแต่งไว้เผื่อหลายๆตอนจะดีกว่านะ :hao5:
เราติดแล้วและเราก็ยังเฝ้ารอนะ คือเข้าใจเราด้วยนะคนเขียน และเราก็เข้าใจคนเขียนว่าคงยุ่งด้วยขอเสนอวิธีนี้
ยังไงก็ตาม รอค่ะ! :ling2:
-
มิถุนา ยังไม่มาเหรอ นี่ มันจะหมด สิงหา แล้วนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
รออออออ :katai1:
-
ตอนอ่านแค่อินโทร มันก็โดนใจเข้าเต็มๆแล้วค่ะ
เขียนได้ลื่นไหล อ่านไม่สะดุดค่ะ เยี่ยมๆ
เนื้อเรื่องน่าติดตาม นายเอกของเรางดงามมากกก
พระเอกก็นะ โหดจริงพ่อคุณ ตอนต่อไป อย่าใจร้ายกับมินักสิคะ
รอค่ะ ติดตามๆ
-
เข้าวันศุกร์แล้ววววว :ling3:
ถ้าคนเขียนยังไม่มาอีกนะ :angry2:
ก็จะรอต่อไป :laugh:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :m16: :m16:
-
รอแล้วรอเล่า เฝ้าแต่รอ...
-
:เฮ้อ: ก็ได้แต่รอจนวันพฤหัสก็ยังไม่มา
เราเข้าใจนะ แต่คนเขียนก็อย่าให้ความหวังกันสิ ฮือออออออออออออออออออ
ผิดสัญญาครั้งที่1แล้วนะ คนเขียนแต่งไว้ก่อนหลายๆตอนแล้วค่อยทยอยลงก็ได้
อยู่ๆนึกขึ้นแต่งได้แล้วเอาลงแล้วไม่มีเวลาว่างมาแต่งต่อมันอาจจะเสียเวลานะ คนอ่านก็ให้กำลังใจนะค่ะ
แต่เอาแบบว่าคนเขียนแต่งไว้เผื่อหลายๆตอนจะดีกว่านะ :hao5:
เราติดแล้วและเราก็ยังเฝ้ารอนะ คือเข้าใจเราด้วยนะคนเขียน และเราก็เข้าใจคนเขียนว่าคงยุ่งด้วยขอเสนอวิธีนี้
ยังไงก็ตาม รอค่ะ! :ling2:
ขอชี้แจงหน่อยนะคะ
แต่ก่อนอื่นก็ขอบคุณมากๆที่ติดตามกันขนาดนี้
ตามที่เราแจ้งไว้ในประกาศ เราบอกว่าจะพยายามลงอย่างเร็วที่สุดวันพุธ แต่จะพยายามไม่ให้เกินวันศุกร์
เราคิดว่าเราไม่ได้ผิดสัญญานะคะ เพราะเราจะลงให้อ่านกันวันนี้ค่า ^^
แต่อย่างไรก็ตามก็ขอโทษที่ให้รอกัน งานของเรามันไม่แน่นอนจริงๆค่ะ ช่วงนี้มีอีเว้นท์ดึก เราก็ต้องอยู่เฝ้า
เมื่อคืนก็กลับถึงบ้านตีหนึ่ง เหนื่อยขนาดขี้เกียจถอยรถเข้าบ้านเลย
แต่ยังไงเราก็ผิดเองค่ะ ขอโทษจริงๆที่หายไปนาน เดี๋ยวยังไงจะรีบมาลงให้อ่านนะคะ
ขอบคุณมากที่ชอบเรื่องของเราและติดตามกันจ้า ขอบคุณสำหรับข้อเสนอด้วย เราคงไม่มีเวลาแต่งเก็บไว้จริงๆค่ะ แต่ร่างพล็อตไว้หมดแล้ว แล้วก็คงจะลงได้อาทิตย์ละตอนสองตอน ถ้างานยังชุมขนาดนี้ แต่เดี๋ยวไงจะประกาศไว้ท้ายทุกบทละกันค่ะ ว่าจะมาต่อประมาณวันไหน ยังไง จะได้ไม่รอเก้อกันนะคะ
เราแต่งมาขนาดนี้เราไม่หายหรอกค่ะ เรามีพล็อตจนจบแล้ว และอยากแต่งให้ครบทุกฉากเลย
-
:m1: :กอด1:
-
ก่อนอื่นเลยนะคะ เราขอชี้แจงก่อนนะจ๊ะ เรื่องประกาศตอนที่แล้ว ที่เรามาลงช้า
คือเนื่องจากงานเราเยอะมาก และงานเราไม่มีเวลาแน่นอน ถ้าสมมติว่าอีเว้นท์ๆหนึ่งเลิกห้าทุ่ม เราก็ต้องอยู่เก็บงาน
เมื่อคืนเราก็กลับมาเกือบๆตีหนึ่ง ซึ่งมันเหนื่อยมากเลย จริงๆอยากจะต่อให้ตั้งแต่วันจันทร์ด้วยซ้ำ แต่หน้าที่จริงๆเราก็ต้องรับผิดชอบนะคะ
ส่วนที่บอกว่าเราผิดสัญญา คือเราอยากชี้แจงตรงนี้ว่าเราไม่ได้ผิดสัญญาอะไรเลยนะคะ พอได้ยินแบบนี้เราเสียใจจัง
คือเราไม่ได้โกรธเหวี่ยงอะไรน้า เราเองก็ผิดที่มาลงช้า
เราบอกว่า เราจะพยายามลงภายในวันพุธอย่างเร็ว แต่ถ้าพุธไม่ได้ จะลงภายในวันศุกร์ ซึ่งเราตั้งใจจะลงให้วันนี้อยู่แล้วค่ะ และมาลงตามสัญญาแล้ว
แต่ยังไงเราก็ขอโทษและรับความผิดที่มาช้านะคะ
ยังไงก็ขอให้เข้าใจ อย่าว่าเรากันเลยนะคะ ทุกคนมีหน้าที่รับผิดชอบเนาะ งานคือเงินเงินคืองานนะคะ เราขอโทษจริงๆ
แล้วที่ชี้แจงนี่คือไม่ได้มาเหวี่ยงหรือว่าใครเป็นพิเศษนะคะ เราไม่โกรธไม่เหวี่ยงเลย แค่อยากให้เข้าใจตรงกันนะจ๊ะ
การมีคนติดตาม ตามจิกตามทวงมันดีกว่าอยู่แล้วเนาะ ดีใจมากๆเลยที่มาติดตามกันหนาแน่นอบอุ่นขนาดนี้ค่ะ
:katai4:
ตอนที่3 : safehouse
ทันทีที่สวิฟท์สีน้ำเงินจอดลงตรงหน้าคอนโด มิถุนาก็เอ่ยขอบคุณผู้จัดการสาวที่มาส่งหลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน วันนี้เฌอปรางมีงานต่อ มิถุนาไม่ขับรถเองอยู่แล้ว เขากลัวความเร็ว ถ้าไม่ไปไหนมาไหนกับเฌอปราง ก็จะเป็นนัชชาคอยตามรับส่ง
"มิ...พรุ่งนี้หกโมงครึ่งพี่มารับนะ กองออกไปถ่ายที่สัตหีบ" นัชชาไม่ต้องกำชับให้มิถุนาตรงเวลา มิถุนาก็ไม่เคยเลทให้หนักใจเลยสักครั้ง
"ฮะ"
"จ้ะ รีบไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยแย่แล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานทั้งวัน"
"ครับ พี่นัชชาขับรถดีๆนะครับ"
มิถุนารอจนรถคันเล็กของผู้จัดการแล่นออกไปจึงแตะบัตรผ่านเข้าไปในตัวคอนโด คอนวีเนียนสโตร์ด้านล่างคอนโดทำให้มิถุนาชะงักนิดหน่อยและเริ่มคิดถึงมื้อเย็นของวันนี้ วันนี้เฌอปรางไม่อยู่ เขาคงไม่ได้ลงครัวจริงจัง รู้งี้หาซื้ออะไรง่ายๆดีกว่า
แต่ในเมื่อบนห้องไม่มีของสดอะไรแล้ว มิถุนาก็เลยจำใจต้องซื้อ เขากะจะทำยากิโซบะผัดง่ายๆ คราวก่อนที่ตะวันไปทำงานที่ญี่ปุ่นโดยมีแทนไทตามไปด้วย ก็ได้ซื้อซอสปรุงมาฝากเพรารู้ว่ามิถุนาชอบใช้เวลาว่างไปกับการคิด้นสูตรอาหารใหม่ๆ แต่พักนี้มิถุนางานหนักมาก เลยยังไม่ได้ลองทำเลยสักครั้ง
หลังจากเลือกซื้อของไม่กี่อย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว มิถุนาก็หิ้วถุงวัตถุดิบเดินไปรอลิฟท์ ห้องโดยสารพาเขาขึ้นไปส่งที่ชั้นสิบเก้า และทันทีที่มิถุนาก้าวออกมาจากลิฟท์ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอปรากฏชื่อของพี่นัชชา มิถุนาขมวดคิ้วนิดหน่อย พี่นัชชาลืมอะไรไว้ที่เขาหรือเปล่านะ เพิ่งแยกกันไปเมื่อกี้เองนี่น่า
กายขาวเดินตัดผ่านหัวมุมทางเดินของชั้นคอนโดโดยไม่ทันสังเกตชายชุดดำที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้น...
“ครับ พี่นัชชา" เสียงหวานใสกรอกไปตามสาย มิถุนาแขวนถุงข้าวของไว้ที่ลูกบิดประตู มือบางดึงคีย์การ์ดออกมาแตะ
(มิ...คือ...พรุ่งนี้งานยกเลิกก่อนนะจ๊ะ) นำ้เสียงไม่สบายใจของพี่นัชชาทำเอามิถุนาประหลาดใจ เขาขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกับเอ่ยถาม
“อ้าว ทำไมล่ะครับ?”
(คือ...คุณจอมทัพเขาอยากพบมิคืนนี้ มิอย่าเพิ่งเข้าคอนโดเลยนะจ๊ะ ไปที่ไหนก่อนก็ได้ พี่กลัวว่าเขาจะไปดักที่นั่น)
แอ๊ด...
มิถุนาชะงักมือที่เปิดประตูเอาไว้ทันทีที่ได้ยินชื่อของใครอีกคนหลุดออกจากปากพี่นัชชา อีกแล้ว...อีกแล้วเหรอ หัวใจของมิถุนาเหมือนจะร้องไห้ออกมา มันยังไม่จบอีกหรือไง! คนๆนั้นจะตามทำร้ายเขาไปถึงไหน
(มิ...มิอยู่ไหน?)
“มิอยู่ในห้องแล้ว...”
(มีอะไรผิดปกติไหม?) น้ำเสียงพี่นัชชาดูไม่ค่อยมั่นคง นั่นทำให้มิถุนาใจแป้วไปด้วย
“มะ...ไม่นะฮะ...”
ปากตอบไปเช่นนั้น แต่ดวงตากลมโตราวกับนัยน์ตากวางเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติตรงบริเวณระเบียง ก้นบุหรี่ที่ตกอยู่บริเวณนั้น...มิถุนาไม่เคยสูบบุหรี่ และถึงตะวันจะพาคุณแทนไทจะมาเยี่ยมที่ห้อง คุณแทนไทก็จะพกที่เขี่ยบุหรี่พกพามาด้วยทุกครั้ง...
มิถุนาค่อยๆวางถุงของลงบลนโซฟา ก่อนเดินไปยังระเบียง นิ้วเรียวสวยปลดสลักระเบียงออกแล้วเลื่อนประตูกระจกให้เปิดออก เท้าเปลือยเปล่าก้าวลงไปบนพื้นกระเบื้องเย็นเยียบ
(มิ...มิฟังพี่อยู่หรือเปล่า?)
“เขามาที่นี่...” มิถุนาพึมพำคล้ายคนละเมอ
(มิรีบออกมาก่อน เดี๋ยวพี่จะพยายามหาข้ออ้างให้กับคุณจอมทัพ ฟังพี่นะ...รีบออกมา...)
“อ๊ะ!!!”
เสียงหวานร้องลั่นทันทีที่มือถือในมือถูกใครบางคนดึงออกแล้วปล่อยมันทิ้งลงไปจากระเบียงโดยไม่ทันให้ตกใจด้วยซ้ำ ท่ามกลางความมึนงง มิถุนาเห็นมือถือที่เก็บเงินซื้อด้วยตนเองร่วงหล่นลงไปตามความสูงของอาคาร มันกระแทกกับพื้นอย่างแรง บอกไม่ถูก...แต่หัวใจเต้นแรง ความกลัวแล่นไปทั่วสรรพางค์กาย มิถุนาได้กลิ่นโคโลญจน์คุ้นเคย ร่างบอบบางพลิกหันตัวกลับ พร้อมทั้ง...ตกอยู่ในอ้อมกอดของคนใจร้ายอย่างสมบูรณ์แบบ...
“คุณ!”
“สวัสดีกระต่ายน้อย...”
น้ำเสียงที่ใช้ดูช่างเอ็นดูเหมือนพูดคุยกับเด็ก แต่ไม่ใช่กับมิถุนา เขารู้ดี...รู้ดีจริงๆว่ามันไม่ใช่ความเอ็นดู ผู้ชายคนนั้นแค่ให้เหยื่อตายใจเท่านั้น
“คุณ! คุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง!” มิถุนาตวาดลั่น หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวจนเจ็บ แค่เห็นใครบางคนในชุดสูท ใบหน้าคมคร้ามนั่นยังคงเรียบนิ่ง มิถุนาไม่รู้เลยจริงๆว่าจอมทัพคิดอะไรอยู่ แต่กลัว...แค่เห็นหน้าก็กลัวอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายกำยำนั่นก็ด้วย
“สำคัญหรือไง?” คำพูดอวดดีพวกนั้น...ถ้าถามว่ามิถุนาเกลียดใครที่สุดในโลก คงไม่พ้นคนๆนี้
“คุณไม่สิทธิ์เข้ามาในห้องผม!"
ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ว่าจะกลัว แม้ว่าบาดแผลในคืนนี้นั้นจะบาดลึกจนแทบลืมไม่ลง แต่มิถุนารู้ดีว่าเขาหนีไปไหนไม่ได้ หนีไปไหนไม่ได้เลยจริงๆ หัวใจเหมือนจะร้องไห้ ร้องถามแต่เพียงคำถามที่ว่า ทำไมกัน...ทำไมกัน...
“หึ"
ริมฝีปากหนาแสยะยิ้ม มิถุนาพยายามเบียดตัวเข้ากับราวระเบียง แม้ว่ามันแทบจะไม่ช่วยอะไรเลยทั้งนั้น
“มีสิทธ์หรือไม่มี ฉันจะให้นายตอบอีกทีตอนอยู่ใต้ร่างฉัน ดีไหม?”
“ไม่!!!!” มิถุนาหวีดร้องลั่น
“ทำไมกันล่ะ หืม...” มาถึงตรงนี้จอมทัพรู้สึกสนุกขึ้นมาเสียแล้ว หลังจากเสียเวลานั่งรอมาเกือบครึ่งชั่วโมง เขาค่อยๆเชยคางมนขึ้นมาพร้อมกับไล้ปลายจมูกลงไปตามแก้มนิ่ม มิถุนาพยายามเบือนหน้าหนี
“คุณ...คุณจะมายุ่งกับผมทำไม คนสวยๆเยอะแยะที่รอคุณอยู่ เลิกยุ่งกับผมเสียที...” เสียงหวานพยายามอ้อนวอน แน่นอนว่าด้วยสภาพนี้ จอมทัพไม่รู้สึกสงสารเลยสักนิด กลับกัน...มันยิ่งทำให้การล่าของเขามีสีสันยิ่งขึ้น
“เพราะคนอื่นเขาไม่ดื้อเหมือนนายไงล่ะ หึหึ"
“ผมไม่อยากทำแบบนี้" ใบหน้างามเริดขึ้นเมื่อริมฝีปากอุ่นๆแตะลงที่ซอกคอ แม้มิถุนาจะไม่อยาก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าสัมผัสของใครบางคนช่างมีอิทธิพลกับเขานัก ร่างบอบบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแกร่งที่คอยแต่จะกักขัง
“แต่ฉันอยาก"
มิถุนาถูกกระชากตัวกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง กายบางถูกโยนลงบนโซฟาแคบ ราวกับกวางน้อยที่ตกลงไปหลุมกับดักของนายพราน กายขาวพยายามดิ้นหนี แต่ทุรนทุรายเท่าไหร่ก็ไม่เห็นผล ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บตัวขึ้นกว่าเดิม ด้วยแรงที่มากกว่าของอีกคน
มิถุนาไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากหนาก็บดขยี้ลงมา จอมทัพทั้งดูดทั้งคลึง ส่งลิ้นร้อนเข้ามาหยอกล้อ รุกล้ำพัวพันอย่างถือสิทธิื คนอ่อนประสบการณ์อย่างมิถุนาไม่สามารถทำอะไรได้ นอกเสียจากยอมให้ใครอีกคนบดเบียดริมฝีปากลงมาอย่างร้อนแรง พยายามจะดิ้นเท่าไหร่ สุดท้ายก็ต้องนอนนิ่งให้อีกคนเอาเปรียบ
มาเฟียหนุ่มยอมละริมฝีปากออกในที่สุดเมื่อมิถุนาดูท่าจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ใบหน้าหวานแดงก่ำ ทั่วซอกคอขาวมีแต่รอยจูบ มิถุนาเผยอปากบวมช้ำหอบหายใจ จอมทัพแสยะยิ้ม รู้สึกพึงพอใจ
“เวลาจูบเนี่ย ยิ่งดิ้นยิ่งเร้าใจว่าไหม มิถุนา...”
ดวงตากลมโตสั่นระริก เกลียดเหลือเกินเสียงที่เรียกชื่อเขาราวกับเอ็นดูนั่น
“ออกไป...ออกไปจากห้องผม!”
“นายคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันได้?” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า จอมทัพไล้ข้อนิ้วไปตามกรอบหน้าสวย
“คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับผม!”
“หึ" เขายกยิ้ม "จะมี...หรือไม่มี...เดี๋ยวเราก็จะได้รู้กัน"
มิถุนาดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างหนา แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งหมดแรง เขาแทบขยับไปไหนไม่ได้เลย สองข้อมือถูกรวบเอาไว้เหนือหัว ส่วนล่างที่ถูกทาบทับลงมานั้นเสียดสีกันจนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่พองตัวอยู่ใต้กางเกงของอีกคน มิถุนาอยากร้องไห้อีกครั้ง ทำไมกัน เขาถึงได้เป็นคนอ่อนแอที่สุดตลอดมา
“เลิกบ้าได้แล้ว!”
แค่กระชาก เสื้อที่มิถุนาสวมใส่ก็หลุดออก จอมทัพดึงเสื้อที่ตะเข็บหลุดลุ่ยออกจากร่างกายขาว มิถุนาขาวจัด แม้ไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้งแต่ก็ยังดูเร้าใจ จุดเล็กๆบนหน้าอกนั่นยวนใจเป็นบ้า กายขาวสะท้าน แอ่นอกรับทันทีที่ลิ้นร้อนตวัดลงทักทาย จอมทัพเขี่ยเม็ดสีชมพูนั่นไปมาเบาๆ
“อ...อ่ะ อย่า...ไม่เอา! อ๊าาา”
ฝ่ามือหนาที่ตะปบลงบนกลางลำตัวทำเอามิถุนาดิ้นพล่าน ยิ่งอีกฝ่ายบดเบียดเคล้าคลึงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรังเกียจตัวเองมากเท่านั้น ที่รู้สึก...รู้สึกดีไปกับรสสัมผัสที่อีกฝ่ายยัดเยียดให้
“รู้สึกดีสินะ...” จอมทัพยกยิ้มมุมปาก "เดี๋ยวจะได้รู้สึกดีกว่านี้อีก"
“อย่า...ไม่ ไม่"
ตะขอกางเกงถูกปลดออก มิถุนาพยายามรั้งข้อมือหนาเอาไว้แต่จอมทัพกลับคว้ามือเล็กๆนั้นและยึดเอาไว้แทน ดวงตาดุดันจ้องมองจนมิถุนาไม่กล้าขยับ แต่ถึงอย่างนั้นก็ครางอือและน้ำตาคลอเบ้าอย่างอึดอัดที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ไม่นานนักมาเฟียหนุ่มก็ดึงกางเกงยีนส์ตัวฟิตออกได้สำเร็จ ชั้นในสีขาวคือปราการสุดท้าย สายตาโลมเลียทำเอามิถุนาแทบคลั่ง เขาทั้งอาย ทั้งเจ็บใจ อยากจะร้องไห้ออกมา
ฝ่ามือหนาลูบเบาๆบนแก่นกายใต้ชั้นใน ตั้งแต่ส่วนโคนจนถึงปลาย และขยี้มันเบาๆ ส่วนปลายเริ่มเยิ้มแล้ว มิถุนาบิดตัวครางอือ ริมฝีปากอิ่มสีสดนั่นพยายามเม้มแน่นสะกดกลั้นเสียงครางที่เกิดจากความรู้สึกสุขสม จอมทัพรู้สึกสะใจเบาๆที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นได้ถึงขนาดนี้
“รู้สึกเร็วจริงนะ"
“อื๊อ!”
“หึหึ"
พลิกตัวนิดตัวมิถุนาก็ลอยหวือขึ้นมาทับบนตัวจอมทัพ กายขาวสั่นระริกพยายามพลิกตัวหนี แต่ทันทีที่ขัดขืน มาเฟียหนุ่มก็ยึดสะโพกกลมกลึงเอาไว้แทบจะทันที มิถุนาตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเขาถูกยกให้หมุนตัวไปอีกทาง แก่นกายใต้ร่มผ้าที่สัมผัสใบหน้าของมาเฟียหนุ่มเบาๆนั่นทำให้เขาอายแทบจะมุดแผ่นดิน ท่าทางน่าอายที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ทำเอามิถุนาผวาหนี แต่จอมทัพไม่ยอมให้ทำแบบนั้น เขากดใบหน้าหวานให้แนบลงกับแก่นกายใหญ่โตของเขาทันที
“อื้อออ!”
มิถุนาคร่อมจอมทัพไว้ทั้งตัว สะโพกเขาลอยเด่นอยู่บนหน้าของอีกฝ่าย ถึงจะไม่บอกก็รู้ มิถุนาคงไม่ต่างอะไรกับนางเอกหนังโป๊แล้วในตอนนี้
“ถอดกางเกงให้ฉัน แล้วทำในสิ่งที่นายควรทำ"
“ผมไม่...อ๊าาา" มิถุนาหลุดเสียงครางลั่นเมื่อจอมทัพขยี้แก่นกายเขาเบาๆ
“นายคงคิดได้นะว่าบทลงโทษของคนที่ไม่เชื่อฟังฉันหรืออะไร"
“คุณมันก็ได้แค่ออกคำสั่ง!”
“นายจะทำหรือไม่ทำกันล่ะ หืม?”
มิถุนารู้ดี...จอมทัพไม่ใช่คนที่จะต่อรองด้วยได้ ไม่ควรร้องหา ไม่ควรอ้อนวอน และไม่ควรขัดขืน แม้จะไม่อยากทำ ไม่เต็มใจ สะอิดสะเอียนแค่ไหนก็ต้องฝืนใจ เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ขัดขืน จอมทัพจะหาวิธีการที่โหดร้ายมากขึ้นมาเล่นงานเขาทันที
มือเล็กๆค่อยๆปลดเข็มขัดพร้อมกับตะขอกางเกงออก มิถุนากลั้นใจทำมันอย่างนึกสมเพชตัวเอง ขายร่างกายเพื่อเงินทองหรือ? เขาไม่ได้อยากทำสักนิด แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสิ่งนั้นเลย...
“ใช้ปากรูดซิบ เร็ว!”
มาเฟียหนุ่มออกคำสั่ง ฝ่ามือหนาถลกชั้นในออกมาจนถึงข้อพับพร้อมจับสองขาแยกออกจากกันให้มากกว่าเดิม
“อ้าขาออก กว้างๆด้วย"
มิถุนาอายแสนอาย แต่ก็ต้องทำ สองขาแยกออกจากันจนจอมทัพแทบหายใจรดส่วนนั้นของเขา ในขณะที่ริมฝีปากของตัวเองก็ค่อยๆคาบซิปขึ้นมา พร้อมลากมันลงช้าๆอย่างทุเรศตัวเองสิ้นดี เขารู้ดี...ว่าจอมทัพต้องการอะไรต่อไป...ใช้ปากกับของๆเขา มิถุนาแทบอยากอาเจียน แต่มือหนาที่เอื้อมมากดใบหน้าเขาลงไปนั่นก็คือคำสั่ง อยากจะร้องไห้ มิถุนาค่อยๆดึงชั้นในสีดำลง พร้อมๆกับท่อนเอ็นแข็งขึงของมาเฟียหนุ่มที่ดีดขึ้นมาเผชิญหน้า มันใหญ่โตจนมิถุนาแทบไม่อยากเชื่อว่าเขากำลังจะต้องรับสิ่งนั้นเข้าไปในตัว
ริมฝีปากอิ่มค่อยๆแตะมันเบาๆ ก่อนแลบลิ้นเลียมันอย่างเก้ๆกังๆ แม้จะเคยทำมาแล้วแต่มิถุนาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ดีขึ้นแต่อย่างใด กลับกัน เขาอยากจะทำให้มันจบๆไปซะที
“ออกแรงดูดมันหน่อย งานที่นายเพิ่งได้ไปมันไม่ใช่เงินน้อยๆไม่ใช่หรือไง อย่าขี้เกียจ!”
“อึ่ก!”
มิถุนาน้ำตาไหลพราก...นี่คือสิ่งที่เขาแลกมางั้นหรือ สกปรกที่สุด!
“อ๊าาาส์"
ไม่ทันตั้งตัว นิ้วเรียวยาวก็กดลงที่ปากทางสีสดซ้ำๆพร้อมชำแรกเข้ามา มิถุนาทั้งเจ็บและอึดอัด ช่องทางร่วมรักที่ไม่เคยได้ใช้งานเลยหลังจากคืนนั้นทั้งฝืดและคับแน่น จอมทัพขยำก้อนเนื้อกลมๆสองก้อนนั้นพร้อมกับฟาดเบาๆลงบนแก้มก้นขาว ริมฝีปากหนาที่ฉกลงบนแก่นกายเล็กนั่นทำให้เขารู้สึกเสียวไปทั้งท้องน้อย
“ดี...อา...แบบนั้นแหละ เดี๋ยวนายจะได้รู้สึกดี" มิถุนาสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างผ่านเข้าไปในช่องทางของเขาพร้อมกับนิ้วของจอมทัพ และที่สำคัญเขาเป็นคนขมิบรัดมันเข้าไปเอง
“คุ...คุณ ฮึก...คุณทำอะไร อ๊า"
“ทำให้นายรู้สึกดีไงล่ะ กระต่ายน้อย"
“อ่ะ...อ๊า...”
ฉับพลัน...มิถุนาตัวสั่น เขารู้สึกเย็นเยียบไปทั้งร่างทั้งๆที่เหงื่อท่วมตัว หัวใจดวงน้อยเต้นแรง เขารู้สึกมาก รู้สึก...รู้สึกมากกว่าปกติ ทั้งเสียวทั้งเจ็บแต่เขาปรารถนาให้จอมทัพเข้ามาในตัวเขา มิถุนาตกใจกับความคิดชั่ววูบนั่น ช่องทางร้อนขมิบรัดรัวเร็วกว่าเดิมจนรู้สึกได้
“หึหึ...ยาออกฤทธิ์เร็วกว่าที่คิดนะ"
มิถุนาสะท้านเฮือกเมื่อจอมทัพขยับนิ้วเขาออกแรงๆในช่องทางเขาจนมันเริ่มคล่องเมื่อช่องทางรักหลั่งสารหล่อลื่นออกมา เขาเสียวแปลบไปทั้งสันหลัง ยา...คนๆนี้ใช้ยากับเขา มิถุนาทั้งโมโหทั้งเจ็บใจ แต่ความรู้สึกเสียวมันพลุ่งพล่านมากกว่าจนเขาครางออกมาไม่เป็นภาษา
“อ๊ะ...อ๊า...อ๊าส์"
“ท่าทางนายจะชอบนะ...ฉันยึดมาได้จากโกดัง พวกสวะมันเอามาซ่อนไว้เตรียมปล่อยของไปกับสินค้าบริษัท นึกว่าฉันจะจับไม่ได้ โง่สิ้นดี"
“อื้ออออ"
“อย่าหยุด นั่นแหละ เลียมันซะ ดูดแรงๆ ลึกๆ"
มิถุนาเจ็บปากไปหมด ท่อนเอ็นแข็งทิ่มลึกจนคลื่นไส้ รสชาติฝาดเฝื่อนนั่นอีก เขาห่อปากแล้วรูดมันขึ้นลงอย่างอึดอัด ช่องทางด้านหลังของเขายังถูกปรนเปรอไม่หยุด เขารู้สึกเหมือนสติล่องลอยหายไปกว่าครึ่ง มันทั้งเสียวทั้งแน่น เขารู้สึกไวกว่าปกติ ท่าทางเขาคงไม่ต่างจากโสเภณี มิถุนาน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงสิ่งนี้...
สะโพกบางกระตุกแทบจะทันทีเมื่อจอมทัพสะกิดอะไรบางอย่างในช่องทางนั่น มิถุนาครางอื้ออึงอย่างน่าสงสารเมื่อนิ้วยาวย้ำซ้ำๆจนเอวบางบิด ทรมานจนแทบทนไม่ไหว...ไม่ไหวแล้วจริงๆ มิถุนาแทบขาดใจกับสัมผัสนั้น
“อื้อ...พอ หยุดนะ ฮึก...ไม่เอาแล้ว!! อ๊าส์!!”
“ขอร้องงั้นเหรอ?” จอมทัพเหยียดเสียง มิถุนาสะอื้นฮั่ก
“ผม...ฮึก...อย่าทำแบบนี้กับผม" แก่นกายสีชมพูที่สั่นสะริกในมือของมาเฟียหนุ่มเป็นคำตอบได้ดี ฤทธิ์ยาเล่นงานจนมิถุนาแทบคลั่ง เขาทนไม่ไหว ไม่ไหวแล้วจริงๆ
จอมทัพมองสภาพรั่นระริกราวกับลูกนกของมิถุนาอย่างทั้งสงสารและเอ็นดู มาเฟียหนุ่มกระหยิ่มยิ้ม มิถุนาที่แสนอวดดีหนักหนาหมอบราบอยู่บนตัวเขา สะโพกบางกระตุกสั่น บั้นท้ายแอ่นขึ้นโชว์อะไรต่อมิอะไรจนหมดสิ้น
“อ๊าสสส์" เสียงหวานหวีดลั่นเมื่อเขาย้ำนิ้วสะกิดจุดกระสันต์เบาๆอีกที
“ฮึก...พอแล้ว...ผม...ไม่เอาแล้ว ยอมแล้ว" มิถุนาคล้ายละเมอ ใบหน้าหวานเกลือกกลิ้งไปมากับต้นขาของเขา
“อย่าหยุด" จอมทัพกดเสียงต่ำ ก่อนกระชากศีรษะกลมให้แนบกับแก่นกายเขา มิถุนาตัวสั่น อ้าปากรับแก่นกายอีกครั้ง พยายามใช้โพรงปากรับของเขาเข้าไปจนเกือบมิดและรูดรั้งมันอย่างไม่ประสีประสา
จอมทัพยิ้มอย่างพอใจ เขายกตัวขึ้นพร้อมกับใช้ลิ้นเลียเบาๆที่จีบพับของทางรักในขณะที่นิ้วยังขยับสีไม่หยุด ยิ่งเห็นสะโพกบางร่อนไหวเขาก็ยิ่งได้ใจ จนกระทั่งนายแบบคนสวยหมอบราบลงไปอีกครั้งนั่นแหละ ความสนุกจริงๆมันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น...
มาเฟียหนุ่มจัดแจงยกร่างที่อ่อนปวกเปียกของมิถุนาขึ้นมา เขาลุกขึ้นนั่ง จัดแจงให้มิถุนานั่งทับของของเขา แผ่นหลังบางเอนทับกับอกกว้างของจอมทัพแนบสนิท ใบหน้าสวยหวานราวกับตุ๊กตาแดงก่ำ มิถุนาหอบหายใจถี่ๆ ฤทธิ์ยาเล่นงานจนแทบหมดแรง แต่ความต้องการยังพุ่งขึ้นสูงไม่หยุด มือไม้เย็นเฉียบและสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“อยากลองใส่มันเข้ามาด้วยตัวเองไหม? หืม?” คำถามทำเอามิถุนาเม้มปากแน่น ฤทธิ์ยาทำให้เขาแทบไร้ความเขินอาย แต่จิตใต้สำนึกยังคงต่อต้านอย่างสุดความสามารถ
“คุณ อึก ได้โปรด...อย่าใจร้ายกับผม"
“หึ...เข้าใจอ่้อนดี งั้นลองใส่มันเข้าไปเองสิ ยกสะโพกขึ้น...”
“ไม่" เสียงหวานปฏิเสธแผ่วเบา แต่จอมทัพไม่ฟัง จับสะโพกบางบดคลึงของของตนเองจนกายบางสั่นสะท้าน มิถุนาตะกุยไหล่กว้างจนเป็นรอย
“เร็วเข้า...ยกสะโพก" ฝ่ามือหนาจับสะโพกบางยกขึ้น มิถุนาค่อยๆยกตัวขึ้นอย่างไม่ประสา ฝ่ามือเล็กถูกดึงไปประคองท่อนรัก มิถุนาอายแสนอายแต่ไม่สามารถต้านทานได้
มือบางประคองส่วนหัวให้ค่อยๆผลุบเข้าหายไป มิถุนารู้สึกจุก เขาหายใจขาดห้วง แม้ว่าจอมทัพจะช่วยเขาประคองสะโพกแล้วก็ตาม เจ็บ...ช่องทางที่ไม่ได้ใช้งานมาเกือบอาทิตย์แม้ว่ามันจะหายสนิทแล้วแต่ก็ยังเจ็บอยู่ดีเมื่อแก่นกายใหญ่ชำแรกเข้าไป แม้ว่าจะเคยถูกรุกล้ำแล้ว แต่ช่องทางรักนั้นกลับคับแน่นเหมือนไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน และนั่นแหละ คือสิ่งที่มาเฟียหนุ่มนึกประทับใจ รัดเขาอย่างบ้าคลั่งเหมือนไม่อยากให้หายไปไหน...แบบนั้น
“กดตัวลงมา"
“อ๊าาาา เจ็บ...ฮึก...ผมเจ็บ"
เสียงหวานร้องประท้วงเมื่อรับเข้าไปจนสุดความยาว อึดอัดเหลือเกิน...มือหนาคอยช่วยแหวกก้อนเนื้อทั้งสองออกเพื่อเบิกทาง มิถุนาหวีดลั่นอีกครั้งเมื่อถูกจับหมุนคว้างจนเสียวไปทั้งช่องท้อง ดวงหน้าหวานถูกจับให้กันหน้าเข้ามาอกกว้าง แพขนตายาวหนาแนบลงกับแก้มใส จอมทัพอดมองอย่างหลงใหลไม่ได้
มิถุนาซบใบหน้าลงกับบ่ากว้าง กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายลอยแตะจมูก ฤทธิ์ยาทำให้เขาเสียวสะท้าน ค่อยๆยกสะโพกขยับแก่นกายเข้าออกอย่างช้าๆ สองมือจิกไหล่มาเฟียหนุ่มไว้แน่น จอมทัพมองสภาพน่าเอ็นดูของคนบนตักอย่างพึงพอใจ
“อ๊ะ อ๊าสสสส์"
ด้วยฤทธิ์ยาหรืออะไรก็ตามที่ทำให้มิถุนาดูยั่วยวนมากกว่าปกติ ดวงตาชุ่มน้ำตา กายขาวแดงระเรื่อ ริมฝีปากสีสดขยับครางอยู่ติดใบหู นั่นทำให้ความอดทนสุดท้ายของมาเฟียหนุ่มขาดผึง เขาสอดแขนขึ้นอุ้มกายเล็ก ช้อนตัวพาไปที่ประตูกระจกติดระเบียง ทันทีที่แผ่นหลังบางแนบกับกระจกเย็นเฉียบ ขาที่แตะพื้นก็สั่นจนแทบยืนไม่ไหว มิถุนาได้ยินเสียงฝน...เขาเพิ่งรู้ตัวว่าฝนตกมาได้สักพักแล้ว
ขาข้างหนึ่งถูกรั้งขึ้น จอมทัพส่งด้ามรักกระแทกเข้าไปทันทีแบบไม่หยุดพัก มิถุนาแทบขาดใจตายอยู่ในอ้อมกอดนั่น แรงกระแทกหนักหน่วง ทั้งเบียดเสียดจนแทบไหม้ จอมทัพกระแทกเข้าไปถี่ยิบจนมิถุนาแทบคลั่ง ความเสียบปลาบแล่นไปทั่วทุดอณู
“อ๊ะ...อา...อ๊าาาส์"
มิถุนากอดอีกฝ่ายแน่น ตะกายสูดอากาศหายใจ แก่นกายแข็งขืนยังขยับเข้าออกและสอดใส่อย่างไม่ปรานี มิถุนาเจียนตาย ไม่ใช่เพราะทรมาน แต่เพราะรู้สึกดีจนทรมาน ความรู้สึกบางอย่างคับแน่นอยู่เต็มช่องอก ราวกับลูกโป่งอัดอากาศ มิถุนาไม่รู้ตัว แต่ก็ร่อนสะโพกรับทุกแรงกระแทก
“อื้อออ อื้อออ"
“รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ?” คำถามของมาเฟียหนุ่มเหมือนดูถูก แต่มิถุนาไม่ปฏิเสธ กลับกันเมื่ออีกฝ่ายโน้มหน้าลงมา เข้ากลับรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ จูบที่เต็มไปด้วยความร้อนแรงนั้น เร่งให้ส่วนที่เชื่อมต่อกันร้อนขึ้นเรื่อยๆ จอมทัพไม่หยุดอัดสะโพกเข้าไปในช่องทางที่ทั้งรับและรัดเขาอย่างพอดิบพอดี
แรงกระแทกโถมใส่ถี่ยิบ มิถุนาครางเสียงหวานราวกับจะขาดใจ จอมทัพยกยิ้ม ยิ่งช่องทางรักรัดเข้าแน่นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเสือกกายเข้าหาเท่านั้น มิถุนาเปรียบเหมือนยาเสพติดชั้นดี ทั้งหอมหวาน ทั้งอร่อย...จอมทัพอัดสะโพกแรงๆเข้าหาอีกสามสี่ที่ก่อนหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางคับแคบจนหมดสิ้น มิถุนาตัวสั่นเทิ้ม สะโพกบางกระตุกก่อนปลดปล่อยตามออกมา ทันทีที่ทุกอย่างจบลง มิถุนาก็ทรุดตัวลงแทบจะทันที
จอมทัพประคองกายบางเอาไว้ บดจูบอย่างบ้าคลั่ง รสสัมผัสวาบหวามทำเอามิถุนาใจสั่น เหมือนว่ายายังไม่หมดฤทธิ์ ทั้งๆที่แทบขาดใจแล้ว แต่ช่องทางรักยังขมิบรัดแก่นกายของอีกคนไว้ราวกับไม่อยากให้หายไปไหน
“อา...อีกแล้วเหรอ?”
มิถุนาหอบหายใจ น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยราวกับหยอกล้อนั่นทำให้มิถุนารู้สึกละอายใจอย่างไม่สามารถอธิบายได้ แต่ถึงอย่างนั้น...ร่างกายขาวจัดก็ยอมให้ใครอีกคนล่วงล้ำเข้ามา...ล่วงล้ำเข้ามาอีกครั้งและอีกครั้ง โดยไม่สามารถต้านทานได้...
-
มิถุนาสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเกือบๆเที่ยงด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังลั่นห้อง ความปวดเมื่อยและความเจ็บปวดตรงช่องทางด้านหลังทำให้เขาขยับตัวได้อย่างยากลำบาก...เพดานเดิม...ห้องเดิม อย่างน้อยมิถุนาก็ดีใจที่เขาไม่ได้ถูกพาตัวไปที่ไหน อย่างน้อย...เขาก็ปลอดภัยอยู่ในห้องของเขา
ที่นอนด้านข้างว่างเปล่า จอมทัพไม่อยู่แล้ว หลังจากผ่านเมื่อคืนมาอย่างเร่าร้อน มิถุนาจำไม่ได้ว่าเขาปลดปล่อยไปกี่ครั้ง ยานรกนั่นทำให้เขาสลบอยู่ในอ้อมกอดของจอมทัพ มิถุนาตัวเปลือยเปล่านอนหลับอย่างสบายอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนามาตลอดคืน เขาถอนหายใจเบาๆ ระหว่างที่โทรศัพท์ยังไม่หยุดแผดเสียง...
มิถุนาเหลือบเห็นกล่องสี่เหลี่ยมอะไรบางอย่างวางอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง เขาจึงค่อยๆเดินไปดู...แล้วก็กระจ่างเมื่อมันคือกล่องมือถือเครื่องใหม่...พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็นึกหงุดหงิดใจ จอมทัพคงซื้อมาใช้คืนสินะ ไม่รู้ว่าจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร จะหาอะไรมาทดแทนงั้นหรือ ทำไปทำไม...ในเมื่อคิดจะทำลายมันตั้งแต่แรกแล้ว
มิถุนาค่อยๆแกะกล่องออก ปรากฏหน้าจอที่สว่างวาบเป็นชื่อของพี่นัชชา มิถุนากดรับด้วยน้ำเสียงหน่อยอ่อน
“สวัสดีครับ พี่นัชชา?”
(มิเหรอจ๊ะ...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นไหม? พี่ติดต่อมิไม่ได้เลย) พี่นัชชาส่งเสียงร้อนรนมาตามสาย มิถุนาหลับตาลงช้าๆอย่างเจ็บปวด
“คือ......" มิถุนาเม้มปากแน่น "ไม่ครับ...ไม่มีอะไร...เขาคงรอไม่ไหว" มิถุนาเลือกที่จะโกหกไปแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะเขาแค่พยายามลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
เขาเริ่มทำใจยอมรับมันได้แล้ว เพียงแค่ยอมรับไม่ได้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ไปอีกกี่ครั้งกี่คราวกัน จอมทัพถึงจะพอใจ
(โอย...ได้ยินแบบนั้นพี่ก็ดีใจ) พี่นัชชาว่าเสียงใส (สรุปว่าถ่ายแบบเลื่อนไปเสาร์นี้นะจ๊ะคนสวย แล้วก็เย็นนี้มีงานด่วนเข้ามา ทางแบรนด์เจาะจงตัวมิเลย สนไหม?)
“งาน...อะไรครับ" จอมทัพอีกแล้วสินะ
(เดินแบบจ้ะ เดินแบบงานการกุศลของคุณหญิงลักษิกานต์ การงานกุศลแท้ๆแต่เขาเสนอเงินมาหกหลักเลย เดินชุดเดียว ชุดฟินนาเล่จ้ะ)
“แล้วตะวันกับปรางล่ะครับ?”
(ตะวันไม่ได้เดินจ้ะ แต่เห็นตะวันบอกว่าจะไปเจอมิที่งาน ส่วนปรางรับงานไปแล้ว ตอนนี้น่าจะถ่ายแบบอยู่มั้ง เดี๋ยวไปเจอกันที่นั่นเลย)
“ครับ...งั้นจะเจอกันกี่โมงดีครับพี่นัชชา"
(พี่ไปรับตอนสี่โมงแล้วกันจ้ะมิ หาอะไรทานรองท้องไว้ก่อนเลยแล้วกัน)
“ครับ"
มิถุนากดตัดสาย ก่อนที่จะลงมือสำรวจมือถือเครื่องใหม่ นอกจากข้อมูลที่ต้องซิงค์กับคอม ข้อมูลสำคัญๆที่ต้องใช้ทำงานเช่นเบอร์โทร มิถุนามีครบเหมือนเดิมหมด ว่าแล้วก็อดทึ่งกับพวกลูกน้องของจอมทัพไม่ได้ ว่าเป็นคนหรือซุปเปอร์แมนกัน ถึงทำเรื่องแบบนี้ได้
กายขาวลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำ มิถุนาหยุดสำรวจตัวเองหน้ากระจก รอยจูบยังคงย้ำถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น แต่มิถุนาเรียนรู้แล้วที่จะไม่ขัดขืน ไม่มีอะไรดีขึ้นมา มีแต่แย่ลงกับแย่ลง หากเขาไม่ยอม จอมทัพก็จะหาเรื่องเลวร้ายต่างๆมาข่มขู่เขา จอมทัพทำได้ทุกอย่าง ราวกับว่าโลกทั้งใบหมุนรอบตัวเองอย่างไรอย่างนั้น
มิถุนากินข้าวไปนิดหน่อยแม้ว่าจะหิวมากจากเมื่อคืนก็ตาม แต่เพราะต้องเดินแบบ ทำให้กินเยอะมากไม่ได้ เขาเลือกสลัดเบค่อนกับอาหารเสริมหนึ่งแก้ว จากนั้นก็แต่งตัวรอพี่นัชชามารับ บาดแผลด้านหลังไม่เจ็บเท่าครั้งแรก แต่เวลาเดินเหินไปมาก็ทำเอาปวดแปลบเหมือนกัน แต่งานคือเงิน และ เงินก็คืองาน มิถุนาไม่อยากหยิ่งปฏิเสธงานให้เสียเรื่องหรือเสียน้ำใจใคร แม้ว่าจะมีเหตุผลจำเป็นก็ตาม เขาจึงตกปากรับคำไปจนได้
พี่นัชชามารับเขาตามเวลา และพาเขามุ่งสู่ห้างสรรพสินค้าดังใจกลางเมือง ซึ่งมีฮอลล์หรูไว้ใช้สำหรับจัดงานต่างๆ เช่นเดียวกับงานเดินแบบการกุศลในวันนี้
มิถุนาเดินตามผู้จัดการส่วนตัวเข้าไปยังส่วนจัดงาน เลาะไปยังห้องแต่งตัวบริเวณหลังเวที นางแบบนายแบบมากหน้าหลายตาต่างนั่งแต่งตัวกันอยู่ในห้องนี้ เพราะว่าเป็นงานการกุศลนั่นเอง ตะวันถึงมาด้วย ซึ่งสาเหตุที่ตะวันมาก็คงไม่พ้นแทนไทที่คงมาร่วมงานแทนคุณพ่อ
มิถุนาทักทายรุ่นพี่ร่วมวงการหลายๆคนก่อนไปนั่งที่เก้าอี้ว่างที่ทางทีมงานจัดให้ ระหว่างนั้นก็นึกแปลกใจเล็กน้อยกับสิทธิพิเศษที่ตัวเองได้รับ ไม่ว่าจะเป็นโซนพิเศษที่แยกออกมาจากความวุ่นวาย รวมถึงห้องแต่งตัวที่แยกไว้สำหรับมิถุนาเดี่ยวๆ พอถามพี่นัชชา พี่นัชชาก็บอกว่า คงเป็นเพราะมิถุนาเดินแบบชุดพิเศษนั่นเอง มิถุนาทำทีเหมือนรับรู้ ทั้งๆที่ในใจรู้ดีว่าไม่ใช่...
แน่นอนว่ามีนางแบบนายแบบหลายคนเขม่นเขาด้วยเหตุผลเพียงเท่านี้ โดยเฉพาะเมนี่ มิถุนาเชื่อแล้ว เมนี่คงไม่อยากให้ใครเหนือกว่าเธออย่างที่เฌอปรางบอกจริงๆ เพราะหล่อนนั่งจิกมิถุนาตั้งแต่มิถุนาเดินมานั่งตรงโซนพิเศษแล้ว แต่มิถุนาทำเป็นไม่สนใจเพราะขี้เกียจต่อความยาวกับเรื่องพรรค์นั้น แม่สอนเขาเสมอว่าอย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ
“มิ!”
ระหว่างที่ช่างแต่งหน้ากำลังลงรองพื้นให้เขาอยู่ ตะวันก็เดินเร็วๆเข้ามาหาโดยมีคุณแทนไทเดินตามมาด้วย ความเหนื่อยล้าตลอดอาทิตย์ผสมกับเรื่องเมื่อคืนนี้แทบหายวับไปกับตาเมื่อตะวันโผกอดมิถุนาแน่นโดยไม่แคร์ว่ารองพื้นจะเลอะเสื้อผ้าหรือไม่ นั่นเหมือนกำลังใจที่ดีที่สุดของมิถุนาในตอนนี้
“ตะวัน คุณท็อป"
“สวัสดีครับมิ" แทนไทยกยิ้มบางๆ
“โอ้ย คิดถึงมิจังเลย ได้ข่าวว่างานยุ่งมากกก ดีใจด้วยนะ" ตะวันยิ้มจนตาหยี "แต่ฉันน่ะ ไม่ดีใจเลยสักนิด ได้เจอแต่ยัยปรางคนเดียว คิดถึงมิมากเลยอ่ะ นี่ผอมลงด้วยนี่ กินเยอะๆสิ" ตะวันใส่ทีละหลายเรื่องจนมิถุนาไม่รู้ว่าจะเลือกฟังเรื่องไหนก่อนดี
“ฮ่าๆๆ เราสบายดี นี่เราควบคุมน้ำหนักอยู่น่ะ เดี๋ยวมีถ่ายแบบของปกนอก เราไม่อยากให้ช่างภาพต้องเหนื่อยรีทัชเยอะ"
“มิก็พูดไป นี่ผอมเกินไปแล้วเหอะ"
“เอาน่า เดี๋ยวเสร็จงานแล้วเราไปกินข้าวกันนะ" มิถุนาเอ่ยชวน นั่นทำให้ตะวันดูอารมณ์ดีขึ้น
“เอาสิ เราอยากกินซูชิเด็นอ่ะ ไปกันๆ"
“ได้เลย" ตะวันพยักหน้ารับอย่างกะตือรือร้น ก่อนจะหันกลับไปหาแทนไททันทีที่อีกฝ่ายสะกิด
“ตะวัน เดี๋ยวผมต้องออกไปทักทายกับเพื่อนคุณพ่อ คุณจะไปด้วยกันหรืออยู่กับมิก่อน"
“จะออกแล้วเหรอพี่ท็อป งั้นเราไปด้วย เดี๋ยวจะไปนั่งรอด้านนอก อยู่ตรงนี้ก็เกะกะ" ตะวันตอบ "แต่เราไม่ตามพี่ท็อปไปทักทายใครนะ" มีการยื่นคำขาดด้วย
“ครับๆ งั้นผมไปก่อนนะมิ"
“ฮะ ฝากดูแลตะวันด้วย"
มิถุนายิ้มบางๆเมื่อคู่รักจูงมือกันออกไปแล้ว ก่อนหันไปพยักหน้าให้กับช่างแต่งหน้าให้ทำหน้าที่ต่อ มือบางพลิกเปิดนิตยสารอ่านฆ่าเวลาไปเรื่อยเปื่อย เป็นนิตยสารวัยทำงานประจำเดือนนี้ เขาพลิกอ่านบทสัมภาษณ์ไปเรื่อยๆก่อนสะดุดลงที่หน้าหนึ่ง บทสัมภาษณ์ของใครบางคน...
จอมทัพ เศรษฐโชติ
บ้าไปแล้ว ขนาดในนี้ก็ยังตามมาหลอกหลอนอีกหรือไง!
มิถุนาทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเปิดพลิกหน้าต่อไป แต่ตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นบทสัมภาษณ์บางประโยคพอดิบพอดี
มุมมองความรักของคุณจอมทัพเป็นอย่างไรเหรอคะ?
“ผมไม่มีทัศนคติเรื่องนี้เป็นพิเศษครับ ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องความรักเท่าไหร่ แน่นอนว่าผมยังไม่มีแฟนด้วย แต่ถ้าคุณจะให้ผมตอบจริงๆ ความรักของผมคือการเป็นเจ้าของครับ"
มิถุนาอดไม่ได้ที่จะเบ้หน้า สมแล้วที่ประโยคนี่จะเป็นคำตอบเห่ยๆของจอมทัพ เป็นเจ้าของงั้นเหรอ? แล้วถ้าคุณมาเฟียเขาจะรู้ตัวสักนิดว่ามีบางอย่างที่เขาไม่สามารถครอบครองหรือถือเป็นเจ้าของได้ เขาจะรู้สึกยังไง? บางอย่างอย่าง...เช่น
หัวใจของมิถุนา
หน้าจอแท็ปเล็ตปรากฏชาร์ตที่กำลังขึ้นลงของตลาดหุ้น มาเฟียหนุ่มกำลังเพ่งความสนใจกับมันเป็นพิเศษ เขาขายได้กำไรไปมากโขหลายตัวแล้ว ไม่รู้ว่าวันนี้มีอะไรดีกัน ไม่สิ...มันอาจจะดีมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วยซ้ำ
มาเฟียหนุ่มยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะชะงักเมื่อไอแพดในมือไม่ใช่สิ่งที่น่าสนใจที่สุดอีกต่อไป ทันทีที่เลขาคนเก่งอย่างเจย์เดินเข้ามาในห้องพร้อมซองเรียบหรูในมือ
“นายท่านครับ"
“ว่ามา"
เจย์วางซองลงตรงหน้าเจ้านายของตนเอง จอมทัพเหลือบมองชื่อคนส่งกับรายละเอียดนิดๆหน่อยๆก่อนเบนสายตากลับมาสนใจไอแพดอีกครั้ง
“ก็บริจาคให้คุณหญิงไปสักห้าแสนก็ได้ หรือสักล้าน แล้วแต่นายจะจัดการก็แล้วกัน...”
“ไม่ใช่ครับ" เจย์แย้งอย่างนอบน้อม
“อะไร?”
“คุณมิถุนาจะเดินแบบให้กับงานนี้ ผมเพิ่งบอกให้เอเจนซี่จัดการมอบงานให้คุณมิถุนาเมื่อเช้านี้เอง" เจย์ว่า เหลือบตามองปฏิกิริยานายท่านของตนเงียบๆ
“งั้นหรือ?”
“ครับ"
จอมทัพวางไอแพดลงบนตัก เขาเม้มปากนิดหน่อย มีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเหลือบมองหน้าเจย์แล้วเอ่ยถาม
“ถ้าสมมติว่าฉันจะเอากระต่ายมาเลี้ยงไว้ที่เซฟเฮ้าส์สักตัว นายจะดูแลไหวไหม?” เจย์ชะงักนิดหน่อยกับคำถามแปลกๆของผู้เป็นนาย
“ครับ? กระต่าย? ผมว่าถ้านายท่านอยากเลี้ยงสัตว์สักชนิด เป็นสุนัขตัวเล็กๆน่าจะดีกว่...”
“ไม่ล่ะ...ต้องเป็นกระต่าย" จอมทัพผุดยิ้มเล็กๆที่ริมฝีปาก จังหวะนั้นเองที่เจย์คิดว่าตัวเองเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว
“ครับ ผมดูแลไหวครับ" เขาตอบเรียบๆให้กับเจ้านายของเขา จอมทัพจึงพยักหน้ารับและลุกขึ้นยืนสวมเสื้อสูท
“บอกวิคเตอร์ให้เตรียมรถ ฉันจะไปร่วมงานของคุณหญิง"
มีอะไรบางอย่างที่ทำให้วันนี้ของมิถุนาดูน่ากังวลใจชอบกล
มิถุนายืนรอคิวของตนเองอยู่ทางด้านหลังเวทีโดยมีเฌอปรางที่เดินชุดของตนเองเรียบร้อยแล้วยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆกัน นางแบบและนายแบบหลายคนผลัดเปลี่ยนกันขึ้นไปเดินหลายรอบแล้ว มิถุนาไม่ควรตื่นเต้นเท่าไหร่นัก งานเดินแบบเป็นงานที่เขาทำประจำ แต่ก็จำได้ว่าครั้งแรกนั้น เขาตื่นเต้นจนตัวสั่น แต่พอมันผ่านไป ทุกอย่างก็ไม่มีปัญหา มิถุนาไต่ขึ้นในระดับมืออาชีพเรื่อยๆ จากรุ่นน้องกลายเป็นรุ่นพี่ คลื่นลูกใหม่หลายลูกพัดเข้ามา มิถุนารู้สึกขอบคุณหลายๆอย่างที่ทำให้เขายังยืนหยัดอยู่ในวงการนี้ได้
แต่วันนี้เขากลับรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ ทั้งตื่นเต้นและหัวใจเต้นแรง มือก็ยังชื้นเหงื่อ แน่นอนว่าเฌอปรางที่กำลังกุมมือเขาอยู่คงรู้สึก แต่มิถุนาไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมเป็นเช่นนั้น
ใกล้จะถึงคิวแล้ว เบอร์ก่อนหน้ามิถุนากำลังจะเดินขึ้นไป เฌอปรางยิ้มให้เพื่อนรักก่อนกระชับมือมิถุนาเบาๆ
“สู้ๆนะมิ วันนี้มิก็สวยกว่าฉันอีกแล้ว" เธอพูดทีเล่นทีจริง
“บ้าน่า ขอบคุณนะ"
“อืม"
“เบอร์77เตรียมตัวครับ ชุด The Mermaid Tears” มิถุนาได้ยินเสียงสต๊าฟฟ์เรียกเขา เขาพยักหน้าให้กับเฌอปรางก่อนจะก้าวไปยังบันไดทางขึ้น วันนี้มิถุนาสวมชุดราตรีคล้องคอสีฟ้าเทอร์ควอยซ์ มีลูกปัดเม็ดร้อยเรียงตัวไล่สียาวรอบตัวจรดปลายเท้า ใบหน้าแต่งแต้มด้วยสีฟ้าซึ่งเป็นสีของธีม ตั้งแต่แวบแรกที่มิถุนาเห็นชุดก็รู้สึกได้ว่ามันสวยมากจริงๆ
“ฮะ"
“คุณมิสวยมากครับ สู้ๆนะครับ" สต๊าฟฟ์เอ่ยให้กำลังใจ ซึ่งมิถุนาก็ยิ้มรับอย่างน่ารักจนสต๊าฟฟ์หนุ่มถึงกับใจเต้น เขาเกิดรู้สึกเสียดายเบาๆที่มิถุนาไม่ใช่ผู้หญิง
“โอเคครับ ไปเลย"
ชุดที่มิถุนาสวมใส่อยู่ในคอลเลคชั่นล่าสุดของลูกสาวคุณหญิง ที่วันนี้ เธอได้จัดงานขึ้นและได้ให้ลูกสาวนำแบรนด์ของตนเองมาเป็นส่วนหนึ่งในการหารายได้สมทบทุนช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาสและเด็กพิการ โดยรายได้ของการซื้อชุดของคอลเลคชั่นใหม่จะมอบให้การกุศลครึ่งหนึ่ง
มิถุนาก้าวขึ้นตามขั้นบันไดอย่างระมัดระวังก่อนเดินออกไปยังรันเวย์ด้วยความมั่นใจ เสียงปรบมือดังลั่นไปทั่วฮอลล์ งานการกุศลเต็มไปด้วยคุณหญิงคนนายที่งัดเครื่องเพชรออกมาสวมใส่แข่งกันเต็มไปหมด แต่ถึงจะเป็นงานแบบไหน มันก็คืองานของมิถุนา หน้าที่ที่เขาจะต้องพรีเซนต์สิ่งที่ตนเองสวมใส่ ดวงหน้าสวยแจกยิ้มให้กับกล้องรอบทิศที่สาดแฟลชเข้าหา มิถุนาก้าวตามจังหวะคุ้นเคย เขาเห็นตะวันกับแทนไทนั่งอยู่ติดเวทีด้านซ้าย ตะวันโบกมือให้เขาแล้วส่งยิ้มกว้างให้ ร่างโปร่งบางราวกับผู้หญิงหยุดลงตรงหน้าเวทีก่อนยืนโพสท์ให้นักข่าวถ่ายภาพอยู่สักพัก
เสียงเพลงอิเลคโทรนิกซ์แดนซ์บีทหนักๆดังก้องอยู่ในหู แสงสปอร์ตไลท์กับแสงแฟลชทำให้มิถุนามองไม่เห็นอะไรมากนัก เขาเชิดหน้าขึ้นตรงตามแบบที่ได้รับการฝึกมาพร้อมฉีกยิ้มให้กล้องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหมุนตัวกลับ ดวงตากลมโตกวาดไปรอบทิศ ก่อนชะงัก เมื่อเห็นใครบางคน...ใครบางคนนั่งอยู่บริเวณฟร้อนท์โรลล์ ที่นั่งวีไอพีของค่ำคืนนี้
จอมทัพ...
วินาทีนั้นมิถุนาหัวใจกระตุก เขาสะดุดเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับล้มคะมำลงไป มิถุนาตกใจแต่ก็รีบดึงสติกลับมา ด้วยคำว่ามืออาชีพที่ปะหน้า มิถุนาจึงต้องฝืนยิ้มแม้ว่าสายตาดุดันนั่นจะยังคงจ้องตรงมาที่เขาไม่หยุด เขารู้สึกได้แม้ว่าจะหมุนตัวกลับเขาไปแล้ว จอมทัพยังคงมองตรงมาที่เขา มองตามเขา สายตาเหมือนสิงโตกำลังออกล่ากระต่ายป่า...ราชสีห์ตัวโตผู้แสนดุร้าย
ทันทีที่มิถุนาก้าวเข้าหลังเวที เขารีบสูดอากาศหายใจเฮือกใหญ่ก่อนยิ้มให้กับเจ้าของแบรนด์ชุดที่ตนเองสวมใส่อยู่และรับดอกไม้จากสต๊าฟฟ์ หน้าที่ยังไม่จบ เขาต้องเดินจูงมือเจ้าของแบรนด์ออกมาหน้าเวทีเพื่อเป็นการเปิดตัวดีไซเนอร์ มิถุนาฉีกยิ้มอัตโนมัติเมื่อก้าวขึ้นบนเวที สายตาเขาปะทะกับจอมทัพอีกแล้ว...อีกแล้ว
“และนี่คือคุณสิรีนาถ เตชะรัชสุชา ผู้อยู่เบื้องหลังคอลเลคชั่นที่เราได้เห็นไปเมื่อครู่นี้ค่ะ ควงคู่มากับนายแบบคนสวย คุณมิถุนา จิรวนนท์ ในชุดสุดท้ายของคำคืนนี้อย่าง The Mermaid Tears นะคะ งดงามมากจริงๆค่ะ"
มิถุนามอบช่อดอกไม้ให้กับเจ้าของคอลเลคชั่นก่อนยืนถ่ายภาพร่วมกัน จากนั้นนางแบบนายแบบทั้งหลายก็เดินออกมาโชว์ตัวอีกครั้ง มิถุนารู้สึกว่าตัวเองฉีกยิ้มได้จอมปลอมมาก หัวใจของเขาในเวลานี้ขุ่นข้นเหมือนทะเลเวลามีพายุเข้า ตะกอนลอยคว้างเต็มไปหมด มิถุนาไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด ไม่คิดด้วยว่าจะได้มาเจอกับคนๆนั้นที่นี่
เสียงปรบมือดังกึกก้อง ก่อนที่พวกเขาจะต้องอยู่ถ่ายรูปรวมให้กับนักข่าวอีกหลายนาที ทันทีที่แฟชั่นโชว์จบลง มิถุนาก็รีบเดินลิ่วกลับไปที่หลังเวทีโดยไม่คิดที่จะรอเฌอปราง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบจะหลุดจากออก มิถุนาไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจอมทัพมาทำไม ได้แต่ภาวนาว่าเหตุผลที่มาที่นี่จะไม่ใช่การมาเอาตัวเขาไปไหนอีก...
“มิ...มาถ่ายรูปกัน...” เสียงเฌอปรางดังขึ้นพร้อมกับมือถือในมือ มิถุนาหลุดจากผวงความคิดก่อนหันไปยิ้มให้กับเพื่อนรัก
“อ่ะ...อืม"
“เป็นอะไรไป ทำไมดูหน้าซีดๆ"
“ปละ...เปล่าๆ เราไม่ได้เป็นอะไร" เสียงหวานปฏิเสธ เฌอปรางจ้องหน้ามิถุนาอีกนิดหน่อยแล้วก็พยักหน้า
“โอเคๆ"
พวกเขายืนถ่ายรูปกันสองสามรูปก่อนมิถุนาจะขอแยกตัวไปเปลี่ยนชุด มิถุนาอยากรีบออกจากที่นี่ โดยลืมฉุกคิดไปว่า ต่อให้หนีไปที่ไหนก็ตาม จอมทัพก็จะตามตัวมิถุนาเจออย่างแน่นอน
กายขาวรับเสื้อผ้าของตนจากฝ่ายคอสตูมก่อนเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเองไป มิถุนาถอดชุดราตรีออกแล้วเอื้อมส่งคืนให้กับสต๊าฟฟ์ด้านนอก ก่อนสวมชุดของตนเองกลับอย่างรวดเร็ว นายแบบคนสวยยืนสำรวจตนเองหน้ากระจกอยู่สักพักก่อนคว้ากระเป๋าสะพายแล้วเปิดม่านออกมา ควานหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาพี่นัชชาให้เร็วที่สุด
แต่มิถุนาคิดผิดไปเสียแล้ว เพราะทันทีที่ผ้าม่านถูกกระชากออก เขาก็ตกใจแทบล้มทั้งยืน เมื่อผู้ชายในชุดดำเกือบสิบคนยืนรอเขาอยู่ด้านหน้า ไม่มีท่าทีคุกคาม แต่มิถุนารู้ดีว่าพวกเขาไม่มีทางให้มิถุนาขัดขืนไปไหนได้ มิถุนาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นแบบนี้ ท่ามกลางความงุนงงของนางแบบนายแบบและสต๊าฟฟ์คนอื่นๆ เฌอปรางก็เดินลิ่วเข้ามา
“มิ! นี่อะไรกัน พวกคุณมาดักรอเพื่อนฉันทำไม" เสียงแหลมกรีดถามอย่างไม่พอใจ
“ผมวิคเตอร์ โหลว เลขาของคุณจอมทัพ" ชายในชุดดำที่ยืนประจันหน้ากับมิถุนาบอก "ผมมารับตัวคุณมิถุนา"
“รับตัวมิ? เพื่อนฉันไปทำอะไรให้หรือไง? หา?” เฌอปรางท้าวสะเอวขมวดคิ้วมุ่น ในระหว่างนั้นมิถุนาก็จับต้นชนปลายได้ถูกเสียที มิถุนารีบดึงตัวเฌอปรางไว้ด้านหลังของตนเอง เพราะรู้ดีว่าตนเองควรรับมือกับมาเฟียหนุ่มยังไง และร่างกายของเขา...คือคำตอบที่น่าเศร้าแต่ดีที่สุด
“ผมจำเป็นต้องไปเหรอครับ?” มิถุนารู้ดี อย่าเอาไม่ซีกไปงัดไม้ซุง การขัดขืนจอมทัพให้ผลร้ายกาจ และครั้งนี้ก็ไม่ใช่เขาคนเดียวที่จะได้รับผลกระทบบ้าๆนั่น แต่มีทั้งเฌอปราง เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆด้วย ที่สำคัญ การประนีประนอมดูจะเป็นสิ่งที่ควรทำมากที่สุดในตอนนี้
“ครับ" วิคเตอร์ตอบ นัยน์ตาของมิถุนาหม่นแสงลงทันที
มิถุนายังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไรเพิ่มเติม เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นอีกระลอกเมื่อประตูห้องแต่งตัวเปิดออกพร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามา...มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับเจย์ เขากวาดสายตาไปทั่วแล้วหยุดลงที่มิถุนา มิถุนาชะงัก ส่วนเฌอปรางกุมมือเขาไว้แน่น...
“นี่อะไรกันน่ะมิ!?” เฌอปรางถามอย่างไม่เข้าใจ มิถุนารู้แล้ว...ว่าไม่มีทางรอดไหนเหลือให้กับเขาอีกแล้ว
“เรื่องมันยาวน่ะปราง เดี๋ยวไว้เรากลับมาแล้วเล่าให้ฟังนะ" เสียงหวานเอ่ยกับเพื่อน เจือความอ้อนวอนอยู่ในนั้น ยิ่งเห็นเฌอปรางส่งสายตาไม่เข้าใจพร้อมความห่วงใยเท่าไหร่ มิถุนาก็รู้สึกผิดเท่านั้น
“แต่...” มิถุนาห้ามเฌอปรางด้วยแววตา ก่อนที่จอมทัพจะเดินเข้ามาหาเขา...
“เรียบร้อยหรือยัง? ฉันมารับนาย"
รับไปไหน?......มิถุนาได้แต่ตั้งคำถามขึ้นในใจแต่ไม่เอ่ยออกไป เพราะรู้ดีว่าจอมทัพคงไม่อยากตอบคำถามโง่ๆนั่น และถึงจะไปไหนที่มิถุนาไม่อยากไป เขาก็จำต้องไป
“ผมขอเก็บของก่อน"
“ได้โทรศัพท์หรือยัง?” จอมทัพเอ่ยถามพร้อมมองหน้าเขาด้วยท่าทางนิ่งๆ
“ครับ"
“รีบเก็บของซะ ฉันไม่ชอบรอนาน นายก็รู้"
มิถุนากวาดข้าวของของตนลงกระเป๋าแล้วถอนหายใจเบาๆก่อนเดินกลับไปหามาเฟียหนุ่มที่ห้อมล้อมไปด้วยลูกน้องกว่าสิบชีวิต จอมทัพยิ้มอย่างพึงพอใจที่วันนี้มิถุนาไม่พยศกับเขา...ริมฝีปากบางนั้นลอยเด่นยั่วเย้าให้เขาอยากจะปล้ำจูบเสียเหลือเกิน เพียงแต่ไม่ใช่ตอนนี้...เขาไม่อยากให้ใครรู้หรอกว่ามิถุนาหวานแค่ไหน
“ผมพร้อมแล้ว"
“ดี" จอมทัพรั้งเอวบางให้อีกฝ่ายเข้ามาชิดตัวตนเองมากขึ้น มิถุนาได้แต่เม้มปากแน่น อดทนต่อสายตาที่จ้องมองมา...เขาเห็นเมนี่มองมาอย่างไม่พอใจ เห็นตะวันกับแทนไทและพี่นัชชาที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาพร้อมสายตาตื่นตะลึง แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย แค่ปฏิเสธยังทำไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายคือจอมทัพ...มาเฟียหนุ่มที่อยู่เหนือกฏหมายทั้งปวง
“วิคเตอร์ เตรียมรถกลับเซฟเฮ้าส์ บอกพ่อบ้านเจียงเตรียมดินเนอร์ให้เรียบร้อยด้วย"
“ครับ"
จอมทัพออกเดินนำตามด้วยเลขาทั้งสองและมิถุนาในวงแขนที่ราวกับคุกที่มองไม่เห็น มิถุนาเดินผ่านคนนับสิบที่ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำราวกับบรรยากาศโดนแช่แข็ง วิคเตอร์เดินนำเจ้านายไปยังทางออกที่ใกล้ที่สุด และหลังจากที่ประตูห้องแต่งตัวปิดลง เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ก็ดังขึ้นมาแทบจะทันที...
และที่สำคัญที่สุด มิถุนารู้แล้วว่าคำภาวนาไม่เคยได้ผล เขาควรที่จะเลิกเชื่อในตัวพระเจ้าเสียที
tbc.
ขอบคุณทุกกำลังใจ คอมเม้นท์ กดบวก เป็ด และกำลังใจค่ะ
have a good weekend kaaa
เจอคำผิดฝากบอกกันด้วยจ้า
-
มายาวสะใจมากๆ
-
นู๋มิอดทนอีกนิดนะจ๊ะ ใกล้แล้ววววว
ไอ้คุณจอมทัพพระเอกจอมโหดเริ่มหลงนู๋แล้วววว
รอให้หลงมากกว่านี้ก่อนเถอะ หึหึ ถึงเวลานั้นค่อยเอาคืนให้กระอัก หึหึ :hao3:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ รอตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :กอด1: :L2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:กรี้ดดดดดดดดดนี่กะจะขังหนูมิเลยเหรออออออออออออ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ถ้าจะบอกว่าเกลียดจอมทัพตอนนี้มากๆ จะเป็นรัยมั้ยเนี่ย :z6:
-
ไปอยู่ด้วยแบบนี้หนูมิได้ช้ำกว่าเดิมแน่
-
สงสารมินะ แต่คิดว่าจอมทัพคงจะรักแล้วมั้ง ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านแถมยังมาแบบยาวมากๆด้วย :pig4: :pig4:
-
:katai1: อิตาทัพพีเนี่ย มันน่านัก :z6: น้องมิก้ออย่าไปยอมมันมากนักสิ๊ :m31: แล้วอิตาทัพพีทำแบบนี้เท่ากับหาเรื่องให้มิ นะน่ะ :angry2: เดวบรรดากิ๊กเก่าแกกะจะมารุ่มน้องมิอีก :serius2:
-
มิถุนาาาา มาแล้ววววว :กอด1:
จะไปอยู่ด้วยกันแล้วหรอเนี้ย :impress2:
-
:z1: ชอบมากเลยรีบมาต่อนะ
-
:pig4: ยาวสะใจดีค่ะ :mew1:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
สงสารมิถุนา ถ้าจอมทัพรักก็คงจะดี :hao5: :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยค่าาาา :pig4: :pig4:
เป็นกำลังใจให้จอมทัพ เอ้ย มิถุนานะค้าาา
-
สนุกมากกกกกกก มาต่อไวๆน่ะค่ะ เป็นกำลังไจให้น่ะ สู้ๆ :mew1:
-
ทุกครั้งจบลงที่เตียง หนูมิก็ช้ำไปทั้งตัวทุกรอบ เฮ้อออ
ไม่มีความอ่อนโยนสักนิดเลยเหรอคะ พ่อคุ๊ณณณ
สงสารมิอ่ะ เมื่อไหร่จอมทัพจะรู้ใจตัวเอง แล้วดูแลมิให้ดีกว่านี้สักที
แต่ตอนนี้จะพาไปอยู่ด้วยแล้วนี่เนอะ อิอิ หวังว่าอะไรๆคงดีขึ้นนะ
ปอลอ เรื่องที่คนเขียนแอบน้อยใจกับการทวงนิยาย
เราในฐานะคนอ่านและคนที่ทำงานแล้ว อยากบอกว่า
นิยายของคุณสนุกและน่าติดตามมากๆค่ะ และแต่ละตอนยาวสะใจมาก
เลยทำให้หลายๆคนรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ รวมถึงเราด้วย ^^
แต่ในเรื่องของงาน อันนี้ต้องเข้าใจค่ะ งานคือสิ่งที่เราควมคุมไม่ได้
อาจมีงานด่วนงานเร่ง ทำโอ แก้งาน ส่งงาน ช่วยงานคนอื่น
และอีกสารพัดอย่าง มันคือหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
ในส่วนความคิดเรา ถ้าจะผิดนัดควรมาแจ้ง แค่นั้นแหละค่ะ ที่ต้องการ
แต่ตอนนี้เอามาลงตามสัญญา ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ค่ะ
^_^
เราไม่ได้น้อยใจค่า ไม่มีเล้ยยยย
แค่อยากให้เข้าใจตรงกันน่ะค่ะ ใจเขาใจเรา เราเข้าใจมากๆเลยคนรอก็รอ
เราก็พยายามแต่งให้เร็วที่สุด
ขอบคุณนะคะ
-
อ่านแล้วมัน... อร๊ายยยย :hao7: มากๆๆๆๆ
อ่านแล้วจิ้น อ่านแล้วฟินสุดๆเลยค่ะ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วบรรยายไม่ถูก(แล้วจะเขียนเพื่อ) รู้แต่ว่าชอบน้องมิมากๆๆๆ(ปล.เกลียดพระเอกอ่ะ. มันเลววว) น้องมิทั้งสวยทั้งน่ารักดูเหมาะกับชื่อมิถุนามากๆ
อ่านแล้วสงสารน้องมิ แต่ไม่เป็นไรนะน้องมิ เดี๋ยวรอให้จอมทัพหลงก่อนแล้วเรา(?)ค่อยไปเอาคืนกันนะ
สนุกมากเลยค่ะ อยากกระหน่ำบวกเป็ดมากกก
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ถูกใจป้ามากๆเลยค่ะ
:pig4: :L1: :pig4:
-
อ้าว เหรอคะ สงสัยเราอ่านแล้วเข้าใจผิดเองค่ะ 555
สงสัยมันดึกแล้ว สมองรวน ^^
ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะค้าา ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะจ๊ะ :impress2:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :katai1: :katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :ling1: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ไม่ชอบพระเอกเลย ไม่ชอบคนทำตัวเป็นเจ้าโลกอยากได้อะไรต้องได้อ่ะ หมั่นไส้ :beat:
ขอพาร์ทกรรมตามสนองด้วยนะคะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว ตัวอิมเมจของนายเอกทำให้นึกถึงนักร้องเกาหลีวง Nu'est อ่ะค่ะ คนที่ชื่อเรน (Ren) ลองไปหาดูนะคะ เพราะลงรูปไม่เป็น 5555 เรนเป็นผู้ชายที่สวยมากกกกกก คอนเฟริม์ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก จะรอติดตามค่ะ
-
กรี๊ดดด จอมทัพติดใจจริงจังแล้ว แต่ไว้ใจไม่ได้ ผู้ชายคนนี้มักจะมาเหนือเมฆยังไงพิกล
เกิดซาดิสก์ขึ้นมาอีกมิถุนาจะรอดไหม o22 ประกาศตัวชัดขนาดนี้จะมีใครกล้ายื่นมือเข้ามายุ่งอีกมั้ยเนี่ย
เอาใจช่วยมิถุนา ให้ล่าหัวใจมาเฟียให้ไว หุหุ
-
:katai4: :katai4: สู้ๆๆค่้ะ...นอนรอตอนต่อไป
-
อ้ากกกกกกกกกกก :katai1: :katai1:
เพิ่งเข้ามาอ่านนน (ไปมุดอยุ่รุไหนว่ะ)
คือชอบมากอ่ะครับ แค่ชื่อนี่ก้ เอิ่ม ชอบล่ะ มิถุนา......คึคึ
ว่าแต่ จอมทัพนี่ แอบโหด? :mew5:
ติดตามครับ.........ชอบมากๆ :impress2:
-
:ling1:โอยย อีตามาเฟีย จะเอาหนูมิไปกกที่ไหนนน
แลดูว่าครั้งนี้น้องมิจะไม่ได่กลับคอนโดตัวเองอีกนานแน่ๆ
ต่ออีกนะคะ สนุกกก
-
:m15:
-
สงสารมิอ่าา ไม่ยอมก็ไม่ได้ เดี๋ยวคนทางบ้านจะเป็นอะไรไป
อยากให้สักวันหนึ่ง วันที่จอมทัพรักมิถุนาสุดหัวใจ แล้วให้มิถุนาหนีไป ให้พร่ำพันคำรักมากมาย แต่มิถุนาไม่เชื่อเลย สาธุ!! :call:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ยาวสะใจมากกกกกกก :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หนูมิเอ๊ย ทำใจซะนะลูกนะ ดันไปสวยถูกใจอีตามาเฟียใหญ่ซะนี่
จากคนกลายเป็นกระต่ายน้อยไปละ แถมยังต้องไปอยู่ในกรงทองซะแล้ว
อีตาจอมทัพ หื่นมากกกกกกกกกก :haun4: :jul1: :pighaun:
แต่เราชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :haun4:
-
:mew4: :mew4:
สงสารน้องมิที่สุด คราวนี้น้องก็จะโดน อีกหลายทางจากผู้หญิงของอิตาเถื่อนเก๊ก โดนเฉพาะ แม่นางเมนี่ แน่นอน
แต่เราว่าก็ดีอย่าง ทำให้ เพื่อนทั้งสองคนของน้องได้รับรู้ น้องจะได้มีคนเข้าใจรับฟัง คนช่วย น้องจะได้ไม่ต้องเผชิญเก็บกดรับปัญหานี้ไว้คนเดียว
-
รักกันยากไม่พอ มิถุนาเกลียดพระเอกขนาดนี้ก็บาย
ลุ้นไรไม่ขึ้น555555555555
แต่!!!!จอมทัพหื่นเว่อ แล้วเอาไปอยู่ด้วยนี่มิช้ำตายพอดี
ฮืออออคนใจร้ายคนใจหื่น
-
พระเอกโหดเนอะ ส่วนมิยังคงความรักรักเสมอ
จะพาไปอยู่ด้วยกันแล้ว ^^
-
มิจะกลายเป็นนกน้อยในกรงทองรึเปล่า
-
สงสารมิT^T
จอมทัพยังไม่มีวี่แววจะอ่อนโยนเลย(เพิ่งจะตอนสามนี่นะ) เซฟเฮาส์ฟังดูดีแต่ที่แท้ไม่ต่างอะไรกับกรงขังสำหรับมิหรอก
-
อยากให้มิไปเล่นกล้าม~ :hao7:
อารมณ์แบบ กลับมากล้ามปู ต่อยหน้าอิจอมทัพยับเยิน 55555
หมั่นไส้ คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าโลกมั้งน่ะ
น่าโดนมาเฟียคนอื่นๆตบเกรียนจริงๆ อินจัดละตอนนี้
-
อยากจะกระโดดถีบขาคู่ใส่พระเอกจริงๆ ใจร้ายกับนายเอกมากอ่ะ
-
เจ็บ จี๊ดดดดดด
เลยอ่ะ
:ling1: :ling1:
-
จะพามิไปไหนอะ คงไม่ใช่ว่าจะขังไว้ ไม่ให้ออกไปเจอแสงตะวันเลยนะ :ling1:
มิจะเจออะไรบ้างเนี่ย? :katai4:
-
อร๊ายยยยยยย มารับไปอยู๋ด้วยละอะ :hao6:
อย่างนี้เขาก็เลิฟซีนกันทุกวันละซิ :hao7: ต่ออออออออ
-
ให้กำลังใจหนูมิ & คนเขียนหนูมิ :ped149: :ped149: :ped149:
-
สงสารมิ :mew2: :mew2:
อึก.. แง่งงงๆๆๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ต้องเปลี่ยนวันที่อัพนิยายด้วยค่ะ คนอ่านจะได้รู้ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L1:
ต้องเปลี่ยนวันที่อัพนิยายด้วยค่ะ คนอ่านจะได้รู้ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
โอ้ยเราเสร่อมากกก ขอบคุณมากๆๆๆเลยนะคะที่เตือน
-
หนูมิของช้านนนนน :m15: :m15:
:o12: :o12:
-
มาปูเสื่อ ตีแปลง ถอนหญ้ารอเจ้าค่าาาาาาาาา
-
:hao5:
-
เอาหนูมิไปทำไมมม จอมทัพดูแลดีๆสิแล้วจะเต็มใจให้หึ่ยย
เอาแต่ใจตัวเองจริง สงสารมิอ่าาา
-
ชอบมากๆเลยค่ะ เหมือนคนเขียนจำลองงานที่ตัวเองทำอยู่ปัจจุบันเติมจิ้นอีกนิดอ่านแล้วสมจริงมากค่ะ เพลินมากๆเลย จนเราแอบโรคจิตเวลามีงานเดินแบบพยายามส่อง(นายแบบ)อย่างจริงจัง ฮ่า เผื่อเจอแบบน้องมิบ้าง แต่สไตล์คุณจอมทัพภาวนาไม่อยากเจอเลย กลัวเงิบ 555 เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :-[
-
มาเป็นกำลังใจให้หนูมิ :mew1:
-
หนูมิน่าสงสารจัง :mew4:
-
รีบๆมาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
-
เข้ามาให้กำลังใจคนเขียน :กอด1:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
มิถุนาน่ารักและเข้มแข็งมากๆ
ส่วนจอมทัพก็โหด เถื่อนและบ้าอำนาจซะจริงๆ
เป็นนิยายแนวที่ชอบพอดีเลย แล้วจะติดตามตอนต่อๆไปนะคะ
-
ตอนที่4 : อิสรภาพที่ปลายขอบฟ้า
ขบวนรถหรูฝ่าการจราจรที่ติดขัดของช่วงหัวค่ำบริเวณใจกลางเมืองเพื่อนำมาเฟียหนุ่มและผู้ติดตามกลับไปยังเซฟเฮ้าส์ ที่ๆจอมทัพเชื่อว่าเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด โรลสลอยซ์คันหรูคือรถประจำตำแหน่งของจอมทัพ แน่นอนว่าคนขับจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากวิคเตอร์ ซึ่งรู้ใจเจ้านายตนเองมากที่สุด
มิถุนานั่งนิ่ง ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ จริงๆแล้ว เขาไม่รู้จะกลั่นกรองความรู้สึกในตอนนี้อย่างไรต่างหาก กายขาวนั่งเบียดกับประตูรถฝั่งหนึ่งทั้งๆที่ที่นั่งเหลืออีกเยอะ ส่วนจอมทัพเองก็ไม่ได้พูดอะไร จริงๆแล้วไม่มีใครพูดอะไรต่างหาก รถราคาแพงระยับขนาดนี้แม้แต่เสียงเครื่องยนต์หรือเสียงเครื่องปรับอากาศยังไม่มีเลย ลูกน้องของมาเฟียใจร้ายก็ไม่พูดอะไรสักคำ มิถุนาเดาว่าพวกเขาคงไม่พูดอะไรเกินความจำเป็นอย่างแน่นอน
อึดอัด หวาดกลัว อยากร้องไห้...มิถุนารู้สึกอย่างนั้น ชีวิตต่อจากวินาทีนี้เหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย จะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้...แค่มิถุนาเหลือบเห็นปืนพกของวิคเตอร์ เท่านั้นเขาก็หวาดกลัวจนไม่กล้าขยับ จะโดนเป่าหัวตอนไหนก็ไม่รู้ถ้าจอมทัพเกิดไม่พอใจ เขาไม่เข้าใจ มีเรื่องไม่เข้าใจเต็มไปหมด เขาทั้งโกรธ ตื่นตระหนก กลัว และอื่นๆอีกมากมายแต่ที่ร้ายที่สุดคือเขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกเหล่านั้นออกไปได้ ตอนนี้เหมือนน้ำตาตกใน เขานั่งนิ่งเกร็งในรถของจอมทัพ มุ่งหน้าไปที่ไหนก็ไม่รู้
“จะนั่งเบียดประตูจนถลอกเลยหรือไง?”
เสียงทุ้มโหดของมาเฟียใจร้ายทำให้มิถุนาหันขวับ จอมทัพพูดโดยไม่มองหน้าเขาเลยสักนิด ไม่ทันตั้งตัว แขนเล็กๆก็ถูกกระชากดึงให้ร่างที่เบาหวิวถลาขึ้นไปนั่งบนตักกว้าง มิถุนาตกใจ ทั้งอาย ทั้งโมโห แก้มขาวขึ้นสี ร่างโปร่งบางทั้งดิ้นทั้งสะบัดเพื่อให้หลุดจากพันธนาการทั้งๆที่รู้ดีว่าตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำได้ถึงขนาดนั้น
จอมทัพล็อคกายบอบบางไว้แน่นแนบอก เกยคางไว้ที่บ่าเล็ก ปลายจมูกแตะเบาๆที่ซอกคอ มิถุนาหน้าแดงก่ำ ไม่ใช่บนรถมีเพียงแค่เขากับจอมทัพ ยังมีเลขาของชายหนุ่มถึงสองคน! มิถุนาอายแสนอาย แม้เจย์และวิคเตอร์จะทำเป็นไม่สนใจ แต่แน่นอนว่าพวกเขารู้และเห็นทุกๆอย่าง
“ปละ...ปล่อย คุณทำบ้าอะไรของคุณ!” เสียงหวานวีนลั่น
“หึ...มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว อย่าสะดีดสะดิ้งนัก"
“คุณ อุ๊บ!”
มิถุนาดิ้นขลุกขลัก ริมฝีปากถูกบดขยี้ลงมาอย่างไม่ปรานี ฝ่ามือร้อนที่ลูบคลึงบริเวณสะโพกทำให้เขาเสียววูบไปทุกเส้นประสาท จอมทัพส่งลิ้นเข้ามากวาดลิ้มชิมรสหวานหอมของนายแบบคนสวย เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ น่ากลั่นแกล้งอะไรเช่นนี้ ยิ่งมิถุนาร้องไห้ อ้อนวอน เขาก็ยิ่งไม่เห็นใจ ซ้ำยังอยากกระทำแรงๆเรื่อยไป
“อื้อ!” จนกระทั่งละริมฝีปากออกมา มิถุนาหอบฮั่ก หน้าแดงจัด ทั้งอายทั้งหายใจไม่ทัน ริมฝีปากฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำลายจากพิษจูบแสนรุ่มร้อน เขาไม่กล้ามองไปด้านหน้าด้วยซ้ำ
“ดิ้นอีกสิ" จอมทัพว่าเรียบๆ มิถุนารับรู้โดยสัญชาติญาณว่านั่นคือคำขู่
“ปล่อยผม!”
“เอางั้นหรือ" มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้ม ค่อยๆไล้มือไปตามขาเรียวใต้สกินนี่เนื้อบางสีดำ ก่อนเลื่อนกอบกุมส่วนสำคัญช้าๆ แล้วคลึงมันเบาๆ มิถุนาตกใจแทบสิ้นสติ เขาไม่คิดว่าจอมทัพจะกล้าทำเช่นนี้ต่อหน้าคนอื่น แต่มิถุนาก็ไม่สามารถสะกดกั้นความรู้สึกไว้ได้ เขาเม้มปากแน่น พยายามกลั้นเสียงครางอันเกิดจากความรู้สึกหวามไหว จอมทัพดูถูกเขาด้วยการกระทำหยาบช้า แต่เขากลับรู้สึกสุขสมไปกับมันอย่างห้ามตนเองไม่ได้
“อ๊ะ...คุณ อย่า...อ้ะ"
"ชอบใช่ไหมล่ะ หึ...ครางออกมาสิ ฉันอยากฟัง" นิ้วยาวเลื่อนขยี้ตรงปลายเบาๆ มิถุนาแทบทนไม่ไหว ร่างบางสั่นเทิ้มอย่างน่ากลัว เขาไม่สามารถปล่อยให้เป็นเช่นนี้ได้ เขาไม่หน้าด้านพอที่จะสำเร็จความใคร่ต่อหน้าคนอื่น แต่ก็รู้ดีว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเขาจะแย่ มิถุนาเรียนรู้อย่างหนึ่ง นั่นคือการแลกเปลี่ยน จอมทัพแค่อยากบีบบังคับให้เขาขอร้องและยื่นข้อแลกเปลี่ยน มิถุนาน้ำตาคลอเบ้า ค่อยๆเอื้อมมือแตะมือจอมทัพเบาๆ ก่อนยืดตัวขึ้นจุมพิตมาเฟียหนุ่ม
“ฮึก...ผมขอร้อง อย่าทำแบบนี้กับผม" เสียงหวานอ้อนวอนอย่างสั่นเครือ แต่จอมทัพมองว่ามันช่างน่ารักเหลือเกินจนอดใจไม่ไหว ต้องดูดปากอีกฝ่ายแรงๆ
“แล้วฉันจะได้อะไร"
มิถุนาเม้มปากแน่น “เมื่อไหร่ก็ตามที่ถึงเซฟเฮ้าส์คุณ...”
“อ่าฮะ"
“ผมยอมทุกอย่าง ได้โปรด...” แพขนตาชุ่มน้ำตา จอมทัพกดยิ้มมุมปาก เขารู้สึกพอใจที่มิถุนาผู้แสนเย่อหยิ่งเปิดปากอ้อนวอนเขา
มิถุนาถูกรั้งขึ้นจูบอย่างดูดดื่ม ขาเรียวตวัดคร่อมตักอีกฝ่ายตามแต่จะถูกจัดท่า กลีบปากบนและล่างถูกสลับกันดูดดึง จอมทัพลูบไล้สะโพกแน่นอย่างมันมือ อะไรบางอย่างตื่นตัวอยู่ใต้กางเกงแสล็กและทิ่มต้นขามิถุนา มิถุนาพยายามกลั้นน้ำตา ทั้งๆที่ในใจร้องไห้แทบเป็นสายเลือด
“อา...ฉันอยากกินนายตอนนี้ชะมัด มิถุนา"
เหตุผลเดียวของการชิงตัวมิถุนามา คือมาเฟียหนุ่มแค่ถูกใจเท่านั้นเอง
เซฟเฮ้าส์ของจอมทัพ เศรษฐโชติ คือสิบชั้นบนสุดของอาคารสำนักงานตระกูลหวังที่สูงระฟ้า มีลิฟท์ขึ้นไปโดยตรง พรั่งพร้อมไปด้วยฟิตเนส โรงหนัง ห้องซ้อมยิงปืน ส่วนพักผ่อน สระว่ายน้ำ ห้องสมุด ครัวใหญ่ยักษ์ ที่ซุกหัวนอนของลูกน้องระดับล่างไปจนถึงระดับสูงนับร้อย สองชั้นบนสุดคือส่วนที่พักของจอมทัพ เปิดปิดด้วยระบบแสกนรูม่านตา มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ยุ่มย่ามเข้าไปในที่ๆเป็นส่วนตัวที่สุดสำหรับมาเฟียหนุ่ม นั่นคือเลขาทั้งสอง พ่อบ้านเจียง และพ่อของเขา
จอมทัพไม่เคยพาใครมาที่นี่ แน่นอนว่าเขาหวงความเป็นส่วนตัวที่สุด คู่ควงทุกคนไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาในอาณาเขตของเขา น้อยคนนักที่จะได้เหยียบย่างเข้าไป แต่วันนี้มิถุนาคือคนที่ถูกเลือก มิถุนาไม่รู้จริงๆว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี แน่นอนเขาไม่ดีใจหรอก เพราะมิถุนาไม่ใช่คู่ควง มิถุนาคือกระต่ายของจอมทัพ
เซฟเฮ้าส์ของจอมทัพตกแต่งอย่างหรูหราเทียบได้กับโรงแรมห้าดาว ห้องนอนของมาเฟียหนุ่มกรุด้วยกระจกรอบด้านมองเห็นกรุงเทพฯยามค่ำคืนและแสงสีเกือบทั้งหมด แต่มิถุนาไม่มีโอกาสได้สังเกตมันสักนิด ทันทีที่ประตูเหล็กบานหนาเปิดออก มิถุนาย่างก้าวเข้าสู่อาณาจักรของจอมทัพ มาเฟียหนุ่มปล้ำจูบกระต่ายน้อยของเขาตั้งแต่หน้าประตูห้อง ไม่มีใครตามเข้ามา พวกเขารู้ดีว่านายท่านต้องการเวลาส่วนตัว
มิถุนาถูกโยนลงบนเตียงกว้าง ไม่มีการเล้าโลมใดๆ เขาถูกจับนอนคว่ำ สั่งให้อ้าขา น่าอายนักแต่ก็ต้องทำ เพราะถ้าไม่ยอมทำ จอมทัพจะเป็นคนทำเองแล้วเขาคงเจ็บหนัก มิถุนายอมให้อีกคนเคลื่อนไหวอยู่บนตัวเขา กระแทกกระทั้นเขามา มือเล็กๆทั้งสองจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่น มิถุนากัดผ้าปูที่นอนระงับเสียง เขาไม่อยากให้จอมทัพได้ยินเสียงอันแสนสุขสมของเขา น้ำตาเขาไหลริน มันไม่ได้เจ็บมากมายนัก แต่มันรู้สึกดีจนมิถุนาไม่สามารถโกหกตัวเองได้ ทุกครั้งที่จอมทัพเคลื่อนกายกระแทกจุดกระสันต์ มิถุนาแทบกรีดร้องลั่นและรัดของของมาเฟียหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง
“อ๊ะ...อ๊าาา"
“อาส์...นายรัดของฉันแน่นขนาดนี้เลยเหรอ เดี๋ยวมันก็ขาดหรอก อ้าขากว้างๆ ผ่อนแรงหน่อย" มิถุนาสมเพชตัวเองเหลือเกิน คำพูดต่ำๆนั่นทำให้เขาอับอายยิ่งนัก แต่ช่องทางคับแคบที่รัดจอมทัพไว้แน่นนั้นสวนกับความคิดอย่างสิ้นเชิง มิถุนาเกลือกใบหน้าไปมา เอื้อมมือสัมผัสบั้นท้ายกลมกลึงของตนเองเบาๆและแหวกออกให้ช่องทางค่อยๆคลาย
“ดี...ชอบล่ะสิ เวลาที่ฉันกระแทกนายตรงนี้น่ะ" สะโพกหนาถอนกายออก ย่อตัวลงเล็กน้อยก่อนส่งแรงกระแทกเข้าไปจนมิถุนาหวีดลั่น
"อ๊ะ อ๊ะ...อ๊าาา อย่า...มะ...ไม่...อ๊ะ”
"หึหึ" มาเฟียหนุ่มส่งด้ามรักเข้าเสียดสีอีกครั้ง รุนแรง เร่าร้อน จนมิถุนาแทบขาดอากาศหายใจตายเสียตรงนั้น แรงกระแทกนั้นแสนหนักหน่วง สะโพกหนาทั้งควง บดขยี้วนในตัวช่องทางคับแคบจนมิถุนาร้อนรุ่มเป็นไฟ ความรู้สึกดีไต่ขึ้นเรื่อยๆจนแทบหลอมละลาย เขาผวาทุกครั้งที่จอมทัพถอนกายออก และสุขสมทุกครั้งที่อีกฝ่ายกระแทกกายเขา จอมทัพคงมองว่าเขาร่านน่าดูที่เป็นได้ถึงขนาดนี้...
อีกครั้ง...และอีกครั้ง...
ไม่เคยพอ ไม่เคยเต็มอิ่ม เหมือนฟองน้ำที่ไม่เคยซับน้ำได้เต็ม จอมทัพทั้งกอด จูบ กระแทกกระทั้นเข้าไป ไม่ปรานีปราศรัย เขาหลั่งในเพราะรู้ดีว่ามิถุนาไม่มีวันท้อง น้ำรักไหลออกมาตามเรียวขาขาว มิถุนาแทบขาดอากาศหายใจอยู่ตรงนั้น แต่จอมทัพไม่เคยปล่อยให้เขาหยุด ไม่เคยเลยสักวินาที
มิถุนาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเสียงประตูห้องนอนเปิดออก ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆเมื่อไฟในห้องถูกเปิด เขากวาดตาไปรอบๆ ห้องนอนใหญ่ไม่คุ้นตา อาการเมื่อยล้าปรากฏอยู่แทบทุกสัดส่วน กายขาวดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเมื่อเห็นใครอีกคนเดินเข้ามาใกล้ มิถุนาคลับคล้ายคลับคลาว่านั่นคือเลขาของจอมทัพที่ชื่อว่าเจย์ เขาถดกายหนีไปจนสุดหัวเตียงทั้งๆที่รู้ว่ามันคงช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ในถิ่นของมาเฟีย เขาต้องตื่นตัวและกลัวไว้ก่อน มิถุนาเรียนรู้อีกอย่างคือหากดิ้นรนขัดขืนไม่ได้ ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกเสียจากรู้สึกกลัวให้มากที่สุดเท่านั้น เพื่อให้ความรู้สึกยืนยันว่าตัวเองยังคงมีชีวิต
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมมาพาคุณไปทานอาหารเย็น" เจย์ว่าด้วยเสียงคล้ายจะใจดี แต่มิถุนาไม่คิดแบบนั้นเท่าไหร่นัก เขาไม่ไว้ใจใครเลยสักนิด
“ผม...ผมไม่หิว"
“นายท่านสั่ง คุณต้องไปครับ"
“ผมไม่ไป"
“คุณมิถุนา...” เจย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "กรุณาไปเถอะครับ มันจะเป็นการดีต่อตัวคุณเอง นี่ก็จะสามทุ่มแล้ว" เจย์ว่า เดินไปเปิดประตูวอล์คอินโคลเซ็ตออก แล้วดึงชุดคลุมอาบน้ำออกมาจากราว
เจย์ค่อยๆประคองมิถุนาให้ลุกขึ้นยืน นายแบบหนุ่มรู้สึกขาแข้งสั่น แต่เขาก็ฝืนลุกยืนจนได้ เจย์ช่วยเขาสวมเสื้อคลุมราวกับเขาเป็นตุ๊กตา แต่มิถุนาไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะปฏิเสธ เขายอมให้เลขาหนุ่มทำอะไรกับร่างกายเขาตามใจชอบ มิถุนาไม่รู้ว่าตนเองปลงแล้วหรือยัง แต่...เขายอมแล้ว เขายอมตั้งแต่จอมทัพหิ้วเขากลับมาที่นี่แล้ว จะทำอะไรก็ทำ...มิถุนาไม่มีสิทธิ์ ไม่มีปาก ไม่มีเสียงอยู่แล้ว
เจย์เดินนำเขาออกไปจากห้องนอน ตอนที่เขาโดนลากเข้ามา เขาไม่ได้มองสำรวจอะไรเลย แต่ตอนนี้มิถุนาได้เห็นที่อยู่ของจอมทัพอย่างเต็มตา ที่อยู่ของมาเฟียหนุ่มตกแต่งอย่างร่วมสมัยด้วยโทนสีดำ ปูพรมสีมารูนตลอดแนวทางเดิน มีรูปวาดแนวโมเดิร์นอาร์ตแขวนประดับตามฝาหนัง ไฟสีเหลืองนวลจากแชนเดอร์เลียรูปแบบทันสมัย การตกแต่งไม่ได้หรูหรามากหากแต่สวยงามและลงตัว สมกับคำว่าบ้านอย่างแท้จริง มิถุนาอดคิดไม่ได้ว่าสถานที่ส่วนตัวของมาเฟียจะเป็นแบบนี้ เขานึกว่าจะมีปืนประดับตามฝาหนัง กำแพงเจือกลิ่นคาวเลือดเสียอีก
เลขาร่างโปร่งเดินนำเขาลงไปตามบันไดวน มิถุนาก้าวตามลงไปอย่างระมัดระวัง เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของคนหลายชีวิตรวมถึงชายกระโปรงของเมดสาวที่สะบัดพริ้วไหวไปมา กลิ่นอาหารทำเอาน้ำลายสอ มิถุนาเม้มปากแน่น เมื่อปลายเท้าแตะลงบนพื้นแกรนิตโต้สีดำสนิท
“มาได้แล้วเหรอ?” น้ำเสียงยียวนกวนประสาททำให้มิถุนานึกฉุนกึก เพราะใครกันที่ทำให้เขาเป็นอย่างนั้น
“ถ้าคุณไม่อยากร่วมโต๊ะกับผม ก็ปล่อยผมกลับ" มิถุนาเอ่ยเสียงกระด้าง
“หึ...” จอมทัพนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ เขาประสานมือไว้บนตัก นั่งไขว่ห้างสบายๆในชุดลำลอง เสื้อคาร์ดิแกนแบบสวมและกางเกงยีนส์ขายาวสบายๆ มิถุนาแทบไม่เชื่อสายตาแต่ก็ไม่ได้แสดงความเห็นอะไรออกไป จอมทัพแสยะยิ้ม "ใจร้อนจริงนะ เพิ่งจะมาไม่ถึงวัน คิดจะกลับเสียแล้ว"
“ผมไม่ได้อยากมาที่นี่!"
เสียงหวานที่ตวาดแหวทำเอาทั้งห้องอาหารเงียบสนิท ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีใครกล้าขึ้นเสียงกับนายท่าน พ่อบ้านเจียงยืนนิ่งไม่กล้าขยับ เช่นเดียวกับเจย์และวิคเตอร์ มิถุนาชะงักอยู่ข้างเก้าอี้ที่วิคเตอร์เป็นคนเลื่อนให้ เขาไม่ยอมนั่งลงไป...
จอมทัพเหลือบตามองคนถือดีตรงหน้านิ่งๆ เขาแค่อยากรู้ว่ามิถุนาจะดื้อดึงไปได้อีกสักกี่น้ำ มาเฟียหนุ่มนึกสนุก ไม่เคยมีใครขัดใจเขามาก่อน ยิ่งกับคนที่โดนเขาปล้ำมาแล้วหลายครั้งเช่นนี้ยิ่งไม่ควรใหญ่ แต่ใจทรนงของนายแบบหนุ่มนั้นช่างน่านับถือเสียจริง ทั้งๆที่เป็นของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มิถุนาก็ไม่เคยยอมลงให้เขาสักครั้ง
“ตกลงจะกินไม่กิน"
“ผมจะกลับ"
“พ่อบ้านเจียง เสิร์ฟอาหารได้เลย" จอมทัพไม่สนใจ เขาไม่ชายตามองมิถุนาที่ยืนจ้องเขม็งด้วยซ้ำ มาเฟียหนุ่มเลือกที่จะเรียกพ่อบ้านให้ทำตามหน้าที่ต่อ โดยละเลยใครบางคนที่ยืนไม่พอใจเอาไว้
“คุณจะขังผมไว้ถึงเมื่อไหร่ คุณไม่มีวันกักตัวผมได้ตลอดไปหรอกนะ!” มิถุนากระแทกเสียง ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าคมคร้ามที่ลงมือทานอาหารอย่างไม่ยอมแพ้
“เดี๋ยวนายจะได้รู้ว่าฉันทำได้หรือไม่ได้" จอมทัพเหยียดปากอย่างไม่ใส่ใจ เขาคีบซูชิพอดีคำเข้าปาก
“คุณมันโรคจิต!”
“วันไหนที่มีงานนายออกไปทำได้ วิคเตอร์จะเป็นคนไปส่งนาย" จอมทัพเหลือบตามอง "แต่นายต้องกลับมาที่นี่"
มิถุนารู้สึกโกรธจนจี๊ดสมอง "ทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วย! คุณมีสิทธิ์อะไร"
“หึ...จนถึงขนาดนี้นายยังถามหาสิทธิ์ของฉันในตัวนายอีกหรือไง?” จอมทัพเหลือบตามองอย่างถือไพ่เหนือกว่า มิถุนาเม้มปากแน่น นั่นคือเรื่องจริง เขาทำอะไรไม่ได้เลย
“ผมต้องอยู่ที่นี่ไปจนถึงเมื่อไหร่?”
“จนกว่าฉันจะเบื่อ"
“คุณจะบ้าเหรอ?”
ตึง!
มิถุนาตบโต๊ะลั่นจนทั้งห้องเงียบอีกครั้ง เพียงแต่จอมทัพไม่สะทกสะท้านใดๆ เขาแสยะยิ้มบางๆ
“จะบ้าแค่ไหนก็เอาเถอะ นายรู้ไว้ซะว่านายไม่มีวันหนีฉันได้"
“ผมรู้...ผมรู้ว่าผมหนีคุณไปไม่ได้วันนี้ แต่สักวันผมจะหนีคุณไปให้ได้ ต่อให้คุณตามหา ร้องขอแค่ไหนผมก็ไม่มีวันกลับมาเจอหน้าคุณอีกเป็นอันขาด"
มิถุนาจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างท้าทาย เขาหมุนตัวกลับออกไปทางเดิมอย่างทรนง มิวายที่เจย์จะรีบเดินตามไป
“เจย์ ไม่ต้อง ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน”
มิถุนาเหลือบมองหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างกินเลือดกินเนื้อ เขาก้าวกลับขึ้นไปยังชั้นบน หัวตาร้อนผ่าว มิถุนาไม่อยากอ่อนแอตรงนี้ ไม่อยากร้องไห้ที่นี่ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครบางคนได้เห็น เขาพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วที่จะกลั้นน้ำตา แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ มิถุนาได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าจะมีครั้งสุดท้ายหรือไม่ ไม่รู้จะต้องร้องไห้ไปอีกสักแค่ไหน
มิถุนาไม่รู้จะหนีไปตรงไหน ประตูเหล็กบานใหญ่ซึ่งเป็นทางเข้าออกส่วนที่พักของจอมทัพล็อคแน่นสนิท ต่อให้ใช้แรงจนหมดก็คงไม่สามารถเปิดออกไปได้ ที่เดียวที่มิถุนารู้จักคือห้องนอนของมาเฟียหนุ่ม เขาไม่อยากอยู่ที่นั่นแต่ก็จำต้องยอมฝืนใจ มิถุนาไม่มีที่ไปแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าไปอยู่ในที่ๆเกะกะลูกตาใครเข้า จะโดนยิงทิ้งไหม ทางเลือกที่เคยมีมากมายกลับกลายเป็นไม่มีเลย มิถุนาไม่ต้องเลือก เขาก็ไม่มีที่ไหนให้หนีไปได้อีกแล้ว
กายขาวซุกนิ่งอยู่บนเตียงกว้าง ผ้าห่มผืนหนาไม่ทำให้รู้สึกอุ่นเลยสักนิด มิถุนานอนไม่หลับทั้งๆที่พยายามจะข่มตามากเท่าไหร่ก็ตามที...เขาหิว จริงๆเขาหิวมาก หลายวันมานี้แทบไม่ได้กินอะไรเป็นมื้อเลย แต่ท่าทางดูถูกของจอมทัพทำให้เขาแขยงที่จะร่วมโต๊ะด้วย มันเลวร้ายเกินกว่าจะรับไหว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในห้อง มิถุนาสะดุ้ง คราแรกนึกว่าเป็นของมาเฟียหนุ่ม แต่เสียงกลับดังมาจากกระเป๋าสะพายของมิถุนา กายขาวลุกจากเตียงกว้าง ก้าวไปยังกระเป๋าของตนเองที่วางอยู่บนโซฟาเล็กๆปลายเตียง มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ไม่รู้จะอธิบายกับใครยังไงดี แน่นอน...คนที่ไม่อยากคุยมากที่สุดในตอนนี้คือเฌอปราง แต่ก็เป็นเฌอปรางที่โทรมา...ที่คอยห่วงเขาเสมอ
มิถุนาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ พยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ เฌอปรางจะต้องไม่เป็นห่วงเขา...แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว
“ฮะ...ฮัลโหล"
เสียงปลายสายขาดตอนไปเพียงสองสามวิ เสียงแหลมๆของเฌอปรางก็ดังมา พร้อมกับเสียงดังๆของตะวันที่พยายามแทรกอยู่ตลอดเวลาจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง
(มิ! นี่อยู่ไหนเนี่ย ฉันรู้เรื่องหมดแล้วนะ พี่นัชชาบอกหมดแล้ว ทำไม...ทำไมมิไม่บอกฉันล่ะ เราหาทางแก้กันได้นะ ฮึก...) เฌอปรางร้องไห้ เพื่อนสาวผู้เข้มแข็งของเขาต้องเสียน้ำตาให้เขา...มิถุนาแทบไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็เกิดขึ้นไปแล้ว
“ปราง...”
(ได้ยินฉันไหมมิ โถ่...ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นนายด้วย)
“ปราง...ปรางใจเย็นๆนะ ฉันสบายดี" มิถุนาพยายามทำน้ำเสียงร่าเริงให้มากที่สุด เขาสูดลมหายใจเบาๆ "ฉันอยู่เซฟเฮ้าส์คุณจอมทัพ สบายดี เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน"
(ฮะ อะไรนะ! เซฟเฮ้าส์!) เฌอปรางตะโกนลั่น (ตรงไหน...บอกมา เดี๋ยวฉันจะรีบไปรับ)
มิถุนายิ้มออกมาบางๆทั้งๆที่หัวใจแทบสลาย เฌอปรางพูดราวกับเป็นเรื่องง่ายๆ เหมือนเล่นซ่อนแอบงั้นแหละ "ปราง...ฟังนะ เรื่องนี้เธอช่วยฉันไม่ได้หรอก แต่ไม่ต้องห่วง จริงๆนะ" มิถุนาฉีกยิ้มอย่างขื่นขม "ฉันสบายดี ฉันเอาตัวรอดได้ เขาไม่ได้ทำร้ายอะไรฉัน ฉันต้องอยู่ที่นี่สักพัก แต่ฉันจะได้เจอเธอเวลาออกไปทำงานนะปราง"
(มิ...ทำไม...ทำไมต้องทำอย่างนี้...) น้ำเสียงตัดพ้อดังขึ้นจากปลายสาย (หนีเถอะมิ...มากับฉัน ฉันจะพาเธอไปที่ไหนสักที่ คุณท็อป...คุณท็อปไง คุณท็อปจะต้องช่วยได้แน่ๆ) มิถุนาได้ยินเสียงตะวันตะโกนว่าใช่ดังมาตามสาย พร้อมกับกดดันให้แทนไททำอะไรสักอย่าง
“ฉันรู้...คุณท็อปคงจะทำอะไรได้สักอย่าง แต่ฉันไม่อยากให้ทำ...ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อน ฉันเดือดร้อนคนเดียวก็พอแล้วนะปราง...”
(มิ ไม่เอาแบบนี้นะ จะบ้าหรือไง เราเป็นเพื่อนกันนะ!)
มิถุนาร้องไห้เงียบๆ เขาไม่ต้องการทำให้ใครเดือดร้อนเพราะเขาจริงๆ แม้อยากจะหนีเท่าไหร่ แต่มันไม่มีวันเป็นไปได้ ของเล่นอย่างเขา รอแค่วันที่เจ้าของเพื่อ รอวันที่มันพัง...แล้วเขาจะเป็นอิสระ “อืม...ขอบใจนะ คะ...แค่นี้ก่อนนะปราง ไว้จะติดต่อไป"
มิถุนารีบกดตัดสาย เขาทนคุยไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เขามันอ่อนแอ ไม่สมควรที่จะได้รับความเห็นใจใดๆทั้งนั้น
มิถุนากดปิดเครื่อง เขาเม้มปากแน่น ไม่รู้จะทำอะไรดี เขาไม่ง่วง นอนไม่หลับเลยสักนิด มันน่าอึดอัดเพราะเขาไม่รู้จะทำตัวเช่นไร เขาจะโดนฆ่าตอนไหน จะโดนกระทำย่ำยียังไง เขาไม่อาจรู้ล่วงหน้าได้เลยสักนิด ชีวิตที่เหลืออยู่ทำได้แค่เพียงรองรับอารมณ์ของมาเฟียหนุ่มเท่านั้น
ตากลมกวาดตามองไปรอบๆห้องกว้างอย่างท้อแท้ ผนังกรุกระจกยังสะท้อนกรุงเทพมหานครทั้งเมืองเข้าสู่นัยน์ตา ถ้าไม่ติดว่าที่นี่คือห้องของมาเฟียหนุ่ม มิถุนาคงรู้สึกชอบมากกว่านี้...ห้องของจอมทัพกว้างมาก แต่แทบไม่มีอะไรเลย ทั้งห้องถูกจัดเก็บอย่างเรียบร้อย ยกเว้นสิ่งเดียวที่สะดุดสายตามิถุนา นั่นคือกรอบรูปเล็กๆบนหัวเตียง
กายขาวทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียง มือเล็กๆเอื้อมหยิบกรอบรูปเก่าๆนั้นมาไว้ในมือ ภาพถ่ายสีจางของผู้หญิงหน้าตาสะสวยและเด็กน้อยในอ้อมกอดที่ยิ้มแย้มให้กล้อง จอมทัพงั้นหรือ? ยิ้มแบบนี้ก็เป็นด้วยหรือไง...มิถุนาอดค่อนขอดในใจไม่ได้
“ซนจริงนะ...”
ไม่ทันได้รู้ตัวว่าประตูเปิดออกเมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกที เสียงทุ้มเข้มก็ดังขึ้นที่ปลายเตียงเสียแล้ว มิถุนารีบวางกรอบรูปลงที่เดิมแล้วถดกายหนีไปจนเกือบสุดเตียง จอมทัพยืนอยู่ตรงหน้า ทั้งๆที่คิดว่าชิน ทั้งๆที่คิดว่าควรเลิกกลัวได้แล้ว แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มิถุนาก็ยังกลัวมาเฟียหนุ่มจับใจ ครั้งนี้ก็เช่นกัน...
“คะ...คุณ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่" เสียงหวานถามสั่นพร่า
“ฉันจำเป็นต้องตอบด้วยหรือไง? ก็ในเมื่อห้องนี้มันเป็นห้องของฉัน"
“ผมจะไปนอนที่อื่น" มิถุนารีบถดกายจะหนีลงจากเตียง แต่ไม่ทันการ...เมื่อจอมทัพเอื้อมมือดึงข้อเท้าเขาเอาไว้แล้วกระชากทีเดียว จนมิถุนาถลาเข้าสู่อ้อมกอดกว้างอีกครั้ง
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ที่นอนของนายคือที่นี่ ข้างๆฉัน" จอมทัพเอ่ยเสียงดุดัน
“ปล่อย!!! ผมเจ็บ" มิถุนาดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดกว้าง เขาพยายามผลักอีกฝ่ายออกไป กลัว...มีแต่ความกลัวเกิดขึ้นภายในจิตใจ เขากลัวจอมทัพจะทำแบบเดิมกับเขา
“เลิกดิ้นได้แล้ว! อยากเจ็บตัวหรือไง!” มาเฟียหนุ่มพลิกตัวทีเดียว นายแบบคนสวยก็หล่นลงไปกองใต้ร่างแทบจะทันที มิถุนาหลับตาแน่น กลัวเหลือเกิน มิถุนาเรียนรู้แล้วที่จะยอม แต่ไม่ใช่ยอมแพ้ บางครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะพยศ แต่ศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่นั้นแทบไร้ค่าเมื่อถูกทำลายลงบนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อยากเจ็บตัว ก็แค่ยอม...มิถุนารู้แค่นี้...แย่เหลือเกิน แย่จนอยากจะร้องไห้
“ผม...ฮึก...ผมขอร้อง ผมยังเจ็บอยู่เลย อ๊ะ...” สัมผัสเบาๆที่แหวกสาบเสื้อคลุมเข้ามาทำเอามิถุนาสะดุ้งวาบ ใบหน้าจอมทัพอยู่ห่างแค่คืบเดียว
“ยกสะโพกขึ้น"
“ผม...อ๊า...” มิถุนาร้องเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายรั้งท่อนขาเขาขึ้นตั้งฉาก
“จะให้ฉันทำหรือทำเอง เร็ว!”
มิถุนาตัวสั่นราวกับลูกนก เขาค่อยๆอ้าขาออกและยกสะโพกขึ้นอย่างที่อีกฝ่ายสั่ง ไม่เข้าใจไปเสียทุกครั้งว่าทำไมต้องทำ...ทำไปทำไมกัน...กลิ่นกายของจอมทัพ ลมหายใจของจอมทัพ ทุกสิ่งทุกอย่างของคนๆนี้ทำให้หัวใจดวงเล็กๆทั้งเจ็บปวดทั้งหวามไหวไปในเวลาเดียวกัน
จอมทัพกดปลายนิ้วเข้าที่ช่องทางคับแคบเบาๆก่อนแทรกเข้าไปช้าๆ เขาขยับนิ้วไปมาเบาๆในช่องทางสีสวย ก่อนดึงออกมาอย่างเชื่องช้าไม่แพ้ตอนที่แทรกเข้าไป คราบน้ำรักมากมายไหลย้อนออกมาตามนิ้วยาว มิถุนาบิดตัวไปมาอย่างอับอาย ก่อนที่จอมทัพจะละออกไป
“นายนี่นะ ทั้งพยศทั้งกวนประสาท ถ้าไม่สวยถูกใจฉัน ฉันคงไม่ใส่ใจขนาดนี้หรอก" คำพูดดูเหมือนจะดูดี แต่มันเต็มไปด้วยความเยาะหยัน มิถุนาเม้มปากแน่น ช่องทางด้านหลังว่างโล่งเมื่ออะไรต่อมิอะไรถูกเอาออกมา
“ปล่อยผมไปสักที"
“หึ...”
จอมทัพไม่พูดอะไร เขาเดินตรงไปที่โทรศัพท์ภายในห้อง ก่อนกดต่อสายไปยังพ่อบ้านเจียง
“ฮัลโหล...พ่อบ้านเจียง ซุปหูฉลามที่สั่งเมื่อกี้เสร็จหรือยัง ดี...ยกเข้ามาเลย ก่อนที่คนแถวนี้จะเป็นลมตายไปเสียก่อน"
มิถุนามองอีกคนที่วางโทรศัพท์ลงแล้วถอดเสื้อออกอย่างไม่เข้าใจ เขาเบือนหน้าหนีทันทีที่กล้ามเนื้อแน่นๆปะทะสายตา จอมทัพกดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่เห็นปรางแก้มแดงนั่นเรื่อสี
“ฉันจะอาบน้ำ นายก็จัดการกินอะไรให้มันเรียบร้อยซะ อย่าดื้อให้มันมาก ถ้าคืนนี้อยากจะนอนดีๆ"
มิถุนาเม้มปากแน่น คำก็ขู่ สองคำก็ขู่ เขาไม่เคยเข้าใจอะไรเลยทั้งนั้น กรงขังสีทองกับอิสรภาพที่มองไม่เห็น เด็กของจอมทัพงั้นหรือ? หน้าที่เหล่านั้นก็ไม่เคยต่างจากของเล่น ในชีวิต...มิถุนาไม่เคยต้องการอะไรไปมากกว่าความสะดวกสบายของครอบครัวของเขาเท่านั้น แต่ไม่มีใครเคยล่วงรู้หรอกว่าสิ่งที่ต้องแลกมานั้นมีทั้งน้ำตา ความเจ็บปวด และศักดิ์ศรี
รอวันที่จอมทัพเบื่อ...อิสระของมิถุนาอยู่ที่ปลายเส้นขอบฟ้า
เขามองเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...แต่ไม่เคยเอื้อมมือแตะมันได้สักครั้ง...
tbc.
ป๋าจอมทัพของเราใจดีขึ้นไหมฮร้าาาา (คนอ่านบอกไม่555)
ตอนนี้มาเร็วแต่ก็สั้นเนาะ แต่เพราะว่าพล็อตมันบังคับแค่นี้ก็เลยแต่งเท่านี้ มากไปเดี๋ยวมันจะไม่พอดีนะคะ
ก็...ก่อนอื่นเลย เราคิดว่า เราจะสามารถลงได้อาทิตย์ละมากที่สุดสองตอน คือ ระหว่างวันศุกร์ถึงวันจันทร์
นอกนั้นแทบไม่เห็นความหวังเลย ดังนั้นตอนต่อไปก็คิดว่า อาจจะได้เจออีกทีศุกร์ ไม่ก็เสาร์นะคะ
แต่ถ้ามาไม่ได้ ก็ขอโทษไว้ก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวจะมาแจ้งเนาะ ถ้างานยุ่งมากๆ เราก็อาจจะต้องพักการลงนิยายไว้หน่อยนะคะ
ขอบคุณการบวก เป็ด คอมเม้นท์ กำลังใจ มากๆนะคะ
พรุ่งนี้ทำงานกันแล้ว ตื่นแต่เช้า มีพลัง และเต็มที่กับมันนะคะ
อีกห้าวันก็จะได้พักแล้วววว เย้ๆๆๆๆๆ (บอกตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเสาร์-อาทิตย์หน้าจะได้พักไหม555)
-
เป็นนิยายที่เร้าใจ เร้าอารมณ์ดีจริงๆ ฮ่าๆๆ ต่ออีกน่ะ ชอบๆ
-
ติดนิยายเรื่องนี้มาก ชอบสุดๆ
จอมทัพดูดีขึันมานี๊ดส์นึง
-
เอิม ชอบงานนะคะ อย่าน้อยใจ แต่เบื่อขนบพระเอกบ้ากามเเนวเห็นคนอื่นเป็น sex object อ่ะค่ะ
มันเลวร้ายมากเลยสำหรับเรา อาชญากรรมดีๆนี่เอง ที่สำคัญคือไม่ให้เกียรติ นึกอยากจะเอาต่อหน้าใครก็เอา สงสารนายเอกน่ะนะ
จะหลบๆหน่อยก็ดี แต่ก็ว่าแหล่ะ ผู้หญิงเราชอบแฟนตาซีถึงเซ็กส์ที่โลดโผนแนวถูกบังคับขืนใจ
แต่เชื่อมั่นในตัวคนเขียนว่าจะปรับสมดุลย์ให้เนื้อเรื่องได้ ไม่ใช่นายเอกข่มขืนทารุณแทบตาย แล้วในที่สุดก็รัก
(ขออภัยที่ออกแนวใจร้อนไปหน่อย แต่ที่ผ่านมาทุกตอนยังไ่ม่มีโอกาสได้โชว์ด้านอะไรต่อกันเลยค่ะ ใส่กันอย่างเดียว...)
พยายามจะหาข้อดีของเธออยู่ ส่วนนายเอกก็นะ.. ตามประสา คงทำไรไม่ได้หรอกนอกจากเป็น sex toy ไปสักพัก แล้วก็หลงรัก (- -") เอิ่ม ถ้าด่วนตัดสินเร็วไปหน่อยก็ขออภัย ยังไงก็จะตามอ่านตามให้คอมเม้นท์ต่อไปค่ะ
-
เอิม ชอบงานนะคะ อย่าน้อยใจ แต่เบื่อขนบพระเอกบ้ากามเเนวเห็นคนอื่นเป็น sex object อ่ะค่ะ
มันเลวร้ายมากเลยสำหรับเรา อาชญากรรมดีๆนี่เอง ที่สำคัญคือไม่ให้เกียรติ นึกอยากจะเอาต่อหน้าใครก็เอา สงสารนายเอกน่ะนะ
จะหลบๆหน่อยก็ดี แต่ก็ว่าแหล่ะ ผู้หญิงเราชอบแฟนตาซีถึงเซ็กส์ที่โลดโผนแนวถูกบังคับขืนใจ
แต่เชื่อมั่นในตัวคนเขียนว่าจะปรับสมดุลย์ให้เนื้อเรื่องได้ ไม่ใช่นายเอกข่มขืนทารุณแทบตาย แล้วในที่สุดก็รัก
(ขออภัยที่ออกแนวใจร้อนไปหน่อย แต่ที่ผ่านมาทุกตอนยังไ่ม่มีโอกาสได้โชว์ด้านอะไรต่อกันเลยค่ะ ใส่กันอย่างเดียว...)
พยายามจะหาข้อดีของเธออยู่ ส่วนนายเอกก็นะ.. ตามประสา คงทำไรไม่ได้หรอกนอกจากเป็น sex toy ไปสักพัก แล้วก็หลงรัก (- -") เอิ่ม ถ้าด่วนตัดสินเร็วไปหน่อยก็ขออภัย ยังไงก็จะตามอ่านตามให้คอมเม้นท์ต่อไปค่ะ
555ขอบคุณค่า เราเข้าใจๆ เนื้อเรื่องตอนนี้มันดูไม่ค่อยมีอะไรเนาะ เเต่พล็อตเราก็วางไว้หมดแล้วล่ะค่ะ ถ้าเป็นไปตามพล็อต มันก็จะมีอะไรเพิ่มขึ้นมาอีก ยังไงก็รออ่านต่อไปแล้วฝากคอมเม้นท์ด้วยนะคะว่ามันโอเคไหม555 ขอบคุณมากนะคะสำหรับคำแนะนำ เย้ๆๆๆๆ
-
ชอบแนวนี้แหละค่ะ จะรอต่อไปค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ป๋าใจดีขึ้นจริงๆค่ะ... ตรงไหววะ!!! (ขอใช้คำหยาบค่ะ) มันน่ากระทืบจิงๆเลยค่ะ :z6:
สงสารน้องมิ สงสารเพื่อนๆของน้องมิด้วย เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลยค่ะ แต่คงทำอะไรป๋าไม่ได้หรอก เพราะป๋าแกเป็นมาเฟีย
สู้ๆนะน้องมิ นังไงซักวันกรงทองมันต้องเปิดให้น้องมิบินหนีแน่ๆ :mew6:
-
เย่ๆ อัพแล้ววววว
-
รู้สึกเหมือนจอมทัพจะแอบห่วงมิถุนานิดๆ อย่างน้อยก็เอาข้าวให้กืนละว้า
(สะกดจิตตัวเองไม่ถีบพระเอก) :z3:
-
มันจะรักกันยังไงเนี้ย เฮ้อออ !!! :katai1:
มิก็ยอมๆไปเหอะ ไม่ดื้อ ไม่ขัดขืน เดี๋ยวก็เบื่อไปเองละมั้ง อย่าไปพยศนักเลย เดี๋ยวจะตายซะก่อนจะได้เป็นอิสระอ่ะนะ
พระเอกชอบเซ็กซะจริง เว้นๆบ้างก็ได้นะพ่อจอมทัพ สงสารมิถุนาบ้าง
-
เสพติดเรื่องนี้อย่างหนัด o13
-
:katai2-1: คำเดียวครับ หนุกมากๆ :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:อยากจะ :z6: :z6: :z6: :z6:อืตาจอมทัพ :katai1: :katai1: :katai1:
-
อยากจะคอมเม้นท์จอมทัพด้วยคำแรงๆจริงๆ :katai4:
-
อดทนนะหนูมิ :hao5:
-
:katai1: เห้ยๆๆ คนนะเว้ย ไม่ได้จิ๋มกระป๋อง แม่งจะได้ไม่สึกไม่หลอ บร้าไปแล้วไอ้ทัพพีนิ แกจำคำมิไว้เลยนะแกเป็นแบบนั้นแน่ :z6:
-
ต่อให้ร้องขอ ก็จะไม่กลับมา
จำไว้นะจอมทัพ ส่วนมิ สู้ๆนะ
-
เอะอะ รุนแรงตลอดดด
:mew2:
-
จงอดทนและเฝ้ารอ อิสระจากปลายฟ้าให้ร่วงหล่นลงมา
อย่ารีบเอื้อมมือไขว่คว้า เพราะอิสระที่ได้มา อาจเป็น 'อิสระที่ปราศจากลมหายใจ'
นั่นเซฟเฮาท์รึรังมาเฟียฟร้าาา สงสารมิ~ อดทนไว้นะลูก รอวันมันเบื่อแล้วจากหนูไปเอง (รึนานวันจะยิ่งติดใจวะ orz)
-
ป๋าทัพเริ่มใส่ใจหนูมิแล้ว มาต่อเร็วๆนะ :mew1: :mew1:
-
“ผมรู้...ผมรู้ว่าผมหนีคุณไปไม่ได้วันนี้ แต่สักวันผมจะหนีคุณไปให้ได้ ต่อให้คุณตามหา ร้องขอแค่ไหนผมก็ไม่มีวันกลับมาเจอหน้าคุณอีกเป็นอันขาด"
จำคำนี้ไว้ดีๆนะ จอมทัพ
เราหวังว่า กว่าจะถึงวันที่รักกัน น้องมิคงมอบบทเรียนราคาแพงที่สุดให้จอมทัพ
-
อยากอ่านเวลาจอมทัพทรมานเพราะมิถุนาไม่สนใจแระ
เบื่ออออออออออบางทีแม่งก็กวนประสาทอีก55555555555
-
มาเฟียหื่น เริ่มห่วงนู๋มิขึ้นมานิดนึงนะ แค่นี๊ดดดดดเดียวจิง ๆ 55555
แต่ก็ถือว่าเป็นทำตัวดีขึ้นมาหน่อย
ส่วนพล็อตเรื่องเราก็ชอบแนวนี้แหละ สนุกดี คึคึ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยมิถุนานะ ยายปรางไม่ต้องมาช่วยเพื่อนเลย เดี๋ยวได้แฟนเป็นคุณหัวหน้าการ์ดหรือไม่ก็เลขานะ
แต่ไม่แน่สองหนุ่มนั่นอาจกินกันเอง :pigha2:
-
ชอบ
-
ตอนนี้ถูกใจเราประหลาดๆ 5555555555
รออ่านตอนหน้านะคะ
มิจะอยู่ในรังรักของมาเฟียได้นานแค่ไหนกัน อิอิ
-
สงสารหนูมิอ่ะ ตาจอมทัพจะถนอมหน่อยได้มั๊ยเนี่ย
-
สงสารมิอะ :katai1:
-
จอมทัพหื่นได้โล่อ่ะ หึหึ :katai2-1:
หื่น เถื่อน โหด ดุ ครบเซต
มิน่ารักดีนะครับ............. :hao6:
-
:katai1: :katai1:
-
อิตาจอมทัพนี่จะทำดีๆกับมิ ไม่ได้เลยรึงายยยยย :angry2: ใช้ความรุนแรงตลอดๆ
-
อยากเห็นจอมทัพเจ็บปวด ด้วยฝีมือของหนูมิ :m16:
-
เจ็บนิดๆ อ่ะ เจ็บนิดๆ
เจ็บเหมือนมดกัดนิดเดียว
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
สนุกมาก
ขอบคุณมากค่ะ
-
อร๊าย อ่านทันแล้ว
TTVTT สงสารน้องมิ จัง ตอนแรกอ่านก็หลงใหล ไปๆมาตอนสอง เจ็บปวดกระดองใจกันเลยทีเดียว :sad4:
ไอ้พี่จอมทัพบ้า :beat: มาทำร้ายน้องมีเค้าทำไม :ling1: ซิกๆ สงสารน้องมากค่ะ
(แต่ก็นะ เวรกรรม ชาติที่แล้วคงไปทำเขาเจ็บปวดไว้เยอะ {อุ๊บนอกเรื่อง :hao7:})
คนเขียนขา ดราม่า หรือ กดดัน หรือ ทำให้ขมขืน ดิฉันไม่ว่าค่ะ
แต่ขอตอนที่พี่จอมทัพรักน้องมิจนหมดใจ ขอให้น้องมิใจแข็งสุดๆไปเลยแล้วกัน!!!!!!!!!!!!
Ps.ถึงอังเดร จะไม่ได้เป็นอิมเมจที่คนเขียนวาดฝันไว้ แต่ทว่า อังเดร คือหนูมิในใจหนู
ชอบอังเดรมากกกกกกกกกก :-[
-
มันดราม่ามากอะ มิน่าสงสารมาก อยากให้ใครก็ได้พาหนีไป
-
เร้าาาจายยยยยยยยย :m11: เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
ไม่อยากให้เป็นมิถุนารักอีตานี่ก่อนเลย กลัวใจ
ดูมิถุนาจิตใจเปราะบางมาก
อยากให้เป็นแบบว่า จอมทัพเริ่มรักมิถุนาก็เลยพยายามทำดีด้วยเงี้ย
อ่านละหมั่นไส้สุดๆ อย่าให้เห็นมาเดินแถวบ้านนะ :z6: :beat:
-
จอมทัพใจดีขึ้นนะ อย่างน้อยก็ยังห่วงหนูมิบ้างนิดนึง :mew2:
แต่ก็ยังโฉด โหดและไม่ให้เกียรติมิ อั๊ยยะ อยากตบพระเอกซะที :beat:
แต่เชื่อว่าสักวันจอมทัพมันจะต้องได้รับบทลงโทษที่สาสมจากคนเขียน ฮา :hao3:
เอาใจช่วยหนูมิกับคนเขียนต่อไป รอตอนหน้าค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
ป๋าไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยบ้างรึไงเนี่ย คนรึม้าเนี่ยใช้งานมิจนสึกหรอไปหมดแล้ว
-
คิดถึงความน่ารักของน้องมิ ^^
-
สู้ๆหนูมิ
-
สู้ต่อไปนะนู๋มิ รอวันไอคนบ้ากามมันหลงนู๋จนโงหัวไม่ขึ้น แล้วตามหานู๋ไม่เจอนะ :beat:
ให้มันตรอมใจ เสียใจยิ่งกว่าที่นู๋มิได้รับนะ :katai1:
-
:hao6: :z3:
-
อ่านแล้วก็เมนท์ไม่ออก สนุกดี
แต่อยากให้นายเอกเข้มแข็งกว่านี้อีกนี๊ดดด
อ่านแล้วชอบคิดว่านายเอกเป็นนางเอกอยู่เรื่อยเลย
แต่ก็ชอบค่ะ สนุกดี
-
อ่านทีเดียว4ตอนรวด
สนุกมากค่ะ!! เชียร์หนูมิให้สู้! เป็นกำลังใจให้คนเขียนและหนูมินะคะ o13
-
“ผมรู้...ผมรู้ว่าผมหนีคุณไปไม่ได้วันนี้ แต่สักวันผมจะหนีคุณไปให้ได้ ต่อให้คุณตามหา ร้องขอแค่ไหนผมก็ไม่มีวันกลับมาเจอหน้าคุณอีกเป็นอันขาด"
ชอบประโยคนี้มาก อ่านแล้วจี๊ดสุด :hao5:
-
อือหืออออ บาดลึกเจ็บบาดใจเลยยย มิน่าสงสารมากเลย :hao5:
-
อ่อนโยนกับมิบ้างเถอะ
ถึงไม่สงสารแต่ถนอมกันหน่อยก็ได้ :katai4:
-
เห้อ!! น่าสงสาร ต้องตามๆ
-
:monkeysad:สงสารหนูมินะ หนูมิลองสู้สักตั้งสิ เอาให้นายจอมทัพเจ็บปวดบ้าง
-
ชั้นหล่ะกลัววันที่น้องมิหายไปจากอินายจอมทัพ
วันนัันนะ นายคงได้เข้าใจสักที
ว่ามิถุนามีค่ามากกว่าของที่ถูกใจ !!
งอลตาจอมทัพ !! บอกเลย
-
สนุกมาเลยคะ จอมทัพแอบโหดไปหน่อย
แต่ไม่เป็นไรรเาชอบ ฮ่าๆ
พามาอยู่บ้านด้วยแบบนี้ไม่ใช้แค่ถูกใจธรรมดาแล้วมังคะเนี่ย
จะรอติดตามตอนใหม่นะคะ ^^
-
น่าสงสารน้องนิมากเลยคับ การจากไปของอิสรภาพ ที่ไม่แน่ใจว่า เมื่อไหร่จะได้พบ
มันช่างโหดร้าย แถม ยังต้องเจอกับจอมทัพอีกมัน.........
น้องนิอดทนไว้นะ (สงสารน้องนิอะ)
-
รอวันที่มิถุนาจะหายไป
อิตาจอมทัพโรคจิตคลั่ง
ตายซะ!
-
น้องมิ เข้มแข็งมาก ๆ ถึงจะเจอเรื่องเลวร้ายอย่างนี้ ถูกกระทำขนาดนี้
ถึงจะต้องยอม แต่ไม่ใช่จะต้องยอมไปทุกอย่าง ถึงจะกลัว แต่ก็ยังกล้าขัดคำสั่งนายจอมทัพ
ชอบน้องมิ ที่เป็นแบบนี้มาก ๆ เลย ไม่ใช่จมปรักกับความเศร้า แต่พร้อมจะลุกขึ้นสู้ใหม่ได้เสมอ
ศักดิ์ศรีของน้องมิ ที่นายจอมทัพ คิดว่าทำลายไปได้แล้ว มันไม่จริงเลย ไม่มีใครทำลายศักดิ์ศรีของเราได้
นอกจากตัวเราเอง น้องมิยังมีค่าเสมอ อย่าให้คนแบบนั้น ทำให้เราคิดว่าตัวเองไร้ค่า
อย่างน้อยน้องมิก็มีค่าสำหรับเพื่อน ๆ เพื่อนที่แสนดีของน้องมิ ทั้งปราง ตะวัน พี่ท็อป
ถ้าน้องมิ กลับไปทำงาน ต้องโดนระรานจากบรรดาคู่ควงเก่า ๆ ของนายจอมทัพแน่ ๆ แต่เพื่อน ๆ คงปกป้องน้องมิได้
นายจอมทัพ :z6: เกลียดนายจริง ๆ พับผ่าสิ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าดี คิดแต่ความสุข ความสนุกของตัวเอง
พาน้องมิ มาเซฟเฮ้าส์ เป็นคู่ควงที่ได้สิทธิพิเศษเป็นคนแรก ที่พามาถึงที่ส่วนตัวแสนหวง แล้วยังไง
มันก็แค่เปลี่ยนสถานที่ ที่จะทำเรื่องร้าย ๆ กับน้องมิ ก็แค่นั้น คิดว่าคนที่ถูกทำร้ายอย่างนี้ จะดีใจ ภูมิใจรึไง
พูดมาได้ ต้องอยู่จนกว่าตัวเองจะเบื่อ เฮอะ แล้วจะคอยดู จะมีวันนั้นมั้ย ใครกันแน่ที่จะต้องเป็น ฝ่ายยอม
"สักวันผมจะหนีคุณไปให้ได้ ต่อให้คุณตามหา ร้องขอแค่ไหนผมก็ไม่มีวันกลับมาเจอหน้าคุณอีกเป็นอันขาด"
เราก็จะรอดูวันนั้น นกในกรงทอง ถึงกรงจะเป็นทอง แต่อิสรภาพที่อยู่นอกกรง มีค่ากว่าเป็นไหน ๆ
ลองนกน้อย หลุดออกไปได้ ก็อย่าหวังว่าจะตามจับมาใส่กรงได้อีก
นายจอมทัพ เราจะรอวันสมน้ำหน้านาย จะรอวันที่นายต้องไปอ้อนวอนขอความรักจากน้องมิ จะซ้ำให้จมดินเลย หึ :m16:
เอาใจช่วยน้องมิ ต่อไป :กอด1: แล้วก็เกลียดนายจอมทัพต่อไป หึ :beat:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2: :L1:
-
กันยาไล่ตูดสิงหามิถุนาจ๋ามาไวไวจ้า :L2: :L2:
-
ตอนที่ 5 : chance
มิถุนาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะเล็กน้อย...นาฬิกาตรงฝาหนังบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า นับได้ว่าสาย ปกติไม่ว่าจะนอนดึกดื่นแค่ไหน มิถุนาจะตื่นขึ้นตอนหกโมงครึ่งเป็นประจำ เขาค่อนข้างเชื่อเรื่องนาฬิการ่างกาย การปรับสมดุลชีวิตให้ได้เป็นเรื่องที่จำเป็นกับชีวิตนายแบบที่งานหนักขนาดนี้
แต่เมื่อคืนเหมือนจะมีเรื่องให้คิดเยอะไปหมด แน่นอน หวาดกลัวก็ใช่...มิถุนาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดมาเฟียหนุ่ม เขาไม่ชินกับการมีใครมานอนข้างกัน โดยเฉพาะที่คนๆนั้นคือจอมทัพ คนที่เขาเกลียดแสนเกลียด แต่จะให้ทำยังไงได้ การปริปากพูดมันไม่คุ้มกับการโดนเป่าหัวเลยสักนิด
ใบหน้าหน้าอิงแอบอกกว้าง มิถุนาจำไม่ได้ว่านอนท่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อคืน...มิถุนานอนนิ่งอยู่กับที่แทบไม่ขยับ จนกระทั่งจอมทัพอาบน้ำเสร็จเขาก็ยังข่มตาไม่ลง มิถุนาทำได้แค่นอนนิ่งเป็นหินให้อีกคนทำตามสบายใจ แต่จอมทัพกลับไม่ทำอะไรเขานอกจากรั้งตัวเขาไว้แนบอก...มันอึดอัด...ใช่ แต่มิถุนาก็ยังรู้สึกดีกว่าที่จะต้องโดนกระทำอะไรๆแบบนั้น
แผ่นอกกว้างๆของอีกคนทำให้ปรางแก้มระเรื่อโดยไม่รู้ตัว ถึงยังไงเขาก็ผู้ชาย ทำไมเขาจะต้องอายด้วยก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่การลุกไปจากเตียงนี้ดูท่าจะเป็นการดีกว่า มิถุนารวบสาบเสื้อคลุมออกก่อนดึงแขนของอีกคนออกจากร่าง กายขาวกระถดตัวลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบ ช่วงเวลาก่อนที่ราชสีห์ตื่นดูเป็นช่วงเวลาที่แสนสงบสุข ทั้งๆที่ในใจปั่นป่วนราวกับพายุเข้าก็ตามที...มิถุนาน้อยใจโชคชะตาเหลือเกิน ไม่รู้จริงๆ...ว่าจะต้องทนอีกนานเท่าไหร่ถึงจะหลุดจากวังวนแห่งนี้ไปได้
นายแบบหนุ่มเดินไปยังหน้าต่างกระจกที่กรุไว้รอบด้าน ณ เวลานี้ม่านถูกเลื่อนปิดป้องกันแสงแดด การติดม่านยาวตลอดแนวแบบนี้มิถุนาแทบไม่อยากคิดเลยว่าจะต้องทำความสะอาดกันยุ่งเหยิงแค่ไหน แต่ก็อดชื่นชมในความสะอาดของมันไม่ได้ ไม่มีฝุ่นจับเลยสัดนิด แน่ล่ะ...ก็นี่คือห้องนอนของจอมทัพ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ มิถุนาเรียนรู้ที่จะเชื่อเช่นนั้น
แกรก
เสียงประตูที่เปิดออกทำให้มิถุนาที่กำลังชะโงกหน้าผ่านรอยแยกผ้าม่านชะงัก เขาหันกลับไปด้วยสัญชาติญาณ ช่วงนี้เขาหวาดกลัวและตื่นตัวง่ายกว่าปกติ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครทำให้เขาเป็นเช่นนี้
“คุณมิถุนา ตื่นแล้วเหรอครับ?”
เป็นเจย์ ฟาน ที่เดินเข้ามาในชุดสูทแบบเดิม ใบหน้าขาวจุดดูโทรมกว่าปกติเล็กน้อยแต่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่รู้สึก เมื่อคืนเขาอยู่เคลียร์งานจนดึก แต่อย่างไรก็ต้องตื่นก่อนเจ้านายเป็นเรื่องปกติ
“คะ...ครับ”
“วันนี้มีถ่ายปกนิตยสาร IVY นะครับ เดี๋ยววิคเตอร์จะเป็นคนไปส่ง เสื้อผ้าไซส์คุณอยู่ในห้องวอล์คอินโคลเซ็ทฝั่งขวามือทั้งแถบ ผมให้พ่อบ้านเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เลือกใช้ได้ตามสบายนะครับ” เจย์เอ่ยอย่างใส่ใจ มิถุนาอดรู้สึกดีใจนิดๆไม่ได้ อย่างน้อย...ก็ยังมีคนใจดีหลงเหลืออยู่ในรังมาเฟียแห่งนี้
“ครับ เอ่อ...คุณเจย์” มิถุนารั้งอีกฝ่ายไว้ด้วยเสียงเรียก
“ขาดเหลืออะไรหรือครับ?”
“เปล่าครับ...” มิถุนาส่ายหัว “ผมแค่อยากจะขอบคุณ”
เจย์ยิ้มเล็กน้อยจนแทบมองไม่ออกว่าเขากำลังยิ้ม แต่เขากำลังยิ้มจริงๆ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอแค่คุณสบายใจผมก็ยินดี”
มิถุนาไม่อยากเถียงให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจจริงๆว่า...ตราบใดที่ยังอยู่ในรังมาเฟียแห่งนี้ และยังไม่ได้ชีวิตตนเองกลับคืนมา เขาไม่มีวันสบายใจได้หรอก
“คุณรีบอาบน้ำก่อนที่นายท่านจะตื่นเถอะครับ รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย...ผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บตัวอีก” เจย์กล่าวเป็นนัยๆก่อนเดินออกไปจากห้องนอนกว้าง มิถุนาเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายนั้น กายบางรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในสัดส่วนที่แยกออกไปจากห้องนอน ทางเดินแคบและสั้นด้านปีกซ้ายคือทางเชื่อมไปยังห้องน้ำ มิถุนาเปิดประตูไม้ออกก่อนพบกับชั้นวางผ้าเช็ดตัวและอุปกรณ์อาบน้ำชนิดครบครันอยู่บนชั้นวางติดผนัง...ประตูถัดไปเป็นประตูกระจกบานใส ที่ผลักเข้าไปเป็นห้องน้ำกว้าง พื้นเป็นกระเบื้องราคาแพงระยับ มีอ่างจากุชชี่อยู่กลางห้อง...ถ้าจะบอกว่าแค่ห้องน้ำก็ใหญ่กว่าห้องนั่งเล่นคอนโดของเขาแล้วก็ดูจะไม่เว่อร์เกินไป
อนิจจาที่ประตูมันล็อคไม่ได้ มิถุนาตัวชาดิก แต่ก็ตัดใจที่จะอาบ เขาอยากชำระล้างร่างกายเหลือเกิน มันเหนียวตัวไปหมด...มือขาวปลดปมเชือกของชุดคลุมออกก่อนแขวนมันไปหน้าประตูชาวเวอร์รูม นายแบบหนุ่มรีบพาตัวเข้าไปอยู่ใต้สายน้ำแทบจะทันที เขาเม้มปากแน่น อาบน้ำไปด้วยหัวใจตุ๊มๆต่อมๆ ปกติมิถุนาชอบอาบน้ำมาก เขาคิดว่ามันเป็นการผ่อนคลายชนิดหนึ่ง แต่วันนี้เขากลับใช้เวลาในห้องน้ำไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น...
ชุดคลุมอาบน้ำตัวใหม่ถูกดึงมาสวมใส่ มิถุนาเดินไปล้างหน้าที่อ่างล้างหน้าพร้อมกับแปรงฟันด้วยแปรงสีฟันอันใหม่ที่เจย์คงนำมาวางไว้ให้ ริมฝีปากอิ่มเป่าลมหายใจออกด้วยความดีใจที่ตนเองทำทุกอย่างเสร็จทันเวลาที่จอมทัพจะตื่น
มิถุนาจำได้ว่ามีประตูห้องๆหนึ่งอยู่ตรงทางเชื่อมแคบๆที่นำตรงสู่ห้องน้ำ สงสัยว่าตรงนั้นคงเป็นห้องแต่งตัวอย่างที่เจย์ว่า และก็ไม่ผิด เมื่อมิถุนาเปิดเข้าไป เขาก็พบกับห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ ใหญ่ขนาดน่าตกใจว่าสามารถบรรจุเข้ามาในห้องนอนได้ ไม่รู้ว่าจะกินที่ไปกี่ตารางเมตรกัน...
ตู้เสื้อผ้าบิวท์อินรอบด้าน ชั้นวางรองเท้า ตู้กระจกใสกลางห้องสำหรับวางนาฬิกาและเครื่องประดับ มิถุนาชะโงกดูจิวเพชรที่วางแน่นิ่งอยู่แล้วนึกสงสัยว่ามาเฟียหนุ่มเจาะหูด้วยหรือ? แต่ความสงสัยเหล่านั้นก็ชะงักไปเมื่อเขาได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นใกล้ๆ จอมทัพคงตื่นแล้ว...และตอนนี้คงกำลังเข้าไปอาบน้ำ
มิถุนาบอกตัวเองให้ใจเย็นๆทั้งๆที่ยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับมาเฟียอารมณ์ร้ายในตอนนี้ มิถุนาพาตัวเองไปยังฝั่งขวามือของห้องแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าออก...แทบอ้าปากค้างกับข้าวของในนั้น เสื้อผ้าไซส์ของเขา แบบที่เขาชอบใส่ ถูกบรรจุอยู่เต็มตู้ ไม่ใช่แค่ตู้เดียว แต่มากถึงสามตู้ รวมถึงตู้ที่สี่สำหรับใส่รองเท้า แน่นอนว่าชั้นรองเท้าที่มีรองเท้ากว่ายี่สิบคู่วางอยู่ก็คือรองเท้าไซส์ของเขา...
แต่มิถุนาไม่มีเวลาชื่นชมมากนัก อดนึกถึงความหวังริบหรี่ไม่ได้ จอมทัพสั่งให้จัดเสื้อผ้าให้เขามากมายขนาดนี้ จะกักตัวเขาไว้นานเท่าไหร่กัน...
คิดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มิถุนาค่อนข้างมีเซ้นส์ด้านแฟชั่นที่ดี วันนี้เขาเลือกใส่เสื้อเชิ้ตตัวยาวสีขาวกับสกินนี่กึ่งเลคกิ้งสีเมทาลิค และนิวส์บาลานซ์สีฟ้ารุ่นลิมิเต็ทที่เขาอยากได้แต่ซื้อไม่ทันที่วางอยู่บนชั้น มิถุนายืนสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกกลางห้องสักพัก มีไม่กี่สิ่งที่เขารักและสนใจ หนึ่งในนั้นคือการแต่งตัวนี่แหละ ไม่เช่นนั้นเขาในสมัยก่อนที่แสนขี้อายคงไม่เลือกที่จะเข้าสู่วงการแฟชั่นที่เต็มไปด้วยเสือ สิงห์ กระทิง แรด หรอก
นายแบบหนุ่มทำท่าจะหมุนตัวกลับออกไป แต่ประตูที่ถูกกระชากออกทำให้เขาชะงักหยุดนิ่งอยู่กับที่ เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลยจนกระทั่งเมื่อครู่ มิถุนามองผู้มาใหม่ที่เดินเข้ามาด้วยหัวใจที่เต้นรัว จอมทัพที่กำลังสาวเท้าเข้ามาเหลือบมองใบหน้าสวยตรงหน้านิ่งๆ ก่อนเดินตรงเข้ามาหา มิถุนาพยายามสาวเท้าหลบแต่อีกฝ่ายก็รุกเข้ามาอย่างไม่ลดละ จนแผ่นหลังบางแตะเข้ากับประตูตู้เสื้อผ้าฝั่งซ้ายของห้อง มิถุนาหมุนตัวกลับหลังหัน พยายามเบียดตัวออก แต่ฝ่ามือหนาที่เอื้อมวางลงที่บานประตูก็ทำเอาเขาสะดุ้งวาบ
“คะ...คุณ!”
“ฉันจะเอาเสื้อ นายจะยืนอยู่ตรงนี้ก็ตามสบาย” จอมทัพเอ่ยเสียงเรียบ แต่ไม่สองมือก็กักมิถุนาไว้ในอ้อมแขนราวกับจะไม่ให้ขยับไปไหน
“ผม...ผมจะออกไปรอด้านนอก” มิถุนาเอ่ยเสียงรัวเร็ว ทำท่าจะมุดออกไป แต่ใบหน้าที่ยื่นเข้ามาจนลมหายใจรินรดที่แก้มก็ทำเอาไม่กล้าขยับไปไหน
“เดี๋ยว ฉันเปลี่ยนใจแล้ว...ช่วยฉันแต่งตัวแล้วกัน” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ น้ำเสียงของจอมทัพทุ้มต่ำแน่น มันน่าฟัง แต่มิถุนาไม่เคยนึกอยากฟังเลยสักครั้ง โดยเฉพาะตอนนี้ด้วยแล้ว...มันไม่โอเคเลยสักนิด
“มะ...ไม่ ผม...ผมว่าผมออกไปรอด้านนอกจะดีกว่...อุ๊บ”
ไม่ทันขาดคำ ใบหน้าที่เลื่อนเข้ามาใกล้อย่างไม่รู้ตัวและริมฝีปากร้อนที่จู่โจม จ้วงจูบนั่นก็ทำเอามิถุนาขาแข้งอ่อน จอมทัพกักเขาไว้ด้วยสองมือที่ค้ำประตูตู้เสื้อผ้าไว้ ริมฝีปากก็บดขยี้อย่างบ้าคลั่ง มิถุนารู้สึกได้ถึงโลกที่ขาวโพลน เมื่อจูบในคราวนี้ไม่ได้รุนแรงเหมือนทุกๆครั้ง มาเฟียหนุ่มจูบย้ำๆ ซ้ำยังส่งลิ้นเขาหยอกล้อจนมิถุนาแทบโบยบิน...ใจสั่น เขารู้สึกได้ว่าร่างกายเขากำลังตอบสนอง...
“อื๊ออ...”
เสียงหวานครางออกมาเบาๆ เนิ่นนานกว่าจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ มิถุนาแทบทรุดหากอีกฝ่ายไม่ประคองเอวเอาไว้ กรกจะหน้าตู้เสื้อผ้าสะท้อนทั้งใบหน้าที่แดงก่ำของเขาและริมฝีปากที่กดยิ้มของจอมทัพ มิถุนาแทบไม่อยากจะมองความพ่ายแพ้ของตัวเอง
“คุณทำบ้าอะไ...ร อื้อออ” ใบหน้าหวานเบี่ยงหลบแทบไม่ทันเมื่อมาเฟียหนุ่มยื่นหน้ามาชิดและทำท่าจะจู่โจมอีกครั้ง จอมทัพชอบเหลือเกินท่าทีปฏิปักษ์เหล่านั้น ใครก็ตามที่สนองเขาง่ายๆ แม้มันจะถึงใจ แต่ก็ไม่เต็มอิ่มเท่าคนๆนี้สักครั้ง มิถุนาไม่เคยรู้ ว่าท่าทีเหล่านี้ตอบสนองเขาได้อย่างถึงใจเหลือเกิน
“หึ” ริมฝีปากบางเหยียดรอยยิ้ม
“ผม...ผมจะแต่งตัวให้ คุณถอยออกไปก่อนได้ไหม?” มิถุนาร้องบอกเสียงสั่น ดูเหมือนจอมทัพจะนึกสนุกจนยอมทำตาม ทันทีที่หันหลังกลับและแผ่นอกล่ำที่เกาะพราวด้วยหยาดน้ำปรากฏตรงหน้า มิถุนาก็แทบซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำเอาไว้ไม่ทัน
นายแบบหนุ่มเอื้อมเปิดประตูตู้เสื้อผ้า เสื้อเชิ้ตหลากสีถูกแขวนไล่ตามโทนสีอยู่ในนั้นอย่างเป็นระเบียบ มิถุนาเลือกเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มมาตัวหนึ่ง น่าจะเป็นเสื้อสั่งตัด เพราะมันประณีตกว่าเสื้อจากโรงงานอย่างเห็นได้ชัด
“เช็ดตัวก่อน” เพราะหยาดน้ำที่เกาะพราวทั่วร่างทำให้เสื้ออาจจะเปียกได้ จอมทัพเอ่ยนิ่งๆกับคนตรงหน้า มิถุนาเม้มปากแน่นระหว่างเดินไปหยิบผ้าขนหนูและเดินกลับมาหยุดตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม เขาค่อยๆซับไปตามท่อนแขนและแผ่นอกกว้าง มิถุนาคงไม่รู้หรอกว่าแก้มที่ขึ้นสีจัดมันน่ามองมากแค่ไหนสำหรับอีกคน จอมทัพรู้สึกได้ว่าถ้าเขาไม่มีประชุมเช้านี้ เขาคงจับกระต่ายน้อยฟัดจนเฉามืออยู่ในห้องนี้เป็นแน่
มิถุนาค่อยๆสวมเสื้อให้กับอีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆ มือก็สั่น ลมหายใจก็ไม่ปกติ ยิ่งเมื่อต้องกลัดกระดุมให้อีกฝ่าย มิถุนาก็ยิ่งไม่กล้า ทั้งๆที่เห็นกันมาแทบทุกสัดส่วนแล้ว แต่จะให้ชินมันคงเป็นไปไม่ได้ มิถุนาเม้มปากแน่น ไม่กล้าโดนตัวมาเฟียใจร้ายแม้แต่น้อย ด้วยความลน ทำให้กลัดถูกๆผิดๆอยู่หลายครั้ง แต่นั่นไม่ทำให้จอมทัพรู้สึกหงุดหงิด การล่อกระต่ายให้ตกลงมาในหลุงพรางได้เป็นเรื่องน่ายินดีด้วยซ้ำ
มาเฟียหนุ่มไม่ชอบให้ใครยุ่มย่ามกับชีวิต ไม่เคยมีใครได้เหยียบขึ้นมาที่นี่ เขาแทบไม่เคยใช้เวลากับใครได้ทั้งคืนด้วยซ้ำเพราะจอมทัพไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ที่จะนอนในที่ๆไม่คุ้นเคย เขาเป็นคนหลับยาก การถูกฝึกฝนให้สัญชาติญาณไวต่อสิ่งเร้าต่างๆทำให้เขาหลับได้ไม่ค่อยสนิทนัก การไว้ใจใครสักคนเป็นเรื่องยาก สิ่งเหล่านั้นทำให้เขาพาตัวเองหนีออกจากความสัมพันธ์ต่างๆ เขาไล่ตะเพิดผู้หญิงที่คอยประจบ ผู้หญิงที่ออด้อนช่วยเขาแต่งตัวทั้งๆที่เขาไม่ต้องการ แต่กับมิถุนา เขากลับเป็นคนเอ่ยปาก แถมยังยืนเป็นหุ่นนิ่งให้อีกฝ่ายแสดงท่าทางตลกๆอยู่ตรงหน้าอีกต่างหาก
จอมทัพไม่เคยสังเกตจนกระทั่งวันนี้ว่าแพขนตามิถุนายาวแค่ไหน แต่เมื่อมองจากมุมนี้ มิถุนาที่มีส่วนสูงต่างกับเขาเกือบสิบห้าเซ็นต์ แพขนตานั้นแทบแนบไปกับแก้มใส จอมทัพนึกประหลาดใจอยู่หลายต่อหลายครั้งกับร่างกายของมิถุนา ผิวละเอียดราวกับผู้หญิง ทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ทั้งๆที่จอมทัพก็รู้ดี แต่คำว่าเพศคงไม่สามารถเป็นบรรทัดฐานให้กับทุกๆอย่างได้
ริมฝีปากสีแอปเปิ้ลลอยเด่นอยู่ตรงหน้า จอมทัพชักทนไม่ไหว แน่นอนว่าเขาคงไม่ทนอีกต่อไป
ฝ่ามือหนาเชยคางอีกคนให้เลื่อนใบหน้าขึ้นมาก่อนลิ้มรสแอปเปิ้ลผลหวานนั้นอีกครั้งและอีกครั้ง เสียงครางหวานหูนั่นไม่สามารถทำให้เขาหยุดได้ มิถุนาเป็นฝ่ายผิดอีกครั้งที่ทำให้เขาอดใจไม่ไหว แน่นอนว่ามาเฟียหนุ่มนึกโทษไปถึงการประชุมและเลขาผู้เป็นคนนัดเวลา แต่ช่างเถอะ...คืนนี้เขามีเวลากินแอปเปิ้ลสีสดใบนี้อีกนาน
มิถุนาไม่รู้เลยว่าควรจะทำตัวอย่างไรดีกับการเผชิญหน้าต่อผู้ร่วมงานหลังจากที่เขาถูกพาตัวไปเมื่อวานนี้ เขารู้ดี วงการบันเทิงที่ข่าวกอสสิปวิ่งไวพอๆกับสามจี มิถุนาแทบไม่ต้องสงสัยเลยว่าทุกคนจะพลาดข่าวของเขาไปได้อย่างไร มิถุนาแทบไม่อยากแตะโซเชียลเนตเวิร์ค แน่นอนเขาปิดมือถือไปตั้งแต่เมื่อคืน และมันอาจจะแบตหมดในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าทันทีที่เขาเปิดเครื่อง แต่มิถุนายังไม่อยากรับมืออะไรตอนนี้ เขาขอให้เจย์จัดหาอแดปเตอร์ให้สำหรับชาร์จแบตเตอร์รี่ แน่นอนว่ามันจำเป็น มิถุนาคงไม่เอ่ยปากหากมันไม่ได้เดือดร้อนจริงๆ
บนรถคันหรูกับถนนเส้นเดิม วิคเตอร์ประจำที่คนขับ ข้างๆกันคือเจย์ที่นั่งอ่านอะไรบางอย่างไปเงียบๆ จอมทัพนั่งอยู่เบาะด้านขวาด้วยท่าทางสบายๆ ส่วนมิถุนานั่งติดประตูซ้ายมือจนตัวลีบ เวลาแปดโมงกว่ากับถนนใจกลางเมืองติดจนแทบไม่อยากบรรยายออกมาเป็นคำพูด แต่ถึงอย่างนั้นจอมทัพก็สั่งให้เลื่อนการประชุมออกไปอีกสองชั่วโมง เพื่อให้วิคเตอร์ไปส่งมิถุนาที่สตูดิโอย่านวิภาวดีแล้วค่อยให้คนขับรถอีกคนมารับเขากลับไปประชุมที่บริษัท
จอมทัพไม่มีความจำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้เลยสักนิด ห้องประชุมอยู่ใต้เซฟเฮ้าส์ประมาณไม่ถึงสิบชั้น เขาแทบไม่ต้องออกมาผจญและรำคาญใจกับการจราจรที่แสนติดขัดในยามเช้า แต่มิถุนารู้ดี...จอมทัพแค่ต้องการแสดงให้เขารู้ว่าตนเองกำลังเอาจริง มาเฟียหนุ่มแค่ต้องการกดดันเขา ให้เขาหวาดกลัวเหมือนที่เคยเป็น ให้มิถุนารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องแบบนี้นั่นแหละ
ใช้เวลากว่าชั่วโมงกว่าที่ขบวนรถหรูจะฝ่ารถติดออกมาได้ วิคเตอร์จอดรถลงหน้าสตูดิโอขนาดใหญ่ พร้อมกับเปิดประตูลงไปยืนอยู่ข้างรถพร้อมเจย์ ในขณะที่กำลังจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เจ้านาย แต่อีกฝ่ายกลับยกมือขึ้นห้ามเสียก่อน
มิถุนาชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูออกเมื่อถูกอีกฝ่ายดึงให้ขึ้นมานั่งอยู่บนตักกว้าง ร่างโปร่งสะดุ้งจนมาเฟียหนุ่มนึกตลกอยู่ในใจ จอมทัพรั้งเอวคนชอบขัดขืนเอาไว้พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ เขาขบเบาๆที่ใบหูขาว สักพักมันก็แดงเรื่อจนน่ารัก มาเฟียหนุ่มกระหยิ่มยิ้มในใจ พลางเลื่อนหน้าไปใกล้มากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายพยายามเบือนหน้าหนี
“ปล่อยผม!”
พยศอีกแล้ว...แต่จอมทัพไม่เคยบอกหรือไงว่าชอบอะไรแบบนี้ ดื้อแบบนี้แหละดี เพราะเวลาที่พ่ายแพ้ให้แก่เขา จะได้รู้สึกเจ็บใจมากกว่าที่ควรจะเป็น...จอมทัพไม่เคยร้ายกับคู่ควงคนไหนถ้าไม่จำเป็น และเท่าที่จำได้ มิถุนาคือคนแรกที่เขาต้องทำเช่นนี้
“ไหนล่ะจูบลา" มาเฟียหนุ่มกระซิบเสียงต่ำริมใบหูขาว มิถุนาตัวสั่นเทิ้ม
“ผม...ไม่...อ๊ะ...”
“จะลงไปทำงานดีๆ หรือจะต้องให้ปล้ำเสียก่อน"
“คุณมันเลว!”
ถ้อยคำบริภาษทำเอาจอมทัพชะงักไปชั่วขณะ ไม่มีใครว่าเขาแบบนี้มานานแล้ว ไม่สิ...ที่จริงแล้วคงไม่มีเลยต่างหาก แต่มันก็ไม่เป็นไรสักหน่อย ก็ในเมื่อเขานั้นเลวเสียยิ่งกว่าเลวอีก จอมทัพคงเป็นเจ้าพ่อมาเฟียไม่ได้หรอก ถ้าเขาไม่สารเลวเสียจนใครต่อใครเกรงกลัว
“อ่าฮะ...” ฝ่ามือหนาบีบคางได้รูปเบาๆ "แล้วยังไง?”
“ปละ...ปล่อย"
“ฉันก็ไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว...นายก็รู้ดี"
“ปล่อยผมนะ"
“จะจูบเองหรือให้ฉันจูบนายแทนดีล่ะ...ไม่รับรองหรอกนะว่าจะจบแค่จูบ ประชุมมันเลื่อนกันได้" ถ้อยคำข่มขู่ทำเอามิถุนาโกรธจนแทบน้ำตาไหล เขาแทบอยากจะหยุดหายใจอยู่ตรงนั้น
พอหันหน้ากลับมา ใบหน้าคมคร้ามที่ห่างกันแค่คืบก็ทำเอาใจสั่น มิถุนาเม้มปากแน่นจนแทบห้อเลือด มันไม่มีทางเลือกจริงๆ เขารู้ดี...ดวงตาจอมทัพคมกริบ ใบหน้านิ่งสนิทเช่นเดียวกับตลอดเวลาที่ผ่านมา มิถุนารู้จักมาเฟียหนุ่มอีกนิดว่า เขาคนนี้ไม่มีวันจะรามือง่ายๆหากยังไม่ได้มาครอบครอง สถานการณ์บ้าบอในตอนนี้ก็เช่นกัน ที่บีบบังคับมิถุนาจนแทบเจียนตาย
กลั้นใจ...มิถุนาค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ อันที่จริงแล้วเขาควรจะขยะแขยงและหวาดกลัว แต่หัวใจกลับเต้นอย่างไร้สาเหตุ มิถุนานึกโกรธที่ตนเองควบคุมอะไรไม่เคยได้เลยสักนิด แม้แต่ตนเอง เขายังไม่เคยชนะเลยด้วยซ้ำ การเอาชนะจอมทัพคงต้องใช้เวลาอีกสักพันปี...
ริมฝีปากนิ่มบดคลึงลงไปกับริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆ มิถุนารับรู้สึกความรู้สึกบางอย่างที่แย่งกันวิ่งพลุ่งพล่านตามกระแสประสาทภายในตัวเอง มิถุนาละออกแทบจะทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสกัน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมให้เขาทำเช่นนั้นได้ จอมทัพประคองศีรษะมิถุนาไว้ด้วยมือเดียว จากนั้นก็เป็นฝ่ายรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากอีกคนอย่างช่ำชอง มิถุนาแทบหลอมละลายอยู่บนตักกว้าง
ในใจท่องไว้ว่าต้องเกลียดเท่านั้น เกลียดให้ลึกสุดหัวใจ...
กว่าจอมทัพจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระ มิถุนาก็แทบหายใจไม่ทัน กายขาวผวาลงจากตักกว้างแล้วพุ่งตัวออกจากรถแทบจะทันที มิถุนาปิดปากแน่น เขาเดินเข้าสตูดิโอที่คุ้นเคยโดยแทบจะไม่เหลียวหลังหันกลับไปมองอะไรทั้งนั้น มิถุนารู้ว่าจอมทัพจะยังคงหัวเราะอย่างพึงพอใจแน่ๆ ที่เห็นเขาแพ้หมดรูปขนาดนี้
เพียงแต่ยังโชคดี ที่มิถุนายังคงเกลียดจอมทัพอย่างสุดหัวใจ...
-
สตูดิโอขนาดใหญ่สำหรับการถ่ายงานต่างๆคือที่ๆมิถุนามาเหยียบหลายต่อหลายครั้งแล้ว ทุกครั้งมิถุนาจะมาด้วยรอยยิ้มที่แจกจ่ายให้กับคนอื่นไปทั่ว ยกเว้นแค่ครั้งนี้...ดวงตากลมโตช่างหม่นแสง มิถุนายิ้มไม่ออกหรอก กับการที่มีวิคเตอร์เดินนำทัพบอร์ดี้การ์ดกว่าห้าคนตามเขาแทบทุกที่ขนาดนี้ รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าชีวิตของเขาไม่เคยเป็นของเขาอีกต่อไปแล้ว...
นายแบบคนเก่งเดินไปยังสตูดิโอที่นัดหมาย เขามองประตูเหล็กบานใหญ่ตรงหน้าอย่างท้อแท้...มิถุนาไม่อยากเข้าไปเลย เขาไม่อยากพบใครทั้งนั้นในตอนนี้ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะรู้หรือไม่รู้ก็ตามว่ามิถุนากลายเป็นเด็กของจอมทัพไปเสียแล้ว แต่ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ มิถุนาไม่เคยหนีมันไปได้ และจอมทัพก็คือความจริงนั่นที่มิถุนาต้องเผชิญหน้าตลอดเวลา ไม่มีทางไหนที่จะหลีกเลี่ยงไปได้เลย...
วิคเตอร์เบี่ยงตัวมาเปิดประตูให้ทันทีที่มิถุนาเอื้อมมือจับที่ดึง มิถุนาพยักหน้าและยิ้มฝืดๆให้แทนคำขอบคุณ ทันทีที่ประตูเปิดออก สิ่งที่มิถุนาไม่อยากเจอก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ทั้งกองถ่ายพร้อมใจกันมองหน้าเขาอย่างพร้อมเพรียง แน่นอนว่าไม่ใช่แค่มิถุนาคนเดียวเท่านั้น ทั้งวิคเตอร์และลูกน้องก็เป็นที่จับจ้องเช่นกัน มิถุนาฝืนยิ้มอีกครั้ง ทั้งๆที่ไม่เชื่ออีกต่อไปแล้วว่ารอยยิ้มจะทำให้อะไรต่อมิอะไรดีขึ้น เขาแจกจ่ายรอยยิ้มทั้งๆที่ไม่อยากทำ ทั้งๆที่มันน่าร้องไห้ที่ทุกคนมองหน้าเขาราวกับดูถูก ราวกับรู้อยู่แล้วว่ามิถุนาหน้าโง่ที่ยอมเป็นของเล่นของจอมทัพ อีกไม่นานคงถูกทิ้ง ทั้งๆที่มิถุนาไม่เคยมีโอกาสได้ปฏิเสธเลยสักนิดว่าเขาไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้
“มิ...”
พี่นัชชาแทบบินมาหาเขาทันทีที่เห็นหน้ากัน มิถุนาอยากจะโกรธก็โกรธไม่ลง คนตัวเล็กๆกับมาเฟียใหญ่คับฟ้าอย่างจอมทัพ พี่นัชชาที่ติดต่อเขาไม่ได้คงร้อนใจน่าดู มิถุนาได้แต่ส่งแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอโทษไปให้
“มิ ทำไมปิดโทรศัพท์ล่ะ พี่ติดต่อไม่ได้เลย แล้วนี่...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” พี่นัชชารัวคำถามใส่ยาวเหยียด มิถุนากุมมือผู้จัดการเอาไว้ราวกับบอกให้ใจเย็น
“ไม่เป็นไร ขอโทษที มือถือมิแบตมันจะหมด" ปดไปเช่นนั้น เพราะมิถุนาก็ไม่รู้จะหาคำอะไรที่ดีไปกว่านี้ "นี่...คุณวิคเตอร์ เลขาคุณจอมทัพ" มิถุนาไม่ลืมแนะนำหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา วิคเตอร์ก้มหัวทักทายทันที
“แล้วนี่มายังไง?”
“...เขามาส่ง" มิถุนาบอกเบาๆ พี่นัชชาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่มิถุนาคงผ่านอะไรมาเยอะและเข้มแข็งกว่าโดยไม่ต้องสงสัย เขาเดินตามพี่นัชชาไปด้านในท่ามกลางสายตาของคนในสตูดิโอ วิคเตอร์ไม่ได้เดินตามมา เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั่นนิ่งๆ
พี่นัชชาพยายามชวนมิถุนาคุยเพื่อไม่ให้น้องชายที่เขารักเหมือนน้องแท้ๆจะต้องคิดมากกับสิ่งรอบๆตัว มิถุนาถูกพามานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะกระจก เขาเห็นสต๊าฟฟ์หลายคนซุบซิบกัน คงไม่พ้นเรื่องเขาหรอก สมัยเมนี่ควงคุณจอมทัพใหม่ๆ ทั้งห้องแต่งตัวก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน มิถุนาพยายามบอกให้ตัวเองเลิกสนใจกับบรรยากาศตรงหน้าและชินกับมันเสีย แต่ก็คงอ่อนหัดเกินไป เพราะทำไม่ได้จริงๆ
“มิ...เดี๋ยวแต่งหน้าทำผมก่อนนะจ๊ะ แล้วทานอะไรมาหรือยัง พี่สั่งอะไรให้ไหม?” พี่นัชชาเอ่ยถาม มิถุนาไม่หิวเลย ทั้งๆที่เมื่อเช้าก็แทบไม่ได้แตะอาหาร แต่วินาทีนี้ เขากลืนอะไรไม่ลงจริงๆ
“ขอน้ำสักแก้วก็พอแล้วครับ"
“งั้นน้ำส้มนะ พี่ไปสั่งให้ อ๊ะ...” พี่นัชชาเอื้อมมือดึงหนังสือพิมพ์ตรงหน้ามิถุนาไปซ่อนไว้ด้านหลังตัวเองแทบจะทันที "พี่จะไปเข้าห้องน้ำด้วย มีอะไรโทรตามนะจ๊ะ"
มิถุนามองตามแผ่นหลังบางของผู้จัดการไปอย่างไม่เข้าใจ พี่นัชชาเหมือนจะปิดบังอะไรเขาเอาไว้ ปกติมิถุนาคงไม่สนใจ แต่คราวนี้คงไม่พ้นเรื่องของตนเองแน่ๆ มิถุนาเห็นพี่นัชชาโยนหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นทิ้งไว้ที่โต๊ะสำหรับทานอาหารของกองถ่าย คิ้วเรียวขมวดมุ่นแล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปหยิบ แต่ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองกลับเดินเข้ามาเสียก่อน
“สวัสดีค่ะน้องมิ...ไม่เจอกันนานเป็นยังไงบ้างคะ?” พี่พิชชี่ส่งยิ้มให้เขาผ่านกระจกแล้วกดตัวเขาไว้กับเก้าอี้ พี่พิชชี่ดูอึดอัดนิดหน่อยที่จะคุยกับเขา ไม่ต้องสงสัยหรอก เพราะมิถุนายังอึดอัดกับตัวเองเลย
“สบายดีครับ นี่พี่พิชชี่มาทำกองนี้ด้วยเหรอครับ?”
“ค่ะ...นัชชาโทรดีลพี่มาค่ะ"
“อ๋อครับ" มิถุนายิ้มบางๆ "เอ้อ...พี่พิชชี่ครับ รบกวนหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ให้มิหน่อยสิครับ" เสียงใสเอ่ยขอร้อง พิชชี่ดูกระอักกระอ่วนขึ้นทันที
“น...หนังสือพิมพ์เหรอจ๊ะ"
“ครับ ตรงโต๊ะอาหาร"
พี่พิชชี่พยักหน้ารับแกนๆก่อนเดินออกไปที่โต๊ะอาหารตามที่มิถุนาบอก ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองดูจะพิจารณาปึกกระดาษหลากหลายบนโต๊ะอยู่นาน ก่อนหยิบมันขึ้นมา มิถุนาถอนหายใจเบาๆที่พี่พิชชี่ดันหยิบหน้าหนึ่งขึ้นมาแทนที่จะเป็นหน้าบันเทิง เขาจึงออกปากอีกครั้ง
“หน้าบันเทิงครับ"
ทันทีที่มิถุนาเอ่ยขึ้น ทั้งห้องก็เงียบกริบเหมือนมีใครปิดสวิชต์ แต่มิถุนาไม่ใส่ใจนัก เขาส่งสายตากดดันพี่พิชชี่ จนอีกฝ่ายต้องยอมหยิบสิ่งที่เขาต้องมาให้ พี่พิชชี่เดินกลับมาพร้อมสีหน้าเจื่อนๆ แต่มิถุนากลับยิ้มขอบคุณอีกฝ่าย
“น้องมิขาาา...อย่าไปอ่านเลยค่ะ ฉบับวันนี้นะ ไม่เห็นมีข่าวอะไรแซ่บๆเลย มีแต่ข่าวนางเอก ว. แย่งผัวชาวบ้าน พระเอก ต. เป็นเกย์ แล้วก็...น้องมิขา...มาๆๆๆ ให้เจ๊แต่งหน้าเถอะค่ะ"
“แปปนะครับ" มิถุนาไม่ใส่ใจฟังกระเทยสาวเลยสักนิด กลับกันเขาเปิดหน้าหนังสือพิมพ์ออก แล้วก็แทบนิ่งสนิทเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า...มิถุนาคิดว่าตัวเองเตรียมใจพร้อมแล้วนะ แต่การเห็นภาพตนเองกับจอมทัพหราบนหน้าหนังสือพิมพ์ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาพึงประสงค์และรู้สึกดีใจไปกับมันเลยสักนิด...
“รันเวย์สะเทือน! 'มิถุนา' ฉก 'จอมทัพ' จากอก 'เมนี่' - ควงรับกันถึงหลังเวที"
มิถุนาหน้าเจื่อนลงทันที เขาจุกจนพูดไม่ออก ภาพของเขาที่ถูกจอมทัพโอบเอวท่ามกลางลูกน้องนับสิบช่างน่าอายนัก แถมใบหน้าเขาที่โชว์หรานั่นอีก...มิถุนาอยากจะร้องไห้ แต่มันคงหมดเวลาสำหรับคนอ่อนแอแล้ว...มือบางพับหนังสือพิมพ์เก็บก่อนวางมันลงตรงหน้า...
พี่พิชชี่มองใบหน้าสวยอย่างไม่ใคร่สบายใจนัก ก่อนเลื่อนมือกุมมือมิถุนาเอาไว้...
“อย่าคิดมากนะคะ เจ๊ว่าเจ๊รู้จักหนูดีที่สุด หนูไม่ได้แย่งเขามาอย่างแน่นอน...แล้วหนูก็คงไม่ได้เต็มใจด้วยใช่ไหมคะ?”
“...ครับ...ผมไม่เป็นไร"
“สู้ๆนะคะ มาทำงานกันดีกว่าค่ะ" พี่พิชชี่ยิ้มให้กำลังใจ มิถุนาเองก็ยิ้มให้กับตนเองอย่างขมขื่น พี่พิชชี่คงนำ้ท่วมปาก มีอะไรอยากจะพูดไปหมดแต่ก็พูดไม่ได้ เพราะว่าเขา คือคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่พิชชี่ในตอนนี้...
มิถุนาบอกตัวเองเสมอว่าเขาคือมืออาชีพ แม้ว่าจะมีหลายสิ่งประเดประดังเข้ามาจนแทบรับไม่ไหว แต่งานก็คืองาน สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกที่จะยิ้มสู้กล้องเหมือนทุกๆครั้ง การทำงานในครั้งนี้กินเวลานานพอสมควรเพราะว่ามิถุนาถ่ายแฟชั่นโฟโต้หลายเซ็ต ตอนพักกลางวันนายแบบคนเก่งถึงกับต้องเดินไปเรียกวิคเตอร์และคนอื่นๆมาทานอาหารเพียงเพราะเห็นคนเหล่านั้นยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่มาถึง ซึ่งวิคเตอร์เองก็ไม่ปฏิเสธ
มิถุนาเป็นคนเช่นนี้อยู่แล้ว...เขามักจะเป็นห่วงคนไปทั่ว แม้กระทั่งคนที่ไม่สมควรห่วงก็ตามที อันที่จริงเขาไม่มีความจำเป็นต้องมีน้ำใจกับวิคเตอร์ ลูกน้องของคนที่เขาเกลียดสุดหัวใจ แต่เพราะวิคเตอร์ไม่เคยร้ายกับเขา มิถุนาจึงไม่คิดว่าจะต้องทำตัวร้ายใส่วิคเตอร์เช่นกัน...
กว่างานทั้งหมดจะเรียบร้อยก็ปาไปเกือบๆสี่โมง เพราะคนในกองถ่ายคุยเล่นกันเยอะด้วยทำให้เสียเวลามากกว่าปกติ แต่ก็ทำให้มิถุนารู้สึกดีขึ้นที่ทุกคนกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทั้งๆที่ตอนแรกบรรยากาศอึมครึมขนาดนั้น แต่ก็ดีแล้ว มิถุนาไม่เคยอยากให้ใครต้องมาอึดอัดเพราะเขาสักนิด
เมื่องานจบลง มิถุนาก็ต้องกลับสู่โลกความจริงอันโหดร้ายอีกครั้ง วิคเตอร์เดินเข้ามาหาเขาทันทีที่เปลี่ยนชุดเสร็จ มิถุนายิ้มและพยักหน้าให้อีกฝ่าย เป็นคำตอบว่ารับรู้แล้วว่าเขาต้องกลับไปกับคนพวกนี้ พี่นัชชาเดินเข้ามากอดมิถุนาไว้แน่น ถึงไม่บอกว่าขอโทษ มิถุนาก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายคงอยากจะพูดคำๆนี้ใจจะขาด มิถุนาได้แต่บอกพี่นัชชาว่าเขาไม่เป็นอะไร และฝากบอกไปถึงทั้งเฌอปรางและตะวัน รวมถึงคุณท็อปด้วย
“ไปแล้วนะครับ" มิถุนาล่ำลาผู้จัดการส่วนตัวด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง
“ดูแลตัวเองนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะโทรหา"
“ครับ ขับรถดีๆนะครับพี่นัชชา" มิถุนาเอ่ยบอกกับหญิงสาว ก่อนเดินไปหาวิคเตอร์ที่เปิดประตูสตูดิโอรออยู่แล้ว มิถุนาพยักหน้าให้เลขาหนุ่มนิดหน่อยก่อนก้าวเดินไปตามทางเดินที่คุ้นเคยอีกครั้ง...
เพราะสตูดิโออยู่นอกเมือง ทางกลับไปยังเซฟเฮ้าส์คือต้องใช้สะพานกลับรถ แต่มิถุนากลับต้องประหลาดใจเมื่อวิคเตอร์พาออกเส้นทางนอกเมืองและวกกลับเข้าไปยังเขตลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาแทน มิถุนาไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่เพราะมัวแต่นั่งเหม่อจนกระทั่งเงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็ถูกพามาอยู่ในที่ๆไม่คุ้นเสียแล้ว ภายในห้องโดยสารหรูมีเพียงวิคเตอร์และมิถุนาสองคนเท่านั้น ถ้ามิถุนาสงสัย ก็คงเอ่ยปากถามได้แค่วิคเตอร์ แต่เขากลับไม่กล้าถามออกไป แต่ดูเหมือนวิคเตอร์จะเห็นแววตาของเขาผ่านกระจก เลขาหนุ่มจึงตอบคำถามที่คาใจของมิถุนาให้โดยไม่ต้องเอ่ยปาก
“เรากำลังจะไปท่าเรือส่งของของนายท่านกันครับ วันนี้นายท่านมีตรวจงาน นายท่านสั่งให้พาคุณไปด้วย"
“เหรอครับ" มิถุนาพูดลอยๆ ไม่ได้เป็นทั้งประโยคคำถามและประโยคบอกเล่า
“หิวหรือเปล่าครับ?”
“ไม่ครับ แต่ถ้าคุณวิคเตอร์หิวจะหาอะไรทานก่อนก็ได้ครับ"
วิคเตอร์ไม่ได้ยิ้มออกไป แต่ก็อดนึกชื่นชมคนๆนี้ในใจไม่ได้ ที่ผ่านมาเขาเคยเจอแต่คู่ควงจอมเหวี่ยงที่รับมือได้ยากสุดขีดของเจ้านาย แต่มิถุนาไม่ใช่ ทั้งๆที่วูบแรกเขานึกว่าจะร้ายกาจจนเขาต้องปวดหัว แต่มิถุนากลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ แถมคอยเอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบเขากลับเสมอทั้งๆที่ไม่จำเป็น และวิคเตอร์ก็รู้ดีว่ามิถุนาเกลียดเจ้านายเขาแค่ไหน "ไม่ครับ ผมไม่หิว"
วิคเตอร์ตอบ ระหว่างนั้นมือถือของเขาก็ดังขึ้น เลขาหนุ่มกดรับจากบลูทูธที่เสียบไว้ที่หู มิถุนาได้ยินวิคเตอร์เรียกชื่อปลายสายว่าเจย์ พลันหัวใจกระตุกวูบเมื่อนึกถึงใครอีกคนที่คงอยู่กับมือขวาด้วย
“ว่าไงเจย์"
“...อะไรนะ...ของหายเหรอ? โอเค กำลังจะรีบไป"
“ใช่ อยู่กับคุณมิถุนา"
“โอเค ได้ รับทราบ"
พอวางสายไปเรียบร้อยแล้ว วิคเตอร์ก็ดูจะเร่งความเร็วในการขับรถมากขึ้น โดยใช้เวลาไม่นานมากนัก วิคเตอร์ก็พามิถุนามาหยุดลงตรงหน้าโกดังขนาดใหญ่และตู้คอนเทนเนอร์นับสิบที่เรียงกันเป็นตับ ดูก็รู้เลยว่านี่คืออาณาจักรของจอมทัพอีกที่ กายขาวลงจากรถทันทีที่วิคเตอร์เปิดประตูรถให้ มีชายในชุดสูทเกือบยี่สิบคนยืนเรียงเป็นหน้าตับที่ด้านหน้าทางเข้า พวกเขาก้มหัวให้มิถุนาทันทีที่มิถุนาปรากฏตัว เขารู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูกเมื่อโดนกระทำแบบนี้ แต่แล้วก็ต้องเสียวไปทั้งสันหลัง มิถุนากลืนน้ำลายเอื้อกทันทีที่เห็นมือซ้ายร่างใหญ่หยิบปืนพกบาร์เร็ตต้าสีดำสนิทออกมาจากด้านในสูท มิถุนาแทบไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลย
“มาครับ เข้าไปด้านในกัน"
มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆก่อนเดินตามหลังวิคเตอร์เข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ทั่วบริเวณดูเงียบสนิทราวกับไม่มีคนทำงาน ทั้งๆที่ท่าเรือควรมีคนงานประจำตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ มิถุนาไม่เคยรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิด ทั้งๆที่มีบอร์ดี้การ์ดนับสิบเดินตาม เพราะเขาไม่รู้ว่าวันไหนจะโดนยิงทิ้ง วันไหนจะโดนดับชีวิตหากไปทำอะไรให้มาเฟียเขาไม่ถูกใจเข้า มิถุนาไร้ซึ่งการตัดสินใจของตนเองมานานแล้ว...
เสียงหวูดเรือดังมาจากริมแม่น้ำ มิถุนาหยีตาเล็กน้อยเมื่อแสงอาทิตย์ตอนเย็นสาดเข้าในดวงตา เขาเดินตามวิคเตอร์ไปเรื่อยๆราวกับว่าแผ่นหลังคนตรงหน้าคือสถานที่ๆปลอดภัยที่สุดในเวลานี้ นายแบบหนุ่มพยายามกระพริบตาถี่ๆเมื่อแสงอาทิตย์แยงตาจนแทบมองไม่เห็นอะไร และแล้วภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือภาพของคนงานกว่าร้อยคนที่ถูกเรียกมารวมตัวกัน โดยมีจอมทัพยืนอยู่ตรงหน้า เขาตัวสูงใหญ่อย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับร่างที่สูงตามมาตรฐานของเจย์ ภาพทั้งหมดถูกย้อมด้วยสีส้มของอาทิตย์ที่กำลังอัสดง มิถุนาไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกไป จริงๆแล้วไม่กล้าหายใจเสียงดังด้วยซ้ำ
ตรงหน้าจอมทัพคือคนงานวัยหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งคุกเข่าราวกับร้องขอชีวิต มาเฟียหนุ่มยกปืนขึ้นจ่อคนตรงหน้า มิถุนาเบิกตากว้างเมื่อเขาหยุดลงด้านหลังจอมทัพแล้วถูกท่อนแขนของเจย์กันเอาไว้ เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดเร็วมาก มิถุนาตัวชาดิกเมื่อเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ปัง! กายขาวสะดุ้งเฮือก เขาหลับตาปี๋ไม่กล้าลืมตาขึ้นแม้แต่นิดเดียว มิถุนาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาถลันเข้าคว้าแขนจอมทัพตั้งแต่เมื่อไหร่ สิ่งแรกที่ลืมตานั่นคือเลือดที่ไหลรินจากร่างที่ฟุบหมอบตรงหน้า
“อย่า!!!” เสียงหวานหวีดลั่นท่ามกลางความตกใจของทุกคน วิคเตอร์รีบพุ่งไปดูร่างที่กองอยู่กับพื้น กระสุนเปลี่ยนวิถีเพราะมิถุนา คนงานคนนั้นไม่ตาย เพียงแต่โดนกระสุนเจาะเข้าเต็มไหล่
จอมทัพยังคงอึ้ง เขามองคนที่กอดเขาแน่นจากทางด้านหลังอย่างไม่เข้าใจ มิถุนาร้องไห้โฮอยู่กับตัวเขา ทั้งกอด ทั้งรั้งเขาไว้แน่น
“อย่าฆ่าเขา ได้โปรด ผมไม่อยากให้คุณฆ่าใคร คุณจอมทัพ อย่าฆ่าเขา!”
มิถุนาตะโกนทั้งน้ำตา ร่างกายชาดิก ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น...วิคเตอร์ดึงปืนออกมาเตรียมเล็งอีกครั้งเมื่อเห็นว่าความต้องการของเจ้านายไม่บรรลุผล
จอมทัพเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าทุกอย่าง ร่างกายอุ่นๆที่กอดแนบเขาเอาไว้ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีชีวิต มิถุนาตัวสั่นเทิ้มจนรู้สึกได้...
“พอแล้ว! พามันไปทิ้งไว้ที่ไหนก็ได้ อย่าให้มันกลับมาอีก!”
ประกาศิตของเจ้านายทำให้วิคเตอร์ลดปืนลง เขาพยักหน้าให้ลูกน้องหิ้วปีกคนงานคนนั้นออกไปด้านนอก จอมทัพยังคงยืนนิ่งโดยมีมิถุนาที่ตัวสั่นไม่หยุดกอดเขาไว้แน่นจากทางด้านหลัง มือเล็กๆที่โอบเขาเอาไว้ จอมทัพเผลอตัวยกมือขึ้นทาบทับอย่างไม่ได้ตั้งใจ...
“คุณ...ฮึก...คุณเห็นชีวิตคนอื่นเป็นเหมือนสิ่งไร้ค่าได้ยังไง คุณยิงเขาทำไม ฮึก"
จอมทัพยืนนิ่ง เขารู้สึกเหมือนไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากตอบคำถามมิถุนา ทั้งๆที่เขาคือจอมทัพผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ต่ออะไรมาก่อน "เพราะมันทรยศฉัน"
“แต่...ฮึก...คุณไม่จำเป็นต้องฆ่าเขา ไม่เข้าใจหรือไง!”
มาเฟียหนุ่มยืนนิ่งไม่ขยับ เขาไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิด ไม่มีใครรู้ว่าจอมทัพคิดอะไรในเวลานี้ แต่ทันทีที่เขาส่งปืนให้เจย์และแกะมือของมิถุนาออกพร้อมรั้งอีกฝ่ายให้เข้ามาในอ้อมกอด ลูกน้องทุกคนของเขาก็พร้อมใจกันหยุดนิ่งแทบจะทันที มิถุนาสะอื้นหนักอยู่ในอ้อมกอดกว้าง มันไม่เคยอุ่น แม้แต่ตอนนี้มิถุนาก็ไม่รู้สึกว่ามันอุ่น หรือแม้กระทั่งมันจะปลอดภัยด้วยซ้ำ แต่เขากลับยอมอยู่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนที่เกือบจะฆ่าคนๆหนึ่งทิ้งราวกับผักปลาเมื่อครู่นี้...
วิคเตอร์ที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาเลิกคิ้วให้กับคู่หูเลิกน้อย เจย์เองก็ไร้คำตอบเช่นกัน
“ฉันไม่ได้จะฆ่านายสักหน่อย นายจะร้องไห้ทำไม"
จอมทัพในฐานะมาเฟีย ผ่านทั้งคาวเลือด คราบน้ำตา เขม่าดินปืน และกระสุนนับพันนัด เขาไม่เคยพ่ายแพ้เลยสักครั้ง ไม่เคยมีใครล้มความตั้งใจของเขาได้...แต่นี่คือครั้งแรก...และครั้งเดียว ที่คนตัวเล็กๆอย่างมิถุนารั้งเขาเอาไว้ และรั้งได้สำเร็จ จอมทัพเกิดคำถาม เขาไม่เข้าใจตัวเอง เขาโอบกอดมิถุนาไปทำไม เขาเกลียดน้ำตา มันน่ารำคาญ ผู้หญิงที่บีบน้ำตาเรียกความสนใจจากเขามันน่ายิงทิ้งนัก
แต่จอมทัพอาจจะลืมไปว่ามิถุนาไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นกระต่ายของเขา
และแน่นอน...จอมทัพลืมไปอีกอย่าง ว่า "มาเฟีย" ไม่ควรมีหัวใจด้วยซ้ำ
tbc.
ไม่รู้ป๋าจะได้ใจจากคนอ่านบ้างไหม ฮือๆ :ling1:
วันนี้ได้เวลาพักช่วงบ่ายเลยปั่นต่อให้เสร็จ เมื่อคืนนอนตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่ง ฟินมาก ตื่นหกโมง
แต่เย็นนี้มีคุยงานต่อ ไม่รู้ลากยาวขนาดไหน แต่ท่าทางจะไม่จบง่ายๆ ฮ่าๆๆๆ มาแปะไว้ให้ก่อนจ้ะ
อาจจะมีคำผิดแต่ไม่ทันแล้ว ต้องเข้าเมืองฝ่ารถติดไปให้ทันเวลา ขอโทษน้า ไว้เดี๋ยวมาดิททีหลังจ้า
Have a good friday ka. :katai2-1:
:ling1:
-
รู้สึกดีกับจอมทัพนิดนึง
แต่ก็ยังไม่ไว้ใจ ฮึ่มๆๆๆ
-
เหมือนจะทำตัวดีขึ้นนิดนึงนะคุณจอมทัพ
ฉากในห้องแต่งตัว ชอบอ่ะ เหมือนช่วยจอมทัพแต่งตัวก่อนออกไปทำงาน อิอิ
ส่วนข่าวซุบซิบของมิ สงสัยคงต้องให้จอมทัพไปรับ ส่งถึงที่บ่อยๆ
แบบประกาศตัวเลย
-
เดี๋ยวพอนึกได้ก็กลับไปทำร้ายจิตใจเค้าเหมือนเดิมแหละะ!!!! :o12:
-
:impress2: ชอบมาก
-
:z3:
สงสารมิ
จอมทัพเริ่มใจอ่อนกันมิแล้วอิ อิ
-
ไม่เลวๆ เริ่มมีมาดพระเอกขึ้นนิดนึง
:katai2-1:
-
มาเฟียเริ่มมีหัวใจแล้วสิ
-
สู้ๆนะหนูมิถุนา :กอด1:
-
มันอันตรายสำหรับมาเฟีย ที่จะมีหัวใจ :mew2:
-
มาเฟียไม่ควรมี "หัวใจ" เพราะมันจะเป็นจุดอ่อนอย่างร้ายกาจ
หาก "ดวงใจ" ถูกทำร้ายแล้ว มันจะเจ็บปวดจนเคว้งเสียหลัก และล้มลงอย่างง่ายดาย
เห็นใจอิป๋าจอมทัพหน่อยๆละ แต่ยังคงโกรธที่ทำกับหนูมิอยู่ดี
-
ชอบค่ะๆ
บวกคะแนนให้จอมทัพหนึ่งคะแนน จากที่ตอนแรกติดลบอยู่ที่สามล้านห้าแสนแปดหมื่น 5555 :laugh:
รู้ึสึกว่าเรื่องคงจะวุ่นวายขึ้นอีกเยอะเลย ไม่รู้ว่าจอมทัพจะให้มิถุนาไปโกดังทำไม มันเหมือนทำให้มิถุนาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับด้านดำมืดนิดๆ
-
ต้องให้ป๋ายอมมิบ่อยๆๆๆๆกว่านี้เราถึงจะพอใจ555
ล้อเล่นๆจริงๆตอนนี้จอมทัพแอบได้ใจเราไปหน่อยนึงละ แคร์หนูมิใช่เล่นเลยนี่นาา
เจย์กับวิคก็น่าอ่านนะอุอิ รอตอนต่อไปคร่าา
-
รู้สึกดีกับนายจอมทัพขึ้นมานิดนึง ขอบคุณคนเขียนนะคะที่มีนิยายดีๆมาให้อ่านกัน ชอบมากกค่ะ :L1: :pig4:
-
ป๋าเหมือนจะดีมานิดนึง
-
ตอนนี้เริ่มจะรู้สึกโอเคกับจอมทัพละ เลวกับคนอื่นยังไงก็ได้แต่อย่าทำร้ายมิเลย
-
:t3: ทามมายเดี๋ยวนี้ ผมชอบเรื่องแบบซาดิสม์จัง
รู้สึกอ่าน แล้วผ่อนคลาย :really2:
-
อ่านแล้วอิน แทบจะจิกหัวตัวเองตอนพระเอกร้าย แต่ตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อยแล้ว คงตกหลุมรักกระต่ายน้อยแล้วอะดิ้ หึหึ แต่ก็นะ ยังสงสารนายเอกงะ ไม่อยากให้พระเอกร้ายใส้
เมื่อไหร่พระเอกจะหวานจ๊ะ รอฟินอยู่ ^^
-
รู้สึกดีกับเฮียแกขึ้นมาหน่อยนึงแค่หน่อยนึง
:really2:
-
ชอบอ่ะ
-
เหมือนภรรยาแต่งตัวให้สามีไปทำงานเลย :-[ :-[
-
ยาวสะใจจริงๆ
ถึงจะบอกว่าไม่มีหัวใจแต่อย่าลืืมว่าคนเรา
มีชีวิตอยู่ไม่ได้หากปราศจากความรัก
-
แน่ะๆ เค้าอ่อนโยนต่อกันแว้วนะ :katai2-1:
-
เชียร์ให้มิอย่าพึ่งใจอ่อน
แต่ตอนนี้คนอ่านใจง่ายไปแล้วค่ะ :hao6:
-
จอมทัพหลงรักน้องกระต่ายซะแล้วว
รีบๆรู้ตัวนะคะ เดียวกระต่ายจะแอบหนีไปก่อนนะ
-
ฉันยังคงสงสารน้องมิอยู่ โลกที่น้องเคยสดใสมันกลายเป็นสีเทาไปแล้ว แต่น้องก็เข้มแข็งมาก แถมความเข้มแข็งอ่อนโยน ของน้องกำลัง จะทำให้คนไม่มีหัวใจทั้งหลาย รู้จักจังหวะของหัวใจอีกครั้ง
ป๋ากำลังจะเป็นมนุษย์แล้วนะ แต่ไม่รู้นะว่าวันนึงวันที่ป๋ากลับมาเป็นมนุษย์ที่มีหัวใจอีกครั้ง วันนั้นคนที่สอนป๋าจะยังอยู่กลับป๋าไหม
ขอบคุณมากๆคาะ
-
:katai2-1: เริ่มจะรักแล้วนะ :o8:
-
จอมทัพเริ่มมีเค้าลางความเป็นพระเอกแล้วววว :mew3:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
มิคงเข้ามาเติมเต็มให้พ่อมาเฟีย แต่กว่าจะเต็มน้องมิจะโดนทำร้ายแค่ไหนน๊ออดทนไว้นะมิเพราะสักวันนึงมาเฟียจะสยบอยู่ใต้เมียมาเฟียนะ 55
-
ติดเรื่องนี้แบบจริงจัง
แลดูจอมทัพใจดีนะตอนนี้
ตอนหน้าคงโหดเหมือนเดิม
-
แฮ่ :hao6: ได้เอาเวลาเอาคืน นายจอมทัพแล้ว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao3: :hao3: :hao3:อ้าวๆป๋าจอมทัพสงสัยจะหลงรักหูนมิของเราแล้วอะดิ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
โอ้ยยยยย น้องมิขาาาาาา ทำอิชั้นเป็นปลื้มกับความกล้าจริงๆ เอ๊ะ หรือแค่ตกใจ อิอิ
คุณมาเฟียก็หวานอ้ะ ชอบบบบบบบบบบ
อยากอ่านต่อมากๆค่ะ ><
-
มะมะมะมาแว้วววว. ฉันมารอพี่ที่หน้าเล้าทุกวันเลยน่ะเนี่ย :mew1:
-
ตามเรื่องด้วย ใจจะขาดเเว้ววววววววววววว :katai1: :katai1:
-
โหวววว ทเ้งท้ายไว้อย่างนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า
เดี่ยวมันต้องมีดราม่าและการสูญเสียที่เกิดจากความใจดีของกระต่ายน้อยแน่ๆ
มิิถุนาเป็นคนดีจริงๆ แต่อย่าลืมว่า คนดีก็ต้องปกป้องตัวเองเหมือนกัน
อย่าให้ใครมาทำร้ายหล่ะ
นายจอมทัพ มาเฟียแข็งแกร่ง อาจจำเป็นต้องไร้หัวใจ
แต่มาเฟียที่มีหัวใจเพื่อปกป้องคนที่รัก จะแข็งแกร่งกว่ามาเฟียที่ไร้หัวใจนะ
โอ้ว มาย ก๊อด หลงรักเรื่องนี้เต็มเปา
รอการมาต่อครั้งต่อไป อย่างใจจดจ่อ :)
-
อ่านห้าตอนรวด ไม่น่าหลวมตัวมาอ่านเลย ท่าทางจะติดอีกแล้ว T__T
น้องมิคงจะเป็นมาโซ ตอนแรกขัดขืน หลังๆสมยอมซะงั้น โถ่ถัง ไม่รู้จะสงสาร หรือจะหื่นดี :z1: 555
รอวันกรรมตามทันอิตาจอมทัพ ทำกับเค้าไว้มาก ระวังเหอะ ฮึ่มๆ
ห้าตอนที่อ่านมาชอบทุกตอน SM โหด หื่น ดราม่าแบบยังรับไหว o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ค่อยดูเป็นพระเอกหน่อยเอ้อออออ!
ยังดีใจกับมิตรงที่คนรอบตัวยังดีด้วยอะ
สมัยนี้คนเราหน้าอย่างใจอย่างทั้งนั้น
-
รู้สึกว่า ตอนนี้ เลือดที่แทบกลายเป็นน้ำแข็ง ของจอมทัพเรา ค่อย ๆ ละลายแล้วซิ
แต่ก็อย่างที่อ่านนะคับ มาเป็นมาเฟีย ไม่ควรจะมีหัวใจด้วยซ้ำ เพราะนั้นจะเป็นจุดอ่อน
ที่สุด ถ้าจะอยู่ในวงการนี้ จะเอาอย่างไรต่อไปนี้ จอมทัพ
สำหรับตอนนี้ เห็นน้องมิเข้มแข้งขึ้น เป็นกำลังใจเป็นเธอต่อไปคับ อยู่ในวิถีกระสุนขนาดนี้
หายใจไม่ค่อยคล่องเลย นะเนี่ย
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนแต่งค่าา สนุกมากก มาก ของมากๆๆเลย
เราเพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก
อ่านรวดเดียวยาวเลย 5 ตอน
ชอบมากก หลงรักน้องมิมากๆเลย น่ารักกกกกกกกกก
แล้วจอมทัพนี่เป็นพระเอกที่เป๊ะมาก เราชอบทุกตัวละครเลย
สนุกมากๆ คนแต่งแต่งได้ดีมาก เก่งมากๆเลย
ภาษาที่เขียนก็ดี อ่านแล้วลื่นไหล ไม่สะดุดเลยค่ะ
ชอบมากๆๆ เรื่องนี้จะเป็นอีกเรื่องที่เราจะติดตามจนจบ
รอคอยตอนหน้านะคะ แล้วก็ขอบคุณมากๆเลยสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ มาต่อไวไวน๊า 55555
-
เริ่มแล้ว ๆ นายจอมทัพ มันกำลังเริ่มขึ้นแล้ว รู้ตัวมั้ย
มาเฟีย ที่ไ่ม่เคยมีหัวใจ เจอคนแสนดีอย่างน้องมิ เข้าไป
รออีกไม่นานนี่แหละ ที่ชีวิตนี้ของนาย จะขาดน้องมิไม่ได้
เตรียมตัว เตรียมใจ เอาไว้ได้เลย นายจอมทัพ หึหึ
เอาใจช่วยน้องมิต่อไป ขอบคุณคนเขียนจ้า :กอด1: :L2:
-
:hao4:
-
ชอบน้องมันแล้วอ่าดิ ทัพ :m12: :m12: :m12:
-
จอมทัพเป็นมาเฟียอ่ะเนอะจะมาใจดี ก็ไม่ได้
ถ้าเป็นคนอื่นว่าจอมทัพเลว สงสัยเลือดกลบปากไปแล้ว
ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาวใช่ไหมล่ะคุณจอมทัพ
ปล. ลูกชายก็ชื่อ จอมทัพ แหละ :katai3:
-
อยากจะ :z6: นายจอมทัพขี้เก็กมาก
:katai1:ไว้รอให้รักมิก่อนเหอะ จะสมน้ำหน้าให้
มันส์ เค้นบีบหัวใจดี
สนุก!
รอตอนต่อไปค่ะ
-
บอกได้คำเดียวว่าฟินนน ^^ ถึงเฮียแกจะร้ายแค่ไหนแต่เฮียก็ยังมีหัวใจ(รึเปล่า?)
-
:z3: :ling1:
-
ถึงจอมทัพจะทำตัวดีขึ้นแต่ก็ยังไม่ชอบอยู่ดีอ่ะ :m16:
สงสารน้องมิที่ต้องเห็นคนถูกยิง ถึงจะไม่ตายแต่อิตาจอมทัพนี่กล้ายิงต่อหน้าน้องได้ไง
น้องออกจะอ่อนต่อโลกขนาดนั้น
ถึงจะไม่ชอบจอมทัพแต่อยากอ่านต่ออ่ะว่ามาเฟียมีหัวใจแล้วจะเป็นยังไงบ้าง
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
กรี้ดร้องงงงงงง
ทุบโต๊ะ
:impress2:ชอบเรื่องนี้!!!
-
มารอ ๆ ๆ :hao4:
-
คิดถึงมิถุนา ^^
-
อย่าให้น้องมิน็อตหลุดน่ะ
เพราะน้องมิจะไม่ทน
:m15: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
แค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะนายจอมทัพ
เด๋วนายก็คงกลับไปร้ายใส่มิอีกนั่นแหล่ะ :m16:
ถ้าจะให้ดีนายต้องดีกับมิไปเรื่อยๆสิ
-
อ่านไปก็สงสารมิถุนาไป แต่ว่าเดี๋ยวเหตุการณ์มันก็ทำให้เค้า 2 คนรักกันแหละเนอะ ^^
-
ดีให้ได้อย่างนี้ไปเรื่อยๆละกันนะ เช้อะ :beat:
-
SIDE Story I : Handsome Shooter
ล่ารักหัวใจมือปืน
VIC X JAY
ปัง! ปัง! ปัง!
“โธ่เว้ย!”
เสียงปืนดังขึ้นสามนัดติด ตามด้วยเสียงสบถเป็นภาษาจีนกวางตุ้งอย่างดุเดือดจากร่างขาวจัดที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หลังฉากกั้น ภายในห้องฝึกซ้อมยิงปืนอันครบครันของมาเฟียจอมทัพ เสียงโวยวายทำให้วิคเตอร์ในชุดลำลองสบายๆอย่างเสื้อกล้ามและกางเกงวอร์มขายาวต้องชะงัก มือซ้ายร่างสูงหยุดปลายเท้าไว้ที่ขอบประตู เอนกายพิงวงกบอย่างอารมณ์ดี
จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แม้จะฝึกฝนมากแค่ไหน เจย์ก็ยังอ่อนหัดในเรื่องพวกนี้อยู่ดี แต่แน่นอนว่าในเรื่องมันสมอง เจย์ไม่เคยเป็นรองใคร จบปริญญาเอกตั้งแต่อายุยี่สิบ ถ้าไม่ใช่เจย์ ฟาน คงไม่มีใครทำได้ นอกจากเจ้านายของเขาแล้ว ก็มีเจย์นี่แหละ ที่มีความคิดความอ่านลึกลับน่ากลัวพอๆกัน
เอ่ยถึงนายท่าน...วิคเตอร์กับเจย์คงมีจุดร่วมอย่างเดียวคือไอ้เรื่องถวายหัวจนยอมตายแทนให้เจ้านายได้เนี่ยแหละ เพราะนอกจากนั้น ก็แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เจย์ที่สุขุม กับวิคเตอร์ที่แสนมุทะลุ
“เฮ้...ให้ช่วยไหม?”
วิคเตอร์ส่งเสียงทักไปก่อน พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปประชิดตัวเจย์ ฟาน
ทันทีที่อีกฝ่ายรู้ตัวว่ามีผู้บุกรุก ก็รีบหมุนตัวหันกระบอกปืนเข้าใส่เขาทันที แต่แน่นอน คนอย่างเจย์ ฟาน ไม่มีวันทันวิคเตอร์เสียหรอก คนตัวสูงกว่าเอื้อมมือบิดแขนและล็อคตัวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เจย์สะดุ้งสุดตัวทันทีโดยลืมนึกไปว่าไม่มีทางที่คนนอกจะเล็ดรอดเข้ามาในเซฟเฮ้าส์ของเจ้านายได้ กลิ่นอาฟเตอร์เชฟคุ้นเคยของคู่หูทำให้เจย์รู้ได้ทันทีว่าคนที่บังอาจเข้ามารบกวนการซ้อมของเขาแถมยังยียวนกวนประสาทเขาได้ขนาดนี้มีเพียงคนเดียวนั่น คือวิคเตอร์
“วิคเตอร์!”
วิคเตอร์ปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระก่อนหัวเราะเบาๆ เขาคว้าที่ครอบหูอีกอันมาสวมก่อนเลื่อนตัวซ้อนเข้าด้านหลังเจย์ แล้วใช้ทั้งสองมือกุมทั้งมือเจย์และปืนเอาไว้ เจย์ชะงักกึกแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกไป
“เฮ้ๆ เฮียวิคเตอร์ต่างหาก ฉันอายุมากกว่านายตั้งหกปี" วิคเตอร์ท้วงถึงอายุของเขา ขณะที่เจย์ก็เบะริมฝีปากออกอย่างท้าทายทันที "ว่าแต่ทำไมนายถึงได้ยิงปืนห่วยแตกเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ สอนไม่เคยจำ นี่...จับปืนให้สูงใกล้แนวลำกล้อง เวลาสะท้อนกลับจะได้ไม่แรงมาก ตั้งศูนย์ให้ตรง เอ้า! ยิง"
ตรงเป้าเผ็ง! เจย์ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจทั้งๆที่ไม่ใช่ฝีมือตัวเองเลยสักนิด วิคเตอร์เห็นอีกคนลดปืนลงเขาก็รีบละออก แล้วเดินไปที่คอกกั้นข้างๆกันเพื่อทำการฝึกซ้อมของเขา
“นายยิ้มแล้วดูดีออก ทำไมถึงไม่ชอบยิ้ม" วิคเตอร์เอ่ยถามขึ้นลอยๆระหว่างที่เจย์ถอดที่ครอบหูออก "ทำแต่หน้าโหดๆอยู่ได้ ไม่ได้เข้ากับตัวเองเลยสักนิด"
“วิค นายจำไม่ได้หรือไงว่าเจ้านายตัวเองคือใคร?” เจย์ยังคงย้อนคู่หูได้เจ็บแสบเสมอ
“แจ็คกี้ หวังไง นอกจากจะห่วยเรื่องยิงปืนแล้ว ยังความจำสั้นอีกนะ" วิคเตอร์ยิ้มยียวน
“แล้วนายล่ะ ทำไมไม่ไปกวนประสาทคนอื่นบ้าง ทำตัวเย็นชาคิดว่าเท่หรือไง?”
“ไม่ได้คิดว่าเท่ และเพราะว่าเป็นนายต่างหากฉันถึงกวนประสาท" วิคเตอร์ยักคิ้วให้เป็นการยืนยัน เจย์ได้แต่ยืนเม้มปากแน่นอยู่อย่างนั้นไม่กล้าด่าออกไปเพราะคิดว่ามันคงไม่คุ้มกับการต่อปากต่อคำกับมือซ้าย
วิคเตอร์และเจย์เจอกันครั้งแรกเมื่อสิบห้าปีก่อน ณ คฤหาสน์อันใหญ่โตมโหฬารของตระกูลหวังที่ฮ่องกง วิคเตอร์ กุ๊ยข้างถนนที่จอมทัพมอบชีวิตใหม่ให้กับเจย์วัยสิบเอ็ดขวบที่มีผิวขาวจัดและท่าทางขี้อาย การเข้ามาเป็นคนสนิทของจอมทัพตั้งแต่สิบเจ็ดปีนั้นทำให้วิคเตอร์ได้ร่วมชายคาเดียวกับเจย์ นั่นทำให้พวกเขาสนิทกัน เจย์เป็นลูกชายของคนสนิทของพ่อจอมทัพ ในเมื่อจอมทัพหามือซ้ายให้ตัวเองเรียบร้อยแล้วนั่นคือวิคเตอร์ เจย์ก็ถูกฝึกฝนให้กลายเป็นมือขวารับใช้คุณชายตระกูลหวังเรื่อยมา
เจย์ติดทั้งจอมทัพและวิคเตอร์มาก ก็ตามประสาเด็กนั่นแหละ พวกเขาทั้งสามคนโตมาด้วยกัน นั่นไม่แปลกหรอกว่าทำไมทั้งคู่จะรู้ใจจอมทัพไปเสียทุกเรื่อง จนกระทั่งอายุสิบเก้า วิคเตอร์ก็ตามจอมทัพไปเรียนที่อเมริกานานเกือบสามปี สามปีที่พวกเขาไม่ได้กลับไปเหยียบฮ่องกงเลยแม้แต่ครั้งเดียวคือสามปีที่เจย์เติบโตกลายเป็นคนอีกคน ต้องเข้มแข็งเพราะไม่มีใครเหลืออยู่เพื่อปกป้องเขาอีกแล้ว...
จนกระทั่งจอมทัพและวิคเตอร์กลับฮ่องกงมาเพื่อสานต่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ของครอบครัว ในขณะนั้นเจย์ก็เริ่มเข้าเรียนระดับปริญญาตรีในวัยเพียงสิบห้า เจย์ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ แต่เพียงแค่ต้องพยายามเพื่อตามทั้งสองคนนั้นให้ทัน แน่นอนเพียงแค่ห้าปีเท่านั้น เจย์ก็เรียนจบปริญญาเอก กลายเป็นดอกเตอร์เจ ฟาน...แต่เส้นทางที่เขาเลือกนั้นก็ยังเป็นเส้นทางเดิม มือขวาผู้จงรักภักดีของจอมทัพ ฝีมือและมันสมองนั่นเป็นที่เลื่องลือในวงการธุรกิจและโลกมืด ว่ากันว่าเจย์นี่แหละ คือมือที่มองไม่เห็นที่คอยผลักดันเงินมูลค้าหมื่นล้านให้ขยายงอกงาม แต่เขาไม่เคยคิดเช่นนั้น
แน่นอนวิคเตอร์ก็ไม่เคยคิดเช่นนั้น ต่อให้เจย์เติบโตสักเท่าไหร่ก็ตาม เจย์ก็ยังเป็นเด็กสำหรับเขาเสมอๆ
แต่เจย์ไม่เคยอยากเป็นเด็กในสายตาวิคเตอร์ เขาไม่เคยพูดในเรื่องที่ไม่จำเป็น และแน่นอนบางเรื่องเขาก็ไม่เคยพูดออกไป มันไม่จำเป็น วิคเตอร์ไม่ต้องรู้ก็ได้ เพราะเจย์ไม่เคยคิดจะบอก ในฐานะคู่หูพวกเขาจะมีกันและกันตลอดไป ดังนั้นไอ้เรื่องที่เจย์แอบรักวิคเตอร์มาตลอดตั้งแต่แรกพบเห็นนั้น มันไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้...
เจย์ถอดถุงมือออก เขาไม่ชอบยิงปืนเลย ตรวจเอกสารคงเป็นเรื่อยที่ง่ายกว่า แต่ชีวิตที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนเส้นด้ายไม่ต่างอะไรกับเจ้านายนั้นทำให้เจย์ต้องหัดป้องกันตัว เพราะรู้ดีว่าไม่มีใครปกป้องใครได้ วิคเตอร์เองก็ปกป้องเขาไม่ได้เหมือนกัน เพราะวิคเตอร์ต้องปกป้องนายท่าน และคนที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่ในชีวิตและความสัมพันธ์แคบๆของพวกเขาอย่างคุณมิถุนา
เจย์ลากเก้าอี้มานั่งรอมือซ้ายร่างสูงใหญ่ที่กำลังตั้งอกตั้งใจซ้อมโดยไม่ปริปากบ่นอะไร วิคเตอร์เองก็คงไม่รับรู้หรอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ อันที่จริงวิคเตอร์ก็คงไม่รู้หรอกว่าเขาคอยเดินตามรอยเท้าหมอนั่นเรื่อยมา และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องบอกอีกนั่นแหละ ไม่จำเป็น เจย์เป็นมนุษย์ที่ค่อนข้างปากหนัก นิสัยเลวร้ายนี้ทำให้เขาต้องทนเก็บบางเรื่องไว้คนเดียวบ่อยครั้ง
สิ้นเสียงลั่นไกปืนครั้งสุดท้าย ปลอกกระสุนก็กระเด็นตกกระทบพื้น วิคเตอร์ถอดที่ครอบหูและถุงมือออก รอจนเป้ายิงเลื่อนเข้ามา เขาดูพึงพอใจกับการเข้าเป้าทุกนัดของเขา ค่ำคืนนี้จบลงเพียงเท่านี้ วิคเตอร์กลับห้องนอนหลับได้อย่างสบายใจแล้ว
“ยังไม่กลับห้องไปนอนอีกหรือไง?” วิคเตอร์ที่จัดการเก็บของเรียบร้อยแล้ว หมุนตัวกลับมาก็พบกับร่างขาวจัดของมือขวาที่นั่งจ๋องอยู่ด้านหลัง มือซ้ายรูปหล่อเลิกคิ้วประกอบการตั้งคำถาม ซึ่งเจย์ก็ไม่คิดว่าวิคเตอร์จำเป็นต้องถาม การที่เขานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ก็เป็นคำตอบได้แล้ว วิคเตอร์ในบางทีก็ออกจะสมองทึบไปเสียหน่อย
“เที่ยงคืนแล้ว หิวว่ะ ไปหาอะไรกินในครัวสักหน่อยดิ" เสียงทุ้มเอ่ยชวนคู่หูตัวเอง โดยไม่รอคำตอบ วิคเตอร์เดินนำออกจากห้องซ้อมยิงปืนไปอย่างเงียบๆ เจย์เดินตามออกไป และไฟในห้องก็ปิดลงอย่างอัติโนมัติ...
ห้องครัวอยู่ถัดขึ้นไปอีกสองชั้น กินพื้นที่เกือบทั้งชั้น เป็นโรงอาหารของลูกน้อง รวมทั้งของวิคเตอร์และเจย์ ลิฟท์ตัวใหญ่พาคนทั้งคู่ขึ้นไปยังจุดมุ่งหมาย พวกเขาเจอลูกน้องกลุ่มหนึ่งที่น่าจะเพิ่งลงมาจากห้องอาบน้ำรวม คนทั้งหมดต่างรีบทำความเคารพมือซ้ายและมือขวาอย่างเกรงกลัว ทั้งๆที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนน่ากลัวอะไรขนาดนั้น และช่างเถอะ สถานการณ์มักกล่อมให้คนหวาดกลัวเกินกว่าเหตุ
ประตูลิฟท์เปิดออก วิคเตอร์เดินนำออกไปโดยไม่พูดอะไร ทางเดินแคบๆนำไปสู่ห้องเตรียมอาหาร ด้านหนึ่งเป็นกำแพง อีกด้านเป็นกระจกกรุตลอดทางเดินเผยให้เห็นแสงสีต่างๆของเมืองกรุงยามราตรี มันทำให้เขารู้สึกสงบอย่างประหลาด วิคเตอร์รู้ดีว่าเจย์เองก็ชอบ วันที่พวกเขาต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนมาอยู่ต่างแดน คนละแผ่นดินแต่ผืนฟ้าเดียวกัน วิคเตอร์ไม่ค่อยโหยหาบ้านเกิดมากนัก เขาเป็นเด็กกำพร้าไม่มีบ้านตั้งแต่เกิด แต่เจย์ในวัยยี่สิบคงเป็นเรื่องลำบาก แต่หมอนั่นก็เข้มแข็งจนเขานึกทึ่ง คงมีเพียงกรุงเทพฯยามค่ำคืนนี่แหละ ที่ทำให้เจย์รู้สึกเหมือนอยู่ที่ฮ่องกง เมืองที่ไม่เคยหลับใหล อันเป็นบ้านเกิด...
วิคเตอร์แสกนรูม่านตาก่อนที่ประตูบานเลื่อนจะเปิดออก ในตึกนี้เขาและเจย์มีสิทธิ์ไปในทุกที่รวมถึงห้องส่วนตัวของจอมทัพด้วย ห้องเตรียมอาหารเป็นห้องขนาดใหญ่ กลางห้องมีเคาน์เตอร์แสตนเลสขนาดยักษ์วางเรียงกันยาวสี่ตัว ครัวบิวท์อินแบบติดผนัง และห้องเก็บวัตถุดิบขนาดใหญ่
เขาเห็นร่างท้วมๆของพ่อบ้านเจียงก้มๆเงยๆอยู่ในห้องเก็บวัตถุดิบนั้น พ่อบ้านเจียงเป็นชายโสดวัยกลางคน รูปร่างท้วมๆ ผมบาง สวมแว่นตากรอบกลม ท่าทางใจดีแต่ดูเจ้าระเบียบ วิคเตอร์เอ่ยปากทักอีกฝ่ายไปทันทีที่เห็น คนอาวุโสกว่าก็เลยหันกลับมา พ่อบ้านเจียงคืออีกหนึ่งคนที่ข้ามน้ำข้ามทะเลตามมารับใช้นายท่านด้วยตั้งแต่หลายปีก่อน และเป็นคนที่จอมทัพนับถือ เขาคือคนที่เลี้ยงดูจอมทัพมาตั้งแต่เด็ก...
“ยังไม่นอนกันอีกเหรอ?” พ่อบ้านเจียงยิ้มให้อย่างใจดี วิคเตอร์ส่ายหน้าไปมาก่อนเดินเข้าไปในห้องวัตถุดิบเพื่อดูว่ามีอะไรเหลือพอที่จะทำอาหารง่ายๆได้บ้าง
“ยังครับ ผมรู้สึกท้องร้องนิดหน่อย" เมื่ออยู่กันตามลำพัง พวกเขามักใช้ภาษาบ้านเกิดเสมอ เช่นเดียวกับเวลาที่อยู่กับจอมทัพนอกเวลาทำงาน ส่วนในเวลาทำงานจอมทัพให้ใช้ภาษาไทย เจ้านายของพวกเขาเข้มงวดในเรื่องนี้โดยเห็นว่าพวกเขามีหลายๆเรื่องต้องปรับตัวอีกเยอะ ดังนั้นอย่าเคยตัวเหมือนอยู่บ้านเกิด "แล้วนี่อาเจียงทำอะไรอยู่"
“พรุ่งนี้เช้านายท่านอยากให้ทำซุปเยื่อไผ่ตุ๋นเป็ด วันก่อนเพิ่งทำไปแท้ๆ"
“นายท่านน่ะนะ" วิคเตอร์ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ ปกติจอมทัพไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องปากท้องเท่าไหร่นัก
“คุณมิเธอชอบ ตั้งแต่มาที่นี่เธอไม่ค่อยทานอะไรเลย แต่วันก่อนที่ทำซุปเยื่อไผ่เธอทานได้เยอะกว่าปกติ"
“อ่า...” วิคเตอร์ร้องเบาๆเหมือนจะเข้าใจอะไรง่ายขึ้นมาหน่อย ในใจก็พาลนึกหมั่นไส้เจ้านายคนเดียวของเขาไม่ได้
“ว่าแต่นายเถอะ ให้ฉันทำอะไรง่ายๆให้กินไหม" พ่อบ้านเจียงเสนอ วิคเตอร์ไม่อยากรบกวนเพราะพรุ่งนี้อีกฝ่ายก็ต้องตื่นแต่เช้า กำลังอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ดูเหมือนจะช้ากว่าใครอีกคน
“ไม่ต้องครับอาเจียง ผมจัดการเอง"
ร่างขาวจัดที่นั่งเฉยๆมาสักพักเป็นคนพูด วิคเตอร์กดยิ้มมุมปากบางๆก่อนพยักหน้าให้อาเจียง
“งั้นก็ได้ อาเจย์ทำอาหารอร่อย งั้นฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้คงต้องมาคุมครัวแต่เช้า"
“ราตรีสวัสดิ์ครับอาเจียง"
พ่อบ้านเจียงเดินออกไปแล้ว เหลือเพียงวิคเตอร์และเจย์ในห้องเตรียมอาหารขนาดใหญ่ เจย์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินแทรกเข้าไปในห้องวัตถุดิบ
วิคเตอร์ถอยออกมาอย่างอัตโนมัติ เขามองเจก้มๆเงยๆหาวัตถุดิบ เจย์เป็นคนขาวจัด ผมสีดำสนิทไม่เคยย้อม ซอยเป็นทรงยาวระต้นคอ หน้าจัดได้ว่าเป็นชาวจีนแท้คือตาชั้นเดียว เจย์มีริมฝีปากบางเฉียบ จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าขาวๆนั่นติดแดงเรื่อตลอดเวลา ยิ่งประเทศไทยอากาศร้อนด้วยแล้ว เจย์ยิ่งแดงไปทั้งตัว เจย์ไม่สูงเท่าไหร่ สักร้อยเจ็ดสิบห้าเซ็นต์เห็นจะได้ แต่ที่วิคเตอร์ชอบที่สุดคือริมฝีปากเชิดรั้นเหมือนเด็กดื้อนั่น
เทียบกับวิคเตอร์ที่สูงถึงร้อยเก้าสิบสองนั่นแล้วเจย์จัดได้ว่าตัวเล็ก เจย์ไม่มีกล้าม รูปร่างผอมบาง แทบจะปลิวลมไปพร้อมๆกับมิถุนา ส่วนวิคเตอร์มีกล้ามเป็นมัดๆ กล้ามท้อง ไบเซป ไตรเซป ครบสมบูรณ์ราวกับแข่งประกวด มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกเพราะวิคเตอร์ก็ไม่คิดจะอัพกล้ามไปมากกว่านี้ เขามีผิวออกแทนๆหน่อย ใบหน้าคม ตาคม ผมตัดสั้น อาจจะเพราะออกกำลังกายบ่อยทำให้เขาดูเหมือนยี่สิบปลายๆ ทั้งๆที่วิคเตอร์อายุสามสิบสองแล้ว
“จะกินอะไร?”
“อะไรก็ได้"
วิคเตอร์ถอยมานั่งลงที่เก้าอี้พร้อมให้อีกคนบรรเลงฝีมือได้ตามใจชอบ ไม่ต้องคิดอะไรมากเจย์ก็ทำของโปรดเขาอยู่ดี ข้าวผัดราดฟูยองไฮ หรือข้าวไข่เจียวราดซอส วิคเตอร์ชอบอะไรง่ายๆแบบนี้แหละ สะดวกดี เจย์จัดการหุงข้าวระหว่างเตรียมวัตถุดิบ จากนั้นก็ผสมส่วนผสมต่างๆแล้วตั้งแก้ส...
เจย์ไม่ได้ทำอาหารให้เขาทานบ่อยๆ มีบ้างประปรายเวลาดึกๆที่เขาหิวจัดๆแล้วลากเจย์มาที่ครัว ครั้งแรกที่เห็นก็ตกใจว่าทำไมเจย์ถึงได้คล่องแคล่วนัก ง้างปากก็ไม่ยอมบอก อาเจียงนั่นแหละเป็นคนบอกเองว่าเจย์มาขอให้ช่วยสอนทำอาหารบางอย่างนอกเวลางาน ซึ่งวิคเตอร์ไม่รู้ว่าเจย์จะอยากเรียนรู้ไปทำไม มีคนทำให้กินอยู่ทุกมื้อ แต่ก็น่าประทับใจเพราะฝีมือเจย์ดีถึงขั้นทำอาหารโปรดของเขาได้ทุกจาน และอร่อยราวกับพ่อบ้านเจียงเป็นคนทำ
“กินด้วยกันสิ" วิคเตอร์เอ่ยปากเรียกอีกคนที่วางจานลงหน้าเขาเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปเก็บครัวทันที "เฮ้ย มานั่งก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาก็มาเก็บ"
สายตาดุๆของวิคเตอร์ทำให้เจย์ยอมละมือแล้วเดินมาทรุดตัวบนเก้าอี้สแตนเลสทรงสูงตรงข้ามวิคเตอร์อย่างเสียมิได้
“ไม่กินหรอก ขี้เกียจออกกำลังกาย"
“ทำไมถึงได้เกลียดการออกกำลังกายขนาดนั้น สนุกจะตาย นายลองทำให้ได้สักอาทิตย์แล้วมันจะเสพติดเอง" วิคเตอร์ใช้ตะเกียบชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างดุๆ
“เหมือนที่นายไม่ชอบอ่านหนังสือนั่นแหละ"
“นั่นคนละเรื่องกัน" วิคเตอร์บ่นอุบแล้วก้มหน้ากินข้าวทันที เจย์ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
“พอฉันพูดจริงนายก็รับไม่ได้"
“เปล่าสักหน่อย" มือซ้ายปฏิเสธ "นายได้วันหยุดอาทิตย์หน้า วันเสาร์-อาทิตย์ใช่ไหม?”
พวกเขาทั้งคู่ไม่มีวันหยุดประจำ แต่จะใช้วิธีผลัดกันหยุดในแต่ละเดือน ซึ่งวันหยุดส่วนใหญ่ของวิคเตอร์ก็หมดไปกับการออกไปซิ่งรถบนทางด่วน ดูหนังใหม่ๆ เดินป่า ดำน้ำ หรือกิจกรรมเอ้าท์ดอร์ในแบบที่เขาชอบ และเจย์ก็มักจะไปตามหาหนังสือเล่มใหม่ๆหรือเข้าหอศิลป์
“ใช่ ส่วนนายก็อาทิตย์นี้?”
“อืม...” วิคเตอร์พยักหน้า "แต่คิดว่าคงไม่หยุด"
“ทำไม?”
“คุณมิถุนามีเดินแบบ"
“แล้วทำไม?” เจย์ขมวดคิ้วนิดหน่อยดูไม่ใคร่จะเข้าใจนัก "คุณมิถุนาทำไม?”
“ก็ต้องไปดูแลไง"
“จำเป็นขนาดนั้นหรือไง?” เจย์เอ่ยถาม
“ก็ไม่จำเป็น" วิคเตอร์เหลือบมองหน้าคนตรงข้ามเล็กน้อย "มันก็ถือเป็นหน้าที่ ฉันไม่ได้เดือดร้อนกับวันหยุดเท่าไหร่ จริงๆก็ไม่มีแผนจะไปไหน ถึงได้หยุดก็คงเข้าฟิตเนส อีกอย่าง..."
วิคเตอร์หยุดพูดไปสักพัก "คุณมิถุนาเขาก็ดีกับฉัน ไม่รู้สิ ถ้าเขาคือคนที่นายท่านให้ความสนใจขนาดนี้ ฉันก็ไม่ไว้ใจให้ใครทำหน้าที่แทนเท่าไหร่”
เจย์มองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป "งั้นเหรอ?”
“เออ นายเอาวันหยุดฉันไปก็ได้นะ ได้หยุดติดกันสองอาทิตย์เลยไง"
“ไม่เอาหรอก" เจย์เม้มปากแน่น "ถึงกับให้วันหยุดฉัน นายให้ความสำคัญกับมิถุนาขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“ก็บอกไปแล้วไง...นี่...” วิคเตอร์มองหน้าคนตรงหน้าเต็มๆตา "ทำไมถึงใส่ใจเรื่องนี้จัง ปกตินายไม่ใช่คนซอกแซกแบบนี้นี่น่า"
“ก็เปล่า" เจย์รีบปฏิเสธ "นายเองก็ไม่เคยสนใจใครนอกจากนายท่านเหมือนกัน"
วิคเตอร์ชะงักมือที่กำลังตักข้าว เขามองหน้าคู่หูตัวเองเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เจย์เบือนหน้าหนีทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่วิคเตอร์ก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร
เป๊าะ!
“จะบ้าหรือไง?” วิคเตอร์ดีดหน้าผากขาวหนึ่งทีพร้อมเอ่ยเสียงดัง "นี่นายน้อยใจหรือไง ฮะๆๆๆ ทำไมถึงได้คิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้นะ"
“แล้วก็ไม่ใช่แค่นายท่าน นายเองก็เป็นคนที่ฉันห่วงเหมือนกัน อย่าลืมสิ"
วิคเตอร์ยื่นช้อนไปจ่อปากคนตรงหน้า เจย์ที่เหมือนโดนน็อคกลางอากาศได้แต่นิ่งอึ้ง เขาเม้มปากแน่น หน้าแดงเรื่อ
“เฮ้ย กินสิ"
เจย์จำใจรับข้าวคำนั้นเข้าไปในปาก อาหารฝีมือตัวเองที่เขาตั้งใจทำให้วิคเตอร์กิน วิคเตอร์คงไม่รู้หรอกเจย์ทำได้แค่เมนูซ้ำๆ ทั้งหมดคือสิ่งที่วิคเตอร์ชอบทั้งนั้น
เจย์ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพิ่มเติม วิคเตอร์ก็คงไม่อยากรู้อีกนั่นแหละ แต่ก็ดี เพราะเขาไม่อยากพูด มีเรื่องเยอะแยะที่อัดอยู่ในใจเพียงแค่เจย์ไม่เคยเอ่ยปากมันออกไป ค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน พวกเขากลับขึ้นไปยังชั้นห้องนอนของพวกเขา ซึ่งอยู่ใต้ชั้นส่วนตัวของจอมทัพหนึ่งชั้น พื้นที่ส่วนตัวของวิคเตอร์และเจย์ มีเพียงห้องของทั้งคู่เท่านั้น
VICTOR – JAY
ชื่อของคนสองคนบนสองบานประตู วิคเตอร์หยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนของเจย์ เขายืนส่งคู่หูของตัวเองที่ตรงนั้น วิคเตอร์เป็นเช่นนี้เสมอ
“ราตรีสวัสดิ์"
“ราตรีสวัสดิ์"
รอยยิ้มของวิคเตอร์เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้เห็นหลังบานประตูนั้น เจย์ปิดประตูห้องลง...แต่เขาไม่เคยปิดหัวใจตนเองได้เลยสักครั้ง วิ่งตามอย่างไร ก็วิ่งตามอยู่เช่นนั้น
tbc.
อ๊ากกก ช่วงนี้แบบ ดวงตกยังไงไม่รู้
เจ๊ถอยรถไม่พ้นค่ะ จูบกะเสาห้าง ถลอก ดีมากค่ะที่มันไม่ลึก
เจ๊เลยทำการขัดรอยออก แต่ได้ไม่หมด ไม่รู้ทำไงดี
จะไปดูหนัง ซื้อของเสร็จขับรถกลับบ้านเลยจ้ะ 55555
วันนี้เอาคู่รองมาให้อ่านกัน บอกให้ฟังเลยนะใครที่เดาวิคเจย์ไว้ :katai2-1: เดาถูกค่ะ 5555
จริงๆคู่นี้เราจะไม่จับคู่ด้วยแหละ แต่เขียนไปเขียนมา อินเนอร์มันมา เขาว่ากันว่าเนื้อคู่แล้วไม่แคล้วกัน
เอาเถอะค่ะ อีวิคกะเจนี่มันอยากคู่กัน ก็จะจัดให้ค่ะ55555
เราชอบคาแรคเตอร์เจย์นะคะ คนปากแข็ง ไม่ยอมคน แต่รักใครรักจริง 555
เรายังหาคาแรคเตอร์สองคนนี้ไม่ได้เลยค่ะ
เศร้าจัง เรามาประกวดคาแรคเตอร์วิค-เจย์กันไหมคะ555
ใครถูกใจเราเดี๋ยวมีรางวัลให้นิดๆหน่อยๆ ดีป่ะๆๆๆๆๆ
มาโพสท์กันว่าวิคเตอร์-เจย์ในความคิดของแต่ละคนเป็นยังไง
เจอกันวันศุกร์นะคะ ถ้ามีเวลาคงลงเร็วกว่านี้เนาะ
side story จะมาเรื่อยๆนะคะ แทรกๆเนื้อเรื่องหลักไป
หวังว่าจะชอบ วิคเตอร์-เจย์ เหมือนที่เราชอบนะคะ :bye2:
-
คิดไว้แล้วคู่นี้ต้องใช่แน่ๆ คิดถึงจอมทัพกะมิถุนา :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao6:
-
วร๊ายยยๆๆๆ วิคเตอร์คู่กับเจย์จริงด้วย :o8:
เราขอเสนออิมเมจวิคเตอร์นะคะ >>> Godfrey Gao ค่า
พอดีเพิ่งไปดู The Mortal Instruments มา คนที่เล่นเป็น Magnus Bane อ่ะ
ชอบมว๊ากกก เฮียแกสูงตั้ง 195 แน่ะ
แต่เราแปะรูปไม่เป็น TT
รอตอนต่อไปนะค้าาา :pig4:
-
วร๊ายยยๆๆๆ วิคเตอร์คู่กับเจย์จริงด้วย :o8:
เราขอเสนออิมเมจวิคเตอร์นะคะ >>> Godfrey Gao ค่า
พอดีเพิ่งไปดู The Mortal Instruments มา คนที่เล่นเป็น Magnus Bane อ่ะ
ชอบมว๊ากกก เฮียแกสูงตั้ง 195 แน่ะ
แต่เราแปะรูปไม่เป็น TT
รอตอนต่อไปนะค้าาา :pig4:
โอ้ย นี่แหละหนังที่เราจะไปดูวันนี้แล้วรถชนเสียก่อน555
โดนมากค่ะ เอาเข้าเป็นลิสท์คนที่1เลยจ้า
Godfrey Gao as VICTOR
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/godfrey-gao_zps992e6f47.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/godfrey-gao_zps992e6f47.jpg.html)
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:คู่นี้ก็น่าติดตามเหมือนกัน :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
คู่นี้แอบเริ่ด
หวังว่าจะไม่ดราม่า
-
:-[
-
ตายจริง อ่านคู่รองแล้วชักติดใจ ชอบนายเอกคาแรกเตอร์แบบเจย์มากเลยนะ
ปากหนักๆ หน่อย ฉลาดๆ โอ๊ยโดนอ่ะ
-
:hao6: ฮร่า เจย์มีแอบหึงใส่ มินะ เอาน่าๆอย่าไปหึงใส่เลย เดวมิก้อหนีไปละ :laugh:
-
อืม...มันเป็นฟินนาเล่ย์ใช่ไหมค้าคู่นี้ อร้าย :katai5: ตอนแรกไม่ได้คิดเหมือนคนอื่นเขา มโนไปไกลว่าต้องมีตัวละครใหม่ขึ้นมาคู่กับสองคนนี้แน่ ฮ่า :katai3: ชอบมากๆเลยค่ะ รอสปอยตอนต่อไป :katai2-1:
-
:heaven
-
ขอให้เกิดความกล้าเพื่อสารภาพออกไป ยิ่งเก็บไว้นานมันยิ่งอึดอัดนะ!!
-
ดีดีดี มีอีกคู่ให้ตามลุ้น :hao3: :hao3: :hao3:
-
น้องเจย์น่ารัก ชอบๆๆๆ
อิพี่วิคเตอร์ซึนมากไปสงสารน้อง 555 เก่งแต่สร้างกล้ามเนื้อนะแก *วิ่งหลบลูกปืนนนนนนนนนนนนนนนน
ิเอาใจช่วยน้องเจย์ให้พี่เค้ารู้สึกตัวไวไวนะ (แต่แอบคิดว่า พี่มันเหมือนจะรู้ตัว เบาๆ)
-
คู่นี้ก็น่าลุ้นไม่แพ้คู่เอกเลยอ่ะ
-
มีมาอีกคู่แล้ว คู่นี้ก็น่าสนใจไม่แพ้คู่เอกเลย :katai2-1:
-
คู่นี้น่ารักมาก :katai2-1:
-
ชอบๆๆ วิค เจย์
แอบคิดว่า วิคเองก็เป็นห่วงและรู้สึกดีดีกับเจย์เหมือนกัน
เพียงแต่ว่ารู้ตัวหรือเปล่าว่ามันคือ แค่พี่น้องหรือมากกว่า ^^
ปอลอ คิดถึงมิถุนาจังเลย :กอด1:
-
เย้ มีคู่ให้ติดตามเพิ่มแล้ว
คิดถึงมิจังเลย ชอบที่จอมทัพสั่งทำซุปอีกเพราะมิกินได้เยอะ แอบใส่ใจนะเนี่ย อิอิ
-
:-[
-
เจย์ หนูหึงมิถุนาทำไมลูก
ยังไง วิคเตอร์ก็คู่กะหนูจ๊ะ อย่าไปหึงน้องมิเขาเลย
อิอิ คู่นี้อึมครึมจัง :ling1:
-
ความจริงแอบจิ้นคู่วิค - เจย์นี่แหละค่ะ
ชอบเรื่องคู่สองคู่บอร์ดี้การ์ด หรืออะไรแบบนี้มากๆเลยนะ
มันอ่านแล้วชวนจิ้นได้ดีไม่แพ้คู่เอกเลยค่ะ :heaven
ขอ side story คู่นี้เยอะๆนะคะ
-
คู่นี้แอบน่ารัก :katai2-1:
ตอนแรกเราจินตนาการวิคเตอร์เป็นอีกแบบนึงนะ แต่พอเห็นรูปgodfreyแล้วแบบ OMG :katai1: หล่อจุงเบยยยยยยยยยยยย
รอตอนต่อไปนะฮะ
ปล.แอยคิดถึงคุณมิแล้วอ่าาา เพิ่งผ่านมากี่วันเอง55
-
เรื่องของจอมทัพกับ มิ ก็ฟิน แล้วนะคับ
เสริมทัพด้วย วิตเตอร์ กับ เจ ฟินได้อีก
-
คู่นี้แอบน่ารัก :katai2-1:
ตอนแรกเราจินตนาการวิคเตอร์เป็นอีกแบบนึงนะ แต่พอเห็นรูปgodfreyแล้วแบบ OMG :katai1: หล่อจุงเบยยยยยยยยยยยย
รอตอนต่อไปนะฮะ
ปล.แอยคิดถึงคุณมิแล้วอ่าาา เพิ่งผ่านมากี่วันเอง55
แบบไหนเหรอคะ มาแชร์กันๆๆๆๆๆๆๆ
อยากให้เสนอกันมาเยอะๆเลยย
:katai5:
-
แอร๊ยยยยย...ชอบคู่นี้ด้วยคนค่ะ
คืดจริงๆ แล้ววิคก็น่าจะรู้หรือเปล่า?
แต่เหมือนวิคเป็นพวกไม่คิดอะไรมากเกินไป? หรือยังไง?
(พูดเอง...งงเอง...)
-
ตอนแรกจะข้ามละ นึกว่ากล้ามชนกล้ามกร้ากกกกกกกกกกกกกก
ก็เห็นว่าเป็นมือซ้ายมือขวาจอมทัพ
โอ้ยตลก สรุปเจย์นี่มุมิมากอะ กิกิ
คืออย่างน้อยวิคเตอร์ยังแคร์เจย์ก็โอเค น่าจะรักกันง่ายกว่าคู่หลัก กรั่ก
-
o13 เลิศมากเลยสุดยอด :pig4:
-
น่ารักๆๆ
-
เห้ยยๆ เพื่อนสนิทคิดไม่สื่อ ><
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แอบมีซัมติงกันก้อไม่บอกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ
-
รอติดตามตอนต่อไป :impress2: :impress2:
-
จอมทัพ-มิถุนา
-
ว่าแล้วต้องมีคู่นี้ ในความรู้สึกเรา คิดว่าวิกเตอร์ก็สนใจเจย์อยู่(แอบโชตะคอนไหมน๊าา)
รอแต่เวลาเหมาะๆ สองคนนี้จะได้เปิดใจถึงกัน ><
คงหวานแซงคู่จอมทัพไปไกลเลย :mew1:
-
เจย์จ๊า ชีวิตรักเทอรันทดเหลือเกิน
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮ่า ชอบนิยายแนวนี้ ติดตามค่า อัพบ่อยๆนะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
คิดถึงนู๋มิ :mew1: :mew1:
รอนู๋มิอยู่นะค้า :hao5: :hao5:
-
เอาคู่นี้ขึ้นแท่นแทนคู่หลักชั่วคราวนะ :katai2-1:
รอให้นายจอมทัพดีกับมิถุนามากๆเมื่อไหร่ค่อยเอากลับมาขึ้นแท่น :katai4:
-
รอมิ ค้าบบบบ
สู้ๆค้าบคนแต่ง ชอบๆๆ
-
ประกาศนะคะ :katai4:
พรุ่งนี้ วันศุกร์แห่งชาติ เราจะไม่ได้มาลงนิยายให้นะคะ ไม่ทันจริงๆ ยุ่งมากๆ
พยายามเขียนแล้วแต่ไม่ไหวจริงๆค่ะ แต่ยังไงจะรีบมาอัพให้นะคะ จะพยายามให้เร็วที่สุด
ตอนนี้แต่งทิ้งไว้ได้สี่หน้าแล้ว :hao5:
จากตอน SIDE Story วิคเจย์ ก็ดีใจนะคะที่หลายๆคนชอบ แม้ว่าบางคนจะนึกไม่ถึง ไม่ชอบ หรือคิดว่าวิคกะเจย์เป็นคู่รักนักกล้าม555 อันนี้ตลก เราชอบๆ วันนี้เลยเอาอิมเมจทั้งคู่มาให้ดูกันค่ะ
ก็ มีคนหลังไมค์อิมเมจมาสองสามคน แล้วก็มีแนะนำในคอมเม้นท์ด้วยนะคะ
บอกตรงๆว่าเจย์ไม่มีใครเข้าตาเราตรงเผงเลยสักคน แต่สุดท้ายก็หาเจอจนได้ อิอิ ดังนั้นรางวัลที่จะแจกในส่วนของอิมเมจเจย์คงงดไปนะคะ คราวหน้ามาร่วมสนุกกันใหม่น้าาา
วิคเตอร์ ได้อิมเมจของคุณ Rywzaki นะคะ ยังไงก็ข้อความมาบอกที่อยู่หน่อยจ้า จะส่งของรางวัลให้
และนี่คือวิคเตอร์และเจย์ในความคิดของเรา ที่ผ่านการคัดกรองมาแล้ว
:mew1:
VICTOR
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/vic_zpscff5f0d5.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/vic_zpscff5f0d5.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/godfrey-gao_zps992e6f47.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/godfrey-gao_zps992e6f47.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/vic6_zpsb95ec762.png) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/vic6_zpsb95ec762.png.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/vic1_zps4406667f.png) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/vic1_zps4406667f.png.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/vic8_zps0530bbe8.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/vic8_zps0530bbe8.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/vic11_zpseb21193c.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/vic11_zpseb21193c.jpg.html)
JAY
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jay2-3_zps727528c6.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jay2-3_zps727528c6.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jay2-9_zps6c1a9e00.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jay2-9_zps6c1a9e00.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jay2-6_zps5607399e.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jay2-6_zps5607399e.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jay2-12_zpsdefb5986.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jay2-12_zpsdefb5986.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jay2-8_zps0e0d91ea.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jay2-8_zps0e0d91ea.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jay2-10_zpse9ad8c0c.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jay2-10_zpse9ad8c0c.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/jay2-1_zps2ff296af.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/jay2-1_zps2ff296af.jpg.html)
ประมาณนี้นะจ๊ะ ยังไงก็เจอกันเร็วๆนี้นะคะ
-
อิมเมจโอเคนะ เข้ากันดีค่ะ
ได้สี่หน้าแล้ว เย้ๆๆ
รอค่าาา
-
วิคเตอร์หล่อขอเองได้ป่าว :mew2:
รออยู่นะ
-
:hao6:
-
ชอบอิมเมจของเจย์จังค่ะ ตรงมากๆๆ ^__^ จะรอตอนต่อไปนะคะ แต่งสนุกมากค่ะ
-
อาทิตย์นี้คงไม่ได้เจอน้องมิ :hao5:
-
พึ่งจะอ่าน แต่ผมจะมาปักธงรอน้องมิตอนที่ทิ้งไอ้เฮียได้อย่างแสนเจ็บปวด :hao7:
ชอบแจวุค เอ้ย ชอบเจย์ 555
-
เฮ้ย!!!!!!
-
อิมเมจเจย์น่าแซ่บมาก อิอิ :z1:
-
อ๊ายยย~แจวุคที่รัก :katai2-1:
เห็นด้วยกับคนเขียนมากค่ะที่เลือกแจวุคมารับบทเจย์
ในหนัง Western Antique Bakery เฮียแกเริ่ดมากค่ะ
ชอบเพราะเรื่องเบเกอร์รี่นี่แหละ :mew1:
นิยายสนุกมากทั้งคู่หลักและคู่รองเลยค่ะ
รอหนูมิกะหนูเจย์อยู่นะค้า :katai5:
-
ชอบอิมเมจ น่ารักทั้งคู่ :mew1: :mew1: :mew1: มาต่อด่วนด่วน :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6: :hao6: :hao6: น้ำลายไหล อิมเมจจ ดาเมจมาก เข้ากันอย่างรุนแรง :mew1:
รอต่อนต่อไปค่ะ คนเขียนสู้ๆ
-
:m4: รอนะคะ
-
จะรอนะคะ :L2:
-
แวะมาส่องอิมเมจ และรอตอนต่อไปคะ :)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิมเมทเข้ากันมากอะ ดูเคมีเข้ากันเข้ากัน :ling1: :ling1: :ling1:
-
ชอบอิมเมจเจยวิคเตอร์ คู่นี้น่ารักดูดีทั้งคู่ :L1: :pig4:คนเขียนค่ะ ปล.แอบคิดถึงน้องมิ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew4:จะรอออออออออออออออออ :mew4: :mew4:
-
วิคเตอร์หล่อมาก
-
อิมเมจเจชอบมากๆ
จอมทัพนี่พออยู่กับมิแล้วหื่นสุดๆ
-
:katai2-1: :hao7:
-
:mew1:หนูมิ
-
แอร๊ย!!!!! อิมเมจวคกะเจย์หล่อมาก
เข้ากันดี ชอบมากๆ
-
อยากเห็นกระต่ายกินมังกร
-
กำลังสนุกเลย
-
ตอนที่6 : mark a kiss
กายขาวนอนนิ่งสนิทอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ คราบน้ำตายังชุ่มแพขนตา มิถุนาหลับไปตั้งแต่กลับมาถึงเซฟเฮ้าส์...หลังจากความวุ่นวายที่ท่าเรือจบลง จอมทัพพามิถุนากลับทันทีโดยไม่สืบสาวอะไรต่อ เขาปล่อยให้วิคเตอร์อยู่จัดการ มิถุนาไม่เข้าใกล้มาเฟียหนุ่มเลยจนกระทั่งถึงเซฟเฮ้าส์แล้วถูกลากกลับเข้าห้องนอน
เขาร้องไห้จนผล็อยหลับไป
เจย์ ฟาน นั่งอยู่ตรงโซฟาปลายเตียงพร้อมหนังสือเล่มหนา เขากวาดตาสลับกับมองคนบนเตียงทุกสองนาทีหรือน้อยกว่านั้น มือขวาผู้ภักดีถูกสั่งให้คอยเฝ้านายแบบหนุ่ม ในระหว่างที่เจ้านายและมือซ้ายกำลังสนทนาถึงบางเรื่องอย่างเคร่งเครียดในห้องทำงานด้านล่าง
กระทั่งเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เจย์ปิดหนังสือลงพร้อมกับเดินไปเปิดประตูออก จอมทัพเดินเข้ามาพร้อมกับวิคเตอร์ เจย์เหลือบตามองคู่หูเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เช่นเดียวกับวิคเตอร์นั่นแหละ มาเฟียหนุ่มล้วงกระเป๋า สาวเท้าไปหยุดอยู่ข้างๆเตียง พินิศกรอบใบหน้าหวานของคนที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่
จอมทัพรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ล้นเอ่อออกมาอย่างบอกไม่ถูก
“ไปพักผ่อนกันได้แล้ว" เขาเอ่ยเรียบๆ
“ครับ" มือขวาและมือซ้ายรับคำก่อนพากันออกจากห้องนอนส่วนตัวของผู้เป็นนาย ทันทีที่ประตูปิดลง ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ จอมทัพทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียง ไล้ข้อนิ้วไปตามโครงหน้าสวยได้รูป มาเฟียหนุ่มเริ่มไม่เข้าใจอะไรหลายๆเรื่อง แน่นอนว่าเขาหาคำตอบบางเรื่องให้กับตัวเองไม่ได้จนบัดนี้
คนที่จิตใจดีจนน่ากลัวอย่างมิถุนานั้นถือว่าอยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหาร ในขณะที่จอมทัพยืนอยู่ในจุดที่สูงสุด ผู้แข็งแกร่งกว่าย่อมอยู่รอด คนที่อ่อนแอมักถูกกำจัดเพราะเป็นตัวถ่วง การมีอยู่ของมิถุนาไม่ต่างอะไรกับจุดอ่อนเลยสักนิด แต่มาเฟียหนุ่มกลับไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจู่ๆถึงได้ยอมลดปืนลงเพียงเพราะคำขอของคนๆเดียว มิถุนาทำให้กลไกอะไรบางอย่างของเขาบิดเบี้ยว
จอมทัพถอนหายใจออกมาเบาๆ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้คิดมากกับเรื่องอะไรบางอย่างเช่นนี้ การถอนหายใจก็เช่นกัน สัญลักษณ์ของคนจนตรอก จอมทัพตีสีหน้านิ่ง มิถุนาขยับอิงแอบใบหน้ากับฝ่ามืออุ่นๆของเขา ท่าทีออดอ้อนนั่นทำให้มาเฟียรูปงามหลุดยิ้มออกมา กระทั่งมือเล็กๆเอื้อมกุมมือเขาเอาไว้อย่างไม่รู้ตัวนั่น จอมทัพไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มีอะไรบางอย่างก่อตัวด้วยความรู้สึกประหลาด แต่เขากลับพึงพอใจที่จะให้อีกฝ่ายทำเช่นนั้น
มิถุนาไม่ได้มารยา เพราะทันทีที่ดวงตากลมโตลืมขึ้น นายแบบหนุ่มก็สะดุ้งสุดตัวแล้วปล่อยมือมาเฟียแทบจะทันที แต่กลับเป็นมาเฟียหนุ่มเองที่ยึดมือเล็กๆของอีกคนเอาไว้
“ตื่นได้แล้วหรือไง?” ถ้อยคำใจร้ายหลุดออกมาจากปากทันทีที่อีกฝ่ายลืมตา มิถุนาพยายามดึงมือออกแต่อีกฝ่ายกลับบีบไว้แน่นจนแทบขยับไม่ได้
“คุณ...ปล่อย"
“มีเหตุผลไหมที่ฉันต้องปล่อย" จอมทัพยียวน เขาชอบเหลือเกินเวลาใบหน้าสวยนั่นบึ้งตึง
“ผมจะไปอาบน้ำ" มิถุนาเม้มปากแน่น
“ถ้าฉันบอกว่า...ไม่ให้ไปล่ะ"
“ท...ทำไม"
มิถุนาจ้องใบหน้าคมคร้ามของอีกฝ่ายนิ่ง ในใจเต้นแรงราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไรรุนแรงกับเขาอีก มิถุนาพยายามสะบัดข้อมือออกแต่มันไม่ง่ายนัก เขาพยายามดิ้นเมื่ออีกฝ่ายถอดเสื้อสูทที่สวมอยู่ออก อีกแล้ว...อีกแล้วใช่ไหมที่เขากำลังจะโดนกระทำอะไรเช่นนั้นอีก มันคงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่มิถุนาก็ไม่เคยเข้าใจสักครั้งว่าเขาทำผิดอะไร
ดวงตากลมโตวูบไหวทันทีที่เห็นปืนกระบอกเดิมเหน็บอยู่ในซองหนังติดด้านในติดกับสายสะพายบนสองบ่ากว้าง ภาพเมื่อตอนเย็นไหลวูบย้อนกลับมา เสียงปืน กลิ่นคาวเลือด สีแดงฉาน และภาพคนล้มลงคากองเลือดยังคงติดตา มิถุนาเบือนหน้าหนีอย่างหวาดกลัว จอมทัพจะฆ่าเขาเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำกับการมีชีวิตของมิถุนาเพื่อคนๆนี้
มาเฟียหนุ่มมองคนตัวสั่นตรงหน้าด้วยแววตาบางอย่าง กลัว...ความรู้สึกนี้จอมทัพลืมมันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาจำไม่ได้ว่าความกลัวเป็นอย่างไร มาเฟียอย่างเขาถูกฝึกให้ขจัดมันไปตั้งนานแล้ว เขาดึงกายขาวขึ้นมาแนบอก ก่อนช้อนตัวขึ้น มิถุนาหวีดลั่นทันทีที่ปลายเท้าลอยขึ้นจากเตียง
“คุณจอมทัพ ปล่อย! ปล่อยผม!”
“จะดิ้นอะไรนักหนา จะอาบน้ำไม่ใช่หรือไง ก็อาบพร้อมกันเลยนี่ไง"
“พร้อมกัน!” มิถุนาเบิกตาโต "ม...ไม่นะ ไม่ ปล่อยผมนะ ฮึก...ปล่อยผม" มิถุนาดิ้น ทันทีที่มือปัดไปโดนกระบอกปืน กายขาวก็สั่นด้วยความหวาดกลัวอย่างไม่สามารถอธิบายได้ มิถุนากลัวเหลือเกิน แค่เห็นปืนก็กลัวจับใจ เขาไม่เคยเห็นใครถูกยิงต่อหน้าต่อตา ไม่เคยคิดว่าบนโลกนี้จะมีคนที่คิดจะฆ่าคนอื่นได้อย่างเยือกเย็น แต่ก็มี...และคนๆนั้นคือจอมทัพ มาเฟียหนุ่มที่อยู่กับเขาในตอนนี้
มิถุนาสะอื้นฮั่ก เขาทำอะไรไม่ได้เมื่อจอมทัพไม่ยอมปล่อยเขาลง นายแบบหนุ่มได้แต่เกร็งตัวอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย เบือนหน้าหนีจากปลายกระบอกปืนที่หันทิศมาทางเขา จนกระทั่งเขาถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ในห้องอาบน้ำ มิถุนาพยายามปัดป่ายอีกคนไม่ให้เข้ามาใกล้
“จะร้องอะไรนักหนา ทำอย่างกับไม่เคย"
“ปล่อยผม ฮึก...ปล่อย"
“ไม่"
“คุณจอมทัพ ได้โปรด ปล่อยผมเถอะ"
“ทำไมล่ะ? ทำไมฉันจะต้องทำอย่างนั้น" มาเฟียหนุ่มคร่อมร่างบอบบางไว้ทั้งหมด เขายื่นหน้าไปจนใกล้ ลมหายใจแทบรินรดกัน
“คุณวางปืนได้ไหม ผม...ผมกลัว คุณจะฆ่าผมเมื่อไหร่...ผมไม่มีวันรู้เลยด้วยซ้ำ ฮึก...” เสียงหวานสั่นเครือ มาเฟียหนุ่มจ้องใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตานิ่งๆก่อนเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนใช้ริมฝีปากซับน้ำตาได้
“แล้วทำไมฉันต้องฆ่านายด้วย?” จอมทัพเหยียดยิ้ม
“ผมไม่รู้...คุณคิดว่าผมรู้อะไรบ้าง อยู่ๆคุณก็พาผมมา แล้วอยู่ๆ ผมก็เห็นว่าคุณจะฆ่าคนต่อหน้าต่อตา ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ"
“ฉันยิงมันเพราะมันทรยศฉัน นายจะทรยศฉันหรือไง?”
“ผมไม่ได้เป็นของๆคุณนะ!” มิถุนาวีนลั่น "ผมไม่ทรยศคุณ เพราะผมไม่เคยเชื่อฟังคุณอยู่แล้ว ที่ผมอยู่ที่นี่เพราะผมไปไหนไม่ได้ คุณก็รู้อยู่แก่ใจ"
“แล้วไง?”
“ปล่อยผม...ปล่อยผมไปสักที" มิถุนาอ้อนวอนทั้งน้ำตา จอมทัพมองใบหน้าหวานด้วยสายตาเรียบนิ่ง ให้ปล่อยมิถุนาไปตอนนี้น่ะนะ คงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก...
“กระต่ายน้อย...”
“ผมไม่ใช่กระต่ายของคุณ!!" มิถุนาต้องอีกฝ่ายด้วยสายตาเอาเรื่อง แต่จอมทัพกลับคิดว่าสายตาเช่นนั้นมันท้าทายสิ้นดี
“อ่าฮะ" เขากดยิ้ม "ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แต่แล้วไง นายก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี...”
“......”
“ฟังนะ ฉันไม่ฆ่านายหรอก มิถุนา...สักวันหนึ่งฉันคงปล่อยนายกลับเข้าป่า นายจะหนีหายไปเลยฉันก็ไม่ว่า แต่ไม่ใช่ตอนนี้"
“คุณมัน...”
“ฉันไ่ม่ใช่คนดี แล้วก็ไม่เคยบอกว่าตัวเองดี ไม่เข้าใจหรือไง จนป่านนี้แล้ว นายไม่มีวันหนีฉันไปไหนได้"
“แล้วคุณจะรั้งผมเอาไว้ทำไม มีคนตั้งเยอะอยากนอนกับคุณ อยากรับใช้คุณ" มิถุนาเอ่ยด้วยแววตาเว้าวอน จอมทัพมองว่ามันช่างน่ารักนัก แล้วแบบนี้...เขาจะปล่อยกระต่ายตัวนี้ไปได้อย่างไรกัน
“ทำไมน่ะเหรอ...” จอมทัพเงียบไปสักพัก "เพราะฉันอยากให้นายอยู่ไง เหตุผลแค่นี้ไม่พอหรือไง"
“คุณมันเลว!”
“แล้วไง ถึงนายจะไม่อยาก แต่ตลอดเวลาที่นายอยู่ที่นี่ นายจะปลอดภัย อยากได้อะไรนายก็จะได้ แค่เอ่ยปากเท่านั้น" จอมทัพกระตุกยิ้ม "ลองดูไหมล่ะ?”
“ไม่! ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่" มิถุนาเบือนหน้าหนี เขาปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ "คุณไม่ได้มีความสุขหรอกกับการกักตัวผมไว้ คุณไม่เข้าใจมันด้วยซ้ำ คุณแค่อยากเอาชนะ"
“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มีความสุข" จอมทัพย้อนถาม
“เพราะคุณไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ถ้าคุณเข้าใจ คุณจะไม่ทำแบบนี้กับผม"
“เข้าใจอะไร?”
“คุณไม่เข้าใจหรอก ไม่เข้าใจแน่ๆ" มิถุนาเบือนหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามา จอมทัพไม่มีวันเข้าใจ ความรู้สึกของมิถุนา ความรู้สึกทุกๆอย่าง ความสุขที่แท้จริง ทุกๆอย่างในชีวิตของจอมทัพอาจจะเป็นแค่เกมส์ แต่มิถุนาไม่ใช่เช่นนั้น
จอมทัพไม่มีหัวใจ และเขาไม่อยากอยู่กับคนไร้หัวใจ
“ฉันไม่มีวันเข้าใจมันหรอกมิถุนา...” มาเฟียหนุ่มค่อยๆปลดสายสะพายซองปืนออก "แต่นายก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี"
มิถุนารู้ดีว่าเขาหนีไปไหนไม่ได้ ไม่ใช่แค่สถานการณ์ตอนนี้ แต่หมายถึงชั่วชีวิต รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเช่นนั้น แต่ร่างกายก็ยังดึงดันที่จะขัดขืน ทั้งริมฝีปาก รสสัมผัส ลมหายใจ ความร้อนรุ่มที่อีกฝ่ายคอยมอบให้ มิถุนาจำได้หมดโดยแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขาชินไปกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...เมื่อไหร่กันที่เขาคุ้นเคยกับสัมผัสเหล่านี้
หนึ่งวัน สองวัน สามวัน สี่วัน ห้าวัน หกวัน เจ็ดวัน แปดวัน...
หนึ่งอาทิตย์
...เข้าสู่อาทิตย์ใหม่แล้ว
มิถุนาตื่นขึ้นมาในเวลาหกโมงครึ่งของเช้าวันใหม่ เวลาเดิม ห้องเดิม ในอ้อมกอดของคนๆเดิม กว่าอาทิตย์แล้วที่เขาตกเป็นของจอมทัพทุกๆคืน มันร้อนรุ่ม หวานหอมบางครั้ง แต่ทุกๆครั้งทำให้เขาน้ำตาตกใน วงจรชีวิตเดิมๆ มีคนคอยดูแลชีวิตประจำวันตั้งแต่เช้าจรดเย็น มีเมดคอยดูแลอาหารการกินตลอดจนเรื่องการแต่งตัว มีวิคเตอร์ตามติดราวกับเงา มีเจย์คอยจัดหาทุกสิ่งที่คิดว่ามิถุนาคงสนใจและอยากได้ ทั้งๆที่มิถุนาไม่เคยโหยหาอะไรไปมากกว่าอิสรภาพ
เขาไม่รู้ว่าชีวิตเช่นนี้เรียกว่าดีหรือเปล่า เพียงแต่ชีวิตของเขาไม่เคยเป็นของเขาอีกต่อไป ข่าวยังคงเล่นประเด็นของมิถุนาอยู่เนืองๆ ไม่ว่าจะไปปรากฏที่ใด ร้านอาหารไหน ก็มักมีภาพสแน็ปช้อตหลุดออกมาขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ทุกครั้ง มิถุนางานยุ่งมาก เขาไม่ได้เจอเฌอปรางหรือตะวันเลยนับตั้งแต่วันนั้น มีเพียงเสียงตามสายที่แต่ละฝ่ายติดต่อกัน
หลังอาบน้ำเสร็จ มิถุนาก็พบว่าเจย์เข้ามาในห้องเพื่อตรวจความเรียบร้อยในตอนเช้าเหมือนทุกๆวัน จอมทัพออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง เขาเหลือบมองมิถุนากับเจย์แวบหนึ่งก่อนหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณมิ"
“อรุณสวัสดิ์ฮะ" เสียงหวานเอ่ยตอบพลางเช็ดผมตัวเองไปมาเบาๆ เขายิ้มให้เจย์ และดูเหมือนเจย์ก็เริ่มจะยิ้มตอบให้เขาบ้างแล้ว เจย์ยิ้มแล้วน่ารักจะตายไป มิถุนาคิดเช่นนั้นจริงๆ
“ตื่นเช้านะครับ ว่าแต่วันนี้คุณไม่มีงานไม่ใช่เหรอครับ"
“ฮะ...” มิถุนาพยักหน้ารับ "แต่...ผมอยากจะไปหาเพื่อนสักหน่อย"
“คุณเฌอปราง?”
“ครับ ตะวันด้วย วันนี้มีเดินแบบงานเดียวกัน เฌอปรางได้เดินชุดปิด ผมอยากไปให้กำลังใจเขา" มิถุนาว่า พลางนึกถึงน้ำเสียงตื่นเต้นของเพื่อนรักที่โทรมากรี๊ดกับเขาถึงความสำเร็จอีกระดับของเธอ
“อ่า ครับ แต่...”
“ผมรู้ ว่าต้องรอให้เจ้านายของคุณอนุมัติใช่ไหม เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาเอง" มิถุนายิ้มรับอย่างขื่นๆ เจย์เองก็มิอาจพูดอะไรออกไปได้ เขารู้ดีว่านายแบบคนเก่งเจ็บปวดมากแค่ไหนกับการถูกช่วงชิงอิสรภาพ
แต่มิถุนาคงไม่รู้สินะว่าไม่เคยมีใครได้เข้ามาอยู่ในจุดๆนี้ เจย์คิดว่ามันไม่ต่างกับคู่ชีวิตเลยด้วยซ้ำ จอมทัพไม่มีใครอีกเลยนับตั้งแต่มีมิถุนา นายท่านของเขาอ่อนข้อขึ้นในบางมุมอย่างที่เจย์ไม่คิดว่าจะรู้สึกมาก่อน และที่สำคัญคือมิถุนาคือคนที่ลูกน้องของจอมทัพทุกคนรู้สึกดีด้วย นับตั้งแต่วิคเตอร์เจย์ ไล่ยันไปถึงยามหน้าตึก
“จะไปก็ไปสิ"
ไม่ทันต้องให้มิถุนาไปเคาะกระจกขอคุยด้วยตนเอง จอมทัพก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยปากอนุญาต เจย์อดลอบยิ้มไม่ได้ว่าเจ้านายของเขาคงดักฟังอยู่สักพักแล้ว ถึงปากจะเราะร้าย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจอมทัพใส่ใจทุกการเคลื่อนไหวของนายแบบหนุ่มอย่างจริงจัง
มิถุนาเหลือบตามองคนตัวใหญ่กว่าเล็กน้อยแล้วก็เบือนหน้าหนี กายขาวหมุนตัวทำท่าจะออกจากห้องไปโดยไม่ทักทายใครอีกคนสักคำ ก็จริงอยู่ มิถุนากับจอมทัพแทบไม่ได้พูดคุยอะไรดีๆกันเลยด้วยซ้ำ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับจูบรับอรุณและเสียงด่าทอ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำงาน ถ้าวันไหนงานเลิกดึกจอมทัพจะเป็นคนไปรับด้วยตนเอง กลับมาถึงเซฟเฮ้าส์พร้อมกับที่มิถุนาโดนจอมทัพลากขึ้นเตียง หลับในอ้อมกอดกว้างทุกๆคืน และตื่นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
มิถุนาไม่คิดว่านี่คือชีวิตประจำวันแต่อย่างใด...
“จะไปไหน?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม มิถุนาชะงักปลายเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากห้องไป เขาหมุนตัวกลับมาพร้อมเม้มปากแน่น
“คุณยุ่งอะไรด้วย"
“เหอะ" จอมทัพร้องออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ "อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียแต่เช้าได้ไหมมิถุนา"
“ผมแค่จะออกไปหากาแฟดื่ม คุณจะให้ผมไปได้หรือยัง?” ดวงตากลมโตจ้องอีกฝ่ายอย่างท้าทาย จอมทัพมองอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้หลุดปากอะไรออกมาเพิ่ม เขาแค่พยักหน้าเบาๆเพื่อให้เจย์ตามมิถุนาออกไปด้วย
นายแบบหนุ่มเร่งฝีเท้าจนแทบจะเป็นการออกวิ่งหลังจากที่ออกมาจากห้องนอนได้แล้ว จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าออกใครอีกคนดังไล่หลังมา มิถุนาก็เบาฝีเท้าลง เขาหันกลับไปมองหน้าเจย์เป็นเชิงขอโทษ แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นอะไร
มิถุนาอ้างว้างมากจริงๆ ถ้าไม่มีวิคเตอร์หรือเจย์ เขาคงเหมือนตกนรกทั้งเป็นแน่ๆ แม้ว่าทั้งคู่จะมองว่าเขาเป็นเจ้านาย แต่มิถุนาให้ฐานะทั้งคู่เป็นเพื่อนของเขาเสมอ อย่างน้อยในป่าคอนกรีตแห่งนี้เขาก็ยังมีที่ให้หายใจได้ แม้เพียงเล็กน้อยก็ตามที
“ผมเกลียดเจ้านายคุณ" มิถุนาพึมพำเบาๆ แต่เจย์ก็ได้ยิน
“ครับ?”
“ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับผมด้วย"
“เขาชอบคุณไงครับ" เจย์ตอบพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“ไม่มีทาง" มิถุนาส่ายหัวพรึ่บ "เขาแค่อยากเอาชนะผมต่างหาก คอยดูสิ ถ้าสักวันผมยอมเขาขึ้นมา เขาคงปล่อยตัวผมไป"
“ไม่หรอกครับ" เจย์แย้ง
“ผมจะลองยอมเขาดูดีไหม" มิถุนาพึมพำเบาๆเหมือนจมจ่อมอยู่ในความคิดตนเอง
“ไม่ดีหรอกครับ...นายท่านไม่ปล่อยคุณไปไหนหรอกครับ"
มิถุนาหันขวับมองหน้าเจย์ทันที ก่อนดวงตากลมโตจะหม่นแสงลง เจย์รู้ตัวดีว่าเขาคงทำลายความหวังของคนตัวเล็กลงยับเยิน แต่ก็นั่นแหละ...เขาคิดว่าจอมทัพไม่มีวันปล่อยมิถุนาไปไหน ไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ อาทิตย์หน้า เดือนหน้า หรือปีหน้าก็ตามที
เจย์รู้ดีว่าแม้นายท่านจะเป็นมาเฟีย แต่มาเฟียก็มีความรู้สึก มีหัวใจ เพียงแต่โกหกตัวเองไปวันๆเท่านั้นว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร ความสัมพันธ์ที่น่ากลัวที่สุดสำหรับจอมทัพคือความผูกพัน และแน่นอนว่าเขากับมิถุนาค่อยๆผูกพันกันแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ เจย์รู้ดีว่ามันเปลี่ยนไป พักหลังๆมานี้นายท่านเองก็ดูหลุดปากถึงคุณมิถุนาอยู่หลายครั้งต่อวัน
“ผมขอโทษ" เจย์เอ่ยปาก เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด
“เขาเคยรักใครไหมครับ?”
“ครับ?”
“คุณจอมทัพน่ะ...เขาเคยรักใครสักคนบ้างไหมครับ?”
เจย์ชะงักกึก เขาเม้มปากจนแทบเป็นเส้นตรง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่พูดไม่ได้ เพียงแค่ไม่มีใครพูดออกมา แต่ถ้านี่คือคุณมิถุนา เจย์คิดว่าเจย์จะลองพูดออกไป
“เคยครับ"
มิถุนาเลิกคิ้วอย่างไม่อยากจะเชื่อ จนเจย์ต้องพยักหน้าสำทับ
“แต่ผมคงบอกไม่ได้ว่าเป็นใคร ถ้าสักวันนายท่านอยากให้คุณรู้...เขาจะบอกคุณแน่นอนครับ"
นายแบบหนุ่มไหวไหล่เบาๆ เจย์รู้ดีว่ามิถุนาแค่ทำเป็นปฏิเสธว่าไม่สนใจ
“ผมไม่ได้อยากรู้สักหน่อย"
-
โรสลอยซ์คันหรูจอดลงหน้าห้างสรรพสินค้าหรูพร้อมกับวิคเตอร์ที่ลงจากที่นั่งข้างคนขับมาเปิดประตูให้กับมิถุนาแทบจะทันที ตำแหน่งเด็กมาเฟียมันคงยิ่งใหญ่มากหรือไม่ก็กลุ่มบอร์ดี้การ์ดของเขามันสะดุดตามากเกินไป เพราะมิถุนาถูกแทบทุกสายตาทิ่มแทงเข้ามาทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้าง ไม่รู้ว่าผู้หญิงของจอมทัพคนอื่นๆพึงพอใจกับการเป็นเป้าสายตาแบบนี้ไหม แต่ถ้าถามมิถุนา เขาคงตอบได้คำเดียวว่าไม่...และไม่มีวันด้วย
วิคเตอร์เดินนำเขาไปตามทางเหมือนเดิม มิถุนาได้เรียนรู้เกี่ยวกับวิคเตอร์เพิ่มในอีกหลายๆเรื่องในระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน วิคเตอร์ดูอารมณ์ร้อน โหด เลือดเย็น และเย็นชา นั่นอาจจะจริงระหว่างการทำงาน วิคเตอร์บอกว่าการคุมคนมากๆทำให้เขาต้องเป็นคนแบบนั้น แต่ปกติวิคเตอร์ก็เป็นผู้ชายที่มีมุมอารมณ์ดีคนหนึ่ง มิถุนาสังเกตบ่อยๆว่าชายหนุ่มชอบแอบแหย่คู่หูอยู่บ่อยครั้งไป
งานเริ่มตอนหนึ่งทุ่มตรง แต่ก่อนหน้านั้นทั้งตะวันและเฌอปรางคงมาถึงแล้ว มิถุนาคุ้นเคยหลังเวทีของฮอลล์ที่ใช้สำหรับการเดินแบบเป็นอย่างดีเพราะเคยมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นายแบบคนสวยยิ้มทักทายทีมงานบางคนเหมือนปกติ เขาชินเสียแล้วล่ะกับการมีชายชุดดำเดินตามเป็นขบวนแบบนี้ แต่คนอื่นคงไม่ชินไปด้วย
เขาหยุดลงที่หน้าประตูเมื่อแทนไทตะโกนเรียกชื่อเขาจากทางด้านหลัง ในมือมีสลัดผักสามสี่กล่อง ร้านโปรดของตะวันนั่นเอง มิถุนายิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเจอพี่ชายคนสนิท แทนไทเองก็ดูจะอุ่นใจขึ้นมากเหมือนกันเมื่อเห็นว่าเขาไม่เป็นอะไรและสบายดี
“มิ"
“คุณท็อป! มาด้วยเหรอครับ"
“อืม...เพิ่งลงไปซื้อข้าวเย็นมาให้ตะวันกับปรางน่ะ ไม่ได้เจอเราตั้งนาน...สบายดี...ใช่ไหม?” แทนไทเหมือนจะเอ่ยปากยากกว่าเดิมเล็กน้อยแต่มิถุนาก็ยิ้มออกมาให้อีกฝ่ายชื้นใจ
“ครับ เดี๋ยวแปปหนึ่งนะครับคุณท็อป" มิถุนาหันกลับไปหาวิคเตอร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา แทนไทเลิกคิ้วแล้วพยักหน้ารับเบาๆ
“คุณวิคเตอร์ครับ คุณไปเดินเล่นก็ได้นะครับ อีกสักชั่วโมงค่อยกลับมาก็ได้ ผมเจอเพื่อนแล้ว ไม่มีอะไรหรอกครับ" มิถุนาเอ่ยอย่างเกรงใจ
“ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องดูแลคุณ" มิถุนาถอนหายใจเพราะรู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่วิคเตอร์ที่ดีกับเขามากๆขนาดนี้ มิถุนารู้สึกผิดเล็กน้อยที่อีกฝ่ายต้องคอยตามเขาไปไหนมาไหนตลอด
“คุณวิคเตอร์" มิถุนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ผมขอสั่งให้คุณไปพักผ่อนแล้วมาเจอกันอีกหนึ่งชั่วโมง ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยู่ดี แถมถ้าให้ลูกน้องคุณเข้าไปด้านใน เขาคงแตกตื่นกันทั้งหมดเหมือนคราวก่อน"
“โถ่ คุณมิถุนา คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจสิครับ" มือซ้ายโอดเบาๆ
“ไปเถอะครับ ผมไม่บอกคุณจอมทัพหรอก ผมอยากให้คุณมีเวลาให้ตัวเองบ้าง"
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ"
“แต่นี่คือคำสั่งนะครับ" มิถุนาว่ายิ้มๆ "ไปเถอะครับ"
“โอเค...โอเค งั้นให้ลูกน้องผมเฝ้าหน้าประตู ส่วนคุณ ถ้าเกิดอะไรขึ้นต้องรีบโทรบอกผมนะครับ" วิคเตอร์ยื่นข้อเสนอกลับ
“ครับ"
“งั้นเดี๋ยวเจอกันนะครับ"
มิถุนายิ้มให้มือซ้ายรูปหล่อนิดๆก่อนพยักหน้าให้แทนไทและเดินตามกันเข้าไปด้านใน รู้ดีอยู่หรอกว่าวิคเตอร์คงไม่ไปไหนจากบริเวณประตู แต่เขาก็อยากให้มือซ้ายมีเวลาส่วนตัวจริงๆ รวมถึงเขาด้วย มิถุนาไม่ได้คิดว่ามันแย่นะ ไม่ได้รำคาญกับการมีวิคเตอร์ด้วย บางครั้งมันก็ออกจะดี เพียงแต่มิถุนาก็ต้องการเวลาที่ส่วนตัวสุดๆบ้าง อย่างเช่นการมาเจอเพื่อนรักแบบนี้
“ตะวัน ปราง มีใครมาหาแหน่ะ" แทนไทเอ่ยยิ้มๆพลางอ้อมไปวางสลัดลงที่อีกฝั่งของโต๊ะ เผยให้เห็นมิถุนาที่กำลังยิ้มกว้างเมื่อเห็นเพื่อนสองคนของตนเองกำลังเงยหน้าขึ้นมาจากนิตยสารเล่มหนา
“มิ!!!”
เฌอปรางกับตะวันประสานเสียง พร้อมกับดีดตัววิ่งเข้าหาเพื่อนรักด้วยความดีใจ มิถุนารับทั้งสองเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมหัวเราะเบาๆ น้ำตาคลอหน่วย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าวันนี้เขาสุขใจแค่ไหนที่ตอนนี้ได้หายใจอยู่ข้างๆเฌอปรางและตะวัน
“โอ้ย มิ เป็นห่วงแทบแย่ ฮืออ ถึงจะรู้ว่ามิสบายดีก็เถอะ" ตะวันสูดจมูดเสียงดัง
“จะบ้าเหรอ ร้องไห้ทำไม? เดี๋ยวก็ตาบวมหรอก" มิถุนาหัวเราะเบาๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็สภาพไม่ต่างกันเลย
“มิไม่เป็นอะไรใช่ไหม เขาไม่ได้ทำอะไรมิใช่ไหม?” เฌอปรางดึงตัวเพื่อนมาสำรวจอย่างรวดเร็ว มิถุนาส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่...เราสบายดี...เดี๋ยวเราก็ได้กลับแล้ว"
“อีตาจอมทัพนั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน มิออกมาตอนนี้เลยนะ ไม่ต้องกลับไปแล้ว พี่ท็อปจ้ดการได้ เชื่อเราสิ" ตะวันเอ่ยเสียงดัง มิถุนาชะงัก เหลือบมองหน้าแทนไทที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ แทนไทพยักหน้าเบาๆ แต่มิถุนาก็เห็นแววตากังวลของเขา
แม้ว่าพ่อของแทนไทจะเป็น สส. ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าการไปงัดข้อเจ้าพ่อมาเฟียจะเป็นเรื่องที่ดีนัก จอมทัพเองก็มีเครือข่ายและความสัมพันธ์กับรัฐมนตรีที่มีอำนาจสูงกว่าพ่อของแทนไทอยู่หลายคน ไม่ใช่ว่าแทนไทจะจัดการไม่ได้ เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าจะต้องมีใครสูญเสียอะไรไปเท่าไหร่ แทนไทคงทั้งลำบากใจและไม่แน่ใจว่าเรื่องราวจะจบสวยหรือเปล่า แต่เขาเต็มใจช่วยมิถุนาอย่างแน่นอน
“ฉันรู้น่าตะวัน...แต่ฉันไม่อยากให้คุณท็อปต้องมาเอี่ยวด้วยหรอกนะ เขาน่ากลัวแค่ไหนตะวันอาจจะไม่รู้...ฉันกลัวว่าคุณท็อปจะเป็นอะไรไปแล้วตะวันจะม่ายนี่สิ" มิถุนาพยายามฝืนหัวเราะ
“จะบ้าหรือไง" ตะวันบ่นอุบ "มิ...”
“หืม?”
“ถ้าเขาร้ายขนาดนั้น ทำไมมิต้องทนอยู่กับเขาด้วยล่ะ หนีออกมาเถอะ พ่อพี่ท็อปต่อรองให้ได้แน่ๆ"
ใช่...ต่อรองได้ ก่อนหน้านี้น่ะนะ แต่การที่เจย์บอกว่าจอมทัพไม่มีวันปล่อยเขาไปง่ายๆ มิถุนาเริ่มรู้สึกว่ามันชักจะจริงอย่างไรก็ไม่รู้
“ไม่รู้สิ"
เพราะมิถุนาไม่รู้จริงๆ...
“มิ พี่ช่วยมิได้จริงๆนะ ถึงเขาจะมีอำนาจเยอะกว่าพี่ แต่พี่คงหาช่องโหว่ต่อรองให้ได้" แทนไทบอกด้วยความหวังดี
“แล้วบริษัทคุณท็อปล่ะครับ...จะต้องปิดตัวไปเลยหรือเปล่าหลังจากนั้น คุณท็อปจะโดนกีดกันการสร้างหนังหรือเปล่า ผมคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต"
“แต่ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วมิไม่ต้องทุกข์ใจพี่ก็ยอม"
“แต่มิไม่ยอมหรอกนะครับ...ความฝันของพี่ท็อปก็คือความฝันของตะวันเหมือนกัน" มิถุนาเอ่ย "อย่าห่วงเลยครับ เขาเบื่อผมเมื่อไหร่ ผมก็จะเป็นอิสระเอง" มิถุนาพยายามบอกให้ทุกคนสบายใจ เขารับมือได้...
มือเล็กๆของเฌอปรางเอื้อมแตะแขนของเขาเบาๆ เพื่อนสาวคนสนิทมองใบหน้าหวานอย่างไม่สบายใจนัก มิถุนารู้ดีว่าเฌอปรางทุกข์ใจแค่ไหนที่ทำอะไรให้เขาไม่ได้เลย “มิ...เขาเอาตัวมิไปทำไป...เขาชอบมิเหรอ?” เฌอปรางเอ่ยถามออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก เป็นคำถามที่มิถุนายังไม่กล้าถามตัวเองเลยด้วยซ้ำ...มิถุนามองตาเพื่อนสาวนิ่งๆ แล้วยิ้มออกมา
“ไม่มีทางหรอก"
มิถุนายิ้มบางๆ เป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุด และเศร้าที่สุดเช่นกัน
ตารางงานของคุณชายมาเฟียยังคงแน่นแทบหายใจไม่ออกเหมือนเดิม ตามปกติแล้วจอมทัพไม่รู้สึกว่างานของเขาหนักเกินไปเท่าไหร่นัก แต่หลังจากการเข้ามาในชีวิตของใครคนหนึ่งนั้น ทำให้บางทีเขาหลุดสมาธิไปกับงานตรงหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จอมทัพยอมรับว่าเขาเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าในทิศทางไหนแต่เปลี่ยนไปอย่างแน่นอน แน่นอนกว่านั้นคือเจย์และวิคเตอร์รู้สึกแน่ๆ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่คงไม่รู้สึกรู้สาอะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย...
มาเฟียหนุ่มกวาดตาอ่านกระดาษสัญญามาหลายนาทีแล้ว เสียงรินชาเออร์เกรย์ของมือขวาไม่รบกวนสมาธิเขาแต่อย่างใด เจย์ลอบมองเจ้านายของเขานิ่งๆ ไม่รู้ว่าจอมทัพคิดอะไรอยู่ จะคิดถึงผลประโยชน์การเซ็นต์สัญญาเปิดบ่อนใหม่หรือคิดถึงใครบางคนหรือเปล่าก็ไม่ทราบได้
เจย์ ฟาน เหลือบมองแฟ้มข้อมูลเกี่ยวกับคาสิโนแห่งใหม่ที่วางอยู่บนโซฟา เขาตั้งใจจะเอามาให้จอมทัพ แน่นอนว่าอีกไม่ถึงนาทีมาเฟียหนุ่มต้องเรียกหามันแน่นอน เจย์เดาใจเจ้านายไม่เคยผิดหรอก
“เจย์"
“ครับ...ถ้าแฟ้มข้อมูล ผมนำมาให้แล้ว...” เจย์ละมือจากช้อนชา ก่อนเดินตรงไปหยิบแฟ้มขึ้นมา
แต่คราวนี้เจย์เดาผิด...
“ไม่ใช่...เรื่องสัญญาโอเคแล้ว เอื้อประโยชน์สองฝ่าย ทั้งเจ้าของที่ดิน ทั้งเรา...”
“ครับ?”
“มิถุนาอยู่ไหน?”
“ครับ?”
ฉงนใจยิ่งนัก แต่เจย์ไม่อุทานอะไรออกไปมากกว่านี้ จอมทัพดูชะงักนิดหน่อยที่โดนมือขวายอกย้อนด้วยคำสั้นๆ แต่มาเฟียหนุ่มผู้ไม่ชอบพูดซ้ำซากก็ยังคงนั่งนิ่งรอคำตอบ
เจย์เหลือบมองนาฬิกา...จะห้าโมงเย็นแล้ว ป่านนี้คงไปถึงงานแฟชั่นโชว์เรียบร้อยแล้ว
“น่าจะอยู่ที่ห้างX ครับ คุณมิถุนาไปหาคุณตะวันและคุณเฌอปราง คุณมิบอกว่าอาจจะกลับดึกหน่อย"
“อืม"
“นายท่านจะไปหาเธอไหมครับ?” เจย์เอ่ยถาม
จอมทัพเม้มปากเล็กน้อย เขาเหลือบมองนาฬิกาแล้วหมุนเก้าอี้หันออกไปยังกระจกบานกว้างที่มอบภาพมุมกว้างของเมืองกรุงสะท้อนเข้าสู่สายตา
“ไม่ล่ะ เย็นนี้มีนัดกับเสี่ยชัชชัย"
“ใช่ครับ"
“ให้เขาอยู่กับเพื่อนของเขาไป บอกวิคเตอร์ให้ดูแลให้ดี ฉันไม่ไว้ใจ"
“ทำไมล่ะครับ?” เจย์นิ่วหน้า ประหลาดใจว่าวิคเตอร์บกพร่องในหน้าที่ตรงไหนกัน
“เมริสสาคงไม่พลาดเดินแบบงานนี้ด้วย"
“เดี๋ยวผมเช็คให้" เจย์รับปาก
“ไม่ต้อง" จอมทัพเอ่ย "หาบัตรให้ฉัน เสร็จจากเสี่ยชัชชัย เราค่อยไปที่งานกัน"
จอมทัพไม่พูดอะไรอีก แต่เจย์ก็รู้ดีว่านั่นคือสิ่งที่จอมทัพอยากทำมากที่สุด ณ ตอนนี้ เจย์รับคำก่อนเลี่ยงตัวออกไปโทรศัพท์ เขาปิดประตูลงก่อนเอนกายพิงบานประตูอย่างเงียบเชียบ ทันทีที่ปลดล็อคหน้าจอและกดลงไปที่รูปโทรศัพท์ ชื่อของใครบางคนก็ปรากฏสู่สายตา
เจย์ชั่งใจระหว่างการติดต่อฝ่ายพีอาร์ของแบรนด์หรือติดต่อวิคเตอร์ก่อน เขาเม้มปากแน่น ถอนหายใจเบาๆ เจย์ ฟาน ไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน
หรือจะโทรหาวิคเตอร์ อ้างเรื่องงาน และแอบถามว่าหาอะไรใส่ท้องบ้างหรือยัง?
บางทีช่วงนี้ความรู้สึกที่เขามีให้วิคเตอร์มันอาจจะรุนแรงไปหน่อย เจย์ไม่ควรให้ความสนใจวิคเตอร์ไปมากกว่านายท่าน และคุณมิถุนาก็คงดูแลปากท้องวิคเตอร์ได้อย่างดีเยี่ยมอยู่แล้วโดยไม่ต้องมีใครเอ่ยปากขอ
เอ๊ะ...
เจย์ไม่เข้าใจทำไมบางทีเขาจึงต้องนึกถึงมิถุนาและวิคเตอร์ด้วยอารมณ์แอบฉุนเฉียวเช่นนี้ หรือเพียงแค่เขาหึงหวง วิคเตอร์กับเขาแทบไม่เคยต้องแยกกันทำงานนานขนาดนี้
ช่างเถอะ ไม่สนก็ไม่สน...
เขาจะหลอกตัวเองอีกครั้ง มันไม่ยากหรอก ก็เหมือนที่เขาทำมาตลอดนั่นแหละ
เจย์มองเบอร์ของคู่หูครั้งสุดท้าย ก่อนตัดใจโทรไปยังอีกปลายสายหนึ่งแทน.
มิถุนานั่งอยู่ระหว่างแทนไทและวิคเตอร์ บนที่นั่งวีไอพีติดขอบเวที เพื่อรอดูเพื่อนรักทั้งสองที่ร่วมเดินแบบครั้งนี้
เสียงเพลงอิเล็คทรอนิกส์แดนซ์ดังลั่น เสียงเบสทุ้มหนักจนหัวใจเต้นตุบๆ คนในแวดวงและไฮโซบางคนแวะเวียนเข้ามาทักทายทั้งเขาและแทนไทอยู่เนืองๆ มิถุนายิ้มรับทุกคนที่เข้ามา สาวๆและที่ไม่สาวบางส่วนก็แอบลอบส่งยิ้มให้กับมือซ้ายรูปหล่อที่นั่งนิ่งอยู่ด้านข้างเขา มิถุนาแอบหัวเราะเบาๆเมื่อวิคเตอร์ทำหน้าปุเลี่ยนทันทีที่ดีไซเนอร์สาวประเภทสองแอบลูบกล้ามเขาผ่านร่มผ้า
งานเริ่มต้นขึ้นตรงเวลา ตะวันเปิดตัวออกมาพร้อมรอยยิ้มสดใส แม้เพื่อนรักของเขาจะบอกอยู่ตลอดว่าไม่ชอบแทนไท แต่รอยยิ้มที่แอบส่งให้คนที่อยู่ด้านล่างตลอดเวลาก็ยืนยันได้ดีว่าจริงๆแล้วเพื่อนของเขารู้สึกอย่างไร
มิถุนาแทบรอดูเฌอปรางในชุดฟินนาเล่ไม่ไหว เขามั่นใจอย่างยิ่งว่าเพื่อนของเขาต้องสวยกว่าทุกๆคนเป็นแน่ มิถุนาพยายามเมินสายตาจิกกัดของเมนี่ที่ส่งตรงมาจากบนเวที เพราะเขามาดูเพียงแค่ตะวันและเฌอปรางเท่านั้น
เสียงปรบมือดังกึกก้องทันทีที่เฌอปรางเดินออกมา ชุดราตรีสีขาวยาวกรอมเท้ากรุลูกไม้ตั้งแต่หัวจรดปลายทำให้เพื่อนรักของมิถุนาดูสวยสง่ามากถึงมากที่สุด มิถุนาอดยิ้มออกมากว้างๆไม่ได้เมื่อเห็นเช่นนั้น ยิ่งพอเห็นทุกคนมองด้วยสายตาชื่นชม เขาก็อดดีใจแทนเฌอปรางไม่ได้จริงๆ
เมื่องานจบลง มิถุนาก็บอกวิคเตอร์ว่าจะเข้าไปด้านหลังเวทีอีกทีเพื่อแสดงความยินดีกับเฌอปราง มิถุนาไม่มีทั้งดอกไม้หรือการ์ดหรืออะไรทั้งนั้น เขาไม่ทันฉุกคิดจึงไม่ได้เตรียมมา แต่แน่นอนว่าเฌอปรางคงไม่ต้องการของพวกนี้หรอก เอาเป็นว่าเขาอาสาเป็นเจ้ามืออาหารเย็นมื้อนี้เอง
“ผมรอที่ประตูด้านหน้าเหมือนเดิมนะครับ"
“ครับ ขอบคุณนะครับ เย็นนี้ทานข้าวด้วยกันนะครับ ผมเลี้ยงเอง แล้วก็...ลูกน้องของคุณด้วย"
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมไปดูแลคุณเอง ส่วนลูกน้องคนอื่นๆก็ให้เขาจัดการของเขาเองก็ได้ครับ"
“งั้นผมจะรีบมานะครับ"
วิคเตอร์พยักหน้ารับก่อนมองมิถุนาที่เดินตามแทนไทเข้าไปด้านใน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค หน้าจอสมาร์ทโฟนปรากฏเบอร์โทรเข้ามาหนึ่งสาย เจย์...วิคเตอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เขาไม่รู้สึกถึงการสั่นของโทรศัพท์ วิคเตอร์กดโทรกลับ ปลายสายไม่รับ เขาจึงไม่เซ้าซี้ต่อ ถ้ามีอะไรรีบเร่ง เจย์คงโทรกลับมาเอง
จะว่าไป ช่วงนี้พวกเขาแทบไม่ได้คุยกันเลย
สามทุ่มกว่าแล้ว...
มิถุนาเดินตามแทนไทเข้าไปทางด้านหลังเวที บรรยากาศด้านในวุ่นวายพอกับตอนก่อนงานเริ่มจนมิถุนาอดคิดไม่ได้ว่าตนเองเป็นส่วนเกินหรือเปล่า ยังไม่ทันไปไหนได้ไกลฝ่ายคอสตูมก็เดินมาบอกว่าตะวันตามหาแทนไทอยู่เพราะฝากเสื้อนอกไว้กับแทนไท คนโดนตามตัวจึงหันมาบอกมิถุนาว่าให้รออยู่แถวๆนี้และจะรีบออกมาพร้อมกับนายแบบคนเก่ง
มิถุนาไม่อยากเกะกะคนอื่นจึงเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ฝ่ายเมคอัพหรือสตาฟฟ์งานบางส่วนที่เดินไปมาก็ทักทายเขาพร้อมรอยยิ้ม เขาหยิบเอาแมกกาซีนหัวนอกขึ้นมาอ่านแก้เบื่อ กายขาวเอนตัวลงพิงกับเก้ากี้ก่อนเปิดหน้านิตยสารขึ้น เพราะไม่ทันได้ดูปก การที่จะมีรูปจอมทัพกับตนเองขึ้นมาในหน้าข่าวสังคมก็เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ปลงไม่รู้จะปลงอย่างไร แต่ก็ยังพูดอะไรออกไปไม่ได้ มันแน่นอยู่เต็มอก เขาไม่พอใจ แน่นอน...แต่ในความไม่พอใจมิถุนาก็บอกไม่ถูกว่ามันเป็นอย่างไร เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรอีกแล้ว...
ยังไม่ทันจะได้พลิกไปหน้าถัดไป มิถุนาก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นว่ามีปลายเท้าของใครบางคนหยุดอยู่ตรงหน้า ส้นสูงสูงเกือบห้านิ้วสีดำหนังกลับราคาแพงระยับของลูบูแตงนั้นบ่งบอกได้ว่าคนสวมใส่อยู่ในระดับไหน นายแบบคนสวยชะงักกึกทันทีที่เห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า
เมนี่...
“นี่เขายังไม่เขี่ยนายทิ้งอีกเหรอ หืม?” ร่างระหงยืนกอดอก ท่าทางดูถูกและสายตาที่เหยียดหยามทำเอามิถุนาฉุนกึก แต่ไหนแต่ไรเขาไม่ชอบหาเรื่องคนอยู่แล้ว เขาจึงเลือกนิ่งเป็นการตอบโต้
“อะไรกัน จ้องหน้าฉันอย่างนั้น แล้วไอ้ที่มองรูปตัวเองกับคุณจอมทัพแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นี่คืออะไร...ภูมิใจกับความสำเร็จหรือไง ฉันจับเขาได้แล้ว อะไรแบบนี้น่ะคะ หึ" เมนี่เหยียดยิ้ม "เธอไม่รู้หรอก สักวันเขาก็จะทิ้งเธอ"
“เหมือนที่เขาทำกับเธอใช่ไหม?” มิถุนาเอ่ยอย่างเหลืออด
“นี่!”
“ฉันไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้ดีใจ ถ้าเธอจะรู้อะไรบ้างสักนิดเธอจะไม่พูดแบบนี้"
“ทำไม...รับไม่ได้หรือไง?” นางแบบสาวยืดหลังตรงก่อนเอ่ยอย่างหาเรื่อง "ก็เอาตัวเข้าแลกมาแล้วนี่น่า เห็นลูกน้องจอมทัพเดินตามต้อยๆ เธอทำยังไงกันเหรอ ถึงได้อภิสิทธิ์พิเศษขนาดนี้"
“ฉันไม่ได้ทำอะไร" มิถุนาหลับตานิ่ง พยายามใจเย็น
“ตอแหลจริงนะ"
“เธอจะคิดอะไรก็คิดไปเถอะนะ ฉันพูดความจริง"
“อ้อเหรอ...” เมนี่เยาะหยัน "งั้นเวลาอยู่บนเตียงเธอทำยังไงเหรอ ร่านขนาดไหนลองบอกให้ฟังหน่อยสิ ถึงจับเขาได้อยู่หมัดขนาดนี้"
“พอได้แล้วเมนี่" มิถุนาเม้มปากแน่น
“ทำไมเหรอ...หรือว่ารับไม่ได้ คงจริงสินะ เป็นนายแบบมันคงไม่สบายเท่ามีเสี่ยเลี้ยงหรอก จริงไหม?”
มิถุนาจ้องใบหน้าสวยนิ่ง น่ารังเกียจ...หน้าตาสะสวยแต่จิตใจต่ำขนาดนี้ เขาเองก็ไม่คิดเลยจริงๆว่าสักวันจะได้เจอกับตัวแบบนี้ ไม่รู้จอมทัพไปบอกเลิกกันอีท่าไหน สาวเจ้าถึงได้คิดแค้นกับเขาขนาดนี้ เขาไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเลยสักนิด มีแต่ต้องรับกรรมตลอดเวลา
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ก่อนโต้ตอบออกไปในที่สุด
“ก็คงคิดเหมือนเธอแหละ ตอนที่เป็นเด็กจอมทัพ เธอก็ดูสะดวกสบายดีนี่"
“อย่างนี้เธอก็ขายตัวเหมือนฉันใช่ไหม?”
