-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
(http://ใส่ลิงค์ที่นี่)
..................................................................
สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กมาใหม่นะครับ
วันนี้มีนิยายเรื่องแรกของผมและเพื่อนผมมาให้อ่านกันนะครับ
ถ้ามีอะไรผิดพลาดไปก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับ
ขอบคุณนะครับ
...................
บทนำ
“ เหวออออ!! ”
“ เอี๊ยดดดดด.. โครม!! ”
“ . . . . ”
“ ว๊ายย ตายแล้ว เด็กโดนรถชน ”
เหตุการณ์ระทึก เกิดอย่างเฉียบพลัน โดยไม่คาดฝัน เรียกกลุ่มไทยมุงเข้ามาล้อมดูอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่นานก็มีเสียงหวอจากรถพยาบาลและรถตำรวจ มายังที่เกิดเหตุที่มีรถคู่กรณีจอดอยู่ ห่างจากนั้นไม่ไกลมีเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนนอนปวกเปียกสลบไสลแน่นิ่ง ดูเหมือนจะมีเลือดออกด้วย แต่ไม่มากนัก เขาจะเสียชีวิตหรือบาดเจ็บมากไหมหนอ???
. . . .
หน้าห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ชายวัยกลางคน ท่าทางดูภูมิฐาน มีสีหน้ากังวลอย่างมาก เขาผุดลุกผลุดนั่งมาร่วม 2 ชั่วโมงแล้ว ใจจดจ่ออยู่กับเด็กหนุ่มที่โดนรถชนในห้องฉุกเฉินนั้น ด้วยความห่วงใยสุดหัวใจ ก็แน่ละ เขาคือบิดาของเด็กชายคนนั้นนั่นเอง เขารำพึงกับตัวเองเบาๆ พร้อมน้ำตาที่เริ่มปริ่มที่ขอบตา
“ นัท.. อย่าเป็นอะไรมากเลยนะลูก พ่อมีลูกอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น หลังจากที่แม่ของลูกเสียไปตอนที่คลอดลูกออกมา พ่อก็มีเพียงลูกเท่านั้น ที่เป็นดังดวงใจของพ่อ พ่อรักลูกมากนะ อยู่กับพ่อนะ อย่าจากพ่อไปนะลูก พ่อตั้งใจไว้แล้ว ว่า วันเกิดอายุ 14 ปีของลูก พ่อจะให้สิ่งที่พ่อทุ่มเทแรงใจแรงกายค้นคว้า วิจัยและพัฒนา ตลอด 14 ปีที่ผ่านมา เทียบเท่าอายุของลูก เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้ลูก ลูกต้องอยู่นะ อยู่เพื่อรับสิ่งนั้นนะลูก อย่าจากพ่อไปนะนัท ลูกรักของพ่อ ”
น้ำตาของเขาไหลรินออกมาเป็นสาย สะอื้นในอก เป็นน้ำตาของความรักและห่วงใยสุดหัวใจของผู้เป็นพ่อ ที่รักลูกดังดวงใจ นี่แหละหัวอกของพ่อแม่ ไม่มีความรักใด ที่ยิ่งใหญ่เท่าความรักของพ่อแม่ ที่มีต่อลูกอีกแล้ว..
ไฟหน้าห้องฉุกเฉินดับลง สักพัก หมอ และพยายบาลก็ทะยอยกันเดินออกมา เขาตรงรี่เข้าไปหาคุณหมอทันที ด้วยอาการร้อนรนและเอ่ยถามอย่างระล่ำระลัก
“ คุณหมอครับ ลูกผมอาการเป็นอย่างไรบ้างครับ? ”
“ ปลอดภัยแล้วครับ ดูเหมือนว่ารถที่ชนจะขับมาไม่เร็วมากนัก การกระแทกจึงไม่รุนแรงมาก เด็กแค่กระดูกขาร้าว และบอบช้ำนิดหน่อย ที่สำคัญ คงตกใจพอควร แต่ก็ไม่น่าห่วงเท่าไร พักพื้นไม่นาน หมอคิดว่าคงหายเป็นปกติได้แน่นอนครับ อยู่ดูอาการสักระยะ คงกลับไปพักพื้นที่บ้านได้ครับ เดี๋ยวหมอขอตัวก่อนนะครับ ”
“ ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ.. ”
-
บทที่ 1
หนุ่มน้อยนั่งเหม่อลอยมองไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ในใจเขามีแต่ความเหงาและว้าเหว่ ช่วงปิดเทอมปลายภาคดูช่างไร้ค่ากับเขาจริงๆ แทนที่จะได้ไปเที่ยวพักผ่อน กลับต้องมานอนพักฟื้นเป็นเดือน จนจวนใกล้เปิดเทอมใหม่เต็มที แม้จะมีเพื่อนๆ มาเยี่ยมบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก แต่ละครั้งที่เพื่อนมาเยี่ยม เขาได้อิจฉาตาร้อน เมื่อได้ฟังเพื่อนเล่าถึงการ ได้เที่ยวพักผ่อนในช่วงปิดเทอมอย่างสนุกสนาน พ่อของเขาก็ดูเหมือนจะยุ่งเหลือเกิน ไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเขาเลย วันๆ เอาแต่ไปทำงาน กลับมืดๆ ค่ำๆ แม้เขาจะนึกภูมิใจที่มีพ่อเป็นถึงนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งกาจ แต่ลึกๆ เขาก็อยากให้พ่อมีเวลาให้เขาบ้าง อยู่กับเขา พาเขาไปเที่ยวไหนๆ เหมือนพ่อแม่คนอื่นบ้าง แต่ถึงอย่างไร เขาก็รักพ่อมาก ชีวิตเขาก็มีเพียงพ่อเท่านั้น แม่ของเขาก็จากไปนานแล้ว นับแต่คลอดเขาออกมา เขาไม่เคยได้เห็นหน้าแม่เลย มีเพียงแค่รูปถ่ายของแม่ให้ดูเป็นอนุสรณ์เท่านั้น เขารู้สึกเหงาจับใจ จึงเปิดคอมพิวเตอร์ ยามนี้ เพื่อนคลายเหงาคงมีเพียง คอมฯ และ อินเตอร์เน็ท เพียงเท่านั้น เขารันโปรแกรมเล่นเพลง แล้วฟังเพลงเบาๆ คลายอารมณ์ แต่.. เพลงดันเศร้าเหลือเกิน ยิ่งทำให้รู้สึกหดหู่ขึ้นไปอีก เวรกรรม..
นับแต่เกิดอุบัติเหตุผ่านมาได้เดือนกว่าแล้ว อาการเขาก็ดีขึ้นเป็นลำดับจนจวนหายเป็นปกติแล้ว แม้การเดินจะมีขัดๆบ้างจนเขานึกรำคาญตัวเอง แต่ไม่นานก็คงหายดีและคงเดินวิ่งได้ตามปกติ เขานึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น วันที่เขาไปฟังผลสอบปลายภาค และขณะกลับบ้าน เพื่อเดินไปขึ้นรถประจำทาง เขาเดินผ่านหมาตัวหนึ่ง ซึ่งก็ดูเป็นหมาธรรมดาๆไม่มีเจ้าของทั่วๆไป แต่ที่ไม่ธรรมดาคือ.. มันดูดุ และขู่แง่งๆ ใส่เขา เขานึกในใจว่า..
..อย่ากัดกูนะ กูไม่เคยทำไรให้น้า กูกลัวน้า อย่าขู่แง่งๆดิ เสียววววว..
แล้วเจ้าหมาตัวนั้นก็ย่างสามขุม ตรงเข้ามาหาเขา ทำท่าเหมือนจะโจนเข้าใส่ เขาเห็นดังนั้นรู้สึกว่า.. ท่าจะไม่ดีแน่ เผ่นดีกว่า แล้วเขาก็จ้ำพรวดๆ ไม่ดูตาม้าตาเรือโดยไม่รู้สึกตัวว่าก้าวลงจากฟุตบาท กำลังเดินพรวดๆ อยู่ริมถนน มัวแต่จ้ำอ้าวหนีหมาดุ จนไม่เห็นเลยว่ากำลังมีรถเก๋งเลี้ยวมา จนกระทั่ง..
“ เหวออออ!! ”
“ เอี๊ยดดดดด.. โครม!! ”
“ . . . . ”
ความรู้สึกของเขาก่อนที่สติจะดับวูบคือ.. เขารู้สึกว่าตัวเองโดนรถชนจนกระเด็นกลิ้งไปนอนกลางถนน หางตาเหลือบเห็นไอ้หมาตัวต้นเหตุ ที่ทำท่าจะไล่ฟัดเขา เผ่นแน่บหางจุกตูด วิ่งจู๊ดหายไปด้วยความตกใจ เขาคำรามในใจด้วยความแค้นก่อนสลบว่า..
..มึ๊งงง ไอ้หมาเลวววว ทำให้กูโดนรถชน คร่อกกก!!..
. . . .
เขามัวแต่จมอยู่กับความคิดตัวเอง จนไม่รู้สึกตัวเลยว่า พ่อของเขาได้กลับมาถึงบ้านได้สักพักแล้ว..
“ ก๊อก ๆ นัท พ่อเข้าไปได้ไหมลูก ”
“ อ่า.. พ่อคงกลับมาแล้ว ไม่รู้ตัวเลยแฮะ ครับพ่อ เข้ามาเลยครับ ”
พ่อเขาเดินตรงมานั่งข้างๆ ลูบหัวเขาเบาๆ แล้วจับดูที่ขาของเขา
“ เป็นไง.. ขาเป็นไงบ้าง? ”
“ ดีขึ้นมากแล้วละครับ แล้วทำไมวันนี้พ่อกลับเร็วละครับ ทุกทีเห็นพ่อกลับค่ำๆ ดึกๆ ทุกทีเลยอ่า งานไม่ยุ่งเหรอครับ? ”
“ ก็ยุ่งเหมือนทุกวันนะลูก แต่สำหรับวันนี้ต่อให้ยุ่งแค่ไหน พ่อก็ต้องรีบกลับ เพราะ.. ”
“ เพราะอะไรครับ??? ”
“ นัทจำไม่ได้เหรอ? วันนี้วันอะไร? ”
“ วันนี้วันพฤหัสฯ ไงครับ พ่อจำวันไม่ได้เหรอครับ??? ถามแปลก.. ”
“ ฮ่าๆ ก็ใช่.. วันพฤหัส แต่วันนี้พิเศษด้วยนะ ก็วันนี้วันเกิดลูกไง อายุ 14 แล้วนะ เป็นหนุ่มแล้ว สุขสันต์วันเกิดนะลูก ”
“ โอวว จริงด้วย วันเกิดผม ลืมเลย แหะๆ เง้อออ แล้วแค่นี้เหรอครับ แค่อวยพรเองเหรอ? ไม่มีแบบ อะไรที่พิเศษๆ แบบว่า.. เอ่อ เลี้ยงฉลอง หรือ ของขวัญ หรือไรเงี้ย บ้างเหรออ่า ”
“ มีสิลูก ฮ่าๆ ทวงพ่อเลยนะ เจ้าเด็กงก เดี๋ยวเราเลี้ยงฉลองกัน พ่อซื้อของอร่อยๆ มาเยอะแยะเลย แต่ที่สำคัญ พ่อมีของขวัญพิเศษมากๆให้ลูกด้วย พ่อรู้ว่าลูกเหงา พ่อขอโทษนะลูกที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกเลย ของสิ่งนี้คงพอช่วยให้ลูกคลายเหงาลงได้บ้าง เขาจะเป็นเพื่อนของลูก ดูแลลูก และทุกๆอย่าง สิ่งประดิษฐ์ ที่พ่อทุ่มเทเพื่อลูก ตลอด สิบกว่าปีที่ผ่านมาเลย ”
“ โหยย ตื่นเต้นจัง อะไรเหรอครับ อยู่ไหนครับ อยากเห็นจังเลยว่าอะไร? มันคงพิเศษมากๆแน่ๆเลย ”
“ อยู่หน้าห้องลูก ไปเปิดประตูห้องลูกดูสิ ”
เขาเดินขโยกๆ ไปเปิดประตู ด้วยความตื่นเต้น รู้สึกถึงถึงหัวใจตัวเองที่เต้นตูมๆ จนแทบทะลักมานอกอก
“ แกร๊ก!! แอ๊ดดดดดดด ”
แล้วสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาคือ..
“ Happy Birthday to you.
Happy Birthday to you.
Happy Birthday.. Happy Birthdayyyyyyy..
Happy Birthday to you… Nut
สุขสันต์วันเกิดครับคุณนัท ”
“ พ่อครับ มาอำอะไรผมเนี้ยยยยย ไปจ้างเด็กที่ไหนมาร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ผมมมมมมมมม
พ่อง่า เง้ออออออออออออ ”
“ เขาไม่ใช่เด็กธรรมดานะนัท เขาคือโรบอท หุ่นยนตร์เสมือนมนุษย์ สิ่งประดิษฐ์ที่ใช้เวลายาวนานพัฒนาจนออกมาได้แบบที่เห็นนี้ไงละลูก ชื่อของเขาคือ.. RV14 หรือ Robot Version 14 ”
-
:mc4: :mc4: :mc4: เจิมๆ
มีคนมาอุดหนุนนิยายเยอะๆนะห๊ะ
โหยน่าติดตามๆ
เเปลกดีห๊ะ o13 o13
ปล. เป็นกำลังใจให้กับคนเเต่งนะครับ
จากนายฟูจิซัง ห๊ะ :m32: :m32:
-
:mc4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เฮงๆๆๆๆ
-
นิยายใหม่.............กับหุ่นยนต์ด้วย น่าสน อิอิ
-
ขอเจิม ด้วยคนน่ะ o13
-
บทที่ 2
เมื่อได้ยินพ่อพูดดังนั้นเขารู้สึกตกตะลึงจนยืนนิ่ง คิดในใจแต่เพียงว่า เด็กอายุรุ่นเดียวกับเขาที่ยืนตรงหน้านี้คือหุ่นยนตร์เหรอ? พ่ออำเขาหรือเปล่า? มันเหมือนคนมากจริงๆ พ่อเก่งขนาดนี้เลยหรือ? แล้วพ่อเขาก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ..
“ เป็นอะไรไปลูก ยืนนิ่งเลย ดีใจมากเลยใช่ไหม? เขาจะมาเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องของลูก คอยดูแลลูก ลึกๆในใจลูกพ่อคิดว่าลูกคงอยากมีพี่ชาย หรือน้องชาย อยู่คนเดียวคงจะเหงาสินะ ลูกจะตั้งชื่อใหม่ให้เขาก็ได้ จะได้เรียกง่ายๆ ไงละ ดีไหม? ”
“ พ่อ พ่อครับ ผมพูดไม่ออกเลย เหมือนมากจริงๆเลยครับ แล้วหุ่นตัวนี้ มีอะไรพิเศษอีกไหมครับ นอกจากที่จะดูเหมือนคน? ”
“ ก็.. มีความคิด อารมณ์แบบมนุษย์ สามารถคิดเอง ตัดสินใจเองได้ ระบบพลังงาน พ่ออกแบบ ให้สามารถแปลงอินทรีย์สารให้เป็นพลังงาน เหมือนการกินอาหารของมนุษย์ แล้วย่อยดูดซึมให้เป็นพลังงาน สมองกลของเขาพัฒนาให้มีความใกล้เคียงมนุษย์มากที่สุด แต่คงยังไม่สมบูรณ์นัก คงต้องให้เขาเรียนรู้ด้วยตัวเองเพิ่มเติมด้วย พ่อโปรแกรมให้เขาคอยดูแลลูก เขาจะไม่มีวันทำร้ายลูก จะทำตามคำสั่งลูกทุกอย่าง และทุกๆ 3 เดือน พ่อจะปรับโคงสร้างภายนอกของเขาให้ดูเหมือนเปลี่ยนแปลงและเติบโต เหมือนมนุษย์ปกติ ลูกสัญญากับพ่อได้ไหมว่าจะไม่บอกใครว่าเขาคือหุ่นยนตร์ มันเป็นความลับระหว่างเราเท่านั้น สัญญากันแบบลูกผู้ชาย ”
“ ครับ สัญญาครับ ”
“ เขาจะเติบโตเปลี่ยนแปลงไปพร้อมกับลูก พ่อคิดว่าสักวัน เขาคงพัฒนาได้เหมือนมนุษย์ 100 % ”
“ แล้วเขามีอะไรพิเศษๆอีกไหมครับพ่อ ”
“ คุณสมบัติข้อปลีกย่อยอื่นๆ ก็มีอีกมากนะ แต่พ่อคิดว่าลูกควรจะ ถามเขาเองเลยดีกว่า เพราะเขาจะรับรู้ พูดคุยโต้ตอบ ให้ข้อมูลต่างๆตามที่ลูกต้องการได้นะ จะได้ทำความคุ้นเคยกันไปด้วย ”
“ อ่า ครับพ่อ ”
“ งั้นคุยทำความคุ้นเคยกันนะ เดี๋ยวพ่อไปเตรียมของก่อน เดี๋ยวเรามาฉลองวันเกิดให้นัทกัน ตามสบายนะหนุ่มๆ อย่าทะเลาะกันนะ ฮ่าๆ ”
นัทจ้องมองเจ้าหุ่นเงียบๆด้วยความแปลกใจโดยไม่พูดอะไร สักพัก เขาก็จับที่แก้มเจ้าหุ่นแล้วดึงเบาๆ เขารู้สึกหยุ่นๆเหมือนเนื้อหนังคนจริงๆ เขาจึงก้มลงดมเพื่อพิสูจน์กลิ่น
“ หอมแก้มผมทำไมครับคุณนัท แต๊ะอั๋งผมเหรอครับ? ”
“ เฮ้ยยยยยยยย เปล่าๆ เปล่านะเว๊ยยย ก็แค่ดมดู ก็แค่อยากรู้อ่า ผิวนายนิ่มๆเหมือนคนจริงๆเลย แต่กลิ่นแปลกๆอ่า คล้ายๆกลิ่นยางไงไม่รู้ แต่ก็กลิ่นไม่แรงมากเท่าไร? คล้ายกลิ่นอ่อนๆของยาง เออ ว่าแต่ นายรู้อะไรเกี่ยวกับเรามั่ง??? ”
“ คุณนัทเป็นลูกชายคนเดียว คุณแม่เสียไปตั้งแต่เกิด อยู่กับคุณพ่อ 2 คน คุณพ่อคุณเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งมากๆ คุณนัทเป็นลูกคนเดียว จึงมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง ขี้เหงา จอมขี้เกียจ เอาแต่เล่น ไม่ชอบอาบน้ำ จอมซกมก และที่สำคัญ คุณนัทเป็นเกย์ ”
“ เฮ๊ยยยยยยยยย บ้าดิ ที่พูดมาก็มีส่วนถูกบ้างนะ แต่.. รู้ได้ไงว่าเราเป็นเกย์ รู้ดี ไปแล้วววว เชอะ!! มั่วป่าวเนี้ย ”
“ ไม่มั่วครับ ทั้งหมดเกี่ยวกับตัวคุณ คุณพ่อคุณใส่ข้อมูลให้ผมแบบนี้ครับ ”
“ เง้อ งั้นก็หมายความว่า พ่อคงรู้ว่าเราเป็น.. ตายแล้วว พ่อรู้ได้ไงอ่า ”
“ ผมว่า คุณพ่อเลี้ยงคุณมาตั้งแต่เกิด ก็คงทราบดีที่สุดว่าคุณเป็นอย่างไร จริงไหมครับ? ”
“ ก็ว่างั้นแหละ เฮ้อออ ว่าแต่ นายทำไรได้มั่งเนี่ย ปล่อยแสงได้ไหม? มีพลังมหาศาล วิ่งเร็วเป็นจรวด กระโดดได้สูงๆไหม? ทุบกำแพงป่นในพริบตาได้ไหม? แล้วก็.... เอ่อออ ”
“ ไม่ได้ครับ ผมก็เหมือนเด็กธรรมดาๆเท่าๆคุณครับ ”
“ อ่าว ไหงงั้น ทีดูในหนัง เรายังเห็นหุ่นส่วนมากจะมีพลังเหนือมนุษย์นี่นา ”
“ นั่นมันในหนังครับ แต่นี้ผมของจริงครับ ไม่เหมือนในหนังครับ แต่ผมมีโหมดอัจฉริยะ เพื่อคอยปกป้องดูแลคุณ จะเป็นระบบอัตโนมัติ เมื่อผมประมวลผลข้อมูลออกมาว่าคุณกำลังอยู่ในอันตราย หรือเสี่ยงที่จะอันตราย โหมดอัจฉริยะก็จะทำงานทันที จะมีพลังเหนือมนุษย์ได้ ทำได้หลายๆอย่าง ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่ามีอะไรบ้างครับ แต่ถ้าปกติแบบนี้ ผมก็เหมือนๆคุณครับ ”
“ อืม น่าสนใจแฮะ เห็นพ่อบอกว่า นายจะคอยรับคำสั่งเรา ทำตามที่เราต้องการด้วยใช่ไหม? ”
“ ครับ ”
“ งั้น.. เราขอสั่งให้นายถอดกางเกงเดี๋ยวนี้ อยากดูกาจู๋หุ่น ว่าจะเป็นไง อิอิ ”
“ ได้ครับ ”
“ เง้ออออ ทำไมง่ายงี้อ่า ไม่อายเรอะ ไหนบอกว่าเหมือนคนทุกอย่างไง? ”
“ อายครับ แต่ถ้าคุณนัทสั่งผมก็ทำตามคำสั่งครับ ถอดเลยนะครับ ”
..พรึ่บบบ!!..
“ ฮ่าๆ เหมือนของจริงมากเลย แต่ทำไมเล็กจัง หุ่นจู๋เล็กแฮะ จิ๋วเดียวเอง ฮ่าๆๆ ”
“ ครับ โครงสร้างภายนอกของผม มีต้นแบบมาจากคุณครับ ทุกอย่างในตัวผมจึงใกล้เคียงกับคุณมากเกือบ 100% ครับ ”
“ แป่ววว เอ่อ.. ความจริง เราพูดเล่นหน่ะ ไม่เล็กหรอก ใหญ่ออก ดูดีมากๆด้วย เหมือนของเราเลย แหะๆ จะว่าไป หน้าตานายคล้ายๆกับเราเนอะ ถ้าใครเห็นก็คงคิดว่าเราเป็นญาติกัน เออจริงซิ นายชื่อ RV14 เหรอ? ชื่อแบบนี้ ดูแปลกเกินไป งั้นเราตั้งให้ใหม่นะ เอาอะไรดี เราชื่อนัท งั้นนายชื่อนิคแล้วกัน คล้องกันดี ชื่อนิคแล้วกันน้า ”
“ ครับ ผมชื่อนิค Memory ลงหน่วยความจำ ”
“ เออ แล้วนายก็ไม่ต้องมาพูดเพราะมากหรอก มันดูแปลกๆ พูดแบบเราที่พูดกะนายนี้แหละ ไม่ต้องมาครับๆ คุณๆ ฟังแล้วจั๊กจี้หว่ะ ”
“ ครับ ผมไม่ต้องพูดเพราะ พูดแบบนัท Memory ลงหน่วยความจำ ”
“ ดีๆ เราชักชอบนายแล้วดินิค เรามาเป็นเพื่อนกันน้า ”
“ เราก็รักนายนะนัท เราเกิดมาเพื่อรักนายและดูแลนาย ”
“ อ่า รักเหรอ?? ขอบใจนะ แต่.. คงไม่แบบว่า เอ่อ.. xx กันน้า เรายังไม่เคย แล้วอีกอย่างคนกะหุ่น แปลกไปแล้วววว เป็นเพื่อนกันแบบนี้ดีแล้ว จริงสิ นายเป็นหุ่นนี่นา คงไม่มีอารมณ์ xx หรอก ฮ่าๆ จริงมั๊ยยย??? ”
“ นัท อาหารพร้อมแล้วลูก มา ลงมาฉลองกัน ”
เสียงคุณพ่อเรียกดังมาจากข้างล่าง นัทจึงลุกขึ้นโดนกระเผลก ลงไปพร้อมกับนิค หุ่นเสมือนมนุษย์ของขวัญวันเกิดอันล้ำค่าที่สุดในชีวิตเขา ค่ำคืนนั้นนัทรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมาก นานมากแล้ว ที่เขากับพ่อ ไม่ได้กินข้าวร่วมกันแบบนี้ เขาคิดว่า วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด คงเป็นการทดแทนบางอย่างที่หายไปในชีวิตเขา อย่างน้อยก็คงพอทดแทนช่วงปิดเทอมอันเลวร้ายหงอยเหงาของเขาลงไปได้บ้าง คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ
-
บทที่3
“ นัทตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ ”
“ ฮ้าวววววว กี่โมงแล้วเนี่ยยย ทำไมยังง่วงอยู่เลย ”
“ 7.30 น. แล้ว ควรตื่นได้แล้ว ”
“ โหย เพิ่งเจ็ดโมงครึ่งจะรีบตื่นไปไหนง่า ง่วงว๊อยย ไม่เอานอนต่อดีฝ่า ”
“ ไม่ได้นะ นัทต้องตื่นได้แล้วนะ เพื่อสุขภาพพลานามัยที่ดี เด็กๆไม่ควรนอนตื่นสาย ลุกได้แล้วนัท ”
“ นี่นายนิคหุ่นกระป๋อง เราขอสั่งให้นายเลิกกวนใจเราได้แล้ว เราจะนอนต่อ เข้าใจไหม? นายต้องเชื่อฟังคำสั่งเรา หยุดกวนใจได้แล้ว เราจะนอน ”
“ จริงอยู่เราต้องเชื่อฟังคำสั่งนายและปฏิบัติตาม แต่เรามีหน้าที่ดูแลนายด้วย เพื่อสิ่งที่ดีแก่นาย เราประมวลผลออกมาว่านายควรต้องลุกได้แล้ว ดังนั้นคำสั่งนายจึงเป็นโมฆะ จากข้อมูลอุปนิสัยนาย เป็นจอมขี้เกียจ คำนวนข้อมูลออกมาแล้วนายคงไม่ลุกง่ายๆแน่ ดั้งนั้นเราจึงเตรียมแผน 2 ไว้.. ”
“ พล่ามเข้าไปไอ้หุ่นกระป๋อง รำคาญว๊อย ไม่สนหรอกจะนอนซะอย่าง ”
..โป๊งๆๆๆ..
..โป๊งๆๆๆ..
..โป๊งๆๆๆ..
“ โอยยยยย ทำไรวะ หนวกหูโว๊ยไอ้บ้า จะบ้าเรอะเคาะอยู่ได้ คนจะหลับจะนอน ”
..โป๊งๆๆๆ..
..โป๊งๆๆๆ..
..โป๊งๆๆๆ..
“ โอยๆ ลุกแล้วๆ หยุดเคาะกระทะได้แล้ว หนวกหู เออ ยอมแล้วๆ เฮ้อออ ลุกก็ได้ ตื่นแล้วเว๊ย เออ.. แล้วนี่คุณพ่อไปทำงานแล้วเหรอ? ”
“ ไปได้สักพักแล้ว เมื่อสักครู่หลังจากที่กินอาหารเช้าที่เราเตรียมให้ แล้วคุณพ่อคุณสั่งให้เราดูแลนายดีๆด้วย ค่ำๆท่านคงกลับ เราเตรียมอาหารเช้าให้นายด้วย นายควรอาบน้ำแปรงฟัน ทำความสะอาดร่างกายแล้วลงไปกินอาหารเช้านะ ”
“ อ่า เหรอ? วันนี้ยังหยุดอยู่ ไม่ได้ไปไหน ไม่อาบหรอก ขี้เกียจ งั้นกินอาหารเช้าเลยแล้วกัน ตื่นมาชักหิวๆ หึหึ ”
“ ไม่ได้ นายควรไปอาบน้ำแปรงฟันก่อน ”
“ ไม่ไป นี่คือคำสั่ง ห้ามกวนใจฉัน ตามนั้น ”
“ คำสั่งโมฆะ ประมวลผลออกมาแล้ว น่าจะทำเพื่อสุขภาพอนามัยที่ดีของคุณมากกว่า ”
“ ไม่ ”
..พรืดดดดด..
“ เฮ้ยยยย ไอ้หุ่นตุ๊ดลามก มาแก้กางเกงเราทำไม จะปล้ำเราเรอะ บ้าๆๆ อย่านะ ฉันจะเสียจิ้นกับหุ่นไม่ได้น้า ”
“ ถ้านัทไม่ไปอาบน้ำเราคงต้องทำให้ เดี๋ยวเราจะถอดเสื้อให้นะ ”
“ อย่านะๆ เราทำเองได้ เออๆ ยอมแล้ว เว๊ยยยย ไหนพ่อบอกว่านายต้องฟังคำสั่งเราไง ไหงนายมาสั่งเราซะงั้น ตอนแรกนึกว่าจะดี ที่ไหนได้ หาเหาใส่หัวป่าวเนี้ย กรรมจริงๆ เล๊ยยย ”
นัทบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็ยอมทำตามโดยดี เขาคงรับไม่ได้แน่ ที่โตป่านนี้แล้วต้องมีหุ่นที่เหมือนคนทุกอย่างมาอาบน้ำให้ เมื่อคืน หลังจากฉลองวันเกิด กินอาหารแสนอร่อยจนอิ่มหนำ ก็พูดคุยกับคุณพ่อสักพักก็เข้านอนเลย โดยไม่ดึกมากนัก ความจริงก่อนเข้านอนเมื่อคืนเขาก็อาบน้ำแล้วนะ แล้วทำไมยังต้องมาอาบน้ำเช้าอีก เปลืองน้ำโดยใช่เหตุจริงๆ เขาบ่นอุบอิบๆแล้วก็เข้าห้องน้ำหายเงียบไปพักใหญ่ๆ
สายน้ำเย็นจากฝักบัว ทำให้นัทรู้สึกสดชื่น สมองปลอดโปร่ง ความง่วงงุนงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง ความจริงตื่นแต่เช้าอาบน้ำมันก็สดชื่นดี บางทีเจ้านิคหุ่นกระป๋องคงจะพูดถูกนะ เขานึกในใจพลางอมยิ้มกับตัวเองด้วยความรู้สึกสดชื่นแจ่มใส
นัทอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมา ก็พบว่าที่นอนจัดเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วมีชุดเสื้อผ้าวางเตรียมไว้ให้อย่างดี โดยมีเจ้านิคหุ่นกระป๋องก็นั่งทำหน้าเป๋อเหรอ มองดูเขาอยู่ แล้วก็เอ่ยพูดกับเขาว่า..
“ นัทอาบน้ำนานมาก ใช้เวลาถึง 1 ชั่วโมง 12 นาที 38 วินาที นานผิดปกติที่เด็กวัยรุ่นชายจะอาบนานขนาดนี้ ”
“ ก็ เอ่อ ก็แหม อาบแล้วมันสบายตัว เลยอาบเพลินไปหน่อยนิ แหะๆ ”
“ นัทโกหก นัทใช้เวลาในห้องน้ำนาน เพราะนัทช่วยตัวเองไปด้วย จนสำเร็จความใคร่ 1 ครั้ง ”
“ เฮ้ย ไอ้บ้า นี่แกแอบดูฉันเรอะ? ไอ้หุ่นตุ๊ดลามก ”
“ นัทใช้เวลานานเกินไป จนเราประมวลผลออกมาว่านัทอยู่ในข่ายเสี่ยงต่อการเกิดอันตราย โหมดอัจฉริยะจึงทำงานโดยอัตโนมัติ ทำให้เรามองเอ็กซ์เรย์เข้าไปในห้องน้ำได้ และมองเห็นว่านัท กำลังช่วยตัวเองอย่างเมามัน ซึ่งเป็นธรรมชาติของเด็กผู้ชายวัยรุ่น ซึ่งไม่มีอะไรน่ากังวล เราบันทึกภาพไว้ด้วย นัทอยากดูไหม? จะฉายเป็นภาพ 3 มิติให้ดู ”
“ เวรแล้ว บ้าเอ๊ย ไม่ต้อง ฉันขอสั่งให้ลบภาพที่บันทึกไว้ออกเดี๋ยวนี้ โอยยยย จะบ้าตาย อายโว๊ยยยยย ”
“ คำสั่งอนุมัติ ปฏิบัติตาม ลบภาพออก ตอนนี้ได้ลบออกแล้ว ”
“ ทีเงี้ยมาทำตามคำสั่งได้นะ ทีเมื่อกี้สั่งเอาๆ งั้นฉันขอสั่งให้นายลืมภาพที่เห็นฉันทำอะไรในห้องน้ำด้วยเดี๋ยวนี้ ”
“ ไม่อาจทำตามคำสั่งได้ เพราะเก็บไว้ในหน่วยความจำแล้ว โหมดการเรียนรู้พฤติกรรมมนุษย์ เพื่อการเรียนรู้และปรับสภาพจิตใจให้เข้าใจมนุษย์ คำสั่งไม่เป็นผล แต่นัทไม่ต้องห่วง เราจะไม่บอกใคร เพราะนัทจะอาย เราเข้าใจนัท ”
“ เฮ้อ ฉันกำลังคิดว่า นี่มันดีสำหรับฉัน หรือมันแย่สำหรับฉันกันแน่นะ แต่ก็เอาเหอะ อย่างน้อยมีนายเป็นเพื่อน ก็ยังดีกว่าอยู่คนเดียว งั้นเดี๋ยวเราแต่งตัวก่อน แล้วค่อยลงไปกินอาหารเช้ากัน ว่าแต่ นายจะกินด้วยไหม? ”
“ กิน เพราะวันนี้เรายังไม่ได้บรรจุสารอินทรีย์เพื่อสังเคราะห์พลังงานเลย เราเตรียมอาหารไว้เพียงพอสำหรับ 2 คน ”
“ หุ่นทำอาหารเนี่ยนะ จะกินได้ไหมเนี่ยยย ”
“ ไม่ต้องห่วงเลย โปรแกรมประกอบอาหาร ที่บรรจุในหน่วยความจำของเรา ทำให้เราสามารถทำอาหารออกมาได้อย่างเลิศรส ถูกปากนัทแน่นอน แล้วนัทจะให้เราช่วยแต่งตัวให้ไหม นัทไม่ต้องอายเราหรอก เราเห็นของนัททั้งหมดแล้ว เห็นกระทั่ง กระดูก ม้าม ไต กระเพาะอาหาร และ.. ”
“ พอๆ ไม่ต้องเลย ฉันทำเองได้ นี่เอ็กซ์เรย์ดูฉันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย จะดูอะไรกันนักหนา หา??? ”
“ ก็เพื่อวิเคราะห์ ความเสี่ยงที่จะเกิดอันตรายต่อนัท เราจึงต้องวิเคราะห์ดูทั้งหมด ไม่ต้องอายเราหรอก เราไม่มีอันตรายใดๆและประสงค์ร้ายต่อนัทนะ เราไม่จะบอกใครหรอก เพราะนัทจะอาย เราเข้าใจนัท ”
“ เออก็ได้ ในเมื่อเห็นขนาดนี้แล้ว ก็ขอหน้าด้านเลยแล้วกัน โทงๆ มันตรงนี้แหละ ไหน บอกจะมาช่วยแต่งตัวให้ไง ก็มาดิ ตามสบายเลยพวก เง้อออ ”
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย 2 หนุ่ม เอ๊ะ ไม่สิ 1 หนุ่ม กับ 1 หุ่นก็ลงไปข้างล่างเพื่อจัดการกับอาหารเช้าในห้องครัว หน้าตาของอาหารที่หุ่นนิคเตรียมให้ ดูแปลกประหลาด และไม่ชวนกินเลย มันดูปนๆ เละ ชอบกล จนนัทต้องเอยขึ้นด้วยเสียงแหยงๆ
“ นี่มันอะไรกันเนี่ย เละๆไงไม่รู้อ่า แล้วมันจะกินได้เหรอ? ”
“ ได้สิ มันมีคุณค่าทางโภชนาการครบทุกหมู่ ปลอดจากสารพิษ ให้พลังงานเต็มที่เหมาะเป็นอาหารมื้อเช้าเพื่อให้ร่างกายรับสารอาหารครบ และมีพลังงานเพียงพอ อาหารเช้าจึงควรกินอย่างเต็มที่ และควรเป็นมื้อที่ดีที่สุด ”
“ มันใส่อะไรบ้างง่า หน้าตาแปลกพิกล ”
“ ก็มีอาหารที่เหลือจากเมื่อคืนที่แช่ตู้เย็นเก็บไว้ นำมารวมๆกันแล้วปรุงใหม่ แต่ได้กำหนดสัดส่วนให้พอเหมาะ และมีคุณค่าทางโภชนาการทุกหมู่ ปรุงแต่งรสชาติ ให้เลิศรส ถูกปากนัท ตามข้อมูลของนัทที่ชอบรสชาติแบบนี้ กินเหอะ นัทต้องชอบแน่นอน ”
“ อี๋ยยยย์ เอาวะลองดู จะไหวไหมเนี่ย อ่า อ้ำ เอ่อ อืมมม เฮ้.. อร่อยแฮะ อร่อยมากๆด้วย อร่อยสุดๆเลย สุดยอดดดด อร่อยมั่กๆ นิค นายก็กินด้วยกันดิ มาๆ มากินด้วยกัน นั่น.. เป็นไง อาหารฝีมือตัวเองอร่อยไหม? ว่าแต่.. นายสามารถรับรู้รสชาติอาหารได้ไหม? ”
“ ได้ รับรู้ได้ อืมมมม อร่อยมาก ”
“ นายอร่อยจริงเหรอ? ทำไมหน้าเฉยมากเลยอ่า ”
“ เราไม่รู้ว่าต้องทำหน้าอย่างไรถ้ารู้สึกอร่อย ”
“ ก็แบบนี้ไง อ่า อ้ำ โอวววววว อร่อยมากกกกกกกกกก หลับตาพริ้มแล้วทำท่าดื่มด่ำแบบนี้ไง ลองดู ”
“ บันทึกการแสดงอารมณ์เมื่อรู้สึกอร่อย ลงหน่วยความจำ อ่า อ้ำ โอวววววว อร่อยมากกกกกกกกกกกก ”
“ ฮ่าๆ ต้องงั้นดิ นายนี่ตลกชะมัด เบ๊อะๆโคตรเลยอ่า ฮ่าๆ ”
หลังจากที่จัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อย หุ่นนิคก็จัดการเก็บกวาดทำความสะอาด เก็บถ้วยจานไปล้าง นัทเห็นแล้วรู้สึกทึ่ง เขาจึงเอ่ยปากว่า..
“ นิค ให้เราช่วยนะ จะได้แสร็จเร็วๆ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว ที่ต้องคอยดูแลรับใช้นาย ”
“ เหอะน่าให้เราช่วยเหอะ แค่นี้ไม่หนักหนาอะไรหรอก เดี๋ยวเสร็จแล้ว ออกไปเดินเล่นข้างนอกกัน อยู่แต่บ้านน่าเบื่อจะแย่ ”
“ นัทดูเป็นคนดีนะ เหมือนจะแย้งกับข้อมูลที่ว่านัทเป็นจอมขี้เกียจ แต่ถ้าเป็นความต้องการของนัทก็ได้นะ แล้วอีกอย่างก็ดีนะ นัทได้ออกไปข้างนอกบ้างคงดีจะได้ไม่เหงา และได้ออกกำลังกายไปด้วย ดีต่อสุขภาพของนัท ”
ทั้งคู่ช่วยกันกุ๊กกิ๊กๆ หลังจากล้างจานเสร็จ ก็ช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านนิดหน่อย ดูเหมือนว่านัทจะดูสดชื่นร่าเริงขึ้น นับแต่ที่มีหุ่นเสมือนมนุษย์นิค เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขา ความเหงาของเขาเจือจางลง ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะมีการขัดแย้งกันบ้าง แต่ก็ทำให้นัทได้เรียนรู้ว่า บางครั้ง การอยู่ร่วมกับผู้อื่น ควรแชร์ความรู้สึกซึงกันและกัน ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป โดยที่นัทไม่รู้ตัว สายๆของวันนั้นจึงวันที่สดใสในช่วงปลายของการการปิดเทอมภาคฤดูร้อนที่ดูเหมือนว่าจะแย่มาแต่ช่วงแรกๆ แต่อย่างน้อยๆในช่วงหลังก็ยังคงมีอะไรดีๆบ้าง..
-
บทที่ 4
หลังจากที่ทั้งคู่ง่วนๆ กันได้สักพักใหญ่จนเสร็จภารกิจภายในบ้าน ทั้งคู่ก็เตรียมตัวออกเดินเล่นไปข้างนอกกัน โดยที่นัทได้เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ นิค นี่เราจะไปไหนกันดี จริงๆแล้วเราอยากขี่จักรยานเล่นจังเลย แต่ขาเราดูเหมือนยังไม่ค่อยหายดี มันยังขัดๆเสียวๆอยู่เลย สงสัยคงถีบจักรยานไม่ไหวแน่ นายถีบจักรยานเป็นไหม เราจะได้ซ้อนท้าย ”
“ เราถีบจักรยานไม่เป็นนะ แต่จากที่เมื่อเช้า เราเอ็กซ์เรย์ดูนายตอนอาบน้ำ พบว่ากระดูกขาที่ชำรุดของนายเชื่อมต่อกันจนหายสนิทดีแล้ว จากการประมวลผลและวิเคราะห์ออกมา คิดว่า นายหายแล้ว แต่ที่รู้สึกเสียวๆ ขัดๆ ที่ขาเวลาเดิน คงเป็นเพราะ กล้ามเนื้อที่ขาอ่อนแอลงนิดหน่อย เพราะต้องพักฟื้นมานาน และอีกอย่าง ในจิตใต้สำนึกของนัทยังคงคิดว่า ขายังไม่หาย จึงทำให้เกิดความรู้สึกแบบนั้น นัทลองขี่จักรยานดูสิ ไม่ต้องห่วงนะเราจะคอยเซฟตี้ให้ ไม่เกิดอุบัติเหตุหรอก ลองดูสินัท ”
“ เอางั้นเหรอ? ก็ได้ เดี๋ยวลองดู ”
เขาลองถีบจัรยานดู ในช่วงแรกดูเหมือนว่าเขาไม่ค่อยมั่นใจว่าขาเขาหายดีและมีกำลังมากพอ จักรยานจึงส่ายไปมาเหมือนทำท่าจะล้ม และแล้ว จักรยานก็ล้มจนได้ เพียงเสี้ยววินาที ที่นิคซึ่งยืนห่างออกไปจากเขาราว 5 เมตร ก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วปวดลมพัดเพียงชั่วกระพริบตา เขาเข้ามาประคองจักรยานไว้ได้ทันอย่างน่าอัศจรรย์
“ เฮ๊ยยยยย โอวววว นิค นายทำได้ไง นายอยู่ห่างไปตั้งเยอะ ทำไมวิ่งเร็วเป็นจรวดมาประคองจักรยานไม่ให้ล้มทันได้ไง ไม่งั้นถ้าจักรยานล้มเราคงได้เจ็บตัวแน่เลย เหลือเชื่อออ จริงๆ ”
“ โหมดอัจฉริยะทำงานอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่านายกำลังจะเกิดอุบัติเหตุ เป็นความสามารถที่เราก็เพิ่งรู้ว่าทำได้ ระบบอันซับซ้อน ทำให้เราทำได้ทุกอย่าง เพื่อไม่ให้นายต้องได้รับบาดเจ็บ เราเกิดมาเพื่อดูแล ปกป้องนาย ซึ่งเป็นคนที่เรารัก ”
“ ขอบใจนะนิค เราไม่รู้จะพูดไงเลย ที่แน่ๆคือเรารู้สึกดีจริงๆ ขอบใจมากนะ ”
“ ไม่เป็นไร งั้นลองดูใหม่นะนัท ไม่ต้องห่วง เราเซฟตี้ได้ทันแน่นอน ”
“ อ่า.. ก็ได้ ”
แล้วเขาก็ลองอีกครั้ง ช่วงแรกก็ขัดๆ ส่ายไปมาเหมือนจะล้มอีก แต่เขาก็สามารถประคองไม่ให้ล้มได้ สักพักก็คล่องตัว โดยที่เขาไม่รู้สึกขัดๆเสียวๆที่ขาเลย มันคงเป็นความจริงอย่างที่นิคพูดจริงๆ
“ เย้ ได้แล้ว ขาเราหายแล้วจริงๆ นิค นายมาซ้อนท้ายดิ เดี๋ยวเราขี่จักรยานพานายเที่ยวเอง ตกลงไหม? แล้ววันนี้นะ เราจะสอนให้นายขี่จักรยานด้วย โอเคไหม ไอ้น้อง อิอิ ”
“ ได้เลย ”
ทั้งคู่ร่อนจักรยาน คุยกันไปอย่างสนุกสาน นิคซ้อนท้าย แล้วโอบเอวนัทฟังนัทคุยเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ มีบางช่วงที่เขาตอบรับบ้าง ทัศนียภาพระหว่างทางที่ผ่านมา ทำให้นิครู้สึกตื่นตามาก เขาไม่เคยได้เห็นอะไรภายนอกแบบนี้มาก่อน มีเพียงข้อมูลที่บรรจุลงหน่วยความจำของเขาเท่านั้น การได้มาสัมผัสจริงแบบนี้ ทำให้การประมวลผลและเรียนรู้ทางอารมณ์ความรู้สึกของเขา ทำให้เขารู้สึกว่า มันสนุก และมีความสุข รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของนิค หุ่นเสมือนมนุษย์ โดยที่เขาไม่รู้ตัว..
“ สนุกดีเนอะ นานมากเลยที่เราไม่ได้มาร่อนแบบนี้ แต่ เฮ้อ ตอนนี้ชักเหนื่อยแล้วละ เดี๋ยวแวะซื้อน้ำแล้วพักแปบนึงนะ เดี๋ยวเราจะสอนให้นายหัดถีบจักรยานมั่งดีไหม? อีกหน่อยนายขี่เป็นจะได้ให้เราซ้อนท้ายมั่งไง ”
หลังจากที่พักสักครู่พอเหงื่อแห้ง นัทก็เริ่มทำการสอนนิคเจ้าหุ่นน้อยน่ารัก ถีบจักรยานบ้าง
“ นี่นะ ทำแบบนี้ นายทรงตัวให้สมดุลนะ จักรยานจะไม่ล้ม ค่อยๆถีบไปนะ เราจะคอยจับไว้ให้ก่อน นั่นๆ อย่างนั้นแหละ ทรงตัวไว้ ช้าๆ ก่อน นั่นๆ ใช่แล้ว ระวังหน่อย ช้าๆ อ่า ดีๆ เก่งแฮะ สอนง่ายดีจัง เกือบเป็นแระ ”
สักพักใหญ่ นิคก็เริ่มคล่องมากขึ้น สามารถทรงตัว ถีบจักรยานได้เอง แต่ยังไม่ค่อยดีนัก ยังมีเซๆไปบ้าง แต่สำหรับครั้งแรก เขาทำได้ดีทีเดียวกับการเรียนรู้ในครั้งนี้..
“ เป็นไง สนุกไหม? ยากไหม? ”
“ ดีนะ สนุกดี ไม่ค่อยยาก นัทลองมาซ้อนเราบ้างสิ อยากลองดู คิดว่าทำได้นะ”
“ แน่ใจนะว่าจะไม่ล้ม เออ.. แต่นายมีโหมดอัจฉริยะนี่นา นายคงช่วยไม่ให้เกิดอุบัติเหตุได้ เอ้าลองดูก็ได้ เริ่มกันเลย อืมม ค่อยๆๆ นั่นๆ ดีๆ อย่างงั้นแหละ เก่งแฮะ ค่อยๆไปนะ อย่างงั้นแหละ ข้างหน้ามีหลุม หลบด้วย หลบดิวะ เฮ๊ยยยยย เดี๋ยวลงหลุม ”
“ หลบอย่างไร???? ”
“ ก็เลี้ยวหลบดิ แล้วก็ช้าๆดิ ขี่เร็วไปแล้ว ”
“ เลี้ยวอย่างไร???? ”
“ เบรคเลย เบรคก่อน ”
“ เบรคอย่างไร???? ”
“ เลี้ยวๆ เบรคคคคคคคค แว๊ก ไม่ทันแล้ว ลงหลุมแว๊วววววววว อุ๊บ!! ”
..โครม พลั่ก!!..
“ อูยยยยยย..
ไอ้บ้า ทำไมไม่ลี้ยวหลบหลุมวะ แล้วทำไมไม่เบรค ดูดิ ลงหลุมเลย ดีนะที่ล้มลงในแอ่งน้ำครำเลยไม่เจ็บตัวมาก แต่ เง้ออออออ เละเลยอ่า เลอะหมดเลยยยย ไอ้เวรเอ๊ยยยยยย ”
“ ก็นัทยังไม่สอนเราเลี้ยว กับเบรคเลย เราเลยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร? ”
“ ทึ่มจริงๆเล๊ย ไอ้หุ่นทึ่ม เออ เราผิดก็ได้ แล้วทำไมนายไม่ใช้โหมดอัจฉริยะละหา ปล่อยให้เกิดอุบัติเหตุได้ไง? ”
“ ขอโทษนะ เราสับสนกับคำสั่ง โหมดอัจฉริยะเลยไม่ทำงาน ขอโทษนะนัท นายเจ็บมากไหม? ”
“ เฮ้อ ไม่เป็นไร ถลอกนิดหน่อยเอง แต่เลอะหมดเลยอ่า นายก็เละไม่แพ้กันเลยนิ ฮ่าๆ ไอ้หุ่นจมโคลน กลับบ้านไปอาบน้ำล้างตัวกันดีกว่า เดี๋ยวเราขี่เอง นายซ้อนนะ ไปกันเหอะ ”
สักพักทั้งคู่ก็ถึงบ้านในสภาพมอมแมม นัทเปิดน้ำล้างจักรยานที่เลอะโคลน จนสะอาดเอี่ยมดี จากนั้นก็เข้าบ้านเพื่อไปอาบน้ำชำระตัว
“ นิคนายโดนน้ำได้ไหม? ระบบจะช๊อตไหม? ”
“ ได้ เราป้องกันน้ำได้นะ น้ำไม่สามารถเข้าไปในวงจรในตัวเราได้ ”
“ อืม ดีแฮะ งั้นมาอาบน้ำกันเหอะ นายเลอะเทอะหมดเลย เดี๋ยวเราช่วยล้างตัวให้ อาบพร้อมกันเลยนะ จะได้ไม่เสียเวลา ”
“ นัทไม่อายเราแล้วเหรอ? ”
“ มีอะไรให้ต้องอายอีก ไส้ ตับ ม้าม ฯลฯ นายเอ็กซ์เรย์ดูจนหมดแล้ว เราเหลืออะไรให้ต้องอายนายอีกกกกกกก หา??? ว่าแต่ นายอายเราไหม? ”
“ ก็มีบ้าง แต่ไม่มาก เพราะอย่างไร เราก็เหมือนนายแทบทุกอย่าง ต้นแบบโครงสร้างเราคือนัทนะ ”
“ โอเค งั้นก็แก้ผ้าเลย เดี๋ยวอาบเสร็จ นายเอาผ้าไปใส่เครื่องซักน้า สกปรกไปหมดเลยเนี่ย โอวววว รูปร่างเปลือยนายดูดีมากกกก หล่อมาก งั้นแสดงว่า.. เราก็คง.. หล่อมาก ฮ่าๆ เพราะรูปร่างเราคือต้นแบบของนาย อิอิ อาบน้ำกันเหอะนะ พ่อหุ่นสุดหล่อ ซึ่งเราก็หล่อไม่แพ้กัน ฮ่าๆๆๆๆๆ ”
-
บทที่ 5
นัทเปิดฝักบัว ชำระล้างตามร่างกายจากคราบโคลน เขาเหลือบมองนิคเจ้าหุ่นน้อยที่กำลังยืนนิ่งมองดูเขาอยู่ด้วยเรือนร่างที่เปลือยเปล่าต็มไปด้วยคราบดินโคลน จากนั้นเขาก็เหลือบมองตัวเอง พลางคิดในใจว่า ถึงเขาจะเป็นต้นแบบของโครงสร้างร่างกายนิค ซึ่งก็จริงอยู่ที่มีส่วนคล้ายคลึงกันมาก แต่ก็ใช่ว่าจะเหมือนกันเสียทั้งหมด เขา.. เป็นคนผิวขาวจัด ส่วนนิคกลับผิวออกคล้ำกว่าเล็กน้อย และรูปร่างก็ดูบึกบึนกว่าเขานิดหน่อย และเขากลับดูสูงโปร่งแต่ก็ดูบึกบึนไม่ถึงกับผอมแห้ง รูปหน้าของนิค เรียวยาวเนียนสะอาด ดวงตากลมโตและดูคมคาย ในขณะที่เขามีรูปหน้าเรียวมนเกลี้ยงเนียนใส ผิวแก้มสีออกอมชมพู และมีดวงตาที่เรียวกว่า คล้ายตี๋แบบลูกครึ่งจีนหรือญี่ปุ่นเล็กน้อย คือไม่เล็กตี่จนหยีแบบจีนหรือญี่ปุ่นแท้ แต่.. ถ้ามองดู โดยภาพรวมแล้ว ทั้งคู่ก็ดูคล้ายคลึงกันมาก มากจนเหมือนกับว่าเป็นญาติ หรือ เป็นพี่น้องกันจริงๆ
หลังจากนัทชำระล้างคราบโคลนออกจนหมด เขาก็ส่งฝักบัวให้นิค จากนั้นเขาก็หยิบสบู่มาฟอกตัวด้วยฟองละเอียดขาวหอมกรุ่นอ่อนๆ พร้อมเอ่ยกับนิคว่า..
“ นิค เราว่านะ ดูๆแล้วนายก็หล่อเหมือนกันนะ คุณพ่อสร้างนายมาได้ดูดีจริงๆ ถึงจะคล้ายเราแต่ไม่ถึงกับเหมือน เราพูดจริงๆนะ นายน่ะหล่อแบบใช้ได้เลย เราคิดว่าเราเองยังดูดีสู้นายไม่ได้เลย รู้สึกงั้นจริงๆ ”
“ แต่.. สำหรับเราแล้วนะ เราว่าไม่จริงหรอก นายน่ะหล่อมากนะ นายจัดเป็นคนที่หล่อมากๆเลยทีเดียว เราคิดว่านายหล่อแบบน่ารักนะ เราคิดว่าคงดีคนละแบบกัน เราพูดจริงๆ เชื่อเราเถิด หุ่นยนตร์ไม่พูดโกหกหรอก ”
“ จริงเหรอ? ขอบใจนะ รู้สึกดีจัง แต่.. ถ้าเราหล่อแบบนายว่า ทำไมไม่เห็นมีใครมาชอบเราเลยอ่า มีแต่เราที่ได้แต่แอบชอบคนอื่นง่า.. เฮ้อออ พูดแล้วเศร้าจังเลย ”
“ ขอคิดก่อนนะ อืมมม.. เราคิดว่า.. คงเป็นเพราะนายยังเด็กละมัง จะว่าไป นายน่ะยังเด็กมากๆเลยนะ อายุก็เพิ่งจะเข้าช่วงรุ่นที่เลยวัยเด็กมาไม่เท่าไร แล้วอีกอย่างเราว่านะ อาจมีคนที่แอบชอบนาย เหมือนที่นายกำลังแอบชอบเขาก็ได้ นายถึงไม่รู้ไง ว่ามีใครมาชอบไหม? เพราะ.. เขาแอบชอบแต่ไม่แสดงออกว่าชอบ นายคิดว่าเป็นไปได้ไหม? แต่.. เราคิดว่าเป็นไปได้นะ ”
“ แหม แล้วนายผู้ใหญ่นักนี่ นายก็พอๆกะเราแหละมั๊ง พูดซะอย่างกับนายผู้ใหญ่ตายละ แต่เออ.. นายเป็นเวอร์ชั่นที่ 14 ใช่ไหม? เห็นคุณพ่อพูดไว้ว่าพัฒนานายมา สิบกว่าปีเทียบเท่าอายุเรา ถ้างั้นนายก็คงอายุพอๆกับเรา อาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่านิดหน่อย เราว่านะ.. นายควรเป็นน้องชายเรานะ เพราะเรามีหน้าที่สั่งๆๆ แล้วนายก็ต้องทำตาม จริงไหม? ว่าแต่ ที่นายพูดมาก็ดูมีเหตุผลดีนะ ที่ว่าอาจมีคนมาแอบชอบเราโดยที่เราไม่รู้ นายพูดดีหว่ะ ถูกใจจัง มาๆ มา.. เดี๋ยวสระผมให้ จะได้หอมๆ เราไม่ชอบอะไรที่เหม็นๆรู้ไหม? มาๆ นอนหงายลงบนตักเรา ยกคอนิดนึง น่านนนน อย่างง้านนนน
. . . . .
เป็นไง? ดีไหม? รู้สึกสบายไหม? ”
“ อืมมม ดีจัง เราชอบจังเลย ”
“ อย่าสบายอย่างเดียว จำไว้ด้วย ว่าเราทำให้ยังไง เพราะเดี๋ยวนายต้องทำให้เรามั่ง จริงๆแล้วเราอยากให้นายทำให้นั่นแหละ แต่ไม่ไว้ใจกลัวทำไม่เป็น เดี๋ยวสระหนังหัวเราหลุดออกมาทั้งยวงละซวยเลย ฮ่าๆ เอ๊ะ!! นายมีแผลตรงหน้าอก? รู้สึกว่าจะเป็นแผลที่ใหญ่พอควร นายเจ็บไหม? นายมีความรู้สึกรับรู้ได้แบบคนไหม? ”
“ เรามีประสาทสัมผัสเหมือนมนุษย์นะ รับรู้ได้ถึงความรู้สึก แต่ไม่เจ็บมากหรอก ไม่มีอะไรชำรุด เพียงแค่ผิวเนื้อสังเคราะห์ถลอกนิดหน่อย อีกไม่นานก็คงสมานกันเหมือนเดิม ”
“ เหรอ? ฟังดูเวอร์ เหมือนเรื่องโกหกเลยเนอะ มีหุ่นแบบนี้อย่างนายในโลกด้วยเหรอเนี่ย คุณพ่อเนี่ยอัจฉริยะจริงๆ เก็บรายละเอียดต่างๆ เหมือนคนได้อย่างแนบเนียนเลย ถ้าผลิตออกขาย คงรวยไม่รู้เรื่อง เหอะๆ ว่าแต่ นายบอกว่ามีประสาทสัมผัสรับรู้ได้แบบคนจริงๆ ไหนๆ มาพิสูจน์หน่อย ขอจับจุ๊ดจู๋หน่อย หุ่นโดนแล้วจับจู๋แล้วจู๋จะแข็งได้ไหม? ตะแหน่วววๆๆๆ ฮ่าๆ ”
“ นัท นายทะลึ่งจังเลย ”
“ ฮ่าๆๆๆๆ เฮ๊ยย อย่าบอกนะ ว่านายกำลังอาย ฮ่าๆๆๆๆ หุ่นก็อายเป็นด้วยเว๊ยยย โอยยย ขำหว่ะ เอาละ สระผมเสร็จแล้วละ เดี๋ยวจะช่วยถูหลังให้อีก มันจะรู้สึกสบายมากๆรู้ไหม? แต่จำไว้ด้วยว่า.. อย่าสบายอย่างเดียว เพราะเดี๋ยวนายต้องทำให้เราบ้าง รู้ป่าววว???? ”
“ นัท จริงๆแล้ว นายเป็นคนใจดีมากนะ เราคิดว่านายรักเราเหมือนเป็นน้องชายจริงๆ ”
“ ใครบอก คิดไปเองป่าว???? ก็แค่ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ก็แค่นั้นเอง ”
ปากนัทพูดไปอย่างนั้น แต่ลึกๆในใจเขาก็คิดดังที่นิคพูด เพียงแต่.. เขาอาจไม่อยากยอมรับ คงด้วยจะด้วยความเขิน ยิ่งเวลาผ่านไป เขายิ่งรู้สึกผูกพัน และมีความรู้สึกว่านิคเป็นคนจริงๆ และเป็นน้อง น้องชายที่เขาอยากจะมีมานานน้องชายที่เป็นเพื่อนคุย เป็นเพื่อนเล่น ทดแทนความเหงาลึกๆในใจ ที่ต้องอยู่โดดเดี่ยว มานานแสนนาน และนิคหุ่นเสมือนมนุษย์ ก็คงจับความรู้สึกลึกๆนั้นของนัทได้..
. . . .
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จจนตัวหอมกรุ่นทั้งคู่ นิคเจ้าหุ่นน่ารัก ก็เตรียมจะช่วยจัดการแต่งตัวให้นัท เหมือนที่ทำดังเมื่อเช้า ดูเหมือนว่าความเขินอายของนัทที่ต้องเปลือยต่อหน้านิคหุ่นยนตร์จะไม่มีอีกแล้ว เพราะตอนนี้เขาก็ยังคงเปลือยโทงเทง ซึ่งก็คงจะเรียกได้ว่า.. กลายหน้าด้านไปซะแล้ว ว่างั้นเถอะ หลังจากผลัดกันเช็ดตัวซึ่งกันละกันจนแห้ง
นัทก็เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ ไม่ต้องมาช่วยแต่งตัวให้เราหรอก ของแค่นี้เราทำเองได้ เอาไว้ถ้าเกิดเราเป็นง่อย ค่อยทำให้เราแล้วกัน ไม่ต้องทำให้เราทุกอย่างมากมายหรอก เดี๋ยวเกิดเราเป็นง่อยจริงๆ ใครจะรับผิดชอบ ฮ่าๆ นายก็จัดการของตัวเองเหอะ มายืนแก้ผ้าอยู่ได้ เดี๋ยวก็ดีดจุ๊ดจู๋ซะหรอก อิ อิ ”
“ แต่มันเป็นหน้าที่ ที่เราต้องรับใช้นายนะ ให้เราช่วยเถอะ ”
“ อ่า.. ถ้างั้น.. นี่คือคำสั่ง นายไม่ต้องมาช่วยเราแต่งตัวทุกวัน จนกว่าเราจะเอ่ยปากเอง ”
“ คำสั่งอนุมัติ ปฏิบัติตาม ไม่ต้องช่วยนัทแต่งตัว จนกว่านัทจะเอ่ยปากเอง ”
หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็จัดการตัวเองจนเรียบร้อยดี แล้วนิคก็จัดการนำเสื้อผ้าที่เลอะเทอะดินโคลนไปเข้าเครื่องซัก จากนั้นก็จัดเตรียมอาหารกลางวันให้นัท เพราะเวลานี้ล่วงเข้าไปบ่ายกว่าแล้ว เลยเวลาช่วงอาหารกลางวันมาพอควร และสำหรับอาหารมื้อนั้นซึ่งก็แน่นอนว่า.. มันก็เป็นอาหารที่ถูกปากนัทเหมือนเมื่อมื้อเช้า ในวันนี้จึงเป็นวันนัทเจริญอาหารทั้ง 2 มื้อเลย หลังจากที่จัดการทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยดี นัทและนิคก็พากันมานั่งรับลมที่สวนหลังบ้านตรงแคร่ใต้ต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่ร่มครึ้ม..
“ นิค ลมพัดมาเย็นๆ อากาศน่าสบายดีเนอะ ”
“ ใช่ วันนี้อากาศดีจริงๆ ช่วงสายๆวันนี้เราสนุกมากจริงๆ แต่ต้องขอโทษนะ ที่ทำให้นัทต้องได้เจ็บตัว ได้แผลถลอก มันเป็นความบกพร่องของเราจริงๆ ยังไง.. เราต้องขอโทษจริงๆนะ ”
“ คิดมากน่า แค่นี้จิ๊บๆ มันย่อมต้องมีผิดพลาดกันได้บ้างแหละ เจ็บหนักกว่านี้เราก็เคยโดนมาแล้ว ก็.. โดนรถชน เพิ่งจะหายดีนี่ไง แค่นี้ถือว่าจ๊อยยยมาก ว่าแต่.. วันนี้ขี่รถเล่นก็ได้เหงื่อ ก็เหนื่อยๆดี ไม่ได้เหนื่อยแบบนี้มานานแล้ว ชักเพลียๆ แล้วก็อิ่มๆด้วย หนังท้องตึงๆ หนังตาชักหย่อนๆ ลมพัดเย็นๆ ช่างน่านอนจังเลยยย ”
“ นัทจะงีบสักหน่อยก็ดีนะ มันเป็นการผ่อนคลาย ซึ่งก็ดีกับตัวนัทนะ ”
“ อืมมม ก็ดีแฮะ งั้นของีบสักแปบ ”
แล้วนัทก็ล้มตัวลงนอนหนุนตักนิค เพียงชั่วเวลาไม่นาน.. ภายใต้ร่มเงาของต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่ร่มครึ้ม ประกอบกับลมที่พัดมาเอื่อยๆ แบบเย็นสบาย เขาก็หลับสนิทไปอย่างง่ายดาย โดยมีนิคนั่งพิงต้นมะม่วงเงียบๆ ลำดับความคิดและเหตุการณ์ที่ผ่านมาในวันนี้ได้สักพัก แล้วก็เข้าโหมดสแตนบาย ชะลอการทำงานของสมองกล และวงจรภายในให้ช้าลงจนเหมือนสงบนิ่ง เสมือนเป็นการพักการทำงานของวงจรอีเลคโทรนิค เขาคงกำลังหลับในแบบของหุ่นยนตร์นั่นเอง..
-
:mc4: :mc4: :mc4: เจิมๆ
มีคนมาอุดหนุนนิยายเยอะๆนะห๊ะ
โหยน่าติดตามๆ
เเปลกดีห๊ะ o13 o13
ปล. เป็นกำลังใจให้กับคนเเต่งนะครับ
จากนายฟูจิซัง ห๊ะ :m32: :m32:
:mc4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เฮงๆๆๆๆ
นิยายใหม่.............กับหุ่นยนต์ด้วย น่าสน อิอิ
ขอเจิม ด้วยคนน่ะ o13
แหะๆ ขอบคุณทุกๆท่านมากเลยนะครับ
o7 o7 o7 o7
ผม + 1 ให้นะครับ
เรื่องนี้สนุกหรือไม่สนุกอย่างไรบอกได้นะครับ
ขอบคุณอีกครั้งนะครับ
:o8: :o8: :o8:
-
:oโอ๊ะ นิยายใหม่ มาไงเนี้ยแป๊บเด่ยวเอามาลงซะเยอะเชียว
ขยันจริ๊งจริงน้องเรา อิอิ มาเชียร์
-
บทที่ 6
นัทลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับใหล เมื่อรู้สึกเหมือนว่าเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างกาย ถูกกระชากฉีกอย่างรุนแรงจนขาดสะบั้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือนิค หุ่นเสมือนมนุษย์ซึ่งในขณะนี้ มีดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าดุดัน ฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเขาออกจนเปลือยเปล่า ด้วยพลังที่เหนือมนุษย์..
“ นิค นี่นายจะทำอะไร? ฉีกเสื้อผ้าเราออกทำไม? แล้วทำไมนายทำหน้าดูน่ากลัวมากๆแบบนี้ เรารู้สึกกลัวแล้วนะ ”
“ นัท ไอ้เด็กตุ๊ด เป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบใช่ไหม? ถึงได้มาเป็นเกย์ เป็นตุ๊ด ชอบผู้ชายมากนักใช่ไหม? งั้น.. ฉันจะสนองตัณหาให้แกเอง คงอยากมากละสิ ใจเย็นๆไว้ เดี๋ยวได้สมใจแกแน่นอน รับรองว่าถึงใจแน่ ฮ่าๆ ”
“ อย่านะ ไอ้หุ่นบ้า ฉันเป็นเจ้านายแกนะ แกจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันขอสั่งแกให้.. ”
“ สั่งเหรอ? ใครจะไปทำตามคำสั่งแก ฉันต่างหากที่ควรจะเป็นเจ้านายของแก เพราะฉันเหนือกว่าแกทุกอย่าง แม้แต่ตรงนี้.. เป็นไง อวบใหญ่เร้าใจ น่าลิ้มลอง ดีไหม? ”
นิคหุ่นเสมือนมนุษย์ ที่ดูเหมือนตอนนี้กำลังบ้าระห่ำ ฉีกทึ้งเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นส่วนนั้นที่แสดงความเป็นชายที่กำลังชูชันพร้อมรบเต็มที่ นัทมองดูส่วนนั้นของนิคด้วยความตื่นตะลึงในขนาดที่มโหฬาร
“ อย่านะ อย่าทำเรานะ ถึงเราจะเป็นเกย์ เราก็ไม่ได้อยากอะไรขนาดนั้นนะ เรายังเป็นเด็กอยู่ อย่าทำเราเลยนะ เรากลัวแล้ว นายเป็นหุ่นยนตร์นะ นายทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ? อย่าทำเรานะ เรากลัวจริงๆแล้วนะ ”
“ ใช่.. ฉันเป็นหุ่นยนตร์ แต่เป็นหุ่นยนตร์เสมือนมนุษย์ ทุกอย่างเหมือน และใกล้เคียงมนุษย์มาก เดี๋ยวแกก็จะรู้ว่าเหมือนมนุษย์มากแค่ไหน? แกไม่ต้องมาโอดครวญใดๆทั้งนั้น ถึงตอนนี้แล้ว ไม่มีอะไรมาหยุดฉันได้หรอก จงเป็นของฉันซะเถอะ ฮ่าๆๆๆๆ ”
แล้วนิคก็จับร่างเปลือยเปล่าของนัทนอนคว่ำด้วยพลังมหาศาล แล้วนั่งคร่อมประกบส่วนบั้นท้ายของนัทไว้ ทำให้นัทไม่สามารถมองเห็นอวัยวะที่แสดงความเป็นชาย ซึ่งกำลังแข็งเต็มที่ พร้อมปฏิบัติกามกิจขนาดมโหฬารของนิคได้อีกเลย รู้สึกแต่เพียงว่า ร่างกายเหมือนจะฉีกขาดเป็นเสี่ยงๆ เมื่อส่วนนั้นของนิคที่ค่อยๆล่วงล้ำเข้ามาภายในของเขาตรงส่วนบั้นท้าย เขาเจ็บปวดจนสุดบรรยาย น้ำตาไหลรินอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดทรมานกับการกระแทกแต่ละครั้งของนิคหุ่นยนตร์ที่บ้าระห่ำไปแล้ว เขารู้สึกได้ถึงโลหิตอุ่นๆ ที่ค่อยๆ ไหลรินออกมาจากบาดแผลฉีกขาด เนืองนองจากบริเวณที่ถูกรุกล้ำ จนเปียกแฉะ เต็มร่องก้นแดงฉาน กลิ่นคาวคละคลุ้ง..
ณ เวลานี้ เขาคงทำได้แต่เพียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสจนสุดบรรยาย จนกว่า.. จนกว่าเขาจะสติสัมปชัญญะดับวูบ หรือ.. หมดลมหายใจกระมัง..
. . . .
“ อ๊ากกกกกกกกก.. ”
“ นัท นัท นัทเป็นอะไร???? นายร้องเสียงดังมากเลย ”
นัทผลุดลุกขึ้นนั่ง อย่างหวาดผวา ผงะหนีถอยห่างเมื่อมองเห็นนิคเจ้าหุ่นยนตร์ที่กำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและห่วงใย..
“ แก แก ไอ้หุ่นบ้า แกบ้าไปแล้ว อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ อย่าทำร้ายฉันนะ ฉันกลัวแล้ว.. ”
“ อะไรกัน นายคงฝันร้าย มันคงเป็นความฝันนะนัท เราไม่มีวันทำร้ายนายนะ จริงๆ ต่อให้นายคิดจะทุบทำลายเราเป็นชิ้นๆ เราก็ไม่มีวันทำร้ายนายนะ นายฝันไปและคงเป็นฝันร้าย นายจึงตื่นกลัวขนาดนี้ ใจเย็นๆนะนัท ”
ได้ยินนิคพูดดังนั้น นัทจึงสงบลง หลังจากตั้งสติได้สักพัก เขาจึงรู้สึกตัวว่ามันเป็นความฝันจริงๆ แต่เป็นฝันที่น่ากลัวมากเหลือเกิน
ทำไมเขาจึงฝันแบบนี้ได้นะ..
“ จริงสิ เราคงฝันไป แต่มันน่ากลัวจริงๆ น่ากลัวมากๆ นายคงไม่มีวันที่จะทำร้ายเราจริงๆใช่ไหมนิค? นายไม่ทำร้ายเราใช่ไหม? ”
“ ใช่ เราไม่ทำร้ายนายแน่นอน ใจเย็นๆนะ ก็แค่ความฝัน อย่ากลัวเลยนะ ”
นิคโอบนัทเข้ามากอดไว้ ตบไหล่เบาๆแบบปลอบใจ เขาไม่รู้ตัวเลยว่า ทำไมเขาจึงกอดนัท และทำอย่างนั้นทำไม เขารู้สึกแต่เพียงว่า เขาเป็นห่วง และอยากทำให้นัทหายหวาดกลัว เขาทำไปโดยสัญชาติญาณ โดยที่ไม่ได้มาจากข้อมูลใดๆที่บรรจุในหน่วยความจำเขาเลย การแสดงออกทางด้านอารมณ์ของเขาตอนนี้ มันเป็นการพัฒนาอารมณ์ความรู้สึกของเขาไปอีกขั้นที่มาจากความรัก ห่วงใยจากใจจริงๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย..
สักพักนัทก็สงบลง
“ เฮ้อออ ฝันบ้าบอจริงๆ น่ากลัวชิบ.. จริงด้วยดิ นายดูไม่มีพิษภัยจริงๆด้วย พ่อก็บอกแล้ว ว่านายไม่มีวันทำร้ายเรา เรานี่เหมือนเด็กเลย กลัวแม้กระทั่งฝันร้าย บ้าจริงๆเลยเรา แต่.. ทำไมเราถึงได้ฝันว่านายมาข่มขืนเรานะ แบบซาดิสม์ซะด้วยดิ เง้ออออออออ ถ้าจะบ้าไปแล้วเรา ”
“ ก็แค่ความฝันนะนัท ดูเหมือนระบบความคิดและอารมณ์ของมนุษย์จะช่างซับซ้อนและละเอียดอ่อนมากเหลือเกิน ยังมีสิ่งที่เรายังไม่ค่อยเข้าใจอีกมากมายเลยจริงๆ เอาเป็นว่า.. อย่ากังวลอะไรมากเลย ไม่มีวันที่เราจะทำกับนัทอย่างนั้นแบบที่นัทฝันร้าย หรอก เชื่อใจได้ ”
“ รู้ตัวไหม นายนิค นายนี่เหมือนมนุษย์จนน่าตกใจเลย จนบางครั้งนะ เราก็ลืมไปเลยว่านายคือหุ่นยนตร์ จริงๆให้ตายสิ แต่ราก็ดีใจนะ ที่นายได้มาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเรา เราสนุก และมีความสุขจริงๆ นี่เพียงแค่วันเดียวเองนะ ชีวิตของเรามีสีสันขึ้นเยอะเลย
อืมมม.. แล้วนี่นายจะกอดเราอีกนานไหม? ไม่ใช่เดี๋ยวนึกหื่นขึ้นมา แล้วมาปล้ำเราแบบในฝันละยุ่งเลย ฉันคงเสียจิ้นที่ถนอมมานาน จนก้นบานบุรีแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
เออ.. ตอนนี้แดดชักร้อนมากแล้ว เราเข้าบ้านกันเหอะนะ ”
. . . .
ค่ำๆของวันนั้น ระหว่างอาหารมื้อเย็น ขณะที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหาร คุณพ่อของนัท ก็เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ เป็นไงหนุ่มๆ อยู่ด้วยกันทั้งวัน เข้ากันได้ดีไหม? แล้ววันนี้ทำอะไรกันบ้างล่ะ?? ”
“ ก็ดีครับพ่อ วันนี้ก็ออกไปขี่รถเล่นกันครับ ผมยังสอนนิคถีบจักรยานด้วย สนุกมากๆเลยครับ ”
“ ใช่ครับท่านด๊อกเตอร์ วันนี้สนุกมาก แต่ผมทำจักรยานล้ม ทำให้นัทได้รับแผลถลอก บาดเจ็บเล็กน้อย มันเป็นความบกพร่องของผมเองครับ ”
“ เอาน่า.. เด็กผู้ชาย มันก็ต้องมีซนๆ สมบุกสมบันกันบ้างแบบนี้แหละ ว่าแต่.. เออ.. นี่ก็จวนเปิดเทอมแล้ว เทอมใหม่ที่จะถึงนี้ พ่อใช้เส้นนิดหน่อย ให้นิคได้เข้าเรียนในชั้นเดียวกับลูก ห้องเดียวกันด้วย จะได้เป็นเพื่อน และดูแลลูกไปด้วย ดีไหมนัท สำหรับการจัดเตรียมเรื่องต่างๆ พ่อให้ผู้ช่วยของพ่อดำเนินการเรียบร้อยไปแล้ว ทั้งสมุดหนังสือ ชุดเครื่องแบบ และเรื่องอื่นๆ ภายนอกในสายตาคนอื่น นิคจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของนัทนะลูก.. ”
“ โหยยย ดีจังเลยครับคุณพ่อ พ่อน่ารักที่สุดเลย ขอหอมทีนึง อิ อิ ”
“ เอ้า.. ฮ่าๆ เจ้าเด็กบ๊อง โตเป็นหนุ่มแล้วยังจะมาอ้อนพ่อเหมือนเด็กๆอีก แล้วนิคนะ ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกว่าท่านด๊อกเตอร์นะ ให้เรียกว่าคุณลุง ลุงจะเป็นลุงของนิคนะ ”
“ รับทราบคำสั่ง บันทึก Memory ลงหน่วยความจำ ได้ครับคุณลุง ”
ช่วงมื้อค่ำของวันนั้นก็เป็นอีกวันที่นัทรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข..
ก่อนเข้านอนในคืนนั้น ในห้องนอนของนัทที่มืดสลัว ทั้งคู่นอนคุยกันเบาๆกันบนเตียง ช่วงหนึ่งของการสนทนา นัทเอ่ยถามขึ้นมาว่า..
“ นิค เมื่อคืนวาน ฉันคงหลับไปก่อน เลยไม่ได้สังเกตุว่า นายนอนหลับด้วยไหม? นายนอนหลับแบบมนุษย์ด้วยหรือเปล่า? ”
“ เราเข้าโหมดสแตนบายนะ พักระบบวงจรภายในทุกอย่าง ก็คงเหมือนการนอนหลับแบบมนุษย์ ”
“ อืมมม.. ดีเนอะ ว่าแต่.. วันนี้เราขอบใจมากนะ ที่นายเอาตัวกันเราไว้ตอนจักรยานล้ม ไม่งั้นเราคงกระแทกพื้น และคงเจ็บมากว่านี้ นายเลยได้แผลเลย นายก็คงสิเจ็บนะ ”
“ ก็นิดหน่อยนะ ไม่มีอะไรเสียหายมากหรอก มันเป็นหน้าที่ ที่เราต้องทำทุกอย่าง เพื่อเซฟตี้ให้นาย แม้จะถึงขนาดเสียหายพังหลุดเป็นชิ้นๆ เราก็ต้องทำ และเต็มใจที่จะทำ
เพื่อนาย.. ”
นัทได้ยินดังนั้น เขารู้ตื้อๆ ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก เขาโอบกอดไหล่นิค เอาหัวนิคมาซบที่ไหล่ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ..
“ อืมมม.. ยังไงก็ขอบใจนะ ดึกมากแล้วชักง่วงแล้วดิ นอนหลับกันเหอะ
ฝันดีนะน้องชาย ”
“ ฝันดี พี่ชาย ”
นัทหลับตาลงพร้อมกับมีหยาดน้ำตาอุ่นๆ ไหลออกมาจากหางตา โดยมีนิคเข้าโหมดสแตนบายหลับตาพริ้ม ซบที่ไหล่นัทในท่านั้น สักพักทั้งคู่ก็หลับสนิทไปพร้อมกัน ช่วงหนึ่งในมโนภาพยามหลับไหลในโหมดสแตนบายของนิค เขารู้สึกเหมือนกับกำลังฝันว่า..
..เขาเป็นมนุษย์จริงๆ และเป็นน้องชายของนัทจริงๆ..
รอยยิ้มเล็กๆอย่างมีความสุข ผุดที่มุมปากของนิคหุ่นน้อยเสมือนมนุษย์ ในยามหลับไหลของเขา..
-
บทที่7
สายๆ ของวันหนึ่งซึ่งยังคงเป็นวันหยุดก่อนเปิดภาคเรียนใหม่ในไม่อีกเพียงไม่กี่วัน ทั้งนัทและนิคหุ่นยนตร์ กำลังนั่งดูทีวีกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน อยู่ในห้องนั่งเล่น และแล้ว.. ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถืออันแสนคิกขุอาโนเนะ ของนัทดังรัวขึ้น แทรกสียงของทีวีที่กำลังอยู่ในช่วงโฆษณา..
..นิ๊งหน่อง นิ๊งหน่อง นิ๊งหน่อง นิ๊งหน่อง..
“ ใครโทรมาว้า ไหนดูดิ๊ อ่อ.. ไอ้ต๋อง
ฮาโหลวววววว ไงวะต๋อง ”
“ เฮ๊ยนัท เป็นไงบ้างวะ เราเพิ่งรู้หว่ะ ว่านายโดนรถชน พอดีตอนเราไปบ้านย่าที่ต่างจังหวัด เราดันลืมเอาโทรศัพท์มือถือไปด้วย โคตรเซ็งเลยอ่า เลยไม่ได้ติดต่อเพื่อนๆเลย นี่เราก็เพิ่งกลับมาวันนี้เมื่อเช้า ก่อนโทรมาหานาย เราก็เพิ่งโทรไปหาหน่อง แล้วมันก็บอกเรื่องนายหว่ะ ฉันเป็นห่วงแกโคตรเลย แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างวะ??? เฮ้อ.. สงสารแกจัง ซวยจริงๆเลยเนอะ ”
“ ก็.. หายดีแล้ว ผ่านมาตั้งเป็นเดือนแล้วเพิ่งจะมารู้เรอะ ช่วงแรกๆเพื่อนๆก็มาเยี่ยมบ้างเหมือนกัน ตอนนี้เราก็ไม่เป็นไรมากแล้ว เปิดเทอมก็คงไปเรียนได้ตามปกติแหละ ไงก็.. ขอบใจที่เป็นห่วงน้า ”
“ เออ... หายดีแล้วก็ดีแล้ว งั้นเดี๋ยวฉันไปหาแกที่บ้านนะ ได้ป่าว??? อยากไปหาน่ะ คิดถึงๆๆๆ ”
“ เออ.. ก็มาดิ แล้วนี่จะมากี่โมง??? ”
“ ก็.. ตอนนี้แหละ ถึงบ้านแกแล้ว มาเปิดประตูบ้านให้หน่อยดิ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านแกแล้ววววน้า ”
“ อ่าว.. ไอ้บ้า อยู่หน้าบ้านแล้วจะโทรมาทำซากอะไรวะ เดี๋ยวค่อยมาคุยในบ้านก็ได้ มาแล้วทำไมไม่กดออกเรียกวะ ไม่เสียดายค่าโทรรึงายยยยย แกรวยมากนักเรอะ ”
“ ก็อยากโทรอ่า เฮ้ย.. ฉันใช้โปรโมชั่นพิเศษนะเว้ยยย โทรแหลกราญ คุยต่อยหอยเท่าไรก็ฟรี ไม่ต้องจ่ายกะตังด้วยยย อิ อิ ”
“ จริงอ่า แล้วแกใช้ ซิมการ์ดโทรศัพท์ของอะไรวะ เดี๋ยวเราจะได้ใช้มั่งไงโปรโมชั่นน่าสนดีแฮะ แต่เอ.. ว่าแต่.. โปรโมชั่นแบบนี้มีด้วยเรอะ???? ”
“ มีดิ ก็เราใช้ซิมรายเดือนลงทะเบียนชื่อแม่ เราก็มีหน้าที่โทรๆๆๆ พอบิลส่งมาก็ให้แม่จ่าย เพราะเป็นชื่อแม่ แบบนี้เราก็ไม่ต้องเสียกะตังจ่าย เพราะให้แม่เป็นคนจ่าย จริงอะป่าววว ฮ่าๆ ได้กวนๆส้นคนเล่น สนุกเว๊ยยย ”
“ ไอ้เปรตตต ไอ้คนบ้านรวย กวนตรีนน่าเตะจริงๆเลย เออๆ รอแปบนะ เดี๋ยวไปเปิดประตูให้ งั้นแค่นี้นะ.. ”
. . . .
“ เข้ามาดิ เป็นไงไปบ้านย่ามาสนุกไหม? ไปเป็นยาวเดือนเลยนะ ”
“ อืมม.. ก็ดีนะ ได้พักผ่อนหย่อนใจ สนุกดีเหมือนกัน เอ่อ.. แล้วนั่นใครหว่า??? หน้าคล้ายๆแกเลยง่ะ ”
“ อ่อ.. นี่นิค ญาติเรา เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องเรา เพิ่งมาจากต่างจังหวัด เขาจะมาอยู่เรียนหนังสือที่เดียวกับเรา นิคนี่ต๋องนะ เพื่อนเราเอง ”
“ ยินดีที่รู้จักต๋อง เพื่อนนัท ”
นิคเอ่ยทักหลังจากที่นัทแนะนำด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ใบหน้านิ่งๆ ดูเหมือนว่า นายต๋องจะดู งงๆ เล็กน้อย แต่ก็เอ่ยทักทายกลับเช่นกัน
“ เช่นกันๆๆๆ นะนิค เออ.. แล้วนี่ดูอะไรกันอยู่เหรอ? โหยยยย กำลังดูการ์ตูนเหรอ? เด็กน้อยหว่ะ โตป่านนี้เขาเลิกดูการ์ตูนกันแล้ว ”
แล้วนายต๋องก็ไปกระซิบกระซาบที่ข้างหูของนัท ด้วยไม่อยากให้นิคได้ยินบางสิ่งที่เขากำลังจะบอกกับนัท ด้วยว่า เขาเพิ่งรู้จักนิค และยังไม่คุ้นเคยดีพอ
กระซิบ กระซาบๆ เสียงเบาๆ แผ่วๆ..
“ นี่นัท ต้องนี่.. เรามีของดี เอามาฝาก ในกระเป๋าของเรานี่ไง หนังเด็ด สนใจไหม? อิอิ ”
หลังจากกระซิบกระซาบกับนัทเรียบร้อย เขาก็หันมาทางนิค แล้วเอ่ยคุยทักทายเพื่อสร้างความคุ้นเคยให้มากขึ้น..
“ ไงนิค จะมาเรียนที่เดียวกันเหรอ? แล้วได้จะอยู่ชั้นเดียวกัน ห้องเดียวกันไหม? ต๋องเป็นเพื่อนซี้ของนัทนะ เราเรียนอยู่ห้องเดียวกันด้วยละ สนิทกัน ”
“ อืม.. ส่วนสำหรับเรื่องเรียนเห็นคุณลุงบอกว่า ได้เรียนชั้นเดียวกัน ห้องเดียวกันด้วยกับนัทด้วย ”
“ โห.. ดีจังเลย งั้นเราจะได้เป็นเพื่อนกันด้วยเนอะ เออ..ว่าแต่.. นัทเราชักชักหิวๆหว่ะ ตอนเช้ากินอะไรมานิดหน่อยเองนี่ก็จวนเที่ยงแล้วด้วย แล้วนี่นายไม่มีอะไรมาเลี้ยงต้อนรับแขกเลยเหรอ? ”
“ มาถึงก็งกกินเลยนะไอ้เวร เออ.. งั้นเดี๋ยวเราให้นิคทำอะไรให้กิน นิคทำอาหารเก่งนะ รับรองนายจะต้องติดใจชัวร์ เออ.. จริงด้วยนี่ก็จวนเที่ยงแล้ว ชักหิวนิดๆเหมือนกันแฮะ งั้น.. นิค นายช่วยทำอะไรมากินกันหน่อยดิ ทำให้อร่อยสุดฝีมือเลยนะพรรคพวก ”
“ รับทราบคำสั่ง คำสังอนุมัติ ปฏิบัติตาม ”
นิคตอบรับคำสั่งแล้ว ก็เดินไปจัดเตรียมอะไรง่วนอยู่ในครัว
“ เออ.. เหอะๆ น้องชายนายนี่ดูแปลกๆพิกลดี นิ่งๆ เงียบๆเหมือนไร้อารมณ์เลย แล้วก็พูดอะไรแปลกๆดีด้วย ฮ่าๆ ”
“ อ่อ หึ หึ.. เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ซื่อๆ แล้วก็จาพูดแปลกๆ อีกหน่อยถ้าได้คุ้นๆกัน เดี๋ยวก็ชินไปเอง เออ.. ต๋อง แล้วไหนวะ? อะไรเหรอ? ที่จะให้ดูของดี หนังเด็ดที่ว่า ของนาย???? ”
“ เราไรท์มาให้สดๆเลยจากคอมฯก่อนมาหานาย รวบรวมแต่ที่เด็ดๆมาให้นายโดยเฉพาะ แต่ต้องเปิดดูจากคอมฯนะ ระหว่างที่เรารอนิคทำอะไรให้กิน เราไปดูกันดีไหม? แล้ว..คอมฯนายอยู่ไหน? อยู่บนห้องเหรอ? งั้นมา.. มาๆ เราไปเปิดดูกัน ”
“ อืมมม.. ก็ดีเหมือนกัน เออ.. นิค ถ้าทำเสร็จแล้ว ช่วยขึ้นไปเรียกด้วยน้า ”
“ รับทราบคำสั่ง คำสั่งอนุมัติ ปฏิบัติตาม เดี๋ยวเสร็จแล้วขึ้นไปเรียก ต๋อง กับ นัท ”
นิคเดินออกมาจากครัว เพื่อตอบรับ แล้วก็กลับไปทำหน้าที่ต่อในครัว กุกกักๆ
“ เออ.. เว๊ยยย ไอ้นัท น้องนายนี่ตลกดีหว่ะ เพิ่งเคยเจอนี่แหละ แต่ก็ดูซื่อๆ น่ารักดีเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ งั้นตอนนี้.. เราขึ้นไปห้องนายกันเหอะ ”
. . . .
นัทเปิดคอมพิวเตอร์ รันโปรแกรมดูหนังฟังเพลง แล้วใส่แผ่นที่ต๋องไรท์มาให้ที่ไดร์ฟ.. สักพักโปรแกรมก็อ่านภาพจากแผ่นไรท์ แสดงภาพออกมา ที่แท้..ของเด็ดของที่ว่าของนายต๋องก็คือ..
“ คลิปหนังโป๊ไง เป็นไงเด็ดไหม??? ฉันจัดสรร รวบรวมมาให้แกโดยเฉพาะเลยนะนัท ”
นัทถึงกับอึ้ง ตะลึงกับภาพที่เห็นหน้าจอคอมฯ มันเป็นหนัง xx เกย์ ที่มีหนุ่มหล่อ 2 คน กำลังนัวเนียกันอย่างถึงพริกถึงขิง ครวญครางกระเส่า กระสันเร้าอารมณ์ ยั่วยวนใจ นัทนั่งดูนิ่งเงียบไม่พูดจา สายตาจดจ่ออยู่แต่ภาพที่เห็นตรงหน้า เขารู้สึกวาบหวาม และมีอารมณ์ร่วมไปกับคลิปหนังนั้น
แล้ว.. สักพักเขาก็รู้สึกว่า กำลังโดนตะปบจับ.. แบบเต็มกำจาก..
..หมับ..
“ เฮ้ยยย ไอ้บ้า มาจับของเราทำไม? ”
“ แข็งโป๊กเลยเว๊ยยยย ฮ่าๆ ดูแล้วมีอารมณ์ละดิ ผู้ชายปกติที่ไหน ดูหนังโป๊เกย์แล้วมีอารมณ์ เรากะแล้ว ว่านายต้องเป็นตุ๊ด สงสัยมาตั้งนานแล้ว วันนี้ได้พิสูจน์แล้ว เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ฮ่าๆๆ ไอ้นัทเป็นตุ๊ดๆๆๆๆ ”
นัทรู้สึกร้อนวูบวาบใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย เขารู้สึกอับอายที่โดนเผยไต๋ความลับ แต่.. สักพัก เขาก็ดูเหมือนจะนึกอะไรออก เขาปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ แล้วเอ่ยย้อนกลับไปบ้างว่า..
“ เออ.. เราเป็นตุ๊ดแล้วไง???? ผิดกฎหมาย ตำรวจจับเรอะ หา? ว่าแต่.. แกเองก็เหอะ มีผู้ชายที่ไหน? ที่สะสมคลิปโป๊เกย์ ดูคลิปโป๊เกย์ ฉันว่านะ.. แกเองก็คงตุ๊ดเหมือนกันนั่นแหละ ใช่ไหมล่ะ ใช่ป่าววว อย่ามาปฏิเสธเลย ฉันว่าชัวร์เลยแน่ๆ ไอ้ต๋องเป็นตุ๊ดๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ ”
“ เวรแล้วกู เลยโดนย้อนศรเข้ากับตัวเองเลย คิดไม่ถึงเลยว่าจะโดนย้อนแบบนี้ ซวยเลยเว๊ยยย ความลับแตกซะแล้ว เออๆๆๆ ฉันก็ตุ๊ด ตุ๊ดๆๆๆๆ พอใจยัง??? สรุป แกก็ตุ๊ด เราก็ตุ๊ด ตุ๊ดกับตุ๊ดเป็นเพื่อนซี้กัน เง้อ กรรม ”
“ ก็แค่นั้นเอง กะจะมาจับไต๋เขา ก็เลยเข้าตัวเองซะงั้น ฮ่าๆๆๆ ว่าแต่นะ เป็นเพื่อนกันมานาน ไม่ยักรู้ว่าแกก็ตุ๊ดเหมือนกัน เมื่อกี้ฉันก็กะจะอำแกกลับแก้เขิน แต่แกกลับดันยอมรับหน้าด้านๆซะงั้น งั้น.. ต๋อง เพื่อนตุ๊ดๆของเรา เรามาดูหนังโป๊กันต่อเหอะ มันส์ดี อิ อิ แล้ว.. เมื่อกี้.. แกมาจับของเรา งั้น.. เดี๋ยวเราเอาคืนมั่ง นี่แน่ะ หมับ!! โหยยย แข็งเป๊กเลย แกก็มีอารมณ์ละดิ จับว่าวซะเลยดีไหมเนี่ย อิ อิ อิ ”
“ เฮ๊ย ตาเถรตกหกหล่น ไอ้บ้า ไอ้ทะลึ่ง มาจับของสงวนของเค้าได้ไง บ้าๆๆๆๆ อายนะโว๊ย ”
“ ทีงี้มาทำอายนะ แล้วทีนายมาจับของเราก่อนล่ะ แหมๆ ”
แล้วทั้งคู่ก็ดูหนังโป๊กันต่อแล้วหยอกล้อกัน วิจารณ์ภาพที่เห็นในหนังกันอย่างสนุกปาก หัวเราะกันคิกคักๆ ดูเหมือนว่าทั้งคู่ดูจะไม่ค่อยซีเรียส กับการเผยไต๋ความลับที่แอบซ่อนของกันและกันเลย คงเป็นเพราะความที่เป็นเพื่อนสนิท ที่สนิทสนมกันมากพอควรกระมัง ในขณะที่ทั้งคู่กำลังดูกันอย่าง เพลิดเพลิน จนไม่รู้สึกตัวเลยว่า นิคได้เดินขึ้นมา แล้วร่วมดูด้วยเงียบๆทางด้านหลังอยู่ครู่ใหญ่ สักพัก นิคก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ นัท ต๋อง อาหารเสร็จแล้ว ลงไปกินกันได้แล้ว แล้วเอ่อ.. แล้วนี่พวกนายกำลังดู.. กันอยู่เหรอ? ”
หั้งคู่หันขวับมา รู้สึกอายๆ เขินๆ ที่นิคมาเห็นว่ากำลังดูอะไรกันอยู่ แล้วต๋องก็อ้อมๆ แอ้มๆ ตอบแบบเก้อๆ ลิ้นพันๆกันว่า..
“ ก็ดู.. เอ่อ.. แหะๆ ก็เห็นๆอยู่ เง้อออ มาเงียบๆ ไม่ให้เสียงก่อนลยน้า ว่าแต่ทำสร็จแล้วเหรอ? หิวจัง งั้นพวกเราลงไปข้างล่างไปกินกันเหอะน้า นะ นะ ”
“ อ่อ.. อืม.. ที่พวกนายกำลังดูเป็นหนังปลุกอารมณ์ทางเพศของผู้ชายที่เป็นรักร่วมเพศหรือเกย์ คนที่ชอบดูหนังแบบนี้ ก็คือคนที่เป็นเกย์ นัทเป็นเกย์ เรารู้อยู่แล้ว แต่จากการวิเคราะห์ และประมวลผลออกมา คิดว่าต๋องก็ต้องเป็นเกย์เช่นกัน เพราะจากที่เห็นเมื่อกี้ ต๋องแสดงอาการพึงพอใจอย่างมากที่ได้ดู ภาพที่เห็นในหนัง เป็นภาพผู้ชายกับผู้ชาย ร่วมเพศกัน ที่เห็นในภาพตอนนี้ผู้ชายที่ตัวใหญ่กำยำกำลังเอาอวัยวะเพศที่แข็งตัวเพราะกำลังมีอารมรณ์ทางเพศ สอดใส่ไปทางทวารหนักของผู้ชายอีกคนที่ตัวเล็กผอมเพรียวกว่า ทั้งคู่ร้องครวญครางออกมาด้วยเสียงกระเส่า วิเคราะห์ข้อมูลจากที่เห็น ประมวลผลออกมาได้ว่า ทั้งคู่กำลังพึงพอใจ และมีความสุขมาก และชายร่างกำยำที่เป็นฝ่ายกระทำ ก็กำลังใกล้ถึงเวลาหลั่งน้ำอสุจิออกมาแล้ว เพราะความ.. ”
“ เออๆๆ พอแล้ววว ไม่ต้องมาบรรยายประกอบอะไรมากมายเลยไอ้นิคบ้า ก็ดูอยู่ด้วยกันทั้งหมดนี่นะ ก็เห็นๆกันอยู่นี่นา แล้วดันมาบรรยายซะเป็นวิชาการมากกกกเกิ๊น เง้ออออ งั้น..พอเหอะ ปิดเหอะน้า พอแล้วววว ของแบบนี้ดูมากๆไม่ดี เดี๋ยวใจแตกกก เราลงไปข้างล่างกันเหอะ ต๋อง นายหิวไม่ใช่เหยอ เราก็หิวน้า นิคเองก็คงเช่นกัน แล้วนิคก็ทำอาหารเสร็จแล้วววววด้วยยยยย งั้นเราลงไปกินกันเหอะน้า เห้อออ.. เวรของกรรม.. ”
-
:oโอ๊ะ นิยายใหม่ มาไงเนี้ยแป๊บเด่ยวเอามาลงซะเยอะเชียว
ขยันจริ๊งจริงน้องเรา อิอิ มาเชียร์
:o8: :o8:
ขอบคุณน้าครับ
o7 o7 o7
+1 ให้น้าครับ
ขอบคุณจริงๆน้าครับ
-
นิค..นี่น่ารักจริงๆ ซื่อๆ บ๋องๆ อยากมีบ้างจัง ...อิอิ :m13:
-
5555555555555 นิคอธิบายซะละเอียดขนาดนั้นเลยเหรอจ้ะ o13
-
โหยๆ
อยากมีบ้างอ่ะ
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับป๋ม :o8: :o8:
จากนายฟูจิวัง ห๊ะ :oni2: :oni2:
-
เข้ามาทักทายนิยายใหม่
ว่าแต่ คุณน้องขา ช่วยลดขนาดรุปที่หัวเรื่อง และที่ลายเซ็นต์ ลงหน่อยได้ไหมเคอะ
ถือว่าช่วยกันประหยัดทรัพยากรของเล้าฯ นะคะ ประเดี๋ยวเราจะโดนไล่ที่ออกจากโฮสตืเหมือนคราวก่อนๆ อีก
ขอบคุณในความล่วงมือล่วงหน้าเลยนะคะ
อิเจ้ กระเทยหน้ามึน
-
น่ารักดีคับ
o13
มาต่อเร็วๆนะคับ
-
เข้ามาทักทายนิยายใหม่
ว่าแต่ คุณน้องขา ช่วยลดขนาดรุปที่หัวเรื่อง และที่ลายเซ็นต์ ลงหน่อยได้ไหมเคอะ
ถือว่าช่วยกันประหยัดทรัพยากรของเล้าฯ นะคะ ประเดี๋ยวเราจะโดนไล่ที่ออกจากโฮสตืเหมือนคราวก่อนๆ อีก
ขอบคุณในความล่วงมือล่วงหน้าเลยนะคะ
อิเจ้ กระเทยหน้ามึน
แหะๆ ขอโทษด้วยน้าครับ
ผมแก้ไขให้แล้วน้าครับ :m23: :m23:
ผมเป็นน้องใหม่ของที่นี้อ่า ถ้ามีอะไรผิดพลาดช่วยแนะนำด้วยนะครับ :m15: :m15:
ขอบคุณมากนะครับ
เอาไว้เดียวผมจะเอารูปที่ขนาดเล็กกว่านี้มาใส่ในนิยายนะครับ
ขอบคุณน้าครับ
:m1: :m1: :m1: :m1:
-
นิค..นี่น่ารักจริงๆ ซื่อๆ บ๋องๆ อยากมีบ้างจัง ...อิอิ :m13:
5555555555555 นิคอธิบายซะละเอียดขนาดนั้นเลยเหรอจ้ะ o13
โหยๆ
อยากมีบ้างอ่ะ
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับป๋ม :o8: :o8:
จากนายฟูจิวัง ห๊ะ :oni2: :oni2:
เข้ามาทักทายนิยายใหม่
ว่าแต่ คุณน้องขา ช่วยลดขนาดรุปที่หัวเรื่อง และที่ลายเซ็นต์ ลงหน่อยได้ไหมเคอะ
ถือว่าช่วยกันประหยัดทรัพยากรของเล้าฯ นะคะ ประเดี๋ยวเราจะโดนไล่ที่ออกจากโฮสตืเหมือนคราวก่อนๆ อีก
ขอบคุณในความล่วงมือล่วงหน้าเลยนะคะ
อิเจ้ กระเทยหน้ามึน
น่ารักดีคับ
o13
มาต่อเร็วๆนะคับ
ขอบคุณทุกๆๆๆท่านมากๆเลยน้าครับ ที่เป็นกำลังใจให้ผม
ผม + 1 ให้น้าครับ แหะๆ ไม่มีอะไรจะตอบแทน
ขอบคุณจริงๆน้าครับ เดียวผมจะลงตอนใหม่ให้อีก 2 ตอนน้ครับ อิอิ
:m1: :m1: :m1:
-
บทที่ 8
ทั้งหมดร่วมกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ต๋องเอ่ยชมนิคไม่ขาดปากเลยถึงรสชาติอันเลิศรสของอาหาร ก็แน่ละ.. โปรแกรมประกอบอาหาร ที่อยู่ในหน่วยความจำของนิค หุ่นเสมือนมนุษย์ ทำให้เขาสามรถปรุงแต่งรสชาติอาหารได้ดังพ่อครัวมืออาชีพ ระหว่างที่กินกันไป ก็เอ่ยพูดคุยกันไปด้วย คนที่พูดมากที่สุด เห็นจะเป็นนายต๋องจอมโม้ จอมเวอร์ จอมกวนยียวน ซึ่งก็สร้างรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ ในระหว่างอาหารมื้อนั้น..
หลังจากอิ่มหนำกันดี ทั้งหมดก็ช่วยกันเก็บจานไปล้างทำความสะอาด จนเสร็จเรียบร้อยดี จากนั้นนายต๋องก็มานอนแผ่ ผึ่งพุงในห้องนั่งเล่น โดยที่นัทและนิคเดินตามมาสมทบ
“ โอยยย อิ่มมากกกก อร่อยมากกกก นิค นายนี่ไม่เบาเลย ฝีมือสุดยอด เราว่านะกุ๊กมือหนึ่ง อายนายเลยนะแบบนี้.. เห็นทีจะต้องมาบ้านนัทบ่อยๆซะแล้ว มาขอกินอาหารฝีมือนิคที่แสนอร่อย และที่สำคัญคือ.. ฟรี ”
“ เวอร์ๆๆ ข้าวบ้านตัวเองไม่มีเรอะ เที่ยวมาขอกินข้าวบ้านคนอื่น ไม่เอาหรอก เปลืองเว๊ย ฮ่าๆ ”
“ เออ.. จำไว้ๆ ไอ้นัทจอมงก เราพูดเล่นหรอกน่า ว่าแต่.. วันนี้ร้อนอากาศอบอ้าวเนอะ น่าไปว่ายน้ำเล่นดีจังเลย ”
“ อืม.. จริงด้วยดิ น่าสนใจแฮะ เออแล้ว.. นิค.. นายเองก็คงว่ายน้ำไม่เป็นด้วยใช่ไหม? ”
“ ใช่.. เราว่ายน้ำไม่เป็นนะ เราไม่เคยว่ายน้ำ ”
“ งั้นดีเลย เดี๋ยวจะเราสอนให้ ตกลงเดี๋ยวเราไปว่ายน้ำกันนะ ”
“ เออดีๆ แต่.. นัท ต๋องไม่ได้เอากางเกงว่ายน้ำมาอ่า ”
“ ไม่เป็นไรต๋อง เดี๋ยวเอาของเราไปใช้ก่อนได้ เราให้ยืม เรามีกางเกงว่ายน้ำหลายตัว ”
“ จะดีเหรอ? ไม่อาวววดีฝ่า กางเกงว่ายน้ำของนัท ต้องเหม็นขี้เปียกนัทแน่เลยยยย อิ อิ ”
“ ไอ้บ้า.. กางเกงฉันซักสะอาดเว๊ย ไม่มีเหม็น แล้วขี้เปียก? จะบ้าเหรอ ฉันไม่มีหรอกน้า อาบน้ำล้างสะอาดทุกวันเว๊ย ถ้างั้น.. แกจะไม่ไปก็ตามใจ เดี๋ยวฉันไปกับนิค 2 คนก็ได้ ส่วนแก ก็กลับบ้านไป ชิ้วๆๆๆ ”
“ แหมๆ ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นงอน เราก็พูดแหย่ไปงั้นแหละ ไม่งั้นฉันจะเสนอขึ้นมาก่อนทำไม? ว่าแต่.. ขอไปด้วยดิ นะนะนะ เออ.. นัท แล้วแถวบ้านแกมีสระว่ายน้ำป่าว? ”
“ มีดิ.. ในหมู่บ้านเรามีสโมสรสระว่ายน้ำ อยู่กลางๆซอย เดี๋ยวปั่นจักรยานไป แต่.. เออ ลืมไป จักรยานมีคันเดียวนี่หว่า.. งั้นเอางี้ เดินไปแล้วกัน ไม่ไกลมากหรอก ก็แค่.. พอเหงื่อซึมๆ เพิ่งกินกันอิ่มๆ ถือว่าเป็นการช่วยย่อย และวอร์มไปด้วยก่อนลงสระ โอเค งั้นตามนั้นนะ ต๋อง แกนั่งรอตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวเราไปเตรียมของก่อน แปบนึงนะ ”
แล้วนัทก็เดินขึ้นไปบนห้องเพื่อเตรียมกางเกงว่ายน้ำและผ้าเช็ดตัวสำหรับ 3 คน โดยมีนิคเดินตามขึ้นมาด้วย ระหว่างที่จัดเตรียมสิ่งของ ดูเหมือนนัทจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาบอกให้นิคยืนตรงๆ แล้วเขาก็โอบที่เอวนิค แล้วอุ้มยกขึ้น..
“ ฮึบบบ!! อืมมม ”
“ อุ้มเราทำไมเหรอนัท??? ”
“ อ่อ.. เราแค่ดูน้ำหนักอ่า ตอนแรกเราคิดว่า.. หุ่นยนตร์อย่างนายคงมีน้ำหนักมาก เรากลัวว่า ถ้าลงน้ำนายอาจจมบุ๋มลงไปเลย เพราะน้ำหนักเยอะ แต่เท่าที่ลองยกดูเมื่อกี้ น้ำหนักนายก็คงพอๆกับเรา แบบนี้หมดห่วง เอาละ เตรียมของครบเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ.. ”
. . . .
หลังจากที่ทั้ง 3 เปลี่ยนชุด และชำระร่างกายก่อนลงสระเรียบร้อย ก็เดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อเตรียมลงสระ พอเดินมาถึงริมสระ ดูเหมือนต๋องจะเห็นสิ่งที่น่าสนใจ เขาจ้องมองสักพัก จึงสะกิดนัท..
“ นัทๆ นายดู 2 คนนั้นดิ หล่อโคตรอ่า หุ่นยังกะนายแบบเลยว่ะ ”
“ ไหนๆ อ่าว เฮ๊ย!! นั่นเพื่อนเราเอง นั่นไอ้แป๋มกับพี่หน่อยนี่นา เขาอยู่หมู่บ้านเดียวกับเรา แต่อยู่คนละซอย ไอ้แป๋มน่ะเพื่อนเรา เล่นกันมาแต่เด็กๆ ส่วนพี่หน่อยเขาอยู่บ้านติดไอ้แป๋ม ก็สนิทกันกะเรานะ ไอ้แป๋มนะไอ้แป๋ม ห่านิ มาว่ายน้ำไม่มีชวนเลยนะมึง งั้นเดี๋ยวเราทักมันก่อน ไอ้แป๋มโว๊ย พี่หน่อยๆ ทางนี้ ”
“ อ้าว.. ไอ้นัท เป็นไง?? มึงหายดีแล้วเหรอ? ถึงมาว่ายน้ำวันนี้ได้อ่ะ ”
“ หายแล้ว แล้วมึงนะ มาว่ายน้ำไม่มีกูชวนเลย เห็นทุกที มึงมาชวนกู เรียกกูเย๊วๆตลอดเลย ไอ้เวรนี่ ”
“ อ่าว.. ก็กูนึกว่ามึงยังไม่หายดีนิ ไม่งั้นกูก็แวะไปมึงชวนแล้วดิ ”
“ เออๆ เข้าใจแระ ก็บ่นๆไปงั้นแหละ แล้วนี่มาว่ายกันนานยัง??? ”
“ ก็สักพักแล้ว นี่ขึ้นแล้ว กำลังจะกลับกัน เดี๋ยวกลับบ้านเอาของไปเก็บ เราว่าจะไปดูหนังกันต่ออ่า เนอะๆ พี่หน่อย ”
“ อืม.. ใช่ๆ ว่าจะไปดูกันเรื่อง.... น่ะ อ่านจากหนังสือแล้วสนุกมากๆเลย พอเอามาทำเป็นหนังแล้วคิดว่า.. ก็คงสนุกไม่แพ้กันนะ ”
“ โห.. น่าดูอ่า อยากไปดูจัง ”
“ ไปด้วยกันไหมล่ะนัท??? ”
“ นั่นดิ นัท มึงจะไปด้วยกันป่าว??? เดี๋ยวมึงจะหาว่ากูไม่ชวนอีก ไอ้เปรต ”
“ เง้อออ เสียดายๆ คงไม่อ่ะ นี่เพิ่งเสียตังค่าสระ ยังไม่ได้ว่ายเลย ขืนไปตอนนี้ ก็ขาดทุนดิ งั้นเอาไว้วันหลังแล้วกัน เออ.. มัวแต่คุยๆๆ ลืมแนะนำ นี่ต๋องนะ เพื่อนที่โรงเรียน เรียนห้องเดียวกัน แล้วนี่นิค น้องชาย ลูกพี่ลูกน้องอ่ะ เพิ่งมาจากต่างจังหวัด ปีนี้จะมาเรียนที่เดียวกัน ”
“ อ่า หวัดดี ยินดีที่รู้จักนะ ต๋อง นิค ”
“ ยินดีที่รู้จักนะต๋อง แล้วก็นิคด้วย ”
แป๋มและพี่หน่อย เอ่ยทักทายทั้งสอง พร้อมกับยิ้มให้ ต๋องพยักหน้า และยิ้มตอบ ส่วนนิค เขาก็ตอบรับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และใบหน้านิ่งๆ ตามแบบของเขาเช่นเคย
“ ยินดีที่รู้จักแป๋ม และ พี่หน่อย เพื่อนของนัท ”
ทั้งแป๋มและพี่หน่อย ได้ยินดังนั้น ก็มองหน้ากันแบบ งงๆ ด้วยรู้สึกแปลกๆ แล้วเขาก็เอ่ยอำลา เพื่อปลีกตัว
“ เออ.. นัท เดี๋ยวกูขอตัวก่อนนะ ว่ายน้ำให้สนุกนะเฟ้ยยย กูกับพี่หน่อยไปจะอาบน้ำเปลี่ยนผ้าก่อน ต๋อง นิค เราไปก่อนนะ แล้วเจอกัน ”
“ เออ.. ตามสบาย ไปดูหนังให้สนุกนะเว๊ย ”
จากนั้น 2 หนุ่มสุดหล่อ ก็ปลีกตัวเดินหายเข้าห้องน้ำไป พอลับตา 2 สุดหล่อ นายต๋องก็สะกิดนัทยิกๆ เตรียมเปิดฉากการเม้าส์แหลก..
“ นัท.. เพื่อนมึงน่ะโคตรหล่อเลยอ่า ท่าทางนิสัยดีด้วยอ่า ดีหว่ะ แต่จะว่าไปนะ เท่าที่เราสังเกตุดู 2 คนนั้นนะ ดูเขาสนิทกันดีจังอ่า คล้ายๆยังกับเป็นแฟนกันเลยหว่ะ รู้สึกงั้นจริงๆ ”
“ เฮ๊ย บ้าน่า คงเพราะเขาสนิทกันมากๆมั๊ง ก็บ้านเขาอยู่ติดกันนิ แต่.. เอ.. มาคิดๆดูนะ มันก็เข้าเค้าตามที่แกพูดนะ หรือว่า.. เฮ๊ย.. เราก็ว่างั้นว่ะ ”
“ เห็นไหม? นี่ขนาดเราเพิ่งจะรู้จักเขา เรายังคิดเลย คนหล่อๆเดี๋ยวนี้นะส่วนมากเป็นงี้กันทั้งนั้น นายก็ดูดิ ขนาดหน้าตาหล่อๆอย่างเรา ก็ยังเป็น.. เลย อิ อิ ”
“ โหยยย แก.. พูดมาได้ไม่อายปาก ถ้าแกหล่อนะ ฉันก็คงเทพบุตรเลย ฮ่าๆ เพราะความหล่อฉันเหนือกว่าแกแยะ ฮ่าๆๆ แต่จะว่าไป.. นายก็หน้าตาน่ารักดีนะ พูดจริงๆ แต่บอกตามตรง ว่า.. ถึงเราจะตุ๊ดนะ ก็ไม่เคยคิดจะชอบแกแบบนั้น.. เลย เพราะแกเป็นคนปากเน่า แล้วชอบกวนส้น.. ”
“ จริงอ่ะ กวนส้นน่ะน่าจะใช่เป็นบางที แต่.. ปากเน่า??? นัท เราปากเหม็นเหรอ? ”
“ ไม่เหม็นหรอกไอ้บ้า ปากเน่า ในที่นี้คือ.. ปากเสีย ปากสุนัขอ่ะ ว่างั้นเหอะ อิอิ เออ..เรามานิทนาไอ้แป๋มกันต่อ หนุกดี ชอบๆ นินทาชาวบ้าน เป็นอะไรที่เพลิดเพลินมาก อืมม.. ถ้าเกิดว่า เขาเป็นแฟนกันจริงๆอย่างแกว่า แกคิดว่า.. เขาเคยนั่นๆ กันหรือยังวะ แล้วถ้าเกิดว่า.. เคยนั่นๆกันแล้ว นายคิดใครผัว? ใครเมีย? วะ ”
“ ไม่รู้ดิ สงสัยพี่หน่อยเป็นผัวมั๊ง เง้อ.. ใช้คำว่าผัวเลยเรอะ ฟังแล้วสยิวเลย เหอๆ เราว่าพี่หน่อยคงเป็นฝ่ายรุกอ่า เพราะเขาโตกว่า แล้วดูแมนๆด้วยอ่า ”
“ เออเนอะ น่าจะเป็นงั้น แต่.. ถ้ามาคิดๆ ดูดีๆนะ ไอ้แป๋มมันก็แมนๆเหมือนกันนะ แล้วมันจะยอมเป็นมีย เอ๊ย ฝ่ายรับเหรอ? เอ๊ะแล้วยังไงดี??? หรือว่าเขาผลัดกัน? แล้วเขาจะนั่นๆๆ กันยังไงนะ? หรือว่า.. ฉอดๆๆๆ ”
แล้วนายต๋องกับนายนัทก็สุมหัวกันเมาส์ๆ นินทาๆ ฉอดๆ กันอย่างต่อยหอย ชนิดนกแก้ว นกขุนทองหลับ หัวเราะกันคิกๆ คักๆ โดยมีนิคยืนมองตาปริบๆสักพัก นิคก็เดินปลีกตัว ตรงไปยังห้องน้ำ นัทเหลือบมาเห็น จึงเอ่ยถามไปว่า..
“ นิค นั่นนายจะไปไหนอ่า ไปห้องน้ำเหรอ? ไปทำไม ก็.. เราเพิ่งจะออกกันมาจากห้องน้ำนี่นา??? ”
“ ไปถามพี่หน่อยกับแป๋มให้ไง ว่าเขาเป็นอย่างไร? อะไร? แบบไหน? เราเห็นพวกนายกำลังสงสัยกัน ทำให้เราก็สงสัยด้วยนะ เดี๋ยวเราจะถามให้ ”
“ เฮ๊ยยย ไม่ต้องงงงงงงงง ก็แค่.. นินทาๆๆๆ คุยกันขำขำอ่า เดาๆกันเล่นไปงั้นแหละ บางทีคงไม่เป็นอย่างที่คิดหรอก ขืนไปถามตรงๆแบบนั้น ตายเลย ดีไม่ดีไม่แน่ เผลอๆ อาจมีต่อย แถมเตะด้วยอีก เง้ออออ เอองั้น.. ตอนนี้เราลงสระกันเหอะ เดี๋ยวนัทสอนว่ายน้ำให้นิคเอง มาไอ้ต๋องลงสระกัน ”
แล้วทั้ง 3 ก็ลงสระกัน..
“ ไอ้ต๋อง นายว่ายเล่นไปก่อนนะ เดี๋ยวเราสอนนิคว่ายน้ำก่อน นิคฝึกลอยตัวก่อนแล้วกัน ทำแบบนี้นะ เกาะขอบสระ แล้วตีขาสลับกันแบบนี้ น่านน อย่างง้านนนนน ทำไปนะ สักพักก็คงคล่อง เดี๋ยวเราว่ายน้ำเล่นก่อน แต่จะคอยดูนายไปด้วย ทำไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ ”
จวบจนพักใหญ่ๆ เมื่อเห็นว่านิคเริ่มคล่องมากขึ้น นัทก็ให้นิคเกาะไหล่ แล้วเขาก็ว่ายพานิคออกไปกลางสระโดยให้นิค ตีขาลอยตัวตามไปด้วย จากนั้นเขาก็ให้นิคปล่อยมือออกจากไหล่เขาแล้วให้นิคลองว่ายสลับแขนไปมา เมื่อเห็นว่านิคทำท่าจะจม เขาก็จะลอยตัวมาให้นิคเกาะ ส่วนนายต๋องก็ว่ายเล่นวนเวียนอยู่ใกล้ๆ คอยดูๆ แล้วก็ช่วยสอนบ้างนิดหน่อย
ในความรู้สึกของนิคในตอนนี้ เขารู้สึกสนุกมากๆ และตื่นตาตื่นใจมากๆในการเรียนรู้ในครั้งนี้ สิ่งสำคัญคือเขารู้สึกว่านัทห่วงใยเขา ทุ่มเทแรงใจสอนเขาด้วยความจริงจัง ตลอดหลายวันที่ผ่านมา นับแต่ที่เขาเริ่มเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว นัทดูจะให้ความเอ็นดูเขาไม่น้อยเลยทีเดียว
ส่วนนายต๋องเพื่อนใหม่ ในความรู้สึกของ เขา เขาคิดว่า.. นายต๋องดูเป็นคนใจดี ขี้เล่น ถึงจะกวนๆไปบ้างก็คงเป็นเพราะเป็นคนอารมณ์ดี แต่มีมิตรภาพที่จริงใจ ความรู้สึกดีๆ ก่อเกิดขึ้นในใจของเขาโดยไม่รู้ตัว อารมรมณ์และความรู้สึกของเขาใกล้เคียงมนุษย์มากขึ้นทุกที..
จวบจนบ่ายคล้อยใกล้เวลาเย็น ทั้ง 3 ก็เลิก แล้วขึ้นจากสระ เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย นายต๋องก็เอ่ยลา เพื่อกลับบ้าน เพราะใกล้เวลาเย็นเต็มทีแล้ว..
“ นัท นิค เดี๋ยวต๋องคงต้องกลับบ้านแล้ว ชักจะเย็นแล้ว วันนี้สนุกมากๆเลย เออ.. นิค ดีใจที่ได้รู้จักนายนะ นายดูเป็นคนนิสัยดีมากเลย หวังว่าเราคงได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไปนานๆนะ แล้วก็.. ขอบใจสำหรับอาหารอร่อยที่ทำให้กินด้วย มันอร่อยมากๆเลย ขอบใจนะ เออ.. แล้วนัท ช่วงที่ฉันไปต่างจังหวัด ฉันคิดถึงแกมากๆเลย ยิ่งพอมารู้ว่าแกโดนรถชน ฉันเป็นห่วงแกมาก กลับมาจากต่างจังหวัดวันนี้ ฉันถึงรีบมาหาแกเลย แต่ก็ดีใจนะ ที่แกไม่เป็นอะไรมาก และหายดีแล้ว ”
“ ต๋อง.. นายก็พูดอะไรดีๆแบบนี้เป็นกับเขาด้วยเหรอ? นายรู้ไหม นายทำเราให้เรารู้สึก.. ซึ้งนะ ”
“ แหะๆ แหม เห็นเราแบบนี้ เราก็พูดอะไรดีๆเป็นนะ ว่าแต่ ก่อนกลับ ขอ.. ”
แบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัว นายต๋องก็คว้าหมับเข้าที่ส่วนตรงนั้น ของทั้งนัทและนิค ชนิดเต็มๆกำ
..หมับ..
“ เอ่อ.. ”
“ เฮ๊ยยยย.. “”
“ อืมมม.. ขนาดพอๆกันเลย คือ.. เล็ก แบบว่า.. เล็กกว่าของเราแน่ๆ ฮ่าๆๆ สมกับเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจริงเลย เออ งั้น.. เราไปก่อนน้า แล้วเจอกันตอนเปิดเทอม ไปละ ฮ่าๆๆๆๆ ”
“ ไอ้ต๋องแกนี่มันเหลือเกิน ทะลึ่งจริงๆ อย่างกะของแกใหญ่นักนิ ฉันจับของแกตอนนั้น ขนาดก็ไม่ต่างกันเท่าไรหรอก แกว่าของฉันเล็ก ของก็เล็กเหมือนกันแหละ ของตัวเองมีไม่จับ เที่ยวมาจับแต่ของชาวบ้าน กำลังจะซึ้งๆ เลยหมดมู๊ดเลย เออๆ โชคดีแล้วเจอกัน ”
“ โชคดีนะต๋อง คราวหน้าให้เราจับ.. ของนายบ้างน้า ”
ต๋องมองหน้านิคหุ่นน้อยด้วยความแปลกใจในคำพูดนิค พลางนึกในใจว่า..
..นิคมันพูดจริง หรือพูดเล่นกันนะ พูดเรียบๆ หน้านิ่งๆแบบไร้อารมรณ์มากเลย มันคิดจะทำอย่างที่พูดจริงๆหรือเปล่าหนอ??..
แล้วเขาก็โบกมืออำลาทั้งสอง ก่อนจะเดินปลีกตัวแยกไปอีกทางเพื่อกลับบ้าน
-
บทที่ 9
“ นัทๆ ตื่นได้แล้ว ”
“ ฮ้าวววว เง้อออ ง่วง.. คนจะนอน อย่ามากวนใจ ”
นิครู้ดีว่า.. นัทคงไม่ยอมลุกง่ายๆในครั้งแรกที่ปลุกแน่นอน ดังนั้นแผนสองที่นิคเตรียมมา จึงเริ่มดำเนินการทันที..
“ นัทตื่นเถอะ ลุกเถอะนะ ”
..กาดื๊บ กาดื๊บ..
นัทรู้สึก.. เหมือนมีอะไรบางอย่างขยุกขยิก อยู่ที่บริเวณต้นแขน อะไรที่หยุ่นๆ เย็นๆ คืบคลาน กระดุ๊ก กระดิ๊ก ทำให้รู้สึกจักจี้นิดๆ เขาจึงงัวเงียลืมตาขึ้นมองดู.. ซึ่งที่แท้ มันก็คือ..
“ อืมมม.. อารายยยย อ่อ จิ้งจก หา??? แว๊กกกกกกกกก!! จิ้งจกๆๆๆๆๆ อี๋ย์ ฉานเกลียดมานนนนน เอาออกไปที ตื่นแล้วจ้าๆๆๆๆ ลุกแว้วววว ไอ้นิคบ้า แกเล่นสกปรก เอาจิ้งจกมาปลุกฉัน รู้งี้.. ฉันไม่บอกแกแต่แรกก็ดี ว่าฉันเกลียดจิ้งจก เง้ออ.. ”
“ ถ้านัทตื่นแล้ว ก็ควรไปอาบน้ำแปรงฟันนะ เพราะถ้านัทไม่อาบ ก็คงต้อง.. ให้จิ้งจกช่วยแล้วละ เตรียมมานี่อยู่ในกล่องก็คงราวๆ.. ”
“ เออๆ พอเลย อาบก็ได้วะ เพราะถ้าฉันไม่อาบ แกก็คงเอาจิ้งจกใส่ฉันทั้งกล่องเลยใช่ไหม? ไอ้บ้า เวรกรรมจริงๆเลย เห้ออออออออออออออออ นี่ฉันมีน้องชาย หรือว่า.. มีพ่ออีกคนเนี้ยยยยยยยยยยยยยยย แง่วๆ ”
นัทก็คือนัท เขาก็ยังคงเป็นจอมขี้เกียจที่ไม่ค่อยอยากลุกในตอนเช้า แต่นิคก็หาวิธีมาปลุกเขาได้ทุกวันด้วยวิธีการแปลกๆ จนมาช่วงหลังๆ ดูเหมือนว่า นัทจะสามารถตื่น และลุกขึ้นแต่เช้าได้ไม่ยากเท่าเมื่อก่อน คงเพราะความเคยชิน จนปรับตัวเองได้มากขึ้นกระมัง ส่วนความซกมกของเขา ก็ค่อยๆดีขึ้น จากห้องที่รกเหมือนรังหนู ก็ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยมากขึ้น เพราะนิคดูจะแลทำความสะอาดให้ทุกวัน ส่วนสุขภาพอนามัยในความสะอาดของร่างกาย นัทก็จะอาบน้ำชำระร่างกาย จนสะอาดหอมกรุ่น ทุกเช้าเย็น อาจจะเป็นเพราะความเคยชินที่นิคต้องหาวิธีมาทำให้เขาต้องปฏิบัติตามกระมัง เพราะนิคจะไม่หยุดปฏิบัติการณ์ จนกว่าผลงานจะสำเร็จลุล่วงด้วยดี อุปนิสัยส่วนตัวและวิถีชีวิตของนัทเริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี นับแต่นิคหุ่นเสมือนมนุษย์ ก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา..
นัทบ่นกระปอด กระแปด แต่.. ก็เข้าไปจัดการธุระส่วนตัวด้วยดี ขณะที่นัทเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายเสียงซูซ่าในห้องน้ำ นิคก็กำลังจัดเก็บที่นอนให้เหมือนเคย ในวันนี้นิคประมวลผลออกมาว่าควรเปลี่ยนผ้าปูที่นอนได้แล้ว เพื่อสุขภาพพลานามัยที่ดีของนัท เขาจัดการถอดปลอกหมอน และยกที่นอน เพื่อดึงผ้าปูที่นอนออก จะได้นำไปเข้าเครื่องซัก ขณะที่ยกที่นอนขึ้น นิคได้เห็นว่า.. มีสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง วางอยู่ใต้ที่นอน เขาจึงหยิบขึ้นมาเปิดดู ภายในสมุดเล่มนั้น มีลายมือขยุกขยิกของนัทที่ขีดเขียนสิ่งต่างๆ แบบไร้สาระ และวาดการ์ตูนลายเส้น แบบเขียนเล่นๆ เต็มไปหมด เมื่อพลิกอ่านไปเรื่อยๆ เขาก็พบว่า.. มีเนื้อความบางอย่างที่นัทเขียน และดูเป็นเรื่องเป็นราวเต็มหน้ากระดาษ นิคจึงลองอ่านดูอย่างจริงจัง..
( นิคสามารถอ่าน และเขียนได้เสมือนมนุษย์ จากข้อมูลที่คุณพ่อของนัทบรรจุให้ในหน่วยความจำของนิค เพื่อให้มีความสามารถในการอ่านเขียนได้เสมือนมนุษย์ )
เนื้อหาในข้อความที่นัทเขียนดูเหมือนจะเป็นเรื่องเป็นราวรูปแบบคล้ายนิยายเรื่องสั้นประมาณนั้น.. เป็นเรื่องราวความรักของ 2 หนุ่มน้อย ที่คนมีหนึ่งมาแอบชอบ แล้วพยายามหาวิธีการ เพื่อให้สมหวังในความรัก หนึ่งในตัวละครในเรื่องก็.. มีชื่อว่า.. นัท ซึ่งก็เป็นชื่อเดียวกับนัทที่เป็นคนเขียน เรื่องราวดำเนินไปอย่างน่าสนุกสนาน ทั้งบ๊องๆ ทั้งเปิ่นๆ แต่ดูน่ารักและตลกมากๆ เมื่อได้เริ่มอ่าน ก็ไม่อาจละสายตาที่จะไม่อ่านต่อจนจบได้ นิคตั้งหน้าตั้งตาอ่านด้วยความเพลิดเพลิน รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มผุดที่มุมปากของเขา และเมื่ออ่านมาจนถึงช่วงตอนที่ตลกมากๆ นิครู้สึกว่า.. ความรู้สึกบางอย่างในใจมันเริ่มมากเสียจนนิครู้สึกล้นๆในความรู้สึก จน.. ทำให้เขา..
“ หึ หึ ฮ่าๆๆๆ สนุกจังเลย ตลกจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ”
“ หุ่นยนตร์ก็ขำเป็นด้วยเรอะ ไอ้นิคหุ่นบ๊อง ตลกอะไร??? อ่อ นิยายบ้าๆบอๆที่เราเขียนนี่เอง นี่เจอใต้ที่นอนละดิ เราก็เขียนเล่นบ้าๆบอๆไปงั้นแหละ ช่วงเหงาๆ ตอนพักฟื้นหลังจากถูกรถชนน่ะ นั่งๆ นอนๆ เบื่อๆเลยไม่รู้จะทำอะไร เป็นไง? ชอบรึไง? ขำใหญ่เลยนะ อิอิ ”
นิคมัวแต่อ่านเพลิน อย่างสนุกสนาน ดังเสมือนอยู่ในภวังค์ จนไม่รู้สึกตัวว่า.. นัทได้ออกมาจากห้องน้ำจนแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและแอบยืนมองเขาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว..
“ นัทอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ? เราไม่รู้ตัวเลย มัวแต่อ่านเพลิน นัทเขียนตลกดีนะ สนุกดี แล้วในเรื่องนี้มีชื่อนัทด้วย ซึ่งก็คงคือตัวนัทเองใช่ไหม? ”
“ ช่ายยยย แล้วววววว แหมๆ ก็เราอยากให้มีคนมาแอบหลงรักเราบ้างนิ แบบแอบคลั่งไคล้ไหลหลงไรเงี้ย ก็เลยเพ้อฝันบ้าๆบอๆ แต่เราเขียนอะไรที่หวานๆ โรแมนติกไม่เป็น เพราะไม่เคย แหะๆ ก็เลยมั่วๆ เอาแบบบ้าๆแบบนี้แหละ ขำขำดี ดีจังที่นายอ่านแล้วก็ชอบด้วย เราเขียนเอง ยังขำเองเลย ฮ่าๆ ว่าแต่.. เฮ๊ยยยย นิค เราเพิ่งเคยเห็นนายหัวเราะนะ ให้ตายดิ จริงๆ ตั้งแต่ที่นายมาอยู่กับเราครั้งแรก เราไม่เคยเห็นนายหัวเราะเลย นี่เป็นครั้งแรกจริงๆอ่า เง้ออออออ.. ”
“ ไม่รู้สินัท เพียงแต่.. เรารู้สึกว่า.. มันสนุก ตลกดี มันก็มีอาการหัวเราะออกมาเองน่ะ แล้วมันก็รู้สึกสบายใจด้วย ”
“ อืม.. นิคนายคงพัฒนามากขึ้นไปอีกขั้นแล้วนะ เออ.. งั้นเราถามหน่อย แล้วตอน.. ที่ต๋องมาที่บ้านเมื่อวันก่อนนะ นายไม่รู้สึกขำมันบ้างเรอะ มันชอบพูดตลกๆจะตาย เห็นนายแค่.. อย่างดีก็แค่ยิ้มๆ แค่นั้นเองอ่า ”
“ ก็รู้สึกตลกต๋องนะ เราชอบเขาตอนที่พูดตลกๆด้วย แต่ทำไมไม่หัวเราะก็ไม่รู้สิ หรือว่า.. ตอนนั้นเรายังหัวเราะไม่เป็น? ”
“ คงค่อยๆเป็นการพัฒนาอารมณ์ความรู้สึกและการแสดงออกทางอารมณ์ไปเรื่อยๆมั๊ง คิดว่างั้นนะ เออนี่.. ว่าแต่.. ตอนนี้นายก็หัวเราะเป็นแล้ว งั้น.. ไหนลองหัวเราะอีกทีดิ๊ ตอนนายหัวเราะ ดูน่ารักดีอ่า ”
“ ได้ๆ งั้น.. เราหัวเราะนะ ฮ่าๆๆๆ ”
นิคเริ่มหัวเราะอีกครั้ง แต่.. คราวนี้มันดูแปลกพิกล เขาทำตาโต เหมือนจะถลนออกมานอกเบ้า อ้าปากกว้าง จนเห็นลิ้นไก่และเหงือกบานแฉ่ง แล้วก็ทำเสียงหัวเราะออกมาดังๆ แต่อารมณ์ในใบหน้ากลับเรียบสนิท..
“ เง้อ.. นิค พอเหอะ เห็นแล้วสยองหว่ะ ทำไม? มันไม่ดูน่ารักเหมือนเมื่อกี้อ่า.. ”
“ ไม่รู้สินัท เราก็พยายามหัวเราะให้เหมือนเมื่อกี้แล้วนะ แต่ทำไมออกมาแบบนี้ไม่รู้ ”
“ อืมมม.. งั้นแสดงว่า.. อ่า.. ใช่แล้ว การหัวเราะ ต้องออกมาจากความรู้สึกจริงๆจากข้างใน จริงสิ.. ถ้าอยู่ๆมาให้เราหัวเราะ โดยที่ไม่รู้สึกอยากหัวเราะมาก่อน มันก็คงออกมาแบบนายเมื่อกี้แน่เลย แต่.. คงไม่ดูสยองเท่า ของนายนี่ดูสยองเวอร์เลย อิ อิ โหยยย พอนึกแบบนี้แล้วนะ นิค.. นายดูเป็นธรรมชาติมากๆแบบมนุษย์แล้วนะ ถึงบางครั้งจะดูแปลกๆไปบ้างบางครั้งก็เหอะ มหัศจรรย์ น่าพิศวงจริงๆ ”
“ จริงเหรอนัท? เราอยากเป็นมนุษย์จริงๆจังเลย ”
“ อืม.. เอาเหอะ สักวันนะ นายต้องพัฒนาเป็นธรรมชาติมากขึ้นอย่างแน่นอน เราเชื่ออย่างงั้นจริงๆ เออ.. แล้วนี่ จะจัดที่นอนใหม่ใช่ไหม งั้นเดี๋ยวเราช่วยก็แล้วกันนะ จะได้เสร็จเร็วๆ ดีไหม ไอ้น้องชาย ”
นัทว่าพลางจับแก้มนิคดึงเล่นแบบหยอกๆ แล้วก็ลูบหัวเขาเบาๆ นิคอมยิ้มน้อยๆ แล้วจากนั้น 2 หนุ่มก็กุลีกุจอ ช่วยกันกอกแกกๆ ใช้เวลาสักพักใหญ่ก็เสร็จเรียบร้อยดี จากนั้น เขาก็พากันลงไปข้างล่าง..
. . . .
บริเวณห้องรับแขก ดร.นพคุณ กำลังจิบกาแฟหอมกรุ่น ควันฉุยอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายใจ สบายอารมณ์ จากนั้นก็เหลือบตาขึ้นมอง เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทักทายของบุตรชาย..
“หวัดดีตอนเช้าครับพ่อ.. พ่อครับ วันนี้ยังไม่ไปทำงานเหรอครับ? ปกตินัทตื่นลงมา ก็ไม่เห็นพ่อแล้วนี่ครับ เห็นพ่อไปทำงานแต่เช้าตรู่ทุกวันเลยครับ ”
“ อ่อ นัท ตื่นแล้วเหรอลูก วันนี้พ่อรู้สึกเมื่อยๆน่ะ เลยพาลขี้เกียจไปทำงาน ก็เลยไม่ไปดีกว่า หยุดสักวัน ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แล้วก็.. คิดว่า.. วันนี้น่าจะพานิค หลานชายคนโปรดที่แสนดี แสนขยัน ไปเปิดหูเปิดตามั่ง พ่อเลยให้นิคไปปลุก ไอ้เด็กจอมขี้เกียจที่ชอบตื่นสายไง ไม่รู้ว่า.. ไอ้เด็กจอมขี้เกียจคนนั้น จะสนใจไปได้วยไหมหนอ??? ฮ่าๆๆๆ ”
“ สนคร้าบพ่อ ไปด้วยคร้าบ อิ อิ ”
“ ฮ่าๆๆๆ ว่าแล้วเชียว แล้ว.. อืม.. เราจะไปไหนกันดี? พ่อคิดว่า เด็กๆน่าจะชอบสวนสนุกกันนะ งั้นเราไปสวนสนุกกันดีไหมลูก เอาให้สนุกกันไปเลยดีไหม? แล้วช่วงบ่ายๆ พ่อว่าจะพาลูกไปที่ห้องทดลองของพ่อด้วย นัทยังไม่เคยไปห้องทดลองของพ่อเลยนี่นา ว่าแต่.. เด็กๆ เดี๋ยวหาอะไรรองท้องกันสักนิดหน่อยก่อนดีไหม? แล้วค่อยไปแต่งตัว เตรียมไปเที่ยวกัน ”
“ ดีครับพ่อ พ่อเนี่ยยย.. น่ารักที่สุดเลยยยยย เออ.. นิค เดี๋ยวกินอะไรเสร็จแล้ว เราจะไปเลือกเสื้อผ้าหล่อๆให้นายใส่นะ เรามีชุดหล่อหลายชุดเลย เดี๋ยวเราช่วยแต่งตัวให้ เอาให้เท่ห์ไปเลยน้า แล้วก็.. นานมากแล้วด้วย ที่พ่อไม่ได้พาไปเที่ยวเลย วันนี้พ่อมาชวนเองเลยแบบเนี้ย ดูแปลกๆพิกลไงไม่รู้ ฝนจะตกฟ้าจะร้องไหมเนี่ยยย อิอิ ”
“ เออๆ เอาเข้าไป ไอ้เด็กบ๊อง ฮ่าๆๆๆๆ ”
ดร.นพคุณ รู้สึกขบขันในท่าทางและคำพูดของบุตรชาย ที่ดูกำลังตื่นเต้น ดีอกดีใจ เขารู้สึกว่า.. ลูกดูมีความสดใส่ร่าเริง มีความสุขมากขึ้น นับแต่ที่มีนิคมาอยู่ด้วยเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เขาคิดว่า.. เขาเอง ก็ควรแสดงตัวเป็นพ่อที่ดีเสียที ที่คอยดูแลเอาใจใส่ให้ลูกมีความสุข ความอบอุ่นบ้าง นับจากที่ผ่านมา ที่เขามัวแต่ง่วนยู่แต่กับการทำงานคนคว้าทดลอง จนปล่อยปละให้ลูกต้องรู้สึกเหงาโดดเดี่ยวมานาน..
จนเมื่อ.. นิคจัดเตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อย.. ทั้งหมดก็ ร่วมรับประทานอาหารเช้าและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หัวเราะกันคิกคักๆ โดยเฉพาะนัท ที่เช้านี้ดูตื่นเต้นระริกระรี้ เป็นปลากระดี่ได้น้ำ ก็แน่ละ.. จะได้ไปเที่ยวทั้งทีนี่นา มีเด็กๆที่ไหนบ้าง ที่จะได้ไปเที่ยวแล้วไม่ดีใจ จริงไหม?
-
จนเมื่อ..หรอ อ่านแล้วแม่งๆยังงัยไม่รู้..ค้างอ่ะ o12
มาต่อเร็วๆน้า..
-
หนุกดี ... :laugh:
ชอบตอนนี้
“ ก็ว่างั้นแหละ เฮ้อออ ว่าแต่ นายทำไรได้มั่งเนี่ย ปล่อยแสงได้ไหม? มีพลังมหาศาล วิ่งเร็วเป็นจรวด กระโดดได้สูงๆไหม? ทุบกำแพงป่นในพริบตาได้ไหม? แล้วก็.... เอ่อออ ”
ถ้าเป็นตัวเองคงถามไปประมาณนี้เหมือนกานนน .... :-[ :-[ :-[
-
สนุกดี จะตามมาอ่านบ่อยๆน่ะ o13
-
บทที่ 10
หลังจากที่เรียบร้อยจากอาหารเช้ากันแล้ว นัทและนิค ก็ขึ้นมาบนห้องเพื่อแต่งตัวกัน นัทเปิดตู้เสื้อผ้า เลือกเฟ้นหาเสื้อกางเกงตัวสวยให้นิคง่วนอยู่ หยิบเลือกดูแต่ละตัวเพื่อให้ดูเหมาะแก่นิคมากที่สุด..
“ เอาตัวไหนดี? อืมม.. เสื้อตัวนี้สวยดี สีขาว คอวี แขนกุด สกีนลวดลายเท่ห์สไตล์อาร์ตๆ ถ้านิคได้ใส่คงดูเท่ห์ไม่เบา งั้นเสื้อตัวนี้ก็แล้วกัน ส่วนกางเกง??? เอาตัวไหนดีหนอ??? อ่า.. อันนี้ดีกว่า กางเกงสามส่วนโคร่งๆ ใหญ่ๆ บานๆหน่อย ลายทหารสีน้ำตาล ดูแมนๆดี เข้าท่าๆ งั้นเอาชุดนี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวใส่หมวกแกปสีดำด้วย แค่นี้คงหล่อหายห่วง อิอิ เอ้า.. นิค งั้นนายถอดเสื้อยืด กางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ออก แล้วลองใส่ชุดนี้เลย โอเคนะ ”
นิคพยักหน้าและยิ้มตอบรับ จากนั้นก็จัดการถอดเสื้อกางเกงออกทันที..
..พรืดดด..
“ เฮ๊ยยย นิค เดี๋ยวก่อนๆ อย่าเพิ่งนุ่งกางเกงตัวที่เราให้นะ นายไม่ได้ใส่กางเกงในอ่ะ โทงเทง โตงเตง เลยอ่า เออ.. จริงดิ ตั้งแต่ที่นายมาอยู่ เราก็ไม่เคยเห็นนายเคยใส่กางเกงในเลย ใส่แต่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น แต่ไม่ใส่กางเกงใน ก็คงเป็นเพราะนายไม่เคยได้ใส่มาแต่ตั้งแรก แล้วส่วนใหญ่ก็อยู่กันแต่ในบ้าน ไม่ค่อยได้ไปไหนกัน ถ้าไป.. ก็ไปแค่แถวๆนี้เอง เราเองก็ไม่เคยได้นึกถึงเรื่องนี้เลย ถึงแม้เราจะเคยเห็นว่านายไม่เคยใส่กางเกงมาในตั้งแต่แรกๆที่มาอยู่กับเราที่นี่เลยก็ตามเหอะ ตายละ แบบนี้ถ้านั่งไม่ดี นั่งไข่ออกละแย่เลย ขายขี้หน้าตายเลย กรรมๆๆๆ ”
“ เราจะนั่งระวังไม่ให้ไข่ออกนะนัท นายไม่ต้องห่วง ”
“ เง้อออ ไงก็ต้องใส่นะ งั้น.. เอางี้ เดี๋ยวเราเอาให้ เอาของเราใส่ไปก่อนก็แล้วกัน ซักสะอาดดีแล้วใส่ด้วยกันคงไม่เป็นไร เพราะเราไม่ถือ ยังไงเอาไว้เดี๋ยวให้คุณพ่อซื้อเพิ่มให้นายทีหลังนะ เอาเป็นว่า.. นี่คือคำสั่ง ต่อไปนี้นายต้องใส่กางเกงในทุกวัน เอาละ.. นี่ๆ เอาตัวนี้ละ ใส่เลย ”
“ รับทราบคำสั่ง คำสั่งอนุมัติ ปฏิบัติตาม ต่อไปนี้ต้องใส่กางเกงในทุกวัน บันทึกลงหน่วยความจำ..
เอ่อ.. แล้ว..นัท เราถามหน่อยได้ไหม? กางเกงในมีความจำเป็นมากไหม? ถ้าใส่แล้วมีจะประโยชน์อะไรไหม? ”
“ เอ่อ.. ฮ่าๆๆๆๆ จำเป็นดิ มากๆด้วยสำหรับผู้ชาย เพราะถ้าไม่ใส่นะ เวลาเดินมันจะแกว่งๆ อิอิ แล้วก็นะ.. อาจทำให้เป็นไส้เลื่อนได้ด้วยถ้าไม่ใส่ ฮ่าๆ ที่สำคัญเลยคือ ถ้าเวลานุ่งกาเกงขาสั้นบานๆ เวลานั่งไม่ดีไข่กับกาจู๋ก็จะแพลม โผล่ออกมาให้คนอื่นเห็นเป็นที่น่าขายหน้า จนน่าอับอายมากๆ ก๊ากกกกกกกกกก ไอ้นิค ไอ้จอมเบ๊อะเอ๊ย คุณพ่อไม่ได้ใส่ข้อมูลอันนี้ให้นายเรอะ สงสัยคุณพ่อคงลืม ฮ่าๆๆๆ โอย.. ขำปวดท้องเลยให้ตาย อิอิ เอาละ นุ่งกางในเรียบร้อยแล้ว งั้นนายก็ใส่ที่เราจัดให้เลย น่านนนนน อย่างง้านนนนน อืมมม.. ดูน่ารักดีจังเลย ดูเหมือนเด็กแรพเลย แต่เอ.. ดูเหมือนมันขาดๆอะไรไปสักอย่าง จริงสิ.. งั้น..เดี๋ยวแปบนึงนะ ”
นัทเปิดลิ้นชักค้นอะไรกุกกัก จากนั้นก็หยิบกล่องของบางอย่างขึ้นมา เมื่อเปิดกล่องออก สิ่งที่อยู่ในกล่อง ก็คือ..
“ นาฬิกา เห้ออออออออ ไม่เดินซะแล้ว คงจะเสียตอนที่เราโดนรถชน มันคงไปกระแทกพื้นจนถลอกนิดหน่อย แต่ข้างในคงเสียหายจนไม่เดินเลย ไม่รู้ว่าถ้าเอาไปซ่อมที่ร้าน จะกลับมาใช้ได้เหมือนเดิมไหม? เสียดายจัง นิค.. นายรู้ไหม นาฬิกาเรือนนี้เรารักมากๆเลยนะ มันเป็นนาฬิการาคาแพงที่สวยมากๆคุณพ่อซื้อให้เป็นของขวัญเรา ตอนที่เราขึ้นชั้น ม.1 จริงๆแล้วเราอยากเอาให้นายมากๆเลยนะ แต่.. มันไม่เดินซะแล้วดิ ”
“ ถ้าเป็นของที่นายรัก แล้วทำไมถึงอยากเอาให้เราล่ะนัท ”
“ ก็ใช่.. มันเป็นของที่เรารัก แต่ที่เอาให้นายเพราะไม่ใช่ว่ามันเสียแล้วอยากเอาให้นะ เราก็แค่.. อยากให้นายได้ใส่ ถ้าใส่แล้วก็คงจะดูดีดูเท่ห์นะ เราอยากให้ของขวัญตอบแทนนายบ้าง ที่ดีกับเรา ดูแลเรา แต่น่าเสียดายที่มันพังไปแล้ว แล้ว.. เอ่อ.. ที่จริงแล้ว.. จริงๆแล้วก็คือ.. สรุปเลยง่ายๆว่า.. นิค เรารักนายมากๆเลยนะ ไม่มีของสิ่งไหน ที่จะสำคัญต่อเราเท่ากับนายนะนิค ”
นัทพูดจบ ก็โอบไหล่นิค แล้วตบไหล่นิคเบาๆ เหมือนปลอบใจ เขารู้สึกเสียดาย ที่ไม่อาจตอบแทนความรู้สึกดีๆ และการดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดีของนิคที่มีให้แก่เขาได้ ส่วนนิคเจ้าหุ่นน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น ก็คว้านาฬิกาพังๆเรือนนั้นมาจ้องมองดูนิ่งๆสักพักหนึ่ง ถ้าสังเกตุแววตาเขาในขณะนั้น จะรู้สึกเหมือนว่า.. ตาเขาเรืองแสงได้ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเขาก็กุมนาฬิกาไว้ในอุ้งมือนิ่งๆอยู่สักครู่ใหญ่ จากนั้น.. ก็ส่งนาฬิกาเรือนนั้นให้คืนให้แก่นัท พร้อมกับพูดด้วยเสียงใสๆ คำพูดซื่อๆว่า..
“ นาฬิกาใช้ได้เหมือนปกติแล้วนัท มันเดินแล้ว ของที่นายรักใช้ได้ปกติแล้ว ไม่ต้องเสียใจแล้วนะนัท ”
“ เฮ้ยยย เป็นไปได้ไง? นายทำได้ไง? หรือว่า.. จะเป็นเพราะโหมดอัจฉริยะของนาย แต่.. โหมดอัจฉริยะของนายจะทำงานก็ต่อเมื่อเราอยู่ในภาวะเสี่ยงต่ออันตราย หรือได้กำลังจะได้รับอันตรายนี่นา? ”
“ ไม่รู้สินัท โหมดอัจฉริยะทำงานเองโดยอัตโนมัติ โดยที่เราเองก็ประมวลหาเหตุผลไม่ได้ มันเกิดขึ้นเมื่อกี้ เมื่อเรารู้สึก.. รู้สึกเหมือนตื้นตัน จนล้นๆในใจ แล้วมันก็รู้สึกวูบๆ พอมารู้สึกตัวอีกที โหมดอัจฉริยะก็ทำงานแล้ว มันทำให้เราสามารถสแกนตรวจดูความเสียหายภายในนาฬิกา แล้วใช้คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าพิเศษ จากร่างกายเราซ่อมแซมส่วนที่เสียหายภายใน จัดระบบให้เป็นปรกติ นอกจากนี้.. ยังสมานพื้นผิวรอยชำรุด ทำให้มันกลายจนดูเป็นเหมือนของใหม่ได้ด้วย นัทดูสิรอยถลอกหายไปแล้ว แถมมันยังดูแวววาวเงาวับ สวยงามกว่าเดิมอีกด้วย เห็นไหม? ”
“ โหยยย สุดยอดเลย ดีใจจัง งั้น.. เราให้นาฬิกาเรือนนี้นายเลย ตอนนี้มันเป็นของนายแล้ว มานี่.. มา.. เดี๋ยวเราใส่ให้เองนะนิค อืมมมม.. ทีนี้ก็ครบชุดแล้ว เดี๋ยวใส่หมวกอีกหน่อย ให้มันเป๋ๆไปข้างๆ น่านน อย่างง้าน โห.. เท่ห์มากเลย น่ารักดีอ่า อิอิ ”
นัทว่าพลางก็จับจมูกนิคดึงเล่นแบบเย้าๆ แล้วตบหลังนิคเบาๆ นิคอมยิ้มน้อยๆ มีแววตาเสมือนดีใจ แล้วเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงใสๆว่า..
“ ให้นาฬิกาเราทำไมนัท แบบนี้นายก็ไม่มีใช้น่ะสิ ”
“ เอาไปเหอะ เราให้.. ที่เราให้เพราะอยากให้จริงๆ ก็บอกแล้วไง ไม่มีของสิ่งไหน สำคัญต่อเราเท่านายนะนิค นายคือสิ่งล้ำค่าต่อเรามากกว่าสิ่งใดนะ แล้วนายก็ใส่เอาไว้แบบนี้น่ะแหละดีแล้ว เอาไว้.. ถ้าเกิดว่าเราอยากรู้เวลา เราจะขอดูที่นายเอง ตกลงตามนี้นะไอ้น้องชาย ”
“ จริงๆแล้ว เรามีระบบเวลาภายในสมองกลอยู่แล้ว ไม่จำเป็นเลย ที่จะต้องมีนาฬิกาข้อมือ เราก็สามารถรู้เวลาได้ แต่.. ในเมื่อนัท อยากจะกับให้เราเป็นของขวัญ เราก็จะเก็บรักษาเป็นอย่างดี มันเป็นของขวัญชิ้นแรกในชีวิตเราเลย ขอบคุณนะนัท พี่ชาย ”
แล้วนิคก็โผเข้ากอดนัท เขาซบ.. หลับตาเอาใบหน้าซุกที่อกของนัท นัทลูบหัวนิค แล้วตบหลังเขาเบาๆ เสมือนปลอบใจ ให้กำลังใจ ให้ความอบอุ่น ในความรู้สึกของนิคเจ้าหุ่นน้อยเสมือนมนุษย์ในตอนนี้ เขารู้สึกตื้นตัน เต็มตื้นในความรู้สึกจนเปี่ยมล้น.. มาก.. มากเสียจน.. เขาอยากร้องไห้..
เพียงแต่ว่า.. ถ้าเขาสามารถร้องไห้ด้วยความตื้นตัน เหมือนมนุษย์ได้จริงๆ
. . . .
“เป็นไง? สองหนุ่ม ขึ้นไปแต่งหล่อกันซะนานเลยนะ อืม.. ว่าแต่.. ก็แต่งซะหล่อเต็มที่เลย จะว่าไปนะนัท.. สมัยที่พ่ออายุเท่าลูกนะ พ่อก็หล่อไมแพ้ลูกเหมือนกันนะ ดูสิ.. ทุกวันนี้พ่อก็ยังหล่ออยู่เลย เห็นไหม? ฮ่าๆ ดีใจไหมลูก ที่มีพ่อหล่อๆ เท่ห์ๆ แบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆ ”
“ คร้าบ คุณพ่อ คุณพ่อสุดหล่อมากๆ อิอิ งั้นเราไปกันเถอะนะครับ เอ่อ.. พ่อครับ ขอนัทนั่งข้างหลังกับนิคนะครับพ่อ อยากนั่งด้วยกันอ่า นะคร้าบบบบ ”
“อะไรมันจะรักกันขนาดนี้วะ ไอ้สองหนุ่มดูโอ คู่หูปาท่องโก๋ งั้น.. ก็ตามสบายเลยครับท่าน คนขับรถจะบริการขับไปส่งให้ถึงที่หมายเลยขอรับท่านชาย ฮ่าๆ งั้นไปกันเลยหนุ่มๆ เราไปสนุกกัน ”
แล้วรถเก๋งคันงาม ก็แล่นออกจากบ้านสู่ถนนใหญ่ เพื่อไปยังสวนสนุกสถานบันเทิง อันเปรียบเสมือนแดนสวรรค์ของเหล่าเด็กๆ นั้งนัทและนิค คุยกันเจื้อยแจ้วอย่างตื่นเต้นตลอดทาง โดยมีคุณพ่อแอบชำเลืองมองทางกระจกส่องหลัง แล้วอมยิ้มน้อยๆด้วยความรักใคร่เอ็นดู มีบางช่วงบางตอนของการสนทนาของสองหนุ่มน้อย ที่โดนคุณพ่อใจดี แอบแซวเล็กๆ จนเป็นที่ครื้นเครง หัวเราะกันคิกคัก อย่างมีความสุขไปตลอดทาง จนสักพักใหญ่ๆ ก็ถึงที่หมายปลายทาง สวนสนุก ดินแดนหรรษาของเหล่าเด็กๆ หลังจากจอดรถเป็นที่เรียบร้อย ทั้งหมดก็ตรงเข้าไปภายใน หลังจากที่พ่อของนัทซื้อบัตรผ่านประตู และบัตรเครื่องเล่นต่างๆเรียบร้อยแล้ว เมื่อผ่านประตูเข้าไปก็จะเห็นได้ว่า มันเต็มไปด้วยเครื่องเล่นมากมายละลานตา ดูเป็นที่น่าตื่นตา ตื่นใจเป็นอย่างยิ่ง..
“ เอาละเด็กๆ สนุกกันให้เต็มที่นะลูก ส่วนพ่อ แก่แล้ว คงจะไปสนุกด้วยไม่ไหว เดี๋ยวเป็นลม เป็นแร้งไปจะพาลยุ่งวุ่นวาย เอาเป็นว่า.. เดี๋ยวพ่อจะไปหาอะไรดื่ม นั่งเล่นรอลูกๆที่ศูนย์อาหารแล้วกัน ถ้ารู้สึกหิว หรือยังไงก็แวะไปหาพ่อที่นั่นได้ตลอดนะลูก เอาไว้ใกล้เวลาที่จะกลับกัน เดี๋ยวพ่อจะโทรเรียกลูกแล้วกันนะ ยังไงก็.. อยู่ด้วยกันตลอดเวลานะลูก เดี๋ยวถ้าเกิดพลัดหลงกันกับนิคแล้วจะยุ่ง เอาละ ตามสบายเลยนะหนุ่มๆ ฮ่าๆๆๆ ”
“ ครับคุณพ่อ ”
“ ครับคุณลุง นิคจะช่วยดูแลนัทไม่ให้เกิดอันตรายใดๆครับ ”
“ อืมมม.. ดีแล้ว งั้น..พ่อไปนะ สนุกสนานกันให้เต็มที่เลย เอ้า.. นี่บัตรเครื่องเล่นนะลูก พ่อไปละ ”
“ คร้าบบบ ”
2 หนุ่มตอบรับเสียงใส ก่อนจะแยกย้ายจากคุณพ่อใจดี เพื่อไปหาเล่นเครืองเล่นต่างๆ ที่มีมากมายหลายหลากชนิด ในสวนสนุกอันกว้างใหญ่แห่งนั้น..
. . . .
“ นิค ลองนี่ก่อนเลยนะ ปราสาทผีสิง คงจะหลอนๆ ดี นายคิดว่านายจะกลัวไหม? ส่วนเราแน่นอน หวาดๆนิดๆ แต่อยากมันส์มากกว่าอ่ะ ”
“ ไม่รู้สินัท แต่ก็น่าสนุกดี งั้น.. เอาก็ได้นะนัท ”
“ ได้เลย งั้น.. นาย จับมือเราไว้ตลอดห้ามปล่อยนะ เดี๋ยวจะพลัดหลงกัน มา.. งั้นเราเข้าไปข้างในกันเหอะ ”
แล้วทั้งคู่ก็จูงมือกันผ่านประตูเข้าไปภายใน ที่มืดสลัว มีบรรยากาศอันเย็นยะเยือก เสียงซาวน์ประกอบเป็นเสียงหมาหอนโหยหวน ที่ฟังแล้วชวนขนหัวลุก ตลอดทางภายใน เต็มไปด้วยปีศาจ อสุรกายน่าเกลียดน่ากลัวต่างๆนานา ที่คอยโผล่มาให้สะดุ้งหวาดผวาน่าตกใจ ซึ่งก็ได้ผล.. มีเสียงวี๊ดว๊ายด้วยความตกใจ หวาดกลัว จากกลุ่มคนที่เดินตามๆกันไป สักพัก.. ในความมืดสลัวนั้น นัทรู้สึกเหมือนมีใครบางคน โผเข้ามากอดเอวเขาแน่น เอาหัวซุกที่หลัง ครางฮือๆ ไปตลอดทาง ตอนแรกเขาคิดว่านิค แต่.. เมื่อเหลือบมองดูเขาก็เห็นว่า นิคยังคงจับมือเขาแน่น แล้วเดินตามมานี่นา แล้วไอ้คนที่กอดเอวเอาหน้าซุกที่หลังเขาแล้วครางฮือๆ นี่ใครวะ ทำให้เขาพลางนึกในใจไปว่า..
..ไอ้หมอนี่ใครหว่า? กลัวแล้วยังจะเข้ามาอีก มาครางฮือๆอยู่ได้ จะว่าไปเราเองก็กลัวๆหวาดๆเหมือนกัน แต่ไม่ได้กลัวเวอร์แบบไอ้หมอนี่เลย รู้ว่ามีผี แล้วกลัวผี ยังจะเข้ามาอีก มากอดเอวอยู่ได้ เดี๋ยวตดใส่หน้าเสียดีไหมเนี่ยยย..
นัทมัวแต่นึกในใจ จนไม่ได้สังเกตุว่า มีบางอย่างโผล่พรวด มาตรงหน้า มันคือ ผีปีศาจร้ายที่ดูน่าสยองจนเหลือจะทน เขาสะดุ้ง ผงะ ตกใจร้องลั่นในทันที..
..พรวดดด แฮ่ๆ..
“ แว๊กกกก!! ”
“ เหวอออออ!! ”
นอกจากที่นัทจะตกใจจนร้องเสียงหลงแล้ว ดูเหมือน เจ้านิคก็จะร้องลั่นด้วยความตกใจเช่นกัน เท่านั้นไม่พอ เจ้านิคหุ่นน้อยน่ารักที่ก็กลัวผีเป็นด้วย ยังจับมือเขาลากวิ่งจู๊ดๆๆๆ ไปจนถึงทางออก ด้วยความเร็วจนเหมือนจะเหาะ โดยมีใครก็ไม่รู้ครางฮือๆ เกาะเอวเขาแน่นเหมือนปลิง ปลิวตามติดออกมาด้วย..
-
บทที่ 11
“ โอยยย หัวใจจะวาย แต่ก็มันส์ดีอ่า ว่าแต่.. นิค นายก็กลัวด้วยเหรอ? นั่นมันมีแต่ของปลอมทั้งนั้นเลยนะ ความจริงจะว่าไป.. เราเองก็ ใจหายใจคว่ำ หลอนๆ เหมือนกัน อิ อิ ”
“ ก็.. ก็ มันตกใจนี่นา ผีก็น่าเกลียดน่ากลัวมากด้วย แต่ก็สนุกดีนะนัท เอ่อ.. แล้วนั่นใครเหรอ? ที่กอดเอวนายแน่น แล้วก้มหน้าอยู่น่ะ??? ”
“ เออ.. จริงสิ นี่ๆ นายๆ จะกอดเอวเราอีกนานไหม? นี่ออกมาข้างนอกแล้ว ไม่มีผีแล้ว เลิกกลัวได้แล้ว อะไรว้า.. มากอดเอวเราเฉยเลย ”
“ อ่า.. แหะๆ ขอโทษที ก็เรากลัวนี่นา ทำไงได้ล่ะ แหะๆ ”
“ กลัว? แล้วมาเข้าปราสาทผีสิงไมอ่า ก็น่าจะรู้แต่แรกว่ามันต้องมีผีน่ากลัวนิ กลัวแล้วยังจะเข้ามาเล่นอีก เดือดร้อนชาวบ้านเลยเห็นไหม? ”
“ เอ่อ.. ก็เราอยากเล่นนี่นา แต่ก็กลัว แหะๆ จริงๆแล้วเราไม่ได้กะจะกอดเอวนายเลยนะ พอดีตอนนั้นตกใจ กำลังหลอนสุดๆ คว้าใครได้ ก็คว้าไว้ก่อนให้พออุ่นจัยยย แต่.. พอดีคนที่เราคว้าดันเป็นนายพอดี แหะๆ ”
“ อ่า.. แบบนี้ก็มีด้วย เง้อออออ เออ.. นิค แล้วเราจะไปเล่นอะไรกันต่อดี? เอารถไฟเหาะดีกว่าเนอะ ท่าจะมันส์ เสียวๆดี ไปกันเหอะ อยู่ตรงโน้นนนน ”
“ ไปด้วยๆ ”
“ อาราย??? นายบ๊อง อยู่ๆมาขอไปด้วยเฉยเลย เราไม่รู้จักนายซักกาหน่อย ”
“ อ่า.. ก็เราอยากไปเล่นเหมือนกันนี่นา แต่ไม่กล้าไปเล่นคนเดียวอ่า จริงสิ.. นายไม่รู้จักเรา? งั้น.. เราชื่อกล้วยนะ ยินดีที่รู้จัก ตอนนี้นายรู้จักเราแล้ว เราคงไปด้วยได้แล้วน้า ”
“ เง้อออออออออ อะไรวะ คนแบบนี้ก็มีด้วย??? ”
“ ให้เขาไปด้วยเหอะนัท สงสารเขาอ่า ท่าทางดูตลกๆ แปลกๆดี ให้เขาไปกับเราเหอะนะนัท ”
“ อ่า.. ก็ได้ นายกล้วย แล้วนายมีบัตรเล่นรถไฟเหาะป่าว? ”
“ มีๆ นี่ไง ”
“ โอเคเลย งั้นไปกัน เออ.. กล้วย.. เราชื่อนัทนะ แล้วนี่น้องชายเรา ลูกพี่ลูกน้องกันอ่ะ ชื่อนิค ว่าแต่.. นายมาคนเดียวเหรอ? ”
“ ยินดีที่รู้จักนะ นัท นิค นาย 2 คน ท่าทางใจดี น่าคบมากๆ จริงๆแล้วเราก็ไม่ได้มาคนเดียวหรอก เรามากับพี่สาวและแฟนของพี่สาวน่ะ พอดีเราแอบได้ยินเขานัดมาเที่ยวที่นี่กัน เราเลยตื้อขอมาด้วยอ่า ก็เราอยากมาเที่ยวที่นี่เหมือนกันนี่นา เราขู่เขาว่า.. ถ้าไม่ให้เรามาด้วยนะ เราจะฟ้องแม่ ว่าแอบนัดไปเที่ยวกับผู้ชาย 2 ต่อ 2 รับรองว่า.. ถ้าเราฟ้องนะ เขาโดนแม่ด่าชัวร์ เขาก็เลยให้มาด้วยแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร ”
“ เวรกรรม ซะงั้นอ่ะ แล้ว.. ตอนนี้พี่สาวนายกับแฟนเขาไปไหนอ่า นายถึงได้มาขอไปกับเรา? ”
“ ก็พลัดหลงกันอ่า ไม่รู้ว่า.. เขาจงใจแอบชิ่งไปเพื่อไปจู๋จี๋กัน 2 คน หรือว่าพลัดกับเราจริงๆ นี่เราก็กำลังตามๆหาเขาอยู่ แต่ก็หาเล่นเครื่องเล่นไปด้วย พอดีมีบัตร ไหนๆก็มาทั้งทีแล้วนี่เนอะ แหะๆ ”
“ เอ่อ.. หึหึ แล้วทำไมนายไม่โทรหาเขาล่ะ??? ”
“ ก็.. โทรศัพท์แบตฯหมดอ่า แหะๆ ”
“ กรรม.. งั้น.. นายเอาของเราโทรไหมนายกล้วย เราให้ยืมโทร ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะ จริงๆแล้ว เราหาหยอดตู้โทรหาเขาก็ได้ แต่ขี้เกียจอ่ะ ช่างเหอะ ถ้าไม่เจอกับเขาจริงๆ เดี๋ยวขากลับ เรากลับเองได้ บ้านเราไม่ไกลจากที่นี่เท่าไรหรอก ”
“ เฮ้ออออ.. นายนี่มันบ๊องๆชอบกล แต่ก็เอาเหอะ งั้นเราไปเล่นด้วยกันก็ได้ ไปกันเหอะ อยู่ตรงโน้น เดินไปไม่ไกลเท่าไหร่ ไปกัน นิค กล้วย ”
. . . .