มิถุนาเหยียดยิ้มออกมา เขาเกลียดตัวเองตอนนี้เหลือเกิน เขาได้ยินเสียงหวีดร้องของเมนี่ที่ดึงให้ทุกคนหันมาสนใจ มิถุนาไม่ทันตั้งตัวอะไรด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่จบประโยค เมนี่ก็ถลาเข้าหาเขาอย่างคลุ้มคลั่ง เล็บเจ้าหล่อนจิกแขนเขาจนเป็นรอย มิถุนาไม่ทันปัดป้อง เพราะรู้ตัวอีกที...
เพี๊ยะ!!!
ใบหน้าของเขาก็ชาไปเสียทั้งแถบแล้ว...
วิคเตอร์เงยหน้าขึ้นเมื่อเสียงฝีเท้าของคนนับสิบที่คุ้นเคยดังขึ้น เขาเลิกคิ้วหน่อยๆเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เจ้านายของเขาและเจย์ พร้อมกับลูกน้องอีกกองทัพ วิคเตอร์คิดว่าวงการแฟชั่นโชว์คงต้องชินได้แล้วกับอะไรแบบนี้ เพราะดูท่าทางมาเฟียหนุ่มจะไม่ปล่อยให้นายแบบคนดังของวงการหลุดมือไปง่ายๆ จอมทัพเหลือบตามองเขานิดหน่อย วิคเตอร์รู้ว่าเจ้านายคงสงสัยว่าทำไมเขามาอยู่ตรงนี้
“คุณมิถุนาให้ผมยืนรอด้านนอกเพราะกลัวจะทำให้ด้านในแตกตื่นน่ะครับ"
มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆ เจย์เดินไปเจรจากับสตาฟฟ์ตรงหน้าประตูสองสามคำ ยังไม่ทันที่มือขวาร่างขาวจัดจะผลักประตูเข้าไป ด้านในของประตูก็ถูกผลักออกมา เจย์ชะงักกึกเมื่อเห็นสตาฟฟ์คนหนึ่งถลาออกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ยังไม่ทันที่มือขวาคนเก่งจะเอ่ยปากอะไรออกไป เจ้าหล่อนก็รีบตรงเข้าไปหาวิคเตอร์
“แย่แล้วค่ะ! คุณเมนี่อาละวาดใส่คุณมิ รีบเข้าไปเร็วค่ะ"
ไม่ทันต้องให้ใครได้พูดซ้ำ วิคเตอร์ก็รีบสาวเท้าเข้าไปด้านในแทบจะทันที แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันใครอีกคนที่เดินอาดเข้าไปก่อนตั้งแต่ยังไม่ทันจบประโยคแรก...ภายในห้องแต่งตัววุ่นวายไปหมด จอมทัพตรงไปยังฝูงชนที่ยืนมุงอยู่ กลางวงคือเมนี่ที่อาละวาดพยายามทำร้ายมิถุนาโดยมีสตาฟฟ์บางส่วนและแทนไทพยายามยื้อเอาไว้ ตรงมุมห้องนั้นเฌอปรางและตะวันกำลังวิ่งออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
มิถุนาไม่ตอบโต้อะไร เขาแค่พยายามปัดป้องและหลบฝ่ามือที่เมนี่พยายามประเคนให้ ไม่น่าเชื่อว่าเรี่ยวแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆจะเยอะขนาดนี้ เมนี่ทั้งกรีดร้อง ด่าทอ และพยายามพุ่งตัวทำร้ายมิถุนาอย่างบ้าคลั่ง จนหลุดออกมาจากแทนไทที่พยายามรั้งเอาไว้ นางแบบสาวถลันเข้าหาจนมิถุนาล้มลงกับพื้น
มาเฟียหนุ่มไม่เห็นใครในสายตาอีกเลย แน่นอนว่าเขายังไม่ทันนึกแปลกใจตัวเองด้วยซ้ำ แค่เห็นใบหน้าสวยที่อิงแอบอกเขาทุกคืนแดงเป็นรอยมือเขาก็ใจหาย จอมทัพรีบแทรกกายเข้าไปในวงพร้อมดึงตัวมิถุนาเอาไว้ มันชุลมุนเสียจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เสียงกรีดร้องของเมนี่ลอยผ่านไปมาราวกับสายลม เขารัดมิถุนาไว้ในอ้อมกอด และไม่ทันตั้งตัว
เพียะ!!!
ใบหน้าคมคร้ามของมาเฟียหนุ่มหันไปตามแรงฝ่ามือ ทุกอย่างหยุดนิ่งลงแทบจะทันที เมนี่หอบฮั่กโดยมีวิคเตอร์และแทนไทช่วยกันรั้งเอาไว้ มิถุนาปลอดภัยอยู่ในอ้อมกอดของจอมทัพ ใบหน้าซีกขวาของมาเฟียขึ้นเป็นรอยแดงปื้น ทั้งๆที่มิถุนาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่หัวใจกลับอุ่นอย่างประหลาด ร่างในอ้อมกอดของจอมทัพสั่นไม่หยุด มาเฟียหนุ่มตวัดสายตามองนางแบบสาวที่อาละวาดจนกลายเป็นคนละคนกับที่เคยรู้จัก
“ค...คุณจอมทัพ"
“ทำอะไรมิถุนา?” เสียงเย็นเยียบเอ่ยถาม เมนี่นิ่งสนิท ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธและเอาจริง
“ปละ...เปล่านะคะ เมนี่ไม่ได้ทำ" ปฏิเสธ จอมทัพจ้องหน้าหล่อนนิ่ง ยังมีหน้ามาปฏิเสธทั้งๆที่มิถุนาอยู่ในสภาพนี้แล้ว
“ฉันถามว่าเธอทำอะไรมิถุนา?”
“เมนี่...เมนี่...” นางแบบสาวละลักละล่ำ "ก็มันแย่งคุณไปจากเมนี่ ฮึก...เมนี่แค่จะทวงของของเมนี่คืน เมนี่ผิดอะไรตรงไหนคะ จอมทัพ"
เมนี่ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร จอมทัพยังไม่พูดอะไร และก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาเหมือนกัน
“ฉันจำไม่ได้ว่าเราคบกันเมื่อไหร่ และฉันไม่ใช่ของของเธอนะเมริสสา" จอมทัพเอ่ยเสียงเย็น "เธอทำแบบนี้ เธอคงไม่อยากอยู่ในวงการนี้แล้วใช่ไหม ฉันให้เธอได้นะ จะได้ไม่ต้องมาก่อเรื่องกับคนของฉันอีก"
“แต่...แต่มันมาทีหลังนะคะ มันด่าเมนี่ด้วย จอมทัพคะ...ฟังเมนี่ก่อน"
“เจย์...” มาเฟียหนุ่มเรียกคนสนิท
“ครับท่าน"
“ถ้านายจะลองจัดตารางงานใหม่ของเมริสสาดู จะยากเกินความสามารถนายไหม?”
เจย์เหลือบตามองนางแบบสาวเล็กน้อย ก่อนส่ายหน้า
“ไม่ครับ ไม่ยากเลยสักนิด"
“ดี...จัดการให้ฉันด้วย" จอมทัพพยักหน้ารับพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นร้องขอความเห็นใจจากเมนี่ดังขึ้น มาเฟียหนุ่มไม่สนใจ แน่นอนว่าตอนนี้คนในอ้อมกอดของเขาคือสิ่งที่ควรให้ความสนใจที่สุด จอมทัพค่อยๆประคองร่างบอบบางให้ลุกขึ้น แต่มิถุนากลับขืนตัวไว้
“อย่า...” เสียงหวานเอ่ยทั้งๆที่สั่นเครือ
“อะไร?”
“อย่าทำแบบนั้นกับเมนี่ ฮึก...อย่าทำแบบนั้นนะครับ" ดวงหน้าหวานเงยขึ้นมา หัวใจของมาเฟียหนุ่มกระตุกวูบ ใบหน้าแดงก่ำ ปากแตกยับ ทั้งๆแบบนั้นแล้วแต่มิถุนายังมีแก่ใจไปห่วงคนๆนั้น
“ทั้งๆที่เขาทำกับเธอขนาดนี้น่ะนะ?” จอมทัพเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ
“ผมขอร้อง ฮึก...นะครับ" เสียงหวานอ้อนวอนอ่อนระโหย จอมทัพนิ่งงันไปชั่วขณะ ถ้ามีอะไรจะทำให้เขาประหลาดใจได้นั้น คงหนีไม่พ้นมิถุนา "เขาทำร้ายผม ไม่ได้ทำร้ายคุณ คุณอย่าทำแบบนี้กับเขา"
“......”
“ได้โปรด"
จอมทัพถอนหายใจเบาๆ เขาประคองใบหน้าหวานขึ้นมาก่อนกดจูบเบาๆที่มุมปากช้ำ มาเฟียหนุ่มพยักหน้าในที่สุด เขาประคองร่างแบบบางขึ้นมาก่อนถอดเสื้อสูทคลุมร่างที่ยังสั่นไม่หยุด
“เมริสสา ที่เธอตบหน้าฉัน ถือว่าเราหายกัน"
“นับจากนี้ถ้าเธอทำอะไรมิถุนา...คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
มิถุนายอมที่จะอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟีย มันไม่เคยอุ่น และอาจจะไม่มีวันอบอุ่นสำหรับเขา เพียงแต่ ณ ตอนนี้เขาปลอดภัย น้ำตาที่ไหลถูกซับออก รอยจูบที่มุมปากยังรู้สึกได้ถึงมันราวกับถูกประทับลงไปเป็นรอยสัก
มิถุนาไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไร
แผ่นอกกว้างของจอมทัพคือที่พึ่งพิงของเขา ณ ตอนนี้
ไม่รู้จริงๆว่าควรจะรู้สึกอย่างไร
เขาอาจจะพูดคำว่าเกลียดไม่ได้เต็มปากอีกแล้ว...
tbc.
ยาวมากก โอ้ย ขอโทษจริงๆที่มาช้า :ling1:
เร่งสุดๆแล้วค่ะ
จากนี้ไปเราจะยุ่งไปอีกสองอาทิตย์นะคะ อาจจะลงได้อาทิตย์ละตอน
รอหน่อยนะ พ้นสองอาทิตย์ชีวิตก็จะดี แล้วก็คงลงได้2ตอนต่ออาทิตย์เหมือนเดิม
เราพยายามไม่ใส่ฉากเรทลงไปเพราะอยากให้เห็นพัฒนาการตัวละครมากกว่านะคะ
แล้วก็วันนี้มีภาพ (มโน) คู่ มาให้ดู
เป็นแฟชั่นเซ็ตของคนที่เราเอามาเป็นอิมเมจป๋าจอมทัพ กับ นางเอกคนดังของเกาหลี (ไม่บอกชื่อเพราะจำไม่ได้55)
เห็นแวบแรกก้มโนไปเองแล้วว่านี่แหละ คือภาพเซ็ตพรีเวดดิ้งของจอมทัพ-มิถุนา
555 ใหญ่ไป คือถ้ามีโอกาส ในฐานะที่มิถุนาเป็นนายแบบข้ามเพศ ก็อยากให้ได้ถ่ายแฟชั่นเซ็ตแบบนี้กับป๋าบ้าง
ก็จะดูชุ่มชื่นหัวใจ
ตัวละครเริ่มมีมิติขึ้นแล้วนะคะ เราเริ่มโอเคและผูกพันกับมันแล้ว จากตอนแรกๆที่คิดว่าจะรอดไหมเพราะมันแบนเหลือเกิน
เราคิดว่าเราจะสามารถแต่งต่อได้ลื่นไหลจบแน่นอน
หรือถ้าไม่ไหลก็ต้องจบให้ได้ :katai4:
ขอบคุณคนอ่านนะคะ
have a good week
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/3_zpsa2a0ad9fjpgoriginal_zps419558c9.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/3_zpsa2a0ad9fjpgoriginal_zps419558c9.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/2_zps6ae067c8jpgoriginal_zpsb57d8cb8.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/2_zps6ae067c8jpgoriginal_zpsb57d8cb8.jpg.html)
(http://i823.photobucket.com/albums/zz156/kyliekylieky/1_zpsc22bd074jpgoriginal_zpsb3707d51.jpg) (http://s823.photobucket.com/user/kyliekylieky/media/1_zpsc22bd074jpgoriginal_zpsb3707d51.jpg.html)
โอ้ยยย ตัดหัวมิถุนาใส่ลงไป หรือมโนว่านี่คือมิถุนาจริงๆ ฮี่ๆ
ผู้ชายคนนี้คือจอมทัพของเราจริงๆค่ะ อิมเมจจอมทัพหายากมาก พอเจอคนนี้แล้วแบบ55 โอเคเลย
-
มาแล้ววววววววว :กอด1:
น้องมิเริ่มจะหวั่นไหวกับคุณจอมทัพแล้วนิดนึงสินะ นิดนึงจริงๆ :hao3:
-
ตามอ่านทันแล้ว
น้องมิ น่ารักอ่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
มาแล้ววดีใจๆๆ
จอมทัพอ่อนโยนขึ้นเยอะเลย
-
มาแล้ว มิถุนา
-
แต่ง nc ฉากเรท เยอะๆ ก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะเราชอบอ่าน :z1: :haun4:
ตอนนี้ อีตาพระเอก เริ่มหวั่นไหวละ เดี๋ยวอีกหน่อยต้องรัก จนโงหัวไม่ขึ้นแน่ :katai2-1:
-
ดีใจเรื่องนี้มาต่อแล้ว อ่านจุใจมากคะ :katai4:
“ดี...จัดการให้ฉันด้วย" จอมทัพพยักหน้ารับพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นร้องขอความเห็นใจจากเมนี่ดังขึ้น มาเฟียหนุ่มไม่สนใจ แน่นอนว่าตอนนี้คนในอ้อมกอดของเขาคือสิ่งที่ควรให้ความสนใจที่สุด จอมทัพค่อยๆประคองร่างบอบบางให้ลุกขึ้น แต่มิถุนากลับขืนตัวไว้
“อย่า...” เสียงหวานเอ่ยทั้งๆที่สั่นเครือ
“อะไร?”
“อย่าทำแบบนั้นกับเมนี่ ฮึก...อย่าทำแบบนั้นนะครับ" ดวงหน้าหวานเงยขึ้นมา
ชอบมินะ แต่พออ่านมาประโยคนี้แล้ว อดแซวในใจไม่ได้ โอ้ยยยยย จะนางเอกไปหน๊ายยยย แม่คุณณณณณณณณ :katai1: สยองมากกกกก :ling3:
ไหนๆ ก็ครบ วีคแล้ว คนแต่งพาสองคนนี้เค้าไปฮันนีมูนหน่อยสิ อิอิ
-
:m28: เจย์กับวิคเตอร์ แย่แน่ ......
จอมทัพจะลงโทษ อารายหรือป่าว ...... :ling3:
-
ใจสั่น กิ๊บกิ๊ว :o8:
-
เริ่มผูกพันธ์กันแล้วใช่ไหม?
งื้อออออออออออออออ ลุ้นมากอ่ะคู่นี้
ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ เราอยากบอกจังว่าติดเรื่องนี้มาก
เราอยู่ม.6 แล้ว เวลาอ่านหนังสือสอบเครียดๆ มาอ่านเรื่องนี้แล้วหายเครียดเลย
(หรืออาจเครียดความเดิม ฮ่าๆๆ อย่าดราม่าเยอะนะค้าาาาา )
-
จอมทัพน่ารักกก อ่อนโยนกับมิสุดๆอ่ะ
มิหลงเฮียได้แล้วนะ เค้ายอมลงให้สุดๆอ่ะ
วิคกะเจย์ก็ดูคิดถึงกันตลอดด ลงตอนของสองหนุ่มนี่อีกก็ได้นะคริๆ
สู้ๆนะคะ รอตอนต่อไปป
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากคะ
-
ชอบจอมทัพมากกกกกกกกก เด็ดขาดดี เสียแต่ปากหนักไปหน่อย
-
เริ่มชอบจอมทัพขึ้นมาแล้วสิ
ชอบจังเลยอะ แบบรักไม่รู้ตัวอะไรแบบนี้
รู้ตัวอีกทีก็ขาดอีกคนไม่ได้แล้ว 5555
รออ่านต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้น้า
-
:hao6: เริ่มมีพัฒนาการแล้วน๊าาาา
-
มาแล้วววววววว ดีใจน้ำตาจะไหลมากมาย
ศุกร์เสาร์อาทิตย์นี่นั่งรีเฟรชทั้งวันทั้งคืนเลยนะคะ
5555
ชอบตอนนี้ จอมทัพดูอบอุ่นและเป็นห่วงมากๆ
แต่อยากรู้ว่าถ้าจอมทัพหวั่นไหวอย่างนี้แล้วจะเป็นอันตรายอะไรมั้ย
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :-[ :-[
-
ชอบมิมากมาย
รอตอนต่อไป
-
ชอบจอมทัพแล้วล่ะ แอบเซ็งน้องมิไม่น่าไปใจดีกับคนพาลเล๊ยย :pig4:คนเขียนค่ะ
-
คุ้มค่าที่รอมากค่ะ
แต่มิดูนางเอกไปอ่ะ
อยากเห็นมิเปิดใจให้จอมทัพบ้าง :ling1:
-
o13
-
โอ๊ยยย ชะนีมาตบนู๋มิของป้า :beat:
-
จอมทัพรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงก่อนมิแต่ก็รอมาเฟียใหญ่ยอมรับหัวใจตัวเอง ส่วนมิหวั่นไหวไปแล้ว รอดูว่ามิจะรู้ตัวเมื่อไหร่
-
เริ่มรู้สึกดีๆต่อกันแล้ว :katai2-1:
-
แอร๊ยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปลื้มปริ่มน้ำตาไหลพราก *หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
ความเปลี่ยนแปลง ที่ละนิด เหมือนน้ำซึมบ่อทราย ของทั้งคู่ ก็ทำให้ แม่น้องมิอย่างฉันสุดติ่งกระดิ่งแมวมากค่ะ
นี่แหละ ความอ่อนโยน อบอุ่นและความรักที่ไม่รู้ตัวของเจ้าของเอง มันถึงจะละลายความผิดหวัง สิ้นหวัง หวาดกลัว ในใจน้องได้
สู้ๆนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
งดงามทั้งร่างกายและจิตใจ หนูมิ... มาเฟียต้องยอมสยบใต้อุ้งเท้าเธอแน่นอนว์ :ling3:
-
ป๋าเริ่มอ่อนโยนขึ้นเยอะ นอกจากตอนแรกที่กดเอา กดเอา แหม๊ะ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกติดแหงกเลย55555555555555555
ชอบเวลาจอมทัพปกป้องมิถุนามาก
มันเหมือนเป็นฟีลลิ่งที่ออกมาจากใจแบบเป็นไปตามอัตโนมัติ
ถึงจะยังมีขื่นใจเวลาจะป๊าปๆมิก็เถอะนะ
แต่คือมิก็ยังเป็นมิวันยันค่ำ ใครร้ายใส่อย่างไงนางก็ยังสงสาร
โอ้ยบราโว่สุด อีตาจอมทัพนี่แหละที่จะหนีไปไหนไม่ได้สะเอง
-
จอมทัพเอ๊ยยยยย หลงมิจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วลูก55555555 สะใจเล็กๆ เพราะตอนแรกๆทำเราเกือบร้องไห้ไปหลายทีละ หึหึๆๆๆ...
แต่ไม่อยากจะคิดตอนคนรักในอดีตของจอมทัพมาอะ มันต้องออกมาใช่ไหม เซ็ง ขี้เกียดกินมาม่าแล้ว
ชอบคู่หลักที่สุดเลยค่ะ ภาวนาให้2อาทิตย์ผ่านไปไวๆ จะได้มีเวลาแต่งเรื่องนี้มากขึ้นเนอะ^_^
-
ได้เห็นมุมอ่อนโยนของจอมทัพบ้างแล้วววว
หนูมิก็นางเอกมากลูกเอ๊ยยยย :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
มิถุนาดีมาก จนน่ากลัว
เล็งเห็นอนาคตแล้วล่ะ
คุณจอมทัพรีบเพิ่มกำลังรับมือไว้เลยนะคะ
มีอีกหลายคดีให้ตามแก้แน่ๆ
:hao5:
-
ถ้าจอมทัพจะยอมมิถุนาขนาดนี้นะ
ประกาศไปในตัวเลยเหอะ คนนี้ ตัวจริง
กรี๊ดดดด อบอุ่นขึ้นนะคะ คุณจอมทัพ :katai2-1:
-
จอมทัพเริ่มชอบมิแล้วล่ะซี่ ส่วนน้องมิเอ้ย ย ทำใจยอมรับซะเถอะ ว่าคงไม่มีทางได้รับอิสระแล้วแหละ คิคิ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
:o8:
ตอนแรกเกลียดพระเอกมากอะ
แต่ตอนนี้เริ่มหลงรักพ่อพระเอกโคตรซึนนี่แล้วล่ะ :mew1:
เห็นเริ่มต้นด้วยความร้ายแบบนี้
ก็รอดูตอนที่จะหวานกันแทบไม่ไหวแล้วววว :-[
(ว่าแต่ .. จะมีมั้ยเนี่ย :katai1:)
-
ความอบอุ่นของมิถุนาย เริ่มทำให้น้ำแข็ง ในใจ จอมทัพ ละลายแล้ว
แต่ก็ยังสงสาร มิอะ
จอมทัพ ปล่อย มิ ไปเถอะนะ ได้โปรด ......
-
โอ๊ยยยหวานง่ะ มิก็แสนดีเกิ๊นน
-
รอได้ครับ
อาทิตย์ละตอน
แต่ขอตอนยาวๆ
เหมือนก่อนหน้าทุกๆตอน
ชอบๆ
อ่านจนอิ่มเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จอมทัพคุณหลงรักน้องมิเข้าแล้วซิ
ตอนนี้แอบอบอุ่นและเขิลสุดๆๆอ่ะ
ตอนหน้าขอหวานๆบ้างนะคะ :ling1: :mew1:
-
งื้ออออออออออออออออ เรารอคอยน้ิองมิมากๆเลย
และแล้วก็ได้อ่านน ยิ่งอ่านยิ่งชอบบ หลงรักในตัวมิถุนามากๆเลยค่ะ
แ้ล้วก็จอมทัพนี่แบบ อ๊ากกกกกกก อยากกรี๊ดดจะเท่ห์ไปไหนนน ชอบๆๆๆๆๆค่า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค๊าาา จะรอติดตามตลอดจนจบเลยค่ะ เรื่องนี้ชอบมากๆ ชอบทุกอย่างเลย สนุกๆๆๆ สู้ๆนะค๊า
:mew1: :mew1:
-
ตอนสำหรับเราเราว่าแอบหวานมากมายเลย แต่ึกว่าจอมทัพจะตบเมนี่สักฉาดซะอีกนะเนี่ย
มิถุนาหวั่นไหวแล้วใช่ไหมคะเนี่ย
เริ่มมีลุ้นแล้วซิ
-
:hao6: :hao6: :hao6:หูนมิกับจอมทัพผูกพันแบบไม่รู้ตัว :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ทำไมสนุกอย่างนี้เนี่ย
-
เฮ้ออออออออออออออ สงสารมิเมื่อไหร่มิจะมีความสุขซะทีเนี่ยยยย
-
โถ่ๆ จิตใจที่บริสุทธิ์ ที่สำคัญจอมทัพหล่อซะ ฮ่าๆ
-
สนุกมากๆเลยค่า รอตอนต่อไปน่ะคะ
-
น้องมิน่ารักอ่ะ
หนูเป็นคนดีมากเลยลูก
ถ้าคุณจอมทัพไม่รักไม่หลงก็ไม่รู้จะยังไงละ
-
เมนี่น่าจิโดนตบคืนซักทีนะคะนะ
น้องกระต่ายน้อยทำไมเป็นคนดีขนาดนี้คะลูกกกกก :monkeysad:
จอมทัพเริ่มหวั่นไหวแล้วเส่ะ
ติดตามตอนต่อไปนะค้าาาา :L2:
-
เขาอาจจะพูดคำว่าเกลียดไม่ได้เต็มปากอีกแล้ว... บอกรักไปเลยดีไม๊น้องมิ :mew1: :mew1:
-
หนูมิเป็นคนดีไปป่าวเนี่ย
ว่าแต่ว่าหนูมิเริ่มใจอ่อนแล้วอ่ะดิ
-
มิเริ่มชอบจอมทัพแล้วล่ะซิ อิอิ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ตอนแรกที่อ่านนึกหน้าจอมทัพเป็นคนนี้เลยล่ะคนเขียนนนนนนน
(http://men.mthai.com/uploads/manager/PNattanan/208505_10151463304914647_54750.jpg)
-
:3123: :3123: เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ สู้ ค่ะ :mew1: :mew1:
-
หลงรักกันแล้วว
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จอมทัพเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองเนี่ย
สงสารมินะเนี่ย
-
+เป็ดให้จ้า
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้สนุก
พระเอกโหดได้ใจเลยชอบๆ :mew1:
-
ต่างฝ่ายต่างรู้สึกดีแล้วสินะ
-
จอมทัพนี่ปากแข็งเอาโล่ ความสะใจ
มันอยู่ตรงเวลาจอมทัพวุ่นวายใจ ตอนมิไม่สนนี่แหละ รอให้ถึงวันนั้น หมั่นไส้คุณพระเอก อย่างจริงจัง
-
จอมทัพ นายดีขึ้นมานิดนึงแล้วนะ อย่าดีแตกไปซะก่อนล่ะ
มิถุนา คนบางคนไม่จำเป็นต้องนิสัยนางเอกก็ได้นะ
ร้ายใส่กลับบ้างก็ได้มันจะได้ไม่กล้ามาก่อกวนเรา
ตะวัน เชอปราง แทนไท เพื่อนแท้จริงๆเลย :กอด1:
-
มิถุนาทำให้ภูเขาน้ำแข็งที่แสนจะเยือกเย็นอย่างจอมทัพค่อยๆ ละลายลง
เอาใจช่วยกับความสัมพันธ์ที่มันเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความรักในที่สุด :กอด1:
-
:-[ เค้าปิ้งๆกัน แล้วววววว :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน บอกตรงชอบมากกกกกกกกก :mew1: เลิฟเบยย อิอิ
ตอนแรกบ่นๆหน่อยๆทำไมพระเอกมันซาดิสท์จัง แต่พออ่านไปเรื่อยๆแล้วพระเอกเริ่มชอบนายเอกมันน่ารักอ่าาา
มาต่อเร็วๆนะๆ อยากอ่านมากกกกก :katai4:
-
คุณน้องนางเอกมากเลยย จิตใจงามแท้ๆ :hao5:
-
ชอบๆ มาอัพอีกเรื่อยๆ น่ะคร่า
-
มาแล้วววววว :hao6:
-
:katai4: ใจดีไปแล้วแม่นางงงง
-
:man1: :man1: :man1: :man1:
เกินจะบรรยาย อิอิ ชอบคร้าบบบ
ขอบคุงนะ
อ่านจนทันจริงๆ มาต่อเร็วๆเถอะ หลงรักมิแล้วครับ น่ารัก
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:mew1:
ให้มินะคะ อิอิ
-
:mew1:สนุกมากค่ะ :mew1:
-
ตามทันแล้ว
-
:-[ เริ่มรู้ใจกันแล้วสินะ
-
แอร๊ยยยยยยยยย
ลืมไปเลยว่าติดเรื่องนี้
เลยได้อ่านสี่ตอนรวด
สะจายยยยยยยยย
แต่อยากอ่านต่อแว้วววว 555
:hao7:
-
เหมือนมาเฟียจะเริ่มหวั่นไหวนะ
แย่แล้วว >_<
-
ชอบจัง
มาต่อเร็วๆน้า
:L2:
-
ลงก่อนนะคะ เดี๋ยวดิทคำผิด มีประชุมเช้า เจ๊รีบมากกกก :z3:
ตอนที่ 7 : บาดแผล
“โอ้ย...”
เสียงหวานร้องขึ้นเบาๆ เกรงว่าจะทำให้ใครอีกคนตกใจ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเจย์รีบชะงักมือที่แตะสำลีลงบนแผลช้ำแทบจะทันที มิถุนายิ้มแหยๆเป็นเชิงขอโทษ แต่มือขวาเสียอีกกลับที่รู้สึกผิดเต็มอก ที่นอกจากจะปกป้องมิถุนาไม่ได้แล้ว ยังทำแผลไม่ได้เรื่องจนทำให้นายแบบผู้จำเป็นต้องใช้หน้าตาในการหากินเจ็บอีก
“ขอโทษครับ"
“ไม่เป็นไรครับ ทำต่อเถอะ ผมทนได้"
มิถุนายิ้มออกมาหวังให้เจย์สบายใจ มือขวาคนเก่งมองบาดแผลบนหน้าขาวจัดแล้วยิ่งนึกโมโห เขาไม่นึกว่าเมริสสาจะร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้ และก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามิถุนาจะใจดีกับคนๆนั้นได้ถึงขนาดนี้เช่นกัน
คนที่รู้สึกผิดที่สุดคงหนีไม่พ้นวิคเตอร์ แม้มิถุนาจะบอกว่าไม่ใช่ความผิดของหมอนั่น และจอมทัพจะไม่เอาเรื่องก็ตามเพราะวิคเตอร์ก็ได้ทำหน้าที่อย่างดีที่สุดแล้ว แต่มือซ้ายก็ยังรู้สึกแย่ไม่หาย วิคเตอร์ขึ้นไปที่ดาดฟ้าของตึกพร้อมกับบุหรี่ทั้งซอง เจย์ไม่อยากให้หมอนั่นปอดพังหรอกแต่ ณ เวลานี้ก็คงทำอะไรไม่ได้ วิคเตอร์คงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า
“คุณมิถุนายอมคุณเมนี่ทำไมเหรอครับ?” เจย์อดไม่ได้ที่จะเปิดปากถาม ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาไม่ค่อยซอกแซกเรื่องประเภทนี้เท่าไหร่นัก แต่ก็นั่นแหละ...บางที...เรื่องบางเรื่อง เขาก็อยากจะรู้จริงๆ
คุณจอมทัพว่าเดาใจยากแล้ว คุณมิถุนานี่สิ...คิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าในใจมีอะไรอยู่
มิถุนาเงยหน้าขึ้นก่อนมองหน้าเจย์เงียบๆ เขาถอนหายใจเบาๆแล้วส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ แต่ผมว่าเธอเองก็คงเจ็บปวดจริงๆ"
“......”
“ที่โดนทิ้งทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด"
“แต่เขาไม่น่าใช้กำลังกับคุณ" เจย์แย้ง
“ครับ" มิถุนาพยักหน้ารับ "ผมเองก็ไม่เข้าใจ แต่ถ้าเมนี่ไม่มีงาน เธอคงไม่เหลืออะไร คนอีโก้สูงแบบนั้นผมไม่เห็นว่าเธอจะยอมลงให้ใครได้ แต่ในเมื่อเธอยอมคุณจอมทัพ"
“......”
“เธออาจจะรู้สึกดีกับเจ้านายคุณจริงๆ" มิถุนาเอ่ยเสียงเบา "...แล้วก็ ถ้าจะมีคนผิด...อาจจะเป็นเจ้านายคุณมากกว่าครับเจย์"
เจย์เม้มปากจนเป็นเส้นตรง เขารับรู้ทุกความเจ็บปวดที่ผ่านมาในน้ำเสียงของคนตรงหน้า แต่เจย์เป็นคนแสดงความรู้สึกไม่เก่งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทีหรือเอ่ยปากอะไรออกไป เจย์ทิ้งคัตตอนบัทอันสุดท้ายลงในถังขยะเล็กๆใกล้ตัวก่อนเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลลงกล่อง มือขวาคนเก่งอดเจ็บแทนไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าช้ำๆของนายแบบหนุ่ม มิถุนาขาวเกือบเห็นเส้นเลือด ยิ่งพอมีรอยฟกช้ำเล็กๆยิ่งเห็นชัดขึ้นจนน่าใจหาย
“นอนเถอะครับ จะเที่ยงคืนแล้ว...ช่วงนี้คุณคงต้องหยุดงานก่อน อย่าเสียใจนะครับ" เจย์พูดราวกับรู้ดี มิถุนาที่รู้สึกแย่แต่ไม่อยากแสดงออกให้เจย์ต้องลำบากใจไปด้วยได้แต่พยักหน้านิดหน่อย ก่อนเขยิบกายขึ้นไปบนเตียง มือขาวดึงผ้าห่มคลุมร่างไว้ เอ่ยราตรีสวัสดิ์พร้อมกับเจย์ที่เอื้อมมือปิดไฟให้
เขาเองก็ต้องรีบนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้เจย์ก็ยังคงต้องตื่นแต่เช้า ทำหน้าที่เหมือนทุกๆวัน เขาเป็นพวกต้องการการพักผ่อนที่เพียงพอ ไม่เช่นนั้นจะเบลอไปทั้งวัน แต่หลังๆมานี้เกิดเรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด เจย์เองก็ดูเหมือนจะชินไปเสียแล้วกับชั่วโมงนอนหลับที่น้อยลง
ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงประตูใหญ่ มือขวาคนเก่งก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเจ้านายตนเองยืนพิงส่วนกำแพงที่กั้นระหว่างส่วนห้องนอนกับทางเดินไปยังห้องน้ำเอาไว้ เจย์เลิกคิ้วเพราะไม่รู้สึกถึงการมาของนายท่านของตนเองเลยสักนิด และแน่นอนว่าจอมทัพก็คงมายืนฟังได้สักพักแล้ว ใบหน้าของมาเฟียหนุ่มยังคงนิ่งสนิท เจย์เองก็ไม่มั่นใจว่าเขาเดาความรู้สึกนายออกมากแค่ไหน จอมทัพอาจจะแค่ฟังสิ่งที่มิถุนาพูดพร้อมมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ หรือเก็บเอามาใส่ใจ เพราะเจย์ค่อนข้างมั่นใจว่าคุณมิถุนาจะไม่ใช่เพียงแค่ 'เด็กของจอมทัพ' อีกต่อไป
“ยังไม่ง่วงหรือครับ?” เจย์เอ่ยถาม สาบานได้เลยว่าไม่ได้มีเจตนายียวนอะไร
“กำลังจะอาบน้ำ" จอมทัพตอบเรียบๆ
“ครับ"
“เป็นยังไงบ้าง?”
“หมายถึงใครครับ ผม...หรือคุณมิถุนา" จอมทัพชะงักนิดหน่อย รู้ดีว่ามือขวาของตนเล่นงานเสียแล้ว เจย์ไม่โง่พอที่จะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงใคร แต่หมอนี่แค่ต้องการให้เขาเปิดปากพูดในสิ่งที่ตนเองอยากได้ยิน
“ฉันว่านายเข้าใจดีนะ เจย์"
เจย์ลอบยิ้ม "คุณมิถุนาอาบน้ำเรียบร้อยแล้วครับ ผมทำแผลให้แล้ว ช้ำเอาการอยู่ ตอนนี้กำลังจะนอน แต่อาจจะตื่นได้ถ้าได้ยินเสียงคุณกับผม"
“ไปพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องรีบตื่นนักก็ได้ ฉันกะจะพักผ่อนเสียหน่อย"
“รับทราบครับ" ร่างขาวจัดของมือขวาค้อมศีรษะให้ผู้เป็นนายเล็กน้อยก่อนทำท่าจะเดินออกไป แต่เดินไปได้เพียงสามก้าว ก็ต้องชะงัก
“เจย์...”
“ครับนายท่าน?”
“วันจันทร์หน้านี้ฉันจะไปหาจุน เตรียมทุกอย่างให้พร้อม" จอมทัพเอ่ย พร้อมคลายเนคไทด์ออก
“เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ"
"ดีมาก" จอมทัพพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ "แล้วช่วงนี้มีอะไรที่นายอยากได้เป็นพิเศษไหม บอกเลย...ไม่ต้องเกรงใจ"
"ไม่มีหรอกครับ" เจย์ส่ายหน้าเบาๆ ลำพังแค่เงินเดือนก็มหาศาลจนแทบไม่มีเวลาจะใช้แล้ว ในขณะที่วิคเตอร์เองก็มีเงินซื้อซุปเปอร์คาร์ราคาหลายสิบล้านแต่ไม่มีโอกาสได้ใช้งานมากนักเช่นกัน "นายท่านครับ...แล้วคุณมิถุนา...ผมหมายถึงวันจันทร์หน้าที่จะถึง...”
“ให้อยู่ที่นี่ วิคเตอร์จะเป็นคนดูแล ฉันจะไปแค่วันเดียว หวังว่ามันคงไม่เอิกเริกมากนัก"
“ครับ"
มาเฟียหนุ่มยืนอยู่ใต้สายน้ำ ปล่อยให้ความคิดไหลไปเรื่อยๆ แผลที่มุมปากยังแสบอยู่ แต่หากเทียบกับบาดแผลและความเจ็บปวดที่ผ่านมาเข้าในชีวิตเขาแล้วนั้น เรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กน้อยที่สุด ความเป็นจริงแล้วจอมทัพไม่เคยคิดมากกับเรื่องอื่นๆนอกเสียจากกำไรและผลประโยชน์ แต่วันนี้เขากลับจมจ่อมอยู่กับความคิดตัวเองจนนึกหงุดหงิด
หลายครั้งแล้วที่มิถุนาทำให้เขาประหลาดใจ เรื่องที่ขึ้นเสียงกับเขาก็ด้วย และที่ยังยอมอยู่กับเขาทั้งๆที่ไม่เต็มใจนั่นอีก ความย้อนแย้งมากมายในตัวของมิถุนาทำให้จอมทัพไม่เป็นตัวของตัวเอง ยิ่งวันนี้เกิดเรื่องขึ้น เขายิ่งอยากค้นลึกลงไปในใจของมิถุนา การยอมของคนๆนี้จะต้องมีเหตุผล และเหตุผลที่เขาได้ฟังทำให้เขานิ่งค้างไปชั่วขณะ ตลอดมาจอมทัพไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยแม้กระทั่งใส่ใจกับคำว่าร้ายต่างๆนาๆเพราะเชื่อเพียงว่าสิ่งที่ตนทำนั้นถูกต้อง และเพราะความรับผิดชอบค้ำคอ จอมทัพมีตัวเลือกในการตัดสินใจต่างๆคือ ถูก และ ผิด เท่านั้น และผลลัพธ์ก็มักลงเอยเป็นด้านลบเสมอ ใครร้ายมาเขาไม่เอาไว้ แต่สำหรับมิถุนานั้น สิ่งที่คนๆนี้เป็น ตัวตนของมิถุนาคือสิ่งที่ฉีกกฏพังยับของเขาอย่างสิ้นเชิง
จอมทัพเดินออกมาจากห้องแต่งตัวในด้วยกางเกงผ้าคอตตอนสีเทาตัวเดียวเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยใส่เสื้อนอนอยู่แล้ว และการมีใบหน้าหวานแนบอกโดยไม่มีอะไรขวางกั้นนั้นก็ทำให้เขารู้สึกดีในทุกเช้า มาเฟียหนุ่มหยุดยืนอยู่ด้านข้างเตียงนอนกว้าง เขาจ้องใบหน้าหวานนิ่งๆ มิถุนาหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ กายขาวที่ราวกับจะแตกหักได้ตลอดเวลาที่เขารุนแรงได้นั้นแทบจะเรืองแสงอยู่ในความมืด จอมทัพไม่อยากยอมรับว่าเขากำลังฟุ้งซ่าน และแน่นอนว่าคืนนี้เขาจะยอมปล่อยให้มิถุนาหลับสบายแบบนี้เป็นคืนแรก
มาเฟียหนุ่มสอดตัวเข้าใต้ผ้านวมผืนใหญ่ กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มยังหอมได้ไม่เท่ากลิ่นผิวมิถุนาเลยสักนิด ช่วงนี้ปลายจมูกเขาติดกลิ่นหวานๆเหมือนกลิ่นไวท์ช็อคอยู่บ่อยๆ ถึงไม่พยายามหาคำตอบ คำตอบก็อยู่ตรงหน้าอยู่แล้ว จอมทัพประคองใบหน้าหวานให้อิงแอบที่อกของเขาและรั้งร่างขาวจัดไว้แนบอก
มิถุนาขยับตัวเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตื่นขึ้นมา ไม่รู้ว่าเคยบอกไปไหม แต่จอมทัพเป็นคนหวงของ ยิ่งเป็นของของตนแล้วยิ่งห้ามแตะ เขาไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น บางทีการที่เขาติดใจมิถุนาขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะคนได้ครอบครองร่างกายนี้เป็นคนแรก จากนั้นความเห็นแก่ตัวของเขาคงไม่มีที่สิ้นสุดกระมัง
จอมทัพหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน นี่ก็ดึกมากแล้ว สำหรับปกติแล้วมาเฟียหนุ่มจะนอนประมาณเที่ยงคืน และนี่ก็ล่วงเลยมาจนเกือบตีหนึ่งแล้ว ในขณะที่สติกำลังรางเลือน จอมทัพก็ลืมตาขึ้นแทบจะทันทีเมื่อฝ่ามือเล็กๆของใครบางคนแตะลงที่ใบหน้าของเขา เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นมาเฟีย สัญชาติญาณเขาจึงไวมาก แค่มิถุนาขยับตัวเล็กน้อยเขาก็ตื่นได้แล้วด้วยซ้ำ
เป็นครั้งแรกที่จอมทัพได้จ้องตามิถุนาชัดๆ ดวงตากลมโตราวกับกวางนั่นมองสำรวจไปทั่วไปหน้าเขา แถมยังพลิกไปมาเหมือนกับหาอะไรบางอย่าง จอมทัพนอนนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามอำเภอใจอยู่ได้สักพัก แล้วก็เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงดุๆ
“คิดจะทำอะไร?”
“ทำแผล"
มิถุนาดันตัวออกจากอ้อมกอดกว้างก่อนเอื้อมมือเปิดไฟ ใบหน้าหวานนิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แต่กลับเดินไปยังชั้นเก็บของติดผนังห้องด้านซ้าย มิถุนาเขย่งตัวขึ้นแล้วหยิบกล่องพยาบาลลงมาจากตู้ แล้วเดินกลับมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
จอมทัพเลื่อนตัวนั่งพิงหัวเตียง เขามองมิถุนาที่ดูเหมือนไม่เต็มใจจะทำ แต่ก็ทำทั้งๆที่เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรสักนิด มิถุนานั่งซ้อนขาอยู่ข้างๆมาเฟียหนุ่ม ท่ามกลางไฟสว่างจ้า จอมทัพเห็นใบหน้าคิดจะบึ้งตึงของอีกฝ่ายได้ชัดเจน เขาอยากจะดึงมาจูบปากเชิดรั้นนั่นแรงๆให้หายอวดดีนัก แต่เขาก็ไม่ทำเพราะรู้ดีว่ามิถุนาคงกระเจิงหากเขาทำแบบนั้นจริงๆ ตอนนี้เขาอยากรู้มากกว่าว่านายแบบคนเก่งจะทำอะไรกับเขาต่อไป
มือขาวเอื้อมแตะหน้าเขาเบาๆ ไม่มีใครกล้ามายุ่งหรือทำกับเขาเป็นเด็กแบบนี้ มิถุนาจับคางอีกฝ่ายบิดไปมาพลางเหยียดปากราวกับสมน้ำหน้า นั่นทำให้จอมทัพนึกอยากจะทำอีกฝ่ายแรงๆให้ร้องจนหมดเสียง ความแสบของแอลกอฮอล์นั้นทำให้มาเฟียหนุ่มสะดุ้ง แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา
“สมน้ำหน้า จริงๆคุณน่าจะโดนแรงกว่านี้สักสิบเท่า" ริมฝีปากบางบริภาษออกมาได้อย่างน่ากลั่นแกล้ง "ผมไม่ได้เป็นห่วงคุณ แค่เห็นแก่เพื่อนมนุษย์"
“หึ...งั้นหรือ" จอมทัพย้อน แต่กลับโดนมือบางกดแผลแรงๆเสียจนต้องสูดปาก
“ใช่...เป็นไง เจ็บไหมล่ะ" มิถุนายอกย้อน "ผมก็เจ็บ คุณเมนี่ก็คงเจ็บกว่าผม"
“ทำไมต้องพูดถึงคนอื่น" จอมทัพขมวดคิ้วมุ่น
“ผมก็เป็นคนอื่น คุณลืมไปแล้วหรือไง?”
จอมทัพชะงัก มองใบหน้าหวานของคนปากร้ายอย่างคาดไม่ถึง
“ทำแบบนี้กับคนทุกคนหรือไง?”
“อะไร?”
“ทำแบบนี้ไปทำไม?” มิถุนาตั้งคำถาม จ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง "คิดว่าความรู้สึกคนอื่นเป็นอะไร ขยะเหรอ? เป็นผักเป็นปลาซื้อได้ด้วยเงินหรือไง?”
“เธออยากจะพูดอะไร"
“ผมเกลียดคุณ"
จอมทัพนิ่งอึ้ง ไม่ใช่...เขาไม่ได้เสียใจหรอกนะ มันไม่ได้มีความรู้สึกอะไรแบบนั้น เขาเป็นคนน่ารังเกียจคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะทุกข์ร้อนกับอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แต่เป็นเพราะสิ่งที่มิถุนาพูดกับสิ่งที่กำลังทำนั้นสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง
เกลียดงั้นหรือ...แล้วมือที่ทำแผลให้เขาอย่างระมัดระวังนี่คืออะไร?
ไม่ทันขาดคำ จอมทัพก็กระชากอีกฝ่ายขึ้นมาบนตัก มิถุนาแทบร้องเมื่อร่างของตัวเองลอยหล่นตุ้บลงบนตักกว้าง นายแบบหนุ่มเริ่มต้นดิ้น ทุบไหล่กว้างอย่างแรงแต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านอะไร
“ปล่อย!!!!”
มิถุนาตะโกนเสียงดัง แต่จอมทัพกลับรัดแน่นขึ้น แล้วฉกริมฝีปากนุ่มแทบจะทันที มิถุนาครางอื้ออึง รสจูบเจือกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนจมูกแต่สักพักมันก็หวานขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ จอมทัพเกี่ยวลิ้นและรุกไล่ไปตามแนวฟัน เขาประเคนจูบรุ่มร้อนให้อีกฝ่ายจนแทบหลอมละลาย มิถุนาไม่รู้จริงๆว่าแผ่นหลังตนเองแตะเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อนึกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไปเขาก็อยากจะร้องไห้ออกมา
“ยะ...อย่า...ไม่เอา อื้อออ"
ฝ่ามือร้อนที่เกี่ยวเข้าที่ขอบกางเกงทำเอามิถุนาสะดุ้งวูบ กายบางพยายามบิดหนี ใบหน้าหวานเหยเก จอมทัพยังคงป้อนจูบให้และมิถุนาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธมัน จริงๆแล้วอาจจะเป็นว่าเขาปฏิเสธมันไม่ได้ต่างหากแม้ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม ฝ่ามือหนาไล้มาตามสะโพกแน่น จอมทัพเม้มริมฝีปากลงที่ซอกคอขาวเนียน มิถุนาหดคอหนีแทบจะทันทีในเวลาเดียวกับที่กางเกงของเขาถูกกระชากไป
“ไม่!!!”
จอมทัพแสยะยิ้ม เขาชอบเหลือเกินเวลาที่มิถุนาพยายามต่อต้านเขาแบบนี้ กายขาวสั่นระริก สำหรับจอมทัพ มากเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ มิถุนาเหมือนยาเสพติด อยากกระทำทั้งวันทั้งคืน แม้ว่าอีกฝ่ายจะขัดขืนมากแค่ไหนก็ตาม
แต่วันนี้เพราะใบหน้าที่บอบช้ำมากพอแล้วหรือน้ำตาที่คลอหน่วยก็ไม่ทราบได้ จอมทัพจึงรามือลง เขาพลิกกายมิถุนาให้นอนทับบนตัวของเขา ร่างแบบบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกบังคับให้อยู่ในท่าล่อแหลม อะไรๆแนบชิดกันจนรู้สึกได้ ยิ่งเมื่อท่อนล่างของเขาเหลือแค่ชั้นในตัวเดียวด้วยแล้ว
“ปล่อย! คุณเลิกบังคับผมสักทีได้ไหม คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร!!! ที่บำบัดความใคร่งั้นเหรอ?” มิถุนาหวีดเสียงลั่น เสียงสั่น แต่ไม่ร้องไห้ นับว่าเขาเข้มแข็งขึ้นเมื่อผ่านอะไรมามากมาย ความใจร้ายนับครั้งไม่ถ้วนของคนๆนี้
“นายคิดแบบนั้นหรือไง?”
“คุณมันเลว ปล่อยผม!”
“ถ้านายว่าฉันอีกคำ รับรองคืนนี้นายไม่ได้นอนแน่"
มิถุนาชะงัก เม้มปากแน่น "ดีแต่ขู่ ใช้แต่กำลังบังคับ คิดว่าตัวเองเป็นใคร"
“กระต่ายอย่างนายไม่มีสิทธิ์มายอกย้อนฉันหรอก"
“คุณมัน!” มิถุนาชะงักค้างเมื่อนิ้วร้อนเลื่อนสัมผัสบั้นท้ายกลมกลึงใต้เนื้อผ้า เขาพยายามบิดตัว แต่จอมทัพกลับรัดไว้แน่น
“อะไรอีกล่ะ ลองพูดมาอีกสักคำก็ได้นะ" จอมทัพยิ้มเยาะ มิถุนาได้แต่กัดฟันแน่นอย่างเจ็บใจ ก่อนที่เขาจะระลึกได้ว่าการไม่ตอบโต้จะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
มิถุนาหลับตานิ่ง ไม่ไหวแล้ว เขาคงไม่รอดแน่ๆคืนนี้...แต่ก็คิดผิด เมื่อมาเฟียหนุ่มโยนเขาลงบนเตียงข้างๆกัน กายขาวขดตัวนิ่ง จอมทัพชักเริ่มไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็นับว่าบันเทิงใจไม่น้อย เขาน่ารังเกียจมากนักหรือไงสำหรับมิถุนา ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ขัดใจเขาหรือดื้อดึงใส่เขา แน่นอนมิถุนาไม่ใช่ผู้หญิง และมิถุนาคือคนแรกที่พยศและแสดงท่าทีโกรธเคืองเขาได้มากขนาดนี้ แต่ช่างเถอะ ตราบใดที่ยังเรียนรู้ว่าการไม่ทำให้เขาโมโหเป็นการดีที่สุด จอมทัพก็พร้อมจะเอ็นดู
“ถ้ายังไม่เงียบ คืนนี้นายจะลืมไม่ลงเชียวล่ะ"
“รู้แล้ว...ผมรู้แล้ว...” มิถุนาเม้มปากแน่น "ผม...ขอกางเกงคืนได้ไหม?” มือเล็กพยายามเอื้อมคว้าชิ้นผ้าที่ปลายเตียง แต่จอมทัพไวกว่า สะบัดที่เดียวมันก็หล่นไปกองที่พื้นแล้ว
“นอนแบบนี้แหละ"
“คุณบ้าหรือไง?”
“นอนซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ!”
มาเฟียหนุ่มรั้งกายบางแนบอกก่อนเอื้อมมือปิดไฟ ห้องมืดสนิทเช่นเดียวกับสมองที่ว่างเปล่าของมิถุนา กายขาวพยายามขยับออกห่างเมื่อเบื้องล่างที่ไร้การปกปิดสัมผัสกับร่างของอีกฝ่าย เขาไม่พยายามเรียกร้องอะไรอีก บทเรียนที่ได้รับสำหรับคืนนี้ไม่ต่างจากคืนก่อนๆ มันอาจจะดีกว่าเดิมนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้มิถุนาดีใจ พยายามข่มตาลง แต่ไม่มีอะไรง่ายเลยสักนิด...
-
ไม่นับเรื่องที่จอมทัพปกป้องเขา มิถุนาก็ไม่คิดว่ามีอะไรดีขึ้นเลยสักนิด เรื่องทุกเรื่องเกิดจากจอมทัพ จบลงที่มิถุนา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาเป็นเพียงแค่ลูกไก่ตัวเล็กๆบนโลกอันแสนโหดร้ายของมาเฟียหนุ่ม จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด ชีวิตไม่เคยเป็นของตัวเอง และชีวิตก็ไม่เคยน่าอึดอัดใจขนาดนี้มาก่อน...
วันนี้ฝนตกหนัก อากาศเย็นสบายเสียจนมิถุนาขี้เกียจตื่นนอน กว่าจะลืมตาตื่นก็แปดโมงกว่าแล้ว เขาละออกจากอกกว้าง ชุดล่อแหลมที่สวมใส่ทำเอาปรางแก้มแดงเรื่อ มิถุนากลั้นใจสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินลงบันไดวนไปที่ชั้นล่างอันประกอบไปด้วยห้องทานอาหารและห้องนั่งเล่น เจย์ท่าทางจะตื่นนานแล้ว มือขวาคนเก่งนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา มองออกไปที่ระเบียงก็เห็นมือซ้ายยืนสูบบุหรี่อยู่ มิถุนาเอ่ยทักทายเจย์ก่อนเดินไปเคาะเรียกวิคเตอร์เข้ามาด้านในเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นหวัดไปเสียก่อน
กลิ่นฝนผสมกับกลิ่นบุหรี่หอมราคาแพงของวิคเตอร์ทำให้เจย์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ เขาเป็นคนจมูกไว เล็กๆน้อยๆก็รู้สึกง่ายๆ เจย์ปิดหนังสือพิมพ์ลงก่อนโทรไปเรียกพ่อบ้านเจียงให้นำอาหารขึ้นมาได้เลย
“หลับสบายไหมครับ?” เมื่อวางสาย เจย์ก็หันกลับมาถามมิถุนา
“ครับ ตื่นสายเลย" มิถุนาถอนหายใจเบาๆ "ว่าแต่วันนี้มีอะไรกันเหรอครับ? มากันพร้อมหน้าเชียว"
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีเห็นว่านายท่านกับคุณมิถุนาตื่นสายกว่าปกติเลยมาดูความเรียบร้อยนิดหน่อยครับ"
“อ่า...ผมคงเหนื่อย" มิถุนายิ้มแกนๆ "ว่าแต่เสาร์-อาทิตย์นี้วันหยุดคุณวิคเตอร์นี่ครับ" มิถุนาโพล่งขึ้นมา
“ครับ" มือซ้ายร่างใหญ่พยักหน้ารับ
“ไม่มีแพลนไปไหนเหรอครับ ได้วันหยุดทั้งที"
“ผมคงไม่ไปไหนหรอกครับ ยิ่งคุณเจ็บตัวแบบนี้ ผมยิ่งไม่วางใจ" วิคเตอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติแต่เจือความรู้สึกผิดไว้เต็มเปี่ยม "ผมขอโทษนะครับ"
“ขอโทษทำไมครับ คุณไม่ผิดเลยสักนิด" มิถุนาส่ายหน้าไปมาเบาๆ "อย่าไปพูดถึงมันเลยครับ"
วิคเตอร์เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบไป สักพักเดียวพ่อบ้านเจียงก็เปิดประตูเข้ามา ตามมาด้วยพ่อครัวและเมดสาวที่เตรียมตั้งโต๊ะอาหาร มิถุนาละสายตาจากจอทีวีตรงหน้าแล้วเดินอ้อมไปยังรถเข็น วันนี้มีทาร์ตไข่ แพนเค้กราดน้ำผึ้ง และไส้กรอกไข่ดาว เป็นอเมริกันเบรคฟัส รอยยิ้มน่ารักผุดบนใบหน้าหวานเมื่อเห็นว่ามีขนมของโปรดหลายอย่าง
“ทานเลยก็ได้ครับ นายท่านคงอีกนานกว่าจะตื่น เมื่อคืนก็สั่งไว้แล้วว่าให้ตั้งโต๊ะให้คุณเลยถ้าคุณตื่นก่อน" พ่อบ้านเจียงว่า มิถุนาไหวไหล่เล็กน้อย ก็ในเมื่อเขาว่าเช่นนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธ จอมทัพไม่ได้สำคัญกับมื้ออาหารของเขาสักนิด
“ครับ"
มิถุนาจัดการอาหารเช้าอย่างมีความสุขโดยมีเจย์และวิคเตอร์นั่งร่วมโต๊ะเป็นเพื่อนแต่ไม่แตะต้องมื้อเช้าเพราะทานมาก่อนหน้านี้แล้ว เจย์และวิคเตอร์ทำให้เขานึกถึงเฌอปรางและตะวัน และบางครั้งเขาเองก็นึกหงุดหงิดตัวเองที่ชินชาไปแล้วกับการใช้ชีวิตอยู่ในเซฟเฮ้าส์แห่งนี้ ชินราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติและเขาไม่ได้ถูกพาตัวมาที่นี่ อดนึกสมเพชตัวเองไม่ได้ที่กำลังจะสูญเสียความเป็นตัวเองไปทีละนิด
มิถุนาเอ่ยขอบคุณพ่อบ้านเจียงและขบวนเมด ก่อนที่จะขอตัวไปอาบน้ำ วิคเตอร์และเจย์เองเมื่อดูแลเขาเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ละออกไปพักผ่อนตามประสาคนได้วันหยุด ฝนตกหนักขนาดนี้คงไม่มีใครคิดอยากจะไปไหน จอมทัพก็ไม่แพลนไปไหน เพราะฉะนั้นวันนี้ทุกคนจะได้ใช้วันหยุดกันอย่างเต็มที่
มิถุนาก็ด้วย ถ้ามาเฟียใจร้ายนั้นไม่ได้เกิดบ้าบอขึ้นมา เขาก็คงโล่งใจไปได้อีกวัน การอยู่ห่างจากจอมทัพอาจจะเป็นการดีที่สุด มิถุนาคิดจะไปอาบน้ำให้เรียบร้อยและชวนเจย์ไปห้องสมุด มือขวาร่างขาวจัดคนนั้นชวนเขาไปนั่งเล่นหลายทีแล้ว
อย่างน้อยจอมทัพก็แฟร์กับเขา แม้จะส่วนเสี้ยวเดียวก็ตาม มาเฟียหนุ่มยังให้เขาทำตามใจในอาณาเขตที่กำหนดเอาไว้ เอาจริงๆมันก็ไม่สามารถใช้คำว่าแฟร์ได้หรอกนะ ก็ในเมื่อมิถุนาไม่เคยได้อะไรเลยสักนิด มีแต่เสีย เสียใจ เสียตัว เสียน้ำตา...
ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า นายแบบคนสวยคิดจนเลิกคิด เขาเดินไปยังห้องน้ำในห้องนอนที่ถูกจัดเป็นสัดส่วนด้วยทางเดินแคบๆเพื่อแยกให้ออกห่างจากบริเวณเตียง กายขาวแช่ร่างอยู่ใต้สายน้ำอย่างสบายใจ เมื่อกี้เขาย่องไปดูแล้ว คุณมาเฟียไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ดังนั้นมิถุนาจะอาบน้ำให้นานเท่าที่ใจอยาก
เสียงฮัมเพลงเบาๆดังขึ้นอย่างอารมณ์ดี มิถุนาอาจจะสบายใจเกินไปหน่อยตามประสากระต่ายที่มักไม่รับรู้ถึงอันตราย แม้กระทั่งประตูถูกเปิดออกก็ยังไม่รู้ตัว เสียงน้ำไหลกระทบพื้นกระเบื้องเย็น กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็เมื่อใครอีกคนเดินเข้ามาแทรกตัวอยู่ด้านหลังเสียแล้ว
“อ๊ะ...”
หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็ว มิถุนาหมุนตัวกลับมาแทบจะทันที ใบหน้าหวานปะทะแผ่นอกกว้าง ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่ทำเอาหัวใจดวงน้อยตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม แก้มใสขึ้นสีเรื่อ มิถุนาถอยหลังกรูด โอบร่างเอาไว้แล้วเบียดกายเข้าหากันแทบจะทันทีด้วยความเขินอาย
“คุณ! เข้ามาทำไม อ...ออกไปนะ!” มิถุนาหน้าแดงก่ำ ร่างกายกำยำเปลือยเปล่าตรงหน้าปรากฏชัดต่อสายตา เขาไม่มีที่เหลือให้หนีรอดได้เลย
“เมื่อคืนฉันก็ให้นายนอนหลับเต็มอิ่มแล้วไง รู้ไหมฉันอดทนมากแค่ไหนน่ะ หืม?” ประโยคเหล่านั้นหยอกล้อราวกับเอ็นดู แต่มิถุนาไม่คิดแบบนั้น จอมทัพแค่พูดดีไปงั้น แท้จริงแล้วก็แค่อยากจะเอาเปรียบเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนเดิมนั่นแหละ
“ผม...อื้อออ ไม่รู้ คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม?”
“ยังไม่ชินอีกหรือไง? โดนมาก็ตั้งหลายครั้งแล้ว"
น้ำเสียงเชิงหยอกล้อนั้นไม่ใส่ใจความรู้สึกคนตัวบางเลยสักนิด มิถุนาหน้าแดงก่ำเมื่อความต้องการเบื้องล่างของมาเฟียหนุ่มดุนดันชิดอยู่ตรงต้นขา มิถุนาถูกพลิกตัวให้แนบกับตู้กระจก ร่างกายเปียกชื้นเบียดชิดกับผนังเย็นๆ กระจกเงาบานใหญ่อีกฝั่งของห้องสะท้อนให้เห็นภาพร่างเปลือยเปล่าของเขา แม้จะไม่ชัดเพราะไอน้ำบดบัง แต่มันก็คือเขาอย่างแน่นอน
แกนกายร้อนแนบลงที่ร่องก้นด้านหลังจนมิถุนาสะดุ้ง ลิ้นร้อนไล้เลียตั้งแต่ใบหูไปจนถึงซอกคออย่างเร่าร้อน มาเฟียหนุ่มขยับกายเบื้องล่างอย่างหยอกเอิน สัมผัสที่เสียดสีไปมาทำเอาเขาสะท้านไหว มิถุนาหลับตาแน่นด้วยกลัวว่าความรู้สึกจะตอบสนองอีกฝ่ายไปทั้งๆที่ไม่ต้องการ
ปลายคางมนถูกบิดให้รับจูบอย่างที่ต้องการ จอมทัพป้อนจูบไม่ยั้งจนมิถุนาผู้ไร้เดียงสาแทบไม่สามารถต้านทานได้ไหว เขาพยายามดิ้น หากมากกว่า...มากกว่านี้เขาต้องแย่แน่ๆ รู้ดีว่าไม่มีทางให้หนีรอด แต่ก็ไม่อยากจะยอมให้อีกคนได้ใจ มิถุนาพยายามผลักใบหน้าอีกฝ่ายออก แต่ดูเหมือนมือจะไปโดนแผลเก่าเข้า จอมทัพร้องซี้ดก่อนหยุดการกระทำทุกอย่างลง
“ผ...ผมขอโทษ" เสียงหวานละลักละล่ำบอก มาเฟียหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขากัดซอกคอขาวเนียนจนอีกฝ่ายร้องลั่น มิถุนาเริ่ดหน้าขึ้น ทั้งเจ็บทั้งรู้สึกดี
“ถ้านายพูดอีกคำ หรือขัดขืนอีกครั้ง ฉันฆ่านายแน่" จอมทัพเอ่ยเสียงเย็นเยียบ มิถุนารู้ว่าเขาจะไม่ทำเช่นนั้นจริงๆ แต่สัญชาติญาณอันน้อยนิดก็สั่งให้กลัว ในอ้อมแขนกว้าง มิถุนาตัวสั่น เขาสะดุ้งเมื่อฝ่ามือหนาลากไล่มาจนถึงบั้นท้ายกลมกลึง นิ้วร้อนแหย่เข้าไปในช่องทางคุ้นเคยอย่างไม่รีบเร่ง มิถุบาเบิกตากว้าง ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเขาก็ไม่ชิน
“อ๊า...อ๊ะะะะ ผมเจ็บ" เสียงหวานประท้วง
“นายอยากโดนฉันฆ่าหรือไง?”
“ผมเจ็บ ออก...ไป"
จอมทัพแสยะยิ้ม นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น เขาไม่มีทางหยุดหรอก แค่นิ้วเดียวไม่สามารถเทียบได้กับของของเขาที่มีขนาดใหญ่กว่านั้นมากนัก จอมทัพกดกายบางให้โก้งโค้ง ในขณะที่สายน้ำยังคงไหลไม่หยุดและกระเด็นโดนพวกเขาบางส่วน ช่องทางคับแคบลอยเด่นอยู่ตรงหน้า มือร้อนเอื้อมปรนเปรอส่วนกลางของร่างกายอีกฝ่าย พร้อมกับอีกมือที่พยายามแทรกนิ้วเข้าไปทำความคุ้นเคยกับช่องทางรักแสนหวาน
“รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”
“อื้อ...อื้ออ" มิถุนาไม่ตอบ แต่แน่นอนว่าความรู้สึกบางอย่างก็กำลังแย่งกันเบียดขึ้นมาตามไขสันหลัง เขารู้สึกดี แต่ที่มากกว่านั้นคือปรารถนา ช่องทางคับแคบเต้นบีบตุบๆ รัดนิ้วทั้งสามของอีกฝ่ายไว้แน่น สะโพกแน่นกลมไหวระริก จอมทัพเลียริมฝีปากช้าๆ มิถุนาเซ็กซี่กว่าใครทุกคนที่เขาเคยหลับนอนด้วย
“ฮ่ะ...อาาา" ริมฝีปากบางเผยอหอบหายใจเมื่อจอมทัพทาบแกนกายลงกับร่องเนื้อแล้วขยับเสียดสีมันเบาๆ มิถุนาตัวสั่นเทิ้ม เสียวแทบขาดใจเมื่อถูกปรนเปรอทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
“อาบน้ำเสร็จหรือยัง?” มาเฟียหนุ่มกระซิบถามอย่างนึกสนุก
“อื้อ...ปล่อย"
“ถูสบู่ซะ" ออกคำสั่งเรียบๆ มิถุนาเม้มปากแน่น เขาไม่อยากทำ แต่ก็รู้ดีว่าถ้าไม่ทำเขาต้องแย่แน่ๆ
“ผม...ไม่ อื้ออออ" เสียงหวานครางหวิวเมื่ออีกฝ่ายขยี้ปลายแก่นกายสีสวยเบาๆ
“เร็ว"
พยายามกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้ มิถุนาเอื้อมมือกดสบู่เหลวออกมาก่อนค่อยๆถูไปบนเรือนร่างของตัวเองอย่างขลาดเขิน การมีใครจ้องอยู่แบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มิถุนาไม่สัมผัสในจุดแสนอ่อนไหว เขาพยายามหลีกเลี่ยง แต่ก็แทบหลุดเสียงครางออกมาเมื่อฝ่ามือใหญ่ของจอมทัพขยับไปมาบนแก่นกายเขาโดยใช้สบู่เหลวเป็นตัวหล่อลื่น
มันเสียวแทบขาดใจ มิถุนาเบิกตากว้าง ครางกระเส่า มาเฟียหนุ่มกระหยิ่มยิ้ม มิถุนาเซ็กซี่ยิ่งกว่าดาราเอวีคนไหนๆ สะโพกบางแม้ไม่เต็มใจแต่ก็ร่อนรับนิ้วเขาอย่างมืออาชีพ จอมทัพรุกไล่ป้อนจูบริมฝีปากนิ่มอีกครั้ง เนื้อตัวที่ลื่นไปด้วยสบู่เหลวทำให้การสัมผัสกันนั้นแนบแน่นมากขึ้น
ส่วนกลางลำตัวของจอมทัพขยายใหญ่เต็มที่และตั้งฉากขนานกับพื้น เขาถอนนิ้วออกมาจากช่องทางและลูบไปมาบนมันเบาๆ มองอีกคนที่ระทดระทวยแทบล้มลงไปกองกับพื้นแล้วก็แสยะยิ้ม มือหนารั้งสะโพกกลมขึ้นมา มิถุนาหอบฮั่ก เขาไร้เรี่ยวแรงปฏิเสธ
“อ๊าาาาาาาาาส์"
มิถุนาครางเสียงหวาน สมองว่างโล่งเมื่อถูกสอดใส่สิ่งนั้นเข้ามาเต็มช่องทาง มันจุก ช่องทางคับแคบรัดมันเอาไว้แน่นและแทบไม่อยากปล่อยมันไปไหน มิถุนาอยากร้องไห้ เขาไม่ต่างอะไรกับอีตัวเลยสักนิด สะโพกกลมส่ายร่อนรับเมื่ออีกฝ่ายขยับกายเข้าออกช้าๆ...ช้าแทบขาดใจ
“อยากได้แบบไหนล่ะ ไม่พูด...ฉันจะเอาให้ขาดใจไปเลยดีไหม?” จอมทัพกระซิบติดใบหูนุ่มอย่างพึงพอใจ
มิถุนาเม้มปากแน่น เขาไม่ตอบ แต่จอมทัพก็ไม่ได้ว่าอะไร มาเฟียหนุ่มค่อยๆขยับเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนกระทั่งกลายเป็นการกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง มิถุนาแทบยืนไม่อยู่หากจอมทัพไม่ช่วยประคองเอาไว้ มือเล็กๆเกาะผนังใสของชาวเวอร์รูมแน่น
“อ๊าาาา อ๊าาาาส์" เสียงหวานหวีดลั่น เมื่ออีกฝ่ายย่อตัวลงน้อยๆแล้วเสยขึ้นกระแทกกลับเข้ามา ช่องทางร้อนรัดแน่นขึ้น หลับนอนมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จอมทัพรู้ดีหมดว่าจุดไหน ซอกไหน ที่มิถุนาชอบและอ่อนไหว ทันทีที่แก่นกายใหญ่กระแทกเข้าที่จุดกระสันต์ มิถุนาแทบทรุด แต่จอมทัพไม่ปล่อยให้ทำเช่นนั้น เขาเสยกระแทกจุดเดิมรัวๆจนเสียงครางหวานที่พยายามสะกดไว้ดังอื้ออึงไปหมด มิถุนาแทบขาดใจตาย จอมทัพขยับอีกสองสามครั้งก่อนหยุดลงและทอดถอนออกมาช้าๆ
ช่องทางที่ว่างเปล่าขมิบรัดอากาศ มิถุนาแนบหน้ากับกระจกใสอย่างสมเพชและอับอายตัวเอง จอมทัพยิ้มเยาะอย่างชอบใจเมื่อมิถุนาผวาหาอะไรเติมเต็ม
“อยากได้งั้นเหรอ?” ฝ่ามือหนาลูบแก่นกายเบาๆ มิวายดึงมืออีกฝ่ายมาสัมผัสของของตน
“......” ไม่มีคำตอบ มิถุนาพยายามกลั้นความต้องการที่ปะทุขึ้นไม่หยุดอยากยากลำบาก เขาเผยอปากหอบหายใจ ก่อนอ้าค้างเมื่อจอมทัพแทรกกายกลับเข้ามาโดยไม่ทันดังตัว
ท่อนแข็งซอยเข้าออกอย่างรัวเร็ว ไม่มีซักวินาทีที่จอมทัพคิดจะหยุด ช่องทางร้อนตอบสนองเขาเป็นอย่างดี มันทั้งบีบ ทั้งรัด และคับแน่นจนแทบคลั่ง เขาเองก็แทบทนไม่ไหว ฟันคมขบลงที่ซอกคอขาว ดูดมันจนเป็นรอยสีกุหลาบ มิถุนาสะบัดหน้าเริ่ดขึ้นราวกับยินยอมให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ
เสียงครางหวานดังลั่นก้องทั่วห้องเล็กๆ ยิ่งมิถุนาครางดังเท่าไหร่ จอมทัพก็กระแทกกายสวนกลับไปถี่ยิบ จนกระทั่งกายบางกระตุก ปลดปล่อยทุกอยาดหยดรินรดบนพื้นกระเบื้องราคาแพง จอมทัพยิ้มกริ่ม เขาขยับกายเข้าออกเบาๆจนมิถุนาเสียววูบไปทั้งร่างทั้งๆที่ปลดปล่อยออกไปแล้วด้วยซ้ำ มาเฟียหนุ่มไม่ถอนแก่นกายออก เขายังไม่ถึงจุด จอมทัพหมุนให้ร่างแบบางหันกลับมาทั้งๆที่ร่างกายยังเชื่อมกัน สะโพกบางที่ถูกยกขึ้นทำให้มิถุนาจำต้องยกขาเกี่ยวสะโพกอีกฝ่ายเอาไว้ ดูเหมือนว่าของๆจอมทัพจะตื่นตัวกว่าเดิม เมื่อมันพองตัวขึ้นราวกับเจอของถูกใจ
“อา...” เสียงทุ้มครางต่ำ ค่อยๆจ้วงเข้าออกอีกครั้ง
มิถุนาเสียวแปลบไปทั่วร่าง เขาหลับตาลง ปล่อยให้อีกคนกระทำตามใจชอบ รสรักที่จอมทัพมอบให้ แก่นกายที่กระแทกเข้าไปย้ำๆ ช่องทางคับแคบราวกับยินดีจะรับมันเข้ามาไว้ทั้งหมด มิถุนาครางติดใบหูอีกฝ่าย ท่ายืนทำให้พวกเขาสัมผัสกันได้ลึกกว่าเดิม มาเฟียหนุ่มย้ำซ้ำๆที่จุดเดิมจนกายบางสะท้านไหว ไม่นานไปกว่านั้น เขาก็กระแทกตัวลึกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหลั่งเข้าไปด้านในด้วยความพึงพอใจ...
tbc.
-
โอ้ยกริ้ดตกใจ มาเช็คดูตอนเช้าแล้วเห็นน้องมิอัพ ขอไปอ่านก่อนนะจ๊ะ>__<!!!!
............................................
ทำไมจอมทัพถึงหมกมุ่นแต่เรื่องเซ็กส์ตลอด สงสารมิจัง อิจอมทัพมันหัวรุนแรง ระวังจะรู้ค่ามิเมื่อวันที่สายไปนะยะ เหอะๆๆๆ
สนุกมากกกกกกกกกกกกค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:pig4: :L2: :กอด1: :L2: :pig4:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: อ๊ากน้องมิมาต่อ
-
ถ้าจอมทัพอ่อนโยนกับหนูมินะ รับรองหนูมิหลงตายเลย
แค่นี้ยังเผลอตัวเผลอใจไปกับจอมทัพเลยอ่ะ ^^
ฉากที่หนูมิทำแผลให้นี่ มันเกือบจะดีล่ะ ถ้าไม่กัดกันซะก่อน 5555
-
ดีใจ มาเร็วกว่าที่บอกไว้อีก ขอบคุณค่ะ :กอด1: :กอด1:
ตอนนี้ ไม่มีไรจะเม้นท์นอกจาก อิตาจอมทับ เอ้ย ทัพ หื่นมากหื่นจริงไรจริง แถมหลงกระต่ายเข้าขั้นโคม่าแล้ว
-
:haun4: :haun4:
-
รักเจ๊มากที่สุด ขนาดมีประชุมยังมาอัพ จอมทัพปากแข็งหรือเกิน
-
จอมทัพ แกมันไอ้ฆาตรกร อั้ก!!! :jul1:
-
เสียเลือดกันแต่เช้าเลยทีเดียว หึหึ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ม่ะไหวๆๆๆๆ หมดแรงตามมิถุนาเรยยยยยยยยยยยยย 555
จอมทัพก้ออย่าใจร้ายกะมิถุนามากนักซิ สงสารมิถุนาบ้างงงงง...แต่ในห้องน้ำก้อมันส์ดี..อุ๊บส์!!!!! เค้าพูดไรออกปายยยยย
-
:m25: :m25: :m25:
:กอด1:ดีจัง ดีใจ :กอด1: ได้อ่านแต่เช้าๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pighaun:
-
เรียกเลือดกันเลยทีเดียว อิอิ :m25:
-
โอยยยยยยยยยยย ตื่นเช้ามาเปิดเข้ามาดูเจอเรื่องนี้อัพแต่เช้าเลย
อยากกรีดร้องง ดีใจมากค่า 555555
ชอบน้องมิมากกก หลงรักจอมทัพด้วย 55555
ได้อ่านเอ็นซีในห้องน้ำแต่เช้าเลยย คิคิคิ
เนื้อเรื่องสนุกกกขึ้นเื่รื่อยๆเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆๆเลยนะคะสำหรับนิยาย ชอบมากก จะรอติดตามต่อไปเรื่อยๆนะค๊าา
ปล.คนแต่งมาอัพไวดีจิงๆ ชอบค่าาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
ถ้าหนูมิท้องได้ีนี่ป่านนี้มีลูกสิบคนละมั้ง :hao3:
จอมทัพอ่อนโยนลงมาก แต่ก็ยังไม่ถึงที่สุด ระวังหนูมิหนีเน้อ :hao7:
-
ใจร้าย :sad4: รังแกน้องมิได้ไง :pighaun:
-
มาต่อแล้ววววววว :z1:
-
:กอด1: :pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:จะทำดีให้หูนมิหลงรักหน่อยก็ไม่ได้นะจอมทัพ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มิถุนาโดนจัดหนักตลอด
-
:pighaun:
-
เมื่อไหร่จะใจดีกับมิถุนาซักที รักมิถุนาให้มากๆๆ
อยากให้มิถุนาหายเศร้าเสียที
ปล. เรทสนุกดีนะค่ะ แต่บ่อยไปมันก็จะกลายเป็นนิยายประโลมโลก อยากอ่านในส่วนของความสัมพันธ์ที่คืบหน้ามากกว่าค่ะ
-
เอิ่มมม!! มันแบบ>< เขิลงะ
-
จอมทัพเบาๆ กะน้องมิหน่อยได้ม้ายยย :katai1:
-
อ๊ากกก ขอบคุณคนเขียนน่ะคร่าที่อุตส่าห์มาลงให้ :mew1:
-
มาต่อเร็วมากกกกก :impress2: ขอบคุณนะคะ ติดเรื่องนี้งอมแงม
ว่าแต่จุนเป็นใครหว่าาา :hao4:
-
เสียเลือดไปหลายไพน์ ใครก็ได้เอาเลือดมาส่งที
แอบมาก่อนเวลาด้วยอ่ะ
ของคุณมากนะคะ เฮ่อๆๆ ชอบอ่ะ :pighaun:
-
:haun4: :haun4:
ไม่ใช่แค่ มิ ที่จะขาดใจ เราก็จะขาดใจเหมือนกัน
เอร๊ยยยย เขินนนนนนนนนน :hao6:
-
กีสสสสสส
น้องมิมาแว้ววววววววว
เมื่อคืนเพิ่งได้อ่านตอนหก
มาอีกวันได้อ่านตอนเจ็ด
เย้ๆ :hao7:
-
คุณนักเขียน จับเนื้อเรื่องให้พลิกล็อค เอาแบบ มิถุนาท้องได้ไปเลย
ถ้าจะเยอะขนาดนี้ นู๋มิไม่ลูกสามก็ให้มันรู้ไป
พ่อคุณเล่นทุกท่า เอาทุกที่เลยอ่ะ
:heaven :heaven :heaven
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
เลือดหมดตัวกันเลยทีเดียว
-
แอร๊ย~~~ เค้าชอบเรื่องนี้ แบบว่าถ้าอีตาจอมรู้ตัวว่ารักน้องมิเมื่อไหร่ he คงจะกกทั้งวันทั้งคืน
เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็หนักละ =;= เหอ เหอ
ขอฟินล่วงหน้ารอละกันนะ คิ คิ
-
:haun4:
-
มิถุนาอย่างใจดีอ่ะ :katai2-1:
-
เมื่อไหร่จะหวานกันคู่นี้
คู่เจย์กับวิคเตอร์ก็น่าลุ้นมากๆ
-
:pig4:
ขอบคุรครับ
-
:haun4: กี้ดดดด เลือดหมดตัว
-
:katai1: :katai1:
-
ดีใจได้อ่านเรื่องนี้ตอนกลางสัปดาห์ เหมือนเป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นสัปดาห์ไปได้ (ก็เว่อร์ไป)
จอมทัพหื่นจริงๆ หนูมิจะช้ำหมดแล้ว
-
แกจะหื่นไปไหน!??
มาไม่ทันตอนเช้า..ตอนเย็นก็ได้บรรยากาศเหมือนกัน^^
-
กระต่ายน้อยช้ำไปหมดแล้ววว :m25:
-
งื้ออออออออ หวานปะแล่มๆ
เมื่อไหร่สองคนจะยอมใจอ่อนต่อกัน
อยากอ่านหวานๆกว่านี้จังค่า>< น่ารักกกกกก :-[
-
เป็นมาเฟียต้องหื่นนนนน :m25:
-
:o8:
-
:pighaun:
-
โอ่ย ย ย :m25:
-
จอมทัพ เริ่มรักแล้วสินะ
-
อ้อ สรปุคือ จอมทัพเบื่อบนเตียงเลยเปลี่ยนย้ายมา ในห้องน้ำในวันต่อมาแทน 55++
“เธออยากจะพูดอะไร"
“ผมเกลียดคุณ"
ไอ้ประโยคนี้ของน้องมิ เนี่ย เรียกว่าอ่อยนะคะ เพระา ร้อยทั้ิงร้อย สิ้นประโยคนี้ จะ....นะ
-
มิถุนามีแต่เสียก็จริงแต่เดี่ยวก็ได้อะไรตอบแทนคะ อย่างเช่นหัวใจจอมทัพอะไรแบบเนี่ยอะ อิอิ
ว่าแต่จุนเป็นใครนะ จอมทัพคงไม่ได้ซุกเด็กไว้นะ
-
:pighaun:
-
ตายคาอกจอมทัพพพพพ :m25:
จอมทัพเริ่มหลงเสน่ห์หนูมิกระต่ายน้อยอย่างหนักล่ะ :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :pig4: :L2:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
กว่าจะลงเอยกันน้องมิของฉันคงช้ำเสียก่อน
เพลาๆหน่อยเถิดพ่อมาเฟีย
-
จริงๆ น้องมิเป็นคนที่มีอะไรขัดแย้งในตัวเองเหมือนกันนะ
(เอ๊ะ...หรือว่าจริงๆแล้วมิเริ่มอะไรยังไงกับจอมทัพแล้ว...แอร๊ยยยยย มโนและฟินไปเอง...)
-
โธ่.............คิดว่าตอนนี้น้องมิจะรอดอยู่แล้วเชียว :ling1:
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ลุ้นให้นายเอกหนีรอดจากพระเอก แม้ซักคืนก็ยังดี 555
:pig4:
ขอบคุณคนแต่งครับ
-
อาทิตย์นี้ได้อ่าน 2 ตอนรวด เต็มอิ่มเลย
-
น่ารักจริงๆเลยตอนนี้
-
=,,,,,,,,,= น่ารักงี้อย่าดราม่าบ่อยเลยนะที่รัก
-
:oo1: บ่อยซะขนาดนี้ แถมไม่ใช้อุปกรณ์ป้องกันอีกต่างหาก
สักวันมิถุนาต้องท้องแน่ๆ กร๊ากกกกกก :hao3:
-
มาเฟียจอมทัพเค้ารู้จักคำว่าถุงยางมั้ยหนอ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากเห็นฉากนี้เป็นภาพเคลื่อนไหวแบบ สามมิติ
:hao6:
-
:กอด1: รักคนเขียนค่ะ
-
คุณจอมทัพคะ
จากใจเลยนะ
คุณหน่ะ ถ้าอยากได้ใจมิถุนา
ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา
บ้าง สักนิด ได้ไหมอ่ะ
ไม่อยากพาดราม่านะ
แต่สงสารใจมิถุนาจัง
บอบช้ำสุดๆ กลัวใจดวงน้อยๆแตกจังเลย~
-
จอมทัพไม่ถนอมมิเลย เอาแต่ใจจริงๆ
แล้ว จุน เป็นใคร ถ้าจะสำคัญ
-
เมื่อไหร่จะอ่อนโยนกับหนูมิซักที :katai1: :katai1:
-
ตัดกันแบบนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่า
ถนอมหนูมิบ้าง เดี๋ยวโอ้กอ้ากขึ้นมา จะแย่เอา
-
:z13:
-
อ่านตอนนี้แล้ว
:heaven
บวกและเป็ดแต่แอบ :z3:
ตอนต่อไปล่ะ
:katai1:
-
จอมทัพหื่นอะ :hao6: :hao6:
-
อยู่กับมาเฟียนี่เปลืองตัวจริงๆนะ
-
เพราะเป็นน้องมิสินะ อิคุณจอมทัพถึงได้หื่นเอาได้มิหยุดหย่อน
-
เรื่องนี้สนุกมากกกก
ติดตามด้วยคนนะ แม้มันจะช้าไปนิดนุง
-
ไม่......!!!!
คุณจอมทัพ ทำไมทำอย่างนี้หละ สงสารน้องมิจัง
-
:pighaun: :pighaun:
ปล.รับบริจาคเลือดด่วนค่ะ
-
อ่อนโยนเยอะๆหน่อยนะคะ คุณจอมทัพ
-
สนุกดีค่ะ เพ่ิงเข้ามาอ่าน น่าจะเปนโรแมนติก อิโรติกที่คงสนุกน่าดู ขออย่างเดียว อย่าหนีหายไปไหน เข้ามาบอกล่า อย่าหายไปเฉยๆเน้อ เห็นเปิดเรื่องไว้หลายเรื่องอยู่ กลัวจะหายเป็น กลายเป็นนิยายที่ไม่มาต่อให้จบจริ๊งๆ :mew6:
-
สนุกดีค่ะ เพ่ิงเข้ามาอ่าน น่าจะเปนโรแมนติก อิโรติกที่คงสนุกน่าดู ขออย่างเดียว อย่าหนีหายไปไหน เข้ามาบอกล่า อย่าหายไปเฉยๆเน้อ เห็นเปิดเรื่องไว้หลายเรื่องอยู่ กลัวจะหายเป็น กลายเป็นนิยายที่ไม่มาต่อให้จบจริ๊งๆ :mew6:
เราเขียนเรื่องเดียวนะคะ คือเรื่องนี้
สัญญาค่ะ เราจะต่อจนจบแน่ๆ
-
ตอนที่8 : ไฮเดรนเยีย
เช้าวันจันทร์ถัดมามิถุนาตื่นขึ้นมาในเวลาเดิม แต่กลับพบว่าคนที่ควรนอนอยู่ข้างๆกันไม่อยู่แล้ว
นายแบบหนุ่มไม่ได้ติดใจอะไร จอมทัพจะไปไหนก็ไปมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องปะทะฝีปากกันให้อารมณ์เสียแต่เช้า มาเฟียหนุ่มไม่เคยรู้สึกรู้สาอะไรนักหรอก มีแต่เขานี่แหละ ที่เต้นตามอารมณ์น่าหงุดหงิดใจไปเสียทุกครั้งและเป็นเดือดเป็นร้อนไปกับมัน
จอมทัพถือไพ่เหนือกว่า อันนั้นมิถุนารู้ดีอยู่แก่ใจ และเขาก็ไม่เคยคิดถึงเหตุผลการยอมตกเป็นทาสกามได้เลยแม้สักนิด คำว่าจำใจสามารถใช้กับสถานการณ์แบบนี้ได้ก็จริง แต่ลึกๆแล้วในใจกลับมีเหตุผลมากมายกว่านั้น มิถุนาไม่รู้ พยายามค้นหาแต่ก็ไม่เคยได้คำตอบ ทำให้บ่อยครั้งจำต้องจมจ่อมอยู่กับความรู้สึกกระดำกระด่างที่เกิดขึ้นในใจในทุกเวลา
มิถุนาจัดการอาบน้ำแต่งตัว จากนั้นก็เปิดประตูห้องนอนเดินลงไปยังชั้นล่าง กลิ่นกาแฟคั่วหอมๆลอยแตะจมูก นายแบบคนเก่งเอ่ยทักทายพ่อบ้านเจียงด้วยรอยยิ้ม ฝ่ายนั้นจัดโต๊ะอาหารรออยู่แล้ว มีข้าวต้มกับเป็ดย่างเนื้อแน่นและซุปมะระหน้าตาน่าทาน สักพักประตูเหล็กซึ่งเป็นปราการสำคัญของบริเวณส่วนตัวของมาเฟียหนุ่มก็เปิดออก พร้อมด้วยวิคเตอร์ที่เดินเข้ามาในชุดลำลองสบายๆ เขาเพิ่งเสร็จจากว่ายน้ำตอนเช้า
“อรุณสวัสดิ์ครับ"
“อรุณสวัสดิ์ครับวิคเตอร์ ทานข้าวเช้าด้วยกันไหม?” มิถุนาเอ่ยถาม แต่มือซ้ายกลับส่ายหัวดิก วิคเตอร์จัดการหาอะไรรองท้องจากในครัวชั้นล่างเรียบร้อยแล้วก่อนขึ้นมาที่นี่ เขาไม่คิดตีตนเสมอนาย แม้ว่าบ่อยครั้งที่จอมทัพจะชวนเขากับเจย์ร่วมวงทานอาหารแทบทุกมื้อก็ตามที
“วันนี้หยุดเหรอครับ?” มิถุนาเอ่ยถาม
“อ่า...ครับ แต่ผมก็ยังต้องดูแลคุณอยู่ดี"
“ลำบากคุณแย่" มิถุนาพึมพำเบาๆ
“อย่าเข้าใจผิดสิครับ ผมไม่ได้รำคาญใจเลยสักนิด ผมเต็มใจ เพียงแต่ว่านายท่านไม่อยู่วันนี้น่ะครับ" วิคเตอร์อธิบาย นายแบบหนุ่มทำเพียงแค่พยักหน้ารับ เขาไม่ยอมเอ่ยปากถามอะไรให้มากความ เดี๋ยวใครต่อใครจะกลายเป็นว่าเข้าใจผิดว่าเขาแคร์มาเฟียใจร้ายคนนั้น
“เจย์ล่ะครับ" มิถุนาเสตาหนี เอ่ยถามถึงอีกคนแทน
“ไปกับนายท่านครับ นายท่านมีธุระที่ญี่ปุ่น ออกเดินทางไปกันตั้งแต่ตีสาม แต่จะกลับมาคืนนี้เพราะมีงานเลี้ยงต่อ"
“ครับ" มิถุนาไหวไหล่ บาดแผลบนหน้าเขาเริ่มจางแล้วหลังจากใช้เวลารักษาตัวสองวันเต็มรวมถึงการที่มาเฟียหนุ่มตามนายแพทย์เฉพาะทางมาทำการรักษาถึงเซฟเฮ้าส์ แต่อย่างไรก็ออกไปทำงานไม่ได้อยู่ดี มิถุนาเลยได้แต่แกร่วอยู่ในเซฟเฮ้าส์ที่เปรียบเสมือนคุก มีโอกาสแค่โทรคุยกับเฌอปรางและตะวันที่มีงานแน่นเอียดแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น
“นายท่านจะให้คุณไปด้วยนะครับ" วิคเตอร์เอ่ยยิ้มๆ มิถุนาชะงักกึก
“ผม?” มิถุนาชี้ตัวเอง "ด้วยหน้าแบบนี้เนี่ยนะครับ?”
วิคเตอร์หลุดหัวเราะออกมานิดหน่อยกับใบหน้าเหรอหราของอีกฝ่าย "แผลจางมากแล้ว เมคอัพกลบก็คงมิดครับ เหมือนเจย์จะนัดช่างแต่งหน้ากับคอสตูมไว้ให้แล้ว"
“จะกลับกันมาทันเหรอครับ" มิถุนาว่าพลางตักข้าวต้มเข้าปาก ทำเป็นไม่ใส่ใจนัก ไปกลับญี่ปุ่นใช้เวลารวมๆเกือบสิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ
“ทันครับ นายท่านไปด้วยเครื่องบินส่วนตัว" พ่อบ้านเจียงตอบยิ้มๆ พลางชงชามะลิให้มิถุนา วิคเตอร์ที่นั่งตรงข้ามกันพยักหน้ารับ นายแบบหนุ่มชะงักกึก พลางนึกทึ่งกับสมบัติจำนวนมหาศาลของมาเฟีย
“อ้อ เหรอครับ"
“คุณอย่าคิดมากเลยครับ...นายท่านน่ะ ปากร้ายแต่ใจดีจะตายไป ท่านแสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่งนัก ผมเลี้ยงนายท่านมาตั้งแต่เด็ก เชื่อผมเถอะครับ" พ่อบ้านเจียงว่ายิ้มๆ
“ใจดีเหรอครับอาเจียง ให้ตายเถอะ" มิถุนาพรูลมหายใจอย่างหงุดหงิด "เขาน่ะ ทำร้ายจิตใจผมตลอดเวลา"
“ถ้านายท่านไม่สนใจคุณมิถุนาจริงๆ นายท่านเขาจะไม่ยุ่งหรอกครับ"
“......”
“นี่มันพฤติกรรมหวงของเฉยๆแหละครับ"
ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร ปรางแก้มใสของนายแบบคนเก่งถึงแดงเรื่อ มิถุนาไม่ต่อปากต่อคำเพิ่ม เขาก้มหน้าทานข้าวเช้าไปเงียบๆ
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้อยากไปนะครับคุณมิ แต่ไปเถอะครับ ไม่ใช่ว่าผมกลัวว่านายท่านจะไม่พอใจคุณอย่างเดียว แต่คุณควรไปเพื่อยืนยันฐานะของตัวเอง" พ่อบ้านเจียงเอ่ยยิ้มๆ
“ยังไงครับอาเจียง ผมกับเขา...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน" ใช่...มิถุนาเป็นแค่ของเล่น ทาสอารมณ์ รอวันที่อีกฝ่ายจะเบื่อและเขี่ยทิ้งไปก็เท่านั้นเอง
“แต่ผมไม่คิดแบบนั้นนะครับ"
“?”
“ตอนนี้มีแค่คุณกับนายท่านนั่นแหละ ที่คิดไม่เหมือนคนอื่นเขา"
มิถุนาจ้องใบหน้าผู้สูงวัยกว่านิ่ง ก่อนพรูลมหายใจออกมาเบาๆ "ต่อให้ใครจะคิดยังไง ผมก็เกลียดเขาอยู่ดีครับ อาเจียง"
การพักผ่อนอยู่เฉยๆตลอดทั้งวันเป็นเรื่องน่าเบื่อ แต่สำหรับมิถุนา เขาก็ไม่คิดว่าจะมีที่อื่นท่ีจะไปได้ ปกติแล้ววันเสาร์-อาทิตย์ ถ้าเขาไม่มีงาน จอมทัพมักจะลากเขาตามไปข้างนอกเสมอ เช่นการไปทานข้าวกลางวันกับคู่ค้า หรือไดรฟ์กอล์ฟกับลูกค้ารายใหญ่ มิถุนาไม่เข้าใจอยู่เสมอว่าเหตุใดมาเฟียหนุ่มถึงต้องให้เขาไปไหนมาไหนด้วยเช่นนี้
มิถุนากลับจากฟิตเนสชั้นล่างตอนเกือบเที่ยง วิคเตอร์แนะนำให้มิถุนาออกกำลังกายแบบคาดิโอผสมพิลาเต้เพราะเห็นว่ามิถุนาตัวบางเกินกว่าที่ควรจะเป็น ซึ่งเขาได้นัดครูสอนมาให้กับนายแบบหนุ่มเป็นพิเศษ จากนั้นเมื่อกลับขึ้นมาถึงห้องของจอมทัพ มิถุนาก็พบว่าอาเจียงรออยู่แล้วพร้อมด้วยอาหารกลางวัน เช่นเดียวกับวิคเตอร์ที่ขอตัวลงไปหาอะไรกินด้านล่าง มิถุนาจึงได้พูดคุยกับอาเจียงรวมถึงเมดสาวที่คอยดูแลเขาอยู่ตลอดเวลา อาเจียงเล่าให้ฟังถึงฮ่องกง บ้านเกิดของเขา เรื่องราวสมัยเด็ก จนกระทั่งได้เข้ามาทำงานให้ตระกูลหวังและเลี้ยงดูทายาทอย่างจอมทัพให้เติบโตสมเป็นชายชาตรี
มิถุนาฟังไปเงียบๆ เขาชอบฟังพ่อบ้านเจียงเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้เสมอๆ ไม่น่าแปลกใจหรอกว่าทำไมจอมทัพถึงได้เป็นบุรุษผู้สมบูรณ์แบบ อาเจียงนี่เองที่เป็นคนคอยผลักดันสิ่งต่างๆให้กับมาเฟียหนุ่ม พ่อบ้านเจียงยังบอกถึงเหตุผลที่จอมทัพต้องสวมหน้ากากคนใจร้ายหรือมาเฟียเลือดเย็น เขาบอกกับมิถุนาว่าจริงๆแล้วคนเราไม่ได้มีทางเลือกมาก แม้กระทั่งคนๆนั้นคือจอมทัพ หน้าที่ กรอบสังคม และความกตัญญู สามสิ่งที่คือตัวแปรหล่อหลอมให้จอมทัพกลายเป็นจอมทัพอย่างทุกวันนี้ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เราก็ควรที่จะเคารพการตัดสินใจของใครคนหนึ่ง ซึ่งเป็นบุคคลที่มีบุญคุณต่อเรา แม้ว่าสิ่งเหล่านั้นจะถูกหรือผิดก็ตาม
อาเจียงก็เช่นกัน การรับใช้มาเฟียอาจจะถือว่าเป็นเรื่องผิด แต่บุญคุณคนก็หล่อหลอมให้เขาเป็นคนได้ในทุกวันนี้ ตอนเด็กๆจอมทัพก็เคยตั้งคำถามกับสิ่งที่พ่อทำ ทั้งไม่เห็นด้วย ขัดขืน และพยายามหลีกหนี แต่เมื่อโตขึ้น สักวันหนึ่ง ความตั้งใจแน่วแน่ว่าอยากจะเป็นวีรชน อยากมีชีวิตเป็นของตนเองก็ถูกกรอบต่างๆบีบคั้นและทำลายลง จอมทัพไม่ตั้งคำถามอีกแล้ว ชีวิตของเขามีเพียงแค่พ่อเท่านั้นที่เขาจะรักได้แบบไม่มีเงื่อนไข ความกตัญญูนี่แหละ คือดาบสองคมตัวจริงสำหรับมาเฟียหนุ่ม
โลกนี้ไม่มีสีขาวหรือสีดำ มีเพียงสีเทาเท่านั้น...นี่คือสิ่งที่อาเจียงบอกกับเขา
และโลกใบนี้ก็ยังกว้างใหญ่สำหรับคนทุกคน เพราะฉะนั้นบางที คำถามที่มิถุนาตั้งขึ้น ก็ไม่มีคำตอบเสมอไป นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว...
ฝนตก ........ทั้งๆที่เขาเกลียดฝนแต่ก็เต็มใจที่จะย่ำผ่านน้ำเฉอะแฉะพวกนั้นโดยไม่ปริปากบ่น บ่ายโมงแล้ว เขามีเวลาทำธุระสำคัญของเขาไม่เกินหนึ่งชั่วโมง ที่จริงแล้วฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูแห่งหน้ากาก ผู้คนมากมายสวมหน้ากากปิดจมูกป้องกันอาการแพ้จากเกสรดอกไม้ท่ีปลิวว่อน จอมทัพเองก็ไม่ถูกกับพวกมันมากนัก และยังเป็นฤดูแห่งความแปรปรวนทางอากาศ เกียวโตในวันนี้สภาพอากาศไม่ค่อยดีนัก ท้องฟ้าปิดสนิท เหมือนไม่เป็นใจให้เขามาเยี่ยมเยียนคนคนนั้น ไม่สดใสเหมือนวันวานที่เขาเคยมาเหยียบย่างกับใครอีกคน เขาเองก็ไม่ได้เตรียมใจที่จะมาเจอฝนที่ตกกระหน่ำขนาดนี้...ฝนนั้นนำพาความยินดีมาให้เขา ทั้งยังพรากบางสิ่งที่ไม่มีวันหวนกลับไปจากเขา...
วันแรกที่เขาได้เจอทาเคยามะ จุน ก็คือวันที่ฝนตกกระหน่ำแบบนี้เช่นกัน...
ในมือของเขามีช่อดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ จอมทัพเดินนำทัพลูกน้องรวมถึงเจย์ไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย นี่เป็นปีที่เจ็ดแล้วกับการจากไปของจุน เหมือนที่เขาว่า คนตายไม่เจ็บหรอก คนที่เหลืออยู่ที่นี่ แค่หายใจยังทำลำบาก
จุนเป็นคนสอนให้เขาเรียนรู้ว่า การเป็นมาเฟียไม่ควรมีหัวใจ จริงๆจุนบอกเขาก่อนหน้านั้น แต่ที่จริงที่สุดแล้วนั้น คือการที่ทั้งจุนและจอมทัพต่างรู้ดีและทำไม่ได้ จุน ในฐานะลูกชายของยากูซ่าพรรคใหญ่ในเกียวโต และจอมทัพ ทายาทของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งฮ่องกง การฝากหัวใจไว้กับกันและกันช่างเป็นเรื่องน่าขัน รู้เช่นนั้นแต่ก็ยังทำ...
จุนคือคนที่จอมทัพยอมรับว่าเขาตกหลุมรักอย่างไม่มีเงื่อนไข จอมทัพยินดีกับการตกหลุมรักครั้งนั้น เพราะเขาในวันนี้คงไม่สามารถรักใครได้เหมือนวันก่อนอีกแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นเหมือนเรื่องตลกที่ขำไม่ออกก็ตามที...แต่แล้ววันหนึ่งฝนก็พาจุนจากเขาไป เหลือเพียงคราบน้ำตาของคนที่เหลือ จอมทัพไม่เคยนึกถึงวันที่เขาจะไม่มีจุนอีกต่อไป วันนั้น จอมทัพได้เรียนรู้ว่าไม่มีสิ่งใดที่เขาสามารถครอบครองได้ตลอดกาล การถอดหัวใจทิ้งไว้ไกลๆตัว ทำเหมือนไม่มีมันจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า
แน่นอนว่าวันเวลาผ่านไป บาดแผลในใจก็ถูกเยียวยาไปด้วย จากรัก เปลี่ยนเป็นเพียงแค่คิดถึง จอมทัพไม่เคยรักใครอีกเลย เอาเป็นว่าเขาเคยเชื่อเช่นนั้น...เพราะตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจอะไรมากเท่าแต่ก่อนอีกแล้ว...
รองเท้าหนังสีดำราคาแพงหยุดลงตรงหน้าหลุมศพที่เขามาเป็นประจำทุกปี ช่อดอกไม้หลายช่อที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้านั้น แสดงว่ามีคนมาเยี่ยมจุนแล้วหลายคน และคงกลับไปแล้วเพราะฝนที่ตกกระหน่ำลงมา จอมทัพในโค้ทกันฝนสีดำสนิทยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หน้าป้ายที่สลักชื่อของใครบางคน
เหตุผลที่จอมทัพยังมาหาจุนทุกปีนั้น เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มแรกที่จุนมอบให้ในบาร์เล็กๆในนิวยอร์คกระมัง ฝนนำพาพวกเขามาเจอกัน หากวันนั้นจอมทัพไม่ชวนเพื่อนสนิทเข้าไปหลบฝนในนั้น เขาก็คงไม่ต้องเจอจุน ไม่ต้องตกหลุมรักรอยยิ้มนั้น...รอยยิ้มแรกมักสวยงามเสมอ มีคนเคยบอกเอาไว้
ผิดกับใครอีกคนที่ไม่เคยยิ้มให้เขาเลย...ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างเวลาที่ไม่มีเขาใจร้ายใส่ พอนึกถึงจอมทัพก็นึกหงุดหงิดใจในตัวเอง เขาแคร์หมอนั่นมากไปหรือเปล่า ถ้าจุนรู้ จุนจะน้อยใจไหมนะ? อย่างไรก็ตามจุนก็ยังอยู่ในใจของเขาเสมอแม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดออกไปให้ใครฟัง จอมทัพไม่อยากให้ใครได้รู้ว่าเขามีมุมนี้ แค่จุนรู้จักเขาคนเดียวก็พอแล้ว...
เขาค่อยๆย่อตัวลงช้าๆ วางช่อดอกลิลลี่ลงไป เขาเคยให้ดอกลิลลี่จุนเมื่อครั้งที่ตามจุนกลับมาเกียวโต จุนยิ้ม เขาชอบรอยยิ้มจุนมากที่สุด...มือหนาลูบไล้ไปบนสลักอักษรอย่างเบามือ ก่อนพึมพำอะไรบางอย่าง หวังจะให้เขาและจุนได้ยินเพียงแค่สองคน
“I miss you”
มาเฟียหนุ่มยืนจ้องมองป้ายสลักแผ่นนั้นเงียบๆ หวังว่าจุนจะชอบดอกไม้ของเขา แต่เขานี่สิ กลับไม่ชอบดอกลิลลี่เหมือนเดิมแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ปีหน้าเขาจะหาดอกไม้ชนิดใหม่มาฝากจุน
จอมทัพเคยบอกว่าชอบรอยยิ้มของจุนมากที่สุด แต่จู่ๆ มันก็ถูกซ้อนทัพด้วยใบหน้าบึ้งตึงของใครบางคนกับริมฝีปากเชิดรั้น รังแต่ให้เขากลับไปยังแผ่นดินอันแสนอบอุ่นของประเทศไทย
จอมทัพยืนเงียบ...นึกขอโทษจุนอยู่ในใจเบาๆ
“นายท่านครับ กัปตันบอกว่าพายุสงบแล้ว สามารถนำเครื่องบินขึ้นได้แล้วครับ"
เจย์เอ่ยปากขึ้น พยายามไม่ให้รบกวนเวลาของผู้เป็นนายให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จู่ๆจอมทัพก็รู้สึกได้ถึงฝนที่สร่างซาลง คงเหมือนชีวิตคนกระมัง...มีขึ้น มีลง มีแสงแดด มีพายุฝน มีทุกข์ และมีสุข
“งั้นเรากลับกันเถอะ"
และชีวิตของเขาต้องเดินต่อไป ผิดกับใครอีกคนที่นอนหลับอย่างมีความสุขไปตลอดกาลแล้ว จุนไม่อยู่แล้ว จอมทัพแค่หวังว่าจะมีใครสักคนรอเขากลับไปหาอยู่ แม้ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม
มิถุนาอยู่คนเดียวภายในห้องกว้างหลังจากอาเจียงและเมดสาวออกไปแล้ว ตอนบ่ายคือช่วงเวลาพักผ่อนสำหรับเขา มิถุนาแง้มม่านออกเล็กน้อยเพื่อให้แสงแดดลอดผ่านเข้ามาได้บ้าง เขาเอนตัวบนเตียง อ่านหนังสือที่เจย์แนะนำ มิถุนาเรียนด้านภาษามา ดังนั้นเขาจึงชอบอ่านหนังสือแทบทุกประเภท หากเขาไม่ได้งานนายแบบ เขาคงไปทำงานด้านภาษาอย่างเต็มตัวเป็นแน่ อ่านหนังสือได้สักพัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศดีเกินไปหรือกินอิ่มจนเกินไป มิถุนาจึงหาววอดเช่นนี้ ไม่ทันไรก็ฟุบหลับไปกับที่นอนนุ่มๆเสียแล้ว...
กว่าจะตื่นขึ้นมาก็สี่โมงกว่า มิถุนาถอนหายใจเบาๆทั้งๆที่ยังมึนอยู่ แสงแดดสีส้มจัดส่องผ่านช่องว่างของม่านที่เปิดออก นี่แหละที่เขาเรียกว่านอนทับตะวัน แม่ของเขาบอกบ่อยๆว่านอนแบบนี้จะทำให้ปวดตัว ตื่นมาซึมเศร้าและจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก มิถุนาไม่ค่อยได้นอนกลางวันเท่าไหร่นักเพราะเขาไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก มือบางปิดหนังสือลง ก่อนตัดสินใจอาบน้ำเพราะอีกไม่นานจอมทัพคงกลับมาและเขาต้องโดนบังคับให้ออกไปไหนต่อไปตามแต่อีกฝ่ายจะบังคับ
มิถุนายิ้มได้อีกครั้งเมื่อเข้ามาในห้องน้ำแล้วพบว่าอ่างจากุชชี่ถูกเปิดน้ำจนเต็มและถูกโรยผงอาบน้ำกลิ่นลาเวนเดอร์จนหอมฟุ้ง นึกขอบคุณพ่อบ้านเจียงในใจที่ใส่ใจเขามากเสียขนาดนี้ มิถุนาลงไปแช่ตัวเป็นชั่วโมง ก่อนที่จะลุกขึ้นมาสวมชุดคลุมอาบน้ำ เป็นเวลาเดียวกับที่พ่อบ้านเจียงเดินเข้ามาตามให้ไปแต่งตัว
มิถุนารู้สึกสนุกราวกับตนเองอยู่หลังเวที เมื่อพ่อบ้านเจียงเปลี่ยนห้องนั่งเล่นของจอมทัพให้กลายเป็นห้องแต่งตัว ด้วยทัพช่างแต่งหน้า ช่างทำผม และฝ่ายคอสตูมเกือบสิบคน พร้อมทั้งนำอาหารประเภทค็อกเทลเล็กๆมาให้เขาทานรองท้องรอเวลาที่ใครอีกคนจะกลับมา มิถุนารู้สึกโกรธตัวเองที่รู้สึกไปเองว่าวันนี้มันค่อนข้างว่างเปล่าเมื่อไม่มีใครอีกคนมาคอยบังคับ ดุว่า และเอาแต่ใจให้เขาต้องหงุดหงิดใจ
ผมประบ่าของเขาถูกไดร์ตรงพร้อมมัดเป็นหางม้าเล็กๆและผูกโบว์สีฟ้าเอาไว้ มิถุนาสวมเชิ้ตสีฟ้าอ่อนสดใส สูทสีไข่ไก่ และกางเกงผ้าสีขาว ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มสีสันเล็กน้อยแต่ไม่ให้ดูเกินความเป็นผู้ชาย เขานึกขอบคุณอาเจียงที่เคารพความเป็นเพศชายของเขา หลายครั้งที่มิถุนาถูกบังคับให้ออกงานสังคมด้วยชุดแต่งกายของผู้หญิง เขาไม่ได้รังเกียจหรอกนะ นั่นคืองานที่เขาจำเป็นต้องทำ บางครั้งเขาก็ตะขิดตะขวงใจกับสายตาของบางคนที่มองมาอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่จริงๆแล้วบางคนแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขาเป็นเพศอะไรกันแน่
กว่ามิถุนาจะแต่งตัวเสร็จก็เกือบหกโมงแล้ว วิคเตอร์เดินกลับเข้ามาพร้อมสูทเต็มยศหลังจากสวมชุดลำลองมาทั้งวัน บอกกับมิถุนาว่าอีกสักพักจอมทัพจะกลับมาถึง มิถุนาพยักหน้ารับแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร วิคเตอร์ขอตัวไปเช็คยานพาหนะและให้มิถุนาพักผ่อนตามสบาย นายแบบหนุ่มจึงเดินกลับเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับอ่านหนังสือฆ่าเวลา
แสงจากภายนอกเริ่มอ่อนลงจนมิถุนาเริ่มตาพร่า เขาจึงคั่นหน้าหนังสือไว้ก่อน กายบางบิดขี้เกียจก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกรอบรูปเล็กๆที่วางอยู่บนหัวเตียง เอาจริงๆตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่ได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว เขายังไม่มีโอกาสได้สำรวจห้องนอนของมาเฟียหนุ่มอย่างถี่ถ้วนเลยด้วยซ้ำ แต่รูปใบนี้คือสิ่งที่เขาเห็นอยู่ทุกๆวัน จอมทัพไม่เคยพูดถึงครอบครัว แต่มิถุนาก็เคยได้ยินมาว่าแม่ของเขาเสียไปแล้ว ดังนั้นรูปถ่ายใบนี้อาจจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่เป็นความทรงจำแสนมีค่าของมาเฟียหนุ่ม
มือบางประคองกรอบรูปเอาไว้ก่อนพินิศมันอย่างละเอียด จอมทัพตอนเด็กๆก็เหมือนเด็กทั่วไป มีความสุขอยู่ในอ้อมกอดแม่ ยิ้มให้กับกล้องถ่ายรูป โดยคนถ่ายภาพน่าจะเป็นพ่อของเขา
ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ มิถุนาค่อยๆพลิกด้านหลังของกรอบรูปก่อนแกะมันออกช้าๆ มือบางเลื่อนใบภาพถ่ายให้หลุดออกมา ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อไม่ได้มีเพียงรูปถ่ายใบเดียวที่หลุดลงมา แต่กลับมีอีกใบหนึ่งติดมาด้วย ท่ามกลางความประหลาดใจ ก่อนที่สมองจะได้ทันประมวลผลอะไร มิถุนาก็พลิกรูปอีกหนึ่งใบนั้นขึ้นมาเสียแล้ว...
เขานิ่งอึ้งด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่าง แทบขยับตัวไม่ได้ เหมือนความรู้สึกทุกความรู้สึกแล่นขึ้นมาเบียดจุกกันอยู่ที่อก ภาพของจอมทัพกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีใบหน้าหวานกระจ่าง ดวงตากลมโต รอยยิ้มที่สวยมากจนแทบละสายตาไปไหนไม่ได้ ภาพถ่ายคู่ของคนทั้งสองที่แนบใบหน้าติดกัน ต่างคนต่างยิ้มให้กล้อง คนกดชัตเตอร์คงเป็นคนตัวเล็กในภาพ ในภาพจอมทัพยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มให้กับเขา ชั่ววูบหนึ่งมิถุนารู้สึกได้ถึงความน้อยใจที่แล่นปราดขึ้นมา แต่แวบเดียวก็หายไป
ด้านหลังภาพเขียนว่า 2004, Macau รูปใบนี้ผ่านมาตั้งเก้าปีแล้ว นายแบบหนุ่มเก็บความสงสัยกลับเข้าไปไว้ในใจก่อนเก็บรูปเข้ากรอบให้เรียบร้อย นึกถึงคำของเจย์ที่บอกว่าจอมทัพเคยรู้สึกรักใครสักคนจริงๆ มิถุนาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เขารู้ทันทีว่านี่คือคนรักของจอมทัพ แล้วคนๆนี้อยู่ที่ไหน...ถ้าตอนนี้จอมทัพยังรักเขาอยู่ ทำไมเขาถึงต้องแยกจากกัน...
คิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา รังแต่จะหงุดหงิดใจ มิถุนาเดินกลับเข้าไปยังห้องแต่งตัวเพื่อสำรวจความเรียบร้อยของตนเอง เงากระจกสะท้อนภาพของตนเอง ชั่ววูบหนึ่งเขาคิดว่าตนเองเข้มแข็ง แต่สักพักไหล่บางก็ลู่ลงเมื่อคิดได้ว่าตัวเองไม่ได้เข้มแข็งอะไรเลยสักนิด ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนค่อยๆละออกมาจากหน้าบานกระจก แต่ถอยหลังได้เพียงแค่สามก้าว ก็ต้องสะดุด เมื่อแผ่นหลังปะทะเข้ากับแผ่นอกของใครบางคนเข้า
มิถุนาหันขวับกลับไปมองก่อนเบิกตากว้าง เป็นมาเฟียหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า จอมทัพเลิกคิ้วเล็กน้อยกับท่าทางของมิถุนา นั้นทำให้นายแบบหนุ่มค่อยๆละถอยออกมาก่อนเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย
“คะ...คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
“เมื่อกี้นี้ ฉันว่าฉันก็เดินปกตินะ ไม่ได้ย่องเข้ามา นายไม่ได้ยินเสียงได้ยังไงกัน?”
“......” คนตัวบางเม้มปากจนแทบเป็นเส้นตรง ไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไป เขาทำท่าจะเดินผ่านจอมทัพไปด้านนอก แต่ฝ่ามือหนากลับรั้งร่างเอาไว้
“เดี๋ยว ช่วยฉันแต่งตัวก่อน จะสายแล้ว"
“คุณก็จัดการเองสิ" มิถุนาบอกอย่างไม่ไยดี ไม่รู้ทำไมวันนี้เขาทำตัวพยศนัก
จอมทัพถอนหายใจออกมาเบาๆ "เป็นอะไรไปอีก?”
“เปล่า"
“เร็วเถอะ เดี๋ยวไปไม่ทัน" จอมทัพไม่พูดอะไร และมิถุนาก็จำใจช่วยจนได้ กายบางก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้าตู้ที่แขวนสูทเต็มไปหมดก่อนเลือกสูทสีเบจออกมาตัวหนึ่งพร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีดำสำหรับใส่ด้านใน และกางเกงสีเบจเดียวกันที่เข้าคู่กัน จอมทัพจัดการปลดเนคไทด์ออกแล้วถอดสูท ก่อนจะดึงอะไรบางอย่างออกมาจากด้านในของสูท แล้วยื่นให้กับมิถุนาตรงหน้า
ดวงตากลมโตเหลือบมองอย่างไม่เข้าใจ พร้อมทั้งขมวดคิ้วมุ่น
“อะไร?”
“ไฮเดรนเยีย"
ช่อดอกไฮเดรนเยียสีฟ้าอมม่วงที่ถูกจัดไว้เรียบๆด้วยการผูกริบบิ้นสีฟ้าพาสเทลอันหนึ่งถูกยื่นให้กับนายแบบคนสวย มิถุนานิ่งอึ้ง ไม่รู้จะว่ารู้สึกอย่างไรดี เขากำมือแน่น ไม่รับมันมาไว้ในมือ
“ให้ผมทำไม?” เสียงหวานเอ่ยถาม
“หรือนายจะไม่เอา" ประโยคยอกย้อนทำเอานายแบบคนเก่งชักสีหน้า
“ไม่ต้องมาทำดีกับผมก็ได้ ยังไงผมก็เกลียดคุณอยู่ดี"
“งั้นฉันทิ้งนะ" จอมทัพจะทำเช่นนั้นจริงๆ แต่มิถุนากลับรั้งมือใหญ่เอาไว้
“จะบ้าหรือไง สงสารดอกไม้มันบ้างไหม มันไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ" ใช่...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมยิ่งเกลียดคุณมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งสับสนในตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
“งั้นก็เอาไปสิ"
มิถุนามองจอมทัพด้วยสายตาไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่นัก แต่ก็รับดอกไฮเดรนเยียมาไว้ในมือก่อนวางมันลงบนตู้กระจกแถวๆนั้น
ถ้าใครสักคนจะรู้ความหมายของมันสักนิด...
-
เหมือนทุกครั้งที่จอมทัพจะรั้งกายบางไว้แนบตัวเมื่อออกสู่ที่สาธารณะ แสงแฟลชที่สาดเข้าใส่เวลาคนทั้งคู่ปรากฏตัวพร้อมกันนั้นก็ไม่เคยลดจำนวนลงไป กลับแต่จะเพิ่มขึ้น เพราะข่าวของทั้งคู่นั้นขายได้เสียยิ่งกว่าข่าวการแต่งงานของนางเอกคนดังเสียอีก
วิคเตอร์และเจย์สวมชุดสูทปกติและคอยอารักขาเจ้านายอยู่ด้านหลังพร้อมกองทัพบอร์ดี้การ์ดเกือบสิบนาย วันนี้เป็นงานเลี้ยงสมาคมผู้ลงทุนอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศไทย ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่จะเห็นว่ามีบอร์ดี้การ์ดหลายคนเดินว่อนไปมาอยู่ในงาน เพราะมีทั้งมิตรและศัตรู มิถุนาไม่เคยมางานเช่นนี้ ดังนั้นสัญชาติญาณจึงบอกว่าอย่าห่างจอมทัพจะเป็นการดีที่สุด เช่นเดียวกับที่จอมทัพบอกว่าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว เพราะมิถุนาไม่มีทางดูออกว่าใครหวังดีหรือประสงค์ร้ายต่อตนเองอย่างแน่นอน
มีนักธุรกิจที่คุ้นหน้าคุ้นตาในวงสังคมหลายคนเข้าร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ รูปแบบงานเลี้ยงเป็นแบบค็อกเทลจึงไม่มีโต๊ะรับรองสำหรับให้นั่งสนทนาไปและคุยไป จึงได้เห็นว่ามีนักธุรกิจมากมายเดินเข้ามาทักทายและละออกไปทักทายคนใหม่ๆเรื่อยๆ เช่นเดียวกับมาเฟียหนุ่มที่ดูจะเป็นที่สนใจของคนอื่นๆมากพอดู เพราะตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในงาน ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายตั้งแต่เริ่ม
มาดนักธุรกิจของจอมทัพนั้นทำให้มิถุนารู้สึกทึ่งในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จอมทัพยิ้มบางๆให้กับทุกคนที่เข้ามาและทักทายทุกคนที่เขาเคยพูดคุย ดูท่าที่เจย์บอกว่าจอมทัพคือนักธุรกิจที่ฉลาดเป็นกรดดูท่าว่าจะจริง ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร ผลประโยชน์ร่วมกันคือเป้าหมายสูงสุดในการทำธุรกิจ
ระหว่างที่จอมทัพกำลังเจรจาธุรกิจ เจย์ก็ชวนมิถุนาไปหาอะไรรับประทานรอบๆงานเลี้ยง เพราะคิดว่านายแบบหนุ่มคงเบื่อกับบทสนทนาที่ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่นัก มิถุนาจึงเดินตามเจย์ไปแต่โดยดีโดยที่เจย์ไม่ลืมที่จะบอกวิคเตอร์เอาไว้ว่าจะไปไหน ระหว่างทางเจย์ก็อธิบายถึงรูปแบบงานของมาเฟียหนุ่มคร่าวๆ รวมถึงนักลงทุนรายอื่นๆที่ทั้งเป็นมิตรและเป็นศัตรูกับเจ้านายของตนเอง
“แล้วเขาศัตรูเยอะขนาดนี้ ไม่เคยโดนตลบหลังบ้างเหรอครับ?” มิถุนาโพล่งถามขึ้นมาระหว่างเลือกแซนด์วิชหน้าตาน่าทาน เจย์พยักหน้าเบาๆ
“มีสิครับ เยอะแยะจะตาย ตั้งแต่โดนเผาโกดัง โดนใส่ร้ายจนชาวบ้านประท้วง ลูกน้องเราโดนทำร้ายก็มี"
“แล้วจะสร้างความสำเร็จไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะครับ แค่ที่มีก็ใช้ไม่หมดแล้วไม่ใช่หรือไง?” มิถุนาถามเรียบๆ เจย์ชะงัก เพราะเขาไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไรดี มือขวาจึงเปลี่ยนเรื่องแทน
“ผมไปเอาเครื่องดื่มให้ ทานม็อกเทลแล้วกันนะครับ"
“ครับ ขอบคุณคุณเจย์มากนะครับ" มิถุนาพยักหน้ารับก่อนยืนจ้องมองอาหารตรงหน้าที่วางเรียงรายอย่างรู้สึกสนอกสนใจ ระหว่างที่กำลังตัดสินใจเลือกอยู่นั้น ใครบางคนก็เดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหลังเขา พร้อมเอ่ยทักทายออกมา
“สวัสดีครับ"
“อ๊ะ ขอโทษครับ" มิถุนาชะงัก นึกว่าตนเองยืนบังทัศนวิสัยของอีกฝ่าย แต่กลับกัน ทันทีที่เขาหมุนตัวกลับมา เขาก็เห็นชายหนุ่มใบหน้าคมคนหนึ่งยืนอยู่พร้อมกับรอยยิ้ม เขาเป็นผู้ชายร่างสูง ใบหน้าคมเหมือนแขกขาวผสมยุโรป แต่งกายดูดีมีรสนิยม ท่าทางอัธยาศัยดีและดูเจ้าชู้
มิถุนาถอยหลังทันที
“ผมรบกวนหรือเปล่าครับ...เอ่อ คุณ...”
“ไม่ครับ...ผมมิถุนา" ร่างบางบอกออกไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก พยายามสอดสายตามองหาใครสักคนหนึ่ง
“ผมอาเมนครับ...คุณมิถุนาที่เป็นนายแบบใช่ไหมครับ"
“อ่า ครับ"
“โอ...ผมได้ยินชื่อคุณมากสักพักแล้ว เขาลือกันว่าคุณสวยมาก เท่าที่ผมเห็นนี่เหมือนท่าจะจริงนะครับ" ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มที่มิถุนารู้สึกว่ามันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด "แต่น่าเสียดายที่คุณเป็นของคุณจอมทัพไปเสียแล้ว"
นายแบบคนสวยสะดุ้งวูบทันทีเมื่ออีกฝ่ายยื่นมือมาแตะแก้มเขาเบาๆ มิถุนาถอยกรูดพร้อมทั้งปัดมืออีกฝ่ายออก เขารู้สึกกลัวขึ้นมาในใจพร้อมนึกโมโหที่จอมทัพไม่ไยดีเขาเลยสักนิด แต่ไม่ทันไร เขาก็ถูกกระชากอย่างแรงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน พร้อมกับวิคเตอร์ที่แทรกตัวเข้ามาขวางแทบจะทันที มิถุนาเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าเป็นจอมทัพนั่นเองที่จ้องมองมาอย่างไม่พอใจ
“อ้าว...สวัสดีครับคุณจอมทัพ" อาเมนยิ้มยียวน เขาละมือออกไปทันทีที่วิคเตอร์ยกมือขึ้นกันเอาไว้ จอมทัพไม่ยอมให้มิถุนาห่างตัวแม้นิดเดียว พร้อมกันนั้น เจย์ก็สาวเท้าเดินเข้ามาไวๆเช่นกัน
รู้ตัวอีกที รอบตัวเขาก็เต็มไปด้วยชายชุดดำ ทั้งบอร์ดี้การ์ดฝ่ายจอมทัพ และบอร์ดี้การ์ดฝ่ายอาเมนที่เดินเข้ามาแทบจะทันทีที่ฝ่ายจอมทัพล่วงล้ำเข้ามา
“มีอะไรกับคนของผมรึเปล่า คุณอาเมน?” จอมทัพเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดกระชาก แลดูไม่เป็นมิตร และมิถุนาก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะเป็นมิตรทางธุรกิจกันเลยสักนิดเดียว
“เปล่าหรอกครับ อย่าหวงไปหน่อยเลย ผมแค่เข้ามาทักทาย เห็นว่าคุณมิถุนาเธอน่ารักดี"
“ระวังคำพูดด้วยครับ" เจย์ชักสีหน้า พร้อมกับวิคเตอร์ที่ยกมือกันคู่หูไว้ไม่ให้วู่วามเกินกว่าเหตุ
“โอ้โห ลูกน้องคุณดุใช่เล่นนะครับคุณจอมทัพ"
“ปกติลูกน้องของผมสุภาพเสมอกับคนมีมารยาท" จอมทัพจ้องอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ "คุณคงเป็นกรณียกเว้นมั้งครับ"
ชายร่างสูงชักสีหน้าทันทีที่จอมทัพพูดจบ แต่แทนที่จะตอกกลับ เขากลับสูดหายใจและเปลี่ยนสีหน้าราวกับเป็นคนละคน "งั้นมั้งครับ ไม่เป็นไร ลูกน้องคุณคงไม่ชอบผมหรอก แต่ผมยืนยันจริงๆนะว่าคู่ควงคนล่าสุดของคุณนี่สวยจริงๆ"
“ไม่ใช่คู่ควง" จอมทัพแทรกขึ้นแทบจะทันที ทำเอามิถุนาเหลือบมองใบหน้านิ่งๆของอีกคนอย่างไม่เชื่อสายตา
“ฮ่าๆ ผมคงเข้าใจผิดไป...ได้ข่าวว่าคุณจะเปิดคาสิโนใหม่ที่บริเวณสามเหลี่ยมทองคำ เป็นเรื่องน่ายินดีนะครับ สักวัน...” อาเมนมองมาเฟียหนุ่มด้วยสายตายียวน ก่อนเหลือบมองมิถุนาด้วยแววตาปรารถนาจนนายแบบหนุ่มนึกกลัวขึ้นมาจับใจ มันน่าขยะแขยงกว่าที่จอมทัพมองเขาในวันแรกที่เจอกันเป็นร้อยเท่าพันเท่า "เราคงได้ใช้อะไรร่วมกัน ผมหมายถึง...ใช้กำไรร่วมกันน่ะครับ"
มาเฟียหนุ่มฟังแล้วเส้นเลือดกระตุกแทบจะทันที เขารั้งเอวมิถุนาแน่นขึ้นอีกจนอีกฝ่ายชักจะเจ็บ "ผมไม่มีความคิดจะทำโครงการร่วมกันคุณครับ คุณอาเมน ขอตัว" จอมทัพไม่รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ เขาหมุนตัวเดินออกมาพร้อมกับมิถุนาในอ้อมแขนแทบจะทันที วิคเตอร์ยืนรอดูแลความปลอดภัยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเดินตามออกมา มิถุนาเหลือบกลับไปมองพร้อมกับขนลุกไปทั่วทั้งร่างกับสายตาที่อีกฝ่ายจ้องมองมา
จอมทัพฉุนเฉียวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเดินดุ่มๆออกไปพร้อมกับมิถุนาและทัพบอร์ดี้การ์ดอย่างไม่สนใจใครหน้าไหน งานเลี้ยงเพื่อผลประโยชน์ของเขามันไม่มีประโยชน์อีกแล้วนับตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อครู่นี้เกิดขึ้น ไอ้อาเมน ลูกชายเสี่ยโต เสี้ยนหนามทางธุรกิจชิ้นใหญ่ของเขา พักหลังมานี้ไม่ว่าเขาจะลงทุนทำอะไร ไอ้อาเมนก็ต้องเข้ามาขัดขวางตลอด เพราะเหตุการณ์ขัดผลประโยชน์ล่าสุด แต่แน่นอน เขาก็จัดการมันไปได้ด้วยดี เขาไม่เคยนึกหงุดหงิดใจเลยสักนิด แต่กลับคิดว่าอุปสรรคคือด่านๆหนึ่ง และเขากำลังเล่นเกมส์เท่านั้น แต่มันกลับไม่ใช่ เมื่อครู่นี้มันเหมือนจริงจนเขาอารมณ์ขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่ ไอ้อาเมนมันอยากได้มิถุนา ใครจะไม่รู้ มันรู้ว่าเขาต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแน่หากมันฉกมิถุนาไปจากอกเขาได้
“เดี๋ยว คุณจอมทัพ...คุณจอมทัพผมเจ็บ!” มิถุนาโอดขึ้นมาพร้อมกับบิดข้อมือเบาๆเมื่อพวกเขาออกมาถึงล็อบบี้โรงแรม จอมทัพหมุนตัวเผชิญหน้ากับใบหน้าหวาน เขามองเห็นแววตาเจ็บปวดฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น และแววตาของตนเอง ที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของมิถุนา มันไม่ต่างกันเลย
จอมทัพไม่สนใจใครหน้าไหน เขาเชยคางมนขึ้นก่อนบดจูบลงไปอย่างหวงแหน ความรู้สึกตีกันยุ่งเหยิง ราวกับพาตัวเองย้อนกลับไปยังคืนที่บาร์อัลเทอร์เนทีฟร้อคที่นิวยอร์คอีกครั้ง ยิ่งมิถุนาไม่ต่อต้าน เขายิ่งดูดกลืนความหวานของคนตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง...
มาเฟียหนุ่มละริมฝีปากออกมา ทันทีที่เห็นดวงตากลมคลอไปด้วยน้ำตา เขาก็แนบริมฝีปากลงไปอีก รสจูบทั้งหวานทั้งขมอย่างบอกไม่ถูก จอมทัพคงปฏิเสธตัวเองไม่ได้แล้วว่ามิถุนาคือคนที่นำพาความรู้สึกครั้งแรกของเขากลับมา มิถุนาไม่ใช่ตัวแทนของจุน แต่เป็นมากกว่านั้น...
“ค...คุณ...คุณเป็นอะไร?” เสียงหวานหอบกระเส่า พลางถามอย่างไม่เข้าใจนัก มิถุนาถูกกุมมือแน่น จอมทัพยังคงหัวเสียไม่หยุด เขาทั้งลากทั้งจูงร่างบอบบางให้เดินตามมาจนหยุดอยู่หน้าประตูรถ ไม่ต้องรอให้คนขับรถมาเปิดให้ มาเฟียหนุ่มก็กระชากประตูให้เปิดออกพร้อมกับแทบจะช้อนตัวมิถุนาให้เข้าไปในนั้น
“โธ่เว้ย!”
หัวใจเข้าเต้นแรงจนหลุดสบถออกมา ยิ่งรู้สึกว่าของรักกำลังจะถูกแย่งไป เขายิ่งกระฟัดกระเฟียด มิถุนาเองก็ยินยอมที่จะอยู่ในอ้อมกอดรัดแน่นของมาเฟียอย่างไม่ปริปากบ่น หัวใจเขาก็คงเต้นแรงไม่แพ้กับจอมทัพ อ้อมกอดของจอมทัพไม่เคยรู้สึกอุ่นและปลอดภัยกับเขาได้มากขนาดนี้ มากขนาดที่มิถุนายังไม่เข้าใจตนเองเท่าไหร่นัก
“นายไม่ได้ชอบมันใช่ไหม ไอ้อาเมนอะไรนั่นน่ะ" จอมทัพโพล่งถามขึ้นมาเสียงดัง น่าตกใจขนาดที่วิคเตอร์แทบเบรครถกะทันหัน
“คุณหมายถึงยังไง?”
“นายชอบมันหรือยังไง"
“คุณจอมทัพ ใจเย็นๆก่อนได้ไหม!” มิถุนาหวีดเสียงแทรกขึ้นมา "คุณเห็นผมเป็นตัวอะไรน่ะ จู่ๆจะมายัดเยียดให้ผมชอบใครที่เพิ่งรู้จักงั้นเหรอ"
“ก็นายไม่ตอบ"
“ก็ผมไม่รู้จะตอบอะไร ผม...ผมก็ตกใจ คุณนั่นแหละไปอยู่ที่ไหน ทำไมคุณไม่มาหาผมให้เร็วกว่านี้!” ถ้อยคำบริภาษจากปากอิ่มทำให้มาเฟียหนุ่มชะงัก ความโกรธที่เดือดพล่านค่อยๆลดลงมาเมื่อเห็นว่านายแบบหนุ่มเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงเหมือนพยายามกลั้นสะอื้น จอมทัพค่อยๆคลายอ้อมกอด ก่อนขยับกายและรัดอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไปไหนคนเดียว"
“ผมไปกับคุณเจย์ คุณเจย์ไปหยิบเครื่องดื่มให้ผม คุณไม่ต้องโทษคนอื่นเลยนะ! คุณนั่นแหละ อยู่ๆก็พาตัวผมมา แล้วอยู่ๆก็มายัดเยียดผมให้กับคนอื่น คุณไม่สนใจผมสักนิดเดียว!!!!”
ความชื้นบนสูทนั้นจอมทัพสัมผัสมันได้ ความโกรธที่ครอบงำอยู่ค่อยๆคลายลงพร้อมกับอ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้น สับสน...ต่างคนต่างสับสนไม่ต่างกัน ราวกับว่าหัวใจกำลังเต้นในจังหวะเดียวกันและประชดกันไปมาอย่างไรอย่างนั้น บางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลง บางสิ่งที่พวกเขาสัมผัสและรู้สึกได้
“นายห้ามไปไหนเด็ดขาดนะมิถุนา ใครก็เอาตัวนายไปจากฉันไม่ได้ เข้าใจไหม!”
ในเวลานี้ วิคเตอร์และเจย์ เหมือนมองเห็นเพียงคู่รักที่ปากแข็งและย้อนแย้งใส่กันไปมา...ก็เท่านั้น
มิถุนาหลับไปแล้ว ใบหน้าหวานยังแดงก่ำ ดวงตาก็บวมช้ำ คืนนี้มิถุนาไม่ดื้อเลยสักนิด เขาโอนอ่อนให้กับมาเฟียหนุ่มทำตามใจชอบอย่างที่ตัวเองก็อธิบายไม่ได้เหมือนกัน...
จอมทัพลุกจากเตียง สวมเสื้อคลุมลวกๆ หยิบบุหรี่นอกรสหวานพร้อมกับซิปโป้จากหัวเตียงแล้วเดินออกไปที่ระเบียงบนชั้นเก้าสิบ ชั้นที่เขาพักอาศัย จอมทัพชอบความสูง ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกว่ามันทำให้เขาสูงกว่าคนอื่น เพียงแต่มันทำให้เขารู้สึกเป็นอิสระ บุหรี่นอกถูกจุด ปลายมวนเป็นสีส้มสด มาเฟียหนุ่มอัดบุหรี่เข้าปอดก่อนปล่อยควันออกมาเป็นรูปวงแหวน เขาสูบบุหรี่กับจุนบ่อยๆ เวลามองควันที่ลอยฟุ้งขึ้นฟ้า มันทำให้เขาสบายใจราวกับว่าได้ใช้เวลาอยู่กับตนเอง และได้พูดคุยและเปลี่ยนกับจุนในเวลาสั้นๆของความยาวบุหรี่หนึ่งมวน
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวันนี้เขาคิดถึงจุนได้ขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นวันครบรอบวันเสียชีวิตของจุน ซึ่งตามปกติเขาจะนั่งดื่มไวน์คนเดียวกับแก้วสองใบ ไลฟ์สไตล์เขาและจุนคล้ายกันมากจนแยกไม่ออก แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น จอมทัพมั่นใจว่าเป็นเพราะมิถุนาที่อาจหาญดึงความรู้สึกเก่าๆของเขากลับคืนมา ความรู้สึกที่ทำให้หัวใจเต้นแรงเหมือนคืนวันก่อนๆ วันที่เขายังมีจุน
แต่วันนี้มีเพียงแค่มิถุนาเท่านั้น ไ่ม่มีวันที่จุนจะกลับมาได้ และจอมทัพก็ไม่เคยอยากได้จุนกลับมา คนที่จากไปแล้วก็คือจากไป ชีวิตคนที่เหลือก็ต้องเดินหน้าต่อไป จะไปเรียกร้องจากคนตายมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาสักนิด
ก้นบุหรี่ถูกขยี้และทิ้งลงในที่เขี่ยบุหรี่แถวนั้น จอมทัพถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเดินกลับเข้ามาในห้อง เขารู้สึกคัดจมูกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก มาเฟียหนุ่มทรุดตัวลงนอนข้างๆอีกคนหนึ่งก่อนเบียดกายแล้วสวมกอดร่างเล็กไว้แน่น...ช่างมันก่อนเถอะ เรื่องอื่นๆ วันนี้มีเรื่องไร้สาระให้ปวดหัวมากพอสำหรับเขาแล้ว...
กลับเป็นมิถุนาที่กำลังจะเคลิ้มหลับแต่กลับต้องลืมตาโพลงขึ้นมาในความมืดเมื่อสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นของน้ำบางอย่าง กายขาวผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียงแทบจะทันที จอมทัพที่หลับตาอยู่ต้องยกมือป้องแสง เขาเบือนหน้าหนีแต่มือเล็กๆกลับรั้งใบหน้าของเขาเอาไว้แล้วอุทานออกมา
“คุณจอมทัพ! คุณร้องไห้ทำไม?”
เสียงหวานร้องอย่างตกใจ วินาทีนั้นจอมทัพก็เพิ่งรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่อาบอยู่บนใบหน้าเขา จากนั้นอาการคันตาและคัดจมูกก็ลุกลามขึ้นมาจนเขาจามออกมาเสียยกใหญ่ มิถุนารีบยกมืออังหน้าผากมาเฟียหนุ่มทันที
"คุณไม่สบายเหรอ?"
"เปล่า" มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ตาแดงก่ำ "มันคันตาแล้วก็คัดจมูกมาก"
"นี่คุณไปสูบบุหรี่มาใช่ไหม?"
"อืม" มิถุนาไม่รอฟังคำตอบต่อไป เขาควานหาเสื้อคลุมขึ้นสวมร่างกายก่อนเดินลิ่วไปยังอินเตอร์โฟน จากนั้นทั้งเซฟเฮ้าส์ก็โกลาหลแทบจะทันทีเมื่อนายเหนือหัวถูกรายงานอาการจากนายแบบคนสวยว่าแพ้เกสรดอกไม้
จอมทัพยังจามไม่หยุดจนหน้าแดงก่ำ มิถุนาจึงลากคนตัวโตกว่าไปที่ห้องน้ำเพื่อบ้วนปากและล้างมือ ตอนนี้มิถุนารู้สึกเหมือนมาเฟียหนุ่มเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งที่เชื่อฟังเสียจนน่ากลัวใจ ทันทีที่ออกมาจากห้องนอน อาเจียง วิคเตอร์ และเจย์ก็กรูกันเข้ามาแทบจะทันที
“นายท่านไม่เคยแพ้เกสรดอกไม้เลยนะครับ น่าแปลกแฮะ" พ่อบ้านเจียงพึมพำขึ้นเบาๆ เขาพิจารณาอาการและคิดว่าเป็นอาการแพ้เกสรแบบนี้มิถุนาบอก ตอนแรกจะถึงกับต้องเรียกหมอ แต่จอมทัพกลับยกมือห้ามเอาไว้ จึงแค่พ่นยาและทานยาแก้แพ้เท่านั้น
อาการไม่ดีขึ้นเท่าไหร่แต่ก็ทุเลาลง มาเฟียหนุ่มไล่ทุกคนออกจากห้องไปทันทีที่ปฐมพยาบาลเสร็จ จากนั้นทั้งห้องก็เงียบลงเมื่อเหลือเพียงแค่มิถุนากับจอมทัพเท่านั้น กายบางเดินไปสำรวจผ้าม่านก่อนพึมพำว่าพรุ่งนี้คงต้องส่งซัก เช่นเดียวกับผ้าปูที่นอนที่คงต้องเปลี่ยนก่อนกำหนด มิถุนาหมุนตัวกลับมาก่อนชะงักกับสายตาของมาเฟียหนุ่มที่จ้องมองมา เขาถอนหายใจเบาๆก่อนเดินกลับไปที่เตียง
“นอนได้แล้วครับ"
เสียงหวานเอ็ด แต่จอมทัพกลับไม่ยอมเชื่อฟัง เขาตวัดร่างอีกคนขึ้นมานั่งบนตัก แนบใบหน้ากับแผ่นอกราบเรียบของอีกคนนิ่ง มิถุนาเองก็ปล่อยให้ใครอีกคนทำตามใจชอบ เขายอมเป็นหุ่นนิ่งๆให้จอมทัพรัดไว้จนแน่น มาเฟียหนุ่มดูอ่อนเพลียกับอาการแพ้ฉับพลันแต่กลับไม่ยอมนอนเสียที
“ฉันไม่เคยแพ้เกสรดอกไม้มาก่อน" จอมทัพพึมพำเบาๆ
“แต่วันนี้คุณแพ้ บางคนเขาก็แพ้แบบคุณนี่แหละ ไม่ได้แพ้โดยตรง แต่แพ้ผสมกับตัวกระตุ้นตัวอื่น คุณดื่มมาใช่ไหมในงานน่ะ"
“ใช่"
“หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะสารในบุหรี่ไปกระตุ้น"
“อืม"
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ "คุณแม่ผมก็แพ้แบบคุณนี่แหละ ภาคเหนือเวลาหน้าหนาวก็มีแต่ลมหอบเกสรดอกไม้"
“......”
“เลิกสูบบุหรี่ได้แล้ว พอแพ้แล้วครั้งหนึ่ง จากนี้ไปคุณก็จะแพ้เรื่อยๆ"
“อืม...” จอมทัพครางอือกับแผ่นอกของอีกคน มิถุนาไม่รู้ว่านี่คือการออดอ้อนหรือเปล่า "ยอมแพ้แล้ว"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมา แม้ว่ามิถุนาจะไม่เข้าใจประโยคนั้นเด่นชัด แต่...แก้มของเขาก็แดงเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่ผลักไสจอมทัพ แต่ก็ไม่รู้จะขยับตัวไปอยู่ตรงไหนให้มันน่าอายน้อยลงดี...
สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่บนตักของอีกคนไปเงียบๆ มือบางค่อยๆเอื้อมแตะเรือนผมสีธรรมชาติของมาเฟียหนุ่มอย่างเบามือ จอมทัพหลับตานิ่งอยู่กับแผ่นอกของมิถุนา
“คุณ...แพ้ไฮเดรนเยียเหรอ?” มิถุนากลั้นใจถามขึ้นมาจนได้ "ไฮเดรนเยียมันสวยนะ น่าเสียดายออกถ้าจะแพ้มัน"
มาเฟียหนุ่มเหลือบตามองมิถุนานิดหน่อย ก่อนปิดเปลือกตาลง
“เปล่า...แพ้ดอกลิลลี่ต่างหาก"
มิถุนาเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนเม้มปากแน่นเมื่อไม่เข้าใจคำตอบของอีกฝ่าย...
“แต่แพ้ก็ดี จะได้ไม่ต้องกลับไปหามันอีก"
มิถุนาไม่เข้าใจอย่างไร ก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น เขาปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้จอมทัพโอบกอดเขา ให้บรรยากาศโอบกอดเรา บางอย่างในใจเขากำลังก่อตัวขึ้น มิถุนากลัววันนั้นจะมาถึงเหลือเกิน...มิถุนาชักเริ่มเกลียดตัวเองที่เป็นพวกใจอ่อน ให้อภัยกับอะไรได้ง่ายๆ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่เจ็บใจมากนักกับตัวเอง บางทีอาจจะเป็นเพราะ...เขาไม่ชอบดอกลิลลี่อยู่แล้วก็เป็นได้.
tbc.
ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมเจ๊ถึงมาเร็วได้นะคะ 555555555 คือมันก็เป็นแค่ช่วงนี้แหละค่ะพี่น้อง
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีงานค่ะ แต่จากนี้ไป1เดือนงานจะเยอะมากกกกก ต้นเดือนหน้าลงให้ไม่ได้เลยนะคะ อาจจะได้อาทิตย์ละตอนหรือสองอาทิตย์ตอน
ตอนนี้อยากจิกรีดร้องงงงง คือแบบ เขินเองอ่ะ แต่งเองเขินเอง รู้สึกแบบ ก็อดแดม โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
เราไม่คิดว่าเนื้อเรื่องเร็วไปเลยนะคะ เพราะจากนี้มันก็จะไม่ราบรื่น คำพูดคนน่ะ ยิ่งกว่าอากาศ พูดวันนี้ พรุ่งนี้แกล้งลืมก็มี
อิอิ (นี่เจ๊ขู่อะไรไปหรือเปล่า) ไม่หรอกค่ะ มันไม่มีอะไรหรอก อาจจะมีมาม่าชามโตนิดหนึ่งเพื่อความอิ่มท้อง แต่มันจะไม่มีอะไรกระแทกกระทั้นหัวใจสาววายมากไปกว่านี้ค่ะ สัญญา (อีฟไว้)
โอ้ย เดี๋ยวคนอ่านจะคิดมาก คืองี้ค่ะ จากนี้ไปสองคนนี้ก็ยังจะทะเลาะกัน ปากแข็งใส่กัน แต่จะรู้สึกดีต่อกันนั่นแหละ ประมาณนี้
(ไปลุ้นกันเอาเองตอนต่อๆๆๆไป)
มาถึงเนื้อเรื่องบ้าง ตอนนี้นะคะ ใช้ชื่อตอนว่าไฮเดรนเยีย เจ้าดอกไม่ชนิดนี้มีความหมายทั้งแง่บวกและลบ
ความหมายที่เรานำเสนอก็มีทั้งสองแง่ค่ะ เราคิดว่ามันแสดงถึงความรักของจอมทัพได้ดีเชียวแหละ
ใครอยากรู้ก็ลองเสิร์ชหาดู ความหมายจะหลากหลายมาก ตีความเอาเองนะคะ
ไม่บอกตรงๆหรอก มันไม่สนุก ผู้หญิงกับความลับเป็นของคู่กัน เผยไต๋ไป นิยายเรื่องนี้จะไม่มีอะไรเลยนอกจากเรท555
Secret makes women a women อ่ะค่ะ เคยได้ยินกันป่ะ55555 :oo1:
ค่อนข้างไปได้สวยแล้วนะคะ กับคู่หลัก ยังไงอีกสักพักจะเล่นคู่รองสักตอน ดูไม่ค่อยไปไหนไกลกันเล้ย เหอเหอ
เจอกันนะคะ ไม่บอกว่าวันไหนเดี๋ยวจะรอคอยกันกลายเป็นให้ความหวังอีก
ถ้าว่างและไม่ขี้เกียจ ก็เจอกันเร็วๆนี้ค่ะ แต่ถ้าไม่ว่างและขี้เกียจ ก็อาทิตย์หน้าเลยเนอะ
-
“คุณ...แพ้ไฮเดรนเยียเหรอ?” มิถุนากลั้นใจถามขึ้นมาจนได้ "ไฮเดรนเยียมันสวยนะ น่าเสียดายออกถ้าจะแพ้มัน"
“เปล่า...แพ้ดอกลิลลี่ต่างหาก"
“แต่แพ้ก็ดี จะได้ไม่ต้องกลับไปหามันอีก"
อ่านประโยคนี้แล้วฟินอ่ะ :-[
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เมื่อไรนะที่มิจะใจอ่อน
-
ขอบคุณค่ะเจ๊ มาไวและยาวมาก
-
อ่อนแล้วครับ คุณทัพเริ่มอ่อนแล้วครับ อร๊ายยยย :-[
-
เจอแบบเนี้ยะฟินเลยยย ><
-
ตามอ่านทันแล้วววว
อ่านตอนนี้แล้วเขิน :o8:
สงสัยจอมทัพคงชอบไฮเดรนเยียซะแล้ว :L2:
-
เหมือนความสัมพันธ์จะดีขึ้น จอมทัพอย่าลืมพูดเรื่องจุนนะ
กลัวมิเสียใจมากๆๆๆ อีกสักพักจะเอาคู่รองมาหรอคะอิอิ
เชียร์คู่นี้ ดูยังไม่ค่อยไปไหนจริงๆเลยรู้สึกลุ้นแทนเจย์มากๆ555
-
ยอมแพ้แล้ว :heaven :heaven
โอ้ย ประโยคนี้ เอาใจไปเลย ทำเอาหนูมิเขินนะนั่น
ถึงจะมีตัวร้ายโผล่มา แต่ยังมั่นใจในการจัดการของจอมทัพนะคะ
รักมิถุนา :mew1:
-
มาเฟียใหญ่ยอมแพ้แล้ว
-
โอ้ย ฟินมากค่ะอ่านวนไปวนมาสามสี่รอบ ได้เวลาลืมลิลลี่แล้วเนอะ อิอิ
-
เปลี่ยนมาม่าเป็นของหวานดีกว่านะ :mew1:
-
ชอบตอนนี้มากกก หวานมากและฟินมากกกก :ling1: :mew1:
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย ของเค้าดีจริง สนุกมากเลยค่ะ ตัวละครจอมทัพช่างซับซ้อน แถมโหดด้วย ตอนแรกเกลียดแกมากเลยอิมาเฟีย แต่ตอนล่าสุดให้อภัยทันที ใจง่าย อิอิ :z2:
-
น้องมิใจอ่อนแล้ว
-
:o8: จอมทัพยอมแพ้แล้ววววว
-
เริ่มใจอ่อนแล้วแต่ปากยังแข็งอยู่ทั้งคู่นะคะ
-
:katai2-1: :-[
เขิลๆๆมากตอนนี้
มาเรื่อยๆๆน่ะคะผู้แต่ง :L2:
เมื่อไหร่ทั้งสองคนจะรู้ใจกันซะทีน้อ :mew3:
-
ต่างฝ่ายต่างรับอีกคนเข้ามาในใจแล้ว :katai2-1:
-
โอยยยย ชอบตอนนี้อะะ เขินแปลกๆ :o8:
-
รู้สึกว่าตอนนี้ มันหวานที่สุดตั้งแต่เริ่มเรื่องมา :o8:
ตามาเฟีย ยอมแพ้แล้ว อิอิ :katai2-1:
-
:katai2-1: ชอบมากกกกกก เขินจัง รอติดตามนะค่ะ
-
พอตอนหน้าก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมสินะ 55555
-
เราก็ว่าไม่เร็วไปนะคะ ดำเนินกำลังดีเลย อีกอย่างตอนนี้อิตาจอมทัพอย่างกับลูกหมา มาอ้อนหนูมิ สะใจเล็กๆอะ นางตกหลุมความดีความน่ารักของหนูมิแล้ว เย้เย้555555
อยากให้จอมทัพหึงมิเยอะๆ หนูมิน่ารักขนาดนี้ นางต้องหวงเป็นธรรมดา กร๊ากก
เราเปิดอีกหน้าจอนึง กกลับมาอ่านอีกรอบ(ความจริงอ่านซ้ำๆหลายรอบแล้วอะ โรคจิตมะเรา555) ตอนแรกตกใจที่เห็นว่าอัพพอดี เลยมาอ่านตอนล่าสุดก่อน 5555
-
เริ่มหวานกันแล้ว
-
“ผมไปกับคุณเจย์ คุณเจย์ไปหยิบเครื่องดื่มให้ผม คุณไม่ต้องโทษคนอื่นเลยนะ! คุณนั่นแหละ อยู่ๆก็พาตัวผมมา แล้วอยู่ๆก็มายัดเยียดผมให้กับคนอื่น คุณไม่สนใจผมสักนิดเดียว!!!!”
นั่น น้อยใจละเว้ยเห้ยย
ตอนนี้หวานนะ เลี่ยนนินึง
ดีใจ ขยี้ตาเลย ว่า ทำไมมาเร็วจัง ดีใจมากกกก แถมมาทีก้อ อ่านได้ จุใจ สุด ๆ
บวกหนึ่งไปเลยคะ
o13
ปล. ในใจเรา เราคิดว่า มิถุนายังไม่น่าใจอ่อนเลย น่าจะแข็ง ๆ นิ่ง ๆ ให้จอมทัพมันใจเสียสักนิดนึง ไม่นิดอ่ะ เยอะ ๆเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ยังไงสำหรับเราแล้ว จอมทัพก็ยังเป็นอาชญากรอยู่ดี เรายังลบภาพที่จอมทัพข่มขืนกักขังหน่วงเหนี่ยวมิถุนาในตอนแรกไม่ได้
รู้สึกไม่ดีเลยที่มิถุนาใจอ่อนขึ้นเรื่อยๆ คือเดิมทีก็เป็นคนที่อ่อนโยนอยู่แล้ว แบบนี้ก็เข้าทางจอมทัพเขาล่ะ
ไม่เข้าใจและไม่รู้ทำไมจอมทัพถึงได้เป็นแบบนี้ อ่อนข้อมากกกกก คือไม่พยศมันก็ใช่ แต่เหมือนความรู้สึกของมิถุนามันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว มันมีความรู้สึกในแง่มุมที่ลึกซึ้งให้กับจอมทัพจนน่ากลัว
แย่ แย่ แย่ แย่ แย่~
-
นั่น น้อยใจละเว้ยเห้ยย
ตอนนี้หวานนะ เลี่ยนนินึง
ดีใจ ขยี้ตาเลย ว่า ทำไมมาเร็วจัง ดีใจมากกกก แถมมาทีก้อ อ่านได้ จุใจ สุด ๆ
บวกหนึ่งไปเลยคะ
o13
ปล. ในใจเรา เราคิดว่า มิถุนายังไม่น่าใจอ่อนเลย น่าจะแข็ง ๆ นิ่ง ๆ ให้จอมทัพมันใจเสียสักนิดนึง ไม่นิดอ่ะ เยอะ ๆเลย
5555 เราก็แอบคิดว่ามิใจดีไปไหม
แต่ใจดีกะใจอ่อนไม่เหมือนกันนะ อิอิ
เรื่องใจอ่อนเราว่าอีกนาน มิถุนานางฮอร์โมนขึ้นๆลงๆ 555
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ดีใจมากๆๆๆๆเลยค่ะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์แสดงความเห็นแบบนี้ด้วย เราชอบนะคะ เราจะได้รู้ว่าแนวงานควรเป็นแบบไหนต่อไป
:กอด1:
-
หึงหนูมิหรออออ กิ๊วๆ :mew3:
-
:-[ มันกำลังจะมา... อิอิ อะไรหว่าาา :กอด1:
-
o19 ที่สุดของการแต่ง ชอบมากครับ :pig3:
-
แฮ่ พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกจุง : 222222:
-
เค้าเริ่มหวานกันแล้วววว :-[
:L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
:hao7: อ่านไปเขิลไปอร๊าย
-
ไม่ไหวแล้วค่ะเจ๊
หนูจะเป็นลม
มโนว่าตัวเองเป็นน้องมิ แล้วโดนพี่จอมทัพกอด
น่าตกใจตัวเองจิงๆ
เคลิ้มเวอร์ๆ 55+
แอบจิ้นภาพที่จอมทัพถูกน้องมิจูงมือไปล้างหน้าล้างมือที่ห้องน้ำ
อุเหม่ๆ น่ารักมากๆ
-
กรีดร้องงงงงงงงง
ตอนนี้เป็นตอนที่หวานสุดๆ ในจำนวน 8 ตอนที่ผ่านมาเลย
เขินนนนนนนน
:-[
-
ตอนนี้อ่านแล้วเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขิน
ไฮเดนเยีย หมายถึงหัวใจที่เย็นชา เหมือนกับว่า เลิกใจแข็ง เลิกดื้อรั้นกับฉันซะที
แต่อีกมุมหนึ่ง ขอบคุณที่อยู่ข้างฉันคอยดูแลฉัน
อร๊ายอยากเห็นนองมิดูแลจอมทัพอีก โฮร๊กก
-
ใกล้จะหวานใส่กันแล้วใช่ไหมมมมมมมมมมมม
-
ไม่คิดว่าจะมาต่อรวดเร็วๆแบบนี้
อ่านแล้วเขินอ่ะ จะมีอะไรที่ได้หวานกันกว่านี้ไหม
:o8:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สุดจะฟิน อิอิ สำหรับเราไม่เร็วไปหรอก สำหรับความรักยิ่งสองคนนี้ คือ เราไม่สามารถเอารูปแบบความรักของคู่นึงไปตัดสินความรักของอีกคู่นึงได้
ส่วนความหมายไม่รู้ว่าเข้าใจถูกไหม แต่สำหรับเราว่ามันโรแมนติกทีเดียว ขอคิดในด้านดีกว่า เพราะด้านไม่ดี ไม่เห็นจะตรงเลย 555 แม้น้องจะแสดงออกมาว่าไม่เช้าใจ แต่การกระทำของน้อง นั่นแหละที่ทำให้จิตใจของพี่เปลี่ยนแปลงไป ไม่ว่าพี่จะร้ายกับน้องแค่ไหน แต่สุดท้ายน้องก็ทำให้พี่เปลี่ยนแปลงอีกครั้งจนได้ ขอบคุณนะ
ขอบคุณคนเขียนสุดน่ารักสุดสวาทขาดใจที่มาต่อเร็วมว๊ากกกกกกกกกกกก (วิบัติเพื่ออรรถรส) รอตอนต่อไปพร้อมขโมยมาม่าไปซ่อนก่อน ไว้ตอนงานน้อยค่อยเอามาม่ามาต้มนะ จะได้ไม่ต้องกินมาม่ากันนานกลัวขาดสารอาหารค่ะ :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้น่ารักโคตรรรรร
-
อ๊าก เขินนนนนนนนนน
-
เราว่าดำเนินเรื่องไม่เร็วไปนะคะ o13
สนุกดี ได้เห็นมุมอ่อนไหวของจอมทัพบ้างไรบ้าง
แต่น้องมิคงยังไม่ใจอ่อนง่ายๆแน่นอน ใช่ไหมคะ
ไหนจะมีจุนเพิ่มมาอี๊กกกก แล้วยังปากแข็งกันทั้งคู่อีก
อิ่มมาม่าแน่
-
อ่านตอนนี้ แล้วคืนนี้ หลับไปฟินไปแน่เลย
หวานน่าดูเลยนะ ตอนนี้
-
ชอบจังความหมายของไฮเดรนเยียร์ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โรแมนติกอ่ะ :hao5: :hao5:
-
:mew3: :mew3: :mew3:โอ้ยๆชอบตอนนี้มากอะกรี้ดดดดดดด :mew3: :mew3: :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
เขิลลลลลลลล
:-[ :-[ :-[ :impress2:
ไฮเดรนเยีย...ดอกไม้แห่งหัวใจด้านชา
“ดอกไม้แห่งหัวใจด้านชา” เค้าว่ากันว่าไม่ควรมอบดอกไม้นี้ให้แก่ผู้ใด นอกจากอยากจะตัดพ้อผู้รับว่า เขาหรือเธอ ช่างเป็นคนใจด้านชาเสียเหลือเกิน แต่ในอีกความหมายหนึ่ง เค้าก็ว่า ดอกไฮเดรนเยีย หมายถึง “คำขอบคุณ” …Thank you for understanding...ขอบคุณที่เข้าใจกัน
[attachment deleted by admin]
-
ไฮเดรนเยีย (Hydrangea) “ดอกไม้แห่งหัวใจด้านชา”
งื้ออออออออออ
-
หนูมิรักเค้าก็ยอมรับซะ :o8:
:call:
-
เขินอะ คู่รักปากแข็ง หวังว่าจอมทัพจะรู้ใจตัวเองเร็วๆนะคะ
ตอนนี้ฟินมากมายอะ น้องมิถุนาบอกว่า "ไม่ชอบลินลี่เหมือนกัน"
แหม หึงพระเอกก็บอหเถอะคะ อิอิ
รอตอนต่อไป มาไวๆนะคะ >.<
-
"ยอมแพ้แล้ว"
นางฟินประโยคนี้....แอร๊ยยยยยยยย
-
ตอนนี้วินเนอร์สุด 55555555
ยอมอ่อนลงให้กันแบบนี้แหละดี ชอบๆ
-
กรีดร้องง น่ารักอ่าา
คุณจอมทัพ แอบอ้อนนนน
ลุ้นระทึกต่อไป กว่าจะรู้ใจตัวเองอีกนานไหมน้อออ
-
โบ้มมมมมมมมมมมมม หวานที่สุดตั้งแต่อ่านมา ไม่ด่ากันไม่ฉุดกัน
โฮฮฮฮฮฮฮจริงๆจอมทัพก็ไม่ได้แกร่งไปกว่าคนอื่นๆเลยนะ
ปากแข็งได้ไม่นานหรอก ดูด้วยกันอย่างงี้แล้วด้วย
คือชอบตอนนี้มากแม้จะแอบอิจฉาจุนตามหนูมิก็ตาม
เอ้ยอิจฉามั้ยหนอมิถุนา5555555555555
-
ตายๆฟินเปงบ้า
-
น้องมินางเอกมาก ปราบคุณชายจอมทัพให้อยู่นะค้า :katai2-1:
คุณชายแกอ้อนได้น่ารักมาก คิดภาพแล้วฟินนนน อ๊ากกก เขินแทน 555555
-
นักเขียนมืออาชีพเลยรึเปล่าคะเนี่ย
เขียนได้ดีมากกกกกก
-
หวานนะ เขินนะ บทนี้ มีหึง มีน้อยใจ มีอ้อนกัน คนอ่านฟิน :hao5:
"ยอมแพ้แล้ว" ยอมหมดแล้ว ทั้งตัวและหัวใจใช่มั้ยเค๊อะคุณมาเฟีย
ยอมเค้าแล้วก็อย่าทำร้ายจิตใจน้องมิบ่อยๆอีกหละ น้องมิจะได้เลิกปากแข็งเสียที
ไม่ต้องมาทำเป็นตัดพ้อกลายๆด้วยความหมายดอกไม้หรอกพ่อคู๊ณ หมั่นไส้จริงๆคู่รักปากแข็ง
-
ปากแข็งกันจิงๆ คู่นี้
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มเลย
ชอบตอนน้องมิดูแลจอมทัพ
ก็ได้แต่หวังว่าทั้งคู่จะเลิกปากแข็งใส่กัน
-
อยากจะกรี๊ดหลายเรื่องเลยค่ะ เรื่องแรกคือมาต่อไวมากกก กรีดร้องงง (1 เรื่อง 5555)
เรื่องที่สองคือตอนนี้ความสัมพันธ์ของตัวละคร ความรู้สึกเริ่มพัฒนาให้เห็นบ้างแล้วว ชอบบจังง ฟีลแบบนี้ ฟินมากก
เรื่องที่สามนี่อยากบอกว่า กรี๊ดแล้วกรี๊ดอีกกับน้องมิ คือแบบมันใช่มากๆๆ ยิ่งตอนที่แบบดูแลจอมทัพแบบงี๊ดดด
ไม่ไหววแล้วค่าา ชอบมากกก
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆๆ สาธุ๊ขอให้คนแต่งว่างและไม่ขี้เกียจ จะได้มาลงอีกไวไว
สุดท้ายเลยขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ สนุกมากๆ ชอบมากๆ แต่งเก่งค่ะ รักเรื่องนี้เลยย รอติดตามน๊า
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เขินนนนน >///////< กับตอนนี้มาก
ต่างงฝ่ายต่างเริ่มจะรู้ตัวแล้วสินะ
ชอบตอนที่จอมทัพแพ้เกสรดอกไม้แล้วอ้อนมิถุนาจัง >_<
-
คืนนี้นอนหลับฝันดีแล้วเราได้อ่านน้องมิและจอมทัพ
-
น้ำซึมบ่อทรายทั้งนายทั้งบ่าว :katai1:
-
คนรอบข้างเขาดูออกหมดแล้ว
มิกลัวใจตัวเองใช่ไหม
จอมทัพจะไม่กลับไปหาดอกลิลลี่แล้วใช่ไหม
เปิดใจรับไฮเดรนเยียแทน
ตอนท้าย หวานมาก ฟิน
-
กำลังหวานได้ที่เลยแฮะจอมทัพก็กำลังรู้ใจตัวเองแล้ววว
-
:heaven
-
ตอนนี้เค้าหวานกันมากขึ้นนะเนี่ย
-
ขอบคุณคนเขียนเหลือเกิน ชอบเรื่องนี้มาก
-
"คนที่จากไปแล้วก็คือจากไป ชีวิตคนที่เหลือก็ต้องเดินหน้าต่อไปจะไปเรียกร้องจากคนตายมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาสักนิด"
จอมทัพคิดถูกละ อยู่ปัจจุบันและรักคนปัจจุบันให้มากๆ นั่นคือสิ่งที่ควรทำที่สุดละ :L1:
-
ชอบตอนนี้มากที่สุดดด :-[ :-[
-
คู่แข่งน่ากลัวอ่ะ ท่าางจะโฉดมากกกกกก
-
โอยยยยย ตอนนี้น่ารักมากเลยยย
เริ่มหวานกันบัางแล้ว เอาอีกๆๆ :katai2-1:
-
:katai2-1:
-
:mew1: อ่านรวดเดียว 8 ตอนเลยค่ะ คู่หลักเริ่มหวานละ ว้ายๆ หวานอีกนิดนะคะ นะๆ
รอลุ้นคู่รองด้วยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :L2:
-
แอบตกใจ ไม่คิดว่าคนรักเก่าจอมทัพจะเป็นผู้ชาย
คิดว่าคนรักเก่าเป็นผู้หญิงมาตลอดจริงๆ
แถมมิยังเห็นรูปแล้วด้วย อะไรมันจะโป๊ะเช๊ะขนาดนั้น
ตอนนี้มีหวานกันพอให้คนอ่านเอนเอียงไปข้างจอมทัพพอสมควร
แต่เห็นบอกว่าก็ยังคงจะกลับไปปากแข็งและทะเลาะกันเหมือนเดิม
อันนี้ไม่ว่ากัน เพราะมันเป็นสีสันไปซะแล้ว
ชอบตอนดอกไฮเดรนเยียดอกลิลลี่จัง มิไม่เข้าใจแต่คนอ่านเข้าใจมาก :-[
-
อึ้ยยยยยยยยยยยย
อ่านตอนนี้แล้วเขินจัง
:o8:
รักกัน(แบบเปิดเผย)ซักทีเถอะพ่อคุณ :katai1:
-
ที่ว่ายอมแพ้แล้ว
คือใจตัวเองรึเปล่าเอ่ย
-
แพ้ไฮเดรนเยียเหรอ ไม่ใช่กำลังแพ้ใจต่างหาก :mew1: :mew1:
-
ดูเหมือนจอมทัพจะยังเคลียร์หัวใจตัวไม่เรียบร้อยเลยแฮะ ยังคงคิดถึงคนรักเก่าอยู่ กลับไปเคลียร์ใจตัวเองให้เรียบร้อยก่อนดีไหมคะคุณมาเฟียใหญ่ ถ้าแกทำให้หนูมิของฉันเสียใจละน่าดู! :beat:
-
สนุกมากค่ะ รอๆๆนะคะ
-
:z2:
-
"ยอมแพ้แล้ว" ประโยคนี้เลย! โหยหวนอยู่พักใหญ่ :o8:
กรี๊ดมากกกกก ฮาๆ อะไรจะฟินขนาดนี้>______<
-
ปากแข็งใส่กันตลอดอ่ะคู่นี้
5555555
หนูมิเริ่มใจอ่อนแล้วอ่ะดิ
อยากรู้ว่าจุนคือใคร?
-
ประกาศมาอีกแล้วจ้าาา
อาทิตย์นี้อาจจะไม่ได้ลงนะคะ ไม่แน่ใจว่ารวมถึงอาทิตย์หน้าหรือเปล่า
แต่ถ้าไม่ลงติดกันสองอาทิตย์ คนอ่านจะต้องหายไปแน่ๆเลย ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ
พอดีมีงานเข้าค่ะ ทั้งโปรเจค ทั้งเราต้องเตรียมสอบโทอิคด้วย (มีโครงการเรียนต่อแต่ไม่แน่เลย ตอนนี้เอ็นจอยงานมากๆด้วย)
จริงๆกะจะลงวันนี้อีกตอนแต่คงไม่ไหวค่ะ ถ้าเป็นไปได้ อาจจะเป็นมะรืนนะคะ (พุธ) จะพยายาม แต่ "ไม่รับปาก" นะคะ จุฟๆ
เจอกันค่ะ
ขอบคุณคอมเม้นท์ล้นหลามจากตอนที่แล้ว
อ้อ ทำโพลสำรวจให้ด้วยค่าาา ด้านบนเลยเด้อ จะได้เตรียมตอนต่อไปให้ตรงใจคุณคนอ่านกันนะจ๊ะ
-
รับทราบค่าาา
ขอบคุณที่มาแจ้งข่าว ไม่หายไปเฉยๆ :กอด1: :กอด1:
-
เจ๊สู้ๆๆนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
รับทราบค่า มาจิ้มโหวต และรอหนูมินะคะ XD
-
กดโพลให้แล้วจ้า จะรออ่านนะคะ สู้ๆกับงานด้วยน้า :L2:
-
รอค่ะรอ
-
หนูมิ หนูมิ หนูมิ :katai2-1:
-
รับทราบแล้ว
รอได้ รอได้
-
ตอนแรก ๆ ด่าป๋าจอมทัพ ไปซะไม่มีดีเลยอ่ะ แบบ เกลียดมาก ๆ เกลียดสุด ๆ
แต่พอตอนต่อ ๆ มา ที่ป๋าจอมทัพเิริ่มมีใจให้หนูมิ เราก็เริ่มชักจะอ่อน ๆ ลง
เริ่มพอจะเห็นความดีของป๋าขึ้นมาบ้างแล้ว แต่พอรู้ว่า ป๋าจอมทัพ ที่บอกไม่เคยรักใคร
ที่แท้เคยมีคนรักมาก่อน ก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะ คิดว่าหนูมิจะเป็นคนที่ทำให้ป๋าจอมทัพรู้จักความรักซะอีก
แต่ยังไงก็เถอะ คนรักคนแรกก็ไม่อยู่แล้ว ที่สำคัญ ป๋าจอมทัพ ไม่เคยคิดว่าหนูมิเป็นตัวแทนคนรักเก่า
พร้อมที่จะเดินหน้า ไม่คร่ำครวญอยู่แต่กับอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้ และเปิดใจที่จะรับหนูมิ เป็นรักครั้งใหม่
ก็เอาเป็นว่า ช่วงนี้ ป๋าจอมทัพได้ใจไปพอสมควรเลย แต่ยังหรอกนะ ยังไม่พอ มันต้องมากกว่านี้หน่อย
หนูมิ ให้อภัย และเปิดใจรักป๋าจอมทัพได้เต็มหัวใจเมื่อไหร่ เราก็จะยอมรับตามหนูมินั่นแหละ
รู้สึกอย่างนั้น ก็เลยอยากให้หนูมิกับป๋าจอมทัพ รักกันเต็มที่ซะที เลยโหวตคู่นี้ไปแล้วค่ะ
ขอคู่หลัก พัฒนาไปเยอะ ๆ หน่อยเถอะน้า คู่รองรอไปก่อนนะจ้ะ
รับทราบความจำเป็นของคนเขียนค่ะ รอได้เสมอ ขอแค่แต่งให้จบ ที่สำคัญ ขอจบแฮ้ปปี้ ๆ เป็นพอนะคะ :impress:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1: :L2:
-
รับทราบบค่าา โหวตแล้วเรียบร้อย ยังไงก็จะรอนะคะ สนุกๆๆๆมากเลย
ปล...เจอกันวันพุธนะคะ 5555555555555555555555555
-
รับทราบค่ะ :L2:
-
อ๊ากๆ ทำไมพึ่งอ่านเรื่องนี้นะ ชอบเนื้อหา ตัวละครมาก
อ่านเเล้วเพลินเลย
หนูมิหนูหน้ากอดหน้าหอม มาก อิอิ
ป๋าจอมทัพก็เอ็นดูหนูมิให้มากๆนะ
-
รับทราบค่า มารอคนเขียน ตอบโพลให้แล้วน้า :mew1:
-
สู้ๆคะ ของให้ทำโปรเจ็คเสร็จไวๆ อิอิ ^^
-
ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ (บอกก่อนด้วยยิ่งดีใหญ่เลยค่ะ) แค่อย่าเงียบหายไปเฉยๆๆ
แต่ถ้าวันพุธนี้ได้ซักตอนก่อนหายสองอาทิตย์ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่เลยค่ะ ฮ่าาาาาาาาาาา
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เก๊าจารอนะ
:m13:
-
รับทราบค่ะ พยายามเข้าน้าา เรารักเรื่องนี้
พูดถึงตอนหน้า ต้องเฮียจอมทัพกับหนูมิเท่าน้านนน คู่หลักน่าร๊ากน่ารักอะ
-
ความหมายของไฮเดรนเยีย อุตส่าห์ไปหามาด้วยความอยากรู้เป็นที่สุด
... “ดอกไม้แห่งหัวใจด้านชา” เค้าว่ากันว่าไม่ควรมอบดอกไม้นี้ให้แก่ผู้ใด นอกจากอยากจะตัดพ้อผู้รับว่า เขาหรือเธอ ช่างเป็นคนใจด้านชาเสียเหลือเกิน ....
โถ ๆ ๆ ๆ พ่อมาเฟีย แกรหมายถึงใครยะ ที่หัวใจด้านชาเนี่ยะ
-
ความหมายของไฮเดรนเยีย อุตส่าห์ไปหามาด้วยความอยากรู้เป็นที่สุด
... “ดอกไม้แห่งหัวใจด้านชา” เค้าว่ากันว่าไม่ควรมอบดอกไม้นี้ให้แก่ผู้ใด นอกจากอยากจะตัดพ้อผู้รับว่า เขาหรือเธอ ช่างเป็นคนใจด้านชาเสียเหลือเกิน ....
โถ ๆ ๆ ๆ พ่อมาเฟีย แกรหมายถึงใครยะ ที่หัวใจด้านชาเนี่ยะ
แต่ก็มีอีกหนึ่งความหมายนะคะ :mew1:
ไฮเดรนเยีย เป็นดอกไม้ที่แสดงถึงความเย็นชา เพราะมันเป็นพันธุ์ไม้เมืองหนาว
แต่ก็มีอีกหนึ่งความหมายคือ...Thank you for understanding...
เป็นความหมายที่เหมาะกับดอกไม้อย่างไฮเดรนเยียที่สุด
แม้ว่าดอกเล็กๆจะแย้มบานเฉพาะในพื้นที่หนาว
แม้ว่าสีของมันจะเปลี่ยนแปลงไปมา
แม้ว่ามันจะอ่อนไหวเหลือเกินกับค่ากรด-ด่างของดิน
แม้ว่ามันจะไม่มีกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ทั่วไป...
แต่ก็ขอบคุณนะ... ที่เข้าใจตัวตนที่แท้จริงของดอกไฮเดรนเยีย
ขอบคุณที่เข้าใจว่าดอกไม้เหล่านี้ไม่ได้เย็นชาตามพื้นที่ที่เกิดและเติบโต
ขอบคุณที่เข้าใจความแปรปรวนของสีเหมือนความแปรปรวนของอารมณ์
ขอบคุณที่เข้าใจความอ่อนไหวตามค่ากรด-ด่างของดินที่ไม่ต่างจากความรู้สึก
ขอบคุณที่เข้าใจว่าเสน่ห์ของมันไม่ได้อยู่ที่ความหอมหวาน
ขอบคุณที่เข้าใจมาตลอด...
ขอบคุณที่เข้าใจเสมอมา...
และขอบคุณ... ที่จะยืนอยู่เคียงข้างและเข้าใจกันตลอดไป...
-
โหวตให้แล้วน๊า เห็นใจที่งานเยอะ รักษาสุขภาพนะคะ อย่าทิ้งกันเจอกันวันพุธจะดีมากค่ะ (แอบหวัง) :กอด1: :pig4:
-
โหวตแล้วค่ะ
สู้ๆนะคะ รับรองว่าถ้าคนเขียนหายไปก็จะรอแน่นอนค่ะ นิยายตัวเองสนุกขนาดนี้จะไม่รอได้ไง :mew1:
-
ตอบโพลไปแล้วนะครับ อะไรก้ได้ขอให้มาลงต่อเถอะ หายไปนานขนาดนั้นมันจำไม่ได้ต้องอ่านย้อนใหม่ไม่งั้นไม่ต่อเนื่อง
-
โหวตเรียบร้อย
ส่วนลงช้าลงเร็วไม่ว่ากันค่ะ
ขอแค่บอกกันบ้างอย่าหายไปเฉยๆก็พอ
-
:hao5: อยากเห้นน้องมิกับจอมทัพ หวานๆๆๆกันอีกจัง :ling1:
น้องมิทุกข์มามากแล้ววแงๆๆๆๆ :ling1:
-
โหวตแล้วจ้า
-
มาอ่านเรื่องนี้ด้วยคน แต่ยังไม่ถึงตอนปัจจุบันเลย(ช้ามากกกกก)
อยากเม้นต์ก่อน ชอบมิถุนาสุดๆอ่ะ
แต่ที่ชอบกว่าคือพระเอก...จอมทัพ
จะติดตามต่อไปนะคะ :bye2: :bye2:
-
โอเช เรียบร้อยแล้วจร้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แล้วครับ
-
เรียบร้อย
-
รับทราบค่ะ :กอด1:
-
รับทราบค่ะ
โหวตให้แล้วนะคะ^^
-
แต่ก็มีอีกหนึ่งความหมายนะคะ :mew1:
ไฮเดรนเยีย เป็นดอกไม้ที่แสดงถึงความเย็นชา เพราะมันเป็นพันธุ์ไม้เมืองหนาว
แต่ก็มีอีกหนึ่งความหมายคือ...Thank you for understanding...
เป็นความหมายที่เหมาะกับดอกไม้อย่างไฮเดรนเยียที่สุด
แม้ว่าดอกเล็กๆจะแย้มบานเฉพาะในพื้นที่หนาว
แม้ว่าสีของมันจะเปลี่ยนแปลงไปมา
แม้ว่ามันจะอ่อนไหวเหลือเกินกับค่ากรด-ด่างของดิน
แม้ว่ามันจะไม่มีกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ทั่วไป...
แต่ก็ขอบคุณนะ... ที่เข้าใจตัวตนที่แท้จริงของดอกไฮเดรนเยีย
ขอบคุณที่เข้าใจว่าดอกไม้เหล่านี้ไม่ได้เย็นชาตามพื้นที่ที่เกิดและเติบโต
ขอบคุณที่เข้าใจความแปรปรวนของสีเหมือนความแปรปรวนของอารมณ์
ขอบคุณที่เข้าใจความอ่อนไหวตามค่ากรด-ด่างของดินที่ไม่ต่างจากความรู้สึก
ขอบคุณที่เข้าใจว่าเสน่ห์ของมันไม่ได้อยู่ที่ความหอมหวาน
ขอบคุณที่เข้าใจมาตลอด...
ขอบคุณที่เข้าใจเสมอมา...
และขอบคุณ... ที่จะยืนอยู่เคียงข้างและเข้าใจกันตลอดไป...
ขอบคุณสำหรับความหมายอันลึกซึ้งของไฮเดรนเยียค่ะ อ่านแล้วขนลุกเลย
นานแค่ไหนก็จะรอตอนต่อไปนะคะ
กระซิบบอกว่าเอาไปเผยแพร่ให้เพื่อนหลายคน ตอนนี้สาววายติดงอมแงมกันทั้งคณะ ฮ่าฮ่าฮ่า
-
ขอบคุณสำหรับความหมายอันลึกซึ้งของไฮเดรนเยียค่ะ อ่านแล้วขนลุกเลย
นานแค่ไหนก็จะรอตอนต่อไปนะคะ
กระซิบบอกว่าเอาไปเผยแพร่ให้เพื่อนหลายคน ตอนนี้สาววายติดงอมแงมกันทั้งคณะ ฮ่าฮ่าฮ่า
555 ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ดีใจจังเลยที่มีคนชอบขนาดนี้ :mew1:
-
กรี๊ดกร๊าดดดดดดด เข้ามาอ่านรวดเดียว ตามทันแร้วว คึคึ
สนุกมากๆเลย ชอบแนวนี้อ่ะ จอมทัพโหดได้ใจ ยียวนกวนประสาทอีกด้วย
หนูมิของเรา ออกแนวนางเอกละครช่องหลายสีเล็กน้อย แต่ก็ชอบอยู่ดีอ่ะ แลดูมีเหตุผลในหลายๆเรื่อง
ยังไงก็มาต่อเรื่อยๆนะจ้าา ชอบเรื่องนี้มากมายยยย :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:ไม่หายจ้ายังงัยก็รออออออออออ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เย้!! ในที่สุดก็อ่านถึงตอนปัจจุบันแล้ว ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบเรื่องนี้~
-
โหวตให้แล้วนะค๊าบบ :katai2-1:
ณ ตอนนี้ ยังอินกับจอมทัพกับนู๋มิอยู่ เพื่อไม่ให้อารมณ์ขาดตอน
ตอนหน้าก็ขอจอมทัพกับนู๋มิอีกล่ะกัน ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ :กอด1:
-
โหวตแล้วจ้าาาา
รอตอนต่อไปอยู่นะ
:กอด1:
-
สนุกมาก มารอตอนต่อไป
-
ตอนที่ 9 : Gravity
เงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา และเจย์ก็แทบไม่อยากหายใจออกไปแรงนัก มือขวาร่างขาวจัดรู้สึกได้ถึงอารมณ์โกรธที่เดือดพล่านภายในกายของเจ้านายของเขา แม้จอมทัพจะไม่พูด ไม่แสดงสีหน้า ไม่ได้แปลว่ามาเฟียหนุ่มจะไม่รู้สึก ยิ่งในช่วงนี้ นายท่านควบคุมความรู้สึกไม่ได้ดีนัก บรรยากาศแห่งความเคร่งเครียดจึงลอยปกคลุมไปทั่วห้องทำงานใหญ่
สำนักงานทางภาคเหนือติดต่อลงมาว่ามีปัญหาในการจัดซื้อที่ดินสำหรับก่อสร้างคาสิโนแห่งใหม่ ณ บริเวณสามเหลี่ยมทองคำ ซึ่งก็คือชายแดนทางภาคเหนือของประเทศไทย ทั้งๆที่อีกไม่กี่สัปดาห์จอมทัพก็จะเดินทางไปตกลงซื้อขายพื้นที่กับชาวบ้านฝั่งลาว เจ้าของพื้นที่อย่างถูกต้องแล้ว แต่จู่ๆชาวบ้านกับลุกขึ้นต่อต้านโครงการบ่อนคาสิโนของตระกูลหวัง ทั้งๆที่การก่อสร้างคาสิโนนั้นจะนำพาทั้งความเจริญและรายได้ที่งอกเงยให้แก่พวกเขา
ซ้ำร้ายเรื่องราวยังกลับตาลปัตรเมื่อชาวบ้านกำลังตัดสินใจจะขายพื้นที่กว่าร้อยไร่บริเวณนั้นให้กับนักลงทุนอีกรายหนึ่ง จอมทัพจะไม่เดือดขนาดนี้เลยถ้าคนๆนั้นไม่ใช่อาเมน และแน่นอน...ไม่มีใครโง่พอที่จะเดาไม่ถูกว่านี่คือการจัดฉากเพื่อหวังผลประโยชน์ของอีกฝ่าย
“นอกจากนี้มีอะไรเสียหายอีกไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม จอมทัพพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก...
“ไม่ครับ...รวมถึงคาสิโนของเราด้วยที่ไม่ได้รับความเสียหาย"
“......”
จอมทัพไม่เคยเดือดเท่านี้มาก่อน...ตลอดเวลาที่เขาดำเนินธุรกิจ เป็นธรรมดาที่จะมีได้มีเสีย แต่เขาไม่เคยโดนกระตุกหนวกเสือเลวร้ายเท่าครั้งนี้ อาเมนช่างกล้าใช้วิธีสกปรกแบบหมาขี้แพ้ลอบกัดทางด้านหลัง ยืมมือชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เป็นเครื่องมือ...
ลูกน้องที่ฝั่งชายแดนรายงานว่า จู่ๆชาวบ้านก็ลุกขึ้นประท้วงการก่อสร้างคาสิโนสาขาใหม่ของตระกูลหวัง สาเหตุมาจากพื้นที่หลายร้อยไร่นั้นถูกแบ่งเจ้าของออกเป็นหลายคน ซึ่งคนของตระกูลหวังก็ได้ติดต่อทำการซื้อขายกับเจ้าของทุกคนด้วยราคาสูงลิบไว้เรียบร้อยแล้ว ยกเว้นแต่พื้นที่เจ็ดไร่ริมฝั่งแม่น้ำโขง ซึ่งเจ้าของคือคุณยายชาวลาว เจ้าของไร่ชาในแถบนั้น ที่ยังไม่ตัดสินใจจะขายพื้นที่ของตนเพื่อการก่อสร้างคาสิโน แต่จอมทัพก็ประวิงเวลามาตลอดเพราะเขาต้องการที่ดินติดแม่น้ำจริงๆ เขาส่งลูกน้องไปเยี่ยมเยือนเจ้าของที่ดินบ่อยๆและรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวตลอดหลายเดือนอย่างใกล้ชิด
แต่เมื่อคืนกลับเกิดเหตุการณ์เผาหน้าดินที่ทำกินของคุณยายทั้งๆที่กำลังจะเริ่มต้นฤดูหว่านเมล็ดไร่ชา ข่าวลือสะพัดว่าเป็นฝีมือของคนตระกูลหวัง เพื่อก่อกวนเร่งรัดการขายที่ดิน ไม่รู้ว่าลูกน้องไอ้อาเมนยุแยงกันขนาดไหน ชาวบ้านถึงกับเปลี่ยนใจคู่ค้า รวมถึงคุณยายที่ร่ำๆจะตัดสินใจขาย กลับกลายเป็นว่าจอมทัพชวดที่ดินทั้งหมด
จอมทัพไม่ได้โกรธเท่าไหร่หรอกหากชาวบ้านจะไม่ยอมขายที่ให้กับเขา แต่โกรธที่สุดคือการที่ไอ้อาเมนมันโยนความผิดให้คนอื่นหน้าด้านๆ
“ผมคิดอยู่แล้วว่าที่มันมาปรากฏตัวต่อหน้านายท่านวันนั้นมันมีจุดประสงค์" เจย์เม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง
“ใช่...แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเล่นสกปรกขนาดนี้"
นับตั้งแต่คืนนั้น เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบอาทิตย์แล้วนับตั้งแต่ที่อาเมนเข้ามากระตุกหนวดเสือเขาในงานเลี้ยง เพราะอาเมนด้วยที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับมิถุนาราบรื่นขึ้น แม้ว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ยินดียินร้ายอะไรกับเขา หรือแม้กระทั่งจะพูดดีๆด้วย แต่มิถุนาก็ไม่กลัวการเข้าใกล้เขาอีกแล้ว
จริงๆแล้วอาเมนก็รู้อยู่แก่ใจว่าจอมทัพไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ด้วยง่ายๆ แต่ถึงอย่างไรก็ตามก็นับว่ามันใจกล้าที่เล่นกับเขาแบบนี้ จอมทัพไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น ใครดีมาเขาดีตอบ ใครร้ายมา เขาสามารถร้ายกลับได้กว่าหลายเท่าตัว
“มิถุนาอยู่ไหน?”
เจย์ชะงัก หลุดออกจากผวงความคิด เขาเดินไปเลื่อนแท็ปเล็ตขนาดเล็กเพืื่อเช็คตารางงาน ช่วงนี้คำถามว่าคุณมิถุนาอยู่ที่ไหนนั้น เจย์ต้องตอบบ่อยเสียยิ่งกว่าคำถามที่ว่่าได้รับผลประกอบการเท่าไหร่เสียอีก
“มีเดินแบบครับ ที่โรงแรมมิวนิค อีกสองชั่วโมงจะเริ่มงาน"
จอมทัพจ้องมองใบหน้าคนสนิทอย่างใช้ความคิด...
“เคลียร์ตารางงานของมิถุนาตลอดหนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้ เราจะไปเชียงรายกัน"
“มิจ๋า...เดี๋ยวเลิกงานแล้วไปทานข้าวกันนะ ชวนคุณวิคไปด้วยกันนี่แหละ"
มิถุนาหลุดยิ้มออกมาทันทีเมื่อเพื่อนสาวออดอ้อนเขาด้วยการเบียดไหล่เข้ามาขยับขึ้นๆลงๆแล้วกอดกายผอมไว้แน่น มิถุนาที่กำลังจะเปลี่ยนชุดกลับเหลือบมองวิคเตอร์ยิ้มๆ มือซ้ายที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ไกลๆนั่นก็ส่งยิ้มกลับมาให้เขาเล็กน้อย
“ไปสิ" มิถุนารับคำ
เฌอปรางยิ้มหวาน พลางเหลือบมองไปยังวิคเตอร์ "นี่...มิ ฉันว่านะ เธอกับคุณวิคเตอร์ก็เหมาะสมกันดีนะ" สายตาหยอกล้อทำเอามิถุนาเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“จะบ้าเหรอปราง"
“ดีกว่าไอ้คุณจอมทัพนั่น นี่ยังไม่เจอตัวตัวนะ ถ้าเจอกันจริงๆฉันจะด่าให้ยับ" เฌอปรางเหยียดปากออกอย่างไม่สบอารมณ์
“......” มิถุนาพูดไม่ถูก เพราะเขาไม่อยากหลุดปากออกไปบอกกับใครเขาว่าชินไปเสียแล้วกับการใช้ชีวิตอยู่กับจอมทัพ
“เมื่อไหร่มิจะได้กลับมาอยู่คอนโดล่ะ ฉันเหงามากเลยนะรู้ไหม"
“เร็วๆนี้แหละปราง" มิถุนาถอนหายใจเฮือก เฌอปรางเหลือบมองหน้าเพื่อนสนิทก่อนกุมมือเล็กๆไว้แน่น
“มิ...”
“อะไร?”
“เธอไม่ได้รู้สึกดีกับคุณจอมทัพอะไรนั่นใช่ไหม?” คำถามของปรางทำให้นายแบบคนเก่งชะงักกึก "ฉันพูดตรงๆนะ ฉันไม่รู้จะบอกยังไงดี แต่นาย...กับคุณจอมทัพในฐานะแฟนกันเนี่ย ฉันนึกภาพไม่ออกเลย ทั้งๆที่สังคมเข้าใจแบบนั้นก็ตามเถอะ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ"
“......”
“ยิ่งนายดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อน ฉันก็ไม่รู้จริงๆว่าตกลงนายแค่ปลงหรือนายแฮปปี้ไปกับมันเสียแล้ว"
“......”
“ฉันไม่ดูถูกการตัดสินใจของนายนะมิ คนๆนั้นเขาอาจจะมีส่วนที่ดีที่นายมองเห็น แม้การเริ่มต้นของนายกับเขาอาจจะเป็นรอยแผลก็ตาม"
“แต่ปราง...” มิถุนาหลุดคำพูดออกมาในที่สุด "ฉันไม่ได้ชอบเขานะ...” เสียงหวานเอ่ยบอก
“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น" เฌอปรางพึมพำเบาๆ
มิถุนาหลับตาลง ช่วงหลายวันมานี้จอมทัพดีกับเขา ดีในที่นี้ไม่ใช่การเทคแคร์ดูแลราวกับคนรักหรือพ่นคำหวานใส่กันจนน่าสะอิดสะเอียนใจ แต่คำว่า "ดี" ของจอมทัพ คือการที่คนๆนั้นไม่ใจร้ายใส่เขา มิถุนารับรู้ถึงกำแพงบางอย่างของจอมทัพที่ทลายตัวลงช้าๆ เขาหายใจได้ง่ายขึ้น ใช่...เขานิสัยเสียไปเสียแล้ว เขาชินได้ยังไงกันเวลาอยู่กับคนๆนั้น
คำพูดของเฌอปรางทำเอาความรู้สึกบางอย่างดีดขึ้นจุกอัดกันอยู่ที่หน้าอก
“มิ ฉันขอโทษ" เฌอปรางเม้มปากแน่น มิถุนารีบส่ายหน้าทันที
“ปราง เธอจะขอโทษทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมา หวังเพียงเพื่อให้เพื่อนรักสบายใจ "ไม่โกรธเลยสักนิด ฉันเข้าใจมันดี บางทีฉันอาจจะแค่เคยตัว"
“ฉันอยากให้เขารักนาย รักให้มากๆ รักให้คลั่งไปเลยจะได้สมกับที่ทำกับนายเอาไว้" เฌอปรางเอ่ยขึ้นเบาๆ "ไม่รู้สินะ ฉันอาจจะคิดไปเอง ว่าระหว่างนายกับเขามันกำลังพัฒนา"
“......”
“ขอโทษถ้าฉันเดาผิดไป ไม่รู้สิ ฉันแค่อยากให้นายมีความสุข นี่มันหนึ่งเดือนแล้วนะมิ ถ้าไม่หลุดออกมาจากเขา นายก็ต้องมีความสุขไปกับเขา...ฉันถึงจะสบายใจได้"
มิถุนามองแววตาที่ฉาบไปด้วยความห่วงใยของเพื่อน ทัศนคติของผู้หญิงคนหนึ่งนั้นอาจจะแตกต่างกับเขาที่เป็นเพศทางเลือก มิถุนาบอกตัวเองไว้เสมอว่าความรักอาจจะไม่มีจริงสำหรับเขา สักวันหากมีรัก ก็อาจจะมีเลิก เฌอปรางไม่ได้อยากให้เขายอมรับจอมทัพ แต่มองว่ามันคือทางเลือกเดียวสำหรับมิถุนา จะว่าไปแล้วแง่มุมของเฌอปรางนั้นสะท้อนความจริงอะไรหลายๆอย่าง แม้ว่าเฌอปรางจะเป็นผู้หญิงที่สวยและเก่ง แต่สิ่งเหล่านั้นก็ยังถูกกดทับภายใต้ทัศนคติอันเห็นแก่ตัวของผู้ชาย ที่ทำให้เธอเป็นได้แค่วัตถุทางเพศเท่านั้น
มิถุนาก็เช่นกัน...เขายิ่งต้องค้นหาคำตอบยิ่งกว่านั้น...ลึกลงไปเกินกว่าที่จะเอื้อมมือ
“มันคงไม่มีวันหรอกปราง แต่อย่าห่วงนะ ฉันจะคิดว่านี่เป็นเพียงแค่หลุมของอุปสรรคที่ฉันกำลังดาหน้าเข้าเผชิญ" มิถุนาหลุบตาลง "สักวันฉันคงจะแข็งแกร่งได้มากกว่านี้"
“......”
“ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ จะได้ไปกันเสียที"
เฌอปรางยิ้มให้กับเพื่อนรักบางๆ พยายามทำความเข้าอกเข้าใจทั้งๆที่ยากยิ่ง แต่บอกตัวเองไว้เสมอว่าเขาจะยิ้มให้มิถุนาทุกๆครั้งที่เจอหน้ากัน เพราะมิถุนาคือเพื่อน...สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต รอยยิ้มมิถุนาสดใสยิ่งกว่าดวงตะวันไหนๆ เธอไม่อยากให้ใครพรากมันไปเลยสักนิด
แน่นอนมันเคยถูกพรากไปแล้วครั้งหนึ่ง...
ช่วงๆหลังๆมานี้ที่มิถุนายิ้มได้มากกว่าเดิมนั้น ทำให้เฌอปรางใจชื้นขึ้น เพราะอย่างน้อย...หนึ่งเดือนที่ผ่านมาการันตีอะไรได้หลายๆอย่างนั้น มันบอกกับเธอว่าจอมทัพกำลังหลงมิถุนาแทบโงหัวไม่ขึ้น
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ก็ตามที แต่เฌอปรางเกลียดโลกแห่งทุนนิยมมากที่สุดแล้ว...
เสียงประตูที่เปิดออกทำให้นางแบบสาวหลุดออกจากห้วงความคิดของตนเอง เธอผินหน้าเหลือบมองประตูห้องแต่งตัวก่อนชะงักเมื่อเห็นว่าใครบางคนเดินเข้ามาพร้อมกับมือขวาและมือซ้ายที่ขนาบข้าง เฌอปรางนั่งชั่งใจอยู่สักพักกับตัวเอง แต่แน่นอนเธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้น้ำยาและขี้ขลาด นางแบบสาวตัดสินใจลุกขึ้นยืน ลากส้นสูงกว่าสี่นิ้วตรงไปยังผู้มาใหม่
วันนี้แหละ...เธอจะทวงถามถึงอิสรภาพของมิถุนาและทุกอย่างที่คาใจ ความจริงที่เธอคิด กับสิ่งที่เธอเห็นมาตลอดผ่านแววตาของเพื่อนรัก และถ้าจอมทัพไม่มีคำตอบที่ดีพอให้กับเธอ เฌอปรางคิดว่า ไม่ใครก็ใครคงต้องตายกันไปข้าง
แต่เฌอปรางเชื่อเสมอ วันนี้มิถุนาชนะ...แม้ว่าเขากับจอมทัพจะเป็นผู้แพ้ก็ตามที
มิถุนาจ้องมองผืนผ้าม่านสีดำสนิทด้วยสายตาว่างเปล่าภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเล็กๆ คำพูดของเฌอปรางสะท้อนก้องอยู่ในหัว มิถุนาเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ช่างใจอ่อนและอ่อนแอเกินกว่าจะรับมือกับความใจดีของใครคนหนึ่งไหว เขาไม่อยากเป็นแบบนี้เลยสักนิด เขาแพ้เสมอไม่ว่าจะเป็นโลกแห่งความเป็นจริงอันโหดร้าย หรือแม้กระทั่งความฝันยิบย่อยในสมัยเด็ก มิถุนาไม่ใช่ไม่ลุกขึ้นสู้ แต่ถึงขนาดไม่กล้าแม้แต่จะคิดสู้เสียมากกว่า...
เขาเกลียดช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนผ่านของความรู้สึกแบบนี้ หัวใจเต้นหนึบ มันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรแต่ที่รู้ๆมันไม่ใช่ปกติแน่ ความรู้สึกคาบเกี่ยวอยู่ในห้วงใจ และมันไม่ดีเลยสักนิด เพราะมันบอกว่ามิถุนาจะแพ้อีกครั้ง
เขาถอนหายใจเบาๆก่อนฉวยเอาเสื้อขึ้นสวม พยายามทำเป็นไม่คิดอะไรมากมาย เสื้อเชิ้ตสีฟ้าเรียบๆธรรมดา มิถุนาขยับจัดคอปกเสื้อก่อนพยายามเอื้อมมือติดกระดุมปกที่อยู่ด้านหลัง ในใจนึกหงุดหงิดที่ในห้องไม่มีทั้งกระจก และตัวเขาเองที่เลือกสวมเสื้อตัวนี้ออกมาจากเซฟเฮ้าส์
ไม่รู้ทำไม...อะไรๆในวันนี้มันผิดไปหมด
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ เอื้อมมือมวยผมตัวเองไว้บนศีรษะ พยายามเอื้อมมือกลัดกระดุม เสียงผ้าม่านไหวทำให้เขารับรู้ว่าใครอีกคนกำลังแหวกตัวเข้ามา คงหนีไม่พ้นเฌอปรางที่คงเข้ามาตามเขาเป็นปกติ พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยกันบ่อยๆจนเลิกเขินไปนานมากแล้ว...
“ปราง...ช่วยเราติดกระดุมด้านหลังหน่อยสิ...”
เสียงหวานเอ่ยขอ มิถุนาละมือออกจากกระดุมด้านหลัง คนมาใหม่ไม่ว่าอะไร เอื้อมมือกลัดกระดุมให้กับนายแบบหนุ่มอย่างเบามือ
มิถุนาชะงักนิดหน่อยกับสัมผัสที่แปลกไป ไม่ทันจะหันกลับไป ใครอีกคนก็สวมกอดเขาไว้จากทางด้านหลังเสียแล้ว กลิ่นโคโลญจน์จางๆทำให้มิถุนาหัวใจสะดุดวูบ สัมผัสที่คุ้นเคยทำเอาหัวใจเต้นรัว มิถุนาเม้มปากแน่น รู้แน่ชัดแล้วว่าเป็นใคร...
จอมทัพจ้องมองคอยาวระหงอย่างนึกชอบใจก่อนแตะริมฝีปากลงไปเบาๆ มิถุนาหดคอกับสัมผัสชวนหวามไหวนั่น พักหลังๆมานี้มาเฟียหนุ่มชอบทำอะไรเช่นนี้กับเขา จะบอกว่าทำตัวไม่ถูกก็ไม่รู้เหมือนกัน มิถุนาก็แค่...ไม่ชิน
“ค...คุณจอมทัพ...คุณมาได้ยังไง?”
“ขับรถมา"
คิ้วบางกระตุกทันทีที่โดนอีกฝ่ายยียวนกลับ มิถุนามองฝ่ามือหนาที่โอบรอบเอวเขาไว้หลวมๆก่อนถอนหายใจเบาๆ
“เราออกไปกันเถอะครับ"
“ไม่มีใครว่าหรอก" มาเฟียหนุ่มขัดทันที
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ "ผมแค่คิดว่าในนี้มันแคบ"
“ทำไมล่ะ? เร้าใจดีออก"
“คุณ!” มิถุนาเสียงเขียว มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มบางๆที่มุมปาก
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"
“อะไรครับ? คุยด้านนอกก็ได้" มิถุนาเสตาหนี
“ฉันไม่ชอบให้ใครมองมากนัก โดยเฉพาะมองนายเวลาอยู่กับฉัน"
“ทำไม?” มิถุนาขมวดคิ้วมุ่น
แต่จอมทัพไม่ตอบ มาเฟียหนุ่มกลับเอ่ยคำถามแทน "พรุ่งนี้ฉันจะไปเชียงราย นายจะไปด้วยกันไหม?”
มิถุนาเลิกคิ้ว เขานึกแปลกใจที่จู่ๆมาเฟียหนุ่มเอ่ยปากถามเขา ทั้งๆที่ตลอดมามีแต่บังคับและเขาต้องทำตามเท่านั้น
“ผมเลือกได้ด้วยหรือไง?” มิถุนาย้อน
“นี่ไง ฉันให้เลือก"
“ถ้าผมบอกว่าไม่ไป คุณจะยิงผมทิ้งหรือเปล่า"
จอมทัพหัวเราะหึ "ไม่หรอก แค่หิ้วนายขึ้นเครื่องบินเท่านั้นแหละ"
มิถุนาเงียบ เขาไม่พูดอะไรออกไป จอมทัพเห็นเช่นนั้นจึงค่อยๆคลายวงแขนออก
“ไปกันเถอะ เพื่อนนายรออยู่ด้านนอกน่ะ"
“ปราง?”
“ใช่ เห็นมีนัดดินเนอร์กันไม่ใช่หรือไง" จอมทัพเอ่ยขึ้น
“คุณรู้ได้ยังไง"
“เพราะฉันจะไปด้วยยังไงล่ะ”
มิถุนาเลิกคิ้วอีกครั้ง เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่จอมทัพกลับกุมมือเขาเอาไว้แล้วจูง ไม่สิ... อาจจะใช้คำว่าลากน่าจะเหมาะสมกว่าเยอะ แผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้า มิถุนาไม่เข้าใจอะไรเพิ่มเติมเลยสักนิด แต่บางทีการที่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะบางทีการที่มีใครอีกคนอยู่ข้างๆแบบนี้ มันทำให้เขาไม่กลัวสายตาคนอื่นมากนัก จริงๆแล้วบางทีเขาอาจจะไม่ได้สนใจคนอื่นเลยต่างหาก
มิถุนาเห็นเฌอปรางยืนอยู่กับวิคเตอร์และเจย์ โดนนางแบบสาวยืนสนทนากับมือขวาร่างขาวจัดด้วยรอยยิ้ม เฌอปรางฉีกยิ้มทันทีที่เห็นเขาเดินออกมาพร้อมกับใครอีกคน
“คุณนี่มันอาชญากรตัวเป้งเลยนะคุณจอมทัพ แต่ฉันก็ทำอะไรคุณไม่ได้อยู่ดี ถึงแจ้งตำรวจไป พวกเขาก็ทำอะไรคุณไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ"
“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับเพื่อนรักของฉัน แต่ฉันรู้อย่างหนึ่งว่าคุณกำลังกลัวอะไรบางอย่าง"
“จำไว้นะ คุณหนีความกลัวไปไหนไม่ได้หรอก ยกเว้นคุณจะก้าวผ่านสิ่งที่คุณกลัวที่สุด แล้วคุณจะไม่กลัวอะไรอีก"
“ฉันอาจจะไม่ฉลาดเท่าคุณ และแน่นอน ไม่เลวเท่าคุณด้วย แต่ถ้าเป็นฉันนะ...ฉันจะไม่ปล่อยให้คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตหลุดมือไป"
เพื่อนรักของมิถุนาไม่ธรรมดา จอมทัพน่าจะรู้ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาประจันหน้ากับเขาแล้วถามโต้งๆต่อหน้ากันเลยว่าเขา...รู้สึกอย่างไรกับเพื่อนของเธอ หรือมองว่ามิถุนาเป็นเพียงแค่ของเล่น จอมทัพรู้ดีเลยว่าเฌอปรางฉลาดเป็นกรด และมองอะไรในมุมที่กว้างมากกว่าที่เขาและมิถุนามอง ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบอะไร เฌอปรางก็ซัดเขาด้วยคำพูดชุดใหญ่จนเขาแทบตามไม่ทัน
แต่สิ่งที่เฌอปรางยอมให้กับเขาในที่สุด อาจจะเป็นเพราะคำพูดสุดท้ายที่เขาบอกกับเธอ
มิถุนาไม่ควรได้รู้มัน เพราะมันจะทำให้เขาแพ้อย่างสมบูรณ์แบบ ให้เฌอปรางรู้คนเดียวเป็นพอ
ถ้ามันจะทำให้เฌอปรางยอมฝากมิถุนาไว้กับเขา
-
พอร์ชเคย์แมนคันหรูแล่นโลดไปตามถนนโล่งในยามค่ำคืน สปอร์ตคันหรูสองที่นั่งนั้นเป็นหนึ่งในสมบัติส่วนตัวของมาเฟียหนุ่มที่นานๆครั้งเขาจะได้นำออกมาใช้ เช่นเดียวกับคำคืนนี้ เป็นครั้งแรกที่มิถุนาได้นั่งรถที่มาเฟียหนุ่มเป็นคนขับ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้อยู่ด้วยกันสองคน นอกจากในห้องนอนบนเซฟเฮ้าส์หรู
หลังจากมื้อค่ำในร้านอาหารบนระเบียงชั้นเจ็ดสิบสองของโรงแรมหรูติดแม่น้ำเจ้าพระยาจบลง เฌอปรางก็ขับรถกลับบ้านพร้อมล่ำลามิถุนาด้วยรอยยิ้ม มื้อค่ำที่มีพวกเขาแค่สามคน อันได้แก่ มิถุนา จอมทัพ และเฌอปราง ออกจะอึดอัดเสียหน่อย แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่มิถุนารู้สึกว่ามันค่อนข้างตลกนิดหน่อยเวลาที่เฌอปรางใช้ฝีปากอันแสนจัดจ้านของตัวเองจิกกัดจอมทัพแทบจะตลอดเวลา
มาเฟียหนุ่มไม่พูดอะไรสักคำตลอดทางกลับบ้าน วันนี้เขาขับรถมาเองและขับกลับด้วยตนเอง ปราศจากกองทัพบอร์ดี้การ์ดส่วนตัว มีเพียงแค่มือซ้ายและมือขวาเท่านั้น ซึ่งตอนนี้ เขาก็ไล่ให้ทั้งสองกลับเซฟเฮ้าส์ไปก่อนแล้วเรียบร้อย
มาเฟียหนุ่มเอื้อมมือเปิดเพลงจากแผ่นซีดี สะพานพระรามแปดปรากฏอยู่ตรงหน้า จอมทัพหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าจอดใต้สะพาน มิถุนาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป อันที่จริงแล้วเขาก็อยากถาม แต่บางทีการไม่รู้อะไรเลยในบางทีมันก็ดีเสียกว่า
จอมทัพเปิดซันรูฟ ลมเย็นๆจากแม่น้ำโกรกเข้ามาทันทีที่หลังคาถูกเปิดออก มิถุนาผ่อนลมหายใจช้าๆ พร้อมๆกับจอมทัพที่หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด...
กลิ่นหวานหอมลอยอ้อยอิ่ง ทั้งๆที่มันก็เป็นสาเหตุของมะเร็งได้เช่นกันแต่มิถุนากลับรู้สึกว่ากลิ่นของมันพึงประสงค์เสียเหลือเกิน
จอมทัพไม่ได้ดับเครื่อง เขาติดเครื่องยนต์ไว้ เสียงเพลงยังคงดังอ้อยอิ่งมาจากเครื่องเสียงราคาแพงระยับ
“ทำไมวันนี้คุณขับรถมาเองล่ะ?” มิถุนาเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบระหว่างพวกเขา หัวใจต่อต้าน แต่กลับไม่ได้แสดงท่าทีออกไป
“กะจะพาไปหาอะไรกินที่บางขุนเทียน แต่นายคงอึดอัดถ้ามีบอร์ดี้การ์ดตามไปเป็นสิบแบบนั้น" มาเฟียหนุ่มปบ่อยควันบุหรี่ให้ลอยคละคลุ้งไปในอากาศ
“คุณไม่กลัวโดนลอบฆ่าหรือไง?” มิถุนาเหยียดปากยิ้มออกมา
“ไม่" จอมทัพบอกอย่างไม่ลังเล "ถ้ากลัว ฉันคงไม่มีอิสระที่จะไปไหนมาไหน"
มิถุนาเบ้ปาก "แล้วตอนนี้ผมมีมากสินะ"
พวกเขามองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“อยากไปไหนก็บอกสิ"
“อยากกลับไปอยู่คอนโด"
“ไม่ได้"
มิถุนาเบือนหน้าหนี แต่ในใจกลับไม่ได้นึกประท้วงอะไรใดๆ เช่นเดียวกับการกระทำ
“ผมมีเรื่องจะถาม...”
“อะไร?” จอมทัพขยี้บุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่ในรถ เขาท้าวแขนข้างหนึ่งไว้กับขอบรถ ก่อนเหลือบมองหน้ามิถุนาเต็มๆสายตา
เส้นผมสีดำสนิทถูกมวยไว้ที่ท้ายศีรษะ ไรผมเล็กๆน้อยๆร่วงปรกหน้า ดวงตาหวานกลมโต ริมฝีปากเชิดรั้นดูดื้อดึง แต่จอมทัพกลับชอบใจมิถุนาที่เป็นแบบนี้เหลือเกิน
“คุณไปทำอะไรที่เชียงราย"
มาเฟียหนุ่มชะงัก ถอนหายใจเบาๆ "เราโดนเล่นงาน ชาวบ้านไม่ยอมขายที่ให้กับเรา ฉันต้องไปเจรจา"
“แล้วทำไมผมต้องไปด้วย" มิถุนาจ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง "จำเป็นด้วยเหรอ?”
“จำเป็น" จอมทัพเว้นวรรคไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกมาในที่สุด "อยู่กับฉันมันก็อันตรายมากพอให้นายกลัว แต่ถ้านายไม่อยู่กับฉัน ฉันคงไม่วางใจ"
มิถุนาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอะไรดี...ในหัวมีแต่เรื่องไม่เข้าใจเต็มไปหมด
“เรื่องนี้...” เสียงหวานพึมพำ "เกี่ยวกับคนที่เจอในงานเลี้ยงนั่นใช่ไหม?"
“อืม...” บุหรี่มวนใหม่ถูกจุดขึ้น "ไอ้อาเมนมันเล่นสกปรก มันใส่ร้ายความผิดให้เราเพื่อให้ชาวบ้านเปลี่ยนใจขายที่ให้มัน"
“คุณกับคุณอาเมนมีปัญหากันแบบนี้ตลอดเลยหรือไงครับ ผมไม่เข้าใจเลย คุณก็มีมากพออยู่แล้ว ทำไมจะต้องหาเพิ่มอีกไม่รู้จักพอเสียที"
“มันคือธุรกิจ"
“ผมไม่เข้าใจอยู่ดี" มิถุนากอดอกนิ่ง
“ไอ้อาเมนมันไม่ใช่ธรรมดา พอๆกับพ่อมันนั่นแหละ เสี่ยโต นายรู้จักใช่ไหม?”
“เคยได้ยินชื่อ" ถ้าจำไม่ผิด ชื่อของเสี่ยโตปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์บ่อยครั้งเกี่ยวข้องกับการฮั้วที่ดินหรือแม้กระทั่งการหนีภาษีก้อนยักษ์ แม้กฏหมายจะเอาผิดลงโทษเรียบร้อยแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไหวตัวทันและหนีออกนอกประเทศไป ปัจจุบัน อาเมนจึงเป็นคนกุมบังเหียนธุรกิจสีเทาต่อจากพ่อทั้งหมด "แล้วคุณต่างจากเขาตรงไหน?”
จอมทัพชะงักกับคำพูดยอกย้อนของคนข้างตัว แววตากลมโตไหวระริกด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เอ่ยออกมาไม่ได้
“ไม่ต่าง...”
เป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ จอมทัพไม่คิดจะปฏิเสธ แม้ว่าเขาจะไม่เคยทำธุรกิจด้วยวิธีสกปรก แต่เงินที่ได้มาก็ไม่ใช่สะอาดไปเสียทั้งหมด ธุรกิจมืดของเขา แม้จะทำให้จากผิดกลายเป็นถูกกฏหมาย แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่เช่นนั้น
“นายกลัวหรือไง?” จอมทัพย้อนถาม มิถุนาเหลือบมองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายนิดหน่อย
“กลัว...จนเลิกกลัวไปแล้ว" มิถุนาพึมพำเบาๆ "ถ้าผมกลัว ผมคงไม่กล้ามากับคุณแบบนี้หรอก"
“ทำไม"
“ไม่รู้จะโดนฆ่าตายเมื่อไหร่"
จอมทัพหลุดหัวเราะออกมาแบบไม่มีเสียง เขามองใบหน่้าหวานของอีกฝ่ายอย่างรู้สึกพิเศษจริงๆ
“หลายปีก่อนไอ้อาเมนมันพลาดประมูลที่ดินกลางเมือง ฉันเป็นคนได้มา ทั้งๆที่เป็นงานชิ้นแรกๆในวงการธุรกิจของมัน มันไม่พอใจมาก ถึงขั้นตามมาเผาโกดังท่าเรือ"
“แล้วคุณทำยังไง?”
“ก็ส่งพ่อมันออกไปนอกประเทศ"
มิถุนาอึ้งงัน เขาเม้มปากแน่น รู้แล้ว...กลัว...กลัวที่ตัวเองเหมือนจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้านี้น่ากลัวมากมายขนาดไหน
“มันหนีหน้าหายจากวงการธุรกิจไปหลายปี เพิ่งกลับมาสองสามปีนี้ แล้วมันก็มาเล่นงานฉันนี่ไง"
“คุณจะทำยังไงต่อไป" มิถุนาถามเสียงแผ่ว
“ยังไม่รู้"
“......”
“แต่จบไม่สวยแน่"
นายแบบหนุ่มหลับตาลง พยายามผ่อนลมหายใจออกมาอย่างยากลำบาก หัวตาร้อนผ่าว เหตุการณ์ในวันคืนเก่าๆไหลย้อนกลับมาราวกับสายน้ำเกาะกินหัวใจดวงน้อยให้ระลึกถึงความหวาดกลัวและบาดแผลในจิตใจที่เกือบจะรักษาไม่หาย จอมทัพไม่ใช่มนุษย์เดินดินธรรมดา...
“อ๊ะ...”
ดวงตากลมโตที่เปิดขึ้นมาอีกครั้ง ภาพสะท้อนตรงหน้าทำให้มิถุนาตกใจจนหลุดเสียงร้องออกมา ใบหน้าจอมทัพที่ห่างกันแค่คืบเดียวทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นผิดจังหวะ และทุกอย่างดูตีรวนสับสนไปหมด เมื่อความรู้สึกเรียกร้องในสิ่งที่ไม่มีสิทธิ์ มิถุนารู้สึกอึดอัดแทบเจียนตายเสียให้ได้...
“กลัวหรือไง?”
“ก็...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้กลัว" ตอบอย่างตะกุกตะกัก มิถุนาพยายามเอนตัวหลบหนี แต่อีกฝ่ายกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนชิด
“ไม่กลัวก็ดีแล้ว" จอมทัพยิ้ม "นายน่ะ ไม่ต้องกลัวไปหรอก"
“......”
“อยู่กับฉัน"
ริมฝีปากอุ่นแนบทับลงมา มิถุนาไม่ทันได้ตั้งตัวแต่กลับยินยอมรับจุมพิตนั้นอย่างคล้ายจะเต็มใจ จูบของจอมทัพค่อยๆเต็มไปด้วยความรู้สึก ริมฝีปากถูกดูดเม้ม ลิ้นกระหวัดพันรัด มิถุนาแทบตายในอ้อมกอดของอีกฝ่าย จูบมันหวานและขม คล้ายกับตะกอนหัวใจในขณะนี้...
เสียงเพลงที่เปิดค้างไว้ลอยเข้ามาในโสตประสาท...มิถุนาตาพร่า สองมือยกขึ้นคล้องคออีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว
Baby
It's been a long time coming
Such a long, long time
And I can't stop running
Such a long, long time
Can you hear my heart beating?
Can you hear that sound?
'Cause I can't help thinking
And I won't stop now
พวกเขาค่อยๆละออกจากกันช้าๆ มิถุนาไม่เข้าใจ แววตาก็เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ จอมทัพเอง...ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะการที่มิถุนาไม่เข้าใจแบบนี้เป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว...
อย่าเข้าใจเลย เพราะหากเข้าใจแล้ว เขาจำต้องมีหัวใจอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
And then I looked up at the sun
And I could see
Oh, the way that gravity pulls on you and me
And then I looked up at the sky
And saw the sun
ในความเป็นจริงที่มิถุนาแทบไม่รู้จักอะไรในตัวจอมทัพเลยสักนิด วันนี้เหมือนเขาได้รู้ขึ้นมาอีกนิดหน่อย...เพลงนี้มิถุนาฟังเป็นประจำ เขารักวงนี้ เขารักเพลงนี้ และวันนี้ก็รักมันเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย
“คุณฟังโคลเพลย์ด้วยเหรอ?”
เสียงหวานถามชิดกับริมฝีปากของอีกฝ่าย จอมทัพยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วกระซิบตอบ
“ชอบมากเลยล่ะ"
And the way that gravity pushes on everyone
On everyone
tbc.
มาเร็วและสั้นหน่อยนะคะ
จากผลโหวต น้องมิชนะกระจุย ไม่สงสารเจย์กันเลยสักนิด5555
ตอนนี้ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ จริงๆเราคิดว่ามันไม่ค่อยดีด้วย แต่แก้อะไรไม่ได้แล้ว เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้เรื่องก็จะไม่สามารถดำเนินต่อได้
จริงๆในสมองเราตอนนี้มีหลายๆเรื่องตีกันมากมายจนน่ากลัว อารมณ์แบบจะเป็นในทิศทางไหนดีไรงี้555
เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย กลับดึกแบบ กลับเช้าเลยดีกว่า อีกแปปเดียวตะวันก็ขึ้นแล้ว กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดไปรันงานต่อ บอสคงสมเพชเลยให้หยุดช่วงบ่าย ก็รีบกลับมานอน แล้วก็รีบต่อให้ประการฉะนี้
ติชมได้ตามใจชอบเลยนะคะ มีหลายความเห็นว่ามิใจอ่อน แต่สำหรับเรา เรารู้สึกว่ามิไม่ได้ใจอ่อนเลยสักนิด
ถ้าอ่านดีๆจะรู้ว่า มิก็คือมิมาตั้งแต่ต้น การทำดีด้วยไม่ได้หมายความเสมอไปว่าเรายอม
อะไรประมาณนี้ แต่เราก็ยอมรับทุกความเห็น และยินดีรับคำติชมทุกประการนะคะ ชอบมากๆด้วยซ้ำเวลามีคนแย้งโน่นนี่นั่น เพราะมันเอามาปรับปรุงงานได้ เพราะฉะนั้น คอมเม้นท์แบบที่คิดเถอะค่ะ ยินดีมากจริงๆ
ตอนหน้าอาจจะช้าหน่อย มีหลายข้อมูลต้องค้นหา กะจะไปตามอ่านข่าวปัญหาคาสิโนชายแดนในห้องสมุดแล้วนี่ ฮ่าๆ
เพราะฉะนั้นตอนหน้าขอเวลานะคะ ไม่อยากให้ชุ่ย ก็ต้องแลกกับเวลา
เดี๋ยวขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ถ้าตื่นเช้าจะมาดิทให้ ตอนนี้ก็ยังง่วงอยู่ดี
ฝันดีนะคะ
รักคนอ่านทุกคนเลย
ขอบคุณเพลง Gravity ของ Coldplay
ไปหาฟังกันได้
วงโปรดเราเอง
-
จอมทัพหลงมิแล้วใช่ไหม
-
ขอกริ๊ดแปบ แล้วจะมาโม้
------------------------
สั้นไปหนายยยยยยยยยยยยยย หรือแมร่มสนุกไปว้าาา โอ้ยยยยยย
หลงรักนักเขียนแล้วค่ะ มาค่อนข้างไวเหมือนกันนะคะ เรื่องสนุกมากๆอีกด้วย
หนูมิอย่าพึ่งไปรู้สึกรักจอมทัพเลย ยังแค้นตอนแรกๆของมันไม่หาย (โห เรียกพระเอกว่ามันเลยทีเดียว คงแค้นน่าดู)
หมั่นไส้จอมทัพค่ะ ขอให้รัก ขอให้หลงหนูมิจนโลหัวไม่ขึ้น แล้วหนูมิหายตัวไปสักหนึ่งเดือน เราคงหายหมั่นไส้ 555555
-
มิเริ่มรักจอมทัพขึ้นมาทีละนิดแล้วซิ ปากแข็งใจอ่อนกันต่อไปคู่นี้
-
รู้สึกเหมือนความสัมพันธ์มันยังอ้อยอิ่งอยู่ที่เดิมอ่ะ ขยับอีกนิดนะนะ :mew2:
-
อรั๊ยๆ ชอบฟังเพลงเหมือนกันด้วย :mew3:
-
ตอนนี้น่ารักมากๆเลย สำหรับเรา ตอนที่อ่านรู้สึกว่ามีความอบอุ่นลอยอยู่ทั่วตัวตลอดเวลาที่อ่านเลย
เดี๋ยวว่างๆจะแวะไปสะพานพระรามแปด เผื่อเจอจอมทัพกับหนูมิเค้าจู๋จี๋กันที่นั่น :-[
เราชอบตอนที่จอมทัพกอดหนูมิจากด้านหลังอ่ะ โครตน่ารักกกกกกกกกก :ling1:
สู้ๆนะคะคนเขียน :katai2-1:
-
ชอบมากๆเลยเรื่องนี้
ถึงจอมทัพจะโหดมากแค่ไหน
แต่ก็แอบหวั่นไหว กับมิอยุ่ดี
เราชอบทุกตอนที่เขียนเลยนะ อ่านแล้วลื่นไหลมาก น่าตืิดตาม เหมือนได้อ่านนืิยายดีๆเรื่องนึงเลย
เราเองอยากเขียนแบบนี้ เหมือนกัน อธิบายกว้างๆ ซึ่งเราไม่สามารถเลย :mew6:
ก้พยายามอ่านของหลายๆคน..........
ไม่รุจะติตรงไหน เพราะว่ามันดีแล้ว เราชอบแบบนี้ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
ปอลอ เราชอบนิสัยของเจย์อ่ะ .............(แอบกรี๊ดเบาๆ)
-
เราว่ามิไม่ได้ยอมง่ายไปหรอกค่ะ เราก็เห็นด้วยที่เรื่องมันดำเนินไปอย่างนี้
ทุกอย่างมีเหตุผลของมัน
เวลาหนึ่งเดือนมันก็มากพอที่อะไรๆจะเปลี่ยนไปได้
ชอบเรื่องนี้มากเลย แอบอ่านอยู่ในเงามานาน
วันนี้ได้โอกาสเผยตัว (.__.)
เป็นกำลังใจให้นะคะคนแต่ง เราเข้าใจเลยเวลามีงานหนักแล้วจิตหลุดเป็นไง
ร่างกายจะสั่งให้นอนอย่างเดียว ถึงห้องปุ๊ปโถมตัวใส่ที่นอนทันที 5555
รออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆจ้าา
+1 ชดเชยที่ผ่านมาที่ไม่ค่อยได้คอมเมนท์นะคะ ^ ^
-
รู้สึกว่าหวานแม้สองคนนี้จะไม่ได้อะไรเลย
โฮ จอมทาพพพพพพพพพพพโรแมนซ์นะ
ชอบเฌอปรางชอบทุกประโยคที่นางพูด วินอะ
-
หวานเชอออออ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าโรแมนติกมากกกกก :impress2:
-
:music: ขอบคุณที่มาลงให้อ่านบ่อยๆ ครับ
มีความสุขทุกครั้ง ....... ที่ได้อ่าน
คนแต่ง ......... ขั้้นเทพ ..ครับ :110011: :z7:
-
ปรางจ๋า บอกหน่อยว่าจอมทัพพูดอะไรกับปรางน่ะ
ถึงไม่อยากให้หนูมิรู้
สวีทนะเนี่ย คู่นี้อ่ะ รับลมชมวิว 555
-
ปรางบอกคนอ่านหน่อยสิว่าจอมทัพพูดอะไรกับปราง :katai1:
ตอนนี้มันหวานนะ แต่ว่ามันเป็นหวานปนขม :เฮ้อ:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หืม พ่อพระเอกของเราท่าจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วสิ งั้นน้องมิล่ะ
-
:hao7: เค้าจะไปฮันนีมูนกันแล้ววว :-[
คนเขียน เขียนดีแล้วทุกอย่างลงตัวดี o13
-
ยอมรับแล้ววววแต่ยังไม่ยอมบอกมิ อย่าใจร้ายกับมิอีกนะ
-
:katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
จอมทัพพ่ายแพ้น้องอย่างหมดรูป
สุดท้ายตอนนี้ความกลัวในใจน้องยังไม่หายไป ยังคงเฝ้ารอคำตอบ เฝ้ารอถึงอิสระที่ตัวเองพึงมี น้องแค่ทำตัวให้อยุ่กับมันให้ได้และเรียนรู้ ทุกอย่างทั้งความรู้สึกทั้งตัวเองและจอมทัพ
ในความคิดเรา มันก็ยากอยู่ดี ที่จะอยู่ด้วยกันทั้งแบบนี้ ต่อให้ ทั้งน้องและจอมทัพรักกัน ในวันนีง ถ้ามันมีทางให้ไปน้องคงไป เพราะการอยู่กับจอมทัพมันสร้างบาดแผลในใจให้น้อง มันอยู่เพราะความกลัวไม่ใช่ความรัก ถึงในวันข้างหน้าน้องอาจจะรับรู้ได้ถึงความรักของจอมทัพ แต่มันก็หวาดระแวงอยู่ดี
รอวันที่พี่จอมทัพยอมรับว่าตัวเองมีหัวใจอีกครั้ง วันนั้น การอยู่ด้วยกันด้วยความรักของทั้งคู่คงมาถึง
รอตอนต่อไปค่ะ คนเขียนสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไฟล์ติ้งงงงงงงงงงง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :mew1: :mew1:
-
รักเจ๊ที่สุดในสามโลก
-
จะไปเชียงรายแล้ววววว
อยากให้มิเข้าใจเฮียจอมอ่่าา
เฮีย ปากแข็ง ~~~
-
รู้สึกว่ามันทะแม่งๆ เหมือนกะลังเกิดอะไรสักอย่างตามมา รึคิดมากไปเองหว่า :hao4:
-
อยากให้หนูมิ๊ กับคุณจอมทัพหวานๆๆ กันที่เชียงรายอ่ะค่ะ นะนะนะ :hao3:
-
มาอ่านครั้งแรก กรี๊ด ฝากตัวเป็นแฟนค่ะ
ชอบมาก รอไปเชียงรายนะคะ :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณจอมทัพสู้ๆ
คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
อาเมนคงจะมาเบรกอารมณ์หวาน ๆ ของคู่นี้แน่เลย
ตอนนี้หวาน ๆ ชอบอ่ะ แต่เหมือนจะปากแข็งกันทั้งคู่
-
มิถุนาอยู่ในใจจอมทัพมากขึ้น รอว่าจอมทัพจะอยู่ในใจมิถุนารึเปล่า น้องมิกำลังสับสนนะ :mew3: :mew3:
-
เริ่มจะรักกันแล้วใช่ไหม หวานๆกันอีกนะ
-
ถึงจะสั้นไปหน่อย แต่ก็ดีใจที่มาค่ะ
ก็รอตอนต่อไปนะคะ ใจเย็นค่ะ รอได้ อิอิ o18
-
โฮะ โฮะ ในที่สุดจอมทัพ นายก็หลงเสน่ห์หนูมิของช้าน? จนได้ :laugh:
ตอนหน้ารอดูจอมทัพกะหนูมิเค้าพากันไปสวีทนอกสถานที่ที่เชียงราย ว่าจะหวานกันกว่านี้มั๊ย :hao4:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ตอนนี้หวานมากกกกก :hao5: :hao5:
-
บอกไม่ถูกรู้แต่ว่าอ่านไปยิ้มไป (>//////////////<) :-[
-
อร๊ายยยย หลงขึ้นทุกวันๆ :hao7:
-
หลงรักน้องมิเข้าเต็มเปาแล้วใช่มั้ยละ :z1:
-
หวานนนมากกก เขินเลย น้องมิเริ่มใจอ่อนแล้ววว คุณจอมทัพยิ่งรักยิ่งหลง :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เริ่มหวานกันแล้ว -,,,-
-
หลับฝันดีฮะ
พักผ่อนเยอะๆครับจะได้มาอัพไวๆ ^_^
-
หวานแบบพอประมาณ :katai2-1:
-
คนเขียนใจร้าย งกจัง อยากรู้ว่าจอมทัพพูดไรกับปรางก็ไม่ยอมให้รู้ เชอะๆ
ถามจริงเหอะ มิถุนา นายไม่กลัวจริงๆแล้วเหรอ สักนิดนึงเลยก็ไม่มีใช่ป้ะ ดี ดีมากค่ะ!
-
ฟินมากเลยคะ ชอบเณอปรางมากเลย เท่
จอมทัพยังต้องชิดซ้ายเลย
แต่แอบหวานซะขนาดนี้ มิถุนาจะหวังไหวขนานไหนนะ
-
สู้ๆจ้า :m11:
-
หวานนนนนนนนนซะ !
:hao6:
-
ได้แต่หวังว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองจะดีขึ้นเรื่อยๆนะ
-
คุณจอมทัพมากแข็งจังนะทั้งที่แสดงออกขนาดนี้แล้ว
-
ไม่เข้าใจอะไรคะน้องมิ
ไม่เข้าใจก็ถามเลยค่ะถามเลย
ยุให้ถาม
:hao7:
-
ป่ะ ไปเชียงราย ออกนอกสถานที่กันบ้าง 55++
หวานๆๆ
-
มาให้กำลังใจคนแต่ง
อ่านยังไม่ทันเลย ชอบมากๆๆ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:ตอนนี้มาแบบหวานๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกจังค่ะ พระเอกซึนได้โล่ห์
-
แอร๊ยยยยยย....อยากรู้ว่าจอมทัพบอกอะไรเฌอปราง?
เหมือนจอมทัพจะรู้ตัวแล้ว...แล้วมิล่ะ...เหลือแค่ยอมรับใช่ไหม?
แอร๊ยยยย...คิดและฟินไปเอง
-
จอมทัพอ่อนลงมากแล้ว :impress2:
-
มันหวานๆนะตอนนี้
เอาใจช่วยมิถุนาต่อไปเพราะจอมทัพเค้ายอมแพ้ไปแล้วว!!!!!
-
แอบหวาน :-[
-
จอมทัพ
เริ่มชอบมิแล้ว
............................. o13
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก มิมิ น่ารักอ่ะ ชอบบบบบ เข้ามาอ่าน แล้วแอบกรี๊ดดดเบาๆ :ling1:
-
ไปเชียงรายคราวนี้หวังว่าจะไม่มีเหตุการณ์รุนแรงอะไรนะ
-
จอมทัพแพ้หมดรูป มินี่ชนะตั้งแต่ยังไม่ได้สู้ด้วยซ้ำ
อยากอ่านต่อไวๆ คนเขียนสู้ๆนะ
-
มาให้หายคิดถึง แต่บอกตามตรงนะ ยังอยากอ่านเยอะๆอยู่ ><!!
เหมือนตอนนี้จะสั้นๆ หรือว่าเราคิดถึงเรื่องนี้มากเกินไป ><!!
-
เกือบจะหวานนะคะคุณจอมทัพ
ปากแข็งเหลือเกิน รักก็บอกว่ารักสิ กลัวแพ้อะไรกัน ชริๆ
-
หวังว่าสักวันจอมทัพจะมีหัวใจเหมือนเดิม
-
นายเริ่มกลับมามีหัวใจอีกครั้งแล้วสินะ จอมทัพ :katai2-1:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
:m26:เหมือนทั้งสองฝ่ายจะกลัวถ้าเปิดหัวใจรับฝ่ายตรงข้าม
-
มันกำลังพัฒนาสินะ สู้ต่อไปทุกคนนน โดยเฉพาะคนเขียนแฮ่ๆ
-
เชียงรายนั่นมันบ้านน้องมินี่ หรือว่าจอมทัพจะทำคะแนนพาน้องมิไปเยี่ยมครอบครัว จอมทัพตอนนี้ดูน่ารักมากมาย เกลียดไม่ค่อยลงเท่าไหร่ o13 เราขอชื่นชมคนเขียนนะ ตั้งใจมากกกก มิน่าถึงเป็นงานเขียนคุณภาพ เราเองก็รออ่านอย่างใจจดใจจ่อเช่นกัน อิอิ
-
เริ่มจะหวานล่ะ :-[
แบบนี้รักตายเลย
สองคนนี้เหมือนกำลังเล่นเกมส์ ใครรักก่อน แพ้
รอตอนต่อไปค่ะ จุ๊บ
-
ฟังเพลงไปเมาจูบไป
ฮุยยยยยย :hao6:
ไปเชียงคาน อย่ามีอะไรเล้ย
ขอหวานๆ จัดเต็มแบบนี้อีกนะๆๆๆ
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
มาจองเสื่อรอคะ
-
ฉากซึ้งๆๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
แต่งได้ลงตัวมากค่ะ
หามานาแล้วแนวมาเฟียแบบนี้ :impress2:
มาต่อไวๆนะ
-
คืนนี้จะมาอัพนะคะ :katai4:
ว่างหนึ่งวัน อัพเลยแล้วกัน จะพยายามให้ไวที่สุด ไม่อยากให้คนอ่านลืมกันเลย
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอกันหน่อยนะคะ
อาจจะดึกหน่อยน้า ขอดูวอลเล่ย์บอลก่อนนะจ๊ะ
:oo1:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตั้งตารอยิ่งกว่าวอลเล่ห์อีกนะเนี่ย >< ไปดูด้วยๆ แล้วจะมาทำงานรอนักเขียนอัพนะจ๊ะ อิอิ
-
:katai5: คลานไปดักรอ คู่ฮันนิมูน :hao7:
-
:m4: รอค่า
-
:L1: :pig4:คนเขียนค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ที่สุด แต่มารวมใพลังเชียร์ไทยแลนด์กันก่อนนะ อิอิ แล้วค่อยมาเต้มความหวานหันทีหลัง หวังว่าจะฟินทั้งวอลเล่ย์กับน้องมินะ
-
:katai2-1: :กอด1:
-
เลิฟเบยยยยย :mew1: :mew1:
-
รอคืนนี้ แต่ตอนนี้ไปนั่งลุ้นวอลล์เล่ฯ ก่อน
ไทย กับ ญี่ปุ่น ไทยแลนด์สู้ๆ
-
มารอ :mew1:
-
สาธุ ขอให้ วอลเล่ สาวไทยชนะ จะได้ฟินทั้งกีฬา ทั้งนิยาย ทั้งน้องมิ
-
จะรอนะคะ ^.^
-
ใครจะลืมน้องมิได้ :mew1: :mew1: :mew1:
-
มาหลังเที่ยงคืนเปล่าาา เน็ตเค้าหมดตอนเที่ยงคืน :hao5: :ling1:
-
มารอจ้าาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาต่อแถวด้วยคน :katai2-1:
-
:กอด1: คนเขียนน่ารักอ๊า ขนาดไม่ค่อยว่าง ก็ยังอัพบ่อยมาก :L2:
-
อิราชัยมาเซซซซ!!!!
มารอค่า คนแต่งน่ารักจัง อัพไม่เคยขาดตอน
-
มาเกาะขอบรอหนูมิพร้อมเชียร์วอลเล่ย์บอลค่่ะ!
-
รอค่าาาา แต่แอบอยากอ่านตอนของหนูเจย์ ยังเตาะแตะๆอยู่เลยย
-
รอค่ะ :katai5:
-
:mew1:ดีใจจังเลยค่ะ มานั่งรอด้วยคน
-
ปูเสื่อนอนรอที่หน้าคอมฯ :katai2-1:
-
มาแสตนบายรออ่าน
นุ้งมิกะเฮียจอม~~~
-
ต่อแถวๆ ไม่รู้ว่ามากี่โมง เดี๋ยวจะมารีเฟรชรอเรื่อยๆละกันนะฮะ
ตอนนี้ขออ่านหนังสือสอบก่อน
ปล.ดูวอลเล่ย์ไม่ได้ เน็ตกาก
-
:katai2-1: รอค้าาาา
-
:L2: เข้ามาให้กำลังใจผู้เขียน รออ่านอยู่นะ
-
วอลเล่ชนะแล้ว ดีใจ แล้วก็มานั่งเช็คเล้าใหม่ อิอิ
ปล.แอบดีใจที่นักเขียนอัพไว ถึงแม้ว่างานจะเยอะก็ตามที เห็นแบบดีแล้วหลงรักเลยละค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ^^
-
เย้ รออยู่นะคะ :mc4:
-
ตั้งตารอค่าาา
-
รักเรื่องนี้รักคนแต่ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอด้วย อิอิ
-
เ ร า ร อ อ ยู่ น ะ ค ะ
#วางหนังสือแล้วมานั่งเฝ้าเล้าฯ แทน
-
ดึกแค่ไหนก็จะรอค่าาาา
-
ตอนที่ 10 : คำถาม
“ชอบมากเลยล่ะ"
ทั้งๆที่มันทำให้หัวใจเต้นแรง แต่มิถุนากลับนอนไม่ค่อยหลับเมื่อคืนนี้ รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกปลุกขึ้นมาในอ้อมกอดกว้าง ราวกับอะไรๆเป็นเพียงแค่ความฝัน มิถุนาจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวตามที่จอมทัพสั่ง เขาถูกพาขึ้นรถมาที่สนามบินแต่เช้าตรู่ทั้งๆที่อะไรในใจยังไม่เข้าที่เข้าทาง บางครั้งมันก็รู้สึกดีจนน่ากลัว บางครั้งก็อึดอัดจนน้ำตาแทบไหล มิถุนาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รวมถึงจูบแสนหวานเมื่อคืนนั่นก็ด้วย ทั้งๆที่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่อ่อนข้อให้กับคนๆนี้ คนที่ทั้งทำร้าย กักขัง และข่มขู่เขา แต่สุดท้ายมิถุนาก็ทำไม่ได้ มันเป็นแค่เรื่องโง่เง่าแต่เขาไม่เข้าใจจริงๆ
โบอิ้งลำเล็กปรากฏอยู่ตรงหน้า มิถุนากระชับกระเป๋าสะพายก่อนก้าวตามจอมทัพขึ้นไปบนห้องโดยสาร ไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากฝ่ามือใหญ่ที่ยื่นมาให้ ทุกวันนี้มิถุนาใช้ชีวิตราวกับหายใจทิ้งไปวันๆ มันน่าทุเรศ ชีวิตของเขาเองแท้ๆ แต่ทันทีที่จอมทัพบอกว่าเขาต้องไป เขาก็ต้องไป...
จอมทัพในฐานะมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ทั้งอำนาจและทรัพย์สินนั้น ถ้าจะให้นับเป็นจำนวนที่แน่นอนคงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่มาเฟียหนุ่มจะเดินทางไปไหนมาไหนด้วยเครื่องบินส่วนตัวราคาเป็นร้อยล้าน
จอมทัพจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าตนเองตัดสินใจซื้อโบอิ้งลำเล็กไว้เป็นของส่วนตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อครั้งที่เขาต้องบินไปทำงานข้ามประเทศบ่อยๆ เจย์ได้แนะนำให้เขาซื้อเครื่องบินลำเล็กส่วนตัวสักลำ จอมทัพเห็นว่าการลงทุนหนึ่งครั้งของเขา ก็สามารถเรียกเงินค่าโบอิ้งป้ายแดงทั้งลำได้ไม่ยากเย็น การตัดสินใจของมาเฟียหนุ่มจึงใช้เวลาเพียงสั้นๆ หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยใช้บริการสายการบินทั้งในประเทศและระหว่างประเทศอีกเลย
เช่นเดียวกับวันนี้ มาเฟียหนุ่มมีกำหนดการเดินทางไปเจรจาธุรกิจที่เชียงราย พร้อมกับทัพบอร์ดี้การ์ดชุดใหญ่ และมือซ้ายมือขวา บรรยากาศไม่ใคร่จะปกตินัก มิถุนาเห็นวิคเตอร์ขัดเงาปืนกระบอกใหญ่อยู่ในเซฟเฮ้าส์แต่เช้า แม้ในใจจะหวาดกลัว แต่ก็อดนึกไม่ได้ว่านี่มันคงไม่ใช่การเจรจาธุรกิจอย่างที่มาเฟียบอกกับเขา แต่มันอาจจะเป็นสงครามระหว่างสองตระกูลก็เป็นได้
สายข่าวจากเชียงรายรายงานว่า อาเมนและพรรคพวกได้ล่วงหน้าไปเชียงรายเรียบร้อยแล้วราวกับแน่ใจว่าจอมทัพจะต้องบุกไปถึงเชียงรายแน่ แต่อาเมนคงไม่รู้ว่าจอมทัพเดือดมากแค่ไหนกับวิธีสกปรกของอีกฝ่าย
มิถุนาจ้องมองรันเวย์ด้วยแววตาเลื่อนลอย วันนี้เมฆหมอกหนาตา ฟ้าครึ้มคล้ายจะฝนตก ไม่เหมาะกับการนำเครื่องขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว เขาในฐานะคนเชียงรายแต่กำเนิดนั้น ไม่เคยใช้บริการเครื่องบินมาก่อนในชีวิตจนกระทั่งเข้าวงการแฟชั่น หลังจากนั้นการคมนาคมทางอากาศก็เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต เพราะทุกครั้งที่เขารับงานต่างจังหวัดหรือแคสงานต่างประเทศ ต้นสังกัดมักให้มิถุนาใช้บริการสายการบินต่างๆ เพราะมั่นใจว่ามันช่วยย่นเวลาและคุ้มค่ากับกำไรที่จะได้มา...
“คิดถึงบ้านหรือไง?” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนพาดเสื้อสูทไว้กับพนักพิง จอมทัพทิ้งตัวลงนั่งข้างๆนายแบบหนุ่ม มาเฟียใหญ่กางหนังสือพิมพ์อ่านนิ่งๆ
“เปล่า"
“ทำหน้าเหมือนถูกบังคับ"
มิถุนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ฝนกำลังจะตก ผมแค่ไม่ชอบฝน" ทั้งๆที่มิถุนาเกิดในหน้าฝนแท้ๆ แต่เขากลับไม่ค่อยชอบอากาศชื้นเท่าไหร่นัก
“งั้นเหรอ" จอมทัพตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว มาเฟียหนุ่มหวนคิดไปถึงใครอีกคนที่ชอบความชื้นของฝน และเป็นคนที่ทำให้เขารักสายฝนขึ้นมานิดหน่อย
ภาพจุนลอยขึ้นมาในห้วงความคิด จอมทัพใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการสลัดใครคนนั้นออกจากสมอง เขาเหลือบมองคนข้างๆตัวที่จมไปกับเก้าอี้นุ่ม ร่างขาวมุดอยู่ใต้ผ้าคอตตอนสีขาว มิถุนาดูเหม่อลอยและไม่สบายใจอะไรบางอย่าง ซึ่งจอมทัพยังไม่คิดจะถามในตอนนี้
“ถ้ามีเวลาผมขอกลับบ้าน" มิถุนาเอ่ยขึ้นมาเบาๆ มาเฟียหนุ่มชะงักมือที่กำลังจะพลิกหน้าหนังสือพิมพ์ถัดไป
“......”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมกลับถึงกรุงเทพฯเมื่อไหร่ คุณได้เห็นผมในเซฟเฮ้าส์แน่นอน"
เขาเงียบ มิถุนาก็เงียบ อะไรๆในใจมิถุนาคงไม่พ้นกับเรื่องอึดอัดใจเหล่านี้ จอมทัพไม่สามารถปล่อยมิถุนาไปได้ เขาหลงใหลคนๆนี้ มันเป็นเรื่องยากที่ราชสีห์จะยอมอ่อนให้กับกระต่ายน้อยที่แสนพยศ มันยังไม่ถึงเวลาของอะไรต่อมิอะไร แน่นอนว่าหากเขาปล่อยมิถุนาไปตอนนี้ จอมทัพมั่นใจเล็กๆว่าเขาอาจจะไม่มีวันได้เจอมิถุนาอีกเลย
มันเป็นความเห็นแก่ตัวของเขา ที่รั้งคนๆนี้ไว้ แต่เรื่องบางเรื่องมันไร้เหตุผล มันไม่เคยมี หรืออาจจะมีแต่เขาแกล้งทำเป็นไม่ค้นหา ช่างเถอะ จอมทัพไม่เคยใส่ใจอะไรนอกเสียจากผลกำไรและตระกูลหวังอยู่แล้ว ก็แค่ปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นต่อไป
“ฉันไม่ห้ามหรอกนะถ้านายจะกลับบ้าน" จอมทัพถอนหายใจเบาๆ "แต่มันอันตราย อาเมนมันรู้ว่านายเป็นคนของฉัน มันอาจจะจ้องเล่นงานนาย"
“มันเรื่องของคุณ ทำไมผมจะต้องมาเป็นอันตรายเพราะความมักมากของคุณด้วย" ดวงตากลมโตจ้องอย่างโกรธเคือง
“มันคือธุรกิจ"
“ในชีวิตคุณก็มีแค่ธุรกิจ ธุรกิจ ธุรกิจ ผมเป็นตัวอะไรเหรอคุณจอมทัพ ผมเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์คุณงั้นเหรอ?” เสียงหวานตวาดลั่นอย่างเหลืออด มิถุนายอมรับว่าในหัวใจเขามันลอยคลุ้งไปด้วยหมอกควันแห่งความไม่เข้าใจ ต้ังแต่เมื่อคืนแล้ว...ยิ่งจอมทัพทำดีกับเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกลัวว่าสิ่งๆนั้นจะเป็นเพียงแค่ความฝันที่จับต้องไม่ได้ เขากลัวว่าสักวันเขาจะยกโทษให้กับจอมทัพ ถึงวันนั้นแล้วมิถุนาคงอดสมเพชตัวเองไม่ได้ เขาอยากให้จอมทัพร้ายใส่เขาให้มาก ให้เขากลัวจนทนไม่ไหว มันคือการยืนยันว่ามิถุนายังคงมีชีวิต แม้จะเป็นชีวิตที่แสนเจ็บปวดก็ตาม
จอมทัพจ้องมองแววตาแสนเจ็บปวดของคนข้างกายนิ่งๆ ก่อนพับหนังสือพิมพ์เก็บ เขาเอื้อมมือแตะไหล่เล็กของคนข้างกายเบาๆ มิถุนาเบือนหน้าหนีทันที
“นายเป็นอะไร?”
มิถุนาเลี่ยงไม่ตอบ เขาถดกายเข้ากับกระจก เบือนใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาไม่ให้ใครอีกคนเห็น
จอมทัพถอนหายใจเบาๆก่อนเอื้อมมือมือคร่อมตัวมิถุนาไว้ นายแบบหนุ่มเบือนหน้าหนี ปิดตาแน่น มาเฟียหนุ่มจ้องการกระทำนั้นเงียบๆ ก่อนดึงเข็มขัดนิรภัยสวมให้กับอีกฝ่าย
“เครื่องจะออกแล้ว"
อากาศไม่ค่อยดีนักเมื่อล้อโบอิ้งลำเล็กแตะพื้นสนามบินเชียงราย ฝนยังคงตกไม่หยุด เหมือนกับที่มิถุนาไม่เปิดปากพูดอะไรและแทบจะนอนมาตลอดทาง เขาลืมตาตื่นขึ้นเมื่อเสียงกัปตันประกาศดังขึ้น จัดแจงสภาพตัวเองไม่ให้ยับเยินมากนัก เมื่อเครื่องบินลงจอดเรียบร้อย มิถุนาก็คว้ากระเป๋าสะพายขึ้นแล้วเดินตามจอมทัพไป...
ฝ่ามือหนาเลื่อนโอบเอวบางตามปกติ เพราะเทอมินัลไม่ว่าง จึงทำให้จำต้องลงจากเครื่องและเดินฝ่าสายฝนไปขึ้นรถกอล์ฟที่มารับไปยังอาคารผู้โดยสาร เขาเกลียดสายฝน ฝนทำให้ปลายจมูกชื้นและคล้ายจะเป็นหวัดทุกครั้งที่มิถุนาต้องเผชิญหน้ากับมัน มิถุนาชะงักนิดหน่อยเมื่อมือที่เลื่อนโอบเอวเขา เลื่อนมากุมเข้ากับฝ่ามือเล็กๆแทน มิถุนาสัมผัสฝ่ามือนั้นทั้งยินดีและต่อต้านในคราเดียวกัน มิถุนายอมให้จอมทัพจูงมือตลอดทางเดินเข้าสู่อาคาร แต่สุดท้ายก็เลือกสะบัดออกเมื่อเข้าสู่บริเวณด่านตรวจคนเข้าเมือง
หลังจากเสร็จพิธีการทั้งหมด จอมทัพก็เดินนำทัพบอร์ดี้การ์ดมาที่ด้านหน้าสนามบิน พร้อมกับขบวนรถหรูที่รอรับนายท่านของตระกูลหวังที่ถูกตระเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว มิถุนาถูกพาเข้าไปนั่งบนโฟร์วีลล์สีดำสนิทพร้อมกับจอมทัพ เจย์และวิคเตอร์ จากนั้นรถราคาแพงระยับก็เคลื่อนตัวผ่านสายฝนไปยังจุดหมายปลายทางที่มิถุนาไม่อาจคาดเดาได้
ภาพตัวเมืองที่แสนคุ้นตาปรากฏอยู่ตรงหน้า บ้านเกิดของเขา มันเต็มไปด้วยความทรงจำ มิถุนาไม่ได้โทรบอกทางบ้านไว้เพราะไม่คิดว่าจะได้กลับมาเร็วขนาดนี้ แม้ว่าเขาจะคุยกับแม่แทบทุกวันก็ตามที ทางบ้านรับรู้ว่าเขาเป็นคนรักของจอมทัพ แต่แม่ผู้ที่เข้าใจเขามาตลอดชีวิตก็ไม่ได้ว่าอะไร แม้ว่าเขาจะอยู่ในฐานะเด็กของมาเฟีย แม่ยอมรับการตัดสินใจของมิถุนาเสมอ แม้ว่ามิถุนาจะยินดีหรือไม่ยินดีที่จะรับมันเป็นการตัดสินใจของตนเองก็ตามที
ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มิถุนาเองก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไรออกไป เขานั่งชิดประตูด้านหนึ่ง ในขณะที่จอมทัพเองก็นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาเหมือนจมอยู่ในห้วงความคิดตนเอง เป็นเจย์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเจ้านายที่ดูจะอดรนกับบรรยากาศแปลกๆชวนอึดอัดนี้ไม่ได้ เขาจึงเอ่ยออกมาในที่สุด
“คุณมิถุนาหิวหรือยังครับ ผมสั่งให้แม่บ้านเตรียมสำรับไว้แล้ว"
มิถุนาช้อนตามองมือขวาแล้วยิ้มออกมานิดหน่อย "ยังไม่ค่อยครับ"
“คุณไม่สบายหรือเปล่า?” เจย์เอ่ยถาม
“เปล่าครับ" มิถุนาส่ายหน้าเบาๆก่อนมองเหม่อออกไปด้านนอกหน้าต่าง
ไม่รู้สิ ทั้งๆที่เขาควรมีความสุขเพราะความรู้สึกที่เป็นอยู่มันทำให้หัวใจช่างแสนพองโต แต่มันกลับสับสนจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เขาเกลียดเหลือเกินที่จอมทัพแสดงท่าทีใจดีต่อเขา มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูกในบางที ความอ่อนโยนนั่นมันอาจจะเป็นความฝัน หรือเรื่องลวงตาที่เกิดขึ้นเหมือนสายฝน สักวันมันก็จะหยุดลง
มันไม่แน่นอนเลย มันเหมือนฝนนั่นแหละ ไม่รู้จะตกเมื่อไหร่และหยุดเมื่อไหร่ ถ้าจอมทัพเลิกชอบเขาแล้ว เขาไร้ค่าแล้ว เขาจะโดนยิงทิ้งหรือถ่วงน้ำกลายเป็นคนสาปสูญหรือเปล่า มันไม่แฟร์เลย ทั้งๆที่จอมทัพควบคุมทุกอย่างในชีวิตเขา แต่มิถุนาไม่แม้แต่จะมีสิทธิ์ควบคุมหัวใจตนเองด้วยซ้ำ
มิถุนาไม่คุ้นเคยทางที่มานัก แต่ก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังเข้าสู่ชายแดนของประเทศไทย ณ อำเภอเชียงแสน หรือที่เรียกกันว่าสามเหลี่ยมทองคำ เพราะเป็นจุดที่รวมชายแดนสามประเทศอย่าง พม่า ลาว และ ไทย กั้นโดยแม่น้ำโขง บริเวณนี้มีบ่อนคาสิโนถูกกฏหมายอยู่ที่ฝั่งประเทศลาวและพม่า เป็นจุดที่คนรักในการแสวงโชคมักข้ามฝั่งไปเสี่ยงดวงเสมอ หนึ่งในบ่อนคาสิโนใหญ่ที่มีคนเข้าใช้บริการเป็นประจำคือบ่อนคาสิโนของตระกูลหวัง ที่นอกจากจะเป็นคาสิโนขนาดใหญ่ รองรับนักพนันชั้นสูง ยังเป็นรีสอร์ตระดับหกดาว รวมถึงบริการสนามกอล์ฟ สนามเทนนิส ฟิตเนส สปา สระว่ายน้ำ กินเนื้อที่เกือบร้อยไร่ในบริเวณชายแดนฝั่งลาว
ขบวนรถยนต์แปดสูบค่อยๆไต่ขึ้นเขา เพราะฝนตกทำให้การเดินทางล่าช้ากว่าที่เจย์คาดการณ์ไว้ แต่ทันทีที่รถโฟร์วีลล์ชลอเพื่อเข้าสู่ที่หมาย ฟ้าที่ปิดมาตลอดก็ค่อยๆเปิดพร้อมกับฝนที่ซาลง
บ้านไม้สักขัดเงาขนาดใหญ่ที่ทอดตัวอยู่ตรงเชิงเขาตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า สวนดอกไม้ขนาดใหญ่ผลิดอกแย้มกลีบราวกับกล่าวต้อนรับ มิถุนาเกาะขอบหน้าต่างมองบริเวณรอบบ้านอย่างตื่นตา ทันทีที่รถจอดลง ชายชุดดำกว่าสิบคนก็รีบก้าวออกมาต้อนรับนายใหญ่ตระกูลหวังทันที พร้อมกับเมดสาวอีกหนึ่งขบวน มิถุนาค่อยๆก้าวลงจากรถเมื่อประตูรถเปิดออก อากาศบริสุทธิ์ทำให้เขาลืมความขุ่นหมองในใจไป และแน่นอน...ฝนหยุดตกแล้ว...
“บ้านคุณเหรอ?” เสียงหวานเอ่ยถามมาเฟียหนุ่มที่ก้าวลงมาจากรถอีกฝั่ง ดวงตากลมโตกวาดสำรวจตัวบ้านอย่างสนใจ
“อืม" จอมทัพพยักหน้า "ชอบเหรอ?”
“ผมชอบ...ไม่เคยรู้มาก่อนว่าบนเขาลึกแบบนี้จะมีบ้านสวยๆแบบนี้ด้วย"
“ชอบก็ดีแล้ว นายจะได้อยู่ที่นี่อย่างมีความสุข" จอมทัพว่า ก่อนรั้งตัวมิถุนาให้เข้าไปในบ้านด้วยกัน
เขาไม่กล้าพามิถุนาข้ามไปฝั่งลาวอันเป็นที่ตั้งของคาสิโนตระกูลหวัง มันเสี่ยงและอันตรายมากเกินไป เขาให้ทุกคนปิดเป็นความลับเกี่ยวกับสถานที่เข้าพักในครั้งนี้ ทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยของมิถุนาเท่านั้น มันเสี่ยงก็จริงที่พาคนตัวเล็กมาที่นี่ด้วย แต่การทิ้งไว้ที่เซฟเฮ้าส์คนเดียวนั่นอาจจะแย่กว่า เขา...ที่แย่ ไม่ใช่มิถุนาเลย ดังนั้นการเลือกบ้านพักตากอากาศบนหุบเขาที่อำเภอชายแดนเช่นนี้ดูท่าจะเป็นความคิดที่เข้าท่าก่อน
ทั้งที่อันที่จริงแล้ว ไม่ว่าจะทางเลือกไหน มิถุนาก็ตกอยู่ในอันตรายทั้งหมด อันตรายตั้งแต่ตกเป็นของของเขาแล้ว
มิถุนาเดินตามจอมทัพเข้าไปด้านใน ตัวบ้านเย็นสบายเพราะสร้างด้วยไม้ทั้งหลังและอยู่บนเขา แต่งอย่างเรียบง่ายตามสไตล์เจ้าของ มีห้องหับรองรับคนได้เป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะห้องทานอาหารที่ใหญ่และปลอดโปร่ง หลังคาเป็นกระจกใสเช่นเดียวกับผนังด้านนอกที่เชื่อมกับระเบียงขนาดใหญ่ มิถุนาถูกพาไปนั่ง พร้อมกับสำรับอาหารเหนือชุดใหญ่ที่ถูกยกเข้ามา
มิถุนาดูอารมณ์ดีขึ้นทันทีที่อาหารที่คุ้นเคยถูกยกเข้ามา และเมื่อชิมแล้วรสชาติถูกปาก ก็ยิ่งทำให้อารมณ์ดียิ่งขึ้นไปอีก มิถุนาคิดถึงรสมือคุณยาย ดวงตากลมโตสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จอมทัพเหลือบตามองคนตรงข้ามแล้วกระตุกยิ้มบางๆ เขาอดเอ็นดูมิถุนาไม่ได้...
“ไว้ถ้ามีเวลาเหลือ เราไปแม่ฟ้าหลวงกัน"
“ครับ?” มิถุนาชะงักมือที่กำลัง
“บ้านนายไม่ใช่หรือไง?”
มิถุนาจ้องจอมทัพนิ่ง ก่อนเผยยิ้มบางๆออกมาในที่สุด
“ขอบคุณครับ"
มื้ออาหารจบลงพร้อมๆกับบรรยากาศที่ดีขึ้นจนเจย์ลอบถอนหายใจและวิคเตอร์ก็อดเลิกคิ้วกับการกระทำของคู่หูไม่ได้ จบจากมื้อกลางวัน มิถุนาก็ขอตัวไปพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าทันที เจย์จึงพานายแบบหนุ่มไปยังห้องนอนที่ปีกขวาของบ้าน ติดกับระเบียงกว้างที่ยื่นออกไปยังหน้าผาลาด ด้านล่างเป็นวิวของไร่ชาขนาดใหญ่ รวมถึงสวนดอกไม้เมืองเหนือประปราย
มิถุนาวางกระเป๋าลง ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเฌอปรางและตะวัน กระเป๋าเดินทางของเขาและมาเฟียหนุ่มถูกยกขึ้นมาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว มิถุนาเอื้อมมือเปิดผ้าม่าน แสงแดดอ่อนๆสาดเข้ามา อากาศไม่ร้อนไม่หนาว แต่ความอ่อนล้าก็ทำให้เขาตัดสินใจที่จะอาบน้ำแทบจะทันที
มือบางเอื้อมมือถอดชุดที่สวมใส่ออก และแทนที่ด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำ มิถุนาแง้มประตูห้องน้ำออกและพบว่าข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดถูกเตรียมไว้ให้พร้อมแล้ว ห้องน้ำปูด้วยกระเบื้องหินอ่อนเย็นเยียบ ผนังเป็นไม้รอบด้าน ส่วนเพดานเป็นกระจกใส ดังนั้นหากอาบน้ำตอนกลางคืนคงได้บรรยากาศไปอีกแบบ
อ่างจากุชชี่ถูกเติมน้ำไว้จนเต็มแล้ว มิถุนาค่อยๆปลดผ้าคลุม มวยผมไว้ด้านหลัง และหย่อนตัวแช่ลงในน้ำอุณภูมิค่อนข้างสูง กลิ่นหอมอโรมาทำให้รู้สึกผ่อนคลาย เขาหลับตาลงช้าๆ ก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ
เสียงหยาดฝนที่ตกกระทบด้านนอกยังดังไม่หยุด มิถุนาหลับตาลงแทบไม่ได้สนใจเรื่องอื่นใดจนกระทั่งประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ดวงตากลมโตลืมขึ้นแล้วเบิกกว้างเมื่อเห็นใครบางคนเดินเข้ามา แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะทันทีที่เห็นจอมทัพ มิถุนาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ราวกับว่านี่เป็นเรื่องชินชาไปเสียแล้ว อีกฝ่ายจะทำอะไรกับเขาก็ได้ เขาไม่มีสิทธิ์อะไรอยู่แล้ว
“คุณจะอาบน้ำเหรอ เดี๋ยวผมจะขึ้นแล้ว" มิถุนาพึมพำเบาๆ แต่ทันทีที่คว้้าเสื้อคลุมและทำท่าจะลุกขึ้น จอมทัพก็เอื้อมมือกดไหล่บางไว้เสียก่อน
ฝ่ามือหนาปลดเสื้อคลุมของตัวเองออก มิถุนาเบือนหน้าหนีพร้อมปรางแก้มที่แดงเรื่อทันทีที่ร่างกายอันสมบูรณ์แบบของอีกฝ่ายปรากฏตรงหน้า จอมทัพหย่อนกายนั่งลงฝั่งตรงข้ามของมิถุนา ก่อนเอนกายพิงอ่างช้าๆ
“เป็นอะไรไป" เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมๆกับรั้งกายอีกฝ่ายจากอีกฝั่งมานั่งซ้อนแนบอก มิถุนาดิ้นขัดขืนแต่ก็ไม่สู้แรง สุดท้ายก็จมลงไปกับอกอีกฝ่ายแทบจะทันที
ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่หลังคอขาว กลิ่นหอมของเรือนผมสีดำขลับแม้จะมัดไว้แล้วแต่ก็ลอยเตะจมูกอย่างยากจะปฏิเสธ มิถุนาเบือนหน้าหนี ไม่ยอมตอบคำถาม มันดูเป็นช่วงเวลาที่แสนอึดอัดกับความไม่เข้าใจที่ก่อร่างขึ้นบางเบาในหัวใจ
“ผมไม่ได้เป็นอะไร" สุดท้ายก็เลือกที่จะเอ่ยปากปฏิเสธไป
“เมื่อคืนเรายังคุยกันดีๆอยู่เลย"
“ผมไม่ได้คุยดีกับคุณ ผมยังเกลียดคุณ ไม่ว่ายังไงก็เกลียด"
จอมทัพส่งเสียงหัวเราะหึออกมาเบาๆ เขาเม้มซอกคอขาวเบาๆก่อนรัดเอวบางไว้แน่น
“แน่ใจหรือไง?”
“คุณเป็นยังไงกันแน่นะจอมทัพ" มิถุนาพึมพำเบาๆ "คุณจะใจดีกับผมทำไม?”
“หรือนายอยากให้ใจร้าย"
มิถุนาถอนหายใจเบาๆอย่างจนตรอก "คุณอยากจะทำอะไรก็ตามใจคุณเถอะ...”
จอมทัพมองเสี้ยวหน้าของอีกคนอย่างครุ่นคิด เขาเลื่อนมือกุมมือมิถุนาใต้สายน้ำเบาๆ
“ตามใจนายบ้างสิ"
“......”
“ลองพูดมา อยากได้อะไร"
มิถุนาชะงัก เขาเม้มปากจนแทบเป็นเส้นตรง ฝ่ามือที่ถูกประสานไว้ถูกกระชับจนแน่น มิถุนาใจเต้นรัว
“ผมอยากได้อิสระ อยากกลับไปอยู่คอนโด กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม" เขาถอนหายใจ "แต่ผมรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ผมรู้ คุณต้องการให้ผมพูดอะไรอีกไหม?”
“ไม่ และฉันไม่อนุญาต"
“คุณมันเห็นแก่ตัว"
จอมทัพไม่ตอบโต้ แต่เขากลับพลิกตัวมิถุนาให้เผชิญหน้ากัน เนื้อเนียนบดเบียดอยู่บนหน้าตักกว้าง มิถุนาหลุบตาลง เขาเม้มปาก ก้มหน้างุด ในใจอัดอั้นไปหมด...
“มาอยู่ด้วยกันไหม?”
คำถามที่หลุดออกจากปากมาเฟียหนุ่มทำให้มิถุนาชะงัก ริมฝีปากร้อนกดลงเบาๆที่แก้มใส มิถุนาหัวใจเต้นแรง ทั้งสับสน ทั้งไม่เข้าใจ และทั้งไม่แน่ใจว่าจะมีความรู้สึกอื่นใดเจือปนอยู่ด้วยหรือไม่ ในใจทั้งเต็มตื้นและหวั่นไหว แต่ที่สำคัญคือกลัว...เขาไม่รู้ว่าจอมทัพต้องการอะไร กลัว...กลัวจนร่างกายชาดิก
เพราะทุกอย่างเหมือนเป็นความฝัน แม้กระทั่งตอนนี้ยังหายใจอยู่ก็ตามที
“ใน...ฐานะอะไร?” เสียงหวานเอ่ยถามออกมาอย่างเต็มกลืน น้ำตาพาลจะไหลให้ได้
จอมทัพไม่ตอบ เขาไม่พูดออกไป เอาแต่นั่งรอคำตอบอย่างเงียบๆ มิถุนาเบือนหน้าหนีทั้งๆที่ถูกกดศีรษะให้แนบบนไหล่กว้าง มิถุนากัดปากแน่นจนแทบช้ำ
“ฉันให้นายตัดสินใจ"
มิถุนานั่งนิ่ง ปล่อยให้อีกคนโอบกอดเขาเอาไว้ ในใจตีรวนสับสนกันยุ่งเหยิง...ในใจทั้งๆที่คิดจะหนี แต่สุดท้ายกลับวิ่งสะดุดขาตัวเอง ล้มลง ณ จุดเดิม...
“คุณรู้ไหมที่พูดออกมาเนี่ย มันหมายความว่ายังไง?”
กลัวเหลือเกิน...
-
มิถุนาแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เรือนผมชื้นถูกมัดหลวมๆไว้ กายบางสวมเสื้อแขนยาวสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำ ภาพสะท้อนของใครบางคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำทำให้มิถุนาหัวใจทำงานหนักอีกครั้ง จอมทัพสวมเสื้อแขนยาวสีเข้มกับกางเกงขายาวสีครีม เดินหัวเปียกออกมา เขาเดินมายืนซ้อนด้านหลังร่างบางของนายแบบหนุ่ม ดวงตาที่สบกันผ่านกระจกนั้นทำให้อะไรต่อมิอะไรทำงานผิดกลไกของมัน
มิถุนาเตรียมหมุนตัวเดินหนีไป แต่จอมทัพกลับรั้งข้อศอกเล็กไว้เสียก่อน มิถุนามองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน
“ปล่อยครับ"
“นายจะตอบคำถามฉันได้หรือยัง?” มาเฟียหนุ่มทวงคำถามที่เคยเอ่ยถามไป แต่มิถุนากลับเลิกคิ้วอย่างขันๆ
“คุณจะบ้าหรือไง?” เสียงหวานย้อน "ผมไม่ตอบ คราวนี้ต่อให้คุณบังคับ ผมก็ตอบคุณไม่ได้"
“ฉันให้เวลานายนานแล้ว"
“เอาสิ บังคับผมสิ" ดวงตากลมโตจ้องมองอย่างท้าทาย จอมทัพเองก็จ้องอย่างไม่ลดละ แต่สุดท้ายก็เอ่ยตัดบทขึ้นมาก่อน
“โกนหนวดให้ฉันหน่อย"
มิถุนาเลิกคิ้วอีกครั้ง แต่ก็ยอมเดินตามแรงฉุดของอีกฝ่ายกลับไปยังห้องอาบน้ำ นายแบบหนุ่มถอนหายใจเบาๆเป็นเชิงยินยอก่อนถูกยกตัวขึ้นนั่งบนขอบอ่างล้างหน้า ดวงตากลมโตจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจมากนัก จู่ๆก็ใจดี จู่ๆก็ร้ายใส่ มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด แต่เขากลับเต้นตามความไม่สมเหตุสมผลเหล่านั้นอย่างหาคำตอบไม่ได้
มือบางเอื้อมหยิบครีมโกนหนวดกับมีดโกนมาไว้ในมือ พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็ก เขาพิจารณาใบหน้าหล่อเหลานั่นก่อนครุ่นคิดในใจว่าจริงๆแล้วเขาชอบจอมทัพแบบที่มีหนวดสากๆแบบนี้มากกว่า ชั่งใจแล้วว่าการไม่พูดไปคงเป็นการดีกว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายจะได้ใจ มิถุนาปาดโฟมลงบนใบหน้าของมาเฟีย ก่อนค่อยๆไล้ปลายมีดไปตามรอยโฟมเบาๆ
ใบหน้าหวานห่างจากใบหน้าคมคร้ามไม่ถึงฝ่ามือ ยิ่งจอมทัพโน้มใบหน้าเข้ามามากเท่าไหร่ มิถุนาก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ไ่ด้เท่านั้น สองฝ่ามือของมาเฟียหนุ่มกักเขาไว้ให้อยู่ในวงแขน แสงแดดอุ่นๆทำให้บรรยากาศที่เป็นอยู่อบอุ่นใจมากกว่าที่ควรจะเป็น...
ย้อนแย้งเหลือเกิน มิถุนาไม่เข้าใจตัวเองมากขึ้นและมากขึ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเขาสบตากันเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดอะไรออกไป แต่มิถุนาคิดว่ามันดีแล้วที่เป็นเช่นนี้ เขาค่อยๆปาดมีดโกนลงไปบนใบหน้าหล่อเหลา จนกระทั่งมันเกลี้ยงเกลา มือบางคว้าผ้าขนหนูผืนเหล็กซับใบหน้าคมเบาๆ ก่อนละมือออก
“เสร็จแล้ว...” เสียงหวานพึมพำ พยายามดันใบหน้าหนี แต่จอมทัพกลับยิ้มกริ่ม เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจุมพิตที่ริมฝีปากฉ่ำเบาๆ มิถุนาไม่ทันตั้งตัว จึงปล่อยมีดโกนในมือหลุดลงพื้นห้องน้ำแทบจะทันที
“ขอบคุณ...”
มิถุนานิ่งอึ้ง ไม่กล้าสู้สายตาเมื่อจอมทัพละริมฝีปากออกและทำท่าจะโน้มเข้ามาอีกครั้ง นายแบบหนุ่มหลับตาปี๋ เตรียมใจรับจูบแสนน่าอาย แต่ช่างโชคดีนัก ที่เสียงของมือขวาช่วยชีวิตเขาเอาไว้เสียก่อน...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“ขอโทษครับ นายท่าน...มีเรื่องด่วนครับ"
มิถุนาผลักมาเฟียหนุ่มออกทันทีก่อนยิ้มอย่างขลาดเขินให้เจย์ จอมทัพเหลือบไปมองมือขวาผู้แสนรู้ใจ แต่คราวนี้กลับผิดเวลาไปเสียหน่อย เขากระแอมไอเล็กน้อยก่อนยอมให้มิถุนาดันตัวลงาจากเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า มิถุนาเบียดกายสูงแล้วเดินหนีออกไปรอด้านนอกห้องน้ำแทบจะทันที
“อะไร?”
“มีปัญหาที่คาสิโนของเราครับ...อาเม...”
“ไปคุยที่ห้องทำงาน มิถุนา ไปหาวิคเตอร์ซะ"
จอมทัพบอกก่อนสาวเท้ามาดึงข้อมือเล็กๆให้เดินตามเขาออกไปนอกห้องนอนแทบจะทันที ใบหน้าคมคร้ามที่ส่งยิ้มยียวนให้เขาเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย มิถุนาเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ แต่คิดว่ามันคงเป็นเรื่องใหญ่มากพอที่จะทำให้มือขวาถึงกับต้องมาขัดจังหวะเจ้านายได้
วิคเตอร์ยืนรออยู่แล้วไม่ห่างจากประตูหน้าห้องนอนเท่าไหร่นัก จอมทัพกระชับมือบางเบาๆก่อนส่งตัวให้กับวิคเตอร์ จากนั้นเขาจึงละไปยังอีกปีกหนึ่งของบ้านแทบจะทันที ทันทีที่มิถุนาถูกปล่อยเป็นอิสระ เขาถึงกับยืนเคว้ง ไม่รู้จะทำอะไร ทั้งๆที่อยู่กับวิคเตอร์ที่เขาค่อนข้างสนิทสนมในระดับหนึ่งแล้วด้วยซ้ำ มือซ้ายส่งยิ้มให้ราวกับจะให้กำลังใจ มิถุนาถอนหายใจเบาๆก่อนเอื้อมมือคลายผมแล้วมัดมวยผมใหม่ไว้ที่ท้ายทอย ใบหน้าขาวกระจ่างถูกเปิดเต็มรูปหน้าจนวิคเตอร์อดชื่นชมไม่ได้
“จริงๆผมอยากพาคุณออกไปเดินเล่น แต่สถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก...”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” มิถุนาถาม
“คาสิโนส่วนรีสอร์ตของเราถูกลอบวางเพลิงครับ แต่สัญญาณดังก่อน คนงานไหวตัวทันหาต้นตอพบ"
“อีกแล้วเหรอครับ?” มิถุนาเบิกตากว้าง จอมทัพเคยเล่าให้ฟังว่าอาเมนเคยลอบวางเพลิงโกดังของเขาเมื่อหลายปีก่อน แต่ไม่คิดว่าจะใช้วิธีนี้อีก
“ครับ มันคงกะดิสเครดิทเราให้จม มันใช้วิธีวางเพลิงจากถังแก้สในครัวรีสอร์ต สร้างสถานการณ์ว่าเพลิงเกิดจากความประมาทของทางเรา และถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าเรามีหนอนบ่อนไส้ เพราะรีสอร์ตเรามีการตรวจคนเข้าออกรัดกุมมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นฝีมือคนนอก"
“ทำไมกัน ทั้งๆที่คุณอาเมนอะไรนั่นเขาก็กำลังจะได้ที่ดินทั้งหมดแล้วด้วยซ้ำ"
“คนเรามันไม่รู้จักพอหรอกครับ เคยได้ยินไหมครับ เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ อาเมนมีคาสิโนของมันแล้วหนึ่งที่ที่ฝั่งลาว แต่ผลกำไรก็สู้เราไม่ได้ ถ้ามันสร้างคาสิโนเพิ่มอีกที่ได้สำเร็จ ยังไงมันก็ไม่ต้องการให้มีเราไปแย่งลูกค้ามันแน่นอน มันเลยจะทำทุกวิถีทางให้เราล่มจม"
“ทั้งๆที่เขารู้ว่าตอนนี้คุณจอมทัพอยู่ที่นี่เนี่ยนะครับ อย่างงี้ก็เรียกว่าประกาศสงครามชัดๆเลยนะครับ" มิถุนาร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ
“ครับ" วิคเตอร์พยักหน้า "ไอ้อาเมนมันแค้นนายท่านมาก ถ้ามันทำให้นายท่านเดือดได้มันยิ่งพอใจ มันไม่แคร์หรอกครับ ทุกอย่างมันทำเพื่อความสะใจมันเท่านั้น"
มิถุนาเม้มปากแน่น
“คุณมิถุนาอย่าห่างจากผมหรือนายท่านเด็ดขาดนะครับ" วิคเตอร์กำชับ "รับปากผมสิครับ"
มิถุนาพยักหน้าเบาๆ "ครับ...ผมฝากด้วยนะครับ"
“อย่าห่วงเลยครับ ผมจะดูแลคุณด้วยชีวิต นายท่านไม่มีวันยอมให้คุณเป็นอะไรไปแน่ๆ" วิคเตอร์รับคำ แต่ใครอีกคนที่มือซ้ายกล่าวถึงนั้นทำให้เขาถึงกับใจหายวาบ แต่มิถุนาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติโดยเร็ว
“...ครับ" มิถุนาพึมพำ "ว่าแต่คุณวิคเตอร์ทานข้าวกลางวันหรือยัง"
“ยังเลยครับ"
“ไปที่ครัวกันครับ เดี๋ยวผมทำอะไรให้ทานดีกว่า" นายแบบหนุ่มเสนอตัว แต่มือซ้ายกลับรีบปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอกครับ มีอาหารเตรียมไว้ให้ผมแล้วครับ"
“เถอะน่า มาเถอะครับคุณวิคเตอร์ ให้ผมได้ทำอะไรเพื่อคุณบ้าง ผมรับรองอาหารเมืองเหนือฝีมือผมไม่เหมือนใครแน่ๆ"
วิคเตอร์มองอีกฝ่ายที่พยายามคะยั้นคะยอเขาอย่างเอ็นดูก่อนเหลือบมองนาฬิกา เรียกได้ว่ายังพอเหลือเวลาให้มิถุนาได้ทำตามที่ใจหวัง มือซ้ายถอนหายใจเบาๆก่อนพยักหน้าตกลงในที่สุด
“งั้นผมฝากท้องไว้กับคุณเลยแล้วกันนะครับ"
“ได้ครับ ช่วยพาผมไปที่ครัวที"
มิถุนาเดินตามแผ่นหลังกว้างของมือซ้ายไปตามทางเดินของบ้านไม้หลังใหญ่ แต่ดวงตากลมโตกลับเหลือบมองไปยังอีกปีกหนึ่งของบ้านอย่างไม่สบายใจนัก...
tbc.
มาแล้วๆ วันนี้วอลเล่ย์ไทยท็อปฟอร์มมากเนาะ ชอบอรอุมามาก นางเริศสุด น่าจ้างมาตบอีตาจอมทัพ ป๋าแม่งเลว5555
พรุ่งนี้เราต้องพาน้องไปสอบค่ะ แต่เช้าเลย เดี๋ยวต้องรีบนอนแล้วจ้า ยังไงจะมาดิทพรุ่งนี้นะคะ
ตอนที่แล้วคนอ่านลดลง คอมเม้นท์ลดลง เราเข้าใจว่าตอนที่แล้วมันไม่ดีจริงๆ เราแต่งเองยังไม่ชอบเลย แต่พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว
พอวันนี้เห็นคนรออ่านเยอะมาก ใจชื้นเลย ขอบคุณมากๆนะคะ
มีอินบ็อกซ์มาสอบถามด้วยเรื่องรวมเล่มหลายราย ยังเป็นเรื่องระยะยาวนะคะ 555 ตัดสินใจไม่ได้
จริงๆที่แต่งเนี่ย แต่งแบบไม่คิดอะไรเลย อยากลงเฉยๆ ไม่คิดด้วยว่าจะมีคนอ่านเยอะแยะขนาดนี้ โอ้ย ปลื้มมมม
ไว้เจอกันนะคะ อาทิตย์หน้าไม่แน่ใจจะได้เจอไหม
อ้อ ต้นเดือนตุลาเรามีสัมมนางานต่างประเทศค่ะ ประมาณหนึ่งสัปดาห์ คงไม่เจอกัน แต่บอกไว้ก่อนเด้อ เดี๋ยวมาย้ำอีกทีจ้า
ฝันดีค่าทุกคน
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
^
^
^
จิ้ม จึก ! กด F5 รัวมากอ่ะ 555 เดี๋ยวไปอ่านก่อนน้า ><
-
หวาาา กลัวมิโดนลูกหลงอ่ะ เหมือนเกือบจะหวานละถ้าไม่มีเรื่องเข้ามาขัดซะก่อน
สู้ๆนะคะะ
-
ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกก :hao5: :hao5:
ขออย่าให้มีอะไรร้ายแรงเลย
จอมทัพกับมิถุนากำลังเข้ากันได้ดี
-
คิดถูกที่ตัดสินใจเปิดเข้ามาดูว่าอัพรึยัง อิอิ
ตอนนี้เหมือนจะหวานปนเครียดเล็กๆ
-
จอมทัพปากแข็ง :angry2: :angry2: :angry2:
-
:laugh: อย่าเลย เดวเจอลูกเสิร์ฟเอสของเจ๊อรเข้าไป หัวป๋าทัพพีจะหลุนๆเป็นลูกบอล :m20:
-
บอกตรงๆว่าอ่านไปลุ้นไปว่าจะหวานขนาดไหน
อยากให้สองคนนี้หวานจริงๆจังๆได้แล้ว รอนานแล้ว
:hao6: :hao5: :hao6: :hao5:
-
จะมีเหตุการณ์ร้ายอะไรเกิดขึ้นกับมิถุนาหรือเปล่านะ
-
เรามารอน้า ไม่ยอมนอนเพื่อมารอ แล้วคุณคนแต่งก็มาตามสัญญาปลื้มมาก :hao5:
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย อยากเห็นจอมทัพเล่นงานอาเมน !!!! :katai4: :katai4:
-
จอมทัพงานเข้า หนูมิจะเป็นอะไรไหม
-
โอยยย จะละลายเลยค่าตอนที่จอมทัพชวนมิให้มาอยู่ด้วยกัน เขินมากกกก โอยยยยยย
ตอนนี้ดีนะคะ ดีมากเลย เราชอบๆๆ มีทุกอารมณ์เลย
ขอบคุณคนแต่งมากเลยนะคะ สำหรับตอนนี้คือเซอร์ไพรส์มากจิงๆ เพราะเห็นว่าตอนแรกคนเขียนบอกว่าไม่ว่างเลย
แต่พอวันนี้มีเวลาว่างยังอุตส่าห์มาแต่งให้อ่านกัน ขอบคุณมากๆนะคะ
นิยายเรื่องนี้ยิ่งแต่งยิ่งสนุก อ่านแล้วหลงรักตัวละครทุกครั้งเลย
เอาเป็นว่าขอเป็นกำลังใจให้ แล้วก็จะรอตอนหน้านะค๊าา ถ้ามีเวลาว่างอีก อย่าลืมมาเซอร์ไพรส์คนอ่านแบบนี้อีกนะคะ ช๊อบมากก 555
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดูท่าหนูมิกำลังสับสนมาก
ใจน่ะโอนเอียงไปหาเค้าตั้งนานแล้ว แต่สมองกลับปฏิเสธอยู่ตลอด
ว่าแต่ตั้งใจทำอาหารให้วิคเตอร์ ไม่กลัวจอมทัพหึงเหรอ
รายนั้นน่ะหึงน่ากลัวเป็นพายุบุแคมเลยนะ ก็เคยเห็นมาแล้วนี่
อีกอย่าง แค่หนูมิกับวิคสนิทกัน เจย์เค้าก็คิดมากอยู่แล้ว
นี่มาแบบทำกับข้าวให้กิน ไม่รู้ว่าเจย์จะรู้สึกแย่แค่ไหน
วิคเตอร์ก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย กรรมของเจย์จริงๆ ที่มาชอบนายนี่
หวังว่าเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดกับจอมทัพจะทำให้หนูมิรู้ใจตัวเองไวขึ้นนะ
หาโอกาสไปไหว้แม่กับยายของหนูมิให้ได้นะคุณจอมทัพ
-
อือ... มันหวานนะ แต่ก็รู้สึกอึดอัดด้วย
จริงๆจอมทัพก็เริ่มจะชัดเจนแล้วนะ
แต่มิถุนานี่สิ บทจะคิดเยอะก็คิดเยอะเกิน
บทจะไม่คิดก็ไม้คิดอะไรซักอย่าง
มิต้องโดนลูกฆลงแน่ๆ อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วแค่นั้น
-
อย่ามีอะไรร้ายๆเลยนะ กำลังจะสวีทหวานกันเลย :call:
ตอนที่แล้วชอบนะคะ ไม่เห็นมีจุดไหนที่ไม่ดีเลยนะ แต่งเก่งมากๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ มารอตอนต่อไปคับ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านแล้วคันๆหัวใจอะ
จอมทัพก็กล้าๆกว่านี้อีกนิดสิคะ ทำให้น้องมิเค้ามั่นใจบ้างอะไรบ้างอะ
แต่ตอนนี้จอมทัพได้แต้มจากเราไปเยอะเลยนะเนี่ย
ทำให้น้องมิถุนาเป็นห่วงได้ขนาดนนี้อะ
-
ต้นตุลาาาา เราปิดเทอมพอดี กะจะผันตัวมาเป็นนักอ่านนิยายเต็มตัว
แต่คนเขียนดันติดภาระซะนี่ เศร้าเลย ;_;
ยังไงก็เอาใจช่วยคนแต่งเสมอนะคะ
พรุ่งนี้ขอให้น้องสอบได้ สอบติด ผ่านฉลุยนะะะะ
ขอให้เดินทางอย่างสวัสดิภาพด้วยค่ะ
ส่วนเรื่องนิยาย เราว่ามันโอเคแล้วนะ ไม่สิ ดีมากเลยล่ะค่ะ
ชอบมากๆ เลย คาแรคเตอร์ไม่เลว มีมิติดี เราจินตนาการออกถึงสถานการณ์
มีฉากประกอบที่ไม่ใช่ฉากหลักสำหรับดำเนินเรื่องไปข้างหน้าบ้าง ทำให้ดูมี 'อะไร' ในนิยายขึ้นด้วย
เช่น ในตอนล่าสุดก็ฉากน้องมิรวบผมใหม่
ซึ่งเราชอบมาก จินตนาการถึงคนสวยรวบผมแล้วเขิน 555555555555
สำหรับตอนที่ 10 นี้
ไม่มีอะไรคอมเม้นท์นอกจาก ไอ้หน้าไหนกล้าทำน้องมิเราเจ็บ เอ็งตายยยยย :angry2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:วันนี้ดูบอลเล่อย่างมันอะ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:katai1: หาใครไปจัดการไอ้อาเมนจิ
-
อยากชิมฝีมืออาหารเหนือของหนูมิจัง แบ่งๆให้อิตาจอมทัพให้ทานบ้างก็ได้นะคะ ไหนๆก็หวานละ เอาให้สุด กร๊าก
วิคเตอร์น่าหึงนะเนี่ย ใกล้ชิดสนิทสนมกับหนูมิที่สุดอะ55555
ปล.ที่มาเม้นช้าเพราะอ่านวนไปวนมาสองรอบ อาการหนักแล้วตรู สนุกอะ
-
อีตาอาเมนนี่กัดไม่ปล่อยเลย จอมทัพดีกับหนูมิให้มากๆนะ :katai2-1:
-
อาเมนเลวอ่ะ ใช้วิธีหมาลอบกัด :a5:
หนูมิยังคงน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
ส่วนอิตมจอมทัพ :beat: ตบมันปากแข็งดีนัก
อ่านตอนนี้แล้วขอบอกเลยว่ามันเป็นตอนที่หวาน
แต่หวานแบบหน่วงๆอ่ะ
คนเขียนเก่งนะ
ทำให้เรารู้สึกรัก และเกลียดจอมทัพได้ในเวลาเดียวกัน
-
ความสัมพันธ์เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
-
:katai2-1: รักคนเขียนสุดๆเลยค่่ะ
ยังคงลุ้นสองคนนี้ต่อไปว่าจะปากหนักไปจนถึงเมื่อไหร่ ตอนหน้าจะมีเรื่องร้ายแรงไม๊คนอ่านก็ลุ้นสุดๆเลยค่่ะ!!!!
-
ถ้าถามว่ามาอยู่ด้วยกันมั้ย...กับอิฉัน อิฉันตอบดังๆฟังชัดๆไปเลย 5555 แต่เสียดาย ที่อิฉันมิใช่มิถุนา :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:o8: :-[ :impress2: อ่านแล้วหน่วงๆ หัวใจมั่ง อยากให้้จอมทัพชัดเจนกว่านี้ มิถุนาจะได้ตัดสินใจถูก :z3:
-
ตอนนี้อ่านแล้วได้อ่รมว่าหนูมิสับสนสุดๆ เหมือนอากาศช่วงนี้ไม่มีผิด แปรปรวนเว่อ หวังว่าเฮียจะชัดเจนกะหนูมิสักทีนะ
-
เอาใจช่วยป๋าจอมทัพ....
ช่วงนี้ขยันทำหวานตลอด......
ตามมาทันแล้วนะค่ะ
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ.....
-
หวานแบบหม่นๆ มิคิดมากจังเลย กลัวอะไรกับอกหัก เธอเป็นนายเอกนะ จะโดนอิจอมทัพ โยนทิ้ง ยิงหมกป่าได้ไง
อิจอมทัพก็พูดให้มันเคลียๆหน่อยเซ่ อมพนำอยู่นั่นแหละ กลัวดอกพิกุลจะร่วงไง๊ ไม่ล่ายหลั่งจายเลย :beat:
-
ดูไปน้องมิเริ่มมีใจให้จอมทัพบ้างล่ะ แต่อาจยังสับสน อ่านแล้วชอบทุกตอนเลย คนแต่งเก่งมากมืออาชีพจริงๆ ตอนต่อไปเร็วช้าก็จะรอนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อาเมนเลวจริงๆ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกะหนูมิ :katai1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
เขียนได้ดีจริงๆ คือ อยากจะสื่อว่า ตัวละครรู้สึกยังไงก็สื่อได้ดีมาก คือ อินมากอ่ะเราพออ่านไป อย่างตอนนี้อยากจะเข้าไปข่วนหน้าอิพี่จอมทัพ :katai1: :katai1: และตบด้วยลูกตบน้องอรมาก :beat: :beat: คือเรื่องหื่นไม่ต้องบอกแต่เรื่องต้องพูดนี่ทำเป็นปากหนัดไม่ทราบอะไรถ่วงไว้ :m16:
แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย เป็นห่วงทั้งคู่รวมทั้งบอดี้การ์ดทั้งซ้ายขวาด้วย ไอ้อาเมนดูท่า ไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตา พี่จอมทัพจัดหนักให้ไว เพราะได้กลิ่นว่าน้องมิอาจจะโดนมันเล่นยังไงไม่รู้
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
เอเมนแกควรไปลงนรกซะ
หวานอ่าาาาา
-
อยากให้รักกันเร็วๆๆๆ//ไม่ชอบอาเมนเลยยยยย
-
อยากถามคำว่า ย้อนแย้งค่ะ อยากรู้ความหมาย ขอบคุณค่ะ :mew2:
-
ห่วงหนูมิจัง :เฮ้อ:
-
มาแล้วๆๆสถานการณ์ตึงเครียดมาอ่ะ
แต่ก็ยังแอบหวานนิดๆตลอดๆ (\\\\_\\\\)
-
มิเริ่มใจอ่อนแล้ว
จอมทัพปากเธอแข็งนะรู้ไหม
รอตอนต่อไปจร้า อิอิ
-
คนเขียนเป็นคนเชียงรายรึเปล่าอ่ะ คือคนอ่านคนนี้เป็นคนเชียงรายแล้วชอบมากเวลาเห็นเนื้อเรื่องเกี่ยวกับบ้านเกิดตัวเอง 555555555555555555
-
ทำไมไม่บอกไปเลยล่ะ ว่าในฐานะนายหญิงของตระกูลหวัง :katai3:
คุณมาเฟียเปิดโอกาสให้เลือกเองขนาดนี้แล้ว :katai2-1:
แต่ก็เข้าใจว่า มิยังกลัว ไม่แน่ใจ สับสน กับอาการเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ของอิตาจอมทัพอยู่
ตอนนี้จอมทัพเรียกคะแนนมาได้นิดหน่อย เราให้ซัก 0.5 คะแนนแล้วกัน 5555 นิดหน่อยจิงๆ :laugh:
-
คือเค้าชอบกันเเล้วละ เเต่พอดีจุดเริ่มต้นมันอาจจะไม่ค่อยดี มิเลยกลัว
จอมทัพอ่อนลงมาก ทั้งหลงเเละก็ชอบมิเเล้ว
ติดตามเสมอนะคะ ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้ ชอบมากค่ะ
-
ใจแข็ง+ปากแข็งทั้งคู่ :เฮ้อ:
-
การไม่เอามิถุนาไปด้วย ก็เกรงว่าจะมีการบุกชิงตัว
แต่ถ้าเอามิถุนาไปด้วย ก็เกรงว่าจะมีการบุกชิงตัว
เอ๊ ยังงัยกันดีฟระ แต่รู้สึกว่าอาเมนอะไรนี่น่ากลัวว่ะ
-
ได้มีโอกาสอ่านและเมนท์เรื่องี้ซักที แอร๊ยยยยยยยย
ชอบคาแรคเตอร์ของจอมทัพจังค่ะ กิกิกิกิ
รู้สึกได้ว่าเป็นผู้ชายแบบที่ไม่อยากจะวางหัวใจไว้ใกล้ตัวจริงๆ ฮ่าาาาาา คนเคยเจ็บมาก่อน ก็ต้องกลัวกับการมีคนสำคัญมาอยู่ข้างกายอีกครั้งนึง
ส่วนหนูมิ ...... สับสนขี้หงุดหงิดกลายเป็นสตรีเวลามีประจำเดือนเลยค่ะลูกขา ....
จิตใจต้องย่อมมีความเป็นผู้ชายอยู่ เข้มแข็ง หนักแน่น!!! จะรักก็รัก จะเกลียดก็เกลียด
ขอให้มิถุนารู้ใจตัวเองเร็วๆน้าาาาา จะรักแล้วอย่าไปกลัวอนาคต
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
โฮกกก จอมทัพนี่น่ารักขึ้นเยอะเลยน้าาาา
น้องมิเองก็น่ารัก แต่ช่วงนี้คงเป็นช่วงที่น้องมิสับสนสินะ ไม่เป็นไรๆๆ ไว้นานๆไปก็รู้ใจตัวเองเองแหละจ้า :กอด1:
ว่าแต่ตอนต่อไปจะเป็นไงน้า หวังงว่าน้องมิจะไม่เป็นไรนะ ส่วนอีตาจอมทัพนี่ถ้าถูกยิงบ้างอะไรบ้างก็คงไม่เป็นไรเนอะ :z2:
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
-
ตอนนี้แอบปริ่มๆๆ
อยากให้คุยกันดีดีให้นานกว่านี้
ชอบมีอะไรมาขัดดด
สู้กับอาเมน ขอให้อย่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮียจอม ~~
-
จริงๆคือเราชอบทุกตอนเลย
จอมทัพก็ไม่ได้เลวแล้วมีแต่มิที่ยังสับสน
แต่เป็นใครใครจะยอม เจอกันแบบไม่ดีก็เงี้ยละ
-
:mew1: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
สู้ๆ
-
บรรยากาศอึมครึมปนหวานแปลกๆ 555
จอมทัพนี่แม้จะพยายามหวานแต่ก็ไม่ได้สร้างความมั่นใจให้กับนู๋มิเล๊ยยย
แต่ตอนนี้เริ่มให้มิมีสิทธิ์มีเสียง(?)บ้างแล้ว ก็ถือเป็นพัฒนาการอ่านะ
-
เป็นห่วงจอมทัพหรอหนูมิ :-[
เราชอบทุกตอนน้าาา อ่านก็เม้นให้ตลอด เพราะเราหลงรัหหนูมิ :ling1:
-
เราว่าจ้างมาตบ(ไอ้)คุณอาเมนดีกว่าค่ะ แม่มมมม ลอบกัน
ดูดิมาขัดจังหวะหนูมิกะจอมทัพซะได้ คนเค้ากำลังจะสวีทกัน :ling1:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
งะไม่ช่ายเจย์จะงอนอีกนะเด๋วงะ 555++
-
เหมือนสองนนี้เขาจะแหววกันระหว่างช่วงสงครามเลย หวานกันแบบเครียดๆ 555
มันดูมึนๆครึมๆ อืมม แบบว่า เหมือนจะฟินแต่ก็ไม่ฟิน
-
หลงรักจอมทัพเหมือนมิซะ(หรือเปล่า?). เกลียดอิ อาเมนจริงๆเล้ววเลว :katai5:
-
รอลุ้นตอนต่อไป :katai2-1:
-
สนุกมากกกก นี่เรื่องแรกจริงๆเหรอคะ
-
กำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ o13
-
เขินตอนโกนหนวด :impress2: :impress2:
เป็นห่วงทั้งมิทั้งจอมทัพ
-
:pig4: :pig4:
-
ปากแข็งจังมิถุนา
-
เริ่มรักกันแล้วสิ :hao3: :man1:
-
โอย ตอนนี้กุ๊กกิ๊กกันมากกกก ถึงจะไม่หวานมากก็เหอะ
แต่นี่ก็ถือว่าดีสุดตั้งแต่รู้จักกะนายจอมทัพมาเลยนะ
ชวนมาอยู่ด้วยกันแล้วววว กรี๊สสสสสส น้องมิตอบตกลงเลยค่ะ
คือทุกวันนี้ก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้วน๊า กิกิ รอตอนหน้าเรื่องงานจอมทัพจะเป็นยังไงต่อ
-
:katai1:ลุ้น ๆ ตื่นเต้นมาก ๆ :katai5: :ling3:
-
น้องมิดูเป็นห่วงจอมทัพ เกรงจะมีเหตุร้ายล่ะสิ คงมีใจกับจอมทัพไม่มากก็น้อยล่ะ
-
หวานนิดๆ ขมหน่อยๆ เรื่องนี้แซ่บอ่ะ
ได้หลายรสชาดมาก มาเฟียขี้เก็กๆ มิน่ารัก!!
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สงสารมิที่กำลังสับสน
นายจอมทัพเข้ามามีอิทธิพลต่อใจมิมากขึ้นทุกที
แล้วสถานะการณ์ตอนนี้กำลังเครียด จะมีอะไรหวานไหมนี่
-
ตอนนี้น้องมิก็ยิ่งจิตใจหวั่นไหนเข้าไปอีกเนอะ เหลืออิตาจอมทัพที่ยังปากแข็งอยู่ได้
-
คนนึงปากแข็ง อีกคนก็ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง อืมมม :a6:
บรรยากาศมันหวานนะ แต่หวานแบบอึดอัดๆ ยังงัยชอบกล :mew2:
ลุ้นระทึกแบบใจตุ๊มๆต่อมๆ อยากจะถอนหายใจออกมาดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้ :เฮ้อ:
ยังงัยเอาใจช่วยให้ทั้งคู่ยอมรับและทำตามใจหัวใจตัวเองกันเร็วๆ นะ :กอด1:
แต่ ณ จุดๆ นี้ บ่องตง เกลียดไอ้อาเมนมาก :katai1:
สร้างปัญหาเรื่องธุระกิจไม่เท่าไหร่ แต่อย่ามาสร้างปัญญาหาเรื่องหัวใจให้กับจอมทัพและนู๋มินะ เมิงโดนตืบแน่ :z6:
-
ได้กินอาหารฝีมือน้องมิ เดี๋ยวได้มีคนอิจฉาา!!!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องมิสับสน อึดอัด น่าสงสาร
ความซึนของจอมทัพน้อยลงมาก
ลุ้นกันต่อไป คาดว่าฉากแอคชั่นคงเกิดขึ้นเร็วๆนี้
-
แอร๊ยยยยยย....เหมือนเขาก้าวหน้ากันนะ
เขาหวานกันอ่ะ....แอร๊ยยย ฟิน!
ขอให้เฮียจัดการอาเมนให้เรียบร้อยโดยเร็ววัน จะได้มีเวลามาหวานกะหนูมิเร็วๆ ฮาาาา
-
อ่า...อ่านสองตอนรวดเลย ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ~
-
อ่านแล้วเก๊าก็อยากไปเจียงใหม่บ้างง่ะ :katai2-1:
ไม่เกี่ยว555555555555555555555555
เริ่มจะหวานขึ้นมาหน่อย (เหรอ)
รอตอนต่อไปค่า ฮี่ๆๆๆ :katai4:
-
โอ๊ยยยยย นั่งอ่านตั้งแต่สามทุ่มยันตอนนี้เกือบตีหนึ่งล่ะ!
สารภาพจากใจว่าตอนแรกพออ่านว่าคนเขียนวางตัวมิให้แบบ...แต่งหญิงได้
เราคิดจะถอดใจไม่อ่านล่ะ แต่ก็พยายามคิดถึงคนที่ใกล้เคียงกับแนวๆนี้มากที่สุด
คงหนีไม่พ้น...พี่ซิน ซิงกูล่า ไม่ก็...จางกึนซอก คุณพระ มีกำลังใจขึ้นเป็นกอง 5555555555555
แต่พอมาเจออิมเมจที่คนเขียนเอามาให้ดู
ป้าดดดดดดดดดดดดด
ถอนตัวไม่ขึ้น!! น้องอย่างน่ารักมากกกกกกกกกกกก
อิจอมทัพนี่แบบ...หื่นว่ะ อิโรคจิต บอกว่าเจ็บๆยังเสือกนะ..ทำไปได้ :mew5:
แต่ประเด็นคือ...คนเขียนอัพช้า อัพวันละตอนได้มั้ย แค่นี้คนอ่านก็จะขาดใจตายล่ะ ฮืออออออออออ
ปล.ทุกครั้งที่ติดนิยายเรื่องไหน เรื่องนั้นคนเขียนจะอัพช้าไม่ก็ไม่อัพไปเลยทุกที นี่รังเกียจเค้าป่ะวะ 55555555555555
-
:katai4: :katai4: น้องมิท่าจะกะลังมีใจแฮะ
-
หวานๆแบบหน่วงๆ
อีตาจอมทัพ คิดอะไรอยู่ก็รีบพูดมาสิ :angry2:
มาต่อไวๆนะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบทุกตัวละคร
คนเขียน แต่งได้ดี ทั้งที่เป็นเรื่องแรกแท้
จะติดตามต่อไป
-
รอคำตอบจากหนูมิ รีบๆๆนะหนูมิ :confuse:
-
วิคเตอร์โดนปลดแน่
มีโอกาสกินอาหารฝีมือ มิถุนาก่อน จอมทัพ 555++
-
แอบกลัวจะดราม่่าอ่ะ อย่าดราม่านะค่าาาา
นี้มิเริ่มใจอ่อนแล้วนะ จอมทัพก้อคงรู้คัวแล้วว่าชอบมิละสิ >\\< หวานอ่ะ
จอมทัพเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่นะ โดนอาเมนเล่นสกปรกแบบนี้
ต้องเอาคืนให้หนักนะค่ะ เราไม่ชอบอาเมนมากๆๆๆๆๆ
-
อ่าาา หวานกันได้ไม่นานก็มีเรื่องร้ายๆเข้ามาอีกแล้ววว :z3:
จะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ยยย อาเมน นายมันตัวปัญหาจิงๆเลยยย :hao7:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
ตอนที่ 11 : บุก
กลิ่นพริกแกงคั่วหอมลอยแตะจมูก มือบางตอกไข่ลงในหม้อใบเล็กก่อนคนเบาๆแล้วปิดฝา รอจนกว่ามันจะเดือดปุดแล้วค่อยๆประคองหม้อลงมา มือซ้ายที่ยืนรออยู่แล้วรีบขันอาสาเป็นคนทำแทนทันที มิถุนาพยักหน้าเบาๆก่อนปิดไฟเตาแก้ส เขาอมยิ้มอย่างพอใจในอาหารฝีมือตน ก่อนคดข้าวใส่จานด้วยความคล่องแคล่ว จนวิคเตอร์อดเปิดปากถามไม่ได้
“คุณมิถุนาทำอาหารบ่อยเหรอครับ?”
กายขาวชะงัก เขาพยักหน้าเล็กน้อย "ถ้าแต่ก่อนอยู่ที่เชียงราย ก็เข้าครัวกับคุณยายประจำครับ แต่พอมาอยู่กรุงเทพฯก็ห่างหายไปบ้าง"
“นี่อะไรเหรอครับ?” วิคเตอร์เอ่ยถาม เขาจ้องอาหารเหนือสีจัดอย่างสนอกสนใจ
“เจียวไข่มดแดงครับ คุณวิคเตอร์คงไม่เคยทานมาก่อน" มิถุนายิ้มบางๆ เขาล้างมือที่อ่างล้างมือก่อนผินหน้ามองไปนอกหน้าต่างไม้บานใหญ่ ห้องครัวอยู่ในจุดท้ายสุดของตัวบ้าน เมื่อมองลงไปจึงเห็นไร่ชาทอดระดับไล่เป็นพื้นที่ใหญ่
“ไม่เคยได้ยินด้วยครับ"
“เจียวเนี่ย ในภาษาเหนือหมายถึงวิธีการทำอาหารแบบน้ำตั้งไฟครับ แล้วเราก็โขลกเอาพริกแกงและเครื่องปรุงรสใส่ลงไป แล้วค่อยใส่ผักตอนน้ำเดือด หาทานที่ไหนไม่ได้นะครับ ไข่มดแดงเป็นยวงแบบนี้" มิถุนาว่า "ผมใส่พริกไปนิดหน่อย คุณวิคเตอร์อยู่ไทยมานานขนาดนี้ ยังไงก็ทานเผ็ดได้อยู่แล้ว"
“แน่อยู่แล้วครับ" วิคเตอร์ยิ้มรับ เป็นความจริงที่เขา วิคเตอร์ โหลว ชาวฮ่องกง แทบจะกลมกลืนไปกับชาวไทย บางครั้งเขาก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาเป็นคนฮ่องกง
มิถุนายกไส้อั่วทอดที่แม่ครัวประจำบ้านทำเป็นอาหารกลางวันมาวางเคียงกับเจียวไข่มดแดง เขาเลื่อนตัวนั่งตรงข้ามวิคเตอร์บนเคาน์เตอร์สูงในห้องครัวใหญ่
“อร่อยมากเลยครับ" วิคเตอร์เอ่ยปากชม มิถุนาจึงยิ้มออกมา
“ดีแล้วครับ ทานเยอะๆ ให้ผมได้ตอบแทนอะไรคุณบ้าง"
“เจย์ก็เป็นคนทำอาหารอร่อยเหมือนคุณเลยครับ อาหารจีนนี่ ฝีมือไม่แพ้อาเจียงเลยสักนิด"
“จริงเหรอครับ" มิถุนาเอ่ย ก่อนค่อยๆยืดตัวให้ตรงและประสานมือตนเองไว้บนตักอย่างประหม่า ตอนนี้เขามีเรื่องในใจ แต่ไม่มั่นใจว่าควรจะถามอะไรออกไปหรือไม่
วิคเตอร์มองท่าทางอึดอัดนั่นอย่างชั่งใจ
“...คุณมิครับ"
“ครับ"
“คุณมีอะไรในใจไม่สบายใจหรือเปล่าครับ...ผมเห็นคุณ...ไม่ยิ้มเลย" วิคเตอร์พิจใบหน้าสวยตรงหน้าอย่างเป็นห่วง นั่นทำให้มิถุนาถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“นิดหน่อยน่ะครับ"
“จริงๆแล้วผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่ แต่เพราะเป็นคุณที่ดีกับผมมากขนาดนี้ ถ้าคุณอยากจะเล่าอะไรให้ผมฟัง ผมจะตั้งใจฟังอย่างดีที่สุด" วิคเตอร์เอ่ยอย่างจริงใจ นั่นทำให้มิถุนาเริ่มไม่มั่นใจนัก ก่อนยอมเปิดปากออกไป
“เจ้านายคุณ...” มิถุนาพึมพำเบาๆ "เขาขอให้ผมมาอยู่กับเขา"
“......” วิคเตอร์เลิกคิ้ว เขาประหลาดใจเล็กน้อย แม้ไม่ได้คิดว่ามันเร็วไป แต่เขาไม่คิดว่าเจ้านายเขาจะพูดมันออกมาต่างหาก
“ผมไม่เข้าใจ...”
“แล้วคุณมิคิดว่ายังไงครับ"
“ไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ...ผมไม่ได้ตอบเขาไป คุณวิคเตอร์เข้าใจไหมครับ ผมเจ็บปวดมาตลอด อยู่ๆมาวันหนึ่งเขาก็ดีด้วย ดีจนน่ากลัว เขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือไง" มิถุนาเอ่ยทุกความรู้สึกออกมาอย่างอัดอั้น เขาเม้มปากแน่่น นั่นทำให้วิคเตอร์รู้สึกอึดอัดไปด้วยไม่ต่างกัน
“คุณมิถุนาครับ" เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ "ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณรู้สึกยังไง แม้กระทั่งว่าเจ้านายผมคิดอะไรยังไง แต่ผมอยากเห็นคุณมีความสุข"
“......”
“จนกว่าคุณจะสบายใจ คุณไม่ต้องตอบคำถามนั้นก็ได้...คุยกับผมได้ตลอดนะ" วิคเตอร์ยิ้มบางๆ เขาไม่ค่อยได้เห็นมือซ้ายยิ้มบ่อยๆเท่าไหร่ แต่นั่นก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาก มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆก่อนกล่าวขอบคุณ บรรยากาศค่อยๆดีขึ้นเมื่อนายแบบหนุ่มยิ้มออกมาได้ แต่กระนั้นเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นอย่างประหลาดที่หน้าห้องครัวก็ทำให้วิคเตอร์รีบชักปืนออกมาทันที
“วิคเตอร์! ฉันเอง"
เจย์เอ่ยเสียงดัง ทำให้ปากกระบอกปืนของมือซ้ายค่อยๆลดลง เจย์เองก็ค่อยๆลดสองมือที่ยกขึ้นลงช้าๆ มือขวาดูสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เขาเดินเข้ามา พอดีกับที่วิคเตอร์รวบช้อนส้อมลง
“มีอะไรหรือเจย์"
“นายท่านจะออกไปดูความเสียหาย ให้นายไปด้วย" เจย์ว่าเรียบๆ "นายท่านกำลังแต่งตัวอยู่"
“แล้วคุณมิถุนา?” วิคเตอร์เหลือบมองใครอีกคนที่นั่งอยู่
“ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณมิ"
“โอเค ฝากด้วย" วิคเตอร์พยักหน้ารับ เขาเก็บปืนเข้าซองด้านในสูท ก่อนหันมาบอกมิถุนา "ขอบคุณสำหรับมื้ออาหารนะครับ"
“ครับ" มิถุนาพยักหน้าเบาๆ จากนั้นวิคเตอร์ก็สบตากับเจย์และก้าวเดินออกไปจากห้องครัว มิถุนาเหลือบมองเจย์ที่ยังคงมองตามแผ่นหลังกว้างแล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นายแบบหนุ่มไม่ได้พูดออกไป แต่ยิ้มให้กับมือขวาอย่างเข้าอกเข้าใจ
เจย์รู้สึกตัวอีกทีเมื่อมิถุนายกจานไปเก็บที่ซิงค์ เขารอจนมิถุนาจัดการธุระเสร็จ จึงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบายใจมากนัก
“ไปอยู่ในห้องนอนเถอะครับ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว"
“แล้ว...” มิถุนาทำท่าจะเอ่ยปากถามถึงใครคนหนึ่ง แต่วูบหนึ่งในใจกลับบอกว่าไม่จำเป็น สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ถาม เขาพยักหน้ารับเบาๆ "ครับ"
มิถุนาเดินตามเจย์ไปตามทางเดินของบ้าน บอร์ดี้การ์ดหลายคนต่างเดินสวนไปตามทางเดิน มิถุนาสวนเข้ากับมาเฟียหนุ่มที่สวมชุดสูทเต็มยศและกำลังจะเดินออกไปด้านนอกเมื่อเขาเลี้ยวเข้าไปยังทางเดินสู่ห้องนอน มิถุนาเผลอตัวเกือบจะเรียกออกไป แต่ความปากหนักก็ทำให้มันไม่เป็นเช่นนั้น แต่เหมือนจอมทัพจะรับรู้ว่ามิถุนาอยู่ตรงนั้น เขาหยุดเดิน หันกลับมาหามิถุนาที่ยืนนิ่ง
มาเฟียหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาก้าวเข้ามาใกล้ แล้วกอดรัดคนตัวบางไว้แน่น มิถุนาเองก็พูดไม่ออก หรือจริงๆแล้วไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า กลิ่นโคโลญจน์คุ้นเคยลอยแตะจมูก มิถุนากดใบหน้ากับอกกว้าง
“จะรีบกลับมา"
จอมทัพบอกแค่นั้น เขาจ้องใบหน้ามิถุนาอยู่นานหลายวินาที ก่อนละตัวออกไป มิถุนาไม่พยักหน้ารับ ไม่หือ ไม่อือ เขาเหลือบตามองแผ่นหลังกว้าง พยายามไม่คิดฟุ้งซ่านตามการกระทำเหล่านั้น แต่ก็ดูเหมือนมันเป็นเรื่องยาก นายแบบหนุ่มตัดใจเดินตามเจย์กลับไปยังห้องนอนของตน ตลอดทางเดินนั้นเขารู้สึกได้ว่าระยะทางนั้นทอดไกลออกไปราวกับไม่มีที่สิ้นสุด เพราะในใจพะวงถึงอะไรบางอย่างที่ยังไม่เกิดขึ้น
มิถุนาทิ้งตัวลงที่ปลายเตียง เจย์ล็อคประตูห้องนอนอย่างแน่นหนา ร่างขาวจัดของมือขวาเดินไปที่กรอบหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกเงียบๆ สักพักเสียงเครื่องยนต์แปดสูบก็กระหึ่มขึ้น พร้อมกับเสียงทะยานตัวและล้อเบียดถนน เจย์มองจนขบวนรถหรูลับสายตาจึงกระชากม่านปิดหน้าต่างลงทุกบาน เขาเม้มปากจนเป็นเส้นตรงแบบที่ทำเป็นประจำเวลากังวลใจ เจย์มองหน้ามิถุนานิดหน่อย ก่อนเดินไปที่กรอบรูปเหนือโทรทัศน์แอลซีดี มือขาวค่อยๆยกกรอบรูปออก ปรากฏช่องด้านหลังซึ่งเป็นช่องนิรภัย เจย์ใส่ตัวเลขที่จำได้ขึ้นใจและเปิดประตูเซฟ ปืนหลายกระบอกปรากฏแก่สายตา
มิถุนาจ้องมองด้วยความฉงน จนกระทั่งเจย์หยิบหนึ่งกระบอกสำหรับตนเอง และอีกกระบอกสำหรับใครอีกคน มือขวาสอดปืนอีกกระบอกไว้ที่ขอบกางเกงด้านหลัง ปกติเจย์พกปืนติดตัวเสมอ แต่วันนี้เขาจำเป็นต้องมีเผื่ออีกกระบอก และจำเป็นเช่นกันที่จะต้องสอนมิถุนาจับปืน ทั้งๆที่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายกลัววัตถุสีดำนี่มากขนาดไหน
แน่นอนมิถุนาจ้องกระบอกปืนด้วยสายตาไม่เข้าใจและหวาดกลัว แต่เจย์ก็ยัดปืนใส่มือเล็ก และเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณมิพกไว้เถอะครับ"
“แต่...”
“ขึ้นนกปืนตรงนี้ เวลาจะยิงก็แค่เล็ง...” เจย์พึมพำเบาๆ เขากดไกปืนจนมีเสียงดังกริ๊ก มิถุนาหลับตาปี๋ แต่เจย์ก็ไม่ได้ลั่นไกออกไปให้ใครตกใจ เขาปลดนกลง ก่อนยื่นปืนกลับคืนให้มิถุนา
“มันจะเกิดเรื่องรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอครับ?” มิถุนาถามด้วยน้ำเสียงกังวลใจที่สุด
“เราไม่คาดคิดว่าไอ้อาเมนมันจะเล่่นสกปรกถึงขั้นวางเพลิงรีสอร์ต ผมคิดว่านายท่านมีจุดประสงค์ที่มาที่นี่เพียงแค่มาแก้มลทินและเจรจากับชาวบ้าน นายท่านคงไม่คิดจะเอาเรื่องไอ้อาเมนให้เสียเวลามากมาย" เจย์บอก "แต่ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว"
“......”
“ถ้ารู้ก่อนว่าเหตุการณ์จะแย่ขนาดนี้ นายท่านคงขังคุณไว้ในเซฟเฮ้าส์ตั้งแต่ต้น...”
มิถุนาไม่โต้แย้งอะไรออกไป เขาไม่สบายใจเลยสักนิด เจย์คว้ากระเป๋าสะพายของมิถุนาออกมาอีกครั้งพร้อมกับเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงออก มิถุนามองตามการกระทำของมือขวาอย่างไม่เข้าใจมากนัก จนกระทั่งเจย์ดึงเอาปึกธนบัตรปึกใหญ่ออกมา พร้อมกับพาสปอร์ตสองเล่ม สมุดใส่บัตรเล่มเล็กๆยัดใส่ลงในนั้น
“คุณทำอะไรน่ะครับ เจย์" มิถุนาถามด้วยความฉงน เจย์ไม่เงยหน้า แต่ตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ถ้าเกิดอะไรวิกฤตขึ้น คุณคว้ากระเป๋าใบนี้แล้วหลบออกไปกับนายท่านนะครับ"
“แล้วคุณเจย์กับคุณวิคเต...”
“ไม่ต้องห่วงพวกผม ชีวิตของนายท่านสำคัญที่สุด คุณด้วย" เจย์เอ่ยอย่างหนักแน่น "ในฐานะคนรักของนายท่าน คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้"
“แต่ผมไม่ใช่คนรักของเขา!”
“อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ แล้วก็...ไม่ต้องห่วงพวกผม บอร์ดี้การ์ดเราเยอะกว่าฝ่ายอาเมนแน่นอน ผมสัญญาว่าเราจะได้เจอกันอีกไม่ต้องห่วง"
“เจย์อย่าพูดเป็นลางสิครับ" มิถุนาเอ็ดเสียงสั่น "มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก"
“ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะครับ" เจย์พึมพำ "คุณนอนพักก่อนก็ได้ครับคุณมิ ผมมีเรื่องต้องจัดการ"
ถึงเจย์จะบอกเช่นนั้น แต่ใครเล่าจะหลับตาลงได้ ใจมิถุนามีแต่เรื่องพะวงไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่ เขานั่งนิ่งๆอยู่บนเตียง มองเจย์คุยโทรศัพท์สลับกับแง้มหน้าต่างออกไปมองด้านนอก มิถุนาเห็นชายชุดดำเดินสวนกันไปมาที่ด้านนอกสนาม ฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนสี แสงอ่อนๆทอดผ่านผ้าม่านเขามา มิถุนาเริ่มง่วงงุนเพราะเวลาก็ล่วงเลยผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว เขาไม่รู้ว่าตนเองผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ทันทีที่เสียงล้อเบียดกรวดดังมาจากด้านนอก มิถุนาก็ค่อยๆปรืตาขึ้นช้าๆ เขาเห็นเจย์ผุดลุกจากโซฟาที่ปลายเตียงก่อนเดินไปยืนแนบประตูบานหนา มิถุนากระพริบตาถี่ๆปรับโฟกัส หัวใจเต้นรัวเร็วด้วยหลากหลายอารมณ์ที่ตีกันอยู่ในช่องอก ทันทีที่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะ เจย์ก็กระชับปืนในมือทันที
“นี่วิคเตอร์"
เจย์ค่อยๆผ่อนลมหายใจก่อนแง้มประตูออกช้าๆ มือซ้ายแทรกตัวเข้ามาแทบจะทันทีพร้อมดันประตูปิดลง
“นายท่านให้มาดูคุณมิถุนากับนาย"
"ไม่มีอะไร...” เจย์ตอบ “เป็นยังไงบ้าง"
“เราไม่เสียหายมากก็จริงแต่คงต้องปิดปรับปรุงครั้งใหญ่ ส่วนคาสิโนของมัน...” ดวงตาคมลุกวาว "ตอนนี้พวกมันคงวุ่นวายกับการดับเพลิงของคาสิโนมัน" เจย์ไม่มีท่าทีตกใจ เดาว่าคงรู้ก่อนล่วงหน้าแล้ว
“เข้าใจแล้ว"
“เดี๋ยวนะครับ พวกคุณทำอะไรคาสิโนคุณอาเมน" มิถุนาผุดลุกจากเตียง ดวงตากลมมีแต่แววไม่เข้าใจ
“ทำแบบที่มันทำกับเราครับ แบบไอ้อาเมนต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน เอาให้มันเข็ดหลาบ ไม่อย่างนั้นมันก็แว้งกัดเราไม่เลิก" วิคเตอร์ตอบเรียบๆ
“แล้วคุณไม่คิดกันหรือไงว่าสักวันพวกเขาก็จะกลับมาแก้แค้นคุณอีก แล้วเมื่อไหร่มันจะจบล่ะครับ" มิถุนาโอดอย่างพะว้าพะวง
“คนที่แข็งแกร่งกว่าย่อมอยู่รอด"
มิถุนาชะงักแทบจะทันที มันคือประโยคเดียวกับที่ใครบางได้สอนให้เขาเข้าใจอย่างกระจ่าง
"คุณมิถุนาโปรดเข้าใจวิถีของเราด้วย...ไม่ต้องห่วงไป พวกผมไม่มีวันให้คุณเป็นอะไรไปแน่ๆ"
มิถุนาไม่เข้าใจ เขาไม่มีวันเข้าใจ เขาไม่ใช่คนแข็งแกร่ง และแน่นอนว่าเขาอ่อนแอ แต่การยอมไม่ได้หมายความว่าแพ้เสมอไป เขาอึดอัดจนเจ็บหน้าอกไปหมด มีแต่เรื่องไม่เข้าใจ เขาไม่ใช่คนของที่นี่จริงๆ
“แล้วคุณจอมทัพล่ะ คุณจอมทัพอยู่ไหน?” มิถุนาหลุดปากเอ่ยถามถึงมาเฟียหนุ่มอย่างไม่ทันได้ตั้งใจ
“นายท่านสั่งการอยู่ด้านนอกครับ อีกสักพักจะเข้ามา"
“ผมจะออกไปหาเขา"
“อย่าครับคุณมิถุนา" วิคเตอร์พยายามคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ แต่มิถุนากลับสะบัดหลุด เขาผลักประตูออกไปด้านนอก ไม่รู้ว่าอะไรบอกให้เขาทำแบบนี้ แต่ในใจมีทั้งความโกรธ ความไม่เข้าใจ ความเป็นห่วง และความอัดอั้นตันใจ ทุกคนคือผู้แข็งแกร่ง มิถุนาเป็นเพียงแค่หนูตัวเล็กในกับดักนายพราน ทุกคนเอาแต่บอกว่าจะปกป้องเขา แต่ไม่เคยมีใครคิดเลยว่าจะไม่ก่อเรื่องเพื่อไม่ให้เขาตกอยู่ในอันตราย ตั้งแต่เจอจอมทัพ ชีวิตเขาไม่เคยสงบสุขและปลอดภัยเลยสักวัน มิถุนาอยากโทษจอมทัพแทบใจจะขาด แต่ก็ไม่ได้ทำแบบนั้นเลยแม้แต่เสี้ยวใจ
จริงๆหากตะกอนความรู้สึกทั้งหมดออกมาแล้ว มันอาจจะหลงเหลือแค่เพียงความเป็นห่วงเท่านั้น
มิถุนาถลันออกมาจนถึงหน้าบ้าน ดวงตากลมโตเหลือบเห็นมาเฟียหนุ่มยืนอยู่เบื้องหน้าบอร์ดี้การ์ดสิบๆคนที่ชานพัก ไฟสนามเปิดสว่างเพียงสลัว เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้จอมทัพชะงัก เขาพยักหน้าให้กับลูกน้องทั้งหมดเพื่อไปปฏิบัติหน้าที่ตามที่สั่ง ยังไม่ทันที่มิถุนาจะก้าวประชิดตัวเขา มาเฟียหนุ่มก็ตวัดแขนรัดเอวบางไว้ก่อนทันที
มิถุนาหอบหายใจอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย ก่อนที่ดวงตากลมโตจะตวัดมองอีกคนอย่างไม่พอใจ จอมทัพมองท่าทางแสนรั้นนั้นด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่เสียงหวานจะบริภาษเขาอย่างดุเดือด
“คุณทำแบบนี้ทำไม เมื่อไหร่คุณจะเลิกนิสัยแบบนี้สักที!”
“เกิดอะไรขึ้น?” จอมทัพรัดกายบางเอาไว้ ก่อนถาม
“คุณวางเพลิงคาสิโนอาเมนกลับ ทำแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ทำไมกัน!? ทำไมคุณจะต้องดิ้นรนให้ได้ทุกอย่างด้วย!”
จอมทัพค่อยๆปะติดปะต่อเรื่องราว ก่อนพยักหน้าให้มือขวาและมือซ้ายแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ มิถุนาในอ้อมกอดของเขากำลังอาละวาดหนักแบบที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฉันไม่ได้อยากได้ทุกอย่าง แต่ทุกอย่างที่ฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้เท่านั้นเอง"
“คุณมันเลว! ผมนึกว่าคุณจะดีขึ้นแล้ว แต่คุณก็ยังเลว เลวไม่เคยเปลี่ยน"
“มิถุนา!” จอมทัพเรียกชื่ออีกคนเสียงดัง "มันทำเราก่อน ถ้าเราไม่แข็งแกร่งให้ยิ่งกว่า เราก็จะไม่รอด ไม่เข้าใจหรือไง!”
“ผมไม่เข้าใจ ไม่มีวันเข้าใจด้วย" ใบหน้าหวานสะอื้นอยู่กับอกอีกฝ่าย ร่างทั้งร่างถูกรัดแน่น "คุณแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมาแบบนี้ เมื่อไหร่มันจะจบ"
“ก็แค่ตายกันไปข้าง"
“แล้วคุณไม่คิดถึงผมบ้างหรือไง! ผมไม่ใช่คนที่แข็งแกร่ง ผมเป็นแค่คนธรรมดา ผมจะต้องมาตายเพราะคุณงั้นหรือไง แล้วคุณล่ะ! คุณเห็นชีวิตเป็นเรื่องตลกหรือไง"
“มิถุนา...” จอมทัพเรียกชื่อคนในอ้อมกอด "นายจะไม่เป็นอะไร ไม่ต้องกลัว"
“คุณก็พูดได้ คุณพูดได้ทุกอย่าง ทำได้ทุกอย่างนี่! แม้กระทั่งตัวผม คุณก็ทำให้ผมไม่มีสิทธิ์ในตัวเองได้ด้วยซ้ำ"
จอมทัพนิ่งงัน เขารู้แล้วว่าอะไรอยู่ในใจมิถุนา...มิถุนาแค่ไม่เข้าใจ อึดอัดใจ ว่าเหตุใดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น ทั้งเรื่องของเขา เรื่องของอาเมน จอมทัพไม่ยอมปล่อยผ่านไปให้เหมือนเป็นเรื่องลมฟ้าอากาศธรรมดา แต่กลับต้องช่วงชิงมาเพื่อให้ได้ อันที่จริงแล้วจอมทัพก็ตอบไม่ได้ เขารู้แค่เพียงว่าหากเขาไม่แกร่งกว่า เขาก็เป็นผู้แพ้ และถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง อาเมนก็พร้อมจะซ้ำให้เขาล่มจมได้ในสักวันหนึ่ง
“ผมเกลียดคุณ ฮึก...”
เสียงหวานสะท้อนขึ้นมาบางเบา
“ผมเกลียดตัวเอง เกลียดที่ผมต้องยอมคุณ เกลียดที่ผมดันไม่รู้สึกอะไร พอคุณทำดีเข้าหน่อยผมก็ใจอ่อนให้อภัยคุณ รู้ไหมผมไม่เป็นตัวเองเลยสักนิด คุณทำแบบนี้ทำไม ฮึก"
มิถุนากลั้นสะอื้นจนแทบหายใจไม่ออก
“ผมเป็นอะไรกันแน่ แล้วคุณเป็นใครทำไมต้องทำแบบนี้กับผมด้วย ผมพยายามหาทำตอบแล้ว แต่ก็ไม่มี มันไม่มีคำตอบให้ผมสักนิด"
“ผมเกลียดตัวเอง จริงๆแล้วผมไม่ได้โกรธเรื่องคุณอาเมนด้วยซ้ำ แต่ทำไม!!!! ทำไมผมถึงต้องโกรธตัวเองขนาดนี้!!!!!! ทำไมผมต้องโกรธที่ผมห่วงคุณทั้งๆที่คุณทำเรื่องเลวร้ายกับผมสารพัด ทั้งๆที่คุณเลวขนาดนี้แท้ๆ"
มิถุนาบอกออกมาจนหมดเปลือก สิ่งที่อยู่ในใจและจำต้องยอมรับ สุดท้ายแล้วเขาแค่เป็นห่วงเท่านั้น เขาก็แค่เป็นห่วงด้วยสาเหตุที่บอกไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่บ้ามาก แต่มิถุนาก็หลุดออกไปในที่สุด เขาแน่นิ่งในอ้อมกอดกว้าง ปล่อยให้จอมทัพกอดรัดเขาอยู่อย่างนั้น...
จอมทัพจ้องเสี้ยวหน้าเปื้อนน้ำตาด้วยดวงตาอ่อนโยน เขาค่อยๆกดริมฝีปากลงบนขมับของคนตัวเล็กกว่า มิถุนาไม่พยศแล้ว เขาอยู่นิ่งและสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“คุณมันใจร้าย ใจร้ายที่สุด"
มิถุนาต่อว่าอีกฝ่ายอย่างอัดอั้น จอมทัพกดยิ้มลึกที่มุมปาก วูบหนึ่งเขารู้สึกว่าความรู้สึกแปลบปลาบราวกับกระแสไฟฟ้าแล่นปราดขึ้นตรงสู่ขั้วหัวใจ ราวกับบรรยากาศรอบข้างเป็นสุญญากาศ จอมทัพกระชับอ้อมกอดเอาไว้ แล้วกระซิบ
“ขอโท...”
ปัง!
-
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดพร้อมกับเสียงเบรครถดังสนั่นทั่วทางถนนหน้าบ้านพักตากอากาศราวกับเป็นเสียงการเริ่มต้นสงคราม จอมทัพผละตัวออกแทบจะทันที เขาดึงตัวมิถุนาก้มหลบหลังแผ่นหลังของตนเอง เสียงกรีดร้องดังขึ้น เสียงปืนยังดังต่อเนื่องอีกหลายนัด พร้อมกับการเปิดฉากปะทะกันของสองฝ่าย มิถุนาตกใจ ไม่ทันตั้งตัว หัวใจเต้นแรงและเร็วราวกับจะล้มเหลว สองหูอื้ออึงไปด้วยเสียงกระสุนลั่น เสียงวิคเตอร์ตะโกนสั่งการจากมุมหนึ่งของบ้าน เสียงฝีเท้าดังไปทั่ว เขาได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนบอกว่าอาเมนบุกยิงถึงบ้านพักตากอากาศ ตอกย้ำว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องโกหกและเขายังมีลมหายใจอยู่
“นายท่าน! ระวัง!!!!!!!!!!”
มือซ้ายตะโกนพร้อมกับพลิกตัวออกมายิงตอบโต้ มิถุนาเหลือบมองผ่านไหล่กว้าง เขาเห็นเลือดแดงฉานที่ไหลออกมาจากร่างของอีกฝ่ายที่นอนแน่นิ่งบนพื้นหน้าบ้าน แม้จะไกลและมืดเขาก็รู้ว่ามันคือเลือด มิถุนาอยากร้องแต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่นิ่งงันอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟีย ดวงตาจอมทัพวาวโรจน์ มาเฟียหนุ่มชักปืนขึ้นมา เขาผลักตัวมิถุนาออกก่อนตะโกนเรียกมือขวา
“เจย์!”
เพียงไม่กี่วินาที เจย์ก็ตรงเข้ามาคว้าตัวมิถุนาแทบจะทันที มิถุนาผวาหาจอมทัพแต่เจย์กลับรั้งเขาเอาไว้ด้วยกำลังทั้งหมด เขาลากมิถุนาฝ่าวิถีกระสุนกลับเข้าไปยังตัวบ้าน มิถุนาพะว้าพะวงเหลือบมองกลับไปยังจอมทัพตลอดเวลา เขาเห็นหลังมาเฟียหนุ่มที่เดินดาหน้าออกไปหาพวกศัตรูไวๆ
“อย่าให้มันเข้ามาในบ้านได้ ป้องกันนายท่านด้วย!”
เสียงวิคเตอร์ดังไปทั่วบ้านพัก เจย์เองก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาลากมิถุนากลับเข้าไปในตัวบ้าน มิถุนาเฝ้าบอกว่าตัวเองเกลียดจอมทัพ ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น แต่ถึงจะเกลียด เขาก็ไม่เคยภาวนาให้ใครตาย...ไม่ใช่แบบนี้
เจย์พาเขากลับมาตามทางเดินเดิม เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วพอๆกับกระสุนที่ทะลุผ่านกระจกจนเจย์ต้องกดตัวมิถุนาให้ค้อมต่ำลงและเลียบไปตามทางเดินจนกระทั่งถึงที่หมาย มือขวากระชากประตูห้องนอนที่มิถุนาคุ้นเคยออก
“ล็อคประตู ถ้าเกิดอะไรขึ้น ทำตามที่ผมบอก เข้าใจไหมครับ!”
เจย์สั่งรัวเร็ว มิถุนาถูกผลักกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วเจย์ก็ปิดล็อคห้องทันที มิถุนายืนงงอยู่ในห้องสักพักก่อนที่ในใจจะเริ่มก่อตัวไปด้วยความหวาดกลัว เขากลัวว่าเจย์กับวิคเตอร์จะเป็นอะไรไป กลัว...กลัวว่าจอมทัพจะบาดเจ็บ จะโดนยิง หรืออะไรก็ตามที่ร้ายแรงกว่านั้น
มิถุนาเพิ่งเข้าใจว่าตัวเองยังหายใจอยู่ เขาทรุดตัวอยู่ข้างเตียง ยกมือปิดหูแน่น เสียงกระสุนหลอนประสาทจนน้ำตาไหลพราก สถานการณ์ด้านนอกยังคงรุนแรง มิถุนาไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่าหากทุกคนตายกันหมด เขาจะทำยังไง เขาจะออกไปจากที่นี่ยังไง
เนิ่นนานหลายนาทีสถานการณ์เลวร้ายด้านนอกก็ดูเหมือนยังไม่สงบลง มิถุนาสะดุ้งเฮือกเมื่อกระสุนทะลุผ่านกระจกห้องนอนเข้ามาจนกระจกแตกร่วงกราว เขาซุกตัวกับขอบเตียงแล้วร้องไห้โฮราวกับเด็กๆ
สักพักเสียงรัวประตูก็ดังขึ้น มิถุนาสะดุ้งสุดตัว เขาหันรีหันขวางก่อนนึกขึ้นได้ นายแบบหนุ่มรีบกระโจนคุ้ยหาปืนในกระเป๋าของตนเอง มือถุนากระชับกระบอกปืนทั้งๆที่มือสั่น ขาเรียวก้าวถอยหลังหวังจะซ่อนตัวในห้องน้ำ แต่ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น...
“มิถุนา เปิดประตู เร็วเข้า!!!”
จอมทัพตะโกนบอก มิถุนาชะงัก รีบผวาปลดล็อคสลักที่ประตูทันที มาเฟียหนุ่มผลักประตูเข้ามาพร้อมกับดันปิดอย่างรวดเร็ว นายแบบหนุ่มน้ำตาไหลพรากราวกับรับรู้ว่าตนเองปลอดภัยแล้วทันทีที่ได้เห็นหน้าจอมทัพ แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มกุมไหล่ด้านซ้ายที่โชกไปด้วยเลือด ริมฝีปากบางอ้าค้างแต่ไมมีเสียงอะไรหลุดรอดออกมา
“คุณ!”
“แค่เฉียด...เราต้องไปแล้ว...มันบุกเข้ามาในบ้านได้ ไอ้อาเมน!!!” จอมทัพขบกรามแน่น มิถุนายังคงจับต้นชนปลายไม่ถูกแต่ก็คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายทันที จอมทัพเปิดตู้นิรภัยหลังกรอบรูปพร้อมบรรจุกระสุนใหม่จนเต็มแม็กซ์ เขาคว้ามือเล็กๆของมิถุนามากุมเอาไว้ ทันทีที่มิถุนาช้อนตามองเขา จอมทัพก็แทบหลุดสติทันที "อย่าทำหน้าแบบนี้สิ โธ่เว้ย! มันทำให้ฉันอยากจูบนายชะมัด"
มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่น เขาเดินไปที่ประตู ค่อยๆถีบประตูออกไปด้วยฝ่าเท้าข้างขวา จากนั้นจึงแทรกตัวออกไปพร้อมกับกวาดปืนออกไปข้างลำตัว มืออีกข้างสอดประสานกับมือของมิถุนา เสียงปืนยังดังสนั่นมาจากด้านนอกตัวบ้าน เมื่อทางสะดวก เขาจึงพาตัวมิถุนาวิ่งไปตามทางเดินเชื่อมไปยังด้านหลังบ้าน มิถุนาแทบหยุดหายใจ เขากลัวไปหมด แต่มืออุ่นๆของจอมทัพกลับหล่อเลี้ยงให้หัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะอีกครั้ง มิถุนาวิ่งแบบไม่รู้ทิศทาง ก่อนหลุดเสียงออกมาเมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางด้านหลังพร้อมกับกระสุนที่เฉียดเขาไปเพียงนิดเดียว
จอมทัพตวัดตัวเขาหลบก่อนยิงสวนกลับไปจนฝ่ายนั้นล้มจมกองเลือด สบถดังลั่นเมื่อเห็นว่าพวกมันหลุดรอดเข้ามาได้ลึกขนาดนี้ มิถุนาแทบหลุดเสียงร้องแต่จอมทัพกลับตะปบริมฝีปากเอาไว้ สมุนไอ้อาเมนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไม้ราคาแพงระยับ จอมทัพไม่รีรอ เขาคว้ามือมิถุนาแล้วออกวิ่งทันที มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังตามมาพร้อมเสียงปะทะของกระสุน จอมทัพวิ่งไปจนสุดทางเดินและดันมิถุนาเข้าไปในห้องๆหนึ่งซึ่งอยู่ด้านในสุดของปีกขวาของตัวบ้าน มาเฟียหนุ่มยกปืนยิงสวนสมุนอาเมนหลายคนที่วิ่งตามมาอีกหลายนัดจนหมดแม็กซ์ มิถุนาที่หลุดเข้าไปในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มเรียบร้อยแล้วก็สะดุดปลายเท้าตัวเองจนลื่นล้มอยู่ที่พื้นกลางห้อง มิถุนามองไปยังประตูก่อนตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมาเฟียหนุ่มทิ้งปืนหมดกระสุนของตนเองลงก่อนใช้แรงทั้งหมดดันประตูกันอีกฝ่ายไม่ให้เข้ามาในห้องได้ จอมทัพพยายามใช้ตัวดันไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาแต่เป็นเพราะไหล่ซ้ายที่บาดเจ็บทำให้เขาเป็นรอง สุดท้ายจึงพลาดท่า สมุนอาเมนที่เหลือเพียงคนเดียวจึงแทรกตัวเข้ามาได้พร้อมกับลั่นกระสุนออกมาแทบจะทันที โชคดีที่มาเฟียหนุ่มหมุนตัวหลบมันได้ทัน เขาพลิกตัวก่อนกระโจนเข้าใส่อีกฝ่ายจนล้มคว่ำ มิถุนาตัวแข็งทื่อ นั่งนิ่งอยู่ที่พื้นราวกับเป็นหุ่นปั้น
เสียงหมัดกระทบเนื้อดังลั่นห้อง จอมทัพตะลุมบอนกับสมุนตัวใหญ่โดยที่ตัวเองไม่มีอาวุธในมือสักอย่าง ทั้งคู่แลกหมัดกัน จอมทัพนึกหงุดหงิดเพราะถ้าเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ แค่คนเดียวคงไม่คณามือ แต่เพราะบาดเจ็บ สุดท้ายจึงเพลี่ยงพล้ำ มิถุนาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มตกอยู่ในอันตราย สมุนตัวใหญ่คร่อมจอมทัพเอาไว้พร้อมเอาปืนจ่อ ในขณะที่มาเฟียหนุ่มก็พยายามยื้อแย่งปืนอย่างสุดความสามารถ แต่ทิศปลายกระบอกปืนก็ช่างน่าหวาดเสียวนัก
ปัง!!!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดพร้อมกับมิถุนาที่ทรุดฮวบลงกับพื้นด้วยความช็อค จอมทัพนอนนิ่ง พร้อมกับสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นๆสีแดงฉาน เขาขยับตัวไม่ได้ ไม่...เขาไม่ได้ถูกยิง ไอ้นั่นต่างหาก ร่างยักษ์ของสมุนอาเมนทับเขาไว้ทั้งตัว จอมทัพพยายามลืมความเจ็บปวดพร้อมกับดันร่างอีกฝ่ายออกไป มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นยืนได้ในที่สุด มิถุนาเห็นดังนั้นจึงทิ้งปืนในมือ รีบผวาเข้าหามาเฟียหนุ่มทันที
“คุณจอมทัพ"
เสียงหวานตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายก่อนกอดรัดมาเฟียหนุ่มไว้แน่น จอมทัพแทบขาดใจแต่ก็ยกมือลูบหัวกลมเบาๆอย่างทะนุถนอม เขากระซิบเบาๆที่ใบหูขาว
“ไม่เป็นไรแล้ว...เก่งมาก...”
มิถุนาแทบบ้า จอมทัพละจากกายขาวไปปิดประตูและล็อคสลักไว้แน่นหนา เขาเดินตรงไปยังตู้หนังสือขนาดใหญ่ตรงผนังด้านซ้ายของห้องทำงาน ก่อนดันหนังสือปกแดงจนผลุบหายเข้าไปด้านใน จากนั้นสักพัก ตู้หนังสือขนาดใหญ่ก็หมุนออกพร้อมกับเผยทางเดินลับซึ่งนำไปสู่ห้องใต้ดินขนาดใหญ่ของบ้านพักตากอากาศ
มิถุนาไม่มีเวลาอึ้งกับกลไกอันน่าอัศจรรย์ราวกับหนังฮอลลีวูดตรงหน้ามากนัก เพราะทันทีที่จอมทัพคว้าปืนกระบอกใหม่ออกจากลิ้นชักโต๊ะทำงานได้สำเร็จ มาเฟียหนุ่มก็ลากข้อมือเล็กเดินเข้าไปในทางเดินแคบๆนั่นทันที ไฟสว่างวาบโดยอัตโนมัติเมื่อมีคนล่วงล้ำเข้าไปด้านใน มิถุนากระชับกระเป๋าสะพายพร้อมเดินตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างเงียบๆ ทางเดินแคบนั่นค่อนข้างลาดชัน เพราะนำไปสู่ห้องใต้ดินใต้บ้านพัก ทันทีที่มาเฟียหนุ่มก้าวเข้าไปในโถงใหญ่ด้านล่างนั่น หลอดฟลูออเรสเซนต์ก็สว่างวาบพร้อมปรากฏรถยนต์หรูห้าหกคันที่จอดเรียงกันอยู่ตรงนั้น
“เราต้องออกไปจากที่นี่" จอมทัพบอกมิถุนาเรียบๆ ทั้งๆที่ผ่านเหตุการณ์อันตรายถึงชีวิตมาไม่กี่นาทีที่แล้ว แต่มาเฟียหนุ่มยังคงความสุขุมได้อย่างดี
“แต่...คุณเจย์กับคุณวิคเตอร์...”
“ไม่ต้องห่วงสองคนนั้น พวกนั้นเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว มาเร็ว"
จอมทัพเดินนำมิถุนาไปยัง BMW Z4 คันสีดำสนิท เขาปลดล็อคก่อนดันตัวมิถุนาขึ้นที่นั่งด้านข้างคนขับ จากนั้นจึงประจำที่คนขับพร้อมกับสตาร์ทรถ รถราคาแพงค่อยๆออกตัวไปยังประตูโรงรถด้านหน้า จอมทัพเพียงแค่สแกนลายนิ้วมือกับเครื่องที่ติดตั้งอยู่ติดกับปากทางออก ประตูเหล็กบานหนาก็ค่อยๆเลื่อนเปิดขึ้นทันที
ทางลาดขึ้นด้านหน้านำออกไปยังถนนเส้นเดียวกับที่พวกอาเมนจอดรถอยู่แต่คนละทางกันและห่างจากกันราวสองร้อยเมตร มาเฟียหนุ่มเหยียบคันเร่งพร้อมกับพุ่งตัวออกไปทันที ท่ามกลางความมืด จอมทัพไม่เปิดไฟหน้ารถเพราะเขาไม่ต้องการให้ใครสังเกตเห็น แม้จะไม่มั่นใจนักว่ามันจะได้ผลหรือไม่ก็ตามที แต่ไม่ทันไรก็ดูเหมือนว่าคำภาวนาของเขาจะได้ผล เขาที่ไม่เชื่อในพระเจ้ายังอดยิ้มให้อย่างขอบคุณไม่ได้ เมื่อบาซูก้าลำใหญ่ถูกงัดมาใช้พร้อมเสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวของรถศัตรู...
เพลิงไหม้แดงฉาน ไม่มีใครตามพวกเขามา จอมทัพเหยียบคันเร่งแทบมิดและเปิดไฟหน้ารถเพื่อให้รถหรูไต่ลงเขาไปอย่างปลอดภัยที่สุด บาดแผลที่ไหล่ยังคงปวดหนึบอยู่บ้าง และมันก็เจ็บจี๊ดทันทีที่มิถุนาแตะเบาๆ จอมทัพเม้มปากแน่น เขาดึงมือมิถุนาออกก่อนกุมมือเล็กๆนั่นเอาไว้
มิถุนาหลับตาลงช้าๆ เขาปลอดภัยอีกครั้ง เขายังมีชีวิตอยู่
“ขอโทษ"
“ครับ?" มิถุนาชะงัก เหลือบมองเสี้ยวหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างไม่เข้าใจนัก
“ขอโทษที่ทำให้ตกอยู่ในอันตราย"
มิถุนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเม้มปากแน่น... “ตอนนี้ผมก็ปลอดภัยแล้วนี่"
จอมทัพไม่ตอบ เขากระชับมือมิถุนาเบาๆ
“คุณบาดเจ็บ...เราต้องทำแผล...” มิถุนาพึมพำเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความกังวลใจ
“เราต้องหาที่พักที่ปลอดภัยก่อน" จอมทัพว่า มิถุนากัดริมฝีปากเบาๆ ท่าทางครุ่นคิด
“ไปบ้านผม...” มิถุนาโพล่งออกมาในที่สุด "จากนี้ไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เป็นบ้านสวน รับรองว่ามันจะปลอดภัย"
“ถ้าอาเมนมันตามมา?”
“เขาไม่ตามมาหรอก ลูกน้องคุณเล่นระเบิดราบซะขนาดนั้น" มิถุนามิวายแขวะมาเฟียใหญ่ จนอีกฝ่ายหลุดยิ้มออกมา
ดวงตากลมโตราวกับนัยน์ตากวางของคนข้างกายสุกสกาวอยู่ท่ามกลางความมืด จอมทัพไม่เคยเชื่ออะไร แม้แต่ศาสนาเขายังไม่คิดจะนับถือ ชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายบอกให้เขาเชื่อแค่ตนเองเท่านั้น เขาไม่เคยห่วง ไม่เคยสนใจว่าใครจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่จู่ๆใครบ้างคนก็เข้ามาในชีวิต
และเปลี่ยนฝนแรกของชีวิตเขาไปตลอดกาล...
tbc.
ตอบคำถามนะคะ
มีคนถามว่านี่คือนิยายเรื่องแรกจริงๆหรือเปล่า ใช่จ้ะ เป็นเรื่องแรกที่เขียนจริงจังเลย
แต่ก่อนเคยเขียนฟิค (นับไหม) แบบตลกๆขำๆเพราะไม่ได้เป็นติ่ง แต่ก็กรี๊ดชายหนุ่มไปตามสภาพ
เราจบด้านงานเขียนค่ะ ก็เลยมีสกิลบ้าง แต่หลักๆเลยต้องใช้การอ่านเพื่อเพิ่มคลังศัพท์ คลังสำนวน อันนี้สำคัญสุด
ที่เราเรียนใช้กับการเขียนนิยายไม่ได้นะคะ มันคือการเขียนแบบมีหลักการเพื่อเสนอความจริงจ้ะ
เราเป็นคนชอบอ่านค่ะ ส่วนใครที่ถามว่าเราแต่งได้ดีจัง ทำยังไง บอกก่อนเลยเราไม่คิดว่างานเราดีเลิศนะคะ นี่เอาจริงๆเลยนะ
มีจุดบกพร่องแยะ แต่ก็พยายามอย่างดีที่สุด
คำแนะนำคือ อ่านเยอะๆค่ะ เวลาเขียนก็มองมุมกว้างๆ ถ้าจะอธิบายให้อธิบายแบบมุมกว้าง ใคร ทำอะไร ที่ไหน และลองใส่ฉากเล็กๆน้อยๆให้น่าสนใจ อย่าอธิบายแบบเขียนข่าว แต่อธิบายโดยใช้ "ความรู้สึก" เรารู้สึกยังไงกับตัวละครของเรา คิดเป็นภาพฉากๆเลยค่ะ จะทำได้แน่ๆ แต่ของแบบนี้ต้องฝึกจริงๆค่ะ สู้ๆนะคะทุกคน อย่างที่บอก เราไม่ได้เป็นคนเขียนดีนะคะ ต้นทุนทุกคนเท่ากัน อยู่ที่การพัฒนาและการอ่านค่ะ
ถ้าถามนิยายต่างกับฟิคยังไง ฟิคมันมีคาแรคเตอร์ให้แล้ว ส่วนนิยายไม่มี ต้องมโนเองตั้งแต่ต้น ความยากคือการสร้างตัวละครค่ะ นิยายที่ดีคือเข้าถึงตัวละครค่ะ เริ่มต้นจากคนเขียนเลย ต้องเข้าถึงตัวละครให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ แต่งไม่จบแน่นอน
เรามีพล็อตเยอะมาก แต่แต่งไม่ได้ เพราะเราไม่อินตัวละคร คือมันจะเป็นความรู้สึกพิเศษค่ะ เรารู้สึกเราเข้าถึง เรารู้จักพวกเขา
ตัวเราถ้าเรานึกคาแรคเตอร์ตัวละครไม่ออกที่จบเห่จริงๆค่ะ ทำอะไรต่อไม่ได้เลย
บางครั้งถ้าได้ตัวละครจากอิมเมจและคาแรคเตอร์คนในชีวิตจริงก็จะง่ายค่ะ เราแต่งได้ง่ายแน่ๆ (เช่น เจย์เอามาจากคาแรคเตอร์จริง พี่เขาเป็นเกย์ที่คิ้วท์มาก น่าแกล้ง แกล้งแล้วยอมทุกอย่าง พูดน้อย น่าร้ากกกน่ารัก ที่สำคัญแฟนหล่อเว่อออออ) แต่ตัวละครที่ต้องสร้างใหม่อย่างเช่นจอมทัพ ตอนแรกๆแต่งไปก็จะสะดุดเพราะคาแรคเตอร์แกว่งค่ะ เหมือนเราเพิ่งรู้จักกัน เราเข้าไม่ถึงเขา และยิ่งจอมทัพเป็นตัวละครที่เราตั้งใจให้มีความซับซ้อน นานทีเดียวกว่าจะอยู่ดี พิมพ์ๆลบๆนานมาก ประมาณแบบว่า เห้ย บทนี้อีป๋าควรพูดจริงๆเหรอไรงี้ เดี๋ยวหลุดคาแรคเตอร์นะแกรรร
อีกคำถาม ความหมายของ "ย้อนแย้ง" มันเป็นคำโบราณนะคะ อาจไม่เคยได้ยินกันเนาะ มาจากคำว่า "ลักลั่นย้อนแย้ง" ถ้าแปลเป็นภาษาอังกฤษก็คือคำว่า Paradox หมายถึงคำพูดที่เหมือนจะขัดแย้งกันเอง
เหนื่อยมากช่วงนี้ นี่เพิ่งตื่น กลับมาตอนบ่ายสี่ นอนยาวเลย ยังไม่ดิทนะคะ เป็นคนขี้เกียจอ่านซ้ำจริงๆ555 ยังไงใครเจอข้อผิดพลาดหรืออะไรสะดุดตาบอกนะ ถ้ามีเวลาจะกลับมาแก้จ้า
-
บู๊สนั่นหั่นแหลกเลยอ่ะตอนนี้ แต่ก็แอบหวานกันด้วย แล้วก็เอาใจช่วยวิคเจย์นะคะ
-
อร๊ายยย เป็นฉากบู๊ที่ฟินมาก
ในที่สุดหนูมิยอมรับความรู้สึกตัวเองแล้ว
ดีใจแทนป๋าจอมทัพจริงๆ ครางนี้มีคนต้องคอยดูแลแล้วนะจอมทัพ
จะทำอะไรก็คิดดีๆ อย่าเอาแต่มุทะลุ นึกถึงคนข้างหลังด้วย
หวังว่าหลังจากตอนนี้ไปจะมีฉากฟินๆหวานๆให้อ่านนะคะ
หุหุ ชอบมากจ้า รออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 เป็นกำลังใจ (:
-
แอบหวานนิดๆ แล้วนะเนี่ย
-
เห็นภาพมาก
บู๊ดุเดือดสุดๆเลย
ในที่สุดก็เข้าใจ(ล่ะมั้ง)ความรู้สึกของมิถุนา
สองบทก่อนรวมถึงบทนี้ตอนแรกๆอ่านแล้วมีความรู้สึกแบบบอกไม่ถูก มันตึ้บๆ งงๆ แบบอีหนูมิต้องการอะไร มันดูอึดอัดชอบกล
แต่สุดท้ายก็รู้ความจริงเสียที o13
-
เหมือนดูหน้งอยู่เลยยย :katai2-1: :hao5:
เราสงสารมิถุนานะ เคยใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา แล้วมาเจอแบบนี้
จากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย
-
ฟินมากกกกกกก หนูมิกับจอมทัพน่ารักอ่ะ ทำไมนะ ฉากบู๊ๆแต่เราอ่านไปยิ้มไป มีใครรู้สึกเหมือนเราไหมว่ามันมีความหวานซ่อนอยู่ในนั้น ^___^
-
ต้องตั้งชื่อตอนว่า ความรักเกิดในสนามรบ อิอิ
-
'ตัวเราถ้าเรานึกคาแรคเตอร์ตัวละครไม่ออกที่จบเห่จริงๆค่ะ ทำอะไรต่อไม่ได้เลย'
อันนี้ประสบปัญหาอยู่บ่อยครั้ง 55555
ขออ้างอิงคำอธิบายไปใช้บ้างได้มั้ย? (รออนุญาตอยู่นะคะ )
เชื่อว่านักแต่งหลายคนก็เจอปัญหาแบบเดียวกัน แต่ไม่เข้าใจ อธิบายความรู้สึกนั้นไม่ถูก สุดท้ายจึงมักจะพูดสั้นๆว่า 'ตัน'
คำอธิบายถึงปัญหาของคุณ ทำให้เข้าใจได้มากขึ้น
ถ้านักเขียนนักแต่งหลายคนมาได้อ่านได้เจอก็คงจะเข้าใจมากขึ้น เป็นประโยชน์มากๆเลยค่ะ
หลายครั้งที่อ่านนิยายแล้วเปิดเรื่องมา 'ประทับใจ' แต่อ่านไปเรื่อยๆแล้ว..... 'มันไม่ใช่แล้ว' อะไรแบบนี้
ซึ่งตรงกับคำอธิบายของคุณมากๆ
ขอบคุณสำหรับการแนะนำที่มีประโยชน์มากๆนี้ด้วยนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โว้วๆๆๆ ดุเดือดมากๆ ขอให้ปลอดภัยกันทุกคนนะ :ling3:
-
ยิงกันกระจุยแต่แอบหวานเบาๆ
-
'ตัวเราถ้าเรานึกคาแรคเตอร์ตัวละครไม่ออกที่จบเห่จริงๆค่ะ ทำอะไรต่อไม่ได้เลย'
อันนี้ประสบปัญหาอยู่บ่อยครั้ง 55555
ขออ้างอิงคำอธิบายไปใช้บ้างได้มั้ย? (รออนุญาตอยู่นะคะ )
เชื่อว่านักแต่งหลายคนก็เจอปัญหาแบบเดียวกัน แต่ไม่เข้าใจ อธิบายความรู้สึกนั้นไม่ถูก สุดท้ายจึงมักจะพูดสั้นๆว่า 'ตัน'
คำอธิบายถึงปัญหาของคุณ ทำให้เข้าใจได้มากขึ้น
ถ้านักเขียนนักแต่งหลายคนมาได้อ่านได้เจอก็คงจะเข้าใจมากขึ้น เป็นประโยชน์มากๆเลยค่ะ
หลายครั้งที่อ่านนิยายแล้วเปิดเรื่องมา 'ประทับใจ' แต่อ่านไปเรื่อยๆแล้ว..... 'มันไม่ใช่แล้ว' อะไรแบบนี้
ซึ่งตรงกับคำอธิบายของคุณมากๆ
ขอบคุณสำหรับการแนะนำที่มีประโยชน์มากๆนี้ด้วยนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
ตามสบายเลยค่ะ การมีคาแรคเตอร์ดี สัมผัสได้ จะทำให้พล็อตไม่แกว่งนะคะ อันนี้ความเห็นส่วนตัว
ทางออกคือ ทำความสนิทสนมกับตัวละครไว้ค่ะ555
-
อธิบายฉากได้เห็นภาพมากกกก :katai2-1:
จอมทัพจะได้เจอ แม่ยายแล้ว :mew1:
แต่เป็นห่วง วิค เจย์ จัง อย่าเป็นอะไรไปนะ :mew6:
-
:sad4: :sad4: :sad4: หนูมิเปิดหัวใจตัวเองแล้ว แถมยังช่วยจอมทัพอีก น่ารักที่สุด จิกหมอน
-
น้องมิท่าจะขวัญเสียพอดูเลย เกลียดปืนแต่ต้องมายิงปืน มิเปิดอกแบบไม่ตั้งใจบอกไปหมดแล้วก็ขอให้คุณมาเฟียใหญ่ดูแลมิดี ๆ อย่าทำให้เจ็บช้ำน้ำใจอีกหล่ะ
-
มันเป็นฉากที่หวานนมากอ่ะ :mew1: :mew1:
-
ในสถานะการณ์อย่างนั้น ยังจะหื่นอีกนะจอมทัพ เชื่อเขาเลย :m20:
คนเขียน เขียนได้ดีจนเรานึกภาพออกทุกช็อตเลย รู้กระทั่งแผ่นไม้ราคาแพงระยับ กร๊ากก o13
-
ดอกรัก?ค่อยๆบานกลางสนามรบแล้วววว มีคนให้ปกป้องให้รักแล้วนะจอมทัพ :impress2:
จะทำอะไรต้องคิดดีๆนะคะป๋าทัพไม่งั้นเเม่ยกนู๋มิรุมแน่ นะเออ
เป็นฉากบู๋ที่ทั้งหวานทั้งมันส์เลยค่ะ :katai2-1:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เย่ๆ มาต่อแล้ว
แอบสงสารมิอ่ะ :hao5: :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กำลังมันเลย บู้สนั่นมาก :katai5: ตอนหน้าที่บ้านสวนน่าจะมีช๊อตหวานๆกันบ้างแน่ๆ อยากให้เข้าใจกันสะที จะได้ช่วยค้ำชูกัน คงจะน่ารักมิใช่น้อย :impress2:
-
ที่แรกนึกว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะแล้ว แต่ที่ไหนได้บู๊ล้างผลาญยิงกันเลือดสาดกระจุย :sad5:
นู๋มิยิงลูกน้องไอ้อาเมนเพื่อช่วยจอมทัพได้ขนาดนี้ มันแสดงให้เห็นว่านู๋มิเป็นเมียมาเฟียได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วหล่ะ #ควรจะดีใจหรือเสียใจดี o7
แอบลุ้นตอนหน้าที่ลูกเขยจะได้ไปเจอกับแม่ยายล่ะ ไม่รู้ว่าบรรยากาศจะไปงัยเน๊อะ ลุ้นๆๆ :m1:
รอตอนต่อไปนะคับ :mew3:
-
อุ้ย
ติดตาม
-
โหยยยยยยย
หยั่งกะดูหนังแอคชั่น
แต่งเก่งจังเลยอะคนเขียน
:katai2-1:
ในที่สุดมิก็ยอมรับแล้ว เหลือแต่ท่านมาเฟียใหญ่นั่นแหละ
ชัดเจนกว่านี้หน่อยยย
ใกล้หวานแล้วใช่มั้ย :hao7:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ถึงไอ้อาเมนมันจะเลวแต่ตอนนี้ต้องขอบใจมันอะนะที่ทำให้หนูมิกับคุณจอมทัพเข้าใจกัน :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบออออ่า นิยายดีๆ น่าติดตามอ่านอีกเรื่องของเล้าเลยนะเนี่ย :mew1:
-
จอมทัพโดนถล่มแหละเลยอะ แค้นนี้ต้องชำระหรือเปล่านะ ในที่สุดมิถุนาก็ยอมเปิดใจจนได้ :-[
-
ขนาดยิงกันเปรี้ยงปร้าง คุณพี่ยังมีอารมณ์อยากจูบ
ช่างหื่นได้แม้อยู่ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ - -
แต่เราชอบ อิคึ
-
โอ้ รู้สึกการดำเนินเรื่องเริ่มเร็วขึ้นแล้วววว
รอลุ้นกันต่อไป ตอนนี้สนุกมากก o13
-
อุปสรรคจะทำให้ทั้งสองรักกันมากยิ่งขึ้น :-[ ตอนนี้เข้มข้นมากปนหวานนิดๆ อิตาจอมทัพในยามคับขันยังจะมาหื่นอยากจูบหนูมิอีกหรอ! 55555555
แอบเป็นห่วงวิคกับเจ คู่รักนักบู้ :hao5:
:กอด1: :L1: ให้คนเขียน ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ฟินมากเลือดสาดยังมีแอบหวาน แต่มาสดุดตอนที่อ่านในโทรศัพท์ ios 7 แมร่งกากมากค้างตลอด
ตอนหน้าขอหวานๆหน่อยนะคะ
-
สนุกดีค่ะ รอติดตามตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
ตอนนี้ยิงกันเลือดสาด แต่ทำไมเราแอบยิ้ม :-[ คริคริ
-
มิถุนาน่ารักมาก TwT โฮก ชอบมาก คาแรคเตอร์มิมันแบบไม่งอแงเกินไป ไม่ดูน่ารำคาญอ่ะ รู้ว่าเสียใจแต่ก้ไม่งี่เง่าเกิน ชอบมากเลยแบบนี้ หวังว่าวิคเตอร์กับเจย์จะปลอดภัย รอดูตอนหน้าว่าคนที่บ้านของมิจะว่าไง 555555555555555 ชอบมากอ่ะเรื่องนี้ คนเขียนแต่งได้ดีมากน่ะค่ะ รวมเล่มเมื่อไหร่ไม่พลาดดดดดด
-
ไม่รู้ว่าสุข หรือจะเสียว(เพราะกลัวหนูมิกับอิตาจอมทัพเป็นอะไรไปนะคะ อิอิ)ดี
-
ตอนนี้เหมือนดูหนังขนาดย่อมๆ หนีการสอบมาอ่านคลายเครียด หรือจะเครียดกว่าเดิม(ลุ้น) :ling3:
ขอให้วิคกะเจย์ปลอดภัยนะค้า มิถุนาจะได้กลับบ้านแล้ว คุณจอมทัพหายเจ็บไวๆน้า :L2:
เราชอบสไตล์การเขียนของคุณมากเลยค่ะ มันเหมือนได้ดูหนังอ่านลื่นไม่มีสะดุด ^^ รอตอนต่อไปค่า เป็นกำลังใจให้
-
รอลุ้นค่าาาาาาา
คุณจอมทัพจะได้เจอแม่ยายแล้วววว
-
กริ้สสสสสสส ท่ามกลางการต่อสู้
เราก็ยังยิ้มได้ ><
-
ต้องบอกเลยว่าสุดยอด มันมากๆๆเลยฟินด้วย
-
:กอด1: เริ่มหวานล่ะ
-
อ่านมันส์มากค่ะ!!!!! เห็นภาพเลย
ชอบมากๆ ลุ้นตอนต่อไปจะได้ไปเจอแม่ยายแล้วนะ!!! :katai2-1:
-
โอ๊ะๆความสัมพันธ์คืบหน้าไปอย่างชัดเจน น้องมิยอมรับหัวใจตัวเองแล้ววววววว
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
คือบอกได้เลย ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ยิ่งอ่านก็ยิ่งรัก
แต่งเก่งมากกกกกกกกกกกกกกกก อ่านแล้วลื่นไหลเลยค่ะ
นิยายเรื่องนี้มีหลากหลายอารมณ์มาก เราชอบมาก
ชอบตัวละคร ชอบการดำเนินเรื่อง พล็อตดีมากๆๆเลย
ตอนนี้นี่ความสัมพันธ์เหมือนจะพัฒนาขึ้นนิดนึงเนอะ น้องมิหลุดบอกความรู้สึกไปแล้ววด้วย คิคิ
อ่านแล้วชอบจอมทัพมากเลย ชอบมากๆๆๆๆ
โอยย เอาเป็นว่าก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ (เราพูดแบบนี้เสมอเพราะคิดแบบนี้จิงๆเอาใจช่วยนะคะ) จะติดตามจนจบเลยค่ะ
ขอบคุณนะค๊า
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านเสร็จเหนื่อยเลย เหมือนวิงตามนู๋มิออกมาด้วย :mew1:
ขอบคุณสำหรับคำอธิบาย ย้อนแย้ง นะคะ :L2:
-
ตอนหน้าเผชิญหน้ากับแม่ยายพร้อมกับเปิดตัวลูกเขยอย่างเป็นทางการใช่มะ
:impress2:
-
จอมทัพ....นายหล่อมาก. บู๊แหลกๆ ๆ
หนูมิเริ่มเปิดเผยความในใจแระ....อมยิ้มแก้มจะแตก แทนจอมทัพ
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ
-
แอบหวานมาได้นิดๆ ก็จบตอนด้วยระเบิดภูเขาเผากระท่อม
กีสสสสสสสสสส
แล้ววิคเตอร์ของพี่ล่ะ
:ling1:
-
:hao5:
-
:ling1: :ling1:
-
ทักทายอย่างเป็นทางการนะครับ
หลังจากซุ่มอ่านเรื่องนี้มาได้พักนึง(ความจริงมีอีกยูสที่ใช้เม้นเรื่องนี้เป็นประจำ :hao7:)
ในฐานะนักเขียนด้วยกันตอนที่เห็นคุณคนเขียนมาพูดคุยเรื่องการแต่งนิยายเรื่องนี้แล้วเลยคันมือขอคอมเม้นหน่อย :o8:
ตอนแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้แทบไม่มีความเชื่อเลยว่า นี่คือมือใหม่เหมือนกันจริงๆนะครับถ้าถามว่าเพราะอะไรเพราะว่าคุณพลอยแต่งเก่งมากเลย อ่านแล้วไหลลื่นมาก การใช้คำทุกอย่างลงตัวไปหมดไม่น่าเชื่อว่านี่คือมือใหม่ แล้วพอได้มาอ่านการแชร์ประสบการในการแต่งของคุณพลอยแล้วรู้สึกว่า ได้เข้าใจนักแต่งคนอื่นๆมากขึ้น ว่าในบางอารมเนี่ยเค้าเป็นเหมือนเรา อย่างเรื่องเวลาตันทางความคิดและอารม ยกตัวอย่างเลยว่าผมเนี่ยถ้าอารมไม่มีผมจะไม่แต่งเพราะว่าต้องพิม+ลบหลายๆรอบแล้วรู้สึกหงุดหงิดมาก ต้องรอให้มีอารมร่วมก่อนถึงจะแต่งได้ถ้าวันไหนอารมร่วมเยอะๆจะไหลมาก และอีกเรื่องนึงที่ประสบปัญหาหลักเลยคือไม่สามารถเข้าถึงอารมตัวละครได้ เรื่องนี้ยอมรับเลยว่า เคยคิดเหมือนกันว่าคนอื่นๆเค้าจะเป็นแบบเรามั้ยพอได้มาอ่านแล้วเลยรู้สึกว่าเราก็ไม่ได้เป็นคนเดียว :เฮ้อ: เพราะเราไม่เคยเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์แบบนั้นเลยทำคิดไม่ได้ว่าตัวละครนั้นๆจะรู้สึกอย่างไรจะต้องพูดแบบไหนจะต้องมีปฏิกิริยาท่าทางแบบไหนกับเหตุนั้นๆ สุดท้าย เพื่อนๆของผมเนี่ยแหละคือทางเลือกที่จะโทรไปแล้วสมมุติให้เค้าเป็นตัวละครแล้วจำลองให้เค้าอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆว่าถ้าเจอแบบนี้ แกจะพูดยังไงทำแบบไหนกับเหตุการณ์ตรงหน้า :laugh:
ส่วนอีกเรื่องที่ผมก็เป็นเหมือนคุณพลอยตอนแรกๆคือ คาแรคเตอร์แกว่ง เรื่องนี้ยอมรับว่าตอนนี้ก็หนักใจมาก เพราะว่า พอมานั่งคิดย้อนไปแล้ว แทบหยุดหายใจกันเลย ตัวละครชั้น ฉีกจากกรอบที่วางไว้ :z3: เรียกได้ว่า กว่าจะดึกกลับมาเนี่ย มันเป็นเรื่องที่ยากเอาเรื่องเหมือนกันะเพราะว่า อย่างที่คุณพลอยได้บอกไว้ ว่านิยายไม่เหมือนฟิคที่มีอิมเมจหรือแนวคาแรคเตอร์มาให้แล้วเหลือแค่ใส่เนื้อเรื่องและสิ่งต่างๆเข้าไป ผมได้แต่นั่งกุมขมับเลยทีเดียว เพราะไอ้ที่แต่งๆมาไม่สามารถหาได้จากรอบข้างเลย :z3: เลยต้องอาศัยไปนั่งตามห้างแล้วมองดูการใช้ชีวิตประจำวันของหนุ่มๆสมัยนี้แทน เรียกได้ไปหาประสบการตรงจากห้างดูพฤติกรรมของหนุ่มกันเลยทีเดียวว่าเค้ามีการกระทำแบบไหนยังไงอะไร
เวิ่นมาซะเยอะเลย สรุปแล้วต้องขอขอบคุณทางคุณพลอยจริงๆครับที่มาแชร์ประสบการณ์ในการแต่งให้ได้ฟังและเลยเกิดเหตุของการเม้นเม้นแรกของยูสนี้ :กอด1: ขอขอบคุณจริงๆครับ ทำให้ผมมีมุมมองในการแต่งที่เพิ่มขึ้นจริงๆ
ปล.คุณพลอยเขียนดีจริงๆนะผมยอมรับจริงๆครับ โดยอย่างยิ่งฉาก เลิฟซีนเนี่ย ยอมรับจากใจจริงเลยว่าบางทีแอบเข้ามาหาแนวทางจากเรื่องป๋าเหมือนกัน :impress2:
ขอขอบคุณอีกครั้งครับสำหรับคำแนะนำ :pig4:
-
มิกำลังปล่อยความรู้สึกแล้ววววจอมทัพสู้ๆอย่าปากแข็งนักเอาใจมิให้ได้
-
:mew1: :mew1:
-
พี่วิค พี่เจ จะเแฝเป็นไรไหม :ling3:
-
มันส์พะยะค่ะ งานนี้ ถล่มกันซะราบเลย
ไอ้อาเมนไม่ตายดีแน่
แต่ก้อขอบคุณมันนะที่ทำให้ สองคนนี้ เข้าเปิดใจกันและกันมากขึ้น ๆ
แหม น้องมิ ในที่สุดก้อพา ผช เข้าบ้านนะลูก
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สนุกเว่อร์
บู๊กันสนั่นป่ามาก อิอาเมนมันร้ายมากดูท่าจะไม่ได้ตายดี แต่เหตุการณ์นี้ก็ให้อะไรดีแก่ทั้งสองคนมากขึ้น
ทั้งเรื่องของความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน มากขึ้น โดยเฉพาะน้องมิ (น้องบอก หนูไม่อยากจะยอมรับมันเลย :hao5: )
อิป๋าก็แอร๊ยยยยย อะไรก็ไม่รู้ขนาดหน้าสิ่วหน้าขวาน ยังจะมาอยากจูบน้องอีกกกก :hao6: :-[ :-[
-
เป็นเรื่องแรกที่เขียน o13 o13 o13 o13
-
สุดยอดๆ
อ่านไปแล้วรู้สึกว่ามิน่ารักน่าทะนุถนอมชะมัดเลย
ชอบๆๆ
-
สนุกมากกกก ><
-
สนุกมากๆเลยยย ดอกรักเบ่งบาน(ท่ามกลางดงกระสุน) :hao7:
-
บู๊สนั่น หวานกระจาย อิอิ
-
ชอบอ่าาาา
ถึงแม้มันจะดุเดือดยิงกัน...จอมทัพเจ็บตัว
แต่ก็หวานนนนน :ling1:
...อ่านแล้วอมยิ้มไปด้วย
ในที่สุดน้องมิก็ยอมพูดความในใจออกมา
...จอมทัพพูดขอโทษ *ฟินนนนน*
o13
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตอนนี้นอกจากมิถุนาจะใจอ่อนกับจอมทัพมากๆแล้วยังเปิดรับจอมทัพเข้ามาในโลกของมิแล้ว เย้ๆ ไปบ้านมิกันเถอะ ถือโอกาสสู่ขอเลยนะ
-
ตอนนี้สนุกมากกบู๊กันมันหยด :laugh: :laugh:
-
ยิงกันเอามันส์
ระเบิดภูเขา เผากระท่อม
กระจุย กระจาย
สะใจหล๊าย หลาย
ชอบฉากตอนนี้มาก ยิงกันได้ใจจิงๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
o13 o13 o13 o13 o13
[attachment deleted by admin]
-
โว้ว....ดุเดือดจริงๆ น้องมิเก่งจัง
สู้ๆนะ :กอด1:
-
ดุเดือดมาก
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช่วงนี้ ทำให้ทั้งคู่เปิดใจมากขึ้น
มิจะพาจอมทัพเข้าบ้านแล้ว รอตอนต่อไป
-
ในสนามรบก่อให้เกิดความรัก
-
เป็นเรื่องแรกที่เขียนจริงจังเลย o13 o13 ชอบแนวบู๊อยู่แล้ว
-
อ่านจบเหมือนหลุดออกมาจากหนังบู๊ โฮใช้พลังงานในการอ่านพอสมควร
แล้วพาเค้าไปบ้านนี่จะอย่างไงต่อ
คือมันต้องหวานแน่ๆ คุณจอมทาพพพพพพพพพพพ
อีกไม่นานมิก็คงรักจอมทัพมากๆเลยอะนี่ขนาดเป็นห่วงนะ
เป็นห่วงเฉยๆนะ โอ้ยชอบมากเลยค่าชอบทุกตอน
-
ตอนหน้าพบแม่ยายแว้วววว
-
ชอบๆๆ หนูมิหลุดออกมาแล้ว คึคึ จอมทัพฟินเลยหล่ะสิ รู้ว่าหนูมิห่วงขนาดนี้ :-[
-
ลุ้นเว้อๆ
น้องมิเผยความในใจไปหมดแล้วววว
รอคุนมาเฟียจะบอกบ้างงงง
-
มิกับจอมทัพปลอดภัยแล้ว
ตอนหน้าพาไปส่องวิคเตอร์กะเจย์ด้วยนะ :hao5:
-
โหลุ้นระทึก เอาใจช่วยน้องมิหลบกระสุนปืน เก่งนะเนี่ยเพิ่งจับปืน แต่สอยลูกน้องนายอาเมนไป1เนี่ย ไม่ธรรมดา ถ้าจอมทัพรักจริงหวังแต่ง o13 ไหนๆก็ได้ไปหายาย แม่ยายแล้ว ่าสู่ขอน้องมิทำให้ถูกต้อง คิดว่าน้องมิไม่น่าปฎิเสธ คึคึ แอบลุ้น
-
มิปล่อยความในใจมาให้รู้แล้ว
เมื่อไหร่จอมทัพจะพูดออกมาบ้างละ
มาต่อไวๆนะ :L2:
-
:katai2-1:
-
ลุ้นระทึกเลยคะตอนนี้
จอมทัพเท่ขึ้นนิดหน่อย อิอิ
น้องมิใจอ่อนนแล้ว จอมทัพก็ทำตัวน่ารักๆกับน้องมิเยอะๆนะคะ
-
ลุ้นมากกกก
-
ตอนนี้ก็สนุก ><
วิคเตอร์กับเจย์จะเป็นไงก็มั่งน้ออ
:katai5: :katai5:
-
สู้กันมันส์เลยตอนนี้ลุ้นสุดๆ :laugh:
แต่ในที่สุดมิก็ได้ระเบิดความในใจไปแล้วสินะๆ :-[
จะเป็นยังไงต่อนะคู่นี้ๆ รอนะฮะ :')
-
มันหยด มันย้อยเจงๆ
-
ฉันไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเพิ่งได้มาอ่าน
สนุกครบรสมากค่ะ
ตอนแรกเจ็บปวดราวกับตัวเองเป็นน้องมิ พระเอกทำไมใจร้ายขนาดนี้
แต่ตอนนี้เค้าเริ่มรักกันแล้ว อยากให้น้องมิกับคุณจอมทัพเปิดใจเข้าหากันเร็วๆค่ะ
-
ชอบมาก ก ไก่ ล้านตัว
อยากอ่านอีกๆๆๆ 555 ลงไปดิ้น
จอมทัพเท่ได้ใจ น้องมิก็น่ารัก กรี๊ดด
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้สนุกมาก แบบมากๆๆๆๆๆๆๆ อ่านรวดเดียวเลย
เอาตอนต่อไปมาน๊า :ling1:
-
บู้ กันมันส์เลย :katai2-1: :pig4:
-
รักเรื่องนี้มากกกกกก มาต่อเร็วๆ นะค่ะ
-
ยิงต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่ก็ยังมีแอบหวานเบาๆ :mew3: :mew3:
-
คนเขียน...
ปัง!! แต่ละทีของคนเขียนทำเอาใจวูบไปอยู่ตาตุ่มเลยนะ =[]=!!
เห้ยๆ แสดงว่าตอนหน้าจอมทัพจะได้เจอครอบครัวมิถุนาแล้วดิ ว้ายยยยยยยยยยยย
นี่แผนรึเปล่า วางแผนกับอาเมนให้บุกบ้านเพื่อจะได้ทำทีไม่มีที่อยู่แล้วไปบ้านมิถุนาไรงี้
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ตอนนี้ก็ยังลุ้นระทึกอยู่นะเนี่ย เจย์วิคเตอร์เป็นไงบ้างหนอ รอ ร๊อ รอ ปล.เปล่ากดดัน แต่ถ้ามาไวได้ก็จะดีมากค่ะ
-
อยากอ่านตอนไปไวไวจังเลย
-
:o12: ค้างงงงงงง ง่ะ ไงต่อไป๊
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนเขียนที่มาต่อให้
ผมชอบเรื่องนี้เพราะสำนวนการเขียน
และเนื้อเรื่องที่ถูกวางแผนมาอย่างดี
เป็นกำลังใจให้กับงานเขียนดีๆแบบนี้นะครับ
-
ค้างอย่างแรง
ชอบมากๆนิยายเรื่องนี้
-
ตอนนี้มัส์มาก
-
ทักทายอย่างเป็นทางการนะครับ
หลังจากซุ่มอ่านเรื่องนี้มาได้พักนึง(ความจริงมีอีกยูสที่ใช้เม้นเรื่องนี้เป็นประจำ :hao7:)
ในฐานะนักเขียนด้วยกันตอนที่เห็นคุณคนเขียนมาพูดคุยเรื่องการแต่งนิยายเรื่องนี้แล้วเลยคันมือขอคอมเม้นหน่อย :o8:
ตอนแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้แทบไม่มีความเชื่อเลยว่า นี่คือมือใหม่เหมือนกันจริงๆนะครับถ้าถามว่าเพราะอะไรเพราะว่าคุณพลอยแต่งเก่งมากเลย อ่านแล้วไหลลื่นมาก การใช้คำทุกอย่างลงตัวไปหมดไม่น่าเชื่อว่านี่คือมือใหม่ แล้วพอได้มาอ่านการแชร์ประสบการในการแต่งของคุณพลอยแล้วรู้สึกว่า ได้เข้าใจนักแต่งคนอื่นๆมากขึ้น ว่าในบางอารมเนี่ยเค้าเป็นเหมือนเรา อย่างเรื่องเวลาตันทางความคิดและอารม ยกตัวอย่างเลยว่าผมเนี่ยถ้าอารมไม่มีผมจะไม่แต่งเพราะว่าต้องพิม+ลบหลายๆรอบแล้วรู้สึกหงุดหงิดมาก ต้องรอให้มีอารมร่วมก่อนถึงจะแต่งได้ถ้าวันไหนอารมร่วมเยอะๆจะไหลมาก และอีกเรื่องนึงที่ประสบปัญหาหลักเลยคือไม่สามารถเข้าถึงอารมตัวละครได้ เรื่องนี้ยอมรับเลยว่า เคยคิดเหมือนกันว่าคนอื่นๆเค้าจะเป็นแบบเรามั้ยพอได้มาอ่านแล้วเลยรู้สึกว่าเราก็ไม่ได้เป็นคนเดียว :เฮ้อ: เพราะเราไม่เคยเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์แบบนั้นเลยทำคิดไม่ได้ว่าตัวละครนั้นๆจะรู้สึกอย่างไรจะต้องพูดแบบไหนจะต้องมีปฏิกิริยาท่าทางแบบไหนกับเหตุนั้นๆ สุดท้าย เพื่อนๆของผมเนี่ยแหละคือทางเลือกที่จะโทรไปแล้วสมมุติให้เค้าเป็นตัวละครแล้วจำลองให้เค้าอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆว่าถ้าเจอแบบนี้ แกจะพูดยังไงทำแบบไหนกับเหตุการณ์ตรงหน้า :laugh:
ส่วนอีกเรื่องที่ผมก็เป็นเหมือนคุณพลอยตอนแรกๆคือ คาแรคเตอร์แกว่ง เรื่องนี้ยอมรับว่าตอนนี้ก็หนักใจมาก เพราะว่า พอมานั่งคิดย้อนไปแล้ว แทบหยุดหายใจกันเลย ตัวละครชั้น ฉีกจากกรอบที่วางไว้ :z3: เรียกได้ว่า กว่าจะดึกกลับมาเนี่ย มันเป็นเรื่องที่ยากเอาเรื่องเหมือนกันะเพราะว่า อย่างที่คุณพลอยได้บอกไว้ ว่านิยายไม่เหมือนฟิคที่มีอิมเมจหรือแนวคาแรคเตอร์มาให้แล้วเหลือแค่ใส่เนื้อเรื่องและสิ่งต่างๆเข้าไป ผมได้แต่นั่งกุมขมับเลยทีเดียว เพราะไอ้ที่แต่งๆมาไม่สามารถหาได้จากรอบข้างเลย :z3: เลยต้องอาศัยไปนั่งตามห้างแล้วมองดูการใช้ชีวิตประจำวันของหนุ่มๆสมัยนี้แทน เรียกได้ไปหาประสบการตรงจากห้างดูพฤติกรรมของหนุ่มกันเลยทีเดียวว่าเค้ามีการกระทำแบบไหนยังไงอะไร
เวิ่นมาซะเยอะเลย สรุปแล้วต้องขอขอบคุณทางคุณพลอยจริงๆครับที่มาแชร์ประสบการณ์ในการแต่งให้ได้ฟังและเลยเกิดเหตุของการเม้นเม้นแรกของยูสนี้ :กอด1: ขอขอบคุณจริงๆครับ ทำให้ผมมีมุมมองในการแต่งที่เพิ่มขึ้นจริงๆ
ปล.คุณพลอยเขียนดีจริงๆนะผมยอมรับจริงๆครับ โดยอย่างยิ่งฉาก เลิฟซีนเนี่ย ยอมรับจากใจจริงเลยว่าบางทีแอบเข้ามาหาแนวทางจากเรื่องป๋าเหมือนกัน :impress2:
ขอขอบคุณอีกครั้งครับสำหรับคำแนะนำ :pig4:
5555ขอบคุณนะคะ ที่คอมเม้นท์ยาวขนาดนี้ ดีใจมากๆเลย
เราได้แวะไปอ่านงานเขียนคุณแล้ว ดีทีเดียวเลยค่ะ สู้ต่อไปด้วยกันนะคะ จุดไหนบกพร่องก็ลองปรับปรุง อ่านเยอะๆมันจะช่วยพัฒนางานเขียนของเรา
ยังไงก็มาทักทายกันนะคะ ดีใจมากเลย
ปล.เราไม่ได้ชื่อพลอยนะคะ คุณราเมนคงจำผิด แต่ไม่เป็นไรค่ะ55555 เรียกอะไรก็ได้จ้าาาา
-
ความรู้สึกล้วนๆ มาเต็มงะ><
-
ตอนนี้สนุก ตื่นเต้นสุดๆเลยค่ะ
-
อ่านทันแล้วววว เพื่อยแนะนำมา บอกให้มาอ่าน รับรองติด ติดจริงๆค่ะ รวดเดียวจนจบเลย :impress2: :impress2:
ดอกรักกลางสนามรบ ฮ่าๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
ยิงกันสนั่นเลย
แต่ตอนนี้ความความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ดีขึ้นมากจริงๆ ดีใจๆๆ
ตอนหน้าหนูมิจะพาลูกเขยไปกราบแม่ค่ะ 5555
-
สวัสดีค่ะ วันนี้มีประชานิยมลงมติกันสักหน่อยนะคะ
คือช่วงนี้เป็นช่วงสอบของน้องๆ แต่คืนนี้เราว่าง เราคิดว่าเราจะสามารถแต่งได้1ตอนถ้วน
ลงประมาณสักเที่ยงคืนหรือหลังจากนั้นหน่อยได้ จะให้ลงเลยไหมคะ หรือจะรอลงพรุ่งนี้ไปเลย
บอกก่อนนะว่าดึกมาก ที่มาถามเพราะเห็นมีคนสอบเยอะ เราเลยอยากลงตอนที่ทุกคนสามารถเข้ามาอ่านได้โดยสติไม่กระเจิง
เข้าใจป่ะคะ คือถ้าลงแล้วน้องๆสติแตกก็จะไม่ลง5555 เราค่อนข้างซีเรียสเรื่องนี้ อย่าว่าเราเยอะเลยนะ เพราะน้องชายเราก็อยู่ในช่วงสอบพอดีเหมือนกัน
พรุ่งนี้เราก็หยุดค่ะ พอดีได้วันหยุดมาเพราะวันอาทิตย์เราก็ไปทำงาน บอสเลยให้หยุดพรุ่งนี้ ลงพรุ่งนี้ก็ได้เราไม่ซีเรียสเลย
-
ลงเลยค่ะ รออ่านนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ลงคืนนี้เลยค่ะ
มั่นใจน้องๆในเล้าเตรียมตัวสอบล่วงหน้ามาเเล้ว อ่านน้องมิกะคุณจอมทัพเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจ
555 เราทำงานเเล้ว รอจ้า
-
ลงเลยก็ได้คะอยากอ่านมาก
แต่ท้ายที่สุดก็แล้วแต่คนเขียนเลยนะคะ
-
คืนนี้เลยก็ดีค่ะ ถ้าคนเขียนสะดวก ขอบคุณค่ะ
-
ลงเลยค้าบบบบบ
o13
-
รอเสมอจ้า~ เข้ามาส่องทุกวัน ^ ^
:L2: :L2: :L2:
-
ลงเลยครับ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ลงคืนนี้เลยค่ะ นะ นะ
อย่ามาทำให้อยากแล้วก็จากไปนะคะ
-
ลงเลยค่ะ ใจจะขาดแล้วค่ะ :katai1:
-
ลงเลยค่ะ เพราะนี่คือกำลังใจของเรา ฮ่าๆๆๆ
-
ลงเลยจ้าาา เพราะสอบเสร็จเเล้ว :hao7:
-
ลงเลยคะ กำลังรออยู่เลยยย :กอด1:
-
ยังสอไ่ม่เสร็จ
พร่นี้มีสอบเช้าด้วย
แต่ก็อยากอ่าน :katai1:
งั้นก็ลงเลยเถอะ :o8:
-
ไงก็ได้ค่า เราก็อยู่ช่วงสอบ แต่เป็นคนอ่านหนังสือมากๆแล้วจะกระเจิงค่ะ เครียด ชอบหาอะไรคลายเครียด ไม่งั้นจะอ่านไม่เข้าหัวเลย :ling3: ถ้าลงเราก็ถือโอกาสคลายเครียด 55555 แต่ลงดึกเราคงไม่ได้อ่านอยู่ดีเพราะพรุ่งนี้สอบเช้า ยังไงก็แล้วแต่คนเขียนเลยค่า :mew1:
-
ลงเลยค่ะๆ พรุ่งนี้สอบเสร็จเเล้วๆ
-
ลงเลยก็ดีค่ะ :katai4:
แต่ถ้าให้รอก้อด้ายย :katai5:
-
o13 ลงเลยค่า เผื่อน้องๆอ่านเสริมกำลังใจ
-
ลงเลยก็ดีนะ
ไม่ลงไม่ว่า แต่จะรออ่ะ
-
ลงเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คืนนี้เค้าอ่านหนังสือยาววววววววว จะได้เข้ามาอ่านแก้เครียด อิอิ
-
5555ขอบคุณนะคะ ที่คอมเม้นท์ยาวขนาดนี้ ดีใจมากๆเลย
เราได้แวะไปอ่านงานเขียนคุณแล้ว ดีทีเดียวเลยค่ะ สู้ต่อไปด้วยกันนะคะ จุดไหนบกพร่องก็ลองปรับปรุง อ่านเยอะๆมันจะช่วยพัฒนางานเขียนของเรา
ยังไงก็มาทักทายกันนะคะ ดีใจมากเลย
ปล.เราไม่ได้ชื่อพลอยนะคะ คุณราเมนคงจำผิด แต่ไม่เป็นไรค่ะ55555 เรียกอะไรก็ได้จ้าาาา
กร๊ากก ตายแล้ว อิคนเรียกผิดมันวิ่งไปไกลแล้วเดวเค้าคลานไปตามมาให้น๊ะ :katai5:
ขอขอบคุณมากๆเลยครับที่แวะไปเยี่ยมชม ผลงานของผม และขอขอบคุณอีกเรื่องครับที่ไม่ถือโทษโกรธกัีนเรื่องเรียกชื่อผิด พอดีช่วงนี้เบลอๆนิดหน่อย แหะๆ :really2:
เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันดีกว่าถ้าถามว่าลงเลยดีมั้ย คำตอบคือดีม๊วกๆๆๆๆๆๆๆๆ คืนนี้ราเมงต้องนั่งทำงบสิ้นเดือน คาดว่าจะอยู่ถึงดึกเหมือนเช่นคืนก่อนๆ ถ้าได้นิยายที่เราติดตามสักเรื่องมา แอบอู้แอบพักสมองคงจะดีไม่น้อย ถ้าได้ฉากเรียกเลือดด้วย ราเมงจะทำงานได้คล่องมากๆเลยน๊า คร๊าฟฟ :z1: ถ้าจะกรุณาประทานมาให้กัน :laugh:
้เอาล่ะไปทำงานต่อ :katai4: :sad4:
-
ลงเลยค่ะ รอค่ะรอ :L2:
-
สอบเหมือนกันน แต่ลงเถอะ ขออ่านเป็นกำลังไจก่อนก่อนจะไปโดน ข้อสอบ ทำร้ายยยยยยย :ling1:
-
ตามอ่านเรื่องนี้วันเดียวรวด!!!!!
ตรงนี้ต้องขอบอกเลยว่าจากที่อ่านๆมาเยอะ เรื่องน้ีแต่งดีมากอะ แบบแนวนี้มันใช่ ไม่ใช่แค่เปิดเรื่องดี แต่ทุกอย่างการวางตัวละคร การวางพล็อตเรื่องมันดีมาก มันทำให้คิดว่าไม่ผิดหวังเลยจริงๆที่ได้เข้ามาอ่าน เพราะเราเองก็เป็นคนที่คิดจะแต่งเหมืิอนกัน เคยลองพิมพ์ๆดูแล้วก็ต้องลบ เพราะคาแรกเตอร์ที่เราใช้มันก็คนจริงๆนะ 555555 แต่พี่เค้าเข้าใจยากมาก นั่นทำให้เราแต่งไม่ได้ดีสักที (หมดกำลังใจไปนานเลยตอนนั้น) สุดท้ายก็ขอพูดตรงๆเลยว่า....
รักเรื่องนี้อะ่!!!! เราจะรอดูตอนจบของเรื่องนะ #น้องมิน่ารักมากกกกกกก
พี่จอมทัพก็ โหด เลว ได้ใจไปเลย 55555 :hao6:
-.- คนแต่งจะอัพเลยก็ดีนะ รอๆ #ปิดเทอมละว่างงววว :katai2-1: :katai2-1:
-
ลงเลย
:katai4:
ลงเลย
:z13:
ลงเลย
:mew1:
-
ลงเลยคะ วันนี้น้องอ่านหนังสือทั้งคืน
จะได้มีอะไรคลายเครียดคั่นเวลาบ้าง
5555555 รักคนแต่งมาก จุ๊บๆ
-
ลงตอนไหนก็ได้ค่ะ เราเชื่ออย่างนึงว่า เรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหากับเด็กเตรียมสอบแน่นอนค่ะ
-
ลงๆๆๆๆนะคะอยากอ่านนนนนนนนน
-
ลงเลยค่ะ รออ่านค่ะ :z1:
-
ลงเลยค่ะ เราคนนึงก็เตรียมสอบขออะไรคลายเครียดหน่อยยยยยยย
-
ลงเลยค่าา สแตนบายรอ ~~
อยากอ่านมากก แหะๆๆๆ
-
ลงเลยค้าาา ถึงพรุ่งนี้หนูจะสอบ หนูก็สอบตอนบ่าย ^^++ :hao6: :hao6:
-
ลงเลยคาา ยิ่งรู้ว่ามีตอนต่อไปมาจ่อรอ ยิ่งทำให้กระสับกระส่ายมากกว่าอีกน๊าา
-
ลงเลย! ลงเลย! ลงเลย! ลงเลย!
ลงได้เลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai2-1:
-
ลงเลยค่ะ จะรออ่านนะคะ
-
ลงเลยค่าา
ดึกแค่ไหนก็จะรอ
-
ลงเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เพื่อความสบายใจของคนเขียน...เราจะรอค่ะ
5555555555555555555555555
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
สู้ๆนะคะ รอได้ๆ
:katai3: :katai3:
-
ลงเลยจร้า
-
คืนนี้เลยก็ได้ค้า :hao7:
สอบเสร็จวันนี้สดๆร้อนๆสมองโล่งมากก :laugh:
-
แอบย่องเข้ามาส่องดู :m22:
ว๊าาาาาาาาา ยังไม่ลงอีกหราาาาาาา รออยู่น๊าาาาา :o11:
-
สอบเสร็จแล้วค่ะ
ผลสอบออกแล้ว
และเกรดออกแล้วค่ะ
ช่วงนี้ชิว ว่าง นั่งรออ่านนิยายค่ะ :katai3:
-
:katai4: :katai4:ลงเลยลงเลยรอได้อยู่ :mew1: :mew1: :mew1:
-
มีสอบพรุ่งนี้แต่อยากอ่านให้หายใจสั่นก่อน ถ้าอัพหลังเที่ยงคงได้อ่านตอนเช้า แต่ถ้าก่อนนอนไม่ได้อ่านก้ค้างใจอยู่ดี จะบอกว่าก่อนนอนต้องได้เปิดเรื่องนี้อ่าน ตอนไหนซักตอน คือติดมาก
-
ลงคืนนี้เลยค่ะ จะนั่งทำงานไปรอไป สติไม่กระเจิงแน่ค้า :call:
-
หนูสอบเสร็จแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ลงเลยๆๆๆๆ :katai2-1:
-
คืนนี้นะคะ pleaseeeeeee ^___^
-
ลงเลยๆๆ
-
ลงเลยคิดถึงมิแล้วอะ จุ๊บๆ o13
-
ลงเลย ลงเลย ลงเลย ลงเลยค่ะ :katai5: :katai5: :katai5: อยากอ่านอ่ะ
-
ลงเลยก็ได้ค่ะ เพราะนั่งทำงานชิว ๆ เหมือนกัน
-
ลงเลยยยยยยย จะรออ่านค่ะ
-
ลงเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
-
ตะเอง ลงเลย รออยู่นะ :hao5:
-
ลงคืนนี้เลยค่ะ :katai2-1: :call: :call:
-
ลงตอนไหนก้อได้ เราติดตามตลอดดดดดดอ :hao7: :hao7:
-
ลงเลยๆๆๆ
-
:hao7: :hao7:ลงเลยยยยๆๆๆๆ
-
ลงเลยค่ะ นี่หนูโต้รุ่งอ่านหนังสือสอบอยู่
ต้องการกำลังใจอย่างมาก T^T
-
ตอนที่ 12 : บ้าน
อากาศในตอนกลางคืนเริ่มหนาว รถสปอร์ตคันหรูยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างเต็มสมรรถนะ มิถุนาถูกจอมทัพกอบกุมมือเอาไว้ข้างหนึ่ง เขาจึงเอื้อมมืออีกข้างหนึ่งลดอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศภายในห้องโดยสาร กายขาวห่อตัวอยู่บนเบาะนั่ง จอมทัพเหลือบมองคนข้างตัวก่อนสาดไฟสูงเพื่ออ่านป้ายบอกทาง
มิถุนาพยักหน้าเบาๆ 'ยินดีต้อนรับสู่อำเภอแม่ฟ้าหลวง' อีกสักพักก็จะถึงบ้านของเขาแล้ว มิถุนามองบาดแผลของมาเฟียใหญ่ เชิ้ตขาวชุ่มเลือดแดงฉาน เมื่อครู่มิถุนาบอกให้จอมทัพหยุดรถเพื่อห้ามเลือดและปฐมพยาบาลเบื้องต้น แต่อีกฝ่ายไม่ยอมหยุด จอมทัพกลัวว่าอาเมนมันจะตามมาจริงๆ ทั้งๆที่โอกาสที่ไอ้หมอนั่นจะตามมาได้นั้นน้อยเต็มทีแล้วก็ตาม แต่เพราะมิถุนา เขาจะไม่มีวันให้คนๆนี้เป็นอะไรไปเด็ดขาด เขาหลบหนีออกมาโดยทิ้งลูกน้องไว้เบื้องหลัง รู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของคนพวกนั้นที่จะต้องปกป้องเขา แต่ตามวิสัยแล้วจอมทัพจะสู้กับคนเหล่านั้นจนกระทั่งมันจบลง แต่คราวนี้มิถุนาคือสิ่งเดียวที่ทำให้เขาทิ้งปืนและหันหลังกลับ เป็นอีกครั้งที่จอมทัพนึกสงสัยในตัวเองว่าทำไมเขาถึงได้เป็นห่วงใครบางคนจนแทบคลั่งขนาดนี้ มันผิดวิสัย แต่เขาก็เต็มใจจะให้มันเป็นแบบนั้นต่อไป
มิถุนาพาเขาออกสู่ถนนนอกเมือง ทางหลวงสายใหญ่ทอดโล่ง นานๆจะมีรถสวนมาสักคัน อีกหนึ่งชั่วโมงจะเที่ยงคืน มิถุนากัดปากหนาวสั่น จนกระทั่งรถสปอร์ตคันหรูพาพวกเขาเข้าสู่ทางเขา มิถุนาบอกทางจอมทัพ บีเอ็มดับบลิวราคาแพงระยับค่อยๆไต่ขึ้นไปอย่างช้าๆ ระยะทางราวยี่สิบกิโลเมตรจากพื้นดินนั้น ปรากฏหมู่บ้านของชาวบ้านประมาณสี่ร้อยหลังคาเรือน มิถุนาบอกให้จอมทัพเลยถัดขึ้นไปอีก ก่อนที่รถหรูจะหยุดลงหน้ารั้วไม้ขนาดใหญ่
มิถุนามองลอดเข้าไป บ้านหลังนี้เขาเรียกว่าบ้านสวน...เป็นบ้านหลังที่พ่อของเขาสร้างเอาไว้สำหรับมาพักผ่อนในวันหยุด แต่หลังจากที่พ่อจากไป แม่ก็พาคุณตาและคุณยายย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้พร้อมประกอบอาชีพนักเขียนตามที่ตนถนัด ช่วงนั้นมิถุนาเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯแล้ว บ้านเก่าของมิถุนาอยู่ในตัวอำเภอเมือง บรรจุเต็มไปด้วยความทรงจำของครอบครัวแสนอบอุ่น แม่ทำใจไม่ได้ที่จะอยู่ในบ้านหลังนั้นโดยไม่มีพ่อ ประกอบกับภาระหนักหนาทั้งหลายถูกปลดเปลื้องไปทีละอย่าง แม่จึงสบายใจที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านที่สร้างขึ้นด้วยความรักและความเข้าใจ
ตัวบ้านที่เป็นไม้ทั้งหลังตระหง่านอยู่ตรงหน้า รายล้อมด้วยสวนสวยและต้นไม้ใหญ่ พื้นที่จากประตูรั้วถึงตัวบ้านห่างจากกันราวยี่สิบเมตร เสียงจิ้งหรีด ไรเร กรีดเสียงร้องดังหวึ่งๆอยู่ท่ามกลางหมู่แมกไม้ ไฟในบ้านดับหมดแล้ว แม่ คุณตา และคุณยาย คงหลับกันไปแล้ว ไม่มีทางเลือก...มิถุนาจำต้องหยิบมือถือขึ้นมา แบตเตอรี่เหลือเพียงสามเปอร์เซ็นต์ เขากดเบอร์บ้านหลังนี้ที่จำได้ขึ้นใจ รอสัญญาณด้วยความใจจดใจจ่อ เมื่อสัญญาณดังขึ้นเป็นครั้งที่ห้า ปลายสายก็รับในที่สุด...
(......ฮัลโหล)
“แม่...แม่...” เสียงหวานสั่นเครือ มิถุนาพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงแม่ ความอดทนที่แสร้งทำมาตลอดก็ทลายลง
(มิ...นั่นมิใช่ก่อลูก...เป็นหย่ะหยั๋งลูก นั่นลูกร้องไห้ก๊ะ?) น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยดังขึ้นพร้อมกับไฟบ้านที่สว่างวาบ มิถุนาเม้มปากแน่น ร่างกายสั่นเทาจนจอมทัพต้องรั้งกายเข้ามากอด
“แม่ แม่ช่วยเปิดประตูบ้านให้มิหน่อยครับ...มิอยู่หน้าบ้านแล้ว"
มิถุนาแทบพูดไม่เป็นศัพท์ แต่ทันทีที่สายถูกตัดไป เขารู้ว่าแม่กำลังเดินมาหาเขา เพียงอึดใจเดียว ไฟหน้าสวนก็สว่างโร่ พร้อมกับเสียงไขแม่กุญแจ เสียงสุนัขเห่าดังลั่น มิถุนาเห็นแม่ในชุดผ้าถุง เขาพยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้ ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก จอมทัพก็เหยียบคันเร่งพาคนเข้าไปในบ้าน เขาค่อยๆเลื่อนรถไปจอดที่หน้าตัวบ้าน อาจจะเป็นเพราะเสียงตึงตังทำให้คุณตาและคุณยายตื่น มิถุนาเห็นทั้งคู่ค่อยๆเดินออกมาที่ชายเรือนของบ้าน เขาไม่รีรออะไรทั้งนั้น เมื่อรถหยุดลง มือขาวเปิดประตูพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดร่างเล็กๆของแม่แทบจะทันที
คุณน้ำทิพย์ตกใจแต่ก็รับร่างกายของลูกน้อยเอาไว้ เธอไม่ถามว่าทำไมมิถุนาถึงโผล่มา เธอปลอบประโลมหัวใจอันสับสนของลูกตั้งแต่วันแรกที่เด็กน้อยลืมตามาดูโลก จนกระทั่งวันนี้ มิถุนายังคงเป็นเด็กเสมอในสายตาของเธอ เธอปล่อยให้มิถุนาร้องไห้จนพอใจ หลังจากนั้นเธอจึงค่อยๆสังเกตได้ว่า ลูกชายคนเดียวของเธอไม่ได้มาคนเดียว กลับมีใครอีกคนมาด้วยกัน...
“คุณ...จอมทัพ...” มารดาเอ่ยชื่อใครอีกคนที่เห็นใบหน้าเพียงใต้แสงเงาสลัว แต่เธอก็เดาได้ถูก จอมทัพยกมือไหว้หญิงสาวทันที มิถุนาชะงัก ก่อนนึกขึ้นได้...
“แม่...คุณจอมทัพ คุณจอมทัพถูกยิง" มิถุนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือไม่ปะติดปะต่อ คุณน้ำทิพย์ตกใจ หันไปมองก็พบว่ามาเฟียหนุ่มกุมไหล่ซ้ายไว้แน่น แต่ถึงกระนั้นเธอก็รวบรวมสติเพื่อให้ลูกชายเธอไม่กระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้
“ใจเย็นก่อนจ้ะมิ...ใจเย็นก่อนลูก ปลอดภัยแล้วนะ ขวัญเอ๋ยขวัญมา...เข้าไปในบ้านก่อนนะลูกนะ" คุณน้ำทิพย์บอก "แม่จ๋า ป้อจ๋า พามิกับคุณจอมทัพขึ้นบ้านก่อนก๊า เดี๋ยวหนูปิ๋ดบ้านก๋อน"
คุณตาพยักหน้าก่อนคุณยายจะเดินลงมาจูงมิถุนาและจอมทัพขึ้นไปบนเรือน บ้านไม้ทรงทันสมัยแบบประยุกต์จากเรือนไทยเก่านั้นถูกยกพื้นขึ้นเพื่อป้องกันเวลาน้ำหลาก มิถุนารู้สึกอุ่นใจทันทีเมื่อเขาได้กลับมาในบ้าน บ้านหลังสวยไม่ใหญ่นัก มีชั้นเดีว แต่ถูกจัดสรรแบ่งพื้นที่ให้สอยอย่างคุ้มค่า ห้องรับแขกอยู่ด้านหน้า ครัวอยู่ปีกซ้าย ห้องนอนสามห้องนอนอยู่ด้านในสุด รวมถึงห้องนั่งเล่นและห้องทำงานติดระเบียงกว้างทอดไปทางด้านหลังติดกับเชิงผา มิถุนาพาจอมทัพไปนั่งบนตั่งในห้องนั่งเล่น คุณน้ำทิพย์ปิดบ้าน ปิดไฟสนามและเดินเข้ามาสมทบ
มิถุนาทรุดตัวลงนั่งข้างๆจอมทัพ เขาค่อยๆช่วยมาเฟียหนุ่มแกะกระดุมเสื้อออกก่อนสำรวจบาดแผล ไหล่ซ้ายเป็นแผลสดแต่ไม่ลึกมาก ไม่มีกระสุนฝัง แต่ถึงอย่างนั้นเลือดก็ยังคงไหลซึมออกมาเป็นระยะๆ มิถุนากัดปากแน่น เขานึกกังวลใจจนแทบร้องไห้ คุณยายบีบไหล่บางไว้เบาๆ ในขณะที่คุณตาลุกออกไปหากล่องปฐมพยาบาลบนชั้นเก็บของ
“ปลอดภัยแล้วลูก ไม่ต้องไห้แล้วตั๋วน้อยของตา" คุณตาเอ่ยปลอบประโลมอย่างใจดี มิถุนารู้ดีว่าคนทั้งบ้านคงตกใจที่เขาโผล่มาในสภาพนี้ คุณตารอจนมิถุนาตั้งสติได้ ปรับลมหายใจเป็นปกติ จึงเอ่ยถาม "เกิดอะไรขึ้นล่ะลูกเอ๊ย ถึงได้โผล่ดึกดื่นแถมยังถูกยิงมาอีก"
“ตาจ๋า มิขอโทษ ฮึก...”
“โอย ไม่เป็นไรหรอกลูก ปลอดภัยก็ดีแล้ว...”
“เป็นความผิดของผมเองครับ ผมมาเจรจาธุรกิจที่เชียงรายและพามิถุนามาด้วยกัน คู่แข่งของผมคงไม่พอใจอะไรบางอย่าง มันมาบุกยิงถึงบ้านที่เชียงแสน...”
คุณตานิ่งไปชั่วขณะ จอมทัพเห็นแววตาไม่พอใจวูบไหวในดวงตา แต่สักพักก็จางหายไปพร้อมกับลมหายใจที่ถูกทอดออกมาบางๆ
“มาถึงนี่ก็ปลอดภัยแล้วแหละ พวกนั้นคงไม่ตามมาไกลถึงที่นี่ เอาล่ะ...ทำแผลซะ บ้านเราปลอดภัยที่สุดแล้ว"
“เดี๋ยวยายต้มน้ำฮ้อนให้นะ จะได้ประคบแผล"
มิถุนาพยักหน้ารับ ก่อนรับกล่องพยาบาลมาจากคุณตา เขาพยายามบังคับมือไม่ให้สั้น บังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ แต่มันยากเต็มที จอมทัพมองคนข้างกายด้วยความเอ็นดู แผลแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก บาดแผลจากกระสุนมีประปรายบนร่างกายของเขา บ้างก็จางจนแทบไม่เห็นรอยแผล เป็นความจริงที่ช่วงหลายปีให้หลังมานี้เขาแทบไม่เคยพลาดโดนเจาะเนื้อเลยสักครั้ง เขาไม่เคยกลัวอยู่แล้ว เขาไม่ตายง่ายๆหรอก แต่คราวนี้ไม่แน่เหมือนกัน ถ้ามิถุนายังไม่หยุดร้องไห้ล่ะก็...
มาเฟียหนุ่มเอื้อมมือกุมมืออันสั่นเทาของคนข้างกายเอาไว้ ก่อนดึงลำสีและขวดน้ำเกลือออกจากมือเล็ก เขารั้งมิถุนามากอดไว้หลวมๆ เกรงว่าอีกฝ่ายจะเปรอะเลือดของตนเอง มิถุนาสะอื้นเบาๆกับไหล่กว้าง
“ไม่เป็นไรแล้ว...”
มิถุนาพยายามพยักหน้ารับอย่างสบายใจ แต่ก็ทำได้ยากเต็มที เขารั้งตัวมาเฟียหนุ่มมากอดไว้แน่น ไม่สนว่าเลือดจะเปรอะเปื้อนตรงไหนหรือไม่ จอมทัพยกมือขึ้นลูบศีรษะกลมเบาๆ...
“เดี๋ยวฉันทำแผลเอง นายไปอาบน้ำก่อนก็ได้ แผลเล็กแค่นี้" จอมทัพเสนอ
“ไม่เป็นไร...” นายแบบหนุ่มสูดน้ำมูกเฮือกใหญ่ ก่อนดึงสำลีกลับมา "ผมทำให้ ผมไม่เป็นไรแล้ว"
จอมทัพพยักหน้ารับ เขาไม่ค้านอะไรอีก มิถุนาเทน้ำเกลือลงบนสำลีจนชุ่มก่อนค่อยๆเช็ดคราบเลือดที่เกรอะกรังและแห้งตัวแล้วอย่างเบามือ คุณน้ำทิพย์เดินกลับเข้ามาพร้อมกับผ้าพันแผลม้วนใหญ่ เธอมองภาพตรงหน้าแล้วระบายยิ้มออกมาเบาๆ
“มิทำได้ใช่ไหมลูก แม่ไปดูน้ำร้อนก่อน จะได้ให้คุณตาคุณยายเข้านอน เดี๋ยวแม่เอาผ้าประคบร้อนให้นะจ๊ะ แต่เดี๋ยวหนูเช็ดตัวให้พี่เขาเสร็จเรียบร้อยก่อนดีกว่า" หญิงสาวว่า ก่อนเดินหายเข้าไปในครัวเมื่อลูกชายคนเดียวพยักหน้ารับ สักพักคุณตากับคุณยายก็กลับเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับเสียงกาน้ำที่ร้องออกมา มิถุนาเช็ดแอลกอฮอล์รอบๆปากแผล แผลไม่ใหญ่มาก แต่ก็เหวอะพอสมควร มือบางแต้มยาแดงลงไปอย่างเบามือ ท่าทางจะแสบ มาเฟียหนุ่มเบ้หน้าแต่ไม่ร้องออกมาสักแอะ เขาเหลือบตามองจอมทัพก่อนค่อยๆหยิบผ้าก๊อซแปะทับบาดแผลลงไปอย่างระมัดระวัง มิถุนาค่อยๆแปะสก๊อตเทป จากนั้นจึงหยิบผ้าพันแผล พันส่วนอกคาดไปจนถึงไหล่ซ้ายที่บาดเจ็บ
“เสร็จแล้ว" มือไม่สั่นแล้ว มิถุนาเก็บของลงกล่องปฐมพยาบาลก่อนสูดลมหายใจเฮือกใหญ่
“ทำแผลเก่งนี่"
“คุณไม่เคยเรียนการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเหรอ" นายแบบหนุ่มไม่วายแขวะ แต่จอมทัพไม่ได้ว่าอะไร เขาเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ
“ผมเอาเสื้อคุณไปทิ้งเลยนะ" มิถุนาเหลือบมองเสื้อที่ขาดเป็นรอยตรงไหล่และคราบเลือดที่เกาะเต็มเนื้อผ้าก่อนเอ่ยปากถาม
“ได้" จอมทัพไม่ว่าอะไร เขาตอบตกลง
สักพักคุณน้ำทิพย์ก็เดินออกมา เธอเดินตรงเข้ามาหามิถุนาและจอมทัพที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น พร้อมกับชุดลำลองหนึ่งชุด เธอพิจารณามองหุ่นอันสมบูรณ์แบบของมาเฟียหนุ่มเล็กน้อยก่อนพยักหน้ากับตัวเอง
“มิพาพี่เขาไปนอนไปลูก ห้องนอนหนูแม่ทำความสะอาดไว้แล้วตั้งแต่วันก่อน มีอะไรไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ แม่เตรียมผ้าเช็ดตัวกับอ่างน้ำไว้ให้แล้วในห้องนอนหนู เช็ดตัวเสร็จแล้วก็เอาผ้าประคบร้อนแผลไว้ เลือดจะได้ไหลเวียนสะดวก ถ้าไม่ดีขึ้น พรุ่งนี้ค่อยไปหาหมอ" คุณน้ำทิพย์หยุดพูดไปเล็กน้อย "......ส่วนนี่ ชุดนอนของพ่อ คุณจอมทัพน่าจะใส่ได้พอดี พักผ่อนเถอะลูก พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ"
มิถุนารับเสื้อผ้ามาไว้ในมือก่อนพยักหน้ารับเบาๆ เขาเห็นแววตาแม่มองมันด้วยความคิดถึง แม่คงคิดถึงพ่อมาก ไม่งั้นคงไม่ออกจากเมืองมาอยู่ในหุบเขาแบบนี้ มิถุนาค่อยๆประคองจอมทัพให้ลุกขึ้นยืน คุณน้ำทิพย์รอจนคนทั้งสองเดินเข้าไปในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว เธอจึงปิดไฟบ้านและเดินกลับเข้าไปในห้องส่วนตัว
ไฟในห้องนอนมิถุนาเป็นสีเหลืองนวล ห้องของเขาเป็นห้องนอนขนาดกลาง ไม่เล็กไม่ใหญ่ ไม่มีเครื่องปรับอากาศเพราะกลางคืนอากาศไม่เคยร้อนขนาดนอนไม่ได้ ห้องของเขาไม่มีเตียง มีเพียงแต่ฟูกขนาดใหญ่สูงประมาณครึ่งไม้บรรทัดวางอยู่กลางห้อง มีเฟอร์นิเจอร์เล็กๆน้อยๆคือตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเขียนหนังสือ ไม่มีโทรทัศน์หรือคอมพิวเตอร์ เพราะมิถุนาแทบไม่ได้มาอาศัยอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ
จอมทัพทิ้งตัวลงนั่งที่ขอบเตียง มิถุนาลงกลอนประตูก่อนเดินไปปิดผ้าม่าน คุณน้ำทิพย์เปิดหน้าต่างเหลือเพียงแต่มุ้งลวดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว นายแบบหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงข้างๆจอมทัพ ก่อนหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำแล้วเช็ดตัวให้กับมาเฟียหนุ่มอย่างเบามือ ทั้งๆที่ตอนแรกไม่รู้สึกอะไร แต่ทันทีที่ลากผ่านหน้าท้องอันเต็มไปด้วยมัดกล้าม มิถุนาก็รู้สึกเขินอายอย่างช่วยไม่ได้
“คุณมีไข้...”
ไม่รู้ว่าเขารู้สึกร้อนเห่อไปเองหรือจอมทัพมีไข้จริงๆกันแน่ แต่มิถุนาก็เลือกที่จะเอ่ยไปแบบนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก"
“เดี๋ยวคุณทานยาแล้วนอนได้แล้ว" มิถุนาว่า เขาทิ้งผ้าเช็ดตัวลงในอ่างหลังจากเช็ดตัวให้อีกคนเสร็จแล้ว นายแบบหนุ่มเดินไปที่โต๊ะข้างเตียงก่อนดึงลิ้นชักออกมา ตามด้วยกระปุกยา "เปลี่ยนเสื้อ ทานยา แล้วนอนเลยนะครับ ผมไปอาบน้ำก่อน ดูแลตัวเองแล้วกัน" ปากบอกแบบนั้น แต่มิถุนาคงไม่รู้หรอกว่าตนเองดูแลมาเฟียใจร้ายตั้งแต่ต้นจนจบ มิถุนาค่อยๆวางผ้าประคบร้อนไว้บริเวณใกล้ๆแผลเพื่อบรรเทาอาการปวด ก่อนหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ
มิถุนาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักเพราะเขาเหนื่อยจนไม่มีแรงทำอะไรทั้งนั้น เขาสวมชุดนอนสบายๆ รวบผมขึ้นสูง ผมยาวแล้ว กลับกรุงเทพฯคราวนี้จะไปตัดผมเสียหน่อย แต่สไตลิสต์ต้องไม่ยอมแน่ๆ
มิถุนาเดินออกมาพร้อมเช็ดหยดน้ำตามไรผม เขาถอนหายใจเบาๆเมื่อเหลือบเห็นคนป่วยแสนดื้อดึงที่ลืมตาทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าเขา มิถุนาไม่พูดอะไร เขาเดินไปแขวนผ้าเช็ดตัวที่ราวตากผ้า ก่อนคลายผมออกแล้วปิดไฟ สักพักทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืด มิถุนาไม่ต้องปรัับสายตาเพราะแสงจากพระจันทร์ช่วยเขาเป็นอย่างดี กายบางทิ้งตัวนอนข้างๆมาเฟียหนุ่ม ไม่รู้จะเขินอายไปทำไมเพราะก็นอนด้วยกันทุกคืน มิถุนาไม่ใช่พวกนางเอกปัญญาอ่อนอะไรพวกนั้น ในวันนี้ มีความจริงหลายอย่างที่เขาต้องยอมรับและปรับตัว และเขาก็ค่อยๆทำมันไปได้ทีละอย่าง...
แรงขยับจากคนข้างกายทำให้นายแบบหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนชะงักเมื่อแขนแข็งแรงรั้งเขาเข้าไปในอ้อมกอดอีกครั้ง ปกติแล้วจอมทัพจะนอนที่ด้านขวาของเตียง กอดเขาจากทางด้านหลัง แต่คืนนี้มาเฟียหนุ่มบาดเจ็บ จึงย้ายฝั่ง มิถุนาน่าจะฉุกคิดตั้งแต่แรกแล้ว จะได้ไม่โดนเอาเปรียบแบบนี้
แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ลมหายใจของจอมทัพเป่ารดแก้มเบาๆ มิถุนาเม้มปากแน่น เขานอนนิ่งปล่อยให้อีกคนทำตามใจ กายขาวเองเสียอีกที่รู้สึดปลอดภัยอยู่ในอ้อมกอดนี้...
“คุณไม่ต้องใจดีกับผมก็ได้นะ...” มิถุนาพึมพำขึ้นเบาๆ แน่นอน จอมทัพได้ยินมันชัดเจน...
“ทำไม?”
ดวงตากลมโตสะท้อนอยู่ท่ามกลางความมืด อากาศเย็นๆทำให้รู้สึกสบายกว่าการนอนในห้องที่เปิดเครื่องปรับอากาศ มิถุนาไม่รู้จะพูดยังไงดี ในใจเขาเต็มไปด้วยอะไรต่างๆมากมาย "ผมไม่อยากให้เราดีต่อกันไปมากกว่านี้ สักวันหนึ่งถ้าต้องจากกัน จะได้ไม่มีอะไรติดค้างอีก"
จอมทัพนิ่ง เขาหลับตาลงก่อนจูบเบาๆที่แก้มเนียน "ที่บอกว่าให้มาอยู่ด้วยกัน...หมายถึงตลอดไป ฉันจริงจังนะ"
“คุณพูดได้ในตอนนี้ แต่มีอะไรมาการันตีเหรอครับว่ามันจะตลอดไปจริงๆ? ผมเป็นอะไรผมยังไม่รู้ตัวเลย” มิถุนาย้อนถาม "อย่าพูดเลย เราต้องจากกันไปสักวัน ผมไม่อยากมีอะไรค้างคาในใจ คุณมีชีวิตของคุณ...ผมมีชีวิตของผม"
“......”
“ผมเชื่ออะไรไม่ได้เลยสักนิด"
มิถุนาเงียบ จอมทัพเองก็ไม่โต้ตอบอะไรออกไป ทั้งๆที่น้ำตาหยุดไหลแล้ว แต่มิถุนากลับปล่อยให้มันไหลออกมาช้าๆอีกครั้งโดยที่ไม่ห้ามตัวเองเลยสักนิด มาเฟียหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้นไปอีก เขารู้...เขารู้ดีทีเดียวล่ะว่าตอนนี้ต่อให้เขาพูดไปมากกว่านี้ก็ไม่เป็นผล มิถุนาไม่ฟัง ไม่เชื่อ ไม่วางใจ ในใจดวงน้อยมีกำแพงบางๆที่เขาสร้างขึ้นและไม่มีใครทลายลงได้นอกจากตัวเขาเอง มิถุนาเจ็บปวดเพราะเขา ร้องไห้เพราะเขา เริ่มต้นด้วยเขา...มันก็ต้องจบที่เขา
เห็นแก่ตัวก็จริง แต่จอมทัพจะค่อยๆพิสูจน์ สักวันมิถุนาจะเชื่อหมดหัวใจ
และจะได้รู้ว่าตัวเองไม่มีวันเป็นของใครได้อีก...
ไอแดดอ่อนๆของเช้าวันใหม่ เสียงร้องของนกกระจิบ อากาศเย็นสบายเพราะฝนที่ตกปรอยๆและใกล้จะหยุดเต็มที ช่วงนี้เป็นรอยต่อของหน้าร้อนและหน้าฝน เป็นช่วงที่อากาศดีพอสมควร แม้จะไม่มากเท่าปลายฝนต้นหนาว แต่มันก็แปรปรวนอยู่ทุกวันให้ได้ลองใจกันเล่น หน้าฝนสอนให้รู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ฝนปรอยๆอาจจะตกทั้งคืน พายุฝนอาจจะตั้งเค้าแต่แล้วก็จากไปโดนไม่ทิ้งความเปียกชื้นเอาไว้...
จอมทัพตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหนึบที่ไหล่ซ้าย เป็นอาการปกติของแผลสดเช่นนี้ จะว่าทนได้ก็ทนได้ เมื่อคืนก็อัดยาเข้าไปตั้งสองเม็ด หนักกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้ว ที่แต่เขารู้สึกว่าเขาอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เป็นเพราะใครบางคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆกันนั้นกลับหายตัวไป
จอมทัพได้กลิ่นอาหารลอยแตะจมูก เขาหิวเพราะไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่เรื่องที่ว่ามิถุนาอยู่ไหนสำคัญกว่า กายสูงลุกจากเตียงก่อนเดินออกจากห้องนอน ทันทีที่เปิดประตูออกไป เขาก็สวนกับคุณน้ำทิพย์ จอมทัพกล่าวอรุณสวัสดิ์เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ยิ้มให้อย่างใจดี เป็นครั้งแรกที่จอมทัพได้พิจารณามารดาของมิถุนาอย่างเต็มตา เหมือนราวกับแกะ มิถุนาได้แม่มาหมดโดยเฉพาะดวงตากลมโตนั่น รอยยิ้มก็ด้วย ติดที่ว่าคนๆนั้นไม่เคยจะยิ้มให้เขาเลยสักครั้งเดียว
คุณน้ำทิพย์อายุสี่สิบหก ห่างกับจอมทัพเพียงสิบปี เรียกได้ว่าเป็นพี่น้องกันก็ไม่น่าเกลียดนัก และยังดูวัยรุ่นจนไม่สามารถคะเนอายุที่ถูกต้องได้ เธอเป็นสาวเหนือโดยกำเนิด คุณน้ำทิพย์มีมิถุนาตอนอายุยี่สิบสอง พ่อของมิถุนาเป็นสถาปนิกหนุ่มจากเมืองกรุง คุณน้ำทิพย์แต่งงานกับคุณพ่อทันทีที่เรียนจบและมีมิถุนาในปีถัดมา
“อรูณสวัสดิ์ค่ะ คุณจอมทัพตื่นเช้าจัง น่าจะพักผ่อนอีกสักหน่อย" เธอว่ายิ้มๆ "เมื่อคืนยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันน้ำทิพย์ค่ะ เป็นแม่ของมิถุนา"
"ผมจอมทัพครับ"
"แผลเป็นไงบ้างคะ?” คุณน้ำทิพย์เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณมาก" เขาเห็นอะไรบางอย่างในตัวหญิงสาวที่เหมือนมิถุนามาเหลือเกิน "ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ?”
“โอย ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันกำลังจะอาบน้ำให้เจ้าขิงมัน อ้อ...คุณคงยังไม่เจอ หมาโกลเด้นน่ะค่ะ ตัวใหญ่เชียว มันติดมิแจเลยล่ะค่ะ"
“ครับ"
“อ้อ มิอยู่ในครัวกับคุณยายค่ะ คุณเดินตรงไปนะคะ เลี้ยวออกไปจะเป็นระเบียงเล็กๆ ครัวอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ"
จอมทัพรับคำก่อนเดินไปตามทางที่เจ้าของบ้านบอก ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่ กินอาหารก็ลอยแตะจมูกมากเท่านั้น เขาชะงักปลายเท้าเมื่อเห็นแผ่นหลังบางของใครบางคน มิถุนาสวมเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงเลปักลายยาวกรอมข้อเท้า นายแบบหนุ่มรวบผมเป็นมวยสูงไว้บนศีรษะ ดูน่าทะนุถนอมอย่างไรบอกไม่ถูก
ขณะที่เขากำลังจะก้าวเท้าเข้าไปด้านใน คุณยายก็หมุนตัวกลับออกมา เขาชะงักอีกครั้งก่อนยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า คุณยายรับไว้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนเร่งฝีเท้าออกไปเหมือนต้องการหาอะไรสักอย่าง จอมทัพรู้ดีว่าอีกสักพัก เขาจะต้องพูดคุยกับผู้ใหญ่ของมิถุนาทั้งหมดอย่างเป็นทางการในทุกเรื่อง เพื่อให้คนเหล่านั้นวางใจ เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นคงทำให้คนในบ้านขุ่นใจไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาและยังต้อนรับขับสู้เขาอย่างดีในฐานะคนรักของมิถุนา ดีจนจอมทัพอดเกรงใจไม่ได้ เขายิ่งตระหนักได้ว่า เขาจำต้องทำให้ทุกๆคนเชื่อว่ามิถุนาจะปลอดภัยถ้าอยู่กับเขา และเขาสามารถปกป้องมิถุนาได้ดีกว่าใครๆ
-
“อ๊ะ...”
เสียงหวานร้องออกมาเบาๆเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง ไม่ต้องเดาว่าเป็นใครก็รู้ได้เป็นอย่างดีเพราะมีอยู่คนเดียวที่จะทำแบบนี้ กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยชิน มิถุนาสะดุ้ง เม้มปากแน่น พยายามดันอีกคนออกไป ทั้งเขิน ทั้งอาย และกลัวคุณยายจะเดินกลับเข้ามาเสียก่อน
“ปล่อย...” เสียงหวานเอ็ดเบาๆ
“ทำอะไรอยู่" แต่มาเฟียหนุ่มกลับหูทวนลม เขาเอ่ยถามพลางชะโงกหน้าข้ามไหล่ลาดไป มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ดูท่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง มือบางเอื้อมปิดไฟเตาแก้สเพราะท่าทางอีกคนจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
“ทำข้าวเช้าให้คุณทานนั่นแหละ มีแต่อาหารพื้นๆ ทานได้ไหม?”
“ได้หมด อะไรก็ได้"
มิถุนายืนนิ่งๆให้อีกคนสวมกอดเอาไว้ ครัวของบ้านสวนแห่งนี้อยู่บนระเบียงติดกับห้องทานข้าว เรียกว่าครัวไทย ส่วนด้านในซึ่งเป็นเคาน์เตอร์ครัวของห้องทานอาหารเรียกว่าครัวฝรั่ง มันคงเหมือนบ้านอื่นๆนั่นแหละ แต่คนอื่นคงไม่มีโอกาสได้ยืนทอดไข่เจียวชะอมไป ดูไร่ชาไปแบบเขาแน่นอน ทางด้านล่างลาดลงไปเป็นขั้นบันได เผยให้เห็นธรรมชาติในมุมกว้าง ต้นไม้เขียวขจีและอุดมสมบูรณ์
“ปล่อยได้แล้ว" มิถุนาเอ็ดอีกที
“เช้านี้เรายังไม่ได้จูบกันเลย" จอมทัพเอ่ย พร้อมกับมุมปากที่ถูกยกขึ้นมา
“คุณจะบ้าเหรอ เดี๋ยวเถอะ นี่!”
เสียงฝีเท้าของคุณยายที่ดังแทรกเข้ามาทำให้จอมทัพต้องละออกจากตัวนุ่มนิ่มจนได้ คุณยายกลับเข้ามาพร้อมกับพริกหนึ่งกำมือ จอมทัพถอยออกมายืนห่างๆเพราะรู้ตัวดีว่าคงช่วยหยิบจับอะไรไม่ได้เท่าที่ควร มิถุนามองเขาด้วยสีหน้าติดจะบึ้งตึง แต่จอมทักก็มองว่ามันน่ารักมากๆอยู่ดี
“อีกสักพักคุณตาก็จะกลับมาแล้วล่ะจ้ะ เดี๋ยวจะได้ทานข้างกัน" คุณยายว่า จอมทัพเหลือบมองนาฬิกา ใกล้จะแปดโมงแล้ว
“คุณตาไปไหนเหรอครับ?”
“ขับรถเข้าเมืองไปโขกหมากรุกกับสมาคมเขาที่สวนสาธารณะน่ะลูก แก่แล้วก็งี้แหละ นี่ถ้ามิกับจอมทัพอยู่อีกหลายๆวันก็ไปเป็นเพื่อนคุณตาเขาหน่อยก็ได้นะลูก คนแก่ขี้เหงาน่ะ"
คุณยายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แม้ว่าริ้วรอยแห่งกาลเวลาจะสังเกตเห็นได้ชัด แต่เค้าลางความสวยงามแต่เยาว์วัยยังคงเห็นได้อย่างชัดเจน คุณยายเป็นผู้หญิงรูปร่างผอม ผมสีดอกเลารวบเป็นมวยง่ายๆ ใบหน้าคล้ายกับคุณน้ำทิพย์และมิถุนา เรียกว่าเชื้อแรงรุ่นต่อรุ่น เช่นเดียวกับคุณตาที่เป็นคนแก่สุขภาพแข็งแรง รูปร่างสูงใหญ่ คุณตาเป็นคนแก่ที่ยังมีผมเต็มศีรษะ สวมแว่นสายตาทำให้ดูใจดี ท่าทางภูมิฐานดูลักษณะท่าทางจะเป็นคนมียศสูงก่อนเกษียณออกมาอยู่บ้านเฉยๆ
“ครับ"
“คุณจอมทัพ...” มิถุนาเรียกชื่ออีกฝ่ายบ้าง ในขณะที่มือก็สาละวนกับกะทะตรงหน้า
“ครับ?”
“โทรศัพท์คุณอยู่ในกระเป๋าผม วางอยู่ในห้องทานอาหาร เมื่อเช้าเจย์โทรมาคุณยังไม่ตื่น ผมเลยปล่อยให้ดังไปก่อน"
“ทำไมไม่รับล่ะ"
“ผมไม่อยากก้าวก่ายเรื่องงานของคุณ" มิถุนาตอบโดยไม่มองหน้า จอมทัพเองก็ไม่คิดว่าการเค้นอะไรมิถุนาตอนนี้จะเป็นเรื่องที่ดี เขาเดินไปยังห้องทานอาหารตามที่มิถุนาบอก กระเป๋าสะพายของนายแบบหนุ่มวางอยู่บนโต๊ะตามที่บอก เขารูดซิปเปิดประเป๋า ด้านในมีปึกธนบัตร พาสปอร์ต สมุดเก็บบัตร และโทรศัพท์มือถือของเขาและมิถุนา เครื่องของมิถุนาแบตหมดดับไปแล้ว ของเขายังเหลืออีกสิบเปอร์เซ็นต์ เมื่อเช้ามิถุนาคงไปเปิดรถเอาลงมา
เบอร์ของเจย์เป็นมิสคอลโชว์อยู่ที่หน้าจอ จอมทัพสไลด์หน้าจอ กดโทรกลับ
รอสัญญาณสักพัก ปลายสายก็รับ...
“ว่าไงเจย์"
(สวัสดีครับนายท่าน ปลอดภัยใช่ไหมครับ?) เจย์เอ่ยถามมาตามสาย น้ำเสียงไม่ได้ร้อนรน แต่ความเป็นห่วงชัดเจนในนั้น
“ปลอดภัยทั้งคู่ แผลไม่หนักเท่าไหร่ นายล่ะ...”
(ผมปลอดภัย แต่วิคเตอร์บาดเจ็บ...) เจย์เอ่ยอย่างยากลำบาก
“เป็นยังไงบ้าง ร้ายแรงไหม?”
(กระสุนเจาะบริเวณหน้าท้องครับ พ้นขีดอันตรายแล้ว...) เจย์เงียบไปสักพัก (แต่ยังไม่ฟื้น)
“ถ้าวันนี้ยังไม่ฟื้นรีบโทรมา ฉันจะรีบไป...”
(ไม่ต้องห่วงหรอกครับ นายท่านพักผ่อนให้สบายก่อนเถอะ ผมจัดการทางนี้ได้) เจย์รีบขัดทันที
“ฉันคิดว่าจะอยู่ที่นี่สักสามสี่วัน" จอมทัพบอกปลายสาย "ว่าแต่ไอ้อาเมนล่ะ?”
(หลังจากที่นายท่านออกไป วิคเตอร์ก็ออกไปล่าไอ้อาเมน แต่มันหนีไปได้กับลูกน้องส่วนหนึ่งครับ ที่เหลือตายเรียบ ลูกน้องเราเสียชีวิตไม่เยอะ บาดเจ็บนิดหน่อย สถานการณ์ปกติแล้ว เมื่อคืนวิคเตอร์ถล่มพวกนั้นไปเสียราบ มันคงเก็บตัวเงียบสักพัก ผมให้คนของเราจัดการศพแล้ว คงไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเราอยู่ในหุบเขาลึก)
“อย่าเพิ่งวางใจนักล่ะเจย์ ดูแลตัวเองดีๆ"
(อย่าห่วงผมเลยครับ) เจย์บอก (คุณมิถุนาล่ะครับ)
“ไม่เป็นไรแล้ว คงขวัญเสีย แต่ตอนนี้ปกติ"
(ครับ)
“ยังไงก็ส่งคนมาจับตาดูรอบๆบ้านมิถุนาด้วย ฉันจะอยู่กับมิถุนาที่นี่สักพัก คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว แต่กันไว้ดีกว่าแก้"
(ได้ครับ ผมจะจัดการให้)
“ไว้จะติดต่อไปอีก นายก็พักผ่อนซะ เหนื่อยมาเยอะแล้ว"
(ผมเต็มใจครับ)
“ดูแลวิคเตอร์ให้ดีๆ ให้สมกับที่หมอนั่นดูแลนายมาตลอด"
(ครับ)
จอมทัพกดตัดสายก่อนเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม พอดีกับมิถุนาเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำพริกและปลาทูทอด รวมถึงผักต้มในมือ นายแบบหนุ่มวางจานอาหารลงบนโต๊ะ ก่อนเหลือบมองจอมทัพ
“คุณเจย์กับคุณวิคเตอร์เป็นไงบ้างครับ?” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ปลอดภัยแล้วทั้งคู่ ทางเราไม่เจ็บมาก...แต่วิคเตอร์ถูกยิง"
“อะไรนะครับ!? โดนยิง!!!” มิถุนาร้องเสียงหลง
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว วันนี้น่าจะฟื้น ฉันให้พวกนั้นพักผ่อนไปก่อน ตอนนี้เหตุการณ์สงบแล้ว ฉันมั่นใจว่าไอ้อาเมนจะไม่เคลื่อนไหวสักพัก"
“เรากลับไปหาสองคนนั้นดีไหมครับ?” มิถุนาลังเลใจทันที
“ไม่ต้องหรอก ฉันบอกเจย์แล้วถ้าวิคเตอร์ไม่ฟื้นภายในวันนี้ ฉันจะรีบกลับไปที่นั่น"
“ผมไปด้วย" มิถุนารีบบอก
จอมทัพพยักหน้ารับเบาๆ วิคเตอร์คือน้องชายร่วมสาบานของเขา...ถ้าเขาไม่มีทายาท ทุกสิ่งอย่างของตระกูลหวังจะเป็นของเจย์และวิคเตอร์...นั่นคือความปรารถนาของเขา
ความตายกับวิถีชีวิตของมาเฟียคือของที่มาคู่กัน ไม่ใช่เส้นขนาน เพราะสักวันมันจะบรรจบกัน จะช้า จะเร็ว สักวันก็แค่เผชิญหน้า จอมทัพไม่เคยกลัวความตายเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้ว...เพราะโลกอันแสนมืดมิดของเขาค่อยๆสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ สักวันหนึ่ง เขาอาจจะยังคงเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่อยู่ แต่มิถุนาจะอยู่เหนือกว่าเขา...เพราะเขายอม มิถุนาคือคนที่เขายอม...ยอมศิโรราบทั้งตัวและหัวใจ
tbc.
โอ้ยๆ คอมเม้นท์จะแตะพันแล้ว ปลื้มใจมาก (แม้ว่าส่วนหนึ่งอาจจะไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเพราะเราใช้เนื้อที่ประกาศไปเสียเยอะ)
แต่ช่างเถอะ ดีใจๆๆๆๆๆๆ เราคิดอยู่แล้วว่าถ้าคอมเม้นท์แตะพันเมื่อไหร่จะมีกิจกรรมให้เล่นกัน
ของรางวัลเป็นการ์ตูนวาย 3 รางวัล รางวัลละ 3 เล่ม
(ใครไม่อ่านก็ตอบกันขำๆก็ได้นะคะ) เพราะว่าปกติเราไม่ค่อยเก็บการ์ตูนวายค่ะ ทีนี้มีบางเล่มที่ซื้อมาอ่าน (บอกตรงๆเอามาหาแรงบันดาลใจแต่งนิยายนี่แหละ555) จะส่งต่อนะคะ สภาพดีเหมือนใหม่ เราเป็นคนอ่านหนังสือถนอม ถ้าไม่รังเกียจรับไว้เถอะค่ะ อิอิ
คำถามชิงรางวัลง่ายๆกากๆเลย
"คุณชอบฉากไหนที่สุดในเรื่องนี้ เพราะอะไร และชอบประโยคไหนที่สุดในเรื่อง ?"
เดทไลน์คือวันอาทิตย์เที่ยงคืนนะคะ จะประกาศรางวัลตอนถัดไป การตัดสินคือ ความถูกใจของคนแต่งนี่แหละ
ตอนถัดไปอาจจะเป็นวิคเตอร์ และ เจย์ นะคะ เดี๋ยวจะตามเนื้อเรื่องหลักไม่ทัน ลูกเมียน้อยชัดๆเลยหนูเอ๊ย5555
ใครไม่อยากร่วมสนุกก็ตอบขำๆก็ได้นะคะ ชอบอ่านคอมเม้นท์ยาวๆ ยิ่งยาวยิ่งปลื้มปริ่ม จัดมาหนักๆเลยค่ะ
อ้อ เราจะบอกหลายทีแล้ววว เราอยากหาคนช่วยทำสารบัญอ่ะค่ะ ทำไม่เป็น แบบ ทำเป็นลิ้งกดจิ้มๆทำไงอ่ะค่ะ สอนก็ได้ เดี๋ยวทำเอง อิอิ
อีกกเรื่อง ขอบคุณมากกกกกกกก ที่ช่วยกันไปแนะนำนิยายเรื่องนี้ในกระทู้แนะนำนิยายนะคะ จะร้องไห้ แบบ เปิดเข้าไปมีเรื่องของเราด้วย ขอบคุณจริงๆนะคะ อวยกันแบบ เขินเลยอ่ะ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้น้าาาา แบบ เขินและดีใจและมากมายมหาศาล โอยยย เริศเว่อร์ไรเว่อร์ ขอบคุณจริงๆนะค้าาาาา
เจอกันตอนต่อไป
ปล. ตอนนี้หมั่นไส้อีป๋า อยากตบมันมาก ทำตัวเลี่ยนเหลือเกิน :katai5:
ปลล. ภาษาเหนือในเรื่องใช้การเปิดกูเกิล บวกกับอัดเสียงพี่ที่ทำงานที่เป็นคนเหนือให้ช่วยพูดให้แล้วแกะคำเอา อาจจะมีผิดพลาดบ้างนะคะ ขอโทษชาวเหนือด้วย เป็นเด็กภาคกลางตัวน้อยที่บื้อๆตันๆ :hao5: ฝากชาวเหนือใจดีช่วยแก้กันหน่อยนะจ๊ะ
-
:z13:
ขอบคุณคนเขียนมากครับ คืนนี้นอนหลับฝันดีแน่
-
ยิ่งอ่านยิ่งกรี๊ดด ชอบจริงๆเรื่องนี้
-
กรี๊ดด ไดอ่านก่อนนอนน คุณจอมท๊าพพพ หวานจริงนะพ่อคุณ ช่วงนี้
ขอบคุณที่มาอัพนะคะ อย่างน้อยวันนี้ก็มีสิ่งดีดีก่อนนอน เฮ่ออ
-
กรีสสสสส จอมทัพน่ารักขึ้นทุกวัน เลี่ยนจริงๆ ฮ่าๆ
T^T เป็นกำลังใจที่ดีมากในการหนังสือเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุด เป็นกำลังใจให้ค่า
-
:laugh: อิตาป๋า เสนอหน้าไปฝากตัวได้อย่างหน้าไม่อายเลยนะเนี่ย
ส่วนนู๋มิ ก็นะ บอกรักเค้าไปแล้ว แ่ต่ยังใจแข๊งอยู่เลย แต่ก็ดีเหมือนกัน อิตาป๋าจะได้ทุรนทุราย ให้ตายคาอกนู๋ไปเลย
ส่วนเกมเนี่ย ขอเ้ว้นไว้ก่อนนะ เดี๋ยวขอหาข้อความโดนใจก่อน ตอนนี้มีแต่ฉากโดนใจ :hao7:
ต่อมาก็ภาษา เหนือเก๊าก๊อฟังออกนะ แ่ต่พูดไม่ได้ :laugh: เรื่องถูกหรือไม่ถูกต้องถาม แน่นอนว่าไม่รู้ :z6: (โดนคุณคนเขียนถีบ)
-
ดีจัง จอมทัพรู้ตัวเองแล้วว่ารักมิขนาดไหน :katai2-1:
ต่อไปก้ออย่าใจร้ายกับมิมากนักล่ะ เดี๋ยวมิเค้าหนีไป แล้วจะหาว่าไม่เตือนนะ :hao3:
-
ตอนนี้ดูสบายๆ ชิวๆ หลังจากู้ล้างผลาญมา ฮิฮิ :hao7:
-
วิคเตอร์คือน้องชายร่วมสาบานของเขา...ถ้าเขาไม่มีทายาท ทุกสิ่งอย่างของตระกูลหวังจะเป็นของเจย์และวิคเตอร์...นั่นคือความปรารถนาของเขา <<< พอดีวิคเตอร์ได้กะเจย์ ไม่มีทายาทเหมือนกัน แล้วป๋าจะทำไงอะ 555
ลป. เดี๋ยวค่อยแวะมาเล่ยเกม+ทำสารบัญให้เมื่อเปิดคอมนะจ้าาาา
-
มิถุนาเปิดใจไวๆ นะ
ขอบคุณสำหรับตอนนี้
ฝันดีค่า
-
o13 o13
-
เฮียจอมแกหวานเว่อร์ ~
เหมือนเป็นการเปิดตัวลูกเขยเบาๆ 555
อยากให้นุ้งมิเปิดใจให้เฮียแกไวๆๆ
-
สนุกมากกกกกก หวานแล้วอะ กริ๊ดค่ะกริ๊ด ชวนเข้าบ้านกันแล้ว อิฉันละดีใจที่สุด^^
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ เขียนได้ดีจริงๆค่ะ
พออ่านมาถึง tbc. เท่านั้นแหละ ดิฉันร้อง อ๊ากกก
ลั่นห้องเลย ฮ่าๆ อยากอ่านต่ออ่ะ
-
แปะไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยอ่าน :hao7:
-
จอมทัพนายรักหนูมิแล้วจริงๆแหละ
เอาใจช่วยวิคเตอร์ให้หายไวๆนะ
-
หงษ์เหนือมังกรสินะ หึหึ ให้แกร่งดั่งหินผาก้อสิโรราบต่อความงามที่ใสบริสุทธิ์
รอต่อปายยย
-
ชอบบบบบอ่ะตอนแรกนอนแล้วนะแต่นึกขึ้นได้ว่าวันนี้มิกับคุณจอมทัพมาเลยลุกขึ้นมาอ่าน//สนุกมากเลยยยยคุณจอมทัพก็อย่าปากแข็งมากส่วนมิก็ต้องเข้าใจจอมทัพด้วย//รวมแล้วสนุกมากกกกขอหวานๆๆเลยนะคะต่อไป//เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
-
ชอบทุกฉากยิ่งตอนนี้ยิ่งหวาน คิดว่าตอนหน้าคงหวานกว่านี้ ขอบคุณคนแต่งค่ะ
-
หวานซะ รักกันทั้งคู่แต่อีกคนยังปากแข็งอยู่บ้าง รออ่านเจย์วิคเตอร์
-
ต้องยอมมิ อ่ะถูกแล้ว พ่อจอมทัพ !!
:katai3:
-
ประทับฉากไหน....
คงต้องบอกเลยว่าทุกตอน...
ในแต่ละตอนของคนเขียนไม่มีฉากไหนที่เหมือนกัน
อารมณ์สุขใจจะมีไปคนละเบบ(ทำเหมือนตัวเองคือมิถุนาเอง 5555)
เราชอบที่จอมทัพหวงและห่วงมิแต่กลับไม่ค่อยแสดงออกนั่นเพราะเป็นคนแสดงออกไม่เก่งและต้องไว้ลายนิดหน่อย
การกระทำของคนที่ทำงานด้านนี้มาเกือบทั้งชีวิตทำให้ไม่แปลกที่จอมทัพจะแข็งกระด้างบ้าง
แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าอ่อนให้มิถุนามามากแล้ว
ต่อไปนี้ก็คงต้องลุ้นกันตัวโก่งแหละว่ามิจะได้คำว่ารักที่หลุดออกมาจากปากหนักๆของพ่อจอมทัพเจ้าชายน้ำแข็งรึเปล่า
เอาจริงๆเลยนะ...อยากเกิดเป็นมิ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่ลง...เมื่อแม่เรียกเลยไม่ได้รอ
แต่รีบตื่นมาอ่าน กลัวความฟินมันขาดตอน ฮ่าๆๆๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยยยย หวานมาก :-[
-
ทันอ่านก่อนไปสอบ 55555555555 สบายใจแล้ว หวาน ดูแลวิกเตอร์ให้ดีให้สมกับที่เค้าดูแลนาย อะคึ ชอบ 55555555
-
เวลา ความจริงใจ และความรัก จะช่วยป๋าและน้องได้ ป๋าอาจมีเวลาทั้งชีิวิตเพื่อพิสูจน์ แต่มันก็ต้องอยู่ที่น้องด้วยว่าน้องจะยอมให้เวลาป๋าพิสูจน์เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ พิสูจย์ความจริงใจกับตายายแม่ก่อนนนะ
ส่วนตัวชอบทุกฉาก เลยพูดจริง ไรจริงนะ เพราะว่ามันกลมกล่อม ทั้ง สำนวน ภาษา ที่มันสามารถสะกดคนอ่านได้ คือมันอาจจะไม่สระสรวยสวยหรูอะไรมากมายแต่ทุกตัวอักษรมันเหมือนถ่ายทอดสื่ออารมณ์ความคิดความรู้สึกมาถึงคนอ่านได้ดี
แต่ถ้าให้เลือก เราก็ขอเลือกฉากที่น้องสารภาพความรู้สึกตัวเอง ก่อนยิงกัน “ผมเป็นอะไรกันแน่ แล้วคุณเป็นใครทำไมต้องทำแบบนี้กับผมด้วย ผมพยายามหาทำตอบแล้ว แต่ก็ไม่มี มันไม่มีคำตอบให้ผมสักนิด"
“ผมเกลียดตัวเอง จริงๆแล้วผมไม่ได้โกรธเรื่องคุณอาเมนด้วยซ้ำ แต่ทำไม!!!! ทำไมผมถึงต้องโกรธตัวเองขนาดนี้!!!!!! ทำไมผมต้องโกรธที่ผมห่วงคุณทั้งๆที่คุณทำเรื่องเลวร้ายกับผมสารพัด ทั้งๆที่คุณเลวขนาดนี้แท้ๆ"
คือ มันเหมือนคีย์เวิร์ดเลยนะ คือคนนึงๆที่โดนกระทำแบบน้องมันต้องสับสนขัดแย้งในความรู้สึกแค่ไหน โดนทั่วไปคนเราถ้าโดนทำแบบนี้มันต้องโกรธแค้น แต่นี่ความรู้สึกอื่นเริ่มมาแทนที่ แล้วอะไรมันก็ไม่มีความชัดเจนแน่นอน ป๋าดึงน้องมาด้วยวิธีไหน เอาเงินฟาดน้อง ทำลายศักดิ์ศรีของคน แต่จะเลวมันก็ไม่สุดเพราะมันมีความรู้สึกอื่นปนมาซึ่งน้องรับรู้มันแต่น้องไม่เข้าใจมัน อ่านตอนนี้แล้วเอออออ เขียนได้แบบ น้ำตาซึมถึงความสับสนของคนๆนึงเลย
ปล.อยากจะเม้นท์ให้ดีกว่านี้แต่เป็นพวกเรียบเรียงอธิบายไม่ถูกจริง อ่านไปอาจงงๆขอโทษด้วยนะคะ :mew4:
ขอบคุณมากนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
จอมทัพน่ารักอ๊ะ ส่วนหนูมิคือน่ารักอยู่แล้ว ฮ่าาาาาาาาา
ลุ้นให้ทั้งคู่รู้สึกตัวถึงความรู้สึกลึกๆของตัวเองเร็วๆน้าาาาา
ขอให้จอมทัพชนะใจครอบครัวน้องมิด้วย
วิคเตอร์!!! ฟื้นเร็วๆ!!! นายต้องไม่เป็นอะไร!!
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
ตอนนี้หวานเบาๆอิอิ ชอบชุดมิตอนอยู่ในครัวจริงจัง
-
ดีมากค่ะคุณจอมทัพ เชื่อฟังภรรยาแล้วจะเจริญนะคะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ตอนนี้หวานอ๊ะ ว้ายยย :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบทุกตอน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถูกแล้วป๋าทัพ เชื่อฟังและยอมภรรยาน่ะเจริญทุกคนเชื่อสิ :laugh:
ปล. เกมเดี๋ยวขอไปนึกก่อนนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:ในที่สุดป๋าจอมทัพก็หกลงรักแล้ว :hao6: :hao6: :hao6:
-
หูยยยยยยยยยย ชอบตอนนี้ บรรยากาศมันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลย ถึงแม้ว่าเพิ่งจะผ่านเรื่องระทึกมาก้เถอะ 5555
ยิ่งอ่านก็ยิ่งหลงรักก ไม่ไหววแล้ว ชอบมากกกกกกกกก
อ่านแล้วก็ยิ่งโลภ ไม่เคยพอ ไม่อยากจะเลื่อนลงมาแล้วเจอคำว่า TBC เลย มันเพลินมากจิงๆค่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆๆเลย สนุกมากค่ะ เราชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบมากกกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนหน้านะค๊าาา
ปล..ขอบอกเลยว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องนึงสำหรับเราตอนนี้ที่มารอทุกวัน ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าอาจจะไม่มาอัพก้ตาม แต่ก้ขอให้ได้มารอ 5555
-
จอมทัพรักมิน่ะรู้สึกชัดเจนมาหลายตอนแล้ว
แต่อ่านตอนนี้ทำให้รู้สึกได้ว่ามิเองก็เผลอใจให้จอมทัพไปเต็มๆ
อยากให้สองคนปรับใจเข้าหากันเร็วๆ
อยากให้มิเชื่อใจจอมทัพและค่อยๆลืมความเลวร้ายก่อนๆไป
แต่อีกใจก็ไม่อยาก... เดี๋ยวเรืื่่องจบเร็ว ฮ่าๆๆๆ
ปล. แอบกังขาเรื่องการประคบร้อนหน่อยนึงค่ะ ทั่วไปเวลามีแผลที่เกิดการอักเสบน่ะ
สองวันแรกเราจะประคบเย็นนะ เพื่อลดการไหลเวียนเลือดจะได้ชะลอพวกสารอักเสบ ลดบวมได้
แล้ววันถัดมาค่ิอยประคบร้อน เพื่อกระตุ้นการไหลเวียนให้เกิดการเข้าไปซ่อมแซมแผลน่ะ
อันนี้แนะนำเฉยๆ นะคะ เพื่อความสมจริงน่ะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ยิ่งอ่านยิ่งชอบบบบบบบ
-
เบาหวานขึ้นตา อิอิ มิเปิดใจมากแล้ว ห่วงสุดๆอ่ะ แต่ก็ยังกลัวอนาคตที่ไม่แน่นอนอยู่ ซึ่งเราก็เข้าใจมิ ใครจะไปมั่นใจล่ะในเมื่อจอมทัพก็มีคู่ควงมาเยอะแยะขนาดนั้น เวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ได้ แต่เชื่อว่าไม่นานนี้แน่ๆเพราะจอมทัพหวานหยดใจจะละลายแล้ว อิอิ
ชอบฉากไหนที่สุดเหรอคะ
ชอบตอนไฮเดรนเยีย(ดอกไม้โปรดของเราเลย)
“เปล่า...แพ้ดอกลิลลี่ต่างหาก"
“แต่แพ้ก็ดี จะได้ไม่ต้องกลับไปหามันอีก"
ขอสองประโยคได้ไหม อ่านแล้วกรี๊ดสุดๆ เป็นสัญญาณที่จอมทัพส่งมาว่าพร้อมจะทิ้งรักครั้งเก่าเพื่อเริ่มใหม่กับมิ ลิลลี่เป็นดอกไม้ที่งดงาม ส่วนไฮเดรนเยียเป็นดอกไม้สีหวานเป็นพุ่มเล็กๆน่ารักที่สุดเหมือนมิเลย เข้าใจเปรียบมากๆเลยค่ะ
-
จอมทัพอยากทำทุกอย่างเพื่อให้มิและครอบครัวมั่นใจในเขา
มิอย่าใจแข็งมากเลยน มิและจอมทัพก้มีความรู้สึกลึกๆ(มั้ย?)ให้กัน
รักทั้งจอมทัพ ทั้งมิถุนาเลยนะ
บางทีก็รู้สึกว่าร่างกายเสพติดแล้วนะ
มาต่อนะคะ อยากอ่านอีกกกก :katai1:
-
เขินเลยๆ :-[
-
มาเฟียยังกลัวเมียอะคิดดูดิ555555555555555555
ปากมันแข็งจริงๆนะ มันหวานอีกละ ดูแลห่วงใยกันตลอด ฮือ
คิดตอนจอมทัพอยู่กับจุนคงยิ่งกว่านี้แน่เลยอะเพราะใจตรงกัน
-
ประทับใจฉากไหน....
เราประทับใจทุกฉากทุกตอนค่ะ อ่านแล้วสนุก อ่านแล้วมีความสุข ถ้าให้เลือกจริงๆ คงเลือก ตอนที่จอมทัพบอกให้หนูมิมาอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยตลอดไป
หลังๆจอมทัพแสดงออกชัดเจนมากมาย จนแม่ยกละลาย แต่หนูมิดูยังไม่ยอมรับความรู้สึกที่ตัวเองก็มีให้จอมทัพ ด้วยนิสัยจอมทัพเราว่าคำที่พูดให้มาอยู่ด้วยกันตลอดไปนี่ก็เป็นการสารภาพความรู้สึกสุดๆแล้ว
ต่อไปคงต้องรอลุ้นว่าหนูมิจะยอมเปิดใจทั้งหมดให้จอมทัพเมื่อไหร่ แล้วจอมทัพจะทำอะไรเพื่อให้หนูมิยอมเปิดใจให้ o13
-
ชอบประโยคนี้
ความตายกับวิถีชีวิตของมาเฟียคือของที่มาคู่กัน ไม่ใช่เส้นขนาน เพราะสักวันมันจะบรรจบกัน จะช้า จะเร็ว สักวันก็แค่เผชิญหน้า จอมทัพไม่เคยกลัวความตายเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้ว...เพราะโลกอันแสนมืดมิดของเขาค่อยๆสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ สักวันหนึ่ง เขาอาจจะยังคงเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่อยู่ แต่มิถุนาจะอยู่เหนือกว่าเขา...เพราะเขายอม มิถุนาคือคนที่เขายอม...ยอมศิโรราบทั้งตัวและหัวใจ
ส่วนฉากที่ชอบชอบฉากบู๊ทุกฉากเลยอ่านแล้วมันในอารมณ์มากๆ
-
" เขาอาจจะยังคงเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่อยู่ แต่มิถุนาจะอยู่เหนือกว่าเขา...เพราะเขายอม มิถุนาคือคนที่เขายอม...ยอมศิโรราบทั้งตัวและหัวใจ"
ชอบประโยคนี้มากกกกกค่ะ บอกเลย
จอมทัพไม่ยอมลงให้ใครแต่ยอมให้หนูมิคนเดียวนะ
-
เฮียแกรู้ใจตัวเองละนะ แล้วน้องมิล่ะคะ จะเปิดตอนนี้เป็นะใจให้เฮียเมื่อไหร่กัน
ตอนนี้แอบหวานกันเบาๆ ชอบที่เฮียบอกว่าเช้านี้เรายังไม่ได้จูบกันเลยน :-[ เขินเลยอ่ะ
-
เขินเงียบๆคนเดียว :-[
-
อยากให้มิกะจอมทัพหันหน้าคุยกันดีๆ ถึงความรู้สึกตัวเอง ไม่ใช่ใช้ทิฐิตัดสินปัญหาทุกอย่างโดยไม่สนความรู้สึกของตัวเอง จะได้ชาวยกันข้ามผ่านทุกๆ ปัญหาไปได้ :mew2:
-
ใช่ ประทับใจทุกๆ ตอนที่มีน้องมิ
555 ชูป้ายไฟน้องมิ ๆๆๆๆๆ
บวกและเป็ดให้ความรักเที่ยงแท้ มั่นคง ไม่สั่นคลอนของมาเฟีย
ได้ใจสุดๆ
-
โอยยย เรื่องนี้ทำเราแบบไม่ได้หลับได้นอน
รอทุกวันเลยนะ สนุกมาก ดีใจมากที่คนเขียนเลือกแนวนี้
จอมทัพนี้คือที่สุดจริงๆ แต่มิสุดกว่า
มิเหนือกว่าเสมอ
-
จอมทัพบทจะหวานกับมิถุนาก็ทำเอาแทบกรี๊ดอะ ยอมศิโรราบทั้งตัวและหัวใจ
แต่จะผ่านด่านที่บ้านมิถุนาได้ไหมนะ ตอนหน้าก็อย่าให้คุณแม่โหดกับจอทัพนะคะ
แค่เรียกสินสอกสัก ร้อยล้านพอ อิอิ
-
:o8: :-[
ขอตอนหวานๆซักตอนนะคะ
-
คุณชอบฉากไหนที่สุดในเรื่องนี้
จอมทัพโดนเมนี่ตบ
เพราะอะไร
สะใจที่จอมทัพโดนเสียบ้าง
ชอบประโยคไหนที่สุดในเรื่อง ?"
“โกนหนวดให้ฉันหน่อย" เหมือนจอมทัพอ้อนมิถุนา (อ้อนแบบสั่ง)
-
ชีวิตกลับมาสงบอีกครั้งสินะตอนนี้ :laugh:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
หวานและอบอุ่นมาก
จอมทัพบอกมิไปเลย
ว่า ผมยอมคุนแล้ว
-
1.คุณชอบฉากไหนที่สุดในเรื่องนี้ เพราะอะไร
ฉากที่ชอบที่สุดคงจะเป็นตอนที่จอมทัพเข้ามากอดมิทางข้างหลัง มันดูอบอุ่น อ่อนโยน ไม่รู้สิ ชอบแบบไม่มีเหตุผล... รู้แต่ชอบอ่ะ
2.และชอบประโยคไหนที่สุดในเรื่อง ?"
“มาอยู่ด้วยกันไหม?”
มันเป็นคำพูดที่แบบว่า ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากจอมทัพ(คนปากแข็ง)ได้
จอมทัพคงจะคิดมาแล้วอย่างดี ถึงได้ถามมิออกมา
-
พ่อยอดขมองอิ่มของดั๊น พ่อวิคเตอร์หายไวๆนะลูก
เดี๋ยวป้าส่งแรงใจไปให้ :mew1:
-
ตามอ่านทันแล้ววววว :katai2-1:
สารบัญ
ล่ารักหัวใจมาเฟีย : INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2454971#msg2454971)
ตอนที่ 1 : จอมทัพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2457442#msg2457442)
ตอนที่ 2 : มิถุนา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2458714#msg2458714)
ตอนที่ 3 : safehouse (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2464096#msg2464096)
ตอนที่ 4 : อิสรภาพที่ปลายขอบฟ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2465849#msg2465849)
ตอนที่ 5 : chance (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2469433#msg2469433)
SIDE Story I : Handsome Shooter:VIC X JAY (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2472427#msg2472427)
ตอนที่ 6 : mark a kiss (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2478002#msg2478002)
ตอนที่ 7 : บาดแผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2479989#msg2479989)
ตอนที่ 8 : ไฮเดรนเยีย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2481920#msg2481920)
ตอนที่ 9 : Gravity (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2486130#msg2486130)
ตอนที่ 10 : คำถาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2488644#msg2488644)
ตอนที่ 11 : บุก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2491482#msg2491482)
ตอนที่ 12 : บ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2493897#msg2493897)
เค้าเอามาจากกระทู้นี้ค่ะ Re: ทำสารบัญนิยายอย่างไงครับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35910.msg2223184#msg2223184)
คนเขียนลองศึกษาดูนะคะ :mew1:
-
กำลังจะมาแปะสารบัญ
แต่มีคนทำให้แล้ว 555
:katai5:
-
ขอบคุณมากนะคะ เราต้องเอาโค้ทไปแปะใช่ไหม. ขอบคุณมากกกกนะคะ รอกลับบ้านก่อนจะรีบจัดการค่ะ
ตามอ่านทันแล้ววววว :katai2-1:
สารบัญ
ล่ารักหัวใจมาเฟีย : INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2454971#msg2454971)
ตอนที่ 1 : จอมทัพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2457442#msg2457442)
ตอนที่ 2 : มิถุนา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2458714#msg2458714)
ตอนที่ 3 : safehouse (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2464096#msg2464096)
ตอนที่ 4 : อิสรภาพที่ปลายขอบฟ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2465849#msg2465849)
ตอนที่ 5 : chance (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2469433#msg2469433)
SIDE Story I : Handsome Shooter:VIC X JAY (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2472427#msg2472427)
ตอนที่ 6 : mark a kiss (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2478002#msg2478002)
ตอนที่ 7 : บาดแผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2479989#msg2479989)
ตอนที่ 8 : ไฮเดรนเยีย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2481920#msg2481920)
ตอนที่ 9 : Gravity (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2486130#msg2486130)
ตอนที่ 10 : คำถาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2488644#msg2488644)
ตอนที่ 11 : บุก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2491482#msg2491482)
ตอนที่ 12 : บ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2493897#msg2493897)
เค้าเอามาจากกระทู้นี้ค่ะ Re: ทำสารบัญนิยายอย่างไงครับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35910.msg2223184#msg2223184)
คนเขียนลองศึกษาดูนะคะ :mew1:
-
กำลังจะมาแปะสารบัญ
แต่มีคนทำให้แล้ว 555
:katai5:
ฮือๆ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
หวานแต่ไม่มาก
ตอนนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นของครอบครัวมิเลย
ไม่ว่ามิจะเป็นยังไง คุณแม่ คุณตา คุณยาย ก็ดูไม่คัดค้าน
ดูคอยปลอบมิทุกอย่างๆด้วยซ้ำ
เหมือนกับว่าไม่ว่ามิจะเจออะไรมาหากกลับมาบ้าน
แล้วคนทางบ้านก็พร้อมจะดูแลอย่างดี มันรู้สึกอบอุ่นจริงๆ
จอมทัพตอนนี้ก็ดูอบอุ่นดีนะคะ
ฉากตอนเข้าไปกอดตอนมิทำอาหารอยู่
รู้สึกเหมือนคู่แต่งงานใหม่ๆ :-[
เรื่องเล่นเกมส์จะเล่นด้วยอยู่นะคะ แต่ตอนนี้ยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าชอบตอนไหน
รอช๊อตเด็ดให้จอมทัพพูดความในใจต่อหนูมิบ้าง
เราชอบทุกตอนเลย แต่งออกมาได้ดีมากๆ ฟิวของคู่พระเอกนายเอกเหมือน เรื่องป๋าเลย
แต่จอมทัพปากหนักกว่า แล้วพื้นของเรื่องไปคนละแนวกับเรื่องป๋า แต่แต่งออกมาดีไม่แพ้กันเลย
รออยู่นะคะมาไวๆละ หากมีรวมเล็มบอกด้วยนะ จะซื้อไว้ขึ้นหิ่งอีกเรื่อง :L2:
-
จอมทัพต้องสร้างความเชื่อมั่นให้ครอบครัวของมิ
ว่าจะดูแลมิได้ ดูทุกคนจะห่วงมิมาก
เจย์กับวิคเตอร์ปลอดภัยแล้ว รอวิคเตอร์ฟื้น หายไวไวนะวิคเตอร์
-
ไม่หวานเกินไป กำลังพอดีๆ ชอบบบบ :impress2:
ประโยคสุดท้ายจอมทัพใช้ได้ :hao7:
-
น้องมิ พาผุ้ชายเข้าบ้าน !!!!!!!
เราว่า่นะ ถ้าจอมทัพ ใช้คำว่า รัก ล่ะก้อ...... :mew1:
ปล. ชอบฉากที่ขับรถไปจอด แล้วคลอเคลียจะจูบกัน คุยกันหนุงหนิงนั่นล่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก :-[ :o8: :mew1:
-
ขอตอบว่าประโยคนี้อะค่ะ
"เขาว่ากันว่า ถ้าคุณจอมทัพอยากได้ใครขึ้นมา ต่อให้หนีไปสุดขอบฟ้า ก็ไม่มีทางหนีพ้นหรอกค่ะน้องปราง..."
เพราะหลังจากจบประโยคนั้น รับรู้ความรู้สึกของหนูมิได้เลยว่า อีกไม่นานภัยร้ายจะเข้ามากล้ำกลายตน เหมือนกับเป็นสัญชาตญาณของสัตว์ตัวเล็กๆ ที่กำลังจะถูกสัตว์ใหญ่ขย้ำ อย่างนั้นเลย แล้วก็ ฉากร่วมรักทุกฉากค่ะ กร๊ากกกกกกกก หรือว่าเราหื่นหว่า
ปล.เรื่องประคบร้อนจริงๆมันต้องประคบเย็นก่อนสองวันเพื่อให้เลือดมันหยุด แล้วค่อยประคบร้อนตามเพื่อลดบวมไม่ใช่เหรอคะ
-
ขอบคุณมากนะคะ เราต้องเอาโค้ทไปแปะใช่ไหม. ขอบคุณมากกกกนะคะ รอกลับบ้านก่อนจะรีบจัดการค่ะ
เอาไปแปะหน้าแรกเลยค่ะ ตามสะดวกคนเขียนเลยย :L2:
เค้ายินดีทำให้ :mew3:
-
ฮือออออออออออ
ประโยคสุดท้ายนี่มันหล่อจริงๆเลยป๋า
:katai1:
จะหล่อกว่านี้ถ้าทำให้มิรับรู้ได้ซะทีนะ
มิจะได้เลิกคิดมาก :mew2:
ทำไมตอนนี้มันหวานแปลกๆนะ
รู้สึกเลยอะว่ามิรักป๋าแล้ว
+1จ้าาา :pig4:
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบ ชอบมากค่า
แรกๆ ก็สงสารมิเพราะจอมทัพโหดเหลือเกิน แต่หลังๆ เริ่มหวานเลี่ยนมากตาแก่คนนี้ (ได้ข่าวว่าสามสิบต้นๆ =.,=)
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
นั่งอ่านมาสะดุดตีงอายุ จอมทัพ=36 ,หนูมิ = 24
ห่างกันตั้ง 12 ปี กินเด็กอ้าาาาาาาาา
-
ชอบตอนปรางไปคุยอะไรสักอย่างกับจอมทัพในตอนที่ 12 มากที่สุด ที่เราคนอ่านและมิไม่รู้แต่ก็พอเดาได้ว่าเรื่องอะไร เพราะมันแสดงถึงความรักและความห่วงใยของเพื่อนทั้ง 3 คนนี้อย่างเหนียวแน่นถึงจะกลัวแต่ก็กล้าที่พูดกับตามาเฟียใหญ่ขี้เก๊กต่อหน้า และจากคำพูดของจอมทัพมันเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ยอมรับใจตัวเองสักทีและเป็นการเปิดด่านให้ปรางวางใจให้ดูแลเพื่อนรักของเธอ
และประโยคที่ชอบก็คือประโยคที่ตาจอมทัพพูดกับปรางนั่นแหละค่ะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้ว่าตานั่นจะพูดอะไรก็เถอะ!!! 555
บ้านมิเค้าเลี้ยงกันมาดีจริงเชียว แอบอยากเห็นคุณตาเล่นงานจอมทัพเบา ๆ (แรงไม่ได้เดี๋ยวหลุดคอนเซปบ้านมิ อิอิ)
-
แอบอยากเห็นหนูมิโดนยิง โดนทำร้ายหรืออะไรสักอย่าง
แต่อย่าให้หนักมากนะคะ หมั่นไส้อีตาจอมทัพอ่ะ อยากให้รู้สึกว่าหนูมิสำคัญมากๆ จะได้ดูแลดีดี อิอิ
ส่วนประโยคที่ชอบมาจากตอนที่ 8 ไฮเดรนเยีย หลังจากเจอตาอาเมนอ่ะค่ะ
“ก็ผมไม่รู้จะตอบอะไร ผม...ผมก็ตกใจ คุณนั่นแหละไปอยู่ที่ไหน ทำไมคุณไม่มาหาผมให้เร็วกว่านี้!”
ชอบตรงทำไมคุณไม่มาหาผมให้เร็วกว่านี้ ฮ่าๆ เพราะมันเหมือนหนูมิเริ่มจะแสดงความรู้สึก
เริ่มอยากให้จอมทัพมาดูแล ><
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว ^ ^
-
ตายด้วยประโยคจบ..."ยอมศิโรราบทั้งตัวและหัวใจ"
แอร๊ยยยยยย คุณคนเลี้ยงกระต่ายหวานได้อีก....
-
จอมทัพรู้ตัวว่ารักมิแล้ว แล้วมิ เมื่อไหร่จะเปิดเผยใจอะ
ไม่ได้ชอบตอนไหน ฉากไหน ประโยคไหน เป็นพิเศษ
เพราะชอบทุกๆอย่างที่มันรวมกันเป็นเรื่องนี้
ป.ล.ไม่ได้อะไรกับรางวัล เพียงแค่อยากบอกให้รู้
-
ชอบฉากบ้้านสวนค่ะ เพราะมีบรรยากาศความรักถึง 2 แบบ แบบแรกความรักความอบอุ่นของครอบครัวเป็นที่พักพิงเสมอเมื่อยามมีปัญหา แบบที่ 2 ก็แบบคนรัก ความห่วงใยซึ่งกันและกัน อ่านฉากนี้แล้วรู้สึกดี อ่านไปยิ้มไปทีเดียว
ประโยคที่ชอบที่สุดก็ "ที่บอกว่าให้มาอยู่ด้วยกัน...หมายถึงตลอดไป ฉันจริงจังนะ"
-
:music: เห็นจำนวน Replyที่เข้ามา คงสร้างกำลังใจให้กับคนแต่งมากมาย
ต้องยอมรับ ของเขาดี..........
ขอบคุุณที่......... แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน ครับ
ขอบคุณ ThaiBoysLove ที่เป็นที่สร้างความสุขให้กับสมาชิก ครับ
การจัดหน้าของเวป ........ สร้างความสะดวกสบายให้กับ คนอ่าน
เป็นเล้า ที่มีไมตรีจิตกับสมาชิก.......... อบอุ่นตั้งแต่เป็นสมาชิกครั้งแรก
เป็นเล้าที่มีนักแต่ง....ที่มีคุณภาพมากที่สุด :c4:
-
อ๊ายยยย กรี๊ดตอนนี้มากค่ะ
:ling1:
-
o13 o13 o13
-
อ่านทันแล้วครับสนุกมากเลย ยอมรับว่าตอนแรกมองผ่านไปเลยพอเข้ามาอ่านๆจนลืมเวลานอน รอตอนต่อไปนะครับ
-
ตอนที่6 : mark a kiss
มาเฟียหนุ่มไม่เห็นใครในสายตาอีกเลย แน่นอนว่าเขายังไม่ทันนึกแปลกใจตัวเองด้วยซ้ำ แค่เห็นใบหน้าสวยที่อิงแอบอกเขาทุกคืนแดงเป็นรอยมือเขาก็ใจหาย จอมทัพรีบแทรกกายเข้าไปในวงพร้อมดึงตัวมิถุนาเอาไว้ มันชุลมุนเสียจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เสียงกรีดร้องของเมนี่ลอยผ่านไปมาราวกับสายลม เขารัดมิถุนาไว้ในอ้อมกอด และไม่ทันตั้งตัว
เพียะ!!!
ใบหน้าคมคร้ามของมาเฟียหนุ่มหันไปตามแรงฝ่ามือ ทุกอย่างหยุดนิ่งลงแทบจะทันที เมนี่หอบฮั่กโดยมีวิคเตอร์และแทนไทช่วยกันรั้งเอาไว้ มิถุนาปลอดภัยอยู่ในอ้อมกอดของจอมทัพ ใบหน้าซีกขวาของมาเฟียขึ้นเป็นรอยแดงปื้น ทั้งๆที่มิถุนาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่หัวใจกลับอุ่นอย่างประหลาด ร่างในอ้อมกอดของจอมทัพสั่นไม่หยุด มาเฟียหนุ่มตวัดสายตามองนางแบบสาวที่อาละวาดจนกลายเป็นคนละคนกับที่เคยรู้จัก
ฉันหาเหตุในการชอบไม่ได้ เพราะฉันหลงรักพวกเขา หลงรักทุกตัวละคร และ นิยายเรื่องนี้ ก็ทำให้ฉันมีอารมณ์รวมในการอ่าน เป็นนิยายที่ทำให้ฉันรู้สึกเศร้า เจ็บปวด และสนุก #รึฉันเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวเกินไปก็ไม่รู้น่ะ ที่ฉันเลือกฉากนี้มาก็เพราะ ในตอนแรกที่เขาสองคนเจอกัน คุณจอมทัพ ใช้อารมณ์รุนแรงเกินไปในการเข้าหาน้องมิ ทั้งตบด้วยด้ามปืน รึตะคอกใส่ แต่พอมาเจอฉากนี้ ฉันว่า คุณจอมทัพก็เริ่มมีปฏิกิริยาที่ดี ต่อน้องมิ อาจจะใจสั่นไหวบ้างแล้วก็ได้ เริ่มมีความรู้สึกอยากปกป้อง ดูแล ไม่อยากใครมาทำร้ายคนของเขา #ฉากนี้เริ่มทำให้ฉันมองคุณจอมทัพใหม่ได้เลยน่ะเนี๊ยะ
ประโยคที่ชอบ
“ฉันจำไม่ได้ว่าเราคบกันเมื่อไหร่ และฉันไม่ใช่ของของเธอนะเมริสสา"
เวิ่นเว่อ เยอะไปหน่อย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทันแล้วเหวยยยยย สารภาพรักไปเลย
-
นี่ทนไม่ไหวเข้ามาอ่านซ้ำและเม้นอีกรอบ....
จอมทัพ...ขั้นตอนต่อไปคือสู่ขอ
เมื่อผู้ใหญ่ทางฝ่ายหญิง(ห๊ะ?)พร้อมแล้วเชิญรดน้ำสังข์เลยค่ะ
555555555555555555555
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เพิ่งมาเห็นสารบัญ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้ ดูเหมือนทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป(ในทางที่ดีขึ้น?) ที่สำคัญมาเฟียใหญ่ยอมศิโรราบให้กับ...มิถุนา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปรกติไม่ค่อยชอบนิยายแนวนี้
แต่จุดนี้คือ.. ติด แง้ คู่นี้น่ารักจัง ถถถถ
-
แอบตามอ่านมานาน ไม่ได้คอมเม้นซักที
ชอบเรื่องนี้ค่ะ คนเขียนเขียนบรรยายเก่ง คาแรกเตอร์ไม่แกว่ง+มีพัฒนาการความรักกันอย่างเงียบๆ
แจมตอบคำถามด้วยนะคะ "คุณชอบฉากไหนที่สุดในเรื่องนี้ เพราะอะไร และชอบประโยคไหนที่สุดในเรื่อง ?"
ฉากที่ชอบ ( ตอนที่ 11 : บุก )
มิถุนามองไปยังประตูก่อนตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมาเฟียหนุ่มทิ้งปืนหมดกระสุนของตนเองลงก่อนใช้แรงทั้งหมดดันประตูกันอีกฝ่ายไม่ให้เข้ามาในห้องได้ จอมทัพพยายามใช้ตัวดันไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาแต่เป็นเพราะไหล่ซ้ายที่บาดเจ็บทำให้เขาเป็นรอง สุดท้ายจึงพลาดท่า
เหตุผลเพราะ พระเอกเจ็บตัวซักที เอ้ยไม่ใช่ 55 เป็นเพราะการกระทำสำคัญกว่าคำพูด
ตอนนี้ทำให้เห็นชัดเลยว่าจอมทัพต้องการปกป้องมิจริงๆ ปลื้มอ่ะ
ประโยคที่ชอบ ( ตอนที่4 : อิสรภาพที่ปลายขอบฟ้า )
รอวันที่จอมทัพเบื่อ...อิสระของมิถุนาอยู่ที่ปลายเส้นขอบฟ้า
เขามองเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...แต่ไม่เคยเอื้อมมือแตะมันได้สักครั้ง...
ชอบเพราะมันดราม่า 555 จอมทัพไม่เบื่อ นู๋มิก็ต้องอยู่ในมือมาเฟียต่อไป...รักกันไว้ดีกว่า อิอิ
-
สนุกมากค่ะ o13
ตอนแรกสงสารน้องมิมาก ตอนนี้ชักสงสารมาเฟียนิดๆล่ะ ทำกับเขาไว้เยอะนิ :mew4:
-
ขอร่วมสนุกด้วยค่าาาา
ชอบตอนนี้ที่สุด
"มิถุนายอมที่จะอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟีย มันไม่เคยอุ่น และอาจจะไม่มีวันอบอุ่นสำหรับเขา เพียงแต่ ณ ตอนนี้เขาปลอดภัย น้ำตาที่ไหลถูกซับออก รอยจูบที่มุมปากยังรู้สึกได้ถึงมันราวกับถูกประทับลงไปเป็นรอยสัก
มิถุนาไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไร
แผ่นอกกว้างของจอมทัพคือที่พึ่งพิงของเขา ณ ตอนนี้
ไม่รู้จริงๆว่าควรจะรู้สึกอย่างไร
เขาอาจจะพูดคำว่าเกลียดไม่ได้เต็มปากอีกแล้ว..."
จำได้ว่าอ่านตอนนี้จบ ถอนหายใจแล้วก็ยิ้มอ่ะ ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกว่ามิถุนากำลังเปิดรับคุณจอมทัพแล้ว
มันกึ่งว่าอยากจะผลักออกแต่ก็อยากจะรั้งไว้ ชอบความรู้สึกแบบนี้ที่สุด มันดาร์กๆดีค่ะ 555555
-
ชิงรางวัลคะ
ชอบฉากที่จอมทัพ กอดมิถุนาจากด้านหลัง ตอนที่มิถุนิทำกับข้าว เพราะมันดูเป็นฉากที่กุ๊กกิ๊ก แอบโรแมนติก ดูโอนอ่อนซึ่งกันและกัน
ประโยคที่ชอบที่สุด คือ "ฉันให้นายตัดสินใจ"
ขึ้นกะมิถุนา
-
ชอบฉากที่จอมทัพเข้ามากอดหนูมิจากข้างหลังมากกกกกกกกก มันดูมีความอบอุ่นแปลกๆ โดยส่วนตัวเราชอบฉากแบบนี้อยู่แล้ว ฉากแบบ พระเอกเข้ามากอดนายเอกจากข้างหลัง พอมาเจอในเรื่องนี้คือกรี๊ด :ling1:
ชอบประโยคนี้ของจอมทัพ
“มาอยู่ด้วยกันไหม?”
ประโยคนี้มันมีหลายความหมายมากกกกกก อ่านแล้วเขิน :-[
-
ตอบคำถามๆๆๆ
ชอบตอนที่มิถุนาอยู่บนรถกับจอมทัพหลังจากโดนอาเมนกวนทีนที่งานเลี้ยง
รู้สึกเหมือนมิถุนาเป็นเด็กตัวเล็กๆต้องการที่พึ่งแล้วจอมทัพก็เป็นที่พึ่งเดียวที่รู้สึกว่าปลอดภัย
แอบชอบเวลามิถูกจอมทัพกอดเอาไว้อย่างหวงแหง :impress2: ชอบจริงๆนะ รีเควสเยอะๆได้ป่าว 555
แต่ประโยคที่ชอบ เราชอบที่ปรางพูดอ่า
“จำไว้นะ คุณหนีความกลัวไปไหนไม่ได้หรอก ยกเว้นคุณจะก้าวผ่านสิ่งที่คุณกลัวที่สุด แล้วคุณจะไม่กลัวอะไรอีก"
:z2:
ปล.อยากอ่านต่อแล้วๆๆๆๆๆ เราติดเรื่องนี้มากๆถึงมากที่สุด อัพทีเราก็อ่านย้อนใหม่ตั้งแต่บทแรกจนถึงบทล่าสุด เป็นอย่างงี้หลายรอบแล้ว :o8: :heaven
-
หงษ์เหนือมังกรแล้วที่นี้ :m11:
ในที่สุดเฮียก้อศิโรราบต่อความรัก :m14:
น้องมิก้อสั่งสอนเฮียให้หนักๆๆเลยนะจ๊ะแล้วค่อยรักให้มากๆๆๆ :laugh3:
ปล.อยากเห็นน้องมิยั่วอิเฮียย :hao6:
-
ตอนที่ 13 : พักพิง
มาเฟียหนุ่มถูกไล่กลับเข้าไปพักผ่อนในห้องหลังจากมื้ออาหารเช้าจบลง มิถุนาอยู่ในครัวช่วยคุณน้ำทิพย์ล้างจานอย่างขะมักเขม้น คุณยายกับคุณตาไปวัดเพื่อเตรียมถวายเพลเนื่องจากวันนี้เป็นวันพระ อันที่จริงคุณน้ำทิพย์จะไปด้วย แต่เห็นว่าที่บ้านมีแขก เธอจึงอาสาอยู่บ้านเพื่ออำนวยความสะดวก
จอมทัพนอนเอกเขนกในห้องนอนของมิถุนาได้สักพัก เขาก็ต้องลุกขึ้น มันไม่ชินเอาเสียเลย เขาที่แทบไม่เคยมีวันหยุดและมีตารางงานที่อัดแน่นเต็มวัน การมีวันหยุดพักผ่อนสำหรับนอนพักจริงๆแบบนี้เป็นสิ่งที่หายากและไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง จอมทัพนอนไม่หลับ ทั้งๆที่จริงๆแผลก็ยังตึงๆอยู่ และฤทธิ์ยาที่ทานไปเมื่อเช้าหลังอาหารก็น่าจะทำให้เขาง่วงงุนได้บ้าง
มาเฟียหนุ่มยันตัวจะลุก แต่ก็ติดแผลที่ระบมทำให้เคลื่อนตัวเร็วไม่ได้นัก ยังไม่ทันจะก้าวเดิน ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับมิถุนาที่เดินเข้ามา นายแบบหนุ่มส่งแววตาดุๆให้กับเขา ท่าทางจะหน่ายใจที่คนป่วยดื้อและไม่ยอมพักผ่อนสักที
“จะลุกไปไหนครับ?”
“เบื่อ จะออกไปข้างนอก" จอมทัพตอบ
“ข้างนอกไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่มีใครอยู่ อีกสักพักแม่ก็จะไปทำงานต่อในห้อง นอนเฉยๆเถอะครับ"
“นายก็มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ"
มิถุนาชะงัก พยายามห้ามไม่ให้แก้มตนเองแดงเรื่อขึ้นมา แต่ท่าจะยาก นายแบบหนุ่มเม้มปากเล็กน้อยก่อนแสร้งเบือนหน้าหนี การกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาจอมทัพและเขาก็มองว่ามันช่างน่ารักเหลือเกิน
“ผมจะมาดูแผล จะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ด้วย แต่ไหนๆคุณก็ไม่ยอมนอนแล้ว ออกไปด้านนอกเลยก็ได้ครับ" มิถุนาถอนหายใจเบาๆก่อนผลักประตูเดินนำออกไป จอมทัพเองก็สาวเท้าไวๆตามไปอย่างไม่อิดออด อาการเจ็บแผลหายไปได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่มาเฟียหนุ่มก็เรียนรู้ที่จะแกล้งเจ็บให้แนบเนียน
มิถุนาให้มาเฟียหนุ่มหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงผ้าใบบุผ้านวมสีส้มสดบริเวณระเบียง เก้าอี้สำหรับสองที่นั่งหันออกไปยังด้านนอก เผยให้เห็นธรรมชาติเต็มๆตา มิถุนาเดินไปค้นหาอุปกรณ์บนชั้นเสียงดังกุกกักอยู่สักพักก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมาพร้อมกับข้าวของในมือ กายขาวหย่อนตัวนั่งลงข้างๆมาเฟียหนุ่มก่อนที่มือเล็กๆจะเอื้อมสัมผัสรังดุม แล้วสักพักก็ชักมือออก
“คุณ...ถอดเสื้อก่อน"
“เจ็บ...ถอดให้หน่อย"
สำออย...
มิถุนาเบ้ปาก นึกหมั่นไส้อยู่ในใจ นายแบบหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้เมื่อเจอสายตาออดอ้อนของมาเฟียหนุ่มเข้าเต็มเปา เขาไม่ชิน...ทำอย่างไรก็ไม่ชินที่จอมทัพมาออดอ้อนเขาแบบนี้ มันผิดวิสัย เหมือนไม่ใช่มาเฟียใจร้ายคนเดิมที่เคยรู้จัก แต่ถ้าถามว่าชอบแบบไหน มิถุนาก็ไม่กล้าตอบอย่างเต็มปาก ทั้งๆที่จอมทัพในตอนนี้นั้น...ถ้าเขาพูดอะไรไป คนๆนี้ก็คงจะยอมให้ได้ทุกอย่างแน่นอน
มิถุนาค่อยๆเอื้อมมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของมาเฟียหนุ่มออกอย่างช้าๆ จอมทัพขยับตัวเล็กน้อยพอเป็นพิธีจนกระทั่งเสื้อหลุดออกจากท่อนบน เผยกายกำยำ มิถุุนาเม้มปากแน่น กลั้นเขิน...ทั้งๆที่ควรจะชินได้แล้วแต่ก็...ไม่เป็นเช่นนั้น เขาถอนหายใจเบาๆก่อนแกะผ้าพันแผลออกช้าๆ...
บาดแผลบนไหล่กว้างยังไม่แห้งสนิท แต่ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากแล้ว มิถุนาจัดแจงล้างแผล ทำแผลใหม่ทั้งหมด เขาบรรจงแตะสำลีอย่างเบามือจนจอมทัพอดไม่ได้ที่จะมองคนตรงหน้าอย่างหลงใหล และรู้ในวันนี้เอง ว่าทุกสิ่งที่มิถุนาทำให้เขา คือทุกอย่างที่ค่อยๆละลายหัวใจอันด้านชาของเขา ให้เต้นเป็นจังหวะและมีชีวิตขึ้นอีกครั้ง...
มือบางละออกเมื่อพันแผลกลับเป็นที่เรียบร้อย มิถุนาจัดแจงเก็บของลงกล่องอุปกรณ์ก่อนทำท่าจะลุกขึ้นเดินออกไป แต่จอมทัพมือไวกว่า เขาดึงที่เดียวมิถุนาก็เซถลาลงมานั่งบนตักกว้างทันที นายแบบหนุ่มแทบหลุดเสียงร้องเมื่อกลัวว่าตนเองจะชนจนกระเทือนแผล
“คุณ!”
“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้" จอมทัพว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก
“นี่ ถ้ามันโดนแผลเดี๋ยวก็เจ็บหนักกว่าเก่าหรอก" ร่างเล็กพยายามดิ้นหนี แต่จอมทัพกลับรัดไว้แน่น เขายกตัวมิถุนานั่งลงข้างๆเขา กดกายบางให้เอนซบไหล่ด้านที่ไม่เจ็บจนร่างทั้งร่างแนบสนิทกัน
“ไม่เป็นไรหรอก"
“......”
มิถุนาไม่ต่อปากต่อคำเพิ่ม จริงๆแล้วคือไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า เขาเลือกที่จะเงียบ เพราะรู้ดีว่าให้ตายยังไงมาเฟียหนุ่มก็คงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ กายขาวทิ้งตัวเอนลงบนไหล่กว้าง วางศีรษะพิงกับอก ดวงตากลมโตเหม่อลอยมองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า พร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆถูกทอดถอนออกมาเบาๆ
“นอนกันเถอะ"
“ครับ?” มิถุนาเลิกคิ้วทันทีที่เจอประโยคเชิญชวนแปลกๆของมาเฟียหนุ่ม
“ฉันอยากพักผ่อน"
“เมื่อกี้ให้นอน คุณก็ไม่นอน ทีนี้จะไปนอน ผมตามคุณไม่ทันหรอกนะครับ"
“นอนตรงนี้แหละ" จอมทัพว่าเรียบๆ "ไม่มีนายนอนด้วย ฉันนอนไม่หลับหรอก"
หัวในของมิถุนากระตุกเต้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันค่อนข้างจะอุ่นวาบอยู่ด้วยอย่างบอกไม่ถูก "ก็แค่กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ก่อนหน้านี้คุณก็นอนคนเดียวมาตลอด" มิถุนาแย้งเบาๆ "ไม่สิ คุณก็มีใครต่อใครนอนด้วยทุกคืนอยู่แล้วนี่"
“ไม่เหมือนกันหรอก" จอมทัพมองใบหน้าหวานที่ติดจะบึ้งตึงอย่างเอ็นดู "ไม่เหมือนเลยสักนิด"
จอมทัพกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของอีกคนเบาๆก่อนเลื่อนมือกอดกระชับกายบางในอ้อมกอดนิ่ง เขาเอนกายลงกับเตียงนุ่มพร้อมๆกับหลับตาลง มิถุนาเองก็ยอมโอนอ่อนผ่อนกายลงกับร่างของเขา กลิ่นหอมกรุ่นที่ติดปลายจมูก ร่างอุ่นๆที่ได้สัมผัสอยู่ทุกคืนวัน ลมหายใจ จิตวิญญาณ มันหวานหอมเสียจนไม่อยากละกายนี้ไปไหน
จอมทัพไม่รู้ว่าตนเองเผลอหลับไปเมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆมิถุนาอยู่ข้างกายเขา เพียงเท่านี้ก็ตอบได้ทุกคำถามที่อยากได้ยินคำตอบ มิถุนาคือคำตอบของทุกอย่าง...
ไม่รู้ว่าเพราะอากาศดีเกินไปหรือเพราะความเหนื่อยที่สะสมกันมาตั้งแต่เมื่อคืน มิถุนาจึงหลับเป็นตายแบบนี้ ปกติเขาไม่ค่อยได้นอนกลางวันเพราะตื่นขึ้นมาทีไรเป็นอันได้ปวดหัวทุกที แต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น มิถุนาตื่นขึ้นมาพร้อมกับสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปจนเต็มปอด กายขาวซุกนิ่งในอ้อมกอดกว้าง ดวงหน้าหวานแหงนมองใครอีกคนที่หลับเป็นตาย จอมทัพเอนกายพิงหลับลึกไปอย่างไร้กังวล เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่มิถุนาเห็นมาเฟียหนุ่มหลับสนิทเช่นนี้ เขายกมือขึ้นไล้กรอบหน้าคมเบาๆ เพราะมั่นใจจริงๆว่าจอมทัพจะไม่ตื่นขึ้นมา เขาจึงกล้าทำเช่นนี้
มิถุนาค่อยๆแกะมือของอีกคนออกก่อนดันร่างขึ้นจากเตียงผ้าใบ เขาได้ยินเสียงพูดคุยดังมาจากห้องทานอาหาร พร้อมกลิ่นหอมๆของแกงที่ถูกอุ่นร้อนจนกลิ่นโชยแตะปลายจมูก ลูกชายคนเดียวของบ้านค่อยๆเดินไปหยิบผ้าฝ้ายผืนใหญ่คลุมตัวจอมทัพอย่างเบามือ เขาอยากให้จอมทัพพักผ่อนอย่างเต็มที่
“มีอะไรกินบ้างเหรอครับ?” มิถุนาโผล่หน้าไปเยี่ยมในห้องครัว บ่ายโมงกว่าแล้ว เพราะรอคุณตาคุณยายกลับมาจากวัด ทำให้มื้อกลางวันวันนี้สายไปเล็กน้อย แต่ก็มีอาหารหน้าตาน่าทานที่สองตายายหิ้วกลับมาฝากจากวัด เป็นของที่ชาวบ้านนำมาทำบุญแล้วเหลือจึงแบ่งกลับ ซึ่งเป็นธรรมเนียมปกติของชาวบ้านละแวกนั้น ข้าวก้นบาตรถือเป็นมงคลชีวิต คุณตาคุณยายบอกมิถุนาเสมอว่านำของเหลือจากถวายพระกลับบ้านมานั้นไม่บาป หากเรานำกลับมาแค่พอรับประทาน มิใช่นำกลับมาเยอะๆเพื่อจะกักตุน ซึ่งเข้าข่ายโลภะ ดังนั้นคุณตาคุณยายจึงมักจะทำอาหารไปถวายและแลกเปลี่ยน รวมถึงหิ้วปิ่นโตไปเพื่อนำอาหารบางส่วนกลับมาด้วยเสมอ
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ...จอมทัพล่ะ?” คุณยายเอ่ยถามอย่างใจดี พลางยกผัดผักมาวางไว้
“นอนอยู่เลยครับ"
“ดีแล้วลูก ให้พี่เขาพักไป ถ้าหิวเราก็ทานก่อนไป...วันนี้มีแกงโฮ๊ะบ้านกำนันเขา เมียกำนันทำถวายหม้อเบ้อเร่อ" ยายว่า
“ครับ" มิถุนาว่า แต่ก็ยังไม่คิดจะกินตอนนี้ เขากะจะรอใครอีกคนตื่นก่อนแล้วนั่งกินเป็นเพื่อนกัน แต่เพราะเห็นว่าแม่เตรียมคดข้าวใส่จานแล้ว จึงปล่อยเลยตามเลย
คุณยายเดินออกไปหาคุณตาที่ชายพักหน้าบ้าน กายขาวทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามมารดา ก่อนรับจานข้าวมาวางตรงหน้า ทำท่าจะคืนข้าวในจานกลับใส่หม้อ แต่คุณน้ำทิพย์ขัดขึ้นก่อน
“ทานเยอะๆหน่อยสิลูก ผอมไปแล้วนะ...ถึงแม่จะรู้ว่าหนูใช้หุ่นทำงาน แต่ผอมไปมันไม่ดีต่อสุขภาพนะจ๊ะ" คุณน้ำทิพย์ติงอย่างเป็นห่วง มิถุนาพยักหน้ารับ ความคิดที่จะลดข้าวจึงพับเก็บไป เขาค่อยๆตักแกงของโปรดใส่จานตนเอง
“ครับแม่"
“แล้วนี่มีแพลนจะไปไหนหรือเปล่า หรือหยุดอยู่บ้านอย่างเดียวเลยจ๊ะ" คุณน้ำทิพย์เอ่ยถาม "ไหนๆก็มาแล้ว พาพี่เขาไปเที่ยวหน่อยก็ดีนะจ๊ะ เอารถแม่ไปนี่แหละ"
“ผมว่า...อาจจะไปพรุ่งนี้ ตอนนี้แผลก็เริ่มดีขึ้นแล้ว ถ้าไม่ติดเชื้อหรือกระเทือนอะไร พรุ่งนี้คงพาออกไปที่ไกลๆ"
“แม่ว่าดอยแม่สะลองก็เข้าท่าดีนะลูก" คุณน้ำทิพย์เสนอ "ถ้าพี่เขาขับรถคล่อง ไม่เจ็บแผลแล้วก็ลองชวนกันไปดูนะจ๊ะ" ดอยแม่สะลองเป็นชื่อเรียกเขาแห่งหนึ่ง อันเป็นที่ตั้งของหมู่บ้านชาวจีนที่อพยพผ่านมาทางลาวและมาตั้งรกรากอยู่บริเวณนั้น อาชีพหลักของพวกเขาคือปลูกไร่ชา มีร้านชารสดีเปิดขายอยู่ทั่วถนน ดอยแม่สะลองที่มิถุนาไปเยี่ยมครั้งล่าสุดค่อนข้างเจริญมากแล้ว มีร้านสะดวกซื้อ ร้านอัดรูป และอื่นๆตามที่ในเมืองมีแทบจะครบถ้วน ซึ่งครั้งนั้นเขาไปเที่ยวกับเฌอปรางและตะวัน เฌอปรางเป็นคนขับรถขึ้นไปตามประสาสาวแกร่ง ส่วนตะวันและเขานั่งให้กำลังใจเงียบๆ
“ครับ" มิถุนาพยักหน้ารับ "จริงๆเดี๋ยวมิว่าจะออกไปห้างสักหน่อย ของใช้ขาดเหลือหลายอย่างเลยครับ ตอนออกมาก็ออกมาแต่ตัว"
“ก็ได้นะจ๊ะ ไปใกล้ๆแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก หนูจะได้ไม่เบื่อบ้านด้วย"
“ครับ" มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ คุณน้ำทิพย์มองลูกชายตนเองยิ้มๆ มิถุนาเองก็ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้เป็นแม่มองด้วยสายตาล้อๆ "อะไรเหรอครับ?”
“เปล่าจ้ะ...แม่เห็นหนูดูโตขึ้นมากจากครั้งที่แล้ว เลยพยายามคิดว่า...เอ...หนูมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่าน้า...” คุณแม่ว่ายิ้มๆ
“ไม่นี่ครับ...” มิถุนาปฏิเสธ
“เหรอ......แต่แม่ว่า หนูน่ารักขึ้นน้าาา เพราะมีความรักหรือเปล่าล่ะเนี่ย?” คุณน้ำทิพย์ถามยิ้มๆ "แล้วไหนจะเล่าให้แม่ฟัง ไปเจอคุณจอมทัพได้ยังไงจ๊ะ ไม่เห็นบอกแม่เลย แม่รู้อีกทีก็เป็นข่าวซะแล้ว เวลาคุยโทรศัพท์กันก็ไม่เห็นพูดถึงพี่เขาให้แม่ฟัง"
มิถุนาอยากจะเถียงแทบใจจะขาดว่าพวกเขาไม่ได้รักกัน เขาโดนจอมทัพข่มขืน แต่ก็เกรงว่าผู้เป็นแม่จะเป็นลมไปเสียก่อน จึงได้แต่ปล่อยให้เข้าใจผิดไปแบบเลยตามเลย แต่ก็...ไม่รู้สิ มิถุนายอมให้คุณน้ำทิพย์เข้าใจผิด เพราะเขาไม่ได้รังเกียจอะไรจอมทัพอีกแล้ว...
“ก็เจอที่งานเดินแบบแหละครับ เขาเป็นแขก...”
“แค่นั้นเหรอจ๊ะ"
“ครับ" มิถุนาตอบปัดๆ
“แต่แม่ว่าเขาก็ทำให้ลูกแม่มีความสุขดีนะ...หนูดูโตขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น"
“ไม่รู้สิครับ...” มิถุนาเม้มปากเล็กน้อย "บางที...เราก็ไม่เข้าใจกันเท่าไหร่...”
“อืม...บางทีแม่ก็เห็นหนูเหมือนไม่พอใจอะไรพี่เขา แต่อย่าทะเลาะกันบ่อยเลยจ๊ะ รีบเข้าใจกันดีกว่า...” คุณน้ำทิพย์เอ่ย "เวลามันผ่านไปเร็วนะจ๊ะ ชีวิตคนน่ะ แค่พริบตาเดียว จะใช้ให้หมดก็ทำได้ มีอะไรอยากทำก็รีบทำ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำอีก" แววตาของหญิงสาวอาบเคลือบไปด้วยความคะนึงหาชายคนรัก คุณน้ำทิพย์ยังคงคิดถึงสามีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่แน่นอน...เวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเข้มแข็งขึ้น และเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตในทุกวันให้มีความสุข ใช้ชีวิตแทนคนที่เธอรักที่ไม่มีโอกาสได้ใช้มันอีกต่อไป...
“เอาล่ะ...แม่ขอตัวไปทำงานก่อนนะจ๊ะ สิ้นเดือนมีส่งต้นฉบับ เดี๋ยวจะไม่ทันเอา...ถ้าพี่เขาตื่นก็อุ่นอาหารให้ด้วยล่ะลูก" คุณน้ำทิพย์รวบช้อนก่อนเดินไปเก็บในซิงค์ล้างจานเมื่อมิถุนาอาสาว่าจะเป็นคนล้างให้เอง
มิถุนานั่งถอนหายใจเบาๆอยู่คนเดียวบนโต๊ะอาหาร เขานึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทำใจได้ไม่ได้หมายความว่าจะลืม จริงๆแล้วเขาควรจะโกรธที่ตัวเองช่างใจอ่อนนัก แต่...สุดท้ายแล้วก็โกรธไม่ลง...โกรธใครสักคนไม่ลงจริงๆ...
กว่าจอมทัพจะตื่นก็เกือบบ่ายสาม หลังทานข้าวเสร็จ มิถุนากลับมาทอดกายเอนตัวลงที่เดิม พร้อมกับหนังสือนิยายบนชั้นของคุณแม่หนึ่งเล่ม อากาศกำลังสบาย คนที่กำลังกลับก็ดูน่าอิจฉานัก มิถุนาเองพอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน แต่ก็พยายามรั้งตัวเองไว้เพราะหากเขาหลับไปตอนนี้ คืนนี้คงไม่ต้องนอนกันแน่...แรงขยับยุกยิกข้างกายทำให้นายแบบหนุ่มปิดหนังสือลงพร้อมกับเหลือบสายตามองคนที่กำลังจะตื่น จอมทัพงัวเงียปรือตาขึ้นมาก่อนถดกายลงซุกบนไหล่ลาดแทบจะทันที
มิถุนามองการกระทำแสนออดอ้อนนั้นแล้วถอนหายใจเบาๆ
“ตื่นไปทานข้าวเถอะครับ จะได้ทานยา"
จอมทัพพยักหน้ากับไหล่เล็ก แต่ไม่ยอมลุกไปไหน
“เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อของเข้าบ้านให้คุณแม่ด้วย คุณจะไม่ไปด้วยกันก็ตามใจนะครับ...”
มิถุนาไม่ได้ขู่ เพราะจอมทัพก็ไม่ได้กระตือรือร้นทำตามที่เขาบอกอยู่ดี นายแบบหนุ่มถอนหายใจเบาๆก่อนดันอีกคนออกจากร่างตนเอง
“ไปเถอะครับ" มิถุนาผุดลุกขึ้น เขาเอื้อมมือไปตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม จอมทัพมองฝ่ามือเล็กนั่นยิ้มๆ ก่อนเอื้อมมือขึ้นสัมผัสกับมืออีกฝ่าย มิถุนาจูงมือคนเพิ่งตื่นมาที่ห้องครัว เขาดันตัวอีกฝ่ายลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจัดแจงเปิดฝาชีออกแล้วนำอาหารไปอุ่นในไมโครเวฟ
ระหว่างรออุ่นอาหาร มิถุนาก็จัดเตรียมยาหลังอาหารของคนบาดเจ็บไว้รอ จอมทัพมองแผ่นหลังเล็กที่เคลื่อนไหวไปมาอย่างนึกชอบใจ เขาชอบที่มิถุนาใส่ใจเขาแบบนี้ ชอบที่มิถุนาคล้ายจะต่อต้านแต่ก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี มันช่างน่ารักเหลือเกิน...
สักพักอาหารก็พร้อมสำหรับรับประทาน มิถุนายกชามแกง ผัดผักรวมมิตร และปลาทอดวางลงตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม มือบางคดข้าวใส่จานก่อนหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกายหนา จอมทัพในเวลานี้ดูอ่อนวัยลงไปเยอะเมื่อไม่ได้เซ็ตผมเหมือนวันทำงานปกติ มาเฟียหนุ่มปล่อยให้ผมของตนเองละใบหน้า สวมเสื้อผ้าสบายๆ
“ทานข้าวเถอะครับ จ้องหน้าผมทำไม?”
จอมทัพไม่ตอบ เขากระตุกยิ้มก่อนลงมือทานอาหาร แกงเผ็ดไปหน่อยแต่ก็อร่อย อันที่จริงอาหารที่บ้านมิถุนามันก็อร่อยไปหมดนั่นแหละ ไม่ว่าชามไหนก็รับรู้ได้ถึงความใส่ใจของคนทำ เมืองหลวงต่างกับชนบทตรงนี้...ตรงที่คนที่นี่ไม่เคยต้องรีบเร่งวิ่งตามเวลาที่ไล่จี้ตลอดเวลา มีเวลาที่จะค่อยๆทำอาหารอย่างพิถีพิถัน เพื่อให้คนรับประทานมีความสุข เหมือนที่เขารู้สึกอยู่ในตอนนี้
“คุณขับรถไหวไหม?” มิถุนาเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบ
“ไหวสิ ทำไมหรือ?” จอมทัพเลิกคิ้ว
“จะไปซื้อของนี่แหละ แม่ให้เอารถของแม่ไป จะได้ขนของกลับมาได้ด้วย แล้วก็น่าจะปลอดภัยกว่า" มิถุนาว่า พลางเก็บจานชามไปวางลงที่อ่างล้างจานและเริ่มต้นล้าง ในขณะที่มาเฟียหนุ่มก็เดินไปเปิดตู้เย็น เทน้ำและกินยาตามที่มิถุนาสั่งอย่างว่าง่าย
“ตอนนี้ก็ปลอดภัยจะแย่แล้ว" จอมทัพไม่ได้บอกมิถุนาว่าเขาสั่งให้คนมาจับตารอบบริเวณนี้ไว้แล้ว ตอนนี้คนของเขาน่าจะซุ่มตัวอยู่ตั้งแต่หน้าปากทางของหมู่บ้าน เรื่อยมาจนถึงหน้าบ้าน และเขาคิดว่าไม่บอกจะดีกว่า มิถุนาไม่ควรต้องพะวงเรื่องอะไรเหล่านี้อีกแล้ว
“ไม่แน่หรอกครับ ศัตรูคุณเยอะแยะจะตายไป"
จอมทัพกดยิ้มบางๆที่มุมปากก่อนยืนกอดอกมองอีกคนล้างจานไปเงียบๆ จนกระทั่งมิถุนาเช็ดจานใบสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย และผูกถุงขยะเตรียมออกไปทิ้งที่หน้าบ้าน จอมทัพจึงเดินตามแผ่นหลังบางออกไป แดดไม่ร้อนมากเพราะหมอกลงเกือบครึ่งฟ้าทั้งๆที่เป็นหน้าฝน แต่แม่ก็บอกว่าอากาศช่วงนี้วิปริตอย่างบอกไม่ถูก มิถุนาหิ้วถุงขยะไปทิ้งที่หน้ารั้ว ก่อนจะเดินกลับมา พลันสายตาเหลือบไปเห็นเจ้าสุนัขตัวโตนอนหลบแดดอยู่ใต้ต้นมะม่วง เสียงหวานเรียกมันทันที
“ขิง!!”
เจ้าหมายักษ์สะดุ้งก่อนลืมตาขึ้น และเมื่อเห็นเจ้านายคนสวยปรากฏอยู่ตรงหน้า มันก็รีบวิ่งกระโจนเข้าหาแทบจะทันที กายขาวแทบเซล้มเมื่อเจ้าหมาตัวโตโถมเข้าใส่เต็มแรง มิถุนายิ้มกว้างเมื่อเจ้าขิงคลอเคลียด้วยความคิดถึง
“โอ้ย ขิง...พอแล้ว ฮ่าๆๆๆ แกนี่ตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ"
“โฮ่ง...โฮ่งงงง"
จอมทัพมองรอยยิ้มสดใสของมิถุนาด้วยรอยยิ้ม เขานึกหมั่นไส้เจ้าหมายักษ์ที่บังอาจได้รอยยิ้มของคนน่ารักไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เจ้าขิงดูเหมือนจะรับรู้ถึงสายตาอาฆาตของมาเฟียหนุ่ม มันละจากตัวมิถุนาก่อนเดินมาดมฟุดฟิดๆที่ชายกางเกงด้วยท่าทางไม่วางใจ
“ขิง นี่คุณจอมทัพ ทักทายเร็ว" มิถุนาย่อตัวลงนั่งข้างๆเจ้าขิง ก่อนกดปลายจมูกลงบนขนนุ่ม
“โฮ่ง!”
สักพักคุณน้ำทิพย์ก็เดินลงมาจากบ้านพร้อมกับกุญแจรถในมือ เธอยิ้มให้จอมทัพและลูกชายของเธอก่อนจะส่งกุญแจรถให้มาเฟียหนุ่ม พร้อมรายการของใช้ในบ้านบนกระดาษแผ่นเล็กให้มิถุนา นายแบบหนุ่มรับมาดูพร้อมกับอ่านคร่าวๆ
“ก่อนกลับแวะเติมน้ำมันให้แม่หน่อยนะจ๊ะ" เธอบอก "ส่วนนี่เงินจ้ะ"
“ไม่ต้องหรอกครับ" จอมทัพรีบปฏิเสธ คุณน้ำทิพย์ทีแรกจะดึงดันไม่ยอม แต่มิถุนาก็รีบบอกแม่ว่าให้ตนได้เป็นคนจัดการแบ่งเบาภาระให้แม่บ้าง คุณน้ำทิพย์จึงยอมในที่สุด
มิถุนาละจากตัวเจ้าขิงก่อนลากจอมทัพไปยังโรงเก็บรถข้างๆบ้าน รถจี๊ปสีดำคันใหญ่จอดทิ้งไว้อยู่ในนั้น มันเป็นรถของพ่อ เมื่อพ่อจากไป แม่ก็ไม่ค่อยได้เอาออกไปใช้สักเท่าไหร่ คุณตาก็มีรถส่วนตัวของคุณตาเองเอาไว้ไปไหนมาไหนในละแวกนั้นกับคุณยาย เมื่อมิถุนากลับมาที แม่ก็จะคะยั้นคะยอให้เขาเอารถไปใช้เผื่อแบตเตอรี่ดับ ทั้งๆที่มิถุนาไม่ชอบขับรถและขับรถไม่คล่องเลยสักนิด
สภาพรถคันเก่ายังดีมากและสะอาดมากเพราะคุณน้ำทิพย์ทำความสะอาดบ่อยครั้งทั้งๆที่ไม่ได้เอามันออกไปใช้งาน มิถุนาขึ้นนั่งประจำที่ข้างคนขับ ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะขึ้นนั่งที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ รถเป็นเกียร์กระปุกเขาไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีปัญหา ตอนหัดขับใหม่ๆเขาก็ใช้เกียร์กระปุกตลอด เพียงแต่ปัจจุบันแทบไม่มีรถประเภทเกียร์ธรรมดานี้ผลิตออกมาเท่าไหร่แล้ว ชีวิตที่สะดวกสบายขึ้น ก็เหมือนต้องและอะไรต่อมิอะไรไปมากเหมือนกัน
คุณน้ำทิพย์รอเปิดประตูบ้านไว้ให้แล้ว จอมทัพพยักหน้าทักทายหญิงสาวก่อนเคลื่อนรถผ่านประตูบ้านออกไป มิถุนาบอกทางจอมทัพเป็นพักๆ บนเขาไม่มีห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆอยู่แล้ว จึงต้องเข้าเมืองไปราวๆยี่สิบนาที ซึ่งไม่นานนัก ห้างสรรพสินค้าที่ขึ้นชื่อเรื่องการขายส่งขนาดใหญ่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า รถค่อนข้างเยอะเพราะเป็นวันเสาร์ แต่ก็ยังพอมีที่จอดดีๆเหลืออยู่
จอมทัพถอยรถเข้าจอดก่อนลงจากรถมายืนรอนายแบบคนเก่งที่ค่อยๆไต่ลงมาจากรถคันสูง เขามองห้างสรรพสินค้าพื้นๆตรงหน้าด้วยรู้สึกแปลกๆ จอมทัพไม่เคยมาที่แบบนี้ จริงๆแล้วเขาไม่เคยซื้อของเข้าบ้านเองเลยด้วยซ้ำ อยากได้อะไรก็บอกอาเจียง ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงปฏิเสธที่จะมาที่แบบนี้เพราะยุ่งยาก แต่สำหรับตอนนี้ มิถุนาอยู่ไหน เขาคงจะตามติดไปทุกที่แบบไม่มีวันให้คลาดสายตาอีก
“ไปกันครับ" มิถุนาว่าก่อนเดินนำออกไป คิ้วบางเลิกขึ้นนิดหน่อยเมื่อฝ่ามือหนาสอดเข้ากระชับแน่น อดคิดไม่ได้ว่านี่มันไม่ต่างกับคู่รักเลยสักนิด แต่...มันก็บอกไม่ถูกอยู่ดี มิถุนาเลิกคิดจะหาคำตอบไปสักพักแล้ว วันนี้เขามีความสุขก็น่าจะเป็นเรื่องยินดี หากต้องกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงเมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นเขาคงตัดสินใจทุกๆเรื่องให้กับตนเองได้ง่ายกว่านี้
-
ไม่แปลกที่แทบทุกสายตาจะจับจ้องที่พวกเขา และจอมทัพก็ไม่แปลกใจจริงๆเพราะเขาเองก็เป็นหนึ่งคนที่คิดว่ามิถุนาสวยกว่าใครที่เคยรู้จักมาในชีวิตนี้ มาเฟียหนุ่มแปลงร่างเป็นพ่อบ้านอย่างสมบูรณ์แบบ เขาเข็นรถเข็นตามมิถุนาอย่างไม่ปริปากบ่น นายแบบคนสวยถือลิสต์รายชื่อของใช้ในบ้านพร้อมกับไล่เปรียบเทียบราคาอย่างละเอียดถี่ถ้วน จอมทัพลอบมองใบหน้าสวยที่เดี๋ยวก็ขมวดคิ้ว เดี๋ยวก็ยิ้มถูกใจอย่างเพลิดเพลิน ไม่เคยคิดเลยว่าการทำสิ่งเรียบง่าย เช่น การเดินเลือกซื้อของเข้าบ้านด้วยกัน มันจะทำให้เกิดความสุขได้มากมายขนาดนี้
“เอาครีมโกนหนวดไปด้วย" มิถุนาไม่รู้ว่ามาเฟียหนุ่มเดินมาประชิดตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกที เสียงทุ้มก็กระชิดติดใบหูเสียแล้ว
“คุณเพิ่งโกนหนวดไปเมื่อวันก่อนเองนะ" มิถุนาแย้ง เขาพิจารณาแล้วก็ไม่คิดว่าจะต้องโกนอีกภายในเร็ววันนี้ จอมทัพไม่ใช่คนที่หนวดขึ้นเร็วเท่าไหร่นัก
“เอาไปเถอะ มันเริ่มสากๆแล้ว" จอมทัพลูบปลายคางตนเอง มิถุนาเลยเลื่อนมือจับใบหน้าคมคร้ามด้วยอย่างเบามือ "เดี๋ยวจูบกันนายก็บอกว่าเจ็บอีก"
“คุณ!” เสียงหวานร้องขึ้นทันทีพร้อมดวงตากลมโตที่ตวัดมองอย่างเอาเรื่อง จอมทัพหัวเราะออกมาเบาๆก่อนเลื่อนมือหยิบครีมโกนหนวดโดยไม่รอคำอนุญาตจากอีกคน
จอมทัพลากรถเข็นเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้มิถุนายืนหน้าแดงอยู่ที่เดิม แต่สุดท้่ายนายแบบคนสวยก็อดเผยรอยยิ้มออกมาบางๆไม่ได้ เขาหยิบยาสีฟันออกจากชั้นวางและเดินตามมาเฟียหนุ่มออกไปช้าๆ มิถุนาหย่อนของลงในรถเข็นก่อนเดินเคียงคู่กับร่างสูงใหญ่ของใครอีกคน
“เวลาเลือกมันฝรั่งเนี่ย เขาไม่ให้เอาอันที่มีตาขึ้นเยอะๆแบบนี้นะครับ เพราะแสดงว่ามันนานแล้ว เอาลูกแบบนี้ดีกว่า" มิถุนาดึงมันฝรั่งลูกโตในมือจอมทัพทิ้ง ก่อนหยิบลูกใหม่ขึ้นมาแทน "ยายคิดจะทำมัสมั่นไก่ให้คุณทานแน่เลย"
“มัสมั่นเป็นอาหารภาคเหนือเหรอ?” จอมทัพถาม
“ไม่ใช่ครับ ภาคกลาง แต่บ้านเราก็ทำอาหารสับเปลี่ยนกันไปเรื่อยๆเหมือนอาเจียงของคุณนั่นแหละ อาหารไทยไม่ต้องยึดติดหรอกครับ ยังไงก็เป็นอาหารชาติเราเหมือนกัน"
หลังจากซื้อของจนครบและย้ายของทั้งหมดใส่รถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มิถุนาก็เหลือบมองนาฬิกา ทุ่มนิดๆกับอากาศเย็นสบายและฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะตก วันนี้เป็นวันเสาร์ มิถุนาเลยนึกเอาแต่ใจด้วยการคิดจะชวนจอมทัพออกไปเดินเล่นที่ถนนคนเดินเพราะตลาดแห่งนี้เปิดแค่คืนวันเสาร์วันเดียวเท่านั้น รู้อยู่ว่าจอมทัพคงไม่ปฏิเสธ แต่มิถุนาก็ยังคิดแล้วคิดอีกจนสุดท้ายจึงโทรหาคุณน้ำทิพย์แทน คุณน้ำทิพย์ตัดสินใจแทนทันทีว่าให้มิถุนาพาจอมทัพไปหามื้อเย็นทานที่ถนนคนเดินเลย เพราะที่นี่ยังตั้งโต๊ะไม่เสร็จ จึงไม่ต้องกังวลใจว่าทุกคนจะรอทานข้าว
มิถุนาเลยเอ่ยบอกจอมทัพ ซึ่งมาเฟียหนุ่มก็ไม่ว่าอะไรสักคำ เขาพยักหน้ารับก่อนบอกให้มิถุนาบอกทาง ซึ่งจากแม่ฟ้าหลวงเข้าเมืองนั้น เป็นระยะทางที่ไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่หากมีรถยนต์ส่วนตัว พวกเขาใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงกับถนนโล่งๆไปจนถึงถนนคนเดินในตัวอำเภอเมืองเชียงราย แม้จะหาที่จอดได้ยากเล็กน้อย สุดท้ายพวกเขาก็ได้ที่จอดฝากรถราคายี่สิบบาทในที่สุด มิถุนามาที่ถนนคนเดินบ่อยๆเมื่อครั้งที่บ้านยังอยู่ในตัวเมือง เพื่อนมัธยมชอบชวนกันมารวมตัวที่บริเวณนี้ มีของขายทั้งของกิน ของทำมือและเสื้อยืดลายจังหวัดราคาไม่แพงมากนัก มิถุนาพาจอมทัพเลาะตรอกซอกซอยที่ตนคุ้นเคยแต่เยาว์วัย ก่อนทะลุมาจนถึงถนนเส้นใหญ่ที่เปิดเป็นถนนคนเดิน
ไฟสว่างไสวไปทั่ว ร้านรวงเปิดเต็มถนนพร้อมกับคนที่เดินสวนกันไปมาเต็มไปหมด มิถุนาลืมฉุกคิดไปว่าจอมทัพยังมีบาดแผลอยู่ แต่ชายหนุ่มกลับบอกว่าไม่เป็นไร แผลเล็กนิดเดียว แถมเขายังสูงเสียจนไม่น่าจะมีใครมากระทบแผลเขาได้ มิถุนาจึงพยักหน้ารับ และเอื้อมมือสอดประสานมือกับจอมทัพราวกับนั่นคือเรื่องปกติที่ทำเป็นประจำ ซึ่งมันคงจริง...
การจับมือมันให้ความรู้สึกแตกต่างจากการที่จอมทัพทำเพียงรั้งเขาไว้ใกล้ตัว การจับมือมีนัยยะสำคัญมากมายกว่านั้นเยอะ มันคือเรื่องของคนสองคน การเชื่อใจ ความไว้ใจ ความอุ่นใจ และหลายสิ่งหลายอย่าง แน่นอน สำหรับมิถุนามันคือการเปิดใจ...ถึงไม่รู้ตัว แต่มิถุนาก็ค่อยๆเปิดใจทีละน้อย...ทีละน้อย
ถนนคนเดินเต็มไปด้วยข้าวของน่าสนใจเต็มไปหมด มิถุนาแวะซื้อแค็บหมูเจ้าโปรดของคุณตากลับไปด้วยสองห่อใหญ่ ส่วนน้ำพริกหนุ่มคุณยายทำเป็นประจำอยู่แล้วจึงไม่จำเป็น มิถุนาไม่ได้อยากจะมาซื้ออะไรเป็นพิเศษ เขาแค่อยากแวะมาเพราะอยากเท่านั้น
มิถุนาไม่ได้อะไรติดมือมานอกเสียจากสายไหมไม้ใหญ่ และจอมทัพก็ไม่คิดจะซื้ออะไรนอกเสียจากของที่มิถุนาต้องการ หลังจากเดินมาเกือบชั่วโมง จอมทัพก็เหลือบไปเห็นซุ้มวาดรูปเหมือนที่ตั้งอยู่แถวนั้น เขาไม่รีรอที่จะลากนายแบบหนุ่มให้เข้าไปด้วยกัน มิถุนาปฏิเสธลั่นแต่สุดท้ายก็สู้แรงไม่ได้ คนตัวเล็กกอดอกมองอีกคนที่กำลัวถามราคาอย่างเอาเรื่อง และเมื่อจอมทัพจ่ายเงิน มิถุนาจึงถอนหายใจออกมาเบาๆจนได้
“คุณนี่ จะเอารูปไปทำอะไรเหรอ?” มิถุนาเอ่ยถาม พลางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆจอมทัพอย่างเสียมิได้ เขาซ่อนใบหน้าไว้ด้านหลังสายไหมจนแทบมิด
“เอาไปใส่กรอบ"
“แล้ว?”
“ไว้ในห้องนอน"
“จะบ้าเหรอคุณ" มิถุนาเบิกตากว้าง แต่จอมทัพไม่ตอบ เขาเอื้อมมือดึงสายไหมใส่ปากมิถุนาทันที "ทำอะไรเนี่ย?”
“ยิ้มหน่อยสิ"
“อยู่กับคุณ ผมยิ้มไม่ออกหรอก" มิถุนาเบ้ปาก จอมทัพได้แต่หัวเราะเบาๆเมื่อคนตัวเล็กข้างๆแสร้งทำเหมือนโกรธเต็มประดา แต่จริงๆแล้ว มิถุนาแค่เขินเท่านั้น
“จริงเหรอ" จอมทัพถามกลับ ก่อนดึงสายไหมมาแปะไว้บนหน้าตัวเองแทนหนวด "แบบนี้ยิ้มออกยัง"
มิถุนาอึ้งไปสักพัก ก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมาจนได้ เขาเกลียดชะมัดเวลาจอมทัพเล่นตลกหน้าตาย และทำอะไรในแบบที่เขาไม่คิดว่าคนๆนี้จะยอมทำมาก่อนในชีวิต เป็นครั้งแรก ครั้งเดียวที่เขารู้สึกว่ามันหลอมละลายหัวใจเขาไปจนหมด
จอมทัพค่อยๆดึงสายไหมออก เขามองรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของมิถุนาด้วยรอยยิ้ม เป็นเพียงไม่กี่วันที่เขายิ้ม ยิ้มตลอดวัน และมากกว่าที่เขายิ้มรวมกันทั้งปีเสียอีกกระมัง นั่นทำให้เขามั่นใจว่าความสุขของมิถุนาคือสิ่งที่เขาจะรักษาไว้ตลอดไป เขาจะไม่มีวันยอมสูญเสียมิถุนาเหมือนที่เขาเคยสูญเสียจุนไป แม้ว่าจะเทียบกันไม่ได้ แต่จอมทัพก็อดขอบคุณจุนที่จากไปไม่ได้เช่นกัน เพราะหากจุนยังคงอยู่ข้างๆเขา เขาคงไม่มีวันรู้สึกพิเศษกับมิถุนาได้มากมายขนาดนี้ มิถุนาสอนให้เขาเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างบนโลกใบนี้ มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขา ยังมีโลกใบนี้ที่ใหญ่กว่า และมิถุนาคือคนที่บอกให้เขารู้ว่า ถึงโลกใบนี้จะใหญ่มากแค่ไหนก็ตามที แต่นี่คงถึงเวลาที่เขาจะหยุดชีวิตไว้กับใครสักคน...
มีใครคนหนึ่งบอกกับเขาว่า หากต้องการทำให้ใครสักคนตกหลุมรัก จงทำให้เขาหัวเราะ แต่กลับกลายเป็นว่าทุกครั้งที่มิถุนาหัวเราะ แม้กระทั่งเพียงแค่ยิ้ม เขาเสียเอง...กลับเป็นฝ่ายตกหลุมรัก...ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า
และไม่คิดจะหาทางขึ้นมาเลยสักนิด...
tbc.
มาต่อก่อนนะคะ สั้นด้วย คือถ้าจะเอายาวๆคงต้องรอนานเลยล่ะค่ะ ถ้าให้แต่งตอนต่อตอนก็คงได้ประมาณ10หน้าเอสี่แบบนี้ (ไม่น้อยนะจริงๆแล้ว ตอนยาวๆจะราว14-16เอสี่) แต่อัดแน่นด้วยคุณภาพจริงๆค่ะ ใส่ใจทุกบรรทัด ไม่เขี่ยให้อ่านกันแน่นอน และต้องขอโทษที่ต้องบอกว่าขอเลื่อนประกาศรางวัลจากการตอบคำถามไปก่อนนะคะ ไม่ว่างเลย ร่างเจ๊จะสลายแล้วสลายอีก ฮือๆ อาจจะต้องรอว่างจริงๆ จะรีบจัดการเลยค่ะ
แล้วก็ พักหลังมานี้มีคนสอบถามเรื่องรวมเล่มหนังสือเพิ่มขึ้นเยอะเลย เนื้อเรื่องตอนนี้ได้ประมาณจะ40% แล้วค่ะ เร็วเนาะ คาดว่าจะจบตอนที่ราวๆ30ตอน บวกตอนเจย์วิคเตอร์เพิ่มเข้าไปก็คงอีกห้าตอน เป็น 35 ตอน จบบริบูรณ์
อีกสักพักจะขอทำโพลสำรวจก่อนนะคะ แต่โพลนี้ไม่สามารถยืนยันได้ว่าเราจะรวมเล่มไหมนะคะ คือจริงๆอยากแต่งให้อ่านกันสนุกๆนี่แหละจ้ะ เข้าใจเนาะ เราก็ไม่ได้เป็นนักเขียนมืออาชีพด้วย ถ้าคนอยากได้เยอะเราอาจจะไขว้เขวได้5555
มีเรื่องจะสารภาพแหละ ไม่มีใครสังเกต แต่เราคิดไว้นานแล้ว ว่าทำไมนายเอกต้องชื่อ "มิถุนา" และคนรักเก่าของพระเอกชื่อ "จุน"
ภาษาอังกฤษของมิถุนาคือ JUNE ส่วนจุนเขียนว่า JUN นี่คือจุดร่วมค่ะ เราอยากให้เขาสองคนมีจุดร่วมเล็กๆน้อยสำหรับจอมทัพ แต่ไม่ได้แทนกันและกันได้ และมิถุนาก็คือส่วนที่เติมเต็มที่สุด และทุกๆอย่างของทั้งสามคนมีจุดร่วมคือ "ฝน" นั่นคือสาเหตุว่าทำไมเป็นมิถุนา ซึ่งเป็นฤดูฝน
สำหรับตอนนี้ก็คงมีเท่านี้ค่า เร็วๆนี้จะมี 13.1 The Special มาให้ เนื้อหาเป็นอย่างไร ต้องติดตาม แต่ทุกคนคงเดาได้อยู่แล้วล่ะจ้ะ เพียงแต่ตอนนี้แต่งไม่ออก ยกยอดไว้เป็นตอนเสริมล่ะกัน อิอิ
สู้ๆกับวันทำงานนะคะทุกคน รักค่ะ
-
มีใครคนหนึ่งบอกกับเขาว่า หากต้องการทำให้ใครสักคนตกหลุมรัก จงทำให้เขาหัวเราะ แต่กลับกลายเป็นว่าทุกครั้งที่มิถุนาหัวเราะ แม้กระทั่งเพียงแค่ยิ้ม เขาเสียเอง...กลับเป็นฝ่ายตกหลุมรัก...ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า
และไม่คิดจะหาทางขึ้นมาเลยสักนิด...
:heaven :heaven :heaven
สุดยอดหวานอ่ะจอมทัพพพพพพพพพ :-[
-
บอกตรงๆ อ่านแล้วยิ้มจนเหงือกแห้งแนะ
บรรยากาศเย็นแบบอุ่นๆ หวานน่ารัก
รวมเล่มก็ดีน่า
ตั้งตารอตอนต่อไป
-
หวานน่ารักอบอุ่น :กอด1:
:call:
-
อยากจะกรีดร้อง อ๊าย รักคนแต่งมากๆ นึกว่าวันนี้จะไม่มาต่อซะอีก
เข้ามาเจ๊อะพอดีเบย
แปะไว้ก่อนน้า เข้ามาเม้นต์ก่อน อารมณ์ดีใจ งุงิ
-
ป๋าน่ารักเกินไป
:katai1:
-
ตามๆ ตอนนี้สบายๆ
หวานๆ ละลายใจ
:hao6: :hao6:
-
"มีใครคนหนึ่งบอกกับเขาว่า หากต้องการทำให้ใครสักคนตกหลุมรัก จงทำให้เขาหัวเราะ แต่กลับกลายเป็นว่าทุกครั้งที่มิถุนาหัวเราะ แม้กระทั่งเพียงแค่ยิ้ม เขาเสียเอง...กลับเป็นฝ่ายตกหลุมรัก...ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า
และไม่คิดจะหาทางขึ้นมาเลยสักนิด..."
โอ้ยย นับวันยิ่งพัฒนาความหวานนะคะ แหม่ แตกต่างจากตอนแรกราวฟ้ากับเหว ฮ่าๆ
ต่อจากนี้จะมีดราม่าอีกไหมคะ ไม่อยากให้หนูมิเสียใจแล้วอ่าา ช้ำมาเยอะตั้งแต่ต้นเรื่องล่ะ
-
ตกหลุมรักกันและกันแต่ไม่ยอมเอ่ยปากบอกกันซะที
คุณมาเฟียจะทำใหัน้องมิเชื่อใจและไม่สับสนได้เมื่อไหร่น๊าาา คิคิ
-
มาแล้วๆๆๆ o13 o13
-
โอยย น้ำตาลในเลือดสูงกว่าปกติ5555
แบบว่าตอนนี้ป๋าจอมทัพแกน่ารักมากเลย
พอรู้ตัวว่ารัก ก็อ้อนเขาทันทีเลยน้า
อ่านแล้วใจมันหวิวๆ เขินแทนน้องมิเลยยย
รออ่านตอนต่อไปนะคะ♥♡♥
-
falling in love with you too :o8:
-
อึ้งตอนสายไหม จอมทัพทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรอโฮกกกกกกกกก
ฝนตก ฟ้าร้องกระหน่ำละวันนี้กร้ากกกก
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มไม่หุบเลย :)
นุ้งมิค่อยๆเปิดใจให้เฮียจอมแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ :L2:
-
รวมเล่มก็ดีนะคะเก็บไว้อ่านแก้เบื่อได้ดีทีเดียว เพราะอย่างน้อยตอนต้นเรื่องได้อ่านไปด่าจอมทัพไปสนุกดี 555
ขอความสุข ความหวาน และความรัก จงอยู่คู่มิไปตลอด มาม่าได้แต่ขอนิดเดียวพอนะมันน่าจะหมดฤดูเศ้ราแล้วเนาะ
-
มาเฟียตกหลุมรักจนขึ้นไม่ไหวแล้วล่ะ
-
น่ารักทั้งตอน อยากไปเที่ยวเหนือขึ้นมาทันที
-
น่ารักอะน่ารัก น้องมิน่ารักสุดยอด คุณแม่ก็น่ารัก. ตอนนี้อ่านแล้วอยากไปเที่ยวเหนือเลยอะ. ให้ความรู้สึกอบอวนไปด้วยความรัก :L1:
-
โอ้ย ยย ย ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป รู้สึกว่าจอมทัพน่ารักมากอ่ะ จิงๆนะ ไม้ไหวแล้น น น น น
-
นี่ใช่จอมทัพคนเดียวกับที่เคยข่มขืน มิ รึป่าวเนี่ย :hao4:
แหม ได้ทีละอ้อนใหญ่เชียะ :hao3:
-
อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
น่ารักอ่าจอมทัพ
-
ใส่ใจทุกบรรทัด ไม่เขี่ยให้อ่านกันแน่นอน ใช่เพราะต้องอ่านทุกตัวแล้วจะรู้ว่าแต่ละคำชัดเจน ลื่นไหลดี o13 o13 o13
ชอบบรรยากาศตอนนี้มากสบายๆ ไม่ทะเลาะกัน :mew1: :mew1:
-
ละลายไปกับสายไหม :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เปลี่้ยนคำตอบได้ไหม
ประโยคไหนที่ชอบที่สุด
เจอประโยคนี้เข้าไป แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จอมทัพไม่รู้ว่าตนเองเผลอหลับไปเมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆมิถุนาอยู่ข้างกายเขา เพียงเท่านี้ก็ตอบได้ทุกคำถามที่อยากได้ยินคำตอบ มิถุนาคือคำตอบของทุกอย่าง...
อย่ารู้คนเดียวนะป๋า ป๋าต้องบอกให้น้องรู้ด้วยย :mew1: :mew1:
ขอบคุณคนเขียนคนสวยค่ะ :mew3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4 :pig4:
-
น่ารักอ่า สนุกมากไม่ว่าจะมาตอนไหน
-
หวาน จนเขินแทนมิ อิอิ :o8:
-
ถึงจะเจ็บตัวแต่ก็คุ้มนะว่าไหมคุณจอมทัพ หวานซะ คล้ายสามีภรรยาเพิ่งแต่งงานไปจ่ายตลาด อิจฉาน้องมิจัง
-
จอมทัพหวานมากค่ะ น่ารักมาก
รู้ใจตัวเองแล้วใช่มั๊ย รักและปกป้องมิถุนาให้ดีที่สุดนะ TwT
คุณแม่พูดถูกใจมาก ชีวิตเรามันเร็ว อยากทำอะไรรีบทำ อยากพูดอะไรรีบพูด อะไรที่อยู่ในใจตัวเองพูดออกมาให้หมด
เพราะไม่งั้นมันจะกลายเป็นว่าสายเกินไป ...
วิกเตอร์ เจย์ !! คิดถึงสองคนนี้ค่ะ ฮืออออออออ
-
เขินนนนนน โอ๊ยยย อยากได้แบบนี้บ้าง555
-
:heaven ปริ่มอย่างบอกไม่ถูก จอมทัพน่ารักมากจริงๆ คึคึ
-
หวานมากตอนนี้
สายไหมยังหวานสู้ไม่ได้ กรี๊ดๆๆๆๆ
-
:o8:very sweet
-
ยิ้มแทบหุบไม่ลง หวานได้อีกค่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ >\\\\\\\\\\\\\< :o8: :-[ :impress2: :กอด1:
-
เปิดใจให้กันที่ละนิดแบบไม่รู้ตัว เขารักกันแล้วใช่ไหม อร๊ายยย~
-
'เพราะเขาไม่ได้รังเกียจอะไรจอมทัพอีกแล้ว...' โอ้ย ประโยคนี้ น่ารักมาก จะทำให้รักไปถึงไหนนิยายเรื่องนี้ เรื่องรวมเล่มอยากให้รวมนะค่ะ โดยส่วนตัวชอบสะสมนิยาย 5555555
-
วุ๊ยยย มดๆๆๆ ไต่กันหยุบหยับยั้วเยี้ยไปหมด หวานจิงจิ๊งตอนเนี๊ยะ :fox2: :o8:
ขอหวานๆ อีกสักตอนสองตอนนะ ยังไม่อยากกินมาม่าอ่ะ :mew2:
-
ขอบคุณคนเขียนมาก
สัมผัสได้จริงๆว่าใส่ใจในการเขียนมาก
บรรยายทุกอย่างได้ดี นึกภาพตามได้ตลอด
รอตอนต่อไปครับ
-
ผมก็ตกหลุมรักคุณมิครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนกัน :-[ //โดนคุณจอมทัพยิง
-
อย่่าให้ได้เจอนะ จะอัพ ขึ้น IG เลย สองคนนี้ !!!!!!
ชอบมากกกกก
-
เย๊เย....ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว อิอิ :katai2-1: :hao5:
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ตามอ่านแบบไม่สนใจการบงการบ้านเลย ติดมากค่ะ พูดเลย 55555555 ชอบมิุุถุนาจัง :impress2: ชอบทั้งรูปลักษณ์ภายนอก และลักษณะนิสัยภายใน เวลาบรรยายมิุถุนาไม่ว่าจะเป็นตอนมวยผมบ้าง แต่งตัวบ้าง ทำไมภาพที่ออกมารู้สึกมิถุนาของเราช่างเซ็กซี่อะไรอย่างนี้ เพ้ออออออออออออ :o8: ส่วนมาเฟียหนุ่มจอมทัพก็นะ ฮีเปิดตัวมามาดร้ายสุดติ่ง เราเลยแอบเคืองๆ แต่ตอนนี้รักฮีสุดหัวใจและ 5555555555 เพราะฮียอมศิโรราบให้กับมิน้อยของเรา คิิคิ
ตอนนี้หวานมากเลยค่ะ ทั้งหวาน ทั้งอบอุ่น อยากให้เป็นอย่างนี้ไปตลอดจัง นานๆทีจะมีอารมณ์อุ่นๆแบบนี้บ้าง ไม่อยากเจอดราม่าเลยค่ะ TT ... เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะ อิอิ
ปล. แอบอยากอ่านวิคเตอร์ เจย์ มั่งอะค่ะ อิอิ ชอบคู่นี้ตั้งแต่แรกเลย พอเจอคู่นี้ตั้งแต่ฉากแรกก็รู้สึกได้ว่ามันมีซัมติง 555555555555 ปูเสื่อรอนะคะ :pig4:
-
จอมทัพเปลี่ยนไป๋
-
ตอนนี้เหมือนได้กินขนมหวานเลย แตกต่างจากตอนแรก มากๆ
-
ชอบประโยคสุดท้ายอ่ะ 'ตกหลุมรัก...ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า
และไม่คิดจะหาทางขึ้นมาเลยสักนิด' ชอบมากอ่ะ~
จริงๆ ถ้าคนเขียนทำโพล เราก็อยากให้รวมเล่มนะ
อยากเก็บผลงานดีๆ ไว้ แต่ก็แล้วแต่คนเขียนค่ะ เคารพการตัดสินใจค่ะ
-
หวานและอบอุ่นมากมายค่่ะ
-
อั้ยยย><
-
กำลังหวานนนนนนนมิถุนากำลังเปิดใจ ><"จอมทัพก็อบอุ่น ซะเหลือเกินนะพ่อคุณ//รวมเล่มเลยค่ะ รอๆๆๆ เป็นกำลังใจให้จ้า
-
บ่องตง ตั้งแต่อ่านมาตอนนี้จอมทัพน่ารักที่ซู้ดดดดด
เปล่งประกายพระเอกอันอบอุ่นออกมาแล้วววว
ไม่แปลกเลยที่กำแพงในหัวใจดวงน้อยๆของนู๋มิจะค่อยๆละลายลง :impress2:
โดยเฉพาะตอนจอมทัพเอาสายไหมติดเป็นหนวดนี่เรายิ้มแก้มแตกเลย :-[
รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้คนเขียนขอให้มีความสุขทุกวันเช่นกันค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
ปล. รวมเล่มเลยค่ะ เราเชียร์ เค้าอยากด้ายยยยยยยย :mew1:
-
หวานจังเลย อิจฉาอยากไปเดินสวีทกะจอมทัพบ้างจัง ^^
-
เสือกลายเป็นแมวน้อยเสียแล้ว :katai3:
-
คิดถึงผู้ชายหน้าโหดๆนะ...แต่ทำหน้ามุ้งมิ้งน่ารักอ่ะ
แบบ..อ้อนอ่ะ แบบ...เขินอ่ะ
คือ...
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
-
o13 o13 o13 o13
-
โอ้ยยยยย หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จอมทัพน่ารักมากอ่ะ ไม่คิดว่าจะมีมุมแบบนี้ให้เห็น กรี๊ดดด :ling1: หลงรักหนูมิเข้าเต็มเปาแล้วล่ะสิ :impress2:
ถึงผู้แต่ง สู้ๆนะค้าาา เป็นกำลังใจให้ ขอบคุณมากๆนะคะ :กอด1: :L1:
-
:m1: ความหวานของสายไหม คงไม่เท่าความหวานของพระนายแน่
น่ารักอ่ะ !!
-
จอมทัพดหมดนี้น่ารักอ่ะ เอาใจแม่ยกไปเลยเถอะ :katai2-1:
-
มาไวทันใจจริงๆ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
บอกเลย ฟิน
:o8: :-[
-
หวานจริงๆ เริ่มเปิดใจให้กันแล้ว
จอมทัพชอบแกล่งมิถุนาให้ขำ
หมดมาดจอมทัพเลย
-
มีความสุขกันจังคู่นี้หวังว่าจะเป็นอย่างนี้ไปตลอดนะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
จอมทัพตัวปลอมเปล่าอะ? ทำไมมันกุ๊กกิ๊กได้ขนาดเน้ :o8: :o8:
-
หวาน ละมุน :mew1: :-[
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
หวานนนนนนนน
-
จอมทัพ ....... เพราะรักซินะ
-
โอยยยยยยยยยยย ยิ้มเหงือกแห้งงงงเลย ยิ้มอย่างเดียวเลย
น่ารักมาก ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักก
ยิ่งแต่งยิ่งสนุก เรารักเรื่องนี้มากกก บอกร้อยรอบบเลย ตกหลุมรักกกเลย ชอบมากค่าา
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค๊าา เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า ไฟท์ติ้ง
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จอมทัพหวานมาก อยากให้รวมเล่มเหมือนกันค่ะ
-
อ่าเรื่องนี้ก่อนอ่านหนังสือสอบ บอกเลยถ้าไม่ได้อ่านก่อนอาจลงแดงตายได้
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[โอ้ยยยยยยยยยชอบตอนนี้อะอ่านไปยิ้มไปเลย :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
จอมทัพหวานเว่อร์ :mew3:
-
ในเมื่อรู้ใจตัวเองแล้วก็ต้องให้มิถุนารู้ด้วยนะจอมทัพ
มิจะได้ไม่ต้องคาราคาซังอยู่ตลอดเวลาแบบที่เป็นอยู่
แต่ตอนนี้น่ารัก พ่อบ้านเข็นรถเข็นตามคุณภรรยา :-[
-
อยากให้จอมบอกรักมิแล้วนะ
เป็นคนๆเดียวกันมานานแล้ว ต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ5555
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เริ่มสวีท กุ๊กกิ๊กๆกันบ้างแล้ว แม่ยกปลาบปลื้ม :katai2-1:
-
ลมสงบก่อนพายุมารึเปล่าเน้
ขอหวานๆอย่างนี้ไปเรื่อยๆก่อน
อย่าเพิ่งดราม่าน้าาาาา
:L2:
-
แบ๊วๆ เบาๆ
:impress2:
-
:m1: หวานหยดเลย
-
โอ้วๆ ชุ่มปอดเหลือเกิน
รู้สึกเหมือนน้ำตาลท่วมปอด
ขุ่นพระ หนูมิกะนายมาเฟียทำป้าแก่ๆคนนี้เคลิมจริงๆน
อีกนิดเกียวจะเพ้อและ อุเหม่ ไอเลิฟยูทู มากๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินกว่าตอนไหนๆ
:o8:
-
ย๊ากกก!!! ชั้นไปอยู่ไหนมาเนี้ย ทำไมพึ่งเจอเรื่องนี้ กรี๊ดด!!! 555555555+
สนุกมากกก~ มีครบทุกรส ชอบมากเบยยย~
จอมทัพ มาเฟียผู้ยิ่งหญ่ายยย น่ารักขึ้นทู๊กกกๆ~วัน~
มิคนสวยก็น่าหลงใหลขึ้นทู๊กกก~วัน~ กรี๊ดด!!! :mew3: :mew3: :mew3:
..รอตอนต่อไปค่า.. ชุ๊บ ชุ๊บ ♥
-
หวานสุดๆ :o8:
ความรักเข้าตามาเฟีย ตอนนี้น้องมิชี้ไม้บอกเป็นนกพ่อมาเฟียเรายังเชื่อเลยเหอะ
-
น่ารักมากๆเลย ดีจังที่มิถุนาได้มีโอกาสมีอารมณ์หวานๆกับจอมทัพบ้าง
ขอบคุณนะฮะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขินแทนหนูมิเลย ป๋าก็หวานเกิ๊นนน >//<
เวลาอ่านนิยายเรื่องนี้ทีไร เรากลัวตลอดเลย
กลัวจบตอน 5555 อยากอ่านทั้งวันเลยอ่ะ
-
อิจฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉา :-[ :mew1:
-
มาเพื่อบอกว่าชอบท่อนนี้ ตัดไม่ได้เลยสักประโยค
"...ความตายกับวิถีชีวิตของมาเฟียคือของที่มาคู่กัน ไม่ใช่เส้นขนาน เพราะสักวันมันจะบรรจบกัน จะช้า จะเร็ว สักวันก็แค่เผชิญหน้า จอมทัพไม่เคยกลัวความตายเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้ว...เพราะโลกอันแสนมืดมิดของเขาค่อยๆสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ สักวันหนึ่ง เขาอาจจะยังคงเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่อยู่ แต่มิถุนาจะอยู่เหนือกว่าเขา...เพราะเขายอม มิถุนาคือคนที่เขายอม...ยอมศิโรราบทั้งตัวและหัวใจ
เพิ่งมาบอกว่าชอบคงไม่เป็นไรเนาะ
-
หวานอ๊ากกกชอบ :hao7:
มิเปิดใจแล้วว :impress2:
-
น้องมิเริ่มเปิดใจแล้ววว :-[
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
จอมทัพหวานเลี่ยนขึ้นทุกวันๆ อร๊าย เขินมาก
ชอบฉากตอนจอมทัพอ้อนมิตอนตื่นแล้วก็ชอบตอนมิหาข้าวหายาให้จอมทัพกินที่สุด
เหมือนคู่แต่งงานกันเลย :impress2:
-
หวานมากกกก :ruready :hao7:
-
นายจอมทัพแอบมีบทน่ารักกับเขาด้วย :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ ชอบประโยคสุดท้ายมั๊กกก
แบบบสัมผัสได้ถึงความหวานละมุนในหัวใจของอิเฮียยเลยอ่าา
อิเฮียยช่วงนี้ทำตัวน่ารักน่ะ หมั่นไส้ แต่ช่วยทำอีก ชอบบบบ :m3:
-
ยิ้มเหงือกแห้งแล้วจร้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:-[ อร๊ากก ตอนนี้มันช๊มพู๊ชมพู มีแววว่าขอแค่ตอนหน้าอย่าเปรี่ยนเป็นสีแดงนะ :mew1:
-
หวานมากกกกกกกก
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
หวานมาก ขอบอก อ่านแล้วน้ำตาลในเลือดขึ้นสูงมากเลยนะเนี่ย
(ออกแนวเพ้อเล็กน้อย) รักกันนาน ๆ นะมิ
-
อ่านทันแล้ว .........
กำลังหนุกเลย มาลงอีกนะ
รอ................... :hao7:
-
ให้มันเป็นสีชมพู ทุกอย่างดูหวานไปหมดด
-
อ่านรวดเดียวจนทันตอนล่าสุด
สนุกมากค่ะ สนุกจนอยากให้มาอัพเรื่อยๆ
ชอบทุกฉากเลยอ่ะ
ตอนล่าสุดนี่หวานสุดเลย
-
รอนานแล้ว ;A; อยากอ่านต่อ
-
+1 มาเป็นกำลังใจให้ครับผม
-
พรุ่งนี้มีนัดกันนะจ๊ะ กับตอนที่ 13.1
ถ้าขยันหน่อย จะมี Handsome Shooter ตอนที่2 ลงให้ด้วยจ้า
จุบุ
จากคนแต่งที่สวยที่สวยมาก
:hao6:
-
:L2:ให้คนแต่งที่สวยน้อยกว่าน้องมิ
จะรอค่ะ :katai5:
-
:hao7:
-
รอจ้าาาา :hao6:
-
ขำบรรทัดสุดท้าย คนแต่งน่าร๊าก
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
นั่งรอค่าาา
-
จะรอน๊าาาาาาาาาาาา :z13: :z13:
-
ฟินนนน รออ่านหลังจากสอบเสร็จ ~~
-
รอค่าาา รอค่าาา ระหว่างสอบเลยนะเนี่ย ;_____;
-
บรรทัดสุดท้าย 555
จะรอจร้า
จากคนอ่านที่สวยกว่า 55
-
:katai4: F5ระรัวแน่ๆๆ
:กอด1: จากคนอ่านที่สวยน้อยกว่าน้องมิ คึคึ
-
:L2:
-
ไม่สวยทำไม่ได้นะเนี่ย :mew1: :mew1: :mew1: รอรอ :katai4: :katai4: :katai4:
-
รอค่าา
-
รอค่ารออออออออออ
-
รับแซ่บค่ะ คนสวย :hao7: :hao7: :hao7:
-
หูยยยยยยยยยยยยยยย ใจดีมากกค่าาา
จะรอนะค๊าาาาา
-
เห็นประกาศแล้ว ใจเสีย นึกว่าจะเจอ ดอง
รอนะคะ
-
จัดไปเลยจา. สุดสวย :mew1:
-
จะรอตรงนี้ไม่ไปไหน~
-
รอคนสวยที่สุดจ้า
จดจ่อยิ่งกว่าหนังสือสอบ
-
เจ๊รู้ไหม ว่ามารอหน้าจอทุกวันเลย
-
ยังเฝ้ารอคอยอย่างโหยหาาาาา
-
ป๊าดดดดดดด!! รอเด้อจ้าา
-
รอจ้าคนสวย
-
:กอด1:
-
มาลงชื่อรอคนสวยด้วยคน :hao7:
-
:กอด1: :L1: :pig4:
-
มารอค่ะ อิอิ :))
-
นั่งรอ แถม ตั้งหน้าตั้งตา ด้วย ใจจด ใจจ่ออย่างมากมาย
-
อ๊ากกกกกก!!! มิถุนา ปาร์ค จิโฮ!!! ว๊ากกกก!!!
หนุกมากมายให้ตายเถอะ !
-
ตอนที่ 13.1 - Is he into me?
กว่าจะกลับจากตัวเมืองก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว มิถุนาซับใบหน้าที่เปียกชื้นหลังการอาบน้ำด้วยผ้าขนหนูมือเล็กในมือ เขาก้าวออกจากห้องน้ำก่อนกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำไว้แนบกาย มิถุนาไม่เห็นมาเฟียหนุ่มอยู่ในห้อง จึงเดาว่าอีกฝ่ายเดินออกไปสูบบุหรี่หรือคุยโทรศัพท์กับมือขวาที่นอกระเบียง
กายขาวยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องนอน เขาไล่ซับน้ำที่ชื้นบนไรผม เลื่อนมาตามลำคอระหง ก่อนหยุดชะงักเมื่อเห็นใครเดินเข้ามาทางด้านหลัง ไม่จำเป็นเลยสักนิดที่จะต้องคาดเดา เพราะวินาทีต่อมา วงแขนแข็งแกร่งก็เลื่อนโอบรอบเอวของเขา พร้อมๆกับปลายจมูกที่ซุกลงมาที่ซอกคอ
“คุณจอมทัพ...” เสียงหวานเอ็ดอย่างอ่อนใจ
“หนวดก็โกนแล้ว" อีกฝ่ายทำนำ้เสียงออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้ มิถุนาเอียงคอหนีเล็กน้อย
“ไม่ใช่แบบนั้น" มิถุนาประท้วง
“แล้ว...”
“ผมง่วง"
“อืม"
จอมทัพรับคำ แต่ไอ้เรื่องที่จะเชื่อหรือรับฟังไม่เคยมีอยู่ในหัว มาเฟียหนุ่มเลื่อนมือไล้ใบตามกรอบใบหน้าสวย ก่อนเบือนใบหน้าหวานให้รับจูบแสนหวาน ลิ้นร้อนล่วงล้ำเข้าไป ประเคนความหอมหวานให้อย่างไม่ว่างเว้น ริมฝีปากบางถูกดึดดึง ขบเม้ม และรุกไล่จนอีกคนแทบหมดลมหายใจ
ฝ่ามือหนาเลื่อนปลดผมที่ถูกรวบไว้ให้หล่นลงมาละไล่ไหล่ขาว เขาชอบให้เรือนผมสีดำขลับคลอเคลียที่กรอบหน้าสวย มันทำให้มิถุนาดูทั้งเซ็กซี่ ทั้งน่าทะนุถนอมไปในเวลาเดียวกัน มาเฟียหนุ่มแหวกสาบเสื้อคลุมออกก่อนกดจูบย้ำเบาๆลงที่แผ่นอกบาง มิถุนาพยายามผลักใบหน้าของอีกฝ่ายออก แต่ยากนัก จุดอ่อนแสนหวามไหว มิถุนาอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดกว้าง
“อื้อ...พอ...แล้ว...”
เสียงหวานประท้วงไม่เคยได้ผล จอมทัพค่อยๆไล้ริมฝีปากกระทั่งจรดลงบนแอ่งสะดือ มิถุนาสะดุ้งเฮือกทั้งร่าง เขาหอบหายใจ ก่อนถูกอีกฝ่ายดันแผ่นหลังราบลงบนฟูกนุ่ม นายแบบหนุ่มพยายามรวบสาบเสื้อเข้าหากัน แต่อีกฝ่ายก็ยังคงดึงดันที่จะแหวกมันออก ไม่ต้องเดาว่าใครคือผู้ชนะ เพราะการที่มิถุนาหอบครางเสียงหวานให้จอมทัพฟังอยู่เช่นนี้ ก็เป็นคำตอบได้ทั้งหมด
“อื้อ...อ๊าาา"
สองขาแนบอยู่ที่บ่ากว้าง จอมทัพกดจูบเบาๆ ฝากร่องรอยรักไว้ที่ซอกขาขาว เขาไล่ริมฝีปากไปตามเรียวขาจนกระทั่งถึงปลายเท้า ราวกับจะบ่งบอกกับอีกฝ่ายเป็นนัยว่าเขายอมที่จะสวามิภักดิ์กับคนๆนี้แต่เพียงคนเดียว ดวงตาคมดุราวกับเหยี่ยวจ้องมองเขา ก่อนกระตุกยิ้มเบาๆ มิถุนาหน้าแดงวาบเมื่อดวงตาคู่นั้นอาบด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ร่างผอมโปร่งหอบกระเส่าเมื่อจอมทัพเลื่อนตัวกลับขึ้นมาจุมพิตเบาๆที่ซอกคอ ก่อนป้อนจูบแสนหวานให้อีกครั้ง...และอีกครั้ง...
เสื้อคลุมอาบน้ำถูกกระชากออกไปอย่างง่ายดาย มิถุนาสะดุ้งเฮือกเมื่อช่องทางคับแคบถูกหยอกเย้าด้วยฝีมือของอีกฝ่าย จอมทัพย้ำกดลงที่ปากทางรักเบาๆ เขารักเหลือเกินเวลาที่เห็นมิถุนาบิดตัวครางอือไปมาอย่างไร้ทางสู้ การร่วมรักด้วยกันทุกคืนซ้ำๆ ทำใหเขารู้ว่าจุดอ่อนไหวของคนตัวบางอยู่ที่ไหน ไม่มีที่ไหนที่จอมทัพไม่เคยแวะสัมผัส เขาดูดดึงริมฝีปากของคนตัวเล็กจนบวมช้ำ พลางสอดนิ้วยาวเข้าไปในช่องทางแคบ มิถุนาบิดตัวเร่าเมื่อจอมทัพสะกิดเบาๆที่จุดอ่อนไหว มันเสียวปลาบ ความรู้สึกแล่นขึ้นตลอดแนวไขสันหลัง ริมฝีปากบางอ้าคางสั่นระริก เขาไม่กล้าส่งเสียงออกไป ห้องคุณน้ำทิพย์อยู่ถัดไปจากห้องของเขา
“อื้อ...อื้อออ"
“รู้สึกดีใช่ไหม?”
จอมทัพหยอกเย้า เขาแทรกนิ้วเพิ่มเข้าไป เป็นสอง...และสาม คนตัวบางเบิกตากว้าง ค้อนตวัดมองเขาอย่างตัดพ้อ มิถุนาน้ำตาคลอเบ้า เป็นเช่นนี้เกือบเสียทุกครั้งไป แม้ว่าจะต่อต้าน ปฏิเสธ แต่กลับรู้สึกไปด้วย รู้สึกมากๆ มากเสียจนแทบดิ้นพล่าน แต่ต้องสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้จนแทบกระอัก
สามนิ้วขยับเข้าออก มิถุนาคับแคบ แต่ก็รับของเขาเข้าไปอย่างมืออาชีพทุกครั้ง พวกเขามีเซ็กส์กันแทบทุกคืนราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน แต่ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มิถุนาก็รัดเข้าไว้แน่น ยังคงหอมหวานเหมือนวันแรกไม่มีผิด มิถุนาคือดินแดนอันกว้างใหญ่ที่เขาไม่เคยสำรวจได้อย่างถ้วนถี่ กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ท่าทางน่ารักนั่นก็ทำเขารู้สึกอยากครอบครอง อยากได้ อยากกระแทกกายเข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อึก...อืออ"
“อย่าเสียงดังสิ" จอมทัพว่ายิ้มๆ มิถุนาบิดใบหน้าหนี เขาแทบฝังใบหน้าลงกับหมอนนุ่ม วินาทีต่อมาที่จอมทัพพลิกกายเขาให้กลับหลังทัน มิถุนาแทบกัดริมฝีปากไม่ทัน เขากลั้นเสียงร้อง เม้มปากแน่น ใบหน้าหวานราบไปกับเตียง เอวบางแอ่นโค้งอย่างเชิญชวน มิถุนาไม่เคยรู้ตัวหรอกว่าตนเองน่ะ ยั่วยวนมากแค่ไหน
ลิ้นร้อนไล้เลียไปบนกลีบพับ มิถุนาตัวสั่น สะโพกกระตุก รอยจีบขยับเข้าออกช้าๆ จอมทัพยกยิ้ม เขาเลื่อนขอบกางเกงลง เผยให้เห็นท่อนเอ็นร้อนสงบแน่นิ่งใต้ชั้นในสีดำ มาเฟียหนุ่มจับมือบางของคนที่นอนระทดระทวยอยู่ตรงหน้ามาแตะเบาๆบนของๆเขา ชั่วขณะมันก็ค่อยๆพองตัวขึ้นในมือของมิถุนา น่าอายเหลือเกิน...มิถุนาแทบทนไม่ไหวแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้
มาเฟียหนุ่มลูบไปตามความยาวของท่อนเนื้อของตนเบาๆ เขาไล้ท่อนร้อนไปตามร่องสะโพก มิถุนาเกร็งสะโพกแน่น ก่อนอ้าค้างเมื่อมาเฟียหนุ่มค่อยๆดันส่วนหัวเข้ามาในช่องทางรักเบาๆ ทางอ่อนนุ่มกระตุกตอดอย่างบ้าคลั่ง จอมทัพสูดปากเบาๆก่อนค่อยๆแทรกกายเข้าไปเรื่อยๆ...มิถุนาเกือบหลุดเสียงร้องเมื่อส่วนปลายกระแทกเข้าที่จุดหวามไหว เขายกมือปิดปากแน่น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตา จอมทัพเห็นเช่นนั้นจึงยกกายขึ้นแล้วจุมพิตลงบนหางตาของอีกคนเบาๆ พร้อมเอ่ยหยอกล้อให้ใครอีกคนได้หน้าแดงวาบ
“แน่นจัง...”
มิถุนาปิดตาแน่น สะโพกบางถูกรั้งเอาไว้ จอมทัพสอดกายเข้าออกอย่างรัวเร็วและรุนแรง เขาดึงกายออกจนแทบสุด ก่อนกระแทกกลับอย่างแรงจนร่างบอบบางสั่นสะท้าน ส่วนหัวสัมผัสที่จุดหวามไหว มิถุนาสุดจะทน เขาแนบหน้าไปกับหมอน เกลือกกลิ้งไปมาอย่างทรมาน จอมทัพใช้ฝ่ามือปิดริมฝีปากบางไว้แน่น เขารู้ว่ามิถุนาไม่ต้องการให้ใครได้รับรู้ถึงกิจกรรมแสนเร่าร้อนในค่ำคืนนี้
ร่างหน้าเสือกกายเข้าออก ก่อนเร่งความเร็วจนกระทั่งมิถุนาแตะปลายขอบฟ้า ร่างบอบบางกระตุกก่อนพ่นทุกหยาดหยดออกมา สองขาเล็กสั่นระริก ราวกับจะล้มลง ฝ่ามือหนาจึงสอดเข้าประคองก้นกลมกลึงไม่ให้ลู่ลง แม้กระนั้น ช่องทางคับก็ยังตอดรัดใครอีกคนอย่างเอาใจ จอมทัพกระแทกกายย้ำเข้าไปอีกหลายต่อหลายครั้ง ก่อนปลดปล่อยคราบคาวทั้งหมดทะลักทลายเข้าไปในช่องทางแสนหวาน
เสียงลมหายใจเบาๆถูกพรูออกมาช้าๆ มาเฟียหนุ่มยังไม่ขยับกายออกไปไหน และอะไรต่อมิอะไรก็ยังคาอยู่ในช่องทางรัก เขาทาบกายลงไปกับแผ่นหลังบาง กอดรัดไว้แน่น มาเฟียหนุ่มไล่จูบไปตามขมับ แก้มขาว ปลายคาง และซอกคอหอม รอจนมิถุนาปรับลมหายใจเป็นปกติเมื่อทุกอย่างสงบลง เขาก็ค่อยๆพลิกร่างบอบบางให้นอนหงาย
มิถุนาแทบหวีดร้องเมื่อของของจอมทัพควงอยู่ภายในร่าง จนสะกิดเข้ากับจุดอ่อนไหว เขาแทบร้องออกมา แต่ก็ถูกอีกคนปิดปากด้วยจูบแสนหวาน สองขาไร้เรี่ยวแรงถูกยกขึ้น พร้อมๆกับพาดมันลงบนบ่าแกร่ง
มิถุนาหอบหายใจ เขามองอีกคนด้วยสายตาเว้าวอน ใบหน้าสวยส่ายไปมา ริมฝีปากบางเอ่ยปฏิเสธ
“พ...พอแล้ว"
“ไม่พอหรอก ไม่มีวัน"
จอมทัพกระซิบตอบกลับเบาๆ เสือกกายเข้าออกอีกครั้ง คราวนี้น้ำรักในช่องทางร้อนช่วยให้การสอดใส่ลื่นไหลขึ้น พวกเขาค่อยๆหลวมรวมกันช้าๆ มิถุนากอดก่ายร่างหนาไว้แน่นโดยไม่เกรงว่าอีกฝ่ายจะเจ็บแผลแต่อย่างใด อุณหภูมิรักค่อยๆไต่ขึ้นสูงเรื่อยๆจนแทบกระอัก
ช่องทางหวานแดงก่ำ จอมทัพเสือกไสร่างกายเข้าไปจดสุดราวกับจะฝังตัวลงไปในนั้น มิถุนาที่ตั้งท่าจะปฏิเสธก็รัดของอีกคนแน่นราวกับไม่อยากให้จากไปไหน ท่อนเนื้อร้อนคว้านควักภายในจนแทบหลอมละลาย ทั้งตัว...และหัวใจ...
แสงจันทร์จากทางด้านนอกส่องผ่านเข้ามาทางผ้าม่านสีขาวที่พริ้วไปตามแรงลม จอมทัพกระชับกายบางไว้แนบอก เขาดึงผ้านวมผืนหนาขึ้นคลุมกายบางและตนเอาไว้ มิถุนายังไม่หลับ แต่ก็อ่อนแรงจนไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ แม้แต่ของของจอมทัพก็ยังไม่มีแรงที่จะเอาออก ปล่อยให้มันคั่งค้างอยู่ในนั้น
ใบหน้าหวานเอนซบลงบนอกกว้าง แม้จะรู้ตัวแต่ก็เต็มใจที่จะแนบร่างเขากับร่างที่แข็งแกร่ง ริมฝีปากอุ่นที่กดลงมาบนหน้าผากนุ่มก็ทำให้ใจทั้งดวงอุ่นวาบ มิถุนายืดตัวจูบตอบเบาๆที่ปลายคางสาก แม้ว่ามันจะจั๊กจี้เวลาที่จูบกัน แต่มิถุนาก็ยังชอบที่จอมทัพไว้เคราบางๆแบบนี้และโกนออกบ้างเมื่อถึงเวลา
มาเฟียหนุ่มยิ้มบางๆในการกระทำออดอ้อนนั่น แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร และแม้จะไม่รู้ความหมายก็ตาม แต่คืนนี้มิถุนาก็น่ารักมาก
กายเล็กในอ้อมกอดค่อยๆปิดตาลงช้าๆ หัวใจและสมองต่างชั่งใจต่อกันและกัน และราวกับจะแตกหัก เมื่อมิถุนาไม่มั่นใจแล้วว่า ที่คิดมาเสมอมันถูกหรือไม่...
หรือแค่เพียงยอมโอนอ่อนให้กับจอมทัพ และยอมให้อีกฝ่ายเป็นคนดูแลชีวิตเขา...ตลอดไป...แบบที่ควรจะเป็น
tbc.
เป็นยังไงบ้างคะ555
สั้นหน่อยจ้า เป็นตอนพิเศษเนาะ 555 ยังไงไว้เจอกัน
ยังไม่มีเวลาประกาศรางวัลเลยค่ะ ขอผลัดไปอีกรอบนะคะ ขอว่างจริงๆจะได้มีเวลาค่อยๆตัดสินให้นะคะ
ตอนหน้าคงเป็นวิคเตอร์และเจย์แล้วค่ะ
ขอบคุณที่ติดตาม
มีคนแอบกระซิบว่าไปโหวตมาให้แล้วด้วย เลยแอบเข้าไปดู เขินเลย
ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ นิยายเรามีอะไรต้องแก้ไขอีกเยอะ
เรื่องต่อไปคงไม่เขียนอะไรแบบนี้แล้วล่ะค่ะ555 พอแล้วแนว Soap เดี๋ยวจะลองดูแนวใหม่ๆ
ยังไงก็รอติดตามกันหน่อยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
:mew1:
-
กรีสส มาแล้วว
หนูมิมีการจูบตอบด้วย อิอิ
สงสัยใกล้จะยอมรับความรู้สึกของตัวเองแล้วสินะ ><
-
ตอนนี้เขินเลยอ่ะ ><
ขอให้เข้าใจกันไปเรื่อยๆนะ ชอบมิอ้อน 5555
-
"ยอมแพ้แล้ว"
เฮียจะบอกว่าเฮียยอมแพ้น้องมิแล้วช้ะ? :hao4:
-
:m25: ความสัมพันธ์ดีขึ้นเรื่อยๆแล้ววววว
-
:jul1: :กอด1: :L2:
-
ถามว่าชอบประโยคไหน
ก็นะชอบประโยคสองสามประโยคนี้แหละคนแต่ง
“เลิกสูบบุหรี่ได้แล้ว พอแพ้แล้วครั้งหนึ่ง จากนี้ไปคุณก็จะแพ้เรื่อยๆ"
“อืม...” จอมทัพครางอือกับแผ่นอกของอีกคน มิถุนาไม่รู้ว่านี่คือการออดอ้อนหรือเปล่า "ยอมแพ้แล้ว"
-
:L1: :pig4:
-
กริ๊ดมากค่ะ ชอบคู่หลักที่สุด อยากอ่านเยอะๆเลย ^__^
ปล.ไม่ได้ทำกิจกรรมของตอนที่แล้วเลยค่ะ เพราะเราชอบทุกตอน ทุกคำพูด เลือกไม่ได้จริงๆนะ ><
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เค้าเขิน :-[ :haun4: :jul1:
ถึงจะมาสั้นไปนิดแต่เต็มอิ่มมากค่ะ แต่ก็ยังอยากอิ่มมากกว่านี้นะคะ อิอิ
โอ่ยยยยยยยยยยย หวาน หวานมากกกกก มิก็เซ็กซี่มากๆ นึกภาพตามแล้วอยากเข้าสิงจอมทัพเลยค่ะ 55555555555 รู้สึกตอนนี้มิุถุนาจะเริ่มทำตามหัวใจมากขึ้นแล้ว(หรือเปล่า?) ดูไม่ค่อยต่อต้านมาเฟียหนุ่มเท่าไหร่ อยากให้มิเลิกก่อกำแพงกับจอมทัพแล้วหันมาเปิดใจมองจอมทัพใหม่อีกครั้ง แต่ก็นะ จอมทัพก็ทำไว้เยอะ ไหนจะอดีตของฮี ไหนจะอาชีพฮีอีก สู้ต่อไปนะป๋านะ เอาชนะใจน้องมิให้ได้ ถ้าป๋ายังแสนดีและอบอุ่นอย่างนี้ต่อไปรับรองอีกไม่นานน้องมิไปไหนไม่รอดแ่น่นอน o13
งื้ออออ ตอนต่อไป อยากอ่านๆๆ ฮ่าาาา รอตอนต่อไปนะคะ อยากเจอวิคเตอร์กับเจย์แล้ว
ขอบคุณมากนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอ :L1:
-
อร๊าย ละลาย หวานอ่ะ :haun4:
-
ไม่มีคำพูดใดๆ
:pighaun:
-
กริ้สส มาแล้ววว ฟินมากก ><
ชอบๆๆนุ้งมิ น้าร้ากกเฮียไปไหนไม่รอดแล้ว ~
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
จองทัพดูแลน้องมิ ดีดีนะ
-
เลือดกำเดากระฉูดเลย :jul1: :haun4: :haun4:
:L1: :pig4: :L1:
-
เขินอ่ะ อ่านไปหน้าร้อนไปอะไรจะละมุนขนาดนั้น นี่ยังไม่ตกลงปลงใจกันนะ ถ้าปลงใจกันแล้วจะขนาดไหน :o8: :o8: :o8:
เราเขินอ่าาาาา งือออออออออออ ชอบฉากจุ๊บคางมาก :-[
มาต่ออีกเร็วๆน๊าาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:m25: :-[ :L2: :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิอิ เขิลลลล
-
โอ้ยยยย หนูมิอ้อนคุณจอมทัพด้วยอ่ะ :z3: :-[
-
อื้อหืมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ป๋าก็ร้อนแรงเกิ๊นนนนน >//<
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เอาหล่ะเว้ยยยยย ป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา น้องจะยอมให้ดูแลตลอดชีวิตแล้วนะ แอร๊ยยยยย :hao7:อย่าทำเสียเรื่องนะป๋า แอบเสียวเบาๆ เพราะหวานมาหลายตอนแล้ว กลัวได้เวลาต้มน้ำร้อนจัง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
แง ตอนนี้สั้นไปหน่อย แต่เร้าร้อน อิอิ ชอบที่จอมทัพไว้เคราบางๆแบบนี้และโกน
ออกบ้างเมื่อถึงเวลา อู้หู เริ่มชอบจอมทัพแล้วละสิ 5555555555
-
ให้จอมทัพดูแลไปเลยมิถุนาาาา
แบบโอ้ยยยยยจูบกลับ = มีใจแล้วจอมทัพ ดีใจด้วยฮุเร่
-
กรื้ดดดดดดดดดด สั้นแต่แซ่บค่าาาาา
-
:haun4: :haun4:
:กอด1:
-
ห้ามยังไงจอมทัพก็ไม่ฟังหรอกหนูมิ โฮ๊ะๆ :haun5:
รอนะฮะ :')
-
:haun4: :katai5: :z1: :m25: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:haun4: :haun4: :haun4: :oo1: :oo1: :oo1: :jul1: :jul1:
[attachment deleted by admin]
-
เขินตาม!!!!!หนูมิ คุณจอมทัพหวานเกินนนนนหนูมิมีแอบจูบคางตอบด้วยยยน่ารักอ่ะ
-
เป็นคนอ่านนะ...แต่หอบตามมิถุนาคืออะไร?
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
สั่นแต่ได้ใจมากอ่ะ :hao6:
-
หน้ารักจริงๆหนูมิ :hao6: :hao5:
-
อ่านตอนแรกถึงตอนนี้ ละมันคิดว่าจอมทัพกับน้องมิ มีอยู่จริงง แอร้ยย
มโนขนาดว่าบ้านสวนที่แม่ฟ้าหลวงอยู่ที่ไหนนน จะเก็บกระเป๋าตามมไปปป คึ
พี่เขียนเก่งมากกกเลยจ้าาา ชอบๆๆๆ :-[ :sad4: :กอด1:
-
แหม ขนาดแม่อยู่ข้างห้องยังมิเว้น :hao7:
ช่างเป็นพระเอกในอุดมคติ หล่อ เถื่อน โหด รวย อึด
-
กรี๊ดดด มีการตอบสนองกลับด้วย
น้องมิของเราไม่ใช่เล่นๆเลยนะ
แค่นี้จอมทัพก็หลงแย่แล้วค่ะ
-
กรี๊ดดดด แบบนี้เค้าเรียกสมยอม
อ่านแล้วเขิน
-
:-[
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
-
นู๋มิ ลูก :o8:
-
:o8: :o8: :o8: น้องมิน่ารัก เขิน
-
:o8: :-[ :impress2:
-
หนูมิก็อ้อนเป็นนะจ๊ะ :o8: :mew1: :o8: :mew1:
-
กิสสส มิถุนาน่ารักมากกกก
-
หวานฉ่ำชุ่มชื่นหัวใจที่ซู้ดดดดด :-[
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ฟิน :-[
-
1+เลือด หมด กายเลย และ หวานซึ้งมาก :jul1:
-
:impress2:
-
ห๊า อย่าเพิ่งสิ ขอ น้องมิ อีกสัก สามตอนก่อน เจย์อย่าเพิ่งมา
-
อร๊ายยยยยย :haun4:
มิอ้อนจอมทัพด้วย น่ารักมาก
ปล. อยากโหวตบ้าง แต่ยังไม่มีสิทธิ์เพิ่งสมัครเข้าเล้ามาเมื่อต้นปี
เสียดายมากกกกกก
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย
มันหวานมว้ากกกกกกกกกกกกกกกก
:o8:
-
เป็นลม :m25:
-
มีพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อบๆเลยนะคู่นี้
-
ถึงตอนนี้จะสั้น แต่ได้ใจไปเต็มๆ :3123:
อยากไปอยู่ข้างๆ เตียงเลย :haun4:
-
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
เขินเว้ยยย
-
:m25: :-[
หวานๆๆมากตอนนี้
มาเรื่อยนะคะผู้แต่ง รอให้กำลังใจและอ่านเสมอค่ะ
ติดเรื่องนี้ชอบมากๆๆจ้า
ปล.ฝากผู้แต่งบอกน้องมิว่า "รู้ใจตัวเองเถอะนะคนอ่านใจจิขาดแย้ว"
:katai2-1: :ling3:
-
สวัสดีค่ะ
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เพราะเห็นกระแสแรงมากในการโหวตนิยายของเล้า
พอมาอ่านก็เข้าใจเลยค่ะ ทำไมกระแสนิยายแรง
แต่กระแสคุณพี่จอมทัพแรงกว่า ฮ่าๆ
นี่พออ่านเสร็จ เราก็ไม่โหวตนิยายกับคุณจอมทัพเพิ่มรัวๆเลยค่ะ
ของเค้าดีจริงๆ เนาะน้องมิ ฮ่าๆ
:hao7:
รออ่านนะก๊าบบ เห็นว่างานหนัก สู้นะค๊าบบ
-
ว้ายยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อ่าครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
เพราะชอบเรื่องนี้มากๆ
-
กรีดร้องกับตอนนี้ มันใช่เลยยยย ละมุนเว่อออ
-
มันสั้นไปนะ
คือแบบค้างอ่าา
-
น้องมิและคุณจอมทัพน่ารักเกินไปแล้ววววว
-
อ๊าย~'!!เขิน :-[
-
ตอนนี้คือหวานกันใช่ม้ายยยยย อิอิ
-
:m25: :m25: :m25: :m25:เลือดจะหมดตัวแล้ว :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ตอนนี้มาเพื่อหวานแบบเลือดพุ่ง น้องมิอ้อนตอนจบฟินมาก :hao6:
-
อ๊าก ฟินเกินไปแล้ว
เขิน บรรยายได้เห็นภาพมาก :jul1:
มิเปิดใจแล้ว เมื่อไหร่จอมทัพจะเปิดปากบอกมิซะที
:mew2:
-
เลือดพุ่ง :pighaun:
น้องมิน่ารักมาก น่ารักขึ้นทุกๆตอน ส่วนนายจอมทัพ ยังไม่คอยชอบขี้หน้า แต่จะพยายามชอบให้มากขึ้นนะถ้าไม่ทำร้ายน้องมิอีก
-
อ่านจบเขินจนตัวบิดเลยค่ะ 55555555555
หวานมากก ชอบมากกกกก ยิ่งอ่านยิ่งชอบบ โอยย ทุกอย่างกำลังดีขึ้นเรื่อยๆเลย กรี๊ดดดดดดด
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค๊าา รอติดตามตอนต่อไปค่าาาา
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ก็นะมาขนาดนี้แล้วก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง มิถุนาไม่ใช่ต้นไม้นี่เนอะ แอบเขิน~
-
ตอนนี้หวานๆดีจัง แต่ไม่ต้องกลัวมดกัดนะ มดมันโดนเลือดท่วมไปหมด
ชอบบทหลังๆที่เหมือนมิจะเริ่มเปิดใจบ้างแล้ว ทำให้อ่านแล้วไม่อึดอัดไปหมดเหมือนตอนแรกๆ
-
ตอนนี้อารมณ์แบบนี้เลย :-[ :jul1:
-
มันฟินตอนจูบเอิ่ม สิ่งที่ทำให้รู้ว่าเค้ายอมคนๆนี่งะ เขิล><
แบบคิดถึงอารมณ์นั้น มันสุขจิงๆนะ แต่ถ้าเรื่องจืงมันอยู่กันในโลกเดียวกันตลอดไปคงดี ไม่ใช่เหลือแค่ความทรงจำ
-
:m25: :m25: เอาอีกๆๆ
-
:o8: :-[ :impress2: :mew1: :mew2: :mew3: :mew4:
-
น่ารักมากกกก :-[
-
ชอบๆๆๆๆ
ฟินมากๆ
อ๊ากกกกกกกกกกกกก :hao6: :hao6: :hao6:
-
สั้นแต่ได้ใจมาก :hao6:
:call:
-
ตอนนี้มาแบบสั้นๆแต่ได้ใจมาก จัดเต็มจริงๆ
อยากรู้ว่าทิศทางของสองคนนี้จะไปทางไหน อยากรู้จริงๆ
-
:katai3:
ปริ่ม
-
ส่งกำลังใจมาให้ค่ะ อยากจะโหวตให้ใจจะขาด แต่เราเพิ่งเป็นสมาชิกเล้าได้ไม่นาน
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
มิถุนา น่ารักมั๊กมากกกกกกก
จอมทัพ ก้อ ครั้งเดียวไม่พอ ไม่เคยพอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
โดนใจจริงๆๆๆ ชอบอ่ะ น่ารักทั้งคู่
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านได้ทุกแนว ขออย่างเดียวอย่าดาม่าก็พอ
-
:oo1:
-
อ๊ากกก!!! เขินเบยย!!!~
-
:pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
ตามอ่านทันแล้ววว เย้ ! 555
เห้นคนโหวตเยอะมากกกกเลยเข้ามาอ่านค่ะ
ชอบมากกกกก ชอบจริงๆ
♥
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะะะะ ♥
ชอบมากๆเลย จะติดตามๆ กิกิ
จะเข้ามาดูทุกวันเลยยยย
-
โฮ เพิ่งเข้ามาอ่านนนนน พลาดได้ไงงงง
ส่วนตัวชอบอังเดรอยู่แล้ว (ถึงคาแรคเตอร์ประกอบจะเป็นจิโฮก็เถอะ)
ชอบแนวนี้มากกกก บีบคั้นหัวใจละเกินนน ปากหนักทั้งคู่จริงๆ
อยากให้เข้าใจหัวใจตัวเองทั้งคู่ซะที จะได้ไม่ต้องเศร้าาา
-
:haun4: :jul1: :z1: มิเริ่มยอมรับ้วใช่มั้ย
-
มิน่ารักอ่ะ ไม่แปลกหรอกที่จอมทัพจะหลงรัก
555555555555
-
เล่นฉากฟินขนาดนี้ เลือดกำเดาแทบพุ่งเลยนะ............
ถึงจะสั้นนิดหน่อยแล้ว คุณภาพของตอนคับแก้วมาก
-
ตอนที่ 14 : เดินหน้า (50%)
อากาศเย็นเล็กน้อยสำหรับเช้านี้ และมีหมอกลงจางๆ เป็นเพราะฝนตก แดดเลยไม่สาดส่องเหมือนทุกๆวัน มิถุนาสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนเกือบๆแปดโมง เขาเหลือบมองนาฬิกาปลุกก่อนนึกโมโหที่ใครอีกคนกดปิดมันไปก่อนหน้านี้แล้ว
จอมทัพคงอยากให้เขาพักผ่อนให้เต็มที่ หลังจากเมื่อคืนเล่นงานเขาเสียอ่วม มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ไม่ปรารภอะไรออกไปเพราะคิดว่ามันคงไม่ได้รับความสนใจอยู่แล้ว มันคงไม่เป็นอะไรหรอกนี่นานๆทีเขาจะตื่นสายบาง อย่างเช่นวันนี้เป็นต้น ร่างผอมโปร่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ฉวยเอาเสื้อคลุมอาบน้ำที่ปลายเตียงขึ้นมาสวม มิถุนาปวดหัวนิดหน่อย แต่ไม่มากนัก จริงๆแล้วไม่ใช่เพราะนอนไม่พอที่ทำให้เขาปวดหัว แต่เป็นเพราะเรื่องบ้าบอที่ทยอยดาหน้าเข้ามาในชีวิตเขาต่างหาก บางครั้งมิถุนาก็นึกอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ
ยิ่ง ณ เวลานี้ เขายิ่งสับสน ดูเหมือนยิ่งคิดเท่าไหร่ ทางออกก็คือจุดเดิมเสมอ มิถุนาไม่อยากยอมรับ ใจของเขามันโอนอ่อนและยอมรับจอมทัพเขามาทีละนิด จอมทัพไม่หวาน แต่คนๆนั้นก็รู้จักเอาอกเอาใจและคอยดูแล
มิถุนาไม่เคยบอกใครหรอกว่าเขาชอบคนที่ดูแลเขาได้ เพราะเขาดูแลตัวเองมาทั้งชีวิตแล้ว การที่จอมทัพทำอะไรแบบนั้น ยิ่งทำให้เขาหมดหนทางในการโต้แย้งมากขึ้นเรื่อยๆ
นายแบบหนุ่มพรูลมหายใจออกมา เขาเดินไปหยิบชุดลำลองจากตู้เสื้อผ้ามาผลัดเปลี่ยน หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อย มิถุนาก็เดินออกมาจากห้องนอน เสียงพูดคุยและหัวเราะเบาๆจากตรงระเบียงทำให้เขาต้องย่องเข้าไปดู
เจ้าขิงนอนอิงแอบอยู่ข้างๆเก้าอี้ที่มาเฟียหนุ่มนั่งอยู่ ตรงข้ามกันคือคุณน้ำทิพย์ เพราะเสียงฝีเท้า ทำให้มาเฟียหนุ่มชะงักพร้อมกับเหลือบตามามอง คุณน้ำทิพย์เองก็เช่นกัน หล่อนยิ้มให้กับลูกชายคนเดียว ก่อนรับร่างผอมบางของมิถุนาที่โผเข้ากอด
“อะไรกันหืม? อ้อนแม่แต่เช้าเชียวลูก"
“เปล่าครับ" มิถุนาพึมพำ "แค่...รู้สึกอยากอยู่ที่นี่นานๆ"
คุณน้ำทิพย์หัวเราะ "โถ...คิดถึงก็กลับมาเยี่ยมแม่บ่อยๆสิจ๊ะ อย่างอแงสิคนเก่ง" เธอว่ายิ้มๆ "ว่าแต่จะอยู่กันอีกกี่วันจ๊ะ"
มิถุนาเหลือบมองหน้าจอมทัพ มาเฟียหนุ่มยกกาแฟขึ้นจิบก่อนตอบ
“ผมแล้วแต่มิถุนาครับ" เขาว่า นายแบบหนุ่มมองหน้าคนพูดนิดหน่อยก่อนแอบเบ้หน้า
“ว่าไงลูก?”
“มิชักไม่อยากกลับกรุงเทพฯแล้วครับ" มิถุนาพึมพำเบาๆ ก่อนทรุดกายลงนั่งกับพื้นไม้ข้างเก้าอี้ของมารดา ปล่อยให้ขิงที่ลืมตาตื่นขึ้นมา กระโจนเข้าฟัด
“อ้าวทำไมล่ะลูก" คุณน้ำทิพย์เอื้อมมือลูบศีรษะกลมเบาๆ เธอยิ้มให้กับจอมทัพบางๆ
“มิเหนื่อย...”
“จ้า แม่รู้ แต่คนเราก็มีหน้าที่ของตัวเองนะลูก" ผู้เป็นมารดาว่า "ไว้คิดถึง ก็ให้พี่เขาพากลับมาเยี่ยม ว่างๆมาอยู่สักเดือนให้หายคิดถึงไปเลย"
มิถุนาพรูลมหายใจออกมาเบาๆ เขาไม่ตอบ จริงๆแล้วสิ่งที่พูดกับสิ่งที่อยู่ในใจมันค่อนข้างขัดกัน ตอนนี้คือเขาสับสน สมองมีแต่เรื่องไร้สาระไม่น่าคิด เขารู้ตัวดี...ตอนนี้มิถุนาคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับเมื่อก่อนอีกแล้ว มิถุนาโตขึ้น อย่างน้อยก็พอที่จะต่อปากต่อคำกับมาเฟียหนุ่มได้ และทำให้อีกฝ่ายยอมเขา...
ทั้งๆที่จริงๆแล้วมันควรทำให้มิถุนามีความสุข แต่ไม่...
“วันนี้จะไปไหนกันจ๊ะ" คุณน้ำทิพย์เอ่ยถาม
“ไม่รู้สิฮะ"
“เห็นยายจะไปตลาดสด มิไปเป็นเพื่อนยายหน่อยไปลูก แล้วสักบ่ายๆค่อยพาพี่เขาไปดอยตุงหรือไม่ก็ดอยแม่สะลอง"
“ครับ" มิถุนารับคำ ทั้งๆที่จริงๆแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไรดีเหมือนกัน
มาเฟียหนุ่มเห็นท่าทางคนตัวบางแล้วก็เอ่ยขึ้น
“จริงๆพักผ่อนอยู่บ้านก็ได้นะ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย?” จอมทัพเอ่ยถาม เขาเลื่อนกายลงนั่งขัดสมาธิตรงหน้ามิถุนาก่อนยกมืออังหน้าผากมน
“ปละ...เปล่า"
“ตัวเย็นๆ"
“เพราะฝนตก...ต่างหาก"
จอมทัพยิ้ม เขาพยักหน้าเบาๆด้วยความเอ็นดู มิถุนาเสตาหลบ ก่อนเอื้อมมือแตะมือเขา จอมทัพชะงักเล็กน้อยเมื่อนิ้วเล็กสอดเข้ามาเกาะเกี่ยวกับมือของเขา มาเฟียหนุ่มมองมิถุนาอย่างไม่เข้าใจ มือที่สอดประสานกันวางอยู่บนขนนิ่มของเจ้าขิง มิถุนาจ้องใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าเล็กน้อย
“เป็นอะไร" จอมทัพเอ่ยถาม
“เปล่าครับ" เขาตอบ แล้วชักมือออก มันเป็นช่วงจังหวะที่ทำให้หัวใจเต้นแรง แต่ก็ยังตัดสินใจอะไรมากไม่ได้อยู่ดี จอมทัพมองท่าทางนั้นก่อนเอื้อมมือสอดประสานกับมิถุนาด้วยตนเอง เจ้าขิงนอนอยู่บนตักมิถุนานิ่ง
คำถามที่ว่าให้ไปอยู่ด้วยกัน ก็ยังไม่มีคำตอบ มิถุนาไม่รู้จะเชื่อใจได้มากเท่าไหร่ ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ดี เขาไม่มั่นใจเลยสักนิดเดียว จอมทัพแปรปรวนยิ่งกว่าลมฟ้าอากาส ถ้าเขาวางใจไปกับมาเฟียหนุ่มในวันนี้ มันจะยั่งยืนตลอดไปหรือไม่...เขาเคยร้าย เคยทำเอามิถุนาเจียนตาย แต่จู่ๆจะขอให้ไปอยู่ด้วยกัน จะขอให้ยกโทษให้ มันไม่ง่ายนัก แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ต่อต้าน ไม่ดื้อดึง แม้ว่าสิ่งต่างๆจะดูเป็นไปในทางที่ดีกว่าที่คิด แต่มิถุนาก็ไม่เคยนึกถึงการผูกใจไว้กับจอมทัพ ความกลัวมันมีมากกว่า และยังหวังว่าสักวันเขาจะกลับไปมีชีวิตของตนเอง แม้ว่ามันจะไม่ง่ายนัก เพราะตอนนี้เขาเริ่มแย่มากๆแล้ว...
คุณน้ำทิพย์มองการกระทำของคนทั้งคู่ยิ้มๆ ก่อนที่เธอจะผุดลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว ปล่อยให้คนทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน มิถุนานั่งนิ่งเนิ่นนาน กระทั่งจอมทัพปล่อยมือออก
“ไปทานข้าวเช้ากัน"
“อืม"
พวกเขาเดินตามเข้าไปในครัว คุณตายิ้มทัก พร้อมๆกับที่คุณน้ำทิพย์กับคุณยายที่ยกจานอาหารน่าทานมา มิถุนารู้สึกผิดพอสมควรที่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาช่วยคุณยายทำอาหารเช้า ผู้สูงวัยกว่าเห็นหลานชายมีสีหน้าเช่นนั้นก็ลอบยิ้ม
“ไว้พรุ่งนี้ยายจะทำของใส่บาตร มิตื่นมาช่วยยายแล้วกันนะลูก"
“ได้ครับ"
“ทานข้าวเถอะจ้ะ เดี๋ยวจะเย็นหมด"
มิถุนาตักข้าวให้ทุกคน ก่อนทรุดตัวลงนั่งข้างๆจอมทัพ มือเล็กช่วยตักของอร่อยให้มาเฟียหนุ่มเป็นพักๆ วันนี้มีมัสมั่นไก่จริงๆตามที่มิถุนาเดาเอาไว้ คุณยายทอดแผ่นโรตีเป็นเครื่องเคียง จอมทัพเองก็ดูถูกใจมันไม่น้อย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่ห้องนั่งเล่น จอมทัพจำได้ว่ามันคือของเขา มาเฟียหนุ่มขอตัวลุกไปคุยธุระ คุณยายพยักหน้าให้อย่างใจดี
“เขาน่ารักดีนะลูก" คุณยายเปรย "เหมือนคุณตาสมัยหนุ่มๆเลย" ยายแซว
“ครับ?”
“อะไรเล่ายาย...สมัยหนุ่มๆตาหล่อกว่านี้อีก" คุณตาไม่ถล่มตัวเองเลยสักนิด คุณยายมองค้อน
“เหรอจ๊ะ พ่อคุณ...” หญิงชราหัวเราะเบาๆ "ที่ว่าเหมือนน่ะ ใจดี ใจเย็นเหมือนกันต่างหาก"
มิถุนาชะงัก จอมทัพน่ะเหรอเย็น ร้อนเป็นไฟเลยสิไม่ว่า คุณตาของเขาต่างหาก ใจเย็นที่สุด
“เหรอครับ" มิถุนาเบ้ปาก "ใจดีตรงไหน?”
“เขาอาจจะร้อนใส่คนอื่นนะลูก แต่กับหนู เขาเย็นเหมือนน้ำเลยล่ะจ้ะ" คุณยายว่ายิ้มๆ
“ยายไปรู้เขาได้ยังไงเล่า?” คุณตาดูไม่พอใจนักเมื่อคู่ชีวิตเอ่ยชมหนุ่มอื่นไม่หยุดปาก
“ถ้าไม่รัก เขาไม่ยอมหลานเราขนาดนี้หรอกย่ะ"
“เอ้า!”
“สมัยก่อนเธอก็เป็นแบบนี้" คุณยายค่อนขอด ส่วนคุณตาก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
มิถุนาไม่รู้จะยิ้มหรือจะทำหน้าเจื่อนต่อไปดี พอดีกับที่จอมทัพเดินกลับเข้ามา เขาโน้มตัวลงหามิถุนาก่อนยื่นโทรศัพท์ในมือให้พร้อมบอก
“มีคนอยากคุยด้วยน่ะ"
“กับผม?” มิถุนาชี้หน้าตัวเอง จอมทัพพยักหน้าเบาๆ
“อืม"
มือเล็กรับโทรศัพท์มาก่อนขมวดคิ้วมุ่น เขายกขึ้นแนบหู ก่อนที่ปลายสายจะส่งเสียมมาตามสาย นั่นทำเอามิถุนาหลุดยิ้มออกมา
(สวัสดีครับคุณมิ)
“วิคเตอร์!”
เสียงหวานร้องเรียกชื่อของคนสนิทออกมาพร้อมรอยยิ้ม เขาหันไปมองหน้าจอมทัพ อีกฝ่ายก็พยักหน้าให้เบาๆ
(ครับ ผมเอง)
“นี่หายดีแล้วเหรอครับ?” มิถุนาเอ่ยถาม
(โอเคขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณมาก) เขาเอ่ยยิ้มๆ (คุณล่ะครับ?)
“ผมสบายดี เจ้านายคุณก็สบายดี แผลดีขึ้นมากแล้ว"
(ขอบคุณนะครับที่ช่วยดูแลเจ้านายผม) วิคเตอร์เอ่ย (ผมจะรีบไปรับพวกคุณนะครับ)
มิถุนาชั่งใจอีกนิด "จริงๆแล้วผมกับคุณจอมทัพวางแผนว่าจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย"
(ครับ?)
“มีเรื่องให้คิดเยอะหน่อย"
(อ่า ครับ)
“ไว้เจอกันครับ วิคเตอร์"
(ตามสบายเลยครับ พวกผมอยากจะไปขนข้าวของคุณเข้าเซฟเฮ้าส์จะแย่แล้ว)
มิถุนาหลุดยิ้ม เขาหัวเราะเบาๆ "เกรงว่าจะไม่เป็นแบบนั้นน่ะสิครับ"
(โอ ผมหวังไว้น่ะครับ) วิคเตอร์ว่า (ไม่รบกวนเวลาแล้วครับ พักผ่อนเยอะๆนะครับ)
“คุณด้วย"
มิถุนาวางสายก่อนยื่นโทรศัพท์คืนให้กับมาเฟียหนุ่ม เขาไม่ว่าอะไร มิถุนาปล่อยให้ชายหนุ่มกินข้าว ขณะที่ตัวเองก็ค่อยๆเลาะเนื้อปลาทับทิมให้กับคนข้างตัว
“ผมว่าจะไปภูกระดึง" มิถุนาโพร่งขึ้นมา
“หืม?” เป็นคุณน้ำทิพย์ที่เลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ "ไปเที่ยวน่ะเหรอจ๊ะ?”
“ครับ แล้วค่อยตีรถกลับกรุงเทพฯ" เขาเหลือบมองปฏิกิริยาคนข้างตัว จอมทัพยังคงให้ความสนใจอาหารในจานมากกว่าเขา
“อืม ตอนนี้อุทยานก็ยังเปิดอยู่" นี่เพิ่งจะเดือนห้า อุทยานปิดเดือนหกเป็นต้นไป และเปิดใหม่ตอนเดือนสิบ "แต่ฝนตกบ่อย จะเที่ยวสนุกเหรอจ๊ะ"
“ไม่รู้สิครับ"
“ไปสิ" จู่ๆคนที่เงียบมาตลอดก็โพล่งขึ้น "ไปด้วยกัน"
คุณน้ำทิพย์ระบายยิ้มออกมาบางๆ "งั้นก็ไปกับพี่เขาเถอะจ้ะ นานๆจะได้พักที"
“แล้วงานคุณล่ะ?” มิถุนาขมวดคิ้วมุ่น "ไม่ต้องกลับไปเจรจาเรื่องที่ดินอะไรนั่นแล้วหรือไง?”
“ไม่เอาแล้ว"
“ครับ?” มิถุนาเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อหู
“ไม่เอาแล้ว ไปเที่ยวกันดีกว่า" จอมทัพว่าเรียบๆ
“ว่าไงนะครับ?”
“ฉันไม่เอาที่ตรงนั้นแล้ว ถ้านายไม่อยากให้ทำ ฉันก็จะไม่ทำ ธุรกิจฉันมีเยอะพอแล้ว ดูแลไม่ทั่วแล้วด้วยซ้ำ อีกอย่าง...” จอมทัพรวบช้อนส้อม "ที่ตรงนั้นมันเป็นความทรงจำที่ไม่ดีของนาย"
มิถุนาไม่โต้ตอบ แต่ใจเขากลับอุ่นวาบขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“แต่ถ้าคุณต้องการที่ตรงนั้น...”
“ไม่เอาแล้วไง ฉันเลือกไม่ผิดเสมอนั่นแหละ เชื่อสิ" จอมทัพกดยิ้มบางๆที่มุมปาก ส่วนมิถุนาก็ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเข้าใจว่าตัวเลือกของจอมทัพมีอยู่สองอย่างคือ งาน กับ เขา และตอนนี้ ที่จอมทัพเลือก คือเขา...
“ไปเที่ยวกันดีกว่า นายมีเรื่องให้ต้องตัดสินใจ ส่วนเราก็มีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ"
มิถุนาอมยิ้ม แบบหาสาเหตุไม่ได้ เขาตกลงจะไปภูกระดึงกันวันพรุ่งนี้ พักสักคืนสองคืน แล้วค่อยกลับไป มิถุนามั่นใจว่าเมื่อถึงวันนั้นแล้ว...เขาจะสามารถตัดสินใจและหาคำตอบให้กับตัวเองได้...
tbc.
เขียนไม่ได้เลยค่ะ มาได้เท่านี้จริงๆ ทั้งผลัก ฉุด ลาก ก็ได้แค่นี้ :ling2:
ช่วงนี้มีอะไรในใจมากไปหน่อยค่ะ ก็เลยจะมาขอยื่นใบลาเอาไว้จนกว่าจะสามารถเขียนงานได้
ไม่เกิน1อาทิตย์ค่ะ ของดลงไว้ก่อนนะคะ ขอเวลาเราหน่อยนะ ถ้าเรามีกำลังใจมากๆแล้ว เราอาจจะเขียนได้ภายในสองสามวันนี้
ตอนนี้คนแต่งsufferไม่แพ้มิถุนาเลย อะไรรุมเร้าเยอะแยะไปหมด รู้สึกอยากเก็บตัวเงียบๆ
แต่ชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไป5555
ขอไว้ครึ่งหนึ่งก่อน อย่าเพิ่งบ่นเลยนะคะว่ามันสั้น เดี๋ยวมารีบต่อให้จ้ะ พล็อตมีหมดแล้ว เหลือแค่พิมพ์ออกมาเป็นประโยคนี่แหละ ทำยากจริงๆ
ปล. การประกาศรางวัลไม่เคยลืม ตอนหน้าละกันนะคะ เริ่มทยอยอ่านอย่างจริงจังแล้ว อ่านไปก็ปลื้มไป ฮี่ๆ ขอบคุณนะคะที่ร่วมแชร์ความรู้สึกกับนิยายเรื่องนี้จ้า
ปล2. เราพล็อตนิยายอีกเรื่องไว้คร่าวๆ แต่จะไม่แต่งจนกว่าเรื่องนี้จะไปได้ถึง80% มาบอกไว้เพราะอยากให้รู้กัน555 แนวงานจะเปลี่ยนไปเยอะมาก บอกไว้แค่ว่าไม่น้ำเน่าเหมือนเรื่องนี้ อิอิ
ปล3. ว่าจะบอกหลายครั้ง ลืม...ตอนก่อนๆที่มีเรื่องประคบร้อนประคบเย็น เราจำสับกันเองค่ะ ว่าจะบอกตั้งนานแล้วลืม แต่ยังไม่แก้นะ มันแก้เยอะ เดี๋ยวว่างๆจะแก้ต้นฉบับไปด้วยจ้ะ คือปกติถ้าขาเราเคล็ดเราก็ประคบเย็นนี่แหละ แต่อันนี้เผลสดเราจำได้ว่าพยาบาลเคยประคบร้อนให้เรา แต่มันน่าเป็นเพราะอะไรสักอย่าง จำไม่ได้แล้ว เลยจำสลับๆกัน ขอโทษและขอบคุณที่ช่วยกันแย้งเข้ามานะจ๊ะทุกคนเลย
สุดท้ายแล้ว ใครคิดถึงเจย์กับพี่วิคยกมือขึ้น ฝากอะไรไปบอกมือซ้ายมือขวาได้ตามสบายเลยจ้ะ
แต่ห้ามจิ้น วิค x มิถุนา ก็พอ 55555555555555
-
รีบมาก่อนนนนน....