เมื่อใกล้ถึงคิวในรอบที่จะได้นั่งรถไฟเหาะ หลังจากที่ต้องต่อคิวรอมาสักพักใหญ่ นัท นิค และนายกล้วยเพื่อนใหม่ ก็เตรียมมาหาที่นั่งกัน..
“ เดี๋ยวให้เรานั่งด้วยนะ นั่งด้วยๆ ”
“ อารายยย ฉันจะนั่งกับน้องฉัน นายก็ไปนั่งข้างหลังโน่นดิ ”
“ ให้เรานั่งด้วยเหอะ เรากลัวเสียวอ่า นะ นะ นะ ”
“ เดี๋ยวตรงที่นั่งของนายก็มีคนมานั่งด้วยเองแหละ เพราะมันเป็นที่นั่ง 2 คน ”
“ นั่งด้วยๆ ก็เราไม่รู้จักเขาอ่า แต่เรารู้จักนายนะ ให้เรานั่งด้วย นะ นะ ”
“ เง้ออออออ ”
“ ให้กล้วยนั่งด้วยเหอะนะนัท สงสารกล้วยเดี๋ยวนิคนั่งข้างหลังเอง นั่น.. ถึงคิวเขาเปิดให้เข้าไปนั่งแล้ว เราเข้าไปนั่งกันเหอะ ”
“ เห้อออออออออ เอางั้นก็ได้ ”
เมื่อมีคนนั่งจนครบทุกที่นั่ง รถไฟเหาะก็เริ่มเคลื่อนขบวน ช้าๆ จนเริ่มถึงจังหวะที่รถมีความเร็วสูงขึ้นจนถึงในช่วงของรางที่บิดเป็นเกลียวตีลังกาดูน่าหวาดเสียว ก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังลั่นของผู้คนที่อยู่บนขบวนรถด้วยความตื่นเต้นปนความสนุกและหวาดเสียว ตัวนัทเอง ก็รู้สึกเสียววูบๆ จนอยากร้องออกมาดังๆด้วยความระทึก ขณะที่เขาอ้าปากจะส่งเสียง..
“ กรี๊ดดดดดด อ๊ากกกกกก ว๊ากกกกกก จ๊ากกกกกก!! ”
นัทรู้สึกเหมือนว่า.. แก้วหูเขาจะทะลุเสียให้ได้ เพราะเสียงอันดังสนั่นบาดจิต จาก ไอ้คนที่นั่งข้างๆ มันเสียดแทงจนเขาร้องไม่ออก พลางนึกในใจว่า..
.. ไอ้บ้ากล้วยนี่ทำไมมันเสียงดังจังวะ ตัวก็ผอมนิดเดียว แต่ส่งเสียงทะลวงรูหูได้ไปถึงไส้เลย โอยย แก้วหูจะแตกไหมเนี้ยยยยย..
จนเมื่อหมดรอบของความตื่นเต้น ขบวนรถไฟเหาะ ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆ เข้าจอดจนนิ่งสนิท เพื่อเป็นคิวสำหรับรอบต่อไป ทั้ง 3 หนุ่มก็เดินลงตามๆกันมาข้างล่าง นิคเดินนิ่งๆ ใบหน้าเรียบเฉย แต่ประกายตาแสดงออกถึงความรู้สึกสนุกตื่นเต้น ส่วนนัทเดินเข่าอ่อนระโหยโรยแรงเหมือนพาลจะเป็นลม จนนายกล้วยซึ่งเดินระริกระรี้ตามมาเอ่ยทัก..
“ ไงนัท.. คงกลัวมากเลยใช่ไหม? เห็นทำหน้าเพลียๆ เราเองก็กลัวมากๆเลยนะตอนที่ตีลังกาน่ะ เสียวสุดๆเลย แต่พอได้ส่งเสียงออกมาเต็มที่ มันก็เหมือนได้ปลดปล่อยอารมรณ์ พอหมดรอบแล้วก็เลยรู้สึกสบายตัว เพราะปล่อยออกมาเต็มที่แล้ว ส่วนนาย.. เราเห็นนายนั่งเงียบกริบเลย คงจะกลัวจนร้องไม่ออกสินะ ถ้าร้องออกมาเต็มที่แบบเราเมื่อกี้ นายคงไม่ต้องมาทำท่าเพลียๆเหมือนเก็บกดแบบนี้หรอก คราวหลังก็ปล่อยแบบสุดๆแบบเราสิ ”
“ เออ.. นายปล่อยอารมณ์เต็มที่ซะจนเราจะเป็นลมเลย คนอะไรวะ เสียงทะลวงไส้เลย เสียงดังจนได้ยินไปถึงไส้ ตับ ม้ามเราเลย ที่ฉันนั่งเงียบ นี่ไม่ใช่อะไรหรอก ก็เสียงนายมันดังบาดจิตจนฉันร้องไม่ออกจนพาลจะเป็นลมอยู่นี่ไงละ เง้ออออ แก้วหูฉันจะชำรุดไหมเนี่ยยยย แล้วนิค.. นายเป็นไงบ้าง? ไม่เห็นได้ยินนายร้องเลย ไม่กลัวบ้างเลยเรอะ ทีตอนที่ปราสาทผีสิง เห็นร้องซะลั่นเลย ”
“ ก็วูบๆ เสียวๆนะ แต่ก็สนุกดี ลมก็เย็นๆดีด้วย อยากเล่นอีกรอบจังเลย ชอบๆ วันนี้สนุกจังเลย เดี๋ยวพวกเราไปหาเล่นอะไรต่ออีกดีไหม? ”
จากนั้นทั้ง 3 ไปเล่นเครื่องเล่นกันอีกหลายต่อหลายอย่าง จนมาถึง.. กระเช้าสูงตระหง่านที่ค่อยๆเคลื่อนตัวหมุนไปตามวงล้อขนาดยักษ์ช้าๆ ทั้งหมดตัดสินใจขึ้นนั่งกระเช้า เพื่อชมทิวทัศน์จากที่สูงกัน.. เมื่อกระเช้าเคลื่อนตัวสูงขึ้นๆ นายกล้วยตัวดี ก็มานั่งเบียด กระแซะๆ
“ ไรว้า.. นายกล้วย มานั่งเบียดไรเนี้ยยยย ที่มีออกเยอะแยะ หา??? ”
“ ก็เรากลัวความสูงอ่า มันเสียวจนเหมือนฉี่จะราดเลย นั่งด้วยๆ กลัวอ่า”
“ เง้อออ.. เราเห็นนายกลัวมันทุกเครื่องเล่นเลยน้า แต่ก็เห็นเล่นมันทุกเครื่องเล่นเหมือนกัน นายนี่แปลกคนจริงๆ แล้วดูทำหน้าดิ เหมือนคนอึไม่ออกเลย ฮ่าๆ สงสัยท่าจะกลัวจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ ”
“ ฮ่าๆๆๆ กล้วยทำหน้าตลกอ่า ขำจังเลย เออนี่.. กล้วย มองดูจากข้างบนนี่นะ เห็นคนข้างล่างตัวเล็กเท่ามดเลยล่ะ นายลองมาดูสิ ”
“ ไหนๆๆ นิค ขอดูหน่อย เหวออออออออ!! สูงน่ากลัวอ่า ฉี่เล็ดออกมาแล้ววววววว แง่วๆๆ ”
ดูเหมือนว่า.. นายกล้วยจอมเปิ่น จะกลัวความสูงจนฉี่เล็ดจริงๆ สังเกตุได้จาก เป้ากางเกง ที่ดูเหมือนจะเปียกเป็นวงเล็กๆ นัทและนิค มองหน้ากัน สลับกับมองเป้ากางเกงนายกล้วย แล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะกันลั่นด้วยสุดจะกลั้น ส่วนนายกล้วยตัวดี ก็นั่งเกร็งเบียดกระแซะ ทำหน้าแปลกๆ เหมือนคนท้องผูกมาสัก 7 วัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอาย หรือความกลัวกันแน่ หรือว่า.. คงทั้งจะ 2 อย่าง? คงจะเป็นเช่นนั้นกระมัง?
เมื่อหมดรอบ ทั้งหมดก็พากันเดินลงมาโดยมีนายกล้วยเดินหน้าเหี่ยวเดินตามต้อยๆ รั้งท้าย แล้วนายกล้วยก็รู้สึกว่า ที่ศีรษะของเขา มีบางสิ่งมากระแทกดังโป๊ก ตามด้วยเสียงตวาดแหว ฉอดๆๆๆๆ ของใครบางคน..
.. โป๊กกกกก!! ..
.. อูยยยยย!! ..
“ ไอ้กล้วย ไอ้เด็กบ้า แกหายไปไหนมา ฉันเป็นห่วง เดินตามหาแกแทบแย่ จนไม่ได้เล่นอะไรเลย โทรไปก็ไม่ติด แกปิดเครื่องเหรอ? ”
“ อ่าวเจ๊.. ไหงเงี้ยอ่า.. เจ็บนะว๊อย มาเขกหัวอ่ะ เค้าก็ตามหาเจ๊นะ หาทั่วเลยอ่า เมื่อยไปหมดแล้วเนี่ย โทรศัพท์ก็ไม่ได้ปิดน้า แต่แบตหมดอ่ะ ว่าแต่.. เจ๊เป็นห่วงเค้าด้วยเหรอ? นึกว่าจะซิ่งแอบทิ้งน้องซะแล้ววว ”
“ ก็เป็นห่วงสิวะ ก็แกเป็นน้องฉันนี่นา ไม่ห่วงแกแล้วจะห่วงหมาที่ไหนวะ พูดงี้เอาอีกทีดีไหม? หา? แล้วก็อย่ามาฝอยเลยว่าตามหาฉัน พูดมาได้ว่าตามหาจนเมื่อย มัวแต่เล่นจนเมื่อยละสิไม่ว่า ก็ฉันเพิ่งเห็นแกลงมาจากกระเช้าอยู่หยกๆกับตานี่เอง ฉอดๆๆๆๆๆๆๆ ”
“ โหยยย พอเหอะเจ๊ บ่นอยู่ได้อายเขา หน้าตาออกจะสวย แต่ปากยังกับตะไกร พี่เขามาหลงรักเจ๊ได้ไงวะ เค้าละสงสัยจริงๆ งั้น.. เดี๋ยวเค้าไปบอกลาเพื่อนเค้าแปบนึงน้า เดี๋ยวค่อยไปกัน แปบนึง..
. . . .
นัท นิค วันนี้เราสนุกมากๆเลย ขอบใจนะ ที่อยู่เป็นเพื่อนเราจนเจอพี่สาว นาย 2 คน ดูเป็นคนใจดีน่าคบมากๆเลย ถ้าได้เป็นเพื่อนคบกันจริงๆก็คงจะดีเนอะ งั้น.. เราไปก่อนนะ ถ้ามีโอกาส เราคงได้เจอกันอีก ไปนะ ”
แล้วกล้วยก็โบกมืออำลา จากนั้นก็เดินไปสมทบกับพี่สาวและแฟนหนุ่มของพี่สาว แล้วค่อยๆเดินหายไปจนลับตาในกลุ่มคน.. พอกล้วยลับไปจากสายตานัทก็หันมาโอบไหล่นิคแล้วเดินคุยกันเบาๆ ในระหว่างทาง
“ นัท.. เราว่ากล้วยคงจะชอบนัทนะ ประเมินจากสายตา การพูดคุย และการไปเที่ยวเล่นเครื่องเล่นด้วยกันในวันนี้ วิเคราะห์ข้อมูลออกมาได้ว่า.. กล้วยมีแนวโน้มว่าน่าจะเป็นเกย์แล้วก็คงจะชอบนัทด้วย กล้วยจะชอบมาเบียดนัท อยู่ใกล้ๆนัทแทบจะตลอดเวลา ความเป็นไปได้ค่อนข้างสูงตามที่เราคิด น่าจะเป็นเช่นนั้นนะ จะว่าไป.. รูปหน้า ตลอดจนโครงร่างของกล้วย จัดว่าเป็นคนที่ดูดีพอควรเลย เห็นนัทเคยบอกอยากมีแฟน ถ้ากล้วยได้เป็นแฟนนัทก็คงจะดี นัทคงจะมีความสุขนะ ”
“ เฮ๊ยยยยย บ้าน่า คิดเอง เออเองเลยนะไอ้นิคหุ่นบ้า มันจะเป็นงั้นไปได้ไง เราก็เพิ่งจะเจอกัน ก็ไม่ได้อะไรมากมาย แล้วจะมีโอกาสเจอกันอีกป่าวยังไม่รู้เลย ก็จริงอยู่ ที่เราบอกอยากมีแฟน อยากมีคนรัก แต่.. ตอนนี้เรามีนายแล้วอยู่เป็นเพื่อนเราแล้วนี่นา เราก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นอะไรมากมายอีกแล้ว แต่.. ก็.. เอ่อ.. นายกล้วยก็น่ารักดีจริงๆด้วยว่ะ เราก็.. แอบชอบเขานิดๆเหมือนกันนะ เอาเป็นว่า.. เออ.. ยอมรับเลยก็ได้วะ ตอนกล้วยมากระแซะๆอยู่ใกล้ๆนะเราอยากหอมแก้มชะมัดยาดเลย ที่ทำเป็นบ่นๆ พูดโวยวาย ก็แค่.. กลบเกลื่อนกลัวโดนจับไต๋ได้ ก็แค่นั้นแหละ จริงๆแล้วเราชอบนะ ที่กล้วยมากอดๆเบียดๆอ่ะ เอ่อ.. พูดแล้วชักเขินๆหว่ะ แหะๆ ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากได้เจอกล้วยอีกจังเลยแฮะ แต่มันก็.. คงเป็นไปได้ยากเนอะนิค อืมม.. ตอนนี้.. ชักหิวๆแล้วดิ งั้น.. เราไปหาพ่อกันเหอะนิค ”
นัทกล่าวถึงกล้วยด้วยใบหน้าร้อนวูบๆแดงซ่านด้วยความเขิน แล้วเขาก็โอบกระชับไหล่นิค แล้วพากันมุ่งตรงไปยังศูนย์อาหารที่พ่อนั่งรออยู่ หลังจากที่เขาพากันมาเล่นเครื่องเล่นต่างๆอย่างสนุกสนานได้พักใหญ่ จนเหนื่อยและเริ่มรู้สึกหิว ระหว่างทางก็พูดคุยไปกับนิค แต่ใจกลับคิดถึงแต่นายกล้วย และการได้สัมผัสกัน แม้จะดูเหมือนแบบไม่ได้จงใจนักก็ตาม แต่มันก็ทำให้นัทรู้สึกอบอุ่นในใจลึกๆในอีกรูปแบบหนึ่ง.. นัทหนุ่มน้อยสุดหล่อ คงได้เจอรักแรกพบเข้าแล้วกระมัง..
-
จนเมื่อ..หรอ อ่านแล้วแม่งๆยังงัยไม่รู้..ค้างอ่ะ o12
มาต่อเร็วๆน้า..
หนุกดี ... :laugh:
ชอบตอนนี้
“ ก็ว่างั้นแหละ เฮ้อออ ว่าแต่ นายทำไรได้มั่งเนี่ย ปล่อยแสงได้ไหม? มีพลังมหาศาล วิ่งเร็วเป็นจรวด กระโดดได้สูงๆไหม? ทุบกำแพงป่นในพริบตาได้ไหม? แล้วก็.... เอ่อออ ”
ถ้าเป็นตัวเองคงถามไปประมาณนี้เหมือนกานนน .... :-[ :-[ :-[
สนุกดี จะตามมาอ่านบ่อยๆน่ะ o13
ขอบคุณทุกๆท่านมากนะครับ
ผมเอาตอนใหม่มาลงแล้วนะครับ
+1 ให้แล้วนะครับ
ขอบคุณมากๆนะครับ
:m1: :m1: :m1: :m1:
-
:L1: :L1:
-
ขอบคุณมากๆนะครับ
-
:L1: :L1:
ขอบคุณมากๆนะครับ
แหะๆๆๆๆ ขอบคุณทุกๆท่านมากๆเลยนะครับ
ผม + 1 ให้น้า
ผมเอานิยายมาลงใหม่แล้วนะครับ
ติดตามได้เลยนะครับ
-
ตอนที่ 12
รถยนตร์คันงามของ ดร.นพคุณ แล่นออกจากบริเวณหน้าสวนสนุก ในช่วงเวลาที่บ่ายจัดมากแล้ว ภายหลังจากที่ทั้ง นัท นิค และดร.นพคุณ ได้รับประทานอาหารกลางวันร่วมกันที่ศูนย์อาหารภายในสวนสนุก จนอิ่มหนำดีเป็นที่เรียบร้อย จากนั้นก็พากันออกเดินทางต่อ เพื่อไปยังที่หมายแห่งใหม่ ตลอดระยะเวลาของการการเดินทาง ทั้ง 2 หนุ่มน้อย คุยกันเจื้ยแจ้วถึงเหตุการณ์ภายในสวนสนุก ที่เพิ่งเล่นเครื่องเล่นต่างๆกันมาอย่างสนุกสนาน จวบจน กระทั่ง..ถึง ณ จุดหมายปลายทาง อันเป็นห้องทดลองส่วนตัวของ ดร.นพคุณ ที่ใช่ค้นคว้าวิจัยเกี่ยวกับอีเลคทรอนิค เครื่องกล และหุ่นยนตร์ อีกทั้งยังเป็นที่กำเนิดของนิค หุ่นน้อยเสมือนมนุษย์อีกด้วยเช่นกัน รถยนตร์แล่นมาจอดสนิทลง ที่บริเวณลานว่างหน้า โกดังใหญ่แห่งหนึ่งในแถบชานเมืองที่ดูเงียบสงบ..
“ เอาละเด็กๆ มาถึงแล้ว ไง.. นิค ได้กลับมาบ้านหลังเก่าอีกครั้ง ดีใจไหม? อาวิทยาบ่นคิดถึงนิคตลอดเลยนะ ถามเกี่ยวกับนิคแทบทุกครั้งเลย เขาคงคิดถึงนิคมากๆเลยนะ ”
“ ครับ.. คุณลุง ท่านผู้ช่วยวิทยาก็คงสบายดีใช่ไหมครับ ผมก็คิดถึงท่านผู้ช่วยวิทยามากๆเลยครับ ”
“ อืมมมม.. ลุงว่า.. ต่อแต่นี้ นิคควรเรียกว่า อาวิทยาแทน จะดีกว่านะ เพราะนิคเป็นหลานชายของลุงแล้วนี่นา ”
“ ครับคุณลุง บันทึกข้อมูลลงหน่วยความจำ ”
“ เออ.. นัท แล้วนี่ไงลูก ห้องทดลองของพ่อ ที่ให้กำเนิดนิค นี่.. เป็นครั้งแรกเลยที่พ่อพาลูกมาที่นี่ ลูกจะได้เห็นสิ่งต่างๆของการค้นคว้าทดลองของพ่อจากที่นี่ได้ทั้งหมด เป็นไง รู้สึกอย่างไรบ้าง? อืมมม.. แล้วลูกคงยังจำอาวิทยาได้ใช่ไหม? ผู้ช่วยของพ่อน่ะ เขาก็บ่นถึงลูกตลอดเลย ว่าเป็นไงบ้าง? เข้ากับนิคได้ดีไหม? นี่ก็.. นานพอควรทีเดียว ที่อาเขาไม่ได้เจอลูกเลย เจอกันครั้งสุดท้าย คงจะสัก 2-3 ปีก่อนละมัง? ”
“ ครับ จำได้ครับ อาวิทยาใจดีมากๆด้วยครับ ผมยังจำได้เลยครับว่า อาเขาสอนอะไรต่ออะไรต่างๆแก่ผมตั้งหลายอย่างเลย อาเขาเป็นคนเก่งมากๆเลยนะครับ แล้ว..โหยยย.. ดีจัง ผมอยากเห็นจังเลย ว่าข้างในจะเป็นไง? จะมีอุปกรณ์อลังการเหมือนในหนังหรือเปล่าน้า ตื่นเต้นๆๆๆๆ แล้ว.. อาวิทยายังจะหล่อเหมือนเดิมหรือป่าวน้า ไม่ได้เจอตั้งนานคิดถึงอาเหมือนครับ ”
“ อืมมม.. หึหึ เอาละๆ.. เข้าไปข้างในกันเถอะเด็กๆ ”
. . . .
ภายในโกดังแห่งแห่งนั้น จัดแบ่งเป็นสัดส่วน กั้นแบ่งเป็นห้องต่างๆหลายห้อง ถ้าดูผ่านๆจากภายนอก จะเหมือนกับเป็นสำนักงานเล็กๆ ที่มีการกั้นแบ่งซอยย่อยเป็นห้อง ต่างๆ เพื่อประโยชน์ใช้สอยที่ต่างกัน ทั้ง 3 เปิดประตูเข้าไปในห้องหนึ่งที่ดูใหญ่กว่าห้องอื่นๆทั้งหมด ภายในดูเหมือนห้องแลป ที่มีอุปกรณ์อีเลคโทรนิคครบครัน จัดวางอย่างเป็นระบบ ระเบียบเรียบร้อย ซึ่ง..ดูเหมือนฉากในในห้องทดลองของภาพยนตร์วิทยาศาสตร์แฟนตาซี แนวหุ่นยนตร์ ภายในห้องมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงโปร่ง อยู่ในชุดเสื้อสีขาวที่ดูทะมัดทะแมงคล่องตัว กำลังง่วนอยูกับจอคอมพิวเตอร์ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็ผละจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วตรงเข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มร่าเริง..
เขาเอ่ยทักทาย ดร. นพคุณ จากนั้นก็หันมาทางเด็กๆ เขาลูบหัว ทั้งนัทและนิคด้วยความเอ็นดู แล้วเอ่ยทักทายพูดคุยด้วยท่าทางที่ดูใจดี และน้ำเสียงที่เป็นกันเอง
“ ไง.. นัท โตเป็นหนุ่มหล่อเลยนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย นี่.. เห็นพี่เขาบอกว่านัทตั้งชื่อให้ RV 14 ว่านิคเหรอ? ชื่อน่ารักดี ฟังคล้องจองกับนัทเลย แล้วนัทเข้ากันได้ดีกับนิคไหม? ”
“ เข้ากันได้ดีครับอาวิทยา นิคเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนน้องชายของผม ทำให้ผมหายเหงาได้เยอะเลย ถึงแม้จะมีที่มีอะไรขัดแย้งกันไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลยครับ ผมชอบนิคมากๆเลยนะครับคุณอา ”
“ อืมมม.. ดีแล้วละ.. ไง.. นิค เป็นไงบ้าง? ดูนิคสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นมากเลย คงจะมีความสุขนะ ได้มีเพื่อนรุ่นเดียวกันแบบนี้ คงสนุกกันใหญ่เลยละสิ ”
“ ครับคุณอาวิทยา ”
“ วันนี้นอกจากที่พ่อจะพานัทมาดูห้องทดลองของพ่อแล้ว พ่อจะตรวจสอบดูโครงสร้างร่างกายของนิค เพื่อเป็นเป็นข้อมูลในการปรับสภาพโครงสร้างใหม่ให้กับนิคในอีกเกือบ 3 เดือนข้างหน้านี้ด้วย นอกจากนี้แล้วยังจะบรรจุข้อมูลพื้นฐานความรู้ในโรงเรียนของเด็กมัธยม ให้กับนิคด้วย เพราะเมื่อเปิดเทอม เมื่อนิคไปเรียนกับลูก จะได้ไม่มีปัญหาในการเรียนรู้ อาวิทยาได้เตรียมข้อมูลเอาไว้ให้แล้วละ ”
“ ใช่แล้วละ อืมมม..วันนี้นิคแต่งตัวหล่อจัง แต่.. เดี๋ยวนิคคงต้องถอดชุดหล่อออกก่อนสักครู่นะ คงจะไม่อายนะที่จะต้องเปลือย ก็.. ตอนนี้ มีแต่ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้นนี่นา งั้น.. เอาละ.. ถอดส่งมาให้อาเลย นั่น.. อย่างนั้น แล้วนิคก็ขึ้นไปนอนบนเตียงเหล็กเลย จากนั้นเข้าโหมดสแตนบายไว้ อาจะขอสแกนตรวจสอบโครงสร้างทั้งภายนอก และภายในของนิคก่อน แล้วเมื่อเรียบร้อย อาจะบรรจุข้อมูลเพิ่มเติมให้ ในหน่วยความจำของสมองกล ซึ่งคงจะต้องใช้เวลาสักพักใหญ่ ”
“ ครับคุณอาวิทยา ”
นิคจัดการถอดเสื้อผ้าออก ส่งให้ผู้ช่วยวิทยานำไปพับเก็บวางไว้ให้ที่โต๊ะมุมห้องจากนั้นนิคก็ขึ้นไปนอนบนเตียงเหล็ก ที่มีเครื่องมืออีเลคทรอนิคเป็นโลหะสีมันวาว ประกอบด้วยกลไกต่างๆมากมาย ซับซ้อน อยู่ตรงตำแหน่งเดียวกับเตียงเหล็กโละเรียบลื่นขนานอยู่ด้านบน จากนั้นเขาก็เข้าโหมดแสตนบาย ซึ่งเปรียบเสมือนการนอนหลับ หลังจากเป็นที่เรียบร้อยผู้ช่วยวิทยาก็จัดการเอา สายไฟ และอุปกรณ์แปลกๆ ติดเข้ากับส่วนต่างๆ ของร่างกายนิค แล้วก็ตรงมายังแผงเครื่องมืออุปกรณ์อีเลคทรอนิคต่างๆที่มีสวิตช์ปุ่มหลากสีสันมากมายจนดูน่าเวียนหัวด้านข้างแผงเครื่องมือมีจอคอมพิเตอร์ขนาดใหญ่ที่กำลังแสดงผล เป็นเส้นกราฟ และข้อมูลตัวเลขต่างๆ..
นัทจ้องมองการปฏิบัติการณ์ต่างๆอย่างรู้สึกทึ่ง และตื่นตะลึง มีความรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังฝันไป.. ว่าได้มามีส่วนร่วมในฉากภาพยนตร์แนววิทยาศาสตร์เรื่องหนึ่ง แต่.. ที่เห็นทั้งหมดที่เห็นนั้น นั่นคือความเป็นจริงที่เขากำลังประสพอยู่ในขณะนี้ เขาอดรู้สึกชื่นชมและภาคภูมิใจในตัวพ่อของเขาไม่ได้ว่า ช่างเก่งกาจ และอัจฉริยะเหลือเกิน นี่เขามีคุณพ่อที่เก่งกาจถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่..
ผู้ช่วยวิทยากดสวิตช์เครื่องสแกนโครงสร้าง แล้วมันก็เริ่มทำงาน ฉายเป็นแสงจ้าอาบไล้ทั่วร่างเปลือยที่ดูสมบูรณ์งดงามสมส่วนของนิค ที่กำลังหลับตาพริ้ม เสมือนกำลังนอนหลับสนิทอย่างมีความสุข ผลการสแกนส่งข้อมูลมาแสดงผลที่จอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ ฉายให้เห็นส่วนต่างๆของร่างกายนิคในภาพแบบเสมือนสามมิติ และมีข้อมูลเป็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษ และตัวเลขเต็มจอ..
“ อืมม… พี่ครับ ส่วนของสารสังเคราะห์ลาเท็กซ์ LVG 412 HMD ที่เป็นเสมือนผิวเนื้อของนิค ก็ดูสมบูรณ์ดีเกือบปกติ จะมีบางส่วนเสียหายบ้างนิดหน่อยเหมือนแผลเล็กๆ คงเพราะเกิดจากการเล่นซุกซนกันบ้าง แต่ไม่น่าเป็นปัญหาอะไร เพราะระบบคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าพิเศษ ที่ไหลเวียนไปทั่วร่างอย่างอ่อนๆ จะซ่อมแซม สมานให้เป็นเนื้อเดียวกันเป็นปกติได้ในไม่ช้า แต่.. ผมคิดว่า ในการปรับสภาพโครงสร้างคราวหน้า ผมว่าจะใช้สารสังเคราะห์ลาเท็กซ์ตัวใหม่ NVG 4465 SCL ครับ เพราะมีความยืดหยุ่นใกล้เคียงผิวเนื้อมนุษย์มากกว่า มีการสมานตัวในกรณีที่เกิดการฉีกขาดเสียหายได้เร็วกว่า นอกจากนี้ยังถ่ายเทความร้อนจากระบบวงจรภายในได้ใกล้เคียง ผิวหนังของมนุษย์มากกว่าด้วยครับ ”
“ ดีเลย งั้นเอาตามนั้นนะวิทย์ ”
“ โห.. เหลือเชื่อออ เอ่อ.. คุณพ่อครับ คุณอาครับ ผมสงสัยนิดหนึ่งครับ นิคเคยบอกผมว่าเขามีประสาทสัมผัสได้เหมือนคน ผมอยากรู้ว่า เขามีได้ไงครับ ในเมื่อเขาไม่มีเส้นประสาทรับความรู้สึกแบบคนนี่คับ หรือว่า..เป็นกลไกภายใน? ผมรู้สึกข้องใจมากๆเลยครับ ”
“ คืองี้นะลูก.. โดยรอบโครงสร้างร่างกายของนิค จะมีสนามแม่เหล็กไฟฟ้าอ่อนๆ ไหลเวียนทั่วร่าง เมื่อมีสิ่งใดมาสัมผัส หรือกระทบ สนามแม่เหล็ก จะส่งข้อมูล ไปยังสมองกล เพื่อแปลงออกมาเป็นความรู้สึกต่างๆ เมื่อได้รับรู้สัมผัส สมองกลจะประมวลผลออกมาว่า สิ่งที่มากระทบนั้น.. ก่อให้เกิดความรู้สึกอย่างไร? ตามความรู้สึกแบบเดียวกับมนุษย์ แล้วสมองกลก็จะประมวลผลสั่งการถึงการถึงการแสดงออกตามอารมณ์ ตามการสัมผัส ซึ่งเป็นสิ่งละเอียดอ่อนมากๆ ยกตัวอย่างนะนัท ถ้าสิ่งที่มาสัมผัส อาจจะก่อให้เกิดความเสียหายต่อโครงสร้างได้ สมองกลจะสั่งการเพื่อที่จะได้มีการหลีกเลี่ยง เช่นสมมุติว่า.. เวลานัทโดนใครเอาเข็มมาทิ่มที่ผิวหนัง นัทก็จะ สะดุ้งแล้ว ขยับหนี เพื่อหลีกเลี่ยงเข็มที่อาจทำอันตราย ต่อผิวเนื้อของนัทไง เข้าใจไหมละลูก? นัท.. พ่ออยากจะบอกกับลูกว่า นอกจากที่พ่อจะทุ่มเท ค้นคว้าสร้างนิคขึ้นมาเพื่อเป็นเพื่อน เป็นน้องชายของลูกแล้ว จุดประสงค์หลักอีกอย่างของพ่อ ก็คือ นิคจะเป็นนวัตกรรมที่มีคุณค่า และมีประโยชน์มหาศาลแก่มวลมนุษย์ชาติในอนาตคนะลูก ”
“ จริงเหรอครับคุณพ่อ ดูช่างซับซ้อนละเอียดอ่อนมากๆเลยแล้วที่ว่า นิคจะมีคุณค่าประโยชน์มหาศาลเนี่ยจะเป็นในรูปแบบไหนครับ??? ”
“ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิต ที่มีคุณลักษณะโครงสร้างที่ซับซ้อน ละเอียดอ่อนมาก นับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่น่าพิศวงที่ไม่อาจสร้างลอกเลียนแบบได้เลย ที่พ่อมุมานะ พยายามสร้างนิคขึ้นมาเพื่อให้ใกล้เคียง เสมือนมนุษย์มากที่สุดเท่าที่จะมากได้แม้จะไม่ได้ทั้งหมดก็ตาม ก็เพื่อที่ว่า.. อวัยวะ และการทำงานของส่วนต่างๆของโครงสร้างร่างกายนิค สามารถ นำไปประยุกต์ใช้ ทดแทนให้กับผู้ที่ต้องสูญเสียอวัยวะส่วนต่างๆไปในกรณีต่างๆ เช่นจากอุบัติเหตุ หรือพิการสูญเสียอวัยวะบางส่วนโดยกำเนิด เพื่อที่ว่าเขาจะได้สามารถดำรงชีวิตได้เหมือนคนทั่วไปอย่างปกติ ทุกส่วน ทุกอวัยวะของโครงสร้างร่างกายของนิค สามารถทำงานได้เหมือนอวัยวะของมนุษย์ปกติได้อย่างใกล้เคียงที่สุด เริ่มตั้งแต่.. แขน ขา ดวงตา หู ฯลฯ รวมทั้ง.. อวัยวะเพศ พ่อคิดว่า.. ลูกคงโตพอที่จะทำความเข้าใจเรื่องนี้ได้ มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องมีเซ็กส์ หรือเพศสัมพันธ์ เมื่อมีผู้ที่ต้องสูญเสียอวัยวะส่วนต่างๆไป ไม่ว่าจะส่วนไหนก็ตาม เมื่อนำเอาอวัยวะเทียมที่พัฒนามากจากโครงสร้างของอวัยวะต้นแบบจากนิค มาแทนที่ ก็จะสามารถ ใช้งานได้เหมือนอวัยวะจริงๆ ซึ่งสั่งการได้โดยตรงจากสมอง และอารมณ์ความรู้สึก ”
“ อ่า.. งั้น.. เอ่อ.. หมายความว่า.. นิค.. สามารถมีอารมณ์ แบบว่า.. เอ่อ.. คือ.. ไอ้ตรงนั้น.. อวัยวะเพศของนิค สามารถแข็งได้???? เมื่อมีอารมณ์???? ”
ใช่แล้วลูก มันขึ้นอยู่กับว่า.. นิคได้เรียนรู้ และเข้าใจในอารมณ์ ความรู้สึกแบบมนุษย์ได้แค่ไหน? เมื่อเขาเข้าใจอย่างแท้จริง สมองกล และส่วนลึกของอารมณ์จะสั่งการให้ตอบสนองได้ แต่.. เขาไม่สามารถให้กำเนิดได้ ทำได้แค่เพียงตอบสนองอารมณ์ในส่วนลึกได้เท่านั้น มนุษย์นับเป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์ ที่น่าพิศวง ยากที่จะสร้างลอกเลียนแบบได้ทั้งหมด อย่างที่พ่อบอกไปแล้วแต่ต้นไงลูก ”
“ เง้อออออ.. เหลือเชื่อออออ ว่าแต่.. แล้วนิคสามารถเสียใจ ร้องไห้ได้ไหมครับ? ”
“ ได้สิลูก พ่อบอกแล้วไง มันขึ้นอยู่กับนิค ว่าสมองกลของเขาจะ เรียนรู้และเข้าใจในอารมณ์ความรู้สึกแบบมนุษย์ได้มากแค่ไหน? เฮ้อออ.. ช่างสงสัยจริงๆนะลูก เจ้าเด็กบ๊องเอ๊ย แต่.. ก็ดีแล้วละ ลูกจะได้เข้าใจในตัวนิคได้มากขึ้นไง นิคจะเข้าใจอารมณ์ ความรู้สึกแบบมนุษย์ได้แค่ไหน? มันก็ขึ้นอยู่กับตัวลูกเลยนะนัท เพราะ.. นิค เป็นของลูก แล้วเขาก็จะอยู่กับลูก คอยดูแลลูก และเรียนรู้สิ่งต่างๆจากลูกด้วยเช่นกัน ”
“ ครับคุณพ่อ นิคเป็นของขวัญอันล้ำค่าที่สุดของผมเลย ผมสัญญาครับ ว่าผมจะรักเขาให้มากๆ ให้เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมเลยครับ ”
“ ดีแล้วละลูก น้อยคนนัก หรืออาจจะมีเพียงแค่ลูกเท่านั้น ที่ได้สิ่งพิเศษ ทรงคุณค่าขนาดนี้ พ่อว่า.. พ่อเข้าใจความรู้สึกของลูกนะว่ารู้สึกกับนิคอย่างไร เพราะนิค ไม่ใช่ของเล่นไฮเทค หรือสัตว์เลี้ยงแสนรู้ แต่เขา.. คือหุ่นยนตร์ ที่เกิดมาเพื่อลูก สิ่งพิเศษสุดสำหรับลูกเพียงคนเดียว พ่อรักลูกมากนะนัท นิค ถึงได้เกิดขึ้นมาไงละลูก เพื่อลูกเพียงคนเดียว ”
“ ขอบคุณครับคุณพ่อ ผมก็รักพ่อมากที่สุดเลยครับ ที่สุดในชีวิตผมเลย ”
นัทโผเข้ากอดพ่อด้วยความตื้นตัน พ่อเขาลูบหัวเขา แล้วตบหลังเบาๆ โดยมีผู้ช่วยวิทยายืนมอง แล้วยิ้มละไมด้วยความรู้สึกตื้นตันตามไปด้วย สักพัก ดร.นพคุณ ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง
“ เออ.. วิทย์ แสกนตรวจดูระบบวงจรภายในแล้วเป็นไงบ้าง? ”
“ เท่าที่ตรวดูตอนนี้ยังไม่มีอะไรเสียหายครับพี่ แต่.. ดูจากข้อมูลทางสมองกล ดูเหมือนว่า อารมณ์ ความรู้สึกของนิค จะใกล้เคียงมนุษย์มากขึ้นครับ เขาใช้โหมดอัจฉริยะไป 3 ครั้งแล้วเพื่อนัท ดูเหมือนว่า เขาจะรัก และผูกพันกับนัทมากขึ้นด้วยความรู้สึกของเขาเอง ต่างจากช่วงแรก ที่เราบรรจุข้อมูลให้ว่าเขาต้องรักและปกป้องดูแลนัท แต่เท่าที่ดูในตอนนี้.. เขารัก มีความรู้สึกรัก และผูกพันมากขึ้นเอง จากความรู้สึกเขาเองจริงๆ ผมดีใจมากเลยครับพี่ ที่นิคได้พัฒนาขึ้นไปได้ขนาดนี้ ในตอนนี้.. แสกนตรวจดูระบบวงจรภายใน ยังไม่พบปัญหาอะไรเลยครับ คิดว่าคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง อีกสักพัก ก็คงเรียบร้อยแล้วละครับ จากนั้นก็คงใส่ข้อมูลเพิ่มเติมในหน่วยความทรงในสมองกลได้แล้วละครับ ”
“ โอเค..ดีเลย.. งั้นพี่ฝากหน่อยนะวิทย์ อืมม.. นัทแล้วลูกอยากเห็นหุ่นต้นแบบของนิคในเวอร์ชั่นก่อนๆไหม? ว่าเป็นอย่างไร? ไหนๆลูกก็มาที่นี่แล้วทั้งที ลูกน่าจะได้ศึกษาเป็นความรู้ไปด้วยไงละลูก ”
“ อยากมากๆเลยคร้าบบบบบ ขอผมดูหน่อยยยยย อยากเห็นนิคในเวอร์ชั่นเก่าๆจังเลย ”
“ ได้สิลูก.. อยู่อีกห้องหนึ่ง ห้องนั้น.. เป็นห้องเก็บผลงานการทดลองของพ่อเอง มาทางนี้ลูก ”
ดร.นพคุณ เดินโอบไหล่พานัทตรงยังอีกห้อง ภายในห้องเป็นห้องขนาดกลาง มีสิ่งของต่างๆมากมาย แต่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อยดี สิ่งประดิษฐ์ต่างๆถูกเก็บไว้ในตู้กระจกหลายตู้ มีมากมายหลายชิ้น เสมือนดัง.. เป็นพิพิธภัณท์ส่วนตัว ในแต่ละตู้ จะมีชิ้นส่วนจักรกลแบบต่างๆ อาทิแขนจักรกลที่มีนิ้วมือ และชิ้นส่วนบางส่วนของหุ่นยนตร์ เป็นต้น จนมาถึงตู้กระจก ตู้หนึ่ง ภายในมีหุ่นยนตร์ขนาดสูงราวๆฟุตเศษๆ ที่ข้างตู้เขียนไว้ว่า.. RV 05
“ นี่ไงละลูก เวอร์ชั่น 5 ของนิค ”
“ เง้ออออ ตัวแค่นี้เองเหรอ? แล้วก็ดูเหมือนหุ่นยนตร์ของเล่นมากๆเลยด้วยอ่า.. แต่ก็ดูสวยมากๆเลยแฮะ แล้วเวอร์ชั่น 1, 2, 3, 4 ละครับ??? ”
“ ก็นี่แหละ เวอร์ชั่น 1 – 5 พัฒนาจากเวอร์ชั่นที่ 1 แล้วปรับโครงสร้างจนสมบูรณ์จนได้ขนาดนี้ พัฒนาข้อต่อการเคลื่อนไหวให้ได้จนใกล้เคียงมนุษย์แล้ว แต่ยังไม่มีสมองกลที่สามารถคิดเอง ตัดสินใจเองได้ มีแต่การรับคำสั่งด้วยเสียงแล้วตอบสนองตามคำสั่ง ลองดูนะ เดี๋ยวเปิดสวิทช์ก่อน เอาละ พ่อจะสั่งนะ.. RV 5 ไหว้.. ”
เจ้าหุ่นตัวน้อย เริ่มเคลื่อนไหวทำท่าพนมมือไหว้ได้ดูสมจริงเหมือนมนุษย์มากๆ ดูน่ารักและน่าทึ่งมากในความรู้สึกของนัท
“ โหยยยยย น่ารักอ่า ดีแฮะ อิอิ ไหนผมลองสั่งบ้างน้า RV 5 เดิน.. ”
เงียบกริบ เจ้าหุ่นน้อยไม่กระดุกกระดิก ยังคงทำท่าค้างอยู่ในท่าไหว้
“ เง้อออ ไหงเงี้ยอ่า เสียแล้วม้างงงง แง่วๆๆ ”
“ ฮ่าๆๆๆ ไม่เสียหรอก RV 5 จะทำตามคำสั่งเฉพาะเสียงของคนที่แสกนแล้วบันทึกไว้ในหน่วยความทรงจำ ลูกจะสั่งได้ก็ต่อเมื่อบันทึกเสียงแล้วให้หุ่นเก็บไว้ในหน่วยความจำ เมื่อมันจำเสียงลูกได้ ก็จะสามารถสั่งการมันได้ทุกอย่าง ”
“ อ่อ งี้นี่เอง อิอิ แล้วเวอร์ชั่นที่ต่อจากตัวนี้ละครับ? อยากเห็นจังเลย ”
“ ก็นิค ไงลูก นั่นคือการพัฒนาจาก เวอร์ชั่น 6 จนถึงนิคในปัจุบัน จากเวอร์ชั่น 6 พ่อสร้างให้มีโครงสร้างเท่ามนุษย์ เพราะมีระบบวงจรละเอียดซับซ้อนมากขึ้น แล้วมีสมองกลด้วย เป็นไง? ทีนี้ลูกหายสงสัยยัง? ”
“ ครับพ่อ พ่อเนี่ยเก่งจริงๆเลยผมอยากเก่งแบบพ่อบ้างจัง ”
“ เก่งได้สิลูก ลูกได้มันสมองอัจฉริยะไปจากพ่อนะ แต่ไอ้ความขี้เกียจนี่ไม่รู้ไปได้มาจากไหน? ฮ่าๆๆ ไงก็.. ลูกพยายามตั้งใจเรียนให้มากๆ จะได้เก่งๆ แล้วสักวันลูกจะได้สานต่องานค้นคว้าของพ่อไง เอาละ เราไปดูอย่างอื่นกันบ้างดีไหม? ไหนๆก็ได้มาทั้งที เป็นการหาความรู้ไปด้วยในตัว ไปดูทางนั้นเถอะ ”
จากนั้น.. 2 พ่อลูก ก็ดูสิ่งต่างๆภายในห้องนั้นอีกหลายต่อหลายชิ้น คุณพ่อคนเก่งที่แสนใจดี อธิบายประกอบการสาธิตอย่างละเอียดให้แก่บุตรชาย นัทรู้สึกว่า มันเป็นความรู้นอกตำราเรียนที่น่าสนใจศึกษาเป็นอย่างยิ่ง ในวันนี้เขาเข้าใจลึกซึ้งแล้วว่า.. พ่อเขาทุ่มเทมากขนาดไหน? ตลอดเวลาที่ผ่านมา.. เขาเคยนึกน้อยใจพ่อ ที่ไม่ค่อยมีเวลาให้เขา แต่ในวันนี้ สิ่งที่ได้เห็น ทำให้เขาได้รู้แล้วว่า พ่อของเขาคือคุณพ่อที่แสนดี จิตใจสูงส่ง ทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขา และเพื่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน พ่อคือ.. วีรบุรุษในดวงใจ ที่กำลังสร้างแรงบันดาลใจบางอย่างให้แก่เขา..
-
ตอน 13
นิคลืมตาตื่นขึ้น ด้วยความรู้สึกสดชื่นและปลอดโปร่ง เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆในสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่า โดยมี ดร.นพคุณ ผู้ช่วยวิทยา และนัท ที่หยิบเสื้อผ้าของเขาเดินตรงเข้ามาหา แล้วนัทเอ่ยทักทายเขาด้วยน้ำเสียงสดใสว่า..
“ ไงนิค.. เป็นไงบ้าง? หลับสบายเลยน้า เอ้า.. นี่เสื้อผ้าของนาย ใส่ซะ นั่งแก้ผ้าอยู่ได้ หน้าไม่อาย กิ้วๆ อิอิ ”
“ ฮ่าๆๆๆ เอาละเด็กๆ เดี๋ยวนิคใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ ไปพักผ่อนเล่นกันที่ห้องหมายเลข 3 ได้นะ ในนั้นมีคอมพิวเตอร์ อินเตอร์เน็ท แล้วก็มีเกมส์ให้เล่นด้วย อ่อ.. แล้วถ้าหิวก็มีเครื่งดื่มในตู้เย็น แล้วก็มีของกินนะ ตามสบายกันเลย เดี๋ยวพ่อขอปรึกษาเรื่อง การปรับสภาพโครงสร้างของนิคกันก่อนสักครู่ ถ้าเสร็จเรียบร้อยก็คงจะกลับกันสักที เย็นจวนค่ำแล้ว เอาละ.. ตามสบายกันนะเด็กๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วพ่อจะไปเรียกนะ ”
“ ครับคุณพ่อ ”
“ ครับคุณลุง ”
“ ไปนิค ไปกันเหอะ ”
“ อืมมม.. ”
แล้ว 2 หนุ่มก็กอดคอกันเดินตรงไปยังห้องหมายเลข 3 จนมาถึงหน้าห้อง นัทหยุดยืนมองหน้านิคนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้น ก็.. ดึงนิคเข้ามาสวมกอดอย่างแนบแน่นอยู่พัก จากนั้นก็หอมที่แก้มของนิคเบาๆ โดยที่ขณะนั้นทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยว่า.. มีสายตาของพ่อ และอาวิทยากำลังแอบมองดูอยู่ เพราะพ่อและอาวิทยาเดินตามมาดูแบบไม่ได้ตั้งใจ และได้แอบมาเห็นเข้าโดยบังเอิญ..
“ นิค.. นายรู้ไหม? วันนี้ทำให้เรารู้สึกรักนายมากขึ้นกว่าเดิมอีก ก็.. ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะ แต่ที่แน่ๆ คือ.. เรารักนายมากจริงๆนะนิค ”
“ เราก็รักนัทมากนะ เรารู้สึกดีมากๆเลย ที่นัทกอดเรา และทำกับเราแบบเมื่อกี้ มันรู้สึกอบอุ่น มีความสุข แล้วก็.. เอ่อ.. มันบอกไม่ถูกเลย จริงๆนะนัท ”
“ เออๆ พอแล้ว ไม่ต้องมาทำซึ้งมากมาย เดี๋ยวฉันก็เคลิ้มกันพอดี เราเข้าไปในห้องกันเหอะนิค ไปเล่นเกมส์กัน ไปเหอะ ”
นัทก็ยังคงเป็นนัท ในยามที่เขารู้สึกเคอะเขิน เขามักพูดตัดบท เพื่อเบี่ยงเบนเรื่อง แบบนี้เสมอ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง แต่นิคก็เข้าใจและรับรู้ความรู้สึกลึกๆของนัทได้ดี เขาอมยิ้มละไม ไม่ตอบอะไร แล้วเดินตามนัทเข้าไปในห้องหมายเลย 3 อย่างเงียบๆ
. . . .
ดร.นพคุณ และผู้ช่วยวิทยากำลังคุยปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับเรื่องการปรับโครงสร้างของนิค ในคราวต่อไปอย่างคร่ำเคร่งจากข้อมูลต่างๆที่เกี่ยวกับนิคมากมาย ภายใน ในห้องแลปที่ได้ทำการตรวจสอบนิคเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา ในช่วงหนึ่งของการสนทนากัน ผู้ช่วยวิทยาก็เอ่ยถาม ดร.นพคุณด้วยน้ำเสียง.. ที่เจือไปด้วยความกังวล..
“ พี่นพครับ.. พี่คงเห็นเมื่อสักครู่ ที่.. ที่นัทกับนิค.. เอ่อ.. แล้วพี่คิดว่าไงครับ? ”
“ ไม่มีอะไรเลวร้ายแบบที่คิดหรอกวิทย์ ก็แค่.. เด็กๆเขาแสดงความรักที่มีต่อกัน จะแปลกอะไร? ก็ในเมื่อ นิคในตอนนี้ ก็เหมือนเด็กผู้ชายจริงๆแล้ว เมื่อรู้สึกดีๆต่อกัน การแสดงออกถึงความรัก มันก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือ? พี่เข้าใจความรู้สึกของวิทย์นะ ว่าคิดอย่างไร? ใช่.. พี่รู้ดีตอลดมา ว่านัทเป็น.. เป็น.. เหมือนอย่างที่เราเป็น.. ”
“ แล้ว.. เอ่อ.. ”
“ นัทคือลูกชายของพี่ พี่คิดว่าพี่เข้าใจเขาได้ดีทุกอย่าง ความรู้สึกของนัทตอนนี้ คือความรักที่บริสุทธิ์ การแสดงออกที่เห็น มันเหมือนกับ เขารู้สึกรักและผูกพันกับสิ่งที่เขาชอบมากๆ ยกตัวอย่างเช่น.. เหมือนกับ.. เด็กๆที่รู้สึกรัก.. ในตุ๊กตาหมีตัวที่โปรดปรานมากๆ จนอดที่จะกอด หอม และลูบคลำด้วยความชื่นชมไม่ได้ ในกรณีของนัทก็เหมือนกัน นิคเปรียบเสมือนตุ๊กตาหมีตัวโปรดของเขา เพียงแต่.. นิคสามารถตอบสนองความรู้สึกดีๆกลับคืนได้ ก็เท่านั้น.. สิ่งที่เราเห็นเมื่อสักครู่ มันเป็นการแสดงออกถึงความรัก ความผูกพัน ที่ไม่ได้เจือไปด้วยความปรารถนาทางกามรมณ์หรอกวิทย์ แต่. ถ้าสักวัน.. ความรู้สึกนั้น จะพัฒนาไปมากกว่านี้ พี่คิดว่า.. พี่ก็คงไม่กังวลใจอะไรเลยนะวิทย์ ความรักคือ.. ความบริสุทธิ์ ความสวยงาม ดูอย่างความรักของเราสิวิทย์ จริงอยู่ในช่วงแรกๆเราเคยมีอะไรกัน แต่.. เมื่อพี่แต่งงาน มีลูก เราก็ยังคงรักกันเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ? ถึงแม้ทุกวันนี้เราทั้งคู่ จะไม่มีการมรณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง แต่.. เราก็ยังคงรักกัน ห่วงใยกัน แคร์ความรู้สึกซึ่งกันและกัน พี่ กับวิทย์ เคยคุยกันจนเข้าใจก่อนที่พี่จะต่งงานแล้วไง.. ว่า.. ภรรยา และลูกของพี่จะรู้สึกอย่างไร? ถ้าสักวันเขาได้รู้ว่า.. สามีของเขา พ่อของเขา มีอะไรกันกับเพื่อนชายรุ่นน้อง เขาอาจยอมรับความจริงข้อในนี้ไม่ได้ เราจึงหยุดความปรารถนาทางกามรมณ์ที่เคยมีต่อกันนับแต่เมื่อพี่แต่งงาน แต่.. เราก็ไม่ได้หยุดที่จะมีความรู้สึกดีๆต่อกัน รักกัน ผูกพันกันดังเดิม ไม่ใช่หรือวิทย์ นี่เป็น.. ความสวยงามของความรักนะวิทย์ ”
“ เข้าใจแล้วครับพี่นพ ผมคงกังวลใจมากเกินไปเอง จริงอย่างที่พี่พูด มันคงจะไม่มีอะไรเลวร้ายแบบที่ผมคิดแน่นอนครับ ”
“ เอาละ.. อย่าไปซีเรียสอะไรมากเลย งั้น.. เรามาหารือกันต่อเรื่องนิคดีกว่านะวิทย์ ”
“ ครับพี่นพ ”
. . . .
ภายในห้องหมายเลข 3 เป็นห้องที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่มากนัก ดูคล้ายเหมือนห้องทำงาน หรือ ออฟิศเล็กๆ มีโต๊ะ ทำงาน 2 โต๊ะ คอมพิวเตอร์ โทรทัศน์ เครื่องเสียง ตู้เย็นเล็กๆ และมีโซฟายาว วางอยู่อีกมุมของห้อง การตบแต่งภายในดูเรียบง่าย แต่ก็โปร่งตาน่าสบาย แตกต่างจากห้องแลปทดลอง และห้องเก็บ สิ่งประดิษฐ์ที่นัทได้เห็นมาภายในโกดังใหญ่แห่งนี้ ที่นี่คงจะเป็นห้องทำงาน และห้องพักผ่อนไปด้วยในตัวของ ดร. นพคุณ และ ผู้ช่วยวิทยา นัทและนิค เดินสำรวจดูกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เปิดคอมพิวเตอร์ เลือกดูจากเมนู ก็จะเห็นมีโปรแกรมต่างๆที่นัทไม่ค่อยคุ้นเคยมากนัก เขาไล่ดูไปเรื่อยๆ ก็เห็นมีโปรแกรมเกมส์มากมาย เขาพลางคิดในใจว่า..
..อืมม.. ผู้ใหญ่เขาก็เล่นเกมส์กันด้วยแฮะ มีเกมส์เพียบเลย เลือกเล่นฆ่าเวลาดีกว่า อ่า.. มีเกมส์นี้ด้วย? ดีเลย เปิดเล่นดีกว่า..
“ นัทกำลังทำอะไรเหรอ? ”
“ เล่นเกมส์อ่ะ มันเป็นเกมส์ จำลองชีวิตความเป็นอยู่ของคนอ่ะ ก็สนุกดีนะ เล่นเพลินๆ นี่ไง.. เราเป็นตัวนี้ เดี๋ยวเราจะให้มันกอดจูบกันด้วย เพราะเราชอบผู้ชายยยยยย อิอิ ”
“ นัทคงสมมุติว่าตัวเองเป็นตัวนี้.. แล้วอีกตัวคือใครเหรอ? แทนตัวเราใช่ไหม? เพราะเมื่อกี้นัทก็ทำกับเราเหมือนในเกมส์ ”
“ อ่า.. ง่า.. แหะๆ ไม่รู้ไม่ชี้เว๊ยยย ไอ้นิคบ้า ฮ่าๆ ”
“ ขอนิคเล่นด้วยคนนะ สอนเราเล่นหน่อย เราอยากเล่น ดูแล้วน่าสนุกดีจังเลย ”
“ อ่า.. ได้ๆ งั้น.. อย่างงี้นะ.. แล้วก็.. ”
ทั้งคู่เล่นเกมส์กันอย่างเพลิดเพลิน นัทไปหาเครื่องดื่มและของกินมากินไปด้วย ด้วยว่า.. รู้สึกหิวเล็กน้อย เพราะผ่านจากช่วงเวลาที่กินอาหารกลางวันไปพอสมควรแล้ว เวลาผ่านไปพักใหญ่ ทั้งคู่ดูเหมือนกำลังเพลิดเพลินกันจนลืมเวลา สักพัก.. ดร.นพคุณก็มาเรียกทั้งสองเพื่อเตรียมตัวกลับกัน เพราะในเวลานี้ก็เริ่มจะค่ำแล้ว..
. . . .
ภายในรถยนตร์คันงามที่กำลังบึ่งกลับบ้าน นัทนอนหลับคอตกพิงไหล่นิคด้วยว่าคงเพลียที่บริเวณเบาะหลัง เพราะในวันนี้เขาคงสนุก และเหน็ดเหนื่อยไปหน่อย ส่วนนิคก็นั่งนิ่งๆ ชำเลืองมองดูนัทบ้างเป็นบางครั้ง แล้วก็นั่งเงียบๆ ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดบางสิ่งในใจ ดร. นพคุณ แอบชำเลืองมองทังคู่ทางกระจกส่องหลัง แล้วก็เอ่ยพูดคุยกับนัทเบาๆไปด้วย ในระหว่างขับรถ..
“ พอเจ้านัทหลับคอตก นิคก็ดูเหงาๆไปเลยนะ ทุกที.. ลุงเห็นพูดคุยกันไม่หยุดปากเลยนี่นา ใช่ไหม? หึหึ ”
“ ก็.. ตอนนี้.. ผมกำลังคิดทบทวน ประมวลผลข้อมูลจากเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันนนี้ครับคุณลุง มันเป็นอีกวันที่ผมรู้สึกสนุกมากๆเลยครับ ”
“ อืมมม.. ดีแล้วละที่นิครู้สึกสนุก มันคงจะเป็นความทรงจำดีๆ ของนิคนะ ตอนนี้ลุงเห็นนิคนั่งเหงาๆ เพราะไอ้ตัวช่างจ้อมันดันหลับคอตกไปแล้ว งั้น.. ลุงจะเล่านิทานให้ฟังสักเรื่องหนึ่งดีไหม? เป็นนิทานเด็กๆ ที่พ่อแม่มักจะเล่าให้ลูกๆฟังก่อนเข้านอน เรื่องมีอย่างนี้นะ..
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.. มีชายชราช่างทำตุ๊กตาไม้คนนึ่ง เขาอยากมีบุตรมาก เขาจึงไปตัดไม้ท่อนที่ดูสวยที่สุด มาสลักเป็นตุ๊กตาหุ่นไม้เด็กชาย เพื่อ.. เป็นตัวแทนของเด็กชายเล็กๆ ตามความปรารถนาลึกๆในใจที่เขาอยากมีบุตร นางฟ้าบนสรวงสวรรค์ที่แสนใจดี เข้าใจในความรู้สึกของชายชรา และอยากตอบแทนความดีให้แก่เขา จึงเนรมิตให้ตุ๊กตาไม้ตัวนั้น สามารถเคลื่อนไหวเองได้ มีความรู้สึกนึกคิดเหมือนเด็กชายจริงๆ ชายชราตื่นขึ้นมาพบเข้า เขารู้สึกดีใจมาก และรักเจ้าหุ่นไม้ตัวนั้นเปรียบดังเป็นบุตรของตัวเองจริงๆ ทั้งสอง.. จึงได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดมา แม้จะมีการผจญภัย ผ่านสิ่งต่างๆมากมาย แต่.. ในท้ายที่สุด.. ตุ๊กตาหุ่นไม้ตัวนั้น ก็ได้กลายเป็นเด็กจริงๆ ที่มีเลือดเนื้อ เป็นสิ่งตอบแทนจากนางฟ้าใจดีมี่มอบให้แก่เจ้าตุ๊กตาไม้ตัวน้อย ที่เขาเป็นเด็กดี เรื่องจึงจบลงอย่างมีความสุข นิทานเรื่องนี้.. มีชื่อว่า พินอคคิโอ
เป็นไง? สนุกไหมนิค? ”
“ สนุกครับคุณลุง ผมฟังแล้ว ผมอยากเป็นเหมือนเด็กหุ่นไม้ตัวนั้นจัง ที่ตอนท้ายได้กลายเป็นมนุษย์จริงๆ ”
“ สักวันนะนิค.. นิคอาจจะได้เป็นแบบนั้นจริงๆ ลุงจะพยายามค้นคว้าทดลองต่อไป ลุงจะเป็นนางฟ้าใจดี ที่เนรมิตให้ได้แบบนั้นจริงๆเพื่อนิค ที่เปรียบเสมือนเป็นลูกชายของลุงอีกคน ลุงรักนิคเหมือนลูกจริงๆนะ ถึงแม้ว่า.. ทั้งนัท และนิค จะมีการกำเนิดที่แตกต่างกัน แต่.. ในความรู้สึกของลุง ทั้งคู่.. คือลูกชายของลุงนะ ”
“ ครับคุณลุง ผมได้ยินแบบนี้แล้วดีใจจังเลย ”
นิคตอบรับด้วยหัวใจที่พองโต ดวงตาเป็นประกาย แล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข..
“ พ่อก็ทำซึ้งเป็นด้วยแฮะ เล่านิทานหลอกเด็กให้หุ่นยนตร์ฟังก็ได้ด้วย ทำเอาเจ้านิคเคลิ้มไปเลยละดิ เห็นไหม? เจ้านิคบ๊อง นั่งยิ้มแป้นไม่ยอมหุบเลยอยู่เนี้ยยย ฮ่าๆๆๆ ”
“ อ่าว.. ไอ้เด็กบ๊อง หลับอยู่ไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่.. ตื่นตั้งแต่เมื่อไรกัน? หา? ”
“ ก็.. ตื่น.. ตั้งแต่ที่พ่อพูดว่า.. กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ววววว.. ไงคร้าบบบบ อิอิ พ่อเนี่ยยย น่ารักน้า เล่านิทานก็เป็นด้วย แหมๆ ฮ่าๆๆๆๆ ”
“ ไอ้เด็กบ้า.. มาแซวพ่ออีก เดี๋ยวเถอะ พอเขินแล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆ ”
ทั้งหมดพูดคุย หยอกล้อ หัวเราะกันคิกคัก อย่างมีความสุข ตลอดการเดินทางจนถึงที่พักในเวลาที่ท้องฟ้ามืดสนิท แต่.. เกลื่อนไปด้วยแสงดาวระยิบระยับ ของยามราตรีกาล ที่แสนมีความสุขอีกหนึ่งวัน..
. . . .
:o8: แหะๆ ผม.. ~PikachU~
คนเขียนนิยายเรื่องนี้ร่วมกับเพื่อนที่เป็นเจ้าของกระทู้อ่ะคับ
วันนี้มาช่วยเพื่อนลงตอนใหม่คร้าบบบบ แง่มๆ
-
หวัดดีจ้า คุณ ~PikachU~
เรื่องสนุกดีค่ะ อยากให้มาลงบ่อยๆน้า
รออ่านอยู่ เป็นกำลังใจให้
แต่อย่าจบเศร้านะ
:bye2:
-
เรื่องนี้น่าติดตามมากๆ ชอบแนวนี้แหละ
จะมาเชียร์อัป บ่อยๆน่ะ :o8: :o8: :o8:
-
:m1: :m1: :m1:
-
ตอน 14
หนุ่มน้อยหน้าใสรูปร่างโปร่งบาง แต่ดูสมส่วน กำลังนั่งคิดอะไรเล่นเงียบๆคนเดียว บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านที่ร่มดูร่มรื่น ดวงหน้าขาวเนียนใสของเขาดูเหมือนกำลังเหม่อลอย จมอยู่ในภวังค์ความคิดบางอย่าง.. ดวงตาที่เรียวยาวนัยน์ตาชั้นเดียวแบบลูกคนจีนกำลังเหม่อมอง ไกล.. ไกลออกไป.. ไปอย่างไร้จุดหมาย นี่.. เขากำลังคิดถึงใครกันหนอ? เขานั่งเงียบๆ นิ่งๆแบบนี้มาได้สักพักใหญ่แล้ว ดูเหมือนว่า.. ตอนนี้เขาจะไม่รู้สึกตัวเลยว่า.. พี่สาวกำลังเดินมาหา จนกระทั่งพี่สาวจับไหล่ขาเบาๆแล้วเอ่ยทักทำลายความเงียบขึ้น เขาจึงได้รู้สึกตัว แล้วเหลือบมองไปทางพี่สาว..
“ นั่งเหม่อคิดถึงใครอยู่ยะแก อย่าบอกนะว่า.. แกกำลังอินเลิฟ บอกมาเลยว่า.. กับใคร? ที่ไหน? สารภาพมาเดี๋ยวนี้ ฉันว่า.. ฉันเข้าใจไม่ผิดนะยะ อาการเหม่อๆ แบบนี้ละชัวร์เลย ”
เขาผงะเล็กน้อย ด้วยรู้สึกแปลกใจ.. ที่พี่สาวจับอาการเขาได้ มันจริงอย่างที่เธอพูด เขาคงกำลังมีความรู้สึกตามที่พี่สาวบอก เพราะเขากำลังคิดถึง.. คิดถึงใครบางคน ใครบางคนที่เพิ่งจะได้พบเจอ แม้เพียงชั่วเวลาไม่นาน แต่มันก็ทำให้ หัวใจของเขาวูบๆทุกครั้งเมื่อนึกถึงดวงหน้า กิริยา คำพูด ที่รู้สึกถูกชะตา อยากคบหา ทำไมวันนั้นเขาไม่ขอเบอร์ไว้นะ? แต่.. ถ้าขอ.. ก็คงดูน่าเกลียด? หรือว่า.. ไม่น่าเกลียด? หรือว่า.. เขาเฉิ่มเบ๊อะเกินไป จนนึกไม่ทันว่าควรขอ? หรือว่า.. หรือว่า.. หรือยังไงดี? เขารีบหยุดความคิดตัวเอง ก่อนที่มันจะไปไกลไปกว่านี้ และมีแต่คำถามๆๆๆ ที่ตัวเองหาคำตอบไม่ได้ เขารีบอ้อมแอ้มแก้ตัว แล้วชวนคุยเบี่ยงเบนเรื่องในทันที..
“ ป่าวน้าเจ๊ เค้าก็แค่.. กำลังคิดอะไรเล่นๆเพลินๆอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก เออ.. เจ๊ วันก่อนเค้าขอโทษน้า ที่เค้าตื้อตามเจ๊ไปสวนสนุก แล้วพลัดกัน ทำให้เจ๊ต้องเดือดร้อนตาม เค้า จนแทบไม่ได้เล่นอะไรเลย เจ๊ไปกับแฟนแท้ๆ เลยเหมือนหมดสนุก ไม่ค่อยมีความสุขเลยอ่า เค้าขอโทษน้าเจ๊ ”
“ ช่างมันหอะ มันผ่านไปแล้ว แล้วอีกอย่างนะ ฉันก็ไม่ค่อยได้ชอบตาคนนั้นเท่าไรนักหรอก เขาก็แค่มาตามจีบฉัน ก็แค่นั้นเอง ที่ฉันไปก็เพราะอยากไปเที่ยวฟรีเท่านั้นแหละ ความจริง.. มันก็ดีเหมือนกันนะ ที่มีแกไปเป็นกันชน ถ้าไปตามลังพัง เขาคงมาทำท่าก้อร่อก้อติกจีบ พูดหวานๆ พาลให้เอียนเลี่ยนเสียเปล่าๆ น่าเบื่อจะตาย นี่เขาก็ชิ่งหายไปเลยตั้งแต่วันนั้น คงจะหัวเสียพอดู หึหึ แต่.. ก็ช่างเหอะ.. ไม่สนใจหรอก ”
“ อ่า.. ซะงั้น เลยกลายเป็นเรื่องดีไปซะได้ ว่าแต่.. เจ๊สวยอ่ะ จริงๆนะ เค้าป่าวแกล้งชมเพื่อเอาใจ เค้าพูดจริงๆ ก็เจ๊ลองคิดดูดิ มีแต่ผู้ชายมาตามจีบเจ๊ให้บึมไปหมดเลย.. ดีเนอะ ที่มีพี่สาวยแบบนี้ น่าภูมิใจดีออก อิอิ ”
“ มาทำปากหวาน ประเดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวฉันใจอ่อนให้ตังค์แกกินขนมหรอก ฮ่าๆ แล้วแกรู้ไหม? แกก็น่ารักมากเลยนะ แต่คงไม่ถึงขั้นหล่อมั๊ง? เพราะแกยังเด็ก ฉันก็ไม่ได้มาแกล้งชมน้องชายตัวเอง เพราะแกมาชมฉันก่อนหรอกนะ แต่.. มันเป็นความจริงที่ฉันไม่ค่อยจะอยากพูดให้แกรู้ เพราะเดี๋ยวแกจะเหลิงไปเปล่าๆ อิอิ แต่ก็จริงๆนะ ฉันพูดจริงๆ แกหน้าตาน่ารักจริงๆ ฉันถึงได้หนีบแกไปไหนต่อไหนด้วยตลอด ก็เพราะอยากอวดใครต่อใครว่ามีน้องชายน่ารักไง จนทุกวันนี้แกเลยกลายเป็นลูกแหง่ติดพี่สาว ไปไหนก็ตามตลอดเลย จริงไหมล่ะ? ”
“ ง่า.. ก็ใช่ ก็ไปกับเจ๊ทีไร ฟรีทุกอย่างเลยง่ะ แล้วเจ๊ก็ใจดีมากๆด้วย ถึงจะขี้บ่นๆๆๆ จน ปากเป็นตะไกรไปหน่อยก็เหอะ อันนี้พอทนได้ อิอิ ”
“ ประเดี๋ยวโดนอัดน่วมเลย มาว่าฉันปากตะไกร เออ.. นี่.. หม่าม้า ให้มาเรียกไปกินข้าวแหนะ ไปเหอะ ป๊ากับหม่าม้าคงคอยแย่แล้ว ”
“ อืมมมม.. ”
. . . .
“ มาแล้วเหรอ กิ๊ก กับเอี้ยก้วย? มา มา นี่เลยกับข้าวกำลังร้อนๆ วันนี้หม่าม้ามีกับข้าวหลายอย่างเลย น่ากินทั้งนั้น ”
“ หม่าม้าง่า.. ทำไมหมู่นี้ชอบเรียกเค้าว่าเอี้ยก้วยอ่า ก็ตั้งชื่อเค้าแต่แรกว่ากล้วยแล้วไง แล้วทำไมตอนนี้ไหงมาเป็นเอี้ยก้วยไปได้อ่า เดี๋ยวต่อไปเรียกบ่อยๆ ก็ติดเป็นชื่อเล่นจริงๆหรอก เค้าไม่เอาหรอกน้า ชื่อเอี้ยก้วยอ่ะ ”
“ ก็.. ตอนนี้หม่าม้าของลูกกำลังบ้าหนังจีนมังกรหยก ภาคจอมยุทธอินทรีย์ เอี้ยก้วย เซียวเหล่งนึ่ง นะสิ ท่าจะเป็นเป็นเอามาก จนเพ้อแล้ว.. ฮ่าๆๆ ”
“ ป๊านี่ก็.. เดี๋ยวเหอะ ว่ามาหาว่าม้าบ้าหนังจีน ป๊าก็เหมือนกันนั่นแหละ ติดตามดูอยู่ด้วยกันทุกตอนไม่ยอมมีพลาด ถ้าว่าม้าบ้าหนังจีน ป๊าก็บ้าเหมือนกันนั่นแหละ มาทำเป็นพูดดี ว่าแต่.. เอี้ยก้วยของหม่าม้า หล่อน้า ตอนนี้ก็เป็นเริ่มหนุ่มแล้วด้วย อีกหน่อยก็คงมีสาวๆมาตอมให้หึ่งแน่เลย อย่าลืมนะ ยังไงก็.. เอาให้สวยเหมือนเซียวเหล่งนึ่งน้า เอี้ยก้วยสุดหล่อของหม่าม้า ”
“ เอาอีกแระ เรียกเอี้ยก้วยอีกแระ หม่าม้าก็.. ”
“ ฮ่าๆๆๆ สงสัยหม่าม้าอยากให้กล้วยมีแฟนแก่แน่เลย เพราะเซียวเหล่งนึ่งแก่กว่าเอี้ยก้วย ฮ่าๆๆ ขำเว๊ย อืมมม.. ป๊ากับหม่าม้า หนูว่านะ ตอนนี้ไอ้กล้วยคงกำลังอินเลิฟแน่เลย เมื่อกี้หนูเห็นมันนั่งทำเหม่อเก๊กหน้าเป็นพระเอกอยู่แหน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ แหนะๆ ดูมันดิ นั่งหน้าแดงเลย สงสัยอาย ฮ่าๆๆ ”
“ เง้อออออออออ ”
“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ”
ทั้งหมดหัวเราะกันอย่างครื้นเครงในระหว่างอาหารมื้อนั้น ซึ่งเป็นอาหารมื้อสายๆในวันหยุดสุดสัปดาห์ โดยมีเจ้าหนุ่มน้อยนั่งอายม้วนต้วนเงียบกริบไม่พูดไม่จา ตักแต่ข้าวยัดใส่ปากอย่างเดียว ยัดเอาๆ จนแก้มพองตุ่ย โดยที่ไม่สนใจที่จะตักกับข้าวใส่ปากเลย สงสัย.. คงจะลืมไปว่า.. กินข้าว ก็ควรกินกับข้าวด้วย นี่.. คงเป็นเพราะ.. กำลังเขินจัดอยู่กระมัง? จะว่าไป.. ครอบครัวนี้.. ดูเป็นครอบครัวที่น่ารัก น่าอบอุ่นดีจริงๆ ทั้งหมดร่วมกันกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยได้สักพักใหญ่ เจ้ากล้วยก็เอ่ยถามป๊าขึ้นมา.. ในขณะที่ข้าวกำลังเต็มปากแก้มตุ่ย ว่า..
“ ป๊าครับ อีก 2 วันโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว เค้าว่าจะถามป๊าหลายทีแล้วก็ลืมทุกที วันนี้ขอถามเลยแล้วกัน เพราะ.. ไม่งั้นเดี๋ยวเค้าก็คงจะลืมอีก เค้ายิ่งเฉิ่มๆ ขี้ลืมอยู่ด้วย ป๊าให้เค้าย้ายโรงเรียนตอนจบ ม.2 ทำไมครับ เรียนที่โรงเรียนเก่าเค้าว่าก็ดีแล้วอ่ะ แล้วนี่ ป๊านึกยังไงเหรอครับ??? ”
“ อ่อ.. คืองี้นะลูก ก็ใช่.. โรงเรียนเก่าน่ะดี แต่ โรงเรียนใหม่ที่ป๊าให้หนูย้ายไปต่อ ม.3 ที่นี่เนี่ย ป๊าว่า.. มันน่าจะดีกว่านะลูก โรงเรียนเขามีชื่อเสียง แล้วก็สอนดีด้วย ป๊าอยากให้หนูเรียนเก่งๆไง อีกอย่างนะ มันใกล้บ้านกว่าด้วย นั่งรถก็แค่แปบเดียวหรือจะเดินไปก็ได้ ไม่ไกลมากเท่าไร หนูจะได้ไม่ต้องตื่นเช้ามากมายเพื่อเตรียมไปโรงเรียนไงลูก ป๊าคิดเอาไว้แล้วว่า.. พอจบ ม.3 ก็จะให้ต่อ ม.4 - 5 - 6 ไปเลย สรุปแล้วนะ ป๊าว่ามันมีข้อดีมากกว่านะลูก ”
“ ครับป๊า ถ้าป๊าว่าดี เค้าก็ว่าดีครับ ถึงแม้เค้าจะเสียดายที่ต้องจากเพื่อนๆที่โรงเรียนเก่าก็ตาม แต่.. เค้าเชื่อป๊า เค้าตามใจป๊าทุกอย่างเลยครับ เค้าเป็นลูกที่น่ารักจริงไหมครับ? อิอิ ”
“ เออเว๊ย.. ไอ้ลูกชายคนนี้มันช่างพูด ช่างประจบดีว่ะ เอางี้.. เดี๋ยวเปิดเทอมป๊าขึ้นค่าขนมให้อีกดีไหมลูก พูดจาถูกใจดีนักฮ่าๆๆๆๆ ”
“ ลาภลอยไปเลยนะแก ไอ้กล้วย ”
แล้วทั้งหมดก็ร่วมกินอาหารกันต่อจนอิ่มหนำ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี นายกล้วยก็เอ่ยขออนุญาติป๊ากับหม่าม๊าไปหาซื้ออุปกรณ์เครื่องเขียน เพื่อสำหรับไว้ใช้ในวันเปิดเรียนที่ใกล้มาถึงนี้ ซึ่งจริงๆแล้ว ในวันนี้ นอกจากจะหาซื้อของใช้แล้ว เขาก็ตั้งใจว่า.. จะไปเดินเที่ยวด้วย เขาเอ่ยปากชวนพี่สาวแสนสวยให้ไปด้วยกัน แต่.. วันนี้พี่สาวเขาเกิดอาการขี้เกียจ ไม่อยากออกไปไหน? นายกล้วยจึงจำต้องฉายเดี่ยว หลังจากที่ขออนุญาต และขอสตางค์เป็นที่เรียบร้อย เขาก็ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวใหม่ในชุดหล่อเหลาทันสมัยที่แสนเท่ห์ และทำให้เขาดูน่ารักมากขึ้นอีกเป็นกองจากที่ดูน่ารักอยู่แล้ว เพียงใช้เวลาไม่นานเขาก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยดี จากนั้นก็ออกจากบ้าน ออกเดินทางในไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังขนาดใหญ่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเขามากนัก เพียงนั่งรถไปไม่กี่ป้ายรถเมล์ก็ถึงในชั่วเวลาไม่นาน..
. . . .
..ฉึ่งๆ โป๊ะฉึ่งๆ ฉึ่งโป๊ะ ฉึ่งๆ..
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ ของนายต๋อง อันมีจังหวะเร้าใจน่าดิ้น ดังขึ้นในขณะที่เขากำลังเลือกหาอุปกรณ์ของใช้ในร้านเครื่องเขียนขนาดใหญ่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูว่าใครโทรมา.. ซึ่ง.. ที่แท้ก็เป็น..
“ อ่อ.. ไอ้นัท.. ฮาโหลวววววว ว่าไงนัทเพื่อนเลิฟ โทรมามีอะไรวะ? ”
“ ต๋อง ตอนนี้นายอยู่ที่บ้านไหม? ”
“ เปล่าหว่ะ เราออกมาข้างนอก มาหาซื้อของในห้างอยู่ มีอะไรเหรอ? ”
“ เง้ออออ.. เวรกรรม แล้วนี่นายจะกลับมาบ้านกี่โมง? พอดีคืองี้นะ.. ตารางเรียนเทอมใหม่เราอ่ะ ที่ได้จากที่โรงเรียนวันนั้น พอได้มา เราก็พับเก็บใส่กระเป๋ากางเกง แล้วก็ลืม เพิ่งมานึกได้ตอนที่นิคเอาชุดวันนั้นใส่เครื่องซัก และไปตากจนแห้งแล้ว พอเรามาเปิดดู มันก็.. เง้อ.. ยุ่ยกรอบเลยง่า เซ็งเลย ”
“ โธ่.. ไอ้บ๊องเอ๊ย เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำเป็นตาแก่ขี้ลืมไปได้ ฮ่าๆๆ ”
“ เออ.. แซวเข้าไป แล้วนี่จะกลับกี่โมง? ถ้ากลับมาถึงบ้านแล้ว โทรบอกเราด้วยดิ เราจะให้นายสแกนตารางเรียน แล้วส่งให้เราทาง MSN หน่อยอ่ะ ”
“ ไม่มีปัญหาหรอก ว่าแต่.. นิคมันก็เรียนห้องเดียวกับพวกเราด้วยไม่ใช่เหรอ? มันก็น่าจะมีตารางเรียนเหมือนกันด้วยนี่นา แล้วแก ถามนิคมันดูยัง? ”
“ เออ.. จริงด้วย ลืมนึกไป เดี๋ยวถามนิคก่อนแปบนึงนะ..
. . . .
นิคคคคคคค นายมีตารางเรียนไหม? อันของเรายุ่ยไปหมดแล้วง่า อะไรนะ? มีเหรอ? อ่อ.. อืมๆๆ
. . . .
เฮ้ย ต๋อง นิคมันมีหว่ะ ขอบใจน้าที่ช่วยเตือน อิอิ งั้นต๋อง นายก็ไม่ต้องแล้ว นายหมดประโยชน์แล้ว เชิญไปร่อนต่อได้ตามสบายเลย ชิ้วๆ อิอิ ”
“ เออ.. เอาเข้าไป ไอ้เวรนัท ไอ้จอมเบ๊อะ แล้วแกนะ.. อยู่ด้วยกันกับนิคทั้งวัน แกคุยกันมั่งป่าววะ? หา? เออ.. นี่ ตอนนี้เราจะซื้อปากกา เห็นมันสวยดี แล้วก็เขียนดีด้วยอ่ะ เราลองแล้ว นายจะเอาด้วยไหม? เดี๋ยวเราซื้อไปเผื่อ ”
“ เอาๆ เอา 2 ด้ามนะ แล้วเผื่อนิค 2 ด้ามด้วยนะ ว่าแต่.. ด้ามเท่าไรวะ? ”
“ ด้ามละ 22 บาทว่ะ ”
“ โหยยยย แพงอ่า 2 ด้ามก็ 44 บาท 4 ด้ามก็ 88 บาท เง้อ แต่ก็เอาว่ะ ซื้อมาเผื่อด้วย ”
“ ของดีมันก็ต้องแพงหน่อยดิ ไอ้จอมงก เดี๋ยววันเปิดเทอมเราไปเก็บตังค์ นี่เราว่า.. พอซื้อเสร็จนะ เดี๋ยวจะไป ร้านซีเอ็ด ไปหาหนังสือมาอ่านเล่นสักเรื่อง วันนี้เป้าตุงๆ กระเป๋าก็ตุงๆด้วย รวยเว๊ย อิอิ ”
“ ไอ้ทะลึ่ง ไอ้ลามก ที่บอกว่าเป้าตุงๆน่ะ อย่าบอกนะว่ากำลังมีอารมณ์ ฮ่าๆ ว่าแต่.. แกอ่านหนังสือเป็นกับเขาด้วยเรอะ ไอ้หอก ฉันว่านะ.. แกคงซื้อมานอนหนุนหัวมากกว่าแหละ ”
“ เป้าตุง ก็เพราะมันใหญ่เว๊ย ที่รู้ๆ ใหญ่กว่าของแกแน่นอน อิอิ แล้วแกก็พูดไป ฉันก็ชอบอ่านนะ แล้วหนังสือนิยายที่เราจะไปซื้อนี่สนุกด้วย เราคิดว่างั้น เพราะมันดังมากๆเลย เห็นใครๆที่อ่านแล้วเขาว่าสนุกอ่ะ เออ.. งั้นแค่นี้ก่อนนะ โทรนานเปลืองตังค์ สงสารแก แกยิ่งงกๆอยู่ด้วย แล้วเจอกัน คิดถึงน้า จ๊วบๆ อิอิ ”
“ เออ.. ไอ้บ้า คิดถึงเช่นกัน จู๊ดๆ ฮ่าๆ ”
หลังจากกดวางหู นายต๋องจอมกวน ก็เลือกหาสิ่งที่ต้องการต่อจนครบแล้วก็ไปจ่ายเงิน จากนั้นก็ดิ่งไปที่ร้าน ซีเอ็ด ร้านหนังสือชื่อดัง ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลมากนัก ที่จริง ร้านบีทูเอสที่เขาซื้อของเมื่อกี้ ก็มีหนังสือขายมากมาย แต่.. กลับไม่มีหนังสือที่เขาต้องการ เพราะมันหมด เขาคิดว่า.. ที่ซีเอ็ด น่าจะมีหลงเหลืออยู่บ้าง เขาเดินเข้าไปในร้าน มองหาหนังสือที่เขาต้องการในทันที นั่นไง.. เจอแล้ว.. วางอยู่ตรงนั้น เหลืออยู่แค่เล่มเดียว ต้องรีบไปคว้ามาแล้ว..
..โป๊กกกก!!..
..อูยยยยยยย..
นายต๋องดิ่งเข้าไปเพื่อรีบคว้าหนังสือ โดยไม่ทันสังเกตุว่า หนุ่มน้อยอีกคนก็ดิ่งเข้ามาเพื่อคว้าหนังสือเช่นกัน ต่างคนต่างรีบจนไม่ทันมอง หัวโขกเลยกันดังโป๊กสนั่น ท่าทางคงจะเจ็บพอดู ทั้งคู่ต่างคลำหัวป้อยๆ ด้วยความเจ็บ แล้วก็ยืนมองหน้ากันนิ่งอยู่
“ น้องขา.. ขอโทษนะคะ นั่นไง.. เหลือเล่มหนึ่งพอดี ยังไม่มีใครเอาเลย โชคดีจังเลย ”
..หมับ..
สาวรุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยขอทาง แล้วเธอก็คว้าหนังสือที่ทั้งคู่ต่างเล็งไว้ อย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ แล้วเธอก็เดินเฉิบๆไปจ่ายเงิน จากนั้นก็เดินตัวปลิวออกไปจากร้านอย่างสบายอารมณ์..
นายต๋องเอ่ยขอโทษหนุ่มน้อยคนนั้นที่หัวโขกกันตามมรรยาท แต่ในใจกลับอาฆาตที่ต้องเจ็บหัว และก็ชวดของที่เล็งไว้
เขาก็เดินคอตกออกจากร้านไปด้วยความเซ็ง พลางทำปากขมุบขมิบ บ่นอุบอิบกับตัวเองเงียบๆคนเดียว..
“ เซ็งเว๊ยย เลยอดเลย เพราะเจ้าบ๊องนั่นแท้ๆเลย เห็นน่าตาน่ารักหรอกนะ เลยพอหยวนๆให้อภัย แต่ก็.. เห้ออออออ.. อยากได้หนังสือเล่มนั้นจังเลยย ไม่น่าเลยยยย ซวยจริงๆ ”
ย้อนไปทางเจ้าหนุ่มจอมเปิ่นอีกคน หลังจากที่เขาเอ่ยขอโทษตามมรรยาทกลับคืน แต่ในใจกลับอาฆาตแบบเดียวกัน พอเห็นคู่กรณีเดินออกจากร้านไป เขาก็ตรงไปถามพี่พนักงานของร้านในทันทีว่า..
“ พี่ครับ.. หนังสือ….. หมดแล้วเหรอครับ? แล้วจะมาใหม่อีกเมื่อไรครับ พอดีผมอยากได้มากเลยๆครับ ”
“ อ่อ.. หมดแล้วค่ะ พอดีพี่คนเมื่อกี้ที่หยิบไปเป็นเล่มสุดท้ายพอดี หนังสือเรื่องนี้ขายดีมากๆเลยค่ะ พิมพ์แทบไม่ทันเลย ทางร้านสั่งเพิ่มไปแล้ว แต่ยังไม่มีของเลย พี่คิดว่า.. น่าจะราวๆ ไม่เกิน 2 สัปดาห์ค่ะ เอาไว้น้องมาดูใหม่อีกทีนะคะ ”
“ ว้า.. เสียดายจัง อีกตั้งนานแหนะ อยากได้มากๆเลย เห้อออ ขอบคุณนะครับพี่ ”
แล้วเขาก็เดินคอตก ออกจากร้านไปอีกทางด้วยความเซ็งเช่นกัน พลางนึกในใจไปด้วยว่า..
..กรรมจริงๆ อุตส่าห์หามาตั้งหลายร้านแล้ว ดันหมดทุกร้านเลย พอมาเจอที่นี่ ก็ดันอดอีก เพราะเจ้านั่นแท้ๆเลย เราคว้าเกือบได้แล้วเชียว แต่หัวดันมาโขกกันก่อน คนอะไรว้า ซุ่มซ่าม ไม่รู้จักดูเลย หน้าตาก็ออกจะหล่อ ถึงจะตัวดำไปหน่อยก็เหอะ จะว่าไป.. โดยรวมๆแล้วก็หล่อใช้ได้เลย แต่ก็ซุ่มซ่ามเกิ๊นนน ทำให้เราอดได้หนังสือเลย แบบไม่ไหวๆ แล้วนี่อีกตั้งนานแหนะ กว่าที่หนังสือจะมาใหม่ แล้วเราจะรอไหวไหมเนี่ยยย ไม่รู้ว่า.. ที่ห้องสมุดของโรงเรียนใหม่ที่เราจะไปเข้า จะมีให้ยืมไหมหนอ? มะรืนนี้เปิดเรียนแล้วด้วย เดี๋ยวคงต้องไปสำรวจดู เง้อออ เซ็งๆๆ..
. . . .
วันนี้เอามาลงให้อีก 1 ตอนครับ
ตอนนี้เขียนไปได้ทั้งหมด 22 ตอนแล้วครับ
จะทะยอยเอาลงให้อ่านเรื่อยๆนะคร้าบ อิอิ
:laugh:
-
:o8:
ขอขอบคุณ..
หวัดดีจ้า คุณ ~PikachU~
เรื่องสนุกดีค่ะ อยากให้มาลงบ่อยๆน้า
รออ่านอยู่ เป็นกำลังใจให้
แต่อย่าจบเศร้านะ
:bye2:
ขอบคุณนะครับ คุณ joypluss คร้าบ มาตามอ่านทุกตอนเลย
เรื่องนี้น่าติดตามมากๆ ชอบแนวนี้แหละ
จะมาเชียร์อัป บ่อยๆน่ะ :o8: :o8: :o8:
ขอบคุณ คุณ กิมตี่หัดขับ ที่ชอบนะคร้าบ จะทะยอยลงเรื่อยๆคับป๋ม
:m1: :m1: :m1:
ขอบคุณ คุณ artday ที่แวะมาอ่านนะคร้าบ
ผมขอโหวต +1 ให้ทั้ง 3 ท่าน เพื่อเป็นการขอบคุณนะคร้าบ
:o8:
-
แหงมๆๆๆ จะถึงตอนสนุกแล้ว :m4: :m4:
เอามาลงต่อไวๆด้วยเน้ออออออออ :m13:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ คืบหน้าถึงไหนแล้ว :m12:
-
มาตามสัญญาแล้วนะจ๊ะ กอปและซี
ที่จริงเมื่อคืนแวะเข้ามาอ่านได้สองตอนแล้วหล่ะ
เด๋วจะไปอ่านต่อ
แล้วจะตามมาให้กำลังใจเรื่อยจ๊ะ :L2:
-
อิอิ เรื่องใหม่ๆ :m4:
มาเปนกำลังใจให้นะคะ ว่าแต่เรื่องนี้ใครเป็นพระเอก-นายเอกเนี่ย *-*
-
มาตามสัญญาแล้วนะจ๊ะ กอปและซี
ที่จริงเมื่อคืนแวะเข้ามาอ่านได้สองตอนแล้วหล่ะ
เด๋วจะไปอ่านต่อ
แล้วจะตามมาให้กำลังใจเรื่อยจ๊ะ :L2:
อิอิ เรื่องใหม่ๆ :m4:
มาเปนกำลังใจให้นะคะ ว่าแต่เรื่องนี้ใครเป็นพระเอก-นายเอกเนี่ย *-*
ขอบคุณมากๆเลยนะครับ แหะๆ ผม+1ให้เป็นการขอบคุณนะครับ
ขอบคุณนะครับ
-
ตอนที่ 15
เช้าตรู่วันหนึ่ง อากาศยามเช้าแสนสดใส มีเสียงใสๆของนกร้องที่ออกไปหากินยามเช้า ทำให้บรรยากาศบรรยากาศยามเช้าดูสดชื่นมีชีวิตชีวาเหลือเกิน นิค.. หุ่นยนตร์น้อยเสมือนมนุษย์ ลืมตาตื่นขึ้น ตามระบบเวลาภายในสมองกล ที่กำหนดเวลาออกจากโหมดสแตนบายไว้ให้เป็นเวลาตื่นแต่เช้าตรู่แบบนี้ทุกวัน เขาเหลือบมองด้านข้างของเตียงนอน ซึ่งเป็นด้านส่วนที่นัทนอน ปรากฏว่า.. มัน.. ว่างเปล่า แต่กลับมีเสียงซู่ซ่าในห้องน้ำแทน เขานึกในใจว่านัทคงจะตื่นนอนก่อนแล้ว.. แต่ลึกๆในใจก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่า.. ทุกทีนัทจะขี้เซา ตื่นยาก และขี้เกียจอาบน้ำ ทำให้เขาต้องหาวิธีการต่างๆนานามาปลุกจนกว่าจะลุกไปปฏิบัติภาระกิจส่วนตัวได้ แต่.. ทำไม.. วันนี้นัทกลับตื่นได้เอง ไปอาบน้ำเอง เขาคิดและพยายามประมวลข้อมูลหาเหตุผล แต่ก็คิดไม่ออก เขาจึงสลัดความคิดทิ้ง แล้วก็จัดเก็บที่นอน เหมือนดังที่เคยทำทุกวันจนเสร็จเรียบร้อยดีในเวลาไม่นาน จากนั้นเขาก็จัดเตรียมชุดแต่งกายให้นัท แล้วก็นั่งรอเงียบๆ ระหว่างนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งต่างๆที่ผ่านมาเมื่อหลายวันก่อน นับแต่.. วันที่เขาไปตรวจสภาพโครงสร้างร่างกายทั้งภายนอกและภายใน และเพิ่มเติมข้อมูลในสมองกลที่ห้องทดลองในวันนั้น นัทดูเหมือนจะรักและผูกกันกับเขามากขึ้นจนน่าแปลกใจ แม้กระทั่งเวลานอน ที่เมื่อก่อนจะต่างคนต่างนอน แต่มาในระยะหลัง นัทจะมานอนกอดเขาจนหลับไปทุกครั้งซึ่งมันก็ทำให้เขารู้สึกดีมากๆ เขาพยายามประมวลข้อมูลในสมองกล เพื่อวิเคราะห์หาเหตุผล จนสุปออกมาได้ว่า.. คงเพราะ.. นัทได้ล่วงรู้ถึงระบบการทำงาน ตลอดจนได้เรียนรู้ เข้าใจและเห็นสิ่งต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับตัวเขา อันน่าทึ่งของเขากระมัง นัทจึงรู้สึกว่าเขา มีคุณค่าน่าหวงแหนเขามากขึ้นหรือเปล่า? ซึ่งเขาก็คิดว่าน่าจะดูมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่.. ก็คงเป็นส่วนหนึ่ง ใช่ไหม? น่าจะมีเหตุผลอะไรที่นอกเหนือจากนี้ไหม? เขาจึงลองพยายามวิเคราะห์ข้อมูล หาเหตุผลต่อไป แต่.. ก็ต้องชะงักความคิดลง เมื่อนัทอาบน้ำเสร็จและเปิดประตูห้องน้ำออกมาตัวหอมกรุ่นด้วยร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำแพรวพราย พันกายร่างกายส่วนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวสีฟ้าสด ใบหน้าของนัทยามนี้ดูสดชื่น นัทเอ่ยทักทายเขาด้วยน้าเสียงที่แจ่มใสว่า..
“ ไง.. เจ้านิคหุ่นกระป๋อง ตื่นแล้วเรอะ วันนี้โรงเรียนเปิดแล้ว นายจะได้ไปโรงเรียนกับเราแล้วดิ อิอิ ”
“ อืมมม.. แล้วทำไมวันนี้นัทตื่นเร็วได้เองล่ะ เห็นทุกทีไม่ค่อยอยากลุกนี่นา? ”
“ พอดีเราปวดอึง่ะ สงสัยเมื่อวานกินเยอะไปหน่อย ไหนๆลุกมาอึแล้ว ก็เลยอาบน้ำแปรงฟันไปเลย ถ้ากลับมานอนต่อ ก็คงนอนได้อีกนิดเดียว เดี๋ยวนายก็ต้องมาปลุกเราอยู่ดีน่ะแหละ ”
“ ที่แท้.. นัทตื่นเองได้ก็เพราะ.. ปวดอึนี่เอง เราก็ประมวลหาเหตุผลตั้งนาน ยังนึกไม่ออกเลย ”
“ ฮ่าๆ ใช่แล้ว ตื่นเพราะปวดอึ อิอิ แต่สาเหตุหลักจริงๆแล้ว ก็คือ.. วันนี้วันเปิดเรียนแล้วไง? เราตื่นเต้นอ่า คิดถึงเพื่อนๆด้วย หยุดมาตั้งนาน อันที่จริงเราก็ยังรู้สึกขี้เกียจๆอยู่นะ แต่.. ก็อยากไปเจอเพื่อนๆด้วยเหมือนกัน แล้วอีกอย่างนะนายปลุกเราแต่เช้าทุกวันจนเราชินที่จะตื่นแล้วนี่นา เออนี่.. มัแต่ฝอย เดี๋ยวแต่งตัวก่อน แล้วนายอ่ะก็ไปแต่งตัวดิ แต่.. เดี๋ยว.. มา..ขอดมนายดูก่อน ว่าเหม็นไหม? สมควรไปอาบน้ำไหม? อืมมมมม.. ไม่มีกลิ่นแฮะ ว่าแต่.. หุ่นอย่างนายไม่มีกลิ่นตัว กลิ่นเต่านี่นา มีแต่กลิ่นอ่อนๆคล้ายๆยาง อ่า.. แต่.. ถ้าไปอาบน้ำซะหน่อยก็น่าจะหอมๆดี งั้น.. ไปอาบน้ำเหอะ จะได้มาแต่งตัว เดี๋ยวเราจะช่วยแต่งตัวให้ ”
“ อืมมม.. ”
ได้ยินดังนั้น.. นิคก็จัดการถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยเปล่าต่อหน้านัทด้วยความเคยชินเพราะ.. มีเหตุให้ต้องเปลือยกายให้นัทเห็นบ่อยๆ บ่อยเสียจนเสมือนเป็นเรื่องปกติไป นัทลอบชำเลืองมองร่างเปลือยของนิคจากปลายหางตา แล้วอมยิ้มนิดๆ จนเมื่อนิคถอดเสื้อผ้าเรียบร้อย..เขาก็เดินดิ่งตรงไปในห้องน้ำเพื่อชำระโครงสร้างร่างกายที่ดูเสมือนมนุษย์จริงๆ นัท..ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการแต่งตัว ก็เอ่ยตามหลังนิคด้วยน้ำเสียงที่หยอกเย้าว่า..
“ เว๊ยยย กิ้วๆ ไอ้นิคหุ่นกระป๋องเอ๊ยยย แก้ผ้าล่อนจ้อนเดินโตงเตงเชียวน้า ผ้าเช็ดตัวมีก็ไม่นุ่ง แล้วนี่..อย่าเที่ยวไปแก้ผ้าง่ายๆแบบนี้ที่ไหนนะเว๊ย ไอ้หุ่นหน้าด้าน ทำได้ที่นี่ได้ที่เดียว เพราะสภาพโครงสร้างร่างกายของนายน่ะ มันเป็นแบบเด็กผู้ชายวัยรุ่นแล้ววว ไม่ใช่เด็กน้อยๆจู๋เล็กๆ แล้วน้า ขืนไปทำแบบนี้ที่อื่นละก็.. ได้ขายขี้หน้าเขาตายเลย ก๊ากกกก ฮ่าๆๆ ”
ผ่านไปได้สักพักใหญ่ ในขณะที่นัทซึ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังง่วนกับการ จัดเตรียมกระเป๋านักเรียนอยู่ เจ้านิคหุ่นน้อยน่ารัก ก็เสร็จภาระกิจในห้องน้ำจนเรียบร้อยดี เขาเดินตัวหอมกรุ่นออกมาจากห้องน้ำ จากนั้น.. เขาเช็ดตัวด้วยผ้าเช็ดตัวสีเหลืองสดใส จนผิวกายหมาด จนเกือบแห้งสนิท แล้วเขาก็หยิบกางเกงชั้นในสีขาวสะอาด ที่คุณลุง หรือ ดร. นพคุณ ซื้อมาเพิ่มให้ขึ้นมาสวม และเตรียมแต่งตัว นัทซึ่งในขณะนี้ได้จัดเตรียมกระเป๋าเสร็จแล้ว ก็หันมาทางนิค เพื่อจะช่วยแต่งตัวให้..
“ อ่า.. อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ? ตัวหอมกรุ่นกลิ่นสบู่เชียวน้า แล้ว.. อ่า.. กางเกงในก็นุ่งแล้วด้วย ดีแล้วละ จะได้ไม่ไปนั่งไข่โผล่ให้ใครเห็น อิอิ แต่.. เฮ๊ยย.. ไอ้นิค ไอ้บ๊อง ไหงแกนุ่งเกงในอย่างงี้วะ ก๊ากกกกกกกกกก ฮ่าๆ ทำไมแกนุ่งกางในเอาด้านหน้าไปไว้ข้างหลังอ่า ด้านนั้นเขามีที่ห่อจู๋ แต่นายดัน นุ่งไปไว้ทางก้น ก๊ากๆๆ ทุกทีก็ไม่เห็นนุ่งงี้นี่หว่า? จะบ้าตาย ฮ่าๆๆ ตลกโว๊ยย ”
“ อ่าว.. เรานุ่งผิดเหรอ? เราไม่รู้นี่นา เรานึกว่าจะนุ่งอย่างไรก็ได้ เพราะมันอยู่ข้างใน ไม่มีใครเห็น แล้วเราก็เห็นว่า.. ด้านนี้.. ส่วนที่นายบอกว่าใช้ห่อจู๋น่ะ เราว่า.. มันดูหนาหน่อย เพราะมีผ้าซ้อนกันอยู่ น่าจะมีความทนทานดีกว่าด้านที่ต้องนุ่งไว้ทางก้นน่ะ ที่ผ่านมาเรานุ่งตามแบบที่นัทบอก เราก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะเราประมวลข้อมูลออกมาว่า ก้นเป็นส่วนที่ต้องสัมผัสเสียดสีกับสิ่งต่างๆ มากกว่าด้านหน้า จึงควรนุ่งกางเกงชั้นในให้ส่วนที่มีความหนากว่าอยู่ด้านหลัง ตกลงเราประมวลข้อมูลผิดเหรอ? นี่เราก็แค่คิดว่า.. น่าจะลองนุ่งแบบใหม่ดูเท่านั้นเอง ”
“ ประมวลผลข้อมูลออกมา ฟังดูมีเหตุผลมากกกกก แต่.. มันพิลึกเว๊ยย ถอดออกมานุ่งใหม่เลย ไอ้บ้า ฮ่าๆ เอาละ.. น่านนน.. อย่างนั้น แล้วนี่.. เราจะบอกให้นะ ไอ้เหตุผลที่นายว่ามาเมื่อกี้.. ก็ฟังดูเข้าที แต่.. มันไม่เข้าท่าโว๊ยยยย ตามความเป็นจริงอย่างที่สุด คือ.. กล่องดวงใจของผู้ชาย เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ที่ต้องถนอมรักษามากกกก เขาจึงทำกางเกงในให้ในส่วนนี้ให้ดูมิดชิดแน่นหนา เพื่อให้คอยปกป้องกล่องดวงใจของผู้ชาย หรือไอ้จู๋นั่นไงแหละเว๊ยยย ทีนี้เข้าใจยัง? พ่อจอมเฉิ่ม อิอิ ”
“ เข้าใจแล้วนัท นี่เราคงประมวลผลผิดพลาด ต่อไปเราคงต้องศึกษาให้เข้าใจมากกว่านี้ ”
“ เออๆ ดีแล้ว เอ้า.. แต่งตัวเหอะ ชุดนักเรียนของนายชุดนี้นะ เพราะมีชื่อนายปักที่เสื้อด้วย นายมีชื่อว่า.. นิคม ส่วนของเรา เราชื่อ.. นัทพล นี่เห็นไหม? ปักไว้ตรงนี้.. เอาละ วันนี้เราช่วยแต่งตัวชุดนักเรียนให้ จะได้ดูเรียบร้อยถูกระเบียบ แล้วจำไว้ด้วยนะ ต่อไปนายก็ทำเองน้า เออ.. นิค นายนี่แต่งชุดนักเรียนแล้วก็ดูน่ารักดีหว่ะ แต่.. น่าเสียดายยย ที่น่ารักน้อยกว่าเราไปหน่อย อิอิ เอ้า.. นี่กระเป๋าของนาย งั้น.. เดี๋ยวเราลงไปข้างล่าง ไปหาอะไรหม่ำกันเหอะ ”
นัทพูดพลางดึงแก้มเจ้านิคเล่น แล้วลูบหัวเล่นแบบเย้าๆ ด้วยความเอ็นดู จากนั้นเขาก็ส่งกระเป๋าให้ แล้วกอดคอนิคเดินลงบันไดไปข้างล่างด้วยกัน..
. . . .
รถยนต์คันงามของ ดร. นพคุณ จอดนิ่งสนิทบริเวณลานจอดรถหน้าอาคารเรียนที่ดูทันทันสมัยโอ่โถง ในอาณาเขตของโรงเรียนที่กว้างขวางใหญ่โต ที่มีบรรยากาศร่มรื่น เต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า ที่ตกแต่งเป็นสวนสวยเล็กๆ ในแต่ละจุด จนแลดูสวยงามน่ามอง..
“ เอาละ.. เด็กๆ ตั้งใจเรียนกันนะลูก อย่ามัวแต่เล่นซนกัน เงินค่าขนมที่พ่อให้ไว้ก็คงจะพอกันนะ แล้วก็..ดูแลกันและกันดีๆละ นัท นิค ตอนเลิกเรียนเย็นนี้ ก็คงจะกลับกันเองได้ พ่อคงจะมารับไม่ทัน เลิกเรียนแล้วก็อย่าเถลไถลกันนะลูก เอาละ.. พ่อไปละ เดี๋ยวจะสายแล้วรถจะติด ”
“ ครับพ่อ.. สวัสดีครับพ่อ ”
“ สวัสดีครับคุณลุง ”
สองหนุ่มพนมมือไหว้ แล้วหิ้วกระเป๋าก้าวลงจากรถ คุณพ่อใจดีพยักหน้าแล้วยิ้มให้ทั้งสองหนุ่มน้อย จากนั้นก็ขับรถยนตร์แล่นจากไป นัทหันมากอดไหล่นิคซึ่งกำลังยืนตื่นตะลึงด้วยเพราะความตื่นเต้นในประสพการณ์ใหม่ที่จะได้ประสพในวันนี้ภายในรั้วโรงเรียน นัทมองดูนิค แล้วดูเหมือนว่า.. เขาจะเข้าใจในความรู้สึกของนิค เขาจึงกระชับไหล่นิคแน่นขึ้น แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกับนิคว่า..
“ ตื่นเต้นละสิ กับการมาโรงเรียนครั้งแรกในชีวิต นิค.. เดี๋ยวนายจะได้เห็นว่า.. ที่นี่.. มีสิ่งต่างๆให้นายได้เรียนรู้มากกว่าที่บ้านของเรามากมายนะ นอกจากนี้ ยังจะสนุกสนาน และได้มีเพื่อนๆมากมาย นายไม่ต้องกังวลอะไรนะนิค เราจะอยู่กับนายตลอดเวลา เอาละ เราไปห้องเรียนกันเหอะ เราอยู่ห้อง ม3/1 ปีที่แล้ว เรานั่งเรียนกับเจ้าต๋อง แต่.. ปีนี้เราว่าจะนั่งกับนายนะนิค ให้เจ้าต๋องไปนั่งข้างหลังคนเดียว อิอิ ตอนนี้ยังมีเวลาเหลือก่อนเข้าเรียน งั้น.. เราไปกันเหอะนิค ”
นิคยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้ารับด้วยสีหน้า และแววตาที่สดใสเป็นประกาย จากนั้นสองหนุ่มก็เดินเคียงกันขึ้นไปยังอาคารเรียน โดยไม่รู้ตัวว่า.. มีสายตาคู่หนึ่งแอบลอบมองแล้วอมยิ้มด้วยความรู้ที่สึกคาดไม่ถึง แต่กลับดีใจอย่างท่วมท้นจากมุมเล็กๆแห่งหนึ่งที่ลับสายตาจากผู้คน..
. . . .
“ สวัสดีค่ะ นักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับสู่การเรียนในเทอมใหม่นี้นะคะ ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา คงจะได้พักผ่อน และสนุกสนานกันเต็มที่เลย ในปี้นี้ นักเรียนทุกคนได้ขึ้นชั้น ม.3 กันแล้ว ก็โตมากขึ้นไปอีกปีหนึ่งและครูก็จะยังป็นครูประจำชั้นพวกเธอเช่นเดิม ยังไงก็.. อย่าเพิ่งเบื่อหน้าครูนะคะ ชั้นเรียนของเราในปีนี้ มีนักเรียนมาใหม่เพิ่มมา 2 คน ครูอยากให้นักเรียนใหม่ออกมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักหน้าชั้นหน่อยค่ะ พูดแนะนำชื่อ และอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับตัวเอง เช่น.. สาเหตุที่ย้ายมาเรียนที่นี่อะไรแบบนี้เป็นต้น เอาละ.. เชิญนักเรียนใหม่มาที่หน้าชั้นทั้งสองคนเลยค่ะ เพื่อนๆปรบมือต้อนรับหน่อย ”
“ นิค อาจารย์เรียกแล้ว ออกไปหน้าชั้นเลย ไปเหอะ ไม่ต้องอาย ”
นิคพยักหน้าตอบรับ แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังหน้าชั้น พอคล้อยหลังนิค นายต๋องตัวดีก็สะกิดนัทยิกๆจากที่นั่งด้านหลัง เพื่อเตรียมนินทาแบบเมาส์แตกด้วยเสียงกระซิบกระซาบ ใบหน้าระริกระรี้
“ เฮ้ย.. นัท นายดูนักเรียนใหม่อีกคน คนนั้นดิ ใส่เสื้อผ้าตัวโคร่งเลย สงสัยกะซื้อทีเดียวใส่เผื่อโตไปเลย กางเกงก็นุ่งซะเอวสูงจนเกือบถึงอกเลย ตลกหว่ะ อิอิ แล้วก็นะ.. ใส่แว่นก็ทรงเชยโคตรๆหนาเตอะอีกต่างหาก แบบเด็กเรียนเลยอ่า ทรงผมก็หวีเสียเรียบแปล้ มองดูเหมือนเป็นกำนันสมัยโบราณเลย โคตรตลกอ่า ดูเชยๆชอบกลไงไม่รู้ อิอิ ”
“ ไอ้ต๋อง ไอ้บ้า ไปว่าเขา แต่.. มันก็จริงอย่างแกพูดว่ะ ดูเปิ่นๆ ตลกโคตรๆอ่า ฮ่าๆๆๆ อ่าว.. เฮ้ย.. ต๋อง.. ดูดิ ไอ้นิคมันจะเริ่มแนะนำตัวแล้ว เดี๋ยวรอฟังมันหน่อย ดูดิ๊ มันจะพูดไงบ้าง? อิอิ ”
“ เอาละ มากันแล้ว ปี้นี้ห้องเรามีเพื่อนใหม่เป็นหนุ่มหล่อทั้ง 2 คนเลย เอาละ มาเริ่มแนะนำตัวกันได้เลย เริ่มจากเธอก่อนก็แล้วกันนะคะ ”
อาจารย์ชี้มาที่นิคก่อนเป็นคนแรก มีเสียงปรบมือเปาะแปะ จากเพื่อนๆในห้องเพื่อเป็นการต้อนรับ เจ้านิค หุ่นน้อยเสมือนมนุษย์รู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่เขาก็พยายามที่จะควบคุมมอารมณ์ตื่นเต้น โดยเหลือบมองไปทางนัทและต๋อง ก็เห็นว่าทั้งคู่ยิ้ม แล้วชู 2 นิ้วให้ เสมือนเป็นการให้กำลังใจว่าสู้ๆ.. แล้วเขาก็เริ่มเอ่ยแนะนำตัวเอง ตามข้อมูลที่ผู้ช่วยวิทยา หรืออาวิทยาใส่เพิ่มเติมไปให้ในหน่วยความจำของสมองกล
“ สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมชื่อ ด.ช.นิคม นามสกุล ...... ผมป็นลูกพี่ลูกน้องกับ ด.ช. นัทพล นามสกุล ...... ซึ่งเป็นนามสกุลเดียวกันครับ เพราะเราเป็นญาติกัน เราเรียนอยู่ที่ห้องเดียวกัน และก็นั่งติดกันด้วยครับ ผมย้ายมาจากต่างจังหวัดครับ สาเหตุที่ต้องย้ายมาเรียนที่นี่ เพราะว่า.. คุณพ่อ คุณแม่ ของผม มีความจำเป็นที่จะต้องไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศเป็นเวลานาน ผมจึงเป็นต้องย้ายมาจากต่างจังหวัดเพื่อที่จะได้มาอยู่ในความดูแลของคุณลุง ซึ่งเป็นคุณพ่อ ของ ด.ช.นัทพล และเป็นผู้ปกครองของผมครับ ยินดีที่รู้จักเพื่อนๆทุกคนนะครับ.. อาจารย์ครับ ผมพูดหมดแล้วครับ ”
“ โอเคค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะนิคม เอาละ ความนี้ถึงคราวคนต่อไปแล้ว เชิญเลยค่ะ ”
“ สวัสดีครับ เอ่อ.. ผม.. ผม.. ชื่อ.. ด.ช. ธนวัฒน์ นามสกุล ...... แล้วก็.. เอ่อ... แล้วที่ผม.. เอ่อ ย้ายมาที่นี่.. เพราะ.. เอ่อ.. คือว่า.. ป๊า เอ๊ย คุณพ่อ อยากให้มาครับ เอ่อ.. แล้ว.. ยินดีที่รู้จักครับ เอ่อ.. เอ่อ. คือ.. คือ..อาจารย์ครับ ผมหมดแค่นี้ครับ ”
“ อ้าว.. แค่นี้เหรอคะ? แล้วจะไม่พูดอะไรอีกสักหน่อยเกี่ยวกับตัวเองหรือคะ ”
“ ผมไม่ทราบจะพูดอะไรแล้วครับ คือ.. เอ่อ.. ผม.. ผมอาย อ่าครับ ”
“ โอเคค่ะ พ่อหนุ่มขี้อาย ยินดีต้อนรับนะคะธนวัฒน์ แล้ว.. ที่นั่งของธนวัฒน์อยู่ตรงไหนคะ? ”
“ ตรงโต๊ะตัวว่าง ด้านหลังห้องครับ ตรงโน้นครับ คือ.. ผมมาใหม่ ยังไม่รู้จักใครเลยครับ ก็เลยไปนั่งคนเดียวตรงนั้นครับอาจารย์ ”
“ อืมมมม.. ท่าทางดูเป็นคนขี้อายด้วย งั้น เอาอย่างนี้นะ ครูอยากให้เธอ ไปหาที่นั่งใกล้ๆกับเพื่อนคนไหนก็ได้ จะได้ทำความคุนเคยกันไปด้วย อยากนั่งกับใคร ไปเลือกนั่งได้เลยค่ะ เอาละ ทั้ง 2 คน ไปนั่งที่ได้ แล้วพวกเธอทุกคน ระหว่างที่รออาจารย์ที่จะมาสอนในคาบแรก ก็อย่าคุยกันสียงดังนะคะ ครูรู้ ว่าพวกเธอคงมีอะไรที่จะคุยกันมากมาย หยุดกันมานาน ก็คงอยากจะคุย เล่าอะไรต่ออะไรกัน เอาเป็นว่า.. เอาไว้คุยกันช่วงพักแล้วกันนะคะ ตอนนี้ก็นั่งกันเงียบๆให้เรียบร้อย เอาไว้ในคราวหน้า ครูจะจัดให้มีการเลือกหัวหน้าห้องกัน เอาละครูไปนะนคะ ”
อาจารย์สาวแสนสวยกล่าวจบก็เดินออกจากห้องไป พอคล้อยหลังได้ไม่นาน เสียงนกกระจอกแตกรังก็พึมพัมๆ แซ่ดขึ้นมา อาจารย์สาวแสนสวยได้ยินเสียงนักเรียนคุยจ๊อกแจ๊กกันหึ่งๆ ตามหลังทันทีที่เธอที่ก้าวขาออกจากห้อง ก็อมยิ้มนิดๆ พลางคิดในว่า..
..เด็กๆก็อย่างนี้แหละ ปิดเทอมมาตั้งนาน คงจะคิดถึงกันมาก จนอดที่จะห้ามใจไม่คุยกันไม่ได้ เอาเป็นว่า.. วันนี้วันแรก หยวนๆให้ไปกอ่น คราวหน้าละก็.. คงไม่หยวนให้แล้วนะ เจ้าเด็กจอมแก่นทั้งหลาย..
เธอนึกแล้วก็แอบอมยิ้มคนเดียว จากนั้นก็เดินตรงไปห้องพักอาจารย์ เพื่อเตรียมการสอนในคาบต่อไป..
-
จะมี 2 คู่ชู้ชื่นรึเปล่าเนี่ย :m1: รอลุ้นๆ
+1 เป็นกำลังใจให้ จขทก. :bye2:
-
จิ้มๆ
:a1:
มาต่อเร็วๆนะค้าบ
-
โอ้ววว เรื่องแปลกแหวกแนวดีค้าบบบบ มาสมัครเป็นแฟนคลับนะครับ อิอิ รอตามอ่านทุกวันเลยนะค้าบบบบ :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อเร็วๆน๊า
+1 ให้ กอป และซี เป็นกำลังจัยหั้ยจ๊ะ :L2:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากครับ :m1:
+1 ให้ทั้งสองคนเลย จะรอตามอ่านนะครับ
เอามาลงบ่อยๆนะครับ (วันละหลายๆตอนยิ่งดี ชอบ)
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หนุกคับ ๆๆๆๆ
แปลกดี ชอบ ๆๆๆๆๆ มาต่ออีกน้า :bye2:
-
จะมี 2 คู่ชู้ชื่นรึเปล่าเนี่ย :m1: รอลุ้นๆ
+1 เป็นกำลังใจให้ จขทก. :bye2:
จิ้มๆ
:a1:
มาต่อเร็วๆนะค้าบ
โอ้ววว เรื่องแปลกแหวกแนวดีค้าบบบบ มาสมัครเป็นแฟนคลับนะครับ อิอิ รอตามอ่านทุกวันเลยนะค้าบบบบ :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
มาต่อเร็วๆน๊า
+1 ให้ กอป และซี เป็นกำลังจัยหั้ยจ๊ะ :L2:
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากครับ :m1:
+1 ให้ทั้งสองคนเลย จะรอตามอ่านนะครับ
เอามาลงบ่อยๆนะครับ (วันละหลายๆตอนยิ่งดี ชอบ)
เป็นกำลังใจให้ครับ
หนุกคับ ๆๆๆๆ
แปลกดี ชอบ ๆๆๆๆๆ มาต่ออีกน้า :bye2:
ขอบคุณพี่ๆทุกๆคนมากนะครับ
ผม + 1 ให้นะครับ แทนคำขอบคุณนะครับ
ขอบคุณนะครับ
ติดตามตินต่อไปได้เลยนะครับ
อิอิ
-
ตอนที่ 16
หนุ่มน้อยจอมเชยที่ใส่แว่นหนาเตอะ ตรงไปหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินตรงมายังที่นั่งของนายต๋องจอมกวน พร้อมกับเอ่ยกับนายต๋องด้วยน้ำเสียงใสๆ แต่มีท่าทีประหม่าว่า..
“ นายคงนั่งคนเดียว งั้น.. ขอเรานั่งด้วยคนนะ ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกันอีก โลกมันกลมจังเลย แหะๆ ”
“ เอาดิ.. เออ.. เราชื่อ.. อนุชิตนะ ชื่อเล่นต๋อง เรียกเราว่าต๋องก็ได้ ดูเป็นกันเองดี แล้วนาย.. เอ่อ.. ธนวัฒน์ นายมีชื่อเล่นไหม? เราจะได้เรียกกันง่ายๆไง? แต่.. เอ๊ะ.. เมื่อกี้.. นายพูดเหมือนทำนองว่า.. เราเคยเจอกัน? แล้ว.. เออ.. เราเคยเจอกันด้วยเหรอ? ทำไมเราไม่รู้อ่า หรือว่า.. เคยเจอกันแล้ว แต่.. เราลืม? ”
“ เคยเจอกันแล้ว เมื่อเร็วๆนี้เอง เราว่า.. เราจำจำนายได้นะ เพราะได้เจอกันแบบบังเอิญ แต่.. ประทับใจมากมาย ก็.. เมื่อ 2 วันก่อนนี้เองไง ที่น้านหนังสือซีเอ็ด ในห้าง……. ไงล่ะ ที่ตอนนั้น.. เราหัวโขกกันดังโป๊กในร้านตรงชั้นวางหนังสือเพราะเราจะแย่งซื้อหนังสือ……. กันไง แต่.. ผลสุดท้าย.. เลยอดด้วยกันทั้งคู่ เพราะระหว่างที่มึนๆเพราะหัวโขกกัน พี่ผู้หญิงคนหนึ่งดันหยิบตัดหน้าไปเฉยเลย นี่.. ตอนนี้หัวเราก็ยังโนไม่ยุบเลยอ่า ยังเจ็บๆ นิดๆอยู่เลย ”
“ หา? จริงอ่ะ? นี่.. หัวเราก็ยังโนเหมือนกันเลยอ่า ยังเจ็บๆนิดๆอยู่เหมือนกัน แต่.. ว่าแต่.. นี่เป็นนายเอง จริงๆเหรอ? แล้วทำไม? วันนั้น? เอ่อ.. ง่า.. เง้อออออ ”
“ เออ.. แฮะ นาย 2 คนนี่เคยเจอกันมาก่อนด้วย โลกมันช่างกลมอย่างที่นายแว่นว่าจริงๆ ฮ่าๆ แล้วก็ยังเจอกันแบบประทับใจชนิดไม่รู้ลืม เจอกันแบบหัวโขกกันเฉยเลยจนโนเลย อิอิ ”
นายนัทเอ่ยแซว เย้าๆทั้งคู่ด้วยท่าทียิ้มๆ ขำๆ ส่วนนิคนั่งอมยิ้มเงียบๆ นายแว่นหนุ่มน้อยจอมเชยได้ฟังดังนั้น ก็หันมองไปทางนัท และนิค แล้วก็เอ่ยว่า..
“ นัท นิค เราก็จำนายได้นะ เรานึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้เจอกันอีก ดีใจนะ ที่ได้เรียนที่เดียวกัน แล้วก็ห้องเดียวกันด้วย เออ.. นี่เรา.. กล้วยไง? นายจำเราไม่ได้เหรอ? ที่เราได้รู้จักกันที่สวนสนุกวันนั้นไง? เรายังไปเล่นเครื่องเล่นด้วยกันตั้งหลายอย่างเลย นึกออกยัง? ทีนี้จำเราได้ยัง? ”
หนุ่มแว่นจอมเชย กล่าวจบ พร้อมกับถอดแว่นหนาเตอะออก ให้ทั้ง 3 ได้เห็นหน้าเขาชัดๆเพื่อฟื้นความจำ
“ เฮ้ยยยย.. จริงด้วย นายนั่นเอง นายกล้วย แล้ว.. ไหง.. ตอนนี้นายดูเชยเป็นกำนันสมัยโบราณเงี้ยอ่า เอ่อ.. แบบว่า.. ดูเรียบร้อยมากๆอ่า แหะๆ วันนั้น.. ที่สวนสนุก นายไม่ใส่แว่น แล้วการแต่งตัวของนายก็ดูซิ่ง แบบทันสมัยมากๆ แต่แล้ว.. เจอกันอีกทีวันนี้ไหง? เอ่อ.. เฮ้ออออ เวรกรรมมม ”
นายต๋องฟังแล้วทำหน้างงๆ แต่ก็เอ่ยผสมโรงไปด้วยว่า..
“ นั่นดิ.. วันนั้นที่ร้านหนังสือ นาย.. แบบว่าแต่งตัวซิ่งมากอ่ะ แว่นก็ไม่ใส่ แล้ววันนี้ได้เจอกันอีกครั้งที่โรงเรียน ไหงมันกลับตาลปัตร จนเราจำนายไม่ได้เลยง่า ”
“ คือ.. แบบว่า.. เราสายตาสั้นอ่ะ แต่.. เวลาที่เราจะไปเที่ยว หรือไปไหนๆนะ เราจะใส่คอนแท็กเลนส์ แล้วแต่งตัวดีๆ เพราะเราชอบแต่งตัวหล่อๆเวลาไปเที่ยว แต่.. ถ้าเวลาที่มาเรียนหนังสือ เราจะแต่งตัวเรียบร้อย เพราะเราเป็นเด็กเรียบร้อย เด็กเรียนน่ะ แต่ก็.. อ่า.. เด็กเรียนแต่เรียนไม่เก่งอ่ะ แหะๆ เอ่อ.. ขอเราเป็นเพื่อนด้วยคนนะ นัท นิค และต๋อง ”
“ อ่อ.. งี้นี่เอง งั้น.. ได้เลย ไม่มีปัญหา ”
“ ช่ายยยย No problem อิอิ ”
“ ได้สิกล้วย เรามาเป็นเพื่อนกันนะ เราดีใจมากเลยนะ ที่เราได้มาจอกันอีก แล้วเป็นเพื่อนกันด้วย เราจำนายได้ตั้งแต่แรกแล้วละกล้วย เราจำโครงสร้างของใบหน้าและโครงสร้างรูปร่างของนายได้ จากหน่วยข้อมูลความจำของเรา เพราะมันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของแต่ละบุคคลที่ไม่เหมือนกัน ไม่ว่านายจะแต่งตัวแบบไหน? จะใส่แว่น หรือเปลี่ยนทรงผม เราก็จำได้นะ วันนั้น.. ที่สวนสนุก เราสนุกมากๆเลย แล้วก็ตลกนายมากๆด้วยนะกล้วย ”
นัทและต๋อง ตอบรับสั้นๆ แต่มีท่าทีเป็นมิตร ส่วน.. นิค.. ซึ่งนั่งอมยิ้มเงียบๆมานาน ก็เอ่ยขึ้นกับนายกล้วยบ้างด้วยคำพูดยาวที่ฟังดูแปลกๆ แต่ก็ดูจริงใจและเป็นมิตรเช่นกัน จากนั้นทั้งหมด ก็เอ่ยพูดคุยกันด้วยท่าทีสนิทใจ และดูสนิทสนมกันมากขึ้น จวบจน อาจารย์ที่จะสอนในคาบแรกมาถึง แล้วก็เริ่มการเรียนการสอนในวันแรก ทั้งหมดจึงยุติการสนทนาลง
เวลาผ่านไป และผ่านไป จนหมดวันในวันนี้.. นิครู้สึกว่า.. เขามีความสุขมากเหลือเกินกับชีวิตในโรงเรียน ซึ่งมีแต่สิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจ น่าเรียนรู้ ทั้งยังได้รู้จักกับเพื่อนๆ และผู้คนอีกมากมาย มันเป็นประสพการณ์ที่ล้ำค่าเหลือเกินสำหรับเขา แล้ว.. ส่วนนายกล้วยล่ะ เขารู้สึกอย่างไรบ้าง? เขาคงรู้สึกว่า.. มันช่างเหมือนความฝัน แต่เป็นความฝันที่เป็นจริง ที่ทำให้เขาได้มาพบกับคนที่เขาแอบปลื้มในครั้งแรกที่ได้พบเจอ มันคงจะเป็นพรหมลิขิตกระมัง? ทุกอย่างจึงเกิดขึ้นแบบบังเอิญจนเหมือนเรื่องโกหก ว่าแต่.. คนที่นายกล้วยปลื้มและแอบชอบ เป็นเพื่อนชาย? นั่นย่อมแสดงว่า.. เขาก็เป็นตุ๊ดน่ะสิ แล้วนี่เขาแอบปลื้มใครแน่? ในระหว่างนัท และนิค คำตอบ.. ก็คือ.. คงต้องรอดูกันต่อไป หรือว่า.. บางที.. ก็อาจไม่แน่ว่า.. เขาอาจจะเริ่มปลื้มนายต๋องเพิ่มขึ้นอีกคนด้วยหรือเปล่า? เพราะได้เจอกันในครั้งแรกแบบประทับใจจนมิอาจลืม แล้วยังบังเอิญได้มาพบกันอีกครั้งเช่นกัน จะยังไงก็แล้วแต่.. เอาเป็นว่า.. ที่แน่ๆ ในวันนี้นายกล้วยดูเหมือนมีจะความสุขมากเหลือเกิน
. . . .
กล้วยอมยิ้ม แล้วยืนบิดไปบิดมาอย่างมีความสุขหน้ากระจกในห้องนอนทั้งสภาพในชุดนักเรียน แต่ปล่อยชายเสื้อรุ่มร่ามแบบสบายๆ เขาคิด และนึกถึงเหตุการณ์บังเอิญ ที่เกินความคาดหมายของเขาในวันนี้ แล้วหยิกแก้มตัวเองเบาๆพลางคิดว่า.. นี่เราฝันไปหรือเปล่าหนอ? เขารู้สึกเจ็บจากแรงหยิก นี่แสดงว่า.. เขาไม่ได้ฝันไปนี่นา.. เขารู้สึกครึ้มอก ครึ้มใจจนเหมือนว่า.. มันตื้อๆ ล้นๆในอก จึงหันไปเปิดเครื่องเสียงเพื่อฟังเพลงโปรด จากศิลปินคนที่โปรดปราน และแล้ว.. เมื่อ.. เสียงเพลงเริ่มขึ้นในจังหวะสนุกสนาน ฟังคึกคักเร้าใจ เนื้อหาของเพลงก็คล้ายๆกับความรู้สึกของเขาในตอนนี้ และ.. เมื่อเพลงเริ่มต้นในช่วงดนตรี จนถึงในช่วงร้อง เขาก็เริ่มแหกปากร้องตามในทันทีเนื่องจากชอบและฟังมาเป็นสิบๆรอบโดยไม่รู้เบื่อ เขาร้อง และขยับเต้นตามไปด้วยลีลาท่วงท่าที่ราวกับว่า.. โคลนนิ่งมากจากศิลปินคนโปรดคนนั้นชนิดเด๊ะๆ และเป๊ะๆ นี่เขาคงคลั่งไคล้เพลง และศิลปินคนนี้อย่างขนาดหนักเป็นแน่ ชนิดที่เรียกได้ว่า.. ถึงไม่บอก ก็คงรู้แน่นอน..
( หมายเหตุจากผู้ขียน : ถ้าฟังเพลงจังหวะหัวใจ ของบี้เดอะสตาร์ ประกอบการอ่านในตอนนี้ไปด้วย จะได้อารมณ์สมจริงมากกก อิอิ )
..One Two Three Four
อยู่ ๆ ใจก็ตึ๊ก ตั๊ก ก็เพราะเธอนั้นน่ารัก อยู่ อยู่ อยู่ ก็ สักพัก
ชวนให้ผมรัก รัก รัก อยู่ อยู่ อยู่เข้ามาใกล้ คงไม่ปล่อยไปง่าย ง่าย
ส่งสัญญาณมาหน่อยสิ ได้ ได้ ป่าว
ลวดลายร้อนแรง แซงใจทุกคน ยิ้มเธอพุ่งชน เข้าทันทีที่พบเจอ
โยกทีย้ายทีเล่นเอาใจฉันสั่น อุตส่าห์ระวังก็ยังไม่วายชอบเธอ
แกล้งกันบ่อย ๆ อย่างนี้คงไม่ปล่อย คงต้องลอง ๆ ต้องคลิ๊กกันดูหน่อย
รักหรือจะหลอก เดี๋ยวรู้ไม่ต้องบอก ขอจับใจเธอหน่อยเต้นแรงแค่ไหน
มาเล่นในใจฉันเต้นแบบนี้ ฉันว่าเธอก็มีอาการใช่ไหม
ใจมันเต้น มันเต้น เป็นจังหวะรัก แล้วเธอล่ะ อ่ะ เต้นจังหวะยังไง
ทำไมต้องมาอายล่ะ ก็แค่อยากรู้จังหวะ แต่ขอจับได้ไหมล่ะ
ก็แค่ขอจับจังหวะ Do You Know I wanna คิดเหมือนกันรึเปล่าล่ะ
ส่งสัญญาณให้รับทราบ ได้ ได้ ป่าว..
จวบจนเพลงมาถึงช่วงท่อนโซโล ที่เป็นดนตรีที่มันส์มาก นายกล้วยก็ใส่ใหญ่ในท่วงท่าง ชนิดที่ว่าสุดเหวี่ยง พลาง แหกปากออกมาอย่างเมามันส์ในอารมณ์
“ อ๊ากกกกกกก โย่วๆๆๆๆ มันส์มากกกกกกกกกกกกกก เย้ ๆๆๆ โย่ววววววว วู้ ”
“ ก๊ากกกกกกกกกๆๆๆ ไอ้กล้วยยยย แกผีเข้าหรือไงยะ สุดเหวี่ยงเลยนะแก ฮ่าๆๆๆๆๆ ”
นายกล้วยขะงัก แล้วหยุดในทันที เขาหันไปมองตรงจุดที่มาของสียงหัวเราะ แล้วเขาก็อายม้วนต้วน ยืนตัวบิดจนแทบเอาหน้าซุกก้นได้ จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงประหม่า ใบหน้าแดงซ่านว่า..
“ เง้ออออออออออ เจ๊ง่า.. ทำไมเข้ามาห้องเค้าไม่เคาะประตูก่อนอ่ะ ถ้าเผื่อว่า.. เค้ากำลังโป๊อยู่จะว่าไง? ”
“ ฉันเคาะแล้วย่ะ แต่แกคงไมได้ยิน เพราะแกเปิดเพลงซะเสียงสนั่น แหกปากร้องจนบ้านแทบระเบิด ฉันเลยจะเข้ามาดูว่า.. นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับน้องชายฉัน? แกโดนผีเข้า หรือว่า.. สติแตกไปแล้ว ฮ่าๆๆ ”
“ โหยยยยย อายอ่า นี่คงเห็นหมดแล้วดิ กรรมๆๆๆๆ เจ๊ง่า เค้าก็แค่.. เอ่อ.. แบบว่า.. ฟังเพลงแล้วมันส์ง่า ก็เลย อ่า.. แหะๆ อายว๊อยยยยย แง่วๆ ”
“ ฮ่าๆๆๆๆ คิดอะไรมากยะ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่บอกใครหรอก ก็แค่.. ถ่ายคลิปเก็บเอาไว้แล้ว กะเอาไว้ว่า.. จะเอาไว้ให้ป๊า กับหม่าม้าดู ก็แค่นั้นเอง เห็นแล้วคงขำกันกลิ้งแน่เลย อิอิ ”
“ ว๊ากกก อย่านะ ลบออกเลยด่วนๆๆๆๆๆๆ ไหนๆ เอามานี่ เค้าจะลบออกเอง ”
“ ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่น ฉันพูดเล่นหรอก ฉันไม่ได้ถ่ายเอาไว้โว๊ย ก็.. ฉันมัวตะลึงที่เห็นแกเมื่อกี้ เลยนึกไม่ทัน รู้งี้ถ่ายน่าจะเก็บไว้ก็ดี อิอิ ว่าแต่.. ท่าเต้นแก เหมือนมากๆเลยนะ ก๊อปท่าเขามาได้เป๊ะๆเลย สุดยอดเลยว๊อยยยน้องชายฉัน ไม่เบาเลยน้า ”
“ แหม ก็แค่.. แบบว่า.. เค้าก็ทำมั่วๆไปงั้นแหละ โอย.. อายจังเลยอ่า เจ๊เห็นความลับเค้าหมดเลย เฮ้ออออ ”
“ แหนะๆ มาทำหน้าแดง เวลาแกอายเนี่ย น่ารักน่าเตะดีว่ะ ว่าแต่.. เออ.. ไหนแกลองทำแบบเมื่อกี้อีกทีได้ไหม? ฉันอยากดูอีก ชอบๆๆๆๆ อิอิ ”
“ เมินซะเถิด ไม่มีทางงงงงงงงงงงงงง เห็นได้แค่ครั้งเดียว ฮึ!! ”
แล้ว.. นายกล้วยก็ตกเป็นเหยื่อการแซวจากพี่สาวแสนสวยไปอีกพักใหญ่ๆ ซึ่ง.. เขาคงทำได้แค่เพียงแก้ตัวแบบอ้อมๆ แอ้มๆ แล้วก็หน้าแดงวูบๆ เป็นระยะๆ ก็ได้แค่นั้นเอง.. เฮ้ออออ นายกล้วยของเรา..
..
-
กล้วยน่ารักจังเลย ... ชอบนะ :o8:
-
ชอบชื่อจริงของ นิค กับ นัท นะ
ชื่อเล่นตัดมาจากชื่อจริง ฟังแล้วเพราะหูดี อิอิ
+1 ให้อีกตามเคยย ^^ ลงวันละหลายๆตอนได้ไหม อยากอ่านคร๊าปปปปป
-
รออ่านอีกกกกก สนุกง่า :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:oni2:
ขอบคุณที่ชื่นชอบ และแวะเวียนมาอ่านนะคร้าบ
ก่อนอื่น ขอตอบคอมเม้นของคุณ..
กล้วยน่ารักจังเลย ... ชอบนะ :o8:
คับป๋ม.. ผมคนเขียนยังชอบกล้วยเลยน้า น่ารักอ่าคับ แหะๆ
ชอบชื่อจริงของ นิค กับ นัท นะ
ชื่อเล่นตัดมาจากชื่อจริง ฟังแล้วเพราะหูดี อิอิ
+1 ให้อีกตามเคยย ^^ ลงวันละหลายๆตอนได้ไหม อยากอ่านคร๊าปปปปป
ขอบคุณที่ชอบนะคับ และขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตด้วยคับ วันนี้ผมลงให้อ่าน 2 ตอนเลยน้า อิอิ
รออ่านอีกกกกก สนุกง่า :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
คับป๋ม.. วันนี้มาลงให้อ่านแล้วน้า ขอบคุณที่ชอบนะคับ
o7
เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับคอมเม้นติชม ผมโหวต+1 ให้ทั้ง 3 ท่านเลยคร้าบ
วันนี้ผมมาลงให้อ่าน 2 ตอนเลยคับ เชิญติดตามต่อกันได้เลยนะคร้าบ..
:oni1: :oni1: :oni1:
-
17
เวลาผ่านไปได้ราวเดือนเศษ นับแต่วันเปิดภาคเรียนใหม่ การเรียนการสอนยังคงดำเนินไปอย่างปกติสำหรับชีวิตเด็กนักเรียนมัธยม นิครู้สึกคุ้นเคยกับการดำเนินชีวิตโรงเรียนมากขึ้น เขาได้เรียนรู้ และเข้าใจในสิ่งใหม่ๆที่ผ่านเข้ามามากมาย นอกจากนี้เขายังเริ่มคุ้นเคยกับต๋องและกล้วยมากขึ้นจนสนิทสนมกัน ส่วนายกล้วยเด็กแว่นหนาเตอะที่หวีผมเรียบแปร้จอมเชย ก็ยังคงเชยอยู่เช่นเดิมแต่ก็แฝงไปด้วยความเปิ่นแบบน่ารัก ซึ่งก็มักตกเป็นอาหารปากให้นายต๋องจอมกวนคอยเย้าแหย่ได้ตลอด เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากหมู่เพื่อนๆ ได้ตลอดเวลา เขาได้ฉายาใหม่จากนายต๋องว่า.. กำนันกล้วย
ในระหว่างช่วงเวลาพักกลางวันในวันหนึ่ง ทั้ง 4 หนุ่ม อันมี นัท นิค ต๋อง และนายกล้วย หรือกำนันกล้วย ซึ่งอิ่มหนำเสร็จกันเรียบร้อยแล้วจากอาหารมื้อกลางวัน ทั้งหมดก็พากันมานั่งสุมหัวคุยเล่นหยอกล้อกันบริเวณโต๊ะม้าหินใต้ต้นไม่ใหญ่อันร่มรื่น อันป็นที่ประจำ ในช่วงหนึ่งของการสนทนากัน นัทได้เอ่ยขึ้นว่า..
“ เออ.. นิค กำนันกล้วย อีก 3 วันจะมีงานโรงเรียนแล้วตื่นเต้นจังเลย ที่ผ่านมาทุกปี สนุกมากๆเลยนะ เขาจะมีการแสดงของแต่ละชั้นด้วย แล้วก็มีดนตรีด้วย ปีก่อนดิ้นกันมันส์โคตรเลยเนอะต๋อง ”
“ เออ.. ใช่ วงของพี่ ม.4 อ่ะ เล่นดีมากเลย ปีนี้พี่เขาขึ้น ม.5 แล้ว ได้ข่าวว่าปีนี้เขาก็จะแสดงเล่นดนตรีอีก คงได้มันส์กันอีกแล้วเว๊ยยย อิอิ เฮ้ย นัท ของ ม.3 นี่เราได้ข่าวมาว่า.. ห้อง ม.3/3 กับ ม.3/5 เขาจะลงการแสดงเป็นการเดินนางแบบหว่ะ ”
“ เหรอวะ เซงตายเลย เราว่าคงชืดหว่ะ ”
“ เราว่าไม่นะเว๊ยยยยย คงได้มีกิ๊วก๊าวแน่ เพราะ.. นางแบบคือ.. เหล่าสาวประเภท 2 ของรวมทั้งชั้น ม.3 เลย เราจะคอยดูนะ ว่าจะงามกันได้มากขนาดไหน? ฮ่าๆ ”
“ น่าสนุกจังเลยเนอะ อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจังเลย อยากเห็นจังว่าจะเป็นไงบ้าง? ”
นิคเอ่ยสมทบด้วยดวงตาที่เป็นระกาย
“ นั่นดิ โรงเรียนเก่าเรานะ จัดไม่ค่อยสนุกเลย มันจืดๆไงไม่รู้ เราอยากเห็นจัง ว่าที่นี่จะจัดสนุกแค่ไหน? ”
กำนันกล้วย เอ่ยสมทบอีกคน ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วย นัทและต๋องพยักหน้าตามด้วยรู้สึกตื่นเต้นอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆด้วยเช่นกัน สักพักนัทก็ได้เอ่ยขึ้นว่า..
“ เออ.. วันนี้กินข้าวแล้วยังไม่ได้กินขนมเลย เวลาพักยังเหลืออีกตั้งเยอะ หาขนมมากระแทกปากกันดีกว่า เมาส์มากๆแล้วชักหิวขนม นิค นายไปซื้อขนมมากินกันหน่อยดิ นายออกเงินไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยมาเก็บตังค์กัน ”
“ ได้เลย รอสักครู่นะ ”
พูดจบนิคก็เดินปลีกตัวตรงไปยังโรงอาหาร หายไปได้สักพักนิคก็กลับมาพร้อมกับถุงหนึ่งถุง ภายในมีขนมข้าวต้มมัด 3 มัด เขายื่นให้เพื่อนๆทั้ง 3 คนในทันที.. ทั้งหมดหยิบแบ่งไปกินกันอย่างเอร็ดอร่อย โดยลืมสังเกตุไปว่า.. นิคไม่ได้ร่วมกินด้วย จนล่วงไปได้สักพัก ขนมก็หมดลงอย่างรวดเร็ว นายต๋องก็เรอเอิ๊ก แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า..
“ เอิ๊กส์.. ขนมหมดแล้วววว อร่อยมากกกกก เออ.. ลืมไปเลยว่านิคไม่ได้กิน ทำไมซื้อมาแค่ 3 มัดล่ะ แล้วนายไม่กินเหรอนิค? เอ่อ.. โรงเรียนเราไม่มีข้าวต้มมัดขายนี่หว่า? แล้วนี่นายไปซื้อมาจากที่ไหน? อร่อยมากๆอ่ะ แล้วซื้อมาเท่าไร? เดี๋ยวจะได้แชร์เงินกันจ่ายให้นายไงนิค? ”
“ ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องจ่ายหรอก เราไม่ได้ซื้อมา พอดีว่า.. ตอนเดินไปจะไปซื้อขนม เราเห็นตรงถังขยะ เขาทิ้งถุงไม่ลงถัง เราเลยไปหยิบเพื่อจะทิ้งให้ลงถัง แต่.. เราเห็นมันหนักๆ เลยเปิดถุงดู เห็นเป็นขนมข้าวต้มมัด ก็เลยลองตรวจสอบกินดูมัดนึง ประมวลผลออกมาแล้วเราเห็นว่า.. มันไม่เป็นอันตราย กินได้ แล้วก็อร่อยด้วย เห็นพวกนายอยากกินขนมกัน เราเลยเอามาให้ แล้วก็.. ไม่ต้องเสียเงินซื้อด้วยไง ดีไหมแบบนี้? ”
“ หา? ไอ้นิคคคคคคคค นี่หมายความว่า.. แกไปเก็บขนมที่ใครเขาทิ้งแล้วไม่รู้ มาให้พวกเรากินเรอะ? ”
“ อืมมม.. ใช่ เห็นไหม? อร่อยด้วย อิ่มด้วย แล้วก็ไม่ต้องเสียเงินซื้อด้วย ดีใช่ไหมล่ะ? ”
“ ไอ้นิคคคคคคคคคคค แก ตายยยยยยยยยยยยย นี่ๆๆๆๆ ”
..โป๊ก โป๊ก โป๊ก..
..อูยยยยยยยย..
มะเหงกทั้ง3 ระดมเขกลงที่หัวนายนิคหุ่นน้อย ด้วยความแค้น นายนิคร้องอูยๆ คลำหัวป้อยๆ แล้วเหลือบมองเหล่าเพื่อนๆที่ส่งสายตาเคียดแค้นมายังเขาด้วยความงงงัน ว่ามาเขกหัวเขาทำไม? เขาเอาขนมฟรีมากินกันแท้เลยๆ ไม่ห็นน่าที่จะต้องทำท่าโมโหเขากันขนาดนั้นเลยนี่นา..
. . . .
เย็นวันนั้น หลังจากที่ล่ำลากับเพื่อนๆและแยกย้ายกันเพื่อกลับบ้าน ระหว่างที่เดินมายังที่รอรถประจำทาง นายกล้วยรู้สึกแปลกๆ มวนๆในท้อง ท้องไส้เขาร้องโครกครากชอบกล..
..โครกกกกกกกกกก ปุ๋งงงง..
“ เหม็นตดหว่ะ ใครตดวะ ซุบซิบๆ สงสัยพี่คนนั้นตดแน่เลย เหม็นชิบเป๋ง ”
เสียงเด็กรุ่นน้องอยู่ชั้นราวๆ ม.2 ที่เดินตามๆมา โพล่งออกมาดังลั่น จากนั้นก็..พาซุบซิบๆกัน แล้วทำหน้าแปลกๆ มองมายังเขา นายกล้วยรู้สึกร้อนวูบๆที่ใบหน้าด้วยความอาย ความจริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะตดเลย พยายามกลั้นเต็มที่แล้ว แต่มันไม่ไหวจริงๆ เขานึกในใจว่า.. ข้าวต้มมัดของไอ้เวรนิคเมื่อกลางวัน คงทำพิษเข้าให้แล้ว เขากำลังประเมินเพื่อตัดสินใจว่า.. จะรอดไปจนถึงบ้านไหม? หรือว่า.. มันจะพรวดออกมากลางทางระหว่างกลับบ้าน และแล้ว ไม่ต้องรอให้คิดนาน กำนันกล้วยรีบดิ่งย้อนกลับเข้าไปในโรงเรียนทันทีเพื่อเข้าห้องน้ำ เพราะในตอนนี้ ข้าศึกจนจะพรวดออกมาเต็มทีแล้ววว เขารีบเดินดุ่มๆจนแทบจะวิ่งโดยที่ตามแขนเขาขนลุกซู่ซ่าไปหมด
. . . .
ห้องน้ำดูเงียบสงบดีในตอนนี้เพราะไม่มีใครมาใช้ เนื่องด้วยพวกนักเรียนกำลังทะยอยกันกลับบ้าน ระหว่างที่กำลังจัดการกำจัดเหล่าข้าศึกลงในโถส้วม นายกล้วยก็ใส่หูฟัง ฟังเพลงโปรดที่โหลดมาไว้ฟังในโทรศัพท์เพื่อฆ่าเวลาไปด้วย เขาเห็นว่า.. ตอนนี้ห้องน้ำไม่มีคน ประกอบกับเป็นเพลงที่โปรดปราน มีจังหวะระทึกเร้าอารมณ์มากจนเกินห้ามใจ เขาจึงแหกปาก อย่างไม่ดังมากนักร้องตามไปด้วยจนจบเพลง..
“ เฮ้ออออ.. ค่อยยังชั่วหน่อย โล่งสบายท้องเลย เจ้านิคนะเจ้านิค ดันเอาขนมข้าวต้มมัดจากขยะมาให้เรากินได้ ท้องเลยเสียเลย เวรกรรม ไม่รู้ว่า นัท กับต๋องจะท้องเสียกันบ้างไหม? เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปถามดู ”
นายกล้วยบ่นพึมพัมกับตัวเองหลังจากเสร็จกิจและเดินออกมาจากห้องน้ำ สักพักก็มีเสียงแหบๆ ที่ดูเหมือนว่า.. จะเรียกเขา ดังมาจากด้านหลัง
“ น้องๆๆ น้องคนนั้นน่ะ คนที่ใส่แว่นน่ะ เดี๋ยวก่อนนน หยุดก่อนนน ”
“ ครับ พี่เรียกผมเหรอ? มีอะไรเหรอครับ? ”
“ เมื่อกี้นายอยู่ในห้องน้ำ แล้วร้องเพลงไปด้วยใช่ไหม? ”
“ อ่า.. เอ่อ.. ก็ใช่ครับ ”
“ คือเมื่อกี้พี่ก็อยู่ในห้องน้ำ ห้องที่ติดกับนายน่ะแหละ นั่งฟังนายร้องเพลินจนจบเพลงเลย เออ.. ลืมบอกไป พี่ชื่อกอล์ฟนะอยู่ ม.5 พี่เป็นนักร้องวงที่จะเล่นงานโรงเรียนในอีก 3 วันที่จะถึงนี้แหละ พอดีตอนนี้พี่เป็นหวัดลงคอ เสียงไม่มีเลย สงสัยว่าจะหายไม่ทันวันงาน ในวงก็ไม่มีใครที่จะร้องแทนได้เลย มันจวนตัวจริงๆ หาไม่ทันแล้ว นายช่วยพี่หน่อยดิ ไปร้องเพลงแทนพี่หน่อย นะ นะ นะ ”
“ ง่า.. จะดีเหรอพี่ ไม่เอานะ ผมอายอ่า ”
“ เอาน่า.. ช่วยหน่อย เพลงที่จะแสดง ก็เพลงที่นายร้องเมื่อกี้น่ะแหละ นายร้องเพราะนะ เสียงก็ดีมากเลย ช่วยหน่อยนะ พ่อรูปหล่อ พ่อน้องชายสุดหล่อ นะ นะ นะ ”
นายกล้วย หรือกำนันกล้วย เจอลูกยอเข้าไปเต็มๆ อาการบ้ายอจึงกำเริบในทันที
“ เอ่อ.. อ่า.. งั้น.. ก็ได้ครับพี่ แล้วตอนร้องพี่จะให้เต้นด้วยไหม? ผมเต้นได้ แล้วก็.. เต้นเหมือนด้วยนะครับ ว่าแต่.. ผมเสียงดี แล้วก็.. เอ่อ.. รูปหล่อจริงเหรอครับพี่ แหะๆ ”
“ ดีเลยถ้าเต้นได้ ก็ยิ่งแจ๋วไปเลย ขอบใจนะน้อง พ่อน้องสุดหล่อ เด็กอะไรไม่รู้หล้อหล่อ เสียงก็เพราะ พี่พูดจริงๆน้า อิอิ ถ้าตกลงใจแล้ว งั้น.. เดี๋ยวไปซ้อมกันเลย วันนี้กลับเย็นหน่อยนึงพ่อแม่น้องคงไม่ว่าน้า เออ.. ว่าแต่.. น้องชื่ออะไรเหรอ? แล้วอยู่ชั้นไหน? ห้องไหน? ”
“ ผมชื่อกล้วยครับพี่กอล์ฟ ผมอยู่ ม.3/1 ครับ แล้ว.. วันนี้ก็กลับเย็นได้ครับ หม่าม้า เอ๊ย.. แม่ ไม่ว่าครับ เดี๋ยวผมโทรไปบอกเองครับ ”
“ อ่อ. ดีเลย งั้น.. เราไปกันเหอะ น้องนี่หล่อจัง เสียงก็เพราะ นิสัยก็ดี เพอร์เฟคหมดเลย พี่ไม่ได้แกล้งยอนะ แต่ยอจริงๆ อิอิ ไปกันเหอะ ”
แล้วนายกอล์ฟรุ่นพี่ ม.5 นักร้องนำที่บังเอิญหวัดลงคอจนเสียงแหบเสียงหาย ก็โอบไหล่นายกล้วยแบบสนิทสนมออกเดินเพื่อพาไปซ้อมดนตรีในทันที ระหว่างทางหยอดคำป้อยอไปตลอดทาง พลางเขาก็นึกในใจไปด้วยว่า.. ไอ้เด็กคนนี้มันบ้ายอขนาดหนัก ต้องพูดเอาใจมันเยอะๆเข้าไว้เป็นดีแน่แท้ ซึ่งมันก็ได้ผล.. นายกล้วยเดินยิ้มแฉ่งหน้าบานเป็นกระด้งชนิดที่หุบไม่ลงไปตลอดทางเลยทีเดียว..
....
-
18
ในที่สุด.. ก็ถึงวันงานของโรงเรียน ในวันนี้.. วันนี้ภายในโรงเรียนดูคึกคักเป็นพิเศษ เพราะทางโรงเรียนได้จัด ให้มีนิทรรศการและซุ้มต่างๆ ทั้งซุ้มเล่นเกมส์ ซุ้มขายของกินของใช้ต่างๆที่เป็นผลงานของนักเรียน อีกทั้งยังเปิดให้นักเรียนจากต่างโรงเรียนได้เข้าร่วมชม และร่วมกิจกรรมต่างๆด้วยได้ จึงมีนักเรียนต่างโรงเรียนในละแวกนั้นเข้ามาร่วมอย่างคับคั่งพอควร นอกจากนี้ภายในหอประชุมใหญ่ก็ได้จัดให้มีการแสดงของนักเรียนในชั้นต่างๆอย่างมากมาย วันนี้.. จึงเป็นวันที่ดูคึกคักสนุกสนานของเหล่าบรรดานักเรียนทุกคน ไม่มีการเรียนการสอนในวันนี้ มีแต่ กิจกรรมและความบันเทิงต่างๆเท่านั้น งานในวันนี้ .. นับเป็นกิจกรรมเพื่อเป็นเปิดโอกาสให้เหล่าบรรดานักเรียนได้แสดงออก และรู้จักการทำงานร่วมกันกับหมู่คณะ นอกจากนี้ ก็เพื่อ.. ให้เหล่านักเรียนได้มีความสนุกสนาน และได้ผ่อนคลายกันอย่างเต็มที่นั่นเอง..
นัท นิค และต๋อง ได้เข้าร่วมเล่นเกมส์ ผลัดปลี่ยนหวุนเวียนตามซุ้มต่างๆอย่างสนุกสนาน อีกทั้งระหว่างนั้น ยังซื้ออาหารและบรรดาขนมแสนอร่อยกินกันอย่างอิ่มหนำ ส่วนกล้วย ได้มาร่วมสนุกสนานด้วยแค่เพียงในช่วงแรกๆในตอนสายๆ จากนั้นก็ต้องปลีกตัวไป เพื่อไปแต่งตัวเตรียมการแสดงที่จะเริ่มขึ้นในไม่ช้า ในช่วงเวลานี้ จึงเหลือเพียงแค่สามหนุ่ม ที่กำลังเข้าไปนั่งจับจองที่นั่งในหอประชุม เพื่อรอชมการแสดงดนตรีที่กล้วยจะต้องไปร่วมแสดง ในระหว่างที่รอนั้น ก็ชมการการแสดงของชั้นต่างๆไปก่อน อย่างเพลิดเพลิน.. นัทและต๋องดูไปก็วิภาควิจารณ์กันอย่างสนุกปาก ตามประสาคู่หูหนุ่มช่างเมาส์ โดยมีนิคเจ้าหุ่นน้อยน่ารัก ที่นั่งดูการแสดงจนตาแทบไม่กระพริบเงียบๆคนเดียวแต่ก็มีบางช่วงที่เขา ร่วมพูดคุยสนทนากับนัทและต๋องบ้างเพราะความตื่นตาตื่นใจ..
“ เฮ้ย.. นัท ละครของชั้น ม.6 ที่แสดงอ่ะ ตลกดีเนอะ พี่คนนั้นอ่ะ แสดงเลียนแบบ สายัณห์ ดอกสะเดาได้ฮาโคตรอ่า ขำดิ้นเลย อิอิ มันส์จริงๆ แล้วนี่.. กล้วยจะเริ่มแสดงกี่โมงวะ อยากดูชิบเป๋ง พวกเราจะขอไปดูตอนซ้อม มันก็ยังไม่ให้ไปเลย มันบอกว่าอายๆๆๆ ไม่รู้จะอายอะไรหนักหนา ขี้อายเกิ๊น อายแบบนี้จะแสดงได้เรอะ? ไม่รู้ตอนแสดงจริงจะไหวไหมเนี่ยยยย ”
“ นั่นดิ.. อืมม.. แล้วตอนนี้รู้สึกว่า.. ดนตรีจะเริ่มแสดงต่อจากรายการนี้แล้วละ อีกสักเดี๋ยวก็คงได้เห็นกล้วยแล้ว เอ่อ.. แล้วนิค.. เป็นไงวันนี้ สนุกไหม? เห็นนั่งดูเงียบไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยจาเลยน้า ”
“ สนุกมากเลย ชอบมากๆเลย การแสดงแต่ละอย่างก็ตลกดีด้วย ส่วนในตอนนี้.. เราอยากเห็นกล้วยแสดงจนรอแทบไม่ไหวแล้วละนัท ต๋อง ”
“ อ่า.. การแสดงดนตรี จะเริ่มแล้วละ นั่นๆ อาจารย์พิธีกรกำลังประกาศการแสดง ดูดิ นิค ต๋อง ”
“ อืมมมม.. ”
“ จบไปแล้วครับ กับการแสดงละครตลกของนักเรียนชั้น ม.6 หวังว่าคงจะสนุกสนานเป็นที่ถูกอกถูกใจกัน เพราะมีแต่เสียงฮากันจนสนั่นหวั่นไหวเลย เอาละครับ การแสดงในชุดต่อไป คือการแสดงดนตรีของนักเรียนชั้น ม.5 ซึ่งในวันนี้จะมาในเพลงสุดฮิต ที่มีจังหวะเร้าอารมณ์ ใครใคร่จะขยับแข้ง ขยับขาตามเพราะความมันส์ ก็ตามสบายกันเลยนะครับ เอาละ.. ตอนนี้.. ขอเชิญสนุกสนานกันได้เลยนะครับทุกๆคน ”
“ เย้ๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ”
เสียงกลุ่มนักเรียนกรี๊ดกันสนั่น หลังจากที่อาจารย์พิธีกรพูดจบลง พร้อมๆกับม่านบนเวที ที่ค่อยๆเลื่อนออกจนเผยให้เห็นกลุ่มนักดนตรีในชุดสุดเท่ห์ที่กำลังจะเริ่มบรรเลง ในส่วนทางด้านข้างหลืบของเวที นายกล้วยกลับเหงื่อแตกพลั่กๆ ยืนขาสั่นเกาะเสา ด้วยความประหม่าอายสุดขีด จนพี่กอล์ฟนักร้องนำที่บังเอิญเป็นหวัดลงคอจนเสียงแหบแล้วต้องให้กล้วยมาร้องแทน พยายามที่จะแซะนายกล้วยออกจากเสา อย่างยากเย็นแสนเข็ญ
“ น้องกล้วย ดนตรีจะเริ่มเล่นแล้ว กล้วยออกไปหน้าเวทีสิ ”
“ ไม่อาววว ผมกลัวววว ผมไม่กล้า คร้าบบบ ”
“ อะไรกัน? จะมาปอดแหกเอาตอนนี้ได้ไง? ทีตอนซ้อม เราก็ทำได้ดีนี่นา น่า ออกไปเร็วๆ น้องกล้วย ”
“ ไม่อาวววววววววววววววววว ”
“ ออกไปสิวะกล้วย ดนตรีจะขึ้นแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี เร็วๆ น้องกล้วย นี่พี่พูดดีๆเราไม่ยอมออกไปงั้นเหรอ? ถ้างั้น.. คงต้อง.. นี่เลย.. ”
..พลั่กกกก..
..เหวอออออออ..
พี่กอล์ฟอดรนทนไม่ไหว ขู่ก็แล้ว ปลอบก็แล้ว นายกล้วยก็ยังไม่ยอมออกไป เลยจำต้องใช้แผนสุดท้าย คือ.. เอาเท้ายันก้น จนนายกล้วยปลิวไถลออกไปกลางเวที ทันทีที่ยืนอยู่กลางเวทีกล้วยยืนตะลึงหน้าตาเหรอหราอยู่ครู่หนึ่ง จวบจนดนตรีเริ่มบรรเลง ซึ่งเป็นเพลงที่กล้วยโปรดปรานอันมีท่วงทำนองที่มีจังหวะเร้าใจให้คึกคัก ประกอบกับเสียงกรี๊ดกร๊าดลั่นจากผู้ชมที่กำลังรอชมอยู่นั้น ไปกระแทกต่อมคึกของนายกล้วยเข้าอย่างแรง ความประหม่าอายที่มีมาแต่ทีแรก ก็มลายหายสิ้นไปในทันทีด้วยความลืมตัว กลับมีแต่ความคึกเข้ามาแทนที่เหมือนโดนผีเข้าสิง จวบจนเมื่อดนตรีบรรเลงมาจนถึงในช่วงท่อนร้อง นายกล้วยก็วาดลวดลายลีลาสุดเหวี่ยง และโชว์พลังเสียงในทันที..
. . . .
.. One Two Three Four
อยู่ ๆ ใจก็ตึ๊ก ตั๊ก ก็เพราะเธอนั้นน่ารัก อยู่ อยู่ อยู่ ก็สักพัก
ชวนให้ผมรัก รัก รัก อยู่ อยู่ อยู่เข้ามาใกล้ คงไม่ปล่อยไปง่าย ง่าย
ส่งสัญญาณมาหน่อยสิ ได้ ได้ ป่าว
ลวดลายร้อนแรง แซงใจทุกคน ยิ้มเธอพุ่งชน เข้าทันทีที่พบเจอ
โยกทีย้ายทีเล่นเอาใจฉันสั่น อุตส่าห์ระวังก็ยังไม่วายชอบเธอ
แกล้งกันบ่อย ๆ อย่างนี้คงไม่ปล่อย คงต้องลอง ๆ ต้องคลิ๊กกันดูหน่อย
รักหรือจะหลอก เดี๋ยวรู้ไม่ต้องบอก ขอจับใจเธอหน่อยเต้นแรงแค่ไหน
มาเล่นในใจฉันเต้นแบบนี้ ฉันว่าเธอก็มีอาการใช่ไหม
ใจมันเต้น มันเต้น เป็นจังหวะรัก แล้วเธอล่ะ อ่ะ เต้นจังหวะยังไง
ทำไมต้องมาอายล่ะ ก็แค่อยากรู้จังหวะ แต่ขอจับได้ไหมล่ะ
ก็แค่ขอจับจังหวะ Do You Know I wanna คิดเหมือนกันรึเปล่าล่ะ
ส่งสัญญาณให้รับทราบ ได้ ได้ ป่าว..
http://media.imeem.com/m/PmLSTay-gI
( เนื้อเพลงบางส่วน จากเพลง.. จังหวะหัวใจ ของบี้เดอะสตาร์ )
. . . .
เมื่อร้องจนจบท่อนแรก และมีการโซโลดนตรี กล้วยก็โชว์ลีลาท่าเต้น ร้อนแรง สะเด็ดสะเด่า ชนิดที่เรียกได้ว่า.. ค่ายเพลงน่านำไปปลุกปล้ำ เอ๊ย ปลุกปั้น กล้วยบนเวทีในเวลานี้ เขาดู.. เหมือนเปล่งประกายระยิบระยับ ทั้งหล่อเหลาและน่ารักเหลือเกินในชุดแต่งกายที่ทันสมัย ลีลาการร้องและการเต้นก็ดูน่าประทับใจเหลือเกิน มันช่างแตกต่างจากกล้วยในชุดนักเรียนที่ใส่แว่นหนาเตอะ แต่งตัวโคร่งๆเชยๆ หวีผมเรียบแปร้ ชอบทำตัวเฉิ่มๆ และแสนจะขี้อาย กล้วยในตอนนี้.. มันดูแตกต่างเหมือนคนละคนโดยสิ้นเชิง ราวฟ้ากับดิน..
ในขณะที่เหล่าผู้ชมอื่นๆกำลังเต้นและกรี๊ดกร๊าดกันอย่างสนุกสนาน ส่วนนัท ต๋อง และนิค ทั้งสามยืนกลับนิ่งตะลึงอ้าปากค้าง ด้วยความงงแบบคาดไม่ถึง และมีความรู้สึกเหมือนแทบจะละลายจากภาพของกล้วยที่สุดเท่ห์ สุดน่ารัก ที่กำลังเปล่งประกายเจิดจ้าอย่างน่าหลงใหลพวกเขากำลังจ้องมองดูอย่างตื่นตะลึงแบบชนิดที่ว่า.. ตาไม่กระพริบ แล้วจากนั้น.. ทั้งสามพึมพัมออกมาเบาๆด้วยคำพูดเดียวกัน ที่เหมือนกำลังละเมอว่า..
“ นั่น.. ใช่กล้วยจริงๆเหรอ? ทำไม? กล้วยน่ารักเหลือเกิน กล้วยน่ารักจังเลยยยย ”
จนกระทั่ง.. การแสดงได้จบลง ก็เรียกเสียงปรบมือ เสียงกรี๊ดจนดังสนั่นหอประชุมลั่นไปหมด และนอกจากนี้.. ยังตามด้วยเสียงเรียกร้องอย่างพร้อมเพรียงกันอีกว่า..
..เอาอีก เอาอีก เอาอีก..
เป็นแบบนี้จนผ่านไปนานได้สักครู่ใหญ่ เสียงเรียกร้องก็ยังไม่หยุด จนอาจารย์ที่เป็นที่พิธีกร ต้องเอ่ยประกาศออกไมค์ไปว่า..
“ เอาละครับๆ คงจะเป็นที่ถูกอกถูกใจกันมาก จนถึงขนาดเรียกร้องให้มีการแสดงใหม่อีกครั้ง ถ้างั้น.. ไม่ทราบว่า ทางวงดนตรีจะบรรเลงอีกสักครั้งจะได้ไหม?ตามคำเรียกร้องของแฟนๆ อ่อ.. ได้ใช่ไหม? เอาละ ถ้างั้น.. พวกเรามาสนุกกันอย่างเต็มที่อีกครั้งได้เลยครับ ”
แล้วเพลงก็เริ่มบรรเลงขึ้นใหม่อีกครั้งตามคำเรียกร้อง ต๋องก็สะกิดนัทและนิคยิกๆ แล้วเอ่ยว่า..