.....ไปอ่านก่อนล่ะ 555+ :katai5:
-
คิดถึงที่สุดคือ จอมทัพxมิถุนานี่แหละกริ้ดดดดดด ชอบคู่หลักที่สุดค่ะพูดเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านมรสุมเรื่องเลวร้ายไปให้ได้ ท้องฟ้าแจ่มใสรอเราอยู่ข้างหน้าเนอะ ^_^
ปล.เรื่องใหม่มาก็ประกาศด้วยนะคะ อยากจะติดตามผลงานทุกๆเรื่องของนักเขียนเลย แต่งสนุกดีค่ะ อยากให้เรื่องอื่นๆพระเอกอบอุ่นแบบจอมทัพเนอะ (ถึงแม้ว่าจะเลวมากๆๆๆตอนแรกก็เถอะ เฮ้ออ)
-
(เหมือนจะ)เริ่มหวานขึ้นมานิดนึง :o8:
-
:กอด1: สู้ๆค่ะเป็นกำลังใจให้เสมอ
-
o13 so cuteeee
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลยยย สนุกมากค่ะ เขียนได้ลื่นไหล แต่ก็มีช่วงแรกๆ ที่ยังมีติดขัดอยู่นิดหน่อย อย่างการใช้คำซ้ำบ่อยเกินไปแต่ก็ไม่เป็นปัญหาในการอ่านเลยค่ะ ถือว่าเล็กน้อยมากๆ ถ้าเทียบกับความสนุกของเนื้อเรื่อง ฮาาาา
อ้อ! ส่วนอิมเมจของน้องมิ คนเขียนให้เป็นปาร์คจีโฮใช่ไหมคะ แต่เรากลับจินตนาการเป็นคนนี้มากกว่า เร็น วงนิวอิสท์ค่า นางสวยจริงอะไรจริง เราว่าจีโฮยังดูไม่ค่อยบอบบางเท่าไหร่ แถมคนนี้ไว้ผมประบ่าเหมือนกันด้วย >< แต่อาจจะต่างตรงสีผมนิดหน่อยนะ 55555
(http://image.dek-d.com/26/3255239/112692942)
(http://f.ptcdn.info/024/007/000/1373292049-pantiptalk-o.jpg)
รูปที่สองน่ารักมากเลย ><
รอตอนต่อไปเน้ออออ :katai2-1:
-
เอาใจช่วยคนแต่งให้มีกำลังใจ สู้ๆ ค่ะ :กอด1:
-
สู้ๆนะคะ บรรยากาศกำลังเปลี่ยนไป จอมทัพหวานขึ้น มิถุนาน่ารัก ครอบครัวแสนดี :L2: :L2:
-
ให้พักร้อนนะคะ อย่าเพิ่งลาออกนะคะ เดึ๋ยวมีโบนัสให้นะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ลืมบอก เขียนถึงคุณตาคุณยายหนูมิได้เห็นภาพว่าอบอุ่น ใจดี น่ารักมาก :man1: :man1:
-
โอกาสมาแล้วนะป๋า ทำให้ดีที่สุด งัดเอาความจริงใจมาสู้ด่วนนนน
หวังวว่าการไปภูกระดึงคราวนี้จะเป็นข่าวดีนะ
:hao5: รอช่วยวิคเตอร์ขนของนะ
ปล.คนเขียนจ๋าดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ ถ้ามันเขียนไม่ออกจริงก็พักมันไว้ก่อนก็ได้ค่ะ อย่าไปกดดันมันเนอะ ยังไงก็รออ่านติดตามเป็นกำลังใจให้กันอยู่แล้ว :mew1:
-
จอมทัพบทจะหวานก็น่ารักซะ มิถุนาใจอ่อนแล้วว
ไปเที่ยวสองคนบรรยากาศดีๆ จะเกิดอะไรขึ้นน๊าาา :-[
-
เอาแล้วๆ เริ่มมีการบอกความในใจกันแล้วสิ
คนแต่งสู้ๆนะคะ เค้ารออยู่นะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ ><
-
:o8:คุณจอมทัพน่ารักกกกกกขึ้นเยอะเลยน้องมิยอมรับคุณจอมทัพเลย เขายอมน้องมิแล้วละ เหมือนลูกไก่ในกำมือ 555 (คนสวยสู้ๆนะ รอเสมอ)
-
สู้ๆๆๆๆนะค่ะคนเขียน
มิจอมทัพเริ่มหวาน?กันแล้ว
-
นี่ป๋าต้องขับรถจนปวดตูดเลยมั้ยกว่าจะถึงภูกระดึง
บ้านมิกับเลยมันไกลกันนะ :hao4:
หรือน้องมิอยากนั่งคิดทบทวนอะไรนานๆ :hao3:
//ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องคิดมากกับเรื่องนี้ 555
-
จอมทัพสู้ๆ เอาชนะใจมิให้ได้นะ :mew3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนผ่านพ้นทุกปัญหาไปให้ได้นะคะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ไปเที่ยวคราวนี้เคลียร์หัวใจตัวเองดีๆนะหนูมิ
คนเขียนชอบทำเราจิ้นวิคมิเบาๆนะเนี่ย555
แต่ไม่เป็นไรสองหนุ่มซ้ายขวาเค้าคู่กันอยู่แล้วเนอะอิอิ
ช่วงไหนว่างๆเอาเจย์มาลงให้หายคิดถึงก็ได้นะะ
-
แล่วววววววววววววววววว :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: เขินนนนนนนน หนูมิยอมไปอยู่กับพี่เขาเถอะลูก ยอมขนาดนี้แล้ว เอิ๊กกกกก
-
ไปสวีทวิ๊ดวิ๊วที่ภูกระดึงนะฮะ อิอิ
-
ให้เวลามิในคิดและตัดสินใจ
จอมทัพรอหน่อย ระหว่างรอก็
เก็บคะแนนไปเรื่อยๆ นะ
มิใจอ่อนเยอะแล้ว
ปล. คนแต่งสู้ สู้ ขอผ่านไปได้ด้วยดี
-
:heaven
-
ว้ากกกกกกกกกกก จะรอตอนต่อไปค่ะ :hao6: หนูมิรีบๆใจอ่อนซะที
จอมทัพคงอยากย้ายของเข้าเซฟเฮาส์จะแย่แล้ว
หวานขึ้นเรื่อยๆเลยอ่ะ น่ารัก ถึงแม้หนูมิยังกลัวที่จะผูกใจ
แต่คนอ่านเชื่อว่าการไปภูกระดึงครั้งเน้!!!! ต้องมีความหมาย
คิดถึงวิคกับเจย์ตลอด แต่ขออ่านหนูมิกับป๋าจอมก่อน คึคึ :hao3:
-
หวังว่ามิคงตัดสินใจได้ในเร็วๆนี้นะ :mew2:
รอนะฮะ :')
-
โห จากเหนือมาอิสานตอนบน ไม่ใช่ใกล้ๆนะนั่น จอมทัพพักเยอะๆละกันจะได้มีแรงขับรถ เรื่องนี้เราชอบทุกตอนเลย และชอบทั้ง2คู่ น่ารักมากเลย คนเขียนพักผ่อนเยอะๆนะคะ รอได้ค่ะ อยากจะโหวตให้ใจจะขาดแต่เราไม่มีสิทธิ์ เพิ่งรู้จักเล้าได้ไม่นาน
-
ภูกระดึงอยากไปอ่ะ
-
ภูกระดึงนี่คนละจังหวัดเลยนะ ป๊าด ไปเที่ยวไกลแท้
-
น่ารักมาก จอมทัพใจดีเว่อๆกับมิแล้วนะ อิอิ
-
มิรีบตัดสินใจนะ จอมทัพยอมขนาดนี้แล้ว อ่านตอนนี้แล้วเขินจัง คนแต่งสู้ๆ ค่ะ ^___^
-
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
สู้นะค่ะ คนแต่ง
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
ตอนนี้จอมทัพเหมือนลูกไก่ในกำมือมิเลย
-
น่ารักมากเลยนะสำหรับตอนนี้ บรรยากาศเบา ๆ อ่านไป ยิ้มไปด้วย จะเวอร์ไปหรือป่าวเนี่ย (อิอิ)
สำหรับคู่ของมือขวา และ ซ้ายของจอมทัพ คู่ของเจ้านาย เค้าเริ่มเดินไปไกลแล้วนะ ลุ้นด้วยอีกหนึ่งคู่นะ
ปล. เรื่องวุ่น ๆ วิ่งเข้ามาในชีวิตขนาดนี้ หยุดพักหน่อยก็ดีเป็นกำลังใจให้นะ
หรือจะไปภูกระดึง เหมือนคุณมิ ก็ได้นะจะได้คิด หรือ ตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น
รักษาสุขภาพด้วยนะ งานยิ่งชุกแถมอากาศเปลี่ยนบ่อยด้วย
-
สู้ค่ะ
ขอบคุณมากๆที่เเต่งนิยายให้อ่าน
เป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องนะคะ
-
คุณมาเฟียหวานอีกแล้ว น้องมิก็น่ารักไม่เปลียน :o8: :o8: :o8: :o8:
-
โดนทำร้ายมาเยอะขนาดนี้ก็ต้องใช้เวลาตัดสินใจหน่อยแหละนะ
คุณจอมทัพก็ให้เวลามิหน่อยนะ
-
ขอให้มิถุนารู้ใจตัวเองไวๆนะจอมทัพก็ขอให้ชัดเจนกับมิมากขึ้นมิจะได้ตัดสินใจเร็วๆ//เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า รอได้เสมอค่ะกับเรื่องนี้ //ปล.รออ่านเรื่องใหม่อยู่นะคะ
-
เฮ้อ มิจ๋า ยอมไปอยู่กับจอมทัพเถอะนะ สงสารนายมาเฟีย
-
เริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นที่จอมทัพมีให้มิ๊เพิ่มขึ้นทุกวันเลยนะ :m1:
น่ารักอะ :m3: :m3: :m3:
-
จอมทัพน่ารักกกก หวานนนๆ :mew1:
-
ไปภูกระดึงด้วยกันหวังว่าอะไรที่อยู่ใจคงเคลียร์กันได้นะ คนเขียนก็สู้ๆนะคะ
-
YOU BE BACK.....รอนะเจ้าคะ พร้อมแล้วทุกอย่างจะไปได้สวย
เหมือนคนนี้ที่น่าจะเป็นหนูมิได้บ้าง.. ไม่ต้องอื่นไกลในประเทศเรา
นี่แหละนะ...หนูซินวง singular ได้มั๊ย?...ผมสวยยาวดำขลับ...
มือสวยแขนบางมาก.....จับแต่งหญิงก็ดูดี...เพราะหุ่นให้......
เราสนับสนุนคนไทยกันเองน๊า...555.....รอต่อไป... :mew1: :mew1:
-
โอ๊ะบังเอิญจังเลย
กำลัจะไปภูกระดึงในอีกสองสามวันนี้เหมือนกันเลยค่ะ
จะไปเก็บบรรยากาศมาจินตนาการความหวานของน้องมิกับคุณจอมทัพนะคะ
(ถ้าไม่เจอทากดูดเลือดทำลายความโรแมนติกเสียก่อน)
-
ค่อยๆ มาต่อก็ได้ค่ะ ช้าๆ แต่ได้คุณภาพดีกว่า :katai4:
-
คุณจอมทัพอ่อนโยนกับมิถุนามากขึ้นทุกทีๆแล้วนะ :กอด1:
-
เพราะที่ผ่านมา สิ่งที่มิถุนาเจอมาตลอดมันคือประสบการณ์ที่เลวร้าย
มันไม่ผิดหรอกที่จะทำให้มิถุนากลัว
หากจอมทัพจริงใจ จริงจัง และเลือกมิถุนามาเป็นคนข้างกายจริง ๆ
ให้เวลามิถุนาได้คิด ได้ตัดสินใจหน่อย
เพราะกว่าครึ่งของหัวใจมิถุนาตอนนี้ก็แทบจะไปอยู่ที่จอมทัพหมดแล้ว
หวังว่ากลับจากภูกระดึงคงมีข่าวดีนะ :mew3:
ปล. สำหรับเจย์กับพี่วิค ในความรู้สึกของเรา อยากให้ทั้งคู่แค่มีความรู้สึกที่ดีๆ ต่อกันในฐานะเพื่อนที่รู้ใจ
ไม่อยากให้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเหมือนคู่จอมทัพกับมิถุนา อ่ะ ไม่รู้นะแล้วแต่ใครจะคิดนะไม่ว่ากัน :katai2-1:
-
ตอนหน้าหวังว่าน้องมิจะตัดสินใจได้นะว่าจะไปอยู่กับเฮีย เลิกสับสนได้แล้วนะหนู เค้ารอดูความสวีทอยู่จ่ะ :z1:
-
เย้ๆ ความสัมพันธ์เริ่มคืบหน้าแล้วววว
ตื่นเต้นนน 5555
เอาหวานๆให้กระชุ่มกระชวยใจหน่อยนะคะ
กิกิ
:-[ :-[
-
ความสัมพันธ์กำลังไปได้สวยเลย
ชอบที่คุณยายพูดจังว่าจอมทัพใจเย็นกับมิคนเดียว
คุณตาคุณยายหยอกกันน่ารักจริงๆ :-[
วิคคุยกับมิแบบนั้นไม่ใช่ว่าเจย์หึงไปไกลแล้วเหรอ :katai1:
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ
สนุกมากกกกก >.<
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
:mew1:
-
รอได้เสมอจ้า
สติมาปัญญาเกิดนะจ๊ะ :กอด1:
-
อ่านทันแล้วเย่ๆ :-[ :-[
ชอบผู้ชายสไตล์คุณจอมทัพนะ ที่แบบร้ายๆหน่อยดูมีสีสันดี ๕๕๕+
ประมาณร้ายกับคนทั้งหมดแต่ดีกับเราคนเดียวเงี้ยะ ๕๕๕๕+
ตอนนี้มิเริ่มใจอ่อนแล้วด้วย อะไรๆก็เริ่มคืบหน้า
คิดว่าคุณมาเฟียรู้ใจตัวเองชััดเจนแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าน้องมิจะแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองไวๆ :o8:
ติดตามนะคะ สู้ๆค่ะ :mew1:
-
รู้สึกเหมือนจอมทัพมันอ้อนมิสุดๆ เขินแทนนน
ยายก็เชียร์จังเลย กิกิ
-
หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นน้ะ -,.-;;;; :ling2: :ling2: :ling2:
-
ตามอ่านทันจนได้ แต่ยังรู้สึกอึนๆอยู่นะ เอาใจช่วยทั้งสองฝ่ายให้รีบเปิดใจกันเร็วๆค่ะ :hao7:
ปล. อยากอ่านพาร์ทพิเศษของวิคกับเจย์อีกจังน้าา แอบเป็น fc อยู่เบาๆ :z2: :z2:
ขอฝากพิจารณาด้วยนะจ๊ะะะ :hao7:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊าแล้วจะรออออออออออออออออจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฟิินค่ะ
ตอนนีี้พระเอกเลือกนายเอกมากกว่างาน
จะรออ่านตอนหน้านะคะ :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13 o13 o13 o13
:heaven
-
คุณจอมทัพนับวันยิ่งน่ารักขึ้น :กอด1:
ถ้าจอมทัพน่ารักยิ่งๆขึ้นไปเดี๋ยวมิก็ใจอ่อนเอง สู้ๆนะคะ :mew1:
-
เหนื่อยนักก็พักก่อนแล้วค่อยมาต่อ.. :กอด1:
-
จะได้เป็นแฟนกันก็เพราะภูกระดึงอะเป่า
เค้าลุ้นอยู่ จอมทัพทำตัวดีๆนะ!
-
หวานไม่เกรงใจคุณแม่หนูมิเลย :hao7:
-
อร๊ากกกกก>< ห้ามรีบจบน้าTT
-
ติดตามเรื่องดัง เขียนดีมากเลย
-
ช่วงเวลาที่อยู่ที่ภูกระดึงคงสมมารถทำให้หนูมิตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างได้นะคะ
ยอมรับใจตัวเองเร็วๆนะ ชักสงสารจอมทัพ 555
อีกอย่างวิคเขารอขนของเข้าเซฟเฮ้าส์อยู่นะ อิอิ
-
+1 :mew1:น่ารักมาก
-
ชอบที่แม่ของมิเรียกจอมทัพว่าพี่ มันดูเหมือนจอมทัพเป็นผู้ใหญ่แล้วก้ปกป้องมิได้ไรงี้ อิอิ
-
หวานมากกกกก ยิ่งอ่านยิ่งหวาน
เราเมาความหวานแล้ว ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่ชอบมากกกกกก
คือแบบจอมทัพตามใจ เอาใจ ใส่ใจ มิตลอดเลย น่ารักอ่ะ
มิก้ออ่อนไหวกะจอมทัพไปเยอะแล้ว
ยอมใจอ่อนให้มือซ้ายมือขวาเค้าขนของเข้าเซฟเฮ้าส์ได้แล้วนะ >\\\\<
-
พึ่งตามมาอ่านค่ะ สนุกมากๆเลย หยุดอ่านไม่ได้เลยค่ะ
พี่นักเขียนเขียนเก่งมาก หลงน้องมิของคุณจอมทัพแบบถอนตัวไม่ขึ้นแหละ 555
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ๆค่ะ o22
-
ทำไมยิ่งอ่านมันยิ่งน่าร้ากกกกกก น่ารักมากๆ อ่านแล้วไม่อยากให้จบเลย
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังฝจให้นักเขียนมาอัพบ่อยๆจ้า :L2: :3123:
-
เข้ามาติดเรื่องนี้อีกคนครับ
-
เดี๋ยามาอ่านครับผม
-
:call:คิดถึงน้องมิมากกกกกก มาเถอะจ้า
-
ไม่ได้เข้ามานานมว้ากกกก
คุณจอมทัพน่ารักกับน้องมิขึ้นทุกวัน :o8: :-[
-
สู้ๆ ค่าเป็นกำลังใจให้
-
ตามทันถึงตอนล่าสุดแล้ว
ชอบคู่หลักมากๆ จอมทัพกับมิถุนา
แต่ก็แอบคิดถึง วิคเตอร์กับเจย์ด้วย :-[
มาเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค่ะ สู้ๆ :L2:
-
มาให้กำลังใจกันก่อนครับ
ชอบมากๆ ติดตามเสมอ
-
ตามอ่าน14ตอนรวด
ชอบอ่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ชอบมิถุนา ฮร้ายยยยยยย
-
คิดถึงเรื่องนี้มากเลย คนเขียนทำธุระ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :3123: :3123: :L1: :L1: :L1:
-
ฮัั่ลโหล่ววว อยากไปภูกระดึงแล้วคร่าาาาา
-
:sad4:หายไปหลายวันแล้วน้าาาา คิดถึงน้องมิจังเลย
-
ไหวแล้ว พรุ่งนี้เจอกันค่ะ :m15: :m15: :m15:
-
โอเคค่าาาา กอดดดดดดดดดดด ไฟท์ติ้งงนะค๊าา เอาใจช่วยอยู่ คิคิคิ
-
เฝ้ารอ :mew1: :katai4:
-
สู้ๆน้า~ คนอ่านเป็นกำลังใจให้ ♥♥♥
-
ว๊ายยย พี่คนเขียนมาแล้ว
จะรอนะคะ >< สู้ๆค่ะ หนูเป็นกำลังใจให้
-
:L2: :L2:
-
ทราบแล้วเปลี่ยน(เป็นวันพรุ่งนี้สักที อดใจรอแทบไม่ไหวแล้วค่า่าา อิอิ)
-
เคจ้า สู้ๆนะคนเขียน :กอด1:
-
:mc4: เย่ ดีใจคนเขียนดีขึ้นแล้ว หายไวๆนะจ้า
ปล.อย่าลืมโค้ดเนมน้าาา หนูรออยู่ 555 >< :katai1: :katai2-1:
-
รอจนใจจะขาดดิ้น
-
:) :) :)
-
เย้ๆๆๆเจ้มาแล้ว
-
เป็นกำลังใจค่ะ สู้ ๆ ^^
-
ถ้าไม่มีเพื่อนๆในเล้าแนะนำล่ะก้อ เราคงพลาดนิยายดีๆไปเรื่องนึงแน่เลยอ่ะ ตามอ่านทันแล้วสนุกมากๆ :กอด1: :กอด1:
ตอนแรกสงสารมิมากกก :o12: :o12:
เกลียดจอมทัพ :z6: :z6:
พอหลังๆหลงจอมทัพมากเลยอ่ะ :L1: :L1:
-
จะได้เจอหนูมิแล้ววววว หรือจะเป็นตอนของคู่รองหว่า
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
สู้ๆนะ
อยากไปภูกระดึง :hao6:
-
สู้ๆนะคร้าาาา วันไหนที่ท้อให้นึกถึงคอมเม้นต่างๆ กำลังใจจากนักอ่านทุกๆคน
หวังว่าคอมเม้นเหล่านี้จะช่วยให้นักเขียนมีกำลังใจขึ้นมาได้นะคะ :mc4: :L2: :กอด1:
-
รอค่ะ :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1:
:L1:
-
สู้ๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่าาา
-
หายแล้วหรือ แอบไปภูกระดึงกับน้องมิมาสิเนี่ย :pig4:
-
เข้ามาเป็นอีกหนึ่งกำลังใจนะคะคนเขียน :L2: :L2:
รอๆหนูมิกับคุณจอมทัพทุกวันเลยคะ :mew1: :mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อัพแต่ละครั้ง ยาวววววววววววววววได้ใจเลยครับ ^人^
-
รออ่านนะคะ คิดถึงหนูมิ :-)
-
รอรอรอรอ
-
สู้ๆๆ นะค่า :mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อยากอ่านนนนนน :katai5:
-
รอรอรอรอรอ จร้าาาาาาาา
:call: :call: :call: :call: :call:
-
สนุกมากกกครับเรื่องนี้ คนแต่งเก่งจุงงงง รักเลยยย บรรยายเนื้อหาได้ดี เห็นภาพ กระชับ อ่านเข้าใจง่ายมากครับ เข้าถึงตัวละครได้ตลอดเนื้อเรื่องเลย โอยยยยย สุดยอดดด!! :m3: :m3: :m3: มารออ่าน ขอติดตามด้วยคนนะคร้าบบบบ :mc1:
-
รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่ นัดกันไว้ทำไมไม่มา
ฮืออออออออออออออออออออออออออออ ยังรออ่านอยู่นะคะ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ยังไม่มาเหรอ :mew2:
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากค่ะ
คนแต่งเก่งมากเลยค่ะ
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆเลยค่ะ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตอนที่ 14 : เดินหน้า (100%)
จอมทัพตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่พร้อมกับมิถุนาที่ลืมตาตื่นในอ้อมกอดเขา ไม่มีคำทักทายตลอดจนคำว่าอรุณสวัสดิ์ แต่พวกเขาก็จูบกันเบาๆ พอให้ใบหน้าหวานของนายแบบคนเก่งขึ้นสีเรื่อๆ มิถุนาลุกขึ้น อาบน้ำ แต่งตัว และออกไปช่วยงานในครัว ส่วนมาเฟียหนุ่มคิดว่าหลังตักบาตรเสร็จ จะไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนคุณตาในเมือง เมื่อวานพวกเขาไม่ได้ไปไหน นอกจากออกไปซื้อเสื้อผ้าสำหรับขึ้นเขา นอกจากนั้นก็คือการนอนพักผ่อนอยู่บ้านเต็มวัน ช่วงบ่ายคล้อย คุณน้ำทิพย์ลงต้นไม้ชุดใหม่ จอมทัพจึงเป็นลูกมือให้กับหญิงสาวตลอดบ่ายทั้งที่ไหล่ยังไม่หายดีนัก
มิถุนาตากผ้าอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับจอมทัพที่ขับรถกลับเข้ามาพร้อมคุณตา เขาจอดรถเรียบร้อยพร้อมกับเดินมาหามิถุนา นายแบบหนุ่มไม่พูดอะไร ไล่เขาไปอาบน้ำทันที เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางอีกครั้ง
เมื่อมาเฟียหนุ่มเดินออกมา ก็พบว่ามิถุนาแพ็คข้าวของเรียบร้อยแล้ว เขาช่วยลูกชายเจ้าของบ้านหิ้วกระเป๋าใบเล็ก ก่อนเดินตามกันออกไป ระหว่างที่จอมทัพกำลังแพ็คสัมภาระลงในรถสปอร์ตคันหรู มิถุนาก็ร่ำลาครอบครัวด้วยแววตาหงอยเหงา เขามองคนตัวบาง ก่อนเดินไปสวัสดีผู้ใหญ่ทุกคนที่ยืนส่งพวกเขาอยู่
จอมทัพรับปากว่าจะพาคนงานยุ่งกลับมาเยี่ยมบ้านให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ มาเฟียหนุ่มไม่เข้าใจสายตากังขาของมิถุนามากนักแต่ก็ไม่ได้ปริปากอะไรออกไป คุณน้ำทิพย์คอนเฟิร์มเรื่องการเช่าเต้นท์อีกครั้ง จอมทัพพยักหน้ารับเบาๆ พวกเขาตั้งใจจะไปจองเต้นท์ของอุทยาน นี่ไม่ใช่หน้าท่องเที่ยว คนไม่เยอะมากอยู่แล้ว ไม่ต้องไปแย่งกันกิน แย่งกันเที่ยวกับใคร
คุณตา คุณยาย อวยพรให้พวกเขาอีกครั้ง ก่อนที่จอมทัพจะพามิถุนาไปขึ้นรถ พวกเขาขับรถออกมาในตอนเช้าตรู่ มิถุนานั่งนิ่งเงียบอยู่ที่เบาะด้านข้างคนขับ จอมทัพลดกระจกลงเพื่อจุดบุหรี่สูบ เขาต่อสายคุยกับมือขวาสองสามคำ ก่อนที่จะวางสายเมื่อเสร็จธุระ มิถุนาได้ยินเรื่องการเลื่อนการประชุม แม้ว่าจะทำทีเป็นไม่สนใจ แต่ก็อดเอ่ยปากถามออกไปไม่ได้
“ถ้าติดงาน จะกลับเลยก็ได้นะ"
จอมทัพมองคนขี้น้อยใจข้างตัว เขาเงียบไปสักพัก
“ผมไม่ได้อยากไปขนาดนั้น"
มาเฟียหนุ่มมองเสี้ยวหน้าคนปากไม่ตรงกับใจเล็กน้อยก่อนกดยิ้มบางๆ เขาเลื่อนกระจกปิด
“เจย์เปิดประชุมได้ ไม่ต้องมีฉันหรอก"
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้อยากไปขนาดนั้น"
“คนที่ไม่ได้อยากไป เขาคงไม่ถ่อจากเหนือสุดของภาคเหนือไปเหนือสุดของภาคอีสานหรอก" มิถุนาทำท่าจะอ้าปากเถียง
“หรือว่าจะแวะน่านดี ถ้าแค่อยากพักผ่อน" จอมทัพดักคอคนปากแข็งไว้เสียอยู่หมัด
“ทำอย่างกะเป็นคนไทย รู้แผนที่ดีไปหมด" มิถุนาเบ้หน้า จอมทัพไม่พูดอะไรต่อ
“ฉันให้นายเลือก ตัดสินใจทุกอย่างแล้ว...” มาเฟียหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุด
มิถุนาเบือนหน้าออกไปด้านนอกหน้าต่างเมื่อในสมองเริ่มตีรวนกันอย่างกับจะทรยศ เขาเม้มปากแน่น กระจกสะท้อนใบหน้าตัวเองเป็นพักๆเมื่อรถเริ่มแล่นผ่านไปตามแนวต้นสนใหญ่
“ผมมีสิทธิ์งั้นหรือ?”
“ทุกอย่าง" จอมทัพเอ่ยอย่างหนักแน่น
“ถ้างั้น...” เขาเงียบไปพักหนึ่ง "ถ้าผมจะขอกลับไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง กลับไปอยู่ที่คอนโดของผมเอง คุณจะยอมไหม?”
เงียบ...จริงๆแล้วมิถุนาก็ไม่ได้เตรียมใจฟังคำตอบนัก แต่ที่ถามไปก็ราวกับประชดประชัน
มาเฟียหนุ่มเหลือบมองเสี้ยวหน้าสวย เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนให้คำตอบที่มิถุนาไม่คาดคิด
“ยอม...”
มิถุนาชะงัก
“ก็บอกไปแล้วว่ายอมทุกอย่างแล้ว ที่กำลังทำอยู่คือขอให้มาอยู่ด้วยกัน"
จอมทัพเอ่ยนิ่งๆ แต่นั่นทำเอาหัวใจของคนปากเก่งแกว่งไม่เป็นท่า มิถุนาไม่ยอมเบือนหน้ากลับมา เขารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอในหัวใจดวงเล็กๆ รวมถึงหลายๆเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระยะหลังๆนี้อีกด้วย
“ผมให้คำตอบคุณไม่ได้หรอก"
“......”
“ผมอยากไปภูกระดึง...ตอนเด็กๆพ่อเคยพาผมกับแม่ไปที่นั่น ค่อยๆปีนกันขึ้นไป มันสนุกและมีความสุขมากๆ ตอนนั้นผมคงเด็ก เพราะผมไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด" มิถุนาพึมพำเบาๆ "แต่ตอนนี้ผมแค่อยากได้เวลา ไม่ได้อยากกลับไปเป็นเด็กอะไรหรอก"
“อืม...” จอมทัพครางในลำคอเบาๆ "บอกแล้วไง...นายจะคิดทั้งชีวิตก็ไม่เป็นไร ฉันรอได้...”
“......”
“จะรอ"
ในบางครั้งเมื่อคนปากร้ายมาพูดจาหวานใส่ มิถุนาก็ไม่สามารถตั้งตัวได้เหมือนกัน มันเหมือนเป็นการตบหัวและลูบหลัง แต่เขาก็ไม่อยากจะกลับไปอยู่ในช่วงเวลาบ้าบอนั่นอีกแล้ว การเริ่มต้นของพวกเขาไม่สวยหรู จอมทัพเคยแค่อยากได้ร่างกายของเขา แต่วันนี้กลับต้องการสิ่งที่มากกว่านั้น...หัวใจหรือไง...มิถุนาก็ไม่รู้จริงๆ
แต่ถึงจะต้องการ มิถุนาก็ไม่รู้ว่ามันจริงหรือแค่หลอกกันเล่น จอมทัพไม่ใช่คนล้อเล่นก็จริง แต่จะเชื่อได้แค่ไหน วันนั้นยังรังแกกันแทบตาย แต่มาวันนี้กลับยอมลงให้ ไร้ตรรกะชัดๆ มิถุนาไม่เข้าใจเลย จอมทัพต้องการอะไรกันแน่ ทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องบางเรื่องมันอาจจะเป็นไปไม่ได้ จะดันทุรังไปทำไม ทั้งๆที่รอบกายก็มีคนตั้งมากมายรอเดินเข้ามาในชีวิตอยู่แล้ว เพียงกระดิกนิ้วครั้งเดียว
“นอนไปก่อนเถอะ เดี๋ยวถ้าจะแวะที่ไหนจะปลุก"
มิถุนาไม่ได้ง่วงนอน แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีทางออกอื่นใดที่เหมาะสมกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขาค่อยๆปิดเปลือกตาลง รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ที่มาเฟียหนุ่มทาบคลุมลงมา
เป็นเพราะมิถุนาเผลอหลับยาว จอมทัพจึงตรงดิ่งมาตลอดทางไม่ได้หยุดพักที่ไหน พวกเขาแวะเติมน้ำมันแค่ครั้งเดียวก่อนทางขึ้นเขา จากนั้นจึงค่อยๆไต่ขึ้นไปที่อุทยานแห่งชาติภูกระดึง อันเป็นเป้าหมายของวันนี้
เพิ่งจะบ่ายโมง จอมทัพปลุกมิถุนาตื่นเมื่อเขาได้ที่จอดรถทำเลเหมาะ เขาส่งน้ำเปล่าในขวดให้นายแบบหนุ่มล่างหน้าและดื่มแก้กระหาย ก่อนหิ้วเป้ใบใหญ่ลงจากด้านหลังรถ มิถุนาหยิบกระเป๋าสะพายเดินตามมา เขาถูกจูงไปตามทางเดินเพื่อแวะหาอะไรเป็นมื้อกลางวัน ก่อนที่จะเดินเท้าเกือบหกกิโลขึ้นไปบนหลังแป จากนั้นเดินต่ออีกสามถึงสี่กิโลเพื่อไปถึงจุดกางเต้นท์
อุทยานแห่งชาติภูกระดึงเปิดให้คนเดินขึ้นตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าถึงบ่ายสอง ที่ปิดประตูเร็วเป็นเพราะเกรงว่าจะมืดเสียก่อนที่นักท่องเที่ยวจะเดินขึ้นไปถึงด้านบน ภูกระดึงเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมมาก เหตุผลคือ หนึ่ง เป็นเพราะเป็นป่าปิดที่สมบูรณ์ อากาศเย็นสบาย เป็นต้นกำเนิดลำน้ำพอง อุดมด้วยพรรณไม้นานาชนิด และ สอง ภูกระดึงคือที่ๆสามารถพิสูจน์ใจใครต่อใครหลายคนได้ ว่าเขาจะร่วมทางกับเราไปจนสุดทางได้หรือไม่
มิถุนาเลือกร้านอาหารตามสั่งที่เป็นเพิงเล็กๆติดทางเข้าอุทยาน เขาสั่งข้าวผัดให้จอมทัพ และคะน้าหมูกรอบสำหรับตนเอง และต้มจืดหนึ่งชาม ไม่รู้ว่าเผลอยิ้มไปบ้างหรือเปล่า แต่มิถุนาชอบที่มาเฟียหนุ่มอยู่ในชุดสบายๆแบบนี้ ไม่มีสีหน้าเคร่งเครียดจากการทำงาน ไม่ต้องเซ็ทผมให้ดูหน้าเกรงขาม แต่เป็นจอมทัพที่ตามใจเขาไม่ว่าเขาอยากได้อะไร อยากทำอะไร หรืออยากไปที่ไหนก็ตามที
“ทานได้ไหม?” มิถุนาเอ่ยปากถามเบาๆ มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับ ใครว่าเขาไม่เคยลำบาก ตอนอยู่อเมริกา เขาต้องดูแลตัวเอง แถมยังแอบไปทำงานพิเศษอีกต่างหาก
“ได้สิ" จอมทัพว่า "แต่ไม่ค่อยอร่อย"
“หืม?” มิถุนาเลิกคิ้ว เขาคิดว่าอาหารอร่อยดีออก "ผมว่าใช้ได้นะ"
“ก็อร่อย...แต่นายทำอร่อยกว่า"
“เห?” มิถุนาขมวดคิ้วมุ่น
“ไว้ขึ้นไปด้านบน ทำให้กินหน่อยนะ"
“ทำให้กินทุกวัน จำไม่ได้หรือไง" มิถุนาบ่นอุบ ก่อนทานข้าวต่อด้วยสีหน้าติดจะเรื่อแดง
มิถุนารู้สึกได้ว่าตัวเองเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
พวกเขาได้ขึ้นไปบนอุทยานก่อนประตูจะปิดไม่ถึงสิบนาที จอมทัพสะพายเป้ไว้บนบ่า มันไม่หนักมาก มีเพียงเสื้อผ้า อุปกรณ์อาบน้ำ และไฟฉาย ส่วนสิ่งอื่นๆค่อยไปหาเช่าด้านบนเอา มาเฟียหนุ่มบอกว่าแผลไม่เจ็บมากแล้ว มิถุนาจึงวางใจ นายแบบหนุ่มสะพายกระเป๋าของตัวเองไว้ เขาก้มลงผูกเชือกรองเท้า และเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เจอฝ่ามืออุ่นๆของจอมทัพที่ยื่นส่งมาให้ ไม่ได้ขัดขืนอะไรเลยสักนิด เพราะมิถุนายื่นมือให้อีกฝ่ายสอดนิ้วเข้ามาอย่างว่าง่าย
ทางลาดชันขึ้นไปดูหนักหนา แต่มิถุนากลับไม่รู้สึกเหนื่อยนัก เหมือนกับครั้งแรกที่ได้มาสัมผัสที่นี่ เขาไม่ได้ยิ้มหรือเอ่ยปากอะไรมากมาย แต่เดินไปเงียบๆตามประสา พวกเขาจองเต้นท์ขนาดเล็กสุดไว้กับเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่บอกว่า หากไม่ได้แวะพักหรือแวะถ่ายรูปอะไร ก็จะใช้เวลาเดินเพียงสามชั่วโมงกว่าๆเท่านั้น มิถุนาเองก็หวังไว้เช่นนั้น เพราะเขากลัวว่าจอมทัพจะเจ็บแผลหากอากาศเย็นมากๆ ทั้งๆที่แสร้งทำใจร้ายไม่สนใจอีกฝ่ายมากนัก แต่สุดท้ายก็เป็นเขาทุกทีที่คอยห่วงตลอด
แต่จอมทัพไม่เคยปริปากบ่นเรื่องแผลสักครั้ง แน่นอนว่าเขาไม่เคยปริปากเรื่องอะไรทั้งนั้นแหละ ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาเดินขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่เร็วมากเพราะกลัวว่ามิถุนาจะก้าวตามไม่ทัน ไม่ถามไถ่อะไรแต่มองด้วยสายตาเป็นห่วงเสมอ พวกเขาแวะพักแค่สักพักสำหรับดื่มน้ำ ก่อนเดินขึ้นไปต่อ มิถุนาเองก็ไม่บ่นว่าเหนื่อยหรือเมื่อยอะไรทั้งนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะใครอีกคนที่กุมมือเขาไว้หรือเปล่า
พวกเขาใช้เวลาสามชั่วโมงกว่าๆตามที่คาดไว้ อาทิตย์เริ่มอัสดง ฉายแสงสีส้มจัดอาบไล้ตัวพวกเขาระหว่างปีนแง่งหินสุดท้ายขึ้นไปแตะบนหลังแป จอมทัพก้าวขึ้นไปก่อน และอุ้มมิถุนาขึ้นมาข้างๆกัน ยอมรับว่าเหนื่อย แต่อากาศบริสุทธิ์ทำให้รู้สึกหายใจทั่วท้องและลืมเหนื่อยไปเลย พวกเขาใข้เวลาอีกเกือบชั่วโมงกับการเดินเท้าเข้าไปยังบริเวณที่พักอุทยาน ป่ายังคงอุดมสมบูรณ์ แม้กระทั่งบริเวณที่พักก็ยังเป็นบริเวณที่สวยงาม เต้นท์มีไม่กี่หลังนัก เพราะเป็นช่วงเริ่มเข้าปลายร้อนต้นฝนแล้ว มีร้านอาหารเป็นเพิงเล็กๆรอบบริเวณ ห้องอาบน้ำสาธารณะ รวมถึงร้านขายของใช้และของที่ระลึก จอมทัพเดินไปติดต่อเต้นท์ที่พัก พวกเขาได้ทำเลดี คืออยู่ริมๆของเต้นท์เกือบทั้งหมด เป็นเต้นท์สีเขียวขี้ม้าแบบยกพื้น ด้านในมีฟูกและผ้านวมพร้อมสรรพ มิถุนาบีบคอเอาเต้นท์แบบนี้มาเพราะเขากลัวว่าอากาศตอนกลางคืนจะหนาวและแผลจะปวดขึ้นมาอีก ด้านหน้าเต้นท์แบบยกพื้นมีแผ่นไม้ต่อออกมาราวสองศอก สำหรับนั่งห้อยขาหรือทำอาหาร
มิถุนาถอดรองเท้าก่อนมุดเข้าไปในเต้นท์ ยังไม่มืดมาก เขาเรียกมาเฟียหนุ่มมาดูแผล และโล่งใจเมื่อมันไม่เป็นอะไร มือเล็กค่อยๆรื้อกระเป๋าออกมาเพื่อหาของใช้จำเป็น อากาศเริ่มโรยตัว ไม่มีน้ำอุ่นบริการด้วยซ้ำ
“ทานข้าวก่อนไหม?” จอมทัพชะโงกหน้าเข้ามาในเต้นท์ เขาเอ่ยถาม
“คุณหิวเหรอ?”
“เปล่า แต่ดึกๆค่อยไปอาบน้ำก็ได้" เสียงทุ้มว่า "ไม่ต้องอาบก็ได้ ไม่สกปรกหรอก" เขาต้องล้อเล่นแน่ๆ
“ซกมกจริง ไม่เอาหรอก" มิถุนาบ่นอุบ "ทานข้าวก่อนก็ได้ จะหนึ่งทุ่มแล้ว" มือบางดึงเสื้อกันหนาวออกมาจากกระเป๋า และหันกลับมาเผื่อจะยื่นมันให้กับจอมทัพ แต่ไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกคนเจ้าเล่ห์ชะโงกมาขโมยจูบไปเสียแล้ว
“คุณ!”
มิถุนาตวาดเสียงแหว นั่งหน้าดำหน้าแดง แต่จอมทัพกลับยิ้มกริ่ม
“ไปหาอะไรกินกัน"
สุดท้ายก็วางมือ แล้วก็โดนจูงมือไปร้านค้าแถวๆนั้นจนได้...
มิถุนาเดินลากเท้าไปมาสามสี่ร้าน ก่อนหยุดที่ร้านอาหารตามสั่งที่มีสุกี้หม้อเล็กขาย เขาเลือกชุดเล็กสุดสำหรับคนสองคน ตัวร้านเป็นบ้านอิฐ มีโต๊ะสำหรับทานอาหารวางเรียงกันอยู่ด้านหน้า มิถุนากระชับเสื้อหนาว ก่อนที่จอมทัพจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆกัน ตอนแรกก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าอีกคนต้องการอะไร แต่พออยู่ใกล้ๆกันและมันอุ่นกว่า ก็เป็นเรื่องที่น่าดีใจ
พวกเขาไม่พูดอะไรกัน ปกติทั้งคู่ก็ไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรมากมายอยู่แล้ว มิถุนาค่อยๆหย่อนผักลงในหม้อต้ม อากาศเย็นๆกับไอควันอุ่นๆช่างเข้ากันได้ดีสำหรับคืนนี้ ราวกับจะขับกล่อมและกระซิบบอกเบาๆว่าให้ปลดเปลื้องทุกภาระอันแสนหนักหน่วงไปเสีย
“อร่อยดี" จอมทัพเอ่ยชมอาหารเย็นมื้อนี้ขึ้นมา ฟ้าเริ่มโรยตัว และความมืดเริ่มคลืบคลานเข้าปกคลุม
“อุ่น" ว่าพลางเอามืออังกับหม้อสุกี้
“หนาวหรือไง?”
“ไม่" มิถุนาส่ายหัว เขาค่อยๆเอื้อมมือลดไฟเมื่อหม้อสุกี้เดือดปุดๆ ตักของในหม้อให้กับมาเฟียหนุ่ม ไม่ค่อยมีคน คุณยายเจ้าของร้านแวะเวียนมาถามไถ่บ่อยๆ ฟ้าเริ่มมืด ใต้แสงไฟเขาเห็นคู่รักหลายคู่เดินจับจูงมือกันใต้แสงไฟสลัว
มื้ออาหารจบลงพร้อมกับมิถุนาที่เอื้อมมือปิดเตาแก้ส จอมทัพเอื้อมมือหยิบกระเป๋าเงินแต่มิถุนากลับขัดไว้ก่อน เขาจะเลี้ยงอาหารมื้อนี้ด้วยตัวเอง แม้ว่ามันจะไม่แพงอะไรมากมายนัก แต่ก็คงเป็นสิ่งเล็กๆที่เขานึกอย่างจะทำโดยไม่มีเหตุผลรองรับอะไรทั้งนั้น
“จะจ่ายเหรอ?”
“อืม" มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ "กระเป๋าคุณมีเงินสดหรือไง?”
จอมทัพบิดรอยยิ้ม เขาเคาะๆเงินออกมา มีแบงค์พันหลุดอกมาปึกเล็ก "มี"
“เก็บไว้เถอะ เงินคุณอีกปึกก็อยู่กับผม" มิถุนาพึมพำ
“อ่าฮะ...” จอมทัพแตะปลายนิ้วที่คาง "จากนี้ไปก็เก็บทุกบาททุกสตางค์เลยนะ" เขาเอ่ยหยอก มิถุนารู้ แต่แสร้งทำเฉไฉ
“ผมทำงาน เก็บเงินเองได้"
เขาว่า ไม่ทันให้มาเฟียหนุ่มโอ้โลมอะไรอีกต่อไป นายแบบหนุ่มลุกพรวดขึ้นแล้วเดินนำออกไปจากร้าน ทิ้งให้มาเฟียหนุ่มต้องรีบสาวเท้าตามคนขี้อายออกไปไวๆ
ฝ่ามือค่อยๆสอดประสาน มิถุนาไม่พูดอะไร พวกเขาเดินกุมมือกันไปเงียบๆ กลับไปที่เต้นท์ มิถุนามุดเข้าไปรื้อข้าวของออกมาจากด้านใน เขาส่งผ้าขนหนูกับชุดให้กับจอมทัพที่ยืนรออยู่ด้านนอก พร้อมกับของตนเองด้วย ลำแสงจากไฟฉายสาดไปตรงหน้า นำทางสู่ห้องอาบน้ำที่อยู่ห่างออกไปราวร้อยเมตร มิถุนาส่งสบู่ แชมพู ยาสีฟันให้มาเฟียหนุ่มก่อน พร้อมทำท่าจะยืนรออยู่ด้านนอก
แต่แน่นอนว่าจอมทัพไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เขาลากมิถุนาเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันพร้อมปิดประตูดังปัง เล่นเอาห้องข้างๆตกใจกันไปใหญ่ ร่างเล็กร้องออกมาอย่างตกใจแต่ก็ถูกปิดปากเอาไว้ด้วยฝ่ามือหนา พร้อมคำขู่ว่าถ้าไม่เงียบเดี๋ยวคนอื่นได้ยินหมดหรอก มิถุนาเลยได้แต่จำใจ
“แคบจะตาย คุณอาบก่อนเถอะ" มิถุนาใช้ไม้อ่อนบ้าง เมื่อไม่แข็งไม่เคยได้ผล
“อาบให้หน่อยสิ" เขาไม่ชินที่มาเฟียหนุ่มมาออดอ้อนอะไรแบบนี้ แต่พักหลังๆมันเกิดขึ้นบ่อย ก็เลย...ไม่รู้สิ มันไม่ได้ชิน มันก็ยังเขินอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็...
“สมองกลับหรือไง"
“จะว่างั้นก็ได้" จอมทัพว่า พลางยกแขนขึ้นเหมือนเด็กๆ "เร็วสิ"
“อยากให้เจย์กับวิคเตอร์มาเห็นจริงๆ" เขาบ่นอุบ แต่จอมทัพกลับอมยิ้ม
“ไม่มีทางได้เห็นหรอก ไม่มีใครเคยได้เห็น" เสียงทุ้มบอก มิถุนาถอนหายใจเบาๆ เอื้อมมือแกะกระดุมให้ในที่สุด ตามด้วยกระดุมยีนส์ จอมทัพเป็นคนถอดชั้นในปราการสุดท้ายด้วยตนเองเมื่อเห็นว่ามิถุนาไม่ยอมทำไปมากกว่านี้ ร่างกายเปลือยเปล่าใต้แสงจันทร์ทำเอานายแบบหนุ่มหน้าแดง ยืนนิ่งได้ไม่นานก็ต้องดิ้นหนีเมื่อมาเฟียหนุ่มทำท่าจะลอกคราบเขา
“คุณ...จะทำอะไร?”
“อาบน้ำพร้อมกันนี่ไง"
“มะ...ไม่เอา"
“เร็วน่า"
สุดท้ายด้วยชั่วโมงบินที่เหนือกว่า จอมทัพก็ทำให้มิถุนาเปลือยเปล่าอยู่ข้างๆกันจนได้ ใบหน้าหวานแดงก่ำ ทั้งๆที่เห็นมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ชิน ใบหน้าหวานแนบกับอกกว้างเพราะไม่รู้จะมองไปทางไหน เขาหยิบขันตักน้ำเย็นเฉียบราดลงบนปลายเท้า หนาวสั่นถึงชั่วหัวใจ มิถุนาซี้ดปาก ย่ำเท้าถี่ๆไล่ความเย็น แต่ดูเหมือนไม่ช่วยอะไร เมื่อมาเฟียหนุ่มตักน้ำราดใส่โครมใหญ่ เปียกม่อล่อกม่อแล่กไปทั้งตัว
“คุณ!!!”
“อะไร อาบน้ำไงเล่า ถูสบู่สิ" จอมทัพเอ่ยด้วยแววตาหยอกเย้า
“คุณนี่มัน" มิถุนาเอื้อมมือหยิบสบู่เทใส่มือก่อนลูบไปตามแขนของตนเอง สักพักก็เอื้อมมือแตะแผงอกกว้างแล้วค่อยๆไล้มือจนฟองฟอด
กลิ่นหอมจากน้ำหอมของสบู่ลอยแตะจมูก มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ลากมือไปตามแผ่นหลังกว้าง จอมทัพก้มลงแตะปลายจมูกที่เรือนผมสีดำสนิท สูดกลิ่นหอมเข้าไปในปอด มิถุนาพึมพำเบาๆ
“ในนี้ไม่เอานะ" เสียงหวานห้าม
“ถ้าข้างนอกจะได้ใช่ไหม?”
“ไม่ได้ ไม่เอา" มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้ม เขาอยากแกล้งมิถุนาต่อ แต่ว่ามันหนาวเกินไป เลยเกรงว่าคนตรงหน้าจะป่วยไปเสียก่อน
“รีบอาบเถอะ"
ทั้งๆที่เป็นหน้าฝนแท้ๆ แต่อากาศก็ยังเย็นเข้ากระดูกเวลาอาบน้ำ พวกเขาอาบน้ำทำเวลาจนเสร็จ จอมทัพคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อกายเล็กไว้ก่อนซับน้ำจนเกือบแห้ง จากนั้นจึงไล่ให้ไปแต่งตัว เขาซับน้ำจากร่างกายตนเองจนหมาด แล้วจึงสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
มิถุนารวบของใส่ถุงเหมือนเดิม พวกเขาเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ก็ไม่ได้สระผมเพราะเกรงว่าจะไม่สบายกันไปหมด มิถุนาถูกกุมมือเอาไว้ก่อนจะพากันเดินกลับไปที่เต้นท์ ฟ้าค่อนข้างเปิด เห็นดาวชัดจนกระจ่างตา คนตัวเล็กแหงนหน้ามองฟ้าจนไม่ทันสังเกตว่าใครอีกคนก็จ้องมองเขาไว้วางตา
มิถุนาเบือนสายตากลับมาอีกที ก็พบว่าจอมทัพยืนอยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามา ก่อนแนบริมฝีปากลงไปช้าๆ...
มิถุนาไม่ได้ขัดขืน เขายอมทำตามใจตัวเอง เป็นหนึ่งชั่วโมงในชีวิตที่เขายอมวิ่งตามอารมณ์มากกว่าเหตุผล จริงๆแล้ววันนี้เขาก็ปล่อยให้ความรู้สึกวิ่งนำหน้ามาตลอด บางทีก็ไม่รู้จะขัดขืนไปทำไม เช่นเดียวกับที่ว่าเขาไม่รู้...ว่าจริงๆแล้วความรู้สึกตนเองคืออะไร
พวกเขาจ้องตากัน จูบกันอีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน จอมทัพจึงยอมผละออก เขาจูงมิถุนากลับไปที่เต้นท์เงียบๆโดยไม่พูดอะไรอีก
พวกเขามุดกลับเข้าไปในเต้นท์ มิถุนาเก็บข้าวของไว้ที่มุมหนึ่งของที่พัก จอมทัพผละออกไปสูบบุหรี่ด้านนอก คนตัวเล็กไม่ได้ว่าอะไร มือบางจัดการตากผ้าเช็ดตัวไว้บนเป้ ผึ่งให้แห้งสำหรับใช้วันพรุ่งนี้ เขาควานหามือถือในกระเป๋า ปัจจุบันสัญญาณโทรศัพท์บนภูกระดึงมีครบทุกค่าย แรงไม่แพ้บนพื้นดิน มิถุนาโทรบอกมารดาว่าเขาถึงภูกระดึงแล้ว สบายดี คุณน้ำทิพย์อวยพรให้กับการเดินทางมาตามสาย
เขาจัดการปิดโทรศัพท์ ขณะที่เปิดกระเป๋าอีกครั้ง สายตาก็สะดุดกับมือถืออีกเครื่องของจอมทัพ ข้อความบางอย่างบนนั้นทำเอาลมหายใจสะดุด ปกติมิถุนาไม่เคยยุ่งกับของของมาเฟียหนุ่ม แต่คราวนี้เขากลับหยิบมือถือของจอมทัพขึ้นมา มือบางชั่งใจว่าจะปลดล็อคดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดและเก็บมันลงไปที่เดิม
สักพักจอมทัพก็กลับเข้ามา เขามองคนตัวเล็กสวดมนต์เงียบๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายลืมตาขึ้นมา
“ทำแผลไหม?” เสียงหวานเอ่ยถามตามปกติ จอมทัพส่ายหน้า
“มันแห้งแล้วล่ะ"
“งั้นเช็ดผม"
“มานั่งตัก" จอมทัพว่า มิถุนาส่ายหน้าหวือ
“ไม่"
“นี่เป็นคำสั่ง" มาเฟียหนุ่มยื่นคำขาด มิถุนาเบ้ปากทันที
“ไหนบอกจะไม่ออกคำสั่งแล้วไง บ้าจริง" แม้จะบ่น แต่ก็ขัดขืนอะไรไม่ได้ เขาถูกตวัดกายขึ้นไปนั่งบนตักกว้าง จอมทัพเอื้อมมือปิดซิปเต้นท์ ก่อนซบหน้าลงกับอกบางนิ่ง
มือบางค่อยๆเช็ดไปตามผมเปียกหมาด จอมทัพหลับตา กอดเอวอีกฝ่ายนิ่ง ท่าทางเหมือนเด็กตัวเล็กๆ สบู่กลิ่นเดียวกันทำเอาใจเต้นแบบไร้สาเหตุ มิถุนานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งจอมทัพเอื้อมมือแตะมือเขาเอาไว้...
“หืม?”
“พอแล้วมั้ง...”
“อืม"
พวกเขาจ้องตากัน จอมทัพเลื่อนใบหน้าเข้ามาอีกครั้ง แต่มิถุนาไม่หลับตาอีกแล้ว เขาจ้องตอบด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจ...
-
“อะไร?” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถาม
“คุณมีข้อความเข้าน่ะ...” มิถุนาเอ่ยปากบอกในที่สุด จอมทัพเลิกคิ้ว
“ช่างมันเถอะ"
ใต้แสงจันทร์อันน้อยนิดที่สาดเข้ามา พวกเขาเห็นตนเองสะท้อนในแววตากันและกันอย่างชัดเจน
“เหมือนเขาอยากจะส่งคนมาบริการคุณน่ะนะ ผมไม่ได้เปิดอ่านหรอก" มิถุนาเบือนหน้าหนี เขาไม่ได้พูดอะไรอีก
จอมทัพถอนหายใจเบาๆ ยอมแพ้ และเอื้อมหยิบมือถือมาจนได้ "ปกติฉันไม่ได้จัดการเรื่องพวกนี้หรอกนะ มือถือแทบไม่ได้พก เจย์จัดการให้ตลอด"
“จะโบ้ยให้ลูกน้องว่างั้น"
“เปล่า" จอมทัพปฏิเสธ "ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว"
“อะไร?”
“เจย์ก็รู้ ไม่เคยรับใครมาอีกเลย"
นิ้วยาวเลื่อนไล่ดูข้อความที่ถูกส่งเข้ามา เป็นรูปนางแบบสาวลูกครึ่งหุ่นดี พร้อมกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ เรียกได้ว่าเสนอกันถึงที่ถึงใจ
“ไปเปลี่ยนเบอร์ท่าจะดี" จอมทัพพึมพำ
“เพื่ออะไร?”
“จริงๆแทบไม่มีใครคิดจะส่งผู้หญิงมาให้แล้ว ตั้งแต่สังคมรับรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน" จอมทัพว่า นั่นทำให้ปรางแก้มใสแดงเรื่อ บางครั้งจอมทัพก็พูดจาตรงเกินไปจนตั้งรับไม่ทัน
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
“ก็เป็นเสียสิ"
มิถุนาเห็นตนเองสะท้อนในดวงตาของเขา บางครั้งคิดว่าการหยุดเวลาไว้เช่นนี้อาจจะเป็นเรื่องที่ดี...
“ผมมีเรื่องจะถาม...”
“ว่ามาเลย" จอมทัพพยักหน้าเบาๆ เขากดหัวลงกับแผ่นอกราบ สูดกลิ่นหอมประจำตัวของอีกคนอย่างที่ทำเป็นประจำ
“วันนั้นคุณไปญี่ปุ่นทำไม?”
“หืม?”
“ผมเจอรูป...”
“?”
“รูปใบที่สองในกรอบรูปบนหัวเตียง...ไม่ได้ตั้งใจ...จริงๆไม่ได้อยากจะถามหรืออยากจะรู้อะไรด้วย แต่...”
“แต่อะไร"
“ตอนนี้อยากรู้แล้ว เพราะคิดว่ามันคงเกี่ยวกับที่จู่ๆคุณก็ไปญี่ปุ่น"
“อืม"
“ไม่อยากเล่าก็ได้นะ"
“เล่าสิ ถ้าอยากรู้ก็จะเล่าให้หมด" จอมทัพว่า ไม่มีอะไรต้องปิดบัง เพราะเขาให้มิถุนารู้ทุกๆอย่างทั้งที่อีกฝ่ายไม่เคยเรียกร้องอะไรอยู่แล้ว
มิถุนาซบใบหน้าลงที่ซอกคอของเขา
“ทาเคยามะ จุน...เป็นคนรักของฉัน"
“เราเจอกันที่นิวยอร์คเมื่อสิบสองปีที่แล้ว สมัยที่ฉันไปเรียน เขาเป็นลูกชายพรรคยากูซ่าของเกียวโต เป็นคนที่...เห็นแล้วต้องหยุดมอง ไม่รู้เพราะอะไร"
“...ก็คงเหมือนกับตอนที่เจอนายครั้งแรก"
“มันก็แปลกนะ ปกติแล้วฉันไม่เคยสนใจผู้ชายเลย นอนด้วยกันน่ะได้ แต่ฉันไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย จนกระทั่งเจอจุน"
“แล้ว?” มิถุนาพึมพำ
“เราเจอกันวันที่ฝนตกหนักมาก ที่บาร์ เจอพร้อมกับวิคเตอร์นั่นแหละ เขามาชวนฉันคุยเรื่องเพลง จากนั้นเราก็ออกไปด้วยกัน...มีเซ็กส์กัน นึกว่าจะจบแล้วนะ...เพราะหลังจากนั้นฉันก็บินกลับฮ่องกงมาสานงานต่อ"
“แต่จุนก็เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง สองปีถัดมาเราเจอกันตอนที่ฉันไปเจรจาธุรกิจ จุนเป็นตัวแทนของพ่อของเขา ไม่รู้สิ...ตอนนั้นคิดว่าเป็นเรื่องแล้วแหละ ไม่รู้เพราะอะไรถึงถูกใจมากขนาดนั้น ฉันชวนเขาไปดินเนอร์ จากนั้นก็ลองคบกัน ไม่เคยคิดว่าจะต้องคบกับผู้ชายเลยด้วยซ้ำ"
“เป็นสองปีที่มีความสุขมาก ตลกชะมัดเพราะเวลามันเดินผ่านไปเร็วมาก"
"แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?” มิถุนาพึมพำเบาๆ
"เขา...ไม่อยู่แล้ว" จอมทัพตอบด้วยน้ำเสียงคล้ายจะเจ็บปวด เหมือนกับอะไรต่อมิอะไรจะดึงความทรงจำในคืนนั้นกลับมา "เป็นวันสิ้นปี 31 ธันวา...วันเกิดของฉัน เราสัญญากันว่าจะไปไหว้พระปีใหม่ที่วัดในเกียวโตด้วยกันในวันที่1 ฉันฉลองกับที่บ้านเสร็จ เตรียมตัวบินไปญี่ปุ่น และตั้งใจว่าจะชวนจุนมาอยู่ด้วยกัน...อยู่ด้วยกันตลอดไป"
ตลอดไป...อีกแล้วงั้นหรือ
“แต่จุนโทรมาหาฉันเสียก่อน บอกว่าไม่ต้องไปหาแล้ว ฉันจำได้ว่าเขาอวยพรวันเกิดให้กับฉัน ขอบคุณที่เราได้เจอกัน และลาก่อน"
“ฮัลโหล กำลังจะไปสนามบิน...”
(ไม่ต้องมาแล้วนะ)
“ว่าไงนะ"
(ไม่ต้องมาแล้วนะ แจ็คกี้...ได้ยินไหม?)
“หืม?” จอมทัพขมวดคิ้ว "ทำไมล่ะ?"
(ฉันไม่พูด นายก็น่ารู้ว่าฉันรู้สึกยังไง)
“อะไรของนายน่ะ?”
(ฉันรักนาย เคยบอกไปแล้วบนเตียง แต่ตอนนั้นคงไม่มีกะใจจะฟังสินะ) ปลายสายหัวเราะคิกคัก
“ไม่ต้องมาเล่นลิ้น ที่ไม่ให้ไปคืออะไร" จอมทัพว่า เขาคิดว่าจุนล้อเล่น จุนก็ล้อเล่นแบบนี้เป็นประจำ ไม่เหมือนมิถุนาเลยสักนิด จุนซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง สดใส ร่าเริงเหมือนดวงตะวัน
(ไม่ต้องมาหาแล้ว...ถึงมา ก็คงไม่อยู่แล้ว)
“นี่พูดอะไร?”
(เอาเป็นว่าถ้ามีโอกาสจะไปหานายนะ วันนี้ฉันมีหน้าที่ที่ต้องทำ นายไม่ต้องมาแล้ว ถ้าทำได้ ฉันจะเอาเค้กไปให้นายถึงฮ่องกงเลย)
“เฮ้! เฮ้!!!”
(แจ็คกี้...แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ขอบคุณพระเจ้าที่ให้เราได้รักกัน ถึงนายจะไม่เชื่อในพระเจ้า แต่ฉันเชื่อนะ)
“เดี๋ยว จุน!”
(ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง รักนายมาก มากจริงๆ)
“จุน เฮ้! จุน!!”
(ลาก่อนนะ)
จุนพูดอยู่ฝ่ายเดียวไม่ปล่อยให้เขาได้แย้งอะไร แต่จอมทัพรู้ดีว่าไม่ปกติแล้ว เขากับวิคเตอร์และลูกน้องจำนวนหนึ่งรีบบินไปญี่ปุ่นอย่างรวดเร็ว แต่มันไม่ทัน...ไม่เคยทันอีกต่อไป จุนไม่อยู่แล้ว เขาไปถึงบ้านจุน พร้อมกับร่างไร้วิญญาณของจุนถูกคลุมผ้าอยู่กลางบ้าน
ทาเคยามะ ริวโตะ...พี่ชายจุนบอกกับเขาว่า เป็นเพราะพรรคยากูซ่าของพวกเขาไปขโมยข้อมูลผิดกฏหมายของพรรคคู่อริมาหวังจะโค่นฐานอำนาจของอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายดันไหวตัวทัน เลยบุกมาเอาคืนถึงบ้าน เขาและจุนเตรียมใจไว้อยู่แล้ว รวมถึงพ่อของพวกเขาด้วย แต่คนที่จากไปมีเพียงคนเดียวคือจุน จอมทัพแทบไม่เชื่อความจริงตรงหน้า เขาแทบจะบ้าให้ได้...จุนคือคนที่สอนให้เขารู้จักคำว่ารัก สอนให้รู้จักลมหายใจที่มีคุณค่า
เขาร้องไห้ เป็นครั้งแรกในรอบสิบๆปีที่จอมทัพหลั่งน้ำตา โทษตัวเองที่ไปช้า ไปช่วยจุนไม่ทัน มันทรมานจนแทบไม่อยากหายใจ เขาอยู่ร่วมงานศพจุนเพียงแค่วันแรก แค่วันแรกก็แทบทนไม่ไหว เขาร้องไห้ทุกครั้งเวลาอยู่คนเดียว ไม่มีจุนอีกแล้ว...ในใจนึกอยากจะตายตามจุนไปซะ แต่เพราะเขาคือจอมทัพ คือความหวัง ถึงจะไร้เรี่ยวแรงแค่ไหนก็ต้องลุกขึ้นยืน จอมทัพทำใจไม่ได้...ไม่เคยได้สักนิด สุดท้ายทำได้เพียงสร้างเกาะป้องกันที่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ นั่นคือปิดตายหัวใจตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา...
หลังจากวันนั้น เขาก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย...
มิถุนานิ่งเงียบ ฟังเสียงลมหายใจของเขา ลูบผมเขาเบาๆ รู้ว่าเขาเจ็บปวด แต่ถึงกระนั้นก็รู้สึกอิจฉาและอึดอัดไม่ได้ ไม่ควรเป็นเช่นนี้เลย...ไม่ควรเลยสักนิด...
“คุณถูกใจผมตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเหมือนกับที่เจอเขา...ขอให้ผมไปอยู่กับคุณตลอดไป...”
มิถุนาพึมพำราวกับละเมอ
“คุณทำใจได้แล้วหรือไง คุณยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ"
“ทำใจไม่ได้หรอก" จอมทัพบอก นั่นทำให้มิถุนาหัวใจแกว่ง ราวกับคลื่นลมแรงสะท้านปะทะอยู่ในอก
“แล้วคุณบอกผมแบบนั้นทำไม"
“อยากรู้จริงๆเหรอ?”
“ถ้าอยากได้ใครสักคน...” มิถุนากรีดเสียงออกมาอย่างยากลำบาก "ใครสักคนก็ได้...คุณจะหาใครก็ได้"
“แต่ไม่ใช่นาย" จอมทัพว่า เชยคางมนขึ้นมา ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำตา "ถ้านายอยากฟังอะไร ฉันจะพูด...”
“......”
“นายคงเกลียดฉัน ที่ฉันร้ายกับนายขนาดนั้น แต่วันนี้...นายจะร้ายใส่ฉันให้ตาย ฉันก็ยอม...”
“ผมเชื่ออะไรได้บ้าง?” มิถุนาถามเสียงเครือ ในหัวมีแต่เรื่องที่ไม่อยากคิดเต็มไปหมด
“ถ้าฉันพูด นายจะเชื่อไหม?”
“คุณจะพูดอะไร...”
“ฉันรั...”
“อย่าพูดนะ!!!!!!!”
มิถุนาหวีดเสียงลั่นจนตกใจตัวเอง หัวใจเต้นรัวจนแทบคลั่ง เขาไม่อยากได้ยิน ไม่ใช่...จริงๆก็อยากได้ยิน แต่มันคือความจริงที่เจ็บปวดมากเกินไป เขาคงทนไม่ได้ ทนไม่ได้ที่ตัวเองจะต้องอ่อนแอกับคำๆนั้น ทั้งๆที่ตั้งใจแล้วว่าจะเข้มแข็ง จะจบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่สุดท้ายในใจก็มีแต่ความสับสน...เขาไม่อยากเชื่ออะไรแล้ว ถ้าเชื่อแล้วมันจะย้อนกลับมาทำร้ายเขา ก็ไม่อยากฟัง ไม่อยากฝันลมๆแล้งๆคนเดียวอีกต่อไปแล้ว
“มิถุนา...”
“คุณจะให้ผมทำยังไง หลับตาผมก็ฝันเห็นคืนนั้น คืนที่คุณทำร้ายผม แต่พอลืมตา ผมก็เห็นคุณอยู่ตรงหน้า ทำดี...เอาอกเอาใจ"
“......”
“ผมจะเชื่ออะไรได้บ้าง...”
ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำตา จอมทัพมองใบหน้าสวยตรงหน้า มิถุนาเปราะบางเหมือนแก้ว แตะแรงๆ อาจจะแตกสลายได้ทันที
“......นายเลือกเชื่อ ในสิ่งที่อยากเชื่อ" จอมทัพเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เขาบังคับมิถุนามาตลอด มาวันนี้ เป็นเขาเองที่ต้องยอม ยอมรับ และได้รับบทเรียนที่สาหัสเช่นนี้อีกครั้ง
เขากอดมิถุนาไว้แนบอก ร่างเล็กยอมโอนอ่อน ให้เขาโอบกอดไว้แน่น...
“ผมอยากอยู่กับคุณ อยากให้เรามีช่วงเวลาแบบนี้ แต่มันคือภาพฝัน...ผมมองไม่เห็นความจริงเลย" มิถุนาสะอื้นเบาๆ "คุณมีใครตั้งเยอะแยะ มีจุนในใจ แล้วผมมีอะไรบ้าง...”
“......”
“ผมเคยขอเวลาคุณ"
“นายมีอยู่แล้วทั้งชีวิต" จอมทัพตอบเรียบๆ ทั้งที่ในใจร้อนรุ่มเหลือเกิน
“......ผม...ขอกลับไปอยู่คอนโดของผม ผมขอเวลา ผมจะให้คำตอบ...ได้โปรด"
มิถุนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ระคนอ้อนวอน
จอมทัพนิ่ง...ไม่ใช่ว่าเขาไม่พอใจ แต่คิดอยู่แล้วว่าสักวันมันจะต้องมาถึง ในเมื่อเขายอมลงให้แล้ว ก็คง...ต้องยอมให้ถึงที่สุด เพราะมิถุนาคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้
“ไม่ต้องขอร้อง...ฉันให้นายกลับไปอยู่ที่นั่น แต่...”
“......”
“ถ้าฉันจะแวะไปหาบ้างบางที...ได้ใช่ไหม"
มิถุนามองแววตาลุ่มลึกตรงหน้าอย่างลังเลใจ เขาแพ้จอมทัพอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ใจมันสั่นไปหมด ดวงตาของจอมทัพไม่มีแววของพยัคฆ์หลงเหลืออยู่ มีเพียงแต่การออดอ้อนและอ้อนวอนเท่านั้น
“...ได้สิ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" มิถุนาตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือ "โอเคใช่ไหม?”
“โอเคสิ ก็แค่ไปเริ่มต้นใหม่ให้เหมือนคนอื่นเขา...”
มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ รับจูบของอีกฝ่ายด้วยความสับสน แต่ริมฝีปากที่ทาบทับลงมาก็ยังคงเหมือนเดิม ร้อนแรงเหมือนเพลิงตะวัน และอบอุ่นเหมือนแสงพระจันทร์
บางครั้งหากไม่ได้เจอหน้ากันตลอดเวลา อาจจะทำให้เขาได้หยุดพัก และคิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ง่ายขึ้น ลองพิสูจน์ ว่าหากไม่มีจอมทัพ เขาจะอยู่ได้หรือไม่...ถ้าไม่มีคนใจร้ายคนนั้นในชีวิตเขาอีกแล้ว
เขาต้องการแค่คำว่าตลอดไป แต่คำว่าตลอดไปมักจะแลกมาด้วยความสูญเสียของอะไรหลายๆอย่าง มิถุนาจะลองเสี่ยงดูสักตั้ง...เหมือนที่จุนเคยเสี่ยงมาแล้ว...
tbc.
มาแล้วๆ มาไม่ทันเที่ยงคืนอ่า ฮือๆ
ขอโทษนะคะ มันใช้เวลานิดหน่อยกับตอนนี้5555
มาประกาศรางวัลกันค่ะ จากกิจกรรมตอนก่อน ก็คัดเลือกมา3คนนะคะ ไม่มีเกณฑ์อะไรทั้งนั้น เราตัดสินจากความพอใจเองล้วนๆนะคะ
ไม่ใช่ของคนอื่นๆไม่ดีนะคะ แต่รอบนี้คงต้องขอเลือก3คนก่อนจ้า แต่จะมีกิจกรรมเรื่อยๆนะจ๊ะ เพราะงั้นคนที่ไม่ได้อย่าเสียใจไปค่ะ
สามคนดังต่อไปนี้ ส่งที่อยู่ให้ทางข้อความด้วยค่ะ
:pig4:
Ooopimmyooo
NooTuNE
question09
ต่อไปเนื้อเรื่องก็จะเข้มข้นขึ้นไปอีกนะคะ จริงๆแล้วตอนนี้เราชอบมากเลยอ่ะ ไม่รู้สิ เรารู้สึกว่า ถ้าเราเป็นมิถุนา เราก็จะตอบจอมทัพไปแบบนั้น อย่างที่บอกไปแล้ว มิถุนาไม่ใช่คนใจอ่อนนะคะ แค่เป็นคนใจดีเท่านั้นเอง5555
เจอกันเร็วๆนี้จ้า
ขอบคุณที่ห่วงกัน ไม่ได้มีปัญหาเรื่องการแต่งนิยายเลย แต่มีปัญหาเรื่องงาน มันเหนื่อย มันท้อ มันมีผิดพลาดบ้าง แต่บางครั้งด้วยเวลา ด้วยเหตุการณ์ มันทำให้เฟลขึ้นมาแบบงงๆเลยอ่ะ แต่ขอบคุณนะคะ ตอนนี้ปกติแล้ว สู้ๆต่อไป
อาจจะลงอีกทีวันจันทร์นะคะ ไม่รับปากนะคะ แต่จะพยายาม
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด มิกับพ่อมาเฟียมาแว้ววววววววววววววววววววว
เม้นก่อนอ่าน อิอิ
-
ให้หนูมิของเราได้ตัดสินใจ ตอนนี้นางสับสนอยู่ เดี๋ยวก้ดีขึ้นเนอะ อิอิ สงสารจุน สงสารมิ สงสารจอมทัพ ใครๆก้มีเรื่องใหหนักใจทั้งนั้น รอตอนต่อไปจ้า
-
ตอนแรกหว๊านหวาน
กลางเรื่องเริ่มหน่วง
ตอนจบเหมือนจะหวานแบบหน่วงๆ
-
หนูมิมาแล้วววววววววววววววววววว
เราอ่านตอนนี้แล้วเราอึดอัด ไม่รู้สิ คือมันอึดอัดอ่ะ ไม่ใช่มันไม่ดีนะ แต่ แบบ.... :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เหมือนเรากำลังกลัวใจหนูมิมั้ง 5555555555555555 อะไรไม่รู้ :z10: :z10: :z10:
-
ตอนนี้ก็มาเป็นกำลังใจให้จอมทัพ :ped149:
-
งื้ออออออออออ น้ำตาคลอเลยค่ะ เค้าสงสารจอมทัพ :sad4: :o12: รักครั้งแรกก็จบไม่สวย รักครั้งนี้ก็ไม่รู้จะเป็นแบบไหน รักไปแล้วด้วย คงทำได้แค่รอ :mew6: จริงๆก็สงสารหนูมิด้วยนะ ก็พอเข้าใจเพราะความประทับใจครั้งแรกกับจอมทัพมันติดลบเกือบร้อย แล้วอยู่ๆก็มาทำดี ไหนจะเรื่องคนรักในใจ ก็ย่อมหวั่นไหวกับสถานะตัวเองอยู่แล้ว เฮ้อออออ :เฮ้อ: อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหน่วงตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้ายเลยค่ะ :m15: คือความรู้สึกมันแบบหวานกันไม่สุด ไม่ใช่อารมณ์ที่จะแฮปปี้ อ่านแล้วอึดอัดมากกกกก (แต่ชอบนะคะ มันอินดี 555555555) แต่เค้าชอบตอนจูบกันก่อนเข้าเต้นท์นอนมากค่ะ รู้สึกมันใช่อะมันใช่ มันแบบ โอ๊ยยยยย อบอุ่นค่ะ :o8:
ต่อไปก็รอลุ้นว่าหนูมิจะใจอ่อนเมื่อไหร่ล่ะเนอะ อย่านานเลยนะ สงสารจอมทัพกับคนอ่านเถอะ ลุ้นจนปัสสาวะไม่ออกแล้วค่ะ >< หวังว่าต่อไปคงไม่มีมือที่สามเข้ามาก่อกวนให้ความสัมพันธ์สั่นคลอนนะคะ คือกลัวมากกก กลัวหนูมิจะหวั่นไหว ไม่ค่อยห่วงจอมทัพเรื่องนอกใจหนูมิ เพราะตอนนี้ก็หมดท่ามาเฟียหนุ่มจนไม่เหลืออะไรแล้ว 5555555555
เป็นกำลังใจทั้งจอมทัพหนูมิ กับคนแต่งนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ^^
-
หนูมิยังต้องการเวลาเพื่อตัดสินใจอีกสักหน่อยสินะ
เอาเหอะจอมทัพ ได้แค่นี้ก้ดีแล้ว เผื่อนางจะรู้ใจตัวเองมากขึ้น
มาลุ้นดีกว่า ว่าห่างกันแล้ว จะคิดถึงกันมากมั้ย
จอมทัพต้องไปหาน้องมิทุกวันแน่ๆเลยอ่า ฮ่าๆๆ
-
:กอด1: :กอด1: เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่นะคะ
-
จอมทัพเหมือนแมวเชื่องๆเลยแหะ
หนูมิได้เวลาทบทวนใจตัวเองแล้วลูก
-
ลงตัวแล้วๆ
หวังว่ามันจะไม่มีเรื่องอะไรอีกนะ
แต่คงต้องมีอีกสินะ
เหมือนเงาดำกำลังใกล้มิเข้ามาๆ
มันเป็นลางสังหรของคนอ่าน
:hao7:
มาต่อไวๆนะ :katai4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ เห็นเรื่องนี้จากที่มีคนเสนอชื่อเข้าชิงเต็มเลย
อ่านแล้วชอบมากๆๆๆ อินสุดๆ ดึงดูดกันตั้งแต่บทนำ เข้าบทแรกรู้สึกมีจังหวะสะดุดนิดๆ แต่หลังจากนั้น...
โอ้ววว อ่านมันส์มาก ลื่นไหลปรู๊ดปร๊าด เก๋ๆตรงที่มิถุนาเป็นนายแบบ Androgynous ว้าว!
ประทับใจที่สุดคือ...การทำให้คนอ่านรู้สึกตามไปด้วย โดยเฉพาะความขวยเขิน ดึงอารมณ์เก่งมาก เค้าเขิน เราเขิน เอาซี่
การสื่อสารอารมณ์ตัวละครโดนเต็มๆค่ะ รู้ใจคนอ่านไปหมด ว่าอยากให้แซะตรงไหน มันอั้นๆดีด้วย แน่นอกตามเลย
หลายซีนถึงกับกรีดร้องหน้าคอม ถูกใจจัด ทุกช็อทที่จอมทัพแสดงการปกป้องหรือลงใ้ห้มิ คือมีกรี๊ดตามตลอดๆ
รออ่านการปะทะเดือดในทุกกรณีที่สามารถเกิดขึ้น หึงหวง ยิงสนั่น หรือพลัดพราก อะไรก็ได้ค่ะ ถึงดี ชอบมาก
จะติดตามอ่านเรื่องต่อๆไปของคุณ kylie นะคะ ...ความยาวของแต่ละตอน สนองผู้อ่านมากค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง
ปล. อายุสมาิชิกน้อยวันไปนิดเดียว ไม่งั้นจะขอเสนอชื่อคุณด้วยคน อิอิ
-
ให้เวลากับตัวเองทั้งคู่ก็ดีนะ :mew2:
-
กลัวว่าอยู่ห่างกันแล้วหนูมิจะเป็นอันตรายอ่ะสิ
-
เราเชื่อว่าทั้งสองคนทำถูกแล้วนะ
ยอมลงให้กัน ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความสัมพันธ์
แอบเศร้าเล็กๆ :mew2: :mew2: :mew2:
-
คุณจอมทัพสู้ๆนะ :hao5:
-
ชอบตอนนี้อย่างบอกไม่ถูก รอตอนต่อไปค่ะ
-
กลับไปเริ่มต้นให้เหมือนคนอื่นเค้า.....
สู้ ๆ นะคุณจอมทัพ คราวนี้ต้องอดทน
เพื่อรอคอยคำตอบของหนูมิ >.<
กรี๊ดกร๊าดมากมาย นิยายอัพแล้ว~~
ขอบคุณมากนะคะ +1
เป็นกำลังใจค่ะ^^
-
ยอมแล้วก็ต้องยอมให้ถึงที่สุดนะจอมทัพ ขอเวลาให้มิถุนาสร้างความมั่นใจหน่อย
-
ก็ทำกับเค้าไว้เยอะ ก็ต้องให้เวลาเค้าหน่อย จริงไม๊คุณจอมทัพ สู้ๆอดทนๆค่ะ :ped149: :ped149: :ped149:
-
จอมทัพสู้ๆ
ตอนนี้น่ารักจังอ่านเพลินมาก
:-[
:call:
-
ชอบจัง
ชอบการตัดสินใจของน้อง o13 สำหรับเรามิถุนา ถือว่าเป็นคนที่ใช้สติในการดำเนินชีวิตได้ดีมาก ก็หวังว่าเวลาจะช่วยเยียวยาและพิสูจน์ความรักของทั้งคู่นะ
ปล.กรี๊ดดดด ดีใจได้รางวัล :z2: :z2: :z2: :z2: ขอบคุณมากค่ะขอให้คนเขียนสวยวัยสวยคืนนะคะ :laugh: ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:monkeysad:
-
ถ้ามันจะหน่วงทะลวงไส้แบบนี้...
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อยากรู้ว่าถ้ากลับกทม.มาแล้วจะเป็นอย่างไร
ไอ้ที่บอกว่า"ไปหาบ้างได้ไหม"
เชื่อเถอะ...ทุกวันแน่ 55555555555555555
-
ฮืออออออออออออ ชอบตอนนี้มาก (แล้วจะฮือทำไม 555555) คือมันเหมือนต่างคนต่างก็เปิดใจ ยอมที่จะพูดคุยกัน
ต่อไปน้องมิก็ไปใช้เวลาคิดดูเนอะ ต่างคนต่างมีเวลากับตัวเอง ก็คงจะรู้เองว่าคิดยังไงแน่ แต่นี่ก้รักกันเห็นๆอยู่แล้วเนอะ
อ่านแล้วก็ชอบบ อ่านแล้วก็ยิ้ม อ่านแล้วก็มีความสุข
ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับนิยาย กอดดดดดดด
คนแต่งค๊าา สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องเลย ทั้งเรื่องงาน เรื่องนิยายหรืออะไรก็แล้วแต่
รอตอนหน้านะค๊าาาาาาา วันจันทร์ใช่ม่ะค่ะ 555555555555555555 คิคิคิ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:o8: :L1: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้รางวัลด้วย ><'
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
สงสารจอมทัพจังเลย
แต่ก็เข้าใจมิถุนานะ
ยังไงก็ตัดสินใจดีๆนะ
หน่วงๆ ะตอนนี้
-
อยู่ห่างกันแล้วหนูมิ จะเป็นอันตรายไหมอะ :katai5:
-
กลับไปเริ่มต้นใหม่ให้เหมือนคนอื่นๆเค้านะ
สู้ๆ
รอตอนต่อไปนะ
-
แม้จะบอกว่ากลับไปสู่จุดเริ่มต้นแต่ยังไงในใจมิก็มีความรักเป็นทุนนะ เอาใจช่วยจอมทัพล่ะทีนี้(ก่อนนี้เชียร์มิมาทั้งเรื่อง)
-
เสี่ยงให้เต็มที่ มันจะมีแต่สมบูรณ์แบบ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้ำตาจะไหลลลลล สงสารมิถุนาตอนฟังเรื่องจุน ค่อยเป็นค่อยไปนะ เริ่มใหม่ ๆ
-
แค่กลับไปเริ่มต้นเหมือนคนอื่น ๆ เขา ... ซึ้งจุง
-
ตอนนี้อ่านแล้วหน่วงมาก แต่กลับรู้สึกเหมือนบางอย่างมันคลี่คลายนะ :hao5:
อารมณ์ประมาณว่า ถ้าหลังจากนี้จะได้จัดการความสัมพันธ์ให้เดินหน้าต่อ โดยไม่ต้องพะวงกับอดีต เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ผ่านไปได้ :3123:
-
ชอบตอนนี้มาากก
หนูมิดูเป็นตัวละครที่มีเหตุมีผล
คนเขียน เขียนดีมากเลยค่ะ ^ ^ แต่ละอย่างดูมีที่มาที่ไป
จอมทัพเอ๋ย ไปหาบ้างนี่ คือ ไปทุกวันใช่ไหม ฮ่าๆ
ชอบตอนจอมทัพอ้อนหนูมิจัง
-
เอาใจช่วยทั้งมิทั้งจอมทัพ
บางครั้งการเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ไปพร้อมๆกัน มันอาจจะทำให้
ความผูกพันธ์และความรักที่มีระหว่างกันยิ่งแน่นแฟ้นและแข็งแรงมากขึ้นกว่าเดิมที่เป็นอยู่
ในเมื่ออดีตเริ่มจากความเจ็บปวด อันก็มาสร้างอดีตให้มันสวยงามด้วยกันใหม่ :L2:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
สนุกมากกกกกก แบบสนุกจริงๆอ่ะแหละ เข้าใจมินะแต่ก็นั่นแหละ ให้เวลาช่วยทั้งคู่ ชอบพระเอกแบบนี้จังเลย เราชอบเรื่องนี้มากติดตามตลอด รอตอนต่อไปนะคะ
-
ถึงตอนนี้แล้ว ก็คงต้องให้เวลามิถุนาได้ทบทวนและตัดสินใจว่าจะเลือกทางไหน
มันยากถ้าจะให้ตัดสินใจในทันที ให้เวลามิถุนาอีกนิดนะ :hao5:
-
o13
-
ทำถูกต้องแล้ว ดูลงตัว
จะจีบกันใหม่แล้วใช่มั๊ย เอาใจช่วยให้จอมทัพจีบหนูมิสำเร็จค่ะ
-
เสี่ยงมั้ย ใครว่ามันไม่เสี่ยง แต่
ใจมันแอบเถียง ว่ายังไงก็ใช่เธอ
ถึงมันเพ้อ
ก็เผลอตามใจตัวเองดูอีกสักที (อีกสักที)
เสี่ยงมั้ย มันก็คงต้องเสี่ยงสิ
อาจเป็นคนนี้ ที่ไม่ทำให้ต้องเจ็บ
ไม่ต้องช้ำ
แค่ขอสักครั้งที่ใจตัวเองมันพูดถูก ก็พอ
...อ้างอิง http://sz4m.com/t8437
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบมิเชียร์มิๆๆๆๆๆ จุฟๆๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยย
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
อย่าคิดนานนะมิ เอาใจช่วยอยู่นะค่ะ
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มิก็ให้โอกาศจอมทัพเริ่มจีบใหม่ เริ่มต้นไม่ดีเเต่ถ้าใจรักกันอยู่เเล้ว เริ่มอีกรอบก็ไม่สาย
รักเรื่องนี้มาก
ขอบคุณค่ะ จะเป็นกำลังใจให้ทุกเรื่อง
-
จริงๆชีวิตมาเฟียก็รันทดนะ แฟนคนแรกตาย พอมารักอีกคนก็ร้ายกับเค้าไปอีก
เอออออเข้าใจมิอะ แม่งเลวกับกูแล้วจะมารักกูแล้วให้กูยอมไรวะ มันแม่งๆ
แต่จอมทัพโหมดนี้คือยอมคือพ่ายแพ้ ยูวิน!
-
น้องมิให้คำตอบกับจอมทัพเร็วๆ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
กลัวว่ามิกลับไปอยู่คอนโดแล้วจะเกิดเรื่องอะดิ :ling2:อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหวานปนเศร้า เฮ้อ...มิจ๋ารีบตกลงกะป๋าทัพเร็วๆ น้า :katai2-1:
-
ทิ้งความทรงจำแย่ๆในอดีตไปซะนะหนูมิ แล้วเริ่มทุกอย่างใหม่ o13
-
หนูมิมาแล้วววววววววววววววววววว
เราอ่านตอนนี้แล้วเราอึดอัด ไม่รู้สิ คือมันอึดอัดอ่ะ ไม่ใช่มันไม่ดีนะ แต่ แบบ.... :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เหมือนเรากำลังกลัวใจหนูมิมั้ง 5555555555555555 อะไรไม่รู้ :z10: :z10: :z10:
เราไม่ได้กลัวใจหนูมิ...แต่เรากลัวใจจอมทัพมากกว่า :z3: :z3: :z3: ถ้าเกิดเรื่องนี้เกิดขึ้นจริง เราคิดว่าคนที่น่าไปอาจจะเป็นจอมทัพก็ได้ :hao4:
ปล. มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย!!!//โดนถีบ :z6:
-
นึกถึงตอนตัวเองไปภูกะดึงสมัยสาวๆ เดิน นานกว่า สามชม ตายล่ะ เราอ่อนแอกว่าน้องมิ อีกเหรอ
อีกอย่าง ฉากในห้องน้ำ เรานึกขึ้นมาเลย" เอ่อ เสียงบนภู มันก้องนะ น้องมิ 55++" :z1:
ชอบจังหวะที่บอกรักแล้วน้องมิ ไม่ยอมให้พูด มันใช่เลย
รอตอนหน้าคะ
บวกหนึ่งนะคะ
-
คงต้องให้เวลา ให้เวลามิได้ทบทวน
รอมิด้วยนะจอมทัพ
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
นักเขียนเขียนหน่วงไปแล้วน้าาา T_T อ่านตอนแล้วรู้สึกอึดอัดมากกกก มากที่สุดเท่าที่เคยอ่านเรื่องนี้มาเลย แงง :a6:
-
อกทนไว้จอมทัพ
-
รู้สึกสงสารจอมทัพ แต่ก็แอบสะใจ :laugh: :laugh:
-
ชอบบบบ ชอบตอนนี้มากกกก
♥♥♥
สนุกง่ะะะ ชอบคนแบบมิมากๆเลย
มาต่อเร็วๆนะคะะะ
กิกิ
-
ถึงจะห่างกัน แต่ก็ขอให้หวานกันเรื่อยๆน้า
อย่ากลับมาขมกันอีกก็แล้วกันล่ะ
-
สงสารจุน!!
จอมทัพรอนะรอให้มิถุนาได้คิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง
-
มาแล้วค่ะๆ
ไปเที่ยวภูกระดึงตามรอยจอมทัพกับมิถุนามา 5555
แต่ทริปของเราหาได้มีความความโรแมนติกแบบนั้นไม่ ...เป็นทริปที่โหด มัน ฮามาก เป็นสงครามกับดงทากจริงๆ
ตอนแรกคิดอยู่ว่ามิถุนามันจะขึ้นไหวได้ยังไงกัน ลืมไปว่าหนูมิก็อึดไม่แพ้ใคร
(เราใช้เวลาไปเกือบ7ชั่วโมงครึ่งเพื่อไปถึงจุดตั้งเต้นท์... โหดป่ะล่ะ)
ชอบตอนนี้นะคะ มันหวานๆแบบอบอุ่นดี ดูจอมทัพยอมมิถุนาทุกอย่างเลย กลายเป็นแมวเชื่องๆไปเสียละ
กลับไปเริ่มต้นใหม่ก็ดี จะได้ทดแทนความทรงจำเลวร้ายเนาะ
-
รอๆๆๆ เอาใจช่วยจอมทัพ :L2:
-
ทำให้เขิน และน้ำตาร่วงอีกแล้วนะจอมทัพ
-
มีแววว่าจะได้ซดมาม่าชามโต บ้าจริงงง!!! :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อ่า สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่จุดเริ่มต้นใหม่สิน่ะ
แต่ครั้งนี้หวังว่าคงจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นน๊าาา
รอนะฮะ :')
-
มิเป็นผู้ชายใจดี มากกว่าใจอ่อน ถ้าคนใจอ่อนจะทำทุกอย่างตามอารมณ์. มีความสุข ความรัก สูญเสีย ครอบครัว. อบอุ่น เจ็บปวด. หลงไหลของสถานที่ท่องเที่ยว. ตัวละครทุกตัว รวมเป็นเรื่องที่น่าอ่าน ขอบใจจร้า ( ชีวิตการทำงานพิสูจน์ตัวเอง ให้เข้มแข็ง อดทน ) ภาษาไพเราะ
-
:mew2:
-
:mew2: :mew2: :mew2:จะรอออออออออออออออออออ :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอมมมมมมมม :call: :call: :call: :call: :call: จงมาจงมา ถึงแม้คนเขียนบอกว่าอาจจะต่อ แต่คนอ่านก็ยังหวังว่าคนเขียนจะมา อยากอ่านหนูมิใจจะขสดแล้วค่ะ รออยู่ยะค่ะ :hao5:
-
มารอค่ะ อิอิ > <
คิดถึงหนูมิ
-
image character ชื่อ jung woo sung
ตอนแรกว่าจะรอเรื่องนี้จบ
แต่ทนไม่ไหว
มีแต่คนบอกว่าสนุก
เลยลองอ่านดู
เรื่องแรก แต่ใช่ภาษาได้ดีมาก
หวังว่าคนแต่งจะมาอัพบ่อยๆนะ
-
ฮือออออออออ หลงมิกับจอมทัพมากๆเลยยยยยยยยยยยย :-[
แรกๆก็เกลียดจอมทัพนะที่บังคับมิตลอด
แต่พอหลังๆนี่แอบกรี๊ดดดดดดดด
พอบทจะหวานใส่ก็หวานเวอร์อ่าาาาาาาา :mew3:
ถึงมิจะไม่ปฏิเสธก็ยอมรับกลายๆแล้วป่ะ
อีกนิดคงได้ย้ายไปอยู่ด้วยกัน อั๊ยย่ะ! :impress2: :-[ :o8:
-
มารอจ้าาาาา^^
-
ถ้าหนูมิได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น บางทีอาจจะมีเวลาคิดอะไรๆได้
ไม่เหมือนอยู่กับจอมทัพ แล้วก็สับสนกับความรู้สึกตัวเองอยู่แบบนี้
-
อ่านแล้วยิ้ม แล้วร้องไห้ แล้วก็ยิ้ม ตามตลอด
เอาล่ะทั้งคู่เริ่มใหม่ :กอด1:
-
รอ ร้อ รอออออ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :m31: :m16: :angry2: :serius2: :fire: <<< ด่าตัวเอง
เรามัวแต่ไปอยู่ไหนมา ถึงเพิ่งได้เจอนิยายเรื่องนี้ คิดไม่ผิดจริงๆที่่ลองเข้ามาอ่านดู
บอกได้คำเดียวว่า เป็นเรื่องที่อ่านแล้วฟินมากกกกกกกกกกกกกกก :o8: :impress2:
ชอบพลอตและแนวเรื่องแบบนี้มากๆ พระเอกโหดๆ เป็นมาเฟียทำนองนี้ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ชิชิ
แล้วยิ่งเปิดมาตอนที่สอง ไอ้คุณจอมทัพก็ลากหนูมิที่สุดแสนจะน่ารักไปกระทำชำเรา(ขืนใจนั่นเอง กร๊าก :oo1:)
โอ๊ยยยยยยยย แบบว่ามันใช่เลย ทั้งเกลียดจอมทัพ ทั้งสงสารหนูมิมิ แต่ท้ายสุดก็เกลียดพระเอกไม่ลงอ่ะ :o8: :-[
ก็บอกแล้วว่าชอบพระเอกแบบนี้ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ยิ่งฉากหื่นๆ เรทๆ นี่แบบจัดเต็มแบบเยอะมว้ากกกกกกกกก อ่านกันแบบจุใจ เลือดทะลักตายหน้าจอ :jul1: :jul1: :haun4: :m25:
อ่านอย่างละเอียดมาก เพื่อซึมซับทุกคำทุกประโยค แล้วก็มันฟินทุกตอนจริง ให้ตายสิ o13
ตอนนี้อ่านตอน 8 จบไปแล้ว แต่ละตอนยาวจุใจมากๆ (ปกติถ้าแต่ละตอนยาวเกินไป อ่านมากๆจะเบื่อ แต่นี่ยิ่งอ่านยิ่งฟิน)
ไม่รู้จะเวิ่นเว้อไรดี เอาเป็นว่า ฟินกับเรื่องนี้มากๆค่ะ คนเขียนแต่งเก่งมากกกกกกกกกก ขนาดนิยายเรื่องแรก o13 o13
น้องมิถุนา ไม่ไหวจะทน น่ารักและแสนดีเกิ๊นนนนนนนนนน :mew1:
จะรีบอ่านไปถึงตอนปัจจุบันเร็วๆ แล้วจะมาเม้นท์ให้ใหม่นะคะ
รักคนแต่งจัง อิอิ :กอด1: :L2: :L2:
-
เย้~ ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้ ไม่ผิดหวังจริงๆที่กดเข้ามาอ่านเรื่องนี้
มิน่ารักมากๆ ละลายหัวใจมาเฟียของเราได้ขนาดนี้
คนแต่งสุดยอดมากเลยค่ะ ภาษาลื่นดี อ่านไม่สะดุด
โดยรวมแล้วทุกอย่างดีมากๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ
รออ่านตอนต่อไปว่าน้องมิจะตัดสินใจยังไงต่อ
ลองเริ่มคบกันจีบกันแบบคนธรรมดาน่าจะโอเคนะคะ
ใครเห็นก็ต้องอิจฉาแน่ๆ ที่มาเฟียจอมโหดเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เพราะน้องมิ
ชอบนิยายเรื่องนี้มากเลย เลิฟฟฟฟฟ ❤
-
หวานมากเลย ชอบๆ :-[
เป็นตอนแรกทที่อ่านแล้วไม่รู้สึกอึดอัดไปกับมิ :laugh:
-
:-[
-
มารอ :mew4:
-
มารอค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z2:
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ สู้ สู้ค่ะ
-
:m5: o9 :o11: :o10: :ped149:
-
Good storyline with two interesting characters. I like your story na ka.
-
ฮือออ คิดถึงหนูมิ T^T
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว แต่ก็ค้างอ่ะ ขอบคุณนักเขียนมากๆ นะครับ ประทับใจในการวางโครงเรื่อง ภาษาที่ใช้ บริบทโดยรวม คือมันเนียนอ่ะ ดูไม่ขัดหูขัดตา เวลาอ่านผมมักจะจินตนาการตามภาพที่คุณเขียนไว้เป็นเสมือนละครเรื่องหนึ่งที่มีการแสดงจริงๆ รีบมาต่อไวไวนะครับ อันที่จริงจบที่ 30 ตอนถือว่ากำลังดีไม่น้ำเกินไปและไม่รวบรัดจนมีแต่เนื้อข้นๆ แต่อยากได้ตอนพิเศษที่อ่านแล้วช่วยชะโลมใจก็จะขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงเลยครับ บางทีการที่เราได้อ่านนิยายได้รู้จักตัวละครอย่างลึกซึ้งมันก็อยากที่จะรับรู้ความเป็นไปของเค้าต่ออ่ะครับ จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆ ไปนะครับ
-
จอมทัพสู้ๆนะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่15 : นาฬิกา
รถยนต์คันหรูจอดลงตรงหน้าคอนโดสูงตระหง่าน มือขวาและมือซ้ายพร้อมใจกันลงจากรถและเปิดประตูให้ผู้เป็นนาย จอมทัพมองหน้ามิถุนานิดหน่อย ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะก้าวลงจากรถตามลงไป...
มิถุนาสะพายกระเป๋าเพียงใบเดียวของตัวเอง ก้าวลงจากรถ เขาไม่มีข้าวของติดตัวอะไรมาก มาเท่าไหร่ ก็จะกลับไปเท่านั้น เรื่องของอนาคตก็ยังคงอยู่ในส่วนของอนาคต แต่วันนี้เขาได้อิสรภาพกลับคืนมา จะบอกว่าดีใจก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะการอยู่กับมาเฟียหนุ่ม ก็คืออิสรภาพทางใจเช่นกัน
แต่ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็มีสิ่งเดียวที่ต้องทำคือไปต่อ เขาลงจากรถ มองคอนโดที่ไม่ได้กลับมาเป็นเดือนๆตรงหน้าด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย เขายิ้มให้กับเจย์และวิคเตอร์บางๆ มือซ้ายและมือขวาอุตส่าห์ถ่อไปรับเขาและนายท่านของตนมาจากบนภูเขา ในวันกลับ มิถุนาทั้งตกใจทั้งขบขัน เมื่อลงจากภูมาแล้ว เจอทั้งคู่ยืนรออยู่ที่ตีนเขา และดูท่าจะมาไม่ต่ำกว่าสามสี่ชั่วโมง
“ไว้กลับมาเยี่ยมบ้างนะครับ" วิคเตอร์บอก "อาเจียงแกยังมีอีกเป็นพันเมนูยังไม่ได้ทำให้คุณทาน"
“ฮะๆ ครับ" มิถุนารับคำ ทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าจะได้กลับไปจริงหรือไม่
เขาล่ำลาอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะเดินเข้าไปในคอนโด แต่ติดที่มือใหญ่ที่รั้งข้อศอกของเขาเอาไว้ มิถุนาเลิกคิ้วมองคนตัวโต
“เดี๋ยวไปส่ง"
“อืม" เขาว่าเบาๆ
คนตัวเล็กเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปด้านในอาคาร เขาแตะบัตรที่หน้าลิฟท์ ก่อนกดเลือกชั้น ประตูกำลังจะปิด โชคดีที่คนด้านในกดเปิดเอาไว้ก่อน และมิถุนาก็ต้องประหลาดใจอีกครั้งที่เห็นคนด้านใน
“ตะวัน! คุณท็อป!” เขาร้อง
ตะวันเองก็ประหลาดใจและดีใจ นายแบบหนุ่มกระโจนกอดเพื่อนรักเสียแทบล้ม ดีที่ท็อปรั้งเอาไว้ได้ทันทั้งคู่
“มิ! หายไปไหนมา ติดต่อไม่ได้เลยอ่ะ"
มิถุนายิ้มบางๆ "กลับบ้านที่เชียงรายน่ะ แล้วก็ไปภูกระดึง" เสียงหวานว่า "มือถือแทบไม่ได้ชาร์ตเลย ขอโทษนะ ไม่ได้โทรกลับด้วย"
“โหย ไม่เป็นไรหรอก นี่เรามาหาปราง จะมาลองทำปลาเก๋าสามรสดู นี่" นายแบบหนุ่มชูวัตถุดิบในมือ "มิมาเอาของหรอ?”
ตะวันถาม พร้อมกับที่มิถุนาเหลือบมองหน้าจอมทัพ "เปล่า...กลับมาอยู่น่ะ"
“หา!” ตะวันร้องอยากตื่นเต้น "มะ...หมายถึง...คุณจอมทัพก็ย้ายมา...”
“เปล่าหรอก" เขาส่ายหน้าบ้างๆ "เดี๋ยวคุณจอมทัพจะแวะมาหาบ้างน่ะ"
“อ้อ...อืม" ตะวันพยายามกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ท่าทางคันปากเช่นนั้นทำให้แทนไทอดขำคนรักของตนไม่ได้
พอดีกับที่ลิฟท์พาขึ้นมายังชั้นที่ทั้งมิถุนาและเฌอปรางพักอาศัย ตะวันบอกมิถุนาว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เซอไพรส์ปราง ให้มิถุนามาหาปรางที่ห้องเอง มิถุนามองเพื่อนรักก่อนหัวเราะเบาๆ เขาพยักหน้าก่อนแยกไปห้องตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกัน
มิถุนาแตะบัตรก่อนดันประตูออก เมื่อประตูปิดลง เขาก็ถูกสวมกอดแน่น ร่างเล็กสะดุ้งตกใจ แต่สักพักเดียวความอุ่นวาบของอ้อมกอดใหญ่ก็ทำให้หัวใจค่อยๆสงบลง มิถุนายอมเอนกายซบลงในอ้อมกอดกว้างอย่างหมดทางหนี ห้องคอนโดเขายังคงเหมือนเดิม ไม่มีฝุ่นจับแม้แต่น้อย เขาเดาเอาว่าจอมทัพคงให้คนเข้่ามาทำความสะอาดไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว
“เป็นอะไรไปครับ" เขากลั้นใจถามในที่สุด
“เปล่า...” มาเฟียหนุ่มคลายอ้อมกอดในที่สุด "แค่จะถามว่า ไม่กลับไปด้วยกันจริงๆเหรอ"
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ "ให้ผมอยู่ที่นี่เถอะครับ"
“ก็ให้แล้วไง"
“......”
“ไม่กลัวฉันเอาใครมานอนด้วยหรือ" มิถุนาคิ้วกระตุก
“เรื่องของคุณเถอะ"
มาเฟียหนุ่มหัวเราะเบาๆแบบไม่มีเสียง เขากุมมือเล็กเอาไว้ระหว่างที่อีกฝ่ายเดินนำเข้าไปในห้องนอน
“บอกความจริงจะฟังไหม?”
“ว่า?”
“ฉันไม่เคยพาใครไปที่เซฟเฮ้าส์สักคน ยกเว้นนาย"
“กับจุน"
จอมทัพหัวเราะเบาๆเมื่อเจอฤทธิ์คนขี้ประชดเข้า "อืม...” เขาพยักหน้ารับ "แต่ตอนนี้จุนไม่อยู่แล้ว มีนายคนเดียวเท่านั้น"
“......” มิถุนาถอนหายใจเบาๆ
“เป็นอะไร?”
“คุณอย่าใจดีนักเลยครับ คุณจอมทัพ มันจะทำให้ผมต้องคิดมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า ซึ่งมันไม่ดีเลยสักนิด"
“แสดงว่าตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับไป"
“ผมไม่รู้"
“แต่ฉันจะทำทุกทางให้นายกลับไป"
“......”
“ยกเว้นฉุดกลับ"
ไอ้เรื่องตลกหน้าตายของพ่อมาเฟียนี่แหละ ที่ทำให้มิถุนาหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้ เขาถอนหายใจเบาๆ ปล่อยให้จอมทัพทิ้งตัวนั่งลงบนขอบเตียง ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าเช็คข้าวของจำเป็น และพบว่ามันค่อนข้างครบ
“คุณจะมาที่นี่บ้างก็ได้นะ" เขาพึมพำ
จอมทัพมองแผ่นหลังเล็กยิ้มๆ "อืม"
มิถุนาไล่เขากลับ เพราะได้ยินว่าเขาต้องไปพบคู่ค้าจากสิงคโปร์ตอนหนึ่งทุ่ม จอมทัพพยักหน้ารับ เขาลุกขึ้น จัดเนคไทด์ที่เพิ่งคลายออกให้เข้าที่ นายแบบหนุ่มเห็นเช่นนั้นจึงสาวเท้าเข้าไปหา ค่อยๆขยับเนคไทด์ให้แบบที่ทำเป็นประจำทุกวัน...
จอมทัพกดยิ้มมุมปากบางๆ ดวงหน้าหวานลอยเด่นตรงหน้า เขาค่อยๆเชยคางมนขึ้นมาก่อนประทับริมฝีปากลงไปช้าๆ มิถุนายกแขนขึ้นคล้องรอบคอเขา ยอมเผยอปากให้อีกฝ่ายดูดดึงกลีบปากล่างและสอดลิ้นเข้ามาช่วงชิงลมหายใจของเขาไป จอมทัพไล่จูบไม่หยุด ราวกับจะทดแทนของคืนนี้
“ฮื้อ ไปได้แล้ว"
“พรุ่งนี้จะมาหา"
“แล้วแต่..."
“จูบอีกที"
“พอแล้ว!”
มิถุนาร้องประท้วง แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง สุดท้ายก็โดนเอาเปรียบจนใครอีกคนพอใจ
นายแบบหนุ่มรีบเดินนำออกจากนอกห้องนอนไปยังประตูห้อง หน้าแดงก่ำ ผิดกับอีกคนที่อารมณ์ดีจนน่าเตะ เขาเปิดประตูแง้มเอาไว้ ในขณะที่จอมทัพสวมสูทกลับ
“คุณไปเถอะ ลูกน้องรอ"
“ถ้าคืนนี้เหงา โทรมาก็ได้นะ"
มิถุนาเบิกตากว้าง อ้าปากทำท่าจะด่า แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะจอมทัพเดินออกไปแล้ว
มิถุนาปิดประตูลงโครม หัวใจเต้นแรงแทบคลั่ง เขาเดินกลับไปในห้องนอน ห้องเล็กนิดเดียว แต่เหมือนใหญ่จนน่าใจหาย เพราะไม่มีใครอีกคนหนึ่งอยู่หรือเปล่าก็ไม่น่าจะใช่ หรือเพราะว่าเวลาเปิดประตูห้องออกไปไม่เจอเมดสาว อาเจียง วิคเตอร์ หรือเจย์ ก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนนี้มิถุนาพยายามหาเหตุผลจนจะบ้าไปหมด...
ลูกน้องของเขาไม่ได้รอเขาแบบที่มิถุนาบอก เพราะทันทีที่นายท่านเปิดประตูออกมาและเดินไปยังลิฟท์ ก็พบว่ามือขวาคนเก่งยืนรออยู่แล้ว ส่วนมือซ้ายขอตัวอัดนิโคตินเฝ้ารถอยู่ด้านล่าง จอมทัพเข้าไปในลิฟท์ รอเจย์รายงานอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนว่ามือขวาพักหลังนี่จะกวนประสาทเขาเก่งขึ้นเป็นกอง เพราะรออยู่นานเจย์ก็ไม่ปริปากพูดอะไรที่เขาอยากได้ยินเสียที
“เรื่องห้องว่าไง?” สุดท้ายจอมทัพก็ต้องถาม แอบเห็นไอ้มือขวามันยิ้มอย่างพอใจด้วยซ้ำ
“เรียบร้อยครับ เพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุด เจ้าของเก่าปล่อยราคาเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน แปดสิบกว่าล้าน"
“เท่าไหร่ก็สู้"
“จะย้ายเซฟเฮ้าส์มาที่นี่เหรอครับ"
“ชั่วคราว" จอมทัพกระตุกยิ้ม "ฉันไม่ได้จะมาอยู่ นาย...กับวิคเตอร์ ต้องมาอยู่ที่นี่"
“แล้วนายท่าน"
“พักที่ชั้นสิบเก้าก็พอแล้ว" จอมทัพว่านิ่งๆ แต่ดวงตาพราวระยับ "ตกลงกัปตันเอาเครื่องขึ้นได้ใช่ไหม"
“ได้ครับ ไม่มีปัญหาอะไร"
“อืม"
มิถุนายืนอยู่หน้าห้องของเฌอปรางด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆ เขาเอื้อมมือกดกริ่ง ก่อนที่สักพักเดียวเท่านั้นประตูจะเปิดออก ตามด้วยเสียงดังจอแจมาจากด้านใน มิถุนาเห็นเฌอปรางยืนอยู่ตรงหน้า ปากก็ตะโกนบอกให้ตะวันอย่าเร่งไฟ ทันทีที่เธอหันกลับมาและพบว่าเพื่อนสนิทยืนอยู่ตรงหน้า นางแบบสาวก็แทบกรีดร้อง
“มิ!!!!!”
เสียงฝีเท้าของตะวันดังตามเข้ามา นายแบบหนุ่มอยู่ในชุดกันเปื้อน มือด้านหนึ่งถือตะหลิว ตะโกนลั่น
“เซอร์ไพรส์!!!”
“เฮ้...เฮ้...นี่มิ...มาได้ยังไง" เฌอปรางยิ้มอย่างดีใจ เธอลากเพื่อนรักเข้ามาในห้อง
“กลับมาแล้ว" เสียงหวานว่า "หมายถึง...กลับมาอยู่ที่นี่นะ่"
“ห...เห?”
“อืม"
“แล้วคุณจอมทัพ? นี่...นี่...อย่าบอกนะว่าเธอกับเขา...”
“เปล่า...” มิถุนารีบส่ายหน้า ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เพราะระหว่างเขากับจอมทัพมันยังค่อนข้าง...สับสนและซับซ้อน "ฉันขอเขากลับมาอยู่ที่นี่ แล้วก็...เขาจะแวะมาหาบ้าง"
เฌอปรางเบะปาก "ทำอย่างกะคนจะเลิกกัน"
“จะบ้าเหรอ” มิถุนาเม้มปากแน่น
“จะบ้าเหรอนี่คือ? ไม่ได้คบกันอยู่แล้ว หรือว่า ไม่มีทางเลิกกันกันแน่จ๊ะ?” นางแบบสาวช่างร้ายกาจจนมิถุนารู้สึกอยากเดินหนีไปไกลๆ
“ไม่ใช่ทั้งคู่"
เฌอปรางถอนหายใจ "เอาเถอะ รับรองได้ว่า มาเฟียเขาได้แวะมาหาเธอที่นี่จนลิฟท์คอนโดสึกเลยล่ะจ้ะ"
“ปรางก็...”
“มิมาก็ดีแล้ว ไปช่วยตะวันทำอาหารหน่อยไป ฉันจะบ้าแล้วเนี่ย ครัวจะพังไปไม่รู้กี่รอบแล้ว" เธอส่ายหัว "แล้วเดี๋ยวคืนนี้เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน...ยาวเลยล่ะจ๊ะคนสวย หึหึ"
หลังจากมื้อเย็นที่แสนทุลักทุเลเพราะมิถุนาแทบจะต้องลงมือทำใหม่เกือบทั้งหมดจบลง เขาก็ปล่อยให้คู่รักช่วยกันล้างจาน และละมาเช็ดโต๊ะกินข้าวแทน ในครัวมีเสียงตีกันของตะวันและแทนไทดังมาเป็นระยะๆ ร่วมด้วยเสียงจานแตกจนเฌอปรางแทบจะกินหัว นายแบบหนุ่มยิ้มบางๆ ตอนนี้เขาไม่เหงา ไม่เหงาหรอก...เพราะมีเพื่อนเยอะแยะเต็มไปหมด แต่พูดก็พูดไป...สิ่งที่มากกว่านั้นเหมือนจะขาดหาย
เฌอปรางกำลังเก็บของสดที่เหลือเข้าตู้เย็น พอดีกับที่โทรศัพท์ของมิถุนาดังขึ้น เขาละมือจากผ้าเช็ดโต๊ะ เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา เบอร์ไม่คุ้นเลยสักนิด เขาขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนกดรับ...
"ฮัลโหล...”
(ฮัลโหล) เสียงทุ้มต่ำจากปลายสายทำเอาใจกระตุก
“คุณ...คุณจอมทัพ"
(คิดว่าใครหรือไง?)
“ปละ...เปล่า...ผมไม่นึกว่าจะเป็นคุณ" เขาปฏิเสธ เหลือบมองเฌอปรางก่อนดันตัวเองออกไปยังระเบียง "คุณโทรมาทำไม?” มิถุนาขมวดคิ้วมุ่น
(กินข้าวหรือยัง?) เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“เรียบร้อยแล้ว...” ปลายสายเงียบ เขาจึงถามต่อ "...คุณล่ะ?”
(ยัง เพิ่งถึง) เขาว่า มิถุนาได้ยินเสียงใบพัดตีลมดังลั่น นายแบบหนุ่มเลิกคิ้ว
“คุณอยู่ไหน?” เขาถามทันที
(เชียงราย)
“เชียงราย!” เขาอุทาน "ไปทำอะไรอีก? ไหนบอกว่ามีธุระกับลูกค้าไง"
(เจย์คงจำตารางงานผิดน่ะ) เขาหัวเราะหึ มิถุนารู้ได้ทันทีว่าสองนายบ่าวรวมหัวกันลวงเขา เจย์ไม่มีทางพลาดกะอีแค่เรื่องแบบนี้ (ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีอะไรอันตราย แค่มีอะไรต้องสะสางน่ะ)
“อาเมน...เหรอ?” เสียงหวานถามแผ่วเบา
(ไม่ใช่ มันหายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว...เรื่องที่น่ะ)
“ไหนคุณว่าจะไม่เอาแล้วไง?” มิถุนาถามอย่างประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจอะไรหลายๆเรื่องขึ้นมา
(ไม่เอาแล้วน่ะใช่ แต่ตระกูลหวังจะต้องไม่เสียชื่อกับเรื่องแค่นี้ ไม่ต้องห่วงหรอก)
“ผมไม่ได้ห่วงคุณ" มิถุนาเบะปาก
(ให้พูดใหม่)
“ไปได้แล้ว" มิถุนาออกปากไล่
(หึหึ)
ปลายสายหัวเราะ และเขาไม่ทนฟังอะไรอีกต่อไป นายแบบหนุ่มกดตัดสายก่อนเดินกลับเข้ามาด้านในด้วยหัวใจที่เต้นแรง นึกว่าตัวเองเป็นบ้าไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็...ยังไม่ เพราะสายตาเฌอปรางที่จ้องมองมาอย่างจับผิดนั่นแหละ ทำให้เขาต้องรีบเปลี่ยนสีหน้า
“อ...อะไร"
“คุยกับใครน่ะ?”
“พ...พี่นัชชา" มิถุนาโบ้ย "เรื่องงานน่ะ"
“อ้อเหรอ ได้ข่าวหยุดไปจนถึงศุกร์นี้ อืม...ก็ไม่รู้สินะ"
เธอแสยะยิ้มก่อนเดินหนีออกไป ทิ้งให้มิถุนายืนหน้าแดงอยู่คนเดียว...
แต่เอาเข้าจริงพอตะวันเริ่มรบเร้าจะดูหนังผีขึ้นมา เฌอปรางก็ต้องตามใจหามาเปิดให้ ลืมเรื่องที่จะซักฟอกมิถุนาไปเสียสนิท ความมืดค่อยๆโรยตัวลงเข้าปกคลุม มิถุนาจับจองพื้นที่โซฟาด้านหนึ่ง ส่วนเฌอปรางนั่งอีกฝั่งหนึ่ง ตะวันและแทนไทลากผ้าปูมาปูที่พื้นหน้าทีวีและนอนกลิ้งกอดกันสองคน จริงๆแล้วมิถุนาไม่นิยมหนังผี แต่วันนี้มันน่าเบื่อเกินไป เขาจึงยอมร่วมวงกับเพื่อนๆอย่างเสียมิได้...
ภาพยนตร์ดำเนินมาถึงกลางเรื่อง มิถุนากอดหมอนแน่น ในหัวก็คิดอยู่ว่าคืนนี้จะข่มตาหลับลงได้อย่างไร หรือว่าจะต้องเรียกเฌอปรางไปนอนเป็นเพื่อนด้วย ระหว่างที่คิดสะระตะ มือถือข้างกายก็สั่นครืดคราด เขารีบตะครุบมันขึ้นมาเพราะกลัวว่าจะรบกวนบรรยากาศ มิถุนาเดินอ้อมออกไปยังระเบียง เขาก้มมองหน้าจอ เบอร์ไม่คุ้น...
มือเล็กเอื้อมเปิดประตูระเบียง อากาศบนชั้นสิบเก้าค่อนข้างเย็นเพราะฝนตกปรอยๆ ฝนเริ่มตกถี่ๆติดต่อกันในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี่ มิถุนาพยายามยืนให้ชิดประตูมากที่สุดเพื่อไม่ให้ร่างกายโดนฝน เขาจ้องเบอร์แปลกบนหน้าจอก่อนชั่งใจ ว่าจะกดรับ...หรือไม่กดรับ...
แต่สุดท้ายก็กดรับไปจนได้ นายแบบคนเก่งยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู กรอกเสียงใส่ลงไปยังปลายสาย
“สวัสดีครับ...”
(......)
...เงียบ...
“ฮัลโหล ผมมิถุนาครับ...” เสียงหวานว่าย้ำ แต่ปลายสายยังคงเงียบ และเงียบต่อไปอีกเกือบสิบวิ จนนายแบบหนุ่มถอดใจ เขาละโทรศัพท์ออกจากใบหู จ้องมองเบอร์ไม่คุ้นบนหน้าจออีกครั้งพลางขมวดคิ้ว
ประตูระเบียงเปิดออก เฌอปรางชะโงกหน้าออกมา
“มีอะไรหรือเปล่ามิ?” เธอถาม มิถุนากดตัดสาย ก่อนส่ายหน้า
“โทรผิดน่ะ...”
“อ๋อ" เธอพยักหน้า "รีบเข้ามาเร็วเดี๋ยวไม่สบาย"
มิถุนาพยักหน้ารับ ไม่ได้ติดใจสายเมื่อครู่เท่าไหร่นัก ร่างเล็กเดินกลับเข้าไปในห้องของเพื่อนรัก และวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่เดิม...
โดยไม่อาจรู้เลยว่า ปลายสายคือใคร...และต้องการอะไร...
-
เป็นคืนแรกในรอบหลายเดือนที่มิถุนาได้กลับมานอนในห้องเดิม ในตอนแรกน่ะนอนคนเดียว...วูบแรกมันก็โหวงๆ ใช้เวลานานกว่าที่จะข่มตาหลับลงได้ ยิ่งเพราะหนังสยองขวัญที่ยังคงติดตา สุดท้ายก็ต้องเดินไปเคาะห้องเฌอปรางเพื่อให้อีกฝ่ายมานอนเป็นเพื่อนคนได้ เพื่อนสาวที่กำลังมาร์คส์หน้าเตรียมนอนก็รับปากพร้อมหอบผ้าหอบผ่อนมาที่ห้องทันที
เฌอปรางยังไม่ได้ถามอะไรมิถุนาออกไป เพราะคิดว่าเพื่อนตัวเล็กคงต้องการเวลา เธอจึงนอนข้างๆเพื่อนรักนิ่งๆและบอกว่าดีใจที่มิถุนากลับมาอยู่ที่นี่ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามิถุนาดีใจไปกับเธอด้วยหรือไม่...ว่าพลางหัวเราะ มิถุนาเห็นรอยยิ้มเพื่อนในความมืด เฌอปรางเป็นผู้หญิงแบบที่ผู้ชายชอบ รอยยิ้มของเธอคือสิ่งที่ทำให้ใครต่อใครตกหลุมรัก แต่เธอมักจะพลาดเสมอในทุกๆความสัมพันธ์ ด้วยความที่เป็นผู้หญิงที่ยิ่งกว่าดูแลตัวเองได้ ผู้ชายมักจะถูกใจเธอตั้งแต่แรกพบ แต่หลังจากนั้นก็รู้ว่าเพียงแค่นี้มันไม่พอ พวกเขา...ในฐานะผู้ชาย พวกเขายังคงต้องการปกป้องและเป็นที่พึ่งพิงสำหรับคนพิเศษของตน...ซึ่งเฌอปรางไม่ต้องการสิ่งที่มากมายขนาดนั้น เธอเพียงต้องการคนที่สามารถร่วมแชร์ทุกๆเรื่องกับเธอได้ ซึ่งนั่นก็เพียงพอ...
พูดตรงๆเลยว่าบางครั้งเฌอปรางก็นึกอิจฉามิถุนา รู้ทั้งรู้ว่าเริ่มต้นไม่สวยนัก แต่...ก็อย่างว่านั่นแหละ ปัจจุบันสำคัญกว่าอนาคต รวมถึงอดีต ไม่รู้จะว่าอย่างไรดี แต่มันคือสิ่งที่ดี ที่ใครสักคนจะยอมลง ยอมรับ และยอมรับรัก...
“ปราง...”
“หืม?”
“ไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ?” แต่สุดท้ายก็น่าตลกที่มิถุนาจะเป็นผ่านเปิดปากก่อน นางแบบสาวหัวเราะคิก
“ถามอะไรจ๊ะคนสวย"
“...ก็"
“จริงๆมีเรื่องอยากถามมิเยอะเลยล่ะจ้ะ...” เธอว่า "แต่มิอาจจะมีเรื่องที่อยากเล่ามากกว่า ก็เลยคิดว่า ถ้ามิไม่พูดวันนี้ พรุ่งนี้คงถามแหละ" เธอหัวเราะเบาๆ
“ปรางก็...”
“ทำไมถึงกลับมาล่ะ หมายถึง...เขายอมให้นายกลับมาด้วยหรือ?” คำถามดูเหมือนหาเรื่องนิดๆ แต่มิถุนาก็รู้ว่าเพื่อนสาวไม่ได้คิดอะไร เป็นเพียงการเรียบเรียงคำพูดเฉยๆ
“ยอมสิ" มิถุนาหัวเราะ "นี่ใครกัน"
“จ้า...ได้ทีเอาใหญ่"
“เขายอม เพราะเขาบอกว่าจะยอมฉัน...แล้วเขาก็จะให้เวลาฉันทบทวนเรื่องของเรา"
“แล้วมิว่ายังไงบ้าง" เฌอปรางถาม แต่กลับได้ยินเสียงทอดถอนหายใจ
“ไม่รู้สิ...เราตื้อไปหมด" มิถุนาพูดจริงๆ
“ไม่ชอบเขาบ้างหรือ?”
“ไม่รู้...” มิถุนานอนตะแคง สบตากับเพื่อนสาวในความมืด "ไม่รู้จริงๆนะ ที่พูดไป มันสับสนไปหมด ฉันกลัวที่จะวางใจไว้กับใครแล้ว เราเริ่มต้นไม่ดีด้วย"
“ถ้าเอาแค่ตอนนี้...แค่ตอนนี้น่ะมิ"
“ก็...”
“ชอบ...หรือไม่ชอบ"
“...” ใบหน้าหวานเรื่อสีนิดหน่อย เท่านั้นคงเป็นคำตอบได้ "ถึงไม่บอก ปรางก็น่าจะรู้ใจเรา"
“รู้สิ" เธอยิ้ม
“แต่เรื่องของเราไม่ได้มีแค่ตอนนี้นี่น่า...มันมีก่อนหน้า มีอนาคต มีเรื่องมากมายที่ต้องใช้เวลา"
“แล้วใจคิดจะกลับไปหาเขาหรือเปล่า?” เฌอปรางเอ่ยถาม และคิดว่านี่จะเป็นคำถามสุดท้ายของคืนนี้ และถ้ามิถุนาจะไม่ตอบ เขาก็จะไม่ว่ากันเลย
แต่การที่เพื่อนรักพยักหน้าเบาๆ และท่ามกลางความมืดมิด เขายังเห็นใบหน้าหวานติดจะเขินอายได้นั้น ก็ทำให้เฌอปรางต้องรั้งตัวมิถุนาเข้าไปกอดแน่นๆไม่ได้
“ก็ให้เวลากับมัน เท่าไหร่ก็ได้เท่าที่อยากให้ ส่วนตอนนี้ก็......นอนเถอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้ว"
และมันก็เป็นเช้าวันใหม่จริงๆอย่างที่เฌอปรางบอกไว้...หกโมงเช้า...อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะได้เวลาตื่นของมิถุนา แต่โทรศัพท์กลับดังลั่นขึ้นมาเสียก่อน เขารีบยกหัวจากหมอน กระวีกระวาดหามือถือเพราะเกรงว่าเฌอปรางจะตื่นขึ้นมาด้วยอีกคน เมื่อได้แล้วนายแบบคนเก่งก็ขยี้ตาเบาๆพร้อมจ้องมองเบอร์ที่หน้าจอ...จอมทัพนั่นเอง
“สวัสดีครับ" เขากดรับ ถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ติดจะอมยิ้มไม่ได้
(หิวข้าวชะมัด)
มิถุนาขมวดคิ้ว แน่ใจหรือว่านี่คือคำทักทายสำหรับเช้าวันใหม่น่ะ...
“ก็ไปกินสิครับ ถ้าโทรมาไม่มีอะไร ผมวางนะ"
(อยู่ข้างล่าง)
“เห?”
(อยู่หน้าคอนโด มารับหน่อย)
มิถุนาอ้าปากค้าง เขาบอกว่าจะมาเจอวันนี้ก็จริง แต่ไม่คิดว่าจะมาแต่เช้า มิถุนารับปาก กดตัดสาย นึกฉุนเล็กๆกับนิสัยเอาแต่ใจของอีกคน เขาคว้าเอาคีย์การ์ดกับโทรศัพท์และออกไปอย่างเงียบเชียบเพราะกลัวเฌอปรางตื่น กดลิฟท์ลงไปชั้นล่าง ไม่ทันได้สำรวจตัวเองด้วยซ้ำ เขาต้องทักเพื่อนบ้านด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ก่อนลงไปด้านล่างแล้วพบว่า พ่อมาเฟียยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าคอนโด ข้างๆกันมีวิคเตอร์ที่กำลังจุดมวนใหม่ ส่วนเจย์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่แถวๆนั้น
มิถุนากดปุ่มและเปิดประตูคอนโด เขาถอนหายใจเบาๆให้กับคนตรงหน้า
“มาทำอะไรแต่เช้า"
“วันนี้ไม่เข้างาน" จอมทัพว่า เมื่อมิถุนาอยู่ตรงหน้า บุหรี่ในมือก็ไม่สำคัญอีกออกไป เขาขยี้ทิ้ง ก่อนสาวเท้าตามเข้าไปด้านใน
“สมองกลับเหรอครับ?” มิถุนาประชด
“คงงั้น"
มิถุนาถอนหายใจอีกครั้ง เขาทักทายวิคเตอร์และเจยย์ ก่อนเดินนำเข้าไปในคอนโด มาเฟียหนุ่มพร้อมคนสนิทรีบสาวเท้าเดินตามเข้าไปติดๆ มิถุนากดชั้นสิบเก้า ส่วนเจย์รีบยื่นมามากดชั้นห้าสิบสามทันที นั่นทำให้มิถุนาเลิกคิ้ว
“ทำธุระน่ะครับ" เจย์ตอบ และวิคเตอร์ก็ยิ้มเสียจนน่าเตะ
มิถุนาเลือกที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เขาเอ่ยปาก "เดี๋ยวมาทานอาหารเช้าด้วยกันนะครับ"
วิคเตอร์ตั้งท่าจะรับคำ แต่เพราะมาเฟียหนุ่มปรายตามอง ทำให้มือซ้ายต้องหยุดความคิดจะทำตัวเป็นก้างเอาไว้ตรงนี้
จอมทัพจูงมือมิถุนาออกจากลิฟท์ เขาเดินไปที่ห้องของนายแบบหนุ่มอย่างคุ้นเคยทั้งๆที่เคยมาอย่างมากก็แค่สองครั้ง (เท่าที่มิถุนารู้) รอจนมิถุนาสอดบัตรและผลักประตูออก เมื่อประตูเปิดออก เขาก็ก้าวตามแผ่นหลังบ้างเข้าไปด้านใน พร้อมเลื่อนใบหน้าเข้าซุกซอกคอขาวทันทีโดยไม่ให้อีกฝ่ายปริปากพูดอะไร มิถุนาเบิกตากว้าง เพราะยังไม่ลืมว่าเฌอปรางยังอยู่ในห้องนอน
“เดี๋ยว! คุณ! เดี๋.........อื้อ"
มิถุนาไม่ทันได้ดิ้น เขาก็ถูกทาบทับลงกับโซฟา นี่น่ะนะ คนเพิ่งกลับมาจากทำงาน ให้ตายเถอะ! มิถุนาพยายามเอ่ยปากบอก แต่กลับถูกป้อนจูบอยู่ตลอดเวลา จอมทัพไม่ยอมให้มิถุนาหายใจด้วยตนเอง หากจะหายใจ ต้องใช้อากาศร่วมกันเท่านั้น...
“คุณ...จอมทัพ อื้ออออ ปล่อย...ปล่อย..ก่อ...น"
“ไฮ"
แทบจะกัดลิ้นตาย มิถุนาพลิกตัวหลบหลังแผ่นหลังกว้างทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวยืนกอดอกพิงวงกบประตูพร้อมกับแสยะยิ้มส่งมาให้ สายตาล้อเลียนนั่นทำให้มิถุนาแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี
“สวัสดี" จอมทัพเลือกที่จะแสยะยิ้มกลับ ในขณะที่มิถุนาก็พยายามที่จะปีนขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก
“ความคิดถึงนี่มันรุนแรงจังเลยนะคะ" เธอประชด ซึ่งจอมทัพล่ะ เกลียดไอ้ท่าทีเหล่านี่ของเฌอปรางชะมัด...
“พูดอีกก็ถูกอีก"
เฌอปรางกรอกตา เหลือบมองนาฬิกา "ฉันต้องไปทำงานแล้ว"
“นี่หกโมงเองนะปราง" มิถุนาแย้ง
“ใช่แล้วคนสวย นัดที่สนามบินเจ็ดโมงครึ่งจ้ะ เดี๋ยวพี่นัชชามารับ"
“แล้วอาหารเช้า...”
“อืม...ไม่ทันแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันไปหากินที่สนามบินก็ได้ อย่าห่วงเลย" นางแบบสาวว่าอย่างอารมณ์ดี "คืนนี้ไม่กลับนะจ๊ะ ใช้ห้องได้ตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจเพื่อนบ้านอย่างฉัน" มิวายขยิบตาให้เพื่อนรักอีกที จนมิถุนาเขินแทบแยกเขี้ยว "แล้วก็ขอบคุณที่นอนเป็นเพื่อนกันเมื่อคืนนะคนสวย" แหย่เสือจนอารมณ์ดี เฌอปรางก็คว้าคีย์การ์ดเดินกลับห้องไป มิถุนาเสใบหน้าหนี ก่อนเดินเข้าครัวไปเงียบๆ
“จะทานอะไร?” เขาเอ่ยถาม อดมองมาเฟียหนุ่มที่เอนกายนอนอยู่ที่โซฟาไม่ได้
“อะไรก็ได้"
“งั้นข้าวผัดต้มยำนะ คุณจะอาบน้ำก่อนไหม?” เสียงหวานถาม พลางเปิดตู้เย็นออกแล้วถอนหายใจ "ไม่มีของ ผมต้องลงไปซื้อ" แน่ล่ะ เพิ่งกลับเข้ามาเมื่อวานนี่เอง
“ไปด้วย" เขาว่า ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่เพราะมิถุนาเห็นใบหน้าติดจะอิดโรยของเขาแล้วก็ต้องรีบห้าม
“คุณอาบน้ำเถอะ ผมลงไปแค่ซุปเปอร์ด้านล่างนี่เอง อยู่ในตัวคอนโด คุณไม่ต้องห่วงหรอก" มิถุนาบอก แต่เขาทำท่าจะไม่ปฏิบัติตาม "ไปอาบน้ำเร็ว"
จอมทัพไหวไหล่ยอมแพ้ เขาถูกพาไปในห้องนอนพร้อมยื่นผ้าเช็ดตัวให้ หยิบเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงเลตามออกมา แต่จอมทัพปฏิเสธ เขาอ้างว่าเขามี แต่ความจริงที่เขายังไม่ได้บอกนายแบบคนเก่งก็คือ เพ้นท์เฮ้าส์ด้านบนสุดของคอนโดถูกเขาซื้อเอาไว้แล้ว ดังนั้นข้าวของเครื่องใช้บางส่วนก็ถูกย้ายตามมาด้วย เขาไม่ได้คิดจะนอนที่นั่นหรอก แต่วิคเตอร์กับเจย์ต่างหาก ที่จะต้องคอยดูแลมิถุนาแทนเขา
นายแบบคนเก่งคว้าเอาคีย์การ์ดพร้อมกับกระเป๋าสตางค์เดินออกไป มาเฟียหนุ่มมองจนแผ่นหลังบางลับสายตา เขาเริ่มเดินสำรวจไปรอบๆห้องหรู โอเค...กล้องวงจรปิดต่อสัญญาณตรงถึงเซฟเฮ้าส์ของเขา ทุกซอก ทุกมุม มิถุนาไม่รู้หรอก และถ้ารู้ คงวีนเขากระจายแน่นอน...
นับได้ว่าเจย์ทำงานได้อย่างไม่ผิดหวัง สมองคำนวณถึงโบนัสกลางปีของคนสนิททั้งสอง มือก็ปลดกระดุมออก ห้องนอนของมิถุนาไม่มีอะไรมาก เป็นเพราะคนๆนั้นเป็นคนเจ้าระเบียบอยู่แล้ว จึงไม่มีอะไรเกะกะเลยสักนิด เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นเพื่อขจัดความเมื่อยล้าจากการเดินทางติดต่อกันในช่วงนี้ ระหว่างที่กำลังแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นจากด้านนอก...
เขาไม่ได้สนใจนักเพราะมันคงเป็นของมิถุนา จนกระทั่งอาบน้ำเรียบร้อยและห่อตัวออกมาจากห้องน้ำ เขาเปิดประตูห้องน้ำออก ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยาดน้ำที่หยดมาตามร่างกาย ดวงตาคมกริบมองแผ่นหลังบางที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ติดประตูห้องนอน มิถุนาไล่ดูอะไรบางอย่างในมือถือ เขาสาวเท้าเข้าไปหา แล้วซ้อนตัวไปทางด้านหลัง มิถุนาสูงเลยไหล่เขามาหนึ่งคืบ
“มีงานหรือ?”
“เปล่าครับ...” มิถุนาปฏิเสธ "มีคนโทรเข้ามา...”
“ใคร?”
“ไม่รู้สิครับ เบอร์ไม่รู้จัก สองรอบแล้ว"
“จะโทรกลับเหรอ?” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถาม เขากดโทรหาเจย์เพื่อบอกให้อีกฝ่ายเอาชุดลำลองมาให้เขา
“ก็...”
“ไม่ต้องโทรหรอก" จอมทัพตัดสินใจให้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย พอดีกับที่เจย์รับสายพอดี เขาสั่งไวๆก่อนกดตัดสายแล้วหันมาสนใจมิถุนาต่อ
"อาจจะเป็นสายจากแฟนคลับ เมื่อก่อนตอนใช้เบอร์เก่าผมก็เจอบ่อย นึกว่าจะหมดแล้วนะ"
"เปลี่ยนเบอร์ท่าจะดี" จอมทัพพึมพำ
“อืม" นายแบบหนุ่มถอนหายใจเบาๆ "งั้นผมไปทำอาหารก่อน"
“อืม"
จอมทัพพยักหน้ารับ เขาหยิบมือถือที่มิถุนาวางทิ้งไว้ขึ้นมาเปิดดู มันเป็นเบอร์จากต่างประเทศ มาเฟียหนุ่มชั่งใจอยู่สักพักแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะละความสนใจกับมันไปก่อน
tbc.
ขอโทษที่มาช้านะจ๊ะ งานยุ่งจริงๆเลย ได้แต่เข้ามาเช็คคอมเม้นท์ วันนี้มาต่อแล้วเนอะ
สั้นหน่อยนะ ยังไม่ได้เช็คคำผิดด้วย ไม่มีเวลาจริงๆ555
ตอนก่อนหน้าคอมเม้นท์ตกลงไปเยอะ 555 มีอะไรอยากให้แก้ไข ปรับปรุง จะติอะไรเต็มที่เลยนะคะ
อยากปรับปรุงงานให้ดี บางทีแอบใจเสียเวลาคนอ่านน้อยลง555
เจอกันตอนหน้านะคะ
ฝนตกหนักมากเลย รักษาสุขภาพกันด้วย :mew3:
-
ใครโทรมา :hao4:
-
ใครโทรมานะ
-
คุณนี่มันร้ายนักนะ :laugh:
ว่าแต่เบอร์ใคร ต่างประเทศ? จะเป็นปัญหาในอนาคตไหมนะ?
-
โทรศัพท์ปริศนา???
-
ก่อนนี้เคยหมั่นไส้จอมทัพ ตอนนี้ไม่มีแล้วอ่ะ ฮาตอนจอมทัพตลกหน้าตาย :pig4:
-
น่ารักจัง5555งานนี้เดินหน้าสร้างความมั่นใจให้หนูมิเลยคุณจอมโหดดด ร๊ากกก คนแต่ง ขอบคุณนะคะ
-
เบอร์โทรปริศนา เป็นของใครกัน??? :m28:
ได้กลิ่นทะแม่งๆ แห๊ะ ...............อาเมนรึป่าว!!!! จะยุ่งกันใหญ่แล้วๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
ใครที่ไหนโทรมา ต้องเป็นคนไม่ดีแน่ๆ จอมทัพพูดขอ ไปด้วย ได้น่ารักดีอ่ะ ชอบ 55555555555555555
-
:z3: :hao7:
มาแล้วๆๆพร้อมกับอะไรซักอย่าง
ลุ้นๆๆหวานไปแล้วจะบู้แล้วเหรอค่ะ
รอตอนต่อไปจ้า :กอด1:ผู้แต่งคร๊า :L2:
-
ใครนะโทรมาน่าสงสัยชะมัดเลย!!! - :mew2:
-
ใครกันนะเป็นคนโทรหาหนูมิ
สงสัยจังๆๆ >.<
ขอบคุณนะคะ +1^^
-
กริ้สส ตอนแรกดีใจมากที่เห็นว่ามาต่อแล้ว
สารภาพว่าพยายามอ่านไปช้าๆ
เพราะไม่อยากให้จบตอน 5555
เฮียจอมแกแอบเจ้าเล่ห์อ่า ที่แท้ก็แอบวางแผนไว้แล้วทุกอย่าง
เฮียแกลงทุนซื้อห้อง80ล้านเลยเชียว ><
เบอร์ปริศนานั้นมันต้องมีอะไรแน่เลย
ลุ้นตอนต่อไปค่า
ให้กำลังใจคนแต่งด้วย ค่า :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
ใครโทรมา :hao4:
นุ่นจ๋า ไม่ทันนุ่นอีกแล้ว ไวจริง
:hao3: :hao3:
จอมทัพก็ยังเป็นจอมทัพ เจ้าเล่ห์จริงๆ แอบติดกล้องไว้แถมเนียนนะซื้อชั้นบนไว้อีก
-
ติดกล้องรอบห้องขนาดนี้ :hao6:
-
เค้าลางความยุ่งยากมันกะลังจิมาใช่ไหม :ling3: :ling3:
-
เฮียลงทุนมาก -.- 80 ล้าน
แล้วนั่นเบอร์ใครหว่า ผู้ประสงค์ไม่ดีแน่เลย
อย่าดราม่านะคะ T^T สงสารหนูมิ
-
เบอร์ใครวะ
จอมทัพทำตัวน่ารักดี
ไม่ค่อยเอาแต่ใจแล้ว
แต่ออกแนวดื้อมากกว่า
แถมอ้อนๆอีกดัวย
:impress2:
ชักหลงจองทัพ
ส่วนมิ เหมือนภรรยาที่ดีมาก
ใส่ใจจอมทัพดีจริงๆ
มาต่อไวๆนะ
-
ใครโทรมาหาหนูมิกัน จะทำอะไรหนูมิรึป่าวอ่ะ :serius2:
-
จอมทัพป๋ามาก 5555
ถ้าจะมาตั้งแต่หกโมงเช้านี่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันเลยเหอะ
-
อดกังวลไม่ได้ว่าใครโทรมา แผนร้ายรึปล่าว :ling1:
รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันค่ะ รอตอนต่อไปเน้อ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เย้ๆ ได้อ่านแล้ว :katai2-1:
ช่วงนี้คู่นี้ฟินมว๊ากก น่ารักที่สุด
จอมทัพอ้อนขึ้นอ่ะ :-[ หนูมิแอบหวั่นไหว
แต่เมื่อไหร่จะยอมรับน้าา~ คนอ่านเชียร์โล้ด :z2:
ส่วนสายลึกลับนั่นแอบน่ากลัวนะ
ถ้าเปนพวกสโตล์กเกอร์ก้ว่าไปอย่าง แต่แลดูจะไม่ใช่อย่างนั้นหน่ะสิ :katai1:
-
จอมทัพพพพขาาาา อย่าวางใจเบอร์แปลก พลีสสสสส เสียววว :katai5: :katai5: :katai5:
-
ใครโทรมานอ :katai1: :katai1:
-
อร๊ายยยยยยยยยย เขิน หนูมิ น่ารักมากกกกกกกกกกก จอมทัพก็น่ารัก กิกิ หวานกันไปนานๆๆๆๆๆๆเลย :-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
เขาคือใคร ใครที่โทมา
เหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีอีกแล้วซินะ !
-
โทรศัพท์น่าสงสัย!!! เหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีเลย
ตอนนี้จอมทัพน่ารักอ่ะ หวานเบาๆ :o8:
-
มิถุนาดูมุ้งมิ้งมากอ่ะ น่ารัก จอมทัพก็ดีขึ้นเป็นกองแหน่ะ อิอิ
ว่าแต่เบอร์ใคร? อาเมน? อยากรู้แล้วววววววววววววววววววววววววววววว
-
นั่นใช่เบอร์อาเมนรึเปล่า สาธุอย่าเพิ่งเลย ให้จอมทัพกับมิเค้าสวีทกันยาวๆหน่อย
:hao5: :hao5:
นานๆทีจะได้คอมเม้น สู้ๆนะ ไม่ว่ายังไงก็จะรออ่าน
:mew1:
-
:hao5: :hao5:ใครโทมา อย่ามีเรื่องอีกเลยนะ
-
ใครโทรมา
-
:hao7: :hao7: อ่านทันแล้ว พอดีกับที่ลงตอนใหม่ ถ้างั้นเม้นท์ให้ตอนล่าสุดนี่เลยล่ะกัน
ชอบผู้หญิงนิสัยแบบปรางนะ น่าคบ อยู่ด้วยแล้วคงสบายใจ โชคดีที่หนูมิมีแต่เพื่อนน่ารักนิสัยดีทั้งน้าน :mew1:
คุณจอมทัพเปลี่ยนไปเยอะเชียว จากนรกเป็นสวรรค์ :laugh: ชอบทั้งสองแบบเลย แบบโหดๆก็ชอบ แบบน่ารักก็ชอบ
เริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆ :hao6: น่าอิจฉาหนูมิมิจริงๆอ่าาาาา อยากได้อยากโดนแบบนี้บ้าง :-[ :o8:
ลงทุนครั้งนี้ถือว่าคุ้มนะเห้ยยยยยยยยยย 80 ล้านเชียวนะแกกกกกกกก (ใช้ตังค์เปลืองเว่อร์ ก็คนมันรวยอ่ะนะ ทำไงได้)
อืมมมม......แล้วใครโทรมาหาหนูมิละเนี่ย ถ้าจะเดากันง่ายๆ ก็คงเป็นอาเมน แต่ถ้าเอาให้ยากกว่านั้น มีตัวร้ายเพิ่ม :laugh:
หนูมิของเราก็ใจอ่อนยวบยาบลงไปเยอะ และอีกไม่นานก็คงหมดไป เพราะไอ้คุณจอมทัพ มันช่างขยันทำตัวดีจนน่าหมั่นไส้ เราก็เชียร์อยู่อยากให้รักกันเร็วๆ
ทางนี้รอฟินจ้าาาาาาาาาา :hao6:
สำหรับเรา เราก็คิดว่า ไม่มีอะไรต้องปรับปรุงแล้วนะคะ เพราะมันดีทุกอย่าง (พูดจริงไม่ได้อวย) ไม่ว่าการใช้คำพูด หรือบทพูดของตัวละคร หรืออะไรก็แล้วแต่ บลาๆๆๆ :katai3:
มันก็ชวนให้น่าติดตามทุกตอน เพียงแต่ถ้าตอนไหน มีเอ็นซี :hao6: มันก็ชวนติดตามยิ่งกว่าตอนปกตินั่นเอง :laugh:
-
เบอร์โทรจาก ตปท น้องมิของเราจะงานเข้าอีกแล้วเหรอคะเนี่ย
ปล จอมทัพนี้เจ้าเล่ห์อะ บอกน้องมิว่าให้กลับแต่ส่งทั้งคนทั้งกล้องตามขนาดนี้อะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ผู้ใดโทรมาป่วนมิอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านไปก็ใจเต้น อาเมนแหงเลย
-
รู้สึกอันตรายเริ่มคลืบคลานเข้ามา จอมทัพอย่าชะล่าใจสิ :katai1:
-
ลุ้นอีกแล้วใครว่ะ :z10:
แต่น้องมิก็เริ่มเปิดใจมากขึ้นแล้วนะ :impress2:
-
อยากอ่านอีก อ่า
คนแต่งก็รักษาสุขภาพนะค่ะ
-
โทรศัพท์ลึกลับนั่นจะอันตรายกับหนูมิไหมเนี่ย?
ว่าแต่...มาเฟียเราน่ารักขึ้นทุกวันเลยเนอะ
และ...ชอบเฌอปราง จัง อิอิ
-
ใครโทรมาเนี่ย จะมีดราม่าอีกแล้วใช่มั้ย
เหมือนทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นแล้วนะ :ling1:
-
ใครโทรมานะ
-
ให้ย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดเดิม ก็เหมือนกับตอนอยู่คอนโดจอมทัพนั่นแหละ
เล่นพากันย้ายมาทั้งเจ้านาย ลูกน้องขนาดนี้
แถมยังแอบติดกล้องซะรอบห้องเลย นี่มันใช่คนเดียวกับที่ข่มขืนมิตอนแรกมั้ยเนี่ย
นี่แหละน้า ที่เค้าว่า ความรักเปลี่ยนได้ทุกสิ่ง :mew3:
-
จอมทัพสุดยอด ติดกล้องไว้ด้วย
-
จอมทัพกับมิถุนาน่ารักมาก :L1:
เบอร์แปลกหวังว่าคงไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นหรอกน่ะ
ปล.ไม่ใช่ว่าจุนโทรมาหรอกน่ะ
-
จอมทัพน่าร้ากกกกก ♥
เบอร์ปริศนา(?) หวังว่าคงไม่ใชเรื่องร้ายแรงนะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รู้สึกใจไม่ดีกับเบอร์แปลกนั้น
-
จอมทัพลงทุนมาก
-
พายุกำลังจะเข้าหรือเปล่า ให้เดาก็คงไม่พ้นไอ้อาเมน
-
น่ากลัวพายุจะเข้า น้องมิยังน่ารักเสมอ ^^
-
ใครโทรมาอ่ะ
-
เบอร์โทรปริศนาของใครกัน
ต้องคิดไม่ดีกับหนูมิแน่เลย
-
ชอบเฮียจอมทัพมากกกกดูอ้อนนๆ :impress2:
-
โทรศัพท์ลึกลับ มันต้องมีเงี่ยน เอ้ยยย เงื่อนงำ หวังว่าป๋าจะไม่ประมาท o18
ส่วนเรื่องอื่น น้องมิ ของไม่รอดความเจ้าเล่ห์ของอิป๋าเป็นแน่แท้ แหม่ ลงทุนโครต 80 ล้านแถมไม่อยู่อีก :hao5: :hao5: แง่มๆๆๆ ขอนู๋ สักหมื่นจิ :hao7: :hao7:
รอตอนต่อไปจ้ะ หวังว่าจะมีการฉลองห้องหอใหม่กันนะคะ :hao6: :hao6:
-
ใครโทรมาคร๊าบบบ โทรมาทำไมคร๊าบบบ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
บรรยากาศน่ารักกุ๊กกิ๊ก ให้ความรู้สึกว่าเป็นแฟนกัน ส่วนเรื่องใครโทรมาก็ช่างมันไปก่อน ฮ่ะๆ
-
:ling1:อ่ะไร ยังไง สงสัย
-
บอกได้เลยว่า ลุ้นมาก ใคร ยังไง โทรมาไมย่ะ
เค้าจะสวีทกัน หุหุ
อยากอ่านวันละร้อยตอน ติดตามตลอดๆๆๆๆค่ะ
-
กอทททททท 80 กว่าล้านนนอ่าาส์ สุดๆๆเลย งื้อออ
ว่าแต่ประเด็นของตอนนี้คือ ใคร โทร มา..... น่าสงสัย
กลัวมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอีกจังง เฮ้ออ แต่ยังไงก้รอติดตามต่อค่าา
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายนะคะ รอตอนหน้าน๊าา สู้ๆค่า
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โห ติดกล้องขนาดนี้ สงสัยมาเฟียอาจจะเป็นแฟนคลับ AF นะเนี่ย อิอิ :z1: :z1:
และใครโทรมาเนี่ย หวังว่าจะมาดีมากกว่ามาร้ายนะ :m16: :m16:
ปล. อยากบอกว่าดีใจมากที่เห็นเรื่องนี้อัพนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ติดกล้อง โหวเฮียเจ๋งจริง ใครโทรมา o13
-
เขาเป็นใครหนอ เขาโทรมาจากไหน~~
ปล.ค้างอย่างมากกกกกกกค่ะ
-
มิน่ารักจางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ชักสังหรณ์ว่าเบอร์ปริศนานี้จะนำความยุ่งยากลำบากมาให้แล้วสิ เผลอๆอาจมีมาม่าแถมมาสักถ้วยสองถ้วย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครหนอ คือคนโทรมา :ling1: :ling1: :ling1:
-
เบอใครโทรมา?? อย่าบอกนะว่าเป็นอาเมน??!!//หนูมิน่ารักจัง คิคิ
-
ความรักทำให้มาเฟียมุ้งมิ้งขึ้นนะ
แต่คนรวยอะะเพ้นเฮ้าส์ไม่ทำขนหน้าแข้งป๋าจอมทัพร่วงหรอก เพื่อมิถุนาป๋าทำด้ายยยยย~~~~
โอ้ยเสพติดค่ะ รู้สึกเหมือนอ่านไปนิ๊ดเดียว555555555555555555
เบอร์แปลกเดี๋ยวก็หายไปละ เปลี่ยนเบอร์ก็ลาจากบายส์
-
ใครกันนะ จะดีหรือร้ายเนี้ยยนน
-
ใครโทรมา :o10: :o10: :o10:
-
ใครโทรหาน้องมิกันเนี่ย
ไม่ขอม่ามาแล้วนะคะ
ขอหวานๆ สงสารน้องมิ
-
:z13:
-
ขออย่าให้มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นเลยยย _/\_
ไม่มีอะไรติมากก ส่วนใหญ่อยากจะชม เวลาอ่านเเล้วมันรู้สึกดีจนบรรยายไม่ถูก
ขอแอบตินิดนึงคือนักเขียนชอบทำให้ค้างและมาต่อช้า มันทรมานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
“ฮื้อ ไปได้แล้ว"
“พรุ่งนี้จะมาหา"
“แล้วแต่..."
“จูบอีกที"
“พอแล้ว!”
หวานขนาดนี้หนูมิยังคิดไม่ออกเหรอ “ชอบ...หรือไม่ชอบ" :mew1: :mew1: :mew1:
มีโทรศัพท์ปริศนามาแทรกให้คิดแบบเนียนๆ :hao4: :hao4: :hao4:
-
จอมทัพ.....จอมหน้ามึน!!!!อั๊ยยยยยยย
รอคร๊าาาาาาาา
-
ไม่ให้หนูมิคลาดสายตาเลยสินะจอมทัพเนี่ย ถึงขนาดซื้อเพนเฮ้าส์ไว้เลย
แต่ตอนนี้จอมทัพอ้อนมิมากอะ มีขอไปด้วยย ดูอบอุ่น :-[ :o8: :impress2:
มิก็ซึนนนนน๊ะจ๊ะ 55555
ว่าแต่ ใครโทรมาคะ โทรมาทำไมคะ :z3:
-
ง่ะะะะะะ
ขออย่าให้มีมาม่า :katai1:
-
เกี่ยวกับชื่อตอนตรงไหนอ่า
มาเฟียของเราทุ่มทุนสร้างจริงๆ
-
สายปริศนา คงไม่ใช่ความบังเอิญหรอก เง้อออ
แต่คุณจอมทัพนี่ลงทุนชะมัดเลย ซื้อเพนเฮ้าส์เลยอ่ะ 5555
-
เบอร์ใครอ่ะ
-
อินมาก เกลีิยดอิจอมทัพมากกกก
-
เบอร์ใครน้า เดาว่าต้องสำคัญแน่ๆ ? จอมทัพน่ารักขึ้นเยอะะะ :-[ น้องมิใจอ่อนเร็วๆนะ แอบกรี๊ดปราง เป็นผญที่สวยและเท่มากกก 555555
-
:katai2-1: ขอตามอ่านก่อนนะคะ ยังไม่ถึงเลย
-
คุณมาเฟียรุกหนักเต็มที่เลยอ่ะ. เขินแทนมิ ^^
-
ชอบ หนูมิ มากเลยคับพี่. น้องดีใจมากเลยที่พี่เอาบ้านเกิด มาเล่าเรื่อง. น้องเป็นเชียงแสน เชียงรายอะคับ มีอะไรถามได้นะคับ.
-
ใครโทรมานะ น่าสงสัยอ่ะ
ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆนะค่ะ แอบกลัว
จอมทัพลงทุนขนาดนี้แล้ว ดูแลมิให้ดีนะ
อย่าให้ใครมาทำอะไรมิได้ เราไม่ยอมจิงๆนะ
-
ผีจุนหรือเปล่า โทรมาทวงจอมทัพคืน ฮ่าๆๆๆช่งกล้าคิด
-
:pighaun: โอยยยยยต้องอ่านนนนนนทุกคืนนน ฟินมากครับ อิอิ อยากได้หนังสือ อิอิ จะผลิตปะคราบ
-
ใครโทรมานะ
-
เบอร์ปริศนาจะเป็นอันตรายต่อมิรึเปล่านะ
-
:katai2-1: มาลุ้นตอนต่อไปค้าบ
.... ว่าแต่ ชื่อตอนมันเกี่ยวกันยังไงน้อ.. :katai5:
-
ชักยังไงยังไงนะ
ต้องมีเรื่องอีกแน่เลย
-
80 ล้านลงทุนมากก
ใครโทรหามิน่ะ อย่าเกิดเรื่องไม่ดีเลยย
-
ใครโทรมาอ่ะ มีธุระอะไรรึเปล่า?
-
ใครอ่ะ ใคร โทรมา
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ใครโทรมา ต้องการอะไร
ตัวละครใหม่ รึตัวละครเก่า
คิดถึงความหวานของสองคนนี้มากๆ
-
ตามทันแล้วววววว :hao7:
ชอบบบบ น้องมิมากเลยค่ะ :กอด1:
พล็อตเรื่องสนุกสะใจมากๆเลย อ่านแล้วรู้สึกหยุดไม่ได้
ตอนล่าสุดมันค้างจังเลย อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก
แต่กลัวอ่านไปแล้วเจอดราม่า :ling3:
-
น่ากลัว ใครอ่าาาา :katai1:
จอมทัพ รีบสืบด่วน :hao4:
-
สงสัยจะเป็น วิญญาณจุนคุง โทรมาฝากให้ดูแลจอมทัพล่ะมั๊ง หึหึ~ :sad3:
-
ยังอ่านไม่ทันลับบ้านมา
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ค่อยๆหลงรักจอมทัพอ่า :กอด1:
-
ว้าว ตามทันแล้ว นั่งอ่านรวมๆก็ครึ้งวันได้ ฮา
อยากบอกว่าเปิดมาตอนแรกยังไม่เท่าไหร่ พอมาตอนหนึ่งเท่านั้นล่ะ
แบบพระเอกคงคอนเซ้ปเลย เลวไม่พอ แต่โครต(จะ)ชั่วเลย 5555
แล้วแบบ ป๊าดดดดดด หนูมิชั้นทำไมรับบทเป็นทาสรักไปได้ล่ะคะ
ชั้นรับไม่ได้ อิพี่จอมอย่าทำร้าย ขืนใจน้องมิชั้นมากสิคะ สงสารน้องมิเค้า
แล้วมาพอหลังๆแบบว่าเริ่มมันมีฉากบู๊แบบว่าโครตชอบอ่ะ อินมากแบบว่าอยู่ในเหตุการณ์นั้นเลยอ่า
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
ส่วนคู่รองนี่วิคกับเจย์อ๊ายยยยยยยยย จิ้นค่ะ จิ้น
รู้สึกจะฟินคู่สองมากกว่าคู่หนึ่งนะ
(คู่หนึ่งนายเอกร้องไห้บ่อย รำคาญ #อ้าว)
แต่ก็นะ เชื่อว่าสักวันหนูมิจะเข้มแข็งจนเลิกร้องไห้กับเรื่องแบบนี้ซักที ยังไงก็ต้องชิน
ก็เป็นภรร**ของคุณจอมนี่เนอะ อุ๊บ ' x ' ฮา พอมาตอนหลังๆคุณจอมนี่เริ่มหวานนะคะ
หนูมิ รักเค้าก็บอกไปสิลูก (บอกไปก็ไม่มันส์สิฟระ) แหมๆ คุณจอมเค้าก็หวงมากมายอ่ะ
แต่พอหลังๆมาเนี้ย ฟินคู่หนึ่งและคู่สองเลย 55555555555 (ใจโลเล)
ให้เวลาหนูมิตัดสินใจนะ แต่อยากจะบอกหนูมิว่า เวลาไม่อาจย้อนกลับไปได้
ถ้าเราเลือกแล้ว เราควรยอมรับมันให้ถึงที่สุด อย่ามาคิดทีหลังว่าเรานั้นได้เลือกทางผิดไป ^^
******ประเด็นคือใครโทรมา*********
(ป.ล.แรกๆพี่จิมแบบว่าโครตจะเลวจนอยากกระโดดถีบยอดอกนะ แต่หลังๆนี่ อยากกระโดดจูบเลย //โดนมิมองค้อน)
(อย่าแปลกใจว่าทำไมคนพิมพ์คนนี้มันพิมวนไปวนมา มันเมา 555555)
-
ตามทันแล้วววว
ว่าแต่คุณจอมทัพคะ.... คุณมัน..... อิพระเอกใจดำ! เลวร้าย!! อิคุณมาเฟียโรคจิต!!!
หนูมิสลบไปเลยเห็นม้ายยยยยยย
:angry2: :angry2: :angry2:
-
จะหล่น ไปหน้าสองแล้วววววว
ด้น สุดพลังงงงง
-
ร้อ รอ รอ รอ :katai5: :katai5: :katai5:
-
อยากรู้แล้วว่าใครโทรมา
มาต่อเร็วๆๆนะค่ะคนเขียน
คิดถึงมิกับจอมทัพใจจะขาด
:mew1: :mew1: ให้คนเขียนสู้ๆๆนะค่ะ
-
รีบมาต่อเถอะค่ะ รอไม่ไหวแล้ววว :katai1: :katai1: :call: :call: :ling1: :ling1:
-
ยังไม่มาๆๆ :ling1:
-
:z3: :z3: มาต่อได้แล้วนะ :katai5: :ling1:
คนแต่งข่าาาาา คิดถึงหนูมิ นะข่าาาาา :m15:
-
รีบมาต่อเถอะค่ะ รอไม่ไหวแล้ววว :katai1: :katai1: :call: :call: :ling1: :ling1:
ยังไม่มาๆๆ :ling1:
:z3: :z3: มาต่อได้แล้วนะ :katai5: :ling1:
คนแต่งข่าาาาา คิดถึงหนูมิ นะข่าาาาา :m15:
ขอโทษจริงๆนะจ๊ะ ช่วงนี้ยุ่งมากเลย :hao5: แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน พยายามรีบมาต่อเหมือนกันค่ะ แต่อีเว้นท์มาเต็มลากยาวไปปลายสัปดาห์ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้ามีเวลาสักครึ่งวันจะมาต่อให้นะคะ
-
^
^
^
จะกี่วันก็รอได้จ้ะ :กอด1:
แต่ขอแบบหวานๆจนมดขึ้นเลย ก็ดีเน้อ :o8:
-
เบอร์นั้นช่างน่าสงสัย
-
เบอร์ใครอะ อาเมน หรือเปล่า :serius2: หรือว่า จุนนนนนนนนนน :ling3: :ling3:
-
ใครโทรมาหามิ อ่ะ
อยากรู้เลยยยย
คุณจอมทัพต้องสนใจหน่อยนะคะ
ฮือออ เป็นห่วง
-
อ่านทันแล้ว ไม่ผิดหวังจริงๆที่เข้ามาอ่าน
สนุกมาก แต่งได้อย่างยอดเยี่ยม ภาษาสวยมาก
ชอบคาแรกเตอร์ของจอมทัพและมิถุนามาก
ยิ่งมิถุนานี่ นิสัยแบบดีมากๆ เป็นคนที่มองโลกในแง่ดี
แต่คนดีก็ย่อมหนีคนชั่วไม่พ้นสินะ หึหึ
จอมทัพร้ายมาก ร้ายแต่ก็ชอบนะ พระเอกโหดๆอย่างนี้โดนใจอย่างแรง
ช่วงหลังๆ หวานอย่างไม่น่าเชื่อ จอมทัพเปลี่ยนไปเพราะหนูมิสินะ
เนี่ยแหละน้า ความรักทำให้คนเรายอมเปลี่ยนตัวเองได้ทุกอย่างจริงๆ
-
อ๊ากก นั่นเบอร์ใครๆๆๆ :z3:
รอนะฮะ :')
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้เพราะการโหวต ...ทำไมคนโหวตเรื่องนี้เยอะจัง??...พอได้อ่านแล้วก็สนุกจริง ๆ ค่ะ ติดงอมแงมละตอนนี้
แรก ๆ พระเอกน่าเตะ แต่หลัง ๆ มาอยากโดดเตะมิแทนละ (คงโดนเฮียจอมยิงไส้แตก..) หนูมิลืมที่คุณแม่สอนไว้รึป่าวว่าชีวิตคนเรามันสั้นอยากทำไรก็รีบทำ เฮียจอมเค้าอ้อนซะขนาดนี้แล้ว หลัง ๆ พระเอกเปลี่ยนไปเยอะเลยอ่ะ หวานเว่อร์...
รู้สึกไม่ดีกับโทรศัพท์ปริศนานั้นเลย เหมือนว่าจุนจะกลับมา....จุนเป็นผีไปแล้วจริง ๆ ใช่มั้ยคะ??...อย่าโผล่มาให้คนอ่านตกกะใจนะคะ...ขอร้อง !!...
-
ใครโทรมาา
มาดีหรือมาร้ายนะ :katai1:
ป๋าน่ารักอะ
มิก็น่ารัก
ต่างคนต่างขาดกันไม่ได้แล้ว :-[
-
เบอร์ใคร๊!!!
-
:hao3: :hao3:
อ่านทันแย้วววววววว
หลงรัก มิถุนา โงหัวไม่ขึ้นนนน
-
เพิ่งตามอ่าน บอกเลยชอบมากกกกกกก >//< รอต่อค่ะ :กอด1:
-
อ่า ตามมาเพราโหวตอีกคน เสียดายที่ไม่ผิดจากคาดเลย แง่มๆ
-
ตกลงใจว่าอ่านจากตอนปัจจุบัน เพราะพระเอกค่อยยอมรับได้หน่อย 5555
-
ตามมาจากกระทู้โหวตเหมือนกันค่ะ
อ่านข้ามวันข้ามคืนเลยทีเดียว เรื่องสนุก แทบไม่มีคำผิด อ่านลื่นไหลดีมาก
หนูมิน่ารักมากๆๆๆๆ หลงรักหนูมิ
เป็นกำลังให้นะคะ
-
มาอัพเถอะนะคะ
ฮืออออ พี่คนเขียนสู้ๆ หนูจะขาดใจแล้ว ฮ่าๆ
-
คุณจอมทัพอย่าประมาทสิคะะ เช็กเบอร์กับปลายสายด่วนเลยค่ะ :ling1:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ คิดถึงมิ คิดถึงจอมทัพ กลัวพายุจะมาจริงจริ๊งงงงง
-
น้องมิสุดสวยหายไปไหนน้าคิดถึงมากๆเลย :monkeysad:
-
ประกาศนะคะ
ช่วงนี้ยุ่งเว่อร์ ไม่สามารถมาอัพน้องมิให้คนอ่านหายคิดถึงได้เลย
แต่พรุ่งนี้เย็นๆจะว่าง ถ้าไม่สลบไปก่อนจะมาอัพให้นะคะ ส่วนคืนนี้เพลียมาก ตะลอนทั้งวัน ไม่ได้พักเลย ขอนอนก่อนนะคะ T__T
อยากอัพให้มากๆ แต่ไม่ไหวจริงๆ 555 :sad4:
กดโพลให้คนละจึ้กสองจึ้กด้วยนะจ๊ะ
เรามีตอนจบไว้แล้วสำหรับคู่นี้ แต่ก็อยากรู้ความคิดของคนอื่นด้วย อิอิ
กดโพลแล้วคอมเม้นท์ไว้ให้หน่อยก็ดีนะคะ ว่าทำไมคิดแบบนี้ อยากรู้จริงๆ555
เจอกันจ้า
-
เลือกข้อฉองงงงงงงงงงงงงงง
คิดว่าน่าจะเหมาะกะทั้งคู่ จะให้รักกันวี้ดวิ้ว ก้อคงไม่ไหวอ่ะ
แต่จะให้สุดท้ายแล้วเหมือนไม่มีไรเลย ก้อน่าสงสารเกิน
อยู่ข้างกันไปเรื่อยๆ เป็นความสัมพันธ์แบบ Life partner เนี่ยแหล่ะ น่าจะลงตัวสุด o13
รออ่านต่อนะตัวเทอออออออออออว์~ :katai5:
-
กดเลือกข้อแรกค่ะ
#พลีสสสส
:mew1:
-
เลือกข้อสองค่ะ ไม่ต้องพูดแต่รู้สึกได้ ชอบแบบนี้ค่ะ :impress2:
-
ข้อหนึ่งหรือสองก็ได้ค่ะ
แต่จิ้มสองไป
ที่แน่ๆ ไม่เอาข้อสี่นะคะ ฮ่าๆ
พี่คนเขียนสู้ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ ><
-
อยู่ข้างกันไปตลอดชีวิตเลย เป็นการแคร์ความรู้สึกของกันและกันโดยไม่ต้องพูดอะไร
สนุกมากเลยนะคะนิยายเรื่องนี้ เพิ่งจะได้อ่านตอนล่าสุด รู้สึกว่าพระเอก ก็แคร์ความรู้สึกมิมากกกกก ขี้อ้อนด้วยย
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะสู้ๆ
-
:katai4: :katai4: กดโพลแล้วววว
-
:katai4: :katai4:กดแล้วจ้าาาาาาาาาจะรอออออออออออออ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พักผ่อนเก็บแรงเลยจ้า พุ้งนี้มาจะได้ไม่สลบบมีแรงอัพยาวๆๆๆ :laugh:
ล้อออน้าาาา >< พักผ่อนๆๆจ้าา ดูทำงานหนักก เกบแรงๆๆ ว่างละค่อยมาอัพน้าา เปนห่วงง :กอด1:
กดข้อ1 เพราะงานแบบนี้อันตรายยย ถ้าได้เป็นคนรักกันจะได้มีอารมเปนห่วงมากกว่าคู่หูรู้ใจจ พิเศษกว่าาาาน่ะ 55555555
แต่ข้อ4 เป็นอัลไลที่ปีศาจจมากกกกก :m31:
-
สำหรับเรา เราเลือกข้อสอง เราว่าสองคนนั้นก็ต้องมีความรู้สึกดีให้แก่กันแล้ว ไม่ต้องหวานออกนอกหน้าเหมือนคู่อื่น ให้อยู่ข้างๆกันเป็นกำลังใจให้กันและกัน แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับพวกเค้าแล้ว ไม่หวาน ไม่ขมจนเกินไป กำลังพอดีนี่โอสุดสำหรับพวกเค้าสองคนแล้ว =w=b
-
จะเกิดอะไรขึ้นอีกละน้ออ
-
ขอเลือกข้อหนึ่งนะคะ เพราะเห็นว่า ความยากสูงทีเดียว
ด้วยหน้าที่การงานที่ต้องภักดีเจ้านาย ประหนึ่งถวายวิญญาณ เป็นงานที่เข้ามาแล้ว ไม่น่าออกไปได้ง่ายๆ ความลับตั้งมากมาย
และสมาธิคงแตกซ่าน ถ้ารักกันขึ้นมาจริงๆจังๆ ห่วงหน้าพะวงหลัง จะตายแทนใครดี นายหรือคนรัก...เงื่อนไขใหญ่ที่ยากจะลงตัวได้สวย
ด้วยรูปแบบความสัมพันธ์ ที่ตอนนี้ดูยังไม่มีทีท่าเท่าที่ควร คงต้องใช้เวลา เพราะคนนึงล้ำหน้าซะเยอะ ส่วนอีกคนระแคะฯกับเค้าบ้างมั้ยนั่น 555
และในมุมมองคนอ่าน ที่คิดไปเองว่า น่าจะซับซ้อนดีนะ ถ้าจะเขียนให้สมจริงสมจัง...ยกเว้น ตลบกลับ พลิกคดีไปเลย
เช่น สาปสูญ ล้างID แบบทุกคนผันตัวไปเป็นชาวไร่อยู่ต่างประเทศงี้ อันนี้ก็จะเข้าใจได้ ฮ่าฮ่าฮ่า
อยากอ่านว่า คุณ Kylie จะดึงประเด็นไหนมาปิดบทบาทคู่นี้แบบแฮปปี้ เพราะดูแล้วข้ออื่นๆ ทางลงพอเห็นอยู่ค่ะ อิอิ
จะรออ่านนะคะ จริงๆคิิดว่า คุณเขียนมาแบบไหนก็คงถูกใจคนอ่านแน่นอน เพราะตอนนี้ก็ชอบมากๆๆๆๆจะแย่อยู่แหล่ว
-
จ้า พักผ่อน ๆ
-
เลือกกด2 เพราะว่าวิคเป็นบอดี้การ์ดฝ่ายบู้ เจย์ฝ่ายบุ๊น
อารมณ์ประมาณว่า แค่อยู่ข้างกันแค่นั้นฉันก็สุขใจ
ทั้งคู่จะได้ทำงานได้เต็มที่
แต่ใจจริงๆก็ชอบกด1 แต่อยากอ่านแบบกด2 อยากอ่านความรักในมุมแบบนี้
กด1ให้คู่หลักเขาหวานไปเถอ
-
กดหนึ่งเลยค่าาาา :katai1:
-
เลือกข้อ 2 ค่ะ ไม่ต้องพูดอะไร แค่อยู่ข้างๆกันไปก็พอ
-
ก็รักอ่ะไม่ต้องพูดมากน่าเบื่อ :mew1: :mew1:
-
เลือกข้อ 2 อยู่ข้างๆกัน { รักกัน,เป็นคนสำคัญของกันและกัน, ดูแลกันและกัน, สบตากันก็เข้า♡,หวานกันบ้างในบางครา, (มันก็เหมือนคนรักกันแล้วหละ ที่กล่าวมาอ่ะ)} :-[ ชอบความอึมครึมแต่ถึแฝงความห่วงใย ความรักแบบไม่ต้องพูดแต่ก็รู้ว่ารัก
-
เลือก2ค่ะ เพราะเราว่าถ้าจะรักกันหวานชื่นมันก็แบบบเป็นบอดี้การ์ดป่ะ อย่าเลย ชอบข้อ2เพราะกำกวมดี 555 ข้ามเราไปเถอะ
-
ไม่ต้องรีีบลงก็ได้ค่ะ พักผ่อนเยอะๆ
ส่วนเรากดโหวตให้แล้ว แต่มาแบบไหนก็โอเคจร้า
-
กลับบ้านมาแล้ว ก็ต่อเลยนะห้ามนอน อิอิ
-
1 กับ 2 เอาแบบไหนก็ได้ ไม่ต้องหวานซึ้งอะไรมากมาย
แค่อยู่ข้างกันตลอดไป ไม่มีใครมาแทรกกลางก็พอ :L1:
-
กด2ค่ะ
แค่รู้สึกว่าคู่นี้เค้าเป็นแบบนี้อะ ไม่รู้จะอธิบายยังไงวุ้ย :mew2:
รอค่ะรอ :L2:
-
กด2 เราว่าคู่นี้อยู่ด้วยกันตลอดไป คอยเคียงข้างกัน ดูแลกัน แม้ไม่พูดว่าเรารักกัน แต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่น หวานเล็กๆแล้วค่ะ //แต่เราก็อยากได้ข้อ1เหมือนกัน ลังเลอ่ะ
-
พักผ่อนเยอะๆนะคะ เป็นห่วงคนแต่งนิยาย
กดเลือกข้อ 2 นะ อยากให้อยู่เคียงข้างกันแบบนี้ไปตลอด ไม่ต้องเอ่ยอะไรมากมาย แต่คอยดูแลอยู่เป็นกำลังใจให้กันและกัน
แค่นี้เราว่าก็โอแล้วนะ สำหรับมือซ้ายมือขวาของมาเฟีย เพราะทุกวันนี้พวกเขาก็มีชีวิตอยู่บนความเสี่ยง
อยากให้เก็บความรู้สึกดีๆ เอาไว้ในใจตลอดไป เพราะความรักมักเป็นอุปสรรคต่อหลายสิ่งหลายอย่าง
เดี๋ยวที่เหลือคนอ่านจิ้นต่อเอง อรั๊งค์ๆๆ
-
มีใครอยู่เมืองนอกอ่อ
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลยค่ะ สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก แงงงงงง
ตอนแรกเกลียดพ่อจอมทัพมาก โอ๊ยย คนอะไรใจร้ายที่สุด
ตอนนี้ชักจะสงสารล่ะ นู๋มิเมื่อไหร่จะใจอ่อนให้พี่เค้าสักทีเนี่ยยยย
ชอบเวลานู๋มิเอาใจพ่อมาเฟียแบบเขินๆ อ้ะน่ารักกก จะติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ชอบมากกกกก เป็นกำลังให้คนเขียนจ้า
หนูมิน่าร๊ากกก พ่อจอมทัพตอนแรกๆนี่โหด ตอนนี้อยู่ใต้อาณัติหนูมิซะแล้ว ^_______^
แล้วก็มีหน้าREN ลอยเข้ามาเวลานึกหน้าหนูมิ 55 :mew3:
(http://wp2.sina.cn/woriginal/9fa95b8fjw1dz49gywsk2j.jpg)
(http://news.popcornfor2.com/file_html/133380320867/images/Big_133380329983.jpg)
-
เลือกข้อสองค่า แบบว่าบุคลิกของสองคนแค่ได้ข้างกันก็น่าจะมีฟิลแบบว่าอบอุ่นกว่ามั้ง แค่รับรู้ ไม่จพเป็นต้องโจ่งแจ้งให้เห็นชัด
แต่หนูมิ กับคุณจอมทัพ ต้องโมเม้นหวานๆๆๆๆ ส่วนคู่นั้นต่อโมเม้นอบอุ่น อิอิ
-
สำหรับเราถ้าข้อ 1 และ 2 คือทั้งคู่รักกัน ข้อไหนก็ได้
แต่ถ้าต่างกันที่ข้อ 1 บอกรักกัน แต่ข้อ 2 ไม่บอกกัน
ขอเลือกข้อ 1 นะ เพราะสำหรับเราตอนนี้สงสารเจย์อ่ะ เหมือนรักเค้าข้างเดียว ไม่กล้าบอกไป เพราะกลัวเสียเพื่อน เราว่าหากเป็นแบบนี้ไปตลอด คงทรมานน่าดู
คู่นี่เราว่าไม่ต้องหวานมากมาย (เพราะคู่หลักแย่งไปหมดแล้ว อิอิ) ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไร แค่อยากให้ใจตรงกัน และได้บอกให้ต่างฝ่ายรับรู้กันและกัน แค่นี้เราว่าก็มีความสุขมากแล้วจ้า เพราะยังไงเค้าสองคนก็ต้องอยู่ทำงานด้วยกานตลอดไปอยู่แล้ว 555
-
ชอบทั้งข้อ 1 และ 2 เลย แต่แอบกด 2 ไปแล้ว
:hao6:
-
ลังเลใจระหว่างข้อ 1 กับ 2 สุดท้ายก็จิ้มข้อ 2
เหตุผลน่ะหรอ มันเหมือนกับว่าตอนนี้เจย์รักวิคอยู่ข้างเดียว วิคจะรับรู้ความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนจากเจย์หรือเปล่า
อันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้ ถ้าสักวันนึงเจย์บอกรักวิคไป แล้ววิคไม่รักตอบล่ะ (หรือวิคจะแอบชอบมิถุนา) เจย์จะต้องเสียใจมากแน่ๆ
ก็เลยอยากให้เจย์เก็บความรู้สึกดีๆเอาไว้ข้างใน และก็สองคนอยู่ด้วยกันไปแบบนี้นั่นแหละดีที่สุดแล้ว คอยห่วงใย คอยช่วยเหลือ
ดูแลซึ่งกันและกัน แค่นี้ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นแล้วนะ ไม่อยากให้คู่นี้เกินเลยจนกลายเป็นคู่รัก อยากให้อยู่ด้วยกันอย่างงี้ตลอดไป
แต่ข้อ 1 กับ 2 นี่คะแนนสูสีนะ (ส่วนมากคนอ่านอยากให้สมหวัง ส่วนเราอะไรก็ได้ตามใจคนแต่งอ่ะ)
-
ตอนที่ 16 : คลื่นใต้น้ำ
มิถุนาล้างจานเสร็จเรียบร้อยจึงคว่ำมันไว้ เช็ดมือ และเดินออกมาจากห้องครัว
มื้อเช้าง่ายๆเป็นข้าวผัดต้มยำสูตรคุณยายกับแกงจืดวุ้นเส้นหมูสับ มาเฟียหนุ่มหายตัวออกไปคุยงานที่ระเบียงอีกแล้ว บุหรี่หมดไปสามมวนแล้วกระมัง จะบอกว่าหยุดงาน แต่สุดท้ายมาเฟียผู้มีเวลาเป็นเงินเป็นทองก็จำต้องทำงานผ่านโทรศัพท์อยู่ดี
เขาหยิบมือถือขึ้นมาเช็คบ้าง พลางหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาหน้าทีวี เปิดทีวีไว้เป็นเพื่อน ช่องเคเบิลฉายหนังเรื่องมิชชั่น อิมพอสสิเบิล ภาคล่าสุด เขาดูไปแล้วรอบหนึ่งเลยปล่อยผ่าน...
พี่นัชชาไลน์มาบอกว่าอีกสองวันให้เข้าบริษัท คุยเรื่องการต่อสัญญาหลังจากหมดสัญญาปีที่สาม ก่อนหน้านี้เขาคงตัดสินใจได้ง่ายๆ หากต้นสังกัดเรียกตัวไปต่อสัญญา แต่พอมาวันนี้ด้วยอะไรก็ไม่ทราบได้ เขาคิดว่าจะต้องคุยกับใครบางคนก่อน และดูท่าว่ามันจะเป็นเรื่องราวที่ใหญ่โตขึ้นด้วย เพราะมาเฟียหนุ่มอาจจะไม่ยอม
มิถุนารู้ดีว่าจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องของเขา งานของเขา อาชีพของเขา แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าการแบ่งรับแบ่งสู้ และไม่ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาจอมทัพอาจจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า ไม่ใช่กลัวมาเฟียของขึ้นหรอก จอมทัพในตอนนี้คงไม่บังคับใจเขาอีกต่อไปแล้ว และการที่จอมทัพแคร์เขามาก ก็ทำให้มิถุนารู้สึกว่า...เขาควรบอก ควรปรึกษา และไม่ควรทำให้อีกฝ่ายต้องมาคิดกังขากับการทำอะไรโดยพละการของเขา...
ซึ่งจริงๆแล้วจอมทัพก็คงไม่มาน้อยใจไร้สาระอะไรหรอก และมิถุนาก็รู้ดีว่ามันไม่จำเป็นต้องบอกจอมทัพ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะบอกออกไป
ประตูระเบียงถูกเปิดออก จอมทัพเดินกลับเข้ามาในที่สุด ใบหน้าเขาติดง่วงงุนเล็กน้อย คงไม่ได้นอนมาทั้งคืน มิถุนาเขยิบตัวให้เขานอน โซฟาตัวใหญ่เป็นรูปตัวแอล เอนนอนได้สบายๆ เขาดันหมอนจัดวางให้เรียบร้อย แต่มาเฟียหนุ่มกลับเดินมาทิ้งตัวลงหนุนตักเขาแทน...
มิถุนาชะงัก เขามองใบหน้าคมคร้ามยามหลับตา มันดูราวกับรูปปั้นแกะสลัก...เขานั่งนิ่งไม่กล้าขยับ
“เอา...หมอนไหม?”
“ไม่ ขอตัก" เขาตอบเรียบๆ มิถุนาก็ขี้คร้านจะเถียงต่อ
“มะรืนนี้ผมไปที่บริษัทนะ ไปคุยเรื่องต่อสัญญา" มิถุนาพึมพำเบาๆ จอมทัพเลิกคิ้วทั้งยังหลับตา
“กี่ปี"
“คราวนี้คงห้า"
“ให้แค่หกเดือน" จอมทัพว่า มิถุนาอ้าปากค้าง
“คุณจะบ้าเหรอ? อย่างน้อยๆก็ต้องสองปี ทางบริษัทเขาบังคับขั้นต่ำ"
“คุยให้ไหม?” จอมทัพขยับปากบอกทั้งๆที่ง่วงเต็มที
“หยุดเลย"
“ไม่ต้องทำมันแล้วงานน่ะ แค่นายคนเดียว ให้เลี้ยงไปยันชาติหน้ายังทำได้ จะไปทำงานให้เหนื่อยทำไม"
“คุณไม่เข้าใจหรอก" มิถุนาถอนหายใจ เบ้ปากใส่คนบนตัก "ผมรักงานนี้"
“งั้นก็สองปีพอแล้ว"
“เฮ้อ...” มิถุนาถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาไม่เถียงให้เจ็บคอ แต่ก็ไม่ได้รับคำว่าจะทำตามที่จอมทัพบอก มาเฟียหนุ่มพลิกตัวอยู่บนตักนุ่ม ซุกหน้ากับหน้าท้องแบนราบจนมิถุนาสะดุ้ง ลมหายใจที่รินรดทำเอาจั๊กจี้ที่บริเวณนั้น
ฝนตกอีกแล้ว มิถุนาปล่อยให้จอมทัพหลับ เขาจ้องมองกระจกบานใสที่พราวไปด้วยหยาดน้ำก่อนเบนสายตากลับมาที่หน้าจอทีวี ภาพยนตร์เรื่องก่อนหน้าจบลงแล้ว ตอนนี้กำลังฉายภาพยนตร์โรแมนติกคอมเมดี้เรื่องดังอย่าง นอตติ้ง ฮิลล์ ... มิถุนาจำได้ว่ามารดาชอบหนังรักเรื่องนี้มาก ยังฮัมเพลงประกอบอยู่บ่อยๆ
It's amazing how you can speak right to my heart
Without saying a word, you can light up the dark
Try as I may I could never explain
What I hear when you don't say a thing
ในจอโทรทัศน์ฉายฉากที่พระเอกนางเอกกำลังทะเลาะกันและเดินผ่านตลาดไปด้วยกัน แต่แบล็คกาวน์กลับเปลี่ยนเป็นฤดูต่างๆ ราวกับบอกว่าทั้งคู่จะก้าวข้ามผ่านทุกช่วงเวลาไปด้วยกัน มิถุนานั่งดูไปเงียบพลางเหลือบมองคนบนตัก พ่อมาเฟียหลับเป็นตาย ไม่กล้าคาดหวังนักหรอกว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร มิถุนาอดเบ้ปากไม่ได้ ทุกวันนี้ยังสามวันดีสี่วันไข้กันอยู่เลย
แต่แล้วนายแบบหนุ่มก็อดถอนหายใจแล้วลอบยิ้มไม่ได้ เมื่อจอมทัพเอื้อมมือมาสอดมือเขาไว้แน่นแล้วกระชับ ราวกับกำลังละเมอหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ ไม่รู้สินะ การใช้ชีวิตอยู่กับมาเฟียหนุ่มน่ะ ทำให้อายุสั้นไปไม่รู้กี่ปี ถอนหายใจแล้ว...ถอนหายใจอีก...
The smile on your face lets me know that you need me
There's a truth in your eyes saying you'll never leave me
The touch of your hand says you'll catch me whenever I fall
You say it best ... when you say nothing at all
แต่เท่าที่รู้นั่นคือบางครั้งมิถุนาอาจจะต้องให้โอกาสใครสักคนอีกครั้ง ที่สำคัญคือการให้โอกาสตัวเอง บางครั้งโชคชะตาก็เล่นตลกและนำพาสิ่งที่คาดไม่ถึงเข้ามาในชีวิต มันอาจจะเปลี่ยนแปลงเราไปตลอดกาล หรือไม่ก็ผ่านเลยไปโดยทิ้งเพียงความทรงจำ มิถุนาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองต้องการตัวเลือกไหน
แต่เวลานี้เขาเลือกที่จะกุมมือจอมทัพตอบ และเลื่อนการตอบคำถามออกไป
เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลา เขายินดีที่จะให้เวลามันอีกสักนิด...
มิถุนากดปิดนาฬิกาปลุกและตื่นขึ้นมาในเวลาเดิมของทุกเช้า ผ้าม่านยังคงถูกปิดสนิท แต่มีแสงแดดอ่อนๆลอดเข้ามาตามรอยแยก ที่ว่างข้างตัวบอกได้ชัดเจนว่าใครอีกคนออกไปแล้ว นายแบบหนุ่มขมวดคิ้วนิดหน่อย...เขาเอื้อมมือแตะฟูก มันเย็น...แสดงว่าจอมทัพคงลุกออกไปได้พักใหญ่ๆ...
แม้ว่าเจ้าตัวจะบอกว่าให้แยกกันอยู่ แต่เอาเข้าจริงตั้งแต่กลับมาจากต่างจังหวัด มาเฟียหนุ่มยังไม่เคยแม้แต่จะกลับไปเหยียบเซฟเฮ้าส์ เมื่อวานก็มาอยู่ห้องเขาทั้งวัน ทำตัวขี้เซาราวกับอดหลับอดนอนมาทั้งอาทิตย์ แต่พอตกกลางคืนก็เร่าร้อนเสียจนเล่นเอาเขาแทบคลั่ง ไม่รู้ว่ามันต่างจากตอนที่อยู่เซฟเฮ้าส์ตอนไหน เพราะไอ้การที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่มีทางปล่อยมือนี่มันก็เป็นคำตอบให้ทุกอย่างได้แล้ว แต่น่าแปลกที่มิถุนาไม่เดือดร้อนไปกับมันมากนัก
เขาหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นสวมกับกางเกงจั๊มป์ขาขายาวสีเทา ก่อนเดินไปล้างหน้า แปรงฟัน และจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ วันนี้เขาต้องเข้าบริษัท เป็นวันแรกที่มีงานหลังจากเกเรมาสองอาทิตย์เต็ม เฌอปรางกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนตอนขึ้นวันใหม่ไปแล้ว แต่เขาไม่ได้ออกไปทักทายเพราะถูกจอมทัพเล่นงานจนแทบหลอมละลาย
พอเปิดประตูห้องนอนออกไปก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแผ่นหลังเล็กๆเคลื่อนไปมาหลังเคาน์เตอร์ครัว เจย์นั่นเอง เขาส่งเสียงทักทายออกไปก่อนเดินเข้าไปในครัว หยิบเอาน้ำเกรฟฟรุตออกมาเทใส่แก้วใส
“อรุณสวัสดิ์ครับ มาเสียเช้าเลย" มิถุนายิ้ม
“เอาของสดมาเติมในตู้เย็นน่ะครับ อาเจียงฝากมา แกได้เนื้อวัวพันธุ์ดีมาจากญี่ปุ่นสดๆร้อนๆเลย แล้วก็...แกฝากเป็ดตุ๋นมะนาวดองมาให้ด้วยครับ" เจย์พยักเพยิดไปทางปิ่นโตที่จัดมาให้เป็นอย่างดี
มิถุนาพยักหน้ารับ ก่อนเหลือบตามองไปยังห้องนั่งเล่น เห็นผ้ากองหนึ่งถูกพับไว้ มีเสื้อเชิ้ต กางเกงแสล็ค และสูทพร้อมไทด์แขวนไว้กับราวแถวนั้นก็ต้องส่ายหน้า นี่คิดจะย้ายมาอยู่ถาวรเลยหรือไง
“ใจคอเจ้านายเจย์จะไม่กลับเซฟเฮ้าส์เลยหรือครับ?” นายแบบหนุ่มเลิกคิ้ว พลางเอื้อมมือก้มลงหยิบดัมเบลล์ขนาดสองกิโลขึ้นมายกไปพลาง เขาทำทุกอย่างเป็นกิจวัตร รับประทานอาหารที่คลีนและสุกจริงๆ ออกกำลังกายตามตารางแบบที่ทำประจำ
“โถ่...กลับไปอยู่นั่นพวกผมตายแน่ คงไม่ได้ทำงานกับล่ะครับ" เจย์ไหวไหล่
“ทำไมล่ะครับ?” มิถุนาขมวดคิ้ว
“นายท่านคงหงุดหงิดน่าดูถ้าคุณไม่อยู่ใกล้ๆ"
“ประสาท" มิถุนาส่ายหัว ก่อนวางดัมเบลล์ลงกับเคาน์เตอร์ ก่อนเริ่มต้นจัดการกับมื้อเช้า มิถุนาเปิดดูหม้อข้าวก่อนตวงข้าวหอมมะลิมาสองถ้วย พร้อมกับข้าวเหนียวเขี้ยวงูที่มารดาให้มาเป็นของฝากอีกครึ่งถ้วย จากนั้นก็ซาวเข้าด้วยกันและพักจนสะเด็ดน้ำ เขาหยิบหม้อขนาดกลางใส่ข้าวและน้ำลงไปจนเกือบขอบหม้อ ตั้งหม้อบนเตาแก้ส ระหว่างนั้นก็ปิดฝาและเดินไปค้นหาของในตู้เย็นกุกกัก มือบางหยิบเอาใบเตยขนาดหนึ่งฝ่ามือมาด้วย เมื่อวานเย็นเขาแวบออกไปตลาดระหว่างจอมทัพอาบน้ำ ซื้อใบเตยมาเพื่อต้มข้าวต้มสำหรับเช้านี้โดยเฉพาะ เป็นสูตรของคุณยาย ที่จะหุงข้าวหอมมะลิกับข้าวเหนียวเข้าด้วยกัน พร้อมใส่ใบเตยเพิ่มกลิ่น จะได้ข้าวต้มที่อร่อยมากทีเดียวเลย
เจย์มองร่างเพรียวที่ขยับไปมาอย่างคล่องแคล่วด้วยนึกประทับใจ
“จะทำอะไรกินน่ะครับ?” เจย์ถาม
“ตอนแรกว่าจะทำไข่เจียวไชโป้วทานกับปลานึ่ง แต่ถ้ามากับข้าวอาเจียงแล้ว คงทอดไข่เจียวอย่างเดียวน่ะครับ จริงๆอยากทอดปลา แต่คอนโดแค่นี้ ทอดปลาคงเวียนหัวตาย" มิถุนาหัวเราะ
“งั้นกลับเซฟเฮ้าส์สิครับ" เจย์เองก็มิวายหยอด ทำเอานายแบบหนุ่มทำหน้าปุเลี่ยน
“โถ่ เจย์ครับ"
มิถุนาชวนเจย์ทานข้าวเช้าด้วยกัน ตอนแรกตั้งท่าว่าจะปฏิเสธเพราะนายท่านขี้หงุดหงิดของเขาคงไม่พอใจแน่ๆ แต่สายตาอ้อนวอนของมิถุนาก็ทำให้มือขวาใจอ่อนในที่สุด เขาตกปากรับคำแล้วก็ลุกไปช่วยมิถุนาหั่นไชโป้วจนได้
“นี่มาจากเซฟเฮ้าส์กันเหรอครับ" นายแบบหนุ่มเอ่ยถาม เจย์ชะงักทำหน้าแหยๆ
“เอ่อ...ครับ" เขาหัวเราะกลบเกลื่อน กลิ้งเกลือกอยู่ชั้นห้าสิบสามกับวิคเตอร์ทั้งคืนสิไม่ว่า เมื่อตีสี่ถึงกลับไปเซฟเฮ้าส์เพื่อไปเอาอาหารเช้าตามที่เจ้านายสั่ง อารมณ์ว่าอยากทาน
“แล้วเจ้านายคุณไปไหนน่ะครับ?” มิถุนาเอ่ยถามอีกครั้ง
“ไปว่ายน้ำน่ะครับ เห็นบ่นว่าไม่ได้ออกกำลังกายเลย ตอนนี้แผลก็แห้งแล้ว โดนน้ำได้ สบายใจได้ครับ" เจย์สำทับพลางอาสาจะโชว์ฝีมือเอง มิถุนาจึงถอยออกมาให้เจย์เป็นคนทอดไข่ นับว่าฝีมือดีทีเดียว เขาสะเด็ดน้ำมันก่อนช้อนใส่จานแบน มิถุนาจึงค่อยเอากระดาษทิชชู่สำหรับใช้ในครัวมาซับน้ำมันออก
“วันนี้เข้าบริษัทใช่ไหมครับ?” เจย์ถาม มิถุนาพยักหน้ารับ
“ใช่ครับ"
“เดี๋ยวนายท่านจะเข้าไปด้วย พวกผมก็คงต้องตามไป แย่หน่อยนะครับ" เจย์ว่างั้น แต่ท่าทางสบายๆ
“ไม่มีงานกันหรือครับ?” มิถุนาอดย้อนถามไม่ได้
“งานน่ะมีครับ มีประชุมแต่เริ่มตอนบ่าย นายท่านลาไว้สองวันถ้วน แต่วันนี้ต้องเข้า" มิถุนาเบ้ปากให้กับมาเฟียหนุ่มจอมวางมาด "ว่าแต่เห็นคุณถูกเล็งตัวไปเดินแบบที่ปารีส"
“อ่าครับ...พี่นัชชาก็บอก แต่แคสอีกหลายรอบเลยครับ ไม่ใช่งานภายในประเทศน่ะครับ" มิถุนาว่า "นี่จริงๆมีชุดชั้นในติดต่อมาด้วยครับ อารมณ์พวกบราเสริมฟองน้ำ จะให้ผมเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้ จุดขายจะประมาณว่าถึงเป็นผู้ชายก็ยังมีหน้าอกใหญ่ได้ แต่ผมว่าจะปฏิเสธน่ะครับ" มิถุนาหัวเราะ
“ไม่ลองหน่อยเหรอครับ"
“แต่ถ้าวิคเตอร์เรีย ซีเคร็ต เชิญไปเป็นหนึ่งในแองเจิ้ล ผมก็ว่าจะไปแปลงเพศดูเหมือนกัน" มิถุนาเอ่ยล้อเล่นขึ้นมาทำเอาเจย์ขำครืน
สักพักประตูห้องก็เปิดเข้ามา มิถุนาชะงักมือที่กำลังเปิดฝาหม้อ เขาเห็นมาเฟียหนุ่มในชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มตัวเปียกโชกเข้ามา มัดกล้ามเนื้อโผล่พ้นมาจากสาบเสื้อคลุม ให้ตายเถอะ...มิถุนาครั้งหนึ่งก็เคยคาดหวังว่าจะมีหุ่นดีๆแบบนั้นให้ได้ แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่เห็นผล สุดท้ายจึงต้องยอมที่จะหยุดเพราะเหนื่อยเปล่า
“ตื่นแล้วเหรอ?” จอมทัพเอ่ยปากถาม เขาเดินไปหยิบน้ำเย็นในตู้เย็นยกขึ้นกรอกปาก มิถุนาถอนหายใจเบาๆ นี่มันบ้านเขาหรือบ้านใครกันแน่
“อืม"
“ทำอะไรกิน?” เขาถาม ไม่มองเลยสักนิด
“มีเป็ดตุ๋นอาเจียง เจย์ทอดไข่เจียวไชโป้วเพิ่มให้ จะทานเลยไหม?”
“อาบน้ำก่อน" เขาว่า มิถุนาไหวไหล่เบาๆ "เจย์ครับ เดี๋ยวทานข้าวเช้าด้วยกั...”
“ผม...ต้องไปร่างรายงานการประชุม ขอตัวนะครับ" เจย์ลังเลจะตอบตกลง แต่เมื่อเห็นสายตาของนายท่านก็ตัดสินใจได้ง่ายขึ้นมากๆทันที เขาหัวเราะเบาๆแล้วแทรกตัวออกไปจากห้องพร้อมยิ้มให้นายแบบหนุ่มเบาๆ
สุดท้ายทั้งวิคเตอร์ และ เจย์ ก็ไม่เคยได้ร่วมโต๊ะอาหารกับเจ้าของห้องเลยสักครั้ง
-
การจราจรตอนสิบโมงเช้าไม่ติดขัดมากนัด อย่างน้อยที่ชานเมืองเช่นนี้ก็ไม่ได้ทำให้หงุดหงิดใจเท่าใจกลางเมืองที่รถติดระดับนรก ออฟฟิศมิถุนาอยู่เกือบถึงบางแค เป็นอาคารสำนักงานเล็กๆสูงสามชั้น ตบแต่งสไตล์โมเดิร์น ทำธุรกิจเกี่ยวกับวงการบันเทิง ปั้นดารา นายแบบ ส่งเข้าวงการ หรือที่เรียกง่ายๆว่าบริษัทโมเดลลิ่งนั่นเอง มิถุนา เฌอปราง และ ตะวัน สังกัดโมเดลลิ่งเดียวกันตั้งแต่เข้าวงการ โดยพวกเขาเข้าวงการในเวลาไล่เลี่ยกัน จึงกลายเป็นเพื่อนรักกันได้ไม่ยาก
ขบวนรถหรูหยุดลงตรงหน้าออฟฟิศ มิถุนาชินแล้วกับการเดินทางไปไหนมาไหนแบบหมู่คณะ แต่ไม่รู้ว่าคนอื่นจะชินไปกับเขาหรือไม่ เอาเข้าจริงความยุ่งยากเช่นนี้ทำให้เขาค่อนข้างเกลียดการออกไปข้างนอก แต่สุดท้ายมันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
เขาลงจากรถ เดินเข้าไปในออฟฟิศ ด้านหน้ามีชายชุดดำยืนอัดบุหรี่กันควันโขมง ดูราวกับว่านี่เป็นการมาเยือนของ สส. คนใหญ่คนโต แต่นี่กลับกลายเป็นเขา
จอมทัพเดินตามเขาเข้าไปด้านในพร้อมกับเจย์อีกคน มิถุนาทักทายพี่ๆที่รู้จัก พวกเธอยิ้มๆเมื่อเห็นว่าใครติดสอยห้อยตามมาด้วย นายแบบหนุ่มพาคนตัวโตไปรอที่ห้องรับรอง แต่จอมทัพกลับดึงดันจะตามไปคุยสัญญาด้วย เจย์อดไม่ได้ที่ยื่นมือเข้ามาประนีประนอม แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปตามที่จอมทัพต้องการอยู่ดี
เขาเดินขึ้นไปที่ชั้นสาม จอมทัพก็เดินตามขึ้นไปด้วย มิถุนาเจอพี่นัชชาที่กำลังเดินขึ้นไปพอดี เธอทักทายเด็กในการดูแล พร้อมเอ่ยสวัสดีมาเฟียหนุ่มที่ปั้นหน้ายากตั้งแต่เดินเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ พี่นัชชาเดินคู่กับมิถุนาขึ้นไป พลางอธิบายถึงสัญญาไปพลาง โมเดลลิ่งแห่งนี้ให้ค่าตอบแทนคุ้มกับความหนักเบาของงาน เพราะเป็นโมเดลลิ่งชื่อดัง มุ่งปั้นแต่นักแสดงและโมเดลระดับท็อป ไม่ใช่บริษัทขี้ไก่ขี้กา มิถุนาจึงคิดเสมอว่าไม่ว่าจะต่อสัญญาไปอีกกี่ปี เขาก็ยังลงแรงคุ้มกับค่าตอบแทนเสมอ
“อ้อ พี่เคดี้แกได้โมเดลมาใหม่ด้วยแหละจ้ะ เป็นผู้ชาย หน้าตาจิ้มลิ้มเชียวล่ะ" พี่นัชชาว่ายิ้มๆ "นี่คุยกับพี่เพลงกำลังคุยเรื่องสัญญาอยู่ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พี่เคดี้จะไม่ปั้นขึ้นมาแข่งหนูแน่นอน" พี่นัชชาพูดให้วางใจ แต่มิถุนาก็ฟังผ่านๆพอให้รู้เท่านั้น เขาไม่ได้อยากเป็นที่หนึ่งหรอก แค่มีงานทำ มีเงินเลี้ยงครอบครัวก็พอแล้ว แถมยังพ่วงพ่อมาเฟียอีกคน ที่แยกเขี้ยวตลอดเวลาที่ได้ยินคำว่าสัญญาห้าปี
ในส่วนของตัวโมเดลนั้นจะมีจุดเด่นในส่วนที่ต่างกันไป แต่ในโมเดลลิ่งของคุณเพลงแห่งนี้ ตัวนางแบบจะเน้นในรูปร่างในแข็งแรงไม่ใช่แห้งกร้านเหมือนคนอื่นๆ เฌอปรางคือตัวอย่างของผู้หญิงสูงเกือบร้อยแปดสิบกับกล้ามเนื้อลีนๆและซิกส์แพ็คที่ผู้ชายยังอาย ส่วนนายแบบอย่างตะวันก็ขายความสดใสน่ารัก มิถุนาขายความแปลก ซึ่งจุดเด่นเช่นนี้ของแต่ละคนจะช่วยทดจุดขาดของคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
พี่นัชชาเคาะประตูห้องทำงานชั้นบนสุดเบาๆ จนกระทั่งด้านในบอกให้เข้าไปได้ เธอจึงเปิดเข้าไป จอมทัพรีบเดินมารั้งเอวมิถุนาเอาไว้ นายแบบหนุ่มฮึดฮัดเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้อีกคนแตะต้องตัวในที่สุด พวกเขาเดินตามเข้าไป พี่เพลง เจ้าของโมเดลลิ่งดูตกใจเล็กน้อยที่มีแขกไม่ได้รับเชิญติดสอยห้อยตามมาด้วย เธอรีบลุกขึ้น กุลีกุจอต้อนรับมาเฟียหนุ่มแทบจะทันที จนมิถุนาแทบอยากจะออกปากว่าไม่ต้องมากพิธีอะไรก็ได้
“สวัสดีครับพี่เพลง"
“ไหว้พระเถอะจ้ะ" เธอว่า พลางจัดโซฟาให้กับมาเฟียหนุ่ม พี่เพลงเป็นผู้หญิงวัยสี่สิบต้นๆ ท่าทางกระฉับกระเฉง เปี่ยมล้นไปด้วยพลังงาน เธอเป็นเจ้านายที่น่ารัก และเพื่อนร่วมงานที่มีน้ำใจเสมอ เสียอยู่เรื่องเดียวคือการที่เป็นโมเดลลิ่งเล็กๆ ทำให้บางครั้งไม่สามารถดิ้นหนีอิทธิพลไปได้ ในความเป็นจริงแล้วพี่เพลงไม่เคยสนับสนุนการส่งเด็กรับใช้คนใหญ่คนโต คนจัดการทั้งหมดคือพี่เคดี้ นักปั้นมือทอง ซึ่งมิถุนาบางครั้งก็อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทุกคนคือผู้มีพระคุณ แต่กลับใช้คำว่าพระเดชพระคุณทำร้ายกันและกันเพื่อผลประโยชน์จนได้
แต่เอาเถอะ อย่างน้อยเรื่องนี้ก็จบลง มิถุนายังไม่ได้ยินว่าต้นสังกัดส่งใครไปให้ใครอีก หรือมี...และเขาไม่รู้...สักวันพี่เพลงคนจัดการปัญหาเหล่านี้ได้กระมัง
“สวัสดีค่ะคุณจอมทัพ วันนี้มาส่งน้องมิเหรอคะ?” เธอเอ่ยถามพลางยิ้มฝืดๆให้
“ผมมาคุยเรื่องสัญญา" เขาว่านิ่งๆ มิถุนาค้อนขวับทันที
“เอ่อ...”
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ
“ก็ตามนั้นแหละครับ...”
เขาว่า พี่นัชชาปลีกตัวออกไปเตรียมกาแฟมาเสิร์ฟให้กับแขกผู้ไม่ไ่ด้รับเชิญ มิถุนากวาดตามองภายในห้องทำงานของพี่เพลง ก่อนสะดุดกับร่างๆหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานพี่เพลง ตอนเข้ามาเขาไม่ทันสังเกตเห็น แต่ตอนนี้เขาเห็นแล้ว สงสัยจะเป็นเด็กใหม่ตามที่พี่นัชชาว่า เขาเป็นเด็กผู้ชายอายุราวยี่สิบปี ผิวขาวจัด รูปหน้าเรียว ผมสีช็อคโกแล็ตล้อมกรอบใบหน้าใส ปากนิด จมูกหน่อย ถ้าคาดไม่ผิด การปั้นเด็กคนนี้เป็นนายแบบข้ามเพศแบบเขาทำได้ไม่ยากเลยสักนิด...
พี่เพลงเห็นสายตาของมิถุนาเธอจึงระบายยิ้ม หลังจากที่มิถุนายอมนั่งลงข้างๆจอมทัพเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ก่อนเริ่มต้นแนะนำ 'เด็กใหม่' ที่นั่งอยู่ทันที
“มิ นี่น้องใหม่ของเรา โมเดลใหม่ น่ารักไหมจ๊ะ?” เธอเอ่ยถาม มิถุนาเมียงๆมองๆก่อนระบายยิ้มออกมา
“สวัสดีครับ" น้องเอ่ยทัก
“น่ารักดีนะครับ พี่เคดี้ไปเจอมาที่ไหนเนี่ย?”
“น้องเขามาจากเชียงใหม่จ้ะ" พี่เพลงว่า พลิกแฟ้มเปิดหาอะไรสักอย่าง
“อ้อ เหรอครับ" มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ "พี่มาจากเชียงราย ใกล้ๆกันเลย" เขายิ้มทักเด็กหนุ่ม ร่างขาวจัดยิ้มเขินๆกลับมาให้
“ชื่อเม...เมษาน่ะ" พี่เพลงแนะนำ ชื่อที่ว่าทำเอามิถุนาชะงัก...จอมทัพเองก็ถึงกับคิ้วกระตุกเล็กๆ “เม...นี่พี่มิถุนา เราน่าจะรู้จักอยู่แล้ว ดังซะขนาดนี้" เธอเผยยิ้มเก๋ๆเมื่อพูดถึงเด็กในสังกัดที่แสนภาคภูมิใจ
“ครับ"
“ชื่อคล้ายกันด้วย" มิถุนาพึมพำขึ้นมา ตงิดๆในใจว่าอะไรๆคล้ายๆกันไปหมด แต่ว่าสุดท้ายแล้วก็เลิกสนใจ ด้วยเชื่อว่าความบังเอิญมีอยู่ทุกที่บนโลก
“ตอนแรกพอรู้ว่าชื่อเมษาพี่ตกใจมากเลยนะ เขามีหลายอย่างเหมือนมิเลย"
“นั่นสิครับ" มิถุนาพยายามเลิกตีหน้าปุเลี่ยนๆ "เมเกิดเดือนเมษาเหรอ พี่เกิดเดือนมิถุนา" เขายิ้มแกนๆ
“ครับ เดือนเมษา...วันที่สี่เดือนเมษา"
“อ้อ" มิถุนาพยักหน้ารับ ก่อนชะงัก เมื่อเหลือบมองคนข้างตัวที่มองหน้าเด็กใหม่ไม่วางตา มิถุนารู้สึกตื้อในอกแทบจะทันที เขาเบือนหน้าหนี ความรู้สึกน้อยใจตีตื้อขึ้นมาในอกแบบไร้สาเหตุ
“พี่เพลงครับ เรื่องสัญญา...” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่องในที่สุด
“อ้อ...จ้ะ...นี่นัชชา เดี๋ยวพาเมไปรอด้านล่างนะจ๊ะ พี่มีเรื่องคุยอีกนิดหน่อย เดี๋ยวรอของมิให้เสร็จก่อน...”
“ได้ค่ะพี่"
พี่นัชชาเดินนำเด็กใหม่ออกไป เมษายิ้มลาอีกครั้ง มิถุนาเองก็ยิ้มตอบแบบฝืนเต็มที เขาเลื่อนตัวขึ้นนั่งบนเก้าอี้แทนที่เมษา พร้อมเลื่อนสายตามองจอมทัพ...มาเฟียหนุ่มยังมองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินออกไปไม่ละสายตา
tbc.
มาสั้นจัง จริงๆอยากต่อให้ยาวกว่านี้นะ แต่ว่า ตัดแค่นี้ดีกว่า กรั่กๆๆๆๆ ร้ายจังเลย ใครวะเนี่ย
ตอนนี้ก็ด่ากันไป นังเด็กเมษามาจากไหน มาทำอะไร เพื่ออะไร 5555
:katai4: เดี๋ยวรีบปั่นต่อให้นะคะ วันพรุ่งนี้กะจะไปงานหนังสือด้วย หลังจากที่เมื่อวานคนอื่นได้หยุด แต่อีเจ้นี่นะ... :z3:
ขอบคุณสำหรับการโหวตวิคเจย์นะคะ โอ้โห ข้อ1-2สูสีเว่อร์ๆ ตกใจเลย หลายความคิดมากเลยจริงๆ555 แต่เรามีในใจแล้วจ้ะ มาร่วมติดตามกันนะคะ
ว่าแต่มีหลายคนมองมิถุนาเป็นน้องเร็น ถ้าจำไม่ผิด มีคนอ่านบอกว่า น้องเร็นเป็นไอดอลเกาหลีใช่ป่ะคะ เขาน่ารักดีนะคะ แต่เด็กและสาวไปหน่อย มิถุนาสำหรับเราไม่ขนาดนั้นมั้งคะ แต่แล้วแต่คนเลยค่ะ ใครก็ได้ ขอให้อ่านงานของสนุกสนานก็พอแล้ว อิอิ
เจอกันจ้า
-
^
^
^
จิ้มจึ้กๆ :z13:
แล้วไปอ่านนนนน :katai5:
-
พ่อมาเฟียจะลองใจหนูมิรึป่าว เนี่ย ว่าจะมีอาการหึงมั้ย อยากให้เป็นเช่นนั้น :laugh:
-
เกลียดจอมทัพตอนนี้จริงๆ! :m16:
-
เมษา มีคนส่งมาหรือเปล่านะ กะมาแทนมิถุนาแล้วล้วงความลับชิมิ !!!
-
น่ารักสุดๆ. น้องมิหึงหรอจ๊ะ พ่อมาเฟียไม่นอกใจหรอกกกกกน่า น้องมิน่ารักขนาดนี้ :mew4:
-
เอานังเด็กเมษาไปเก็บด่วนค่ะ อิชั้นไม่ปลื้ม
-
จอมทัพ ถ้าดีแตกจะสาปแช่งให้หมดสมรรถภาพนะ
-
อ่านเสร็จแระ...
อ้าว อินี่หนิ มองตามตาค้างซะงั้น เดี๋ยวก็ได้เลิก ก่อนได้ฤกษ์คบหรอก :angry2:
แต่คิดว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น อาจจะรู้จัก หรือเกิดฉุกคิดไรได้ขึ้นมามากกว่า ถ้าแค่ค้างกะความน่ารัก เรื่องมันจะง่ายไป๊
แต่ก็แอบอยากให้มีมือที่สาม (ดีๆนะ มิใช่อย่างอิเมนอ่ะ) แบบว่าโผล่มาให้คุณพี่เค้าเคืองเล่นๆ หึหึ
รออ่านต่อปายยยยยยยยยย :katai5:
-
อ้าววววว จอมทัพ o18
-
เด็กคนนี้มันต้องมีอะไรสักอย่าง นางต้องแอ๊บใสแน่นอน นางต้องมีเงื่อนงำอะไรแน่ๆ อะไรมันจะเป๊ะขนาดนี้
คุณมาเฟียคงจะฉลาดพอชั้นมั่นใจ ฉลาดมาตั้งแต่ต้นอย่าเพิ่งมาตกม้าตาย สงสารน้องมิ
อุตส่าห์กำลังเปิดใจจะยอมคุณมาเฟียดีๆอยู่แล้ว อย่าเพิ่งมาทำให้เขวสิพ่อเอ๊ยยยยย
เดี๋ยวน้องมิก็ไม่ทนหรอก
-
มีแววมาม่าซะแล้ว
-
:katai1: :katai1: :katai1:หนูมิจะมีคู่แข่งแล้วใช่ไหมอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาจากไหนน อะไรจะเหมือนกันได้ขนาดนี้ คิ้วกระตุกด้วยคนนค่ะ
งื้อออ ต้องมีอะไรแซ่บๆรออีกแน่เลยยย
ว่าแต่ตอนนี้สั้นจิงๆ เรารักเรื่องนี้และรอเรื่องนี้ตลอดเลย
เป็นกำลังใจให้นะค๊าา จะรอๆๆๆน๊าาา
ขอบคุณมากค่า
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เมษาไม่มาดีแน่ ชัวร์
แต่อิฉันคิดว่าอิป๋ามันดูออก แต่น้องมิข้องอิฉันนี่ซิ หึงไปแล้ว แล้วอิป๋าตรูแมร่งก็ปากหนักยังกับเอาเสาตอม่อสะพานข้ามแม้น้ำแควมาถ่วงไว้ คงไม่อธิบายอะไรอีกตามเคย
-
เดี่ยวกุตบจอมทัพคว่ำ
ทำมาเป็นห่วงมิ
-
มาเฟียคงอยากเจอมิถุนาหึงโหด
แต่ก่อนจะเจอมิถุนาแค่เจอคอมเม้นก็เดี้ยงละ
โอ้ยยยยยยยมองตามหรอออออ จิ้มตาบอดดด
เดี๋ยวคะแนนติดลบนะแกรรรรร
-
คุณจอมทัพ นี่คือการเตือนครั้งที่ 1 ของเรา
นอกใจมีตบนะคะ มีตบ
:fire: :fire:
-
อย่าไปยอมค่ะคุณณณณ
ไม่ยอม
ไม่ยอม
ไม่ยอม
:z6: :z6: :z6:
-
นางเม มามัยเนี่ย เเต่ชั้นว่านางมาไม่ดีเเน่นอน ต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังเเน่นอน จอมทัพมองออกเเน่ๆ เเต่น้องมิหึงไปเเล้วนี่ซิ
ค้างมากค่ะคนสวย รอตอนต่อนะคะ
-
แง ตามอ่านทันแล้วว
แต่หงุดหงิดกับน้องเมจริงๆอิชั้นว่ามันทะแม่งๆๆๆ กลิ่นเริ่มไม่ดี :katai1: :katai1:
-
อะไรห้ะจอมทัพ มองไม่วางตาเลยนี่หมายความว่าไง อ้าก ค้างมาก
-
คือเหมือนจะบังเอิญมากเลยนะที่เหมือนมิถุนาทุกอย่างอ่ะ แล้วคุณจอมเอายังไงหรือคะ? สรุปมั่นคงกับมิหรือจะคั่วเด็กใหม่คะ? เห็นมองตามเชียว ไหนบอกว่ารักมิไงคะ? โถ่ถัง ^^
-
อยากเข้าไปดึงหูเฮียจอมทัพตอนนี้จริงๆ :m16:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ห้ามใครแทนที่มิถุนานะ ฉันไม่ยอมมมม :fire:
รีบมาต่อนะค่ะ :ling1:
-
นังเมมันเป็นใคร เอามันออกไปๆๆๆ!!!!
:ling1:
-
เมษา เป็นใครกันนะ มันดูจงใจพิกล
จอมทัพทำแบบนี้หมายความว่าไง
มิน้อยใจแล้ว
-
ใครนะเมษา มาอ่อยจอมทัพเปล่า ไม่เอามาม่านะ เค้ารักมิถุนา
-
เมษานี่ต้องเป็นคนของคนที่ไม่หวังดีกับจอมทัพส่งมาแน่เลย แบบจงใจสร้างประวัติให้คล้ายมิถุนาเพื่อให้จอมทัพกับมิถุนาสนใจ
แล้วก็ไปทำให้สองคนนี้ระหองระแหงกัน :a5:
ส่วนที่จอมทัพมองตามน่าจะเพราะรู้สึกสงสัยมากกว่า ไม่ใช่พิศวาส :katai4:
อื้อหือ มาเป็นเรื่องเป็นราวเลยฉัน แถมยังแอบเข้าข้างอีตาจอมทัพอีกต่างหาก555555555555555555
รอตอนต่อไปค่า :mew1:
-
:monkeysad: หนูมิ อย่าน้อยใจจอมทัพเลยนะจ้ะ
ที่จอมทัพมอง มองเพราะความเคลือบแคลง สงสัยมากกว่า
คงไม่ได้สนใจในความน่ารักอะไรมากมายแน่ หนูมิอย่านอยส์นะ
โอ๋ ๆ จอมทัพ .......รีบเคลียร์เลย แง่มๆ
-
จริงๆเราว่าจอมทัพไม่ได้มองด้วยความพิศวาสหรอก
แต่เป็นเพราะสงสัยในตัวเด็กนั่น
อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น หึหึ
-
มีปริศนาเพิ่มมาอีกแล้วอะ แอบคิดว่าเป็นพี่น้องคนละแม่กะน้องมิป่าว ฮ่าๆ
หรือไปศัลมา สงสัยๆ มาต่อไวๆนะคะ ปมเรื่องนี้น่าลุ้นมากก ที่สำคัญจอมทัพยังมองตามอีก :m16:
-
อย่านะจอมทัพ :angry2: อย่าบังอาจทำหนูมิเสียใจอีก :m31:
-
เกลียดจอมทัพ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
พ่อมาเฟียมองเน่ยเพราะได้กลิ่นอะไรป่าว คิดในแง่ดี แต่ถ้ามองเพราะสนใจนี่มีเคืองงง :katai1:
-
ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนส่งมาป่าวอ่ะ ที่มีเรื่องกับจอมทัพอ่ะ ชื่ออะไรนะ ? ลืม :try2: ไม่สำคัญก็เงี้ย ฮ่าๆๆ :laugh3:
น้องมิอย่าน้อยใจนะคะ จอมทัพรักมิถุนาคนเดียว ฮิ้วววววว :-[
-
ป๋าา ฉันรู้นะว่าแกฉลาดด
อย่าได้หลงกลภาพลักษณ์ใสใสเชียว
แล้วก็อธิบายให้หนูมิเข้าใจด้วย เดี๋ยวก็ได้งอนกันไปใหญ่
แต่ยังไงก็ตาม มองตามขนาดนี้น่าให้หนูมิดึงหูซะให้เข็ด
ฮึ่มๆ ห้ามนอกใจนะป๋านะ ไม่งั้นโดนคนอ่านรุมสะกำแน่ๆ
แบบแค่แผนก็ไม่เอานะคะพี่คนเขียน เดี๋ยวหนูมิเสียใจอีก
แค่นี้หนูมิก็ช้ำเพราะอีตาจอมทัพมามากพอล่ะ
-
โอ๊ยยยย ไม่ว่าไรเมนะ เพราะยังไม่รู้ที่มา แต่อิตาจอมทัพมองตามเนี่ย ใช้ได้ที่ไหนห๊าา?!?!
-
ไม่ชอบเมษามาไม่ดีแน่เลย
-
อีตาจอมทัพ!!!!!!!
เจ้าชู้เปิดเผยเชียวนะ
มันน่าน้อยใจแทนมิ
:angry2:
-
ป๋าต้องรู้แน่นอนว่าไอ้เด็กที่เกิดมาพร้อมกับความบังเอิญเหมือน...?
มันต้องมีอะไรในกอไผ่ หวังว่าป๋าคงหาทางออกที่ฉลาดได้
แต่ขอไม่เอาวิธีพิสูจน์แบบเอาเข้าสต็อกแล้วกันหนูมิออกนะ มันปวดใจ :ling3:
-
:ling1: :ling1: ไม่กินมาม่า
-
นี่พ่อคู๊นนนนนนนน
ทองขนาดนั้น เดี๋ยวมีเฮหรอกกกกกกก
ห้ามทำมิเสียใจเด็ดขาดดดดด
ไม่งั้นนนนน โดนดีแน่นะคะป๋าาาา
-
เด็กเมษานี่ชักจะยังไงๆ ซะแล้วสิ กีสสสส
:z10:
-
งานนี้หนูมิคงขอต่อสัญญาสิบปีแน่เลย กระโดดถีบขาคู่อิพี่จอมมองดีนัก
-
ที่จอมทัพมองเมษาบ่อยๆๆนิกะให้น้องมิหึงชิป๊ะ o18
พอน้องมิหึงก็จะประกาศศักดา แสดงสถานะออกไป
จอมทัพก็ไม่ต้องทำอะไร win-win สินะ รอดูผลอย่างปีศาจจ ร้ายๆๆๆๆๆๆ 55555 :laugh:
ปล.เอาเมษาออกไปปปปน้าาา มันรางร้ายยยยชัดๆๆๆๆ o22
-
แล้วโทรศัพท์ผีสิงนั่นคือใคร คงไม่ใช่เด็กคนนี้หรอกมั๊งเนอะ
-
อุ๊ย ความเจ็บปวดมาสัมผัสไวจริง...แต่ไวไปมั้ย!!! ช่วงต้นบท ยังเอาหน้าซุกเอวกันอยู่เลยยยย
ที่มองๆเนี่ย คือยังไง ระแวงสงสัยในความไม่ชอบมาพากล หรือกลิ่นสดหวานของคนใหม่ๆ กระตุ้นต่อม
มันเป็นวิสัยผู้ล่าหรืออย่างไร เจอเหยื่อใสแบ๊วหน่อยไม่ได้ อยากรู้ อยากลอง จะกินๆ
แล้วหนูคนใหม่นี่ยังไงกัน profile ยังกะเป็นร่างจุติของมิถุนา สุดจะตัวก็อปปี้
เซ็งตั้งแ่ต่ชื่อละ...เม...ษา แถมเหมือนจะเป็นเด็กดีอีก หรือนางแอ๊บไว้!
มันผู้ใดส่งมา? จะเข้าหาจอมทัพก็เข้าใจอยู่ แต่ถึงขั้นทับสายงานเนี่ย มันสุดจะทน
คือตอนนี้สงสารมิล่วงหน้าไปแล้ว กลัวมิตกงาน โดนบีบให้ไม่มีใครจ้าง
แล้วถ้าเกิดตาบ้านั่น...ทิ้งไปงาบของสดขึ้นมาจริงๆอีกล่ะ แงๆๆๆ กลัวใจ
กรี๊ดดดด อินขนาดหนัก โครงเรื่องดี๊ดี มันส์หยด รออ่านต่อนะคะคุณ Kylie +1 ค่ะ
ปล. เดือนเมษามาก่อนมิถุนาด้วยอ่ะคุณ ชื่อสิงหากันยาตุลาก็ไม่ได้ กระซิกๆ ...จุดนี้ชนะแค่ชื่อก็ขอก่อนล่ะ อิอิ
-
o22
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จะเป็นเรื่องของการลองใจ
หรือใครส่งมากันแน่นะ
แต่ยังไงก็อย่ามีอะไรเลย สงสารทั้งสองคน
แค่นี่มิก็ตัดสินใจยากแล้วอ่ะ
-
ไหงเป็นงี้ล่ะจอมทัพ
-
เดาว่าจอมทัพคงไม่ได้อะไรกับเด็กใหม่หรอก
เพียงแต่อาจจะรู้สึกไม่ชอบมาพากล เพราะอะไรมันจะคล้ายกับหนูมิปานนั้น
แต่ว่าช่วยหันมาดูหนูมิด้วย คิดไปไกลแล้วนะนั่น
เผลอๆ กลับไปอาจเจอแยกเตียงก็ได้นะเออ
-
โดนทิ้งระเบิดส่งท้าย :ling1:
-
โหหหหหอิมาเฟียๆๆๆๆๆๆ
ตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มิไปหากิ๊กใหม่เลย เชียร์ๆๆๆๆๆ
-
เมษาเป็นใครรรรรรรรร :katai1:
-
ทุกอย่างคล้ายกันจนน่าแปลกใจ มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่มิถุนาน้อยใจจอมทัพซะแล้วก็เล่นมองซะขนาดนั้นน่ะ
-
คลื่นใต้น้ำลูกใหญ่เลยนะนั่น มิถุนาอย่าหวั่นไหวล่ะ :ling3:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เอิ่มมมม คุณเพ่ จอมทัพค่ะ มองขนาดนั้น
ตามไปมั้ยค่ะ !!!!! น้องมิของเจ้จิตตกแล้วนั่น
-
อะไรยังไง จอมทัพยังไง :serius2:
-
เมษา?
น้องมิถุนาป้ะ? :hao3:
-
คนของฝ่ายตรงข้ามรึึเปล่า..จอมทัพมองนี่เพราะรู้ใช่ไหม หากมองเพราะอย่างอื่นจะยุให้มิไม่ต้องกลับไปอยู่ด้วย
-
จอมทัพ ห้ามนอกใจนะไม่เอาเอา :hao5:
-
:serius2: อยากอ่าตอนต่อไปแล้วอ่า....... :ling1:
เด็ก เม นี่ยังไงๆอยุ่นะ อิตาจอมทัพนี่อีก :angry2: สนใจเหรอยะ :z6:
-
อ่ะๆๆๆ บังเอิญเกินไปรึป่าว ห่วงหนูมิจัง
-
จะต้องมีซัมติงที่ทำให้มิถุนาเข้าใจผิดเป็นแน่ :katai1:
-
เมษานี่จะต้องเข้ามาปั่นป่วนแน่ ๆ เลย
:ling1:
-
ถ้าใจเอนเอียงเมื่อไหร่... จะแช่งให้มิหนีไปที่ที่หาเจอแต่ไม่อาจจะพบกันได้ *เพราะไปที่ไหนยังไง๊ ยังไงจอมทัพก็หาเจอ ให้พบกันไม่ได้นี่แหละ สะใจ!!
-
สั้นป๊ายยยยยยย กรีดร้องงงงงงงงง
-
ตัดฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :a5: :a5:
โอ๊ยยยยยยยยยย มาต่ออีกนิดได้ไหมคะ :hao5: :hao5:
จอมทัพอย่าเขวนะ ไม่งั้นเราจะปลดจากพระเอกในดวงใจ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เมษามีแผนอะไรรึเปล่าคะ... หืมมมมม :katai1:
หนูมิ หนูใจเย็นๆนะลูกนะ หนูอย่างคิดมากนะ.. ฮือออ
-
มาสไตล์เดียวกะมิ จะมาแย่งงานมิแหงมๆ
หึงหวงกันน่าดูล่ะงานนี้ คิดก็มันส์แล้ว หุหุหุหุหุ :hao7:
-
แหมะ เข้ามาได้ถูกจังหวะจนน่าสงสัย ชื่อก็คล้ายๆ กัน ต้องเป็นตัวปัญหาให้น้องมิปวดหัวแน่ๆ เลย เชื่อใจกันเข้าไว้น้ส มีไรก็คุยก็ถามกันตรงๆ จะได้ไม่ผิดใจกันทีหลัง
-
อั๊ยหยา ตอนหน้ามีหึงโหดแน่(หรืออีกที พ่อมาเฟียอดมีคนนอนกอดอีกแหงมๆ)
-
แอบหึงนิดๆ แทนมิถุนา :serius2:
แต่เราว่าจอมทัพคงมีเหตุผลในการมองเมษาอ่ะนะ :m28:
คงไม่ใช่มองแบบชู้สาว แต่อาจจะมีอะไรผิดสังเกตุถึงทำให้จอมทัพมองเมษาจนลับสายตาขนาดนั้น....รึป่าวว่ะ???????
ไม่รู้หล่ะ เราเชื่อใจจอมทัพอ่ะ :a2:
มาต่อเห๊อะ มันค้างๆ ถ้าไม่ได้อ่านต่อเหมือนจะลงแดงยังงัยก็ไม่รู้ :sad2:
-
มีแววว่าจะได้กินมาม่า(รสต้มยำน้ำข้น) ไปต้มน้ำรอก่อนละ 55555
ถ้าเกิดอีตาจอมทัพเกิดไปหลงเด็กใหม่อย่างเมษาขึ้นมา
เดี๊ยนจะฆ่าแกกกกกก!!!! โทษฐานทำให้หนูมิเสียใจ
แต่เอ๊ะๆ คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกันน้า~ จะได้ลองใจหนูมิว่าหึงหวงไอ้คุณจอมทัพมากขนาดไหน
ไม่ชอบเมษาเลยอ่ะ เหมือนจะก๊อปหนูมิมาทั้งตัว ไม่ว่าจะชื่อ หรือบุคลิกหน้าตา
แบบหนูมิต้องมีหนึ่งเดียวบนโลกสิ ห้ามซ้ำใคร และห้ามใครเลียนแบบ
(เพราะอิชั้นแม่ยกหนูมิค๊า~)
โอ๊ยยย อยากอ่านตอนหน้าแล้วล่ะสิ อย่าให้นานเกินรอนะคะ เดี๋ยวลงแดงคลุ้มคลั่ง กรั่กๆ
-
ไมจอมทัพทำแบบนี้ต้องมองมิถุนาคนเดียวสิ o9 :katai4:
-
นอกใจมีเคืองค่ะ!
-
เอาละเหวย สนุกละท่าน
-
ใช่ใช่ใช่ ใจร้ายมาแบบสั้นสั้น :sad11: :sad11: :sad11: เมษามาทำไม :hao4: :hao4: :hao4:
-
เฮ้ๆๆ คุณมาเฟียมองขนาดนั้นคืออะไรรรรรรรรร
:angry2: :angry2:
-
โอ้ย!!!! คุณจอมทัพ มันจะมองอะไรมันขนาดนั้นเนี่ย
น้องมิเราใจคอ ไม่ค่อยจะดีนะ ถึงในใจจะลุ้นให้จอมทัพ
รู้สึกถึงความลงตัวที่น่าสงสัย แต่ก็อดควันออกหูไม่ได้เหมือนกัน
ส่วนน้องเม การมาครั้งนี้ ดูท่าน่าจะทำให้น้องมิเราปวดหัวอีกหลายตลบ
เธอเกิดเดือนเมษา ประกาศ วันร้อนแรงตั้งแต่เจอหน้ากันเลยนะน้อง.....
-
เมษาเป็นใคร!
ตัดจบตอนได้ระทึกมากค่ะแง้!!
จอมทัพมองด้วยความสงสัยและไม่ไว้ใจใช่ไม๊! หนูมิอย่าพึ่งน้อยใจนะจ๊ะ
-
กลายเป็นตอนลองใจมิถุนาซะแล้วคริ..คริ...^^
-
:L2: ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
-
เมษาเธอต้องมาแบบมีจุดประสงค์แน่ๆ
น้องมิอย่าเพิ่งคิดมากนะ ให้คุณมาเฟียเค้าอธิบายก่อน
-
เด็กเมษาร้ายเงียบแน่ๆ
แบ๊วล้างโลกชัวร์
เดาว่าคุณจอมทัพต้องสงสัยอะไรแน่
คงไม่ทำให้น้องมิเจ็บหรอกนะ
ฮือออ เด็กใหม่มันร้ายยยย
-
เมษา ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ :hao4:
จอมทัพ คงรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ถึงได้มอง
มิ อย่าเพิ่งคิดมากนะ ยังไงอิป๋ามันก็รักมิคนเดียวอยู่แล้ว :man1:
-
พ่อมาเฟียมองซะเหลียวหลังเลย
หวังว่าคงไม่ใช่สึนามินะ :ling1:
-
จอมทัพมองไม่วางตาเลยนะ ห๊ะ เมสงเมษาอะไรไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบอะไรจะคล้ายขนาดนั้แกเมคมาเองใช่ไหม อินไปฉันน
มาต่อเลยค้างอยู่บนยอดดอย
-
มอง แต่ตอ้งดูด้วยนะ ว่าแววตาแบบไหน
มองเพราะ สงสัย รึมองเพราะหลงไหล
ทุกอย่้างมันคล้ายกันมากเกินไป
ประวัติศาสตร์ไม่ซ้ำรอยหรอก แต่ มั่นใจว่า เด็กนี่ ท่าจะแสบ
-
หนูมิอย่างหึง!!! เด็กคนนี้ยังไงกันมีคนส่งมาแน่ๆหรือจะเป็นอาเมนนะ
-
ไม่ชอบจอมทัพตอนนี้เลย :ling1: :katai1:
-
อยากเห็นน้องมิหึงจังเลย ช่วยจัดให้สักตอนได้ไหมค่ะ น๊ะนะ :hao5:
-
เกลียดจอมทัพ แล้ว ...น้องมิช่างหัวมันลูก สะบัดใส่หนีหายไปเลย ไม่ต้องยุ่งกันอีก
-
จอมทัพมองเมษาอย่างออกนอกหน้า น่าเกลียดไปนะ สมควรโดนแบบนี้ :beat: :z6:
อยากแซ่บเด็กใหม่หรือไง ไม่ยอมโว้ยยย :ling1: ยอมไม่ได้ :katai1: (ออกโรงหึงแทนมิมิ)
-
ง่ะ!!! น้องเมษาเกี่ยวข้องทางสายเลือดอะไรกับมิเปล่าเนี่ย!!!
แล้วพ่อมาเฟียมองแบบนั้นหมายคว่าไง? จะลองใจมิหรืออาการเจ้าชู้กำเริบ!!
ติดตามตอนไปค่าาา :mew1:
-
ตอนนี้อย่าปล่อยทิ้งไว้นานนะคะ
คือมันค้างมากกกก ขออีกสักตอนหวานๆ เอาไว้อ่านให้ชื่นใจก่อนน้าาา ><
-
อ่านตอนนี้แล้ว ใจกระตุก บรรยากาศมาคุ
มันค้างอ่ะ อะไรมันจะ บังเอิญขนาดนั้น อีตามาเฟีย ก็มองเข้าไป
รู้สึก ตอนต่อไป........ แต่ไม่แน่ เรื่องนี้อาจหุกมุม หุหุ
เมษานี้ ออกแนวใสๆ ( ไม่แน่ๆ อาจจะร้ายเงียบ แอ๊บเป็นเด็กดี ) แต่อยากให้ ไสหัวออกไปมากกว่า
ยังไงก็ เชียร์มิ รักมิ
-
นั่นๆ ได้กลิ่นมาม่า เหอะ ลายจะออกแล้วหรอคะ คุณจอมทัพ
:กอด1:
-
อ่าครับ จอมทัพไม่เอาไม่หวั่นไหวนะ
เิกิดการค้างอย่างแรง ว่าจอมทัพจะไปชอบ นังเด็กเมษา นั่น
ถ้าเป็นแบบนี้ยอมไม่ได้นะครับ
-
ย่องเข้ามาส่อง :m32: เผื่อคนแต่งใจดีเข้ามาต่อให้ :mew1:
-
หิ้ยยยย
ตัดจบได้ร้ายกาจมากกก
อย่าได้มีดราม่ามากได้มั่ยยยย
มีเล็กๆน้อยๆ ก็พอแล้วววนะ
-
ไม่จริงนะ ไม่จริงนะ
-
พอน้องมิให้อภัยคุณจอมทัพแล้ว หวังว่าคุณจอมทัพจะไม่ทำน้องเสียใจนะคะ :z10:
เด็กใหม่นี่ก็เหมือนจะมีอะไรๆคล้ายมิหลายอย่างนะ ถูกใครส่งมาป่าวเนี่ย
-
หื้ออออ อย่านอกใจมิน้ะ :sad4: คนเขียนห้ามมาม่าด้วย อิ่มแย้ว :m16: :m31:
-
เอิ่มม !! เหมือนจะฆ่ากันให้ตาย ยังจะดีกว่า
-
ทำไมเราไม่คิดว่าจอมทัพสนใจ แต่คิดว่าจอมทัพน่าจพสงสัยอะไรเมษารึเปล่า เชื่อใจจอมทัพนะอย่าทำให้ผิดหวัง :hao4:
-
มันเป๊ะเว่อร์ไปอ่ะ คล้ายเกิ๊นนนนนน รออดูจอมทัพ ยังไม่อยากคิดตามนู๋มิ อิอิ
-
ดูเหมือนว่าเมษาคนนี้น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับมิถุนานะ เป็นพี่น้องกันหรือเปล่า ทำไมมีอะไรคล้ายกันขนาดนั้น
หรือถ้าหากไม่ใช่พี่น้อง จะมาดีหรือร้ายเนี่ย
ปล. ส่วนจอมทัพ ทำไมมองเมษาตามหลังแบบนั้น มีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีแค่มองเพราะสวยล่ะก็ มาโบกทีนึง เชอะทำมิเสียใจ
-
เหมือนจอมทัพจะสงสัยนะ อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ :ling1:
:hao6: เรื่องอิมเมจหนูมิ เราก็จิ้นจีโฮนะคะ แต่หุ่นนี่ขอเป็นหุ่นหนูเร็น อิอิ
-
อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ค้างอ่าาาาา :ling1:
จอมทัพ!! อย่านะ
-
มีอะไรก็ต้องคุยกันนะคะลูก อย่าให้ความน้อยใจรึอะไรมาทำให้เสียอีก
-
มองทำไม :z3:
:hao5:
-
อยากอ่านต่อออออออออออออออออออออออออ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: รีบๆๆๆๆๆๆๆๆๆมาต่อนะค่ะไรท์ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: ค้างง่ะ
-
เมื่อไรจะมาต่อครับ
รอๆอยู่
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
รอค้าบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:m15: เกิดอะไรขึ้นน่ะ บ้าจริง
-
ยังไงล่ะทีนี้
-
เพิ่งตามอ่าน
อยากบอกว่าสนุกมากๆ อ่านไปบางตอนใจเต้นประหนึ่งตัวเองเป็นหนูมิ อิตาจอมทัพ มองเด็กนั่นทำไมนะ
รอมาต่อน้า
-
อ่านทีเดียวรวดเมื่อวานจนถึงตอนล่าสุด เล่นเอาใจกระตุก
เมื่อคืนแทบนอนไม่หลับ จนได้กลับมาเม้นในวันนี้ :ling2: :ling1:
หวังว่าคงไม่เป็นอย่างที่คิดนะ :ling3:
จอมทัพห้ามเด็ดขาดนะ สำนึกหน่อยเรากำลังชวนมิมาอยู่ด้วย :mew2:
-
หึ่ยยยย
-
ที่มาเฟียเค้ามองเพราะเค้าสงสัยอะไรรึเปล่า
-
คุณจอมทัพ มองทำไมอ่ะ หรือรู้จัก???
-
คิดว่าคนฉลาดอย่างจอมทัพ คงมองอย่างมีเหตุผล
แต่ที่ติดใจคือ สายโทรเข้าเบอร์น้องมิตอนก่อน
เบอร์ใคร???? หวังว่าจะไม่มีดราม่าน๊าาาาา
-
อ้าวววว ยังไงแล้วนิ
หาเหตุผลดีๆไม่ได้ มีบ้านบรึ้มอ่ะงานนี้
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
รอค่ะ
-
จอมทัพมองตามทำไมง่ะ T^T
หรือว่าเมษาคล้ายจุน?
-
คนแต่งรู้มั๊ย รอล่ารักหัวใจมาเฟียอยู่ทุกคืนเลยนะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ไม่ไว้เบอร์ที่โทรเข้าเครื่องโทรศัพท์มิถุนาจริงๆเหอะ
แล้วยังจะมีเด็กใหม่ที่เหมือนก๊อปปี้โปรไฟล์มิมาเกือบทุกอย่างอีกน่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.ลังเลโพลข้อ1 กับข้อ2 มากๆ แต่กดโหวตข้อ 2 ไปอ่ะ :hao5:
-
รอจอมทัพกับหนูมิอยู่นะคร้าาาาาาาา :hao5: :hao5: :hao5: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตามมมมคร้าบบบบบ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เด็กเมษานี่คือยังไง แล้วจอมทัพมองทำม้ายยย :katai4: :katai4: :katai4:
-
มาละๆ ตัวปัญหาแน่ๆ :m16:
-
อ๊ายยยยย~
อยากอ่านต่อแล้ว
มันค้างคาเรื่องเมษา อยากรู้แล้วล่ะ เมษาคือใคร??
เข้ามาเพื่อต้องการอะไร?? ว๊ากกกก~
-
ชอบมิถุนามากเลย ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องสนุกๆอยางนี้ให้อ่าน
-
อย่าน่ะ คุณมาเฟียยยยย
ไม่งั้นให้มิจัดการแน่ :katai4:
-
อย่านะคุณมาเฟีย
หนูมิใจเย็นๆนะลูก
-
ดันๆ
-
คิดถึงมิจัง ตอนต่อไป พลีส!!!!
-
มาต่อได้แล้ววววววว รอไม่ไหวแล้วค่ะ :call: :call: :call:
-
หูยยยยยยยยย คิดถึงน้องมิจังเลยค่าาา คนแต่งอยู่ไหนเอ่ยยค๊าาาา >.<
-
เราว่า อิเด็กเดือนเมษาเนี่ย ต้องมีความเกี่ยวข้องกะโทรศัพท์แปลกๆ แน่นอน ...เจน สัมผัสได้ :hao3: :hao3:
และต้องมีความเกี่ยวข้องกะอิตาอาเมนแหงๆ :really2:
ปล.ปูเสื่อรอตอนต่อไป อิอิ
-
คิดถึงหนูมิกับคุนจิมทัพ 5 วันแล้ว
ยังไม่มาอีกหรอออออออออออออออออออออ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
มองขนาดนั้นไม่ตามเค้าไปเลยล่ะ พ่อมาเฟีย ชิ
-
ว๊าาาาาาา ยังไม่มาอีกละ :m17:
เข้ามาส่องทุกวันเลย เค้าอยากอ่านแย้วววววว :mew2:
-
ไม่อยากประกาศแต่ก็ต้องประกาศนะจ๊ะ
ของดลงช่วงสองสามวันนี้ไปก่อนนะคะทุกคน
แล้วน้องมิจะกลับมาพบทุกคนภายในอาทิตย์นี้แน่นอน ซึ่งอาจจะเป็นปลายอาทิตย์
ขึ้นอยู่กับความว่างของคนเขียน ซึ่งตอนนี้ตาอักเสบอยู่555 ขอโทษจริงๆนะคะ รอหน่อยน้า
-
ฉันจะรอเทอน้าาา
ขอให้หายไวไวน้าค่ะ^^
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
หายไวไวนะคะ มันจำเป็นก็ต้องประกาศค่ะ ดีกว่าปล่อยให้รอแบบรอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ จะว่าไปคิดถึงน้องมิจริงๆนั่แหละค่ะ
-
หายดีค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ จะรอเสมอ
พี่จอมทัพ พี่รู้มั้ย ชั้นมารอพี่ทุกวันเลย
-
หายไวไวนร้าาาาาาาา
-
ขอให้หายไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้าแล้วจะรออออออออออ :mew1: :mew1: :mew1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รอได้จ้า ขอให้ตาหายอักเสบเร็วๆ
-
อัพอีกทีสองตอนรวดดเลยได้ไหมคนเขียนที่รัก คิดถึงหนูมิมาก
-
หายไวๆนะคะ คนเขียน
^___________^
-
หายไวๆนะคะ :L2: :L2:
-
จะรอนะ :)
-
ขอให้หายไวๆนะคะ
-
หายเร็วๆนะฮับ :katai5:
-
:mew1: รอจ้าาา
-
หายไวๆนะคะ รอค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
หายไวๆนะจ้าาา. พักผ่อนๆๆๆ. รอได้จ้าา :L2:
-
รอได้ค้าบ. หายไวๆนะคับ
-
รักษาตัวด้วยคับ
-
:a5: ตาอักเสบต้องงดเพื่อรักษาสายตาอย่างน้อย1อาทิตย์ ตอนนี้เราม่านตาอักเสบเพราะว่าใช้คอมมากไปอ่ะหมอเลยให้พักอาทิตย์นึง (แต่ยังแอบมาตามน้องมิแปปนึง คุคุ)
-
หายเร็วๆน๊ะค่าา :L2: :L2: :L2:
-
หายไวไวนะคะ > <
ดีมากที่ตอนนี้เปิดเทอมแล้ว เรายุ่งมากทั้งเรียนและทำงาน
เลยไม่ค่อยมีเวลาว่าง ไม่งั้นเราลงแดงเพราะคิดถึงหนูมิแน่ๆ ฮ่าๆ
ปล. แต่ว่าตอนหน้า ขอหวานๆนะคะ ได้ไหม ^ ^ น้าาาๆๆ
ขาดน้ำตาลในเลือดจริงๆค่ะ อย่าดราม่าเลยนะคะ
-
หายไวๆน๊าาาา
ลองไปซื้อยาป้ายตามาซิของเราหยอดวันเดียวหายเลยๆ
ดีมากๆ
-
o13 o13 o13 ประกาศดีแล้วค่ะจะได้รู้ :L2: :L2: :L2: หายไวๆๆนะคะ
-
โอ้วววว พักผ่อนเยอะๆหายไวจ้ะ
-
หายไวไวนะคะ
-
หายไวๆนะฮ้าบ
รอน้องมิได้เสมอ ^^
-
หายเร็วๆนะ
-
get well soon นะคะ :L2:
-
รับทราบค่ะ
หายไวๆ น๊า :mew1:
-
หายไวๆ นะคร่า :mew1:
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ หาไวๆนะ :กอด1: :กอด1:
-
หายไวๆ ค่า
:3123:
-
รอค่า
ขอให้หายไวนะคะ :L2:
-
โอ๊ส เข้าใจแล้วจ้า รักษาตัวดีๆน้า เอาช้อนแช่เย็นประคบตาดูช่วยได้มากเลย
-
หายไวๆๆนะค่ะ ^^
-
หายไว ๆ นะหนู นักอ่านคนนี้ก็จะพักสายตารอ...
-
เป็นห่วงและคิดถึง หายไวไวนะค้าาาา
:กอด1: :กอด1:
-
หายไวๆนะครับ
จะรอครับบบบบบบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้สนุกมากๆ
ต นแรกๆก็เกลียดจอมทัพมากๆที่ทำร้าย
จิตใจน้องมิขนาดนั้นแต่มาตอนหลังไม่เกลียดกลับ
อยากให้มิรู้ใจตัวเองสักที
+1กับเป็ดนะค่ะ
-
รับทราบค่ะ
-
หายไวไวน้าาา
-
เราว่าจอมทัพไม่ได้มองเมษาในเชิงชู้สาวนะ แต่กำลังประเมินอะไรสักอย่ง น้องมิอย่าเพิ่งคิดไปไกลนะจ้ะ(คงไม่ทันแล้วรึเปล่า) แต่ยังไงเราก้เชื่อใจเฮีย :กอด1:
-
ที่จอบทัพมองคือ สเน่ห์หา หรือว่า รู้ไต๋กันนะ?
แต่นายจะรู้มั้ยว่า อีกกคนนึกใจสั่นคลอนเพราะสายตาที่นายมองเขาคนนั้นแล้ว
เราจะเชื่อใจนายได้มั้ย จอมทัพ
-
หายไว ๆ รักษาสุขภาพด้วยนะ
-
อยากอ่านต่อแล้ว ;A;
-
เย่!! ปลายอาทิตย์อาทิตแล้ววว มาดันและมารอจ้าาาาา. :z2:
-
หายไวๆ นะคะ...
-
หายไวๆนะคะ
รอน้องมิกับจอมทัพ :hao5:
-
พี่รู้มั้ย ฉันมารอพี่ที่บอร์ดทุกวันเลยนะ :katai5:
-
:z13:
-
สอบถามค่ะ จะมาต่อจนจบใช่ไม๊คะ ไม่หายไปเฉยๆ ใช่ไม๊คะ (คงอยากอ่านมากไป) :really2: :really2: :really2:
-
ตาหายยังค่ะ ถ้ายังไม่หายก็ขอให้หายเร็วๆนะ
หรือถ้าติดธุระอยู่ ก็ขอให้ธุระเสร็จลุล่วงด้วยดี
ที่ถามนี่เป็นห่วงล้วนๆนะ ไม่ได้มีไรแอบแฝงจิงจิ๊งงงง #เสียงสูงมาก 555# :mew1:
-
เข้ามาดันค่า กระทู้หล่นแล้ววววว
-
มารอค่ะ แง่มๆๆ มากดดัน :call:
-
ต่อดึกๆหน่อยนะคะ อาจจะหลังเที่ยงคืนนะจ๊ะ
-
ต่อดึกๆหน่อยนะคะ อาจจะหลังเที่ยงคืนนะจ๊ะ
ครับๆ จะรอครับผม
ดีใจที่มาต่อ
-
งั้นยังไม่นอน จะนั่งรอนะ :hao3:
-
ประกาศนะคะ
ขอโทษจริงๆที่ลงให้ตามสัญญาไม่ได้
ตอนแรกกะอัพวันนี้ แต่ก็ไม่ได้อัพ เลยกะจะอัพคืนนี้ แต่พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลกับคุณแม่แต่เช้า ต้องขอลาไปพักผ่อนก่อนนะคะ
ขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้นะคะ
เสียใจจริงๆ ขอโทษจริงๆนะคะ
สำหรับคนที่ถามว่าหายไปแบบนี้จะมาอัพจนจบใช่ไหม เราเคยบอกไปแล้วนะคะว่าเราจะอัพจนจบ และจะรักษาสัญญาแน่นอน
หวังว่าทุกคนจะอ่านกันจนจบนะคะ :-[
-
งั้นยังไม่นอน จะนั่งรอนะ :hao3:
คืนนี้คงยังไม่ได้อัพนะคะ พอดีคุณแม่จะไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้เช้า เราต้องไปเป็นเพื่อน เลยไม่สามารถอัพคืนนี้ได้ เป็นพรุ่งนี้นะคะ
-
ครับๆ จะรอครับผม
ดีใจที่มาต่อ
คืนนี้ไม่ได้แล้วค่ะTT เป็นพรุ่งนี้แทนนะคะ มีธุระกะทันหัน
-
หายไวๆ นะคะ จะรอค่าาาา :ling1:
-
ในที่สุดก็อ่านทันสักที ชอบมากเลยคะ><
ระทึกใจมากเลย อ่านไปลุ้นไปตลอด
ไม่น่าเชื่อว่าแต่งเป็นเรื่องแรก สำนวนคำพูดของตัวละครสุดยอดมากเลยค่ะ
ชอบมากๆๆๆๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ^__^
-
รอคนเขียนเสมอ..หุหุ
-
ไม่เป็นไรครับ
รักษาสุขภาพก่อนครับ
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
หายเร็วๆ นะครับ
-
รออ่านน้องมิจ้าาา
-
เปนกำลังใจไห้นะครับ
-
รอได้คร้าบ รอมาได้สักพักแล้ว จะรออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป จริงมะ
คนเขียนน่ารักแบบนี้ แจ้งข่าวตลอด :กอด1:
พักผ่อนเยอะๆน๊าาาาาา :mew1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:จะรอแน่นอนจ้าขอให้หายเร็วๆนะจ๊ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอนะคะะะ เข้ามาดูทุกวันเลย นานแค่ไหนก็รอค่ะ เชื่อว่าคนเขียนจะมาอัพจนจบแน่ๆ หนูก็จะตามอ่านจนจบเหมือนกัน ถ้าทำหนังสือก็จะไม่พลาด 55555
-
รอได้เสมอคราฟฟ
-
ต้องเอาตอนหวานๆมาเสิร์ฟค่ามาช้านะ
:z1:
-
รออออออออออออออออออออออออออออออ :katai5:
-
รอค่ะ
หายไวๆ นะคะ
:3123:
-
ไม่เป็นไรๆ พาคุณแม่ไปหาหมอสำคัญที่สุด o13
จะอัฟพรุ่งนี้ หรือวันอื่นก็ไม่เป็นไร เรารอได้ อย่าซีเรียส :katai2-1:
-
ยังไงก็รอเหมือนเดิม...
-
พี่รู้มั้ย ฉันมารอพี่ที่หน้าเล้าทุกวันเลย :katai3:
รอคะ พรุ้งนี้แน่นะ o18
-
เราก็รอนะ :)
-
รอแน่นอนอ่านจนจบแน่ตัวเธอ
อย่าได้กังวลไปใย นะตัวเอง
รักนะจุ๊บๆ :-[
-
:ped149: :ped149: :ped149: :m5: :haun5: :o9:
-
รอได้ค่ะ
-
หวังว่าทุกคนจะอ่านกันจนจบนะคะ :-[
หวังว่าจะมาต่อจนจบนะคะ :mew1: :mew1:
เหนื่อยก็พัก ไม่สบายก็ไปหาหมออย่าฝืน พักเยอะๆ รอไหวอยู่แล้ว :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดด
ดีใจเป็นที่สุด วันนี้จะได้อ่านน้องมิแล้ววว
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ เราสัญญาว่าอ่านจนจบแน่นอนค่ะ
-
ตอนที่ 17 : ฝนและฟ้า (30%)
สุดท้ายมิถุนาก็ตกลงสัญญากับต้นสังกัดที่ห้าปี...
เขาตีมึนทำเป็นไม่รู้เรื่องที่จอมทัพขู่ว่าให้ต่อสัญญาให้หกเดือน แม้กระทั่งตอนเซ็นต์สัญญาสมองก็ยังเบลอไปหมด ทั้งๆที่บอกกับตัวเองไว้แล้วแท้ๆว่าจะไม่แคร์การกระทำของคนๆนั้นแล้ว แต่สุดท้ายกลับรับคนๆนั้นเข้ามาในชีวิต และให้มีอิทธิพลต่อตัวเองอย่างเต็มที่
จอมทัพไ่ม่พูดอะไร และต่อให้มาเฟียหนุ่มมาหงุดหงิดใส่เขา เขาก็จะไม่สน...ไม่สนใจอย่างแน่นอน ก็ลองดูกันไปเลยว่าตอนนี้ใครจะร้ายได้มากกว่ากัน มิถุนาเดินลงจากชั้นสาม สวนทางกับเมษาด้วยซ้ำ อยากจะหนีไปไกลๆ แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มให้อีกฝ่ายที่ส่งยิ้มมาให้อย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เด็กนี่ไม่ผิดอะไร คนของเขา ต่างหาก ที่ผิดเต็มประตู ให้ตายเถอะ มิถุนาเกลียดที่ตัวเองเพ้อเจ้อจนน่ารำคาญ แต่เขาเก็บความรู้สึกไม่เก่ง...ไม่สิ จริงๆเคยเก่งมาก่อน แต่...ตอนนี้ไม่เลยสักนิด มันแย่ไปหมด
“รีบเดินไปไหน?” มิถุนาสะบัดมือแทบจะทันทีที่จอมทัพเอื้อมมือสอดมือเข้ามากอบกุม แต่มาเฟียหนุ่มไม่ละความพยายาม เขาดึงมือเล็กๆไปกุมจนได้ มิถุนาถอนหายใจเบาๆแล้วก็จึงยอมผ่อนฝีเท้า เดินตามแผ่นหลังกว้างไปยังขบวนรถที่จอดรออยู่ด้านหน้า
“ร้อน" ร่างเล็กตอบปัด ก่อนขยับตัวขึ้นนั่งบนเบาะหลังทันทีที่วิคเตอร์เปิดประตูรถ จอมทัพขยับตามขึ้นมา เครื่องปรับอากาศไม่มีประโยชน์เลยสักนิด มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกใจเย็นลงแต่อย่างใด
“หิวข้าวหรือยัง?” จอมทัพเอ่ยถาม เขาเอนกายนั่ง ปลดสูทออกด้วยท่าทางสบายๆ
“ไม่ครับ"
“งั้นไปไหนต่อ?” มาเฟียหนุ่มถามต่อ
“กลับคอนโด" วิคเตอร์ทำท่าจะเลี้ยวกลับรถแล้วเมื่อได้ยินคำตอบ แต่นายท่านของเขากลับขัดเสียก่อน
“ไม่ วิคเตอร์...เราจะไปเซฟเฮ้าส์กัน"
“เดี๋ยว ไหนเราตกลงกันแล้ว!” มิถุนาแย้งขึ้น ดวงตากลมโตฉายแววเอาเรื่อง
“ฉันมีงานต้องทำ นายไปรอฉันสักสองสามชั่วโมง" มิถุนาทำท่าจะปฏิเสธแล้วเชียว เพราะมันไม่ใช่คำถาม แต่มันคือการบังคับ แต่สุดท้ายก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยปลายประโยคออกมา "ได้ไหม?”
จอมทัพเอื้อมมือกุมมือเขาเอาไว้อีกครั้ง ครั้งนี้ลูบมันเบาๆราวกับจะปลอบประโลม พร้อมกับยกมันขึ้นแนบแก้ม มิถุนาแทบจะโอนอ่อนยอมอยู่แล้ว และ...และสุดท้าย......ก็ยอม
“ก็ได้ครับ แต่ผมจะไม่กลับไปอยู่เซฟเฮ้าส์"
“ก็แล้วแต่นาย"
มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้ม เขาไม่ยอมปล่อยมือแม้มิถุนาจะมีท่าทีฮึดฮัดก็ตามที รถเคลื่อนตัวได้ค่อนข้างช้าเมื่อถึงบริเวณกลางเมือง มิถุนายอมโอนอ่อนจนกระทั่งตกอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียอย่างไม่รู้สึกตัว เขาเอนกายซุกซบไหล่กว้าง เหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างด้วยรู้สึกง่วงงุน จอมทัพยกมือขึ้นลูบหัวกลมเบาๆ
“คิดอะไรอยู่?” เขาเอ่ยถามเบาๆ
“เปล่า"
“ถ้าโกหกอีก จะโดนลงโทษ"
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ส่ายหัว "เปล่าครับ ถึงคิดก็จะไม่บอก คุณรู้บางเรื่องเยอะไปแล้ว...บางเรื่องให้ผมเก็บไว้ ผมจะรู้สึกดีมากกว่านี้"
จอมทัพยกยิ้มมุมปากบางๆ "คนรักกันเขาไม่ปิดบังอะไรกันหรอกนะ"
“อะไรนะครับ" มิถุนาถึงกับคิ้วกระตุก และวิคเตอร์ก็เหยียบเบรคดังกึกจนเจ้านายมองอย่างเอาเรื่อง
“เปล่า ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษนี่"
มิถุนาได้แต่อมยิ้มบางๆ ถ้านี่คือยาแก้ปวด เขาก็คิดว่าจะใช้มันบรรเทาอาการต่อไปเรื่อยๆ
เรื่องในหัวยังเคลียร์ไม่ตก แต่ตอนนี้เขาก็กลับเข้าสู่เซฟเฮ้าส์ของจอมทัพในฐานะคนรักเสียแล้ว มิถุนายอมรับว่าว้าวุ่นใจ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่สนใจเพื่อที่จะมีสิทธิ์ในการต่อรองต่อไป...
เขาไม่เคยมาที่ออฟฟิศของจอมทัพ ลิฟท์สำหรับตึกสำนักงานและชั้นพักอาศัยสร้างแยกกันตรงชั้นหนึ่ง และเชื่อมต่อกันบนห้องทำงานของจอมทัพ ดังนั้นมาเฟียหนุ่มจึงสามารถกลับชั้นพักอาศัยได้ทั้งจากห้องทำงานและชั้นล่างสุด ซึ่งระบบความปลอดภัยสำหรับลิฟท์ทั้งหมดนั้นถูกดูแลอย่างเข้มงวด
อาจจะเป็นเรื่องน่าแปลกใจที่มิถุนาเดินผ่านล็อบบี้ของสำนักงานในวันนี้ แต่ไหนแต่ไรเขาหลีกเลี่ยงที่จะขึ้นจากทางด้านหลัง การมีหลายสายตาจับจ้องมาทำให้ประหม่าไปเหมือนกัน แต่สุดท้ายเขาก็ถูกพาขึ้นไปจนได้
ห้องทำงานของจอมทัพมีขนาดใหญ่ ด้านหน้ามีโต๊ะทำงานของเจย์ จอมทัพไม่มีเลขาคนอื่น เจย์เป็นทั้งมือขวาและเลขาผู้ฉลาดเป็นกรด ซึ่งนั่นก็เพียงพอแล้ว จริงๆแล้วจอมทัพไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน เขามีตารางงานอย่างเป็นระบบ พบปะคู่ค้า ตรวจเช็คโกดัง ซึ่งตารางงานทั้งหมดถูกจัดการโดยเจย์ โดยภายหลังมือขวาคนเก่งก็ต้องรับหน้าที่จัดการตารางงานของมิถุนาด้วยอีกคนหนึ่ง
เมื่อเข้ามาในห้องทำงาน มาเฟียหนุ่มถอดสูทแขวนไว้กับพนักเก้าอี้ เขาคลายเนคไทด์ออกเล็กน้อย มิถุนายืนเก้ๆกังๆอยู่ในห้องสักพัก ก็ถูกจอมทัพเรียกให้เดินเข้ามาหาที่โต๊ะทำงาน นายใหญ่ส่งสายตาบอกให้เจย์และวิคเตอร์ออกไปด้านนอก ซึ่งมือขวาและมือซ้ายก็ไม่อิดออดที่จะทำตาม
“อะไรครับ?” มิถุนาเลิกคิ้ว เขายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามที่จอมทัพนั่งอยู่
“มานี่"
“มีอะไรก็พูดตรงนี้เลย" มิถุนาดื้อแพ่ง เขาไม่แน่ใจนักว่าจริงๆแล้วถ้าในเวลาปกติ เขาจะยอมทำตามที่จอมทัพบอกหรือไม่ แต่ในเวลา เขาไม่ยินดีที่จะทำเช่นนั้นแน่ๆ
“ก็ได้" สุดท้ายมาเฟียหนุ่มก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นแทน เขาเดินอ้อมโต๊ะมาที่ฝั่งตรงข้าม และไม่ทันที่มิถุนาจะได้ตั้งตัว จอมทัพก็ดึงร่างเล็กนั่นให้นั่งลงบนตักของตนเองทันที
“เดี๋ยว!” มิถุนาร้อง จะลุกก็ทำไม่ได้
“สักพักเดียวได้ไหม?” มาเฟียหนุ่มทอดเสียงออดอ้อน เขาซบใบหน้าลงกับไหล่ลาก กุมมือเล็กๆเอาไว้ "เวลานายทำหน้าไม่สบายใจแบบนี้...”
“ผมเปล่า"
“ฉันว่ามันไม่เวิร์คเท่าไหร่"
“......”
“ช่วยเลือกหน่อยสิ ฉันว่าจะบิวท์อินครัวบนเซฟเฮ้าส์" จอมทัพว่า เขาดึงไอแพดมาไว้ในมือ ก่อนสไลด์ปลดล็อคหน้าจอ เลือกแอพลิเคชันที่มิถุนาไม่คุ้นตา สักพักฉากจำลองสามมิติมากมายก็ปรากฏขึ้นมา
“เสียดายเงิน คุณไม่ทำอาหารสักหน่อย" มิถุนาบ่นอุบ เขาว่า แต่ก็ถูกห้ามลงด้วยการที่จอมทัพดึงมือเล็กๆไปสไลด์บนหน้าจอเล็กนั่น
“แต่นายชอบทำ"
“......” มิถุนานิ่ง
“ฉันคิดไว้สักพักแล้ว...คิดตั้งแต่ตอนอยู่ที่บ้านนาย แล้วก็อยากทำให้จริงๆ"
มิถุนาเม้มปากแน่น เขาถอนหายใจเบาๆ เลื่อนมือจะปิดหน้าจอ แต่จอมทัพกลับรั้งเอาไว้ "...คุณไม่จำเป็นต้องทำดีกับผมมากก็ได้นะครับ"
“ทำไมล่ะ?”
“ผมกลัว...”
“ฉันจะทำ จนกว่านายจะใจอ่อน" จอมทัพว่าเรียบๆ "ฉันร้ายกับนายมามากพอแล้ว มิถุนา...”
“......”
“นายลองร้ายกับฉันดูบ้างสิ"
“แล้วคุณ...จะทำยังไง?”
“ก็...ยอม"
มิถุนากำมือจอมทัพแน่น หัวใจดวงน้อยค่อยๆเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆเลื่อนภาพบนหน้าจออีกครั้ง มีรูปแบบครัวบิวท์อินเกือบสิบดีไซน์ จอมทัพคงจ้างอินทีเรียออกแบบด้วยเงินจำนวนมากโข ยังไม่นับกับงบการก่อสร้าง ซึ่งมีท่าทีว่าจะบานปลายอย่างแน่นอน...
“ผมอยากได้ครัวที่ติดกับระเบียง ถ้าเราได้ออกไปกินข้าวด้านนอกบ้าง น่าจะเป็นเรื่องที่ดี"
“อ่าฮะ"
“แล้วก็อยากได้ครัวที่ทอดได้โดยที่มันจะไม่ทำให้ห้องเหม็นกลิ่นควัน"
“อืม"
“แบบนี้...” มิถุนาจิ้มลงที่ภาพที่หก "ผมชอบแบบนี้"
“ฉันจะจัดการให้" จอมทัพรับปาก ไม่ได้หนักแน่นมาก แต่มิถุนารู้ดี อะไรที่มาเฟียหนุ่มลั่นวาจาไว้แล้ว มันจะเป็นไปตามนั้น "ไม่ต้องรีบคิดเรื่องที่จะกลับมาที่นี่"
“......”
“ถ้าจะไม่กลับ...คอนโดนายก็มีเตียงคู่ แล้วก็ครัวอยู่แล้วนี่"
มิถุนานิ่งไปสักพัก ก่อนพยักหน้าและยิ้มออกมาบางๆ เขาดันหน้าจอไอแพดวางลงบนโต๊ะทำงานของจอมทัพ นิ่งคิดอยู่เกือบนาที ซึ่งจอมทัพก็ให้เวลากับเขา ไม่เอ่ยปากขัดอะไรออกมาสักคำ...
มิถุนาถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาเลื่อนมือกุมมือจอมทัพ เป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มสัมผัสจอมทัพก่อน และเป็นครั้งแรก ที่มิถุนารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะทำในสิ่งที่ตนเองควรทำ และเป็นสิ่งที่ตรงกับใจตัวเองมากที่สุดในเวลานี้...
“ผมไม่ได้...เกิดเดือนเมษานะ"
เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา แต่นั้นก็ทำให้จอมทัพชะงักไปชั่วครู่...
“ผมเกิดเดือนมิถุนา ชื่อมิถุนา...”
“เดือนเมษามันร้อนมาก แต่พอวันสงกรานต์ทีไร ทุกคนก็มีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มีแต่ความสุข"
“ส่วนเดือนมิถุนาไม่มีอะไรเลย...จะมีก็แต่ฝนตก เฉอะแฉะ เปียกปอน...น่ารำคาญ"
“แต่...ผมก็ชอบฝนที่สุด"
จอมทัพพยักหน้ารับเบาๆ เขาจุมพิตที่ท้ายทอย ความรู้สึกบางอย่างแล่นปราดเข้าทั่วร่าง มิถุนาหลับตาลงช้าๆ...
“หน้าร้อนไม่ได้เรื่องหรอก"
“ตอนนี้ฉันก็ชอบหน้าฝนที่สุดเหมือนกัน"
tbc.
มาต่อสั้นๆก่อนนะคะ ขอโทษจริงๆ เดี๋ยวมาต่อยาวให้วันหลัง
ตาเรายังไม่หายดีเลย วันนี้คิดว่าดีแล้ว เลยใส่คอนแทกเลนส์ มันเลยกลับมาเจ็บๆตึงๆอีกละ สงสัยต้องพัก
จะกลับมาต่อให้ยาวๆในอาทิตย์นี้นะคะ ขอโทษและขอบคุณที่รอกันจ้า
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :L2: :L2:
ขอบคุณและขอให้หายไวๆนะคะ
-
เขิน .... :hao7: :hao7: :hao7:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ขอให้ตาหายเจ็บเร็วๆนะคะ
-
อร๊ายย น้องมิ :katai3: แนบเนียนค่ะๆๆ :katai2-1:
ขอให้หายไวๆ นะคะ :กอด1:
-
“นายลองร้ายกับฉันดูบ้างสิ"
“แล้วคุณ...จะทำยังไง?”
“ก็...ยอม"
กับ
“หน้าร้อนไม่ได้เรื่องหรอก"
“ตอนนี้ฉันก็ชอบหน้าฝนที่สุดเหมือนกัน"
มันคืออัลไลขุ่นป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา แอร๊ยยยยยยยยยยยยย หวานมากโอยยยย มาดมาเฟียหายหมดพ่อคุณ น้องมิไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จัว่ายังไง คนอ่านอย่างอิฉันยังแทบละลาย :-[ :-[
ปล.ตัวเองเอาให้หายขาดก่อนก็ได้นะ เค้ารอได้ เป็นห่วงนะคะ
-
ตาไม่หายดี ยังอุตส่าห์เอาฝนมาให้เย็นชุ่มฉ่ำ..
ถ้าหน้าร้อนมาสร้างความรำคาญให้ฝน............
จะทำให้เหลือแค่ 2 ฤดู...ฤดูฝนน้อย กะฤดูที่
ฝนมาก...... :mew1: :mew1: :mew1:
-
เค้าคุยอะไรกัน คนไม่มีความรักอย่างอิชั้นไม่เค้าใจ :-[ :-[
มาแบบสั้นๆ แต่แค่มาต่อก็ดีใจมากแล้วค่าา
-
ยังงงๆอยู่นะ
ว่าจอมทัพมองเมษาทำไม
ตอนนี้ยังไม่เคลียร์
-
:-[ :-[ :-[หวานไปไหมคุณจอมทัพ :-[ :-[ :-[ขอให้หายไวๆๆๆๆๆๆๆจ้า :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ยังติดใจที่จอมทัพมองเมษาอยู่นะ มองทำไม?
-
นิยายเรื่องนี้ทำให้ต้องสมัครเล้า หลังจากแอบอ่านมานาน แบบมันสนุกมากกกกกก :mew1: :katai1:
เข้ามาอ่าน เข้ามาดูเล้าทุกวันเพราะเรื่องนี้เลย
-
o18 :-[
-
ไม่ชอบหน้าร้อนจริงรึเปล่าอ่ะเฮียยยย :ruready
-
วีดวิ้ววววว... จะอ้วกกับจอมทัพ
แต่สงสัย แล้วแกจะมองตามขนาดนั้นทำไมย๊ะ :m16:
แต่ชอบคนแต่ที่สุดอ่า เข้าใจเล่นกับความหมายนะคะ ลึกซึ้งดี o13
มาต่อไวๆนะ คิดถึงคนแต่งี่สุด จุ๊บ :mew1:
-
:mew2:
กลับมาแล้ว อยากรู้จักว่าใครที่เป็นคนส่งบททดสอบนี้มา
กลัวเกิดเรื่องไม่ดีมากเลยอ่ะ
-
เขินอ่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
:heaven
-
เราก็คิดว่าคุณจอมทัพผู้ใจร้อนไม่น่าจะชอบเดือนร้อนๆนะ
น่าจะชอบเดือนที่มีฝนโปรยปรายมากกว่า :z2:
-
เกิดเดือนเมษาอ่ะ แต่ชอบฝนที่สุดเหมือนกัน
จอมทัพ หวังว่าแกจะไม่ดีแตก เดี่ยวได้มีตีหัวแตก
-
สั้นมว้ากกกกกกกกกกกกกกกก :sad4: :sad4: :sad4:
รอจ้ะะะ
-
โอ้ยยยย คุณจอมทัพ!!!!! :z3: :z3: :z3: เขิน!
-
ไม่ชอบเมษา :mew5:
โผล่มาทำไม
ใครจะว่า อติก็ใช่
มันหลอนๆ มาไม่ดีแน่ๆอะ
-
ติดลบกับเมษา ดูร้ายลึก
ปล.เกิดเดือนมิถุนาเหมือนกัน ฉะนั้นเชียร์เดือนเกิดตัวเองค่ะ กร๊ากกกกกกก :hao7:
-
สงสาร มิ อ่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ป๋าน่ารักอ๊า หวานเวอร์
-
บทสนทนาช่วงท้ายยอดเยี่ยมมากค่ะ
ทำคนอ่านใจกระตุก
มิถุนาสื่อความในใจออกมาได้ดีเลยทีเดียว
รอส่วนที่เหลือ...
ขอบคุณมากค่ะ^^
-
โอยยย คุณคนเขียนกลับมาทีคุ้มค่ามากค่า ฟินไปหลายวัน 5555555 ดีใจที่มิปากตรงกับใจสักที :heaven
เขินจอมทัพมากเลยยย หวังว่าจะไม่ดีแตกน้าาาาา แอบสงสัยเมษาเป็นสปายรึเปล่าน้าาา ? หรือคิดมากไป 555555
-
ตอนนี้จอมทัพเอาใจเราไปเลย ใจเย็นแล้วก็อบอุ่นกับมิถุนามากๆ
อว๊ากกกกก เขินอ่ะ :ling1:
-
ตอนนี้ไม่ทนค่ะไม่ทนนนนนน ป๋าหวานอ้ะ!!! >//////< หวานจนเขินแทนนู๋มิ!!! อิชั้นชอบหน้าฝนนะคะ มันเย็นซำบายยยย~~~ คึคึคึคึ
-
เขินแทน
-
:katai1:หวังว่าจอมทัพจะไม่ดีแตกนะ แต่ก็ได้แต่หวัง
-
ตู้มมมมม คนมีความรักเค้าคุยอะไรกัน
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยจอมทาพพพพพพพพพพพพพพพ
เป็น30%ที่รู้สึกว่าเอนนี่จี้หายไปกับการเขิน5555555555555555
-
ยังคงรอ เรื่องนี้ เสมอค่า
-
ทำไมก็ไม่รู้เราไม่ค่อยไว้ใจเมษาเท่าไรเลยอ่ะ ทำไมถึงคล้ายกันได้ขนาดนี้
มันน่าสงสัยจริงๆ (หรือว่าเราคิดมากไปเอง) จอมภัพอย่าไปหลงกลหน้าร้อนเด็ดขาดเลยนะ
อยู่กับหน้าฝนแบบนี้ดีแล้วจ้า รอตอนต่อไป หายเร็วๆน้า สู้ๆ
-
นี่แค่ 30 เปอ ยังพาฉันฟินไปไกลลลลลล
ยิ่งนานวันยิ่งน่ารักนะคู่นี้ ><
คงยังไม่เกิดเรื่องร้ายใช่ไหม?
-
แอร๊ยยยยย เขิน :-[ อร๊ากกกกกก :impress2:หวาน
ชอบหน้าฝนเหมือนกันค๊าาาาา หนูมิเหมือนจะน้อยใจนิดๆเรื่องเมษา ออกอาการซ้าาา :m3:
ขอบคุณที่มาต่อให้นะ มาสั้นๆ แต่ฟินยาวๆ :hao6:
ขอให้หายป่วยเร็วๆ น้าาาา อยากอ่านต่อเบย :z2:
-
อ่านแล้วเขินนนนน หน้าฝนนี้มันฟินจริงๆ :hao6:
-
ขอให้หายไวนะคะ ^^
ชอบตอนที่จอใทัพกับมิถุนาหวานกันอะ
อบอุ่นมากๆ
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้
ขอบคุณมากๆที่มาต่อ นิดเดียวก็ยังดี
ประเด็นคือมันหวานได้ใจมาก >< เป็นกำลังใจให้เราทำการบ้านต่อไปได้
-
ตอนนี้คำว่า "มาเฟียสิ้นลาย" มันเข้ามากระแทกหัวเรียบร้อยล่ะ 55555555
เดี๋ยวนะ แล้วคุณพี่จอมคะ? เมษาเอาให้เคลียรนะคะ ไม่ใช่จับปลาสองมือค่ะ =_= จะยังไงเอาให้เคลียรค่ะ ไม่งั้นคุณพี่จะทำร้ายทั้งสองคนค่ะ
เด็กเมษายังไม่เก็ตนะคะ ^^ แหม อย่ารู้จัง ~
รออีก70%ค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย ขุ่นป๋าหวานเว่อ ยอมหนูมิทุกอย่าง ต้องรักหนูมิคนเดียวนร้า :o8: :o8: :-[ :-[ :serius2: :serius2:
-
ฟ้าหลังฝนตกมักจะมีสายรุ้งสวย ๆ ให้เราได้เห็นเสมอ
เพราะฉะนั้นท้องฟ้าในหน้าฝนมันสวยงามเสมอนะ ^^
ปล.รักษาสุขภาพ และขอให้หายไวๆ นะค่ะ :กอด1:
-
นี่ก็หวานกันจั้งงงงงงง :hao7:
-
อย่ามามึนทำสวีทเปลี่ยนเรื่อง มองทำไม ยังไม่เคลียร์ o12 (บอกใคร จอมทัพหรือคนเขียน 555)
งั้นขอออเดอร์หนุ่มหล่อ รวย เริ่ด ดีกรีสูง เจ้นท์สุด เจ้าของแบรนด์ดัง ติดต่อมิไปถ่ายแบบ พร้อมแจกขนมจีบไม่อั้น มาเติมผงฟู + ชูรส ให้มาม่าของจอมทัพหน่อยยยยยยยยย :impress2:
รอ ร้อ รออออออออออ รออ่านต่อออออออออออ :katai5:
-
:z2: ถึงจะ 30% แต่ได้ใจเลยอะ อยากรู้ใครแกล้งหนูมิ ของเค้าให้ปวดใจ จะจับมาตุ๋นเรยฮึ ส่วนอีตาจอม ใจคงจะเบิกบานละซิ ที่หนูมิเผยฟามในใจออกมา (เค้าก็คนดือนมิถุนา และชอบฝนเหมือนกัน) :katai2-1:
-
หวานแบบขมๆ มัวๆ ตอนนี้ แต่ก็ยังดี คุณจอมทัพเค้ายอมนู๋มิขนาดนี้นะ :mew2:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกก
ตามมาเฝ้าทุกวันเลย :hao3: :hao3:
-
อู้หู!!!!!!!!! เป็น 30%ที่กินใจมาก!!!! มิถุนาพูดซะ ผมไม่ได้เกิดเดือนเมษา อู้หู!!!!!!!!
-
ลืมคอมเม้นท์อีกเรื่องนึง
คำว่า "ตอนนี้" ฉันก็ชอบหน้าฝนที่สุดเหมือนกัน ไม่ได้มีความหมายอะไรใช่ไหมคะ
อย่าน้าาาาา จะตอนนี้ ตอนหน้า ตอนไหน ป๋าก็ต้องชอบหน้าฝนที่สุดนะคะ !!!! ฮ่าๆ
-
โถหนูมิของเจ้ :katai1:
จอมทัพถ้าโลเลนะ เขาจะตัดออกจากบทพระเอกเลย :angry2: :katai4:
-
โอ๊ยยย มิถุนาเท่านั้นค่ะ ณ จุดนี้ !!!!!
คนเขียนหายไว ๆ นะคะะะ
-
ว่าน้องมิพูดประโยคเด็ดละน้าา. จอมทัพเด็ดกว่าาาา ระเบิดตัวเองงงง :-[
ปล.หายไวๆนะจ้าา พักผ่อนสายตาเยอะๆนะจ้า
ขอบคุณนะจ้า ขนาดไม่หายยังอุสาเอามาลงงงให้อ่าน +1 เรียบร้อย :pig4:
-
ขอบคุณมากนะคะ ขนาดยังไม่หายดียังมาต่อให้ ทำให้เรามีความสุขสุดๆ น้องมิจ๋าหนูน่ารักมากค่ะ จอมทัพเฮียแกอธิบายนิดนึงได้ไหม ว่ามองเมษาทำไม แอบขอร้องเบาๆ ไม่อยากให้เมษาทำให้มิเสียใจอ่ะ
-
นอนไม่หลับ ตื่นมาเม้นท์ให้ ขอบคุณที่มาต่อให้ ขอให้หวยป่วยไวๆค่ะ :L1: :pig4:
-
:z1: อารายยยยกันมุ้งมิ้งเชียวว
-
ยอม... ยอมหมดแล้วทั้งหัวใจ
มิพูดอะไรก็เชื่อหมด น่ารักอ้ะ
คุณพระเอกต้องอย่างนี้สิ <3
-
“หน้าร้อนไม่ได้เรื่องหรอก"
“ตอนนี้ฉันก็ชอบหน้าฝนที่สุดเหมือนกัน"
หวานหวานหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนน :o8: :o8: :o8: :o8:
ขอบคุณเมษาทำให้น้องมิรู้ใจตัวอเงมากขึ้น :pig4: :pig4:
ขอหวานๆแบบนี้อีกนะ :pig4:
-
เมษาผ่านเข้ามา ทำมิรู้ใจตัวเองแล้ว
จอมทัพเลือกหน้าฝนแล้วอย่าโลเลนะ
ปล. ขอให้ตาหายอักเสบเร็วๆนะ
-
หนูมิ...เนียนมากอ่ะ ช๊อบ ชอบ >_< :impress2:
แต่ว่า.... ได้กลิ่นความวุ่นวายมาตุ่ยๆ แล้วนะนี่ เมษา~ เมษา~ ต้องมีเอี่ยวอะไรด้วยซักเรื่องแน่เลยยยยยยย :hao3: :hao3:
-
เขิลอ่ะ ขออีก 70% คร่าาาาาาา
-
"หน้าร้อนไม่ได้เรื่องหรอก"
“ตอนนี้ฉันก็ชอบหน้าฝนที่สุดเหมือนกัน" ต้องชอบตลอดไปด้วยนะ
ไม่อยากให้มิเสียใจ เจ็บมาเยอะแล้ว
-
หวานมากกกกกกกกกก ชอบสุดไรสุดเลยเรื่องนี้ เราไม่เคยชอบเดือนเมษานะ มันร้อน และตอนนี้เริ่มชอบมิถุนาแล้วแหละ อิอิ
-
ยังไม่เคลียเรื่องเมษานะ
-
:mew1: :mew1:
-
หวานกันจนตาร้อนผ่าว
-
งี๊ดดดดดดดดดดดดด ถึงจะมาแค่ 30% แต่ก้กรี๊ดดด เป็น 30% ที่คุณภาพแน่นมาก เราชอบ มันฟุ้งๆดี ชอบบบบ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ ไม่เคยทำให้เราผิดหวังสักครั้งเดียวเลย มีแต่ยิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆ
ตัวละครก็ยังคงความเป็นตัวเองได้ดีมาก ชอบมากค่ะ
แล้วก็ที่สำคัญขอบคุณนะคะคนแต่งที่มานั่งแต่งให้ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่หายดี ขอบคุณมากเลย ^____________^
สุดท้ายไม่มีอะไรจะพูดนอกจากขอให้หายไวไวนะคะ นิยายมาเมื่อไหร่ก็จะรอเสมอค่า
-
ชอบฝนสุดแล้ววววว
กรี๊ดดดดดดด
อินเลิฟ
หายไวไวนะคะคนแต่ง
รออีก 70 % ค่ะ
-
อร๊าย :-[ เขินแทนน้องมิ :hao7:
-
ก็ขอให้รักหน้าฝนตลอดไปเลยนะคะคุณจอมทัพ :-[
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
หายไวไวนะคะ ขอบคุณมาก
พี่จอมทัพเลิศมาก หน้าฝนดีสุดเเล้ว
-
รับไม่ทันกะคุณมาเฟียจริงๆๆ มิน่ารักอ่ะเราก้อชอบมิถุนามากกว่าเมษานะ o13
-
“ผมอยากได้ครัวที่ติดกับระเบียงถ้าเราได้ออกไปกิน
ข้าวด้านนอกบ้างน่าจะเป็นเรื่องที่ดี" ชอบมากประโยคนี้
-
ชอบตอนนี้จัง อยากเห็นมิถุนาร้ายบ้าง ฮ่ะๆ
-
ดีใจที่มิยอมพูดว่า โกรธอะไร งอนอะไร
คือให้รู้ไปเลยว่าไม่ชอบคนนั้น
แงงงง ชอบอ่าาาาา
จอมทัพต้องเอาใจมิมากๆนะ ก็บอกแล้วนิ่ ว่ามิจะร้ายก็ได้
อ่อยยยย อยากอ่านต่อ
-
อร๊ายยยยยยยย :-[
จอมทัพ หว๊านหวาน
-
ไม่ชอบหน้าร้อนก็รีบเขี่ยหน้าร้อนไปไกลๆสิคะจอมทัพ ไม่ต้องไปมองเขา
-
คนแต่งขา รวมเล่ม เมื่อไหร่ บอกเรา ด้วยนะ พร้อมจอง เสมอ แอบยุ เบาๆ
-
จอมทัพน่ารักอ่ะ
“นายลองร้ายกับฉันดูบ้างสิ"
“แล้วคุณ...จะทำยังไง?”
“ก็...ยอม"
:กอด1: :กอด1:
-
เมษานี้ เป็นเด็ก หนอน สายใครหรือป่าว. ที่จะมาสร้างความร้าวฉานให้มีถุนากะจอมทัพอะ :katai1:
-
ยังไม่เคลียเรื่องที่มองเด็กเมษานั่นเลยนะ
-
มิถุนาโครตน่ารักเลยอ่ะตอนนี้
-
ชอบหน้าฝนจัง
-
คุณจอมทัพอ่อนให้มากมากมากเลย คุณมิเองก็พูดซะรู้เลยว่าคิดอะไรอยู่ แต่ก็เป็นคำพูดที่สมกับเป็นคุณมิมากเลยค่ะ ไม่ตรงเวอร์แต่รับรู้ได้ ตอนนี้จิตใจหวั่นมากกลัวเมษาจะมาเป็นตัวแปรที่น่ากลัว สองคนนี้กำลังไปได้ดีแล้วแท้ๆ รออีก70%ที่เหลือนะคะ ว่าแต่ว่ามันต้องเป็นตอนที่17หรือเปล่าคะ หรือว่าหนูดูเลขตอนผิด ㅠㅠ
-
ช่ายยยย..เดือนเมษามันร้อน..ไม่ชอบเลยจริงๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
จะเปนยังไงต่อเนี้ยยยยย
ลุ้นๆๆๆๆๆ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เราเดาว่ามิกับเมษาต้องเป็นพี่น้องกัน
ชอบตอนจอมทัพหวานกับมิถุนาอ่า
-
หนูมิไม่เอาชัดๆไปเลยน้า
-
แอบมาอ่านแบบเงียบๆ ได้ซักพักแล้ว
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้กลายเป็นคนโรคจิต ที่ต้องเป็นเช็คทุกวันว่าอัพรึยัง
ป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
แต่ตอนนี้ค้างมาก หนูมิไม่ชัดเจนอ่ะ เจ๊ลุ้นนะลูก
-
พึ่งตามอ่านทัน สนุกมากเลยค่าาาาา :katai2-1:
อยากบอกว่าช่วงแรกๆ เกลียดจอมทัพมากเรยจร้า
มาถึงตอนนี้ก็ยังหมั่นไส้อยู่ 555+
-
มาอีกนะๆๆๆๆ
-
กระซิกๆ สงสารมิ คงรู้สึกไม่มั่นใจ ในอะไรทั้งนั้น
เกิดเดือนมิถุนายนเหมือนกัน แล้วก็ไม่ชอบหน้าร้อนด้วย
และไม่ชอบ...เมษา...มากกกก #กระแสติดลบสุดๆ อิอิ
ได้ข่าวว่า คุณเธอพึ่งโผล่มาแค่ซีนเดียวเองนะ 555
-
ตอนนี้น่ารัก :o8:
ป๋าหนักแน่นไม่จับปลาสองมือแน่นอน
เรามั่นใจในตัวป๋ามากกกกกกกกก
แต่ไม่รู้เลยว่าฝ่ายน้องหนูเมษาจะแนวไหน
:เฮ้อ:
ขอให้มิอย่าใจร้อน อย่าคิดมาก คิดไปเองเยอะแยะแล้วกันนะ
มั่นใจในตัวป๋าขึ้นมาจิ๊ดนึงก็ยังดีนะมิ
แต่ก็อยากเห็นมิร้ายขึ้นมาบ้างเหมือนกันนะ เอาแค่ให้ป๋าพอคันๆหัวใจน่ะ ไม่ต้องรุนแรงมาก
อยากเห็นไอ้ที่บอกว่ายอมน่ะ จะยอมได้แค่ไหน :m26:
รออีก70%จ้าาา
-
แบบบบบบ อ่อยยยยยย จอมทัพอ้อนนนนมากก
หนูมิเขินเปล่าจ๊ะ? แต่อิฉันเขินนออกไกลแล้ววววววว
หยอดแค่น้อยนิดก็ถึงนิพพานได้นะ :heaven
-
ชอบมากถึงมากที่สุด อร๊ายยยยยยย :ling1:
จอมทัพอ้อนเว่ออะ
มิถุนาก็น่ารักกกกมากก
แต่เมษานี้ยังไง รู้สึกเหมือนจะมาม่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค๊าา รออยู่ แอบค้างเบาๆ :L2: o13
รวมเล่มเมื่อไหร่แจ้งด้วยน้าาาา :katai2-1:
-
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่เราอ่านในเว็บนี้
ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วว่ามีนิยายดีๆให้อ่านเยอะ
ถ้าจะอ่านแนวชายรักชายก็ต้องเว็บนี้เลย
แอบอ่านไปอ่านมา สุดท้ายก็เป็นสมาชิกบ้านนี้จนได้
นิยายดำเนินเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ ก่อนหน้านี้เราอ่านแต่การ์ตูน
ซึ่งตอนนี้มันก็ตันไปหมด เรื่องที่ติดตามอยู่ก็ไม่ออก แล้วก็มีอ่านนิยายที่พิมม์ออกมาบ้าง
ขอชื่นชมคนแต่งค่ะ ตอนเปิดเรื่องมา เราก็ว่ามันน่าสนใจดี
เริ่มติดก็ตอนที่จอมทัพข่มขืนน้องมิแบบชั่วถึงใจ รุนแรงมาก
มันก็ทำให้คนอ่านอยากเห็นตอนเค้าอ่อนล่ะนะ แล้วพอหลังจากตอนแรกๆที่จอมทัพมาปกป้อง
น้องมิที่โดนตบ น้องมินางเอกมากค่ะ แล้วก็เริ่มหวานขึ้นมาหน่อย เราหยุดอ่านไปสามวันได้
แล้วก็มาอ่านต่อตอน 11 ลงไป เท่านั้นล่ะค่ะ เปลี่ยนความคิดค่ะ มันดูมีอะไรมากขึ้น
เรื่องดูอบอุ่นมาก แล้วตัวละครก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จอมทัพดูดีขึ้นมาเลยค่ะ
พูดเยอะหน่อยนะคะ แต่อยากจะบอกกับคนแต่งจริงๆว่าคุณใช้ภาษาดีมาก ทุกอย่างดูลงตัวค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณ kylie นะคะ จะติดตามอ่านต่อไปแล้วก็คาดหวังกับเรื่องอื่นๆที่จะตามมาด้วยค่ะ อิอิ :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
หายไวๆนะค่ะ
-
ว๊ายยยยย หวานไปนะคะ โอ๊ยยย มิุนางอน :-[
:กอด1:
-
งืออออ
มารอนะคะ ,,
อยากรู้ว่าเมษาจะมายังไง
-
คือมันหวานนะ หวานแบบแปลกๆ 555555
อยากให้มีหน้าฝนตลอดไป ใครก็ได้ช่วยกำจัดหน้าร้อนออกไปที กรั่กๆ
น้องมินับวันก็ยิ่งน่ารัก น่าฟัด ส่วนพระเอกจอมทัพ โนคอมเม้นท์ว่ะ แต่ชอบ (อะไรของมึง กร๊าก)
-
อุ๊ย!!! ฉันเขินแทนน่ะเทออออ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รอๆๆๆๆๆ คนแต่งหายไวๆรีบกลับมานะคะ....สงสารคนตามหน่อย :mew6: :mew6: :mew6:
-
ดีใจมากก เห็นมาอัพ
"ตอนนี้ฉันก็ชอบหน้าฝนที่สุดเหมือนกัน"
ทำไมต้องมีคำว่าตอนนี้...แล้วถ้าไม่ใช่ตอนนี้ล่ะ ตอนโน้น ตอนนั้น ตอน.....จะชอบหน้าร้อนรึไง :m31:
รู้นะว่าจอมทัพไม่ไร แต่ โมโหแทน น้องมิ :m16:
-
น้องมิเริ่มรุกละ มันต้องอย่างนี้สิ จอมทัพจะไปไหนได้ล่ะทีนี้...^^
-
อยากรู้จังว่าเมษาจะทำอะไรต่อไปมั้ยย
-
หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงTT
-
อั๊ยยะ!!! มิถุนาหึง :hao7:
แต่ถึงจะหวานกันยังไงสถานการณ์ก็ยังไม่น่าไว้ใจอยู่ดี :เฮ้อ:
-
อ้ายยย
น้องมิ เราเริ่มเปิดใจมากยิ่งขึ้นแล้วใช่มั้ยยย
แต่เหมือนว่า ยังหลงเหลือกลิ่นอาย ดราม่า นิดๆนะ
-
ต้องเดือนมิถุนาเท่านั้นสิ! เนอะ! >_____<
เค้าก็เกิดเดือนมิถุนาเหมือนกันนะ...(เกี่ยว?)5555555
โอร๊ยยยย ชอบประโยคของมิมากนะ มิถุนา มิถุนา! กึกึ
ฟินมั่ก-/////- ชอบมากๆๆๆๆ มิถุนา!
-
หนูมิทำแบบนี้ คุณจอมทัพไปไหนไม่รอดแล้วค่ะ 5555
ยังไงๆ คุณจอมทัพเขาก็ชอบมิถุนามากกว่าเมษาอยู่แล้ว
"คนรักกันเขาไม่ปิดบังอะไรกันหรอกนะ" จริงไหมจ้ะ มิถุนา อิอิ
-
ถึงจะเป็นแค่น้ำจิ้มนะ รอต่อไป แต่ยังติดใจกับเดือน ร้อน ๆ (เมษา)
ยังไงซะ คุณจอมทัพ รักฤดูฝนหละดีแล้ว ถึงจะเปียก เฉอะแฉะ
แต่ก็เป็นฤดูเริ่มต้นหลาย ๆ อย่างนะ สดชื่นดีออก
-
อยากอ่านต่อแล้ว มาเถอะ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
ตอนนี้อมยิ้มแก้มตุ่ย >.<
-
ช่วงต้นเดือนยุ่งประจำเลยค่ะ ขอโทษจริงๆที่มาต่อให้ถี่ๆไม่ได้ แต่คาดว่าสัปดาห์หน้าเราจะพร้อมต่อให้อย่างต่อเนื่องแล้วค่ะ
ตอนนี้ยุ่งทั้งงาน และเรื่องส่วนตัว 555 แต่เราเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง ไม่แพ้น้องมิ เรื่องแค่นี้ทำอะไรเราไม่ได้ แค่สะกิดหัวใจเบาๆสองสามที กรั่กๆ แต่จริงๆที่มาต่อไม่ได้เพราะยุ่งๆเยอะมากกกก จึงมาส่งข่าวค่ะ รอกันหน่อยนะคะ ถ้าภายในสัปดาห์นี้ไหว จะต่อให้1ตอนถ้วน (สมบูรณ์100%)
คนแต่งที่น่ารักไม่แพ้น้องมิ แต่จริงๆแล้วน้องมิก็น่ารักกว่าอยู่ดี
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆ
-
:a5: :a5:
รับทราบค่า :z3: :z3:
สู้ๆนะคนแต่งที่น่ารัก แต่น้องมิน่ารักกว่า
รอต่อไป :o12:
-
รับทราบค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอ :katai2-1:
-
รับทราบค่ะ :กอด1: สู้ๆนะคะ
-
รับแซ่บค่ะสู้ๆนะคะ
-
ปูเสื่อรอ :katai5:
-
fighting!!!!!!!
สู้ๆค่ะคนสวยยยยยย
-
ค่าคนแต่งที่น่ารัก
คนอ่านที่น่ารักกว่าจะรอนะคะ
:m19:
-
รับทราบค้า จะรอติดตามนะคะ :hao6:
-
เป็นกำลังใจค่าาา รอน๊า^^
-
รับทราบค่าาา :hao5: :hao5: :hao5:
-
อย่าหายไปก็พอ :katai1: :katai1:
-
รอต่อไป #ปาดน้ำตา :monkeysad:#
-
:z3: :o12: :sad4:
เค้ารออยู่นะ
-
รอได้ค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆๆๆๆ o13
-
สู้ๆจ้า
-
:mew4: :mew4: :mew4:รับทราบจ้าเป็นกำลังใจจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :bye2: :bye2: :bye2:
-
รอ รอ รอ รอ รอ :mew2: :mew2: :mew2:
-
สู้ๆรออยู่น้า~ :)
-
น้องมิยังไม่มา ไปนั่งส่องหน้าอังเดรต้นแบบน้องมิรอก็ได้
:katai5:
-
:katai3: :katai3: :katai3:
-
ยอมให้คนแต่งน่ารักเท่าน้องมิคะ อิอิ
เข้ามารอน้องมินะคะ
เจอจอมทัพหยอดจะอายม้วนไปแล้วมั้งป่านนี้ :hao7:
-
:katai5:
-
รอค่าาาา
-
รอได้จ้าาาขอบคุณที่มาบอกกน้าจ้าาา และจริงๆคนแต่งก็น่ารักเท่าน้องมิด้วยน้าาา ><~
-
มิถุนาทั้งน่ารัก ทั้งน่าสงสาร...แต่สงสารมากกว่าจริงๆ
แอบเคืองคุณมาเฟีย..จะต้องไปมองคนอื่นทำไมเนี่ย..ความผิดนี้ยังไม่เคลียร์
ขอบคุณที่มาแจ้งด้วยจ้า.. ^ ^
-
:กอด1: สู้ๆค่ะ
-
สู้ๆน้า รอได้จ้า
-
สู้ๆนะคะ เคลียร์ทุกอย่างให้เสร็จ เอาใจช่วยน้า
จะได้มาลงน้องมิให้คนอ่านได้อย่างสบายใจค่ะ รอได้อยู่แล้ว :mew1:
-
สู้ๆค่ะ รออยู่นะคะ
-
สนุกมากเรื่องนี้
-
รอ ทั้งน้องมิ และ คนแต่งค่า
-
รับทราบค่ะ จะรอน่ะคร้า
:hao5: :hao5: :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฟินมาก :hao7: :hao7: :hao7:
รออยู่น้า ชอบมากๆ สนุกสุดๆ
-
:mew2: รออยู่นะคะ สู้ๆค่ะ
-
มารอหนูมิค่ะ ^^
-
รอหนูมิฮับ~
-
สู้ๆ :mew1:
-
ตามอ่านทันแล้ว ตกหลุมรักน้องมิ :mew1:
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ
-
มากดดันค่ะ มาต่อไวๆนะ รออยู่ :impress2: :impress2:
-
มารอค่ะ แต่จะมาบอกด้วยว่าถ้าตายังไม่หายอย่าฝืนค่ะ
เพราะเราเคยเป็นมันเหมือนจะหายแต่จริงแล้ว มันยังไม่หายค่ะ
วิธีที่ดีคือพักผ่อนตาให้พอ ยิ่งอยุ่หน้าคอมแป๊บเดียวมันจะอักเสบมากกว่า
เราลืมตาปรกทั้งวันอีกนะค่ะ. หายไวไวนะค่ะ^^
-
ไม่ได้ทวงนะ เค้าแค่กดเข้ามาผิดเท่านั้นเอ๊งงงงงง #เสียงสูงมากมาย#
-
ค่ะ สู้ๆนะคะ
-
:katai5: :katai5:
-
อ่านตอนแรกจบแล้ว อิอิ
นี่มันพี่ท็อปกับน้องจีชัดๆค่ะ ฮ่าๆๆ
อ่านกี่เรื่องๆก็จิ้นเป็นแต่คู่นี้ล่ะ เค้าเมนพี่ท็อปล่ะ ฮ่าๆๆ
-
เมื่อไหร่จะมาน้อ คิดถึงมิถุนา-จอมทัพ...
-
รอๆ
-
:m15: :m15:
คิดถึงน้องมิใจจะขาด :z3:
-
:m15: :m15:
คิดถึงน้องมิใจจะขาด :z3:
^
^
^
เหมือนกันเลยยยยยยย
-
ว่างล่ะจ้า หลังจากผ่านมรสุมชีวิตหนาหนักสาหัสมาได้แล้ว 555
คืนนี้จะมาอัพต่อให้นะคะทุกคน ขอโทษจริงๆที่หายไปนาน ตอนนี้โอเคแล้ว
ตาก็หายดีแล้ว งานก็ซาลงแล้ว ได้วันหยุดกลับมาบ้างแล้ว T____T
เจอกันจ้า :katai4:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ และแล้วคนเขียนก็กลับมา
เวลคัมนะค๊าา รอน้องมิคุณจอมทัพพพพ เย้ๆๆๆ
-
จะรอนะคะ :hao5:
-
รอค่ะ
ดีใจจังเลยค่ะ เย้ๆๆ
-
เย้ :sad4: :sad4:
รอนะคะ :impress2: :impress2:
-
มารอน้องมิ
-
คืนนี้จะอัฟ :m3:
ปลื้มปริ่ม น้ำตาจะไหล :hao5:
รอๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรีสสสสสส ปูเสื่อ รอเลยค่า
-
มารอน้องมิค่ะ
-
รอค่ะ
-
ตกใจนึกว่าตาฝาด
-
มารอค่าาา ^^
-
เข้ามารอ ไม่อัพไม่นอนเอ้า!