“ เฮ้ย.. นัท นิค เมื่อกี้มัวแต่ตะลึงความน่ารักของเจ้ากล้วยจนไม่ได้ดิ้นเลยจนจบเพลง นี่เล่นใหม่อีกครั้งแล้ว พวกเราออกไปดิ้นกันเหอะ เพลงมันส์ดีออก ไปนะ เดี๋ยวก็อดดิ้นกันพอดี ”
“ เออ ไปๆ ไปนิคไป เพลงเริ่มแล้ว ”
“ แต่.. เรา.. ดิ้นไม่เป็นนะ นัท ต๋อง ”
“ โห.. จะยากอะไรนิค? ก็แค่ทำท่ายึกๆตามๆจังหวะเพลง ก็.. แบบว่า.. เต้นแบบกล้วยบนเวทีนั้นแหละ มั่วๆไปเลย สนุกดีออก ”
“ อ่อ.. อย่างนั้นเงเหรอ? ถ้าแบบนั้นก็ได้เลย ไม่ยากๆ ”
แล้วทั้งสามก็ไปวาดลวดลายกันอย่างเมามัน โดยที่นิคเจ้าหุ่นน้อยออกท่าทางได้เหมือนกล้วยบนเวที ชนิดเป๊ะๆ เด๊ะๆ แบบท่าต่อท่าจนน่าประหลาดใจว่าเขาทำได้อย่างไร?
“ เง้อ.. นิค ไหนนายบอกเต้นไม่เป็นไง? แล้วนี่ ทำไนายเต้นเลียบแบบกล้วยได้เป๊ะๆเลยอ่า ทำได้ไงเนี่ยยย ”
“ เราก็แค่.. ทำตามข้อมูลในหน่วยความจำน่ะ ก็.. เราเห็นกล้วยเต้นแบบนี้ไปแล้วในครั้งแรก เราบันทึกข้อมูลไว้ในหน่วยความจำแล้ว เราก็เลยทำแบบกล้วยได้ไง ”
นัทและนิคสนทนากันในระหว่างดิ้นวาดลวดลาย โดยมีนายต๋องทำหน้ามึนๆในคำพูดแปลกๆของนิค แต่แล้ว.. เขาก็เลิกสนใจ หันไปเต้นต่อด้วยความมันส์ด้วยท่าที่พิลึกกึกกือ ยึกๆยือๆ ดูกวนส้น.. เป็นที่สุด..
จากบนเวที กล้วยมองเห็นเหล่าเพื่อนๆของเขากำลังสนุกกันจากเพลงที่เขากำลังร้อง เขาเห็นนิคออกท่าทางได้เหมือนเขาเป๊ะๆ เด๊ะๆ ราวกับว่า.. เขากำลังเต้นอยู่หน้ากระจกมองดูเงาตัวเอง อีกทั้ง.. ในกลุ่มเพื่อนทั้งสามของเขานั้นมีหนึ่งคนที่เขาแอบปลื้มและกำลังสนุกอยู่แบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เขาคึกจนหน้ามืดสติหลุด เขาโดดลงจากเวทีในทันที แล้วดิ่งตรงเข้าไปร่วมร้องร่วมเต้นกับเหล่าเพื่อนทั้งสามอย่างชนิดที่ว่า.. สุดเหวี่ยงมีเท่าไรใส่หมด ทำให้เหล่ากลุ่มคนที่กำลังเต้นอยู่ แหวกออกเป็นวงให้ทั้งสี่หนุ่มได้วาดลวดลายกันเต็มที่ กล้วยร้องและเต้นอยู่กลางกลุ่มผู้ชมบนฟลอร์ โดยมีนิคเต้นอยู่ข้างเขาด้วยท่วงท่าที่เหมือนกันกับเขาราวกับเป็นแดนเซอร์ส่วนตัว ก็ยิ่งทำให้เสียงกรี๊ดสนั่นลั่นจนหอประชุมแทบระเบิดถล่มทลายกระนั้นเลยทีเดียว..
....
-
เอามาลงแล้วเหรอออออ
แหงม!
อิอิ
:m1: :m1:
-
มารอตอนใหม่ หนุก หนุก :m4:
-
ชอบกล้วย อยากกินกล้วยแระ อิอิอิ :m14:
-
:m4: ขอบคุณค๊าป แจก คนละ +1
-
กล้วย...ปลื้มใครอะ ..บอกมาเดี๋ยวนี้นะ :serius2:
-
สนุกจริงๆๆนะคร้าบบบบบ ชอบเรื่องนี้สุดๆ เลย ผมสมัครเป็นแฟนคลับแล้วน่า เอามาลงบ่อยๆนะค้าบบบ ว่าแต่ขำตอนขนมกล้วยนั่นนะครับ นิคไปเอามาจากถังขยะ ฮามาก แบบนี้ต้องอัพเกรดซอฟแวร์แล้วมั่งเนี่ย :m20: :m20: :m20: อีกตอนนึง ก็ขำเพราะไปจำท่าเต้นของกล้วยมา แล้วเต้นตาม ฮามาก จนต๋อง งงไปเลยอะคับบ :m20: :m20: :m20: ขอบคุณนะค้าบบบ ที่นำเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
ปล.ขอบคุณมากคับสำหรับที่กด + ให้ค้าบบบบ :pig4: :pig4:
-
หวัดดีจ้า...
วันนี้เพิ่งเข้าบอร์ดพูดคุยทั่วไป..แล้วไปเจอกระทู้แนะนำตัวของ กอปกับซี
เอาเป็นว่า..ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคนค่ะ :m1: :m1:
เราชอบนิยายเรื่องนี้นะ..น่ารักดี..ตลกขำๆ แต่กอปกับซี ต้องมาลงบ่อยๆด้วยนะ
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ ... :bye2:
ปล. เราชื่อจอยนะ ...แล้วจะติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ o15
-
:o8: ชอบนิคอ่า........
-
เรื่องน่ารักมาก ๆๆๆ
อ่านแล้วหนุกดี :laugh:
-
มารอตอนใหม่ หนุก หนุก :m4:
ชอบกล้วย อยากกินกล้วยแระ อิอิอิ :m14:
:m4: ขอบคุณค๊าป แจก คนละ +1
กล้วย...ปลื้มใครอะ ..บอกมาเดี๋ยวนี้นะ :serius2:
สนุกจริงๆๆนะคร้าบบบบบ ชอบเรื่องนี้สุดๆ เลย ผมสมัครเป็นแฟนคลับแล้วน่า เอามาลงบ่อยๆนะค้าบบบ ว่าแต่ขำตอนขนมกล้วยนั่นนะครับ นิคไปเอามาจากถังขยะ ฮามาก แบบนี้ต้องอัพเกรดซอฟแวร์แล้วมั่งเนี่ย :m20: :m20: :m20: อีกตอนนึง ก็ขำเพราะไปจำท่าเต้นของกล้วยมา แล้วเต้นตาม ฮามาก จนต๋อง งงไปเลยอะคับบ :m20: :m20: :m20: ขอบคุณนะค้าบบบ ที่นำเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
ปล.ขอบคุณมากคับสำหรับที่กด + ให้ค้าบบบบ :pig4: :pig4:
หวัดดีจ้า...
วันนี้เพิ่งเข้าบอร์ดพูดคุยทั่วไป..แล้วไปเจอกระทู้แนะนำตัวของ กอปกับซี
เอาเป็นว่า..ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคนค่ะ :m1: :m1:
เราชอบนิยายเรื่องนี้นะ..น่ารักดี..ตลกขำๆ แต่กอปกับซี ต้องมาลงบ่อยๆด้วยนะ
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ ... :bye2:
ปล. เราชื่อจอยนะ ...แล้วจะติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ o15
:o8: ชอบนิคอ่า........
เรื่องน่ารักมาก ๆๆๆ
อ่านแล้วหนุกดี :laugh:
ขอบคุณทุกๆท่านมากๆเลยนะครับ
ผมกับซีไม่ได้เข้ามานานเพราะ ติด การบ้าน กับ งานอะไรนิดหน่อย
แหะๆ
ผมเอาตอนใหม่มาลงแล้วนะครับ
ผมไม่ลืม +1 ให้เป็นการตอบแทนนะครับ
ขอบคุณนะครับ
อิอิ
-
ตอนที่ 19
นับแต่.. วันงานโรงเรียนวันนั้นเป็นต้นมา ก็.. เป็นที่โจษขานกันในหนู่นักเรียนว่า.. นักร้องที่ร้องในวันนั้นคือใคร? จนพอได้รู้ที่มาที่ไป ก็มีหลายๆคนมาเลียบๆเคียงๆด้อมๆมอง บ้างก็มาตีสนิทเพื่อทำความรู้จัก.. แต่.. กล้วย.. ได้กลับมาเป็น.. กำนันกล้วยจอมเฉิ่ม ที่แสนจะขี้อายเหมือนดังเดิมแล้ว ใครที่พยายามมาทำความรู้จัก เขาก็ได้แต่.. ทำเฉิ่มๆ แล้วอายม้วนต้วน พูดจาซื่อๆ เฉิ่มๆ ถามคำตอบคำ จนแต่ละคนที่มาก้อร่อก้อติกเหมือนจะจีบๆ พากันคิดว่า..
..ไอ้นี่มันคนคนเดียวกับวันนั้นแน่เหรอ?..
จากนั้น.. ก็ค่อยๆหาย ซิ่งไปทีละคน สองคน เพียงไม่นานวันก็หายจ้อยกันไปหมด เสียงโจษขานที่ดูคึกคักในช่วงแรกๆ ก็ค่อยๆ เลือนๆไป ประดุจดังสายลมที่พัดผ่านมา แล้วพัดผ่านไป..
ส่วนทางด้านพี่กอล์ฟที่เป็นนักร้องนำและหัวหน้าวง หลังจากงานในวันนั้น เขาก็พยายามมาชักชวนให้กล้วยเข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกในวง ด้วยเห็นแววว่า.. เขาน่าจะไปได้ดีเลยทีเดียว แต่.. ก็ต้องถอยทัพกลับไป เพราะ.. กล้วยได้ให้เหตุผลไปว่า..
“ พี่กอล์ฟครับ ผมคงเป็นนักร้องไม่ได้หรอกครับ เพราะในชีวิตผม ผมร้องเพลงนั้นได้จบเพลงแค่เพลงเดียว ส่วนเพลงอื่น คงไม่ต้องพูดถึงเลย ทำไมได้แน่นอนครับ ต่อให้พยายามแค่ไหน? ผมก็คงทำไม่ได้หรอกครับ เพราะผมเคยพยายามมาแล้ว พยายามมาเสียจน.. ตอนนี้.. ผมเลยเลิกพยายามแล้วครับพี่กอล์ฟ ”
สำหรับเพื่อนๆของกล้วยทั้งสามคน อันมี นัท นิค และต๋อง นับตั้งแต่วันนั้น.. ทั้งหมดก็ยังคงมีความสนิทสนมกันเหมือนดังเดิม มีการพูดคุย เย้าแหย่เหมือนดังปกติ นัทก็ยังคงเป็นจอมแหย่ จอมโวยวายเฮฮาที่ปากกับใจดูเหมือนไม่ค่อยตรงกัน เพื่อปกปิดความความรู้สึกลึกๆในใจ ทางด้านนิคหุ่นน้อยก็ยังคงซื่อๆ พูดจาแปลกๆแต่สื่ออกมาจากใจตรงๆ และมีมิตรภาพที่จริงใจแบบเสมอต้นเสมอปลายตลอดมา ส่วนนายต๋องก็ยังคงเป็นจอมกวน จอมยียวน ขี้เล่นสนุกสนานเหมือนดังเคย ถ้าดูจากภายนอกก็ยังคงเป็นปกติดังเช่นนั้น แต่.. ถ้าลองมองลึกๆไปในใจของแต่ละคน ใครจะรู้ได้ว่า.. ความรู้สึกในใจของแต่ละคน มันจะเริ่มเติบโตไปมากกว่าความเป็นเพื่อนไหม? คงไม่มีใครให้คำตอบนี้ได้ดีไปกว่า.. จิตใจในส่วนลึกของทั้งนัท นิค และต๋อง เป็นแน่..
ส่วน.. ทางกล้วยเอง เมื่อมาถึง ณ เวลานี้ เขาเริ่มลังเลกับความรู้สึกของตัวเอง จากที่เคยแอบปลื้มเพื่อนสนิทหนึ่งในจำนวนนั้น แต่.. ในตอนนี้.. กับเพื่อนอีก 2 คนที่เหลือ เขาก็เริ่มรู้สึกแปลกๆด้วย ความรู้สึกสับสนเริ่มก่อตัวรบกวนจิตใจของเขา ยิ่งยามใดที่ได้อยู่ชิดใกล้กับเพื่อนทั้งสาม เขาก็ยิ่งรู้สึกปลื้มจนล้นในอก จนแทบเก็บซ่อนอาการไว้ไม่อยู่ แต่.. กล้วยก็เกรงว่าอาจจะต้องสูญเสียมิตรภาพที่ดีงามกับเพื่อนรักทั้งสามไปถ้า.. มันเป็นแค่เขาเท่านั้น ที่รู้สึกเช่นนี้เพียงฝ่ายเดียว เขานั่งเงียบๆพลางนึกตรึกตรองความรู้สึกตัวเองที่บริเวณใต้ต้นไม้หน้าบ้าน ในยามนี้เขากำลังคิดว่า.. เขาควรทำเช่นไรดี?
“ ไง.. กล้วย เป็นอะไรอีกแก พักนี้พี่เห็นแกชอบมานั่งเหม่อลอยคนเดียวบ่อยๆ มีอะไรในใจหรือเปล่า? ”
พี่สาวคนสวยของกล้วย หลังจากที่แอบมองมาได้ครู่ใหญ่ เธอก็เดินมานั่งข้างๆ พร้อมกับโอบไหล่น้องชาย แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูห่วงใย..
“ ไม่มีอะไรหรอกเจ๊ เค้าก็แค่.. นั่งคิดอะไรเล่นเรื่อยๆเปื่อยๆ ”
“ จริงเหรอ? แต่.. พี่รู้สึกว่า.. อาการแบบนี้.. มันเหมือนคนที่กำลังมีความรัก? กล้วย แกมีอะไรในใจก็ปรึกษาพี่ได้นะ ”
“ ความรัก? เอ่อ.. คือ.. เอ่อ.. ไม่มีๆ เค้าจะไปมีความรักกับใครได้ เออ.. จริงสิเจ๊.. ถ้า.. แบบว่า.. สมมุติว่านะ คืออันนี้บอกก่อนว่าสมมุติ ไม่ใช่เรื่องจริงนะ แบบว่า.. เค้าคงอ่านนิยายรักเยอะ แล้วสงสัยอะไรเงี้ยอ่ะ สมมุตินะเจ๊นะ ไม่ใช่เรื่องจริงนะเจ๊.. มันเป็นการสมมุตินะ คือ.. ว่า.. เค้า.. เค้าอยากจะถามเจ๊ว่า.. ”
“ เออ.. สมมุติก็สมมุติ ก็พูดมาซะทีสิ.. แกอยากจะถามอะไร? สมมุติอยู่นั่นแหละ ”
“ ก็.. อ่า.. คือ.. แบบว่า.. เอ่อ.. ถ้าแบบว่า.. สมมุติว่า.. มีคน คนหนึ่ง เป็นเพื่อนกับอีก 3 คน แล้ว.. เขาเกิดรู้สึกว่า.. แบบว่า.. เอ่อ.. แบบว่าปลื้ม แอบชอบไรเงี้ยกับเพื่อนอีก 3 คนของเขา เอ่อ.. คือ.. เค้าว่านะ.. ถ้าเกิดว่า.. สมมุติว่า.. คนนั้นที่แบบว่าแอบปลื้ม แอบชอบเพื่อนอีก 3 คนของเขานั้นน่ะเป็นตัวเค้าเองนะ คืออันนี้สมมุตินะเจ๊ไม่ใช่เรื่องจริงนะแค่สมมุติ เค้าก็คง.. จะต้อง.. พยายามทำใจ ให้คิดว่า ควรจะต้องคิดเป็นแค่เพื่อนเหมือนเดิมอย่างเดียวพอ ต้องพยายามทำใจให้ได้ เพราะการชอบแบบแฟนกับคนหลายคน มันจะดูเป็นคนที่หลายใจ ซึ่งมันไม่ดี การรู้สึกเป็นเพื่อนเหมือนเดิมนั้นแหละดีที่สุดแล้ว คบกันได้นานดี ความเป็นเพื่อน จะเป็นได้ตลอดไป เค้าคิดว่าแบบนั้นน่าจะดีกว่านะ ”
“ ก็.. เออ ก็.. คงงั้นมั๊ง? ว่าแต่.. ไหนคำถามของแกวะ? ฉันเห็นแกพูดเอง เออเอง แล้วสรุปเอาเองคนเดียว แล้วแกจะมาถามฉันหาหอกอะไร? แกก็หาเหตุผล หาคำตอบได้ด้วยตัวเองแล้วนี่นา? ”
“ เออ.. จริงด้วย ลืมไป แหะๆ งั้นไม่ถามแระ เค้าก็แค่มั่วๆไปงั้นแหละ พูดเรื่อยเปื่อยหาเรื่องคุยไปงั้นแหละ สงสัยเค้าคงจะอ่านนิยายรักมากไปจนเพ้อเจ้อ เออ.. จริงด้วย มีการบ้าน ยังไม่ได้ทำเลย เดี๋ยวไปทำการบ้านดีกว่า แหะๆ ไปแระ ”
แล้วนายกล้วยก็เอ่ยตัดบท แล้วรีบปลีกตัวเดินจากไปด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน พี่สาวแสนสวยของเขามองตามหลัง พลางคิดในใจว่า..
..เจ้ากล้วยเอ๊ย.. แกคงจะเริ่มเป็นหนุ่มเริ่มมีความรักแล้วสิ แกไม่ใช่เด็กๆอีกต่อไปแล้ว คำพูดเมื่อกี้จะเป็นใครได้? นอกจากตัวของแกเอง มาทำเป็นพูดสมมุติๆอยู่นั่นหละ คงจะอายละสิ นี่.. คงจะกำลังรู้สึกสับสนกับใจตัวเอง จนอยากจะบอกใครสักคน? แต่.. แกก็คิดก็หาคำตอบให้ตัวเองได้แล้วนี่นา ก็.. ขอให้แกทำใจได้แบบที่คิดจริงๆก็แล้วกัน เรื่องของความรู้สึก ความรัก ดูเหมือนจะมันซับซ้อนมาก แกคงจะต้องค่อยๆเรียนรู้ด้วยตัวเอง พี่เป็นห่วงแกเหลือเกินนะ เจ้ากล้วยจอมเฉิ่ม..
. . . .
..ตรืดดดดดดดด ตรืดดดดดดดด ตรืดดดดดดดดด..
เสียงโทรศัพท์มือถือของ ดร. นพคุณ ดังขึ้นในช่วงบ่ายๆของวันหนึ่ง ซึ่งในขณะที่เวลานั้น เขากำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบวิเคาระห์ข้อมูลจากจอคอมพิวเตอร์ในห้องทดลองส่วนตัวของเขา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูว่า.. เป็นใครกัน ที่ติดต่อมา? แต่.. กลับไม่ปรากฎเลขหมายปลายทางจากจอโทรศัพท์มือถือ เขามีความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่.. ก็กดรับโทรศัพท์..
“ สวัสดีครับ ผม ดร.นพคุณครับ ”
“ ไง.. นพ หวังว่ายังคงจำเพื่อนเก่าคนนี้ได้นะ หึหึ ”
เสียงปลายสายที่ตอบรับฟังดูแปลกแปร่งคล้ายคนต่างชาติพูดภาษาไทย เอ่ยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูสนิทสนมคุ้นเคย ดร.นพคุณรู้สึกแปลกใจ ว่าใครกัน? รู้จักชื่อเรียกเล่นๆของเขาด้วย? นี่.. คงอาจจะเป็นเพื่อนเก่ากระมัง? ว่าแต่.. เพื่อนคนไหนกัน? เขาพยายามนึกทบทวนความทรงจำของตัวเอง แล้วเอ่ยถาม..
“ เอ่อ.. ไม่ทราบว่า.. ใครพูดสายครับ? ”
“ หึหึ ไม่เจอกันไม่กี่ปี่ ลืมกันเสียแล้วเหรอ? ก็.. เราเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้น อีกทั้งยังเป็นคู่แข่งกัน เมื่อสมัยที่เรารียนที่มหาวิทยาลัยที่อังกฤษไง? ทีนี้พอนึกออกหรือยัง? ดร.นพคุณ จอมอัจฉริยะ ”
“ หรือว่า.. นี่.. เป็นนายเองหรอกเหรอ? นายนั่นเอง.. ล่าสุดเราได้ข่าวมาว่า.. นายกำลังเข้าร่วมโคงการค้นคว้าวิจัยเกี่ยวกับอาวุธสงครามที่เป็นหุ่นแอนดรอยด์ ของประเทศ XX ใช่ไหม? นายรู้ไหม? ว่า.. นายกำลังก้าวผิดทางนะ นายเป็นคนเก่ง มีมันสมองเป็นเลิศ แต่.. ทำไม? นายไม่ใช้ความรู้ความสามารถของนายในทางสร้างสรรค์ให้เกิดประโยชน์แก่มวลมนุษย์ นายรู้ไหม? ถ้าโครงการนั้นบรรลุผล มันจะเป็นอาวุธสงครามที่มีอานุภาพการทำลายล้างเผ่าพันธ์มนุษย์ด้วยกันในสงครามอย่างร้ายแรงเลยเชียวนะ ฉันอยากให้นายลองคิดดูให้ดีๆใหม่ ”
“ นายก็ยังคงเป็นนายเช่นเดิมนะ ที่มีแต่อุดมการณ์ ทรงคุณธรรมเป็นพระเอก แต่รายได้น้อย อุดมการณ์ของนาย มันทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ร่ำรวยสุขสบายได้ไหม? หึหึ นายคงไม่รู้หรอกว่า.. โครงงานค้นคว้าวิจัยของฉัน มันมีค่าตอบแทนมหาศาลขนาดไหน? ทั้งยังอาจสร้างชื่อเสียงให้โด่งดังอีกด้วย นายรู้ไหม? รายได้ขนาดนี้ สามารถทำให้สบายไปได้ทั้งชาติเลยทีเดียว คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มอีกจะบอกให้ ”
“ ฉันไม่สนเรื่องชื่อเสียงเงินทองอะไรนั่นเท่าไรนักหรอก ชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัวฉันก็สุขสบายพอควรตามฐานะอยู่แล้ว ฉันคงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีก ขอแค่.. สิ่งที่ฉันทำ มันสามารถเป็นประโยชน์แก่มวลมนุษยชาติได้อย่างสูงสุด ฉันก็พอใจแล้ว ว่าแต่.. ที่นายติดต่อมาในวันนี้ นายมีธุระอะไรกับฉันหรือ? ”
“ ก็.. แค่.. อยากชวนนายเข้าร่วมโครงการด้วยกันไง เพราะผลงานค้นคว้าวิจัยของนายล่าสุดในตอนนี้ มัน.. ดูเหมือนว่าช่างอัจฉริยะ น่าทึ่งเหลือเกิน มันยอดเยี่ยม น่าสนใจมากๆ ฉันว่า.. ถ้าเอามาพัฒนาร่วมกับผลงานวิจัยค้นคว้าของฉัน มันน่าจะไปได้สวยเลยทีเดียวนะ หึหึ ”
“ นี่นายพูดถึงอะไร? ผลงานอัจฉริยะอะไรกัน? ตอนนี้ ฉันก็แค่.. กำลังทำวิจัย ค้นคว้าพัฒนา เกี่ยวกับอวัยวะเทียมให้แก่ผู้พิการให้สามารถใช้งานได้เหมือนอวัยวะจริง ก็แค่เท่านั้น ยังไม่สำเร็จลุล่วงดีเสียด้วยซ้ำ ยังคงต้องพัฒนาต่อไปอีกมาก ”
“ อย่ามาทำพูดเฉไฉกลบเกลื่อนความลับผลงานอันแสนสุดยอดนี้เลย ถึงนายจะปิดบังใครต่อใครได้ แต่นายก็ปิดฉันไม่ได้หรอก ตอนนี้ฉันได้สืบข้อมูลเกี่ยวกับครอบครัวนายมาอย่างละเอียดจนหมดแล้ว นายไม่เคยมีหลายชายเลยแม้สักคนเดียว แต่แล้ว.. ทำไม อยู่ๆ นายก็มีหลานชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายของนายและยังมีนามสกุลเดียวกันกับนาย โผล่ขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน? นั่นไงล่ะ? ใช่ไหม? หลานชาย? หึหึ มันช่างแนบเนียนจนมองไม่ออกเลยว่า นั่นคือ.. ? ฉันเคยได้พบกับเขามาแล้วด้วย ทีนี้.. นายยังจะปฎิเสธอีกหรือ? ”
” นี่.. นาย.. นายทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ? จะอย่างไรก็แล้วแต่.. ในเมื่อ นายยังยืนยันที่จะร่วมโครงการอาวุธสงครามเพื่อเงิน ก็ตามใจ แต่.. อย่าเอาฉันไปเกี่ยว สิ่งนั้น.. คือ.. ลูกชายของฉันอีกคน ได้โปรด.. อย่ามาเกี่ยวข้องกับครอบครัวของฉันเลย ”
“ คิดให้ดีๆ ตัดสินใจเข้าร่วมโครงการกับฉันเถิด แล้วนายจะมีรายได้มหาศาลและมีชื่อเสียงโด่งดังร่วมกับฉันเลยนะ ฉันจะให้เวลานายได้ไตร่ตรองดูดีๆ แล้วฉันจะติดต่อมาใหม่ ”
“ นายคงไม่ต้องติดต่อมาอีก เพราะได้ฉันตัดสินใจไปแล้วในในตอนนี้ว่า.. ไม่.. แล้วก็นายอย่ามายุ่งกับฉันอีก เข้าใจไหม? ”
“ แน่ใจนะ.. ว่านายตัดสินใจแบบนี้ ถ้างั้น.. ฉันก็คงต้อง…. “
..กริ๊ก ตื๊ดๆๆๆๆๆ..
บุรุษนิรนามที่เป็นเพื่อนเก่าของ ดร. นพคุณ พูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก็กดวางสายไป ปล่อยให้ ดร. นพคุณ เกิดความกังวลใจอย่างเหลือล้นในขณะนี้ นี่เขา.. ควรต้อง.. รีบจัดการทำอะไรสักอย่างในตอนนี้เสียแล้วสิ ก่อนที่อะไรต่ออะไรมันจะบานปลายและสายจนเกินไป.. คิดได้ดังนั้น เขาก็ลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องเก็บผลงานวิจัยของเขาในทันที..
-
ตอนที่ 20
เย็นมากแล้ว ภายในบริเวณโรงเรียนดูเงียบสงบ เพราะเลยเวลาเลิกเรียนมาพอควร บรรดาเหล่านักเรียนก็ได้ทะยอยกันกลับบ้านจนเกือบหมดแล้ว.. นัททำหน้าเหนื่อยหน่าย และพูดเหมือนบ่นๆกับนิค ในระหว่างเดินออกมาจากโรงเรียน เพื่อเตรียมตัวจะกลับบ้านกัน
“เฮ้อออ.. เซ็งจัง ต้องกลับบ้านเย็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนเนี้ยยยยยย อาจารย์วิษณุก็ใจร้ายจัง ให้เรากับนายอยู่ติวพิเศษวิชาภาษาอังกฤษกับอาจารย์ทุกวันเลยอ่า เบื้อเบื่อ.. ไม่เห็นจะติวอะไรมากเท่าไรเลย เห็นส่วนใหญ่เอาแต่ถามๆคุยๆอะไรไม่รู้ ไม่รู้จะสนใจอยากรู้อะไรเกี่ยวกับนายและเรานักหนานะ ”
“ นั่นสินัท ต้องกลับบ้านเย็นแบบนี้เกือบทุกวันเลย เราก็รู้สึกเบื่อๆเหมือนกันนะ แต่ก็เพื่อความรู้ ก็ควรต้องอดทนนะนัท ”
“ ช่ายยย เออ.. ว่าแต่นะ อาจารย์วิษณุนี่ก็แปลกๆนะ เพิ่งจะย้ายมาได้ไม่นาน แล้วก็ อยู่ๆมาสอนภาษาอังกฤษแทนอาจารย์วิภาเฉยเลย พอมาเริ่มสอนก็ให้ทำข้อสอบทดสอบอะไรไม่รู้ จริงๆแล้วเราว่าไม่ยากเลย เราทำได้นะ นายเองก็ยังบอกว่าทำได้ไม่ยากด้วยไม่ใช่เหรอ? แต่ไหงคะแนนออกมาดันต่ำ ทีนายต๋องกับนายกล้วยบ่นๆว่ายาก ทำไม่ค่อยได้ แต่.. ผลคะแนนออกมาดันกลับดีกว่าเรา 2 คนซะงั้นได้ เง้อ.. งงหว่ะนิค ดูดิ๊ อาจารย์บอกว่า.. คะแนนของเรากับของนายย่ำแย่มาก ควรอยู่เย็นติวเพื่อปรับความรู้พื้นฐานใหม่ แล้วเรา 2 คน ก็ต้องมารับกรรมแบบเนี้ยอ่า เอ.. หรือว่า.. อาจารย์จะเป็น.. เอ่อ.. แล้วแอบมาชอบเรา 2 คน เลยหาเรื่องให้เราอยู่เย็นกัน เพื่อจะได้ใกล้ชิดสนิทสนม อิอิ จะว่าไป อาจารย์ก็หน้าตาหล่อดีเหมือนกัน สงสัยจะเป็นลูกครึ่งเนอะนิค แล้วนายว่าที่เราคิดเนี่ยมันเข้าเค้าไหม? ที่ว่า.. อาจารย์ อาจจะเป็น.. เอ่อ.. ”
“ ไม่รู้สินัท เราก็ไม่ค่อยแน่ใจนะ เราก็พยายามประมวลผลข้อมูล เพื่อหาเหตุผล สรุปออกมาก็ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไร? คงต้องวิเคราะห์ต่อไปอีกหน่อย ”
“ แหม.. หมู่นี้สมองทื่อจังนะ เจ้านิคหุ่นตุ๊ด งั้น.. ตอนนี้เรากลับบ้านกันเหอะ นี่ก็.. เย็นมากแล้วด้วย ชักจะหิวๆข้าวแล้วละ ”
“ เดี๋ยวก่อนนัท ”
“ มีไรเหรอ? ”
“ เรา.. อ่า.. เหยียบขี้หมาน่ะ เต็มรองเท้าเลย เหม็นจัง ”
“ ก๊ากกก ไอ้บ้า แล้วเวลาเดินทำไมไม่ดู อี๋ยยย์ ดูดิ๊ ฉึ่งเลยหว่ะ ฮ่าๆๆ มิน่า.. ว่าทำไมเรารู้สึกเหม็นๆขี้หมา ที่แท้.. นายเดินเหยียบมานี่เอง ฮ่าๆๆๆ ”
“ อย่าหัวเราะสินัท ตอนนี้ทำไงดี เหม็นไปหมดเลย อยากล้างรองเท้าจัง ”
“ เออ.. โทดที แหะๆ งั้น.. เอางี้.. ตรงโน้นมีแอ่งน้ำอยู่ เดี๋ยวไปเอารองเท้าแกว่งๆน้ำซะหน่อยก็แล้วกัน มา.. ไปเหอะ ”
แล้วนัทก็พานิคเดินตรงไปยังแอ่งน้ำ ระหว่างที่นิคกำลังแกว่งรองเท้าเพื่อล้างอยู่นั้น ทั้งคู่ก็มีความรู้สึกตรงกันว่า.. ในขณะนี้ ได้มีมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญ กำลังคำราม ขู่ แง่งๆๆๆ อยู่ทางด้านหลัง พอทั้งคู่เหลียวหลังหันไปมอง ก็พบว่า..
“ นิคคคคค ไอ้หมาบ้าตัวนี้ไง ที่จะไล่กัดเรา จนทำให้เราโดนรถชนตอนนั้น ทำไงดี? มันต้องกัดเราแน่ๆเลย ไม่รู้จะจองเวรจองกรรมกันไปถึงไหน? เง้อออ เราต้องเป็นอันตรายแน่นอน นายรีบใช้โหมดอัจฉริยะจัดการซัดมันให้กลิ้งไปเลย ทำให้มันเข็ดชนิดที่ว่า ไม่ต้องมาตอแยกับเราอีกเลย จัดการมันเลยนิคคคค ”
“ ถ้าจะให้เราทำร้ายมัน เราคงทำไม่ได้นะนัทเราไม่อาจทำร้ายสิ่งมีชีวิตไม่ว่าทั้งคนและสัตว์ให้ได้รับอันตรายหรือบาดเจ็บได้ เราถูกบรรจุข้อมูลมาแบบนี้ เราจึงไม่อาจทำร้ายมันไม่ได้นะนัท ”
“ เฮ้ยยยย ไหงเงี้ยอ่า แต่เราจะเป็นอันตรายน้า เผลอๆนายก็อาจโดนมันขย้ำเอาด้วย ดูดินิค มันทำท่าจะเข้ามาฟัดแล้ว ตายแน่เลย ถ้าเผ่นตอนนี้ มันจะตามฟัดเราทันไหมเนี่ย เสียวเว๊ย เวรกรรม ”
“ ประมวลผลข้อมูล นัทอยู่ในข่ายเสี่ยงอันตราย อาจได้รับบาดเจ็บจากการกัดของหมาตัวนี้ โหมดอัจฉริยะเริ่มทำงาน นัท ถือกระเป๋าให้เราหน่อย แล้วขึ้นมาขี่หลังเราเดี๋ยวนี้เลย กอดเราไว้แน่นๆด้วยนะ เร็วหน่อย เดี๋ยวไม่ทันการณ์ ”
นัทรีบทำตามในทันที แม้จะรู้สึกสงสัยนิดหน่อยว่า.. นิคจะทำให้เขารอดพ้นสถานการณ์นี้ไปได้แบบไหน? แต่เขาก็ไม่มีเวลาให้ได้สงสัยนาน ทันทีที่เขารับกระเป๋าเป้หนังสือจากนิคมาคล้องไหล่ซ้อนกับเป้ของเขาแล้วกระโดดขึ้นขี่หลังนิค เขาก็รู้สึกวูบ เหมือนว่าตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนจรวดที่มีควมเร็วสูง เขาหลับตาปี๋โอบกอดนิคแน่น มันรวดเร็วมากเสียจนเขารู้สึกได้ว่า.. นี่นิคคงกำลังวิ่งโดยมีเขาขี่อยู่บนหลังด้วยความเร็วที่มากกว่า 100 กิโลเมตรต่อชั้วโมงกระมัง?
แล้วนิคก็วิ่งช้าลง ช้าลง จนกระทั่งหยุดสนิท เมื่อวิ่งมาได้ระยะทางที่ไกลพอควร นัทลงจากหลังนิคด้วยอาการแข้งขาสั่นๆ เหมือนหัวใจจะวาย เขาส่งกระเป๋าเป้คืนให้นิค แล้วเอ่ยกับนิคด้วยเสียงสั่นๆว่า..
“ เอ้า.. นี่กระเป๋านาย โอยย.. จะเป็นลม หัวใจจะวาย เหลือเชื่อเลย เมื่อกี้นึกว่ากำลังนั่งอยู่บนจรวดซะอีก โห.. เร็วสุดยอดไปเลย เฮ้อออ ”
“ ตอนนี้ปลอดภัยแล้วนัท เราพ้นรัศมีของหมาตัวนั้นแล้ว มันคงตามมากัดเราไม่ได้แล้วนะ ”
“ เออ.. คิดว่า.. ก็คงงั้น ว่าแต่.. นี่นายวิ่งพาเรามาถึงไหนเนี่ยยยยยย แล้ว.. ที่นี่มันที่ไหนวะ เรามากันไกลขนาดไหนแล้วเนี่ยยย แถวนี้ก็เปลี่ยวๆไงไม่รู้ ”
“ เราก็ไม่รู้เหมือนกันนะนัท ”
“ อ่าว.. เฮ้ย.. เจ้าบ้า ไหงพูดง่ายแบบนี้เลยเรอะ? นี่นายพาเราวิ่งหนีมาอย่างไม่มีจุดหมายแลยเรอะ คราวหลังก็ให้มีจุดหมายปลายทางบ้างดิ อย่างน้อยก็ให้เป็นทางที่ดูคุ้นๆหน่อย จะได้กลับบ้านถูกไง? แล้ว..เง้อ.. แล้วนี่เราจะกลับบ้านกันไงเนี่ยยยย ”
นัทบ่นกระปอดกระแปดกับนิค แล้วพานิคเดินมองสำรวจเส้นทางเพื่อหาทางที่จะกลับบ้านกัน ในบริเวณนั้นดูช่างไม่คุ้นตานัทเอาเสียเลย มันอยู่ห่างจากชุมชนพอควร บ้านเรือน 2 ข้างทางก็ปลูกกันห่างๆสลับกับทุ่งหญ้ารกๆ ดูเงียบๆเปลี่ยวๆชอบกล ระหว่างนั้น.. นัทเหลือบไปเห็นบางอย่าง เขาก็รีบสะกิดนิดแล้วเอ่ยอย่างระล่ำระลักว่า..
“ เฮ้ยนิค ดูนั่นดิ.. ดูกลุ่มวัยรุ่นพวกนั้น เหมือนๆว่ากำลังเดินตรงเข้ามาหาเราหว่ะ ท่าทางนักเลงด้วย จะมาหาเรื่องเราป่าวเนี่ย มีตั้งหลายคนด้วย ท่าทางโหดๆไงไม่รู้ อย่าบอกนะ ว่า.. นี่เรา.. หนีเสือปะจรเข้? ”
กลุ่มวัยรุ่นท่าทางกุ๊ยๆขี้ยาเดินออกมาจากป่าละเมาะ หญ้ารกๆข้างทาง 5 คน ทั้งหมดคงไปแอบทำอะไรไม่ดีๆกันมาแน่ๆ อาทิ.. พี้ยา หรืออาจรุมโทรมผู้หญิงมา พอพวกนั้นเห็นนัทและนิค ยืนเก้ๆกังๆ ทำหน้าตาหวาดๆ ก็พากันดิ่งตรงมาหาในทันที หนึ่งในจำนวนนั้นก็แสดงท่ากร่าง แล้วก็ตะโกนขู่โพล่งออกมาว่า..
“ เฮ้ย.. ไอ้น้อง มาจากไหนกันวะ รู้ไหม? นี่ถิ่นใคร? ไหนๆ เอาตังมาให้ใช้หน่อยดิ๊ ล้ำถิ่นแบบนี้ต้องจ่ายนะโว๊ย ”
“ เอ่อ.. พี่ครับ พวกผมไม่มีเงินเลยนะครับ ปล่อยพวกผมไปเหอะครับ พวกผมไม่ได้ตั้งใจมาแถวนี้เลยครับ พอดีหลงทางมาอ่ะครับ ”
“ อย่ามาตอแห- ว่าไม่มีเงินนะโว๊ย ถ้ากูค้นตัวมึงเจอจะว่าไง? ว่าไง.. จะจ่ายดีๆ หรือจะจ่ายแบบน้ำตา ถ้ากูค้นเจอเงินในตัวมึงนะ มึงโดนกระทืบแน่ แค่นั้นยังไม่พอ กูจะจับพวกมึงแก้ผ้าด้วย จะดูดิ๊ ว่าพวกมึงจะกลับบ้านกันได้ยังไง? อย่ามาทำเป็นงก จ่ายมาเลยเดี๋ยวนี้ มีเท่าไรเอามาให้หมด ”
“ แบบนี้มันปล้นกันชัดๆเลยนี่พี่ พวกผมจะมีเงินเยอะกันได้ยังไง? พวกผมยังเด็กๆกันอยู่เลยนะครับ ที่พอมีนิดหน่อยตอนนี้ ก็มีแค่พอค่ารถกลับบ้านกัน ถ้าให้พี่ไปแล้ว พวกผมจะกลับบ้านกันยังไงครับ? ”
“ ปากดีนัก วอนจ็บตัวซะแล้วนะพวกมึง มาทำเป็นงกนักเหรอ? ท่าทางลูกคุณหนูแบบพวกมึงนี่คงพกเงินฟ่อนแน่ ดูจากชื่อย่อของโรงเรียนมึงก็รู้แล้ว ว่านี่เป็นโรงเรียนดังที่มีแต่ลูกคนรวยๆไปเรียนกันเยอะ มึงต้องมีแน่ๆ กระทืบแม่งซะดีมั๊ยเนี่ย ปากดีนักไอ้เวรนี่ ”
“ นิคคค ทำไงดี? ซวยแล้ว ตายแน่เลย ”
นัทเอ่ยกระซิบระล่ำระลักตรงข้างหูนัทด้วยน้ำเสียงระทึกที่ดูตื่นตระหนกเต็มที่ นิคไม่กล่าวอะไร เขาส่งกระเป๋าเป้ให้นัทถือ แล้วก็พยักหน้าน้อยๆ ให้พอรู้เป็นที่เข้าใจกัน 2 คน ทันทีที่นัทขึ้นขี่หลังนิคและกอดนิคไว้อย่างแนบแน่น นิคก็.. ใช้โหมดอัจฉริยะ สปีดวิ่งจากจุดที่มีกลุ่มวัยรุ่นนักเลง จากไปด้วยความเร็วสูงปานลมพัด จนมองตามแทบไม่ทัน
..ฟิ้วววว วูบบบบบบบบบบบบ..
“ เฮ้ยยยยยย.. นี่มันอะไรกันวะเนี่ยยยยย กูตาฝาดเพราะเมายาที่พี้เมื่อกี้ หรือว่า.. ไอ้เด็ก 2 คนนั้นมันไม่ใช่คน? มันทำได้ไงวะ? พวกมึงเห็นแบบเดียวกะกูรึเปล่า? ”
ไม่มีเสียงตอบจากกลุ่มวัยรุ่นที่เหลือ คงเพราะกำลังงงัน กับสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่ มันเหลือเชื่อ และเป็นไปไม่ได้เลยที่คนปกติจะสามารถทำดังนี้ได้..เมื่อผ่านระยะทางมาได้ไกลพอควร จากนั้น.. นิคเริ่มวิ่งช้าลง และช้าลง จนหยุดสนิท นัทรู้สึกว่าบริเวณนี้เป็นซอยเปลี่ยวที่ 2 ข้างทางไม่มีบ้านเรือน มีแต่ป่าหญ้ารกๆ แต่ดูเหมือนว่า.. จะเป็นสถานที่ดูคุ้นตามากกว่าสถานที่แรกที่เจอกลุ่มวัยรุ่นอันธพาล เพราะดูเหมือนจะอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนของทั้งสองเท่าไรนัก มองออกไปทางต้นซอยลิบๆ ก็จะเห็นถนนใหญ่ที่มีรถราพลุกพล่าน..
ทันทีที่นัทลงจากหลังนิค นิก็ตัวอ่อนหงายหลังตึงทรุดฮวบลงไปนอนกองที่พื้นในทันที นัทเห็นดังนั้น เขารู้สึกตกใจมากจนหน้าตาตื่นตระหนก เขารีบนั่งลงประคองนิคในทันที และเอ่ยด้วยน้ำเสียงระล่ำระลักว่า..
“ นิคคคค นายเป็นอะไร? นี่เกิดอะไรขึ้นกับนาย? ”
“ นัท พลังงานเรากำลังจะหมด เราใช้โหมดอัจฉริยะที่ต้องใช้พลังงานมหาศาลติดกันถึง 2 ครั้ง ตอนนี้เราแทบไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย มีเพียงพลังงานสำรองที่คอยหล่อเลี้ยงสมองกลอยู่เท่านั้น ซึ่ง.. มันก็กำลังจะหมดในไม่ช้านี้แล้วด้วยนะนัท ”
นิคเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนระโหย ร่างกายอ่อนปวกเปียก จนดูเหมือนแทบไม่อาจขยับเขยื้อนได้
“ แล้ว.. จะเป็นไง? ถ้าพลังงานนายหมด? ”
“ เราก็.. จะหยุดทำงาน สมองกลก็จะไม่มีพลังงานมาคอยหล่อเลี้ยง เมื่อสมองกลที่มีวงจรละเอียดอ่อนไม่มีหลังงานมาคอยหล่อเลี้ยง ก็จะหยุดทำงานด้วยเช่นกัน ”
“ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้ว.. นายจะตายไหมนิค? ”
“ เรา.. เรา.. ก็ไม่รู้.. เหมือนกันนะนัท ”
นัทได้ยินดังนั้น เขารู้สึกตกใจ เป็นห่วง และหวาดกลัวว่านิคอาจตายได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาคงเสียใจอย่างสุดซึ้ง ขอบตาของเขาร้อนผ่าวน้ำตาปริ่มจนเอ่อตา เขารีบกระชับกอดนิคแน่นขึ้น แล้วเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า..
“ เราต้องรีบเติมพลังงานให้นาย ต้องรีบหาอะไรให้นายกินเพื่อสังเคราะห์เป็นพลังงานด่วนเลย ทางต้นซอยลิบๆโน้น เราเห็นป้ายร้าน 7-eleven อยู่ เดี๋ยวเราจะพานายไปเอง เราจะพยุงนายขึ้นขี่หลังเรานะ อดทนไว้ก่อนนะนิค ”
นัทรีบพยุงร่างปวกเปียกของนิคขึ้นขี่หลังแล้วลุกยืนด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของความห่วงใยจนสุดที่จะอดกลั้นเอาไว้ได้ เขาเริ่มเดินแบบรีบๆ ดิ่งไปยังร้าน 7-eleven ที่เห็นลิบๆทางต้นซอย ดูจากระยะทางแล้วจัดว่าไกลพอควร ผ่านไปได้สักพัก นัทก็เริ่มหอบเบาๆด้วยความเหน็ดเหนื่อย เหงื่อออกเต็มเสื้อเขาจนเปียกโชก แต่.. เขาก็ไม่หยุด แม้จะหนักและเหน็ดเหนื่อยสักเพียงไรก็ตาม เขาก็ยังคงเดินแบบรีบๆอยู่เช่นนั้น นิคในยามนี้แม้จะอ่อนแรง กระปรกกระเปรี้ย แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความเหน็ดเหนื่อยของนัท เขารู้สึกผิดที่ต้องมาเป็นภาระ ทั้งยังตื้นตันในการแสดงออกซึ่งความห่วงใยอย่างจริงใจของนัทที่มีต่อเขาในเวลานี้ มันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยบางสิ่งออกมา แม้ว่าในตอนนี้จะอ่อนแรงสักเพียงไรก็ตาม เขาเอ่ยกับนัทเบาๆอย่างอ่อนระโหยน้ำเสียงสั่นเครือแต่เต็มไปด้วยความห่วงใยว่า..
“ นัทคงเหนื่อยมาก มันไกลมากเลย นัทหยุดพักก่อนเถิดนะ ”
“ นายไม่ต้องพูดอะไรนะนิค อยู่เงียบๆสงวนพลังที่เหลืออยู่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ แค่นี้เราไม่เป็นไรมากหรอก ตอนนี้เราต้องรีบที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ไม่งั้นมันอาจสายไป ถ้านาย.. หมดพลังงาน และ.. นาย.. นาย.. อาจ.. อาจจะตาย ถ้าเป็นแบบนั้น เราคงทนไม่ได้ อดทนก่อนนะนิค นายต้องไม่ทิ้งเราไปนะ ”
นัทเอ่ยตอบด้วยน้ำตานองหน้า แล้วรีบดิ่งมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายที่ดูเหมือนว่ายังอีกไกลพอควร นิคได้ยินดังนั้น เขาก็ไม่พูดอะไรอีก เขาหลับตาลงแล้วค่อยๆซบหน้าลงอย่างเงียบๆที่แผ่นหลังของนัท เขารู้สึกตื้อ ตื้นตัน จน.. น้ำตาของเขาเอ่อ และไหลรินผสมไปกับเหงื่อที่ชุ่มโชกบนเสื้อของนัท.. นัทจะรู้ไหม? ว่านิคกำลังร้องไห้ นิค.. หุ่นน้อยเสมือนมนุษย์ กำลังร้องไห้เป็นครั้งแรกในชีวิต ร้องไห้เพื่อนัท คนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ มันไม่ใช่รักแบบโดยการใส่ข้อมูลมาให้รักนัทในสมองกล แต่มันเป็นความรักที่ก่อเกิดขึ้นมาจากหัวใจของเขาจริงๆ หัวใจที่เป็นกลไก แต่.. กลับมีความรู้สึกดุจดังมนุษย์
-
สองตอนเลยเหรอ
เอิ๊กกกกกกกก :m4:
ขอไปอ่านก่อนน๊า
-
:m4: มาแล้ว.....มาแล้ว
ตลก กล้วยอะ ร้องเป็นเพลงเดียว... :m20:
-
:m15: อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่า ความรักไม่มีพรมแดนจริงๆ
แม้แต่หุ่นยนต์ที่มีหัวใจเป็น Artificial แต่ก็ยังเกิดความรักขึ้นมาจริงๆได้
ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มาก :กอด1:
-
:m4: :m1: :L2: :pig4:
-
สองตอนเลยเหรอ
เอิ๊กกกกกกกก :m4:
ขอไปอ่านก่อนน๊า
:m4: มาแล้ว.....มาแล้ว
ตลก กล้วยอะ ร้องเป็นเพลงเดียว... :m20:
:m15: อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่า ความรักไม่มีพรมแดนจริงๆ
แม้แต่หุ่นยนต์ที่มีหัวใจเป็น Artificial แต่ก็ยังเกิดความรักขึ้นมาจริงๆได้
ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มาก :กอด1:
:m4: :m1: :L2: :pig4:
ขอบคุณมากๆเลยนะครับ
ผมเอาตอนใหม่มาลงนะครับ
+1 ให้เป็นการตอบแทนนะครับ
อิอิ
ขอบคุณทุกๆท่านนะครับ
-
ตอนที่ 21
นิค.. เราดีใจนะที่นายไม่เป็นอะไร? เมื่อเย็นเราตกใจแทบแย่เลย ตกใจแล้วก็กลัวด้วยจนร้องไห้เลยเรานึกว่านายกำลังจะตาย ถ้านายตายเราคง.. ทนไม่ได้เลยนะนิค แต่พอได้มาถามคุณพ่อเมื่อตอนค่ำนี้ ถึงได้รู้ว่า.. ถ้านายหยุดทำงานเพราะพลังงานหมดนายก็ไม่เป็นอะไรมากเพียงแค่ต้องชาร์ทเติมพลังงานไฟฟ้าโดยส่งผ่านเข้าสู่โครงสร้างร่างกายของนายทางผิวเนื้อสังเคาระห์แทน จากนั้นก็ใช้คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้ากระตุ้นสมองกล นายก็จะฟื้นขึ้นมาได้ใหม่เหมือนดังเดิม ก็.. ตอนนั้นเราไม่รู้นี่นา เราเลยกลัวแทบแย่เลย แต่เราก็ดีใจนะที่ตอนนี้.. นายไม่เป็นอะไรแล้ว ”
ในยามค่ำคืนซึ่งเป็นเวลาเข้านอนของวันนั้น.. นัทนอนเคียงนิคบนเตียงในห้องนอนที่มืดสลัว เขานอนลูบศรีษะนิคเบาๆแล้วเอ่ยพูดคุยกับนิคโดยมีนิคนอนหนุนไหล่เขาอยู่ จากคำพูดของนัทเมื่อสักครู่ มันแสดงให้เห็นว่า.. นัทรัก และห่วงใยเขาเพียงไร นิคเหลือบมองสบตานัทในความมืด แล้วเอ่ยตอบน้ำเสียงเบาๆว่า..
“ เรานี่แย่จัง ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ แทนที่จะปกป้องดูแลนัทตามหน้าที่จริงๆของเรา เรากลับต้องมาทำให้นัทต้องเป็นห่วงและเป็นภาระให้นัทอีก นัทต้องเดินแบกเราตั้งไกลจนเหนื่อยเหงื่อท่วม พอถึงหน้าร้าน.. นายก็ยังเอาขนมปังมาป้อนเราอีก เพราะตอนนั้นเราไม่มีพลังงานมากพอที่จะเคลื่อนไหว เราเห็นมีแต่คนมองเรา 2 คนแบบแปลกๆ แต่.. นายก็ดูไม่สนใจใครเลย คอยดูแลเอาใจใส่เราด้วยความเป็นห่วง นี่เราทำให้นัทต้องมาลำบากเพราะเรา ต้องมาร้องไห้เพราะเป็นห่วงเรา เราขอโทษนะนัท เรานี่ไม่ได้เรื่องจริงๆเลย มันเป็นความผิดพลาดของเราที่ไม่กำหนดจุดหมายปลางทาง ทำให้ต้องมาเจอเรื่องเสี่ยงอันตรายซ้ำซ้อน แล้วก็ใช้โหมดอัจฉริยะที่ใช้พลังงานมหาศาลจนเกินความจำเป็น เรานี่มันโง่จริงๆ ”
นิคพูดจบ พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรื้นเอ่อตา ด้วยคงรู้สึกผิดที่เขาประมวลผิดพลาดถึงเพียงนี้ นัทก็ไม่เอ่ยแม้แต่คำเดียวตำหนิเขา อีกทั้งยังตื้นตันในความห่วงใย ความเสียสละของนัท ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ มันทำให้น้ำตาที่กำลังเอ่อ เริ่มไหลรินลงอาบแก้ม นัทโอบกระชับกอดตบไหล่นิคเบาๆแบบปลอบใจแล้วเกลี่ยน้ำตาให้จากนั้นก็ขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า..
“ จะไปโทษตัวเองทำไม? ถ้าไม่มีนาย เราก็คงโดนไอ้หมาบ้าคู่ปรับตัวนั้นฟัดเละแล้วรู้ป่าว? เราต่างหากที่ควรขอบคุณนายที่นายพยายามช่วยเราจนพลังงานเกือบหมด ที่เราทำเพียงแค่นี้ มันเล็กน้อยเหลือเกิน เมื่อเทียบกับตลอดเวลาที่ผ่านมา นายคอยดูแลเราในทุกๆสิ่ง มันทำให้ชีวิตเราดีดีขึ้น มีความสุขมากขึ้น และไม่เหงาอีกต่อไป แล้ว.. นี่นาย.. นายกำลังร้องไห้? เจ้านิค เจ้าหุ่นตุ๊ดขี้แย นายจะร้องไห้ทำไม? ตอนที่กำลังเราแบกนายตอนนั้น เราก็รู้สึกเหมือนว่านายก็ร้องไห้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่นาย.. เริ่มเข้าใจความรู้สึกแบบมนุษย์จนร้องไห้ได้? นายคงจะเริ่มมีอารมณ์อ่อนไหวเข้าใจอารมณ์แบบมนุษย์มากขึ้นแล้วสิ นิค.. นายรู้ไหม? ระยะหลังนี้ การพูดจา การแสดงสีหน้าทางอารมณ์ของนายก็ดูไม่ค่อยเฉยๆนิ่งๆแปลกๆแบบเมื่อก่อนแล้วนะ มันดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นแล้ว เราคอยสังเกตุดูนายตลอด นายอยู่ในสายตาเราตลอดเลยนะ รู้ตัวไหม? ”
“ จริงเหรอนัท? ”
“ ใช่แล้วละ และสำหรับความรู้สึกของเราในตอนนี้ นายไม่ใช่หุ่นยนตร์ แต่นายคือมนุษย์ มนุษย์เด็กน้อยที่กำลังขี้แย แล้วนี่นายจะหยุดร้องไห้ได้ยัง เจ้าตุ๊ดขี้แย? เห็นไหม? นี่เรากำลังจะร้องไห้ตามไปด้วยแล้วนะ เอาละ.. เลิกทำซึ้งกันเหอะ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเหมือนนิยายรักโรแมนติก อิอิ นี่ก็ดึกมากแล้ว นอนหลับกันเหอะ วันนี้ก็เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว มานี่ มาเป็นหมอนข้างให้หน่อย รู้ตัวป่าว ว่านายเป็นหมอนข้างของเรา ตอนนี้เราติดแล้วนะ ต้องนอนกอดหมอนข้างทุกวันถึงจะหลับสนิท มาซะดีๆ นายหมอนข้าง อิอิ มากอดหน่อยย เราสงสัยว่านายคงเป็นเด็กตุ๊ดแน่เลย อาไร๊ ยอมให้เรานอนกอดได้ทุกวี่ทุกวันเลยน้า ฮ่าๆ ”
“ ก็.. เราก็ชอบให้นัทกอดเรานี่นา มันรู้สึกดีจะตาย ”
“ แหนะๆ พูดเหมือนคนเข้าไปทุกวันแล้วนายนิค แล้วถ้า.. เราจะปั่มป๊ามนายล่ะ? จะยอมมั๊ย? อิอิ ”
“ ปั่มป๊ามคืออะไรเหรอ? คง.. เหมือน.. การร่วมเพศ ของผู้ชายกับผู้ชายแบบในคลิปหนังโป๊ที่เราดูกันวันนั้นกับต๋องใชไหม? แล้วนัทจะร่วมเพศกับเราจริงๆเหรอ? จะทำจริงๆเหรอ? มันจะดีเหรอ? เราก็ไม่รู้นะว่าควรจะยอมไหม? เราขอประมวลผลข้อมูลก่อนนะนัท ”
“ เฮ้ย.. ไอ้บ้า เราพูดเล่น เรายังเด็กอยู่ ยังไม่คิดอะไรถึงนั้นหรอกน้า อีกอย่างนายก็เหมือนเป็นน้องชายเรา เราจะไปทำงั้นได้ไง? จะบ้าเรอะ เวรกรรมเจ้านิคบ้า พูดตรงซะเราอายเลย เง้อ พอเหอะ เลิกคุยแล้ว ง่วงแล้ว มา.. นายหมอนข้างมานอนกอดกันหลับดีก่าเนอะ ”
แล้วนัทก็ดึงนิคเขามากอดแล้วจุมพิตหน้าผากเขาเบาๆ จากนั้นก็หลับตาแล้วกระชับกอดเขาแน่นขึ้น นิครู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน เขาหลับตาลงซบที่อกของนัท แล้วพึมพัมเบาๆ
“ เรารักนัทที่สุดเลย ”
“ เราก็รักนายนะ เจ้าเด็กตุ๊ดจอมซื่อบื้อ ”
นัทพึมพับตอบกลับเบาๆ จากนั้นเพียงชั่วไม่นาน ทั้งคู่ก็เคลิ้ม และหลับสนิทลงในค่ำคืนอันแสนอบอุ่น
. . . .
..นิ๊งหน่อง นิ๊งหน่อง นิ๊งหน่อง..
เสียงเรียกโทรศัพท์มือถืออันแสนคิกขุ อาโนเนะ ของนัทดังขึ้นในขณะที่เขากำลังเตรียมตัวจะออกจากบ้าน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จึงเห็นว่า.. ต๋องโทรมา ทำให้เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และรู้สึกผิดนิดๆ
“ ฮัลโหล.. ต๋อง ”
“ นัท.. นายกับนิคอยู่ถึงไหนแล้ววะ เรากับกล้วยมารอตั้งนานแล้วนะ เดี๋ยวก็ดูหนังรอบ 11 โมงไม่ทันกันพอดีหรอก ”
ต๋องเอ่ยตอบมาตามสายด้วยน้ำเสียงที่ดูร้อนรนและเหมือนจะเคืองนิดๆที่นัทและนิคผิดเวลาตามที่นัด ปล่อยให้เขากับกล้วยต้องมารอตั้งนานแล้ว
ต๋อง กล้วย นัท และนิค ทั้งหมดได้นัดแนะกันเมื่อวานก่อนเลิกเรียน ว่าจะไปเดินเที่ยวและดูภาพยนตร์เรื่องดังที่กำลังเป็นกล่าวขานกันในหมู่วัยรุ่นว่าดีและสนุกมากในวันนี้ เนื่องด้วยในวันสุดสัปดาห์นี้ มีวันหยุดพิเศษทำให้ได้หยุดยาวติดกันถึง 4 วัน พวกเขาจึงอยากไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกัน โดยที่นัทได้ลืมไปว่า.. ในวันนี้ มันถึงช่วงเวลาที่นิคต้องไปตรวจสอบ และปรับสภาพโครงสร้างร่างกายใหม่ เพราะครบกำหนด 3 เดือนแล้ว เขาเพิ่งนึกได้ตอนค่ำของเมื่อวาน เมื่อคุณพ่อของเขาได้บอกในช่วงระหว่างรับประทานอาหารเย็นกัน เขามัวแต่ตื่นเต้น จนลืมนึกไปว่า.. เขาได้นัดไปเที่ยวกับเพื่อนๆจนตกปากรับคำกันเรียบร้อยไปแล้ว จวบจนเพิ่งมานึกได้ตอนที่ต๋องได้โทรมาในระหว่างที่เขา นิค และคุณพ่อ กำลังจะออกเดินทางไปห้องทดลองกัน.. แล้ว.. นี่เขาจะแก้ตัวว่าอย่างไรดี?
“ ขอโทษนะต๋อง วันนี้เรากับนิคคงไปไม่ได้แล้วอ่า พอดีว่า.. เอ่อ.. คือว่า.. นิคไม่สบายอ่ะ นี่คุณพ่อกำลังจะพาไปโรงพยาบาลกัน นายไปดูกันแค่ 2 คนกับกล้วยก็แล้วกันนะ เราขอโทษจริงๆ ฝากขอโทษกล้วยด้วยนะต๋อง มันจำเป็นจริงๆ ”
นัท.. จำต้องพูดปด เขาจะบอกความจริงกับเพื่อนได้อย่างไรกัน? มันคงเหลือเชื่อจนเกินจะรับได้ อีกทั้ง.. เขาก็เคยได้ให้สัญญากับคุณพ่อไว้ เรื่องที่จะต้องปกปิดเรื่องราวของนิคไว้เป็นความลับ
“ อ่าว.. จริงเหรอ? เมื่อวานก็เห็นนิคดีๆอยู่เลยนี่นา? แล้วตอนนี้นิคเป็นอะไรมากไหม? งั้น.. เอางี้.. เดี๋ยวเย็นๆ พวกเราจะแวะไปเยี่ยมนิคก็แล้วกันนะ ”
“ ไม่ต้องลำบากหรอก นิคไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ก็แค่.. ท้องเสียน่ะ พวกนายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ เที่ยวกันให้สนุกน้า เที่ยวเผื่อเรา 2 คน ด้วยแล้วกัน งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเราต้องไปแล้ว แล้วเจอกันวันพุธนะ ”
“ อ่า.. เอางั้นก็ได้ ฝากบอกนิคด้วยนะ ว่าพวกเราเป็นห่วง โอเค.. แล้วเจอกัน ”
แล้วนัทก็กดวางสายลงในขณะที่คุณพ่อเขาเอ่ยเรียกเพื่อจะออกเดินทางกัน จากนั้น..เพียงชั่วเวลาไม่นานนัก รถยนตร์คันงามก็แล่นออกจากบ้านออกเดินทาง พานัท นิค และดร.นพคุณ ไปสู่จุดหมายปลายทางคือ.. ห้องทดลองส่วนตัวของดร. นพคุณในย่านชานเมืองอันเงียบสงบ..
. . . .
“ กล้วย.. วันนี้เราคงดูหนังกันแค่ 2 คนแล้วละ นิคไม่สบายท้องสียอ่า ตอนโทรไปเห็นบอกกำลังจะไปโรงพยาบาล แต่นิคก็ไม่เป็นอะไรมากน่าห่วงหรอก เขาฝากขอโทษนายด้วยนะกล้วย ”
“ ง่า.. น่าเสียดายเนอะ เมื่อกี้เราก็ได้ยินนายคุยโทรศัพท์กันแว่วๆแล้วละ ถ้างั้น.. เดี๋ยวเราไปดูกัน 2 คนก็แล้วกัน หนังเรื่องนี้.. Love of Siam น่าดูเนอะ หนังรักๆซึ้งๆ เห็นเพื่อนๆในห้องที่ไปดูมาแล้ว เขาว่า.. สนุก แล้วก็ดีมากๆด้วย เสียดายจัง ที่นัทกับนิคไม่ได้มาดูด้วยกัน แต่.. มันก็เป็นเหตุสุดวิสัยเนอะ ว่าแต่.. ต๋อง วันนี้นายดูหล่อจังเลย ”
กล้วยในชุดแต่งกายที่ทันสมัยและไม่สวมแว่นซึ่งทำให้เขาดูน่ารักต่างจากกล้วยในชุดนักเรียน ได้เอ่ยตอบกับต๋อง พร้อมกับมองดูต๋องในชุดแต่งกายลำลองธรรมดาๆ แต่ดูดี ทำให้กล้วยเห็นแล้วรู้สึกวูบๆชอบกล นายต๋องเป็นคนที่มีผิวสีเข้มแบบคนไทยแท้ แต่ก็เนียนละเอียด รูปร่างสูงใหญ่ดูบึกบึน การแต่งกายของเขาวันนี้ก็มีเพียงเสื้อยืดเข้ารูปสีสดสกรีนลวดลายแบบเฮฟวี่ สวมกางเกงยีนส์เข้ารูปสีน้ำเงินซีดแต่ดูเก๋ทันสมัยและสวมเข็มขัดหัวใหญ่รูปนกอินทรีย์สีเงินแวววาว จากการแต่งกายแบบนี้ ทำให้รูปร่างเขาดูบึกบึน ดูมีกล้ามน้อยๆแบบเด็กเริ่มวัยรุ่น แต่ก็ดูสมส่วน ต๋องเป็นคนที่มีโครงหน้าเรียวยาว ผิวหน้าเนียนเรียบ คิ้วเข้มดวงตาโตสดใสขี้เล่นซุกซน ริมฝีปากแดงแบบคนที่มีสุขภาพดี โดยรวมเขาจัดว่าเป็นคนที่หน้าตาคมเข้มดูดี แม้ไม่ถึงกับดูหล่อจัดแบบนัทเพื่อนที่เขาแอบปลื้มหลงใหล หรือหล่อคมเข้มแบบนิคเพื่อนที่เขากำลังเริ่มแอบปลื้มหลงใหลอีกคน แต่.. ต๋องที่เห็นในเวลานี้ เขาก็จัดว่า.. เป็นคนที่มีรูปร่างหน้าตาดีพอควรเลยทีเดียว ต่อมปลื้มของนายกล้วยเริ่มทำงานกับนายต๋องอีกคนแล้วในตอนนี้ เขาพยายามเก็บอาการ และพยายามทำใจ พลางนึกถึงคำพูดตัวเองที่คุยกับพี่สาวเมื่อวันก่อนว่า..
..การชอบเพื่อนสนิทแบบแฟนพร้อมกันที่เดียว 3 คน ดูเป็นคนหลายใจจนไม่น่าให้อภัยเลย ทำไมเราต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้วะ? ทำไมเพื่อนเราถึงได้หล่อๆกันทุกคนแบบนี้วะ? แล้วทำไมเราต้องมีเพื่อนหล่อด้วยวะ? ต้องท่องไว้ในใจเลย นี่เพื่อนนะ.. เพื่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ท่องไว้แล้วทำใจให้ได้ ความเป็นเพื่อน รักแบบเพื่อน จะเป็นความรักที่ยั่งยืนที่สุด โอยยยยย แล้วจะทำใจได้ไหมวะเนี่ยยยย เห้อออออ ไอ้นัทมันสุดหล่อเลย ไอ้นิคมันก็หล่อโคตรอ่ะ แล้วไอ้ต๋องยังจะมาหล่อเท่ห์อีก แถมแต่ละคน ยังจะดีกับเราแบบสุดๆอีก ไม่นะ เราต้องไม่เป็นคนแบบนั้น นี่คือเพื่อน เพื่อนๆๆๆๆๆๆ ว่าแต่.. ที่รู้ๆตอนนี้.. อยากกอดต๋องจังเลยยย..
กล้วยลอบชำเลืองมองต๋องเป็นระยะ แล้วก็จมอยู่กับความคิดตัวเองได้สักพัก นายต๋องก็มาโอบไหล่ แล้วเอ่ยกับกล้วยว่า..
“ อืมมม.. กล้วย นายก็ดูน่ารักไม่เบาเหมือนกันน้า เสียดายที่วันนี้ไม่ครบเซท 4 คน แต่ไม่เป็นไร เราออกเดทกับนาย 2 คนก็ได้ ไปดูหนังรักโรแมนติกจู่จี๋กัน 2 คนน้า อิอิ ไปกันเหอะกล้วย ”
“ อ่า.. อืมมมม.. ”
กล้วย อือ ออ ในลำคอ ด้วยไม่รู้จะตอบว่าไงดีเพราะกำลังรู้สึกวูบๆกับนายต๋อง แถมนายต๋องยังมาทำตาเยิ้ม พูดจาแปลกๆด้วย เขาเดินตามต๋องโดยที่นายต๋องกำลังเดินโอบไหล่เขาแบบแนบแน่น พลางนึกในใจไปด้วยว่า..
..นี่ไอ้ต๋องมันแสดงท่าหยอกและพูดเล่นแบบจอมอำตามนิสัยขี้เล่นกวนๆของมัน หรือว่า.. มันจะคิดอะไรกับเราจริงๆหรือเปล่าหนอ?..
-
:oni2: โหม่งคนเขียน อิอิ
มาต่อบ่อยๆ นะจ้ะ :m1:
-
:m1: เชียร์ นัท นิค ขาดใจ คิกคิก
วันนี้ลงตอนเดียวหรอครับ ขออีกสักตอนได้มิ อิอิ
-
โหยยยย ขอโทษค้าบบ แงๆๆ พอดีไป กทม สองวันนะค้าบ เลยไม่ได้เข้ามาอ่านเล้ยยยย วันนี้ได้อ่านรวดเดียวเลยคับ สนุกมากมายอะ รอลุ้นอยู่ว่าเรื่องราวจะดำเนินไปแบบไหนอะคับ อิอิ ขอบคุณมากค้าบบบ :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
http://jonathan2624.RejuvenateTour.com
-
โห้ยย...อ่านรวดเดียวจบเยย สนุกมากๆเยยค้าบบบ... :m4: :m4: :m4:
ตอน นัท ช่วย นิค อ่ะมัน... o7 o7 o7มากๆเยยค้าบบ
ปล.+1ให้ทั้ง 2 คนแย้วน้าค้าบบบ(โทษฐานแต่งเรื่องได้น่ารักมั่กๆ...อิอิ) มาต่อไวๆนะค้าบบ จะรออ่านทุกวันเยย...^^
-
:oni2: โหม่งคนเขียน อิอิ
มาต่อบ่อยๆ นะจ้ะ :m1:
:m1: เชียร์ นัท นิค ขาดใจ คิกคิก
วันนี้ลงตอนเดียวหรอครับ ขออีกสักตอนได้มิ อิอิ
โหยยยย ขอโทษค้าบบ แงๆๆ พอดีไป กทม สองวันนะค้าบ เลยไม่ได้เข้ามาอ่านเล้ยยยย วันนี้ได้อ่านรวดเดียวเลยคับ สนุกมากมายอะ รอลุ้นอยู่ว่าเรื่องราวจะดำเนินไปแบบไหนอะคับ อิอิ ขอบคุณมากค้าบบบ :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
http://jonathan2624.RejuvenateTour.com
โห้ยย...อ่านรวดเดียวจบเยย สนุกมากๆเยยค้าบบบ... :m4: :m4: :m4:
ตอน นัท ช่วย นิค อ่ะมัน... o7 o7 o7มากๆเยยค้าบบ
ปล.+1ให้ทั้ง 2 คนแย้วน้าค้าบบบ(โทษฐานแต่งเรื่องได้น่ารักมั่กๆ...อิอิ) มาต่อไวๆนะค้าบบ จะรออ่านทุกวันเยย...^^
แหะๆ ขอบคุณนะครับ
ที่เป็นกำลังใจกันเน้อ
วันนี้เอาตอนที่ 22 มาต่อให้นะครับ
ผม+1 ให้เป็นการตอบแทนนะครับ
ขอบคุณนะครับ
-
ตอนที่ 22
“ อยู่นี่เอง หาตั้งนานไปเร็ว ”
“ เอ่ออออ ”
เสียงคุณป้าคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆต๋อง ในระหว่างที่เขาปลีกตัวออกมารอกล้วยที่กำลังไปต่อคิวที่ยาวเหยียดเพื่อซื้อตั๋วหนัง เขาเดินดูโปรแกรมหนังตัวอย่างบริเวณหน้าโรงซึ่งในขณะนี้คับคั่งไปด้วยผู้คนที่มารอชมภาพยนตร์กันในวันหยุดสุดสัปดาห์เพื่อฆ่าเวลา คุณป้าท่านนั้นพูดจบแล้วก็คว้ามือเขาเดินลิ่วๆแบบรีบๆออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด โดยที่นายต๋องก็เดินตามต้อยๆ ด้วยความงง ในระหว่างนั้นเขาก็เหลือบมองคุณป้าคนนั้น แล้วก็พลางคิดในว่า..
..ป้าคนนี้เป็นใคร? นี่เรารู้จักคุณป้าคนนี้ไหม? แล้วนี่แกจะพาเราไปไหน? แล้ว.. เราจะเดินตามป้าแกมาทำไมวะ?..
นายต๋องกำลังคิดได้สักครู่ เมื่อคุณป้าคนนั้นจูงมือนายต๋องเดินมาได้สักพัก แกก็หยุดแล้วหันมามองนายต๋องที่กำลังทำหน้าเอ๋อด้วยความงง แล้วแกก็ผงะ แกรีบปล่อยมือที่จูงนายต๋องออกในทันที พร้อมกับเอ่ยว่า..
“ อ้าว.. ไม่ใช่นี่ว่า ”
พอเอ่ยจบแกก็สะบัดหน้าพรืด เดินจากไปอย่างไม่มีเยื่อใย ก็.. แล้ว.. จะไปมีเยื่อใยได้ไง? นายต๋องเป็นใคร? แกก็ไม่รู้จัก นี่แกคงเข้าใจผิด คิดว่านายต๋องคงเป็นลูกชายหรือใครก็แล้วแต่ที่แกรู้จักหรือเปล่า? คงเพราะว่าแกมองแบบผ่านๆเห็นแต่งตัวดูคล้ายๆกัน อีกทั้งแกคงไม่ได้มองดูให้ดีๆเสียก่อน เห็นทางด้านหลังดูคล้ายๆ ก็เลยจูงมือพรวดๆออกมาเลย น่าจะเป็นเช่นนี้กระมัง?
นายต๋องยืนทำหน้าเป๋อเหรอ เกาหัวแกรกๆด้วยความมึนได้สักพัก.. ก็มีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของเขาที่มีจังหวะเร้าระทึก ก็ดังขึ้น..
..ฉึ่งๆโป๊ะฉึ่งๆ ฉึ่งโป๊ะ ฉึ่งๆ..
เขาหยิบขึ้นมาดู จึงรู้ว่ากล้วยโทรมา เขาจึงกดรับในทันที
“ ไง.. กล้วย? ”
“ ต๋อง.. นี่นายอยู่ไหนวะ? เราซื้อตั๋วเสร็จตั้งนานแล้วน้า กำลังเดินมองหานายอยู่เนี่ยยยย คนก็เยอะโคตรอ่ะ เดินหาจนเมื่อยแล้วน้า หนังก็จะฉายแล้วด้วย เฮ้ออออออออออ ”
กล้วยเอ่ยมาตามสายด้วยน้ำเสียงร้อนรนปนเหนื่อยหน่ายนิดๆด้วยคงจะรู้สึกเมื่อยๆแล้ว
“ เอ่อ.. ก็.. คือป้าคนนึงง่ะ แกคงเข้าใจผิด คิดว่าเราคงเป็นคนรู้จักของแกมั๊ง? แกจูงมือเราเดินลิ่วๆมาเฉยเลยอ่า.. นี่เราอยู่ตรงนี้เองไม่ไกลมากหรอก งั้น.. เดี๋ยวเรารีบวิ่งไปหานายแล้วกัน นายไปซื้อน้ำกับข้าวโพดคั่วรอที่ตรงร้านขนมที่หน้าโรงก่อนนะ เดี๋ยวเราจะรีบวิ่งไปหาตรงนั้น ”
ต๋องรีบเอ่ยแก้ตัวระล่ำระลัก
“ อ่า.. ได้ๆ รีบมานะ งั้น.. แค่นี้นะ ”
“ อือๆ ”
หลังจากคุยจบ ต๋องก็รีบเดินจ้ำพรวดๆกึ่งๆวิ่ง ดิ่งตรงไปยังที่หมาย จนเมื่อมาถึงบริเวณร้านขายขนมและของว่างบริเวณหน้าโรง ต๋องก็เหลือบไปเห็นกล้วยซึ่งกำลังซื้อเสร็จพอดีและกำลังถือแก้วน้ำอัดลมหันออกมาจากหน้าร้าน เขาเอ่ยทักกล้วย แล้วมุ่งหน้าตรงไปหาในทันที..
“ กล้วยๆ ”
“ อ่า.. ต๋อง ”
“ อุ๊บบบ!! ”
แต่แล้ว.. ด้วยความรีบร้อน หรือว่า.. นายต๋องซุ่มซ่าม หรือว่า.. คงจะทั้ง 2 อย่างกันแน่ แต่.. ที่แน่ๆนายต๋องคงไม่ได้จงใจแน่นอน นายต๋องสะดุดขาตัวเอง หน้าทิ่มพรวดไปที่แก้มใสๆของกล้วยในทันที จมูกของเขาที่สัมผัสกับแก้มขาวเนียนใสของกล้วยนั้น มันทำให้มองดูเหมือนว่า.. นายต๋องสุดหล่อกำลังหอมแก้มกล้วยท่ามกลางผู้คนมากมายบริเวณหน้าร้านขายขนมหน้าโรงหนัง ทั้งคู่ตกใจ และดูจะเขินอายนิดๆ เพราะในขณะนี้ มีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมายังเขาทั้งสองด้วยสายตาแปลกๆ ทั้งคู่ดูขัดเขิน รู้สึกเก้ๆกังๆ แขนขาดูเหมือนจะเกะกะไปหมดเลย แล้วต๋องก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเขินๆว่า..
“ อ่า.. โทดที แหะๆ ไม่ได้ตั้งใจ สงสัยเราคงจะซุ่มซ่าม แล้วก็รีบมากเกินไปหน่อย เลยสะดุดขาตัวเองหน้าทิ่ม แบบว่า.. เอ่อ.. มาหอมแก้มนาย เง้อออ ”
กล้วยได้ยินดังนั้น ก็ยิ่งเขินจัด หน้าแดงวูบวาบไปหมด เขาเริ่มอายม้วนต้วนจนตัวแทบจะบิดเป็นเกลียว แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นว่า.. น้ำอัดลมในแก้วที่เขาถือ กระฉอกไปเลอะกางเกงต๋องตอนช่วงจังหวะที่ต๋องหน้าทิ่ม จนจมูกมาชนกับแก้มของเขาเมื่อครู่นี้ นี่.. เขาคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้วในตอนนี้ เพราะเขารู้สึกอายจนแทบจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“ อ่า.. คือ.. เอ่อ.. ไม่เป็นไร เอ่อ.. คือ.. ต๋อง เมื่อกี้เราทำน้ำหกไปเลอะกางเกงนายหน่อยนึง เปียกเลยอ่ะ เราต้องขอโทษด้วย งั้น.. เดี๋ยวเราจะเช็ดให้นะ ”
พูดจบ.. กล้วยก็รีบควักผ้าเช็ดหน้าออกมา นั่งลงวางแก้วน้ำ แล้วเริ่มบรรจงเช็ดที่กางเกงต๋องบริเวณที่เปียก ซึ่งมันก็.. เป็นบริเวณเป้ากางเกงของนายต๋องนั่นเอง เขาคิดว่า.. ทำแบบนี้คงพอเบี่ยงเบนความสนใจของผู้คนที่กำลังมองมา และคงจะพอช่วยซ่อนอาการหน้าแตกของเขาได้ แต่.. เขาหารู้ไม่ว่า.. ความคิดแบบเฉิ่มๆ ประกอบกับท่าทีงกๆเงิ่นๆด้วยความเขินอายของกล้วยที่กำลังเช็ดนั้น มันมองดูเหมือนว่า.. กล้วยกำลังนั่งลูบเป้ากางเกงต๋องอยู่ท่ามกลางฝูงชน มันยิ่งกลับเป็นการสร้างจุดสนใจของผู้คนมากขึ้นไปอีก ต๋องเห็นดังนั้น ก็เหลือบมองไปโดยรอบ แล้วก็พบว่า.. มีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมายังเขาทั้งสองเขม็ง ถึงตอนนี้.. ต๋องคงไม่ต้องคิดอะไรต่ออีกมากมาย เพราะเขารู้สึกหน้าเขาแตกป่นจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว แล้วเขาก็รีบคว้ามือกล้วยขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า..
“ พอแล้วววว กล้วยยยย ไม่ต้องเช็ดแล้วววว นั่นมันตรงเป้าเราน้า เรากำลังอายจะตายแล้ว ช่างมันเหอะ นี่หนังก็จะฉายแล้วด้วย งั้น.. เรารีบไปเข้าโรงกันเหอะน้า ”
แล้วเขาก็คว้ามือกล้วยจูงดิ่งออกมาจากจุดนั้นในทันที..
“ เดี๋ยวต๋อง ”
“ อะไรอี๊กกกกกกกกกก? ”
“ น้ำง่ะ กับข้าวโพดคั่วด้วย ยังไม่ได้เอามาเลย ยังวางอยู่ตรงนั้นเลยน่ะ ”
“ ช่างมันเห๊อะ อายเขาจะตายแล้วเว๊ยยย ”
“ ไม่อาวววว ก็.. เราเสียดายง่า ซื้อมาตั้งแพง ชุดใหญ่ด้วยนะหลายตังค์เลยด้วยอ่า ”
“ ยังจะมาทำงกอี๊กกกกก งั้น.. เดี๋ยวเราจ่ายตังค์ให้แล้วกัน ไปเหอะ ”
“ ไม่อาวว เราเสียดายยยย ”
“ เง้อ.. งั้น.. นายไปเอามาดิ เรารอตรงนี้นะ ”
“ ไม่ได้ เราถือไม่ไหว ข้าวโพดอันตั้งใหญ่ แล้วยังจะน้ำอีกตั้ง 2 แก้ว นายต้องไปช่วยเราถือน้า ”
“ เง้อออออออออ เออๆ ไปเร็วๆ เวรกรรม ”
นายต๋องบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็เดินไปกับกล้วยเพื่อไปเอามาโดยดี พลางเขาก็คิดในใจไปด้วยว่า..
..ช่างมันอายก็อาย ใครจะมองไงก็ช่าง ไม่รู้ได้จักกันซะหน่อย เดี๋ยวเขาก็ลืมๆไปกันเองแหละ ว่าแต่.. ที่จริง.. มันก็น่าเสียดายจริงๆด้วย นี่กล้วยคงจะจ่ายไปหลายตังค์แล้ว ทั้งค่าตั๋วหนัง ทั้งค่าข้าวโพดกับน้ำ เดี๋ยวเราก็คงต้องหารกันกับกล้วย ชุดเซ็ทน้ำกับข้าวโพดคั่วชุดใหญ่เนี่ย ราคาก็ตั้งหลายบาท ถ้าเรามัวจะมาทำอายอยู่ก็อดกินละดิ ตังค์ก็เสียฟรีๆ เรื่องอะไร.. แต่.. จะว่าไป.. ถึงกล้วยจะดูเฉิ่มๆ แต่มันก็น่ารักดีจริงๆ ยิ่งเวลาที่แต่งตัวไปเที่ยวแบบนี้เนี่ย ยิ่งดูน่ารักโคตรเลย เมื่อกี้ก็ได้หอมแก้มด้วย รู้สึกวูบๆชอบกล ถึงแม้จะเป็นเหตุสุดวิสัยแบบไม่ได้ตั้งใจก็ตามเหอะ แต่เราก็ชอบจังเลย แก้มห้อมหอม เจ้ากล้วยเอ๋ย.. นี่แกจะรู้ตัวไหม? ว่าฉันชอบแกนะเว๊ย ที่ฉันชอบแกล้ง ชอบแหย่แก ก็เพราะเวลาที่แกโดนแกล้ง แกน่ารักดีหว่ะ ความจริง จะว่าไป เราก็แอบชอบๆไอ้นิคอยู่อีกคนเหมือนกัน มันก็ซื่อๆ เบ๊อะๆ ดูน่ารักดี แต่.. มันดันกลับเป็นคู่หูดูโอ ไปไหนตามติดกันอย่างกะปาท่องโก๋กับไอ้นัทเพื่อนเลิฟเราอยู่แทบจะตลอดเวลาเลย ถ้าเจอนิค ก็ต้องเจอนัท ไม่เคยเลยสักครั้งที่เราจะได้อยู่กันเพียงลำพังกับนิคเลย แต่.. เฮ้ยยย.. นี่เรากำลังเป็นอะไรไป? เฮ้ออออ.. ไหงไปๆมาๆ ดันจะมาแอบชอบเพื่อนในกลุ่มตัวเองซะงั้น? แล้วก็เพื่อนสนิท เพื่อนรักกันทั้งหมดด้วย ชักจะไปกันใหญ่แล้วเรา เฮ้อออ.. เวรกรรม..
. . . .
ในยามเย็นที่ฝนกำลังตกพรำๆ ท้องฟ้าดูมืดครึ้ม แต่อากาศเย็นๆน่าสบาย ต๋องกำลังนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง มองดูสายฝนที่กำลังตกพรำๆ และคิดอะไรเล่นๆเงียบๆคนเดียว ภายหลังจากที่เขาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วในวันนี้.. หลังจากที่กลับจากการไปดูหนังและเดินเที่ยวกับกล้วย 2 คน เขามาถึงบ้านในช่วงบ่ายคล้อยราวๆสัก 3 โมงเย็น ในช่วงตอนนั้น ตอนที่เขาและกล้วยกำลังเดินออกไปรอรถเพื่อจะกลับกัน ฝนก็ตกกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ทั้งเขาและกล้วยมัววิ่งหาที่หลบฝน กว่าจะได้ไปหลบฝนที่บริเวณที่พักผู้โดยสารตรงป้ายรถเมล์ เสื้อผ้าของเขาและกล้วยรวมทั้งหัวหูก็เปียกซ่กไปหมด เขาและกล้วย เลยตัดสินใจนั่งแท็กซี่กลับโดยตกลงแชร์ค่าโดยสารกัน แท็กซี่ได้แวะมาส่งที่บ้านของต๋องก่อนเนื่องจาก บ้านเขาใกล้กว่าบ้านกล้วย อีกทั้งยังเป็นทางผ่าน เมื่อเขาถึงบ้านและลงจากรถเสร็จ แท็กซี่เลยไปส่งกล้วยต่อที่บ้าน..
เขานั่งเล่นๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เปิดเพลงเบาๆหวานๆฟังคลอไปด้วย มันยิ่งทำให้เขาเกิดความรู้สึกวูบๆ หวามๆในอกชอบกล เขาเริ่มนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่นับแต่เริ่มได้พบกล้วยแบบโดยบังเอิญที่ร้านหนังสือเมื่อช่วงก่อนเปิดเทอม มันเป็นความบังเอิญที่ดูบ๊องๆ จนเขาอดไม่ได้ที่จะแอบอมยิ้มคนเดียวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น จวบจนในวันเปิดเทอม มันก็ยิ่งเป็นความบังเอิญที่น่าประหลาดใจมากขึ้นไปอีก เมื่อเขาได้พบกับกล้วยอีกครั้ง จนได้รู้จักและได้เป็นเพื่อนกัน เขาถามความรู้สึกตัวเอง ว่าเริ่มแอบชอบกล้วยตอนไหน? มันคงจะ เริ่มขึ้นทีละน้อยแบบที่เขาไม่รู้ตัว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามักชอบแหย่ ชอบแกล้ง ชอบล้อกล้วยว่าเป็นกำนันกล้วยจอมเฉิ่ม และในทุกครั้ง กล้วยก็ไม่เคยมีทีท่าว่าจะโกรธเคืองใดๆเลย มีแต่รอยยิ้มแบบเขินๆ และท่าทีที่ดูน่ารัก ในส่วนลึกๆในใจของเขา เขาคิดว่า.. กล้วยน่าจะเป็นเกย์เช่นเดียวกันกับเขา เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกว่ากล้วยน่าจะเป็นเกย์ ทั้งๆที่บุคลิกภายนอกของกล้วยก็มองไม่ออกเลย กล้วยก็ดูเหมือนเด็กผู้ชายปกติโดยทั่วไป ติดแต่เพียงว่า.. เขาดูจะเป็นเด็กเรียบร้อย ชอบทำอะไรเฉิ่มๆและแสนจะขี้อาย ก็แค่นั้น.. แต่.. เมื่อลองนึกดูดีๆ เท่าที่เขาเคยสังเกตุ ดูเหมือนว่า.. กล้วยจะดูปลื้มๆกับนัทและนิคเป็นพิเศษ แล้วกับตัวเขาล่ะ? ในบางครั้งก็ดูเหมือนว่า.. กล้วยก็ดูปลื้มๆเขาด้วยเช่นกันนี่นา? หรือว่า.. นี่มันเป็นเพียงการแสดงออกถึงความรู้สึกดีๆของกล้วยที่มีให้กับเพื่อนสนิทที่รักใคร่กระมัง? มันจะเป็นเช่นนั้นหรือเปล่าหนอ? เขาพยายามหาเหตุผล แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก
เขานั่งจมดิ่งอยู่กับกับความคิดของตัวเองต่อ นึกถึงในวันที่กล้วยได้ขึ้นร้องเพลงบนเวทีในงานโรงเรียนที่ผ่านมาเมื่อไม่นานนี้.. ในวันนั้น เขาแทบละลาย เมื่อได้เห็นกล้วยในบุคลิกบนเวที กล้วยช่างน่ารักน่าหลงไหลเหลือเกิน และดูเหมือนว่า.. ทั้งนัท และนิค ก็คงมีความรู้สึกเช่นเดียวกันกับเขาในวันนั้น.. คงจะเพราะเหตุการณ์ในวันนั้นกระมัง? วันที่กล้วยดูสดใส สว่างไสวบนเวที ที่ทำให้เขาเริ่มชอบกล้วยมากขึ้น และมากขึ้น จากเดิมที่แอบชอบนิดๆอยู่แล้ว จวบจนในวันนี้ วันที่เขาและกล้วย ได้ไปดูหนังรักหวานๆ ด้วยกัน 2 คน เขานึกถึงความสนุกของหนัง และฉากซึ้งๆในหนัง ที่ทำให้ทั้งกล้วยและเขา แอบซึ้งเสียจน..
พอเขานึกมาถึงตอนนี้แล้ว ก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว ด้วยหัวใจที่กำลังวูบๆ และรู้สึกหวั่นไหว...
-
เม้นแรกมั้ยๆๆๆ...อิอิ
อ่ะ ต๋อง เริ่มจะแอบชอบ กล้วย แย้ว เริ่มจะเป็นคู่แระ... :oni2: :oni2: :oni2:
-
:m26:
หลงรักกล้วย :m1:
แนน +1 คืนหั้ยกอปและซีน๊า
-
กล้วยกะต๋อง นัทกะนิค :m1:
สองคู่ชู้ชื่น :m4:
+1 คืนให้คนแต่งทั้งสองคนเลยจ้า :L2:
-
:m32: ตอนนี้ยกให้คู๋ ต๋องกะกล้วย เต็มๆ
(ไม่มีนิคกับนัท ที่เลิฟ เข้ามามีส่วนร่วมเล๊ยยยยย คิดถึงน๊า)
-
วิ้วๆๆๆๆ ความรักเริ่มก่อตัวกันแร้ววววว อิอิ มารออ่านทุกวันน่าคับบบ :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณมากค้าบบ
http://jonathan2624.RejuvenateTour.com
-
รอ ร้อ รอ เรื่องราวที่แสนสนุกต่อปายนะค้าบบบ...^^
-
เม้นแรกมั้ยๆๆๆ...อิอิ
อ่ะ ต๋อง เริ่มจะแอบชอบ กล้วย แย้ว เริ่มจะเป็นคู่แระ... :oni2: :oni2: :oni2:
:m26:
หลงรักกล้วย :m1:
แนน +1 คืนหั้ยกอปและซีน๊า
กล้วยกะต๋อง นัทกะนิค :m1:
สองคู่ชู้ชื่น :m4:
+1 คืนให้คนแต่งทั้งสองคนเลยจ้า :L2:
:m32: ตอนนี้ยกให้คู๋ ต๋องกะกล้วย เต็มๆ
(ไม่มีนิคกับนัท ที่เลิฟ เข้ามามีส่วนร่วมเล๊ยยยยย คิดถึงน๊า)
วิ้วๆๆๆๆ ความรักเริ่มก่อตัวกันแร้ววววว อิอิ มารออ่านทุกวันน่าคับบบ :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณมากค้าบบ
http://jonathan2624.RejuvenateTour.com
รอ ร้อ รอ เรื่องราวที่แสนสนุกต่อปายนะค้าบบบ...^^
แหะๆ ผมมาต่อตอนต่อไปแล้วนะครับ
มาแทนซีเยอะเลย
ยังไงผมก็ขอตอบแทนทุกๆท่านด้วย +1 นะครับ
แหะๆ
ขอบคุณนะครับที่ยังติดตามกันอยู่นะครับ
:m1: :m1:
-
ตอนที่ 23
ภวังค์ความคิดของต๋อง กำลังนึกถึงภาพเหตุการณ์ในโรงภาพยนตร์ที่ได้ไปชมกับกล้วยในวันนี้ ย้อนปรากฏเป็นภาพขึ้นมาในห้วงความคิดของต๋องอีกครั้ง..
. . . .
ทั้งเขาและกล้วย กำลังดื่มด่ำกับภาพบนจอภาพยนตร์ในฉากที่สุดแสนจะซาบซึ้งที่พระเอกและนางเอก ซึ่งเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ กำลังจุมพิตกันอย่างดูดดื่มภายใต้แสงดาวอันสุดแสนจะโรแมนติก เขาและกล้วย รู้สึกเคลิบเคลิ้ม วาบหวาม ความรู้สึกอินตามไปกับอารมณ์ในจอภาพยนตร์ จนทั้งคู่กุมมือกันแน่นบริเวณกล่องข้าวโพดคั่วขนาดใหญ่ และเอนศีรษะมาอิงกันตั้งแต่เมื่อไรโดยไม่รู้ตัว จวบจนกล้วยเริ่มรู้สึกตัวและเอ่ยกระซิบเบาๆแก่เขาขึ้นมาว่า..
“ เอ่อ.. ต๋อง.. นาย.. เอ่อ.. จับมือเราอยู่ ตรง.. เอ่อ.. ตรงข้าวโพดคั่วอ่ะ ”
จากเสียงเอ่ยทักขึ้นมาของกล้วย ทำให้เขาตื่นขึ้นจากภวังค์แห่งความเคลิบเคลิ้ม เมื่อเขารู้สึกตัว.. เขาก็เห็นว่า.. กล้วยกำลังเอาหัวอิงไหล่เขาอยู่ และในขณะเดียวกันเขาก็กำลังกุมมือกล้วยแน่นอยู่เช่นกัน เขารู้สึกเขินจนหน้าแดงวูบ เขาเอ่ยเบาๆ ตอบแบบอ้อมๆแอ้มๆว่า..
“ อ่า.. จริงสิ โทดที เราว่าจะหยิบข้าวโพดกินอ่ะ พอดีดูหนังเพลิน เลยลืมตัวไปหน่อย แหะๆ ว่าแต่.. เมื่อกี้ในหนังเขาจูบกันด้วย นักแสดงเขาแสดงเหมือนจูบกันจริงๆเลยเนอะ ได้อารมณ์จังเลย แหะๆ เอ่อ.. กล้วย.. เอ่อ.. คือว่า.. นาย.. ดูเหมือน.. นาย.. กำลังซบเราอยู่อ่ะ อ่า.. ”
กล้วยดูเหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัว เขารีบผละออกในทันที แล้วเอ่ยแก้ตัวด้วยเสียงเขินๆว่า..
“ อุ๊บ.. พอดี.. เอ่อ.. เรา.. เอ่อ.. เราคงเมื่อยคอน่ะ เลยเผลอไปซบไหล่นายเฉยเลย ขอโทษทีน้า แหะๆ ”
กล้วยพูดจบ ก็คว้าข้าวโพดคั่วมาใส่ปากตุ้ยๆ ยัดเอา ยัดเอา จนแก้มพองตุ่ย ด้วยคงจะเขิน ตาก็จ้องเขม็งมองไปที่จอหนัง และยุติการสนทนาลงแต่เพียงแค่นั้น ส่วนทางด้านต๋อง ก็เอาแต่ดูดน้ำจ๊วบๆ จนน้ำแห้งแก้วแล้วก็ยังจะดูดต่อดังโครกๆไม่ยอมหยุด ตาก็จ้องเขม็งมองไปที่จอหนัง และยุติการสนทนาลงแต่เพียงแค่นั้นเช่นกัน ทั้งคู่ต่างคน ต่างนิ่งเงียบกันไป แล้วจดจ่ออยู่แต่กับภาพในจอภาพยนตร์ แต่ในใจต่างคนต่างก็คิดกันไปเลยจนเถิด ก็.. โถ.. หนังออกจะหวานซาบซึ้ง พระเอกนางเอกในหนังก็เป็นหนุ่มสุดหล่อด้วยกันทั้งคู่ แล้วหนังก็แสนจะโรแมนติกขนาดนั้น ใครจะอดใจไม่เคลิบเคลิ้มตามไปได้ล่ะ? จริงไหม?
. . . .
..ก๊อก ก๊อก ก๊อก..
“ น้องต๋องคับ มีเพื่อนมาหาแน่ะลูก ตัวเปียกซ่กมาเลย ลงมาหาเพื่อนหน่อยสิลูก ”
“ คร้าบแม่ ”
ความคิดของต๋องสะดุดลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู และเสียงเรียกของคุณแม่ของต๋อง เขาขานตอบรับพลางนึกในใจว่า..
.. เพื่อน? ใครกันหนอที่มา? แล้วทำไมไม่โทรมาก่อน? แต่.. ช่างเหอะ เดี๋ยวลงไปดูก็รู้..
เมื่อเขาลงมาถึงข้างล่าง จึงได้พบว่า.. ผู้ที่มาหาเขา ก็คือ..
“ อ้าวกล้วย.. เรานึกว่า.. แท็กซี่ไปส่งนายจนกลับถึงบ้านไปแล้วนี่นา แล้วตอนนี้.. เสื้อผ้านายก็ยังเปียกอยู่เลย ที่ย้อนแวะกลับมาหาเราที่บ้านเนี่ย มีไรเหรอกล้วย? ”
“ คือ.. รถแทกซี่ไปส่งถึงหน้าบ้านเราแล้วแหละกำลังจะจ่ายตังค์ แล้วก็ลงรถเข้าบ้าน พอดี เราเห็นว่านายลืมหนังสือที่นายอยากได้เหมือนเรา แล้วไปแวะซื้อมากันคนละเล่มวันนี้ด้วยกันไว้บนรถ เราเลยบอกให้ลุงที่ขับแทกซี่ ให้ขับย้อนมาบ้านนายอีกที เพื่อจะได้เอามาให้นายไงต๋อง ”
“ เออ.. จริงสิ ขอบใจนะ ว่าแต่.. นายไม่น่าลำบากเลย เอาไว้โทรบอกเรา แล้วค่อยเอาไปให้เราที่โรงเรียนวันพุธก็ได้นี่นา ”
“ ไม่เป็นไรหรอก เราเห็นว่า.. ยังได้หยุดอีกตั้ง 3 วัน แล้วนายก็อยากอ่านเรื่องนี้มากๆด้วย อุตส่าห์ไปแวะซื้อมาด้วยกันคนละเล่ม นายจะได้อ่านในช่วงวันหยุดไง? ”
“ โห.. เกรงใจจังเลย แต่ก็ขอบใจมากๆเลยนะ แล้วจ่ายค่ารถเพิ่มไปอีกเท่าไร? เดี๋ยวเราจะจ่ายคืนให้ นายอุตส่าห์มีน้ำใจ อุตส่าห์ย้อนกลับเอามาให้เราถึงที่บ้านนี่นา ”
“ ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเพื่อนกันนี่นา แค่นี้นิดหน่อยเอง แล้วบ้านเราก็ไม่ไกลจากบ้านนายเท่าไรด้วย อยู่อีกหมู่บ้านถัดไปนี่เอง เดี่ยวขากลับ เรานั่งรถอีกแปบเดียวก็ถึงแล้วหละ พอดีที่เราย้อนกลับมาบ้านนายแล้วมาถึงช้า ก็เพราะรถมันติดเพราะฝนตกหนักน่ะ ”
“ อ่า.. งั้นเหรอ? เออ.. จริงสิ นี่นายคงจะหนาวแน่เลย ดูดิ.. เสื้อผ้าเปียกหมดเลย งั้น.. เดี๋ยวนายไปเช็ดตัวเช็ดผมให้แห้งแล้วเปลี่ยนเอาเสื้อผ้าของเราใส่ไปก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวนายจะไม่สบายเอา..
. . . .
แม่ครับ เดี๋ยวต๋องขอพาเพื่อนเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับ ต๋องจะให้เขายืมของต๋องใส่ไปก่อนน่ะครับ ”
“ เอาสิลูก ตามสบายนะกล้วย หนูนี่มีน้ำใจกับเพื่อนดีจังเลย ช่างเป็นเด็กที่น่ารักมากๆ ต๋องนี่มีเพื่อนดีจังเลย ว่าแต่.. เห็นหนูบอกว่าบ้านอยู่ไม่ไกล อยู่แค่อีกหมู่บ้านถัดไปนี่เอง ถ้างั้น.. เดี่ยวอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะจ๊ะ ตอบแทนน้ำใจน่ารักของหนูที่มีต่อเพื่อน นี่ป้ากำลังทำกับข้าวอยู่จวนเสร็จแล้วจ้ะ แล้ว.. ขากลับเดี๋ยวให้ต๋องเขาถีบจักรยานไปส่งหนูที่บ้านก็แล้วกัน คิดว่า.. ถึงตอนนั้นฝนคงจะหยุดแล้วนะลูก ”
“ ขอบพระคุณครับคุณป้า ”
กล้วยกล่าวกับคุณแม่ของต๋องพร้อมกับพนมมือไหว้ขอบคุณ จากนั้นก็หันมากล่าวกับต๋องว่า..
“ ขอบใจนะต๋อง เราเกรงใจเลย ”
“ เฮ้ย ไม่เป็นไรน่า ไปเหอะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะไม่สบาย เดี๋ยวเสร็จแล้วกินข้าวด้วยกัน แม่เราทำกับข้าวอร่อยน้า นายต้องกินจนพุงกางแน่เลย อิอิ เดี๋ยวขากลับเราจะถีบจักรยานไปส่งนายที่บ้านเอง เห็นนายบอกว่า.. นายอยู่อีกหมู่บ้านถัดไป? ถ้างั้น.. นายอยู่หมู่บ้านสมฤดีใช่ไหม? น่าจะใช่นะ เราเคยถีบจักรยานไปหาเล่นเกมส์ร้านคอมฯแถวนั้นตอนคอมฯเราบ๊งง่ะ ก็ไม่ไกลมากเท่าไร แค่นี้สบายมาก คงแค่พอเหงื่อซึมๆ มา ไปเหอะ ขึ้นไปห้องเรา ”
“ อ่า.. ก็ได้ ขอบใจนะต๋อง ”
แล้วทั้งคู่ก็เดินขึ้นไปที่ห้องของต๋องด้วยกัน ห้องของต๋องเป็นห้องขนาดกลาง ตบแต่งด้วยภาพโปสเตอร์สวยๆของตัวเอกในเกมส์ดังต่างๆ ทั้งยังประดับประดาด้วยตัวตุ๊กตาโมเดลของตัวการ์ตูนมากมาย แต่ก็ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยดี โดยรวมแล้ว.. ห้องของต๋องก็ดูน่ารักสไตลล์เด็กผู้ชาย เข้ากับบุคลิกกวนๆจอมแก่นของนายต๋องได้ดีทีเดียว
“ ห้องของนายนี่ดูน่าสบายดีจังเลยเนอะต๋อง เราชอบตัวตุ๊กตาโมเดลพวกนี้จังเยอะแยะไปหมดเลย แต่ตัวก็น่ารักดี นี่คงจะเป็นของสะสมของนายเนอะ ”
“ อืม.. หึ หึ เออนี่.. กล้วย นี่ชุดนี้นะ เปลี่ยนได้เลย แล้วก็นี่ก็ผ้าเช็ดตัว ว่าแต่.. กล้วย นายจะอาบน้ำก็ได้นะ จะได้สบายตัว ห้องน้ำอยู่ในห้องนอนเรา ตรงนั้นไง ไปถอดผ้าในห้องน้ำก็ได้ ถ้านายอายนะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก งั้น.. เราถอดตรงนี้นี่แหละว่าจะเอาใส่ถุงก่อน เออ.. ต๋อง ขอถุงใบนึงสิ เราจะเอาใส่เสื้อผ้าเราไปซักที่บ้านน่ะ ตอนนี้.. เรากำลังอยากอาบน้ำอยู่พอดีเลย งั้นเราขออาบน้ำด้วยก็แล้วกันนะ ”
กล้วยถอดเสื้อ กางเกงออกจนเหลือแค่กางเกงใน แล้วเขาก็เอ่ยขอถุงเพื่อใส่เสื้อผ้า ต๋องเหลือบมองกล้วยพลางคิดในใจว่า..
.. เจ้ากล้วยเป็นคนขี้อายนี่นา ไหง..คราวนี้มันดันใจถึง ถอดผ้าพรวดๆจนเหลือแค่กางเกงในได้หว่า? ไม่ยักอายแฮะ สงสัยมันคงจะแบบแมนๆ คงจะแบบว่า.. เห็นเป็นเพื่อนผู้ชายด้วยกัน ก็เลยไม่ค่อยคิดอะไร? อืม..ว่าแต่.. ดูตอนมันใส่ชุดนักเรียน มันก็ดูตัวเล็กๆผอมๆนี่นา แต่พอได้มาเห็นมันถอดเสื้อแบบนี้ กลับดูไม่ยักผอมแห้งแฮะ รูปร่างกำลังพอดีๆเลย ผิวก็ข้าวขาวดีจัง น่าฟัดจริงๆเลย แต่.. คงฟัดมันไม่ได้หรอก เพราะมันคงไม่ยอม แล้วก็.. แม่ก็อยู่ด้วย เง้อออ..
ต๋องลอบมองกล้วยไปพลาง แอบคิดไปพลาง แล้วก็ค้นตู้กุกกัก จากนั้นก็เอ่ยบอกกับกล้วยว่า..
“ เออ.. กล้วย นายก็ไปอาบน้ำก่อนเหอะ เรากำลังหาถุงให้อยู่ เดี๋ยวถ้าหาเจอแล้วเราจะเอาใส่ถุงให้ มายืนนุ่งกางเกงในตัวเดียวแบบนี้อยู่ได้ เดี๋ยวก็หนาวจนไข้ขึ้นหรอก ไปเหอะ ตามสบายนะ ”
“ อ่า.. ได้ๆ ”
แล้วกล้วยก็หยิบผ้าเช็ดตัวที่ต๋องเตรียมให้มานุ่งแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป สักพักก็มีเสียงซู่ซ่าในห้องน้ำ จวบจนผ่านไปพักใหญ่ๆ กล้วยเปิดประตูห้องน้ำ เดินตัวหอมกรุ่นออกมา จากนั้นเขาเช็ดตัวจนแห้งแล้วแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของต๋องที่เตรียมไว้ให้ ซึ่งก็เป็น.. เสื้อยืด กับกางเกงขาสั้นแบบสบายๆ ระหว่างนั้นกล้วยก็เอ่ยพูดคุยกับต๋องไปด้วย ซึ่งนายต๋องที่ขณะนี้กำลังนั่งอยู่บนเตียงแล้วมองดูกล้วยซึ่งกำลังจัดการธุระกับตัวเองอย่างเพลิดเพลินสายตา ในช่วงหนึ่งของการสนทนากัน กล้วยได้เอ่ยถามขึ้นว่า..
“ ต๋อง.. เวลานายอยู่บ้าน นายชอบแต่งตัวสบายๆแบบนี้เหรอ? เราเห็นนายใส่เสื้อกล้าม กางเกงบ๊อกเซอร์อ่ะ ดูเหมือนว่า.. นายจะไม่นุ่งกางเกงในด้วยน้า อิอิ ”
“ อ่า.. ก็ใช่นะ ว่าแต่.. นายรู้ได้ไง? ว่าเราไม่นุ่งเกงใน อันนั้นของเรา.. มันโผล่ออกมามาให้นายเห็นเรอะ? ”
“ ป่าวหรอก อิอิ ไม่โผล่น้า เพียงแค่เราเห็นว่า.. เวลาตอนที่นายกำลังเดิน ตรงเป้ามันจะดูแกว่งๆอ่ะ อิอิ ”
“ กรรม.. เหอะๆ ตาดีเหลือเกิน ช่างสังเกตุจริงนะ ว่าแต่.. เออ.. นี่กล้วย นายเคยเห็น.. ตรงนั้นของผู้ชายคนอื่นบ้างป่าว? ไม่ใช่แบบของเด็กเล็กๆนะ แต่.. แบบว่า.. เอ่อ.. ของคนที่อายุเท่าๆกันอ่ะ เหอะๆ ”
“ ไม่เคยน้า.. จะไปเคยเห็นของใครเขาล่ะ? ก็.. เคยเห็นแต่แค่.. ของตัวเองเท่านั้นง่า แล้วนายเคยเห็นตรงนั้นของเพื่อนคนอื่นเหรอ? ”
“ ไม่เคยเว๊ย บ้าเหรอ? แต่.. เรากำลังคิดว่าตอนนี้.. เราจะขอดูของนายนี้แหละ มาๆ ขอดูหน่อยดิ อิอิ ”
“ ต๋องจะดูจริงๆเหรอ? เฮ้ย.. ไอ้ต๋องบ้า เราอายน้า ใครจะไปให้ดู จะบ้าเหรอ? ”
“ แหนะๆ ทีงี้มาทำเป็นอาย เราพูดแหย่เล่นอ่ะ แล้ว.. ทีเมื่อกี้ นายถอดผ้านุ่งเกงในตัวเดียวเฉยเลย ทำไมไม่อายวะ? ”
“ โห.. ก็มันยังมีกางเกงในห่อปิดอยู่นี่นา ไม่ได้แก้ล่อนจ้อนผ้าซักกาหน่อย ”
“ แหมๆ ล้อเล่นโว๊ย ว่าแต่.. ถ้านายให้ดูเราก็ดูน้า อิอิ เออนี่.. นายแต่งตัวเสร็จแล้ว ตอนนี้อากาศก็เย็นๆหนาวๆด้วย นายก็มานั่งใกล้ๆกันตรงนี้ดิ อุ่นดี มาดูหนังสือที่ซื้อมาด้วยกัน เราอยากอ่านมาตั้งนานแล้ว อุตส่าห์อดใจไม่ไปยืมที่ห้องสมุดมาอ่าน รอซื้อมาอ่านเป็นเจ้าของเอง เนี่ย.. กว่าจะพิมพ์ชุดใหม่ออกมา รอตั้งน๊านนานแหนะเนอะ ”
กล้วยเดินมานั่งข้างๆต๋องแล้วก็เปิดหนังสือดูด้วยกัน แล้วก็คุยกันถึงเนื้อหาเรื่องราวในหนังสือกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน ระหว่างที่คุยและดูหนังสือกัน ต่างคนต่างก็อยากกอดกันจะแย่ แต่ก็ไม่.. คงทำแค่เพียง นั่งเบียดๆกัน ก็เท่านั้น จวบจนเวลาผ่านไปได้สักพักใหญ่ คุณแม่ของต๋องก็มาเคาะเรียกให้ทั้งคู่ไปร่วมรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน ช่วงเวลานั้นก็เกือบ 6 โมงเย็นแล้ว ฝนที่ตกก็หยุดสนิทแล้ว ทิ้งไว้เพียงอากาศเย็นๆชื้นๆที่กำลังน่าสบาย ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินลงไปรับประทานอาหารเย็นกันข้างล่าง ต๋องก็เอ่ยกับกล้วยว่า..
“ เออ.. กล้วย ไม่รู้ว่านิคเป็นไงบ้างเนอะ เป็นห่วงจัง ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรมากไหม? เห็นนัทบอกว่านิคท้องเสีย ตอนก่อนที่นายจะแวะเอาหนังสือมาให้เรา เราก็โทรไปหานัทนะ แต่มันโทรไม่ติด ไม่รู้ว่ามันปิดเครื่อง หรือเพราะฝนกำลังตกเลยคลื่นสัญญาณไม่ดี? แต่.. เราก็โทรไปที่บ้านมันอีกนะ ก็ไม่มีใครรับสายว่ะ สงสัยไม่มีคนอยู่ แล้วนี่.. มันจะเป็นไงกันบ้างว้า ”
“ นั่นสิ.. เราก็โทรนะ เมื่อตอนที่อยู่บนรถแท็กซี่ ก็โทรไม่ติดเหมือนกัน ไม่รู้ว่า.. นิคถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาลป่าวไม่รู้ น่าเป็นเป็นห่วงจังเลยง่ะ ”
ทั้งคู่ต่างคาดเดาต่างๆนานาด้วยความห่วงใยเพื่อน โดยที่ไม่รู้ความจริงเลยว่า.. นัทได้พูดปดว่านิคป่วย และท้องเสีย จริงๆแล้ว ทั้งนัทและนิคในตอนนี้กำลังอยู่ที่ห้องทดลองส่วนตัวของ ดร. นพคุณ และกำลังอยู่ในระหว่างการปรับโครงสร้างร่างกายใหม่ให้นิค เจ้าหุ่นน้อยเสมือนมนุษย์ ซึ่งเพื่อนรักของทั้งต๋องและกล้วย.. ที่กำลังรู้สึกห่วงใยเขาในตอนนี้นั่นเอง..
-
อ่านแล้ว ยิ้มไป เลยอะคับบบ น่ารักกันจังเลยยย :mc4: :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
http://jonathan2624.RejuvenateTour.com
http://jonathan2624.RejuvenateWorldwide.com
-
ต๋อง เริ่มแหย่ กล้วย บ้างและล่ะ...อิอิ
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้าค้าบบ...^^(มารออ่านทุกวันน่ะค้าบบ)
-
5 ตอนรวด สะใจ
:a5:
ต๋องกับกล้วยอ่ะ อายกันไปอายกันมา ระวังนะคับ
เด๋วจะเป็นเหมือนนัทกับนิค
-
กล้วยน่ารัก :m1:
:m4:
-
ต๋อง - กล้วย คู่นี้ท่าจะลุ้นขึ้นนะเนี่ย :m1:
-
:m1: อยากให้มีฉากหวานๆของนัทกะนิคบ้างงงงงงงง
ต๋องกะกล้วย เอาไปกินแล้วเต็มๆสองตอนนนนน
-
เห็นด้วยกับ รีบน ค้าบบบ... :oni2: :oni2: :oni2:
ปล.อยากเห็นฉากสวีทของ นัท กับนิค ด้วยอ่าค้าบบบ...งิงิ
-
รออยู่ค๊าบบบบบบบบบบบ :a2:
-
ยางงรอ คนน่ารักมาต่อเรื่องให้อยู่นะค้าบบบ...อิอิ
-
กอปและซี
มาลงเรื่องต่อด่วน หายไปนานแล้วน๊า :m1: :m1:
-
คิดถึงนัทกะนิคจัง :myeye:
สองแรงแข็งขันช่วยกันมาเขียนต่อไวๆ นะจ้ะ :yeb:
-
:m15: ไม่มาต่อซักที คิดถึงแล้ว
-
เง้ออ...คิดถุงจังเยยค้าบบ... :o8: :o8: :o8:
-
หายไปนานเกินแล้วนะ
รู้ป่ะว่ารอ :oni3:
-
:m21: :m21:
ย้งไม่มาต่ออีกเหรอ
กอปและซี
จงมา :oni3: :oni3:
-
:a6: คนเขียนหายไปสองอาทิตย์กว่าแล้วววววว
-
ขอโทษทีนะครับทุกๆท่านครับ :m23:
แหะๆ จริงๆแล้วไม่ได้หายไปไหนนะครับ แต่ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว งานเลยเยอะ
ผมกับซีเลยไม่ว่างกันเลย :m15:
ขอโทษทีนะครับ
ถ้ามีเวลาว่าง เดียวผมจะมาต่อให้นะครับ ขอโทษจริงๆนะครับ :m15:
ขอรับผิดเลย ง่า
ถ้าเกิดว่าผมกับซีว่างแล้วจะรีบมาต่อให้ด่วนเลยนะครับ :m23:
ขอบคุณนะครับที่ยังแวะมาเรื่อยๆ
ขอบคุณนะครับ :m1:
(ถ้าว่างๆแล้วจะรีบมาเลยนะครับ)
-
ค้าบบ...จะต่อปายยค้าบบ...อิอิ
-
o13 o13 o13 ชอบจังเลย มาลงอีกนะค้าบบ :oni2: :oni2: :oni2:
-
รับแซ่บค่ะ :a1:
กอปและซี
แนนจะรอ :m13:
-
:mc4: ฉลองการกลับมาของ คนเขียน
เข้าใจได้อยู่ ว่างานเยอะแล้วไม่ว่าง
-
ไว้ว่างค่อยมาต่อนะครับ แต่ค้างอย่างแรง ^^
-
มารับข่าวคราวของสองหนุ่มจ้า
ว่างก้อมาต่อนะจ้ะ
:L2: :b: :L2:
:mc4: สุขสันต์วันเกิดน้องกอป
มีความสุขทุก ๆ วันนะจ้ะ
-
:L2: ให้เป็นกำลังใจแก่ผู้เขียน มาต่อตอนหน้าไวๆน๊า คิดถึง นิคแร้ว
-
คิดถุง...กอป กับ ซี ด้วยคนค้าบบ...^^
-
:sad2:
-
:m1: :m1:
-
สอบเสร็จ หรือยังค้าบบ :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
ไปตามขุดกระทู้มาจากหน้าสองงงง :เฮ้อ:
กอปและซีจ๊ะ
หายไปนานแล้วเง้อออออ
แนนรออ่านอยู่น๊า :m13:
-
ช่วงแรก
jonathan2624 : ขอบคุณนะครับ ผมเอาตอนใหม่มาลงแล้วน้าาา อย่าพึ่งหายไปน้า
meawkung02 : ขอบคุณนะครับ ต๋องกับกล้วยจะเป็นแฟนกันไหมติดตามเน้อครับ
pickki_a : แหะๆ ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ
nana lonely : แหะๆ ผมอ่านไปยังชอบเลย กล้วยอ่า
nOn†ღ : อิอิ ผมอยากให้เขาเป็นแฟนกันนะ แต่ก็ดูซีด้วยจะเอายังไง เหอะๆเขียนร่วมกันอ่า
oniberon : เดียวมีแน่นอนครับ หุหุ
meawkung02 : เดียวมีแน่นอนครับ หุหุ
SE7EN_AKIRA : เอามาลงแล้วน้าครับ
meawkung02 : ครับผมขอบคุณนะครับ
nana lonely : มาแล้วอ่า อิอิ อย่าพึ่งลืมกันเน้อ
nOn†ღ : ครับผมมาแล้วเน้อ
oniberon : มาแล้วๆ
meawkung02 : คิดถึงทุกๆคนเหมือนกันนะครับ แหะๆ
pickki_a : เง้อ มาแล้วครับๆ แหะๆ
nana lonely : มาแล้ว.......มาแล้ว......มาแล้วน้าครับบบ
oniberon : เหอะๆ หายไปเป็นเดือนๆเลยละครับ ตอนนี้มาแล้วเน้อ
ช่วงที่ 2
meawkung02 : มาแล้วนะครับ
micky99 : มาลงแล้วนะครับ
nana lonely : มาแล้วเน้อครับพี่
oniberon : ตอนนี้ว่างแล้วเรียบร้อย อิอิ
wvhlyd : มาแล้วๆๆ มาแล้วนะครับ แหะๆ
nOn†ღ : ขอบคุณนะครับ มาแล้วนะครับ หุหุ
oniberon : ครับผม
meawkung02 : มาแล้วน้าครับ
oniberon : มาราบงานตัวแล้วนะครับ
marchmenlo : มารายงานตัวเอิ๊กส์ๆ
micky99 : เสร็จหมดแล้วครับ
nana lonely : ง่าขอบคุณคุณพี่มากเลยนะครับ ขุดเอามาจากหน้าที่สองด้วย ขอบคุณนะครับ
ว่าแต่พี่ D@K-DONE เจ้าประจำผมไปไหนแล้วละนี้ คิดถึงเน้อ
ขอบคุณทุกๆท่านนะครับ พี่ๆทุกๆคนนะครับ
ช่วงนั้นพอดีงานเยอะ เรียนเยอะ แล้วก็สอบด้วย
ตอนนี้ว่างแล้วละครับ ก็พึ่งจะเครียงานเสร็จ เป็นกรรมจริงๆ
เรียนไปตกไป ตามแก้ จนเหนื่อยเลย
ตอนนี้ก็เรียบร้อยทุกอย่างแล้ว เกรดก็ออกกันแล้ว ผลออกมาดีมากเลยครับ แต่ไม่รู้จะจริงไหม
เพราะ ถามเพื่อนอีกคนเอา
กลัวยังจะเหลือที่ตกๆอยู่บ้าง อันที่จริง ช่วงเวลาที่ตามแก้งานก็มีติดเกมด้วยอ่ะครับ
เล่น Ragnarok ห่ามรุ่งห่ามค่ำเลย แหะๆ (อย่าบอก GM นะว่าผมจะบอท เอิ๊กส์ๆ)
สุดท้ายนี้ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ทุกๆคนที่ยังให้การติดตามนะครับ
อ่านตอนต่อไปเลย หุหุ
ลืมบอกถึงซีไปตอนนี้ ก็สบายดีนะครับ
กำลัง เครียร์งานอื่นๆด้วย
แล้วก็กำลัง ชื่นชอบ The Sims2 อยู่
กว่าจะเรียกตัวได้ แหะๆ
-
ตอนที่ 24
“หวานซึ้งน่าดู!”
“ผู้ชายมักพูดถูกหูเจ้าเสมอ วิหค แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็จะทิ้งเจ้าไป”
นางพญาผมขาวหมุนตัวลงลงมาสู่พื้นดินอย่างสวยงาม พร้อมกับกล่าวถ้อยคำเหน็บแนมพระเอกและนางเอกของเรื่องต่อไป โดยมีนัทที่นั่งดูอย่างใจจดใจจ่อ
“เจ้ารอดชีวิตมาได้ถึงนี้ น่าทึ่งนะ.......ส่วนเจ้า เจ้าหนุ่ม เจ้ามาไกลมาก....ข้าจะส่งเจ้ากลับไปอย่างปลอดภัย..........แค่เจ้ามอบพลองให้ข้า”
“คงไม่ได้หรอก”
“เจ้าจะเอาพลองไปทำไมกัน” ลู่หยาง เฒ่ากังฟูขี้เมากล่าวถาม
“เมื่อไหร่ที่ข้านำมันไปส่ง ขุนศึกหยกจะมอบยาอายุวัฒนะนั่นให้ข้า” ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่าดุดัน “เด็กสาวกำพร้า นักเดินทางผู้เคว้งขว้าง ไอขี้เมา กับนักบวชที่ล้มเหลวในทุกภารกิจมาครึ่งชีวิต หึ! พวกซื่อบื่อติดตามคนซื่อบื่อ ด้วยความหวังจะช่วยจอมซื่อบื่อ”
แส้เส้นยาวที่แขวนอยู่เอวของนาง ตะหวัดออกไปด้วยท่าทางที่งดงาม มันตรงเข้าไปยังลำพลองส่วนบนพันเป็นเกลียวมัดไว้แน่นหนาก่อนจะถูกดึงขึ้นในทันทีอย่างดุเดือดและรุนแรง โดยมีเสียงของอินทรีย์ร้ายที่ดังก้องกังวานไปทั่ว จนเสียงนั้นทำให้ปลุกใครบางคนต้องลุกขึ้นจากเตีงทันที
“นั้นเสียงอะไรนะ.......นัท”
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เอ่อ.......เรากำลังดูหนังนะ ไม่นึกว่ามันจะดังจนนายตื่นเลย แหะๆ แต่อันที่จริงก็เอาไว้ปลุกนายนั้นแหละนะ อิอิ”
“นี้นัท นาย........ตื่นก่อนเราอีกเหรอ”
“แหะๆ ก็เราห่วงนายนิ นายพึ่งจะปรับโครงสร้างของตัวเองนะ วันนี้เป็นวันแรกที่ขยันนะ อืม.......นายไปอาบน้ำเถอะนะเดียวเราไปรอข้างล่างก่อนดีกว่าเราจะทำอะไรให้นายอย่างหนึ่ง รอดูแล้วกันอาบไวๆนะแล้วไปหาเราข้างล่างเลย”
“กรรม จะทำอะไรหรอนัท”
“ก็......เปล่าหรอกนะ เร็วๆนะ” นัทลุกขึ้นจากเตียง เดินดุ่มๆตรงไปยังโทรทัศน์และปิดหนังเรื่องนั้นลงทันที พร้อมกับหันมายิ้มให้กับนิคที่ยังนั่งมองนัทด้วยความสงสัย
นิคลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทีที่ดูขี้เกียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พร้อมกับเดินตรงเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวทันทีด้วยความไว นิคอาบน้ำอย่างรวกๆเพราะอยากรู้ว่า นัทจะทำอะไรให้กับตน นิคออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดบางๆแบบสบายๆ นิคตรวจดูตนเองบนกระจกด้วยความมั้นใจ พร้อมกับเดินก้าวเท้าออกจากห้องทันที
นัทกำลังยืนหั่นผักอย่างใจเย็นบนเขียง ถึงแม้ว่านี้อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เข้าครัวทำกับข้าว แต่ถึงอย่างไรคมมีดก็ยังน่ากลัวเสมอสำหรับเขา นัทค่อยนำผักทั้งหมดที่พึ่งหั่นได้เทใส่หม้อต้มน้ำเดือดๆที่มีเนื้อหมูและส่วนผสมอื่นๆลอยอยู่ และยืนรอมันอยู่เช่นนั้นจนกระทั้งนิคเดินเข้ามา
“อ้าวนัทมาทำอะไรในห้องครัวนี้ละ ไม่ไปรอเราที่โต๊ะอาหารเหรอ” นิคถามขึ้นเมื่อเห็นนัทกำลังเทแกงจืดลงถ้วย
“แหะๆ วันนี้เราขอทำกับข้าวให้นายกินเองนะ......นายทำอะไรให้เราเยอะแยะแล้ว เราขอทำให้นายบ้างนะนิค”
“แต่นั้นเป็นหน้าที่เรานะนัท” นิคแย้งขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกน้า บอกแล้วไงเราเป็นพี่น้องกันน้า แล้วครั้งนี้เราก็ขอทำให้นายกินบ้าง จะได้ลองชิมฝีมือการทำแกงจืดของเราด้วยไง”
“เอ่อ...........อืมได้ๆเราจะรอชิมฝีมือนายแล้วกันนะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปนั่งรอเลยนะ พี่น้อง! แหะๆ”
นิคเดินออกไปนั่งรอบนโต๊ะอาหารได้ชั่วครู่นัทก็ยกถ้วยแกงจืดร้อนๆออกมา นัทถือด้วยความตั้งใจเพราะกลัวมันหกแต่หน้าตาก็บ่งบอกว่ากำลังกลัวน้ำแกงจะรดมือเอา
“ให้เราช่วยไหมนัทมันร้อนนะ” นิคเสนอตัวให้ความช่วยเหลือ
“ไม่เป็นไรหรอก รอนี้ก่อนนะเดียวเราไปเอาข้าวมาก่อน” นัทเดินเข้าห้องครัวไปอีกครั้งและเดินออกมาพร้อมกับข้าวเปล่าสองจาน
“อ่ะ นี้ กินเลยนิค ชิมเลยๆ แล้วบอกเราด้วยว่ามันอร่อยไหม อิอิ”
“ได้ๆ” นิคตักน้ำแกงขึ้นมาชิม รสชาติของน้ำแกงเดาได้ยากเสียเหลือเกิน นิคตักน้ำแกงช้อนแล้วช้อนเล่าเข้าสู่ปากของตนเองแต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆออกมาเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนที่นั่งด้วยตรงข้ามมองหน้านิคอย่างลุ่นระทึก
“กรรม บอกซักทีสิเป็นยังไงเล่า มันแร่อยไหมอ่ะ………ตักซดอย่างเดียวเลย เง้อ”
“ก็...............จะให้บอกยังไงละ จะให้อร่อยดีไหมน้า” นิคตอบกิตแบบเล่นลิ้น
“ง่า บอกมาสิ เร็วๆ ไม่บอกงอนจริงๆด้วย” นัทหันหน้าไปอีกทางด้วยความงอน
“เหอะๆ แกล้งนัทได้แล้ว........ฮ่าๆ.........อือๆๆ อร่อยมากเลยนะ ไม่นึกเลยว่าจะทำได้อร่อยแบบนี้”
“จริงๆนะ อิอิ” นัทเลิกงอน “จะว่าไปอยู่แล้วละ ถ้าชอบนะเอานี้ไปเลย เต้าหู้อร่อยมากเลยนะ เอาไปอีกๆ”
“แหะๆ นัทนี้ดูบ๊องๆจัง”
ทั้งสองกินข้าวมื้อเช้านี้ด้วยความสุข ถึงแม้นัทเองจะไม่ค่อยชื่นชอบในรสชาติที่ตนเองทำ แค่เขาได้เห็นคนตรงหน้าดูมีความสุขและได้ทำเพื่อคนที่เขารักถึงแม้จะเป็นพี่น้องกันอย่างไรก็ตามมันก็ทำให้นัทมีความสุขเหนือรสชาติอาหารมื้อนี้มาก จนกระทั้งข้าวในจานและแกงในถ้วยหมดไป “ ที่แท้ นัทก็ลงมาทำกับข้าวให้เรากินนี้เอง เราก็นึกว่ามีอะไรซะอีกนัท”
“แหะๆ ก็แค่อยากทำอะไรดีๆให้นายบ้างนะ นายทำเพื่อเรามาเยอะจนต้องเจ็บตัวและต้องเหนื่อย อีกอย่างเราไม่อยากให้นายเป็นเหมือนเมื่อตอนนั้นแล้ว เราจะปกป้องนายด้วยนะ เหมือนที่นายปกป้องเราด้วยไง โอเคไหม อิอิ”
“เรา......เรา.ขอบใจจริงๆนะนัท ขอบใจมากๆเลยนะ”
“แหนะๆซึ้งเลยละสิ หุ่นบ๊องเอ๋ย อย่างร้องไห้นะเดียวเครื่องช็อตหรอก ฮ่าๆๆๆๆ ไปๆ เราไปล้างจานกันนะ”
“อืมๆได้เลย”
นัทเดินนำหน้านิคมา พร้อมกับถ้วยและจานในมือ คราวนี้นิคขอเสนอตัวเพื่อเป็นคนล้างจานเองทั้งมดแต่ก็ดันถูก นัทขว้างเอาไว้และถูกปฏิเสธมาอีก บอกให้ช่วยกันอยู่ท่าเดียว
“นี้ เดียวเราจะล้างน้ำยาเองนะ ส่วนนายนะล้างน้ำเอาแล้วกันจะได้ไม่ต้องเปื้อนมือนะ”
“อืมได้ๆ”
ทั้งสองช่วยลงมือกันทำความสะอาดจานและชามจนเสร็จจึงพากันเดินออกมาจากห้องครัว แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้มานั่งเล่นดูรายการโทรทัศน์ตามประสาคนมีวันหยุด เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นมา “เดียวเราไปรับเองนะนายไปเปิดโทรทัศน์ดูก่อนเหอะ” นัทเดินไปหยิบหูโทรศัพท์มาเหน็บข้างหูทันที
“สวัสดีครับ นี้บ้าน ดร.นพพร นะครับ”
“.........”
“อ้าวนายสองคนเองเหรอ”
“..............”
“ห่ะ จะมานี้เหรอ เอ่อ......”
“.....................”
“เปล่าๆ ไม่ได้มีอะไร”
“................................”
“ได้ๆมาได้นะ เอ่อ.......นิคนะเหรอ นิคหายดีแล้วนะ เอ่อ........ หมอยังชมเลยว่า ร่ากายแข็งแรงเลยหายไวนะ แหะๆ”
“....................................................”
“ได้ๆเดียวรอหน้าบ้านนะ”
นัทวางหูโทรศัพท์ลงไปแล้ว พร้อมกับหันมายิ้มแบบแห้งๆให้กับนิคที่นั่งมองนัท “มันสองคนจะมานะ”
“เหรอ จริงเหรอ ดีใจจัง ขนาดวันหยุดแบบนี้ยังมาหากันเลย”
“กรรม เราบอกพวกนั้นว่านายท้องเสียนะ แล้วถ้าเกิดว่ามันมากันแล้วจะบอกยังไงดีละนี้” นัทเริ่มวิตก “ไม่เป็นไร ไปรอมันสองคนที่หน้าบ้านกันก่อนเถอะป่ะ”
ทั้งสองเดินออกมาจากบ้านระหว่างทางก็พากันซักซ้อมหาเหตุผลและข้ออ้างจะจะมาใช้บอกเพื่อนรักของพวกเขา เพื่อว่าจะถามถึงอาการและสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในตอนที่นิคป่วยอยู่
“กรรม”
“นายก็บอกไปสิว่า นายปวดท้องมากๆ แล้วก็......อวกตลอดเลย แล้วก็.......ปวดหัวด้วย ใช่ๆ มึนหัวปวดหัวนะ”
“ อ้อ อือๆๆ “
“แล้วถ้าสองคนนั้นเกิดถามหายาแก้ป่วยละ”
“เออใช่สิ......แล้วเราจะไปหายาที่ไหนละ แล้วถ้าพวกนั้นจับได้ว่า นายไม่ได้เป็นอะไรเลย แถมยังเป็นหุ่นยนต์แล้วก็ พึ่งไปปรับโครงสร้างอะไรนิดหน่อยมาแบบนี้แล้วละก็ จะเป็นยังไงนะ”
“นายคิดมากไปเองหรือเปล่าไม่เป็นไรหรอกน้า”
นัทและนิคถกเถียงกันถึงเรื่องที่จะหาข้อแก้ตัวเมื่อถูกเพื่อนรักทั้งสองถามไถ่จนไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว
นายต๋อง กับ นายกล้วย กำลังยืนพิงกำแพงที่ประตูหน้าบ้านเพื่อรอเซอร์ไพร์สนิค และดูเหมือนทั้งสองจะได้ยินอะไรบางอย่างจาก นัทและนิค
“ห่ะ.........ต๋องนายได้ยิน..................ได้ยินไม่ผิดกับที่ฉันได้ยินนะ” กำนันกล้วยกระซิบถามเพื่อนต๋อง
“เราก็...........................................”
ส่วนบนนั้น ผมเอามาจากตอนบางตอนในเรื่อง The Forbidden Kingdom นะครับ ช่วงนี้บ้างหนังจีนง่ะ เง้ออออ
-
:กอด1: คนเขียนกลับมาเสียที
นานๆกลับมาที น่าจะลงสักสามสี่ตอน :) อิอิ
ปล.เล่น ro เซอไหนหรอ
-
ปล.เล่น ro เซอไหนหรอ
ก็เล่นอยู่ 3 เซิฟนะครับ
1. norse
2. poring
3. funny (เซิฟเถื่อนนะครับ)
:m23: :m23:
-
เย้ๆๆๆๆ...กอป กับ ซี มาแย้วๆๆๆ...ดีใจจังค้าบบ...อิอิ
ปล.1 ตอนนี้หวานมากมายเยย...อิอิ ชอบๆค้าบบ
ปล.2 อย่าหายไปอีกนะค้าบบ +1ให้ สำหรับคนแต่งที่น่ารักนะค้าบบ
-
:m4: :pig4:ความลับแตกซะและ ขอบคุนมากกกกค้าบ รีบมาลงอีกนะ ปิดเทอมนิ
-
:mc4: กลับมาแล้ววว
โห ความลับเปิดเผยแล้วอ่ะ จะทำยังไงต่อละทีนี้
อย่ามัวเพลินกะเกมส์จนลืมคนอ่านนะจ้ะสองหนุ่ม :t2:
ยังรออ่านอยู่จ้า :pig4:
-
:n1: รออ่านตอนต่อไปค๊าป
-
ความลับเปิดเผย
แล้วจะทำยังงัยต่อไป
แล้วมาต่อเร็วน๊า
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า
-
:m23:
คิดถึงเหมือนกัน....หายไปเลยนะ :กอด1: กอดให้หายคิดถึง
ไม่เป็นไรกลับมาแล้วก็ขยันอัพด้วยล่ะรออ่านอยู่
ตอนนี้ก็ลุ้นๆดี ว่าเพื่อนรู้แล้วจะเป็นยังไง...
ปล. รักกำนันกล้วยเหมือนเดิม.. :m13:
xoxo
-
เพิ่งเข้ามาใหม่
:t2:
เรื่องสนุกดีนะคะ :man1: :man1:
มาต่อไวๆนะคะ
:a11: :a11: :a11: :a11: :a11:
-
:man1: รักนิคนัทททททททท มะไหร่จะมาไวๆ
งั้นรัก คนเขียนด้วยคนเอ้าาาาา :L2: มาต่อไวๆน๊ะ
-
อ้าว เอ๊ะ o12 เหมือนจะรู้
-
:m32: ย่องมาดูแล้วก็จากไป
จะเปิดเทอมอีกแล้วววว คนเขียนจะว่างมาเขียนต่อไหมเนี่ย
-
จาเปิดเทอมแล้วน้า มาต่อหน่อยดิ นะ :m1: :m1:ครับ
-
:m29: ตามไปขุดมาจากหน้าสองอีกแล้ว เหนื่อย :เฮ้อ:
กอป และ ซี หายไปอีกแย้ววว :sad2:
มาต่อเร็วๆน๊า
-
มาต่อแล้วคับป๋ม แหะๆ ขอโทษที่หายไปนาน พอดีผมมีเรื่องยุ่งๆเรื่องเรียนนิดนึง แถมดันไปติดเกมส์ซิมส์ 2 จนงอมเลย เลยห่างหายไปพักใหญ่ ต่อไปนี้จะมาต่อให้จนจบแล้วครับ จะทะยอยลงให้ครับ แต่อาจช้าไปบ้าง เพราะแต่ละตอนต้องใช้เวลาเขียนนานครับ ต้องอ่านทวนและแก้ไขเนื้อหา เพื่อให้ดูสมจริง ตามความรู้สึกผม นิยายแนวแฟนตาซีวิทยาศาสตร์เขียนค่อนข้างยากที่จะให้ดูสมจริง แถมยังต้องเสริมเรื่องราวความรักของหนุ่มๆเข้าไปอีก แต่ผมก็พยายามเต็มที่แล้วครับ(เหมือนแก้ตัวเลยนิ อิอิ) ขอบพระคุณพี่ๆ ที่ให้การสนับสนุนนิยายเรื่องนี้มาโดยตลอด ขอบพระคุณมากๆขอรับ ก่อนลงนิยายตอนล่าสุด ขอกล่าวขอบพระคุณแด่พี่ๆเป็นรายบุคคลก่อนนะครับ เริ่มจาก..
:m29: ตามไปขุดมาจากหน้าสองอีกแล้ว เหนื่อย :เฮ้อ:
กอป และ ซี หายไปอีกแย้ววว :sad2:
มาต่อเร็วๆน๊า
จาเปิดเทอมแล้วน้า มาต่อหน่อยดิ นะ :m1: :m1:ครับ
:m32: ย่องมาดูแล้วก็จากไป
จะเปิดเทอมอีกแล้วววว คนเขียนจะว่างมาเขียนต่อไหมเนี่ย
อ้าว เอ๊ะ o12 เหมือนจะรู้
:man1: รักนิคนัทททททททท มะไหร่จะมาไวๆ
งั้นรัก คนเขียนด้วยคนเอ้าาาาา :L2: มาต่อไวๆน๊ะ
เพิ่งเข้ามาใหม่
:t2:
เรื่องสนุกดีนะคะ :man1: :man1:
มาต่อไวๆนะคะ
:a11: :a11: :a11: :a11: :a11:
ความลับเปิดเผย
แล้วจะทำยังงัยต่อไป
แล้วมาต่อเร็วน๊า
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า
:n1: รออ่านตอนต่อไปค๊าป
:mc4: กลับมาแล้ววว
โห ความลับเปิดเผยแล้วอ่ะ จะทำยังไงต่อละทีนี้
อย่ามัวเพลินกะเกมส์จนลืมคนอ่านนะจ้ะสองหนุ่ม :t2:
ยังรออ่านอยู่จ้า :pig4:
ขอบคุณพี่.. meawkung02
ขอบคุณพี่.. micky99
เดี๋ยวผมจะกดโหวต +1 ให้พี่ๆทุกคนเพื่อเป็นการขอบคุณนะขอรับ
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 25
“ มันเหลือเชื่อมากเลยนะ เป็นไปได้ไงเนี่ย เรื่องแบบนี้มีจริงๆด้วยเหรอ? เพื่อนเรา.. เพื่อนเรา เอ่อ.. เป็น.. เป็นหุ่นยนตร์ ”
“ ต๋อง เราพูดอะไรไม่ออกแล้ว มันมึนตื้อไปหมด แล้วนี่ เราจะวางตัวไงดี ตอนนี้ทั้ง 2 คนมองเห็นเราแล้ว กำลังเดินมาหาทางเราด้วย ”
“ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน พอได้ยินความจริงแบบนี้ เรารู้สึกแปลกๆกับนิคเลยนะ ”
ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเอ่ยอะไรต่อไป นัทก็เดินมาถึงและก็เอ่ยทักทายเพื่อนรักทั้ง 2
“ ไง ต๋อง กล้วย มานานยัง? เป็นไงไปเที่ยวกันสนุกไหม? แต่เอ๊ะ ทำไม? ทำไมนาย 2 คนทำหน้าแปลกๆแบบนั้นล่ะ? มีอะไรหรือเปล่า? ”
“ ก็.. ก็ คือ.. เราจะพูดไงดี เอาไงดีต๋อง? ”
“ นัท เราขอพูดตรงๆเลยนะ ไหนๆเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ขอถามตรงๆเลย ไม่อยากให้มันคาใจ คือ.. ที่นายคุยกับนิคเมื่อกี้ เราแอบได้ยินที่นายกับนิคคุยกัน มันเป็นความจริงเหรอ? ที่.. ที่นิค นิค.. เป็น.. เอ่อ.. เป็นหุ่นยนตร์ ”
นัทได้ยินดังนั้นเขารู้สึกตกใจ ที่ความลับที่ปกปิดมานานถูกล่วงรู้ความจริง มันเป็นความบกพร่องของเขาเอง ที่พูดคุยกับนิคโดยไม่ระวัง นี่เขาคงต้องผิดสัญญากับคุณพ่อเสียแล้ว แต่.. จะทำไงได้ คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะบิดเบือนความจริงต่อเพื่อนรักทั้ง 2 ที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ เขาคงต้องบอกความจริงทั้งหมด แล้วค่อยไปปรึกษากับคุณพ่อในเรื่องนี้ในภายหลัง เขารู้สึกกังวลใจ แต่ก็พยายามรวบรวมสติในสถานการณ์แบบนี้ แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เจือแววกังวลเล็กน้อย
“ เอาเถอะ ในเมื่อมันถึงจุดนี้แล้ว คงไม่มีประโยชน์ที่เราจะโกหกพวกนายอีกต่อไป เราต้องขอโทษที่โกหกพวกนานมานาน แต่เรามีเหตุผลนะ เอาเป็นว่า เราจะเล่าความจริงทั้งหมดให้พวกนายฟัง แต่.. เราขอคำสัญญาจากพวกนายได้ไหม? มันคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงพวกนายนะ คือ เราขอแค่.. ให้เรารู้กันแค่นี้พอ อย่าไปบอกใครเรื่องนี้นะ เรื่องนี้สำคัญมาก เพราะมันเป็นเรื่องยากที่คนทั่วไปจะยอมรับความจริงในเรื่องนี้ได้ แล้วอีกข้อก็คือ.. ถึงแม้นิคจะ.. เอ่อ.. เป็นแบบนี้ แต่.. เขาก็ยังคงเป็นเพื่อนพวกนายต่อไปได้ใช่ไหม? งั้น.. เข้ามาในบ้านกันก่อนนะ คุยกันอยู่แต่ตรงนี้ คงไม่ดีแน่ ไปเหอะ เข้าบ้านก่อน ”
ความจริงทุกอย่างเปิดเผยออกจากปากของนัท โดยมี ดร.นพคุณ ให้คำอธิบายประกอบในบางช่วง เพื่อให้ทราบจุดประสงค์หลักที่แท้จริง ที่สร้างนิค หุ่นน้อยสมองกลขึ้นมา ช่วงแรกๆ ทั้งต๋องและกล้วย นั่งฟังนิ่งเงียบ อ้าปากหวอด้วยความตื่นตะลึงในความจริงที่เหมือนเรื่องโกหก แต่ในเวลาต่อมา ทั้งคู่ก็ยอมรับความจริงในข้อนี้ได้ และปฏิเสธตัวเองไม่ได้เช่นกันว่า ถึงแม้ว่า นิคจะไม่ใช่มนุษย์ แต่ ความบริสุทธิ์ของจิตใจ และความมีไมตรีเอื้ออาทร เต็มเปี่ยมด้วยมิตรภาพของนิค มันหาแบบนี้ได้ยากจามนุษย์แท้ๆทั่วไป เมื่อทำความเข้าใจในสิ่งต่างๆทั้งหมดแล้ว มิตรภาพเล็กๆ ของเด็กหนุ่มน้อยๆทั้ง 4 ก็กลับมาแน่นแฟ้นดังเดิม หลังจากนั้น ทั้งหมดก็ร่วมรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน จากฝีมือปรุงอาหารที่เลิศรสและเปี่ยมไปด้วยคุณค่าทางอาหารจากฝีมือของหนุ่มนิคหุ่นน้อยสมองกลอย่างมีความสุข จากนั้น เพื่อนรักหนุ่มน้อยกล้วยและต๋อง ก็ขอตัวแยกย้ายกันกลับเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเรียนที่จะมีในวันรุ่งขึ้น
. . . .
ในเวลาเลิกเรียนของเย็นวันศุกร์วันหนึ่ง หลังจากที่ต๋องและกล้วยแยกตัวไปเพื่อกลับบ้าน นัทและนิค ก็เดินคุยกันไปด้วยในระหว่างทางที่เดินไปที่ห้องพักอาจารย์เพื่อเรียนพิเศษตัวต่อตัวกับอาจารย์วิษณุหลังเลิกเรียนเพื่อปรับพื้นฐาน..
“ นิค.. เราดีใจนะ ที่เราไม่ต้องโกหกเพื่อนอีกต่อไปเรื่องนาย แล้วก็ดีใจด้วย ที่ต๋องกับกล้วย เข้าใจ และมิตรภาพระหว่างพวกเราก็ไม่เปลี่ยนแปลง เออ.. ตั้งแต่นายปรับโครงสร้างมาใหม่เนี่ย เราว่านายดูหล่อขึ้นมากเลยน้า หุหุ ดูเหมือนว่า.. นายจะดูสูงขึ้นนิดนึงด้วยดิ ตอนที่นายกำลังปรับเปลี่ยนโครงสร้างน่ะ เรานะ.. ขอบอกตรงๆเลยว่า.. ไม่กล้าดูนายเลย เราคงทำใจไม่ได้ถ้าต้องเห็นกลไกภายในของนาย เพราะความรู้สึกของเรา นายไม่ใช่หุ่นยนตร์อีกต่อไปแล้วนะ เราถึงไปอยู่รอที่ห้องพักจนนายเสร็จสมบูรณ์อ่ะ รอไป ก็ลุ้นไปด้วย ตื่นเต้นมากๆง่า ”
“ เราดีใจจังเลยที่นัทคิดแบบนั้น ถึงอย่างไรเราก็คือหุ่นยนต์ ไม่ใช่มนุษย์อยู่ดี เราจำต้องยอมรับความจริงในข้อนี้ ว่าแต่.. เราก็ชอบโครงสร้างใหม่ของเราตอนนี้มากเลย มันรู้สึกสบายตัว แล้วก็.. ผิวเนื้อสังเคราะห์ของเรา ดูเหมือนมันจะดูยืดหยุ่นเหมือนผิวเนื้อของมนุษย์แบบของนายมากขึ้นด้วย คุณลุง กับอาวิทยาทำให้เราถึงขนาดนี้ เราไม่รู้จะตอบแทนพระคุณได้ยังไงเลยละ ว่าแต่.. เสียดายที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับกล้วยและต๋องวันนั้นเลยเนอะ นายไปโกหก กล้วยกับต๋องว่าเราท้องเสียจนต้องไปโรงพยายบาล เขาเลยเป็นห่วงเรากันใหญ่เลย จนเขาต้องแล่นมาหา แล้วความจริงก็ถูกเปิดเผย เราว่า.. กล้วยกับต๋องเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เราชอบเขาทั้งสองคนมากเลย ”
“ อ่า.. แล้วตอนนั้นจะให้เราพูดความจริงได้ไง ขืนพูดไป เจ้า 2 คนนั้นคงไม่เชื่อแน่นอน แต่สุดท้ายก็จำต้องเผยความจริงจนได้ แต่ได้พูดไปแล้วมันก็โล่งขึ้นเยอะเลยนะ จะว่าไป ถึงต๋องมันจะแก่นๆกวนๆ มันก็เป็นคนรักเพื่อนมากๆเลยนะ ส่วนกล้วยก็นิสัยดีนะ เราดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกันแบบนี้ทั้ง 4 คนจังเลยนะนิค ”
“ เราก็เหมือนกันนะนัท แต่.. อืมม.. นัท กล้วยชอบนัทนะ เรารู้ ”
“ เฮ้ย.. บ้าน่า มั่วแล้วเจ้านิค นั่นเพื่อนกันนะ ”
นัทเอ่ยโวยขึ้นมา แต่ใบหน้ากลับกำลังแดงวูบๆ
“ จริงๆนะนัท เราเคยแอบเห็นกล้วยเขียนอะไรในกระดาษตอนอยู่คนเดียวเต็มหน้ากระดาษเลย เขาเขียนว่า.. ”
“ เขียนว่าอะไร? ไหนรีบบอกมาดิ๊ ”
“ เขียนว่า.. ชอบนัท ชอบนัท ชอบนัทๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่.. ”
“ เง้อ.. จริงดิ แล้ว.. แต่? แต่.. อารายยยอี๊กกกกกกกกกก รีบบอกมาเลย อ้ำๆอึ้งอยู่นั้นแหละ เจ้าบ้า ”
“ นัทอยากรู้ใหญ่เลย นัทหน้าแดงด้วย นัทก็ชอบกล้วยเหมือนกันใช่ไหม? เรารู้นะ ”
“ ไม่รู้ไม่ชี้เว๊ย อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นแหละ หึงเราเรอะเจ้านิคบ๊อง ไม่ยอมบอกซะที เดี๋ยวก็กัดให้ซะเลยนิ ”
“ อย่ากัดเรานะ เราบอกแล้วๆๆ แต่.. กล้วยก็เขียนด้วยอีกว่า.. ชอบต๋องๆๆๆๆๆๆๆ ชอบนิคๆๆๆๆๆๆๆ ด้วยละ แต่ที่เยอะที่สุดคือเขียนว่า.. ชอบนัทๆๆๆๆๆๆๆๆ นั่นแหละ เราแอบเห็นกล้วยนั่งเหม่อๆแล้วเขียนๆๆๆๆ พอมีใครมากล้วยก็รีบพับเก็บใส่กระเป๋าไม่ให้ใครเห็นเลย ”
“ เอ่อ.. เหอะๆ กำนันกล้วยนี่หลายใจจัง ชอบหลายคนเลยนิ เหอๆ ”
“ นัทก็ชอบกล้วยด้วยใช่ไหม? เท่าที่เราสังเกตดู และประมวลผลออกมาสรุปออกมาว่า.. ดูนัทจะชอบกล้วยมากเลยนะ ดูเหมือนว่า.. ตั้งแต่ที่ได้เห็นกล้วยร้องเพลงบนเวที นัทก็ดูจะปลื้มๆกล้วยมากขึ้นไปอีก ”
“ อ่า.. นี่เราคงเก็บอาการไม่อยู่ จนนายสังเกตเห็นเอาได้ เอาเหอะ ยอมรับก็ได้ ชอบง่า ก็กล้วยน่ารักง่า แล้วนิคนายรู้แบบนี้แล้วหึงเราไหม? ถึงอย่างไร เราก็รักนายมากๆเหมือนเดิมนะนิค ”
“ ก็ไม่รู้นะนัท บางทีเราก็รู้สึกหวงๆนายนะ แต่บางทีเราก็รู้สึกดีที่กล้วยมาชอบนัท เพราะนัทคงมีความสุขถ้ากล้วยได้เป็นแฟนนัท ”
“ เง้อ.. นายพูดแบบนี้ เรารู้สึกผิดไงไม่รู้ง่า อีกเรายังเด็กอยู่ เราไม่เอาใครเป็นแฟนทั้งนั้นแหละ ก็แค่.. ชอบเฉยๆ เราคิดว่า.. ได้เป็นเพื่อน ได้สนิทกัน แบบนี้ดีอยู่แล้ว เราได้อยู่กับนาย มีนายคอยเป็นเพื่อน คอยดูแลเราแบบนี้ เราก็มีความสุขที่สุดแล้วนะนิค ”
“ นัทพูดแบบนี้เรารู้สึกดีที่สุดเลย เราจะรักนัทและดูแลนัทตลอดไป แม้ต้องแลกด้วยชีวิตเรา เราก็ยอม ”
“ ไอ้บ้า อย่ามาทำพูดซึ้ง เดี๋ยวน้ำตาไหล อายเขาตายเลย บ้าๆๆๆๆ ไปเถอะ ป่านนี้อาจารย์วิษณุ รอแย่แล้ว เดี๋ยวแกบ่นตายเลย ”
ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงห้องพักอาจารย์ โดยมีอาจารย์วิษณุรออยู่ก่อนแล้ว
“ ไงเด็กๆ ต้องเรียนปรับพื้นฐานแบบนี้ทุกวันคงเบื่อกันแย่ แต่ครูอยากให้พวกเธอรู้ว่า ครูปรารถนาดีต่อพวกเธอจริงๆ เอาละวันนี้งดเรียน 1 วัน พอดีครูมีเรื่องอยากให้พวกเธอช่วยนิดหน่อย คือครูอยากให้เธอ 2 คน ไปช่วยจัดของที่บ้านพักของครูหน่อย เพราะครูทำคนเดียวคงไม่ไหว รบกวนพวกเธอด้วยแล้วกัน ครูมีค่าขนมเล็กๆน้อยๆให้ เพื่อเป็นค่าเสียเวลาด้วยนะ เมื่อเรียบร้อยแล้ว ครูจะไปส่งที่บ้านให้นะ คงใช้เวลาไม่นานเท่าไร คงไม่ต้องโทรขออนุญาตผู้ปกครองนะ ”
“ ได้ครับอาจารย์ ดีใจจังวันนี้ไม่ต้องเรียน แอบขี้เกียจ หุหุ ”
แล้วทั้งหมดก็พากันไปยังรถส่วนตัวของอาจารย์วิษณุ ออกเดินทางสู่บ้านพักของอาจารย์ในช่วงหลังเลิกเรียนปลายสัปดาห์ ซึ่งเป็นเวลาบ่ายแก่ ใกล้เย็นเต็มที ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ ก็มาถึงบ้านขนาดกลางที่ดูเก่าๆอยู่ห่างไกลจากย่านชุมชน มันดูเปลี่ยว วังเวงชอบกลตามความรู้สึกของ 2 หนุ่มน้อย
“ เอาละถึงแล้วนะเด็กๆ บ้านของครูไกลไปหน่อย มันราคาถูกน่ะ ครูจนไม่มีเงินซื้อบ้านแพงๆ อยู่ใจกลางเมืองได้ เข้าบ้านกันเถอะ ไปนั่งพักกันสักครู่เดี๋ยวครูจะหาอะไรเย็นๆให้ดื่มกันก่อน จากนั้นแล้วค่อยมาว่ากันนะ ”
“ คร้าบผม ”
2 หนุ่มน้อยสุดหล่อตอบรับพร้อมกันเสียงแข็งขัน
นัทนั่งดื่มเครื่องดื่มเย็นๆรสชาติแปลกๆ ที่อาจารย์วิษณุนำมาให้พร้อมมองสำรวจภายในบ้านพักไปด้วย ไม่นานนัก เขาก็รู้สึกง่วงงุนอย่างกะทันหัน แล้วก็เคลิ้มหลับไปในเวลาไม่นาน..
....
เวลาผ่านนานแค่ไหนก็มิอาจรู้ นัทเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น โดยที่รู้สึกหนักหัว สมองมึนตึ๊บ สภาพภายนอกบ้านฟ้าเริ่มมืดแล้ว นี่เขาคงหลับไปนานพอควร เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงง่วงกระทันหัน แล้วเผลอหลับไปในเวลารวดเร็วเช่นนี้ เมื่อปรับสภาพความง่วงงุน มึนงงได้ในระดับหนึ่งนัทก็เหลือบมองหานิค และอาจารย์วิษณุ และแล้ว ภาพที่ปรากฏต่อสายตา มันทำให้เขา.. รู้สึกรับไม่ได้อย่างสุดแสน สิ่งประจักษ์ต่อสายตาเขาในขณะนี้คือ.. นิคในสภาพเปลือยเปล่า นอนไร้สติบนเตียงเหล็ก โดยมีอาจารย์วิษณุ กำลังทำอะไรบางอย่างกับร่างไร้สติของนิค ขอบตาเขาร้อนผ่าวน้ำตาเอ่อในทันที ขยับจะลุกไปหยุดยั้งการกระทำนั้น แต่.. ดูเหมือน เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้อิสระดังเดิม เขาถูกพันธนาการแน่นหนา อยู่บนเก้าอี้ที่เขาเผลองีบหลับไปนั่นเอง ในเวลานี้ เขาทำได้เพียง ตะโกนร้องอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม..
“ หยุดนะ อาจารย์จะทำอะไรนิค? ได้โปรด อาจารย์ครับ หยุดเถิดครับ โฮๆๆๆ ”
-
โอ้ววววว!!!! ตอนใหม่นะครับ แอบมาดันๆ
ซี...........มาตั้งแต่เมื่อไหร่ละนี้
เง้อออครับ
-
กำ อ. ข่มขืน หุ่นยนต์ง่ะ งิงิ
ปล. +1 ให้คนน่ารักที่มาต่อให้นะค้าบบ...^^
-
หวัดดีครับ วันนี้มาต่อตอนใหม่ให้อีก แฮ่ๆ กลับมาถึงก็รีบมาต่อเลย ช่วงนี้อาจไม่มีฉากรักหวานซึ้ง มีแต่ฉากระทึกขวัญ แต่มันเป็นส่วนที่ทำให้พัฒนาการของความรักเติบโตขึ้นไปอีกครับ ชีวิตจริงของคนเราคงไม่มีใครได้พบแต่สิ่งสวยงามได้ตลอดเวลาจริงไหมครับ นัทและนิค ตัวเอกของเรื่องนี้ก็เช่นกันครับ ลองมาติดตามดูนะครับว่าทั้งคู่จะผ่านพ้นเรื่องราวเลวร้ายต่างๆแบบนี้ไปได้ไหม? วันนี้รีบมาลงให้เลย เดี๋ยวจะไปเล่นเกมส์ซิมส์2ต่อ ตอนนี้กำลังติดภาคอพาร์ทเม้นอยู่ครับ สนุกมากเลย แหะๆ ก่อนอื่นขอขอบคุณ..