-
:mc4: :mc4: :mc4:
โฮกกกกกกกกกกกกกก น้องมิกลับมาแล้ว ฮูเล่ๆ
รอนะคะคนแต่ง คิดถึงเช่นกัน แต่คิดถึงน้องมิมากกว่า คริๆ :m11: :m3:
ปล.เดี๋ยวอ่านเรื่องอื่นไปพลางๆ เพื่อรอน้องมิสุดที่ร๊ากกก :m18:
-
มารอค่ะ :call:
-
รอด้วยคน :mew1: :mew1:
-
โอมมมมมมม จงมาเพี้ยง :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เย้!!!!! มาแล้วววววว :heaven
-
มาปูเสื่อพร้อมหมอนและผ้าห่ม นอนรอด้วยคนค่ะ :a12:
-
เปิดแฟนเพจเอาไว้อัพเดทข่าวสารนะคะ >> facebook.com/kyliewonderland
ตอนที่ 17 : ฝนและฟ้า (100%)
มิถุนายังคงหลับอยู่บนเตียง ร่างขาวจัดของนายแบบหนุ่มสะท้อนกับแสงแดดยามเช้าจนจอมทัพแทบไม่อยากจะละสายตาไปไหน เมื่อวานมิถุนาน่ารักในความรู้สึกเขามากชนิดที่ว่า ในฐานะมาเฟียแล้ว ยังไม่เคยมีใครทำให้เขาใจเต้นได้มากมายเช่นนี้ การพูดสิ่งที่อยู่ในใจนั้น เป็นสิ่งที่จอมทัพไม่คิดว่ามิถุนาจะทำ แต่มิถุนาก็ทำมันในที่สุด...
แม้ว่าอะไรหลายๆอย่างในช่วงนี้มันจะดูผิดแผนไม่น้อย แต่สำหรับจอมทัพ เขาคิดว่ามันก็ยังเป็นการดำเนินไปในทิศทางที่ดี มิถุนายอมให้เขาอยู่ที่นี่ด้วยกัน โอนอ่อนมากขึ้น น่ารักมากขึ้น
มาเฟียหนุ่มอาบน้ำเสร็จพร้อมกับเดินไปแต่งตัวที่หน้าตู้เสื้อผ้า เขาหอบข้าวของหนีตามมิถุนามาเต็มรูปแบบ จอมทัพหยิบเสื้อโปโลสีกรมท่าสะอาดตาขึ้นสวมกับกางเกงยีนส์เข้ารูปสีเข้ม วันนี้เขามีนัดออกรอบกับว่าที่หุ้นส่วนชาวสิงคโปร์ผู้มาพักร้อนในไทยกับครอบครัว อันที่จริงแล้วจอมทัพไม่ชอบกอล์ฟเท่าไหร่นัก แต่ไหนแต่ไรเขากับวิคเตอร์มักจะชวนกันไปคอร์ทเทนนิสเสียมากกว่า สมัยยังวัยรุ่น กีฬาเอ็กซ์ตรีมก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจสำหรับพวกเขา แต่ช่วงหลังๆมานี้จอมทัพใช้บริการฟิตเนสบ่อยขึ้น กีฬาเอ้าท์ดอร์เป็นอันตกไปเพราะเวลาไม่อำนวยนัก
มาเฟียหนุ่มสเปรย์โคโลญจน์กลิ่นประจำ ก่อนเดินกลับไปที่เตียง กายขาวยังนอนทอดร่างอยู่ใต้ผ้าห่มราวกับลูกแมวน้อย มิถุนาครางอือเบาๆเมื่อเขาก้มลงหอมแก้มนิ่ม พลางพลิกตัวหนี แต่สักพักคนตื่นเช้าก็ค่อยๆปรือตาตื่นขึ้นมา มิถุนากระพริบตาถี่ๆก่อนเห็นว่าเป็นจอมทัพ
“คุณจะไปแล้วเหรอ?” คนเพิ่งตื่นกระซิบถาม
“อือ...นายนอนต่อเถอะ วันนี้มีงานใช่ไหม?”
“อืม" มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ ทำท่าจะลุก แต่จอมทัพกลับกดตัวเอาไว้ "ผมไปทำอาหารเช้าให้ไหม?”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเจย์คงเตรียมไว้ให้แล้ว" เขากระซิบตอบ พลางจูบลงเบาๆที่หน้าผากมน "เย็นนี้ไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน"
“ผมว่า...จะลองทำไก่อบมันฝรั่งให้คุณลอง แต่ถ้าจะออกไปข้างนอ...ก"
“งั้นก็กินที่คอนโดแหละ ไว้ไปกันพรุ่งนี้ก็ได้" จอมทัพว่า เขาเลื่อนผ้าห่มคลุมร่างมิถุนาเอาไว้จนมิดไหล่ มาเฟียหนุ่มทำท่าจะผละออกเมื่อเห็นว่ามิถุนากำลังจะปิดตาลงอีกครั้ง แต่มือเล็กๆที่รั้งเอาไว้ทำให้เขากลับต้องเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจนิดหน่อย จนสุดท้ายก็ยอมที่จะพลิกฝ่ามือสอดประสานกับอีกคน
“คิดมากอะไรอีก?” จอมทัพถาม นายแบบหนุ่มไม่ตอบ เขาส่ายหัว
“เปล่า" เสียงหวานว่าเบาๆ "คุณไปทำงานเถอะ เย็นนี้ค่อยเจอกัน"
“แน่นะ"
“ครับ"
จอมทัพยอมผละออกมาในที่สุดแม้ว่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายโกหกไม่เนียนเอาเสียเลย เขาปิดไฟในห้องลงก่อนปิดประตูลงอย่างเบามือ เขาปล่อยให้มิถุนานอนหลับต่อ วันนี้มิถุนามิงานในตอนบ่าย ตารางงานของมิถุนากลับมาแน่นเอี้ยดอีกครั้ง แน่นเสียจนจอมทัพนึกเกลียดไอ้สัญญาห้าปีนั่น แต่หากเขาอุกอาจจ่ายเงินยกเลิกสัญญามิถุนาขึ้นมา รับรองว่าแม้แต่ประตูคอนโด เขาคงไม่มีโอกาสได้เข้ามาเหยียบเป็นแน่
รถออร์ดี้สีขาวสองประตูคันสวยแล่นโลดไปตามท้องถนนของตอนบ่าย ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนตั้งเค้าทำท่าจะตก แต่มิถุนาชินเสียแล้ว แถมยังค่อนข้างจะชอบมันเสียด้วยซ้ำ เขานั่งจิ้มไส้กรอกรมควันที่ตัวเองทำอย่างง่ายๆเป็นอาหารมื้อกลางวัน มีเครื่องเคียงเป็นผักอบ ดวงตากลมโตมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนเหลือบมองคนที่ประจำที่คนขับ เจย์เลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงถาม แต่มิถุนากลับหัวเราะเสียงใสออกมา
“คุณขับรถดีจังเลยครับ" เขาเอ่ยชม วันนี้เจย์เป็นคนพาเขาไปทำงาน โดยมีบอร์ดี้การ์ดอีกสามสี่คนตามไปด้วย ส่วนวิคเตอร์ไปกับนายท่าน ไปดวลฝีมือกันที่สนามกอล์ฟนอกเมือง
“เหรอครับ" เจย์แบ่งรับแบ่งสู้ "แล้วปกติ...วิคเตอร์ขับรถแย่มากเลยเหรอ?” เขาถามกลับ มิถุนาส่ายหน้า
“เปล่าหรอกครับ คุณวิคเตอร์ไม่ได้ขับรถไม่ดี เพียงแต่เจย์แค่ใจเย็นกว่าเท่านั้นเองล่ะครับ" แน่ล่ะ เจย์เกลียดความเร็ว เกลียดความรุนแรง แต่กลับกลายเป็นว่า ทั้งสองสิ่งที่สิ่งที่เจย์จำเป็นต้องใช้ชีวิตอยู่กับมันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ขอบคุณครับ"
“เจย์เป็นคนเก่งมากนะครับ" มิถุนาเอ่ยชมขึ้นมา "คุณเป็นคนแบบที่ผมอยากจะเป็นให้ได้"
“หืม?” เจย์ชะงัก เขาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ "ยังไงครับ"
“คุณเก่ง ฉลาด เข้มแข็ง แล้วก็อ่อนโยน" มิถุนาระบายยิ้มบางๆ "รู้ตัวไหม คุณเป็นคนที่น่ารักมากๆเลยนะครับเจย์" นายแบบหนุ่มเอ่ยชมแบบไม่มีกั๊ก เล่นเอามือขวาแทบไปไม่เป็น
“คุณชมผมมากไปแล้ว"
“จริงๆนะครับ ถ้าใครได้เป็นแฟนเจย์ เขาจะต้องแฮปปี้มากแน่ๆ"
“ไม่จริงหรอกครับ" เจย์ถอนหายใจเบาๆ เขาตบไฟเลี้ยว เพื่อหันทิศทางรถเข้าไปยังสตูดิโอ "ผมเป็นคนรักที่แย่มากแน่ๆ"
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ?” มิถุนาขมวดคิ้วมุ่น
“ไม่รู้สิครับ อาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่เคยมีคนรักเลยก็เป็นไปได้" เจย์เปิดปาก จริงๆแล้วเขาไม่ชอบให้ใครซักเรื่องแบบนี้ และเขาก็ไม่เคยตอบ แต่เพราะเป็นคุณมิถุนา เขาจึงยอมพูดในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะพูด
“ไม่จริงน่า" นายแบบหนุ่มร้อง แต่สักพักก็นึกขึ้นได้ว่า ไม่แปลกเลยสักนิด เพราะทั้งชีวิตเจย์อุทิศให้กับจอมทัพมาตลอด "ผมขอโทษนะครับที่ถามอะไรคุณแบบนี้"
“คุณมิจะขอโทษทำไม" เจย์หัวเราะเบาๆ เขาถอยรถจอดเข้าซองช้าๆ
“บางที...ถ้าคุณลองเริ่มต้นมองหาใครสักคนที่คุณรู้สึกว่าเขาจะใช่สำหรับคุณ คุณอาจจะได้รู้ว่า เขาจะต้องมีความสุขมากแน่ๆที่ได้คุณเป็นคนรัก" มิถุนาเอ่ยอย่างจริงจัง เจย์เลื่อนเกียร์เป็นตัวพี ก่อนยกเบรคมือ เขามองดวงตากลมโตของนายแบบหนุ่มตรงหน้า ก่อนระบายยิ้มบางๆ
“มิครับ...ผมดีใจนะที่คุณเจอคนที่ใช่...ดีใจจริงๆ แต่สำหรับผม คนที่ใช่มันยังอยู่ไกลจนแทบจับต้องไม่ได้"
“......”
“ผมเคยพยายามแล้ว แต่บางทีเราก็ต้องถอยออกมา เพราะในวันที่เขาใช่สำหรับเรา เราอาจจะยังไม่ใช่สำหรับเขา...”
“เจย์...” มิถุนาเบิกตากว้าง เขามองหน้าคนตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง แต่เจย์กลับยกนิ้วชี้แตะปากตัวเองเอาไว้แล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ทำงานเถอะครับ ได้เวลาฟิตติ้งแล้ว"
-
เจย์ไม่เหมือนวิคเตอร์เท่าไหร่นัก เพราะในเวลาทำงาน วิคเตอร์จะไม่เข้ามายุ่มย่าม มือซ้ายจะหาพื้นที่สำหรับตนเองและนั่งเงียบๆ แต่สำหรับเจย์ เขาเหมือนเพื่อนที่ให้คำปรึกษา ไม่ว่ามิถุนาจะขยับตัวไปทางไหน เจย์ก็จะคอยช่วยอำนวยความสะดวกตลอดจนช่วยเปลี่ยนชุดหรือให้คำแนะนำในด้านต่างๆ จนมิถุนาอึ้งในเซ้นส์แฟชั่นของเจย์ไปเหมือนกัน และก็อดชื่นชมไม่ได้
การทำงานในวันนี้จึงมีสีสันมากขึ้นเพราะเขาได้รู้จักเจย์มากขึ้น จากที่แต่ก่อนคิดว่าสนิทกันในระดับหนึ่งแล้ว แต่พอได้อยู่ด้วยกันสองคน กลับรู้สึกสนิทกันมากขึ้น แน่นอน...มันทำให้มิถุนาคิดถึงเฌอปรางและตะวันขึ้นมาทันที แต่เพื่อนตัวดีทั้งสองต่างทิ้งเขาไปต่างประเทศทั้งคู่ ตะวันชิ่งเอาวันพักร้อนบินไปญี่ปุ่นกับคุณแทนไท ส่วนยัยปรางได้ตั๋วบินไปถ่ายแบบไกลถึงมัลดีฟ และเขาก็ไม่ได้เจอคนทั้งคู่มาร่วมอาทิตย์แล้ว
แน่นอนการที่มิถุนาได้ชั่วโมงงานกลับมา ก็ทำให้โล่งใจอยู่หน่อยๆว่า จอมทัพจะไม่ทำอะไรเหนือความคาดหมายอีก อย่างเช่นตลบหลังยกเลิกสัญญา หรือพาตัวเขาบินไปโน่นไปนี่เป็นอาทิตย์ๆ สำหรับมิถุนา จอมทัพเป็นบุคคลที่ปั่นป่วนชีวิตของเขาอย่างที่สุด ไม่ใช่แค่ในชีวิตประจำวัน แต่ลึกลงไปกว่านั้น หัวใจดวงน้อยของมิถุนาก็มักจะไร้แรงโน้มถ่วงไปเสียทุกครั้งที่โดนความใจดีของมาเฟียหนุ่มเล่นงาน...
พูดไม่ทันขาดคำ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น มิถุนาที่กำลังรอเรียกฟิตติ้งชุดต่อไปสำหรับงานเดินแบบในสัปดาห์หน้าก็ต้องล้วงมือควานหาโทรศัพท์ที่หย่อนทิ้งเอาไว้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ปรากฏเบอร์ไม่คุ้นเคยอีกครั้ง นายแบบหนุ่มขมวดคิ้ว เขาเห็นเจย์กำลังเดินเข้ามาพอดี จึงส่งโทรศัพท์ในมือให้ มิถุนารู้สึกว่าเขาใช้ชีวิตได้ระมัดระวังขึ้นหลายเท่าตัว
เจย์รับมาดูสักพักก่อนยิ้มออกมา
“รับเถอะครับ ไม่รับเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก" เขาว่า มิถุนาจึงกดรับ ทั้งที่ยังคาใจ
“ฮัลโหลครับ" นายแบบหนุ่มกรอกเสียงลงไป ปลายสายก็ตอบกลับมาทันที
(...ทำอะไรอยู่?)
มิถุนาตกใจระคนอึ้ง เขาแทบไม่ต้องใช้การคาดเดาก็รู้ได้เลยว่า ใครคือคนในปลายสาย
“คุณจอมทัพ...”
(รับโทรศัพท์ช้า ทำอะไรอยู่?)
“ฟิตติ้ง...ชุด"
เขาตอบอย่างมึนงง จอมทัพไม่เคยโทรหาเขาสักครั้ง อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา หรือแม้กระทั่งพวกเขาไม่มีสาเหตุอะไรต้องติดต่อกัน แต่ก่อนมิถุนาอยู่ในฐานะนักโทษของมาเฟียหนุ่ม เขาจึงติดต่อทุกอย่างผ่านวิคเตอร์หรือเจย์เท่านั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่จอมทัพโทรหาเขา มันทำให้เขาทั้งแปลกใจและรู้สึกเหมือนความรู้สึกบางอย่างพองโตในใจ มันคือสิ่งที่คู่รักธรรมดาเขาทำกัน และแม้ว่ามิถุนาและจอมทัพอาจจะยังไม่ใช้สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคู่รักได้ แต่การกระทำเช่นนี้...เขาก็ไม่เคยคิดและคาดหวังว่าจอมทัพจะทำให้มันเกิดขึ้น
(เหรอ...เหนื่อยไหม?)
“คุณ...จะบ้าเหรอ มันจะไปเหนื่อยได้ยังไง" คำตอบดูไม่มีอะไร แต่หัวใจมิถุนากลับทำงานหนักอย่างไร้เหตุผล เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้เงียบๆ
(ตกลงเย็นนี้กลับไปกินข้าวที่คอนโดนะ)
“คุณไม่กลับไปเซฟเฮ้าส์บ้างหรือไง?” มิถุนาย้อนถาม แต่ปลายสายกลับหัวเราะออกมาเบาๆ
(ไม่ล่ะ) เขาตอบเรียบๆ
“คุณอยากไปกินที่ไหนหรือเปล่า...ผมไม่ทำก็ได้ ไว้พรุ่งนี้เช้าไม่มีงานพอดี ผมค่อยทำตอนนั้น"
(อืม) ปลายสายครางรับเบาๆในลำคอ (งั้นไปกินซูชิกัน เดี๋ยวไปรับตอนห้าโมงเย็น) มิถุนาพลิกดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ก็บ่ายโมงเกือบจะบ่ายสองแล้ว
“ผมก็...จะเสร็จราวๆนั้นครับ" เขาแทบจะกระซิบ
(ตั้งใจทำงานนะ) จอมทัพว่า มิถุนาเผลอหลุดยิ้มออกมาจนได้ เขาจะยิ้มเหมือนคนบ้าเลยด้วยซ้ำหากเสียงของผู้จัดการส่วนตัวไม่ดังแทรกขึ้นมาก่อน มิถุนาชะงักรอยยิ้มก่อนหมุนตัวหันกลับไปหาต้นเสียง เขากระซิบบอกปลายสายเบาๆ
พี่นัชชาเดินเข้ามาพร้อมสลัดในกล่อง เป็นอาหารที่ทางออกาไนซ์จัดเตรียมไว้ให้ เธอเอ่ยปากถามว่ามิถุนาจะรับสักกล่องไหม นายแบบหนุ่มพยักหน้าเร็วๆ เลื่อนข้าวของบนโต๊ะออกเพื่อให้มีพื้นที่สำหรับวางอาหาร
“ขอบคุณครับ" เขาบอกกับผู้จัดการส่วนตัว ก่อนรีบกลับไปให้ความสนใจปลายสาย น่าแปลกที่จอมทัพยังถือสายรอเขาอยู่
“คุณจอมทัพ...”
(ไปกินก่อนสิ ไว้ค่อยคุยกัน) เสียงทุ้มว่าเรียบๆ แต่มิถุนารับรู้ได้ถึงความห่วงใย ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดไปเองหรือเปล่า
“ครับ คุณด้วย...หาอะไรกินด้วยนะครับ"
(เรียบร้อยแล้ว)
“ครับ"
(แล้วก็อย่าคิดมากนะรู้ไหม ฉันไม่ชอบคนคิดมาก) จอมทัพว่านิ่งๆ ทำเอามิถุนาคิ้วกระตุก เขาเบ้ปากออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ผมทราบดี" เขากลั้นหายใจ "แต่การท่ีผมคิดมากก็คงไม่ทำให้คุณเสียการเสียงานหรอกนะ"
(เสียสิ ฉันเองก็คิดมากถ้านายคิดมาก)
“......”
(วันนี้ฝนตกตอนออกรอบเสร็จพอดี แถมสัญญาก็ไปได้สวย) จอมทัพเปรยขึ้นมา (นายว่าฤดูฝนเนี่ย เป็นโชคดีของฉันหรือเปล่านะ)
มิถุนายิ้ม ยิ้มจนแก้มแทบปริ "คงงั้นมั้งครับ"
“และถ้าคุณอยากโชคดีต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ คุณก็ต้องรักฤดูฝนให้มากๆ"
(รู้แล้ว)
“...ผม...ไปทำงานก่อนนะครับ...แล้วเจอกัน"
(อืม)
มิถุนากดตัดสาย เขาอมยิ้มบางๆ และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอ ก็พบว่ามีใครคนหนึ่งที่คุ้นตากำลังยืนเมียงๆมองๆอยู่อีกฝั่งของโต๊ะที่เขานั่งอยู่ มิถุนาจำได้ดี...เมษา เด็กคนนั้น...เขายังจำได้ในวันที่จอมทัพมองเด็กคนนี้ไม่ละสายตา แต่คำสัญญาที่ว่าจะรักฤดูฝนก็ทำให้เขาพยายามเลิกใส่ใจเรื่องบ้าบอนั่นออกไปให้หมด ในฐานะรุ่นพี่ในวงการ สุดท้ายมิถุนาก็เอ่ยปากเรียกรุ่นน้องที่ดูท่าทางจะตื่นที่ทางในที่สุด
“เมษา...”
“อ๊ะ...สวัสดีครับ พี่มิถุนา" เด็กหนุ่มรีบยกมือไหว้ เขาดูเลิ่กลั่กจนมิถุนาอดเอ็นดูไม่ได้
“มาฟิตติ้งเหมือนกันเหรอ?” มิถุนาเอ่ยถาม "นั่งด้วยกันสิ" เขาเลื่อนเก้าอี้ข้างตัวออก ยกกระเป๋าของตัวเองขึ้นวางบนโต๊ะ เมษาพยักหน้าขอบคุณ เขาหอบกล่องข้าวเดินอ้อมโต๊ะมาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆรุ่นพี่
“ครับ งานแรกเลย" เด็กหนุ่มดูท่าทางตื่นๆ "ไม่คิดว่าจะแคสผ่าน ตื่นเต้นมากเลยล่ะครับ" ใบหน้าขาวใสแดงเรื่อเมื่อพูดถึงสิ่งที่เกินคาดฝัน มิถุนารู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าเอ็นดูขึ้นมา จนลืมบรรดาเรื่องที่ขุ่นข้องหมองใจไปเสียสนิท
“พี่ก็ตื่นเต้น...มากๆ" มิถุนาเล่าประสบการณ์ของตัวเอง "เดินผิดเสียเยอะ แต่พี่ก็คิดว่า มันคือโอกาส ที่มาในช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดในชีวิต"
“ผมชอบพี่มิมากเลยครับ ก่อนหน้านี้ก็ตามผลงานพี่มาตลอด"
“ขอบใจมากนะ" มิถุนายิ้มบางๆ "แล้วนี่เราเข้าโมเดลลิ่งพี่เพลงมาได้ยังไง?”
“พี่เคดี้เจอผมที่เชียงใหม่เมื่อสามเดือนก่อน" เมษาว่า "จริงๆบ้านผมค่อนข้างลำบาก ผมจบมอปลายก็ต้องหางานทำ ยังคิดอยู่เลยว่าจะได้เรียนต่อไหม แต่พี่เคดี้มาเจอ ยื่นข้อเสนอให้มาทำงานพร้อมเรียนไปด้วยที่นี่...ผมก็เลย"
มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ เขาสำรวจเมษาอย่างถี่ถ้วน ผิวขาวจัด ขาวกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ ใบหน้าได้รูป ตากลมโต จมูกรั้น ปากสีสด ผมสีน้ำตาลมะฮอกกานีตัดเป็นทรงบ๊อบซอยปลาย ถ้าไม่บอกอาจจะเข้าใจผิดได้ว่าคนๆนี้คือผู้หญิงจริงๆ แบบที่ใครต่อใครเคยเข้าใจมิถุนาผิด เมษาเป็นคนที่มีเสน่ห์อย่างเหลือล้น และมีหลายอย่างที่เหมือนกับเขา...เหมือนมาก
“แล้วจริงๆ เราอยากทำอะไร?” มิถุนาเอ่ยถาม
“ผมอยากเป็นครูสอนเด็กอนุบาล" เด็กหนุ่มว่าอย่างขลาดเขิน
“จริงเหรอ?” มิถุนาเลิกคิ้ว
“ครับ แต่ตอนนี้ก็มาทำงานนี้เสียแล้ว การเป็นครูมันอาจจะยังเป็นความฝันที่ไกลมากๆก็ได้นะครับ"
“อืม...จริงๆชีวิตคนเราก็เลือกไม่ได้มากแบบนี้แหละ แต่พี่ว่าเราก็ยังโชคดีนะ...จริงๆงานนายแบบน่ะ สนุกนะ ลองเปิดใจกับมัน แล้วเมษาอาจจะชอบมันเอง" มิถุนาว่า เขาค่อยๆแกะกล่องสลัดออก แต่เพราะไม่ระวัง จึงทำให้ลวดเย็บกระดาษแทงเข้าไปในซอกเล็บ "โอ๊ย!”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เมษารีบคว้ามือเล็กมาดูอย่างรวดเร็ว มิถุนานิ่วหน้า เจย์เองก็รีบเดินเข้ามา
“ไม่เป็นไร นิดเดียวเอง"
“มีอะไรเหรอมิ?” เจย์เอ่ยถาม
“เศษลวดมันแทงเนื้อน่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก"
“เดี๋ยวก็ปวดแผลหรอกครับ ผมจะไปขอพลาสเตอร์กับยามาให้นะครับ" เจย์ว่า หลังจากประเมินบาดแผลคร่าวๆแล้ว
“เจย์ครับ ไม่ต้อ...”
“เดี๋ยวถ้านายท่านรู้ เล่นงานผมตายแน่เลย" สุดท้ายการอ้างจอมทัพก็อาจจะเป็นทางออกสุดท้ายที่แฟร์สุดๆ มิถุนาถอนหายใจเบาๆอย่างจำยอม
“ก็ได้ครับ"
“รอสักครู่นะครับ" เจย์สาวเท้าไวๆออกไป ในขณะที่มิถุนาก็ได้แต่ถอนหายใจ แผลมันปวดนิดเดียว...นิดเดียวจริงๆ เขายังนั่งกินสลัดต่อไปหน้าตาเฉยๆแบบนี้เลย
“พี่คบกับคุณจอมทัพแบบนี้ ไม่กลัวเหรอครับ"
“หืม?” มิถุนาเลิกคิ้ว เมื่อได้ยินคำถามของคนข้างตัว
“เอ่อ...ผมหมายถึง...คุณจอมทัพเขา...”
“เป็นมาเฟียใช่ไหมล่ะ?” มิถุนาถอนหายใจเบาๆ "กลัวสิ ไม่รู้จะโดนฆ่าตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้"
เมษาหน้าตื่น จนมิถุนาอดลอบยิ้มไม่ได้
“พี่ล้อเล่น...เขาไม่ทำอะไรพี่หรอก"
“เอ่อ...”
“แล้วพี่กับเขาก็อาจจะยังไม่ได้เป็นอะไรที่เรียกได้ว่าคบกัน คือ...คบกันนี่คือแบบไหนเหรอ?”
“ก็แบบ...คือ...จริงๆผมก็ไม่รู้น่ะครับ แต่ที่ผมเจอคุณจอมทัพครั้งก่อน เขาดูน่ากลัว"
“เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ" มิถุนาพึมพำ แต่ก็อดภูมิใจไม่ได้ ที่คนๆนั้น คือคนของเขา "พี่ชี้นิ้วบอกให้เขาเป็นในแบบที่พี่ต้องการไม่ได้หรอก แต่...แต่เขาดีกับพี่มากๆเลย แล้วก็ใจดี...มากๆเลยล่ะ"
“เขาคงรักพี่มากนะครับ"
“ไม่รู้สิ...เขาไม่เคยบอก" มิถุนาส่ายหัว "บางเรื่องเราก็ไม่พูดกัน แล้วก็...อาจจะแค่รับรู้กันเอง"
“......”
“แต่บางทีเขาก็อาจจะไม่ได้รับรู้ในแบบที่พี่รับรู้ก็ได้นะ" มิถุนาเปรยขึ้นมา ก็แค่คำพูดหนึ่งประโยคเท่านั้น เพราะเขาเรียนรู้ว่าบางเรื่อง เก็บไว้ในใจ ให้เป็นเรื่องราวแสนพิเศษ...น่าจะดีกว่า...
tbc.
ขอโทษนะคะ หายไปนาน งานราชงานหลวงมาเต็ม T____T
ตอนนี้จะต่อได้เรื่อยๆละคะ
สำหรับตอนนี้ตัดจบไว้แบบนี้ก่อนนะคะ จะได้ปูเรื่องต่อไปได้
แล้วก็มีเรื่องจะประกาศ ก็คือ เราอาจจะต้องหาช่องทางติดต่อทุกๆคน เพราะเราไม่อยากอัพเดทประกาศบ่อยๆ
มันจะเหมือนปั่นยอดคอมเม้นท์ ซึ่งเราเกรงใจทางผู้แต่งและผู้อ่านคนอื่นๆ กำลังคิดว่าจะเปิดเพจนะคะ เดี๋ยวว่ากันอีกที
แล้วก็ เรากำลังพยายามร่างเรื่องใหม่อยู่ เป็นเรื่องที่อยากแต่ง ตั้งชื่อไว้แล้วว่า "รักกลับรัง"
(ซึ่งอาจจะมีการเปลี่ยนแปลง)
เป็นเรื่องราวความรักในรูปแบบต่างๆ ปูเรื่องในรั้วมหา'ลัย ตอนนี้คิดว่าจะมีสองคู่หลักๆ
คู่แรกจะเป็นความสัมพันธ์ของคนสองคนที่ย้อนแย้งและเป็นสัมพันธ์ทางกายที่เจ็บปวด เพราะคนหนึ่งกลัวการผูกความสัมพันธ์
อีกคู่เป็นคู่รักที่ห่างกันหนึ่งรอบ หรือสิบสองปี เป็นการไล่ล่าของความรักที่ไม่อาจหยุดนิ่งได้ เป็นความรักของสายลมที่พัดไปเรื่อยๆ ประเด็นคือเป็นเรื่องของคนเจ้าชู้นั่นแหละ
อันนี้มโนไว้ รอเรื่องนี้จบก่อนจะได้เจอกันเบาๆ ว้าวๆๆๆๆ (ไม่รู้จะได้แต่งป่ะนะ แต่มโนไว้ก่อน555)
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะคะ :bye2:
-
:L2:
oน้องมิน่า๊ร๊ากกกก
ส่วนน้องเมษาหวังว่าคงไม่มีอะไรแอบแฝง
-
เรามารอเธอตั้งเเต่สามทุ่มเเหน่
ในที่สุดก็ได้อ่านสักที :katai2-1:
-
มาแล้วววววๆๆๆๆๆๆๆๆ มาเฟียกับน้องมิมาแล้ววววว
ชอบมาก ชอบนายเอกเรื่องนี้มากๆค่ะ มิถุนา คนอะไร้น่ารักเป็นที่สุด
ฉลาด ขี้อ้อนนิดๆ น่ารักมาก หลงมาก เข้าใจคุณจอมทัพเลยทีเดียว
เปิดเพจก็ดีเลยนะคะ ตอนแรกๆที่เราอ่านเรื่องนี้ก็อยากติดต่อพูดคุยที่เพจเหมือนกันค่ะ
อืมมม แอบงงคำว่า"ย้อนแย้ง" หมายความว่าไงคะ
-
เมษามาดีหรือไม่ดีเอาดีๆ *จับผิดๆ
:กอด1: :call:
-
เมษานี้ ถามเยอะจังน้า
:katai5: :katai5: :katai5:
-
มาแล้วๆๆๆๆ
-
คุณเหมาะกับฤดูฝนที่สุดแล้ว คุณจอมทัพ ^^ :mew1:
เรื่องใหม่ก็น่าติดตามนะ เอาเป็นว่าคนแต่ง แต่งเรื่องไรเราอ่านหมดอ่ะ :impress2:
-
:z2: :z2: :z2: กรั่กๆ สมน้ำหน้าเมษาาาาาาาาา
-
ขอให้เป็นเด็กน่ารักๆแบบนี้ให้ตลอดนะเมษา
อย่ากลายร่างจากน่ารัก เป็นน่าตบก็แล้วนะจ๊ะ ไม่งั้นเจอเจ๊ๆในเล้ารุม :beat: :beat: :beat: แน่ๆ
-
หนูมิมาแล๊วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เราเขินฉากแรกมากเลยจะบอกให้ จิกหมอนแทบขาด อยากโดนเข้าไปสิงหนูมิเลยทีเดียว ฮื่ออออออ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อ๋อยยยยยยยยยยยย เขิน 5555555555555555555 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ท่าทางจอมทัพจะหลงรักฤดูฝนเอามากๆเลยน้าาา
-
หรือว่าจริงๆแล้ว ไม่ได้เป็นคู่แข่งน้องมิ แต่เป็นคู่แข่งเฮียจอมทัพตะหาก?!? :o
คิดไปด้ายยยยยยยยยยย 555 :pandalaugh:
รออ่านต่อฮะ :katai5:
-
ขอให้เมษากำลังจะได้เป็นเด็กมาเฟียสักคนเหมือนกับมิละกานนะ :z1:
จะได้ดูมีเหตุผลในการถามน้องมิเนื่องจอมทัพเหลือเกินนะ 55555 :haun4: :haun4:
-
เมษามาดีหรือมาร้ายนะ เดาไม่ออกจริงๆ :katai1:
-
เรื่องนี้คงยังไม่จบง่ายๆ ใช่ป้ะ ยังไม่อยากให้จบเลยยย
แล้วก็ อยากให้รวมเล่มด้วยค่ะ รวมเล่มเถอะ ขอร้องงงงง :katai2-1:
เราว่าเมษามีอะไรแอบแฝงแน่ๆ กลัวว่าจะมายุแยงให้หนูมิกับคุณจอมทัพแตกแยกน่ะสิ
-
(วันนี้ฝนตกตอนออกรอบเสร็จพอดี แถมสัญญาก็ไปได้สวย) จอมทัพเปรยขึ้นมา (นายว่าฤดูฝนเนี่ย เป็นโชคดีของฉันหรือเปล่านะ)
มิถุนายิ้ม ยิ้มจนแก้มแทบปริ "คงงั้นมั้งครับ"
“และถ้าคุณอยากโชคดีต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ คุณก็ต้องรักฤดูฝนให้มากๆ"
(รู้แล้ว)
“...ผม...ไปทำงานก่อนนะครับ...แล้วเจอกัน"
(อืม)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :ling1: :o8: งื้อ!!มิน่ารักอ่า โอ๊ยๆอย่างนี้จอมทัพรักตายเลย :-[
แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้วมาพูดจาน่ารักแบบนี้อีก
จอมทัพแกน่ะเหมาะกับฤดูฝนที่สุดแล้วห้ามโลเลนะ
รอตอนต่อไปขอแบบหวานเลยนะคนเขียนจ๋า :o8:
-
มาแล้วววววๆๆๆๆๆๆๆๆ มาเฟียกับน้องมิมาแล้ววววว
ชอบมาก ชอบนายเอกเรื่องนี้มากๆค่ะ มิถุนา คนอะไร้น่ารักเป็นที่สุด
ฉลาด ขี้อ้อนนิดๆ น่ารักมาก หลงมาก เข้าใจคุณจอมทัพเลยทีเดียว
เปิดเพจก็ดีเลยนะคะ ตอนแรกๆที่เราอ่านเรื่องนี้ก็อยากติดต่อพูดคุยที่เพจเหมือนกันค่ะ
อืมมม แอบงงคำว่า"ย้อนแย้ง" หมายความว่าไงคะ
ย้อนแย้ง คือคำพูดที่ขัดแย้งในตัวมันเองน่ะค่ะ หรือภาษาอังกฤษคือคำว่า paradox
-
คุณจอมทัพกับหนูมิกำลังน่ารัก!!กำลังหวานกำลังกลมกล่อม รอค่า~รอเพจและก็รอติดตามเรื่องใหม่ค่ะ
-
น้องมิน่ารักอ่ะ
น่ารักมากๆเลย ชุ้บๆ >3<
-
แล้วจอมทัพจะมองทำไมมมมมมม!? :ling1:ไม่เคลียร์ค่า รักคนแต่งที่สุด จุ๊บๆ :mew1:
-
นังเมษา นังเยอะ ถามไรนักหนา ฮึ่ย ฉันนางร้าย ฉันจับผิด ฉันปกป้องน้องมิ !!!
-
คุณจอมทัพต้องรักฤดูฝนให้มากๆๆน้า มันไม่ได้เย็นช่ำอย่างเดียวว
แต่มันจะอบอุ่นไปทั้งใจเลย และเราก็จะรักฤดูฝนเหมือนกันนน.
ปล.โอยย น้องมิ ชอบทุกประโยคของน้องมิ จิงๆๆๆ น้องชอบเก็บไว้ในใจ
แต่เราจะไม่เก็บไว้ในใจแบบน้องมิ เพราะเราจะขอตะโกนบอกกกว่า น้องน่ารักมากกกกกกก!!!!
-
หวังว่า เมษา คงไม่ทำความเดือดร้อนให้ มิถุนาตอนหลังนะ :katai5:
-
สงสัยจัง ว่าเด็กคนนี้เป็นใครกันแน่ แล้วจะมาเป็นมือที่สามรึป่าวอ่ะ ขอให้อย่าใช่เลยนะสงสารมิอ่ะ
-
เราว่าต้องมีอะไรที่มากกว่าชื่อคล้ายกัน และหน้าตาน่ารักคล้ายกันแน่ๆ
มิกับเมษเนี่ย
เป็นพี่น้องที่พลัดพรากอะไรแบบนี้ไหมคะ?
แล้วน้องเมษจะมาดีหรือมาร้ายกันนะ
ไม่ค่อยไว้ใจตัวละครที่โผล่มากลางๆ เรื่องแบบนี้เท่าไรเลย :hao5:
-
ได้แต่หวังอยู่ลึกๆว่าเมษาจะมาดี ไม่ได้มาร้าย
น้องมิน่ารักขาดใจไปเลย จอมทัพจะไปไหนรอด
แตาถ้าจอมทัพยังไปสนใจคนอื่นมากกว่า
จากจอมทัพระวังกลายเป็นแมลงทัพแทนนะค่ะ
-
โอ้ย!!!!! อ่านตอนนี้แล้วฟินมาก ฟินมากๆ!!!!! ยิ่งเจอประโยคนี้ไป ' และถ้าคุณอยากโชคดีต่อไปเรื่อยๆแบบนี้คุณก็ต้องรักฤดูฝนให้มากๆ' โอ้ย ดิ้นจนเตียงสั่นเลยอ่ะ ชอบตอนนี้มาก เหมือนคู่รัก ที่รักกันมากแต่ก้ปากหนักใส่กัน ชอบๆ ถ้าเรื่องนี้จบอยากให้คนเขียนทำเป็นหนังสืออ่ะ เพราะเราชอบแนวนี้มาก บอกเลยอ่านยาโอยมาเยอะ หลายเรื่อง เรื่องนี้คือเรื่องที่เข้ามาบ่อยที่สุด ทุกวัน อย่างน้อยขอให้ได้อ่านอย่างละตอน ยิ่งกราเป็นพวกชอบสะสมหนังสืองี้ ก้อยากมีนิยายในดวงใจที่เราสุดๆซักเล่ม ซั่งเราก้จะยกให้เป็นเรื่องนี้เลยแหละ แต่แอบงอนคนเขียน อัพช้าไปหน่อย T_T แต่ยังไงตามตลอดจ้า
-
มาต่อแล้ว เย้ๆ ดีใจมาก
จอมทัพทำเขินจังงงงงง >____<
-
หนูมิไม่ต้องบอกตาจอมทัพก็ทั้งหลงและรักฤดูฝนจะแย่แล้วนะ อิอิ
-
กดบวกเป็ด พร้อมบอกว่า เราเข้ามารอดูทุกวันเลยนะ ว่าอัพหรือเปล่า เขียนดีจัง ค่ะ อ่านเพลินเลย รู้ตัวอีกทีก็ได้แต่คิดว่า "ว๊า... จบตอนละหรอ" :mew2:
-
ย้อนแย้ง คือคำพูดที่ขัดแย้งในตัวมันเองน่ะค่ะ หรือภาษาอังกฤษคือคำว่า paradox
อ๋อ ขอบคุณมากๆนะคะ เราไม่ค่อยคุ้นคำนี้เลยจริงๆ
-
อ่อยยยยยย
เมษามาไง เราว่ามาไม่ดีล่ะ
ไม่รู้เซ้นส์จะเชื่อได้มั้ย
แต่มิที่พูดทุกอย่างแบบนี้ ชอบบบบ
อย่าผิดใจกันนะ
-
เหมือนจะมีอะไรนะ เมษาน่าจะมีอะไรแน่ๆเลย
เหมือนไม่ค่อยปลอดภัยเลยอ่ะ
จอมทัพจัดการเรื่องให้ชัดเจนหน่อยสิ
กลัวมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นจังเลย
-
กรี๊ดดดดดกร๊าดดดดดดดด :z2: :z2:
เรื่องนี้ฮอตจริงๆ เพราะใครๆก็รักน้องมิ
ไม่มีใครเป็นแฟนคลับเมษาเลยเนอะ เราก็ไม่เป็น ฮ่าๆๆ เมษาโดนรุมด่าทั้งน้านน
แต่สมควรแหละ ทำตัวเหมือนจะน่ารัก ไร้เดียงสา แต่เคลือบไปด้วยยาพิษ
ไม่รู้จะซอกแซ่ก ถามอะไรน้องมิของเราก็ไม่รู้ คิดจะตีท้ายครัวชาวบ้านเค้าหรือไง
ปล. เมื่อไรอีตามาเฟียจอมทัพ จะเลิกเรียกน้องมิว่า "นาย" สักทีห๊ะ (คำนี้มันบาดหูยังไงไม่รู้)
เรียกว่า "คุณ" หรือ "มิ" ไม่ได้หรือไง ห๊ะๆๆๆ :z6:
-
เย่!! ในที่สุดก็มา รอหลายวันมากๆๆ
จอมทัพดูอ่อนโยนขึ้นมากมาย
อร๊ากกกกกก คนมีความรักก็แบบนี้แหละใช่มั้ย
มิก็น่ารักมากมายเช่นกัน ถ้าฤดูฝนนั้นเป็นมี เป็นเราเราก็รัก ฮ่าๆๆๆๆ
หน้าร้อนไม่เห็นจะดี ร้อนจะตายไป ไม่ชุ่มช่ำหัวใจสักนิด
ตอนนี้ความรู้สึกของมิชัดเจนขึ้นเยอะเลยเนอะ
ไม่อบากให้มีอะไรไม่ดี มาทำร้ายความรู้สึกมีเลย
เมษา ชื่อนี้ยังไม่น่าไว้ใจ
รอตอนต่อไปนะค้า
คนเขียนสู้ๆ
-
จบแบบนี้เดาตอนต่อไปไม่ถูกเลย :ling1: :ling1:
-
โอ้ว ตอนใหม่มาแล้ว น้ำตาจะไหล :mew4:
บอกตามตรง ตอนนี้เป็นตอนที่เราอ่านแล้วยิ้มตามตลอดมากที่สุดเลย
ไม่รู้สึกว่ามิถุนาอ้อนไปหรืออะไรเลย กำลังดีเลย
ส่วนนางหนูเมษา เราระแวงเธอเหลือเกิน ต้นเหตุของความวุ่นวายต่อไป
คงจะไม่พ้นนางแน่ อิฉันล่ะกลัวอีหนูนางนี้จริงๆ เหมือนคลื่นใต้น้ำน่ะ
คิดถึงคนแต่งมากเลยค่ะ ส่วนเรื่องนิยายที่อาจจะแต่งนั้น
เราชอบคาแร็คเตอร์ที่คุณ kylie วางไว้นะ ยิ่งคำอธิบายของคู่รักที่สองอ่ะ
มันใช่มากค่ะ ตรงที่บอกว่าความรักเหมือนสายลมที่พัดไปเรื่อยๆนั้นน่ะ
แทงใจดำค่ะ ถ้าได้แต่งออกมาก็จะติดตามค่ะ เชื่อในฝีมือ o13
ยังไงก็สู้ค่า อ่ะ เราไปกดlike แฟนเพจเรียบร้อยแล้ว แบบนั้นสะดวกดีค่ะ
รอหนูมิต่อไปจ้า :mew1:
-
น้องมิกับพี่จอมมาแล้ว เย้ๆ
ขืนเราจะเกิดเดือนเมษาก็เหอะ แต่ก็ไม่ค่อยชอบเด็กเมษานั้นเลยนะ แต่ก็นะไม่ได้มาทำอันตรายอะไรกับน้องมิตอนนี้ แต่ตอนหน้าไม่แน่ เหอะๆ
*ป.ล. เมษาถามมากไปป่ะ?*
-
อุต๊ะ! มุ้งมิ้ง งุ้งงิ้งจัง น่ารักอ่ะ ><//
-
มีความรู้สึกว่า เวลาเคะน้อยสองคนอยู่ด้วยกันแล้วมันมุ้งมิ้งมากๆเลย~
-
ขออีกตอนยาวๆ ได้ไหมอ่ะ
-
หวังว่าจะเป็นเมษาพาเพลินนะจ้ะ เพราะไม่งั้นระวังพายุฤดูฝนมันจะซัดถล่มเข้าให้
ปล.เรื่องใหม่น่าสนใจมากกกกกเราชอบอ่านดราม่ามากกกกก แบบนี้มาก
-
อ๊าย มิน่ารักอะ
จอมทัพก็น่ารัก ฟิน
แล้วเมษาจะดีหรือมาร้าย
-
มีหวานให้ชุ่มใจ :กอด1: :กอด1: ยังสงสัยเมษานะ ไม่ได้ลืม :hao4: :hao4:
แค่ มโน ก็ดีใจแล้วจะมีเรื่องใหม่ให้อ่าน :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องมิยังน่ารักเสมออ คิดถึงอะ น้องเมษาจะมาร้ายหรือมาดีเราก็ยังไม่รู้ แต่ก็ขอให้น้องมิผ่านมันไปให้ได้น้าาา. :mew1:
-
เมษามาดีหรือไม่ดีเอาดีๆ *จับผิดๆ
:กอด1: :call:
เห็นด้วยยังไม่ค่อยไว้ใจเมษา
-
น่ารักจังเลย ป๋าจอมทัพทำไมอบอุ่น อ่อนโยน อย่างนี้น้าาา :give2:
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกผิดที่ด่าป๋าไปตอนแรก ๆ ซะไม่มีดีเลย ขออภัยนะคะ
น้องมิ นี่น่ารักตลอด ๆ อยู่แล้ว น่ารักมากขึ้น ๆ ทุกวัน ป๋าถึงยิ่งรักมากขึ้น ๆ นั่นแหละ
ชอบที่บอกว่า ป๋าหอบข้ววของหนีตามน้องมิมาเนี่ย ฮุฮุ ใครจะทำได้อย่างน้องมิ
จะทำอะไร ๆ ก็กลัวน้องมิโกรธไปซะหมด มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แต่ยอมสยบให้น้องมิคนเดียว :-[
ทั้งที่ทุกอย่างก็เป็นอย่างที่คู่รักทั่ว ๆ ไป เค้าทำกันแล้ว แต่เมื่อไหร่จะบอกรักกันซะทีน้อ
ถึงจะบอกว่าบางเรื่องก็รับรู้กันเอาเอง แต่เราว่าเรื่องนี้มันสำคัญนะ บอกรักกันเถอะ อยากฟินนนน
เมษาไม่รู้ว่าเข้าใกล้น้องมิเพราะอะไร ถามนู่นนี่ต้องการอะไร และที่สงสัยมาก ๆ คือ
ทำไมป๋าจอมทัพถึงมองตามเมษาไม่ละสายตา แต่ถ้าป๋าจอมทัพไม่คิดอะไรกับเด็กนี่ซะอย่าง
ก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอยู่แล้ว ถ้าเมษามาร้าย รับรองว่าป๋าจอมทัพจัดการให้น้องมิได้แน่ ๆ
ที่สำคัญ ป๋าจอมทัพ มีอะไรก็อยากให้อธิบายกับน้องมิไป อย่าให้น้องมิคิดมากไปคนเดียวนะ
ขอบคุณคนเขียนค่า :L2:
-
ยังไม่ไวใจเมษามาดีมาร้ายกันแน่
มิถุนายังน่ารักเหมือนเดิม
-
มิน่ารักอ่ะ แสดงออกมากขึ้น
จอมทัพรักฤดูฝนนานๆและตลอดไปนะ ฟิน
-
เมษาถามซอกแซกไปนิดอ่ะ :mew4:
-
เมษาช่างซัก เกินคนปกติที่เพิ่งรู้จักกันนะ หรือเพราะเราไม่ชอบนาง 5555
เจย์แอบเชียร์กับวิค เบาๆอยากให้เจย์สุขบ้าง
มิมีอ้อนจอมทัพด้วย ขอให้คุณชายมาเฟียชุ่มฉ่ำกับฤดูฝนตลอดไปนะ
-
หวานนนนนนนนนนนน เกินไปละตอนนี้ ,, ขออนุญาตไปหาหมอด่วน เมาน้ำตาล :really2: :really2:
น้องเมษา ,, มีใครส่งน้องมารึเปล่าคะ ไม่น่าไว้ใจเอาซะเล้ยย :m26:
รอตอนต่อไปค่าาาาาา :hao7:
-
งื้อออ ทำไมเรารู้สึกว่ามันสั้นจัง แต่ก้เนอะตอนก่อนหน้า 30 ตอนนี้ก็อีก 70 ครบ 100 พอดีแหะๆๆ
คิดถึงน้องมิมากเลย หลายๆอย่างดีขึ้นเรื่อยๆ โอยยแค่นี้เรายังรู้สึกว่าหวานแล้วเลยย คิคิ
ส่วนเมษา แล้วมองยังไงก็ยังคิดว่าไม่ได้มาดีเท่าไหร่ เฮ้ออ รอดูต่อไปค๊าา
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค๊าา ขอตอนรับการกลับมาอีกครั้ง (เล่นใหญ่มาก 5555) แค่คิดว่าจะได้อ่านแบบนี้เรื่อยๆก้ชื่นใจแล้วค่า
รอตอนหน้า(อันใกล้)นี้นะค๊าา กร๊ากกกกกก
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เย้ๆ พี่คนเขียนกลับมาแล้ววว
ชอบที่หนูมิอ้อนมากๆเลยค่ะ ^ ^
สู้ๆนะคะ
ปล. เมษา ขอให้หนูเป็นเด็กดีต่อไป แล้วจะได้สามีดีดีที่ไม่ใช่จอมทัพนะคะ จุ๊ฟๆ
-
สวีทมากกกก
จอมทัพนี่เขาคงมาดมาเฟียจริงๆๆ มิก็น่ารักสุดๆอ่ะ ฟินๆๆ
เมษา ต้องการไรไหมเนี่ย????
-
หนูมิกะป๋าทัพสวีทหวานนนนน :L1:
ว่าแต่เมษานี่มาดีรึมาร้ายกันแน่ :hao4:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ่านแล้วเขินนน :impress2:
เมษานี้เป็นคนแบบไหนแน่อยากรู้ :hao4:
-
เมษาเป็นคนของอามีนรึเปล่านะ :hao4:
ตอนนี้น่ารักอะ ละมุนๆบอกไม่ถูก :กอด1:
แต่มิ บอกอะไรเมษาเกี่ยวกับจอมทัพมากเกินไปรึเปล่าาา
จะมาดีหรือร้ายก็ยังไม่รู้
ระวังหน่อยน้าาา
-
เมษาก็ยังเป็นปริศนาต่อไป
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โทรหากันด้วยอ๊ะ เขินนนนนนนนนน
ไม่รู้ว่าเมษาจะมาไม้ไหนนะ
แต่จอมทัพเค้าชอบฤดูฝนว่ะแก
มินี่แบบได้ฟีลนางเอกซีรี่ย์ฝรั่งโฮก
รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
เรายังไม่ค่อยไว้ใจเมษาอยู่ดี *เหล่*
อิอิ >.<
ขอบคุณนะคะ ^^
-
อ่านตอนนี้แล้ว มันรู้สึกอุ่นในอกยังไงไม่รู้ :กอด1:
-
o13 :mew1:
-
อยากกินซูชิด้วยยยย
-
มิน่ารักมากๆ
-
โอ๊ยยยย!!! น้องมิน่ารักเกิ๊น ให้จอมทัพรักฤดูฝนให้มากๆ แบบนี้นี่เป็นการบอกให้รักตัวเองทางอ้อมเลยนะเนี่ย
จอมทัพก็ "ยอม" ตามที่รับปากมิไว้จริงๆ เชียว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คู่นี้ชัดจะน่ารักขึ้นเรื่อยๆแล้วน๊าาาาา
ว่าแต่เมษานี่สรุปว่ามาดีหรือร้ายเนี่ย?
-
มารอเรื่องนี้ทุกวันเลย <3
-
น้องมิกับจอมทัพ น่ารักกันมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สมกับที่รอคอยเลย ชอบมากๆอ่ะเรื่องนี้
-
จอมทัพรู้สึกจะหลงหน้าฝนซะแล้วนะ :hao3:
หนูมิกับตาจอมทัพหวานกันทุกวันละนะ
นี่สินะที่เขาเรียกว่า ฟ้าหลังฝน สวยงามเสมอ :hao7:
ว่าแต่เมษาไร้เดียงสาแน่จริงๆใช่มั้ย
จะไม่หักเหลี่ยมหนูมิแน่นะ วางใจไม่ได้ จริงๆ
-
ขออย่าให้น้องเมษาอะไรนี่นิสัยไม่ดีเลยนะ
ตอนนี้อะไรๆก็ดีขึ้นแล้ว คุณจอมทัพของเราอย่าดีแตกนะคะคุณพี่ :z2:
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:หนูมิมาแล้ว :mew3: :mew3: :mew3:ว่าแต่เมษาจะเป็ :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
หน้าไหม้เกรียม เพราะเขินจัด
-
ตอนนี้เมษาดูน่ารักไร้พิษภัยดีจัง
ส่วนเรื่องใหม่พล็อตก็น่าติดตามมากเลย >.<
-
เขิน
จอมทัพหวานกับน้องมิ
-
ถ้าอยากโชคดีอีก จอมทัพก็ต้องรักฤดูฝนตลอดไปนะ รักให้มากด้วย เข้าใจป่ะ
รอดูเมษาจะมาไม้ไหนต่อ
น้องมิของเราก็ยังคงความน่ารักสม่ำเสมอ
-
เขินอ่ะ :o8: :o8:
-
จอมทัพพัฒนานะเนี่ย มีโทรหามิถุนาด้วย รอลุ้นว่าเมษาจะเข้ามามีบทบาทอะไร
-
เด็กเมษาอะไรเนี่ย ต้องการอะไร
-
มาให้พอชุ่มชื่นหัวใจ :)
-
รอรอรอ
-
:กอด1: รู้สึกว่าอ่านไป อ่านมาชักเริ่มติด
มันตงิด ๆ ที่น้องเมษาเข้ามา เหมือนมีอะไรแอบแฝง ไม่น่าไว้ใจ ดูใสซื่อซะจนไม่ไว้ใจว่าบริสุทธิ์ใจเข้ามาทำตัวสนิทกับมิจังหรือเปล่า
คุณจอมทัพกลายเป็นฝ่ายได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามมิจังมาอย่างเต็มรูปแบบ ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้ o13 ไม่คิดว่ามาเฟียจะแอบมีมุมหวานเหมือนกับชาวบ้านเค้าก็เป็นนะเนี่ย แบบมันหลุดจากลุคมาเฟียที่ชอบเก็กขรึม หรือทำหน้าโหด ๆ อ่ะ ดูน่ารักไปอีกแบบ
:katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
เมษาน่ากลัว :m29:
-
รอจ้าาาาาา
-
น่ารักอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบ
-
เฝ้าสังเกตุการณ์เมษา :m24:
-
:mew3:
น้องมิน่ารักมาก จอมทัพรักน้องอยู่แล้ว
ว่าแต่เมษามาดีใช่ไหม
-
ในที่สุดก็อ่านทัน! :hao7:
เชื่อว่าความรักคงไม่ราบรื่นแบบนี้เสนอหรอกนะครับ เตรียมท้องกับมาม่าละ จะซดให้อิ่มเลยทีเดียว
แต่อย่าบ่อยนะครับบบ มันไม่ดีต่อสุขภาพ o18
-
น่ารักจังๆๆๆๆ
-
มารอจ้าาาา
-
คิดถึงหนู มิล่ะค่า
ดันค่าดัน
กระทู้ ตกล่ะค่า
-
:m32: ย่องๆๆๆ เข้ามาส่องน้องมิ
-
:กอด1:
-
:katai5: :katai5:
-
:z13: :z13: :z13:
-
เรื่่องนี้ก็รอมา 8 ปีแล้ว
-
หนูมิจ๋า เค้าคิดถึง ฮือออออออออออออ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
คิดถึงน้องมิ :m17: :o11:
-
รอค่ะรอ
-
:กอด1: หนูมิจ๋า เค้าคิดถึง :ling1:
-
ไม่ได้เข้ามาปั่นทู้แต่อย่างใดนะคะ
เพียงแค่แวะมาบอกว่าคิดถึงคนเขียนและหนูมิมิสุดแสนน่ารัก ^_^
-
รอๆๆๆ
-
วันอังคารแล้วนะ
รออยู่ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ดันเจ้าค่าดัน
รออยู่น้าาาาาาา
เห็นฝนตก คิดถึงน้องมิ แล้วววว
-
ไม่ได้ลืมน้องมินะจ๊ะ เดี๋ยวจะรีบมาต่อให้ค่า ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรร เดี๋ยวรีบมาอัพนะคะ
-
:mew1:
รอนะแจ๊ะ
-
ได้เสมอเลยจ้า :mew1: :mew1:
-
คิดถึลมิถุนาจัง
-
รู้สึกตะหงิดๆกับเด็กเมษาเหลือเกิน..
แต่มิกับคุณจอมทัพน่าร้ากกกกกกกก
-
นานไปแล้วน๊าาาาาา งื้ออออออออออออออ
:serius2:
-
Miss you
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ชายยยยยยยยย ฉันมารอพี่ที่นี้ทุกวันเลยนะ :mew6: :mew6: :mew6:
-
คิดถึงน้องมิ พี่จอม จังเลยค่ะ :hao5: :hao5:
-
รอนะจ๊ะคนเขียนนน :จุ๊บๆ:
-
ไม่เจอหนูมิ 13 วันแล้ว :mew2: :mew2: :mew2:
-
มารอจ้า จะ2อาทิตย์แล้วน้าาาา
-
Miss you so much
-
โหลๆ หนูมิถ่ายแบบนานจุง
คนอ่านอยากหาน้องแล้ว มาเต๊อะ :mew2:
-
ในเพจก็ไม่มีความเคลื่อนไหวเลยแหะ
โอ๊ยยยย จะลงแดงตาย คิดถึงหนูมิมิ :m15:
-
ตอนที่ 18 : ความไม่แน่นอน (50%)
มิถุนาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่พร้อมกับห้องที่มืดสนิท เขาเห็นว่านาฬิกาปลุกถูกปิดไปแล้ว อดค่อนขอดในใจไม่ได้ ว่าทำไมมาเฟียหนุ่มถึงชอบบังคับให้เขานอนเลยเวลาตื่นประจำทุกที แล้วตอนกลางคืนก็แกล้งเขาจนหมดแรงทุกที
ผ้าม่านถูกปิดไว้หมด มิถุนาสวมเสื้อยืดกับกางเกงขายาวลวกๆพร้อมกับเดินไปเปิดม่านออก ฝนตกปรอยๆแต่เช้า เขายิ้มบางๆให้กับไอเย็นของฝนที่เกาะผิวสัมผัสของกระจก ร่างโปร่งหมุนตัวเดินออกไปที่ครัว ก็พบว่ามีอาหารเช้าร้อนๆวางทิ้งไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้ว พร้อมลายมือของเจย์ ว่าเป็นซุปเห็ดฝีมืออาเจียง เสิร์ฟพร้อมกับขนมปังอบร้อนๆ
เขานั่งทานข้าวเช้าไปเงียบๆ จอมทัพไปทำงานแล้ว ส่วนวันนี้เขาไม่มีงานทำ จึงได้เก็บกวาดคอนโดเสียที จอมทัพไม่ยอมกลับไปอยู่เซฟเฮ้าส์ เพราะงั้นเขาจึงไม่สามารถหาทางออกและคำตอบให้กับชีวิตได้ว่า เขาจะสามารถใช้ชีวิตโดยไม่มีจอมทัพได้หรือไม่ กลับกัน...จอมทัพทำให้เขารู้ว่า คนๆนั้นอยู่ไม่ได้ หากไม่มีเขา...
เสียงเมสเสจดังขึ้น มิถุนาลุกไปหยิบโทรศัพท์มาดู เป็นข้อความจากจอมทัพ บอกว่าวันนี้เลิกเร็ว จะมารับไปทานข้าวเย็นตามที่สัญญาไว้เมื่อหลายวันก่อน มิถุนาถอนหายใจเบาๆ เฌอปรางแวะมาที่ห้องเมื่อวานนี้ และบอกกับมิถุนาว่า...เขา...และจอมทัพ ทำตัวเหมือนจะเป็นคู่รักกันจริงๆมากเข้าไปทุกทีๆ
ซึ่งมันก็จริง...กระมัง มิถุนาหาคำตอบให้ชีวิตไม่ได้ และแน่นอน สิ่งที่เขามั่นใจก็คือ เขาไม่ได้ทำตัวว่าเป็นคนเข้มแข็งอีกแล้ว ถ้าอะไรจะเกิด มันก็คงจะต้องเกิด เขาเรียนรู้...และปรับตัวไปกับมัน จอมทัพเคยเป็นคนที่เขาหลีกหนี แต่มาวันนี้...จอมทัพกลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต มิถุนาไม่ได้ใจอ่อน เขารู้ตัวดี แต่บางสิ่งบางอย่างมันเกิดขึ้นอย่างไร้คำตอบ เขาพยายามค้นหาจนเลิกพยายาม มันไม่เคยมีคำตอบ...
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น มิถุนาเดินไปเปิดประตูพร้อมกับพบว่าเพื่อนรักของเขาโผล่หน้ามาเยี่ยม เฌอปรางมาในชุดนอนเต็มยศ นางแบบสาวฉีกยิ้มให้พร้อมกับร้องหาข้าวเช้าแทบจะทันที
“เข้ามาสิปราง อาเจียงทำซุปมาให้ ทานไหม?”
“เอาสิ" หล่อนพยักหน้ารับทันที "จะพลาดได้ยังไง เมื่อเช้าฉันลงไปว่ายน้ำ เจอเจย์หอบหม้อขึ้นมาก็รู้แล้วว่าต้องมีของดี"
“ขนาดนั้นเชียว" มิถุนาหัวเราะเบาๆขณะตัปซุปให้เพื่อนรัก อาเจียงรู้ขนาดกระเพาะของบรรดานายแบบนางแบบดี เขาไม่เคยทำมาจนเหลือเต็มหม้อสักครั้ง
เฌอปรางไม่มีงาน เธออาสาอยู่เป็นเพื่อนมิถุนาตลอดทั้งวัน ก่อนย่นคิ้วเมื่อพูดถึงมาเฟียหนุ่ม เธอว่าหมอนั่นมันบ้า แผ่รังสีฆ่าฟันทุกครั้งที่เธอมาหามิถุนาราวกับเธอกำลังกระทำอะไรบางอย่างที่ฉกาจฉกรรจ์ ทั้งๆที่เธอแค่มาขัดขวางเวลาคู่รักเท่านั้นเอง
“เออ ว่าแต่...” เฌอปรางพูดขึ้นระหว่างที่มิถุนายกจานไปล้างในอ่างล้างจาน นายแบบหนุ่มหันมามองก่อนเลิกคิ้ว
“ว่า?”
“เด็กใหม่พี่เคดี้อ่ะ เมษาป่ะ?” เฌอปรางถามถึงรุ่นน้องในโมเดลลิ่ง "พี่นัชชาบอกว่าเหมือนมิอย่างกะแกะ จริงป่ะ?”
“ไม่รู้สิ" มิถุนาขมวดคิ้ว เขายังคิดว่าเหมือน แต่ไม่รู้ว่าจะฟันธงไปได้เลยหรือเปล่า "อาจจะเหมือนนิดหน่อย"
“ไว้จะถามไอ้คุณจอมทัพ" เฌอปรางเบะปาก
“ถามทำไม?” มิถุนาย่นหัวคิ้ว
“ก็สายตาแฟนมองกัน ถ้าบอกว่าเหมือนนะ ฉันจะถีบหมอนั่นกระเด็นตกคอนโดเลยคอยดู"
“ไม่ใช่แฟน!” มิถุนาเถียงหน้าแดงเถือก แต่เฌอปรางกลับมองว่ามันช่างน่ารักเสียงั้น
“ปากแข็งทั้งคู่ น่าเบื่อ"
มิถุนาได้แต่ส่ายหัวเบาๆให้กับท่าทีของเพื่อนสาว เขาล้างแก้วน้ำไปเรื่อยเปื่อย ในระหว่างนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง มิถุนาเลิกคิ้ว พยักเพยิดให้เฌอปรางที่อยู่ใกล้กว่ารับให้ที นางแบบสาวพยักหน้ารับก่อนหยิบโทรศัพท์ของเจ้าของห้องขึ้นมาดู
“พี่นัชชาอ่ะมิ"
“รับเลย"
“เค...ฮัลโหลค่า พี่นัชชา...” เฌอปรางกรอกเสียงลงไปในกระบอกโทรศัพท์
“คะ? อ๋อ ปรางอยู่ห้องมิ ช่าย...ว่างงานทั้งคู่เลยนี่"
“เห ไม่รู้สิคะ เรื่องนี้...ต้องคุยกะมิอ่ะพี่นัชชา"
มิถุนาเช็ดมือที่เปียก ก่อนหันกลับมาหาเพื่อนรักที่ยื่นโทรศัพท์ให้จากอีกฝั่งของโต๊ะทานอาหาร
“อะไรเหรอ?”
“พี่นัชชาจะคุยด้วย"
มิถุนารับโทรศัพท์มาถือไว้เอง ก่อนกรอกเสียงไปยังปลายสาย เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย
“สวัสดีครับพี่นัชชา"
(ฮัลโหล มิเหรอจ๊ะ...มีเรื่องรบกวนหน่อยน่ะจ้ะ...) พี่นัชชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ
“อะไรหรือครับ?”
(พอดียัยแพรวาน่ะสิ...) ผู้จัดการร่างเล็กถอนหายใจ เมื่อเอ่ยถึงนางแบบในสังกัดอีกคน (พี่ต้องไปเคลียร์อะไรนิดหน่อยน่ะสิ แพรวาไปวีนกองถ่ายอีกแล้ว ยัยแอมก็เคลียร์ไม่ไหว พี่เพลงเลยบอกให้พี่รีบไป)
“อ่า...ครับ"
(ตอนนี้เมษาอยู่กับพี่ น้องมีงานตอนบ่าย พี่ไม่รู้ว่าจะกลับมาทันหรือเปล่า พี่จะขอฝากเมษาไว้กับมิ...แล้วถ้าพี่กลับมารับน้องเขาไม่ทัน จะให้น้องเขาขึ้นรถไฟฟ้าไปเองเลย...) พี่นัชชาเอ่ยถึงสิ่งที่ต้องการด้วยน้ำเสียงน่าหนักใจ มิถุนาฟังแล้วก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไรนัก...อีกอย่าง เขาพยายามที่จะไม่อคติกับรุ่นน้องอย่างเมษาเท่าไหร่นัก เพราะเท่าที่ได้คุยกัน เมษาก็เป็นเด็กน่ารักคนหนึ่ง
“ได้สิครับ นี่ปรางก็อยู่...มาเลย ยังไงผมไปส่งขึ้นรถไฟฟ้าให้ได้"
(งั้นพี่ต้องรบกวนมิกับปรางด้วยนะจ๊ะ ยังไงจะรีบกลับมา พี่กำลังขับรถอยู่ อีกสิบห้านาทีน่าจะถึง)
“ครับ ถึงแล้วโทรมานะครับ"
มิถุนากดตัดสาย เฌอปรางเหลือบมองหน้าเพื่อนรักเหมือนต้องการความกระจ่าง มิถุนาจึงอธิบายเรื่องราวทั้งหมด นางแบบสาวไม่ว่าอะไร เฌอปรางยังไม่เคยเจอเมษาคนที่ว่าสักครั้ง จึงไม่มีปัญหาในการมาเยือนกะทันหันของอีกฝ่ายนัก
“เออมิ...งานของบาร์ซาร์ที่ฮ่องกงอ่ะ มิได้ใช่ไหม?” นางแบบสาวเอ่ยถามขึ้น
“อือ...ได้ ปรางก็ได้เหมือนกันนี่"
“ใช่ แต่ฉันอาจจะไม่ได้ไปแล้วอ่ะ มันชนกับที่ไปแคสที่มิลาน...มิก็รู้...มันเป็นโอกาส...”
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ปรางไปมิลานเถอะ ซีซันหน้ายังไงบาร์ซาร์ก็ต้องการตัวปรางอยู่แล้วแหละ" มิถุนายิ้มให้เพื่อน
“ว่าแต่มิไปฮ่องกงแบบนี้ เสี่ยแจ็คกี้จะตามไปด้วยไหมน้า...” เฌอปรางเอ่ยหยอกเพื่อนทันที
“จะบ้าเหรอ...ฉันไปทำงาน"
“เอ้า! ทำงานเสร็จก็ฮันนีมูนไง เอาให้คุ้มค่าตั๋ว" นางแบบสาวหรี่ตา "นี่ เขาอาจจะพาไปเปิดตัวก็ได้นะ"
“ปราง!” มิถุนาเอ็ดหน้าแดง "เลิกเพ้อเจ้อแล้วกินเร็วๆ ฉันจะล้างจานแล้ว!”
“แหม...ขนาดเหวี่ยงยังน่ารัก"
“ปราง พอแล้ว!”
“ฮ่าๆๆๆ"
เสียงหัวเราะของเพื่อนสาวดังขึ้นพร้อมกับเสียงโทรศัพท์พอดี มิถุนาเอี้ยวตัวไปหยิบมือถือบนเคาน์เตอร์ก่อนกดรับ ได้ความว่าพี่นัชชาถึงหน้าคอนโดแล้ว วานให้มิถุนาลงมารับรุ่นน้องขึ้นไปหน่อย เพราะผู้จัดการสาวมีเรื่องด่วนต่อจึงไม่สามารถขึ้นมาส่งด้วยตนเองได้ มิถุนาไม่อิดออดอะไร เขาฝากห้องไว้กับเฌอปรางแล้วคว้าคีย์การ์ดเดินออกไป
รถของพี่นัชชาจอดอยู่หน้าอาคาร เมื่อผู้จัดการสาวเห็นมิถุนาเดินลงมา เธอจึงลงจากรถพร้อมกับรุ่นน้องที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย เมษายกมือไหว้รุ่นพี่คนดังแทบจะทันที พี่นัชชาฝากฝังอะไรที่ไม่สลักสำคัญมากนักอีกสองสามประโยคก่อนรีบขึ้นรถและขับออกไป เหลือเพียงมิถุนาที่ยืนอยู่กับเมษา เจ้าของห้องหันมายิ้มให้รุ่นน้องที่ดูเกร็งๆอย่างใจดี เขาพาเมษาเข้าไปในตัวคอนโด อาคารพักอาศัยมีระดับราคาแพงนั้นมีระบบซีเคียวริตี้ที่ดี...มิถุนาไม่ได้ได้มันมาฟรีๆ แต่แลกกับการทำงานอย่างมานะบากบั่น แม้จะโชคดีที่เม็ดเงินสำหรับเขาจะหามาได้ง่ายๆกับการขึ้นปกนิตยสารถี่ๆ หรือเดินแบบแทบจะทุกรันเวย์ แต่มิถุนาก็รู้เสมอว่ามันคือสิ่งที่เขาแลกมาด้วยพลังกายและพลังใจทั้งหมด
ก่อนหน้านี้ตะวันก็อยู่ที่นี่เช่นกัน แต่เพราะการงานที่รุดหน้าไปกว่ามาก ทำให้ตะวันได้ย้ายไปอยู่ในคอนโดที่หรูหรากว่านี้ และอยู่ติดกับค่ายละครที่ตะวันผูกสัญญาไว้อยู่ ณ ปัจจุบัน
“กินอะไรมาหรือยังน่ะเรา?” มิถุนาเอ่ยถามระหว่างกดลิฟท์ไปยังชั้นสิบเก้า เมษาที่มองไปรอบๆอย่างแปลกที่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนพยักหน้า
“ครับ...ทานมาแล้ว...”
“แล้วนี่ตอนนี้เมพักอยู่ที่ไหนเหรอ?” มิถุนาเอ่ยถาม
“ก่อนหน้านี้ผมอยู่บ้านพี่เพลงครับ แต่ตอนนี้ย้ายมาที่คอนโดใกล้ๆบริษัท"
“อ๋อ...” มิถุนาพยักหน้ารับ ตอนเขาเข้าวงการใหม่ๆ เขาก็อยู่คอนโดชานเมืองมาก่อนที่จะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เช่นกัน
“คอนโดสวยจังครับ"
“ไว้เราทำงานไปอีกสักพักเดี๋ยวก็มีเป็นของตัวเอง" มิถุนาว่า "งานหนักไหมช่วงนี้"
“ก็เริ่มมีบ้างแล้วครับ แต่ก็...ยังไม่เยอะ" เมษาตอบเสียงค่อย "เมื่อวานก็แคสไม่ผ่าน"
“เรื่องปกติ" มิถุนายิ้ม "ตอนแรกพี่ก็ชวดงานบ่อย สักพัก...ถ้าเราทำให้เขาไว้ใจที่จะจ้างเรา...เดี๋ยวงานก็มาเองแหละ"
“ช่วงนี้พี่งานเยอะไหมครับ"
“ก็...มีบ้างนะ...ไม่ค่อยเยอะหรอก" มิถุนาตอบเลี่ยงๆ เขาระบายยิ้ม ไม่อยากทำลายกำลังใจรุ่นน้อง ทั้งๆที่ความจริงแล้ว งานเขาเยอะมาก ขนาดเจย์กรองแล้วกรองอีก จอมทัพยังสั่งให้แคนเซิลไปอีกหลายงาน ซึ่งมิถุนาไม่ยอม ทำให้มีปากเสียงกันอีกหลายยก แต่สุดท้ายจอมทัพก็ยอม...
เขายอมมิถุนา...ยอมตามที่เขาเคยให้สัญญาเอาไว้...
มิถุนาเปิดประตูห้อง ก่อนให้เมษาเดินเข้าไปด้านในก่อน เด็กใหม่ยังคงดูตื่นๆสถานที่ มิถุนาจึงพาไปนั่งที่โซฟากลางห้องพร้อมเดินไปหาอะไรมาในทานเล่นเสร็จสรรพ เขามองหาเฌอปรางแต่ก็ไม่เจอ จึงคิดว่าเพื่อนสาวคงเดินกลับห้องไปแล้ว เพราะจานชามที่ถูกใช้เมื่อครู่ก็ล้างเรียบร้อยแล้ว
“ห้องตรงข้ามกันนี่ของปราง...เฌอปรางน่ะ รู้จักใช่ไหม?” มิถุนาเอ่ยถาม "เพื่อนสนิทพี่เอง"
“อ๋อ...พี่ปราง" เมษาร้อง "ครับ รู้สิ พี่ปรางดังจะตาย"
“นี่ไปไหนแล้วก็ไม่รู้...เมื่อกี้ยังมานั่งกินข้าวอยู่เล...”
“ไฮ!”
ไม่ทันขาดคำ นางแบบสาวในชุดลำลองอยู่บ้านสบายๆก็โผล่เข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอยืนพิงวงกบประตูห้องนอนของมิถุนาพลางส่งยิ้มมาให้ด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ สายตาคมกริบสำรวจเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอย่างสนอกสนใจ เธอมองใบหน้าของมิถุนาสลับกับเมษา ก่อนเบะริมฝีปากออก
“อ้าว...ก็ไม่ได้เหมือนขนาดนั้นนี่น่า เสียดาย" เฌอปรางบ่น "นึกว่ามิจะถูกแย่งงานซะแล้ว"
“อะไรล่ะปราง น้องกลัวหมดแล้ว" มิถุนาหัวเราะเบาๆ
“เอ๊ะ...จริงๆมุมนี้แอบเหมือน"
“ปราง...”
“ก็แค่สวยเหมือนกันเท่านั้นเอง น้องเขาหน้าคมกว่ามิตั้งเยอะ ใช่ไหมสาวเหนือ?” ตอนท้ายหันมากระเซ้าเพื่อนรักเล่น
“เมษาก็คนเหนือนะ น้องเขามาจากเชียงใหม่...เม นี่เฌอปราง อาจจะจำไม่ได้เพราะวันนี้ปรางไม่ได้แต่งหน้าน่ะ"
“มิ พูดดีๆนะจ๊ะ"
“ฮ่าๆ สวัสดีครับ"
“สวัสดีจ้า...ตามสบายนะ เพราะพี่ก็ทำตัวตามสบายเหมือนกัน" เฌอปรางหัวเราะเบาๆ มิถุนาได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“เป็นเจ้าของห้องเลยไหมล่ะเนี่ย...นี่ไปทำอะไรในห้องนอนมา"
“ไปเดินเล่น" เฌอปรางหัวเราะเบาๆ "นี่เจอของดีด้วย"
“อะไร?” มิถุนาถาม เขาขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ชอบมาพากล
“แต๊นนนนนนน!!!” เฌอปรางดึงของในมือออกมา "คอนด้อม! นี่ไอ้คุณมาเฟียนั่นเซ็กส์จัดขนาดนี้เลยเหรอ เก็บไว้เป็นโหลขนาดนี้ พระเจ้า!” เฌอปรางปล่อยให้ซองถุงยางอนามัยที่พับทบกันเป็นชั้นๆคลายตัวออกมาแทบยาวแตะพื้น มิถุนาตกใจจนร้องไม่ออก เขากระโจนเข้าตะครุบของในมือเฌอปรางแทบจะทันที
“ปราง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แหม...ไม่ธรรมดานะเนี่ย ไซส์ฝรั่งเชียว"
“ปราง พอแล้ว พอๆๆๆๆๆๆ พอเดี๋ยวนี้เลย" มิถุนาหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง เขารีบเดินดุ่มๆกลับไปในห้องนอน ตามด้วยเสียงกระแทกตู้โครมคราม เฌอปรางที่ยืนอยู่ได้แต่หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ นางแบบสาวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเมื่อแกล้งเพื่อนได้สำเร็จ
“มินี่น่ารักจริงๆ" เฌอปรางว่าอย่างอารมณ์ดี "นี่ดีนะ เมไม่มาตอนที่อีตาจอมทัพอะไรนั่นอยู่ด้วย ประสาทจะกิน ถ้าไม่ทำตัวกดดันไล่แขกจนน่าขนลุก ก็อ้อนมิเสียจนน่ากลัวว่าจะสมองกลับ"
“เอ่อ...”
“ว่าแต่นี่เราเป็นไงบ้าง หมายถึงงานน่ะ"
“ผมก็...มีงานนิดหน่อยเองครับ แคสงานไม่ผ่านด้วย"
“โอ้ยปกติ พี่ก็ไม่ผ่านตอนปีแรก"
“ครับ...”
“อย่าไปคิดมาก เดี๋ยวโอกาสมันก็มาเองแหละ มันจะต้องมีคนเห็นแววเราเว้ย...” เฌอปรางว่ายิ้มๆ "ว่าแต่มินี่ทำอะไรอยู่เนี่ย มิ!”
ไม่ทันขาดคำ เจ้าของห้องก็ย่ำโครมๆออกมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แต่ยังไงเฌอปรางก็มองว่ามันน่ารักมากๆอยู่ดีนั่นแหละ
“ปรางอ่ะ! พอเลยนะ ไม่ต้องไปค้นห้องเราแล้ว"
“จ้าาาา แหม...จริงๆแล้วมีเจลอีกเป็นสิบๆซอ...”
“ปราง!”
“โอเคๆ ยอมแล้ว ว่าแต่นี่จะลงไปไหนอีก?” นางแบบสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นกระเป๋าสตางค์ในมือเพื่อนรัก
“จะลงไปซื้อไข่...” มิถุนาสูดลมหายใจไล่อาการหน้าแดงออกไป "มันหมดน่ะ...”
“อู้ว...จอมทัพโด้ปไข่ขนาดนั้นเลยเหรอ"
“ปราง!!!” มิถุนาค้อนเพื่อนเมื่อนางแบบสาวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี "จะทำอาหารกลางวันให้กิน ตอนแรกว่าจะไม่ทำหรอกแต่เมแวะมา"
“อ้อ...เอาด้วยดิ"
“นั่นแหละ อยู่เป็นเพื่อนน้องด้วย เดี๋ยวรีบขึ้นมา...”
มิถุนาไม่ยอมให้เฌอปรางพูดอะไรได้อีก เขารีบเดินออกจากห้องไปแทบจะทันที ทิ้งให้เฌอปรางอยู่กับเมษาสองคนในห้อง เฌอปรางบิดขี้เกียจเบาๆก่อนลุกขึ้นยืน แล้วทำท่านึกขึ้นได้
“เออ เม เดี๋ยวพี่ไปตากผ้าแปปนึงสิ เมื่อเช้าซักทิ้งไว้เห็นวันนี้มีเวลา" เฌอปรางว่า หลังๆเธอแทบไม่ได้จัดการเสื้อผ้าด้วยตนเองเลย ใช้บริการซักรีดตลอดเพราะเวลาเริ่มไม่ค่อยจะมี แต่ปกติแล้ว เธอค่อนข้างเจ้าระเบียบ ดังนั้นอะไรที่ทำเองได้ก็จะทำ เพราะไม่ค่อยอยากให้ใครมายุ่มย่ามกับของตัวเองเท่าไหร่นัก รวมถึงพื้นที่ส่วนตัวอย่างห้องพักด้วย
“ครับ"
“แปปเดียว เดี๋ยวมานะจ๊ะ" เฌอปรางว่า ก่อนคว้าคีย์การ์ดแล้วผลุบหายไปอีกคน ทิ้งไว้เพียงแค่เมษาคนเดียวในห้องกว้าง...
เสียงเงียบลงเมื่อเหลือเพียงคนเดียวในห้องพักอาศัย นายแบบหน้าใหม่รอให้รุ่นพี่สาวเดินออกไปจึงค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ ก่อนเดินไปหยุดอยู่ที่ชั้นวางของเหนือทีวี...มีรูปของเจ้าของห้อง รูปของครอบครัวมิถุนา รูปมิถุนากับตะวันและเฌอปราง...เช่นเดียวกับบนผนังอีกฝั่งที่มีแฟชั่นโฟโต้ของมิถุนาแขวนอยู่...
มิถุนาคือคนที่สมบูรณ์แบบในตัวเองจนเมษานึกอิจฉา...
ในห้องของมิถุนามีของหลายอย่างที่ระบุได้ว่าเป็นของๆมาเฟียจอมทัพ เมษาสังเกตเห็นที่เขี่ยบุหรี่ตรงระเบียง ซองบุหรี่บนชั้นวางเหนือโทรทัศน์ เสื้อคาร์ดิแกนไซส์ใหญ่วางพาดไว้บนโซฟา ปากกา แฟ้มงาน และเอกสารสองสามแผ่นบนโต๊ะกระจกกลางห้อง
เมษานึกทึ่งที่มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แทบจะยอมสละทุกอย่าง ทั้งศักดิ์ศรี ทิฐิ งาน เวลา และ ที่พักอาศัยสุดหรู มาอยู่ในคอนโดเล็กๆ ที่แม้จะสะดวกและครบครัน แต่มันก็ช่างไม่เหมาะกับคนอย่างจอมทัพเลยสักนิด ทั้งในแง่ของขนาดและความเหมาะสม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเสียงสั้นๆบอกว่ามีข้อความส่งมา เมษาเหลือบเห็นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งวางอยู่บนเคาน์เตอร์ที่กั้นโต๊ะทานอาหารกับส่วนครัว เขาเดินไปยังที่มาของเสียง น่าจะเป็นโทรศัพท์ของมิถุนา...
ดวงตากลมโตกวาดอ่านข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอสี่เหลี่ยม...
JOMTUB
'ลูกค้าเลื่อนนัดตอนบ่าย กำลังจะถึงคอนโด ทานข้าวกลางวันด้วยกันนะ'
tbc.
หายไปนานมากกกกกกกกกก :hao5: ขอโทษจริงๆค่ะ ยุ่งจริงจัง แถมไม่สบายด้วย อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ทุกคนดูแลตัวเองด้วยนะคะ แถมสถานการณ์บ้านเมืองก็ไม่ค่อยดี ระวังตัวกันด้วยนะจ๊ะ
ตอนต่อไปจะมาเร็วๆนี้ แต่ไม่บอกว่าตอนไหน สัญญาว่าเร็วที่สุด5555 ต่อจากนี้จะลงแบบไม่บอกล่วงหน้า ทุกคนจะได้ไม่ต้องคาดหวังและตื่นเต้นไปด้วยกัน อิอิ :hao6:
ตอนนี้นุ้งเมษาจะโดนเฉาะกบาลจากท่านผู้อ่านไปอีกกี่แผล มาดูกันนะจ๊ะ
คิดถึงทุกคนเลย รู้ว่าทุกคนก็คงคิดถึงน้องมิเหมือนกัน เราก็คิดถึงน้องมิม๊ากมากกกก อิอิ
-
มาแล้ววว คิดถึงมากกก มาตอบก่อนอ่าน :hao7:
-
มีแววว่าต้องยื่นผ้าเช็ดผ้าซับน้ำตาให้มิเพราะความเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง
-
ค้างมาก :z3: :z3: :z3:
เกลียดเมษาอ่ะ ฮื่อออออออออออออ :z6: :z6:
อย่าทำให้คุณจอมทัพกับน้องมิเข้าใจผิดกันนะ!
ถ้าทำเจอตบแน่!!
จำได้ว่าในห้องมีกล้องวงจรติดไว้ด้วย ถ้าทำอะไรคงมีหลักฐาน
อีกอย่างคุณจอมทัพคงไม่โง่ แต่กลัวน้องมิหวั่นไหว :katai1:
แต่...คุณจอมทัพคะ ไซส์ฝรั่งเลยเหรอ :oo1:
อิจฉาน้องมิ :ling1:
-
เด็กคนนี้จะมาดีหรือมาร้าย...
มาดีก็ดีไป...ถ้ามาร้ายนะ ฮึ่มมมมม o18 o18
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก กำลังจะไปนอนเลย แต่ขอกดรีเฟรชบอร์ดอีกที เจอน้องมิมาอัพ กรี๊ดดดลั่นบ้านเลยค่าา
โอยยยยถึงจะแค่ 50% แต่ก็ยินดีมากกที่ได้อ่าน
พออ่านจบตอนเท่านั้นแหละ อีก 50% ที่เหลืออยู่ไหนค๊าาาาาา ขอตอนนี้ด่วนๆๆๆๆเลย 555555
คือเราอคติกับเมษาตั้งแต่แรกอยู่ละ เหตุเกิดเพราะความเหมือน 5555 อยากจะรู้ว่าจะยังไงต่อ
ตอนนี้จินตนาการไปถึงว่า เมษาจะลบข้อความไม๊หรือยังไง เอ๊ะ ยังไงดี อ๊ากกก
คนเขียนค๊าาา ได้โปรดดเถอะ เรารอได้ก้จริงเพราะเข้าใจว่าคนเขียนก็ต้องมีงานการที่ต้องรับผิดชอบบ
แต่พอว่างสักนิดแล้ว ช่วยแต่งต่อให้เราได้อ่านด้วยเถอะค่าาา จะขาดใจจอ่าา T^T
ขอบคุณสำหรับนิยายมากๆเลยนะคะ เราติดตามต่อจนจบแน่ๆค่า กอดดดดดดดดด
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จะเกิดอะไรขึ้นก็ได้ ที่ไม่ใช่ดราม่า ฮ่าๆๆๆๆๆ
ไม่อยากให้มิผิดใจกะจอมทัพ พรีสสสสสส :mew2:
เมษาดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยอ่ะ บอกตรงๆ
กลัวใจนางจังเลย
-
ไม่เอานะเม อย่าทำร้ายจอมทัพกะน้องมินะ :katai4: :katai4:
คนเขียนหาคู่ให้เมหน่อยแล้วโยนไปไกลๆ 555555555555555555
-
รู้สึกถึงความดราม่ามาแต่ไกล
เฮ้อ ไม่อยากให้เจอบททดสอบอะไรแล้วอ่ะ
สงสารทั้งสองคนเลย
หวังว่าเมษาจะเป็นคนดี
-
น่านนนนนนนนนนนนนนนนนน :katai3: :katai3: :katai3:
มาต่อไวๆ :ling1: :ling1: :ling1:
-
เมษา...นางจะมาประกาศศักดาช้ะ?
หึหึ...เจอเฌอปรางเข้าไปสักดอกคงจะดี...
:mew5: :mew5:
-
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจอมทัพกลับมาไม่เจอมิถุนา แต่เจอเมษาอยู่คนเดียวในห้อง
การอยู่เพียงลำพังสองคนในห้อง คงไม่เกิดเรื่องให้มิถุนาเข้าใจผิดหรอกนะ
ไม่กลัวใจจอมทัพ แต่กลัวใจมิถุนา หาเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เข้าใจผิด
กลัวมิถุนาเตลิดเปิดเปิง คนที่จะซวยที่สุดก็เห็นจะหนีไม่พ้น จอมทัพ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
เหมือนต้องต้มน้ำรึป่าวววว
ใจจะขาดดดด
อย่าทะเลาะกันนานเลยน้าาาาาา
ป๋าค้าบบบบ เด็ดขาดหน่อยน้าาาา
เค้าสงสารมิ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เมษานี่ยังไงน้าาาา ไม่อยากตัดสิน รออ่านต่อไปดีกว่า //คิดถึงคนเขียน กอดทีนึง :กอด1:
-
ถ้ายังอยากอยู่ในเรื่องนี้ต่อไปทำตัวดีๆนะจ๊ะเมษา หึหึ
-
นังเด็กคนนี้ต้องร้ายแน่ๆ
อย่างมิขี้ใจอ่อนทำอะไรไม่ได้หรอก ต้องให้ปรางช่วย
แต่ถ้าจอมทัพเล่นด้วยนี่ก็นะ ไม่อยากจะคิด :serius2:
รอที่เหลือค่าาา
-
ถ้ามิร้องไห้นะแก จะแช่งให้ง้อไม่ได้ง้อลำบากให้จอมทัพขาดใจตายไปเลย
จะให้ปรางมาซ้ำจอมทัพอีกเอ้า
เมษาขอให้คิดไว้ตลอดนะว่านั้นคือพี่ในวงการ หวังดีด้วยตลอด
แต่จอมทัพก็ทำให้คาดไม่ถึงหลายครั้งอะแต่มันก็ยังไม่เคลียร์ตั้งแต่ที่มองอะ!!!!!
อึดอัดเค้าอยากรู้แล้วจะเป็นไงต่อไป
ไม่อยากให้ทั้งคู่ทะเลาะ เข้าใจผิดกันแล้ว
-
ปัญหาเริ่มเกิด เราไม่อยากกินมาม่าตอนนี้ T-T
อ่านจบแล้วคิดถึงปรางจังเลย มาช่วยมิหน่อยยยยย
-
มาแบค้าง ๆ อ่ะ
-
น้องเมจะมาป่วนไรมั้ยนิ
-
เอ ดูท่าทางเมษาก็ไม่น่าจะร้ายกาจอะไรหรอกมั้ง
คิดว่าอะนะ องค์นางฟ้าประทับ
:laugh:
-
หนอยแน่ะนังเม คิดจะทำอะไรห้ะ อย่ามายุ่งกับจอมทัพของหนูมินะ
-
หรือจะมาม่า :o
ต้องรอดูกันต่อปายยยยยยยยยย :katai5:
-
:call: :call: :call:
-
โฮววววว มิถุนาาาา
ไอ มิส ยู~
ปรางน่ารักมากอ่าาา ก๊ากกกก แซวเรื่องเยอะ และเรื่องไซส์ ขรำเลย
แต่มิน่าเอ็นดู เข้าใจปราง คงน่าแกล้งมาก 5555
จอมทัพกำลังจะกลับมา ยังไงน่ะ
เมษานี่ไม่เก็ทจริงๆ จะเอาไง!!!!
-
อีก 50% ขอด่วนๆๆๆๆ :z3:
-
เริ่มได้กลิ่นมาม่า มาแล้ว :hao5: :hao5: :hao5: อย่าหายนานนะจะขาดใจ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอโทษนะอ่านตอนนี้แล้ว
:beat: :beat: ใครสองคน
-
ไม่น่าไว้ใจเมษาเลยย ให้ตายดิ
-
เมษาอย่าร้ายขึ้นมานะ ยังไงมิก็ดีที่สุด
เมษาอยู่เป็นเด็กใหม่ใสใสแบบนี้แหละดีแล้ว (เรากลัวเศร้าอะ ) :mew2:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
จะเผชิญหน้ากันแล้ว
-
เปลี่ยนจากเฉาะเป๋นตัดหัวดีกว่า 555
-
:angry2: :angry2:
ว่าแล้วววว่า อิน้องเมษา มันต้องสนิมติ่มซำ มันไม่ชอบมาพากลตั้งแต่แรก
เราไม่อะไีรหรอก แค่ถ้าน้องมิมีน้ำตาหรือต้องมาทุกข์ใจกังวลใจเพราะอิเด็กนี่ แกตายแน่ิอิป๋า เป็นมาเฟียมาจนจะลงโลงถ้ามองไม่ออกอ่ะนะ :katai1:
-
เราไม่รู้ใจเมษาเลย ดูใสๆนะ แต่กลัวร้ายลึก
เมษาอย่าดื้อร้ายนะ ไม่งั้นป้าไม่เอาหนูไว้แน่ o18
ออกหน้าปกป้อง ยังเหลืออีก 50 เปอ 5555555555555555
จริงๆน้องเมอาจจะเป็นแค่เด็กคนนึงที่ไม่มีพิษภัยก็ได้นะ??
-
ประโยคเดียวเลยนะ "ถ้าจอมทัพมา อย่าอ่อยจอมทัพ อย่าแม้แต่จะคิด ถ้าทำมิถุนาเสียใจ แม่จะตบให้!!" <<<ฝากถึงน้องเมษาที่รักยิ่ง - -.
ส่วนพี่จอมทัพ "กรุณามั่นคงกับมิถุนาด้วยค่ะ ไม่งั้นยัยคนอ่านมันจะขโมยมิถุนาไปกกไว้เพียงคนเดียว" อิอิ (//โดนเตะ)
-
ปรางนี่ชอบแกล้งมิให้ได้อายตลอดเลยเนอะ แล้วเมษานี่จะยังไง?
-
คิดถึงมากกกกกกก :กอด1:
เมษาอย่านะลูกถ้าหนูไม่อยากโดนแม่ยกหนูมิรุม กรุณาอย่ายุ่งกับเฮียทัพค่ะ o18
ส่วนเฮียทัพถ้าเฮียชายตามองเมษาล่ะก็จะโดนรุมตึ๊บแน่ค่ะ :m16:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ไม่ชอบเมษา เกลียดนาง.... อย่ามายุ่งวุ่นวายกับมิได้มั้ย :เฮ้อ:
-
เมษา ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี แต่มันไม่ชอบไปแล้ว
หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องอะไรอีกนะ. เมษาาา หึหึ
:hao4: :hao4:
-
ไม่เอาดราม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่ไว้ในเด็กเมษาเลยอ่ะะะะะะะะะะะะะ
มิเร็วๆกลับขึ้นมา ให้เจอจอมทัพก่อนที่จอมทัพมาเจอเมษาในห้องก่อนเถอะะะะะะะะะะะะะะ
-
จอมทัพกลับมาแล้วเข้าใจผิดว่าเมษาคือมิถุนา
และความดราม่าก็เกิดขึ้นเมื่อหนูมิมาเจอ
ไม่ชอบเมษาเลยให้ตายสิ
-
เฮ้ออออออ เด็กขี้อิจฉาาา
เข้าคิวรอแล้วนะจ๊ะะ อิอิอิ :katai5: :katai5: :katai5:
-
จะเป็นไรไหมถ้าเราจะบอกว่า 'โคตรเกลียดมันเลย!' อิเมษาอะไรเนี่ยอะ คือจะว่ายังไงดีละ มันเหมือนร้ายลึกอะ(ไม่รู้ว่าร้ายจริงหรือเปล่า แต่ทำไมลางสังหรณ์เราบอกอย่างนั้นฟะ!?)
ถ้าจอมทัพทำให้มิเสียใจ เราจะโกรธๆๆๆมากๆ ฉะนั้นอย่าไปเล่นกับอิเมษานะ แต่เหมือนกับว่าจอมทัพจะสืบหรือทำอะไรสักอย่างกับเมษาอะ แต่ก็นะเรากลัวว่าน้องมิจะเข้าใจอิตาจอมทัพผิดอะดิ(คือลึกไปเปล่าตรู??)
เป็นกำลังใจให้นะคะ หายไปนานก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีนะคะ ซ้ำยังเข้าใจว่ามีงานมีอะไรหลายอย่างต้องทำเนอะ เราก็มีเลยเข้าใจค่ะ 55555
หายไวๆนะคะนักเขียน ดูแลตัวเองด้วยเช่นกันนะคะ^^
-
ทำตัวดีๆนะจ๊ะ ถ้ายังรักชีวิตและครอบครัว
-
เมษาจะสวมรอยแน่เลยอะ แบบจอมทัพเข้ามาก็กระโดดจูบเลย
จินตนาการบรรเจิดมากเลยชั้น
...ถ้าทำงั้นระวังเฮียแกยิงไส้แตกนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือนนนนนน
-
จะเกิดรัยขึ้นกะมิมั้ยเนี่ยย คิดถึงมิมากเลยน้าาาา
-
ยังไงๆๆ รอๆๆ
-
ขอเดาว่า
จอมทัพมาถึงห้อง
นึกว่า เมษเป็นมิ ~ แล้วเดินเข้าไปกอด
ช่วงนั้น มิเพิ่งกลับจากซื้อของ
เดินเข้ามาเห็นพอดี
#โอววเราช่างจินตนาการ >.<
-
โอ้ย เอาแล้วไง รู้สึกถึงบ้างอย่างที่กำลังตามาอย่างรุนแรง 5555+
จอมทัพอย่านะเว้ย :angry2:
หาคู่ให้เมษาเหอะ จริงๆแล้วชอบเมษา ต่างคนต่างอยู่เนอะอย่ามาแย่งจอมทัพ หรืออะไรเลยเถิดดดดดด 5555+
-
รู้สึกตะหงิดๆกับเมษา ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย อย่าดีแตกนะลูก
-
กรี๊สสสสๆๆๆๆ มาแล้วๆๆๆๆ
โอ้วววว คุณจอมทัพไซส์ฝรั่ง หึหึ สะโพกสวยๆของหนูมิไม่ฉีกหมดหรอเนี่ย 555555
ตอนที่หนูมิหน้าแดง เพราะอายนี่ ภาพลอยมาเลย คงน่ารักน่าฟัดมาก
ชอบเฌอปรางมากอะ ทะลึ่ง ทะเล้น เจ้าเล่ห์ อิอิ
โอ๊ยย แล้วยัยเด็กเมษา มันจะทำอะไรของมันนะ อย่าทำให้หนูมิ (ของช้าน) กับคุณมาเฟีย(ของหนูมิ) ผิดใจกันนะ
ไม่งั้นเราจะ คลุ้มคลั่ง อาละวาด อ๊ากกกกกกกกกกก ดราม่าได้ แต่อย่านานนะคะ ไม่อยากเสียน้ำตาหมดตัว
ขอเสียเลือดดีกว่า หุหุ
-
เมษาคิดจะทำไรเนี่ย - -
-
เค้าไม่อยากกินมาม่าาาาาา :ling1:
หวังว่าคุณจอมทัพจะแยกหนูมิกับน้องเมออกนะ
ไม่ใช่ว่าเข้าห้องมาแล้วจับฟัดแบบไม่ดูหน้าดูตากันเลยนี่ก็อาจจะเป็นเรื่องใหญ่ได้
-
ไม่เอามาม่าแล้วนะคะ
สงสารน้องมิกะคุนจอมทัพ
อยากได้ตอนหวานๆ
เด็กเมษาต้องการอะไรดีหรือร้าย??
-
โอ้.... กลิ่นไม่ชอบมาพากล อีกแล้ว ...สำหรับเด็กที่ชื่อ เมษา
มีการเดินสำรวจห้อง แล้วมีอาการอิจฉารุ่นพี่อีกตังหาก
อย่าน้องน้อง ไม่อย่างนั้น มีเรื่องกันแน่ อิอิ
น้องมิ กลับมาจากซื้อของเร็ว ๆ หน่อยก็ดีนะ ดูเหมือนจะกลับมา
แล้วได้เห็นฉากสำคัญ ยังไงก็ไม่รู้ หวั่นใจอยู่ลึก ๆ อะ
ส่วนตาจอมทัพ เรื่องหัวไวไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ แต่อย่ามาตามเกมส์
ไม่ทันเอาตอนคับขันนะ
-
จอมทัพ ถ้าแกปิ๊งเด็กใหม่นะ ฉันเอามีดแทงแก
ชอบปรางสุด แซวซะไปไม่เป็นเลย น่ารักที่สุด
-
อยากได้อีกกกกก :ling1: :ling1:
-
นิดเดียวเองเหรอ :mew2:
:mew4: :mew6:
-
มันคืออัลไล มาต่อเร็วๆนะตะเอง ค้างคาใจอะ
-
มีใครเตรียมรองเท้าไว้ขว้างเมษาบ้าง :katai1: ถ้าทำอะไรให้มิเสียใจล่ะก็ หน้าแหกแน่นังหนู :katai3:
-
กรี๊ดดด กรีดร้องนู๋ไม่เอาดราม่านะ
-
รีบมาต่อ 100% เร็วๆนะค่ะ ชอบๆๆ > <
-
ฮรือออออออออออออ ค้างงงงงงงงงงงงงง แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง๊ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
คือจริงๆมันก็ไม่ได้ค้างมากมายแต่อยากอ่านต่อ มาต่อเร็วๆนะคะ :hao5:
-
อิเด็กเมษาต้องเป็นมารความสุขแน่
-
หางเริ่มออกแล้วนะเมษา :z6: :beat: :beat:
-
เมษา มีแผนแน่เลย ก็จอมทัพเผลอนอกลู่นอกทาง
ไม่ไว้วางใจ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ค้างอย่างแรง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เมษากลับเหนือไปเลยลูก
-
ตอนหน้าต้องเข้าใจผิดกันแน่ๆ เพราะเมษา :hao5:
คิดเหมือนๆกับหลายคน จอมทัพอาจจะเปิดประตูเข้ามาแล้วกอดเมษาจากข้างหลัง เพราะคิดว่าเป็นมิถุนา
แล้วน้องมิตัวจริง ก็กลับขึ้นมาจากซื้อไข่พอดิบพอดี จังหวะเป๊ะ น้องมิก็เลยต้องเงิบ :laugh:
เพราะเจอภาพทำร้ายจิตใจตรงหน้า :hao7: แหม่...ช่างมโนเนอะ
50 เปอที่เหลือ มาอย่างด่วนๆๆๆ :katai4:
-
รู้สึกถึงความดราม่ามาแต่ไกล
เฮ้อ ไม่อยากให้เจอบททดสอบอะไรแล้วอ่ะ
สงสารทั้งสองคนเลย
หวังว่าเมษาจะเป็นคนดี
ผมไม่คิดอย่างนี้นะ
ว่าเมษาแปลกๆ เหมือนจะพยายามเหมือนมินายเอกของเรา
-
อย่างแรก บอกได้เลยว่าไม่มีมารยาทที่ไปเปิดข้อความอ่าน ทั้งๆที่ไม่ได้สนิทอะไรกับมิถุนา
อย่างที่สอง ไม่ชอบตั้งแต่โผล่มาตอนแรก(อันนี้เหตุผลส่วนตัวล้วนๆ กร๊ากกก) :laugh:
-
เอาอิเด็กนรกนี่ออกไปได้ไหม กว่าเขาจะรักกันก็ยากแล้วยังจะมาวุ่นวายอีก
-
เค้าตั้งหม้อน้ำร้อนรอแล้วนะ o3
-
กรี๊ดดดดดด ค้างอ่ะค้าง มาต่อไวๆนะคะ รักมิจัง :mew3: :hao7:
-
ค้างอย่างแรง
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เมษานี่ไม่รู้มาร้ายหรือมาดี ยังไม่สามารถฟันธงไปได้ :hao4:
คิดถึงหนูมิมากกกกกกกกกที่สุด คุณจอมหื่น เอ้ย คุรจอมทัพด้วย :mew1:
พาร์ทนี้ชอบเฌอปางมากค่ะ ที่จริงตัวละครตัวนี้ก็ชอบมาตั้งแต่แรกแล้ว
เป็๋นคนเดียวเลยที่เราชอบให้แกล้งมิถุนา น่าร๊ากกกมากๆ 55555
-
หนูมิกลับขึ้นมาเร็วๆนะ ก่อนจอมทัพจะมาด้วย
ไม่อยากให้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเลย เรามิไว้จายยยยยย :ling1:
-
เหตุการณ์ไม่น่าไว้วางใจจริง ๆ :katai5: :katai5: เครียดตามเลยอ่ะ ทั้ง ๆ ที่น้องเมก็ไม่รู้จะมาดีมาร้าย แต่เล่นเอาป้าปวดตับไปเรียบร้อยแล้วล่ะจ้ะ :ling2: ยิ่งมาจ๊ะเอ๋กันแบบครบทุกคนอย่างนี้ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ เหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai1:
-
ไม่อยากให้ดราม่าเลยสงสารหนู๋มิอะ :ling1:
-
นั่นไง ต้องมีอะไรซักอย่าง
เมษา เธอจะทำอะไรรึเปล่า =w=
ตลกปรางอ่ะ ไปค้นห้องดาด
555 เจอถุงยางเป็นโหล แหม่ะ นึกว่าจะไม่ใช้ *อุ๊บส์*
-
เมษาเธอเป็นใครกันมีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่าอ่ะ แต่ปรางนี่ชอบแกล้งมินะฮ่าๆๆ
-
มารยาทน่ะ มีมั๊ยค่ะ คุณน้อง
ยุ่งของคนอื่นน่ะ มันทุเรศน่ะคร๊าาาาาาา
:hao4: :hao4: :hao4: :katai3: :katai3: :katai3:
-
เมษา อย่าร้ายเงียบบบ ถ้าทำไรน้องมินะ หืมมม!!
ละถ้า แสร้งเป็นเด็กโลกสวยละจะโดนมิใช่น้อยย!! :fire
-
อินังเมษานี่ท่าทางจะไม่ได้มาดี ไม่น่าไว้ใจ :serius2:
จอมทัพอย่าประมาท เอาให้หนักถ้ามันทำน้องมิเสียใจ :z6:
-
เมษาอย่าอ่อยจอมทัพน่ะขอร้อง :katai4: :katai4: :katai4:
-
ค้างงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
แวะมาเมนต์จร้า ร้อยเปอร์เซ็น เมื่อไหร่ค่อยจะอ่าน
กลัวอ่านมีอะไร มีค้างคาใจ
อย่าหายไปนานน๊า ....
-
มารออออออออออ :mew1:
-
และก็โดนทิ้งให้ค้างต่อไป แงๆ
-
คุณจอมทัพคะ ถ้านอกกายมินี่มีตบนะคะ *เปล่าขู่ :beat:
:call: :call: :pig4: :กอด1:
-
จะเอาอีกครึ่งนึงอ๊าๆๆๆๆๆๆ #ลงไปนอนดีดดิ้น#
-
ดีใจจังเรื่องนี้มาต่อแล้ว แม้จะแค่ 50% ก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
หวังว่าจะได้อ่านส่วนที่เหลือเร็วๆนี้นะคะ
ปล. เห็นถามใน FB ว่าอยากให้แต่งเรื่องนี้ขนานกับเรื่องใหม่หรือไม่ ส่วนตัวเราชอบให้จบไปทีละเรื่องๆอ่ะค่ะ เพราะมีหลายเรื่องเดี๋ยวคนแต่งจะหนักซะเปล่าๆด้วยค่า
“ผมเกิดเดือนมิถุนา ชื่อมิถุนา...”
“เดือนเมษามันร้อนมาก แต่พอวันสงกรานต์ทีไร ทุกคนก็มีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มีแต่ความสุข"
“ส่วนเดือนมิถุนาไม่มีอะไรเลย...จะมีก็แต่ฝนตก เฉอะแฉะ เปียกปอน...น่ารำคาญ"
“แต่...ผมก็ชอบฝนที่สุด"
จอมทัพพยักหน้ารับเบาๆ เขาจุมพิตที่ท้ายทอย ความรู้สึกบางอย่างแล่นปราดเข้าทั่วร่าง มิถุนาหลับตาลงช้าๆ...
“หน้าร้อนไม่ได้เรื่องหรอก"
“ตอนนี้ฉันก็ชอบหน้าฝนที่สุดเหมือนกัน"
ขอรบกวนถามค่ะ ที่บอกว่า “แต่...ผมก็ชอบฝนที่สุด" นี่ใครเป็นคนพูดหรือคะ พอดีเราคุ้นๆว่า มิถุนาบอกว่าเกิดเดือนมิถุนา แต่ไม่ชอบฝน
เราเลยงงว่าคำพูดนี้มิหรือจอมทัพพูดอ่ะค่ะ แหะๆๆ
-
อะไรกัน ดูเหมือนน้องเมษานี่กำลังมาแรงนะ แหม่ มีแต่คนพูดถึง555
ทำไมถึงไม่ชอบกันนะ น้องเค้าก็ออกจะน่ารักน่าถีบ เอ้ย! น่าชัง แฮร่ๆ
-
เมษามันจะมาดีหรือเปล่าเนี่ย
กลัวใจมันจริงๆเลย
ได้กลิ่นดราม่ามาแต่ไกล
-
มารอมิ
งื้ออออ ไปซื้อไข่นานจังเลยยยยย
><
-
อะไรฟะ มางี้ได้ไง
แล้ว...ต้องต้มน้ำรอ
:z3:
บวกและเป็ดอยากอ่านต่อ
ไม่อยากกินมาม่า อยากกินไข่ต้ม
-
จอมทัพนี้ไม่ใช่เล่นๆ55555555
ขออีก50 รู้สึส่าเมษาเริ่มมีพิรุธ :serius2:
-
ดีใจจังเรื่องนี้มาต่อแล้ว แม้จะแค่ 50% ก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
หวังว่าจะได้อ่านส่วนที่เหลือเร็วๆนี้นะคะ
ปล. เห็นถามใน FB ว่าอยากให้แต่งเรื่องนี้ขนานกับเรื่องใหม่หรือไม่ ส่วนตัวเราชอบให้จบไปทีละเรื่องๆอ่ะค่ะ เพราะมีหลายเรื่องเดี๋ยวคนแต่งจะหนักซะเปล่าๆด้วยค่า
ขอรบกวนถามค่ะ ที่บอกว่า “แต่...ผมก็ชอบฝนที่สุด" นี่ใครเป็นคนพูดหรือคะ พอดีเราคุ้นๆว่า มิถุนาบอกว่าเกิดเดือนมิถุนา แต่ไม่ชอบฝน
เราเลยงงว่าคำพูดนี้มิหรือจอมทัพพูดอ่ะค่ะ แหะๆๆ
มิค่ะ คือจริงๆแล้ว มิเกิดหน้าฝน แต่ก็ทั้งชอบและไม่ชอบฝนน่ะค่ะ
นัยยะของประโยคนี้คือ จอมทัพเคยพูดประมาณว่าเขาชอบหน้าฝน ซึ่งหน้าฝน เปรียบคือมิถุนา
ดังนั้นมิถุนาจึงยืนยันประโยคเดิมของจอมทัพ ว่าเขาเอง ก็ชอบฝน(แม้ว่าในใจอาจจะไม่ชอบ) และอยากให้จอมทัพชอบฝนแบบนี้ต่อไป
เป็นการพูดเพื่อให้จอมทัพยืนยันว่าตัวจอมทัพยังชอบหน้าฝนอยู่ (ก็คือชอบมิถุนาคนเดียว) และยืนยันว่าหน้าฝนดีที่สุด (main point555)
จริงๆเราก็ไม่ได้คิดถึงขนาดนี้นะคะ 555 แต่ถ้าตามความคิดเรา มิถุนาอาจจะชอบฝนขึ้นมาเพราะจอมทัพค่ะ
-
เมษาต้องมีอะไรเกี่ยวกันมิแน่ๆเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อั๊ยย่ะ มีเรือ่งให้น้องมิ เครียดอีกล่ะ
ปล. ใช้ถุงเหรอ? ไม่น่าเชื่อ
-
:ling1: อ๊ากกกกกกกกกกกกก เพิ่งเจอนิยายเรื่องนี้เมื่อคืน และเพิ่งตามอ่านทันตั้งแต่พาทและจนจบพาทล่าสุดค่ะ :heaven
ฮือออออออออ สนุกมาก ๆ เลย จอมทัพกับคุณมิถุนา มีทั้งหวาน ขม ผสมกันไป
โดยรวมแล้วเป็นนิยายที่ดีมาก ๆ อีกเรื่องนึงเลยค่ะ ดำเนินเรื่องได้ดีทีเดียว
:z3: ชอบเจย์กับวิคเตอร์ด้วยค่ะ ชอบคุณจอมทัพ ชอบน้องมิ ชอบหมดเลย
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนวมาเฟียที่มีอะไรมากค่ะ ชอบการดำเนินเรื่องแบบค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปมาก
นิยายสมเหตุสมผลมาเลยค่ะ งื้อออ ชอบ 55555 ไม่รู้จะอวยอะไร :hao5:
อยากให้มาต่อพาทต่อไปไวไวค่ะ มีความรู้สึกว่าเมษาจะเข้ามาเป็นปัญหาชิ้นสำคัญ
งื้อออ เชียร์น้องมิ เชียร์คุณจอมทัพ เหมาะสมกันที่สุดแล้วค่ะ!
:katai2-1:
-
ตอนที่ 18 : ความไม่แน่นอน (100%)
จอมทัพจอดรถไว้ ณ ที่จอดประจำ พักหลังมานี้เขาขับรถเองแทบทุกครั้ง เพราะเขามักออกคำสั่งให้วิคเตอร์คอยประกบมิถุนา คนที่คอยติดตามเขาเหลือแค่เจย์กับลูกน้องอีกสี่ห้าคน จอมทัพไม่มีคนขับรถ วิคเตอร์จะคอยรับหน้าที่สารถีตีนผีนอกเหนือจากการเป็นมือซ้ายผู้ขยันขันแข็ง เพราะจอมทัพไม่ชอบให้มีคนวุ่นวายรอบกายมากเกินไป
แต่เจย์เองก็เป็นคนที่ขับรถได้ไม่ทันใจ จนบางครั้งก็นึกอยากเรียกไอ้ตีนผีอย่างวิคเตอร์มาขับแทนเสียมากกว่า และเมื่อไม่ได้ดั่งใจ พ่อมาเฟียก็เลยต้องขับรถเอง ซึ่งจริงๆแล้วที่จอมทัพขับรถเองมากขึ้น เป็นเพราะย้ายมาอยู่ที่คอนโดกับมิถุนาด้วยนั่นแหละ
ไม่ใช่ว่าจอมทัพละเลยความปลอดภัยของตนเอง มาเฟียหนุ่มยังให้คนคอยดูแลความปลอดภัยอยู่ทุกจุด โดยเฉพาะรอบกายมิถุนา เขาส่งคนเข้าไปตรวจสอบในแต่ละงานของมิถุนาล่วงหน้าด้วยซ้ำ แม้ว่าจะมีบางครั้งที่เขาออกไปไหนมาไหนเองกับมิถุนาเพียงลำพังก็ตาม แต่เขาจะคอยบอกวิคเตอร์และเจย์ผ่านเมสเสจเสมอทุกๆครึ่งชั่วโมง เขาแค่คิดว่า ระยะนี้เป็นระยะฟักตัวของความคุกรุ่น อาเมนจะไม่เคลื่อนไหวในช่วงนี้อย่างแน่นอน และเขาไม่เคยอ่านอาเมนผิด ไอ้หมอนั่นเป็นศัตรูที่เขารู้ทางที่สุดแล้วกระมัง...
จอมทัพล็อครถ เจย์ยังคงอยู่ที่บริษัท เคลียร์เอกสารบางส่วนสำหรับการประชุมครั้งหน้า เขาชวนกลับแล้ว แต่เจย์บอกว่าจะนั่งรถไฟฟ้ากลับด้วยตนเอง ส่วนวิคเตอร์ไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้ว เขาสั่งให้วิคเตอร์เฝ้าคอนโด คอยดูแลมิถุนา ตอนนี้มิถุนาก็รู้แล้วว่าเขาซื้อเพ้นท์เฮ้าส์ไว้เรียบร้อยแล้ว และได้ยกที่พักสุดหรูให้สองลูกน้องอยู่อาศัยเยี่ยงราชา
มิถุนาคงกำลังเตรียมอาหารกลางวันอยู่ วันนี้เฌอปรางอยู่ห้อง มิถุนาคงไม่ออกไปไหนแน่ พลันก็นึกถึงเครื่องดื่มในตู้เย็น จอมทัพคิดจะซื้อเบียร์ขึ้นไปแช่ไว้สักสองสามกระป๋อง ที่จอดรถประจำของเขาอยู่ชั้นไม่สูงนัก จอมทัพจึงใช้บันไดเดินลงมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตขนาดเล็กที่ชั้นหนึ่ง
เขาเดินผ่านประตูอัติโนมัติก่อนสาวเท้าไปยังตู้แช่ บ่ายนี้ว่าง เขาว่าจะนอนดูหนังกับมิถุนาสักเรื่อง และเฌอปรางก็จะต้องไม่มาเป็นก้างขวางคอเหมือนทุกครั้ง กำลังเลือกหยิบเบียร์ยี่ห้อโปรด เขาก็เหลือบไปเห็นร่างบอบบางที่คุ้นเคยเดินมาหยุดอยู่ที่ตู้แช่ข้างๆกัน
จอมทัพยกยิ้มมุมปาก มิถุนาไม่สังเกตเห็นเขาด้วยซ้ำ มาเฟียหนุ่มวางกระป๋องเบียร์ลง ก่อนค่อยๆลากเท้าเดินเข้าไปใกล้ มิถุนายังคงใจจดจ่อกับราคาของนมสด ในหัวคงคำนวณเปรียบเทียบราคาเป็นแน่
เขาเอื้อมมือแตะปลายนิ้วของมิถุนา ก่อนรัดกายขาวเอาไว้ในอ้อมกอด จอมทัพวางปลายคางลงที่ไหล่ลาด คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งสุดตัว ทำท่าจะดิ้นแล้วร้อง แต่เพราะจอมทัพยกมือปิดปากไว้ได้ทัน ร่างในวงแขนจึงดิ้นอยู่สักพักแล้วค่อยๆนิ่งลงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“คุณจอมทัพ!!”
“อะไรกัน เพิ่งจูบกันไปเมื่อเช้า ลืมกันเสียแล้ว" มาเฟียหนุ่มว่าหน้าตาย มิถุนาเม้มปากแน่น
“จูบบ้าอะไรเล่า แล้วนี่...”
“นัดบ่ายยกเลิก ส่งเมสเสจบอกแล้วนี่" เขาว่า มิถุนาส่ายหัว
“มือถืออยู่บนห้อง"
“เอาอีกแล้ว บอกให้พก ใกล้แค่ไหนก็ต้องพก เข้าใจไหม?” จอมทัพแย่งตะกร้าในมือบางมาถือเอง เขาเลื่อนมือโอบเอวเล็กไว้แนบกาย ก่อนพยักเพยิดให้มิถุนาหยิบเบียร์ใส่ในตะกร้าแทน "ถ้าเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยก็จะได้ติดต่อฉันหรือวิคเตอร์ได้"
“ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ" มิถุนาถอนหายใจเบาๆ
“รู้ว่าไม่ใช่เด็ก" เขาว่า "จะซื้ออะไรอีกไหม?”
“ไม่ล่ะ...ผมจะทำไข่เจียวทรงเครื่อง ว่าแต่...กาแฟหมดแล้วนี่" มิถุนาพึมพำ "คุณอยากเปลี่ยนยี่ห้อไหม?” นายแบบหนุ่มเลือกหยิบยี่ห้อกาแฟตัวเลือกใหม่ขึ้นมาดู
“อันเดิมก็ดีแล้ว" จอมทัพบอก "ไม่ไล่กลับเซฟเฮ้าส์แล้วเหรอ?” มิวายถามแหย่ มิถุนาเบะปากออกเล็กน้อย
“ไล่คุณก็ไม่ไปอยู่ดี แถมเพ้นท์เฮ้าส์ที่ซื้อไว้นี่อย่างกะจะย้ายบ้านเข้ามาอยู่จริงๆ"
“เราย้ายขึ้นไปอยู่ไหมล่ะ?” จอมทัพเสนอ แต่มิถุนาส่ายหน้า
“ไม่ล่ะครับ" นายแบบหนุ่มตอบปัด ซึ่งจอมทัพก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว "ห้องเล็กๆดีกว่าตั้งเยอะ ผมว่ามันอบอุ่นดี"
“จริงหรือ?” จอมทัพอมยิ้มบางๆ มิถุนาที่เพิ่งรู้ว่าตัวเผลอพูดอะไรออกไปก็ได้แต่ปิดปากฉับทันที
“ไปจ่ายเงินได้แล้วครับ" เขาเปลี่ยนเรื่อง จอมทัพเดินตามแผ่นหลังเล็กไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน พร้อมหยิบบัตรเครดิตส่งให้พนักงาน
พวกเขาไม่ได้มีบทสนทนาอะไรมากมายอยู่แล้ว จอมทัพไม่ใช่คนพูดเยอะ เขามักพูดแต่ในสิ่งที่จำเป็น แต่มิถุนาไม่คิดอึดอัดเลยสักครั้ง เพราะจอมทัพมักจะแสดงออกทุกสิ่งผ่านการกระทำ ผ่านคำถามสั้นๆห้วนๆตามแบบฉบับ อย่างเช่นตอนนี้ที่เขาจูงมือมิถุนาเดินไปตามทางเดิน มือข้างหนึ่งหิ้วถุงข้าวของจากซุปเปอร์มาเก็ต เขาให้มิถุนาหยิบบัตรเพื่อเปิดประตู ก่อนแทรกกายตามเข้าไปในห้อง...
มิถุนาย่นหัวคิ้ว เพราะภายในห้องไร้วี่แววของคนอื่นๆ เขาวางของไว้บนเคาน์เตอร์ก่อนชะโงกหน้าเข้าไปในห้องนอน จอมทัพถอดสูทพาดไว้กับโซฟา ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเจ้าของห้อง
“หาใครอยู่หรือ?”
“เปล่าฮะ...สงสัยจะออกไปข้างนอกกัน" มิถุนาพึมพำ
“เปลี่ยนชุดก่อนนะ"
“ครับ ผมเอาเบียร์คุณแช่ในตู้เย็นนะ" จอมทัพพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องนอน...ห้องนอนของมิถุนามีขนาดไม่กว้างมากนัก วางเตียงลงไปก็กินพื้นที่ไปเกือบครึ่งห้องแล้ว แต่พวกเขาก็ยังคงยืนยันในใจเงียบๆว่า นี่คือที่ๆดีที่สุดสำหรับพวกเขาทั้งสอง
จอมทัพสางผมที่เซ็ตไว้ตั้งแต่เช้าด้วยมือเปล่า...ผมที่ปรกละใบหน้าทำให้ใบหน้าของมาเฟียหนุ่มดูอ่อนเยาว์ขึ้น เขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกเผยแผงอกที่ล่ำไปด้วยกล้ามเนื้อ มือหนาเอื้อมเปิดตู้เสื้อผ้าออกก่อนหยิบเสื้อยืดสีขาวคอวีออกมา เสียงประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออกทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะ สายตาคมมองผ่านกระจกเงาหน้าตู้เสื้อผ้า มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย
“มิถุนา?”
“เอ่อ...”
จอมทัพหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าผู้บุกรุก เขาตกใจที่เห็นเป็นคนที่ไม่คาดฝันยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ แต่มาเฟียหนุ่มก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกไป ร่างสูงยืนนิ่งเฉยโดยไม่ได้ตระหนักว่าตนเองกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่แม้แต่น้อย
“เข้ามาทำไม?” จอมทัพเอ่ยถาม น้ำเสียงทุ้มต่ำคล้ายคุกคาม เมษาก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัว
“ขอโทษครับ...คือผมแค่อยากใช้ห้องน้ำ" เด็กใหม่รีบบอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก จอมทัพหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่เพราะห้องชุดของมิถุนามีห้องน้ำเพียงห้องเดียวเท่านั้น เขาจึงไม่ได้ว่าอะไร
เมษาเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร เขาจึงรีบสาวเท้าไปยังประตู แต่มาเฟียหนุ่มกลับสาวเท้าเข้าไปขวางเสียก่อน มือบางที่กำลังจะหมุนลูกบิดประตูชะงัก เมื่อมาเฟียหนุ่มกดล็อคประตูเอาไว้
ฝ่ามือหนาดันประตูไว้พร้อมกับจ้องใบหน้าตรงหน้าอย่างพิจารณา เขากดรอยยิ้มที่มุมปากก่อนออกแรงบีบปลายคางของเด็กใหม่เบาๆ เมษาเบือนหน้าหันตามแรงมือ ดวงตากลมโตพราวระยับคล้ายดวงตาของมิถุนาที่เขาชอบจ้องมองมัน มุมปากทั้งสองคล้ายจะยกขึ้นแต่ก็ไม่ มาเฟียหนุ่มรู้สึกได้ถึงฝ่ามือนุ่มที่ค่อยๆเลื่อนมาจับบนมือของเขาที่แตะอยู่ที่ปลายคางมน จอมทัพไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายแตะต้องนานนัก เพราะเขาสะบัดออกแทบจะทันที
“ออกไปได้แล้ว" ไม่ต้องให้เอ่ยซ้ำ เพราะเขาเอื้อมมือกระชากบานประตูให้เปิดออกด้วยตนเอง เมษาหมุนตัวเดินลิ่วออกไป ก่อนที่จอมทัพจะปิดประตูลง
มาเฟียหนุ่มถอดเสื้อเชิ้ตออกก่อนสวมเสื้อยืดแทน เขาจ้องเงาของตนเองที่ปรากฏอยู่บนกระจกตรงหน้า ใบหน้าคมคร้ามนิ่งเรียบ แต่สักพักเขาก็ค่อยๆกดยิ้มลึกๆที่มุมปาก...
จอมทัพเดินออกมาจากห้องนอนด้วยเสื้อยืดสบายๆกับกางเกงขาสามส่วนสีกรมท่า ดวงตากลมโตกวาดหาเพียงคนเดียวเท่านั้นคือมิถุนา และพบว่านายแบบคนเก่งกำลังยืนทำอาหารกลางวันอยู่...
มาเฟียหนุ่มนึกหงุดหงิดใจที่ห้องของพวกเขาเต็มไปด้วยแขกไม่ได้รับเชิญ ทั้งเด็กใหม่เมษา และเฌอปรางไม้เบื่อไม้เมาตลอดกาลของเขา แถมสักพักเดียวออดก็ดังขึ้น เฌอปรางไปเปิดประตูก็พบว่ามือขวาและมือซ้ายของเขาโผล่หน้ามาเยี่ยมราวกับมีใครไปนัดหมายไว้ล่วงหน้า แล้วมิถุนาก็ยังใจดีเชิญไอ้พวกนั้นมากินข้าวกลางวันด้วยกันอีก
กายสูงสาวเท้าไปยังเคาน์เตอร์ครัว เขาโน้มกายเท้าเคาน์เตอร์หินอ่อนเอาไว้ มิถุนาหันมามองก่อนพยายามผลักออก ทั้งๆที่น่าจะรู้แก่ใจว่าไม่มีวันทำได้สำเร็จ
“มีอะไรให้ช่วยไหม?” เขาเอ่ยถาม มิถุนาที่หยุดพยศได้แต่ส่ายหัว
“ไม่มีครับ จะเสร็จแล้ว" นายแบบหนุ่มบอก ก่อนเหลือบมองหน้าคนตัวโตกว่านิ่งๆ "ทำไมเปลี่ยนเสื้อนานจัง"
“ก็เปล่า...พอดีเจอรุ่นน้องนายใช้ห้องน้ำน่ะ"
“......”
“ทำไมถึงได้มีคนเยอะแยะแบบนี้ล่ะ?” เขาจ้องเสี้ยวหน้าหวานเล็กน้อย ก่อนเปลี่ยนเรื่อง
“เดี๋ยวเขาก็กลับกันแล้ว" มิถุนาตอบเบาๆ จอมทัพไม่ได้ว่าอะไร
“ให้มันจริง"
“ไอ้กลับน่ะกลับแน่คุณแจ็คกี้ แต่นานๆทีจะได้เห็นมาเฟียอ้อนเมียน่ะ เลยอยากอยู่นานๆ" แล้วแขกไม่ได้รับเชิญหมายเลขหนึ่งของจอมทัพก็ปรากฏตัวจนได้ เฌอปรางโผล่หน้ายิ้มเผล่มาจากเคาน์เตอร์ที่กั้นระหว่างโต๊ะอาหารกับครัว
“ไม่ได้อ้อน"
“เหรอจ๊ะ" เฌอปรางอาจจะเป็นมนุษย์คนเดียวบนโลกที่แหย่มาเฟียแล้วไม่โดนยิงทิ้ง "นี่ๆ แจ็คกี้ ถามอะไรหน่อยสิ"
“อะไร?”
“ปกติใช้คอนด้อมด้วยเหรอ?” นางแบบสาวหรี่ตาอย่างเจ้าเล่ห์ แต่มิถุนาถึงกับมือไม้สั่น ทำชามหล่นลงซิงค์ล้างจานแทบจะทันที
“ปราง ถามอะไรเล่า!”
“ก็ใช้บ้าง ไม่บ่อยหรอก" จอมทัพตอบพลางจ้องหน้าหญิงสาวไม่วางตา "ไม่อยากเอาเปรียบ มันทำความสะอาดลำบาก"
“อู้ว"
“คุณจอมทัพ!” มิถุนานึกเกลียดทั้งมาเฟีย ทั้งเฌอปรางขึ้นมาตงิดๆ จนอยากจะไล่ตะเพิดกลับบ้านใครบ้านมันไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด
แต่สุดท้ายมิถุนาก็กลั้นใจทำอาหารกลางวันออกมาได้สำเร็จ เขาตักแกงจืดใส่ถ้วย แล้วให้จอมทัพเป็นคนยกออกไป วิคเตอร์กับเจย์เหมือนรู้งาน เพราะสุดท้ายสองคนนั้นก็บอกว่าจะออกไปกินบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างในซอยแถวๆคอนโด เพราะไหนๆก็ได้วันหยุดตั้งครึ่งวัน
จอมทัพจัดการมื้อกลางวันไปเงียบๆ ปล่อยให้เฌอปรางเป็นคนดำเนินบทสนทนาแทบทั้งหมด บนโต๊ะอาหารค่อนข้างอึดอัดเพราะจอมทัพดูไม่สบอารมณ์อะไรบางอย่างในใจ ในที่สุดมาเฟียหนุ่มก็เดินเอาจานไปวางที่อ่างล้างจานแล้วเปิดทีวีดูเงียบๆบนโซฟา มิถุนามองตามแผ่นหลังกว้างก่อนที่จะโดนเพื่อนรักพยักเพยิดให้เดินไปหา...
นายแบบหนุ่มรวบช้อนก่อนชั่งใจ แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างสูง เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆร่างหนาก่อนยื่นแก้วน้ำในมือให้ แต่อีกฝ่ายปฏิเสธ มิถุนาจึงยกแก้วน้ำขึ้นจิบแทน แล้วเพ่งสายตามองหน้าจอแอลซีดีตรงหน้าแทน
“หนังนี่มันน่าสนใจมากงั้นเหรอครับ?”
“ก็อัดทิ้งไว้"
นายแบบหนุ่มไหวไหล่เบาๆ "แล้วหนังกับผมอะไรน่าสนใจมากกว่ากัน" คำถามที่เอ่ยออกมาทำเอาแก้มนุ่มแดงเรื่อ แต่มิถุนากลับเฉสายตาทำไม่รู้เรื่อง เขาค่อยๆเบียดกายเข้าหาจอมทัพ ก่อนซุกกายแนบไหล่หนานิ่งๆ
มาเฟียหนุ่มชะงัก ถึงกับกดรีโมตหยุดหน้าจอตรงหน้าเอาไว้ ฝ่ามือหนายกแตะหน้าผากของคนตรงหน้าแทน
“ไม่สบายเหรอ"
“เปล่า" มิถุนาเม้มปากแน่น "ก็แค่ถาม...เห็นอารมณ์ไม่ดี"
“ไม่ใช่...” เขาว่า สอดมือเข้ากับมือเล็กๆของมิถุนา "คิดอะไรอยู่นิดหน่อยน่ะ...อย่าห่วงเลย"
มิถุนาพยักหน้ารับ ก่อนชะงักเมื่อเฌอปรางส่งเสียงบอกมาว่า จะลงไปส่งเมษาที่ทางเชื่อมรถไฟฟ้า แล้วคงจะกลับห้องเลย มิถุนาไม่ทันได้บอกอะไร เพราะเฌอปรางผลุบหายออกไปพร้อมกับเด็กใหม่เสียแล้ว...
คนตัวเล็กกว่าหันกลับมาสนใจคนข้างกายใหม่อีกครั้ง เขาจ้องตาจอมทัพนิ่งๆ ก่อนเอ่ยถามเบาๆ "ที่ว่าคิดอะไรเนี่ย...คิดอะไรไม่ดีอยู่หรือเปล่า?”
“ไม่ดีที่ว่านี่คือยังไง?” มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้ว
“ก็...ไม่รู้สิ...”
“เช่น"
“ไม่บอกได้ไหม"
“บอกมา" จอมทัพกระชับมือเล็กแน่น "เดี๋ยวนี้เลย"
มิถุนาพรูลมหายใจออกมาเบาๆ...
“ผมไม่อยากพูด เพราะพูดออกไป...ผมเสียเปรียบคุณแน่"
“ฉันยอมนายขนาดนี้ จะยังเสียเปรียบได้อีกเหรอ?” จอมทัพถามยิ้มๆ
“ผมไม่รู้" มิถุนาส่ายหัว "ตอนคุณเปลี่ยนเสื้อ ผมเดินไปเปิดประตู แต่มันล็อค"
จอมทัพนิ่งไปครู่
“สักพักเมษาก็เดินออกมา เพราะปกติคุณไม่ล็อคประตู ผมก็เลย...”
“ถ้าคุณจะไป คุณช่วยบอกผมสักนิดก็ยังดี จริงๆแล้วทุกวันนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเราอยู่ในสถานะอะไร แต่ผมแค่ไม่อยากเจ็บปวดกับอะไรอีกแล้ว...แล้วถ้าคุณ...อื้อ...”
ยังไม่ทันจะได้พูดจนจบประโยค ลมหายใจก็ถูกช่วงชิงในพริบตาเดียว มิถุนาแทบจมลงไปกับโซฟาเมื่อกายหนาบดเบียดริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรงและดุดัน คล้ายกลับว่าจะให้มิถุนากลืนพวกคำพูดบ้าๆลงคอไปให้หมด...
มิถุนาหอบหายใจอย่างแรงเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยเป็นอิสระ เขาหลับตาลงเมื่อแก้มนุ่มถูกฟัดเบาๆ จอมทัพกอดเขาไว้หลวมๆ
“ใครจะไปกันแน่"
“ฮื้อ...”
“ฉันจะไม่พูดอะไรนะ แต่นายมันไร้สาระของแท้เลย"
“นี่คุณ!”
“เรื่องบางเรื่องนายไม่ต้องรู้หรอก รู้มากไปก็คิดมาก แต่จะเชื่อกันหรือเปล่า...มันเป็นอีกเรื่อง"
“เชื่ออะไร?”
“เชื่อในตัวฉัน...นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกหก"
“ผมรู้ดี...”
แขนแกร่งล็อคร่างเล็กกว่าให้จมเข้าไปในอก มิถุนาหลับตาลงช้าๆเมื่อริมฝีปากอุ่นแตะลงบนหน้าผากมน
“You're my silver lining”
จอมทัพกระซิบเบาๆ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนในอ้อมกอด
พวกเขาไม่เคยนิยามความสัมพันธ์ และจอมทัพก็ไม่เคยพูดคำๆนั้น มิถุนาเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าตัวเองพร้อมจะฟังคำๆนั้นหรือไม่ เพราะการเริ่มต้นที่ไม่เคยสวยงาม ทำให้การเริ่มต้นใหม่นั้นเป็นสิ่งจำเป็น จอมทัพสาบานกับตนเองแล้วว่าจะใช้การกระทำยืนยันทุกคำพูด และจะพูด ในบางคำพูด ที่มิถุนาพร้อมที่จะรับฟัง...
แม้ว่าวันข้างหน้าอาจจะไม่ได้สวยงามเช่นวันนี้...ก็ตามที
tbc.
ตามสัญญา มาเร็วที่สุดนะคะ 555
คนที่เดาว่าดราม่า ต้องเสียใจด้วยที่ตอนนี้ ยังไม่มี กรั่กๆๆๆๆๆๆ
แต่คงใจวูบใจโหวงกันไปแล้วสิ ใจเย็นๆนะคะ เรายังใจดี หมายถึงตอนนี้
ส่วนคำว่า Silver Lining คืออะไร ไม่บอก ไปหาเอง หาง่ายมาก
ถ้ารู้ความหมาย จะรู้ว่ามันเหมาะมากที่จะให้จอมทัพพูด
และมันเป็นคำที่โรแมนติก...มากกกกกกกกกก
เจอกันตอนหน้าค่า จะพยายามแต่งให้ได้ครบตอนแล้วค่อยลง ไม่ค่อยอยากแบ่งพาร์ทเอาตรงๆ แต่ก็นะ ช่วงนี้พลังงานลด งานก็เยอะ ฮือๆ
ฝันดีค่า
-
อ่าาา คุณจอมทัพมีแผนหรือรู้อะไรแน่ๆ
:กอด1: :call: :call:
-
เมษาน่าจะมีเบื้องหลังในการเข้ามาแน่นอน
หมั่นไส้นาง - -*
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หวานเว่อร์ you're my silver lining ไม่รู้ถูกไหม ประมาณว่า คุณเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน
:o8: :o8: :o8:
แต่เราคิดว่าป๋ารู้แล้วแหละว่าเมษาไม่ได้มาดีไอ้อาเมนมันคงส่งมาและเดาว่าป๋าอาจเห็นรอยศัลจากหน้านังเด็กเมษาก็ได้ หึหึ
ส่วนเฌอปราง คำถามหนูตอบข้อสงสัยให้พี่ได้ดีทีเดียว ก็สงสัยอยู่ป๋าใช้ทำไม คึคึคึคึ :hao6:
-
เด็กเมษานี่นายอาเมนส่งมาใช่ไหมมม แหมมมม แล้วคุณพี่แจ็คกี้แกก็รู้แล้วใช่ม่ะ แหมมมม (เดาล้วนๆๆๆๆๆๆๆๆ)
คุณพี่แจ็คกี้ คือปลื้มมากชอบมากกกกกกกกกกกกกก อย่าทำหนูมิร้องอีกนะ (นี่คือกลัว :hao5: )
-
แต่ก็ไม่ได้บอกว่าตอนต่อๆไปจะไม่ดราม่าใช่ป่าว ชิ :call: สงสารน้องมิล่วงหน้าเลย
-
จอมทัพน่าจะรู้ว่าเมษาเข้ามาทำไม
-
ไม่รู้จะบอกคำๆนี้กี่ร้อยกี่พันครั้ง แต่มันจริงๆนะว่า ชอบมากกกก สนุกมากกกกก
เฌอปรางนี่เรายกให้เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยนะ 555555
เราสงสัยตั้งแต่ครึ่งแรกแล้วล่ะว่าที่เจอคอนด้อมอ่ะ ว่าจอมทัพนี่ใช้ด้วยหรอ :pighaun:
ตอนนี้เข้าใจละคุณจอมทัพนี่น่ารักจริงๆ :o8: :o8:
หึหึ อย่างนี้แหละสัญชาตญาณของมาเฟีย เมษา...ถูกใครส่งมาอาเมนไรนั่นรึเปล่านะ?
หนูมิขราหนูยังไม่รู้อีกหรอคะว่าคำนิยามคืออะไรระหว่างเรากับคุณจอมทัพเค้าน่ะ
พอเจอ "You’re my silver lining" เข้าไป หนูมิฟิน แม่ยกฟินนนนนนนนนนนกว่าค่ะ :mew1: :mew1:
ที่จริงน่าจะใส่เพลงนี้เลยนะมันเข้ากั๊นเข้ากัน
-
:ling1:
-
เราว่า อาเมนมันส่งเมษามา แน่ๆๆ
-
สงสัยเมษา จะเป็นสปาย :hao3:
-
ถ้าเมษาไม่ได้มาดี นางก็ทำตัวใสซื่อได้แนบเนียนมาก
อยากให้จอมทัพจะพูดทุกเรื่องที่คิดให้มิถุนาฟัง
เพราะมันคงจะดีกว่าให้มิถุนาอยู่กับความระแวงแบบนี้
อย่างน้อยหนูมิจะได้สบายใจว่าจอมทัพจะไม่ไขว้เขวไปกับเมษาแน่นอน
-
โอยยยยย
ยังไม่ดรา คือดี
จอมทัพ น่าจะเดาๆได้ป่ะ ว่าเมษามายังไง
ขอให้รับมือไหว
มิน่ารักมาก จนถ้าเราเปนจอมทัพ นี่ฟัดละ
พูดออกมาแมนมากๆเลย มิ งื้อออ
-
มิต้องเชื่อใจจอมทัพนะ
เขาไม่อยากกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
-
อู้วววววว ไม่อยากเอาเปรียบ เพราะมันทำความสะอาดลำบาก :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
แล้วอิ๊คุณน้องเมษานี้จะเอายังไงกับชีวิตค่ะ ป้วนเปี้ยนดีจัง เวียนไปเวียนมาเป็นผีไม่มีศาลไปได้
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ตกลงคือน้องเมษานี่เป็นตัวแปรสำคัญสินะคะ
แอบเสียดายเบาๆ ถึงจะเดาเอาไว้เป็นทางนี้อยู่แล้ว
ก็แอบเสียดายหน้าตาน่ารักของนางไม่ได้
อย่าเลวเกินจนถูกยิงทิ้งล่ะหนูเมษา
-
จอมทัพเห็นเมษาคล้ายมิถุนา
เลยคิดจะเอาเมษาไว้เป็นตัวล่อศัตรูแทนมิถุนา ใช้ร่างกายป๋าเป๋นสื่อล่อป๊ะ มุมิๆ
-
เฌอปราง เรื่องคอนด้อมยังไม่จบ :oo1:
:เฮ้อ: ค่อยโล่งอกที่ไม่มีดราม่าในพาร์ทนี้ แต่อีกไม่นานคงมาอ่ะเนอะ
เห็นด้วยกับหลายๆคน หรือว่าเมษาจะเป็นคนของอาเมน จอมทัพเหมือนรู้อะไร ยิ้มมุมปากแปลกๆ
อยากให้มี NC มั่ง :hao6: รู้สึกว่ามันจะห่างหายไปนานแล้ว ขอเอ็นซีสักตอนเนอะ ความหวานจะได้เต็มที่่ :oo1:
-
:impress2:
ดีใจที่ไม่มีดราม่า(ตอนนี้)
จอมทัพโรแมนติกจุงงงงงง ฮ่าๆๆๆ เขินแทนมิ
เราว่านะจอมทัพต้องกำลังสงสัยอะไรในตัวเมษาแน่ๆ
หรือเมษาจะเป็นเครื่องมือของอาเมน (เดามั่วไปเรื่อย)
แต่ไม่รู้ดิยังไงก็คิดว่าเมษามาไม่ค่อยดี ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจ
ไม่อยากให้มิไว้ใจมาก ถ้าเป็นคนดีก็แล้วไปแต่ถ้าไม่ดีนี่น่ากลัว
แล้วก็ไม่อยากให้ดราม่าเลยอ่า ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนๆ
แต่ถ้ามันต้องมี ได้โปรดถนอมใจมินิสนึงนะค้า^^
ไม่อยากให้มิผิดใจกะจอมทัพเลยอ่า
กำลังไปด้วยกันได้ดีแล้วเชียว
-
มาดัน่อนครับ
-
จอมทัพต้องรู้อะไรเกี่ยวกับเมษาแล้วแน่ๆ ประมาณว่ารู้เป้าหมายของเมษาแล้วหรือจับตัวตนได้ หรือเปล่า?
บางทีเราก็คิดนะ ว่าอ่านๆ ไปเกมอาจจะพลิกคนเขียนอาจจะหักมุมตลบหลังตีลังการ้อยรอบ คนอ่านส่วนใหญ่คิดว่าเมษาต้องไม่ดีแน่ๆ อินี่จะมาแยกมิกับจอมทัพใช่มั้ย เดี๋ยวไม่ใช่ไปๆ มาๆ น้องเมษดันเป็นคนดี ที่มาช่วยอะไรประมาณนี้
นี่คิดเฉยๆ นะ เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามีปาปริก้า ไม่ใช่ ถ้านี่เป็นนิยายตังหาก =_______=
-
หวานมากกกกกกกกกก ทำไมรู้สึกว่ามิเสียเปรียบคุณมาเฟียจังเลย อิอิ
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
คุณแจ็คกี้~~~ 555
:mew1: :mew1:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยย You're my silver lining เขินมากกก ปย.นี้เขินนมากก ไม่ไหววแล้ววว
งื้ออ ตอนแรกคิดว่ามีดราม่าแน่เลย แต่ก้ไม่ คิคิคิ
สนุกอีกแล้ว ชอบบๆๆๆค่า
หวานนนนน แค่นี้สำหรับจอมทัพกับน้องมิก็หวานมากในความรู้สึกเราแล้ว ชอบค่าาา
ขอบคุณคนเขียนนะคะสำหรับนิยาย ขอให้ตอนหน้ามาไวไวด้วยเถิดดด 555555555555
-
ดีใจที่ไม่ดราม่าและ(เหมือน)คุณจอมทัพจะรู้ทัน :katai2-1:
น้องมิน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านๆไปกลัวดราม่ามากค่ะ ไม่ชอบกินเลย5555
เกลียดเมษา!! :katai1: :katai1:
ป.ล.ไม่มี NC มา 5 ตอนแล้วนะ ขอตอนไปฮ่องกงหวานๆได้มั้ยคะ :-[ :-[
-
มีลับลมคมใน
:m28:
มาต่อไวๆนะ
:m5:
-
จะดีมากถ้าไม่มีดราม่า(ตอนหน้าๆและตลอดไป) 55555
เราเชื่อใจจอมทัพค่ะ ว่าจะไม่ทำให้หนูมิถุนาเสียใจเรื่องนี้ นางคงไม่นอกใจหรอก(เอ๊ะ ทำไมแกมั่นใจขนาดนั้น หรือแกแอบไปหลังไมค์กับจอมทัพยะ..ฉันเปล่า><)
รอตอนต่อไปน้าาา ^^
-
จอมทัพคงมีอะไรสนุกๆทำแล้วสินะ!
ค่อยๆเฉือนเบาๆให้ศัตรูทรมานลงนิดๆ o18
มิเรายังคงสับสน ทางข้างหน้าเป็นอย่างไร
จอมทัพขอให้เชื่อใจ การกระทำจะบอกทุกสิ่ง
นั่นต้องขึ้นอยู่กับว่าตัวมิจะสัมผัสถึงการกระทำนั้นมากน้อยแค่ไหน
มิไม่ใช่คนอ่อนแอ มิเป็นคนเข้มแข็งและฉลาด
มิต้องอดทนและรักจอมทัพให้มากๆ :hao7:
-
“You're my silver lining” เขินจังเลย อ๊าย
เอ่อ nc 55555 *อินี่อยากอ่านมาก*
เด็กเมษานี่มีความรู้สึกว่าไม่ชอบแปลกๆนะ ดีที่พี่จอมเค้ารู้ทัน
-
รึเมษาจะมาจีบน้องมิ :o
-
เมษาเธอคือใคร ต้องการอะไร
หนูมิต้องเชื่อใจคุณจอมทัพนะ
-
ถ้าตอนนี้มีดราม่ามันก็อาจจะแค่นิดหน่อย
แต่ตอนนี้ไม่มีดราม่า แสดงว่าตอนหน้าๆ มันต้องดราม่าหนักแน่ๆ เลย
กีสสสสส
:ling2:
-
คนอ่านได้รู้เรื่องกุ๊กกิ๊กๆของมิถุนากับจอมทัพเพราะเฌอปรางนี่แหล่ะ o13
แหม ตอนตอนแรกต้มน้ำร้อนรอนึกว่าจะได้ต้มมาม่าซะแล้ว
แต่ก้ดีแล้วหละ ยังไม่อยากกินมาม่าตอนนี้ เอาไข่ที่มิไปซ้อมาต้มกินแทนละกัน :katai3:
ดูเหมือนสัญชาตญาณมาเฟียของจอมทัพจะทำงานดีเหลือเกิน
กรระชากหน้ากากเมษาออกเร็วนะจอมทัพ ไม่งั้นคนที่จะอันตรายที่สุดคือมิถุนาแน่ๆ
-
ดราม่าเยอะๆเลยค่ะ เพื่อความเข้มข้น หุหุ :katai1:
แต่ก่อนม่าจะมาขอซีนเรียกเลือดก่อนนะคะ :pighaun: :pighaun:
-
:mew3:
อย่างน้อนก็ไม่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้น
ดีใจที่มีอะไรมิก็ถามตรงๆ
-
เมษาทำไมอ่ะจอมทัพ อยากรู้ -w-
-
เมษาจะทำอะไร :z6: :z6: :z6:
เขินจอมทัพกับน้องมิ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
ผ่านเหตุการณ์มาด้วยกันตั้งมากมายอย่าทำหนูมิเสียใจนะ
-
จะบอกว่าาาานิยายเรื่องนี้จะมีดราม่าหรือไม่ก็สนุกอยู่ดี
คือดราม่าก็ปวดๆหนึบๆป้ะ สงสารมิล่วงหน้าเลย ปล่อยจอมทัพมันกร้ากกกกก
โอ๊ยเมษา คิดหน้าคิดหลัง หล่อๆมีอีกเยอะมายุ่งไรกับของมิ!
-
ไม่เอาเมษา ไม่เอาดราม่าาาา
-
:beat: เอาเมษาไปฝังไปๆๆ
-
You’re my silver lining คุณเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง สำหรับฉัน อิยะแอบหวานนะพ่อมาเฟีย
-
ไม่ชอบเมษา แค่จอมทัพแตะนิดแตะหน่อยทำเป็นหวั่นไหว
โอ้ยยยยยยยยยย หาคู่ให้เมษาแล้วจับไปถ่วงน้ำเถอะ :katai1: :katai1:
#ที่คนเขียนบอกว่ายังใจดีไม่มีมาม่าตอนนี้ แปลว่าตอนหน้าๆอาจจะมีใช่มั้ยคะ T^T
ไม่เอานะแค่ต้นๆเรื่องก็มาม่าอืดเต็มท้องแล้ว
-
มิโดนแกล้งตลอดดด 5555
-
คุณจอมทัพน่ารักขึ้นทุ๊กวั๊น ทุกวัน
ไม่อยากให้ดราม่าเลย
-
จอมทัพมีแผนการอะไรแน่ๆ
-
พ่อมาเฟียแอบโรแมนติก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1:
เมษา คือ??? มาทำไม ใครเชิญ SHE !!
-
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหนใช่ไหม?คู่นี้ รอตอนต่อไปจ้า
-
จอมทัพหวานกว่าน้องมิแล้วนะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีจริงๆที่สองคนนี้ปรับตัวเข้ากัน มีไรก้คุยกัน มันทำให้ชีวิตดีขึ้นนะ เด็กเมษานี่คนของอาเมนป่ะเนี้ยะ
-
ขอโทษนะ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง เราหมั่นไส้ยัยปราง :z3:
ใครก็ได้เอาไปเก็บที ไปเก็บพร้อมนายเมษานั่นล่ะ :z6:
-
เมษา ถ้าร้ายเพราะโดนบังคับ เราจะพยายามเข้าใจนะ :mew4:
มิกะจอมทัพ กำลังน่ารักเลย :mew1:
-
จอมทัพน่ารักกกกกกกกก เอาใจช่วยค่ะ :mew1:
-
อ๊ายยยยยยยยยยย จอมทัพคิดไรอยู่ ห้ามแบ่งใจให้เมษานะ :angry2:
มิถุนาอ้อนซะน่ารักเลย :impress2:
-
จอมทัพต้องรู้อะไรแน่ๆที่เกี่ยวกับเมษา
หรือว่ามีคนส่งเมษามา
-
จอมทัพเนี่ยย มีลับลมคมในตลอดดดด :katai5: :katai5:
-
คุณคือทุกอย่างของผม อื้อออออออออ ละมุน เฟ่อออออ
แต่แอบหน่วงๆแฮะ
อย่าเอาความเชื่อใจของมิถุนามาล้อเล่นนะนายมาเฟีย
เมษา นิ คนของอาเมน ป่ะเนี่ย มาแปลกๆ
-
เออ นั่นสิ หรือจอมทัพจะรู้ว่าเมษเข้ามาเพราะอะไร
>.<
-
เหมือนจอมทัพจะรู้อะไรมาแหะ
-
ที่จับหน้ามาพินิจดูเนี่ย จะหารอยศัลยกรรมรึป่าว 555+
-
เมษา อะไรยังไง รอจ้า
-
เกลียดอิเม ไอ้เมนส่งใช่เปล่า
ชอบๆจอมทัพปิดปากมิ :z1:
-
จอมทัพ กับ เมษา ต้องรู้อะไรกันแน่ๆ :m26:
รักกันดีๆนะ :laugh:
-
อร้ายยยยย :impress2:
เขินประโยคนี้ >> You're my silver lining.
ลึกซึ้งยิ่งนัก
คุณจอมทัพกำลังวางแผนจะทำไรอีกช่ะม่ะเนี่ย
ต้องเกี่ยวกับเมษาแน่เลย
ลุ้น~ รอตอนต่อไปจ้าา :katai2-1:
-
โอย...แม่ยกตายเกลื่อนค่ะงานนี้ "คุณเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผม" แอร๊ก....เขินแทนน้องมิ //me บิดตัวม้วนเป็นเลขแปด
ยัยปรางนี่ชอบแย่งซีนตลอดเว แต่ก็นะ ถ้าชีไม่แซวเรื่องคอนด้อม เราคงจะไม่ได้รู้อะไรดีๆ >,,<
ถ้ามองแบบโลกสวย เมษาอาจไม่ใช่คนของอาเมนก็ได้ ใครจะไปรู้ชิมะ
ขอ NC บ้างนะคะ ช่วงนี้รู้สึกจิตใจเหี่ยวแห้งเหมือนขาดน้ำ นี่ถ้าได้ NC คงจะกระชุ่มกระชวยม๊ากกกกมาก
-
เมษาเป็นสายในอาเมนชิมิ :m16:
เขินแทนหนูมิเลยกับประโยคเด็ดของจอมทัพ :-[
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เมษานี่เป็นคนที่น่าสงสัยจริงๆ แล้วจอมทัพมีลับลมคมในอะไรเนี่ย
อยากอ่านตอนของน้องเจย์วิคเหมือนกันนะ เหมือนแพลมๆมาให้อยากหลายตอนแล้วอิอิ
สู้ๆจ้าา
-
:hao6: น่ารักมากกกกกกกกกกกกคร่า
อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วหัวใจพองโต
นั่งยิ้มเหมือนคนบ้าไปอีกทั้งวัน :mew1:
เณอปรางเป็นผู้หญิงที่แก่นมากค่ะ 55555 กล้าถามคุณจอมทัพเรื่องคอนด้อมด้วย
แต่เป็นเพื่อนมิที่อายแทนนะ ชอบคุณจอมทัพเวลาหวานหน้าตายมากค่ะ โรแมนติกได้อีก
ดีนะคะที่ตอนนี้ไม่ดราม่า ไว้ใจคุณจอมทัพว่าจะเป็นพระเอกที่ฉลาดคร่าา >////<
รักเดียวใจเดียวกับน้องมิ อิอิ น้องมิแอบหึงก็น่ารักนะคะ รู้จักออดอ้อน อ่านไปก็เขินไป
ดีใจมากเลยค่ะที่เปิดเข้ามาเจออีก 50% มาต่อพาทต่อไปอีกไวไวนะคะ
เป็นกำลังใจให้ท่านผู้แต่งค่ะ
นิยายเรื่องนี้สนุกมากจริง ๆ รักอะ อิอิ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านไปสองรอบแล้วตอนนี้ เพิ่งมาเม้นท์
เมษาแอ๊บจริงๆด้วย เริ่มก่อกวนแล้ว
จอมทัพน่าจะรู้ คงรับมือได้
มิกับจอมทัพสุดท้ายก็มาหวานกัน ฟิน
-
ตอนนี้ผลัดกันอ้อนไปมา น่ารักจังเลย ชอบตอนที่น้องมินั่งซบไหล่จอมทัพจัง :o8:
แล้วก็ชอบ ที่น้องมิพูดเรื่องที่สงสัยออกมาตรง ๆ เลยด้วย ถึงพูดออกมาแล้ว จะโดนหาว่าไร้สาระก็เถอะ
แต่ดีกว่าไม่พูด แล้วก็เก็บมาคิดมากไปคนเดียว แล้วก็จะกลายเป็นปัญหาต่อมา ดังนั้นพูดให้เคลียร์น่ะดีแล้ว
ที่จริงก็สงสัยเหมือนกัน ว่าจอมทัพจะกดล็อคห้องทำไมนะ หรือต้องการจะทดสอบเมษา
แต่ยังไงก็ช่าง ที่สำคัญ ได้มั่นใจแล้วว่า จอมทัพของเรา ไม่ได้มีใจอะไรให้เมษาซักนิด
“เชื่อในตัวฉัน...นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกหก" ชอบคำพูดนี้ รู้สึกสบายใจขึ้นมาเลย
แม้ไม่ใช่คำบอกรัก แต่ “You're my silver lining” โอย ๆ ๆ
บอกให้รู้ว่า มิถุนา คือคนสำคัญกับจอมทัพมากแค่ไหน โรแมนติกที่สุดเลย :m1:
หวานหยดจริง ๆ แต่ไม่ว่าตอนไหน ก็ไม่อยากได้ดราม่าเลยอ่ะ ฮือออ :ling3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
เชื่อว่าจะต้องมีเรื่องให้น้อยใจกันอีกแน่ๆ ต้อวเชื่อใจกันเท่านั้นถึงจะผ่านมันไปได้ :hao5:
-
หมั่นไส้อิป๋า
อ้อนจังนะเมียน่ะ
มิก็น่ารักกกกก :-[
ถึงจะบอกว่ารู้มากก็คิดมาก แต่ระวังถ้าไม่รู้อะไรเลยแล้วมิจะยิ่งคิดมากนะจอมทัพ
ระวังไว้
-
เมษารู้ว่าจอมทัพกำลังกลับมา
แล้วเมษาก็เข้าไปอยู่ในห้องพอดี?
อะไรมันช่างเหมาะเจาะขนาดนั้น
คิดอะไรอยู่เหรอเมษา ใครส่งตัวมา.....อาเมน?
ขอให้จอมทัพรู้ทันเกมส์ด้วยเหอะ ไม่อยากให้มิถุนาต้องเสียใจ :serius2:
-
เรายังเชื่อคำว่า ฟ้าหลังฝน อยู่นะคะ
กินมาม่าอาจจะทำให้ความสัมพันธ์ ดีขึ้น
-
:impress2: เป็นตอนที่เลิฟ ๆ กันสินะ อยากให้หวานกันตลอดไปเลย หุ หุ
เชอปรางช่างถามตรงจุดเกิดเหตุได้ใจจริง ๆ :laugh: เล่นเอาน้องมิเขินกันเลยทีเดียว
ส่วนน้องเมษานี่อยากรู้จริง ๆ ว่าเข้ามาทำไม ทำตัวน่าสงสัยมาก แต่ก็ต้องขอขอบคุณที่ทำให้น้องมิหึงคุณจอมทัพได้ :z1:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
:mew1:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
-
ดราม่าได้แต่อย่าเยอะเนอะ....
แค่หนูมิ บอก..จะไปก็ให้บอกก่อน...
น่ำตาก็มารวมตัวพร้อมจะหยดซะแล้ว...
:mew2: :mew2:
-
ดิ้นตายกับประโยคสุดท้าย อิอิ
เมษานี่ต้องมีอะไรแน่ พวกร้ายแอ๊บนี่น่ากลัว
-
กริ๊ดจะเอาอีกก
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:หวานซะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ว่าแล้วอีเด็กเมษานี่วอนโดนแล้ว :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew1: :mew1:
-
เมษาโผล่มา ต้องการอะไร??
-
เกลียดเมษา :z6: :z6: :z6:
-
:o8:
เขินเป็นที่สุดดดดด
ใช้การกระทำยืนยันทุกคำพูด และจะพูด ในบางคำพูด ที่มิถุนาพร้อมที่จะรับฟัง...
คำพูดนี้แบบ...ชอบอ้ะ!!
-
พอท่านมาเฟียล๊อคประตูปุ๊ป..ใจหายแทนมิเบยยย~ :ling2: :ling2: :ling2:
-
อ่า เมษาต้องการอะไรอยากรู้จริงๆ
-
ทำไมหนูมิต้องเป็นคนที่รู้เรื่องช้าตลอด สงสารน้อง :hao5:
-
ไม่เอาดราม่าแล้วนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รีบๆมาต่อนะ :call:
อยากรู้จริงๆว่าเมษาจะร้ายได้สักแค่ไหน :angry2:
-
:-[ หวานนน
อยากรู้เมษาจะเป็นคนยังไง :z2: :z2:
-
หายใจหายคอ ไม่ค่อยทั่วท้องเลย สำหรับตอนสมบูรณ์ของตอนนี้ แต่อยากน้อยก็
ข้อความหวาน ๆ มาลดความวิตกกังวลบ้างก็ดี
"คุณคือผู้ให้ความหวังกับผมเนี่ย" จะหวานกันขนาดไหนเนี่ย (เบาหวานจะขึ้นตาแล้ว)
รักกันนาน ๆ นะ แถม คุณจอมทัพ คิดแผนไม่ดี ๆ อีกแล้วซิเนี่ย มีไม่น่าไว้วางใจเลยนะ
-
มารอหนูมิทั้งน้ำตา :o12:
-
วันนี้ไปเจอกระทู้มาค่ะ รู้สึกว่าเหมือนน้องมิจังเลย
www.dek-d.com/board/view/3104465/1/?comment=5]http://www.dek-d.com/board/view/3104465/1/?comment=5 (ftp://www.dek-d.com/board/view/3104465/1/?comment=5)
ชื่อ Xiao Can เป็นนายแบบ น่ารักมากๆ
-
เด็กเมษามันเริ่มแปลกๆแล้วนะ
Silver lining :impress2: so romantic!!
-
Silver lining น่าจะมาจาก "Every cloud has a silver lining." อันนี้รึเปล่าคะ หมายถึง สิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตท่ามกลางเรื่องเลวร้าย คล้ายๆกับ You're my sunshine after the rain. อะไรทำนองนั้น
ไม่แน่ใจว่าคุณ kyliewonderland จะสื่อแบบนี้รึเปล่า แต่ถ้าใช่อย่างที่เราเข้าใจก็หวานสุดๆ ไปเลยค่ะ... อิจฉาน้องมิ อยากมีคนพูดคำนี้ให้บ้าง
-
รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ รอรวมเล่มอ่ะ
น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :mew2:
-
เข้ามารอน้องมิกับคุณจอมทัพ
-
อร๊อยยยยย
คือมันน่ารักมากอ่ะ ชอบ ชอบ มากกกกกกกกกก o13
จอมทัพนี่น่ารักที่สุดอะพูดเลย
ถึงจะไม่ชอบพูดแต่มาทีนี่ฟินไปสิบแปดล้านโลก
นี่ต้องมีดราม่าเพราะนังเมษาแน่ๆ เลย
แต่เราว่ามาถึงตอนนี้จอมทัพน่าจะเดาอะไรออกแล้วล่ะ แค่ไม่อยากบอกน้องมิ
เอาเป็นว่าเอาใจช่วยนะ
You're my silver lining :-[ :-[ :-[
:heaven
-
โฮฮฮฮฮฮฮ หลายวันแล้วน้าๆๆๆๆ
-
แอบเห็นปมปัญหาลางๆ
จะมีเรื่องอะไรอีกมั้ยน้าาา
จอมทัพคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย
อยากอ่านต่อมากเลยค่ะ
รีบมาต่อนะคะคนเขียน :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอ ร๊อ รอ :z2:
-
:pig4: ดูเหมือนว่ามิถุนาจะเป็นคนคิดมาก แต่ก็อย่างว่าสถานการณ์ สิ่งแวดล้อมมันเอื้อที่จะให้คิดแบบนั้นได้ แต่รู้สึกจังที่มิถุนากับจอมทัพเวลามีอะไรที่กังวลใจก็พูดคุยกันตรงๆ คนอ่านก็เลยแหกโค้งลงเขาไปเลย จากแรกๆ ที่คล้ายจะดราม่า แต่จบตอนแบบหวานซะงั้น
ป.ล.แต่ไอ้พฤติกรรมของจอมทัพในห้องนอนมิถุนามันดูส่อแววจัง
-
รอน้องมิ
-
หน้าเด็กเมษามีอะไรคะคุณจอมทัพพพ
อย่ารู้คนเดียว บอกดิฉันด้วยย :katai4:
-
จอมทัพคงมีแผนการณ์แน่ ๆ เลย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์.... จะแกล้งอะไรหนูมิจ๊ะ
-
:sleep2: :sleep2: :sleep2: :sleep2: :o9 o9 o9 o9 o9
-
:o8: :o8:ความรู้สึงเล็กๆเริ่ทก่อตัว
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ สนุกมากกกกก
เมษาต้องมีอะไรที่จอมทัพดูออกตั้งแต่แรกแน่ๆ อะไรมันจะละม้ายน้องมิได้ขนาดนั้น
รออ่านตอนหน้านะคะ
-
โอ้ยยยยยย นานไปม๊ายยยยยยย
นานแล้ว น๊าาาาาาา ถ้ามาตอนหน้า ขอ แบบเครียดๆ เลย นะ
อ่าน แล้ว เครียด อ่ะ
-
เมษา จะเอายังไง :ling1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:.....รอนานแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา......คิดถึงมิถุนา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตามอ่านทันแล้ววว :katai2-1:
มันแปลว่า ฟ้าหลังฝน หรือ อารมณ์ประมาณในเรื่องเลวร้าย ยังมีเรื่องดีๆ อะไรแบบนั้น ใช่มั้ยอ้ะ :m28:
มิ นางทำตัวเหมือนภรรยาจับได้ว่าสามีมีกิ๊ก :hao7: :hao7:
-
เมษา... มาเพื่ออะไร เหมือนใครส่งมาป่ะเนี่ยะ
จอมทัพอีกคน ทำอะไรที่มันแลดูแปลกๆ
เอ็นดู มิถุนา อี้เฮ้ย!
-
ปูเสื่อรอนะคะ คิดถึงจอมทัพจังเลย :katai3:
-
:katai5: :katai5: :katai1: :katai1: :z13:
-
5555 นึกว่ามาม่าตอนนี้ รอตอนต่อไปก็ได้
-
อยากเจอหนูมิวันคริสมาสต์จัง :mew1: :mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดดด มาถวายตัว ติดใจน้องมิด้วยคนนน
ชอบมาก แต่งสนุกมากเลยค่ะ :กอด1:
อารมณ์ตอนล่าสุด ไม่ชอบเมษาอย่างรุนแรง :katai1:
แอบหวังว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
จอมทัพจะไม่โง่ และน้องมิจะไม่เชื่อคนอื่นง่ายๆ T w T
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เกือบจะดราม่า ตอนหน้าไม่เอาดราม่านะ
-
ขอตอนพิเศษวันคริสต์มาสได้ป่ะ
อยากเห็นน้องมิ อยู่ในชุดสีแดงยั่วๆ *น้ำลายหก*
-
:ling1: ม่ายยยยยยยยย ทำไมยังไม่มา ฮือออออออออออออ คิดถึงงงงงงงงง :sad4:
-
อยากอ่านสเปฯคริสต์มาสไม่ก็ปีใหม่จัง
จะมีหวังมั้ยนะ :amen:
-
รอๆ
-
อยากให้น้องมิมาเปิดปีใหม่ จะเป็นไปได้มั้ยนะ
:m13: :m13: :m13: :m13:
-
ตอนที่ 19 : แผนลวง
มิถุนาเช็ดผมที่เปียกหมาดด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก คลุมตัวด้วยชุดคลุมตัวใหญ่ เขาหย่อนกายนั่งลงที่ปลายเตียงในจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์ดังขึ้น มิถุนาเดินไปหยิบเครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่บนหัวเตียง กดรับ แล้วจึงเดินไปปิดม่าน ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขากับจอมทัพใช้เวลาตอนบ่ายดูหนังและนอนกลางวัน จากนั้นจึงออกไปหาอะไรกินที่แถวเยาวราช และเพิ่งกลับมาถึงห้องเมื่อชั่วโมงก่อนนี่เอง
เขายิ้มบางๆเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรมา
“ฮัลโหลครับ"
เสียงหวานกรอกไปยังปลายสาย และทันที น้ำเสียงนุ่มนวลก็ดังขึ้น
(มิ แม่เองนะลูก) คุณน้ำทิพย์ว่า (เมื่อวานหนูไม่ได้โทรหาแม่ วันนี้เลยโทรหาหนูเสียเอง) เธอว่าติดตลก
“ขอโทษทีครับแม่ พอดีเมื่อวานถ่ายงานเสียดึกเลย" มิถุนาว่าด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เพราะปกติเขาจะโทรหาแม่ทุกวัน มากบ้างน้อยบ้าง แต่อย่างน้อยก็ยังได้ติดต่อกัน
(ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ได้รู้ว่ายังสบายดีก็ดีใจแล้ว)
“แล้วแม่เป็นไงบ้างครับ ฝนตกหนักไหม ที่นี่ตกแทบตลอดเวลาเลย" มิถุนาบอก
(ตกจ้ะ เพิ่งตกหนักไปเมื่อคืน นี่ฟ้าก็ไม่เปิดเลย)
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ"
(จ้า...อย่าห่วงแม่เลย ว่าแต่นี่เราทำอะไรอยู่)
“มิเพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ" มิถุนาว่ายิ้มๆ
(แล้วจอมทัพล่ะลูก อยู่ด้วยกันหรือเปล่า?) คุณน้ำทิพย์ถามถึงมาเฟียหนุ่ม หล่อนใส่ใจคนข้างกายของลูกชายเสมอ ครอบครัวของมิถุนาไม่ได้รับรู้ถึงข้อเท็จจริงในการพบกันของมิถุนาและจอมทัพ พวกเขารับรู้เพียงแค่ว่าคนทั้งสองเป็นคู่รักกัน ซึ่งมิถุนาก็คิดว่าดีแล้วที่ให้มันเป็นเช่นนั้น แม่และตายายไม่ควรต้องรับรู้อดีตอันเลวร้าย และในเมื่อวันนี้...เขาและจอมทัพเดินมาถึงจุดนี้แล้ว...จึงแทบไม่ต้องแก้ตัวอะไรอีกต่อไป
มิถุนาเคยตั้งคำถามว่า แม่รับได้หรือที่เขารักกับมาเฟียอย่างจอมทัพ แม่ไม่กลัวหรือ? แต่คุณน้ำทิพย์กลับส่ายหน้า และบอกกับมิถุนาว่า เธอเชื่อในการตัดสินใจของลูก และเมื่อมิถุนาไม่กลัว เธอเองก็ไม่กลัวเช่นกัน คุณน้ำทิพย์เชื่อว่ามนุษย์ไม่ได้มีเพียงแค่ด้านเดียว และเธอไม่อยากก้าวก่ายเรื่องของลูก แม้ว่าอาจจะตะขิดตะขวงใจกับความไม่ชอบธรรมบางอย่างก็ตามที แต่กระนั้น ความสุขของลูก ก็มักจะทำให้สิ่งเหล่านั้นมืดบอดไปเสียหมด
เช่นเดียวกับคราวที่มิถุนาและจอมทัพโผล่มาที่บ้านตอนดึก ทั้งเธอ และคุณตา คุณยาย ก็ตกใจกับเหตุการณ์ความรุนแรงนั้น แต่ก็ไม่คิดจะผลักไสทั้งคู่ออกจากบ้าน แม้ในใจจะกลัวอันตรายที่จะตามมา คุณน้ำทิพย์ยินดีให้การพึ่งพิงและรอคอยการอธิบายของจอมทัพอย่างอดทน และไม่เสียแรงที่รอ วันรุ่งขึ้นจอมทัพขอเวลาเธอเพื่อคุยในสิ่งที่เขาต้องการพูด เขารับรองความปลอดภัยด้วยการยืนยันว่ามือซ้ายและมือขวาของเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว และได้ให้ลูกน้องเฝ้าระวังรอบตัวบ้านและหมู่บ้าน เขาบอกเธอทั้งหมดทั้งมวลถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น พร้อมทั้งขอโทษที่ชีวิตของเขาเลือกเกิดไม่ได้ แถมยังต้องเลือกวิถีทางที่อันตรายเช่นนี้
คุณน้ำทิพย์ไม่ได้ว่าอะไรอีก เพราะสายตาของจอมทัพนั้นบอกเธอหมดทุกอย่าง มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มีให้กับลูกชายของเธอ ในตอนที่เขาออกปากขอดูแลมิถุนาจากเธอ คุณน้ำทิพย์ก็ไม่ได้รับปากไปตรงๆ เธอยังคงให้เป็นการตัดสินใจของมิถุนา
"ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณกับมิเจอกันได้ยังไง และอะไรทำให้คุณรักลูกชายฉัน แต่การได้เจอคุณในครั้งนี้ ฉันรู้แล้วว่าฉันจะฝากมิไว้กับคุณได้ ทำให้มิเชื่อใจคุณให้มากที่สุดนะคะ เด็กคนนั้นคือสิ่งเดียวที่ฉันยังห่วงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ถ้าคุณทำให้มิเสียใจล่ะก็ ต่อให้คุณเป็นมาเฟียใหญ่แค่ไหน ฉันไม่เอาคุณไว้แน่ค่ะ"
นี่คือข้อตกลงของเธอกับจอมทัพ และจอมทัพ ก็รับปากไว้แล้ว ว่าเขาจะทำทุกอย่าง เพื่อให้มิถุนามีความสุข...
“คุณจอมทัพอาบน้ำน่ะครับ" มิถุนาบอก "วันนี้มีรุ่นน้องมาหาที่คอนโดด้วย ปรางก็มา เลยยุ่งๆทั้งวันเลย"
(จ้า ยังไงหนูก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้างานเยอะก็ต้องรีบนอน พักผ่อนให้มากๆ เข้าใจไหม)
“ครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ" มิถุนายิ้มบางๆ "แม่ครับ เดือนหน้ามิมีงานที่ฮ่องกง แม่อยากไปด้วยกันไหมครับ"
(ฮ่องกงเหรอจ๊ะ...อยากไปสิ แต่คงไม่สะดวกเท่าไหร่ คุณตาคุณยายก็อยู่ที่นี่ แถมแม่มีส่งต้นฉบับด้วยสิ) คุณน้ำทิพย์บอก
“งั้นไม่เป็นไรครับ ผมจะซื้อของมาฝากนะครับ"
(จ้า แล้วพี่เขาไปด้วยกันหรือเปล่าจ๊ะ?)
“ไม่รู้สิครับ ผมยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับเขาเลย อ๊ะ..." มิถุนาหลุดร้องออกมาเบาๆเมืิ่อสัมผัสบางเบาแตะลงที่ซอกคอ เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันไปมอง จอมทัพในชุดคลุมอาบน้ำกอดเขาเอาไว้จากทางด้านหลัง พร้อมกันนั้นก็ยกตัวมิถุนาขึ้นนั่งบนตักกว้าง มิถุนาเตรียมจะโวยแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะติดสายของคุณน้ำทิพย์อยู่
“คุยกับใครอยู่?”
“...ม...แม่ครับ คุณ...ปล่อยก่อนสิ" มิถุนาเอ็ดเสียงเบา แก้มแดงเรื่อ แต่จอมทัพกลับไม่ยอมปล่อย เขาแนบใบหน้าเข้าใกล้มิถุนาก่อนส่งเสียงทักทาย
“สวัสดีครับคุณแม่"
“นี่คุณจอมทัพ...”
(อ้าว จอมทัพเหรอลูก เป็นไงบ้าง...) คุณน้ำทิพย์ก็ตอบรับอย่างเร็วจนไม่ทันตั้งตัว มิถุนาเริ่มเบ้หน้า ก่อนยัดมือถือใส่คนตัวโตกว่าทันที
“เอ้า คุยกันให้พอ" พอตะกายเตรียมลงจากตัก จอมทัพก็รัดไม่ให้ไปไหนอีก เขาวางมือถือลงบนหน้าขา จัดการเปิดสปีกเกอร์โฟนเรียบร้อย แล้วตั้งหน้าตั้งตาคุยกับคุณน้ำทิพย์อย่างตั้งอกตั้งใจ
ตอนแรกมิถุนาก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่หรอก เตรียมจะหาทางหนีอย่างเดียว แต่พอนั่งไปนานๆก็เริ่มยอมนิ่งและฟังเขาสองคนคุยกันไปเฉย นายแบบหนุ่มเหลือบมองเสี้ยวหน้าของพ่อมาเฟียจอมโหดแล้วก็เผลอลืมตัว เอื้อมมือแตะหลังมือของอีกคนอย่างแผ่วเบา
เขาได้ยินเสียงเปาะแปะของฝนตรงระเบียง มิถุนาเหลือบไปมอง เขาชอบฝนและไม่ชอบในเวลาเดียว บางครั้งมันเหงามากเวลาฝนตก แต่ก็... เอาเป็นว่าตอนนี้ไม่เหงาแล้ว ไม่รู้จะพูดดีไหม แต่การมีจอมทัพแบบนี้ ทำให้เขาคิดถึงบ้านน้อยลง เหงาน้อยลง เพราะอย่างน้อยก็มีคนที่พร้อมจะนอนหลับไปพร้อมๆกัน และตื่นมาพร้อมๆกัน โดยยังไม่มีคำนิยามอะไรใดๆระหว่างพวกเขาทั้งสอง
จอมทัพรับปากจะพามิถุนาไปเยี่ยมบ้านหลังจากกลับจากฮ่องกงอย่างแน่นอน หลังจากนั้นเขาก็กดวางสาย มิถุนาเลยฉวยโอกาสนั้นลุกหนีจากอ้อมกอดกว้างไปแทบจะทันที
“จะไปไหนอีกน่ะ?” มาเฟียหนุ่มแอบหัวเราะนิดหน่อยเมื่อเห็นท่าทางราวกับแมวย่อง
“ไปให้ไกลๆจากที่นี่ครับ"
“จะไปนอนนอกห้องเหรอ ก็ได้นะ แล้วแต่" จอมทัพกวนประสาท เขาไหวไหล่พร้อมกับลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดสวม
"ประสาท" ริมฝีปากบางเอ่ยบริภาษเสียหวาน เขามองตามหลังมิถุนาที่เดินออกจากห้องไป ก่อนที่แววตาขี้เล่นจะเปลี่ยนไปในทันที จอมทัพจ้องมองตัวเองในกระจกด้วยสายตาคมกริบ สมองคิดอะไรวุ่นวายไปหมด
เพียงครู่เดียวเท่านั้นที่มิถุนาเดินกลับเข้ามา นายแบบหนุ่มถือแก้วมัคลายน่ารักมาสองแก้วก่อนเอาไปวางไว้ข้างหัวเตียง เขาถดตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเอาไว้ หยิบรีโมทขึ้นเปิดทีวี เลือกช่องดิสคัฟเวอรี่ที่ชอบดู จอมทัพสวมเสื้อผ้าเสร็จสรรพ ก็ก้าวขึ้นเตียงตามมา เขาสอดกายลงใต้ผ้าห่มนวมบุหนา ก่อนรั้งกายมิถุนาให้มาใกล้กัน
มือเล็กส่งแก้วมัคให้คนข้างกาย จอมทัพรับมาแล้วจิบนิดหน่อยก่อนวางเอาไว้ที่ข้างหัวเตียง มือหนาถือวิสาสะหยิบรีโมตมาเปลี่ยนช่อง เป็นช่องรายการ HBO เสียงั้น มิถุนาที่กำลังนั่งดูชีวิตลูกสิงโตได้แต่เสียอารมณ์ แยกเขี้ยวตั้งท่าจะวีน
“ดูนี่กัน"
“อะไร หนังผีเหรอ จะบ้าหรือไงคุณจอมทัพ นอนไม่หลับพอดี"
“พรุ่งนี้ไม่มีงานไม่ใช่หรือไง?” มาเฟียหนุ่มถามเย้าแหย่ พอมิถุนาจะแย่งรีโมตกลับ เขาก็ดึงหนี หนักข้อเข้าก็ถอดถ่านออกแล้วส่งคืนให้หน้าตาเฉย
“ประสาท" คนตัวเล็กกว่าบ่นอุบ สุดท้ายก็ต้องยอมนอนดูหนังผีไปด้วยกันอย่างช่วยไม่ได้
ฝนยังคงตก ด้านนอกคงเย็นจับใจเพราะลมฝน แต่ตอนนี้มิถุนาอุ่นเหลือเกิน เขาชอบการซุกตัวใต้ผ้าห่ม และยิ่งตอนนี้...มีจอมทัพ...ไม่รู้ว่าจะเป็นเหตุผลได้ไหม มิถุนาไม่อยากให้จอมทัพได้ใจเท่าไหร่ แต่ช่างเถอะ...เพราะจอมทัพทำให้เขาอุ่นจริงๆ
ดวงตากลมจ้องหน้าจอทีวี ปากก็หาววอด จอมทัพมองคนในอ้อมกอดแล้วกดยิ้มที่มุมปากบางๆ
“ง่วงแล้วล่ะสิ"
“นิดหน่อยครับ แต่พรุ่งนี้ไม่มีงาน อยากนอนดึกๆหน่อย"
“พรุ่งนี้ไปบริษัทด้วยกันไหม ตอนเช้าเราไปหาข้าวเช้าอร่อยๆกินที่ร้านกาแฟก่อน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยปากชวน มิถุนานิ่งคิดสักพักก่อนตอบ
“ก็ได้ครับ อยู่ห้องเฉยๆก็น่าเบื่อ" มิถุนาว่า "แต่พรุ่งนี้เย็นต้องไปงานเปิดตัวแบรนด์อะไรสักอย่างนะครับ พี่นัชชาบอกต้องไป คุณไปด้วยกันได้ไหม"
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" แน่นอน อ้อนกันขนาดนี้ จอมทัพยอมจริงๆที่จะยกเลิกมันเสียทุกนัดแล้วไปกับมิถุนาของเขา
“แล้วก็...”
“หืม?”
“เดือนหน้าผมมีงานที่ฮ่องกง ถ้าได้วันแน่นอนแล้วจะบอก คุณจะไป...กับผมไหม?” มิถุนาถามคล้ายกับไม่แน่ใจ แต่จอมทัพกลับตอบอย่างสบายๆแทบจะทันที
“เจย์บอกแล้ว ฉันไปแน่นอน นายก็ด้วย...” มาเฟียหนุ่มว่า "ไปบ้านฉันที่ฮ่องกงนะ"
“อะไรนะครับ" มิถุนาย่นหัวคิ้ว
“ไปเยี่ยมบ้านฉันไง ทำความรู้จักกันไว้"
“คุณพูดจริงเหรอ?”
“จริงสิ ถ้าฉันไม่อยู่ พวกเขาจะได้ดูแลนายได้ไง...โอ้ย"
“นี่คุณ!” ยังไม่ทันจะได้จบประโยคดี มาเฟียหนุ่มก็ถูกบิดเสียเนื้อเขียว "อย่ามาพูดอะไรเป็นลางแบบนี้นะ บ้าหรือเปล่า"
“อะไรกัน" จอมทัพยิ้ม "จริงๆแล้วนายก็ไม่อยากจะอยู่กับฉันอยู่แล้วนี่"
“...ได้........สักคำ...” มิถุนาพึมพำแทบไร้เสียง
“อะไรนะ"
“บอกว่าไม่ได้บอกสักคำ!”
จอมทัพยิ้มออกมา "งั้นตกลงไปด้วยกันนะ"
“ไปสิ ผมต้องไปทำงานอยู่แล้ว"
“หมายถึงไปที่บ้าน ไปหาอาป๊าฉัน"
“รู้แล้วๆ" มิถุนาตอบปัด แต่แก้มที่แดงเรื่อนั่นก็ทำให้เขาน่ารักมากๆอยู่ดี
ฝนตกแต่เช้า มิถุนาตื่นตั้งแต่หกโมงครึ่งเหมือนทุกๆวัน จอมทัพยังคงนอนหลับอยู่ ปกติแล้วมาเฟียหนุ่มค่อนข้างตื่นเช้า แต่ก็เกเรชอบนอนต่ออยู่เรื่อย มิถุนาต้องปลุกแล้วปลุกอีก และเช้านี้ก็เช่นกัน เพราะตอนเช้าไม่มีประชุมหรือนัดหมายสำคัญ ซีอีโอหนุ่มหล่อคนนี้ก็เลยเกเรบอกว่าจะเข้างานสิบโมงเป็นต้นไป และตั้งใจจะทำจริงเสียด้วย เพราะแม้มิถุนาจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เขาก็ยังไม่ตื่น
จอมทัพตื่นเข้าจริงๆตอนเกือบๆแปดโมง มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กอย่างอารมณ์ดีก่อนเดินไปอาบน้ำ พอออกจากห้องน้ำก็โทรสั่งงานมือขวาที่กำลังจะล่วงหน้าเข้าบริษัท ส่วนมือซ้ายวันนี้ จอมทัพบอกปัดไม่ต้องมาทำหน้าที่สารถีเหมือนทุกวัน วิคเตอร์เลยตั้งท่าจะแล่นตามเจย์ไปทุกหนทุกแห่งเพราะเกียร์ว่าง
พวกเขาออกจากคอนโดเกือบๆแปดโมง รถติดแล้วเพราะเป็นบริเวณใจกลางเมือง จอมทัพขับรถด้วยตนเอง วันนี้เขาเอาอัลฟ่าโรมิโอสีแดงเพลิงออกมาขับ มีบอร์ดี้การ์ดขับตามประกบอีกสองคัน เขาไม่ยอมบอกว่าจะไปกินที่ไหน เอาแต่ตั้งเนวิเกเตอร์นำทางจนน่ารำคาญ เกือบเก้าโมงถึงจะถึงที่หมาย เป็นร้านกาแฟโกปี๊เก่าแก่แถวเสาชิงช้า บรรยากาศเหมาะกับตอนเช้าเหลือเกิน มีอากงอาม่าที่เพิ่งกลับจากออกกำลังกายแวะมาทานกันเต็มไปหมด พวกเขาได้ที่ด้านในของร้าน จอมทัพสั่งกาแฟดำให้ตัวเอง มิถุนาเอาชาเย็น พวกเขาสั่งขนมปังกับไข้กระทะคนละชุด แล้วก็นั่งทานกันไปคุยกันไป ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่สิ่งเหล่านี้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน พวกเขาทำตัวเหมือนคู่รักที่แต่งงานกันแล้วเป็นสิบๆปี
จบจากมื้อเช้า มิถุนาก็ไม่ลืมจะสั่งของทานเล่นเล็กๆน้อยๆไปฝากคนสนิทของคุณมาเฟีย พวกเขากลับไปยังบริษัท กว่าจะถึงก็สิบโมงครึ่ง จอมทัพจอดรถไว้หน้าทางขึ้นตึกและให้คนขับรถเอาไปจอดไว้ เขาเดินจูงมือมิถุนาเข้าไปในตัวอาคาร มิถุนาไม่ได้เข้ามาที่นี่บ่อยนัก แม้ว่าจะอยู่ที่เซฟเฮ้าส์เป็นเดือนๆก็ตามเถอะ แต่ปกติก็ใช้ลิฟท์แยกทางด้านหลัง เพราะเขาไม่ชอบความเอิกเริกหรือให้ใครมายกมือไหว้เขา แต่วันนี้ดูเหมือนจะหนีไม่พ้น เพราะแม้กระทั่งแม่สาวประชาสัมพันธ์ยังมองเขากับคุณมาเฟียซีอีโอเสียตาไม่กระพริบ
จอมทัพเองก็ไม่ชอบพิธีรีตรองมากนัก เขาจึงทักทายพนักงานพอเป็นพิธีแล้วตรงดิ่งไปยังลิฟท์ผู้บริหารแทบจะทันที ชายหนุ่มทักทายผู้บริหารฝ่ายโครงการ เป็นชายหนุ่มวัยสามสิบเกือบสี่สิบ ท่าทางเก่งและมีความสามารถน่าดู พวกเขาคุยอะไรที่มิถุนาไม่เข้าใจนิดหน่อยก่อนที่ลิฟท์จะเปิด และเขาก็ออกไปทำหน้าที่ของเขาต่อ และอีกสักพักเดียว ลิฟท์ก็นำมิถุนามาถึงชั้นห้องทำงานของคุณมาเฟียเขา
มิถุนาแวะมาบ้าง ไม่บ่อยนัก แต่ตั้งแต่ย้ายกลับคอนโด เขาไม่ได้แวะมาเลย พอเข้าไปในห้องทำงาน ก็พบกับเจย์และวิคเตอร์อยู่ในนั้น เจย์กำลังจัดเอกสารอย่างขะมักเขม้น ส่วนวิคเตอร์ก็ทำตัวไร้สาระตามประสาคนว่างด้วยการกวนเจย์อยู่ทุกสามวินาที
“คุณมิ" วิคเตอร์ยิ้มฉีกฟันขาว ก่อนร้องว้าวเมื่อมิถุนาส่งขนมปังกับกาแฟร้อนในถุงให้ "ขอบคุณครับ"
“ไม่เป็นไรครับ พอดีแวะไปมา"
“ร้านโปรดนายท่านเลยนะนี่" วิคเตอร์ว่า จอมทัพส่ายหัวให้กับลูกน้องคนสนิทเล็กน้อยก่อนเดินไปประจำที่เก้าอี้ทำงาน
“มีอะไรสำคัญเพิ่มเติมไหมเจย์ บ่ายนี้"
“ไม่มีนะครับ ตอนบ่ายนายท่านยังว่างอยู่ แต่ตอนกลางวันมีทานข้าวกับมิสเตอร์ลี" เจย์รายงาน มิถุนาไปนั่งที่โซฟากับวิคเตอร์แล้วชี้ชวนกันดูรูปแฟชั่นโชว์คราวก่อนเรียบร้อยแล้ว นับวันวิคเตอร์ก็ชักจะทำตัวเหมือนการ์ดดาราเข้าทุกที แทบจะไม่เหลือมาดมือซ้ายมาเฟียผู้เคร่งขรึมแล้ว
“มิถุนา ไปด้วยกันไหม?”
“ไปไหนครับ" มิถุนาที่กำลังเลื่อนหน้าจอไอแพดอย่างสนุกมือชะงัก
“ทานข้าวกลางวันกับลูกค้าน่ะ" เขาตอบ นายแบบหนุ่มเบ้หน้าทันที
“ไม่เอาหรอกครับ คุณไปเถอะ"
“ตกลงไปนะ"
“นี่คุณจอมทัพ!” การมัดมือชกของนายท่านทำเอาสองคนสนิททั้งส่ายหน้าและกลั้นขำ
“เจย์ เพิ่มที่นั่งหนึ่งเก้าอี้ แล้วก็ไปด้วยกันหมดนี่แหละ"
“ผมด้วยเหรอครับ?” วิคเตอร์ชี้หน้าตัวเอง
“ใช่" วิคเตอร์แทบโอดครวญ เขาว่าบ่ายนี้จะแวะไปดูมอเตอร์ไซค์คันใหม่เสียหน่อย ท่าทางจะชวดเสียแล้ว
“ถ้าทำตัวดี ไอ้บิ๊กไบค์สามล้านที่อยากได้หนักหนาน่ะ จะไปจอดอยู่ที่ลานจอดรถด้านล่างนี่ภายในสามวัน เข้าใจไหม?” จอมทัพบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ทำเอามือซ้ายตาลุกวาว
“นายท่านรู้ได้ไงครับ?” วิคเตอร์ถาม แต่จอมทัพไม่ตอบ มือซ้ายเลยหันไปมองคู่หูที่ยักคิ้วหลิ่วตาให้ เป็นอันรู้กัน
-
มิถุนานั่งๆนอนๆอยู่ในห้องทำงานของจอมทัพทั้งวัน หลังมื้อกลางวันที่ทานอะไรไม่ได้มากนัก เขาก็กลับขึ้นมาหลับอยู่บนห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มอยู่เป็นชั่วโมง จนกระทั่งสี่โมงเย็น จอมทัพจึงปลุกให้ไปล้างหน้าล้างตา เพื่อไปร้านซาลอน เตรียมตัวไปงานเย็นนี้ ก่อนหน้านี้มิถุนาไม่มีอีเว้นท์อะไรมากนัก ไม่ชอบด้วยก็ส่วนหนึ่ง อีกส่วนคือเขาทำงานอย่างเดียวเวลาก็แทบหมดแล้ว แต่พักหลังๆเป็นที่รู้จักมากขึ้น และมีชื่อเสียงมากขึ้น พี่เพลงจึงต้องฝืนใจ เพราะการออกอีเว้นท์เป็นสิ่งสำคัญในการได้รับความสนใจจากสื่อมวลชนหลัก ดังนั้นพักหลังๆ มิถุนาจึงมีงานอีเว้นท์ให้ไปปรากฏตัวบ่อยครั้ง
ร้านที่พี่นัชชานัดไว้ให้ไม่ไกลจากเซฟเฮ้าส์มากนัก ดังนั้นมิถุนาจึงมีเวลาเตรียมตัวหลายชั่วโมงก่อนเริ่มงาน จอมทัพ วิคเตอร์ และเจย์ ยกโขยงตามมาพร้อมด้วยบอร์ดี้การ์ดทำเอาเจ้าของและพนักงานร้านตกใจลนลาน ส่วนพี่นัชชาคงชินแล้ว มีแต่มิถุนานี่แหละ ที่พักหลังๆเห็นเป็นเรื่องตลกจนขำคิกคักอยู่คนเดียว
เพราะมิถุนาไม่ค่อยแต่งตัวเยอะมากนัก การออกอีเว้นท์ที่ต้องแต่งหน้าจัดเต็มหรือสวมเสื้อผ้ามีรสนิยมจึงปัดภาระให้มืออาชีพทั้งหมด พี่นัชชาเอาชุดมาให้ใส่ เป็นเดรสตัวยาวเปิดหลังสีขาว ช่างแต่งหน้าแต่งหน้าให้ด้วยสีโทนอ่อนแต่บล็อคตาเข้ม ทาปากสีนู้ดชมพู ผมยาวปะบ่าถูกรวบเป็นมวยสูง มิถุนาสวยมาก...มากจริงๆ เพราะแม้ว่าเขาจะไม่ได้เอ่ยปากชมเหมือนที่วิคเตอร์กับเจย์ทำ แต่จอมทัพก็ยอมรับจริงๆว่าเขาตกหลุมรักมิถุนาครั้งแล้วครั้งเล่า...
“งานนี้น้องเราได้เดินด้วยนะ" พี่นัชชาบอกยิ้มๆ ระหว่างดูความเรียบร้อยให้มิถุนาเป็นครั้งสุดท้าย หล่อนจับจีบชายกระโปรงให้อย่างเบามือ
“ใครครับ เมษาเหรอ?” มิถุนาเลิกคิ้ว
“ใช่จ้า"
“โห จริงเหรอครับ งั้นผมหาดอกไม้ให้น้องเขาหน่อยดีกว่า" มิถุนาว่า ก่อนหันไปมองหน้าจอมทัพเป็นเชิงออดอ้อน มาเฟียหนุ่มเห็นดังนั้นก็แทบไม่ต้องทำอะไรเลย นอกจากจะบอกให้วิคเตอร์ไปบอกตามที่มิถุนาร้องขอเอาไว้
สถานที่จัดงานเป็นห้างที่อยู่ถัดไปเพียงหนึ่งหัวมุมถนนเท่านั้น มิถุนาจึงมาถึงงานในเวลาหลังเริ่มงานเพียงนิดเดียว และการควงคู่มากับจอมทัพนั้น ก็เรียกให้ทุกสำนักข่าวกรูเข้าหานายแบบหนุ่มกับคุณมาเฟียจนแทบไม่ทันตั้งตัว พวกเขาไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันแม้จะเปิดตัวอย่างเป็นทางการมานานแล้วก็ตาม การจู่โจมของนักข่าวทำเอามิถุนาได้แต่ยิ้มอย่างเดียว ตอบคำถามไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่เพราะไม่ค่อยจะถนัดนัก แต่สุดท้ายจอมทัพก็ช่วยเขาผ่านคำถามเหล่านั้นไปได้ในที่สุด
พวกเขาควงคู่กันเข้าไปในงาน มิถุนารับค็อกเทลให้กับตนเองและมาเฟียหนุ่มคนละแก้ว วิคเตอร์ยืนอยู่ข้างๆเจย์ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่พวกเขานั่ง สักพักเดียวงานก็เริ่มขึ้น มิถุนานั่งดูเหล่านายแบบนางแบบที่รู้จักกันเดินโฉบกันอยู่บนรันเวย์ มีเมนี่เป็นหนึ่งในนั้นด้วย เจ้าหล่อนเดินผ่านมิถุนากับจอมทัพที่นั่งอยู่ด้วยกันแถมยังกุมมือกันเสียแน่น เหมือนหล่อนจะเห็น เลยทำหน้าไม่พอใจเหวี่ยงใสเต็มๆแล้วก็เดินสะดุดเซไปเล็กน้อย สงสัยจะได้เป็นข่าวลมเพ็ชรหึงขึ้นหน้าหนึ่งพรุ่งนี้แหง มิถุนาไม่รู้จะหัวเราะหรือโมโหดี แต่ก็เลือกที่จะมองหน้าคุณมาเฟียตัวปัญหาไปอย่างคาดโทษ ซึ่งคุณมาเฟียก็เอาแต่ลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้เรื่อง
หลังจากนั้นก็เป็นคิวของปราง มิถุนารู้อยู่แล้วว่าเพื่อนรับงานของแบรนด์นี้ ส่วนที่มิถุนาไม่ได้รับเพราะช่วงที่เขาแคสติ้งกัน เป็นช่วงที่อยู่เชียงรายพอดี แม้ทางแบรนด์จะบอกว่าให้แคสติ้งทีหลังได้ แต่มิถุนาก็ปฏิเสธไป จริงๆแล้วจอมทัพนั่นแหละ ที่ไม่ให้เขารับงานอะไรเลยช่วงนั้น แต่ก็ช่างเถอะ...เขาไม่อยากจะเอาเรื่องเก่าเก็บมานั่งคิดไร้สาระอีกแล้ว
เฌอปรางขยิบตาให้เขาพร้อมโบกมือให้อย่างน่ารักที่สุดตอนเดินผ่านไป เธอมีเสน่ห์เสมอเมื่ออยู่บนรันเวย์ ก้าวเข้าสู่ปีที่สามของการทำงาน เฌอปรางเป็นทั้งไอดอลและแบบอย่างที่ดีให้กับนางแบบหน้าใหม่ที่เพิ่งเริ่มต้นเข้าวงการ และหน้าที่การงานก็ก้าวหน้าไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ล่าสุดทางมิลานเรียกตัวไปแคสติ้งแล้ว โอกาสอันยิ่งใหญ่ที่สุดของเธออยู่ไม่ไกลอีกต่อไป
อีกเพียงไม่กี่ลำดับ ก็เป็นคิวของน้องใหม่อย่างเมษา มิถุนาลืมตัวเสียจนแทบนั่งติดขอบเวที เขาเข้าใจว่างานแรกๆนั้นมันตื่นเต้นจนกังวลไปหมด แต่วูบแรกที่เห็นเด็กคนนั้นเดินออกมา มิถุนาก็แทบลืมความกังวลใจไปเลย เพราะเมษาทำได้ดีมาก ดวงหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยสีสันฉูดฉาด ตัดกับชุดสีเอิร์ธโทนที่สวมใส่ การเดินบนส้นสูงสี่นิ้วที่มิถุนาขยาดมาตลอดสมัยเริ่มเดินแบบและทำความเคยชินกับมันอยู่นานกลับเป็นเรื่องง่ายสำหรับเด็กคนนี้...
“เป็นอะไร ทำไมดูสนใจนักหนา?” จอมทัพกระซิบถาม เมื่อมิถุนาเอนตัวพิงพนักเหมือนเดิม นายแบบหนุ่มค้อนขวับทันทีที่ได้ยินคำถาม
“ก็ตื่นเต้นนี่น่า ได้เห็นน้องเดินครั้งแรก"
“นายเดินดีกว่าตั้งเยอะ"
“คุณนี่...” มิถุนาบ่นอุบ
“สวยกว่าด้วย"
“คุณจอมทัพ" นายแบบหนุ่มครางเสียงอ่อน ก่อนฟาดเบาๆที่ไหล่กว้างหนึ่งดี เขาถอนหายใจก่อนกลับไปสนใจแฟชั่นโชว์อีกครั้งหนึ่ง
งานเลิกเกือบๆสี่ทุ่ม มิถุนาจึงได้มีโอกาสเข้าไปหาเพื่อนรักที่กำลังยืนให้นักข่าวสัมภาษณ์และถ่ายภาพอยู่ เขารอจนนักข่าวสลายตัวไปจึงเข้าไปหานางแบบสาวคนเก่งที่กำลังจะก้าวออกไปจากบริเวณนั้นแทบจะทันที
“ปราง!”
“มิ!!! ดีใจจังเลยที่มา" เฌอปรางกระโดดกอดเพื่อนรักทันที
“จะไม่มาได้ไงล่ะ พี่เพลงกำชับเสียขนาดนั้น"
“เอาน่า...นี่ฉันเดินดีไหมอ่ะมิ ก่อนขึ้นรันเวย์นะ เกือบตบกะยัยเมนี่ อารมณ์เสียชะมัด ไม่รู้ไปก่อกรรมทำเข็ญอะไรกันไว้ ไม่สิ...แฟนเธอนั่นแหละมิ อ้าวววว...” ปากก็ด่าไป ตาก็เหลือบไปเห็นคุณมาเฟียยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังเพื่อนรัก มิถุนาได้แต่หัวเราะออกมา
“นั่นสิ สร้างวีรกรรมไว้เยอะเหลือเกิน" มิถุนาประชดอย่างน่ารัก
“ไม่มีแล้ว" มาเฟียหนุ่มก็ปฏิเสธเสียแข็ง "จะไปมีได้ยังไงกัน ที่มีอยู่นี่ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว" เขาว่านิ่งๆ
“อู้วววว เหรอจ๊ะ...แล้วนี่มาทำอะไร ไม่ได้มาดูฉันเดินแน่ๆใช่ไหมแจ็คกี้ มาคุมเมียล่ะเซ่"
“ปราง!” มิถุนาเอ็ด
“ใช่"
“นี่พอแล้ว ทั้งคู่นั่นแหละ"
“ที่ท็อปกับตะวันก็มานะ เสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน ไปนะแจ็คกี้" เฌอปรางเอ่ยปากชวนทันที
“ก็ได้" เขาตอบรับ พอหันไปมามิถุนา รายนั้นก็ถูกสะกิดเรียกตัวเดินออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...
จอมทัพมองหาคนตัวเล็กของเขา ก่อนที่วิคเตอร์จะบุ้ยใบ้ไปทางซ้ายมือ แล้วพบว่ามิถุนากำลังยืนคุยอยู่กับผู้ชายร่างสูงใหญ่ผู้มีดวงตาสีฟ้าคนหนึ่ง เฌอปรางทำหน้าล้อเลียนคุณมาเฟียแทบจะทันที
“วู้ว ถ่านไฟเก่าหรือเปล่านะ?” ว่าแล้วก็สะกิดไหล่คุณมาเฟียเบาๆ
“พูดเรื่องอะไร"
“ไม่รู้จักหรือไง ออแลนโด้ เรคส์ นายแบบที่มีข่าวกะมิปีที่แล้วไง"
“ไม่รู้จัก" จอมทัพตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
เฌอปรางจิ๊ปากทันที "โอ้ย นี่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลยเหรอ เอาเถอะ ถ้าจะมั่นหน้าว่ามิจะรักจะชอบตัวเองมากที่สุดในโลกก็ทำต่อไป แต่จะบอกอะไรดีๆให้นะ"
“อะไร?” จอมทัพเริ่มขมวดคิ้ว
“มิกับออแลนโด้เคยคุยกัน เกือบจะเป็นแฟนกันอยู่แล้ว หมอนั่นน่ะ ทั้งจิตใจดี นิสัยดี อบอุ่น น่ารัก แล้วก็ชอบมิ ม๊ากกกก มากกกก" จงใจลากเสียงยาวให้อีกฝ่ายรำคาญใจ "นี่ถ้าต่างคนต่างไม่มีงานเยอะ ป่านนี้เป็นแฟนกันไปแล้ว"
“โกหก"
“ฉันจะโกหกทำไมคะแจ็คกี้ถามหน่อย ฉันจะทั้งเชียร์ทั้งดันออแลนโด้ พูดแล้วก็เสียดายไม่หาย"
“ไร้สาระ" จอมทัพว่าอย่างไม่ใส่ใจ แต่ในใจก็เริ่มร้อนรนขึ้นมาแล้ว
“นี่ ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ จะได้ไปหาอะไรกินกัน วิคเตอร์กับเจย์ก็ต้องมาด้วยกันนะ ห้ามเบี้ยวล่ะ เข้าใจไหม?” แล้วเฌอปรางก็เดินหายลับไปกับฝูงชน จอมทัพมองดูมิถุนายืนยิ้มแย้มคุยกับผู้ชายคนอื่นอยู่นานสองนานแล้วก็เริ่มหงุดหงิดใจ กำลังจะเดินไปดึงตัวมิถุนากลับมาแล้ว แต่นายแบบหนุ่มร่างสูงคนนั้นกลับถูกเรียกตัวไปเสียก่อน มิถุนาจึงเดินกลับเข้ามา
“มีอะไรกันเหรอครับ?” มิถุนาเอ่ยถาม เมื่อเห็นทั้งเจ้านายและลูกน้องยืนไม่ติดกับที่กันทั้งหมด
“เปล่า" จอมทัพตอบปัด "จะไปหรือยัง?”
“เดี๋ยวผมไปหาเมษาก่อนครับ ว่าจะไปแสดงความยินดี...เอ่อ...ดอกไม้" นายแบบคนสวยเอ่ยปากขอช่อดอกไม้จากวิคเตอร์ที่ยืนอยู่ มือซ้ายก็รีบยื่นให้ทันทีไม่อิดออด
“ไปด้วยกันไหมครับ" ไม่วายที่จะหันกลับมาหามาเฟียหนุ่มที่ยืนทำหน้าโหดอยู่ มิถุนาส่ายหัวเบาๆก่อนเอื้อมมือกุมมือหนาเอาไว้ "เป็นอะไร ทำหน้าดุจัง ไม่ชอบคนเยอะเหรอครับ งั้นเดี๋ยวเราค่อยออกไปรอปรางด้านนอกนะ" ริมฝีปากบางว่า ก่อนเดินพาจอมทัพลัดเลาะไปหาเป้าหมาย รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าเมื่อเห็นว่าเมษายืนอยู่ท่ามกลางพี่ๆนักข่าว
มิถุนารอจนเมษาให้สัมภาษณ์เสร็จเขาจึงเดินเข้าไปหา เมษาดูตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าเป็นเขา มิถุนายื่นช่อดอกไม้ให้พร้อมเอ่ยชมเชยผลงานในวันนี้ รุ่นน้องมือใหม่เลยได้แต่ยิ้มเขิน
“ขอบคุณมากนะครับพี่มิ ผมตื่นเต้นมากเลย ไม่รู้พลาดอะไรไปบ้าง"
“เมทำดีมากแล้ว ดีกว่าเวทีแรกๆของพี่อีก"
“แต่ผมไปดูงานแรกๆของพี่มิมา พี่มิเหมือนมืออาชีพเลย"
“โห นั่นก็เว่อร์ไปน่าเม...” มิถุนาหัวเราะเบาๆ "งานต่อไปก็พยายามเข้านะ พี่เป็นกำลังใจให้นะ"
“ขอบคุณนะครับ" เมษายิ้มขอบคุณ สายตาเหลือบไปเห็นคนที่กุมมืออยู่ข้างๆมิถุนา เขาจึงยิ้มเจื่อนๆไปให้มาเฟียหนุ่มที่ปั้นหน้ายากอยู่
“นี่เมจะไปไหนต่อหรือเปล่า ไปทานข้าวกับพวกพี่ไหม มีปรางกับตะวันด้วย" มิถุนาเอ่ยปากชวน เมษาทำหน้าลังเลอยู่สักพัก
“เอ่อ...ผมว่าคงไม่ค่อยสะดวกน่ะครับ พรุ่งนี้มีงานเช้า แล้วก็นี่ยังไม่ได้เก็บของเลย แถมเครื่องสำอางคงต้องใช้เวลาลบอีกนานเลย" เด็กหนุ่มชี้ใบหน้าตัวเองแล้วยิ้มแหย
“โห เสียดาย...ไว้คราวหน้านะ"
“ได้เลยครับพี่มิ" เมษายิ้มให้อีกครั้ง ก่อนที่มิถุนาจะเอ่ยขอตัว เขาหันมาหาจอมทัพก่อนที่จะเดินกันออกไป จอมทัพคอยระวังชายกระโปรงให้คนตัวเล็กตลอดทาง ฝ่ามือหนาคอยกันไม่ให้คนอื่นมาเบียดมิถุนาล้มลงไป เพราะส้นสูงที่สวมอยู่นั้นก็สูงเอาการทีเดียว
เมษามองความใส่ใจเล็กๆน้อยๆนั้นจนลับสายตา เขาทอดถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนก้มลงมองช่อดอกไม้ในมือ ดวงตากลมโตฉายแวว ก่อนที่จะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปที่หลังเวที
คอนโดเล็กๆใกล้กับออฟฟิศเอเจนซี่ตั้งตะหง่านอยู่ริมถนน เมื่อรถยนตร์อีโคคาร์จอดลง เมษาก็เอ่ยขอบคุณผู้จัดการส่วนตัวที่วันนี้มาส่งให้ด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เขาหอบสัมภาระลงจากรถ ฟังตารางานพรุ่งนี้จากผู้จัดการอีกนิดหน่อยพร้อมนัดแนะเวลาพรุ่งนี้เช้าอีกครั้ง เขาเอ่ยขอบคุณอีกครั้งและรอจนรถยนต์คันเล็กลับสายตาไป ขาเรียวจึงก้าวเข้าไปในตัวคอนโด
เมษาแตะบัตร เช็คกล่องจดหมาย มีจดหมายส่งมาหาเขาสองสามฉบับ ส่วนใหญ่เป็นบิลต่างๆ เขาพาตัวเองเข้าไปในลิฟท์ กดชั้นพักอาศัย ความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักทำให้แทบหมดพลังงาน แถมกำลังใจที่มีก็ถดถอยลงไปเรื่อยๆ ลิฟท์แก้วกระจกใสเผยให้เห็นบรรยากาศด้านนอก เมษามองท้องฟ้ามืดมิดแล้วทอดถอนใจเบาๆ...
ในหัวคิดถึงภาพของมิถุนากับจอมทัพ บอกตามตรง หากเขาบอกว่าแทบไม่รู้สึกอะไรก็เหมือนจะโกหก เพราะจริงๆแล้วเขาทั้งอิจฉาและชื่นชมมิถุนาจากใจ รอยยิ้มแสนสดใสที่ทำให้ใครต่อใครหลงรัก ไม่แปลกเลยสักนิดที่คนอย่างจอมทัพจะยอมสบยอยู่ภายใต้มือเล็กๆของมิถุนา
ดวงตากลมโตเหม่อลอยจนแทบไร้แวว เมื่อลิฟท์มาถึงชั้นที่ต้องการ เสียงเตือนทำให้รู้สึกตัว ขายาวก้าวออกไป เมษาดึงคีย์การ์ดออกจากกระเป๋ากางเกง ปลายเท้าหยุดที่ประตูหน้าห้อง เขาแตะคีย์การ์ด เปิดประตูห้องออก เหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร เขาโยนสัมภาระไว้ที่พื้น หยิบรีโมตเปิดทีวีไม่ให้ห้องเงียบเหงาเกินไป ก่อนพาตัวเองไปหน้าตู้เย็นแล้วรินน้ำดื่ม
หน้าจอโทรทัศน์ปรากฏภาพรายการข่าวเม้าท์รอบดึกทุนต่ำ เสียงพิธีกรสาวทั้งสองแว่วมาเข้าหู ตอนแรกเมษาไม่ได้จะใส่ใจอะไรนัก แต่เนื้อข่าวก็ทำให้ต้องหันขวับไปมอง
ภาพหน้าจอปรากฏรูปของมิถุนาและจอมทัพยืนคู่กัน...
'จู่ๆก็ออกงานพร้อมกัน เล่นเอานักข่าวไม่ทันตั้งตัวเลยนะคะเนี่ย แหม...คู่นี้สื่อให้ความสนใจน้อยเสียเมื่อไหร่ แถมคุณจอมทัพเนี่ย ก็ดูแคร์น้องมิถุนามากเลยนะคะ'
'ใช่ค่ะ ปกติน้องมิเขาก็ไม่ค่อยชอบตอบคำถามสัมภาษณ์อยู่แล้ว ไม่ใช่สิ...ตอบไม่เก่งมากกว่า แต่เราก็เข้าใจนะ คือบางคนเขาก็ตื่นไมค์นะคะ น้องมิก็ไม่ได้เป็นดารา ทำงานแต่บนรันเวย์อะไรแบบนี้...แต่ที่สำคัญคือคุณจอมทัพดีกว่าค่ะ สมัยที่คบกับคนเก่าๆก็ไม่เห็นจะออกตัวอะไรเลยนะคะ แต่งานนี้ออกตัวแรงจริงๆค่ะ'
'อารมณ์ว่าขายเซฟเฮ้าส์จีบน้องมิเลยใช่ไหมคุณน้อง'
'ว้าย ตายแล้วคุณพี่ ไม่ใช่ค่ะ...แหม แต่ก็น่าสนอยู่นะคะ ฮ่าๆๆๆ เอาล่ะ ไปดูภาพกันดีกว่าค่ะ'
'ครับ ก็...คบกันอยู่น่ะครับ คบครับ คบกัน ไม่ใช่แค่ดูใจ'
'ตอนนี้น่ะเหรอครับ อยู่ที่คอนโดมิครับ มิทำงานสะดวกกว่า...ไม่ครับ ไม่กลัว ก็มีบอร์ดี้การ์ดเฝ้าอยู่รอบๆตลอดเวลาอยู่แล้ว'
'คนนี้เหรอ...จริงจังที่สุดเลยครับ'
'ก็ชอบเขาที่เขาเป็นแบบนี้ ไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน เขาน่ารักครับ คอยดูแล แล้วก็ทำอาหารเก่ง'
'ก็พอได้เจอก็ไปไม่เป็นเลยครับ ไปไหนไม่รอด...'
เมษากดปิดทีวีทั้งๆที่ยังไม่ตัดจบ เขาโยนรีโมตทิ้งก่อนปิดไฟ แล้วหอบสัมภาระเข้าไปในห้องนอน ภายในห้องนอนมืดมิด...แต่กลิ่นนิโคตินที่ลอยอบอวลอยู่ในนั้นตั้งแต่เปิดประตูเข้าไปทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นกระตุก เปลวไฟสีแดงส่องสว่างอยู่ท่ามกลางความมืด เมษาเอื้อมมือสะเปะสะปะคว้าหาสวิชต์ไฟ เขากดเปิด ทันทีที่ไฟสว่างวาบ สองขาก็สั่งให้ถอยหลังแทบจะทันที
ใครบางคนนั่งอยู่ที่ปลายเตียงพร้อมรอยยิ้มที่เมษาเกลียดแสนเกลียด...
หัวใจร้องไห้...ทั้งกลัว ทั้งหวาด ไร้ทางออก และ ไร้ทางหนี
“กลับดึกจังนะ...รู้ไหมว่าให้ฉันรอน่ะ มันไม่เป็นผลดีเท่าไหร่หรอกนะ เมษา...”
tbc.
มาแล้ว มาต่อแล้ววววววว ขอโทษนะคะ หายไปเป็นเดือนเลย โอ้ย งานยุ่งมากค่ะ แทบไม่มีเวลาหายใจหายคอ
ตอนที่สิบเก้าแล้วนะคะ เป็นฤกษ์ดีที่จะบอกว่า จากแต่เดิมว่าจะจบ30ตอน ตอนนี้อาจจะแค่25ค่ะ ดูทรงแล้ว น่าจะไม่ยืดเยื้อไปกว่านั้น
แต่เรายังติดค้างวิคเตอร์-เจย์ สตอรี่ กันไว้อยู่เนาะ ยังไงก็ได้เจอกันอีกยาวแน่ อิอิ
โอ้ยใจหาย พอมันใกล้ๆจะจบก็ใจหาย (เว่อร์ ไม่ใกล้ขนาดนั้น)
เจอกันตอนต่อไปนะคะ จะรีบปั่นมาส่ง แวะมาทักทายและสวัสดีปีใหม่ค่ะ
หนูมิส่งจูบให้ทุกคน :mew1: :mew1: :mew1:
ปล. ไม่รู้จะขอมากเกินไปไหม แต่อยากเห็น fan art ของเรื่องนี้จัง คือจริงๆภาพจอมทัพมันติดอยู่ในหัวเราแต่บรรยายไม่ได้น่ะค่ะ เลยอยากให้ใครก็ตามที่อยากวาด ลองวาดมาแชร์กันดูหน่อย ว่าตัวละครในเรื่องมีภาพในหัวเป็นยังไง จริงๆก็อยากวาดเองอยู่หรอก แต่ท่าทางจะไม่รอด (คือคนเขียนเป็นบ้า เขียนมาจะจบยังวาดคาแรคเตอร์พระเอกไม่ออก) วาดอะไรมาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะเอาไปลงในเพจเนาะ ไปโพสท์ในเพจก็ได้จ้า
เราเขียน Side Story ทิ้งไว้ในเพจสองสามเรื่อง ตามไปอ่านกันได้นะคะ ลิ้งค์ตามด้านล่างนี่เลยจ้าาาา
-
มาแล้วววววววว ไปอ่านก่อนนนน :hao7:
ใครรรรร อาเมน???
-
ใคร
ใคร
ใคร
ใคร
??????????????????????????
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หนูเมมีเบื้องลึกเบื้องหลังยังไงนะ อยากรู้จัง ขออย่ารันทดนักเลย
-
เหวอ ใครบงการเมษา อยู่นะ o22
-
เหยยยยยยย ใครเนี่ยยยยย
ใครรรรรรรรร *โคตรอยากรู้ 5555*
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เค้าคือใคร????? o22
หลังจากหายไปเป็นเดือน กลับมาพร้อมตัวละครใหม่และจุดประเด็นให้ ค้าง กว่าเดิม!!! :o
ทามมายทำกันอย่างเง้ล่าาาาาาาาาา :a6:
Happy New Year :oni1:
-
น้องเมษา คุนกะใครอะ
แอบคิดว่าเป็นจอมทัพอ่าา ไม่ใช่ ใช่ไหหมคะ
ปล Happy New Year ค่าาา (ล่วงน้าหนึ่งวัน )
ปีหน้าขอให้คนเขียนสุขภาพร่างกายแข็งแรง มีแรงบรรดาลใจ แต่งนิยายสนุกๆเยอะๆ
-
ว่าแล้วต้องมีเบื้องหลังง
หนูมิคงไม่ได้อยากจะร้ายหรอกใช่ม๊ะะะะะะะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ปิดตัวแร้วววว ผู้อยู่เบื้องหลังเมษา >.<
ขอบคุณและสวัสดีปีใหม่ค่ะ~^^
-
ใครนะ เป็นใครกัน
-
กรี้ดดดดดดด
-
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m3q9ycfx8V1qiznxlo1_500.jpg)
นี่คือตอนมิกำลังแต่งตัวไปงาน
(http://api.ning.com/files/7Yks3h911A-1GqVXnGNF2DYxkTrzeTY83LMni7x2Cb-OdhGlBQIBUXp1rNbvitBmIqYs3IUN*jkU5pPM4zdoZKocLPa6FyVL/andrej.jpg)
มิถุนากับคุณแม่
(https://www.google.com/search?q=andrej+pejic&espv=210&es_sm=91&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=SM3BUoW_HcnAoASV-4HQBg&ved=0CAkQ_AUoAQ&biw=1024&bih=460#facrc=_&imgdii=_&imgrc=pD5Z1PwYUepRGM%3A%3BGBZeJNjuxblaZM%3Bhttp%253A%252F%252Fmevoque.com%252Fwp-content%252Fuploads%252F2011%252F03%252Fjessica-hart_andrej-pejic_max-doyle_-vogue-australia_april-2011_mevoque.jpg%3Bhttp%253A%252F%252Fmevoque.com%252Fvogue-australia-jessica-hart-andrej-pejic-april-2011%252F%3B700%3B486)
(http://www.fashionloving.co.uk/wp-content/uploads/Andrej-Pejic-and-Lea-T.png)
มิถุนากับปราง
(http://test.waltercrow.co.nz/wp/wp-content/uploads/2011/06/streetfsn-andrej.jpg)
วันสบายๆ ว่างงาน กินข้าวเช้า
-
ท่าทางคู่ของเมษานี่จะออกแนวตบจูบๆล่ะมั๊งนี่ o22
-
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m3q9ycfx8V1qiznxlo1_500.jpg)
นี่คือตอนมิกำลังแต่งตัวไปงาน
(http://api.ning.com/files/7Yks3h911A-1GqVXnGNF2DYxkTrzeTY83LMni7x2Cb-OdhGlBQIBUXp1rNbvitBmIqYs3IUN*jkU5pPM4zdoZKocLPa6FyVL/andrej.jpg)
มิถุนากับคุณแม่
(https://www.google.com/search?q=andrej+pejic&espv=210&es_sm=91&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=SM3BUoW_HcnAoASV-4HQBg&ved=0CAkQ_AUoAQ&biw=1024&bih=460#facrc=_&imgdii=_&imgrc=pD5Z1PwYUepRGM%3A%3BGBZeJNjuxblaZM%3Bhttp%253A%252F%252Fmevoque.com%252Fwp-content%252Fuploads%252F2011%252F03%252Fjessica-hart_andrej-pejic_max-doyle_-vogue-australia_april-2011_mevoque.jpg%3Bhttp%253A%252F%252Fmevoque.com%252Fvogue-australia-jessica-hart-andrej-pejic-april-2011%252F%3B700%3B486)
(http://www.fashionloving.co.uk/wp-content/uploads/Andrej-Pejic-and-Lea-T.png)
มิถุนากับปราง
(http://test.waltercrow.co.nz/wp/wp-content/uploads/2011/06/streetfsn-andrej.jpg)
วันสบายๆ ว่างงาน กินข้าวเช้า
โอ้ย ตลกกกก ชอบมากเลยค่ะ หามาอีกนะคะ ยังไม่มีรูปคู่กะป๋าเลย
-
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_ma3wjhSAm91qiznxlo1_400.jpg)
(http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2013/01/18/article-0-1701E280000005DC-432_634x745.jpg)
มิกับออแรนโด เรคซ์ (กิ๊กเก่า)
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m4udtjfR2d1qc9dduo1_500.jpg)
(http://media.tumblr.com/tumblr_m9q4ic1ggF1qhrf07.jpg)
มิถุนากับจอมทัพ
(http://www.hellomagazine.com/imagenes/brides/201205097990/andrej-pejic-wows-at-rosa-clara-bridal-show/0-37-858/andre-facebook--a.jpg)
ถ่ายรูปกับสื่อมวลชล
-
เรื่องชักจะเครียดๆๆ ล่ะ ชายนิรนามต้องเป็นศัตรูของจอมทัพแน่เบย ไอ้คนนั้นน่ะ จำชื่อไม่ได้ คนที่มีเรื่องแย่งที่ดินกันอ่ะ ชัวร์ แต่เมษานี่อาจจะถูกยังคับให้ทำเรื่องไม่ดีแน่เลยอ่ะ
-
ตกลงใครลวงใครอ่า จะมีมาม่าบิ๊คแพ็คก่อนจบมั้ยอ่า
-
และแล้วความจริงก้กำลังเปิดเผยว่าเมษเข้ามาในชีวิตมิเพราะอะไรร :n1:
-
เมษาเหมือนจะมีเบื้องลึกที่น่าสงสาร
หรือว่าคนที่อยู่ในห้องจะเป็น อาเมน รึเปล่า
-
ใคร
ใคร
ใรค
ดูเหมือนว่าคู่ของน้องเมษา จะดราม่าป่ะ
ใจนี้คิดว่า ตบจูบ ดราม่าแท้ๆ
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
ใครอะ
-
ตอนนี้สนุกมาก มากค่ะ รักตอนนี้อ่ะ :-[ :-[
คุณจอมทัพรักน้องมิมากกกกกกกกกกกกกกก
อิจฉาเลย :katai1: :katai1:
ชอบเวลาบรรยายตอนเขาอยู่ด้วยกันจังเลยค่ะ
เรียบง่ายแต่อบอุ่น น่ารัก น่าอิจฉา
เขินนน :-[ :-[
หวังว่าคงไม่ดราม่าเยอะนะคะ :hao5: :hao5:
-
เมษาแอบน่าสงสารอ่าาา TT
-
ว่าแล้วเชียวว่าเมษาต้องเป็นกิ๊กมาเฟียแน่เลย
ท่าทางจะเหมือนมิตอนเเรกๆด้วย หวังว่าคนนั้นจะไม่ใช่จอมทัพและนายอาเมนอะไรนั่นนะ
ปล. อ่านแล้วหวังว่าเมษาจะเป็นเด็กดีสมกับที่มิเอ็นดูนะจ๊ะ
และอยากให้มี 30 ตอนเหมือนเดิมจังเลยค่ะ ไม่ได้อยากให้ยืด แต่ชอบอ่านเรื่องที่ให้รายละเอียดและเหตุผลของการดำเนินเรื่องอ่ะค่ะ
และชอบเวลาสองคนนี้กุ๊กกิ๊กกัน น่ารักดีค่ะ อิอิ
-
ใครมาหาเมษา
มิถุนากับจอมทัพยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
-
กรีสสสสสส สสสสสส
-
:impress2: จอมทัพกับหนูมิน่ารักมากกกกอะ
ว่าแต่ใครบงการเมษาอยู่นี่ :katai1:
รอตอนต่อไป :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
happy new year ค่ะ :L1:
-
อาเมนแหงๆ โอยยยยยยยยย
-
ออเเลนโด้เเน่เลย (หรอว่ะ)
ใครเนี่ยยยย
สงสารเมอ่ะ
มิก็หวานจนน้ำตาลขึ้นเลย
-
รอหนูมิกับจอมทัพอยู่ทุกวันเวลา ไม่มีเวลาไหนจะไม่คิดถึง อิอิ น่ารักสุดเลยคู่นี้ ทำเหมือนคู่แต่งงานมาแล่วสิบปีจริงๆ 455555555555 ว่าแต่ใครมาให้เมษานะ เมษาดูแล้วน่าจะเป็นคนดีอยู่นะ แต่ต้องโดนใครในห้องนั้นบังคับทำอะไรซักอย่างแน่ๆ บุ่ย คงจะเป็นอาเมนแน่ๆ รอตอนต่อไปแบบห่อเหี่ยวใจ ไม่รู้จะรอนานไหม :heaven แต่จะรอนะค่ะ ติดตามจนจบกรื่อง ตีพิมพ์แน่นอน -,,,,,,,-
-
กรี๊ดดด จบเรื่องตอนที่ 30 ได้มั้ยอ่าคะ อย่าตัดเหลือ 25 เลย อยากอ่านน้องมิไปนานๆ นะๆๆๆ :m13: :m13: :m13:
เราว่าตอนที่ 30 กำลังดีนะ 25 มันดูขาดตอนยังไงก็ไม่รู้ (ยังคงหาเหตุผลมาหักล้าง)
ในตอนนี้ ใครๆต่างก็สนใจแต่เรื่องเมษา งั้นเราสนเรื่องหนูมิคนเดียวก็ได้ อิอิ :-[
ปรางนี่เด่นได้ทุกซีนเลยนะ ขโมยซีนอย่างร้ายกาจ ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบตอนที่คุณจอมทัพตอบคำถามสื่อจัง อร๊ายยย นี่ถ้าเราเป็นหนูมิ เราคงเขินอายจนต้องเอาหน้ามุดคุณจอมทัพ อิอิ
เดี๋ยวนี้จอมทัพสยบแทบเท้าหนูมิไปแล้ว ไม่เหลือเค้าความเป็นมาเฟียอีกต่อไป เริ่ดมากค่ะหนูมิ :hao6:
ตอนท้ายๆแอบสงสารเมษานะ บางทีนางอาจโดนบังคับอะไรอยู่ก็ได้ :hao4:
-
ใครกันนะ ศัตรูเ่ก่าของจอมทัพรึเปล่าเนี่ย
-
คุณจอมทัพน้องมิ >////<
คนที่รออยุ่ในห้องเมษาคือใคร ???
มาต่อเร้วๆนะคะ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนนี้ หวานมากเลยคับ ไม่ว่าจะเป็นฉากหยอกเย้า หรือ ไปงานร่วมกัน
หวานได้อีก สองคนนี้ เกิดมาเพื่อกันและกันหรือยังเนี่ย
แต่ก่อนจบ มีให้ลุ้นระทึกกันอีกแล้ว แต่อย่างน้อย ก็ได้รู้ความคิดส่วนนึง
น้องเม ที่ทั้งชื่นชม และ อิจฉา น้องมิของเรา อยู่ในคอนโดของตัวเอง
และที่สำคัญ คุณอยู่ในห้องของเธอ.........
ปล. คุณจอมทัพคิดอะไรอยู่ในหัวนะ เห็นตอนคุณส่องกระจกในห้องหนูมิ
ไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่เหมือนกัน
ถ้าทำให้หนูมิเสียใจ ดูท่าไม่ใช่คุณน้ำทิพย์คุณเดียวที่ไม่ยอมนะเนี่ย
-
คุณแม่ของน้องมิ ช่างเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง จิตใจดี และมองโลกเป็นจริง ๆ ไม่แปลกใจเลย
ที่ทุกอย่างจะถ่ายทอดมาที่ลูกชาย จนเป็นน้องมิ ที่สามารถมัดใจมาเฟียอย่างจอมทัพได้อยู่หมัดทุกวันนี้
เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันด้วยบรรยากาศสบาย ๆ ผ่อนคลาย หยอกล้อกันเหมือนคู่รักทั่ว ๆ ไป นี่ให้ความรู้สึกดีจริง ๆ :o8:
จอมทัพ ได้ไปเปิดตัวในฐานะลูกเขยมาแล้ว คราวนี้ก็ถึงทีพาน้องมิไปเปิดตัวในฐานะลูกสะใภ้กับอาป๊าบ้างแล้ว คิคิ
แถมเปิดตัวออกสื่ออย่างเป็นทางการ คำตอบนักข่าวแต่ละคำของจอมทัพที่ทั้งเปิดเผย จริงจัง จริงใจ และมั่นคง
ไม่แปลกเลยที่ใคร ๆ จะพากันอิจฉาน้องมิกันไปหมด รวมถึงเมษาด้วย แต่ก็ให้ความรู้สึกว่า เมษาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
การที่พยายามมายุ่งเกี่ยวกับน้องมิและจอมทัพ คงถูกใครที่เป็นศัตรูกับจอมทัพ บังคับให้ทำสินะ รู้สึกน่าสงสารจัง
พออย่างนี้แล้ว ก็อยากให้มีใครซักคนมาช่วยเหลือเมษา ให้หลุดพ้นจากคนไม่ดี จะได้ไม่ต้องทำเรื่องร้าย ๆ โดยไม่เต็มใจนะ
แต่ถึงจะมีแผนอะไรก็แล้วแต่ ขอให้จอมทัพรู้ทันการณ์ ขอให้อย่าเกิดเรื่องร้าย ๆ กับน้องมิเลยนะ กลัวเศร้าจังเลยอ่ะ :m17:
เจย์กับวิคเตอร์ โผล่มาแวบ ๆ ยังแอบน่ารัก วิคเตอร์เดี๋ยวนี้ติดเจย์น่าดู อยากอ่านคู่นี้เร็ว ๆ อยากให้เจย์สมหวังซะที
รอตอนต่อไปนะคะ สุขสันต์วันปีใหม่คนเขียนด้วยนะจ้ะ ขอบคุณมากค่ะ :L1:
-
ใครค้า
ใครกัน
ใครอยู่ในห้อง????
-
เขินที่จอมทัพตอบคำถาม อ๊ายยยยยยยยยย !!!!!
ส่วนเมษาก็ยังไม่คลายซะที~
-
จอมทัพจะพาหนูมิเข้าบ้าน แนะนำลูกสะใภ้ให้ป๊ารู้จัก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ใครรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
แต่ตอนนี้หวานมากกกกกก จอมทัพตอบคำถามนักข่าวได้แบบอร้ากกกกกกกกกกก
ชอบแม่มิมากๆ มิเป็นคนดีก็ได้มาจากแม่เต็มๆ
ปล. แอบชอบกิ๊กเก่ามิ55555555555555555555555
-
เริ่มต้มน้ำรอเส้นมาม่าแล้ว คุณมาเฟียช่วงนี้หวานออกนอกหน้ามากๆ อ่ะ
-
ใครอ่ะ ตัวร้ายตอนนั้นเหรอออออ
-
ใครในห้องเม????
อยากรู้จริงๆว่าเมเป็นใคร มาทำไอะไร มีจุดประสงค์รึป่าว
หือก็เป็นแค่เด็กคนนึงที่น่ารักนิสัยดีอย่างที่มิเอ็นดูนะ
ตอนนี้หวานไป น้ำตาลพุ่งสูงเลย ฮ่าๆๆๆๆ
เขินจอมทัพแทนมิ :mew3:
-
ใช่คนที่เคยถล่มตอนไปบ้านมิกันหรือป่าว :mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
มาแล้วว คนเขีสนมาอัพตอนใหม่แล้วว เย้ๆ :mc4:
แต่... :ling1: :ling1: :ling1:
ค้างงงงงง!! 555
ข้องใจมากว่าเขาคนนั้นเป็นครายย
เราทายว่าจะต้องเป็นศัตรูของจอมทัพอ่ะ :katai1:
ยังไงเราก้รอคนเขียนเสมอจ้าา
ชอบเรื่องนี้มากๆ ติดตามตอนต่อไปก๊าบบ :L2:
-
เมษามีอะไรซับซ้อนจังเลย...
จะเป็นแผนของอาเมนรึเปล่า...
จะเป็นนายอาเมนรึใครก็ตาม..
จอมทัพต้องเป็นจอมทัพที่จัดการได้..
แล้วก็นะ..ออแลนด์โด..ยกให้เมษาเถอะนะ..
เพราะเมษาดูแล้วน่าสงสารเหมือนกันน๊า...
-
กรี๊ดดดดดดด มาต่อไวๆนะค่ะ :serius2:
-
คุณจอมทัพหวานไม่แคร์สื่อเลยนะ o13 o13. ใครเอ่ยยยย???ที่อยู่ในห้องกับเมษา
-
ใครหว่ะ :katai1: :katai1:
-
ทั้งหมดทั้งมวลกับสิ่งที่เมษากำลังทำอยู่ หากเกิดจากการถูกบังคับ และทำโดยไม่เต็มใจ
เราว่าเมษาก็เป็นอีกคนนึงที่น่าสงสารนะ
ไม่อยากเดาเรื่องต่อ แล้วแต่คนแต่งจะสรรสร้างเหตุการณ์แล้วกันนะ
เราสนุกไปกับเรื่องนี้ในทุกๆ ตอนอยู่แล้วค่ะ :mew1:
-
มิถุนา กับ เมษา นี่จะเหมือนกันทุกอย่างเลยหรอคะ?
Happy New Year คะ
-
อูยยยย...มาวางระเบิดไว้อย่างนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่า :z3: :z3: :z3:
เก๊าอยากรู้ง่าาาา ใครมารอเมษา ตกลงน้องเมก็มีคู่กะเค้าเหมือนกันใช่มั้ยหนอ
-
ใครๆๆๆๆๆๆๆอ่ะ
บอกเลยฉากนี้อิจฉามาก
ได้แต่อุทานตลอดการอ่านว่า โธ่ๆๆๆๆๆ พ่อพระเอก
จะทำเขินไปไหนเนี่ย เปิดเผยอ่ะ เริ่มค่ะเริด เอาใจไปเลย
-
นี่เป็นใคร
มีคนร้ายๆโผล่มา (หรือเจ้าเดิมที่หายไป)
ง่ะ ยังไงก็ยังไม่เห็นใจเมษานะ
รอดูต่อไป น้องอาจจะดราม่ามาก
-
คู่น้องเม นี่น่าจมีผลกะคู่หลักเต็ม ๆ
มาม่าจะออกรสอะไรล่ะเนี่ยยยย
-
ใครอ่ะ :katai1:
-
ใครรรรรรรร เรื่องของหนูเมจะดราม่ามั้ยอ่า
ดูเหมือนน้องก็ไม่ได้นิสัยแย่นะ รอติดตามตอนต่อไป :hao5:
-
อ้าว ไอ้เราก็นึกไปไกลแล้วว่าเมาานี่ตัวร้ายชัวร์ๆ ไหงปรากฎว่าเป็นเหยื่อไปซะได้
รอตอนนี้นานมาก ขอบคุณนะคะ สวัสดีปีใหม่
-
ใครอ่ะ
-
:o8: :-[ :impress2:
-
ไปไหนไม่รอดดดดด จิงรึป่าวววว
แอบสะใจและขำตอนปรางแกล้งจอมทัพนะ!
555 555555 555555
ว่าแต่ใคร ใช่คนที่เคยมีเรื่องกับจอมทัพหรือป่าววว
-
เมษาเป็นคนของศัตรูของจอมทัพรึเปล่านะ
ไส้ศึกปะเนี่ย ลุ้นมากกก
-
ค้างมากๆๆๆๆ อยากอ่านต่อ
ตอนนี้เขินมาก น่ารักมาก
Happy new year 2014 ja
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คือใครกัน
-
ใครหว่าาาาาา :hao7:
-
มาให้กำลังใจก่อน
ขอไปเที่ยวก่อนครับ
รอนานมากๆกว่าจะคลอดแต่ละตอนให้ได้อ่าน
ยังไงก็เป็นกำลังใจและติดตามเสมอครับ
-
ใครในห้อง
ตอบคำถามหวานมากจอมทัพ
-
หลงเรื่องนี้มาก ชอบมาก ภาษาสวย งื้ออออออ
มาต่อไวๆนะค่ะ ค้างอย่างแรงแงๆๆๆๆ
:ling1: :katai5: :mew1:
-
หวานกันจริงๆคู่นี้ ไปฮ่องกงคราวนี้จอมทัพจะพามิถุนาไปพบอาป๊าด้วย แล้วเมษานี่เป็นยังไงต่อนะ?
-
คงบงการเมษาใช้ศัตรูของจอมทัพใช้ไหม
สงสัยจะไม่คล้ายแค่ชื่อแล้วล่ะมัง น่าจะถูกบังคับด้วยอะไรซักอย่างแน่ๆ
สวัสดีปีใหม่ :L2:
สุขภาพแข็งแรง(จะได้มีแรงปั่นนิยาย)
งานการเจริญก้าวหน้าค่ะ
-
เมษาๆๆๆๆ เธอเป็นใครกันแน่! :m22:
โอยอีตาจอมทัพตอนนี้น่ารักกว่าเดิมอีก มาเฟียหลงเมียจนโงหัวไม่ขึ้น 555 ขำทุกครั้งตอนปะทะกับเฌอปรางค์ :z1:
-
เบื้องหลังของเมษากำลังจะเกิดเผยแล้ว
เตรียมตัวรับมือนะมิ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ค้างงงงงงงงงงงง อย่างแรงงงงงงงงงงงง
-
สนุกมากเลยค่ะ ชอบคุณจอมทัพนะ แมนๆดี รักก็บอกรัก
ส่วนน้องมิกำ็น่าร๊ากกกกก
-
ใครในห้องเมษาอะ ต้องมาทำอะไรแน่ๆ :ling3:
-
:pig4:
-
ใครในห้องต้องเป็นศัตรูกับจอมทัพหรือเปล่า
-
:katai5:
-
:impress2: ปลื้มคุณจอมทัพมากมาย
-
คุณจอมทัพเปิดตัวกับสื่อแรงส์ได้ใจมาก :man1: แนะนำตัวกันสุดฤทธิ์ เหมือนต้องการประกาศว่าได้อยู่กินกันโดยสมบูรณ์แบบ :L1: ขอยกให้เป็นคู่รักร้อนแรงแห่งปี :o8:
ความจริงใกล้ปรากฏแล้วสินะ ผู้ชายในมุมมืด กำลังจะเปิดเผยตัว จะได้รู้กันไปเลยว่าน้องเมษาเป็นใครมาจากไหนเข้ามาหาเพื่ออะไร :katai1: เสียดายน้องอ่ะเริ่มจะรู้สึกว่าน่ารัก แม้จะทำตัวน่าสงสัยก็เถอะ พอมาตอนนี้ชักรู้สึกว่าน้องน่าสงสารขึ้นมาเลย
:ling1: ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ อยากให้มีหลาย ๆ ตอน :z13: :heaven ได้โปรดพิจารณาด้วย :z10:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
ใครหนอใครบงการเมษาอยู่
หลังจากที่นักเขียนหายไปนาน
กลับมาทำเราค้างซะนี่
รอตอนต่อไปนะค่ะ สู้ๆ
-
ค้างอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
-
มายาวววว ให้หายคิดถึง
เมษามาทีไร เป็นอันต้องลุ้นทุกที
:กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ค้างงงงงงงงงง งอนแล้ว
-
สวัสดีปีใหม่ ขอให้ได้ ขอให้โดนจร้า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
น้องมิจร้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~
คิดถุงจุงเบยยยยยยย
-
เหมือนเมษาโดนบังคับอยู่เลยนะ แอบสงสารเบาๆ
ชอบเวลาคุณจอมทัพกับน้องมิคุยกัน หยอกล้อกัน
ให้บรรยากาศสีชมพูอมม่วงจางๆ แบบหวานน่ารัก พอกรุบกริบ
น่ารักดีอ่ะ ชอบจัง~
-
ใครคือเขา?เขาคือใครร :serius2:
-
นึกชื่อไม่ออก แต่น่าจะใช่คนที่มีเรื่องกับจอมทัพจนตัองไปอยู่บ้านแม่มิถุนา
-
คำถามที่ทุกคนถามคือ ใครอยู่ในห้องและรอเมษาอยู่
ต๊าย ชอบที่ปรางแซวคุณจอมทัพจัง 555555
คุณจอมทัพเค้าเลือกแล้วค่ะ 5555 ใครอย่าคิดมาแย่งมิถุนา 5555
-
จอมทัพหลงเมีย!!!....หวานกันสุด ๆ อ่ะ อิจฉาหนูมิจังค๊า เค้าจะพาลูกสะใภ้ไปให้ป๋าดูด้วยอ่ะ :-[
ประโยคตอนท้ายที่พูดกับเมษา ทำไมมันคุ้น ๆ เหมือนที่จอมทัพเคยพูดกับมิเลยอ่ะคะ พูดเหมือนกัน แต่คงไม่ใช่คนเดียวใช่มั้ยคะ???.. ตัวร้ายออกสักทีเถอะคะ เริ่มเลี่ยนคู่เอกล่ะ ...ล้อเล่นค่ะ จริง ๆ อิจฉา กัดหมอนรอดีกว่า :hao5:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุข สุขภาพแข็งแรงค่ะ :mew1:
-
:heavenWHO?? อิตาคนที่เคยมีเรื่องกะจอมทัพ? ค้างนะจ๊ะ T-T
-
ใครล่ะ ?????
-
โดยเนื้อแท้เราว่าเมษาไม่ใช่เด็กเลวร้าย
ถ้าจะพูดในประเด็นความอิจฉา มันก็ธรรมดาของมนุษย์ แต่ประเด็นที่น่าสนใจคือใครเป็นคนส่งเมษามา คาดว่าต้องเป็นศัตรตรูของจอมทัพ
ถ้าเมษาไม้ได้เลวร้ายโดยเนื้อแท้ ก็อยากให้มีทางออกที่ดีให้น้องนะ ไม่รู้ดิเราว่าน้องแกแอบน่าสงสาร
-
เค้าคือใคร???
จิงๆเมษาอาจจะไม่ได้อยากร้าย
แต่โดนบังคับให้ทำหรือป่าว ดูน้องกลัวๆใครคนนั้นนะ
ขออย่าให้น้องร้ายด้วยความเต็มใจเลย
ไม่อยากจะเกียดน้อง
แอบชอบที่จองพัทพูดออกสื่อจัง มันหวานอ่ะ
เราอ่านแล้วเขินแทนมิ คิดถึงตอนยืนให้สัมภาษณ์
มิไม่อายหน้าแดง เขินตัวม้วนไปแล้วหรอค่ะ >\\\<
-
กรี๊ดใครรรร :katai4:
-
ใครล่ะนั่น
-
ใคร ?
อะไร ?
ยังไง ?
ขอร้องงงง อย่าเศร้าเลยนัะะะ
-
มาลุ้นด้วยคนว่าเขาคือใคร :ruready
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:อยากรู้เกิดอะรัยขึ้นกับเมษา :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอ รอ รอ
มาต่อเร็วววว นะครับบบบ :mew2: :mew2:
-
มารอน้องมิค่ะ
คิดถึงน้องมิ
รักน้องมิ
(จอมทัพ: แล้วฉันล่ะ?)
-
มารอค่ะ
-
อ๊ายยยยยยยยย มันค้างงงงงงงงง
-
ิ
ตอนที่ 20 : วันเกิด
“หอบอะไรกลับมาเยอะแยะล่ะนั่น?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามระหว่างละสายตาออกจากหน้าจอไอแพดตรงหน้า เขาเหลือบมองมิถุนาในชุดลำลองเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงขายาวที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับวิคเตอร์ที่ทำหน้ายียวนเดินตามเข้ามาด้วย ในสองมือของมือซ้ายเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย มิถุนาไม่ได้ตอบคำถามอะไรนั่น เพียงแต่ปรายตามองจอมทัพเท่านั้น นายแบบหนุ่มเดินไปยังกระจกบานเล็ก และเริ่มต้นจัดการเช็ดเครื่องสำอางบนใบหน้าออกอย่างเบามือ
“ของขวัญของมิน่ะครับ" วิคเตอร์ว่า หลังๆเขาเรียกมิถุนาว่า "มิ" เฉยๆ ตามที่มิถุนาบังคับให้เรียก
“ของขวัญ? ไปทำงานที่ไหนมาเนี่ย" วิคเตอร์กับเจย์สบตากันแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ
“ก็...”
“ไม่ต้องหรอกครับเจย์ คนเขาจำไม่ได้ก็ไม่ต้องบอกเขาหรอก" คนตัวเล็กว่า ปรายตามองอย่างสุดแสนจะเย็นชา พร้อมกันเดินหายลับเข้าห้องน้ำไป
“ผมกำลังจะถามนายท่านอยู่พอดีว่าพรุ่งนี้จะนัดพบมิสเตอร์แอนเดอสันไหม หรือจะเลื่อนไปก่อน?” เจย์ว่าเรียบๆ พลางเหลือบมองหยั่งเชิง
“......”
“พรุ่งนี้วันที่หนึ่งมิถุนาครับ" เจย์สำทับ เผื่อจะทำให้เจ้านายสุดที่รักนึกอะไรขึ้นมาได้
“หนึ่งมิถุนา" จอมทัพพึมพำ "บ้าเอ๊ย แล้วทำไมไม่เตือนกันล่ะ" เขาสบถ เจย์ถอนหายใจ วิคเตอร์ไหวไหล่
“ที่ผมไม่เตือนน่ะ ก็เพราะถ้านายท่านไม่ได้จำได้ด้วยตัวเอง มันก็ไม่มีความหมายสิน่ะสิครับ" เจย์ว่าอย่างสบายๆ "ถ้าเป็นคนที่แล้วๆมา ผมก็จะใส่ลงไปในนัดหมายแต่ละวันตามหน้าที่ แต่ผมจำวันเกิดมิได้โดยไม่ต้องจดด้วยซ้ำ และผมก็ไม่อยากให้มิอยู่ในลิสท์ตารางงานของนายท่านอย่างแน่นอน"
“ไม่อยากจะซ้ำเติมนะครับ แต่ผมก็จำได้" วิคเตอร์ยิ้มกวนตีน
“......” จอมทัพอ้าปากทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้ายก็เงียบ... “พรุ่งนี้เคลียร์ตารางงานให้ทั้งวันด้วย"
“ครับผม"
“วิคเตอร์ ไปด้วยกันหน่อย"
มาเฟียหนุ่มเหลือบมองไปยังห้องน้ำ ยังไม่มีทีท่าว่ามิถุนาจะออกมา เขาลุกจากโต๊ะ หยิบซองบุหรี่กับไลท์เตอร์ขึ้นมา วิคเตอร์พยักหน้ารับก่อนเดินตามคุณมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ แต่ช่างอ่อนหัดเรื่องความรัก ออกไปด้านนอกห้อง
จอมทัพกดลิฟท์ขึ้นไปยังชั้นบนสุด ก่อนเปิดประตูเชื่อมดาดฟ้า เขาก้าวเข้าไป วิคเตอร์ก้าวตามเข้ามาพร้อมปิดประตูเหล็กลง จอมทัพมาสูบบุหรี่ที่นี่เป็นประจำ เพราะดาดฟ้าอยู่เหนือเซฟเฮ้าส์ ดังนั้นนอกจากคนที่อาศัยอยู่ในเซฟเฮ้าส์จึงไม่มีสิทธิ์ขึ้นมาบนดาดฟ้าได้ มาเฟียหนุ่มใช้ที่ตรงนี้เป็นสถานที่สำหรับอัดนิโคตินเข้าปอดพร้อมนั่งครุ่นคิดเรื่องต่างๆเสมอ
เขาจุดบุหรี่ และส่งให้วิคเตอร์หนึ่งมวน ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งขึ้นไปบนฟ้า เวลาห้าโมงกว่าๆทำให้ฟ้าเริ่มอมแสงสีส้มอ่อนๆ เสียงรถราจากด้านล่างดังสะท้อนขึ้นมา
“มิว่าไงบ้าง?” มาเฟียหนุ่มเปิดปากเอ่ยถามเป็นภาษาจีนกวางตุ้งแบบที่ใช้เป็นประจำเมื่ออยู่กันแค่คนที่สนิทกันแบบนี้ เป็นเรื่องยากและนานๆครั้งที่เขาจะยอมเอ่ยถามถึงเรื่องที่นอกเหนือจากงาน และแน่นอน...เรื่องราวทั้งหมดคือเรื่องของมิถุนา
“เรื่องอะไรครับ"
“อย่ามากวนประสาทน่าวิคเตอร์" จอมทัพจ้องตาดุ "ก็ไอ้นายแบบนั่นไง วันนี้ก็มีงานด้วยกัน"
“อ้ออออ" วิคเตอร์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี จอมทัพเป็นเหมือนพี่ชาย เขาจึงไม่เคยหวาดกลัวที่จะหยอกล้อเกินฐานะเลยสักครั้ง เพราะถ้าจอมทัพเอาจริงขึ้นมา เขาคงโดนเป่าหัวกระจุยไปตั้งแต่สิบปีก่อน "ก็ดีครับ วันนี้เขาก็หอบของขวัญมาให้มิ มิยังไม่ได้เปิดเลย แต่ผมในฐานะมือซ้ายของนายท่าน ได้แอบเปิดแล้ว"
จอมทัพมองหน้าวิคเตอร์อย่างไม่รู้จะชื่นชมหรือออกปากด่าดี เลยได้แต่ถอนหายใจและปล่อยไป
“อะไร?”
“นาฬิกาข้อมือครับ ท่าทางจะสนิทกันจริง รู้สึกไซส์จะพอดีข้อมือมิเลย"
“เอาไปทิ้ง" มาเฟียหนุ่มขยี้มวนบุหรี่ด้วยปลายเท้าแทบจะทันที
“อะไรนะครับ?” วิคเตอร์ถามอย่างไม่เชื่อหู
“บอกให้เอาไปทิ้ง" เขาว่าซ้ำ "เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่เอง"
วิคเตอร์อัดบุหรี่เข้าปอด มองดูผู้ชายที่เขาเคารพทั้งในฐานะเจ้านายและพี่ชายแล้ว ก็ได้แต่ถอนหายใจ จอมทัพเปลี่ยนไปมาก มากจนบางครั้งเขายังตกใจ ตัวแปรเดียวก็คือมิถุนา จอมทัพไม่มีเหตุผล ทำทุกอย่างด้วยอารมณ์ก็เพราะคนๆเดียว แต่วิคเตอร์ไม่ได้หมดศรัทธาในตัวจอมทัพเลยสักนิด เขากลับรู้สึกดีใจที่เห็นพี่ชายของเขาเป็นแบบนี้ เป็นคนมากขึ้น มีความรู้สึก และเปิดใจที่จะรับฟังรวมถึงรับความช่วยเหลือจากคนอื่น เช่นเดียวกับตอนนี้
“ไม่ดีมั้งครับ" วิคเตอร์ตัดใจเอ่ยไปในที่สุด "ถ้าเฮียทำแบบนั้น นอกจากมิจะเสียใจมากแล้ว คงผิดหวังและเสียความรู้สึกในตัวเฮียมากกว่า"
“ฉันไม่อยากให้มิไปยุ่งกับไอ้หมอนั่นอีก"
“แต่เฮียครับ"
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"
“ผมคงจะต้องขอขัดขืนคำสั่งนะครับ ในถ้ามือซ้ายคงพูดไม่ได้ แต่เฮียเป็นพี่ชายของผม สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ เฮียกำลังไม่เชื่อใจมิถุนาอยู่นะครับ" วิคเตอร์ว่าเรียบๆ พลางจุดบุหรี่มวนที่สอง
“ฉันนี่นะไม่เชื่อใจ มิถุนาต่างหาก"
“ถ้าเฮียเชื่อใจมิ เฮียคงไม่คิดว่ามิจะกลับไปหาใครก็แล้วแต่อีก"
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น"
“แล้วกลัวอะไรล่ะครับ?”
“......”
“มิจะไม่ไปไหน ผมเชื่ออย่างนั้น มิรักเฮีย ใครมองใครก็รู้"
“นายจะไปรู้ได้ยังไง?”
วิคเตอร์ถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างหน่ายใจ "งั้นมิอยู่กับเฮียด้วยอะไรหรือครับ? มิวิ่งหนีจากเฮียได้ตลอดเวลา แต่มิเลือกที่จะอยู่และดูแลเฮียใกล้ๆแบบนี้"
“......”
“ผมว่ามิตอบเฮียไปหมดด้วยการกระทำแล้วนะครับ" วิคเตอร์จ้องหน้าเจ้านายตนเองเงียบๆ "เฮียเคยบอกมิบ้างหรือยัง?”
“บอกอะไร?”
“บอกว่ารู้สึกยังไงกับมิ"
“ฉันจะไม่บอก"
“เพื่ออะไรครับ?”
“ฉันว่าฉันก็ชัดเจนทุกอย่างแล้วนะ"
“ก็ยืนยันด้วยคำพูดอีกสักครั้งสิครับ มันจะยากอะไรครับ กับแค่สัญญากับมิอีกสักครั้ง"
“......”
“เคยคิดไหมครับ ตอนที่เฮียทำมิเจ็บปวดมากๆ มิควรที่จะหนีไปได้แล้ว แต่ทำไมมิถึงไม่ไป ทำไมมิยอมละทิ้งอดีตเลวร้ายทั้งหมดเพื่ออยู่กับเฮียแบบนี้...”
“ลองทำอะไรเพื่อมิดูอีกสักอย่างไม่ได้หรือครับ?”
“พามิกลับบ้านเราเถอะครับ ผมเบื่อคอนโดเต็มทีแล้ว"
ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งขึ้นฟ้า วิคเตอร์ขยี้มวนบุหรี่ทิ้่ง เขายกนาฬิกาขึ้นดู
“ผมต้องลงไปแล้ว เจย์มีงานให้ผมช่วย"
“อืม...” จอมทัพพยักหน้ารับ "ยังไงก็ขอบใจนะ"
“ด้วยความยินดีเสมอครับ"
จอมทัพเดินตามมิถุนากลับขึ้นห้องหลังจากเลือกซื้ออาหารสำเร็จรูปง่ายๆสองสามอย่างจากตลาดแถวๆคอนโดเป็นมื้อเย็น มิถุนาบอกปฏิเสธดินเนอร์ หรือแม้กระทั่งการทำอาหารในเย็นวันนี้ เขาอ้างว่าเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไร และอยากกลับคอนโด พอถึงคอนโด มิถุนาจึงต้องจัดแจงหามื้อเย็น ส่วนเจย์กับวิคเตอร์เองก็หายตัวไปแล้วทันทีที่กลับมาถึงคอนโด มิถุนาชวนให้กินข้าวด้วยกันพวกนั้นก็บอกว่าติดธุระอะไรก็ไม่รู้
ไฟในห้องเปิดสว่าง มิถุนาเดินไปที่เคาน์เตอร์ครัว ส่วนจอมทัพหอบข้าวของที่ซื้อมาตามเอาไปให้ถึงที่ เขาเหลือบมองใบหน้าอีกฝ่ายที่นิ่งสนิทก่อนเอ่ยปากถาม
“เป็นอะไรไป?”
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองก่อนจะส่ายศีรษะปฏิเสธ "เปล่าครับ เซ็งเฉยๆ"
“หึ เซ็งอะไร" มาเฟียหนุ่มเอ่ยปากถาม เขาเลื่อนกายซ้อนทับมิถุนา เกยคางที่ไหล่ลาดเบาๆ
“......” มิถุนาไม่ตอบ มือบางหยิบถุงกับข้าวมาแกะ แต่จอมทัพกลับหยุดมือเล็กๆนั่นไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิ คุยกันก่อน"
“คุยอะไรครับ"
“ไปเที่ยวกันไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมา ทำเอามิถุนาเลิกคิ้วอย่างฉงน
“เที่ยว?”
“อืม...ไปภูเก็ตกัน"
“คืนนี้?” มิถุนาถาม
“ใช่ คืนนี้ ถ้าไม่อยากให้เอิกเริกมาก เราจองตั๋วไปก็ได้ ไม่ต้องเอาเครื่องบินไปเอง" จอมทัพกระซิบบอกเบาๆ
“ไปทำไมครับ...”
“พรุ่งนี้วันเกิดนายไม่ใช่หรือไง?”
จอมทัพว่า และมิถุนาก็หยุดการกระทำทุกอย่าง นายแบบคนเก่งหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับมาเฟียหนุ่ม เขาเงยหน้ามองใบหน้าคมคร้ามที่จ้องลงมาก่อนเม้มปากแน่น
“ผมนึกว่า...คุณจะลืมไปแล้วเสียอีก"
“ไม่ลืมหรอก" จอมทัพว่า ก่อนย่นหัวคิ้วนิดหน่อย "จริงๆก็ลืมไปเหมือนกัน แต่ก็จำได้แล้วเห็นไหม?”
มิถุนาย่นจมูกอย่างหมั่นไส้ พลางเหลือบมอง
“แต่ปีหน้าจะไม่ลืม ไม่มีทางลืม ปีต่อๆไปด้วย แต่นายต้องอยู่กับฉันสักร้อยปีนะ"
“นานไปครับ"
“เราจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆไง ตลอดไปไม่มีจริงหรอก ใช่ไหม?”
“ใช่ ไม่มี" มิถุนาตอบ
“เพราะงั้น ชาติหน้า เราต้องกลับมาเจอกันนะ เข้าใจไหม?”
มิถุนาเผยรอยยิ้มในที่สุด เขาส่ายหัวไปมาเบาๆ แก้มก็แดงจัด
“ให้ตายเถอะ...” มิถุนาพึมพำ "คุณจะทำให้ผมเป็นบ้าใช่ไหมเนี่ย"
“ตกลงจะไปไหม? เก็บกระเป๋าได้แล้ว"
“กินข้าวก่อนได้ไหมครับ ผมหิวจะแย่"
“เอาสิ เราไปกัน คืนนี้เลย เจย์กับวิคเตอร์ไปเตรียมการไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ป่านนี้คงกลิ้งรออยู่บนห้องแล้วล่ะ"
-
มันเป็นเรื่องยากเสมอกับการเริ่มต้น แต่มิถุนาก็คิดว่า ตอนนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะการที่เขาไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึกแล้ว...และสามารถอยู่ในอ้อมกอดของจอมทัพได้อย่างสบายใจที่สุด
เขาได้ยินเสียงคลื่น หรือแม้กระทั่งกลิ่นไอทะเล บังกะโลหรูที่ตั้งเรียงรายไล่ระดับตามเชิงผาริมทะเลของรีสอร์ตระดับหกดาวที่ริมชายหาดป่าตองคือสถานที่ๆมิถุนาลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันเกิดของตัวเอง เมื่อคืนพวกเขามาถึงภูเก็ตเกือบห้าทุ่มโดนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว ใช้เวลานั่งรถอีกชั่วโมงเพื่อมายังป่าตอง มิถุนางัวเงียไม่ได้ใส่ใจวันเกิดปีที่ยี่สิบสามของตัวเอง พอหัวถึงหมอนก็หลับสนิท
จอมทัพไม่สามารถวางใจออกเรือไปยังเกาะที่มีทิวทัศน์สวยกว่านั้นในตอนกลางคืนได้ แน่นอน...แม้กระทั่งชาวประมงมืออาชีพยังไม่กล้าวิ่งเรือในคืนที่ฝนตกหนัก มาเฟียหนุ่มจึงตัดใจเข้าพักในรีสอร์ตที่ดีที่สุดของแถวนั้น พรั่งพร้อมด้วยการอารักขาของบอร์ดี้การ์ดโดยรอบสถานที่ ส่วนเจย์และวิคเตอร์ก็วนเวียนอยู่แถวๆเจ้านายไม่ไปไหน
มิถุนาตั้งใจจะตักบาตรวันเกิด แต่ก็รู้ว่าคงลำบาก เขาจึงตัดใจและไม่คิดสร้างความเดือดร้อนให้กับพวกเจย์หรือวิคเตอร์ ทั้งๆที่แค่เอ่ยปาก คนพวกนั้นคงตระเตรียมทุกอย่างไว้ให้ แต่มันก็อาจจะดีก็ได้ หากเช้าวันนี้เขาลองทำตัวขี้เกียจๆดูเสียบ้าง แล้วก็หลับต่อไปอีกสักพัก
แต่มิถุนาก็ไม่ใช่คนประเภทที่สามารถหลับต่อได้แม้กระทั่งวันนั้นจะเป็นวันหยุดก็ตาม พลิกตัวอีกสองสามครั้งจอมทัพก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เขาเหลือบเห็นแสงรำไรจากขอบหน้าต่างกระจกบานใหญ่ กายโปร่งยันตัวลุกจากเตียงนอนอย่างแผ่วเบา ก่อนก้าวเดินไปที่กระจก และค่อยๆเลื่อนผ้าม่านออก
ท้องทะเลตรงหน้าอาบไล้ด้วยแสงสีทอง ดวงตากลมโตฉายแววตื่นเต้นกับทิวทัศน์ตรงหน้าที่สวยราวกับจับต้องได้ พระอาทิตย์กำลังขึ้นจากขอบฟ้า ชายหาดทอดตัวยาวไล่ลงจากแนวเชิงผา สวยจนแทบหยุดหายใจ
มิถุนาสวมใส่เสื้อผ้าเมื่อวาน เขาเหนื่อยเกินกว่าจะเปลี่ยนชุดนอนด้วยซ้ำ พักหลังๆมานี้จอมทัพชอบนอนกอดกันเฉยๆ เพราะงานหนัก ภาระมากมายที่ถาโถมเข้ามา ทำให้ช่วงนี้พวกเขาร้างลาจากเรื่องบนเตียงไปบ้าง ซึ่งส่วนตัวมิถุนาแล้ว เขาคิดว่ามันค่อนข้างดี เขายอมรับว่าสัมผัสของจอมทัพทำเอาหัวใจกระเจิดกระเจิงเหมือนผีเสื้อบิน แต่บางทีมันก็ทำเอาเขาเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ซึ่งมันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่...
มิถุนาตัดสินใจอาบน้ำระหว่างที่จอมทัพกำลังหลับอยู่ เขามองนาฬิกา...เพิ่งหกโมงกว่าๆ มือบางหยิบเสื้อผ้าลำลอง เป็นเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นเข้าไปในห้องน้ำ ห้องน้ำกรุกระจกบานใหญ่ มองเห็นวิวด้านนอกเต็มตา คงสุนทรีย์น่าดูหากได้นั่งแช่น้ำอุ่นๆไป ดูพระอาทิตย์ขึ้นไปด้วย
เขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อ ตามด้วยสกินนี่ขายาวออก ระบบฉีดน้ำรอบทิศทางทำให้น้ำเต็มอ่างเร็วจนแทบไม่ต้องรอ มือบางกดเลือกสบู่ลงไปตีในอ่าง ครู่เดียวน้ำก็พร้อมอาบ เขาค่อยๆหย่อนตัวลงไปพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ น้ำอุ่นทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด เขาหลับตาลงช้าๆ ราวกับตกอยู่ในภวังค์ที่ไร้เสียง...
มิถุนาไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงประตูที่เปิดออก เขาสะดุ้งอีกทีตอนที่ริมฝีปากอุ่นๆแตะลงที่ซอกคอของเขา มิถุนาสะดุ้งลืมตาขึ้น และพบว่าจอมทัพกำลังหย่อนตัวลงมาในอ่างเดียวกัน
“ค...คุณจะอาบน้ำเลยเหรอ?” เสียงหวานถามละลักละล่ำ แม้ว่าจะเคยอาบน้ำด้วยกันหลายๆครั้งก็ไม่ชินสักทีหรอก
“อืม"
“นึกว่าคุณยังไม่ตื่น" เสียงหวานพึมพำเบาๆ จอมทัพรั้งกายบางมาพิงที่อกกว้าง
“ตื่นแล้ว แต่เพลียชะมัด"
“แล้วทำไมคุณไม่นอนต่อล่ะ...ไม่เห็นต้องรีบตื่นเลย"
“ก็ไม่อยากให้อยู่คนเดียว......วันนี้วันเกิดนาย"
มิถุนาระบายยิ้มออกมาบางๆ ไม่อยากให้อีกคนรู้ว่ารู้สึกดีแค่ไหน
“พระอาทิตย์สวยจัง" ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปยังด้านนอก กระจกแบบที่ด้านนอกมองไม่เห็นด้านในทำให้เขาไม่กลัวที่จะเปลือยเปล่าอิงแอบกันแบบนี้
“จับได้ไหม?” จอมทัพเอ่ยถามยิ้มๆ มิถุนาเลิกคิ้ว ก่อนค่อยๆเอื้อมมือออกไปด้านหน้า
“ไม่ได้หรอกครับ ให้ทำอะไรเนี่ย?” มิถุนาบ่นพึมพำ แต่แล้วจอมทัพก็ยื่นมือมาซ้อนทับมือมิถุนาเอาไว้ เขารวบปลายนิ้วเรียวเอาไว้ พลางก้มลงกระซิบที่ริมใบหูขาว
“จับได้แล้ว...” เขาว่า และนั่นทำให้มิถุนาหัวใจเหมือนจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ
“นี่...” ไม่รู้ว่าเขาตระเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ไฮเดรนเยียช่อเล็กๆนั้นก็ปรากฏอยู่ตรงหน้ามิถุนาแล้ว ก้านดอกเปรอะฟองสบู่ แต่นั่นก็ยังทำให้มันดูน่าทะนุถนอมมากๆอยู่ดี
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์"
เขากระซิบบอก ราวกับว่าจะให้มันเป็นความลับระหว่างพวกเขาสองคนเท่านั้น
“ขอบคุณครับ...” มิถุนาแอบน้ำตาซึมกับความโรแมนติกที่ถูกหยิบยื่นให้ เขาแตะก้านดอกไม้อย่างเบามือ
“ขอโทษนะ...” ฝ่ามือหนากุมฝ่ามือของมิถุนาเอาไว้ มิถุนาก้มมองมัน จอมทัพจับเขาได้ตั้งนานแล้ว... “สำหรับทุกๆอย่าง"
“ไม่เป็นไร...” มิถุนาพึมพำเบาๆ เป็นครั้งแรกที่เขาสามารถพูดคำๆนี้ได้จากใจ "ไม่เป็นไรแล้วครับ"
“รัก"
คำสั้นๆก็ทำให้โลกราวกับหยุดหมุนได้ มิถุนานิ่งค้างในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มทันทีที่คำๆนั้นหลุดออกมา ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าลึกๆในใจก็ยังคงรอ หูอื้อ สมองเหมือนจะหยุดทำงาน เขาเม้มปากแน่น และน้ำตาที่ซึมอยู่ก็ค่อยๆไหลออกมาช้าๆ...
เขาไม่ได้คาดหวังอะไรไปมากกว่านี้ เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าคนอย่างจอมทัพจะพูด และแน่นอน...การที่จอมทัพพูดเพียงเท่านี้ก็ดูเหมาะสมกับการเป็นจอมทัพมากที่สุดแล้ว
“พูดจริงเหรอครับ?” มิถุนาถามย้ำ จอมทัพไม่ตอบ เขาก้มลงจุมพิตเบาๆที่ไหล่ขาวเนียน
“กลับมาอยู่ด้วยกันนะ ที่บ้านของเรา"
“คุณนี่ตลกจัง" มิถุนายิ้มทั้งน้ำตา
“แต่ถ้านายไม่อยากกลับ ก็ไม่เป็นไร...นายคือบ้านของฉัน ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้"
“ตลกอีกแล้ว...” มิถุนาว่าเช่นนั้น แต่ก็ไม่หัวเราะออกมาเลยสักนิด
“อยู่ด้วยกันนะ ถ้าไม่มีคำว่าตลอดไป ก็อยู่ด้วยกันในชาตินี้ ชาติหน้า แล้วก็ถัดๆไปด้วย"
“ถ้าคุณ...พูดแบบนี้แล้ว คุณจะหนีผมไปไหนไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิตนะครับ" มิถุนาพึมพำทั้งน้ำตา
“นายได้ฉันไปตั้งนานแล้ว ให้ตายเถอะ"
“......”
“ต่อให้เป็นชาติหน้า นายก็จะเป็นของฉัน เพราะฉะนั้น นายห้ามเกิดก่อนฉัน เพราะฉันจะคอยปกป้องนายไม่ได้ ห้ามรวยกว่าฉัน เพราะฉันจะต้องเป็นคนดูแลนาย แล้วก็...ห้ามพูดว่าจำกันไม่ได้รู้ไหม เพราะฉันไม่อนุญาต...”
“......”
“ไม่เข้าใจใช่ไหมเนี่ย?”
“......”
“กลับเซฟเฮ้าส์ด้วยกันนะ"
มิถุนาไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น แต่เป็นครั้งแรกที่เขาเลื่อนริมฝีปากจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของจอมทัพ จูบอย่างแผ่วเบาและค่อยๆไล่ไปตามแนวสันกราม ร่างเล็กเลื่อนขึ้นนั่งบนตักกว้าง ก่อนที่สองมือจะประคองใบหน้าคมคร้ามตรงหน้าเอาไว้...
“ครับ...”
มิถุนายิ้ม รอยยิ้มอยู่ได้ไม่นานเลย เพราะจอมทัพไม่ยอมให้ริมฝีปากว่างเว้นจากจูบแสนหวาน เขาไล่ต้อนจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับขอบอ่าง ซึ่งมิถุนาก็เต็มใจให้เป็นแบบนั้น ทุกพื้นที่ที่ริมฝีปากร้อนสัมผัสลงมา เติมเต็มสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจทั้งหมด มิถุนาแหงนใบหน้าขึ้นเมื่อปลายลิ้นร้อนแตะลงเบาๆที่ยอดอก จอมทัพทั้งดูดดึง ขบเม้มจนเอวบางบิดเร้า ซ้ำเนื้อเนียนยังถูกบีบเค้นจนแทบหลอมละลายไปทั้งกาย ริมฝีปากอิ่มค่อยเผยเสียงครางหวานออกมาอย่างแผ่วเบา...
“อื้อ...”
ตรงกลางหว่างขาร้อนรุ่ม และมิถุนาก็สะดุ้งอีกครั้งเมื่อฝ่ามือร้อนเลื่อนปรนเปรอเขาอย่างเชื่องช้าแผ่วเบา เขาค่อยๆนวดเฟ้นมัน แกล้งสีตรงปลายจนมิถุนาดิ้นเร่า ปากก็ยังไม่หยุดป้อนจูบ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เซ็กส์ทำให้มิถุนาเต็มตื้นได้มากขนาดนี้ เอาโอนอ่อน ศิโรราบ และหมดแรงพยศ ด้วยเพราะคำๆเดียวเท่านั้น
“อ๊ะ...อ๊าส์...ไม่...อื้ออ"
กายโปร่งถูกดันให้ขึ้นไปบนขอบอ่าง สะโพกอิ่มถูกบังคับให้หันหลัง จอมทัพดันสะโพกขึ้น ก่อนที่จะบีบคลึงไปจนทุกสัดส่วน เขาชอบเหลือเกินที่มิถุนาตอบสนองราวกับมันเป็นครั้งแรกเสมอๆ ไม่ว่าจะแตะตรงไหนหรือทำอะไร ร่างกายนี้ก็ตอบสนองเขาได้อย่างถึงใจ และนั่นยืนยันว่า ร่างกายนี้เป็นของเขาคนเดียว
ดวงอาทิตย์ตรงหน้าทำให้มิถุนาตาพร่ามัว เขาหูอื้อตาลาย ได้แต่กัดท่อนแขนแน่นเมื่อนิ้วยาวกรีดลงเบาๆที่ช่องทางแคบ จอมทัพแยกขาเรียวยาวทั้งสองข้างออกจากกัน เขากัดเบาๆที่ก้อนเนื้อนุ่มก่อนไล่มายังกลีบพับสีชมพู ยิ่งเวลามิถุนาสะท้านไปทั้งกายก็ยิ่งได้ใจ ท่าทางตรงหน้าก็ยั่วเขาเหลือเกิน ร่างกายมิถุนาเร้าใจเสมอ
ลิ้นร้อนค่อยๆแตะลงที่ปากทางเข้า สะโพกบางกระตุกเสียววาบ จอมทัพมองอย่างพออกพอใจก่อนค่อยๆไล้เลียมันอย่างเชื่องช้า เขากัดเบาๆ มิถุนาก็ตอบสนองจนแทบคลั่ง เสียงหวานครางระงมดังก้องไปทั่วห้องน้ำ กลีบสีสดหดรัดเข้าหากันเมื่อถูกกระตุ้น นิ้วยาวค่อยๆสอดเข้าไปข้างในอย่างคุ้นเคย สะโพกเล็กทำท่าจะดึงหนี แต่ไม่เคยทัน...
“อื้อ...พอแล้ว...อึก...”
“พอแค่นี้เหรอ?” จอมทัพกระซิบยั่ว
“ฮื้อ...”
นิ้วยาวถูกดึงออกพร้อมๆกับกายใหญ่โตที่ลุกขึ้นยืน มิถุนาสะดุ้งอีกครั้งเมื่อแก่นกายใหญ่ทาบลงที่ช่องทางคับ จอมทัพแกล้งขยับตัวขึ้นลงให้สะโพกเล็กสั่นสะท้านเล่น มิถุนาเกร็งจิกขอบอ่างแน่น พร้อมๆกับหลุดกรีดร้องออกมาเมื่อนิ้วยาวถูกแทรกกลับเข้ามาอีกครั้ง จากหนึ่ง เป็นสอง และสาม...ความลื่นของสบู่ทำให้อะไรๆคล่องไปหมด แต่มิถุนารู้ว่าแค่นี้ไม่พอ ของของจอมทัพยังใหญ่กว่านี้นัก เสียงหวานครางหวิวเมื่อถูกเสียดสีที่จุดกระสันจนส่ายโพกบางบิดไปมาอย่างไม่อายใคร มิถุนาแทบขาดใจตาย จอมทัพทั้งชอบแกล้ง เอาแต่ใจ และขี้เล่นเสมอๆกับเรื่องเช่นนี้
“อึ่ก...พอ...พอแล้ว...อ๊าาาาาา"
“อยากได้อะไรก็พูดมา...ถ้าไม่พูด จะเอาให้ขาดใจตายไปเลยดีไหม" ไม่พูดเปล่า แต่นิ้วทั้งสามก็ยังคงทำงานเป็นอย่างดี จอมทัพไล่จูบที่ใบหน้าขาวเนียน ซุกไซ้ที่ซอกคอขาวก่อนดูดเบาๆที่หัวไหล่จนเป็นรอย ฝ่ามือที่ว่างอีกข้างก็ค่อยๆนวดเฟ้นแก้มก้นอีกข้างจนเนื้อเนียนเบียดเสียดสีกัน มิถุนาสะกดกลั้นอารมณ์ที่แทบล้นทะลัก เขาต้องการอะไร อะไร มาเติมเต็มภายในร่างกายของเขา ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นสูงทำให้ช่องทางคับบีบรัดข้อนิ้วจนจอมทัพสัมผัสได้ถึงเส้นเลือดที่เต้นตุบๆอยู่ด้านใน มาเฟียหนุ่มยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาทำให้มิถุนาเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียว...
มิถุนาครางกระเส่าเมื่อนิ้วถูกถอนออก จอมทัพดึงฝ่ามือเล็กแตะที่แก่นกายของตนเองเบาๆ เขายิ้มเจ้าเล่ห์ โน้มตัวฟัดซอกคอขาวอย่างเอาแต่ใจ ไม่ยอมให้มิถุนาดึงมือออก เสียงทุ้มกระซิบอย่างยั่วเย้า
“เอาของฉันใส่เข้าไปสิ"
“อึ่ก...ม...ไม่...” มิถุนาส่ายหัวพั่บ ทั้งๆที่แทบทรงตัวไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ
แสงอาทิตย์อาบไล้เข้ามา เป็นเซ็กส์ที่อีโรติกเหลือเกิน มิถุนาแทบมองอะไรไม่เห็น รู้สึกดีจนแทบขาดใจ...ส่วนปลายถูกจ่อติดกับร่องก้นแล้วด้วยซ้ำ แต่จอมทัพยังประวิงเวลาและพยายามใจเย็นเพื่อให้มิถุนาเรียนรู้ที่จะเรียกร้องด้วยตนเอง เขาแสยะยิ้มเมื่อเห็นร่างขาวตรงหน้าสั่น ก่อนที่สะโพกบางจะพยายามเบียดเข้ามาหา จอมทัพกระตุ้นโดยการค่อยๆเบียดส่วนปลายเข้าไปช้าๆ และก็สำเร็จ...เมื่อมิถุนาพยายามประคองแก่นกายร้อนเข้ามาเติมเต็มภายในร่างกาย
เพียงแค่ส่วนหัวก็ทำให้จอมทัพแทบคลั่ง เช่นเดียวกับมิถุนาที่ไม่สามารถสะกดกลั้นเสียงครางเอาไว้ได้ จอมทัพค่อยๆแทรกกายเข้าไปจนสุด ก่อนที่ความอดทนทั้งมวลจะพังทลายลง เขากระแทกร่างเข้าไปเร็วขึ้นและเร็วขึ้น ฝ่ามือหน้ารั้งสะโพกยกขึ้นสูงเพื่อให้สอดลึกได้มากขึ้น แรงถาโถมไม่ผ่อนลงเลย มิถุนายึดขอบอ่างไว้แน่น คู้ตัวยกสะโพกขึ้นสูง ท่าทางแสนน่าอายแต่ไม่มีอะไรฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้อีกแล้ว
“อ๊ะ...อ๊า...ผม...ฮึก...ไม่ไหวแล้ว...ผมไม่ไหวแล้ว"
เขาครางร้องอย่างน่าสงสาร จอมทัพประวิงเวลายืดช่วงสุดท้ายในช้าลง เขาพยายามแทรกกายเข้าไปอย่างช้าๆและลึกที่สุด สะโพกหน้าขยับเข้าออกอย่างเอาอกเอาใจ บิดควงช้าๆจนมิถุนาครางแทบไร้เสียง ก่อนที่ร่างเบาหวิวจะถูกอุ้มขึ้นซ้อนตักทั้งๆที่ยังไม่ถอนกายออกไป มิถุนาแทบกรีดร้องเมื่อท่อนเนื้อร้อนคว้้านอยู่ภายใน
ใบหน้าหวานซบลงที่ซอกคอแกร่งอย่างอ่อนแรง ขาทั้งสองข้างสั่น จอมทัพประคองบั้นท้ายกลมขยับไปมาอย่างแรงและเร็ว มิถุนาที่แทบไม่มีแรงยกตัวขึ้น ใบหน้าหวานแดงก่ำ ซอกคอมีแต่รอย จอมทัพโน้มตัวแล้วจูบริมฝีปากอิ่ม ลิ้นร้อนเลาะให้อีกฝ่ายเปิดปากออก รสจูบทำให้จังหวะกายร้อนแรงมากขึ้น มาเฟียหนุ่มสวนสะโพกขึ้นไปอย่างรวดเร็วและถี่จนมิถุนาแทบหมดลมหายใจอยู่บนตักกว้าง ริมฝีปากขยับร้องครางสลับกับโกยอากาศหายใจเข้าปอด ช่องทางที่คุ้นเคยรัดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ และจอมทัพก็แทบทนไม่ไหว...
เขาดันตัวมิถุนาขึ้นในจังหวะสุดท้าย และดันกลับลงมาในจังหวะที่ตนเองกระแทกสะโพกเข้าไปอย่างสุดแรงจนร่างบนตักสะท้านเฮือก เขาปลดปล่อยในร่างของมิถุนาทุกหยาดหยด เช่นเดียวกับที่มิถุนาบีบรัดราวกับจะรีดทั้งหมดเข้าไปในตัว เสียงครางดังระงมไปทั่วห้องอาบน้ำ เช่นเดียวกับจังหวะหัวใจและความรู้สึกที่สะท้อนก้องไปทั่วอก
เสียงลมหายใจดังสะท้อนขึ้นเมื่อทุกอย่างสงบลง เขายังรู้สึกได้ถึงชีพจรที่เต้นตุบๆภายในตัวของคนบนตัก มิถุนาแทบขยับไปไหนไม่ได้ ลมหายใจอุ่นๆรินที่ซอกคอมาเฟียหนุ่ม เนื้อตัวร้อนผ่าว ขาแข้งอ่อน ตั่วสั่นไม่หยุด แน่นอนว่าเขาแทบขาดใจ มิถุนายินยอมที่จะแน่นิ่งและกอดจอมทัพไว้เช่นนั้น...
จอมทัพมองลูกแก้มที่แดงเรื่อราวกับมะเขือเทศและอดใจไม่ไหวที่จะฟัด เขาหอมแก้มนุ่มแรงๆอีกครั้งและอีกครั้ง ซึ่งมิถุนาก็ยินยอมที่จะให้จอมทัพทำเช่นนั้น...สองแขนยกขึ้นโอบรัดกายหนาไว้แน่นขึ้นและแน่นขึ้น
“รัก"
ดวงตากลมจ้องมองเสี้ยวหน้าคนที่ตนเองกอดไว้แน่นทั้งน้ำตา จอมทัพไล่จูบไปทั่วร่างเขา
“รัก"
“รัก"
“รัก"
“รัก"
“รัก"
มิถุนาประคองใบหน้าของอีกคนขึ้น พวกเขาจ้องตากัน ก่อนที่มิถุนาจะโน้มตัวจุมพิตเบาๆที่แก้มกร้าน ดวงตากลมโตสุกสกาวไม่ต่างจากพระอาทิตย์ในเช้าวันนี้
“ผมก็รักคุณ คุณก็รู้...”
tbc.
ไม่ได้เขียนNCนาน โอ้ย ลากเลือดดดดดดดด
มาต่อแล้วจ้า มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เฉลยปม แต่ขอบอกว่ากำลังบรรเลงสู่บทโหมโลงกันล่ะ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ร้อนแล้วเนอะ เศร้าอ่ะ ไหนใครบอกเย็นถึงกุมภา คุณหลอกดาว! ฮือๆๆๆๆ
ใกล้จะจบกันแล้วนะคะ อีกไม่นานแล้ว
เดี๋ยวอาจจะมีโพลมาทำให้จิ้มว่าอยากได้หนังสือไหม ใครมีข้อเสนอแนะอะไรก็บอกกันได้นะคะ
(แต่ไม่ชัวร์นะคะว่าจะทำหนังสือไหม ขอดูfeed backประกอบด้วย)
เจอกันตอนหน้าค่ะ จะพยายามมาให้ไววววว
ตอนนี้ยังไม่ได้เช็คคำผิดนะคะ ถ้าเจออะไรสะดุดบอกกันได้จ้า
-
จิ้มก่อนอ่าน
:katai3:
-
:z13:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
เหมือนตาฝาด...แต่มีเลือดกำเดายืนยัน :jul1:
โอเค...อัพจริงๆด้วย :heaven
-
อยากรู้วว
ใครคือ ผช คนนั้น
ตอนนี้ฟินน :hao6:
-
โอ้ยยย เขินแปป หวานมากๆ
ยอมพูดออกมาในที่สุด งือๆๆๆ :hao7: :hao7:
เรามารอทุกวันเลย ฮ๊่ๆๆ อ่านซ้ำไปซำมาหลายรอบ
จนจำได้แล้วนะค่ะ มาต่อไวๆนะ
รออยู่ จะมารอทุกวันเลย 555
:katai4: :katai2-1: :hao5: :mew1:
-
:jul1: :jul1:
อร๊ายยยย รู้สึกวาบหวามตามไปด้วยเลยอ่ะ :katai4:
มิน่ารักมาก ส่วนคุณจอมทัพก็กว่าจะพูดได้น่ะ อร๊ายยยย
-
+1 / + :ped144: (เพิ่งจะ+โหวตได้ เห่อ +++)
ตอนนี้อ่านแล้ว.... ตายสนิท... :sad2: ...อย่างมีความสุข 555+
ปอลิง ก็มะเห็นคำผิดในเรื่องนะฮะ
มีแค่ "โหมโรง" นะ ถ้า "โลง" นี้ไว้นอนยาวตอนเลือดหมดตัว... :jul1:
-
คุณจอมทัพน่ารักขึ้นเยอะมากจริงๆนะ หนูมิยอมกลับไปอยู่บ้านเถอะ o18
-
“ต่อให้เป็นชาติหน้า นายก็จะเป็นของฉัน เพราะฉะนั้น นายห้ามเกิดก่อนฉัน เพราะฉันจะคอยปกป้องนายไม่ได้ ห้ามรวยกว่าฉัน เพราะฉันจะต้องเป็นคนดูแลนาย แล้วก็...ห้ามพูดว่าจำกันไม่ได้รู้ไหม เพราะฉันไม่อนุญาต...”
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ซึ้งมาก คุณจอมทัพรักน้องมิมากเลย ฮืออ :impress3:
กลัวตอนหน้าจังเลยค่ะ :katai1: :katai1:
เราอยากได้หนังสือค่ะ :z10:
-
โอ๊ยยยย เลือดหมดตัวด้วยความหวาน :pighaun:
ตอนนี้หวานซึ่งมว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
รวมเลยๆๆๆๆ เราคนนึงละที่ซื้ออยากได้มาเก็บไว้
-
:jul1: ของขวัญวันเกิดที่หวานล้ำ
:o8:
-
:haun4: ละมุนมากมายตอนนี้ ขอต่อที่เตียงอีก 2 รอบได้มั้ย :laugh:
ถ้าไม่ได้วิคเตอร์ สงสัยจอมทัพจะไม่ได้มีฉากนี้แน่คืนนี้ อิอิ
-
เป็นวันเกิดที่อิโรติกที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณจอมทัพถนอมน้องมิหน่อยยยย
:-[
-
่อ่านจบแล้วจะเป็นลมมม NC สุดยอดมากกกกกกกกกกกกกก อิโรติคมากกก โรแมนติคมากกกกกกกกกกด้วยย ฮืออออ
บอกรักกันแล้ว หวานมากก รักมากก ชอบมากกกกกกก ไม่มีอะไรจะบรรยายแล้ว
ฮือออออออออ สมกับการรอคอยมากเลยๆ เรารอเรื่องนี้ตลอดเลยค่า
ขอให้ตอนหน้ามาไวไวอีกน๊า คนอ่านจะลงแดง 555555
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ เป็นกำลังใจให้นะค๊าาา
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ย มาแล้ว
แอร๊ย ตอนนี้รีดเลือดแทบหมดตัว อ๊ากก :haun4: :jul1:
ดีใจกับหนูมิจริงๆ ที่่คุณมาเฟียจอมปากหนัก ยอมเปิดปากบอก "รัก" หนูมิแล้ว
NC ในห้องน้ำ นี่อีโรติกซะจริง แจ่มๆ :hao6:
เราชอบคำสัญญาของจอมทัพซะจริง สมกับเป็นมาเฟีย ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน
และก็เชื่อว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณมาเฟียจะไม่มีวันทำให้หนูมิเสียใจอีกแน่นอน คอนเฟิร์ม!
สำหรับเรื่องรวมเล่ม ไม่ต้องคิดอะไรมาก รวมเถอะค่ะ เราอยากได้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และเชื่อว่าคนอ่านทุกคนก็อยากได้เช่นกัน
-
อยากได้ของขวัญวันเกิดสุดโรแมนติกแบบนี้
จอมทัพก็ยังคงเป็นผู้ชายที่แซบเหมือนเดิม :haun4:
หนูมิก็น่ารักมากๆเหมือนเดิม
เค้าบอกรักกันแล้ว หวานมากกก
จัดแบบนี้อีกซักตอนสองตอนดีมั๊ยคะ :z1:
-
มาแบบตกใจมาก
จอมทัพเป็นผู้ชายทึ่เซ็กซี่มากอะ แค่ขยับก็ดูดีแล้วอะ
เป็นผู้ที่แบบอยู่ในฝันไรงี้เลย :hao7: :hao7:
-
เขินนนนนนนนนนนนนนน ในที่สุดก็พูดออกมาซะที ชัดเจนกันนะ อย่าให้ผิดใจกันอีกเล้ยยย
ป.ล. อยากได้หนังสือค่าาาาา
-
อร๊ายยยย ยิ้มปลาบปลื้มกับคำรักที่ย้ำชัดจนถึงการกระทำ รักหลายครั้งเลย อยากได้หนังสือน้าาาา จุ๊บๆ
-
ทะเลหวานแล้วค่าาาาาาาาาาาาาคุณเเจ็คกี้ขาาาาาาาาาาาาาาาา อิอิ
เราจะบอกว่าเราน้ำตาไหลเลยตอนคุณพี่แจ็คกี้เขาบอกรักหนูมิครั้งแรกอ่ะ :katai2-1:
อิน ฟิน ปริ่ม ยิ่งตอนบอกรัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก ฮอลลลาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เราเขินเราชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
-
โอ๊ยยยยยยยยยย เลือดหมดตัววว ขอเลือดกรุ๊ป B ด่วนนนนน
บทจะหวานก้อหวานซะทะเลหวานนนนน เลยอ่ะ 555
น่ารัก แถมบอกรักกันด้วยยย
ขอแต่อย่าเรื่องไรอีกนะ
-
:m25: เป็น"การร่วมรัก"ที่อิโรติกมาก
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินจนตัวแทบจะระเบิด TwT ไหนจะคำโรแมนติกอย่าง จับได้แล้ว โอ้ย ร้อนขึ้นหน้าเลย ฮือ
-
ตอนนี้ดูรัก รอยอบอวลไปหมดเลย
รัก รัก รัก รัก รัก รัก
>\\\\\\\\<
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ระเบิดตัวเอง บู้มมมมมมมมมม กลายเป็นโกโก้ครั้นซ์ :m25:
เขินฉากบอกรักกันอ่ะ ในที่สุดคุณมาเฟียก็เปิดปากบอกรักจนได้
-
ไม่ไหวแล้ววววว
เลือดนองห้องน้ำกันเลยทีเดียว
:m25: :m25: :m25: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:z1: :haun4: :m25:
-
:pighaun: :pighaun:อร๊ากกกกกก.....คือดีงาม รวมเล่มเถอะค่าอยากได้มากกกกก :hao5:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ประทับใจมากเลยค่ะคุณไคลี่
มันเต็มตื้นจริงๆ ชอบมากกับดอกไฮเดรนเยีย
คุณจอมทัพทำได้โีแมนติกมาก
ตอนบอกให้อยู่ด้วยกัน ทั้งชาตินี้และขาติหน้า
แบบว่าสมแล้วที่เป็นจอมทัพจริงๆ
ฉาก NC บอกตามตรงไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้
มันเกินคุ้มกับที่รอเลยค่ะ มันคือการ makelove
ที่เร่าร้อนและโรแมนติกมากจริงๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ
หนังสือเราขอจองเลยละกันค่ะ
-
หวานหยดมากๆ ๆๆที่สุด :heaven 1+
-
:m25: :o8: :-[
เขิน จอมทัพนี่โรแมนติกอ่ะ!!!!!
ไม่ใช่รักแค่คำเดียวแต่หลายคำ คิคิ
โอ้ยยยย ฟินมากมายตอนนี้
อิจฉามิ
-
ชอบบทนี้มากค่ะ ชอบตอนที่บอกรักกันในอ่างน้ำมาก ดูเป็นอะไรที่อบอุ่นแต่กินใจแล้วก็แสดงออกถึ
งความรักของจอมทัพได้เป็นอย่างดี
-
โอ๊ยยยย :m25: โดนคลื่นน้ำตาลซัดที่หาดป่าตองเจ้าค่าาาา
-
โอ้ยยยยย กรีสสสสส เซอไพร เว่อ รักคนแต่งที่สุด
มีรวมเล่ม เมื่อไหร่ บอก เลยนะค่ะ พร้อมโอน เท่าไหร่ก็ เอา
-
:jul1: รัก รัก รักกกกกก
ตอนนี้หวานสุดๆ รักเหมือนกัน อึ๋ยยย
:impress2:
-
:pighaun: :pighaun: ร้อนแรงในห้องน้ำต้อนรับวันเกิด
จอมทัพบอกรักมิแล้ว ดีใจกับมิด้วย พ่อคนปากแข็งจอมพูดแล้ว
พอได้พูด ก็บอกรัวเลยนะ
:-[ :-[
-
กีสสสสสสสสส ในที่สุดก็บอกรักกันแล้ว
-
:-[ หวานนนนนนนนนนเว่อร์ โรแมนติกมากกกกกก ไม่นึกว่สจอมทัพจะทำได้ขนาดนี้
มิไปไหนไม่รอดแล้ว ฟินๆๆ ฟินมากกก :ling1:
รวทเล่มเถอะค่ะ ยกมือ เอาด้วย 1 ชุดค่ะ o13
-
:hao6: :hao6:
-
โอยยยยยยย
คือหวานแบบม้วนไปม้วนมาอ่ะ
ฟหกด่าสวไพ้ร้ดัยยสขนีััก
บรรยายไม่ถูกกกกก
บอกรักกันละ ขอให้ไม่มีอุปสรรค
(ตอนหน้าคงมา)
ชอบตอนนี้มากค่ะ.
-
หวานมากค่าาาาาาาาา
ใกล้จบแล้วหรอ เรื่องของเมษายังไม่เฉลยเลย
-
:katai5: โอ้.......สุดยอดมาก ละลายแล้วละลายเล่า :hao7: :hao6: :hao3:
-
สุขสันต์วันเกิดจ้าน้องมิ
เป็นวันเกิดที่เร่าร้อนสุดๆไปเลยยยยย ฮ่าาาาา
-
โห้ยยยยย น้องมิน่ารักสุดยอดอ่ะ >3<
ปลื้มแทยเฮียเลย 55555
-
:o8: :-[ :impress2:
-
อุ่ยยย น้องมิหวานมาก
-
“ผมก็รักคุณ คุณก็รู้...” บอกรักกันแล้ว ขอบอกคนเขียนว่า o13 o13 o13 อยากให้ทุกวันเป็นวันเกิดหนูมิ ไม่อยากให้จบเร็วๆเลย
-
กรี๊ดดดดดด เค้าบอกรักกันแล้วววว
-
เขินๆ บอกรักกันตอนพระอาทิตย์ขึ้นดรแมนติกมากก
-
เราเกลียด2อย่างในนิยายวายค่ะ
แอบเบื่อสำนวน"ร่างบาง"ที่บางนักเขียนมือใหม่ใช้เรียกนายเอกจนเป็นคำซ้ำบ่อยๆ(แต่เรื่องนี้ไม่เป็น..เก๋กู้ด!)
และเบื่อ + อึ๋ย สุดๆสำหรับฉาก nc ตอนนิ้วยัดก้นทีละนิ้ว ที่มีคำว่า "จากหนึ่งเป็นสอง และสาม"
พบตั้งแต่สมัยเริ่มอ่านนิยายเกย์ จนบัดนี้ก็ยังพบอยู่
ยิ่งเจอมากสำหรับพวกหัดแต่งนิยาย (แต่คุณจุ๊บจิ๊บ นักเขียนขวัญใจเราอีกคนก็ใช้คำนี้ในฉากประจำให้เราแอบเซ็ง)
พอมาเจอวลีนี้ในเรื่องนี้เข้า ก็อยากกรีดร้องว่า นักเขียนขวัญใจของฉันคนนี้ก็เป็นกะเค้าด้วยหรือฟระเนี่ย
เลิกใช้เหอะนะคะ พลีส.. มันเสียอรรถรสในการอ่านค่า
-
พึ่งอ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด สนุกมากค่ะ! แต่งเรื่องแรก เจ๋งมากอ่ะ! o13
ขอเดาว่าเมษา โดนเจ้าอาเมน (เกือบลืมชื่อ แต่ชื่อแปลกเลยนึกได้)
ให้ทำศัลยกรรมหน้าคล้ายหนูมิ555 ไม่ก็เจาะจงเลือกคนที่คล้ายมิ! คู่นี้ตบจูบแน่ลุย รอลุ้นๆ
อ่านเจอที่จอมทัพพาหนูมิไปทานมื้อเช้า ร้านกาแฟ ย่านเสาชิงช้า
รึผู้แต่งจะเรียนบร. เราศิษย์เก่าบร. เดาไปเรื่อย อิ อิ :katai5:
ชอบเวลา เฌอปราง พูดกวนทีน แจ็คกี้ ฮาตลอด :laugh:
มิถุนา น่ารักอ่ะ ชอบบบ เรียบร้อยดี ติดนิสัยดูแลคนอื่น แม่ศรีเรือนมาก
อยากให้เคลียร์เรื่องนายแบบที่ปรางบอกเกือบเปงแฟนกะมิอ่ะ หึงแทนจอมทัพค่ะ :mew5:
ปล. รวมเล่มเตอะค่ะ
ปล.2 ภาพอิมเมจหนูมิ บางทีก็ผมดำ บางทีผมบลอนด์ นึกภาพตามมึนเลย :ruready
-
อบอุ่น น่ารัก หวาน เขินนนน
-
เอาหนังสือ บอกเลย :laugh:
โอ้ยยยย ตอนนี้ ไม่รู้จะบรรยายอะไร รู้แต่ว่าคนเขียนก็รอคำว่ารักไม่ต่างจากน้องมิ กรี๊ดดด ประหนึ่งว่าโดนบอกรักเอง
คือ วิคเตอร์เนี่ยร้ายกาจมาก คำแนะนำของวิคเตอร์ขั้นเทพมาก ฉะนั้นอย่าลืมไปใช้กับคู่ตัวเองนะ
สำหรับบเรานะมิยอมทิ้งอดีตทุกอย่างมันไปเพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่ก้าวต่อไปข้างหน้า แต่สิ่งที่มิทำมิก็ไม่ได้มั่นใจอะไรว่ามันจะถูกหรือมีความสุขไหม เพราะฉะนั้นคำว่ารักของจอมทัพ จึงเป็นเหมือนคำสัญญา คำที่ทำให้มิมั่นใจว่ามได้เลือกทางที่ถูกต้องแล้ว
ส่วนหลังจากนั้นนนน :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: เพราะไม่ได้เขียนนาน มันถึงเต็มไปด้วยอารมณ์ขนาดนี้ เริสสเลอค่า
HBD น้องมิด้วยยยย
-
:L2: HBD จ้าหนูมิ. ให้ความสุขกับหนูมินานๆนะชอบที่จะเห็นมิยิ้มมากกว่า.
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หวานมากกกกกก เขินจังงงงงงง
เรื่องหนังสือ ถ้าทำซื้อแน่นอนค่า กี้สสสส เขิลลลลล
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ในที่สุดก็พูดว่ารักออกมาแล้ว ดีใจด้วยนะมิ :กอด1:
-
โรแมนติกเร่าร้อนแบบเลือดพุ่ง -.,-
-
:hao6: :haun4:
-
หวานเว่อร์อ่ะ
-
:m25: วันเกิดที่เร่าร้อนอะไรอย่างนี้ บอกรักกันแล้ววววว
-
อ่านตอนนี้และรู้สึกว่า ความรู้สึกหน่วงๆ หายไป
แหมะ รักกันขนาดนี้คงไม่มีใครมาแทรกได้แล้วแหละ
สู้ๆ นะคะ
-
โหยยยยย โรแมนติดฝุดๆตอนนี้ ชอบมากๆค่ะ
ข้อเสนอแนะมีแค่ อยากอ่านตอนพิเศาเยอะๆอ่ะ อิอิ
-
จอมทัพ.........ถ้าจะโรแมนติกขนาดนี้!!!!!!!!!!
แทบขาดใจ :hao6: :hao6:
-
ในที่สุดก็บอกรักกันซะที รออยู่นานมัวแต่อึมครึมกันตลอด
-
ในที่สุดก็พูดว่ารักกันสักที >< !!!!
/// เอาหนังสือด้วยค่าๆๆ อยากได้มาเก็บมากเรื่องนี้ ชอบบ
-
ได้ไออุ่น ความหวานอบอวนอีกแล้ว
พูดกันจนได้ น้ำตาลในเลือดสูงอีกแล้ว
ถึงคำว่า "รัก" จะไม่สำคัญเท่ากับการกระทำ
แต่ก็ให้ได้ยิน เพื่อ เป็นกำลังใจต่อไปในแต่ละวัน
เลือดหวาน หมดตัวแน่เลยเรา
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :oo1: อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิจฉามากค้า
:-[ :-[
-
เขินนนนนนนนนนน >//<
-
บอกรักได้เร่าร้อนมากก ก ! กรี๊ดดด!!! :pighaun: :pighaun:
-
ทะเลหวานนนนน รับวันเกิดมิ :-[
-
รักกันแล้ว...
^//^
-
กรุณาเรียก 1669 ให้ด้วยค่ะ คนอ่านตอนนี้... :jul1: :jul1:
ใครบอกจอมทัพไม่หวาน ไม่โรแมนติก...อ่านเสร็จ ...ขอลงไปนอนดิ้นบิดเกลียวด้วยความเขินอายก่อนนะค๊า :ling1: :hao5:
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><
-
หนังสืออออออออออ
อ่านเเล้ว ชอบบบบบบ บอกไม่ถูกเลย
อ๊ากกกกกกกกกกกกก o13
-
โอ้ยยยยยยยยย เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อ่านตอนนี้แล้วแอบอมยิ้มไม่หยุด จนคนข้างๆ ต้องคิดว่าไอนี่บ้าไปแล้ว :-[
หวานทั้งจอมทัพและมิถุนาเลย
ชอบตอนบอกรักกันที่สุด :o8:
แทบอดใจรอตอนต่อไปไม่ไหว
-
หวานที่สุด
-
:haun4: :pighaun: :z1: :oo1: :jul1: :impress2: :impress3: :hao5:
บอกได้คำเดียวว่า "ฟินนนน"
-
ฉากฟินที่สุดน่าจะเป็นฉากอาบน้ำ แต่บอกตรงๆว่าฉากบอกรักมาแรงแซงทุกเรื่องในเล้าไปเลย
-
ฉลองวันเกิดกันแต่เช้าเบย~
จะฉลองกันทั้งวันมั๊ยคะ *สะกิดคุณมาเฟีย*
>.<
-
ของขวัญน้องมิ เล่อค่าาาา มากกกคร้าาาา กรีดดดดดดบ้านแตกไป10รอบบ :pighaun: :impress2:
-
เป็นเซ็กซ์ที่โรแมนติกมากอ่ะ ว๊ายๆๆๆๆๆ
เขิลๆๆๆๆๆ
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :mew3: :mew3: :mew3:
-
หวานหยดเลยอ่ะ :o8:
-
คำ รัก ช่างเป็นของขวัญวันเกิดที่สุดแสนโรแมนติก :L2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
หวานละมุนอุ่นหัวใจ~~
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ทำหนังสือเถิดหนาาาาาาา พรีสสสสสสสสสสส :heaven
-
อะไรคือ
“ต่อให้เป็นชาติหน้า นายก็จะเป็นของฉัน เพราะฉะนั้น นายห้ามเกิดก่อนฉัน เพราะฉันจะคอยปกป้องนายไม่ได้ ห้ามรวยกว่าฉัน เพราะฉันจะต้องเป็นคนดูแลนาย แล้วก็...ห้ามพูดว่าจำกันไม่ได้รู้ไหม เพราะฉันไม่อนุญาต...”
:heaven :heaven :heaven
-
:กอด1: เป็นวันเกิดที่ทำเอาทะเลจืดไปเลยเพราะความหวานมารวมตัวกันอยู่ที่อ่างอาบน้ำของอาเฮียแจ๊คกี้ กับน้องหนูมิหมดน่ะสินะ :hao7: ไม่อยากจะเซด ถ้ากว่าจะบอกรักกันได้อย่างนี้นะ น่าจะจับมาเล่นกันในอ่างตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องเก็บกดกันนานขนาดนี้ :katai5: หวังว่าของขวัญวันเกิดจะมีมากกว่าดอกไม้นะคะอาเฮีย :3123:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ร้อนแรงมาก 5555 แต่บอกรักกันแล้ววววว
-
อ่านไปนั่งเช็ดเลือดกำเดาไป ตบมดไป
ทั้งหวาน ทั้งซาบซ่าน อร๊ายยยยยยยย :haun4: :-[
-
อ่านทันแล้วววว ชอบมากๆเลยคร่า
-
กลับ เซฟเฮ้าส์และ อิอิ
-
บอกรักกันหวานซ้า~ บอกเลยตอนนี้อ่านแล้วเขินสุดๆ แอร๊ย!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โห้ยยย
หวานสุดๆไปเลย
รักกันนานๆ อย่าได้เจออุปสรรคอันใดเลย
-
ถ้าทำเป็นหนังสือนะ เราจะซื้อเก็บสะสมเลย *0*
เร่าร้อนจนคนอ่านฟินเบย =,,=
-
น....ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้ว!!!!
:sad4:
คืนนี้หนอนได้นอนหลับสักที ฮ่ะๆๆๆๆๆ
ตอนแรกๆ แบบว่า จอมทัพโหดร้ายไปแล้ว!!! แต่พอมาหลังๆ นี่แบบ...นี่นาย...หวานไปมั้ย..!!!
ยอมให้น้องมิทุกอย่างเลยยยย อ่านไปนั่งฟินไป //เขินแทน :-[
ยิ่งตอนล่าสุดนี่แบบ...เย้ ในที่สุดก็พูดกันสักที น้องมิยอมกลับไปอยู่ด้วยแล้วด้วย ดีใจ๊ดีใจค่ะ :impress2:
แต่ก็ยังคาใจกับเรื่องของน้องเมษาอยู่...ตะหงิดๆ กับท่าทางของจอมทัพที่มองเมษาด้วย แล้วยังจะเรื่องเบอร์ปริศนานั่นอีก...
นี่มันเป็นลางร้ายชัดๆ!!! ต้องเกี่ยวกับนายอาเมนอะไรนั่นแน่เลย...//เดาไปเรื่อย
ยังไงก็จะรออ่านต่อนะคะ!!!!
:mew1:
-
หวานกันฝุดฝุด
ฟินมาก
เขินนนนนน
-
NC มาที แทบหลงลืมเนื้อเรื่องเลย :laugh:
หนูมิของเราช้ำแล้วววววววววว
-
ตอนนี้หวานที่สุดตั้งแต่อ่านมา
-
บอกรักน้องมิแล้ว....หวานๆๆๆอิจฉา
-
ตายคากองเลือด
เป็นอะไรที่หวานและน่าอิจฉาสุดๆ
แถมมีบอกรักกันด้วยอ๊าา
-
หวาน น้ำตาลท่วมจริงๆ นี่สินะ ที่เรียกว่าทำรัก ไม่ใช่แค่เซ็กส์อย่างเดียว :z1:
ชอบวิคเตอร์ มีแนวคิดที่ดีมากเลย ต้องเป็นคนรักที่ดีมากแน่ๆ
อยากให้ได้กับเจย์จริงจัง
-
WOWWWWWWWW..... :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากรู้เรื้องของเมษาแล้ว :katai1:
เมษาคงจะแค่อิจฉามิเฉยๆมั้ง
ที่ตกอยู่ในสภาพเดียวกับตัวเองแต่ดูมีความสุข
บอกรักกันแล้ว ฮิ้ววววว!
เหลือไปเปิดตัวที่บ้านคุณสามี อิอิ :o8:
ขอNCตอนที่หวานกันแล้วอีกหน่อยจิ :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด >< เขินอ่ะ บอกรักกันได้อบอุ่นมาก อ่านแล้วฟินนน :hao7:
มาต่อไวไวน้านักเขียนจะรอค่า
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย หวานมากกกกกกกกกกกกก จะบ้าอ่ะ เราชอบนิยายคุณมากจริงๆนะคะ ชอบการเล่าเรื่อง เนื้อหา มันลึกซึ้งบรรยายได้ดีมาก เราอิน เรารักนู๋มิและคุณจอมทัพมากอ่ะ ทำหนังสือเถอะเราอยากได้เราซื้อแน่ๆอ่ะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ตอนนี้อ่านแล้วไม่รู้จะสำลักความหวานหรือเลือดกำเดาตัวเองดี
ปล. ยังสงสัยไม่เลิกกับชายปริศนาของเมษา 555
-
โอ๊ยตายยยยยยยย
เขินอะะะะะ
เขินมากกกกกกก
:-[
“ต่อให้เป็นชาติหน้า นายก็จะเป็นของฉัน เพราะฉะนั้น นายห้ามเกิดก่อนฉัน เพราะฉันจะคอยปกป้องนายไม่ได้ ห้ามรวยกว่าฉัน เพราะฉันจะต้องเป็นคนดูแลนาย แล้วก็...ห้ามพูดว่าจำกันไม่ได้รู้ไหม เพราะฉันไม่อนุญาต...”
ประโยคนี้คือตายไปเลย ป๋าแม่งเดอะ เบสท์อะ :กอด1:
นิดนึงจ้ะ
ตรงที่วิคเตอร์พูด ".... ในถ้ามือซ้ายคงพูดไม่ได้ แต่เฮียเป็นพี่ชายของผม..."
คือจะบอกว่า " ถ้าในฐานะ" หรือ "ในเมื่อ" รึเปล่าครับ อ่านแล้วงงๆเนาะ
ปล.แอบชอบตอนที่วิคเตอร์เรียกจอมทัพว่าเฮียอะ ไม่รู้ทำไม :hao7:
-
:ling1:ตกหลุมรักจอมทัพรอบที่ N อิอิ
ปล. โวตให้มีหนังสือค่ะ ชอบมากกกกกอยากมีเก็บไว้ :call: :call:
-
:pighaun:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หวานมากน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
คุณมาเฟียแบบบบบบโอ้ยยยยยจะหวานก็ไม่เคยบอกกันเลยยยยย
มิถุนาต้องขี้หึงมากแน่ๆ
อร้ากกกกกเขินมากเลยค่า
-
รัก. พูดได้แล้วสินะ เขินเว้ยยยยยย!!
-
จะขาดใจตรงประโยคสุดท้าย
มิน่ารักอ่ะ :heaven
-
:hao5:... หวานเว่อ อร้ายยยยยยย
เป็นตอนที่อ่านแล้ว.... กระแทกใจสุดๆๆๆ
มีความสุขที่ได้อ่าน...ขอบคุณค้าบบบ
-
อ่านตอนนี้แล้วหวานๆ อ่านไปเขินไป
อ่านไปหน้าเริ่มแดง ไม่ใช่แค่เขินแล้วมั้ง
หรือจะหน้าแดงเพราะเอ็นซี~~~
:o8: :o8: :o8:
-
กรี๊ด คุณมาเฟียบอกรักน้องมิแล้ว อรั๊ยยยยย เขินแทนอ่า >////<
NC ที่รอคอยมานานแสนนาน หวานม๊ากกกกกก
คำบอกรักในแบบฉบับของมาเฟีย เป็นของขวัญชิ้นพิเศษสุดสำหรับน้องมิจริงๆ
-
หวานเลือดพุ่งไปเลยจร้าาาา
-
เต็มอิ่มกับการบอกรักของป๋ามากๆ เลย
หวานกันจนอ่านไปบิดไป :-[
ขอให้หวานไปเรื่อยๆ นะ อุปสรรคอ่ะมาแค่นิดเดียวพอ อย่านานเน้อ
-
หวานมากตอนนี้
-
ซึ้งอ่ะ
-
อ่านตอนนี้แบบบหวานมากกกกก หวานจนร้องไห้ตามมม :katai1: :hao5:
-
อยากได้แบบe book ค่ะ เดินทางบ่อย
-
ชอบคร๊า อ่านรวดเดียวยาวๆเลย
เห็นมีอัพแค่ 20 ตอน นึกว่าจะอ่านแป๊บเดียวจบ
ที่ไหนได้กินเวลาไปทั้งวันแต่ละตอนยาวมากๆ
รักมิมากๆค่ะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ตอนนี้โรแมนติกมากๆๆๆๆๆๆๆ
คุณมาเฟียบอกรักน้องมิแล้ว หวานมาก
ทีนี้จะได้กลับไปอยู่ด้วยกันละนะ
ดีใจจุงงงง
แต่อยากรู้เรื่องของเมษาแล้วอะ
สรุปว่าผู้ชายคนนั้ยคือใคร
-
พอจอมทัพบอกว่า "รัก" คนอ่านแมร่งน้ำตาไหลออกมาเลย T[]T
ดีใจแทนหนูมิ ในที่สุดก้ได้ฟังคำนั้นแล้ว น่ารักมากมาเฟียใหญ่ของเรา
แต่ๆ ไคลแม็กทำเลือดฉันสูบฉีดไม่ทันนะเลอออออ
:pighaun: :pighaun:
-
ซึ้งมากกกกกกก น่ารักอ่ะมาเฟียน่ารัก
-
คำว่า "รัก" จากมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ของขวัญวันเกิดที่สุดแสนวิเศษของน้องมิจริง ๆ
ครั้งก่อนที่จอมทัพกระซิบว่า “You're my silver lining” ก็ทำให้ซาบซึ้งตรึงใจมาก ๆ แล้ว
แต่ครั้งนี้ ดอกไฮเดรนเยียช่อเล็ก ๆ คำขอโทษ พร้อมคำบอกว่า " รัก " มันช่าง... :m1:
โอย ๆ คุณจอมทัพ ทำให้ประทับใจได้ตลอดจริง ๆ น้องมิไม่ดีใจจนร้องไห้ก็แปลกแล้ว
ที่ชอบมาก ๆ อีกก็คือ "...นายคือบ้านของฉัน ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้" ที่ ๆ จะมีจอมทัพ ก็คือที่ ๆ มีน้องมิอยู่เท่านั้น
ต้องบอกว่า จากที่จอมทัพสาบานกับตนเอง ว่าจะใช้การกระทำยืนยันทุกคำพูด จึงคิดว่าคงไม่ใช่ง่าย ๆ
ที่จะทำให้จอมทัพ ยอมพูดคำว่า "รัก" ออกมา แต่ตอนนี้ พอได้บอกออกไปสักครั้ง เหมือนไม่เพียงพอ
กับความรักที่มีอยู่เต็มหัวใจ ต้องบอกย้ำ ซ้ำ ๆ จนในที่สุด น้องมิ ก็ได้บอกคำ ๆ นี้ตอบกลับไปเช่นกัน :o8:
งานนี้ ต้องยกความดีความชอบให้กับมือซ้ายคนสนิท น้องชายที่เข้าใจพี่ชายคนนี้ดีจริง ๆ
วิคเตอร์ ให้คำแนะนำจอมทัพ ได้ตรง และชัดเจนมาก ๆ ทั้งการให้บอกความรู้สึกกับน้องมิออกไป
และเรื่องความเชื่อใจ การหึง หวง คนที่รักนั้นไม่ผิด ยิ่งแสดงออกมา คนรักของเราย่อมรู้สึกดี ที่ได้รับความสำคัญ
แต่ถ้าแสดงออกมาก จนเกินไป มันจะกลายเป็น การแสดงถึงความไม่ไว้ใจในตัวคนที่เรารักได้
ขืนงานนี้ วิคเตอร์ ยอมทำตามคำสั่ง ทิ้งของขวัญของน้องมิจริง ๆ คงได้ทะเลาะกันในวันดี ๆ ของน้องมิแน่ ๆ
ว่าแต่ว่า วิคเตอร์ เข้าใจเรื่องความรักของจอมทัพกับน้องมิดีซะขนาดนี้ แถมมีคำแนะำนำดี ๆ ให้อีก
หวังว่าความรักของตัวเอง คงเข้าใจ และไม่ทำอะไรที่ทำให้เจย์ต้องเสียใจนะจ้ะ ห่วงจริง ๆ เลย
คราวหน้ากลับบ้านกันแล้วสินะ จะมีฉากฟิน ๆ ต้อนรับการกลับบ้านมั้ยน้อ รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
:haun4: เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ไง สนุกมากๆๆๆๆๆ สนุกที่สุดดด
ชอบมิกับจอมทัพ ชอบทุกคนนน ลุ้นๆ อย่ามาม่าเลยนะ ใจอ่อนแอมาก ToT
เฝ้ารอๆๆ ลุ้นๆคู่เมษา หาคนดูแลน้องด้วยยยย
แต่รักจอมทัพกับมิมากที่สุดดดเเเ
-
เมื่อไหร่ตอนต่อไปจะมาน้ออออออ
เค้ารออยู่น้าาาาาาา
-
ตอนที่21 : Set fire to the rain.
มิถุนาหนุนศีรษะอยู่บนตักกว้าง ในมือมีหนังสือเล่มเล็กๆที่อ่านค้างไว้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน เขาสวมเสื้อผ้าฝ้ายสบายๆกับกางเกงเลสีอ่อน อากาศเย็นๆริมทะเลทำเอาเพลินเสียจนง่วง
จอมทัพเอนตัวพิงพนักของเก้าอี้พับแบบไม่มีขา พวกเขานั่งอยู่บนศาลาส่วนตัวหน้าห้องพักซึ่งอยู่ติดกับสระว่ายน้ำและชายหาด มาเฟียหนุ่มไล่ดูตัวเลขหุ้นที่ขึ้นลงด้วยใบหน้าเรียบเฉย สักพักก็ละสายตา เมื่อมิถุนาเอื้อมมือมาและเบาๆที่ฝ่ามือของเขา
จอมทัพพลิกฝ่ามือแล้วรวมมือขาวนั่นเอาไว้ รอยยิ้มกับลักยิ้มเล็กๆที่บุ๋มที่ข้างแก้มช่างน่ารักเหลือเกิน มิถุนาเอื้อมมือแตะที่หว่างคิ้วของเขาก็หลุดหัวเราะคิกอยู่คนเดียว
“ทำไมทำหน้าเครียดขนาดนั้นครับ?” เสียงหวานเอ่ยถาม ติดจะเหนื่อยอ่อนเล็กน้อย หลังจากได้ใช้พลังงานในตอนเช้าไปอย่างไม่จำเป็น
“เปล่านี่" เปล่าจริงๆ จอมทัพไม่ได้เครียดอะไรสักหน่อย เขาก็นิ่งแบบนี้อยู่แล้ว
“เปล่าก็เปล่า" มิถุนาว่า "ผมหิวแล้ว" เขาบอก
“งั้นหรือ? จะสั่งอะไรดีล่ะ ทานที่นี่นะ" เขาว่า ยกมือเรียกบัทเลอร์สาวในชุดไทยที่ยืนอยู่แถวนั้นมา
“ครับ แล้ววิคเตอร์กับเจย์ล่ะ" มิถุนาว่า เขาเหลือบตามองหาคนที่น่าจะดำผุดดำว่ายอยู่ในสระน้ำตรงหน้านี้
“สั่งมาเผื่อเลย" เขาว่า เอ่ยขอเมนูกับบัทเลอร์สาว มิถุนาแบมือขอที่คั่นหนังสือจากมาเฟียหนุ่ม ก่อนเลื่อนมือเปิดเมนูอาหาร สักพักคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นราวกับเด็กไม่ได้ดั่งใจ
“ทำไมอาหารแพงจังครับ"
“โรงแรมหกดาวก็แบบนี้แหละ"
“ผมทำให้กินก็ได้นะแบบนี้" มิถุนาบ่น นั่นทำให้จอมทัพหลุดหัวเราะออกมาจนได้
“ไอ้เรื่องทำให้กินน่ะ คงต้องทำให้ฉันไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว" เขาว่า เลื่อนเมนูมาดูบ้าง "แต่คราวนี้ให้ฉันดูแลนายบ้างเถอะน่า สั่งเถอะ อย่าห่วงเลย"
“ผมรู้น่า"
มิถุนาบ่นไปเช่นนั้น แต่สุดท้ายพอเห็นมือขวากับมือซ้ายวิ่งไล่ตามกันมาบนแนวหินก็สั่งอาหารไปเยอะแยะมากมาย เขาก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ทั้งๆที่ตัวเองน่ะ น่าเป็นห่วงที่สุด
เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาหารมากมายก็ถูกวางเต็มโต๊ะ วิคเตอร์กับเจย์ถูกเจ้านายเรียกให้มาร่วมโต๊ะอาหารหลังจากที่ทั้งคู่ไปจัดการมื้อกลางวันให้ลูกน้องคนอื่นๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว แดดยังคงจ้าและไล่แผดเผาหาดทรายตลอดแนว มิถุนาตักต้มยำโป๊ะแตกหม้อใหญ่แบ่งให้กับทุกๆคนบนโต๊ะอาหาร เจย์นั่งเช็คอะไรบางอย่างยุกยิกอยู่ในไอแพดมินิของตนแล้วก็เงยหน้าขึ้นมา
“อาทิตย์หน้าไปฮ่องกงแล้วนะครับ" เจย์ว่า เขาเลื่อนเช็คตารางงานอีกนิดหน่อยก่อนกดปิดหน้าจอ
“อาทิตย์หน้าเหรอ" จอมทัพพึมพำ มิถุนาไปเดินแบบให้งาน Hong Kong Fashion Week for Spring/Summer มีนางแบบนายแบบไทยไปเดินให้กับทางฮ่องกงไม่กี่คน ส่วนใหญ่คือระดับท็อปของประเทศเท่านั้นที่มีโอกาสได้สับขาบนรันเวย์แห่งนี้
“คุณจะไปด้วยกันใช่ไหม?” มิถุนาถาม
“ไปสิ อาจจะไปก่อนด้วยซ้ำ ถ้านายลางานได้น่ะนะ"
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกครับ มิมีเวลาว่างก่อนแฟชั่นวีคสองวัน" เจย์ว่า หลังจากตรวจสอบตารางงานอย่างรอบคอบ
“อืม"
“นายท่านจะกลับไปพักที่บ้านใช่ไหม?” วิคเตอร์เอ่ยถามขึ้น
“ใช่"
“ครับ" วิคเตอร์พยักหน้ารับ เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแทบไม่ทันให้ใครได้สังเกต
“มีอะไรหรือไงวิคเตอร์?” จอมทัพถามยิ้มๆ
“เปล่าครับ แค่ไม่ได้กลับบ้านนานแล้วน่ะครับ" วิคเตอร์ปัด
“เพิ่งกลับไปเมื่อต้นปี"
“ก็ต้นปีเอเลนไม่อยู่นี่ครับ" เขาหลุดออกมาจนได้เมื่อโดนนายท่านหรือเฮียที่รักเคารพต้อนจนจนมุม วิคเตอร์ยกมือขยี้หัวไปมาเบาๆ
เจย์ชะงักมือที่กำลังตักข้าวเข้าปาก เหลือบมองหน้าคู่หูนิ่งๆ เขามองหน้ามิถุนาที่ขมวดคิ้วมุ่นก่อนที่จะเอ่ยปากอธิบายในที่สุด
“เอเลนเป็นเลขาของนายใหญ่ พ่อของนายท่านน่ะครับ เป็นเพื่อนสมัยไฮสคูลของนายท่านด้วย"
“สนิทเลยล่ะ" จอมทัพว่ายิ้มๆ "เดี๋ยวไปก็ได้เจอ" เขาว่า
“อ่าฮะ" มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ เขารู้สึกสนใจบุคคลที่ถูกพาดพิงขึ้นมาทันที จอมทัพในแบบที่เขาไม่เคยรู้จักจะเป็นยังไงกันนะ ตัวเขาเพิ่งพ้นวัยเรียนมาได้ปีสองปีนี้เอง แต่จอมทัพเมื่อสิบปีที่แล้ว...คงจะเป็นนายน้อยจอมเอาแต่ใจกระมัง
“อ้อ เอเลนเป็นรักแรกของวิคเตอร์ด้วย" จอมทัพว่า พลางเหลือบมองมือซ้ายแล้วกระตุกยิ้ม
“เฮ้ย เฮีย เอาอะไรมาพูดเนี่ย" วิคเตอร์โวย
“หรือไม่จริง"
“มันก็ไม่จริงทั้งหมดหรอกครับ" เขาบ่นอุบ "ผมแค่ประทับใจเอเลนเฉยๆ"
หึ"
“คนเราต้องมีรักแรกเป็นธรรมดาและครับ" เขาว่ายิ้มๆ และไม่ทันที่จอมทัพจะได้ซ้ำเติมอะไรต่อ บัทเลอร์สาวก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับมือถือเครื่องที่มิถุนาคุ้นเคย...
“โทรศัพท์ของคุณมิถุนาน่ะค่ะ ดิฉันไม่ได้รับสายให้ คุณตะวันโทรมา" เธอว่า มิถุนากล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้มก่อนรับโทรศัพท์มา เขาเอ่ยขออนุญาตจากผู้ร่วมโต๊ะอาหารก่อนกดโทรกลับ...
รอสายไม่นานปลายสายก็รับด้วยน้ำเสียงสดใส มิถุนาเองก็หลุดรอยยิ้มออกมาจนได้
“ฮัลโหลตะวัน ว่าไง?”
(ฮัลโหลมิ...นี่เมื่อกี้จะแวะไปเซอร์ไพรซ์ที่คอนโดแต่ปรางบอกมิไม่อยู่ เลยโทรมา แฮปปี้เบิร์ดเดย์น้าาาาาา)
“ขอบคุณมาตะวัน" มิถุนายิ้มกว้าง
(ปรางบอกว่าเดี๋ยวจะโทรมา ติดงานอยู่อ่ะ แล้วฉันก็จะถามว่าไปฮ่องกงวันไหน จะตามไปด้วยอ่าาา) ตะวันส่งเสียงออดอ้อนมาตามสาย มิถุนาหัวเราะก่อนมองหน้าเจย์แล้วเอ่ยปากถามมือขวา
“ไปตั้งแต่พุธหน้าเลย แต่เดินจริงน่ะคืนวันศุกร์ ตะวันมาสิ"
(จริงเหรอ แต่พี่ท็อปน่าจะว่างพฤหัส แปปนึงนะมิ ยุ่งๆอยู่นิดหน่อย) ตะวันว่าก่อนหันไปเรียกแทนไทยิกๆ สักพักหนึ่งกว่าทุกอย่างจะสงบ ตะวันส่งเสียงมาอีกครั้ง (นี่มิอยู่ไหนเหรอ?)
“ภูเก็ต เอ้อ...กับคุณจอมทัพน่ะ" เขาว่า
(โหยยย สวีทกันจังนะ นี่ดูพี่ท็อปสิ อะไรก็ไม่รู้)
“แล้วตะวันอยู่ไหน?”
(มารับเป๊กที่สุวรรณภูมิอ่ะ เป๊กน้องชายพี่ท็อป น้องเขาไปฝึกงานที่อเมริกามาช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา" ตะวันบอก
“อ๋อ" มิถุนาเคยเจอเป๊ก หรือ บูรพา น้องชายแท้ๆของแทนไทตามงานเดินแบบต่างๆ บูรพาเข้ามาทำงานในวงการจากการชักชวนของบรรดาเพื่อนๆแทนไท มิถุนาเคยคุยกับน้องเขาสองสามครั้ง บูรพาบอกว่า เขาไม่ชอบงานด้านนี้สักเท่าไหร่ แต่เพราะตอนนั้นหาเงินใช้หนี้บอล โดยแทนไทจ่ายหนี้ไปให้ก่อน และบูรพาต้องทำงานใช้คืนให้หมดทุกบาททุกสตางค์
มิถุนาคุยกับปลายสายอีกนิดหน่อย ก่อนที่จะวางสาย เขาเลื่อนโทรศัพท์วางไว้ข้างๆตัวเตรียมจะรับประทานอาหาร แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง มิถุนาเหลือบมองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอก่อนขมวดคิ้ว จอมทัพมองหน้าคนรักนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ฮัลโหล...” มิถุนากรอกเสียงไปตามสาย
(สวัสดีครับพี่มิ...สะดวกคุยไหมครับ?) ปลายสายส่งเสียงประหม่ามา เมษาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ
“สะดวกสิ อะไรหรือเปล่า?” มิถุนาว่า
"เอ่อ...คือ..."
"แปปนะเม" มิถุนาบอกกับปลายสาย ก่อนขยับตัวออกจากซุ้มศาลาเมื่อรู้จักว่าเรื่องที่เมษาต้องการจะปรึกษาค่อนข้างส่วนตัว ดวงตากลมโตมองมาเฟียหนุ่มนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ขายาวพาตัวเองมาหยุดที่โขดหินริมหาด เขาทอดสายตามองเกลียวคลื่นที่ซัดสาดกับหาดทราย ก่อนเอ่ยกับปลายสาย
“มีอะไรหรือเปล่าเม"
(พี่มิไปฮ่องกงอาทิตย์หน้าใช่ไหมครับ?) เมษาถาม
“ใช่ ทำไมเหรอ? เมไปด้วยเหรอ?”
(เปล่าครับ) ปลายสายเอ่ยเสียงแผ่ว (คือ...เมมีเรื่องจะขอร้อง)
“อะไรเหรอ?” มิถุนาขมวดคิ้ว
(พี่มิไม่ไปฮ่องกงได้ไหมครับ) เด็กใหม่เอ่ยขอร้องอย่างประหม่า มิถุนารู้สึกประหลาดใจมากขึ้นไปอีก
“ทำไมเหรอ ทำไมไปไม่ได้ล่ะ?” เขาถามกลับ
(เม...เมอยากได้งานนี้) ปลายสายกลั้นใจไปสักพักก่อนเอ่ยออกมา ยังความเงียบมาสู่บทสนทนา มิถุนานิ่งอึ้งไปอย่างตั้งตัวไม่ติด เขายืนนิ่งไปพักใหญ่ด้วยความงุนงง เพราะไม่เคยคิดและไม่เคยมีใคร มาร้องขอเขาตรงๆเช่นนี้
“เมอยากได้...งานนี้เหรอ?” เขาเอ่ยถามกลับเสียงแผ่ว ด้วยไม่รู้จะจัดการเช่นไรกับเหตุการณ์ตรงหน้า
(ครับ...เมอยากได้งานนี้ มันเป็นโอกาส แต่เขาไม่รับเม เพราะเขาได้พี่มิไปแล้ว) ปลายสายเงียบไป มิถุนาก็น้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก เขาเป็นคนใจดีกับคนรอบข้างอยู่แล้ว พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้ เขาจึงไม่รู้จะทำตัวอย่างไรให้ถูก
“เมไปแคสมาหรือยัง?”
(ละ...แล้วครับ)
มิถุนาถอนหายใจออกมายาวเหยียด เขาไม่ได้นึกโกรธความทะเยอทะยานของเมษา แต่เขาไม่พอใจ...แม้ว่าจะเล็กน้อยมาก แต่กลับประหลาดใจในอะไรหลายๆอย่างมากกว่า
“พี่คงถอนตัวไม่ได้หรอกเม...” มิถุนาว่าเรียบๆ "ถ้าถอนตัวตอนนี้ เขาและพี่ก็คงมีปัญหาด้วยกันทั้งคู่"
“...อีกอย่าง" มิถุนาเว้นช่วงไปสักพัก "พี่อยากให้เมได้งานด้วยความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่เพราะวิธีอื่น...แบบนี้"
(พี่มิ...เมขอโทษ) ปลายสายว่าด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“พี่วางสายก่อนนะ ขอโทษด้วย"
(แต่พี่มิอย่าไปฮ่อ...)
“พี่ต้องไปทำงานเม แค่นี้นะ"
มิถุนาวางสายก่อนพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด เขาจ้องหน้าจอโทรศัพท์เงียบๆก่อนตัดสินใจกดปิดเครื่อง ดวงตากลมโตทอดไปสุดสายตา กระทั่งฝ่ามือที่คุ้นเคยเอื้อมแตะลงบนไหล่ลาด...มิถุนาจึงรู้สึกตัว
“ยืนตากแดดเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" จอมทัพว่า ก่อนวางหมวกสานปีกกว้างลงบนศีรษะเล็ก มิถุนาถอนหายใจเบาๆแล้วคลี่ยิ้มเฝื่อนๆออกมาให้
“ไม่ทานข้าวเหรอครับ"
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ มีอะไรคิดไม่ตกหรือไง?” จอมทัพไม่ตอบคำถาม แต่กลับตั้งคำถามเสียเอง มิถุนาบิดรอยยิ้มเหนื่อยๆออกมาอีกครั้ง เขาไม่เคยโกหกจอมทัพได้สักครั้ง
ฝ่ามือหนาเอื้อมสอดฝ่ามือเล็กเอาไว้ ก่อนจูงมือกันเดินกลับไปที่ศาลา
“นิดหน่อยน่ะครับ เรื่องงาน...”
“อะไร?”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีเมษาพลาดงานน่ะ ก็เลยโทรมาบ่นนิดหน่อย" เขาไม่เล่าเรื่องจริงทั้งหมด กลับกัน เขายังปกป้องรุ่นน้องในสังกัดอย่างเมษาเหมือนทุกครั้ง
“สนิทกันเหรอ?” จอมทัพเอ่ยถาม มิถุนาเม้มปากนิดหน่อย
“ก็...ไม่รู้ว่าสนิทหรือเปล่า แต่เมเป็นเด็กที่ดีนะครับ แล้วก็ดูน่าสงสารบางที"
“ยังไง?”
“เขาดูคิดมาก แล้วบางทีก็ทำหน้าไม่มีความสุข"
“ไปรู้ว่าเขาไม่มีความสุขได้ยังไงกัน?” จอมทัพถามยิ้มๆ มิถุนาเบ้ปากกับคำถามนั้น
“ก็ผมเป็นคนที่มีความสุขนี่ครับ"
“เหรอ?” มาเฟียหนุ่มกระเซ้าเล็กๆ
“อืม" มิถุนาว่า กระชับฝ่ามือหนาไว้แน่นกว่าเดิม
เมษายืนนิ่งอยู่กับที่เมื่อปลายสายถูกตัดไป เขาเม้มริมฝีปากแน่น นัยน์ตาคลอด้วยน้ำตา มือบางค่อยๆเลื่อนโทรศัพท์วางกลับไว้ที่โต๊ะกระจกตรงหน้า หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทั้งเจ็บปวดและหวาดกลัว กายขาวถอยหลังไปจนสุดก่อนทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มด้วยความอึดอัดใจ เขาทำอะไรไม่ได้ เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยหมุดตอกตลอดเวลาไม่ว่าจะพยายามขยับตัวไปไหน...หรือทำอะไร กระทั่งพยายามทำในสิ่งที่ถูกต้อง เขายังทำไม่ได้ เขาไม่อยากทำร้ายมิถุนา...คนที่แสนดีสำหรับเขา
เมษาเงยหน้ามองดูตนเองบนกระจกที่สะท้อนตรงหน้า เขาเกลียดตัวเอง เกลียดใบหน้าตัวเองที่เหมือนกับมิถุนาขนาดนี้ ใบหน้าพลาสติกที่ถูกผ่าตัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถูกตระเตรียมเพื่อเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นใครคนหนึ่ง เพื่อต่อลมหายใจของใครอีกคนหนึ่ง...
เขาไม่มีวันเป็นมิถุนาได้ เขาเป็นได้แค่เพียงเครื่องมือในการทำลายมิถุนา ความรักของจอมทัพเท่านั้น เขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่ประทับใจมิถุนาในฐานะแฟนคลับคนหนึ่งมาตลอด วาดฝันถึงชีวิตแบบมิถุนา แต่ภายใต้สปอร์ตไลท์ไม่เคยสวยงามสักนิด มิถุนาอาจจะเป็นสิ่งสวยงามสิ่งเดียวภายในโลกแห่งแสงสีนั่น...
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้เมษาต้องปาดน้ำตาออกลวกๆ เขาหยิบมือถือขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา ดวงตาพร่าเลือนมองชื่อบนหน้าจอก่อนที่น้ำตาจะหยดลงบนนั้นอย่างห้ามไม่อยู่ เขาพยายามสูดลมหายใจลึกๆ...
“ฮัลโหลเมฆ"
(พี่เม...เป็นอะไร ทำไมเสียงแปลกๆ) พอได้ยินน้องชายท้วงเช่นนั้น เมษาจึงพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ
“เปล่า...ไม่สบายนิดหน่อย เมฆมีอะไรหรือ?" เมษาเอ่ยถามน้องชายเป็นการปัดคำถาม
(ไม่มีหรอก) เด็กหนุ่มว่า (ก็พี่เมเล่นไม่ยอมติดต่อมาเลยนี่ แต่ก็คงงานยุ่งใช่ไหมล่ะ?)
“อืม งานเยอะน่ะ ว่าแต่เมฆเถอะ เรียนเป็นไงบ้าง ปีหน้าก็เข้ามหา'ลัยแล้วนะ"
(โหยไม่ต้องห่วงเหอะพี่เม หาเงินมาจ่ายค่าเทอมให้เมฆก็พอ) เด็กหนุ่มกระเซ้า เมษาหลุดยิ้มขื่นออกมา
“เรื่องเงินน่ะไม่ต้องห่วงหรอกน่า" คนเป็นพี่รับปาก "ว่าแต่แม่...เป็นยังไงบ้าง?”
(แม่เหรอพี่ ก็โอเคนะ เพิ่งทำเคมีบำบัดไป แต่หมอไม่ให้บอกแม่ว่ามะเร็งลามเข้าขั้นที่สามแล้ว พี่รู้แล้วใช่ไหม?)
“อืม...รู้แล้ว" เมษาพึมพำเบาๆ "เรื่องเงินไม่มีปัญหาใช่ไหม ค่ายา ค่าเคมีบำบัดน่ะ"
(ก็ไม่นี่ พี่เมโอนเงินเข้าให้ตลอด) เมืองเมฆว่า (พี่เมตั้งใจทำงานเถอะ กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างล่ะ เมฆจะดูแลแม่ให้เอง)
“...รอหน่อยนะ อีกแปปเดียวพี่ก็จะกลับไปอยู่ด้วยแล้ว"
(อ้าว...แล้วงานล่ะ พี่เมไม่ทำแล้วเหรอ?) เด็กหนุ่มถามด้วยความฉงน เมษายิ้มกับตัวเองอย่างขื่นใจ
“ไม่รู้สิ ไม่แน่ใจอะไรเลย...พี่อยากเป็นครู เมฆก็รู้"
(เอาเถอะพี่เม อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นน่า เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคิดก็ได้) เมืองเมฆว่า (แต่พี่เมมีความสุขดีใช่ไหม?)
สิ้นคำถามของน้องชาย เมษาก็ได้แต่เม้มปาก เขาไม่อยากโกหกน้องชาย แต่เขาเหลือแค่่แม่กับน้อง คนสองคนที่เขาต้องปกป้อง... “สบายดี ไว้แม่หายแล้ว มาเที่ยวกรุงเทพฯกันนะ"
(โอเคพี่ เดี๋ยวเมฆไปหาไอ้เคนมันก่อน นัดทำรายงานกันไว้เนี่ย พี่เมดูแลตัวเองด้วยนะ)
“รู้แล้วน่า"
(แล้วอย่าแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆรู้เปล่า เมฆกับแม่เป็นห่วงนะ)
“เออน่า" เมษาได้แต่แอบยิ้มทั้งน้ำตาคนเดียว เขาอ้าปากจะพูดกับน้องชายเพิ่มเติม แต่เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดออกกลับดังขึ้นมาก่อน
(เออพี่เม...)
“เมฆ แค่นี้ก่อนนะ" เมษาไม่รอให้น้องชายพูดอะไรอีกต่อไป เขารีบกดตัดสายแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม นายแบบหนุ่มยกมือเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ...
เขาเอื้อมมือเปิดประตูห้องนอนออกไป กลิ่นหวานของบุหรี่นอกแสนคุ้นเคยลอยแตะจมูก หัวใจเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เมษารู้สึกว่าตัวเองสั่นไปหมด เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับคนๆนั้นเลยสักนิด...
“ทำอะไรอยู่?”
“คุณอย่าสูบบุหรี่ในห้องได้ไหม?” ร่างเล็กว่าพลางเดินไปเปิดประตูกระจกออก ผู้ชายตัวสูงไม่ว่าอะไร เขาก้าวไปนั่งบนโซฟาผ้ากำมะหยี่ ก่อนจี้บุหรี่ลงกับโซฟาอย่างท้าทาย
“หึ" ริมฝีปากบางเฉียบยิ้มเหยียด เขาปรายตามองเมษาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว "คิดว่าห้องนี้เป็นของตัวเองหรือไง?”
“เปล่าครับ" เมษาเม้มปากแน่น
“ถ้าอยากได้ ก็ลองขายตัวให้ฉันสักเดือนหนึ่งสิ อาจจะซื้อได้ก็ได้นะ" ริมฝีปากยกยิ้มเหยียด ขายาวก้าวประชิดคนที่ยืนติดกับประตูระเบียง ก่อนพ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้าขาวจัดอย่างท้าทาย "แต่จริงๆ ที่ทำอยู่นี่ ก็ไม่ต่างจากขายตัวอยู่แล้วนี่เมษา"
“คุณอาเมน!”
นัยย์ตาสีเข้มตวัดมองคนพูดอย่างไม่พอใจ เมษาสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้...ต่อให้บีบมือแน่นเท่าไหร่ คนที่เจ็บปวด ก็มีแค่ตัวเองเท่านั้น
“ทำไมงั้นหรือ?” คนตัวโตกว่ายื่นใบหน้าสัมผัสกับซอกคอขาวอย่างคุกคาม "หรือไม่จริง" เขากระซิบ คล้ายข่มขู่ ฝ่ามือหนานวดวนอยู่แถวสะโพก เมษาพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ไม่เป็นผล
“ปล่อยนะคุณอาเมน!”
“อย่ามาเล่นตัวให้มาก เป็นเมียฉันมากี่ครั้งแล้วจำไม่ได้หรือไง" ประโยคที่หลุดออกมาทำให้เมษาหน้าแดงก่ำอย่างอับอายและโกรธแค้น "อาทิตย์หน้านายจะได้ไปฮ่องกง ฉันจัดการให้นายทุกอย่างแล้ว อย่าทำงานพลาด เข้าใจไหม? ที่นั่นมันถิ่นไอ้จอมทัพ มันคงขนการ์ดไปเยอะแยะ แต่นายต้องทำ! ฉันไม่อยากจะตายอยู่ที่นั่นเท่าไหร่หรอกนะ นายก็ด้วยใช่ไหมล่ะ"
“ทำไม คุณจะฆ่าเขาหรือไง!?”
“หึ...ตอนแรกก็ว่าจะทำอะไรแบบนั้น" อาเมนแสยะยิ้ม "แต่แน่นอน ฉันว่ามีอะไรที่สนุกกว่านั้น"
“จะทำอะไร" ดวงตากลมสั่นระริก เมษาจ้องมองผู้ชายตรงหน้าที่ตรึงเขาไว้อย่างหวาดกลัว
“คนรักมันไง รักกันปานจะกลืน...”
“จะทำอะไรมิถุนา!” เมษาขึ้นเสียงอย่างลืมตัว นั่นทำให้อาเมนหรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนยิ้มออกมา
“จะทำอะไร...งั้นหรือ?” เขาว่ายิ้มๆ "ไม่รู้สิ อะไรสักอย่างที่ทำให้ไอ้จอมทัพมันกระอักเลือดนั่นแหละ"
“คุณจะอยากได้อะไรอีก จอมทัพถอนมือออกจากคาสิโนชายแดนแล้ว คุณก็ได้ไปแล้ว คุณอย่าทำร้ายมิถุนาได้ไหม!?”
“ไม่ต้องสะเออะมาสั่งฉัน!” อาเมนตวาดลั่นจนเมษาสะดุ้ง ตัวสั่น "นายต้องฟังฉัน อะไรที่ฉันสั่งน่ะ นายต้องทำ เข้าใจไหม?”
“......”
“ถ้านายตุกติก แม่นายกับน้องนายไม่รอดแน่"
“อย่า..อย่านะ"
“งั้นก็ทำตามที่ฉันสั่ง เข้าใจไหม? หืม?”
อาเมนมอบทั้งแสงสว่างและความมืดมิดให้กับชีวิตเมษาในเวลาเดียวกัน เขาเจอเมษาที่บาร์แห่งหนึ่งบนถนนนิมมานเหมินทร์ เมษาที่เพิ่งจบมัธยมปลายนั้นไม่มีโอกาสได้เรียนต่อเพราะอาการป่วยของแม่ที่จำเป็นต้องได้รับการรักษา ชีวิตหาเช้ากินค่ำแบบครอบครัวของเขาไม่สามารถที่จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเหล่านั้นได้อย่างสบายใจนัก แม่ของเขาขายผลไม้ในตลาดแถวบ้านหาเลี้ยงเขาและน้องมาตลอดชีวิต จนกระทั่งอาการมะเร็งลามเข้าขั้นที่สอง จากตับอ่อน ลุกลามเข้าไปในหลอดเลือดในตับ แม่เริ่มอึดอัดช่องท้องมากขึ้นเรื่อยๆ
ในเวลาที่เขาใกล้จนมุม อาเมนก็เข้ามาในชีวิต เขาแสดงออกชัดเจนว่าสนใจในตัวเมษา ในค่ำคืนนั้น อาเมนหยิบยื่นความใจดีเล็กๆน้อยๆให้กับเมษาที่ช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน...จนแกะตัวน้อยหลงกล ติดกับ...เขาถามถึงสาเหตุที่เมษาต้องมาทำงานเด็กเสิร์ฟที่นี่ ก่อนเสนอตัวช่วยเหลือรับผิดชอบค่าใช้จ่ายการรักษาทั้งหมด แลกกับที่เมษามาทำงานให้กับเขา
เงื่อนไขการทำงาน เมษาไม่เคยล่วงรู้มาก่อน อาเมนบอกแค่เพียงว่าเขาต้องเข้าไปทำงานในวงการบันเทิง มันเป็นโอกาส เป็นเงินที่เป็นกอบเป็นกำที่จะต่อชีวิตคนที่เขารัก และเมษาก็เชื่อ...เชื่อผู้ชายคนนั้นและรับโอกาสนั้นเอาไว้ เขาสั่งให้เมษาศัลยกรรมใบหน้า เมษาผิวขาวจัดแทบซีด ใบหน้ากระจ่างใสตามแบบเด็กหนุ่มชาวเหนือทั่วไป เขามีใบหน้าที่น่ารักมากอยู่แล้ว การปรับเปลี่ยนใบหน้านั้น...เพียงเพื่อทำให้เขาเหมือนใครบางคนมากยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง...
เมษาใช้เวลาพักฟื้นการผ่าตัดทั้งหมดราวหนึ่งเดือน วันแรกที่ส่องกระจกหลังจากอาการบวมทั้งหมดยุบลง เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง...มิถุนาอยู่ตรงหน้าเขา ไม่...ไม่ได้เหมือนทั้งหมดจนแยกกันไม่ได้ แต่ก็คล้าย คล้ายจนเขาเกลียดใบหน้าตัวเอง และยิ่งได้รู้ว่าตนเองต้องทำอะไร เขายิ่งเกลียดใบหน้าตัวเองมากขึ้นไปอีก ใบหน้าที่ดูดีจนคล้ายจับต้องไม่ได้ แต่ไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของเขา...
เขาต้องทำลายมิถุนา...ทำลายหัวใจของจอมทัพ
ทั้งหมดเพื่อปกป้องคนที่เขารัก...ครอบครัวของเขา...
“รู้ไหมฉันต้องจ่ายไปเท่าไหร่เพื่อให้นายได้เข้าวงการแล้วไปเดินแบบงานงี่เง่านั่น!” อาเมนกระซิบเสียงเย็น ฝ่ามือลูบไล้ไปตามร่างขาว นวดเฟ้นจนแทบแหลกสลาย
“อึ่ก...”
“บริการฉันทีสิ สมกับที่ฉันลงทุนให้นายไปน่ะ" เขาฉุดกระชากร่างที่เล็กกว่าให้กองแทบเท้า ฝ่ามือหนาเลื่อนแกะเข็มขัดออกช้าๆ เมษาแทบเบือนหน้าหนีแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้ อยากจะตะโกน กรีดร้อง และด่าให้สาแก่ใจ แต่ก็ทำไม่ได้...เขาไม่ได้อยากทำด้วยซ้ำ เขาไม่ได้อยากได้งานนั่น เขาไม่ได้อยากเข้าวงการ เขาอยากมีชีวิตที่สงบสุข แต่เขาไม่เคยมีทางเลือกเลยสักครั้ง
สุดท้ายจึงได้แต่เลื่อนมือที่สั่นเทา ค่อยๆปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก ริมฝีปากคือสิ่งที่คอยรองรับความใคร่ทั้งหมดทั้งมวล ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้คนๆนี้พึงพอใจ เพื่อตอกย้ำทุกวินาทีถึงความพ่ายแพ่ของตัวเขาเอง...
tbc.
ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ แต่ก็มาเร็วเนอะ
จะพยายามลงให้ได้ถี่ๆจนถึงตอนจบ ก็ใกล้จบแล้วล่ะค่ะ
ช่วยกันกดโพลหน่อยนะคะ เรื่องการจัดทำหนังสือ ส่วนการดำเนินการ ว่าจะทำเอง หรือทำกับสำนักพิมพ์ไหน อยู่ในระหว่างการตัดสินใจนะคะ
ดังนั้นหมายถึงว่า จะรอดูfeed back จากโพลที่ทุกคนช่วยกันตอบประกอบไปด้วยนะคะ
กรณีมีคนขอให้ทำ e-book ด้วย เรากำลังพยายามศึกษาหาลู่ทางความเป็นไปได้ก่อนนะคะ
ดังนั้นจะบอกอีกทีนะคะ
เจอกันค่า
-
หลงด่าเมษาไปตั้งหลายตอน ขอโทษนะเมษา TT สงสารเมษาอ่ะ พยายามที่จะช่วยมิถุนาแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ มิจะเป็นยังไงบ้างเนี่ยยยยยย เป็นห่วงเมษาด้วย
-
นึกแล้วต้องเป็นมันไอ่อาเมน
อย่าทำอะไรเมกับมินะ :hao5:
ขออย่าให้อะไรร้ายแรงเกิดขึ้นเรย
เมตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับมิ
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะลงเอยด้วยดีแบบมิรึป่าว
-
แง้งงงง
เป็นห่วงน้องมิแล้วสิ T_T :katai1: :katai1:
-
อาเมน!! :z6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตรูวาแล้ว เมษาไม่ใช่เด็กที่เลวร้าย กลับกันน้องน่าสงสารมากๆ
ไอ่อาเมน ไอ่ชั่ววว ฮรืออออออ
สงสารเมษามากๆๆๆ ทำไงดี ฮรืออออ ใครก็ได้ช่วยเมษาด้วยยย ได้โปรดดดดด
-
โอย สงสารนาง อาเมนนี่เลวตลอดนะ คือ คนอะไรจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้น คุณจอมทัพดูแลหนูมิดีๆนะ
-
เมษาน่าสงาสารนะ :mew2: :mew2: :mew2: แต่เป๋นห่วงหนูมิมากกว่า :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องเมษาน่าสงสาร ถูกใช้เป็นเครื่องมือทำลายมิถุนา ยิ่งน่าเจ็บใจ
นายอาเมนคงไม่เจ๋งจริงอะไรจริงหรอก ดีแต่เล่นลับหลัง จอมทัพจัดเต็มซะที
-
หวังว่า เมษาคงรอดจากอาเมน นะ สงสารอะ :mew4:
-
ขอให้เมษารอดพ้นจากอาเมนนะ
จอมทัพกะมิ เข้าใจน้องด้วยนะ ช่วยน้องด้วย :mew2:
-
อ่านแล้วเค้าสงสารเมอ่ะ
ส่วนมิ มอบให้เป็นหน้าที่คุณจอมทัพล่ะกัน
เชื่อว่าเฮียแกปกป้องมิได้
-
เป็นห่วงมิ :mew2:
สงสารเมษา :hao5:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
และแล้วความจริงก็ปรากฏ น้องเมษา :hao5:
ไม่เป็นไรทุกอย่างมีทางออกเสมอ แล้วสักวันน้องจะมีความสุข
อุปสรรคเดิม อาเมน :เฮ้อ: คราวนี้ตายแน่ 5555
-
ว่าแล้วอาเมนอยู่เบื้องหลัง
แต่ก็สงสารเมษา
-
อ้ายยยยยยยยยยย ลุ้นอ่ะ นู๋มิอย่าเป็นไรนะลูก จะว่านี่ก็ทางของมาเฟียเนอะพอมีคนรัก ศัตรูก็จ้องเล่นงานคนที่เรารัก มันเซ็งตรงนี้
ขอให้จอมทัพปกป้องนู๋มิสำเร็จด้วยเถอะ
-
น่าสงสารเมษา แต่อยากให้อาเมนรักเมษาาาา ToT
อย่ามาม่าเลยน้าาาา
-
ยังดีที่เมษามีจิตสำนึกที่ดี >.<
-
หนูเมสู้ๆ T^T
แต่ไม่อยากให้เมษาคู่กับอาเมนเลยค่ะ ให้หนูเมรอดพ้นจากอีตานี่ไปเถอะ
// จอมทัพดูแลมิดีดีนะ ถ้าจะให้ดีก็ช่วยหนูเมด้วย
พี่คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^ ^
-
ขอให้เมษาผ่านวิกฤตมาม่าไปเร็วๆ น่าสงสารอะ
โดนเอาครอบครัวมาค้ำคอเหมือนมิถุนาเลย แต่ไม่รู้จะโชคดีเหมือนกันมั้ย
TwT
-
ขอให้เมษาผ่านวิกฤตมาม่าไปเร็วๆ น่าสงสารอะ
โดนเอาครอบครัวมาค้ำคอเหมือนมิถุนาเลย แต่ไม่รู้จะโชคดีเหมือนกันมั้ย
TwT
-
เรากะไว้แล้วว่าอาเมนต้องอยู่เบื้องหลังเมษาแน่ๆ แต่เมษาก็น่าสงสารนะ เป็นเครื่องมือแก้แค้น เฮ้อออ
จอมทัพดูึแลมิดีๆนะ เริ่มห่วงมิจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ รอตอนหน้าจ๊ะ
:mew1: :mew1:
-
น้องเมน่าสงสารอ่ะ TT^TT
-
สงสารเมษา ขอให้หาทางออกได้
ขอให้มิปลอดภัยนะ สาธุ
รอตอนน่าค่า
-
ไอ้อาเมน ไอ้ชั่วววววววว จอมทัพไม่น่าปล่อยให้มันรอดเลย ฮึ่ยยยย
-
:hao5: :hao5: :hao5:
สงสารน้องเมเลยยย สู้นะ เมบอก มันจะผ่านไปได้ พี่เชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของหนู แน่นอน
-
น่าสงสาร~ :sad4: :sad4:
-
ง่าาาา
เป็นใครก็ต้องห่วงครอบครัวมาก่อนสินะ
ต้องอยู่ที่เมษาแล้วล่ะ ว่าจะตัดสินใจยังไง
-
โถ เมษาน่าสงสารจัง :hao5: ไอ้อาเมนนี่มันเลวจริงๆ :katai1:
-
น้องเม น่าสงสารอ่ะ
อาเมนนี่เมื่อไหร่จะ จบสักที
มุมิมุมิ
กำลังสนุกเลย เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
^^
:mew1:
-
สงสารเมษาอ่ะ โอ้ย ไอ้อาเมน แถมเมษายังโดนอาเมนเจาะประตูถ้ำอีกอ่ะ โอ้ย แต่คู่จอมทัพน้องมินี่หวานขึ้นทุกวัน อิอิ หวังว่าจะเเป็นอะไรตอนไปฮ่องกงนะ
-
เมษาเลือกได้นะ ที่ผ่านมาถือว่าโง่ไปแล้ว
หันไปร่วมมือกับจอมทัพสิ ทีนี้จะได้กำจัดไอ้อาเมน
ให้พ้นจากชีวิตได้ และไม่ต้องทำตามคำสั่งใครอีก
-
ไอ้อาเมนเดี๋ยวไม่ได้ตายดี
โอ้ยร้ายแรงอะ บังคับให้ศัลยกรรมแบบไม่เต็มใจ
ใจดำมากกกกกกกกกกกกกกกก
แต่มิกับจอมทัพก็หวานเรื่อยๆเลยแหะ โอ้ยเขิน
-
สงสารเมษา :hao5:
เมษาหนูต้องช่วยพี่มิเดี๋ยวเรื่องครอบครัวหนูพี่แจ็คกี้เขาจะช่วยหนูเอง ช่างหัวอาเมนมัน :katai1: :katai1:
-
ไม่มีใครอยู่ข้างเมษา สงสารเมษามาก
อย่างน้อยมิ ก็มี จอมทัพดูแลอยู่
คนเขียนอย่าใจร้ายนะ :ling1:
-
อาเมนอยู่เบื้องหลังจริงๆด้วย
อ่า...สงสารเมษานะ ออกจะเป็นคนดีด้วยซ้ำ
แต่ก็ต้องทำเพราะถูกบีบเรื่องครอบครัว (เหมือนที่คุณมาเฟียบีบน้องมิในตอนแรกเป๊ะ)
จอมทัพคงไม่ยอมให้มิตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ เราเชื่อว่าอย่างนั้น
-
ว่าแล้วว่าต้องเป็นอาเมน
สงสารเมษาอ่ะ
เมษาขอให้มิช่วยสิ บอกความจริงไปเลย
-
กรี๊ดดดดดดดด ตรูว่าแล้วเมษาต้องมีเบื้องหลังกับไอ้อาเมนแน่ๆ แบ้ล่ทั
-
สงสารน้องเมษ
อาเมนมันคิดจะทำอะไรของมันอีก :katai1:
-
ถ้าเมษาจะเปลี่ยนข้าง ก็ยินเลยดีเลย ไม่ว่ากัน
แต่ที่ไม่เอาเลยเด็ดขาด คือ ไอ้อาเมนนี่ล่ะ
อย่าเลยเหอะกับผู้ชายคนนี้ สงสารเมษาอ่ะ หาคนอื่นให้เมษาดีกว่าเนอะ
-
:katai1: ม่ายยยยยยยยยยย จะบอกว่า กดโหวตผิดค่ะ ตั้งใจกด"ซื้อแน่นอน" แต่ตอนจะกดคำว่าโหวต มันดันเด้งไป ไม่ซื้อเฉยเลย :ling1:
เค้าขอโทด ซื้อค่ะ ซื้อ ยังไงก็ซื้อ แต่โหวตใหม่ไม่ได้แล้วอะ แงงงงง.... :serius2:
ซื้อ ซื้อ ซื้อ ซื้อนะ จอมทัพกะน้องมิ ^^
-
ว่าแล้วเชียว อาเมนจริงๆด้วย คิดว่าเมษาโดนข่มขู่ น่าสงสารรร
-
เป็นอย่างนี้นี่เอง...ไอ้อาเมนนี่มันเลวจริงๆ การไปฮ่องกงคราวนี้ต้องวุ่นวายแน่ๆ
-
สงสารเมษานะไม่น่าจะต้องมาเจอกับคนแบบอาเมนเลย
-
:z6: :z6: :beat: :beat: :m16:
ฝากให้อาเมนที
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:pigha2:สงสารน้องเมนะ แต่ขั้นชอบน้องมิมากกว่า
น้อยคนนักจะเจอคนใจร้ายแล้วโขคดีแบบน้องมิ
เราหวังว่า เม จะเป็นหนึ่งในนั้น
ปลมาดิทเพิม
หากทำ ebook แล้วต้องตัดส่วนอรรถรสออก เราว่า ทำแค่ หนังสือกีอพอ
-
สงสารเมษา :hao5:
-
อาเมนนี่ตายยากจริงๆ
แต่คิดจะทำร้ายมิ จุดจบไม่สวยแน่
จอมทัพไม่ปล่อยไว้เหมือนคราวที่แล้วแน่นอน โลภมากดีนัก
-
เหอะๆ เรื่องของเมษามีเบื้องลุกเบื้องหลังเป็นเอเมนจริงๆด้วย
-
:hao4: น้องเมมมมมมมมมม น่าสงสารที่สุด เกลียดแกไอ้อาเมนอย่าทำอะไรเด็กชั้นนะ! ฮึ่มยิ่งคิดยิ่งโมโหหหหห
รอต่อไวไวน้าค้าาาา ตอนหน้าลุ้นมากกกก กลัวมิจะเป็นอะไรไป :mew6:
-
สงสารเมษา T^T
-
ว่าแล้วว่าต้องเป็นไอ้อาเมน :angry2:
ป๋า เก็บมัน!!!!! :katai4:
-
เมษาน่าสงสาร
อาเมนต้องโดนจัดหนักสักที
-
อาเมน...ไอ้ตัวร้าย จอมทัพจัดหนักไปเลยอย่าช้า...
แล้วหนูเมเด็กดีต้องได้รับผลดีซิ...เพราะเห็นชื่อใหม่
เข้ามา.....บูรพา.....ต้องมีบทบาทบ้างนะ..จับคู่ให้
หนูเมทีจะได้มีความสุขในชีวิตซะบ้าง...
-
:hao5: สงสารน้องเม มันต้องมีทางออกสิ :ling1: อยากจะ :z6: ไอ้คุณอาเมน นิสัยไม่ดี
รอไปฮ่องกงกับมิจัง เปิดตัวกันไปเลยกับอาป๊าของเฮียแจ๊กกี้ o13
:katai3:
ที่สำคัญกะลังจะเก็บเงินซื้อหนังสือ
:katai4:
-
ชีวิตของเมษาคล้ายกับมิถุนา
แต่เมษาโชคไม่ดีเหมือนมิถุนา
แต่ในความโชคไม่ดี ถ้าเมษาคิดดี
ก็ขอให้โชคไม่ดีผ่านพ้น แล้วมีโชคดีเข้ามาแทน
-
เวงกำ แมร่งคู่นี้ ดราม่าซ่ะงั้น
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อีอาเมนนน :z6: :z6:
ทำไมถึงทำกับเมษาแบบนี้ :beat: :serius2:
-
กำาาาาา ด่าเมษาไปสะเยอะเลยแมม่!! เค้าขอโทดน้าเมษาา เมษาน่าสงสารรรรมากกก
หวังว่าความดีของเมษาจะทำให้เมษาหลุดพ้นจากความชั่วของไออาเมนสักที เพี๊ยงงง!
-
อิอาเมนแม่งจะอาเมนสมชื่อก็ไม่ได้เลยนะ
-
โหดร้าย
-
น้องมิกับจอมทัพ หวานละมุนละไมจริง ๆ ให้ความรู้สึก เหมือนช่วงฮันนีมูน ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์หลังงานวิวาห์เลย :m1:
ท่ามกลางบรรยากาศเรียบสงบ แสนสบาย แค่ได้อยู่กับคนที่เรารัก ก็มีความสุขเหลือล้นแล้วล่ะเนอะ
แหม มีเขียนถึง เจย์วิคเตอร์ วิ่งไล่ตามกันมา แค่นี้ก็ทำเราจิ้น ฟินไปแล้วนะ ไหงมี เอเลน มาให้เจ็บจี้ด ๆ ล่ะเนี่ย
เป็นรักแรกของวิคเตอร์ แล้วตอนนี้ล่ะ วิคเตอร์รู้สึกกับเอเลนแบบไหน ไม่อยากให้เจย์เสียใจเลย :m17:
ตอนนี้ สงสารเมษามากที่สุด :monkeysad: ถูกบีบบังคับทุกหนทาง ไม่มีทางเลือก ไม่มีทางให้หนี
การถูกเอาคนที่รักมาเป็นตัวประกัน จากคนมีอิทธิพลอย่างอาเมน แล้วคนธรรมดาอย่างเมษาจะทำอะไรได้
ต้องกลายเป็นคนไม่ดี ทะเยอทะยานในสายตาของมิถุนาที่ตัวเองชื่นชม แล้วยังต้องเป็นเครื่องมือทำลายมิถุนาอีก
ใครจะช่วยให้เมษาหลุดพ้นจากคนเลว ๆ อย่างอาเมนได้ ถ้าระดับอย่างอาเมน ก็คงมีแต่จอมทัพเท่านั้น ที่จะจัดการได้
งาน Hong Kong Fashion Week นี้ ต้องเกิดเรื่องร้ายขึ้นแน่ ๆ แต่หวังว่าจอมทัพจะปกป้องน้องมิได้
และกำจัดอาเมน ให้จบสิ้นไปซะที จะได้ไม่โผล่มาตามจองล้างจองผลาญ ใช้วิธีเลว ๆ แก้แค้นจอมทัพกับน้องมิอีก
ที่สำคัญ เมษาจะได้หลุดพ้น ได้กลับมามีชีวิตเป็นของตัวเอง ได้เป็นครูอย่างที่หวัง ไม่ต้องทำร้ายใคร ได้มีความสุขซะที
ตอนนี้ มีชื่อหนุ่มเป๊ก น้องชายพี่ท็อป โผล่มาแค่ชื่อ แต่จะมามีบทบาทอะไรมั้ยน้า ยิ่งทำงานในวงการเดียวกับน้องมิ
น้องเมด้วย จะแอบลุ้นว่า จะได้มาเป็นคนเยียวยาหัวใจเมษาได้รึเปล่านะ อยากให้เมษา ได้เจอคนดี ๆ บ้างจัง
รอตอนต่อไปค่ะ ขอให้มิถุนาและเมษาปลอดภัย ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L1:
-
สงสารนู๋เมจัง ม้ช่วยน้องเมที
แต่ไม่ขอสามพีนะ
หาคนมาคู่กับน้องเมที
ชอบตอนนี้อ่ะ
-
สงสารเมษา เลือกยาก
:เศร้า2: :เศร้า2:
-
น่าสงสารเมษา
-
อั่ยย่ะ! เค้าเดาถูก~ เมษาทำศัลยกรรมให้หน้าเหมือนมิถุนา โดยเจ้าอาเมนบงการ เป๊ะๆ55 :katai2-1:
-
โอยๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งห่วงมิ ทั้งสงสารเม
ไอ้อาเมนนี่มันจะอะไรกะจอมทัพนักหนาเนี่ย โกรธๆๆๆๆๆๆ
ขอให้มิปลอดภัย และจอมทัพรู้ทันอาเมนแล้วช่วยเมให้รอดพ้นเงื้อมมืออาเมนด้วยเถิด เพี้ยงๆๆๆๆๆ
-
:katai2-1: ขอจองหนังสือ 1 เล่มเลยคร่าา
อ่านไปอ่านมาแล้วแอบสงสารเมษา ทำไปเพราะความจำเป็นจริง ๆ
คุณจอมทัพดูแลมิดีดีน้าาา มีคนจ้องปองร้ายมิ อย่าให้มิเป็นอะไร
:mew6:
-
สงสารเมษาจับใจ เป็นอย่างที่คิดจิงๆว่าน้องเมไม่ได้เต็มใจทำ
น้องพยายามช่วนพีี่มิด้วยอ่ะ น่ารักมากแต่เรื่องที่เอามาอ้างอาจไม่ค่อยดีนักเลยทำให้พี่มิเข้าใจผิดไป
แอบคิดเหมือนกันว่าเมเหมือนมิเลยที่โดนบังคับ แต่จองทัพไม่ได้บังคับให้มิไปทำร้ายใครเหมือนอาเมนนะ
จิงๆอยากให้อาเมนหลงรักเมแบบที่จอมทัพหลงรักมิเหมือนกัน แต่ดูแล้วอาเมนจะชั่วเหลือเกิน ไม่รู้จะกลับมาดีได้ไหม??
หรือต้องให้จอมทัพจัดการให้หมดลมหายใจไป แต่ไงพี่มิช่วยน้องเมด้วยนะ ช่วยครอบครัวน้องด้วย
แค่นี้น้องก้อไม่มีทางไป ไม่รู้จะเอาตัวรอดปกป้องครอบครัวยังไงแล้วค่ะ
:m15: :m15: :m15:
-
เมคงไม่รู้จะห้ามหนูมิยังไงสินะ
ถึงได้ขอร้องแบบนั้น หนูมอเลยเข้าใจผิดไปเลย จอมทัพตองช่วยคนรักให้ได้นะคะ เริ่มเผยออกมาทีละน้อยแล้ว
ฮ่องกงที่ฝันว่าจะโรแมนติกนี่ เริ่มเห็น
เค้าลางละว่า ค้องมีเลือดสาดกันบ้างอ่า
รอตอนต่อไปนะคะ
-
สงสารเมษาที่ต้องตกเป็นเครื่องมือของอาเมน
อยากให้มิถุนากับจอมทัพรู้เรื่องนี้เร็วๆ
เผื่อจะหาทางช่วยเมษาได้
สำหรับหนังสือเราซื้อแน่นอน ล้านเปอร์เซ็นต์
-
ตอนนี้สงสารเมษแล้วอ่ะ ต้องร้ายเพราะไม่มีทางเลืิอก :katai1:
-
อ่านตอนนี้แล้วเครียดไปถึงตอนนหน้า
-
:katai5: ถ้าเมษาไปขอให้มิช่วยน่าจะดีกว่านี้
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากจะกรีดร้อง ไม่ชอบเมษาไปตั้งหลายตอน เค้าขอโทษ :z3:
น่าสงสารมาก ยิ่งเรื่องครอบครัวอีก หนูจะหนีมันรอดมั้ยเนี่ยเมษาาา :hao5:
ถ้าจะมีเรื่องอิอาเมน&น้องเมษาต่อยอดแยกไปอีกนี่ น้องต้องขอทำใจชริงๆ
อิอาเมนเลวจุงเบย ทำร้ายน้องเมษาได้ลงคอ
#อินี่คือกลับลำเร็วมากเห็นใจน้องเมษาขึ้นมาทันทีทันใด o22
-
สงสารเมษาาาาาาา แล้วก็เป็นห่วงจอมทัพกับมิถุนามากกกกกกกก อาเมนจะทำอะไรอ่ะ เอาใจช่วยค่ะ
-
:pig2: ทำสารบัญมาฝากค่ะ :katai4:
ตอนที่ 13 : พักพิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2496128#msg2496128)
ตอนที่ 13.1 - Is he into me? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2500232#msg2500232)
ตอนที่ 14 : เดินหน้า (50%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2502945#msg2502945)
ตอนที่ 14 : เดินหน้า (100%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2509592#msg2509592)
ตอนที่15 : นาฬิกา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2515754#msg2515754)
ตอนที่ 16 : คลื่นใต้น้ำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2523072#msg2523072)
ตอนที่ 17 : ฝนและฟ้า (30%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2533810#msg2533810)
ตอนที่ 17 : ฟ้าและฝน (100%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2545142#msg2545142)
ตอนที่ 18 : ความไม่แน่นอน (50%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2558211#msg2558211)
ตอนที่ 18 : ความไม่แน่นอน (100%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2561558#msg2561558)
ตอนที่ 19 : แผนลวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2580991#msg2580991)
ตอนที่ 20 : วันเกิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2590923#msg2590923)
ตอนที่21 : Set fire to the rain. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2596994#msg2596994)
คิดถึงหนูมิจังเลยค่ะ รอรอรอ :mew2:
-
เป็นนิยายในดวงใจเลย
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
สงสารน้องเมจริงๆ แต่ดูเหมือนมิจะโกรธๆน้องไปแล้วละนะ
จะมีมาม่าอีกมั้ยเนี่ย :mew2:
-
อาเมน อิเลวว วว ว ว ว!! :angry2: :angry2:
เอาใจช่วยเมษาน๊า สู้น่ะๆ ขอให้รอดจากคนเลวๆอย่างอาเมนน่ะ TT.TT
-
ที่แท้เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง สงสารเมษา
สู้ๆนะ ขออย่าให้มิเป็นอะไรด้วย
-
เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่วัน
แต่คิดถึงมิอีกแล้ว :mew2:
-
รอต่อสรุกชอบ
-
คิดถึงจอมทัพกับน้องิ :katai1:
-
ตอนที่ 22 : The Condition
“เรียบร้อยแล้ว"
เสียงของมือซ้ายผู้หล่อเหลาเอ่ยขึ้นหลังจากปีนขึ้นบันไดพับห้าชั้นขึ้นไปติดกรอบรูปของเจ้านายคนใหม่ (อย่างเป็นทางการ) บนกำแพงห้องนั่งเล่นของเซฟเฮ้าส์ โดยมีมิถุนายืนกอดอกส่ายหัวถอนหายใจอยู่เบื้องหลัง นายแบบหนุ่มห้ามแล้วห้ามอีก วิคเตอร์ก็ดูจะหูดับ เอารูปโฟโต้ชู้ทของมิถุนาที่ทางแบรนด์ส่งมาให้ขึ้นไปแขวนให้เสร็จสิ้น
ตัวจอมทัพเองไม่มีรสนิยมแหวนรูปตัวเองประดับบารมีอยู่แล้ว เขาบอกว่าปัญญาอ่อน อยู่ก็อยู่คนเดียว ไม่ได้ให้ใครขึ้นมา จะแขวนไว้ให้ดูคนเดียวหรือไง ไร้สาระ ถ่ายรูปยังแทบจะไม่ยอมถ่ายเลยด้วยซ้ำ ซึ่งเมื่อมิถุนายอมกลับมาที่เซฟเฮ้าส์ วิคเตอร์จึงถือฤกษ์ดีแบบตามใจฉัน ทำพิธีเข้าบ้านใหม่โดยการแขวนรูปนายแบบหนุ่มเสียเลย
“เอาลงเถอะวิค น่าอายออก" มิถุนาพึมพำ
“นี่นะครับ ผมไปดูซินแสฮวงจุ้ยมา มันเป็นความเชื่อว่าถ้าเรามีรูปอยู่ในห้องนั่งเล่น ทิศที่หันไปทางห้องนอนแบบนี้ เราจะอยู่เหนือสามี สามีรักสามีหลงนะครับมิ" วิคเตอร์บอกหน้าตาย มิถุนาหน้าแดงเรื่อ
“จ...จะบ้าเหรอ สำนักไหนเนี่ย เอาลงเลย!”
“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น แต่มิจะให้ผมเอาไปเก็บไว้ไหนเล่า เนี่ย...กรอบรูปมิวางทิ้งไว้เป็นสิบๆแล้วนะ"
มิถุนาจนคำพูด เขาส่ายหัวก่อนเปิดขวดน้ำดื่ม ชั้นเซฟเฮ้าส์วันนีิ้เปิดหน้าต่างจนลมโกรก แต่เหงื่อของนายหญิงของบ้านก็ไหลจนเสื้อขาวแนบเนื้อ เพราะการย้ายข้าวของดูใช้เวลาทั้งวัน และมิถุนาก็ไม่อยากให้ใครมายุ่ง จริงๆแล้วเขาไม่อยากให้ใครลำบากนั่นแหละ และคิดว่าถ้าใช้เวลาทั้งวันก็คงทำได้ มีแค่เสื้อผ้า ของจุกจิกนิดหน่อย บางอย่างก็ทิ้งไว้ที่คอนโด ไม่ได้ติดตัวมา แต่จอมทัพก็สั่งให้วิคเตอร์อยู่ช่วยหยิบจับ ซึ่งดูเหมือนจะช่วยให้ยุ่งมากกว่าด้วย อาเจียงก็แวะเวียนมาบ้าง ส่วนเมดสาวอีกสองคนช่วยกันจัดเสื้อผ้าเข้าตู้อยู่ให้ในห้องนอน
มิถุนายอมใจจอมทัพเลย เขาตกลงในที่สุดที่จะกลับมาเข้ามาที่เซฟเฮ้าส์ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธอีกต่อไป เดินทางก็สะดวกไม่แพ้กับที่คอนโด ที่สำคัญคือมิถุนาสงสารมาเฟียหนุ่มที่ต้องฝ่ารถติดไปทุกวันๆ แถมจอมทัพมีโครงการจะขึ้นตึกสำนักงานใหม่ใกล้ๆกัน
“หิวข้าวยังครับวิค?” มิถุนาหันไปถามคนที่กำลังเอาของออกจากกล่อง เป็นหนังสืออ่านเล่นของมิถุนา เตรียมจัดวางขึ้นชั้น
“นิดหน่อยครับ มิหิวแล้วเหรอ?” เขาถามกลับ มิถุนาส่ายหน้า
“ยังเลย ว่าจะชงกาแฟ เอาไหม?”
“ครับ รบกวนด้วย"
การมีวิคเตอร์กับเจย์ทำให้เขาเหมือนมีเพื่อนอยู่ด้วยตลอดเวลา และเขาก็วางตัวอยู่ในฐานะ 'เพื่อน' มากกว่า 'เจ้านาย' เสมอ ดังนั้นเขากับวิคเตอร์หรือเจย์จึงพูดคุยเล่นหัวกันได้อย่างสนิทใจ และวิคเตอร์เองก็คอยชวนเขาเที่ยวเล่นตลอดเวลาระหว่างงาน จนหลังๆชักจะโดนจอมทัพคาดโทษกันทั้งคู่
มิถุนาเดินไปชงกาแฟ เขามัดผมที่ยาวเลยบ่าเป็นหางม้า หลับจากฮ่องกงว่าจะไปตัดให้สั้น แต่ทางต้นสังกัดต้องไม่มีวันยอมแน่นอน ระหว่างที่กำลังบดกาแฟอยู่ ประตูเหล็กก็เปิดออก พร้อมกับอาเจียงที่เข็นรถอาหารเข้ามา
ชายชราเห็นนายหญิงของบ้านยืนชงกาแฟอยู่เลยอาสาจะทำให้ แต่มิถุนาปฏิเสธ เขากดปุ่มตั้งเครื่องก่อนเดินมาวนแถวรถเข็นอาหาร กลางวันนี้มีแกงส้มชะอมไข่ กระดูกหมูอบน้ำผึ้ง ห่อหมกแซลมอน และผัดผักสามสหาย อาเจียงทำอาหารเก่งแทบทุกประเภท ไม่ต้องกังวลใจในมื้ออาหารเลยสักนิด แน่นอนว่าทุกพักกลางวันหากไม่ได้ออกไปไหน จอมทัพจะขึ้นมากินข้าวกับมิถุนาบนเซฟเฮ้าส์ แต่วันนี้เขาต้องออกไปตรวจงานที่ท่าเรือ ซึ่งก็ได้บอกไปตั้งแต่เช้าแล้ว
“น่าทานจังครับ" มิถุนาเอ่ยปาก พลางเปิดฝาอาหารอย่างระมัดระวัง
อาเจียงระบายยิ้มก่อนเอ่ย "ถ้าชอบก็ทานเยอะๆนะครับ น้ำหนักคุณน่ะ น้อยเกินไปแล้วนะ"
“โถ่ นี่ใครไปฟ้องอีกล่ะครับเนี่ย? จอมทัพใช่ไหม?” มิถุนาหรี่ตามองชายชรา แต่อาเจียงกลับหัวเราะและไม่ตอบ เขาให้เมดมายกอาหารขึ้นโต๊ะ มื้อกลางวันมิถุนาคงมีวิคเตอร์เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะแทน อาเจียงก้มลงที่ชั้นล่างของตัวรถก่อนหยิบกล่องบางอย่างออกมา
“ของคุณน่ะครับ แสกนแล้วไม่ใช่ของอันตรายผมเลยเอาขึ้นมาให้" อาเจียงว่า "แต่แปลกนะครับ ปกติคุณยังให้ส่งของทุกอย่างไปที่คอนโดอยู่ไม่ใช่หรือ?” อาเจียงว่า มิถุนารับของมาเขย่าเบาๆ
“ครับ อ้อ...แต่ช่วงก่อนตอนที่ผมยังอยู่ที่นี่ อืม...มีแบรนด์บอกจะส่งของมาให้ผมเลยให้ที่อยู่เซฟเฮ้าส์ไป เพราะตอนนั้นก็ไม่รู้เลยว่าจะได้กลับคอนโดเมื่อไหร่ ก็เลย...”
“อ้อ ครับ" อาเจียงคลายสีหน้ากังวลลง "ถ้างั้นจะได้สบายใจ เพราะไม่เคยมีใครส่งของมาให้คุณเลย ผมก็ลังเลว่าจะเอาไปให้นายท่านก่อนดีไหม" ชายชราบอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อาเจียงทานข้าวด้วยกันไหม?” นายแบบหนุ่มเอ่ยปาก แต่พ่อครัวประจำตระกูลกลับปฏิเสธ อ้างว่าต้องไปส่งอาหารให้กับนายท่านที่ยังทำงานอยู่ที่ท่าเรืออยู่ แต่จอมทัพเองก็บอกให้เขานำอาหารมาให้มิถุนาก่อน หลังๆมานี้ทุกคนก็รับรู้เป็นอันว่า ให้เรื่องของมิถุนา มาก่อนเรื่องของนายท่านเสมอ
มิถุนายกกาแฟส่งให้วิคเตอร์ที่สวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ง่ายๆ นั่งกองอยู่ที่พื้น พยายามคัดแยกหนังสือ นายแบบหนุ่มทรุดตัวนั่งชันเข่าอยู่ตรงข้าม ในมือก็เขย่ากล่องไปด้วย
“อะไรน่ะครับ?” วิคเตอร์ถาม
“ไม่รู้สิ" มิถุนายกกล่องขึ้นพิจารณา หนักพอสมควร "ของจากแบรนด์มั้ง แต่นี่ก็ไม่มีจ่าหน้าผู้ส่ง"
“แสกนหรือยัง ไหนขอผมดูหน่อย" วิคเตอร์ขมวดคิ้วมุ่น
“อาเจียงบอกว่าแสกนตรวจแล้ว ไม่อันตราย" มิถุนาบอก "ผมแกะเลยนะครับ" เขาว่า วิคเตอร์เองในใจแม้จะลังเลแต่ก็พยักหน้าอนุญาต
“ระวังนะครับ ผมแกะให้ไหม?” เขาอาสา แต่มิถุนากลับส่ายหน้า
“ขอคัทเตอร์ให้ผมดีกว่า" วิคเตอร์จำต้องส่งคัทเตอร์ให้อย่างเสียมิได้ มิถุนาวางกล่องไว้ตรงหน้า ค่อยๆกรีดจนเปิดออกได้ แต่งัดฝากล่องขึ้น แต่คราบสีแดงที่ติดมือมาทำให้นายแบบหนุ่มต้องชะงัก ตกใจ และยกมือหนีแทบไม่ทัน
“มิ! ระวัง!” วิคเตอร์อาศัยความเร็วใช้ขาปัดกล่องทิ้งไปไกลแทบจะทันที มิถุนามองตามอย่างตื่นตะลึง มือของเขายังถูกยึดไว้โดยวิคเตอร์
“อะไรน่ะ!?”
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหมมิ เจ็บตรงไหนไหม?” วิคเตอร์ถามรัวเร็ว มิถุนาส่ายหัว
“ไม่ใช่เลือดผม...แต่...คือ...” น้ำเสียงค่อนข้างตะกุกตะกัก วิคเตอร์ไม่เสียเวลาชั่งใจ เขาหยิบปืนขึ้นมาก่อนสาวเท้าไปยังกล่องนั่นทันที เขาใช้เท้าเขี่ยกล่องมาที่เดิม กันมิถุนาให้ถอยออกไป ก่อนย่อตัวลงแล้วเปิดกล่องขึ้น
“เหี้ยเอ๊ย บัดซบ!” เสียงสบถทำเอามิถุนาสะดุ้ง ก่อนค่อยๆย่องมาใกล้ๆวิคเตอร์ ในกล่องขนาดกลางอัดแน่นเต็มไปด้วยกระดาษสาสีดำสนิทชุ่มเลือด ตรงกลางกล่องมีรูปปั้นมังกรหินอ่อนวางแน่นิ่งอาบด้วยเลือดสดๆอยู่ วิคเตอร์หยิบการ์ดสีขาวเปรอะเปื้อนขึ้นมาก่อนกางออกแล้ววางลงตรงหน้า
มิถุนาโน้มตัวลงใกล้ๆกับมือซ้าย หัวใจเต้นรัวเร็ว
“ไม่ใช่เลือดคนหรอกครับ เลือดหมูน่ะ" วิคเตอร์บอกด้วยเสียงเครียด มิถุนาเม้มปากแน่น
'สวัสดีครับคุณมิถุนา
ยินดีกับการกลับบ้านนะครับ แน่นอนว่าผมต้องยินดีกับงานของคุณด้วย
ไว้เจอกันนะครับ
Best Regards,
Amen'
“ไอ้อาเมน!” วิคเตอร์ไม่ต้องให้สมองได้ประมวลผมเลยสักนิด เขาหยิบมือถือขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ทันจะได้กดอะไร มิถุนากลับคว้าข้อมือเขาไว้เสียก่อน
“วิค อย่าเพิ่ง!”
“หมายความว่ายังไงครับ?” วิคเตอร์ขมวดคิ้วแน่น
“อย่าเพิ่งบอกเขา"
“นี่มันเรื่องใหญ่นะครับมิ มันจงใจส่งมาหาคุณ รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกลับเซฟเฮ้าส์วันนี้! แถมยังรู้ว่าคุณได้งานใหญ่ที่ฮ่องกงนั่น!” วิคเตอร์ขึ้นเสียงใส่ เป็นครั้งแรก และทำให้มิถุนาตกใจจนตัวสั่น "ผมขอโทษ...” เมื่อรู้ตัว เขาก็รีบเอ่ยปากทันที
“วิค ผมไม่อยากให้คุณจอมทัพรู้ เขาจะต้องไปตามล่าหัวอาเมนอีกแล้วใช่ไหม? แล้วเมื่อไหร่มันจะจบ?”
“แต่มันอาจจะเล่นงานคุณ"
“คุณปกป้องผมได้นี่" มิถุนาบอก แต่วิคเตอร์ส่ายหัว
“ไม่ได้หรอกครับ ผมคนเดียวเสี่ยงเกินไป ยังไงก็ต้องบอก"
“วิคเตอร์ ผม...”
“ขอตัวสักครู่ครับ"
มิถุนาปล่อยให้วิคเตอร์เดินออกไปยังระเบียง เขาทรุดตัวอยู่หน้ากล่อง ก่อนค่อยๆปิดกล่องลง...สิ่งที่กลัวที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น เขาไม่ได้กลัวว่าจะไม่ได้ไปเดินแบบงานนั่น จริงอยู่ที่เขาอยากทำ แต่เขากลัวจะต้องเสียคนที่เขารักไปมากกว่า ทั้งวิคเตอร์ ทั้งจอมทัพ ทั้งเจย์ คนอื่นๆก็ด้วย...
สักพักวิคเตอร์ก็กลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเช่นเดิม เขาหยิบกล่องขึ้นก่อนโยนลงถังขยะแถวนั้น มิถุนาที่กำลังล้างมืออยู่หันกลับมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป...
“นายท่านกำลังกลับมา"
“......”
“มันกำลังล่อให้นายท่านออกไปเล่นกับมัน ซึ่งมันใช้คุณเป็นเครื่องมือ มันรู้ว่านายท่านรักคุณแค่ไหน" วิคเตอร์บอกด้วยน้ำเสียงเกร็งเครียด
“เราไม่ยุ่งกับเขาได้ไหม ไม่ต้องไปยุ่งกับเขา" มิถุนาเอ่ยบอกเสียงสั่น
“ไม่มีทางครับ มันกัดไม่ปล่อยแน่ อาเมนกับนายท่านมีเรื่องกันมานานแล้ว ตั้งแต่แรกก็เรื่องสัมปทานที่ นายท่านสั่งสอนมันแทบจมดิน ล่าสุดก็ที่มันมาถล่มเรา...” วิคเตอร์หยุดหายใจ เขามองหน้ามิถุนานิ่ง "มันคงแค้นที่เราถล่มมันกลับเสียราบ แต่ในขณะเดียวกัน จุดอ่อนของนายท่านที่มันได้รู้ก็คือคุณ"
“ไม่ต้องห่วงผม" มิถุนาเถียงทันที แต่วิคเตอร์ส่ายหัว
“จะไม่ให้ห่วงได้ไงล่ะครับ ไม่ให้ห่วงคุณ ก็เหมือนฆ่านายท่านทั้งเป็น"
“ไม่มีทางออกเลยเหรอครับ...” มิถุนาพึมพำเบาๆ เขาก้มหน้านิ่ง
“ผมกับนายท่านเห็นตรงกันว่า มันไม่กล้าบุกเราที่ฮ่องกงแน่ กำลังเราเยอะกว่าแน่นอน กลุ่มเราใหญ่ที่สุดที่ฮ่องกง มันไม่มีทางเข้าถึงตัวคุณได้หรอกครับมิ แต่เราต้องหาทางจัดการมันทันทีที่กลับถึงไทย"
“แล้วเราควรทำยังไง?” มิถุนาถาม แต่วิคเตอร์ทำได้ดีที่สุดแค่เพียงส่ายหน้าเท่านั้น เขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนจอมทัพไม่ว่าในกรณีใดๆทั้งสิ้น
มิถุนากินข้าวแทบไม่ลง สีแดงสดของเลือดยังติดตา เขากินไปได้แค่ครึ่มทัพพีก็วางช้อน ก่อนขอตัวเข้าไปที่ห้องนอน เมดสาวเมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาจึงค่อยๆทยอยกันออกไป เขาถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อนอะไรหลังดี สุดท้ายก็หยิบเสื้อของจองทัพที่ถูกพับไว้บนเตียงขึ้นมาแขวนกับไม้แขวนเสื้อด้วยใจเลื่อนลอย
เสียงเปิดประตูดังขึ้น มิถุนารู้ตัวในวินาทีต่อมา เขาหันไปมอง เห็นว่าเป็นมาเฟียหนุ่มที่ตัวชื้นเหงื่อ ท่าทางเร่งร้อนกลับมาที่นี่ ก็ต้องระบายยิ้มออกมาแม้ว่าไม่อยากยิ้มก็ตามที ใบหน้าคมคร้ามมีเหงื่อผุด เสื้อเชิ้ตถูกพับแขนถึงศอก แรงปะทะจากคนตัวโตทำเอามิถุนาตกใจ เมื่อจอมทัพโถมตัวเขากอดเขาแน่น มิถุนานิ่งอึ้งไปสักพักก่อนค่อยๆยกมือกอดตอบ...ลมหายใจอุ่นๆของจอมทัพที่รินรดแก้มทำเอาหัวใจเต้นแรง จอมทัพไม่ได้สั่นคลอนใดๆ แต่มิถุนารู้ดีว่ามาเฟียหนุ่มร้อนรนแค่ไหน ต้นเหตุก็มีแค่เขา
มาเฟียหนุ่มละใบหน้าจากไหล่ลาด เขาเงยหน้าขึ้นก่อนแนบหน้าผากเข้ากับหน้าผากเล็กของมิถุนา มือหนาสัมผัสแก้มสีขาวอย่างเบามือ กระซิบถามอย่างอ่อนโยนจนมิถุนาน้ำตาคลอ
“ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เขาถาม มิถุนาพยักหน้าเบาๆ
“อืม...ผมไม่ได้เป็นอะไร คุณอย่ากลัวไปสิ"
“ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ"
“คุณจอมทัพ" มิถุนายกมือขึ้นทาบฝ่ามือหนาเอาไว้ "ผมยังอยู่ตรงนี้ เห็นไหม? คุณยังกอดผมเอาไว้อยู่เลย ไม่เอาน่า"
“......”
“เรากอดกันแน่นๆอีกครั้งก็ได้ เห็นไหม?” มิถุนาพยายามทำให้อีกคนสบายใจ ด้วยการโถมตัวเข้ากอดจนจมอก จอมทัพรัดร่างของอีกคนไว้นิ่ง เขาพรูลมหายใจออกมาช้าๆ...
กลัว...เป็นครั้งแรกที่กลัวขนาดนี้...
จอมทัพสาบานได้ว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยกลัวอะไรเลยสักนิด ไม่มีอะไรทำให้เขาสั่นคลอนได้ มาเฟียหนุ่มแข็งแกร่งดังหินผา เย็นเยียบดั่งสายน้ำ เขาไม่เคยแพ้ ดังนั้นเขาไม่เคยต้องกลัว แม้กระทั่งจุน...เขายังไม่เคยกลัวขนาดนี้ เขาเชื่อเสมอว่าจุนปกป้องตัวเองได้ นั่นเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิต แต่ช่างเถอะ เพราะสำหรับวันนี้ เขาไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้มากไปกว่ามิถุนาอีกแล้ว มิถุนาคือสิ่งเดียวที่เขาต้องการจะปกป้อง เขาทำทุกอย่างโดยมีเหตุผลเดียวคือมิถุนา เขายอมเสียอะไรไปหลายๆอย่างเพื่อคนๆเดียว...
กลัวจนแทบบ้า แค่วิคเตอร์โทรมา เขาก็แทบกระโจนขึ้นรถแล้ว นึกโกรธตัวเองที่ออกมาไกลในวันนี้ ทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าเขาไม่อาจคาดเดาอะไรๆล่วงหน้าได้ และนั่นก็ทำให้เขาต้องป้องกันทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้สิ่งที่เขากลัวเกิดขึ้น
“ฉันกลัว" เขากระซิบออกมาในที่สุด มิถุนานิ่งงัน มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายแน่น
“คุณ...กลัวทำไม?”
“ฉันกลัวจะเสียนายไป กลัวอย่างเดียว" เขากระซิบบอกเสียงสั่นพร่า
“ผมไม่ไปไหนหรอก"
“ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย...ถ้าใครจะไป ขอให้เป็นฉัน-”
“คุณก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนเหมือนกัน" มิถุนาบอกเสียงเด็ดขาด "เราจะอยู่ด้วยกัน ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหน สัญญานะครับ" เขาว่า เงยหน้าเอาหน้าผากแตะกันอีกครั้ง จอมทัพหลับตาลงแล้วพยักหน้า
“อืม"
เขาอ่อนแอ...อ่อนแอเหลือเกิน และดูเหมือนมิถุนาก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี...
“คุณไม่ต้องกังวลใจไป ไม่ต้องแบกรับทุกอย่าง คุณจะเหนื่อย จะอ่อนแอบ้างก็ได้ อยู่กับผม...คุณเป็นได้ทุกอย่างที่คุณอยากเป็น"
มิถุนายกถาดน้ำชาไว้ด้วยมือหนึ่ง อีกหนึ่งมือกำลังกดลิฟท์ลงไปด้านล่าง เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หลังจากตอนบ่ายทั้งหมดใช้เวลาตั้งสติและจัดของได้เรียบร้อย
จอมทัพสรุปว่าพวกเขาจะไปฮ่องกงในวันมะรืนนี้ทันที ทั้งที่กำหนดการเดิมคืออีกสี่วันข้างหน้า มาเฟียหนุ่มมั่นใจว่าการคุ้มกันที่ฮ่องกงจะรัดกุมกว่า ด้วยจำนวนคนของกลุ่มหวังที่มากกว่า และอิทธิพลของพ่อเขาที่จะช่วยทำให้มิถุนาปลอดภัยอย่างที่สุด ส่วนตัวเขาไม่เท่าไหร่ เขาไม่กลัวใครทั้งนั้น แต่มิถุนาคือสิ่งที่เขาต้องปกป้อง ดังนั้นเขาจะไม่มีวันประมาทเด็ดขาด เขาตั้งใจที่จะฝากมิถุนาไว้ที่ฮ่องกงจนกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบ แม้ว่าที่ฮ่องกง ตระกูลหวังจะมีกลุ่มปรปักษ์ที่เป็นหอกข้างแคร่กันมาหลายรุ่นแล้วก็ตามอย่างตระกูลเจิ้ง แต่แม้กระทั่งจะมีทั้งศึกในและศึกนอก ฮ่องกงก็ยังเป็นที่ๆจอมทัพคิดว่าปลอดภัยที่สุด โดยที่แม้ว่าตอนนี้จะยังหาทางออกให้กับเรื่องทั้งหมดไม่ได้ แต่การปล่อยให้อาเมนลอบกัดบ่อยๆ ลำพังตัวเขามันเป็นแค่แมลงตัวเล็กๆน่ารำคาญเท่านั้น แต่มิถุนาไม่ได้มองเช่นนั้น และอาเมนก็ไม่ได้มองว่าเขาเป็นมังกรผู้ยิ่งใหญ่อีกต่อไป
ในเมื่อเขาเลือกที่จะมีจุดอ่อนในชีวิต
เสียงปืนดังลอดผ่านประตูกันกระสุนบานหนาออกมา มิถุนาก้าวไปตามทางเดินแคบๆบนชั้นนันทนาการของเซฟเฮ้าส์ เป็นชั้นที่ประกอบไปด้วยสระน้ำส่วนตัว ห้องฟิตเนส ห้องซ้อมเอนกประสงค์ และห้องซ้อมยิงปืนซึ่งได้รับการปรับปรุงไปเมื่อสองปีก่อน จอมทัพเพิ่มระบบเซ็นเซอร์และระบบการฝึกแบบตรวจจับด้วยเซ็นเซอร์ สำหรับลูกน้อง แน่นอนว่าเป็นการร้องขอของวิคเตอร์ผู้ซึ่งชื่นชอบความรุนแรงทุกประเภท
ตอนที่เขาออกมาจากห้องนอน เขาพบแค่เจย์บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เมื่อถามถึงคนที่หายไป เจย์ก็ให้คำตอบว่า มาเฟียหนุ่มลงไปที่ห้องซ้อมยิงปืน มิถุนาจึงชงชาร้อนๆและตัดสินใจลงไปหาเขาที่นั่น จอมทัพไม่เคยมาซ้อมยิงปืนในยามวิกาล หรืออย่างน้อยเขาก็ไม่รู้มาก่อน เพราะตอนนี้ก็จะห้าทุ่มอยู่แล้ว...
ที่หน้าห้องมีบอร์ดี้การ์ดสองคนยืนเฝ้าอยู่ พวกเขาก้มหัวทักทายมิถุนา มิถุนาเมียงมองเข้าไปด้านในก่อนเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย เขาเคาะประตูสองสามที แต่เหมือนเสียงปืนจะดังกลบ มิถุนาเลือกที่จะแสกนรูม่านตาแทน จอมทัพเพิ่งเพิ่มข้อมูลของเขาไปเมื่อสองสามวันก่อน ตอนนี้มิถุนามีสิทธิ์เข้าออกไปในทุกที่ แม้กระทั่งห้องทำงานหรือตู้เซฟของจอมทัพ เอาเป็นว่าจริงๆแล้วเขามีสิทธิ์อยู่เหนือจอมทัพก็แล้วกัน
เหมือนจอมทัพจะรับรู้ได้ว่ามีคนเข้ามารบกวนเวลาของเขา มาเฟียหนุ่มในชุดเสื้อกล้ามกางเกงผ้าร่มขาาวสีดำหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ เขาถอดที่ครอบหูออกก่อนหันกลับมา แล้วเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นมิถุนา
“จะนอนแล้วหรือ?” เขาเอ่ยถาม ก่อนรับชาจากมิถุนามาดื่ม เขาปาดเหงื่อออกจากใบหน้า
มิถุนาส่ายหัว "เปล่าครับ ผมแค่ลงมาดู"
“โทษที เดี๋ยวก็จะขึ้นไปแล้ว" เขาว่า มิถุนาไหวไหล่
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเถอะ ผมแค่แปลกใจ"
“ทำไม?”
“ก็เปล่า คุณไม่เคยลงมาที่นี่ดึกๆแบบนี้"
“อ้อ" เขารับคำ "แต่ก่อนดึกๆก็ลงมา แต่นายคงไม่รู้ เพราะตั้งแต่นายมาอยู่ ฉันก็ไม่เคยมาซ้อมกลางคืนเลย"
“......”
“นี่ไม่ได้ซ้อมมานานน่ะ อ่อนซ้อมเสียแล้ว" เขาว่า พลางปลดแม็กกาซีนออก แล้วใส่อันใหม่เข้าไป ใบหน้าคมหันมาทางมิถุนาก่อนพยักเพยิดไปยังแป้นซ้อมตรงหน้าที่อยู่ไกลลิบ "ลองดูไหม?”
“ครับ?”
“เคยยิงปืนไหม?” เขาถาม เอียงตัวออกให้มิถุนามายืนซ้อนด้านหน้าเขาเอาไว้ แล้วยืนซ้อนไว้ด้านหลัง
“เจย์เคยสอน" มิถุนาบอก "แต่ก็...เร็วจนงงไปหมด ที่บ้านพักตากอากาศของคุณน่ะครับ" มิถุนาว่า เขาเห็นแววตาวูบไหวของจอมทัพ
“มาฉันจะสอน" เขาบอกในที่สุด
เขาส่งปืนบาร์เร็ตต้า9 มม. ให้กับคนตรงหน้า มิถุนากระชับปืนไว้ในมือ ก่อนเล็งไปตรงหน้า โดยมีมืออุ่นหนาของจอมทัพซ้อนไว้อีกชั้น
“โอเค...เริ่มแรกนายตรงยืนให้ตัวตรงกับเป้าหมาย แยกขาออกประมาณหัวไหล่ แบบนี้"
“เวลาจับ จับให้สูงใกล้แนวลำกล้องที่สุด อยู่ในระดับแขน แขนตรงแบบนั้น มันจะช่วยลดแรงสะท้อน ตรงท้ายด้ามปืน นายใช้อุ้งมือล็อคมันไว้ แต่ถ้าไม่ถนัด ก็ยกอีกมือขึ้นช่วยประกบล็อคตรงข้อมือ"
“โอเค ตอนนี้หายใจเข้า เล็งไว้แบบนั้น ขึ้นนกปืน เวลาลั่นไก ให้เหนี่ยวสม่ำเสมอ ลองดู...”
จอมทัพค่อยๆสวมที่ครอบหูให้กับคนรักอย่างเบามือ ก่อนที่จะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ยิง
ปัง!
เสียงกระสุนลั่นไปตรงหน้า เจาะเป้ากระดาษเข้าตรงหน้าท้องพอดี มาเฟียหนุ่มกดปุ่มให้เป้ากระดาษเคลื่อนไหว เขาดึงข้อมือเล็กให้ขยับตาม
“วิธีเล็งตาม นายต้องเล็งตามทุกครั้งที่ลั่นไก กวาดปืนไปแบบนั้น ยิง!”
ปัง!
ปัง!
ปัง!
เสียงกระสุนลั่นจนหมดแม็กกาซีน ปลอกกระสุนร่วงสู่พื้นดังแกร๊งจนหมดทุกนัด มิถุนาหอบหายใจเบาๆเมื่อทุกอย่างเข้าสู่ความสงบ ฝ่ามือหนาคลายออกก่อนกดปุ่มให้เป้าทุกอันขยับเคลื่อนเข้ามา เขาเผยรอยยิ้มเล็กๆแบบที่ชอบทำ ก่อนถอดที่ครอบหูของคนตัวเล็กออก
“เข้าเป้าเยอะเหมือนกัน" เขาว่า มิถุนาส่ายหัว
“คุณเล็งทั้งนั้นนี่ครับ"
“นั่นสิ" เขาไหวไหล่ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร "กลัวไหม?” เขากระซิบถาม มิถุนาจ้องดวงตาคมที่มองมาก่อนพยักหน้าเบาๆ
“กลัวครับ" เขาตอบออกไปในที่สุด "แต่ผมไม่ได้กลัวเสียงปืนหรอกนะ มันแค่เกร็งเท่านั้นเอง"
“......”
“ผมกลัวว่าจะต้องใช้มันจริงๆต่างหาก" เขาว่า ก่อนเบือนหน้าหลบ
“ถ้าถึงเวลา นายต้องปกป้องตัวเองให้ได้ ไม่ต้องห่วงฉัน"
“จะไม่ให้ผมห่วงคุณได้ยังไงครับ!?” มิถุนาเถียงทันที มาเฟียหนุ่มเอนกายพิงขอบเคาน์เตอร์อย่างใจเย็น ก่อนดึงข้อมือเล็กมากุมเอาไว้
“ฉันเสียสละตัวเองเพื่อนายได้ทุกอย่าง เพราะงั้นนายต้องห่วงตัวเองที่สุด เข้าใจไหม?” เขากระซิบบอก แต่มิถุนากลับไม่เคยเข้าใจอะไรที่เขาพูดเลยสักนิด แขนเรียวรัดกอดเอวสอบไว้แน่น
“ผมก็ห่วงคุณมากไม่แพ้กันหรอก อย่ามาห้ามกันนะ!”
“มิถุนา-”
ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวกลมตรงหน้าไปมาอย่างเบามือ ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังเบื้องหน้าราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สมองประมวลผลถึงสิ่งที่เขาจะต้องทำและต้องไม่ทำ หนึ่งในนั้นคือเขาจะต้องไม่ให้มิถุนาเป็นอะไรไปทั้งนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามที...
tbc.
สวัสดีค่ะ พบกันในตอนที่22นะคะ
ตอนนี้คงไม่มีอะไรพูดมาก เพราะโม้ไปเยอะแล้วในเพจ
เราลงSide Storyเพิ่มอีกตอนเมื่อวันสองวันก่อนให้ในเพจนะคะ แวะไปอ่านกันได้ ใคร่กดไลค์ก็กด แต่ไม่กดก็ไม่ซีเรียสจ้า555
จะพยายามอัพเดทข่าวสารต่างๆนาๆให้นะคะ
และเรื่องหนังสือเช่นกัน คือเรามีแผนจะเรียนต่อ (ซึ่งอาจจะตปท.) มันทำให้เราอาจจะต้องเร่งทำหนังสือก่อนไปน่ะค่ะ
ในกรณีการทำหนังสือนั้น ถ้าสรุปได้เรียบร้อยยังไง จะมาบอกอีกที หากเปิดโอนเร็วไปหน่อยอย่าตกใจนะคะ ติดเรื่องเวลา เพราะเราอยากทำเองให้ได้มากที่สุดน่ะค่ะ แต่ทั้งหมดทั้งมวลยังไม่ได้สรุปอะไร100% เพราะฉะนั้นรอติดตามกันนะคะ เจอกันตอนต่อไปค่ะ
-
เราเชื่อว่าจอมทัพจะปกป้องมิได้ ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีที่ฮ่องกงเลย :o12:
-
หายไปนานเลยนะคะ :hao7:
เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย คิดถึงจังค่ะ ตอนหลังๆมานี่ดูอบอุ่นทุกตอนเลนจริงๆ :hao3:
รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
คุณจอมทัพต้องปกป้องน้องมิให้ได้นะคะ :m15: :m15:
กลัวอ่ะ :sad4: :sad4:
ชอบวิคเตอร์มากค่ะ555555555555
เกลียดอาเมนอ่ะ คนเขาจะสวีทๆกันมายุ่งตลอดด :z6: :z6: :katai1: :katai1:
-
เย้ วันนี้มารอทั้งวัน ดีใจจจจจจจ อิอิ
สถานการณ์เริ่มตึงเครียด แต่ว่าเฮียน่ารักสุดดดด 555
มิดูแลตัวเองดี ๆ จอใทัพเองก็เหมือนกัน
-
ปังๆๆ สอนยิงแต่ไหงกลับละมุน น่าร๊ากกกก อีอาเมนนี่ตามกัดได้กัดดี จอมทัพปล่อยไว้เพื่อ สู้ๆจอมทัพ
-
กัดไม่ปล่อยจริงๆด้วย อาเมน :m16:
-
ไอ่เอเมนนี่เมื่อไหร่จะตายฟะ
-
อาเมนเเรงได้อีก อึ่ย :z6:
-
มิถุนาจอมทัพ มีกันและกันเสมอ
ความห่วงใยที่ส่งถึงกันเสมอ
อยากจะ :z6: อาเมนเสียจริงๆ
-
เป็นเมียมาเฟียก็อย่างงี้แหละหนูมิเอ๋ย
ศัตรูรอบตัว ต้องทำใจให้ชิน ทำตัวให้ทัน นะหนูนะ
-
ถึงจะว่า น้องมิ คือ จุดอ่อน ของจอมทัพ ที่ทำให้เป็นที่เพ่งเล็งของศัตรูก็ตาม
แต่เราก็รู้สึกว่า ขณะเดียวกัน น้องมิ ก็ถือเป็น จุดแข็ง ของจอมทัพได้เหมือนกันนะ
ความกลัว ที่จะต้องสูญเสียน้องมิไป กลัวว่าน้องมิจะได้รับบาดเจ็บไม่ว่าจะมากหรือน้อย
ความรัก ความห่วงใย ความสำคัญ ที่จอมทัพมีให้น้องมิ มาก ยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง
ความรักความเชื่อใจของน้องมิ พร้อมจะจับมืออยู่เคียงข้างจอมทัพ ไม่ห่างไปไหน
คือ กำลังใจสำคัญ และยิ่งเป็นสิ่งคอยกระตุ้น ให้จอมทัพ ไม่ยอมแพ้ศัตรูง่าย ๆ
ไม่แน่หรอกนะ บางที น้องมิ ที่อาเมน เห็นว่าเป็นแค่จุดอ่อน อ่อนแอ ไร้พิษสง
เมื่อถึงเวลา ที่จะต้องปกป้องคนที่รักขึ้นมาบ้าง น้องมิก็อาจทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงก็ได้
บางที การสอนน้องมิยิงปืน ของเจ และจอมทัพ อาจมีโอกาสได้ใช้ เมื่อถึงเวลาจำเป็น
เมื่อถึงเวลานั้นขึ้นมา อาเมนอาจจะต้องเสียใจ ที่ดูถูกสะใภ้ตระกูลหวังคนนี้ก็ได้นะ ใครจะรู้
เรื่องเข้มข้นมากขึ้นทุกทีแล้ว ถึงตอนนี้ไม่มีฉากหวาน ๆ แต่ก็ซาบซึ้งในความรักของทั้งคู่เหลือเกิน
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ :L1:
-
ดูแลกันและกันนั่นแหละ ถูกที่สุดดด!
ขอให้ไอ้อาเมนมันตายคามือหนูมิ คงสะใจมาก!! :beat: :jul1:
-
หัดไว้ไม่เสียหายเดี๋ยวคงได้ใช้
-
รอมาต่ออยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนะคะ :mew2: :mew2:
-
มิต้องแม่นๆ ปืนไว้นะ เผื่อได้ช่วยจอมทัพและตัวเอง :mew1:
-
หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นนะ เป็นห่วงทั้งสองคนจริงๆ :serius2:
-
คุณจอมทัพโคตรมุ้งมิ้งเลยอ่ะ
มิแมนขึ้นมาเลย
555555
แต้่เข้าใจได้อ่ะ คงหวงมากรักมาก
ที่ฮ่องกงมีดราม่ารออยู่แน่ๆ !!!!
-
หวั่นวิตกว่าจะต้องเกิดเรื่องร้ายๆที่ฮ่องกงแน่ๆ
แต่ถึงยังไง ทั้งหนูมิ และจอมทัพ ก็ต้องรอดพ้นจากอันตรายพวกนั้น
อิอิ เพราะเรื่องนี้จบแล้วแฮปปี้เอนดิ้งนี่นา
นับวันพวกเค้าก็ยิ่งรักกันและก็พรากจากกันไม่ได้ :impress2:
-
อบอุ่บๆ หวานๆ หน่วงๆ หนูมิจะไม่เป็นอะไรพี่แจ็คกี้แกจะไม่เป็นอะไร จะไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหมคะ อย่ามีใครเป้นอะไรเลยเนาะ งือออออออ แอบกลัว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นแฟนมาเฟียต้องอดทนนะคะน้องมิ
สู้ๆค่ะ
-
ไอ้อาเมนแม่งชอบเล่นสกปรก มิฝึกปืนไว้ดีแล้วที่รัก เกิดมีเหตุการณ์อะไร
-
ตอนนี้อ่านแล้วแบบว่าหายใจไม่ทั่วท้องเลยจริงๆ กลัวและกังวลแทนทั้งคู่เลยค่ะ
ตอนที่มิได้ของจากอาเมนนี่สะพรึงแทนนะ
ทำไมอาเมนถึงได้รู้ไปซะทุกอย่างเลย ใจคอไม่ดีจริงๆ กลัวมากค่ะสำหรับตอนหน้า แต่ก้อคิดว่สน่าจะมันมากเช่นกัน 555555
-
อบอุ่นดีจัง ไปฮ่องกงเดี๋ยวคุณป๋าก็หลงมิเองนั่นแหละ อิอิ :hao6:
-
จะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ยยยยยยยย
รอตอนต่อไปค่า
-
ฉากประทับใจ >\\\\\\\<
คุณจอมทัพเท่มาก จะปกป้องสุดที่รักด้วยชีวิต
-
รีบมาต่อน้าาา
คิดถึงมิมิกับจอมทัพ :ling1: :ling1:
-
เชื่อว่าจอมทัพต้องปกป้องคุ้มครองน้องมิได้แน่นอน o13
ไอ้อาเมนมันมีแผนจะทำอะไรรรรรรร :katai1:
น้องเมษาจะโดนบังคับให้ทำอะไรอีกรึเปล่าาาา :เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้ มี 2 อารมณ์ที่เกิดขึ้น
กรึ๊ดดดด 1 "ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย" มันปลื้มปริ่มไปกับมิถุนาจริง ๆ มันแสดงให้เห็นว่า จอมทัพรักมิถุนาแค่ไหน :o8: :กอด1:
กรี๊ดดด 2 ไปตายซะไอ้อาเมน!!! :z6: :beat:
-
อาเมนแล้วแกจะรู้ ว่าบางทีที่คิดว่า อีกฝ่ายมีจุดอ่อน นั้นความแข็งแกร่งจะลดลง
บางทีนะ แกอาจจะคิดผิดก็ได้เพราะบางคน ยิ่งต้องแข็งแกร่งมากขึ้น เพื่อรักษาจุดอ่อนเอาไว้
-
อาเมนนี่กัดไม่ปล่อยเลยนะ ผู้ชายที่อยู่กับเมษาใช่อาเมนรึเปล่า?
-
เอาละวุ๊ย!!!
อาเมนไปคุ้ยขี้ไปแก
จอมทัพเท่มาก แมนมาก ฟินไปทีกับตอนนี้
จอมทัพต้องดูแล ปกป้องมิได้แน่นอน
-
ตอนหน้าได้ลุ้นกันเยี่ยวเหนียวแน่ๆ กร๊ดดดดด กลัว :ling1:
-
เป็นห่วงทั้งคู่ยังไงไม่รู้ค่ะ :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ และ รอหนังสืออยู่จ้า เก็บตังค์รออยู่เน้อ
-
อยากจะเอื้อมมือเข้าไปจิกไอ้อาเมนจริงๆ เขาหวานกันอยู่ดีดีเสียบรรยากาศหมดไอ้บ้าา :katai1:
-
จัดให้อาเมนซักตอน เอาให้ตายเลยนะ
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีทีเถอะ
-
:laugh :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
อ่านแล้วแบบ :t3: :ling3: :katai1: ลุ้นมากว่าจะเกิดอะไรต่อไป
คุณจอมทัพแบบหลงมิมากถึงมากที่สุด
-
ไอ้อาเมนนี่มันกัดไม่ปล่อยจริงๆ และเชื่อว่าจอมทัพจะปกป้องมิถุนาได้แน่นอน
-
ทำไมถึงได้หวานปนหน่วงปนเครียดแบบนี้ :katai1:
-
กลัววววววววว :katai1: :katai1: :katai1:
-
รักมากก็เข้าใจอยู่ แต่ก็แบบ... อาการหนักนะจอมทัพ... มุ้งมิ้งเว่อออออออออ :z3: (ไอ้ที่ทุบๆๆกำแพงอยู่เนี่ย... คือชอบใจ กร้ากกกกกก)
อิตาอาเมิน (เปลี่ยนชื่อเค้าตล๊อดๆ) นี่ ท่าจิเอาเป็นพระเอกเรื่องรอง หรือตอนพิเศษลำบากนะ สถุลลลเกิ๊นนน :เฮ้อ:
แต่ก็ไม่แน่ แม่ยกสาย sm อาจจิปลื้มคู่เมนเมก็ได้นิเนาะ กรุบกริบ o3
รอต่อน้าาาาาาาาเตง เลิฟเลิฟ :กอด1:
-
เฮีย อย่าปล่อยใครมาทำมิล่ะ
-
กลับมาคราวนี้ หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมากกกก
-
อ้ากกกกกกกกกกก
เป็นนิยายที่ดีมากอ่ะถ่ายทอดอารณ์สุดๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
แลช่วงนี้เรื่องจะดำเนินไปแบบเครียดซักเล็กน้อย แต่ทำไมเรารู้สึกได้ถึงความหวานของคุณแจ็็กกี้(ป๋าจอมทัพ)กับหนูมิเนี่ย :-[ :impress2: น่ารักมุ้งมุิ้งมว๊ากก ชอบอารมณ์การดำเนินเรื่องของคนเขียนมากๆเลยก๊าบบ เป็นกำลังใจให้ย้า และรอติดตามตอนต่อไปจ่ะ :katai2-1:ฒฺ
-
อาเมนแก ตาย
-
เชื่อว่าจอมทัพจะปกป้องมิได้ มิจะต้องไม่เป็นอะไร จอมทัพก็ด้วย
-
อาเมนเดี๋ยวได้เมรุ ไปตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เป็นการซ้อมยิงปืนที่หวานมากคร่ะ
เสียงปืนก็ไม่ได้ทำให้ดูดาร์คเลย5555555
-
อาเมนคัมแบ็ค
ขอร้องละน้า อย่าให้ที่ฮ่องกงเกิดเรื่องร้ายแรงเลยเถิ้ดดดดด
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ช่วงนี้กำลังหวาน ลมสงบ ก่อนที่พายุจะเข้าสินะ
-
คือออ. .. อาเมนเปนไรมากป่ะ
จอมทัพอย่ากังวลมากไปนะ เราเชื่อว่าเมื่อถึงเวลา มิจะสามารถดูแลตัวเองได้ดีพอสมควร เราว่ามิเข้มแข็งนะ เข้มแข็งกว่าเมษาอีก
:เฮ้อ:
-
กลัวกลัวกลัว ลุ้นลุ้นลุ้น ได้จากตอนนี้ :z6: :z6: อาเมนโดน
-
อิคุณอาเมนคะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
อย่ามาทำอะรน้องมิดิฉันนะะะ โอยเมษาคะ
-
1+ ลุ้นมาก เลย :katai5: ตอนหน้าอาจลืมหายใจ ลุ้นโก่งตัว จริงๆๆ
-
อย่ามีใครเป็นอะไรเลยน้าา
-
อย่าให้มีใครเป็นอะไรเลย ถ้าจะเจ็บจะตายขอให้เป็นไอ้อาเมนคนเดียว!!
-
เรื่องราวร้ายๆกำลังจะมาในไม่ช้านี้
ขอให้กำจัดอาเมนให้สิ้นซาก ถ้าอาเมนตายไป
เมษาก็จะเป็นอิสระ มิถุนากับจอมทัพก็จะได้อยู่อย่างมีความสุข
-
ขออย่ามีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นเลยยยย :m5:
ภาวนาให้ทุกคนปลอดภัย :L2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
กลัวมิเป็นอันตรายอ่ะ
จอมทัพดูแลหนูมิดีๆนะ
ใครมแหยมก็ต้องโดนสวนกลับ 1000 เท่า
-
ปกติเมียมาเฟียส่วนใหญ่จะแม่นปืนจากพรสวรรค์
แต่สงสัยมิจะไม่ใช่
มิช่างน่าทะนุถนอมยิ่งนัก
-
ดีใจที่มาต่อแล้ววววววววววววว รอร๊อรอ นู๋มิสู้ๆเข้มแข็งไว้ ถึงคราวต้องยิง ก็ต้องยิงให้ได้นะ ขอให้ไม่เกิดอะไรกับนู๋มิและเฮียจอมทัพด้วยเถ้ออ
-
ฝึกยิงให้แม่นๆน่ะมิ เอาไว้เจาะหัวอิอาเมนมัน :angry2: :angry2: :angry2:
-
อาเมนนี่เหมือนโรคจิตเลยอ่า
-
อบอุ่นในหัวใจ แม้ยามมีภัยก็หวานนนนนนนนนนนได้ :hao7:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ไอ้ห่านี่กัดไม่ปล่อยเลย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นมั้ยเนี่ย เป็นห่วงจอมทัพกับน้องมิ :z3:
-
:call: จัดการอาเมนซะ มาต่อด่วนๆค่า
-
มาม่ากำลังจะมา แง้ๆๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อาเมนมันบ้า โรคจิตชัดๆ :z6:
อ่านแล้วรู้สึกเป็นห่วงมิถุนาตอนไปฮ่องกงจังเลย :sad4:
-
ตอนนี้น่ารักและหวานมากๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ติดตามๆ
-
ดราม่า ปน หวาน เบาๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao5: จอมทัพมิถุนา หวานขึ้นเรื่อยๆแล้ว แอร๊ เมษาอดทนอีกไม่นานนะ จะพ้นๆจากอาเมนลว จอมทัพมิถุนาต้องช่วยน้องน้า :sad4: จื้นให้อาเมนคู่เมษาไม่ไหว เลวเกินนนน ขอให้เมเจอคนดีๆเร็วๆนะคะ :m15: สุดท้ายที่ร๊อรอ วิคเจย์ แอร๊ย :hao7:
-
แอบสงสารเมษานะเนี่ย
อาเมนนี่มันกัดไม่ปล่อยจริงๆ
:katai1:
-
คืออยากจะด่าอาเมน
ก็ด่าไม่ได้เต็มปาก
เพราะตอนต้นเรื่อง
จอมทัพก็ใช้มุกเดียวกันบังคับมิถุนาเหมือนกัน :m31:
เอาเป็นว่าขอให้น้องเมษาปลอดภัย
มีคนดีมาดูแลเหมือนที่มิถุนามีคนดี(ที่เคยเลว)อย่างคุณจอมทัพดูแลละกัน :o8:
นี่ตั้งรับมาม่าพร้อม
กรี๊ดรอล่วงหน้าละค่ะ :katai4:
-
เห็นได้ชัดเจนถึงความรักและความห่วงใย ชอบตอนนี้จริงๆ ถึงจะมีเรื่องให้กังวลแต่ก็มีเรื่องให้ได้อบอุ่นใจเหมือนกัน
-
ท่นั่งรอหนูมิ :katai4:
-
มาให้กำลังใจคนแต่งครับ
-
มาจิ้มไว้ก่อนนน :katai2-1:
-
คิดถึงมิจังเลย
-
เค้ามานั่งรอ ...
-
เค้ามานั่งรอ ...
-
ตอนที่ 23 : Hong Kong Crisis I : Rain(50%)
ฮ่องกงเดือนหกมีมรสุม ฝนตกสลับกับร้อนจัด จอมทัพบอกเขามาเช่นนั้น เพราะฉะนั้นทันทีเขาออกจากแอร์พอร์ต ฝนก็กระหน่ำเทมาแทบจะทันที มิถุนาเงยหน้าขึ้นมองฟ้าก่อนถอนหายใจเบาๆ ในขณะที่มาเฟียหนุ่มเดินตามออกมาจากเกท เพื่อไปยังรถที่มารอรับ
ผู้คนคลาคล่ำสมกับเป็นเมืองแห่งการท่องเที่ยว ขบวนบอร์ดี้การ์ดเดินนำพวกเขาออกไปยังขบวนรถที่มารอรับ เจ้าพ่อมาเฟียคืนถิ่น...จอมทัพเป็นที่สนอกสนใจของคนโดยรอบเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากเขาคือแจ็คกี้ หวัง ซีอีโอหนุ่ม ผู้เก่งกาจและหล่อเหลาแล้ว ชายหนุ่มยังเป็นที่จับตาในฐานะทายาทของตระกูลหวังผู้ยิ่งใหญ่ของฮ่องกงอีกเช่นกัน
มาเฟียหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนหยุดลงที่โรสลอยซ์คันหรูสีดำสนิท สักพักประตูข้างคนขับก็เปิดออก มาเฟียหนุ่มเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อคนว่าใครกำลังเดินลงมาจากรถ
ชายหนุ่มร่างโปร่ง ย้อมผมสีน้ำตาลมะฮอกกานี สวมสูทสีเทาทั้งชุด พร้อมใบหน้าคม ที่ไม่เชิงว่าจะหล่อหรือสวยกันแน่ แต่มีเสน่ห์อย่างพิลึก เขาเดินเข้ามาเมื่อล็อคเป้าหมายว่าคนตรงหน้าคือจอมทัพ ริมฝีปากบางเฉียบเผยยิ้มออกมาแล้วตะโกนเรียกชื่อทันที
“แจ็คกี้!”
“ไฮ เอเลน" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มก่อนกอดเพื่อนสนิทหลวมๆ คนที่ชื่อเอเลนพ่นภาษาจีนชุดใหญ่ใส่จอมทัพ สักพักหนึ่งวิคเตอร์และเจย์จึงเดินตามออกมาพร้อมด้วยรถเข็นสัมภาระ เมื่อมือซ้ายเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า ก็ออกอาการหางกระดิกแทบจะทันที
มิถุนามองงานรวมญาติตรงหน้าด้วยใบหน้างงๆ ก่อนที่จะยิ้มออกมาเมื่อเอเลนส่งยิ้มมาให้ เอเลนตัวสูงพอๆกับเขา มิถุนาตัวสูงเกือบร้อยแปดสิบในฐานะนายแบบ มีแค่จอมทัพกับวิคเตอร์นั่นแหละ ที่ตัวใหญ่กว่าเขา...
จอมทัพเหลือบมองคนข้างกายก่อนพยักหน้ายิ้มๆให้เพื่อนสนิท เอเลนจึงทักทายมิถุนาด้วยภาษาอังกฤษพร้อมรอยยิ้มสวยๆ
“สวัสดีครับ มิถุนาใช่ไหม? ผมเอเลนนะครับ" เขาว่า "ได้ยินเรื่องคุณจากแจ็คกี้เยอะเลย ยินดีที่ได้พบคุณในฐานะคนรักของแจ็คกี้นะครับ"
“ครับ สวัสดี ผมมิถุนา" เขายิ้มตอบ มิถุนาสามารถใช้ภาษาอังกฤษได้เกือบระดับเดียวกับเจ้าของภาษา ในฐานะที่จบคณะทางภาษาและมีความสนใจด้านนี้มาตั้งแต่เด็ก ซึ่งถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีโอกาสได้ใช้มากนัก แต่เรื่องพวกนี้ก็เหมือนว่ายน้ำ เป็นแล้วเป็นเลย
“ผมเป็นเพื่อนสนิทของแจ็คกี้ตั้งแต่ไฮสคูลน่ะครับ เอาล่ะ เราขึ้นรถกันก่อนดีกว่า นายใหญ่รออยู่ที่บ้านแล้ว" เอเลนว่า ก่อนเดินนำไปที่รถ มิถุนาเห็นวิคเตอร์กับเจย์ขนสัมภาระไปไว้ที่รถอีกคันหนึ่ง ส่วนเขาถูกพาไปยังโรสลอยซ์คันหรู เขาขึ้นนั่งที่เบาะหลังคู่กับจอมทัพ ส่วนเอเลนนั่งเบาะข้างคนขับ และหันมาคุยด้วยเป็นระยะ
รถเคลื่อนตัวฝ่าสายฝนออกไปยังถนนใหญ่ เพราะฝนตก รถจึงค่อนข้างติดแม้กระทั่งปากทางออกของสนามบินก็ตามที มิถุนามองไปนอกหน้าต่างด้วยความสนใจ จริงๆเขาไปมาหลายประเทศแล้ว เนื่องจากหน้าที่การงาน แต่นี่ก็ถือเป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบฮ่องกง ซึ่งเป็นบ้านเกิดของจอมทัพ ขบวนรถพาเข้าสู่ตัวเมือง จากพื้นที่โล่งสองข้างทาง จึงค่อยๆกลายเป็นตึกสูงระฟ้า และรถราที่เต็มท้องถนนไปหมด
“ไหนบอกว่าจะมาอีกสองวันข้างหน้า เล่นบอกเมื่อคืนว่าจะมาวันนี้ ถ้าฉันเคลียร์งานไม่ทันใครจะมารับนาย?” เอเลนบอกขึ้นมา จอมทัพไหวไหล่เบาๆ
“คนอื่นก็มีเยอะแยะ เรียกแท็กซี่ไปยังได้" มาเฟียหนุ่มว่าอย่างไม่ยี่หระ
“ประสาท คิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาหรือไง เดี๋ยวได้โดนเป่าหัวตายหรอก" เลขาของนายใหญ่เหวี่ยงใส่ทันที "นี่ขนาดยกขบวนมารับ ฉันยังเสียวๆตอนที่นายยังไม่ออกมาเสียที"
“ทำไม?” จอมทัพขมวดคิ้ว
“ก็เปล่า" เอเลนถอนหายใจเบาๆ เขาเหลือบมองหน้ามิถุนาที่นั่งเงียบแล้วยิ้มบางๆให้ราวกับจะให้กำลังใจ "ช่วงนี้เรามีเรื่องกับพวกเจิ้งนิดหน่อย"
“อือ ก็พอได้ยินจากป๋ามาบ้างเหมือนกัน" จอมทัพว่า "แต่คงไม่เลวร้ายหรอก ฝั่งเราก็ไ่ม่ได้ไปก้าวก่ายพวกนั้นอยู่แล้วนี่"
“พวกเจิ้งหาวเปลี่ยนประมุขของตระกูลแล้วนะ" เอเลนบอก "สักพักแล้ว เผื่อนายจะยังไม่รู้"
“ใคร?”
“เสี้ยวชุน ลูกชายเจิ้งหาว"
“เสี้ยวชุน? เรย์มอนด์น่ะนะ?”
“ใช่ ขึ้นมาแทนพ่อแล้ว แถมวิธีทำธุรกิจยังบ้าดีเดือดชนิดไม่เลือกวิธีอีกต่างหาก"
“ยังไง?”
“นายจำเส้นทางชิปปิ้งขนสินค้าไปญี่ปุ่นได้ไหม?”
“ได้"
“มันทับเส้นทางเราแล้วตอนนี้" เอเลนถอนหายใจออกมา
“แล้วป๋าว่าไง?” จอมทัพย้อนถาม เขามองหน้ามิถุนาก่อนหันกลับไปสนใจเอเลนต่อ
“นายท่านยังนิ่งอยู่ บอกว่าไม่อยากมีปัญหา เพราะสมัยเจิ้งเหอ พวกเขาก็ยินดีจะต่างคนต่างอยู่มาสักพักแล้ว"
“นั่นสิ ตอนแรกก็แปลกใจเพราะเห็นว่าไม่มีปัญหามาหลายปีแล้ว"
“เรย์มอนด์มีโครงการไปลงทุนที่ชายแดนจีน-ลาวด้วยนะ หมายถึงคาสิโน" เอเลนบอกต่อ "สักพักอาจรุกมาที่ชายแดนด่านไทย ฉันเลยกลัวนี่ไง ไม่รู้หมอนั่นมันมีแผนการอะไรกับนายหรือเปล่า ใครๆก็รู้นายปักหลักอยู่ไทยมาหลายปีแล้ว"
“นายเลยกลัวว่าเรย์มอนด์จะมาเป่าหัวฉันที่สนามบินใช่ไหม?” จอมทัพย้อนถาม เอเลนเงียบ แล้วก็พยักหน้า
“เออ นั่นแหละ"
“อย่ากังวลไปน่า แจ็คกี้ หวังตายไป ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เรย์มอนด์คงไม่สมองกลวงพอที่จะทำอะไรแบบนั้นหรอก"
“แจ็คกี้ ใครจะไปรู้...ถ้าเรย์มอนด์คิดจะกำจัดตระกูลหวังทิ้งเพื่อทางสะดวกในธุรกิจ คนที่ต้องฆ่า ก็คือนาย" เอเลนว่าอย่างจริงจัง สักพักเดียว ห้องโดยสารก็อยู่ในความสงบ "นายคิดว่ามันเล่นๆอีกไหมล่ะ?”
“......”
“นายเป็นผู้สืบทอดตระกูลหวังนะแจ็คกี้ อีกสักพัก นายก็จะขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งเดียวกับเสี้ยวชุน" เอเลนบอกเสียงเครียด "นายจะเป็นอะไรไปไม่ได้"
“ฉันรู้" จอมทัพบอกในที่สุด เขามองหน้ามิถุนา "ฉันจะไม่ตาย แต่ไม่ใช่ว่าเพราะฉันคือทายาทตระกูลหวังหรอกนะ"
“......”
“ฉันต้องอยู่เพื่อใครบางคนต่างหาก"
ขบวนรถหรูแล่นเข้าไปยังใจกลางเมือง ก่อนขับออกไปยังบริเวณชายฝั่งตะวันตกของเกาะฮ่องกง รถในช่วงเที่ยงวันเช่นนี้ติดขัดเล็กน้อย แต่ก็ไปได้เรื่อยๆ ไม่ถึงชั่วโมง รถหรูก็แล่นเข้ามาในย่านคนรวยของเกาะฮ่องกง เป็นบริเวณติดชายฝั่ง หรือปากอ่าวนั่นเอง คฤหาสน์หรูขึ้นเต็มบริเวณชายฝั่ง ฝนเริ่มซาลง และท้องฟ้าเริ่มเปิดเมื่อพวกเขาใกล้ถึงจุดหมาย และเมื่อขบวนรถเลี้ยวเข้าไปยังหลังประตูเหล็กบานใหญ่ สวนขนาดใหญ่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ทางสำหรับรถทอดยาวไปจนเห็นตัวคฤหาสน์ไกลอยู่ลิบๆ เป็นคฤหาสน์หรูหราสไตล์ยุโรปสีขาว ทอดตัวยาวตลอดแนวหาด
ขบวนรถจอดลงที่บริเวณประตูบ้าน ขบวนเมดในชุดสีขาวกรมท่า และชายในชุดสูทสีดำยืนเรียงแถวต้อนรับการกลับบ้านของนายน้อยตระกูลหวัง เมื่อรถจอดสนิท ประตูรถก็เปิดออก มิถุนามองหน้าคนรักอย่างไม่มั่นใจ ก่อนค่อยๆก้าวลงจากรถเมื่อจอมทัพดันแผ่นหลังเบาๆ...
มิถุนาทำตัวไม่ถูกเมื่อได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เขารอจนจอมทัพลงมายืนข้างๆกัน และสะดุ้งตกใจเมื่อเมดและบอร์ดี้การ์ดทั้งหมดโค้งคำนับต้อนรับอย่างพร้อมเพรียง มาเฟียหนุ่มหัวเราะเบาๆกับท่าทางสะดุ้งตกใจของมิถุนา เขาจูงมือเล็กให้ก้าวเข้าไปในตัวบ้านด้วยกัน ซึ่งยังไม่ทันจะก้าวเข้าไป ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองสบายๆ กับใบหน้าคมคร้ามแบบที่มิถุนาคุ้นตา แม้วัยจะล่วงเลยมามากแล้วแต่ก็ยังดูดีเสมอ ก็ก้าวเข้ามาขวางไว้เสียก่อน
“กว่าจะกลับมาบ้านได้นะ"
เสียงทุ้มของชายชราเอ่ยขึ้นเป็นภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏบนใบหน้า มิถุนาไม่ต้องใช้เวลาเดาเลยสักนิด ว่าเขาคือใคร...เขาคือพ่อของแจ็คกี้ หวัง อย่างแน่นอน
“ป๋า...” จอมทัพเอ่ยเรียกคนเป็นพ่อแล้วขมวดคิ้วมุ่น
“ยินดีต้อนรับสู่ฮ่องกงนะ มิถุนา" ชายชราเอ่ยพร้อมรอยยิ้มใจดี มิถุนาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบแทบจะทันที
“สวัสดีครับ"
“ติดแฟนไม่ยอมกลับบ้านล่ะสิแจ็คกี้ คราวก่อนเรียกตัวกลับมาก็ไม่กลับ" หวังหย่งหมินคาดโทษลูกชายคนเดียวทันที
“งานเยอะน่ะครับ" มาเฟียหนุ่มตอบปัด ก่อนจูงมิถุนาเข้าไปด้านใน "เข้าไปด้านในได้แล้วครับป๋า ฝนยังไม่หยุดเลย เดี๋ยวมิถุนาไม่สบายเอา" เขาว่า ประมุขตระกูลหวังพยักหน้ารับก่อนสั่งให้คนเอาข้าวของไปเก็บในบ้านของจอมทัพ แล้วเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน...
แม้ว่าบ้านจะเป็นสไตล์ยุโรป แต่ภายในตกแต่งอย่างค่อนข้างร่วมสมัย หวังหย่งหมินเดินนำไปทางห้องกระจกด้านหลังบ้าน ซึ่งติดกับระเบียงหินอ่อน และชายหาดส่วนตัว มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อยู่เบื้องล่าง สมกับบ้านของเจ้าสัวมาเฟียตระกูลหวังอย่างแท้จริง
“ชอบฮ่องกงไหม?” ประมุขของบ้านเอ่ยถาม มิถุนาที่ยืนมองไปยังด้านนอก ชายหาดขาวสะอาดตาทอดตัวแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า
นายแบบหนุ่มหันกลับมามองมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง ก่อนพยักหน้า "ครับ...ก็ชอบ แต่ผมยังไม่ได้ไปในตัวเมือง ก็เลยตอบไม่ได้ว่าชอบอย่างเต็มปาก" มิถุนาแบ่งรับแบ่งสู้
“อ้อ"
“แต่บ้านของคุณ...ผมชอบมากเลยล่ะครับ"
มิถุนายิ้มกว้าง ชายชรามองใบหน้าตรงหน้าแล้วเหลือบมองหน้าลูกชายตนเอง
“ชอบก็ดีแล้ว" ชายชราพยักหน้ารับ "จอมทัพโตที่นี่ แต่น่าเสียดายที่แม่ของเขาไม่มีโอกาสได้มาอยู่ที่นี่"
“ครับ"
“ถ้าหนูได้มาอยู่กับจอมทัพที่นี่จริงๆ ฉันก็จะยินดีมาก" ชายชราว่ายิ้มๆ นั่นทำให้มิถุนานิ่งไปพักหนึ่ง
“ป๋าบอกให้นายมาเป็นนายหญิงที่นี่น่ะ" จอมทัพเลิกคิ้วกวนประสาท
“ผมรู้แล้ว!” มิถุนาค้อนใส่มาเฟียหนุ่ม ก่อนบอกผู้เป็นบิดาว่า เขาคงต้องคิดเรื่องนี้หลายตลบ เพราะหน้าที่การงานที่เขารัก ครอบครัว เพื่อน และทุกๆอย่างของเขา ก็ยังอยู่ที่เมืองไทย
จอมทัพไม่ได้อยู่บนตึกใหญ่มาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแล้ว เขาขอให้พ่อสร้างบ้านส่วนตัวชั้นเดียวที่แยกออกมากจากคฤหาสถ์ให้ เขาชอบอยู่ติดทะเล รักอาณาเขตส่วนตัว และแน่นอน นอกจากเอเลน เจย์ วิคเตอร์ และพ่อ จอมทัพก็ไม่ค่อยจะอนุญาตให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในเขตส่วนตัวของเขาเท่าไหร่นัก
บ้านของจอมทัพเป็นสไตล์โมเดิร์น ตรงกลางบ้านเจาะเป็นบันไดวนลงไปยังชั้นล่างซึ่งเป็นส่วนของห้องพักผ่อนดูหนัง บ้านทั้งหลังดูสะอาดเอี่ยมเหมือนใหม่ อาจจะเพราะเจ้าของไม่ได้อาศัยอยู่มาหลายปี ประกอบกับมีคนมาทำความสะอาดอยู่ตลอดเวลา จอมทัพเดินไปเปิดม่านของห้องรับแขกออก ก่อนที่เอเลน วิคเตอร์ และเจย์ จะเดินตามกันเข้ามาจนเต็มบ้านไปหมด
“เดี๋ยวจะออกไปไหนไหม?” เอเลนเอ่ยถามมาเฟียหนุ่ม จอมทัพจึงหันมาถามความเห็นมิถุนาที่กำลังเดินสำรวจไปรอบๆ
“มิ อยากไปไหนหรือเปล่า?”
นายแบบคนเก่งเลิกคิ้ว ก่อนส่ายหน้าเบาๆ "ยังไงก็ได้ครับ"
“งั้นพักผ่อนก่อนไหม? เดี๋ยวคืนนี้ค่อยออกไปข้างนอกกัน"
“นายท่านชวนไปกินน้ำเต้าหู้ร้านประจำน่ะคืนนี้"
“ป๋าน่ะเหรอ?” จอมทัพถาม
“ใช่"
“ไปสิ" เขาตอบด้วยท่าทางสบายๆ กายสูงยืนกอดอกมองออกไปนอกกระจกบานหนา "เดี๋ยววิคเตอร์กับเจย์นอนที่นี่ก็ได้นะ หรือสะดวกจะขึ้นไปตึกใหญ่?”
“ผมอยู่ที่นี่แหละครับ" วิคเตอร์ตอบ "ห้องเดิม" เขายักไหล่
“เจย์ล่ะ?” นายท่านเอ่ยถามมือขวาของตน
“เดี๋ยวผมไปหาพ่อที่บ้านก่อน คืนนี้จะกลับมานอนที่นี่ครับ" เจย์ว่า พ่อของเขาเคยทำงานให้กับพ่อของจอมทัพมาก่อน ตอนนี้ปลดเกษียณไปแล้ว แต่ยังมาช่วยในงานเอกสารบ้างบางส่วน ซึ่งเลขาหลักในตอนนี้สำหรับนายท่านหวังคือเอเลน ซึ่งหลังจากเกษียณงานไป พ่อของเจย์ก็ได้รับบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปราวครึ่งกิโล บนถนนเดียวกัน ติดทะเลในย่านนี้เช่นกัน
“งั้นเจย์เอารถพี่ไปใช้นะ แล้วคืนนี้ไปด้วยกัน" เอเลนว่า ส่งกุญแจรถให้
“จริงๆเดี๋ยวผม...”
“จะเดินไปน่ะเหรอ ไกลอยู่นะเจย์" เอเลนท้วง "เอาไปเถอะ พี่ใช้รถที่บ้านใหญ่ได้" เขาคะยั้นคะยอ สุดท้ายเจย์ก็รับมาอย่างเสียมิได้
“ขอบคุณครับ"
“งั้นเดี๋ยวพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน และเจอกันตอนมื้อเย็นที่ตึกใหญ่ โอเคนะ"
“ครับ" เจย์รับปาก ส่วนวิคเตอร์พยักหน้าหงึก
“เอเลน ไปตีเทนนิสกัน" มือซ้ายผู้บ้าพลังออกปากชวนทันที เอเลนทำหน้าสยอง
“ฉันขี้เกียจน่ะวิคเตอร์ ไม่ไปได้ไหมเนี่ย? งานก็เยอะแยะ” เลขาคนเก่งอิดออดประท้วง แต่วิคเตอร์กลับไม่ยอม
“งานน่ะ เดี๋ยวผมช่วย"
“นายช่วยทำให้เจ๊งสิไม่ว่า" เอเลนเบ้หน้า
“งั้นให้เจย์ช่วยไง ใช่ไหมเจย์" ทีนี้กันไปหาพวก เจย์ที่ยืนนิ่งอยู่ได้แต่อ้าปากค้าง และหุบฉับลงเมื่อไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ไม่ไปอ่ะ แดดร้อนน่าวิค พรุ่งนี้แล้วกัน"
“โนๆๆๆ เดี๋ยวเอเลนก็ผลัดไปอีก ไปเร็ว นานๆจะได้เจอกันที คราวก่อนเอเลนแพ้ผม กลัวใช่ไหมล่ะ?”
“ใครจะกลัวเด็กประสาทอย่างนายวิคเตอร์ ได้ เดี๋ยวคอยดู คราวนี้นายนั่นแหละ ตายคาคอร์ทแน่" เอเลนเอ่ยปากขู่อย่างเดือดดาล "แจ็คกี้ ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวเจอกันเย็นนี้"
“โอเค"
ทุกคนเดินออกจากบ้านไปแล้ว เหลือเพียงจอมทัพที่ยืนอยู่กับมิถุนาเท่านั้น รอบๆตัวบ้านมีเวรบอร์ดี้การ์ดยืนคุ้มกันอยู่บริเวณส่วนต่างๆ แจ็คกี้ หวัง หันมามองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนรัก ก่อนจูงมือมิถุนาให้ไปยังห้องนอน เขาเดินไปยังปีกขวาของบ้าน และผลักประตูเข้าไปด้านใน
ห้องนอนของจอมทัพกรุกระจกรอบด้าน มีม่านไว้สำหรับกันแดด เตียงนอนคิงไซส์วางอยู่กลางห้อง พร้อมเฟอร์นิเจอร์ที่เหมือนไม่เคยถูกใช้งาน สัมภาระของพวกเขาถูกเอามาวางไว้หมดแล้ว มิถุนาทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียง ในขณะที่จอมทัพเดินไปปิดม่านเพื่อกันแสงแดด
“เพลียเหรอ?” มาเฟียหนุ่มถาม เลื่อนมือสัมผัสหน้าผากขาว "ตัวรุมๆด้วย"
“คงเหนื่อยเฉยๆน่ะครับ" มิถุนาว่า เลื่อนมือกุมฝ่ามือหนาเอาไว้ แล้วดึงออก "บ้านคุณนี่เหงาจังนะครับ ทำไมไม่ไปอยู่กับพ่อล่ะ?” มิถุนาเอ่ยถาม จอมทัพไหวไหล่เบาๆ
“ก็อยู่คนเดียวมันก็สบายใจดี บางทีวิคเตอรก็มานอนเป็นเพื่อน" เขาว่า "แต่ไม่ได้มาอยู่นานมากแล้ว หก-เจ็ดปีแล้วล่ะ ปกติกลับมาก็ไปอยู่บ้านกับพ่อ"
“อ้าว...แล้ว...”
“ก็นายมาด้วยไง" จอมทัพว่า เขาเอนกายลงนอนหนุนตักนิ่ม
“ผมมาด้วย...แล้วยังไง?” มิถุนาขมวดคิ้ว
“ก็อยากอยู่ด้วยกันสองคน" มาเฟียหนุ่มตอบออกมาตรงๆ ทำเอามิถุนาเม้มปากแน่น
“บ้าแล้ว"
“จริงๆ...” เขาเว้นวรรคหายใจ "บ้านหลังนี้ตอนที่รีโนเวทใหม่ ก็ตั้งใจจะชวนจุน...มาอยู่ด้วย" เขากระชับมือนิ่มไว้แน่น
“......” มิถุนาแทบหายใจไม่ทั่วท้อง
“แต่จุนก็ไม่เคยได้มาเหยียบที่นี่ พอจุนจากไป ฉันก็แทบจะย้ายไปไทยทันที" เขาบอกต่อ "แต่ฉันไม่อยากให้นายคิดว่า นายเป็นตัวแทนของใครหรอกนะ"
“ผมรู้...” มิถุนาว่า "แต่จริงๆบางทีก็อดคิดไม่ได้ มันดูงี่เง่าจังเลยนะครับ"
“ไม่หรอก" จอมทัพพึมพำ "ไม่งี่เง่าเลยสักนิด จริงๆแล้วฉันดีใจที่นายคิดแบบนี้"
“ประสาท" ริมฝีปากนุ่มพึมพำเบาๆ
“ถ้าเพื่อนนายตามมา หมายถึงตะวันกับคุณแทนไทน่ะ ให้เขามาพักที่นี่กับเราก็ได้นะ"
“ครับ เดี๋ยวผมจะโทรบอกให้" มิถุนาว่า "คุณจะอาบน้ำก่อนไหม?”
“ก็ดีเหมือนกัน" จอมทัพว่า "อาบด้วยกันไหม?” เขาทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“ไม่เอา! ไปเลย ไปอาบเลยครับ" มิถุนาเอ่ยปากใส่ ก่อนรุนแผ่นหลังกว้างไปทางห้องน่้ำ
“ถ้าจะเอาอะไรก็โทรบอกเมทได้เลยนะ โทรศัพท์บ้านกดเบอร์0”
“ครับ"
มิถุนารอจนจอมทัพเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า นิ้วยาวกดเปิดเครื่องมือสื่อสาร ก่อนรอมันบูทเครื่องจนหน้าโฮมปรากฏ มิถุนาเอนกายพิงกับหมอนตรงหัวเตียง เลื่อนหาเบอร์เพื่อนสนิท แล้วกดโทรออก...
เพราะโรมมิ่งสัญญาณมาแล้ว การโทรข้ามประเทศจึงไม่มีปัญหา มิถุนารอสักพักเดียวเท่านั้น ปลายสายก็รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนเคย มิถุนาหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินเสียงตะวันตะโกนมาตามสาย
(มิ! ถึงแล้วเหรออออออ)
“ฮัลโหล ตะวัน เราถึงแล้วล่ะ" เขาว่า
(เป็นไงบ้างอ่ะ วันนี้อากาศดีไหม?) ตะวันเอ่ยถามมาตามสาย (นี่เราอยู่กับปรางอ่ะ นัดกินข้าวกัน)
“อากาศวันนี้เหรอ เพิ่งฝนตกไปเอง ตอนนี้ร้อนๆแล้วล่ะ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย" มิถุนาว่า "ตะวัน คุณจอมทัพชวนมาอยู่ที่บ้านน่ะ ถ้าจะตามมา"
(จริงเหรอ?) ปลายสายเอ่ยถาม (ดีจัง แต่ไม่รู้ว่าพี่ท็อปจองโรงแรมไปหรือยังน่ะสิ ไม่ค่อยอยากรบกวนอะไรด้วย)
“ไม่รบกวนหรอก มีบ้านแยกออกมาส่วนตัวเป็นหลังเลย" มิถุนาว่ายิ้มๆ
(เหรอ...เดี๋ยวถามพี่ท็อปอีกทีน้าาา เออนี่มิ...ปรางจะคุยด้วยอ่ะ) ตะวันว่า
“เอาสิ"
สักพักเดียว เสียงของเฌอปรางก็ดังขึ้นมาตามสาย
(มิ...ฮัลโหล ฮันนีมูนเป็นไงบ้างจ๊ะ?) เปิดมาก็แซวกันเลยแบบนี้ แน่นอนว่าเฌอปรางไม่ผิดคน
“ปรางจะบ้าเหรอ มาทำงานต่างหากเล่า" มิถุนาปฏิเสธเสียงแข็ง
(เจอพ่อสามียัง?)
“ปรางงง"
(โธ่ๆ แซวนิดเดียวทำแฟนแจ็คกี้ร้องไห้เสียแล้ว ก็ได้ๆๆ คิดถึงมิจัง เดี๋ยวมะรืนฉันไปแคสงานแล้วนะ บินตั้งสิบกว่าชั่วโมง เหงาตายเลย) เฌอปรางบ่นยาว
“ปรางทำได้อยู่แล้ว"
(ขอบคุณนะมิ อยากไปหาที่ฮ่องกงจัง) เธอบ่น
“ก็ตามมาสิ มาเที่ยวด้วยกัน"
(อืมมม เดี๋ยวดูก่อนนะ ถ้าเสร็จไวล่ะก็ ไปหาแน่นอนเลย) นางแบบสาวว่า (เออนี่มิ...)
“หืม?”
(ได้ติดต่อเมบ้างหรือเปล่า?) เฌอปรางเอ่ยถาม ชื่อของใครบางคนทำให้มิถุนาชะงักกึก เมื่อนึกถึงประโยคสนทนาสุดท้ายระหว่างเขากับเมษาที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นัก
“เปล่าเลย มีอะไร...ไม่ดี...หรือเปล่า?” มิถุนาเอ่ยถามกลับ
(เปล่าหรอก) ปลายสายหยุดไปสักพัก (คือพี่นัชชาบอกว่า จู่ๆก็มีการสั่งถอดเมษาออกจากงานโฟโต้ชู้ทของนิตยสารที่รับงานไว้แล้วน่ะ งานถ่ายมะรืนนี้)
“ทำไมล่ะ?”
(ไม่รู้สิ ฉันโทรไปหาน้อง จะถามว่าโอเคไหม? แต่ติดต่อไม่ได้เลย ปิดเครื่องตลอดเลย)
“ทำไมอย่างนั้นล่ะ?”
(พี่นัชชาก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่มีแคนเซิลงานมาจากพี่เคดี้ ถามพี่เคดี้ พี่เคดี้ก็ไม่ยอมบอก ฉันจะชักจะไม่ชอบพี่เคดี้มากขึ้นทุกทีๆ) เฌอปรางร้องเหอะ (ถูกส่งไปให้ใครอีกหรือเปล่าเนี่ย?)
“......” มิถุนาได้ยินดังนั้นก็ตัวชาวาบทันที
(โอ้ย ตายแล้วมิ! ขอโทษ ไม่น่าพูดเลย ขอโทษนะ ฉันลืมไปเลยมิ) เฌอปรางละลักละล่ำขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรปราง" มิถุนาบอกทันที "ฉันไม่ได้อะไร แค่เป็นห่วงน้อง...ติดต่อไม่ได้เลยเหรอ?”
(อืม)
“ฉันจะลองติดต่อดูนะปราง" มิถุนาบอกกับปลายสาย
(โอเคจ๊ะ เที่ยวให้สนุกนะมิ)
“อืม ขอบคุณนะ"
มิถุนากดตัวสายด้วยหัวใจที่ไม่เป็นสุขสักเท่าไหร่นัก เขาเม้มปากแน่น เลื่อนนิ้วเปิดคอนแทคเบอร์โทร ก่อนหยุดลงที่เบอร์ของใครคนหนึ่ง เขาใช้เวลาชั่งใจเพียงครู่เดียวเท่านั้น แล้วกดโทรออกทันที...
tbc.
จริงๆเขียนไว้ยาวก่อนนี้ แต่ยังไม่เข้ารูปเข้ารอย จึงขอลงไว้เท่านี้ก่อนค่ะ ครึ่งตอนนะ ที่เหลือจะทยอยแต่งให้ดีกว่านี้ก่อนค่ะ
enjoy reading ค่ะ
-
รออีก 50% แล้วอ่านทีเดียว
ตอนนี้จิ้มก่อน 555
-
มาเป็นกำลังใจให้ก่อน
-
คิดว่าเอเลนเป็นผู้หญิงมาตลอดค่ะ555555555
สงสารเจย์อ่ะ วิคเตอร์สนใจแต่เอเลน :o12:
ชอบคุณจอมทัพกับน้องมิมากเลยค่ะ คุณจอมทัพรักเมียมาก555
อะไรๆก็มิถุนาๆๆ :hao6: :hao6:
เมษาหายไปไหนอ่ะ จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
กลัวจัง T_T
รออีก 50% ที่เหลือนะคะ :katai3:
-
กำลังเพลินๆ กำลังมันส์ๆ ค้างเลย
ยังไงก็รอตอนหน้าจ้า :katai5:
-
นี่ลุ้นคุณป๋ามาก
นึกว่าจะเกิดเหตุพ่อสามี-ลูกสะใภ้(?) ซะแล้ว
ดีจังๆ คุณป๋าใจดี
เริ่มห่วงเมษาแระ
อีตาอาเมนต้องบังคับเมษามาทำอะไรชั่วร้ายแน่เลย
รออ่านอีก 50%น้าาา
-
มีอะไรก็ปรึกษากันนะมิ
รอส่วนที่เหลือจ้า
-
มิจะไปเป็นนายหญิงหรือเปล่านะ
-
:a5:
-
รออีก 150 % เอ้ยย อีก 50% :katai2-1:
-
หายห่วงไปเปาะนึงที่นู๋มิเข้ากับคุณพ่อสามีได้
รอลุ้นที่เหลือค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คิดถึงมิจัง ยังไม่หายคิดถึงเลย รอนะจ๊ะ
-
มิโทรหาใครรรรร :serius2:
-
อ่านดู เหมือนป๋ากับหนูมิจะรู้จักกันมาก่อนรู้เปล่า ทำไมเราอ่านแล้วรู้สึกแบบนั้น 555555 :z13:
เป็นห่วงเมษานะ น้องดูน่าสงสาร เรื่องร้ายกำลังจะมารึเปล่า :hao5:
-
สงสารเมษาจับใจ พ่อสามีน่ารัก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮ้อ ทุกเย่างกำลังจะไปได้ดี
แต่มักจะมีเรื่องดีมาก่อนเรื่องร้ายเสมอ
-
เมษาจะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ถึงจะไม่ค่อยชอบเมษาแต่ก็เป็นห่วงนิด ๆ อยู่เหมือนกัน
-
แผนล่อมิออกจากถ้ำเสือ
-
จะรอนะจ๊ะ
-
รอที่เหลือจ้า
-
แอบห่วงน้องเม... :serius2:
-
จะหลอกให้มิเป็นห่วงแล้วให้ไปหารึเปล่านะ ห่วงมิจังเลย
-
เรื่องยุ่งๆต้องตามมาแน่เลย รออีก50%ที่เหลือ~
-
เทษาน่าสงสารจัง แต่กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับมิมากกว่า ขอให้ผ่านไปด้วยดีเถอะนะะะะ
-
ต้องมีเรื่องยุ่งๆตามมาแน่เลย รอ50%ที่เหลือ~
-
ความวุ่นวายเริ่มมาเยือน :katai1:
-
เห็นชื่อตอนแล้วปั่นป่วนในท้องมาก มันจะวุ่นวายดราม่าขนาดไหนเนี่ย หวาดเสียวจริง :ling3:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:ความใจดีของหนูมิจะเป็นเรื่อบงไหมนอะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
พ่อสามีใจดีมากกกกกกกกกกก
ถือเป็นสิ่งที่ดีสำหรับมินะ
แอบกลัวว่าภัยร้ายกำลังจะมาเยือนมิในไม่ช้า อ๊ากๆ o22
-
:hao5: น้องเมษ น่าสงสารเหมือนกันนะ
-
ถ้า มิ มีจอมทัพจูเนียร์ให้ มาเฟีย หนุ่ม คงจะดีน่ะ จะได้สมบูรณ์แบบ
-
ค้างงงงง~~ มิโทรหาใครอ่ะ??
-
รอลุ้นน้องมิโทหาใคร
-
เมนี่ตัวแปรสำคัญเลยที่จะล่อให้มิออกมาติดกับ (ไม่ได้ว่าน้องนะ น้องน่าสงสาร)
-
เม เธอกำลังจะทำอะไร? เธอคิดว่ามันถูกเหรอ?
-
มิถุนาสูงเกือบ 180 เลยอ๋อ o22 นึกว่าจะราวๆ 170นิดๆ
-
อีก 50% ที่เหลือต้องเป็นเรื่องยุ่งแน่ๆ
มิจะโทรหาใครอ่ะ
-
จอมทัพกับมิหวานกันพอให้ชุ่มชื่นหัวใจ :-[
เมษาโดนไอ้อาเมนมันทำไรอีกล่ะ ทำไมถึงโดนถอดจากงาน
โอย สงสารเมษาจัง ถ้าไม่ทำแม่กับน้องก็ไม่ปลอดภัย :เฮ้อ:
จะทำอะไรก็ปรึกษาจอมทัพด้วยนะมิ :sad4:
-
เป็นห่วงหนูมิจัง :เฮ้อ: :เฮ้อ: จอมทัพยังหวานเหมือนเดิม :-[ :-[
ดูว่าประมุขตระกูลหวังจะชอบลูกสะใภ้มีชวนอยู่ฮ่องกง :mew3: :mew3:
-
มาเฟียหลงเมียฟะ
กลัวมิไม่ปลอดภัยจัง เมษาก็น่าสงสาร ธุรกิจทำให้คนเป็นบ้าได้ขนาดนี้เลยสินะ
-
จริงๆเมก็น่าสงสารนะ ไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีเลย
-
เป็นห่วงน้องมิจัง จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ :ling2:
-
หวานขึ้นทุกวัน
-
พ่อสามีใจดีจัง มีชวนมิมาเป็นนายหญิงด้วย น่ารักอ่ะ
น้องเมยกเลิกงานเหมดแล้ว เตรียมไปฮ่องกงแล้วสินะ
ถ้ามีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น ก็ขอให้มันจบลงด้วยดีทีนะค่ะ
สงสารน้องเมจัง อยากให้จอมทัพช่วยจัดการอาเมนให้ที
แต่ที่ฮ่องกงก็เหมือนจะลำบากเหมือนกัน คู่อริเริ่มทำตัวไม่ดีแล้ว
ยังไรสู้ๆนะค่ะ จอมทัพเราเก่งที่สุดอยู่แล้ว o13
-
รออีกครึ่งก่อนจะได้ค้างทีเดียว55
-
เอเลนเป็นผู้ชาย อร๊าากก
นึกว่าเป็นผู้หญิงซะอีก....ใช่คนที่วิคเตอร์แอบชอบใช่ปะเนี่ย
-
:z1:รอต้อๆ
-
ลุ้น!!!! เมษาก็ไม่มีทางเลือก
มิถุนาก็ใจดีเกิน จะเกิดอะไรขึ้น!
-
:o12: ขออย่าให้เกิดอะไรไม่ดีกับน้องเมษาเลยนะ แค่นี้ก็สงสารน้องจะแย่ พี่มิช่างเป็นคนดีจริงๆ สมแล้วที่ทุกคันรักมากโดยเฉพาะเฮียแจ๊คกี้
เปิดตัวกับพี่อตาเรียบร้อย รอน้องมิใจอ่อนมาเป็นฮูหยินให้เฮียแจ๊คกี้ อย่างที่คุณป๋าทาบทาม :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
คุณป๋าน่ารักจังเลย
มิจะโทรหาใคร ใช่เมจริงรึเปล่าาาาาา
ลุ้นๆ รอตอนต่อไปนะค้า สู้ๆ
-
จริง ๆ แล้วเมษาก็ห่วงมินะ
เราก็ห่วงเมษาเหมือนกัน จะเป็นยังไงบ้างเนี่ยะ
:mew2:
-
มิโทรหาใครอ่ะ นี่บอกเลยว่าอยากรู้ :z3: :z3: :laugh: :laugh:
-
:a5: o22 :a5: o22 o22 :a5: :a5: o22
-
เมหายไปไหนหว่า
-
ต่อไปวุ่นวายแน่ๆ
-
o13 :L2:
-
มิถุนา
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1260851_616248478426037_25011639_n.jpg)
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จอมทัพ หนูมิ
อิอิ คิดถึงๆ
-
รอการออกเดินทางท่องเที่ยวเมืองฮ่องกงอย่างใจจด ใจจ่อ
-
:hao5: รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
ตามอ่านทันจนได้ๆ รอๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เมต้องมาฮ่องกงด้วยไม่ใช่เหรอ แล้วเงียบไปแบบนี้เป็นแผนรึเปล่าหว่า
-
รออออออออออออออออออ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แอบสงสารเมษานะ
ไม่รู้ว่ามาฮ่องกงนี่จะต้องมาทำอะไรบ้าง
-
คิดถึงมิ :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เค้าคิดถึ๊งงงงงงงงงง คิดถึง
-
:call: :call: :call: :call:
-
มาต่อเถอะนะคะะะ
เค้าคิดถึงหนูมิจะแย่แล้ว ฮืออออออออออออ TT
-
รอนานแล้วน้๊๊าคนเขียน :call:
-
มาต่อเร็วๆๆๆ คิดถึง :hao7: :hao7: :hao7:
-
ถึงน้องเมษาจะหลอกลวงไปบ้างแต่ก็เพราะมีตัวประกันล่ะนะ อยากให้น้องมีคนที่รักจริงและรักน้องเขาจริงๆ ส่วนอาเมน นายตกขอบไปเลย
-
น้องมิหายไปครบ1เดือนแลัวน้า :o12:
-
เพจครบ1000คนแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจ และอยากจะติดตามความเคลื่อนไหว อ่าน Side Story (เนื้อเรื่องเสริมที่จะไม่ลงในบอร์ด) ดูได้ที่ด้านใต้คอมเม้นท์ของไคลี่นะคะ จะมีลิ้งค์ไปให้อยู่ ใครไม่อยากกดก็ไม่ต้องกดก็ได้ค่า ไม่ซีเรียสเลย^^ แต่แวะเวียนเข้าไปอ่านบ้างได้นะคะ ไม่ต้องกดไลค์ติดตามก็ได้ค่ะ
ตอนที่ 23(100%) : Hong Kong Crisis I : Rain
โทรไม่ติด...
มิถุนาวางโทรศัพท์มือถือลงตรงหน้า หลังจากลองโทรโดยระบบโรมมิ่งเพื่อติดต่อรุ่นน้องในสังกัด แต่กลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายปิดเครื่อง ไม่น่าจะใช่ว่าโทรศัพท์เขามีปัญหาเรื่องสัญญาณ เจย์เช็คให้เรียบร้อยแล้วว่าไม่มีปัญหา เขาจำเป็นต้องติดต่องาน ติดต่ออะไรหลายๆอย่างกับทางประเทศไทย พี่เพลินก็กำลังจะบินตามมาพร้อมพี่นัชชา ทางแบรนด์ดังจากประเทศไทยที่ส่งเขามาเดินแบบก็เป็นคนบอกเองว่าจะติดต่อมาหลังจากที่เขาเปลี่ยนแผนการเดินทางเร็วขึ้น เมื่อครู่กับเฌอปรางก็ยังใช้ได้ เป็นไปไม่ได้เลยที่สัญญาณจะดับหายไป
มิถุนาถอนหายใจเบาๆอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เขาจนปัญญา ร่างโปร่งเอนกายลงพิงหัวกับเบาะนุ่มตรงหัวเตียงก่อนหลับตาลง แดดตอนบ่ายร้อนจัด ดีที่จอมทัพปิดม่านและเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เขาหลับตาลง ช่วงนี้มิถุนาเหนื่อยอ่อนมาก อะไรหลายๆอย่างรุมเร้า ทั้งเรื่องงาน เรื่องจอมทัพ เรื่องเมษา ไหนจะยังปัญหาคาราคาซังของคนรักอีก ระหว่างที่ปิดตาอยู่นั้น สัมผัสเย็นของอะไรบางอย่างก็แปะลงมาบนดวงตา มิถุนาสะดุ้งก่อนเอื้อมมือคว้าเอาไว้ แต่กลับเป็นสัมผัสจากฝ่ามืออุ่นๆของจอมทัพแทน
“อะไรน่ะครับ?” มิถุนาขมวดคิ้ว เขาดึงสิ่งที่ปิดตาตัวเองออก ก่อนมองเห็นว่ามันเป็นเจลประคบเย็น ริมฝีปากบางเบ้ออกมาเล็กน้อย ทำท่าจะเถียง
“ประคบไว้ ตัวรุมๆ แถมยังปวดหัวอีก" จอมทัพแกว่งมือเล็กๆเล่นไปมา เขาเลื่อนตัวมิถุนาให้นอนหนุนบนตักเขา แปะเจลไว้ที่เดิม กลิ่นอาฟเตอร์เชฟหอมเย็นจากกายหนาทำให้มิถุนารู้สึกอุ่นใจ
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ"
“เดี๋ยวจะได้เป็นก่อนได้ไปทำงาน" มาเฟียจอมโหดขู่ แต่มิถุนาเคยกลัวเสียที่ไหน
“คุณขู่ผมอีกแล้ว!”
“นั่นสิ" จอมทัพเหมือนจะหัวเราะออกมาเบาๆ โชคร้ายที่มิถุนาปิดตาอยู่จึงไม่ได้เห็นเขายิ้ม เสียงจากโทรทัศน์ดังขึ้นทำให้ห้องกว้างไม่เงียบจนเกินไป มิถุนานอนหนุนตักกว้างนิ่ง ก่อนค่อยๆดึงเจลประคบเย็นออก
“มันเย็นจนชักจะปวดหัวกว่าเก่าอีกครับ" มิถุนาว่าก่อนวางเจลไว้บนหมอน เขาลืมตาขึ้น พบว่าใบหน้าของมาเฟียสุดหล่ออยู่ห่างไปไม่ถึงคืบดี
“งั้นนอนนิ่งๆ"
“อืม" มิถุนายอมว่าง่าย เพราะชักจะปวดหัวจริงๆ
“ไข้แดดหรือเปล่าเนี่ย ตาก็แดงๆด้วย" จอมทัพท้วง ทำให้มิถุนาต้องหยัดกายขึ้น จอมทัพเห็นดังนั้นจึงยกร่างผอมเข้ามานั่งเอนทับอกของเขา ซึ่งมิถุนาก็ยินดีที่จะซุกกายในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มแต่โดยดี
“เหรอครับ" คนตัวเล็กกว่าหยิบโทรศัพท์เปิดกล้องหน้าเพื่อส่องดูหน้าตัวเอง "สงสัยเพราะใส่คอนแท็กส์เลนส์ แต่ก็ถอดทิ้งไปแล้ว" มิถุนาใส่คอนแท็กส์เลนส์สีบ้างบางเวลา จริงๆเขาสายตาสั้นเล็กน้อยไม่ถึงกับต้องพึ่งแว่นสายตา แต่แว่นหรือคอนแท็กส์เลนส์นั้น เขามีครบหมดทุกอย่าง
ภาพจากกล้องหน้าสะท้อนใบหน้าของมิถุนากับจอมทัพบนหน้าจอ มิถุนาหัวเราะนิดหน่อยเมื่อเห็นใบหน้าของมาเฟียหนุ่มใกล้จนแนบชิดกัน เขากดบันทึกภาพนั้นไว้โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว นั่นทำให้จอมทัพขมวดคิ้ว
“ถ่ายไว้ทำไม" เขาถาม แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เราไม่เคยมีรูปคู่กันเลยนี่ครับ" มิถุนาตอบ ก่อนเลื่อนดูภาพยิ้มๆ
“ไอ้ที่หราอยู่บนหนังสือพิมพ์กับแม็กกาซีนนั่นไม่ใช่รูปคู่หรอกหรือไง" พวกเขาไม่เคยให้สัมภาษณ์ขึ้นปก หรือเอาความเป็นส่วนตัวไปเปิดเผยเลยสักครั้ง ซึ่งนั่นทำให้ความลับของพวกเขาน่าค้นหามากขึ้นไปอีก มิถุนาและมาเฟียแจ็คกี้ หวัง จึงเป็นเป้าของปาปาราซซี่อยู่เป็นประจำแม้ว่าจะไม่เคยตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นก็ตามที
“หมายถึงไม่เคยถ่ายกันเอง" เขาเถียง จอมทัพส่ายหัวเบาๆก่อนดึงโทรศัพท์จากมือมิถุนาไปวางไว้ข้างเตียง
“โอเค ยอม" มาเฟียก็มีมุมน่ารักแบบนี้กับเขาเหมือนกัน ทำเอามิถุนาอดยิ้มไม่ได้
“ยอมอะไร"
“ยอมให้ถ่ายรูปไง แต่ตอนนี้นอนเถอะ เดี๋ยวได้ป่วยจริงๆฉันไม่ดูแลหรอกนะ" เขาขู่ไปงั้นแหละ รู้อยู่แก่ใจ ถ้ามิถุนาเป็นอะไรขึ้นมาแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ คนที่ร้อนใจที่สุดก็หนีไม่พ้นเขา
“ไม่ได้ขอสักหน่อย" คนตัวเล็กกว่าเถียง แต่ก็ยอมที่จะให้อีกฝ่ายดึงตัวไปกอดเสียจมอก จอมทัพหยิบรีโมทข้างกายกดปิดไฟในห้อง ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายของพวกเขาทั้งสองเขาไว้ มิถุนานอนหนุนท่อนแขนแน่นอย่างสบายใจ และเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียและอาการทรงตัวของร่างกาย...
จริงๆมิถุนาควรจะหลับไม่รู้เรื่องไปจนเช้าอีกวัน แต่เพราะจอมทัพกลัวว่านายแบบหนุ่มจะหลับยาวจนไม่ได้กินข้าวกินยา จึงปลุกขึ้นมาตอนใกล้ๆหกโมงเย็นหลังจากจับตัวแล้วพบว่าตัวไม่ได้รุมร้อนเหมือนช่วงบ่าย
มิถุนาตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะจากด้านหน้าบ้าน เขาเดินตามจอมทัพออกไปพบว่าเป็นวิคเตอร์กับเอเลนที่หอบเบียร์กับของกินเล่นมานั่งกินที่เก้าอี้หน้าบ้านของเขาริมขอบสระว่ายน้ำ โดยมีบิดาของจอมทัพร่วมแจมวงสนทนาด้วย มิถุนาได้แต่ยิ้มฝืดๆให้กับทุกๆคน ก่อนที่จะโดนจอมทัพบังคับให้อาบน้ำ
เมทสาวจากบ้านใหญ่เข้ามาผสมน้ำกับโฟมอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้ว มิถุนาทำแค่เพียงแช่ตัวอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงเท่านั้น หลังจากที่เขาแช่จนรู้สึกสบายตัวมากขึ้นแล้ว จึงขึ้นมาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสบายๆ เขาเลือกสวมเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำ เขาสวมรองแท้าผ้าใบสีเหลืองอ่อน ซึ่งมันดูน่ารักเข้ากับเขาเป็นอย่างดี
มิถุนาออกมาจากบ้านอีกครั้งเพื่อพบว่าทุกคนพร้อมสำหรับอาหารมื้อเย็นแล้ว โดยประมุขตระกูลหวังเตรียมมื้อเย็นไว้ที่ภัตตาคารริมหาด พวกเขาเดินทางด้วยรถขบวนใหญ่อีกครั้ง ซึ่งจริงๆแล้วมิถุนาก็เริ่มชินกับมันแล้ว ฮ่องกงตอนกลางคืนเต็มไปด้วยแสงไฟไม่แพ้กรุงเทพมหานคร หลังจากอาหารมื้อเย็นจบลงแล้ว ประมุขของตระกูลหวังก็พาไปต่อที่ร้านน้ำเต้าหู้เก่าแก่ในย่านการค้าของเกาะฮ่องกง ร้านเป็นตึกแถวเก่าๆ ซ่อนตัวอยู่ในหลืบ แต่คนต่อแถวกันจนแทบทะลักร้าน ซึ่งแม้ว่า หวังหย่งหมิน จะมีอำนาจมากแค่ไหน หรือ แม้ว่าแจ็คกี้ หวัง จะโด่งดังเพียงไร พวกเขาก็ทำได้แค่เพียงยืนรอเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ท่ามกลางบอร์ดี้การ์ดชุดดำ ที่ดูยังไงๆก็ไม่เข้ากับบรรยากาศอยู่ดี
น้ำเต้าหู้และปลาท่องโก๋อร่อยสมที่หย่งหมินคุยโวเอาไว้ มันกลมกล่อมจนอาคันตุกะหนึ่งเดียวที่แทบจะซมเพราะพิษไข้ไปแล้วยิ้มแก้มแทบปริ พวกเขาให้มิถุนาเป็นส่วนหนึ่งในบทสนทนาด้วยภาษาอังกฤษสลับกับภาษาไทย มีเอเลนคนเดียวเท่านั้นที่พูดภาษาไทยไม่ได้ แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงแต่อย่างใด เพราะเอเลนสื่อสารกับมิถุนาและคนอื่นๆด้วยภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว
จบอาหารมื้อค่ำด้วยการที่ประมุขตระกูลหวังสั่งน้ำเต้าหู้กลับไปฝากคนที่คฤหาสน์เป็นสิบถ้วย เอเลนเสนอให้ไปเดินเล่นกันต่อที่ถนนจิม ซา จุ่ย จอมทัพเองก็เห็นด้วยเพราะยังไม่ดึกมาก เขาชวนมิถุนา ซึ่งแขกคนเดียวของทริปก็ดูจะไม่ขัดข้องอะไร หวังหย่งหมินเป็นคนเดียวที่ขอตัวกลับไปก่อน โดยไม่ลืมชวนจอมทัพกลับไปโขกหมากรุกกันต่อหากกลับบ้านไม่ดึกมากนัก
จากจุดที่ยืนอยู่ สามารถเดินไปยังถนน จิม ซา จุ่ย ได้ไม่ไกลมากนัก พวกเขาเดินตัดจากถนนนาธาน นอกจากจอมทัพ มิถุนาแล้ว ก็ยังมีเอเลน วิคเตอร์ และเจย์ รวมถึงบอร์ดี้การ์ดอีกสี่ห้าคนติดสอยไปด้วย ถนน จิม ซา จุ่ย ยามค่ำคืน คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ไม่แปลกนักหรอกที่จอมทัพจะเป็นจุดสนใจ เขาเป็นลูกของมาเฟียดัง หล่อเหลาเอาการ มากไปด้วยปัญญา แถมยังมีคนรักเป็นตัวเป็นตน ถ้าเขาไม่ได้อยู่ในตำแหน่งมาเฟีย และถ้าเขาเป็นดารา คงจะโดนรุมทึ้งกลางที่สาธารณะไปนานแล้วอย่างแน่นอน
แต่แน่นอนว่าคนที่ได้รับความสนใจมากกว่าจอมทัพน่าจะเป็นมิถุนาเสียมากกว่า คนตัวเล็กข้างกายของมาเฟียคนดังมีใบหน้าที่สวยราวกับผู้หญิง แถมยังเปื้อนยิ้มใสๆแทบจะตลอดเวลา มิถุนาดูประทับใจไปเสียทุกอย่างที่เอเลนชี้ชวนให้ดู วิคเตอร์เองก็หายเข้าไปในร้านสะดวกซื้ออยู่พักหนึ่ง ก่อนเดินออกมาพร้อมกับเครื่องดื่มในขวดฉลาดสีเหลืองๆ เขาส่งมันให้มิถุนาด้วยท่าทางกระตือรือร้น ไม่ลืมจะเปิดขวดให้กับนายแบบหนุ่มด้วย
“อะไรน่ะครับ" มิถุนาเลิกคิ้ว แต่ก็จิบชิมไปเรียบร้อยแล้ว
“แอปเปิ้ลโซดาครับ เครื่องดื่มที่ผมชอบมากๆ น่าเสียดายที่เมืองไทยไม่มีขาย"
“อื้ม อร่อยเหมือนกันนะครับวิค" มิถุนายิ้มบางๆก่อนเดินถือขวดน้ำดื่มตลอดทาง ดูท่าเจ้าตัวจะชอบมากอย่างที่ปากว่าจริงๆ
มิถุนาเดินเบียดไปตามทางโดยมีจอมทัพจูงมือเอาไว้ไม่ให้คลาดจากกัน ลึกๆมาเฟียหนุ่มก็กลัวฝูงชนจะกลืนเอามิถุนาหายไปด้วย แม้ว่ามิถุนาจะเป็นนายแบบ ทำงานในวงการแฟชั่น แต่เขาไม่ใช่พวกบ้าแบรนด์ เขามีของแบรนด์เนมแค่ไม่กี่ชิ้น เป็นสิ่งที่เขาชอบและซื้อใช้ด้วยตัวเองจริงๆ นอกนั้นเป็นของที่ทางแบรนด์ส่งมาให้เกือบทั้งหมด แน่นอนว่ามิถุนาแทบไม่ได้ชายตามองร้านแบรนด์ไฮด์-เอนรอบๆกายเลย เขามองแต่ของกินกับของทำมือที่วางขายกันละลานตาจนเลือกไม่ถูกเสียมากกว่า
บางครั้งเป็นจอมทัพเสียเองที่ไม่รู้จะเอาใจมิถุนาอย่างไรดี เพราะมิถุนาไม่เคยเรียกร้องอะไรจนเขาไม่เคยต้องตามใจจนเคยตัว ให้ต้องมานั่งทะเลาะกันเละเทะ และเพราะมิถุนาเป็นแบบนี้ เขาเลยอยากจะให้อะไรมากมายกับมิถุนา ซึ่งดูท่าว่าต่อให้เขาสรรหากระเป๋าใบละสามล้านมาให้ มิถุนาก็คงยังไม่ประทับใจอะไรมันมากมายนัก จอมทัพชอบมิถุนาที่เป็นแบบนี้ ไม่เคยระเริงไปกับสิ่งนอกกาย ไม่เคยร้องขอ ทำให้เขาอยากจะให้ และกลายเป็นยัดเยียดให้ในที่สุด
“กินไหม?” เขาเอ่ยถามนายแบบหนุ่มที่จ้องมองน้ำแข็งเกล็ดหิมะตรงหน้าตาเป็นประกาย มิถุนาหัวเราะอย่างเขินๆเหมือนเด็กถูกจับได้ แต่ก็พยักหน้า จอมทัพคลับคล้ายคลับคลาว่าร้านนี้เป็นร้านดังประจำย่าน นอกจากคนจะเยอะแล้ว เมนูก็มีให้เลือกเยอะจนไม่รู้จะปวดหัวกับอะไรก่อนดี แน่นอนว่าพอจอมทัพก้าวเท้าเข้าไป คนที่ยืนอออยู่หน้าร้านก็แทบจะแหวกทางให้ ทำให้ชายหนุ่มต้องออกปากว่าเขาจะต่อคิวตามปกติ ซึ่งมิถุนาก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้
สุดท้ายมิถุนาก็เลือกๆจิ้มๆมาหนึ่งเมนู เป็นรสมะม่วงกับเสาวรส รสชาติพอตัวอยู่เหมือนกัน พวกเขาจ่ายเงินและเดินออกจากร้าน ยืนสุมหัวตักเข้าปากกันราวกับคู่รักวัยรุ่นอายุสิบปลายๆ ภาพน่ารักๆของแจ็คกี้ที่เอเลนไม่ค่อยได้เห็นนักทำให้เขาต้องหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ มิถุนาไม่ลืมจะยิ้มให้กล้องจนแก้มกลมดิก มิวายขอให้เอเลนส่งรูปให้ตัวเองด้วย เพราะเพิ่งระลึกได้ว่า จริงๆแล้วเขาแทบไม่มีภาพส่วนตัวคู่กับจอมทัพเลย...
พวกเขาเดินต่อไปอีกนิดหน่อย ก่อนที่มิถุนาจะพาเข้าร้านรองเท้าcrocs สุดท้ายพวกจอมทัพก็ได้เสียเงินจริงๆจังๆเมื่อมิถุนาเสนอให้ซื้อรองเท้าหัวโตสีน้ำเงินสด รุ่นลิมิเต็ท อิดิชัน ที่ทำร่วมกับเลโก้ เฮ้าส์ สำหรับสวมใส่คู่กัน มิถุนาเพิ่งได้รู้ว่าจอมทัพสวมรองเท้าเบอร์ใหญ่กว่าเขาถึงสามเบอร์ และแน่นอนว่ามิถุนารู้สึกว่ามันทั้งน่ารักและปัญญาอ่อนในเวลาเดียวกัน ที่เขาชวนให้จอมทัพมาทำอะไรด้วยกันแบบนี้
สุดท้ายมิถุนาก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันนักหรอก เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาซื้ออะไรเท่าไหร่นัก จริงๆเขาแค่ชอบเดินเคียงข้างจอมทัพไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย คราวก่อนเขาพาไปถนนคนเดินเชียงราย คราวนี้จอมทัพก็พามาที่ถนนคนเดินที่บ้านเกิดของเขา มิถุนาดีใจที่ได้รู้จักจอมทัพมากขึ้นจากคนรอบตัวของเขา
จอมทัพจากวันแรกที่ได้เจอกันนั้น เปลี่ยนไปมากในความรู้สึก เขาทั้งน่ารัก ขี้อ้อน และเอาใจใส่ ซึ่งเหมือนที่อาเจียงพูดไว้ไม่มีผิด จอมทัพสร้างกำแพงความเย็นชา โหดร้าย และเอาแต่ใจ ขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเอง และเมื่อเขาลองได้เปิดใจให้ใครสักคน เขาจะรักและเทิดทูนคนๆนั้นอย่างหมดหัวใจ เขาจะอ่อนโยน เผยด้านที่อ่อนแอออกมาอย่างไม่ปิดบัง
และนั่นคือสิ่งที่มิถุนาดีใจที่ได้เป็นคนๆนั้นของจอมทัพ
เขาไม่ได้เลือกที่จะโยนอดีตทิ้งไป จอมทัพไม่เคยสร้างความดีลบล้างความผิดที่กระทำไว้ได้ สิ่งที่มิถุนาทำอยู่ และทำมาตลอดหลังจากที่ยอมเปิดใจอีกครั้ง นั่นคือการที่เขาเปิดโอกาสครั้งใหม่ให้กับตัวเองและจอมทัพเพื่อพิสูจน์ แก้ตัว ทำอะไรที่เลวร้ายให้ดีกว่าเดิม โดยไม่คาดหวังว่าจะลืมมันไป เพียงแค่ต้องการที่จะไม่ขุดคุ้ยมันขึ้นมาพูดในวันที่พวกเขาเข้าใจกันและกันอีกครั้ง
มิถุนาไม่เคยมองว่าจอมทัพเป็นเทพบุตร ไม่เคยรักและเทิดทูนอย่างบ้าคลั่ง จอมทัพไม่ได้ดีไปเสียหมดในสายตาเขา เขายังคงเป็นปีศาจร้ายในบางเวลา ที่แน่นอนคือเขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ผิดพลาดเป็น คนธรรมดาที่มิถุนาไม่เคยมองว่าเขาวิเศษวิโสมาจากไหนตั้งแต่แรกเริ่ม ซึ่งนั่นอาจจะเป็นบางสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแพ้ใจจอมทัพในที่สุด ในวันที่จอมทัพเริ่มทำดีกับเขา ภายใต้หน้ากากเย็นชาแสนเฮงซวยนั่น
และหากถามว่าจอมทัพชอบมิถุนาที่ตรงไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่
ควรจะถามว่า เขาจะไม่หลงรักมิถุนาได้อย่างไร
ก็ในเมื่อมิถุนาก้าวเข้ามาเป็นโลกทั้งใบของเขา ตั้งแต่วันแรกที่เขานึกถูกใจอย่างไร้สาเหตุ ตั้งแต่วันแรกที่มิถุนาเสียน้ำตาให้กับความชั่วร้ายของเขา ตั้งแต่วันแรกที่มิถุนาโต้ตอบเขาอย่างไม่นึกกลัวเกรง และนับตั้งแต่วันแรก ที่มิถุนายังแคร์เขา แม้ว่าเขาจะเลวร้ายกับมิถุนามากแค่ไหนก็ตาม...
“แจ็คกี้...”
เสียงใสที่เรียกเขา ทำให้จอมทัพที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าร้านขายของแห่งหนึ่งบนหัวมุมถนนต้องชะงัก เขาดับบุหรี่บนถังขยะที่มีการจัดเตรียมเอาไว้ตามริมถนน มิถุนาหิ้วถุงของเล็กๆออกมาจากร้านพร้อมกับเอเลนและเจย์ที่เดินตามออกมา ทำให้เขาต้องยื่นมือไปช่วย
“หืม?”
“ซื้อของเสร็จแล้ว กลับกัน" เมื่อครู่มิถุนาเข้าไปซื้อถุงเท้าลายแมวให้กับเฌอปราง ที่กำลังกลายเป็นทาสแมวอย่างสมบูรณ์แบบ (แม้ว่าคอนโดจะห้ามเลี้ยงสัตว์ก็ตามที) จอมทัพไม่ขัดอะไร เพียงแค่เขาไม่อยากเข้าไปเบียดเสียดในนั้น จึงยินดียืนรออยู่หน้าร้านกับวิคเตอร์
“เมื่อกี้เรียกว่าอะไรนะ" เขาเอ่ยถามมิถุนาพลางขมวดคิ้ว
“แจ็คกี้" คนตัวเล็กกว่าตอบยิ้มๆ
“ทำไมล่ะ?” เขาถามต่อ มิถุนาไหวไหล่
“ก็มันน่ารักดีนี่"
“ตรงไหน?” มาเฟียหนุ่มยังไม่สามารถหาคำตอบให้กับความน่ารักของชื่อตนเองได้
“ไม่รู้สิ น่ารักจะตายไป"
“ชื่อเหมือนหมาจะตายไป" เขาพึมพำ มิถุนายิ้มก่อนสอดมือกุมมือไว้กับจอมทัพ
“ว่าจะขอคุณเลี้ยงหมาตัวเล็กๆสักตัวอยู่พอดี จะตั้งชื่อว่าแจ็คกี้นี่แหละ" มิถุนาลอยหน้าลอยตา นั่นทำให้ทั้งวิคเตอร์ เจย์ และเอเลน แทบจะขำพรืดออกมาให้ได้ ส่วนเจ้าของชื่อได้แต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ
โรสลอยซ์สีบรอนซ์เงินแล่นไปตามถนนริมชายหาดที่ทอดยาว จุดหมายคือคฤหาสน์ตระกูลหวัง มิถุนามองดูแสงไฟจากตัวตึกริมชายหาดอย่างเพลินตา อากาศเหมือนจะร้อน แต่เอาเข้าจริงพอจอมทัพสั่งให้เปิดประทุนรถ ลมทะเลเย็นๆก็พัดโกรกเข้ามาจนรู้สึกเย็นสบาย
ใช้เวลาไม่นานนักในการกลับมายังบ้านพัก รถหรูจอดลงหน้าบันไดของบ้านใหญ่ จอมทัพเสนอให้เอาของไปเก็บที่บ้านส่วนตัวของเขาก่อน จึงค่อยไปหาบิดาของตนที่ตึกใหญ่ตามคำเชิญ มิถุนาเห็นด้วย เพราะเขาเองก็อยากจะล้างหน้า แปรงฟัน ก่อนเช่นกัน
พวกเขาอ้อยอิ่งอยู่ในห้องนอนกันเกือบยี่สิบนาที ก่อนที่จะพากันไปยังบ้านใหญ่ มิถุนารู้สึกขันนิดหน่อยที่แม้กระทั่งเดินในบ้านตนเองก็ยังต้องมีบอร์ดี้การ์ดคอยเดินตามอย่างน้อยก็สองคน แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกของจอมทัพและบิดา พวกเขามีสิ่งที่ต้องรักษาเอาไว้ ดังนั้นทุกอย่างจะต้องรัดกุมและปลอดภัย
หลังจากเดินผ่านประตูใหญ่เข้าไป การจะขึ้นไปชั้นสอง หรือห้องต่างๆ จำเป็นต้องแสกนนิ้วทั้งหมด แน่นอนว่าจอมทัพเข้าออกบ้านตนเองได้อย่างอิสระอยู่แล้ว เขาพามิถุนาไปยังห้องหนังสือชั้นสองของตัวบ้าน สวนกับเอเลนที่หอบเอกสารปึกใหญ่ผ่านไป เอเลนขอตัวไปเคลียร์งานที่ห้องทำงานส่วนตัว ส่วนวิคเตอร์กับเจย์นั้น หายไปไหนก็ไม่ทราบได้ จอมทัพไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เดี๋ยวอีกสักพัก ไอ้สองคนนั้นก็ตามหาเขาเจอเองนั่นแหละ
จอมทัพเคาะประตูห้องสมุดสามที ก่อนผลักเข้าไป ภายในห้องไร้เงาของประมุขของบ้าน มีเพียงแค่เมดสาวที่มาเตรียมชาร้อนกับของว่างรอบดึกให้เท่านั้น โต๊ะกลางห้องมีกระดานหมากรุกวางอยู่ จอมทัพบอกว่าหมากรุกนี่คืองานอดิเรกของพ่อเขาเลย แน่นอนคู่ปรับก็คือเขา อีกคนที่หวังหย่งหมินชอบเรียกมาประลองฝีมืออยู่ประจำก็หนีไม่พ้นเจย์ ซึ่งก่อนหน้านี้คู่มือของเขาก็คือพ่อของเจย์อย่างไม่ต้องสงสัย
เมดสาวรายงานว่านายใหญ่ของบ้านกำลังอาบน้ำอยู่ จอมทัพพยักหน้ารับนิดหน่อยก่อนบอกให้เธอออกไปก่อน มิถุนาสำรวจห้องสมุดขนาดใหญ่ของตระกูลหวังอย่างนึกชอบใจ มันมีสองชั้น ชั้นวางหนังสือใหญ่จนต้องมีบันไดสำหรับไต่ขึ้นไป จอมทัพทรุดตัวลงนั่งบนโซฟากำมะหยี่ตัวใหญ่ ก่อนตบเบาะข้างกายให้มิถุนามานั่งด้วยกัน
“อยากดูอะไรก่อนไหม?” มาเฟียหนุ่มถาม มิถุนาส่ายหน้าดิก
“ไม่ครับ"
“เหรอ แล้วอยากทำอะไร" จอมทัพเอ่ยถามยิ้มๆ มิถุนารูดยางรัดผมจากข้อมือ ก่อนใช้รวบผมเป็นมวยบนศีรษะลวกๆ เขากรอกตาไปมา
“อยากไปดูห้องนอนคุณ" เขาตอบอย่างไม่ลังเลใจ จอมทัพยิ้ม
“ว่าแล้ว"
“มีความลับอะไรหรือไง"
“อย่าเพิ่งหาเรื่องกันสิ" เขาหัวเราะเบาๆก่อนลุกขึ้น "ไปสิ" เขายื่นมือให้มิถุนา คนตัวเล็กไม่ลังเลที่จะวางมือลงไป จอมทัพพาเขาเดินไปยังอีกปีกหนึ่งของตัวบ้าน มิถุนารู้สึกได้ว่าบ้านหลังใหญ่มากเมื่อได้เดินผ่านส่วนต่างๆด้วยตัวเอง จอมทัพพาเขาเลาะห้องนั่งเล่นชั้นสอง ห้องโถงใหญ่ที่มีภาพถ่ายและภาพวาดประดับอย่างหลากหลาย ก่อนพาเดินมายังด้านในสุดของปีกขวาของตัวบ้าง และหยุดลงที่หน้าประตูบานในสุด เขาแสกนนิ้วมือที่ประตูบานนั้น ก่อนจะผลักเข้าไป
กลิ่นหอมอ่อนๆลอยแตะจมูก มาเฟียหนุ่มเอื้อมมือเปิดสวิชต์ไฟ ไฟค่อยๆติดทีละดวงจนสว่างไสวไปทั่วห้อง มิถุนาชะโงกหน้าเข้าไป และรู้สึกว่า รังมาเฟีย หรือสถานที่ๆมาเฟียแจ็คกี้โตมา ช่างต่างจากที่เขาคิดลิบลับ...
ห้องของจอมทัพมีขนาดใหญ่สมกับตัวคฤหาสน์ที่ใหญ่จนน่าตกใจในคราแรกที่เห็น ส่วนแรกของห้องคือห้องนั่งเล่นเล็กๆ มีตู้โชว์ขนาดใหญ่ ภายในมีหุ่นยนต์ เครื่องบิน รถบังคับ ไม้เบสบอล ลูกเบสบอล และของตั้งโชว์อื่นๆอีกมากมาย มีชั้นวางหนังสือ อัดแน่นไปด้วยหนังสือเรียนและหนังสืออ่านนอกเวลา มิถุนาเดินสำรวจไปรอบๆ ก่อนเดินผ่านตู้โชว์ไปยังส่วนห้องนอน ซึ่งประกอบด้วยเตียงขนาดคิงไซส์ ตู้เสื้อผ้าแบบวอล์คอิน และเฟอร์นิเจอร์อีกไม่มากนัก
“เอเลนเพิ่งให้คนมาจัดห้องใหม่เมื่อสองสามปีก่อนน่ะ จริงๆไอ้พวกของโชว์พวกนี้มันเป็นของสะสมของฉัน แต่เก็บไว้ในกล่องมาตลอด" จอมทัพว่า พลางหยิบเอาหุ่นยนต์ออกจากตู้โชว์ นั่นทำให้มิถุนาต้องสาวเท้ากลับมายังส่วนของห้องนั่งเล่น "ฉันชอบสะสมพวกฟิกเกอร์ เผื่อนายจะไม่รู้อะไร" เขายักคิ้ว มิถุนาได้แต่ไหวไหล่
“ไม่รู้หรอกครับ ก็คุณไม่บอกนี่"
“จริงๆก็ไม่ได้อยู่มาจะสิบปีแล้ว ของไม่เยอะหรอก แต่อยู่จริงๆก็รกเอาการ" เขาว่า มิถุนาเดินไปหยุดหน้ากีตาร์โปร่งบนแสตนท์ที่ตั้งตรงมุมห้อง
“คุณเล่นกีตาร์ด้วยเหรอ?”
“อืม"
“เล่นให้ฟังหน่อยสิ" มิถุนาเอ่ยขอ แต่จอมทัพส่ายหน้าทันที
“ลืมไปหมดแล้ว" เขาว่า ทำให้คนตัวเล็กอดเสียดายไม่ได้ "แต่จะพยายามแล้วกัน ไว้กลับไปจะลองฝึกใหม่"
“ครับ" มิถุนาพยักหน้ายิ้มๆ เขาสาวเท้าไปหยุดอยู่ที่หน้าชั้นวางกรอบรูปต่างๆ จอมทัพเดินไปนั่งบนโซฟา มองแผ่นหลังเล็กๆที่ขยับไปมา
มิถุนาไล่มองรูปของเจ้าของห้องด้วยรอยยิ้ม รูปของเขาตอนแรกเกิด รูปกับแม่เขาสมัยยังเด็ก...แม่จอมทัพสวยมาก เป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ ไม่แปลกเลยที่เขาจะโตมาหล่อเหลาขนาดนี้ ถัดมาเป็นรูปตอนอนุบาล มีบอร์ดี้การ์ดแต่เด็กด้วยแฮะ รูปสมัยประถม สมัยมัธยมที่ตัวสูงใหญ่ไม่แพ้ปัจจุบันเลยสักนิด และอีกรูปเป็นรูปสมัยมหาวิทยาลัย เขาถ่ายกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ สมัยนั้นคงจะบ้าดีเดือดน่าดูเหมือนกัน
มิถุนาเลื่อนสายตามาที่รูปถัดไป ก่อนที่เขาจะชะงัก รูปของจอมทัพที่ถ่ายกับใครบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเหมือนเคยเห็นมาก่อน จอมทัพยิ้มน้อยๆให้กับคนข้างตัว รอยยิ้มเขาเป็นสิ่งที่ไม่ได้เห็นได้บ่อยมากนัก รูปใบนี้ไม่ได้ถูกใส่กรอบเอาไว้เหมือนรูปอื่นๆ แต่ถูกพิงเอาไว้กับกรอบรูปเปล่าอีกใบเท่านั้น เหมือนกับว่าใครบางคนเคยหยิบรูปนี้ออกมาจากกรอบ เพื่อเอามาดู หรือเพียงเพื่อมองความทรงจำเก่าๆผ่านรูปใบนี้
มิถุนาเอื้อมมือไปหยิบรูปใบนั้นออกมา จอมทัพเหมือนจะเห็น เขาจึงเดินมาหยุดอยู่ข้างมิถุนา ราวกับจะรู้ว่ามิถุนาจะถามอะไรเขาเป็นคำถามถัดไป...
“จุนน่ะ" เขาถอนหายใจเบาๆ มิถุนาเองก็เตรียมใจกับคำตอบอยู่แล้ว แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่พร้อมที่จะฟังเท่าไหร่นัก และก็เป็นจริงดังนั้น ที่ได้ยินชื่อนี้ทีไร ความรู้สึกแปลกๆมันก็เสียดอดขึ้นมาทันที
มิถุนาจะพลิกดูหลังภาพ แต่จอมทัพกลับดึงรูปในมือออกเสียก่อน เขาใจหายวาบ กลัวจอมทัพจะโกรธที่เขามายุ่มย่ามกับของสำคัญของอีกฝ่าย แต่ในใจเองก็รู้สึกแย่จนแทบพูดอะไรไม่ออก ที่จุนยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตของจอมทัพเสมอ
“อย่าดูเลย" มาเฟียหนุ่มว่าเบาๆก่อนเลื่อนลิ้นชักออกแล้วสอดรูปเก็บลงไปในนั้น เขาปิดมันลง "นายไม่อยากเห็นนักหรอก"
“ผมขอโ......”
“จะไม่เอาขึ้นมาวางไว้อีกแล้ว" เขาว่า ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วจ้องหน้ามิถุนานิ่ง "ให้เขาอยู่ในความทรงจำของฉันเถอะนะ" จอมทัพไม่เคยขออะไรแบบนี้ มิถุนาไม่กล้าปฏิเสธ จุนเป็นคนสำคัญของจอมทัพ เขาไม่ควรก้าวก่าย และไม่ควรจะไปหึงอะไรกับคนที่จากไปแล้ว
แต่ต่อให้คิดแบบนั้น จริงๆแล้วมิถุนาก็ยังอดเห็นแก่ตัวไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ" เขาตอบออกไปเช่นนั้น
“ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไง ตอนที่ฉันรู้ว่านายเคยคบกับไอ้นายแบบลูกครึ่งนั่น ฉันก็แทบบ้าเหมือนกัน"
“มันไม่ได้มีอะไรสักหน่อย" มิถุนาพึมพำ
“ฉันถึงกับต้องไปไล่ดูรูปเก่าๆในอินสตาแกรมนาย พอเห็นรูปถ่ายคู่กันแล้วมันเดือดพิลึก"
“คุณจะเดือดร้อนทำไม" มิถุนาเหมือนจะยิ้มออกได้แล้ว แต่จอมทัพกลับได้แต่ถอนหายใจ เขาจ้องมิถุนานิ่งอีกครั้ง แล้วเอ่ย...
"คราวหน้า...เอารูปของเรามาใส่กรอบตรงนี้กันนะ"
ตอนนี้มิถุนาอยากกอดเขาแน่นๆเหลือเกิน
tbc.
ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเท่าไหร่นะคะ ไม่มีแก่นเรื่อง ไม่มีสาระอะไร555 ถือว่าเป็น50% สบายๆคลายเครียดไปแล้วกัน
แต่ลองอ่านดีๆ บางอย่างในตอนนี้ก็จะเชื่อมโยงอะไรกับตอนต่อๆไปบ้าง (เล็กน้อย)
พรุ่งนี้เจอกันนะคะ จะพยายามลงไม่ให้ดึกมาก แม้ว่าจะยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองสำหรับพรุ่งนี้เท่าไหร่นัก
ถ้าติดขัดอะไรจะแจ้งก่อนนะคะ แต่จะมาลงให้ได้ ไม่อยากผิดสัญญา
คอมเม้นท์ติชมไว้ได้ค่ะ จริงๆไม่ค่อยอยากเขียนตอนนี้ให้มันเอื่อยๆเลย กลัวคนอ่านจะเสียเวลาชีวิตอ่าน แต่ยังไม่อยากตัดเข้าเนื้อหาหลักของตอนฮ่องกงไวนัก เดี๋ยวจะขาดอรรถรส บู๊กันไม่มัน เจ็บตัวกันไม่คุ้ม (อ่ะ แหนะๆ ใครเจ็บตัวล่ะ หูผึ่งกันเชียว) ตอนนี้ขาดๆเกินๆ อย่าเพิ่งว่ากันนะคะ ฝากคอมเม้นท์เป็นกำลังใจกันด้วยจ้ะ
ฝันดีค่ะ
(มาดึกเชียว)
-
มาต่อแล้ววววว :mc4:
-
อ๋อ ที่มาของมิถุนาที่เรียกจอมทัพว่า แจ็คกี้
มาจากตอนนี้นี่เอง
ตอนนี้สบายๆอย่างนี้ดีแล้วค่ะ แบบว่สตอนอ่าน
กลัวเหมือนกันว่สจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า คือรู้แหละว่าต้องเจอแน่ๆ แต่ใจยังไม่กล้าอ่านพอ แหะๆ ตอนมิเห็นรูปจุนนี่ รู้สึกเหมือนหนูมิเลย
มันหวั่นไหวนิดๆเนอะ สงสารจอมทัพแฮะกับเรื่องของจุน เศร้าแป๊บ
รอตอนต่อไปค่ะคุณไคลี่ ตอนนี้ถึงจะมาดึกแต่ก็สนุกและชอบมากเหมือนทุกๆตอนที่ผ่านมา
ไม่เสียแรงที่ตื่นแล้วมานอนรออ่าน อิอิ
-
มาต่อแบ้ววววววววววววววว
กะลังจะนอนพอดี รีเฟรชซะหน่อยเลยเจอ โว๊ะโฮ่โฮ่ มุ้งมิ้งกันน่าดู :-[
อ่านแล้วจบแล้วว.... ไม่ไหวแล้ว คลานขึ้นเตียงก่อน คร่อกกกกกกกก :a12:
-
แอบสงสารน้องมิตอนเห็นรูปจุนอ่ะ แต่ก็เข้าใจคุณจอมทัพนะัั
กลัวตอนหน้าจังเลยค่ะ :o12:
-
หวังว่าคงไม่ดราม่ารุนแรงนะ ตอนนี้กำลังละเลียดความสุขอยู่ :impress2:
-
ยตายยยยยยยย ท่าทางจิ ค้างแหะ จองที่ดีกว่า ค่อยกลับมาอ่าน TT ไม่ถูกโรคกับดาม่า
อย่างรุนแรง
-
รอตอนต่อไป ฮึบๆ มิถุนาสู้ๆ เอ๊
-
มาต่อดึกไม่เป็นไรค่า ยังไงก็มาตามอ่านได้เสมอ
ได้อ่านแบบเรื่อยๆยังงี้อบอุ่นดีออกค่ะ สองคนค่อยๆเรียนรู้กันไป มีอารมณ์มุ้งมิ้งกันบ้าง
ยังไงมาเฟียก็คนๆนิเนอะมิ 55555
รอบู้อยู่นะจ้ะ ใครได้เลือดก็คงไม่ดี แต่ขออย่าตายเป็นพอเน้อออ
-
:กอด1: ดึกแค่ไหนก็รออออ
-
อย่ามาม่าเยอะน๊าาา อยากให้หนูมิไปหวาน ๆ กันที่นู่นแบบยาว ๆ อิอิ
-
ไม่เอามาม่าาาาา แง้
-
ตอนนี้น่ารักอะ แลดูเหมือนคู่รักธรรมดาา มีซื้อรองเท้าคุ่กันอีกอะ :-[
-
ที่มาของการเรียกแจ็คกี้ นี่เอง
มันไม่เรื่อยนะ เพราะได้อ่านในด้านในมุมที่เราไม่เคยเห็นของจอมทัพสำหรับเราถือว่าฟินมากกว่า
-
ตอนนี้ยังหวานอยู่
ค่อยๆปรับใจรอดราม่า
-
นึกว่าจะมาม่า
ยังไม่พร้อมจริงๆนะ ;____;)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำตัวน่ารักตลอดเลยนะคู่นี้
-
นั่งเตรียมใจก่อนอ่านมาม่า ยังไม่มาโล่งใจ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ลุ้นลุ้นลุ้น :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาเฟียพาทัวร์5555
เที่ยวอุ่นใจ(?)ไปกับมาเฟียTravelสิคะ
-
รู้แหละว่าต้องมีดราม่า แต่พอใกล้ถึงละ ยังไม่พร้อมมมมมมมม. :katai5:
พี่มาเฟียน่ารักอ่าาาาาา
-
ตอนนี้อ่านแล้ว เลา ๆ สบาย ๆ แต่จ่าหัวเรื่องซะขนาดนี้ ดูท่าพายุลูกใหญ่
กำลังจะถล่มเกาะฮ่องกงแน่งานนี้
รอติดตามอย่างใกล้ชิดนะ
-
อ่านไปอมยิ้มไป น่ารักมากอ่ะตอนนี้ เหมือนจอมทัพเป็นคนธรรมดา เดินเล่นกับคนรักในตัวเมืองเงี้ยะ โอ้ย น่ารักๆ ตอนต่อไปจะเป็นยังไง ไคลี่รีบมาต่อเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:อ่านแบบสบายๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอเธอมานาน :katai4:
-
เรื่อยๆ แต่รู้สึกได้ถึงความรักของแจ๊คกี้กับหนูมิ :กอด1:
-
หวานก่อนเดือดรึนี่ อิอิ แจ็คกี้น่ารักขึ้นมว๊ากกก ฟินอ่ะ
-
ตอนนี้คู่รักเค้ากุ๊กกิ๊กมุ้งมิ้ง :impress2:
ว่าแต่ตอนหน้าจะเริ่มต้มมาม่าแล้วเหรอ ขอแบบน้ำใสก่อนนะคะ เค้ากินเผ็ดไม่เก่ง :ling1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ครึ่งหลังก็ยังสบายๆชมเมืองกันอยู่ แล้วตอนต่อไปนี่สิ!?
-
คู่เมนไม่เท่าไหร่นะ แต่แบบ วิคเตอร์เค้อะ
ถ้าเป็นเจย์นะ จะหนีไปตะโกนคำว่า
เจ็บบบบ
เจ็บโว้ยยยย
มาพลอดรักให้ดูทำไมว๊าาา
:o12: :o12: :o12:
-
จอมทัพก็มีมุมมุ้งมิ้งเหมือนกันนะ
-
ลุ้นจนปวดตับ นึกว่าจะมีเหตุระทึก
แต่กลับเป็นหวานเว่อร์ อ่านไปยิ้มไปซะงั้น
คนเขียนหลอกล่อแล้วดราม่าตู้มเดียวเลยป่าววววว 555
-
จะบอกว่าเตรียมรอดราม่าทุกตอนเลยค่ะ5555555555555
ทำใจทุกตอนไม่รู้จะเจอตอนไหนฮือ
แต่หวานมาก จอมทัพแบบเปลี่ยนไปคนละคนจริงๆ
-
เมษาหายไปไหมมาฮอ่งเตรียมตัวทำตามคำสั่งแล้วเหรอ
จอมทัพเปิดเผยมาก หนูมิก็ยอมเขาหน่อยเถอะนะ
แค่ในความทรงจำเทียบอะไรไม่เลยกับปััจจุบันนะจ๊ะ :L2:
-
ตอนนี้ชิมความหวานอยู่
ตอนหน้าคงได้ชิมเลือด
มิสู้ๆ อย่าคิดมาก
-
เริ่มมีเค้าลาง(ร้าย) ในส่วนที่มิติดต่อเมษาไม่ได้
ส่วนตอนที่เหลือ มีแต่ความหวานชมพูอมม่วงล้วนๆ น่าอิจเป็นที่สุดอะ
ตอนหน้านี่สิ คงจะมาม่าของจริง
-
มองเห็นมาม่าลางๆอยู่ลิบๆคาดว่าจะมาถึงในเร็วๆนี้
-
กรี๊ดดด มาต่อแล้ว
แอบหวานเบาๆ
-
จะมีมาม่ามั้ย
ดูลางว่ามี
ภาวนาว่าไม่มากจนเกินไป สาธุ
:hao5:
ชอบเรื่องนี้มากกกก
สู้ๆนะคะ คนเขียน o13
-
:กอด1:
-
สมการรอคอย จริงจริง ครับผมมม
-
แจ๊คกี้เป็นพระเอกในฝันเลย :hao7:
-
เหมือนว่าม่ามาจะมารำไร
-
ยังสบายๆกันอยู่
-
กรุบกริบ คริคริ หุหุ :z2:
มาแล้วๆๆๆๆยิ้มแฉ่งเลยตอนเห็นว่าอัพ
-
จอมทัพดูเปลี่ยนไปจริงๆแหละนะ แต่ยังไงก็ชอบแบบนี้มากกว่า
เก็บจุนไว้เป็นความทรงจำดีๆละกัน
-
ดีใจที่มาต่อแล้ว ตอนนี้ดูเรื่อยๆแต่สนุกแอบขัดใจจอมทัพเรื่องรูปจุน
-
ตามอ่านทันแล้วล่ะ เย้ๆ :katai5:
-
เธอจะหวานไปไหนยะ
ยังไงก็ทำใจไว้แล้วว่าต้องมีมาม่าตามหลังแน่ๆ ในเมื่อเมษาต้องทำตามอาเมนบอก
-
มะ..มะ.....มาแล้วววววววว :sad4:
-
โอ้ย ชอบบบบบบบ
จอมทัพขี้หึง
ทีตัวเอง ไม่จัดรูปให้เรียบร้อย
แต่ไปนั่งดูรูปมิ เก่าๆใน IG
ไงละ หึงแตกเลยยย
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
บ้า เขินไปดิ กอดเลยๆ :-[
-
:กอด1: ชอบตอนเอื่อย ๆ แบบนี้อ่ะค่ะ น้ำตาลเรียกพี่ก็ยังมีอรรถรสมาก :katai5: เป็นตอนที่คลายเครียดจนกล้ามเนื้อคลายตัวหมดแล้ว มีความสุขอ่ะ :heaven อยากจะกรี๊ดดัง ๆ ใส่หน้าสองคนนี้ ชั่งเกิดมาเพื่อกันและกันอะไรขนาดนี้ จะสวีทไปไหน...
ชอบมุกน้องมิอ่ะค่ะ หมาตัวเล็ก ๆ ชื่อแจ๊กกี้ :m20: คิดได้ไง
รอตอนต่อไปค่ะ ลุ้น ๆ อยู่ว่าใครจะบู๊ ใครจะได้เลือด :hao5: สู้ ๆ นะคะ
:katai3:
-
ขอโทษที่แจ้งดึกดื่นแบบนี้นะคะ ไคลี่เพิ่งตื่นหลังจากอัดยาเข้าไป T___T ไม่สบายนิดหน่อยน่ะค่ะ ค่อนข้างปวดหัววิ้งๆเลย คิดว่าคืนนี้คงไม่ได้ลงล่ารักฯตอนที่24ให้แล้วนะคะ แต่จะพยายามลงให้พรุ่งนี้ช่วงเช้าแทน เพราะตอนนี้ไฟล์ที่แต่งเก็บไว้มันไม่ได้สมบูรณ์100% ต้องปรับแต่งแก้ไขภาษาอีกเยอะเลย รวมถึงตรวจความถูกต้องด้วย ผิดสัญญาจนได้ รู้สึกแย่มากๆเลย ใครที่รอขอให้ไปนอนเลยนะคะ พรุ่งนี้ค่อยเจอกันค่ะ
ถ้ามีอะไรจะตำหนิบอกได้เลยนะคะ ตอนแรกตั้งใจจะตื่นตั้งแต่สี่ห้าทุ่มแต่มันตื่นไม่ไหวจริงๆ ไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกเลย ถ้าใครรออยู่ขอโทษจริงๆนะคะ T_T ต่อว่าได้เลยค่ะ ไม่อยากให้เสียความรู้สึกสักนิดเดียว ขอโทษจริงๆนะคะ
-
ไม่เป็นไรค่ะ พักผ่อนเยอะๆนะคะ สู้ๆค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ป่วยซะแล้ว ดุแลตัวเองนะคะ ไม่เป็นไรค่ะ คนอ่านเข้าใจ :mew1:
หายเร็วๆน้าาา
-
แอบน้ำตาซึม มีเรื่องจุนเข้ามาทีไรมีน้ำตาซึมทุกที :hao5:
-
อยากจะฉกมาเฟียมาจากหนูมิจริงๆเลย
อิจฉา...มาม่ากำลังจิมาแว้ว อิอิ
ชอบแบบนี้อ่ะ ไปเรื่อยๆ ไม่ต่องรีบร้อน
ไคลี่ดูแลสุขภาพด้วยนะ.....ไว้หายดีแล้วค่อยมาลงก็ได้จ้า
-
พักผ่อนให้หายดีก่อนค่อยมาลงก็ได้ค่ะ สู้ๆ นะค้า
-
ไม่เป็นไรรอได้ค่ะ แต่อย่าให้รอนานนะ เค้าคิดถึงน้องมิน่ะ
-
หายเร็วๆน้า~ จะรอค่ะ
-
หายเร็วๆนะคะ รอได้ค่ะ :mew3:
-
หายไวไวนะคะ
รอจ้า
-
มาม่าอย่าเพิ่งมาเลย ขอดื่มด่ำความหวานไปกับสองคนนี้ก่อน :-[
ขอให้หายป่วยไวๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
พักผ่อนให้หายก่อนค่ะ สุขภาพต้องมาก่อนนะ
-
:3123: :3123: :3123:
-
ตามมาอ่านจนทันนน
ชอบน้องมิรู้สึกอ่านแล้วมบายใจมาก
เวลาที่อยู่กับน้องมิ เพราะมิถุนาเป็นคนที่อยู่ด้วยแ้วสบายใจ
คุณจอมทัพหลังๆน่ารักเชียว อ้อนเมียด้วย
ที่สำคัญยอมเมียมากอ่ะ
-
หายไวๆ ค่า
สุขภาพสำคัญนะ
จริงอยู่ว่าสัญญาไว้แล้ว แต่ในเมื่อร่างกายไม่ไหว คงไม่มีใครใจร้ายตำหนิกันได้ลงคอหรอกเนอะ
รักษาสุขภาพด้วยจ้า
-
ตอนต่อไปจะมีคนเจ็บตัวเหรอคะ
ยอมได้ค่ะ แต่ห้ามตายยยยยยย :hao5:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1: :L2:
-
พักผ่อนๆ สุขภาพสำคัญกว่า
รอได้อยู่แล้วจ้า
หายไวๆนะค่ะ
-
ของดีต้องรอ เราเข้าใจค่ะ
-
:katai5:
คลานเข้ามาปูเสื่อรอแจ๊คกี้ & หนูมิ :impress2:
-
วันนี้มามั้ยคะ แต่ว่าหายป่วยแล้วยังเนี่ย เป็นห่วงนะเออ
-
รอได้ค่ะ หายไวๆนะคะ :mew1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:หายเร็วๆน๊ารักษาสุขภาพมากๆนะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:katai5:
คลานเข้ามาปูเสื่อรอแจ๊คกี้ & หนูมิ :impress2:
วันนี้ยังลงให้ไม่ได้เหมือนกันนะคะ ยังปวดหัวอยู่นิดหน่อย (ไมเกรนขึ้น) จะรีบมาค่ะ คงไม่ได้ทิ้งหายเป็นอาทิตย์นะคะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:หายเร็วๆน๊ารักษาสุขภาพมากๆนะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
วันนี้ยังลงให้ไม่ได้เหมือนกันนะคะ ยังปวดหัวอยู่นิดหน่อย (ไมเกรนขึ้น) ขอโทษทีนะคะ จะรีบมา ไม่ทิ้งหายเป็นอาทิตย์แน่นอนค่ะ
-
เนื้อเรื่องสนุกมากเลยค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
มดขึ้นจอออออออ ><
-
แวะมาดัน เพราะคิดถึงจอมทัพและหนูมิ อิอิ
-
เพิ่งอ่านทันค่าาาา ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พอรักกันแล้วมุ้งมิ้งเว่อร์ ><
รอติดตามค่าๆ
-
เพิ่งมาอ่าน หนุกเวอร์อ่ะ ชอบมิจัง! มาต่อเร็วๆนะ :mew1:
-
เด็กใหม่ในเรื่องคับ นามว่าแทยัง จะติดตามต่อไปนะคับ
-
Take care na
-
แวะมาดู :L1: :L1: :L1: หายเร็วๆๆนะ
-
ตอนนี้ยังสบายๆเนอะ ดูน่ารักเหมือนคู่รักทั่วๆไปเลย
แต่ใกล้จะมีมาม่าแล้วสินะค่ะ แอบหวั่นๆเราเกรงกลัวมาม่า TT
ยังไงดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ หายไวๆนะ ^^
-
ตอนที่ 24 : Hong Kong Crisis II : Bitter
วันนี้มิถุนาลืมตาตื่นขึ้นมาและพบว่าจอมทัพก็ยังคงนอนอยู่ข้างกายกัน
โดยปกติแล้ว คุณมาเฟียกับลูกน้องบ้าพลังมักจะชอบแอบดอดกันไปว่ายน้ำ ฟิตเนส ตอนเช้าตรู่กันเป็นประจำในช่วงหลังๆ ซึ่งมิถุนาก็จะไม่ว่าอะไรหรอก ในเมื่อเป็นความสุขของจอมทัพ แต่ในบางเช้าที่ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกันก็เป็นเรื่องที่น่ารักดีเหมือนกัน
เหมือนเช้านี้ที่มิถุนาตื่นขึ้นมาแล้วหาววอดราวกับแมวอยู่บนเตียง เขาซุกหน้ากับอกจอมทัพ แล้วตั้งท่าจะหลับต่อ แต่ดูเหมือนคุณมาเฟียเองก็จะตื่นแล้วเหมือนกัน สุดท้ายไอ้ที่ว่าจะนอนต่อ ก็ต้องตื่นไปโดยปริยาย เพราะจริงๆก็นอนกันไปกว่าเจ็ดชั่วโมงแล้ว แถมเช้านี้ก็อากาศดีจนไม่น่าที่จะทิ้งตัวนอนต่อ
มิถุนาสวมเสื้อคลุมทับชุดนอนลวกๆ เขาเดินไปเปิดม่านในห้องนอน ก่อนยิ้มกว้างเมื่อเห็นใครอยู่ตรงริมสระ วิคเตอร์โผล่ขึ้นจากสระว่ายน้ำ เขาถอดแว่นตาออกก่อนโบกมือให้มิถุนา เจย์เองก็ถอดแว่นสายตาออกแล้ววางหนังสือในมือลงกับโต๊ะ
คนสนิทของจอมทัพทั้งคู่เป็นคนตื่นเช้า โดยเฉพาะวิคเตอร์ที่ตื่นเช้าเพื่อฟิตร่างกายตลอดเวลา มิถุนาเคยให้เขาเลือกระหว่าง ฟิตเนส การนอนหลับ และ เจย์ วิคเตอร์อึกอักๆจะตอบฟิตเนสเป็นอย่างแรก แต่พอเขาคาดโทษไป คำตอบก็เลยเปลี่ยนเป็นเจย์ในที่สุด
ในขณะที่เจย์นั้นค่อนข้างเป็นคนขี้เซากว่าวิคเตอร์ แต่เขาเป็นคนตรงเวลาเสียจนน่ากลัวใจ ดังนั้นต่อให้อยากนอนแค่ไหน เจย์ก็จะลงเอยด้วยการหอบสังขารและตาโหลๆมาเตรียมงานตอนเช้าต่อจนได้
“อรุณสวัสดิ์ครับ" มิถุนาเลื่อนประตูเปิดออก โผล่หน้าไปทักทาย
“เป็นไงมิ นอนหลับสบายไหม?” เจย์เอ่ยถาม เมื่อคืนพวกเขาทั้งคู่ก็นอนที่บ้านพักของจอมทัพในห้องรับรองแขกนั่นแหละ เพราะบ้านหลังไม่ได้ใหญ่มาก จึงต้องนอนด้วยกันในห้องเดียว
“ดีเลยฮะ" เขาตอบ พลางเหลือบไปมองหน้าคนที่มายืนคร่อมเขาเอาไว้ จอมทัพที่เดินตามมายกมือขยี้หัวคนตัวเล็กกว่าเบาๆ ก่อนหันไปถามคนสนิท
“เอเลนล่ะ?” จอมทัพถามถึงเพื่อนสนิทของตน วิคเตอร์มองหน้าเจย์นิดหน่อย ก่อนที่เจย์จะเป็นคนตอบแทน
“น่าจะยังไม่ตื่นน่ะครับ ตอนที่พวกผมตื่น ไฟห้องเอเลนเพิ่งดับไปเอง สักตีห้าได้"
“หมอนั่นชอบโหมงานแบบนี้ทุกที"
“เมื่อวานมัวแต่ตะลอนไปมาทั้งวัน คงไม่ได้ทำงานเลย" เจย์เปรย "เดี๋ยวผมอาจจะขึ้นไปช่วยช่วงบ่าย"
“เอาสิ" จอมทัพไม่ได้ว่าอะไร "อ้อ แล้วตอนบ่ายฉันต้องไปกับป๋า เขามีนัดออกรอบกับเพื่อนๆเขา วิคเตอร์ นายไปด้วยกันสิ"
“ครับ" มือซ้ายไม่อิดออดแต่อย่างใด เรื่องกีฬากลางแจ้งที่ของโปรดเขาอยู่แล้ว
“จะไปด้วยกันไหมมิ?” เขาไม่ลืมจะทันมาถามคนตัวเล็กที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหน้าเขา มิถุนาครุ่นคิดนิดหน่อยก่อนถามกลับ
“จำเป็นต้องไปไหมครับ"
“ไม่จำเป็นหรอก จริงๆฉันว่านายไปก็คงเบื่อ" เขาว่า "อยู่ที่นี่ให้เอเลนกับเจย์ดูแลไปก็แล้วกัน อยากไปไหนก็บอกเอเลนนะ"
“แบบนั้นก็ดีครับ" มิถุนาพยักหน้า เอเลนกว่าจะตื่นคงบ่าย เพราะนายท่านหวังปลดเกษียณตัวเองแล้ว เวลาทำงานของเอเลนเลยไม่เป็นเวลาไปด้วย เขาต้องแสตนท์บายเตรียมพร้อมทุกสถานการณ์ ไม่ค่อยได้นอนหลับสนิทมากนัก แต่มิถุนาก็ว่าอย่างไรก็ดี เขายังมีเจย์ที่คงติดสอยห้อยตามไปไหนต่อไหนได้อยู่
หลังจากมื้อเช้าง่ายๆ มิถุนาก็รับสายตะวันที่บอกกับเขาว่า จะตามมาภายในวันพรุ่งนี้ หลังจากจิกหัวคุณแทนไทให้เคลียร์งานให้เสร็จให้ได้ภายในเร็ววัน เขาจึงบอกจอมทัพ ชายหนุ่มจึงเตรียมจะสั่งให้จัดห้องรับรอง แต่มิถุนารับห้ามเอาไว้ เพราะตะวันบอกว่าพวกเขาได้จองโรงแรมติดย่านการค้าเอาไว้แล้ว ซึ่งเป็นโรงแรมในเครือหวังอีกนั่นแหละ ตะวันกล่าวอีกว่า ถ้าจะให้ดี จอมทัพควรจะยกห้องให้พักฟรีๆแทนการเปิดห้องรับรองในคฤหาสน์ นั่นดูจะเป็นเรื่องที่เข้าท่ากว่า ซึ่งจอมทัพก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆ ก่อนตอบตกลงที่จะจัดการให้ตามนั้น
มื้อกลางวันนั้น หวังหย่งหมินสั่งยกซูชิบาร์พร้อมพ่อครัวมายืนปั้นกันสดๆในห้องอาหาร เนื่องในโอกาสอะไรไม่ต้องมีมาก แค่อยากกินเท่านั้นคงเพียงพอ มิถุนาเป็นเพื่อนคุยให้กับชายชราในยามบ่ายได้ดีทีเดียว ประมุขของบ้านนั้น จะเรียกว่าประทับใจลูกสะใภ้ของตนเองเป็นอย่างมากก็คงไม่ผิดนัก เพราะเขาถึงกับออกปากอีกครั้งให้จอมทัพย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ได้แล้ว น่าเสียดายที่บทสนทนาต้องยุติลงเมื่อใกล้ถึงเวลานัดออกรอบของเขา มิถุนายืนส่งจอมทัพที่หน้าบ้าน พร้อมสัญญาว่าจะทำตัวเป็นเด็กดีไม่ให้ต้องเป็นห่วงตลอดเวลาหลายชั่วโมงที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแน่นอน
เอเลนตื่นก่อนมื้อกลางวันไม่นานนัก และแน่นอนว่าเขาก็เตรียมพร้อมจะพามิถุนาออกไปเที่ยวอีกรอบอย่างไม่อิดออด วันนี้เขาขับรถด้วยตนเอง มีเจย์ไปด้วยอีกคน มิถุนานั่งคิดอยู่สักพักว่าจะไปไหนดี ก่อนสุดท้ายจะขอให้เอเลนพากลับไปที่ถนนนาธานอีกครั้ง เพราะเขาตั้งใจว่าจะซื้อกระเป๋าดีๆสักใบเป็นของขวัญวันเกิดสำหรับมารดาในเดือนหน้า ซึ่งเอเลนก็คิดว่าเป็นความคิดที่ดีทีเดียว
แม้ว่าจะไปเดินเล่นเฉยๆ หรือแม้กระทั่งไปกับคนสนิทของทั้งหย่งมินและจอมทัพ มิถุนาก็จำเป็นต้องมิบอร์ดี้การ์ดอีกขบวนตามไปอยู่ดี เขานึกแปลกใจอยู่หน่อยกับการที่ถูกดูแลราวกับผู้นำประเทศอะไรแบบนั้น มิถุนาสำรวจเครื่องแต่งกายตัวเอง วันนี้เขาสวมกางเกงผ้าขาสั้นสีขาวกับเสื้อยืดสีน้ำทะเล เขาสวมหมวกแก๊ป และรองเท้าแตะธรรมดา ซึ่งเอาจริงๆเขาไม่คิดว่าจะมีใครจำเขาได้หากเขาเดินออกไปข้างนอกโดยไม่มีจอมทัพข้างกาย แต่เอเลนและเจย์ต่างค้านสุดเสียง พวกเขายืนยันว่ามิถุนาเป็นที่รู้จักไปทั้งเกาะฮ่องกงอย่างแน่นอน ในฐานะของ แจ็คกี้ สวีทฮาร์ท แล้ว ไม่มีทางที่นักข่าวจะไม่แนะนำตัวเขาผ่านสื่อต่างๆ
มิถุนาคร้านจะเถียง สุดท้ายเขาก็ยอมที่จะทำทุกอย่างตามที่เอเลนบอก เอเลนใช้เบนซ์เอสคลาสคันสีดำสำหรับวันนี้ พวกเขาไม่ได้รีบร้อนอะไรมากนักกับบ่ายวันนี้ เอเลนชวนคุยตลอดทาง มิถุนาค้นพบว่าเขาเป็นคนที่น่ารักมากๆเลยทีเดียว เอเลนช่างเอาใจใส่ ใจเย็น อ่อนโยน แต่ก็เข้มแข็ง เขามีบุคลิคของความประนีประนอมแบบเพศหญิง ในขณะเดียวกันก็สามารถฟาดฟันกับผู้ชายเถื่อนๆอย่างจอมทัพหรือวิคเตอร์ได้อย่างสบายๆ
เกือบชั่วโมงกว่าจะมาถึงถนนนาธาน หรือย่าน จิม ซา จุ่ย ที่เมื่อคืนได้แวะเวียนมาแล้วครั้งหนึ่ง พอลงจากรถ เมฆฝนเริ่มตั้งเค้าทันที เอเลนชักชวนให้เดินเข้าอาคารอย่างรีบร้อน ส่วนเจย์เอง ในฐานะมนุษย์ที่เกลียดความไม่แน่นอน แน่ล่ะ เขาเกลียดช่วงมรสุมของฮ่องกงสุดๆ มันคาดเดาอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
โชคดีที่พวกเขาไม่เปียก เอเลนพาเลาะจากตัวตึกไปยังช็อปแบรนด์ไฮ-เอนที่มิถุนาเอ่ยปากว่าอยากจะไป คุณน้ำทิพย์ชอบกระเป๋าหนังทรงสวย มิถุนาเลยคิดว่าจะซื้อบาลองซิเอก้าให้เธอสักใบ เอาไว้ใช้ในเวลาที่เข้าเมืองไปคุยงาน หรือเข้าสำนักพิมพ์ไปเซ็นต์สัญญาหนังสือ
มิถุนาเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับเอเลนและเจย์ ซึ่งพอเอาเข้าจริงก็เป็นดังที่เจย์ว่า พนักงานสาวยิ้มให้เขาราวกับว่าเขาเป็นลูกค้าประจำมายาวนาน มิถุนาได้แต่ยิ้มเก้อๆให้ ก่อนขอตัวเข้าไปเลือกกระเป๋าใบที่ถูกใจ นายแบบหนุ่มเดินไล่ไปตามชั้นวางต่างๆ หางตาเหลือบมองเอเลนกับเจย์ที่เดินแยกไปอีกมุม เขาบอกให้แยกกันเดินเองแหละ คนพวกนั้นจะได้มีเวลาหายใจหายคอบ้าง ตัวเขาเองไม่อึดอัดหรอกที่มีคนอย่างเอเลนหรือเจย์ตามประกบ เอาเข้าจริงเขาค่อนข้างเกรงใจเสียด้วยซ้ำไป
พนักงานสาวปราดเข้ามาบริการ มิถุนายิ้มเล็กน้อยก่อนกวาดสายตามองหากระเป๋าใบที่ตนเองถูกใจ สุดท้ายเขาก็ปลงใจกับกระเป๋าหนังสีน้ำตาลอิฐใบหนึ่ง ทรงสวย ใบไม่ใหญ่มากนัก น่าจะถูกใจคุณน้ำทิพย์
“ตกลงรับเป็นรุ่น City สีนี้นะคะ" พนักงานสาวกล่าวยิ้มแย้ม มิถุนาพิจารณาอีกนิดหน่อยก่อนพยักหน้ารับ
“ครับ"
“ดูอะไรเพิ่มเติมไหมคะ"
“งั้นผมขอเดินดูอีกหน่อยนะครับ" เขายิ้ม ดูพนักงานสาวจะเขินอายเล็กน้อยที่เขายิ้มเสียหวานไปให้ มิถุนาอดหัวเราะเบาๆไม่ได้ ก่อนที่เธอจะขอตัวไปจัดของ ปล่อยให้ลูกค้าคนดังเดินชมสินค้าไปก่อน
กายโปร่งหยุดอยู่ตรงหน้าตู้โชว์ใบใหญ่ก่อนที่จะกวาดสายตามอง ปกติเขาไม่ค่อยนิยมใช้แบรนด์เนมเท่าไหร่นัก แต่ก็มีติดตู้ไว้บ้าง เขามักจะใช้ถุงผ้าเสียมากกว่า ขนาดไปเดินแบบบางงานยังหิ้วถุงผ้าไปเลย ซึ่งบางทีมันก็ข้อดีแบบที่คิดไม่ถึงอยู่ อย่างเช่น เฌอปรางเคยโดนขโมยของจากกระเป๋าชาแนล บอย ที่ตั้งทิ้งไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง คนอื่นๆก็ด้วยเช่นกัน แต่มิถุนากลับไม่โดน เขาคิดว่าถุงผ้าลดโลกร้อนใบละสองร้อยของเขาคงไม่สะดุดตา อีกนัยนึงคือมันกระจอกไปจนโจรไม่คิดว่าในนั้นจะมีทรัพย์สินมูลค่าเป็นแสนอยู่ภายใน
เขามองดูกระเป๋าสตางค์สีดำสนิทปักหมุดสำเงิน ส่วนตัวแล้วมิถุนาเป็นคนที่ชอบอะไรไม่ค่อยเข้ากับหน้าตาเสียเท่าไหร่ เขาชอบอะไรที่เป็นหมุดๆ รู้สึกมันเถื่อนๆดี พอบอกแบบนี้กับเฌอปราง สาวเจ้าผู้รักลายเสือดาวกับเมทาลิกเข้าสายเลือดก็เบ้ปาก แล้วมักจะบอกว่า มันดิบเกินไปสำหรับใบหน้าหวานๆของเพื่อนรัก
แต่มิถุนาก็สะสมของอะไรพวกนี้เป็นคอลเล็คชั่นอยู่ดี กระเป๋าสตางค์เป็นของไม่กี่อย่างที่นายแบบคนเก่งลงทุนซื้อในราคาที่สูงลิบ เพราะคิดว่ามันถูกหยิบใช้งานเป็นประจำ (ส่วนกระเป๋าก็อย่างที่บอก ว่าถุงผ้าดีที่สุดสำหรับเขา)
เขาเอื้อมมือหยิบกระเป๋าสตางค์ใบสวยลงมาดู ก่อนพลิกหน้า พลิกหลัง แล้วก็วางลงที่เดิม เขากวาดสายตามองบนชั้นอีกรอบ ก่อนเหลือบมองหาพนักงานสาวคนเดิม แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังจัดของไม่เสร็จ และคนในร้านก็เยอะในปริมาณที่ไม่เหลือพนักงานคนไหนให้มาช่วยแนะนำสักคน
มิถุนาตัดสินใจเอื้อมหยิบกระเป๋าใบที่อยู่ชั้นบนด้วยตัวเอง ความสูงระดับเขาไม่จำเป็นต้องเขย่งให้เมื่อยขบเลยสักนิด เขาคว้ากระเป๋าจะหยิบลงมา เป็นจังหวะเดียวกับที่ฝ่ามือหนาของใครบางคนแทรกเข้ามาแตะลงบนกระเป๋าใบเดียวกับที่เขาสนใจพอดิบพอดี มิถุนาปล่อยมือทันทีตามมารยาท ก่อนเอ่ยขอโทษ
“โอ๊ะ...ขอโทษครับ" เขาบอก ก่อนเหลือบสายตามองเสี้ยวหน้าของอีกคน
ชายหนุ่มที่สวมหมวกแก้ปกับชุดลำลองสบายๆที่มองก็รู้ว่าเป็นแบรนด์เนมหัวจรดเท้าส่งยิ้มให้เขา มิถุนาชะงัก ก่อนก้าวถอยหลังออกมา
“ผมต่างหากต้องขอโทษ" เขากล่าวตอบเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงราวกับเจ้าของภาษา "เชิญคุณก่อนครับ" เขาส่งกระเป๋าสตางค์ใบสวยให้
“ขอบคุณมากครับ" มิถุนารับมาพลิกๆดู เขาถูกใจกระเป๋าใบนี้ และคิดว่าจะซื้อไปพร้อมๆกัน
มิถุนาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก่อนชะงักเมื่อเห็นสายตาของผู้ชายตรงหน้ายังจ้องหน้าเขาไม่ละไปไหน นายแบบหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนที่สัญชาตญาณจะสั่งให้รีบมองหาเจย์ เอเลน หรือบอร์ดี้การ์ดสักคนทันที ชายหนุ่มตรงหน้าชะงักก่อนรีบยกมือบอกเมื่อเห็นท่าทางตกใจของมิถุนาตรงหน้า
“โอ้ ขอโทษครับที่ทำให้คุณตกใจ" เขารีบควักนามบัตรขึ้นมา "ขอโทษที่เสียมารยาทด้วย พอดีผมคุ้นหน้าคุณ"
“เหรอครับ?” มิถุนาขมวดคิ้ว
“ครับ แจ็คกี้ หวัง สวีทฮาร์ท – เขาพาดหัวข่าวกันโครม" ชายหนุ่มยิ้ม เผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆ ใบหน้าเขาคมได้รูป จมูกโด่งสันตามแบบคนฮ่องกง "ผมเจอาร์ครับ เป็นนักข่าวของหนังสือพิมพ์แอ็ปเปิล เดลี่ ขอโทษที่ทำให้ตกใจจริงๆ"
“อ้อ" มิถุนาพึมพำเบาๆ "มี...ธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ"
“เปล่าหรอกครับ พอดีผมตั้งใจจะมาซื้อกระเป๋าเป็นของขวัญวันเกิดให้แฟน ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณ ผมเพิ่งเขียนข่าวคุณกับคุณแจ็คกี้ไปเมื่อวานนี้เอง" เขาว่า มิถุนาได้แต่ยิ้มตอบบางๆ "ยินดีต้อนรับสู่เกาะฮ่องกงนะครับ" เขาเอ่ย มิถุนาพยักหน้ารับ
“ขอบคุณครับ"
“เชิญตามสบาย ผมขอตัว" เขาว่า มิถุนาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้ารับพอเป็นพิธี เป็นจังหวะเดียวกับที่ทั้งเจย์และเอเลนเดินเข้ามาพร้อมบอร์ดี้การ์ดอีกสี่คน มิถุนาจึงวางกระเป๋ากลับที่เดิม ก่อนยิ้มอ่อนใจ แล้วเดินเข้าไปหาคนพวกนั้น
“ตายแน่ แจ็คกี้ปาดคอผมแน่ๆ" เอเลนโอด ก่อนจับบ่ามิถุนาแล้วตั้งท่าจะหมุนตัวสำรวจ จนมิถุนาต้องดึงมือออก
“ทำไมล่ะครับ" เขาถามยิ้มๆ
“เมื่อกี้ใครเหรอ เขาไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม?” เจย์เอ่ยถามต่อ
“ผมมัวแต่สูบบุหรี่ ไม่ทันเห็น"
“ไม่-ไม่มีอะไร" มิถุนาหัวเราะ "อย่าตื่นเต้นกันมากนักสิครับ เขาแค่ทักทายเฉยๆ"
“ให้ตาย" เอเลนโอดรอบสอง
“เขาบอกว่าเขาเป็นนักข่าวของ แอ็ป-”
“แอ็ปเปิล เดลี่!” เอเลนเอ่ยขึ้นทันที
“ถูกต้องครับ"
“หนังสือพิมพ์แท็บลอยด์" เจย์ขมวดคิ้วยับ "มิต้องระวังตัวด้วยนะครับ นักข่าวน่ะ ตามเรื่องของพวกคุณอย่างกะหมาหิวเนื้อ ยิ่งนายท่านมีผลประโยชน์ต่างๆมหาศาลอีก นักข่าวพวกนี้จับโยงเต้าข่าวกันไปได้ทุกเรื่องแหละครับ" เจย์บอก
“ผมขอโทษนะครับ"
“ขอโทษทำไมล่ะครับ อย่าเครียดไปเลย แจ็คกี้ไม่รู้หรอก เราจะไม่บอก เงียบไว้ๆ" มิถุนาหัวเราะเสียงใส "แค่นักข่าวเอง เขามาซื้อของให้แฟนเขา แล้วบังเอิญเจอผม เลยมาทักเฉยๆ" มิถุนาว่า แต่เจย์และเอเลนยังไม่คลายคิ้วที่ขมวดตึงเครียดกันเลยสักคน
“แล้วได้ของครบหรือยังครับ?” เจย์เอ่ยถาม
“เดี๋ยวเอาใบนี้อีกใบ" มิถุนาว่า เอเลนจึงหันไปจัดการเรียกพนักงานให้แทบจะทันที
สุดท้ายหลังจากตีกันหน้าเคานท์เตอร์ไปหนึ่งยก ด้วยหัวข้อว่าใครจะจ่าย ระหว่างเจย์ที่มีบัตรเสริมของแจ็คกี้ กับมิถุนาที่ต้องการจะจ่ายให้ตัวเอง สุดท้ายก็ตกลงกันที่ว่า มิถุนาจะจ่ายกระเป๋าของคุณน้ำทิพย์ ส่วนเจย์ จะรูดในส่วนของมิถุนา ซึ่งก็ดูจะเป็นอะไรที่แฟร์ที่สุดแล้ว
มื้อกลางวันสำหรับวันนี้ เอเลนกับเจย์คุยกันอย่างเคร่งเครียดถึงยี่สิบนาที กับโจทย์ของมิถุนาที่อยากกินร้านอาหารที่ไม่หรูจนเกินไป อร่อย และพื้นเมืองอย่างแท้จริง สุดท้ายเลยเป็นร้านข้าวหมูทอดร้านโปรดของวิคเตอร์บนถนนเส้นเดียวกันนี้เอง ที่เจย์พอได้ยินชื่อก็บ่นตั้งแต่เดินไป ยันสั่งอาหาร แต่ก็อร่อยสมคำร่ำลือจริงๆ มิถุนาเองก็ชมไม่ขาดปากเช่นกัน
เจย์สั่งข้าวซี่โครงหมูทอดให้สำหรับมิถุนา หลังจากที่นายแบบหนุ่มบอกว่า อยากลองทานเมนูโปรดของวิคเตอร์ ซึ่งแน่นอนว่า มันก็เป็นเมนูโปรดได้จริงๆ แต่วิคเตอร์ต้องไซส์Lเท่านั้น ส่วนมิถุนา- เจย์สั่งให้แค่Sก็คิดว่าพอแล้ว เขาจัดแจงสั่งของขึ้นชื่อร้านมาอีกสองสามอย่าง คือบะหมี่ฮ่องกง และเกี๊ยวน้ำ
สำหรับตอนนี้ มิถุนาคงพูดได้เต็มปากว่าชีวิตของเขา ดำเนินมาถึงจุดที่เรียกได้ว่า 'มีความสุข' อย่างแท้จริง
แต่ก่อนนั้นเขาคิดเสมอว่ากว่าที่ชีวิตจะลงตัว หรือมีความสุขกับมันไปได้ทุกวันนั้น คงต้องใช้เวลาเป็นสิบๆปีหลังเรียนจบสร้างมันขึ้นมา มันประกอบไปด้วยทั้ง เงิน ความสำเร็จ สังคมเพื่อน และคู่ชีวิต แน่นอนว่าจอมทัพให้เขาได้ทั้งหมด มิถุนาไม่เคยต้องการเงินของจอมทัพแม้แต่บาทเดียว เงินเก็บเขามีเยอะถึงขนาดเลี้ยงดูแม่และคุณตา คุณยาย ได้สะดวกสบาย ไม่ขัดสน หน้าที่การงานก็ประสบความสำเร็จ เป็นระดับท็อปของวงการ แต่สิ่งที่จอมทัพให้เขามันมากกว่านั้น ทั้งความสัมพันธ์ที่ทำให้นอนหลับฝันดีได้ตลอดคืน รวมถึงเพื่อนใหม่ อย่างเจย์ วิคเตอร์ และเอเลน ที่ไม่ต่างอะไรไปจากเฌอปราและตะวัน พวกเขาพร้อมจะซัพพอร์ทมิถุนาในทุกด้านเสมอ
ชีวิตที่เรียกได้ว่ามีความสุขของมิถุนามาถึงเร็วเกินกว่าจะคาดคิด แต่มันก็ดีเสมอในหลายๆแง่ มิถุนาคิดว่าเขายินดีที่จะตักตวงช่วงเวลาปัจจุบันไว้ให้ดีที่สุด จะช้า จะเร็ว มิถุนาเข้าใจดีว่าไม่มีใครสุขได้ตลอดไป แน่นอนว่า...ไม่มีใครจะทุกข์ได้ตลอดไป เช่นเดียวกัน
-
เมษาลืมตาขึ้นอีกครั้งในเช้าวันใหม่ แสงแดดที่สาดเข้ามาในห้องสวีทสุดหรู บนชั้นบนสุดของโรงแรมห้าดาว อย่าง แมนดาริน โอเรียนทอล ปลุกให้เขาตื่นขึ้นจากความอ่อนเพลีย
ดวงตากลมกระพริบถี่ๆเพื่อปรับให้เข้ากับแสงสว่างของดวงอาทิตย์ในช่วงกลางวัน ประตูบานเลื่อนกระจกเผยให้เห็นร่างกายกำยำในชุดคลุมอาบน้ำของใครบางคนกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ริมระเบียง
ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งขึ้นสู่ม่านฟ้าเกาะฮ่องกง เมษาเสยผมตัวเองลวกๆก่อนหยิบเอาเสื้อคลุมมาคลุมร่างของตัวเอง ดวงตาของเขาจ้องมองเสี้ยวหน้าคมของอาเมนนิ่งๆ และรีบหลบสายตาเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง
เขาพาร่างกายที่บอบช้ำของตัวเองไปที่ห้องน้ำหรู เมดโรงแรมคงเข้ามาเตรียมน้ำอาบเอาไว้ให้แล้ว เมษาค่อยๆถอดเสื้อคลุมออกจากร่างกายของเขา ร่องรอยมากมายปรากฏสู่สายตา เขามองมันอย่างเจ็บปวด อีกนัยก็คงปลง เพราะเขามีชีวิตที่วิ่งวนทับซ้อนไปมาเหมือนหนูติดจั่น ไม่เคยหนีออกไปไหนได้อยู่แล้ว
เขารวบผมตัวเองไว้อย่างลวกๆ ก่อนพาตัวเองลงแช่น้ำ กระแสน้ำอุ่นๆทำให้ร่างกายรู้สึกผ่อนคลายและสบายขึ้น เมษานิ่งคิด ทบทวนถึงชีวิตกว่าจะดำเนินมาได้ถึงจุดนี้ แล้วก็รู้สึกจุกในอกขึ้นมาแปลกๆ
สุดสัปดาห์นี้เขาจะได้เดินแบบในงานฮ่องกง แฟชั่น วีค ไม่ใช่ด้วยความสามารถ เขาไม่ได้หลงใหลอะไรกับวงการแฟชั่นอยู่แล้ว เมษาอยากเป็นครู นั่นคือความฝันของเขา แต่แน่นอน ด้วยอำนาจเงินของอาเมน และพันธมิตรของเขาอย่าง เจิ้งเสี้ยวชุน เมษาจึงได้มาเดินแบบงานใหญ่ยักษ์นี้
ไม่ดีเลยสักนิด เขาสกปรกไปหมด ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น- ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น เมษาก็ทำอะไรไม่ได้ เขาจนใจยอมรับว่าเขาต้องทำ ทุกอย่างเพื่อคนในครอบครัวของเขา ค่ารักษาพยาบาลของแม่ ค่าเล่าเรียนของน้อง ลำพังวุฒิมอหกของเขา ไม่มีวันที่จะรับผิดชอบทั้งหมดนั้นได้อยู่แล้ว
เมษาจ้องมองฟองสบู่ที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่บนผิวน้ำ เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว ไม่รู้อาเมนได้ติดต่ออะไรกับพี่นัชชาหรือโมเดลลิ่งของเขาหรือเปล่า แต่จู่ๆ สองวันก่อน เขาก็โดนลากมาฮ่องกงโดยไม่มีใครบอกกล่าว มือถือแบตหมด ตอนนี้ก็ยังเปิดไม่ได้ ติดต่อใครก็ไม่ได้ เขาเบี้ยวงานทั้งๆที่ไม่ได้อยากจะทำ คิดถึงความเดือดร้อนที่เกิดจากเขาแล้วก็ปวดใจ
สองวันที่แทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน เขาถูกกักตัวไว้ในห้องหรู กลางวันเป็นกลางคืน กลางคิืนเป็นกลางวัน เขาถูกทำรักซ้ำๆจนระบมไปทั้งร่าง อาเมนกอดเขาไม่ปล่อยยกเว้นเวลาที่หมอนั่นออกไปธุระด้านนอก เมษาถึงจะได้นอนเอาแรงหรือลุกขึ้นมาจัดการตัวเองบ้าง
ไม่รู้ว่าพวกเขาเริ่มต้นความสัมพันธ์บิดเบี้ยวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จากนายจ้างและลูกจ้าง กลายเป็นคู่นอนที่ขาดไม่ได้ เมษายังจำได้ถึงค่ำคืนแรกที่อาเมนบุกมาที่คอนโดของเขา ตอนนั้นเขาเพิ่งเข้ามาอยู่กรุงเทพฯใหม่ๆ เพิ่งเริ่มงาน ถูกเทรนด์บนรันเวย์ทุกวัน อาเมนเมามาในตอนกลางดึกคืนหนึ่ง เขาทั้งกรีดร้อง ทั้งปัดป่าย แต่สุดท้ายก็ไม่สู้แรง ความเจ็บปวดในคืนนั้นยังจำได้ เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนยังดังก้องอยู่ในหู วินาทีที่อาเมนเสือกกายใหญ่โตเข้ามา เขาหลอนเสียงนาฬิกาอยู่หลายวัน และจากวันเป็นเดือน แต่พอมานั่งคิดดูทีหลัง บางทีเขาอาจจะถูก 'ซื้อ' มาด้วยเหตุผลนี้ด้วยก็ได้ คู่นอน-นางบำเรอ-ที่ระบายความใคร่ ถึงอย่างไร เมษาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องหรืออุทธรณ์อะไรอยู่แล้ว
เมษาเรียนรู้ที่จะยอมเพื่อสวัสดิภาพของชีวิตตัวเองและครอบครัว เขายอม ยอมหมดแล้วทุกอย่าง แม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตามที เมษาเกลียดอาเมน เขาอนุมานว่าเกลียดสุดหัวใจ เขาไม่เคยพูดดีด้วย จริงๆก็แทบไม่ได้พูดกันอยู่แล้ว เมษาตอบเฉพาะคำถามที่ต้องตอบ พูดในเวลาที่จำเป็น นอกจากนั้นในเวลาที่อยู่ในห้องเดียวกัน พวกเขาทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตน ทั้งๆที่นอนร่วมเตียงกันตลอดค่ำคืน
หลังจากแช่น้ำจนพอใจ เขาก็ลุกขึ้นมาสวมชุดคลุมอาบน้ำ เสื้อผ้าไม่ได้ติดตัวมาสักชิ้น มีแค่ชุดที่สวมใส่มาเท่านั้น และได้ส่งซักไปเรียบร้อยแล้ว เขาเดินออกไปยังด้านนอกด้วยเส้นผมที่เปียกชื้น ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ต้องห่อตัวกับเสื้อคลุมอาบน้ำที่สวมใ่ส่อยู่ เขาทำเป็นมองไม่เห็นอาเมนที่เอนกายอยู่บนโซฟากลางห้องนั่งเล่น แล้วเดินไปยังส่วนห้องอาหารแทน
มันถูกกั้นออกจากกันไว้ด้วยตู้โชว์คริสตัลตู้ใหญ่ ถึงจะไม่อยากจะรับรู้ แต่เมษาก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงนั้น อาหารจากรูมเซอร์วิสคงมาส่งนานแล้ว มันดูเหมือนจะเย็นชืด แต่เขาไม่ใส่ใจนักหรอก มีให้กินก็ดีแค่ไหน อาหารไม่ตกถึงท้องมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น เขาถูกกักตัวไว้บนเตียงไม่ได้กระดิกไปไหน วินาทีที่กรีดร้องอย่างสุขสมนั้น ความเจ็บปวดก็ยังจุกอกอยู่ทุกครั้ง
“เดี๋ยวไปแต่งตัวด้วย"
เสียงจากพื้นที่ข้างห้องดังขึ้นทำให้เมษาชะงักส้อมที่อยู่ในมือ เขาเงยหน้าขึ้นมองผ่านกระจกคริสตัล
“ครับ?”
“บอกให้แต่งตัว จะออกไปข้างนอก" อาเมนพูดขึ้นเรียบๆ
“แต่ผมไม่มีชุด"
“กองอยู่ตรงนี้เป็นสิบ มาเลือกเอาเอง เร็วด้วยล่ะ ฉันให้เวลาแค่สิบห้านาที" อาเมนว่าอย่างเย็นชา นั่นทำให้เมษาต้องลุกจากโต๊ะอาหารเดินมายังห้องนั่งเล่น เป็นจริงดังที่อาเมนพูด ถุงและกล่องเครื่องแต่งกายจากแบรนด์ดังจำนวนมากวางกองสุมกันอยู่ข้างโซฟาตัวใหญ่ เมษาเดินมาเปิดถุงสามสี่ใบ ก่อนหยิบเอาเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์เดินกลับเข้าไปในห้อง เขาไม่อิดออดหรือต่อรองอะไรหรอก ไม่อยากเจ็บตัวกับอะไรทั้งนั้น
ไม่ถึงสิบห้านาที เมษาก็ปรากฏตัวอีกครั้งในชุดที่ใหม่เอี่ยม ผมที่ยาวเกือบเลยบ่าถูกเป่าจนแห้งสนิท เขาไม่พูดอะไร นั่งรอที่โต๊ะอาหารเงียบๆจนกระทั่งประตูห้องสวีทถูกเคาะ และเปิดออกโดยคนสนิทของอาเมน
“รถพร้อมแล้วครับ" ชายในชุดสูทสีดำเอ่ย เมษาไม่รู้ชื่อของเขาหรอก เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาเมนสักอย่างนั่นแหละ
“อืม" ร่างกำยำเดินผ่านหน้าเมษาไปอย่างเย็นชา เขาทำเพียงแค่ปรายตามอง นั่นทำให้เมษาต้องลุกเดินตามไปอย่างเสียมิได้
พวกเขาลงลิฟท์ไปพร้อมกัน มันเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจ ลิฟท์เปิดออกอีกทีเมื่อถึงชั้นล็อบบี้ คนสนิทเดินนำไปยังเมอร์ซีเดสคันหรูที่จอดอยู่หน้าโรงแรม เมษาก้าวตามร่างใหญ่โตเข้าไปในรถหรู
พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกัน อาเมนคุยอะไรสองสามคำกับคนสนิทที่นั่งอยู่ด้านหน้า ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวผ่านถนนที่คลาคลั่งไปด้วยผู้คนและรถ ไม่ถึงสิบนาที ขบวนรถหรูก็หยุดลงตรงหน้าช็อปแบรนด์เนมราคาสูง เมษาจำได้ พี่นัชชาให้เขาเรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับวงการแฟชั่น รวมถึงแบรนด์ไฮ-เอนด์ต่างๆด้วย
เขาก้าวตามอาเมนไปในร้านค้า พนักงานสาวปรี่มาต้อนรับอย่างรวดเร็ว เมษาเดินตามเข้าไปแล้วไอ้แต่ยิ้มเฝื่อนๆให้กับพนักงานที่พากันยิ้มแย้มต้อนรับเขา กายโปร่งสาวเท้าเข้าไปหยุดกลางร้าน มองอาเมนชี้นิ้วเลือกสินค้าหลายชิ้นเงียบๆ ก่อนเลือกที่จะไปนั่งรอที่โซฟาหนังสีดำกลางร้านแทน
เขานั่งมองพนักงานสาวเดินขวักไขว่ผ่านหน้าไปมา ก่อนเอ่ยขอบคุณเบาๆเมื่อหล่อนเดินเอาน้ำมาเสิร์ฟให้ เขาลืมไปด้วยซ้ำว่าเขายังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักหยดตั้งแต่เช้า รู้ตัวอีกทีก็เมื่อน้ำผ่านริมฝีปากที่แห้งผากเข้าไปนั่นแหละ
เขาวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะกระจก ก่อนเดินไปอีกฟากหนึ่งของร้าน เหลือบตามองสินค้าเทียบกับป้ายราคาแล้วถอนหายใจ ราคาของบางชิ้น สำหรับครอบครัวเขา ใช้ได้เป็นปีๆหรือหลายปีเลยด้วยซ้ำ เขาไม่เข้าใจคนที่ซื้อสินค้าพวกนี้เลยสักนิด ไม่เข้าใจอาเมนนั่นแหละถึงจะถูก แต่การที่จะสอดเข้าไปก็ไม่ใช่เรื่อง เมษาไม่อยากมีเรื่องอะไรทั้งนั้น
เขากวาดตามองกระเป๋าหนังราคาแพงก่อนที่บอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งจะเดินมาสะกิดเขา บอกว่าอาเมนเรียกให้ไปหา เมษาถอนหายใจเบาๆ รับคำก่อนเดินไปหาชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่กลางร้าน
อาเมนยืนกอดอกอยู่หน้าพนักงานสาวที่ยกเสื้อสองตัวเทียบกัน เขาเหลือบตามองก่อนเดินเข้าไปใกล้กับชายหนุ่มมากขึ้น อาเมนปรายตามองนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าเมษาหยุดยืนอยู่ข้างเขาเรียบร้อยแล้ว
“มีอะไรเหรอครับ?” เมษาเอ่ยถามเบาๆ อาเมนไม่ตอบก่อนพยักเพยิดไปยังเสื้อเชิ้ตสองตัวตรงหน้า
“ให้ผมเลือกเหรอครับ?” เมษาเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“สีไหนดีกว่า" เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนไม่ใส่ใจเหมือนเดิม เมษามองเสื้อเชิ้ตตรงหน้าสลับกัน ตัวหนึ่งเป็นสีดำ อีกตัวเป็นสีเบจ
“ผมว่าตัวสีอ่อน" เมษาตอบ "แต่สำหรับคุณคงต้องไซส์ใหญ่กว่านี้" เมษาบอกไปตามใจคิด เขาชะงักเมื่อเห็นสายตาอาเมนจ้องมองมา
“ผม-ผมแค่แสดงความเห็น ขอโทษถ้าคุณไม่พอใจ" เมษารีบแก้ตัว อาเมนปรายตามองอีกครั้ง ก่อนหันไปคุยกับพนักงานสาวเป็นภาษาอังกฤษที่เมษาพยายามจะฟังแต่ก็ฟังไม่เข้าใจ สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกที่จะเดินจากออกไปอีกครั้ง
หลังจากซื้อของจากหลายๆร้านจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว คนสนิทก็เดินนำพาพวกเขาออกไปยังด้านนอกถนนพร้อมกับผู้ติดตามอีกสองสามคน ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมา พวกเขาเดินไปจนหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ชายชุดดำพูดอะไรกับพนักงานต้อนรับสองสามคำก่อนที่บริกรสาวจะพาพวกเขาเดินเข้าไปในร้านอาหาร ภัตตาคารหรูราคาแพงทำเอาเมษารู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปริปากอะไรออกไป
โต๊ะที่จองเอาไว้อยู่มุมในสุดของร้าน ติดกับกระจกใส ร้านอยู่บนชั้นสองทำให้เห็นผู้คนเดินสวนกันมากมายบนถนนจนเหมือนตัวหนอน เมษาไม่กล้านั่งร่วมโต๊ะกับอีกฝ่าย จนกระทั่งอาเมนส่งสายตาดุมาให้ เขาจึงทรุดตัวลงตรงข้ามกัน
มันกระอักกระอ่วน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหนได้ เมษาได้แต่ผินหน้ามองออกไปนอกกระจก ถ้าทำได้เขาแทบจะแนบหน้ากับกระจกไปแล้วด้วยซ้ำเพื่อที่จะไม่ต้องเห็นหน้าใครบางคนที่เอาแต่ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน เมษารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของตัวเองที่ปะทะกระจก เขาดึงตัวเองกลับมานั่งพิงพนักเก้าอี้เมื่อรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย
อาหารมาเสิร์ฟในเวลาไม่นานมากนัก จานแรกเป็นออเดิร์ฟ เมษาไม่กล้าตักทานจนอาเมนนึกรำคาญใจจนต้องบอกให้กินได้แล้ว จะนั่งนิ่งไปถึงเมื่อไหร่ นั่นทำให้เมษาต้องจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างเสียมิได้ อาหารอร่อยสมราคาที่แพงจนหูฉี่ แต่เมษารู้สึกว่ามันอึดอัดจนแทบกินอะไรไม่ลง ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเกลียดคนตรงหน้าได้ถึงขนาดนี้ ไม่อยากจะมองหน้าหรือร่วมโต๊ะด้วยซ้ำ
อาหารจานต่อไปถูกเสิร์ฟมาเรื่อยๆ ด้วยตัวพวกเขาสองคนนั้นกินไปได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ อาหารจานที่สี่เป็นเนื้อเป็ดผัดพริกไทยดำหอมฉุย กลิ่นของมันทำให้รู้สึกอยากอาหาร เมษาตักมาเพียงนิดหน่อยเท่านั้นด้วยความเกร็ง แต่พอลิ้มรสเข้าจริงๆ เขากลับรู้สึกพะอืดพะอมจนกลืนแทบไม่ลง
“สำออยอะไรอีก?” คำถามทำร้ายน้ำใจที่มาพร้อมกับรอยยิ้มเหยียดนั่นทำเอาเมษาชะงีกกึก อาเมนไม่เคยรักษาน้ำใจ พอๆกับที่ไม่เคยทำอะไรให้เขารู้สึกดีทั้งนั้น
เมษาที่กลืนอาหารเข้าไปทั้งคำแล้วได้แต่ส่ายหัวพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก
“เปล่าครับ"
“จะกินไม่กิน"
“ผม-”
“น่ารำคาญ เรียกร้องความสนใจอยู่ได้ ไม่กินก็ไม่ต้องกิน" คำพูดเสียงแทงจากคนตรงหน้าทำเอาเมษาเม้มปากแน่น น้ำตาเหมือนจะไหลออกมาให้ได้ เขารู้สึกเจ็บใจจนพูดอะไรไม่ออก กำมือแน่น กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้อีกคนเห็นความอ่อนแอ
อาเมนไม่ได้ง้อหรือพูดอะไรเพื่อปลอบใจสักคำ เขาไม่ทำ-ไม่มีวันทำอยู่แล้ว เมษารู้ได้ ไม่ได้หวังลมๆแล้งๆแต่บางทีก็แค่อยากให้พวกเขาพูดจากันดีๆเท่านั้น แม้ว่าด้วยฐานะแล้วไม่มีวันที่มันจะเกิดขึ้น แต่เขาก็เคยคิด แอบคิดอย่างบ้าๆบอๆ
เมษานั่งนิ่งราวกับตุ๊กตา เขาแทบไม่มองคนตรงหน้า จนกระทั่งจบอาหารจานสุดท้าย อาเมนสั่งเช็คบิลพร้อมกับลุกออกไปโดยไม่รอใครอีกคน เมษาได้แต่พาตัวเองเดินตามไปอย่างช้าๆ เขารู้สึกสมองหนักอึ้งเล็กน้อย ท่าทางการนอนน้อยและการอดอาหารของเขาจะทำให้ร่างกายไม่ค่อยจะไหวเอาเสียแล้ว
หลังจบมื้อเที่ยง มาเฟียหนุ่มเดินเลือกของอีกสองสามร้าน ก่อนที่รถคันหรูจะมาจอดรับเพื่อขนของและพาเขาไปยังที่ต่อไป หลังจากจบมื้อเที่ยง ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากเมษาอีก เขานิ่ง เงียบ ไม่ต่อล้อต่อเถียง ไม่มองหน้าด้วยซ้ำ อาเมนเองก็เช่นกัน เขาเอาแต่ปรายตามองแบบที่ชอบทำ และไม่ใส่ใจว่าเมษาจะไปไหนหรือจะทำอะไร
พวกเขาขึ้นนั่งข้างๆกันบนรถคันหรู เมอร์ซีเดสพาแล่นออกไปยังบริเวณนอกตัวเมือง เมษาหยีตาสู้กับแดดร้อนๆก่อนเอนหัวพิงกระจกนิ่ง เขารู้สึกหนักหัว หูอื้อ และปวดตาจนต้องหลับตาลง แสงแดดทำเอาตาพร่ามัว ในสมองมีประจุความคิดลอยกระจัดกระจาย เขามาทำอะไรที่นี่? กำลังทำอะไรอยู่? เขาคือใครกันแน่...เขายังหายใจอยู่...ใช่ไหม
จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาทั้งๆที่แทบไม่มีสติหลงเหลืออีกแล้ว เมษารู้สึกหนาวจากไอเย็นของเครื่องปรับอากาศ เขาคิดถึงครอบครัว คิดถึงแม่ คิดถึงเมฆ คิดถึงม่อนแจ่ม-บ้านของเขา คิดถึงมิถุนา-มีอะไรต้องขอโทษอีกเยอะแยะ สัมผัสของฝ่ามืออุ่นๆที่แตะลงมาบนท่อนแขนทำให้เขาขดตัวเข้าหามันนิ่ง และจู่ๆศีรษะก็เหมือนโดนถ่วง หลังจากนั้น...เขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย...
เมษาเอียงใบหน้าหนีเมื่อไอเย็นของอะไรบางอย่างแนบลงบนหน้าผาก เขาปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก ฝ่ามือหนาที่บังการมองเห็นของเขาเอาไว้ทำให้เมษาต้องเบือนหน้าหนี เขายกมือแตะหน้าผาก ก่อนพบว่ามันเป็นความเย็นจากเจลลดไข้
ฝ้าเพดานคุ้นเคยของห้องที่ซุกหัวนอนมาสองวันสองคืนเต็มๆทำให้เขาหรี่ตามอง เมษาเหลือบมองไปข้างเตียง เขาเห็นแผ่นหลังของใครบางคนยืนอยู่และค่อยๆเดินห่างออกไป เขาไอแห้งๆออกมา สาบานได้ว่าไม่ได้เรียกร้องความสนใจแบบที่ใครตราหน้าเอาไว้ แต่ลำคอเหมือนจะแห้งเป็นผุยผงเสียแล้ว
ขวดน้ำแร่ราคาแพงของโรงแรมถูกโยนลงมาข้างตัว เมษามองไม่ค่อยชัดนัก ปวดหัวหนักจนไม่ค่อยจะรับรู้อะไร แต่ใบหน้าของคนๆนั้นก็เหมือนจะชัดเจนขึ้นทุกทีๆ เมษารับขวดน้ำมาเปิด แค่หยิบน้ำให้ เขาก็รู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
“กี่โมง...แล้วครับ" เมษาถามอย่างยากลำบาก เขาเห็นเจลเย็นอีกแผ่นวางอยู่ข้างหัวเตียง มองแล้วก็อดที่หัวใจจะเต้นแรงไม่ได้
อาเมนชะงักมือที่กำลังจะเปิดระเบียงออกก่อนปรายตามองนิ่งๆ
“หกโมง"
“คุณ...ไม่ทำธุระต่อเหรอ" เมษาจำได้ว่าพวกเขาไม่ได้จะกลับโรงแรม แต่ตอนนี้ เขากำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มในโรงแรม
“ยังมีหน้ามาถาม" เขาตอบอย่างเย็นชา เมษาปิดปากฉับ
“ขอโทษ"
“นอนซะ อย่าพูดมาก มันน่ารำคาญ" อาเมนว่า ก่อนเอื้อมมือเลื่อนเปิดประตูออก "เพราะฉันยังต้องใช้งานนายหรอกนะ ถ้านายหมดประโยชน์เมื่อไหร่ อย่าหวังเลยว่าฉันจะสนใจอะไรอีก"
คำพูดโหดร้ายเสมอ แต่เมษากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือเสียดแทงยอดอกเหมือนทุกๆครั้ง เขาเอนกายกับเตียงนุ่มอีกครั้ง หลับตานิ่งอย่างไม่ดื้อดึง ปลายจมูกแสบๆนิดหน่อยเพราะเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาอย่างไร้สาเหตุ เขาเพลียเหลือเกิน...แต่หัวใจก็เหมือนจะไม่ยอมแพ้ หยุดเต้นให้ช้าลงสักนิด
เมษาครึ่งหลับครึ่งตื่นในความรู้สึก เขาถูกโอบรั้งเอาไว้ ถูกลูบศีรษะอย่างเบามือ ในความฝันเขาคล้ายจะฝันดี เขานอนหลับอย่างมีความสุขเป็นคืนแรกในรอบหลายเดือน ความฝันกับความจริงเหมือนจะถูกคั่นออกจากกันไว้เพียงเส้นด้ายสีแดงบางๆเท่านั้น
tbc.
มาแล้วๆ ขอบคุณที่รอนะคะ มาช้าหน่อยอย่าว่ากันนะคะ ไม่ทิ้งแน่นอนเด้อ
หายป่วยหลังจากพักไปสามวันเต็ม และเคลียร์งานต่ออย่างบ้าคลั่งเพราะเตรียมจะออกแล้ว 555
สำหรับตอนนี้ถ้าใครอ่านแล้วจะกรีดร้อง ก็กรีดร้องได้ ด่าได้ แต่อย่าลืม "อย่าด่าไคลี่" กรั่กๆๆๆๆ
ส่วนที่ถามกันว่า เมษาจะคู่กับอาเมนจริงหรือ, เมษาจะมีคู่ไหม ฯลฯ
บอกได้แค่ว่า ลุ้นกันต่อ ตอนนี้ก็ยังไม่ใช่บทสรุปหรอกนะคะ เพราะไม่มีใครรู้ว่าบทสรุปของอาเมน จะเป็นยังไง 5555555555
โอ้ย ชั่วร้ายๆ เจอกันตอนหน้าจ้า
ฝากแฟนเพจด้วยนะ พันกว่าคนแล้วจ้ะ มาอยู่ด้วยกันนะ ยินดีต้อนรับทุกคนค่ะ ^^
-
กรี๊ด มาแล้ว :z13: :z13:
-
:pig4: :pig4:
-
โอ้ย รักมิ สงสารเมษา :mew2:
-
สงสารเมษามากอะ
ตาอาเมนเอ้ยยยยย :angry2:
-
มาแล้วววววว
คิดถึงน้องมิมากๆ
แต่ตอนนี้สงสารน้องเมษาสุดๆ เมื่อไหร่จะหลุดพ้น และมีความสุขซะที โฮ่วววว
-
คุณแจ็คกี้หายไปไหนเนี่ยย~~
-
:katai3: จิ้มๆ
-
ชักจะเห็นบางอย่างลางๆ รวามรู้สึกแบบนี้ อิชั้นสัมผัวได้ แต่คนแบบอาเมนก็ต้องลุ้นกันต่อไปว่าจะจบแบบไหน เพราะรู้สึกว่าชั่วเกิน จอมทัพจะปล่อยไว้รึป่าวก็ไม่ณุ แต่อาเมน...นายกำลังทำอะไร หึหึ o3
รีักคุณไคลี่จุงเบย :กอด1: ที่แต่งนิยายดีๆให้ได้อ่าน :L1:
-
ในขณะที่่มิถุนากำลังมีความสุข
แต่อีกฝั่งนึง เมษากำลังเป็นทุกข์
อ่านแล้วสงสารเมษามากจริงๆ
หวังว่าคนที่ไม่ได้เลวร้ายอย่างเมษาคงจะพบความสุขในสักวันนึง
อยากให้เมษามีคู่บ้างเหมือนกัน แต่จะคู่ใครดีละ ก็อาเมนมันตัวร้าย 55555
-
สงสารเมษาจริงๆ เหมือนมิ แต่มิโชคดีกว่ามากกกก :mew6:
-
ในความสัมพันธ์ที่โคตรจะเลวร้ายระหว่างอาเมนและเมษา !!!!
มันเหมือนมีบางอย่าง คือเป็นอะไรบางอย่างที่เราก็ยังไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆคือแค่รู้สึกได้ :mew2:
พาร์ทนี้สงสารเมษาไม่ไหวแล้ว TTTTTTT
-
สงสารเมษา :mew2:
-
ว่ากันว่าความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก.....
บางทีความใส่ใจเล็กๆน้อยแบบนี้ อาจจะลงเอยกันแบบจอมทัพกับมิก็ได้เนาะ ใครจะไปรู้(นอกจากไคลี่ 555)
มัวแต่ฟินนิดๆกับคู่เมษาจนลืมน้องมิไปซะได้ น่ารักเนาะ ตอนนี้ก็เรื่อยๆ แอบติดใจนักข่าวเจอาร์หน่อยๆ รอดูกันต่อไป
รอตอนต่อไปนะคะ ดีใจจังที่หายป่วยแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะ :กอด1:
-
สงสารเมษา มากกกก คือมันเหยียบย่ำความเป็นมนุษย?เลยสิ่งที่อาเมนทำ
แต่ถ้าคู่กันก็ดี นะคะ แต่ดูแล้วน่าจะยาก เพราะความเลวของอาเมน
-
เมษาน่าสงสาร
-
สงสารเมษาสุดๆ
-
อยากให้อาเมนกับเมษาเป็นเหมือนกับจอมทัพกับมิถุนา....เริ่มต่นด้วยร้ายลงท้ายด้วยรัก แต่อาเมนก็ยังคงไม่ยอมเลิกลาการอาฆาตกับจอมทัพแน่ๆ
เฮ่อ....สงสารเมษา :hao5:
-
อยากส่งเพลงจะรักหรือจะร้ายให้อาเมนฟังเหลือเกิ๊นนนนนนนนนน :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
เมษาลูก รอให้จบงานเเล้วไปหาเด็กหนุ่มหน้าตาดีมาขี่เลยนะจ้ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วสงสารเมษาจริงๆนะ
และหนูมิยังน่ารักที่สุดเสมออออออ ฮาาา
-
มิกำลังมีความสุข :mew1: เเต่เมษาน่าสงสารที่สุด :o12:
-
สงสารเมษาสุด
ถ้าคู่ของเมษาคืออาเมน
ก็คงได้แต่หวังว่าความรักจะเปลี่ยนนิสัยอาเมนได้ :เฮ้อ:
-
ฮอลลลลลลลลลลลลลลล
สงสารเมษา T^T
-
สงสารหนูเมษา ถ้าอาเมนไม่ได้เลวร้ายไปกว่าจอมทัพมากนักเราก็อยากให้คู่นักนะ
แต่ไม่รู้สิยังไงก็ได้ขอแค่ให้เมษาได้มีใครสักคนเคียงข้าง ไม่ไหวหนูเมนาสงสารมากกก :mew4:
ส่วนมิกับเฮียจอมก็ยังน่ารักเหมือนเดิมถึงตอนนี้เฮียจะออกไม่เยอะก็เหอะ :impress2:
ว่าแต่ขอคู่ให้เอเลนสักคนก็ดีนะคะ หรือว่าต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณป๋าหว่า :hao4:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:hao7: เมษาน่าสงสารอ่ะ
-
:mew2: :hao3:
อาเมนเราเชียร์นายอยู่ะอิอิ
เมษาขอให้มีความสุขกับเขาบ้างนะหนู :-[
-
อ่านไปอ่านมา เมษานี่ชีวิตน่าสงสารมากๆ รันทดมากเลย
เฮ้อออออออ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
สงสารเมษา
-
:katai1:สวสารเมษาจัง
เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ
-
สงสารเมษา
-
เมษาเหมือนกระจกที่สะท้อนภาพของมิถุนา
แต่มันต่างกันตรงที่ว่าเมษาไม่ได้โชคดีเหมือนมิถุนา
น่าสงสาร.......
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อาเมนจะเอาไง นี่สงสารเมษานะ ถึงเวลาเอาคืนเยอะๆนะลูก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อาเมนชั่วช้ากว่าจอมทัพเยอะเลยนะ อย่างน้อยจอมทัพไม่ได้ใช้มิเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นใครเหมือนที่อาเมนทำ
-
เมษาน่าสงสาร อยากให้อาเมนรักเมษาจังเลย แต่คงยากนะ ถึงจะรักแล้วก็คงไม่หยุดเรื่องจอมทัพง่าย ๆ หรอก :katai1:
-
ฟิลน้องเมษาเหมือนมิช่วงแรก อ่านแล้วสงสารมาก เหมือนหายใจไม่ออกอึดอัดแบบสุดๆๆๆ
-
บทสรุปอาเมนจะเป็นยังไงไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ อยากอ่านคู่ของเมษากับอาเมนแล้วอ่ะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เมษาน่าสงสารจัง ขอให้เจอคนที่ดีนะเมษา
-
เอาใจช่วยเมษา ขอให้มีสิ่งดีๆเข้ามาสักทีเถอะ น้องช้ำไปหมดแล้ว
-
ตกลงไอ้อาเมนนี่ยังไงเนี่ย เป็นพวกปากแข็งไปงั้น หรือนิสัยแย่จริงๆ :z3:
สงสารน้องเมษาสุดอะไรสุด อยากให้มิรู้เรื่องน้องเร็วๆ มาช่วยน้องมันทีนะ :hao5:
-
สงสารเมษาอ่ะ อดทนหน่อยนะลูกเดี๋ยวความทุกข์ก็จะผ่านไป ไม่มีทุกข์ตลอดไปหรอกนะ :hao5:
ปล.ลอกมิถุนามาล้วนๆ 55555555 :katai5:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
รอบทสรุปกันต่อไป เดาว่าเมษาไม่ฝันหรอก อาเมนก็คงละมุนจริงๆ
อยู่ด้วยกันนานๆก็คงทีบ้าง จะไม่สนใจเลยก็คงแปลก เมษาจริงๆก็เป็นคนน่ารักดีไง
ถึงอาเมนจะเเข็งๆ นิสัยแย่แค่ไหนก็คงต้องมีอ่อนให้มั่งล่ะ
-
อ่านพาร์ทมิแล้วมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมาก ประมาณเดิน skip skip run run แบบในนิทานเลยทีเดียว :oni1:
ส่วนพาร์ทน้องเม หดหู่อึมครึมได้อีก อิเมนนี่มันเมนมาหรืออย่างไร ทำตัวประหนึ่งเป็นชะนีวัยหมดประจำเดือนอยู่ได้ หงุดหงิดงุดเงี้ยวไม่มีที่สิ้นสุด หนีบติดตัวเกาะติดเตียงขนาดนี้ แล้วว่าไม่แคร์ โถถถถถ อิซึน ทำตัวเป็นนางเอกการ์ตูนน้ำเน่าไปได้ คู่นี้คงจะลุ้นยาก จะให้น้องเมหลงอิมาเฟียเมนโนพอสขี้อิจฉาได้เนี่ย คงต้องพึ่งอาการ Stockholm syndrome เข้าช่วยแล้วล่ะ ถึงจะเห็นอิซึนน่าเอาได้อ่ะ... :เฮ้อ:
อ่านน้องมิจบแล้ว... ไปรอน้องชาต่อ :katai5:
-
:mew4: :mew4: :mew4:เมษาน่าสงสารอะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
คิดถึงหนูมิใจจะขาด ดีใจที่มานะคะ
เมษาน่าสงสารจริงๆ :m15:
-
เราซาดิสสินะ ชอบคู่เมษา-อาเมน คือแบบว่าคู่หลักหวานแระงัย แจ็กกี้รักมิสุดๆ แต่แนวของเราคือจำเลยรัก เราต้องการความโหดเราชอบเมะเถื่อนๆร้ายกาจไม่ค่อยสนใจ ชอบเคะบอบบางไม่ค่อยพูด เมษาอาเมนนี่เป๊ะเลย พูดเลยว่านายต้องกลับตัวนะอาเมนเลิกเป็นตัวร้ายได้แระ
-
เอ่อ อาเมนเมษา..จะเป็นอีกคู่เหรอนี่ แอบมีโมเม้นต์เล็กๆบนความโหดร้าย
-
อาเมนใจร้ายเกินไปนะ สงสารเมษาบ้าง นายน่าจะดูแลความรู้สึกคนอื่นมากกว่านี้นะ
ใจร้ายเกินไปสงสารเมษา :hao5:
-
ตอนแรกก็เพลินๆกับมิถุนา หลังๆมาก็ดราม่ากับเมษาปรับอารมณ์แทบไม่ทัน เฮ้อ~
-
สงสารเมษา
-
อาเมนดูเลวก็จริงนะ
แต่เหมือนมันก็มีดีอยู่บ้างอ่ะ
แบบปากไม่ตรงกะใจ
ชอบทำร้ายจิตใจเมษาแต่ลับหลังก็เป็นห่วงเค้าใช่ม้า
จุดจบคู่นี้จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
-
เมษาก็น่าสงสารนะ แต่เรื่องที่จะทำร้ายมิถุนาในอนาคตมันคนละเรื่องเลย
-
ขอให้อาเมนมันเดี้่ยงงงงงงงงงงงงงงงง แล้วเมษามีหนุ่มใหม่เลย
ยังไงๆก็ทำใจชอบอิตาอาเมนนี่ไม่ได้อ่ะ
คือ คนอย่างงี้มันเลวเกิน อย่าไปอยู่ด้วยเลยนะหนูเมษ
-
เมษาน่าสงสารอ่ัะ
จบแบบไหนจะเหมาะกะนาง แงงงงงง
อาเมนแม่มมมม
รัะวังจะเสียใจทีหลังนะ!!!!
-
สงสารเมษาอ่ะ T^T
ว่าแต่ มันต้องอะไรซักอย่างป่ะอาเมน -..-
-
สงสารเมษามากกกก
-
เมษาน่าสงสาร :mew2: :mew2: อาเมนดูจอมทัพบ้างสิ :beat: :beat:
-
อาเมนใจร้ายเกินไปนะ สงสารเมษาบ้าง นายน่าจะดูแลความรู้สึกคนอื่นมากกว่านี้นะ
ใจร้ายเกินไปสงสารเมษา :hao5:
-
อยากรู้จริงๆ อาเมนเคยรักใครจริงๆบ้างมั้ย
ที่จริงก็อยากให้อาเมนกลับตัวกลับใจ แล้วก็รักเมษาจริงๆนะ
สงสารเมษามากๆๆๆๆๆ ทำไมชีวิตรันทดงี้นะ
-
เราสงสัยว่าอาเมนจะเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจรึเปล่า ทำเป็นซึนๆไปงั้นเพราะพูดดีๆกะแสดงความเป็นห่วงไม่เป็น เลยต้องพูดเรื่องใช้เป็นเครื่องมือกลบเกลื่อน
ถ้าเป็นอย่างงั้นสำหรับเราคือพี่แกยังพอน่าคบ ยังจัดอยู่ในเกณฑ์น่ารักไม่ถึงขนาดอกหักรักคุกชีวิตกุดตอนจบ ฮาาาา :hao7:
-
อาเมนถ้ามีความเป็นมนุษย์ซักนิดก็แคร์เมษาหน่อยเหอะ!!!!
-
สรุป เอเมน มันเลว หรือ ซึน กันแน่เนี่ย โอ๊ยสับสน แต่ตอนนี้สงสารเมษาจัง
-
คนนึงอยุ่นรก คนนึงอยุ่สวรรค์เลย
แต่ก่อนนั้น มิถุนา ก้อ เหมือนอยุ่ในนรกเหมือนกันนะ 555
อดทนไว้ เมษา ไม่นานมันจะเป็นวันของหนู
-
โหยยย สงสารเมษาอ่าา น้ำตาซึม 5555
แต่นะ
มิต้องเจ็บเพราะนายอาเมนอาม่าไรนี่อีกแน่เลยยย
ติดตามนะคะ :)
-
:ling2: สงสารเมษา
-
สงสารเมษาเหมือนกันน๊าาา
-
สงสารเมษาจัง
-
เหมือนจะมองเห็นอะไรบางอย่างในตัวอาเมนยังไงไม่รู้ :really2: :really2: :really2:
ที่แท้น้องมิก็เป็นพวกชอบความดิบนี่เอง มิน่าล่ะถึงได้ถูกใจเฮียแจ๊คกี้เอาเหลือเกิน :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
น่าสงสารน้องเมษานะที่ต้องมาเจอคนเลวอย่างอาเมน
แค่เพียงอยากจะชนะจอมทัพถึงกับยอมทำเรื่องเลวได้
เพราะความยากจนและความกตัญญูเมษาถึงต้องยอม
เมื่อไหร่ที่อาเมนได้ทุกอย่างที่ต้องการ
เมื่อนั้นเมษาก็ไม่ต้องเจ็บอีกต่อไป แล้วเมื่อไหร่ล่ะ
-
ตอนนี้มะค่อยสวีทเลยน้า
-
เมษาต้องอดทนนะ :m15: :o12:
-
สงสารเมษาอ่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เกลียดอาเมนจริง ๆ เดี๋ยวได้อาเมนจริง หรอ (แบยว่านอนในหลุม)
เมษาน่าสงสารจิง ๆ :hao5:
-
สงสารเมษาอ่ะ....แต่นะ
ไอ้อาเมนนีาน่าจับไปถ่วงน้ำ เริ่มเป็นห่วงหนูมิแล้วสิ อนาคตจะโดนแก้แค้นยังไงนะ
ลุ้นตัวโก่ง
-
เห็นท่าทางอาเมนที่ทำกับเมษาแล้วไม่อยากจะเดาอนาคตเลย
กลัวว่าจะเดาถูกแล้วจะเงิบจนพูดไม่ออก
ตอนนี้ขอเป็นห่วงมิถุนาอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆแล้วกันนะ :เฮ้อ:
-
โอ้ยยยยย ดราม่าไปแล้วววววว
-
จองที่รอบสอง ยังคงไม่กล้า อ่าน TT
-
จอมทัพขยี้หัวมิ ต่อหน้าคนอื่นๆ เอ็นดูคนรักไม่ปิดบังเลย แต่อาเมน ต้องรอเมษาหลับถึงกล้าลูบหัว :hao5:
ก็ยังดีที่ ตอนไปซื้อของ เมษาก็ได้รับการบริการที่ดีจากพนักงาน เหมือนเป็นคนรักอาเมน อย่างที่มิได้รับในฐานะ แจ็คกี้ สวีทฮาร์ท
ในความคิดเรา อาเมนคงรู้สึกล่ะ ว่าทำกับเมษาหนักไป รู้ว่าไม่มีชุดใส่ ยังไม่ได้ทานอะไร เลยพาไปซื้อ พาไปทาน
แต่ไม่พูดตรงๆ แล้วที่คุยโทรสับที่ระเบียง ก็คงให้เตรียมชุดมาให้เมษาใส่ (ที่กองที่โซฟาแหละ)
เดาล้วนๆ มองในแง่ดีไว้ก่อน เชียร์คู่นี้ ชอบเวลาความรักทำให้คนเลวๆกลับตัว
แต่อาเมนต้องเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่(กว่าจอมทััพ) และได้รับบทเรียนเจ็บแสบก่อนนน :katai3:
-
เข้ามาอ่านแบบนอนสต๊อปเลยจ้า
มิน่ารักมาก ดีใจที่จอมทัพสามารถเปลี่ยนตัวเองจนทำให้มิยอมรับได้
แอบลุ้นให้อาเมนหลงรักเมเยอะๆ จะได้เปลี่ยนตัวเองแบบจอมทัพ
(เมจ๋าเล่นตัวให้เยอะๆเลยนะ -w-)
รอตอนต่อไปอยู่นะค๊าา :mew1:
-
ชอบคู่เมษา กะ อาเมน
พ่แง่แม่งอน :m12:
-
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ทำไมอาเมนเป็นคนเเบบนี้
-
อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อ ออยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อ อ อยากได้นิยาย :ling1:
-
เมษานี้จะคู่กับอาเมนมั้ย :z13:
-
เมษาเหมือนแอบมีใจให้อาเมนนิดๆนะ
ถ้าบทสรุปแล้วทั้งคู่จะคู่กันน่าจะดี
-
หาคู่ให้เมษาด้วยนะ
นี่ถ้าอาเมนกลับตัวเป็นคนดี คู่นี้ก็เหมาะสมกันดีนะ
-
คือตอนแรกก็แอบไม่ชอบเมษานะ แต่พออ่านมาเรื่อยๆ แล้วสงสารอ่า
-
อาเมน นี่คือจะเอาไงห๊ะ #ตอบ!! #สงสารเมษาอ่ะ TT^TT :z3: :z3: :sad4: :sad4:
-
สงสารเมษาจับใจ
อาเมนแกต้องเป็นคนดีมาคู่กับเมษานะ ถึงแกจะเลว แต่ก็แอบเชียร์
-
มารอเชียร์ให้ happy 2 คู่ :mew1: :mew1: :mew1:
-
หนูมิดูมีความสุขดีจัง คู่นี้เค้าหวานกันตลอด >\\\<
แต่กลัวพายุกำลังจะมาจิงๆ เพราะอาเมนก้อตามมาแล้ว
อาเมนกับหนูเม มันดูมีกลิ่นไอจิงๆ ต่อหน้าอาเมนดูใจร้าย
แต่ลับหลังเหมือนจะแคร์หนูเมอยู่ แค่ไม่แสดงให้เห็น
หนูเมก้อดูเหมือนจะหวั่งไหวมั้งแหละ ถึงจะพูดว่าเกียด
แต่ดูจะเกียดได้ไม่เต็มหัวใจเลยนะหนูเม
ดูเหมือนเราจะชงคู่นี้ดีจิงๆ 5555 ไม่ใช่อะไรแค่อ่านแล้วมันรู้สึกแบบนั้นจิงๆนะ
เราก้อไม่รู้บทสรุปของอาเมนจะเป็นยังไง จะได้คู่กันไหมมันก้อยู่ที่บทสรุปของอาเมนนี้แหละ
รอตอนต่อไปนะค่ะ หนูเมกับจอมทัพน่ารักกันเสมอ ^^
-
อ่านทันจนได้ :katai2-1:
สงสารเมษาจับใจ ทำไมอาเมนช่างโหดร้ายยิ่งนัก :hao5:
-
มาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ แบบ... อรั้ยยยยยยยยยย
ความจริงแล้วอาเมนชอบเมษาใช่มั้ยยยย ตอบมาาาาาาาาาาาา :hao5:
ฮืออออออออ สงสารเมษาจับใจจจ T____T
โดนทำร้ายจิตใจหนักกว่ามิอีกมั้งเนี่ย
แต่คุณมาเฟียนี่ก็หวานได้ใจจังเลยนะคะ อ่านแล้วเขินมาก เขินแทนมิ :hao7: :hao7:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
สนุกมากกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :)
-
สงสารเมษามากกกกกกกกกกก
มีสิทธิ์จะรักกันมั้ยเนี่ยคู่นี้
เหมือนมีอะไรบางอย่างแอบซ่อนอยู่นะในความรู้สึก
ขอสาปแช่งให้อิอาเมนมันหลงรักน้องเมษาแบบถอนตัวไม่ขึ้น
อยากให้น้องเมษาแกแค้นมันให้เจ็บเจียนตายไปเลยย!!!
-
อ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันแล้วชอบมากกก
ชอบผู้ชายแบบจอมทัพ รักจริงหลงจริงชอบมาก
ขอฝากตัวเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคนนะค่ะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เราแอบเห็นคนเขียนไปเม้นนิยายเรื่องเดียวกะเราอยู่แหละ
จะบอกว่าคิดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน มาต่อเถอะน้า> <
-
รอๆ
-
ทำสารบัญมาฝากค่ะ :mew3:
ตอนที่ 22 : The Condition (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.2760)
ตอนที่ 23 : Hong Kong Crisis I(50%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.2850)
ตอนที่ 23 : Hong Kong Crisis I(100%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.2910)
ตอนที่ 24 : Bitter (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.3000)
-
เอาน่าจอมทัพก็ใช่จะเลวน้อยกว่าอาเมนเสียเมื่อไหร่ แต่ถ้าอาเมนจะตกหลุมที่ตัวเองขุดก็ช่วยไม่ได้ เพราะจริงๆเมก็ใช่ว่าจะนิสัยแย่เสียที่ใหน ติดจะไร้เดียงสาน่ารักน่ากอดเสียด้วยซ้ำ
แต่ถ้าอาเมนตายเราว่ามันจะใจร้ายกับเมมากไปเปล่า เพราะรู้สึกคู่นี้เขาจะผูกพันกันแบบไม่รู้ตัว ก็นอนด้วยกันจนอาเมนมันไม่ยอมให้ห่างตาขนาดนั้นนี่นะ เหมือนจอมทัพทำกับมิตอนแรกนั่นแหละ จริงมั๊ย
อาเมนก็คงไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอมีจุดอ่อนกะเขาด้วยเหมือนกันล่ะสิ เชอะ ไอ้พวกซึนเดเระ ทั้งจอมทัพทั้งอาเมน แอบไปบอกมิกับเมรวมหัวกันแกล้งมาเฟียเล่นดีกว่า
-
:ling1: :ling1:
-
ตอนที่25 : Lost in Hong Kong I - Dawn
สองวันถัดมาตะวันก็มาตามนัด แจ็คกี้ส่งเอเลนไปรับคนทั้งสอง ตอนแรกมิถุนาตั้งใจจะไปด้วยตนเอง แต่ติดประชุมงานแฟชั่นวีคท่ีจะเกิดขึ้นในปลายสัปดาห์ที่จะถึงนี้ จึงไม่ได้ไปรับด้วยแต่อย่างใด
เอเลนส่งคนไทยทั้งสองที่โรงแรมในเครือหวัง หลังจากปล่อยให้ตะวันและแทนไทจัดการเก็บของ พักผ่อนสักพักแล้ว เขาก็เชิญคนทั้งสองลงมาอีกครั้งที่ห้องอาหารตะวันตกของโรงแรมหรู เพื่อมาพบกับมิถุนาที่ตรงดิ่งมาจากสถานที่ทำงานทันที
“มิ!” ตะวันในชุดลำลองสบายๆ สวมเสื้อกล้ามกับกางเกงสั้นเหนือเข่าสีเข้ม โบกไม้โบกมือให้เพื่อนรักทันทีที่เห็นมิถุนาเดินเข้ามาในกรอบสายตา
มิถุนาสวมชุดแคชชวลสบายๆดูกึ่งทางการเหมาะกับการไปประชุมงาน เขาสวมเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟองสีดำอัดกลีบจนเรียบ กับกางเกงผ้าแสลคสีขาวเข้ารูป เขาสวมรองเท้าหนังสีครีมทรงอ็อกฟอร์ด กับเสื้อแจ็คเก็ตหนังที่วางคลุมไหล่ไว้เฉยๆ นายแบบหนุ่มฉีกยิ้มสวยให้กับเพื่อนรัก วันนี้เขามีเจย์ติดสอยห้อยตามมาด้วยอีกคน พร้อมบอร์ดี้การ์ดอีกกลุ่มหนึ่ง
“เป็นไงบ้าง ห้องพออยู่ได้ไหม?” มิถุนาถามยิ้มๆ ตะวันยู่หน้าก่อนยกมือดึงแก้มเพื่อนรัก
“จะบ้าหรือไง ห้องหรูจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว วันหลังบอกคุณแจ็คกี้ก็ได้นะว่าห้องธรรมดาก็อยู่ได้แล้ว ไม่ต้องเอาห้องสวีทหรอก" ตะวันขมวดคิ้ว
“ว้า ไว้จะบอกให้แล้วกัน" มิถุนารับคำไปงั้นแหละ แต่ก็หัวเราะออกมาเบาๆไม่จริงจังนัก เขากอดตะวันแน่น สองเพื่อนรักโคลงตัวกันไปมา
“เข้าไปด้านในกันเถอะครับ" เอเลนยิ้มน้อยๆก่อนเอ่ยเชิญเมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว เขาพาทุกคนเข้าไปในห้องอาหารหรูสไตล์เรเนซองค์ประดับด้วยคริสตัลระย้าทรงเหลี่ยมสว่างไสวไปทั้งห้องกว้าง ก่อนนั่งลงบนโต๊ะทรงกลมที่จัดเตรียมไว้ให้อย่างเป็นสัดส่วน
“นี่ ว่าแต่คุณจอมทัพล่ะ?” ตะวันเอ่ยถามเมื่อจานออเดิร์ฟถูกยกมาเสิร์ฟ เขาตักซุปขึ้นมาเป่าเบาๆ
“ไปกับป๋า เอ่อ...คุณพ่อเขาน่ะ เห็นว่าไปกินข้าวกลางวันกับเพื่อนๆพ่อ" มิถุนาว่า "แต่วันนี้ฉันก็มีงาน แยกๆกันบ้างน่ะดีแล้ว" นั่นสิ...เขาแทบจะใช้จมูกเดียวกับจอมทัพหายใจแล้วมั้งเนี่ย
“เออ ว่าแต่แฟชั่นวีคเป็นไงบ้าง ดีไหม?”
“ก็ดีนะ ได้เดินสองชุด" มิถุนาบอก ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีในต่างถิ่น "แต่ไม่เด่นมากหรอก ฉันคุยกับดีไซเนอร์ไปว่าไม่ต้องเกรงใจคุณจอมทัพ เลือกสิ่งที่เหมาะสมที่สุด"
“ดีแล้ว" ตะวันพยักหน้าหงึก "ปรางก็ถึงมิลานแล้วนะ เพิ่งเฟซไทม์กันก่อนขึ้นเครื่อง ดูตื่นเต้นเหมือนกัน"
“ขอให้ได้งานเถอะ" มิถุนาพึมพำเบาๆ เฌอปรางไม่ได้ปักธงเป้าหมายของเธอไว้แค่ภายในประเทศ แต่ในระดับโลกด้วย ไม่ใช่ด้วยความทะเยอทะยานทั้งหมด แต่เฌอปรางรักการเป็นนางแบบจากใจ และเธอคิดว่า การสร้างแรงบันดาลใจให้กับทุกการก้าวเดินของชีวิตเป็นสิ่งที่ควรทำ และนั่นทำให้เธอมีความสุขกับแต่ละวันมากขึ้น
“เออนี่ มิ" แทนไทที่นั่งฟังมาสักพักเอ่ยเรียกมิถุนายิ้มๆ นายแบบหนุ่มจึงหันไปมองคู่สนทนา
“ครับพี่ท็อป"
“เพื่อนพี่เขากำลังจะเปิดคอลเล็คชั่นใหม่ แบรนด์เดิมที่มิเคยถ่ายให้ปีก่อนแหละ"
“อ๋อ ห้องเสื้อซารินะ น่ะหรือครับ?”
“ใช่ เขาจะขอให้มิไปถ่ายเซ็ตล่าสุดให้อีก พี่คุยกับพี่เพลงแล้ว เธอไม่ว่าอะไร ก็ตัดเปอร์เซ็นต์เท่าเดิม"
“ได้ครับ มิสะดวกใจ" เขาตอบ
“ตะวันกับปรางก็ถ่ายนะ" แทนไทว่ายิ้มๆ
“เราถ่ายคู่กับปรางแหละ" ตะวันอวด
“จริงเหรอ?”
“แต่มิถ่ายคู่กับเป๊กนะ" แทนไทหัวเราะ นั่นทำให้มิถุนาต้องเลิกคิ้วทันที
“เป๊กยังยอมมาถ่ายแบบให้พี่ท็อปอยู่อีกเหรอครับ" มิถุนาถามถึงน้องชายตัวสูงหน้าตาคมเข้มของแทนไท ที่คราวก่อนมาทำงานล้างหนี้ และเกลียดการถ่ายแบบหรือเดินแบบเป็นที่สุด
แทนไทกับตะวันมองหน้ากันก่อนอมยิ้ม คนอายุมากกว่ายักคิ้วเบาๆก่อนตอบ
“เป๊กมันตามจีบโมเดลหน้าใหม่อยู่น่ะ มันไม่เคยทำอะไรบ้าบิ่นขนาดนี้มาก่อนเลยนะ เดี๋ยวถ้ามิไปเดินแบบให้รินะ เดี๋ยวก็ได้เจอ"
“รินะบอกว่า จะยอมให้เป๊กจีบโมเดลใหม่คนนี้ก็ต่อเมื่อยอมมาถ่ายแบบให้" ตะวันเสริม
“เด็กคนนี้สไตล์เหมาะกับซารินะมากเลยนะ ตะวันเป็นคนลากมาหารินะเองแหละ แปปเดียวรินะก็จับเซ็นต์สัญญาเป็นนิว-เฟซ (New face) ของแบรนด์เลย"
“ชื่ออะไรน่ะครับ" มิถุนาถามด้วยความสนอกสนใจ ตะวันยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนตอบ
“แยม"
มิถุนาพยักหน้ารับ เด็กใหม่ ไม่เคยได้ยินชื่อ แต่ท่าทางจะถูกใจตะวันกับแทนไทน่าดู มิถุนากัดขนมปังกระเทียมคำเล็กก่อนนึกถึงเมษา เด็กหน้าใหม่ที่เขาไม่ได้ติดต่อเลยในช่วงนี้
“แล้วเมล่ะ?” มิถุนาถามขึ้นอีกครั้ง ตะวันเองก็นิ่งไปก่อนขมวดคิ้ว
“น้องไม่ได้ติดต่อมิเลยใช่ไหม?” ตะวันย้อนถาม มิถุนาพยักหน้ารับ
“ช่วงนี้ก็ไม่เลย ปกติก็ทักมาถามหรือปรึกษาตลอดนะ"
“พี่นัชชาบอกว่าน้องย้ายสังกัดแล้ว ไปไหนก็ไปบอก ไม่บอกด้วยว่าทำไม ไม่บอกอะไรเลย" ตะวันถอนหายใจ "แต่ยังไม่เจอน้องบนสื่อไหนเลย งานที่รับไว้สามสี่งานก็หาคนแทนหมด กำลังจะขายได้แท้ๆ"
“อืม" มิถุนารับคำเบาๆ เขาไม่ได้แคร์หรอกว่าเมษาจะมาแย่งงานเขา พวกเขาให้ความรู้สึกที่คล้ายกัน แต่ไม่เคยเหมือนกัน มิถุนาขายงานสไตล์หนึ่ง เมษาก็ขายอีกสไตล์หนึ่ง แต่ตอนนี้เขาเป็นห่วงมากกว่าว่าเมษาหายไปไหน "เราจะลองติดต่อดูอีกที"
“แล้วเรื่องของมิล่ะ?” ตะวันหน้านิ่ว "ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม?”
“ถ้าเป็นเรื่องของอาเมนล่ะก็...ช่วงนี้ไม่มีอะไร คิดว่าปลอดภัยมากนะตอนนี้" มิถุนาพึมพำเบาๆ เขามองหน้าเจย์เหมือนจะขอความเห็น เจย์นิ่งไปสักพักก่อนพยักหน้ายืนยัน
ตะวันและเฌอปราง รวมถึงแทนไท รู้ถึงความเป็นไปของมิถุนาตลอดนับตั้งแต่มิถุนากลับมาจากเชียงราย มิถุนาเล่าทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี แต่ที่ตะวันกับเฌอปรางยังวางใจ เพราะคนที่ดูแลมิถุนาคือจอมทัพ มาถึงวันนี้พวกเขาก็หมดข้อกังขาทุกอย่างแล้ว
“มาถึงฮ่องกงแล้ว คงทำอะไรไม่ได้หรอก" แน่นอน อาเมนจะเอากำลังจากไหนมาต่อกรเจ้าพ่อใหญ่ตระกูลหวังถึงถิ่นกันเล่า หากไม่ใช้กลอุบายสกปรกๆ หรือลูกไม้สับขาหลอกใดๆ
“ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณสองคนก็จะปลอดภัย" เจย์สำทับ แต่ตะวันส่ายหน้า เขาไม่ห่วงตัวของเขาเองหรอก ห่วงก็แค่เพื่อนรัก ที่ถอดหัวใจวางให้กับมาเฟียไปเรียบร้อยแล้ว
อาหารมื้อกลางวันค่อนไปทางบ่ายจบลง ตะวันและแทนไทขอตัวกลับขึ้นไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับทริปกลางคืนที่จะไปถนนนาธานเพื่อชอปปิ้ง อันเป็นเป้าหมายหลักของทริปคราวนี้ มิถุนาจึงขอตัวกลับเช่นกัน เขาตื่นเช้ามากในวันนี้ และรู้สึกเพลียนิดหน่อย วันนี้เอเลนขับรถให้เช่นเคย มีเจย์นั่งข้างๆ ส่วนมิถุนายึดเบาะหลังคนเดียว
“เหนื่อยไหมครับ?” เอเลนหันมาถามยิ้มๆ มิถุนาเอียงคอให้แอร์เป่าตรงหลังคอก่อนรวบผมเป็นทรงมวยที่ท้ายทอย
“ร้อนมากกว่าครับเอเลน"
“เดี๋ยวกลับไปพัก" เอเลนว่ายิ้มๆ "เย็นนี้แจ็คกี้ถามว่าจะออกมาทานข้าวข้างนอกไหม นายท่านใหญ่ท่าทางจะเล่นโกะอยู่บ้านเพื่อนท่านถึงดึก แจ็คกี้จะกลับมาก่อน"
“ก็ได้ครับ"
“งั้นตอนเย็นผมปลุกอีกทีแล้วกันนะครับ" เอเลนเสนอ ซึ่งมิถุนาก็พยักหน้า
“ดีครับ" มิถุนายิ้มบางๆ ก่อนเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง รถติดประปรายแต่ไม่มากนัก เขาถอนหายใจเบาๆ "เจย์ครับ"
“ครับ?” มือขวาเลิกคิ้ว
“ถ้าเรากลับไทยไปแล้ว เรื่องของอาเมนจะเป็นยังไงครับ?” มิถุนาถาม กัดปากแน่น "ผมอยากอยู่สงบๆ ไม่อยากระแวงว่าวันไหนคุณจอมทัพจะจากผมไป"
“......”
“ผมไม่เคยบอกเขาหรอก" มิถุนาเงียบไปอึดใจ
“......”
“แต่เขาเป็นคนที่ผมอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต"
เจย์นั่งนิ่ง เขามองหน้าเอเลนนิดหน่อยก่อนเม้มปากแน่น รถค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆ แต่บรรยากาศในรถช่างอบอุ่นราวกับมีมวลความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในนั่น มันทั้งเต็มตื้นและอ่อนโยน
เจย์เผยอปากนิดหน่อย เขาชั่งใจ และไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากดีหรือไม่ และสุดท้าย เอเลนก็พยักหน้าเบาๆ
“นายท่านบอกกับพวกผมว่า ที่มาที่ฮ่องกง ก็เพื่อมาคุยกับนายท่านใหญ่" เจย์เว้นระยะหายใจ "จะวางมือจากธุรกิจมืดเกือบทั้งหมด และจะเปิดทางให้อาเมนหรือคนอื่นๆที่ต้องการผลประโยชน์แต่โดยดี จะได้ไม่มีปัญหาขัดแข้งขัดขาอะไรกันอีก"
“ทั้งหมดเพื่อคุณ" เจย์ระบายยิ้มอ่อนๆ "นายท่านไม่เคยคิดอะไรที่อ่อนไหวขนาดนี้เลยนะครับ ตลอดชีวิตมีแต่การต่อสู้ฟาดฟัน ผลประโยชน์ และเป็นที่หนึ่ง"
“นายท่านคิดว่านี่คือสิ่งที่ทำให้มิปลอดภัยที่สุด และมิจะได้อยู่กับเขาตลอดชีวิต นั่นคือสิ่งที่นายท่านหวัง"
“เหมือนที่มิคิดเลยใช่ไหมครับ?” เจย์อมยิ้ม เขาเหลือบมองใบหน้าสวยของนายแบบหนุ่มที่เริ่มแดงขึ้นนิดๆและดวงตากลมโตก็คลอไปด้วยน้ำตา "นายท่านบอกกับนายท่านใหญ่ว่า ไม่ต้องการเป็นที่หนึ่งอีกแล้ว เพราะมีแค่คุณคนเดียวก็พอ"
“มันก็เหมือนตอนที่นายท่านใหญ่ยอมทิ้งทุกอย่างที่ฮ่องกงไปอยู่เมืองไทยกับนายหญิง"
“กลับไปไม่ต้องกลัวนะครับ แค่อยู่ข้างๆนายท่านของผมไปตลอดชีวิตก็พอ"
เจย์ว่า เอื้อมมือมาแตะมือขาวของมิถุนาเบาๆ เขาหัวเราะกับใบหน้าน่ารักๆของมิถุนา ก่อนที่มิถุนาจะพยักหน้ารับ สัญญาไปตลอดชีวิตว่าจะอยู่กับจอมทัพ จะรักผู้ชายคนนี้ตลอดไป
มิถุนาหลับไปเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น และตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อเอเลนเข้ามาปลุกตามที่บอก เขาบริการราวกับมิถุนาเป็นเจ้าหญิง ดูแล้วน่าอิจฉาคนที่จะได้เป็นแฟนหนุ่มคนนี้ชะมัด
หลังจากแช่ตัวในอ่างกุหลาบเรียบร้อยแล้ว เขาก็สวมชุดคลุมออกมาพร้อมกับซับน้ำบนปลายผม เอเลนนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา พลางเลื่อนไอแพดมินิในมือไปด้วย เขายิ้มให้มิถุนา เอ่ยปากบอกว่าเจย์เคลียร์เอกสารอยู่ที่ห้องนอนของเขาในบ้านหลังนี้นี่แหละ สักพักเมดสาวตัวขาวก็เดินเขามาช่วยไดร์ผมให้มิถุนา ปกติแล้วเขาไม่ชอบไดร์ตรงสักเท่าไหร่ ชอบเป่าเฉยๆให้มันฟูๆเซอร์ๆเสียมากกว่า
ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยตอนเกือบๆหกโมง มิถุนาสวมกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขายาวกับเสื้อยืดธรรมดาๆ เขาสวมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีฟ้า ก่อนออกเดินทางอีกครั้งโดยมีเอเลนเป็นสารถีเช่นเคย เจย์ก็ไปด้วยกันเหมือนเดิม
จอมทัพโทรมาหาเขาตอนก่อนออกจากบ้านสักพัก น้ำเสียงของคนที่เพิ่งได้เจอกันเมื่อเช้านั้นทำให้มิถุนาคิดถึงเจ้าของมันอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะเรื่องที่ได้ยินวันนี้จากปากเจย์ก็เป็นได้ เขาไม่ได้ดีใจเลยว่าเขาสยบเสือร้ายได้ เขาไม่ได้ดีใจกับการที่จอมทัพยอมเขามากขนาดนี้ ความรักสำหรับมิถุนาไม่มีคำว่าแพ้หรือชนะ ไม่มีคำว่าถูกหรือผิด มีเพียงคำว่า รัก หรือ ไม่รัก เท่านั้น
ซึ่งเขารักจอมทัพจริงๆ
เมษากลืนยาเม็ดขาวลงคอตามด้วยน้ำอีกครึ่งลิตร สีหน้าเขาดีขึ้นมากแล้วหลังจากได้นอนเต็มอิ่มตลอดคืน ตลอดจนเมื่อเช้า มีหมอเข้ามาตรวจอาการให้ พร้อมบอกว่าเขาดีขึ้นจนเกือบเป็นปกติแล้ว
หลังจากนอนพักไปในช่วงเช้า เขาตื่นอีกทีตอนบ่ายพร้อมกับความเงียบในห้องพักหรู เมษาดึงตัวเองขึ้นจากเตียง ไปอาบน้ำแต่งตัว กินข้าวที่เริ่มเย็นชืด กินยา แล้วก็นั่งเฉยๆไล่ความมึนงง เขายังปวดหัวอยู่มาก อาการฝันร้ายตอนใกล้จะตื่นนอนนั้นทรมานที่สุด มันทำให้เขาอึดอัด หายใจไม่ออก ปวดหัว และแสบจมูกไปหมด
ติดต่อใครไม่ได้ โลกของเมษามีฝ้าเพดานคือฟ้า กำแพงคือทิวทัศน์ และเป็นโลกที่มีแค่อาเมนเท่านั้น ไม่มีอินเตอร์เน็ต ประตูไม่ได้ล็อค แต่เมษารู้ดีว่าหนีไปไหนไม่ได้ มีคนเฝ้าทั้งหน้าประตู ไปตลอดทั้งชั้นที่อาเมนจ่ายเงินเช่าเอาไว้เป็นสัปดาห์ แต่ความอบอุ่นเมื่อคืนที่เหมือนกับเป็นเรื่องโกหกก็ทำให้เรื่องราวต่างๆคล้ายจะเป็นเรื่องที่ดีขึ้นเล็กน้อยขึ้นมาทันตา
เสียงประตูที่เปิดออกเรียกให้เมษาผินหน้าหันไปดู คนคุ้นหน้าเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเรียบๆ อาเมนนิ่งแบบนี้เสมอ เขาแสดงทุกความรู้สึกผ่านสายตาเท่านั้น ซึ่งเมษาดูไม่ค่อยออกเลย ว่าเขาเป็นอย่างไรกันแน่ เขาเหมือนหินแกร่ง แต่บางคราก็อ่อนยวบเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ เขามีกรอบ มีกำแพง มีอะไรในใจมากมายที่เมษาเคยนึกเกลียดชัง แต่พอมาวันนี้กลับอยากจะทำความรู้จักนัก
อาเมนเหลือบสายตามองเมษาเล็กน้อย ภายในห้องกว้างมีแค่เขากับผู้ชายคนนี้ อาเมนเปิดน้ำแร่ขวดเล็กขึ้นดื่ม ไม่มอง แต่เอ่ยถาม
“เป็นไง?” คำถามกระด้าง แต่เมษากลับไม่ระคายหูเท่าไหร่นัก
“ดี...ดีขึ้นมากแล้วครับ" เขาพึมพำ
“เมื่อเช้ามีประชุมแฟชั่นวีค แต่ฉันแจ้งไปแล้วว่านายป่วย" อาเมนว่าเรียบๆ "เดี๋ยวก่อนวันงานจะมีคนมาอธิบายให้ เตรียมตัวให้ดี อีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้น"
“ครับ"
“จบงานนี้ ฉันจะปล่อยนายไป"
คนที่เป็นเจ้าชีวิตเอ่ย ในประโยคที่เมษาอาจจะอยากได้ยินมาตลอดชีวิต แต่มาวันนี้ หัวใจไม่ได้เต้นแรงจนเจ็บเหมือนเคย เขามองหน้าอาเมนชัดๆ เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายยอมที่จะเลื่อนดวงตามาประสาน มันเป็นวินาทีสั้นๆที่เหมือนโลกจะหยุดหมุน วินาทีสั้นๆ ที่อาจจะเปลี่ยนแปลงเขาสองคนไปตลอดกาล
“ชีวิตหลังจากนี้ฉันเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว นายจะได้เป็นในสิ่งที่อยากเป็น"
“จะได้มีชีวิตของตัวเองเสียที"
เขาพูดนิ่งๆ ก่อนเดินหายลับเข้าไปในห้องนอน เสียงประตูห้องน้ำปิดลง เมษานิ่งจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง แค่คำว่าขอบคุณยังไม่กล้าเอ่ยออกไป พวกเขาเกลียดกัน เมษาบอกตัวเองเช่นนั้น แต่บางทีการที่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ร่างกายที่แนบชิดอิงแอบกัน ความใจดีที่ไม่รู้ว่ามันคือการเผลอเรอหรือไม่ นั่นทำให้การจากลา หรือเอ่ยคำลานั้น ยากขึ้นไปทุกที
-
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่มิถุนาต้องมาเยือนที่ย่านการค้าใหญ่ หรือ จิม ซา จุ่ย ที่เคยมาแล้วหลายครั้งก่อนหน้านี้ จอมทัพตั้งใจจะพาไปดินเนอร์ที่ร้านริมทะเลแถวบ้าน แต่เพราะช่วงไพรม์ไทม์ รถจึงติดมาก สุดท้ายมิถุนาจึงตัดสินใจเปลี่ยนที่นัดหมายเป็นใจกลางเมืองที่แต่ละฝ่ายน่าจะไปหากันได้ง่ายที่สุด และพบกันครึ่งทางที่สุด
ผู้คนเยอะไม่ต่างไปจากเดิม สมเป็นเกาะแห่งการท่องเที่ยวที่มีมีนักท่องเที่ยวหลั่งไหลเข้ามาตลอดเวลา เอเลนนั่งเคาะพวงมาลัยและขออนุญาตฟังข่าวเย็นไปด้วย ส่วนเจย์นั่งเช็คอีเมล์ในมินิไอแพดอย่างเครียดเขม็งจนมิถุนาอดเยี่ยมหน้าเข้าไปแซวไม่ได้ ทำเอามือขวาแก้มแดงจัดเพราะโดนคนรักของเจ้านายกระเซ้าเอา
อีกหนึ่งถนนถึงจะผ่านเข้าไปยังห้างสรรพสินค้าอันเป็นที่นัดหมายเพื่อเข้าที่จอดรถ แสงไฟละลานตาจากตึกและอาคารต่างๆสาดเข้ามาในนัยน์ตา มิถุนายังคงตื่นเต้นกับเกาะฮ่องกงเสมอ มันเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและความวุ่นวาย แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก
“หิวไหมครับมิ?” เจย์เอ่ยถามหลังจากรับโทรศัพท์จากวิคเตอร์ที่โทรมาแหย่เล่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงกดปิดไอแพดมินิในมือแล้วหันมาสนทนากับคนด้านหลังแทน
“อ่า นิดหน่อยครับ จะถึงแล้วนี่" เขาตอบ
“รถติดน่ะครับ ช่วงไพรม์ไทม์เป็นแบบนี้ตลอด" เอเลนว่า
มิถุนายิ้มแหยก่อนเอ่ย "ครับ ที่กรุงเทพฯติดนรกกว่านี้อีก แต่ยังไงก็ขอโทษเอเลนนะครับ ต้องมาขับรถให้ทุกวัน เสียเวลาแย่" มิถุนาเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ นั่นทำให้เอเลนต้องปฏิเสธเป็นพัลวัน
“อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมยินดีมาก ให้ใครมาดูแลคุณแทนผมก็ไม่สบายใจหรอก ผมยินดีจริงๆครับ คุณน่ารักมาก" เอเลนเอ่ยให้สบายใจ มิถุนาได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ
“วิคเตอร์บอกว่าตอนนี้ถึงที่นัดหมายแล้วครับ เดี๋ยวยังไงเราลงกันตรงด้านหน้าศูนย์การค้าแล้วกันครับ"
“เดี๋ยวให้คนอื่นเอารถเข้าไปจอดให้" เอเลนสำทับ มิถุนาพลิกนาฬิกาดูก่อนพยักหน้ารับ จอมทัพคงหิวข้าวแย่แล้ว ปกติคุณมาเฟียเองก็ไม่ได้ทานข้าวเป็นเวลาเท่าไหร่นักหรอก แต่นี่ก็ปาเข้าไปจะสองทุ่มแล้ว
เมื่อสัญญาณไฟเขียวปรากฏ เอเลนก็ข้ามแยกไปยังถนนแคนตัน เพื่อไปยังห้างฮาร์เบอร์ ซิตี้ ห้างที่ใหญ่ที่สุดในย่านนั้น จอมทัพบอกว่าจะได้ให้มิถุนาได้เลือกซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตเผื่ออยากได้อะไรเพิ่มเติม หรือซื้ออาหารสดไปทำบ้างเล็กๆน้อยๆ เขารู้ดีว่ามิถุนาชอบเดินเลือกซื้อของมากแค่ไหน ส่วนร้านอาหาร เดี๋ยวค่อยตกลงกันก็ได้ว่าอยากจะทานอะไร ส่วนตัวเขาอะไรก็ได้อยู่แล้ว เพียงแค่อยากพามิถุนามาข้างนอกบ้าง หลังจากที่สองสามวันมานี้เขาต้องออกไปสังสรรค์และคุยงานประปรายกับหวัง หย่ง หมิน จนแทบไม่มีเวลาให้มิถุนาเลย
มิถุนาสอดมือถือเก็บลงในซอกกระเป๋า เขาเงยหน้าขึ้นมองไปด้านนอกหน้าต่าง รถกำลังค่อยๆไหลเข้าไปตามท้องถนน เอเลนหักเลี้ยวเข้าไปจอดยังบริเวณหน้าห้าง มิถุนามองไปรอบๆ ก่อนต้องชะงัก เมื่อสายตาสะดุดกับร่างของใครบางคนที่คุ้นตากำลังก้าวลงจากรถเมอร์ซีเดสสีดำคันหรูตรงหน้า เขาสะดุดใจจนต้องชะเง้อคอมอง จากจุดที่มิถุนาอยู่นั้น ห่างจากบริเวณหน้าห้างประมาณสามคันรถ ทำให้มองเห็นไม่ชัดมากนัก แผ่นหลังคุ้นตาใต้เสื้อเชิ้ตยีนส์สวมทับบนเสื้อยืดสีเทากำลังเคลื่อนตัวผ่านประตูห้างเข้าไปด้านในกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง และจังหวะที่คนๆนั้นหันเสี้ยวหน้า มิถุนาก็ตกใจวาบ
เมษา?
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เจย์เอ่ยถามหลังจากเห็นท่าทางแปลกๆของนายแบบหนุ่ม มิถุนาเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดี คนๆนั้นจะใช่เมษาจริงๆหรือ แล้วเมษามาทำอะไรที่นี่กัน?
“เหมือนเห็นคนรู้จัก" มิถุนาพึมพำ
จะใช่หรือเปล่า?
มิถุนาพยายามชะเง้อคอมอง แต่อีกฝ่ายก็หายลับไปเสียแล้ว จนกระทั่งรถจอดสนิทหน้าอาคารสรรพสินค้า มิถุนาก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เขาก้าวลงจากรถเมื่อพนักงานเปิดประตูให้ เอเลนส่งกุญแจให้กับพนักงานรับรถ ก่อนที่จะเดินนำเข้าไปด้านในพร้อมกับบอร์ดี้การ์ดอีกกลุ่ม
เอเลนเดินนำไปยังร้านเบรนด์ไฮ-เอนด์ติดบริเวณริมถนนแห่งหนึ่ง พนักงานสาวปรี่มาต้อนรับพวกเขาแทบจะทันที มิถุนาก้าวตามเข้าไปก่อนระบายยิ้มเมื่อภายในร้านมีบอดี้การ์ดสูทดำยืนประจำจุดต่างๆราวกับซีเคียวริตี้ของร้าน ทั้งๆที่พวกเขาเป็นผู้ติดตามของแจ็คกี้ทั้งขบวน
มาเฟียหนุ่มยืนอยู่กลางร้าน แน่นอนว่ารูปลักษณ์โดดเด่น ใบหน้าคมคาย และหุ่นกำยำนั้น เป็นที่หมายตาของคนทั้งร้าน เขายืนจดจ้องอยู่กับรองเท้าเด็กเล็กตรงหน้าด้วยแววตานิ่งๆ แต่เป็นภาพที่น่ารักน่าชังจนมิถุนาอดระบายยิ้มอ่อนๆออกมาไม่ได้ เขาเดินเข้าไปเกาะแขนแจ็คกี้ทำลายฝันของสาวๆทั้งร้าน ก่อนที่อีกฝ่ายจะละสายตาออกจากรองเท้าเด็กคู่นั้นแล้วหันมาสนใจเขาในที่สุด
“ทำอะไรน่ะครับ?” มิถุนาถามยิ้มๆ จอมทัพอมยิ้มมุมปาก
“เปล่า" เขาว่า "น่ารักดี" มิถุนาเบือนสายตากลับไปมองรองเท้าคู่นั้นก่อนเม้มปากนิดหน่อย
“น่ารักดีครับ" เขาตอบ พยักหน้าหงึกๆ "แต่ผมมีลูกให้คุณไม่ได้ คุณก็รู้" ริมฝีปากอิ่มเอ่ยบอก จะว่าน้อยใจก็ไม่ใช่ ผิดหวังก็ไม่เชิง เขาแค่แคร์จอมทัพมากกว่า
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดเช่นนั้น มาเฟียหนุ่มส่ายหัวเบาๆ รั้งหัวกลมมาจูบเบาๆเล่นเอาคนในร้านตาลุกวาว
“บ้าหรือไง ฉันไม่ได้อยากจะมีเบบี้สักหน่อย"
“อ้าว"
“ก็แค่บอกว่าน่ารัก"
“......”
“อีกอย่างนะ มีนายคนเดียวก็พอแล้ว" จอมทัพหัวเราะเบาๆเมื่อมิถุนาเบิกตากว้างแก้มแดงปลั่ง เขาลากข้อมือเล็กๆพาเดินออกจากร้าน วิคเตอร์หิ้วถุงกระดาษสีส้มตามออกมาอีกสองสามใบ จอมทัพไม่ชอปปิ้งด้วยตนเองบ่อยนัก เขามักจะดูสิ่งที่ตนเองสนใจผ่านหน้าเว็บหรืออีเมล์ต่างๆ และสั่งให้เจย์จัดหาตามนั้น แต่หลังจากมีมิถุนา ก็ยอมรับว่าเขาเดินห้างสรรพสินค้าบ่อยขึ้น โดยเฉพาะโซนซุปเปอร์มาเก็ตนั่นแหละ
“กินติ่มซำนะ เดินไปกัน" จอมทัพว่า วันนี้เขาก็ยังสวมสูทคัทติ้งเนี้ยบเหมือนเดิม มิถุนาเคยตั้งใจจะลองนับสูทในตู้ของมาเฟียหนุ่มที่เซฟเฮ้าส์ แต่ก็ต้องล้มเลิกความตั้งใจไปก่อนเมื่อมันเยอะจนขี้เกียจ
“อะไรก็ได้ครับ" มิถุนาไหวไหล่ เขาเดินเคียงคู่ไปกับจอมทัพ ใต้แสงไฟจากตึกต่างๆที่แข่งกันสาดแสง
“ต้องข้ามถนน มีร้านเด็ดสมัยฉันเรียนมัธยม" จอมทัพว่า "โดดเรียนมากินบ่อย"
“ประสาท" มิถุนาค่อนขอด แต่ก็ยิ้ม
พวกเขายืนรอสัญญาณไฟกันอยู่ริมฟุตบาท ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมมีแต่คนจ้องมองมาที่พวกเขา แต่ก็ไม่นานนักเมื่อสัญญาณไปเปลี่ยนเป็นสีแดง และคนเริ่มออกเดินข้ามถนนกัน ฝั่งตรงข้ามก็ยังเป็นห้างใหญ่อีกแห่งหนึ่ง ในที่สุดพวกเขาก็เบียดเสียดผู้คนข้ามมาอีกฝั่งจนได้ มิถุนายืนรอคนอื่นๆที่กำลังจะเดินมาถึงอยู่หน้าวินโดวของแบรนด์หรูแห่งหนึ่งที่ตั้งดิสเพลย์ไว้หน้าห้าง จอมทัพยืนอยู่ใกล้ๆกัน มิถุนาเคยคิดจริงๆนะ ว่าถ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆจอมทัพตอนนี้ไม่ใช่เขา จอมทัพคงไม่มีได้ควงใครข้ามถนนแบบนี้หรอก เพราะสิ่งที่เขาจะทำ คือนั่งรถหรูไปถึงที่เท่านั้น
แต่จอมทัพก็รู้ว่ามิถุนาต้องการอะไร มิถุนาแค่ต้องการชีวิตคู่ที่เรียบง่ายและมีความสุข เดทแบบที่คนปกติเขาทำกัน พวกเขาจึงพยายามปรับตัวเข้าหากันในแบบที่เป็นไปได้ที่สุด
ระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย มิถุนาก็เหลือบมองไปยังหน้าประตูห้างพอดี เขามองผู้คนเดินสวนเข้าสวนออกพร้อมกับถุงชอปปิ้งในมืออย่างเพลินตา จนกระทั่งสายตาสะดุดกับร่างคุ้นตาที่กำลังเดินออกจากประตูอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าเองก็คุ้นตาและปรากฏชัด มิถุนาวูบโหวงและตกใจในคราเดียวกัน นัยน์ตาโศกนั่นไม่ผิดแน่...เมษา แต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆกันนั่น......นักข่าว...หมอนั่น...เจอาร์!
ชั่ววูบนั้นมิถุนายอมรับว่าตัวเองเสียสติ เขาตกใจ ในขณะเดียวกันความสงสัยก็โถมเข้าใส่จนขาเรียวขยับไปด้วยตัวของมันเอง เมษาที่เขาติดต่อไม่ได้มาสักระยะ ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้านี้ มิถุนาเม้มปากแน่น ความบ้าดีเดือดมาจากไหนไม่รู้สั่งให้เขาแทรกตัวไปท่ามกลางฝูงชน โดยลืมไปหมดสิ้นว่าตัวเองในตอนนี้คือใคร
“แจ็คกี้ เดี๋ยวผมมา!”
“มิ!!!”
ไม่ทันได้รั้งไว้ มิถุนาหายวับเข้าไปในฝูงชน จอมทัพตะโกนเรียกชื่ออีกคนสุดเสียงด้วยความตกใจ จะคว้าข้อศอกเอาไว้ก็ทำได้แค่แตะมัน มาเฟียหนุ่มไม่มีเวลาพะว้าพะวง เขาตั้งสติ สบถคำหยาบออกมาเป็นชุด เป็นเวลาเดียวกับวิคเตอร์มาถึงและทุกคนก็เห็นเหตุการณ์พอดี ไม่กี่วินาทีเท่านั้น ไม่กี่วินาทีจริงๆที่มิถุนาหลุดรอดไปจากพวกเขา
“บ้าเอ๊ย ตามไป!” เขาสั่ง ตัวเองก็ออกวิ่ง แต่ก็ทำได้ไม่ดีนักเพราะคนติดขัดแน่นขนัดไปทั้งถนน เขานึกโกรธและโมโหกับสิ่งที่มิถุนาทำ แต่สิ่งที่เหนือกว่านั้นคือเป็นห่วงสุดหัวใจ
มิถุนาเห็นร่างสูงโปร่งของเมษากับร่างสูงกำยำของเจอาร์ เขาแทรกตัวตามไปอย่างไม่ลดละ ผู้คนมากมายทำให้เขาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจมากนัก แต่เขาก็ไม่ละความพยายาม เหมือนสองคนนั้นจะไม่ได้มาเพียงแค่สองคน เพราะรอบตัวดูมีคนในชุดเครื่องแบบ หรือบอร์ดี้การ์ดแบบที่คอยติดตามเขาเช่นกัน
รถที่ติดไปตลอดถนนกับเสียงแตรดังระงม และคนที่เบียดเสียดจนแทบเดินไม่ได้ในตอนเย็นทำให้มิถุนาหงุดหงิดใจสุดๆ แต่นั่นคือเมษา เมษาแน่นอน...ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้ และเขาต้องหาคำตอบให้ได้ ว่าเมษามาทำอะไรที่นี่กันแน่
บนฟุตบาทมีคนแน่นขนัดรอข้ามถนนกับไฟสัญญาณสามสิบหกวินาที มิถุนาเห็นหลังของพวกเขาอยู่ตรงหน้า กายบางเอ่ยขอทางและพยายามที่แทรกตัวเข้าไปใกล้ให้ได้มากที่สุด เขาเผลอเหยียบเท้าผู้หญิงคนหนึ่งจนเธอร้องออกมา มิถุนาเอ่ยขอโทษก่อนเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอแล้วก็ต้องยิ้มแหย เมื่อเธอเรียกชื่อเขาได้อย่างชัดเจน เขาดันเจอแฟนคลับจากเมืองไทยในเวลาที่ไม่ถูกไม่ควรที่สุดเลยให้ตายเถอะ พวกหล่อนกรี๊ดออกมาแบบไม่มีเสียง กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ มิถุนาพยายามฉีกยิ้มอย่างฝืดเฝื่อนที่สุดก่อนที่จะเอ่ยขอตัวอีกครั้งหลังจากที่เธอลากเขาไปถ่ายรูปคู่ด้วยกล้องหน้ากับเพื่อนเธอถึงสามรูปด้วยกัน
มิถุนาหันกลับไปยังเบื้องหน้าอีกครั้งเมื่อทุกคนเริ่มออกเดิน ทุกคนกรูกันลงถนนเพื่อข้ามให้ได้ภายในเวลาไม่ถึงนาทีของสัญญาณไฟ ดวงตากลมโตจดจ้องสองแผ่นหลังนั่น ก่อนที่จะสาวเท้าตามไปอีกครั้ง ร่างสูงโปร่งพยายามแทรกกายเข้าไปในฝูงชน ก่อนถูกชนจนเซถลาจากฝรั่งตัวใหญ่ เขาเอ่ยขอโทษ มิถุนาส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที คนที่ตามหาก็หายวับไปกับฝูงชน
เหมือนลูกโป่งใบใหญ่ที่ถูกเจาะทิ้งดังปัง แต่เขาไม่ละความพยายาม เขาพยายามสาวเท้าต่อไปแม้จะเจ็บเสียดๆที่ข้อเท้าแต่ก็ไม่มากนัก ไม่เจอ...มองไปทางไหนก็มีแต่ผู้คน มิถุนาสบถกับตัวเองเบาๆก่อนเม้มปากแน่น เขาปาดเหงื่อบนหน้าผาก มองไปรอบๆ และพบว่า...
ตัวเองยืนอยู่บนถนนที่ไม่คุ้นตาเลยสักนิด...
จริงอยู่ว่าเขามาย่านนี้บ่อย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาถนนเส้นนี้ และเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน...ที่เขาอยู่คนเดียว ปราศจากคนห้อมล้อม ปราศจากการคุ้มกัน ปราศจากความปลอดภัย และ ปราศจากจอมทัพ...
ชั่ววูบที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำอะไร และเป็นใคร มิถุนาก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับจิต เขากวาดสายตาไปรอบๆ พาตัวเองไปยืนบนฟุตบาทและเกาะขอบรั้วเหล็กริมถนนไว้แน่น เขาไม่รู้ว่าเขาเดินตามมาทางไหนบ้าง และควรจะกลับไปยังไง...
มือขาวกำขอบเหล็กแน่นพลางกัดปาก อยู่ๆก็กลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จอมทัพต้องโกรธเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงแน่ๆ มิถุนามองไปรอบๆตัวแล้วพยายามรวบรวมสติ มือถือ...ใช่...เขามีมือถือนี่...
มือเล็กหยิบกาแล็กซี่โน้ตสามขึ้นจากกระเป๋าสะพาย เขาเลื่อนหาเบอร์โทรของจอมทัพแล้วกดโทรออก รอเสียงสัญญาณด้วยใจจดจ่อ
ตรู๊ดด......ตรู๊......
พรึ่บ!!!
ยังไม่ทันที่ปลายสายจะรับ มือของใครบางคนก็เอื้อมเข้ามากระชากมือถือไปจากมือเขาพร้อมบีบไหล่เขาไว้แน่น มิถุนาสะดุ้งตกใจทั้งตัว เอาอ้าปากค้างจะร้องแต่ก็ไม่มีเสียงหลุดใดๆออกมา ความกลัววิ่งครอบงำจิตใจ เขาไม่ควรอยู่ห่างจอมทัพ หมอนั่นเตือนเขากี่ครั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เขายังบ้าวิ่งหนีออกมาแบบนี้ เขาวิ่งพล่านโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีคนเข้าใกล้ตัวได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
เขาควรจะทำยังไงต่อไปดี?
tbc.
ขอโทษน้า หายไปเป็นเดือนเลย แต่มาต่อให้ยาวๆแล้วนะค้าาา
ตอนหน้าก็อาจจะมาเร็ว แต่เดี๋ยวดูก่อนว่าจะลงเรื่องไหนก่อนดีระหว่างล่ารักฯกับรักชาชานะคะ
ตอนนี้ไคลี่อยู่บ้านอย่างเดียว ว่างงานแล้ว เพิ่งลาออกจากงาน555 เพราะงั้นคงมีเวลาเขียนงานได้เยอะขึ้นค่ะ
เจอกันตอนถัดไปจ้า
(ไคลี่เคยติดรางวัลใครอะไรยังไงไม่ได้ลืมน้า รางวัลเล่นเกมส์ที่นานมากแล้วอ่ะจ้ะ จะรีบส่งให้เร็วๆนี้จ้ะ ขอโทษนะคะ)
ขอบคุณคนทำสารบัญด้วยนะคะ เดี๋ยวจะเอามาใส่เพิ่มเติมค่ะ^^
-
:sad4: ค้างอะไรอย่างนี้
-
ช่างห่วงเมษาซะมากมาย ไม่ห่วงตัวเองเลย เฮ้อ
-
มันเข้มมมมมมากกก
นี้พูดเลอ
-
มิ ถุ นา !!!!!!! :katai1:
-
ดีใจที่ไคลี่มาต่อมากกกก และที่สำคัญ เป็ก-แยมมมมมมมม นี่คืออัลไรคะ กรี๊ดดดดดด
และเสียใจที่ขึ้นว่า TBC นะ เรื่องที่จะต่อน่ะ เรื่องนี้เถอะนะคะ แบบว่ามันไม่ไหวแล้วอ่ะ
ไม่อยากรอนานแล้ว ลุ้นระทึกมากๆเลย :ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอ๊อะ มินี่งี่เง้าไปป่ะ
สงสารจอมทัพน่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ขอกรี๊ดโห่ร้องก่อนอ่านค่ะคุณไคลี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาไม่ดึกด้วยวันนี้ น้ำตาจะไหล ขอตัวไปอ่านค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
_________________________________________________
โอ้ยยย มิถุนา หนูมิลูกจะเป็นไงเนี่ย น่าเป็นห่วงมาก
เราเข้าใจอารมณ์มิถุนานะคะ ประมาณว่าค้างคาใจอะค่ะ
แบบน้องเป็นอะไร เมษาเป็นอะไรไปทำไมอยู่ๆก็หายไป
แล้วพอได้เจอมันก็อยากคุยอะค่ะ พุ่งไปเดี๋ยวนั้นเลย
เพราะคิดว่าคลาดกันอีกคงไม่ได้เจอ แต่มันเป็นแค่ชั่ววูบจริงๆนะ
แล้วหนูมิก็หลงกลจนได้ ฮือออออ
สงสารจอมทัพด้วย ป่านนี้จะกังวงแค่ไหน
มิถุนานี่ดวงใจเลยนะ
ค้างมากค่ะบอกเลย คุณไคลี่มาต่อเร็วๆน้าเค้าคิดถึงจริงๆอยากอ่านมากๆ
เห็นบอกว่าออกจากงานแล้ว คนเราไม่ควรจะว่างมากๆนะคะ
ต้องหาอะไรทำเช่นแต่งนิยายนี่จะดีมากค่ะ และต้องเป็นเรื่องนี้ด้วย
นี่อยากให้จบแล้วนะคะ อยากซื้อหนังสือ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บอกได้คำเดียวว่า "เฮ้อ" คือมิตอนนี้ทำตัวเองแท้ๆ คือจะห่วงใครควรห่วงตัวเองก่อนดีกว่าไหม
เพราะเกิดอะไรขึ้นคนทีต้องเสียใจไม่ใช่แค่มิคนเดียวแต่ยังคนที่รักและห่วงมิด้วย ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า
มิพลาดมากๆเข้าใจว่าห่วงแต่ทำไมไม่คิดให้ดีก่อน หวังว่าจะไม่มีมาม่านะค่ะ ช่วงนี้เจอมาม่าเยอะมากขอให้เรื่องนี้อย่ามีเลย
แค่อ่านตอนมิตัดสิใจวิ่ง เราก็เพลียและเซ็ง (ทำไมถึงทำแบบนี้ที่ผ่านนี้ไม่ใช่บทเรียนซีนะ)
-
หนูมิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! น่าจะโดนมาเฟียหนุ่มทำโทษให้เข็ดนะคะ!!!!!!! :angry2:
ไม่ระวังตัวเล้ยยยย รู้ว่าห่วงแต่วิ่งไปขนาดนั้น ไม่ห่วงตัวเองบ้างเหรอคะ :m16: เฮียแจ็คกี้ช่วยหนูมิด้วยน๊าาาาาา :serius2:
ส่วนนู๋เมษาอีกไม่นานก็หลุดบ่วงแล้วลูก ต่อไปก็คือชะตาฟ้าลิขิต หุหุหุ :hao5:
ปล คิดถึงง่ะ รอๆๆๆ ๆ :กอด1:
-
มิถุนาผู้ฉลาดมาตลอดเรื่อง
เคนะ
ส่งเสียงเรียกก็ได้มะ หรืออยากคุยส่วนตัว
ฉันล่ะเป็นห่วงเธอ
ขอให้คนที่ตามมาเป็นจอมทัพ (ฉันเพ้อเหรอ!?)
งืออออออ กลัวดราม่า!!!!
-
มันจะไม่ดราม่าใช่ไหมมมมมมม :o12: :o12: :o12:
น้องมิของเค้าอย่าเป็นอะไรนะ แง้ :hao5:
คิดถึงคุณไคลี่มากๆเลย มาต่อไวๆนะ อิอิ
ค้างมากเยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
เหอๆ ค้างงงงงงงงงงงงงงงง o22
-
ใคร? อะไร? ยังไง? o22
ค้าง ลุ้นตัวโก่งงงงง โอยยย ทำไม่เดินมั่วซั่วไม่รอใครไม่ดูทางอย่างเง้ หนูมิ๊
ขอบคุณที่มาต่อน้าาา เค้าจิรอต่อปายยยย :กอด1:
-
อ้ากน้วไแยไอสกืกย มิไม่น่าใจร้อนเลย
จอมทัพยอมมิมากๆเลย เรื่องที่จะวางมือเนียะ
เหมือนเมษาจะเริ่มชอบอาเมนหรือยังไง หรือเราตีความหมายผิด 55555555
รีบๆมาต่อนะ รอรวมเล่มอยู่ตลอดด้วยจ้า
-
โอ๊ย เอาแล้วไงละหนูมิ ทำตัวเองแท้ๆ
เข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าเป็นห่วงเมษา แต่ควรห่วงตัวเองก่อนดีป้ะ
แล้วนี่มันถิ่นมาเฟีย อันตรายรอบด้าน แล้วยิ่งมาคลาดกับจอมทัพด้วยแล้ว
ป่านนี้จอมทัพก็คงว้าวุ่นใจ ไม่เป็นอันทำอะไรแล้วววววววว
หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องร้ายแรงกับหนูมินะจ๊ะ
-
:serius2: แย่แล้วววววว มิถุนา
-
มินะมิไม่ระวังเลยนี่จะเป็นอะไรากมั้ยเนี่ยจอมทัพมาช่วยเร็วๆนะ
-
ตัดอิtbcออกไปได้ม้ายยยย
มิจะเป็นอะไรไหม แจ๊คกี้ตามหามิให้ได้นะ
น้องเมษา อยากเป็นอิสระมากจนต้องทำร้ายคนอื่นเลยหรอ? ดีใจไหมที่ตนเองทำแบบนี้เพื่อช่วยครอบครัว
รู้ว่าไม่มีทางเลือกแต่ทำใจให้ยอมรับไม่ได้อยู่ดี ขืนเมษาจะมีเหตุผลเป็นของตัวเอง แต่เราก็ไม่ค่อยชอบเมษาอยู่ดี =_='
-
หนูมิ !!!!!!!!
โอ้ยยยยยยยยยยย ความดันจะขึ้นนนน
จอมทัพหามิให้เจอนะ ฮรืออออออ :katai1:
ส่วนคู่อาเมนกับหนูเมษา นี่ยังพอมีหวังมั้ย เราแอบลุ้นนะ ฮรึก ฮรึกก :sad4:
-
มาแล้ววววว ดีใจตอนนี้ยาวสะใจดีมากเลยค่ะ
แต่ว่า....มันค้างงงงงงงงงง :sad4:
ตอนนี้แบบอยากจะจับมิมาเขย่าๆๆๆ :z3:
ห่วงเมษนี่ไม่ห่วงตัวเองเลยให้ตายเถอะ แล้วใครมาเอามือถือมิไปปปป คงไม่ใช่อาเมนใช่มั้ยย :katai1:
:hao7: รอตอนต่อไปค่าาาาาา
-
งื้ออออ ใครละนั่น
อย่าทำอะไรมินะ ;---;)
มิเอ้ยยย มัวแต่ห่วงเมษาจนลืมตัว
-
อ่านไปขมวดคิ้วขึ้นเรื่อยๆ มิถุนา ทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้างเลย
อะไรจะอยากรู้นาดนั้น!!! :z3:
-
เอิ่มมมมมมมมมมม
มิเอ๊ยยยยยยยยยยย
:hao5:
-
คือลืมความปลอดภัยกะสามีตัวเองเนี่ยนะมิ โอ้ววว ชั้นก็เป็นห่วงเธอนะมิ รักๆๆ
-
:serius2: :serius2: :katai1: :katai1:
น้องมิ ทำไมทำแบบนี้
-
มิห่วงคนอื่นมาก มากไป จนลืมห่วงตัวเอง ให้ตายสิ
-
มิถุนา! จะเป็นยังไงบ้างนะ
จอมทัพรีบหามิให้เจอเร็วๆนะ :katai1:
-
หนูมิ อย่าเป็นอะไรน้าาาาาาาาาาาาา :sad4:
-
เฮมาต่อแล้วววววว
ดีใจมากกกกกก
แต่ทำไมมิงี่เง่าจุง -,,-
-
คนนั้นคือออ
ค้างค่าสสส :a6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด มิของเจ๊!!!!!!!!!!!
-
นู๋มิ!!!!!!!!!!!! ลืมห่วงตัวเองได้ไงลูกกกกกกกกกก :katai1:
โอ๊ยยยย ค้างคามากกกกกกก :ling1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
มิอย่าเป็นอะไรนะ
-
โอ้ย ทำไงล่ะทีนี้มิไม่น่าใจร้อนเลย...
-
มิถุนา!!!!!!!!!!!!!!!!!
มิไม่ห่วงตัวเอง ใจร้นมาก
คิดได้ก็ไม่ทันแล้ว ภัยมาถึงตัวแล้ว
:katai1: :katai1:
-
หนูมิน่าจับมาตีก้นจริงๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
มิถุนาคิดจะทำอะไร :เฮ้อ: :ling1:
-
มิอย่าเป็นอะไรนะ
-
น้องมิกำลังจะตกอยู่ในอันตราย
คุณแจ๊คกี้หาน้องให้เจอเร็วๆนะ
-
กรี๊ดดดดดด มันค้างงงงงงงงง มิจ๋าไม่น่าวิ่งออกมาเลยยยยยยย :katai1:
-
หนูมิไม่น่าห่างจากจอมทัพเลยลูก เห้ออออออ
-
ดีใจจจจจจ มาต่อแล้วววววววววว แต่ค้างอย่างแรง :katai1: :katai1: :katai1:
-
อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดด มิถุนาาาาาาาา อ้ากกก :katai1:
-
รอต่อๆ
-
โน่วววววววว น้องมิ!!!!
-
มิถุนาดื้อ ให้คุณจอมทัพจับดีก้น ฮ่าๆ
มิห้ามเป็นไรน้าาา
มาต่อไวๆนะ
-
มิทำอาร๊ายยยยยยยยยย :z3:
เดี๋ยวได้โดนจับตัวไปแน่ :z10:
-
นี่ล้ะนะ คิดเร็วทำเร็ว มักจะมีเหตุตามมา!
-
-*- แหมะ
-
ลุ้นสุด ๆ :ling3: กลัวน้องมิจะโดนทำร้ายอ่า แจ๊คกี้รีบตามมาช่วยไว ๆ นะ
บางครั้งอาเมนก็เหมือนจะใจดีกว่าที่คิด นะ หรือจะเป็นเฉพาะกับน้องเมคนเดียวหว่า ลุ้น ๆ คู่นี้อยู่นะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai1:
-
ใครมาจับไหล่มิอ่ะ :a5: :a5: :a5: หวังว่าคงไม่ใช่ศัตรูของจอมทัพน่ะ.. :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ้ยยย
ค้างอย่างแรงเลยเจ้าค่าาาา
-
แอบขัดใจเบาๆ
มิไม่ห่วงตัวเอง
ไม่คิดถึงความรู้สึกของจอมเลย
ว่ามิเป็นไรขึ้นมา
แล้วจอมจะรู้สึกยังไง
ขัดใจๆ
-
:sad4: โธ่...หนูมิ ทำไมวิ่งออกมาแบบนั้นล่ะค่ะ แจ็คกี้อยู่ไหนช่วยหนูมิที :mew6:
-
ทำร้ายจิตใจคนอ่านจังเลยนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เกิดอะรัยขึ้นนนนนนนนนนนน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขาดสติเพียงเสี้ยววินาที พาหายนะมาเยือนมั้งเนี่ย
-
ยังไม่มาอีกกกกกกกกกกกกกก
เค้าเป็นห่วงหนูมิ!!! :hao5:
-
ลุ้นค่าาาาา~~~
:hao7:
-
โอ้ยยยยย มิถุนา :z3: :z3:
จอมทัพตามไปให้ว่องนะลูก :katai1:
คุณไคลี่รีดเดอร์ค้างมากเลยค่ะ :z13: :z13:
-
รออยุ่น้าาาาาาาาาาา
-
ตอนที่26 : Lost in Hongkong II : Night
เสียงสัญญาณหายไปแล้ว มิถุนาหลับตานิ่ง ไม่กล้าขยับตัว ร่างกายเกร็งเขม็งไปหมด
มือเขาเปียกช้ืนเหงื่อ แม้แต่หายใจยังไม่กล้า ทั้งๆที่อยู่กลางที่โล่งและมีคนจอแจมากมายขนาดนี้ เขายังไม่กล้าตะโกนเลยด้วยซ้ำ
วัตถุบางอย่างถูกแตะลงบนสีข้าง มิถุนาตัวชาวาบ เขานึกหาทางนอก นึก นึก นึก แต่ก็ไม่มี
มีเพียงแต่ใบหน้าของจอมทัพ...หมอนั่นต้องคลั่งแน่ จะตกใจแค่ไหนที่เขาโดนจับไป
จะเสียใจแค่ไหน
“อย่าขยับ" น้ำเสียงทุ้มกระซิบเย็นๆข้างใบหู มิถุนาชะงักกึก เขารีบคว้าข้อมือของคนด้านหลังทันที และเมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีตอบรับหรือขัดขืนอะไรใดๆ เขาก็รีบหมุนตัวกลับมาทันที
ภาพตรงหน้าทำเอามิถุนาน้ำตาร่วงผล็อย จอมทัพดึงโทรศัพท์มือถือที่ใช้ปลอมแทนปืนยัดใส่มือเล็กอย่างหัวเสีย เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง แววตาคมโกรธจัด เนคไทด์ถูกคลายร่น เสื้อเชิ้ตยับย่น มาเฟียหนุ่มเสยผมที่ชื้นเหงื่อลวกๆ ใบหน้าแดงก่ำเพราะอากาศทั้งร้อน ใจเองก็ร้อนรุ่มยิ่งกว่า สายตาเขาตำหนิมิถุนาอย่างไม่ปิดบัง มิถุนายืนนิ่ง จ้องตากับจอมทัพอย่างอ้ำอึ้ง คำพูดจุกเต็มคอ
“กลัวใช่ไหม ทีนี้เข้าใจหรือยัง!?” เขากระชากเสียง แต่มิถุนาไม่ได้ใส่ใจฟังมากนัก เขาโถมตัวโผเข้ากอดร่างใหญ่แน่น จอมทัพแม้จะโกรธเลือดขึ้นหัว แต่เขาก็รับร่างของคนรักเขามาไว้ในอ้อมแขนในที่สุด
“ผม...ผมนึกว่า...”
“เป็นบ้าอะไร! ทำไมต้องวิ่งพรวดพราดออกมาแบบนี้!!! ถ้าเมื่อกี้ไม่ใช่ฉันล่ะมิถุนา ถ้านายถูก...ฮึ้ย!!” มาเฟียหนุ่มสบถลั่น เขาทั้งโกรธทั้งหวง บางทีก็อยากจะให้มิถุนาโดนจับตัวไปซะจะได้หายพยศและเลิกทำตัวเลือดร้อนแบบนี้เสียที แต่สุดท้ายก็คิดได้ ว่าคนที่จะลงแดงตายไม่ใช่ใคร มีแต่เขานั่นแหละ
“ผมขอโทษ ขอโทษแจ็คกี้" จอมทัพถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาลูบหัวมิถุนาเบาๆ ก่อนจะดึงโทรศัพท์มือถือออกมาเมื่อมันสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง
“ว่าไงวิค?”
“เจอแล้ว"
“ไม่เป็นไร ฉันจะพามิถุนาไปทานข้าวก่อน นายก็อยู่แถวนั้นก็ได้ ส่งคนมา เสร็จแล้วจะโทรไป"
จอมทัพกดตัดสาย เขาเก็บโทรศัพท์ ดึงร่างมิถุนาออก เขาสบตากับดวงตากลมที่ฉ่ำน้ำตาก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่สุดท้ายแล้วเขาก็เอ่ยปากต่อว่าไม่ลงจนได้
“ตกลงวิ่งออกมาทำไม?” จอมทัพเอ่ยถาม เขาดึงไหล่สองข้างของมิถุนาแน่น มิถุนาเม้มปาก ก่อนค่อยๆคายความลับทั้งหมดออกมา
“ผม...ผมเห็นเมษา" มิถุนาละลักละล่ำบอก "ผมติดต่อน้องไม่ได้มาเป็นสัปดาห์แล้ว ไม่ใช่แค่ผม แต่ปรางหรือตะวันก็ด้วย น้องออกจากโมเดลลิ่ง ไปไหนไม่มีใครรู้"
ชื่อของใครบางคนทำให้จอมทัพเลิกคิ้ว มาเฟียหนุ่มชะงักกึก เขาดึงตัวมิถุนาเข้ามาใกล้ทันที ก่อนสอดมือเข้าไปใต้เสื้อสูท เขาเก็บปืนไว้สองกระบอกในนั้นฝั่งละข้าง สวมสายสะพายซองปืนไว้บนเชิ้ต ทับด้วยสูทอีกที มาเฟียหนุ่มดึงปืนออกมา เขาขึ้นนกอย่างรวดเร็ว
“แน่ใจเหรอ?”
“ครับ แน่ใจมาก" มิถุนายืนยัน จอมทัพเกือบหลุดสบถ สีหน้าเขาเคร่งเครียดขึ้นจนมิถุนาใจไม่ดี มาเฟียหนุ่มรีบกดโทรศัพท์หาวิคเตอร์อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มสั่งการเป็นภาษาจีนที่มิถุนาไม่เข้าใจ ก่อนที่จะเลื่อนมือมากุมข้อมือมิถุนาเอาไว้
“อยู่ตรงนี้นานไม่ได้ ไปกัน" จอมทัพรั้งข้อมือเล็กของมิถุนาให้เดินใกล้เขาที่สุด "อย่าอยู่ห่างฉัน"
แจ็คกี้ หวัง ไม่เคยรู้สึกว่าบ้านเกิดเขาไม่ปลอดภัยเท่านี้มาก่อนในชีวิต ทั้งๆที่เกาะฮ่องกงนั้น คือบ้านของเขา คือสถานที่ที่เขามีทั้งอำนาจ เงิน และบริวาร แต่ ณ วินาทีนี้ แจ็คกี้ไม่เคยคิดว่าเขาจะตัวเล็กได้มากเท่านี้มาก่อน เขากลัว...ยอมรับจากใจว่าเขากลัว เขากำข้อมือของมิถุนาแน่นจนอีกฝ่ายอาจจะเจ็บ แต่ถ้าคลายมือไปมากกว่านี้ มิถุนาอาจจะหายตัวไปได้ เขารู้...รู้ดีเสมอมันบ้าบอมาก
มิถุนาถูกซ้อนด้วยแผ่นอกกว้างตลอดทางที่จอมทัพพาเดินไปยังร้านอาหารที่ว่าไว้ตั้งแต่แรก จอมทัพพาลัดตรอกเล็กๆที่มีขี้ยาสองสามคน แต่พวกนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรนอกเสียจากนอนเพ้อเพราะสารเสพติดอยู่ข้างถังขยะ มีอยู่คนหนึ่งที่เขาเตะกระเด็นไปเมื่อมันเดินมาขวางทางทำท่าจะขู่เอาเงิน แต่พอเงินวัตถุสีเงินวาวในมือมาเฟียหนุ่ม มันก็รีบตาลีตาลานหนีหายไป
ซอยเล็กๆคล้ายตลาดสดเต็มไปด้วยผู้คนคับคั่ง มันซ่อนตัวอยู่หลังย่านการค้าอย่างน่าอัศจรรย์ในระยะเกือบครึ่งกิโลเมตร ตึกแถวแต่ละคูหาตั้งเรียงราย ขายทั้งของแห้ง สมุนไพร ของทะเล หรือเป็นร้านอาหาร ร้านน้ำเต้าหู้ หรืออะไรก็ตามแต่ แต่ตลาดนี่เป็นสถานที่ของคนท้องถิ่นอย่างแท้จริง
จอมทัพพาเขาไปหยุดหน้าร้านตึกแถวเล็กๆร้านหนึ่ง เสียงดังลอยลอดออกมาจากร้าน ตัวกำแพงร้านเป็นปูนเปลือยขัดมันที่ดูจะไม่ค่อยมันเท่าไหร่แล้ว พื้นกระเบื้องสีขาวมีคราบดำประปรายและมีร่องรอยแตกเป็นแอ่งบอกอายุของร้านได้อย่างดี มีคนยืนรอหน้าร้านราวสิบคน ด้านหน้าร้านมีตู้กระจกเก่าๆตั้งเอาไว้ มีไอน้ำเกาะพราว แปะตัวภาษาจีนตัวใหญ่สีแดงไว้บนกระจกซึ่งมิถุนาอ่านไม่ออก มีซึ้งนึ่งตั้งเรียงรายห้าหกอันเต็มทางเดิน ด้านในเปิดไฟนีออนสว่างจ้า มีโต๊ะทรงกลมเล็กๆวางสลับกันเอาไว้
จอมทัพดึงมิถุนาเข้าไปด้านใน พออาแปะเจ้าของร้านเงยหน้าจากตู้กระจกแล้วเห็นว่าใครมาเยือน แกก็ฉีกยิ้มกว้างโชว์ฟันเงินสามสี่ซี่ของแกที่แกภูมิใจหนักหนา จอมทัพค้อมหัวทักทายตอบ ก่อนที่อาแปะจะเรียกเมียแกให้พามาเฟียหนุ่มเข้าไปในร้าน ซ้อเจ้าของร้านคุยกับจอมทัพเป็นภาษาจีนกวางตุ้งอยู่หลายประโยค ก่อนยิ้มให้มิถุนาอย่างเอ็นดู
“คุณพูดอะไร?” มิถุนาเอ่ยถามเมื่อหย่อนตัวนั่งเรียบร้อยแล้ว จอมทัพไม่ตอบ เขาถอนหายใจออกมาก่อนชะโงกหน้าออกไปด้านหน้าร้าน "แจ็คกี้ครับ...” เมื่อไม่ได้ยินคำตอบ มิถุนาก็งัดไม้ตายทันที
มาเฟียหนุ่มจ้องใบหน้าสวยตรงหน้าแล้วยกมือแตะแก้มขาวเบาๆ ปลายนิ้วเขาสั่นระริก มิถุนามองแววตาเขาแล้ว ความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้าสู่หัวใจดวงน้อยทันที
“ไม่มีอะไร" เขาถอนหายใจอีกครั้ง "ฉันทักทายเฉยๆ ไม่ได้มานานแล้ว ป้าแกถามถึงเอเลน หมอนั่นเป็นคนโทรจองโต๊ะให้ ร้านนี้เราโดดเรียนมากินกันบ่อยๆ" จอมทัพว่า เขาเล่าด้วยน้ำเสียงปกติ แต่แววตาเขาไม่มั่นคงเอาเสียเลย
“ป้าเขารู้จักนาย เห็นนายในหนังสือพิมพ์ ยังบอกเลยว่าทำไมฉันถึงได้หาแฟนได้สวยขนาดนี้" มาเฟียหนุ่มพยายามฝืนยิ้ม มิถุนาจับมือเขา แล้วรู้สึกได้ว่ามือเขามันสั่น และดวงตาของเขาก็ดูสั่นไหวอย่างไม่น่าเชื่อ "นายเป็นที่รู้จักนะมิถุนา นายไม่ใช่ใครที่ไหนในเกาะนี้"
เขากุมมือเล็กแน่น และเอ่ยในประโยคที่ทำให้มิถุนาใจอ่อนยวบ
“เพราะฉะนั้น ได้โปรด...”
“อย่าทำแบบนี้"
“ฉันจะตายนะมิถุนา ฉันตายแน่ๆ"
“ถ้าไม่มีนาย"
“ฉันอยู่ไม่ได้หรอกนะมิถุนาถ้าไม่มีนายน่ะ...” มาเฟียหนุ่มก้มหัวนิ่งกับมือเล็กๆที่เขากุมเอาไว้แน่น มิถุนานั่งนิ่ง หัวใจเต้นแรง ระคนด้วยความหน่วงหนึบของความรู้สึกผิด...เขา เขาทำให้จอมทัพเจ็บปวดได้ขนาดนี้
มิถุนาน้ำตาคลอ เขาเลื่อนมือประคองใบหน้าของจอมทัพเอาไว้ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง แต่เขาก็ค่อยๆแตะริมฝีปากลงบนศีรษะของจอมทัพอย่างแผ่วเบา เขาซุกใบหน้านิ่งกับเรือนผมของมาเฟียหนุ่ม มือเกี่ยวรั้งกันไว้แนบแน่น
“ขอโทษ...จอมทัพ ผมขอโทษ" มิถุนากระซิบบอก เขาเข้าใจดีเหลือเกินแล้วในเวลานี้
จอมทัพไม่ได้พูด แต่เขาก็ยอมเงยหน้าขึ้นมา ชีพจรของมิถุนาที่เต้นตุบๆอยู่ตรงข้อมือนั้นเขาสัมผัสได้ มันทำหน้าที่ยืนยันว่ามิถุนายังนั่งอยู่ตรงนี้กับเขา เขาค่อยๆเย็นลงเมื่อมั่นใจว่ามิถุนายังอยู่ตรงหน้าเขา ยังอยู่กับเขา ยังเป็นที่รักของเขา
“อย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม?” เขาเอ่ยขอร้อง ทอดเสียงราวกับจะขาดใจ เป็นครั้งแรกที่มิถุนาเห็นเขาอ่อนแอได้ขนาดนี้ อ่อนแอจนมิถุนานึกกลัว
มิถุนาพยักหน้าทั้งน้ำตา "ไม่ทำแล้ว...ไม่ทำแล้วครับ"
บรรยากาศเริ่มดีขึ้นเมื่อซ้อยกน้ำเก๊กฮวยรสหวานกำลังดีมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ ตามด้วยติ่มซำที่อร่อยเกินความคาดหมายจนมิถุนาเคี้ยวตุ้ยเต็มสองแก้ม เมื่ออาหารมา พวกเขาก็จบบทสนทนาเก่าลง มิถุนายิ้มหวาน และจอมทัพก็ไม่ว่าอะไรแล้ว เขาคีบอาหารเข้าปาก ดูคนตรงหน้าตื่นตากับติ่มซำหน้าตาแปลกๆที่หาไม่ค่อยมีในไทยแล้วก็นึกเอ็นดู เขาเล่าให้ฟังว่าสมัยยังเด็ก เขาน่ะ เป็นตัวร้ายของป๋าเลย พยศไม่มีใครเกิน ทั้งหัวแข็งดื้อแพ่ง ถึงกับประกาศไม่มีวันรับสืบทอดกิจการตระกูลหวัง และพยายามทำตัวให้เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปให้มากที่สุด ทั้งใช้ชีวิตติดดิน และหนีห่างจากคนของพ่อ
แต่เมื่อโตขึ้น เขาเห็นพ่อของเขาแก่ตัวลง แววตาอ่อนล้า และทุกสิ่งทุกอย่าง ทำให้จอมทัพต้องทบทวนทุกอย่างใหม่ กระทั่งจุดเปลี่ยนเมื่อเกิดการขัดขาระหว่างอีกตระกูลถึงขั้นนองเลือด พ่อของเขาถูกลอบยิง ดีที่ไกลอวัยวะสำคัญ เขาจึงไม่เสียพ่อไป หลังจากนั้น จอมทัพจึงยอมก้าวเข้ามาเป็นกำลังสำคัญของตระกูล เขาเริ่มเรียนรู้ทุกอย่างตั้งแต่ตอนนั้น จนกระทั่งเรียนจบ เขาก็จึงรับสืบทอดตระกูลหวังอย่างเต็มตัว และหลังจากที่เขาเสียจุนไป เขาก็ยิ่งทำงานอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่างานคือทางออกของความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล
“พอกินได้ไหม?” จอมทัพเอ่ยถามหลังจากพวกเขาเงียบไประยะหนึ่ง มิถุนาเงยหน้าจากปลายตะเกียบ ก่อนพยักหน้า
“แค่กินได้ที่ไหนล่ะครับ นี่มันสุดยอดแล้ว" มิถุนาว่า "อร่อยมากเลยแจ็คกี้"
จอมทัพอมยิ้มบางๆ "ทำไมชอบเรียกแจ็คกี้?” เขาถาม มิถุนายกปลายตะเกียบแตะปาก เขาทำหน้นึก ก่อนไหวไหล่
“ไม่รู้สิครับ ผมว่ามันน่ารักดี" เขามองหน้าคนตรงหน้า "หมายถึง...ผมรู้สึกเราสนิทกันเวลาผมเรียกคุณว่าแจ็คกี้น่ะ"
จอมทัพหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ มิถุนาเป็นคนฉลาด เขารู้ตั้งแต่วันแรกที่เห็นแววตาแสนพยศนั่น ดวงตากลมโตน่าค้นหา ขณะเดียวกันก็น่ากลั่นแกล้งให้ร้องไห้ออกมา มิถุนาเรียนรู้ที่จะต่อรอง ร้องขอในแบบของตนเอง ในขณะเดียวกันก็ฉลาดที่จะพูด และทำตัวให้เหนือกว่าโดยที่จอมทัพไม่รู้ตัวว่าชีวิตเขาเป็นเบี้ยล่างมิถุนาไปเสียแล้ว
“ไม่ใช่ว่าชื่อเหมือนหมาแล้วหรือ?” จอมทัพอมยิ้มน้อยๆ เขาจับตะเกียบอย่างคล่องมือ แล้วคีบขนมจีบกุ้งใส่ปากมิถุนา
มิถุนากัดเพียงแค่ครึ่งคำก่อนยิ้มแล้วส่ายหัว
“ไม่เหมือนแล้ว...เวลาเรียกคุณว่าแจ็คกี้ ผมรู้สึกว่าผมใกล้คุณ...มากๆเลยล่ะ"
“งั้นเหรอ?” จอมทัพถาม จ้องใบหน้าคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน มิถุนาหัวเราะเบาๆให้กับผู้ชายชุดสูทในร้านโทรมๆ ไม่เข้ากันเลยแต่ก็น่ารักดี
“แจ็คกี้ หวัง--- น่ารักจะตาย"
-
เมษาลงจากรถลีมูซีนคันหรูที่จอดเทียบลงตรงหน้าโรงแรม เขาก้มหัวขอบคุณคนบนรถ ก่อนที่รถหรูจะเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ...
ลูกน้องอาเมนเข้าประชิดตัวทันที เมษาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนดึงข้อมือที่ถูกรั้งไว้ออก เขามองหน้าชายในชุดสูทอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายไม่สนใจนัก แต่ก็เดินคุมตัวเมษาไปถึงลิฟท์ เมษาได้แต่สะท้อนใจ เขาไม่หนีไปไหนหรอก ถึงหนีก็ไม่รู้จะไปไหน เงินก็ไม่มี พาสปอร์ตก็ไม่มี และเขา---
เขายังไม่ได้เจอมิถุนาเลย
ยังไม่ได้ขอโทษ
ยังไม่ได้พูดจาให้เข้าใจกัน
เมษาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น สมองคิดหาทางออกวุ่นวาย เขาจะพามิถุนาหนีให้พ้นไปจากเรื่องบ้าๆเหล่านี้ได้ยังไงกัน เขาจะต่อรองกับอาเมนได้ไหม เขาควรจะทำอย่างไร
ใบหน้าหวานขมวดมุ่น จนกระทั่งเสียงลิฟท์ร้องดังขึ้น เมื่อนำผู้อาศัยมาถึงชั้นพัก เมษาเดินนำไปยังประตูห้องที่คุ้นเคยทันทีโดยไม่ต้องให้ใครบอกกล่าว เขารอให้บอร์ดี้การ์ดหน้าห้องแตะคีย์การ์ด ก่อนที่จะก้าวเข้าไปด้านใน
วูบแรก แอร์จากเครื่องปรับอากาศที่เย็นจัดกว่าปกติทำเอาเขาสะดุ้ง มันเย็นจนบาดผิว เมษาขมวดคิ้วอีกครั้ง เขาสาวเท้าก้าวจากห้องรับรองไปยังห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งไว้ ท่อนแขนเปลือยเปล่าโผล่ออกมาจากผ้านวมผืนหนา เจ้าของร่างนอนซุกนิ่งอยู่ในนั้น เมษาถอนหายใจเบาๆก่อนเดินเข้าไปปรับแอร์ให้เป็นอุณหภูมิที่พอเหมาะแล้วสาวเท้าไปใกล้เตียง
เจ้าของห้องยังคงนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ภายใต้แสงสลัวของโคมไฟดวงเล็กตรงหัวเตียง เมษาเห็นใบหน้าขาวจัดจนซีด แต่ริมฝีปากกลับแดงก่ำ เขายืนละล้าละลังอยู่ข้างเตียง ก่อนค่อยๆยื่นมือที่สั่นเทาไปหาคนตรงหน้า
อีกไม่ถึงเซนติเมตรเดียวที่เมษาจะแตะตัวอาเมน แต่เขากลับไม่กล้า เขาชะงักมือไว้เช่นนั้น มองปลายนิ้วตัวเอง สลับกับท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ปลายนิ้วสั่นน้อยๆ เมษาเม้มปากแน่น เขามองเจ้าของร่างสลับกับปลายนิ้วตัวเองอีกครั้ง ก่อนถอนหายใจออกมา
กายโปร่งทรุดตัวนั่งลงที่ขอบเตียง ก่อนแตะลงบนท่อนแขนอาเมนของแผ่วเบาเมื่อตัดสินใจได้เรียบร้อยแล้ว แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมันร้อนผ่าวจนน่าตกใจ
เขาเป็นไข้ ไม่สบาย หรืออะไรก็ตามแต่ แต่อาเมนอาการไม่ดีเสียแล้ว
ความคิดหลายอย่างตีกันสับสนวุ่นวาย เมษาไม่มั่นใจว่านี่คืออาการอะไรกันแน่ มันเป็นเส้นแบ่งระหว่างศีลธรรมกับความรู้สึกงั้นหรือ ทั้งๆที่จ้องหน้าแล้วสะกดจิตตัวเองว่าเกลียดตลอดเวลา...เขาเกลียดอาเมน...เมษาเกลียดผู้ชายคนนั้น...แต่ทำไมสุดท้ายก็ยังต้องหวั่นไหวไปกับบางการกระทำอยู่ดี
เขาควรจะปล่อยให้ผู้ชายคนนี้นอนพังพาบอยู่แบบนี้ หรือเขาควรจะดูแลเพื่อนร่วมโลกคนนี้สักนิด
เมษาถอนหายใจ สุดท้ายก็ตัดสินใจได้อีกครั้ง และรู้สึกแย่กับตัวเองเหลือเกิน ที่ใจอ่อนไปกับเรื่องง่ายๆแบบนี้อีกแล้ว
เขาลุกขึ้น เดินไปยังห้องน้ำ ผ้าขนหนูผืนเล็กยังพับม้วนไว้อย่างดีบนชั้น เขาเหลือบเห็นอ่างแก้วลอยดอกไม้แล้วก็ยกมันจับเทน้ำทิ้งก่อนใส่น้ำจากก๊อกเข้าไปจนเต็ม กายขาวเดินเอาของสองอย่างนั้นมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อไปหยิบน้ำแข็งจากชั้นแช่เย็นของตู้เย็นในห้อง
อุณหภูมิห้องน้ำต่ำลงมากแล้ว น้ำเริ่มเย็นพอที่จะพยาบาลคนป่วยได้ เมษาคลี่ผ้าออก ก่อนนั่งนิ่งชั่งใจอยู่ตรงนั้นนานสองนาน จนน้ำแข็งละลายแทบหมดแล้ว...เขาจ้องใบหน้าของคนป่วยนิ่งๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอาเมนติดหวัดมาจากใครถ้าไม่ใช่เขา...
เขาค่อยๆเช็ดตัวให้อาเมนอย่างเบามือ อีกฝ่ายสวมแต่กางเกงขายาวตัวเดียวทำให้เมษาไม่ต้องยุ่มย่ามอะไรให้หนักใจมากนัก เขาเม้มปากแน่นเมื่อไล้ผ้าไปจนถึงปลายนิ้ว และเมื่อปลายนิ้วสัมผัสกัน เจ้าตัวก็ได้แต่นั่งนิ่งชะงักค้างราวกับว่าอากาศหายใจหมดไปตรงหน้า
เขารู้สึกถึงสัมผัสที่อาเมนมอบให้แก่เขาเมื่อคืนก่อน มันจะจริง หรือไม่จริง เป็นแค่ฝันหรือไม่ ก็ไม่สามารถคาดเดาได้ รู้เพียงแค่ว่า เขาต้องไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ และใจแข็งกับมันให้มากที่สุด
มือบางบิดผ้าครั้งสุดท้ายก่อนพับทบกันแล้ววางแปะลงบนหน้าผากเนียนอย่างเบามือ เมษาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ก่อนจะต้องสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อข้อมือเล็กถูกบีบเอาไว้โดยคนที่เขาคิดว่ากำลังนอนหลับอยู่ เมษาพยายามบิดข้อมือออก แต่มือของอาเมนนั้นเหมือนกับคีมเหล็ก เขาไม่ยอมปล่อย แต่กลับปรือตาขึ้นช้าๆแล้วกุมมือเมษาไว้แน่น
และคราวนี้ แม้ว่าเขาจะเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร เขาก็ไม่ผลักไส และไล่ด้วยคำพูดแสนร้ายกาจอีกแล้ว
“กลับมาแล้วหรือ?” เสียงทุ้มแหบจนน่าใจหาย เมษาเม้มปากแน่น ก่อนพยักหน้าเบาๆ เขาค่อยๆคลายมือที่เกร็งลง แล้วยอมให้อีกฝ่ายจับไว้เช่นนั้น
“คุณไม่สบาย" เมษาพึมพำเบาๆ "ผมเลย...ถือวิสาสะ--- เช็ดตัวให้" นายแบบหนุ่มเบือนหน้าหนี เป็นอีกครั้งที่อาเมนไม่ได้พูดอะไรออกไป เขายกมือก่ายหน้าผากแล้วไอออกมาเบาๆ
“คุณคง...ติดหวัดผม"
เมษาพูดคนเดียวเหมือนคนบ้า เมื่ออีกฝ่ายไม่แม้จะสบตาหรือตอบโต้อะไร
“กินยาหรือยัง ผมจะเอายาให้ ยาแก้ไข้ธรรมดา" ข้อมือเล็กพยายามบิดหนีอีกครั้ง แต่อาเมนก็ไม่ปล่อย ไม่รู้เพราะพิษไข้หรืออะไรกันแน่ "คุณอาเมน ปล่อยก่อน"
เขาขอร้องเสียงเบา อาเมนจึงยอมปล่อย เมษามองคนป่วยก่อนเดินออกมา เขาเตรียมยาจากซองยาของเขาที่ได้รับมาเมื่อวานตอนที่มีหมอมาตรวจถึงห้อง คงใช้แทนกันได้ วันนี้เขาก็ไม่ป่วยอะไรมากแล้วหลังจากได้พักผ่อนอย่างเพียงพอไปเมื่อวาน ก่อนที่เขาจะเดินไปยังโต๊ะทานอาหาร มือขาวเปิดฝาชามกระเบื้องใบสวยออก ก่อนพบว่ามันคือข้ามต้มที่เย็นชืดไปหมดแล้ว
เขาไม่รู้จะทำยังไงดี โทรศัพท์ก็คงคุยกับใครไม่รู้เรื่อง สุดท้ายเลยตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไป บอร์ดี้การ์ดตัวใหญ่ก้าวเข้ามาขวางด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียมทันที นายแบบหนุ่มถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ก่อนบอกจุดประสงค์ไปว่าเขาแค่ต้องการให้สั่งออเดอร์อาหารชุดใหม่ให้เจ้านายที่นอนป่วยอยู่ในห้องเพียงเท่านั้น
เมษาเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง แล้วก็พบว่าคนป่วยจ้องมองเขาไม่วางตา เมษาชะงัก แต่ก็ใจดีสู้เสือเดินไปหยุดอยู่ข้างๆเตียงอีกฝั่งหนึ่ง
“ผมสั่งข้าวให้ใหม่แล้ว" เขาบอกเสียงเบา "ทานข้าวเสร็จคุณต้องกินยานะ"
“จะให้ตามหมอให้ไหมครับ?” เขาถาม แต่สิ่งที่ได้รับมาอีกครั้งคือความเงียบ เมษาถอนหายใจอย่างอ่อนใจ เขาชักจะถอดใจแล้ว
แต่พอคิดดีๆ มีเหตุผลอะไรกันหรือ ที่ต้องทำดีด้วย ในเมื่อไม่ว่าจะทำอะไร สิ่งที่ได้รับกลับมาก็แค่การกระทำที่แสนเย็นชา กับคำพูดที่แสนเจ็บปวดเท่านั้นเอง
แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังรั้นที่จะพูดในเรื่องสุดท้ายออกไป
เมษาสูดลมหายใจเบาๆ ก่อนเอ่ย
“คุณควรใส่เสื้อ...แอร์มันลงหมดแล้ว" เขาบอกด้วยเสียงที่เบามากอีกครั้ง ก่อนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า อาเมนมีชุดนอนไม่กี่ชุด เขาจึงเลือกตัวที่เข้าคู่กับตัวที่ชายหนุ่มใส่อยู่
เมษาเดินกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับยื่นเสื้อนอนให้ อาเมนมองไล่ไปตามปลายนิ้ว ก่อนหยุดที่ใบหน้าสวย ชายหนุ่มนิ่งเงียบเช่นเดิม เขาจำไม่ได้แล้วว่าเมษาที่เขาเจอกันครั้งแรกเป็นอย่างไรกัน คงไม่ต่างจากนี้มากเท่าไหร่นักหรอก แต่ที่แน่ๆ เขาเป็นคนพรากรอยยิ้มที่แสนสวยงามนั่นไปกับมือ
“จัดการให้หน่อย" เสียงแหบห้าวเอ่ยขึ้นมาในที่สุด เมษาชะงัก แต่กระนั้นก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง อาเมนขยับกายลุกอย่างยากลำบากเมื่ออาการมึนหัวเข้าโจมตี แต่สุดท้ายเขาก็นั่งจ้องหน้ากับเมษาที่อยู่ตรงหน้าจนได้ เมษาหลุบตานิ่ง เขาค่อยๆขยับกายเข้าใกล้ชายหนุ่มมากขึ้น ก่อนนั่งเกร็งตัวอยู่อย่างนั้น แผ่นอกแกร่งที่อยู่ตรงหน้า มันไม่คุ้นชินเลยกับการเผชิญหน้าในสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปเช่นนี้ คำถามเดียวในหัวคือ อาเมนเป็นอะไรไป?
เมษานั่งทับขานิ่งอยู่ตรงหน้า เขาค่อยๆสวมเสื้อให้อาเมนและกลัดกระดุมให้อย่างเบามือ ดูเผินๆเหมือนกับว่าเขาตกอยู่ในอ้อมกอดของอาเมน มันน่าหัวเราะจะตายไปให้ตายเถอะ แต่เขาก็ทำมันจนเสร็จสิ้นในที่สุด เมษาเม้มปากแน่นเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วเจอสายตาของอาเมนจ้องมองอย่างไม่วางตา
ไม่ทันตั้งตัว แขนแข็งแรงก็รั้งเขาเอาไว้ เขาถูกรั้งศีรษะซบลงบนไหล่ เพียงแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ เมษารู้สึกทั้งขัดขืนและข้องใจ ทั้งเจ็บใจและเจ็บปวด เขานั่งนิ่ง ก้มหน้าไว้อย่างนั้น ในขณะที่น้ำตาก็รื้นขึ้นด้วยความไม่เข้าใจและอึดอัดกับบรรยากาศบ้าๆรอบๆนี่ มาทำแบบนี้ทำไมกัน
“ปล่อยเถ---”
“วันนี้ไปคุยงานเป็นยังไง” อาเมนเอ่ยถาม ติดจะกระด้าง เขาไม่แสดงความรู้สึกใดๆผ่านน้ำเสียง และเมษาก็ไม่เข้าใจเขาจริงๆแล้ว
“ก็......ดีครับ" ไม่รู้จะตอบอะไรไปมากกว่านี้ดี
วันนี้เขาถูกพาไปคุยเรื่องงานแฟชั่นโชว์ตั้งแต่ตอนบ่านโดยมีเพื่อนของอาเมนมารับไป เขาไม่รู้จักคนๆนั้นหรอก ไม่ได้คุยอะไรกันด้วยซ้ำ จะคุยก็คุยกันผ่านล่ามนิดๆหน่อยๆ ที่เหลือก็คือไปคุยกับเอเจนซี่เรื่องงานทั้งหมดและฟิตติ้งชุดที่จะใช้ขึ้นโชว์ อาเมนไม่ได้ไปด้วยในวันนี้ เมษาไม่รู้ทำไม ตอนออกไปก็ไม่ได้อยู่ในห้อง แต่กลับมาเขาก็นอนป่วยในห้องเสียแล้ว
“ไม่ต้องทำแล้วก็ได้" เขาบอกในสิ่งที่เมษาแทบจะไม่เชื่อหู เมษานิ่งเงียบอยู่เช่นนั้น ดีใจ...แต่ก็ไม่ดีใจในขณะเดียวกัน
“หมายถึง...”
“ถ้านายอยากจะกลับบ้านพรุ่งนี้ ฉันจะจัดการให้"
“......” เขานิ่งอึ้ง คล้ายจะเล่นสงครามประสาทกัน เมษาเม้มปากแน่น ไม่กล้าถามอะไรออกไป ที่ได้ยินคือเสียงลมหายใจ "คุณ...จะยกเลิกทุกอย่าง---” เมษากลั้นใจถามในที่สุด
แต่คำตอบคือความเงียบ อาเมนนิ่ง ไม่ตอบอะไรใดๆ
นั่นก็คือคำตอบของคำถาม ว่าสิ่งที่อาเมนตั้งใจไว้แล้ว จะไม่มีวันยกเลิก มีเพียงแค่เมษาที่ถอนตัวออกจากเกมส์นี้เท่านั้น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ เมษาไม่รู้จริงๆว่ามันคือสิ่งที่ดีหรือไม่ แล้วอาเมนต้องการอะไร มาสงสารอะไรเขาตอนนี้หรือ เขา--- ที่ต้องโยนทุกอย่างทิ้งไป กลายเป็นใครก็ไม่รู้ที่บางทีตัวเองยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ ทำอะไรต่างๆนาๆที่สุดแสนจะฝืนใจ แต่ก็ต้องทำ เพื่อความอยู่รอด เพื่อคนที่เหลืออยู่
“ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้แล้ว" เขาตอบในที่สุด เมษาชะงักค้าง หัวใจดวงน้อยหนักอึ้ง พูดอะไรไม่ออกเหมือนน้ำท่วมปาก
แล้วมิถุนาจะทำอย่างไรล่ะ มิถุนาจะเป็นอย่างไรกัน
"คุณสัญญาได้ไหม อย่าทำอะไรพี่มิถุนา แค่คุณกับคุณจอมทัพ ให้ทุกอย่างจบลงแค่นี้" เมษาเอ่ยขอร้อง เป็นคำขอร้องแรกที่เขากล้าเอ่ยออกไป เสียงเขาสั่นเครือ แทบจะไม่กล้าหายใจแล้วด้วยซ้ำ
แต่อาเมนก็นิ่ง...เมษาเงยหน้าขึ้นจากบ่ากว้าง เขาสบตาอาเมนเงียบๆ นัยน์ตากลมชุ่มไปด้วยน้ำตา เมษาไม่รู้จะทำยังไงดี เช่นเดียวกับที่อาเมนรู้สึกเป็นครั้งแรกว่า ตุ๊กตาของเขามีหัวใจ
เมษาจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ทั้งอ้อนวอน ทั้งดื้อดึง แต่อาเมนก็ไม่ตกลงกับคำขอเหล่านั้น ราวกับรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ และเมษาก็รู้ดีว่าความเงียบนั้นมันคือคำตอบอีกครั้ง เขากัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด น้ำตาจะไหลแต่ต้องกลั้นเอาไว้อย่างช่วยไม่ได้
“ถ้าจบงานนี้แล้ว...ได้โปรดปล่อยผมไปด้วย"
เมษาเอ่ยบอกอย่างไร้เรี่ยวแรง ไม่รู้ว่าทางไหนคือทางเลือกที่ดีที่สุด หนีไป ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง หรือเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง และเดิมพันทุกอย่างกับคนตรงหน้านี้
เขาตัดสินใจอีกครั้ง รู้สึกได้เสมอว่าชีวิตคือการตัดสินใจ และการตัดสินใจครั้งไหนๆ ก็ไม่เคยไม่เจ็บปวดเลยสำหรับเมษา เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป อาเมนจะทำอะไร แล้วทำไมเขาถึงมายอมอ่อนให้กับเมษาดื้อๆแบบนี้ แต่ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ เขาก็ทิ้งมิถุนาไปไหนไม่ได้เหมือนกัน อาเมนอาจจะล่วงรู้ความคิดของเขา แต่เขาจะถอยกลับไปไหนได้อีก เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว หลังชนฝา สิ่งเดียวที่ทำได้คือเผชิญหน้ากับมัน
แม้ว่าเดิมพันนี้จะต้องแลกด้วยชีวิตของตัวเขาเองก็ตามที...
tbc.
ไม่ได้ตรวจทานเลยนะคะ ดึกมาก ตาจะปิด
หลังจากโหมโรงกันมาหลายตอน ตอนหน้าคาดว่าจะเข้าสู่มหกรรมดราม่า บู๊สนั่นลั่นจอ และอื่นๆมากมายแล้วล่ะค่ะ
มาส่งตอนที่ยี่สิบหกไว้เท่านี้ ตอนต่อไปอาทิตย์หน้านะคะ
และถึงแต่งสองเรื่อง ก็จะแต่งให้ดีแน่นอนค่ะ (และก็จบใกล้ๆกันด้วย แหะๆ)
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ และทุกคนที่ร่วมพูดคุยในเฟสบุ้ครวมถึงในเล้านี้ด้วยนะคะ
-
มาดึกเลยยย :pig4: :pig4:
ลุ้นมากก ที่แท้เป็นคุณสามี ตกใจหมดดด
-
อาเมนเปลี่ยนใจเถอะนะ อย่าทำให้มันยุ่งยาก
-
T^T มาใจดีอะไรตอนนี้ล่ะอาเมน
โอ่ยยยยยยย สงสารเมษา
ตอนแรกตกใจแทบแย่ ที่ไหนได้ แจ็กกี้นั่นเอง
โล่งไปนะมิ อย่าทำอีก
-
เห็นแบบนีัแล้ว
อาเมน จะหึงหวง เมษาม่ะ ที่เมษาแคร์มิถุนา
ชอบอ่ะ ที่แจ็คกี้บอก ฉันจะต้องตาย งื้อออ อิน
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mc4: :mc4: :bye2: :bye2: o13 o13 o13 o13
-
:z3: :z3: :z3:
หาทางออกไม่เจอเลย คู่นี้ สงสารเมษา ไม่อยากจะนึกกลัวว่า สุดท้ายมันจะเป็นอย่างที่คิด พระเจ้าขอให้คนชั่วกลับใจ อาเมน
-
ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดีใจที่เป็นจอมทัพตามมา :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เมษาน่าสงสารจังหวังว่าอาเมนจะมีหัวใจเหมือนจอมทัพนะลุ้นลุ้นลุ้น :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เกือบไปแล้วมิถุนา ฮือออออ ลุ้นจนใจหายหมดเลย ส่วนอาเมนก็อาการแปลกๆ ไม่ใช่รักเมษาหรอกนะ :hao4:
-
อาเมนนนนนนน หยุดทุกอย่างเหอะขอร้องงงง
-
:ling1:
-
เกือบไปแล้วนะมิ สงสารเมษาอีกแล้ว
-
อาเมนใจอ่อนทีเหอะ สงสารเมษา :mew2:
-
อาเมนกลับใจเหอะ บอกเลยสงสารเมษา
แล้วหนูมิอย่าดื้ออีกนะ ดีแล้วที่เป็นคุณสามี ตกใจแถบแย่
-
คิดว่า.....อาเมนเริ่มมีหัวใจเพราะเมษามากกว่านะ :hao3:
-
โอ๊ย สงสารเมษาที่สุดดดดดดดดด :o12:
-
จอมทัพตอนนี้กะตอนแรกนี่เหมือนหนังคนละม้วนเลยนะครัช แหม่
ออดอ้อนออเซาะเหลือเกิ๊นนนน มาเฟียอัลไล หึ๊
สงสารน้องเมษาง่ะ... :o12:
กลับมานั่งรอตอนต่อไปเหมือนเดิม... :a11:
-
เกือบไปแล้วไหมนู๋มิดีที่เป็นจอมทัพ :ling2:
สงสารนู๋เมษา อาเมนเปลี่ยนใจเถอะ :hao5:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เฮ้อ~โล่งอกที่เป็นจอมทัพมาเจอมิถุนา เมษากับอาเมนอึมครึมดีเนอะ
-
เมษาที่รัก โถ่ ชีวิตหนูน่าสงสารจริงๆ
-
เมษาน่าสงสาร อ่านเเล้วมันเศร้า
-
โฮกกกกกก!!!
ลุ้นแทนน 555
จอมทัพพพพ นายอบอุ่นมาก <3
โอ้ย ซีนนี้ดิฉันกินใจมากก ไม่มีนายฉันจะตายย
ฮื้อววว์
:pig4:
-
โอ๊ยยยย เป็น คุณแจ็คกี้น่ะเอง ลุ้นจนตัวโก่ง
คู่หลังก็แอบอบอุ่นน่ารักนะ แต่อาเมนแกวางแผนไรไว้
กรีสสสทำใจรอดราม่า :hao5:
-
:เฮ้อ: เกือบไปแล้วนะหนูมิ
อาเมน!!!!! :z6: :z6:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:จะว่าไปน้องเมษาก็น่าสงสารมากเลยอะ :mew6: :mew6: :mew6:
-
ดีนะที่คนที่เจอมิเป็นจอมทัพ ถ้าเป็นพวกไม่หวังดีมาเจอก็...ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
เมษาก็น่าสงสารซะเหลือเกิน :hao5:
-
โอ๊ยยยยย จอมทัพรักมิมากจริงๆ :heaven
ส่วนอาเมนก็คงรู้สึกดีๆกับเมษาสินะ
ลุ้น รอบู๊ลั่นสนั่นจอต่อไป :z3:
-
ยังไม่เห็นเค้าจบของเรื่องนี้เลยนะ. สงสารเมจัง
-
โอ้ยยยยยย
ใจหายใจคง่ำดีนะที่เป็นจอมทัพ. เห้อออ
ส่วนเมษากับอาเมน นี่ค่อนข้างมั่นใจ ว่าต่างฝ่ายต่างเกิดความรู้สึกต่อกัน. แต่จะทำยังไงดีเนี่ยยยยยย
-
อาเมนจะทำรายเนี่ยยยยย
-
เมษาน่าสงสารอ่า
-
สงสารน้องเมษา :mew4:
-
:mew4:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ใจชื้นขึ้นมาเลยพอเป็นจอมทัพ หนูมินะหนูมิ ดีแล้วที่ไม่ใช่คนอื่น
ตอนนี้เห็นจอมทัพอ่อนแอเลยนะเนี่ย เรื่องหนูมินี่ทำให้จอมทัพหมดท่าจริงๆ
ส่วนอาเมนกับเมษา เราไม่รู้ว่าระหว่างนองคนนี้คืออะไร ทางออกจะมีมั้ย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
โชคดีไปที่เป็นคุณแจ็คกี้ ค่อยหายใจทั่วท้องหน่อย นึกว่าน้องมิจะโดนจับตัวไปซะแล้ว
ฝั่งอาเมนกับเมษา มันอึมครึมนะ ดูอาเมนก็อ่อนให้เมษาเยอะเหมือนกัน (เท่าที่มาเฟียจะทำได้)
น้องเมษาก็น่าสงสารยังไงก็น่าสงสารยังงั้น คู่นี้ก็อยากให้คู่กันนะ แต่อาเมนต้องจบเรื่องทุกอย่างก่อน
อยากให้อาเมนรักน้องเมษาอย่างจริงใจ น้องเค้าจะได้มีความสุขอย่างแท้จริงสักที
-
:ling1:
อยากให้อาเมนกับเมหวานกันบ้าง :impress2:
-
โล่งอกที่หนูมิปลอดภัน
-
เมษาาาา :o12:
-
ตกใจหมดเลยที่แท้คุณสามีนี่เอง น่าสงสารเมษานะเนี่ย
-
น้องเมษาน่าสงสารจังเลย :sad4:
-
นิสัยเมษาเป็นนิสัยที่โลกมนุษยพึงมี. # โอยยสงสารเมษา รักนางง
-
อาเมนเริ่มใจอ่อนแล้วใช่มั้ย เริ่มจะรักหนูเมษาแล้วสิ ถ้ารักเค้าก็อย่าทำร้ายเค้าเลยนะ สงสารเมษมาก :z3:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
มาแล้ววววววววว ดีใจจัง เมื่อคืนรอจนหลับไปเลย กร๊ากกกกกก รอลุ้นคู่หนูเมค่าาาาาา
-
เกือบไปแล้วมิ ดีนะว่าเป็นจอมทัพ
:ling1: :ling1:
-
จะบู๊กันยังไง
ก็ขอให้มิเดินแบบเสร็จก่อนนะครับ
เอาให้ชาวฮ่องกง อึ้งไปเลย อิอิ
สงสารเมษา เหมือนกันนะ
เข้าใจแล้วว่าเมษาทำเพื่อครอบครัว
เอาใจให้ขอให้เจอคนที่ดีๆนะ
-
จอมทัพ คงแทบช็อค
ดีแล้วที่วิ่งมาทันนนน
สงสารน้องเมษานะ
ฮืออออ ชีวิตจะเศร้าไปไหน
กลัวน้องตายอ่ะ
แต่จะให้แฮพพรี่ ก็อาจจะเป็นไปได้ยาก
-
ขนาดไม่ได้ดราม่ากันเต็มขั้น แต่ฉีดอารมณ์สุด ๆ เหมือนกัน แตกต่างกันสุดขั้น
รอลุ้นเลย ว่าตอนต่อไปจะสาดกระสุนหรือ คราบน้ำตากันขนาดไหนเนี่ยน
-
สงสารหนูเมษนะ...
ใจก็ไม่อยากให้อาเมนเป็นไรมาก...
อยากให้จบแบบ 2 คู่แฮปปี้.....เฮ้อออออ........ :mew2:
-
สงสารเมษาจัง
ท่าทางจะรักอาเมนเข้าซะแล้ว
-
:m15: สงสารเมษา
-
เมษาน่าสงสารจังเลย :mew4:
แต่ความรักกำลังก่อตัวขึ้นหรือเปล่า ยังไงก็ทำดีกับน้องบ้างนะอาเมน :katai1:
พี่แจ๊คกี้เขายังยอมทิ้งธุรกิจด้านมืดเพื่อน้องมิได้เลย พี่ต้องลองมีความรักนะพี่อาเมน พี่จะได้มีความสุข :katai2-1:
-
ถ้าไม่ใช่จอมทัพนี่มิจะทำยังไงล่ะเนี่ย สงสารเมษา TT ตอนนี้อาเมนดีขึ้นมากคงเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ
-
โอยยยยย ไม่ไหวแล้ววววว อยากอ่านต่อมากกกกเลยค้าบบบบบ
คือแบบ อ่านตั้งแต่ 8โมงเช้า ยัน 4โมงครึ่งอ่ะ ชอบมากกกกกก
มาต่อไวๆนะคร้าบบบบ :L2:
-
ฮือ สงสารเมษาจัง :hao5:
-
น่าสงสารเมษามากเลย ตอนแรกสุดที่เมษาเพิ่งปรากฎตัวนี่แอบไม่ชอบนิดๆ
แต่ตอนนี้ทั้งรัก ทั้งสงสารเลย ขอให้อาเมนใจดีกับเมษามากๆกว่านี้
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
สนุกมากๆ
-
:pig4: โอ้ยยย จอมทัพกับมิถุนาชักจะน่ารัก มุ้งมิ้งกันเกินไปแล้ว ส่วนคู่อาเมนกับเมษาต้องลุ้นต่อไป คล้ายจะมีใจให้กัน แต่คงต้องลุ้นสงครามความขัดแย้งระหว่างจอมทัพกับอาเมนก่อนซินะ เฮือก
-
รอดไปอีกวัน แต่เรื่องยังไม่จบนี่สิ
มิเอ้ยระวังตัวด้วยนะลูก แถมสงสารเมษาอีก :serius2:
-
แอบเชียร์อาเมนกันน้องเมษาอ่ะ
ล้มเลิกแผนเถอะนาย
แล้วเอาเวลามันสานต่อกับเมษานะๆๆๆๆ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ใกล้จบแล้วอ๊าย อยากรู้ว่าอาเมนจะให้เมษาทำจริงหรือไม่
-
รู้สึกเหมือนจะมีพายุลูกใหญ่เข้ายังไงไม่รู้ :ling3:
เตรียมตัวรับสงครามครั้งใหม่... :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
อย่าทำแบบนี้อีกนะมิถุนา สงสารจอมทัพ
เพื่อมิถุนาแล้ว จอมทัพทำได้ทุกอย่าง
สงสารเมษา
ตอนนี้เมษาคงยอมทำทุกอย่าง เพื่อช่วยมิถุนาแล้ว
เรื่องมันเข้มข้นมาขึ้นทุกที
ไม่อยากให้เกิดการนองเลือด
ไม่อยากเสียใครไป แม้กระทั้งอาเมน
-
ตอนต้นเรื่องแอบตกใจเบาๆ T^T
-
มิถุนา..ดีนะที่เป็นจอมทัพ ถ้าไม่ใช่ละก็... :katai1:
ส่วนเมษาก็น่าสงสาร อาเมนนะอาเมน เปลี่นยใจตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ..คิดถึงใจเมษาบ้างสิ! :z3:
ปล.เก็บท้องไว้รอกินมาม่าตอนต่อไป :monkeysad:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
-
เหมือนอาเมนจะคิดได้ หรือเปล่านะ 555
สงสารน้องเมษา
-
เหมือนอาเมนจะรู้สึกตัวว่าชอบเมษาแล้วเลย
ดูอ่อนโยนนะวันนี้ ตอนหน้าคงจัดหนักเลยสินะค่ะ
อยากให้จบด้วยดีทั้งสองคู่จิงๆ
จอมทัพเหมือนจะวางมือเพื่อน้องมิแล้ว
อาเมนก้อควรจะคิดได้แล้วจบมันด้วยดีเถอะค่ะ
ไม่อยากให้ดราม่าสักคู่เลย
-
หนูมิเกือบทำพ่อมาเฟียหัวใจวายนะ
สงสารเมษา :mew2:
-
:hao5: สงครามใกล้บังเกิดแล้วสินะ
คนแต่งจ๋า ขอมุ้งมิ้งอีกนิสเต๊อะ อย่าพึ่งมาม่าเยอะเบย เดะอืดซะก่อน :sad2:
-
เห็นอาเมนแบบนี้แอบมีความรู้สึกว่าก็เริ่มชอบน้องเมแล้วสินะ มาเฟียเป็นงี้ทุกคนเปล่า :katai5:
-
อาเมนชอบน้องเมเหอะ อย่าไปยุ่งกะมิเลยยยยยย
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ตื่นเต้นนนนนนนนนนน
-
มาจองที่หลบกระสุน ลุ้นลุ้นลุ้น อาเมนกะเมษา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนที่ 27 - Lost in Hong Kong III - Rise
วันนี้มิถุนาหัวหมุนนิดหน่อยเพราะวิ่งเข้าออกห้องแต่งตัวเป็นว่าเล่น พรุ่งนี้เป็นวันจริงแล้วสำหรับงานแฟชั่นวีคที่ฮ่องกง เขาพยายามทำทุกอย่างให้ผิดพลาดน้อยที่สุด แม้ว่าจะมีทั้งพี่เพลงและพี่นัชชาตามมาดูแลและกำกับหลายๆอย่างให้ชนิดข้ามน้ำข้ามทะเล แต่มิถุนาก็ยังกังวลใจในหลายๆเรื่องอยู่ดี
เช้าจรดเย็นที่ฝึกซ้อม เป็นเช่นนี้มาได้สองวันเต็มแล้ว ทั้งแก้ชุด ทดลองแต่งหน้าทำผม ทดลองเดิน ซ้อมคิวต่างๆ พอแบกรับความคาดหวังขนาดใหญ่ ทุกอย่างก็ดูจะยากขึ้น ทั้งๆที่เป็นสิ่งที่ทำเป็นประจำอยู่แล้ว คืนแรกเขาเหนื่อยมากจนถึงขั้นนอนละเมอ นั่นทำให้จอมทัพอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอเห็นแววตาสุกใสเต็มไปด้วยพลัง เขาก็ไม่อยากจะปริปากอะไรเป็นการตัดทอนกำลังใจคนรัก
มิถุนาก้มตัวถอดรองเท้าโดยมีเจย์ช่วยแก้เชือกให้ รอยแดงที่ข้อเท้าทำให้เจย์อดไม่ได้ที่จะยกมือแตะมันเบาๆ แต่เจ้าตัวกลับถอนหายใจแล้วส่ายหัวบอกไม่เป็นอะไร วันนี้จอมทัพก็ไปคุยงานอีกแล้ว วิคเตอร์ไปกับเจ้านาย มาเฟียหนุ่มจึงได้ส่งเจย์และเอเลนตามประกบมิถุนาไม่ห่างกาย
“เสร็จแล้ว เหนื่อยไหมครับ?” เจย์ถามอย่างอ่อนโยน เขาช่วยมิถุนาเก็บของ ห้องสตูดิโอด้านหลังเวทีสถานที่จริงที่ตั้งอยู่กลางแจ้งกรุกระจกรอบด้าน ทำให้เห็นพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า เย็นนี้จะติดตั้งเต้นท์บริเวณหลังเวทีสำหรับใช้แต่งตัวให้เสร็จเรียบร้อย
“ก็...ครับ เหนื่อยอยู่" มิถุนาหัวเราะแหะ
“แล้วหิวไหม?” เจย์ถามต่อ เขานั่งมองมิถุนาดึงกระดาษเปียกสำหรับเช็ดเครื่องสำอางค์ออกมาทำความสะอาดใบหน้าของตนเองเงียบๆ
“หิว" มิถุนาหัวเราะเบาๆอย่างไม่ปิดบังความต้องการ เจย์พยักหน้าหงึกก่อนเอ่ย
“เอเลนกำลังโทรไปจองร้านอาหารให้ครับ ไม่รู้นายท่านจะเสร็จงานทันมาทานข้าวพร้อมพวกเราหรือเปล่า" เขาพูดถึงตารางที่เฉียดไปเฉียดมาของคนทั้งคู่ จอมทัพไม่ได้เตรียมใจจะต้องมารับงานหนักที่ฮ่องกงเช่นนี้ แต่เมื่อเขาเปิดปากกับบิดาว่าจะขอวางมือทุกอย่างของตระกูลหวังที่เป็นธุรกิจเถื่อนและมีความเสี่ยง หวัง หย่ง หมิน ไม่ได้ขัดข้องอะไร เขาก็เคยคิดถึงจุดนี้มาบ้างเหมือนกัน เขาอนุญาต แต่จอมทัพจะต้องขึ้นมาเป็นประมุขตระกูลแทนตนเอง เขาให้เวลาอย่างมากแค่สามปี ดังนั้นหากทุกอย่างเริ่มเร็วแค่ไหน ก็จะเป็นประโยชน์กับนายคนใหม่ของตระกูลเท่านั้น จอมทัพจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องออกไปทำความรู้จัก รวมถึงฝากเนื้อฝากตัวกับผู้หลักผู้ใหญ่ ลูกค้า เพื่อนสนิทของพ่อ และเรียนรู้ทุกอย่างให้ดีที่สุด
นั่นทำให้เขาไม่ค่อยได้ใช้เวลากับมิถุนามากเท่าไหร่นักอย่างที่ควร เขาเองก็รู้ผิด ทั้งที่เขาหอบเอามิถุนาจากบ้านเกิดล่วงหน้ามาเป็นอาทิตย์เช่นนี้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวเราก็ได้คุยกันคืนนี้" นายแบบหนุ่มยิ้มออกมาบางๆ เขาพยายามทำตัวไม่ให้เจย์เป็นห่วง มิถุนาสนิทกับเจย์ พอๆกับที่สนิทกับวิคเตอร์ เขารู้ดีว่าเจย์เป็นคนขี้กังวลแค่ไหน เขาจึงพยายามทำทุกอย่างให้เจย์กังวลใจน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“พรุ่งนี้แล้ว เรารีบไปหาอะไรกินแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะครับ มิต้องตื่นเช้าอีก"
“เราน่ะไม่เป็นไรหรอกเจย์" มิถุนาส่ายหัว "แต่เอเลนกับเจย์ กลับไปก็ยังต้องไปทำงานต่ออีก จริงๆคนที่เหนื่อยกว่าเราคือเจย์กับเอเลนนะ ตื่นก็ต้องตื่นพร้อมกัน"
“ผมเต็มใจน่ามิ" เจย์ท้วง
“งั้นเดี๋ยวเราขอไปบอกพี่นัชชากับพี่เพลงก่อนนะ ไม่รู้สองคนนั้นจะไปกินข้าวด้วยกันไหม"
“เอาสิ"
มิถุนาดึงคาดิแกนสีดำสวมทับเสื้อเชิ้ตสีเทา เขาส่งรองเท้าคืนให้กับสไตลิสท์สาวที่เป็นคนดูแลเขาก่อนเอ่ยขอบคุณ ก่อนเดินไปหาพี่เพลงที่กำลังคุยงานอย่างเคร่งเครียดกับตัวแทนของแบรนด์ที่มิถุนาเดินให้ มิถุนาเอ่ยขอตัวพี่เพลงจากอีกฝ่าย ทางนั้นไม่ได้ว่าอะไร เขานึกเอ็นดูนายแบบหนุ่มจากประเทศไทยพอสมควร เอ็ดเวิร์ด ถัง เป็นจีเอ็ม (General Manager) ควบตำแหน่งดีไซเนอร์มือทองของแบรนด์ใหญ่ในฮ่องกงที่กำลังเติบโตอย่างฉุดไม่อยู่ เขาเป็นหนุ่มทรานเจนเดอร์ที่นิสัยดีมาก แว่วๆมาว่าแฟนหนุ่มสุดหล่อดีกรีนายแบบลูกครึ่งของเอ็ดเวิร์ดก็ฮ็อตมากด้วย เอ็ดเวิร์ดเป็นคนมองโลกในแง่ดี การทำงานกับเขาสำหรับมิถุนาจึงไม่มีคำว่าอึดอักเลยสักนิด
พี่เพลินไม่ตอบรับหรือปฏิเสธมื้อค่ำของมิถุนา แต่กลับเอ่ยชวนให้มาร่วมโต๊ะด้วยกันทั้งหมดโดยบอกว่าตนเองมีนัดกินข้าวและสนทนากับเอ็ดเวิร์ดเรียบร้อยแล้ว คืนนี้จะไปเดินช็อปปิ้งสักหน่อย หลังจากที่ต้องทำงานตรากตรำแทบไม่ได้หยุดหายใจตั้งแต่วันแรกที่เท้าแตะสนามบินฮ่องกง มิถุนาหัวเราะเบาๆก่อนตอบตกลงร่วมโต๊ะกับพี่เพลิน
พวกเขาตกลงไปร้านอาหารที่เอเลนจองไว้ให้ตั้งแต่แรก ซึ่งมันไม่ไกลจากสถานที่จัดงานเท่าไหร่นัก จึงใช้วิธีเดินไปแทนการโดยสารรถยนต์
ร้านอาหารสไตล์เวสเทิร์นตั้งอยู่บนชั้นบนสุดของตึกห้างสรรพสินค้าสูงระฟ้า มีเทอเรซยื่นออกมาสำหรับชมบรรยากาศยามค่ำคืนเกาะฮ่องกง พวกเขาสั่งไวน์และอาหารคนละจาน นั่งกินข้าวไปด้วยและคุยเรื่องจิปาถะไปด้วย
“ถ้าผมอยากได้มิถุนามาถ่ายแบบให้กับแบรนด์จะมีโอกาสเป็นไปได้ไหมครับ" เอ็ดเวิร์ดถามขึ้นยิ้มๆระหว่างมื้ออาหาร นั่นทำให้พี่เพลินยิ้มออกมา
“ดิฉันไม่มีปัญหาหรอกค่ะ" ส่วนเจ้านายมิถุนาก็เหล่มองเจ้าของชื่อยิ้มๆ ซึ่งมิถุนารู้ดีว่ามันหมายความว่าอย่างไร "แต่คงต้องถามคุณแจ็คกี้ หวัง ดูน่ะค่ะ" เธอเอ่ยกลั้วหัวเราะ นั่นทำให้มิถุนาอดส่ายหัวไปมาเบาๆไม่ได้
“พี่เพลงก็เกินไปครับ ถ้าผมจะทำแจ็คกี้ก็ห้ามไม่ได้หรอก" คำตอบของมิถุนาทำเอาทุกคนหัวเราะครืน
“รับปากแบบนี้ ถ้าผมเชิญคุณมิถุนามา คุณต้องมาให้ได้นะครับ"
“ไม่มีปัญหาหรอกครับ" มิถุนาว่ายิ้มๆ
“เอ้อ...ว่าแต่ วันนี้ทุกแบรนด์มากันครบหรือเปล่าคะ ดิฉันรู้สึกเหมือนว่าคนไม่เยอะเท่าไหร่เลย" พี่เพลงถามอย่างสงสัย เธอเสยผมทัดใบหูข้างหนึ่งด้วยท่าทางชวนน่ามอง
“ไม่ครบครับคุณเพลง ปีนี้เป็นปีแรกที่ทางผู้จัดเชิญแบรนด์นานาชาติเข้าร่วมด้วยเพื่อต้องการขยายสเกลงานให้ใหญ่ขึ้น รวมถึงมีนางแบบนายแบบรับเชิญจากต่างประเทศอีกหลายคน ด้วยความที่มีหลายแบรนด์มากขึ้นที่เข้าร่วมงานในปีนี้ ทางผู้จัดจึงจำเป็นต้องแบ่งวันซ้อมเป็นสองวันและอีกสองวันน่ะครับ เพราะเกรงว่าถ้าวันเดียวทั้งหมดจะรันคิวยาวไม่ทัน แต่ปกติทุกปีซ้อมรวมกันหมดก็ไม่มีปัญหาครับเพราะคนไม่เยอะเท่าปีนี้ แต่พรุ่งนี้ช่วงเช้าที่นัดมาก็จะซ้อมเดินโชว์รวมตอนจบอีกทีน่ะครับ"
“หมายถึงซ้อมรวมทั้งหมดน่ะหรือคะ" พี่เพลงถามต่อ
“ครับ ทุกแบรนด์ ทุกโมเดลเลยครับ ส่วนงานจริงก็เริ่มตอนเย็นอย่างที่รู้กัน" เอ็ดเวิร์ดตอบ "อ้อ ผมได้ตัวอย่างสูจิบัตรมาแล้วนะครับ คุณมิถุนาอยากดูไหม" เขาเอ่ยถาม มิถุนาพยักหน้ารับ เอ็ดเวิร์ดจึงดึงสูจิบัตร หรือใบเพรสคิท ซึ่งใช้แจกหน้างานส่งให้มิถุนา มันถูกบรรจุในซองแก้วสีใสปั๊มชื่องานสีทองวาววับเป็นอย่างดี มิถุนาดึงสูจิบัตรเล่มสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่นักออกจากซอง ก่อนไล่เปิดไปตามหน้า
ในเล่มกล่าวถึงที่มาของงาน มีระบุถึงแบรนด์ต่างๆ แนะนำนายแบบนางแบบบางคน มิถุนาเป็นหนึ่งในนั้นด้วย ทำเอาเขายิ้มเขินเมื่อเอเลนเอ่ยแซวว่าเขาชักจะดังใหญ่ในเกาะฮ่องกงแล้ว มิถุนาพลิกไปเรื่อยๆ ก่อนชะงักเมื่อสะดุดลงที่หน้าหนึ่งกลางเล่ม
“อ๊ะ" เขาร้องออกมาเบาๆเมื่อสายตาปะทะเข้ากับใบหน้าที่คลับคล้ายคลับคาว่าเคยพบกันที่ไหนมาก่อน
“มีอะไรหรือครับ" เอเลนเขยิบตัวเข้ามาใกล้มิถุนาทันที เขามองใบหน้าคนในหนังสือนิ่งๆก่อนชะงักกึก "คน...คนๆนี้"
“เอเลน ผมเคยเจอเขามาก่อน" มิถุนาละลักละล่ำบอก ภายในใจเต้นแรงจนอึดอัด รู้สึกได้ถึงอะไรไม่ชอบมาพากล
“ไหนครับ...” เอ็ดเวิร์ดเป็นอีกคนที่ขมวดคิ้วเรียวมุ่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น "เรย์มอนด์ เจิ้ง"
เขาเอ่ยชื่อออกมาทำเอาทั้งโต๊ะเงียบกริบ ยกเว้นมิถุนา พี่เพลิน และพี่นัชชาเท่านั้นที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลัง
“มิเจอเขาที่ไหนครับ" เจย์ถาม น้ำเสียงเขาสั่นอย่างปิดไม่มิด
“ผม...คือ...” มิถุนาไม่รู้จะจับต้นชนปลายอย่างไรดี "มีอะไร...หรือเปล่าครับ" มิถุนาเม้มปากแน่น
“เรย์มอนด์ เจิ้ง...” เอเลนถอนหายใจหนักหน่วง "หรือชื่อจริงๆของเขา เจิ้ง เสี้ยวชุน"
“เจิ้ง เสี้ยวชุน...” มิถุนาทวนชื่อเหมือนละเมอ
“จริงๆผมก็ลืมบอกไปว่า เรย์มอนด์เป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ของงานปีนี้น่ะครับ และด้วยรูปร่างหน้าตาของเขา ผู้จัดเลยลงมติให้เขามาเดินแบบให้กับงานด้วย ปกติเรย์มอนด์ก็รับงานประเภทนี้เป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว" เอ็ดเวิร์ดอธิบายอย่างไม่ใคร่จะเข้าใจนัก "มีอะไรกันหรือเปล่าครับ"
“เปล่าหรอกครับ" เอเลนรีบแก้สถานการณ์ เขาไม่อยากกระโตกกระตากให้ใครหวาดกลัวไปมากกว่านี้ โดยเฉพาะมิถุนา ทูนหัวของแจ็คกี้ หวัง ที่นั่งหน้าซีดอยู่ข้างๆกัน "เขาเป็นนักธุรกิจคู่แข่งกับนายท่านน่ะครับ คุณเอ็ดเวิร์ดน่าจะรู้ ก็เลยแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นเขา"
“อ้อ...ครับ" เอ็ดเวิร์ดว่า "ถ้าพูดถึงนักธุรกิจหนุ่มฮ็อตยุคนี้ก็ไม่พ้นแจ็คกี้ กับเรย์มอนด์หรอกครับ" ดีไซน์เนอร์หนุ่มว่ายิ้มๆ เขาไม่ได้คิดลึกอะไรไปมากกว่านั้น เพราะในสังคมก็รู้กันดีว่า ชายหนุ่มทั้งสองคนคือคู่แข่งในทุกๆด้านกันอยู่แล้ว ด้วยความเพียบพร้อมในทุกๆอย่างของคนทั้งคู่
“แต่ไม่มีอะไรใช่ไหมครับ" เอ็ดเวิร์ดถามย้ำ
“ไม่ครับ...ไม่มี" เอเลนปดออกไปเช่นนั้น "ถ้าผมจะขอเพรสเล่มนี้สักเล่มจะเป็นไปได้ไหมครับ" เขาเปลี่ยนเรื่อง เอ็ดเวิร์ดไม่ปฏิเสธ เขาเลื่อนเล่มตรงหน้าให้ทันที
“เอาไปได้เลยครับ"
มื้อค่ำจบลงตอนหนึ่งทุ่มกว่า พี่เพลงกอดลาลามิถุนาโดยไม่ลืมเอ่ยทวนนัดหมายของวันพรุ่งนี้ ก่อนที่เธอจะขอตัวไปช็อปปิ้งต่อ มิถุนาจึงขอแยกย้ายกลับเพราะพรุ่งนี้เขายังคงมีงานใหญ่รออยู่ นายแบบหนุ่มยืนรอรถมารับอย่างเงียบๆที่หน้าห้างสรรพสินค้า เขาไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี เพราะในใจก็มีทั้งความไม่มั่นใจระคนไม่สบายใจกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้ เอเลนกับเจย์มีเรื่องที่จะต้องเค้นเขาแน่ และถ้าจอมทัพรู้
มิถุนาไม่อยากคิดเลยว่าหมอนั่นจะบ้าคลั่งแค่ไหน ถ้ารู้ว่า...เขาไม่ปลอดภัย...
เอเลนรับรถจากพนักงานก่อนเปิดประตูรถให้เขาขึ้นนั่ง ชายหนุ่มแทรกตัวขึ้นประจำที่คนขับโดยมีเจย์นั่งที่เบาะด้านข้าง เขากำชับลูกน้องขับประกบดูแลความปลอดภัยให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เลขาหนุ่มล็อครถทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะเคลื่อนขบวนออกไปจากย่านการค้าช้าๆ
มิถุนากอดอก นั่งไขว่ห้างนิ่ง เขาเม้มปากแน่น ก่อนตัดสินใจพูดออกไป
“จำวันที่เราไปซื้อกระเป๋าให้คุณแม่ผมได้ไหมครับ" มิถุนาถามขึ้นมาน้ำเสียงคล้ายจะหายไปในลำคอ เจย์หันขวับกลับมามองมิถุนา ก่อนเอื้อมมือบีบมือขาวเบาๆ
“ครับ จำได้"
“ที่ผมเล่าให้ฟังว่าผมเจอนักข่าวคนหนึ่ง" มิถุนากลืนน้ำลายเอื้อก "เขาคือเจิ้ง เสี้ยวชุน ไม่ผิดตัวแน่ๆ ผมจำเขาได้" เสียงของมิถุนาตะกุกตะกักและพร่าสั่น
“วันนั้นมิบอกว่าเขาชื่ออะไรนะครับ" เจย์เอ่ยถาม ใจก็เต้นระรัวไม่แพ้กัน
มิถุนาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เหมือนจะเรียกขวัญกำลังใจให้กับตัวเอง เขาเม้มปากแน่น ก่อนเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก
“เจอาร์--- ผมเพิ่งคิดได้เมื่อครู่นี้เอง เจ คือ เจิ้ง" มิถุนาแทบหยุดหายใจ "อาร์ คือ เรย์มอนด์"
คำตอบของมิถุนานำพาความเงียบมาสู่ห้องโดยสารแทบจะทันที ทั้งๆที่ยังไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ทั้งๆที่ไม่มีใครรู้ว่าเรย์มอนด์ต้องการอะไร จะกระทำอุจฉกรรจ์ ก่อเรื่องร้าย หรือไม่ก่อ ก็ยังไม่มีใครให้คำตอบที่แน่ชัดได้ แต่ที่รู้ดีก็คือ ทุกคนต่างหวาดกลัว ประหวั่นพรั่นพรึงกับสิ่งที่ได้ยิน ศัตรูอยู่แค่ปลายจมูกแต่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ เจิ้ง เสี้ยวชุน เข้าหามิถุนาด้วยตัวเอง ทั้งๆที่ขนาดนี้แล้ว
เจย์จิกมือตัวเองแน่นจนแทบเลือดซึม ส่วนเอเลนก็กำพวงมาลัยแน่น เขาต่างพยายามประคองสติให้มั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้ จอมทัพต้องโกรธมากแน่ ถ้าได้ยินเรื่องนี้...
มิถุนากลัวเหลือเกินว่าคนรักของเขาจะทำอะไรบุ่มบ่ามจากเรื่องที่เกิดขึ้น เขากำชับเอเลนและเจย์ว่าจะบอกกับจอมทัพเอง แต่แน่นอนว่าทั้งเจย์และเอเลนคงรู้ว่าไม่มีอะไรรอได้อีกแล้ว ทั้งบ้านเหมือนระเบิดลง จอมทัพหัวเสียมาก เขาโกรธจนแทบทำลายข้าวของพังได้ทั้งบ้านถ้าวินาทีนั้นมิถุนาไม่รีบออกจากห้องน้ำมากอดปลอบประโลมผู้ชายตัวโตเอาไว้ เจย์ก้มหน้านิ่ง เอเลนเบือนหน้าหนีอย่างไร้คำแก้ตัว ส่วนวิคเตอร์แม้จะไม่เกี่ยวข้องด้วยยังนิ่งอึ้งดัวแข็งไปด้วย เขารู้ดีว่าเจ้านายของเขารักและทะนุถนอมมิถุนามากแค่ไหน เช่นเดียวกับที่เขาพยายามจะดูแลมิถุนาให้ปลอดภัยทุกวินาที
วิคเตอร์ไม่โทษใคร ไม่มีใครรู้ และไม่มีใครสะกิดใจแม้กระทั่งตัวมิถุนาเอง ทุกคนต่างนิ่งค้างเหมือนพายุถล่มเมืองอยู่ตรงหน้า จากนั้นก็เป็นเวลาที่ต้องคิดหาทางแก้ไขและป้องกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้
“พรุ่งนี้เราจะกลับประเทศไทย ยกเลิกงานของมิถุนาให้หมด" จอมทัพลั่นวาจาออกมา เจย์ที่ก้มหน้าอยู่นั้นจึงเงยหน้าขึ้น และทำท่าจะตกปากรับคำ แต่มิถุนาฉวยจังหวะเอาไว้ได้ก่อน
“ไม่ได้นะครับ!” เขาเถียงสุดตัว
“เรื่องมันขนาดนี้แล้วนะมิถุนา ฉันเสียนายไปไม่ได้ นายก็รู้ดี!” มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่น มือเล็กๆของมิถุนาก็ยังไม่สามารถดับอารมณ์คุกกรุ่นในใจได้แม้แต่น้อย
“แต่เราจะยกเลิกงานไม่ได้นะครับ งานมันพรุ่งนี้แล้ว" มิถุนาท้วง "ผมจะทำตัวไม่รับผิดชอบงานนี้ไม่ได้หรอกนะครับ"
“นายไม่รู้หรอกว่าหมอนั่นร้ายกาจขนาดนี้ ขนาดเอาตัวเข้าหานายแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆมิ"
“มันอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้"
“ก็เพราะเราไม่รู้ไงเล่า! ฉันถึงได้กลัวจนเป็นบ้าแบบนี้!” จอมทัพตวาดลั่น นั่นทำให้มิถุนาสะดุ้งไปทั้งตัว เขากำมือแน่น น้ำตาเอ่อดวงตา จอมทัพไม่ขึ้นเสียงกับเขามานานมากแล้ว
และเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองทำพลาดอะไรไป มาเฟียหนุ่มก็รีบรั้งร่างของอีกคนมาไว้ในอ้อมกอดทันที
“ฉันจะต้องทำยังไงให้นายปลอดภัยมิถุนา ทุกคนจ้องเล่นงานนายไม่ใช่ฉัน" จอมทัพกระซิบเสียงพร่า "และทุกคนคือศัตรูของฉัน"
“......” มิถุนาก็ไร้คำตอบ เช่นเดียวกับคนอื่นๆ
“เราต้องเลิกกันไหม นายถึงจะปลอดภัย" คำถามนี้ทำเอามิถุนาชะงัก เขาดันตัวออกจากบ่ากว้างแล้วส่ายหัวขวับ
“ไม่นะครับ เราจะเลิกกันไปทำบ้าอะไร!”
“งั้นพรุ่งนี้เรากลับไทยกันเถอะ ฉันขอร้องล่ะ" จอมทัพเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง เขาอ่อนแอจริงๆกับทุกเรื่องที่เป็นเรื่องของมิถุนา เขารู้ตัวเองดีในเรื่องนี้
แต่มิถุนากลับส่ายหัว "เรื่องมันไม่จบง่ายๆแค่เรากลับไปหรอกครับ"
“......”
“จำได้ไหมเรามาที่นี่ก็เพื่อหนีอาเมน" มิถุนาท้วงขึ้น "แล้วตอนนี้เรากำลังจะหนีอีกครั้ง"
“......ฉันจะต้องฆ่ามันให้หมดใช่ไหม นายถึงจะปลอดภัยน่ะ" จอมทัพรู้ดีว่าความเก่งกาจและความเข้มแข็งของเขามันหายไปหมด "ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วพอเป็นเรื่องของนาย"
“เราไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ เราแค่ทำเหมือนเดิม" มิถุนากุมมือใหญ่นิ่ง "เราจำทำตามกำหนดการเดิมทุกอย่าง คุณเพิ่มกำลังคน คุณจะปกป้องผมได้คุณจอมทัพ คุณคือแจ็คกี้ หวังนะ จะมาคิดมากอะไรกับเรื่องแค่นี้"
“......”
“ปกป้องผมให้เขาเห็น ว่าเขาทำอะไรผมไม่ได้ คุณอาจจะหนีไปเรื่อยๆเพราะมีผม แต่เราหนีไปไม่ได้ตลอดชีวิตนะครับ และผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงของคุณ...” มิถุนาบอกอย่างหนักแน่น ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าคมคร้ามนิ่ง "ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะยืนข้างๆคุณ ถ้าเราจะเจ็บ เราก็จะเจ็บด้วยกัน คุณไม่ต้องปกป้องผมฝ่ายเดียวหรอกนะแจ็คกี้ ให้ผมได้ปกป้องคุณบ้าง"
“เป็นแจ็คกี้ หวัง ที่บ้าบิ่นคนเดิมเถอะ จำได้ไหมว่าคุณเคยร้ายกาจแค่ไหนในวันที่ฉุดผมไปน่ะ คุณก็ต้องทำแบบเดียวกัน ร้ายให้ได้แบบนั้น อย่าให้ผมเป็นจุดอ่อนของคุณ"
มิถุนาประคองหน้าจอมทัพเอาไว้ ทุกคนในห้องเงียบ ไม่มีใครให้ความเห็นใดๆ เช่นเดียวกัน มาเฟียหนุ่มนิ่งเงียบ ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเชื่องช้า หัวใจหนักอึ้งไปหมด...
“นายบอกให้ฉันดาหน้าเข้าหามันใช่ไหม?”
“ครับ"
“นายจะไม่ยกเลิกงานด้วยหรือ?”
“ใช่" มิถุนาพยักหน้า
“แล้วอะไรจะการันตีว่านายจะไม่เป็นอะไร?” จอมทัพถามย้ำ "ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วทั้งนั้นมิถุนา ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย"
“ตอนนี้ก็มีแค่คุณเท่านั้นที่จะการันตีว่าผมปลอดภัย"
“......”
“ผมเชื่อใจคุณนะแจ็คกี้"
มิถุนาบอกกับเขาเบาๆเช่นนั้น ก่อนกุมมือเขาไว้แน่น จอมทัพจ้องดวงตาสีเข้มของมิถุนานิ่งสนิท เขานิ่งคิด สมองประมวลผลอย่างยุ่งเหยิง เขายังจำบาดแผลลึกในใจและความเจ็บปวดระคนทรมาน ความรู้สึกที่เหมือนขาดอากาศหายใจในวันที่เขาเสียจุนไปได้ไม่เคยลืม ถ้าเขาเสียมิถุนาไปอีก...เขาจะทำอย่างไรดี เขาจะกลับมามีหัวใจได้อีกไหมนะ ถ้าเขาเสียมิถุนาไป เขาจะอยู่ได้อย่างไร...
“ตกลง...” จอมทัพเอ่ยออกมาในที่สุด "จบงานของนายฉันจะเผชิญหน้ากับเรย์มอนด์ เจรจากันให้รู้เรื่อง ถ้าฉันจะต้องเสียอะไรไป ก็เพื่อนายเท่านั้น"
“หลังจากนั้นเราจะกลับประเทศไทยทันที" จอมทัพลั่นวาจา มิถุนากระชับมือเขาแน่น
“ครับ"
มาเฟียหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาปลดไทด์หลวมๆ กวาดตามองเพื่อนสนิทและคนสนิทอย่างครุ่นคิด แต่รู้ดีว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาหมดความมั่นใจหรือกลัวอะไรใดๆ สิ่งเดียวที่เขากลัวในชีวิตนี้ก็คือการเสียมิถุนาไป ซึ่งเขาจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้น
“วิคเตอร์ นายเตรียมคนของเราให้พร้อม พรุ่งนี้ห้ามให้เกิดอะไรขึ้นเด็ดขาด" เขาสั่ง วิคเตอร์ที่รอคอยคำนี้มานานแล้วรีบรับคำทันที
“ครับ"
“เอเลน ฉันคงต้องพึ่งนายหลายเรื่อง ช่วยดูแลมิถุนาและทุกอย่างด้านหลังเวทีด้วย ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล บอกฉันทันที"
“ไม่ต้องห่วง ฉันทำให้นายมากกว่านั้นแน่นอน" เขารับปาก
“ส่วนเจย์ นายประกบมิถุนาทุกฝีก้าว ห้ามคลาดสายตาเข้าใจไหม ฉันประกบมิถุนาไม่ได้ ถ้าเสี้ยวชุนมันเห็น มันต้องรู้ว่าฉันรู้ว่ามันกำลังจะทำอะไร และคิดว่าฉันเปิดศึกกับมันแน่นอน เราจะตุกติกให้มันรู้ไม่ได้นะ"
“ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด มิจะไม่เป็นอะไร"
“ดี...” จอมทัพพยักหน้า "ฉันจะไปหาพ่อ เอเลนนายมาด้วยกันไหม?” เขาหันไปถามเพื่อนสนิท เอเลนพยักหน้าทันที
“ผมดูแลที่นี่ให้เอง" วิคเตอร์รับคำ เช่นเดียวกับเจย์
“ขอบใจมาก"
-
ทั้งๆที่ควรจะให้มิถุนาพักผ่อนเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ แต่จอมทัพก็กลับรั้งมิถุนาไว้ใต้ร่างของเขาเกือบตลอดทั้งคืน มิถุนานอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆเขา ผู้จัดงานนัดไว้ตอนสิบโมง ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเองเท่านั้น ถาดอาหารเช้าถูกยกมาวางไว้ข้างเตียงตั้งแต่สิบนาทีก่อน แต่จอมทัพอยากให้มิถุนาพักผ่อนให้เยอะที่สุด
แต่มิถุนาก็ตื่นขึ้นมาในอีกไม่กี่นาทีถัดมา นายแบบหนุ่มหาววอดก่อนจมตัวลงกับหมอนขนเป็ดใบเขื่องแล้วพลิกตัวไปมาอย่างขี้เกียจ
“ตื่นได้แล้ว" จอมทัพกระซิบบอกคนในอ้อมกอด มิถุนาครางอือ
“ง่วงอยู่เลย~”
“ไหนว่าจะไปทำงานให้เสร็จไง" จอมทัพกระเซ้า ทั้งๆที่ใจไม่อยากให้ไปดั่งปากบอกเท่าไหร่หรอก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ อย่างที่มิถุนาบอก เขาหนีไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ใช่...เมื่อก่อนจอมทัพไม่เคยขี้ขลาดแบบนี้ เขาสู้ชนิดตาต่อตา ฟันต่อฟัน เล่นงานศัตรูเสียจนหลาบจำ นับตั้งแต่มีมิถุนาเขาก็กังวลใจไปเสียทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งถูกตราหน้าว่าอ่อนหัด เขารู้ดี...ไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่ามิถุนาอีกแล้วในชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา
จอมทัพนั่งดูข่าวเช้าพร้อมกับทานข้าวเช้าเงียบๆกับมิถุนาบนเตียง มื้อเช้าเป็น เอ้ก เบเนดิกต์ง่ายๆ หลังจากนั้นพวกเขาก็อาบน้ำแต่งตัว และออกเดินทางตอนเก้าโมงพอดี ทั้งเอเลนรวมถึงคู่หูเตรียมตัวพร้อมแล้ว มิถุนาประหวั่นใจเล็กน้อยกับกองทัพบอร์ดี้การ์ดที่มากกว่าทุกวันเกือบห้าเท่า รถที่ใช้ก็เป็นแรงค์ โรเวอร์ คันใหญ่ยักษ์ติดกระจกกันกระสุนรอบด้าน
เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองหวั่น/ไหวขนาดนี้มานานนับตั้งแต่ได้ข่าวว่าจุนจากเขาไปแล้วเมื่อเกือบสิบปีก่อน จอมทัพรู้ว่าในที่สุดแล้วเขาก็แค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ต่อให้เย็นชาและแกร่งเป็นหินผาแค่ไหน เขาก็แค่นั้น เป็นมนุษย์ที่รู้จักรัก โลภ โกรธ หลง และกลัวการสูญเสียไม่ต่างจากคนอื่น
แม่ว่ามิถุนาจะอยู่ข้างๆเขาในตอนนี้ เขาก็รู้สึกอยู่ดีว่ามิถุนาเหมือนอยู่ในที่ๆเขาเอื้อมแตะต้องตัวบอบบางนั่นไม่ถึง ในใจตีกันวุ่นวายไปหมด มิถุนารู้จักเขาดี หมอนั่นจึงนั่งเอนตัวซบเขานิ่งราวกับจะให้กำลังใจกันและกัน
“คุณทำหน้าอย่างกับจะออกไปรบแหนะ" มิถุนาเหย้าแหย่ จอมทัพพยายามฝืนยิ้มให้ แต่ก็ยากเหลือเกิน
“ก็ไม่ต่างไปจากนั้นมากหรอก"
“มันไม่มีอะไรหรอกครับ" มิถุนายิ้มให้คนข้างตัวเบาๆก่อนยืดตัวหอมแก้มคนตัวโตกว่าเบาๆอย่างน่ารัก
ในใจมิถุนาก็คงไม่ได้เชื่อเช่นนั้นนักหรอก แต่ในเวลานี้สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่มั่นใจและเข้มแข็งเท่านั้น
รถจอดลงที่หน้าเต้นท์สีขาวใหญ่ยักษ์สร้างขึ้นชั่วคราวเพื่อใช้เป็นด้านหลังรันเวย์ที่จัดอยู่กลางแจ้ง จอมทัพจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมิถุนา เขาปล่อยให้มิถุนาลงไปพร้อมกับเจย์, เอเลน และบอร์ดี้การ์ดอีกหนึ่งกองทัพ มิถุนาไม่อยากให้มันเอิกเริกขนาดนี้ แต่ทำเช่นไรได้ ในเมื่อจอมทัพไม่วางใจอะไรสักอย่าง เขาโบกมือให้กับคนบนรถ จอมทัพบอกว่าจะอยู่ที่คาเฟ่ฝั่งตรงข้ามจนกว่างานจะเริ่ม มิวายกำชับเจย์และเอเลนว่าให้ดูแลทุกอย่างให้ดีที่สุด
มิถุนาก้าวเข้าไปด้านหลังเวทีท่ามกลางสายตาทุกคนที่จ้องมองมา คงแปลกใจกับกองทัพบอร์ดี้การ์ดที่ทำเหมือนจะมายึดสถานที่แห่งนี้ มิถุนาแสร้งไม่สนใจสายตาเหล่านั้น เขาเดินตามเอเลนไปยังจุดนัดหมายทันที
พี่เพลง พี่นัชชา และคุณเอ็ดเวิร์ดรออยู่แล้ว เอ็ดเวิร์ดแน่นอนว่ากำลังหัวหมุน เขากำลังแก้ชุดแซ็กตัวยาวอย่างเร่งรีบแต่ก็ไม่ลืมเงยหน้าขึ้นมาทักทายมิถุนา มิถุนายิ้มบางๆตอบ ก่อนนั่งลงให้ช่างแต่งหน้าจัดการกับตนเองทันทีโดยไม่อิดออด
เขาได้ยินพี่เพลงถามกับเอเลนถึงบอร์ดี้การ์ดกองทัพใหญ่ที่ตบเท้ากันเข้ามาอารักขาคนรักของแจ็คกี้ หวัง เอเลนเลี่ยงไม่ตอบ เพียงบอกแค่ว่า หากจบงานนี้แล้ว เขาจะอธิบายทุกอย่างเอง
มิถุนาซ้อมเดินอีกรอบตอนบ่ายหลังจากใช้เวลาช่วงครึ่งเช้าเตรียมหน้าผมจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาไม่มีงานติดพันในวันนี้เหมือนนางแบบนายแบบคนอื่นๆจึงเป็นคนแรกๆที่เข้ามาในงาน หลังจากซ้อมคิวเรียบร้อยแล้วและนั่งพักเกือบชั่วโมง เขาก็ต้องเปลี่ยนชุดเป็นชุดแรกที่ใช้สำหรับเดินในวันนี้ มิถุนารับชุดจากเอ็ดเวิร์ด กล่าวขอบคุณ และเดินไปยังห้องแต่งตัวประจำของเขา
เจย์เดินตามมาด้วย เขาเปิดม่านแล้วดันตัวมิถุนาเข้าไปไวๆ โดยก้าวขาตามเข้าไปด้วย มิถุนาประหลาดใจแต่ก็ไม่ว่าอะไร เขาเลิกคิ้วฉงน แต่ก็ยอมให้เจย์แตะต้องตัวเขาแต่โดยดี
เจย์ย่อตัวลงตรงหน้ามิถุนา วันนี้เจ้านายอีกคนของเขาสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์และรองเท้าบู้ทหนัง รองเท้าบู้ทไม่ได้เหมาะกับหน้าร้อนแต่อย่างใด แต่เจย์ก็เป็นคนบอกให้มิถุนาใส่รองเท้าคู่นี้ด้วยตนเอง เขาเอื้อมมือดึงอะไรบางอย่างออกจากด้านหลังกางเกง
"อยู่นิ่งๆนะครับ" เจย์กระซิบ ก่อนที่มีดสั้นขนาดห้านิ้วถูกเสียบเข้าไปด้านในรองเท้าบู้ทด้านขวาอย่างพอดิบพอดี "อาจจะเดินไม่สะดวกหน่อย แต่เผื่อฉุกเฉิน" เจย์บอก
“เอาเข้ามาได้ยังไงน่ะเจย์" มิถุนาเบิกตากว้าง ในเมื่อประตูทางเข้ามีเครื่องแสกนอาวุธและตรวจจับโลหะอย่างเข้มงวด
“ผมมีทริคน่ะ" เจย์ว่ายิ้มๆ
“ขอบคุณนะเจย์" มิถุนารู้สึกเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก ในเมื่อเจย์ห่วงเขามากมายขนาดนี้
“ผมกับวิคคิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เราเอาปืนใส่ในกระเป๋ามิแล้ว กระบอกเดียวกับที่ผมเคยสอนมิยิงที่เชียงราย จำได้ไหม?"
"อื้ม"
"แล้วเราก็เพิ่งจัดการกับรองเท้ามิเมื่อเช้า มันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่นะ" เจย์ว่า
“ไม่เป็นไรเจย์ แค่นี้ก็พอแล้ว มันจะไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก"
“ผมยังไม่เห็นเสี้ยวชุน" เจย์บอก "เอเลนไปเดินสำรวจห้องอื่นๆมาแล้ว ก็ไม่เจอ"
“เขาอาจจะไม่ได้มา"
“ขอให้เป็นแบบนั้น แต่เรายังวางใจไม่ได้รู้ไหม" เจย์ยิ้มให้กำลังใจ “แต่ผมจะปกป้องมิเอง ไม่ต้องห่วง ให้ผมช่วยแต่งตัวนะ" เจย์เอ่ยขออนุญาต ซึ่งมิถุนาไม่ขัดข้องอะไร
“เอาสิ" เขายิ้มให้เจย์บางๆ
ห้าโมงพอดิบพอดีที่จอมทัพเข้ามาในงานพร้อมกับวิคเตอร์และบอร์ดี้การ์ดอีกชุดใหญ่ที่เคลื่อนตัวไปประจำยังจุดต่างๆทันทีที่เข้ามาถึงในงาน เขาให้สัมภาษณ์นัดข่าวตามมารยาทเล็กน้อย ก่อนขอตัวไปนั่งประจำที่ของตนเองพร้อมกับวิคเตอร์
งานจัดกลางแจ้งในตอนเย็น เวทีใหญ่ถูกตั้งขึ้นกลางลานใหญ่ยักษ์ของศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนั้น ถือได้ว่าเป็นงานใหญ่แห่งปีที่ผู้จัดลงทุนลงแรงไปเยอะจนแทบไม่อยากคิดถึงจำนวนเงิน เก้าอี้ถูกตั้งเรียงรายพร้อมกับพรมแดงยาวเหยียดที่ปากทางเข้างาน คนดังมากมายตบเท้าเข้าร่วมงานและเดินเฉิดฉายบนพรมแดงกันอย่างคับคั่ง
จอมทัพกวาดสายตาไปรอบๆและประเมินสถานการณ์ เขานั่งนิ่งและครุ่นคิด แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกังวลใจก็ตามที จอมทัพไม่แน่ใจว่าตนเองควรจะสบายใจดีไหมที่ยังไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติ เขาเอนร่างพิงพนัก พลิกมองนาฬิกา งานจะเริ่มในอีกสิบห้านาทีข้างหน้า
พลันแสงแฟลชวูบวาบที่หน้างานก็ได้ดึงความสนใจจากคนในงานไปจนหมดสิ้น จอมทัพขมวดคิ้วยุ่งเหยิง เขาพยายามเพ่งมองคนที่อยู่ท่ามกลางกองทัพนักข่าว แต่ก็ไม่แน่ชัดนัก
“ใครน่ะ" เขากระซิบถามลูกน้อง ซึ่งวิคเตอร์เองก็ไม่มีคำตอบ
เขานั่งอดทนรอจนแสงแฟลชเริ่มสร่างซา จอมทัพเอนกายลงกับเบาะนั่งพยายามใจเย็น แต่ในจังหวะนั้นพลันสายตาเขาก็ถูกตรึงนิ่งไปกับบุคคลผู้มาใหม่ที่เดินมาที่ที่นั่งฝั่งตรงข้ามของเขา เลือดในกายเย็นเฉียบ วิคเตอร์ซึ่งอยู่ข้างๆกันก็คงรู้สึกไม่ต่างกันไปสักเท่าไหร่ เขากำหมัดแน่น กัดฟันกรอด
เจิ้ง เสี้ยวชุน ควงแขนมากับนางเอกระดับเอลิสต์ของฮ่องกง เขายิ้มทักทายผู้ร่วมงานคนอื่นๆอย่างมืออาชีพ จอมทัพประหลาดใจที่อีกฝ่ายไม่ได้ขึ้นไปอยู่บนรันเวย์แบบที่ควรจะเป็น แต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจและเดือดดาลกว่านั้น คือคนที่มาพร้อมกับเสี้ยวชุน...ไม่ใช่ใครที่ไหน...อาเมน อมรคุปศิลป์ อีกหนึ่งศัตรูตัวฉกาจของเขา...
“นายท่าน...” วิคเตอร์เองก็คอแหบแห้ง แม้จะเลือดร้อนแค่ไหน แต่พอนึกถึงเหยื่อของพวกมันอย่างมิถุนา แต่ละคำที่อยากจะเปล่งออกมาก็ยากเหลือเกิน
“บัดซบ" จอมทัพสบถ เขากำมือแน่น "งั้นที่มิถุนาเห็นเมษาเมื่อวันก่อนนั่น...”
“......”
“มิถุนายังไม่รู้ใช่ไหมว่าเมษาคือคนของอาเมน" จอมทัพถาม เขากัดฟันกรอด
“ครับ เจย์ไม่ได้บอก แม้ว่าจะสืบได้ตั้งนานแล้วก็ตาม"
“เราต้องเอาตัวมิถุนาออกมาก่อน"
วิคเตอร์พลิกนาฬิกาอย่างรวดเร็ว เสียงเพลงกระหึ่มดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของพิธีกร "ไม่ทันแล้วครับ งานเริ่มแล้ว"
จอมทัพนิ่ง เขาเงยหน้าขึ้นกวาดสายตามองเสี้ยงวชุน ไอ้หมอนั่นนั่งหน้านิ่ง แต่ดูก็รู้ว่ากำลังจ้องมองเขาอยู่ มุมปากยกขึ้นราวกับจะท้าทาย เขานิ่ง...คิด...ถ้าเขาหายไปจากที่นั่งตอนนี้ ไอ้เสี้ยวชุนมันต้องรู้แน่ว่าเขาจะไปไหน
“ติดต่อเจย์เดี๋ยวนี้ อย่าบอกอะไรกับมิถุนา พองานจบเราจะเข้าไปเอาตัวมิถุนาทันที สั่งคนของเราไปปิดทางเข้าออกให้หมด"
“ครับ" วิคเตอร์รับคำหนักแน่น
tbc.
(ต่อกระทู้ด้านล่าง)
-
:katai1:อยากอ่านต่อ
-
ตอนที่28 - Lost in Hong Kong IV - Dust
ด้านหลังเวทีกำลังวุ่นวายเมื่อสตาฟฟ์กำลังเริ่มนับถอยหลังหกสิบวินาที กล้องวิดีโอตัวใหญ่เคลื่อนถ่ายทำบรรยากาศหลังเวทีที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานปนกดดัน นางแบบบางคนพยายามเต้นตามเพลงเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง เธอฉีกยิ้มให้กับกล้อง แม้ว่าในใจจะตื่นเต้นมากก็ตามเพราะรู้ดีว่านี่ไม่ใช่งานเล็กๆเหมือนที่เคยผ่านมา
มิถุนาเป็นคนสุดท้ายที่เดินปิดให้กับแบรนด์ของเอ็ดเวิร์ด คิวของเขาเปลี่ยนแปลงตามความต้องการของเอ็ดเวิร์ดที่ถูกใจเขาเป็นพิเศษเล็กน้อยก่อนหน้างานเพียงไม่กี่วัน ซึ่งมิถุนาก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร ถือว่าเอ็ดเวิร์ดไว้ใจในตัวเขา เขาเองก็ดีใจเช่นกัน การปล่อยตัวโมเดลจะปล่อยตัวจากบันไดทางขึ้นทั้งสองฝั่งของเวทีสลับกันไป แบรนด์ของเอ็ดเวิร์ดเป็นแบรนด์ท้ายๆ
เสียงนับถอยหลังเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จากสิบเป็นเก้า เป็นแปด เจ็ด...หก...ห้า...สี่...สาม...สอง และ หมายเลขแรกถูกเรียกขึ้นไปด้านบน เธอเป็นนางแบบยุโรปตัวสูงระหงผอมเพรียวในชุดบิกินีสีสดใสคลุมด้วยเสื้อคลุมตาข่ายถักเป็นลายดอกทานตะวัน เธอก้าวขึ้นเวทีอย่างมืออาชีพ เสียงปรบมือดังกึกก้อง
มิถุนายังคงนั่งอยู่แถวๆหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ให้ช่างแต่งหน้าเช็คเครื่องสำอางของตนเองเป็นรอบสุดท้าย เจย์กำลังคุยอะไรบางอย่างผ่านวิทยุสื่อสารเครื่องเล็กด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ส่วนเอเลนยืนกระกบเขาไม่ห่าง พลางยิ้มให้กำลังใจผ่านกระจกเงา
“สู้ๆนะครับ"
เขาบอกกับมิถุนาเช่นนั้น มิถุนามองใบหน้าตัวเองที่ถูกแต่งแต้มบนกระจก ก่อนยิ้มบางๆตอบและเป็นการให้กำลังใจตนเองในอีกทางหนึ่ง
หลังเวทีที่เต็มไปด้วยผู้คนที่มีความสูงเฉลี่ยกว่าร้อยเจ็ดสิบห้าเดินสับขาไปมา ในที่สุดก็ถึงคิวมิถุนาเสียที เขาลุกขึ้นยืนบนส้นสูงที่เหมือนเป็นอวัยวะที่สามสิบสามของเขา ก่อนเดินไปยืนเรียงคิวที่บันไดฝั่งซ้ายมือรวมกับนางแบบนายแบบคิวอื่นๆ ออแกไนเซอร์จัดการปล่อยตัวโมเดลตามคิว พวกเขาสื่อสารกันด้วยรหัสที่มิถุนาไม่เข้าใจนัก จนกระทั่งตีนบันไดจ่ออยู่ที่ปลายเท้าของเขา
มิถุนาหัวใจเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าเขาตื่นเต้นเรื่องงานหรือว่าเรื่องอะไรกันแน่ สตาฟฟ์คนหนึ่งช่วยเขารั้งชายผ้าขึ้นอำนวยความสะดวกในการเดิน มิถุนาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เป็นลมไปเสียตอนนี้ เอเลนกับเจย์ยังยืนอยู่ในจุดที่หางตาเขามองเห็น มิถุนารู้ดีว่าเมื่อขึ้นไปบนเวทีแล้วเขาไม่มีทางมองเห็นอะไรข้างล่างแน่นอน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปืนจะเล็งเข้าหัวเขาเมื่อไหร่ ที่ตรงไหน
แต่เมื่อตัดสินใจแล้วก็คงต้องทำ เขาก้าวขึ้นไปบันรันเวย์เมื่อสตาฟฟ์ชายหน้าตี๋ยื่นมือมารับเขาเอาไว้ มิถุนาก้าวขึ้นยืนบนส้นสูงพร้อมกับเสียงปรบมือกึกก้องดังขึ้น เขาอยู่ในชุดปิดของคอลเล็คชั่นสุดท้ายของเอ็ดเวิร์ด ชุดลูกปัดสีชมพูเหลือบทองส่องแสงระยับเมื่อต้องกับสปอร์ตไลท์ เส้นลูกปัดไหวไปตามการเคลื่อนตัวของมิถุนา เขาปั้นหน้านิ่งตามคาแรกเตอร์ มองเห็นแค่พื้นตรงหน้าเวที รอบด้านเกือบเป็นสีขาวโพลน เขาได้ยินเสียงเพลงอิเล็คโทนิคดังสะท้อนก้องในหู
ขายาวก้าวยืนบนจุดปลายเวที เสียงปรบมือดังกึกก้อง เขาพยายามมองหน้าจอมทัพ แต่ก็มองไม่เห็นอะไร มิถุนาเม้มปากแน่นก่อนคลายริมฝีปากออกแล้วฉีกยิ้มตามคิวที่ซักซ้อม แสงแฟลชลั่นวูบวาบตรงหน้า เขาถอนหายใจเบาๆก่อนหมุนตัวกลับ ชายกระโปรงพริ้วไปตามแรงเคลื่อนกาย ก่อนที่เอ็ดเวิร์ดจะปรากฏตัวออกมาจากด้านหลังเวทีพร้อมกับโมเดลในแบรนด์ทั้งหมด พวกเขาโค้งขอบคุณผู้ร่วมงาน มิถุนาเดินควงแขนกับเอ็ดเวิร์ดไปยังปลายเวทีก่อนยืนให้ช่างกล้องถ่ายรูปเกือบหนึ่งนาที จากนั้นพวกเขาจึงหมุนตัวกลับ พร้อมกับนางแบบจากแบรนด์ถัดไปที่ก้าวขึ้นมาครองเวทีทันที มิถุนายิ้มก่อนแท็กมือกับนางแบบจากอีกแบรนด์ที่เดินสวนทางกลางเวทีเพื่อเป็นการเอนเตอร์เทนคนดู หล่นโน้มตัวหอมแก้มมิถุนาอย่างขี้เล่น มิถุนาหัวเราะเบาๆก่อนก้าวไปตามทางอย่างคล่องแคล่ว
เอ็ดเวิร์ดเดินนำเขาอยู่สามก้าวไปยังทางเข้าด้านในเวที มิถุนายังคงอ้อยอิ้งกับเสียงปรบมือจากคนดูที่ยังไม่หมดไปง่ายๆ และเขาไม่อยากเสียมารยาทกับผู้ชมจึงได้แต่โบกมือให้รอบทิศทาง ก่อนที่จะเชิดหน้าตรงแล้วก้าวเดินอีกครั้ง ขาเรียวก้าวฉับๆเพื่อกลับไปยังหลังเวที เป็นจังหวะเดียวกับที่โมเดลจากอีกฝั่งถูกปล่อยตัวออกมา
ในวินาทีนั้นมิถุนาชะงักแทบเสียหลัก เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขาคือใคร เหมือนโชคชะตาเล่นตลก มิถุนาแทบก้าวขาไม่ออกแต่ก็รู้ว่าเขาจะล้มลงตรงนี้ไม่ได้ เขาจำได้ดี แม่นยำ ไม่ผิดตัวแน่ๆ เขาคือคนที่มิถุนาเห็นเมื่อสามวันก่อน...เมษา...เมษาไม่ผิดตัวแน่!
มิถุนาอยากเอื้อมมือไปรั้งตัวเมษาเอาไว้แต่ก็ทำไม่ได้ เขากลืนก้อนที่จุกคอ กลั้นใจเดินไปจนสุดทาง เจย์กับเอเลนยืนรอรับเขาอยู่ด้านหลังเวที มิถุนาตาพร่า หูอื้ออึง จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรก่อนอะไรหลัง ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เมษามีเหตุผลอะไรที่หายตัวไปจากพวกเขา แล้วจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นบนรันเวย์ เดินสวนทางกับเขา
“มิ เปลี่ยนชุดเลย เราต้องไปแล้ว" เสียงเจย์เหมือนจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เอ็ดเวิร์ดยืนอยู่ข้างๆด้วยสายตาเต็มไปด้วยความกังวลใจ "มิได้ยินไหม"
“เจย์ ผม...” เขาพูดอะไรไม่ออก
“เราต้องไปแล้ว เดี๋ยวนี้เลย" ทุกอย่างผิดแผนไปหมด ตั้งแต่เสี้ยวชุนปรากฏตัวพร้อมกับอาเมนแล้ว ถึงจะเป็นจอมทัพผู้ยิ่งใหญ่ เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะรับมือได้หรือไม่
มิถุนาถูกผลักเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด ผู้ดูแลเครื่องแต่งกายคนหนึ่งเข้ามาช่วยเขาถอดชุดสำคัญออก มิถุนากล่าวขอบคุณระหว่างส่งชุดคืนแล้วรับเสื้อผ้าพร้อมกระเป๋าของตนเองมา เขาลงมือเปลี่ยนชุดด้วยหัวใจที่เต้นตึกตักผิดจังหวะ เขาสวมเสื้อ กางเกงยีนส์ รองเท้าบู้ทคู่เดิมพร้อมหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ได้ยินเสียงเจย์คุยกับเอ็ดเวิร์ดแว่วๆแบบจับใจความไม่ได้ มิถุนาแง้มม่านออก เขาเห็นเจย์ยืนหันหลังให้อยู่ มิถุนาเอ่ยขอโทษเจย์ในใจ เขาขอเวลาแค่นาทีเดียวเท่านั้น เขาต้องการพบเมษา และจากนั้นเขาจะไปตามทีเจย์บอกทันที
มิถุนาแทรกตัวออกจากม่านแล้วย่องออกมาอย่างเงียบเชียบ เจย์ยังไม่เห็นเขา เขารู้ว่านี่มันบ้ามาก เจย์กับเอเลนกังวลใจจนเนื้อเต้นเขารู้สึกได้ แต่เขาคงได้เลือดบ้ามาจากจอมทัพเยอะพอสมควร มิถุนาเดินไปตามห้องแต่งตัวที่เรียงราย แน่นอนว่าไม่มีใครใช้ห้องแต่งตัวนี้ตอนนี้หรอก งานยังไม่จบลง แต่เขาก็หวังว่าเมษาจะเดินเตร็ดเตร่อยู่แล้วนี้
จู่ๆก็มีมือหนึ่งเอื้อมแทรกออกมาจากห้องแต่งตัวถัดจากเขาไปสามห้องดึงตัวมิถุนาเอาไว้ มิถุนาเกือบหลุดเสียงร้องออกมาดีที่ยั้งตัวเองไว้ทัน เขาถูกดึงหลุดเข้ามาในห้องแต่งตัว ในนั้นมืดเกือบสนิท มีแสงลอดตามผ้าม่านมาเล็กน้อย มีคนอีกคนหนึ่งอยู่ในนั้น มิถุนารู้สึกไม่ปลอดภัยนัก ความกลัววิ่งเข้าครอบงำจิตใจ แต่เขาก็ทำใจแข็งเอาไว้ ก่อนเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงสั่นพร่า
“เมษา--- เมษาใช่ไหม?”
ไม่มีเสียงตอบรับ แต่ไฟที่สว่างขึ้นมาก็ให้คำตอบมิถุนาได้อย่างชัดเจน เมษาในชุดลำลองเหมือนกับเขา ใบหน้ายังไม่ได้ลบเครื่องสำอางออกมองตรงมาที่เขา ดวงตากลมคลอน้ำตา
“พี่มิ เมขอโทษ" เมษาเอ่ยในถ้อยคำที่มิถุนาไม่แน่ใจนัก มิถุนาขมวดคิ้วฉงน
“เมขอโทษพี่ทำไม เมเป็นอะไร" มิถุนาถามอย่างเป็นห่วง เขากุมหัวไหล่เมษาแน่น
“พี่มิต้องหนีออกไปจากที่นี่" เมษาละลักละล่ำบอก "หนีไปจากฮ่องกง เดี๋ยวนี้"
“เดี๋ยว พี่ไม่เข้าใจ" มิถุนาขมวดคิ้วมุ่น "เกิดอะไรขึ้น เมเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้"
“เม---” เมษานิ่งงัน ตกอยู่ในห้วงความรู้สึกผิด เขาเม้มปากแน่น ไม่อยากพูด แต่รู้ว่าถ้าไม่บอกไปตอนนี้ มิถุนาคงไม่มีวันทำตามที่เขาบอกแน่ "เมทำงานให้อาเมน"
คำสารภาพที่หลุดออกมาทำให้มิถุนายืนนิ่งอึ้งเหมือนกับถูกแช่แข็ง เขาจ้องหน้าเมษาเหมือนไม่เชื่อ มือไม้สั่นไปหมด แต่มิถุนาก็ยังดึงดันอย่างบ้าๆ
“เม...เมล้อพี่เล่นใช่ไหม"
“เมขอโทษ เมไม่ได้ตั้งใจ เมไม่อยากทำแบบนี้" น้ำตาเมษาไหลพราก เขาเจ็บปวดเหลือเกิน "อาเมนร่วมมือกับคนที่ชื่อเสี้ยวชุนตั้งใจจะกำจัดคุณจอมทัพ พวกเขาต้องการตัวพี่มิเพื่อต่อรอง พี่มิต้องไป ไปเดี๋ยวนี้ หนีไปจากฮ่องกงซะ" เมษาบอกด้วยน้ำเสียงสั่น
“เขา...เขาให้เมทำอะไร" มิถุนาถามเสียงสั่น เมษาหลบตามิถุนานิ่ง “ตอบพี่ก่อนเม เขาต้องการให้เมทำอะไร"
“เขา--- เขาให้เมพาพี่มิไปหาพวกเขา"
“......”
“แต่เมทำไม่ได้พี่มิ พี่มิต้องหนีไปตอนนี้ เดี๋ยวนี้!” เมษาบีบมือมิถุนาแรงขึ้น มิถุนาเริ่มจะจับต้นชนปลายได้มากขึ้น เขารู้สึกหัวใจบีบตัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วเมล่ะ" มิถุนาถามออกมาในที่สุด เมษาไม่ตอบ เขาปิดปากเงียบ
“เมตอบ! ถ้าไม่ตอบพี่ พี่ก็จะไม่ไปไหน" มิถุนาถามเสียงพร่า "ถ้าเมพาตัวพี่ไปไม่ได้ เขาจะทำอะไรเม"
“......”
“เมตอบพี่เดี๋ยวนี้!” มิถุนาเร่งเร้าอย่างร้อนใจ เขามองใบหน้าอาบน้ำตาของเมษา
“เมไม่รู้...ไม่รู้จริงๆพี่มิ"
“เมต้องไปกับพี่" มิถุนาลั่นวาจาในที่สุด เมษาเงยหน้าสบตามิถุนานิ่งอึ้ง
“ปะ---ไปไหน"
“ไปหาคุณจอมทัพกับพี่ เราจะกลับไปด้วยกัน"
“ไม่-- ไม่ได้"
“ทำไมจะไม่ได้ เมเป็นน้องพี่ แค่เมเล่าให้พี่ฟัง แค่เมยอมบอกทั้งหมด พี่จะปกป้องเมเอง เมแค่--- แค่ห้ามโกหกพี่อีก พี่ขอร้อง...” มิถุนาจ้องหน้าเมษาอย่างเว้าวอน เมษาน้ำตาคลอ
“เม---”
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นขัดบทสนทนาพร้อมกับเสียงกรีดร้องจากด้านนอกดังขึ้น มิถุนาสะดุ้งสุดตัวเช่นเดียวกับเมษา จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังโกลาหลจากด้านนอก มิถุนาทำอะไรไม่ถูก เขาได้ยินเสียงเอเลนตะโกนเรียกชื่อเจย์ดังลั่น มิถุนารีบแหวกผ้าม่านออกไปมอง ก่อนยกมือปิดปากแน่น เมื่อเห็นเจย์นอนกุมสีข้างอยู่หน้าห้องแต่งตัวของเขา เอเลนกำลังชักปืนออกมายิงตอบโต้ มิถุนาตกใจมาก เขาไม่คิดว่าเสี้ยวชุนหรืออาเมนจะบ้าบิ่นสั่งยิงกลางงานได้เช่นนี้ จอมทัพเคยบอกกับเขาว่าเสี้ยวชุนเลือดเย็น จอมวางแผน เขาทำทุกอย่างไม่ให้มีอะไรสาวถึงตัวเขาได้ งานนี้ก็ด้วย...เขาสั่งคนของเขาทำเช่นนั้นจริงๆ
มิถุนาตั้งท่าจะเปิดม่านออกไปเผชิญหน้า เป็นจังหวะเดียวกับห้องแต่งตัวของมิถุนาถูกกระชากผ้าม่านจนล้มกระจาย เสียงปืนยิงตอบโต้ดังสนั่นหลังเวที ผู้บริสุทธิ์มากมายวิ่งหนีตายอลหม่าน บ้างก็ก้มตัวหลบอยู่ใต้โต๊ะ เมษาดึงมิถุนาเอาไว้ไม่ให้ทำเช่นนั้น
“พี่มิอย่าออกไป!”
“แต่--”
“อย่าออกไปตอนนี้ พี่มิจะโดนจับตัวไปแน่"
แต่เจย์---”
“เราต้องหนี" เมษาบอกเสียงสั่น "ออกไปข้างนอกให้ได้ พี่มิต้องไปหาคุณจอมทัพ"
มิถุนาน้ำตาคลอเบ้า เขาพยายามรวบรวมสติและพบว่าการทะเล่อทะล่าออกไปในตอนนี้ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นแน่นอน เขาทิ้งเมษาไปไม่ได้ เมษาคือน้องของเขา และเขาต้องรอด เขายังต้องมีชีวิตอยู่เพื่อจอมทัพ
มิถุนาน้ำตาริน เขาห่วงเจย์เสียจุกอก เขาไม่อยากเสียเจย์ไป แต่หากเขาตายไปอีกคนก็ย้อนเวลากลับไปทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เขานึกถึงเจย์ ฝ่ามืออุ่นๆที่ช่วยเขาแต่งตัวเมื่อครู่นี้ พลันนึกถึงอะไรบางอย่างที่เจย์ให้ไว้กับเขา มิถุนาเบิกตากว้าง เขาก้มตัวลง ค่อยๆดึงมีดสั้นออกมาอย่างทุกลักทุเล มิถุนามองไปรอบๆ ก่อนพบว่าห้องแต่งตัวรวมถึงกำแพงห้องเต้นท์ติดแอร์หลังนี้ เป็นเพียงแค่ผ้าใบชนิดหนาเท่านั้นเอง
เสียงปืนยังคงดังสนั่นไปทั่ว มันคงจงใจยิงเจย์เพื่อให้ทุกอย่างเหนือการควบคุม เลือกเวลาที่โชว์ยังไม่จบเพื่อที่การอารักขาจะได้ทำได้ไม่เต็มที่ บอร์ดี้การ์ดส่วนหนึ่งยังอยู่ด้านนอกเพื่อลาดตระเวนรอบๆด้วยซ้ำ มิถุนาคิดอะไรไม่ออก ตื้อในหัวไปหมด แต่เขาจะต้องไม่เป็นอะไร เขาสัญญากับจอมทัพไว้แล้ว กระสุนลูกหนึ่งทะลุเข้ามาในห้องแต่งตัวข้ามหัวไป มิถุนากลัวจับใจ เขากลั้นลมหายใจ มือบางปีกมีดลงกับผ้าใบก่อนกรีดมันออกเป็นทางยาวจรดพื้น มันขาด เหลืออีกชั้นหนึ่งที่เป็นชั้นกำแพง มิถุนาปักมีดเข้าไปอีกรอบ เขาใช้สองมือกุมด้ามจับ ก่อนออกแรงกดลงช้าๆ เสียงแหวกม่านห้องแต่งตัวดังเข้ามาเรื่อยๆ มิถุนาเหงื่อแตกพลั่ก ใจเต้นแรงจนมือสั่น อีกนิด-- อีกนิดเท่านั้น เขาดึงมีดออก เสียบมันไว้ในกระเป๋าสะพายลวกๆไม่ใส่ใจว่ากระเป๋าราคาแพงของเขาจะถูกกรีดหรือไม่ เขาใช้สองมือแหวกผ้าใบออก ผ้าใบหนาบาดมือเขาเป็นรอยเลือดซิบ มิถุนาไม่มีแม้แต่เวลาจะร้องด้วยซ้ำ เขาผลักเมษาออกไป ก่อนก้าวขาตามออกไปอีกคน เขาอยู่ด้านข้างของเต้นท์ คนละมุมกับประตูทางเข้าที่คงมีคนดักเอาไว้ มิถุนามองไปรอบๆ ไม่ค่อยมีคน ตรงหน้าคือรั้วกั้น เลยออกไปคือถนนที่มีรถวิ่งและเริ่มติดจากเหตุการณ์จราจล มิถุนาดึงข้อมือเมษาเอาไว้ เขาต้องหนีไปไหนสักที่ แล้วค่อยติดต่อจอมทัพ มิถุนาฉุดมือเมษาออกวิ่งทันที
-
ปลายหางตาเหลือบเห็นผู้ชายตัวโตสองสามคนกระโจนออกมาจากรอยแยกที่เขาทำเอาไว้ มิถุนาวิ่งออกไปยังที่หน้างานที่รถติดแน่นขนัด เขาวิ่งพาเมษาไปยังอีกถนนเส้นหนึ่งที่ตัดกันไว้ เขากระโจนลงไปบนถนนอย่างบ้าบิ่น แท็กซี่สีแดงคันหนึ่งเบรกดังเอี๊ยดจนเสียงลั่นถนน เสียงนั้นดังสนั่นจนทำให้ทุกคนต้องหันมาหยุดมอง เช่นเดียวกับผู้ชายตัวโตที่กำลังไล่ล่ามิถุนานั่นด้วย แต่มิถุนาไม่มีเวลาแล้ว เขาควานหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า...อะไร...หายไปไหน มิถุนาเม้มปากแน่น ก่อนที่หัวใจจะกระตุกวาบเมื่อสัมผัสความเย็นเยียบของวัตถุบางอย่าง
เขาหยิบปืนขึ้นมา ปืนที่เจย์ใส่เอาไว้ให้เขา มิถุนารู้สึกว่าเขาบ้ามาก บ้าสุดๆและงี่เง่าสุดๆที่กำลังทำอะไรเช่นนี้ แต่เขาต้องทำ มือเขาสั่น น้ำตาเขาก็กำลังจะไหลแล้วด้วยซ้ำ แต่เขาก็ประคองปืนไว้ในมือ ดันเมษาขึ้นไปที่เบาะหลัง เล็งปืนไว้ที่คนขับ เขาสอดตัวเองขึ้นไป ปิดประตูและล็อคมัน มิถุนาพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด
“ขับไป"
ชายวัยกลางคนผู้เป็นคนขับพยักหน้าเหงื่อตก เขาออกรถตามคำสั่งด้วยความกลัว มิถุนาไม่กล้าพิงเบาะ จริงๆแล้วเขาไม่ควรกล้าทำอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ เมษานั่งอยู่ข้างๆเขา มิถุนาเม้มปากแน่น หันไปมองด้านหลัง เขาเห็นคนพวกนั้นห่างออกไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...แต่แน่นอนว่าอีกไม่นานพวกมันต้องตามมาแน่ มิถุนาไม่รู้จะทำยังไง เขาต้องทำอะไรสักอย่าง
เขาควรกลับไปตระกูลหวัง แต่ระยะทางมันไม่ใกล้เลยสักนิด พวกมันต้องดักอยู่ที่นั่นด้วยถ้ามิถุนาคาดเดาไม่ผิด เขาต้องโดนจับตัวไปก่อนถึงบ้านแน่นอน แล้วเขาควรจะไปไหนดี ไปไหนสักที่ที่เขาจะติดต่อจอมทัพได้ และพวกเขาจะปลอดภัย
จู่ๆเมษาก็ดึงซองอะไรสักอย่างออกมาจากเสื้อแจ็คเก็ต เขาแกะซองออก มิถุนานั่งเงียบจ้องมองดูนิ่งๆ จนกระทั่งเมษาเทของในมือออกมา
เงินดอลล่าร์ฮ่องกงปึกใหญ่ไหลออกมาพร้อมกับสมุดเงินฝาก พาสปอร์ต และกระดาษสีขาวทรงยาว เมษาอ้าปากค้าง...เขาพลิกกระดาษสองใบนั้นขึ้น
“พี่มิ...” เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเหมือนละเมอ มิถุนารีบดึงกระดาษสองใบนั้นออกมาทันที
“ตั๋วเครื่องบิน...” มิถุนาเม้มปากแน่น "อันนี้ของเม...อ๊ะ...ทำไมมีชื่อพี่ล่ะ" มิถุนาอุทานออกมา เมษารีบชะโงกหน้ามาดูด้วย
“เมเอามาจากไหน" มิถุนาถามละลักละล่ำ เมษาน้ำตาคลอเบ้า
“ก่อนเริ่มงาน อาเมนให้ผมมา" เมษาเสียงสั่น "เขาบอกว่าผมจะเป็นอิสระทันทีที่งานจบ"
มิถุนามึนตึ้บ ชื่อเขาบนบอร์ดดิ้งพาส เขากำลังต้องเดิมพันกับอะไรหรือนี่ กับความเชื่อของเมษาหรือไร...
“เม...เมเชื่อใจเขาไหม"
“อะไรนะครับ...”
“พี่ถามว่า เมเชื่อใจอาเมนไหม" มิถุนาหลับตานิ่ง คลับคล้ายคลับคลาสถานการณ์นี้ เหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ เหมือนรับรู้ได้ว่าเมษากำลังอยู่ในสถานะอะไรกันแน่ มันเหมือนเขา ย้อนกลับไปในวันวานที่จอมทัพลักพาตัวเขาเอาไว้ มันเหมือนเป็นแค่ความรู้สึกจางๆ แต่เขารู้สึกว่ามันมีพลังรุนแรง ราวกับ...โจรร้าย ที่ตกหลุมรักเหยื่อของตนเอง
“ผม...”
“เมแค่ตอบพี่...” เมษานั่งนิ่ง ก่อนที่จะพยักหน้าออกมาในที่สุด
“มันอาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากจะไถ่โทษให้กับผม"
มิถุนาถอนหายใจออกมา เขาลดปืนลง เมื่อคนขับเห็นดังนั้น เขารีบตาลีตาลานหยุดรถตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่มิถุนาไวกว่า เขารั้งไหล่ของคนขับเอาไว้ ยื่นข้อต่อรองอย่างบ้าดีเดือดทันที
“พาผมไปสนามบิน" มิถุนาบอกละลักละล่ำ "ได้โปรด นะครับ ได้โปรด"
ชายวัยกลางคนเหลือบตามองอย่างไม่มั่นใจนัก เขาตั้งท่าจะดิ้นหนีอีกครั้ง แต่มิถุนารู้ดีว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของพวกเขา เขาตัดสินใจวัดใจในที่สุด มือบางโยนปืนลงบนเบาะข้างคนขับ เขาปล่อยมือจากตัวคนขับ แล้วเอ่ยเสียงพร่า
“ผมให้ปืนคุณ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ แต่ผมโดนคนร้ายตามล่า ผมไม่ใช่คนร้าย ได้โปรด เราตกอยู่ในอันตราย" มิถุนาอ้อนวอนอย่างสุดกำลัง "แค่พาเราไปส่งสนามบิน ผมขอแค่นี้ ถ้าคุณอยากได้เงิน" มิถุนาเปิดกระเป๋าเงิน หยิบแบงค์ดอลล่าร์ฮ่องใบใหญ่ที่สุดออกมาสามใบ วางลงบนตักคนขับชรา
“ผมให้ได้มากกว่านี้ ได้โปรด"
ชายวัยกลางคนมองหน้ามิถุนาอย่างชั่งใจ ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา เขาขยับมืออีกครั้ง มิถุนาใจเต้นระส่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้ดีว่าถ้าคนขับแท็กซี่หนีไป เขาจะหมดหนทางอย่างแน่นอน
มือหยาบกร้านวางลงบนเกียร์กระปุกอีกครั้ง ก่อนรถจะกระชากตัวออกสู่ท้องถนน มิถุนายิ้มกว้าง เขาละลักละล่ำขอบคุณแทบไม่เว้นหายใจ กายบางเอนตัวพิงเบาะอีกครั้ง เขาบีบมือเมษาแน่น จ้องตาคนอ่อนวัยกว่า ราวกับให้สัญญาว่าพวกเขาจะต้องปลอดภัย
รถแท็กซี่สีแดงแล่นไปบนท้องถนนมุ่งหน้าไปยังสนามบิน ผู้โดยสารทั้งสองคนยังคงนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง พลขับจอดรถลงเมื่อสัญญาณจราจรปรากฏไฟแดงอยู่ตรงหน้า ผู้โดยสารที่เบาะหลังเฝ้ามองไฟแดงอย่างใจจดใจจ่อและร้อนใจ อีกไม่นานนักพวกเขาก็จะถึงสนามบินแล้ว สัญญาณไฟนับถอยหลังลงเรื่อยๆ คนขับออกตัวรถอีกครั้งให้ผู้โดยสารได้ใจชื้น แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อรถยนตร์สีดำคันใหญ่เบียดแซงคันอื่นข้ามเลนมาปาดหน้าแท็กซี่สีแดงด้วยความเร็ว ชายชราเจ้าของรถเบรคเอี้ยด เสียงปะทะดังก้องกลางสี่แยก ชายชุดดำเดินอาดๆลงจากรถคันใหญ่ มันกระชากประตูเบาะหลังออก เสียงหวีดร้องตกใจดังขึ้นเมื่อปืนถูกจ่อแสกกลางหน้า
คู่รักชาวสวิสเซอร์แลนด์วัยกลางคนตัวเย็นเยียบเมื่อถูกมาเฟียฮ่องกงคุกคาม พวกเขาตัวแข็งทื่อ จับต้นชนปลายไม่ถูก ได้แต่ร้องชีวิตเป็นพัลวัน เช่นเดียวกับคนขับแท็กซี่ที่แทบจะหัวใจวายตาย หลังจากเจอปืนจ่อหัวมาถึงสองครั้งในวันเดียวกัน
ชายชุดดำสบถลั่นเมื่อคนบนรถไม่ใช่คนที่พวกเขาตามหา มันปิดประตูดังโครมแล้วล่าถอยออกมาพร้อมตะโกนสั่งการผ่านวิทยุสื่อสารกันให้วุ่นวาย คนขับแท็กซี่ชราฉวยโอกาสเร่งเครื่องหนีอีกครั้ง พลางสวดภาวนาในใจ เพื่อตัวเอง และเพื่อเด็กหนุ่มสองคนที่เพิ่งกระโจนลงจากรถของเขาไม่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน
รถบัสสายA21จอดสนิทหน้าอาคารผู้โดยสาร มิถุนาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เรียกขวัญตัวเองก่อนพาเมษาลงจากรถด้วยความระแวดระวัง โชคดีที่เขาจงใจวิ่งตัดถนนอีกเส้น โชคดีที่ถนนเส้นนั้นโล่งพอที่จะพาเขาหนีจากไอ้พวกนั้นได้ โชคดีที่เมื่อผ่านมาครึ่งทางแล้วสายตาเขาเหลือบไปเห็นรถบัสตามหลังมาอยู่ จอแอลอีดีหน้ารถบอกปลายทางคือสนามบิน เช็ก แล็บ ก็อก มิถุนารีบบอกให้แท็กซี่จอดตรงป้ายรถเมล์ถัดไป เขาพาเมษาปะปนผู้เปลี่ยนขึ้นรถบัส ยอมจ่ายแบงค์ใหญ่สำหรับค่าโดยสารเพราะเขาไม่มีแบงค์ย่อยใดๆ มิถุนาเข้ามาภายใจสนามบิน เขาพอจะจำภายในสนามบินได้บ้าง เคาน์เตอร์ของสายการบินที่เขาใช้เดินทางอยู่ชั้นสองตามป้ายบอกทาง เขาพลิกบอร์ดดิ้งพาสเช็คอีกรอบ ก่อนพบว่าเครื่องกำลังจะออกภายในสามสิบนาทีนี้
มิถุนารีบไปต่อแถวที่ตู้สำหรับเช็คอินออนไลน์ของสายการบินประจำประเทศ ปลายทางบนบอร์ดดิ้งพาสระบุกรุงเทพฯ เขารู้สึกได้ถึงโทรศัพท์ในกระเป๋าที่สั่นอยู่ตลอดเวลา เขาไม่กล้ารับตอนนี้ เขากลัวทั้งการดักฟัง กลัวทั้งจะกระโตกกระตากให้ใครผิดสังเกต มิถุนาปิดระบบอินเนอร์เน็ตทั้งหมด เหลือเพียงแค่สำหรับโทรเข้าโทรออก มือถือเขาโรมมิ่งเพื่อใช้ในต่างประเทศ มันไม่ยากเลยสักนิดที่จะแกะรอยเขาหากมีการเชื่อมต่อเกินสิบห้าวินาทีขึ้นไป เขารู้ข้อนี้ดี เจย์คอยสอนเขาในหลายๆเรื่องที่เป็นเรื่องจำเป็นต่อชีวิตการเป็นคนรักของมาเฟียเสมอ
นึกถึงเจย์ก็น้ำตาคลอเบ้า มิถุนาหยิบมือถือพลิกขึ้นมาดูหน้าจอ เบอร์ของจอมทัพ...เขาอยากรับสายใจจะขาด อยากถามว่าเจย์เป็นอะไรไหม พวกเขาปลอดภัยกันใช่ไหม เขารู้ดีว่าที่เขากำลังทำมันเสี่ยง แต่มิถุนาก็ไม่รู้ว่าจะมีทางไหนที่เขาจะปกป้องคนที่เขาแคร์ได้ดีมากไปกว่านี้ เขาคิดไม่ออกเลย ทำไมกันนะ ทำไมตอนนั้นต้องมีเสียงปืนดังขึ้นด้วย ไม่อย่างนั้น เขาคงวิ่งไปหาจอมทัพ ลากเมษาไปด้วยกัน พวกเขาจะปลอดภัย ถ้าจะมีใครบาดเจ็บ หรือใครต้องตาย มันก็จะไม่ใช่พวกเขา
ไม่ใช่เขาหรือใครๆที่เขารักที่กำลังเอาชีวิตตัวเองมาแขวนอยู่บนเส้นด้ายเช่นนี้
มิถุนาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อส่งบอร์ดดิ้งพาสให้กับพนักงานประจำสายการบินคีย์ลงเครื่อง พนักงานกดสัมผัสหน้าจออยู่สักพักก่อนส่งตั๋วคืนให้มิถุนา พวกเขาไม่มีสัมภาระ การเช็คอินออนไลน์จึงไม่มีปัญหาอะไร พนักงานบอกทางไปยังเกทผู้โดยสารขาออก เขาต้องเดินไปสุดปลายทางของชั้นเดียวกันนี้ ไม่ไกลหรอก อย่างน้อยขอให้เขาได้เข้าเกท
มือถือมิถุนาสั่นอีกครั้ง มิถุนารั้งข้อมือเมษาให้เดินตามกันมา ใบหน้าของรุ่นน้องซีดเผือด มิถุนาเองก็รู้สึกบีบคั้นจนไม่รู้จะทำเช่นไรดี เขากำโทรศัพท์ไว่้แน่น ก่อนตัดสินใจกดรับ เขาดึงให้เมษายืนหยุดตรงหน้าเกท เขามีเวลาสิบห้าวินาทีเท่านั้น แต่นั่นก็อาจจะไม่เป็นไรนัก เพราะเขากำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว ต่อให้พวกนั้นดักฟัง ก็อาจจะตามไม่ทัน
“ฮัลโหล...” มิถุนากรอกเสียงไปตามสาย
(มิ นายปลอดภัยใช่ไหม!? ฉันไม่คิดว่ามันจะกล้ายิงกลางงานแบบนี้ ไอ้เหี้ยนั่น บ้าเอ๊ย! นายไปทำบ้าอะไรที่สนามบินตอนนี้!)
“แจ็คกี้ ผมไม่มีเวลามาก ผมปลอดภัย เราหนีมาได้ ตอนนี้ผมกำลังจะบินกลับกรุงเทพฯ---” มิถุนาละลักละล่ำบอก
(ฉันรู้ ให้ตายเถอะ! ฉันไม่รู้ว่านายจะปลอดภัยไหมบนเครื่องบินนั่น! ฉันกำลังรีบไป---)
“ผมต้องขึ้นเครื่อง ผมมั่นใจ ผมจะปลอดภัย คุณอย่าห่วง" มิถุนาเอ่ยอย่างปลอบประโลม แต่นั่นไม่ทำให้จอมทัพใจเย็นขึ้นเลยสักนิด
(นายได้ตั๋วมาจากไหนกัน!?) จอมทัพถามอย่างเครียดขึง
“เมมีบอร์ดดิ้งพาสระบุชื่อผมกับเขา อาเมนให้มาเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่จะปล่อยเมษาเป็นอิสระ คุณรู้ใช่ไหมว่าเมษาเป็นคนของอาเมน---” มิถุนาคิดว่ามาเฟียฉลาดเป็นกรดแบบเขาต้องรู้มากกว่าตนเองแน่ เพียงแต่เลือกที่จะไม่พูด
(ฉันรู้! นี่มันบ้าไปแล้ว มันอันตรายเกินไป นายไม่คิดหรือไงว่านี่เป็นแผน ออกห่างจากเมษาซะ)
“แต่ผมเชื่อใจเมษานะแจ็คกี้" มิถุนาท้วงขึ้นทันที รู้ดีว่าในเวลานี้มันเสี่ยงมากๆ "เขาจะไม่ทรยศผมอีกครั้ง"
(มิถุนา นายจะบ้าหรือไง!)
“ถ้าเมษาต้องการล่อตัวผมไปให้พวกนั้น คงไม่ต้องลงทุนมาถึงสนามบินหรอกนะแจ็คกี้ แค่ครึ่งทางผมก็โดนจับตัวไปแล้ว" มิถุนาแย้ง เขาจ้องตาเมษานิ่ง เหมือนต้องการให้เมษาได้ยินทุกคำพูด หัวใจเขาเต้นตึกตัก มิถุนกลัว-- กลัวเช่นกัน แต่ก็อยากจะเชื่อ...เชื่ออีกสักครั้ง
“เชื่อใจผมได้ไหม เหมือนที่ผมเชื่อใจคุณไงแจ็คกี้"
(บัดซบเอ๊ย!) จอมทัพสบถลั่นมาตามสาย (ฉันจะรีบไปกรุงเทพฯตอนนี้เลย ที่สนามบิน นายต้องปลอดภัยเข้าใจไหมมิถุนา!)
“ครับ ผมจะปลอดภัย---”
“พี่มิ!”
กริ๊ก!
ทั้งๆที่เขารับปากจอมทัพไปเช่นนั้นแล้วก็ตามที แต่ตอนนี้มิถุนากลับต้องตัวชาวาบและเย็นเยียบไปทั่วร่าง เมื่อวัตถุสีดำมะเมื่อมถูกจ่อแนบลงกับสะบั้นเอวเขา มิถุนารู้ดีว่านี่ไม่ใช่จอมทัพที่เคยตลบหลังเขากลางจิม ซา จุ่ย ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอะไรใดๆ เสียงกระซิบเย็นเยียบน่ารังเกียจดังขึ้นข้างหูเหมือนต้องการให้จอมทัพที่ปลายสายได้ยินไปด้วย นี่คือของจริง ปืนของจริง
“Hi, Jacky's sweet heart”
“See you again”
...จากศัตรูตัวจริง...
tbc.
สองตอนนะคะ ไม่ได้เช็คคำผิดถี่ถ้วน เหลืออีกสองตอนจะจบแล้ว เดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ
ไคลี่ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่า
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มแล้วไปอ่านโลดดดดดดดดดดดด :oni1:
โอยยยย อ่านจบแล้วลมจะใส่ แทบต้องกลั้นหายใจอ่านนนนนนนนนนนนนนน
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คิดว่าเมไม่ได้หักหลัง อาเมนก็ไม่ได้หักหลังเม แต่อินี่มันสามารถถถถถถถ :serius2:
แต่มินี่แบบ... ไม่จำเนอะ คราวที่แล้วก็วิ่งไปจนหลง ยังดีจอมทัพมาเจอ คราวนี้อีกรอบ เจอของจริงเลยไง คือไม่เห็นค่าความเป็นห่วงของคนอื่นหรือยังไง ทั้งจอมทัพที่แทบคลั่ง ทั้งเจย์ที่แทบตายแทน เอาจริงๆนะ ไม่ใช่ว่าติดกล้ามาจากจอมทัพหรอก แต่ไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นนะแบบนี้ ทำไรไม่นึกถึงผลที่ตามมา ว่าจะทำให้ทั้งตัวเองทั้งคนที่รักที่ห่วงเดือดร้อน...หรือถึงตาย... :เฮ้อ:
กราบงามๆขอบคุณ 2 ตอนรวด... แต่จบตอนแบบนี้ ฆ่ากันเลยเห้อออออออออออ :z3: :z3: :z3:
-
มาแล้วมาแล้วไปอ่านก่อนนะ :pig4: :pig4: มาลงให้
-
:z13:
-
ใครจะช่วยใครกันมิหรือเม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มิถุนาทำตัวเอง
ไม่รู้จักจัดลำดับความสำคัญอะไรเลย อ่านมาตลอด เหมือนจะฉลาด รู้วิธีรับมือจัดการอะไรๆ
แต่สุดท้าย ทำไมดูไม่เข้าใจอะไรเลย ทั้งๆที่รู้สถานการณ์ทุกอย่าง แต่ก็ยังไม่เคารพข้อตกลง ไม่เชื่อฟัง ไม่ทำตามแผน
กลายเป็นเหมือนนางเอกนิยายที่ชอบพาตัวเองเข้าไปหาเรื่อง
-
ตอนนี้ลุ้นมากเลยค่ะ อ่านไปหัวใจจะวาย :sad4: :sad4:
ฮืือออออ ขอให้คุณจอมทัพมาช่วยทันนะคะ :sad4: :sad4:
เครียดอ่ะ :z3: :z3:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย
ลุ้นนนนนน
มิกับเมอย่าเป็นไรนะ ขอร้องงงงง
-
ทำไมมิไม่เชื่อจอมทัพ :katai1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
จิบ้าตายแล้วววววววววว
2 ตอนรวดเดียว แบบว่า มันสั้นไปนะ สั้น ไปปปปปป
คือมันมาก ขนาดไม่ใช่ช่วงบู๊สบั้นหั่นแหลก
อยากอ่านต่อแล้ววววววว
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รู้สึกหมั่นไส้มิแปลกๆ ทั้งๆที่จอมทัพเตือนแล้ว แต่รู้สึกมิจะมั่นใจในความคิดตัวเองตลอด
-
จะบร้า :katai1:
-
ทำไมมินี่โง่่่่่
-
ไม่น้าาาา!!! แย่แล้วๆๆ
หนูมิ!..จะรอดมั้ย แจ๊คกี้อยู่ที่ไหนมาช่วยหนูมิหน่อยยย
-
โอ๊ย ลุ้นระทึก ใจเต้นรัวๆ
น้องมิโดนจับตัวได้แล้วอ่า อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตาหนี ในที่สุดก็หนีไม่รอด
หวังว่าพวกมันคงไม่ทำอะไรน้องมินะ คุณแจ็คกี้มาช่วยน้องให้ไว :hao5:
-
โอ้แม่เจ้า......หัวใจจะวาย.......
เป็นกำลังใจให้มิ แจ๊คกี้ปลอดภัย :ling3: :ling3:
-
อ่านแล้วหงุดหงิดมิถุนามากถึงมากที่สุด เป็นบ้าอะไรโว๊ยย
ช่วยห่วงตัวเองก่อนได้มั้ย จะอยากรู้อะไรเรื่องเมษาขนาดนั้นว่ะ!
เรารู้ว่าถ้ามิถุนาไม่ทำตัวโง่ๆเรื่องจะไปต่อไม่ได้ จะไม่ถึงจุดพีค แต่แมร่ง! หงุดหงิดจริงจัง!
อ๊ากก เราอินมากไปหน่อยค่ะ ขอโทษที :z3:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
บางทีฉันก็เบื่อเธอนะมิถุนา
-
ลุ้นให้จอมทัพช่วยให้ทัน แต่มิก็ทำตัวเอง
-
:rureadyไม่รู้จะเมนต์รัยเลย เฮ้ออออ
-
โอ้ยยยยยยยย มิ!!!!!!!! ไม่รู้จะใช้คำพูดว่าอะไร พี่โกรธคนสวยยยยย
-
หัวใจเต้นแรงมาก อย่างกับดูหนังแน่ะ
มิไม่น่าหาเรื่องเลยอ่ะ
-
คือมิ บ้างทีก็นะ สุดท้ายก็หาเรื่องใส่ตัวจนได้ สงสารจอมทัพจริงๆ :sad4:
-
มินี่น่ารำคานตลอดเว
เจย์ซวยจริงๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ตูเครียดดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ลุ้นสุดๆ อ้ากกกกกกกกกก :katai1:
-
2ตอนรวดแบบอ่านไปใจระทคกไป ค้างงงงงงง
-
ตัวเกร็งไปหมดแล้ว
-
กรี๊ดดดด ลุ้นมากค่าา
โอ้ยย จะเป็นลม
ใครก็ได้ช่วยมิที รักหนูเม มุ้งมิ้ง ><
-
หนูมิเอ๊ย......อาเมนมันจะใจดีให้ตั๋วทั้งหนูทั้งหนูเมเหรอจ๊ะ... :ling1: :ling1:
-
บรมโคตรของความเชื่อใจ แป๊กกก
-
มิ๊...โว๊ยยยยย โง่หรือบ้าหรืออะไรกันแน่เนี่ย
ผัวบอกอะไรไม่เคยฟัง รั้นมันทุกเรื่อง เสี่ยงมันทุกครั้ง
อ่านไปก็เกร็งไป ทั้งลุ้นทั้งกลัวค้าง แต่แล้วก็ค้างจริงๆ
หลายคนคงนอนไม่หลับเหมือนกันใช่มั๊ยคืนนี้ อ่านเมนท์ข้างบนก็รู้ กร๊ากกก
-
โอยยยยยยยยย เป็นสองตอนที่อ่านแล้วลุ้นมากกกกกกกก
-
อยากบอกว่า เมเราก็ยังไม่ค่อยเชื่อ แต่เรากลับเชื่อใจอาเมนอ่ะ มิชั้นไม่ว่าเธอ ในสถานการแบบนั้นใครก็คิดหาหนทางไม่ออกนั้นล่ะ ขอแค่ แจ๊คกี้ มาช่วยมิ ขอแค่อาเมนรักเมษาจนเข้าไปช่วยแค่นั้น #อยากบอกว่าสองตอนจุมาแต่เหมือนจะสั้น หรือเราอินกับฉาก แบบมันมันส์มากๆ เสมือนบู้เลยอ่ะ
-
บีบคั้นสุดๆ มาต่อไวไวนะคะ
-
เป็นสองตอนที่มันส์มาก ลุ้นสุดๆเกือบลืมหายใจแหนะ
-
คือมิ
อย่าทำให้คุณจอมทัพเดือดร้อน
ชั้นบอกหร่อนแค่นี้
;__\
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มิถุนานี่หลายครั้งแล้วนะ สมควรโดนสักที
หุนหันปัญญาอ่อนทำคนอื่นเดือดร้อน ทั้งที่เค้าระวังกันแทบแย่ แต่มาดันทำเรื่องเสียซะเองด้วยความคิดงี่เง่า
มีวิธีการอีกตั้งเยอะที่จะช่วยเมษาโดยไม่เอาตัวไปเสี่ยงให้แจ็คกี้เดือดร้อน
อยากจะตบนายเอก :katai1:
-
เพลียกะมิถุนา :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ถ้าจอมทัพยังเป็นมาเฟียเต็มตัวต่อ คงได้อกแตกตายวันละหลายๆรอบ
ถ้ามิยังจะไว้ใจใครพร่ำเพื่อขนาดนี้ ทั้งๆที่อยู่วงการมาเฟีย
ภาวนาให้มิเชื่อใจถูกคนละกันนะ (ถึงถูกไม่ถูกแต่ก็รู้สึกสงสารแจ็คกี้ แหะกังวนแทบตาย สุดท้าย.......) :katai1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยมิ แม่ไม่ปลื้มนะคะ
คุณไคลี่สั่งคัทแล้วเปลี่ยนตัวนางเอกด่วนนนนนนนนนนนนนนน!!
แงงงงงง ดูเมษาเป็นตัวอย่างหน่อยขนาดไม่รักสั่งอะไรฏ้ทำตามทู้กอย่างงงงงง ไม่ดื้อ ไม่รั้น
เชื่อว่าเรื่องตั๋วนั้นก็แผนแหละ เพลียหนูมิค่ะบอกเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อย่าคิดว่าตัวเองเก่งนะมิ
ไม่ได้เรียนรู้จากครั้งที่แล้วเลยใช่มั้ย
ก็เห็นอยู่ว่าจอมทัพกลัสแค่ไหน
แต่ทำไม ทำอะไรไม่เคยคิดถึงใจกันแบบนี้ละ
ต่อให้มีบอดี้การ์ดเยอะ
แต่คนที่ต้องคุ้มครองดันไม่อยู่ จะมีไปเพื่ออะไร
ู้ว่าอยากคุยกับเมษา แต่ไงละ เสียทีจนได้
-
:sad4: กรี๊ดดดดดดด อยากอ่านต่อ
-
กูว่าแล้ววววววว<<< นี่เป็นไปตามที่คิดไว้ลึกๆในใจจริงๆค่ะ
คือเราไม่เชื่อเมอยู่แล้วอะ ไม่มั่นใจในตัวน้องขนาดนั้น
และก็คิดว่าคนอะไรมันจะใจดีพาหนีได้ขนาดนี้
กลับไปอ่านอีกรอบเลยคิดว่าน้องเมก็น่าจะถูกหลอกใช้? หรือยังไง
และคนที่ฉลาดที่สุดคือ JR กะอาเมนสินะ
แบบสร้างสถานะการณ์ แล้วก็ได้มิถุนาไปแบบง่ายๆเลยนะนั่น
เดินตามเค้าไปเลยนะมิ ลูกกกกกกกกกกกกกกกก~
แม่เพลีย แม่ห่วงหนู แต่แม่ก็เพลีย TTTT
แต่เราชอบนะ ที่นายเอกดูอ่อนแอ ดูคิดไม่ทันตลอดอะ
พระเอกจะได้เป็นบ้าเป็นหลัง เป็นห่วงมากอะ
เราชอบที่คนแต่ง แต่งให้เห็นถึงความห่วงใยของจอมทัพ
อ่านแล้วชอบค่ะ ที่เห็นจอมทัพเหมือนจะอกแตกตาย
โอ้ยยย เราโรคจิตรึป่าว สงสารเจย์ด้วยอะ :z3: :z3:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ยาวได้ใจ จุใจจริงๆสองตอน
แต่ค้างมากกกค่ะ มาอีกไวไวนะคะ
สู้ๆค่าาาาาาาาาาาาา
-
เด๋วน่ะ! คือแบบมันจะเร็วไปมั๊ยห๊ะอิเจิ้งหวังชุน :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
-
โอ๊ย!!!ทำไมมิดื้ออย่างนี้ :katai1: เดี่ยวสั่งให้แจ็กกี่จับตีก้นซะหรอก :serius2:
-
:hao7: อ่านตอนนี้แล้วสนุกมาก ไล่ล่ากันสุดชีวิตในฮ่องกง รออ่านตอนต่อไปจริงๆ
-
อ่านแล้วลุ้นตัวเกร็งเลยทีเดียว หนีตั้งนานนะมิ สุดท้ายโดนเค้าหลอด โถ่ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สั้นๆ
"เบื่อ มิถุนา มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ตลอดเวลา และไม่เคยคิดจะเชื่ออะไรใครเลย
เอาใจตัวเองตัดสิน จนทุกอย่างกลายเป็นเรื่องใหญ่ตลอด
ซึ่งถ้าเชื่อเจย์ รีบออกไปคือจบ แล้วเจย์ก็ไม่เจ็บตัว
แต่นี่นางมั่นใจตัวเองตลอดไง แทนที่จะมองว่า มิถุนาเป็นห่วงเป็นใยน้อง นี่กลับคิดว่า มิถุนาไม่เคยสนใจความรู้สึกแจ็คกี้เลย ให้ตายสิ!!! โมโหอ่ะ
-
มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลย มิพลาดซ้ำซาก
กับเมษาจะคุยเมื่อไหร่ก็ได้นะ ไม่ห่วงชีวิตเลย :katai1:
ขึ้นแท็กซี่ไปหาตำรวจ ไปกงสุลก่อนก็ได้มั้ง และให้โทรติดต่อแจ็คกี้
โทรสาธารณะ รึโทรแป๊ปเดียวก็ได้ ไลน์ ส่งข้อความ
แล้วตั๋วเครื่องบินจากอาเมนเนี่ยนะ! ถึงเมษาไม่ทรยศ แค่ตามมาไฟล์ทนี้ก็จบ :z3:
-
เมไม่ได้หักหลังใช่มั้ย
-
มิดื้ออะ ฮืออออ จอมทัพจะช่วยทันไหม
-
ขออีกรอบมิถุนาดื้อตั้งแต่ต้นจนจบของแท้ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ลุ้นนนนน
มิกับเมอย่าเป็นอะไรไปนะ ;---;)
-
เห้ย เมจะมาร้ายมาดีอะ??????
จอมทัพช่วยมิด้วยนะ
ลุ้นนนนนน
-
โอ๊ยยยยย!! มิอ่าาาา อ่านแล้วแบบใจจะขาดตามจอมทัพจริงๆ ตอนหน้าฮ่องกงลุกเป็นไฟแน่ๆ
-
ฮ๊อยยย น้องมิ :serius2: ทำไมดื้ออย่างนี้ แล้วเจย์จะเป็นอะไรไหม คุณไคลี่รีบมาต่อไวๆนะคะ เราลุ้นจนจะเป็นลมแล้วค่ะ :hao5:
-
อ่านไปลุ้นไป ถึงกับหายใจไม่ทั่วท้องเลย
ทำไมมิทำอย่างนี้อีกแล้ว ไม่ห่วงคนรอบตัวเลย
เราว่า JR. อาจจะหักหลังอาเมนก็ได้นะ แบบอาเมนไม่รู้แล้วปล่อยให้มิกับเมนั่งเครื่องกลับอ่ะ ตอนนี้สงสารทุกคนเลย
มาต่อเร็วๆนะคะ ไม่ไหวแล้ววว :katai1:
-
เจย์อย่าเป็นอะไรไปนะ ห้ามตายนะ ฮรือออออ
ส่วนมิถุนา !! มิทำตัวเอง มิทำตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จำความรู้สึกตอนที่จอมทัพหามิไม่เจอไม่ได้หรอ ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นแค่ไหน โอ้ยยยย
ปวดดดดหัววววว บางครั้งมิก็ต้องปรัมเมินสถานการณ์ตรงหน้าด้วยว่ามันไม่ปลอดภัย !! มิไม่ควรทำแบบนี้
แล้วเมษานี่ยังไง ตั้งใจมาช่วยมิจริงมั้น หรือแนซ้อนแผนนนน
แต่เราอยากจะเชื่อใจเมษาอีกสักครั้งงง ปวดหัววววววววว
จอมทัพมาช่วยเร็วๆๆๆๆนะ อย่าให้มีใครเป็นอะไรไปเพิ่มเลยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่ไหวจะเคลียร์กับน้องมิค่ะ :z3: :z3:
ทำไมไม่เชื่อจอมทัพ :angry2:
มิถุนา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :z6:
-
โอ๊ยยยยยยยย ลุ้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หวังว่าจอมทัพจะมาช่วยมิทันนะ
เจย์อย่าเป็นอะไรไปนะ
ขอให้มิกับเมปลอดภัย
-
ลุ้นตัวโก้วงงง :katai1:
-
ขอโทษคนเขียนล่วงหน้าค่ะ อยากจะบอกว่้าเราเบื่อมิมากๆ
ทำแบบนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่พระเอกห่วงแทบเป็นแทบตาย
เรารู้สึกเหนื่อยกับมิจริงๆนะ ประสบการณ์ไม่ได้เป็นบทเรียนเลยซีนะ
-
รู้สึกว่านายเอกทั้งสาม? จะโดนทำร้ายทั้งตอนเลยนะ :ling3: :ling3: :ling3:
-
มิถุนา ชั้นไม่ทีอะไรจะพูดกับเธอออออ
-
แต่งสนุุกมากๆเลยค๊า ต่อไปนี้คือการอินจากนิยายล้วนๆน๊า อย่าถือสาจ๊า
อ่านตอนนี้แล้วขัดใจน้องมิจริงๆอ่ะ =_=
แบบทั้งๆที่ก็เคยผ่านมาแล้ว ทำไมถึงไม่จำก็ไม่รู้เน๊อะ
แล้วตั๊วมันก็เป็นตั๊วของอาเมน แล้วทำไมไม่คิดดดด ว่าถ้าไปยังไงศัตรูก็รู้
เป็นเมียมาเฟียแต่ถ้ามิยังเป็นแบบนี้ เราว่าอายุมิไม่ยืนยาวแน่ๆเล๊ยยยยย
ถึงมิจะเป็นคนดีขนาดไหน แต่คนดีขนาดนี้ก็ไม่ต่างจากทำร้ายคนที่ตัวมิบอกว่ารัก T-T
อ่านตอนนี้แล้วสงสารพระเอกจัง
:hao5:
-
ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ :ling1:
-
ค้างอ้ะ หนูมิไม่น่าเลย เมษาจะช่วยอะไรได้มั้ยง่า
รอติดตามนะคะ^^
-
ทั้งที่จอมทัพสั่งไว้แล้วว่าอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะ
แต่มิถุนาก็ยังดื้อที่จะทำมันอีกครั้ง เพื่อที่จะได้คุยกับเมษา
ถ้าหากฟังที่เจย์บอกตั้งแต่แรกออกไปพร้อมกันเลยก็จบ
ตอนนี้เจย์โดนยิง แล้วตัวเองกับเมษาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรอดหรือเปล่า
เมษาจะโดนอาเมนหลอกอีกครั้งก็ไม่แน่
-
ลุ้นค่าาาาา~
:hao7:
-
ตื่นเต้นอ่ะ ไคลี่ เก่งนะ
-
คือลุ้นมากก กำลังจะรอดแล้ว แล้วสุดท้ายยคือออัลไลลลล ล ล แจคกี้ไปช่วยมิให้ทันนะ :katai1:
-
ลุ้นมากเลย เมษาหลอก มิ เหรอ
-
ผิดหวังในตัวมิอ่ะ. สงสารจอมทัพเลย มิงี่เง่า :angry2:
ขอบคุณค่ะ. มาสองตอนติดเลย :L2:
-
แล้วก็จนได้ ทำไมไม่ทำตามแผน
ถ้าทำตามแผนอาจมีใครต้องเจ็บตัวบ้าง
แต่ถ้าไม่แยกกับจอมทัพ อาจมีทางรอดมากกว่านี้
เมษาเองก็อาจไม่ได้หลอกมิ คงถูกใช้เป็นเครื่องมือเหมือนกัน
แต่มิเองไม่เอะใจเลยเหรอว่า ทำไมมีการจองตั๋วเครื่องบินของมิด้วย
มันดูจงใจเกินไป
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย มันเครียดน๊าาาาาาาา ทำไมมิทำแบบนี้อีกแล้วอ่า
ตลอดๆๆๆๆๆเลย ชอบทำเหมือนเก่งสุดท้ายก็ไปต่อไม่รอดอะ!! พี่แจ็คกี้เราคงใกล้บ้าแล้ว :ling3:
-
ค้างงงงงงง
อย่างแรงเลยอ่ะ
ลุ้นตัวโก่งนึกว่าจะหนีทันแล้ว
เจย์เป็นยังไงบ้างงง
:ling1: :ling1: :ling1:
-
คือ อยากช่วยเมษา แลดูเป็นคนดีมากกกก
แต่ลูกน้องตัวเองโดนยิง ปล่อยนอนเจ็บตรงนั้น ไม่สนใจ
อืมมม แล้วไปสนิมเป็นพี่น้องตายด้วยกันได้กับเมษาตอนไหน
สนิทกับเจย์ แต่เลือกพาเมษาหนี ทั้งที่เมษาบอกว่าเป็นคนของศัตรู
เอาความเชื่อใจอันแสนมากล้นนั้นมาจากไหน
เราไม่ชอบตรงนี้ล่ะ
-
สงสารจอมทัพอ่ะ มีเมียแบบนี้ เฮ้อ....
อ่านถึงตอนนี้เรากลับรู้สึกว่ามิถุนาไม่เหมาะกับจอมทัพเลยอ่ะ
-
อ่านแล้วหงุดหงิดมิ มิตอนนี้น่าโมโหน่ารำคาญน่าเบื่อมาก
นี่มิทำอะไรไปรู้ตัวบ้างไหมเนี่ย :ling1:
จอมทัพก็เคยเตือนแล้ว ยังจะดื้อจนได้ ขัดใจจริงๆ
ได้ความบ้าบิ่นจากจอมทัพแต่หารู้ไม่ว่าตัวเองไม่ได้เก่งจนเอาตัวรอดได้เลย
เป็นไงละ สาแก่ใจหรือยังมิ รอบข้างเธอหัวปั่นไปหมดแล้ว :katai1:
ปล. ขอโทษที่อินจัด :katai5:
-
ตอนที่ 29 : Lose in Hong Kong V - Moonlight
เสียงใบพัดดังกรีดลมเป็นจังหวะอื้ออึงหูไปหมด มิถุนารู้สึกเจ็บที่ข้อมือที่ถูกบีบไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปหมด มิถุนารู้สึกจนตรอกเข้าแล้วจริงๆเมื่อเขาถูกปืนจี้พาเดินออกไปยังลานกว้างของรันเวย์สนามบิน ชายชุดดำเกือบสิบคนที่เดินคุมเขาราวกับเครื่องจักรไม่เปิดทางให้เขาได้หนี เฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่ลอยตัวเหนือพื้นดินเพียงเล็กน้อยเตรียมขึ้นสู่น่านฟ้า เสียงท้องฟ้าคำรามดังครืนคราน เหมือนฝนจะตก มิถุนาเองก็ใกล้จะร้องไห้เต็มทีแล้ว
เมษาถูกรั้งให้เดินไปด้วยกันอยู่ไม่ห่าง มิถุนาไม่เข้าใจ ความเชื่อใจที่เคยมีเริ่มสั่นคลอน เมษามองเขาอย่างเว้าวอน ไม่รู้มันหมายถึงอะไรกันแน่ ขอให้ยกโทษให้ หรือขอให้เชื่อใจเหมือนเคย แล้วใครกันที่เขาควรเชื่อ นี่เขาพลาดไปแล้วใช่ไหม
พวกเขาถูกดันตัวขึ้นเฮลิคอปเตอร์ มิถุนาถูกปืนจ่อคอหอย ล็อคตัวไว้แน่นกับเก้าอี้ สัมภาระของเขาถูกโยนทิ้งไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ เมษาถูกผลักมานั่งข้างๆกัน ก่อนที่เจิ้ง เสี้ยวชุน ผู้ชายน่ารังเกียจในคราบชายหนุ่มแสนดีที่ตบตาคนทั้งโลกจะก้าวขึ้นมานั่งตรงข้ามมิถุนา
เขาแสยะยิ้ม แตะปลายปืนที่คางของมิถุนา ไล้มันอย่างแผ่วเบา มิถุนาเอียงหน้าหนี แต่กลับถูกบิดให้หันกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง
“แจ็คกี้ หวัง จะต้องอกแตกตายแน่นอนถ้าได้รู้ข่าวนี้"
“แกต้องการอะไร!?” มิถุนาเค้นเสียงถามอย่างนึกขยะแขยง เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆลอยตัวขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ เมษาน้ำตาอาบแก้ม ในขณะที่มิถุนาพยายามกลั้นไว้สุดหัวใจ
เขาเป็นคนรักของแจ็คกี้ หวัง เขาต้องเข้มแข็ง- มิถุนาบอกตัวเองเช่นนั้น
“กำจัดเสี้ยนหนามให้พ้นทางไง" เจิ้ง เสี้ยวชุนกดยิ้มมุมปากลึก "ฉันจะได้เลิกโดนรอบข้าง โดยเฉพาะพ่อของฉัน เปรียบเทียบฉันกับไอ้แจ็คกี้นั่นเสียที ขยะแขยงเป็นบ้า!”
มิถุนาขึงตาใส่อย่างไม่เกรงกลัว เขากำหมัดแน่น
“โดยมี แจ็คกี้ สวีทฮาร์ท เป็นข้อแลกเปลี่ยนไง เข้าท่าดีไหมล่ะ" ท่าทางกวนประสาททำเอามิถุนานึกสะอิดสะเอียน
“ไม่มีปัญญาแล้วหรือไง" มิถุนาเถียงกลับ เจิ้ง เสี้ยวชุนหน้าตึงขึ้นทันที แต่สักพักรอยยิ้มน่ารังเกียจนั่นก็กลับมาบนใบหน้า
“ทำให้ไอ้แจ็คกี้มันทรมานได้มากเท่าไหร่ ฉันก็ประทับใจมากเท่านั้น" เขาเอ่ย "แต่ก็เกือบไม่ได้ตัวนายมาแล้วล่ะ เพราะอะไรรู้ไหม หืม" เขาไล้มือไปยังกรอบหน้าของมิถุนา ก่อนเลื่อนมือไปยังใบหน้าของเมษา แล้วสัมผัสอย่างแผ่วเบา
เพียะ!
ใบหน้าของเมษาสะบัดไปตามแรงมือ มิถุนาอ้าปากค้าง หลุดร้องออกมาอย่างตกใจ แววตาเลือดเย็นของเสี้ยวชุนสะท้อนอยู่ตรงหน้า มันน่ากลัว มิถุนารู้ดีว่าคนๆนี้ไม่ธรรมดา ไม่ใช่คนปกติ เขามันโรคจิต!
“ก็เพราะเด็กหน้าโง่ของอาเมนมันทำแผนพังเสียฉิบ จะพานายหนีน่ะหรือ คิดว่าจะทำได้สำเร็จหรือไง" เขาเอ่ยเสียงเย็นเยียบ มันน่าขยะแขยง อึดอัดหัวใจจนแทบกระอัก "ดีที่ฉันไม่วางใจไอ้เด็กนี้ ไอ้อาเมนนั่นก็ด้วย ไม่ได้เรื่องสักคน ฉันถึงต้องให้คนบุกเข้าไปหลังเวที มือดีที่สุดของฉันเลยนะนั่น หึหึ นายเองก็ซนไม่ใช่เล่นนะ ยังหนีรอดไปได้"
"นายทำร้ายเพื่อนฉัน!” มิถุนาตวาดลั่น เสี้ยวชุนเลิกคิ้ว แล้วยิ้มยียวน
"แล้วไงต่อล่ะ จริงๆนัดนั้นน่ะ เป็นของนายด้วยซ่้ำ"
"สารเลว"
"ฉันชอบคำชมนี้มากเลยล่ะที่รัก" เขายิ้มเยาะมิถุนาที่ทำอะไรไม่ได้ "รู้อะไรไหม ฉันติดเครื่องติดตามไว้กับนาย...เมษา ตั้งแต่วันแรกเลย แต่น่าโง่แบบนาย คงไม่ฉุกใจคิดหรอก" เสี้ยวชุนโน้มใบหน้าเข้าใกล้เมษา ไล้มือไปบนสร้อยข้อมือบนข้อมือเล็ก เด็กหนุ่มตวัดสายตาสู้อย่างไม่เกรงกลัว นั่นทำให้เสี้ยวชุนเลือดขึ้นหน้า เขาตวัดมือเตรียมทำร้ายใบหน้าหวานนั่นอีกรอบ
“หยุดนะ! อย่าทำเขา" มิถุนาร้องลั่น "นายได้ตัวฉันแล้ว ปล่อยเมษาซะ" เขาต่อรอง แต่เสี้ยวชุนกับทำหน้าเหมือนมันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ รอยยิ้มขยะแขยงปรากฏบนใบหน้า เขาไหวไหล่
“ฟังดูดีนี่ แต่ไม่ล่ะ" เสี้ยวชุนแสยะยิ้ม "ฉันถูกใจนายทั้งสองคนเลยล่ะ...ที่รัก"
กลิ่นอับชื้นของห้องเก็บของภายใต้เรือขนส่งลอยแตะจมูกทันทีที่มิถุนาถูกผลักเข้าไปในนั้น เครื่องยนต์ของเรือส่งเสียงการทำงานของมันอย่างหนักหน่วงเป็นจังหวะเสียดโสตประสาท เขาได้กลิ่นน้ำมันเครื่องฉุนจัด กล่องนับสิบใบซ้อนทับกันเป็นตั้งๆ ระเกะระกะไปด้วยอุปกรณ์ไร้ค่า ภายในห้องที่กักตัวเขาเอาไว้ไม่มีหน้าต่างสักบาน มีเพียงบานเกล็ดแตกๆที่ยอมให้แสงน้อยนิดจากด้านนอกลอดเข้ามา หลอดไฟตะเกียบสีเหลืองนวลส่องสว่างติดๆดับๆ ตอนนี้มืดสนิทแล้ว ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆ เรือเหมือนโคลงเคลงไปมาด้วยแรงลมพายุ
เฮลิคอปเตอร์พาเขามายังน่านสมุทรที่ไม่รู้จัก เรือขนส่งของเจิ้ง กรุ๊ป ลอยอยู่กลางท้องสมุทร เฮลิคอปเตอร์ลงจอด มิถุนากับเมษาถูกจับมัดมือไว้แน่นด้วยเชือกหนากับเสาเหล็กที่ค้ำยันห้องเก็บของเอาไว้ มิถุนาพยายามถดตัวเขาหาเสา เขามองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง เขาถูกมัดมือมองไม่เห็นเวลาบนนาฬิกาข้อมือที่สวม ภายใต้ตัวเรือนราคาแพง มีสัญญาณไฟสีฟ้ากระพริบจางๆ เห็นได้จากหางตา
มิถุนาอยากจะปลอบใจตัวเองกับเมษา แต่ก็ไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี เขาเหงื่อซึม อากาศในนี้ร้อนมาก เขารู้สึกว่าตัวเองขาดน้ำ เมษาก็คงเช่นกัน เด็กนั่นคงอาการไม่รู้ดีอยู่แล้ว ตอนนี้จึงคอพับคออ่อนคล้ายหมดสติไป มิถุนานั่งทบทวนความคิด เขาไม่อยากเชื่ออะไรง่ายๆแล้ว แต่เขาคิดว่าเมษาไม่ได้โกหกเขาจริงๆ แล้วอาเมนล่ะ...
เขาอยากจะเก่งเหมือนเจย์ กล้าหาญแบบวิคเตอร์ และเป็นทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนจอมทัพ แต่มันไม่ง่ายนัก เพราะเขาก็ยังเป็นเพียงแค่มิถุนา คนที่ยังคงต้องให้จอมทัพคอยปกป้อง คนที่วิคเตอร์ต้องคอยตามดูแล คนที่เจย์ต้องคอยตามเอาใจใส่ และเขาโง่มาก ที่ทำอะไรโง่ๆจนต้องโดนจับตัวมาที่นี่ จอมทัพต้องโกรธมาก อาจจะไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้ว แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นก็สมควร...
ไฟสีฟ้ายังกระพริบจางๆ มิถุนารู้สึกขอบคุณจริงๆที่เสี้ยวชุนไม่เห็นมัน มันคือเครื่องติดตาม เจย์เป็นคนติดตั้งมันไว้ใต้นาฬิกาของเขา ดวงหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมองไฟเหนือหัว หอบหายใจเบาๆทางปาก สักพักก็รู้สึกได้ถึงฝ่ามือของใครอีกคนที่ขยับเบาๆ มิถุนาตื่นตัวทันที เขาพยายามเอี้ยวตัวไปหาเมษา แต่ก็ทำไม่ได้
“เม" มิถุนาเรียกชื่อรุ่นน้องแผ่วเบา เมษาปรือตาอย่างยากลำบาก มิถุนากระชับมือเล็กไว้แน่น เมษาตัวร้อนจัด
“พี่มิ...ขอโทษนะ" เสียงแหบแห้งทำเอามิถุนาใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม เขาเม้มปาก ส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่เป็นไร เมไหวไหม" มิถุนาถามกลับ เขารู้สึกได้ว่าเมษาพยายามเบียดตัวเข้าหาเขา ไหล่ของเด็กหนุ่มที่สัมผัสกับแผ่นหลังของเขาร้อนรุม
“เมยังไหว" เมษาตอบทั้งน้ำตา "ขอโทษนะครับที่ช่วยพี่มิไม่ได้" เมษาเอ่ยเสียงแหบแห้งแทบหายไปกับอากาศ
มิถุนาส่ายหน้า กระชับมือเมษาแน่น "ไม่เป็นไรเม เดี๋ยวคุณจอมทัพก็มา"
“แค่เมษาไม่ได้โกหกพี่อีกครั้ง"
เมษาส่ายหัวขวับ เขาเอ่ยเสียงสั่นพร่า "นอกจากเรื่องที่เมเป็นคนของอาเมน เมไม่เคยโกหกอะไรพี่มิเลย เมสาบานได้"
“เมไม่รู้จริงๆว่านี่คือแผนของอาเมนหรือเปล่า ไม่รู้จริงๆ" เมษาน้ำตานองหน้า เขาพูดอะไรไม่ถูก มันทั้งอึดอัดและทรมานอย่างเจ็บปวดกับการโดนหักหลัง "แต่เมเชื่อเขานะ เพราะอะไรไม่รู้ถึงได้เชื่อ แต่เม...”
เมษาส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนแรงและสิ้นหวัง ทั้งๆที่คิดว่าจะให้อภัยกันได้แล้ว ทั้งๆที่คิดว่าจะยอมเชื่อใจสักครั้ง
“เมอย่าร้องไห้สิ พักเถอะ เมตัวร้อนมากนะ" มิถุนาเอ่ยบอกเบาๆ เขาแตะปลายนิ้วรุ่นน้องเบาๆ "เราจะหาทางออกกัน มันต้องมีทางที่เราจะต้องออกไปจากที่นี้ได้"
มิถุนาพึมพำเบาๆ เขารู้ดีว่าจอมทัพจะต้องมาแน่ เขากำลังมา มาช่วยมิถุนา มาปกป้องเหมือนที่ทำมาตลอด อาจจะมาก่อนที่เสี้ยวชุนจะส่งสาส์นท้าไปด้วยซ้ำ
เขาไม่ยอมแพ้หรอก มิถุนาเองก็จะไม่ยอมแพ้เช่นกัน
-
“สัญญาณขาดว่ะแจ็คกี้ เราตรวจจับอะไรไม่ได้เลย ไม่อยู่บนอากาศ ก็อยู่กลางน้ำ หรืออยู่ในหุบเขาลึก"
เอเลนเม้มปากแน่น ห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ของตึกสำนักงานตระกูลหวังที่สูงเสียดฟ้าเต็มไปด้วยนักแกะรอย ผู้เชี่ยวชาญด้านสัญญาณ โปรแกรมเมอร์ และผู้คนจากอีกหลายแขนงงานที่ถูกเรียกตัวมาจากทั่วทุกสารทิศ เพียงแค่เหตุผลเดียวคือคนรักของแจ็คกี้ หวัง โดนลักพาตัว จอมทัพจ่ายไม่อั้นเพียงเพื่อแกะรอยสัญญาณได้ จริงๆเขาอาจจะไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ แต่จู่ๆสัญญาณก็อ่อนจนแทบหายไป ติดๆดับๆจนจับแทบไม่ได้ เจย์ที่เป็นคนติดตั้งเครื่องติดตามไว้บนตัวมิถุนากับมือเองก็จนปัญญา มิถุนาน่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งที่โดนคลื่นสัญญาณรบกวนอย่างรุนแรง แน่นอนว่าการหาเบอร์ส่วนตัวของเจิ้ง เสี้ยวชุน ไม่เกินความสามารถของเขา แต่จอมทัพรู้ดีว่าถ้าอีกฝ่ายมันเล่นสกปรกได้ถึงขนาดนี้แล้ว การเจรจาคงไม่มีวันได้ผล เพราะสิ่งเดียวที่มันต้องการคือความตายของเขา เขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายรู้ความเคลื่อนไหว เขาจึงต้องชิงลงมือก่อนเพื่อความได้เปรียบ
“วันนี้มรสุมเข้าเกาะครับนายท่าน" เจย์เอ่ยด้วยริมฝีปากแห้งผาก เขายังมีผ้าพันแผลพันที่ท่อนแขนของเขา ดีที่เอเลนผลักเขาพ้นวิถีกระสุน ไม่เช่นนั้นคงโดนจุดสำคัญและไม่มีวันได้มานั่งเสนอหน้ารับความผิดอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน
เจย์อ่อนล้า แต่ก็ยังไล่ดวงตามองจอมอนิเตอร์นับร้อยที่ปกติใช้ในเหตุผลการทำงานอื่นๆ ซึ่งสำหรับตอนนี้มันทำหน้าที่เพียงแค่แกะรอยเท่านั้น เขาแทบบ้า รู้สึกผิด กดดัน และอยากจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้ แม้จอมทัพจะไม่ว่าอะไรก็ตาม แต่เขาบกพร่องมาก มากที่สุดแล้ว เอเลนก็คงรู้สึกเช่นนั้นด้วย เขายังไม่เห็นเอเลนทำอะไรเลยนอกจากนั่งอยู่หน้าหน้าจอ ไม่ดื่มน้ำ ไม่ทานอาหาร ไม่ขยับไปไหน
พวกเขาไม่ได้ประมาท แต่นั่นก็น่าเจ็บใจที่สุด เพราะขนาดไม่ประมาทแล้ว ขนาดที่ว่ารัดกุมแค่ไหน ศัตรูยังบุกมากระตุกหนวดเสือใต้ปลายจมูกได้เช่นนี้ พวกเขาประมาทเองที่คิดว่าเจิ้ง เสี้ยวชุน จะไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งในที่สาธารณะ แต่เขาคิดผิดถนัด ผิดสุดๆเลยด้วยซ้ำเพราะมันเอาจริง ไอ้บ้านั่นมันไม่กลัวอะไรด้วยซ้ำ มันเตรียมชิงตัวมิถุนาไป มันสับขาหลอกทำทีเป็นว่าจะขึ้นร่วมงานบนเวทีแต่สุดท้ายก็ไปปรากฏตัวที่หน้างานเพื่อให้พวกเขาที่จ้องแต่จะจับตามองที่หลังเวทีหัวหมุน มันถึงขนาดให้มือดีที่สุดของมันแฝงกายอยู่ในกลุ่มสตาฟฟ์หลังเวที ไอ้มือดีนั่นมันแตะตัวมิถุนาที่บันไดทางขึ้นแล้วด้วยซ้ำพวกเขายังไม่รู้สึกตัวเลย! และถึงแม้ว่าสุดท้ายเอเลนจะเล่นงานมันเสียแทบปางตาย แต่พวกเขาก็ช่วยมิถุนาไม่ได้
เจย์มองหน้าวิคเตอร์ หมอนั่นเองก็เครียดขึงจนดูโทรมไปถนัดตา ส่วนนายท่านของเขาแทบไม่ต้องพูดถึง แทบจะกลายร่างเป็นปีศาจร้ายได้ทุกวินาทีที่ต้องอดทนรอ
จอมทัพนึกถึงเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน เสียงของไอ้เสี้ยวชุนนั่น และเสียงของ...มิถุนาของเขา เขากำหมัดแน่น ตลอดคืนนี้เขาแทบไม่ได้พักเลยสักวินาที เขาโกรธมิถุนาที่ทำบ้าบิ่นแบบนั้น แต่ให้ตายเถอะ...โกรธแค่ไหนเขาก็อยากได้มิถุนามาอยู่ข้างๆเขาเหมือนเดิม เขาเดินไปเดินมา รอคอย...รอคอยอะไรก็ได้ที่ดูจะมีความหวังที่สุดสำหรับเขา
“รอพรุ่งนี้เช้ามรสุมคงหมด---” เอเลนพยายามช่วย
“ช้าไป ฉันรอถึงตอนนั้นไม่ได้หรอกนะเอเลน!” เสียงทุ้มตวาดลั่น ทั้งห้องเงียบงัน เขาหอบหายใจถี่รัว เขาอยากจะร้องไห้ อยากจะตายๆไปด้วยซ้ำจะได้ไม่ต้องทรมานกับการรอคอยหรือความสิ้นหวังเช่นนี้ เขาอ่อนแอจริงๆ จอมทัพรู้ตัวมานานแล้ว และยิ่งเวลานี้ เขารู้ดี...เขาไม่ใช่มาเฟียที่ยิ่งใหญ่อีกต่อไป ไม่ใช่อีกต่อไปโดยเฉพาะในเวลาที่ไม่มีมิถุนาอยู่ข้างๆเขาเช่นนี้
“ขอโทษจะแจ็คกี้ ฉันทำได้ไม่ดีพอ" เอเลนถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาหลุบตานิ่ง เป็นท่าทางของเพื่อนรักที่จอมทัพไม่ได้เห็นมานานแล้ว
มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมายาวๆ เขาพยายามข่มจิตข่มใจให้สงบ...เข้าวันใหม่แล้ว พวกเขานั่งอยู่หน้าจอมาเกือบสี่ชั่วโมงและไม่ได้กินอะไรเลยทั้งนั้น
“ไม่มีทางเป็นที่บ้านมันแน่ คนอย่างเจิ้ง เสี้ยวชุน มันไม่ทำอะไรให้แปดเปื้อนตระกูลมันหรอก" จอมทัพกำหมัดแน่น
“โกดังสินค้าของมันล่ะ" เอเลนถามขึ้น
“เป็นไปได้ แต่ทั้งนายและคนของเราก็ไปตรวจดูโกดังของมันแทบทุกที่ตลอดหลายชั่วโมงนี้แล้วนะวิค ไม่มีวี่แววอะไรเลย" เจย์พึมพำ "แต่มันสารเลวและโรคจิตกว่านั่นแน่วิค มันต้องไปในสักที่ สักที่ที่มันคิดว่าจะล่อเราไปจนมุม ติดกับมัน ที่ๆมันจะได้เปรียบเราอย่างแน่นอน"
“แค่มันมีมิถุนามันก็ได้เปรียบเราที่สุดแล้วนะเจย์ ฉันยอมหมดทุกอย่างแล้ว ขอให้มิปลอดภัยเถอะ" วิคเตอร์กุมขมับนิ่ง เขาแทบเป็นบ้าแล้ว ทั้งๆที่เขาคือวิคเตอร์ที่คอยตามติดมิถุนาทุกฝีก้าวมาตลอด คอยปกป้อง คอยเป็นเพื่อนคุย จริงๆแล้วเขาไม่ควรจะรู้สึกอะไรเช่นนี้กับ 'งาน' ของเขาด้วยซ้ำ แต่มิถุนาคือ 'เพื่อน' คือคนที่เปิดใจให้กับเขาก่อน คนที่พร้อมจะฟังและทำสิ่งดีๆกับคนทุกคนรอบตัว
“เดี๋ยว!” เสียงเจย์ดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย "เจอแล้วครับ"
เสียงของเจย์ทำให้ทุกคนที่นั่งนิ่งอย่างอ่อนล้า ผุดลุกขึ้นทันที จอมทัพเป็นคนแรกที่ถลาเข้าหาคนสนิท เขากวาดตามองไปบนหน้าจอ เจย์เลื่อนแผนที่พิกัดบนหน้าจอก่อนขยายเจาะลงไป
“น่านน้ำฮ่องกง--- เรือขนส่ง ต้องเป็นเรือขนส่งของเจิ้งแน่ๆ" เอเลนร้องออกมา "เอาเลยไหมแจ็คกี้" เขาแสยะยิ้ม ไม่ได้รู้สึกดีใจขนาดนี้มานานแล้ว
จอมทัพไม่ตอบ เขาจ้องมองแผนที่บนหน้าจอนิ่ง หัวใจเต้นแรง เขารู้สึกเหมือนว่าปืนคู่ใจบนอกซ้ายของเขากำลังร่ำร้องและมีชีวิต
“เจย์ ตรวจสอบได้ไหมว่าเรือบรรทุกอะไร" จอมทัพถามนิ่งๆ
“ได้ครับ" เจย์รับคำทันที
“วิคเตอร์ เตรียมคนของเราให้พร้อม" หางคิ้วขวามาเฟียหนุ่มกระตุก ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในนั้นราวกับจะให้มันทะลุลงไป "ระเบิดมัน เผามันให้ราบเป็นหน้ากอง"
เนื้อตัวเหนียวเหนอะจนรู้สึกไม่สบายตัว มิถุนาตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวันด้วยอาการมึนหัว จริงๆก็ไม่ใช่เช้า ฟ้ายังมืด เขานอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เขาคอแห้งผาก ร้อนไปทั้งตัว มิถุนาเงยหน้าขึ้นพยายามโกยอากาศเข้าปอด เขามองไปด้านนอก ท้องฟ้ายังอมสีทองจางๆ พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น อย่างน้อยก็อีกสองชั่วโมง
มิถุนาขยับตัวเล็กน้อย เจ็บข้อมือที่โดนเสียดสีไปหมด แรงขยับทำให้เมษาตื่นขึ้นบ้าง รุ่นน้องหนุ่มไอแห้งๆออกมา
“เป็นไงบ้างเม" มิถุนาถามเบาๆ เมษาไอจนตัวโยนก่อนส่ายหัว
“ยังไหวครับ"
“อดทนหน่อยนะ" มิถุนากระซิบบอก ก่อนที่จะชะงักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังอยู่ด้านนอกห้อง เขาถัดตัวนั่งตรง เม้มปากแน่น ดวงตาจ้องไปที่ประตูเขม็ง
เสียงกุกกักดังอยู่ด้านนอก มิถุนาเกี่ยวมือเมษาไว้แน่น หลอดไฟตะเกียบบนหัวสว่างแวบๆไม่เสถียรเท่าไหร่นัก เขารอคอยจนกระทั่งลูกบิดประตูถูกหมุนออก ก่อนที่บานประตูจะถูกผลักเข้ามาเรื่อยๆ
รอยยิ้มน่ารังเกียจแสยะอยู่ตรงหน้า เจิ้ง เสียวชุน เดินเข้ามาด้วยท่าทีสบายๆพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน เขากวาดตามองนักโทษสองคนตรงหน้า ล้วงกระเป๋ากางเกงทำท่ายียวน มิถุนาเงยหน้าจ้องตอบอย่างไม่หวาดกลัว ก่อนที่อีกฝ่ายจะย่อตัวลงมาตรงหน้า แล้วบีบปลายคางเขาเอาไว้
“อรุณสวัสดิ์ สวีทฮาร์ท" คำทักทายฟังดูน่าอาเจียน มิถุนาเม้มปากแน่น เบือนหน้าหนีสุดกำลัง "ดูท่าแจ็คกี้ หวัง จะทิ้งนายเสียแล้วกระมัง" น้ำเสียงกวนประสาททำเอามิถุนาแทบกระอัก
“เขามาแน่"
“งั้นหรือ" คิ้วข้างหนึ่งถูกเลิกขึ้น เจิ้ง เสี้ยวชุนยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ "ฉันกลัวว่านายจะตายไปเสียก่อนเลยเอาน้ำมาให้"
“......” มิถุนาเอียงหน้าหนี
“ขอร้องฉันสิ"
“ไม่!” มิถุนาแทบไม่ต้องคิดเลยสักนิด
“แน่ใจหรือ" เสี้ยวชุนหัวเราะเบาๆ
“ทุเรศ!” ริมฝีปากอิ่มก่นบริภาษออกไป นั่นทำให้เสี้ยวชุนชะงักกึก แววตาเขาลุกโชนเหมือนมีไฟปะทุอยู่ข้างไหน ไม่ทันให้มิถุนาได้ตั้งตัว เขาโน้มริมฝีปากเข้าบดขยี้ปากมิถุนาแทบจะทันที นายแบบหนุ่มดิ้นพล่าน ไม่ยอมแพ้ เขากัดปากเสี้ยวชุนไปแรงๆหนึ่งทีจนฝ่ายนั้นร้องลั่น มิถุนาได้กลิ่นคาวเลือดในปากเขา ในวินาทีเดียวกับที่ซีกแก้มซ้ายถูกฟาดอย่างแรงด้วยหลังมือของคนตรงหน้าจนหน้าหัน
หน้าชาทั้งแถบ แต่มิถุนาเจ็บน้อยเสียยิ่งกว่าที่โดนคนตรงหน้าทำเรื่องทุเรศด้วย
“เก่งนักก็ให้มันรู้ไป แล้วจะคอยดู" เจิ้ง เสี้ยวชุน ผุดลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห เขาสะบัดตัวเดินออกไปอย่างเสียอารมณ์ ประตูเหล็กบานใหญ่ถูกปิดลงอีกครั้งดังโครมจนหลอดไฟและเพดานสั่นสะเทือน เขาได้ยินเสียงเหล็กกระทบกัน กลอนถูกลงแน่นหนาอีกครั้ง แน่นอนว่ามันต้องมีคนยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าแน่ๆ
“พี่ิมิเป็นอะไรไหม" เมษาเอ่ยถามอย่างตกใจ มิถุนากล้ำกลืนความเจ็บปวดนั่นก่อนปฏิเสธ
“เราต้องหนี"
“จะ...จะไปยังไง" เมษากวาดตามองรอบๆ เขาแทบไม่เห็นทางออกอะไรเลย แถมยังอยู่กลางน้ำอีกต่างหาก
“ไม่รู้ พยายามก่อน" มิถุนาน้ำตาคลอด้วยความโกรธ โกรธทั้งตัวเองที่ดื้อดึง โกรธทุกอย่าง เขาแค่พยายามจะไม่เป็นตัวถ่วงของจอมทัพ พยายามที่จะหาทางออกที่ดีที่สุดโดยลืมไปว่าเขาไม่มีกำลังมากพอที่จะทำเช่นนั้นได้ เขาคิดว่าตัวเองจะช่วยเรื่องนี้ได้ แต่เขากลับสร้างแต่เรื่องวุ่นวายให้กับจอมทัพ จอมทัพจะถอดใจกับเขาไหมนะ ถ้าเขายังอยากจะอยู่สร้างปัญหาให้มาเฟียหนุ่มไปเรื่อยๆตลอดชีวิตเช่นนี้
เขาไม่รู้อะไรเลย ทำไมเขาถึงได้คิดอยากช่วยเมษาเสียจนขนาดนี้กันนะ มิถุนาเกลียดความใจดีของตัวเองขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ เขาไม่ได้อยากอวดดี ไม่ได้อยากอวดฉลาด ไม่ได้อยากสร้างปัญหา เขาไม่อยากเอาแต่พึ่งพาจอมทัพไปเสียหมดทุกเรื่อง
แต่เพราะความใจดีของเขาไม่ใช่หรือไง ที่ทำให้เขายกโทษให้จอมทัพ ทั้งๆที่จอมทัพร้ายใส่เขาสารพัด เขายกโทษให้ เพื่อที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน
มิถุนานั่งคิด เขาขยับปลายเท้าไปมาเบาๆ ด้านนอกเริ่มมีแสงรองๆแล้ว ฟ้ากำลังสว่าง จะหนียังไงดี และจะหนีไปได้ยังไงกัน
แต่ระหว่างที่หยุดคิด เสียงเมษาก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
“พี่มิจำได้ไหม"
"หืม"
"ตอนที่เมโทรไปหา ขอให้สละงานให้เมน่ะ เมไม่อยากให้พี่มิมาฮ่องกงจริงๆ" เมษาเสียงสั่นพร่า "แต่เมก็ไม่กล้าบอกความจริง ถ้าบอกไป พี่มิคงจะเกลียด ครอบครัวเมก็คงไม่ปลอดภัยแน่ๆ"
มิถุนาหัวใจหนักอึ้ง เขาหลับตาลงช้าๆ...
“จำได้สิ เพราะพี่คาใจมาตลอด ว่าทำไมเมษาทำแบบนั้น" มิถุนาตอบเบาๆ "แต่พี่ก็เชื่อว่าเมคงกำลังเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่าง พี่เลยพยายามติดต่อเม ตอนที่เห็นเมในฮ่องกง พี่ก็ลืมตัว วิ่งตามเมไป"
“......”
“น่าโมโหตัวเองชะมัด ทำไมพี่ถึงได้เป็นคนน่ารำคาญแบบนี้นะ"
“พี่มิใจดีเกินไปรู้ตัวไหม"
“ใครๆก็บอก" มิถุนาแค่นยิ้ม “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะที่ทำแบบนี้น่ะโง่ไหม ทำเรื่องบ้าๆ วิ่งออกจากที่ๆปลอดภัยกว่า ทำให้จอมทัพเป็นบ้าเป็นหลัง จนโดนจับตัวแบบนี้น่ะ มันอาจจะดูโง่นะ เรารู้จักกันไม่นานนัก แต่พี่เชื่อใจเมจริงๆ เหมือนที่พี่เคยคิดจะเชื่อใจคุณจอมทัพสักครั้งหนึ่งนั่นแหละ"
“พี่คงเป็นเด็กดื้อสำหรับเขาจริงๆ แต่พี่ก็คิดไว้แล้วแหละ รู้อะไรไหม ตอนที่โดนปืนจ่อน่ะ พี่กลัวนะ แต่มันไม่มากอย่างที่คิด อาจจะเพราะพี่คิดอยู่เสมอว่า ว่าถ้าพี่ตายไปแต่ขอให้จอมทัพยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่เป็นไร คิดแบบนี้มันเห็นแก่ตัวมากๆเลยสินะ"
“วินาทีที่วิ่งออกมานั่น พี่คิดตลอดนั่นแหละ ว่าจะอยู่รอความช่วยเหลือจากเอเลน หรือหนีออกมาให้ได้ ถ้าหนีออกมาได้ พี่จะไปหาจอมทัพให้ได้ แต่ถ้าหนีไม่รอด ก็คงโดนจับ" มิถุนาหัวเราะขื่นๆ "แต่ยังไงก็คง...ถูกจับอยู่ดี"
“พี่มิคิดไหมว่าจะถูกจับจริงๆน่ะ" เมษาถามทั้งน้ำตา เขารู้สึกผิดอยู่เต็มอกจนแทบไม่อยากจะถามอะไรอีกแล้วด้วยซ้ำ
“คิดสิ แต่พี่ก็คิดแบบโง่ๆที่สุดเลยนะ ว่าถ้าถูกจับมาจริงๆ พี่ก็อยากจะให้เป็นครั้งสุดท้าย และเรื่องทุกอย่างจะได้ยุติลงเสียที"
มิถุนานั่งนิ่ง รสชาติคาวเลือดปร่าๆยังอวลอยู่ในปาก เขายืดขาออก มีดสั้นที่เจย์ให้มายังอยู่ที่บู้ทข้างเดิม เขาพยายามตะแคงตัวเพื่อดันซิปออก ถ้ามีมีด อย่างน้อยเขาอาจจะตัดเชือกได้ เขาใช้ปลายขาอีกข้างพยายามดันมันลง แต่ก็ดูจะไร้ผล เขาเพิ่งสำนึกตอนนี้ว่าเขาอ่อนแอเหลือเกิน อ่อนแออย่างช่วยไม่ได้จริงๆ
เสียงปลายเท้าดังขึ้นที่หน้าประตูอีกครั้ง พร้อมกับเสียงกุกกักที่ลูกบิด มิถุนาหยุดการเคลื่อนไหวของเขาแล้วนั่งนิ่ง นิ่งจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง กลิ่นน้ำมันเครื่องฉุนจมูก เขาจ้องที่บานประตูตาไม่กระพริบ ถ้าเสี้ยวชุนกลับมาอีก มันจะทำอะไรเขาอีกนะ มิถุนาคิดอะไรไม่ออกจริงๆ
บานประตูถูกผลักออกอีกครั้ง เขาแทบหยุดลมหายใจ หลอดไฟตะเกียบเหนือหัวยังคงติดๆดับๆ และมันก็ดับลงไปในที่สุด ประตูถูกเปิดออกกว่าง และแสงด้านนอกก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่นัก มิถุนาเริ่มถอดใจ แต่ในขณะนั้นเมื่อบานประตูถูกปิดลง ไฟสีเหลืองนวลจางๆก็สว่างวาบขึ้นอีกครั้ง มิถุนาเบิกตาโพลง หัวใจเขาเต้นแรง เหมือนได้ชีวิตใหม่กลับมาอีกครั้ง...
“วิคเตอร์!”
tbc.
(อ่านต่อด้านล่างนะคะ)
-
ตอนที่ 30 : Lost in Hongkong VI - Fire
ดวงตาของมิถุนาฉายแววดีใจอย่างปิดไม่มิด เขาเห็น...เห็นผู้ชายตัวโตร่างกำยำในชุดสูทคุ้นตายืนอยู่ตรงหน้า เขาสะพายปืนกระบอกใหญ่ ก่อนถอนหายใจออกมาสั้นๆเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าปลอดภัย มิถุนาครางชื่ออีกคนออกมาเบาๆ วิคเตอร์พยักหน้ารับก่อนยกนิ้วแตะริมฝีปาก เขาหยิบมีดสั้นออกมา แล้วตัดเชือกขาดภายในเวลาอันรวดเร็ว
“โอเคอยู่ใช่ไหมมิ เดินไหวนะ" วิคเตอร์ถาม มิถุนาพยักหน้า ก่อนที่วิคเตอร์จะก้มลงไปตัดเชือกให้เมษาอีกคน
“ไหว" มิถุนามีคำถามอยู่เต็มหัวไปหมด "วิครู้ได้ยังไงว่าเป็นที่นี่" มิถุนาถาม เขาถูกประคองตัวให้ลุกขึ้น
“ผมมาทางเรือ สอยพวกมันที่เฝ้าเวรอยู่ทางทิศตะวันออก แล้วก็ปีนขึ้นมา" วิคเตอร์ตอบเร็วๆ
“แล้วแจ็คกี้ล่ะ...”
“ไม่ต้องห่วง นายท่านจะมาถึงแล้ว" วิคเตอร์ยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่มิถุนาไม่ค่อยได้เห็น มันดูเหี้ยมโหดอย่างไรไม่รู้ "เราจะเอาคืนให้สาสมเลยล่ะครับไม่ต้องห่วง"
มิถุนาเม้มปากแน่น เขาช่วยดึงเมษาให้ลุกขึ้น วิคเตอร์หยิบปืนพกออกจากด้านในสูทแล้วส่งให้มิถุนา
“เก็บไว้กับตัวครับ"
“เดี๋ยว...แล้วเมษา พาไปด้วยกันได้ไหม" มิถุนาเอ่ยปาก เขาจ้องมองรุ่นน้องที่ยังคงยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆ
วิคเตอร์นิ่งชะงัก ก่อนปรายตามองเด็กหนุ่ม เขากระชับข้อมือมิถุนาแน่น
“เราไม่รู้ว่าใครคือมิตร ใครคือศัตรู" วิคเตอร์เอ่ย แล้วปรายตามองเมษา "ต่อให้เขาถูกจับอยู่กับคุณแบบนี้ก็ยืนยันอะไรไม่ได้"
มิถุนาได้ฟังดังนั้นก็คอตก นั่นทำให้วิคเตอร์ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ
“คนของผมคงพอช่วยได้ แต่อย่าลืมว่าผมมีหน้าที่ปกป้องคุณคนเดียวเท่านั้น มิถุนา" เขาตอบ "คิดถึงตัวเองให้มากๆได้แล้วนะมิ"
มิถุนาไม่ตอบ แต่ความเงียบก็คือการยอมรับ วิคเตอร์ดึงมิถุนาประชิดตัว เขาผลักเมษาออกไปก่อนแล้วเปิดประตูบานใหญ่ออก ด้านนอกมีบอร์ดี้การ์ดอีกสามคน คนของเจิ้ง เสี้ยวชุน สองคน นอนเลือดนองอยู่หน้าประตู มิถุนาเมินหน้าหนี แต่ก็รู้ดีว่าไม่ใช่เวลามาเห็นอกเห็นใจใครแล้ว วิคเตอร์ค่อยๆพามิถุนาออกไปด้านนอก ทางเดินแคบๆภายใต้ท้องเรือเต็มไปด้วยกลิ่นเครื่องยนต์ สุดทางข้างหนึ่งเป็นหน้าต่างบานใหญ่ที่ด้านนอกยังคงสลัวๆอยู่ ปลายทางอีกข้างคือทางเดินเชื่อมต่อที่มองไม่เห็นทางสิ้นสุด วิคเตอร์พาเขาเดินไปทางนั้น ก่อนหยุดลงตรงหน้าบันไดเกรอะสนิมที่ต้องปีนขึ้นไป เขามองทางอย่างระแวดระวัง ก่อนแนบตัวเข้ากับกำแพงนิ่ง มีลูกเรือคนหนึ่งเดินตัดไปอีกทางพร้อมผิวปากหวือ วิคเตอร์รอจนมันเดินผ่านไปแล้วจึงโหนตัวขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
มือซ้ายของจอมทัพส่งมือมาให้กับมิถุนาที่อยู่ด้านล่าง นายแบบหนุ่มเหนี่ยวตัวขึ้นแล้วปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว วิคเตอร์รับเขาเอาไว้ ตามด้วยคนอื่นๆ พวกเขาขึ้นมาอยู่บนชั้นที่เต็มไปด้วยห้องต่างๆมากมายและทางเดินที่ตัดกันไปมา กลิ่นน้ำมันเครื่องยังฉุนจัดอยู่ที่ปลายจมูก มิถุนาแสบจมูกไปหมด เขาเกี่ยวแขนวิคเตอร์ไว้แน่น สาวเท้าตามกันไปอย่างช้าๆ มือซ้ายหนุ่มกระซิบบอกเบาๆ
“เราต้องไปอีกฝั่ง เรือจอดรออยู่ที่นั่น" เขาบอก "นายท่านต้องการให้คุณปลอดภัยก่อน จะได้จัดการอะไรๆได้อย่างไม่กังวลใจ คุณต้องไปอยู่ในที่ปลอดภัย"
"แล้วแจ็คกี้จะเป็นอะไรไหม" มิถุนาละลักละล่ำถาม
"นายท่านไม่เป็นอะไรแน่ครับ" วิคเตอร์บอก ราวกับเดาใจมิถุนาได้ "แล้วมิก็เลิกคิดว่าตัวเองทำให้นายท่านต้องมาเสี่ยง มิต่างหากที่ตกอยู่ในอันตรายเพราะศัตรูของนายท่าน ทั้งๆที่มิก็เลือกชีวิตได้เองทั้งหมด แต่มิก็ยังเลือกนายท่าน เพราะงั้นเลิกโทษตัวเองเถอะครับ ไม่ว่าวันไหน จะเร็ว จะช้า พวกเราก็ต้องปะทะกัน" มิถุนาน้ำตาคลอก่อนพยักหน้ารับ หัวใจเต้นแรง เขาพยายามเรียกความกล้าให้ตัวเอง ทางเดินมืดสลัวไปหมด เป็นจังหวะเดียวกันกับที่วิคเตอร์เยี่ยมหน้าออกไปจากมุมกำแพงเพื่อดูทางสะดวก เขาเล็งปืนพกออกไปจนสุดแขน ก่อนที่ร่างใหญ่จะรีบพลิกตัวกลับมา
“ไปครับ เร็ว" เขาดึงมิถุนาให้เดินตาม มิถุนารีบสาวเท้าตามไปอย่างไม่อิดออด พลันก็นึกถึงใครบางคนขึ้น เขาไม่รีรอจะเอ่ยปากถามวิคเตอร์แทบจะทันที
“เดี๋ยววิค...แล้วเจย์ล่ะ เจย์เป็นไงบ้าง" มิถุนาถาม หัวใจเต้นรัวถี่
“เจย์ปลอดภัยครับ อย่าห่วงเลย" มิถุนาได้ยินคำตอบดังนั้นก็โล่งใจ
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆวิคที่ผมดื้อดึงขนาดนี้ ถ้า...”
“ถ้าไม่ใช่เจย์ที่โดนยิง ก็เป็นคุณน่ะมิ" วิคเตอร์กระซิบตอบ "คุณไม่ผิดหรอก ไม่มีใครโกรธมิ เราแค่อยากให้มิปลอดภั---- บัดซบ!!!”
พวกเขายังก้าวไม่พ้นทางเดินหัวมุมเลยด้วยซ้ำ วิคเตอร์ก็เป็นอันต้องได้ชะงักและหยุดปลายเท้าเอาไว้ตรงนั้น เมื่อเขาพบว่าคนที่กำลังเดินมาพร้อมบอร์ดี้การ์ดชุดใหญ่คือใคร เขาสบถลั่น อะดรีนาลีนหลั่งอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นตระหนก มือซ้ายรีบดันตัวมิถุนาหลบด้านหลังตนเอง ก่อนยกอาวุธขึ้นเล็งตรงหน้าทันที เพียงแต่เขาก็ยั้งมือไว้ได้ทันก่อนลั่นไก หลังจากประเมินแล้วว่าพวกมันมีมากกว่า
ไอ้อาเมน!
ลูกน้องของฝ่ายตรงข้ามหยิบปืนขึ้นมาสวนแทบจะทันทีราวกับจะการันตีว่าหากมีกระสุนสักลูกหลุดรอดมา พวกเขาก็เตรียมจะตอบโต้อย่างสาสม อาเมนดูชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มยืนประสานสายตากับวิคเตอร์อย่างไม่ลดละ เขาหยุดอยู่ตรงหน้าวิคเตอร์ ห่างไปประมาณยี่สิบก้าวเท่านั้น ในมืออาเมนไม่มีอาวุธอะไร เขากวาดสายตามองอยู่อย่างนั้น ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่เมษา แต่ก็เพียงครู่เดียว แล้วก็ละสายตาออก
สักพักรอยยิ้มยียวนก็ปรากฏอยู่ที่มุมปาก ชายหนุ่มก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แต่วิคเตอร์ก็เร็วไม่น้อยไปกว่ากัน เขาเล็งปืนตามแล้วตั้งท่าจะกระโจนใส่ทันที นั่นทำให้อาเมนชะงัก เขายกมือขึ้นสวมกอดอกแล้วยิ้ม มิถุนามองทุกอย่างผ่านแผ่นหลังของวิคเตอร์ เขาแทบไม่กล้าขยับตัว เขาภาวนา ขอให้ลางสังหรณ์ของเขาถูกทีเถอะ มิถุนาไม่รู้จริงๆว่าเวลานี้ควรเชื่อใจใครกันแน่...
“ตามกลิ่นไวดีนี่" อาเมนเปรยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของสถานการณ์ที่เครียดเขม็ง เขาสาวเท้าเดินวนไปมาเล็กน้อย วิคเตอร์ก็ยังคงเล็งปืนตามอย่างไม่ลดละ อาเมนเลิกคิ้ว ก่อนที่วินาทีต่อมาเขาจะควักปืนของตนเองขึ้นมาขึ้นนก ก่อนเล็งออกไปทางวิคเตอร์บ้าง
“กวนประสาททำเหี้ยอะไร" วิคเตอร์สบถถาม เขาขบกรามแน่น จะหนียังไงดี ทำได้ก็แค่ฝ่าออกไป แต่ความปลอดภัยล่ะ...
“เวลานี้ควรจะร้องขอชีวิตไม่ใช่หรือไง" อาเมนยักคิ้วกวน วิคเตอร์รู้สึกโกรธจนเส้นเลือดเต้นตุบๆ พวกเขามองหน้ากันราวกับว่าใครจะช่วงชิงจังหวะได้ก่อนกัน ก่อนจะเป๋นมือซ้ายที่เบี่ยงปืนออกทางซ้ายก่อนตัดสินใจลั่นไกอย่างรวดเร็ว เสียงดัง ปัง! แต่ก็แค่ขู่ วิถีกระสุนพุ่งเฉียดสูทบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนหันขวับไปมองกำแพงที่เป็นรอยบุบแทบจะทันที เสี้ยววินาทีถัดมาอีกฝ่ายขยับตัวตั้งท่าจะยิงสวนทันที มิถุนาได้ยินเสียงกริ๊กเบาๆของไกปืน วิคเตอร์กำข้อมือเขาเอาไว้แน่นเป็นสัญญาณว่าพวกเขาจะวิ่งฝ่าออกไป
“พอแล้ว!”
แต่เสียงของอาเมนก็ดังขึ้นในวินาทีถัดมา ทุกคนหยุดชะงัก อาเมนยกมือให้ฝ่ายตนเองลดปืนลง ลูกน้องของเขาลังเลแต่ก็ยอมทำตามในที่สุด เขาเองก็ด้วย ชายหนุ่มสอดปืนกลับเข้าไปในเสื้อสูท วิคเตอร์มองการกระทำน่าสงสัยนั้นไม่วางตา เขาไม่ลดปืนลงตาม และเล็งไว้เช่นนั้น
“จะตุกติกอะไรอีก"
“จะหนีก็รีบหนี ฉันไม่มีเวลามาคุยเรื่องปัญญาอ่อนนานนักหรอกนะ" อาเมนเหยียดริมฝีปากออก มิถุนาเงยหน้าขึ้นมองคนฝั่งตรงข้ามเต็มๆตา ในอกรัวแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“เป็นบ้าอะไร" วิคเตอร์ถามเสียงเข้ม แต่มิถุนากลับรั้งแขนเขาเอาไว้
“วิค ไปเถอะ เราต้องไปแล้ว" มิถุนาละลักละล่ำบอกก่อนดึงแขนเขาให้ออกเดิน วิคเตอร์ยังไม่วางใจเช่นเดียวกับคนของเขา พวกเขายังคงเล็งปืนไปตลอดทางที่เดินผ่านพวกของอาเมน
เมษาเองก็หัวใจเต้นรัว เขาไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรดี ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้ายามเมื่อสาวเท้าผ่านหน้าเขาไป หัวใจเต้นแรงจนกระหน่ำ เขาจิกมือตัวเองแน่นจนเจ็บ อาเมนไม่แม้กระทั่งจะมองเขาด้วยซ้ำ แต่กระนั้นเมษาก็ยังดึงดันที่จะหยุดปลายเท้าไว้ข้างๆกัน
“คุณ---”
“คุณจะเป็นอะไรไหม"
คำถามแผ่วเบาจนแทบหายไปกับอากาศ อาเมนนิ่ง เขาไม่ตอบ ทั้งที่ในใจเองก็เบาหวิวอย่างประหลาดเหมือนมีหลุมกว้างๆผุดขึ้นในช่องอก เขาเลือกที่จะกดยิ้มมุมปากเหมือนรังเกียจโลกทั้งใบ ค่อนแคะคนทั้งโลกแบบที่เขาชอบทำ ก่อนเสือกไสเมษาด้วยคำตอบที่ร้ายกาจเช่นเคย
“เลิกพูดได้แล้ว รำคาญ!”
“ไปได้แล้ว ขวางหูขวางตาเป็นบ้า!”
“ไป!!!”
เมษายืนนิ่งแข็ง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่รั้งรอเมื่อถูกกระชากแขนออกเดินอีกครั้ง เขาเดินผ่านหน้าอาเมนไปอีกครั้ง และเดินผ่านออกไปจริงๆ...เขายกมือปาดน้ำตาแรงๆ ไม่ใช่เพราะคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเหล่านั้น แต่เพราะอะไรเมษาก็ไม่รู้จริงๆ มันติดแน่นอยู่ในอก ค้างคาอยู่ในใจ แทบไม่มีคำตอบใดๆในนั้น เขารู้สึกว่าเขาไม่มั่นคงอีกครั้ง และเป็นเช่นนั้นจริงๆ
ทางเดินอับกลิ่นน้ำมันเครื่อง มือสลัว และคับแคบ มือซ้ายหนุ่มพรูลมหายใจเบาๆก่อนผลักมิถุนาแนบกับกำแพงเมื่อเขาเดินมาจนสุดทางเดินเส้นหนึ่ง วิคเตอร์กดลงที่หูฟังไร้สายของตนเองบนใบหูซ้ายของตนเองแล้วกรอกเสียงลงไปเบาๆ เขาเหนี่ยวตัวมิถุนาไว้ใกล้ ใบหน้าหวานซึมเหงื่อไปหมด แต่มิถุนาไม่ปริปากอะไรสักคำ ขาเรียวก้าวตามวิคเตอร์ไปไวๆ พวกเขาหยุดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า และรอจนมันเงียบหายไป ก่อนจะเดินเลี้ยวหัวมุมอีกที่ และพบว่าสุดท้ายทางนั้นมีแสงรำไรของท้องฟ้าวันใหม่ลอดเข้ามา
เงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้า วิคเตอร์ก้าวเท้าไวขึ้น หันมองด้านหลังเป็นระยะๆ ก่อนที่จะดึงมิถุนาวิ่งสุดแรงเมื่อหน้าต่างปรากฏอยู่ตรงหน้า มันถูกถอดบานเกล็ดออกตั้งแต่แรก วิคเตอร์ชะโงกหน้าลงไปแล้วงถอนหายใจเมื่อเรือสปีดโบ้ทคันเดิมยังจอดรอไว้อยู่โดยมีลูกน้องอีกสองคนประจำการไว้ที่ยานพาหนะนั้น เชือกยาวแข็งแรงถูกเหนี่ยวไว้กับขอบหน้าต่างด้วยเหล็กแหลมปลายห้าแฉกทรงกรงเล็บ วิคเตอร์สื่อสารผ่านหูฟังไร้สายของเขาอีกครั้ง เขาพูดอะไรบางอย่างกับปลายสายเป็นภาษาจีน
“มิ ผมจะลงไปก่อน ค่อยๆไต่ลงมา ไม่ต้องกลัวนะครับ" วิคเตอร์ว่า มิถุนาพยักหน้าหงึกอย่างแข็งขัน เขาขยับปืนกระบอกใหญ่ที่สะพายเอาไว้ ก่อนกระชับเชือกแน่นด้วยมือเปล่า แล้วเหวี่ยงตัวลงไป
ลูกน้องอีกสามคนยังคงระวังด้านหลังไว้ให้ มิถุนามองหน้าเมษาที่ยังดูตกใจไม่หายก่อนยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆชะโงกมองลงไปหาวิคเตอร์ ระยะทางจากกรอบหน้าต่างเรือลงไปยังเรือสปีดโบ้ดสูงกว่าห้าเมตร เขานึกหวาดกลัวในใจ คลื่นทะเลแรงเพราะมรสุม ท้องฟ้าค่อยๆเรืองรองขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังส่องแสงเพียงสลัว
วิคเตอร์ยึดเชือกไว้ด้วยกำลังแขนของเขา สองขายันตัวเรือขนส่งลำใหญ่นิ่ง เขามองไปด้านล่าง แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวลงไป มิถุนาจ้องมองไปยังเบื้องล่าง หัวใจเต้นตุบๆ ก่อนชะโงกหน้าออกไปมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง ใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆ เขาเม้มปากแน่นก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้า แล้วเอี้ยวตัวออกไปมองด้านบน เขาไล่จากกาบเรือขวา ไปฝั่งซ้าย ก่อนที่สายตาจะสะดุดกับเงาตะคุ่มสีดำที่ซ่อนตัวอยู่กับตู้คอนเทนเนอร์ มิถุนาอ้าปากค้าง เขาเห็นแสงเลเซอร์จากลำกล้องกวาดไปมา ก่อนหยุดที่วิคเตอร์
“วิค ระวัง!!!”
มิถุนาร้องลั่น วิคเตอร์ชะงัก เขามองไปทิศเดียวกับมิถุนาก่อนถีบตัวออกจากตัวเรือ ร่างเขาแกว่งออกไป กระสุนพลาด ลูกน้องของวิคเตอร์บนเรือชะงักอย่างตกใจก่อนที่จะชักปืนขึ้นมายิงตอบโต้ วิคเตอร์ลื่นพรืดออกจากเชือกเล็กน้อย เขาพยายามแกว่งตัวกลัวไปที่เดิม
“มิ หลบหลังขอบหน้าต่างก่อน" เขาตะโกนบอกอย่างยากลำบาก มิถุนาทำตามนั้น เขาพลิกตัวหลบอยู่ข้างๆหน้าต่าง ท่ามกลางเสียงกระสุนที่ดังขึ้น
ปัง! ปัง! ปัง!
พลันกระสุนนัดหนึ่งก็พุ่งผ่านออกจากหน้าต่างไป มิถุนาตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น บอร์ดี้การ์ดสามคนผลักเมษาเข้ากำแพง ก่อนกระชากประตูเหล็กแถวนั้นให้เปิดออกเพื่อเป็นเกาะกำบังสำหรับยิงสวน เสียงระเบิดดังขึ้น ตูม!!! มิถุนาแทบหยุดหายใจ เขาย่อตัวลงตามสัญชาติญาณ มือขาวเกี่ยวขอบหน้าต่างไว้แน่น เหลือบมองออกไป ด้านล่างเหมือนเป็นทะเลเพลิงเมื่อเรือที่จอดอยู่ถูกระเบิดทิ้งจนไฟลุกท่วม วิคเตอร์ยังติดอยู่กลางอากาศ มือซ้ายพยายามปีนกลับขึ้นมาให้ได้
มิถุนาหัวใจเต้นโครมคราม เขาเห็นวิคเตอร์พยายามปีนขึ้นมาเรื่อยๆด้วยความยากลำบากด้วยทั้งเพลิงลุกโหม แต่กระสุนที่เฉียดตัวเขาไปมา ก่อนที่มิถุนาจะยื่นมือออกไปช่วยดึงเมื่อวิคเตอร์ใกล้จะถึงขอบหน้าต่าง วิคเตอร์จ้องมิถุนานิ่ง ก่อนยึดมือมิถุนาเอาไว้ข้างหนึ่ง มืออีกข้างเขารีบเหนี่ยวขอบหน้าต่าง มิถุนาออกแรงดึงสุดความสามารถ ก่อนที่วิคเตอร์จะดันตัวพุ่งเขามาจนหล่นกระแทกพื้น
มือซ้ายหนุ่มไม่เจ็บนักจากแรงกระแทก เขารีบยันตัวขึ้น เข้าแทรกอยู่หน้ามิถุนาก่อนหมุนปืนกระบอกใหญ่ให้อยู่ตรงหน้า ไรเฟิลกระบอกโตถูกยิงสวนออกไปจัดการกับศัตรูอีกฝั่ง วิคเตอร์สบถลั่น
“ไอ้เสี้ยวชุนมันรู้ตัวแล้ว" เขาว่า หมุนตัวพลิกแนบใกล้กับกำแพงก่อนขึ้นมา แล้วกดหูฟังของตนอีกครั้ง
“วีเรียกเจ เรือเราถูกระเบิด แผนสอง เราจะขึ้นไปดาดฟ้าแทน"
-
วิคเตอร์ตัดสินใจอยู่ไม่ถึงสามสิบวินาทีก่อนตัดสินใจวิ่งสวนออกไปจากทางเดินคับแคบนั่น โชคดีที่ตลอดทางมีห้องหับต่างๆเรียงรายอยู่มากมาย เขาใช้วิธีเอาตัวบังมิถุนา เปิดประตูไล่เป็นที่กำบังไปที่ละบานๆจนกระทั่งไปได้ถึงทางแยก เขาไม่สามารถรีรอไปมากกว่านี้จนกระทั่งกำลังเสริมของฝ่ายศัตรูแห่แหนกันเข้ามาได้ มิถุนาเกาะวิคเตอร์แน่น เสียงกระสุนแหวกอากาศทะลุเข้าใต้ผิวหนังดังขึ้นเรื่อยๆ เมษาอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน วิคเตอร์สบถออกมาเมื่อกระสุนแม็กซ์ในไรเฟิลหมด เขาหยิบปืนพกสองกระบอกกระชับไว้ในสองมือ ก่อนจะดึงข้อมือมิถุนาไว้แน่น
“เราต้องวิ่งไปขึ้นดาดฟ้า เฮลิคอปเตอร์กำลังมา" วิคเตอร์ตะโกนบอกเป็นภาษาไทยท่ามกลางเสียงกระสุน "พวกมันเหลือไม่มากแล้ว เราต้องรีบไปก่อนพวกมันจะแห่มาเพิ่ม ผมจะให้ลูกน้องจะยิงสกัดไว้ให้ คุณวิ่งไปกับผมเลยนะมิ ห้ามหยุด ห้ามหันกลังกลับ ห้ามห่วงใคร ห่วงแค่ตัวเองเท่านั้น"
“แล้ว---”
“คนของผมจะขึ้นไปเจอกันที่ดาดฟ้า พวกเขาจะพาเมษาไป แต่คุณต้องห้ามหยุดนะมิ ถึงผมโดนยิงก็ห้ามหยุดวิ่ง เลี้ยวขวา วิ่งไปที่บันไดให้ได้" วิคเตอร์หันไปบอกกับคนของตัวเองเร็วๆสองสามประโยค
“เราจะทำได้ใช่ไหม" มิถุนาถามเสียงสั่น
“คุณทำได้มิ" วิคเตอร์ว่า เขาโน้มตัวออกไปยิงสวน นัดเดียวเข้าเป้าอย่างสวยงาม มันคนนั้นค่อยๆหงายล้มตึงและสิ้นลม เขาดึงมิถุนาออก บอร์ดี้การ์ดร่างใหญ่คนหนึ่งออกวิ่งนำ วิคเตอร์กระชากมิถุนาออกวิ่งตามทันที เสียงรัวปืนยังดังขึ้นอยู่ไม่หยุด บอร์ดี้การ์ดอีกสองคนปิดท้าย มิถุนาวิ่งตามที่วิคเตอร์บอก เขาวิ่งสุดแรง เหนื่อยหอบ คอแห้งเป็นผุยผง ขาเริ่มจะไม่มีความรู้สึกแล้ว วิคเตอร์พาเขาเลี้ยวขวา มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นทางด้านหลัง วิคเตอร์เหนี่ยวบันไดขั้นเดียว เหวี่ยงตัวขึ้นเตะประตูที่ปิดไว้ออกไปด้วยความเร็ว ก่อนที่เขาจะรั้งใต้แขนมิถุนาเอาไว้แล้วออกแรงดึงขึ้นมาแทบจะทันที...
พวกเขาขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าเรือ ด้านบนมีคอนเทนเนอร์สินค้าต่างๆตั้งเรียงรายอยู่มากมายสองฝั่งของตัวเรือ ฟ้าเริ่มสว่างขึ้น ลมโกรกเพียงเล็กน้อย มีแสงสลัวจากเสาไฟตามขอบเรือ ลูกเรือและบอร์ดี้การ์ดในเสื้อถังจวงผ้าดิบสีดำเดินวนเวียนกันไปมา มือซ้ายผู้รอบจัดไม่รีรออะไรทั้งนั้น เขามองซ้ายมองขวาแล้วดึงมิถุนาออกวิ่งผ่านหลังลูกเรือคนหนึ่งที่ยืนเวรยามไป เขาแนบตัวเข้ากับตู้คอนเทนเนอร์ ก่อนย่อตัวลงแล้วนั่งนิ่ง วิคเตอร์หอบหายใจเบาๆ เสียงฝีเท้านับสิบดังขึ้นจากอีกฝั่ง เขาชะโงกหน้าออกไปจากมุมตู้ สบถอะไรออกมาเบาๆ เมื่อพบว่ามีผู้ชายพร้อมอาวุธวิ่งออกมาเต็มไปหมด
เสียงฝีเท้าดังมาจากทุกทิศทาง ไฟในเรือถูกเปิดให้สว่างขึ้น วิคเตอร์มองไปบนท้องฟ้า คุยกับเจย์ผ่านวิทยุอีกครั้ง สายตาเขาเต็มไปด้วยความกังวล เขาลากมิถุนาให้ลุกขึ้น วิ่งลัดเลาะตามมุมคอนเทนเนอร์ไปเรื่อยๆ ลูกน้องของเสี้ยวชุนยังเดินค้นหากันไปมา วิคเตอร์ขบคิดหาทางออกอย่างเต็มกำลัง
จากด้านบน เรือขนส่งขนาดใหญ่บรรจุคอนเทนเนอร์ถ่วงความสมดุลของเรือไว้ที่ปลายสองฝั่ง ส่วนตรงกลางคือลานโล่งกว้างใช้สำหรับจอดเฮลิคอปเตอร์ จากจุดนั้น ตอนนี้วิคเตอร์อยู่บริเวณท้ายเรือ ห่างจากลานตรงกลางประมาณยี่สิบเมตร คอนเทนเนอร์ต่างขนาดตั้งเรียงรายพอให้ซ่อนตัวได้ แต่เขาคิดไม่ออกเลยว่าจะออกไปตรงกลางอย่างไรดีโดยมีคนยืนคุมเชิงเต็มไปหมดเช่นนั้น พวกมันยังต้องการตัวมิถุนาอยู่
วิคเตอร์ผุดลุกขึ้น เขารั้งมิถุนาให้ลุกอีกครั้ง ตัวขาวๆของมิถุนาช้ำเป็นจ้ำตามท่อนแขน วิคเตอร์รั้งมิถุนาให้แนบกับตู้คอนเทนเนอร์ก่อนชะโงกหัวออกไปมองด้านนอก เบื้องหน้าเป็นลานโล่ง เขาเห็นร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อสูทดูดียืนสูบยาเส้นอยู่ท่ามกลางลูกน้องอารักขามากมาย มันคงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น...ไอ้เสี้ยวชุน
วิคเตอร์เตรียมจะหมุนตัวกลับ แต่ทันทีที่เขาขยับตัว เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นใกล้ๆ ชายตัวใหญ่คนหนึ่งก็วิ่งผ่านบล็อกด้านหน้าเข้ามา มันชะงักปลายเท้าเมื่อเห็นใบหน้าของวิคเตอร์ก่อนยิ้มเหี้ยม มันยกปืนขึ้นเตรียมเล็ง วิคเตอร์ไม่มีทางอื่น เขาเอาตัวบังมิถุนาไว้ หมุนตัวอย่างรวดเร็วแล้วยิงแสกเข้ากลางหน้าก่อนทันที
มันล้มตึง แต่เสียงปืนที่ดังขึ้นนั่นยิ่งกว่าหายนะ วิคเตอร์กำปืนแน่น มือชื้นเหงื่อ พวกมันสามารถระบุตำแหน่งเขาได้จากเสียงปืน มิถุนายังคงตกใจกับภาพตรงหน้า เสียงฝีเท้ากรูกันเข้ามาในจุดที่เขายืนอยู่ วิคเตอร์ขบฟันแน่น เขาดึงมิถุนาให้ลุกวิ่งอีกครั้ง วิ่งไปด้านหน้าจนเกือบถึงลานกว้าง แนบตัวเข้ากับคอนเทนเนอร์อีกตู้หนึ่ง มิถุนาเองก็ใจเต้นรัว เขาสัมผัสได้ถึงชีพจรของคนตัวเล็กกว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำงานด้วยความกดดันที่สุดในชีวิต เพื่อปกป้องมิถุนา เพื่อนของเขา
วิคเตอร์มองซ้ายมองขวา เขาย่อตัวลง เห็นฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งวิ่งสวนไปในทางตรงหน้า เขามองกลับไปที่คอนเทนเนอร์อีกที ก่อนผุดลุกขึ้นยืน เขาลั่นปืนใส่ล็อคประตูตู้หนึ่งนัด แล้วดันมันออก ขยับแรงๆอยู่สองสามครั้งมันก็เปิดออก วิคเตอร์ดันมิถุนาเข้าไป สอดตัวเองเข้าตาม เขาดึงประตูปิด ภายในตู้มืดสนิท เขาบอกให้มิถุนายืนนิ่งๆ ก่อนจะหยิบไฟฉายกระบอกเล็กออกมา
แสงไฟจากไฟฉายสว่างขึ้น วิคเตอร์ถอนหายใจโล่งออกมาเมื่อเห็นว่ามิถุนาปลอดภัยอยู่ตรงหน้า เขาส่องไฟฉายไปรอบๆ แล้วพบว่าตู้คอนเทนเนอร์นี้คือตู้สำหรับบรรทุกสารเคมี เขาดันให้มิถุนานั่งพักบนกล่อง พลิกกล่องลังออกช้าๆ
“น้ำมันสนนี่ครับ" มิถุนาพูดหลังอ่านข้างกล่อง เสียงแหบพร่า คงเพราะขาดน้ำและอ่อนแรงอย่างมาก
“ไหวไหมครับ" วิคเตอร์ถาม "เฮลิคอปเตอร์จะมาถึงแล้ว" เขาบอก หลังจากติดต่อกับเจย์อีกรอบ
“ไหว" มิถุนาพึมพำ "จอมทัพต้องโกรธผมมากแน่"
“โกรธแทบไฟลุกเลยล่ะ" วิคเตอร์เอ่ยติดตลก "แต่ห่วงมากเสียจนจะเป็นบ้า เขาไม่ขออะไรมาก ขอแค่คุณปลอดภัย"
“ผมขอโทษ"
“คุณมีเหตุผลเสมอแหละมิถุนา มันอาจจะบ้าๆบอๆ คุณเชื่อใจคนง่าย คุณใจดี" วิคเตอร์เอ่ย "แต่นั่นคือสิ่งที่ทำให้แจ็คกี้ หวัง รักคุณไม่ใช่หรือ?” มือซ้ายยิ้มบางๆ นั่นทำให้มิถุนาต้องยิ้มออกมาทั้งน้ำตาคลอ
วิคเตอร์พยักหน้ารับ ก่อนที่เขาจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงเจย์ดังตอบกลับมาภายในสาย เขาหันกลับมามองมิถุนา แล้วพยักหน้าอีกครั้ง
“มาแล้ว...” วิคเตอร์พึมพำ มิถุนาล้าเสียจนไม่อยากลุกขึ้นยืน แต่เขาก็ฝืนตัวเองลุก อยู่นานกว่านี้ไม่ได้ ถ้าอยู่นานกว่านี้ อาจจะโดนจับได้
มิถุนาได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เสียงฝีเท้าแห่กรูกันผ่านหน้าตู้คอนเทนเนอร์ที่เขาใช้ซ่อนตัว วิคเตอร์แนบตัวกับประตูคอนเทนเนอร์ เขายกนิ้วแตะริมฝีปาก แล้วดึงมีดพกที่สอดอยู่ด้านหลังส่งให้มิถุนา
“มิช่วยกรีดเปิดกล่อง แล้วส่งน้ำมันสนให้ผมหน่อย"
“จะทำอะไรน่ะวิค" มิถุนาถามวิคเตอร์พลางขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมทำตามนั้นอย่างไม่อิดออด
“เดี๋ยวผมบอกครับมิ"
กลิ่นน้ำมันสนแสบจมูกไปหมด มิถุนาแทบกลั้นหายใจไม่อยู่ แต่เขาก็พยายามที่จะอดทนสุดความสามารถ เขาส่งน้ำมันสนกระปุกสุดท้ายในลังใบให้กับวิคเตอร์ที่แง้มประตูเปิดออกแล้วค่อยๆเทราดมันออกไปตามทางเดิน วิคเตอร์หันมาพยักหน้าให้กับเขาเป็นสัญญาณก่อนที่จะแง้มประตูออก ลูกน้องเสี้ยวชุนไม่ป้วนเปี้ยนเยอะเหมือนก่อนหน้านี้ เพราะทุกคนคงเฮโลไปต้อนรับแจ็คกี้ หวัง ก่อนพวกเขาจะเดินเลี่ยงไปอีกฝั่งที่ไม่มีน้ำมันสน
สารเคมีไหลเทไปทางท้องเรือ ไปยังท้ายเรือ มันกระจายออกไม่มาก แต่ก็เป็นปริมาณมากพอสมควร วิคเตอร์พามิถุนาเดินเลาะออกไปเรื่อยๆพร้อมกับราดน้ำมันสนกระป๋องสุดท้ายไปตามทาง เฮลิคอปเตอร์ยังคงลอยอยู่บนฟ้าดังกรีดแก้วหู มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มิถุนาแหงนหน้ามองขึ้นไป แต่แสงไฟจากเฮลิคอปเตอร์ที่บินเข้ามาใกล้ขึ้นกลับบดบังทุกอย่างไปเสียหมด วิคเตอร์ฉวยโอกาสนี้พามิถุนาเดินเลาะไปเรื่อยๆจนแอบอยู่ด้านข้างตู้คอนเทนเนอร์ใบที่อยู่ใกล้ลานโล่งที่สุดได้ เขาเห็นแผ่นหลังของเจิ้งเสี้ยวชุนและลูกน้องของมันที่ยืนต้อนรับเป็นกองทัพ
“นั่นเมษา...” มิถุนาแทบยกมือปิดปากไม่ทันเมื่อเห็นว่าใครที่โดนจับอยู่ตรงหน้าเสี้ยวชุน เขาเม้มปากแน่น วิคเตอร์ไม่ตอบอะไร เขาดึงข้อมือมิถุนาเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆแล้วหลบอยู่ที่ด้านหลังของตู้คอนเทนเนอร์ เขาชะงักปลายเท้าเมื่อแผ่นหลังของบอร์ดี้การ์ดของเสี้ยวชุนปรากฏอยู่ตรงหน้า จากมุมนี้เขาเห็นได้หมดแทบทุกอย่าง วิคเตอร์ย่อตัวต่ำแนบกับมุมของคอนเทนเนอร์ เขาสอดสายตาลอดออกไป เขากดที่หูฟังสื่อสารกับเจย์ เฮลิคอปเตอร์เคลื่อนตัวลงต่ำ ก่อนที่จะจอดนิ่งกับพื้นเรือ มีอีกสองลำคอยบินวนคุ้มกันไปมา บอร์ดี้การ์ดของแจ็คกี้ หวัง ปีนขึ้นจากด้านข้างของเรือหลายสิบคน ใบพัดค่อยๆหมุนช้าลงเรื่อยๆ จนกระทั่งประตูถูกเปิดออก
เอเลนก้าวลงมา ตามด้วยจอมทัพ...มาเฟียหนุ่มใบหน้านิ่งขึง เยียบเย็นเสียจนเดาใจไม่ออก แต่นั่นทำให้เจิ้งเสี้ยวชุนหัวใจเต้นแรงและเลือดวิ่งพล่านอย่างนึกสนุกมากยิ่งขึ้น เขาแสยะยิ้มออกอย่างที่ชอบทำ
มิถุนาจ้องมองอยู่เช่นนั้น เขาไม่รู้ว่าวิคเตอร์คิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้เขาอยู่ด้านหลังเจิ้ง เสี้ยวชุน อยู่ฝั่งตรงข้ามของจอมทัพ ทั้งกองทัพของเสี้ยวชุนยืนอยู่ตรงหน้า มิถุนาไม่รู้จริงๆว่าจะฝ่าไปได้เช่นไร ถึงเป็นวิคเตอร์ก็ตามทีเถอะ มันก็ไม่ใช่ว่าเขาจะทำสำเร็จได้
มิถุนาหัวใจเต้นแรง วิคเตอร์ยังจ้องเขม็งไปตรงหน้า ซึ่งนั่นเปิดทางด้านหลัง มิถุนาแนบแผ่นหลังไว้กับตู้คอนเทนเนอร์ ใบหน้าผินมองออกไปด้านนอก แต่แล้วก็ต้องตัวชา มือชา และหัวใจเหมือนจะหยุดเต้น เมื่อมีอะไรสักอย่างกดลงมาที่ด้านหลังศีรษะ
กริ๊ก!
“อย่าส่งเสียง"
-
“สวัสดี แจ็คกี้ หวัง"
เจิ้ง เสี้ยวชุนกระตุกยิ้ม
“พบกันอีกแล้ว"
จอมทัพเกลียดรอยยิ้มน่าสะอิดสะเอียนของมันมากที่สุดในโลกใบนี้แล้วกระมัง การที่ต้องมาเผชิญหน้ากับไอ้บ้านี่มันทำให้เขาเสียประสาทที่สุดในโลก เขาพยายามนิ่งขรึม ทั้งๆที่ในใจเต้นแรงด้วยความโกรธแค้น เขารู้แล้วว่าตอนนี้มิถุนาปลอดภัยอยู่กับวิคเตอร์ แต่ก็ไม่วางใจจนกว่าจะเห็นตัวของคนรัก เขามาที่นี่เพื่อจัดการ เพื่อทำให้มันจบและสิ้นซากไปเสีย
ฟ้าเริ่มสว่างขึ้นจนมองเห็นอะไรได้ชัดขึ้น บอร์ดี้การ์ดของเขายืนประจำตำแหน่ง เอเลนยืนกอดอกอยู่ข้างๆเขา ใบหน้านิ่งสนิทไร้แววขี้เล่นดั่งเคย จอมทัพยืนตรงกลาง ปะทะกับเจิ้ง เสี้ยวชุน อย่างไม่กลัวเกรง มันไม่ต่างอะไรกับที่แล้วๆมามาก จอมทัพใช่จะไม่เคยจะอยู่ในสถานการณ์บีบคั้นอะไรเช่นนี้ แต่ทุกครั้งเขาก็แค่จัดการให้สิ้นซากตามที่ลั่นวาจาไว้ เพียงแต่ครั้งนี้เขามีเดิมพันคือมิถุนา...
เขาโกรธที่มิถุนาทำอะไรบุ่มบ่าม แน่นอนว่าจอมทัพรู้ดีว่าความเชื่อใจและนิสัยของมิถุนาจะเป็นปัญหาให้เขาในสักวัน แต่แล้วอย่างไร...จะให้เขาเลิกรักมันคงเป็นไปไม่ได้หรอก ให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเสียยังจะง่ายกว่า ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะชิงตัวมิถุนากลับมา ต่อให้ต้องล่าไปจนสุดขอบฟ้าก็ตามที
“จะเอาอย่างไรก็ว่ามา" จอมทัพเอ่ยขึ้นเสียงเย็น เขาแค่ต้องการมิถุนาแล้วในตอนนี้ ไม่ใช่การนองเลือดเหมือนในทีแรก หลังจากรู้ว่ามิถุนาหนีในคราแรกไม่สำเร็จ
“เอาอย่างไรงั้นหรือ" เสี้ยวชุนยิ้มลึก เขาเริ่มขยับตัว นั่นทำให้จอมทัพคิ้วกระตุก "ลูกน้องนายชิงตัวคนรักนายไปแล้ว"
“ฉันยังไม่เห็นตัวเขา" จอมทัพสวนกลับทันที "เลิกต่อรอง คืนเขามาให้ฉัน แล้วเราก็จบกัน"
“อา...เรื่องมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ" เสี้ยวชุนหัวเราะขัน "ถึงอย่างไร วันนี้นายก็ต้องตาย แจ็คกี้"
“อย่าปากดี" จอมทัพสวนกลับไปนิ่งๆ นั่นทำให้เสี้ยวชุนชะงัก เขาปรายสายตามองจอมทัพอย่างมาดร้าย ระหว่างนั้นเองที่กองทัพบอร์ดี้การ์ดของเขาแหวกตัวออกพร้อมกับใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามา สีหน้าของเสี้ยวชุนแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทบจะทันที
“ใครกันแน่ที่ปากดี"
เจิ้ง เสี้ยวชุนย้อนถาม เขาล้วงกระเป๋าเดินไปข้างหน้าอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้าเขา โดยมีปืนจ่อศีรษะอยู่เช่นนั้น มิถุนาถูกลากตัวออกมาให้ปรากฏตัวตรงหน้าท่ามกลางคนทั้งหมด มีปืนกระบอกสีเงินในมือของอาเมนจี้ตัวเอาไว้ วินาทีนั้นจอมทัพตัวชาไปทั้งร่าง เขาเหมือนถูกตรึงไว้บนไม้กางเขน หายใจแทบไม่ออก ดวงตาคมจ้องมองศัตรูทั้งสองของตนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ มาเฟียหนุ่มขบกรามกรอด เขาแทบกระอัก ทำไมกัน มิถุนาตกอยู่ในอันตรายอีกแล้ว!
“ต้องการอะไรว่ามา" จอมทัพถามเสียงพร่า เขาแทบหยุดหายใจไปแล้วด้วยซ้ำ
“เป็นคำถามที่ดีนี่" เจิ้ง เสี้ยวชุน ยิ้มเยาะ ก่อนกรีดเสียงหัวเราะประสาทเสียออกมา "ชีวิตนายไงเล่า!” มันบอก
จอมทัพขบกรามแน่น เขาพยายามหาทางหนีทีไล่ แต่ดูจะมองไม่เห็น
“แต่ก่อนอื่น...” มันแสยะยิ้มลึกแล้วกระชากตัวมิถุนาจากอาเมนมายืนตรงหน้าแล้วดันกระบอกปืนใส่ จอมทัพจ้องมองคนรักไม่วางตา เขาแทบอยากกระโจนใส่เสี้ยวชุน ถ้าไม่ติดว่าปลายกระบอกปืนนั้นจ่อหัวมิถุนาไว้อยู่ "ฉันจะฆ่าหมอนี่ให้นายดูก่อน"
กริ๊ก!
“แต่ฉันว่า ปล่อยคนไม่เกี่ยวข้องไปจะดีกว่า"
แต่แล้วเสียงหนึ่งก็พูดขึ้น และอำนาจก็ไม่ได้อยู่ในมือเสี้ยวชุนอีกต่อไป ปลายกระบอกปืนสีเงินในมืออาเมนถูกหันเข้าหาท้ายทอยของเสี้ยวชุนแทน เขาจ้องจอมทัพตาไม่กระพริบ จอมทัพเองก็นิ่งเงียบราวกับจะวัดใจ เป็นไม่กี่วินาทีที่ยาวนานนัก เจิ้ง เสี้ยวชุน ยืนนิ่งอึ้งที่เขากำลังโดนตลบหลัง ตัวเขาชาดิก สั่นเทิ้มด้วยความโกรธแค้น
อาเมนไม่สนใจนัก เขาตัดสินใจแล้วตั้งแต่ที่รู้ว่าเมษาโดนจับตัวอีกครั้ง แน่นอนว่ามันอาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำให้คนๆนั้นได้
"อย่าตุกติก ฉันไม่ลังเลหรอกนะที่จะลั่นไกตอนนี้" อาเมนขู่เสียงเย็นเยียบ เสี้ยวชุนกัดฟันกรอด
“เอาตัวเมษาออกไป" เอาสั่งลูกน้องของตัวเอง ชายฉกรรจ์สามสี่คนรีบเข้าไปดึงตัวเมษาออกมาจากลูกน้องของเสี้ยวชุน พวกเขาพาเมษาเดินออกไปยังด้านข้างของตัวเรือ เมษามองหน้าเขานิ่ง พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ แต่อาเมนก็คิดว่านั่นมันดีที่สุดแล้ว
เมษาต้องไม่เกลียดเขาไปมากกว่านี้...
“ลดปืนลง" อาเมนสั่งเสียงเย็น หลังจากมั่นใจแล้วว่าสปีดโบ้ดของเมษาแล่นออกไปได้ไกลพอสมควรแล้วจริงๆ
“ว่าไงนะ!” เสี้ยวชุนกรีดเสียงถามอย่างคับแค้นใจ "นี่นาย---”
“ฉันบอกให้ลดปืนลงไงเล่า!" อาเมนตะคอกอีกครั้ง นั่นทำให้เสี้ยวชุนต้องค่อยๆลดปืนที่จ่อหัวมิถุนา จอมทัพแทบหยุดหายใจในวินาทีนั้นจริงๆ
"แล้วมาทำให้จบๆกันไปดีกว่า"
อาเมนจ้องตาจอมทัพนิ่ง วินาทีนั้นวิคเตอร์ก็รีบพุ่งตัวออกมาจากด้านหลังคอนเทนเนอร์พร้อมกับผลักมิถุนาไปด้านหน้า เร็วๆพอกับที่จอมทัพพุ่งออกมาคว้าตัวมิถุนาเอาไว้ในอ้อมแขน จอมทัพยกปืนยิงสวนออกไปหนึ่งนัดแบบไม่รีรอเมื่อเสี้ยวชุนยกปืนขึ้นอีกครั้ง จอมทัพและมิถุนากลิ้งหลุนๆไปกับพื้น มาเฟียหนุ่มกอดคนรักเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับเปลวเพลิงที่คอยๆลามไล่มาจากด้านหลังท้ายเรือ ก่อนโหมลุกไหม้ขึ้นเป็นเปลวเพลิงขนาดใหญ่ที่พร้อมจะมอดไหม้เรือลำนี้ให้เป็นจุล
tbc.
อีกประมาณสองตอนจะจบแล้วนะคะ (อาจจะตอนเดียวถ้าไม่ตัดลง) ภายใน2-3วันนี้แหละค่ะ
จากตอนที่แล้วมิโดนด่าไปเยอะมาก รุนแรงชนิดที่ว่าตัวเราเองก็ไม่ได้คิดถึงขนาดนี้เลย5555 เอาจริงๆตอนแต่งเราก็คิดไว้แล้วว่าต้องโดนแน่ที่ให้มิเกรียนแตกขนาดนี้ แต่เราพยายามใส่ปม-หักมุมไว้เล็กๆน้อยๆ ซึ่งมันก็เลยทำให้มิต้องเกรียนแตก เพื่อดำเนินเรื่องไปจนถึงจุดจบ แต่ก็ไม่ได้เกรียนแตกแบบสมองกลวงนะคะ เราคิดว่าตอนร่างพล็อตเรามีเหตุผลอยู่แล้ว เดี๋ยวจะลองอธิบายเท่าที่ทำได้ดูนะคะ
น้อมรับทุกคำตินะคะ และขอบคุณที่ติดตามกันมาค่ะ ก่อนอื่นเลยไคลี่อาจจะรีไรท์บางตอนท้ายๆให้มิเกรียนแตกน้อยกว่านี้นะคะ (ในหนังสือ) เพราะดูหลายๆคนอาจจะพาลเกลียดมิเอาได้555 แต่ก็บอกตามตรงว่าคิดดีแล้วที่ให้มิทำอะไรแบบนี้ แม้ว่าจะคิดถึงคอมเม้นท์ไว้แล้วก็ตาม บอกตรงๆว่าไม่ได้คิดว่ามันจะสามารถฆ่าตัวละครตัวเองตายได้ในตอนท้ายเรื่องหรอกค่ะ เพราะเรายังเชื่อว่ามิก็ยังเป็นมิ
ขออธิบายบางส่วนนะคะ คือบางจุดอาจจะสื่อสารกันไม่รู้เรื่องเพราะไคลี่ฝีมือไม่ดีพอก็เป็นได้ บางคนอาจจะโกรธ เบื่อ รำคาญ และคิดว่ามิถุนาอวดเก่งมาก แต่ตลอดการแต่ง ไคลี่ก็คิดเสมอว่า มิถุนาคือ 'ผู้ชาย' คนหนึ่งนะคะ แม้ว่าจะเขียนให้มิถุนาดูตุ๊ด ดูอ่อนแอ แต่นิสัยจริงๆของมิคือ ใจดี เข้มแข็ง และเป็นห่วงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ แม้ว่าการตัดสินใจบางอย่าง หรือลำดับความห่วงอาจจะดูเกรียนแตก ทำให้เกิดเรื่องมากมายก็ตามที
ถามว่าทำไมมิถึงหนีออกมา ไม่อยู่ดูเจย์ ทำเจย์เดือดร้อน ฯลฯ คือตอนนั้นปืนมันจ่ออยู่ข้างหน้าแล้วนะคะ ถ้าไม่เจย์โดนยิง คนโดนก็คือมิแทน แต่ก็ต้องยอมรับว่ามิหาเรื่องเอง แต่ถึงยังไงถ้าไม่หาเรื่องเดินออกไปเอง ยังไงก็ต้องมีคนโดนยิงสักคน มิที่วิ่งหนีออกไปก็ไม่ได้เกรียนแตกจะหนีขึ้นแท็กซี่อย่างเดียวนะคะ มิตั้งใจจะไปหนีออกไปหาจอมทัพ หนีจากปืนนั่นแหละ แต่มีคนไล่ตามหลังมาก ถอยหลังกลับไปไม่ได้ (มันอาจจะเป็นปัญหาที่ไคลี่แต่งหรือสื่อสารได้ไม่ดีพอน่ะค่ะ คนอาจจะเข้าใจผิด)
ต่อมาเรื่องไปสนามบิน อันนี้คือจงใจจริงๆที่จะใช้นิสัยใจดีของมิ (มิคาใจเมษาตั้งแต่มาขอตำแหน่งแล้ว เลยตงิดว่าเมษาจะต้องมีปัญหาอะไร พอมันจนมุมก็เลยคิดไม่ทัน ฉวยทางออกสุดท้าย ลืมนึกถึงทางอื่น และไม่กล้าติดต่อจอมทัพเพราะอย่างที่บอก คือเราวางไว้ว่าพอเข้าตาจนจริงๆก็ไม่กล้าที่จะโทรหาเพราะกลัวโดนตามรอย หรือแวะหยุดโทรข้างทางเพราะแน่นอนว่ามีคนไล่ตามล่า) และแน่นอนว่ามิถุนาก็ไม่ได้ฉลาดไปทุกเรื่องเสียหมด มิอาจจะทันเมษา ทันอาเมน แต่ไม่ทันเสี้ยวชุน (อธิบายแบบนี้ไม่รู้ว่ามันจะไม่สมเหตุสมผลไหมหรือมันจะดูแถไหม แต่นี่คือความตั้งใจจริงๆน่ะค่ะ)
เราไม่อยากให้ตัวละครแบน มิต้องฉลาดไปหมด ต้องรู้ทัน ต้องทำตัวถูกต้อง แต่ไอ้ความเกรียนแตกนี่ก็จงใจจริงๆ เพราะเราย้อนนึกถึงไปตอนแรกว่าตั้งแต่ที่มิโดนจอมทัพจับตัวไป มิก็พยศและดึงสุดๆขนาดไหน และต่อให้มาเป็นคนรักของจอมทัพ มิก็ไม่ได้คิดว่าเดียวเองอยู่ใต้จอมทัพหรืออยู่สูงกว่าจอมทัพแต่อย่างไร แต่มิก็คือมิ ที่ใจดีและให้โอกาสจอมทัพใหม่ แต่ก็ยังเกรียนแตกอยู่บ่อยๆ มิเป็นคนมีความมั่นใจสูงนะคะ ไม่งั้นคงปราบจอมทัพไม่ได้ ซึ่งบางทีความมั่นใจนี้ก็อาจจะทำให้ใครๆคิดว่ามิอวดฉลาด แต่จริงๆแล้วมิก็แค่พยายามหาทางทำอะไรให้ดีขึ้นในแบบของตัวเอง (ซึ่งมันเกรียนแตก)
มองในมุมเรา (ตอนแต่งตอนท้ายๆเราแทนตัวเป็นมิและเขียนลงไป) เรามองว่าถ้าเรารักใครสักคน หรือเราห่วงใครอีกคนพร้อมๆกัน เราก็ไม่อยากทำให้เขาเป็นห่วง หรือแม้กระทั่งเราอยากปกป้องคนรักของตัวเอง มิก็แคร์เจย์ แคร์จอมทัพค่ะ แต่วินาทีนั่นมันปะทะกันแล้ว ปืนก็อยู่ตรงหน้า ถ้าอยู่นิ่งๆในนั้นก็โดนจับแน่นอน เพราะมันตั้งใจยิงเจย์ก่อนเพื่อสร้างสถานการณ์อยู่แล้ว (ตามที่อธิบายไว้ในตอนนี้) มิถุนาก็อยากปกป้องจอมทัพ ไม่อยากเป็นตัวถ่วงด้วย จึงเกรียนแตกหนีเตลิดไป เพราะคิดว่ายังไงก็ไม่ยอมโดนจับเอาไปต่อรองกับจอมทัพแน่ๆ ซึ่งเราก็ให้มิถุนาตัดสินใจถูกเรื่องอาเมน จริงๆถ้าเสี้ยวชุนไม่ติดเครื่องตามตัวเมษา มิก็จะหนีได้ค่ะ เฉือนกันนิดเดียว (ตอนก่อนความเกรียนของมิเลยโดนถล่มยับจากทุกทิศทาง ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่คอมเม้นท์กันมา) (แต่ก็คิดอยู่แล้วว่าตอนก่อนทุกคนต้องคิดว่ามิตกหลุมพรางแน่นอน ซึ่งจริงๆก็50-50นะคะ ทุกอย่างส่วนใหญ่มันจะเฉลยมาในตอนนี้ มิรนหาเรื่อง50 ส่วนอีก50 คือไม่ทันเสี้ยวชุน ซึ่งเอาจริงๆใครจะไปรู้ว่ามันร่วมมือกัน หรือตอนนั้นจะไปรู้ว่าใครจะเป็นคนที่เชื่อได้ เมษาตั้งใจช่วยมิจริง อาเมนให้ตั๋วจริงเพราะคิดว่าจะจบเรื่องนี้ด้วยกันแค่สามคน อาเมน-จอมทัพ-เสี้ยวชุน และไคลี่ก็คิดว่ามันถึงเวลาที่อาเมนจะรู้สึกดีกับเมษามากๆแล้วล่ะค่ะ เลยตัดสินใจที่จะทำตามคำขอร้องเมษาที่ให้กันมิถุนาออกจากเรื่องนี้ แต่ก็ทำโจ่งแจ้งไม่ได้เพราะเดี๋ยวเสี้ยวชุนจะรู้ เลยทำได้แค่ให้ตั๋วมาแบบเสี่ยงวัดใจว่าเมษาจะรู้ไหมว่าในซองนั้นมีทางหนี ซึ่งเมษาก็ได้เปิดออก และตกใจเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ไม่รอด--- ประมาณนี้ค่ะ)
วิพากษ์ได้นะคะ ไม่ต้องดราม่าอะไรกัน ไคลี่รับได้ทั้งหมดค่ะ มีภูมิคุ้มกันดีอย่างยิ่ง ส่วนตัวไคลี่ว่าทั้งหมดมันสมเหตุสมผลในตอนนี้นะคะ แต่ถ้ามันไม่ดีพอหรือว่ามันห่วยแตกอะไรยังไงก็บอกกันได้ค่ะ ยินดีรับฟังทุกความเห็นค่ะ (แม้เวลากดเข้ามาจะหวั่นๆใจว่ามิหรือไคลี่จะโดนบอมบ์อะไรหรือเปล่า5555)
ส่วนหนังสือ พอลงจบแล้วก็จะเปิดโอนไล่ๆตอนจบเลยนะคะ มีภารกิจต้องทำต่อตามที่บอกไว้ในเพจเลย ขอบคุณที่คลิกมาอ่านกันค่า
-
:z13:
อ๊ากกกกกก ตื่นเต้นอ่ะ อย่างน้อยๆ อาเมนก็ยังช่วยเมษาได้ คงรักเมษาเข้าแล้วล่ะ
ลุ้นตอนต่อไป :z3:
-
อาเมน มาดีเอาตอนท้าย หวังว่า อาเมนจะสมหวังในรักกับเมษานะ ลุ้นคู่นี้ :z10:
-
อ่านๆ ไปก็ยังไม่หายโกรธมิเลยอ่ะ
เข้าใจที่อธิบายนะ แต่แบบมันอินอ่ะ
แต่ตอนนี้ก็ยังโอเคขึ้นหน่อยตรงที่พอวิคเตอร์บอกว่าให้ห่วงแต่ตัวเองได้แล้ว แล้วมิก็ทำใจยอมรับได้ว่าควรจะเป็นแบบนั้น
แม้แต่ตอนที่พูดว่า ถ้ามิยังอยู่ตรงนั้นอาจจะต้องโดนยิงแทนเจย์ แต่ก็ยังแอบเคืองอ่ะ ก็ทุกคนบอกให้มิว่าหลังจบงานแล้วต้องกลับทันที มิก็ยังอ้อยอิ่ง ฮือออ
แต่ชอบประโยคที่มิพูดกับจอมทัพก่อนหน้านี้นะ ว่าถ้าหนีก็ต้องหนีตลอดไป สู้เผชิญหน้าไปเลยดีกว่า
ความดีมิยังมีอยู่ เราจะทำใจร่มๆ และรับกับความใจดีของมินะ
แต่สุดท้าย เราโครตเข้าใจความรู้สึกของจอมทัพเลยอ่ะ
ทั้งโกรธมากๆ จนอยากจะเลิกสนใจ แต่เพราะรักไปแล้วเลยยอมให้อภัยดีกว่า เพราะสู้ให้เค้าอยู่ให้เราโกรธ ดีกว่าอยู่โดยไม่มีเค้า
คนแต่งอย่าคิดมากนะคะ เราว่าเพราะทุกคนอินกับเนื้อเรื่องมากเลยโกรธมิกันเป็นแถบ
แสดงว่า เรื่องนี้คุณแต่งได้ดีมากๆ แล้วค่ะ และเราเชื่อว่า สุดท้ายคนอ่านก็จะกลับไปรักมิในตอนจบแน่นอน
ติดตามตอนต่อไป ~~ :L2:
-
เหมือนตัวเองวิ่งหลบกระสุนด้วย อ่านจบเหนื่อยเลย :katai5:
-
แทบหยุดหายใจ......
รอๆๆๆๆๆ :ling3: :ling3:
-
มาทีละสองตอนงี้ รักตายเลย :กอด1:
-
ใจนี่ไม่อยู่กับมิอ่ะ อยู่ที่เมษาคนเดียว
อยากอ่านอาเมนเมษา
อาเมนตอนนี้เท่ห์มาก กรี๊ดสลบบบบ
-
เชียร์อาเมนเมษา
-
แอบโมโหมิอยู่เหมือนกัน แต่ว่ามิเป็นคนใจดีใจอ่อนเกินไป
เราเข้าใจในจุดนี้นะ
ตอนนี้ลุ้นอยู่อย่างเดียวคืออาเมนอย่าเป็นอะไรนะ
เราเอฟซีนายนะ กลับไปหาเมษาให้ได้
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:ling3: กรี้สสสสสสส อ่านแล้วมันลุ้นสุดๆหายใจแทบไม่ออกเลย ชอบอาเมนไม่รู้ว่าทำไมถึงเดาออกว่าอาเมนต้องทำแบบนี้แน่ๆตั้งแต่ตอนที่เมษาได้ตั๋วมาแล้วแน่ๆ แต่ก็มันส์มากยิ่งรู้ว่าเดาถูกยิ่งมันส์ หนูมิตอนนี้ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมากบอกอะไรก็เชื่อ ให้ทำไรก็ทำ แบบนี้นักอ่านปลื้มมากค่ะ รอตอนต่อไปนะคะรอวันที่จอมทัพจะระเบิดพวกมันให้ราบคาบ
-
เง้ยยยยยยยยย ลุ้นมากกกกก
หวังว่าอาเมนจะปลอดภัยและกลับไปหาเมนะ
-
:ruready ใช้เวลาอ่านนานมากกกกกก ลุ้นไปทุกบรรทัดเลย
-
ยังหาเหตุผลจะด่ามิไม่ได้เลยนะ เพราะเป็นเราการที่เรารักใครเชื่อใจใครถึงจะเคยถูกหักหลังหรือโกหกเราก็พร้อมจะให้อภัยแล้วก็เชื่อเขาอีกได้ไม่ยาก อีกอย่างจะให้มิที่คิดว่าน้องสำนึกผิดแล้วหนีไปคนเดียวก็คงไม่ได้ถ้าอาเมนไม่ได้ปล่อยเมจริงๆล่ะ แค่มิหนีไปให้ได้อยู่ห่างจากจอมทัพได้ก็คงไม่ถูกจับเอาตัวไปเป็นข้อต่อรองหรอกจริงมั้ย ใครจะไปรู้ว่าไอ่เสี่ยวชุนมันจะฉลาดเดาแผนการไว้หมดแล้วมาจับมิที่สนามบินได้
-
ลุ้นมากเลยค่ะ T^T
ถ้ารอดกลับไปแล้วขอหวานๆเลยนะคะ
3-4 ตอนนี้หัวใจจะวาย
-
ได้แต่หวังว่าอาเมนกับเมษาจะได้คู่กับเหมือนคู่ของมิ
เป็นตอนที่ลุ้นม๊ากกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อาเมนจะตายมั้ยนั่นคือสิ่งที่ลุ้น
ส่วนมิ เกรียนแตกน้อยลงจะดีมาก หัวใจจะวาย
-
เราแอบบงงเบาๆว่าทำไมคนด่าน้องเยอะขนาดนี้ แต่รู้ด่าเพราะรักกัน ฮาาาาาาาาาาา
นี่แหละมนุษย์ บอกเลยถ้าไม่ใช่เพราะความโง่เราจะเจ็บตัวเหรอ ถามซิว่าเคยไหมที่เราทำอะไรไม่มีเหตุผลลงไปบ้างบางอย่าง อยู่มันก็ดื้อดึงขึ้นมาซะงั้นบางท่ีคนเราก็โง่แบบไม่มีเหตุผล และมิถุนาคือคนรัก ของแจ็กกี้ มาเฟียอันดับหนึ่งของฮ่องกง ไม่แปลกที่ ลึกในใจน้องก็อยากจะเข้มแข็งและแสดงออกมาว่าน้องจะไม่เป็นไร และให้คนอื่นพึ่งพาได้
แต่อาเมนนนนน กรี๊ดดดดดดดดดดด แย่งซีนคุณขราาาาาาาา ชะนีกรีดร้องงง ขอให้คู่นี้เขาสมหวังนะคะ ความรักเปลี่ยนแปลงโลกได้จริงๆ สงสารเมมากกขอให้น้องแฮปปี้จริงๆ ซะที สองคนนี้เค้าเหมือนกันทำเพื่อคนอื่นมาตลอด แต่มิถุนามีความสุขแล้วก็ขอให้คนอย่างเมษามีความสุขด้วยเหมือนกัน
-
อ่านทุกตัวอักษรช้าๆลุ้นทุกคำ 1 รอบ แล้วกลับไปอ่านอีกรอบไม่ต้องลุ้นเก็บรายละเอียด o13 o13 o13 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :pig4: :pig4: :pig4: อีกสองตอนเองเหรอ :z3: :z3: :z3:
-
บอกตรงๆว่าเราเป็นคนหนุึ่งทีาเกลียดมิไม่ลง ไม่โกรธด่วย สิ่งเดียวที่เราเข้าใจถ้ามิไม่เป็นแบบนี้คงไม่ได้ลงเอยกับแจ๊คกี้ง่ายๆหรอก รักมิ ห่วงเมษา อาเมนเท่บาดใจ จอมทัพไร้บทบาท
-
ลุ้นจนบรรทัดสุดท้าย เหมือนอยู่ในฉากหนังเลย
อย่างน้อยตอนนี้มิก็ถึงมือจอมทัพแล้ว >~<
-
อ่านไปเกร็งไป ลุ้นมากๆไม่คิดว่าอาเมนจะหักมุมตอนท้ายนะเนี่ย
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: สนุกมากกกกกกก ลุ้นหน้าแนบคอม รอๆๆๆๆคะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew2: จอมทัพสู้ๆ
-
อยากให้มีตอนของ เมษา กับ อาเมนแยกออกไปด้วยค่ะ ประมาณว่า เลวนะ แต่ในที่สุดก็รักเธอว์ อยากอ่านแนวผู้ชายปากแข็งนิสัยเสียแต่ในใจแอบอ่อนไปแล้ว
-
ไม่ได้อ่านตอนก่อนหน้า เลยวิจารณ์อะไรไม่ได้ แต่ส่วนตัวคิดว่าถ้าตัวละครมีเหตุผลในการทำอะไรก็น่าจะโอ แค่อย่าบังเอิญว่า พอดีว่า บ่อยไปก็พอ
-
ลุ้นสุดๆ ลุ้นอาเมนกับเมษาด้วยยยยย อยากให้สมหวัง :katai1:
ป้าจะเก็บตังไปสู่ขอนู๋มินะจ้ะ :hao7:
-
อาเมนชอบเมษาแล้วใช่ม้า หวังว่าสองคนนี้จะไม่เป็นอะไร แล้วก้พัฒนาความสัมพันธ์
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆ ขอให้ปลอดภัยกันทุกคนน่ะ :call: :call:
-
ส่วนตัวไม่โกรธมินะ เพราะรู้ว่าตัวละครแต่ละตัว ต่างก็มีเหตุผล
ถ้ามิไม่ใจดี คงไม่ได้รักกับจอมทัพ
อันนี้ใช้เลยอ่ะ สนุกสุดๆ
-
ลุ้นมากก แทบไม่หายใจ
ตอนนี้เข้าใจอาเมนเลยนะ สงสารทุกคนเลย
รอตอนต่อไปนะคะ o13 o13
-
เราไม่ด่ามินะ เพราะถ้าเราเปนมิก้คงทำอะ ณ จุดนั้นบางคนอาจทำไรไม่ใถุกเลยก้ได้ ในเมื่อคนร้ายจะเข้ามาถึงตัว ทางรอดคือหนึี จะสู้มันยังไงไหวอะ ต่อให้ๆใก้เหอะว่าหนีไปแล้วจะรอดไม๊ แต่ก้ดีกว่าอยุ่เฉยๆถุกจับไปง้่ายยๆ ตอนนี้ก้เหลือแค่ลุ้นและ ว่าใครจะรอดมั่ง :katai1:
-
มาทีละ2มันฟิน :mew1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
ยิ่งกว่าดู ดาย ฮาร์ท อีกค่ะ มันมากกกจริงๆ
เราก็เป็นอีกคนนะที่เข้าใจมิเลย อาจเป็นเพราะ นายเอกที่เรารักมากที่สุดก็ได้มั้ง
ทำให้ลำเอียงเห็นๆ ฮ่าๆๆๆ คือชอบเค้าตั้งแต่คอนแรกอยู่แล้ว หลงรักหนูมิเพราะนิสัย
ล้วนๆเลย ไม่อ่อนแอเลยนะ มิเป็นคนฉลาดมากกกก เข้มแข็ง อ่อนหวาน แต่ไม่อ่อนแอนะ
เราชอบตอนที่บรรยายมิตอนแรกๆที่ถูกจอมทัพรังแกว่า รู้จักต่อรองกับจอมทัพ แม้จะตกเป็นรอง
แต่ยังไม่ยอมไม่อ่อนแอ พยายามให้ตัวเองมีพื้นที่เหลือบ้าง คือมันโดนสุดๆเลยอะค่ะ
ดังนั้นพาร์ทนี้มันคือตัวตนของมิแหละ อย่างที่วิคพูดไว้เลย ว่าเพราะอย่างนี้ไงเล่า จอมทัพ
ถึงไปไหนไม่รอด การกระทำของมิไม่ได้เหนือความคาดหมายสำหรับเราเลยนะ
คือ มันต้องอย่างนี้แหละ อาจะเป็นเพราะไคลี่เองปูพื้นฐานความเป็นตัวตนของมิไว้ดีมากอยู่แล้ว
เวลาอ่านเลยไม่รู้สึกโมโหมิ ซักเท่าไหร่ แค่เกิดอาการอยากตีก้นเท่านั้นเอง 55555
จะจบแล้วอีก 2 ตอนเอง ใจหายมากกกกกกกกกกก :mew6: :mew6:
-
2 ตอนนี้ขอบอกว่า วิคเตอร์ นี่พระเอกตัวจริงสินะ 5555 รอดไปไหนมิโดน(จัด)หนักแน่
-
ลุ้นมากบอกเลย
PS. อาเมนต้องไม่ตายนะ ต้องคู่กับเมษา
-
สงสารเมษา เป็นคู่ที่หน่วงใจ
-
นี่ทำไมชั้นหอเหนื่อยเหมือนไปหลบกระสุนกับเขาด้วย ลุ้น
อาเมนเมษาขอให้ลงเอยกันนะ
ตอนนี้วิคเตอร์โคตรเท่เลย โฮฮฮ พระเอกมาก
-
ก็ยังดี ดีขึ้น ว่าแต่เอาอีกเรื่องมั้ย อาเมน-เมษา เห้ยยยย น่าร๊ากในอารมณ์
-
มาลุ้นตอนต่อไปคะ!!! วิคเตอร์เท่มากกกกกกก ขอให้ทุกคนปลอดภัย!!
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่าขอบคุณไคลี่ก่อนนะคะ
ที่มาลงให้แบบ 2 ตอนรวดอีกแล้ว จุใจ เต็มอิ่มมากจริงๆ
ลุ้นมากกก มันสสสสสสสส์มาก
แล้วก็ตอนก่อนหน้านี้ที่เม้นเกี่ยวกับน้องมิไป
คือจะบอกว่าไม่ได้เกลียดน้องเลย แค่กลัวน้องเป็นอันตรายและคิดว่าน้องน่าจะคิดให้ดีกว่านี้
แต่พอได้อ่านในส่วนความเห็นของไคลี่แล้วก็เข้าใจค่ะ
คนอื่นไม่ชอบแต่เราชอบนะที่ น้องดูดื้อ ดูพยศแล้วก็จิตใจดี
แล้วก็ชอบที่จอมทัพดูหวงและห่วงน้องมากๆอะค่ะ 55555
ตอนหน้าจะจบแล้วสินะ รอติดตามนะคะ จะจบไงน้าาาา
ขอหวานๆ ขอแบบอายม้วนนนน แอร้ยยยยย
สู้ๆค่ะ
ปล. ตอนนี้อาเมนดูหล่อมากกกกกกกกก
ขอให้ได้ขอให้โดนกะน้องเมนะคะ
รู้สึกผิดใจที่ด่าน้องไปก่อนหน้านี่ ฮือออ ป้าขอโทษนึกว่าน้องเมร่วมมือนี่นาาา
สู้เค้านะลูกก ขอให้สมหวังกันทู๊กคนนนน
-
ดีใจที่อาเมนรักเมษาบ้าง เมษาจะได้มีความสุขบ้าง
-
ตอนจบ อาเมน มาดีแบบ ง่ายๆ เลย
-
จริงๆก็แอบเชียร์อาเมนนะ
จอมทัพยังสมหวังได้ก็เลยแอบคิดว่าอาเมนอาจรอคนแบบเมษาอยู่ก็ได้นะ
-
คู่หลักคงแฮปปี้แล้วแหละนะ อยากให้คู่อาเมนแฮปปี้บ้างจัง ถึงจะเลวบัดซบไปบ้าง แต่สุดท้ายก็กลับตัวได้เนอะ
-
กริ๊กดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ใจจะขาดดดดดดดดดดดดดดด
-
วิคเตอร์นี่ทำตามคำสั่งได้ดีเยี่ยม เผาเรียบจริงๆ :katai5: :katai5: 555555555555555555555555555
ต่อไปเราอยากให้เมษามีความสุข อาเมนฉันเชื่อแกได้มะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :mew6:
แจ็คกี้ รีบพาหนูมิหนีเดี๋ยวโดนย่างนะเออ 555555555555 :z13:
ปล. จริงๆเราว่ามิไม่ได้โง่มิแค่คิดเร็วทำเร็วไปหน่อย 555555555555
-
สนุกตื่นเต้นดีค่ะ มาให้กำลังใจคนแต่ง :กอด1:
-
มิเอ๊ย ทำไรไม่คิดถึงจอมทัพคิดถึงตัวเองมั่งเล้ยยย
ทำคนอ่านตื่นเต้นไปด้วยเลยเนี่ย ลุ้นๆๆ
-
ใจก็คิดว่าอาเมนอาจจะตาย
สงสารเมษา แตต่ถ้าตายก็เข้าใจได้ ฮืออออออ
แต่ว่านายคนนั้นอ่ะ ร้าย ชั้นไม่ชอบเลย
น้แงมิก็ยังดี ที่ไม่พยายามงอแง
ต้องสู้วววว นะ!!!!!
-
ยังไงมิก็ปลอดภัยแล้วนะ :กอด1:
อ่านทีไร เราชอบจิ้นว่าจอมทัพคือแจ็กสัน หวัง แล้วมิก็คือน้องแบมแบม วงก็อทเจ็ดตลอดเลยอ่ะ เวลามีคนเรียกจอมทัพว่าแจ็กกี้นี่ใช่เลย :z1:
-
รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ
จอมทัพกะมิ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ลุ้นมากกกกกกกก ลุ้นแบบบอ่านไม่พลาดสักตัวอ่ะ ฮรืออออออออออออออออออ
อาเมนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แกห้ามตายนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กรีดร้องแบบโหยหวนนนนนนนน ฮรืออออออ
คนที่จะตายได้มีแค่ไอ่ชั่วนั่นคนเดียววว คนอื่นห้ามตายนะ :katai1: :katai1:
อยากลุ้นคู่อาเมนเมษาเหมือนที่เคยตั้งใจไว้ อยากให้ความสัมพันธ์ก้าวหน้ากว่านี้ มันจะเป็นไปได้จริงๆใช่มั้ยยยย
ฮรือออ อยากเห็นน้องเมมีความสุข แบบที่มิถุนามีความสุขบ้างงงง :sad4:
ขวัญเอ้ยขวัญมานะมิ กลับมาอยู่ในอ้อมกอดจอมทัพแล้วยะ ฮรือออออ พระเจ้าคุ้มครองทุกคน :o12:
-
อ๊ากกกกก อย่างลุ้น จะรอดกันมั้ยเนี่ยยย :katai1:
รอนะฮะ :')
-
ตอนวิคพาหนูมิหนี ช่างตื่นเต้นเร้าใจจริงๆ ลุ้นมาก
พาร์ทนี้ อาเมนพระเอกมาวินเชียวนะ แอร๊ยยยยยย ชอบอะ
รักน้องเมเข้าให้แล้วสิ อิอิ
อยากให้มีคู่อาเมนเมษาเป็นตอนพิเศษในรวมเล่มด้วยจัง จะได้มั้ยน้า :mew2:
-
เหมือนดูซีรี่ย์เลย
ลุ้นคู่อาเมน-เมษา อยากให้สมหวัง
-
หวังว่าอาเมนจะรอดกลับไปหาเมษาน่ะค่ะ ลุ้นมากๆเลยค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao3: :hao3: :hao3:เพราะรักทำให้คนเราเปลี่ยนได้ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ลุ้นมากมายยยย :katai1:
อาเมนอย่าทำให้เมษาเสียใจอีกนะ :mew6:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ่านไปลุ้นไป
คือจอมทัพไม่ตายแน่ๆล่ะ
แต่ตอนนี้ความสนใจพุ่งไปที่คู่เมษา-อาเมนอย่างเดียวเลย
-
อ่านตั้งแต่เช้าสนุกค่ะ ชอบ
-
อาเมนกับเมษานี่จะจบแฮปปี้ไหมอ่ะ ลุ้นๆอยากเห็นเมษามีความสุขเน้อออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
คงไม่มีใครตายหรอกนะ นอกจากตัวร้าย
อาเมนให้อยู่ฝั่งไหนดีนะ ระหว่างพระเอก กับ ตัวร้าย :hao7:
-
อ่านไปล้นไป หัวใจจะวาย
โจรกลับใจมันน่าคลั่งไคล้แบบนี้นี่เอง
อย่าตายนะอาเมน กลับไปให้เมษาดูแลเต๊อะ
-
อ่านรวดเดียวเลยเนี่ย
สนุกมาก
-
อยากให้น้องเมษาเอาคืนอีอาเมนนนนนนนนนน
ถ้าจะได้คู่กันจริงๆก็ขอแบบ ให้อีอาเมนได้ทุกข์ทรมานบ้างเถอะ
-
รอจองหนังสือ เเร่ะ
:hao6: :hao6:
-
ขอให้มิ กับจอมทัพ และทุกๆคนปลอดภัยยยยย สาธุ!!! :heaven :heaven :heaven :heaven
-
บู้มันมาก หะอะไรนะอีก2ตอน รอหนังสือเจ้าค่ะ
เมกับอาเมน เราว่าใจตรงกันนะ แค่สถานะมันต่างกันแค่นั้น
-
กรี๊ด. ค้างแบบนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า
บอกตรงๆว่าอ่านไปเกลียดมิไป "แกจะเยอะไปไหน หัดเจียมตัว เจียมกะลาหัวซะบ้าง"
แบบอินสุดพลัง. คนเขียน เขียนให้เราเกลียดความเกรียนของนางได้จับใจเลย
สนุกมากลุ้นสุดๆ จะออกหนังสือแล้วอย่าตัดความเสือกของมิออกไปเลย
ไม่งั้นมันจะลดดีกรีของเนื้อเรื่องลง มันจะไม่ถึงแก่นแล้วจูดพีคของเรื่อง
รีบมาต่อไวๆนะค่ะ
-
"จอมทัพต้องโกรธผมมากแน่" เบื่อประโยคนี้ของมิมากกก5555
อ่านที่อธิบายแล้วค่ะ เราว่าที่ติดใจคือ
อะไรทำให้มิคิดว่าตัวเองรู้ทันตามทัน เมษากะอาเมน
เพราะก่อนนี้มิไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมษาเป็นลูกน้องอาเมน
อีกตอนที่ติดใจมาก ย้อนไปที่มิเคยยิงคนช่วยจอมทัพ
เรารู้สึกว่าหลังจากรอดมา มิก็ไม่นึกถึงเลยว่าได้ฆ่าคนไป!!
ตอนนั้นเราแอบนึก มิช่างใจเด็ด แต่ตอนนี้ดูคิดน้อยซะมากกว่า
ทำให้งงๆ ว่าจริงๆแล้ว มิถุนา เป็นคนยังไงกันแน่ :mew5:
-
จะจบแล้วสินะ หลังจากที่ลุ้นระทึกกันมาหัวใจแทบวาย :katai2-1: สนุกมาก ๆ ยิ่งตอนหลัง ๆ แม้จะแอบเคืองความเป็นคนดีของน้องมิเล็กน้อย แต่ก็ภาวนาขอให้แคล้วคลาดปลอดภัยอยู่ตลอดทั้งเรื่องเลยนะคะ ยังไงซะก็ยังอยากเห็นดวงใจของแจ๊คกี้อยู่เป็นตัวป่วนให้หนุ่ม ๆ ต่อไป สู้ ๆ นะคะ ดีใจมากที่คุณหวังได้กอดน้องมิแล้วในที่สุด ต่อไปก็รอแก้แค้นอีตาเสี้ยวชุน สินะ o18 เอาให้จมทะเลไปสักแปดพันรอบก็ไม่สาสม ...... จัดหนัก ๆ นะคะแจ๊กกี้ วิคเตอร์ และเอเลน o22
รู้สึกว่าอาเมนจะเป็นคนดีกว่าที่คิดไว้มาก ๆ เลยล่ะค่ะ คงจะหลงรักน้องเมไปแล้วล้านเปอร์เซ็นต์ ถ้าจะกลับใจได้ขนาดนี้ ก็อยากให้ได้อยู่คอยไถ่โทษกับน้องเมต่อไปเถอะนะคะ อยากให้ทุกคนมีคู่ :hao4:
รอตอนต่อไปค่ะ และรอเปิดจองหนังสือ อย่างพร้อมอ่ะตอนนี้ :laugh:
:katai3:
-
รอ....จอมทัพ
-
สนุกมากลุ้นสุดๆ จะออกหนังสือแล้วอย่าตัดความเสือกของมิออกไปเลย
ไม่งั้นมันจะลดดีกรีของเนื้อเรื่องลง มันจะไม่ถึงแก่นแล้วจูดพีคของเรื่อง
ถ้ามินั่งอยู่เฉยๆ ทำตามเเจ๊คกี้ทุกอย่าง แบบนั่นมันจะสนุกเหรอ ?
-
Lost in Hong Kong VII - Daylight
ปัง! ปัง! ปัง!
มิถุนาหล่นกระแทกพื้น รู้สึกเหมือนสมองจะหยุดตอบสนองชั่วขณะ มันวูบลง และสว่างขึ้นพร้อมกับเสียงอื้อวิ้งๆในกระโหลก เขาเจ็บเล็กน้อย แน่นอนว่าจอมทัพคงเจ็บกว่าเพราะรับตัวเขาเอาไว้ทั้งตัว กระสุนนัดที่ยิงสวนมาโดนไหล่มิถุนาอย่างจัง เขาเจ็บแปร๊บ แต่ไม่มากนักในตอนแรก มิถุนาลืมตาขึ้น ด้านบนคือท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ จอมทัพคร่อมตัวเขาอยู่ เสียงปืนดังขึ้นติดกันเป็นชุด ทั้งสามฝ่ายหลบอยู่ด้านหลังตู้คอนเทนเนอร์และแท่นเหล็กกลางลานโล่ง ไฟยังโหมกระหน่ำและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ดูจากตรงนี้เหมือนจอมทัพจะได้เปรียบเมื่อไฟไล่ต้อนพวกของเจิ้ง เสี้ยวชุน เข้ามาใกล้เรื่อยๆ แต่นั่นก็ไม่สามารถการันตีได้ว่ามันจะจบลง
เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นด้วยเปลวไฟที่ลามเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นแสบแก้วหู มิถุนายึดตัวจอมทัพเอาไว้ เขามองตากันแต่ไม่พูดอะไร พวกเขายังล้มกองกันอยู่กลางลานกว้าง วิถีกระสุนพุ่งผ่านหัวไปมา เอเลนแอบอยู่ข้างคอนเทนเนอร์ห่างออกไปไม่ถึงสิบเก้า เลขาหนุ่มสบถลั่นฟังไม่ได้ศัพท์ ทำท่าจะออกมาช่วย แต่เพียงแค่โผล่ใบหน้าออกมา วิถีกระสุนที่พุ่งเข้ามาก็ทำให้ต้องหลบกลับไปแทบไม่ทัน
มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่น เขาดันตัวลุกขึ้น ก่อนเหวี่ยงมิถุนาเข้าไปหลบด้านหลังแท่นเหล็กที่อยู่บนลานอย่างรวดเร็ว มันเป็นแท่นสำหรับปั๊มน้ำ เขาแทรกตัวเข้าไปใกล้ มิถุนายกมือกดไหล่อาบเลือดตัวเองนิ่ง ใบหน้าขาวซีด แต่ก็ยังส่ายหัวบอกไม่เป็นอะไร
“โธ่เว้ย" จอมทัพสบถ เขารั้งมิถุนาหลบกระสุนใต้ที่กำบังนั่นนิ่ง มาเฟียหนุ่มมองหน้าคนรักด้วยแววตาสั่นไหว อยากจะดีใจอยู่หรอกที่มิถุนาอยู่กับเขา แต่มันก็ยังไม่ปลอดภัยเลยสักนิด วิคเตอร์อยู่ตรงกลางระหว่างตู้คอนเทนเนอร์สองตู้ เขาเป็นทัพหน้านำทีมคนทั้งหมดปะทะอย่างไม่เกรงกลัว มือซ้ายมองไปยังเฮลิคอปเตอร์ที่ใบพัดเริ่มหมุนตัวเตรียมออกตัวช้าๆ เขามองไม่เห็นหนทางที่จะให้มิถุนาและนายท่านของเขาหนีขึ้นไปบนนั้นได้เลย
“แจ็คกี้ ต้องไปแล้ว" เอเลนตะโกนเข้ามาท่ามกลางเสียงกระสุนแหวกอากาศ จอมทัพกอดมิถุนาแน่น กระสุนเฉียดหัวเขาไปเพียงนิดเดียว จอมทัพหมุนตัวชักปืนออกมาแล้วขยับตัวออกจากที่กำบังยิงตอบโต้ เสียงกระสุนดังขึ้นหลายนัดติดกัน คนของเสี้ยวชุนล้มลงสองคน มาเฟียหนุ่มเตรียมผลักมิถุนาไปหาวิคเตอร์ แต่กระสุนที่เฉียดไปมายังคงไม่เปิดโอกาสให้เขาทำแบบนั้น
“อย่าให้มันหนีไปได้!!!” เสียงตะโกนเกรี้ยวกราดของเสี้ยวชุนดังขึ้นพร้อมกับเสียงกระสุนปืนชุดใหญ่ที่ทะลุอากาศเข้ามา จอมทัพสบถ เขาดูไม่ออกเลยว่ากระสุนมาจากทิศทางไหนบ้าง ทั้งฝ่ายอาเมน ทั้งฝ่ายเสี้ยวชุน เปลวไฟยังโหมกระหน่ำไปเสียครึ่งเรือ มันร้อนจัด พร้อมกับเสียงลั่นเปรี๊ยะของเหล็กตัวเรือ สะเก็ดไฟประทุขึ้นในอากาศทำให้ไฟลามมากขึ้นไปอีก
จอมทัพมองไปทางซ้ายมือ เฮลิคอปเตอร์ยังคงลอยต่ำอยู่บนนั้น มันโดนกระสุนบางส่วนแต่ไม่ถึงขนาดใช้การไม่ได้ แต่ห่างออกไปเกือบสามสิบก้าวเช่นนี้ เขาไม่มีทางไปถึงมันได้โดยปลอดภัยแน่นอนหากกระสุนยังพุ่งตรงมาเช่นนี้ มาเฟียหนุ่มคิด สมองประมวลผลไม่หยุด เขาสวนยิงออกไปอีกสามนัด กระชับมิถุนาไว้แน่น เลือดไหลอาบเสื้อสีอ่อนจนแดงชุ่ม ประวิงเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“ไหวใช่ไหม" จอมทัพกระซิบถาม เขายกมือเปื้อนเขม่าปาดเหงื่อให้มิถุนาเบาๆ นายแบบหนุ่มหน้าชื้นเหงื่อซีดเซียว มิถุนาพยักหน้าเบาๆ
“ไหวครับ ผมไม่เป็น—ไร" ทั้งๆที่ต้องกัดฟันพูดแท้ๆแล้วก็ตาม แต่มิถุนาก็ยังพยายามยิ้ม จอมทัพเจ็บใจจนแทบคลั่ง หัวใจเขาเต้นตุบๆรัวเร็วอย่างน่ากลัว
เขากดที่หูฟังไร้สายเพื่อติดต่อคนบนเฮลิคอปเตอร์ เสียงทุ้มตะโกนสั่งการออกไปอย่างไม่ลังเลใจ
“เจเคเรียกเจ--- วนเฮลิคอปเตอร์ไปที่หัวเรือ ฉันจะไปตรงนั้น!”
คำสั่งจากมาเฟียหนุ่มได้ยินกันทุกคนภายในสัญญาณเดียวกัน เอเลนกับวิคเตอร์หันขวับมามองที่เจ้านายตนเอง ก่อนตั้งท่ายิงสกัดออกไปให้ได้มากที่สุดเพื่อเปิดทางให้จอมทัพวิ่งเข้ามาในซอกคอนเทนเนอร์เพื่อไปยังหัวเรือซึ่งอยู่ด้านหลังพวกเขา ส่วนเฮลิคอปเตอร์เองก็ค่อยๆยกตัวขึ้นสูงฝ่ากระสุนออกไปอย่างทุลักทุเล มาเฟียหนุ่มมองตามยานพาหนะนั่นอย่างใจคอไม่ดี เขาภาวนาให้มันไม่โดยสอยร่วงลงมาเสียก่อน
จอมทัพหันไปพยักหน้าให้กับมิถุนา นายแบบหนุ่มเม้มปากแน่นก่อนดันตัวลุกขึ้น มาเฟียหนุ่มหันไปมองอีกฝั่งก่อนตัดสินใจ เปลวเพลิงยังโหมลุกไหม้ไล่ต้อนให้พวกศัตรูหาที่กำบังใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่เห็นเสี้ยวชุนแล้ว จอมทัพรั้งร่างเล็กให้ก้มตัวหลบวิถีกระสุนก่อนวิ่งพุ่งตัวจากที่กำบังเข้าไปยังในโซนคอนเทนเนอร์แทบจะทันที มิถุนาล้มลุกคลุกคลานไปบนพื้น หัวไหล่กระแทกจนเจ็บแทบลุกไม่ขึ้น จอมทัพตามเข้ามา ก่อนที่เสียงเหล็กจากอีกฝั่งจะลั่นเปรี๊ยะพร้อมกับเสียงระเบิดของห้องเครื่องเรือที่ท้ายลำเรือ
วิคเตอร์ก้มตัวหลบ เขาหันไปมองเจ้านายของตัวเอง จอมทัพไม่พูดอะไร ต่างคนต่างรู้ว่าหน้าที่ตนเองคืออะไร วินาทีต่อมาระเบิดขนาดใหญ่ก็ถูกยิงเข้ามาปักลงบนตู้คอนเทนเนอร์ที่ถัดไปจากตู้คอนเทนเนอร์ของวิคเตอร์ มือซ้ายหนุ่มแทบไม่สังเกตจนกระทั่งมันร้อง ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...นับถอยหลัง เขาเบิกตากว้าง ก่อนตะโกนลั่น
“วิ่ง!!!!!!”
ตูมมมม!!!
เสียงระเบิดทลายโกดังด้านหน้าและลูกน้องของจอมทัพไปส่วนหนึ่ง วิคเตอร์และเอเลนต้องล่าถอยเข้าไปด้านในลึกกว่าเดิม ในขณะที่จอมทัพพามิถุนาวิ่งลึกเข้าไปด้านในเรียบร้อยแล้ว วิคเตอร์มองเปลวเพลิงไหม้ที่โหมอยู่เบื้องหน้า ไม่เกินสามนาทีต่อจากนี้พวกเขาก็ต้องออกไปเช่นกัน แต่ก่อนอื่นเขาขอให้จอมทัพและมิถุนาออกไปได้สำเร็จเสียก่อน
มาเฟียหนุ่มกุมมือชื้นเหงื่อของมิถุนาแน่นแล้วออกวิ่งไปตามทางที่ลัดเลาะไปมาของตู้คอนเทนเนอร์ อีกครึ่งทางเท่านั้นพวกเขาจะถึงหัวเรือแล้ว มิถุนาเริ่มเคลื่อนที่ได้ช้าลงเนื่องจากบาดแผลฉกรรจ์และแรงกระแทกซ้ำที่ทำเอามันระบมขึ้นกว่าเดิม จอมทัพเอนตัวพิงคอนเทนเนอร์ เขารั้งมิถุนามากอดไว้แน่น เลือดเปรอะเปื้อนตัวไปหมด
“พยายามอีกนิด อีกนิดเดียวเอง" จอมทัพว่า เขาปาดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผากมนออกอย่างเบามือ เขารู้ว่ามิถุนาไม่ไหวแล้วหลังจากเสียเลือดไปมากจนแทบมองไม่เห็นสีเสื้อที่แท้จริงแล้วขนาดนี้
“ครับ" มิถุนาพยักหน้า เขาบีบมือจอมทัพ พยายามจะกระชับมือแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน เขารู้สึกเริ่มตัวเบาหวิว ตาพร่า แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาตรงหน้า พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นตรงขอบฟ้า เหมือนจะบอกให้ฮึดสู้อีกครั้ง
ขาเริ่มก้าวอีกครั้ง มิถุนากัดฟันแน่น เขาพยายามออกวิ่ง แต่แล้วเสียงกระสุนก็ดังขึ้นตามหลัง มิถุนาหันขวับกลับไปมอง เขาเบิกตากว้าง แล้วตะโกนลั่น
“แจ็คกี้!!”
มิถุนาดึงตัวจอมทัพเอาไว้จนร่างตัวเองเสียหลักกระแทกเข้ากับคอนเทนเนอร์ด้านข้าง วิถีกระสุนพลาด มันเจาะเข้าที่ต้นขาของมิถุนา เขาแทบทรุดลง มาเฟียหนุ่มยันมือกับตู้คอนเทนเนอร์รับแรงกระแทกแล้วรีบประคองมิถุนาเอาไว้ก่อนหันกลับไปมอง ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาที ปืนในมือถูกยิงสวนออกไปอย่างแม่นยำ พวกของเสี้ยวชุนไล่ล่าเขามาจากด้านหลังห่างออกไปไม่ถึงสิบเมตร มันคงอ้อมไปด้านข้างของตัวเรือแล้วตั้งใจจะมาดักพวกเขาเอาไว้ทางด้านหลัง จอมทัพกัดฟันแน่น มองใบหน้าเสี้ยวชุนแล้วความโกรธก็แล่นริ้วขึ้นมา เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ
“ฉันไม่ปล่อยให้แกหนีไปได้หรอก" มันเอ่ยเสียงลอดไรฟัน จอมทัพจ้องเขม็งกลับอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนที่จะยกปืนขึ้นสวนแล้วยิงออกไปทันทีไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว วิถีกระสุนเฉี่ยวผ่านไหล่เจิ้ง เสี้ยวชุนไป มันทำหน้าตกใจ เซไปนิด ก่อนกัดฟันกรอด หน้าเหี้ยมเกรียมและดูอาฆาตแค้น ยกปืนขึ้นเล็งสวน จอมทัพไม่ปล่อยให้มันตั้งท่านาน เขาผลักมิถุนาเข้าซอกด้านข้างแล้ววิ่งตามไปในอีกซอยแทบจะทันที
“ตามมันไป!!!” เสียงกรีดตะโกนก้องไปทั่ว พร้อมกับฝีเท้าที่ไล่ตามหลังมา
เสียงกระสุนยังคงตามหลังมาเรื่อยๆ จอมทัพรู้ว่าเขาหยุดเคลื่อนไหวไม่ได้ มิถุนาเองก็ตระหนักเช่นนั้นเหมือนกัน พวกเขาออกวิ่งอีกครั้ง ด้วยบาดแผล มิถุนาขาแข้งอ่อนก่อนทำท่าจะทรุดตัวลงกองกับพื้น จอมทัพรั้งร่างคนรักเอาไว้แล้วสบถออกมาเมื่อศัตรูโผล่ออกมาจากทางด้านหลัง เขาดันมิถุนาเข้ากับตู้คอนเทนเนอร์ก่อนหยิบปืนขึ้นมายิงสวน กระสุนลูกแรกยิงเฉียดไป แต่อีกนัดไม่พลาด ลูกน้องมันคนหนึ่งล้มตึงลง มันไม่ใช่กระสุนจากปากกระบอกของจอมทัพ ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นไปมองบนคอนเทนเนอร์ด้านหลัง เขาพบว่าอาเมนกับลูกน้องบางส่วนยืนอยู่บนนั้นพร้อมกับอาวุธครบมือ หันไปอีกฝั่งเอเลนกับพรรคพวกก็ปีนขึ้นมาซุ่มยิงบนคอนเทนเนอร์
“ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน"
อาเมนกระซิบบอกก่อนยิ้มเหยียด ก่อนถ่มเลือดในปากลงพื้น เขาเปลี่ยนปลอกกระสุนใหม่ ร่างกายเขาบาดเจ็บแต่ยังฝืนยืนขึ้น
“แจ็คกี้! ไปได้แล้ว ไม่ต้องห่วงที่นี่ มิถุนาไม่ไหวแล้ว!!!”
เสียงเอเลนตะโกนเตือนสติเขา จอมทัพพยักหน้ารับแล้วดึงมิถุนาให้วิ่งต่อทันที เขากุมมือมิถุนาเอาไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างนั้นกระชับกระบอกปืนไว้แน่นและยิงสวน ที่หัวเรือมีลูกน้องของเสี้ยวชุนสองสามคนยืนอยู่ตรงนั้นทำให้เฮลิคอปเตอร์เข้าใกล้มากไม่ได้ จอมทัพดันตัวมิถุนาแนบกับข้างตู้คอนเทนเนอร์ ก่อนยกมือตบแก้มเนียนเบาๆ
“มิ! มิถุนา!!” เขาเรียกชื่ออีกฝ่าย ฝ่ามือกดปิดปากแผลที่ต้นขา เสียงทุ้มของจอมทัพดังขึ้นในโสตประสาทของคนตัวเล็ก มิถุนาพยายามปรับโฟกัสตามอง
“แจ็คกี้ ผมขอโทษนะ"
“ฉันรู้" จอมทัพว่า "ไม่ต้องขอโทษ เราจะไปแล้วนะมิ...มิฟังก่อน ตั้งสติ โอเคไหม"
“ครับ" มิถุนาพยายามพยักหน้าทั้งๆที่เบลอสุดๆ เขาเสียเลือดไปมาก จอมทัพคิดว่ามันใช้กระสุนหัวระเบิดแน่นอน บาดแผลมันถึงได้ฉกาจฉกรรจ์และเหวอะถึงขนาดนั้น เขานึกโกรธแค้นขึ้นมาในใจ โกรธที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมิถุนามาอย่างดี แต่กลับโดนไอ้หน้าไหนไม่รู้มาทำเรื่องบัดซบเช่นนี้ด้วย
มาเฟียหนุ่มรั้งร่างมิถุนาไว้แนบอก ก่อนกวาดปืนยิงใส่สมุนสองสามคนนั้นอย่างรวดเร็ว มันเข้าเป้าตรงเผง เขาเห็นเอเลนกับวิคเตอร์อยู่บนตู้คอนเทนเนอร์คอยยิงสกัดไว้ให้ แต่เสียงฝีเท้าก็ตามหลังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
“มาทำให้มันจบเถอะมิถุนา" เขากระซิบบอกแล้วรั้งร่างเล็กให้ออกวิ่งอีกครั้ง จอมทัพเหลือบไปมองจากหางตา เขาเห็นเสี้ยวชุนกำลังวิ่งตามมาจากในซอกระหว่างตู้คอนเทนเนอร์ เขาก้าวข้ามศพนองเลือดไปยืนอยู่บนขอบเรือ มองลงไปด้านล่างกับความสูงกว่าสิบเมตร แสงแดดแห่งอรุณแยงตาเขาเสียจนตาพร่า เฮลิคอปเตอร์กำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เสียงปืนยังดังขึ้นไม่หยุด กระสุนเองก็พุ่งผ่านอากาศข้างตัวเขาไป จอมทัพกระชับมือมิถุนาเอาไว้ พระอาทิตย์โอบล้อมพวกเขาจนเป็นภาพย้อนแสง
“เราจะโดดลงไป" จอมทัพกระซิบ เขากระชับปืนแน่น เสี้ยวชุนอยู่ไม่ไกลจากตัวพวกเขาแล้ว
มิถุนาตาเริ่มพร่า สติเริ่มเลือนหาย แต่ก็กัดฟันสู้ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากมือของจอมทัพ ภาพในอดีตค่อยๆย้อนกลับเข้ามาในหัว ตั้งแต่วันแรก วันแรกรัก วันที่ตกหลุมรัก วันที่พวกเขามีกันและกัน...มิถุนาน้ำตาซึม เขาขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ
...ที่จอมทัพเข้ามาในชีวิตของเขา...
ไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตามที
“เชื่อใจฉัน" จอมทัพกระซิบบอก "ฉันไม่มีวันปล่อยให้นายเป็นอะไร"
จอมทัพก้าวขาขึ้นบนราวเหล็ก เสียงกระสุนแหวกอากาศเข้ามา เขารั้งตัวมิถุนามากอดไว้แน่นแล้วทิ้งตัวลงไปกลางอากาศ เขาเห็นเจิ้ง เสี้ยวชุน ยืนห่างออกไปไม่ถึงห้าก้าวพร้อมกับปืนที่เล็งปลายกระบอกมายังพวกเขา กระสุนเฉียดตัวพวกเขาไปเพียงนิดเดียว จอมทัพใช้โอกาสสุดท้ายก่อนร่วงหล่นลงไปยกตัวขึ้น เขาปล่อยมือจากมิถุนา ทิ้งให้ร่างของคนรักร่วงลงไปในน้ำ ฝ่ามือหนากระชับกระบอกปืนคู่ใจในมือแน่น เขาบิดตัวยิงสวนกลับไปดัง ปัง! เสียงร่างหนักๆล้มตึงลงบนพื้น จอมทัพปล่อยตัวพุ่งหลาวลงกับน่านน้ำ มือพยายามคว้าตัวมิถุนาเอาไว้ เสียงน้ำกระจายเมื่อร่างของพวกเขากระแทกลงไป และจมดิ่งลงไปท่ามกลางสายน้ำ
มิถุนาพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากเมื่อรู้สึกตัวว่าน้ำโอบล้อมตัวเขาเอาไว้ เขาพยายามฮึดเอาลมหายใจเฮือกสุดท้ายตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด อากาศหายใจเริ่มจะหมด เขาสำลักน้ำ ผิวน้ำสะท้อนกับดวงอาทิตย์ยามเช้าเป็นริ้วประกายสีทอง เจ็บไปหมดทั้งร่าง ในจังหวะที่กำลังจะหมดสตินั้น เขารู้สึกเหมือนมีมือใครสักคนดึงตัวเขาเอาไว้ เขาพยายามปรือตาขึ้น เขาเห็น...เห็นจอมทัพกำลังดำลงมาหาเขา มิถุนายื่นมือไปจนสุดปลายแขน แล้วเขาก็ถูกจอมทัพกอดเอาไว้ทั้งตัว มาเฟียหนุ่มประคองใบหน้าของเขาเอาไว้ในน้ำก่อนประกบริมฝีปากแบ่งอากาศหายใจให้กับเขา ลมหายใจถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว มิถุนาถูกรัดตัวไว้แน่นแล้วจึงดึงตัวขึ้นไปบนผิวน้ำต้านทานกับแรงดันด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของจอมทัพ พวกเขาถีบตัวขึ้นมาจากผืนน้ำ มิถุนาเห็นฟ้าสีส้มรอนๆจากปลายหางตา เสียงใบพัดครางหึ่ง เฮลิคอปเตอร์ลอยตัวต่ำพร้อมกับบันไดยาวที่ถูกปลดลงมา เอเลนอยู่บนนั้นแล้ว เนื้อตัวเองก็เปียกโชก วิคเตอร์กำลังปีนขึ้นไป ทั้งร่างก็เปียกไปหมดเช่นกัน จอมทัพรัดตัวมิถุนาไว้ด้วยมือเดียว อีกข้างเขาเหนี่ยวบันไดเอาไว้ แรงดึงบันไดจากด้านบนพาตัวพวกเขาขึ้นไป พร้อมกับเฮลิคอปเตอร์ที่เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
จอมทัพส่งตัวมิถุนาให้กับเอเลน นายแบบหนุ่มหมดสติ ลมหายใจนั้นแผ่วเบา จอมทัพทั้งปั๊มหัวใจและผายปอดให้กับคนรัก เขารู้ว่ามิถุนาจะไม่เป็นอะไร เขารู้...และเขามั่นใจ
tbc.
ตอนจบลงให้พรุ่งนี้นะคะ จริงๆตอนนี้มันสั้นเพราะมันตัดตอนมาจากตอนจบ จริงๆมันจะเป็นตอนเดียวกันนี่แหละ แต่ไคลี่เห็นว่ามันค่อนข้างจะมีเนื้อหาแยกฉากกัน เลยขอตัดนะคะ
เปิดโอนถ้าเป็นไปได้ อาจจะเปิดภายในอาทิตย์นี้เลยค่ะ เพราะว่ามันกระชั้นกับภารกิจไคลี่มากแล้ว - - ต้องรีบทำก่อนจะไปเรียนต่ออ่ะค่ะ
ใครยังไม่ได้โหวตเรื่องรูปแบบหนังสือให้ไคลี่ (สำหรับคนที่จะซื้อ) โหวตให้หน่อยนะคะ ลิ้งค์นี้จ้ะ ตามคำชี้แจงนี้ค่ะ
https://docs.google.com/forms/d/1HMK3UNlmIbOEWOl3F1uYAtT7jYcRiKHeDAfyfxBE42g/viewform?usp=send_form
***รบกวนคนที่จะซื้อหนังสือล่ารักหัวใจมาเฟีย อ่านด้วยนะฮ๊าฟ***
ทุกคนคะ มีเรื่องมาปรึกษาจ้ะ หนังสือล่ารักฯนี่แหละ คือตอนนี้มันหนามาก5555 ยังไงก็ต้องแยกเป็นสองเล่ม หลังจากลองเรียงหน้าดูแล้วก็หน้าประมาณเล่มละเกือบ 400 หน้าแน่นอน (สองเล่มจะรวมตอนพิเศษแจ็คกี้-มิละ) แต่นี่ยังไม่รวม Side วิค-เจย์ นะคะ แล้วคือตอนนี้ไคลี่โดนถล่มเมสเสจว่า ขอ Side อาเมน-เมษาด้วย คือตอนนี้ก็ยังไม่รู้จุดจบคู่นี้ 555 แต่ถ้าทำจริง มันจะกลายเป็น
3 เล่มจ้า
นี่ก็นั่งคิด นอนคิด มาหลายคืนละว่าจะทำยังไงดี คือถ้าจะเอาSide เป็นเรื่องแยกออกมาจริงๆ ก็ต้องสามเล่มแน่ๆ ทีนี้ >>> ราคามันก็จะเพิ่มขึ้นค่ะ จากเดิมถ้า 2 เล่ม ไคลี่ตีไว้ราวๆ900บาทรวมจัดส่ง ถ้ามีเล่มสามมันอาจจะกลายเป็น 1100-1200 บาท แต่คือได้สามเล่ม มันเป็นราคาที่สูงทีเดียว คือคำนวณแล้วไคลี่ก็แทบไม่ได้เยอะเลยนะคะ แต่อยากทำให้ดีจริงๆ มันมีค่ากราฟิก (คุยๆไว้แล้ว) ค่าจ้างทีมงานรูปเล่ม (ทีมของเพื่อน ไคลี่ตกลงใจว่าจะให้ค่าแรงด้วยค่ะ เพราะมันคืองานของเขา) ค่าของแถม ของพิเศษ ฯลฯ อะไรประมาณนี้
เลยจะมาถามความเห็นว่า
1. สองเล่ม มีตอนพิเศษ แต่ไม่มี Side เป็นเรื่องเป็นราว
2. สามเล่ม จัดเต็ม Side ทั้งหมด
3. เปิดโอนในราคาทั้ง 2 และ 3 เล่ม ให้คนซื้อได้เลือกเลยว่าจะเอาแบบไหน (แต่ถ้าซื้อสองเล่ม ยังไง2เล่มก็จบในเล่มแน่นอน)
ไคลี่ขอเปิดโหวตใน google doc ตามลิ้งนี้ เข้าไปกดให้หน่อยนะคะ
แต่ไคลี่เปิดโอนยาวแน่นอน 4เดือนเลย จะได้เก็บเงินกันได้ทัน ถ้าไม่ไหวจริงเดี๋ยวมีผ่อนจ่าย555 ล้อเล่นค่ะ แต่สี่เดือนนี่ก็น่าจะยาวพอแล้วเนอะ ราคาก็คิดว่าน่าจะเหมาะสมสุดแล้ว แต่ราคาไม่แน่นอนนะคะ เดี๋ยวสรุปหน้ามาจริงๆแล้วจะมาแจ้งราคา "ที่แท้จริง" อีกที จะให้ถูกได้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ จะพยายามไม่ให้ราคาแตะ4หลัก ไคลี่ไม่อยากให้นิยายเป็นภาระชีวิตคนอ่าน เพราะฉะนั้นจะทำให้ดีที่สุดค่ะ
มีข้อเดียวเท่านั้น ไคลี่ขอดูไปเรื่อยๆจนเริ่มเปิดโอนเลยนะคะ ขอความร่วมมือจากใจเลยจ้ะ
พรุ่งนี้จบแล้วจริงๆ เพราะงั้นไคลี่งดอธิบายตอบคำถามเรื่องมิเกรียนแตกเพิ่มเติมนะคะ555 เอาเป็นว่ายังไงไคลี่ก็ยังรักมิถุนามากอยู่ดี แต่ก็ขอบคุณการแสดงความคิดเห็นของทุกคนค่ะ
การเปิดโอนหนังสือไคลี่คงต้องเปิดเร็วหน่อย ทำให้ปกหรือกราฟิกอะไรยังทำไม่เสร็จ ไม่ทันมาอวดโฉมตอนเปิดโอนแน่นอนน่ะค่ะ แต่ยังไงก็จะรีบเอารูปแฟนอาร์ทมาให้ดูกันนะคะ กำลังเริ่มวาดแล้ว ภายในเร็ววันนี้จะมาชี้แจงค่ะ
พรุ่งนี้เจอกันค่ะ^^
-
:z13:
-
จะจบเเล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตัดตอน เหมือตัดใจฉันนนน ค้างงงงง จะรอๆๆๆพรุ้งนี้~
-
ค้างได้ระทึกมาก :sad11:
-
ฮรึกก ฮรึกกก ฮรืออออออออ
อ่านไปก็ต้องจับหัวใจตัวเอไงไปแล้วบอกว่าให้ใจเย็นๆ ทุกคนต้องรอดดด :z3:
คือไม่ใช่แค่จอมทัพหนูมิถุนาที่ต้องรอด วิคเตอร์ เอเลน เจย์ หรือแม้แต่อาเมนกับหนูเมษา ก็ต้องรอดดด :sad4: :sad4: :sad4:
ฮรืออออ หายใจแทบไม่ออกกกก
-
เราก็มั่นใจว่ามิจะไม่เป็นอะไร
มิโชคดีจริงๆนะที่มีจอมทัพเข้ามาในชีวิต TT o13
รอบทสรุปนะคะ :katai2-1:
-
นอนรอๆๆๆ :katai5:
-
รอตอนจบจ้า
-
รอตอนจบค่ะ.....เอาใจช่วยมิถุนาอย่าได้เป็นอะไร.....
สู้ตายมิถุนา.....
-
ชอบจังที่มาต่อให้เร็วแต่อีกใจก็ยังไม่อยากให้จบเลย
-
จะลงเรื่องเจย์กับวิคเตอร์ในนี้หรือเปล่าคะ หรือว่าจะใส่ไว้แค่ในเล่ม :hao5:
-
ฮือ รอดแล้ว :sad4: :sad4:
-
ลุ้นอาเมนกับเมษามากเลยนะเนี่ย
ถึงเป็นตัวร้าย ก็มีสิทธิ์จะมีความสุขนะ :sad4:
ถ้ารอดกลับไป ก็ดูแลน้องเมษาดีๆนะ :o8:
แต่ถ้าไม่................... โฟกัสที่คู่เอกของเรารัวๆ :hao7:
-
รอตอนจบแบบลุ้นระทึก :hao5:
-
o22 ตื่นเต้นค้าง
-
น้องมิต้องปลอดภัยนะคะ สู้ๆ
ยังไงก็อุดหนุน 3 เล่มค่า
รอตอนจบวันพน.
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
สนุกมากค่ะ ไม่อยากให้จบเลย
-
เราก็เชื่อนะว่ามิจะไม่เป็นอะไร ไม่งั้นพี่แจ็คกี้เราอกแตกตายแน่ๆ :ling1:
-
หนูมิของป้าาาาาาาา :o12:
-
ไม่อยากให้จบเลย สนุก ยังจำวันแรกที่อ่านเรื่องนี้ได้อยู่เลย
-
ไม่น่า มิต้องปลอดภัยนะลูก
จอมทัพอุตส่ามาช่วยแล้ว มิต้องรอดนะ
-
:mew2:
-
มิสู้ๆนะ หายเร็วๆๆๆๆ
-
ขอให้มิปลอดภัยด้วยเถอะ
สงสารทั้งมิและจอมทัพ
ถ้ามิจากไปอีกคน จอมทัพจะเป็นยังไง
:ling1: :ling1:
-
จะจบแล้ววว ยังไงก็รอดแล้วเนาะ
-
o13 o13 o13 เหมือนตัวเองวิ่งไปกลับหนูมิ อ่านจบแล้วยังลุ้นอยู่เลย
-
ลุ้นมากกกก
มิถุนาจะต้องไม่เป็นไร
:กอด1:
:L2:
-
:mew4: :mew4: :mew4:หนูมิอย่าเป็นรัยนะจ๊ะ :mew4: :mew4: :mew4:
-
อาเมนกับเมจะรอดมั้ยน้อ
-
บู๊กันมันส์กระจายยยยยยนยยยย o13
มิต้องปลอดภัยน๊าสงสารแจ็กกี่เขา :mew2:
เฮ้อ~จะจบแล้วเหรอเนี่ยเร็วจัง ยังอยากลุ้นคู่ของอาเมนกับเมษาอยู่เลยอ่ะ :sad4: :hao5:
-
มิต้องไม่เป็นไร!!
-
พาร์ทนี้ระทึกมาก ลุ้นตลอดเวลา ไหนจะนอกเหนือความคาดหมายที่มิโดนยิงอีกแผลอีก
แต่ชอบการตัดสินใจสุดท้ายของจอมทัพมากๆ อ่ะ ตอนที่หันไปบอกมิว่า มาทำให้มันจบ คือ โครตเท่ห์ โหยยย ปล่อยมือแล้วตามลงไปคว้าอีก จอมทัพหล่อจังงงงง >/////////<
แถมอยู่ดีๆ อาเมนกลับมาเป็นคนดีอีก!!! :a5:
ช็อคอ่ะ บอกเลย แต่ถ้าเป็นแบบนี้เมษาก็ดูมีความหวังละ อิอิ
รอตอนจบนะคะ
-
มิต้องไม่เป็นอะไรมาก :mew2:
-
พรุ่งนี้ก็จบแล้วหรอเนี่ย...
ลุ้นมากเลยค่ะ อธิบายแต่ละบรรทัดคิดตามแล้วมันส์มาก
เหมือนดูหนังบู๊ซักเรื่องอยู่เลย
เราน้ำตาซึม ตอนนี้อะค่ะ
"ตั้งแต่วันแรก วันแรกรัก วันที่ตกหลุมรัก วันที่พวกเขามีกันและกัน...มิถุนาน้ำตาซึม เขาขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ"
ไม่รู้สิ อ่านแล้วมันตื้นตัน มันอินที่ว่ากว่าจะมีวันนี้ได้ต้องผ่านอะไรมามกามายจริงๆ
ขอให้ทุกคนปลอดภัยและสมหวัง
โหวตให้เรียบร้อยแล้วนะคะว่าจะเอาแบบไหน
พรุ่งนี้เจอกันตอนจบค่า เย้ๆๆๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ๊ยยยย มิอย่าเป็นอะไรน๊าา อุตส่าหนีกันได้แล้ว :hao7:
รอนะฮะ :')
-
ไคลี่ โปรดฟังอีกครั้ง
ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ห้าม
แก้ไขความ เกรียน เสือก สิ้นคิด หรืออะไรก้แล้วแต่ของมิ เด็ดขาด
เพราะเรื่องมันจะไม่แซ่บเลย
เพราะจุดเปลี่ยน จุดหักมุม จุดเริ่มต้น ทุกอย่างเกิดจากนางล้วนๆ
มันทำให้เราอินสุดๆเชียวหละกับความใจดีที่มันคั้นกลางด้วยเส้นบางๆที่เรียกว่าโง่
เราเข้าใจอินเนอร์นั้นเลย ดังนั้นอย่าตัดขอร้อง
ปล. รักชาชา ยังไม่จบ อย่าหนีไปเรียนแล้วทิ้งน้องชาให้ค้างนะ
เรื่องนี้เราชอบมากเหมื่อนได้กลับไปตอนเรียนมหาลัย เพราะเราเรียนสถาปัตฯ
-
จะจบแล้วๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
สนุกสุดยอดมากๆค่ะ ฝ่ายจอมทัพเท่กันมากๆเลย ยิ่งตอนที่จอมทัพกะโดดลงน้ำ
แล้วพลิกตัวยิงนี่แบบ เท่ห์โฮกกกกกกกกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1:
สงสารหนูมิใจจะขาดดดด แค่โดนยิงที่ไหล่นี่ว่าแย่แล้วนะ :katai1: :katai1: :mew2: :mew2:
นีมาโดนยิงขาอีก การี๊ดดดดดดดดดดดด :ling1: :ling1: :ling1: :ling3: :ling3: :ling3:
พรุ่งนี้จะจบแล้ว เศร้าจัง :mew2:
-
โอยยยยยยยยยยยย ลุ้นกันลืมหายใจ :z3: :z3: :z3:
แอบดีใจเล็กๆที่เลิกแล้วกันกะอิเมนซะที น้ำตาไหลพรากกกกกกกก อีกหน่อยคงได้ไป double dates กันกะคู่เมเมน... 555 :o12:
-
มิต้องไม่เป็นไรนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
สองสามตอนสุดท้ายเนี่ยมันส์มากกกกกกก ลุ้นจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
-
น้องมิไม่เป็นอะไรแน่นอน เพราะหนูเป็นนายเอกของเรื่องนี้ อิอิ
ห่วงแต่เรื่องแผลเป็นบนตัวมากกว่าอีก มันมีผลต่ออาชีพนายแบบนะ
เชื่อว่าหมอสมัยนี้ฝีมือดี ช่วยได้แน่นอน
ปล.ชอบที่เปิดโอนนานๆ มีเวลาตั้ง 4 เดือน แน่ะ
-
ค้างงงง
รักอาเมนเมษา!!!
-
แวบแรกที่อ่าน 3เล่ม ราคาราวๆพันกว่า คิดแล้วคงระยะการเปิดจองสั้น เลยกะคิดว่า เอ่อ ขอคิดดูก่อนนะ แต่พอเห็นคำว่าสี่เดือนเท่านั้นล่ะ ตัดสินใจเอาเลย 5555555 #สี่เดือนยังไงก็ทันค่ะ
ปล. เราเชื่อเหมือนอย่างที่แจ็คกี้เชิ่อ ว่ามิต้องไม่เป็นไร มิเข้มแข็งจะตาย
-
มิต้องปลอดภัย สู้ๆนะ
จะจบซะแล้ว T^T
ยังจำวันแรกที่อ่านได้เลย
-
ขอให้ปลอดภัยนะมิ
-
มิสู้ๆ เชื่อว่าหลังจากนี้ที่หวงห่วงอยู่แล้ว มิคงมีคนตามเพิ่มอีก
-
ตื่นเต้นมาก ยังกับดูหนังฮ่องกง ยิงกันอุตลุดแถมเลือดสาดอีก
แต่ยังเห็นมุมที่ยิ้มได้ของจอมทัพ กับ น้องมิ
-
บู๊สนั่นจอ
เจ็บแทนน้องมิเลย โดนยิงตั้งสองจุดอะ กำจัดมันให้สิ้นซากนะแจ็คกี้ แก้แค้นให้มิ
-
คือลุ้นมากค่ะ :katai1:
-
คนสวยช้ำระบมหมดแล้ว
-
จะจบแล้วอ่า ติดตามมาตลอดและจะสนับสนุนผลงานแน่นอนค่ะ ขอแบบจัดเต็มมาเลยเพราะแอบลุ้นทุกคุู่อยากให้จบแบบมีความสุขเพราะทุกคนเจอแต่เรื่องร้าย สะเทือนอารมณ์มามากแล้ว ขอไม่มากค่ะ สวีทซีนสักตอนของทุกคู่นะคะ :laugh:
ไม่ค่อยจะเยอะเท่าไหร่เลย :z6:
ไงก็รอตอนจบและตอนพิเศษอยู่นะคะ
:katai3:
-
ตอนนี้มิถุนารับบทหนักจริงๆ สงสารอ่ะ
-
แอคชั่นันหยด
-
มิต้องปลลอดภัยน่ะรู้มั๊ยยยย ฮือออออออออ :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
-
อ่านไปลุ้นไปตลอดจนรู้สึกเหมือนกำลังดูหนังแอคชั่นยิงกันสนั่นจออยู่เลย 5555555555
เราเชื่อว่ามิอยู่กับแจ๊คกี้แล้วปลอดภัย
-
:กอด1:
-
เมษากับอาเมนเป็นยังไงมั้งน่ะ รอตอนจบ อิอิ
-
ตอนจบ "ล่ารักหัวใจมาเฟีย" ลงคืนนี้ สี่ทุ่มเวลาประเทศไทยนะคะ
มารอด้วยคน :mew1: :mew1: :mew1:
-
มานั่งรอทั้งตอนจบ ทั้งรายละเอียดหนังสือ :katai2-1:
อร๊ายยยยยย ไม่ไหวแล้วววว ชอบเรื่องนี้มากกก
-
เข้ามานั่งรอ อ่านทันพอดี สนุกมากกกก ลุ้นตอนจบ o13 o13 o13 o13 o13
-
ตอนที่ 32 : All of me
มิถุนาเหมือนก้ำกึ่งอยู่ระหว่างโลกแห่งความจริงและโลกแห่งความฝัน มันทรมานอย่างบอกไม่ถูกกับช่วงเวลาที่ราวกับถูกหลอกให้ตัดสินใจ มิถุนาเลือกฉวยคว้าโอกาสนั้นเอาไว้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เคยมีอยู่จริงๆ เขาลืมตาโพลงขึ้นท่ามกลางแสงสว่าง ร่างกายปวดแปล๊บทันทีที่รู้สึกตัว ลมหายใจรัวถี่ เขาไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน รู้สึกเหมือนร่างกายยังเปียกปอนอยู่ด้วยซ้ำ
เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้นที่มุมห้อง มิถุนาพยายามมองแต่ก็ไม่เห็นด้วยขาของเขาถูกยกตรึงไว้กับเตียงจึงขยับตัวไม่ได้มากนัก หัวไหล่ก็ปวดจนบรรยายไม่ถูก จนกระทั่งเจย์ในชุดลำลองสบายๆคว่ำหนังสือไว้บนเก้าอี้แล้วเดินเข้ามาหานั่นแหละ มิถุนาจึงส่งรอยยิ้มเฝื่อนๆไปให้
“ยินดีต้อนรับกลับครับ" เจย์เอ่ยติดตลก เขาสวมเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงเอวจั๊มป์ผูกเชือกสวมใส่สบาย ที่ท่อนแขนยังมีผ้าพันแผลที่เกิดขึ้นไว้อยู่ แต่ไม่ต้องเฝือกมันไว้แล้วเพราะมันไม่ได้เจาะเข้าไป เพียงแค่เฉียดผ่านเหมือนแผลถลอกหนักๆเท่านั้น
แต่คนที่เป็นหนักกว่าน่าจะเป็นมิถุนากระมัง
เจย์เอื้อมมือกดเรียกพยาบาล เขาลากเก้าอี้เข้ามาใกล้ มิถุนามีคำถามมากมายในหัว เจย์เอื้อมมือจับเขาเอาไว้ ระบายยิ้มอ่อนๆให้
“ขอโทษนะเจย์" มิถุนามองแผลของเจย์แล้วเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง เป็นคำแรกของสองวันนี้เลยทีเดียว
เจย์มองตาม ก่อนยิ้มขัน "นี่เหรอครับ" เขาชี้ "งั้นก็เจ๊ากันแล้วแหละ" เจย์หมายถึงบาดแผลของมิถุนาที่ดูจะฉกรรจ์กว่าเขาเยอะ
มิถุนารับน้ำมาจิบ สักพักหมอก็เข้ามาในห้องพร้อมกับนางพยาบาล พวกเขาตรวจร่างกายมิถุนาอย่างละเอียด ก่อนบอกให้วางใจว่าปลอดภัยหายห่วงแน่นอนเมื่อไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง มิถุนาเอ่ยขอบคุณ เขายังรู้สึกเหนื่อยอ่อนอยู่มาก เจย์เล่าว่าเขานอนไปสองวันเต็มๆ จนจอมทัพแทบจะไปเขย่าคอแพทย์ทั้งโรงพยาบาลแล้วด้วยซ้ำ
“คุณเพิ่งออกจากไอซียูเมื่อคืนเองครับมิ" เจย์เอ่ย "หลับไปตั้งสองคืนแหน่ะ คงเพราะหมอฉีดยาแก้ปวดให้ด้วย เขาอยากให้มิพักเยอะๆ มิช้ำไปทั้งตัวเลย"
“ถ้าผมกลับไปทำงานไม่ได้ จอมทัพเขาจะยอมเลี้ยงผมไปทั้งชีวิตไหมครับ" มิถุนาเอ่ยถามติดตลก
“แน่นอนสิครับ" เจย์ตอบยิ้มๆ "นายท่านไปเคลียร์เรื่องนี้กับวิคเตอร์แล้วก็เอเลน นายท่านใหญ่ก็ไปด้วย" เจย์เอ่ย
“เอเลนไปจัดการสถานที่ตั้งแต่วันแรกแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว สบายใจเถอะ"
“แล้ว...” มิถุนาพึมพำ
“เรย์มอนด์น่ะหรือครับ" เจย์เงียบไปชั่วอึดใจ เหมือนมิถุนาจะเดาคำตอบได้ "...อย่างที่คิดแหละครับ"
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับมิ ตอนนี้นายท่านใหญ่กำลังเดินหน้าเล่นงานเรื่องคดีฟอกเงินของเจิ้งหาว ป่านนี้ตาแก่นั่นก็คงหมดฤทธิ์ไม่มีเวลามาตามอาฆาตเราหรอกครับ แค่เรื่องตัวเองยังเอาไม่รอด"
มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ เขายังอ่อนเพลียและเจ็บแผลอยู่มาก สักพักเจย์ก็ต้องเรียกให้พยาบาลมาฉีดยาแก้ปวดให้ หลังจากหลับไปสักพักใหญ่ๆมิถุนาก็ไข้ขึ้นจนสะดุ้งเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น กว่าที่อาการจะสงบก็เล่นเอาวุ่นกันไปทั้งวอร์ดเลยทีเดียว เพราะมาเฟียหนุ่มกำชับ (ปนขู่) ไว้ว่า มิถุนาของเขาต้องไม่เป็นอะไรเป็นอันขาด
มิถุนาตื่นขึ้นมาอีกทีโดยที่ไข้ลดลงไปแล้วเกือบเย็นๆ เขาลืมตาขึ้นก่อนพบว่าห้องเปิดไฟเพียงสลัวๆกับแสงอาทิตย์จากด้านนอกเท่านั้น นายแบบหนุ่มระบายยิ้มอ่อนๆเมื่อพบว่าคุณมาเฟียกำลังนอนหลับคอพับคออ่อนอยู่บนโซฟาสำหรับแขก หลับเป็นจริงเป็นจังเชียวล่ะ เขานึกเอ็นดูจึงนั่งจ้องอยู่นานจนเริ่มปวดคอ กว่าที่จอมทัพจะค่อยๆลืมตาขึ้น
มาเฟียหนุ่มหาววอด ก่อนมองหน้าคนป่วยที่ตื่นเรียบร้อยแล้ว เขาลุกขึ้นจากโซฟา จอมทัพสวมเสื้อยืดคอวีสีเทากับกางเกงผ้าฝ้ายสีดำ ตัวหอมกรุ่นกลิ่นครีมอาฟน้ำและอาฟเตอร์เชฟ คงเพิ่งอาบน้ำเสร็จก่อนงีบหลับไปแน่ ร่างสูงใหญ่ยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนลากเก้าอี้มาใกล้กับเตียงคนป่วย เขาหย่อนตัวนั่งก่อนจ้องหน้ามิถุนาที่ยิ้มแฉ่งนิ่ง
เผียะ!
แรงดีดบนหน้าผากทำเอาคนป่วยครางโอดครวญลั่น สายตาเอาเรื่องถูกส่งไปให้กับคนตัวโตที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ มิถุนายกมือขวาขึ้นจะเอาคืนบ้าง แต่กลับต้องร้องออกมาเมื่อมันคือข้างที่โดนยิง จอมทัพมองคนป่วยตรงหน้าตกม้าตายก่อนส่ายหัวไปมาเบาๆอย่างหน่ายใจ
“จะเล่นใช่มะ" มิถุนาขู่ฟอด
“ซนไม่เข้าเรื่อง" เขาเอ็ด ลูบใบหน้าตัวเองไปมาเบาๆ "เก่งไปหมด รู้งี้ให้ยาเพิ่ม นอนพักไปอีกสักสามวันก็ดี"
“ประชดกันทำไม" มิถุนาเบะปาก เขาหลับเต็มอิ่ม จึงพร้อมเปิดศึกไปทุกสถานการณ์
“เปล่าสักหน่อย" จอมทัพถอนหายใจ สอดมือเข้ากับฝ่ามือเล็กนิ่ง "ก็เก่งจริงๆนั่นแหละ เก่งแต่ทำให้เป็นห่วง" มาเฟียหนุ่มยกฝ่ามือเล็กแนบแก้มก่อนคลึงมือน้อยๆนั่นเบาๆ
มิถุนาเงียบไปชั่วอึดใจ เขารู้ว่าจอมทัพรู้สึกอย่างไร
“ขอโทษนะแจ็คกี้ ไม่รู้จะพูดยังไงดี" คนตัวเล็กหน้าสลด นั่นทำให้จอมทัพต้องยกมือวางบนเรือนผมสีเข้มเบาๆ "บางทีผมก็แอบคิดนะว่าผมอาจจะไม่เหมาะสมกับคุณ หรือแม้กระทั่งว่าจริงๆแล้วเราอยู่กันคนละโลกและเราไม่ควรโคจรมาเจอกันเลย เราอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ" ปลายเสียงเอ่ยราวกับจะหมดแรง จอมทัพกระชับฝ่ามือเล็กไว้แน่น
“นายคิดแบบนั้นจริงเหรอ"
“ผมเป็นคนทำอะไรเกินตัว และผมก็มักคิดอะไรเกินตัว รวมถึงเรื่องของคุณด้วย" มิถุนาสารภาพออกมาในที่สุด
จอมทัพระบายยิ้มอ่อนๆ "รู้อะไรไหม...การที่ต้องตามล่านายกลับมาน่ะ มันดีกว่าปล่อยนายไปอีก"
“ทั้งๆที่ผมจะสร้างปัญหาให้คุณอีกน่ะหรือ" มิถุนาถามยิ้มๆ
“จากนี้ไปนายไม่มีฤทธิ์ไปสร้างปัญหาที่ไหนอีกแน่"
“......” มิถุนาจ้องใบหน้าคมนิ่ง
“ช่างเถอะ" จอมทัพอมยิ้มบางๆ ลูบหัวกลมไปมาเบาๆ "ตอนนี้นายก็ปลอดภัยแล้วไง"
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม" มิถุนาถามเสียงอ่อย
“จะเป็นอะไรยังไงล่ะมิ นายน่ะรับทุกเม็ดไปเต็มๆ" จอมทัพตอบ "อย่าทำอะไรที่เสี่ยงเกินตัวอีกนะ ฉันรู้ว่านายคิดอะไร สิ่งที่นายคิดตัดสินใจมันก็บ้าสมเป็นนายทั้งหมดนั่นแหละ แต่มันจะทำฉันเป็นบ้าไปด้วย"
“ผมไม่ได้บ้าสักหน่อย"
“นั่นสิ...” จอมทัพจ้องตามิถุนานิ่ง เขาระบายยิ้ม "ทำไมรักนายจัง"
มิถุนาระบายยิ้มเขินๆออกมา เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆกับคำสารภาพรักไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของคนรัก จอมทัพเองก็หัวเราะออกมาเบาๆเช่นกัน
“จริงๆมันก็ความผิดฉันเพราะนั่นมันศัตรูของฉัน" จอมทัพถอนหายใจเบาๆ "ขอโทษนะ"
“เราเลิกพูดเรื่องนี้เถอะครับ"
“นั่นสิ" จอมทัพตอบในที่สุด “อ้อ เมื่อกี้ตะวันกับแทนไทมาเยี่ยมน่ะ แต่นายหลับอยู่" จอมทัพบอก มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ "ซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้แล้วนะ เผื่อต้องการใช้อะไร ฉันยังไม่ได้บอกแม่นายเรื่องนี้"
“อ่า อย่าบอกเลยครับ" มิถุนาเอียงหัวเข้าหาฝ่ามือใหญ่ "ว่าแต่นี่กี่โมงแล้วเนี่ย"
“จะทุ่มหนึ่งแล้ว" จอมทัพตอบ
“คุณไม่ไปไหนแล้วเหรอ"
“จะไปไหนรอดล่ะ นายนอนพะงาบอยู่กับที่แบบนี้" เขาประชด นั่นทำให้มิถุนาอดแยกเขี้ยวใส่ไม่ไป
“ทำไมเดี๋ยวนี้ชักจะปากร้ายใหญ่แล้วนะ" มิถุนาบ่นพึมพำ แต่จอมทัพกลับเปลี่ยนเรื่องแทน
“แล้วก็ยังไม่มีกำหนดกลับกรุงเทพฯหรอกนะ ยกเลิกงานไปสามเดือน"
“อืม" มิถุนาครางรับในลำคอ
“ทำไมคราวนี้ไม่ดื้อล่ะ" จอมทัพถามยิ้มๆ
“เอาจริงๆผมเหนื่อยมากเลยล่ะตอนนี้ จนไม่อยากคิดจะทำอะไรแล้วด้วยซ้ำ"
“งั้นอยู่ที่นี่อีกสักเดือนสองเดือนไหม" จอมทัพเอ่ยถาม "พักผ่อนเฉยๆสักหน่อย จะเรียกอาเจียงกลับมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยอีกคน"
“แล้วงานของคุณที่ไทยล่ะ"
“ประชุมอาทิตย์ละครั้งก็ไม่เสียหายนี่ ไปเช้าเย็นกลับ นายก็อยู่ที่นี่แหละ อย่าเดินทางเยอะนักเลย"
“เอางั้นหรือครับ” มิถุนาถามอย่างไม่มั่นใจ
“อืม เป็นห่วง ไม่อยากปล่อยออกไปจากรั้วบ้านเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าจะไปจะให้มัดมือไปกับวิคเตอร์ จะได้ไม่หายไปอีก”
“ประสาท” มิถุนาหัวเราะเบาๆ
“แต่เป็นห่วงจริงๆนะมิถุนา ฉันพูดจริง ยังไงเสียฉันก็ต้องอยู่เคลียร์งานที่นี่อีกสักพักเลยล่ะ ป๋าใกล้จะวางมือเต็มทีแล้ว"
"งั้นก็ได้ครับ" มิถุนาพยักหน้าตอบ จอมทัพมองใบหน้าได้รูปตรงหน้านิ่ง เพราะอะไรกันนะที่เขานึกถูกใจ เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวมิถุนาที่ทำให้เขานึกอยากจะรักได้มากขนาดนี้ และเขาก็รักมิถุนาจริงๆ
จอมทัพยิ้มบางๆก่อนจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมน
"ตอนที่นายลืมตาตื่นขึ้นมาน่ะ ฉันดีใจแค่ไหนรู้ไหม เพราะงั้นอยู่ต่อปากต่อคำกับฉันไปนานๆนะ"
“อื้ม"
-
แผลเป็นไม่ได้หายไปในสามวัน และมิถุนาก็ไม่คิดจะศัลยกรรมแก้ไขอะไรมันตอนนี้ เขายังมีความสุขกับการเก็บตัวเงียบๆอยู่บนเกาะฮ่องกง เขาพักอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบสามสัปดาห์จนกระทั่งจอมทัพมั่นใจว่าเขาหายดีแล้วจริงๆ จากนั้นก็กลับมาอยู่ที่บ้าน หวัง หย่ง หมิน ยกระดับความปลอดภัยในบ้านขึ้นอีก จอมทัพเองช่วงนี้ก็เดินสายพบปะคู่ค้าและศึกษางานเป็นว่าเล่น มิถุนากลับมาอยู่บ้านได้สองอาทิตย์แล้ว เขายังไม่มีความคิดจะกลับไปกรุงเทพฯเสียเท่าไหร่นัก เรื่องงานก็เช่นกัน พักไว้ก่อนน่าจะดี
เรื่องบนเรือขนส่งถูกพาดหัวข่าวเป็นเพียงแค่ปัญญาน้ำมันรั่วซึมจนเกิดอุบัติเหตุเพลิงไหม้ ตระกูลหวังจัดการข่าวทั้งหมดอย่างเงียบเชียบและเเนบเนียน ดูท่าจะอีกนานกว่าตระกูลเจิ้งจะฟื้นตัวจากคดีฟอกเงินได้ เขาไม่เคยคาดหวังให้ใครตาย แต่ถึงอย่างไรก็โล่งใจ เพราะดูท่าว่าการแก้แค้นจะไม่เกิดขึ้นอีก
เสียงฝีเท้าย่ำมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับผู้ชายผิวแทนสวยตัวโตกระโดดขึ้นตามขั้นบันไดจากชายหาดกลับเข้ามายังภายในบริเวณบ้าน มิถุนานอนอ่านหนังสือเล่นอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบริมสระน้ำ เขาถอดแว่นออก วิคเตอร์วิ่งเหงื่อโชกกลับเข้ามาพร้อมกับเจ้าไซบีเรียนฮัสกี้ตัวโตที่เขาสะพายเชือกจูงไว้กับตัวแล้วพาออกไปวิ่งบนหาดมาด้วย เจย์นั่งหย่อนขาอยู่ริมขอบสระ เจ้าไซบีเรียนของวิคเตอร์รีบโกยสี่ขาเข้าไปหามือขวาแทบจะทันที เจย์ไม่ทันตั้งตัว เขารับเจ้าฮิคกี้ไว้ไม่ทัน ทำเอาผลัดตกน้ำกันทั้งคนทั้งหมา
“วิคเตอร์!!” เจย์ร้องลั่น ส่วนเจ้าของหมายืนเปลือยท่อนบนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่ข้างมิถุนา เจ้าฮิคกี้ว่ายสองขาดุ้กดิ้กเอาใบหน้าเข้าไปดุนเจย์ มือขวาสุดท้ายเองก็ยอมแพ้ให้กับเจ้าตัวโตจนได้
วิคเตอร์เพิ่งได้รับอนุมัติเลี้ยงสัตว์หลังจากที่เจ้านายของเขาปลงใจจะอยู่ที่ฮ่องกงสอง-สามเดือน หลังๆมานี้เอเลนมักจะเป็นคนไปไหนมาไหนกับจอมทัพ มือซ้ายและมือขวาเลยเกียร์ว่างอีกครั้งเพื่อที่จะคอยประกบมิถุนาแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง วิคเตอร์เสนอว่าควรมีสัตว์เลี้ยงสักตัวเป็นเพื่อนมิถุนา แต่ไหงไปๆมาๆมันกลายเป็นบัดดี้ของวิคเตอร์ไปก็ไม่ทราบได้ เจย์ได้แต่ส่ายหัวแล้วก็เปรยเสมอว่า วิคเตอร์ก็เป็นหมาในคราบคนนั่นแหละ เวลาเขาเห็นวิคเตอร์กับฮิคกี้อยู่ด้วยกันแล้ว นึกว่าเห็นหมาสองตัวทุกที
“แจ็คกี้ยังไม่กลับมาอีกเหรอ" มิถุนาเอ่ยปากถาม เขาอ่านหนังสือจนลืมเวลา นี่ก็จะหกโมงเข้าไปแล้ว ไหนบอกว่าวันนี้กลับมาตอนบ่ายไง
เจย์โผล่หน้ามาที่ขอบสระ เขาส่งเสียงตอบ "เดี๋ยวก็มาแล้วครับ นายท่านโดนอำนาจมืดจิกไปรับที่สนามบินน่ะ"
“หืม" มิถุนาขมวดคิ้ว วิคเตอร์หัวเราะ
“วันนี้คุณปรางจะมาหาไงครับ โทรไปจิกให้นายท่านไปรับตั้งแต่สายแล้ว"
มิถุนาได้แต่หัวเราะขันกับสิ่งที่ได้ฟัง ไม่ว่ายังไงนอกจากตัวเขาแล้ว เฌอปรางก็เป็นเพียงแค่อีกคนเดียวที่สามารถต่อกรกับจอมทัพได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“จริงสิ ปรางมาวันนี้นี่" มิถุนาร้องออกมาอย่างดีใจ
“เดี๋ยวกลับมาเก็บของแล้วก็ไปทานอาหารเย็นกันครับ ผมจองภัตตาคารไว้ให้แล้ว" เจย์บอก ก่อนหันไปหาผู้ชายตัวโตที่ยืนบิดตัวอวดกล้ามไปมา "วิค ไปอาบน้ำได้แล้ว"
“คร้าบๆ"
มิถุนายิ้มบางๆเมื่อวิคเตอร์เป่าปากเรียกฮิคกี้ให้ขึ้นจากสระ เจย์มองทั้งคนทั้งหมาเดินกวนตีนไปด้วยกันก่อนดันตัวขึ้นจากสระอีกคน เขาถอนหายใจเบาๆ
“มิก็ไปอาบน้ำเถอะครับ" เจย์บอก มิถุนาพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่มือถือเขาจะส่งเสียงเตือนข้อความเข้า มิถุนาปิดหนังสือในมือลงอีกครั้ง ก่อนหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดอ่าน เขาระบายยิ้มบางๆออกมา ก่อนพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
-
ภาคเหนือช่วงกลางปีถือว่าเป็นช่วงเบาบางของการท่องเที่ยว ทั้งเป็นฤดูฝน แถมยังปัญหาหมอกควันที่ยังมีอยู่เนืองๆ หรือแม้กระทั่งอากาศที่ยังคงระอุและอบอ้าวไม่เชิญชวนให้นักท่องเที่ยวดั้นด้นขึ้นมาเที่ยวบนภูเขาใดๆ วันนี้ที่ม่อนแจ่มเองก็ฝนตกเช่นกัน
เมษากลับมาอยู่บ้านได้เดือนหนึ่งแล้ว หมู่บ้านของเขายังคงเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนไปมาก ม่อนแจ่มยังเป็นหมู่บ้านบนเนินเขา ถนนยังลาดชัน และแม้เทคโนโลยีจะเข้ามาหรือจะมีการพัฒนาให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวมากขึ้นแล้วก็ตาม แต่วิถีชีวิตเรียบง่ายก็ทำให้เขาสบายใจที่ได้กลับมาที่นี่
เขาให้แม่เลิกรับจ้างปลูกชา และใช้เงินก้อนที่พอมีเก็บบ้าง ลงร้านของชำให้แม่เฝ้าที่หน้าบ้าน แม่เขาอาการดีขึ้นมากแล้วหลังจากได้รับการรักษาในช่วงที่พอรักษาได้ อาจจะต้องประคับประคองต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ส่วนเจ้าเมฆ น้องชายของเขา เขาส่งลงไปเรียนมัธยมปลายสองปีสุดท้ายที่โรงเรียนในแม่ริม เมฆกลับมาเฉพาะช่วงสุดสัปดาห์ รับจ้างปลูกชา ปลูกสตรอว์เบอร์รีในช่วงปิดเทอมบ้างเพื่อเก็บเงิน ส่วนหลังเลิกเรียนน้องชายเขาบอกว่าจะลองไปสมัครพาร์ทไทม์ร้านมินิมาร์ทดู เมษาไม่ได้ว่าอะไร เงินเก็บเขายังพอมีเหลืออยู่เยอะ เขามั่นใจว่าจะส่งน้องเรียนจบปริญญาตรีได้ แต่ถ้าเมฆอยากจะทำก็ไม่ห้าม เขาก็อยากให้น้องได้พยายามเพื่อตนเองบ้าง
“เม...น่าจะพอได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำต่อ"
เสียงจากครูเจนจิราที่ยืนมองอยู่จากวงกบประตูห้องเรียนเอ่ยขึ้น เมษาหันกลับมามองก่อนพยักหน้ารับ เขาปีนลงจากเก้าอี้ หลังจากปีนขึ้นไปเปลี่ยนหลอดไฟของห้องเรียนเสร็จ ยังเหลือซ่อมหลังคาอีก ถ้าไม่ไหวคงต้องจ้างช่างมาซ่อม
ครูเจนจิราเป็นครูสอบบรรจุประจำโรงเรียนอนุบาล-ประถมแห่งนี้ โรงเรียนไม่ใหญ่นัก นักเรียนราวสองร้อยคน ช่วงที่เมษากลับมาใหม่ๆเขาเองก็ไม่รู้จะทำงานอะไรต่อดี แม่แนะนำให้เขาไปสมัครงานเป็นครูผู้ช่วยที่โรงเรียนประจำหมู่บ้าน หลังจากที่ทางโรงเรียนเปิดรับสมัครเพราะขาดแคลนบุคคลากร เมษาสมัครเรียนศึกษาทางไกลควบคู่ไปด้วย อย่างน้อยก็ไม่อยากอยู่เฉย ขอให้ได้มีโอกาสสักเล็กน้อย พอเป็นช่องทางเพื่อไปเรียนต่อปริญญาตรีก็ยังดี
เขาเริ่มงานเป็นครูผู้ช่วยได้เกือบเดือนแล้ว ตำแหน่งก็แค่ลูกจ้างประจำธรรมดานี่แหละ แต่มันก็ช่วยสานฝันของเขาได้ในที่สุด ความฝันที่อยากจะเป็นครู เขารับหน้าที่ดูแลหนึ่งห้องเรียน สอนวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ มันเป็นวิชาที่เขาถนัดตอนเรียนมัธยมปลาย แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ
“งั้นเดี๋ยวผมขอเก็บห้องก่อนนะครับ" เมษาบอก ครูสาวรับคำก่อนขอตัวไปดูเด็กๆต่อ เขามองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน เด็กๆวิ่งเล่นกันอยู่บนสนามหญ้าหลังเลิกเรียน เขาระบายยิ้มออกมา แล้วก็ก้มลงเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย หนังสือการบ้านของเด็กๆที่เขาตั้งใจจะเอาไปตรวจคืนนี้ แล้วก็...
เมษาล้วงมือไปในกระเป๋า สมุดบัญชีเล่มคุ้นตานอนนิ่งอยู่ในนั้น เขานึกวูบโหวงขึ้นในใจ มันเป็นของไม่กี่อย่างที่ใครคนนั้นมอบให้กับเขา และเพราะมันใกล้จะถึงเวลาที่ต้องจ่ายค่าเทอมเทอมต่อไปของเมฆแล้ว ตอนแรกเขาตั้งใจจะใช้เวลาช่วงบ่ายที่เขาว่างจากตารางสอนลงไปที่อำเภอสะเมิงเพื่อไปทำธุระที่ธนาคาร แต่เพราะครูห้องอื่นมาขอให้เขาช่วยสอนแทนตอนบ่าย เขาจึงต้องเปลี่ยนแผนและอาจจะไปวันอื่นแทน
เขาไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะเป็นยังไง...ไม่ได้ข่าวอะไรเลย หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เขาเพิ่งได้ติดต่อมิถุนาเมื่อไม่นานมานี้เอง และเป็นเพียงคนเดียวที่เขาได้พูดคุยด้วย จริงๆแล้วควรจะรู้สึกสบายใจด้วยซ้ำ แต่ทำไมกันนะ เขาถึงโหยหาอะไรบางอย่างแปลกๆ บางคืนเหมือนอยากจะร้องไห้ ส่วนบางคืนก็คิดฟุ้งซ่านไปหมด เขาไม่รู้ว่าอาเมนทำบ้าอะไรกับเขา ชีวิตเขาไม่เหมือนเดิมเลย อยู่ๆจะมาก็มา แล้วพอจะผลักไส ก็ผลักเขาออกไปไกลๆแบบไม่บอกกล่าว
จริงๆแล้วเมษาก็คงไม่ต่างอะไรกับสัตว์เลี้ยงหรือตุ๊กตากระมัง...เขาจะคิดมากให้ฟุ้งซ่านไปทำไมไม่รู้
เมษาเก็บสมุดบัญชีลงที่เดิม เขารวบของเก็บใส่กระเป๋า วันนี้ตั้งใจจะกลับบ้านเร็วหน่อย เห็นว่าแม่จะให้ช่วยทำครัวต้อนรับเจ้าเมฆกลับมาเย็นนี้ เมษาลืมไปว่าวันนี้วันศุกร์พอดี แถมยังหยุดยาวไปถึงวันจันทร์ เมฆเลยได้อยู่บ้านสามวันเต็ม
เขาไปเอ่ยลาครูเจนและครูคนอื่นๆที่ห้องพักครู ก่อนเดินออกไปที่ประตูโรงเรียน เด็กๆเอ่ยลาแล้วยกมือไหว้เขาเป็นทิวแถว เอาจริงๆถ้าไม่หลงตัวเองจนเกินไป เมษาอยากจะบอกว่าตนเองนี่เป็นขวัญใจอันดับหนึ่งของเด็กๆเลยด้วยซ้ำ
ระยะทางจากบ้านมายังโรงเรียนห่างกันแค่ครึ่งกิโล มีรถรับส่งประจำทางแต่เมษาก็ขี้เกียจกำหนดเวลาที่แน่นอนเพราะบางทีเขาก็ทำงานต่อจนเย็นย่ำ จริงๆมีนักเรียนบางส่วนจากชุมชนที่ห่างไกลพักอาศัยอยู่ที่โรงเรียนเลย แต่ก็มีครูที่อยู่ประจำและมีบ้านพักครูอยู่ในรั้วเดียวกันอยู่แล้ว เขาจึงไป-กลับทุกวัน การเดินไม่เป็นปัญหาแม้ว่ามันจะเป็นเนินลาดชันไปบ้าง
เขาแวะตลาดสดเล็กๆซื้อผักตามคำบอกของแม่เมื่อเช้า บรรดาแม่ค้าเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มหน้ามนกันตั้งแต่ต้นยันท้ายตลาด เมษายิ้มเขินๆก่อนเอ่ยขอบคุณและรับเงินทอนมา จริงๆใบหน้าที่เปลี่ยนไปของเขานั้นก็ทำให้เขากลัวเหมือนกันว่าคนอื่นๆจะนึกประหลาดใจกับตัวเขา แต่สุดท้ายทุกคนก็รับได้และชินไปกับมัน ยังคงมองว่าเมษาเป็นเด็กน่ารักและมีน้ำใจอยู่เสมอ
บ้านชั้นเดียวตั้งอยู่บนพื้นที่เกือบร้อยตารางวา เรียงรายกับบ้านหลังอื่นๆที่ปลูกกันไปคนละแบบ บ้านของเมษาก่ออิฐอย่างมั่นคง ด้านในแม้จะไม่ใหญ่มากแต่ก็สะอาดอยู่เสมอ มีสองห้องนอน เมษามีห้องส่วนตัว ส่วนเมฆนอนกับแม่ เขาทำครัวกันด้านหลังบ้าน จริงๆบ้านของเขาเพิ่งปรับปรุงไปเมื่อไม่นานมานี้เอง เมฆเป็นคนจัดการโดยเขาส่งเงินมา อาทิตย์หน้าเขาคุยกับเมฆว่าจะทาสีบ้านใหม่อีกรอบ เพราะดูสีจะซีดจางไปตามกาลเวลาแล้ว
เมษาเดินผ่านโซนหน้าบ้านที่เปิดเป็นร้านของชำแล้วตั้งบรรดาชั้นใส่ของเรียงราย ตู้แช่เล็กๆอยู่ด้านขวา เขาเปิดประตูมุ้งลวดออกและเดินเข้าไปในบ้าน ทีวียังฉายรายการทอล์คโชว์ตอนบ่าย เขาวางกระเป๋าลงบนโซฟาหวายตัวยาวแล้วเดินผ่านห้องนอนไปที่หลังบ้าน
เสียงตำน้ำพริกดังมาจากแคร่หลังบ้าน เมษาสวมรองเท้าแตะแล้วโผล่หน้าออกไป
“แม่...”
หญิงวัยกลางคนละมือออกจากสิ่งที่ทำอยู่ เธอระบายยิ้มให้เมษา เสียงน้ำเดือดกับกลิ่นหอมของข้าวใหม่สำหรับมื้อเย็นทำเอาเมษาอดดีใจไม่ได้ เขารู้สึกดีใจทุกครั้งที่แม่ยังอยู่กับเขา
“กลับมาแล้วเหรอลูก หิวไหม?” เธอถาม เมษาส่ายหัวเบาๆ
“ยังหรอกครับ รอเมฆก่อน แม่ให้เมช่วยอะไรไหม" เขาถามกลับ
“ช่วยแม่เด็ดผักแล้วกันลูก ซื้อชะอมมาหรือเปล่า ทอดไข่เจียวชะอมเลยก็ได้ เดี๋ยวแม่ตำน้ำพริกเสร็จแล้วจะได้ทำแกงต่อเลย"
“ครับ" เมษารับคำ เขาเดินเอาผักไปล้างในกะละมังบนพื้นดิน เสียงน้ำไหลตามสายยาง เขาเอื้อมมือปิดพร้อมกับแช่ผักลงไปในกะละมัง ก่อนที่เสียงจากหน้าบ้านจะดังขึ้น
“คนมาซื้อของมั้ง ไปดูให้แม่หน่อยไป"
เมษารับคำ เขาละมือจากกะละมัง ลุกขึ้นยืนแล้วเช็ดมือให้แห้งสนิท ก่อนเดินออกไปยังหน้าบ้าน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ด้านหน้า ชายในชุดสูทสีดำสนิทยืนเท้าแขนกับตู้กระจก ด้านหน้ามีรถราคาแพงจอดอยู่ เมษาเอ่ยปากถาม คิดว่าเขาคงมาติดต่อธุระกับรีสอร์ตแถวๆนี้กระมัง
“เอาอะไรครับ"
“มาร์โบโล่ไลท์ซองนึง" ชายหนุ่มสั่ง
“ไม่มีมาร์โบโล่น่ะครับ" เขาว่า ทำท่าจะไล่ยี่ห้อที่มีอยู่
“งั้นแอลเอ็มแดงซองนึง"
“ครับ"
เมษาส่งบุหรี่ให้แล้วรับเงินมา เขาเอ่ยขอบคุณจนกระทั่งชายคนนั้นขึ้นประจำที่คนขับและรถเคลื่อนตัวออกไป แก้วตาใสมองตามจนแทบลับสายตา เขาติดใจอะไรบางอย่างแต่ก็สลัดมันทิ้งไป เมษาล็อคกุญแจลิ้นชักเก็บเงินก่อนเดินกลับไปยังหลังบ้านอีกครั้ง...
-
:z13: :z13: :z13:
-
มิถุนานั่งหัวเราะขันอยู่กลางโซฟา คั่นกลางอยู่ระหว่างจอมทัพและเฌอปรางที่วางมวยใส่กันทุกสามวินาที มิถุนาจะบอกว่าดูทีวีไม่รู้เรื่องก็ดูจะไม่ใช่เวลา เขานั่งฟังคู่กัดฉะฝีปากกันจนแทบปวดหัวตั้งแต่มื้อเย็น กระทั่งล่วงเลยมาจนถึงสี่ทุ่มแล้วก็ตาม เอเลนเดินหัวเราะแล้วก็เดินไปนั่งอีกฝั่งของโซฟา เขาเร่งเสียงโทรศัพท์ให้ดังขึ้นจนมิถุนาชักปวดประสาท
เขาลุกขึ้นขอตัวออกไปจากสนามรบนี่ มิถุนาเดินเข้าไปในห้องครัว เสียงเจ้าฮิคกี้ครางหงิงๆ เขายื่นหน้าเข้าไปในครัว หมาตัวโตวิ่งเข้าใส่เขาทันที มิถุนาขยี้หัวมันเบาๆก่อนสาวเท้าเข้าไปในนั้น เขาเห็นแผ่นหลังกว้างของวิคเตอร์ยืนอยู่ข้างๆร่างขาวจัดของเจย์ที่กำลังยื้อแย่งส้อมกับถ้วยมาจากมือของวิคเตอร์ เสียงทะเลาะเถียงกันดังลั่นครัว
“เอามานี่ หกหมดแล้ว ฉันขี้เกียจเช็ดน่าวิค"
“ก็บอกว่าทำได้ไง" คนตัวโตกว่ายื้อกลับ
“วิคเตอร์ เลิกโตแต่ตัวสมองไม่โตได้ไหม ก็บอกว่าจะทำให้กิน ถ้าจะกินก็อยู่นิ่งๆ ไปวิ่งเล่นกับหมาไป๊!” เสียงสาปส่งของเจย์ทำเอาเขาส่ายหัว
“ทำอะไรกันน่ะครับ" มิถุนาเยี่ยมหน้าเข้าไป เจ้าฮิคกี้เดินตามเจ้าของบ้านคนสวยส่ายหางดิ้กๆ
“ผมหิวน่ะครับ" วิคเตอร์ตอบ เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเจย์
“อะไรกัน เพิ่งทานข้าวเย็นมาเอง" มิถุนาขมวดคิ้ว
“อา...ช่วงนี้ผมใช้พลังงานเยอะน่ะ" วิคเตอร์ว่าทำเอามิถุนาเลิกคิ้ว "วิ่งกับฮิคกี้วันละชั่วโมง" เขาเฉไฉ
“ประสาท" เจย์พึมพำทันที
มิถุนายิ้มบางๆก่อนที่จะขอตัวกับคนทั้งคู่ เขาได้ยินเสียงเจย์กับวิคเตอร์เถียงกันไม่หยุด เสียงเห่าของฮิคกี้อีกต่างหาก เขาเดินเลี่ยงทะลุออกไปยังอีกปีกของตัวบ้าน ประตูห้องนอนอยู่ตรงหน้า มิถุนาผลักเข้าไปเบาๆ กดเปิดแอร์แล้วเดินไปรูดม่านปิด เขาปรับไฟให้ส่องสลัวก่อนเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว
เสียงประตูด้านนอกถูกเปิดออก มิถุนาคิดว่าคงเป็นจอมทัพ เขาสวมเสื้อคลุมลวกๆ แล้วโผล่หน้าออกไป แต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อเป็นเฌอปรางที่ยิ้มเผล่เข้ามา
“มีอะไรเหรอปราง ทะเลาะกันเสร็จแล้วเหรอ" มิถุนาเอ่ยถาม เฌอปรางหัวเราะออกมาทันที
“โอ้ยเบื่อแจ็คกี้จะแย่แล้ว ปล่อยไปเถอะ ถือว่ายอม" เฌอปรางเบ้ปาก "จะอาบน้ำเหรอมิ"
“เปล่าหรอก เปลี่ยนชุดเฉยๆ" มิถุนาว่า เขาคลายชุดคลุมออก อยู่กับเฌอปรางไม่มีอะไรต้องอายเสียหน่อย เขาสวมกางเกงนอนขายาว ก่อนเลิกคิ้วเมื่อเห็นเฌอปรางมองมาไม่ละสายตา
“มีอะไรน่ะปราง" เขาถาม ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมือมาแตะเบาๆที่รอยแผลเป็นบนไหล่ของเขา เฌอปรางถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เจ็บไหม" หล่อนถาม มิถุนาส่ายหัวเบาๆ
“จางหมดแล้วล่ะ"
“รู้อะไรไหมมิ" นางแบบคนเก่งจ้องหน้าเพื่อนรักนิ่ง เธอเอื้อมมือแตะไหล่มิถุนาก่อนยิ้มออกมา "จอมทัพเคยมาขอนายจากฉัน"
“......”
“มันนานมากแล้วล่ะมิ...ตั้งแต่แรกแล้วที่นายโดนเอาตัวไปน่ะ" เฌอปรางยิ้มบางๆ "นายอาจจะจำตอนนั้นไม่ได้หรอกนะ แต่สำหรับฉัน ฉันคิดเสมอว่าฉันตัดสินใจผิดหรือเปล่า"
“เขาบอกว่าจะไม่มีวันทำให้นายเสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง"
“เขาคงชอบนายมากจริงๆแหละมิ..." เฌอปรางเอ่ยขึ้นเบาๆ "แล้วตอนนี้...นายเคยเสียใจกับอะไรอีกไหม” เฌอปรางจ้องแก้วตาสุกใสนิ่ง มิถุนาจ้องเธอกลับ ก่อนจะส่ายหัวในที่สุด
“ไม่เลยปราง"
“งั้นฉันก็ไม่เสียใจหรอกนะ" เฌอปรางกอดเพื่อนรักไว้แน่น มิถุนากอดเธอกลับ ซบใบหน้ากับไหล่ขาว น้ำตาซึม "มีความสุขให้มากๆนะมิ ฉันรักนายมากจริงๆ"
“ขอบคุณนะปราง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยจริงๆ...”
เฌอปรางกลับไปที่ห้องพักสำหรับแขกเพื่อไปพักผ่อนแล้ว ส่วนเสียงของเจย์กับวิคเตอร์รวมถึงฮิคกี้ก็เงียบไปด้วย มิถุนาสอดตัวอยู่กับผ้านวมผืนใหญ่ ในมือมีหนังสือเล่มที่อ่านค้างเอาไว้อยู่ ก่อนที่ประตูห้องนอนจะเปิดออก มิถุนายิ้มให้กับเจ้าของบ้านที่เดินเข้ามา จอมทัพถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่อยู่เตรียมอาบน้ำ
“ไปไหนมาน่ะครับ" เขาเอ่ยถาม จอมทัพเลิกคิ้ว
“ดื่มกับเอเลนกับเพื่อนนายน่ะ นี่วิคเตอร์กับเจย์ก็เพิ่งเข้าไปร่วมวง อยากออกไปไหม" จอมทัพเอ่ยถาม มิถุนาส่ายหัวเบาๆ
“ไม่ล่ะครับ" เขาตอบ ก่อนลุกขึ้นจากเตียง "วันนี้เสียงดังมาก คุณรำคาญไหม" มิถุนาเอ่ยถามกลับ
“หึ ไม่หรอก"
“หืม"
“แค่นายหัวเราะแล้วยิ้มมากๆได้ขนาดนี้ ฉันก็ดีใจแล้ว" จอมทัพตอบกลับ เขาชะงักนิดหน่อยที่คนตัวเล็กของเขาเดินเขามาสวมกอดเขาเสียเต็มตัว
“เป็นอะไรน่ะ" ริมฝีปากบางกดลงเบาๆที่หน้าผากมน มิถุนาส่ายหัวไปมากับหน้าอกกว้าง
“เปล่าน่ะครับ แค่อยากกอดคุณเฉยๆ" มิถุนาตอบเบาๆ "วันนี้ผมรู้สึก...รักคุณยังไงก็ไม่รู้"
“หึหึ เลือกวันรักได้ด้วยเหรอ นายน่ะ" จอมทัพกระเซ้า เขากอดมิถุนากลับ
“จริงๆก็เลือกได้ แต่ไม่เลือกหรอกครับ"
“ปากดี" จอมทัพหัวเราะเบาๆ มิถุนาเงยหน้าจากอกกว้าง ก่อนจ้องตาอีกคนนิ่งๆ
“อยู่ด้วยกันไปนานๆนะครับ"
จอมทัพระบายยิ้มออกมา เขาชอบที่สุดเวลาที่มิถุนาพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกจริงๆ มันน่ารัก และมันทำให้เขารู้...ว่ามิถุนาเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว...
“แล้วฉันจะหนีไปไหนรอดล่ะ"
อย่าว่าแต่หัวใจเลย เพราะทั้งชีวิต เขาก็ไม่คิดจะยกให้ใครอีกต่อไปแล้ว และแน่นอนว่าเขาไม่มีวันปล่อยมือมิถุนาไปไหน ชาติหน้าอาจจะไม่มีจริง แต่ถ้าได้เจอกันอีกครั้ง มิถุนาก็ยังต้องเป็นของเขา ต่อให้ต้องล่าไปจนสุดขอบฟ้าก็ตาม
...The Story Never Ending...
จบแล้วค่ะ ในที่สุด หลังจากผ่านมาทั้งหมด33ตอน วันนี้นิยายเรื่องที่ก็ปิดม่านลงได้อย่างสวยงามเสียที
ขอบคุณจริงๆนะคะที่ติดตามกันมา ไม่รู้จะพูดอะไรเลย ยังจำวันแรกที่ลงได้อยู่เลยค่ะ T___T
นิยายเรื่องนี้คงไม่มีทางเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ ถ้าหากขาดทุกๆคนคอยสนับสนุนนะคะ
ขอบคุณมากๆที่ทำให้ไคลี่รู้สึกว่าตัวละครทุกตัวมีชีวิต ดีใจจริงๆค่ะที่ได้เขียนนิยายเรื่องนี้ให้ติดตามกัน
และต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าอาจจะทำอะไรให้ใครไม่พอใจไปบ้าง
ไคลี่ยังมีตอนพิเศษจะลงให้อีกค่ะ^^ รวมถึงSide Storyอีกด้วย อาจจะลงให้ไม่หมดเพราะบางส่วนจะใส่ในหนังสือเป็นของแถมคนซื้อ แต่จะไม่ลงให้ค้างคาแน่นอนค่ะ เดี๋ยวจะแจกแจงรายละเอียดอีกทีนะคะ เพราะอะไรๆยังไม่ลงตัวเลย
ส่วนหนังสือ ไคลี่จะแจ้งในแฟนเพจไคลี่พรุ่งนี้ เปิดโอนพรุ่งนี้พร้อมกับรายละเอียดทั้งหมดเลยค่ะ^^ ระยะเปิดคือ3.5-4เดือน ยังไงพรุ่งนี้รอติดตามที่เพจนะคะ จะมาแจ้งในนิยายด้วยค่ะ ส่วนใครอยากตามในเพจ ก็กดลิ้งค์ด้านล่างนี้ไปได้เลยค่ะ
เจอกันตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ ไปคุยกันในแฟนเพจด้วยก็ได้นะคะ ไคลี่พยายามตอบตลอด
ฝากแจ็คกี้ มิถุนา และตัวละครตัวอื่นๆไว้ในความทรงจำของทุกคนด้วยค่ะ :bye2:
--------------------
ทุกคนสามารถไปอ่าน Side Story ของวิค-เจย์ อาเมน-เม รวมถึงนิยายอื่นๆ ของไคลี่ได้ที่นี่ >>>
นิยายทั้งหมดของไคลี่
ล่ารักหัวใจมาเฟีย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.0 (จบแล้ว)
[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Amen x Maysa เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.msg2735324#msg2735324 (จบแล้ว)
[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Victor x Jay เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48449.0
รักชาชา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40905.0 (จบแล้ว)
Kiss the Sky
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46309.0
I Love Like You a lot
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48613.0
ขอบคุณที่ติดตามมาถึงตรงนี้ค่ะ
***edit Link ล่าสุด 6-1-2016
-
วันนี้ สี่ทุ่ม มิใช่่รึึ
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบนะคะ จะรอตอนพิเศษนะคะ สนุกและลุ้นมากๆ ค่ะตอนก่อนจบเนี่ย เล่นเอาคนอ่านตัวเกร็งเลยค่ะ
:pig4: :กอด1: :pig4: :กอด1:
-
จบซะละ อยากอ่านของเมษาจัง แบบทำเป็นเรื่องยาวอ่ะ 555
-
...The Story Never Ending...
o13 o13 o13 o13
:bye2: :bye2: :bye2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
คำแรกที่อยากบอกคือ 'ไม่อยากให้จบเลยค่ะ' T_T
เรารักเรื่องนี้มากๆ รักตัวละครทุกตัว รักทุกตัวอักษรเลย
ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเคยชินกับการรอให้เรื่องนี้อัพตลอดเลยค่ะ
พอคิดว่าต่อจากนี้จะไม่มีให้รอแล้วก็ใจหายมาก ;_;
ขอบคุณคุณลี่มากๆเลยนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมา
แต่งคุณจอมทัพ น้องมิ วิคเตอร์ เจย์ ออกมาได้มีเสน่ห์ ชวนตกหลุมรักมากๆ
แย่จัง อ่านจบแล้วจะร้องไห้ T____T
ขอบคุณจริงๆค่ะ :L1:
-
อ่านจบแล้วน้ำตาไหลพอดีเลยค่ะ เป็นการสื่อความรู้สึกที่ไม่ต้องอธิบายมากมายแต่รู้สึกได้ดี ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่แต่งมาให้อ่านค่ะ :L1: :pig4: :L2: :กอด1:
-
จบแล้วววววววว อิ่่มใจมาก รักตัวละครทุกตัว :L1:
เรื่องราวของพวกเค้าคงต้องดำเนินต่อไปไม่มีวันจบสินะ
อยากรู้เรืีิ่องอาเมนเมษามากจะลงเอยกันมั้ย คนมาซื้อบุหรี่คือใคร เกี่ยวข้องอะไรกับอาเมนรึเปล่า o22
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านค่ะไคลี่ สนุก ลุ้นไปด้วยทุกตอนจริงๆ :กอด1:
-
ขอบคุณมากจริวๆค่ะสำหรับตอนจบ
ไว้เจอกันในเล่มอีกที
แต่แอบทีการทิ้งปมอาเทนกับเจ้าหนูเมษา
อยากจะคิดส่าผู้ชายใส่สผ
ูทคนนั้นต้องเกี่ยวอะไรกับอาเมนแน่ๆ
-
และแล้วก้แฮปปี้ จำได้ว่าตามอ่านตั้งปต่แรกๆแล้วก้ลุ้นมาตลอดว่าจะลงเอยกันยังไง แรกๆจอมทัพร้ายกาจมากกหลังๆมานี่หวานน้ำตาลท่วม แต่แอบสงสัยหน่อยนึงเรื่องเมษ สงสัยว่ารถคันนั้นมีอาเมนนั่งอนุ่ข้างในรึเปบ่า แล้วเรื่องมันจะจบแค่นี้จริงหรอ ยังไงก้รออ่านตอนพิเศษนะคะ
-
อ่าาาาา จบซะแล้ว.... :heaven รู้สึกเหมือนเมื่อวานยังด่าจอมทัพที่ทำร้ายมิอยู่เลย วันนี้เดินมาถึงตรงนี้แล้วเหรอเนี่ยยยย :a5:
ชอบเรื่องนี้เพราะภาษาค่ะ พี่ไคลี่ใช้ภาษาแต่ได้ดีมาก มันบรรยายความรู้สึกตัวละครออกมาได้หมดเลย ถึงช่วงหลังๆน้องมิจะเลิกดราม่าแล้วมาหวานก็เหอะนะ 555
คู่วิกเจย์ยังไม่เคลียร์ในเนื้อเรื่อง แต่ดูจากความสัมพันธ์ก็รู้ล่ะเน้ออออ
รอตอนพิเศษของเมษาด้วย อาเมนรักเมรึยังน้าาาา หรือแค่รู้สึกดี
ละผช.สูทดำนั่นนนนน ใครกันนนนน อาเมนมาสอดส่องน้องรึเปล่า
รอเปิดจองละจะไปจิ้มๆๆๆๆๆ ให้พรุนนนเชียว!!!! :z13:
ขอบคุณมากกกกนะคะ ที่แต่งเรื่องนี้ รอตอนพิเศษค่ะ
-
:L2: :pig4: :L2:
-
ชอบตอนจบมากเลยอ่ะ
มันแบบอบอุ่น รู้สึกถึงความสุขที่รายล้อมอยู่รอบตัว
ยิ่งตอนในห้องนอนยิ่งชอบ เขินอ่ะ >/////<
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบ.....รอตอนพิเศษค่ะ.....
-
จบแล้วววววว >< ซึ้งมากกก รักมิ รักจอมทัพ แอร๊ยยย
ปล. รอ side อย่างใจจดใจจ่อ(มากกกกก 555) // มิสเตอร์อาเมนหายไปไหนน คัมแบ็คให้ไวเลยค่า อิอิ
-
อยากอ่านเมษา สงสารจัง :mew2:
-
จบแล้ว~ ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่านสนุกมากๆเลย รอตอนพิเศษจ้า~
-
รักและขอบคุณนิยายดีๆ ขอบคุณที่เปิดโอกาสให้ได้รักมิถุนาและเรื่องนี้ เลิฟคนแต่งรักๆๆๆ มาฝากผลงานเรื่องต่อไปเร็วๆน้าา มิถุนาจอมทัพจินตนาการไปถึงผมสีเทาสีขาวเลย จุ๊บ
-
ขอบคุณ คุณไคลี่มากนะคะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน :mew1: สนุกมากค่ะ
เราชอบช่วงเวลาที่มิกับแจ็คกี้อยู่ด้วยกันเป็นอะไรที่น่ารักมากค่ะ :-[ เขินตามไปด้วยเลยทีเดียว
ฉากอัศจรรย์ ก็เขียนดีมากๆค่ะเราว่าดูโอเค ไม่โป๊จนเกินไป แล้วก็โดยเฉพาะฉากวันเกิด หวานมากกกก :hao6:
ส่วนในเรื่องของความเกรียนของมิเราว่ามันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรื่องราวดำเนินต่อไป
สุดท้ายแล้วว เรารอติดตามตอนพิเศษและ side story นะจ๊ะ
คุณไคลี่เก่งมากค่ะ o13
-
อยากจะพูด อยากจะบรรยายเยอะแยะ แต่มันก็เขียนไม่ออกสักอย่างนอกจากคำว่า ขอบคุณ เป็นเรื่องที่ดีจริงๆเราชอบมันมาก
-
จบเเเล้ว
รอ side story เจ้าค่ะ
-
นิยายสนุกมาก
ขอบคุณนักเขียนคร้าาาา
-
จบแล้ว รอตอนพิเศษนะคะ
(ทำไมเราโหยหาncจากเรื่องนี้นะ รู้สึกไม่ได้อ่านนาน 555555)
-
จบแล้วเหรอนี่
มาเป็นกำลังใจให้ก่อนครับ
-
:L2: :L2: :L2:
-
จบแล้วว :mew6: :mew6: :mew6:
"รัก" เรื่องนี้มากกกกก
ล่ารักหัวใจมาเฟียจะเป็นนิยายเรื่องแรกที่เราซื้อค่ะ
หลงรักมิถุนา หลงรักจอมทัพ หลงรักวิคเจย์ หลงรักเอเลน
เรื่องนี้สนุกมาก ลุ้นมาก ภาษาสวยงามค่ะ
รักที่ไม่รู้ว่าเริ่มก่อตัวตั้งแต่ตอนไหน สองคนนี้เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อ
ที่จะ รัก กัน และอยู่ด้วยตลอดไป มันอิ่มเอมกับทุกการกระทำ ทุกคำพูด
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีๆเรื่องนี้มาให้อ่าน ทำเป็นหนังสือแล้ว เป็นไปได้ อยากให้มี
side story แจ็คมิ เรื่อยๆจังค่ะ ไม่ต้องบ่อย แต่ก็ไม่อยากให้หายไปไหน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ววววววววแต่ยังซึ้งไม่หาย กว่าจะถึงจุดนี้ก็ผ่านอะไรๆด้วยกันมามาก :hao5:
แต่ยังค้างกับคู่น้องเมษาอยู่เลย คนแต่งมาต่อตอนพิเศษเร็วๆนะค่ะ จะรอคร้า :mew1:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านแบบนี้ :)
รอติดตามตอนพิเศษค่ะ
-
อิ่มเอม
-
จบซะแล้ว แอบใจหาย
รอหนังสือๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแบ้วววววววววววววววววววว :o12:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆและนิยายสนุกๆ จะบอกว่าอ่านเรื่องนี้หลายรอบมาก บางทีพอมีเวลา อยากอ่านนิยาย ก็ไม่ได้ไปอ่านเรื่องใหม่ กลับมาอ่านหนูมิกะตาจอมทัพเนี่ยแหล่ะ 555+
อยากอ่านตอนพิเศษมากมาย เชื่อว่าทุกคนเรียกร้องคู่เมเมน 555 นี่ก็เป็นอีกคนที่ขอโหวตด้วยคน :o8:
ขอบคุณไคลี่อีกครั้ง :กอด1:
-
รู้สึกว่า แจ็คกี้เปลี่ยนไป ในบุคลิก ทั้งการพูด ท่าทาง การวางตัว มันหวานเกินไป หมดมาดมาเฟียอ่ะ
-
จบและอ่านมานานมากเรื่องนี้ สนุกมากค่ะอยากบอกคนเขียนเหลือเกิน ทำหนังสือเมือไหร่บอกจะเก็บเป็นที่ระทึก555 :hao7:
-
มันจบในแบบที่น่าจะมีต่อนะคะ อิอิ :impress2: :impress2:
-
จบแล้ว จบเเล้ว จบเเล้ว
อ่านตั้งแต่เตรียมตัวสอบปีที่แล้วจนตอนนี้ ผลสอบออกมาหมดแล้ว
ยาวนานมากจริงๆ ตามอ่านมาเรื่อยๆ เริ่มเรื่องมาดุมากเกือบจะ sm
จนตอนนี้จบแล้วค่อยๆเดินทางมาตัวละครทุกตัวดูมีชีวิต มีมิติมากขึ้น
ทุกคนดูมีสีสันในชีวิตมากขึ้นมีความสุขมากขึ้นจนจบได้อบอุ่นขนสดนี้ >3<
-
อยากอ่านของเมษา อาเมนจัง :hao5: :hao5: :hao5:
-
จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งง >< แต่ความจริงแอบใจหายค่ะ จบแล้วจริงๆเหรอ
รออ่าน side story นะคะ :mew3:
ความจริงแอบชอบคู่ของอาเมนกับเมษาอยู่ด้วยอะค่ะ :impress2:
มีเรื่องให้ลุ้นต่อมั้ยคะ อยากให้แฮปปี้เอ็นดิ้งเหมือนกัน >_<
แอบน้ำตาซึมนิดๆตอนมิพูดว่าไม่น่าเจอกับแจ๊คกี้ล่ะค่ะ ทำไมหนูมิคิดแบบนั้น
จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปของคุณไคลี่ค่ะ สัญญาเลยยย ชอบแนวการเขียนของคุณไคลี่ม๊ากกมาก
รอจองหนังสือด้วยฮัฟ~ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :hao5:
-
จบแล้ววว ไม่อยากให้จบเลย รักเรื่องนี้นะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ แล้วเมษากับอาเมนสรุปแฮปปี้ไหมง่ะะะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
สนุกมากๆเลยค่า ขอบคุณไคลี่ที่เขียนออกมากนะคะ อิ่มใจมากๆค่ะ รู้สึกเหมือนตัวละครมีชีวิตจริงๆค่ะ :กอด1:
อยากอ่านคู่ อาเมน น้องเม มากๆค่า ติดใจคู่นี้ อยากกให้นิองแฮปปี้ด้วย
จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
ขอคู่เมษาด้วยนะค่ะ :call: :call: :call: :call:
-
เรื่องของเมษายังไม่จบเลยนะ
-
ขอบคุณไคลี่ มากเลยสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องที่เราประทับใจ
รักนิยายเรื่องนี้มาก ไม่รู้จะบอกอะไร ฮาาาาา
ขอบคุณอีกครั้งจริงๆค่ะ สำหรับความสุขที่ได้อ่าน ได้มีจินตนาการความรู้สึกไปกับพวกเค้า ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
เจอกันรวมเล่ม และหวังว่าจะมีนิยายเรื่องใหม่ๆมาให้เราอ่านต่อนะคะ
-
ขอบคุณคุณไคลี่มากๆครับ สำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาให้อ่านกัน มิถุนาน่ารักมากๆเลยครับ ชอบมากๆ
-
นิยายน่ารักมาก ถึงมิจะเกรียนแตกได้น่าตีมากมาย
แต่ก้อทำให้อมยิ้มเมื่ออ่าน ติดตามผลงานนะ รอเล่มด้วย 555
-
สดใสกันทุกคนเลยนะ ดีแล้วๆแบบนี้ เมษากับอาเมนคงไม่ต่อยอดความสัมพันใช่ไหม ฮือ. รอจองหนังสือนะไคลี่ อิอิ
-
จบแล้ววววววว รักทุกตัวละครในเรื่องนี้เลย ขอบคุณไคลี่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
อิ่มมากกกกก :mew1:
-
จบซะแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆสนุกๆแบบนี้น่ะค่ะ สัญญาว่าจะซื้อหนังสือแน่นอนค่ะ ชอบมากเลย
-
จบแล้วววววววววว
ขอบคุณคุณไคลี่มากๆนะคะ สำหรับนิยายที่ให้ความสุขกับเราได้มากขนาดนี้
รักทุกตัวละครในนี้มาก รู้สึกว่าพวกเขามีอยู่จริง ขอบคุณมากนะคะ
แล้วขอให้คุณไคลี่มีผลงานดีๆอย่างนี้ไปเรื่อยๆนะคะ
-
อ่านไปอมยิ้มไป
ชอบมากๆค่ะ มิน่ารักมากกกกกก ฮิ้คกี้ด้วย 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
มันค้างเรื่องของเม อยากอ่านต่อ
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4: เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้เราประทับใจได้ ตั้งแต่ต้นจนจบเลยจริง ๆ
คงไม่มีคำไหนจะ บอกคุณไคลี่ได้มากไปกว่าคำว่า "ขอบคุณ" ขอบคุณ ที่เขียนนิยายดี ๆ เรื่องนี้ขึ้นมา
ตั้งแต่ตอนแรก ถึงตอนสุดท้าย ทุก ๆ ตอน สามารถทำให้เราอิน มีความรู้สึกร่วมไปกับตัวละครได้เสมอ
จำได้ว่าตอนแรก ๆ ที่ลง ด่าจอมทัพไปเยอะมาก และแรงมาก ๆ ไปย้อนอ่านคอมเม้นท์ตัวเองยังขำเลย
ด่าไปขนาดนั้นแท้ ๆ ไป ๆ มา ๆ กลับหลงรักจอมทัพตามน้องมิไปด้วยเฉยเลย ผู้ชายคนนี้ สุดยอดจริง ๆ
พอเจอคู่อาเมนกับเมษา ความรู้สึกเหมือนที่มีให้จอมทัพแรก ๆ เลย เกลียดมาก ๆ ที่ทำร้ายน้องเมขนาดนั้น
แต่ถึงจะร้ายกาจซักแค่ไหน อาเมน ก็ยังทำให้หัวใจของเมษาหวั่นไหวจนได้ แต่เราคงไม่อะไรเลย
ถ้าตอนหลัง อาเมนจะไม่แสดงออกมาให้เห็นบ้างว่า ในใจลึก ๆ แล้ว ก็รักและห่วงเมษาเช่นกัน
ที่ตอนหลังอาเมน เปลี่ยนกลับมาช่วยน้องมิกับจอมทัพ สาเหตุหลักก็มาจากเมษานั่นแหละนะ
ดีใจที่สุดท้าย น้องเม ได้กลับไปใช้ชีวิตกับครอบครัว ได้เริ่มทำตามความฝันของตัวเอง
แม้จะลำบากไปบ้าง แต่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการจริง ๆ ย่อมทำให้มีความสุขที่สุดอยู่แล้ว
มีทิ้งท้ายให้แอบลุ้น ว่าอาจจะเป็นอาเมน ที่มาแอบดูน้องเมอยู่ในรถ แต่ไม่กล้าเปิดเผยตัวรึเปล่า
เราคาดหวัง ว่าจะได้อ่านความเป็นไปของคู่นี้ต่อ ใน Side Story มากเลยค่ะ น่าจะมีใช่มั้ยคะ :impress:
ถ้าแยกเป็นหนึ่งเล่มของคู่นี้ในหนังสือที่จะพิมพ์ก็จะดีมาก ๆ เลยค่ะ เพราะเราซื้อเรื่องนี้แน่นอน
รู้สึกจะเขียนถึงคู่อาเมนกับเมษา มากกว่าคู่หลักซะแล้วสิ แหะ ๆ ยังไงก็ตาม คุณไคลี่
ทำให้ตัวละครทุกตัวมีชีวิตในใจเราเช่นกัน แม้เรื่องนี้จะจบแล้ว แต่ก็ยังให้ความรู้สึกว่า
ทุกตัวละคร ยังมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ไปกับเราด้วยเลย ประทับใจมาก ๆ เลยค่ะ
ทุกคนในเรื่องนี้ จะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไปแน่นอนจ้ะ ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
จริงๆใจหายนะเห็นเรื่องนี้จบ คงคิดถึงคู่นี้ค่ะ
ปล. จะมีเรื่องยาวของเมษาป่าวคะ หรือจะเป็นแค่ side story เหมือนคู่เจย์กับวิคคะ
-
จบเเล้ว ขอบคุณที่เเต่งเรื่องหวานๆมันส์ๆมาให้อ่าน :mc4: :mc4: o13 o13
-
โอ๊ยยย จบแล้ววว :heaven
ชายชุดดำคนนั้นใช่อาเมนใช่ม้ายยย :hao7:
:L2: :L2: :bye2: :L2: :L2:
-
จบแล้วเหรอ รู้สึกใจหายเหมือนกันแฮะ
ที่เหลือก็รอในรูปเล่มหนังสือละกัน เราคนนึงละที่ซื้อหนังสือแน่นอน
ขอตอนพิเศษจอมทัพ-เมษา ที่มีเอ็นซีด้วยนะคะ โหยหาอีกคน ไม่ได้อ่านเอ็นซีคู่นี้นานมากแล้ว 55555
ขอบคุณสำหรับนิยายฟินๆ เรื่องนี้นะคะ ตัวละครทุกตัว มีบทบาทและความสำคัญที่แตกต่างกันออกไป
โดยส่วนตัวก็ชอบน้องมิมากที่สุด ถึงจะชอบทำอะไรที่เกินตัวไปบ่อยก็ตาม (ให้แม่ยกรุมประนามด่ากันก็ตาม อิอิ)
แล้วเรื่่องของเมษานี่จบได้ค้างคาใจมาก หวังว่าคงจะมีต่อให้ในหนังสือนะคะ
ขอบคุณไคลี่มากๆค่ะ :L2: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[จบแบบมีความสุข :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากค่ะ :pig4:
จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
เฮ~ จบซะแล้ววววว
ดีใจกับมิด้วยนะ รักแจคกี้นานๆนะ
อยากอ่านคู่เมษากับอาเมนอะบอกตรง
-
น่ารักมุ้งมิ้งนะคุณมาเฟีย อิอิ
-
ฮือออออออ จบซะแล้ว :o12:
อยากบอกว่าเรื่องนี้สนุกมากกกกกก มีครบทุกรสเลย
o13 o13 o13 o13 o13
-
ในที่สุด เรื่องนี้ก็จบลงแล้ว :o12:
ไม่สิ ไม่จบ เพราะว่า ...Never Ending... ไงงง ฮาาาา
บอกตามตรงนะคะ พอเรื่องนี้จบแล้วก็ทั้งดีใจแล้วก็ใจหายเลยค่ะ
อาจเป็นเพราะเรารักตัวละคนในเรื่องนี้มากเลย ทุกคนดูมีชีวิตจริงๆ
แล้วพล็อตเรื่องก็เป็นแบบที่ชอบด้วย ซึ่งไคลี่ก็แต่งมันออกมาได้ดี เลยรู้สึกเสียดายที่จบ
แต่ยังไงเรื่องราวทั้งหมดก็ใจอยู่ในใจนะคะ ถ้าคิดถึงก็จะกลับมาอ่านในหนังสือเอา ฮือ
ชอบที่ทิ้งปมอาเมนกับเมษาไว้อะค่ะ อิอิ รอตอนพิเศษนะค้าาาา
หนังสือก็จะซื้อแน่นอนนนนน
สุดท้ายก็ขอบคุณที่แต่งนิยายมาให้ได้อ่าน จะติดตามแล้วก็เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อไปนะคะ
ขอแนวตบจูบอีกหน่อยนะคะคุณไคลี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ รักค่ะ
-
คงคิดถึงเรื่องนี้มากแน่ :heaven
อาเมนใช่มั้ยที่มาหาเมษา.....
-
จบได้สวยมาก แก้มฉันแทบฉีก อ่านไปยิ้มไป
ประทับใจตั้งแต่อ่านตอนแรกเลย
อ่านแล้วมีความสุขมาก
ขอบคุณไคลี่มากๆนะ ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ มความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านจริงๆ
-
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ คุณไคลี่ออกภาค 2 เถิดพลีสสส!!!
ทำไมเราอ่านแล้วไม่รู้สึกว่ามิงี่เง่าเลย แต่พออ่านคห.อื่นถึงเริ่มคล้อยตาม 555
เข้าใจว่ามิเองพยายามเต็มที่แล้วในแบบของตัวเอง ชอบทุกตัวละครของเรื่องนี้เลยค่ะ
ขอบคุณคุณไคลี่มากๆที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่าน
อยากบอกว่าเราเปิดเพจเฟสบุ๊กคุณไคลี่รออ่านทุกวันเลย
ขอให้โชคดีกับการไปเรียนต่อต่างประเทศนะคะ ขอให้เจอรูมเมท ซุปเปอร์ไวเซอร์ คลาสเมทดีๆ :mew1:
ป.ล. The story never ends หรือ The never ending story นะคะ
-
จบแล้ว ดีใจที่ทุกคนแฮปปี้
อยากอ่านเมษามากกก รักเมม
-
จบแล้ววว จะตอนพิเศษของเมษานะคะ o13
-
:sad4:จบแล้ว รอรายละเอียดการสั่งซื้อหนังสือ :katai2-1:
-
จบแล้ว ตอนของมิกับจอมทัพ แล้วเมษากับอาเมนหล่ะ คนของอาเมนมาดูเมสินะ
-
สำหรับเรื่องนี้เราอ่านหลายรอบมาก เขียนได้ดีมากๆๆๆๆ เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องต่อๆไป ยังคิดถึงมิถุนา จอมทัพ ว่างๆ ขอเมษา กับอาเมนบ้างน้าาาา
-
จบแล้ว สนุกมากเลยค่ะ แต่เมษาไม่เคลียอ่ะ ต้องมีตอนพิเศษนะ
-
ขอบคุณไคลี่ สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ
ใช้ภาษาได้ดี มีมิติและมีเหตุผลของการกระทำดีค่ะ
ขอให้รักษามาตรฐานและพัฒนาให้ดีขึ้นเรื่อยๆนะคะ
จะคอยติดตามเสมอค่ะ
แต่ว่า....นิยายจบแต่เรายังไม่จบนะเออ
รอตอนพิเศษของเมษานะคะ :mew1:
-
จบแล้ววววว :mc4: :mc4:
ใจหายเลย เรื่องนี้แต่งดีมากๆ o13 o13 o13
ขอบคุณที่แต่งให้ได้อ่านนะคะ รอหนังสือค่า :impress2:
-
รักทุกคนในเรื่อง...
รักคนแต่งมากที่สุดที่แต่งเรื่องดี ๆ มารให้อ่าน...
แต่ยังอยากรู้ชีวิตของหนูเมว่าจะเป็นไงต่อน๊า..... :mew1: :mew1:
-
อะแฮ่ม อะ เอ่อ ขอเม้นหน่อยหลังจากที่ซุ่มอ่านมาจนจบเรื่อง
เราชอบพล็อตเรื่องมาก ๆ เป็นคนที่ชอบเรื่องมาเฟียๆ ฉุดกระชากอยู่แล้วด้วยแหละ เรื่องนี้เลยตรงใจฉึกๆ
อ่านมาก็ด่าจอมทัพบ้างด่ามิบ้างตามประสาคนอินง่าย 55555
ช่วงแรกๆอ่านก็โอเค รายละเอียดมาเต็ม คือไม่ต้องใช้ความสามารถด้านการจิ้นมากนะ เพราะอธิบายมาครบอยู่แล้ว
แต่ช่วงหลังๆมานี่ เรารู้สึกเหมือนมันขาดๆหายๆ มันไม่ครบ คืออ่านแล้วรู้สึกว่าเอะ แล้วนั่นละแล้วนี่ล่ะ
คือการดำเนินเรื่องของคนเขียนนั้นอาศัยบุคคลที่สามเล่าเรื่องคือไม่ได้ใช้ตัวละครเล่า จะว่าไงดีละ เรียกไม่ถูก แต่ก็นั่นแหละเข้าใจใช่ไหม คือถ้าใช้บทบรรยายที่ไม่ได้อาศัยตัวละครเล่านี่รายละเอียดเป็นสิ่งที่จำเป็นมากสำหรับเราในฐานะคนอ่าน
ซึ่งอาจจะเป็นแค่เราคนเดียวหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่บางทีเราก็รู้สึกเหมือนตัวเองอ่านข้ามบรรทัดหรือเปล่าไรงี้
คนเขียนอาจจะตั้งใจให้เป็นแบบนั้น เพราะที่อธิบายความรู้สึกตัวละครไม่ละเอียดเพราะมันเป็นปมที่ต้องเฉลยไง
แต่มันตงิดๆอ้ะ จริงๆนะ 55555 อย่างตอนที่เจอมเมษาครั้งแรกอ้ะ แล้วจอมทัพมองตาม แล้มมิหึง แล้วคนเขียนก็ขึ้นตอนใหม่เป็นจอมทัพตื่นขึ้นมาแล้ว คุณอธิบายถึงความรู้สึกของจอมทัพว่าเค้าคิดยังไงตอนเมษาพูดออกไป แต่ไม่ได้พูดถึงสาเหตุที่มองเมษาแบบนั้น เราว่ามันต้องมีนิดนึงนะ แบบ อาจจะบอกว่าเพราะต้องสงสัยทุกคนที่เข้ามาอยู่ใกล้ๆมิช่วงนี้ หรืออะไรก็ได้ เพราะถึงยังไงเมษาก็น่าสงสัยตั้งแต่หน้ายันชื่อ 55555 เราขัดใจ ทำไมไม่บอกอะไรบ้าง 55555
แล้วก็อีกอันนึง ตอนที่หนีบนเรือ หายไปเยอะมากในความรู้สึก คืออ่านไปแล้วมีคำถามตลอดเวลาอ้ะ
มิไปกับวิคเตอร์ เมษาไปกับบอดี้การ์ดอีกคน แต่ไปทางเดียวกันใช่ไหม? คืออย่างน้อยก็อย่าลิมพูดถึงเมษาให้มาก ๆหน่อย 555 จะไม่พูดถึงก็ให้เมษาพลัดหลงไปเถอะ บอกด้วยว่าหลงกันตอนไหน ทำไมอยู่ไปโผล่กับอีกฝ่ายสะงั้น อ่านแล้วผะวง เมษาละๆๆๆ 555555 เพราะนี่ไม่ใช่การเล่าผ่านมุมมองของมิ รายละเอียดแบบนี้จึงจำเป็น เราซีเรียส เพราะเราอยากได้หนังสือ 55555
ดูพูดอะไรเอาแต่ใจนะ กร๊ากกกกกกกกกกกก
เอาเถอะ ๆ มันเป็นเพียงความเห็นในส่วนของเรา มาตรฐานเราเอง อาจจะมองข้ามอะไรๆมี่คนเขียนบอกเอาไว้ในเรื่อง อิอิ
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ชอบมาเฟียมุ้งมิ้ง 55555 บางทีมาเฟียก็มุ้งมิ้งจนเราตกใจ คีบพิกเจอร์บ้างอะไรบ้าง :hao7:
ส่วนมิ เอานี่ไป :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
พอแล้ว รอตอนพิเศษ บายยยยยยยยยยย 5555
-
เปิดโอนล่ารักหัวใจมาเฟียค่ะ
***รายละเอียด ตามลิ้งค์นี้ >>> https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/detail01/295470910630051 ไปเลยค่า***
เปิดโอนวันนี้-29กันยายน57นะคะ
สอบถามได้ทางเพจ facebook.com/kyliewonderland
-
อะแฮ่ม อะ เอ่อ ขอเม้นหน่อยหลังจากที่ซุ่มอ่านมาจนจบเรื่อง
เราชอบพล็อตเรื่องมาก ๆ เป็นคนที่ชอบเรื่องมาเฟียๆ ฉุดกระชากอยู่แล้วด้วยแหละ เรื่องนี้เลยตรงใจฉึกๆ
อ่านมาก็ด่าจอมทัพบ้างด่ามิบ้างตามประสาคนอินง่าย 55555
ช่วงแรกๆอ่านก็โอเค รายละเอียดมาเต็ม คือไม่ต้องใช้ความสามารถด้านการจิ้นมากนะ เพราะอธิบายมาครบอยู่แล้ว
แต่ช่วงหลังๆมานี่ เรารู้สึกเหมือนมันขาดๆหายๆ มันไม่ครบ คืออ่านแล้วรู้สึกว่าเอะ แล้วนั่นละแล้วนี่ล่ะ
คือการดำเนินเรื่องของคนเขียนนั้นอาศัยบุคคลที่สามเล่าเรื่องคือไม่ได้ใช้ตัวละครเล่า จะว่าไงดีละ เรียกไม่ถูก แต่ก็นั่นแหละเข้าใจใช่ไหม คือถ้าใช้บทบรรยายที่ไม่ได้อาศัยตัวละครเล่านี่รายละเอียดเป็นสิ่งที่จำเป็นมากสำหรับเราในฐานะคนอ่าน
ซึ่งอาจจะเป็นแค่เราคนเดียวหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่บางทีเราก็รู้สึกเหมือนตัวเองอ่านข้ามบรรทัดหรือเปล่าไรงี้
คนเขียนอาจจะตั้งใจให้เป็นแบบนั้น เพราะที่อธิบายความรู้สึกตัวละครไม่ละเอียดเพราะมันเป็นปมที่ต้องเฉลยไง
แต่มันตงิดๆอ้ะ จริงๆนะ 55555 อย่างตอนที่เจอมเมษาครั้งแรกอ้ะ แล้วจอมทัพมองตาม แล้มมิหึง แล้วคนเขียนก็ขึ้นตอนใหม่เป็นจอมทัพตื่นขึ้นมาแล้ว คุณอธิบายถึงความรู้สึกของจอมทัพว่าเค้าคิดยังไงตอนเมษาพูดออกไป แต่ไม่ได้พูดถึงสาเหตุที่มองเมษาแบบนั้น เราว่ามันต้องมีนิดนึงนะ แบบ อาจจะบอกว่าเพราะต้องสงสัยทุกคนที่เข้ามาอยู่ใกล้ๆมิช่วงนี้ หรืออะไรก็ได้ เพราะถึงยังไงเมษาก็น่าสงสัยตั้งแต่หน้ายันชื่อ 55555 เราขัดใจ ทำไมไม่บอกอะไรบ้าง 55555
แล้วก็อีกอันนึง ตอนที่หนีบนเรือ หายไปเยอะมากในความรู้สึก คืออ่านไปแล้วมีคำถามตลอดเวลาอ้ะ
มิไปกับวิคเตอร์ เมษาไปกับบอดี้การ์ดอีกคน แต่ไปทางเดียวกันใช่ไหม? คืออย่างน้อยก็อย่าลิมพูดถึงเมษาให้มาก ๆหน่อย 555 จะไม่พูดถึงก็ให้เมษาพลัดหลงไปเถอะ บอกด้วยว่าหลงกันตอนไหน ทำไมอยู่ไปโผล่กับอีกฝ่ายสะงั้น อ่านแล้วผะวง เมษาละๆๆๆ 555555 เพราะนี่ไม่ใช่การเล่าผ่านมุมมองของมิ รายละเอียดแบบนี้จึงจำเป็น เราซีเรียส เพราะเราอยากได้หนังสือ 55555
ดูพูดอะไรเอาแต่ใจนะ กร๊ากกกกกกกกกกกก
เอาเถอะ ๆ มันเป็นเพียงความเห็นในส่วนของเรา มาตรฐานเราเอง อาจจะมองข้ามอะไรๆมี่คนเขียนบอกเอาไว้ในเรื่อง อิอิ
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ชอบมาเฟียมุ้งมิ้ง 55555 บางทีมาเฟียก็มุ้งมิ้งจนเราตกใจ คีบพิกเจอร์บ้างอะไรบ้าง :hao7:
ส่วนมิ เอานี่ไป :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
พอแล้ว รอตอนพิเศษ บายยยยยยยยยยย 5555
ขอบคุณที่แนะนำนะคะ บางฉากก็จริงอย่างที่คอมเม้นท์แหละค่ะ ว่าเราจงใจตัดรายละเอียดทิ้ง ยังไงก็ขอโทษด้วยน้า แต่จะรีไรท์ในเล่มเพิ่มรายละเอียดในบางส่วนแน่นอนค่ะ ฮ่าๆ
ส่วนจอมทัพ บางทีคนอ่านบางคนอาจจะไม่ชอบที่เป็นมาเฟียมุ้งมิ้งแบบนี้ แต่จริงๆแล้วจอมทัพก็ยังโหดอยู่แหละ แต่มุ้งมิ้งกะมิเท่านั้น555 บางทีอาจจะไม่ได้คีปลุคตลอดนะคะ เพราะเราคิดว่าจอมทัพก็คงต้องมีมุมที่เป็นมนุษย์ปกติบ้าง555 อันนี้ก็จงใจเหมือนกันที่บางทีให้จอมทัพมุ้งมิ้งๆ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับการแนะนำนะคะ จะนำไปปรับปรุงสำหรับเรื่องนี้และเรื่องต่อๆไปค่ะ ถ้าความเห็นส่วนไหนไม่พอใจก็ขออภัยไว้ล่วงหน้านะ ยังไงก็อยากให้ติดตามกันต่อไปค่ะ^^
-
จบซะแล้ว ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ เรารักเรื่องนี้มากเลย รักตัวละครทุกตัว
ยังไงก็จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ รออ่านตอนพิเศษด้วย
อยากรู้ว่าชายหนุ่มสุดโหดจะมาง้อน้องเมก่อนหรือป่าว :ling1:
-
รับทราบค่า ขอเก็บตังค์ก่อน อิอิ
-
คุณไคลี่ อย่าลืมไปตั้งที่ห้องซื้อขาย ด้วยนะคะ
-
จบแล้ววววววว
ดีใจที่มิปลอดภัย
เมษากลับไปอยู่ต่างจังหวัดแล้ว
คนที่มาหาเป็นอาเมนหรือป่าวนะ
รอตอนพิเศษ
-
:heaven :heaven :heaven :heaven
-
แฮปปี้กันทั่วหน้า อิชั้นก็ดีใจด้วยนะเจ้าค่ะ
รอ...side story
-
ตามเก็บตอนธรรมดาครบแล้ว รอตอนพิเศษกันต่อไป :katai2-1:
-
ฉันนอนตายตาหลับแล้ว :heaven
-
อ๊ากกกจบแล้ว สนุกค่าา
รอลุ้นคู่ อาเมน เมษา
อาเมนแกไปศัลยกรรมมาใช่มะ55 รึอยู่บนรถ บอกมานะ :katai1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านแค่สามวัน
อัพจนจบเรื่องกันเลยทีเดียว ตามอ่านตาแฉะเลย
สนุกมากค่ะเรื่องนี้เป็นนิยายที่ชอบอีกหนึ่งเรื่องเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
ชอบที่จอมทัพแพ้ทางมะปราง นานๆจะเห็นจอมทัพมีโมเม้นแบบนี้
ชอบเจย์กับคุณหมาตัวโต(วิค)กับหมาตัวเล็ก(ฮิคกี้)
มีความสุขจริงๆซักทีนะมิถุนา-จอมทัพ
เมษา-อาเมน อันก็แล้วแต่สองคนนั้น(กับคนเขียน)แล้วละนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะจ๊ะ :pig4:
-
จบแล้ววว :mew3:
รอตอนพิเศษค่ะ :mew1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ต้องได้มาครอบครองสักชุด :กอด1: เป็นนิยายที่น่ามีเก็บไว้มาก ๆ อีกเรื่องนึงเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ แบบนี้ เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปนะคะ
ชอบคู่เมษากับอาเมนค่ะ มันดูมีความยุ่งยากและอุปสรรคดี :laugh:
รอตอนพิเศษต่อ ๆ ไปนะคะ
:katai3:
-
ฮือออออออ
เราชอบเรื่องนี้ตรงที่มิไม่งี่เง่า
ถึงจะเฟลๆกับมิช่วงที่อยู่ฮ่องกงบ้าง แต่ก็ช่วยไม่ได้
นิสัยมิเป็นแบบนั้นนี่เนาะ
ดีใจที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี คือมันดี
เราแฮพพรี่ มีความสุข
ขอบคุณมากเลยนะคะ กับนิยายดีๆเรื่องนี้
-
จบแล้วววววว ประทับใจมากๆค่ะ มิถุนากับจอมทัพน่ารักมากกกยิ่งตอนจบรู้สึกอบอุ่นในใจ กริ้ววว
อยากเห็นสองคนนี้สวีทกันอีกกก
:impress2:
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะมิถุนาาาาา
มีความสุขสมหวังทุกอย่าง เป็นที่ีรักของจอมทัพไปนานๆเลยน้าาา
รักจังเลยยยยย <3
:L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
Happy Birthday. หนูมิ
วันนี้วันที่1มิถุนายน
ป๋าจอมทัพ จะให้ของขวัญเป็นอะไรนะ
ตกดึกดินเนอร์ใต้แสงเทียน รึป่าวนา~
อันนี้ต้องถามไคลี่ชิมิ คิกๆ
-
จบแล้ว
จะว่ายังไงดีนะ
ไม่อยากให้จบเลยกำลังสนุกพอดี
ขอวคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
อ้าวแล้วเมษากับอาเมนล่ะค่ะ แง้
-
เข้ามาอ่านทีเดียวรวดเลย
สนุกมา มีครบทุกรส ชอบมากๆ
ขอบคุณมากมาย
:L2:
รออ่าน วิคเตอร์-เจย์ อาเมน-เมษา
-
เข้ามาอ่านทีเดียวรวดเลย
สนุกมา มีครบทุกรส ชอบมากๆ
รอตอนพิเศษด้วยคนนะ
-
จบแล้วเนื้อเรื่องสนุกมากๆคะ ชอบชื่อ มิ จริงๆเลยคะ เวลาเรียก มันน่ารักดีคะ
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องที่น่าอ่านมากๆ เป็นกำลังใจให้คะสู้ๆ ^___^
-
จบแล้วเหรอคะ คิดถึงหนูมิ แย่เลยอ่ะ
กำลังสนุก อยากอ่านตอนหวาน ๆ อีกเยอะ ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ นะคะ :hao3: :mew4:
-
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
รอติดตามคู่เมษาอาเมนอยู่ สู้ๆนะคะ o13
-
:mew1: :hao7:
สนุกมากกกกค่ะ
-
รอตอนพิเศษนะครับ หลังจากสุ่มมานาน :ruready
-
รอ เมษา+อาเมน อยู่น้าาาาาาาา :katai5:
-
สนุกมาก รอ ๆ ตอนพิเศษ :mew1:
-
แบบว่าพึ่งได้อ่านเรื่องนี้ อ่านวันเดียวจบเลย
สนุกมากกกกกกก
รอๆ ตอนพิเศษ อยากอ่านของเมษาแล้ววว
:laugh: :impress2: :call:
-
ชอบอ่ะ สนุกมากๆเลย
-
กรี๊ดดด แจวุค แจวุคของช้านคืออิมเมจของเจย์ เริดสุดๆ ชอบคู่รองอ่ะ ชอบนายเอกแบบเจย์ นางดูเข้มแข็งดี o13 o13นายเอกคู่หลักมิถุนาดูนางอ่อนแอไปนิดเอะอะร้องไห้อย่างเดียว ขอโต๊ดแม่ยกมิเน้อ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: ฉากนี้ของมาเฟียกับนายแบบทีไร ข้าพเจ้าขอลาไปเติมเลือดทุ๊กที
-
อ่ายจบแล้ว เย้ๆๆ ตาแฉะกันไปเลย
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆ ให้อ่านนะค่ะ
ยังอยากอ่านเรื่องของ เมษา ต่ออ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:-[ :-[ อ่านรวดเดียวจบสองวันสองคืนเลยคร้าบบบบบบบ
สนุกมากกกกก ชอบทุกอย่างเลย ตั้งแต่พล็อเรื่อง การดำเนินเรื่อง และสำนวนการเขียน
อ่านลื่นไหลไม่สะดุดเลยยยย ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แอร้ยยยยยยยยยย รออ่านตอนพิเศษนะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :impress2: :impress2:
-
กรี๊ดดดดด แค่ชื่อเรื่องว่าฟินแล้วนะ :katai5: :katai5:
แต่เนื้อเรื่องนี้....ไม่ขอบรรยายค๊าาาาา :katai4: :katai4:
อ๊ายยยยย :ling1: :ling1:
รอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อ :ling2: :ling2:
อยากรู้จังว่าอาเมนกันหนูเมจิเป็นนเช่นรายกันต่อปายยยยย :katai1: :katai1:
-
ขอบคุณนะ สำหรับนิยายดีดี ครบทุกรสชาติจริงๆ แล้วจะรอติดตามเรืองต่อไปนะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
สารบัญตอนที่เหลือถึงตอนจบค่ะ
ตอนที่ 25 : Lost in Hong Kong I - Dawn (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2689809#msg2689809)
ตอนที่ 26 : Lost in Hongkong II : Night (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2702458#msg2702458)
ตอนที่ 27 : Lost in Hong Kong III - Rise (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2716088#msg2716088)
ตอนที่ 28 : Lost in Hong Kong IV - Dust (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2716096#msg2716096)
ตอนที่ 29 : Lose in Hong Kong V - Moonlight (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2718292#msg2718292)
ตอนที่ 30 : Lost in Hongkong VI - Fire (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2718301#msg2718301)
ตอนที่ 31 : Lost in Hong Kong VII - Daylight (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2720621#msg2720621)
ตอนที่ 32 : All of me (END) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2721505#msg2721505)
รักเรื่องนี้จัง :mew1: :mew1: :mew1:
ปล.เก็บตังค์ค่าหนังสือก่อน ไม่ทัน 100 คนแรก แหะๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
สารบัญตอนที่เหลือถึงตอนจบค่ะ
ตอนที่ 25 : Lost in Hong Kong I - Dawn (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2689809#msg2689809)
ตอนที่ 26 : Lost in Hongkong II : Night (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2702458#msg2702458)
ตอนที่ 27 : Lost in Hong Kong III - Rise (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2716088#msg2716088)
ตอนที่ 28 : Lost in Hong Kong IV - Dust (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2716096#msg2716096)
ตอนที่ 29 : Lose in Hong Kong V - Moonlight (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2718292#msg2718292)
ตอนที่ 30 : Lost in Hongkong VI - Fire (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2718301#msg2718301)
ตอนที่ 31 : Lost in Hong Kong VII - Daylight (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2720621#msg2720621)
ตอนที่ 32 : All of me (END) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2721505#msg2721505)
รักเรื่องนี้จัง :mew1: :mew1: :mew1:
ปล.เก็บตังค์ค่าหนังสือก่อน ไม่ทัน 100 คนแรก แหะๆ
ขอบคุณอีกแล้วค่ะ T_T ปลื้มใจจริงๆ
-
คิดถึงจอมทัพกับมิถุนามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
สนุกมากๆเลยคับ
แล้วคู่ของเมษาอ่ะคับ ?
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบค่ะ ประทับใจมากมาก
ถึงแม้ตอนแรกจอมทัพจะร้ายจนเรารู้สึกแย่มากจริงๆ
แต่พอเค้ากลับมารักมิ ทุกอย่างล้วนแล้วมีความสุขจริงๆ
ชอบที่เค้าเคยดุร้าย โหดเหี้ยว แต่กลับยอมลงให้กับคนๆนึง
ขอบคุณมากๆนะคะที่สร้างอะไรดีๆให้ได้อ่านกัน ชอบมากก
ประทับใจมากค่ะ :D
-
เรื่องนี้สนุกมาก ๆ ค่ะ
ชอบตัวละครทุกตัวเลย
ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ ^^
-
อ่าาาห์
-
อ่านจบแล้ว..สนุกมากค่ะจอมทัพแรกๆร้ายกาจมากนะนึกอยากจะได้อะไรก็ต้องเอามาให้ได้
ส่วนมิถุนาน่ารักดูมีน้ำอดน้ำทนมากกว่าจอมทัพจะยอมอ่อนให้ก็นะโดนซะสะบักสะบอม
เมษาก็น่าสงสารอยากรู้ความเป็นไปของคู่นี้ต่อจะรอติดตามตอนต่อของอาเมนเมษานะคะ :pig4:
-
ชอบประโยคสุดท้ายของตอนจบจัง
the story never ending สนุกมากเลยค่ะ
-
สนุกมากค่ะ ชอบๆ :katai2-1:
-
อ่านแบบรวดเดียวจบเลยค่ะ
ชอบเนื้อเรื่องนะคะ สนุกดี ไม่หวานจนเลี่ยน แล้วก็ไม่บู๊จนอ้วก กำลังพอดี พล็อตเรื่องสมเหตุสมผล ไม่รู้สึกขัด
ชอบวิธีการเล่าเรื่องและภาษาที่ใช้ด้วยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกไปด้วย
พล็อตสามารถดราม่าได้พีคสุดๆหลายตอนเลยค่ะ ผู้เขียนอาจจะไม่ถนัดดราม่าเลยไม่ดึงดราม่าเท่าไหร่ มันดีสำหรับคนที่ไม่ค่อยชอบดราม่าอย่างเรา ทำให้อ่านเรื่องนี้ได้เรื่อยๆ แต่สำหรับคนที่ชอบเรื่องพีคๆ ดราม่า อาจจะรู้สึกยังไม่สุด
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีให้อ่านค่ะ :))
-
อ่าาาา อ่านติดกัน 2 วันติดจนจบ สนุกมากกกก ชอบสุดสุด
แต่งเก่งมากเลย ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณที่นำมาแป่งปันให้มีความสุขไปด้วยกันนะคับ
-
:mew1: :mew1: ฟินที่สุดในแปดโลก
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ จะเอาตอนพิเศษอ่ะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
:katai2-1: :katai2-1:
เป็นนักอ่านเงามานาน สมัครสมาชิกก็รีบตามอ่านและมาเมนท์ทันที!
ดีมากครับ ชอบทุกๆอย่างที่เป็นเรื่องนี้ ภาษาสวย บรรยายเยี่ยม เนื้อหาดีมีข้อคิด
รู้สึกทุกครั้งเวลาอ่าน ว่าตัวละครแต่ละตัวมีชีวิตจริงๆ
หนูมิถุนาน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งที่แสนจะใจดี ท่านมาเฟียหนุ่มแจ๊คกี้ผู้เลือดร้อนแต่อบอุ่น
คุณเจย์มือขวาสุดเนี๊ยบแต่น่ารักน่าและน่าแกล้ง พ่อหนุ่มวิคเตอร์จอมทะเล้นแต่น่าหมั่นไส้! :z6:
หนูเมษาผู้น่ารักน่าสงสารแต่เข้มแข็ง พ่ออาเมนหนุ่มหล่อผู้ซึ่งซึนยิ่งกว่าพระเอกของเรา
เอเลนหนุ่มเพอร์เฟคผู้ทำได้ทุกอย่าง(เป็นตัวละครนึงที่อยากให้มีบทบาทเป็นเรื่องหลักจัง)
และอีกมากมาย...
แต่ที่ขาดไม่ได้อีกคนคือ คุณเฌอปราง
ตัวละครที่ผมปลื้มมากที่สุดเพราะนางทำผมยิ้มทุกครั้งที่นางปรากฏตัวตั้งแต่เริ่มยันจบ //ชะนีหนึ่งเดียวผู้เหลือรอด :laugh:
ตอนจบก็ง่ายๆ สวยงามและตื้นตัน ไม่ค้างเลย (ก็เหลือแต่เรื่องหนูเมษาเท่านั้นแหละครับ 55)
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวสนุกๆครบรส ทั้งซึ้ง มันส์ และตื้นตันใจนะครับ o13 o13
รอตอนพิเศษครับ :call: :call: :hao3: :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องค่ะ เรื่องสนุกมาก :m1:
-
คือตอนแรกอ่านนะ รู้สึกว่ามันน่าจะเหมือนเรื่องอื่นๆ แต่คือไม่ใช่อ่ะ แบบสนุก ชอบ :hao6:
-
:กอด1: เรื่องนี้สุกมากเลยคะ ชอบแนวนี้ คนแต่งเก่งนะที่สามารถเขียนออกมาแม้ในครั้งแรก
-
:hao5:
มิน่ารักมากกกกกกกกกกกกก, แม้บางครั้งจะมีเยอะๆไปบ้างก็ตาม 555
ส่วนจอมทัพนี่บอกเลยว่า หมั่นไส้มากอ่ะ! แต่ก็ชอบนะตอนหลังๆที่เฮียแกมุ้งมิ้ง อ้อนมิตลอดเวลา ฮาๆ ๆ
อยากให้มีตอนพิเศษของอาเมนกับเมษาด้วยจังเลยค่ะ, หนูเมก็น่าสงสารออก
ส่วนวิค, ที่ว่าชอบอเลน แต่เห็นติดเจย์จั๊งงงงง ง. ไม่รู้ว่าเจย์จะได้สมหวังมั้ยน้า?
สุดท้าย ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องราวดีดีให้ได้อ่าน
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4:
-
อารมณ์ร้าย อารมณ์รัก
น่ารักมากมาย
ขอบคุณนะคับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ มีอะไรให้ได้ลุ้นได้ติดตามตลอด
ตอนต้นเรื่องนี่หมั่นไส้นายจอมทัพซะเหลือเกิน
แต่ตอนหลังๆเหรอออ แจ็คกี้ของน้องมิน่ารักจังงง :m1:
เดี๋ยวจะตามไปอ่านคู่น้องเมนะคะ :m4: :m4:
-
สนุกมากเลย สนุกตั้งแต่เปิดเรื่องถึงตอนจบ
บวกบวกเป็ดค่า :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยเรื่องนี้ ลุ้นจนตอนสุดท้ายว่ามิจะตายมั้ย ฮ่าๆ ดันไปสะดุดกับชื่อตอนว่า Lost in Hong Kong เลยกลัวแทบแย่ว่ามิจะตายมั้ย อิอิ แต่งได้สนุกมากเลยนะคะ อ่านเพลินเลย รอตอนพิเศษของเอเลนกับเมด้วยนะคะ นึกว่าจะให้เจอกันในตอนจบซะอีก แหะๆ
-
สนุกมากกกกกกกกกก เลยค่ะ ครบทุกรส โหด หวาน ซึ้ง ลุ้น ระทึก แต่แอบสงสารเมษาจัง ขอบคุณนะค่ะสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้^^
-
ตามอ่านรวดเดียวจนจบเลยคะ ตามมาจากเรื่องของเมษา
แอบสงสัยว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงนะ
เลยมาอ่านเรื่องนี้ก่อน
สนุกมากเลยคะ ชอบมาก ยิ่งตอนอยู่ในดงกระสุน รู้สึกเหมือนต้องโยกตัวหลบไปอีกคนด้วย
ขอบคุณค่ะ
-
:mew2: :hao6: :hao6: อ่ารไปลุ่นไปตลอดเรื่องเลย....อิอิ
สนุกจนอยากเก็บไว้เองเลยย....
สนุกมากขอบคุณครับบ
-
o13 สนุกมากค่ะ จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
เพิ่งตามอ่านมาได้สักพักที่จริงอ่านจบไปหลายวันแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสเม้นเลยอันนี้ขอโทดคนเขียนด้วย
เรื่องนี้การใช้ภาษาเยี่ยมมากเลยที่จริงเราจะเปนคนชอบอ่านนิยายง่ายๆ เขียนง่ายๆ พระเอก นายเอกเล่าเรื่องเองอันนั้นจะอธิบายแบบไม่กว้างมากเข้าใจไปกยตัวละครเลย แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ชอบมากภษาก็สวย พล็อตเรื่องก็น่าติดตามอ่านล้วหลงรักหนูมิไปด้วยอีกคน ขอบคุรคนเขียนมากๆ :pig4:
-
อ่าน Side Story อาเมน-เมษา ต่อได้ที่นี่ค่ะ >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.0
Stay with me
โทรศัพท์ส่วนตัวของเขาสั่นครืดคราดอยู่ในเสื้อสูท จอมทัพแง้มมันดูก่อนพบว่าเป็นเฌอปรางโทรเข้ามา เขาขมวดคิ้วมุ่น การประชุมตรงหน้ายังเคร่งเครียดแต่ก็ไปได้ด้วยดี จอมทัพไม่คิดว่าเขาควรรับโทรศัพท์จากคู่ปรับตลอดกาลของเขาในเวลานี้ พักหลังเฌอปรางชอบกวนประสาทเขาจากทุกช่องทาง เอาเป็นว่าเงียบๆไว้เดี๋ยวหล่อนก็คงรอให้สายตัดไปเอง
เอากุมมือประสานไว้ วางศอกลงบนขอบเก้าอี้ เอนหลังพิงพนักวางมาด ก่อนที่จะต้องสะดุดลมหายใจตัวเองอีกครั้ง เมื่อโทรศัพท์เขาสั่นเป็นจังหวะถี่ๆของเมสเสจ จอมทัพตีหน้านิ่งขรึม เจย์นั่งอยู่ด้านข้างขวาเขา ส่วนวิคเตอร์อยู่อีกฝั่ง
วันนี้มิถุนาไปทำงานแต่เช้า จอมทัพเป็นคนไปส่ง ฝากฝังบอร์ดี้การ์ดไปด้วยอีกสองนาย เขาเห็นว่าช่วงนี้งานมันค่อนข้างยุ่ง วิคเตอร์เองก็มีหน้าที่ของตนเอง มิถุนาเองแม้จะสนิทกับวิคเตอร์แค่ไหน แต่ก็ไม่เคยปริปากงี่เง่าเรื่องราวเหล่านี้ใส่เขาเลยสักครั้ง เขาเห็นว่าวันนี้มิถุนามีงานกับเฌอปราง คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร เสร็จงานคงไปเดินเล่นกันตามประสา เขาก็อยากให้มิถุนาหายใจหายคอได้สักหน่อย
ฝ่ามือหนาเลื่อนกดหน้าจอเพื่ออ่านข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนชะงักไปเมื่อเห็นข้อความบนนั้น จอมทัพขมวดคิ้วมุ่น เขายกมือขึ้นยุติการประชุมชั่วขณะ ข้อความบนหน้าจอทำให้เขาหัวใจกระตุก
'Jacky, Mi has got a cold. He fainted. Call me back!!! asap'
(แจ็คกี้ มิไข้ขึ้นสูงมากจนเป็นลม โทรกลับหาฉันด่วน!!!)
เขาผุดลุกจากเก้าอี้ นึกขอโทษเฌอปรางในใจที่เมื่อครู่ก่นด่าว่าเธอมันตัวยุ่ง จอมทัพผลักประตูออกจากห้องประชุม เจย์และวิคเตอร์เดินตามแทบจะทันที
มาเฟียหนุ่มเอนหลังพิงกำแพงด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เขาดึงโทรศัพท์ออกมาก่อนกดโทรหาเฌอปรางทันที จอมทัพยืนรอสายอยู่เพียงแค่สองสัญญาณ ปลายสายก็รับสายด้วยความรวดเร็ว
(แจ็คกี้! ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน) หญิงสาวเม้งแตกทันที จอมทัพได้แต่นวดขมับเบาๆ
“ประชุมอยู่ บอกมาก่อน มิอยู่ไหน เป็นอะไรมากไหม" เขาถาม ร้อนใจไม่แพ้กัน
(อยู่คอนโดฉัน หลับอยู่ แต่ไข้สูงมาก ฉันจะเรียกรถพยาบาลแล้วเนี่ย---)
“แล้วทำไมไม่ส่งโรงพยาบาล" จอมทัพถามกลับอย่างไม่พอใจ ได้ยินเสียงเฌอปรางกะแทกลมหายใจกลับมา
(ก็มิไม่ยอมไป!! บังคับยังไงก็ไม่ยอม ไม่ยอมกลับเซฟเฮ้าส์เพราะกลัวนายจะรู้ ไม่ให้ฉันบอกนาย ขู่บอร์ดี้การ์ดนายอีก!!! บอกแต่ว่าพรุ่งนี้มีงานๆๆๆๆ เข้าโรงพยาบาลไม่ได้ ฉันล่ะจะบ้าตายแล้วนะ) เฌอปรางโวยชุดใหญ่ (นี่มาที่นี่เลยได้ไหม เดี๋ยวนี้เลยแจ็คกี้!)
จอมทัพเกร็งขมวดคิ้วแน่น เขากำโทรศัพท์ในมือ "ครึ่งชั่วโมง จะรีบไป"
เขากดวางสาย ท่าทางนิ่งเงียบแต่จริงๆแล้วร้อนรนเหลือเกิน แม้กระทั่งเจย์กับวิคเตอร์เองก็รับรู้ได้จากสายตาของเจ้านาย จอมทัพอยากจะถอนหายใจแต่อะไรก็ตึงแน่นไม่หมด มิถุนาขึ้นชื่อเรื่องกิตติศัพท์ความดื้อดึง เขาไม่แปลกใจเลยสักนิด ตอนนี้ก็ห่วงแทบบ้า แต่จะทิ้งการประชุมไปดื้อๆก็ไม่ได้ด้วย
ช่วงนี้มิถุนางานค่อนข้างหนัก คราวก่อนเขาก็ทะเลาะกันไปด้วยเรื่องพวกนี้กันไปแล้วยกหนึ่ง มิถุนารักงานของตนและเต็มที่กับมันเสียทุกครั้ง จอมทัพพอเข้าใจ แต่ก็อดห่วงไม่ได้ เขารู้ว่ามิถุนาไม่อยากให้ใครมองว่าที่มาอยู่กับเขาด้วยเพราะเขาเป็นเสี่ยเลี้ยง อันที่จริงกาลเวลาก็น่าจะเป็นข้อพิสูจน์ได้ทั้งหมดแล้ว แต่มิถุนาเอง ตั้งแต่คราวก่อนที่ชวดงานติดๆกันจนนอยด์ไปพักใหญ่ พอตอนนี้งานกลับมาชุกอีกครั้ง ก็เล่นรับแทบไม่ยอมปล่อยหลุดมือไปสักงาน ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรมากเสียเท่าไหร่ เพราะช่วงนี้เขาก็งานยุ่งมากจนแทบได้เจอกันแค่ตอนนอนเช่นเดียวกัน เขาก็ไม่อยากที่จะบังคับมิถุนาให้อยู่บ้านเฉยๆแบบไม่มีอะไรทำนักหรอก
แต่เมื่อคืนก็เห็นอิดโรยกว่าปกติ ทำไมเขาไม่ฉุกใจคิดบ้างนะ
“วิคเตอร์ นายไปคอนโดเฌอปราง มิไข้ขึ้นสูงมาก ถ้าท่าไม่ดีส่งโรงพยาบาลแล้วรายงานฉันด่วน" เขาสั่ง วิคเตอร์ผงกหัวเล็กๆ
“ครับ"
“เจย์ วันนี้เอาเรื่องนี้ให้เสร็จ งบประมาณกับเรื่องที่เหลือยกยอดไปมะรืนนี้ให้หมด" เขาถอนหายใจออกมาในที่สุด "ไปกันได้แล้ว"
วิคเตอร์รับคำก่อนเดินเลี่ยงไปทางลิฟท์ ส่วนเขาเดินกลับเข้าห้องประชุมไปพร้อมเจย์ เสียงเซ็งแซ่เงียบลงเมื่อประมุขของการประชุมเดินกลับมา จอมทัพทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม เขากวาดสายตามองไปรอบๆ สติสตังค์เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก เขาเริ่มดำเนินการประชุมอีกครั้งอย่างรวดเร็ว และตัดบทจบมันลงภายในสิบห้านาทีที่เหลืออยู่
จอมทัพเดินไปตามทางเดินอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนเจย์แทบจะต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตาม พวกเขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของเฌอปรางที่อยู่ตรงข้ามห้องของมิถุนา น่าทึ่งเหลือเกินที่พวกเขาเดินทางจากออฟฟิศมาถึงที่นี่ได้ภายในยี่สิบนาที เจย์แทบหัวใจวายตาย มาเฟียหนุ่มเคาะลงบนประตูอย่างเบามือเพราะเกรงว่าคนที่หลับอยู่จะตื่น สักพักประตูก็แง้มออก เฌอปรางในชุดลำลอง ใบหน้าไร้เครื่องสำอางเติมแต่งก็โผล่หน้าออกมา
“มาช้านะยะ" เจ้าหล่อนเปิดศึกทันที แต่จอมทัพเองก็ห่วงจนแทบจะไม่ใส่ใจ
เฌอปรางถอนหายใจเบาๆ เธอปลดโซ่ประตูออก แล้วปล่อยให้มาเฟียหนุ่มเข้ามา เจย์ยิ้มทักทายเฌอปรางบางๆ วิคเตอร์เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับกะละมังน้ำเย็น เขาเลิกคิ้วทักทายคู่หู ก่อนเดินตามแผ่นหลังของเจ้านายเข้าห้องนอนเฌอปรางไปด้วยกัน
มิถุนานอนหน้าซีดอยู่บนเตียง ตัวเล็กๆนั้น ทั้งๆที่ขาวอยู่แล้ว ตอนนี้ขาวซีดราวกับกระดาษ จอมทัพทรุดตัวนั่งลงที่ขอบเตียง ริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงระเรื่อด้วยอาการของคนไม่สบาย เขายกมืออังที่หน้าผากเล็กแล้วก็ต้องสะดุ้งชักมือออกแทบไม่ทันเพราะมันร้อนมากเหลือเกิน ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะที่หลังมือ เขาลูบศีรษะมิถุนาเบาๆ
“ทำไมไม่ไปส่งที่เซฟเฮ้าส์ล่ะ" จอมทัพเอ่ยถามหญิงสาวเจ้าของห้องที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ห่างกัน เฌอปรางกัดปากเบาๆ
“ก็มิไม่ให้บอกนาย โรงพยาบาลก็ไม่ให้ไป พอขึ้นรถมิก็สั่งให้ขับมาที่คอนโดฉัน แอบโทรหานายได้ก็บุญแล้วย่ะจะบอกให้" เฌอปรางบ่นกระปอดกระแปด "นี่เกือบโดนตำรวจจับข้อห้าใช้โทรศัพท์ระหว่างขับรถเลยนะยะ"
จอมทัพไม่ถือสาเฌอปรางนัก เขาถอนหายใจเบาๆ
“แจ็คกี้ ฉันมีงานต่อตอนเย็นน่ะ" เฌอปรางลดเสียง กระซิบบอก "ขอโทษนะ แต่อาจจะอยู่ดูให้ได้ไม่นานนัก" เธอออกตัว แม้ในใจจะเป็นห่วงมากก็ตามที
“ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ขอบใจมากแล้ว" จอมทัพว่า เขามองเจย์ที่วางผ้าชุบน้ำลงบนหน้าผากมิถุนาอย่างเบามือ "เดี๋ยวฉันดูต่อเอง"
“แล้วเรื่องมิสเตอร์ลี จากสิงคโปร์เย็นนี้ล่ะครับ จะยกเลิกไหม" เจย์เอ่ยถามถึงตารางงานต่อ จอมทัพพลิกมองนาฬิกา
“นายกับวิคเตอร์พาเขาชมสินค้าก่อนแล้วกันเย็นนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะนัดเขาทานข้าวเพื่อพูดคุย ฝากด้วยแล้วกัน"
“ครับ" เจย์รับคำ
“แต่ถ้าท่าไม่ดี นายรีบส่งโรงพยาบาลเลยเถอะ ไอ้เรื่องงานน่ะ ค่อยไปจ่ายชดเชยทีหลัง ขนหน้าแข้งนายไม่ร่วงหรอก" เฌอปรางกล่าว จอมทัพพยักหน้าเบาๆไม่พิรี้พิไรกับคำตอบมากนัก เพราะในใจเขาก็คิดจะทำอะไรเช่นนั้นอยู่แล้ว
เฌอปรางมุดหายเข้าไปในห้องแต่งตัว ในขณะที่เจย์แจกแจงงานให้เจ้านายต่ออีกนิดหน่อยแล้วเขาก็รีบหายออกไปพร้อมกับวิคเตอร์เพราะใกล้จะได้เวลานัดเต็มแก่ จากนั้นเฌอปรางก็ตามไปอีกคนโดยกำชับว่าถ้ามิถุนาอาการแย่ขึ้นมาต้องรีบพาเพื่อนเธอส่งโรงพยาบาลอย่างไวที่สุด แล้วก็แจกแจงต่อว่าประตูเป็นระบบล็อคอัตโนมัติ ให้ปิดไว้ได้เลย และโทรรายงานเธอตลอดเวลาหากเกิดอะไรขึ้น
จอมทัพพยักหน้ารับส่งๆ ก่อนมองดูเพื่อนรักของมิถุนาวิ่งปรู้ดหายออกไปจากห้อง เขาเดินไปงับผ้าม่านในห้องลง ก่อนลดอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศในห้องให้เป็นระดับปกติ เฌอปรางตั้งไว้ที่ยี่สิบเอ็ดองศา ยัยบ้านั่นนอนเข้าไปได้อย่างไรจอมทัพก็ยังคิดไม่ค่อยออก
เขาทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียงอีกหน เอื้อมมือแตะมือมิถุนาเบาๆ มือขาวจัดของอีกฝ่ายกอบกุมมือเขากลับ จอมทัพระบายยิ้มบางๆ เป็นรอยยิ้มที่เขามีไว้ให้กับมิถุนาของเขาคนเดียว
ใบหน้าจิ้มลิ้มแม้จะซีดเผือดด้วยพิษไข้แต่ก็ยังดูน่าทะนุถนอม จอมทัพสอดกายลงใต้ผ้านวมผืนเดียวกันโดยไม่กลัวว่าจะติดหวัดของคนรัก เขากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงนุ่ม เอนศีรษะกลมให้พิงเข้าที่อกของเขา
จริงๆเขาก็อยากจะพามิถุนาไปโรงพยาบาลเต็มแก่ แต่เท่าที่ดูอาการยังเหมือนทรงตัวอยู่ ไอ้ที่จะพาไปโรงพยาบาลน่ะ ยังไงคืนนี้ก็ต้องแอดมิดแน่ๆ เขาแค่อยากจะให้มิถุนาตื่นมาคุยกันดีๆเสียก่อน ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวตื่นมาอีกครั้งที่โรงพยาบาล คนตัวเล็กของเขาจะต้องมาจิตตกเพราะเบี้ยวงาน ทำงานคนอื่นเสีย พาลจะโกรธเขาเอาอีก
จอมทัพนอนอยู่ข้างๆคนรักอยู่เกือบชั่วโมง กระทั่งใบหน้าเล็กเอียงเข้าหาเขาแล้วปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก มิถุนาหน้าแดงก่ำ ตาเองก็แดงก่ำไม่แพ้กัน ริมฝีปากจิ้มลิ้มทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ลำคอก็ดูเหมือนจะแห้งผากไปเสียหมด
เขาเห็นใบหน้าของคนที่เขานอนอิงแอบอยู่ทุกคืนวันอยู่ตรงหน้า มิถุนาขยี้ตาเล็กน้อย ตัวร้อนรุ่มด้วยพิษไข้ไปเสียหมด เขารู้สึกแสบคอไปหมด แค่ลืมตายังยาก ปลายนิ้วเบาไปเสียหมด เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นจอมทัพ แต่ก็...ดีใจมากกว่า
“เป็นไงบ้าง" เสียงทุ้มเอ่ยไถ่ถาม มิถุนาไอโขลกก่อนรับขวดน้ำเปล่ามาเปิดดื่ม
“ผมหลับไปนานไหมครับเนี่ย" คนป่วยถามกลับ จอมทัพดึงร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นมานั่งพิงข้างๆกัน
“สักพักน่ะ หลับไม่สบายหรือ"
“นิดหน่อยน่ะครับ ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด" มิถุนาว่าเสียงแหบแห้ง "คุณเลิกงานแล้วเหรอ" เขาถามทั้งเสียงอ่อนแรง
“ยังเลย ปรางโทรมาตามน่ะ"
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย" คนป่วยปฏิเสธ "คุณกลับไปทำงานก็ได้ เรากลับเซฟเฮ้าส์ตอนนี้ก็ได้นะครับ ผมไปนอนต่อที่ห้องเอง" มิถุนาว่า จอมทัพได้แต่ส่ายหน้า
“ไปหาหมอไหม"
พอได้ยินคำว่าหมอ มิถุนาก็หน้ายู่ทันที เขาส่ายหัวไปมาเบาๆทั้งๆที่ยังมึนๆอยู่
“พรุ่งนี้มีงานเปิดตัวที่ผมเป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ให้ ยังไงก็ต้องไป" คนป่วยดื้อดึง เสียงแทบจะไม่มีพูดอยู่แล้ว
“ไปหาหมอ นอนโรงพยาบาลแล้วพรุ่งนี้ค่อยขอออกมาสักสองชั่วโมงไม่ได้หรือ" จอมทัพตะล่อม แก้มแดงๆของคนข้างตัวทำให้เขาไม่กล้าเผด็จการมากนัก
“รอให้ผ่านพรุ่งนี้ไปแล้วค่อยแอดมิดได้ไหมครับ" จอมทัพนิ่งคิด เขารู้สึกได้ว่าวิธีสุดท้ายที่จะทำได้ก็คงเป็นรอให้มิถุนาหลับแล้วเขาค่อยอุ้มไปโรงพยาบาลเลยทีเดียว "ผมยังไหวนะ"
“หิวไหม" จอมทัพเปลี่ยนเรื่อง รู้อยู่แก่ใจคืนนี้ยังไงก็คงจบที่โรงพยาบาล เพียงแต่เขาไม่อยากจะทำร้ายจิตใจคนสปิริตการทำงานสูงเท่านั้นแหละ แต่ยังไงๆเขาก็ไม่ยอมให้มิถุนามาเสี่ยงอาการทั้งคืนแน่ๆ
มิถุนาพยักหน้าเบาๆ "ก็นิดหน่อยน่ะครับ"
“เดี๋ยวหาอะไรให้ทานนะ" จอมทัพว่า เขาตวัดผ้าห่มออกแล้วลงไปยืนข้างเตียง ฝ่ามือหนากดไหล่เล็กให้นอนลงแล้วจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมน "นอนรอไปก่อนนะ"
“ตกลงไม่กลับเซฟเฮ้าส์เหรอครับ" มิถุนาถามเสียงแหบแห้ง
“ต้องรอวิคเตอร์กับเจย์มารับน่ะ ฉันไม่มีรถ" จอมทัพปด ด้านล่างมีทัพบอร์ดี้การ์ดของมิถุนารออยู่ เขาจะไปเมื่อไหร่ก็ได้ เพียงแต่เขาต้องการรอให้คนป่วยหลับ จะได้จัดการพาไปโรงพยาบาลเสียให้สิ้นเรื่อง
ร่างหนาเดินล้วงกระเป๋าออกไปจากห้องนอน เขาปิดประตูห้องนอนลงอย่างเงียบเชียบก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก จอมทัพพิงแผ่นหลังไว้กับขอบเคาน์เตอร์ครัวที่ริมระเบียง รอครู่เดียวเจย์ก็รับสาย
(ว่าไงครับ)
“จองโรงพยาบาลเลย ห้องพิเศษเหมือนเดิม แล้วไปเจอกันที่นั่น"
(ยอมไปแล้วเหรอครับ) เจย์ถามคล้ายกระเซ้า
“ยัง แต่เดี๋ยวรอให้หลับก่อน นี่กำลังจะหาอะไรให้กินอยู่"
(อ่า ครับ...) เจย์พึมพำ (เอ เห็นวันนี้มินิมาร์ทด้านล่างปิดปรับปรุงร้านนี่ครับ) เขาบอกเจ้านาย
“แล้วสั่งอะไรได้บ้างล่ะ จัดการให้หน่อย"
(ไม่ดีมั้งครับ มีแต่อาหารไม่มีประโยชน์ ถ้าเอาเจ้าดีๆหน่อย คงรอนาน) เจย์ท้วง (นายท่านลองทำสิครับ ไม่เห็นยากเลย)
“ว่าไงนะ" จอมทัพแทบสำลักน้ำลายตัวเอง
(เดี๋ยวผมพิมพ์สูตรส่งไปให้ทางเมสเสจ ครัวคุณปรางน่าจะมีของครบพอถูไถไปได้) เจย์เปรย
“โทรตามอาเจียงมาที่นี่ดีกว่า" จอมทัพทำท่าจะตัดบท
(อาเจียงไม่อยู่น่ะสิครับ เห็นว่าลาไปเที่ยวเหนือไม่ใช่เหรอครับ) เจย์ท้วงอีกครั้ง ทำเอาจอมทัพแทบกุมขมับ (ไม่ยากหรอกครับ ทำตามผมบอก แปปเดียวเอง จะได้รีบมาโรงพยาบาลไงครับ)
จอมทัพถอนหายใจพรืดใหญ่ "ลองส่งมาก่อนแล้วกัน ฉันหาทางเอง"
เขาตัดสายคนสนิท ก่อนยืนมึนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัวอยู่นานสองนาน สักพักโทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง พร้อมกับเมสเสจข้อความยาวเหยียดพร้อมรูปภาพประกอบจากเจย์ยาวเป็นพรืด จอมทัพไล่อ่านข้อมูลบนหน้าจอ ฝ่ามือหนาไล่เปิดตู้เย็นดูวัตถุดิบตามที่เจย์บอก เขาชั่งใจอยู่อีกสักพักหน้าตู้เย็น แต่สุดท้ายฝ่ามือหนาก็ดึงเอาหมูสับกับก้อนคนอร์ออกมาจนได้ เขาเปิดลิ้นชักล่างหาผัก ตามสูตรเจย์บอกให้ใช้ผักชี มาเฟียหนุ่มไล่หาผักชีแทบพลิกตู้เย็นแต่ก็ไม่พบ เขาดึงถุงพลาสติกออกมาหนึ่งใบ ด้านในเป็นผักหน้าตาคุ้นๆ มาเฟียหนุ่มบอกกับตัวเองว่ามันคงแทนกันได้ เขาจึงเปิดน้ำใส่กะละมังใบเล็กแล้วโยนผักลงไปแช่แทบจะทันที
จอมทัพยืนงงเสียยิ่งกว่าครั้งแรกที่ศึกษาตัวเลขขึ้นลงในกระดานหุ้น เขาเดินเปิดกล่องที่วางบนเคาน์เตอร์เพื่อหาข้าวสาร ก่อนที่จะพบว่าเฌอปรางเก็บมันไว้ในถังแสตนเลสอย่างดีข้างตู้เย็น
มาเฟียหนุ่มยืนมองหม้อหลายขนาดที่ถูกแขวนไว้เป็นระเบียบก่อนสุ่มหยิบขนาดกลางออกมา เขาเปิดน้ำก๊อกใส่ลงไปเสียค่อน ก่อนตั้งหม้อแล้วเปิดเตาแรงสุด โชคดีที่เป็นเตาไฟฟ้าแบบเดียวกับที่เคยใช้สมัยอยู่อเมริกาจึงไม่ต้องมานั่งงงอีกรอบว่ามันใช้งานอย่างไร
สาหัสกว่านั้น เขาไม่รู้จริงๆว่าจะต้องใช้ข้าวสักเท่าไหร่ แต่ก็กะเอาจากเซนส์แบบมั่วๆ จอมทัพเกาหัวแกรกๆ ก่อนพับแขนเสื้อตวงข้าวเทลงไปในหม้อต้มสามถ้วยเต็ม จากนั้นตามสูตร เขาแงะเอาคนอร์ก้อนใส่ลงไปในหม้อทั้งก้อนแล้วก็คนจนหม้อขึ้นฟองฟอดทั้งๆที่น้ำยังไม่เดือด จากนั้นก็ปิดฝายืนรอมันอย่างใจจดจ่อ เจย์บอกว่าให้ใส่หมูกับผักทีหลัง มันคงจะรอดอยู่แหละ...มั้งนะ
“บ้าชะมัด" จอมทัพพึมพำกับตัวเองเบาๆ ให้ตายเถอะ นี่เป็นครั้งแรกที่เขามายืนทำอาหารหน้าเตาเลย แน่นอนว่าตอนที่อยู่อเมริกามันก็มีบ้างที่เขาจะทำครัว แต่นั่นมันก็ง่ายๆ พวกแซนด์วิช ขนมปัง หรืออาหารกระป๋องง่ายๆกันตายในวันที่หนาวจนไม่อยากออกไปไหน วิคเตอร์พักอยู่ห้องเดียวกับเขา บางครั้งก็เป็นวิคเตอร์ที่จัดการเรื่องอาหารให้ แม้ว่าฝีมือจะด้อยพัฒนาไม่ต่างจากกัน
จอมทัพส่งเมสเสจหาเจย์ถามวิธีการทำพร้อมกับอัพเดทสิ่งที่ตัวเองได้จัดการไปแล้วด้วย แต่รออยู่หลายนาทีลูกน้องคนสนิทก็ยังไม่ตอบมา อนุมานได้เองว่าเจย์คงทำงานอยู่ มาเฟียหนุ่มเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนหันกลับไปที่เตา แล้วก็ต้องหลุดอุทานออกมาเมื่อฟองลอยฟอดอยู่ที่ขอบหม้อ เขารีบพุ่งตัวไปเปิดฝาแทบจะทันที ความร้อนทำเอามาเฟียหนุ่มสะดุ้ง เขาปล่อยฝาหล่นกระทบพื้นดังแกร๊ง
“ชิบหาย" จอมทัพสบถ เขายืนขยี้หัวไปมาอย่างหัวเสีย ไม่น่าเชื่อคำพูดเจย์เลยให้ตายสิพับผ่า
มิถุนาสะดุ้งลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงวัตถุหนักตกกระทบลงพื้น เขายันกายลุกขึ้นด้วยอาการมึนหัว ไอโขลกก่อนหยิบน้ำขึ้นดื่ม เขาขมวดคิ้วหน่อยๆเมื่อไม่เห็นจอมทัพอยู่ในห้อง และกลิ่นแปลกๆจางๆที่ลอยแตะจมูกมาจากทางด้านนอกทำให้เขาต้องมุ่นคิ้วเสียมากกว่าเดิม...
มิถุนายันกายลุกขึ้น เขาขยี้ตาเบาๆก่อนค่อยๆเดินโผเผออกไปด้านนอก เขาเห็นแผ่นหลังของคนรักยืนอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ครัว พร้อมกับควันที่ลอยคลุ้งไปหมด เหมือนจอมทัพจะได้ยินเสียงฝีเท้า เขาละมือจากเตาไฟฟ้าตรงหน้าแล้วหันกลับมาดูคนที่ยืนหน้าปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ด้านหลัง มิถุนาเลิกคิ้ว มองภาพตรงหน้าแล้วได้แต่กลั้นยิ้ม เมื่อเข้าใจอะไรมากขึ้น
“ทำอะไรน่ะครับ" เขาทั้งสงสัย ทั้งขัน เมื่อเห็นสภาพครัวตรงหน้าที่น้ำเจิ่งนอง แถมยังมีเศษข้าว ผัก เนื้อสัตว์ กระจายเต็มพื้นที่
“เอ้อ...” มาเฟียหนุ่มจนมุมตอบไม่ถูก เขายืนนิ่ง เกาแก้มตัวเองอย่างเผลอตัว
“......” มิถุนายังคงจ้องตาแป๋ว
จอมทัพถอนหายใจออกไป เขาส่ายหัวให้กับตัวเองเบาๆก่อนวางทัพพีในมือลง แล้วยกฝ่ามือทั้งสองขึ้นตรงหน้า
“โอเคๆ" เขาถอนหายใจอีกครั้ง "จะทำอาหารให้กิน แต่มันคง...”
มิถุนาหัวเราะทั้งๆที่ไร้เสียง เขาค่อยๆเดินไปหาคนรักที่ยืนหมดมาดอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว มือเล็กหยิบเอาผักที่แช่น้ำจนแทบเปื่อยขึ้นมาแล้วขำคิก
“นี่จะเอาผักคะน้ามาทำอะไรน่ะครับ" มิถุนาเลิกคิ้ว
“ก็หาผักชีไม่เจอ" มาเฟียหนุ่มแก้ตัวทำเอาคนป่วยกลั้นยิ้มแก้มแทบแตก
“แล้วคุณจะทำอะไรเหรอ" มิถุนาถาม จอมทัพไม่รู้สึกอยากตอบคำถามเลยจริงๆ
“...ข้าวต้ม"
มิถุนาอมยิ้มอย่างเอ็นดูทั้งหน้าซีดเซียว “ใครเขาเอาคะน้ามาทำข้าวต้มกันน่ะครับ"
มิถุนาส่ายหัวไปมาเบาๆ มือขาววางคะน้าลงบนซิงค์ล้างมือ ก่อนเดินเข้าไปสวมกอดร่างใหญ่โตของมาเฟียหนุ่ม นึกอุ่นใจและอบอุ่นใจจนน้ำตาซึมที่จู่ๆอีกฝ่ายลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ให้ เขากระชับอ้อมกอดแน่น เช่นเดียวกับจอมทัพที่กอดร่างเล็กๆไว้แนบอกเช่นกัน
“ก็ว่าอยู่แล้วว่ามันต้องไม่รอด" เขาพึมพำ มิถุนายิ้มบางๆ
"ขอบคุณนะครับ"
“อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวจะสั่งให้" เขาถาม ลูบหัวคนป่วยเบาๆ "จะได้พักผ่อนเสียที"
มิถุนาไอเบาๆก่อนส่ายหัว "ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมช่วยนะ"
ฝ่ามือเล็กดันคนตัวโตกว่าให้ไปยืนที่หน้าเตา เขาเอื้อมมือลดไฟลง สวมกอดมาเฟียหนุ่มไว้จากทางด้านหลังและชะโงกหน้าไปมองเบื้องหน้่า มิถุนาชี้นิ้วแล้วบอกเสียงแหบแห้ง
“ค่อยๆคนนะครับ แล้วใส่หมูลงไป ใส่ลงไปหมดเลยก็ได้ แล้วก็คนเบาๆ"
จอมทัพทำตามคนตัวเล็กทางด้านหลังอย่างไม่อิดออด รู้สึกเสียหน้าอยู่เหมือนกันที่สภาพข้าวต้มของเขามันเละเสียจนไม่น่าจะกินได้ แต่มิถุนาก็ยืนยันว่าจะกิน
“ใส่ไข่ด้วยก็ได้นะครับ" มิถุนาเดินไปเปิดตู้เย็น เขาตอกไข่ลงในหม้ออย่างเชี่ยวชาญ "เร่งไฟอีกนิด เดี๋ยวตุ๋นอีกสักพักก็ปิดไฟได้แล้ว" เขาว่า
“ไม่กินอย่างอื่นจริงๆเหรอ" จอมทัพถามย้ำ แต่มิถุนาก็ยังคงส่ายหัว
“ถ้าไม่ใส่คะน้าลงไปก็พอจะกินได้นะครับ" คนป่วยกระเซ้า ทำเอาจอมทัพต้องเผลอหลุดยิ้มออกมา
มิถุนาปิดเตา เขาเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารระหว่างที่จอมทัพตักข้าวต้มใส่ถ้วยเอามาวางให้ตรงหน้า ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามกัน มาเฟียหนุ่มเอื้อมมือเกลี่ยปอยผมที่ละใบหน้าขาวซีดออก แก้มทั้งสองแดงปรั่ง ลมหายใจก็ร้อนจนสัมผัสได้ เขาถอนหายใจเบาๆ มิถุนาดูท่าจะไม่ไหวแล้วแต่ก็ยังฝืนยิ้มและนั่งอยู่ตรงหน้าเขา...
มือเล็กตักข้าวต้มเข้าปาก เขาค่อยๆเคี้ยว รสชาติไม่ได้เรื่องเลย ข้าวก็สุกไม่ทั่วกัน เค็มปะแล่มด้วยซ้ำ เขากระนั้นพอได้ลิ้มรสมันเขาก็อุ่นซ่านไปทั้งใจ น้ำตาคลอเบ้า แล้วก็ไหลออกมาจนได้
“มันรสชาติแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ" จอมทัพถาม เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ "นี่อย่าร้องไห้สิ"
“เปล่าสักหน่อย"
“......”
“ขอบคุณนะครับ" มิถุนาย้ำบอก
“อืม...” มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆ เขาเอื้อมมือกุมมือคนตรงหน้าเอาไว้ แล้วประคองมันไว้แนบใบหน้า "นี่...ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ใครหรอกนะ"
“นายก็น่าจะรู้ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน" จอมทัพกระซิบเบาๆ "เพราะฉะนั้น...ไปโรงพยาบาลเถอะนะ เรื่องของพรุ่งนี้ก็คือเรื่องของพรุ่งนี้ ไม่ต้องพยายามให้มันมากเกินไปหรอกนะ นายยังเก่งมากๆในสายตาฉันอยู่ดีนั่นแหละ"
“......”
“เวลาเห็นนายไม่สบายทีไร ฉันรู้สึกจะขาดใจตายไปทุกทีเลยมิถุนา"
“......”
“เป็นห่วงตัวเองหน่อยเถอะนะ อย่าให้ฉันเป็นบ้าตายไปคนเดียวเลย"
น้ำเสียงออดอ้อนทำให้มิถุนาถึงกับน้ำตาตก เขากระชับมืิอจอมทัพกลับจนแน่น
“ผมขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"
“ก็ห่วงมาตลอดนั่นแหละ" จอมทัพว่า เขาไล่จุมพิตปลายนิ้วคนตรงหน้าเบาๆ "ห้ามไม่ได้หรอก"
มิถุนาหลับตานิ่ง
“ไปหาหมอกันนะ นายน่ะ จะไม่ไหวอยู่แล้ว อะไรที่ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นี่"
“......”
“ยังมีฉันอยู่ทั้งคน แบ่งมาให้ฉันบ้างก็ได้นะ"
“อืม"
มิถุนาน้ำตาตก เขาแพ้ใจจริงๆ...
สรุปในคืนนั้นมิถุนาก็ต้องแอดมิดโรงพยาบาลด้วยไข้หวัดใหญ่ สุดท้ายก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ส่วนเรื่องงานในวันรุ่งขึ้น เจย์ก็จัดการเลื่อนพร้อมกับค่าชดเชยก้อนใหญ่เสียจนเจ้าของแบรนด์ไม่กล้าปฏิเสธ ส่วนเฌอปรางนั้นพอกลับคอนโดมาก็แทบลมจับเมื่อพบกับสภาพห้องครัวที่เละเทะสุดๆของตัวเอง เธอทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากเมสเสจไปด่าแจ็คกี้ด้วยความรักใคร่สุดจิตสุดใจ
'What the f*uck you have done to my room Jacky!!!!!'
FIN
มาลงแว้ว เย้ๆ ตอนพิเศษนี้สั้นหน่อยนะคะ แต่ตอนอื่นๆที่เขียนไว้บ้างแล้ว จะยาวกว่านี้มาก มีทั้งเรื่องเล่าจากฮ่องกงในอีก7ปีข้างหน้า, ฮันนีมูนที่เกาหลีใต้ 555 (ตอนนี้เขียนจบไปสองตอน)
ชี้แจงก่อนนะคะ ตอนนี้เป็นตอนต่อมาจาก Side Story 'Sickness' ที่เคยลงในแฟนเพจ ใครยังไม่เคยอ่านไปดูใน Note ในแฟนเพจไคลี่ได้จ้า
ขอบคุณนะคะที่ยังติดตามมาถึงตอนนี้
หนังสือโอนได้ถึง29นี้นะคะ ตามไปในแฟนเพจไคลี่ด้านล่าง ดูที่ Note แล้วเลือกหัวข้อ Detail01 ได้เลยค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
คิดถึงคู่นี้ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
โอ๊ยยยย หนูมิแสนดื้อจริงๆ แต่สุดท้ายก็ต้องสยบต่อแจ๊คกี้อะนะ พูดได้ซึ้งมากกกก :กอด1: :3123:
-
สั้นไปหง่ะ ขอยาวๆ เน้นๆ ๕๕๕
ไม่ได้ขอมากไปใช่ไม๊ครับ ^^
-
เฌอปรางผู้น่าสงสาร 55555
-
กำลังจะซึ้งเลย แต่มาขำเฌอปรางตอนจบนี่แหละ ฮ่าๆๆๆ
-
:hao5: :hao5:
น่ารักมากจริงๆค่ะ จอมทัพเอาความจริงใจเข้าสู้แบบนี้ มิถุนายอมตั้งแต่หน้าประตูจริงๆค่ะ
คิดถึงสองคนนี้จัง แอบรีเควสขอภาคสองเบาๆจากคนเขียน อิอิ
ปล. เฌอปรางกัดกับจอมทัพได้น่าเอ็นดูตลอด 55555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
แจ็คกี้มีมุมทำอาหารด้วย น่ารักอ่ะ
ดูอบอุ่นมากเลย อิจฉาหนูมิ :)
รอตอนพิเศษอีกนะคะ
-
หวานๆๆๆอบอุ่นๆๆๆๆ :mew1:
-
อ่านกี่รอบๆก้อชอบ รักจอมทัพ มิถุนามากกก อยากให้ไคลี่เขียนเรื่องนี้ไปเรื่อยๆเลย เห้ออ
-
เฌอปรางรับกรรมดิ เจอฝีมือทำอาหารพ่อแจ็คกี้ไป 555555
-
อบอุ่นจริงๆ อิจฉาาาาาาาา :กอด1:
-
น่ารีกกกกก คิดถึงคู่นี้
-
น้ำตาจะไหลตาม ซาบซึ้งมั่กกกกกกก ;-;
เฝ้ารอหนังสืออย่างจดจ่อ Orz...
-
เพื่อนอย่างเฌอปราง คนรักอย่างจอมทัพ จากใจจริงจริง :m1: :m1: :m1:
-
55555 ไม่เก็บให้เค้าอีกนะ
-
ชอบจังงง ตอนพิเศษ มาลงเรื่อยๆนะครับ จะตามอ่านนน
คิดถึงแจ็คกี้กับมิถุนา พ่วงด้วย วิคเตอร์ เจย์ เฌอปรางค์ :กอด1: :กอด1:
-
มิหายไว ๆ น้าาาา
-
จอมทัพรักมิมากจริง อ่านแล้วมีความสุขจ้า
-
เฌอปรางคู่ปรับตลอดกาลของแจ๊คกี้ :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh:
หายป่วยเร็วๆน่ะหนูมิ :amen: :amen: o6 o6 :impress: :impress:
-
มิถุนาคงซาบซึ้งกับข้าวต้มของจอมทัพมากถึงขนาดนำ้ตาคลอ จอมทัพอบอุ่นมากๆเลยล่ะ
-
เปนคุ่ชีวิตกันแล้วนะ มิ
แบ่งๆไปให้จอมทัพบ้าง แบกไว้คนเดียว หนักแย่
อีกคนเขารอรับอยุ่แท้ๆเชียว
-
ข้าวต้มหวานนะ เราว่า งื้ออ
-
น่ารักมาก หวานเป็นที่สุด :-[
-
น่ารักจัง
-
ไม่รู้จะเห็นใจใครมากกว่ากันดีระหว่างคนป่วยกับพ่อครัว. :laugh: แต่ตอนนี้ได้ใจไปเต็ม ๆ :L2: รักมิกับแจ็คกี้ที่สุด และยังรอตอนพิเศษหวาน ๆ แบบนี้อยู่นะคะ.
ปล. หวังว่าคู่น้องเมกับอาเมนจะหวานไม่แพ้กันนะคะ :hao7:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
จอมทัพน่ารักอ่ะ :m3:
-
มาเฟียอะไรน่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู มันเขี้ยวมากตอนทำข้าวต้ม5555
คิดถึงคู่นี้สุดๆเลยย ขอบคุณมากๆๆนะคะ
-
น่ารัก
-
คิดถึง มาเฟีย กับมิถุนา :mew1:
-
คิดถึงคู่นี้มากๆเลยยยย
แจ็คกี้น่ารักมากก นึกภาพมาเฟียเข้าครัวแล้วขำ 555 มันต้องมีกระจุยกระจายมั่งล่ะน่าาา
หนูมิดื้ออีกแล้ววว >< แต่ตอนเดินไปกอดแจ็คกี้นี่ทำเอาเขินเลย แอบน้ำตาซึมด้วยนะ ซึ้งมากกก
รออ่านตอนอื่นๆต่อนะคะ คุณไคลี่สู้ๆค่าา
-
อ่านตอนนี้แล้ว แอบน้ำตาซึมตามน้องมิเลย :mew6:
คุณมาเฟียเค้ารักน้องมิมากจริงๆเนอะ
-
ฮืออออออ อยากกมีคนดูแลตอนป่วยบ้าง :katai1:
-
ขอบคุณมากกกกเลย โอยยดีใจเจอตอนพิเศษรักคนเขียนเลยอ่ะ :L2:
ฟินมากเลยตอนนี้ น่ารักสุดๆ ถ้าคนเขียนว่างมาต่อพิเศษให้หายคิดถึงอีกน้าาาา :impress2:
-
รักมิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจังเลย มาให้หายคิดถึง ขอบคุณค่ะ :hao5:
-
5555 น่ารักอะ
-
เฌอปรางแสบ5555555555
ทำไมจอมทัพแสนดีขนาดนี้
คนละม้วนกะตอนเริ่มเรื่องเลย
มิถุนาไม่สบายละสงสารเลยอ่ะ
-
:hao7: JacKy you is Good !!!
-
น่ารักที่สุดละพ่อมาเฟียคนนี้ คิดถึงมินะ
-
เลิฟเรื่องนี้ :-[
-
น่ารักกกก :mew3:
-
จอมทัพน่ารีกกกก :o8:
-
มิยอมไป รพ จนได้น๊าาาา
-
บอกได้คำเดียวว่า น่ารักกกกกก
บรรยากาศตอนนอนดูดาวกัน มันช่างหอมหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :-[ :o8: :impress2: :impress2:
สำหรับคุณต้น ถึงจะเป็นคนดี ก็บอกเลยว่าไม่ทัน นี่ใคร นี่ทีมอาเมนนะจะบอกให้ ! 55555555555
ว่าแต่ที่กรุงเทพมีปัญหาอะไรอี๊กกกกกกกกกกก อย่าร้ายแรงมากเลยละกัน
ทุกอย่างกำลังไปได้ดี
-
เป็นเรื่องที่สนุกและน่ารักมากกกกกกค่ะ ดีใจจังเลยที่ได้เข้ามาอ่าน :-[ :-[
ตอนแรกๆนี่จอมทัพร้ายมาก จนอดคิดไม่ได้ว่าจะรักกันได้ยังไง
ตอนนั้นยังโกรธและเกลียดแทนมิถุนาเลยนะ ทำขนาดนี้ไม่อยากจะให้มิถุนาให้อภัยเลย
แต่พอเรื่องราวมันค่อยๆเป็นค่อยๆไป ได้เห็นความอ่อนโยนของจอมทัพขึ้นเรื่อยๆ
ปรากฏว่าตัวเราเองยังใจอ่อนยิ่งกว่ามิถุนาอีก ยิ่งหลังๆนี่คือหลงรักเลยอ่ะ 555555
คุณมาเฟียน่ารักและอ่อนโยนมาก ความรักนี่เปลี่ยนคนได้จริงๆเนอะ
ตอนหลังๆที่มิถุนาใจดีกับเมษาจนทำให้เกิดเรื่อง ใจนึงก็โกรธนะทำไมทำแบบนี้
แต่อีกใจก็คิดตามที่คนเขียนอธิบายแหละค่ะว่า ก็นี่แหละคือมิ ถ้ามิไม่ใจดีแบบนี้ ก็คงไม่ให้อภัยจอมทัพหรอกเนอะ
ทั้งคู่โชคดีมากเลยที่ได้เจอคนที่รักเรามากขนาดนี้ ซึ้งงงงง่า :mew6: :mew6:
ปล.1 ตอนพิเศษล่าสุดนี่ก็น้ำตาซึมไปกับมิเลยนะ แจ็คกี้น่ารักที่สุดเลย
ปล.2 ชอบวิคเตอร์เจย์ม้ากมากเลยล่ะค่ะ เลิฟเลยอ่ะสองคนนี้ น่ารักสุดๆ :impress2:
-
ตอนนี้น่ารักมากมากเลยคะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษคะ
-
หล่อ รวย โหด หื่น รักจริง อร๊ายยย :hao7:
-
o18 o18 o18 o18ปรางน่ารักมากอะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1:
-
ตอนนี้เฌอปรางน่าสงสารที่สุด 55555
ซึ้งมากตอนที่จอมทัพทำข้าวต้มให้มิ โอ๊ยย
ต่อมอิจฉาทำงาน
-
สองคนหวานฉ่ำ อีกหนึ่งคนเศร้า เพราะต้องกลับมาเก็บครัว 555555555
-
เพิ่งได้มาย้อนอ่าน ชอบมากๆ เลยค่ะ
-
อ่านมาสองสามรอบแล้วสนุกมากค่ะขอบคุณนะค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
o13 o13 o13
-
จอมทัพ :mew1: :mew1: :mew1:
-
มาเฟียกับงานครัว
-
ขำปรางมากกก ณ จุดนี้ 555+
-
ดีใจที่ตัวเองตัดสินใจกดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านไปยิ้มไปมีความสุขมากจริงๆ บอกตรงๆว่าแรกๆที่อ่านแทบจะกดออกคือสงสารมิ แต่ก็กดออกไม่ลงเพราะอยากรู้ว่ามิจะเป็นอย่างไร รักเรื่องนี้มากจริงๆ อยากมีคนดูแลตอนป่วยบ้างจัง นึกสภาพตัวเองตอนเป็นแบบมิละดูถึกมาก ลากสังขารตัวเองจากหอไปสาวรีย์ละขึ้นลดถ่อกลับบ้านเพื่อไปหาหมอไหวได้ยังไง 55555
-
อ่านจบแล้วแบบบบบ กรี๊ดดดดดด แว่บแรกสงสารมิมากเลยยย ไปๆมาๆ อ๊ายย น่ารักง่ะ อยากเห็นคู่วิคเตอร์กับเจนฃย์ว่าจะเป็นยังไง แล้วก็อยากให้มีตอนแถมของท็อป-ตะวันด้วยยย อ๊ายยย หนุกอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆเรื่องนี้ และที่สำคัญ อยากรู้เรื่องราวของอาเมน-ดมษา ต่ออ่ะ ฮือออ มันคาใจง่ะ สรุป คนที่มาซื้อบุหรี่ที่ร้านนั่นใช่อาเมนใช่ไหม หยุดซึนแล้วก็มาขอหนูเมดีๆ เค้าก็ยอมแล้วว เรื่องของคู่นี้เริ่มต้นเหมือนกับคู่ของหนูมิเลย แต่เลวร้ายกว่ากันเยอะ ไม่เป็นไร เค้าเอาใจช่วยนะ ขอบคุณที่มีนิยายดีๆให้อ่านค่ะ ><
ปล. สำหรับอิมเมจเฮียจอมที่ตอนแรกคิดไว้ เป็นแบบนี้เลยค่ะ
(http://i.imgur.com/Iqc4LK5.jpg) (http://i.imgur.com/qBCym9Y.jpg) โอยย แซ่บใจละลาย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
ตามมาอ่านแบบรวดเดียวจบ สนุกมาครับ
-
:heaven
-
wtf 555555 jacky
-
อยากได้หนังสือเล่มนี้ต้องทำอย่างไรสนุกมากเลยขอบคุณคับ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆๆนะค่ะ แต่ตอนจบงงนิดหน่อย สงสารเมน่าจะได้คู่กะอาเมน มิก็ใจดีเกินไป เชื่อคนง่าย แต่ก็น่ารัก จอมทัพอ้อนน่ารักดี แอบจิ้นเจย์กะวิคนะ 555 :mew1:
-
อ่านตามจนจบ ทั้งที่ไม่อยากให้จบเลย แง้
อ่านแบบถ่างตากันทีเดียวบางคืนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ละแบบตื่นเช้ามาจำเรื่องที่อ่านเมื่อคืนไม่ได้555
จอมทัพอ่าาาทำไมพอรักแล้วอบอุ่นแบบนี้ มิถุนาก็น่ารักที่สุดเลย
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน
-
อ่าน Side Story อาเมน-เมษา ต่อได้ที่นี่ค่ะ >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.0
Falling Slowly
จอมทัพพลิกนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา ขายาวก้าวฉับหลังจากที่การประชุมเสร็จสิ้นลงและบานประตูถูกผลักออก มาเฟียหนุ่มก้าวไวๆไปตามทางเดิน เจย์เดินตามหลัง ทวนตารางงานให้เขาอีกครั้ง จอมทัพเงี่ยหูฟัง เขาพยักหน้ารับ ก่อนเดินนำเจย์และวิคเตอร์ตรงไปยังลิฟท์ที่จะนำพวกเขาไปยังชั้นเซฟเฮ้าส์
จอมทัพแสกนรูม่านตา เขากดลิฟท์ เมื่อประตูเปิดออกเขาจึงก้าวเข้าไปด้านใน มือหนาคลายเนคไทด์และกระดุมเสื้อไปด้วย งานประชุมกินเวลาไปมากกว่าที่คิด คืนนี้เขาไปงานต่อ แถมยังไปบังคับใครบางคนเอาไว้ ป่านนี้ใครบางคนที่ว่าคงนั่งหน้างอรออยู่ที่คอนโดแล้วมั้ง
“เจย์โทรบอกมิถุนาทีว่าเรากำลังจะไป” จอมทัพว่า สแกนรูม่านตาอีกครั้งที่ประตูบานใหญ่ ก่อนที่มันจะเปิดออก เขาเดินเข้าไปด้านใน จากนั้นจึงผลักประตูห้องนอนออก แล้วหันมาบอกกับมือขวาที่กำลังเลื่อนไอแพดมือระวิงอยู่
“ครับ”
พวกเขากลับมาจากภูกระดึงได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว และตกลงใจที่จะแยกกันอยู่ ...แยกกันอยู่... ใช่ จริงๆมันก็ควรจะเป็นเช่นนั้น แต่ถ้าให้มิถุนาพูด มันก็คงเป็น ...ตามมาอยู่ด้วย... เสียมากกว่า เพราะจอมทัพไม่ยอมให้มิถุนาอยู่คนเดียว เขาแวะเวียนมานอนด้วยที่คอนโดของนายแบบหนุ่ม แต่ทิศทางที่ดีขึ้น...คือจอมทัพไม่เคยบังคับมิถุนาอีกเลย
มาเฟียหนุ่มถอดเสื้อเชิ้ตออก สวมเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหม่ที่อัดกลีบจนเรียบ เขาหยิบชุดสูทเนื้อวูลสีเทาเข้มมาสวมทับ มองตัวเองในกระจกบานใหญ่สองสามครั้ง ก่อนถอดสูทออกแล้วเดินไปเลือกเนคไทด์...
นึกอยากให้มิถุนาอยู่ด้วยกันตอนนี้ เขาชอบรสนิยมของมิถุนา...
จอมทัพเปิดตู้กระจกออก เขาไล่ปลายนิ้วหาเนคไทด์ที่น่าจะเข้ากับชุด เนคไทด์กว่าร้อยเส้นวางซ้อนกันอยู่ จอมทัพนึกหัวเสียขึ้นมาว่าทำไมเขาจึงเก็บเนคไทด์ไว้มากมายขนาดนี้ และมาเลือกไม่ได้ตอนเวลารีบเร่งเช่นนี้ มาเฟียหนุ่มกวาดตามอง ก่อนที่จะชะงัก เมื่อสะดุดตาเข้ากับเนคไทด์สีไวน์เนื้อดีอันหนึ่ง เขาพลิกมันไปมาสองสามที ก่อนจะดึงมันออกมา
เขาจำมันได้ดี...
เจ้าของของมันจากเขาไปตลอดกาลแล้ว แต่ไหนยังคอยวนเวียนเป็นความทรงจำอยู่ได้บ่อยครั้งไป...
พวกเขาครั้งหนึ่งผูกพันกันด้วยจิตวิญญาณ เสียงหัวเราะของจุนคือแรงบันดาลใจของเขา ใบหน้ามุ่นคิ้วของเขาคือความไม่สบายใจของจุน เซฟเฮ้าส์แห่งนี้จุนก็เคยบินมาด้วยกันกับเขาตั้งแต่ที่เขายังไม่มีความคิดที่จะย้ายมาหลงหลักปักฐานที่นี่ จุนช่วยเขาแต่งห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขาอยากจะอยู่ด้วยกันในที่แห่งนี้มากแค่ไหน แม้หลังจากที่จุนจากไป ห้องเซฟเฮ้าส์เก่าที่เคยเลือกตกแต่งด้วยกันนั้น จอมทัพสั่งรื้อทิ้งหมดเพราะเขาไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในความทรงจำเหล่านั้นได้
ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยทำร้ายเขาเจียนตาย แต่ตอนนี้ไม่แล้ว...ไม่อีกเลย...
จอมทัพอมยิ้ม แล้วเรื่องราวเก่าๆก็ผุดขึ้นมาในสมอง...
“เปเปอร์เสร็จแล้วยังเฮีย ไปดื่มกันเหอะ”
คืนนั้นเป็นคืนที่หิมะตกในเดือนธันวาคม เป็นหน้าหนาวปีสุดท้ายของเขาและวิคเตอร์ในนิวยอร์ค หลังจากที่จากบ้านเกิดมาเกือบหกปี จอมทัพไม่เคยกลับไป พ่อเขาก็ไม่ได้คิดถึงถึงขนาดต้องเรียกตัวเขากลับฮ่องกง จอมทัพกับวิคเตอร์จึงใช้เวลาตลอดหกปีในอเมริกาและใช้วันหยุดท่องเที่ยวไปในประเทศอื่นๆ ---ไม่เคยคิดเลยที่จะกลับฮ่องกงในช่องหยุดหน้าร้อน พวกเขารู้ดีว่าหกปีนี้คือหกปีแห่งการใช้ชีวิต มันต้องคุ้มค่า ชีวิตที่อเมริกาไม่มีคนตามไล่ล่า ไม่มีภาระอันหนักอึ้ง ไม่มีตำแหน่งค้ำคอ ไม่มีอะไรคอยระบุตัวตนของเขา เขาเป็นเพียงแจ็คกี้ นักศึกษาวิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศจากฮ่องกง ส่วนวิคเตอร์เรียนด้านถ่ายภาพในวิทยาลัยศิลปะชื่อดังของนิวยอร์ค ไม่มีคนรู้ว่าพวกเขาคือใคร แต่ถึงรู้พวกเขาก็ไม่ปริปากและมองข้ามมันซะ จอมทัพเป็นผู้ชายธรรมดาๆตลอดหกปีนั้น เอาแต่ทำเรื่องบ้าระห่ำ เมาเละเทะผลัดกันกับวิคเตอร์ลากคอกันและกันกลับบ้าน จัดปาร์ตี้สุดเหวี่ยง เดทสาวๆ แอบพ่อทำงานพิเศษ แบ็คแพ็คไปเรื่อยเปื่อยกับมือซ้ายที่เป็นเหมือนกับน้องชายร่วมสาบานของเขา เขารักชีวิตที่นั่น อย่างน้อยก็มีความสุขและเป็นตัวของตัวเองได้ หกปีเท่านั้นที่จะได้ใช้ชีวิต ทั้งเขาและวิคเตอร์รู้ดีว่าสักวันเวลาจะหมดลง และคงไม่มีวันที่จะได้กลับมาทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว
วิคเตอร์ชวนเขาไปดื่มในคืนวันศุกร์แห่งชาติ--- ศุกร์สิ้นเดือน เขาว่ามันบ้าระห่ำสิ้นดีแต่ก็เอาเถอะ จอมทัพปิดคอมพิวเตอร์ เขาสวมโค้ท สวมรองเท้าผ้าใบคู่เก่า แล้วเดินกอดคอกันออกไปกับวิคเตอร์ อากาศหนาวเหน็บชะมัดเมื่อก้าวออกมาด้านนอก พวกเขาทิ้งรถไว้ที่บ้าน ตัดสินใจเรียกแท็กซี่เพราะคิดว่าคืนนี้คงเมาปลิ้น
“อัลเทอร์บาร์”
วิคเตอร์บอกจุดหมาย บาร์อัลเทอร์เนทีฟร็อคที่พวกเขาชื่นชอบ มันดิบ เถื่อน และลึกถึงใจ บ้าร์กรังๆที่ผู้คนเบียดเสียดกันเพื่อฟังดนตรีชั้นเยี่ยมจากวงใต้ดินเพื่อปลดปล่อยความบ้าคลั่ง นี่ก็เป็นอีกสิ่งที่พวกเขาจะได้ทำที่นี่ แต่ไม่มันวันที่จะได้แม้แต่จะย่างก้าวเข้าไปหากอยู่ที่ฮ่องกง
แท็กซี่จอดรถตรงหน้าบาร์ มีผู้คนต่อแถวรอกันอยู่แล้วเพื่อซื้อบัตร จอมทัพกับวิคเตอร์ยืนหนาวอยู่ด้านหน้าเกือบสิบนาทีก่อนจะได้เข้าไปด้านใน พวกเขาขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อที่จะเอาเสื้อโค้ทไปเก็บในล็อคเกอร์ ก่อนที่ลงมาที่บาร์เพื่อแลกเครื่องดื่ม พวกเขาได้เบียร์คนละขวด พากันแทรกตัวไปที่หน้าเวทีเพื่อรอวงถัดไปขึ้นเลย เที่ยงคืนกว่าแล้ว คนกำลังได้ที่ พวกเขายืนอยู่ท่ามกลางผู้คน จากนั้นเสียงกลองก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงดนตรีที่ดังมาจากทั่วทุกสารทิศ บรรดานักท่องราตรีทุกเชื้อชาติส่งเสียงโห่ร้อง เขากับวิคเตอร์ก็ด้วย พวกเขาชนขวดเบียร์ แล้วตะโกนไปตามจังหวะ การแสดงสดตลอดหนึ่งชั่วโมง ขวดเบียร์ขวดแล้วขวดเล่าถูกกระดกลงลำคอ และจอมทัพก็ต้องยอมรับว่าเขาเริ่มรู้สึกมึนๆขึ้นมาแล้วจริงๆ
แสงไฟวูบวาบเข้ามาในดวงตา จอมทัพสะบัดหัวไล่ความมึนงง แต่ดูเหมือนว่าเสียงดนตรีก็ยังคงไล่ต้อนให้เขาเมามายมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาคมกริบกวาดไปรอบๆ เขามองเห็นแสงไฟตกกระทบ ได้ยินเสียงกลองหนักหน่วง เสียงเบสทุ้มกังวาล ท่ามกลางความืดมิด จังหวะที่เพลงจบลง สายตาเขาจึงได้เห็นใบหน้าขาวกระจ่างนั่น ในความมืดแท้ๆแต่คนๆนั้นกลับโดดเด่นท่ามกลางผู้คน ผู้ชายตัวเล็ก...ใบหน้าขาวหวานนั่นทำให้เขาหายเมาไปชั่วขณะ ดวงตากลมโต แก้มเหมือนจะระเรื่อแดง เวลาที่คนๆนั้นยกยิ้ม เหมือนพวงแก้มจะถูกยกขึ้นไป ตาเรียวเล็กเป็นสระอิ เขาหัวเราะกับผู้ชายตัวโตข้างตัว เขามากับเพื่อนกลุ่มใหญ่หลากเชื้อชาติ
จอมทัพละสายตาไม่ได้ พอๆกับที่รู้ว่าจะปล่อยผ่านไปไม่ได้นั่นแหละ
เหมือนวิคเตอร์จะรู้ เขาเหลือบมองหน้าพี่ชายร่วมสาบาน ก่อนยิ้มกระเซ้า
“ผมรู้นะเฮียมองใครอยู่” วิคเตอร์ยิ้มเผล่ จอมทัพไม่ตอบ ไม่ละสายตาจากแผ่นหลังเล็กเลยด้วยซ้ำ “เข้าไปเลยไหม”
“เดี๋ยวก่อนสิวะ” จอมทัพหัวเราะหึ
“เร็วเถอะ ฟีโรโมนกระจายขนาดนั้น เดี๋ยวก็โดนตัดหน้าไปก่อนหรอก”
“จะใจร้อนกว่าฉันทำไมวะวิคเตอร์” จอมทัพส่ายหัว เพลงใหม่กำลังจะเริ่ม เขาแทบจะปล่อยมันลอยผ่านหูไป เพลงที่เขาชอบด้วยซ้ำ ชอบมากด้วยล่ะ...
I've been roaming around, I was looking down at all I see
Painted faces fill the places I can't reach
...ชอบจริงๆ...
จอมทัพไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขาทำบ้าอะไรลงไป แต่รู้ตัวอีกทีเขาก็แทรกตัวเข้าไปจนถึงด้านหลังของผู้ชายคนนั้นได้สำเร็จ ใบหน้านั่นเปื้อนยิ้ม ตะโกนร้องเพลงเสียงดัง จอมทัพคว้าข้อมือเล็กนั่นเอาไว้ คนตัวเล็กชะงักนิดหน่อย ก่อนเอี้ยวตัวกลับมามอง ข้อมือที่ถูกจับเอาไว้ถูกชูขึ้นมาสูงในระดับสายตา แต่จอมทัพไม่สน เขาจ้องหน้าคนตรงหน้าเงียบๆ และเกือบลืมที่จะพูดอะไรสักอย่างออกไป
ใบหน้าหวานชะงักงัน เขามองหน้าจอมทัพ รอยยิ้มค่อยๆหายไปแทนที่ด้วยใบหน้าตื่นตระหนก จอมทัพไม่รอให้อีกฝ่ายตื่นตกใจไปมากกว่านี้...
“ขอเลี้ยงเบียร์สักขวดสิ”
You know that I could use somebody
You know that I could use somebody
ใบหน้าของคนตัวเล็กแสดงสีหน้าว่าไม่เข้าใจ ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง จอมทัพเผลอหลุดยิ้มไปด้วย ก่อนที่อีกฝ่ายจะพยักหน้าเบาๆ ท่าทางดูกึ่มแอลกอฮอล์แล้ว
“จะจีบเราเหรอ” เสียงใสถามใกล้ใบหูจอมทัพ “เราจะกลับมะรืนแล้ว ไม่ต้องจีบเราหรอก” แล้วก็หัวเราะ
จอมทัพอมยิ้ม “กลับไปไหน”
“ญี่ปุ่นน่ะ”
Someone like you and all you know and how you speak
Countless lovers under cover of the street
You know that I could use somebody
You know that I could use somebody
Someone like you
“นั่นแหละ...” จอมทัพยังยืนยัน “เอายี่ห้ออะไร”
“อืม...” คนตัวเล็กกว่าทำหน้าครุ่นคิด “นึกไม่ออก เอายี่ห้อเดียวกับคุณก็แล้วกัน”
จอมทัพพยักหน้า เขาหันกลับไปมองวิคเตอร์ ฝ่ายนั้นขยิบตาให้เขาพลางนัวสาวผมทองไปด้วย มาเฟียหนุ่มเดินไปที่บาร์ สั่งเบียร์สองขวด เดินกลับมาพร้อมกับที่ว่างเล็กๆข้างๆกายหนุ่มญี่ปุ่นคนนั้นกลายเป็นของเขาเรียบร้อยแล้วในค่ำคืนนี้
Someone like me, someone like me
Someone like me, somebody
อากาศด้านนอกยังคงหนาวเหน็บ ตีสองกว่าๆจอมทัพก็จับจูงมือคนตัวเล็กกว่าแทรกกายผ่านเหล่านักท่องราตรีออกมายังนอกบาร์ เมื่อผลักประตูออก...ลมหนาวก็พัดปะทะวูบเข้าที่ร่างเขาทันที เกล็ดหิมะโปรยปรายลงมา หิมะแรกของปี หนุ่มญี่ปุ่นร้องว้าวออกมา ดวงตาจับจ้องปุยขาวนั้นล่องลอยสู่พื้นดิน จอมทัพมองเสี้ยวหน้านั่นอย่างนึกเอ็นดู...
และกว่าที่ใครจะคาดคิด จอมทัพก้าวลงมายืนที่พื้นด้านล่าง หนุ่มญี่ปุ่นยังคงยืนอยู่บนขั้นบันไดที่หนึ่ง ดวงหน้าขาวลอยเด่น ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำเอาดวงตาฉ่ำเยิ้ม จอมทัพปล่อยให้เกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาตกลงบนใบหน้าหวานนั่น เขาใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ นิ้วโป้งเกลี่ยเอาเกล็ดหิมะออกจากริมฝีปากล่าง ไม่รอคำอนุญาตใดๆ เขาค่อยๆแนบริมฝีปากลงไป ความรู้สึกในตอนนั้นราวกับว่ามีคนมาจุดดอกไม้ไฟในหัวของเขา...
จุดมันขึ้นมากลางหน้าหนาวเช่นนี้
I've been roaming around, I was looking down at all I see
จอมทัพจูงมืออีกคนวิ่งข้ามถนน พวกเขาเรียกแท็กซี่ตรงดิ่งไปยังบ้านของจอมทัพ ประตูหน้าถูกเปิดออกด้วยรหัสสี่ตัว จอมทัพถอดผ้าใบออกลวกๆ เขารั้งกายขาวเหนี่ยวไว้ข้างกาย เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น ร่างเล็กนั่นถูกดันติดผนัง จอมทัพรุกไล่จูบริมฝีปากหวานนั่นราวกับเสพติด...
เสื้อผ้าถูกปลดลงทีละตัวตลอดทางที่พวกเขาเดินไปยังห้องนอนของเจ้าของบ้าน จอมทัพอุ้มอีกฝ่ายโยนลงบนเตียงคิงไซส์ พวกเขาจ้องตากัน และเรื่องราวต่อจากนั้นก็ดำเนินราวกับพายุหมุน
“ยังไม่รู้จักชื่อนายเลย”
เสียงใสเอ่ยถามระหว่างนอนคว่ำกายตีขาไปมาเหมือนเด็กๆ จอมทัพเอนกายนั่งอยู่ตรงขอบเตียง เขาสวมยีนส์หมิ่นเหม่ที่สะโพกสอบ ริมฝีปากคาบกัญชามวนยาเส้น ควันคลุ้งลอยไปทั่วห้อง...
ทุกอย่างจบลง และจอมทัพก็คิดขึ้นมาเสียเฉยๆว่า เขาไม่เคยมีเซ็กส์ที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลย
“แจ็คกี้” จอมทัพตอบ “แจ็คกี้ หวัง”
“ทาเคยามะ จุน” หนุ่มญี่ปุ่นบอกชื่อโดยไม่ต้องให้ถาม จอมทัพอมยิ้ม เขาขยี้มวนกัญชากับที่เขี่ยตรงหัวเตียง
“อ่าฮะ”
“คนฮ่องกงเหรอ” จุนถาม
“อืม” ทายาทมาเฟียหนุ่มพยักหน้า เขาเอนกายลงนอนข้างๆจุน หนุ่มญี่ปุ่นเอื้อมมือสางผมสีดำขลับอย่างเบามือ จอมทัพจ้องตาอีกฝ่าย รั้งมือเล็กๆนั่นมาจุมพิตเบาๆที่ปลายนิ้ว “กลับมะรืนนี้กี่โมง”
“จริงๆจะเรียกว่าเป็นพรุ่งนี้ก็ได้” จุนหัวเราะเบาๆ “ตีสาม”
“อ่า...”
“นายเรียนที่นี่เหรอ” จุนถามต่อ
“อืม ปีที่หกแล้ว”
“ของฉันปีที่สอง” จุนชูสองนิ้ว จอมทัพรวบนิ้วเล็กๆนั่นไว้
“เรียนอะไร”
“...ออกแบบน่ะ” จุนตอบ เหม่อมองออกไปยังหน้าต่างด้านนอกตรงหัวเตียง
“จะกลับไปทำงานที่ญี่ปุ่นหรือ”
“อืม” คนตัวเล็กครางรับในลำคอ “ใช่...ประมาณนั้นแหละ แต่คงไม่ได้ทำด้านออกแบบ”
“แล้วทำอะไร” จอมทัพนึกรำคาญที่ตัวเองซอกแซกเหลือเกิน
จุนยิ้ม แล้วยกมือแตะริมฝีปากจอมทัพ “...ความลับ”
ทายาทมาเฟียได้แต่อมยิ้มออกมา เขานอนแนบกายจุนเงียบๆ ให้เนื้อแนบเนื้อ ให้ความหนาวบรรเทาลง...
“ขอคอนแทคได้ไหม” จอมทัพเอ่ยถามขึ้นดื้อๆ เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน จุนเลิกคิ้ว เหมือนจะไม่ค่อยเห็นด้วย...
“ไม่ดีหรอก” จุนว่าเบาๆ เขาเหม่อมองไปข้างนอกอีกครั้ง “มันไปไม่รอดหรอกแจ็คกี้”
“......” จอมทัพเงียบ
“แต่ถ้าเราบังเอิญเจอกันครั้งหน้า ฉันจะยอมให้ก็ได้นะ”
จุนหัวเราะเหมือนทีเล่นทีจริง จอมทัพไม่เซ้าซี้ต่อ เขารั้งกายจุนเอาไว้ใกล้และต่อบทรักรอบที่สอง และจุนก็กลับไปในเช้าวันถัดมาหลังจากจบมื้อเช้า แจ็คกี้ถอดใจไปแล้วด้วยซ้ำกับเรื่องนี้ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ไม่เชื่อในความบังเอิญอย่างเขาจะโดนน็อคลงอีกครั้งหลังจากนั้นอีกสองปีต่อมา... เมื่อเขาไปเจรจาธุรกิจที่ญี่ปุ่นกับพรรคยากูซ่าของทาเคยามะ ตัวแทนเจรจาที่เดินเข้ามาในห้องในวันนั้นทำให้ทั้งเขาและวิคเตอร์ต้องเลิกคิ้ว จุนยิ้มแบบคืนนั้น รอยยิ้มที่ทำเอาพวงแก้มถูกยกขึ้นจนตาปิด และเขาก็ทำตามสัญญา
เดทแรกของพวกเขา...ที่เกียวโต จุนให้เนคไทด์สีไวน์เส้นนี้เป็นของขวัญ คืนนั้นจุนเปลือยเปล่า ทั้งร่างมีแค่เนคไท์เส้นนี้ผูกไว้หลวมๆที่คอ และพวกเขาก็ตกลงคบกันนับจากนั้น ไม่มีคำพูดที่ชัดเจนยืนยัน แต่พวกเขาต่างรู้ดีว่าพวกเขาหลงรักกันมากแค่ไหน...
-
จอมทัพวางเนคไทด์ลงท่ีเดิม ก่อนที่จะหยิบหูกระต่ายสีเลือดหมูขึ้นมาแทน พอดีกับที่เสียงเคาะประตูห้องแต่งตัวดังขึ้น
“ว่าไง”
“มิบอกว่า ‘จะมาหรือไม่มา จะไม่รอแล้วหงุดหงิด’ เขาว่าแบบนี้น่ะครับ” เจย์รายงานทุกคำพูดไม่ขาดตกบกพร่อง จอมทัพส่ายหัวให้กับมือขวาเล็กน้อยก่อนตะโกนกลับไป
เขาดึงหูกระต่ายให้เขาที่ “เตรียมรถเลย บอกมิว่าจะไปแล้ว รอหน่อย”
มาเฟียหนุ่มเอียงคอมองตัวเองในกระจก เขาหยิบน้ำหอมขึ้นฉีด ก่อนพึมพำกับตัวเองยิ้มๆ
“ขี้น้อยใจชะมัด”
มิถุนาสวมเสื้อเชิ้ตสีควันบุหรี่กับกางเกงผ้าทวีตสีกรมท่า เขาผูกหูกระต่ายสีเดียวกับกางเกง สวมรองเท้าหนังคู่โปรดของลอนดอน บราวน์ ดวงหน้าใสแต่งแต้มเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อย ร่างโปร่งยืนรอมาเฟียหนุ่มอยู่หน้าคอนโดพร้อมกับริมฝีปากที่คว่ำเป็นรูปสระอิ มิถุนาพลิกนาฬิกาดูแทบจะทุกนาที เนื่องจากเขากลัวว่าจะไปไม่ทันงาน
จอมทัพเสนอตัวจะมาด้วยกันเองแท้ๆ เขาไม่ได้ขอเลย ใช่! ไปด้วยก็เป็นข่าวอีก แต่ทำไมเขาถึงยอมให้หมอนั่นไปกันนะ
ค่ำคืนนี้มีงานกาล่าของนิตยสารหัวนอกชื่อดังที่เพิ่งเข้ามาเปิดตัวในประเทศไทย เหล่าคนดัง ซุปเปอร์โมเดล และผู้ทรงอิทธิพลในวงการต่างตบเท้าเข้าร่วมงานกันอย่างคับคั่ง มิถุนาเป็นหนึ่งในนิว เฟส (New face) บนปกไทยปกแรก ดังนั้นเขาจึงได้รับเชิญเข้าร่วมงาน แต่เพราะเขาไม่ได้ร่วมซ้อม จึงไม่ได้เดินแบบในงานคืนนี้
เบนท์ลีย์สีขาวคันใหญ่จอดลงหน้าคอนโดตามด้วยเมอร์ซีเดสอีกสองคัน ก่อนที่ประตูด้านคนขับจะเปิดออก วิคเตอร์ยิ้มให้มิถุนา นายแบบหนุ่มมองหน้ามือซ้ายนิดหน่อยแล้วจึงยิ้มตอบกลับอย่างอ่อนใจ เขาเอ่ยขอบคุณวิคเตอร์ที่เปิดประตูรถให้ ก่อนพาตัวเองขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังที่มีใครบางคนนั่งอยู่แล้ว
“มาสาย!”
มิถุนาก่นบ่นทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่าย มาเฟียหนุ่มมองคนข้างตัว ก่อนยกฝ่ามือขึ้นสองข้าง
“รู้แล้ว รีบสุดๆแล้ว” จอมทัพว่า เขาเอื้อมมือลูบหัวมิถุนาเบาๆ “ประชุมยืดเยื้อมากเลย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ทันแน่นอน” วิคเตอร์สำทับ ทำเอาเจย์ต้องหันขวับมองตาดุ เมื่อเดาได้ว่ามือซ้ายกำลังจะแปลงร่างเป็นนักขับตีนผีอีกแล้ว
มิถุนาพยักหน้ารับ ก่อนเหลือบมองคนข้างกาย
“หูกระต่ายสวยดีนะครับ” เขาทัก มาเฟียหนุ่มชะงัก
“นี่น่ะเหรอ อยู่ในตู้ จำไม่ได้แล้วว่าได้มาตอนไหน” เขาตอบ
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ก่อนหันไปมองมาเฟียหนุ่มเต็มตา “ผมใส่ไปเองแหละครับ ได้มาจากแบรนด์ แต่คิดว่าคงไม่ใช้ก็เลยใส่ไว้ในตู้เนคไทด์คุณ” มิถุนาว่า
จอมทัพเลิกคิ้ว ก่อนหัวเราะออกมาเบาๆให้ตัวเองได้ยินคนเดียว เขาใช้ปลายนิ้วโป้งดันปลายคาง มองออกไปข้างนอกเล็กน้อย
ให้ตายเถอะ...ชีวิตเขาถูกมิถุนาครอบงำไปเสียหมดทุกส่วนแล้ว
มิถุนาเข้ามาเป็นอันดับหนึ่งในชีวิตเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้
เหมือนเขาอาจจะคิดผิดมาตลอด ที่ว่าไม่ควรให้ใครเข้ามาในชีวิต เข้ามาทำให้บัลลังก์สั่นคลอน
จุนอาจจะพูดผิดไปในวันนั้น พวกเขาไม่ควรมีความรัก แต่สุดท้ายหมอนั่นก็แหกกฎตัวเองเพื่อเขา
จริงๆแล้วมนุษย์ทุกคนมีสิทธิ์มีความรัก...
ไม่เช่นนั้นจอมทัพคงจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตหากเขาได้เจอมิถุนา คนที่แตะต้องได้ แต่จับต้องไม่ได้
เบนท์ลีย์คันหรูจอดลงที่หน้าโรงแรมหรูหกดาวใจกลางกรุงเทพมหานคร วิคเตอร์เดินลงมาเปิดประตูพร้อมด้วยบรรดานักข่าวที่กรูกันเข้ามาหาแขกคนสำคัญประจำค่ำคืนนี้ ดูเหมือนใครๆต่างก็จะรู้กันแล้วว่าวันนี้จอมทัพจะมาพร้อมกับมิถุนา ไม่รู้ว่าใครพูด แต่ก็คงเอเจนซี่ของเขา เพราะเมื่อเช้าเขาบอกพี่นัชชาเองว่าให้ส่งแค่ช่างแต่งหน้ามาก็พอ ไม่ต้องมารับ เดี๋ยวเขาจะไปกับจอมทัพ
แต่ช่างเถอะ ข่าวที่ขายได้ทำไมจะไม่มีคนอยากได้ล่ะ มิถุนาเหลือบมองฝ่ามือหนาที่เอื้อมมาหาเขาตรงหน้าก่อนถอนหายใจ เขายิ้มให้กับจอมทัพที่กระตุกยิ้มให้กับเขา มิถุนาวางมือลงบนฝ่ามือนั้น พวกเขาแต่งชุดคล้ายๆกันในค่ำคืนนี้ มิถุนามองฝ่ามือที่กอบกุมกันไว้แล้วก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกมาด้วยอะไรก็ไม่ทราบได้ เขาถูกกระชับมือ จอมทัพเดินนำหน้าโดยมีวิคเตอร์และเจย์ช่วยแหวกฝูงนักข่าว
มิถุนาส่งยิ้มสดใสให้กล้องของช่างภาพ ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปหยุดให้นักข่าวถ่ายรูปตรงบริเวณหน้าประตูโรงแรม มิถุนาเห็นพี่เพลงเดินอาดๆมาจากด้านในงาน หญิงสาวยกมือไหว้สื่อมวลชนอย่างนอบน้อม ก่อนขอตัวให้กับมิถุนาและจอมทัพ พร้อมกับสัญญาว่าจะให้สัมภาษณ์อีกครั้งแน่นอน
จอมทัพจูงมือมิถุนาเดินตามหลังพี่เพลงเข้าไปด้านใน มาเฟียหนุ่มกระซิบกระซาบกับคนข้างกายอย่างนึกหงุดหงิดใจขึ้นมา
“เดี๋ยวนี้ดักรอหน้าโรงแรมเลยหรือเนี่ย”
มิถุนากัดริมฝีปากเบาๆ “ก็บอกแล้วว่าอย่ามาด้วยกัน” พวกเขามองหน้ากัน แววตาจอมทัพบอกว่า ‘ไม่’
“เมื่อเช้าผมบอกพี่นัชชาไปว่าจะมากับคุณ นักข่าวก็รู้จากตรงนั้นมั้งครับ” มิถุนาคาดเดา “เรื่องที่ตบกับเมนี่กำลังเป็นกระแสเลยนี่”
จอมทัพเลิกคิ้วกับคำที่มิถุนาเลือกใช้ นึกขัน “เป็นอาทิตย์แล้วนะ”
“ก็ข่าวมันเพิ่งหลุดมาอาทิตย์ก่อนไง” มิถุนาว่า เขารู้สึกหน่ายใจขึ้นมา “ช่างเถอะครับ เราไม่ควรมาด้วยกัน”
“งั้นเหรอ”
“คุณมาสายด้วย”
“อืม” จอมทัพกวนประสาท มิถุนาอยากจะดึงหัวเขามาทึ้ง แม้เจ้าตัวจะบอกว่ายอมเขาแล้วจริงๆก็เถอะ แต่สุดท้ายก็ยังทำตัวตีมึนอยู่นั่นแหละ
บางทีมิถุนาก็คิดนะว่าเขากำลังรับมือกับมาเฟียผู้เย็นชาคนเก่า หรือหมาป่าตัวโตเชื่องๆกันแน่
“เมริสสามางานนี้หรือเปล่า”
“คิดถึงแฟนเก่าเหรอครับ” มิถุนาปรายตามองจอมทัพ ฝ่ายนั้นหัวเราะออกมาแบบไร้เสียง เขากระชับมือมิถุนาแน่นกว่าเดิม
“หึงหรือไง”
พอโดยย้อนแบบนี้มิถุนาก็นึกอยากจะข่วนคนข้างตัวแรงๆเสียที เขาทำหน้าเบื่อหน่าย “ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าเมนี่มาหรือเปล่า แต่น่าจะมา นักข่าวเล่นดักรอกันขนาดนี้ นั่นไง---”
มิถุนากระซิบกระซาบพอให้ได้ยินกันสองคนเมื่อเหลือบไปเห็นแผ่นหลังขาวราวกับหยวกของนางแบบสาวคนดังที่พวกเขากำลังพูดถึงอยู่ คนตัวเล็กกว่ากระตุกชายเสื้อสูทมาเฟียหนุ่ม แล้วบุ้ยใบ้ไปให้ดู
“หืม”
“เมนี่ไง ทำเป็นลืม” น้ำเสียงจิกกัดทำให้จอมทัพอมยิ้ม เขายกมือขยี้หัวทุยของมิถุนาเบาๆแล้วกดจมูกลงไป คาดว่าภาพที่ที่ออกไปแผ่หราบนหน้าหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารคงจะให้อารมณ์ของคนรักหยอกล้อกันแน่นอน ทั้งๆที่หัวข้อสนทนานั้นอันตรายจนแทบจะทำให้ฆ่ากันได้เลยล่ะ
ตั้งแต่กลับมาจากเชียงรายจนถึงตอนนี้ แม้ว่ามิถุนาจะยอมโอนอ่อนให้กับจอมทัพมากกว่าเดิม และรับอีกฝ่ายเข้ามาในชีวิตของตนเองก็ตามทีเถอะ แต่เพราะได้พลิกบทบาทมาอยู่เหนือกว่า ก็ทำให้นายแบบหนุ่มบางครั้งก็ยังตั้งแง่เหมือนจะเอาคืนอยู่ร่ำไป แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น จอมทัพก็ยังรักความพยศของมิถุนาอยู่ดีในบางครั้ง
“เอาไวน์ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อบริกรยกถาดเครื่องดื่มเข้ามาเสิร์ฟ ตัวงานเป็นปาร์ตี้ค็อกเทล แขกจึงยืนอยู่ตามมุมต่างๆเพื่อพูดคุยและกินดื่ม สักพักพี่เพลงก็เดินเข้ามาพร้อมกับชี้ให้ดูว่าเก้าอี้นั่งระบุชื่อพวกเขาอยู่ตรงไหน...
“ครับ ขอบคุณ” มิถุนารับเครื่องดื่มสีองุ่นมาไว้ในมือ เขายิ้มทักทายคนรู้จัก ดีไซน์เนอร์คนดังหลายคนถึงกับเดินมาทาบทามเขาเอาไว้ชนิดไม่เกรงกลัวสายตามาเฟียหนุ่ม มีเชิญให้ขึ้นปกคู่กันด้วยซ้ำ มิถุนานึกขำขึ้นมา เพราะนึกไม่ออกจริงๆว่าจอมทัพตอนถ่ายแบบจะเป็นยังไง
“งานเยอะจังนะ”
จอมทัพเอ่ยขึ้นระหว่างที่พวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง มิถุนาเอนกายพิงขอบโต๊ะ จิบเครื่องดื่มเล็กน้อย
“ครับ ก็มีคนสั่งยกเลิกงานผมไว้เป็นสองสามอาทิตย์”
“ใครกันนะ”
มิถุนาเหล่มองมาเฟียหนุ่มที่นับวันจะกลายเป็นหมาป่าหมดพิษภัยขึ้นเรื่อยๆ เขาถอนหายใจ จอมทัพยืนเคาะโต๊ะทรงสูงเงียบๆ สายตาเขากวาดมองไปรอบๆตามแบบคนช่างสังเกต “เมริสสามากับคุณนฤเบศร์” เขาพึมพำ ทำให้มิถุนาต้องหันไปมองบ้างก่อนเลิกคิ้ว
“ครับ”
“ทายาทเจ้าสัวอาหารสำเร็จรูปไง” จอมทัพเฉลย
“อ้อ เหรอครับ” มิถุนาพยักหน้าเชิงรับรู้ “แฟนเก่านี่สนใจจังนะครับ”
มิถุนาปรายตามองอย่างไม่พอใจ ทำเอาจอมทัพนึกขัน “เป็นอะไรไปน่ะมิ”
“เปล่าสักหน่อยครับ” นายแบบหนุ่มปฏิเสธ
“โกรธที่มารับช้าเหรอ”
“......”
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่” จอมทัพรวบรัด “ก็รีบมากแล้ว คราวหน้าจะไปก่อนเวลาเลย โอเคไหม”
เขาคว้ามือมิถุนามาไว้ในอุ้งมือของตนเอง มือมิถุนาอุ่น ดวงตากลมโตคู่นั้นก็สะท้อนแต่ใบหน้าของเขา จอมทัพจ้องกลับ มิถุนาใจอ่อนแล้วพยักหน้าเบาๆ
“ช่วงนี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้...” เขาเปรยขึ้นมาในที่สุด ดวงตากลมโตเสมองออกไป “มันยากจังนะครับ เวลาที่คุณมาทำตัวใจดีด้วยเนี่ย”
“หืม”
“ผมก็เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ อยู่ๆก็โกรธแบบไม่มีเหตุผล ทำตัวไร้เหตุผลสุดๆ เหมือนเป็นพวกขี้น้อยใจเลยล่ะ”
“......”
“ผมทำตัวไม่ถูก ไม่ได้อยากจะเอาแต่ใจหรือเล่นแง่หรอกนะครับ แต่มัน---”
“ทำไม” จอมทัพถามยิ้มๆ
“ขอผมเอาแต่ใจกับคุณหน่อยเถอะครับ คุณก็ได้ไปเยอะแล้วนี่” มิถุนาบ่นอุบ “ให้ผมได้เหนือกว่าบ้าง แล้วเราคงจะปรับตัวเข้าหากันได้จริงๆสักวัน บอกตรงๆตอนนี้ก็ยังมีอะไรเยอะแยะที่ผมไม่เข้าใจและไม่เชื่อใจ”
“ฉันเข้าใจ” จอมทัพตอบรับ เขายกมือมิถุนาแนบแก้ม ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันทำให้เขากับมิถุนาดูราวกับว่าโลกนี้มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น “ฉันรอได้น่า”
เสียงเพลงจากลำโพงค่อยๆเงียบลงพร้อมกับไฟที่ถูกหรี่สลัว มิถุนาถอยหลังยืนเคียงข้างจอมทัพ พวกเขาแตะมือกันเบาๆ แฟชั่นโชว์กำลังจะเริ่มต้นขึ้น เฌอปรางกับตะวันร่วมเดินด้วย เสียงดนตรีสดจากวงดนตรีค่อยๆบรรเลงขึ้น เป็นเพลงแนวบัลลาดที่ถูกนำมาปรับใช้กับเวทีแฟชั่นโชว์ได้อย่างลงตัว นางแบบคนแรกเดินออกมาพร้อมกับชุดราตรีลากยาวเป็นเมตร ใบหน้าแต่งแต้มด้วยสีเอิร์ธโทน ดูสง่าและน่าหลงใหลราวกับหลุดมาจากเทพนิยาย
จอมทัพถอยตัวเองจนแผ่นหลังติดผนัง ก่อนที่จะดึงข้อมือมิถุนาให้ขยับตาม มิถุนายังคงจับจ้องบนเวที แต่ร่างกายกลับโอนอ่อนยอมให้จอมทัพรั้งเขาไว้แนบอก นายแบบหนุ่มวางศีรษะลงบนบ่ากว้าง ทิ้งกายลงบนนั้น คาดหวังว่าจะไม่มีใครเห็นพวกเขาในมุมมืดเช่นนี้...
จอมทัพมองใบหน้ากระจ่างของคนในอ้อมกอด...ดวงตากลมโตราวกับลูกแมวทำให้เขานึกรักอย่างไรก็บอกไม่ถูก ทั้งๆที่เป็นคำพูดต้องห้ามแท้ๆ แต่มองหน้ามิถุนาทีไรก็ไม่สามารถอธิบายเป็นคำอื่นได้เลย
มิถุนาขอให้เขารอ...เขาจะรอ เขาสัญญา กับจุนเขายังรอให้ระยะเวลาสองปีนั้นผ่านไปได้เลยกว่าที่จะเจอกันอีกครั้ง กับมิถุนาแม้มันอาจจะต่างออกไป แต่จอมทัพก็จะรออยู่เช่นนี้ เพราะเขาอยากให้มิถุนาเป็นคนสุดท้ายของเขาจริงๆ...
และมิถุนาต้องเป็นคนนั้นได้แน่ๆ
เขาเอื้อมมือเกี่ยวเอวมิถุนาไว้ นายแบบหนุ่มหลุบตาลง แต่ก็ไม่ขัดขืน
I don't know you But I want you
All the more for that
ร่างกายที่เกาะเกี่ยวกันเอาไว้ทำให้หัวใจอุ่นวาบอย่างบอกไม่ถูก การที่มิถุนาเปิดปากบอกความรู้สึกตั้งแง่นั่นด้วยเช่นกัน จอมทัพดีใจและนึกขอบคุณ พวกเขาใกล้กันมากขึ้น การเริ่มต้นของพวกเขามันไม่สวยงามเหมือนตอนที่เขาได้เจอจุน สถานะที่ต่างกันระหว่างแจ็คกี้กับมาเฟียหวังทำให้เขาทุ่มเกาะป้องกันทั้งหมดใส่มิถุนาและทำร้ายกันอย่างเย็นชา ยอมรับว่ากว่าจะรู้ตัวมันก็เกือบสายไป แต่ก็ยังดีใจที่มิถุนาให้โอกาสเขา
ราวกับว่าการเจอมิถุนาช่วยทำให้หัวใจของเขากลับคืนมาอีกครั้ง
และจุนคงจะดีใจที่เขามีความสุขเช่นนี้
ความสุขที่ใครก็ให้ไม่ได้ นอกจากคนตัวเล็กๆในอ้อมกอดคนนี้เท่านั้น
Words fall through me
And always fool me
And I can't react
And games that never amount
To more than they're meant
Will play themselves out
เขาเคยคาดหวัง ...ครั้งหนึ่ง... เมื่อนานมาแล้ว ในวันที่จุนจากเขาไปได้สักพัก และเขากำลังจะเป็นคนใหม่ เป็นมาเฟียผู้ไร้หัวใจ
คาดหวัง...แบบลมๆแล้งๆและนึกด่าตัวเองด้วยซ้ำว่าเขาริคิดเช่นนี้ได้อย่างไร ในฐานะมาเฟีนแจ็คกี้ เขาไม่ควรคิด แม้แต่คาดหวังก็ต้องไม่ทำ
แค่
...อยากให้เหตุการณ์เช่นเดียวกับในบาร์คืนนั้นระหว่างเขากับจุนเกิดขึ้นอีกครั้ง...
หรือหลายต่อหลายครั้งก็ได้
จนกว่าเขาจะเจออะไรก็ตามที่ตามหาอยู่
แล้วมิถุนาก็เข้ามาในวันหนึ่ง ทำลายลงทุกกฎและข้อห้าม ทำลายลงทุกความหมายและความคาดหวัง
...เพราะมิถุนาทำมากกว่านั้น...
ทำลายตัวตนจอมปลอมของเขาลง ทำลายทุกความเป็นไปได้ของเขา
And games that never amount
To more than they're meant
Will play themselves out
“ฉันชอบเพลงนี้” จอมทัพกระซิบเบาๆ พวกเขาอยู่ในอ้อมกอดกันและกัน โยกตัวเป็นจังหวะช้าๆราวกับเต้นรำบนดวงจันทร์
“ONCE”
“ใช่ หนังเรื่องนั้นแหละ” จอมทัพว่ายิ้มๆ เขาได้ดูกับจุนในโรงหนังที่ฮ่องกงเกือบสิบปีก่อน และนึกหลงรักมันโดยไม่แน่ใจด้วยว่าเพราะตัวหนังหรือเพราะคนที่ดูด้วยกัน แต่นั่นมันไม่สำคัญอีกแล้วล่ะ เพราะที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดในเวลานี้คือคนในอ้อมกอดของเขาตรงหน้านี่ต่างหาก
Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you have a choice
You've made it now
“ปีหน้าไปด้วยกันไหม” จอมทัพเอ่ยถาม พวกเขาราวกับตกอยู่ในภวังค์
“ไปไหนครับ”
“ญี่ปุ่น” จอมทัพตอบ มิถุนานิ่งเงียบไป แต่กลับเกี่ยวมือเขาไว้แน่นขึ้น
“ไป...หาจุนเหรอครับ” เขาถามเสียงแผ่ว
“ไปเที่ยว...” จอมทัพตอบ “แล้วก็คงไปหาจุนด้วย ฉันแค่อยากพานายไปเจอเขา ไปบอกจุนว่าตอนนี้ฉันมีความสุขมากแค่ไหน”
มิถุนาอมยิ้ม เขาไม่ตอบรับ ทำเพียงแค่หลุบตาลงช้าๆ จ้องมองมือที่เกี่ยวกันเอาไว้
“ขี้ตู่ไปเองคนเดียว”
“งั้นหรือ” จอมทัพถามยิ้มๆ เขาก้มลงจูบเบาๆที่เปลือกตามิถุนา และมิถุนาก็ยินยอมที่จะรับสัมผัสนั้น
Falling slowly, eyes that know me
And I can't go back
สิบปีที่แล้วเขาเจอจุน แปดปีที่แล้วพวกเขาเจอกันอีกครั้ง และหกปีที่แล้วจุนจากเขาไปตลอดกาล
การพบ พราก ลา จาก เป็นความจริงที่แสนตลกร้าย
และน่ายินดี ...เมื่อวันนี้เขาได้พบกับมิถุนา...
Moods that take me and erase me
And I'm painted black
บางความรู้สึกนั้นช่างมีพลังมากเหลือเกิน
You have suffered enough
And warred with yourself
It's time that you won
มิถุนานอนตะแคงมองใบหน้าคมคร้ามที่หลับสนิทไปแล้ว พวกเขาซุกอยู่ใต้ผ้านวมผืนเดียวกันในห้องนอนของมิถุนา จอมทัพหลับไปแล้ว ท่าทางดูเพลียกับการทำงาน ไหนจะการเดินทางอีก จริงๆมิถุนาก็ไม่อยากจะใจร้ายแบบนี้หรอกนะ เขารู้ว่าการพักที่เซฟเฮ้าส์มันดีกว่ามากแค่ไหน ตื่นแล้วก็ลงมาทำงาน ทำงานเสร็จก็กลับขึ้นไปพักผ่อน
แต่ถ้ามิถุนาไม่ทำเช่นนี้ เขาคงจะไม่มีทางแน่ใจได้เลยว่าจอมทัพจริงจังมากแค่ไหนกับเรื่องของพวกเขา
นายแบบหนุ่มระบายยิ้มอ่อน เขาพลิกตัวนอนคว่ำ เช็คอัพเดทในมือถือไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่จะเปิดเข้าไปในแอพลิเคชันอินสตาแกรม มิถุนาเลื่อนแตะตรงการแจ้งเตือนการแท็กรูปของเขาจากนักข่าวที่ค่อนข้างสนิทสนมกันในระดับหนึ่งในวงการ นายแบบหนุ่มชะงักเมื่อได้เห็นรูปภาพ แต่จากนั้นก็ต้องระบายยิ้มออกมา
ภาพใบหน้าของเขาที่เงยขึ้นเล็กน้อยกำลังหลับตา ศีรษะพิงอกจอมทัพ ริมฝีปากของมาเฟียหนุ่มประทับอยู่บนเปลือกตาของเขา มิถุนามองมันอยู่นานเชียวล่ะ และเริ่มรู้สึกว่าเขาละสายตาออกจากภาพนี้ไม่ได้จริงๆ
Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you had a choice
You've made it now
เขารู้สึกอย่างไร เขารู้ดีอยู่แก่ใจ เพียงแค่ทุกความรู้สึกต้องการเวลา
นิ้วเรียวแตะลงบนแป้นพิมพ์ พิมพ์ประโยคสั้นๆก่อนกดส่ง แล้วจึงกดแคปหน้าจอรูปภาพ
mithunajune : ขอบคุณนะครับ
เขาขอบคุณเจ้าของภาพ ก่อนเลื่อนแตะโพสท์ภาพและเลือกภาพเมื่อสักครู่ขึ้นมา นายแบบหนุ่มจ้องอยู่นานสองนานอย่างชั่งใจ แต่สุดท้ายนิ้วยาวก็เลื่อนแตะแป้นพิมพ์
mithunajune :
...Falling Slowly...
เขากดโพสท์ภาพนั้นลงไป แล้วจึงปิดหน้าจอโทรศัพท์ นายแบบหนุ่มล้มตัวลงนอนเคียงข้างคนข้างกาย เขาเบียดตัวเข้าหาอีกฝ่ายแล้วหลับตาลง รอคอยที่จะตื่นขึ้นมาด้วยกันอีกครั้งในทุกเช้าของวัน
Falling slowly sing your melody
I'll sing along
FIN
ตอนพิเศษค่า หนังสือมาแล้วนะคะเล่ม 1,3 เล่ม2มาอาทิตย์หน้าค่า ตามไปดูรูปในเพจของนักเขียนได้เลยค่า ด้านล่างนี่เลยยย
เจอกันในเรื่องถัดไป และตอนพิเศษที่เหลืออีก1ตอนค่ะ
-
ฟินจริงๆๆ
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
มิน่ารักอ่ะ มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งๆๆๆ :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ฮือออออออ ชอบ หายคิดถึง :katai2-1:
เพลงโปรดเรา :)
-
ละมุนละไมที่สุดดดดดด :katai1:
:-[
-
รักเรื่องนี้ รักจุน รักุกอย่างเลยย :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
จุนน่ารักอะ(ขอนอกใจน้องมินิดนึง)
แจ็คกี้ได้เจอแต่คนดีๆทั้งนั้น จุนคือรักแรก และมิถุนาคือรักสุดท้าย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :mew1:
-
ตอนนี้ได้หลายอารมณ์มากค่ะ
จุนน่ารักสดใส ไม่แปลกที่จอมทัพจะตกหลุมรัก
-
ชแบๆๆๆๆๆ ชอบมิถุนาาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอต่างจากเมนท์ที่ลองอ่านๆมา คือ.......ทุกตอนที่มีบทจุนเข้ามาเหมือนมิก็ยังเป็นแค่ที่สองรองจากจุนเสมอ
แล้วยิ่งตอนนี้ยิ่งอยากจะร้องไห้ไงไม่รู้ มันหน่วงๆในอก
เข้าใจอยู่หรอกนะว่าทุกคนย่อมมีอดีตของตัวเองที่ลืมไม่ลงไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ก็ตาม(แล้วยิ่งเป็นรักแรกที่รักมากๆ แล้วก็จากไปนมนแล้วด้วย :z3:)
ในความคิดของเรานะ ย้ำว่าแค่ของเราคนอื่นไม่รู้!! ถ้าเรามีคนรักทีรักกันจริงๆเราก็ไม่อยากจะเป็นเพียงรักทีรองจากใครสักคน
เราก็อยากจะเป็นคนเดียวในใจของเขาเท่านั้นอ่ะ :เฮ้อ:
-
ฟังเพลงนี้ไป แล้วก็อ่านไปก็ซึ้ง
รู้สึกมิถุนาโชคดีที่ได้รับรักจากมาเฟียคนนี้ไปนะ
ชอบความรักที่มั่นคงแบบนี้จัง
ส่วนจุน เรารู้สึกว่าเราไม่สงสารหรืออะไร
จุนเป็นอดีตที่สวยงาม สวยงามมากๆ
เราเลยไม่มีความรู้สึกต้องมาเรียกร้องอะไรแทนมิ
เพราะมิคือปัจจุบัน มิคือของจริงตอนนี้ :)
อยากอ่านเจย์กับวิคเตอร์เพิ่มจังเลยค่ะ :mew3:
-
รอหนังสือด้วยใจจดจ่อ!!!
-
น่ารักมากจริง ๆ ค่ะ ^^
-
น่ารักจัง นี้เป็นมุมน่ารักๆของจอมทัพกับมิถุนาใช่ป่ะ
หุหุ
-
ละมุนมาก เปิดเพลงคลอ คือซึ้ง
-
ให้จุนเป็นความทรงจำไปนะ ส่วนมิถุนาเป็นความจริงนะแจ๊คกี้
-
ถ้าบอกว่าหมั่นไส้จอมทัพจะผิดไหม 5555
ไม่รู้ทำไม แต่มันหมั่นไส้จริงๆนะ แบบบ... เฮอะ!
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ทำสารบัญตอนพิเศษมาให้ค่ะ ไม่รู้ว่าไคลี่อยากได้หรือเปล่า55
เห็นว่ายังไม่มีแล้วเผื่อคนอ่านใหม่ๆไม่รู้ว่ามีตอนพิเศษด้วยไม่อยากให้พลาด55
ตอนพิเศษ Stay with me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2802445#msg2802445)
ตอนพิเศษ Falling slowly (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2861665#msg2861665)
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเสียใจมากที่จุนจากไป T_T
-
น่ารักก ฟินน :impress2:
-
:L1:
-
น่ารักอ่ะ แจ็คกี้สิ้นลายเลย
-
ละมุนละไมมากเลย
อ่านแล้วอยากอ่านเรื่องระหว่างแจ็คกี้กับจุนเลย
แล้วทำให้ได้รู้เลยว่าแจ็คกี้รักมิแค่ไหน
ขอบคุณมากค่ะ
-
Thank ka
ทำสารบัญตอนพิเศษมาให้ค่ะ ไม่รู้ว่าไคลี่อยากได้หรือเปล่า55
เห็นว่ายังไม่มีแล้วเผื่อคนอ่านใหม่ๆไม่รู้ว่ามีตอนพิเศษด้วยไม่อยากให้พลาด55
ตอนพิเศษ Stay with me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2802445#msg2802445)
ตอนพิเศษ Falling slowly (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.msg2861665#msg2861665)
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกฟีลกู๊ดมาก ๆ เลยค่ะ
ถ้ายิ่งเปิดเพลง Falling Slowly คลอ ๆ แล้วอ่านไปด้วยนี่รู้สึกดีมากจริง ๆ
อ่านแล้วรักจุนมาก ๆ เรารู้สึกดีกับจุนมาตั้งแต่ที่พูดถึงในเรื่องหลัก ๆ
เรารู้สึกว่าตัวละครนี้มีความพิเศษ และเป็นตัวละครที่ทำให้รู้สึกว่าเรื่องมัน 'เรียล' มากขึ้น
เพราะเป็นตัวละครที่ทำให้แจ็คกี้มีความรู้สึกที่เรียกว่า 'รัก' แบบในวัยรุ่นน่าจะเป็นคนแรกเลยหรือเปล่า ?
และเราว่ามันเป็นเรื่องปกติมาก ๆ ที่จะมีใครบางคนอยู่ในความทรงจำเราเสมอ มันยากมากที่จะลืมใครคนนั้นที่ทำให้เรารัก
แม้ว่าเขาจะจากไปแล้วก็ตาม
อ่านพาร์ทย้อนอดีต พร้อมกับฟังเพลงไปด้วยนี่ทำเอาน้ำตาไหลเลย คิดถึงจุน รักจุน
-
ทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ย :กอด1:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งหลงรักจอมทัพ
เป็นผู้ชายน่ารักอ่ะ
-
รักพระเอกเรื่องนี้มากๆๆ :-[
ชอบคาแร็กเตอร์นี้ที่สุด :o8:
ชีวิตจริงมีบ้างไหมมมมมม
อยากได้~~~~~~~~~~~~~~ :ling1:
-
น่ารักเหมือนเดิมเลยนะคู่นี้ :-[
Falling Slowly เพลงโปรดเลย o13
-
ชอบมิมากเลย
เป็นเคะสายสวยที่ชอบมากคนหนึ่ง
มิเข้มแข็ง มิไม่งี่เง่า มิมีเหตุผลอะ
อธิบายไม่ถูกเลยค่ะแต่คงจะตกหลุมรักมิถุนาไปพร้อมๆกับคุณจอมทัพด้วย /โดนสั่งประหารแน่ตรู/
สำหรับคุณจอมทัพนี่
คุณพระ หลังจากหลงน้องมิหัวปักหัวปำก็เป็นพระเอกที่หล่อมาก 555
ปลื้มมม
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
ตามไป :katai5: รอรับอยู่ พร้อมสุด ๆ ไปเลย :a9:
-
อบอวนในหัวใจ
-
ใครรักจุนไม่ว่า...
ใครคิดถึงจุนไม่เป็นไร...
แต่ถ้ายังมีจุน หนูมิจะมาได้ยังไง...
ถ้าทำให้แจ๊คกี้ทิ้งจุนมาหาหนูมิ....
เชื่อเลยหนูมิของอิป้าไม่ทำแน่นอน แล้ว
นี่ก็ไม่ใช่มาเฟียในใจของใครหลาย ๆ คนแล้วล่ะ
ถ้าทำแบบนี้จริงมั๊ยจ๊ะ...รักหนูมิสุด ๆ..
-
ฟินสุดๆๆๆๆอยากได้หนังสืออะ
-
ละมุนมากเลยยย
-
ชอบบรรยากาศตอนนี้จัง เรื่อยๆ อบอุ่น
-
รักแรกลืมไม่ลงหรอก ..
เราคิดว่าคนเขียนกล้ามากที่เอารักแรกของจอมทัพมาลงท่ามกลาง #ทีมมิถุนา ค่ะ แต่พอจุนออกมา เรารู้สึกตัวละครนี้น่ารักมากในแบบที่ไม่ต้องพยายามบิ๊วด้วยการบรรยายอะไรให้มากมายเลย ซึ่ง ณ ขณะนั้น (ในอดีตของจอมทัพ) เราก็คิดว่าจุนเหมาะกับจอมทัพมากเลยนะ คือ แบบ ยิ้มสวย ร่าเริงและ เป็นคนเข้าใจอะไรๆได้ง่าย
แต่อดีตก็เป็นอดีต ที่เก็บความรู้สึกดีๆเอาไว้เป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งก็เคยมีความรักดีๆ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
ปล.ตอนนี้จุนขโมยซีนมาก ถึง มากที่สุด ><
-
ฟินมากขอบอกเลยว่าอ่านแล้วติดลมสุดๆๆๆ ขอบคุณไรเตอร์มากๆๆแล้วยิ่งฉากบู้ก็ได้ใจมากเลยอะะะะ
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กกกกกกกกกก
แต่สงสารเมษาอ่าาา อยากอ่านเมษากับอาเมนนนนน :sad4: :mew2: o13 o13 o13
-
:pig4:
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
จุนน่ารักอ่ะ รักจุน
ระกมิถุนารักเมษา รักนายเอกของคุณไคลี่ทุกคนนน
เราชอบเรื่องนี้มาก ดูแล้วซึ้ง น้ำตาไหลตลอด5555
เราอ่านต้องจอมทัพกะจุน
สมมุติว่าจุนไม่เสีย จอมทัพกะจุนคงเป็นคู่ที่น่าอิจฉามาก
แต่สุดท้ายก็ได้มาเจอมิถุนา >_<
ได้รู้ว่าทั้งคู่รักกันมากจริงๆ ละมุนแล้วก็หวานมากค่ะ
-
มันหวานแบบละมุน อบอุ่นในหัวใจมากๆ
อิจฉาาาาามิที่สุด ณ จุดๆนี้
-
ชอบแจ็คกี้ตอนรักมิถุนาที่สุด
หวานเว่อร์ๆ น่ารักมากๆๆๆ
รออ่านตอนพิเศษอีกตอนนะคะ
แต่เมษากับอาเมนจะเป็นยังไงต่อไปอ่ะ
อยากอ่านของคู่นี้ต่อสุดๆ
จะเปิดเป็นเรื่องใหม่หรือตอนพิเศษคะ
-
น่ารักมากค่ะ
สนุกเหมือนเดิม
-
มิถุนาน่ารักขนาดนี้ แจ๊คกี้จะทนไหวได้งัย :-[
-
ฟินมากๆเลยคะ ขอบคุณนะคะ
-
:-)
-
เป็นนายเอกที่แสนดีเหลือเกิน
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านทีเดียวรวดเลย สนุกมากค่ะ
อยากรู้คู่ของน้องเมษาจัง
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้นะคะ ชอบมากๆ เลย
มิถุนามีคาแรกเตอร์ที่เด่นมาก คือเรื่องของความใจดีกับความดื้อ
แต่กลับลงตัวแบบสุดๆ กับจอมทัพที่พ่ายแพ้ให้กับนิสัยของมิอย่างราบคาบเลย
แต่ไม่อยากให้จบเลย อยากให้มีตอนต่อออกไปอีก ตอนพิเศษก็ได้
เรื่องของเมษาและอาเมน ไม่อยากให้จบลงแค่นั้นเลย ยังรู้สึกได้ว่าทั้งคู่มีความรู้สึกต่อกัน
ไหนจะคู่วิคเตอร์กะเจย์อีก แอบกัดแอบแซวกันตลอด งื้ออออ ไม่อยากให้จบเลย
-
เกือบแล้วๆๆๆๆๆ เกือบอ่านไม่จบ สนุกอ่ะ ชอบแบบนี้ :mew4:
-
มิถุนาน่ารัก
-
สนุกมากๆๆๆๆเลยย
-
ชอบจุนจังเลยค่ะ .. ไรเตอร์กล้ามากจริงๆแหละเนอะที่แต่งจุนออกมาให้พวกเราได้อ่าน ซึ่งไม่ได้ทำให้เราเกลียดตัวละครไหนเลยนะ
เราเป็นคนรักฝังใจค่อนข้างมาก ไม่ต่างกับคุณจอมทัพนั่นแหละ เพราะรักแรกของเราก็สวยงาม ทุกอย่างระหว่างเราลงตัวไปหมด
เค้าเหมือนเป็นคนที่พระเจ้าสร้างมาให้คู่กับเรานั่นแหละค่ะ รู้ใจไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยผิดในสายตาเราซักนิด
มีแต่ทำให้หลงมากขึ้นๆเรื่อยๆ แต่ก็เหมือนความฝัน ที่วันนึงนาฬิกาก็ต้องปลุก แล้วเราก็ต้องตื่น
แต่ไม่ว่ายังไงเค้าก็จะยังคงอยู่ตรงนั้น ที่เดิมในใจเรา .. อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกมีความหวังเหมือนกันนะคะ 555555555
แบบอยากมีมิถุนาเข้ามาในชีวิตแบบจอมทัพบ้างเลย เราว่ามิถุนากับจุนให้ความรู้สึกที่ต่างกันมากอยู่นะคะ
จุนเหมือนความทั้งรักทั้งหลง ออกแนวเพ้อถึง หลงใหลอะไรแบบนี้น่ะค่ะ ส่วนมิถุนาจะไม่ใช่แนวนั้นเลย เป็นเหมือนคนที่ยอมตลอด
ถ้าเทียบนิสัยจุนคงเป็นดาวร้ายที่น่าหลง ส่วนมิถุนาคงเป็นแม่พระที่น่ารัก อะไรแบบนั้น > <
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ รู้สึกแต่งออกมาได้ดีมากๆ ครบรสจริงๆ .. ถึงแม้คนอื่นจะเซ็งกับมิแต่เราไม่นะ เราว่าเราเข้าใจมิแหละ
ถึงแม้บางทีมันอาจจะบ้าบิ่นแบบไม่ค่อยฉลาดก็เถอะ -_-;; .. แต่ก็เข้าใจเจตนาของมิดี มิเป็นคนน่ารัก เป็นคนดี เป็นแม่พระจริงๆแหละเนอะ
อยากอ่านเมษากับอาเมนต่อจังเลย T T .. ชอบคาแรคเตอร์ของสองคนนี้นะคะ ถึงแม้จะคล้ายๆทับลายเดิมของคู่พระ-นายก็เถอะ
แต่เอาจริงๆเมษากับมิถุนาเนี่ยคนละเรื่องกันเลย 555555555 อาเมนกับคุณจอมทัพก็คงต่างเหมือนกัน ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
นี่รออ่านคู่นี้อยู่ตลอดเลยนะ ลุ้นว่าจะจบแล้วจะมีไหมๆ ; ____ ; ..
ส่วนวิคเตอร์เจย์ .. อืมมมม เอาจริงๆตอนแรกเปิดเรื่องมาก็จิ้นค่ะ คิดว่ามือซ้าย*มือขวานี่มันต้องซัมติงแน่ๆ
แต่พออ่านไปอ่านมาแล้วไหงเทใจไป วิคเตอร์->มิถุนา ซะงั้นอ่ะ! คือรู้สึกว่าบทวิคเตอร์นี่มันบทพระรองแสนดีชัดๆ T^T
ไม่อยากให้มิต้องเจ็บตัว คอยดูแล ตอนมิโดนจับก็เป็นคนที่ไปช่วยคนแรก มันคือออออ โอ๊ยตายๆ T ________ T
/คุณจอมทัพอย่ายิงหนูเลยหนูผิดไปแล้วค่า/
ส่วนคุณจอมทัพ ตอนแรกยอมรับว่าแอบขัดใจเลยค่ะที่เอาแต่พูดถึงจุนอยู่นั่นแหละ เหมือนกับจะเอามิถุนาเป็นตัวแทนยังไงยังงั้น
แต่ก็นะ ด้วยความเข้าใจ T T //หัวอกเดียวกันก็งี้ ก็เลยยอมๆไปค่ะ 5555555555 ตอนนี้ลงเอยมีความสุขกันดีก็ดีใจ ><
เป็นกำลังใจให้คุณไคลี่นะคะ แอบเห็นในเฟสเหมือนจะมีเรื่องเยอะแยะเหมือนกันกับหนังสือเล่มนี้
ขอเป็นกำลังใจให้แล้วกันค่ะ ยังไงก็จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปของคุณไคลี่นะคะ ^^
ปล. เสียดายจริงๆที่มาเจอเรื่องนี้ซะช้าเลย ; __ ; ..
-
คู่ของเมษาละะะะะ. ชอบนิสัยอาเมน. เลวได้ใจ. ลงเหอะะะ. รอน้าาา :sad4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกันนะคะ
สนุกมากกกกกก รักมิมากๆๆๆๆๆๆ อะไรจะดีขนาดนั้นน ดีจนสงสารเลย
ยังรอเวคเตอร์กับเจย์นะ อยากรู้จะเป็นไงๆ
ไหนจะอาเมนเมษาที่รุสึกว่า เห้ยย มันไม่สุด มันได้อีกอะ อยากให้เมษามีความสุขจริงๆซะที เพราะนางก้โดนมาไม่น้อย ส่วนอาเมนก้อุส่าห์รู้ตัวทั้งทีก้อยากเหนตอนที่เค้าสวีตกันอะๆๆ
ส่วนตอนพิเศษล่าสุดนี่อ่านๆไปก้รุสึก...ไม่ชอบจุนอะ มันแบบก้เข้าใจว่าเปนรักแรก อดีตที่สวยงามที่สุดของจอมทัพอะนะ
รุด้วยว่าทำใจได้แล้วและก้ไม่ได้ยึดติด แต่ก้ยังรุสึกแปลกๆที่แบบมานึกถึงไรงี้ ของต่างหน้าไรงี้
แต่พอมาคิดอีกที ก้รุสึกว่าดีแล้วที่เก็บไว้เป็นแค่ความทรงจำไม่ยึดติดให้มันมาทำร้ายปัจจุบันอะ
เคยได้ยินมาเหมือนกันว่า "คนที่ตายไปแล้ว จะมีชีวิตอยู่ได้แค่ในความทรงจำของคนที่ยังอยู่"
เราก้เลยว่าไม่ต้องลืมก้ได้ปล่อยเค้าให้มีชีวิตในความทรงจำไปก้พอ ก้เลยไม่ชอบจุนน้อบลงมานิดดดนึงอะค่ะ 555555
อดีตคือบทเรียนที่จะทำให้ปัจจุบันมีค่ายิ่งขึ้น Do you know, Jackky and Amen?
-
น่าจะลิงค์ไว้นะคะ เดี๋ยวจะพลาดแล้วอดอ่านกัน
SIDE STORY Amen-Maysa (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.msg2735324#msg2735324)
Special in Facebook
Side Story : Sickness (Jackie x Mithuna) (https://www.facebook.com/notes/257658801077929/)
Side Story : HOMETOWN (Jackie x Mithuna) (https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/side-story-hometown-jackie-x-mithuna-%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%83%E0%B8%88%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%B5%E0%B8%A2/257660171077792)
Side Story : Someone is worth melting for (Jackie x Mithuna) (https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/side-story-someone-is-worth-melting-for-jackie-x-mithuna-%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%83%E0%B8%88%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%B5%E0%B8%A2/257659707744505)
Side Story : มือซ้าย (Victor x Jay) (https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/side-story-%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%8B%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A2-victor-x-jay-%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%83%E0%B8%88%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%B5%E0%B8%A2/257659111077898)
--- King Bed --- , Victor X Jay Side Story (https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/-king-bed-victor-x-jay-side-story/299401663570309)
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้น่ะครับ
ไม่ได้อ่านนิยายยาวๆมานานมาก 7-8เดือนได้ กลับมาอ่านอีกรอบอ่านเรื่องนี้ก่อนเลย ประทับใจมาก
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง มีกำลังใจเขียนนิยายดีๆมาให้พวกเราได้อ่านกันอีกน่ะครับ
-
เป็นนิยายอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมากค่ะ ไคลี่ เขียนได้ดีจริงๆ คือเราอ่านแบบทรมานมาก
เพราะอ่านในโทศัพท์ตอนเดินทาง อ่านแล้ววางไม่ลงเลย อยากบอกว่า เราอ่านทุกตัวอักษร
อ่านทั้งนิยาย และอ่านสิ่งที่ไคลี่เขียนไว้ข้างล่าง ยิ่งช่วงท้ายๆ ที่เห็นไคลี่เขียนอธิบาย
ให้คนอ่านทุกคนเข้าใจ ยังรู้สึกปลื้มไปด้วย เพราะมันแสดงว่าไคลี่เขียนได้อารมณ์มากๆ
คนอ่านถึงได้อินตามกันขนาดนี้(ฮ่าๆ เราก็เป็นหนึ่งในนั้น) ชอบตัวละครทุกตัว
อยากเป็นมิจัง อยากเป็นคนที่มีแต่ใครๆ ก็รัก อิอิ แต่พลิกล๊อคตรงอาเมนนี่แหละค่ะ
เป็นตรงช่วงที่เมโดนขมเหง ทำร้ายร่างกาย จิตใจ ตอนนั้นน้ำตาไหลตามเลยนะ เพราะสงสารเม
แต่ยังแอบติดใจเบาๆ ว่าทำไมอาเมนยอมลงให้เม เพราะน้ำตาของเมเหรอ? เห็นทีต้องไปอ่านอีกรอบ ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ และขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆ นะคะ :mew1:
-
น่าจะลิงค์ไว้นะคะ เดี๋ยวจะพลาดแล้วอดอ่านกัน
SIDE STORY Amen-Maysa (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.msg2735324#msg2735324)
Special in Facebook
Side Story : Sickness (Jackie x Mithuna) (https://www.facebook.com/notes/257658801077929/)
Side Story : HOMETOWN (Jackie x Mithuna) (https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/side-story-hometown-jackie-x-mithuna-%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%83%E0%B8%88%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%B5%E0%B8%A2/257660171077792)
Side Story : Someone is worth melting for (Jackie x Mithuna) (https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/side-story-someone-is-worth-melting-for-jackie-x-mithuna-%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%83%E0%B8%88%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%B5%E0%B8%A2/257659707744505)
Side Story : มือซ้าย (Victor x Jay) (https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/side-story-%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%8B%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A2-victor-x-jay-%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%83%E0%B8%88%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%B5%E0%B8%A2/257659111077898)
--- King Bed --- , Victor X Jay Side Story (https://www.facebook.com/notes/kyliewonderland01/-king-bed-victor-x-jay-side-story/299401663570309)
ขอบคุณค่า ไม่เห็นนี่พลาดจริงๆนะบอกเลย ฮ่าๆ
-
ได้ตามอ่านจนจบ
ขอบคุณนะคะที่ได้แบ่งปันเรื่องราวดีๆ แบบนี้ให้ได้อ่าน
ชอบมากๆ
น่ารัก
หลากหลายอารมณ์
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านจบซะที ตอนแรกคิดว่าจะอ่านวันเดียวให้จบเลย เห็นมีประมาณ 35 ตอน รวมตอนพิเศษพอให้ฟินเป็นกระสัย :hao7: :hao7:
แต่พอไปอ่านจริงๆรู้สึก 1 ตอนจะยาวมากกกกกกกกก ชอบอ่ะ *_*
ประทับใจภาษาเขียนของคนแต่งนะค่ะ มีการเล่นคำบ้างพอให้มีสีสัน รวมถึงการบรรยายในฉากบู้
บอกเลยตอนนั้นตื่นเต้นมากค่ะ เครียดอ่ะ กลัวจะไม่รอดกัน 555
สุดท้ายนี้สร้างสรรค์ผลงานที่มีคุณต่อไปนะค่ะ
รักคนแต่ง :กอด1: :กอด1:
-
:mew1: :L2:
อิมเมจของมิถุนาทำให้นึกถึงคนนี้เลย เสี่ยว คาน
http://www.khaosod.co.th/view_resizing_images.php?filename=online/2013/12/13873549041387354949l.jpg&width=260&height=260
[attachment deleted by admin]
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย อยากอ่านคู่วิคเจย์อีกจังเลยค่ะ :hao5: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากๆนะครับ สนุกมากกกกกกก ^.^
-
สนุกมากๆค่ะ เขียนได้ดีมากๆๆ
**น่าจะเอาลิ้ง Special in Facebook
มาแปะในหน้าแรกด้วยนะคะ
คนอ่านจะได้ไม่พลาดความสนุก
-
อ่านจบ ผมนี่ลุกปรบมือให้เลยครับ สนุกมาก อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
-
จอมทัพ เศรษฐโชติ หรือ แจ็คกี้ กับ มิถุนา น่ารักมาก
-
อยากอ่านตอนพิเศษคู่นี้ หรือโมเมนท์เล็กๆก็ยังดีนะไคลี่จ๋า
คิดถึงคู่นี้จัง :กอด1:
-
สนุกๆมากๆเลยครับ ขอบคุณมากๆนะครับ
-
ถ้านางจะสวยขนาดนี้นะคะ
ฮือๆๆๆ ชะนีไร้ที่ยืน :o12:
-
ตายๆๆๆ น้องพรุนไปหมดแล้วนะเฮีย กดเอาๆ :oo1:
-
อ๊ายยยยยยยย....ก็ไม่มีอะไรมาก แต่ฟินเบาๆอ่ะ เริ่มรู้สึกถึงความหวาน :mew1:
-
หวานๆ แต่หน่วงปนอึมครึมน้อย :mew2:
-
เพิ่งได้มาตามอ่าน สนุกมากๆเลยคะ :hao7: :hao7:
-
มาตามจนจบครับ
ขอบคุณมากสำหรับเรื่องนี้นะครับ ฟิน ตามเลยครับ
-
:katai1 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1::
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ ชอบมากกก
มิถุนาน่ารักๆ 555
-
น่ารักมากมาย สนุกมากมาย และเขินมากมาย
อร๊ายยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :hao6:
..........
ขอบคุณมากนะที่เขียนเรื่องนี้ขึ้น
สนุกมากๆเลย ชอบมากๆ ///อยากเป็นมิ!!!!!
รักมาเฟียกับคุณมือซ้ายมือขวาม๊ากกกมาก!
:mew1: :mew1:
-
o13 ขอบคุณคนแต่งนะครับ สำหรับนิยายดีๆ
-
เพิ่งตามมาอ่าน สนุกมากๆ ชอบภาษาที่เขียนมากเลยค่ะ
จอมทัพ น่ารักมากกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
เคยอ่านจบไปนานแล้วค่ะแต่เพิ่งสมัครเล้าเป็ดได้ 55555555
เลยกลับมาเม้นนนน
เรื่องนี้สนุกมากกกกก
ภาษาสวยสุดๆอ่านแล้วเห็นภาพเลย
มิถุนาก้น่ารักมากๆๆน่าทะนุถนอม
คุณจอมทัพก็น้าาาตอนแรกๆๆโหดซะเราด่าไปหลายที
แต่พอเป็นแฟนกันแล้วก้อิจฉามิถุนามากค่ะได้แฟนดีๆแบบคุณจอมทัพ!!
รักกันไปนานๆๆนะค้าาา คิดถึงคุณจอมทัพกับมิถุนาจุ้บๆๆ
:-[ :o8:
-
:mew1: คิดถึงหนูมิมากเลยยย
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก
เราอ่านกี่รอบก็ยังชอบ :katai2-1: :katai2-1:
-
หวานมากๆค่ะ จนแทบหลอมละลายไปกับท่วงทำนอง
เป็นตอนที่มีครบรสของความรัก และเวลา ละมุนละไม
นุ่มนวลและชวนให้คนึงถึงสุดๆค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณมากสนุกและประทับใจ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาเห็นชื่อเรื่องน่าสนใจมากตามอ่านจนจบ
เรื่องสนุกมากค่ะ ตามไปในเพจเห็นทำหนังสือด้วย
อยากได้แต่คิดว่าคงไม่มีแล้ว อยากให้รีปริ้นจังค่ะ
แอบหวัง :mew1:
-
:mew1:
น่ารักจัง ทุกฉากทุกตอนเลย
ดีใจที่มีนิยายน่ารักแบบนี้ให้อ่าน
-
อ้ากกกกกกกก อยากให้มีตอนพิเศษของ วิคเตอร์ เจย์
-
โอ้ยยยยยย ไล่ย้อนอ่าน2วันจบเลยค่ะะะะ
เขียนดีมากเลยค่าาาา ขอบคุณนะคะะ
อยากอ่านตอนพิเศษอาเมนกับเมษามากเลยยยย งื้อออ
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลยคะ สนุก น่ารัก ถึงช่วงแรกๆมิจะน่าสงสารมากเพราะอิเฮียซาดิสถ์อ่ะ แต่จากความเจ็บปวดตรงนั้นก็ทำให้พวกเค้าสองคนได้รัก รู้จัก และผูกพัน มิน่ารักมากมาย อิเฮียก็แบบเถื่อนเบาๆ ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
ชอบเรื่องนี้มาก อ่านซ้ำหลายรอบละ :hao3:
-
:pig4: ชอบมากกกค่ะ สนุกมากๆเลย สองคนค่อยเปิดใจปรับตัวเข้าหากัน
-
สนุกมากๆเลยค่าาา
หลงรักน้องมิเต็มเปาเลยค่า อิจฉามาเฟียอ่า อิอิ
เพื่อนๆของน้องมิทุกคนน่ารักมาก และรักเพท่อนมากๆด้วย
ชอบมือซ้ายมือขวาของมาเฟียจัง ดูน่าร้ากกกกน่ารัก
แอบอยากอ่านน้องเมกับอาเมนต่อจังว่าจะเป็นยังไง
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องรางสนุกๆ ^^
-
อ่าาาาชอบเรื่องนี้จังเลยย <3
น้องมิสวยแกร่งดีอะ เลิฟยูแจ้คกี้
ตอนกุ้กกิ้กกันแรกๆ มันหวานหน่วงๆมากกชอบอิอิ
ขอบคุณม๊ากมากค่า :L2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน พลาดมาก พลาดอย่างแรง ฮืออออ ...
แต่ไม่เป็นไร หายพลาดละ ก็ไม่มีไรมาก แต่อยากบอกว่า
ชอบเรื่องนี้มากกกกก (ก. ไก่ ล้านตัว) ... ขอเม้นท์ทีเดียวเลยน้า
... ภาษาสวยมาก อ่านแล้วลื่นไหล เข้าใจง่าย (พบผิดน้อยมาก)
การดำเนินเรื่องไม่ยืดเยื้อ แต่ก็ไม่กระชับซะจนไม่เข้าใจ
อ่านไปคิดตามไป ด่าจอมทัพไป เอ๊ะ ไม่ใช่ละ ฮ่าๆๆๆ
ตอนแรกๆ นี่ จอมทัพเป็นโจ๊กสำหรับเรา แต่พอเค้ารักกันเท่านั้น
แม่ขาๆๆๆๆ หนูอยากได้ๆๆๆๆ อยากเป็นมิถุนา(!!!) ...
ไม่รู้จะเวิ่นเว้อไรต่อแล้ว แค่อยากขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
อ่านแล้วเห็นถึงความตั้งใจในการเขียน ทั้งภาษา เนื้อเรื่อง รายละเอียดต่างๆ ของเรื่อง
ไม่ว่าจะสถานที่ กระทั่งเสื้อผ้า และอื่นๆ ... ขอบคุณมากนะคะ คุณไคลี่ สู้ๆๆๆค่ะ :mew1:
-
น่าสงสาร !! :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก น่ารักกกก ลุ้นมากกก ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ :pig4: :L1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลย ชอบค่ะ
-
อยาก ได้เป็นebookจังเลยค่ะ :call:
-
โอ่ยยยย ต้องเม้น
คือเพิ่งได้มาอ่านแล้วมันแบบบ ใช่~
ชอบมิกับคุณจอมทัพมาก
ถึงช่วงแรกๆความรักทั้งสองเริ่มต้นไม่ดี หน่วงๆ
แต่คนเขียนถ่ายทอดออกมาได้ดีมากเลย ติดใจ ชอบช่วงหน่วงๆอยู่นะ (ซาดิส)55
ถึงตอนที่อ่านอยู่มิ ยังปากแข็งอยู่ แต่ใจทั้งคู่ไปไกลและเนอะ
ถึงอดีตมันทำให้ไม่กล้ายอมรับ
แต่ยังไงรอแค่ยอมใจตัวเองเท่านั้น
พูดจริงๆว่า เมษาเจอครั้งแรกแล้ว ดูน่าสงสารยังไงไม่รู้
ดูแล้วรู้สึกว่าไม่มีพิษมีภัยนะ สงสาร
รู้เลยว่าสิ่งที่ทำอาจโดนบังคับมา ..
อยากให้จอมทัพช่วยเหลือน้องเขา สงสารจริงๆนะ
เชื่อใจเมนะ .. อย่าทำให้ผิดหวังละ y.y
-
สงสารเมษา!!!!!!!!
ไอ่อาเมน! :z6:
อยากให้จอมทัพช่วยเม จัง...
และดูแลมิดีๆนะ
ยังไงก็ต้องผ่านไปด้วยดีสิ
ทีมพระเอกนะ
-
ชอบตอนนี้มากกก ชอบเป็นพิเศษ
ถึงคนเขียนบอกว่าตอนนี้เรื่อยๆสบายๆ
แต่เรารู้สึกว่ามันพิเศษยังไงไม่รู้
หรืออาจเป็นเพราะ ตอนนี้มันอบอุ่น
ถ้อยคำที่คนเขียน สื่อออกมา
มันทำให้เราเข้าถึงตัวละคร
รู้สึกทุกอย่างดูมีตัวตน จับต้องได้
สัมผัสได้ถึง กลิ่นอายความรู้สึกตัวละคร
ทั้งกลิ่นอายของทุกฉาก ความเป็นฮ่องกง กลิ่นทะเล ทั้งๆที่ไม่ไปเคยสัมผัส
เก่งจริงๆคะ ทำให้ตอน Hongkong crisis I ; Rain รู้สึกพิเศษจริงๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณที่สร้างสรรผลงานดีๆนะคะ ❤️
-
สงสารเมษา
เหมือนอดีตซ้ำรอย ..
แต่มิโชคดีที่เจอคุณจอมทัพ..
แต่เมษา ต้องไปเจอ
เอเมน!!!! :z6: :z6: :z6:
-
อ่านจบแล้ววววว มิน่ารักกกก แต่...จอมทัพนี่หลงเลยยยย 5555
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามมาอ่านหลักจากอ่านรักชาชาจบ
โทนเรื่องต่างกันเลย สนุกมากๆ ชอบตัวละครเมษา น่ารักดี
-
เพิ่งได้อ่านนิยายเรื่องนี้
ชอบมากเลยจ้า เนื้อหาดี ภาษาอ่านลื่นและเข้าใจง่าย
ฟินตามกับตัวละครทุกตัวเลยย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกันนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปรบมือรัวๆ
มิถุนาจอมทัพ
o13 o13 o13
-
ชอบมิมาก มิน่าย้ากกกกก
ไม่อยากให้จบเลย สวีทท
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน น่ารักมากๆ เลยค่ะ
-
ชอบมิน่ารักมากเลย พึ่งเข้ามาอ่านง่า :mew1:
-
แปะไว้ก่อน
กลัวหาไม่เจอ
:impress2:
-
สนุก น่ารักมาก ๆ ครับ ............ ขอบคุณครับ
-
ตามอ่านรวดเดียวจบ สนุกมากกกก รักแจ็กกี้จูน :pig4: :pig4:
-
น้องมิยังน่ารักเหมือนเดิม พ่อมาเฟียกลายเป็นหมาป่าเชื่องๆ ไปแล้ว น่ารักที่สุด
-
กลับมาอ่านอีกรอบค่ะ เห็นในเฟสว่าเปิดรีปริ้น จะเก็บตังซื้อให้ทันเลยค่ะ
-
มิน่ารักมากเลยค่ะ :-[ :-[
เนื้อเรื่งสนุกมากเลย ชอบวิคเตอร์ตอนแรกคิดว่าจะนิ่งๆ ที่ไหนได้... 555555
เดี๋ยวจะตามไปอ่าน side story ต่อ
-
อ่านถึงตอน28แล้วทนไม่ไหวจิงกับนายเอกแบบนี้คือจะบอกเอาความกล้ามาอย่างช้นเหชือแต่แบบนี้ออกแนวล้นจนโง่ไปปะ เดินหน้าหาความซวยโดยการพาพวกเจย์ที่ต้องดูแลตัวเองซวยไปด้วย คือคิดสักนิดได้มั้ยว่าเกินกำลังตัวเองนะไม่ใช่กล้าเพราะคิดว่าตัวเองเปนผช.สุดท้ายเปนไงหนีไม่รอด ออกแรวคนที่ตามปกป้องดูแลเจ็บฟรี บอกเลยกล้าในทางโง่ๆแบบนี้ไม่ปลื้ม
อินไปนิดโทดทีคนแต่ง :katai1:
-
งือ ชอบบบบบบบบบบบบบ
-
ชอบคุณมาเฟียมากๆๆๆๆ :mew1: :mew2:
-
งื้อออออ มินี่เด็กดื้อจริงๆน้าาาา ดื้อกับแจ๊คกี้ตลอดเลย
อย่าทำมาเฟียอ่อนแอมากน้า สงสารรรร 555
-
:impress2: ตามอ่านจนจบแล้ว เย้ๆ สนุกมาก ตอนแรกๆนี่ไม่ชอบจอมทัพนิสัยมาเฟียโครตๆ พอเจอบทอ้อนของเฮียแจ๊คกี้ไป ใจอ่อนยวบชอบไปโดยปริยาย หนูมิก็นางแบบสวย ใจดี ใจเด็ด แอบอิจฉามิ แจ๊คกี้ทั้งรักทั้งหวง
ปล.แต่งดีมาก ชอบเลย เป็นกำลังใจให้พัฒนาผลงานดีๆแบบนี้ต่อไป ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ (ขอบคุณกระทู้แนะนำนิยายเรื่องนี้มาให้อ่าน ปริ่มมาก) o13
-
:-[ เป็นเรื่องที่อบอุ่นใจ เพิ่มเติมใจกันที่ละเล็กที่ละน้อย
บรรยายความหมายของความรู้สึกได้ดีมากๆ ขอบคุณมากๆ คะ :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาอ่านอีกรอบละ คิดถึงนิยายคุณไคลี่มากกกกก
-
ชอบมากเลย ตอนแรกจะอ่านเป็นเรื่องรอง กลายเป็นติดงอมแงมเลย555 ของคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านครับ :pig4: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ยังสนุกเหมือนเดิม :กอด1:
-
:hao6: :hao6:
-
พึ่งอ่านตอนแรก ชอบครับ :o8: :-[ :-[ :impress2:
-
ลุ้นสุดๆๆๆๆมิภุนาคนดีสุดๆๆ อิจอมทัพตอนแรกๆๆน่าตบสุด :z6:
แต่ตอนนี้น่ารักสุดๆๆร๊ากกกกกกกกกก :mew1:
เป็นเรื่องที่แบบให้ลุ้นได้ตลอดดสร้างความมีอะไรให้คิดได้ตลอดดด
ชอบความพ่อแงแม่งอนมันน่ารักกกกกก จะตามอ่านทุกๆๆเรื่องนะคะ :-[ :-[
ขอบคุณสุดๆๆ ทำให้ติดสุดๆๆเลยค่ะ. อ่านแต่อดหลับอดนอนที่เดียว :z13:
-
Fin~~~
-
o13 o13 o13
-
:impress2:
-
อ่านกี่รอบก็ชอบ น้องมิน่ารัก
-
o13
-
:mew1: ชอบมากเลย สนุกดี จะลองตามอ่านทุกเรื่องที่คุณไคลี่เขียนเลยน่ะจ้ะ :mew1:
-
ฟินกับตอนพิเศษมากๆ :mew1:
-
รู้สึกเจ็บในอกทุกครั้งที่มีบทของจุน ยิ่งกับตอนพิเศษล่าสุดยิ่งไม่อยากอ่าน แต่ก็อ่านจนจบ เราไม่รู้สึกฟินหรือเกิดหลงรักอะไรในตัวจุนขึ้นมาเลยสักนิด ทุกครั้งที่มีบทจุน ทำไมไม่รู้แต่เรารู้สึกเหมือนมิเป็นรองตลอด รู้ว่ารักมาก ลืมไม่ได้อยากเก็บไว้ในีวามทรงจำ แต่บางครั้งก็ไม่ต้องกล่าวถึงก็ได้ไหม? ไม่เคยชอบเลยจริงๆ ขอโทษที่สวนกระแสนะ แต่อ่านแล้วสงสารมิถุนาขึ้นมาจับใจ คนแต่งกล้ามากเลยที่เอาปมนี้ขึ้นมา คนรักเก่าแถมรักมาก ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆหรือว่าอ่านกี่ครั้งก็ปวดใจเวลาอ่านแถมบวกกับจากกันไปเพราะเสียไปไม่ได้หมดรักกัน ยิ่งโครตหน่วงในใจ เพราะมันจะยากมากๆกับการเครียความรู้สึกของตัวละคร ตอนที่มิจะดูหลังรูปในห้องของทัพ แล้วจอมทัพไม่อยากให้ดู ตอนนั้นเหมือนเราเป็นมิอ่ะ อุส่าห์โล่งใจไปแล้วเชียวว่าจะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงอดีตหวานชื่นของทัพกับจุน แต่คนเขียนกลับจัดมาให้เกือบ 1 ตอนเต็ม ขอบคุณอย่างสุดซึ้งเลยค่ะ อ่านไปหน่วงในอกไป -*-
-
สนุกมากเลยค่า ชอบแนวนี้มาก โดยเฉพาะนายเอกแบบนุ้งมิ น่ารักมากกกก :hao7:
ขอบคุณค่า
-
:pig4: :mew1: :กอด1:
-
อยู่ๆก้คิดถึง กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ชอบเรื่องนี้มากอยู่ดี :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากเลยค่ะ ภาษาสวย เนื้อเรื่องสนุก อ่านวนหลายรอบแล้วเนี่ย สนุกสุดเล้ยยยยยยยยยยยย
-
อ่านรอบที่สามกับ ความรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้อ่าน
มันปนทั้ง สุข ทั้งทุกข์ ลุ้นก็ลุ้น แล้วก็ยิ้มตลอดเลย เป็นเรื่องที่เราชอบ
ฮ่าๆ มะเช้าเพิ่งเม้นอาเมน เมษาไป
คนละเรื่องกัน อันนี้ ดูพระเอกมีความพยายาม
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับทุกเรื่องที่ได้สร้างสรรค์ให้เราได้อ่าน ^^
-
สนุกมากกกกกกกกก
จอมทัพทีแรกร้ายมากกกกกกกกกกก
แต่ก็ต้องสยบให้น้องมิ แล้วจอมทัพก็รักน้องมิมากกกกกกกก
แล้วเราก็ชอบจุนมากนะ รู้สึกถึงความสดใสและรอยยิ้มของตัวละครนี้
ขอบคุณคนเขียนค่ะ ^^
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก อ่านไม่เบื่อเลย
ลุ้นตลอดทั้งเรื่อง ชอบค่ะ
เขียนดีมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ :impress2:
-
ชอบมากเลยค่ะ รู้สึกอบอุ่นในใจมากกกก
อ่านแล้วแบบ..วางไม่ลง ติดมากๆ บอกเลย
ชอบทุกตัวละครเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ สนุกมาก o13 o13 o13
-
อืม จอนที่ จอมทัพ เป็นหวัด แพ้ดอกไม้นั้น ดอกอรัยนะ
-
อ่านอีกก็ฟิลกู๊ดอีกค่ะ 55555
-
หนุกหนานมากมาก ตามไปอ่านเรื่องเมษาต่อ :กอด1:
-
ความรักบางทีก็เป็นจุดอ่อนของมาเฟีย นะงื้อ :katai1: :katai1: แต่จบแฮปปี้ใจชื้นมาก :katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานละมุนมากเลยค่ะ
จากมาเฟียโหด กลายเป็นผู้ชายธรรมดาที่ตกอยู่ในห้วงความรัก ยอมน้องทุกอย่าง :-[
น้องมิก็มีความน่ารักน่าเอ็นดู และความดื้อที่น่าตี แต่ตีไม่ลง :laugh:
-
เป็นเนื้อเรื่องที่ต้องติดตามอ่านเลยครับ (http://sirwilliams.org/money-rich-value-where-are-they/)
-
เขียนดีค่ะอ่านได้เรื่อยๆ เนื้อเรื่องออกเเนวละครไทย
ถ้าพูดถึงภาษาเเละการผูกเรื่องเราว่าทำได้ดีเยี่ยมเลย
เเต่เราไม่ชอบตัวละครหลัก พระเอกเลวมาก
หล่อ รวย อยากทำอะไรก็ทำ ถ้าในชีวิตจริงคงมีเเต่คนสาปเเช่ง
ส่วนนายเอกก็นิสัยโลกสวยเหลือเกิน
-
ชอบทุกตอน สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
โอ้ย แวะกลับมาอ่านเป็นรอบที่ร้อย5555
ชอบคาแรกเตอร์จอมทัพมากกกก(ก.ไก่ล้านตัว)
คือดีงามความสามีที่สุดแล้ว :hao7: :hao7:
รักมากกก อ่านกี่ครั้งก็ไม่มีเบื่อเลย
#หลงป๋าจอมทัพ :katai5:
-
มาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ชอบมากๆๆๆ อ่านทุกครั้งก็รู้สึกดีทุกครั้ง
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
มันดีต่อใจจริงๆ
รอผลงานดีๆต่อไปเรื่อยๆนะคะ
-
ชอบมากๆเลยค่ะ :L2: :L2:
-
สนุกมาก มันมาก ฟินมาก แล้วช่วงหลังละมุนมากเลย o13 :pig4:
-
:ling1: เวลาร้ายก็น่ากลัว เวลารักก็หวานสุดๆ มีทางสายกลางไม๋คุณจอมทัพ
เนื่อ เรื่องสนุกมากค่ะ ทั้งหวาน ทั้งหน่วง บางตอนก็ขำด้วย ภาษาสวย :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ เราชอบเรื่องนี้มาก วนอ่านหลายครั้งเหมือนคนย้ำคิดย้ำทำเลยหล่ะ
-
ชอบๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ แบบนี้นะคะถึงตอนแรกความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันจะดูขรุขระไปบ้างแต่สุดท้ายก็จบอย่างมีความสุข :monkeysad: o13
-
สนุกมากกกค่ะ เราอินมากก ยกเรื่องนี้อยู่ในใจอันดับต้นๆไปเลย
รู็สึกผูกพันธ์กับจอมทัพและมิถุนามากๆ อ่านจบแล้วอิ่มเอมค่ะ
ชอบคาแรคเตอร์ของทั้งสองคนมากๆ ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่าน :hao5:
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ เห็นมีคนเอามารีวิวเลยตามมาอ่าน
เห็น พศ.ที่แต่งแล้วนานเหมือนกันนะเนี้ย
ปกติไม่ค่อยอ่านในนี้เท่าไหร่ ตอนนี้ว่างมากกกกกกเลยมาอ่านเรื่องนี้ดู
-
มาตอนแรกพระเอกก็เลวเลย555555555
ทำน้องมิซะสลบ
-
:katai2-1:งิ้อรักจอมทัพ
-
ตอนแรกที่เห็นสิ่งที่จอมทัพทำทั้งหมดกับน้องมิ นี่เพื่อใจไว้เลยคิดว่าต้องดราม่าหนักหน่วงแน่ๆ แต่ผิดคาดไม่หนักขนาดนั้น แล้วชอบนะที่ไม่มีเรื่องนอกกายนอกใจตอนที่ยังไม่ชัดเจนต่อกัน ไม่น่าเชื่อว่านี่คือเรื่องแรก แต่งดีมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า นอกจากช่วงแรกกับช่วงท้ายนิดหน่อยนั้น เรื่องนี้แทบจะเทินร่างเป็นแนวฟิลกู๊ดเลย รักน้องมิ ความดีงามที่โลกนี้แทบจะหาไม่ได้อีกแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
นิยายที่ถูกอ่านซ้ำมากที่สุดในบรรดานิยายที่เคยอ่านมา :-[
-
สนุกมากค่ะ ชอบ ฮือ ดีนะจิ้มไปมา มาเจอเรื่องนี้ ไม่งั้นพลาดมาก
ขอบคุณนะคะ :3123:
-
งือออ ขอบคุณนิยายน่าอ่านค่ะ
-
ตามเก็บอีกเรื่องไว้ในคลัง
-
ได้ฤกษ์อ่านแล้ววว :ruready
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ก่อนอื่นเลย เวลาอ่านเรื่องนี้ก็คืออินมากค่ะ เพราะเราเองก็ชื่อมิเหมือนกัน555
ขอบคุณคุณไคลี่มากๆนะคะ ที่เขียนงานเขียนดีๆออกมา รู้สึกว่าตัวมิเจอเรื่องนี้เมื่อสายไปเลยค่ะ
ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนมากว่าจะได้มาอ่าน เสียน้ำตาไปก็มามากมายเลยค่ะ
ไม่ใช่ว่าร้องไห้เพราะเศร้านะคะ ร้องไห้เพราะสัมผัสถึงความรักได้มากกว่า ฉากที่จอมทัพพร่ำบอกคำรักมันประทับใจมากๆ
กับตอนที่มิพูดกับจอมทัพว่าถ้าอยู่กับเขา จอมทัพเป็นได้ทุกอย่างที่อยากเป็น
เป็นมุมมองความรักที่ดีมากเลยค่ะ วันนี้ไม่ต้องเป็นวันพิเศษแต่ทุกๆวันคือวันพิเศษของพวกเขา
เสียดายที่มาเจอช้าไป อยากได้เล่มมากๆเลยล่ะค่ะ มิยกให้เรื่องนี้เป็นนิยายขึ้นหิ้งในใจมิเลยค่ะ เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ได้มาอยู่บนหิ้งของมิจริงๆ อ่านจบแล้วก็ตื้นตันนะคะ มิถุนาเป็นคนที่โชคดีที่ได้มีความรักที่ดีในที่สุด
และมิเองก็อยากจะเป็นแบบนั้น ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ทุกตัวอักษรนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
สนุกจังเลย ทำไมพึ่งได้มาอ่านนะ น่าจะเจอมาตั้งนานแล้ว
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
ขอบคุณมากค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบวายแนวแบบนี้ทากๆเลยอ่ะ
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง กลับมาอ่านกี่รอบก็สนุกค่ะแต่ :mew1:
-
อาเมนแน่ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากก มากแบบมากๆ อ่านเเล้วไม่รู้สึกเบื่อเลย ภาษาดีมาก จะตามไปอ่านวิคเตอร์-เจย์ อาเมน-เมษาน้าาา
-
เรามาอ่านเรื่องนี้เรื่องแยก รอบที่ 4 แล้วขอเม้นหน่อย เพราะรู้สึกว่ามันดีมาก ๆ เลย อินไปกับทุกเรื่อง เลยติดตามไปเรื่องที่เท่าที่เห็น แต่ทำไมท่่านนักแต่งไปไหนหนอรึอิป้าตกข่าวอะไรไป เข้าอ่าน แทน-ปันไม่ได้ ใครช่วยบอกอิป้าทีน๊าาาาาา...
-
คิดถึงเรื่องนี้
-
เอาล่ะ ชั้นไม่ชอบใจเท่าไหร่เวลาจอมทัพพูดถึงจุน ใช่ ชั้นเป็นเด็กขี้อิจฉาาาา 555555555555
(นี่เป็นการเม้นครั้งแรก ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ จริงๆ อยากเม้นตั้งแต่อ่านตอนแรกเลย แต่ไม่เป็น แฮ่ๆ)
-
o13
-
ไม่เท่าไหร่เเค่ซื้อเพ้นเฮ้าท์เองเเก5555555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
อีกหนึ่งนิยายคุณภาพ❤
-
:pig4:
-
เคยอ่านเรื่องนี้จบไปนานมากแล้ว วันก่อนอยู่ดีๆ ก็นึกถึงอยู่ดีๆก็อยากอ่านเลยได้วนกลับมาอ่านอีกรอบตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ยังสนุกมากๆๆๆๆๆเหมือนเดิม ฉากบู๊ก็ลุ้นระทึกมากกก เดี๋ยวจะตามไปอ่าน side story ของอีกสองคู่ต่ออีกครั้งเช่นกัน ขอบคุณคุณนักเขียนนะคะ
-
:katai2-1:
-
-
/
-
:t3:
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ ชอบความมาเฟียของจอมทัพกับความน่ารักของ มิ อ่านแล้วก็ยังฟินเหมือนเดิม แอบสงสารเมษาหวังว่า อาเมน จะไปตามง้อสนุกมากค่ะชอบนิยายแนวนี้มาก จะติดตามเรื่องอื่นต่อไปค่ะ :katai2-1: :mew1:
-
มาอ่านอีกรอบ สนุกไม่เปลี่ยนเลย
-
กลับมาอ่านรอบที่จำไม่ได้แล้วค่ะ :)
(เป็นหนึ่งในลิสต์ที่เราใช้ชาร์จแบตตัวเองตลอด)
ขอบคุณอีกรอบสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะคะ
-
แวะมาอ่านอีกรอบ ชอบเรื่องนี้สุดๆ เลย
-
สนุกมากๆ เคยอ่านแล้วก็มาตามอ่านใหม่เรื่อยๆก็ยังสนุก้หมือนเดิม
-
ชอบจังงง