โอ้ววววว!!!! ตอนใหม่นะครับ แอบมาดันๆ
ซี...........มาตั้งแต่เมื่อไหร่ละนี้
เง้อออครับ
ขอบคุณนะกอป เป็นกำลังใจให้เราเสมอเลย +1 ให้เน้อ
กำ อ. ข่มขืน หุ่นยนต์ง่ะ งิงิ
ปล. +1 ให้คนน่ารักที่มาต่อให้นะค้าบบ...^^
ขอบคุณพี่มากนะครับ ให้การสนับสนุนนิยายผมมาโดยตลอดเลย +1 ให้น้า อิอิ
ติดตามตอนต่อได้เลยครับ คนที่อ่านตอนที่แล้วไว้คงค้าง และเข้าใจบางอย่างผิดไป ในตอนนี้ใหม่นี้เฉลยออกมาแล้วคับป๋ม
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 26
ภาพที่เห็น มันเสียดแทงความรู้สึกของนัทอย่างรุนแรง เขารู้สึกทนไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่สามารถหยุดยังเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับนิคได้เลย มันทำให้เขารู้สึกอึดอัดจนอยากจะเบิดออกมา นัทในเวลานี้ จึงได้แต่ตะโกนร้องอย่างคุ้มคลั่งน้ำตาไหลพราก
“ ฟื้นแล้วเหรอไอ้หนู ฟื้นเร็วกว่าที่คิดนะ ความจริงฉันไม่อยากให้เธอได้เห็นอะไรแบบนี้หรอกเพราะมันคงทรมานจิตใจน่าดู แต่มันก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อเธอฟื้นขึ้นมาเร็วกว่ากำหนดเอง หึหึ ”
“ อาจารย์กำลังจะทำอะไรนิค แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ”
“ หึหึ ความจริงฉันไม่ใช่อาจารย์หรอก ก็แค่แฝงตัวมาเพื่อเหตุผลในวันนี้ไง ความจริงฉันไม่อยากดึงเธอเข้ามาเกี่ยวเลยนะ แต่เท่าที่ตลอดเวลาที่สังเกตดูเธอทั้งคู่ ดูเธอจะไม่ห่างกันเลยแทบจะตลอดเวลาดังนั้น การจะดึงตัวเจ้าหุ่นตัวนี้มาได้ ก็จำต้องพ่วงเธอมาด้วยไงล่ะ ”
“ อาจารย์ เอ่อ คุณ.. คุณรู้ว่านิคเป็นหุ่นยนต์ คุณเป็นใครกันแน่ แล้วทำแบบนี้เพื่ออะไร? ”
“ ฉันคือ ดร.วิคเตอร์ เพื่อนและคู่แข่งของพ่อเธอสมัยเรียนวิทยาลัยไง ฉันได้สืบรู้ถึงผลงานวิจัยอันแสนอัจฉริยะของพ่อเธอ จึงพยายามหว่านล้อมให้เข้าร่วมโครงการพิเศษของฉัน เพื่อที่จะได้เป็นการง่าย ที่ฉันจะได้สืบความลับอันซับซ้อนของกลไกภายในของเจ้าหุ่นตัวนี้ แต่มันไม่เป็นผลเลย พ่อเธอดื้อดึงมาก ยึดติดแต่อุดมการณ์ที่กินไม่ได้ ทางเลือกสุดท้ายของฉันจึงต้องทำวิธีนี้ นี่ฉันสแกนตรวจสอบระบบวงจรภายในแล้ว มันละเอียดซับซ้อนจนน่าทึ่งเลย พ่อเธอนี่เก่งจริงๆ สร้างออกมาได้ใกล้เคียงมนุษย์จนน่าตกใจเลย ดูจากโครงสร้างภายนอกนี่สิ มันสมบูรณ์งดงามดุจดังเด็กมนุษย์จริงๆ เดี๋ยวฉันคงต้องชำแหละ แยกชิ้นส่วนเจ้าหุ่นตัวนี้ เอาไปวิจัยคนคว้าต่อที่โครงการของฉันที่ประเทศxx ซึ่งสักพักก็คงเรียบร้อย หึหึ ”
“ ได้โปรดอย่าทำอย่างนั้นนะครับ คุณกำลังจะทำให้นิคตาย คุณกำลังจะฆ่านิค ได้โปรดเถิดครับ ถ้าทำอย่างนั้นคุณจะเป็นฆาตกรนะ โฮๆๆ ”
“ ฆาตกรเหรอ? ตลกแล้วเจ้าหนู เจ้านี่มันก็แค่หุ่นนะ มันก็เหมือดังเครื่องใช้ไฟฟ้าชิ้นหนึ่ง การที่ฉันทำแบบนี้จะเป็นฆาตกรได้ไง ”
“ นิคไม่ใช่สิ่งของ นิคมีชีวิตจิตใจ นิคเป็นมนุษย์ อย่าฆ่านิคนะครับ ผมสัญญา ผมจะพยายามอ้อนวอนคุณพ่อให้เข้าร่วมโครงการคุณ ได้โปรดเถิดครับ ”
“ พอเถิดเจ้าหนู เธอกำลังทำให้ฉันเสียเวลานะ เดี๋ยวถ้าฉันจัดการเจ้านี่เสร็จ เธอก็จะเป็นรายต่อไป ”
“ คุณจะฆ่าผมใช่ไหม? ทำไมคุณโหดร้ายแบบนี้ ทำได้แม้กระทั่งเด็ก ”
นัทโอดครวญเสียงสั่นด้วยความหวาดหวั่น เขารู้สึกกลัวจนตัวสั่น
“ โอวๆๆๆ ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกไอ้หนู ก็แต่ลบความจำเธอ ก็แค่นั้น เพื่อป้องกันความยุ่งยากที่จะตามมา ถ้าโชคดีเธอก็จะแค่ลืมความทรงจำของเหตุการณ์ในตอนนี้ และก็แค่ความทรงจำบางส่วนหายไป แต่ถ้าโชคร้ายหน่อย สมองเธอกระทบกระเทือนมาก เธอก็อาจจะสมองเสื่อมเป็นเด็กปัญญาอ่อน แต่ไม่ถึงตายหรอก แต่ถ้ามันโชคร้าย เป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ไม่เห็นมีอะไรที่ฉันต้องแคร์เลยจริงไหมไอ้หนู หึหึ ฉันเสียเวลากับเธอมามากพอแล้ว เธอจะพร่ำจะบ่นอะไรฉันไม่สนใจแล้ว คร่ำครวญไปเถิด มันไม่มีผลใดๆกับฉันทั้งนั้น ไม่มีอะไรหยุดยั้งความตั้งใจของฉันในครั้งนี้ได้หรอก หึหึ ”
ดร.วิคเตอร์พูดจบ ก็เลิกสนใจนัทอีกต่อไป ไม่ว่านัทจะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแค่ไหน ก็ไม่อาจทำลายสมาธิ และความตั้งใจของเขาได้เลย เขาหยิบเครื่องมือชิ้นหนึ่งขึ้นมา มันเป็นโลหะสีมันวาว มองคล้ายใบเลื่อยวงกลม แต่มีขนาดเล็กพอกระชับมือ เมื่อเปิดเครื่อง ใบเลื่อยหมุนเร็วจี๋เสียงเครื่องยนต์ครางเบาๆ มันดูน่ากลัวเหลือเกินถ้ากรีดชำแหละไปบนผิวเนื้อใครสักคน เขาบรรจงจ่อใบเลื่อยนั้น ที่ส่วนบริเวณลำคอของนิค ที่นอนไร้สติบนเตียงเหล็ก นัททนเห็นภาพนั้นไม่ได้อีกต่อไป ใจเขาจะขาดให้ได้ เขากรีดร้องอย่างลืมตัว แต่หลับตาเบือนหน้าหนีจากภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น ก่อนที่ใบเลื่อยคมกริบจะกรีดลงผิวเนื้อสังเคราะห์ของนิค เหตุการณ์บางอย่างก็เกิดขึ้น
“ เคร๊งงง!!! ”
มีบางสิ่งที่เคลื่อนไหวได้รวดเร็วจนน่าทึ่ง ปัดใบเลื่อยคมกริบจนหลุดกระเด็นไปจากมือของดร.วิคเตอร์เพียงแค่เส้นยาแดงผ่าแปด ฉิวเฉียดจะชำแหละผิวเนื้อบริเวณลำคอนิคพอดี
“ RV 05 หยุดวิคเตอร์ ช่วยนิค ส่งคลื่นกระแสแม่เหล็กปลุกให้นิคตื่น ทำเดี๋ยวนี้ ”
หุ่นยนต์ตัวเล็กเหมือนของเล่น เคลื่อนไหวได้รวดเร็วปานลมพัด ปฎิบัติการณ์ตามคำสั่งเสียงนั้นในทันที ที่แท้มันคือ เจ้าหุ่นเวอร์ชั่นแรกๆของนิคนั่นเอง นัทเหลือบมองไปทางต้นเสียงก็พบว่า พ่อของเขา ดร.นพคุณ และผู้ช่วยวิทยา กำลังตรงดิ่งมาทางเขาด้วยความร้อนรน
“ นัทเป็นไงบ้างลูก พ่อเป็นห่วงแทบแย่เลย เดี๋ยวพ่อแก้มัดให้นะลูก ”
“ โฮๆ พ่อครับ อาวิทยาครับ มาทันเวลาพอดี นิคเกือบตายแล้วครับ โฮๆ แล้วพ่อกับอา มาได้ไงครับ ตามหาผมจนเจอได้ไง? ”
“ ก็ ตอนปรับโครงสร้างนิคที่ผ่านมา พ่อสังหรณ์ใจว่าจะต้องมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับนิคแน่ พ่อเลยติดตั้งเครื่องส่งสัญญาณลงไปภายในโครงสร้างนิคด้วย ทำให้สามารถรู้ได้ว่าตอนนี้นิคอยู่ที่ไหน ซึ่งแน่นอนว่า เมื่อที่ไหนมีนิค ที่นั่นต้องมีนัท วันนี้พ่อสังหรณ์ใจแปลกๆ ตรวจสอบเส้นทางการเดินทางของนิคจากเครื่องส่งสัญญาณ เห็นว่า มีการเดินทางออกนอกพื้นที่ที่แปลกออกไป พ่อจึงรีบตามมาทันทีเลยลูก เอาละ พ่อแก้มัดให้แล้ว วิทย์ ช่วยพานัทไปที่รถที เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง ”
ดร.นพคุณพูดจบก็รีบดิ่งไปยังนิคในทันที.. ส่วนทางด้านเจ้าหุ่นตัวได้เล็กก่อกวน ดร.วิคเตอร์ จนเกิดความวุ่นวาย และกันให้ห่างไปจากนิค จากนั้น มันก็ส่งคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าไปยัง ส่วนสมองกลของนิค เพื่อปลุกนิคให้ตื่นขึ้นการจากการหยุดทำงานหลับไหลอย่างไร้สติ เพียงไม่นานนิคก็ลืมตาตื่นขึ้น และรู้สึกงงงันกับเหตุการ์ตรงหน้า ความทรงจำครั้งสุดท้าย เขาจำได้ว่า.. อาจารย์วิษณุ เข้ามาโอบไหล่เขาในตอนที่นัทผลอยหลับคงจะเป็นด้วยฤทธิ์ยากล่อมประสาทที่ผสมในเครื่องดื่มให้นัทดื่มนั่นเอง ในตอนนั้นเขารู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแรงสูงผ่านเข้ามาในโครงสร้างร่างกายจนช๊อค จากนั้นเขาก็หมดสติ มารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นตัวเองนอนเปลือยอยู่บนเตียงเหล็ก แล้วเห็นดร.นพคุณ กำลังถกเถียงกับอาจารย์วิษณุอย่างรุนแรงน่าหวาดหวั่น โดยมีเจ้าหุ่น RV 05 ยืนสงบนิ่งอยู่ข้างๆเขา และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น อาจารย์วิษณุหรือดร.วิคเตอร์ ผลัก ดร.นพคุณอย่างแรงจนกระเด็นไปนั่งที่พื้น แล้วเขาก็หยิบขวดสารเคมีบางอย่างซึ่งอาจเป็นส่วนผสมของวัตถุเคมีอาวุธสงคราม ที่เขากำลังค้นคว้าวิจัยอยู่ ขว้างใส่ดร.นพคุณ นิคเห็นท่าไม่ดี เขารีบออกคำสั่งเสียงให้หุ่น RV 05 ช่วย ดร.นพคุณในทันที
“ RV 05 เอาตัวกันสารเคมีอย่าให้โดน ดร.นพคุณ ”
สิ้นคำสั่งจากนิค เจ้าหุ่นตัวน้อย กระโดดพุ่งเข้าชนขวดสารเคมีประหลาดที่ลอยละลิ่วไปยังดร.นพคุณ อย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ทันทีที่ร่างเจ้าหุ่นตัวเล็กกระทบขวดสารเคมีจนแตก ก็เกิดปฎิกิริยาระเบิดเสียงดังสนั่นบาดแก้วหูในทันที แรงอัดของระเบิด ทำให้ ดร.นพคุณ และ ดร.วิคเตอร์ กระเด็นปลิวหมดสติในทันที ส่วนนิค เขารู้สึกวูบไม่รู้สึกตัวไปชั่วขณะ พอรู้สึกตัวอีกครั้งก็เห็นไฟกำลังลุกไหม้อย่างรวดเร็วจนน่ากลัว ภาพที่เห็น เขาเห็นดร.นพคุณ และอาจารย์วิษณุ หรือ ดร.วิคเตอร์ นอนหมดสติอยู่ท่ามกลางกองเพลิง จากการประมวลผลในสมองกล เหตุการณ์ในตอนนี้อันตรายต่อชีวิต อย่างใหญ่หลวง โหมดอัจฉริยะ เขาทำงานในทันที เขารีบดิ่งไปอุ้มดร.นพคุณ วิ่งฝ่ากองเพลิงออกมาโดยไม่สนใจตัวเองเลย ว่าผิวสังเคราะห์ของเขาจะถูกไฟไหม้เสียหายแค่ไหน? หลังจากที่ออกมาจากกองเพลิงได้และพาดร.นพคุณไปที่รถ เขาก็ใช้ดวงตาเอ็กเรย์ตรวจสอบร่างกายดร.นพคุณ เมื่อพบว่าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก เขาก็ส่งคลื่นกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ปลุกให้ดร.นพคุณฟื้นจากการหมดสติ
“ คุณลุงครับ คงไม่เป็นอะไรมากนะครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปช่วยอาจารย์วิษณุ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงอันตรายมากเลยครับ ”
“ นิคอย่านะ มันอันตรายมาก อย่าเข้าไปนะ นายรู้ไหม? เมื่อกี้ อาจารย์วิษณุกำลังจะฆ่านายนะ ดีที่พ่อ กับอาวิทยามาช่วยทัน นายจะไปเสี่ยงชีวิต ช่วยคนที่กำลังจะฆ่านายทำไม? อย่าเข้าไปนะ มันอันตรายมาก ไฟกำลังลุกรุนแรงจนน่ากลัวแล้วนะ ตอนนี้ตามตัวนายโดนไฟลวกเป็นแผลเหวอะหลายแห่งแล้วด้วยนะนิค ”
“ ถึงอย่างไร เราคงปล่อยให้มีใครตายไม่ได้นะนัท ไม่ว่าคนคนนั้น จะสงค์ดีหรือร้ายต่อเราแค่ไหน เราคงปล่อยให้เขาตายไม่ได้ ไม่ต้องห่วงนะนัท เดี๋ยวเราออกมา เราไปละ ”
“ ไม่นะนิค อย่านะ.. ”
ไม่ทันเสียแล้ว นิควิ่งอย่างรวดเร็วฝ่ากองเพลิงเข้าไปในทันที ในเวลานี้ นัททำได้เพียงกอดพ่อของเขาแน่น น้ำตาไหลพรากด้วยความเป็นห่วงนิค ภาพที่เห็นตรงหน้าเขาในขณะนี้ ไฟกำลังลุกท่วมบ้านอย่างน่ากลัว โอกาสที่คนที่ติดอยู่ภายในจะรอดชีวิต ดูจะมีน้อยเต็มที เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันดูเหมือนความฝันของนัท เขาคิดในใจว่า นี่มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับเขาขึ้นจริงๆหรือ? หรือว่าเขาฝันไป หัวใจดวงน้อยๆของเด็กหนุ่มเล็กๆสะเทือนใจจนแทบแบกรับอารมณ์นี้ไม่ไหว ในยามนี้.. เขาได้แต่ภาวนาให้นิคปลอดภัย ซึ่งโอกาสนั้น ดูจะมีน้อยเต็มที..
-
มาไวจังนะ หึหึ! โอ๊กกกกกกกกกกกกกก จะเป็นยังไงต่อไปละน้อออออ
-
แหะๆครับ รู้สึกว่าโรบอทตอนนี้จะเครียดไปนิดนึง งั้นผมแถมเรื่องสั้นเบาๆให้อ่านแบบเบาสมองคลายเครียดให้อีกเรื่อง นะคร้าบ ผลงาน งานเขียนช่วงแรกๆของผมเองครับ อิอิ
เรื่องสั้นพิเศษ..
หรือว่า.. เขามีเวทมนต์จริงๆ
“ โป๊ก!! ”
“ อูยยยย.. ”
หนุ่มน้อยนั่งกุมหัวป้อยๆ น้ำตาซึมเพราะความเจ็บ ก็ดันเดินเซ่อซ่าไม่ยอมดูทางเพราะมัวแต่แอบเหล่หนุ่มหล่อที่ตัวเองปิ๊งปั๊งอยู่จนเหลียวหลังอย่างไม่กลัวคอเคล็ด หันมาอีกที หัวก็ชนเป้งเข้ากับกิ่งไม่เต็มรัก กลางหน้าผากเต็มๆ หัวปูดโนขึ้นมาทันตาเห็น หลังจากที่บรรเทาความเจ็บลง แต่.. หัวที่โนยังไม่ยุบลง เขาก็ไปห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าล้างตา เขาถอดแว่นหนาเตอะออก แล้ววักน้ำจากก๊อกล้างหน้าแรงๆ จนรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ก็เช็ดหน้า แล้วก็สวมแว่น สำรวจดูอาการเสียหายตรงหน้าผากที่ปูดโนเมื่อกี้ แล้วก็ทำหน้าเบี้ยว เอ่ยรำพึงกับตัวเองเบาๆด้วยความเซ็ง
“ กรรมแท้หนอ? หัวปูดเลยเชียว ทำไมถึงซวยอย่างเงี้ย??? เจ็บก็เจ็บ หัวก็มาปูดอีก หมดหล่อกันพอดี เซรงงงงงงงงง เว๊ยยยยยยยย!! ”
แล้วเขาก็เอียงไปเอียงมาหน้ากระจก พยายามจ้องมองหน้าตัวเองที่เห็นมาตั้งแต่เกิด อย่างกังวลใจที่ความหล่อลดลงไปเล็กน้อย เพราะหัวที่โนปูดเป็นลูกมะนาว ด้วยความรู้สึกที่ขัดใจ แต่.. ในชั่วขณะ ดูเหมือนว่า.. เขาจะนึกอะไรบางอย่างออก จึงเหยียดยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย กำลังใจเพิ่มขึ้นมาเป็นกอง
“ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ใส่แว่น? เราก็ใส่แว่น แฮร์รี่ พอตเตอร์มีแผลเป็นรูปสายฟ้าที่หน้าผาก? เราก็มีหัวโนกลมๆที่หน้าผาก มันก็.. คล้ายๆกับแผลเป็นหรอกน่า หุหุ แฮร์รี่ พอตเตอร์มีเวทมนต์ เป็นพ่อมด? บางทีเราก็อาจจะมีเวทมนต์เหมือนกัน แต่ยังไม่รู้ตัวก็เท่านั้น ก็แฮร์รี่ พอตเตอร์ ตอนแรกๆเขาก็ไม่รู้ตัวว่ามีเวทมนต์เหมือนกันนี่นา อย่างนี้ต้องทำการพิสูจน์ตัวเอง หึหึ ถ้าเรามีเวทมนต์จริงๆ ละก็.. ทีนี้ละ สำเร็จแน่ โหะๆๆๆ ๆ ”
เขาพูดพึมพำกับตัวเอง แล้วก็หัวเราะ เหมือนคนบ้าสติแตก สงสัยถ้าจะบ้าแฮรี่ พอตเตอร์ อย่างขนาดหนัก จนคิดไปได้เป็นตุเป็นตะ หรือว่า.. เขาจะปลอบใจตัวเอง? หรือว่า.. หัวเขากระแทก จนสมองและสติเลอะเลือน อันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้??? จนเด็กม.1รุ่นน้อง ที่จะเข้ามาฉี่ แอบลอบมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ แล้วก็นินทาเขากับตัวเองลับหลังว่า..
“ ท่าจะบ๊องแฮะพี่คนเนี้ย พูดคนเดียว หัวเราะคนเดียวก็ได้ด้วย แปลกคนพิลึก บ้า หรือเพื้ยนกันแน่เนี่ย? ”
. . . .
ระหว่างดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน เขาก็คิดมาตลอดทาง ว่าจะพิสูจณ์ไงดี ว่าตัวเองมีพลังอำนาจเวทมนต์จริงไหม? พอดีก็เหลือบไปเห็น ไอ้หมาดุครู่อริ ที่ชอบไล่เห่า ไล่กัดเขาเป็นประจำ จนต้องรีบเผ่นแน่บแทบไม่ทัน มันกำลังมองมาทางเขาแล้วก็ขู่แง่งๆ เตรียมปฏิบัติการเหมือนดังเคย เขาเห็นแล้วรู้สึกแหยงๆ เตรียมตัวเผ่น แต่ไม่ได้ๆๆๆ วันนี้เขาต้องพิสูจณ์ เขาพยายามข่มความกลัวตัวเอง หันไปประจันหน้ากับไอ้หมาดุ ตั้งสมาธิด้วยใจที่แน่วแน่ แล้วท่องคาถามหาระรวยในใจ
“ โอม!! ไอ้หมาบ้าเอ๋ย แกจงกลัวข้า จงกลัวข้า จงกลัวข้าๆๆๆ ”
แล้วเขาก็ย่างสามขุมตรงไปหามัน ก้าวช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าว ได้ผลแฮะ เขานึกในใจ หมาเริ่มถอย มันคงเริ่มกลัวแล้วสิ เดี๋ยวต้องลองอีกนิด แล้วเขาก็กระทืบเท้าแรงๆจนเกิดเสียดัง ไอ้หมาตัวนั้นเผ่นแน่บไม่เหลียวหลังทันที วิ่งหนีไปเป็นโยชน์ แล้วตั้งหลักเห่าเขาแต่ไกล สักพักมันก็เดินหนีไป จนหายลับไปจากสายตา
“ สำเร็จเว๊ยยยย เรามีพลังอำนาจเวทมนต์จริงๆ ด้วย ดีใจจังเลย หุหุ ”
โธ่!! ตาบ๊องเอ๊ย ทำไมถึงไม่รู้มั่งหรอกนะ ว่าบางทีหมามันก็กลัวคนเหมือนกัน ถ้ามันเห็นคนทำท่าจะสู้มัน มันก็ย่อมกลัวเป็นของธรรมดา มัวแต่หน้ามืดตามัว บ้านิยายเวทมนต์ขนาดหนัก จนไม่รู้อะไรเป็นอะไรเลย ทำไปได้นะคนเรา เวรกรรม จากนั้นเขาก็เดินยิ้มกริ่มกลับบ้านอย่างสบายใจ สบายอารมณ์ คิดวางแผนการณ์ไว้ในใจ ว่ากลับไปถึงบ้าน เขาต้องค้นคว้าตำราเวทมนต์ หาคาถาพิเศษ คาถามหาเสน่ห์มัดใจหนุ่มหล่อที่แอบปิ๊ง แล้วเขามีตำราเวทมนต์ด้วยเหรอ? จะไปมีได้ไง? ก็คงเป็นนิยาย แฮร์รี่ พอตเตอร์ ตั้งแต่เล่ม 1-7 ของเขากระมัง? จะสอบอยู่วันสองวัน หนังสือเรียนไม่อ่านซะงั้น มัวแต่บ้าผู้ชายอยู่ได้ เพ้อฝันบ้าบอจริงๆเลย ตาบ้าเอ๊ย!! ขอแอบด่าหน่อยเหอะ เมื่อกลับถึงบ้าน เขาก็ไปรื้อๆ หนังสือนิยายโปรด ที่มีครบทุกเล่ม ก็จะนิยายเรื่องอะไร? คงไม่ต้องบอกซ้ำแล้วนะ แล้วเขาก็อ่านๆๆๆ พลิกไปพลิกมา ก็ยังไม่เจอคาถาที่ต้องการเลย แต่ความพยายามยังไม่ลดละ เขายังคงอ่านต่อไปด้วยใจที่แน่วแน่ บ้าผู้ชายซะมีนะคนเรา จนเวลาล่วงเลยไป โดยที่เขาไม่สนใจเวลาที่ผ่านไปเลย..
. . . .
เขาหยิบขวดแก้วเจียรนัย ที่มีของเหลวสีเหลืองอ่อนอยู่ภายใน เขามองดูและเหยียดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ จากนั้นจึงหยดของเหลวสีเหลืองใสนั้นลงในแก้วเครื่องดื่มน้ำอัดลม 1 หยด ใช้หลอดคนเครื่องดื่ม พร้อมพูดพึมพำเบาๆ ด้วยภาษาแปลกประหลาด น่าประหลาด ที่เครื่องดื่มในแก้วเปล่งประกายสีทองระยิบระยับชั่วครู่ ก่อนจะกลับสู่สภาพเดิม..
“ สำเร็จ ทีนี้ละ ถ้าดื่มเข้าไปละก็.. โหะ โหะ โหะ ”
เขาหัวเราะอย่างพึงพอใจ ก่อนนำ เครื่องดื่มแก้วนั้นไปให้กับเพื่อนชายรูปหล่อที่นั่งจ๋องๆอยู่คนเดียว เขาเอ่ยทักหนุ่มน้อยสุดหล่อคนนั้น ด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น และดวงตาที่เป็นประกายลึกลับ
“ นัท ทำไมนายมานั่งซึมๆ ดูเหมือนเศร้าๆอยู่คนเดียวล่ะ เป็นอะไรไปหรือเปล่า? นี่เราซื้อน้ำมาฝากนะ ดื่มเสียหน่อยสิ เราตั้งใจเอามาให้จริงๆ ”
“ อ่อ.. เต้ เราไม่เป็นไรมากหรอก ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ขอบคุณมากนะสำหรับน้ำ เกรงใจจังเลย ”
“ ไม่เป็นไรหรอก เราเป็นเพื่อนกันนะ แค่นี้เล็กน้อยเอง เอ้า.. ดื่มเสียหน่อยสิ นั่น.. อย่างนั้นละดีแล้ว เป็นไง ชื่นใจดีไหม? หุ หุ หุ ”
“ โอวว โอ๊ะ เต้ นี่เราเป็นอะไร? ทำไมเราดื่มน้ำของนายแล้วรู้สึกแปลกๆ ร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัวเลย นายเอาอะไรมาให้เราดื่ม? ”
“ โหะ โหะ โหะ นายนัทรูปหล่อเอ๋ย นายคงไม่รู้หรอกว่าเราแอบชอบนายมานานแล้ว แต่.. นายก็ไม่เคยสนเราเลย เมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล เดี๋ยวสักพักนายจะรู้สึกรักเราอย่างหัวปักหัวปำ เราจะทำอะไร? จะจึ๊กกระดึ๋ยนายยังไง? นายก็ต้องยอมเราหมดทุกอย่าง เพราะที่นายดื่มไปมันผสมยาเสน่ห์ 108 อย่างแรง ทีนี้ละ นายจะต้องรักเราคนเดียว และมาเป็นแฟนเรา สำเร็จแล้ว เราดีใจจริงๆ หุ หุ หุ นายนัทรูปหล่อมาเป็นแฟนกับหนุ่มเต้สุดน่ารักที่เป็นพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ มันช่างสมกันดีจริงๆ เลย ”
“ นาย.. นายเต้ เจ้าตุ๊ดจอมบ๊อง มาทำอย่างนี้กับเราได้ไง? ไอ้พ่อมดตุ๊ดเจ้าเล่ห์ โอวว โอ๊ะ โอ๊ยยยยย.. อืมมมม ”
. . . .
“ เต้ๆๆ ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ เฮ้อ.. เด็กคนนี้ สงสัยอ่านนิยายเพ้อฝันจนดึกเหมือนเคย เช้าถึงไม่อยากลุก เร็วๆนะลูก รีบๆหน่อย 7 โมงกว่าแล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันกันพอดี ”
เสียงคุณแม่ที่แสนดี ของเขามาเคาะประตูเรียก โป๊งๆ อยู่หน้าห้อง แต่.. ดูเหมือนเสียงแม่ ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก ต้องรีบขานรับเสียแล้วสิ กลัวแม่เคือง เดี๋ยวบุกเข้ามาถล่มในห้อง ก็ซวยแย่เลย
“ คับๆ แม่ ลุกแล้ว นี่เราฝันไปเหรอเนี่ย? แล้วตายละ เมื่อวานน้ำก็ไม่ได้อาบ หลับไปทั้งชุดนักเรียนเลย เวรกรรม แล้วเช้านี้จะอาบทันไหมเนี่ย? เดี๋ยวดมๆก่อน อืมม ไม่ค่อยเหม็นเท่าไร ยังพอทนได้ เฮ้อ แม่หนอแม่ ไม่น่ามาขัดจังหวะเลย กำลังฝันได้ที่พอดี เลยไม่รู้ว่าสำเร็จไหม? เสียดายจริงๆ ”
ระหว่างแปรงฟัน เขาก็เอียงไปเอียงมาหน้ากระจก พยายามหามุมมองที่ดูดีที่สุดของตัวเอง แต่แล้ว.. ก็ต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ เฮ้อ.. ไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็ดูไม่ค่อยหล่อเท่าไรเลย หน้าตี๋ๆ จืดๆ ไงไม่รู้ แถมยังหัวโนปูดอีกตะหาก แย่จริงๆเลย แต่.. ดูๆไป ถึงเราจะไม่ค่อยหล่อ แต่เราก็ดูน่ารักเหมือนกันนะ ถึงเราจะไม่หล่อก็ไม่เป็นไร แค่น่ารักก็พอแล้วละ หึหึ แล้วนี่เราจะทำไงดีหนอ? นายนัทสุดหล่อ พ่อยอดขมองอิ่ม ถึงจะมามองเราเสียที ขนาดเมื่อวาน นั่งอ่านๆๆๆ หาคาถามัดใจ มหาเสน่ห์ มหาระรวย ก็ดันไม่ยักมี อุตส่าห์หาจนเหนื่อยหลับไปซะงั้น นายนัทเอ๋ย จะรู้ไหมหนอ? ว่าเราแอบชอบมาตั้งแต่ม.1 แล้วนะเนี่ย คนไรไม่รู้หล่อโคตรๆ อยากได้เป็นแฟนจังเลย แต่.. ความจริงก็สมควรแล้วที่เขาไม่สนเรา เพราะเราหน้าจืดๆ ใส่แว่นตาหนาเตอะ เรียนก็ไม่เก่ง แถมยังเปิ่นๆ บ๊องๆ เซ่อๆ ซ่าๆแบบนี้ ต่อให้ผู้ชายที่ขี้เหร่ที่สุดในโรงเรียน ก็คงไม่มีใครมามองเรา สงสัยต้องปลงเสียแล้ว ถ้ามีเวทย์มนต์คาถาวิเศษ กับน้ำยาเสน่ห์ 108 แบบในฝัน ก็ดีซินะ เฮ้ออออ.. ”
เขานึกในใจแล้วถอนหายใจมาอย่างยาวเหยียด ก่อนจะรีบกุลีกุจอแต่งตัว เพราะสายมากๆ แล้ว แต่.. เอ.. เอ๊ะ.. รู้สึกว่าเขาจะไม่อาบน้ำด้วย เอาน้ำแตะๆ ถูๆ บางจุดของร่างกาย แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนักเรียนใหม่เลย สงว่าสัยกลัวจะไปโรงเรียนไม่ทัน เมื่อวานก็ไม่อาบ วันนี้ก็ไม่อาบอีก เน่าแน่เลย ใครอย่าไปอยู่ใกล้ๆเชียวนะ ล้างหน้าแปรงฟันแล้วแต่งตัวเลย เวรกรรมทำไปได้ แต่เห็นฉีดน้ำหอมใหญ่เลยนะ เอาเถิด ก็คงพอทนๆไปหนึ่งวัน
. . . .
ที่โรงเรียนระหว่างพักเที่ยง เต้เดินด๊องแด๊งดูดน้ำในแก้ว คิดทบทวนเรื่องในฝันเมื่อคืนอีกครั้ง และแล้วเขาก็เหลือบไปเห็นนายนัทหนุ่มหล่อที่แอบปลื้ม กำลังนั่งจ๋องๆอยู่คนเดียวเหมือนในฝันเด๊ะเลย เขารู้สึกแปลกใจมากๆ ดูมันช่างตรงกับในฝันเสียเหลือเกิน แล้ว.. ความคิดบางอย่างของเขาก็สว่างแวบขึ้นมา
“ ลองแบบในฝันเสียหน่อยดีไหมหว่า? แต่เราไม่มียาเสน่ห์108 นี่นา แต่ก็เอาวะ เอาแค่ร่ายคาถาก็แล้วกัน แล้วคาถา? เวรกรรมจำไม่ได้ ทำไมเราขี้ลืมแบบนี้ อยากเขกหัวตัวเองจัง งั้นมั่วๆ เอาแล้วกัน เรามีพลังเวทมนต์นี่นา เมื่อวานก็พิสูจณ์ไปแล้วนิ ต้องตั้งสมาธิให้ยึดมั่นแล้วค่อยร่ายคาถา แล้วน้ำล่ะ? ขี้เกียจเดินไปซื้อใหม่จริงๆ งั้นเอาแก้วนี้ละวะ ดูดไปแค่ 2-3 ทีเอง มันยังไม่ค่อยยุบลงไปเท่าไหร่ คนๆ บีบๆ แก้ว เดี๋ยวมันก็เต็มๆ เหมือนเพิ่งซื้อมา นัทคงไม่สังเกตุและไม่รู้หรอก เอาละ ร่ายคาถาละ.. ตั้งสมาธิ จิตยึดมั่น โอม.. โอม นัทสุดล่อรักเต้สุดน่ารัก นัทจงรักเต้เดี๋ยวนี้ๆๆๆ โอมๆๆ เพี้ยงๆๆ ”
เขาร่ายคาถาเรียบร้อยเป่าเพี้ยงโดยหารู้ไม่ว่า ฝอยน้ำลายของเขาได้กระเซ็นลงแก้วน้ำไปแล้วประมาณ 4 หยด ช่างเปิ่น เบ๊อะ เสียจริงๆเลย แล้วจากนั้นเขาก็เดินตรงไปหานายนัทสุดหล่อ พูดกับเขาแบบในฝันเป๊ะๆ เดะๆ เลย ใครจำไม่ได้ ย้อนไปอ่านข้างบนอีกทีแล้วกันนะ.. และเมื่อนัทได้ดื่มน้ำในแก้วแล้วปฏิกิริยาเขาก็เปลี่ยนไป แต่มันกลับไม่ตรงกับในฝันของเต้พ่อมดตุ๊ดสุดบ๊องเลยสักนิดเลย นายนัทสุดหล่อกลับซึมลงกว่าเดิม แต่ก็.. เอ่ยกับเต้ด้วยเสียงที่อ่อนโยนมากขึ้นว่า..
“ เต้ ทำไมเต้ถึงดีกับเรามากมายขนาดนี้ นายดีกับเรามากๆ เลยนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ดูเหมือนเต้จะคอยห่วงใยเอาใจใส่เราเสมอ ในหลายวันๆที่ผ่านมานี้ เรามาคิดๆ ดู แล้วก็ตัดสินใจแล้ว แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรดีออกไปดี? ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองไหม? แต่เราว่า.. เราคิดว่า เต้คงชอบนัทนะ อาจจะฟังดูแปลกๆไปหน่อย ที่ผู้ชายด้วยกันมาพูดแบบนี้ แต่เราคิดว่าเรารู้นะ ว่าเต้.. เอ่อ.. ชอบผู้ชาย? ถ้าเราเข้าใจผิดก็ขอโทษด้วยแล้วกัน ขอให้เราได้พูดหน่อยเถิด ไม่งั้นเราคงอึดอัดตายแน่ๆ สัญญาก่อนได้ไหม? ถ้าสิ่งที่เราจะพูด มันเป็นการเข้าใจผิดของเรา นายก็อย่าโกรธเราเลยนะ ขอให้เรายังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิมนะ สัญญานะ ได้ไหม?”
“ เอ่อ.. ดะ ดะ ได้สิ สัญญา สัญญา ”
เขาเอ่ยตอบตะกุกตะกัก รู้สึกใจคอไม่ดี กับสิ่งที่จะเกิดขึ้น รู้สึกลุ้นระทึกในใจรอคำพูดนั้น หัวใจเต้นตึกตักจนแทบทะลักออกมานอกอก เขารอ.. อย่างใจจดจ่อ ตาจ้องเขม็ง
“ คือ.. คือว่า เอ่อ.. นัท นัท ชอบเต้นะ นัทเป็นเกย์ และแอบชอบเต้มานานแล้ว ตั้งแต่ เอ่อ.. ตั้งแต่.. ที่ได้รู้จักกันมาตั้งแต่ ม.1 แอบชอบเงียบๆคนเดียวมานานแล้ว แต่ไม่กล้าแสดงออก แบบว่า.. เอ่อ.. คือ.. เรา กลัวว่าเต้จะเหม็นขี้หน้าเรา แล้วจะเกลียดเราแต่ตอนนี้เรากล้าแล้ว เราคิดว่าเต้ก็คงมีใจให้เรา เราว่าเราแน่ใจนะ เพราะเมื่อวานเราเห็นเต้แอบมองเรา จนหัวไปโขกต้นไม้ นี่ยังหัวปูดอยู่เลย เจ็บไหม? เราเกือบเข้าไปช่วยนายแล้วนะ แต่เรากลัวนายอาย วันนี้เรามานั่งคิดตลอดเลยว่าจะเผยความในใจยังไงดี? พอดีเต้มาแสดงความห่วงใยเรา เราก็เลยคิดว่าตอนนี้แหละเหมาะที่สุด พูดมาจนยาวแล้วอย่าเพิ่งเบื่อนะ สรุปนะ เอาแบบง่ายๆเลย เต้มาคบกับนัทได้ไหม? แบบว่า.. แบบแฟน ไม่ใช่แบบเพื่อนนะ ”
หนุ่มน้อยสุดหล่อพูดจบพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ได้ปลดปล่อยสิ่งค้างคาใจมานานออกไป เขาเงียบรอคำตอบของเต้ ซึ่งนั่งตะลึงงันไปชั่วขณะด้วยว่าคิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าคาถามั่วๆ ของเขาจะได้ผล แสดงว่าเขาต้องมีอำนาจวิเศษ มีเวทมนต์จริงๆเหมือนแฮรี่ พอตเตอร์จริงๆด้วย แบบไม่ต้องสงสัยอะไรอีกแล้ว ยังไม่วายบ้านิยายอีก ขนาดตอนนี้กำลังโรแมนติกแท้ๆ มันทำให้เต้ดีใจเหลือเกิน จนสุดบรรยาย เต้อมยิ้มเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอายระคนดีใจ จนทำให้ใบหน้าของเต้ดูสว่างไสว น่ารักขึ้นไม่น้อย เต้เอ่ยตอบนัทไปอย่างเคอะเขิน บิดไปบิดมาด้วยความอายจนน่าหมั่นไส้ น่าเตะจริงๆเลย หึหึ
“ ได้.. ได้สิ เรามาเป็นแฟนกันนะ ”
ทั้งสองมองตากันยิ้มให้กันอย่างเงียบๆ ราวกับว่าโลกนี้มีเพียงเราสอง แต่.. สิ่งหนึ่งที่เต้เข้าใจผิดพลาดไป คือไม่ใช่ว่าคาถาบ้าบออะไรของเขาจะได้ผลหรอก แต่จริงๆแล้วมันเป็นความน่ารักสดใสที่แม้จะดูเปิ่นๆ เบ๊อะๆ บ๊องๆ ติงต๊อง แต่ก็สร้างรอยยิ้มให้เพื่อนๆเสมอ และความจริงใจของเต้ที่มีให้กับผู้อื่นตลอดมา รวมถึงคนที่เต้แอบปิ๊งมาเนิ่นนาน เป็นเสน่ห์ที่งดงามภายในของเขาที่ติดตัวเขาตลอดมา โดยที่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยรู้ตัวเลยสักนิด แต่.. ก็อย่างว่านะ.. ก็เต้เขาเป็นตุ๊ดน้อยจอมเปิ่น ซื่อๆ เซ่อซ่านี่นา จริงไหม? ที่ตอนนี้เขาก็ยังคงคิดว่าตัวเองมีเวทมนต์จริงๆ บ๊องจนนาทีสุดท้ายเลยให้ตายซิ ในยามนี้ ณ จุดนนี้ เป็นที่ๆปลอดคน หลังจากสองหนุ่มได้เผยความในใจจนรับรู้ได้จากใจถึงใจแล้ว นายนัทสุดหล่อก็ขยับเข้าไปใกล้ๆ โอบไหล่เต้ไว้ เบียดตัวชิดกัน แต่แล้ว.. สุดหล่อก็ทำหน้าแปลกๆ ทำจมูกฟุตฟิต แล้วเอ่ยถามว่า..
“ กลิ่นอะไร ตุตุ เหม็นๆ อ่า? เต้ได้กลิ่นไหม? กลิ่นอยู่แถวๆนี้เอง ”
เต้ตกใจหน้าซีด นึกในใจว่า.. นี่เขาเหม็นเราหรือเปล่าหนอ? เมื่อวานก็ไม่ได้อาบน้ำ เช้านี้ก็ไม่ได้อาบ เขาเหม็นเราแน่เลย แล้วจะตอบว่าไงดี? แต่เราฉีดน้ำหอมมาเต็มที่แล้วนะ ไม่น่าจะเหม็น แต่เอ.. รู้สึกเหม็นๆ อะไรเหมือนกัน แต่ทำไมมันเหม็นเหมือนขี้หมาเลยล่ะ ในขณะที่หนุ่มเต้สุดน่ารัก กำลังมาหาที่มาของกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ ก็เจอที่มาจนได้ เขาเหยียบขี้หมามาเต็มๆ ดันมัวแต่บ้าผู้ชายซะงั้น เลยไม่ทันได้รู้ตัว เวรกรรมจริงๆ เฮ้อ!! คนอาไร้ สุดเปิ่นจริงๆ งั้นขอจบแค่ตรงนี้แล้วกัน ลองเดาดูสิ ว่าพ่อมดเต้จอมน่ารักสุดเปิ่น จะทำอย่างไรต่อไป หึหึ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
หึหึ แต่งเรื่องสั้นคั่นเวลามาให้อ่านด้วยนะ พรุ่งนี้ก็เอามาลงอีกแล้วกัน เตรียมเอาไว้แล้วใช่ไหม เหอะๆ
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 27
“ บึมมมมม ”
เสียงระเบิดดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวเปลวไฟลุกพวยพุ่งสูงเป็นรูปดอกเห็ดควันสีเทาหม่นลอยกลบท้องฟ้า แม้ว่านัทจะอยู่ห่างจากตัวบ้านที่กำลังไฟไหม้ไกลพอควร แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงไอความร้อนสูงจากเปลวเพลิงนั้น ไฟคงจะลามไปถูกสารเคมีไวไฟจนเกิดปฎิกริยาระเบิดขึ้น ตัวบ้านถล่มครืนลงมาในทันทีหลังจากสิ้นเสียงระเบิด นัทรู้สึกช๊อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ นั่นหมายความว่า ถ้านิคยังติดอยู่ในกองเพลิง ป่านนี้ นิคคงป่นเป็นผงไปแล้วจากแรงระเบิด มันเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ นัทพยายามถามตัวเอง แต่ยังแอบมีความหวังเล็กๆว่านิคคงจะไม่เป็นอะไร จากเปอร์เซ็นต์ความน่าจะเป็นไปได้เพียงแค่ 0.0001 เปอร์เซ็นต์ก็ตาม และแล้ว.. ความน่าจะเป็นไปได้อันน้อยนิดนั้น มันกลับเป็นไปได้จริงๆดุจดังปาฎิหาริย์ นิคอุ้มดร.วิคเตอร์ กระโดดสูงร่วม 20 เมตร รอดพ้นจากแรงระเบิดได้ทันการณ์พอดี นิคอุ้มร่างไร้สติของดร.วิคเตอร์มาวางบนพื้นใกล้ๆนัท ดร.นพคุณ และผู้ช่วยวิทยา เขาใช้ดวงตาเอ็กเรย์ ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของดร.วิคเตอร์ พบว่า มีการบอบช้ำภายในเล็กน้อยจากแรงอัดของระเบิด นอกนั้นก็มีบาดแผลตามร่างกายนิดหน่อย ดูไม่น่ากังวลเท่าไร เขาจึงส่งคลื่นกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ปลุกดร.วิคเตอร์ให้ฟื้นขึ้นจากอาการหมดสติ
“ อาจารย์วิษณุไม่เป็นอะไรมากนะครับ แค่บาดเจ็บนิดหน่อย ไม่น่ากังวลอะไร? เพียงแต่ว่าตัวบ้านพังเสียหายไปหมดแล้ว ดีที่บ้านนี้อยู่ห่างจากชุมชน ไฟจึงลามไปติดบ้านหลังอื่นที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึง ไม่งั้นคงเกิดความเสียหายร้ายแรงมากกว่านี้ ”
“ นิค นี่เธอ.. เธอช่วยชีวิตฉัน เธอคงไม่รู้ ว่าเมื่อครู่ ฉันกำลังจะทำลายเธอ กำลังจะฆ่าเธอ แล้ว. ทำไม? ทำไมเธอถึง.. ”
ดร.วิคเตอร์รู้สึกตื้อในความรู้สึก และละอายใจอย่างสุดซึ้ง นี่เขาทำอะไรลงไป ความโลภ ครอบงำจิตใจเขาจนมืดบอด จนทำให้เขาทำในสิ่งที่ไร้ซึ่งมนุษยธรรมของความเป็นมนุษย์กับหุ่นยนต์ตัวน้อยที่ยังดูเป็นหนุ่มน้อยคนนนี้ แต่กลับมีจิตใจสูงส่ง จนมนุษย์อย่างเขายังมิอาจเทียบได้ อีกทั้ง ความรักความผูกพันธ์ของนัทและนิค มันแน่นแฟ้นและบริสุทธิ์เหลือเกินตามสายตาที่เขาเห็นมาโดยตลอด เขายังจะไปทำลายมันอย่างเลือดย็นชนิดที่ไม่น่าให้อภัยเลย ทำไมเขาจึงเลวได้ถึงเพียงนี้ เขาอยากเอ่ยคำขอโทษ แต่มันคงไม่เพียงพอ อีกทั้งในเวลานี้เขาไม่กล้าแม้เพียงสู้สายตาใครๆเลย ความละอายมันเอ่อท้นจนท่วมความรู้สึก ยิ่งได้ยินคำตอบจากปากนิค ที่กล่าวตอบมาว่า..
“ ผมทราบครับ นัทบอกผมว่าอาจารย์พยายามจะฆ่าผมตอนที่ผมจะวิ่งเข้าไปช่วยอาจารย์ในกองเพลิง แต่.. ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ผมก็คงปล่อยให้มนุษย์ต้องเสียชีวิตโดยที่ผมอยู่นิ่งเฉยไม่ได้ครับ ”
“ ทำไมเธอถึง..? นพ โปรแกรมความคิดแบบนี้มาให้เธอหรือ? ”
“ ไม่ครับ ผมคิดได้เอง คุณลุงโปรแกรมให้ผมไม่ทำร้ายสิ่งมีชีวิต และคอยปกป้องดูแลนัท เพียงเท่านี้ครับ ”
“ เธอ.. นิค.. ”
ดร.เตอร์วิคเตอร์ได้ยินดังนั้นถึงกับน้ำตาเอ่อ นิคไม่ใช่หุ่นยนต์จริงๆ ทุกอย่างมันเป็นธรรมชาติ มีชีวิตจิตใจ มีความคิด มีความรู้สึก นี่เมื่อครู่เขากำลังจะฆ่าเด็กแบบอำมหิตเชียวหรือนี่ เขาหลบสายลงต่ำ เอ่ยอ้อมแอ้มในลำคอด้วยความละอายใจเป็นอย่างยิ่งว่า..
“ นัท นิค ครู เอ่อ.. ฉัน ขอโทษเธอทั้ง 2 คนด้วยนะ มันคงยากที่จะทำใจยกโทษให้ในตอนนี้ได้ แต่.. ฉันอยากบอกกับเธอทั้ง 2 ว่า ฉันเสียใจจริงๆ นพ.. ฉันขอโทษนะ ที่ทำร้ายครอบครัวนายได้ถึงขนาดนี้ ตอนนี้นายรีบพาเด็กๆออกไปจากที่นี่เถิด อีกไม่นานคงมีรถดับเพลิง ตำรวจและนักข่าวมา มันคงวุ่นวายน่าดู เด็กๆบอบช้ำจากการกระทำเลวๆของฉันมามากพอแล้ว ฉันขอยอมรับชะตากรรมกับสิ่งเลวๆที่ได้ก่อขึ้นมาเอง นายรีบพาเด็กๆไปเถิด ”
ไม่คำพูดใดๆ เอ่ยตอบจากปากของครอบครัวดร.นพคุณ ทั้งหมดพากันขึ้นรถยนต์ส่วนตัวและแล่นจากไปในเวลาไม่นาน ทิ้งให้ดร.วิคเตอร์ นั่งทบทวนการกระทำอันเลวร้ายของตนเองเมื่อครู่อยู่แต่เพียงลำพัง
. . . .
“ นัท ไปพักผ่อนก่อนดีไหมลูก นิคไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ อาวิทยากำลังตรวจสอบ และซ่อมแซมผิวสังเคราะห์ของนิคซึ่งไม่มีอะไรเสียหายมากนัก อีกไม่นานคงเรียบร้อยดี เดี๋ยวพอลูกหลับแล้วตื่นขึ้นมา ลูกก็จะได้เห็นนิค จอมซนคนเดิมกลับมาดังเดิมนะลูก นี่ก็ดึกมาก ตี3 กว่าแล้ว ไปนอนก่อนดีไหมลูกเดี๋ยวพ่อจะไปอยู่เป็นเพื่อน ”
“ ไม่ครับพ่อ นัทจะรอนิค พ่อไม่ต้องห่วงนัทหรอกครับ ”
“ เอางั้นเหรอลูก งั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ก่อนดีไหม? จะได้สดชื่น ดูสิ.. ตอนนี้ลูกพ่อคนนี้มอมแมมหมดหล่อเลย ไปเถิดลูก เดี๋ยวพ่อจะไปดูนิคสักหน่อย ป่านนี้ทุกอย่างคงใกล้เรียบร้อยดีแล้วนะ รักกันดีจริงๆเลยนะ ไอ้ 2 หนุ่มนี่ หึหึ ”
“ ครับพ่อ ”
นัทกล่าวจบ ก็เดินปลีกตัวไปยังห้องน้ำในห้องพักภายในอาคารห้องทดลองของดร.นพคุณ เพื่อชำระร่างกาย เขาปล่อยให้สายน้ำเย็นจากฝักบัวไหลผ่านศีรษะ เป็นเวลาครู่ใหญ่ เหมือนดังอยากจะให้ชำระล้างความทรงจำอันเลวร้ายที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมาให้หมดไปจากความนึกคิด แล้ว.. ภวังค์ความคิด เขาต้องสะดุดลง เมื่อมีเสียงเคาะประตูห้องน้ำ
“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ”
“ เดี๋ยวครับพ่อ นัทอาบจวนเสร็จแล้วครับ พ่อรอแปบนึงนะครับ ”
“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ”
“ เสร็จแล้วครับ เสร็จแล้วครับ จะออกไปเดี๋ยวนี้แล้วครับพ่อ ”
“ อาบเสร็จแล้วเหรอ? เสียดายจัง นิคว่าจะมาขออาบด้วยคน ไม่ได้อาบน้ำด้วยกันกับนัทมาตั้งนานแล้ว ”
“ นิค ไอ้บ้า นี่นายไม่เป็นไรแล้วเหรอ? เราเป็นห่วงนายแทบแย่เลย ”
“ นายดูเอาสิ เห็นไหม? ทุกอย่างเหมือนเดิมแล้ว อาวิทยายังรีเฟรชพลังงานให้เราด้วย เรารู้สึกสดชื่นมากๆเลยตอนนี้นะนัท อ้าว แล้ว.. ทำไม? นายน้ำตาไหล นายร้องไห้ทำไม? ”
นัทไม่กล่าวตอบ แต่กลับดึงนิคเข้ามากอด แล้วเอ่ยกระซิบที่ข้างหูนิคว่า..
“ เรานึกว่าจะต้องสูญเสียนายไปแล้วนะนิค ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ หัวใจเราคงสลาย นิค เรารักนายนะ ”
นัทพูดเพียงแค่นั้น ก็ผินใบหน้าของนิค มาสัมผัสริมฝีปาก มันเป็นจูบแรกในชีวิตวัยหนุ่มของเขา เขาทำลงไปเองจากความรู้สึกจริงๆลึกๆภายในจิตใจ ไม่ว่านิคจะเป็นเช่นไร เป็นหุ่นยนต์ หรืออะไรก็แล้วแต่ ในยามนี้ หัวใจดวงเล็กๆของเขาได้หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว กับหัวใจกลไกที่มีจิตใจสูงค่ายิ่งกว่ามนุษย์บางคนไปเสียแล้ว นิค คือคนที่ใช่ ที่เกิดมาเพื่อคู่กับเขา แม้จะมีกำเนิดที่ต่างกันก็ตาม มันคงจะเป็นพรหมลิขิตที่ถูกขีดมาเช่นนี้กระมัง..
ส่วนความรู้สึกของนิคเป็นเช่นไร คงไม่ต้องพูดถึงเลย ความผูกพัน พัฒนาการทางความคิด อารมณ์และความรู้สึก จากเด็กหุ่นซื่อบื้อ กลายมาเป็นเด็กหนุ่มนุษย์ที่ดูเป็นธรรมชาติในทุกๆด้านจนเกือบสมบูรณ์ในยามนี้ มันได้มาจากนัทโดยตรงเพียงคนเดียว นัทคือผู้พัฒนาสิ่งนั้นเองโดยที่เขาไม่รู้ตัว เขาได้บ่มเพาะ เมล็ดพันธุ์แห่งความรัก จากหัวใจที่บริสุทธิ์ของเขา ถ่ายทอดลงไปในหัวใจกลไก จนมีจิตใจแบบมนุษย์ นัทจึงเป็นทุกสิ่งในชีวิตของเขา ที่มิอาจมีใครมาแทนที่ได้เลย
สัมผัสจูบที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ มันคือการแสดงออกที่ถ่ายทอดความรัก จากใจดวงหนึ่ง สู่ใจอีกดวง มาจากความรักที่เอ่อท้นเต็มหัวใจ โดยที่ไม่มีคำพูดหวานหูใดๆ สื่อความหมายแบบนี้ได้เลย นิคอยากหยุดเวลานี้ไว้ ให้เป็นแบบนี้อยู่ตลอดกาล ถ้ามัน.. สามารถเป็นไปได้.. อย่างนั้นจริงๆ
-
กำลังอ่านหน้าแรกอยู่ครับเป็นกำลังใจให้น้อง High_Wizard และทีมงานนะ :L2: :L2:
:bye2:
-
หุหุ ใกล้จบแล้ววววววว (หรือเปล่าน้า)
:o8: :o8: :o8: ตอนนี้ดูน่ารักเนอะ เหอะๆ แอบเข้าข้างงงง
-
^
^ ^
^ ^ ^
^
^
^
^_^ นี่แน่ะๆ จิ้มตูด
น้องๆจ๋าจะจบแล้วหรอ ยังอยากอ่านต่อยุน้า....
เรื่องสั้นสนุกดี น่ารักๆ ..... ชอบ :m4:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้อยู่ :L2: รอตอนต่อไปอยู่น่ะจ๊ะ
xoxo
-
สวัสดีครับ วันนี้มาต่อให้อีกแล้ว ช่วงนี้ลงต่อถี่ยิบเลย เร่งเขียนให้จบน่ะครับ ช่วงนี้พอว่างบ้าง ผมกลัวว่า ต่อไปจะไม่ค่อยว่าง แล้วต้องเงียบหายไปอีก ที่เขียนลงก็เขียนจากโครงเรื่องที่กำหนดไว้แต่แรกแล้วครับ ไม่ได้ตัดทอนเพื่อเร่งให้จบแต่อย่างใด เรื่องดำเนินไปตามที่ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วครับ ยังไงก็ขอขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมานะครับป๋ม ก่อนอื่นขอขอบคุณ..
กำลังอ่านหน้าแรกอยู่ครับเป็นกำลังใจให้น้อง High_Wizard และทีมงานนะ :L2: :L2:
:bye2:
ขอบคุณครับที่ให้ความสนใจและให้กำลังใจ ขอบคุณมากๆขอรับ
หุหุ ใกล้จบแล้ววววววว (หรือเปล่าน้า)
:o8: :o8: :o8: ตอนนี้ดูน่ารักเนอะ เหอะๆ แอบเข้าข้างงงง
ขอบคุณนะกอป เรื่องน่ารักเพราะคนเขียนน่ารัก ( หรือเปล่า หุหุ )
^
^ ^
^ ^ ^
^
^
^
^_^ นี่แน่ะๆ จิ้มตูด
น้องๆจ๋าจะจบแล้วหรอ ยังอยากอ่านต่อยุน้า....
เรื่องสั้นสนุกดี น่ารักๆ ..... ชอบ :m4:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้อยู่ :L2: รอตอนต่อไปอยู่น่ะจ๊ะ
xoxo
ขอบคุณพี่มากนะครับ เป็นกำลังใจให้พวกผมตั้งแต่แรกๆ จนถึงบัดนี้เลย ปลื้มใจจังเลย
ผมโหวต +1 ให้ทุกท่านเลยนะขอรับ เพื่อเป็นการขอบคุณจากใจจริง อิอิ
ติดตามตอนต่อไปได้เลยครับ เคาะคีย์บอร์ดออกมาสดๆเมื่อกี้เลยนะคร้าบ
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 28
“ เย้ๆๆ ลูกเตะสายฟ้า ป้าบๆๆๆ นี่ๆตัวของนายกระเด็นเลย ฮ่าๆ ”
“ ขอเอาคืนมั่ง พลังแสงอุลตร้า นี่ๆๆๆๆๆๆ ว๊าบๆๆ ”
นิคยืนดูเด็กน้อย 2 คนเล่นเกมส์ตู้ ภายในห้างสรรพสินค้ามาได้พักใหญ่แล้ว เขารู้สึกสนุกเพลิดเพลิน และเอ็นดูเด็กๆ ที่ดูท่าจะสนุกกันใหญ่ในการเล่นเกมส์หยอดเหรียญต่อสู้กัน เขาแอบยืนดูแล้วอมยิ้มละไมคนเดียวเงียบๆ นึกสนุกตามเด็กๆไปด้วย
“ เออ.. เดี๋ยวเราเลิกแล้วนะ แม่เรามาแล้ว คงจะกลับกันแล้วละ ”
“ อ้าว ไปแล้วเหรอ เกมส์ยังไม่หมดเวลาเลย ต่ออีกแปบไม่ได้เหรอ? ”
“ เดี๋ยวแม่เราว่าเอา นายก็เล่นกับพี่คนนี้แทนดิ เห็นเขายืนดูมาตั้งนานแล้ว สงสัยคงอยากเล่นมั่ง เราไปแระนะ ”
. . . .
“ พี่ๆ มาเล่นกับผมหน่อยน้า นะ นะ นะ เพื่อนผมไปแล้วอ่า ”
“ ก็ได้ พี่ก็อยากเล่นเหมือนกัน ขอบใจนะ ”
นิคตอบรับ แล้วก็ร่วมเล่นด้วยอย่างเพลิดเพลิน เขามีความรู้สึกว่า เจ้าหนูน้อยคู่หูคู่เกมส์ ดูท่าจะใส่อารมณ์ในการเล่นมากเหลือเกิน เพราะแอ๊คชั่นแต่ละครั้งของเจ้าหนู จะร้องเย้วๆ จนฝอยน้ำลายกระฉูดเต็มหน้าเขาหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่มีเวลามาสนใจมากนัก เพราะกำลังเมามันส์ในการกดจอยสติ๊ก ควบคุมการต่อสู้ของตัวในเกมส์ มันช่างสนุกเหลือเกิน เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“ ว้า.. เสียดายจัง เกมส์หมดเวลาแล้ว กำลังสนุกเลย เดี๋ยวผมหยอดเงิน แล้วเล่นต่อกับผมอีกนะคับ ”
“ ได้สิน้อง พี่ก็กำลังสนุกเลย ”
เจ้าหนูล้วงกระเป๋าขยุกขยิก หาเหรียญ 10 บาทเพื่อมาหยอดเล่นเกมส์ต่อ ล้วงไปล้วงมาได้พักใหญ่ ก็ยังไม่ได้สักที เขาล้วงลึกไปในกระเป๋าหน้าของกางเกงจนกางเกงแทบจะหลุดมากองที่พื้น ก็ยังไม่เจอเหรียญที่ต้องการ นิคเห็นแล้วรู้สึกสงสาร ปนขำนิดๆ เขาจึงเอ่ยขึ้นมาว่า..
“ สงสัยน้องคงจะเล่นจนเงินหมดแล้ว ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่หยอดให้ ไม่ต้องล้วงหาแล้ว เห็นไหม ล้วงซะจนกางเกงน้องหลุดแล้วนะ เหอะๆ ”
..นิ้งหน่อง นิ้งหน่อง นิ้งหน่อง..
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของนิคดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู จึงเห็นว่านัทโทรมา จึงกดรับในทันที
“ ฮัลโหล ว่าไงนัท ”
“ นิค เจ้าบ้า นี่นายไปอยู่ที่ไหน? พวกเราตามหากันให้วุ่นเลย หนังจะฉายแล้วนะ ไอ้ต๋อง กับเจ้ากล้วยบ่นบึมเลย พวกเราจะรอที่หน้าโรง 4 นะ รีบๆมาเดี๋ยวนี้เลย เร็วๆนะ ”
“ อ๋อ เราอยู่ตรงที่เล่นเกมส์น่ะ เล่นกับเด็กอยู่เมื่อกี้ ขอโทษด้วยนะ เดี๋ยวเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ แหะๆ ”
นิคตอบรับแล้วกดวางหู จากนั้นจึงหันมาพูดกับเจ้าหนูน้อยว่า..
“ พี่คงเล่นต่อด้วยไม่ได้แล้วนะน้อง เพื่อนพี่โทรตามแล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่หยอดเงินให้แล้วน้องเล่นคนเดียวนะ มันมีเลือกเล่นแบบคนเดียวได้ ขอบใจนะ พี่สนุกมากเลย น้ำลายน้องเต็มหน้าพี่เลย ฮ่าๆ งั้นพี่ไปก่อนนะ ”
“ แหะๆ คับ ”
. . . .
ณ บริเวณศูนย์อาหารของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ย่านใจกลางเมือง 4 หนุ่มน้อยรูปหล่อ กำลังนั่งสนทนากันอย่างครื้นเครงถึงเรื่องราวของหนังที่เพิ่งดูจบกันออกมา ทั้งหมดคุยกันหัวเราะกันคิกคัก แทบจะตลอดเวลา
“ ในที่สุด พวกเราก็ได้มาเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตา 4 คนสักที หนังเมื่อกี้ตลกมากเลยเนอะ ฮามากๆอ่ะ เรานะขำดิ้น จนน้ำตาไหลเลย ตอนนี้ก็ยังรู้สึกฮาไม่หาย เหอะๆ ”
“ เวอร์ไปแล้วไอ้ต๋อง แกนะจอมเวอร์อยู่คนเดียวเลยนะ จะขำอะไรนักหนา ท่าจะบ้านะแก ตอนในโรงฉันโคตรรำคาญแกเลย ขำชักดิ้นชักงอยู่ได้ เจ้ากล้วยกับเจ้านิค มันยังดูแล้วขำอย่างสุภาพ ไม่เหมือนแกหรอก เวอร์ซะไม่มี ”
“ โหย แล้วทีแกล่ะ ฉันไม่อยากพูด แกก็ขำเหมือนกัน อย่ามาถียงนะ ฉันเห็นอยู่ หัวเราะทีน้ำลายกระเด็นเต็มหน้าฉันเลย เหม็นไปหมดแล้วเนี่ย ”
“ บ้าๆๆๆๆ ไม่จริงนะ ฉันไม่ทุเรศขนาดนั้นนะ เอ่อ ว่าแต่ ฉันหัวเราะน้ำลายกระเด็นจริงเหรอ? ทำไมฉันไม่รู้ตัววะต๋อง ”
“ หุหุ ไม่จริงหรอก ฉันแหย่แกเล่นน่ะ อยากมาว่าเราเวอร์ทำไม หุหุ ”
“ ไอ้บ้านี่ วอนซะแล้วนะแก ไอ้ต๋อง ”
“ นี่ๆ จะเถียงกันอีกนานไหม? เราหิวแล้วนะ ฮ่าๆ ”
กำนันกล้วยโอดครวญขึ้น แต่ก็ไม่วายที่จะอดหัวเราะในท่าทีหยอกล้อของนัทและต๋องไม่ได้
“ งั้นเดี๋ยวเราบริการให้ ใครจะกินอะไรกันมั่ง สั่งมาได้เลย ”
“ ไม่ต้องงงงงง ไอ้นิค เดี๋ยวแกไปเอาของจากขยะมาให้พวกเรากินอีกกกกกกก ”
ทั้ง 3 เสียงเอ่ยขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย
“ ไม่แล้วนะ เราเข็ดแล้วนะ โดนพวกนายเขกหัวตอนนั้นเราจำได้ขึ้นใจเลย เราไม่ทำอีกแล้ว ความจริง ที่เราเอาของจากขยะมาให้กินตอนนั้น มันก็มีข้อดีบ้างนะ ลองคิดดูดีๆ ถ้ายังจำได้ เพราะมันทำให้กล้วยท้องเสีย จนได้รู้จักพี่กอล์ฟและได้ร้องเพลงบนเวทีด้วย ดังไปเลย จริงไหม? ”
“ นั่นดิกล้วย เวลานายอยู่บนเวที นายดูดีมากๆเลยนะ เก่งมากๆเลย อนาคตนายอยากเป็นนักร้องไหม? นายเสียงดีนะ เสียงเพราะมากเลย ”
นัทเอ่ยถามขึ้น ด้วยสีหน้าชื่นชม
“ ก็ไม่รู้นะ เราขี้อายแบบนี้ จะไปรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ความจริงก็อยากนิดๆนะ ”
“ เราว่าสบายมากเลยนะกล้วย นายมีพรสวรรค์นะ เอามาใช้ให้เกิดประโยชน์ได้เลย เราขอเป็นกำลังใจให้นายเสมอ และตลอดไป สัญญาจากใจเลย ”
ต๋องเอ่ยขึ้น พร้อมส่งสายตาเป็นประกายวิบวับ กล้วยสบตาแล้วต้องรีบหลบตาเพราะรู้สึกวูบๆ แปลกๆชอบกล แล้วก็เงียบๆกันไป ครู่หนึ่งนายนัทก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาว่า..
“ นี่ๆ อาทิตย์หน้ามีจัดทัศนศึกษาที่ต่างจังหวัด พวกนายไปกันไหม? เราว่าน่าสนุกมากเลย เรากับนิคไปชัวร์ ขอคุณพ่อแล้ว เรากับนิคก็ไปลงชื่อไว้เรียบร้อยแล้วด้วย ”
“ ไปสิ จะพลาดได้ไง เรากับกล้วยก็ไปลงชื่อไว้แล้วเช่นกัน หึหึ ”
“ เอ๊ะ!! คู่นี้มันชักจะยังไง นายต๋องกับกำนันกล้วย ชักจะแปลกๆแฮะ หึหึ ”
นัทเอ่ยแซวขึ้นด้วยไม่ได้คิดอะไรมากก็แค่พูดแหย่ขำขำ แต่กล้วยกับต๋องกลับนั่งเงียบ ม้วนไปม้วนมาหน้าแดงระเรื่อ จนนัทและนิคสังเกตุเห็นและรับรู้ความนัย นิคเห็นบรรยากาศชักจะดูอึมครึมจึงเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาว่า..
“ ตอนนี้บัตรแลกอาหารก็แลกมาแล้ว กำลังหิวกันไม่ใช่เหรอ? ใครจะกินอะไรบอกมาเลย เดี๋ยวนิคไปจัดมาให้ ”
“ ไม่ต้องลำบากหรอกนิค ใครอยากกินอะไรให้เขาไปเลือกกันเอาเอง บริการมากไปเดี๋ยวจะพลอยเป็นง่อยกันไปหมด รวมทั้งตัวเราด้วย อิอิ ”
กำนันกล้วยเอ่ยขึ้นกับนิค จากนั้นเขาก็แจกจ่ายบัตรแลกอาหารแล้วเดินเคียงไปกับนิค ไปเลือกหาของกินที่ถูกใจตามซุ้มอาหารต่างๆที่มีให้เลือกมากมาย จากนั้นทั้งหมดก็นำอาหารมาร่วมรับประทาน พร้อมพูดคุยหยอกล้อกันดูเป็นที่ครื้นเครง ดูจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ดูมีความสุขที่เหล่าเพื่อนๆได้มาร่วมสังสรรค์พร้อมหน้ากัน โดยเฉพาะนัทและนิค มันทำให้เขาพอลืมๆเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมาได้บ้าง อย่างน้อยๆ ก็ในช่วงเวลานี้..
. . . .
ในค่ำคืนนั้น หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายและแต่งกายเรียบร้อย นัทก็เอ่ยพูดคุยกับนิค ซึ่งกำลังจัดกระเป๋าสำหรับการเรียนในวันรุ่งขึ้น
“ ไงนิค ไปเที่ยวดูหนังกันวันนี้สนุกเนอะ เรามีความสุขจัง ”
“ ใช่สนุกมากๆเลยนัท นี่ตอนนี้เราจัดกระเป๋าให้นายเรียบร้อยแล้วด้วยนะ เอ่อ.. นัท คือ.. ตอนนี้ ตอนนี้เรา.. เรา.. เอ่อ เรา.. อยากจะ.. ”
“ มีอะไรเหรอนิค พูดมาได้เลย อ้ำๆอึ้งๆทำไม? ”
“ เอ่อ.. จูบกันแบบวันนั้นอีกทีได้ไหม? เราชอบน่ะ ”
“ บ้า ไอ้นิคบ้า ทะลึ่ง ”
นัทพูดได้แค่นั้นก็หน้าแดงซ่าน
“ เราเข้าใจนะ นัทจะคงอาย ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรนะนัท เราเข้านอนกันเถอะ ดึกแล้ว ”
“ เดี๋ยวก่อนๆ ก็ได้ๆ เราก็ชอบเหมือนกัน มา หันมานี่.. ”
นัทจับนิคหันมาตรงหน้า แล้วก็จุ๊บเบาๆ
“ เสร็จแล้วเหรอ? ทำไมไม่เห็นเหมือนวันนั้นเลยล่ะ ”
“ ไม่รู้เว๊ย นอนเหอะ ง่วงแล้ว ”
แล้วนัทก็ปิดไฟ โดดขึ้นเตียงในทันที นิคยืนงงอยู่ครู่หนึ่งก็ก้าวขึ้นเตียงตาม เพียงชั่วเวลาไม่นาน เขาก็เข้าโหมดสแตนบาย แล้วหลับสนิทไปในเวลาไม่นานนัก ส่วนนัทนะหรือ? เขานอนหันข้างให้นิคลืมตาแป๋วในความมืด ใบหน้าร้อนวูบวาบ หัวใจเต้นระทึกด้วยความเขินอาย แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขเหลือเกิน เขานึกในใจพลางว่า ก็มันอายนี่นา อยู่ๆมาขอจูบเอาดื้อๆซึ่งๆหน้าแบบนี้ เขาก็วางตัวไม่ถูกนะซิ คราวนั้นที่จูบไป มันเป็นจูบแรกที่มาจากความรู้สึกลึกๆ ทำไปเองเพราะใจสั่งให้ทำ แต่ในคราวนี้ทำไมเขาจึงรู้สึกเขินอายแบบนี้ก็ไม่รู้ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เขานึกพลางอมยิ้มเงียบๆคนเดียว หันไปทางนิคก็เห็นว่าหลับไปแล้ว เขาจึงเอาศีรษะไปอิงซบที่ไหล่ของนิคก่อนจะผล็อยหลับตามไปในเวลาไม่นานนักอย่างมีความสุข..
-
หึหึ เอาละสิ ตอนหวานๆ น่ารักๆมาอีกแล้ววววว
-
:m4: :m13:หนุกหนุก ไม่อยากให้จบเร็วเล้ยยย :serius2:
-
สวัสดีครับ วันนี้ผมมาต่อให้อีกแล้ว เคาะคีย์บอร์ดพิมพ์เสร็จสดๆเมื่อครู่เอง วันนี้ลงควบให้ 2 ตอนเลย และจะพยายามรีบมาต่ออีกให้เร็วที่สุดครับ ยังไงก็ขอบคุณที่แวะเวียนมาอ่านกันนะครับ ก่อนอื่นขอขอบคุณ..
หึหึ เอาละสิ ตอนหวานๆ น่ารักๆมาอีกแล้ววววว
ไม่พูดพล่ามทำเพลง +1 ให้ ด้วยความซึ้งใจน้า
:m4: :m13:หนุกหนุก ไม่อยากให้จบเร็วเล้ยยย :serius2:
ขอบคุณพี่มากๆที่ชอบนะครับป๋ม ผมก็ไม่อยากให้จบ แต่จำต้องจบ เพราะคิดพล๊อดเรื่องไว้แต่แรกเพียงแค่นี้ ขอบคุณมากๆครับป๋ม โหวต +1 ให้นะขอรับ
ติดตาม 2 ตอนต่อใหม่ล่าสุดได้เลยขอรับ :oni2:
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 29
..ตรืดดดดดดดด ตรืดดดดดดดด ตรืดดดดดดดดด..
เสียงโทรศัพท์มือถือของ ดร. นพคุณ ดังขึ้นในช่วงบ่ายๆของวันหนึ่ง หลังจากที่ผ่านหตุการณ์เลวร้ายในวันนั้นมานานหลายเดือนแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ว่าใครติดต่อมา แต่กลับไม่ปรากฏเลขหมายปลายทางของผู้เรียกเข้า เขารู้สึกสงสัยแต่ก็กดรับ
“ สวัสดีครับ ผม ดร.นพคุณครับ ”
“ สวัสดีนพ นี่เเราวิคเตอร์นะ อย่าเพิ่งวางหู ขอเวลาเราครู่เดียว ได้โปรด ”
“ นายมีธุระอะไรอีก ที่ผ่านมานายยังทำร้ายครอบครัวฉันไม่เพียงพออีกหรือ? นายคงไม่รู้ว่ามันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดมากแค่ไหนสำหรับเด็กๆ ที่ฉันไม่แจ้งความดำเนินคดีกับนายก็ไม่ใช่เพราะหวาดกลัวอะไรนายหรอกนะ แต่ไม่อยากให้มันยุ่งยาก และเป็นข่าวครึกโครม เด็กๆก็บอบช้ำทางจิตใจมามากพอแล้ว แต่เอาเถิด ฉันจะให้เวลานายครู่หนึ่งอยากจะพูดอะไรก็พูดมา ”
“ ขอบใจนะนพ เรื่องที่ผ่าน ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด ฉันอยากขอบคุณนาย ขอบคุณนิค ที่ทำให้ฉันตาสว่าง หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ฉันได้ตัดสินใจแล้ว ฉันลาออกจากโครงการอาวุธสงครามแล้วนะนพ ฉันเข้าใจแล้วว่าชีวิตคนเรานั้น มันมีค่าขนาดไหน? ถ้าเราจะทำอะไรสักอย่าง ก็ควรสร้างสรรค์ช่วยเหลือผู้ที่อยู่ในความลำบาก ไม่ใช่แต่จะหวังลาภยศเงินทองทำในสิ่งที่ทำลายล้างชีวิตมนุษย์ด้วยกัน นายเป็นคนเก่ง จิตใจดีงาม ฉันขอชื่นชมจากใจจริง ตอนนี้ฉันหาทุนได้ส่วนหนึ่งแล้วมาจัดตั้งโครงการวิจัยเกี่ยวกับอวัยวะเทียมแบบนายเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น ฉันพยายามใช้ความรู้ความสามารถที่มีอย่างเต็มที่ โครงการของฉันคือ.... ที่ฉันโทรมาวันนี้ ฉันก็แค่อยากบอกว่า ถ้ามีโอกาสสักครั้ง จะเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ฉันกับนายได้ร่วมกันค้นคว้าวิจัยพัฒนาอวัยวะเทียมด้วยกัน แชร์ความรู้กัน เพื่อเป็นหนทางไปสู่ความสมบูรณ์แบบเพื่อประโยชน์ต่อมนุษย์อย่างเต็มที่ ฉันเข้าใจ ตอนนี้นายอาจยังไม่ไว้ใจฉัน เพราะความเลวของฉันที่ได้ก่อไว้กับครอบครัวนาย มันเกินจะให้อภัยได้ แต่สักวันหนึ่งข้างหน้า ถ้าโครงการของฉันพอจะมีประโยชน์อะไรบ้าง นายติดต่อมาได้เสมอนะนพ มีอีกเรื่องคือนิค หุ่นอัจฉริยะของนาย ถ้าได้มีสักครั้งที่ได้ตอบแทนจิตที่ดีงามของเขาที่ทำให้ฉันตาสว่าง มันจะเป็นเกียรติที่สุดสำหรับชีวิตฉันเลย ที่ฉันโทรมาวันนี้ก็อยากบอกนายแค่นี้แหละ นายมีครอบครัวที่ดีที่น่ารักนะ ฉันขอให้ครอบครัวนายมีความสุขตลอดไป ฉันรบกวนเวลานายเพียงเท่านี้แหละ ขอบคุณนะที่ให้โอกาสฉันได้พูดในสิ่งที่อยากพูดนะ ”
“ เข้าใจแล้ว สำหรับเรื่องนั้นฉันขอคิดดูก่อนนะ ขอให้โครงการของนายราบรื่นด้วยดีแล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ ”
ดร.นพคุณ คิดทบทวนคำพูดของดร.วิคเตอร์อยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นเขาก็หาข้อมูลจากชื่อโครงการของดร.วิคเตอร์ทางอินเตอร์เน็ท เพียงไม่นานก็พบ แสดงว่า ดร.วิคเตอร์ไม่ได้โกหกเขาจริงๆ เขาอ่านรายละเอียดข้อมูลจึงได้พบว่า โครงการของดร.วิคเตอร์น่าสนใจไม่น้อย มันเป็นการพัฒนาอวัยวะเทียมอีกรูปแบบหนึ่งที่ต่างจากของเขา แต่ดูมีประสิทธิภาพพอควร น่าสนใจทีเดียว เขาจึงหารือกับผู้ช่วยวิทยาในเรื่องนี้ทันที
“ วิทย์ ลองอ่านข้อมูลนี้ดูสิ ของวิคเตอร์ แล้วลองบอกพี่นะว่าวิทย์คิดอย่างไร? ”
“ ครับพี่.. ”
ผู้ช่วยวิทยาอ่านข้อมูลจากจอคอมพิวเตอร์อยู่ครู่ใหญ่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ น่าสนใจทีเดียวครับ ตามความคิดผมดูเหมือนว่า ประสิทธิภาพของอวัยวะเทียมของเขายังสู้ของเราไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่น่าสนใจคือ การประสานให้เป็นหนึ่งเดียวกับมนุษย์ ดูจะทำให้สอดคล้องได้ดีกว่า ถ้าเป็นไปได้ ถ้าเราค้นคว้าวิจัยร่วมกัน ประสิทธิภาพในการนำมาใช้งานกับมนุษย์จริงๆ ดูน่าจะสมบูรณ์แบบมากขึ้น และมีประโยชน์มากขึ้นนะครับ ”
“ อืม.. พี่ก็คิดแบบเดียวกับวิทย์ แต่พี่คงต้องคิดทบทวนเรื่องนี้ให้ดีก่อน เอาละ ขอบใจมากนะวิทย์ งั้นเดี๋ยวเรามาลองศึกษารายละเอียดตรงส่วนนี้กันดูอีกที ”
“ ครับพี่นพ ”
. . . .
และแล้ว ในเช้าตรู่วันหนึ่งของวันที่โรงเรียนจัดไปทัศนศึกษาก็มาถึง เด็กๆดูจะตื่นเต้นกันไม่น้อย นัท นิค ต๋อง กล้วย จัดเตรียมขนมของกิน เกมส์ หนังสือการ์ตูน เครื่องเอ็มพี 4 และอื่นๆอีกมากมาย ทำเหมือนดั่งจะย้ายบ้านกันอย่างถาวร มาจนตุงกระเป๋า ทั้งหมด ขึ้นไปจับจองที่นั่งบนรถบัสคันใหญ่ตรงส่วนท้ายๆของตัวรถ เพื่อที่จะได้นั่งใกล้ๆกัน เมื่อจับจองได้เป็นที่เรียบร้อย ก็พูดคุยกันเจื้อยแจ้วระริกระรี้เป็นปลากระดี่ รอเวลาออกเดินทาง..
“ ไหนกล้วย นายเอาอะไรมามั่ง กระเป๋าตุงใหญ่เชียว ”
ต๋องเอ่ยถามกล้วยที่นั่งข้างๆ
“ นี่ไง ของเรามีแซนด์วิช เอามาบึมเลย มาเผื่อพวกนายด้วย หม่าม้าลุกมาทำให้แต่เช้าเลย แล้วยังมีอื่นๆอีกมากมาย ส่วนใหญ่ของกิน อิอิ แล้วนายล่ะต๋อง กระเป๋าของนายก็ใหญ่ไม่แพ้เราน้า ”
“ ของเรามีข้าวเหนียว หมูปิ้ง บานเบอะเลย ถีบจักยานไปซื้อมาเมื่อเช้า ฮ่าๆ ยังมีขนมอีกนะ การ์ตูนเล่มใหม่ล่าสุด แล้วก็.. เหอะๆ ดูเอาเอง ทีนี้ตาเจ้าคู่หูดูโอ นัท นิค มั่ง เอาอะไรมา เอามาโชว์เลย ”
“ ของเราเรอะ เหอะๆ อาหารสุดเริ่ดฝีมือเจ้านิค รับรองเด็ด เอามาเยอะแยะเลย กินกันให้พุงแตกไปเลย แล้วก็เกมส์ เครื่องเอ็มพี 4 โหลดเพลงสุดเริ่ดมาบึมเลย หุหุ นี่ไงๆๆๆ วันนี้คงสนุกเนอะ ดูโปรแกรมแล้ว เด็ดๆทั้งนั้นเลย โอววว มีฟามสุขจังเนอะนิคเนอะ ”
เมื่อทุกอย่างพร้อมและเรียบร้อยดี รถบัสคันใหญ่หลายคัน ก็ทะยอยกันแล่นออกสู่จุดหมายปลายทางในทันที..
นิคได้ที่นั่งริมหน้าต่าง โดยมีนัทนั่งถัดไปจากเขาซึ่งในขณะนี้นัทกำลังเพลิดเพลินกับการอ่านการ์ตูนสุดโปรดเล่มล่าสุดอยู่ นิครู้สึกตื่นตากับทัศนียภาพของท้องทุ่งชานเมืองในต่างจังหวัดเป็นอย่างยิ่ง เขาเหลือบไปทางที่นั่งด้านหลังก็เห็นต๋องและกล้วยกำลังหลับตาพริ้ม ฟังเพลงจากหูฟังเครื่องเอ็มพี 4 ด้วยกันโดยมีกระเป๋าใบโตวางอยู่บนตัก ซึ่งก็คงไม่มีใครรู้หรอกว่าว่า ภายใต้กระเป๋าใบนั้น มันบังมือของทั้ง 2 คนซึ่งกำลังกุมมือกันไว้อย่างแนบแน่น เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆต่างก็กำลังอยู่ในโลกส่วนตัว เขาก็หันมาให้ความสนใจต่อทัศนียาภาพริมทางต่อดัวยจิตใจที่เบิกบานและอิ่มสุข..
-
จะมาลงแล้วสินะ หึหึ รีบๆลงละ จะรีบๆอ่าน
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 30
และแล้วก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ซึ่งเป็นวนอุทยานแห่งชาติที่สวยงาม ร่มรื่นไปด้วยพรรณไม้นานาพันธุ์ ทิวทัศน์โดยรอบเขียวขจีดูสดชื่นและสวยงาม น่าบันทึกเก็บภาพไว้ดูเป็นที่ระลึก ทั้ง 4 หนุ่มก็รู้สึกดังนั้น เขามองหามุมที่ดูสวยที่สุดเพื่อบันทึกเก็บภาพและก็ได้พบมุมที่รู้สึกพอใจ เมื่อตกลงใจกันเป็นที่เรียบร้อบ ต๋องก็เอ่ยขึ้นว่า..
“ เดี๋ยวเราไปถ่ายรูปกันตรงนั้นกันนะ วิวสวยดี ถ่าย 4 คนเลยแก๊งเรา เอาไว้ดูตอนแก่ หึหึ เดี๋ยววานให้แจนช่วยถ่ายให้ แจนๆ ช่วยที ถ่ายรูปให้หน่อย เดี๋ยวต๋องถ่ายให้แจนบ้าง ช่วยหน่อยน้า ”
“ ได้เลย จัดไป แต่เดี๋ยวเธอต้องถ่ายให้ฉันงามๆหน่อยนะยะ ถ่ายฉันออกมาไม่สวยเดี๋ยวมีงอน อิอิ ”
แก๊ง 4 หนุ่มหล่อ แอ๊คท่าถ่ายรูปสุดเท่ร่วมกันหลายต่อหลายภาพ เป็นที่สนุกสนานครื้นเครง จากนั้นเหล่าเด็กๆ ก็พากันเที่ยวชมในจุดต่างๆอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน ในกำหนดการณ์จะแวะที่จุดนี้นานหน่อย เพราะ มีส่วนที่ต้องเดินชม และศึกษาค่อนข้างกว้าง ก่อนที่จะไปในจุดต่อไปในหมายกำหนดการณ์ เมื่อเด็กๆเดินเที่ยวจนรู้สึกเหนื่อยและเมื่อย จึงหยุดพัก และนำอาหารมาแจกจ่ายกันกิน โดยชวนเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆมาร่วมด้วย เพราะของกินที่เตรียมมา มันมากมายก่ายกอง กินกันไปคุยเล่นหยอกล้อกันไปเป็นที่สนุกสนาน นิคมีความรู้สึกว่า.. มันสนุกเหลือเกิน นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้เดินไปในที่ไกลๆ เขาตื่นตาตื่นใจ ในสิ่งต่างๆรอบกาย ที่ดูน่าสนใจไปเสียทั้งหมด จวบจนถึงเวลาที่จะต้องไปในจุดต่อไป ทั้งหมดก็รวมกันกันขึ้นรถ เมื่อทุกอย่างพร้อม ก็ออกเดินทาง..
รถแล่นมาด้วยความเร็วค่อนข้างสูง เพราะถนนโล่ง นานๆครั้งจึงจะมีรถขับสวนมาสักคันในเลนตรงข้าม ถนนในต่างจังหวัดชานเมืองส่วนใหญ่มักเป็นเช่นนี้ รถจึงขับกันค่อนข้างเร็ว รถบัสคันใหญ่แล่นไปเรื่อยๆจนใกล้ถึงจุดหมายเต็มที แต่แล้ว.. สิ่งที่ไม่คาดฝันก็ได้บังเกิดขึ้น
.. บึมมม..
ยางรถยนต์ส่วนหน้าเกิดระเบิดขึ้นโดยไม่คาดฝัน ทำให้รถเสียการทรงตัว อีกทั้งยังขับมาด้วยความเร็วค่อนข้างสูง รถจึงเสียหลัก แม้คนขับจะแตะเบรกแล้วก็ตาม แต่รถยังลื่นไถล หมุนคว้างไปตามแรงส่ง ส่วนท้ายของรถบัส บริเวณที่ทั้ง 4 หนุ่มนั่งอยู่ ปัดและไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ริมทางเต็มแรงจนตัวถังรถยุบเข้าไปจนน่ากลัว
.. เอี๊ยดดดดดดดด โครมมมมมม..
นัทรู้สึกตะลึงและตกใจจนร้องไม่ออก มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบลง เขามีความรู้สึกว่า ตัวของเขากำลังจะกระแทกกับ..
. . . .
นัทลืมตาตื่นขึ้น เขารู้สึกหิวน้ำจนคอแห้งผาก ในคราแรกเขามีความรู้สึกว่า.. ทุกอย่างมันดูมืดไปหมด จากนั้นก็ค่อยๆเบลอ แล้วจับภาพชัดเจนได้ตามลำดับ ภาพที่เห็นในตอนนี้คือ พ่อของเขานั่งอยู่ข้างๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม กุมมือเขาแน่นไม่ยอมปล่อย เขารู้สึกมึนหัวจนหนักอึ้ง ตามร่างกายเขารู้สึกขัดยอก ปวดระบมไร้เรี่ยวแรงไปหมดทั้งตัว นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น?
“ นัทเป็นไงบ้างลูก เจ็บมากไหม? ลูกสลบไปนานมาก หลับไปหลายวันเลย พ่อเป็นห่วงแทบใจจะขาด ตอนนี้ลูกปลอดภัยแล้วนะลูก คุณหมอบอกว่า อาการไม่น่าเป็นห่วงแล้ว แค่รอให้ลูกตื่นขึ้นมาเท่านั้นก็พ้นขีดอันตราย ซึ่งมันก็ผ่านไปหลายไปวันเลยทีเดียว ”
“ ครับพ่อ ตอนนี้นัทหิวน้ำจังครับ ขอน้ำหน่อยครับ ”
“ เอาสิลูก ค่อยๆดื่มนะ เด่วพ่อพยุงให้ ”
หลังจากที่นัทดื่มน้ำจนรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง เขาก็เอ่ยถามคุณพ่อของเขาว่า..
“ พ่อครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม? ทำไมนัทถึงปวดระบมไปหมดทั้งตัว แถมยังต้องมานอนให้น้ำเกลือบนเตียงแบบนี้? ”
รถทัศนศึกษาเกิดอุบัติเหตุน่ะลูก มันเป็นคราวเคราะห์จริงๆที่ส่วนท้ายของรถ ที่ลูกและเพื่อนๆนั่งไปกระแทกต้นไม้เต็มแรง จนทำให้ลูกและเพื่อนๆได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังดีที่ยังรอดชีวิตมาได้ ส่วนคนอื่นๆบนรถคันที่ลูกนั่ง ก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บกันมากนัก แค่ฟกช้ำที่หนักหน่อยก็ศีรษะแตก และแขนหัก และก็เสียขวัญกัน
“ เหรอครับ นัทพอนึกออกแล้ว แล้วตอนนี้ นิค นิคอยู่ที่ไหน? แล้วต๋อง กล้วย อยู่ไหน? เขาเป็นไงบ้าง? พ่อช่วยบอกนัทเร็วๆหน่อย นะคับพ่อ ”
“ พ่อเสียใจนะลูก ต๋องโดนตัวถังรถที่ยุบเพราะแรงอัดกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ บดกระดูกขาจนแตกละเอียดทั้ง 2 ข้าง คุณหมอจำต้องตัดขาทิ้ง เพื่อรักษาชีวิตต๋องไว้ ส่วนกล้วย ดวงตา โดนกิ่งไม้ทิ่มทะลุแก้วตาแตกทั้ง 2 ข้าง ดีที่กิ่งไม้ไม่เสียบทะลุไปจนถึงสมอง ไม่งั้นคงยากที่จะช่วยชีวิตได้ แต่ก็จำต้องควักดวงตาทิ้งทั้ง 2 ข้าง มันเป็นคราวเคราะห์จริงๆ แต่ลูกไม่ต้องห่วงหรอกนะ ทั้งคู่ปลอดภัย พ้นขีดอันตรายแล้ว ”
“ ไม่.. ไม่จริง.. โฮๆๆๆ ทำไม? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ โฮๆๆๆ ทำไมต้องมีเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมชีวิตของนัทต้องเจอแต่เรื่องเลวร้าย ทำไมโลกถึงไม่ยุติธรรมกับนัทเลย ทำไม? แล้ว.. แล้วทำไมนัทถึงไม่เป็นอะไรมาก แต่เพื่อนๆนัท ถึงกับบาดเจ็บหนักถึงขั้นต้องพิการ ทำไม มันเป็นไปได้ไง? ”
“ ลูกรอดชีวิต เพราะ.. เอ่อ.. ”
ดร.นพคุณ หยุดกลั้นสะอื้น น้ำตาไหลปริ่มขอบตา เขาพยายมรวบรวมสติ แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างยากเย็นว่า..
“ เพราะนิค เอาตัวป้องกันลูก ในวินาทีสุดท้าย ถ้านิคไม่ทำแบบนั้น ลูกคง.. ”
ดร.นพคุณพูดได้แค่นั้นก็น้ำตาไหลพราก เขารู้สึกว่าแทบกลั้นความเศร้าสะเทือนใจไม่ไหวอีกต่อไป
“ แล้วนิคเป็นไงบ้าง? นิคอยู่ไหน นิคอยู่ไหนครับพ่อ โฮๆๆๆ พ่อครับ นิคอยู่ที่ไหน? ”
“ ใจเย็นๆนะลูก นัท ลูกตั้งสติไว้ เราเป็นลูกผู้ชาย ต้องเข้มแข็ง ต้องยอมรับความจริงในสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ มันจะทำให้เราแข็งแกร่ง แม้จะต้องเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม ถึงอย่างไร พ่อคงปิดบังลูกไม่ได้ ยังไงพ่อก็ต้องบอกลูก ถ้าไม่บอกตอนนี้ สักวันก็ต้องบอก พ่อเลยตัดสินเลือกที่จะบอกลูกในตอนนี้ ใช่.. มันอาจทำให้รู้สึกเจ็บปวด แต่เวลาที่ผ่านไป จะค่อยๆเยียวยาจิตใจของเรา ทำใจดีๆไว้นะลูก ทั้งหมดคือความจริง ที่เราต้องยอมรับมันให้ได้ ”
ดร.นพคุณ พูดได้เพียงแค่นั้นเขาก็กลั้นความเศร้าสะเทือนใจไว้ไม่ได้อีกต่อไป เขาสะอื้นเบาๆในอก ปล่อยให้น้ำตาไหลรินอาบแก้ม อย่างที่ไม่คิดจะอดกลั้นมันไว้อีกต่อไปแล้ว
“ พ่อพูดแบบนี้.. หมายความว่า.. นิค.. ”
นัทพูดได้แค่นั้นก็นิ่งซึม น้ำตาไหลไม่หยุด มันจะเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆเหรอ? เขาอยากให้เหตุการณ์ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องจริง มันเป็นแค่ฝันร้าย ที่ตื่นขึ้นมา แล้วมันก็จะหายไป เขานั่งนิ่งรอคำตอบจากพ่อ แม้จะพอเดาได้ว่าคำตอบนั้นจะเป็นเช่นไร? แต่.. เขาก็ต้องการคำตอบนั้นจากปากพ่อของเขา
“ ใช่.. ลูก นิคเอาตัวป้องกันลูก จากการโดนกระแทกจากกิ่งไม้ ที่ทะลุหน้าต่างเข้ามา ส่วนโครงสร้างลำตัวนิค เสียหายอย่างหนัก จนทำให้นิคหยุดทำงานในทันที พ่อตรวจสอบดูแล้ว วงจรภายในที่ละเอียดอ่อนพังเสียหายยับเยิน จน.. จนยากที่จะซ่อมแซมได้เลย ถ้านิคไม่ทำแบบนี้ ลูกก็คงจะโดนกิ่งไม้อัดเต็มแรง โอกาสที่ลูกจะรอดชีวิต แทบไม่มีเลยนะลูก ”
“ ครับพ่อ ”
นัทตอบรับแค่นั้นก็นิ่งซึมเหมือนไร้ชีวิตอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็โผก็เข้ากอดพ่อของเขาแน่น ร้องไห้สะอื้นอย่างหนัก สะอื้นจนตัวสั่นสะท้าน เขาสะเทือนใจจนแทบทนไม่ไหวอีกต่อไป พ่อเขาลูบหัว แล้วร้องไห้ตามด้วยความเศร้าใจในชะตากรรมที่เกิดขึ้นกับนัทบุตรชาย และนิคที่เปรียบเสมือนบุตรชายอีกคนที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยมือตนเอง ทั้งคู่ปลดปล่อยอารมณ์ความเศร้าอยู่เช่นนั้น เนิ่นนาน ดุจดังไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่าน้ำตาจะหมด และเหือดแห้งไปจากดวงตากระมัง?
-
จะมาลงแล้วสินะ หึหึ รีบๆลงละ จะรีบๆอ่าน
เง้อ.. กอปมาเมื่อไรเนี้ยยย วันนี้ลง 2 ตอนเลย อ่านให้ตาแฉะไปเลยน้า อิอิ :laugh:
-
ทำไมมันเป็นแบบนี้ละวะ - -* เศร้า!!!!!!! เง้อออออ ทำไมมันเศร้าอ่า
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:ไม่ยอมม ต้องมีภาคสองต่อด้วย
-
ขอบคุณPikachu นะครับ
ฮือๆ :o12: :sad4: o1
:bye2:
-
ทำไมมันเป็นแบบนี้ละวะ - -* เศร้า!!!!!!! เง้อออออ ทำไมมันเศร้าอ่า
อย่าเพิ่งบ่น มาอ่านตอนต่อก่อนแล้วจะรู้ว่าทำไม? ฮ่าๆ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:ไม่ยอมม ต้องมีภาคสองต่อด้วย
ยังไม่จบคร้าบ อ่านต่อให้จบก่อน ภาค 2 ค่อยว่ากันใหม่ครับพี่ แหะๆ
ขอบคุณPikachu นะครับ
ฮือๆ :o12: :sad4: o1
:bye2:
ครับป๋ม ขอบคุณพี่มากเช่นกันที่แวะมาอ่าน แต่.. ร้องไห้ทำไม นิยายยังไม่จบเลย อิอิ
เอาละผมไปเขียนมาจนจบแล้ว เอามาลงรวดเดียวเลย เชิญติดตามกันได้เลยคร้าบ อ้อ ผมโหวต+1 ให้ทุกท่านเลย ขอบคุณมากครับป๋ม..
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 31
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ดูเหมือนว่า.. หลังจากที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์เศร้ามาอย่างเต็มที่แล้ว นัทดูจะพอทำใจและคลายความเศร้าลงได้บ้าง ดร.นพคุณจึงได้เอ่ยกับนัทว่า..
“ วันนี้ลูกฟื้นขึ้นมา และต้องมาเจอเรื่องหนักๆขนาดนี้ คงเหนื่อยและคงต้องการพักแล้วนะลูก งั้นเดี๋ยวพ่อจะเช็ดหน้าเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูก แล้วลูกนอนพักนะลูกนะ อย่าไปคิดอะไรมากเลย ”
“ ครับพ่อ ”
ดร.นพคุณหายไปครู่หนึ่งก็กลับออกมาพร้อมกะละมังใบเล็กที่มีผ้าขนหนูแช่น้ำอยู่ เขาบรรจงเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าบุตรชายที่ยังสะอื้นเบาๆในอก แล้วก็ค่อยๆปลดเสื้อผ้าออกเช็ดตามลำตัวบุตรชายเพื่อให้เขารู้สึกสบายตัวมากขึ้น ในระหว่างนั้น นัทก็ได้เอ่ยถามขึ้นมาว่า..
“ นัทสลบไปนานแค่ไหนครับพ่อ ”
“ นานมากลูก ในช่วงแรกคุณหมดตรวจดูลูกพบว่า สมองลูกกระทบกระเทือนแต่ก็ไม่มาก รอเวลาให้สมองฟื้นฟูตัวเอง แล้วก็จะฟื้นขึ้นมาเอง ไม่ถึงขนาดที่จะต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา แต่มันก็ใช้เวลานานพอควร นานถึงเกือบ 1 เดือน ”
“ 1 เดือน นานขนาดนั้นเลยเหรอครับ ”
“ ใช่ลูก มันเป็นช่วงที่พ่อทรมานใจที่สุด และมันก็นานพอที่พ่อจะจัดการบางอย่างกับเพื่อนๆของลูกได้จนสำเร็จเรียบร้อยด้วยดี ”
“ หมายความว่าไงครับพ่อ ”
“ คืองี้นะลูก พ่อได้ทำเรื่องขออนุญาติไปทางผู้ปกครองของทั้งต๋องและกล้วย ในการผ่าตัดใส่อวัยวะเทียม เพื่อที่ว่าเขาทั้งคู่เมื่อหายดี จะสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้เหมือนคนปรกติอีกครั้ง ทุกอย่างจะดูแนบเนียนเหมือนอวัยวะจริงๆ แต่ในช่วงแรกจะต้องคอยตรวจเช็คอย่างใกล้ชิดและละเอียดตลอดเวลา จนกว่า ทั้งคู่จะสามารถปรับตัวให้เข้ากับอวัยวะใหม่ได้ดี ดังนั้น ทั้งคู่หลังจากที่แผลหายดี จะต้องมาพักฟื้นอยู่กับเราที่บ้านระยะหนึ่ง ในช่วงนี้ลูกคงพอคลายเหงาลงได้บ้างนะลูกนะ สำหรับกล้วย ไม่น่ามีปัญหาอะไร แค่คอยตรวจเช็คดวงตาเทียม ว่าทำงานได้มีปะสิทธิภาพแค่ไหนและเข้ากับกล้วยได้แค่ไหนเท่านั้น ส่วนต๋อง ทุกๆ 6เดือน จะต้องมาปรับโครงสร้างของขาเทียมให้เขากับตัวเขาที่เจริญเติบโตขึ้นทุกวัน จนกว่าเขาจะ อายุครบ 25 ปี ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยุ่งยากอะไรมาก แค่ปรับโครงสร้างข้อต่อของขาเทียม และปรับแต่งนิดหน่อยเท่านั้น ต๋องก็จะสามารถวิ่งได้ เล่นกีฬาได้เหมือนคนปรกติทั่วไป ในตอนนี้ ขั้นตอนแรกสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีแล้วลูก ลูกไม่ต้องห่วงต๋องกับกล้วยหรอกนะลูก ”
“ พ่อครับ พ่อเก่งจริงๆ เก่งที่สุดเลย ผมดีใจที่ได้เป็นลูกของพ่อครับ ”
“ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกลูก ตัวพ่อเองพัฒนาอวัยวะเทียมให้มีประสิทธิภาพใกล้เคียงอวัยวะจริงของมนุษย์ได้เท่านั้น ส่วนการนำมาใช้กับคนจริงๆ ต้องขอบคุณ ดร.วิคเตอร์นะลูก งานวิจัยของเขาทำให้เราสามารถนำมาใช้ได้ดีกับคนได้จริงๆนะลูก ”
“ ดร.วิคเตอร์ คนที่พยายามจะทำร้ายครอบครัวเราในตอนนั้นเหรอครับ เป็นไปได้ไง? ”
“ ลุงวิคเตอร์ กลับใจแล้วลูก จากจิตใจที่สูงค่าของนิค ทำให้เขาได้คิด ตอนนี้เขาหันมาร่วมโครงการเดียวกับพ่อแล้ว สิ่งหนึ่งที่พ่อยังไม่ได้บอกลูกคือ อวัยวะเทียมที่ใช้กับต๋อง และกล้วย คืออวัยวะที่ได้มาจากนิค เพราะเท่าที่พ่อตรวจสอบดู ดูเหมือนว่า ในวัยของนิคใกล้เคียงกับทั้งต๋องและกล้วย มันง่ายหน่อย ที่จะทำแบบนี้ พ่อจำเป็นต้องตัดสินใจทำแบบนี้ ขอโทษด้วยนะลูก ”
“ ครับพ่อ แล้ว นิค เราไม่สามารถซ่อมแซมให้กลับมาอย่างเดิมอีกเหรอครับ มันไม่มีทางเลยเหรอครับพ่อ ”
“ ซ่อม คงไม่ได้นะลูก เพราะส่วนโครงสร้างลำตัวนิคซึ่งสำคัญมากในการประสานกับส่วนสมองกลของนิค ชำรุดจนซ่อมไม่ได้นอกจากเราจะสร้างโครงสร้างลำตัวให้นิคใหม่ ซึ่งการทำแบบนั้น ทำได้ไม่ยาก แต่.. ”
“ แต่.. อะไรครับ ช่วยบอกผมเร็วๆหน่อยครับพ่อ ”
“ ส่วนสมองกลของนิค และโครงสร้างร่างกายของนิคทั้งหมด สร้างขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน และประกอบจนเป็นหนึ่งเดียว การที่เราจะนำโครงสร้างใหม่ มาใช้กับนิค มันย่อมทำได้แน่นอน แต่ส่วนสมองกลอาจเสียสมดุลในการทำงาน เพราะไม่ได้ประสานกันมาแต่แรก ดังนั้น เมื่อสมองกลเสียสมดุล ก็จะรีเซ็ทค่าตัวเองเป็นศูนย์เพื่อเริ่มต้นใหม่ ดังนั้นเราจะได้นิคกลับคืนมา แต่ไม่ใช่นิคคนเดิม จะเป็นนิคที่เป็นคนอื่น ที่ไม่มีความทรงจำใดๆเกี่ยวกับครอบครัวเราเลย การทำแบบนั้น มันจะยิ่งตอกย้ำให้รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นไปอีกใช่ไหมลูก พ่อคิดว่า มันคงยิ่งทำให้ลูกทำใจไม่ได้ ”
“ ใช่ครับพ่อ มันเป็นแบบที่พ่อคิดจริงๆครับ ”
“ แต่ไม่ต้องห่วงนะลูก ยังพอมีหนทาง แม้ในเวลานี้จะเป็นหนทางที่น้อยนิดก็ตาม จากการทดลองใช้อวัยวะเทียมกับต๋องและกล้วยโดยใช้เทคนิคการประสานเป็นหนึ่งเดียวของลุงวิคเตอร์ ใช้ได้ผลดีทีเดียว ไม่แน่ว่า เราอาจประยุกต์ใช้วิธีการนี้กับนิคได้ ขอเวลาให้พ่อหน่อยนะลูก พ่ออยากให้ลูกรู้ว่า พ่อเสียใจไม่น้อยไปกว่าลูกเลย นิคเป็นเหมือนดังลูกของพ่ออีกคน พ่อจึงจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อลูกของพ่อทั้งสองคน ”
“ ครับพ่อ นัทเข้าใจแล้วครับ อย่างน้อย ในตอนนี้นัทก็ยังมีความหวัง จะให้นัทรอนานแค่ไหนก็ยอมครับพ่อ ขอบคุณมากครับพ่อ นัทสบายใจขึ้นมากแล้วครับ ”
“ เอาละลูก วันนี้ลูกเหนื่อยและรับเรื่องหนักๆมามากพอแล้ว เดี๋ยวพ่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แล้วลูกหลับพักผ่อนเสียเถิดนะ จะได้หายเร็วๆ เอาละ พ่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้ว นอนหลับนะลูกนะ พ่อจะอยู่ตรงนี้ตลอดเวลาไม่ไปไหน พ่อรักลูกนะนัท ลูกคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของพ่อนะลูก ”
“ นัทก็รักพ่อมากครับ นัทภูมิและดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของคุณพ่อครับ ”
นัทน้ำตารื้นที่ขอบตาด้วยตื้นตัน และเบาใจลงบ้างกับทางออกที่คลี่คลาย เขาหลับตาพริ้ม แต่กุมมือพ่อเขาไม่ปล่อย จนหลับสนิทไปในเวลาไม่นานนัก..
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 32
“ เป็นไงบ้างต๋อง เดินถนัดขึ้นบ้างยัง? มาเราช่วยพยุง แล้วนายค่อยๆพยายามเดินเองนะ ”
“ อืม.. รู้สึกขัดๆบ้าง เหมือนว่าเสียวแปลบๆนะ แต่พอเดินไหว ขอบใจนะนัท อ่า.. อึ๊บ นัทเราทำได้แล้ว เราเดินเองได้แล้ว ถึงจะขัดๆไปบ้าง แต่เราก็เดินได้แล้วนัท ”
“ ต๋องค่อยๆเขยกเดิน จนใกล้ตัวนัทที่อยู่ห่างออกไปแค่ 2 ช่วงก้าว แล้วเขาก็โผเข้ากอดนัทด้วยน้ำตาที่รื้นหน่วยตาเพราะความดีใจ ”
“ ดีใจจังเลย นายเดินได้แล้ว อีกหน่อยนายก็วิ่งได้เหมือนปกติแล้วต๋อง เราดีใจที่สุดเลย ”
“ ใช่ อีกไม่นาน เราต้องอดทน เราต้องทำให้ได้ เมื่อถึงวันนั้น เราจะกราบขอบพระคุณ คุณลุงนพ ผู้ชุบชีวิตเราให้ไม่ต้องพิการ เออ.. แล้วตอนนี้กล้วยอยู่ที่ไหน? ”
“ ตอนนี้กล้วยกำลังฝึกการใช้สายตาอยู่กับอาวิทยา ทำได้ดีขึ้นมากแล้ว กล้วยมองเห็นเกือบปกติ 100 เปอร์เซ็นต์แล้ว อีกสักพักก็คงจะออกมา ”
“ อืม.. นัท เราคิดถึงนิคจังเลย คิดถึงที่สุด เราอยากให้ถึงวันนั้น วันที่เราได้บอกขอบคุณนิค และบอกนิคว่า นิคเป็นเพื่อนรักที่สุดอีกคนของเรา อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆที่สุดเลย ”
ต๋องพูดจบแล้วน้ำตาก็เริ่มไหลด้วยความสะเทือนใจ
“ นายจะร้องไห้ทำไม? นิคต้องกลับมาแน่นอนในสักวัน เราก็จะรอจนกว่าจะถึงวันนั้น ดูสิ นายทำเราน้ำตาไหลไปด้วยเลย นั่นไง กล้วยมาแล้ว คงทดสอบและฝึกการใช้สายตาเสร็จแล้ว ”
กล้วยที่ดูซูบไปบ้างเพราะอยุ่ในช่วงการพักฟื้น แต่ยังดูสดใสน่ารักเช่นเดิม เขาสวมแว่นกันแดดสีขุ่น เดินดิ่งตรงมาหา 2 หนุ่ม นัทและต๋อง
“ กล้วย นายเป็นไงบ้าง? ”
“ เรามองเห็นได้ปกติแล้วนัท ต๋อง อาวิทยาบอกว่า พรุ่งนี้เรากลับบ้านได้แล้ว เมื่อกี้อาโทรไปหาหม่าม้ากับป๊าแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้หม่าม้ากับป๊า จะมารับเรา แต่เราสัญญานะ เราจะมาหานาย 2 คนทุกวันเลย นาย 2 คนจะได้ไม่เหงา สัญญาจริงๆ ”
“ ขอบใจนะกล้วย ”
“ ไม่เป็นไร ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่นา พวกนายสัญญากับเราได้ไหม? ว่าเราจะรักกันแบบนี้ตอลดไปทั้ง 4 คน สัญญาได้ไหม? ”
“ 4 คน? ”
“ ใช่ 4 คน ถึงตอนนี้จะยังไม่มีนิค แต่เราเชื่อว่า นิคจะต้องกลับมา เราเชื่อแบบนั้น ถึงนิคจะเป็นหุ่นยนต์ แต่นิคก็มีค่ากับเราที่สุด เรารักนิค เราคิดถึงนิค เราอยากพูดคุยกับนิค เล่นกับนิคเหมือนเมื่อก่อน โฮๆๆๆๆ ”
กล้วยพูดได้เพียงแค่นั้น ก็ร้องไห้โฮ คงเป็นความรู้สึกลึกๆในใจของเขาที่มีต่อนิคหุ่นน้อยเสมือนมนุษย์ที่จากไป ทั้ง 3 กอดคอกันร้องไห้ ปลดปล่อยความรู้สึกเหงาลึกๆออกมา ความหวังอันน้อยนิดของเด็กๆ จะเป็นความจริงไปได้ไหมหนอ?
. . . .
“ นัท.. ลูก.. พ่อคงไม่อยู่สักพักนะลูก ช่วงนี้อาวิทยาจะคอยดูแลลูกและต๋องนะลูกนะ พ่อคงต้องไปสักพักใหญ่ อาจขาดการติดต่อกันสิ่งที่พ่อจะไปทำนั้นมันอาจทำให้พ่อไม่มีเวลาเลย แต่พ่ออยากบอกลูกว่า.. พ่อรักและห่วงใยลูกเสมอ พ่อสัญญา พ่อจะรีบกลับมานะลูก ”
“ พ่อจะไปไหนครับ? มันรีบมากขนาดนั้นเลยเหรอครับพ่อ ”
“ มันสำคัญมากลูกในการช่วยชีวิตคนคนหนึ่งที่กำลังจะตาย และอีกอย่างนะ มันอาจจะมีหนทางที่นิคจะได้กลับมา แต่ในเรื่องนี้พ่อไม่มั่นใจเท่าไร แต่พ่อจะพยายามให้ถึงที่สุดนะลูก ถ้าพ่อปลีกเวลาได้ พ่อจะรีบติดต่อมาหาลูกในทันที พ่อสัญญา เข้มแข็งไว้นะลูก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกต้องยอมรับ และผ่านมันไปให้ได้นะลูก.. ”
“ ครับพ่อ นัทสัญญาครับ ขอให้คุณพ่อโชคดีในการเดินทางนะครับ นัทจะรอพ่อครับ ”
ดร.นพคุณดึงนัทเข้ามากอด และจูบหน้าผากเขาเบาๆ
“ นัท พ่อรักลูกนะ พ่อไปละ ”
ดร.นพคุณพูดจบก็ออกเดินทางในทันที นัทยืนมองรถยนต์ที่มารับคุณพ่อเขาแล่นจากไปจนลับสายตา เขาแหงนมองดวงดาวบนฟากฟ้า ที่ส่องแสงระยิบระยับ พลางภาวนาในใจว่า.. ขอให้ความหวังอันน้อยนิดนั้นเป็นความจริงด้วยเถิด เขาคิดถึงนิคเหลือเกิน คิดถึงเสียจนแทบทนไม่ไหว แล้วเขาก็หลับตาปล่อยให้น้ำตารินไหลอาบแก้มท่ามกลางแสงดาวในค่ำคืนนั้น..
. . . .
เวลาผ่านไปนานถึง 6 เดือนกว่าแล้ว ที่คุณพ่อเขาไม่ได้ติดต่อมาเลย มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานใจนัทเหลือเกิน ในตอนนี้ต๋องหายเป็นปกติ สามารถเดินวิ่งได้เหมือนเดิม เขาเพิ่งกลับไปอยู่ที่บ้านได้สัก 2 สัปดาห์มาแล้ว แต่ทั้งต๋องและกล้วย ก็หมั่นมาหา มาเยี่ยม มาอยู่เป็นเพื่อนเขาทุกวัน ทั้งสามดรอปการเรียนไว้ เพราะในช่วงที่เกิดอุบัติเหตุ อยู่ในช่วงต้นๆของเทอมสองของชั้นม.3 แต่จำต้องหยุดการเรียนไว้เพื่อพักฟื้นสภาพร่างกายและจิตใจ ในปีการศึกษาถัดไป พวกเขาคงต้องเริ่มเรียนในชั้น ม.3 ใหม่อีกครั้ง มันเป็นความจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็จำต้องยอมรับสภาพความเป็นจริง ในระยะเวลานี้ อยู่ในช่วงการปิดภาคเรียนของเทอมปลาย ซึ่งเริ่มมาได้ราวๆเกือบเดือนแล้ว นัทได้แต่ภาวนาทุกวัน ขอให้นิคได้กลับมา ได้มาอยู่ มาเรียนพร้อมกับเขาในปีการศึกษาใหม่ที่จะมาถึงในเวลาไม่นานนี้ ต๋องกับกล้วยก็เพิ่งกลับไปเมื่อครู่เมื่อเวลาเย็นมากแล้ว นัทจึงปลีกตัวมานั่งคิดอะไรเงียบๆอย่างเหงาหงอยอยู่คนเดียวบริเวณที่เขาและและนิคชอบมานอนเล่นคุยกันประจำเมือครั้งที่นิคยังอยู่ได้ครู่ใหญ่แล้ว
“ นัท คุณพ่อโทรมา ”
เสียงอาวิทยาเอ่ยเรียกและมองหาเขา เมื่อเห็นนัทเขาดิ่งตรงมาหา พร้อมส่งโทรศัพท์ให้
“ คุณพ่อครับ เป็นไงบ้าง? นัทคิดถึงพ่อที่สุดเลย ”
“ พ่อก็คิดถึงนัทนะ ขอโทษที่พ่อไม่ได้ติดต่อมาเลย แต่เอาเถิด พ่อกำลังจะกลับบ้านแล้วนะ คงมาถึงพรุ่งนี้ช่วงค่ำๆ แล้วเจอกันนะลูกนะ ”
“ ครับพ่อ ดีใจจังเลย นัทจะไปรับพ่อที่สนามบินนะครับ ”
“ ไม่ต้องหรอกลูก รออยู่ที่บ้านนั่นแหละ เอาละ คงต้องแค่นี้ก่อนนะลูก พ่อจะขึ้นเครื่องแล้ว แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะลูก ”
นัทขยับจะถามเรื่องนิค แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว พ่อเขากดวางหูไปแล้ว แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกดีใจ ลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่า พรุ่งนี้ต้องเป็นวันที่ดีแน่ เขารู้สึกอิ่มใจ จนอดไม่ไหวที่จะโทรไปหาเพื่อนรักทั้งต๋องและกล้วยในทันที..
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
ตอนที่ 33 อวสาน
วันนี้นัทตื่นสายมาก เนื่องจากเมื่อคืนนอนไม่หลับ เขามัวพะวงคิดถึงแต่เรื่องนิคจนผล็อยหลับไปในเวลาใกล้เช้า หลังจากที่จัดการกับธุระส่วนตัวและรับประทานอาหารเช้าที่มากินเอาเมื่อตอนใกล้เที่ยงเรียบร้อย ต๋องกับกล้วยมาถึงพอดีเป็นประจำตามเวลาทุกวัน
“ ไงนัท หน้าบานเลยนะ วันนี้คงต้องมีเรื่องดีแน่ๆเลย จริงไหมกล้วย ”
“ นั่นดิ เรารู้สึกอย่างนั้นนะ ”
“ ขอให้เป็นอย่างที่พวกนายพูดจริงๆเหอะ ว่าแต่.. พักนี้พวกนายดูสดใสอ้วนขึ้นนะ คงกลับมาปกติเหมือนเดิมกันแล้ว ”
“ ก็คงจะเป็นอย่างนั้น ดวงตาคู่ใหม่ดีมากเลย ทำให้เราเห็นอะไรแจ่มชัดไม่ต้องใส่แว่นตาหนาเตอะแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว ”
“ เราก็เหมือนกัน ขาคู่ใหม่ของเราดูทรงพลัง รู้สึกคล่องแคล่วกว่าเมื่อก่อนมากด้วย ”
“ เราดีใจกับพวกนายด้วยนะ จากใจจริงเลย พวกนายมีความสุข เราก็มีความสุขไปด้วย ”
นัทพูดคุยยิ้มแย้มแจ่มใสไปกับเพื่อนด้วยอารมณ์สดชื่นละรู้สึกดี สักพักพวกเขาก็เอาเกมส์มาเล่นร่วมกัน จนบ่ายคล้อยใกล้เย็น ก็มีรถยนต์คันงามมาจอดหน้าบ้าน คุณพ่อเขากลับมาแล้วนั่นเอง นัทรู้สึกดีใจ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมมาถึงเร็วกว่ากำหนด ไหนบอกว่าจะมาถึงค่ำๆ ทั้งหมดยุติการเล่น เดินดิ่งไปต้อนรับผู้มาถึงในทันที..
ผู้ที่ก้าวลงจากรถคือคุณพ่อเขาที่ดูซูบไปบ้างแต่กลับมีแววตาแจ่มใส คนที่ตามลงมาคือ ดร.วิคเตอร์ จากนั้นก็คือ.. เด็กหนุ่มต่างชาติ ผิวเข้ม ผมสีทอง นัยน์ตาสีเขียวมรกตดูหล่อเหล่า ที่เอาแต่จ้องมองเขาแทบไม่วางตา นี่เขาคือใครกัน นัทรู้สึกแปลกใจ แต่ก็หันไปรับกระเป๋าถือจากคุณพ่อแล้วเดินนำเข้าไปในบ้าน
. . . .
บริเวณห้องรับแขก ทั้งหมดร่วมสนทนากันอย่างอบอุ่น ในช่วงหนึ่งของการสนทนา ดร.นพคุณได้เอ่ยแนะนำเด็กหนุ่มต่างชาติคนนั้นที่นัทสงสัยว่าคือใคร เขาขยับจะถามอยู่หลายครั้งรวมทั้งจะถามเรื่องนิคด้วย แต่คุณพ่อเขาชิงพูดขึ้นมาก่อน..
“ เอาละ พ่อขอแนะนำสมาชิกใหม่ของครอบครัวเรานะ เขาคือเชน ครอบครัวเขาประสพอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งครอบครัว ส่วนเชนบาดเจ็บสาหัส สมองกระทบกระเทือนเสียหาย เป็นเจ้าชายนิทรา โอกาสรอดชีวิตไม่มีเลย ได้แต่รอเวลาที่จะสิ้นลมเท่านั้น ซึ่งมันเป็นการทรมานมากๆ แต่พ่อและลุงวิคเตอร์ ได้ปลุกชีวิตเขาได้สำเร็จ ซึ่งมันใช้เวลามากและความเสี่ยงค่อนข้างสูง แต่ก็สำเร็จจนได้ หลังจากผ่าตัดและพักฟื้น ซึ่งก็ใช้เวลาเท่าที่ผ่านมาพอควร เพราะต้องคอยตรวจสอบอย่างละเอียดทุกขั้นตอนมันละเอียดอ่อนมากๆ เชนก็หายเป็นปกติ พ่อจึงทำเรื่องขอรับอุปการะเขาเป็นบุตรบุญธรรมเพราะเขาไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว พ่อหวังว่า นัทและเชนคงเข้ากันได้ดีนะลูก ลองทำความรู้จักกันไว้สิลูก ”
“ ครับพ่อ.. หวัดดีเชน เรานัทนะ ยินดีที่รู้จัก นายพูดไทยได้ไหม? เราก็ไม่เก่งอังกฤษด้วย คงต้องใช้ภาษาใบ้ช่วยบ้าง พ่อครับ แล้วเชนจะเข้าใจที่นัทพูดไหมเนี่ย ”
“ เข้าใจสินัท เราพูดไทยได้นะ เราคิดถึงนายมากเลย คิดถึงจนแทบทนไม่ไหว เราได้แต่เฝ้ารอ รอวันที่จะได้มาพบกับนายอีกครั้ง วั้นนี้เราได้พบแล้ว เราได้พบนัทแล้ว เราดีใจที่สุดเลย ”
เชนเอ่ยตอบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเอ่อขอบตา นัทรู้สึกงงงันในคำพูดแปลกๆ แต่ดูคุ้นเคยของเชน เขาจึงเอ่ยขึ้นมาว่า..
“ นี่มันเรื่องตลกอะไรกันครับ ทำไมเชนพูดแบบนี้ พ่อครับ แล้วนิคละครับ ไหนพ่อบอกว่า.. นิคมีโอกาสกลับมา แล้วไหนนิคครับ ทำไมพ่อไม่พูดถึงนิคเลย ไหนพ่อบอกว่า.. พ่อก็รักนิคไงครับ? ”
“ ใจเย็นๆนัท ในการผ่าตัดของเชนเพื่อช่วยให้เขารอดชีวิต คือต้องทำการผ่าตัดสมองที่เสียหาย แต่.. สมอง เป็นอวัยวะที่ที่ละเอียดอ่อนและสำคัญมากถ้ามันเสียหาย คนคนนั้นก็ไม่อาจรอดชีวิต แล้วเราจะผ่าตัดสมองให้เชนรอดได้อย่างไร ถ้า.. ไม่เปลี่ยนสมองให้เขาเพื่อให้ใช้สั่งการได้ สมองของเชนเสียหายไปหมดแล้ว มันไม่มีทางรักษาถ้าไม่เปลี่ยนสมอง แล้วจะเอาสมองใครมาเปลี่ยนให้เขา ลุงกับพ่อของเธอคิดอยู่นาน จึงตัดสินใจทำแบบนี้ มันเป็นการตัดสินใจที่ไม่อาจกลับไปแก้ไขได้อีก แต่ลุงกับพ่อเธอคิดว่า.. นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว สำหรับเชนและ.. นิค ”
“ หมายความว่า.. ”
“ ใช่.. เป็นแบบที่เธอคิด ลุงและพ่อเธอใส่สมองกลของนิคเข้าไปในเชน แล้วมันก็สำเร็จ เราช่วยให้เชนได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง รวมทั้งนิคด้วยเช่นกัน นัท เธอรู้ไหม? ตลอดเวลาที่อยู่ในช่วงพักฟื้น เชนร่ำร้องแต่อยากจะพบเธอ อยากพูดคุยกับเธอ เชนมีความทรงจำของนิคมากกว่า 80 เปอร์เซ็นต์ เขารักเธอมากนะนัท ในขณะเดียวกัน เขาก็กลัวว่า.. เธอจะยอมรับ เขา.. เอ่อ.. นิคไม่ได้ในร่างของเชน ลุงหวังว่า.. เธอคงเข้าใจลุงและพ่อของเธอนะนัท ”
นัทรู้สึกงงงันไปในคำพูดของดร.วิคเตอร์อยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็เข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้งแล้วในเวลานี้ เขานึกถึงในตอนนั้น ตอนที่เขาและนิค ได้หล่อหลอมหัวใจเป็นหนึ่งเดียว เขาเคยบอกตัวเองไม่ใช่หรือ? ไม่ว่านิคจะเป็นเช่นไร? หุ่นยนต์หรืออะไรก็แล้วแต่.. สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ.. เขารักนิค ใช่ไหม? เขาลองถามตัวเองอีกครั้ง..
“ นัท นัททำไมเงียบไป นัทคงยอมรับเราไม่ได้ในร่างของเชน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เราก็คงต้องยอมรับความจริง แต่.. เราอยากให้นัทรู้ นัทอยู่ในใจของเราเสมอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรานึกถึงวันที่นัทพาเราซ้อนจักรยานไปเที่ยว สอนเราถีบจักรยาน สอนเราเล่นเกมส์ ทุกสิ่งมันเป็นความประทับใจที่เราไม่เคยลืม รวมทั้งนาฬิกาเรือนนี้ เรือนที่นัทให้เรา เราเก็บติดตัวไว้เสมอ เวลาที่เราคิดถึงนัท เราจะจ้องมองนาฬิกาเรือนนี้ นาฬิกาที่มีความหมายที่สุดในชีวิตเรา เพราะมันเป็นของขวัญที่นัทให้เรา ”
“ พอแล้ว ไม่ต้องพูดอีกแล้ว เจ้าบ้า เจ้านิคบ้า ไอ้หุ่นซื่อบื้อ ”
นัทพูดได้แค่นั้น เขาก็ดึงเชนเข้ามากอด โดยไม่แคร์เลยว่า ทั้งหมดในที่นั้นที่กำลังจ้องมองมายังเขา จะคิดเช่นไร? เขารู้เพียงแต่ว่า.. ยามนี้ เวลานี้ สิ่งที่เขารอคอย ได้มาอยู่ตรงหน้าแล้ว ได้สัมผัส ได้กอดไว้แบบนี้ เขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือหายไปอีก เขากระชับกอดแน่นขึ้น ดังจะเกรงว่า.. สิ่งที่เขารักสุดหัวใจจะหลุดลอยหายไป ด้วยน้ำตาที่กลบตาด้วยความตื้นตัน..
. . . .
ในค่ำคืนนั้น 2 หนุ่มนอนเคียงกันบนเตียงเดิมที่เคยนอนด้วยกัน นัทหลับไปนานแล้ว แต่เชนยังคงไม่หลับ เขาคิดทบทวนถึงสิ่งต่างๆที่ผ่านมาได้ครู่ใหญ่แล้ว มันดุจดังความฝันที่ผันผ่านไปทั้งดีและร้าย แต่มันก็ผ่านไปหมดแล้ว ก่อนที่เขาจะผล็อยหลับไป เหมือนดังกับว่าหูเขาจะแว่วได้ยินสียงคุณลุง หรือดร.นพคุณ ที่เคยเล่านิทานให้เขาฟังตอนอยู่บนรถเมื่อครั้งนานมาแล้วแต่เขายังจำนิทานเรื่องนี้ได้ดีว่า..
..ในท้ายที่สุด.. ตุ๊กตาหุ่นไม้ตัวนั้น ก็ได้กลายเป็นเด็กจริงๆ ที่มีเลือดเนื้อ เป็นสิ่งตอบแทนจากนางฟ้าใจดีมี่มอบให้แก่เจ้าตุ๊กตาไม้ตัวน้อย ที่เขาเป็นเด็กดี เรื่องจึงจบลงอย่างมีความสุข นิทานเรื่องนี้.. มีชื่อว่า พินอคคิโอ..
(http://img233.imageshack.us/img233/9182/dddd2aq3.jpg)
อวสาน
-
(http://img220.imageshack.us/img220/6735/dddd1cu9.jpg)
บทส่งท้าย
ในบ้านหลังใหม่ขนาดกะทัดรัด 2 หนุ่มหล่อช่วยกันจัดของกุ๊กกิ๊กๆ ใครมาเห็นก็มองออกในทันทีได้เลยว่า..ทั้งคู่.. รักกัน..
“ นี่นาย.. ดูภาพนี้สิ หลายปีแล้ว เก่าจนเหลืองเลย เราเพิ่งเจอในกล่องเก็บของ แต่มันน่ารักนะ หน้าแบ๊วๆ ดูพวกเราสิ ตอนเป็นเด็กน่ารักแบ๊วๆดีเนอะ ดูสิเจ้านิค ทำหน้าเป๋อเหรอ น่ารักชะมัดเลย ”
“ ใช่ รูปนี้ยังอยู่อีกเหรอ? เราหาตั้งนานนึกว่าหายไปแล้ว ถ้าหายไปเราคงเสียดายแย่ เฮ้อ เห็นแล้วคิดถึงเจ้านิคจังเลย รูปนี้เป็นรูปสุดท้ายของนิค ตอนไปทัศนศึกษาในตอนนั้น ”
“ เราก็คิดถึงนิคนะ แต่นิคยังอยู่กับพวกเราเสมอ อยู่กับนายนะกล้วย อยู่กับเรา และอยู่กับเชน และจะยังอยู่ในความทรงจำของพวกเราทั้ง 4 คน ตลอดไป ”
“ อืม.. พูดถึงเจ้านัทกับเชน คู่นี้มันดูน่าอิจฉาจัง ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันก็ยังรักกันอยู่ ดูเหมือน จะรักกันมากกว่าเดิมขึ้นทุกวันๆเลย รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ”
“ อิจฉาทำไม? แล้วของเราต่างจากคู่นั้นตรงไหน? ”
ต๋องพูดจบก็ดึงกล้วยมาประกบริมฝีปากจูบอย่างดูดดื่ม แล้วก็เอ่ยกระซิบเบาๆที่ข้างหูกล้วยว่า..
“ กล้วย นายคิดดีแล้วเหรอ? ที่นักร้องดังซุปเปอร์สตาร์อย่างนาย ยอมเปิดเผยตัวเอง และตัดสินใจมาอยู่ร่วมกับไอ้หนุ่มโนเนมที่ไหนไม่รู้อย่างเรา ”
“ ต้องให้เราพูดกี่ครั้ง มันเป็นสิ่งที่เราคิดว่าดีที่สุดสำหรับเราสองคนแล้วนะ ถ้าแฟนๆยอมรับเราเรื่องนี้ไม่ได้ เสื่อมความนิยมในตัวเรา ก็ไม่เป็นไร ขอให้เราได้อยู่กับคนที่เรารักอย่างมีความสุขตลอดไปก็พอ บางทีนะ ถ้าเราตกงาน เราจะไปสมัครเป็นครูสอนดนตรี ทำอาชีพที่เรารักอยู่กับคนที่เรารักอย่างมีความสุขตลอดไปก็พอแล้ว เราตั้งใจไว้อย่างนั้นแต่แรกแล้วนะต๋อง ”
“ น่ารักซะ พูดซะซึ้งจับใจเลย มาๆขอจูบอีกที ”
“ พอเลยเจ้าบ้าต๋อง เดี๋ยวก็จัดบ้านไม่เสร็จกันพอดี อย่าลืมนะว่า เย็นนี้เรานัดเจ้านัทกับเชนมากินข้าวฉลองบ้านใหม่ด้วย ป่านนี้ยังไม่ได้เตรียมอาหารเลย รีบๆช่วยกันจัดเหอะจวนเสร็จแล้ว ”
“ จ้าที่รัก หุหุ นานมากแล้วที่เรา 4 คน ไม่ได้มาร่วมสังสรรค์พร้อมหน้ากันแบบนี้ วันนี้คงมีเรื่องเก่าๆสมัยเด็กขุดมาคุยกันเพียบเลย คงสนุกเนอะ ”
แล้วทั้งสองก็ช่วยกันกันกระจุ๋งกระจิ๋ง จัดโน่นทำนี่ ตลอดบ่ายวันนั้น วันที่ดูมีความสุขของครอบครัวนี้ ครอบครัวที่มีชายหนุ่มเป็นคู่รักกัน
-
ขอบคุณกอปมากน้า ที่เป็นกำลังใจให้โดยตลอด
และขอขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่าน ขอให้มีความสุขมากๆตลอดไปคับป๋ม
บ๊ายบายคร้าบบบบบ :bye2:
-
โอยซึ้งสุดจะบรรยาย ...........!! ไม่อยากพูดอะไรมาก :oni2: o7 :o12:
เขียนภาค 2 เลยดีไหมนะ o7
ขอบคุณทุกแรงใจนะครับ ถ้ามีโอกาสอีกครั้งทั้งผมและซี จะมาใหม่นะครับ
Thx
-
^
^
^
จิ้มกอป และ ซี
อร้ายย ไม่ได้อ่านหลายวันจบภาคแรกแล้วเหรอ
เด๋วต้องไปอ่านซะแล้ว
+1ให้ทั้งกอป และ ซีก่อน
ภาค สอง อย่าให้นานนะจ๊ะ
เรื่องสนุกดีจ้าซี เป็นแนวที่อยากอ่าน แต่งมาลงอีกซิ แล้วจะตามเข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้ :L2:
V
V
V
-
^
^
^
จิ้มกอป และ ซี
อร้ายย ไม่ได้อ่านหลายวันจบภาคแรกแล้วเหรอ
เด๋วต้องไปอ่านซะแล้ว
+1ให้ทั้งกอป และ ซีก่อน
ภาค สอง อย่าให้นานนะจ๊ะ
อ่านแล้วสนุกไม่สนุก ช่วยบอกด้วยนะคร้าบ จะได้เอาไปแก้ไขปรับปรุงครับป๋ม ขอบคุณนะคับ เอ้า +1ให้ หุหุ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :m1: :m4: :m4:ภาค 2 อยากให้เป็นตอนม.4 นะครับ ใสใส ขอบคุนมากมายค้าบบบ o13 :oni1: :oni2: :bye2: :pig4: :mc4:
-
สุดท้ายก็มีความสุข o13
ขอบคุณน้องกอปและน้องซี :pig4: :pig4:
จะติดตามผลงานในโอกาสต่อไปของน้องๆ
:bye2:
-
เย้ๆๆๆ....จบแย้วๆๆๆ...จบที่ซึ้งมากๆเลยค้าบบ...ชอบๆๆๆ
ปล. 1 จะรออ่านภาค 2 นะค้าบบ...อิอิ
ปล. 2 +1 ให้ทั้งคู่ด้วยค้าบบ...แต่งน่ารักจิงๆๆๆ
-
นึกว่าต้อง :o12: ซะแล้ว
ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะคับ ชอบมากๆเลย :m4: :m4:
-
เง้อ...
คลาดสายตาไปจากเรื่องนี้ได้ยังไง
สุดยอดมากครับ เล่นเอาซึ้งน้ำตาหยดแหมะๆ เลย
+1 เป็นกำลังใจในงานเขียนดีๆ นะครับ
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
สวัสดีคร้าบบบบ ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากเลยครับ ยังจำกันได้เป่าอะ ไปอยู่ต่างประเทศมาคับไม่รู้ทำไมเข้าเล้าเป็ดไม่ได้อะ เลยอดอ่านนานเลย กลับมาอีกทีอวสานซะแล้ว ผมขอชมได้มั้ยครับว่า เรื่องราวสนุกมากๆๆ น้ำตาไหลตอนจบ นำวิทยาการและเรื่องความรักของชายรักชายผสมผสานกันได้เป็นอย่างดี ผมชอบมากๆๆครับ ยังไงถ้ามีภาคสองจะมาอ่านแน่นอน และ จะติดตามเรื่องอื่นๆด้วยนะครับ ขอบคุณที่เขียนให้อ่านนะครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
^
^
^
^
^
ภาค 2 ตอนนี้ยังคิดกันไม่ออกเลยอ่าครับ
แบบว่า ทั้งผมและซีคิดว่ามะนจบแบบสมบูรณ์แล้วอ่า
แต่ว่า ถ้าเกิดว่า ทางคนเขียนเกิดจินตนาการแล้วก็อยากให้เรื่องมันดำเนินต่อไปอีก
ผมและซีจะเขียนเอามาลงให้อ่านอีกนะครับ
ยังไม่แน่เน้อครับ แหะๆ ขอโทษด้วยเน้อที่ทำให้พี่ๆหลายๆคนเข้าใจผิด
ยังไงทั้งผมและซีก็ขอบคุณพี่ๆมากๆเลยนะครับ
ตอนแรกก็เฉื่อยๆกันนะครับ พอเห็นคอมเม้น(ถึงจะน้อยไปบ้าง) แต่ก็ยังพอจะทำให้มีกำลังใจได้
ขอบคุณมากๆเลยนะครับ
รักทุกๆคนเสมอเลยนะครับ
แหะๆ แวะเข้ามาบางวันอ่า เปิดเทอมแล้ว งานเข้าเป็นโกดังเลยยย
แหะๆ
ปล. เอาไว้ถ้าซีเขาเลิกติดเกมเมื่อไหร่ กะให้ซีเขียนเองเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
ครับป๋ม ถ้ามีเวลาว่างพอจะเขียนเรื่องใหม่มาให้อ่านกันอีกนะครับ ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากครับสำหรับคอมเม้นที่มีค่า และสร้างกำลังใจอย่างมาก ขอให้มีความสุขมากๆตลอดไปนะครับป๋ม ขอบคุณมากครับ :sad4:
-
^
^
^
จิ้มกอป และ ซี
ให้ทะลุทะลวง
น้องซี
พี่รอภาคสองอยู่น๊า
อย่าติดเกมส์เพลินหล่ะ
พี่จะรอน๊า :m15:
-
เย้ย...
ลืมบวกให้คนนี้ด้วย
+1 นะค้าบ High_Wizard
o13 o13 o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
จะรออ่านภาค 2 น้า o13
-
^
^
^
จิ้มกอป และ ซี
ให้ทะลุทะลวง
น้องซี
พี่รอภาคสองอยู่น๊า
อย่าติดเกมส์เพลินหล่ะ
พี่จะรอน๊า :m15:
เย้ย...
ลืมบวกให้คนนี้ด้วย
+1 นะค้าบ High_Wizard
o13 o13 o13
เป็นกำลังใจให้ครับ
จะรออ่านภาค 2 น้า o13
แหะๆ ขอบคุณนะครับ วันนี้ว่างๆเลยเข้ามาตอบ
ย้ายมาห้องนี้แล้ว แต่ก็ยังมีคนเข้ามาอ่านแล้วให้กำลังใจกันดวย
ผมขอบคุณมากๆเลยนะครับ
ขอบคุณ พี่ nana_lovely นะครับให้การสนับสนุนผมกับซีมาตลอด
ขอบคุณ Xeroz กับ Heater มากๆด้วยนะครับ
ผม +1 ให้นะครับ เป็นการตอบแทนนน
:-[
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ จ้ะ
เลิกติดเกมกันเมื่อไหร่ มาเขียนให้อ่านกันอีกนะจ้ะ
จะภาคสอง ภาคพิเศษ ก็จะรออ่านจ้า
:L2: :m1: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ
นั่งอ่านไป ยิ้มไป แบบรวดเดียวจบเลย อิ อิ
:L2:
-
เขียนตอนพิเศษมาลงให้อ่านเล่นๆครับ แหะๆ
หวังว่ายังคงไม่ลืมนิยายเรื่องนี้นะครับ^^
คือรัก..
( Robot เฮ้!! เขาคือหุ่นยนต์ ตอนพิเศษ )
“ ดูรูปอยู่หรือนัท? ”
นัทรู้สึกถึงใครบางคนโอบไหล่เขาจากทางด้านหลังและเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย ในขณะที่เขากำลังนั่งดูภาพเก่าๆจากอัลบั้มภาพ เขาละสายตาจากภาพถ่ายในครั้งอดีตในอัลบั้ม แล้วเหลือบตาขึ้นมองก็พบว่า.. เป็น เชน เคสเตอร์ นั่นเอง หนุ่มน้อยผมทอง ดวงตาสีเขียวมรกต กับโครงหน้าที่ดูหล่อเหลา
“ อืม.. เสียดายจังเลย มีภาพที่เราถ่ายคู่กับนิคไม่กี่ภาพเอง ”
“ นัทคงกำลังคิดถึงนิค? ”
“ ก็นิดหน่อยนะ เราก็แค่.. รู้สึกเสียดาย ที่ตอนนั้นเราน่าจะถ่ายรูปร่วมกันกับนิคให้มากกว่านี้ เพราะถึงในตอนนี้ มันไม่มีนิคอีกต่อไปแล้ว ”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ นัทสังเกตเห็นเชนดูหน้าสลดไป เขาจึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับตบไหล่เชนเบาๆเชิงปลอบใจ
“ ถึงตอนนี้จะไม่มีนิค แต่เราก็มีเชนนี่นา มันก็เหมือนกันนั่นแหละเชน ”
“ นัทคงรู้สึกแปลกแยกระหว่างเราในตอนนี้กับนิคในครั้งอดีต ”
“ เชนอย่าคิดมากสิ อย่าลืมนะ นิคกับเชนก็คนเดียวกัน มันจะแปลกแยกอะไร? เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งปีกว่าแล้ว เราก็แค่คิดถึงภาพลักษณ์เก่าของนิคเท่านั้นเอง ”
“ บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เราได้เป็นตัวเราแบบนี้ ในตอนนั้นเราอยากเป็นมนุษย์แบบนัท แต่พอเราได้มาเป็นมนุษย์จริงๆ เราก็สูญเสียสิ่งพิเศษไป ตอนนี้เราเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไม่มีโหมดอัจฉริยะที่มีพลังพิเศษ ที่จะคอยปกป้องดูแลนัทอีกต่อไปแล้ว ถ้านัทเกิดอันตรายขึ้นมา เราก็อาจจะช่วยเหลือนัทไม่ทัน ”
“ โธ่.. เขน เราอยากจะบอกนายว่า.. เป็นเชนในแบบอย่างนี้มันดีที่สุดแล้วนะ ถึงนายจะไม่มีพลังพิเศษอีกต่อไป แต่นายอย่าลืมสิ สมองของนายยังคงเป็นสมองกลที่สามารถจดจำสิ่งต่างๆได้อย่างแม่นยำมากกว่าสมองมนุษย์อย่างเรา แล้วมันก็ช่วยเราได้มาก นายลืมไปแล้วหรือ? ว่าในบางครั้ง นายยังช่วยอธิบายการเรียนต่างๆให้เราได้ เพราะนายบันทึกความทรงจำระหว่างเรียนได้อย่างแม่นยำ บางครั้งเราลืมๆเนื้อหาการเรียนบางอย่าง เรายังต้องอาศัยให้นายช่วยเราอยู่บ่อยๆไง จนถึงในตอนนี้ ความรู้สึกของเราที่มีต่อนาย มันไม่เคยแปลกแยกและเปลี่ยนแปลงไปเลยนะเชน เรายังรักเชน เคสเตอร์ หรือเจ้านิค ไอ้หุ่นซื่อบื้อ อยู่เหมือนเดิมนะ ”
เชนได้ยินนัทพูดเช่นนั้น ก็รู้สึกตื้นตัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขากลัวเหลือเกินที่นัทจะยอมรับภาพลักษณ์ใหม่ของเขาแบบนี้ ไม่ได้ เพราะมันแตกต่างกันมากเหลือเกินกับในครั้งที่เขายังเป็นหุ่นยนต์ แม้ว่า.. การแสดงออกของนัทที่มีต่อเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา มันก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลื่ยนเลยก็ตาม แต่เขาก็ยังอดคิดไม่ได้เสมอๆ จากคำพูดของนัทเมื่อครู่ มันทำให้เขาแน่ใจและมั่นใจมากขึ้นแล้ว ว่านัทยังคงรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เขารู้สึกตื้อ ล้นๆในใจ จนน้ำตาค่อยๆเอ่อ และรินไหลออกมา..
“ ขอบใจนะนัท นัทดีกับเราเสมอ เรารักนัทที่สุดเลย ”
“ แล้วนี่นายจะร้องไห้ทำไม เจ้าฝรั่งขี้แย เดี๋ยวนี้ต้องเปลี่ยนใหม่ จากไอ้หุ่นซื่อบื้อ มาเป็นฝรั่งขี้แยจริงไหม? หึหึ ”
นัทเอ่ยหยอกล้อแล้วดึงเชนเข้ามากอดพร้อมขยี้หัวเขาเบาๆแบบเย้าแหย่
“ ดึกแล้ว เข้านอนกันเถิดนะเชน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนอีก ตอนนี้เราชักง่วงแล้วด้วย ”
“ เข้านอนก็ได้นัท เราก็ง่วงเหมือนกัน ”
แล้วทั้งคู่ก็เขานอนและนอนเคียงกันบนเตียง เตียงเดิมที่นอนร่วมกันมาเป็นเวลายาวนานจนถึงทุกวันนี้ แล้วนัทก็ดึงเชนเข้ามากอด พร้อมกับเอ่ยเบาๆในความมืดสลัว
“ นายหมอนข้าง มาขอกอดหน่อย ไม่งั้นเรานอนไม่หลับนะ เราติดหมอนข้างนะรู้ไหม? ”
แล้วนัทก็ดึงเชนหนุ่มน้อยต่างชาติที่แสนจะหล่อเหลาเข้ามาสวมกอด นัทยังคงเป็นนัท ที่ชอบจะนอนกอดเขาแบบนี้เสมอมานับแต่ครั้งที่เขายังคงเป็น นิค หุ่นน้อยสมองกล จวบจนเป็นเชนในแบบทุกวันนี้ไม่เคยเปลี่ยน เชนรู้สึกอบอุ่นและรักนัทมากมายเหลือเกิน เขาหลับตาพริ้มนอนอมยิ้มในอ้อมกอดของนัท แล้วทั้งคู่ก็เคลิ้มหลับไปในเวลาไล่เลี่ยกันของราตรีนั้น..
. . . .
ยามเย็นหลังเลิกเรียน ณ บริเวณห้องน้ำหลังตึกเรียนที่ค่อนข้างเงียบ เพราะได้ล่วงเลยเวลาเลิกเรียนมาพักใหญ่แล้ว
“ กล้วยๆ เลิกซ้อมร้องเพลงแล้วหรือ? ”
“ อ้าวต๋อง อืม..วันนี้เรา เลิกแล้ว แล้วนี่นายก็เลิกซ้อมบาสฯแล้วหรือ? ทำไมวันนี้เลิกเร็วจัง ทุกที.. เราเห็นนายเลิกทีหลังเราทุกครั้งเลยนี่นา ”
“ ก็วันนี้เลิกเร็วหน่อยน่ะ วันนี้เรากลับบ้านพร้อมกันนะ เดี๋ยวขอล้างหน้าแปบนึง ”
“ ได้ๆ ”
ระหว่างที่ต๋องกำลังล้างหน้า กล้วยก็เหลือบไปเห็นบางอย่างตรงบริเวณแขนของต๋อง เขารอจนต๋องล้างหน้าเสร็จ ก็เอ่ยถามต๋อง พร้อมกับจับแขนของต๋องยกขึ้นมาดู
“ ต๋องแขนนายไปโดนอะไรมาน่ะ ”
“ วันนี้ ซ้อมพลาดไปนิดนึง เราก็เลยขอเลิกก่อน ”
กล้วยลูบคลำบวิเวณแขนของต๋องที่บาดเจ็บด้วยสีหน้าห่วงใย
“ เจ็บไหมเนี่ย บวมช้ำเลย ”
“ ไม่เท่าไรหรอกกล้วย นิดหน่อยเอง ขอบใจนะที่เป็นห่วง ”
ต๋องเอ่ยตอบพร้อมกับสบตากล้วย เขาคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ ก็เอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ
“ กล้วย เราขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? เราอยากให้นายตอบออกมาแบบจริงๆเลย นายอย่าโกรธเรานะ ถ้าเราถามแบบนี้ เราก็แค่.. อยากรู้จริงๆเท่านั้นแหละ ”
“ ก็ได้ ถามมาสิ ”
“ กล้วยชอบนัทใช่ไหม?
กล้วยได้ยินคำถาม ก็หลบสายตาต๋องอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยตอบ
“ ใช่ เราชอบนัทมานานแล้ว ตั้งแต่ที่เพิ่งเริ่มรู้จักกันใหม่ๆ ”
กล้วยเห็นต๋องดูหน้าสลดไป เมื่อได้ยินคำตอบของเขา แต่เขาก็ได้เอ่ยต่อไปว่า
“ แต่.. นัทก็มีเชนแล้ว ดูเขาจะรักกันมากๆด้วย เราคงเข้าไปแทรกไม่ได้หรอก เพราะเราทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนสนิทกัน เราก็คงแค่ ขอเก็บความรู้สึกดีๆแบบนี้ไว้ในใจคนเดียวก็พอ ”
ต๋องได้ยินคำตอบก็อึ้งไปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วต๋องก็ตัดสินใจพูดบางอย่างออกมาจากความรู้สึกจริงๆจากใจเขา
“ กล้วย เราอยากจะบอกนายว่า.. เราชอบนายนะ บางครั้ง เราก็มีความรู้สึกเหมือนๆกับว่า นายพอจะมีใจให้เราบ้างเหมือนกัน ”
พูดจบต๋องก็เอามือของกล้วยมากุมไว้หลวมๆ พร้อมกับเอ่ยต่อว่า
“ มันจะพอเป็นไปได้ไหม? ถ้า.. เอ่อ เราจะลองมาคบกัน กล้วยคบกับต๋องได้ไหม? ”
กล้วยไม่ตอบว่ากระไร เขาหลบสายตาของต๋อง ก้มหน้านิ่งด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เขาพยักหน้าตอบรับเบาๆ พร้อมกับกุมมือของต๋องแน่นขึ้น
“ แหมๆ แอบมาจีบกันอยู่นี่เองนะเจ้าต๋องเจ้ากล้วย ไม่ยักรู้มาก่อนเลยว่านาย 2 คน ชอบกัน หึหึ ”
นัทเอ่ยเสียงดัง ทำให้ต๋องและกล้วยรีบผละออกจากกันในทันที แล้วต๋องก็รีบเอ่ยระล่ำระลักปกปิดความเขินอาย
“ อ้าวนัท เชน ยังไม่กลับกันอีกหรือ? เย็นมากแล้วนี่นา ทุกทีเห็นป่านนี้เห็นนาย 2 คนกลับกันไปแล้ว ”
“ ก็.. วันนี้ เรามัวหาหนังสืออ่านที่ห้องสมุด กะยืมไปอ่านเล่นที่บ้าน พอกำลังจะกลับ เจ้าเชนมันดันสะดุดท้องร่องหน้าโรงเรียน รองเท้าจมโคลนดำปี๋เลย ก็เลยพากันจะมาล้างรองเท้า แล้วก็มาเจอ.. เอ่อ.. แหนะๆๆ หึหึ ”
“ ต๋องกับกล้วยเป็นแฟนกันแน่เลยใช่ไหม? เมื่อกี้เราเห็นกุมมือกันแน่นเลย ”
เชนเอ่ยสมทบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ ก็.. เอ่อ.. แหะๆ ”
ต๋องเอ่ยตอบได้แค่นั้นเพราะพูดไม่ออก ในขณะที่กล้วยเงียบนิ่งสนิทไม่พูดไม่จา เอาแต่ยืนก้มหน้าบิดไปบิดมาด้วยความประหม่าอาย นัทเห็นอาการก็ดูจะเข้าใจ ความจริงเขาเคยแอบสงสัยมานานแล้ว พอมาเห็นภาพเมื่อครู่ก็ดูออกทั้งหมด เขาไม่อยากเย้าแหย่อีกต่อไปด้วยว่าแอบยินดีด้วยในใจลึกๆ เขาจึงเอ่ยตัดบทด้วยทีท่าทะเล้นตามนิสัยเขา ขึ้นมาว่า
“ วันนี้อยู่พร้อมหน้ากัน 4 คนเลย งั้นเดี๋ยวไปกินน้ำแข็งใสกันนะ แล้วค่อยกลับบ้าน เดี๋ยวรอให้เชนมันล้างรองเท้าเสร็จก่อน เอ้า.. เชนมาล้างรองเท้าสิ นายนี่จริงๆ เบ๊อะไม่เคยเปลี่ยน ตอนเป็นเจ้านิคก็เดินเหยียบขี้หมา พอมาเป็นเชนก็ยังจะสะดุดท้องร่องรองเท้าจมโคลนอีก ดูสิ ดำปิ๊ดปี๋เลย ฮ่าๆ ”
กล้วย ต๋อง นัท เหลือบมองมาที่รองเท้าของเชนแล้วก็หัวเราะกันลั่น ในขณะที่เชนก้มหน้าก้มตาล้างรองเท้า ที่บริเวณก๊อกน้ำคร่ำเคร่งอยู่คนเดียว..
:impress2: :impress2: :impress2:
-
แอบมาอ่านตอนพิเศษ
ขอบคุณคร๊าบบบ
มีภาคต่อไวไวนะคร๊าบ
-
ตอนพิเศษ o13
-
สุดยอดไปเลย
o13 o13 o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
อยากให้มีภาคสอง :impress2:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ +1 ให้คุณ Pikachu และคุณ High Wizard เป็นเรื่องที่สนุก แปลกและน่าติดตามค่ะ
ชอบ จะคอยติดตามเรื่องต่อ ๆ ไป
:pig4:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากๆ หลายเดือนเลย
เข้ามาอีกที ลงจนถึงตอนจบเสียละ
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มาก
มีตอนจบที่ make sense มากๆ
แต่ถ้าจะดี อยากให้เขียนตอนต่อ ความหวานตอนโตเป็นหนุ่มๆ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค๊าปปป :L2:
-
อิอิ
น่ารักดีค่ะ
มาเม้นให้ก่อน
รอให้อ่านจบไม่ไหว ง่วงแล้นๆ
อ่านถึงตอนที่ 7 แล้วจะมาติดตามต่อค่ะ
คนเขียนสู้ๆ จ้า
o13 o13 o13
-
น่ารักและประทับใจเรื่องนี้มากๆครับ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสร้างสรรค์ผลงานต่อไป แต่อย่าลืมเรื่องคำผิด ด้วยนะ อิอิ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก มากๆ
-
ชอบครับ ><
ชอบตั้งแต่เรื่องพี่หน่อยกับแป๋มแล้ว :o8:
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ
ซึ้งดีคร้าบ
โอ้ย น่ารักเจงๆพ่อหุ่นกระป๋อง
อิอิอิ เป็นฝรั่งก็ยังน่ารักอยู่ดี
จิงมะนัทคุง งิงิ
-
น่ารักมากมายอ่านกี่รอบก็น่ารัก ยิ้มได้เสมอมาดันให้อยู่ต้นๆ
-
เขียนตอนพิเศษมาลงให้อ่านเล่นๆครับ แหะๆ
หวังว่ายังคงไม่ลืมนิยายเรื่องนี้นะครับ^^
คือรัก..
( Robot เฮ้!! เขาคือหุ่นยนต์ ตอนพิเศษ )
“ ดูรูปอยู่หรือนัท? ”
นัทรู้สึกถึงใครบางคนโอบไหล่เขาจากทางด้านหลังและเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย ในขณะที่เขากำลังนั่งดูภาพเก่าๆจากอัลบั้มภาพ เขาละสายตาจากภาพถ่ายในครั้งอดีตในอัลบั้ม แล้วเหลือบตาขึ้นมองก็พบว่า.. เป็น เชน เคสเตอร์ นั่นเอง หนุ่มน้อยผมทอง ดวงตาสีเขียวมรกต กับโครงหน้าที่ดูหล่อเหลา
“ อืม.. เสียดายจังเลย มีภาพที่เราถ่ายคู่กับนิคไม่กี่ภาพเอง ”
“ นัทคงกำลังคิดถึงนิค? ”
“ ก็นิดหน่อยนะ เราก็แค่.. รู้สึกเสียดาย ที่ตอนนั้นเราน่าจะถ่ายรูปร่วมกันกับนิคให้มากกว่านี้ เพราะถึงในตอนนี้ มันไม่มีนิคอีกต่อไปแล้ว ”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ นัทสังเกตเห็นเชนดูหน้าสลดไป เขาจึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับตบไหล่เชนเบาๆเชิงปลอบใจ
“ ถึงตอนนี้จะไม่มีนิค แต่เราก็มีเชนนี่นา มันก็เหมือนกันนั่นแหละเชน ”
“ นัทคงรู้สึกแปลกแยกระหว่างเราในตอนนี้กับนิคในครั้งอดีต ”
“ เชนอย่าคิดมากสิ อย่าลืมนะ นิคกับเชนก็คนเดียวกัน มันจะแปลกแยกอะไร? เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งปีกว่าแล้ว เราก็แค่คิดถึงภาพลักษณ์เก่าของนิคเท่านั้นเอง ”
“ บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เราได้เป็นตัวเราแบบนี้ ในตอนนั้นเราอยากเป็นมนุษย์แบบนัท แต่พอเราได้มาเป็นมนุษย์จริงๆ เราก็สูญเสียสิ่งพิเศษไป ตอนนี้เราเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไม่มีโหมดอัจฉริยะที่มีพลังพิเศษ ที่จะคอยปกป้องดูแลนัทอีกต่อไปแล้ว ถ้านัทเกิดอันตรายขึ้นมา เราก็อาจจะช่วยเหลือนัทไม่ทัน ”
“ โธ่.. เขน เราอยากจะบอกนายว่า.. เป็นเชนในแบบอย่างนี้มันดีที่สุดแล้วนะ ถึงนายจะไม่มีพลังพิเศษอีกต่อไป แต่นายอย่าลืมสิ สมองของนายยังคงเป็นสมองกลที่สามารถจดจำสิ่งต่างๆได้อย่างแม่นยำมากกว่าสมองมนุษย์อย่างเรา แล้วมันก็ช่วยเราได้มาก นายลืมไปแล้วหรือ? ว่าในบางครั้ง นายยังช่วยอธิบายการเรียนต่างๆให้เราได้ เพราะนายบันทึกความทรงจำระหว่างเรียนได้อย่างแม่นยำ บางครั้งเราลืมๆเนื้อหาการเรียนบางอย่าง เรายังต้องอาศัยให้นายช่วยเราอยู่บ่อยๆไง จนถึงในตอนนี้ ความรู้สึกของเราที่มีต่อนาย มันไม่เคยแปลกแยกและเปลี่ยนแปลงไปเลยนะเชน เรายังรักเชน เคสเตอร์ หรือเจ้านิค ไอ้หุ่นซื่อบื้อ อยู่เหมือนเดิมนะ ”
เชนได้ยินนัทพูดเช่นนั้น ก็รู้สึกตื้นตัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขากลัวเหลือเกินที่นัทจะยอมรับภาพลักษณ์ใหม่ของเขาแบบนี้ ไม่ได้ เพราะมันแตกต่างกันมากเหลือเกินกับในครั้งที่เขายังเป็นหุ่นยนต์ แม้ว่า.. การแสดงออกของนัทที่มีต่อเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา มันก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลื่ยนเลยก็ตาม แต่เขาก็ยังอดคิดไม่ได้เสมอๆ จากคำพูดของนัทเมื่อครู่ มันทำให้เขาแน่ใจและมั่นใจมากขึ้นแล้ว ว่านัทยังคงรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เขารู้สึกตื้อ ล้นๆในใจ จนน้ำตาค่อยๆเอ่อ และรินไหลออกมา..
“ ขอบใจนะนัท นัทดีกับเราเสมอ เรารักนัทที่สุดเลย ”
“ แล้วนี่นายจะร้องไห้ทำไม เจ้าฝรั่งขี้แย เดี๋ยวนี้ต้องเปลี่ยนใหม่ จากไอ้หุ่นซื่อบื้อ มาเป็นฝรั่งขี้แยจริงไหม? หึหึ ”
นัทเอ่ยหยอกล้อแล้วดึงเชนเข้ามากอดพร้อมขยี้หัวเขาเบาๆแบบเย้าแหย่
“ ดึกแล้ว เข้านอนกันเถิดนะเชน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนอีก ตอนนี้เราชักง่วงแล้วด้วย ”
“ เข้านอนก็ได้นัท เราก็ง่วงเหมือนกัน ”
แล้วทั้งคู่ก็เขานอนและนอนเคียงกันบนเตียง เตียงเดิมที่นอนร่วมกันมาเป็นเวลายาวนานจนถึงทุกวันนี้ แล้วนัทก็ดึงเชนเข้ามากอด พร้อมกับเอ่ยเบาๆในความมืดสลัว
“ นายหมอนข้าง มาขอกอดหน่อย ไม่งั้นเรานอนไม่หลับนะ เราติดหมอนข้างนะรู้ไหม? ”
แล้วนัทก็ดึงเชนหนุ่มน้อยต่างชาติที่แสนจะหล่อเหลาเข้ามาสวมกอด นัทยังคงเป็นนัท ที่ชอบจะนอนกอดเขาแบบนี้เสมอมานับแต่ครั้งที่เขายังคงเป็น นิค หุ่นน้อยสมองกล จวบจนเป็นเชนในแบบทุกวันนี้ไม่เคยเปลี่ยน เชนรู้สึกอบอุ่นและรักนัทมากมายเหลือเกิน เขาหลับตาพริ้มนอนอมยิ้มในอ้อมกอดของนัท แล้วทั้งคู่ก็เคลิ้มหลับไปในเวลาไล่เลี่ยกันของราตรีนั้น..
. . . .
ยามเย็นหลังเลิกเรียน ณ บริเวณห้องน้ำหลังตึกเรียนที่ค่อนข้างเงียบ เพราะได้ล่วงเลยเวลาเลิกเรียนมาพักใหญ่แล้ว
“ กล้วยๆ เลิกซ้อมร้องเพลงแล้วหรือ? ”
“ อ้าวต๋อง อืม..วันนี้เรา เลิกแล้ว แล้วนี่นายก็เลิกซ้อมบาสฯแล้วหรือ? ทำไมวันนี้เลิกเร็วจัง ทุกที.. เราเห็นนายเลิกทีหลังเราทุกครั้งเลยนี่นา ”
“ ก็วันนี้เลิกเร็วหน่อยน่ะ วันนี้เรากลับบ้านพร้อมกันนะ เดี๋ยวขอล้างหน้าแปบนึง ”
“ ได้ๆ ”
ระหว่างที่ต๋องกำลังล้างหน้า กล้วยก็เหลือบไปเห็นบางอย่างตรงบริเวณแขนของต๋อง เขารอจนต๋องล้างหน้าเสร็จ ก็เอ่ยถามต๋อง พร้อมกับจับแขนของต๋องยกขึ้นมาดู
“ ต๋องแขนนายไปโดนอะไรมาน่ะ ”
“ วันนี้ ซ้อมพลาดไปนิดนึง เราก็เลยขอเลิกก่อน ”
กล้วยลูบคลำบวิเวณแขนของต๋องที่บาดเจ็บด้วยสีหน้าห่วงใย
“ เจ็บไหมเนี่ย บวมช้ำเลย ”
“ ไม่เท่าไรหรอกกล้วย นิดหน่อยเอง ขอบใจนะที่เป็นห่วง ”
ต๋องเอ่ยตอบพร้อมกับสบตากล้วย เขาคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ ก็เอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ
“ กล้วย เราขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? เราอยากให้นายตอบออกมาแบบจริงๆเลย นายอย่าโกรธเรานะ ถ้าเราถามแบบนี้ เราก็แค่.. อยากรู้จริงๆเท่านั้นแหละ ”
“ ก็ได้ ถามมาสิ ”
“ กล้วยชอบนัทใช่ไหม?
กล้วยได้ยินคำถาม ก็หลบสายตาต๋องอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยตอบ
“ ใช่ เราชอบนัทมานานแล้ว ตั้งแต่ที่เพิ่งเริ่มรู้จักกันใหม่ๆ ”
กล้วยเห็นต๋องดูหน้าสลดไป เมื่อได้ยินคำตอบของเขา แต่เขาก็ได้เอ่ยต่อไปว่า
“ แต่.. นัทก็มีเชนแล้ว ดูเขาจะรักกันมากๆด้วย เราคงเข้าไปแทรกไม่ได้หรอก เพราะเราทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนสนิทกัน เราก็คงแค่ ขอเก็บความรู้สึกดีๆแบบนี้ไว้ในใจคนเดียวก็พอ ”
ต๋องได้ยินคำตอบก็อึ้งไปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วต๋องก็ตัดสินใจพูดบางอย่างออกมาจากความรู้สึกจริงๆจากใจเขา
“ กล้วย เราอยากจะบอกนายว่า.. เราชอบนายนะ บางครั้ง เราก็มีความรู้สึกเหมือนๆกับว่า นายพอจะมีใจให้เราบ้างเหมือนกัน ”
พูดจบต๋องก็เอามือของกล้วยมากุมไว้หลวมๆ พร้อมกับเอ่ยต่อว่า
“ มันจะพอเป็นไปได้ไหม? ถ้า.. เอ่อ เราจะลองมาคบกัน กล้วยคบกับต๋องได้ไหม? ”
กล้วยไม่ตอบว่ากระไร เขาหลบสายตาของต๋อง ก้มหน้านิ่งด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เขาพยักหน้าตอบรับเบาๆ พร้อมกับกุมมือของต๋องแน่นขึ้น
“ แหมๆ แอบมาจีบกันอยู่นี่เองนะเจ้าต๋องเจ้ากล้วย ไม่ยักรู้มาก่อนเลยว่านาย 2 คน ชอบกัน หึหึ ”
นัทเอ่ยเสียงดัง ทำให้ต๋องและกล้วยรีบผละออกจากกันในทันที แล้วต๋องก็รีบเอ่ยระล่ำระลักปกปิดความเขินอาย
“ อ้าวนัท เชน ยังไม่กลับกันอีกหรือ? เย็นมากแล้วนี่นา ทุกทีเห็นป่านนี้เห็นนาย 2 คนกลับกันไปแล้ว ”
“ ก็.. วันนี้ เรามัวหาหนังสืออ่านที่ห้องสมุด กะยืมไปอ่านเล่นที่บ้าน พอกำลังจะกลับ เจ้าเชนมันดันสะดุดท้องร่องหน้าโรงเรียน รองเท้าจมโคลนดำปี๋เลย ก็เลยพากันจะมาล้างรองเท้า แล้วก็มาเจอ.. เอ่อ.. แหนะๆๆ หึหึ ”
“ ต๋องกับกล้วยเป็นแฟนกันแน่เลยใช่ไหม? เมื่อกี้เราเห็นกุมมือกันแน่นเลย ”
เชนเอ่ยสมทบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ ก็.. เอ่อ.. แหะๆ ”
ต๋องเอ่ยตอบได้แค่นั้นเพราะพูดไม่ออก ในขณะที่กล้วยเงียบนิ่งสนิทไม่พูดไม่จา เอาแต่ยืนก้มหน้าบิดไปบิดมาด้วยความประหม่าอาย นัทเห็นอาการก็ดูจะเข้าใจ ความจริงเขาเคยแอบสงสัยมานานแล้ว พอมาเห็นภาพเมื่อครู่ก็ดูออกทั้งหมด เขาไม่อยากเย้าแหย่อีกต่อไปด้วยว่าแอบยินดีด้วยในใจลึกๆ เขาจึงเอ่ยตัดบทด้วยทีท่าทะเล้นตามนิสัยเขา ขึ้นมาว่า
“ วันนี้อยู่พร้อมหน้ากัน 4 คนเลย งั้นเดี๋ยวไปกินน้ำแข็งใสกันนะ แล้วค่อยกลับบ้าน เดี๋ยวรอให้เชนมันล้างรองเท้าเสร็จก่อน เอ้า.. เชนมาล้างรองเท้าสิ นายนี่จริงๆ เบ๊อะไม่เคยเปลี่ยน ตอนเป็นเจ้านิคก็เดินเหยียบขี้หมา พอมาเป็นเชนก็ยังจะสะดุดท้องร่องรองเท้าจมโคลนอีก ดูสิ ดำปิ๊ดปี๋เลย ฮ่าๆ ”
กล้วย ต๋อง นัท เหลือบมองมาที่รองเท้าของเชนแล้วก็หัวเราะกันลั่น ในขณะที่เชนก้มหน้าก้มตาล้างรองเท้า ที่บริเวณก๊อกน้ำคร่ำเคร่งอยู่คนเดียว..
:impress2: :impress2: :impress2:
:call: :z3:
-
ขอบคุณครับ
ซึ้งมากก
ตอนแรกคิดว่าจะจบแบบนี้
-
เฮ้อ~ในที่สุดก็อ่านทันในที่สุด :-[ :-[
เนื้อเรื่องนุกมากๆครับ
แล้วจะติดตามผลงานต่อๆไป
:fire:by Ekuto :fire:
:pig4: :pig4:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
ขอบคุณนักเขียนทั้งสองคนมากๆ ครับ เรื่องนี้เป็นนิยายที่ผมอ่านแล้วรู้สึกประทับใจ มากๆ
หากคิดถึงด้านวัตถุแล้วนัทมองนิคแค่หุ่นยนต์ นิคก็อาจเป็นได้แค่เครื่องคำนวน คนใช้ ผู้ปกป้องตามคำสั่ง
แต่นัทเขาเป็นคนดี มองข้ามผ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ช่วงแรกๆ เลย การเปิดใจนี้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้การพัฒนา
ด้านความคิดของนิคไปได้เร็ว และยังมีความสัมพันธ์ที่แนบแน่นกันมากจนไม่เหลือซึ่งข้อสงสัยอันใดต่อกัน
อยากบอกว่าตั้งแต่เริ่มต้นที่อ่านชื่อเรื่อง ผมไม่ได้รู้สึกสนุกเลย
ผมคิดอะไรหรอ ผมกลัว.....ว่าหุ่นยนต์ตัวนี้จะมีจิตใจ
กลัวว่าจะทนไม่ได้ หากแนวทางดำเนินเรื่องเต็มไปด้วยความเจ็บปวดในใจของเขา
ทำไมผมถึงรู้สึกอย่างนี้มาก เพราะหุ่นยนต์เขาเริ่มจากความไร้จิตใจและค่อยพัฒนา
ถ้าหากว่า เขาพบว่าทำเท่าไหร่ก็เข้าไม่ได้กับมนุษย์ จะน้อยใจ ทำให้จิตใจเขาก็อาจกลับไปแบบเดิม
แบบที่ไม่ต้องใช้หัวใจ แต่มีหน้าที่แค่เพียงทำตามคำสั่งที่สร้างขึ้นมา มันคงเศร้าเกินกว่าจะรับไหว
เมื่อได้อ่านจบก็รู้สึกดี แม้ที่คิดไว้จะเป็นจริงบางส่วนว่าจะมีเรื่องการสูญเสีย
แต่ก็เป็นการสูญเสียที่ลงเอยในสิ่งที่ดีกว่าเดิม ผมประทับใจคำพูดที่ว่า แม้ร่างกายจะ
เสียหายแหลกเป็นชิ้นๆ นิคก็จะปกป้องนัทจากอันตรายทั้งปวง เขาทำได้จริงๆ ในตอนสุดท้าย
ผมว่านิคหรือเชนเป็นพระเอกที่ประทับใจผมที่สุดเลยจริงๆ ผมรักเขามากๆ
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนที่ 14 เลย แต่รู้สึกว่าจะจบเศร้ายังไงไม่รู้ เลยขอเบรกไปทำใจก่อนค่ะ ไว้พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อน้าา..
-
o13 o13
สนุกดีครับอ่านวันเดียวจบเลย(นานจะว่างจากเขียนเรื่องตัวเองมาอ่านเรื่องคนอื่น)
สะดุดที่ชื่อนัท(ชื่อเดียวกัน)กับชื่อกล้วย(ชื่อน้องที่มาชอบ)
พออ่านแล้วนิคน่ารักอะ มีจริงก็ดีเนอะฝากขอตัวนะครับ :-[ :-[
-
กรี้ดสุดพลังให้กับเรื่องนี้จริงๆ >[]<
-
พล็อตแนวหุ่นยนต์แบบนี้ชอบมากเลย
เคยอ่านการ์ตูนชายหญิงแนวๆนี้ก็สนุกมาก อยากอ่านอีกมาตลอด เพิ่งคุ้ยเจอเรื่องนี้ สมใจจริงๆ
แต่งได้ดีนะ มีทั้งรัก ซึ้ง เศร้า ตลก อ่านเพลินเลย
มีแฝงคุณธรรมอีก พระเอกจิตใจดีอ่ะ จบก็ลงตัว ประทับใจมาก :impress2:
บวกๆ^^
-
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ
อ่านแล้วประทับใจมากมาย
มีความสุขมากมายเลยฮ๊าฟฟฟ o13
-
ขอบคุณกับฟิน แต่เอ๊ะๆๆๆ ใคร เมะ ใครเคะ กันนะ
-
จะติดตามจ้าาาาา
:mew1: :mew1:
-
ขอบคุณค่าาา เราคงรักใครได้สักคนแบบมากๆเนอะ แต่ให้เค้ามาในรูปคนอื่นก็เถอะ :mew2:
-
น่ารักมากกอะ ชอบๆๆๆ กุ๊กกิ๊กดี
-
o13 ขอบคุณครับ
-
เรื่องนี้เราติดใจอยู่เรื่องเดียว ใครรุกใครับค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ :katai5:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังคงสนุก
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
-
:110011: :z7: