พิมพ์หน้านี้ - >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: GukakST ที่ 30-05-2018 22:24:48
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวปhttp://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง ....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข 17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ admin thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7 วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
>….บทนำ….<
เคยเจอนิยายที่เปิดมาก็มีฉากอื้ออ๊าไหม?
อื้อ...เขาก็เคยเจอ น้องสาวเปิดให้อ่านน่ะ มันแปลกๆ กับนิยายที่...เปิดด้วยฉากเนื้อแนบเนื้ออย่างนั้น จำได้น้องสาวหันมาถามเขาว่า ถ้าเป็นชีวิตรักของพี่ล่ะ พี่จะอยากเปิดด้วยฉากแบบไหน? เขาตอบน้องกลับไปทันทีว่า...แบบไหนก็ได้ ฉากเนื้อแนบเนื้อมันก็ดีนะ หรือจะแบบเดินชนกันแล้วสบสายตาปิ๊งๆ ผมช่วยเก็บของนะครับ จากนั้นชวนไปทานข้าว สานต่อความสัมพันธ์อะไรเถือกนั้น แค่คิดว่าฉากเปิดตัวเรื่องรัก...มันไม่ควรเป็นฉากที่เลือดสาด เอาเป็นว่า...ไม่เจอตอนเธอกำลังฆ่าหั่นศพสามีเก่าก็พอแล้วล่ะ
ตอนน้องสาวได้ฟังเขาพูดแบบนั้น น้องสาวของเขาหัวเราะร่วนด้วยความชอบใจ พี่นี่เป็นคนง่ายๆ จริงนะ...แต่ถ้าเธอต้องเจอกับสามีในอนาคตกำลังชำแหละร่างของภรรยาเก่าอยู่ เธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน ดังนั้นสองพี่น้องก็เลยลงความเห็นว่า...ฉากแนบเนื้อก็ไม่เลวร้ายเสมอไป
ตอนคิดแบบนั้น ภาพในหัวมันคือผู้หญิงไง...ต้องเป็นหญิงสาวที่มีสถานะหรือชนชั้นไล่เลี่ยกัน อาจเป็นเพื่อนร่วมงานสักคนหรือลูกค้าจากอีกบริษัทที่เกิดคุยกันแล้วถูกอกถูกใจพากันไปสานต่ออะไรๆ บนเตียง ที่ริมระเบียง ห้องครัวห้องน้ำอะไรก็ว่าไป
ไม่ใช่...แบบนี้?
“อ๊ะ...อ๊า....ทะท่านประธานหยุดนะครับ” ปากบอกหยุด แต่มือมึงอะช่วยเขารูดซิปกางเกงอยู่ไอ้ฟายยยย
“โอเมก้าอย่างนายมีหน้ามาสั่งผมเหรอ” น้ำเสียงนั้นช่างข่มขู่และกดดันเสียเหลือเกิน เออ...รู้ว่าเป็นอัลฟ่าชั้นสูงแล้วมันมีอำนาจในการควบคุมชนชั้นอื่นๆ แต่ตอนนี้อะนะ ต่อให้น้ำเสียงนั้นบ้าอำนาจขนาดไหนก็ไม่อาจหยุดยั้งความต้องการได้
ร่างกายของเขาโดนดันติดอยู่กับผนังลิฟต์โดยมีร่างใหญ่ของท่านประธานบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่นัวเนียไม่ห่าง เสื้อของเขาหลุดหลุ่ยเต็มที เรียกหลุดหลุ่ยได้ไหม...กางเกงหายไปแล้วอะ? เอาเป็นว่า...ตอนนี้เขาโป๊ และสภาพก็พร้อมสำหรับสงครามช้างชนช้างในลิฟต์นี้แบบเต็มเปี่ยม
เกิดอะไรขึ้นกับเบต้าอย่างเขา...
ย้อนกลับไปหนึ่งนาทีก่อน...เดี๋ยว นั่นมันน้อยไป!
เอาใหม่...ย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบนาทีก่อน เขาซึ่งเป็นเบต้าตัวน้อยๆ น่าตาน่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนถูกหัวหน้าผู้โหดเหี้ยมสั่งให้ลงไปเอาเอกสารที่แล็บ มันอยู่ชั้นใต้ดิน มีลิฟต์เฉพาะแล็บหนึ่งตัวเท่านั้น อาจจะมีอีกแต่เขาเป็นเซลล์ พนักงานขายจำเป็นต้องรู้อะไรเกี่ยวกับห้องแล็บไหม? อันนี้ก็ไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าเขาไม่รู้ก็แล้วกัน
อะ...เขาผู้เป็นพนักงานดีเด่นที่โดนด่าอยู่ร่ำไปก็เดินต้อยๆ ไปยังลิฟต์ขนาดใหญ่ กด รอ ลิฟต์มาก็เข้าไป ทุกอย่างดูปกติดี ไม่มีอะไรผิดแปลกเลย จนกระทั่งผ่านไปราวๆ หนึ่งนาทีประตูลิฟต์ก็เปิดออก ผู้ชายผู้โดดเด่นยิ่งกว่าใครๆ ในบริษัทผลิตยาแห่งนี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา โอ้พระเจ้า...นั่นรูปปั้นเดินได้
ความหล่อของท่านประธานช่างแสบตาเขายิ่งนัก ไม่ใช่...เขาแค่ไม่กล้ามองหน้า สัญชาตญาณบางอย่างในตัวลั่นระฆังบอกให้เขาก้มหน้าซะ อย่าทำหน้าสู่รู้ใส่อัลฟ่าชั้นสูง ถ้าไม่อยากเดือดร้อน เขาเป็นแค่เบต้า...เป็นแค่คนธรรมดาเดินดิน กินข้าวแกงจานละสี่สิบห้าไม่เคยอิ่มต้องสำเนียกตัวเองเอาไว้ เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เขาอยู่กับท่านประธานสองต่อสอง
ขอร้องโอ้โหในใจดังๆ...แม่งกดดันฉิบผายเลย
ความเป็นผู้นำ ความเป็นจ่าฝูงของสายพันธุ์อัลฟ่าที่เข้มข้นนี้ทำให้คนใกล้ชิดรู้สึกกดดัน และกลายเป็นอ่อนน้อมถ่อมตนได้แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ปลายตามามองเลยก็ตาม เหงื่อเย็นไหลซึมตามไรผม ตัวเขาเล็กกว่าอีกฝ่ายค่อนข้างมาก เขาเห็นแค่ผมสีดำขลับเป็นเงา และถ้าจำไม่ผิด...ดวงตาของท่านประธานเป็นสีฟ้า เขายืนเกร็งทนต่อความตึงเครียดนั้นจนกระทั่งลงมาถึงชั้นล่างที่เป็นห้องแล็บ แต่...
กลิ่นอะไรวะ?
เหมือนมีสารเคมีรั่ว ประตูลิฟต์ไม่เปิดและเขาก็ไม่กล้าเงยหน้า ยืนกุมมือนิ่งอยู่ข้างหลังโดยไม่รู้เลยว่าไอ้ท่อระบายแอร์หรือระบายอากาศสักอย่างเนี่ยมันอยู่ตรงหัวเขา กลิ่นมันเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาพยายามจะเอามือปิดจมูก แต่ร่างกายกลับร้อนผ่าวไปหมด...เหงื่อแตกพลั่กทั้งที่แอร์มันยังทำงานดี เรียกว่าดีมากเพราะเอาเคมีเข้ามาถมที่หัวเขาไม่หยุดเลย
“นาย...เป็นโอเมก้าเหรอ?” จู่ๆ ท่านประธานบ้านั่นก็เอ่ยเสียงเข้ม เขาไม่ได้ตั้งใจจะเงยหน้ามองอีกฝ่ายเลย...แค่ตกใจที่บอกว่าเขาเป็นโอเมก้า บ้า เขาเป็นเบต้า เป็นเบต้ามาตั้งแต่เกิดเลนะเฟ้ย!!!
“เปล่านะครับ...ผมเป็นเบต้า” คิ้วเขาเริ่มขมวด หน้าแดงก่ำปากฉ่ำน้ำ...
เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหน้าตาตัวเองตอนนี้น่าจับกินหัว กินหาง กินกลางตลอดตัวเป็นที่สุด แต่ด้วยความที่ฟีโรโมนฟุ้งๆ นั้นยังไม่มากพอที่จะทำให้ยาต้านในตัวประธานหมดไป ร่างสูงจึงเงยหน้าสำรวจตรงท่อระบายอากาศที่มีเคมีเข้ามา นี่มันเป็นความผิดพลาดของระบบไหนกันนะ พยายามจะกดเปิดลิฟต์หรือกดลำโพงเพื่อเรียกใครสักคน ครั้นจะใช้มือถือก็ดันไม่ได้หยิบมา
เขามองไปที่ประธาน...ส่งสายตาหวานๆ และร่างกายก็บิดไปมาด้วยความหยากกระหาย มึงเป็นอารายยยย ตัวกูมันเป็นอะไรไปแล้ว! เขาโอดครวญอยู่ในใจ พร่ำด่าตัวเองว่าเฮ้ยมึงอย่างมายั่วเขา มึงชอบผู้หญิงและมึงต้องการแค่ผู้หญิง แต่แบบ...ตอนนี้อยากได้ร่างใหญ่ของท่านประธานจังเลยเนอะ อ๊ากกกก
ความสับสนอลหม่านในใจนี้อย่าให้ใครได้รู้เชียว รู้สึกเสียภาพลักษณ์เบต้าผู้ดูดีที่สุดในแผนกหมด เขายอมไม่ได้จริงๆ เคมีหยุดรั่วไหล เขาเงยหน้ามองมันอีกครั้ง...เขาคิดว่าเขามองไปข้างบนนะ แต่ทำไมหน้าประธานมันอยู่ใกล้
เอ๊ะ...นี่ประธานคลุกวงในผมหรือเปล่า!!!
แล้วเขาก็ยกแขนคล้องคอล่ำสันนั้นเอาไว้ กล้ามเนื้อแน่นเต่งตึงและเร้าอารมณ์เป็นบ้า กลิ่นกายหอมหวานจนเขาอดเลียไม่ได้ ประธานเองก็กำลังซุกไซ้ลำคอของเขาอยู่ เสื้อผ้าถูกปลด...ฉากเนื้อแบบเนื้อแบบนี้มัน
แล้วนี่คือยี่สิบนาทีต่อมา...ร่างทั้งสองลงไปกองอยู่กับพื้นลิฟต์ ขาทั้งสองข้างของเขาวางอยู่บนข้อพับแขนใหญ่ๆ ของท่านประธานที่ใครๆ ก็อยากเอื้อมมือไปคว้ามาครอง เขามีความอยากขั้นสุดเหมือนอาการฮีตทั้งที่เขาเป็นเบต้า
เขาเป็นเบต้าจริงนะเว้ย!
“อื้มมมมม” ใบหน้าฉ่ำอารมณ์เชิ่ดขึ้นเล็กน้อยเมื่อความแข็งแรงดุดันนั้นเข้ามาในตัวของเขา ร้อนระอุประดุจหม้อไฟชาบู...เปล่าหิว ตอนนี้เขาเปล่าหิว แค่ไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี ก็ไม่เคยโดนเสียบแบบที่กำลังโดนอยู่
“โอเมก้าอย่างนายมันรังเกียจสิ้นดี” เสียงนั้นด่าทอเขา และเสียงนั้นก็สั่นเครืออยู่ในที...มีอารมณ์อยู่ไม่ใช่เหรอ เอ...หรือว่าท่านประธานซาดิสม์ ชอบด่าคู่นอนไปด้วยงี้หรือเปล่านะ
“อื้อ เข้ามาอีกสิครับ...อ่าห์....” แล้วแทนที่จะด่ากลับ ไปครางรับทำไมละเว้ยยยยยย
โอ้พระเจ้า....ฉากเนื้อแนบเนื้อเปิดตัวนี้ช่างต่างกับจินตนาการของเขาเสียเหลือเกิน เขาคิดถึงร่างกายนุ่มๆ แต่ได้ร่างกายแข็งแกร่งและดุดัน เขาคิดถึงผิวกายอ่อนๆ แต่ได้กล้ามหมัดเป็นลอนๆ ถูไถความเป็นชาย เขาคิดถึงอกดูมๆ เด้งดึ๋ง...แต่ได้นมแข็งๆ มาแทน เขา…เขาอยากได้ผู้หญิงมาเป็นฉากเปิดตัว อยากได้เนื้อนมไข่แบบเน้นๆ
นี่ก็…เนื้อนะ…เนื้อเป็นแท่ง นมเป็นหมัด และไข่สองลูก!!!
….จบบทนำ….
กูกากผู้พานิยายเรื่องใหม่มาแล้ว! หลังจากหายไปอยู่ในขุนเขามาพักใหญ่ ในที่สุดเราก็เอาบทนำนิยายเรื่องใหม่มาฝากทุกคนแล้วค่ะ เรื่องนี้เราทำพล๊อตร่วมกับพี่ Freja หวังว่ามันจะทำให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะคะ :mew1:
-
โอ้โห น่าสนใจมากๆค่ะ รอติดตาม อิอิ
-
:hao7: :hao7:
-
:z3: :z3: :z3:
-
นังเป็นเบต้าก็แปลว่านังท้องไม่ได้ใช่ไหมคะ555
-
สรุปว่าเป็นเบต้าหรือโอเมก้ากันแน่ 5555
-
ทำไมขำได้ขนาดนี้ 555
-
สนุกอ่า :hao7:
-
ปัก มาตามอ่าน
-
อยากอ่านต่อล้าว
-
:z13: บวกเป็ดไม่ได้ก็จัดโหวตไปจ้า ติดตามเลยค่ะ
เกิดอะไรขึ้นน้า หรือคิดว่าตัวเองเป็นเบต้าแต่จริงๆคือโอเมก้า
หรือว่ามีการทดสอบอะไรหว่า
-
>….ตอนที่ 1 [100%]….<
ฝันไป....นั่นแม่งเป็นฝันร้ายแน่ๆ เลย!
“เฮือก!” ภูริสะดุ้งเด้งตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน ดวงตาคู่คมทั้งสองข้างเบิกโพลงราวกับเมื่อสักครู่นี้เขาได้ฝันเห็นผีผู้หญิงชุดขาวผมยาวลากพื้น แต่ไม่...สิ่งที่เขาฝันเห็นนั้นมันเลวร้ายกว่าผีหน้าซีดนั่นแน่นอน เพราะผู้ชายอย่างเขาดันฝันว่า...ตัวเองไปมีอะไรกับผู้ชายน่ะ!
โอ้ไม่นะ พระเจ้าไม่ได้เป็นคนตลกขนาดนั้นหรอกใช่ไหม ไม่แกล้งให้เบต้าตัวน้อยๆ อย่างเขาให้กลายเป็นโอเมก้าที่โดนปลุกปล้ำอยู่ในลิฟต์นั่นแน่ๆ เอ้า การเป็นเบต้าเนี่ยมันไม่ได้เป็นโรคนะ มันเป็นพันธุกรรม…เป็นมาแต่เกิด มันเปลี่ยนไม่ได้เหมือนคุณไม่สามารถเปลี่ยนกรุ๊ปเลือดของตัวเองได้นั่นแหละ
ใช่...ต้องฝันไปแน่ๆ ที่นอนก็นุ่มขนาดนี้ไม่น่าจะฝันร้ายได้เนาะ ถ้านอนพื้นปูนก็ว่าไปอย่าง...เดี๋ยวนะ? เดี๋ยว...เดี๋ยวและเดี๋ยวเลย! ที่นอนนิ่มเนี่ยนะ ภูริตาเหลือกตาลานอีกครั้งหลังมึนเบลอกับภาพฝันอันทะลึ่งตึงตังมามองรอบด้าน เตียงสีครีมแบบนี้...นุ่มแบบนี้ ไฟสลัวแบบนี้และกลิ่นหอมของอะไรสักอย่างแบบนี้เนี่ยมันไม่น่าจะเป็นห้องของเขาได้!
ภูริเป็นเพียงพนักงานบริษัท อยู่แผนกเซลล์ของบริษัทผู้ผลิตยารายใหญ่ ไม่บรรยายละกันว่าใหญ่แค่ไหนเดี๋ยวจะหาว่าภูริอวยบริษัทตัวเองมากเกินไป ที่สำคัญแล้วบริษัทนี้ให้สวัสดิการลูกน้องดี ทั้งประกันสังคมผูกกับโรงพยาบาลในเครือ ทั้งสิทธิในการซื้อยาของบริษัทในราคาพนักงาน มันสุดยอดมากสำหรับพนักงานจบตรีมหาลัยกิ๊กก๊อกอย่างเขา
ถ้าจะบอกว่า...บริษัทอื่นเขาก็มีสวัสดิการดีแบบนี้กันทุกที่นั่นแหละ ภูริไม่คิดเถียง มันเป็นพื้นฐานของบริษัทอยู่แล้ว แต่ภูริมีปัญหาเรื่องกรรมพันธุ์ดื้อยา...คนในบ้านเป็นภูมิแพ้ ทั้งแม่และน้องสาว ส่วนตัวเขาเองไม่มีอาการแพ้อะไรนักนอกจากเงิน โถ...เขาเป็นพนักงานธรรมดาที่ต้องดูแลน้องสาวและแม่ ไหนจะค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากิน ค่าเดินทาง ปากเดียวท้องเดียวที่ไหนกัน เขาเป็นหัวหน้าครอบครัว...เป็นพี่ใหญ่ต้องดูแลทุกอย่าง แล้วถ้าไม่มีเงินจะดูแลอะไรใครได้ ไอ้อาการดื้อยานี้นี่แหละที่ทำให้ภูริต้องทำงานอยู่ที่นี่
น้องและแม่จะมีอาการคล้ายๆ กันคือภูมิแพ้ ยากดภูมิใช่ได้ไม่กี่ครั้งก็หมดประสิทธิภาพแล้ว ต้องเปลี่ยนยาบ่อย และยาที่ดี...ก็มีราคาแพง อย่าไปเชื่อที่เขาบอกว่าโรงพยาบาลรักษาคนไข้เท่าเทียมกัน อืม...ก็อาจจะเท่าเทียมกันนะ ถ้าคุณเงินถึงน่ะ สวัสดิการของภูริครอบคลุมถึงครอบครัวด้วย นี่เป็นข้อดีที่หาที่อื่นได้ยาก และนั่นก็ทำให้ที่นี่สมัคงานเข้าได้ยากมากด้วยเช่นกัน
ตอนนี้ที่สำคัญคือ...เขาอยู่ที่ไหน?
จำได้ว่าล่าสุดหัวหน้าให้เขาลงไปเอาของในแล็บ ระหว่างที่ยืนเซ็งอยู่ในลิฟต์ประธานบริหารก็ดันเข้ามาอยู่ด้วย เขาคนนั้นเป็นอัลฟ่า...รู้สึกว่าอัลฟ่าจะมีหลายระดับ ภูริจำได้รางๆ เพราะมีสอนตอนเรียนมัธยม ส่วนใหญ่ที่เขาเจอจะเป็นอัลฟ่าระดับล่าง...เบต้าต๊อกต๋อยไม่ค่อยได้เดินเฉียดพวกชั้นสูงอะไรเทือกนั้นหรอก พอได้อยู่ในลิฟต์กับประธานคนนั้นแล้วภูริก็คิดว่า...ต่อให้เดินเฉียดไหล่ได้ก็ไม่อยากอะ
คนอะไร...อยู่ใกล้แล้วอึดอัดฉิบหงเลย
พอลงมาถึงข้าล่างก็เหมือนมีอะไรพ่นใส่หัวสักอย่าง หลังจากนั้นก็กลายเป็นเหตุการณ์ฆาตกรรมหมู่ มีศพตายหลายร้อยล้านตัวเลย มันจะเป็นตัวขาวๆ ออกมากับน้ำขุ่นๆ คิดแล้วขนลุก...ภูริลูบแขนตัวเองเบาๆ กวาดตามองไปรอบห้อง
เขาว่านั่นอาจเป็นฝันร้าย...ทว่าตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจ ก็นี่มันไม่ใช้ห้องเขา!
ห้องเขามีเตียงเหล็กหลังหนึ่ง ปูด้วยฝูกอันละสามพันกว่าซื้อจากตลาดนัด ผ้าปูสีน้ำตาลเข้มซึ่งมันก็ไม่เข้มเท่าไหร่ นอนมานาน สีซีดไปหมดแล้ว นอกจากเตียงเก่าๆ ก็จะมีตู้เสื้อผ้าหลังละสองพันนิดๆ ซื้อมาจากร้านเดียวกับเตียง โต๊ะทำงานเล็กๆ อีกโต๊ะหนึ่ง นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว แถมห้องเขายังเล็กกว่านี้มาก...นี่มันกว้างจนวิ่งเล่นได้เลย
ภูริละสายตาภาพห้องหรูหราตระกรานตามามองตัวเอง ชุดที่ใส่...เอิ่ม เขาไม่ควรเรียกมันว่าชุดเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีแต่เนื้อหนังเนี่ย รอยแดงเป็นจ้ำตามแขนและแผงอก โฮ...ตอกย้ำความฝันอันเลวร้ายของเขาใช่ไหมเนี่ย
แล้วจะเอายังไงต่อ ห้องใครก็ไม่รู้...อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้อีก ข้าวของของเขาล่ะ หลังจากฟัดกันอย่างเมามันในลิฟต์ สติอันน้อยของภูริก็เลือนรางและหายไปกับความซาบซ่านนั้น ถ้าไม่ติดว่านั่นเป็นผู้ชาย ภูริจะบอกว่ามันเป็นฉากเนื้อแนบเนื้อที่ดุเด็ดเผ็ดมันมากสำหรับเบต้าธรรมดาๆ อย่างเขา
ยังไงก็ตาม เขาต้องหาทางออกไปจากที่นี่ก่อน เริ่มต้นด้วยการหาเสื้อผ้าราคาถูกของตัวเองว่ามันอยู่ส่วนไหนของห้องนี้ มองไปทางไหนก็มีแต่ของที่ดูท่าจะราคาแพง เขาไม่กล้าขยับตัวทำอะไรเลย...ภูริยกมือเกาหัวตัวเองป่อยๆ จนปัญญา เจ้าของห้องไปไหนกันน้า ร่างโปร่งตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงนอนหลังกว้าง ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องนอนดิ้นมากหรือว่าต้องการพื้นที่เอาไว้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะ เตียงมันถึงได้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้
โชคยังดีที่เหลือกางเกงในเอาไว้ติดตัวตั้งหนึ่งชิ้น! ภูริสำรวจมัน...เจ้านี่ไม่ใช่ของเขา ไม่งั้นมันจะไม่หลวมเหมือนจะหลุดแบบที่เป็นอยู่นี่ คาดการณ์ว่าเจ้าของชั้นในยี่ห้ออะไรก็ไม่รู้ตัวนี้ต้องเป็นคนรูปร่างใหญ่ อืม...ก็เข้าเค้าอยู่ เตียงมันก็เลยใหญ่ แน่นอน เจ้าของห้องตัวใหญ่มากนี่เอง
แล้วภาพท่านประธานก็วิ่งพล่านเข้ามาในหัว...
ภูริเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง เขาไม่ได้มีหมัดกล้ามเนื้ออะไรมากมายเพราะไม่ชอบออกกำลังกายและเข้าฟิตเน็ตเหมือนพื่อนพนักงานคนอื่นๆ โห...ไม่อยากจะสาธยายหรอกนะ แต่ค่าสมัคสมาชิคของฟิตเน็ตเนี่ยแม่งแพงมาก...แพงชนิดที่ว่าเขาสามารถเอาเงินนั้นไปกินได้เป็นเดือน ไหนจะต้องจ้างเทรนเนอร์อีก ไม่เอาอะ ไม่ไหวหรอก ก้างแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีใครตายอะนะ แต่ถึงภูริจะไม่ได้มีกล้ามเนื้อหนั่นแน่น แต่เขาก็สูงใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยพอสมควร
ทว่า..ท่านประธานนั่นสามารถกอดร่างกายเขาจมมิดอกได้ นั่นคนหรือยักษ์? อย่าต้องให้นึกถึงเจ้านั่น...เจ้านั้นที่อยู่กลางหว่างขาอะ ขนาดมันไกลกว่าคำว่าชายไทยไปหลายร้อยขุมทีเดียวเชียว
ไม่ๆ เอาภาพนั่นออกไป ภูริสะบัดหัวเล็กน้อย ตั้งสติ...มึงต้องตั้งสติ แม้ว่าจะยากก็ต้องทำให้ได้ เขาค่อยๆ เดินย่ำเท้าไปบนพรมนุ่มนิ่ม มุ่งตรงยังหน้าประตูแล้วเปิดมันเบาๆ ทำอย่างกับว่าของทุกอย่างในห้องนี้มีชีวิต หากเขาปฏิบัติต่อมันรุนแรงมันอาจจะส่งเสียงร้องโอดโอยอะไรทำนองนั้น หรือไม่...เขาก็ทำเหมือนเขากำลังย่องเบาเข้าบ้านคนอื่นอยู่
“เป็นไปไม่ได้!” ทันทีที่ประตูแง้มออก เสียงตวาดก็ดังขึ้นมา...
ขนในกายภูริตั้งชันทันที...
เขาไม่ได้คุ้นชินอะไรกับท่านประธาน อย่างที่รู้ ภูริเป็นแค่พนักงานธรรมดาที่ผลการประเมินแม่งไม่เคยดีเลย ประธานบริษัทจะมาสนใจใยดีหรือมาเกาะแกะอะไรกับเขากันล่ะ จะว่าหน้าตาดี...ก็ใช่ ภูริหน้าตาดี แต่เขาเป็นผู้ชายนะเฮ้ย ท่านประธานก็ผู้ชาย เออ...ต่อให้ท่านประธานเป็นเกย์ก็ไม่มาสนใจไอ้กระจอกอย่างเขาหรอก ดังนั้นการได้ยินเสียงตวาดเมื่อสักครู่นี้ทำให้ภูริเกิดความกลัวขึ้นมา
มันไม่ใช่แค่การไม่ชินเพียงอย่างเดียว...แต่ท่านประธานเป็นอัลฟ่า เสียงตวาดของอัลฟ่าคงมีแค่อัลฟ่าด้วยกันเท่านั้นที่สามารถต่อกรได้ ภูริยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูแง้มๆ กลัวหัวหดเลยอะ...แล้วทำไมต้องกลัววะ?
สัญชาตญาณนี่บางทีก็น่ารำคาญชะมัดเลย!
ภูริเคยสงสัยนะว่า นอกจากชายกับหญิงแล้วทำไมโลกเราต้องมีเพศที่สองอีก ไอ้เบต้า อัลฟ่า โอเมก้าอะไรเนี่ย มันมีเอาทำไม? เซิร์จหาในอินเตอร์เน็ตที่ใครๆ ก็เรียกกันว่าอากู๋แล้ว แต่มันไม่มีคำตอบที่ชัดเจน ทำนองว่านักวิทก็พยายามหาคำตอบเกี่ยวกับเรื่องของพันธุกรรมนี้อยู่เช่นกัน
“เป็นเรื่องจริงครับ นายภูริเป็นเบต้า...” เสียงทรงพลังอีกเสียงตอบโต้ด้วยความนอบน้อม เจ้าของชื่อไม่เห็นคนพูดหรอกแต่รู้ว่าอีกคนก็คงเป็นอัลฟ่าเหมือนกัน ไม่งั้นใจเขาจะสั่นด้วยความกลัวทำไม คนอย่าภูรินะ...กลัวอย่างเดียว กลัวไม่มีกิน!
“มีการปลอมแปลงเอกสารหรือเปล่า มันอาจจะเป็นโอเมก้าที่ปลอมเอกสารเข้ามาทำงาน” อีกเสียงถามกลับ...ประเด็นคือเขาเป็นคนในบทสนทนา และเขาอยากตะโกนออกไปดังๆ ว่า...
‘กูเป็นเบต้าโว้ยยยยยยย!’
ก็ลองตะโกนสิ...ลองเลย กล้าก็เอาเลย ขึ้นเสียงใส่พวกอัลฟ่า แถมตำแหน่งท่านประธานบริษที่ตัวเองสังกัดอยู่ด้วย จะรอดไหมให้ทาย...ไม่ต้องให้หมอดูทำนาย ฟันธงบ้าบออะไรภูริก็เดาชะตากรรมของตัวเองได้ เรียกว่า...เห็นฉากการตายอย่างสยดสยองในบัดดล
“ผมตรวจสอบย้อนหลังหมดแล้วครับ อีกอย่าง...เอกสารการสมัคงานพวกนี้ถูกตรวจสอบอย่างละเอียดตั้งแต่ตอนรับเข้ามาแล้วครับ ข้อมูลในนี้เป็นของจริง ไม่มีการปลอมแปลงแต่อย่างใด”
“ทำไมมันถึงมีกลิ่นฟีโรโมนคลุ้งแบบนั้น” พูดมาตรงนี้คนในประเด็นก็ทำจมูกฟุดฟิดดมจักแร้ตัวเองเป็นการใหญ่ กลิ่นฟีโรโมนเหรอ...เบต้าไม่มีฟีโรโมนดิ
“ผมก็ไม่ทราบ”
“ไม่ทราบ...ตอบง่ายๆ แบบนี่เนี่ยนะ ฉันต้องการให้นายหาคำตอบมาให้ฉัน แล้วสิ่งที่ได้คือไม่ทราบ...” คนตรงหน้านั้นต้องแกร่งขนาดไหนถึงได้ทนความกดดันระดับนี้ได้นะ อยู่ห่างขนาดนี้ ภูริยังหนาวเลย...
เอ๊ะ...หรือว่าแอร์เย็น?
ใช่เวลาเล่นมุกห้าบาทสิบบาทกับตัวเองไหมเนี่ย ภูริอยากจะตบหัวตัวเองอีกสักที เสียแต่...เดี๋ยวปวดหัว ไม่เอาๆ เราไม่ทำร้ายตัวเอง การทำร้ายตัวเองเป็นสิ่งที่ผิดบาป เพราะงั้นห้ามทำเด็ดขาด
“ผมจะรีบหาคำตอบมาให้ครับ อาจจะต้องใช้เวลานิดหน่อย...”
“แล้วอย่าลืมตรวจสอบไอ้เรื่องท่อรั่วในแล็บด้วย มันไม่น่าเกิดขึ้นได้...พอๆ กับที่นายบอกผมว่าเจ้านั่นเป็นเบต้าแหละ”
“ครับท่านประธาน” ประธาน...ประธาน..นี่ห้องประธานเปล่าวะ
เอาแล้ว...ภูริมึงเล่นของสูงแล้วไง ฉากในลิฟต์ก็บอกอยู่ว่าเขาเล่นของสูงมากๆ เลยล่ะ เขาจะซวยไหมเนี่ย ก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปกินตับกับท่านในลิฟต์นะเว้ย มันเป็นเรื่อง...อะไรอะ อุบัติเหตุมะ อุบัติเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นโอเมก้าเนี่ยนะ โอย...มึนหัว ไม่รู้ว่าจะสรุปให้ตัวเองฟังยังไง ตัวเองถึงจะเข้าใจสถานการในตอนนี้ เขาเป็นเบต้า...ถามกี่ครั้งก็จะบอกว่าตัวเองเป็นเบต้า แต่ถ้าเป็นเบต้ามันก็จะไม่เกิดเรื่องนี้ปะ...
เบต้าจะไม่ปล่อยฟีโรโมน เป็นแค่คนธรรมดาที่แม้แต่จะรับกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้ายังทำได้น้อยมาก ถ้ากลิ่นไม่แรงจัดก็จะเฉยๆ ไม่มีอาการตอบสนองรุนแรงเหมือนเหล่าอัลฟ่าที่ถูกสร้างมาคู่กับโอเมก้า แล้วจู่ๆ...เขาก็มีกลิ่นที่ดึงดูดประธานเข้ามาเนี่ย มันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเลย
“แม่ง...กูจะมีคู่โชคชะตาด้วยเรื่องบ้าๆ พรรค์นี้น่ะเหรอวะ” เสียงสบถดังแว่วมาจากข้างนอก รู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาที่นี่ด้วย
ด้วยความกลัว ภูริถอยเท้าออกจากประตู ทั้งที่ยังสับสน...มึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก และไม่ต้องสั่งว่าถามท่านประธานดิ มีอะไรสงสัยให้ถามไปเลย บ้าหรือไง...แค่มองหน้าเขายังไม่กล้า จะให้อ้าปากถามเนี่ยนะ ตลกแล้ว!
ภูริหันมองซ้ายมองขวา ลองดูว่าเสื้อผ้าอยู่ที่นี่ไหม อย่างน้อยเอามาใส่ลดความอนาถของตัวเองสักหน่อยก็ยังดี ตอนนี้มีกางเกงในตัวเองมันเหมือนพวกโรคจิตมากๆ เลย อย่าว่าคนอื่นจะรับได้ ตัวเขาเองเขายังรับไม่ได้เลยให้ตายเถอะซาร่า
แกร๊ก!
ชะงัก...
เสียงประตูห้องทำให้ภูริที่พยายามเดินหาชุดของตัวเองหยุดนิ่งเป็นหินอยู่ปลายเตียง เขาตัวสั่นเล็กน้อย...แอร์ในห้องหนาว ซะเมื่อไหร่ล่ะมันกลัวอะดิ ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องพยายามหันหน้าไปทางประตู การหันหลังให้คู่สนทนาหรือเจ้าของห้องมันดูไร้มารยาทน่ะจริงไหม เกิดท่านประธานไม่พอใจตะเพิดไล่ออกทำไง...ซวยเลยนะเนี่ย ไม่ได้ๆ ยังไงก็จะมาโดนไล่ออกไม่ได้ นี่ไม่ใช่ความผิดของเขาเลย
“ทุเรศ...” เสียงทุ้มทรงอำจาจเปรยแค่เบาๆ ทว่ากดดันได้อย่างมากมาย...ภูริรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลง หดจนกลายเป็นหนูไปแล้ว และเบื้องหน้าก็เป็นสิงโตเจ้าป่า
ก็ทุเรศจริงนะ เขาว่าตอนนี้ตัวเองดูแย่มากๆ อยู่ในกางเกงในหลวมๆ ตัวหนึ่ง ฮื่อ...ดีนะไม่มีใครแอบถ่ายเขาเอาไว้ ไม่งั้นเขาคงรับไม่ได้ตลอดกาลเลยล่ะ ภูริกุมมือต่ำอยู่ตรงเป้ากางเกง สองมือแค่นั้นมันปกปิดอะไรไม่ได้ หนำซ้ำเหงื่อเย็นๆ ยังซึมออกมาตามรูขุมขนจนชุ่มโชกมือเขาไปหมด
รู้สึกว่าร่างของท่านประธานจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ เงาใหญ่กำลังทาบทับลงมาและเขาก็หัวหดยิ่งกว่าเดิม อยากกลายเป็นเต่าอะ อยากมีกระดองให้เก็บหัวตัวเอง โชคร้ายที่เป็นคน...หดคอมากสุดได้เท่านี้แหละ คางจะชิดอกอยู่และ น่าอนาถเข้าไปอีกชีวิต
นึกถึงนิยายของน้อง...น้องเล่าให้ฟังถึงฉากพวกนี้ ว่าอะไรนะ เมะกับเคะมีอะไรกัน แล้วเคะตื่นมาก็จะโวยวายใส่เมะที่ทำกับตนเองแบบนั้น นายมันกล้าดียังไงถึงมาทำแบบนี้กับฉัน ชี้หน้าด่าเลย โวยวายเลย แล้วเดี๋ยวเมะก็จะง้องอนเอง...นั่นมันนิยายของน้องอะนะ ไม่ใช่เรื่องของเขา
ว่าแต่เคะกับเมะนี่แม่งเป็นใครนะ?
ภูรินึกถึงมันเองและครุ่นคิดเองอยู่คนเดียว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงเจ้าของห้องมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ความกดดันอันมากมายนี้เล่นเอาขาเกือบอ่อน ถ้าทรุดลงไปกอดขาอ่อนวอนอะไรๆ จะดีขึ้นไหมนะ...ไม่มีทาง
“ยืนนิ่งอยู่ทำไม ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วออกไปจากห้องผมได้แล้ว...เหม็นขี้หน้า” เหม็นแล้วจะเดินเข้ามาใกล้ทำม้ายยยยยย ภูริแวบความคิดแบบนี้เข้ามาในหัว สมองเขาน่ะคิดคำเถียงไปหลายตลบแหละ แต่ที่ทำได้คือ...
“คะครับ” เออ...นั่นแหละ ทำได้เท่านี้จริงๆ
และถึงจะขานตอบไปแล้ว แต่ภูริไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ไหน เสื้อผ้าอยู่ไหน อะไรๆ อยู่ไหน แล้วจะอาบน้ำยังไง เขาก็เลยยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้จะกวนตีนใครน้า คนไม่รู้คือคนไม่ผิดใช่ไหมล่ะ แล้วทำไมท่านประธานต้องยิ่งแผ่รังสีกดดันมาใส่เขาอะ...
ถ้ารังสีกดดันของท่านประธานฆ่าคนได้...ภูริตายจนเกิดใหม่ไม่ทันละ
“ก็ไปสิ ยังจะยืนหัวโด่อยู่ได้” โอย...อยากไปครับท่าน ผมอยากไปใจจะขาดแล้วครับท่าน
“อะ..เอ่อ...เสื้อผ้า”
“ก็เงยหน้าขึ้นสิวะ!” โดนเข้าไปจึ้กใหญ่...น้ำตาเกือบไหล อารมณ์เหมือนโดนแม่ดุเลย!
ภูริค่อยๆ เงยหน้าขึ้นทีละน้อย อ๋อ...เสื้อผ้าอยู่ในถุง และถุงอยู่ในมือท่านประธานนี่เอง เขาไม่ได้กล้าเงยมองหน้าอีกฝ่ายหรอก แค่เห็นถุงเสื้อผ้าเท่านั้น เขาเอื้อมไปหยิบ ยกมือไหว้ แล้วหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาห้องน้ำ
“กลับหลังหัน...อยู่ตรงนู้น” ชัดว่าน้ำเสียงนั้นมีความรำคาญ ก็ไม่อยากทำให้ใครรำคาญอะเอาตรงๆ แต่คนไม่รู้ไง...บอกแล้วไม่รู้คือไม่ผิด นี่อย่าให้ย้ำบ่อยนะ เพราะการย้ำบ่อยๆ มันน่ารำคาญ
เดินพ้นมาจากร่างใหญ่ของท่านประธานแล้วถึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เมื่อกี้มันอึดอัด...ไม่รู้ว่าถ้าท่านประธานผู้นั้นไม่ได้เป็นอัลฟ่าเขาจะกลัวขนาดนี้ไหม ก็ต้องกลัวดิ กลัวโดนไล่ออกไง...ทุกวันนี้ก็โดนหัวหน้าแผนกแกล้งอยู่ประจำ เกิดทำให้ท่านประธานไม่พอใจไปด้วยอีกคน ชีวิตของเขาก็คงหมดสิ้น...
หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จ รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย...น้ำเย็นๆ นี่มันจรรโลงใจดีจริงๆ นะ ภูริแต่งตัวด้วยชุดของตัวเอง คาดว่าถูกซักมาอย่างดีแล้ว ไม่งั้นก็คงมีซากศพอยู่เป็นคราบๆ ขาวๆ ตามเสื้อตามกางเกง เขาเดินออกมาด้วยความสดชื่น...กลิ่นสบู่ท่านประธานโคตรหอม โคตรดี ดมแล้วโคตรมีความสุข
ท่านประธานอะไรนั่นนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ภูริเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายอยู่ในชุดใส่อยู่บ้านสบายๆ กางเกงขายาวผ้าเนื้อนิ่มและเสื้อแขนสั้น อะไรบางอย่างบอกกับเขาว่าเสื้อผ้าพวกนั้นต้องแพงกว่าเงินเดือนเขาแน่ๆ เขาตั้งใจจะเดินไปยกมือไหว้ลาแล้วค่อยออกจากห้องนี้ ทว่ายังไม่ทันได้ยกมือไหว้...ของบางอย่างก็ถูกโยนมาตรงหน้า
มันเป็นถุงยา...ถุงใหญ่เลยแหละ
“กินมันเข้าไปซะ รู้ว่าเป็นโอเมก้าแทนที่จะกินยาระงับ หึ...หรือว่าคุณจงใจจะยั่วผมอยู่แล้ว” ความกดดันน่ะมี แต่ความย้อนแย้งในใจมันก็มี ภูริเงยหน้ามองท่านประธาน...เผลอสบตาสีฟ้าอ่อนนั้น
ก่อนหน้านี้มีคนรายงานไปแล้วนี่ว่า เขาน่ะเป็นเบต้า...เขาไม่ใช่โอเมก้าแล้วจะให้เขามากินยาระงับฟีโรโมนทำไม? บ้าเปล่าเนี่ย ท่านทำงานมากจนสมองท่านเพี้ยนไปแล้วหรืออย่างไร ลูกน้องเพิ่งรายงานไปเมื่อถึงไม่สามสิบนาทีที่แล้วนี่เอง
“ผมเป็นเบต้า...ครับ” ภูริย้ำอีกครั้ง จำได้รางๆ ว่าในลิฟต์นั่นเขาก็บอกไปแบบนี้เหมือนกัน
“นายจะเชื่อว่าตัวเองเป็นอะไรก็ช่าง กินมันซะ...แล้วกลับไป อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร อย่าให้ใครรู้...ผมไม่อยากโดนเอาไปพูดหรอกว่าเกลือกกลั้วกับพวกโอเมก้าน่ะ เข้าใจใช่ไหม...คุณภูริ” ถ้ากลายเป็นโอเมก้าแล้วยังไง...อยากรู้จริงๆ มันทำไมนักหนา อัลฟ่ากับโอเมก้าแม่งถูกสร้างมาคู่กัน แต่ตัวเองมีพลังควบคุมคนหน่อยก็ว่าชนชั้นอื่นเขาไปหมด
เพราะอัลฟ่าเหยียดคนอื่นแบบนี้ล่ะมั้ง...ช่วงนี้ถึงเห็นข่าวว่าอัลฟ่าเลือดเข้มข้นมีการเกิดลดน้อยลงจนน่าตกใจ
ก็ไม่แปลก...
“เข้าใจครับท่านประธาน”
“เข้าใจแล้วก็ทำตามด้วย ที่นั่งคุณไม่ได้มั่นคงนักหรอก” ก็รู้หรอกหน่า...หัวหน้าแกล้งตลอดจะไปมั่นคงได้ไงว้า อัลฟ่าแม่งอัลฟ่าจริงๆ...
“ครับ” ภูริก้มลงไปหยิบยาตรงเท้า ยืดตัวแล้วยกมือไหว้อีกฝ่ายตามมารยาท ชั่วแวบหนึ่งเขาสบตากับอีกฝ่าย...เห็นแต่ความเพียบพร้อมและผยองจนเกินตัว
ช่างเถอะ...ก็เป็นวันร้ายๆ อีกวัน เขาเจอเรื่องพวกนี้ประจำ เจ้าตัวเดินออกมาจากห้อง เสร็จแล้ว...ก็กลับบ้าน ใช่ เราก็แค่ต้องกลับบ้านไปนอนพักผ่อน ท่านผู้สูงส่งค้ำฟ้าอะไรนั่นไม่มายุ่งกับเขาหรอก ไม่อยากมาเกลือกกลั้วนี่เนอะ
ว่าแต่...ทางออกมันอยู่ไหนวะ???
….100%….
ภูริเราเป็นเบต้าที่กลายร่างมาล่ะ วะฮะฮ่าาาาาา
-
พูดจาร้ายกาจ!! :m16:
-
ดูท่า ท่านประธานจะมีความลับสินะ 5555
-
สนุกๆ ติดตามจ้า
-
นี่พระเอกใช่ไหม พูดจาน่าตีมากเลย มาติดตามตอนต่อไปจ้าาาาาา
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อัลฟ่าจัญไรขร่ะ :z6:
ปากหมาแบบอันลิมิเต็ด
เพศที่สามสี่ห้าเสียละมังคะ ไม่น่าใช่เพศที่ 2
-
:mew2: :mew2:
-
หรือเป็นโอเมก้าที่เบต้าเลี้ยงตั้งแต่เล็ก
แบบนางพยาบาล วางเด็กเบต้าผิดที่ สับเปลี่ยนตัวกับโอเมก้าในรพ.
พ่อแม่เบต้าก็เข้าใจว่าเป็นเบต้า เอกสารก็เป็นไปตามที่แจัง
ก็ต้องรอ ตามต่อน่ะสิ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปากจัดแท้
-
สนุก
-
มัดกล้าม ใช้ 'มัด' แบบนี้นะคะ
-
เบต้าเป็นเผ่าพันธุ์ที่ตลก 555555555
นึกว่าจะไม่มีเรื่องเกี่ยวกับเบต้าซะละ มีแต่คนจับคู่อัลฟ่าโอเมก้า :katai5:
มาต่อเร็วๆนะตัวเองงง เกาะขอบเตียง ฉันเชื่อว่ามันต้องมีครั้งต่อไป อิอิ :-[
-
น่าสนุกนะ
-
>….ตอนที่ 2 [100%]….<
กว่าจะออกมาจากห้องไอ้ท่านประธานบ้านั่นได้เล่นเอาภูริเครียดไปเลยจริงๆ ช็อตแรกเปิดประตูมาก็เจอระเบียง ไอ้ส่วนนี้เขาเห็นมันตั้งแต่แอบแง้มประตูฟังแล้วล่ะ ตอนนั้นคิดว่านี่เป็นบ้านสองชั้นทั่วๆ ไป ตกแต่งหรูหน่อยเพราะมีเงินไง ที่ไหนได้...มันไม่ใช่บ้าน
มันเป็นคอนโด...ใช่ มันเป็นคอนโดที่มีสองชั้น? เกิดมาเพิ่งเจอ ทำไมต้องคอนโดสองชั้น ทำไมไม่ซื้อบ้านสองชั้นแทน ภูริปวดหัวตึบๆ แทบจะเอายาเม็ดหลายสิบแผงนั้นประคบหัวตัวเองเผื่อมันจะดีขึ้น
กว่าจะหาลิฟต์เจอ กว่าจะเดินออกมาจนถึงหน้าปากซอยโดยที่ไม่รู้ว่าเขามีรถเอาไว้รับส่ง กว่าจะโบกแท็กซี่ได้...โบกกี่คันแม่งบอกส่งรถ เติมแก๊สตลอด ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาพี่แท็กซี่ใจดีสักคันมารับผู้โดยสารไปส่งบ้าน แล้วถ้ารู้ว่าตรงที่ยืนอยู่นี่คือที่ไหนเขาก็ไม่โบกแท็กซี่หรอก ประเด็นคือภูริไม่รู้ว่าเขากำลังอยู่ที่ไหนแล้วจะนั่งรถสายอะไรถึงบ้านได้
ในความเอ๋อมีความเอ๋อ เลยมาจากที่รอรถแท็กซี่เมื่อครู่นี้แค่ไม่เกินหนึ่งกิโลก็เจอกับสถานนีรถไฟฟ้า ภูริอยากจะร้องไห้ หยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาดูยิ่งชอกช้ำระกำใจเข้าไปใหญ่ นี่ต้นเดือน...เขาเหลือเงินติดตัวไว้ใช้แค่สองพัน และหนึ่งในสองพันนั้นยังต้องเอามาจ่ายค่าแท็กซี่ที่มิตเตอร์ขึ้นไวแปลกๆ อีก
ภูริเลือกลงหน้าซอยหมู่บ้าน ตอนนี้เขาหิวนิดๆ และคิดว่าถ้าให้แท็กซี่ต่ออีกหน่อยเงินเขาอาจจะหายไปอีกเป็นร้อยได้ ซอยบ้านภูริไม่ลึกมาก เดินตรงไปราวห้าร้อยเมตรก็ถึงทางเข้าหมู่บ้าน ระหว่างทางก็มีร้านขายของกินตั้งเรียงๆ กันอยู่ กินพื้นทางเท้าสำหรับคนเดินไปเกินครึ่ง แต่ไม่เป็นไร...มันก็สะดวกดีถ้าคิดอีกแง่ว่าคนในหมู่สามารถออกมาหากินแถวนี้ได้ง่ายๆ
ค่ารถสองร้อยแปดสิบ จริงๆ มีเศษห้าบาทแต่พี่แท็กซี่ไม่ทอนให้ ภูริไม่อยากแตกแบงค์ร้อยอีกเขาก็เลยแวะซื้อแค่ลูกชิ้นด้วยเศษยี่สิบบาทนั้น แล้วไอ้ลูกชิ้นก็ช่างแพง...ไม้ละห้าบาทมีลูกชิ้นแค่สี่ลูก เอาวะ อย่างน้อยก็ดีกว่าสามลูกล่ะจริงไหม
ลูกชิ้นสี่ไม้กับเศษผักฉลาดน้อยในถุงถือว่าเป็นของรองท้องที่ไม่เลวร้ายนักในยามนี้ ภูริเดินทางต่อไปเรื่อยๆ กินลูกชิ้นทีละลูกอย่างใจเย็น เคี้ยวช้าๆ จะได้อิ่มเร็วหน่อย แล้วยัดผักเข้าปากเยอะๆ ที่จริงกะหล่ำนี่ภูริไม่ชอบตรงก้านมันเท่าไหร่ ตอนนี้หิว ไม่ชอบก็กินได้
แต่แล้ว...ก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น!
“หงิงๆ...” ไอ้หมาผู้ไม่รู้จักทำมาหากินกำลังเดินตามหลังเขาพลางส่งเสียงร้องขอความเมตา ซึ่งก็คือลูกชิ้นที่อยู่ในมือภูรินั่นเอง เขาเหลือบสายตาไปมอง...มองแบบเหยียดเต็มที่อีกด้วย
“อยากกินรึไง” หมาตอบได้ก็บอกว่าใช่น่ะเซ่ หิวจะแย่ส่งมาให้ข้าสักไม้หนึ่ง ในใจหมานั้นช่างเกรี้ยวกราดและดุดันราวกับมาเฟีย แต่สิ่งที่แสดงออกนั้นคือการเอียงคอนิดๆ แล้วทำตาหวานๆ ส่งเสียงอ้อนๆ
“หงิงงงงง” มนุษย์ต้องตายด้วยท่าพิฆาตนี้อย่างแน่นอน แต่ว่า...ไม่ใช่มนุษย์ที่ชื่อภูริแน่ๆ
“ฝันไปเหอะ กูไม่ให้มึงหรอก...” มียักคิ้วใส่หมาด้วย คิดว่าเท่มาก เท่จนสาวๆ ต้องร้องขอชีวิต เสียแค่ตรงนี้ไม่มีสาวที่ไหนจะมาร้องกรี๊ดกร๊าดใส่
“หงิง หงิงงงง” เจ้าหมามากเล่ยังไม่ยอมถอยง่ายๆ บางทีมนุษย์คนนี้อาจจะเป็นพวกซึนเดเระ ปากไม่ตรงกับใจ ข้างในคงอยากจะเอาเจ้าลูกชิ้นกลมอ้วนน่ากินนั้นมาป้อนถึงปากอยู่แล้ว
“ไม่!” ภูริเหลือกตาใส่เจ้าหมาข้างถนน ท่าทางอย่างกับนายผู้สูงศักดิ์มองต่ำมาที่ปุถุชนธรรมดา จากนั้นสาวเท้าเร็วๆ หนีเจ้าหมานั่นไปยังทางเข้าของหมู่บ้าน
อาจจะเพราะเผลอตัวไป เสียงเถียงกับหมาจึงดังไปถึงป้อมยาม รปภ.ชะโงกหน้าออกมามองชายหนุ่มพนักงานออฟฟิตเชิดหน้าใส่หมาตัวผอมแห้งกะร่องก่อง เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดี ก็เป็นคนในหมู่บ้าน เห็นกันทุกวัน แล้วสิ่งหนึ่งที่เขาเห็นก็คือ...ผู้ชายคนนี้มักเถียงกับหมาเรื่องของกินบ่อยๆ ทำเชิดใส่ ทำหยิ่งใส่ แต่ก็เหมือนทุกครั้ง...เดี๋ยวเขาก็เอาลูกชิ้นแบ่งให้หมากินอยู่ดี
นั่นไง...เดินวนกลับไปเอาลูกชิ้นให้หมาแล้ว
“ไม่เคยใจแข็งตลอดรอดฝั่งเลยนะครับ” ลุงยามส่งเสียงเย้าแหย่
“ไม่เอาความจริงมาพูดเล่นสิลุง” ภูริยิ้มบางๆ เขาส่งลูกชิ้นให้หมาตัวนี้อีกหนึ่งไม้แล้วถึงเดินจากไป
บ้านของภูริเป็นเพียงทาวด์เฮ้าส์ธรรมดา ขนาดสิบเจ็ดตารางวา มีสองชั้น สามห้องนอนสองห้องน้ำ หลังที่ภูริอาศัยอยู่ซอยสุดท้าย เดินไกลแต่สงบดี มือหนึ่งถือถุงลูกชิ้นเปล่าเหลือแค่ไม้เสียบ อีกมือถือถุงยาระงับฟีโรโมน
ตลอดทางเขาครุ่นคิดหนักมาก เขาเป็นเบต้า...แล้วทำไมต้องกิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเขาจำได้อยู่ จำได้แม่นเลยล่ะ แต่ภูริก็หลอกตัวเองว่าไม่หรอก...มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น ภูริพยายามจะทำให้ความทรงจำอันชัดเจนนั้นพล่าเลือนด้วยการใส่ฟิวเตอร์ให้มันฟุ้งๆ เบลอๆ เป็นสีเทาเจือจาง...
ได้ผลไหม...ได้ก็ดีดิ!
ความคิดบ้าบอหมดไปเมื่อเดินมาถึงบ้านตัวเอง แม่นั่งอยู่ห้องโถงชั้นล่าง น้องสาวนั่งข้างๆ เขาไม่แปลกใจเพราะนี่เย็นมากแล้วและน้องสาวก็คงเลิกเรียนนานแล้วด้วย บ้านนี้มีภูริทำงานอยู่คนเดียว น้องสาววัยสิบแปดกำลังเรียน ปวส.คอมพ์พิวเตอร์ธุรกิจปีหนึ่ง เธอชื่อว่า ‘ภูฟ้า’ เป็นคนตั้งคำถามกับเขาว่าเขาอยากให้ชีวิตรักของเขาเปิดตัวแบบไหน น้องเป็นหนอนหนังสือน่ะ...ชอบอ่านนิยายตามเว็บไซต์ เขาตอบไปแล้วว่ายังไงก็ได้ ขอแค่ไม่เปิดมาเจอสุดที่รักในอนาคตกำลังฆ่าหั่นศพสามีเก่าของเธอก็พอ
เขากับน้องสาวอายุห่างกันเจ็ดปี เพราะน้องสาวเขานี่เป็นลูกหลง...เคยคิดว่าแม่ไม่น่าพลาดท้องเลยให้ตาย การมีน้องสาวมันปวดหัวนะจะบอกให้ แล้วพ่อพอมีน้องได้ไม่ถึงสองขวบก็มาเลิกรากับแม่ไป แม่ของภูริอายุเข้าเลขสี่มาเกินครึ่งทาง เธอรับจ้างสักรีดเสื้อผ้าของคนในหมู่บ้านนี่แหละ เงินที่ได้ไม่เยอะนัก พอเป็นค่าอาหารของแม่และน้องสาวอยู่ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นก็...ภูริไง
“พี่ภู!” คุณน้องที่น่ารักตรงเข้ามาต้อนรับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เธอสูงแค่อกของเขา
“หายไปไหนมา เมื่อคืนไม่กลับบ้านทำไมไม่บอก...แม่กับน้องรอกินข้าวเนี่ยไม่รู้หรือไง” สกิวการบ่นมาแล้ว แต่ว่า...เขาหายไปทั้งคืนเลยเหรอ?
“เอ่อ...ผมไปนอนบ้านเพื่อนมา”
“ไปนอนจนลืมเอาของกลับมาด้วยเหรอ ทำอะไรไม่รู้จักระมัดระวังเลย อายุไม่ใช้น้อยๆ แล้วนะแกน่ะ” อย่าว่าลืมเลย...ของอยู่ไหนดีกว่า ตอนไปที่ลิฟต์ภูริไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปด้วย ข้าวของต่างๆ ของเขาน่าจะยังอยู่ที่โต๊ะทำงาน แล้วเขาก็ไม่ได้กลับเข้างาน หายอีกตั้งหนึ่งคืน...
มันดุเดือดมากจนสลบยาวเลยอ๋อวะ?
“โทษทีครับ”
“พี่ภูกินไรยัง”
“มีแต่มาม่า” ทันทีที่น้องสาวถามจบ คนเป็นแม่ก็สวนขึ้นมา
“โหยแม่ ไข่กับปลากระป๋องก็ยังมี ต้มมาม่าใส่ไข่กับปลากระป๋องกินกัน”
“ไม่ได้ มันเปลือง...จะใส่ก็แค่ไข่พอแล้ว” แม่ว่ากลับมาอีก
“เอ่อไม่เป็นไร พี่กินมาแล้ว...ฟ้ากับแม่อะกินไรยัง” ภูริเดินโอบเอวน้องสาวเข้าบ้าน เธอนั่งลงข้างแม่และภูริตรงไปเอาน้ำมาดื่ม
“กินแล้วพี่ กินข้าวไข่เจียวน่ะ” น้องสาวตอบเสียงใส
“ก็ไม่รู้ว่าแกจะกลับบ้านไหม ติดต่อก็ไม่ได้ แม่เลยไม่ทำเผื่อ แล้วนั่นมันถุงอะไร...ยาเหรอ?” ภูริรีบเอามันหลบ
“ไม่มีไรแม่ ผมไปอาบน้ำก่อนนะ” ว่าจบก็เดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องของตัวเอง
ห้องภูริติดกับห้องน้ำ เดินขึ้นมาชั้นสองปุ้บเจอประตูตัวเองตรงกับหัวบันไดพอดี แม่บอกว่าเธอจะไม่ยอมอยู่ห้องที่ตรงกับบันไดเพราะมันจะเป็นห้องของผี น้องได้ฟังก็กลัวไปด้วย เขาซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวจึงต้องมานอนห้องนี้...แต่ผู้ชายก็กลัวผีนะเว้ยเนี่ย!
มันไม่สำคัญแล้วว่าห้องนี้จะมีผีไหม เขาเองก็อยู่ที่นี่มานาน ถ้าจะมีคงเจอไปหลายรอบแล้ว เจ้าตัวไม่อาบน้ำอย่างที่พูดกับแม่ ตรงไปทิ้งร่างลงบนเตียง อย่าคิดถึงการปล่อยร่างกายให้ร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วงโลกดังซึ่ม! นะ ไม่ใช่ๆ เตียงแข็งขนาดนี้ทิ้งไปหลังหักพอดีดิ มันต้องค่อยๆ นั่งก่อน แล้วถึงเอนตัวนอนหนุนหมอนที่ถึงจะสีซีดแล้วแต่ก็สะอาดสะอ้าน
ถุงยาถูกวางไว้ข้างตัว เขาหยิบมันออกมาทีละแผง ยาหนึ่งแผงมีทั้งหมดสิบเม็ด ท่านประธานนั่นให้เขามาสิบแผงได้...ร้อยเม็ดเลยเหรอ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองกลายเป็นโอเมก้าอะ มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ นะ...โลกเราไม่เคยระบุถึงการเปลี่ยนแปลงอันน่าฉงนนี้ขึ้นมาเลย
หรือเคยมีวะ?
บ้าหน่า มันจะไปมีได้ยังไง คนเปลี่ยนกรุ๊ปเลือดตัวเองยังไม่ได้เลย การเป็นอัลฟ่า เบต้าหรือโอเมก้ามันก็เปลี่ยนไม่ได้เช่นกันดิ หรือเขาไม่ตั้งใจเรียนเลยพลาดวิชาอะไรสักวิชาที่สำคัญไปนะ? ช่างแม่งเหอะ...ยังไงก็ไม่ใช่โอเมก้า ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่
ภูริเริ่มเกิดอาการสะกดจิตตัวเอง เขาเคยดูหนังผีของไทยเรื่องหนึ่งที่คนเป็นแม่มันไปเรียนวิชาสะกดจิตมา สามารถสะกดจิตให้กระดาษกลายเป็นมีดฆ่าคนได้ สะกดจิตให้ลูกที่ตายมีชีวิตขึ้นมาได้ งั้น...ถ้าเขาสะกดจิตตัวเองว่าเขาเป็นเบต้า ไม่ได้กลายร่างเป็นโอเมก้า เขาก็จะเป็นเบต้าเหมือนเคย น่อว...ความคิดนี้ช่างบรรเจิด!
ทว่าร่างกายกลับทรยศเขา...
ด้วยความที่เพิ่งกลายเป็นโอเมก้า ทำให้อาการฮีตครั้งแรกนั้นเกิดขึ้น ภูริไม่รู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก เขาเป็นเบต้ามาตลอดจึงไม่เคยเรียนรู้เกี่ยวกับโอเมก้านัก คิ้วได้รูปเริ่มขมวด หัวใจเต้นแรง...และภาพของท่านประธานนั่นก็วิ่งพล่านอยู่ในหัวเขา
ไม่ใช่แค่ภาพ...แม่งมาทั้งความต้องการเลยล่ะ!
ทรมานสุดในชีวิตลูกผู้ชายคือแม่มาเคาะห้องตอนกำลังชักวู้ อีกนิดเดียว...สไลด์สักสองทีก็จะน้ำพุ่ง แต่เสียงเคาะนั้นมันดังขึ้น เขาตกใจรีบหยุดทุกการกระทำ นั่นในวัยสิบสอง หลังจากนั้นไม่เคยอยากกระหายค้างคานานๆ อีก จนมานี่อะ...ยี่สิบห้า
กลิ่นฟีโรโมนเฉพาะตัวฟุ้งกระจายออกมาตามรูขุมขน ผิวหนังหรือแทบจะทุกสัดส่วนในร่างกายของภูริ อุณภูมิเขาสูงขึ้น...หน้าแดงมีเลือดฝาดดูน่าขยี้ขย้ำ หากเหล่าอัลฟ่าได้กลิ่นนี้คงกรูเข้ามาในห้องและมัวเมาอยู่กับฟีโรโมนของเขาแน่ ดีที่แม่และน้องสาวเป็นเพียงเบต้า และเหล่าเบต้านั้นมีประสาทการรับรู้ฟีโรโมนได้น้อยมากถึงแทบไม่มีเลยก็ว่าได้
อะไรก็ไม่สำคัญเท่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้กำลังตอกย้ำถึงการเปลี่ยนแปลงของตนเอง ภูริไม่อยากจะเชื่อว่าเขากลายเป็นโอเมก้า...แต่ถ้าไม่เป็นโอเมก้าเขาจะฮีตขึ้นมาเหรอ ฮีตไม่พอ ยังไปนึกถึงหน้าประธานนั่นอีก...ในหัวเขามีภาพเรือนกายของท่านประธาน ได้กลิ่นตัว...กลิ่นเหงื่อ จังหวะการกอดรัด ลมหายใจกระชั้นชิดที่แสนจะหยาบโลนและเร้าอารมณ์
เขาเกือบเอื้อมมือไปกุมน้องชายตนเองเพื่อลงโทษที่มันโด่เด่ในเวลาแบบนี้ แต่มืออีกข้างมันเสือกกำลังแผงยาเสียงก่อน...คือแค่คิดว่าจะจับนั่นก็เสียวแล้ว แผงยาคมๆ ทำให้เขารู้สึกมีสติขึ้นมาเล็กน้อย ภูริรีบแกะมันออกมาหนึ่งเม็ด โยนเข้าปากแล้วกลืนทั้งที่มันฝืดคอไปหมด
ว่าแต่...คำเตือนมันเขียนไว้ไงนะ?
ก่อนจะไปคิดถึงตรงนั้น ยาแม่งติดคอ! เกือบหล่อแล้วเมื่อกี้นี้ กลืนยาเท่ๆ เสียหน่อย ปรากฏว่าคาคอไม่ลงกระเพาะก็เลยต้องตะเกียกตะกายไปที่ห้องน้ำ เปิดก๊อกเอาปากรองน้ำประปาแล้วรีบกลับเข้าห้องตัวเองให้ไวที่สุด กลัวฟีโรโมนพวกนี้จะฟุ้งออกไปด้านนอก
ภูริทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง ไม่แผ่วเบาเหมือนครั้งแรก ความอยากทำให้การควบคุมร่างกายของตัวเองนั้นเป็นไปได้ยาก อารมณ์เหมือนเมาทั้งที่ไม่ได้กินเหล้าอะไรเลย เขาก็เลยรู้สึกเจ็บเมื่อร่างกระแทกไปกับเตียง ซ้ำร้ายโดนแผงยาจำนวณมากตำหลังไปหมดอีก โคตรซวย...นี่มันซวยขั้นเทพชัดๆ
“เป็นจริงๆ เหรอวะเนี่ย...” ภูริเอาผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวเองเอาไว้ พัดลมถูกเปิดไว้ที่เบอร์สาม แต่มันช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก เขากลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาฮีต ผ้าห่มห่อตัวแบบนี้อาจจะระงับกลิ่นฟีโรโมนได้บ้าง
แต่ระงับความอยากไม่ได้นะจ๊ะ!
ร่างโปร่งเริ่มกอดตัวเองด้วยความทรมาน เพิ่งรู้ก็วันนี้นี่แหละว่าพวกโอเมก้าต้องทรมานกับอาการฮีตขนาดไหน เขาอยากจะหยิบเอายามาอ่านคำเตือน อ่านฉลาก อ่านอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเองรู้เรื่องยาตัวนี้มากกว่ามันเป็นยาระงับฟีโรโมน ดวงตาเริ่มพล่า มีหยาดน้ำคลอ...ไม่ใช่ว่าเศร้าจนอยากจะร้องไห้อะไร มันทรมานและมันก็อยากมาก...พวกโอเมก้าจัดการกับเรื่องพวกนี้ยังไง ต่อสู้กับความต้องการในรูปแบบไหน...คงไม่ใช่วิ่งโล่ไปหาใครมาผสมพันธุ์หรอกใช่ไหมนะ?
ให้ตายเถอะ...เมื่อไหร่ยาจะออกฤทธิ์!
ยาระงับฟีโรโมนบวกอาการฮีตที่เขาได้รับมาเป็นยาเกรดดี สามารถระงับอาการฮีตและฟีโรโมนได้ถึงแปดชั่วโมง ออกฤทธิ์เร็ว ไร้ผลข้างเคียง ในขณะที่ยาส่วนใหญ่ตามท้องตลาดมักออกฤทธิ์ช้า ควบคุมได้ในระยะเวลาสั้นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นสี่ถึงหกชั่วโมง และมีผลข้างเคียงแล้วแต่ตัวบุคคล เช่นเวียนหัว อาเจียน อ่อนเพลียหรือเซื่องซึม
ภาพของท่านประธานและฉากเนื้อแนบเนื้อหายไป ความกระหายลดน้อยลงจนภูริสามารถผ่อนลมหายใจให้ช้าลงและสูดลึกเข้าเต็มปอด เขาถีบผ้าห่มออก เหงื่อของเขาชุ่มโชกจนเสื้อเชิ้ดเปียกปอน เขาคงต้องอาบน้ำอีกครั้ง...เจ้าตัวนอนมองเพดานสีครีมตัวเอง
การสะกดจิตไม่ได้ผล…อุตส่าห์สะกดจิตตัวเองตั้งหลายนาทีแหนะ น่าเศร้าเป็นบ้า นี่เขาจะกลายเป็นโอเมก้าจริงๆ เหรอ แล้วเขาจะใช้ชีวิตต่อไปแบบไหน...แบบที่ต้องพึ่งยาระงับฟีโรโมนและอาการฮีตตัวเองไปตลอดขีวิตหลังจากนี้อะนะ
โห...ทุกวันนี้ก็ลำบากจะตายอยู่แล้ว
การที่บ้านเขาเป็นภูมิแพ้นี่ก็แย่แล้ว ไหนจะกรรมพันธุ์ที่ดื้อต่อตัวยาอีก ทำไมแม่งไม่ดื้อต่อภูมิแพ้มั้งวะ...สู้ไม่เคยชนะเลยให้ตายดิ แต่ก็นั่นแหละ ความป่วยทางกรรมพันธุ์นี้สร้างปัญหาเรื่องการเงินให้เขาเอาการ ถ้าเขาต้องกลายเป็นโอเมก้า...เขาก็ต้องพึ่งยาพวกนี้ ต้องซื้อมันมากิน ค่าใช้จ่ายในบ้านก็จะเพิ่มขึ้น
สมองรันตัวเลขคร่าวๆ ขึ้นมา จากการทำงานอยู่ฝ่ายขายยาทำให้เขาพอจะนึกราคายาระงับฟีโรโมนได้บ้าง และตัวที่ท่านประธานนำมาให้เขานี่ก็เป็นตัวที่ดีระดับหนึ่ง ราคาเอาการไม่ใช่น้อย พวกมีเงินหรือมีอันจะกินเขามักซื้อมาใช้กัน ถ้าระดับภูริ...หมดถุงนี้เขาก็คงซื้อได้แค่ยาราคาเบาๆ ตามร้านขายยาทั่วไป
แต่มันจะกินได้นานเท่าไหร่กัน...
ยาที่เคยกินส่วนใหญ่แทบไม่มีผลต่อเขาแล้ว เป็นหวัดบางทีก็ต้องปล่อยให้หายเองเพราะกินยาไปมันก็ช่วยอะไรเขาแทบจะไม่ได้เลย เขาเชื่อว่ายาระงับตัวนี้จะมีผลต่อตัวเขาได้ไม่นานนัก...
หายนะมาเยือนกูแล้วไง!
คิดไปคิดมาก็ปวดหัว ไม่ต้องไล่ให้ไปหายาแก้ปวดหัวมากินนะ ไอ้ยาสามัญประจำบ้านนี่มันก็แค่ของประดับที่กินจริงๆ ไม่เคยได้ผลอะไรเลย บางทีภูริก็คิดว่ามันอาจจะเป็นยาหลอกก็เป็นไปได้ ก็ถ้ายาจริงมันต้องช่วยอะไรเขาได้บ้างดิ...
นอกจากกลายเป็นโอเมก้าโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่อยากจะให้เป็น เขายังมานั่งนึกถึงหน้าประธานตอนฮีตอีก หน้าว่าแย่แล้ว...นึกออกยันสัมผัส นึกออกยันลมหายใจ นึกออกแม่งยันจังหวะการกระแทกเลยให้ตาย
เหล่าโอเมก้ากับอัลฟ่าจะมีคู่แท้ มันเป็นไปได้ยากมากที่หนึ่งชีวิตของพวกเขาจะมาบรรจบเจอกัน ว่ากันว่าหนึ่งในแสนคนเห็นจะได้ นี่เขาคงไม่โชคร้ายซ้ำซ้อนถึงขั้นที่ว่าคู่แท้ของเขาเป็นท่านประธานอะไรนั่นหรอกนะ แบบนั้นมันแย่มากเลยนะเว้ย เขาดูรังเกียจโอเมก้าอะ…ดูแบบไม่อยากจะสุงสิงด้วย แล้วก็ยังชอบมองเหยียดชนชั้นที่ต่ำกว่า
ก็รู้ว่าพวกชั้นสูงนี่มันก็จะหัวสูงหน่อยๆ มองอะไรมองข้างบนไม่มองข้างล่าง เขาเจอฤทธิ์อัลฟ่ามาเยอะ แผนกเขานี่อัลฟ่าเป็นส่วนใหญ่ และพวกนั้นก็มักรังแกเขาที่เป็นเบต้าแต่ทำงานได้ดีกว่าพวกอัลฟ่า
ว่าง่ายๆ แม่งอิจฉา...
ภูริตัดสินใจทิ้งเรื่องหนักสมอง ลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำอาบท่าอีกหนหนึ่ง ห้องเขาร้อน มีแค่พัดลม นอนตัวเหนียวๆ แบบนี้ใครมันจะไปหลับลง จะว่าไปใกล้เข้าหน้าร้อนแล้วนี่หว่า...โหย ฤดูแห่งความตายชัดๆ แค่นอนก็ตายได้ ร้อนตายอะ!
ถึงภูริจะบอกตัวเองว่าเลิกคิดเถอะเรื่องปวดหัวพรรค์นั้นน่ะ คิดไปก็เท่านั้น แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี แต่เขาก็สลัดมันออกจากหัวเขาไม่ได้ นี่มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่มาก ไม่ใช่การโยกย้ายตำแหน่งจากพนักงานขายไปเป็นพนักงานเดินเอกสารนะที่จะทำใจได้ง่ายดายขนาดนั้น ชั่วนาทีหนึ่งเขาก็เกิดนอยขึ้นมา…ชีวิตมันเศร้าของเหล้าสักขวด
เออ…ไปเมาสักทีให้หายเครียดดีไหม?
ไม่ดี…ไม่ใช่คนดีแต่เงินไม่พอ!
เศร้าซ้ำซ้อนไปอีกชีวิต เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ นุ้งผ้าขนหนูผืนประจำก่อนจะแต่งตัวด้วยกางเกงบอลและเสื้อยืดธรรมดาในห้อง เขากะว่าจะลงไปนั่งเล่นกับน้องสาว แต่ถ้าไม่เก็บข้าวของให้เรียบร้อยเขาก็ยังลงไปไหนไม่ได้ ทั้งยาระงับอาการ ทั้งเสื้อผ้าตัวเอง
ชีวิตพนักงานเงินเดือนอย่างเขาไม่มีอะไรมาก กินลูกชิ้นแล้วโกหกว่าอิ่มกินข้าวมา นั่งดูละครกับน้องและแม่ด้วยความสนุกสนานทั้งที่ในใจด่าไอ้พระเอกหน้าโง่นั่นปาวๆ มันดูโง่จริงๆ นะ นางเอกแกล้งตัวเป็นผู้ชายเสือกจับไม่ได้ นี่นางเอกนมเล็กหรือพระเอกพิการทางสายตา นอกจากนี้ยังตามเทียวมาวนเวียนรอบตัวนางเอกในชุดผู้ชายราวกับว่างงาน กว่าละครอันไร้ประโยชน์นอกจากสร้างความบาดหมางจะผ่านพ้นไปได้ก็ล่อมาสี่ทุ่มกว่า เดี๋ยวมีข่าวจากนั้นมีรายการอะไรสักอย่าง…
ภูริตั้งใจจะดูรายการตอนดึกนั้นต่อ น้องสาวก้มหน้าอ่านนิยายในมือถือระหว่างรอข่าวจบลง ส่วนแม่นั้นตั้งใจดูข่าวใจจดใจจ่อทั้งยังบ่นพึมพำอะไรมากมายก็ไม่รู้ เขาชินแล้ว นี่เป็นครอบครัวเขา อยู่ด้วยกันทุกวัน…เป็นแบบนี้ทุกวัน
แต่ที่ไม่เหมือนทุกวันคือ…เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังฮีตอีกแล้ว!
เพิ่งกินยาไปเมื่อสี่ชั่วโมงก่อนเองนะเว้ย!!!
….100%….
อาการแบบนี้ต้องให้อีธานช่วยบรรเทานะจ้ะ อิอิ
-
:pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้ท่านประธานต้องรับผิดชอบ :hao6:
-
รอค่าาาาาา อิอิ
-
สนุกมากเลยค่า
อยากรู้ว่าภูริกลายมาเป็นโอเมก้าได้ไง
-
รอตอนต่อไปจ้า ชอบภูริ
-
ท่านประธานต้องมารักษานะคะ
-
ถึงการเล่าเรื่องของภูริจะสนุก แต่ก็แอบสงสารภูริที่ต้องกลายมาเป็นโอเมก้านะ ท่านประธานมารับดูแลภูริด้วยค่ะ
-
:L2: :pig4:
-
เอาแล้วววว
-
รอนะคะ อยากรู้ว่าภูริเป็นโอเมก้าได้ไงแล้วววว
-
ภูริน่าสงสารว่ะอีธานกะปากร้ายหนาดน้าน
-
:z3: :z3: :z3: ทำไมฮีต ไม่เลิกล่ะ :katai1:
ขนาดกินยาระงับอาการฮีตแล้ว ทำยังไงต่อล่ะ
ฟีโรโมนจะลอยละล่องไปหาอัลฟ่ามั้ยนะ
โดยเฉพาะ อัลฟ่าท่านประธานน่ะ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ท่านประธานมาช่วยด่วนๆเลยยย น้องฮีทแล้ววววว :katai5: :katai5:
-
หือออออ แย่แล้วภูริ
-
>….ตอนที่ 3 [100%]….<
แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา เป็นการเปลี่ยนแปลงที่โคตรยากจะทำใจยอมรับและมีผลต่อสภาพจิตใจประมาณหนึ่ง แต่ชีวิตต้องดำเนินโดยมีเงินเป็นปัจจัยหลัก เพราะงั้นภูริก็ต้องไปทำงาน...
หลังกินมื้อเช้ากับแม่และน้อง ภูริเดินเท้าออกมาขึ้นรถไฟฟ้าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านนัก ส่วนน้องสาวเขานั่งวินมอเตอร์ไซก์ไปเรียน มันใกล้กว่าเลยไม่ต้องกลัวรถติด เขาดิ...อยากนั่งรถเมล์เหมือนกันเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ทว่ารถในเมืองกรุงแม่งติดยิ่งกว่าอะไรดี รถไฟฟ้าจึงเป็นทางเลือกที่ไม่เลวร้ายนักถ้าไม่นับว่าคนช่วงเวลานี้โคตรจะเยอะเลยให้ตาย เข้าไปเบียดเสียดจนเกือบได้เมียมาหลายรอบและ
แน่นอนว่าก่อนเขาจะออกมาจากบ้าน เขาได้มีการกรอกยาเข้าปากไปเป็นที่เรียบร้อย มันจะกลายเป็นส่วนสำคัญในการดำเนินชีวิตของเขาหลังจากนี้ ภูริไม่แน่ใจว่าการเปลี่ยนเป็นโอเมก้าของตัวเองจะส่งผลอย่างไรบ้างในอนาถคต เขาคิดไปหลายทางมาก แต่มันเป็นแค่การคิดไปก่อน ต้องเจอจริงๆ ถึงรู้ว่าจะจัดการอย่างไร
ลงรถไฟฟ้าแล้วเดินต่ออีกห้านาทีจะถึงบริษัท ก่อนจะเดินเข้าที่ทำงานขนาดใหญ่ ภูริแวะซื้อน้ำจากร้านริมทาง ใกล้ๆ กันจะเป็นร้านกาแฟยี่ห้อดัง ในนั้นคนเยอะมาก...เข้าแถวกันยาว คาดว่าคิวสุดท้ายในแถวน่าจะเข้างานทันในเวลาแปดโมงห้าสิบเก้านาที สลับมาทางนี้...ร้านข้างทางนี้กลับมีคนแค่ไม่กี่คนเท่านั้น
“เอาเหมือนเดิมใช่ไหมจ้ะ” ป้าคนขายเป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตา ภูริเป็นลูกค้าประจำของเธอ เพราะนอกจากจะราคาถูกสบายกระเป๋าแล้วมันยังเข้มข้นถึงใจมากอีก
“ครับป้า” รอแค่ไม่นานกาแฟโบราณในถุงกระดาษก็ถูกส่งมาให้ ภูริจ่ายให้ป้าแม่ค้าสามสิบบาท...เป็นราคาของกาแฟที่จะอยู่กับภูริไปทั้งวัน
ร่างโปร่งเดินดูดกาแฟในถุงพลางทักทายเพื่อนร่วมงาน เขาเป็นที่รู้จักของคนในบริษัท ด้วยนิสัยเป็นคนง่ายๆ ติดซื่อ ยิ้มเก่ง เป็นมิตรของเขาทำให้สาวๆ ต่างก็ชื่นชอบ หรือแม้แต่พวกผู้ชายเบต้าและโอเมก้าก็ชอบเขา น่าแปลกที่เป็นอัลฟ่าเสียส่วนใหญ่ที่เกลียดขี้หน้าของภูริ
ภูริก็เคยสงสัยนะว่าทำไมพวกนั้นถึงไม่ชอบเขา แต่เขาก็ไม่เคยไปหาคำตอบของคำถามคาใจ ถือว่าเขาไม่ชอบเราก็ปล่อยเขาไป เราทำหน้าที่เราไปก็พอแล้ว ยื่นไมตรีให้เป็นมารยาท อีกฝ่ายรับไหมมันก็อีกเรื่อง ภูริไม่ค่อยสนใจคนที่เมินตนเอง หรือให้ค่ากับคนที่มองเขาเป็นอริ ก็ไม่รู้ว่าสนใจมากเกินไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา...ภูริไม่รู้เหตุผล จะให้เดินไปถามว่า เฮ้ย...ไมมึงไม่ชอบกูวะ แบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง
“วันนี้ใส่น้ำหอมเหรอ...กลิ่นน่ากินจัง” อัลฟ่าสาวหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อเข้ามาทักทาย ระยะร่างของเธอแทบจะประชิดตัวเขาอยู่ ภูริส่งยิ้มหวานละไมให้กับเธอ
“ผมก็ใส่น้ำหอมกลิ่นเดิมนั่นแหละ กลิ่นที่พี่ปุ้ยบอกว่าชอบไง...” น้ำเสียงนุ่มทุ้มแฝงความเจ้าชู้นิดๆ ไม่ได้อ่อยไปทั่วนะ...แต่เธอคนนี้เป็นคนคุ้นเคย หรือจะพูดให้ถูกก็คือคนที่เคยนอนจับมือกันบนเตียง
ด้วยสังคมที่ไม่ได้คัดแยกคนจากหน้าตาหรือฐานะทางการเงินเท่านั้น มีการคัดแยกเข้าไปยังส่วนของเพศที่สองอีก ทำให้เหล่าอัลฟ่าผู้หยิ่งยโสเลือกคู่ครองที่เป็นอัลฟ่าเหมือนกัน พวกเขามองเบต้าและโอเมก้าเป็นชั้นต่ำกว่า เบต้าเปรียบเหมือนแรงงาน กรรมกรทำงานหนัก ส่วนโอเมก้าก็กลายเป็นที่บำเรอของคนชั้นสูง ดังนั้น...เหล่าอัลฟ่ามักจะถูกกำหนดให้คู่กับอัลฟ่าด้วยกันเองตั้งแต่ตอนตรวจเพศที่สองแล้ว
การกำหนดคู่โดยคนไม่ใช่โชคชะตานั้นเป็นสิ่งที่น่าอึดอัดในทุกๆ ชนชั้น และที่โดนหลักก็เป็นอัลฟ่านั่นเอง พวกนี้มักจะมีพฤติกรรมเสพเซ็กส์อย่างอิสระ...คล้ายระบายความเครียด คู่ครองไม่ต้องหา ไม่ต้องศึกษาดูใจอะไรกับใครทั้งนั้น ถึงเวลาก็ต้องแต่งงาน แค่นั้นเอง เบต้ากลายเป็นตัวเลือก...เป็นของเล่นของอัลฟ่า ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เพราะแม้แต่อัลฟ่า...ก็ยังเหยียดอัลฟ่าด้วยกันเอง
ภูริ...เป็นหนึ่งในเบต้าตัวเลือกของที่นี่
ด้วยปัจจัยที่เขาเป็นมิตรกับทุกคน นิสัยดี ชอบช่วยเหลือและมีรอยยิ้มอยู่เสมอ ภูริเป็นคนง่ายๆ ซื่อๆ ไม่เรื่องเยอะ ชวนไปสนุกด้วยกันก็ไป ไม่ผูกมัดยังไงก็ได้ ในขณะที่อัลฟ่ามีหน้ามีตาในบริษัทมักผยองใส่กัน คิดว่าตัวเองดีเด่กว่าระดับอื่นๆ ไม่ได้รู้เลยว่า การที่มีอีโก้สูงเสียดฟ้าขนาดนั้นเนี่ย มันเป็นที่เอือมระอามากกว่าน่าสรรเสริญ
“น่ารักที่สุด แบบนี้...พี่อยากให้รางวัลเลยล่ะ ถ้าภูริของพี่ว่างน่ะนะ” พวกเขาแค่ส่งสายตา หว่านคำหวานไม่ถึงเนื้อถึงตัวแต่เข้าใจได้ถึงสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ
“ผมอยากว่างเลย งั้นตอนเย็น...ผมทักไปนะ”
“จ้ะ” หญิงสาวแตะไหล่ภูรินิดหน่อย เธอก้าวยาวๆ และนำหน้าเขาไป
ภูริเดินช้า เป็นคนเดินด้วยจังหวะที่ไม่เร่งรีบอะไรกับชีวิต นี่เป็นช่วงเวลาก่อนเข้างานเขาอยากจะสบายๆ บ้าง เพราะถ้าเข้างานเมื่อไหร่เขาจะโดนหัวหน้าใช้ทำนั่นทำนี่เยอะมาก ต้องรีบหยิบนั่น จัดนี่ เดินไปตรงนั้น เอาของมาตรงนี้ เป็นแบบนั้นทุกวัน ทั้งที่งานฝ่ายขายมันไม่ได้ใช้แรงอะไรเยอะ...แต่ภูริล้าทุกวันเลย
ขึ้นมาถึงแผนกของตัวเอง ซึ่งในชั้นนี้จะมีสองแผนก แบ่งฝั่งซ้ายและขวา ฝ่ายขายจะอยู่ฝั่งซ้ายและขวาเป็นฝ่ายจัดซื้อ หัวหน้าฝ่ายจัดซื้อเป็นผู้หญิงที่ทักทายเขา ส่วนหัวหน้าฝ่ายขายนั้นเป็นผู้ชาย และไม่ชอบขี้หน้าของเขาเลย
บางทีภูริก็เรียกผู้จัดการตัวเองว่า...เจ้ากรรมนายเวร
ภูริกล่าวทักทายเพื่อนร่วมงาน ทั้งหญิงและชาย ทั้งชอบหน้าเขาและไม่ชอบหน้าเขา โต๊ะของเพื่อนร่วมงานแทบทุกคนจะมีแก้วกาแกฟาของร้านดังข้างล่างบริษัทตั้งอยู่ ข้าวของเครื่องประดับกายเองก็หรูหรา ผู้หญิงอวดกระเป๋า ผู้ชายอวดนาฬิกา แถมเดี๋ยวนี้ชอบมีมุกยืมเพื่อนมาเปล่าเนี่ย เล่นกันในบริษัทด้วย ภูริอาจจะเป็นเพียงไม่กี่คนในที่นี้ที่กินกาแฟถุงละสามสิบ พกมาม่าเป็นมื้อกลางวันและใช้เพียงเป้แบรนด์รองเท้ายี่ห้อหนึ่งซึ่งธรรมดามาก
เขาก็อยากจะมีของพวกนั้นเอาไว้อวดคนอื่นๆ เหมือนที่ทุกคนทำ อยากจะซื้อมือถือใหม่ทุกครั้งที่มีรุ่นใหม่ออก อยากได้นาฬิกาหรูๆ เรือนละเหยียบหมื่น อยากจะเข้าฟิตเน็สที่มีค่าสมาชิกแพงๆ อยากจะกินมื้อเที่ยงในร้านอาหารดีๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ภูริไม่อยากทำตามคือกาแฟ...นั่นมันแพงเกินไป
กาแฟ...เป็นสิ่งเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับของอื่นๆ ที่กล่าวมา แต่กาแฟเป็นตัวที่ทำให้ภูริคิดได้ว่า...เขาไม่เห็นต้องทำตามเพื่ออวดใครเลย เพราะคำว่า ‘แพงเกินไป’ ภูริกินกาแฟถุงละสามสิบบาท รสชาติเข้มข้น อยู่ทน ตาสว่างไม่ต่างอะไรกับกาแฟแก้วละร้อยห้าสิบ มันอาจผิดกันที่วัตถุดิบและแบรนด์ แต่การใช้สอยเหมือนกันเลยนะ...นาฬิกาที่เขาใส่เรือนละสี่ร้อยเก้าสิบ มันก็บอกเวลาได้ กันน้ำได้ และอยู่ได้เป็นปีๆ เหมือนกับเรือนละหลายหมื่น กระเป๋าของเขาใบละเก้าร้อยกว่า...มันก็ใส่ของได้และอาจใส่ได้มากกว่าพวกนั้นที่ใช้ใบละเกือบหมื่น
เอาจริงๆ...ความจริงไม่เฟกคือ...
เขาไม่มีเงิน!
ไหนจะค่าเทอม ค่ารักษาพยาบาลแม่กับน้อง ภาระที่เขาต้องแบกรับเอาไว้นี่แหละที่ทำให้ภูริกลายเป็นคนประหยัด อะไรละได้ก็ละทิ้งมันซะ ขืนใช้ชีวิตตามคนอื่นเขาต้องแกลบมากแน่ๆ เลย ดีไม่ดีนะน้องเขาก็จะไม่มีเงินไปเรียน ไม่มีค่าเทอม ไม่มีค่ารักษาพยาบาล ทุกบาทุกสตางค์ของเขาก็เลยมีไว้เพื่อครอบครัวอย่างเดียว
“คุณภูริ” ร่างโปร่งเพิ่งจะวางกาแฟถุงลงบนโต๊ะทำงาน ข้าวของที่เหลือทิ้งเอาไว้จากวันก่อนนั้นยังคงค้างคาอยู่ที่เดิม อาจมีปากกาหรือลิขวิดเปลี่ยนที่บ้างก็พอเข้าใจได้ คงมีใครสักคนมาแอบใช้ของเขานั่นแหละ
“ครับหัวหน้า” เขารีบยืนในท่าทางสุภาพ ยืนกุมมือต่ำมองใบหน้าเต็มด้วยความไม่พอใจของหัวหน้า คุณพิชัยมีเพศที่สองเป็นอัลฟ่า ก็นะ...ส่วนใหญ่หัวหน้าเป็นอัลฟ่ากันหมดนั่นแหละ ไม่รู้วัดจากความสามารถหรือเพศที่สอง เขาอายุสามสิบปลายๆ แก่กว่าภูริเกือบสิบปี
“เมื่อวานนี้คุณหายไปไหนมา ผมสั่งให้คุณไปเอาเอกสารในแล็บ...แล้วทำไมไม่เอามาให้ผม!” น้ำเสียงที่อีกฝ่ายใช้นั้นดุดัน แต่ภูริเจอคนที่ดุดันกว่ามาแล้วเขาก็เลยไม่รู้สึกกลัวพิชัยมากมายนัก
แต่ว่า...เขาควรบอกสาเหตุที่หายไปว่ายังไง?
“ผมถามคุณได้ยินไหมเนี่ย” โอย ยืนห่างกันแค่ไม่ถึงเมตรเองเถอะ มันก็ต้องได้ยินไหม เขาไม่ได้พิกกลพิการด้านการฟังนะเว้ย แค่...คิดไม่ออกว่าจะบอกว่าไงเนี่ย
“คือ...ผมได้ยินครับ”
“ได้ยินก็ตอบผมมาสิว่าคุณหายไปไหนมา ผมให้คุณเอาเอกสารในแล็บ มันอยู่ในบริษัทเราแค่นี้เอง...แล้วมันต้องไปเป็นวันไหมหืม นี่คุณรู้บ้างไหมว่าการที่คุณหายไปเนี่ยมันสร้างความเดือดร้อนให้แผนกเราแค่ไหน ใบเสนอราคาที่คุณต้องส่งให้ลูกค้าสามรายคุณก็ยังไม่ได้ส่ง เอกสารบนโต๊ะก็ไม่กลับมาเคลียร์ นี่ที่ทำงานนะคุณ ไม่ใช่สนามเด็กเล่น จะเข้าจะออกตอนไหนก็ได้เหรอไงฮะ!” โอ้โห....บ่นเป็นแม่กูเลย ภูริเผลอถอนหายใจกับความเกี้ยวกราดของหัวหน้า
“นี่คุณถอนหายใจใส่ผมเหรอคุณภูริ!” เอา เอาเข้าไป...
“ขอโทษครับ”
“เห็นสนิทกับหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อ สงสัยจะคิดว่าทำตัวยังไงก็ได้มั้งครับหัวหน้า...” นิรันดร์เป็นมือขวาของพิชัย เพศสองคืออัลฟ่า...เข้ากันดีกับหน้าเป็นปีเป็นขลุ่ยเรื่องการหาเรื่องภูริ
“นั่นสิ หึ…เหิมเกริมใหญ่งั้นสิ ถ้าคิดว่าตัวเองต้องสบายขนาดนั้นทำไมไม่ออกจากงานไปเกาะหัวหน้าแผนกนั้นเลยล่ะ” พิชัยว่าแดกดัน แล้วภูริก็ไม่รู้จะเถียงกับคนพาลพวกนี้ยังไงดี มันดูเริ่มห่างไกลจากการบ่นเพราะงานไปพอสมควร
เขาจะสนิทกับใคร...จะนอนกับใคร มันไม่ได้เกี่ยวกับคนพวกนี้เลยนี่ มันเป็นเรื่องระหว่างเขากับหญิงสาวเว้ย แล้วหัวหน้าแผนกนั้นเขาก็ไม่ได้มีบทบาทอะไรกับส่วนนี้ คนที่คิดว่าเกาะหัวหน้าคนหนึ่งได้แล้วจะกร่างเนี่ยคงไร้จิตสำนึกน่าดู
“พูดอะไรให้เกียรติฉันบ้างนะคะคุณพิชัย” คุณปุ้ย หัวหน้าแผนกฝ่ายจัดซื้อเดินเข้ามาสมทบอีกคน เธออยู่ห่างก็จริง แต่เสียงตวาดของพิชัยดังพอจะทำให้เธอได้ยิน
“ผมกำลังดุลูกน้องของผม มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณนะคุณปุ้ย”
“แต่คุณพูดถึงดิฉัน มันก็ต้องเกี่ยวกับดิฉันไหมคะ แล้วการที่ภูริหายไป...อาจจะเพราะเขาไม่สบายก็ได้” คุณปุ้ยเข้าข้างผู้ชายที่เธอเคยนอนจับมือ
“ไม่สบาย? จู่ๆ ก็ไม่สบายจนหายไป...เหอะ ผมว่าที่เป็นไปได้มากที่สุดคงเป็นมันไปนอนกับคุณจนกลับมาทำงานไม่ได้มากกว่า”
“คุณพิชัย!!!” คำพูดถากถางจากฝ่ายชายทำให้อัลฟ่าสาวโกรธ เธอตวาดเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังลั่นชั้น ทุกสายตาจึงยิ่งโฟกัสมาที่นี่มากขึ้น บ้างก็เข้าข้างภูริ...ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่มีอคติกับเขา จึงเห็นว่าเขาเป็นพนักงานที่ทำงานดีมากคนหนึ่ง ผู้ชายหลายคนก็ชอบที่ภูริเป็นกันเองทั้งยังคอยช่วยงานเท่าที่ช่วยได้อีก
แต่มีคนเข้าข้าง...ก็มีคนสมน้ำหน้าเหมือนกัน
“จี้ใจดำเหรอคุณ” พิชัยลอยหน้าลอยตา ไม่สนใจอาการโกรธของหญิงสาวตรงหน้า เพราะเธอคงทำอะไรเขาไม่ได้มากนัก
“ฉันกับภูริเราไม่ได้เป็นอะไรกัน และเราก็ไม่ได้ไปทำเรื่องอย่างว่ากัน คุณให้เขาไปเอาของที่แล็บ คุณก็รู้ว่าที่แล็บมีปัญหาเมื่อวานนี้ ดีไม่ดี ภูริคงจะโดนสารเคมีที่รั่วไหลนั่นเข้าก็เลยป่วยจนมาทำงานไม่ได้ หัวหน้าที่ไม่เคยเข้าใจลูกน้องอย่างคุณนี่มาเป็นหัวหน้าได้ยังไง...อ๋อ เพราะคุณเป็นญาติกับซีอีโอสินะ พวกใหญ่แต่ไร้ความสามารถ!” ปุ้ยโต้เถียงกลับเสียงดังและเจ็บแสบ พิชัยกำหมัดแน่น...เรื่องที่ลับหลังมีคนว่าเขาใช่ว่าเขาไม่รู้ หาว่าเขาไร้ความสามารถ ใช้เส้นเข้ามาทำงานกระฉ่อนบริษัทพอๆ กับที่คนพูดถึงการทำงานอย่างไร้ที่ติของภูรินั่นแหละ
ผู้ชายมักเป็นประเภทฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ แล้วการที่มีคนเอาเรื่องนี้ไปพูด เอาพิชัยและภูริมาเปรียบเทียบนั้นเป็นเรื่องที่ทำให้พิชัยหงุดหงิดมากที่สุด เขาเกลียดมัน...มันที่เป็นแค่เบต้าแต่เสือกมีผลงานดีเกินหน้าเกินตา บางคนว่าเขามันทำงานแย่กว่าลูกน้อง บ้างก็ว่าการเป็นอัลฟ่าของเขามันเปล่าประโยชน์ คนที่ควรเป็นอัลฟ่าและหัวหน้าน่าจะเป็นภูริมากกว่า
“คุณจะมากล่าวหาผมแบบนี้ไม่ได้นะคุณปุ้ย!”
“แล้วใครที่มันกล่าหาฉันก่อนคะ!” หัวหน้าทั้งสองแผนกต่างตะคอกใส่กันแบบไม่ยอมลงให้กัน
ภูริอยากจะเกาหัวกับความน่าปวดหัวนี้ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้ามาตวาดหรือต่อว่าเขา ต่อให้เขาทำดีแค่ไหน ทำงานไม่เคยพลาดหัวหน้าก็หาเรื่องด่าเขาได้อยู่ดี ด่าแม้กระทั่งฟาแกที่เขาชอบดื่ม จะว่าชินกับสิ่งที่พิชัยเป็นมันก็ได้แหละ...แต่เหตุการณ์ที่หัวหน้าฝ่ายจัดซื้อเข้ามาต่อปากต่อคำจนเป็นเรื่องราวขนาดนี้นี่คือครั้งแรก และเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
“เสียงดังอะไรกัน” เสียงทุ้มทรงอำนาจเสียงใหม่ดังขึ้นห่างจากลิฟต์ชั้นสิบแปดแค่ไม่มาก
ทว่า...อำนาจที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์เอาไว้นั้นทำให้เสียงนี้ทรงพลังกว่าเหล่าอัลฟ่าในชั้นนี้รวมกัน ‘อีธาน’ เป็นประธานบริหารคนใหม่ที่เข้ามารับหน้าที่นี้ต่อจากพ่อ ซึ่งพ่อของเขาขอวางมือกลับไปอยู่ประเทศบ้านเกิดกับแม่ของเขา ดวงตาสีฟ้ากระจ่างแต่คมกริบกวาดมองทุกคน
การปรากฏตัวของคนที่ไม่คาดหมายทำให้ทั้งชั้นเกิดความเงียบ ถ้ามีเข็มตกตอนนี้ เสียงเข็มกระทบพื้นนั้นก็คงจะดังกังวานทั่วทั้งชั้น ภูริอยากจะอุทานดังๆ ว่าโอ้โห....แต่เขาไม่ได้ทำ ขืนทำสิ มันจะเป็นการเสียมารยาทมากๆ ผู้หลักผู้ใหญ่เขากำลังตีกันอยู่ ผู้น้อยต้องอยู่ยืนมองและคอยให้กำลังใจ
อีธานสาวเท้าเข้ามาในวงสนทนาขนาดย่อม ราวกับนี่เป็นการประชุมการทำงานของทั้งสองแผนกซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกันเลย หัวหน้าทั้งสองจากที่ฉุนเฉียวพร้อมตีกันเมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นสงบเสงี่ยม ภูริแอบชื่นชมพลังของท่านประธาน เปลี่ยนจากหมาบ้าเป็นหมาบ้านได้ภายในเวลาเสี้ยววินาทีจริงๆ
“ผมถามว่าเสียงดังอะไรกัน” เมื่อเข้ามาใกล้พอ อีธานยิงคำถามที่ไม่ได้คำตอบเมื่อครู่นี้อีกครั้ง
หัวหน้าภูริตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับภูริก่อนหน้านี้เด๊ะ โคตรอยากหัวเราะอัดหน้า เป็นไงล่ะ เข้าใจความรู้สึกของผู้น้อยบ้างหรือยัง ตวาดๆ อยู่ได้ คนกำลังคิดคำตอบก็ยังจะมาเร่ง เร่งไม่พอมาด่ากันอีก ภูริเชียร์ให้อีธานด่าหัวหน้าเขาแบบที่หัวหน้าเขาด่ามาก เชื่อว่าพิชัยกำลังครุ่นคิดหาคำตอบให้ท่านประธานอย่างเคร่งเครียดแน่นอน
“ไม่มีใครตอบผมได้เหรอ ว่าไง...คุณภูริ” อ่าว ไมไม่ถามคุณพิชัยอะ คุณพิชัยเป็นหัวหน้านะ เป็นคนส่งเสียงดังด้วยไม่ใช่เขาเลย!
“คือ...”
“พูดกับผมก็มองหน้าผม” อัลฟ่าสองหน่อนั่นยังไม่กล้ามองหน้าเลย เขาเป็นใคร...เขาเนี่ยนะจะกล้า
แต่ถ้าไม่มอง...ปัญหาอาจตามมา
“ครับ” ภูริตัดสินใจเงย สบสายตาคมกล้าสีฟ้าอ่อนนั้น...โคตรสวย
เพียงตาสบตา ยาที่กินเอาไว้เพื่อต้านสัญชาตญาณพลันหมดประสิทธิภาพลงอย่างน่าประหลาด ใบหน้าของภูริเริ่มเห่อร้อนและมีเลือดวิ่งพล่านขึ้นมา ในหัวมันไม่มีแล้วความกลัวท่านประธานอะ มันมีแต่เฮ้ย...เฮ้ยๆ ไม่นะเฮ้ย เพราะเขารู้ว่าอาการฮีตกำลังเริ่มขึ้นในตัวของเขา
และเมื่อโอเมก้าฮีต...ฟีโรโมนก็กำจายไปทั่วทิศทาง
สายตาของผู้คนจากที่เคยโฟกัสไปยังปลายเท้าตัวเองเริ่มเหลือบมองซ้ายขวาเพื่อหาต้นตอของฟีโรโมน พิชัยและปุ้ยมองที่ภูริ ด้วยความอยู่ใกล้ก็เลยได้กลิ่นที่ชัดเจนกว่า มันไม่เพียงออกมาจากภูริเท่านั้น...แต่กลิ่นอันยั่วเย้าอีกกลิ่นก็ลอยเข้าจมูกของพวกเขา
นั่นคืออีธาน...
“ภูริ...นายเป็นโอเมก้า” มีใครคนหนึ่งเปรยขึ้นมาด้วยความตกใจ ทุกคนรู้ดีว่าภูริเป็นเบต้า เขาทำงานที่นี่มาหลายปีและไม่เคยมีอาการฮีตใดๆ เกิดขึ้น ในกระเป๋าเป้สะพายหลังนั่นก็ไม่มียาระงับอาการฮีต
ราวกับทุกคนหิวกระหายอะไรบางอย่าง...ภูริขนลุกวูบวาบเพราะพวกนั้นจ้องเขา เฮ้ เขาเป็นคนนะไม่ใช่ของกิน อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ เจ้าตัวกวาดตามองผู้คนรอบด้าน เงยหน้ามาอีกทีอีธานก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว และสีหน้าที่ภูริได้เห็นก็สีหน้าเดียวกับในลิฟต์วันนั้น
พออยู่ใกล้กันขนาดนี้ อาการฮีตที่เกิดขึ้นก็รุนแรงหนักข้อเข้าไปอีก...สีหน้าภูริยั่วยวนชายร่างใหญ่ตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว มือของเขากำลังเอื้อมไปแตะมือขาวกระจ่างของอีกฝ่าย อีธานไม่ได้ชักมือกลับ...ปล่อยให้ภูริเอานิ้วมาเกี่ยวนิ้วตัวเองเอาไว้
ราวกับฟีโรโมนของผู้ชายคนนี้สะกดอัลฟ่าอย่างเขาได้อยู่หมัด...
“ผมสั่งให้คุณกินยา!” อีธานตวาดเสียงต่ำ เขาดึงนิ้วออกเปลี่ยนเป็นจับข้อมือของภูริแทน
ร่างโปร่งโดนลากไปยังลิฟต์อีกครั้ง...ลิฟต์อีกแล้วเหรอ ไม่เอาในลิฟต์ได้เปล่าอะ มันแข็ง...ไม่ๆ มันต้องไม่ใช่แบบนั้น เราต้องไม่มีอะไรกันดิ แค่กินยาแล้วมันก็จะดีขึ้นไม่ใช่เหรอ ภูริพยายามสั่งให้ตัวเองห้ามอาการอยาก ทว่ามันยากมาก...อยู่กันสองคนแบบนี้ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เขานึกถึงวันก่อน...นึกถึงกิจกรรมเข้าจังหวะอันดุเด็ดเผ็ดมันนั้น และอยากให้มันเกิดขึ้นเดี๋ยวนี้
“ทำไมลิฟต์ช้าวะ!”
“ทนไม่ไหวก็ทำก่อนสิครับ” ไม่!!! ไอ้ภู...มึงต้องไม่พูดแบบนั้น! พูดออกไปแล้วจิตวิญญาณก็ร่ำร้องว่าสิ่งที่ได้พูดออกไปนั้นมันไม่ถูกไม่ควร เขาไม่น่าไปเปิดทางยั่วยุท่านประธานอะ ควรจะบอกให้ท่านประธานปล่อยเขาไปกินยาเสียมากกว่า
อีธานมองมาที่เขา...สายตาเร่าร้อนแผดเผาเสื้อผ้าจนหายไปในพริบตาเดียว อย่างกับเปลือยกายอยู่ด้วยกัน และร่างกายก็เป็นแม่เหล็กคนละขั้ว...เป็นแม่เหล็กไฟฟ้าด้วยนะ ไฟแรงสูงเชียวแหละ
แต่อีธานก็ทน!
ไม่ถึงสองนาทีแต่นานหลายชั่วอึดใจ กลืนน้ำลายลงคอกันรอบแล้วรอบเล่าจนจะอิ่มน้ำลายกันอยู่แล้ว ในที่สุดก็มาถึงชั้นบนสุดของบริษัท ลิฟต์เปิดปุ้บ ท่านประธานก็ลากเขาลิ่วๆ ไปยังห้องทำงานซึ่งอยู่ไม่ไกล เลขาหน้าห้องลุกขึ้นยืนเตรียมจะทำความเคารพ ทว่า...พวกเขาเร่งรีบกันเกินจะสนใจ
“อื้อ...” ประตูห้องทำงานปิดลง พร้อมกับปากสีนู้ดสุขภาพดีของภูริโดนประกบปิด เขากำลังโดนอีกฝ่ายจู่โจมด้วยความรวดเร็ว
อีธานพยายามจะเปลื้องผ้าราคาถูกของภูริ เช่นเดียวกับที่ภูริจับเสื้อสูทราคาแพงของอีธานปาทิ้งลงพื้น การต้องยืนอดทนรอไม่ทำอะไรกันในลิฟต์หลายนาทีนั้น ทำให้ตอนนี้ไม่มีใครอยากรออีกต่อไปแล้ว เสื้อผ้าหล่นเรี่ยราดตามลายทาง อย่างกับสองพี่น้องฮัลเซลกับเกรเทลทิ้งเศษหินเอาไว้เพื่อกลับบ้าน
เมื่อร่างโปร่งของภูริโดนจับวางบนโต๊ะทำงานทำจากไม้เนื้อดี เขาก็ไม่เหลือเสื้อผ้าติดกายเอาไว้ซักชิ้นเดียว อีกทั้งตอนนี้...อีธานก็กำลังเข้ามาในตัวของเขา มันควรเป็นเรื่องที่ผู้ชายซึ่งกินแต่ผู้หญิงมาตลอดรับไม่ได้ ทว่า...ภูริรู้สึกดีมาก...รู้สึกดีที่เป็นอีธาน...รู้สึกดีที่เป็นคนคนนี้จริงๆ
สองมือของภูริประกบเข้าที่แก้มทั้งสองของอีกธาน จากนั้น...เขาก็แนบปากตัวเองลงไปด้วยความเคลิบเคลิ้มอย่างที่สุด
….100%….
มองสบตาปิ๊งปั๊งซั่มป๊าบบบบบ แบบว่า…มันคู่กันแล้วมันก็สปาร์กง่ายหน่อยอะนะ อิอิ
-
้ตกลงภูริเป็นโอเมก้า ไม่ใช่เบต้าสินะ
พ่อแม่เบต้า ลูกเป็นโอเมก้าได้อย่างไร :z3: :z3: :z3:
ภูริ มาอยู่ในครอบครัวเบต้าได้ยัง :really2: :really2: :really2:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาถูกจังหวะพอดีเลยคุณอีธาน
แถมมาปุ๊บภูริขึ้นปั้บ 555555
-
เผ็ดร้อนยิ่งกว่ากินต้มแซ่บส้มตำพริกสิบเม็ด ภูริเนี่ยซื่อๆแต่พอฟีโรโมนฟุ้งกลายเป็นนางแมวสวาทเชียว :haun4:
-
โอ้
-
ภูริโดนเก็บมาเลี้ยง และเป็นคู่ของประธาน
-
ร้อนยังกับไฟเออร์มาก
ชอบความภูริพูดในใจกับตัวเอง 5555
-
ภูริ Hot ขึ้มาโดนพลัน
-
:pig4:
-
:z1: :z1:
-
:really2:ติดตาม
-
คุณอีธาน ดูแลคุณภูริด้วยนะครับ อย่าทำร้ายจิตใจกันมาก ^^
-
สนุกกกมากกกก เราชอบความมองบวกของภูริจัง
-
ได้น้องแล้ว ดูแลน้องด้วยนะะะะ :katai2-1:
-
:-[ :-[ :katai2-1: :impress2:
-
นี่หลังจากเสร็จแล้วจะคุยกันดีๆไหมว้าาาาา
-
แซ่บมากฮือ ไม่ไหวแล้ว :-[ :pighaun:
-
พอภูริฮีทแล้วก็แซ่บมากเลย แต่ยังสงสัยว่าเปลี่ยนเป็นโอเมกาได้ยังไง
-
โซฮอตเหลือเกินนนนนน
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เนื้อคู่กันชิมิ เจอกันทีไร สปาร์คกันทุกทีซิน่า :hao7:
-
:impress2: :impress2:
-
เกลียดอิพิชัยมาก
-
ติดตามนะคะ :mew2:
-
:jul1: :z3:
-
การเปลี่ยนแปลงเกิดจากแก๊สรั่วป่าวว
-
>….ตอนที่ 4 [100%]….<
เขาเกลียดโอเมก้า!
ครั้งแรกที่อีธานรู้จักกับโอเมก้าคือตอนอายุสิบสาม ลูกพี่ลูกน้องของเขาได้พาเขาไปเที่ยวที่ที่หนึ่ง ที่นั่นเขาบอกว่ามันเป็นสวรรค์ของเหล่าอัลฟ่าชั้นสูงเลยก็ว่าได้ อีธานเป็นเด็กวัยรุ่นที่อยากรู้อยากเห็น อยากลองไปหมดทุกสิ่งอย่าง
เขาถูกเลี้ยงมาท่ามกลางวงล้อมของอัลฟ่า แม่บ้านทุกคน คนใช้ทุกคนเป็นอัลฟ่าหมด โรงเรียนที่เขาเรียนก็เป็นโรงเรียนเฉพาะที่รับแต่พวกตระกูลดังๆ อัลฟ่าเลือดเข้มข้นเท่านั้นจึงจะสามารถเรียนที่นี่ได้ เป็นสังคมชั้นสูง...ที่สูงจนคนธรรมดาไม่อาจเข้าใจ
ดังนั้นอีธานไม่เคยเจอโอเมก้าตัวเป็นๆ มาก่อน ไอ้แค่ออกข่าว ออกทีวี หนังละครอะไรพวกนี้มันค่อนข้างห่างตัวเขาพอสมควร เมื่อลูกพี่ลูกน้องพาไปเขาเลยคาดหวังที่จะเห็นอะไรที่สวยงาม เวลาเขาเห็นโอเมก้าในทีวี พวกนี้จะมีเสน่ห์มาก ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ตาม
ทว่าสิ่งที่อีธานได้เจอ...มันผิดกับที่เขาคาดหวัง
“นี่แหละตัวตนของโอเมก้า” พี่คนนั้นผายมือให้อีธานได้เห็น ตอนนั้นอยู่ชั้นสอง...มองไปข้างล่างเจอแต่โอเมก้ากำลังปรนเปรอผู้ชาย ในคนเหล่านั้นมีทั้งหญิงและชาย กลิ่นฟีโรโมนรุนแรงจนน่าเวียนหัว
“เราไปห้องของเราดีกว่า” ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นเดินนำไปอีกที่ อีธานยังไม่สามารถละสายตาจากภาพการเสพสังวาสอันมั่วซั่วเหล่านั้นได้
เขาเรียนรู้เรื่องการมีคู่แห่งโชคชะตา...คู่ที่เกิดมาเพื่อมาเป็นของเขา
นี่น่ะเหรอ...ชนชั้นที่จะเป็นคู่แห่งโชคชะตากับอัลฟ่าอย่างเขาน่ะ!
“มันเป็บแบบนี้ทุกคนจริงเหรอ” อีธานถาม เขาไม่มั่นใจ...แต่ที่เห็นนี่ก็สะเทือนใจไม่ใช่น้อย
“โอเมก้าเกิดมาพร้อมอาการฮีต เมื่อมีอาการ...โอเมก้าจะไม่สามารถต้านทานอาการอยากของตัวเองได้ นั่นหมายความยังไง...นายพอเข้าใจไหม” อีธานคิดตามที่อีกฝ่ายบอก
“พอเข้าใจ”
เดินไปไม่นานก็มาถึงห้องวีไอพีที่ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นได้เตรียมเอาไว้ให้ เปิดประตูเข้าไปกลิ่นฟีโรโมนอันยั่วเย้าก็โอบล้อมอีธานและอีกคนทันที เขายังสับสน เลยยืนมองลูกพี่ลูกน้องนัวเนียกับโอเมก้าอยู่กลางห้อง มีโอเมก้าหญิงสามคนและชายอีกสามคน อีกธานเห็นแต่ความโสมม...คนชั้นสูงอย่างเขาต้องมามั่วโอเมก้าแบบนี้น่ะเหรอ
แต่ก็เท่านั้น...เมื่อสัญชาตญาณโดนกระตุ้นมากเข้า อีกธานก็ลงไปมัวเมากับคนเหล่านั้น
หลังจากนั้นมุมมองที่อีธานมีต่อโอเมก้าก็เปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าอีธานมารู้ทีหลังว่านั่นคือสถานที่บำเรอสุขของพวกอัลฟ่า ที่นี่จะรวบรวมโอเมก้าชั้นดีเอาไว้เพื่อบริการลูกค้ามากมาย บ้างก็ถูกขายมาจากพ่อแม่ที่ยากจน บ้างก็เสนอตัวมาทำตรงนี้เอง ไม่ต่างอะไรกับ ‘ซ่อง’ ของเหล่าไฮโซ
การเติบโตจะสอนให้เขาได้เห็นถึงแง่ทีดีและร้ายในชนชั้นล่างสุดนั้น แต่ความจริงที่เมื่อโอเมก้าฮีตแล้วจะควบคุมตัวเองไม่ได้มันก็ไม่เปลี่ยนไป อีธานไม่ต้องการมีคนรักที่พร้อมจะเสพเซ็กส์กับใครก็ได้แบบนั้น
เขาเริ่มไม่อยากมีคู่แห่งโชคชะตา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าถ้าอัลฟ่ากัดที่หลังคอของโอเมก้าตนนั้นๆ แล้ว โอเมก้าตนนั้นจะกลายเป็นคู่ของตนเพียงคนเดียวตลอดไป จะไม่ฮีตใส่คนอื่น จะไม่ผสมพันธุ์กับคนอื่น แต่...กว่าจะมาถึงเขาล่ะ?
สิ่งที่รอบข้างพูดถึงชนชั้นโอเมก้าล้วนเลวร้าย ซ้ำยังมีภาพติดตาจากการไปเที่ยวสถานที่เริงรมณ์แบบนั้นอีก ทำให้อีธานผู้หยิ่งผยองในความเป็นอัลฟ่าเลือดเข้มข้นของตนเองขยะแขยงชนชั้นนี้เข้าไปอีก
แล้วกลับมาดูตอนนี้สิ...คนในอ้อมแขนของเขา คนที่เขาสอดใส่ความต้องการเข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยนี้เป็น...โอเมก้า!
อีธานกล้าสาบานกับตัวเองว่าเขากินยาต้านฟีโรโมนชนิดที่ดีที่สุดเข้าไปแล้ว มันเป็นยาประจำกาย พกไว้เสมอ เขาไม่อยากมีอาการกระหายใคร่อยากใส่โอเมก้าที่เขาเกลียด พวกนี้มีแต่สัญชาตญาณสัตว์ ฮีตหน่อยก็ควบคุมอะไรตัวเองไม่ได้แล้ว
และเพราะเกลียดคนที่อยู่ในอ้อมแขน...เขาถึงเกลียดที่ตัวเองมัวเมาอยู่กับร่างกายนี้
แค่สบตานายภูริ...แค่ได้กลิ่นกายบางๆ...ความบ้าคลั่งในตัวเขาก็ระเบิดออกมา
เขากำลังกลายเป็นเหมือนพวกโอเมก้าหรือไง!!!
“ทำไมผมต้องเกลือกกลั้วกับพวกชั้นต่ำอย่างนายด้วย!” เขาว่าใส่หน้าภูริที่นอนหอบแฮ่กเนื้อตัวช้ำเป็นรอยดูด รอยจูบเต็มไปหมด
ก็ไม่อยากจะว่าอะไรน้า...แต่ท่านประธานฟัดเขาขนาดนี้ยังมีหน้ามาด่าเขาอีกงั้นเหรอ? ภูริมีความงง มีทั้งความเหนื่อย มีทั้งความซาบซ่านที่ยังไม่หายไป อีกฝ่ายพ่นพิษใส่ตนรอบที่เท่าไหร่ไม่ได้นับเสร็จก็ควานหายาเป็นการใหญ่ ร่างเปลือยอีกฝ่ายช่างน่าอิจฉา จ้างเทรนเนอร์มาเท่าไหร่ถึงได้บอดี้แบบนี้นะอยากรู้จัง
ภูริพยายามจะยันตัวขึ้นจากที่ที่อดีตเคยเป็นโต๊ะทำงานท่านประธาน แล้วตอนนี้ไม่ได้เป็นเหรอ ไม่ๆ มันไม่เหลือความเป็นโต๊ะทำงานอีกแล้ว...มีแต่คราบเหงื่อเป็นรอยร่างคน หยาดน้ำที่มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ไม่แน่ใจว่าเซลล์เดียวหรือสองหรือสามเซลล์กระจัดกระจายเป็นดวงๆ
“ดะ...เดี๋ยวครับ!” ยังไม่ทันตั้งสติอะไรได้สักอย่าง มือหนาใหญ่ของท่านประธานก็คว้าจับข้อมือของภูริอย่างแรง สีหน้าอีกฝ่ายยังเต็มไปด้วยความต้องการ ภูริมองทุกส่วนของใบหน้า...มองไปเรื่อย มองเหมือนเพ้อ มองจน...เคารพธงชาติกันตอนสิบโมงกว่าอีกรอบ
“อยู่เฉยๆ ผมไม่อยากเอาคุณนักหรอกนะ ถ้าคุณกินยาตามที่ผมสั่ง...เรื่องนี้มันก็จะไม่เกิดขึ้น เว้นแต่ว่าโอเมก้าอย่างคุณคิดจะทำอะไรที่มันต่ำ” เสียงกดต่ำนั้นทรงอำนาจ ภูริเหนื่อยเพลียและหมดความกลัว
คิดว่าตอนที่ท่านกำลังเล่นโยกเยกกับภูริอยู่นี่ท่านไม่ได้พูดอะไรทำนองนี้งั้นแหละ โหย...เล่นพูดไปครางไป น่ากลัวซะไม่มีอะ จากที่เคยหวั่นใจกับคำพูดของท่านประธาน ตอนนี้เหมือนฟังแม่บ่น มันก็จะงุ้งงิ้งหน่อยๆ
แต่สิ่งที่ไม่งุ้งงิ้งเลยคือการเหยียดหยาม...ภูริรู้สึกว่าอีกฝ่ายเหยียดตนหนักมากจริงๆ
“คุณคิดจะจับผมใช่ไหม...หรือคิดจะจับอัลฟ่าดีๆ สักคนมาเป็นคู่ ตัวเองจะได้สบายงั้นสิ” อีธานฉีดยาให้ภูริเสร็จก็หันไปฉีดให้ตัวเองต่อ
“นี่มันยาอะไรฮะ” อีธานคิ้วขมวด คำแรกที่อีกฝ่ายพูดนอกจากครางดันเป็นคนละเรื่องกับที่เขาบ่น
“ยาระงับอาการฮีตไง หรืออยากได้อีก...ไม่รู้จักพอใช่ไหมล่ะ”
“เปล่าครับ”
“ถ้างั้นก็ไปใส่เสื้อผ้าซะ ทุเรศ” ทุเรศจ้า...ทุเรศมากเอาทีดังตั้บๆ เลยน้า
ทั้งคู่แยกย้ายกันใส่เสื้อผ้าที่เคยใส่มา ดีไม่เปื้อนหรือเปรอะคราบจากสงครามเมื่อสักครู่นี้ ภูริเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะ มองท่านประธานกำลังทำหน้าเครียด เศษซากอารยธรรมที่ท่านได้สร้างเอาไว้นั้นช่างมโหฬารจริงๆ นะท่านว่าไหม...
“เก็บโต๊ะให้ผมหน่อย” นึกว่าจะได้เห็นท่านประธานบริษัทยาเก็บแฟ้ม สมุด ปากกาบนพื้นมาเรียงบนโต๊ะเองเสียอีก ที่ไหนได้...
“ครับ” เก็บก็เก็บ เกิดมาเป็นลูกจ้างเขา เจ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ทำๆ ไป
ว่าแต่...มันต้องเรียงยังไงวะ?
“นั่นคือวิธีจัดโต๊ะของคุณเหรอ?” ภูริเอาของที่โดนกวาดก่อนเริ่มสงครามมาวางกองกันไว้ตรงกลางโต๊ะ คือกะว่าจะเก็บมารวมๆ กันก่อนแล้วค่อยจัดให้เป็นที่เป็นทางอีกที แต่อีธานดันทักทั้งที่น่าจะเห็นว่าเขายังไม่เสร็จ...เอ...ประธานกวนตื้ดๆ เนอะ
“ครับ โต๊ะผมก็จัดแบบนี้แหละ นี่นะท่าน...ท่านสามารถเอาแขนกวาดมากองทางนี้ เสร็จจะใช้ก็หยิบๆ ได้เลย สะดวก รวดเร็วมากครับ” ด้วยความหมั่นไส้นิดๆ ภูริจึงพูดเหมือนตอนที่เขาโทรไปเสนอยาตัวใหม่ให้กับลูกค้า สำเนียง วิธีการพูดการขายของเขาดูดี เขามั่นใจ แต่...ไม่ถูกใจท่านประธานแน่ๆ
“ผมรู้แล้วว่าทำไมผลงานของคุณถึงไม่เคยดีเลย” สายตาคมดุนั้นตำหนิภูริอย่างชัดเจน
“ขอโทษครับ...”
“ถ้าแค่จัดโต๊ะไม่ได้ ผมว่าคุณ...ออกจากงานไหม”
“จัดได้ครับท่าน สักครู่หนึ่ง...” อย่าพูดคำนั้นกับเราเลยนาย เราเศร้า ภูริเก็บความหมั่นไส้นิดๆ ลงไปแล้วก้มหน้าก้มตาจัดโต๊ะท่านประธานใหม่ให้ดียิ่งขึ้น
คือจริงๆ มันก็ต้องจัดแบบนี้แหละ แต่อีธานขัดขาก่อนไง...ก็เลยแอบกวนไปนิดหนึ่ง ลืมไปได้ยังไงว่าเขามีอำนาจในการตะเพิดคนออกได้ง่ายๆ ต่อให้งานดี ถ้าเขาอยากเอาออก...เขาก็เอาออก นี่อย่าว่างานดีเลย ผลประเมินแม่งเฉียดฉิวหวิดโดนไล่ออกมาหลายรอบแล้ว ก็ไม่รู้ว่าห่วยจริงหรือโดนแกล้ง รู้แค่ยังอยู่ที่นี่ได้ต่อก็บุญแล้วล่ะ
หลังจากภูริจัดทุกอย่างให้เข้าที่เรียบร้อย มันไม่ได้อยู่ตำแหน่งเดิมอย่างที่มันควรอยู่หรอก ก็ใครจะไปจำได้ว่าตอนแรกอะไรวางตรงไหน เข้ามาก็ฟัดกันอย่างอดอยากปากแห้งกันมานานขนาดนั้น มองรอบห้องหรือก็ยังไม่ได้มองเลย ถ้าตอนนั้นมีคนมานั่งรอท่านประธานอยู่ก็คงฟัดหันต่อหน้าแขก เป็นหนังสดดูก่อนเริ่มทำงานหรือติดต่อเจรจาธุรกิจ ก็ว่าไปนั่น...
“ใช้ได้หนิ” ต้องชมว่าดีครับท่าน ผมจัดเต็มที่มากๆ เรียงแบบหยิบจับใช้สอยง่ายทุกชิ้น ทุกอย่างอยู่ในองศาของมือยาวๆ นั่นได้ ภูริคิดต่อตอบโต้เองในใจเพียงลำพัง เขายืนกุมมือต่ำมองท่านประธานนั่งลงตรงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ เขาว่า...ที่มันใหญ่เนี่ย เพราะถ้ามันเล็กมันจะรับน้ำหนักท่านประธานไม่ได้
“เชิญนั่ง”
“ขอบคุณครับ” พอสถานการณ์มันนิ่งปุ้บ ความกดดันก็มาอีก ไหนจะไม่ฮีตแล้วด้วย...หัวเริ่มหดหน่อยๆ
“ผมสั่งให้คุณกินยา ทำไมคุณถึงไม่กินยา คุณรู้ไหมว่า...ฟีโรโมนของโอเมก้ามันไม่เป็นผลดีต่อพนักงาน เราไม่รังเกียจที่พนักงานของเราจะเป็นชนชั้นอะไร แต่คุณก็ต้องเคารพกฎของการอยู่ร่วมกันด้วย” พูดมาแบบนี้นี่ภูริอยากจะแกะยามาเคี้ยวต่อหน้าให้ดูเลย
“ผมทราบครับ”
“ทราบแล้วทำไมยังฝืนคำสั่งผม?” ความกดดันเพิ่มมากขึ้นมาอีกเลเวลหนึ่ง ภูริสูดหายใจเข้าลึก...มองหน้าอีกฝ่าย
“ผมทานแล้วครับ”
“ทานแล้ว? ถ้าทานแล้วคุณจะมาฮีตในที่ทำงานอย่างที่มันเกิดขึ้นเหรอคุณภูริ ยาผมก็ให้ ไม่ต้องไปหาซื้อด้วยซ้ำ...” พอได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนี้ ภูริก็หันหน้าหนีไปอีกทาง..เหมือนหัวหน้าถามว่าทำไมไม่มาทำงาน พอบอกว่าไม่สบายมันก็หาว่าเราอ้างอะ
“ผมทานแล้วจริงๆ ครับ” ภูริว่าจบก็งัดเอาแผงยาออกมาจากกระเป๋ากางเกงทำงาน มันเหลือแค่สามเม็ดจากทั้งหมด
“เอาไปแบ่งใครหรือกินเอง?” อันที่จริงอีธานต่อว่าภูริไปแบบนั้นแหละ เขารู้ว่าการที่แม้แต่ตัวเองกินยาต้านมาแล้วยังจุดติดกับคนคนนี้ได้เป็นเพราะว่าคนคนนี้คือคู่แห่งโชคชะตาของตนเอง อีธานแค่ไม่อยากยอมรับมัน...เขารู้สึกว่าเขาไม่ควรมาคู่กับโอเมก้าที่ต่ำชั้นกว่ามากขนาดนี้ ทว่า...พอเห็นแผงยาเกือบหมดความไม่อยากยอมรับความจริงก็หายไป เหลือเพียงความแปลกใจแทน
“ผมทานเอง แต่ว่า...ครอบครัวผมจะดื้อยาอะครับ กินยาอะไรแล้วจะไม่ค่อยมีผลเท่าไหร่ ในนี้ระบุว่าหนึ่งเม็ดต้านได้ราวๆ...แปดชั่วโมง แต่ผมกินแล้วครั้งแรกได้สามหรือสี่ชั่วโมง แล้วหลังจากนั้น...มันก็ได้แค่ราวๆ ชั่วโมงหรือสองชั่วโมงครับ” อย่างกับกำลังบอกอาการหมออยู่เลยว่า นี่ๆ ผมเป็นแบบนี้ แบบนี้นะ
“เวรเอ้ย...” มันเป็นคำสบถเบาๆ ที่ไม่ใช่ภาษาไทย...แต่กูฟังออกไงไอ้ประธาน!!!
อีธานปลายตาไม่พอใจมาทางเขา มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วโทรออกใครสักคน ภูริไม่ได้ฟังแล้ว...มันมีคำด่าหยาบๆ อยู่ในนั้นปนกันไป ถึงไม่ใช่ภาษาไทยเขาก็รู้ แล้วเรื่องอะไรจะต้องฟังเยอะๆ เพื่อให้คำเหล่านั้นเข้ามาทำร้ายเขาด้วยอะ ก็คนมันไม่ชอบ...มันก็ด่าเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ไล่เขาออกก็พอแล้ว
มองนั่นมองนี่ไปสักพักภูริเหลือบไปเห็นแท่นวางประปากกาสีเงินรูปนกอินทรีย์ ตรงนั้นเป็นชั้นหนังสือล่ะมั้ง นั่นสำคัญน้อยกว่านก...โคตรสวยเลยอะ ถ้ามีประดับไว้ในบ้านเขาบ้างมันจะงดงามประล้ำประเหลือขนาดไหนน้า โต๊ะโทรมๆ กับนกอินทรีย์เงิน...โคตรเข้ากัน
“นี่คุณ!”
“นกสวยดีครับ” ภูริตกใจ หันมาพูดสิ่งที่อยู่ในหัวใส่คนที่คิ้วขมวดเป็นปม
“นกบ้าอะไรของคุณ นอกจากดื้อยาแล้วยังบ้าด้วยใช่ไหม แล้วที่ผมได้พูดไปเมื่อครู่นี้คุณได้ฟังหรือเปล่า...หรือคุณไม่ได้ฟังอะไรที่ผมพูดเลย” อ้าปากค้างน้ำลายจะไหลไหมนะ ไอ้ที่ว่าพูดอยู่เมื่อกี้พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ฟังจริงๆ
“เอ่อ...”
“ว่าไง เมื่อกี้ผมพูดว่าไง” ประธานบริษัทหรือคุณครูอะเนี่ยถามจริง ภูริถอนหายใจเบาๆ
“ไม่ได้ฟังครับ มองนกอยู่...นกนั่นสวย” เขาชี้ไปที่แท่นวางปากกา
“แต่คุณนั่งอยู่กับผม คุยอยู่กับผม คุณต้องสนใจคู่สนทนาของคุณสิ ไม่ใช่มองนั่นมองนี่จนไม่ได้ฟังว่าคู่สนทนาของคุณเขากำลังพูดอะไรบ้าง ใจความสำคัญคืออะไรบ้าง แบบนี้มันเสียมารยาทมากๆ ถามจริง...เรียนจบมาได้ยังไง เอาตัวเข้าแลกเกรดมาใช่ไหม”
“ฟังแล้วก็มีแต่แบบนี้” ภูริเปรยเบาๆ แล้วก้มหน้ามองมือตัวเอง
“แบบนี้มันคืออะไร ไหนคุณพูดให้มันเคลียร์ๆ” อีกฝ่ายเริ่มมีน้ำโห ภูริไม่อยากเถียงกับคนอารมณ์ไม่ดี เพราะมันจะยิ่งต่อความยาวสาวความยืดมากกว่าจะได้อะไรที่มันมีประโยชน์
“เปล่าครับ”
“เปล่าได้ยังไง เมื่อกี้นี้คุณพูดว่าฟังแล้วแบบนี้...แบบนี้คือแบบไหน แบบที่ผมบ่นคุณ ว่าคุณหรือยังไง ก็ถ้าคุณตั้งใจฟังสิ่งที่ผมพูดตั้งแต่ทีแรก ผมจะต้องมาบ่นคุณไหมคุณภูริ คุณไม่ใช่เด็กอายุเจ็ดแปดขวบแล้วนะครับ คุณยี่สิบห้าแล้ว...คนอายุยี่สิบห้าเขาปฏิบัติตัวแบบคุณกันหรือยังไง หรือว่ามันเป็นมาตรฐานจของพวกชั้นต่ำแบบคุณ” ยาวเลยเป็นไง...ปากหนอปาก ไม่น่าเลย
อยากเถียงนะ...อยากเถียงมากว่ามันไม่เกี่ยวกับชั้นต่ำหรือไม่ชั้นต่ำหรอก คุณลงไปอยู่ชั้นล่างสุดของตึกคุณก็ชั้นต่ำ ไอ้คำว่าต่ำสูงแม่งควรเป็นคำที่เอาไว้เรียกชั้นต่างๆ ของพวกตึก อาคาร บ้านเรือนไหม? ไม่น่ามาใช้กับคนหรือเปล่า หรือว่าท่านประธานแม่งอยู่แต่ชั้นบนสุดของตึกนี้ตลอดก็เลยมองพวกอื่นว่าต่ำๆ แล้วว่าคนอื่นไม่ดูคำพูดตัวเองเลย...จริงที่อีธานใช้คำที่ดี ดูสุภาพแต่มันปนคำหยาบไง
สูดหายใจเข้าลึกๆ ทำให้เนียนให้ดูเหมือนไม่ได้กำลังสงบสติอารมณ์ตัวเองแต่อย่างใด เพราะคนประเภทนี้จะไม่ชอบมากหากใครมาทำพฤติกรรมเบื่อหน่ายในคำพูดของตัวเอง ไม่ว่าจะสูดหายใจลึก ถอนหายใจ ทิ้งขา หันหนี เห็นไม่ได้...เห็นแล้วจะเป็นบ้า
“แค่ที่คุณเป็นอยู่ผมก็รังเกียจอยู่แล้ว อย่ามาทำพฤติกรรมทรามๆ อย่างการไร้มารยาทต่อหน้าผมให้ผมรังเกียจคุณมากขึ้นไปอีก ไม่งั้นผมไม่เก็บคนแบบคุณเอาไว้ให้หนักบริษัทของผมหรอก คนอยากทำงานที่นี่เยอะแยะ...ไม่มีคุณคนเดียวบริษัทผมไม่เจ๊ง” บริษัทคุณไม่เจ๊งแต่ชีวิตกูนี่เจ๊งแน่ๆ
“ผมขอโทษครับ”
“ขอโทษอย่างเดียวมันไม่พอหรอก คุณต้องสำนึกแล้วนำคำของผมไปประยุกใช้ด้วย เกลียดจริงๆ...ต่ำแล้วคิดว่าสูงนักหรือไง” อีธานมองเหยียดภูริอีกหนก่อนจะหมุนเก้าอี้หันไปด้านข้าง ทำเป็นไม่อยากมองหน้าแต่ก็แอบมองอยู่โดยไม่ให้ร่างโปร่งรู้ตัว
“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับท่านประธาน” นอบน้อมเข้าไว้ไอ้ภูริ ชีวิตขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของอีกฝ่ายอย่างเดียวเลย เฮ้อ...เหนื่อยใจ
“เดี๋ยวจะมีหมอเข้ามตรวจ ไปนั่งตรงโซฟานู้นเลย”
“ครับ” พี่สั่งไปซ้าย ผมก็จะไปซ้าย พี่สั่งผมไปขวา ผมก็จะไปขวาครับพี่ครับ ภูริก็พยายามคิดนั่นนี่ที่มันผ่อนคลายเข้าไว้ คนแบบอีธานมีเยอะมาก...แล้วเขาก็เจอมาเยอะ ต้องใช้วิธีที่ว่า ดีครับพี่ ได้เลยครับท่าน อะไรพวกนี้แหละ
แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ภูริกำลังสำรวจห้องทำงานห้องนี้อยู่ มันเป็นห้องที่กว้างขวางมาก เบื้องหน้ามีทีวีจอยักษ์ใหญ่พอๆ กับผนังห้องโถงบ้านเขาเลยนะ ถ้าได้เปิดดูทีวีที่นี่ล่ะก็...แม่งต้องมันส์มากแน่นอน เอาหนังบู๊หรือหนังผีดี คือต้องเป็นอะไรที่ระทึกๆ หน่อย โซฟาก็นุ่ม เอาน้ำ เอาขนมมาวางไว้นะ โห...ชีวิตในฝัน
อยากมีกับเขามั้งเนอะ...
อีธานลอบมองลูกน้องหนึ่งในพันของตัวเอง ใบหน้าอีฝ่ายหล่อเหลา ได้ข่าวว่าก็มีอะไรกับสาวๆ ในออฟฟิตหลายคนด้วยความเต็มใจ อีธานไม่อยากนึกถึงตรงนั้น มันหงุดหงิด มันทำให้เขารู้สึกว่าโอเมก้าแม่งก็ทรามพอๆ กันไปหมดเลย ผลประเมินเจ้านี่ก็ไม่ดี...ยิ่งมาจากแผนกตัวเองแล้วยิ่งเลวร้าย ที่รอดมาหลายครั้งก็เพราะผลประเมินจากคนในแผนกอื่น อีธานแอบคิดนะ...ที่ผลประเมินจากแผนกอื่นดีนี่เพราะว่าภูริไปปรนเปรอเขาถึงเตียงนอนมาหรือเปล่า
ร่างใหญ่มองไปก็มีแต่ความคิดด้านลบไปด้วย...ด้านดีคงมีอย่างเดียว ภูริเป็นคนที่เขานอนด้วยแล้วโคตรแฮปปี้อะ เซ็กซ์กับอีกฝ่ายจะเรียกว่าดีที่สุดในชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ อีธานไม่อยากยอมรับกับตัวเองนัก เพราะเขาไม่ชอบโอเมก้า...รังเกียจชนชั้นนี้แล้วก็ต้องรังเกียจทั้งหมด ไม่ใช่เว้นไว้คนหนึ่ง...
แล้วคนนั้นก็ชื่อ...ภูริ
แล้วภูริก็เป็น...คู่แห่งโชคชะตา โชคชะตาบ้าบออะไรวะ ในเอกสารบอกเป็นเบต้าไง!
….100%….
ใครเคยมีอาการอย่างภูริบ้าง กำลังนึกไรเพลินๆ พอโดนเรียกจนตกใจปุ้บเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมาทันทีเลย ฮ่าๆ หวังว่าคงไม่มีใครเคยถึงขั้นจะลงรถตู้แต่บอกพี่รถตู้ว่าเอาเส้นเล็กน้ำตกหรอกนะคะ แบบว่า…กำลังคิดว่าจะกินดส้นเล็กร้ำตกพอดี อับอ๊ายอับอาย แต่ว่า…อีธานดุจัง
-
“แค่ที่คุณเป็นอยู่ผมก็รังเกียจอยู่แล้ว อย่ามาทำพฤติกรรมทรามๆ อย่างการไร้มารยาทต่อหน้าผมให้ผมรังเกียจคุณมากขึ้นไปอีก
โอเค้ รังเกียจก็รังเกียจวะ :hao3: :hao3: แต่ละคำที่ด่านี่แบบพ่อคุณเอ้ยย ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ทนอ่ะ แต่นี่ภูริไง 55555 :ling1:
-
ปากจัดละเกิ๊น
-
โอ้ยยยยย พ่อคุณร้ายเหลือเกิน นี่อยากเห็นตอนโดนเอาคืนจริงๆ แหมมมมม
-
รอ
-
ทำไมดูถูกคนอื่นขนาดนั้นล่ะท่านประธาน
-
นี่เป็นแบบภูริเล้ยยยย แต่ไม่ใช่คำพูดนะ การกระทำ นั่งๆเรียนอยู่กำลังนึกถึงตอนหมดคาบ พอเพื่อนตบไหล่ก็ยกมือไหว้ขึ้นมาเฉยเลย :laugh: โอ้ยท่านประธานนนนน พ่อมหาจำเริญ คำพูดคำจาน่าตีปาก เป็นคำด่าแบบผู้ดีที่ไม่เข้ากับการกระทำพ่อเลย :hao3: รังเกียจดังตับๆๆ รังเกียจจนโต๊ะทำงานเละและคราบเลอะไปทั่วเลยค่ะ :m20: อยากจะรู้ความจริงของน้องภูริแล้วว่าสรุปเป็นมายังไง เบต้าเปลี่ยนเป็นโอเมก้าได้จริงหรอ? หรือจะเป็นโอเมก้าที่ไม่เคยฮีทเลยจนมาเจอคู่โชคชะตาถึงเกิดฮีทครั้งแรกได้? เอ๊ะะะะ เดาทางไม่ถูกแล้ว :ling1: ขอวันละ2ตอนได้มั้ย โลภ อิอิ :hao7:
-
ปากจัดนะท่านประธานบ่นรังเกียรจบ้าง ทุเรศบ้าง ต่ำบ้าง แต่ใจกลับโคตรแฮปปี้พอได้นอนกับภูริเป็นเซ็กที่ดีที่สุด
เหมือนที่ภูริว่าลองมาอยู่ชั่นล่างของตึกบ้างซิก็ต่ำเหมือนกันแหละ ภูรีนี่คิดบวกดีเนอะไม่เจ้าคิดแค้นนิสัยน่ารัก
ชอบเรื่องนี้ตามส่องตลอด
-
:z6: อยากกระโดดถีบหน้าท่านประธานมากๆ
-
อยากบอกท่านประธานว่าจากคำพูดที่พูดมาใครกันนะทีต่ำ
:z3: :katai4:
-
ท่านประธานด่าแบบไม่มีที่ให้หายใจหายคอเลย
-
:pig4: :pig4:
-
ท่านประธานปากจัดมาก
ด่าเค้าแต่ก็จัดกันเต็มเชียวว
-
ปักหมุดค่า เป็นพระเอกที่มีนิสัยน่ารังเกียจดีค่ะ แต่ก็ทำให้อยากติดตามดูว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยอย่างไร
-
ท่านประธานนี่ก็ปากร้ายเหลือเกิน อยากจะตบปากเลย ใจร้ายยยยยย สงสารภูริมาก
อยากจะบอกไรท์ว่าเพื่อนเราเป็นแบบภูริเลยค่ะ มันอยากกินก๋วยเตี๋ยวตอนนั่งรถตู้กลับบ้าน พอจะลงจากรถมันก็ตะโกนบอกคนขับว่า บะหมี่ต้มยำหมูสับ!!! คนบนรถนี่กลั้นขำกันแทบทั้งคัน 555555555
-
อีธานขี้บ่นมากๆ55555 บ่นจนรู้สึกตลกแทนภูริ
-
>….ตอนที่ 5 [100%]….<
“ขออนุญาตครับ” ประตูถูกเปิดด้วยน้ำมือของผู้มาใหม่ อลันเป็นมือขวาของอีธาน ทำหน้าที่เลขานุการส่วนตัว
เมื่อครั้งก่อนที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดในลิฟต์ อีธานพยายามตั้งสติอยู่ช่วงเวลาหนึ่งเพื่อจะกดลิฟต์ให้เคลื่อนขึ้นไปยังชั้นบนสุด ชั้นนั้นเป็นชั้นทำงานของเขา เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกออลันก็เป็นคนเข้ามาช่วยเหลือทั้งคู่ที่สภาพดูแทบไม่ได้ ทั้งฟีโรโมนของโอเมก้าคนนี้ก็รุนแรงจนแม้แต่อลันที่กินยาต้านแล้วยังเกิดการตื่นตัว
อลันเป็นคนจัดการพาทั้งท่านประธานและพนักงานฝ่ายขายคนนี้มาส่งที่คอนโดอีธาน สัญชาตญาณของอีธานได้บอกเจ้าของมันแล้วว่านี่คือคู่แห่งโชคชะตา แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคู่แห่งโชคชะตาคนนี้ อีธานสั่งให้อลันนำข้อมูลส่วนตัวที่มีในเอกสารสมัคงานของภูริมามอบให้แก่ตน ระหว่างนั้นภูริก็หลับไม่ได้สติอยู่ในห้องหับมิดชิด
เพราะเวลาที่อีธานเห็นภูริ...ได้กลิ่นของภูริ...เขาจะมีความต้องการเกิดขึ้นอีกทั้งที่ใช้ยาต้านชนิดรุนแรง
พอรู้ว่าภูริเป็นเบต้า เขาไม่อยากจะเชื่อในข้อมูลเพราะยังไงซะเบต้าก็ไม่มีทางเกิดการฮีตและปล่อยฟีโรโมนฟุ้งขนาดนี้ได้ มันดูตลกเกินไป...คู่แห่งโชคชะตาเป็นเบต้ากลายร่างมา พูดตรงๆ...อีธานไม่สามารถรับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้
เขาต้องการข้อมูลที่ชัดเจนขึ้นอีก จึงสั่งให้อลันไปตามหมอควบตำแหน่งนักวิจัยมากความสามารถประจำห้องแล็บของตัวเองมา เพื่อให้เขาตรวจร่างกายของภูริอีกครั้ง ที่สำคัญอีกอย่างคือเขาต้องการรู้ให้ได้แน่ๆ ว่าเขากับภูริเป็นคู่แห่งโชคชะตากันจริงด้วยการตรวจทางการแพทย์ ไม่ใช่แค่สัญชาตญาณ หลังจากนั้นเขาจะหาทางแก้ปัญหานี้ ยังไง...เขาก็ไม่ยอมมีคู่เป็นโอเมก้าแน่ๆ
มีนายแพทย์เข้ามาพร้อมกับอลันทั้งหมดสามคน สองคนตรงไปยังร่างของภูริเพื่อเชิญให้ไปตรวจร่างกาย พนักงานขายคนนั้นหันมามองอีธานเล็กน้อย...ไม่เข้าใจไงว่าทำไมจู่ๆ ถึงโดนลากไปกับหมอ แต่อีธานไม่ได้ให้ความสนใจ เขาเงยหน้ามองแพทย์ประจำที่เข้ามาหา
ทุกอย่างนี้ถูกเตรียมเอาไว้อยู่แล้ว และการที่อีธานโพล่ไปหาภูริที่แผนกนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ...เขาต้องการไปตามภูริ
เมื่อการตรวจทั้งหมดทั้งมวลในช่วงเช้านี้ผ่านไป พวกเขาก็กลับมารวมตัวกันที่ห้องของประธานอีกครั้ง ที่นี่ทุกอย่างจะเป็นความลับ อีธานไม่อยากให้คนนอกรู้ว่าเขามีคู่แท้เป็นโอเมก้าอย่างนายภูริ
ผลการตรวจอยู่ในมือหัวหน้าแพทย์ ด้วยความที่เป็นบริษัทวิจัยและผลิตยาต้านฟีโรโมนหรืออาการฮีต ทำให้เครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ ค่อนข้างจะพร้อม สำหรับอีธานเขาได้รับคำตอบชัดเจนจากแพทย์ประจำแล้วเรียบร้อย เป็นคำตอบที่ตอกย้ำสัญชาตญาณของเขาหนักข้อขึ้นไปอีก ตอนนี้มีแค่ภูริเท่านั้นที่ดูจะงงๆ มึนๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้านี้
“ผลตรวจออกมาว่าคุณเป็นโอเมก้านะครับ นี่ครับผลรวจ” เหมือนตาถลนจะออกนอกเบ้าได้เมื่อหมอส่งกระดาษขาวๆ หน้าตาโง่ๆ เหมือนตัวเองมาให้ อาการของภูริน่ะมันส่อ ไม่ต้องตรวจแม่งก็ใช่อะ แต่การที่ได้ใบแพทย์มายืนยันอย่างนี้นั้น...มันก็ยิ่งเจ็บปวดไม่ใช่เหรอ
“ส่วนที่ในเอกสารระบุเอาไว้ว่าเป็นเพศเบต้านั้นเป็นข้อมูลจริงครับ ผมได้ให้คนตรวจสอบย้อนหลังแล้ว...เขาไม่ได้เป็นโอเมก้ามาตั้งแต่กำเนิด แต่ถ้าถามว่ามันเป็นไปได้ยังไง...อันนี้พวกผมก็ตอบไม่ได้ อาจจะเพราะสารเคมีบางตัวเข้าไปเปลี่ยนแปลงหรือรบกวนพันธุกรรมจนเขากลายเป็นอย่างนี้” พูดได้เต็มปากเลยสินะว่าเขาน่ะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ กลายจากเบต้าเป็นโอเมก้าตึงโป๊ะ!
ใช่เวลาเล่นมุกไหมไอ้ภู...ภูริถอนหายใจเบาๆ กับตัวเอง หลายครั้งแล้วที่เขาพยายามทำให้ตัวเองไม่เครียด พยายามจะคิดอะไรบ้าๆ บอๆ เพื่อผ่อนคลายตัวเอง ก็ถ้าเครียดไมเกรนรับประทานขึ้นมากินยาก็ไม่หายนะ ทรมานมาก...โคตรของโคตรจะทรมานเลยให้ตาย
“อืม” อีธานพยักหน้ารับง่ายๆ ภูริสังเกตมาพักหนึ่งแล้วว่า...เมื่อลูกน้องเข้ามาในห้อง ไม่ว่าลูกน้องจะพูดจะรายงานอะไร อีธานขานรับแค่คำสองคำ สั่งการแล้วก็เงียบ ไม่เห็นเหมือนตอนบ่นเขาเป็นตาลุงแก่ๆ หน้าปากซอยเลย
หรือเพราะไม่ชอบเขา...ก็เลยบ่น
คงงั้นล่ะมั้ง
“เมื่อเป็นเช่นนี้เราก็ต้องดำเนินการอย่างที่ท่านต้องการสินะครับ” คนชื่ออลันเปรยขึ้น ภูริยังไล่อ่านตัวหนังสืออยู่ ในนี้มีแต่พวกอัลฟ่า...กดดันจนไม่อยากเงยหน้ามองใครเลยล่ะ
“ผมต้องการให้ไวที่สุด” อีธานมองภูริจากโต๊ะทำงาน
“ครับ คุณภูริ...เดี๋ยวทางเราจะสร้างยาแก้คู่แท้ พวกคุณสองคนจะได้ไม่ฮีตใส่กันอย่างที่เป็นอยู่นะครับ” อลันหันมาบอก
“ไม่มียาแก้โอเมก้าเหรอครับ” ภูกริถามกลับซื่อๆ เขาไม่ได้เป็นโอเมก้ามาก่อนนี่...ก็น่าจะคิดค้นยาที่ทำให้เขากลายเป็นเบต้าเหมือนเดิมได้
“คงไม่ได้ ไม่งั้นคงมีคนทำกันไปแล้ว” เสียงของประธานบอกแบบนั้น ภูริก็ถอดถอนหายใจ…ทีความต้องการของตัวเองนี่สั่งไวเลยนะ ทีความต้องการของเขาบอกไม่ได้ อะไรว้า…โลกแม่งไม่ยุติธรรมเลยเอาจริงๆ
อลันและพวกแพทย์ขอตัวไปทำงานของตัวเองก่อน ภูริจากนั่งอ่านเอกสารก็ยืนขึ้น พวกนั้นออกไปหมดแล้วเขาจะต้องอยู่ต่อทำไม เขาก็มีงานของเขานะเว้ย ขืนไม่ไปทำงานหัวหน้าแม่งมากินหัวเขาแน่เลยอะ ขนาดเมื่อเช้ายังว่าเขายับเยินไม่เกรงใจรอยยับของกางเกงเขาเลย เฮ้อ...แค่คิดว่ากลับลงไปก็ต้องโดนหัวหน้าด่าอีกก็ท้อแล้ว
เกิดมาเพื่อให้คนอื่นเขาด่าโดนแท้ทรูนะกรูเนี่ย...
“ระหว่างนี้ผมจะไปรับไปส่งคุณ หรือถ้าให้ดี...คุณก็ไปอยู่กับผมจนกว่าจะรักษาอาการคู่แท้นี้หาย” แต่ภูริยังไม่ทันได้ลุกเดินไปไหน อีธานกลับพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน
“ไม่เอาได้ไหมครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย...” เขาไม่ใช่คนป่วยนะเว้ย แล้วไอ้อาการคู่แท้นี่ก็ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไรเลย ถ้าไม่อยากให้ฮีตใส่กันก็อย่ามาอยู่ใกล้กัน ของง่ายๆ แค่นี้ครูที่โรงเรียนไม่ได้สอนไว้หรืออย่างไร
“ไม่ได้” เผด็จการ...ฮิตเลอร์กลับชาติมาเกิดไงครับ
“ครับ” ก็ตามนั้น ขัดไม่ได้ก็ลอยคอตามน้ำไปเรื่อยๆ นั่นแหละ หมดเรื่องแล้ว...ได้เวลากลับไปทำงาน
“แล้วคุณลงไปทำอะไรที่แล็บ หน้าที่ของคุณไม่เกี่ยวอะไรกับห้องแล็บเลยไม่ใช่เหรอ” ก็ยังไม่ได้ไปอยู่ดี ตอนนั่งรอคนอื่นอยู่ตั้งนานสองนานไม่ถาม ตอนนี้เขาจะกลับไปทำงานเสือกยิงคำถามบ่อยจังวู้
“หัวหน้าให้ลงไปเอาเอกสารน่ะครับ” เพราะหัวหน้าสั่ง…คำสั่งก็คือคำสั่ง ต้องทำตามอย่าแย้ง อย่าขัดใจ เหมือนที่ท่านประธานสั่งจะไปรับไปส่งเขานี่ไง นี่ก็เรียกคำสั่งนะรู้ไว้
“เอกสารอะไร?”
“ไม่ทราบครับ”
“เขาให้ลงไปเอาอะไรก็ไม่รู้นี่นะ”
“ครับ ก็แค่ต้องไปเอา ไม่ไปเอาเขาก็ด่าสิครับ”
“โง่” อ่าว...กูผิดอีกละ
คราวนี้ภูริไม่กล้าจะลุกหรือเดินไปไหน เขาอยู่นิ่งๆ เผื่อว่าจะเกิดอยากรู้อยากถามอะไรขึ้นมาอีก มันจะได้ไม่เป็นการเสียมารยาทให้ทำคุณประธานผู้หล่อเหลาดั่งเทพบุตรสุดโฉดมาด่าเอาได้
แต่จะว่าก็ว่าเถอะ...เขาเสียมารยาทหรือไม่คุณประธานก็ด่าเขาอยู่ดี ขนาดถามว่าลงไปแล็บทำไมแล้วเขาตอบได้ไม่ทั้งหมดยังว่าเขาโง่เลย การเชื่อฟังเจ้านายเป็นเรื่องโง่ได้ หรือว่าการเป็นโอเมก้าทำให้เขาด่าเราจังเลยน้า...ภูริคิดอย่างไม่แน่ใจนัก
การนั่งมองหน้าประธานบริษัทตัวเองนี่มันเกร็งมากจริงๆ เห็นแหละว่าอีธานไม่ได้มองมาที่ตนเลยแม้แต่น้อย เอ้า...ก็ถ้าอีกฝ่ายมองมาภูริจะกล้ามองหน้าอัลฟ่าขนาดนี้หรือไง ต้องอาศัยตอนเขาก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่างกับคอมพ์อยู่นี่แหละมอง สำรวจใบหน้าหล่อๆ นั่นไปเรื่อยเปื่อย หวังอีกอย่างคือ...เมื่อไหร่จะปล่อยข้าเจ้าไปน้า ข้าเจ้าอยากจะกลับไปทำงานแล้วน้า เดี๋ยวหัวหน้าจะด่าอีกน้า
“มองผมนี่มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคุณภูริ” ฉิบ! ภูริหันซ้ายหันขวา ท่าทีลุกลี้ทุกลนดูตลกมาก อีธานไม่ได้มองภูริตรงๆ แต่...ในคอมพ์ของเขาเชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิดในห้องทำงานนี้ ว่าง่ายๆ ให้เข้าใจแม้จะฉลาดน้อยก็คือ...อีธานมองภูริผ่านกล้องวงจรปิดนั่นเอง
ทำให้มันยากเพื่อ?
ก็อยากจะเห็นปฏิกิริยาของโอเมก้าตนนี้ก็เท่านั้นแหละ มันนั่งนิ่ง จ้องมาแต่เขา หลงใหลรูปลักษณ์ของเขามากล่ะสิ อีธานไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น เขาเป็นที่จับตามองของทุกคนมาเสมอ ดังนั้นจะมีโอเมก้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่แท้มองอีกคนมันจะไปแปลกใหม่อะไร ใครๆ ก็ต้องการเขา รวมถึงเจ้าภูรินี่ด้วย
“ผมไม่กล้ามีปัญหาหรอกครับ” ว่าจบก็ถอนหายใจ ภูริคิดว่าอีธานไม่เห็นก็เลยไม่เก็บอาการ
“ไม่กล้า แต่ถอนหายใจขนาดนั้น...คุณมีไรก็พูดมาได้นะ ไม่ต้องมาอ้ำๆ อึ้งๆ แบบนั้นหรอก” น้ำเสียงถึงราบเรียบแต่ดูเกรี้ยวราด ภูริไม่ได้สนเลย กลับไปสนว่าอีธานรู้ได้ไง หรืออีธานมาตาที่สามที่สี่กันนะ ก็เล่นนั่งมองแต่คอมพ์แล้วรู้ปฏิกิริยาเขาอะ บ้าไปแล้ว...ห้องนี้แม่งมีพลังงานบางอย่างแน่นอน!
“ถอนหายใจผิดเหรอครับ” อะ อยากให้ถาม อยากให้มีปัญหาก็ถามก็ได้ คราวนี้อีธานเงยหน้ามามอง สายตาดุดันคู่นั้นจ้องมายังเขาจนเขานึกว่าอีกฝ่ายจะฆ่าเขาตาย
แอบเวอร์หน่อยไม่มีใครว่าใช่ไหม?
“ไม่ผิด แต่มันไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ผมถาม คุณไม่พอใจก็แค่บอกว่าไม่พอใจ ไม่ใช่บอกว่าไม่เป็นไรแต่ถอนหายใจแบบนั้น” มารยาทก็มาอีกแล้ว มาหลายรอบแล้ว...เราเปลี่ยนเรื่องไหม
“ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” ภูริเลิกต่อล้อต่อเถียง ทำอะไรก็ผิด งั้นปล่อยผมไป...ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะ อย่ารั้งผมเอาไว้ให้ทุกข์ทรมานอย่างนี้เลย
“ไม่” อ่าว! เข้าใจคำว่าเอ๋อแดกไหม ไม่เข้าใจก็เข้าใจซะนะ เพราะตอนนี้ภูริอยู่ในอาการเอ๋อรับประทานขั้นสุด!
“แต่ว่า...”
“คุณเอาแต่ฮีตแบบนั้นจะไปทำงานได้ยังไง จะไปปั่นป่วนคนที่เขาตั้งใจทำงานกันเหรอคุณ ตามกฎของบริษัท ถ้าโอเมก้ามีอาการฮีตที่ไม่สามารถควบคุมได้ต้องหยุดงานจนกว่าจะหายฮีต คุณไม่ได้อ่านเหรอ” ไม่ได้อ่าน ไม่ใช่โอเมก้าก็เลยไม่รู้ว่าจะอ่านไปทำไม อ่านไปแม่งไม่มีประโยชน์อะนะ แต่คิดว่าเดี๋ยวต้องไปอ่านล่ะ
เออ...แปลกดีมนุษย์เรา มีเพศที่สองก็แปลกแล้ว ยังมาโดนเลื่อนขั้นจากเบต้าเป็นโอเมก้าได้อีก โห...ภูริยากจะลุกขึ้นยืนแล้วปรบมือดังๆ ให้กับโชคชะตาอันน่าขำของตัวเองเหลือเกิน ติดที่ถ้าทำไปแล้วเขาจะเหมือนคนบ้าอะ ก็เลย...ปรบมือแค่ในใจ
“ไม่ได้อ่านครับ”
“ทำไมไม่อ่าน! มันเป็นกฎ ทุกคนต้องอ่านแล้วปฏิบัติตาม” อีธานเผลอขึ้นเสียงดุใส่
“นั่นมันกฎของโอเมก้าหนิ”
“ก็คุณเป็นโอเมก้า!”
“ผมเพิ่งเป็นโอเมก้าได้ไม่ถึงเจ็ดสิบสองชั่วโมงเลยครับ” ภูริตอบกลับแทบจะทันที ไม่ได้ต้องการจะเถียงนะ เป็นปฏิกิริยาตอบสนองเองล้วนๆ
“...” และอีธานก็นึกขึ้นได้ถึงความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ภูริเพิ่งจะเป็นโอเมก้า เอาตรงๆ ว่าตอนนี้แค่จะปรับตัวกับอาการฮีตของตัวเองหรือควบคุมฟีโรโมนตัวเองให้ได้ก็ยุ่งยากสำหรับภูริแล้ว เขาเป็นเบต้ามาทั้งชีวิต จู่ๆ มาเปลี่ยนไปจนแทบจำโครงร่างเดิมไม่ได้อย่างนี้คงหนักหนาสำหรับภูริอยู่
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งสอง อีธานมองหน้าภูริ และภูริก็มองมามองกลับไม่โกงเช่นกัน เขาไม่ได้หาเรื่องนะ แค่อยากจะรู้ว่าเออ ท่านประธานจะเอายังไงต่อไหนตอบ อะไรเถือกเนี่ย แต่ดูหมือนอีธานจะคิดอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าราบเรียบของเขา
อีธานหงุดหงิดกับความเอ๋อของลูกน้องของตนเอง จะเรียกลูกน้องก็ไม่เต็มปากเท่าไหร่ในตอนนี้ เล่นเป็นมากกว่านั้นสำหรับเขาเสียด้วย เขาอยากจะให้ภูริอยู่ในนี้ด้วยกัน สมองซีกหนึ่งบอกกับเขาว่าไม่จำเป็น เขาไม่ควรหายใจร่วมกับโอเมก้าในห้องทำงานอันหรูหราของเขา แต่อีกส่วนหนึ่งมันเอาแต่ร่ำร้องว่าต้องอยู่ ยังไงต้องเห็นภูรินั่งเล่นอยู่ในห้องนี้ด้วยกัน
คำถามคือ...เพื่ออะไร?
อีธานตอบไม่ได้ แต่การไล่ให้กลับไปทำงานนั้นมีเหตุผลมากมาย ทั้งภูริเป็นโอเมก้า การอยู่ร่วมกับโอเมก้าที่ควบคุมการฮีตและฟีโรโมนตัวเองไม่ได้นั้นอันตรายสำหรับอัลฟ่าอย่างเขา ทั้งโอเมก้ายังต่ำชั้นกว่ามาก เขาไม่ร่วมพื้นที่เดียวกับคนต่ำชั้นกว่าถ้ามันไม่จำเป็น การเอาภูริไว้ในนี้ก็ไม่ได้จำเป็น แถมภูริก็ยังเป็นพนักงาน หนึ่งในหลายพันคนที่เขาจ่ายค่าจ้าง เอามานั่งเล่นสบายๆ อยู่ในนี้มันจะคุ้มกับค่าจ้างและสวัสดิการไหม คำตอบคือ...ไม่!
แล้วไง...เหตุผลอะไรมันจะเอาชนะอารมณ์ได้ล่ะ อืม น่าตลก อีกส่วนที่คิดอยากให้ภูริอยู่ด้วยนั้นมันไม่มีเหตุผลอะไรเลย แค่อยากให้อยู่ แค่อยากเห็นอีกฝ่ายนั่งเล่นอยู่ใกล้ๆ อีธานรับความไร้เหตุผลของตัวเองไม่ได้
แต่ก็ปฏิเสธมันไม่ได้!
“งั้นผมจะเอากฎของบริษัทในส่วนของโอเมก้ามาให้ คุณก็อ่านมันซะ”
“ไปอ่านที่โต๊ะตัวเองได้ปะครับ”
“ไม่ คุณต้องนั่งอ่านมันที่นี่ อยู่ที่นี่ห้ามไปไหน ผมไม่อยากได้ยินรายงานว่าคุณโดนอัลฟ่าในแผนกหน้ามืดลากคุณไปข่มขืนแถวบันไดหนีไฟหรอกนะ มันวุ่นวาย อยู่เฉยๆ เชื่อฟังผมเหมือนที่คุณเชื่อฟังหัวหน้าคุณนั่นแหละ” อีธานพูดพลางเหลือบสายตามองภูริในหน้าจอคอม แทนที่จะมองหน้าตรงๆ ภูริกะพริบตาปริบๆ โอเค...ทำตาม แค่ทำตามก็จบ
บ้าอำนาจกันไปหมดเลยไม่ว่าจะอัลฟ่าหน้าไหนก็ตาม
“ครับ” ทิ้งร่างลงไป เบาะนุ่มมาก ไม่ต้องห่วง ไม่เจ็บ...จะว่าไรนะ จะว่าไม่เจ็บตูดเหรอ ตลก เจ็บสิฟร้ะ เพิ่งโดนแรงกระแทกมาเมื่อไม่นานนี้ ยังไงก็ต้องเจ็บอยู่แล้ว ดังนั้น ค่อยๆ วางตูดลงไป อืม นั่นแหละ...แผ่วเบาอย่างน้าน ดีมากภูริ
เบาะมันนิ่มอะเนอะ นั่งเฉยๆ ไม่ได้หรอกต้องเอนกายพิงไปทั้งตัว โอ้โห...นุ่มกว่าเตียงที่บ้านแบบเทียบเคียงอะไรกันไม่ได้เลยจริงๆ แอร์ก็เย็น แต่เรื่องแอร์เย็นนี่ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ เขาทำงานในออฟฟิตเนอะ ออฟฟิตอะ ต้องมีแอร์อยู่แล้ว มีออฟฟิตไหนใช้พัดลมไหมครับ มีบอกนะ...ภูริจะไม่ไปกร้ำกรายเด็ดขาด
นั่งไปได้สักพัก อลันก็เปิดประตูเข้ามาอีกพร้อมเอกสารจำนวนหนึ่ง และของว่างกับน้ำ ภูริแอบทึ่งเล็กน้อยที่อลันสามารถถือของเหล่านั้นได้มั่นคงมาก ไม่ไหวเอนคล้ายจะตกหล่นเลย ภูริเห็นภาพตัวเองเอาถาดใส่ของว่างกับเครื่องดื่มเทินไว้บนหัว ในมือถือแฟ้มเอกสารต่างๆ สองแขนสะพายกระเป๋า ข้างหนึ่งเป็นแล็บทอป อีกข้างหนึ่งเป็นกระเอกสารอีกชุดใหญ่ๆ
“คิก...” แล้วเขาก็ขำตัวเอง มันตลกมากๆ ถ้าเขาเป็นเลขาอีธาน สภาพของเขาต้องแบบนั้นแน่ๆ เลยอะ หรือว่าเขาควรจะไปเรียนเอาถาดน้ำเทินหัวก่อนดี
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ” อีธานเห็นทุกกิริยา ภูริมองอลันแล้วขำ อลันก็ใช่ว่าพอใจ แต่นี่เป็นคู่แท้ของประธาน จะให้ตวาดว่าก็คงไม่ได้
“ถาดน้ำเทินหะ...หัว” ก็ว่าจะตอบไปเพลินๆ เหมือนเวลาปกติที่ชอบหลุดปากพูดไรเพ้อเจ้อไปเรื่อย แต่ดันชะงักเพราะแววตาอลัน เลขาคนนี้คิดว่าภูริจินตนาการให้ตนเองเอาถาดของว่างและน้ำดื่มเทินหัว คงน่าขันสำหรับพวกชนชั้นล่างที่อิจฉาเหล่าอัลฟ่าล่ะมั้ง
สายตาทิ่มแทงพุ่งตรงมายังร่างโปร่งของภูริแบบไร้ซึ่งความปรานีอย่างสิ้นเชิง เอิ่ม...แรงกดดันของอัลฟ่าสองคนมันเลวร้ายนะ จากตอนแรกขำๆ ตัวเองอยู่ ตอนนี้หัวเราะไม่ออก ยิ้มยังไม่ออกเลย
“ผมคิดว่าถ้าผมเอานั้นเทินหัวคงตลกดีน่ะครับ” ภูริต่อคำอีกเล็กน้อย ขยายความออกมาหน่อย
“ไม่ใช่ว่าคุณหัวเราะเยาะลูกน้องผม?”
“ผมไม่กล้าหรอก คุณอลันหล่อขนาดนี้ ต่อให้เอาถาดน้ำนั่นเทินหัวแบบที่ผมคิด คุณอลันก็ยังดูดีอยู่ดีนั่นแหละครับ” ภูริตอบไปตามความจริง แววตาก็สื่ออย่างนั้น
ภูริไม่เห็นว่าอีธานมีสายตาดุดันขนาดไหน เพราะเจ้าตัวเองแต่มองหน้าของอลันที่ยังคงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ สงสัย ที่ทำงานร่วมกันได้ดีก็เพราะเป็นคนเงียบๆ เหมือนกันแบบนี้ล่ะสินะ
“เอาของวางแล้วออกไป” อีธานสั่งอลัน
“ครับ” อลันทำตาม วางของทุกอย่างลงตรงหน้าของภูริแล้วเดินออกไป ภูริยังมองตามอยู่ คิดด้วยว่าแผ่นหลังนั่นก็ดูดีนะ ถ้าไม่มีเสื้อผ้า หมัดกล้ามของอลันกับท่านประธาน คนไหนจะสวยงามกว่ากัน? อันนี้อยากรู้จัง จับอลันถอดเสื้อเลยดีไหม
“อยากได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ เสียใจด้วยนะ คุณเป็นของผมอยู่ตอนนี้ เพราะงั้นผมไม่ยอมให้คุณไปเอากับอลันหรอก” เสียงนั้นใกล้มาก แล้วพอหันไปตามเสียงก็เจอร่างสูงใหญ่ของอีธาน
“ทำไมผมต้องเอากับอลัน” คำถามนี้ซื่อหรือโง่ อีธานคิดว่าโง่
“ก็เพราะโอเมก้าอย่างนายมันไม่เคยพอไงล่ะ พอฮีตก็อยาก...อยากได้ไปหมด ไม่ว่าจะมีคู่ของตนเองอยู่แล้วหรือไม่ก็ตาม” ดวงตาของอีธานที่มองมายังภูริดูน่ากลัวกว่าทุกครั้ง แล้วคิดว่าภูริกลัวไหม...เอ้า ต้องกลัวดิ ก็บอกอยูน่ากลัว แต่ภูริหนีไปไหนไม่ได้ แค่นั่งนิ่งที่เดิม
“โอเมก้าเป็นสัตว์ที่สะกดคำว่าพอไม่เป็น!” ขนแขนภูริลุกซู่ อีธานแค่พูดเสียงเนิบนาบปกติแท้ๆ แต่ภูริกลัว...กลัวทั้งที่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร
….100%….
ดูเหมือนอีธานจะจงเกลียดจงชังโอเมก้าน่าดูเลยนะ แต่อีธานโปรดมองตาซื่อๆ ของภูริหน่อย…เห็นความบื้อนั้นไหม ถ้าเห็นโปรดสงสารน้องงงงงง
-
ภูริเอาน้ำตาลให้กินเหรอคะอีธาน55555
-
คนมันซื่ออะเนอะ โอ้ยยย :laugh: :laugh:
-
รออออ
-
ประธานเวลาหึงช่างน่ากลัว
-
นี่พระเอกแน่เหรอ ด่าเขาต่ำ แต่จิตใจตัวเองสูงมากสินะ คิดว่าเป็นอัลฟ่า มีฐานะ หล่อ แล้วคิดว่าตัวเองป็นพระเจ้าเหรอ หึ จิตใจนายต่ำตมมาก อีธาน!! :katai4:
-
:pig4: :pig4:
-
อีธานนนนนนนน!!! :hao7: ตะมายใจร้ายกะน้อง น้องทำอะรายยยย55555
-
หมั่นไส้อีธานอ่ะ จะเอาอะไรกับภูริคนซื่อ(บื้อ)ของเรานักเนี่ย หมั่นไส้ๆๆๆๆ
-
อย่ามาว่านว้องนะอีธาน ตีเพี๊ยะ เพี๊ยะ
-
ปากร้ายเหลือเกินนนนน
อย่ามาหวงน้องละกัน หึ
-
โดนด่าตลอดเลยยย โถ่ :hao5:
-
อยากอ่านต่อแร้วววว
-
อย่าว่าน้องงงงงง พอแล้วววววว :z10:
-
:เฮ้อ: นิสัยจริงๆ เลยอีธาน
-
อย่าว่าน้องนะ!!!
ตีเลย :m16:
-
อยากตีประธาน พนง.ขายเราออกจะน่ารักน่าชังน่า...
-
ทั้งขำทั้งสงสารภูริ
รอนะ
-
>….ตอนที่ 6 [100%]….<
ภูริอยากจะเกาหัวจนหนังหัวหลุดออกมาเพราะคำพูดคำจาของท่านประธาน แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ เดี๋ยวโดนหาว่าไม่มีมารยาทและทำตัวน่าเกลียดอีก แต่เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมท่านประธานต้องมาดุเขาแบบนั้นด้วยน่ะ เขาทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ? ครั้นจะถามก็ไม่กล้าเช่นเดิม ท่าทางน่ากลัวแบบนั้นใครจะกล้าพูดอะไรเล่า นอกจาก...ครับ
ขานรับไปแล้วก็ยังต้องนั่งตัวลีบ หางลู่หูตกไปอีกพักหนึ่งเพราะอีธานยังจ้องเขาไม่ไปได้ ทำอย่างกับจ้องมากๆ แล้วเขาจะหายไปจากตรงนี้ อันที่จริง ให้เขาไปทำงานซะมันก็จบเรื่องแล้วแท้ๆ ช่างเถอะ พออีธานเดินกลับไปนั่งโต๊ะ คงสบายใจที่ได้ใส่อารมณ์กับตนแล้วมั้ง ภูริก็หยิบเอาเอกสารมานั่งอ่าน
โอ้...ภูริเป็นคนขยัน!
เปล่า กูไม่มีไรทำ
ภูริคิดแล้วก้เถียงกับตัวเองขำๆ ระหว่างนั่งอ่านกฎการปฏิบัติตัวของโอเมก้าในที่ทำงานแห่งนี้ เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจจะอ่านมันหรอก เขาเป็นเบต้า ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับกฎเกณฑ์อันมากมายของเหล่าโอเมก้า ตอนนี้มันกลายร่างแล้วไง ต้องมาใส่ใจนิดหนึ่ง ซึ่งก็ไม่ยากเกินจะทำความเข้าใจ อ่านไปได้ราวครึ่งชั่วโมงเขาก็ไม่มีอะไรทำอีก นั่งพิงโซฟาตัวนุ่มนิ่มเอาไว้ แอร์เย็น...ทุกอย่างมันช่างชักชวนให้หลับใหลเสียจริงๆ
แล้ว...ภูริก็หลับจริง
โคตรท้าทายอำนาจของท่านประธานบริษัทมาก อีธานเห็นทุกอย่างผ่านหน้าต่างโปรแกรมเล็กๆ ในคอม แม้ว่าเขาจะยังคงทำงานของตัวเองอยู่ก็ตาม อลันเข้ามาในห้องบ้างบางครั้ง เขาต้องเอางานมาให้และมารายงานถึงตารางงานในวันนี้ อีธานปฏิเสธงานที่ต้องออกไปข้างนอก ขอเคลียร์งานที่สามารถนั่งทำอยู่ที่โต๊ะได้อย่างเดียว
เข้ามารอบแรกอลันก็เห็นภูรินั่งหลับ เข้ามารอบสองร่างโปร่งของภูริเริ่มเอนเล็กน้อย ทว่าพอรอบที่สามเป็นเวลาเที่ยงวัน ร่างของภูริก็เอนกายนอนขดอยู่บนโซฟารับแขกในห้องท่านประธานไปแล้วเรียบร้อย ดีที่วันนี้ไม่มีลูกค้าเข้าพบ เกิดลูกค้าเข้ามาเห็นแบบนี้ภาพลักษณ์ของอีธานคงเสียหายไม่ใช่น้อย แล้วคนพวกนั้นก็ต้องรู้โดยสัญชาตญาณแน่ๆ ที่ว่าภูริเป็นโอเมก้า
อีธานสั่งอาการสำหรับสองที่เข้ามาในห้อง ตอนสั่งไม่ได้คิดหรอก มาสะดุดตอนเห็นถาดอาหารนี่แหละว่า...เราสั่งเผื่อมันด้วยงั้นเหรอ อลันทำหน้าที่เอาอาหารมาวางเท่านั้น อีธานมองไปยังร่างของภูริ เสียงประตูห้องปิดลงแผ่วเบา ทั้งหมดจึงตกอยู่ในความเงียบเหมือนที่มันเป็นมาทั้งวัน
“จะนอนไปถึงเมื่อไหร่ ที่บ้านไม่ได้หลับไม่ได้นอนหรือยังไงคุณ” อีธานส่งเสียงต่อว่า
“งืม...” แล้วนี่คือเสียงตอบกลับของพนักงานฝ่ายขายนามว่าภูริ อีธานกำหมัดแน่น หมั่นไส้มัน...อยากจะตบหัวสักทีแต่คงไม่ดีต่อภาพลักษณ์
“คุณภูริ!” เขาส่งเสียงเรียกให้ดังขึ้น ร่างโปร่งขยับเล็กน้อย คิดว่าจะลุก เปล่าเลย...แค่เปลี่ยนท่านอน
ความอดทนน่ะมี แต่อีธานไม่ใช้ เขาคว้าถาดอาหารถาดใหญ่มาวางไว้ที่โต๊ะกระจกเล็กหน้าโซฟา สายตาคมดุจ้องมองไปยังร่างของภูริ มองสำรวจและคิดว่าจะปลุกไอ้ลูกน้องขี้เซาคนนี้ขึ้นยังไงดี แต่หนึ่งในความคิดนั้นก็ยังวนเวียนอยู่กับคำว่าต้องมีมันเป็นคู่แท้จริงดิ บ้าเอ้ย...คู่นอนของเขาไม่เคยมีใครดูไม่ได้เรื่องเท่านี้มาก่อน จริงที่กับภูริเป็นเซ็กส์ที่ดีที่สุดของเขา แต่...ดูสภาพมันสิ!
“คุณภูริ ถ้าคุณไม่ตื่น...ผมจะกินคุณก่อนกินมื้อเที่ยง” คิดว่าภูริคงได้ยินและดีดตัวลุกขึ้นมา
ก็ถ้าเป็นนิยายใสๆ คงเป็นแบบนั้นใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวนายเอกก็ต้องดีดตัวลุกขึ้นมาด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน เพราะได้ยินแต่แอบหลับต่อ แกล้งกวนประสาทเจ้าของห้องทำงานแห่งนี้ ทว่านั่นไม่ใช่ภูริ เจ้าตัวไม่ได้แกล้งอะไรใคร เขาไม่กล้าหืออยู่แล้วนะอย่าลืมสิ ที่เขาปลุกไม่ตื่นก็เพราะเขาหลับลึกจริงๆ
ขนาดอีธานจับร่างโปร่งนอนราบดีๆ เพื่อจะคร่อมทับ ภูริยังไม่รู้สึกตัวเลย แค่ครางงึมงำอะไรไม่รู้อยู่ในคอ อีธานว่าจะแกล้งทำแรงๆ ให้ตื่น แต่พอคร่อมตัวเองลงไปแล้ว โน้มหน้าเข้าไปใกล้ สูดดมกลิ่นกายและมองใบหน้าของอีกฝ่าย...
ความหมั่นไส้ก่อนหน้านี้ก็ได้กลายเป็นความหมั่นเขี้ยวแทน...
“แฮ่ก..อื้อ...อะ!” มีอะไรกันมาหลายครั้งแล้ว อีธานยังคงหลงใหลส่วนคอเป็นพิเศษ อาจจะเพราะสัญชาตญาณก็ได้ที่ทำให้เขาอยากจะฝังฟันลงไป เก็บคนคนนี้เอาไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว แต่อีธานยังอยู่เหนือสัญชาตญาณ ถ้าเขากัดมันลงไป...ต่อให้มียาแก้คู่แท้แต่โอเมก้าอย่างภูริคงมีใครอีกไม่ได้อยู่ดี
สำหรับอัลฟ่าและโอเมก้า การกัดหลังคอก็ไม่ต่างอะไรกับการแต่งงาน เราจะเป็นของกันและกัน เป็นคู่กันตลอดไป อะไรเถือกนั้น อีธานไม่ต้องการ เขาไม่อยากมีโอเมก้าเป็นคู่ เซ็กส์ดีแค่ไหนก็ปล่อยให้มันเป็นแค่เรื่องของเซ็กส์ก็พอแล้ว
“อ่า...อื้อ” ร่างกายด้านใต้ขยับไหวไปมาน้อยๆ ยิ่งอีธานลงลิ้นและใช้ริมฝีปากเม้มผิวคอมากเท่าไหร่ ภูริก็ยิ่งกระสับกระส่าย
ชายเสื้อเชิ้ตหลุดจากกางเกงเป็นครั้งที่สองของวัน สัมผัสของเรียวนิ้วไม่ชวนสะดุ้งเท่ากับนาฬิกาเรือนหรูโดนกาย มันเย็นและมันก็ฉุดให้ภูริตื่นจากฝันแสนหวาน ภูริเริ่มรู้สึกตัว เขาเห็นหัวอีกฝ่ายรางๆ กะว่าจะผลักร่างใหญ่ออกไปให้พ้นตัว ทว่า...ความกระหายมันมีมากกว่าความต้องการหยุด
ฮื่อ...นายเอกที่ดีต้องรักกนวลวสงวนตัวไม่ใช่เหรอ เขาต้องร้องหวีดโวยวายให้อีกฝ่ายออกไปร่างกายของตัวเอง ไม่ใช่ปล่อยให้เขาเอาแต่โลมเลียไปทั่วแบบนี้ เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่บนกายไหมตอบ? บ้าเถอะ...เอามันออกไป ภูริรู้สึกว่ารำคาญเสื้อผ้าตัวเองและท่านประธานเต็มที แถมยังเอาสองแขนคล้องคออีกฝ่ายเอาไว้ด้วย
กลิ่นฟีโรโมนฟุ้งเต็มห้อง เป็นตัวกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้เขาสองคนพัวพันกันไม่ยอมห่าง แม้กระทั่งตอนถอดเสื้อผ้า อีธานยังไม่ยอมปล่อยให้ภูริหลุดมือตัวเองเลยแม้แต่ปลายนิ้ว ใช่ว่าอีธานเป็นฝ่ายเดียว ภูริเองก็เช่นกัน มาขนาดนี้แล้ว...อลันอย่าเข้ามาขัดนะเว้ย!
“เวร!” ผมต้องสบถครับท่านประธาน ภูริมองเสื้อผ้าที่กระจายไปรอบโซฟา อื้อหือ กุงเกงลิงคาโต๊ะเชียว เจ้าตัวแอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ไม่ใช่ความผิดเรานะเว้ย! คนผิดคือท่านประธานที่มาคร่อมเขาแล้วก็ทำให้เขาอยาก
ใช่แล้ว...ท่านประธานแหละผิด!
“ใส่เสื้อผ้าดิ จะนั่งมองมันอีกนานไหม มองไปมันก็ไม่ลอยไปอยู่บนร่างคุณหรอกนะ” อีธานคว้าเอาอันเดอร์แวร์ของตัวเองมาสวม อวดร่างกายที่แสนจะเพอร์เฟ็ก ใบหน้าภูริแดงก่ำ มันไม่ใช่เขินนะ...มันออกกำลังมาไง หน้าเลยแดง
แต่ว่า...หุ่นท่านประธานนี่ดูกี่ทีก็แซ่บเนอะ มันแบบ หูยยยยย แล้วกลืนน้ำลาย เกิดเป็นชายก็อยากจะมีหุ่นแบบนี้กะเขาเหมือนกัน ได้แค่ฝัน น่าเศร้ายิ่งนัก แค่คิดถึงค่าเข้าฟิตเน็ต ภูริก็ถอนหายใจแล้วล่ะ
“ผมให้คุณใส่เสื้อผ้าไม่ใช่มานั่งถอนหายใจ ผมเรียกคุณตั้งเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ที่บ้านไม่ที่นอนหรือไง...” เอาเขาเองก็มาหัวเสียใส่เขา ไม่เป็นไร ภูริไม่เข้าใจหรอกแต่ก็ทำใจยอมรับได้ หัวหน้าเขาก็เป็นแบบนี้ ทำอะไรไม่ดีหรือทำผิดเองก็โทษเขา โทษลูกน้องคนอื่นเอาไว้ก่อน ไม่ยอมรับความผิดเอง เหมือนการยอมรับความผิดจะทำให้ตัวเองตายงั้นแหละ
“!!!” ทันทีที่ลุกจะไปเอาเสื้อผ้ามาสวม ภูริชะงัก ฮื่อ...ร้องไห้ อยากร้องไห้ตอนนี้เลย น้ำนั่นมันไหลพราก น้ำมึงเยอะไปไอ้ประธาน!
“เป็นอะไรไปอีก”
“น้ำไหล...” คำนี้น่าเกลียดปะวะ ไม่รู้เว้ยพูดไปแล้ว
“ก็ไปเข้าห้องน้ำ ตรงนู้น เอาเสื้อผ้าเข้าไปด้วย ผมเหลือเวลาพักไม่มากแล้ว ไม่มีเวลามานั่งเล่นแบบคุณทั้งวันหรอกนะ” กรอกตาเป็นอินฟินิตี้แป๊บ กูก็ไม่ว่างท่านปรธาน กูก็มีงานแต่คุณมึงไม่ให้กูไปไง!
เกรี้ยวกราดๆ ภูริจะพ่นไฟแล้วนะเว้ย!
“ครับ” พ่นไฟในจินตนาการเท่านั้นแหละ
กว่าจะเรียบร้อยมานั่งทานมื้อเที่ยงกันได้เข็มสั้นก็ชี้ไปที่เลขหนึ่งแล้ว อีธานนั่งทานแบบเร่งรีบ ยังมีงานรออยู่ไม่ใช่น้อยๆ ส่วนภูรินั่งมองอาหารตาเป็นมันวาว ปกติกินแค่ข้าวแกงจานละสี่สิบบาท ได้กับข้าวอย่างเดียว แล้วข้าวพูนๆ น้ำอีกขวด...ตีเป็นมื้อละห้าสิบบาทถ้วน ตรงหน้านี่สิ อยากรู้จังเลยว่ามื้อนี้เท่าไหร่ ฮื่อ...เป็นบุญของชีวิตจริงๆ ที่ได้กินดีๆ กับเขาบ้าง
ก็นะ...ภูริก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่อยากจะใช้ชีวิตหรูๆ แบบที่อีธานใช้ อยากมีเงินเยอะๆ อยากสุขสบายไม่ต้องเหนื่อยแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เขาละทิ้งความคิดด้านลบออก เลิกคิดถึงปัญหาต่างๆ นาๆ ที่ตัวเองต้องเผชิญแล้วก็หันมาซึมซับความเอร็ดอร่อยของมื้อนี้
“ขอบคุณที่เลี้ยงครับ” หลังจากทานทั้งหมดเสร็จ ภูริก็ยกมือไหว้อีกฝ่ายเพื่อกล่าวคำขอบคุณ
ท่าทีแบบนี้อีธานเจอมาเยอะแล้วล่ะ ใครๆ ก็มักแสดงออกถึงความนอบน้อมต่อเขา ด้วยเงิน ด้วยอำนาจและสายพันธุ์ แต่ท่าทีของภูริแตกต่างออกไปเล็กน้อย เพราะว่า...มันจริงใจ
“ไม่เป็นไร เอาออกไปให้อลันหน้าห้องแล้วกลับมานั่งโง่ๆ อยู่นี่” อีธานลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าเล็กน้อยก่อนกลับไปนั่งทำงาน
นั่งโง่ๆ ภูริชอบคำนี้จริงๆ เดี๋ยวจะแสดงให้ท่านประธานได้เห็นว่า เขานั้นเชี่ยวชาญด้านการนั่งโง่ๆ มากแค่ไหน ดูอย่างเมื่อช่วงเช้าเป็นตัวอย่าง นั่งจนหลับกันไปข้างเลยทีเดียวเชียว โห...ลองมาอยู่ในนี้ดิ ลองมานั่งโซฟานิ่มๆ แบบนี้ดิ บรรกาศสลัวๆ ของแสงไฟที่ไม่มากเกินไป แอร์เย็นกำลังดี ใครไม่หลับให้บาทหนึ่งเลยอะ!
ภูริทำตามที่อีธานสั่งอย่างเคร่งครัด นั่งโง่ๆ นั่งนิ่งๆ ข่มตาไว้แม้ใจบอกว่ามันน่าหลับมากแค่ไหนก็ตาม คือ...ตื่นมาแล้วโดนเสียบนี้ไม่ใช่เรื่องดีนะเฟ้ย ไอ้ที่ตั้งใจทำตามเนี่ยก็เพราะกลัวจะโดนปลุกด้วยตอปิโดอีกอะดิ
ปวดเอวเลย ท่านประธานมีกอเอี๊ยะให้เขาแปะไหมวะ? กะขอสักสี่ห้าแผ่น แปะแม่มให้ทั่วสะโพกเลย เล่นท่าอาจไม่มาก แต่กระแทกป้าบๆ นี่หนักมากอยากจะบอก ภูริลอบมองไปทางอีธานเล็กน้อย ดูว่าอีกฝ่ายทำอะไรอยู่ พอเห็นว่าก้มหน้าก้มตาทำงานเขาก็เลย...แอบนวดเอวตัวเอง
ต้องนั่งมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย โดยเฉพาะมองทีวีจอยักษ์เบื้องหน้าที่มันกำลังสะท้อนเงาของตัวเองอยู่ เห็นรอยอะไรจางๆ ตรงคอ แน่นอนว่าไม่ใช่มดกัด ผมก็กระเซิงกระเซิงหน่อยๆ ดีที่เสื้อผ้าเรียบร้อย ว่าแต่ว่า เปิดทีวีได้ไหมนะ ให้นั่งนิ่งแบบนี้จนเลิกงานจริงดิ กี่โมงแล้วนะ...บ่ายโมงครึ่ง โฮ้ก เลิกงานหกโมง!
“เอ่อ...ท่านประธานครับ”
“ผมชื่ออีธาน” อี...ไอ้อีได้ไหม ไม่นะไม่ ภูริอย่าหยาบคาย เราเป็นสุภาพชน เราต้องไม่หยาบคาย โอเค...ตั้งสติ คุณอีธาน
“ผมเรียกท่านประธานดีกว่าครับ” ทำใจไม่ได้ คำว่าอีของไทยนี่มันชวนคิดเป็นคำด่าจริงๆ
อีธานเงยหน้าจากเอกสารในมือขึ้นมองสบตากับภูริ คิ้วได้รูปขมวดเป็นปมเล็กๆ ไม่มากแต่ก็ชัดว่าไม่พอใจ ทำไมภูริต้องขัดใจเขา ตอนโดนเอาก็เรียกแต่ประธาน เออ เขาเป็นประธานบริษัทอะรู้ แต่มีชื่อนะ ต้องเรียกกันปะ ไม่ใช่ประธานๆ ฟังแล้วขัดหูจริงๆ
“เรียกผมคุณอีธาน ห้ามขัดเพราะผมสั่ง ไม่ได้บอกไปลอยๆ ให้เข้าหูคุณ” อะจ้า!
“ครับคุณอีธาน”
“เรียกอีธานเฉยๆ ก็ดี” เจ้าของชื่อก้มหน้าลงอ่านเอกสารต่อ พร้อมกับความคิดในหัวภูริว่า...จะเอายังไงของคุณ!
“ครับๆ ว่าแต่มีอะไรให้ผมทำไหมครับ” นั่งโง่ๆ มันน่าเบื่ออะ
“นั่งมองเงาตัวเองไป” จบ...ไม่น่าเลย ไม่น่าจริงๆ
หันไปมองเงาตัวเองในหน้าจอทีวี ทำหน้ายิ้ม แลบลิ้น ถลึงตา แยกเขี้ยว แบร่! นี่กูทำอะไรของกูวะ? ภูริหันไปมองอีธานอีกหน เห็นอีกฝ่ายยิ้มนิดๆ เอกสารในนั้นสนุกเหรอ หรือเขาเปิดคลิปตลกเอาไว้ในคอม ก็เลยนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าแบบนั้น
เอาเถอะ...แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ทีวีอย่างเขาคงไม่มีหน้าไปว่าอีธานหรอกมั้ง
กว่าเวลาจะล่วงเลยมาถึงช่วงเลิกงาน ภูรินี่เหี่ยวแล้วเหี่ยวอีก ด้วยความที่ไม่ได้หยิบมือถือมาเนี่ยแหละ ก็เลยไม่มีออะไรทำ เป็นการมาทำงานที่นั่งโง่ๆ ทั้งวันจริงๆ ยอมใจตัวเองเลย ผ่านพ้นมันมาได้ยังไงก็ไม่รู้
คนอาจจะบอกว่าเฮ้ย ก็ดีออก นั่งเล่น นั่งชิลทั้งวัน อยากท้าให้คุณทำ ไปนั่งในห้องแอร์ เบาะนิ่มๆ ไฟสลัวๆ และ...ไม่มีอะไรทำ ดูซิ คุณจะบอกว่าการนั่งโง่ๆ โดยไม่หลับนั้นเป็นสิ่งที่ยังชิลอยู่ไหม
อีธานสั่งให้ภูริกลับกับตนเอง ที่ภูริใช้คำว่าสั่ง อีกฝ่ายไม่ได้มีตัวเลือกอะไรให้ การไม่มีตัวเลือกคือการทำตามอย่างไร้ข้อแม้ และนั่นตีความได้ว่าสั่งนั่นเอง หลังจากสั่งเสียเรียบร้อย อีธานก็บอกจะไปรอข้างล่าง ให้ภูริไปเก็บข้าวเก็บของตรงโต๊ะตัวเองแล้วรีบตามไป ภูริก็ปฏิบัติตัวตามอย่างเคร่งครัด
เรียกว่ารีบเพื่อไม่ต้องทักทายใครคงจะถูกต้องที่สุด!
รถท่านประธานหรูมาก หรูแบบที่ไม่คิดว่าชาติหนึ่งจะได้นั่งมาก่อนเลย ภูริสำรวจตรวจตราไปทั่วรถ ถ้าจำไม่ผิด เจ้านี่ราคาหลายล้านทีเดียว แหม คนรวยอะเนอะ จะใช้จ่ายอะไรก็ได้ ลองเป็นเขาสิ...จะใช้เงินซื้อกับข้าวสักอย่างสองอย่างยังคิดแล้วคิดอีก เดินดูแล้วเดินดูอีกอยู่นั่นแหละ บางทียังต้องเลือกร้านที่ขายถูกหน่อย ทั้งที่รู้ว่ามันทำมาจากของที่คุณภาพต่ำอะนะ ก็เพื่อประหยัดเงินในกระเป๋า
ภูริไม่เพียงเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา แต่เป็นมนุษย์เงินเดือนที่มีภาระท่วมหัวอีกต่างหาก
“บ้าน?” พอมาถึงที่หมายซึ่งภูริไม่ได้บอก อีธานสืบมาเองว่าที่อยู่ของคนคนนี้อยู่ที่ไหน ดันมาเป็นคู่แท้กันก็ต้องรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของอีกฝ่ายสิ แม้ภูริจะไม่รู้อะไรของอีธานเลยก็ตาม
“ครับ?” ทำไม มันไม่เหมือนบ้านตรงไหน? หลังเล็กเหรอ ก็ไม่นะ ขนาดนี้แหละกำลังพอดี...พอดีมีเงินคว้ามาได้แค่เท่านี้น่ะ
“สกปรกจริงๆ ซอมซ่อไปหมดแบบนี้ยังเรียกว่าบ้านเหรอ? นึกว่าบ้านร้าง”
“บ้านร้างก็อยู่ได้” ภูริบอกออกไปตรงๆ ซื่อๆ บ้านร้างก็บ้านนะ คนอาศัยบ้านร้างเยอะเยอะจะตาย ไม่เชื่อไปดูตามหมู่บ้านเก่าๆ สิ
“อายบ้างไหมที่ต้องมาอยู่อะไรอย่างนี้” อีธานหันกลับมามองสบตากับคนข้างกาย ภูริหันไปสบตาพอดี
แล้ว...กลิ่นฟุ้งๆ อันร้ายกาจนั้นก็เริ่มอบอวลอยู่ในรถ!
อย่านะเว้ย ทำอีกนี่รอบที่สามของวันเลยนะเว้ย! ไม่ใช่อีธานที่คิด แต่เป็นภูริต่างหาก ภูริควบคุมฟีโรโมนไม่ได้ ควบคุมการฮีตของตัวเองก็ไม่ได้ แม้ว่าตัวเองจะทานยามาแล้วหลายเม็ดก็ตาม เกิดมันจะวูบวาบขึ้นมันก็ตู้มมมม กลายเป็นนมสดคั้น ไม่ใช่โกโก้ครั้นช์นะ เพราะมันสีขาว มีสิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจนับจำนวณได้ออกมากมาย ยิ่งรวมกันสองคน โอ้โห น่าจะเยอะกว่าเงินในบัญชีท่านประธาน
“ต้องอายเหรอครับ พ่อแม่ผมซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงนะ ไม่ได้โกงใครเขามาเสียหน่อย...บ้านก็สวยออก” ภูริรู้ว่าอีธานแดกดันตัวเอง ใครไม่รู้ก็โง่เป็นควาย...ไม่ดีๆ อย่าเทียบกับควาย เอาเป็นแค่โง่ก็พอ แต่ที่ภูริไม่เกรี้ยวกราด เพราะ...ภูริอยากปะทะ!
“ปากดีนักนะ...” อีธานคว้าต้นคอของภูริ ปากบดปากแนบแน่นและรุนแรงเอาการ
เป๊ง! ยกที่สามเริ่มได้!!!
เป็นยกที่สามกลางแจ้ง หน้าบ้านตัวเองด้วย ดีนะน้องยังไม่กลับ แม่ก็น่าจะดูทีวีอยู่ในบ้านไม่ได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตรงนี้ ครั้นจะบอกว่าให้ไปรบกันบนห้องก็แบบ...ห้องตัวเองอนาถกว่าห้องทำงานท่านประธานอีก เห็นแค่หน้าบ้านเขายังว่า เกิดเข้าไปเห็นข้างในด้วยคงมีด่าจนหูชาแน่นอน
เบาะโดนเอนลงจนราบไป ฟิล์มเป็นสีดำรอบด้าน มองจากด้านนอกเข้ามาไม่เห็น เว้นแต่ข้างในจะมองออกไป ความมัวเมาเริ่มขึ้นแล้ว...ไม่มีใครคิดว่าควรอายอีกต่อไป จะมีก็แต่คำด่าเบาๆ เสียดสีอีกนิดๆ ข้างหูภูริ มันมาจากอีธาน
ภูริไม่อยากจะสนใจ อยู่ด้วยกันก็ว่าเขาตลอดเวลานั่นแหละ มีกี่ครั้งกันที่อีธานจะพูดดีๆ ไม่เสียดแทง การเป็นโอเมก้ามันอาจแปลกๆ ไปหน่อย แต่การเป็นคนจนที่โดนด่าโดนดูถูกไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับภูริ อัลฟ่ามักมองชนชั้นอื่นต่ำอยู่แล้ว ยิ่งมีสายเลือดเข้มข้นอย่างอีธานก็ยิ่งเหยียดหยันชนชั้นอื่นเข้าไปใหญ่ ภูริรู้ดีแก่ใจอย่างหนึ่งว่า...สังคมหล่อหลอมคน
รอบนี้ไม่ยาวนานและเหนื่อยอ่อนเท่าไหร่ นอกจากเมื่อย เสื้อผ้ายังคงอยู่ดี ไม่ได้ถูกพรากไปแบบตอนอยู่ในห้องท่านประธาน แค่ดึงมันขึ้นมาแล้วรูดซิบก็เป็นอันจบ หึ...เรื่องราวฟิวกู๊ดไม่ควรหื่นสิ เอะอะจับกดแบบนี้ไม่มันถูกต้องตามธรรมเนียมนะ
เฮ้อ...มันไม่ถูกไม่ควรมาตั้งแต่เปิดเรื่องก็โดนซั่มแล้วไหม!!!
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง” หน้าทั้งคู่ยังแดงเรื่อจากการออกกำลังอย่างหนักหน่วง อีธานสะบัดหนาหนีไปอีกฝั่ง กลิ่นหอมหวานชวนลงลิ้นยังอยู่ไม่ยอมจากไปไหน
“กองไว้ตรงนั้นแหละ”
“ครับ งั้นผมขอตัว”
“เชิญ ไปไหนก็ไป ไม่ได้อยากให้อยู่ในรถของผมนานๆ อยู่แล้ว” อีธานทำเป็นเหลือบตามองไปทางอื่น แต่ก็เห็นแหละว่าภูริเกาหัวตัวเองเบาๆ สีหน้าเอ๋อๆ
“คุณนี่แปลกเนอะ เดี๋ยวให้อยู่ด้วย เดี๋ยวไล่ให้ไป บางทีคุณอีธานคงป่วย ไปหาหมอบ้างนะครับ” ภูริพูดไปอย่างใจคิด เขาไม่ได้แดกดันอีธานเลยแม้แต่นิด น้ำเสียงยังติดความเป็นห่วงด้วย แต่ด้วยความที่กลัวว่าจะมียกที่สี่ เจ้าตัวเลยรีบพาร่างตัวเองออกไปจากรถคันนี้
อีธานหันขวับไปมอง คิ้วขมวดเป็นปมในตอนที่ภูริปิดประตูรถเบาๆ อย่างถนอม เขามองหน้าตาซื่อๆ นั่นด้วยควาหมั่นไส้ บางที เจ้านี่ก็ชอบพูดอะไรที่มันน่าขยี้ปากจริงๆ ภูริก้มหัวให้นิดหน่อยเหมือนทำความเคารพ แต่อีธานหงุดหงิดเลยรีบบึ่งรถออกมาจากที่นั่น
ทว่า...เมื่อทั้งคู่ห่างกัน พวกเขากลับคิดถึงกันแม้ว่าจะไม่มีฟีโรโมนฟุ้งๆ มาปั่นป่วนสติ
….100%….
ภูริผู้ใสซื่อ คงเป็นห่วง กลัวอีธานป่วยเป็นไบโพล่าห์ แต่จะว่าไปก็คล้ายๆ นะ คุณอีธานต้องไปพบจิตแพทย์ดูบ้างนะคะ อิอิ
-
จะดราม่าสงสารภูริ
แต่มันก็จะขำทุกที
:L2: :L1: :pig4:
-
ความใสซื่อของภูรินั้น :sad4:
-
ภูริตัวช้ำไปหมดแล้วมั้งท่านประธาน
-
:z2: :z2:
-
น้องภูเขาใสๆ คิดอะไรเป็นบวก ส่วนท่านประธานขยันเอาจริงๆขนาดรังเกียรจเอาจนน้องเอวเคล็ดความคิดความอ่านเป็นลบ
สองคนนี้มันแม่เหล็กชั้นดึงดูดเข้าหากันได้ตลอด
-
ทำไมอยากโอ๋ภูริมาก อีธาน ถ้านายปากแข็ง เราจะแย่งภูริมาเลี้ยงที่บ้านเองงง
-
จะสงสารก็สงสารแต่ขำอะมากกว่า
-
ภูริใสๆ เอ็นดูวววววว :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วขำมาก พระเอกเป็นไบโพล่า 55555
-
จะรอดูว่าอีธานจะปากแข็งไปได้อีกนานแค่ไหน เหอะ
-
ตลกอีธาน555555 เป็นผู้ชายยังไงนะ
-
ปากอย่างการกระทำอย่างมากค่ะ คุณท่านประทาน
-
ซึนหราอีธาน
-
อีธาน ปากไม่ตรงกับความรู้สึก :fire:
:angry2: ปากหมา ทำเข้มงวด ดูถูกคนจน
แล้วมายุ่งกับภูริทำไม เหอะ :really2:
-
ติดง่ายมากเลยคุณอีธานนน
-
รออออ
-
น้องถึงจะเอ๋อๆหน่อยๆก็อย่าว่าน้องแรงสิ
-
คิดถึงคนแต่งงง ชอบเรื่องนี้มากก รอตลอดนะคะะ :3123:
-
>....ตอนที่ 7 [100%]....<
หลังจากกินมื้อเช้ากับแม่และน้องสาวเรียบร้อยแล้ว ภูริก็เดินไปแอบกินยาต้านเงียบๆ พยายามปกปิดเรื่องที่เขาได้กลายเป็นโอเมก้าเต็มตัวแทนที่จะเบต้าธรรมดาๆ อย่างที่เคยเป็น ก็ลองนึกดูดิ ถ้าแม่กับน้องรู้ แม่กับน้องจะตกใจขนาดไหนอะ ลูกกับพี่ชายเป็นเบต้ามาตลอดนะเฮ้ย จู่ๆ มากลายพันธุ์ บ้าเถอะ ไม่มีใครรับเรื่องนี้ได้ง่ายๆ หรอก ขนาดตัวภูริเองที่มักเป็นคนคิดในแง่บวกมาตลอดยังอดนอยด์ไม่ได้เลยเมื่อวานนี้
แต่ที่ยิ่งกว่านอยด์อะ...แม่งคิดถึงบางคน
ม่ายยยย เราจะไม่ยอมรับว่าเราคิดถึงไอ้ประธานโหดนั่น มันน่าเศร้าเกินไป ผู้ชายคนนั้นบ้าๆ บวมๆ เดี๋ยวกอดเขา ฟัดเขาอย่างกับเขาเป็นคนรัก แต่แล้วก็ด่าเขาสาดเสียเทเสียอย่างกับเขาเป็นคุณโส เอาตรงๆ บางทีก็งงใจ ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงกับสิ่งที่ท่านประธานนั่นปฏิติบัติกับเขาเหมือนกัน
“พี่ภูคะ มีใครมา...” ภูฟ้า น้องสาวแสนน่ารักน่าชังในสายตาภูริเดินเข้ามาสะกิดบอก อย่าเพิ่งว่าเขาเป็นโลลิค่อนนะเว้ย การที่อวยน้องตัวเองไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นพวกจิตไม่ปกติดีแบบนั้น
“หืม?” ภูริรีบเก็บแผงยาเข้ากระเป๋าของตัวเอง แล้วดื่มตามเยอะๆ
“พี่ออกไปดูไหม รถหรูเชียวแหละ” ภูฟ้าพยายามจะพยักพเยิดไปหน้าบ้านเพื่อให้พี่ชายได้ออกไปดู
ภูริก็ไม่แย้งอะไร น้องให้ดูก็ไปดู คือเขามีน้องสาวเนาะ เกิดคนที่มาที่บ้านเป็นเจ้าหนี้โหดขึ้นมาทำไงล่ะ แต่เดี๋ยว เจ้านี้โหด? บ้าแล้ว...เขาไม่เคยไปกูหนี้นอกระบบ เพราะงั้นตัดเรื่องเจ้าหนี้สายโหดไปได้ แล้วอะไรล่ะที่จะมีความเป็นไปได้ว่าคนที่บ้านจะไม่ปลอดภัย ภูรินึก...นึก...นึก...และนึกไม่ออก
“เอ๊ะ?” จนกระทั่งได้เห็นรถหรูสีดำคันนั้น คันที่มาส่งเขาเมื่อวานนี้ และเป็นคันที่เขาไม่คิดว่าชีวิตนี้จะมีวาสนาได้นั่งมาก่อน
“รู้จักเหรอคะพี่”
“อื้อ เดี๋ยวพี่ไปทำงานเลยแล้วกันนะ เราก็ตั้งใจเรียนล่ะ”
“ค่ะพี่ภู” ภูริลูบหัวน้องสาว เดินไปบอกลาแม่เล็กน้อยถึงได้ออกมา
ร่างโปร่งยืนมองรถหรู เขาไม่เห็นคนด้านในหรอก เล่นใช้กระจกมืดทึบซะขนาดนั้น ต้องมีดวงตาพิเศษเท่านั้นอะถึงจะมองทะลุกระจกอันนี้ไปได้ แต่ขณะที่ภูริกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเอายังไงดี เจ้ากระจกสีดำมันก็เลื่อนลงช้าๆ จนเผยหน้าตาบอกบุญบอกบาปไม่รับของอีธาน
“ขึ้นมาได้ยัง เดี๋ยวสาย” น้ำเสียงของอีธานยังคงเย็นชาและทรงอำนาจ ภูริเดินเข้าไปนั่งข้างคนขับตามที่อีกฝ่ายต้องการ...เอ๊ะ หรือไม่ต้องการ? แล้วถ้าไม่ต้องการจะมารับทำไม เอาแล้ว มีเรื่องให้ภูรินั่งครุ่นคิดไปตลอดการเดินทางอีกแล้วสิ
“ไม่เห็นจำเป็นต้องมารับเลยครับ” ภูริบอกเสียงแผ่ว
“ผมบอกแล้วว่าผมจะมารับมาส่ง ไม่งั้นคุณก็ควรไปนอนห้องผม”
“ไม่ล่ะครับ” ตอบกลับแบบไม่ต้องคิดเลย ขืนไปอยู่ที่นั่นด้วยต้องอึดอัดมากแน่ เป็นขี้ข้าแค่ที่บริษัทก็พอแล้ว
“กินยายัง” รถค่อยๆ เคลื่อนออกจากหน้าบ้าน
“เพิ่งกินเมื่อกี้ครับ”
“ดี หัดกินมันเสียบ้าง จะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่นเขา หึ...กลายเป็นอัลฟ่าก็ได้ไม่ได้ จะได้ไม่ลำบากคนอื่นเขาแบบนี้ ต้องคอยมารับมาส่ง มาดูแลและหาทางแก้ไอ้คู่แท้บ้าๆ เนี่ย” คนรวยขี้บ่นแบบนี้ทุกคนไหมน้า? ภูริสงสัยจริงๆ เสียดาย เขาไม่ค่อยได้คลุกคลีกับพวกคนรวยเท่าไหร่ สังคมมนุษย์เงินเดือนกับสังคมคนไฮโซมันต่างกัน
“ไม่ต้องมารับก็ได้ไงครับ”
“ไม่ได้ เกิดคุณไปฮีตใส่ใครขึ้นมาจะทำยังไง ผมต้องมาเอากับคนที่ไม่ใช่ของผมคนเดียวเหรอ?” อีธานหันมาจ้องภูริด้วยสายตาดุดัน
“เอ่อ...คุณเคยนอนกับคุณโสไหมครับ”
“ถามทำไม?”
“ก็...คุณโสก็ไม่ได้นอนกับคุณคนเดียว...” เสียงภูริเบามาก เบาเหมือนว่าตัวเองกำลังกระซิบกระซาบกับอากาศในรถคันนี้อยู่ แต่ด้วยความที่มันเงียบมากนี่แหละ อีธานจึงได้ยินทุกคำ
รถถูกเหยียบแบรกกะทันหันจนจมเท้า ภูริไม่ทันตั้งตัว ถึงมีเข็มขัดนิรภัยแต่ร่างเขาก็กระชากรุนแรงเหมือนกัน หัวนี่เกือบโขกคอนโซนหน้าไปแล้ว ดีนะที่ยังเอามือมายั้งเอาไว้ทัน ไม่งั้นเจ้าถุงลมนิรภัยก็คงพุ่งพรวดออกมากระแทกหน้าเขาเข้าอย่างจังแน่นอนเลย
ฮื่อ...อีธานเป็นบ้าอะไรอีกหนอ
“นี่คุณยอกย้อนผมเหรอ? แค่ผมนอนกับคุณ ไม่ได้หมายความว่าคุณจะพูดเล่นไม่ให้เกียรติผมแบบนี้ได้นะครับคุณภูริ อย่าลืมสิว่าผมไล่คุณออกได้” ไล่ออก...อะไรก็ไล่ออก เฮ้อ ภูริล่ะอยากจะเท่ลาออกเองแม่มเลยเสียเหลือเกิน
“ผมขอโทษครับ”
“อย่ามาพูดจาแบบนี้ใส่ผมอีก ผมนอนกับคุณโส...แล้วไง คุณไม่ใช่คุณโสนี่ คุณเป็นคู่ของผม แล้วผมก็ไม่ต้องการให้คู่ของผมไปนอนกับใครหน้าไหนยังไงก็ได้ เข้าใจไหม?”
“เข้าใจครับ”
“ดี! สมองมีปัญญาต่ำพอๆ กับสายพันธุ์เลย” แล้วอีธานก็บ่นเบาๆ เรียกเบาได้ไหมอะ กระแทกเข้าหูคนนั่งเคียงข้างเข้าไปเต็มเปาเลยอะ
เบะปาก!
ภูริต้องหันไปมองกระจกข้างตัวเองเพื่อแอบเบะปากใส่ท่าทีของอีธาน บ่นเป็นตาแก่ที่ไม่มีเหตุผลอะ เอะอะก็บ่น สงสัยถ้าไม่ได้บ่นหรือด่าใครคงจะกินมื้อเช้าไม่อร่อย หรือไม่ก็ถ่ายไม่ออกอะ หึ...เขาขอแช่งให้ยิ่งบ่นยิ่งก้าวไม่อร่อยและถ่ายไม่ออกได้ไหม เผื่อบางทีอีธานจะเลิกบ่นทำพฤติกรรมแบบนี้
เวลาอีธานทำงาน อยู่กับพนักงานคนอื่นๆ อะไรเงี่ย อีธานไม่เห็นจะเป็นคนพูดเยอะอะไรนี่นา ออกจะไม่ค่อยพูดด้วยซ้ำ บางทีขานตอบสักคำยังไม่มีเลย เหตุผลเดียวที่ภูริมอบให้แก่ตัวเองก็คงเพราะเขากลายเป็นโอเมก้านี่แหละ อีธานเลยไม่ชอบเขา โถ...ทำไมชีวิตเศร้าล่ะ
ช่วงเช้าๆ ท้องถนนในเมืองอัดแน่นไปด้วยรถรามากมายนับไม่ถ้วน หรือถ้าให้เขานับล่ะก็...ฝันไปได้เลย เขาไม่มีวันมานั่งทำอะไรไร้สาระอย่างนั้นแน่ๆ เพราะเขาไม่ใช่นักจดสถิติอะจริงไหม ภูริรู้สึกอยากนั่งมอเตอร์ไซก์ มันขับผ่านรถหรูคันนี้ไปอย่างสะดวกสบาย ความเป็นหรูแม่งไม่ช่วยบรรเทาอาการรถติดเลยจริงๆ
“ผมควรนั่งรถไฟฟ้าไปทำงานมากกว่า” เขาเปรยออกมาลอยๆ เพราะคิกว่าถ้าเขาได้นั่งรถไฟฟ้าหรือมอเตอร์ไซก์เขาจะไปถึงที่หมายไวกว่าเดิม
“รถไฟฟ้าที่แน่นไปด้วยคนอะนะ หึ ไม่เห็นจะน่าขึ้นตรงไหน มีทั้งเบต้า โอเมก้าและยังพวกอัลฟ่าชั้นต่ำเต็มไปหมด ถ้าต้องไปใช้ลมหายใจรวมกับคนเป็นฝูงแบบนั้นผมยอมอยู่บนรถติดๆ อย่างนี้ทั้งวัน” ใช่สิ เป็นเจ้าของบริษัทนี่ จะทำอะไรก็ได้ไม่มีใครเขาจะด่าหรือว่าอยู่แล้วล่ะ แต่เขาเป็นแค่พนักงานขายนะเฟ้ย ไปสายหัวหน้าหักเงิน!
“หิวตายเลยนะครับ” ก็คิดงี้จริงๆ ไม่ได้คิดว่าคงน่าเบื่อหรือรากงอกอะไรเถือกนั้น แต่ลองคิดดู การนั่งอยู่บนรถทั้งวันมันคงหิวมากแน่นอน
“อะไรของคุณ”
“ก็...ถ้านั่งอยู่แต่บนรถนานๆ มันจะหิวไง”
“ก็หาที่จอดแล้วลงไปซื้อกินสิคุณ อย่ามาฉลาดน้อย” หงิ...หน้าหงิกใส่แม่มเลยดีมั้ง
ภูริเงียบ ไม่ต่อปากต่อคำ เพราะรู้ดีว่าเถียงไปยังก็ไม่ชนะ ไม่ใช่ว่าอีธานมีเหตุผลดีแล้วภูริหาเหตุผลมาโต้ไม่ได้ เพียงแต่...อีธานแม่งมีแต่เหตุผลที่เขารู้สึกว่าเถียงไปก็เหนื่อยเปล่า จะว่าอีธานเด็กมันก็ไม่ใช่ อีธานน่ะเอาแต่ใจเท่านั้นแหละ เราจะเถียงคนเอาแต่ใจ? คิดดีแล้วจริงดิ ถ้าคิดดีแล้วแสดงว่าคุณก็ไม่มีสติสตางค์เท่าไหร่น้า
ฝ่าฝันรถติดมาได้มาครู่ใกญ่ เวลาเฉียดเดตไลน์เข้างานไปทุกที ใจภูริตอนนี้นะแม่งวิ่งขึ้นบันไดแล้วไปกดลิฟต์เรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ที่มันไม่ได้ดั่งใจเพราะจู่ๆ อีธานก็ขับรถช้าลง วิ่งเลนซ้ายอีกต่างหาก เขามองซ้ายมองขวา เห็นว่าใกล้บริษัทตัวเองแล้วก็เบาใจไปมาก กะว่าอดทนสงบปากคำอีกเล็กน้อยก็น่าจะไปถึงที่บริษัทได้ไม่ยากเย็น สายนาทีสองหน้าทีก็ปล่อยให้หัวหน้าด่าไป
ทว่า....ไม่มีอะไรเป็นไปตามที่เขาคิดเลย
“อุ้บ!” จู่ๆ หน้าเขาก็โดนมือหนาดันให้หันไปหา จากนั้นริมฝฝีปากสีสดก็แนบลงมาอย่างเร่าร้อนทันที
อย่าบอกนะว่า...
“อื้อ..อ๊ะ...อ๊า”
เรียบร้อยคารถยามเช้า ภูริได้แต่เอนกายพิงเบาะพลางหอบด้วยอาการเหนื่อยอ่อนจากบทเลิฟซีนที่แสนจะเร่าร้อน แม้โดนตัดออกจากบทบรรยายแต่ความเร่าร้อนนั้นยังตราตรึง เสื้อผ้าหลุดหลุ่ย ทรงผมก็เละเทะไม่เป็นทรง เขายังไม่มีกะจิตกะใจจะจัดการอะไรนั่นในตอนนี้เพราะว่า...น้ำไหล ฮื่อ ร้องไห้ยามเช้าแม่งเลย ร้องให้ดังๆ ร้องให้โลกแม่งรู้ว่าสิ่งที่ตนเองเผชิญอยู่นั้นมันไม่ยุติธรรมเลย
อีธานใส่เสื้อผ้าให้เป็นปกติ เขาพกทิชชู่เปียกเอาไว้ในรถเสมอ ดังนั้นไม่ยากกับการจัดการคราบน้ำต่างๆ ที่เปรอะเปื้อนร่างกายตนเอง พอเช็ดน้ำสีขุ่นจากความเป็นชายตัวเองจนสะอาดก็จัดให้มันเข้าที่เข้าทาง ช่วงบนไม่ได้เปลื้องออกเยอะ จับแค่เน็กไทให้เรียบร้อยก็เป็นอันเสร็จ มีแค่คนข้างกายเขาตอนนี้แหละที่ยังหน้าแดงก่ำและหอบหายใจกระเส่าไม่หายเสียที
ก็...ไม่รู้ว่าทำลงไปทำไม แค่อยากจะทำ นั่งคู่กันเฉยๆ แต่กลับรู้สึกความต้องการที่เอ่อท้นขึ้นมา อีธานเงียบเพราะส่วนหนึ่งก็ระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้อยู่นั่นแหละ ภูริบอกกับเขาว่าทานยาต้านมาแล้ว แต่...ทำไมร่างกายอีกฝ่ายยังหอมหวนขนาดนั้น
เพราะเป็นคู่แท้?
แย่จริงๆ แบบนี้มันแย่มาก ส่วนลึกในใจเขาต่อต้านภูริอย่างสุดความสามารถ ไม่อยากจะนอนกับภูริแล้ว ไม่อยากเอากายไปเกลือกกลั้วกับกายของโอเมก้าอย่างภูริ เขารู้สึกแค่ว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้ คนอย่างเขาต้องได้คู่ครองที่แสนเพอร์เฟ็กและไม่เป็นโอเมก้า ทว่าร่างกายและสัญชาตญาณของเขากลับดิบเถื่อนและรุนแรงเกินต้านทานได้ ทั้งที่เขาเองก็ทานยาต้านชนิดที่ดีที่สุดที่เขามีแล้วแท้ๆ
“แต่งตัวแล้วลงไปได้ล่ะ” คำพูดของเขาทำให้อีกฝ่ายหันมามองหน้า ใบหน้าที่หล่อเหลาและแสนซื่อของอีกฝ่ายยั่วน้ำลายขึ้นมาในทันที เขาต้องเบี่ยงหน้าหนี...ไม่สบตาเพราะไม่งั้นเขาอาจไม่ได้เข้างานในเร็วๆ นี้
“เมื่อกี้รถเขย่าด้วย” เจ้าภูริพูดอะไรที่ขัดกับสถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง อีธานยังไม่เข้าใจคนนี้ และเขาหงุดหงิดที่ภูริเป็นคนแบบนี้ เหมือนไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดหรือสื่อออกไป
“นั่นยิ่งทำให้นายควรลงไปได้แล้ว ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าผมกับคุณมีอะไรกัน...” คิ้วได้รูปของภูริขมวดเป็นปม
“ถ้างั้นก็อย่าไปรับผมสิ คุณนี่...ย้อนแย้งจริงๆ” มันเป็นแค่คำบ่นเรื่อยเปื่อย แน่นอนว่าชนชั้นไหนก็มีสิทธิ์บ่นไปเรื่อย แต่คนโดนบ่นอย่างอีธานรับไม่ได้...มันแทงใจดำ!
ภูริหยิบเอาทิชชู่เปียกของอีธานมาใช้ เช็ดทำความสะอาดแล้วแต่งตัวลวกๆ ลูบผมตัวเองแบบรวดเร็วว่องไวดุจแสงเลเซอร์ จากนั้นก็ก้าวขาลงจขากรถ กลิ่นอายของการแนบกายเมื่อครู่ยังคงฟุ้งอยู่ในร่างกายของเขา แต่...เขาจะเข้างานสายไม่ได้เว้ย!
ทันทีที่เขาปิดประตูรถให้อีธาน ฝ่ายนั้นก็เหยียบคันเร่งจากไปแทบจะทันที ทีงี้ล่ะขับเร็วขึ้นมาเลยนะ เอ้อ...ให้มันได้อย่างนี้ คนบ้าอะไรเพี้ยนชะมัด เขาว่าความคิดเขาติงต๊องปัญญาอ่อนแล้ว เจอพฤติกรรมของอีธานเข้าไปภูริถึงกับร้องเรียกหายาพาราขึ้นมาทันที
แต่ตอนนี้พาราไม่จำเป็นเท่ากาแฟ! ตอนนี้ภูริต้องรีบสาวเท้าเดินไวๆ ไปที่ร้านขายกาแฟเจ้าประจำ ระหว่างสับเท้าฉับๆ ก็ต้องล้วงหาเศษเงินไปด้วย ไม่นับว่ายังมีน้ำไหลในกางเกงเขานะ น้ำตาแทบร่วง ทำไมอนาถตัวอย่างนี้นะ คราวหลังขอให้อีกฝ่ายใส่ถุงยางได้ไหม จะได้ไม่เป็นภาะต่อเขาเนี่ย
สั่งกาแฟและจ่ายเงินเสร็จเขาก็เดินเชื่องช้าเข้าบริษัท ตอนนี้มีสิ่งที่น่าเศร้ากว่าความเฉอะแฉะข้างในกางเกงก็คือ...เงินเหลือน้อยมาก อยากเอาหัวโขกโต๊ะจังโว้ย! นี่เพิ่งจะต้นเดือน แต่เงินที่เขาต้องเอาไว้กินไว้ใช้มันมีไม่มากพอจะพาเขาไปยังสิ้นเดือนได้ อ่อย...มาม่าจ๋า ข้าต้องพึ่งเจ้าอีกแล้วนะ เกือบยี่สิบกว่าวันที่เหลือต้องแจกแจงรสชาติของมาม่าที่จะกิน ภูริเริ่มคำนวณแล้วว่ามาม่ามันมีรสชาติอะไรบ้าง แล้วรสไหนที่เขาไม่ชอบ โดยที่ระหว่างนี้ก็ดูดกาแฟเย็นรสชาติจัดจ้านเข้าไปด้วยเรื่อยๆ
การเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ภาระล้นบ่านี่มันลำบากลำบนจังเลยนะ คิดว่า...ถ้าตัวเองไม่มีภาระอะไรเลยมันจะดีหรือเปล่า มันจะสบายเราไหม หาเงินเท่าไหร่ก็ได้ใช้เท่านั้นเลย เชื่อว่าทุกคนแม่งต้องมีคิดถึงโมเมนต์นี้บ้างแหละ
แต่มันไม่ได้งุย! มันไม่ด้ายยยยย ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป เพลงของใครสักคนที่ภูริก็จำไม่ได้ ทั้งชื่อเพลงและนักร้องเลยนั่นแหละ แค่คำนี้มันติดอยู่ในหัวเขาเท่านั้น เวลาท้อใจก็นึกถึงมันขึ้นมาทุกที เฮ้อ...เอาหน่า อย่างน้อยเงินที่เหลือก็พอจะซื้อกาแฟเย็นๆ รสชาติล้ำลึกนี้ได้ทุกวันล่ะนะ และนี่คงเป็นเรื่องดีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้ในเช้านี้
“เฮ้!” แต่ไม่ทันไรรอยยิ้มอันน่ารักน่าชังของภูริก็หายไป พร้อมกับกาแฟถุงกระดาษในมือ เพราะ...คนที่บอกว่าไม่อยากให้ใครเขารู้ว่าเราเป็นอะไรกันนั่นแหละ
อีธานยืนอยู่บนขั้นบันได ขณะที่ภูริยังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นบันได้ขั้นแรก ด้านหลังอีธานเป็นประตูเข้าบริษัท อันนี้ภูริสงสัยนะ...ทำไมต้องทำให้ประตูทางเข้าบริษัทสูงจนต้องมีบันไดแบบนี้ด้วย แต่ถามใครไม่ได้อะเนาะ อาจทำให้มันดูยิ่งใหญ่ แล้วไง...ประเด็นสำคัญตอนนี้คือเขาโดนแย่งกาแฟไปเว้ย!
เขาโดนอีกฝ่ายจ้องหน้าตาไม่กะพริบ ท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของพนักงานคนอื่นรอบด้าน อีธานยกถุงกาแฟขึ้นมา ละสายตาจากเขาแล้วมองไปที่หลอด คิ้วขมวดหน่อยๆ ประมาณว่า...หลอดแม่งสะอาดไหมอะไรงี้ล่ะมั้ง แต่ถึงจะลังเล อีธานก็ลองดูดน้ำในถุงขึ้นมาอึกหนึ่ง
“กาแฟห่วยสิ้นดีเลย” อ่าว ห่วยแล้วเอาไปกินทำไมล่ะครับ นี่มันแค่ลุงละสามสิบ ไม่ใช่แก้วล่ะร้อยกว่าอย่างร้อนแบรนด์ข้างๆ นั่นนะเว้ย
“งั้น...”
“กาแฟรสห่วยแบบนี้ ขอซื้อไปทิ้งนะ” ยังไม่ทันได้ทวงกาแฟแสนอร่อยของตัวเองคืน อีธานก็เดินลงมาจนอยู่เบื้องหน้าเขา มือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตลอดของอีธานยื่นเอาบางอย่างยัดใส่มือเขา
แล้วยังไงต่อเหรอ...ก็เดินจากไปไง
เรียกว่า…จะสะอื้นก็สะอื้นไม่ออก เข้าโมเมนต์ที่ว่าไม่มีเงินพอจะซื้อกาแฟอีกถุงแล้วไหม เงินที่เหลือตอนนี้สำหรับภูริจะกินให้มันถึงเดือนยังเป็นเรื่องที่ยากมาก เมื่อครู่เขาคำนวณแล้ว ต่อจากวันนี้ไปเขาจะกินกาแฟได้วันล่ะถุง มาม่าอีกวันละสองถึงสามซอง ถ้าซื้ออีก...ก็ได้ แต่ถ้าเงินไม่พอทำไงวะ!
“เรื่องบ้าไรเนี่ย” ประตูหลังก็เสียให้เขา ยังต้องมาเสียกาแฟให้เขาอีกเหรอ...
จากที่เบิกบานเพราะได้กาแฟมาตอนนี้ภูริห่อเหี่ยวอีกครั้ง เขาไม่สามารถร่าเริงได้ในสถานการณ์นี้อะเอาจริงๆ เขายังทำใจกับกาแฟที่โดนพรากไปเมื่อครู่นี้ไม่ได้ เขาติดกาแฟ และต้องเป็นกาแฟโบราญนั่นเท่านั้น ภูริเหลือบตาไปมองร้านขายกาแฟก่อนจะหันมามองของในมือที่โดนยัดใส่เมื่อครู่นี้
“เอ๊ะ?” ขอขยี้ตาหนึ่งที ไม่ๆ ขอสองทีเลย
“ฮุ่ยยยย รอดแล้วกู” ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ เหลือเวลาเข้างานอีกห้านาที ภูริรีบวิ่งย้อนกลับไปสั่งกาแฟแบบเดิมอีกถุง
อะไรหนอ...ทำให้ภูริเบิกบานสำราญใจได้ขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อครู่ยังเครียดขึงเพราะโดนพรากกาแฟไปอยู่เลย คำตอบน่ะมันอยู่ในมือขวาของภูริยังไงล่ะ สิ่งที่ประธานคนนั้นได้ยัดเอาไว้แทนกาแฟรสชาติห่วยแตกนั้นคือ...
ขอเพลงครับ! แท่นแท่นแท้นนนนนนนน
แบงค์พันหนึ่งใบ!!!
แบงค์พันโว้ย! แบงค์พันนนนนนนน
รอดแล้ว ไอ้ภูริ มึงรอดตายแล้ว กาแฟถุงละสามสิบแลกกับหนึ่งพันบาท โคตรของโคตรคุ้ม แบบนี้ซื้อมาให้ท่านประธานแลกเป็นเงินทุกวันเลยก็ดีนะ ฮ่าๆ คิดบ้าอะไรกัน ระดับอย่างนั้นคงไม่มาซื้อกาแฟรสชาติห่วยแตกจากเขาได้ทุกวี่ทุกวันหรอกเนอะ น่าเสียดาย...อยากได้อีกหลายพันเลย
หนึ่งพันบาทชุบชีวิตอันเหี่ยวเฉาของเขา ภูริเดินลั้นลาเข้าบริษัทไวๆ พร้อมกับกาแฟโบราญถุงใหม่ในมือ เรียกว่าภูริอารมณ์ดีถึงขั้นเอ่ยทักทายแทบทุกคนที่เจอหน้าหรือเดินผ่าน สาวๆ ชอบรอยยิ้มของเขาอยู่แล้ว ชอบแววตาซุกซนปนใส่ซื่อของเขาด้วย
แถม...พวกนั้นยังรู้สึกว่าภูริมีเสน่ห์กว่าทุกๆ วันที่ผ่านมา
กลิ่นหอมบางอย่างช่างเย้ายวนอารมณ์คน พวกเขาคิดว่าอาจจะเป็นน้ำหอมใหม่ ดังนั้นบางคนจึงถามว่าภูริใส่น้ำหอมกลิ่นใหม่หรือเปล่า ภูริปฏิเสธ แล้วตอบว่าเพราะผมเนื้อหอมเองต่างหาก เป็นคำเย้าที่น่ารักสำหรับภูริ และไม่ว่าใครก็รู้สึกชอบมัน
ยกเว้น...อัลฟ่าบางคน
ท่าทางลั้นลาเกินหน้าเกินตาของภูริอยู่ในสายตาของอีธานตลอดเวลา ในมือขาวผ่องของชายหนุ่มร่างสูงยังคงหิ้วกาแฟที่เขาบอกว่ามันรสชาติห่วยเอาไว้ จะทิ้งก็เสียดายไง เขาซื้อต่อมาตั้งหนึ่งพันบาท อ่านะ...อีธานบอกตัวเองแบบนั้น ทั้งที่ข้างในก็รู้สึกว่ารสชาติของมันกลมกล่อมดี แต่ก็เหมือนกรณีภูริ เขาแค่ไม่ยอมรับความเป็นจริงเท่านั้นเอง ไม่รู้สิ...กลัวเสียฟอร์มล่ะมั้ง
อัลฟ่าระดับสูงอย่างเขาจะมาชื่นชอบของไร้เทสแบบนี้...บ้า...แม่งบ้าไปแล้ว!
....100%....
ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงที่ทำให้ทุกคนรอนานนะคะ เราจะอัปตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ พอดีว่า...ทะเลาะกับที่บ้านนิดหน่อย นี่ก็รีบมาอัปก่อนเพราะรู้ว่าเย็นนี้คงไม่มีกะจิตกะใจจะมาอัปแน่เลยล่ะค่ะ ขอบคุณที่ยังรอนะคะ ^^
-
อัลฟ่าปากไม่ตรงกับใจทุกคนไหมคะ
-
บางทีก็นึกสงสารภูริที่ต้องมาเจอเนื้อคู่แบบนี้
-
หลงเสน่ห์น้องภูริเข้าเต็มเปาเสียแล้วอีธาน
-
เป็นอัลฟ่าที่ซึนโคตรๆ 55555555
ภูริน้องมากอะ อยากกอดดดดดด :katai2-1:
-
ซึนตัวพ่อเลยอีธาน
-
อัลฟาของเราก็ยังผีเข้าผีออก แต่ภูริก็ยังมึนๆอึนๆไม่สนใจ เหมาะกันมาก 55555
-
:mew2: :mew2:
-
เป็นแนวที่ชอบมากๆ เลย omegaverse หาอ่านก็มีไม่เยอะ บางเรื่องที่หาอ่านได้ก็ไม่ค่อยสนุก แต่เรื่องนี้กลับชอบมากกกกกก มีความแหวกแนว ชอบนายเอกอ๊องๆ มึนๆ ความอดทนสูง แต่หมั่นไส้พระเอกมากกกกกเว่อๆ ว่ากันว่าพวกอัลฟ่าขี้หึงมากกกก อยากเห็นจัง คุณอีธานจะเบอร์ไหน :laugh:
-
เหอะ หมั่นไส้อีธานมากกกก จ้าาาา ตอนนี้ก็ปากแข็งไปเถอะ แหมมมมมม
-
อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าชอบความน่ารักอึนๆของภูริมันตลกส่วนอีธานปากรร้ายบ่นนู่นนี้เหมือนคนแก่จริงๆ
-
ภูริจะซื่อเกินไปแล้วววว อีธานก็ซึนไปอีก
ว่าแต่ทำบ่อยขนาดนี้ภูริจะไม่ท้องหรอ~ อิอิ
-
ฟอร์มจัดมากค่ะคุณขาาาาา
ถ้าไม่ใช่ภูรินี่ คงไม่มีใครอยู่กะคุณอีธานได้แน่ ๆ 5555
-
เดี๋ยวก็ท้องหรอก เอะอะก็ฉีดน้ำใส่
-
เรียนท่านประธาน จับกดถี่ขนาดนี้ รู้สึกอะไรบ้างไหมท่าน :mew5:
-
เราว่าอีธานควรไปจูนตัวเองก่อนนะ 555555
-
หนักทั้งคู่ ขอบใจที่มาอัพนะคนเขียน
-
คิดถึงงงงงงงง น้าจ้าาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
>....ตอนที่ 8 [100%]....<
ปัง!
กรี๊ด!!! ภูริถึงกับสาวแตกในใจเพราะจู่ๆ ก็มีใครบางคนมาตบโต๊ะเขาเสียงดังสนั่น เขาอยากเงยหน้าแล้วถามเหลือเกินว่า เจ็บไหม? เอ๊ะ...หรือเขาควรสนใจว่าโต๊ะทำงานของเขายังปลอดภัยอยู่กันล่ะ คำถามกวนประสาทในหัวหายไปทันทีเมื่อเขาเห็นว่าคนที่ตบโต๊ะนั้นเป็นใคร ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นยืนกุมมือต่ำ ก็คนคนนี้เป็นหัวหน้าเขานี่หว่า
“เมื่อวานคุณหายไปไหนมา” ตาบอดเหรอตอนท่านประธานลากเขาไปที่ลิฟต์น่ะ ภูริล่ะอยากจะตอบแบบนี้กลับไปจริงๆ ให้ตายเถอะ
“ท่านประธานใช้งานครับ” พอบอกออกไปอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ใช้สายตาสำรวจร่างกายของเขาทันที เห็นนะเว้ย สายตานั้นละลาบละล้วงมาก ถึงหัวหน้าจะหล่อ แต่ขอโทษ...อีธานหล่อกว่าและสายตาเร่าร้อนกว่าเยอะ
เดี๋ยวนะ เราเปรียบเทียบเพื่อ? หัวหน้าไม่ได้จะแดกเขาเสียหน่อย คิดอะไรบ้าบอจริงเชียว สมองนี่ก็น้า...ทำไมยังคงทำงานวนเวียนอยู่กับอีธานก็ไม่รู้ เพิ่งจะห่างกันได้ไม่นานนี่เองด้วยซ้ำ
“นายเป็นนายบำเรอให้คุณอีธานล่ะสิ ที่บอกว่าเป็นเบต้านี่โกหกใช่ไหม เมื่อวานนี้กลิ่นฟีโรโมนฟุ้งมาก นายต้องเป็นโอเมก้าแน่ๆ” เกลียดสัญชาตญาณอัลฟ่าแม่งก็ตอนนี้ รู้ดีไปหมด
“...” รู้ดีจนเถียงไม่ออกเลยล่ะ ภูริเก็บอาการลนลานที่โดนจับได้เอาไว้ภายใต้ท่าทีสงบเสงี่ยม ประหนึ่งว่าเถียงไปก็เท่านั้น ซึ่งสิ่งที่เขาคิดก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับความเป็นจริง ถ้าเกิดเขาเถียง...ก็มีแต่ต่อความยาวสาวความยืดเท่านั้นเอง
เขาเหลือบเห็นอีกฝ่ายยิ้มแปลกๆ เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจ เหมือนตัวร้ายในละครนึกแผนการอะไรบางอย่างที่มันไม่ดีขึ้นมาได้ในชั่ววินาทีนั้นอะไรเงี้ย เขาอยากถามจริงๆ ว่าหัวหน้ายิ้มอะไร ทว่าอีกฝ่ายแค่ยิ้มแล้วเดินจากไป ไม่ได้ดุด่าหรือว่าเขาต่อเหมือนทุกครั้งที่มักทำ
ต้องดีใจไหมนะ? ไม่โดนด่านี่ต้องร้องตะโกนไชโยโห่ฮิ้วอะไรงี้เลยปะ ร้อยวันพันปีไม่มีหรอกไอ้การถามไม่กี่คำแล้วเดินไปโดยไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรเขา หรือว่า...เพราะเขาโดนประธานใช้งาน หัวหน้าก็เลยไม่สามารถดุด่าอะไรได้ ก็อาจจะใช่ โอเค...เป็นอีกเรื่องดีก็แล้วกันเนอะ
“นี่ๆ” แล้วความสบายใจชั่ววินาทีนั้นก็มลายหายไปเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งในแผนกเดินเข้ามาสะกิดเข้าที่ไหล่ของเขา ภูริยิ้มหวานใส่เหมือนเคย และเธอก็ดูจะหลงใหลรอยยิ้มของเขา
“ครับ”
“ภูเป็นโอเมก้าจริงเหรอ” ขอขมวดคิ้วแป็บหนึ่ง ถามแบบนี้อีกแล้ว...เพราะอีธานนั่นแหละที่เข้ามาทำให้เขาเกิดอาการฮีตเมื่อวานนี้ ไม่งั้นเรื่องที่เขากลายร่างเป็นโอเมก้าไม่กระจายแพร่สะพัดอย่างที่เป็นอยู่นี่หรอก
แต่...เขาจัดการได้!
“ฮ่าๆ บ้า...ผมเป็นเบต้านะ ผมเป็นเบต้ามาตลอดก็รู้นี่ จู่ๆ จะมากลายเป็นโอเมก้าได้ยังไงล่ะจริงไหมครับ” สีหน้าหญิงสาวดูเห็นด้วยกับเขา
“ก็จริงเนอะ ภูริเป็นเบต้านนี่นา...”
“ใช่ม้า”
“แล้วทำไมเมื่อวานท่านประธานเข้ามาถึงมีกลิ่นฟีโรโมนฟุ้งขนาดนั้นล่ะ” อย่ามาสงสัยอะไรมากจะได้ม้ายยยยย โอ้ยมายก๊อด
“อาจจะเป็นกลิ่นจากท่านประธานก็ได้นะ ผมว่าท่านประธานมีกลิ่นฟีโรโมนทที่หอมมากเลยอะ ไม่แปลกใจเลยที่สาวๆ จะคลั่งไคล้ท่านขนาดนั้น คิดเหมือนกันไหมครับ” ภูริขยิบตาหนึ่งทีให้หญิงสาวราวกับรู้ใจเธอ และเธอเองก็ยิ้มเขิน
“จริง ปฏิเสธไม่ออกเลยล่ะ ท่านประธานนะเป็นชายหนุ่มที่สาวๆ ทุกคนใฝ่ฝันอยากได้เป็นคู่แท้เลยล่ะ เราว่าผู้ชายบางคนก็อยากได้ท่านน้า เฮ้อ เห็นหน้าท่านแล้วอยากกลายเป็นโอเมก้าเลย ติดอย่างเดียว...ท่านดูหยิ่งไปหน่อย” ไม่หน่อยหรอก เยอะเลยล่ะ แถมไม่ชอบโอเมก้าอีกต่างหาก สาวๆ รู้เข้าจะใจสลายไหมที่ชายในฝันไม่ได้ดีอย่างที่เห็นด้วยตาเปล่า
แต่ก็เป็นไปได้ว่าอีธานจะเป็นแบบนั้นกับเขาคนเดียว เพราะการมีเขาเป็นคู่แท้นั้นเกิดจากอุบัติเหตุ ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจหรือโชคชะตาลิขิตอะไรแบบนั้น ภูริยังคิดไม่ตกเลยว่าทำไมท่านถึงได้อารมณ์แปรปรวนแบบนั้น เดี๋ยวกอดเขาด้วยความเร่าร้อน เดี๋ยวด่าเขาด้วยความชิงชัง เอาตรงๆ บางทีปรับอารมณ์ตามไม่ทันอะนะ
“อาจจะเป็นแค่มาดของท่านก็ได้นะ ผมว่าเป็นปกติออกที่อัลฟ่าชั้นสูงจะไว้ตัวหน่อยๆ”
“ใช่ๆ เราก็คิดแบบนั้น...แต่ยังไงก็เหอะ ภูริยังเป็นหนุ่มในใจเรานะ” ว่าแล้วเธอก็ลูบตั้งแต่ศอกจนมาถึงหัวไหล่ของเขา เป็นการบอกนัยๆ ว่าชอบนะร่างกายของนาย เขาก็ชอบร่างกายของเธอ เป็นไปได้ก็อยากจะชวนไป...อะนะ
“ดีใจจังครับ” เขาส่งยิ้มหวานหยดให้
“ถ้ามีโอกาส...”
“ผมไม่พลาดหรอก” เขารีบต่อคำของหญิงสาว เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงเรื่องอะไร
“น่ารักที่สุด เราไปทำงานนะ...ภูตั้งใจทำงานนะคะ”
“ครับ”
ต่างคนต่างแยกกันไปทำงานในส่วนของตัวเอง ภูริก็ยังคงมีงานมากมายให้ต้องจัดการ ทั้งงานที่เขาทำค้างเอาไว้ตั้งสองวัน แม่ง...มาทำงานก็เหมือนไม่ได้มาทำงาน เพราะคุณประธานผู้ประเสริฐเลิศศรีนั่นคนเดียวเลย ถ้าเมื่อวานปล่อยเขาให้ลงมาเคลียร์งานของตัวเองป่านนี้งานเขาคงไม่เยอะท่วมหัวแบบที่เป็นอยู่หรอก
ขอสาปแช่งให้งานท่านประธานเยอะกว่าเขาสักสามสี่เท่า นี่ดีนะที่ได้เงินค่ากาแฟมาพันหนึ่ง ไม่งั้นจะสาปแช่งให้รุนแรงกว่านี้ ว่าแล้วก็หันไปดูดกาแฟโบราญในถุงต่อด้วยความสบายอกสบายใจ
เขาทำงานอย่างมีความสุขได้ไม่เกินสิบโมงครึ่ง หัวหน้าเอางานมาโยนเพิ่มและคนบางจำพวกก็เข้ามาขอให้เขาทำนั่นทำนี่ให้ ภูริไม่สามารถต่อต้านพวกนั้นได้เพราะความเป็นอัลฟ่าของพวกนั้น จะว่าเป็นความเคยชินไปแล้วก็ได้ เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่ง ก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำแม้ว่ามันจะไม่ใช่งานในส่วนของตัวเองเลยก็ตาม
บางทีการที่เขารู้สึกเหนื่อยมากอาจจะเพราะงานพวกนี้แหละ งานเขาเองก็ว่าเยอะแล้ว เจองานคนอื่นเข้าไปอีกก็ยิ่งเหนื่อยหนัก เฮ้อ... คงมีแค่การถอนหายใจ ฟังเพลงที่ชอบและกินกาแฟถุงละสามสิบของตัวเองประทังความเบื่อหน่ายไป
ก็ถ้าเราไม่มีความสุขอยู่กับงานที่ทำ...เราก็จะไม่สามารถทำมันออกมาได้ดี ภูริพยายามเป็นคนคิดบวก ไม่ได้หมายถึงเอะอะเดินเข้าไปบวกเลยแบบนั้นนะเฟ้ย ถ้าเป็นแบบนั้นมีหวังไม่โตมาจนถึงป่านนี้หรอก น่าจะโดนยำคาเท้าใครสักคนตั้งแต่สมัยเรียนอะนะ
ช่วงเที่ยงพนักงานต่างแยกย้ายกันไปพัก บ้างก็จับกลุ่มไปทานอาหารหรูที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ นี้ ไม่ก็นั่งกินข้าวในโรงอาหารกันเป็นกลุ่มๆ ภูริเองก็มีเพื่อนๆ ผู้ชายที่เป็นเบต้าด้วยกันสองคน ตอนแรกเขาคิดว่าจะซื้อมาม่ามานั่งกินที่โต๊ะทำงาน แต่พอดีได้เงินจากอีธานมาตั้งหนึ่งพันบาท เขาก็เลยตัดสินใจลงไปทานมื้อเที่ยงกับเพื่อนที่โรงอาหารของบริษัท
ภูริสั่งข้าวผัดหมูพิเศษ ราคาห้าสิบบาทซึ่งได้ข้าวเยอะกว่าสี่สิบห้าบาท แหงล่ะ ก็สั่งพิเศษนี่ ถ้าสั่งปกติทั่วไปมันก็สี่สิบห้าบาทและมันอาจจะไม่พอเขาอิ่ม ไหนๆ ก็มีเงินพอเจียดมากินได้ ก็ขอกินให้อิ่มท้องหน่อย ไม่ใช่กินพอประทังชีวิตไปวันๆ เพื่อนของเขาอีกสองคนมักกินอะไรที่ไม่คำนวณเงินมากนัก เป็นมนุษย์เงินเดือนที่มีภาระแตกต่างกันไป
“มึงๆ หัวหน้าชวนไปดื่มเย็นนี้วะ” เพื่อนหนึ่งเอ่ยชวนเขาหลังตักข้าวเข้าไปได้ห้าคำ
“ชวนในไลน์เหรอ”
“เออดิ ไปกัน ไม่ได้ไปดื่มนานแล้ว วันนี้สันศุกร์ด้วยนะเว้ย” เพื่อนหนึ่งดูกระตือรือร้น ภูริก็รู้หรอกว่าเพื่อนคนนี้กระเหี้ยนกระหระหือรือในการดื่มมากแค่ไหน แต่ก็จริงนะว่าเขาไม่ได้ไปดื่มกับเพื่อนที่บริษัทนานแล้ว
“ไปปะภู” เพื่อนสองเอ่ยถาม
“เอ่อ...” ไปดีไหมล่ะ ได้เงินมาตั้งพันหนึ่งนี่ควรเอาไปใช้หรือเปล่า มันอาจจะดูกิ๊กก๊อกในความรู้สึกของคนอื่นนะ หรืออาจจะคิดว่าเงินนี่เอาไปใช้ให้มันหมดๆ ก็ได้อะไรเทือกนั้น แต่ในความรู้สึกของภูริแล้ว เขาค่อนข้างจะแคร์เงินจำนวณนี้พอสมควร เพราะหนึ่งพันบาทเขาสามารถใช้มันยันสิ้นเดือนได้เลย
“ไม่ให้ปฏิเสธ เดี๋ยวนี้มึงไม่ได้ไปกับพวกกูเลย”
“ก็ได้ๆ ออกกันคนละเท่าไหน่วะ หัวหน้าบอกปะ” ถ้าไม่กี่ร้อยเขาพอไหวนะ
“ไม่รู้วะ เขาบอกว่าหารกัน”
“เคๆ” หารกัน...เกิดกินแบบล้างผลาญนี่กระเป๋าตูไม่ฉีกเหรอวะ! แต่ช่างเหอะ...ไปก็ไป
เพื่อนหนึ่งของเขาส่งข้อความไปคอนเฟิร์มหัวหน้าว่าทั้งสามนี้จะไปด้วย ซึ่งพิกัดที่หัวหน้าส่งมาก็เป็นร้านประจำที่พวกเขาเคยไปนั่นแหละ มันมีห้องคาราโอเกะส่วนตัว สะดวกสำหรับการไปเป็นหมู่คณะ จะดื่มจะกินจะร้องเพลงเสียงดังแค่ไหนก็ได้ ไม่เดือดร้อนใคร นี่เป็นข้อดีของการใช้บริการห้องส่วนตัว
หลังมื้อเที่ยง ภูริแอบไปกินยาต้านฟีโรโมนตัวเองต่อ โชคดีที่วันนี้อีธานไม่มาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เขาเลยไม่มีอาการฮีต ถึงภูริจะมใช่โอเมก้าแต่กำเนิด แต่เขาก็พอรู้นะว่าคู่แท้ที่ยังไม่ยอมจับคู่นั้น เวลาอยู่ใกล้กันมันจะติดไฟได้ง่ายมาก และเขาเองอะนะก็ไม่เคยต้านทานแรงปรารถนาของอีธานได้เลย
โถ่...สยิวขนาดนั้นใครจะไปทน
อีกฝ่ายทำให้เขามีความสุข ทั้งการเล้าโลมและจังหวะกระแทกกระทั้น ยิ่งสบตากับอีธานยิ่งรู้สึกเร้าร้อน นี่แค่คิดยังร้อนรุ่มเลยนะ ถ้าอยู่ใกล้นี่ไม่ต้องห่วง กอดกันฟัดกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วแน่นอน เพราะไม่ใช่แค่อีธานอยู่ใกล้เขาแล้วเกิดอารมณ์จนควบคุมไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียว ภูริก็เสือกเป็นไปกับเขาด้วยไง บางทีเริ่มเองเลยนะเว้ย! คล้องคอเสร็จเอาตัวถูไถทันทีอะไรเทือกนี่
ว่าแต่...จะคิดให้ตัวเองอยากทำไมวะเนี่ย!
ภูริอยากทึ้งหัวตัวเองให้เส้นผมมันหลุดออกมาเป็นกระหย่อมๆ แต่คิดอีกที ถ้าผมหลุดหลุ่ยออกมาแบบนั้นเขาคงมีสภาพน่าเกลียดมากแน่ ไม่ดีๆ เขาเก็บอาการแล้วเดินกลับไปนั่งเล่นกับเพื่อนๆ คงเป็นการดีที่สุดแล้ว
เลิกงานวันนี้ พนักงานทุกคนพร้อมใจกันทิ้งโอทีเพื่อจะไปปาร์ตี้สังสรรค์ตามที่ได้รับคำชวนจากหัวหน้าแผนก ภูริเองก็กระตือรือร้นที่จะเก็บข้าวของ หลายคนอาจไม่ค่อยปลื้มเขา แต่อีกหลายคนชื่นชอบเขาเป็นที่สุด พนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามากอดแขนของภูริเอาไว้แน่นขณะที่กำลังเดินไปพร้อมๆ กับพนักงานคนอื่น
ภูริมีรอยยิ้มแสนสดใสให้เพื่อนร่วมงานทุกคนเสมอ ถึงคนคนนั้นจะชอบตนหรือไม่ก็ตาม ยังไงซะนี่ก็สังคมออฟฟิต ไม่ชอบกันขนาดไหนก็ไม่ไดถึงขั้นว่าเดินร่วมกันไม่ได้ มองหน้ากันไม่ติด หรืออยู่ใกล้กันเป็นต้องแขวะอะไรกันขนาดนั้น โดยรวมแล้วก็ดูเหมือนพวกเขารักกันดี
ทั้งหมดเดินทางไปร้านอาหารที่ว่าทันทีโดยไม่มีการแยกย้ายกันไปเก็บข้าวของหรืออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เรียกว่าปาร์ตี้แบบสงบๆ นั่งกินข้าว นั่งดื่มและฟังเพลงกันไปชิวๆ มากกว่า ภูริพูดคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ไม่ว่าใครเอ่ยถามหรือชวนคุยเขาสามารถคุยได้หมด และคำถามที่ฮิตในเวลานี้ก็คงเป็นเรื่องที่เขากลายเป็นโอเมก้า ภูริปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม เขาสามารถทำให้เรื่องจริงมันกลายเป็นเรื่องตลกได้ง่ายดาย
พิชัยและลูกน้องอัลฟ่าผู้รักดีอีกห้าคนไม่ได้ตลกไปกับภูริ พวกนั้นลอบมองแผ่นหลังได้รูปของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้มากกว่า คนรักภูริน่ะเยอะ เพราะงี้ต่อให้ผลการประเมินในแผนกจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่ผลประเมินจากส่วนอื่นๆ กลับดีจนน่าใจหาย พิชัยอยากจะดีดภูริออกไปให้พ้นๆ หน้า เป็นแค่เบต้า แต่ความสามารถและความสุภาพเรียบร้อยของมันดึงสาวๆ ไปจนหมด
ภูรินั่งมองอาหารและเครื่องดื่มถูกทยอยเสิร์ฟมาตรงหน้า เพื่อนเขานั่งข้างและพวกมันก็จ้วงกินกับแกล้มกันอย่างเอร็ดอร่อย ภูริสนใจเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากกว่า เขาต้องบอกว่าเขาจน ถ้าอยากเมาเองคนเดียวต้องดื่มเบียร์ ไม่มีทางเสียเงินไปกับรีเจนซี่แบบที่หัวหน้าพิชัยสั่งเข้ามาแน่ๆ แต่เอ๊ะ...เขาก็ต้องหารค่าเหล้านี่หว่า
เอาแล้ววววว งานนี้เขาจะหมดตัวไหมวะ!
ช่างมันก่อนแล้วกัน มาถึงขั้นนี้แล้ว ทางที่ดีคือดื่มมันเข้าไปเถอะ ยิ่งเสียเงินก็ยิ่งต้องดื่มให้คุ้ม ไม่งั้นมื้อนี้เขาอาจไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลย หญิงสาวส่วนใหญ่จะกลายเป็นนักร้องเมื่อมีคาราโอเกะตั้งอยู่ตรงหน้า พวกเธอลิสรายการเพลงและภูริก็อาสาเป็นคนกดเปิดเพลงตามที่พวกเธอต้องการ
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างสนุกสนาน เสียงเพลงคลอเคลียไปกับเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมงาน เวลานี้ภูริรู้สึกว่าความบาดหมางที่เคยมีมันเจือจางลงไปบ้าง เมื่อเราต้องมานั่งชนแก้วและพูดคุยกับคนที่ไม่ถูกกัน แอลกอฮอลนี่มันสร้างมิตรภาพจริงๆ เลยให้ตายสิ!
“เอ่อ...เดี๋ยวพวกเราขอตัวกลับก่อนนะ” ราวสามทุ่ม หญิงสาวส่วนใหญ่เริ่มปลีกตัว พวกเธอดื่มไม่เยอะและก็เหนื่อยมากแล้วอยากกลับไปพักผ่อน
“เดี๋ยวเราไปส่ง” อัลฟ่าคนหนึ่งที่ไม่ถูกกับภูริอาสาขึ้นมา
“ไม่เอาอะ ให้ภูไปส่ง ภูจ๋า ไปส่งหน่อยน้า” โดนอ้อนขนาดนี้ใครมันจะกล้าปฏิเสธ!
“ได้เลยครับคุณผู้หญิง” ภูริยิ้มหวานให้สาวๆ เขาไม่เห็นเลยว่าสายตาไม่พอใจหลายคู่ทิ่มแทงมาที่เขา
จะเรียกว่าตอนนี้ภูริมึนในระดับหนึ่งก็เลยรู้สึกถึงสายตาทิ่มแทงได้น้อยลงก็ว่าได้ เขาเดินออกไปส่งสาวๆ โดยไม่ลืมพกยาต้านฟีโรโมนไปด้วย ไม่รู้ทำไมต้องพก รู้แค่ต้องกินในอีกไม่นานนี้ เขามาส่งหญิงสาวที่หน้าร้าน รอแท็กซี่เป็นเพื่อนพวกเธอ จนกระทั่งทุกคนถูกส่งขึ้นรถกลับไป เขาถึงได้เดินกลับเข้าไปทางห้องคาราโอเกะอีกครั้ง
ทว่า...ยังไม่ทันถึงที่หมาย เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์เครื่องกากแสนกากของภูริก็ดังขึ้น มันช่างพอเหมาะพอเจาะตอนที่เขาเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องคาราโอเกะพอดี เขารีบหยิบมันออกมา นึกว่าแม่หรือน้องโทรมาตาม เพราะไม่ได้โทรบอกเอาไว้ก่อนว่าวันนี้จะกลับดึก แต่หน้าจอของเขามันขึ้นแค่เบอร์...
“สวัสดีครับ ภูริพูดสายครับผม” เขาพูดเสียงสุภาพกลับไป
(นายอยู่ไหน) เอ๊ะ...เสียงคุ้นๆ
“นี่ใครอะครับ?”
(ผัวนายไง) ชะอุ้ยยยยย ดุด้วย!
“คุณอีธานเหรอ”
(ใช่ ตอนนี้คุณอยู่ไหน เลิกงานแล้วทำไมถึงไม่รอผม...ผมบอกว่าผมจะไปรับไปส่งคุณไง จำไม่ได้เหรอ ความจำสั้นมากใช่ไหม อยากให้ผมต้องตอกย้ำความจำให้คุณฟังอีกครั้งหรือเปล่าครับคุณภูริ) เอิ่ม ทำไมดุ ทำไมโกรธเกรี้ยวอย่างนั้นล่ะคร้าบบบบ
“คือ...หัวหน้าชวนมาดื่มอะครับ”
(ไปดื่มกับอัลฟ่า คิดว่าตัวเองเป็นเบต้าอยู่หรือไง!) อีกฝ่ายขึ้นเสียงใส่ขึ้นมาทันทีทันใด เล่นเอาภูริตกใจขวัญหายกระเจิดกระเจิงไปหมด เขาลูบหน้าอกตัวเองป่อยๆ แบบ...โดนดุแล้วใจเต้นแรง
นี่กูเป็นบ้า?
“แต่ว่าผมทานยาแล้วนะครับ”
(ยาช่วยอะไรคุณได้ล่ะ อยู่กับผมมันยังช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย บอกที่อยู่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ!) ภูริเกาหัวตัวเองเบาๆ
“ผมอยู่ที่...” แต่ก็ยอมบอกที่อยู่อีกฝ่ายไปแต่โดยดี
(แล้วมีใครอยู่ที่นั่นบ้างตอนนี้ ทำอะไรกันบ้างฮะ)
“ก็เหลือเพื่อนๆ ผู้ชายครับ ผู้หญิงกลับไปเมื่อกี้ แล้วก็...กินเหล้ากัน”
(เวรเอ้ย!!! ไอ้โง่) แล้วสายก็โดนตัดไป เขาโง่เหรอ? มากินเหล้ากับที่ทำงานนี่โง่เหรอ?
“อะไรของเขาวะ...” ภูริมองหน้าจอมือถือที่มืดทึบของตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เคยเข้าใจอะไรในตัวอีธานเลย แต่ก็ช่างมันเถอะ อีธานอาจสูงส่งเกินกว่าเขาจะเข้าใจได้ก็ได้
ภูริลอบมองเข้าไปข้างในห้องร้องคาราโอเกะผ่านกระจกบานเล็กๆ หน้าประตู สายตาอาจพล่าเบลอไปหน่อย แต่เขาเห็นว่าพิชัยกำลังทำอะไรบางอย่างกับแก้วเหล้าสีอำพันของเขา
เอ....ฉากแบบนี้เคยเจอที่ไหนมาก่อนเหรือเปล่านะ อ้อ นึกออกแล้ว น้องสาวสุดที่รัก แม่ภูฟ้าของพี่นี่เองที่เล่าฉากมอมยาให้เขาฟัง มันเป็นฉากในนิยายแหละ และตอนนี้มันอาจจะเกิดขึ้นกับเขา
หึหึ...
ภูริยิ้มกว้างออกมา สวมบทบาทเป็นตัวร้ายที่แสนจะน่าเอ็นดูเป็นที่สุด เขาเก็บมือถือลงกระเป๋าแล้วเดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง รอยยิ้มสดใสยังคงอยู่ แต่ไม่มีใครดูออกว่ารอยยิ้มของภูรินั้นสื่อความหมายอะไร
ในสายตาพวกนั้นน่ะ...ภูริเป็นแค่ไอ้โง่
แต่พวกเขาไม่รู้ว่าไอ้โง่คนนี้น่ะมันก็แค่...แกล้งโง่!
....100%....
ณ ตอนนี้ที่อัปนิยายอยู่นี่กำลังจะเข้างานในอีก...ห้า..สี่...สาม...สอง พอเถอะ เรามาแล้วนะคะ เอาน้องภูคนโง่มาเสิร์ฟ คิดว่าภูริจะจัดการเองหรือว่าอีธานจะพุ่งเข้ามาจัดการอัลฟ่าพวกนี้กันนะ?
-
ผัวนายไง. นี่อีธานจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยประกาศแสดงตัวชัดแจ้ง เป็นผัวน้องภู
-
:L2: :L1: :pig4:
-
ชอบความ ผัวนายไง งืมมมมม :hao3:
555555555 เอ็นดูภูริงะ อยากบีบๆๆ :katai3:
-
ผัว เต็มปากเต็มคำ
-
อ๊ะๆ.........อีธาน ยอมรับแล้วว่าตนเองเป็นผัวภูริ :o8: :impress2: :-[
ยอมรับเนื้อคู่แห่งโชคชะตาแล้วใช่ไหม :z3:
หัวหน้าภูริ น่ารำคาญ เพื่อนที่เป็นอัลฟ่าก็น่าเบื่อ
เอาเปรียบใช้ภูริทำงานของตัวเอง เพราะความเป็นอัลฟ่า
อีธาน จัดการพวกนี้ให้ราบเรียบไปเลย
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: :laugh:
-
ผัวนายไง 5555555555555
ภูริวางแผนอะไรหนอ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
อัลฟ่านิสัยไม่ดี
-
สามีน้องภู ทำไมออกตัวแรงจังคะ :mew1:
-
ผัวจ้ะผัว หึหึหึ
-
ถ้าเล่นกันแรงเบอร์นี้ ก็อยากให้ผัวน้องเป็นคนมาจัดการค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผัวน้องต้องมาแน่นอน ไม่รู้ตอนนี้เหยียบคันเร่งกี่ร้อยแล้ว :laugh: :laugh: :laugh: นางหวงของนาง อย่าว่านาง อย่าใส่บทร้ายให้นาง นางแค่ซึนไปหน่อย :m20: วอนคนเขียนอย่าเบนกล้องหาโคมไฟหัวเตียงหรือทิวทัศน์นอกรถเลย outdoor ใครๆเค้าก็อยากดู อิอิ :haun4: เค้ารู้ว่าดุเดือดแต่เค้าก็อยากจะเกาะกระจกดูทุกการเคลื่อนไหวนะ :heaven
-
ว้ายภูริเขารู้แกวแล้วจ๊ะ โง่นี่55555
-
ติดตามค้าาา :mew2:
-
สนุกมากกก
-
อ้อ ผัวจ้าผัวเนอะ แหมมมมมม
ว่าแต่น่าจะไม่ถึงมืออีธานไหมเนี่ย?
-
น้องภูชีวิตรันทดแบบฮาๆ นะ
-
ผัวนายไง :a5: แรงเนอะ
อ๊ะ อ๊ะ นี่เราจะได้เห็นความร้ายของคนใสใช่เปล่า :hao7:
-
ชัดเจนเลย "ผัวนาย" :m31:
-
รอเลยว่าต้องภูจะจัดการอะไรยังไงต่อ
-
รอก่อน สามีกำลังมา :katai5:
-
ชอบอะ สนุกมากเลย อ่านแล้วคลายเครียดดีมากกกก
รอตอนต่อๆไปนะครับ
ขอบคุณครับ (แอบชอบความคิดภูรินะ)
-
โอ้ตายแล้วววว ภูริกลายเป็นเบต้าเพราะสารเคมีที่รั่วใส่หัวในลิฟต์หรือเปล่า
-
อีธานนนน ใจเย็นๆนะน้องภูเขาก็เพ้อๆไปบ้างงง
-
:katai5:
-
เอ็นดูววววววภูริ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
หว่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หลงเขาก็บอกหยั่มมาปากแข็ง!!!
-
ว้ายๆ ภูริ จะจัดการปัญหานี้ยังไงเน้อออออ
-
ถ้าภูริไม่เป็นคนมองโลกแง่บวก คงเศร้าซึมจิตตกไปซะก่อนเจออีธายแน่ ดูเพื่อนร่วมงานแต่ละคน คือถ้าจะอิจฉาขนาดนี้ก็ทำตัวให้ดีหน่อยสาวจะได้เลือกอัลฟ่าชั้นต่ำทั้งหลาย ท่านประธานควรมาดูงานแต่ละแผนกด้วยตัวเองแบบไม่บอกกล่าวจริงๆนะจะได้รู้ว่าผลประเมิณถูกกด ขอบคุณมากรู้สึกอิน รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
-
ผัวนายไง!!!! :hao6: :hao6:
-
555 ผัวตามแล้ววจ้า รีบกลับบ้านน
-
:hao7:
-
>....ตอนที่ 9 [100%]....<
พอเห็นว่าเขาไม่รู้ไม่ชี้อะไร พวกนั้นก็หัวเราะกันเบาๆ กระซิบกระซาบทำเหมือนว่าเสียงจากเครื่องคาราโอเกะมันจะดังกลบทั้งหมด ภูริไม่สนหรอก เขายังคงยิ้ม ดูพวกนี้ที่หลงระเริงในแผนการของตัวเองแล้วก็ตลกดี
“ผมชงเหล้าให้นะครับ” ภูริอาศัยที่ว่าแก้วเหล้าของพวกหัวหน้าพร่องไปเกินครึ่งมาเป็นจังหวะในแผนการร้ายของตัวเอง
โชคดีเหลือเกินที่พวกนี้มองภูริเป็นเบ๊ ก็เลยเอาถังน้ำแข็ง เหล้าและโซดาวางไว้ข้างกายเขา ส่วนพวกนั้นนั่งห่างออกไปจะได้สั่งให้ภูริงเหล้าให้ได้ เมื่อภูริอาสาบริการก็ไม่มีใครปฏิเสธ ส่งแก้วเหล้าทั้งห้าใบมาให้
พวกนั้นกำลังรอเวลาภูริดื่มแก้วของตัวเองจนหมด เรียกว่าถ้าเร่งเวลาผ่านช่วงเหล้าไหลลงคอไปถึงยาออกฤทธิ์ได้คงทำกันไปแล้ว เมื่อภูริหันหลังชงเหล้า พวกเขาหันไปกระซิบด่าความโง่งมของภูริอีก
ด่าเข้าไปเถอะ เพราะอีกไม่นานก็คงด่าอะไรไม่ออก ภูริคิดอย่างชั่วร้ายในใจ เขาคิดว่าในแก้วเหล้าเขาคงไม่ใช่ยาพิษ แต่มันก็ต้องไม่ยาที่ดีที่เอาไว้บำรุงร่างกายเขาแน่ๆ เขาค่อยๆ เทเหล้าจากแก้วของตัวเองลงแก้วอีกห้าใบเบาๆ ก่อนชงเหล้าเนียนๆ
“ขอบใจ นายชงเหล้าอร่อยนะภูริ” อัลฟ่าคนสนิทพิชัยเอ่ยขึ้น รอยยิ้มนั้นช่างเจ้าเล่ แต่เขาก็ตอบโต้ด้วยรอยยิ้มเย็นตาดูแล้วสบายใจไปให้
“ขอบคุณครับ แฮ่ๆ” เขายกเหล้าที่แอบชงใหม่เมื่อกี้ขึ้นดื่ม...
เคยเห็นหมาหิวไหม? หมาหิวโซที่แหงนหน้ามองอาหารบนโต๊ะเจ้านาย อยากจะกินมันใจจะขาดแต่ไม่สามารถกระโดดขึ้นไปได้ ก็เลยได้แต่จับจ้องหวังให้เจ้าของนำอาหารเหล่านั้นมาวางตรงหน้า ตอนนี้พวกอัลฟ่าทั้งห้ามีสีหน้าแบบนั้นเลย โดยเฉพาะพิชัยที่เก็บอาการไม่มิด
“โห ไม่ต้องรีบเมาก็ได้นะภู...” เขาวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะเตรียมชงใหม่
“ผมคอแข็งจะตาย” น้ำเสียงขำขันของเขาได้รับการตอบโต้เป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ย
“อะๆ มา...เรามาหมดแก้วให้ค่ำคืนนี้ดีกว่า” พิชัยยกแก้วของตัวเองขึ้น ทุกคนยกตามรวมถึงภูริด้วย
คราวนี้กลายเป็นภูริมองพวกนั้นเหมือนหมาแทน เอ้ย...ไม่เอาดิ เราไม่เป็นหมา เราต้องเป็นอะไรที่น่ารักน่าชังกว่านั้นเช่น ชูก้าอาย! นึกแล้วก็ขำ ตาโตๆ หน้าซื่อๆ เข้ากับเขาอยู่นะ เหล้าสีอำพันค่อยๆ พร่องลงทีละน้อย เมื่อถึงช่วงก้นแก้วแล้วมันก็หายวาบราวกับแก้วรั่ว ทุกคนพร้อมใจส่งแก้วมาที่เขา และภูริก็ยินดีที่จะชงแก้วต่อไปให้ทุกคน
ประมาณแก้วที่สาม พิชัยคว้าคอของพนักงานคนสนิทเข้ามาจูบปาก ภูริแอบตกใจนะ ไอ้ฉากอย่างเนี่ยมันไม่ควรเกิดขึ้นต่อหน้าเขาเว้ย มันอุจาดตา บ้า...ไม่เอาเราไม่มอง เห่อๆ ใครว่าไม่มองนะ จ้องตาแทบจะถลนอยู่แล้ว
และไม่เพียงพิชัยเท่านั้น เพราะอีกสามคนที่เหลือก็เริ่มจะขยับเข้าหากัน กระดุมถูกปลดอย่างรวดเร็วและหื่นกระหาย ภูริเผลอมองแก้วเหล้า สิ่งที่หัวหน้าเขาใส่เข้าไปคงจะเป็นยากระตุ้นความใคร่ล่ะมั้ง โหย...แล้วดูใช้คำ เรียกว่ายาปลุกก็คงจะพอ
แต่ว่าถ้าเป็นยาปลุกจริง เขาไม่อยู่ต่อหรอกนะ เดี๋ยวโดนลากไปนี่ไม่โอเคเท่าไหร่ ฉากชายกับชายเอากันนี่ก็ขอแค่เป็นฉากของตัวเองกับอีธานพอล่ะ อย่ามีคนอื่นเข้ามาแจมด้วยเลย สงสารลูกตากับสมองของตัวเองที่ต้องมาเห็นและจดจำความอนาถเหล่านี้
“นายเป็นโอเมก้าสินะภู...” ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นหนี อัลฟ่าที่นั่งข้างๆ ก็หันมาหาเขา คว้ามือเขาเอาไว้แล้วตั้งใจกระชากให้ลงมาอยู่บนตัก ทว่าภูริไม่เมาขนาดนั้น ยังคงมีสติและเขาจะไม่ยอมเป็นของใครก็ได้ง่ายๆ
ไม่หล่อราวเทพบุตรหรือไม่รวยล้นฟ้าอย่างอีธาน...อย่าหวังจะได้แอ้มหนุ่มรูปงามอย่างเขาเลยเหอะ เอาตรงๆ ถ้าเป็นก่อนมีอีธานมาติดพันธุ์ ภูริไม่ตั้งสเปกอะไรใครเอาไว้สูงนะ ขอแค่เป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ น่ารัก นิสัยดี เข้ากับแม่กับน้องเราได้ มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือน ชอบอยู่ติดบ้าน ชอบอ่านหนังสือ ชอบดูแลทุกๆ คนไม่ว่าจะเขา น้องสาวหรือแม่ของเขาเองก็ตาม อาจจะเป็นคนรักสัตว์ด้วย อย่างรักชูก้าอายอะไรเงี้ย รักน้ำรักปลารักภูริ เห็นไหม...ก่อนมีอีธานสเปกก็ปกติทั่วไป แต่พอมีคนระดับอีกธานมาเป็น...เอิ่ม
ไม่อยากยอมรับเลยเว้ย!
นั่นแหละ พอมีอีธาน ความคิดก็เปลี่ยนไป อย่างน้อยต้องดีกว่าอีธานไม่งั้นภูริจะไม่ชายตามอง หึหึ เมื่อก่อนหล่อเลือกได้ ตอนนี้ก็ยังหล่อเลือกได้แถมยังมีเสน่ห์เหลือเกินอีกต่างหาก ไม่ค่อยเข้าข้างความหน้าตาดีของตัวเองเท่าไหร่เลยเนอะ
ภูริปัดมืออีกฝ่ายออก เขาแรงไม่เยอะเท่าอัลฟ่าที่มีปัญญาเข้าฟิตเน็ตทุกอาทิตย์หรอก แต่ตอนนี้เขาสติดีสุด ไม่เมามากและก็ไม่ได้ฮีตเหมือนพวกนี้ ดังนั้นแรงของเขาก็เลยมากกว่าชั่วคราว ร่างโปร่งลุกขึ้น คว้ากระเป๋าได้ก็เดินหลบเลี่ยงออกมา
แต่เดี๋ยวนะ...
ขวามือของเขามันก็เป็นกำแพงธรรมดาแหละ แต่มันมีโต๊ะวางแจกันดอกไม้อยู่ และดันเห็นว่ามีมือถือของใครบางคน...ท่าจะมีเงินด้วยแหละ ไม่งั้นมือถือไม่หรูขนาดนี้ มันถูกตั้งเอาไว้ เหมือนจะหลบมุมแต่ก็ไม่หลบมุม
อ๋อ...กะวางยาเขาแล้วถ่ายคลิปสินะ ก็ขอให้ได้คลิปดีๆ เอาไว้ชมกันตอนนอนอยู่ห้องคนเดียว บางทีอาจเป็นคลิปที่ทำให้คนในห้องกลับมามีอารมณ์ปึ๋งปั๋งจนต้องเล่นตื้ดๆ ก็ได้ใครจะไปรู้ ภูริยิ้มกว้าง มั่นใจว่ากล้องไม่ได้สูงพอจะเห็นใบหน้าของเขา ซึ่งมันดีแล้ว เกิดมาเห็นแบบนี้เดี๋ยววกกลับมาเล่นงานเขาอีกซวยตาย!
“ขอให้สนุกสุดเหวี่ยงกันไปเลยยนะครับ...” เสียงทุ้มนุ่มของเขาดังแว่วเข้าหูพวกเมาราคะในห้อง ทว่าไม่มีใครมีสติพอจะสนใจ
ภูริออกมาแล้ว ล็อกให้พร้อม เสียงเพลงก็ยังคงมีคลอเคลียอยู่ แต่ถ้าเอาหูแนบประตูคงได้ยินเสียงครวญครางของคนข้างใน ว่าแต่...อัลฟ่าจับอัลฟ่าเป็นคู่ได้ไหมนะ ภูริไม่แน่ใจในข้อนี้ แต่แน่ใจว่าคนที่พิชัยกัดเข้าไปนั้นน่าจะเจ็บเอาการ เห็นแล้วยังเจ็บแทนเลย
เป็นการยืนส่องที่ดูโรคจิตไปนิดเมื่อภาพที่อยู่ข้างในนั้นติดเรตอาร์ เชื่อว่าถ้าบรรยายมันออกไปทั้งหมดน่าจะโดนเว็บแบนได้ในทันทีที่อัปโหลดเสร็จ มันอุรุงตุงนังและเร่าร้อน ต้องบวกคำว่าเลอะเทอะเข้าไปด้วยนะ ทั้งเหล้าเอย น้ำแข็งเอย ทุกอย่างถูกจับนำมาเป็นเครื่องมือของเล่นของพวกนั้นแทบทุกอย่าง
โอ๊ะ! ถ้าขวดโซดาถูกยัดเข้าไปในนั้นล่ะก็...ระวังหมดสนุกนะ ภูริล่ะอยากตะโกนเตือน แต่อีกส่วนที่แสนจะชั่วร้ายภายในก็สั่งให้ยืนมอง หน้าตาอาจดูโง่และใสซื่อ ทว่ารอยยิ้มเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกที
โถ...โดนเขาแกล้ง โดนเขากดดันมาสารพัด วันหนึ่งได้เอาคืนบ้าง ใครมันจะไม่สะใจล่ะถามจริง แถมเป็นการเอาคืนที่เขาแทบไม่ต้องลงแรงอะไรเลย แค่เทเหล้าจากแก้วตัวเองใส่แก้วคนพวกนั้นก็เท่านั้น เรียกเหนื่อยเหรอ...นั่งทำงานตามพวกนี้สั่งเหนื่อยกว่าเยอะ
สมองเริ่มสั่งการให้เขาเดินออกไปจากจุดนี้ หากพนักงานเดินมาเห็นเขาด้อมๆ มองๆ เข้ามาในห้องอาจจะเกิดความสงสัยและจับได้ในที่สุดว่าพวกนั้นกำลังเอากัน ไม่ๆ ใช้คำว่าเอากันไม่ได้ ต้องเรียกว่ากำลังรบราฆ่าฟันประชากรตัวน้อยๆ ที่ชื่อลูกอ๊อดกันอยู่
เอ่อ...ใช้คำว่าเอากันประหยัดบรรทัดมากกว่านะเนี่ย
ช่างมัน เอาเป็นว่าเรารู้กันว่าเขากำลังทำอะไร กฎของห้องคาราโอะแทบทุกที่ ถ้าไม่วีไอพีจริงๆ เขาไม่ให้จัดปาร์ตี้ร่อนจ้อนอย่างนั้น ถ้าเกิดจับได้ เรื่องนี้คงยุติเร็วกว่าที่ควรจะเป็น แต่ว่าเขาก็ยังยืนดูอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับไปได้ การได้เห็นคนที่หยิ่งผยองเหล่านั้นตกต่ำลงมาบ้างมันฮิลหัวใจได้ดีจริงๆ เลย
“!!!” ในระหว่างที่มัวเมากับการดูมหรสพติดเรต เขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหลัง มันเป็นมวลพลังงานอันน่ายำเกรง ขนนี่ลุกไปเลยครับ!
เมื่อหันไปมองด้วยการสโลว์โมชั่น เขาก็สบเข้ากับดวงตาสีฟ้าแสนดุดันและเกรี้ยวกราดของอีธาน ร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดสูทสีเทา เลิกงานแต่ไม่เลิกดูดีอะว่างั้นเถอะ รอยยิ้มภูริค่อยๆ หายไป กลายเป็นสงบเสงี่ยมเจียมตัวขึ้นมาทันทีราวกับมีเสียงสั่งการดังอยู่ในสมอง
อีธานขยัยเท้าเข้าหาภูริเพียงหนึ่งก้าวก็ถึงตัว ร่างสูงชะโงกหน้าข้ามไหล่ของภูริเพื่อจะได้มองเข้าไปในห้องนั้นผ่านกระจกบานเล็ก แล้วก็ได้เห็นสิ่งที่น่ารังเกียจ อีธานเกลียดการเสพสมกันมากกว่าหนึ่งคู่แบบนี้เป็นที่สุด มันดูเหมือนสัตว์ชั้นต่ำที่ทำทุกอย่างเพื่อสนองราคะ อีธานเบี่ยงหน้าออก กลับมายืนสบตาภูริอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น” เพียงคำถามง่ายๆ แต่การตอบนั้นยากประหนึ่งว่านี่คือข้อสอบข้อที่ชี้ชะตาชีวิตตัวเอง แต่...เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะเว้ย!
“พวกเขาโดนยาครับ” ว่าจบ ต้นแขนขวาของเขาก็โดนอีกฝ่ายคว้าเอาไปบีบ เจ็บนี้ไม่ใช่รสปูอัดแน่ๆ ว่าแต่มีใครเขาเข้าใจมุกไหม ไอ้เจ็บนี้รสปูอัด รสปูอัดเนี่ย?
“ยาอะไร” ไหล่ห่อเหี่ยวไปหมดแล้ว ไม่ใช่แค่ความกลัวแต่มันคือความเจ็บ ไม่ต้องเป็นหมอลักษณ์ก็สามารถฟันธงได้ว่าแขนเขาช้ำแน่นอน!
“ผมไม่รู้”
“ไม่รู้? มั่วเซ็กส์กันขนาดนั้นนายบอกว่าไม่รู้งั้นเหรอ นั่นคุณพิชัยหัวหน้างานนายนะภูริ” สมองมีก็คิดบ้างเซ่ ภูริอยากตอบแบบนี้ที่สุดในชั่ววินาทีนี้เลย แต่ก็ตอบไม่ได้
“ก็คงยาปลุกมั้งครับ” พอพูดจบ รอยยิ้มเหยียดหยามของอีธานก็ทิ่มแทงเข้ามาในร่างเขาอย่างจัง
เขาไม่ได้รักอีธาน แต่ทำไมเขาถึงปวดใจที่อีธานมองเขาแบบนั้น…มันเลวร้ายกว่าการที่อีธานมองเหยียดเขาในฐานะโอเมก้า ภูริอธิบายไม่ถูกว่าตอนนี้อีธานมองเขาแบบไหน ก็เขาไม่ใช่อีธาน เขาจะไปเข้าใจทั้งหมดของอีธานได้อย่างไร ช่างมันเถอะ...นี่ไม่ใช่นิยายดราม่า งั้นตัดเข้ามุกแป๊บ!
“นายหมั่นไส้เขาก็เลยมอมยาพวกเขาใช่ไหม” อ่าฮ้า...นี่แหละมั้งที่เสียดแทงความรู้สึก ภูริเงยหน้า ส่งยิ้มหวานหยดให้กับคำกล่าวหาที่ร้ายแรง เขาเกือบจะเป็นคนที่โดนจับข่มขืนอยู่ในนั้น แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่...กลับเป็นเขาที่ทำเรื่องโหดร้ายด้วยการมอมยาหัวหน้าตัวเอง
เอาเหอะ...ชีวิตมีอะไรยุติธรรมเหรอ?
“มั้ง...ผมคงทำอะไรชั่วๆ อย่างนั้นแหละ” อีธานแทบจะตบหน้าอวดดีของภูริ ความหวาดกลัวที่มีตอนแรกมันหายไปแล้ววถูกแทนที่ด้วยความผยอง เขารู้สึกผิดหวังในตัวผู้ชายคนนี้ คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่แท้ของเขา
“นายมันน่าขยะแขยงภูริ คนอย่างนาย...มันไม่มีค่าคู่ควรอะไรกับใครเลย”
“ครับ” ภูริพยักหน้า ท้าทายแววตาดุดันของอีกฝ่าย
อีธานเดือดมาก เขาเดือดจนเผลอบีบไหล่ของภูริเต็มแรง แต่ร่างโปร่งก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมาสักคำ ทั้งยังคงมองตอบโต้ไม่ละสายตา กลายเป็นอีธานเสียเองที่หงุดหงิดจนทนไม่ได้ ต้องเป็นฝ่ายปล่อยมือจากไหล่ของภูริ ตั้งใจจะไปให้ไกลจากคนคนนี้
ทว่า...เขาไปได้แค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นเอง
“เฮ้! คุณจะพาผมไปไหนเนี่ย” ภูริตกใจ ก็จู่ๆ เล่นเดินกลับมากระชากข้อมือของเขาให้ตามไปเนี่ย อะไรวะ…เฮ้ย เป็นอะไร!
นี่ถ้าเป็นเมียอย่างเป็นทางการนะ สิ่งแรกที่จะทำก็คือพาไอ้คุณอีธานเนี่ยไปหาจิตแพทย์ ให้เขาตรวจเช็กเลยนะว่า มีอาการผิดปกติอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวไล่ เดี๋ยวลาก เดี่ยวด่าเดี๋ยวปล้ำ คนปกติเขาไม่เป็นงี้นะ มีแต่คนไม่ปกติอะ
ช่วงขาที่ต่างที่กันพอสมควร ทำให้ภูริก้าวตามอีธานแทบไม่ทัน ต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนกระทั่งมาถึงรถยนต์คันหรู ภูริตั้งใจว่าจะสะบัดมืออีกฝ่ายออกแล้วเดินไปที่หน้าร้านอาหาร ติดตรงไหนรู้มะ ติดตรงอีธานดันเหวี่ยงเขาเข้ามาในรถก่อนที่เขาจะได้ออกแรงสะบัดอะไร
เอาวะ จังหวะที่อีธานเดินอ้อมรถเนี่ยแหละ ภูริรีบตั้งสติแล้วเปิดประตูรถเพื่อจะหนีไปจากเงื้อมือของคุณประธานโรคจิต แต่บางที...นี่อาจเป็นนิยายตบจูบก็ได้ เพราะเขาหนีไม่รอดไง อีธานคว้าข้อมือได้แล้วดึงอย่างแรงจนเขาหงายหลังทับอีกร่าง
อีธานไม่สนใจว่าภูริจะล้มระเนระนาดขนาดไหน เขาเอื้อมไปคว้าประตูเพื่อปิด จากนั้นก็สตาร์ทรถแล้วออกตัวอย่างไว กันไม่ให้พนักงานขายขี้ดื้อหนีไปได้ แล้วก็ไม่ต้องถามหาเหตุผลกับอีธานในตอนนี้ เขาเอาอารมณ์นำ...เขาหมั่นไส้ภูริที่ดื้อและเกเร
ดื้อและเกรเรเนี่ยนะ! ภูริไม่ใช่เด็กอายุสิบเจ็ดสิบแปดที่เขาจะมาใช้คำนี้ด้วย คงเพราะสิ่งที่ภูริทำลงไปในห้องคาราโอเกะนั้นล่ะมั้ง มันทำให้เขาผิดหวัง แล้วทำไมต้องผิดหวังวะ! ก็ไม่ได้รักไม่ได้ชอบอะไรไอ้นี่อยู่แล้วปะ
บ้าบอชิบหายเลย!
“ผมจะบอกอลันให้พาคุณไปพบจิตแพทย์” ทั้งที่กำลังหัวเสียอยู่ ภูริก็พูดขึ้นมา
“นายจะหาว่าผมเป็นบ้า”
“เปล่านะ ผมว่าคุณป่วย...ผมไม่ได้ว่าคุณบ้า” เจ้าตัวหันมามองหน้าเขาตรงๆ สีหน้าไม่มีความกวนแต่เป็นความจริงจังที่...
ไม่อยากยอมรับว่ามัน...มัน...มันละลายความโกรธของเขาเนี่ย!
“ผมไม่ได้ป่วย ถ้าผมจะป่วยก็ป่วยเพราะคุณนั่นแหละ เพราะคุณมากลายเป็นโอเมก้า ผมก็เลยต้องกลายเป็นคู่แท้ของคุณ”
“นั่นป่วย?” ภูริเกาแก้มตัวเบาๆ มันคือป่วยใช่ไหม?
“เออ! ป่วย”
“อ๋อ งั้นผมคงป่วยกว่า...เป็นเบต้าอยู่ดีๆ แท้ๆ กลายร่างเฉย” ร่างโปร่งว่าจบก็หันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง อีธานเห็นว่าอีกฝ่ายลอบถอนหายใจเบาๆ
“ผมถามจริง คุณทำแบบนั้นไปทำไม”
“ผมตอบไปแล้ว”
“มันแค่นั้นจริงๆ เหรอ แค่นั้นถึงกับต้องทำให้พวกเขาเป็นแบบนั้นเหรอคุณภูริ ผมไม่คิดว่าคนอย่างคุณจะทำ...” ภูริหันหน้ามา
“ผมเวียนหัว...ผมเมาอะคุณ” แล้วก็พูดตัดบทอีธานเสียดื้อๆ
“ภูริ! นายนี่มันน่าหงุดหงิด น่าโมโห...ผมอยากจับคอคุณแล้วบีบมันแหลกเลยจริงๆ ให้ตายดิ!!!” ปากต่อว่าอย่างเกรี้ยวกราด แต่ก็เปิดกระจกและชะลอลดเข้าข้างทาง
คนดื่มเหล้าจะเวียนหัวง่าย ภูริดื่มไปไม่น้อย เมื่อต้องมานั่งรถก็เป็นไปได้ที่จะเมารถร่วมด้วย ทันทีที่รถจอดเข้าข้างทางภูริก็รีบเปิดประตูลงไปยืนรับลมที่โชยเข้าหาตัวเองทันที นึกถึงภาพแสนโรแมนติกอยู่ใช่ไหม ภาพที่เส้นผมของภูริปลิวไสวกับใบหน้าแดงก่ำจากแอลกอฮอล์ อีธานลงมาจากรถแล้วมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ
โอเค...มันใกล้เคียง
ถ้าไม่มีรถขยะขับผ่านมาพอดีอะนะ….
“เอ่อ...ผมว่าผมทนเมารถไหวอะ อุ...แหวะ เหม็นชิบ ใครให้มึงขับผ่านตอนนี้วะ แม่ง เตะล้อหักเลย!” ภูริสบถด่าเบาๆ แล้วรีบขึ้นรถหรูทันที อีธานก็ไม่รอช้า เหยียบคันเร่งต่อไปโดยไม่ลืมปิดกระจกรถด้วย
ความสงบมาพร้อมกลิ่นขยะที่ยังอบอวลอยู่ในรถจางๆ ภูริเอนหลังเอาหัวพิงเบาะ ตากรอกไปมาเพราะตอนนี้มึนได้ที่เลยจริงๆ เขาพยายามจะหาจุดโฟกัส มองไปข้างนอกก็แล้ว ภาพที่ข้าวของผ่านไปไวๆ แม่งน่าเวียนหัวมาก ก็เลยหันกลับมามองหน้าอีธาน...
“คุณเป็นคนหล่อมากเลย” มองไม่พอ เพ้ออีก
“ขอบคุณ” ถึงคำมันจะห้วนแต่คนหล่ออะ ทำไรแม่งก็ดูดี
“คุณอีธาน...” รอยยิ้มบางๆ ของภูริถูกส่งไปให้คนขับรถ…เรียกคนขับรถนี่เสียเหมือนกัน เอาประธานบริษัทตัวเองมาขับรถ ไม่โหดจริงทำไม่ได้อะบอกเลย
“อะไรของคุณ เวียนหัวก็นอนไป ไม่ต้องมาชวนผมคุยอะไรทั้งนั้น ไม่ผมอยากคุยกับคุณ แล้วถ้าคุณยังเอาแต่พูดจนเวียนหัวทนไม่ได้อ้วกออกมา ผมจะถีบคุณลงข้างทาง ปล่อยให้คุณนอนมันอยู่ป้ายรถเมล์จนถึงเช้าไปเลย!”
“ผมอยากอะ” สั้น...ง่าย...ได้ใจความ
เอี๊ยดดดดด!!!
เสียงเบรกดังสนั่นจนล้อลากไปกับถนน กลิ่นยางไหม้คละคลุ้งพร้อมกับเสียงแตรที่บีบด่าเป็นทางยาว แต่ขณะที่ทุกคนก่นด่าไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาเหยียบเบรกกลางถนน ไอ้คนเหยียบเบรกกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ในดวงตาสีฟ้ากระจ่างสวยของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าคนพูดพร้อมกับหัวใจที่เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
แล้วแค่มันบอกว่าอยาก ทำไมต้องอยากไปกับมันด้วยวะ!
อีธานละสายตาจากใบหน้าอันยั่วยวนของภูริ เขาหันกลับมาสนใจถนนและความเร็วของรถแทน ภายในหัวคือไปไกลมากแล้ว...แถมเรตมากด้วย เป็นอีกครั้งที่อีธานรู้สึกว่าเป้าหมายปลายทางนั้นไกลแสนไกล ขนาดความเร็วเตะสองร้อยแล้วเขาก็ยังรู้สึกว่ามันช้ามากอยู่ดี
ร่างข้างๆ นั่งขยับไปมาสองสามครั้ง เหมือนไม่สบายเนื้อสบายตัว เสื้อเชิ้ตใส่ทำงานถูกปลดกระดุมด้วยมือเจ้าของเสื้อ เผยให้เห็นร่างกายที่ไม่ขาวมากแต่ก็ผิวเนียนละเอียดเอาเรื่อง อีธานเห็นมันแค่หางตา แต่เขากลับรู้สึกถึงสัมผัสจากกายนั้นได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้แตะต้องอะไรเขาเลย
“อย่ามาแก้ผ้าในรถผมนะภูริ!”
“ผมแค่ร้อน...อยากดับร้อนเร็วๆ จังครับอีธาน...” ไม่น่าพูดกับมันเลย ไม่น่าให้มันพูดตอบด้วย เพราะเสียงกระเส่านั้นมันกำลังกระชากความอดทนของท่านประธานหนุ่มอย่างเขาให้ขาดสะบั้น!
“ร้อนก็เปิดแอร์อีกสิวะ”
“ผมอยาก...อยากมีอะไรกับคุณนะ” คำตอบไม่ตรงคำถาม แต่เสือก...ตรงใจเกินไป!
....100%....
มาแล้ววววว รีบมามากเพราะต้องไปทำงานแล้วคร้า แต่แหม่...ใจเต้นแรงกับน้องภูเลยอ่าาาา เอร๊ยยยยย
-
คนปากแข็งต้องโดนลงโทษ จัดการซะให้เข็ด
แต่มีแววว่าอีธานต้องได้กดเข้าร่วมกลุ่มสมาคมพ่อบ้านใจกล้าแน่ๆ
ใต้ตีนเมียที่แท้จริง ซึนสุด
-
โอ้ววววววววววววน้องภูริลูก 5555 :hao6:
-
ภูริก็ร้ายไม่เบานะ 555555
-
ไหนๆก็ไหนๆ จัดให้น้องหน่อยสิอีธานน้องทนไม่ไหวแล้วววว555
-
อีธาน ไปสืบก่อนไหมก่อนด่าเนี่ย
:m16:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ภูริค่ดยั่วเย55555
ต้องจัดซักดอกนะท่านประธาน ไม่งั้นเสียชื่อ
สมน้ำหน้าพวกพิชัย ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวนะจ๊ะ
ปล. ไม่อยากให้ท่านประธานเข้าใจน้องผิดๆ เลย อยากให้รู้ธาตุแท้ของพวกอัลฟ่าในแผนกมากๆ อะ
สนุกมาก แล้วจะติดตามไปเรื่อยๆ นะคะ
-
ภูริลูกกกกกกกกกกก
ตรงเกินนนนนน แบบนี้คุณประธานชอบแน่ๆ :katai2-1:
-
ฟินตัวแตก
-
ทำไมไม่คิดถึงความเป็นไปได้บ้างอ่ะอีธาน
ภูริ ร่างบางๆ จะไปสู้ ทำไรถึงขั้นวางยาอัลฟ่าที่อยู่รวมกันเป็นฝูง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทำไมอีธานมองภูริในแง่ลบอย่างนี้ แย่มากกกกกกกกกก
ภูริ ที่ออกอาการอยากอาเจียร คิดว่าตัวเองเมารถ
ไม่ใช่แพ้ท้องจะมีลูกแล้วใช่ไหม :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ชอบที่ท่านประธานมองว่าภูริวางยาพวกนั้นเลย :m16:
-
นั่งขำรัวๆ แต่ทำไมถึงไม่แก้ตัว งงใจ
-
:z6: อยากอะ
-
อีธานต้องรู้ความจริงนะ กลุ่มคนชั่วไม่ควรลอยนวล
-
ภูริ น่ารักจัง ตรงมากก :hao7:
-
ขำได้มั้ยยยยยยย 55555 เด็ดกว่านี้ แซ่บได้อีกม่ะะะ
:hao7: :hao7:
-
:z1: :z1:
-
:z1: :z1:
-
ต้องเจอสายแข็งแบบนี้
-
:z1: :hao6: :z1:
-
โอ๊ยยย สนุกกก 55555 ชอบนายเอกคาแรคเตอร์นี้มาก คือถึงมันจะเจอดราม่าชีวิตบัดซบแค่ไหนมันก็จะชิวได้ด้วยพื้นอารมณ์หนักแน่นแบบเนี้ย ฟีลกู๊ดจ้าาา อีพระเอกก็ตลกดี คือจิงๆคงไม่ใช่คนตลกอะ แต่พอมาเจอนายเอกเลยกลายร่างเป็นคณะตลกกันไป 55555
-
แหม ทุกสิ่งที่ภูริทำเห็นเป็นสิ่งผิดตลอดเลยนะ
-
ภูริแซ่บมากจ้าาา -//-
-
เดียวสักวันอีธานจะหลงภูริจนโงหัวไม่ขึ้น หึๆ
-
ทำไมต้องจ้องยัดอะไรไม่ดีโน่นนี่ให้ภูริตลอดเลยล่ะอีธาน จะไม่ชอบจะปากแข็งยังไงก็ไม่ต้องเริ่มจากมองเขาไม่ดีไหมอ่ะ?
หมั่นไส้มากๆ
-
คืองงอะ อีธานก็ถามตรงๆนะ ว่าคุณมอมยาพวกนั้นทำไม นั่นหัวหน้างานคุณนะ มันไม่ใช่การใส่ความหรือดูถูกด้วยซ้ำนะ มันคือความจริงหนิที่ภูริวางยากลับพวกนั้น หรือไม่จริง? ก็แค่ตอบกลับไปสิว่าผมเห็นว่าเขาใส่ยาในเหล้าผมก่อน ผมเลยเทคืนใส่แก้วเขา แค่เนี้ย คืองงว่าทำไมไม่แก้ตัว เออถ้าแก้ตัวแล้วอีธานใส่ร้ายกลับว่านายโกหก นายมันเลว โอเมก้าความคิดต่ำๆ ไรงี้ อันนี้ค่อยน่าโกรธอีธานหน่อยอะ นี่พอถามย้ำในรถผมถามจริงทำไมทำงี้ก็ยังตอบตัดบทซะงั้นอะ อะไรของเธออออออ :z6:
อยากให้คุยกันด้วยเหตุผลนะ ถึงอีธานจะดูถูกภูริกลับมาก่อนได้ถามหาความ แต่นั่นคือมุมมองของบุคคลที่3อะ บุคคลผู้ที่เพิ่งมาถึงที่เกิดเหตุและเห็นภูริยิ้มและแอบมองห้องคาราโอเกะนึงอยู่ พอไปดูก็เห็นคนมั่วซุมกัน พอถามก็ได้ความว่าถูกวางยา แล้วจะให้เข้าใจว่าไง? ให้ถามแค่ว่าใครวางยาพวกนั้นหรอ? ทั้งๆที่เห็นอยู่ว่านางยิ้มอยู่หน้าประตู และบอกเองว่าโดนวางยามั้งครับ ถ้าเป็นคนอื่นวางยา และตัวเองมาพบ ป่านนี้เราคงทำแหยงและไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับห้องคาราโอเกะนี้อะ เพราะเราไม่รู้ว่าเขาโดนวางยา คิดว่าแค่มามั่วซุมกันตามรสนิยมตัวเอง แต่ถ้าอีธานรู้ความจริงแล้ว ยังไงก็ต้องหาความจริงแบบจริงๆให้ได้อยู่ดี ระดับประธานอะเธอ ระดับความคิดคู่ชีวิต ระดับคนที่ตอนนี้เริ่มแอบมองภูริและแอบชอบนางแต่มันซึนอะ ไม่ก็ใช้เหตุผลว่าอีธานเป็นประธานบริษัทนะเห้ย โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วอะ ความคิดด้านเหตุผลก็สูงพอแล้ว ดูได้จากการระงับอารมณ์และถามย้ำในรถอะ คือผมต้องการความจริงเว้ย หมายความว่ายังเชื่อในตัวภูริอยู่ไง ยังไม่เชื่อว่าภูริทำมัน และถ้าหากนางทำจริงมันต้องมีเบื้องลึกกว่านั้น บอกเลยเซ็งภูรินิสัยงี่เง่าแบบนี้มาก เจ็บปวดใจที่เค้าดูถูกก็ไม่ควรใส่อารมณ์และประชดกลับว่าเออกูทำเองอะ แล้วจะทำไม? โตๆกันแล้วควรคุยด้วยเหตุผลนะ อย่างน้อยตัวเองได้บอกความจริงกับเค้าไป เค้าจะเชื่อไม่เชื่อก็อยู่ในส่วนของเค้า เราได้พูดในส่วนของเราไปหมดแล้ว อย่าเอานิสัยเด็กผู้หญิงงี่เง่ามาใส่หัวสิลูก :katai1:
ถ้าบอกความจริงและอีธานยังซ้ำเติมและไม่เชื่อในตอนแรกนั้น ปล่อยหน้าที่ด่ามันให้กับคนอ่านเองเถอะค่ะ :angry2:
ตอนหน้าให้อีธานรู้ความจริงก่อนเยกันนะ เยกันไปละไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยเลยอะ ชอบนะที่นางเล่นกลับได้เจ็บแสบดี แต่แอบเซ็งตอนท้ายบทเนี่ยแหละ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกับเม้นบน พอจะเข้าใจแต่อ่านล่ะมันขัดๆ สู้ๆจ้านักเขียน รอตอนต่อปายย
-
อย่าบอกนะว่าสุดท้ายภูริจะบอกว่าล้อเล่น
หรือว่าอีธานมโนเองคนเดียว
รอลุ้นนะครับว่าจะยังไงต่อเนื้อเรื่องกำลังไปได้ดียังไม่มีอะไรติดขัดครับ
จะตามต่อครับผม
-
>….ตอนที่ 10 [100%]….<
“โอย...ฮึก” แค่ขยับตัวนิดเดียวนะเนี่ย อะไรจะปวดระบมขนาดน้าน! หรือว่า...โดนท่านประธานกระทืบข้อหาปลุกปล้ำแกวะ? ไม่น่านะ ก็เพราะเมื่อวานอีธานดูจะพออกพอใจกับการจ้วงแทงร่างกายเขาเสียพรุน
บนกายมีผ้าห่มผืนบางคลุมอยู่ มันมีสีขาวและเหมือนคนคลุมต้องการทำให้เขาเหมือนศพอะ เลยคลุมมันทั้งตัวยันปลายเท้า พอภูริพยายามลุกนั่งจนสำเร็จ เขาก็พบกับร่องรอยประหลาดที่คาดว่าน่าจะโดนตัวอะไรสักตัวขบกัด เอาเป็นว่าเขารู้ว่าตัวนั้นคือตัวอะไร จะไม่เรียกร้องเอาค่าเสียหายใดๆ ทั้งสิ้น เพราะอีธานป้อนน้ำให้เขาจนอิ่มตื๊อไปหมด
อีกอย่าง...เขาเริ่มเอง!
ข้อเนี่ยแหละที่ทำให้ไม่สามารถปริปากเรียกร้องค่าเสียหายใดๆ ได้ทั้งสิ้น ต่อให้บอบช้ำไปทั้งกายและปวดระบมไปทั้งร่างก็ตาม ภูริมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง ปลายเท้าเขามีกางเกง ข้างๆ ที่นอนมีเสื้อและอันเดอร์แวร์ อยากร้องโอ้โหดังๆ ความกระจัดกระจายของเสื้อผ้านี้ไม่บ่งบอกถึงความดุเดือดเมื่อคืนเท่าไหร่เลยเนอะ แล้วนอกจากเสื้อผ้าตนเองที่ตกอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง ก็ยังมีเสื้อผ้าของอีธานปะปนไปด้วย
ภูริลุกขึ้นด้วยท่าทางเหมือนคนอายุเจ็ดสิบปลายๆ ที่ร่างกายหมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง เก็บเสื้อผ้าของตนเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำของอีกฝ่ายโดยไม่ขออนุญาต ก็ไม่อยากปลุกนี่ ขืนเขาเรียกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมาโดยไม่เต็มใจตื่นนี่อาจจะมีการด่าทอกันยามเช้าแน่นอน
สายน้ำเย็นฉ่ำจากฝักบัวทำให้ภูริรู้สึกกระชุ่มกระชวยและตื่นเต็มตาขึ้นมาบ้าง เขาฟอกสบู่ราคาแพงของอีธานลงบนร่างกาย ฟองฟูฟอดกระจายอยู่เต็มร่างโปร่ง ปกปิดร่องรอยสีแดงกุหลาบ...ไม่สิ เรียกว่าเป็นกุหลาบที่โดนเหยียบน่าจะถูกต้องที่สุด โห...ก็เล่นช้ำจ้ำขนาดนี้ มันจะไปสวยสดเหมือนที่บรรยายไงล่ะ ไม่เชื่อก็ไปเปิดในอากู๋ดู ว่ารอยดูดแรงๆ รอยขบกัดพวกนี้เนี่ยมันสวยเหมือนสีกุหลาบจริงไหม
แต่สิ่งที่ยากกว่าการทำใจยอมรับเรื่องรอยบนตัว คือการเอาน้ำสีขุ่นในตัวเองออก ทำใจนานมาก! นานจนนึกว่านี่ข้ามวันมาแล้วอะ กว่าจะสอดนิ้วเข้าไปควานเอาน้ำนั่นออกมา ภูรินึกถึงนิยายที่น้องอ่าน นิยายที่แบบ...พระเอกอุ้มนายเอกไปอาบน้ำ ฟอกสบู่ถูกตัวด้วยความนุ่มนวลและเร้าอารมณ์อยู่ในที จากนั้นสอดนิ้วเข้ามาในร่างนายเอกเพื่อควานเอาน้ำตนเองออก จากนั้นนายเอกก็จะครางเบาๆ อ๊ากกกกกก! ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยายนะเฟ้ย!
“อาบน้ำนานไปปะ”
“!!!” ภูริสะดุ้งจนเผลอเอานิ้วเข้าไปในตัวเองมากขึ้นแล้วก็จุก ฮื่อ...ชีวิตกรูหนอชีวิตกรู
“ผมเรียกเนี่ยได้ยินไหม เมื่อไหร่จะออกมา” เสียงอีกฝ่ายติดห้วน ภูริเลยรีบควานเอาน้ำออกมาจากตัวเองแม้จะรู้สึกหวิวไหวไปทั้งร่าง ขนนี่ลุกอย่างกับเจอผีในห้องน้ำกันเลยทีเดียว
“คุณภูริ!”
“รู้แล้วหน่า!” เรียกจัง ไม่ตายคาห้องน้ำนะ ไม่อยากสิงอยู่แต่ในห้องน้ำหรอก บ้าบอ
“รู้แล้วก็เร็วๆ ผมหิว” เดี๋ยวนะ...หิวแล้วเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ ภูริคิ้วขมวดขณะรีบล้างสบู่ออกจากตัวเอง
“หิวก็ไปกินข้าวสิครับ”
“รอนายมาทำ เร็วๆ”
เอ่อ…
ปัง!
ไม่ต้องตอบกลับให้มากความ อีกฝ่ายปิดประตูห้องนอนไปแล้วเรียบร้อย คาดเดาเองและคิดว่าตัวเองน่าจะเก่งราวกับมีตาทิพย์อะนะ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ คว้าผ้าเช็ดตัวมาซับเหล่าหยดน้ำบนร่างให้สะอาดสะอาดแล้วถึงใส่ชุดเดิมที่ใส่มา มีแอบก้มไปดมนิดหน่อย แล้วต้องพบว่า...มันเหม็น
นี่กลิ่นคนหรือหมาข้างถนนวะเนี่ย!
“อ๋อ ก่อนทำอาหารช่วยเก็บทำความสะอาดห้องหน่อยนะ ห้องมันสกปรกแบบนี้เพราะคุณ น้ำคุณทั้งนั้น” ยังไม่ทันซึมซาบกับกลิ่นเหม็นบนเสื้อผ้าตัวเอง อีธานก็เปิดประตูเข้ามาสั่งเขา
“เอ่อ...ไม่ใช่น้ำกูคนเดียวนะเนี่ย”
“คุณว่าอะไรนะ!” ชิบไม่อยู่! หรือต้องแปลว่าชิบหายนั่นเอง ใช่เวลาเล่นมุกไหม! ฮื่อ...เขาไม่ได้มีเจตนาพูดกูมึงกับท่านประธานนะ แค่เหวอก็เลยเผลอพูดสิ่งที่ใจคิดออกไปเท่านั้นเอง
“เปล่าครับ”
“ไม่ต้องมาเปล่า ผมได้ยิน ผมจะหักเงินคุณแล้วก็ลดตำแหน่งคุณด้วย” โอ้ย เข่าอ่อนตอนนี้ได้ไหม คุกเข่าอ้อนวอนขอร้องให้เธออย่าลดเงินและตำแหน่งฉานเลยยยยย
“ผมขอโทษ ผมทำแล้วๆ”
“ก็แค่นั้น” แล้วอีธานก็เดินจากไปอีกหน
ภูริไม่รู้ว่าต้องสะเทือนใจกับอะไรก่อนดี ระหว่างโดนหักเงินเดือน โดนลดตำแหน่ง หรือเสื้อผ้าที่เหม็นเหมือนหมา เอ...หรือสภาพห้องดีล่ะ? ตรงที่นอนกากๆ ข้างเตียงยังไม่เท่าไหร่ แต่พอได้เห็นเตียงนอนอีธานชัดๆ ภูริก็รู้สึกเครียดขึ้นมาทันที ผ้าปูสีเทาเข้มมีรอยน้ำเป็นดวงๆ กระจัดกระจายอยู่เกือบทั่วเตียง ก็นะ...เมื่อคืนมันมีสงคราม และนั่นก็ไม่ต่างอะไรกับเลือดเนื้อที่เสียไป ไหนจะอีกหลายร้อยพันล้านชีวิตที่ต้องตายอย่างสูญเปล่าอีก
“เฮ้อ...ชีวิตกูนะชีวิตกู” รู้สึกว่ายังไงก็ต้องทำ เขาเลือกถอดเสื้อเหม็นๆ ของตัวเองออกก่อน เล่นมีทั้งกลิ่นเหงื่อ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปหมด มันทนไม่ได้จริงๆ จากนั้นถึงได้เดินไปเก็บที่นอนเล็กๆ ที่เขานอนเมื่อเช้านี้
การถอดผ้าปูเตียงขนาดคิงไซซ์นี่มันเอาเรื่องไม่ใช่เล่นๆ ดีนะมีแอร์ ไม่งั้นเหงื่อท่วมจนต้องไปอาบน้ำอาบท่าอีกรอบแล้ว พอถอดผ้าปูได้ก็เก็บเอาเหล่าผ้าที่ทั้งเหม็นและเปื้อนออกมาข้างนอก ภูริไม่รู้ว่ามันต้องไปสักที่ไหนไง กะว่าจะไปถามอีธานนี่แหละ โดยลืมไปด้วยว่าเขาเดินถอดเสื้อออกมาจากห้อง เอาจริง...ภูริอยากถอดกางเกงไปซักด้วย
“ท่านครับ เอาไปซักที่ไหน...” อีธานนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟาชั้นล่าง เจ้าตัวเงยหน้ามองคนถามก่อนจะคิ้วขมวด
“คุณถอดเสื้อทำไม”
“เป็นไปได้ก็อยากถอดกางด้วยครับ เหม็นมาก” หน้าภูริบอกแบบนั้นจริงๆ อีธานส่ายหัวให้กับความไม่ได้เรื่องของโอเมก้าตนนี้
“เหม็นก็เอาไปซักให้หมด”
“แล้วผมใส่ไรอะ” ถามกลับทันที
“ถุงพลาสติกมั้ง ก็เสื้อผ้าผมไงคุณ ตู้เสื้อผ้าข้างในก็มี อันไหนใส่ได้ก็ใส่ไปก่อน”
“ได้เหรอ” ถามกลับซื่อๆ อีกแล้ว ทว่าในสายตาอีธานเขาแอบมองว่านี่คือโง่ไม่เรียกซื่อ
“ได้สิ ไปเปลี่ยนชุดแล้วเอามาซักข้างล่างนี่ เร็วๆ ด้วย ผมหิวมากแล้ว” พยักหน้ารับก็ได้
ภูริวางกองผ้าทั้งหมดลงมันตรงหน้าห้องนอน เดินกลับเข้ามาในห้อง เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วก็รู้สึกตาลายคล้ายจะเป็นลม ใส่อะไรได้บ้างละเนี่ย! แต่จะว่าไป...อีธานนี่จัดเสื้อผ้าเป็นระเบียบมากเลยนะ ตรงนี้สูทต่างๆ ไล่สีจากขาวไปถึงดำ ซึ่งส่วนใหญ่มีขาวเทาดำเท่านั้น เขาลองดึงลิ้นชักออกมา รู้สึกว่าตรงที่แขวนอยู่นั้นจะเป็นชุดทางการ ไอ้ชุดนอนหรือใส่อยู่บ้านคงพับเก็บในลิ้นชักมากกว่า
เขาเดาถูก เสื้อผ้าใส่อยู่บ้านหรือใส่นอนของอีธานอยู่ในลิ้นชัก ติดอย่างเดียวหลังจากหาเสื้อกับกางเกงได้คือชั้นใน ภูริเค้นสมองอยู่สองวิ ในที่สุดเขาก็ใส่แค่กางเกงขาสั้นเอวยางยืดสีดำของอีธานกับเสื้อคอกลมสีดำโดยไม่ใส่ชั้นใน อ่าว...จะให้เอาชั้นในคนอื่นมาใส่มันแปลกๆ นา สู้ไม่ใส่แล้วเดินโทงๆ แบบนี้สบายใจกว่าเยอะเลย!
กลับมาเอากองผ้าไปซักต่อ อีธานไม่ได้บอกว่าเครื่องซักผ้าอยู่ตรงไหน แต่บอกแค่ให้เขาเอาเสื้อผ้าหรือผ้าปูนอนนั้นไปใส่ในช่องสีเหลี่ยมช่องหนึ่งใกล้กับเคาน์เตอร์ครัว ภูริงงนะ งงมากงงเหมือนไม่เคยงงขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร ยิ่งโดนมองเหมือนไม่มีการศึกษาก็ยิ่งไม่อยากถามเข้าไปใหญ่
ปัญหาต่อมาคือ...อีธานต้องการให้ภูริทำอาหารเช้า
“วันนี้แม่บ้านไม่มา นอกจากทำความสะอาดบ้านที่คุณต้องไปทำต่อ คุณต้องทำอาหารเช้าให้ผมทานด้วย แต่จริงๆ เวลานี้แค่ขนมปังปิ้งกับไข่และไส้กรอกคงไม่เหมาะ จะสิบโมงอยู่แล้ว ผมอยากได้อะไรที่มันอิ่มท้องกว่านั้น” ร่ายยาวเชียว ไม่มีใครถามเลยนะครับ แต่ภูริก็ยังยืนฟังคนสั่งเงียบๆ อยู่แถวเคาน์เตอร์ครัว ส่วนอีธานนั่งอยู่ที่โซฟากลางห้อง
“อืม เอาต้มยำกุ้ง ไข่เจียวหมูสับ ผัดผักอีกสองอย่างก็ได้”
“ผมทำเป็นแค่มาม่ากับไข่เจียว อ๋อ ไข่ดาวผมก็ทำเป็นนะ แต่ถ้าไข่ตุ๋นผมบายอะ...ได้อีกอย่างคือไข่ต้ม” เขาทำเป็นแค่นั้นจริงๆ นะ เพราะที่ผ่านมาเขาพึ่งแม่ทำกับข้าวมาให้ตลอด เวลาทำไรกินเองก็แค่ต้มมาม่ากับทอดไข่แค่นั้น ไอ้ที่อีธานสั่งนั่นน่ะเกินความสามารถของเขาไปไกลมา
“พูดจริงดิ”
“ครับ ไข่เจียวหมูสับอย่างเดียวได้ไหม” ภูริยิ้มสู้ ฟันยังไม่แปลงเลยไม่อยากจะบอก
“นี่มันยุคไหนแล้ว ผู้ชายเขาทำอาหารกันเป็นเรื่องปกติ คุณไม่คิดจะหัดทำอาหารเองเลยหรือไง ฝากท้องไว้แค่เซเว่น คุณรู้ไหมว่าอาหารในเซเว่นน่ะโซเดียมมันเยอะแค่ไหน แล้วไอ้ไข่เจียวกับมาม่านั่นก็ไม่ได้ดีต่อสุขภาพเลย ไข่เจียวน้ำมันเยอะมาก กินแต่ไข่เจียวเส้นเลือดอุดตันตายพอดี มาม่าก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากแป้ง โซเดียมและผงชูรส เฮอะ...ไม่น่าถึงมีสภาพแบบนี้” อย่าให้ภูริทวนคำพูดท่านประธานนะ เขาจำไม่ได้หรอก เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาโคตรๆ อะ รู้แค่อีธานวางหนังสือที่เห็นไกลๆ ว่าเป็นภาษาอังกฤษลงและกำลังเดินเข้ามาใกล้
“งั้นทำไมท่านกินไข่เจียว”
“ไข่เจียวคลีนไงคุณ” อะไรคือไข่เจียวคลีนนะ?
“ไข่เจียวคลีนคือไข่เจียวที่ปรุงน้อยๆ ใส่ผักที่มีประโยชน์ เนื้อหมูก็ใช้ส่วนที่มันน้อยและทอดโดยไม่ใส่น้ำมัน” อีธานประจำที่เตาไฟเรียบร้อย ภูริยืนอยู่ใกล้ๆ มองท่านประธานยืดตัวหยิบไข่ไก่สดจากตู้เย็น
สายตามันอยู่ที่ไข่ไก่ไม่นาน เพราะมันซนมองซอกแซกไปตามร่างกายของอีธานแทน อีกฝ่ายเล่นไม่ใส่เสื้อ ใส่แค่กางเกงนอนตัวสั้นโชว์ขาอ่อนที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างสวยงาม ต้องฟูมฟักมาอย่างยากลำบากแน่นอนกว่าจะมีไลน์กล้ามที่สวยขนาดนี้ แล้วเมื่อมองไปที่แผ่นหลังก็เห็นรอยเล็บของตัวเอง โอ้โห...ร้ายเหมือนกันนะเราเนี่ย แดงเป็นแมวข่วนเลย
“ท่านโดนข่วน” เขาเปรยเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม มันรู้สึกแบบ...กูก็ทำรอยบนตัวท่านประธานเหมือนกันนะเว้ย! เป็นชัยชนะเล็กๆ ของมนุษย์เงินเดือนตัวจ้อยอะนะ
แต่คนได้ยินอย่างอีธานกลับคิ้วขมวด เขากำลังสอนลูกน้องคนนี้ให้เข้าใจถึงอาหารการกิน แต่มันดันพูดเรื่องรอยข่วนที่ตัวเองเป็นคนทำเอาไว้บนหลังเขาเสียอย่างนั้น ภูริเป็นแบบนี้กับเขาประจำเลย ชอบพูดในสิ่งที่สวนทางกับเรื่องที่เรากำลังสนทนากันอยู่ มีน้อยครั้งมากที่ภูริจะตอบโต้เรื่องเดียวกับเขา ถ้าเขาไม่ดุ ไม่ว่าเจ้านี่ก็จะมองนั่นนี่เรื่อยเปื่อยเหมือนไม่เห็นหัวเขา แบบนี้จะไม่ให้เขาหงุดหงิดได้ยังไง...ไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับเขานะ ขนาดว่าภูริยินกุมมือนิ่งมองมาที่เขาตรงๆ เขายังรู้สึกเลยว่าภูริไม่ได้คิดเรื่องที่เขากำลังพูดอยู่
อีธานเหลือบสายตาไม่พอใจมามองร่างโปร่งข้างกาย รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าอีกฝ่ายกลับทำให้เขาชะงักไปชั่ววินาที...เวลามันยิ้มน่ะ มันน่ารักดีนะ อีธานสูดหายใจเข้าลึกๆ หันกลับไปหั่นผักต่อเหมือนว่าไม่สนใจคำพูดลอยๆ ของภูริเมื่อครู่นี้
“ถ้าช่วยอะไรไม่ได้ก็ออกไปนั่งรอไป”
“งั้นผมไปนะ” ไม่มีความคิดจะช่วยใดๆ ทั้งสิ้น ภูริตั้งท่าเดินออกมา
“เดี๋ยว!”
“ครับ?”
“ผมว่าระหว่างรอ คุณควรไปทำความสะอาดห้องและบ้านผมให้มันเสร็จ เครื่องดูดฝุ่นอยู่ตรงนั้นและไม้ม็อบกับถังน้ำก็อยู่ที่เดียวกัน จัดการให้เรียบร้อยแล้วค่อยมากิน” ภูริแอบเบ้ปากและปล่อยไหล่ให้ลู่ลง แค่คิดก็เหนื่อยแล้วอ่า งานแม่บ้านโคตรๆ
แต่ก็นะ...สั่งให้ทำก็ต้องทำ เพราะต่อให้อยู่ที่ทำงานหรือที่นี่ อีธานก็ยังคงเป็นประธานบริษัทที่เขาทำงานอยู่ อีธานไม่พอใจเขาขึ้นมาก็ทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งไล่เขาออกก็ได้ ทุกวันนี้ไม่ได้ออกไปรับลูกค้าข้างนอกก็แย่แล้ว ภูรินี่ไม่ได้ค่าคอมพ์มาหลายเดือนมาก มีแค่เงินเดือนเพียวๆ บางทีทำโอยังได้ค่าโอไม่ครบเลย...
ทำไมชีวิตเรามันรันทดจังน้อว...
ถือว่าโชคดีอยู่บ้าง แม่เขายังทำงานไหว รับจ้างซักรีดอาจได้เงินไม่เยอะ แต่มันก็มากพอที่จะให้แม่กับน้องมีกินมีใช้ในระหว่างที่เงินเขายังไม่ออก ภูริมักเป็นคนรับภาระหนักๆ ในบ้าน ยิ่งสวัสดิการของบริษัทนี่มีประโยชน์มากที่สุดของที่สุดในชีวิตของภูริเลย ถ้าไม่มีสวัสดิการตรงนี้ภูริก็ไม่ทนเป็นขี้ข้าที่โดนกดหัวหนักขนาดนี้หรอก
ภูริเก็บเครื่องดูดฝุ่นไม้ม็อบให้เข้าที่ด้วยร่างกายที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ขนาดเปิดแอร์เอาไว้อย่างเย็นเลยนะ แต่การทำงานบ้านก็ยังทำให้เหงื่อออกอยู่ดี อาจจะเป็นเพราะเขารีบมากด้วยแหละ โห่ ก็อยากทำให้มันเสร็จเร็วๆ นี่ ใช่อีธานหิวคนเดียวนา...เขาก็หิวเหมือนกันเน้อ
“ไปอาบน้ำอีกรอบดีกว่าไหม” มาถึงโต๊ะ อีธานกำลังจัดเรียงกับข้าว ภูริก้มมองสภาพตัวเองแล้วยิ้มแฮ่ใส่
“ขี้เกียจ”
“แต่มันสกปรก ไปอาบน้ำอีกรอบแล้วค่อยมากินข้าว” กรอกตาเป็นอินฟีนิตี้แป๊บ อะไรจะต้องสะอาดสะอ้านไปทั่วทุกซอกทุกมุมขนาดนั้น
“เดี๋ยวเหงื่อก็แห้งแล้ว” ไม่ว่าเปล่า ภูริเอื้อมไปดึงหม้อหุงข้าวมาทางตน ไม่ลืมเอาจานและทัพพีมาตักข้าวด้วย
จานแรกเขาตักให้อีธาน ไม่รู้หรอกว่าอีธานจะกินจุเหมือนเขาไหมแต่ก็ตักให้กลางๆ ไม่หมดก็ช่างมันเขากินเอง แต่ถ้าไม่พอก็ตักเพิ่มใหม่ ส่วนจานตัวเองภูริตักเสียพูนเลย เพราะเขาหิวมาก ไส้ใกล้ขาดเพราะพยาติกำลังตีกันอยู่ในลำไส้ของเขานั่นเอง
“คุณนี่มันพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเนอะ ดื้อเงียบหรือไง...”
“เปล่า ผมหิว”
“แค่อาบน้ำไม่ถึงห้านาทีก็ลงมากินข้าวได้ ไม่ได้อาบนานขนาดนั้นหนิ ใครเป็นคู่คุณนี่แม่งเหนื่อยอะ”
“คุณเหนื่อยไหม” ภูริถามพลางตักกับข้าวใส่จานอีธาน ก็ถือว่าคนทำควรได้เปิดคำแรกไงล่ะ
“ผมไม่ใช่คู่คุณ เดี๋ยวผลิตยาแก้คู่แท้ได้เราก็จะจากกันไป” คนฟังพยักหน้ารับเข้าใจ ไม่ได้ดูว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องเขาคิ้วขมวดเป็นปมขนาดไหน
“อืม...คุณทำอาหารอร่อยจัง” เป็นอีกครั้งที่พูดอะไรไม่ได้เข้ากับบทสนทนาค้างคาก่อนหน้า ยิ่งทำให้อีธานขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ เรียกว่าขมวดจนปวดหัวคิ้วกันเลยทีเดียว
แต่คนไม่สนใจก็คือคนไม่สนใจ ภูริก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานตัวเอง ที่ชมออกไปก็เป็นเรื่องจริง...อีธานทำอาหารอร่อย เขาเชื่อว่าตัวเองไม่ได้หิวมากขนาดจะทำให้อาหารรสชาติแย่มันดีขึ้นมาได้ อืม...ก็ไม่แน่ อาจจะดีกว่าที่ควรเป็นนิดหน่อยเพราะหิวนั่นแหละ
ทั้งที่คิดว่าภูริเป็นชายหนุ่มที่มีนิสัยชวนหงุดหงิด แต่พอปล่อยวางได้อีธานก็รู้สึกดีแปลกๆ กับคำชมเมื่อครู่นี่ ยิ่งภูริกินอาหารที่เขาทำอย่างเอร็ดอร่อยก็ยิ่งใจเต้นแรง เขาไม่ได้แสดงออกอะไร ถึงแสดงออกก็เชื่อว่าภูริจะไม่เห็นมันเพราะอีกฝ่ายเขาแต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว
“คุณโชคดีที่ผมลดตัวลงมาทำอาหารให้กิน โอเมก้าอย่างคุณ...นี่คงเป็นโชคดีที่สุดแล้วล่ะมั้ง”
“หลงตัวเอง” จบคำสรรเสริญตัวเอง ภูริก็เปรยออกมาเบาๆ สวนกลับทันที
อีธานชะงักค้างกับคำพูดแผ่วเบานั้น เขารู้นะว่าบางทีเขาน่ะปากร้าย แต่เหนือกว่าความปากร้ายของเขาก็ยังมีภูรินี่แหละ ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าภูริอยู่ชนชั้นเดียวกับเขา สามารถพูดอย่างตรงไปตรงมากกับเขาได้เนี่ย มันร้ายกาจขนาดไหน แต่ก็ถือว่าดีแล้ว...แค่นี้ก็หมั่นไส้ภูริจะแย่
หมดจานแรกที่มีข้าวพูนจนเกือบล้น อีธานคิดว่าภูริจะอิ่ม ที่ไหนได้ ภูริดันตักข้าวเพิ่มโดยมีปริมาณไม่ได้ต่างอะไรกับจานแรกสักนิด ตัวบางแบบนั้นกินเยอะขนาดนี้เลยงั้นเหรอ หรือว่าหิวมาก หรือว่าอร่อยมาก อีธานเผลอคิดว่าภูริอาจจะอร่อยมากก็เลยกินเยอะเป็นพิเศษ
แต่ความน่าเอ็นดูที่อีธานรู้สึกต่อภูรินั้นไม่ได้ช่วยให้อีธานรู้สึกหมั่นไส้ภูริน้อยลง เมื่อทานมื้อเช้าที่เกือบเที่ยงเสร็จเขาให้ภูริเก็บจานทั้งหมดไปล้าง ระหว่างนั้นก็เดินมาตามร่างโปร่งไปที่หลังเคาน์เตอร์ครัว ยืนรออยู่เบื้องหลังนิ่งๆ โดยที่ภูริก็รู้ตัว
และเมื่อจานทั้งหมดถูกล้างและเก็บเข้าที่เรียบร้อยแล้ว...
“เฮ้ย! คุณจะทำอะไรเนี่ย...” ภูริร้องขึ้นด้วยความตกใจ เพราะอีธานเล่นอุ้มเขาวางบนเคาน์เตอร์ครัวโดยไม่บอกไม่กล่าว
“ผมจะกินของหวานต่อ” สีหน้าหื่นกระหายที่แฝงไปด้วยความมันเขี้ยวนั้นทำให้ภูริรู้สึกกระหายตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
“กินได้ แต่ใส่ถุงเหออะ” บอกตรงๆ…ขี้เกียจล้าง
“ไม่ล่ะ” ไอ้ประธานเฮงซวย!
แต่ถึงจะด่าว่าเฮงซวยในใจ ภูริก็รู้สึกดีกับสัมผัสของอีธาน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะลากมือใหญ่ไปตรงไหนในร่างกาย เขาก็มีความสุขกับมันทั้งหมด ยิ่งเอาร่างมาแนบชิด ยิ่งเอาปากมาบดเบียด อารมณ์วาบหวิวก็เตลิดเปิดเปิงไปไกลเกินกว่าจะดึงกลับมา แล้วยังไง...เขาไม่คิดจะดึงสถานการณ์ตอนนี้อยู่แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นเขายอมทั้งนั้นแหละ เพราะเขาเองก็รู้สึกดีกับเซ็กซ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน
….100%….
นี่ถ้าบรรยายเอ็นซีจัดเต็ม นิยายเรื่องนี้คงจัดอยู่ในประเภทเรตอาร์ อีธานไม่ชอบภูริแต่กับเรื่องเซ็กซ์มันคนละส่วนกัน อิอิ
คอมเมนต์เรื่องที่ภูริไม่แก้ต่างนั้นเยอะมากเลย เราอ่านหมดนะคะ ขอบคุณมากๆ สำหรับคำติติง ส่วนเหตุผลนั้นเราอยากให้ทุกคนค่อยๆ เจอไปค่ะ เราหวังว่าเราจะทำมันได้ดีพอที่ทุกคนจะเข้าใจน้องภูคนซื่อนะคะ ^^
-
สัมพันธ์อย่างย้อนแย้ง
-
หืมมม เริ่มเอ็นดูน้องแล้วสิ หึๆๆๆๆ
แต่เล่นไม่ใส่ถุงเลยนี่น้องจะท้องมั้ยอ่ะ
-
อีธานนี่ไงนะ เกลียด....แต่ก็ไม่มีปล่อยภูริเลย
-
เนี่ย คนเรา ว่าเขาปาวๆ แล้วก็เข้าหาอีกละ หมั่่นไส้ๆๆๆๆๆ
-
ภูริเนี่ยแข็งแรงมากๆเลยนะโดนไปขนาดนี้แล้วยังไม่เป็นอะไรเลย
-
เรื่องนี้เป็นแนวโอเมกาเวิร์ส แล้วอีธานกับภูริก็มีอะไรกันบ่อยมาก ก็เลยสงสัยว่าภูริจะท้องไหม
-
กินกันตลอดเลย55555 :mew2:
-
สมแล้วที่เกิดมาเป็นคู่กัน
-
ภูริมีโอกาสท้องสูงมาก-//- ทำบ่อยจังเยยย><
-
มาสั้นๆ แต่ได้ใจความ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าไม่มีใครเหมาะกับอีธาน เท่าภูริแล้ว เพราะ ไม่มีใครทนมือทนตีนเท่า555555
-
อยากกินของหวานด้วยอะ :katai2-1:
เอ็นดู๋ เอ็นดูวววววภูริ :hao3:
รอตติดตามตอนต่อปายยยยยยยยย
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
ไม่ใส่ถุง เดี๋ยวท้องนะจ๊ะ :hao3:
-
ชอบเขาล่ะซี้ :katai2-1:
-
ว้าว ชอบ ชอบ
รีบมาต่ออีกนะครับ
-
ท่านประธานที่เคารพ ชอบจัดกดและไม่ใส่ถุง ระวังจะได้ของแถมเป็นเด็กตัวน้อยๆ ก่อนจะได้ยาแก้คู่แท้นะท่าน
-
มันดีมากกกกก ชอบบ
-
ต่างกันด้านความคิด อุปนิสัย
แต่เข้ากันได้เรื่องเซ็กซ์........ o22 o22 o22
จริงหรือไม่ใช่คู่
พอยาผลิตออกมาก็แยกย้ายจากกัน ไม่เชื่ออ่ะ :serius2:
ขี้คร้านอีธานจะตามหา ตามหึง หวงภูริน่ะสิ o18
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แหมมม ไล่น้องไปอาบน้ำ แต่น้องไม่อาบนะ ยังกินน้องได้ เชอะๆๆ สะอาดไม่จริงนี่
-
แบบนี้ระวังเบาหวานขึ้นนะบอส
กินของหวานจานใหญ่เบ้อเร่อ 55555
-
ประธานอารมณ์เปลี่ยนไวตลอดเลย :laugh:
-
ความรู้สึกของภูริ นี่ดูชิลมากอ่ะ
ไม่รักก็มีsexได้ ไอดอลเลยอ่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7:
-
ชอบนิสัยภูริตลกดี ดูมึนมากๆ ส่วนอีธานนี่ก็ซึน ความรู้สึกตอนบ่นเหมือนแบบมีอะไรมางุ้งงิ้งๆข้้างหู
-
เป็นนายเอกที่น่าจับบีบมาก ชอบความซื่อๆ เป็นคนคิดบวก แต่แอบร้าย โปรยเสน่ห์ใส่สาวๆไปทั่ว
ส่วนความซึนและหื่นของคุณอีธาน ฮามาก
แสดงอภินิหารความผัวเต็มที่ ตามติดเป็นขี้ปลาทอง
เผลอไม่ได้ก็ชวนกันปล้ำ แต่ปากบอกไม่ชอบ ไม่อยากได้ ปากจัด เป็นพระเอกที่น่าเบิ้ลกะโหลก
ที่จริงก็หื่นพอกันทั้งคู่นะ ตอนฉากเอนซีแล้วฮาทุกที
อยากรู้ถ้าพ้นช่วงฮีทจะปล้ำกันตลอดอีกมั้ย
เห็นใจตูดน้องจัง ก็เจ้าของตูดมันน่าตีนี่เนอะ
#ภูริเป็นของหวาน
-
:katai5: มารอภูริ
-
:pighaun:
-
>....ตอนที่ 11 [100%]....<
อีธานกินของหวานเรียบร้อยก็กลับเข้าห้องไปอาบน้ำอาบท่า ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่กระจัดกระจายอยู่ให้ภูริเก็บกวาด อยากจะให้ถามสักคำว่าเก็บกวาดไหวไหม? เห่อๆ คนอย่างอีธานคงไม่มานั่งถามหรอกว่าไหวหรือเปล่า เป็นไงบ้างจ้ะคนดี บรื้ย...คิดก็ขนลุกแล้วอะ
ภูริตั้งสติเล็กน้อย เสื้อไม่โดนถอดแต่กางเกงมันเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องเอาออกไปอะเนาะ เขาคว้ากางเกงเดินเข้าห้องน้ำ ความไม่ใส่ถุงยางนี้ช่างเลอะเทอะเสียจริงเชียว ร่างโปร่งแอบเบะปากคนเดียว นี่ต้องมาจ้วงแทงก้นตัวเองอีกแล้วเหรอ ทำใจไม่ได้จริงๆ นะเนี่ย รู้สึกกระดากอายอย่างกับสาวน้อยเพิ่งหัดช่วยตัวเองครั้งแรก ไม่ดิ เทียบเป็นฝันเปียกครั้งแรกอาจจะดูดีกว่า
เอ๊ะ...หรือแม่มไม่มีอะไรดูดีเลย???
ช่างมันเหอะ ภูริส่ายหัวให้กับความคิดเรื่อยๆ มาเรียงๆ ของตัวเอง รีบจัดการกับร่างกายแล้วออกมาทำความสะอาดบ้านโดยไม่ต้องให้เจ้าของบ้านออกมาด่าหรือต่อว่าเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
ขณะที่เช็ดปัดกวาดครัวอยู่ อีธานอาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วลงมาในชุดกางเกงขายาวผ้าร่มกับเสื้อกล้าม กลิ่นสบู่ที่เป็นยี่ห้อเดียวกัน ทว่าพออยู่บนร่างกายที่ต่างกันกลิ่นมันก็ดันต่างกันไปด้วย ภูริหันไปมองอีกฝ่าย เส้นผมสีดำขลับทรงอันเดอร์คัตยังคงเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำ อืม...เขาเหมือนพระเอกในซีรีส์จริงๆ หล่อบาดตาบาดใจ สาวน้อยสาวใหญ่ต้องหลงกันหัวปักหัวปำแน่นอน
แล้วเขาล่ะ...เขาหลงอีธานไหมนะ?
เสียงติ๊กต๊อกดังขึ้นเบาๆ ในใจ ให้เวลาตัวเองในการครุ่นคิดว่าเขารู้สึกหลงอีธานแบบสาวน้อยสาวใหญ่หรือเปล่า รูปร่างอีธานดีมาก หล่อแบบ...ดาราช่องหลายสีหรือสีเดียวสู้ไม่ได้อะ เขาไม่เวอร์นะ เขาพูดจริง ออร่ามันเด่นเกินหน้าเกินตาไปเยอะ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาหลงใหลอีธานขนาดนั้น...หรือว่าหลงวะ ทำไมคำถามมันต้องตอบยาก รู้ว่าตอนที่สู้รบกันอะ เขาจะหลงอีธานมาก หลงแบบขาดไม่ได้ ขาดอีธานแล้วจะลงแดงแบบนั้นเลย แต่พอเสร็จแล้วก็งี้...เฉยๆ
ออกแนว...ท่อแตกแล้วแยกทาง
ติดอยู่อย่างเดียว ติดที่เขาแยกทางกับอีธานไม่ได้เนี่ยแหละ ภูริหันกลับไปทำความสะอาดครัวต่อให้เสร็จ จากนั้นเดินไปนั่งเล่นอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี ครั้นจะเอารีโมตมาเปิดหาอะไรดูก็ไม่รู้ว่ามันถูกวางเอาไว้อยู่ไหน โต๊ะเล็กหน้าโซฟาเต็มไปด้วยหนังสือทางวิชาการมากมายหลายเล่ม นี่เห็นแค่ชื่อตรงปกก็หาววอดๆ แล้ว คิดดู ตอนเรียนจะเก่งขนาดไหน
ไม่ใช่เรียนเก่งนะ...หลับเก่งอะ!
“ทำความสะอาดห้องครัวกับห้องนอนเสร็จแล้วใช่ไหม” เสียงอีธานดังมาจากด้านหลัง ภูรินั่งอยู่ตรงพื้นหน้าโซฟายืดตัวชะโงกไปมองคนพูด
“ครับ”
“ยังเหลืออีกหลายที่หนิ วานคุณทำต่อหน่อยสิ ทำทุกที่เลยยกเว้ยห้องทำงาน ผมขอเอี่ยมๆ นะ” ว่าจบอีธานก็เดินเข้าห้องที่อยู่ทางซ้ายมือของเขา เห็นมีสองประตูแหละแต่ไม่รู้ว่ามันเป็นห้องอะไร ภูริมานอนห้องอีธานน่าจะครั้งที่สองแล้ว แต่เป็นสองครั้งที่ไม่ได้สำรวจเลย
“แบบนี้ไม่เรียกวานนะ แบบนี้เรียกใช้เยี่ยงทาส...” ภูริขมุบขมิบปากบ่นพึงพำ เจ้าของห้องหนีไปแล้วไม่สามารถรับรู้ถึงคำบ่นเหมือนยุงบินตอมหูของภูริได้
ถึงจะบ่น...แต่ภูริก็ทำ เขาไม่ได้มีทางเลือกมากนักหนิ จริงอย่างอีธานว่า การที่คนรวยขนาดนั้นลดตัวมาทำอาหารให้กินนี่คงเป็นบุญของเขาแล้วก็ได้ บุญนี้รสชาติดีเชียวแหละ อิ่มมากมายจนอยากจะนอนตีพุงให้สำราญใจ แต่ก็นะ...ทำงาน
วันหยุดยังต้องทำงาน!
ภูริเริ่มจากเอาเครื่องดูดฝุ่นไปดูดชั้นสอง นี่เป็นคอนโดแต่มันดันมีสองชั้น แล้วชั้นสองที่ว่ามันก็แค่ห้องนอนกับห้องทำงานและระเบียงเดินไม่ใหญ่มากนัก ใต้ห้องนอนกับห้องทำงานก็จะมีห้องโฮมเธียร์เตอร์และ...ฟิตเนส! เขาไล่ดูดฝุ่นมันทุกซอกทุกมุม ชอนเข้าไปตรงไหนได้ก็แทงปลายดูดเข้าไป กะเอาฝุ่นออกให้เกลี้ยงที่สุดเท่าที่จะเกลี้ยงได้ ห้องที่ติดกับห้องนอนเป็นห้องเดียวที่ล็อก แต่เขาฉลาดไง อีธานบอกห้องทำงานไม่ต้อง แปลว่าห้องที่เปิดไม่ได้ก็คือห้องทำงานนั่นเอง
โอ้โห...อยากปรบมือให้ตัวเองดังๆ ด้วยจังหวะสามช่าเลย ตึงตึงโป๊งโป๊งทึ่ง!
ในขณะที่ภูริดูดฝุ่นทุกพื้นที่ในห้อง อีธานก็กำลังฟิตหุ่นตัวเองอยู่ในฟิตเนสส่วนตัว ราวชั่วโมงกว่าที่เขาจ็อกกกิ้งอยู่บนลู่วิ่ง ภูริก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง ดวงตาคู่นั้นแวววาวขึ้นมาราวกับตื่นตาตื่นใจมากมาย เขาคิดว่ามันดูปัญญาอ่อนนิดๆ เลยไม่สนใจ ปล่อยให้ภูริทำงานในส่วนที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ
จะว่าไป...นอกจากงานบ้านที่ไม่หนักหนาสาหัสอะไร โอเมก้าที่อีธานเคยทำแบบสำรวจนั้นทำงานอย่างอื่นไม่เรื่องเลยจริงๆ ไม่ว่าใครที่เขามอบหมายงานใหญ่ให้ทำเป็นอันต้องเหลวทุกรอบ ไม่ก็สำเร็จแต่ไม่ได้ดีตามที่คาดการณ์ไว้ เพราะแบบนี้ด้วยที่ทำให้อีธานมองว่าโอเมก้านอกจากทำงานเยี่ยงหญิงสาวแล้วก็ใช้การอย่างอื่นแทบไม่ได้เรื่อง บางทีรู้สึกว่าโอเมก้าเพศชายที่ไร้ประโยชน์เหมือนกัน
ร่างสูงเปลี่ยนไปนั่งยกเวท ดวงตาสีฟ้ากระจ่างทอดมองคนก้มๆ เงยๆ ดูดฝุ่นซอกนั้นซอกนี้ ช่างเป็นอะไรที่เหมาะกับโอเมก้าเสียจริงเชียว แต่เอาเข้าจริงอีธานก็ยังคิดนะว่า...อัลฟ่าทำงานได้ดีกว่า บ้านที่เขาอาศัยอยู่นั้นมีแต่อัลฟ่าทั้งหมด ไม่ว่าจะงานสวน งานครัวหรืองานทำความสะอาด อัลฟ่าไม่มีผิดพลาดให้เห็นเลย
พอดูดฝุ่งทุกอนูจนหมดทั่วทั้งห้องก็มาถึงงานหนักหนาสาหัสสำหรับภูริ การดูดฝุ่นมันแค่เอาปลายกระบอกไปจ่อตรงนั้นที ตรงนี้ทีเท่านั้น ไม่เหมือนถูพื้นนะ ที่ต้องใช้กำลังแขนในการถูไปและถูมาอยู่อย่างนั้น
เรียกว่ากว่างานบ้านจะเสร็จสิ้นสมบูรณ์ก็กินเวลาหลายชั่วโมง ห้องอีธานไม่เล็ก และมันใหญ่เกินไปสำหรับภูริจัดการคนเดียว ร่างโปร่งเดินอ่อนแรงมายังพรมหน้าโซฟา โดยมีอีธานนั่งอ่านหนังสือวิชาการอยู่ก่อนแล้ว
ออด!
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งนั่ง ไปเปิดประตูรับของก่อน” จ้ะ ตูดยังไม่ทันได้แตะพรมเลย หน้าภูริเซ็งขั้นสุด...เซ็งแบบเซ้งเซ็งอะ
“ครับ” เขาเดินมาเปิดประตู เห็นบริกรในชุดประจำยืนอยู่พร้อมกับรถเข็นในผ้าและราวที่ตากผ้าเอาไว้
“ผมเอาผ้าที่ส่งซักมาส่งครับ”
“อ๋อ” แบบนี้ก็ดีเว้ย...ภูริตื่นเต้นกับสิ่งนี้ เขาจำได้ เขาเอาผ้าพวกนี้ไปใส่ไว้ในช่องเล็กๆ ข้างเคาน์เตอร์ครัวเอง
แทนที่จะได้นั่งพักผ่อน กลับต้องเอาเสื้อผ้าทั้งหมดรวมถึงผ้าปูที่นอนไปเก็บไว้ในห้องของอีธานให้เรียบร้อย ต้องมาปูผ้าจัดเตียงให้อีกด้วย นี่แม่งโคตรหน้าที่แม่บ้านเลย ไม่อยากนึกว่าอีธานมีภรรยาแล้ว ภรรยาอีธานจะเหนื่อยขนาดไหนถ้ามานั่งเก็บกวาดห้องเองแบบนี้ แต่ก็อย่างว่าแหละ...คนรวยเขาคงมานั่งทำเองหรอก นี่เพราะเขาเป็นแค่ลูกน้องที่ทำงาน อีธานเลยใช้งานเขาได้ยังไงล่ะ
“เหนื่อย...ผมกลับได้ยังอะ” มาถึงที่หมายเดิมได้ ภูริก็เอนกายนอนราบลงไปบนพรมหน้าโซฟาทันทีโดยไม่สนเท้าของอีธานแม้แต่นิดเดียว มันไม่เหม็นอะก็ไม่ต้องสนหรอก เหนื่อยแล้ว อยากพัก
“จะกลับได้ก็แค่คุณไปเอาเสื้อผ้ามาอยู่นี่” เอาแล้ววววว อีธานไม่ปล่อยให้เขาได้หายเหนื่อยเลยจริงๆ ภูริกรอกตาเป็นเลขแปด...คิดว่าเป็นเลขแปดที่สวยมากด้วย เพราะตั้งแต่อยู่กับอีธานมาไม่มีวันไหนภูริไม่กรอกตาอย่างนี้เลย
“ไม่เอาหอก ไม่อยู่กับคนแบบคุณหรอก สูงส่งเกินไปอยู่ด้วยแล้วใจไม่ดี”
“งั้นก็ไม่ต้องกลับ วันจันทร์นายก็ไปทำงานชุดเดิม” แต่ชุดเดิมเขาซักแล้วนะ ภูริคิดว่าตัวเองรอดแน่ๆ
“ใส่ชุดเดิมไปทำงานวันจันทร์ ตอนเย็นผมก็รับกลับมานี่ วันอังคารก็ใส่ชุดเดิมอีก...ใส่แต่ชุดเดิมจนกว่าจะผลิตยาได้เลยล่ะ” คราวนี้ร่างโปร่งเด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างไว
“เอาจริงดิ!” ดวงตากลมที่ออกจะคมคู่นั้นเบิกโพลง นี่ถลนออกมานอกเบ้าได้คงถลนออกมาแล้วเป็นที่เรียบร้อย
อีธานวางหนังสือในมือลง จากที่ตอนแรกใส่กางเกงวอร์มขายาวกับเสื้อกล้ามเพื่อออกกำลังกาย ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว มันเป็นกางเกงสแล็กขาสั้นและเสื้อเชิ้ตสีครีมเข้ากัน เจ้าตัวนั่งไขว่ห้างจ้องหน้าภูริ ดูสีหน้าหนักอกหนักใจนั่นแล้วก็แอบหงุดหงิดหน่อยๆ
มันมีสิ่งหนึ่งแว้บขึ้นมา...การได้อยู่กับคนอย่างเขามันไม่ดีตรงไหน? ทำไมภูริต้องไม่อยากอยู่กับเขาด้วยล่ะ คำถามเหล่านี้ดูไร้เหตุผลไปหน่อย แต่อีธานคิดว่ามันคงเป็นเพราะเขาสองคนคือคู่แท้ สัญชาตญาณคงเรียกร้องให้เราอยู่ด้วยกันนั่นแหละ
แล้วแบบนี้ทำไมภูริต้องปฏิเสธเล่า!
ภูรินี่ต้องมาอยู่นี่ก็เครียดอยู่แล้ว มาโดนอีธานจ้องหน้าแบบไม่พอใจก็ยิ่งกดดันเข้าไปใหญ่ ทั้งที่อีกฝ่ายนั่งอยู่บนโซฟาแท้ๆ แต่กลับเคลื่อนกายเข้ามาจ้องหน้าเสียใกล้เกินความจำเป็น จะบอกว่าสายตาสั้นมากก็เป็นไปไม่ได้อะ ไม่เคยเห็นใส่แว่นหรือคอนเทคแลนส์ เหตุผลเดียวที่อีธานทำแบบนี้กับเขาก็เพราะต้องการกดดันเขาให้หายใจไม่ออกแล้วตายกลายเป็นผีเฝ้าห้องนี่แน่ๆ เลย
“ก็ได้ๆ” ไหล่ห่อ ตัวเหี่ยวไปหมดแล้วเนี่ย...
พอตอบรับคำว่าได้เท่านั้น อีธานกระตุกยิ้มเบาบางตรงมุมปากทันที เขาเห็นนะเว้ย ไม่ใช่ไม่เห็น ตาดีมาก...มากขนาดที่ว่าเห็นเหรียญห้าเหรียญสิบบนพื้นถนนตอนเดินผ่านอะ แล้วเขาก็จะถอยหลังกลับไปเก็บมันมาใส่กระเป๋าเสมอ แหม...ห้าบาทสิบบาทก็เงินอะนะ การเก็บไว้ใช้ต่อก็คือการไม่ดูถูกเงินยังไงล่ะ ดูดีมะ...หล่อเลยอะดี้!
“งั้นก็ไปกัน”
“เดี๋ยว เอ่อ...ถ้าจะไปผมขอไปหาชั้นในใส่ได้มะ โล่ง....มากตอนนี้”
“ก็ไปสิ” อีธานเอ่ยอนุญาต ภูริลุกขึ้น ท่าทางหมดแรงมากมาย แหงสิ...ทำงานบ้านทั้งวันเลยนะ ไม่หมดแรงได้อะ
เขาขึ้นไปเอาชั้นในของตัวเองที่ส่งซักนั่นแหละมาสวมใส่ ไม่รู้เขามีเทคโนโลยีอะไรที่ทำให้ผ้าแห้งได้เร็วขนาดนี้ อาจจะเป็นเครื่องอบแห้งก็ได้อะเนอะ แม่เขาเปิดร้านซักรีดก็จริงแต่มันไม่ใช่ร้านหรูๆ ที่รับบริการซักสูท ซักชุดราตรีอะไรเถือกนั้น แค่รับซักเสื้อผ้าของคนในหมู่บ้านเท่านั้นเอง
แต่งตัวเสร็จอีธานก็ยืนรอเขาอยู่แล้วพร้อมกับกุญแจรถในมือ เขาเดินตามร่างสูงไปเงียบๆ มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนชอบมอง ภูริคิดว่าการที่มองหลายสิ่งหลายอย่างด้วยความใส่ใจเนี่ย มันจะได้อะไรเล็กๆ น้อยๆ มาจากสิ่งเหล่านั้น อย่างแบงค์ร้อย...อะไรเงี่ย เห่อๆ
ทั้งที่นี่เป็นช่วงวันหยุด ทว่ารถราบนท้องถนนในเมืองหลวงนี่ก็ไม่เคยจะเลิกติดกันเป็นพรืดแบบนี้เสียที ภูริมองออกไปด้านนอก ดูรถหรูคันสีแดงแสนโฉบเฉี่ยวข้างๆ เขาพอรู้อยู่บ้างว่ารถรุ่นนี้ราคาหลายสิบล้าน บางทีเขาเรียกรถแบบนี้ว่ารถสำหรับคนเห็นแก่ตัว เพราะมันนั่งได้แค่สองคน แต่รถราคาสูงปรี๊ดแถมยังสวยงามคันนี้ก็ไม่สามารถแซงใครบนท้องถนน ณ ตอนนี้ได้เลย
นี่แหละหนา...จะรถยุโรปหรือรถญี่ปุ่นมันก็ติดแหง็กเหมือนกัน
แต่เอาเข้าจริงเขาก็อยากมีบ้างสักคันเนอะ อยากขับเล่นๆ เท่ๆ โฉบไปโฉบมาเปลืองน้ำเล่นอะไรเงี่ย ก็ได้แค่ฝันไป...ฝันถึงชีวิตที่หรูหรา ใช้เงินไม่ต้องคิดหน้าคิดหลัง ไม่ต้องมาคำนวณว่ามันจะพอใช้ในวันต่อๆ ไปไหม ขนาดจะกินข้าวแต่ละมื้อทีก็ยังต้องเอาเศษเหรียญเข้ามาช่วยเลย
ไม่เป็นไร...นี่แหละความท้าทายของคนไม่มีอันจะกิน
“คุณเข้าไปเอาเองคนเดียวนะ ผมจะรออยู่นี่” ปากอีธานไม่ได้เอ่ยคำพูดเสียดสีหรือไม่ดีออกมา แต่แววตาของเขากลับแสดงให้เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบบ้านหลังนี้ มันดูรกและสกปรก
ก็จะให้ทำไงได้ล่ะ บ้านของเขามันเปิดร้านซักรีดอยู่ในตัวนี่นา บางทีก็มีตะกร้าผ้าวางเอาไว้ระเกะระกะไปบ้าง หรือซองแฟบ ซองน้ำยาปรับผ้านุ่ม ยังดีนะ...ถ้าเป็นร้านโชห่วยคงรกมากกว่านี้อีกหลายสิบเท่าเลยล่ะ
อีธานมองแผ่นหลังภูริหายเข้าตัวบ้านไป จากนี้ก็แค่รอ หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ขนมากระทั่งพัดลมโทรทัศน์นะ เอาเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวมาก็พอแล้วเพราะห้องของเขามันพร้อมสำหรับการอยู่อาศัยทุกอย่าง เขาสำรวจตัวบ้านอีกครั้ง ดูแบบละเอียดยิ่งกว่าเดิม
รั้วเก่ามีสนิมขึ้นประปราย ตัวบ้านก็โทรมจัดชนิดที่ว่าสีทาบ้านหลุดร่อนไปหมดแล้ว ยิ่งตรงประตูบ้านยิ่งดูไม่ได้เข้าไปใหญ่เลย มันควรจะงัดออกแล้วเอาบานใหม่เข้าไปใส่มากกว่า อีธานรู้สึกขัดใจ อยากจะสั่งคนมารีโนเวตบ้านเดี๋ยวนี้ นาทีนี้เลยด้วยซ้ำ ติดที่เขาไม่ใช่เจ้านายที่แสนดีขนาดนั้น
นั่งฟังเพลงรอภูริไปได้พักใหญ่ หางตาของอีธานก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในซอยนี้ ข้างหลังชายคนนี้มีผู้ชายอีกสองคนเดินตามมาอยู่ ตอนแรกอีธานกะว่าจะไม่สนใจแล้วเพราะมันคงไม่มีอะไร แค่คนเดินกลับบ้านเท่านั้น แต่ก่อนที่เขาจะทันเบี่ยงหน้าไปยังบ้านภูริอีกครั้ง เจ้าชายหนุ่มสองคนด้านหลังนั้นก็เดินเข้ามาประกบชายตัวบางที่เดินนำอยู่
คิดว่าเจ้าหนุ่มร่างเล็กคนนั้นน่าจะเป็นโอเมก้า เพราะถ้าเป็นเบต้าหรืออัลฟ่าก็คงไม่ยอมให้อีกสองคนนั้นเข้ามาทำอะไรตัวเองได้ง่ายหรอก พอโดนลูบนิดลูบหน่อยก็ชะงักค้างไม่เดินต่อแล้ว อีธานลอบถอนหายใจ เขาเจอภาพนี้มาบ่อย...และเขาก็คิดเสมอว่าสู้ได้แต่ไม่สู้เอง คนแบบนี้ก็ปล่อยให้เผชิญโชคไปเถอะ
อีกอย่าง...มันไม่ใช่เรื่องของเขา
“ไอ้ฉิบหาย!” แต่พอหันกลับมาที่บ้านโทรมๆ ก็เห็นภูริจ้องไปทิศทางนั้น กระเป๋าเป้ใบใหญ่โดนทิ้งอย่างไม่ใยดีตอนอีกฝ่ายสบถ
แล้วสิ่งที่อีธานไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!!!
ภูริวิ่งอย่างไม่กลัวเกรงต่อสิ่งใด ราวกับเป็นผู้มีพลังวิเศษอะไรเถือกนั้นเข้าไปกระโดดถีบชายหนุ่มเสื้อดำจนคนคนนั้นเซ จากนั้นภูริก็คว้าไอ้กุ๊ยเสื้อสีแดงมาต่อยเข้าที่ใบหน้าก่อนจะผลักให้ล้มลงไปกองกับพื้น
อีธานนั่งเท้าคางมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าโดยไม่คิดจะเข้าไปช่วยเหลือ เขาก็ยังคงคิดเหมือนดิมแหละว่า มันไม่ใช่เรื่องของเขา บางทีการที่ภูริออกไปช่วยเจ้าหนุ่มอ่อนแอนั่นก็เพราะว่าเป็นคนรู้จักกัน ทำนองนั้นแหละ
เจ้าสองคนที่โดนภูริเล่นงานนั้นไม่ยอมรามือง่ายๆ มันรู้ด้วยสัญชาตญาณว่าไอ้นี่เป็นโอเมก้า และชันชั้นล่างเจ้านี่ก็ต้องมาสยบให้อัลฟ่าอย่างพวกมันสองคน คนเสื้อดำลุกได้ก่อน มันพุ่งตรงเข้าไปกระชากแขนภูริ จากนั้นก็เอากำปั้นของตัวเองกระแทกเข้าที่ปากของภูริอย่างแรง!
ความมึนงงทำให้ภูริตั้งตัวไม่ทัน ไอ้เสื้อแดงเข้ามาล็อกด้านหลังและเจ้าเสื้อดำก็ตั้งท่าจะอัดเข้าท้องภูริแบบเต็มเดียว สถานการณ์มันแย่ลงเพราะเจ้าหนุ่มคนนั้นเองก็ไม่กล้าเข้ามาช่วย
แม้จะตกอยู่ในจุดที่อันตราย แต่ภูริไม่คิดจะเรียกหาความช่วยเหลือจากอีธานแม้แต่เอะเดียว ถึงขั้นไม่มองไปทางอีธานเลย เพราะจิตใจองเขาจดจ่ออยู่กับไอ้อัลฟ่าปลายแถวที่นิสัยเลวร้ายสองคนตรงนี้มากกว่า ใช่ว่าภูริไม่รู้สึกกลัวอะไร...เขากลัวนะ แต่ให้เขาเมินเฉยต่อการทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ไม่ได้ ถ้าทำกันลับหลังเขาไม่เห็นยังพอปล่อยผ่าน แต่นี่ตรงหน้าเลยนะเว้ย...บ้าเหอะ ยังไงก็ไม่ยอมหรอก
“เก่งนัก...อั้ก!” ร่างของเจ้าเสื้อดำล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง ตามด้วยเจ้าเสื้อแดงโดนถีบปลิวไปด้านหลัง ภูริหันมองอีธานที่เอาสองมือล้วงกระเป๋ามองหน้าเขาคิ้วขมวด
“โง่” แค่คำด่าสั้นๆ กับแรงกดดันอย่างมหาศาลที่อีธานแผ่ออกมา เจ้าอันธพาลสองคนนั้นก็รีบพากันวิ่งหนีไปทันทีโดยไม่ยอมมองหน้าคนถีบตัวเองด้วยซ้ำ
เหมือนหมาหางแถวที่วิ่งหางจุกตูดตอนจ่าฝูงขู่คำราม ดูแล้วตลกไม่น้อย เสียแต่ภูริหัวเราะไม่ได้ มันเจ็บปากมากเกินไป อีกอย่าง...ดูจากแววตาและความรู้สึกที่สัมผัสได้จากอีธาน ตอนนี้เขาไม่ควรเล่น
“นายโอเคปะ” นอกจากไม่เล่นแล้วภูริยังไม่สนใจด้วย เอ่อ...ไม่ได้ตั้งใจนะ แต่คนที่โดนรังแกก็ต้องได้รับการดูแลก่อนไหมล่ะ
“อะ..อืม” ภูริว่าอีกฝ่ายกลัวอีธานมาก เขาเองก็รู้สึกแต่อาจไม่มากเท่าคนอื่น เขารีบปัดเนื้อปัดตัวให้อีกคน
“งั้นกลับบ้านดีๆ ระวังหน่อยเผื่อพวกมันย้อนกลับมานะ”
“ครับ ขอบคุณมากๆ เลยครับ”
“อื้อ ไม่เป็นไรๆ” ภูริบอกยิ้มๆ เป็นยิ้มที่สดใสด้วยนะ...ดูสีเลือดตรงมุมปากสิ สดเชียว เฮ้อ..ใช่เวลาเล่นมุกหรือเปล่านะ
ภูริไม่กล้าที่จะมองไปทางอีธาน ก็รู้ดีอยู่เต็มอกอะว่าอีกฝ่ายไม่พอใจ แต่อย่าถามว่าเรื่องอะไร อันนี้ยากเกินไปที่ภูริคนนี้จะตอบคำถามได้ คือถ้าต้องมาเดาความคิดอีธานนี่นะ เขาว่าเขาสามารถไปสอบปอโทผ่านได้สบายๆ เลยอะ เพราะมันยากมาก!
อีธานรู้สึกว่าภูริมีแต่สร้างความหงุดหงิดให้ตัวเอง ตอนแรกเขากะว่าจะไม่ช่วยอะไรแล้ว แต่พอเห็นภูริโดนต่อยเท่านั้นแหละ เขาก็รู้สึกทนมองต่อไปไม่ได้ มันมีแรงกระตุ้นบางอย่างที่ทำให้เขาออกมาจัดการเจ้าตัวนั่น มันบังอาจมาต่อยคู่ของเขาจนปากแตกเลยนะเว้ย แต่โคตรหงุดหงิดอะ...ทำไมต้องพุ่งตัวออกไปช่วยคนอื่นแบบนั้น เหมือนพวกไม่มีสมองคิด ไม่พิจารณาตัวเองเลยว่าจะไหวไหม แล้วดูดิ...เกือบโดนรุมยำแบบนั้นเนี่ยนะ!
แล้วดูคนทำให้เขาหงุดหงิดมันสะทกสะท้านไหม เดินไปเก็บกระเป้าเป้ของตัวเองแล้วเปิดเข้าไปนั่งเล่นในรถรอเขาเฉยเลย เมื่อกี้นี่ว่าโง่นี่ไม่ได้ยินเหรอ? อีธานรู้สึกหงุดหงิดมาก อยากจะลงโทษภูริที่ทำเขาเป็นแบบนี้มากๆ!
เมื่ออีธานเข้าประจำที่คนขับ เขาก็เข้าเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งอย่างหนักจนภูริที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัยตกใจจนเหวอ แล้วไง...ตอนภูริออกไปช่วยคนอื่นนั่นเขาก็เหวอเหมือนกัน ตอนที่ภูริโดนต่อยเขายิ่งเหวอเข้าไปอีก ที่ภูริโดนแค่นี้มันยังน้อยไป เขาต้องมาเห็นคู่ตัวเองโดนต่อยเนี่ยนะ!
“คุณ...”
“คุณมันโง่” อ่า...ภูริเก็บปากต่อไป แค่เรียกคุณปุ้บโดนว่ากลับเสยเลย
เมื่อสภาพการณ์มันเป็นแบบนี้แล้วให้ทำยังไงต่อไป ก็เงียบสิครับ อย่าไปเถียงกับคนบ้าหรือไปว่าคนเมาน่ะ อะไรทำนองนั้น ภูริรู้สึกว่าไม่ว่าใครก็ตามเมื่อมีอารมณ์ หึง หวง โกรธ แค้น พวกนี่อะ...มันจะเป็นเหล่าอารมณ์ที่รุนแรงมากๆ เพราะงั้นอย่ายุ่งกับคนที่อารมณ์กำลังอยู่ในช่วงรุนแรง เพราะมันก็จะมีแต่ความรุนแรงมากขึ้นไปอีก ไม่ต่างอะไรกับการที่เราเอาน้ำมันก๊าซราดลงบนกองไฟ ทีนี้มันจะพรึ่บ...โอ้โห บรรลัยแน่นอน
แต่ว่าน้า...แรงกดดันในนี้หนักอึ้งมากคร้าบบบบบ ขอโดดออกนอกรถพลีชีพไปเลยได้ไหมอะ? ฮื่อ...ภูริอยากชิ่ง!
....100%....
นอกจากซื่อบื้อแล้ว ภูริเรายังเป็นผู้ผดุงความยุติธรรมด้วยนะ ฮ่าๆ เอาจริงๆ นางสู้คนได้นะ...แค่ไม่สู้น่ะ เราหวังว่าเนื้อหาในตอนต่อๆ ไปจะทำให้คนอ่านรู้ว่าทำไมเขาถึงไม่สู้ ส่วนอีธาน...พ่อซึนเดเระ ไม่รักเลย ไม่ห่วงด้วย ไม่เล้ยยยย ไม่จริงจริ๊งงงง
-
:L2: :L1: :pig4:
-
อีธานทนเสน่ห์ภูริได้ไม่นานหร้อกกกก โกหกใจตัวเองว่าเป็นเพราะคู่5555
-
อร๊ายยยยมาล้าว
-
คู่ตัวเอง คู่ตัวเอง แหมมมมมมมมมมมมมมมม คิดย้ำจังนะ คำนี้อะ5555555555
-
o13
-
เมื่อไหร่อีธานจะจูนความคิดให้ตรงกับใจตัวเองสักที 55555555
-
ภูริน่ารักนะเนี่ย
-
อีธาน ถ้าวันหนึ่งหลงน้องภูขึ้นมา จะขอให้น้องไม่สน
พ่อคนซึน!!! :katai3:
-
อีธาน ซึนมาก ซึนจะไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ไม่ได้อยากอยู่ใกล้ๆเนอะ ไม่ได้ห่วงด้วย อือๆ เราเข้าใจ
รักภูริมาก ความบ่นขิงข่า(ในใจ)ไปเรื่อย ความสู้คนนะ (ในใจ) ความมองโลกในแง่ดี(ตามความเป็นจริง)
เอาใจช่วยๆ
-
o13 o13 o13
-
อีธาน ซึนมากไปน่าหมั่นไส้นะ แถมจิกหัวใช้ยังกะทาสในเรือนเบี้ย ขอให้คิดยาแก้คู่แท้ได้เร็วๆๆชิ่วๆๆ อยากสมัครเป็นสามีน้องแทนอะ ยื่นใบสมัครได้ทางไหนคะ โอ๊ย เอ็นดูรูกก
-
ภูริน่ารักมากฮรือออ
ส่วนอีธานก็ซึนจริงๆจ้า
-
ไม่เคยเจอพระเอกซึนขนาดนี้ 55555555555
ซึนจนอยากจับฟาดดดดดดดดแรงๆ
-
นี่พระเอกซึนหรือโง่อ่ะ กรอกตาเป็นเลขแปด
-
อีธาน อยากเอาไปอยู่ด้วยก็บอกไปตรงๆซี
ใช้เมียเยี่ยงทาส ระวังเถ้อะ โดนเอาคืนบ้างแล้วจะรู้สึก
ลืมตัวอย่างที่น้องภูคนดีทำกับหัวหน้าแผนกแล้วสินะ
-
รอตอนใหม่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อีธานนี่ปาดจัดจริงๆ ที่จริงคือเป็นห่วงใช่มั้ย เก๊กตลอด
-
:katai5: :ling1:
อ่านน้องสามกับพี่มะเดี่ยวรอตอนใหม่
-
แหม่.. คุณอีธาน
-
โธ่พ่อคุณ เป็นห่วงเขาล่ะสิเรานะ :impress2:
-
>....ตอนที่ 12 [100%]....<
เคยเข้าใจคำว่า...ความเงียบเป็นความกดดันที่หนักหนาที่สุดไหม? ภูริไม่ค่อยเข้าใจหรอกเพราะแม่เขาไม่เคยโกรธเขาแล้วเงียบใส่ มีแต่ด่า บ่น บ่น และบ่น ภูริชินกับการด่าและบ่นเป็นนิสัย ไม่ว่าจะไปที่ไหน เรียนหรือทำงานก็จะเจอคนพวกนี้ ส่วนคนที่เอาแต่เงียบเมื่อไม่พอใจเนี่ย...ภูริห่างไกลจากคนพวกนั้นมากทีเดียว จนมาเจอนี่แหละ
อยากบ่นอีธานมาก อยากบอกมากว่าแค่อีธานอยู่เฉยๆ ก็มีความกดดันมากอยู่แล้ว นี่ยังมีความไม่พอใจอะไรบางอย่างแผ่กระจายออกมาอีก ถ้าความกดดันในสายเลือดอัลฟ่ามันฆ่าคนได้ เขาคิดว่าตอนนี้เขาน่าจะเหลือแต่เศษซากมากกว่าร่างเนื้ออย่างตอนนี้
ด่าเขายังดีกว่าเงียบอีกอะ...
ภูริหันหน้าเข้ากระจกหน้าต่าง มองเงาตัวเองในนั้น สายตาเศร้าและปากเบะๆ นี่น่าตลกเป็นบ้า เออ...เห็นหน้าตัวเองแล้วก็ขำได้ นี่เขายังสติดีอยู่ไหมนะ เอ หรือว่าที่อีธานเงียบก็เพราะว่าไม่พอใจที่เขาเข้าไปช่วยคนคนนั้นเหรอ? แล้วที่ไม่พูดนี่คือกลัวจะอารมณ์เสียใส่เขาหรือเปล่า
บ้าไปแล้ว...ไอ้ภูมึงมันหลงตัวเอง เข้าใจว่าตัวมึงมันหล่อมาก หล่อจนอัลฟ่าสาวแทบจะสยบแทบอกเลย แต่นี่ไม่ใช่อัลฟ่าธรรมดานะ ไม่มีทางมาหลงเสน่ห์ของเขาหรอกหน่า มีแค่เขามโนเข้าข้างตัวเองไปงั้น
เขาหันกลับไปเสี้ยวหน้าของอีธานอีกครั้ง รู้สึกว่าถึงอีธานจะมองถนนที่เคลื่อนไปไวจนมองเป็นภาพเกือบเบลอ แต่เขาว่าอีธานรู้ตัวนะว่าเขามองอยู่ แค่ไม่ยอมละสายตามามองเขาตอบเท่านั้นแหละ
“คุณโกรธที่ผมไปช่วยคนนั้นเหรอ” แค่ถามไปงั้น ไม่เห็นต้องเหยียบคันเร่งมากกว่าเดิมเลย ฮื่อ...พี่คร้าบ รถซ้ายแม่งเบี่ยงมา!!!
ทีนี้ละเจ้าพระคุณเอ๋ย อีธานเล่นขับรถเหมือนตัวเองอยู่ในสนามแข่งกันเลยทีเดียว ภูริแอบคิดนะว่าเข็มขัดนิรภัยบางๆ เส้นนี้น่าจะเอาร่างของเขาไม่อยู่หากเกิดการปะทะกันขึ้นมาของรถยนต์สองคัน อีกฝ่ายเล่นขับเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาด้วยความเร็วแตะสองร้อยแบบนั้น เอางี้...คิดว่ารถก็เหลือแค่ซากอะ
แต่...มันก็ชัดไม่ใช่เหรอว่าอีธานไม่พอใจเรื่องนี้จริงๆ
“คุณ...ช้าลงหน่อยดีไหมครับ” ปากพูดทว่าดวงตากลับละจากท้องถนนตอนนี้ไม่ได้เลย คือถ้าชนก็จะได้จะเห็นแล้วเตรียมใจในเสี้ยววินาทีไง
“มายุ่งอะไรกับความเร็วของรถผมล่ะ มันไม่ใช่เรื่องของคุณนะ หรือคุณกลัวว่าผมจะขับชน...ผมไม่กระจอกเหมือนคุณหรอก” หมายถึงอะไร หมายถึงเขาที่วิ่งไปช่วยคนแต่เสือกโดนรุมอะนะ
“ครับ ผมกระจอกเองแหละ พอใจหรือยัง”
“ผมไม่ได้ไม่พอใจคุณเสียหน่อย” จ้า...พ่อไม่ได้ไม่พอใจผมเลยจ้า เฮ้อ ภูริถอนหายใจเบาๆ สองมือจับเข็มขัดนิรภัยเอาไว้แน่น รถแบบนี้มันมีถุงลมอะไรนั่นด้วยใช่ไหมนะ? ไอ้ที่มันจะพุ่งออกมาตอนรถชนอะ ภูริก็ไม่มีรถเนาะ...เขาคิดไม่ออกว่ามันเรียกว่าอะไร
“คุณเคยมองผู้คนบนถนนบ้างไหม” ตอนนี้มองไม่เห็น ถ้าอีธานตอบแบบนี้เขาจะกระโดดกัดหูอีกฝ่ายให้ขาดเลย!
“...” แต่ผิดคาด อีธานไม่ไม่ได้ตอบกวนประสาท แถมยังชะลอรถลงมาหน่อย เห็นจากหน้าปัดบอกความเร็วอะนะ
“เคยสงสัยไหมว่าทำไมเราต้องแตกต่างกันมากขนาดนนี้ ทั้งที่เราก็เป็นคนเหมือนกัน ถ้าเราเอาความเป็นโอเมก้าและอัลฟ่าออก เอาความร่ำรวยและอำนาจออก เราต่างกันอย่างไร คุณเคยสงสัยปะ ผมสงสัยบ่อยๆ และผมก็ไม่เคยเข้าใจมัน” ความเร็วของรถชะลอจนเบี่ยงมาอยู่เลนกลาง อีธานไม่ได้มองหน้าเขา แต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรเขากลับ
ตอนแรกภูริก็แค่จะหาเรื่องคุยเพื่อลดทอนความไม่พอใจของอีธานเท่านั้น แต่เรื่องแบบนี้...พอพูดขึ้นมาแล้วมันก็อดคิดตามไม่ได้ ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต เขาเชื่อว่าทุกคนต้องคิดแบบนี้ โดยเฉพาะคนที่เป็นชนชั้นต่ำกว่าอย่างเบต้าและโอเมก้า พวกเขาเป็นชนชั้นล่างกว่าเลยโดนรังแกได้ง่ายกว่า แค่ห้องเรียน ถ้ามีอัลฟ่าสักสามคน ที่เหลือในห้องอีกยี่สิบสามสิบคนก็จะกลายเป็นเบ๊ให้อัลฟ่าทั้งสามนั้นอย่างไร้ข้อกังขา เพราะธรรมชาติดันสร้างพวกเขามาแบบนี้
“สงสัยผมจะโง่อะเนอะ ก็เลยไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้ ผมก็แค่คิดนะว่า...เราไม่น่ามีคำว่าเพศที่สองเลย ผมเคยเจอนะ ชนชั้นพวกนี้มีในหมู่หมาป่าด้วย เห็นว่ามีก่อนมนุษย์เราอีก อันนี้ผมไม่แน่ใจนะว่าผมจำถูกไหม แต่นั่นแหละ...เราเหมือนมันเลยเนอะ โอเมก้าเป็นเพียงหมาป่าเดียวดายจะต้องทำตามชนชั้นอื่นๆ ไม่งั้นก็โดนขับไล่ออกจากกลุ่ม น่าสงสาร สงสารตัวเองด้วย ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะภูริไม่ฝืด เขาขำจริง เป็นอารมณ์ขันที่มีความหยามหยันอยู่ในที
ภูริเห็นว่าอีธานนิ่งมากกว่าเดิม ไม่กดดันแล้วและไม่รู้สึกถึงความโกรธเคือง แต่ความไม่รู้ เดาทางไม่ได้เลยนี่แหละที่ทำให้เขากังวลยิ่งกว่าตอนแรก เหมือนทะเลที่เงียบสงบมากๆ มันดูสวยงามและน่าไว้วางใจ แต่ที่ไหนได้...พายุมันกำลังจะมาต่างหาก ตอนนี้อีธานอาจเหมือนทะเลสงบนั้นก็ได้
เพราะภูริไม่รู้ว่าคำพูดเรื่อยเปื่อยที่มีเป้าหมายเป็นการเบี่ยงเบนความรู้สึกนั้นทำให้อีธานเผลอครุ่นคิด เขาอยู่ในจุดสูงสุดมาตลอด อยู่บนความเชื่อที่ว่าสายพันธุ์ของตัวเองนั้นคือผู้ควบคุมทุกอย่าง และชนชั้นอื่นเป็นเพียงข้ารับใช้ ไม่เว้นแม้แต่อัลฟ่าที่มีสายเลือดเจือจาง
สำหรับอีธานแล้วการที่เขาเชื่อแบบนั้นเป็นเพราะสังคมและคนรอบข้างปลูกฝังเขามา ถึงจะขึ้นมาทำงานเป็นนายคนก็ยังวนเวียนอยู่ในคำสอนเดิมๆ วิธีการเดิมๆ ที่ส่งทอดกันมารุ่นต่อรุ่น
อีธานรู้ว่า หากตัดคำว่าชนชั้นออก ตัดเงิน ตัดอำนาจ คนก็คือคนที่มีแขนสองข้าง ขาสองข้างเท่าเทียมกัน ทว่าสิ่งที่มันต่างกันคือจิตใต้สำนึกมากกว่า การสั่งสอนการเลี้ยงดูทำให้คนแต่ละคนมีคุณภาพที่ต่างกัน
เขาเป็นนักธุรกิจ ดังนั้นการมองของเขาส่วนใหญ่มันจะเป็นเรื่องของตัวเลข คุ้มไม่คุ้ม เขาจะไม่ทำอะไรที่มันเสียมากกว่าได้ จริงที่ว่าการลงทุนทุกอย่างนั้นต้องมีความเสี่ยง แต่อีธานคิดว่าการไม่เสี่ยงเป็นดีที่สุด และเชื่อได้ว่านักธุรกิจผู้ชำนาญการก็คิดเหมือนกันทั้งนั้น
คำพูดของภูริดันมากระตุ้นความรู้สึกบางอย่างของเขาเสียได้ ทั้งที่คำพูดของคนคนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่าการบ่นเรื่อยเปื่อย ดวงตาคู่คมทอดมองไปยังผู้คนที่เดินเท้าอยู่ริมถนน รูปลักษณ์พวกเขาต่างกัน การแต่งกายก็แตกต่างกัน บ้างดูดี บ้างดูแทบไม่ได้แถมยังเหนื่อยอ่อน คิดว่าในหมู่คนเหล่านี้ก็ยังต้องมีชนชั้นที่ต่างกันเดินชนไหล่กันไปมา มันดูวุ่นวาย ไม่เป็นระเบียบและ...อีธานไม่ค่อยชอบเลย
“นี่คุณ” แรงสะกิดที่ไหล่ทำให้ร่างสูงชะงักความคิดแล้วหันไปมองคนข้างกาย คิ้วได้รูปขมวดเป็นปม แผลตรงมุมปากของภูริมันทำให้เขาหงุดหงิดจริงๆ
“อะไร”
“กินข้าวกัน” ภูริชี้ไปที่ร้านค้าข้างทาง คิ้วอีธานจึงยิ่งเป็นปมมากขึ้น
“...” น่ะ รู้หรอกว่าไม่อยากกินอาหารแบบนี้ ภูริลอบยิ้มบางกับตัวเอง คิดดูสิ...เอาท่านประธานมาทานอาหารข้างถนนได้นี่มันเจ๋งนะเว้ย
“ร้านก๋วยเตี๋ยวตรงนั้นน่ากินมากเลย”
“...” หน้านี่ยิงคำถามว่า เอาจริงดิ! มาเชียว เขาล่ะอยากจะขำ ติดที่ขำแล้วอาจจะเจ็บตัวก็เลยนิ่งเอาไว้
“นี่คุณชวนผมกินร้านกระจอกแบบนั้นน่ะเหรอ?” แล้วอีธานก็พูดออกมาจนได้ ภูริยิ้ม
“ใช่ กระจอกแต่อร่อยนะ คิดว่า...น่าจะ ผมไม่เคยมากิน แค่มีเงินเลี้ยงได้เท่านี้” แสดงสีหน้าว่าชักชวนสุดฤทธิ์ ก็นะ...สำหรับมนุษย์เงินเดือนอย่างเขาเนี่ย มันก็กินได้เท่านี้แหละจริงไหม ยิ่งเงินขาดกระเป๋าด้วยแล้วคงเลี้ยงอีธานมากกว่าร้านข้างทางไม่ไหวหรอก
“เงินเดือนคุณไม่ใช่น้อยๆ จะมาบอกว่ามีเงินเลี้ยงข้าวผมได้แค่อาหารข้างทางนี่มันไม่แถเกินไปเหรอ ไหนจะค่าคอมพ์ที่ได้ทุกเดือน ไหนจะโอที ถามจริง...คุณติดพนันหรือเปล่า เงินขนาดนั้นมันถึงไม่พอใช้น่ะ” โยงยาวไปยันติดพนันเลยเว้ยเฮ้ย
ภูริก็อยากจะเถียงอะไรสักอย่างอยู่ ติดที่เขากำลังเห็นว่าอีธานนั้นเลี้ยวรถเข้าเลนซ้ายสุด แถมยังชะลอเมื่อใกล้เข้าร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่เขาชี้ให้ดูเมื่อกี้นี้ ทั้งที่ตอนแรกที่เขาชี้ให้ดูมันยังเป็นร้านที่ดูไกลหูไกลตา มองเป็นเพิงเล็กๆ ไม่ชัดเจน แต่อีธานก็รู้ว่าเขาหมายถึงร้านนี้...
เฮ้อ...ใจมันพองโตจริงๆ
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณติดพนันไหม แต่ถ้าติดจนเงินมันไม่พอใช้จริงๆ ก็เลิกเล่นมันได้แล้ว การพนันไม่เคยทำให้ใครรวยนะคุณ มีแต่ทำให้ล่มจม ขนาดพวกรวยๆ มันยังกลายเป็นไอ้กระจอกได้ภายในพริบตา” รถใกล้จอดแล้ว เขาหันไปมองหน้าผู้พูด...ดูสีหน้าคนขี้บ่นที่เอาแต่บ่นเขาอยู่คนเดียวเนี่ยแหละ
ถ้าอีธานรู้ว่าเขาไม่เคยได้ค่าคอมพ์เพราะหัวหน้าไม่ให้เขาไปหาลูกค้า ไม่เคยได้โอทีแม้จะต้องอยู่โยงดึกเคลียร์งานของคนอื่น อีธานจะยังว่าเขาอยู่ไหมว่าเขาติดพนัน ถ้าอีธานรู้ว่าค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดเป็นเขาที่ต้องดูแล ไหนน้องจะป่วยบ่อยๆ ไหนแม่จะอาการไม่สู้ดีเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จริงที่สวัสดิการเขาดี แต่พอออกมาจากโรงพยาบาลมันก็มีค่าจ่ายอื่นๆ อีก ยิ่งช่วงไหนควบคุมอาหารช่วงนั้นก็หมดเงินเยอะ นี่ยังไม่รวมกับที่เขาต้องส่งน้องเรียนนะ
เออ นึกไปนึกมาชีวิตเขาก็หรรย์ษาดีนะเนี่ย มีแต่อุปสรรค คำว่าชีวิตที่ราบเรียบเป็นยังไงอันนี้เขาสงสัยจริงๆ ไม่สิ...ชีวิตราบเรียบของภูริคงเป็นเดือนที่น้องกับแม่ไม่ป่วยเลย แล้วก็มีเงินกินอาหารเช้า กลางวัน เที่ยงนอกบ้านได้ รวมถึงไปปาร์ตี้กับเพื่อนฝูงได้ด้วย โห...ช่วงเดือนแบบนั้นมันหายไปนานแล้วเหมือนกันนะ
ก็ตั้งแต่ที่หัวหน้ายังให้เขาออกไปรับลูกค้าอยู่อะแหละ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงเลิกให้เขาออกไปขายยาตามหน้าที่ตัวเอง เขาว่าเขาไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนหรือไม่เคยขัดขาใครเลยนะ แต่อย่างที่เห็น...เขาโดนแกล้งด้วยเหตุผลหมั่นไส้
ช่างมันเหอะ…ผิดเองที่เป็นเบต้าผู้โดดเด่นเหนืออัลฟ่าล่ะนะ
“คุณเคยมากินไหม” ลงรถได้ภูริก็เอ่ยถาม ดูก็รู้แหละว่าไม่เคยอะนะ
“ถามถึงก๋วยเตี๋ยวหรือร้านแบบนี้” ท่านประธานผู้หล่อลากของเขาเอาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงและมองร้านก๋วยเตี๋ยวด้วยสายตาอ่านยาก คือ...มันดูกระอักกระอ่วน ดูไม่ไว้วางใจน่ะ
“ร้านแบบนี้ก็ได้ ผมคิดว่าก๋วยเตี๋ยวหรูๆ มันคงมีให้คุณทานแหละเนอะ งั้นเอางี้...ผมสั่งให้” ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าไปสั่ง
“เอาเส้นเล็กน้ำใสพิเศษสองครับ” เรียบร้อยก็สะกิดอีธานเพื่อจะให้เดินไปนั่งโต๊ะด้วยกัน
“นี่เราต้องมานั่งกินกันข้างถนนเหรอ? ทำไมไม่ซื้อกลับบ้าน รู้ไหมว่าข้างถนนนี่มันฝุ่นเยอะแค่ไหน กินไปดมควันรถไป มีหวังปอดพังพอดี” อยากจะเลียนแบบการบ่นได้นิ่งสนิทหน้าตายของอีธานมาก มันตลกนะ...ในบางครั้งอะ
“แล้วคุณดูสิ เครื่องปรุงวางไว้แบบนี้ ฝาปิดนี่ก็…” เออ มันเละเทะอยู่บ้างแหละ เรียกเละได้ปะนะ มันดูสกปรกนิดหน่อยอะนะ
“คุณเป็นผู้ชายอนามัยเนอะ”
“ผมไม่ได้ซกมกแบบคุณไง ถามจริงนะ...กินข้าวข้างทางแล้วเจอแบบนี้ตลอดไหม”
“ปกติ”
“แล้วก็ยังกิน คิดไหมว่ามันไม่สะอาด คิดไหมว่ามันอาจจะมีเชื้อโรคแล้วคุณก็กินเชื้อโรคเข้าไป มันจะเข้าไปแพร่เชื้อในร่างกายคุณ...” ยังไม่จบ อีธานยังบ่นภูริด้วยท่าทีนิ่งๆ แต่คิ้วขมวดต่อไป
ภูริจ้องหน้าอีธาน ทำเหมือนตั้งใจฟังสิ่งที่อีธานกำลังบ่นเขา แต่เปล่าเลย บอกแล้วว่าเขาน่ะชินกับคำบ่นของแม่และน้องสาวมาก อืม…จริงๆ อีธานบ่นเขาก็แตกต่างกับแม่และน้องเขาอยู่นะ อีธานไม่ได้ให้อารมณ์เหมือนผู้หญิงขี้บ่น แต่เหมือนคนที่ละเอียดละออกับการใช้ชีวิตมากกว่า ยังไงดีนะ...เป็นผู้ชายรักสะอาด รักสุขอนามัย ไม่สิ อีธานบ่นทุกอย่าง
คนเรามักรู้สึกรำคาญคำบ่นของคน จริงๆ ต้องบอกว่าเรารำคาญคำบ่นของคนที่เราไม่ชอบมากกว่า ถ้าเป็นคนที่เราชอบแล้วล่ะก็ จะบ่นแค่ไหนเราก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่เขามี ภูริไม่ได้รู้สึกชอบอีธาน แต่เขารู้สึกว่าที่อีธานบ่นอยู่เนี่ยเพราะอีธานเป็นห่วงเขา
“เอาแต่นั่งมองหน้าผมเนี่ยได้ฟังสิ่งที่ผมพูดไหมภูริ” พอโดนเรียกชื่อเข้าหน่อยเขาก็เผลอนั่งตัวตรง เล่นมองอีกฝ่ายจนไม่ได้ฟังอะดิ
“เอ่อ...”
“ไม่ได้ฟัง”
“ครับ” รับสภาพไปครับผม ไม่งั้นก็โดนเค้นให้รับอยู่ดี
“แล้วนั่งคิดอะไรอยู่”
“ก็แค่คิดว่าคุณขี้บ่นเหมือนผู้หญิงเลย” อื้อออออ นับเวลาตายถอยหลังได้เลย! ดูดวงตาสีฟ้าคูนั้นสิ...ไม่นะ ภูริลุกลี้ลุกลนมองซ้ายมองขวา ไม่กล้าสบตาอีธานในทันทีเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องไม่ชอบที่เขาพูดออกไปแบบนี้แน่เลย
“ก๋วยเตี๋ยวได้แล้วค่ะ” จังหวะการฆาตกรรมทางสายตาชะงักลงชั่วคราวเมื่อก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำใสทั้งสองวางลงตรงหน้า ภูริรีบเอื้อมไปรับ
“ขอบคุณครับ” เขาเอ่ยขอบคุณจนเป็นนิสัย แม่ค้าพยักหน้ารับแล้วรีบเดินจากไป เธอกลัวชายหนุ่มร่างสูงที่มากับเขาเนี่ยแหละ
“คนขายต้องขอบคุณเราสิ” น่ะ บ่นอีกแล้ว...
“อยู่กับคนอื่นคุณไม่เห็นขี้บ่นเลย”
“เพราะคนอื่นเขาได้เรื่องกว่าคุณไง คุณมันเหมือนเด็กไม่รู้จักโต พูดไรว่าไรไม่เคยฟัง เอาแต่เหม่อไม่ก็ไปสนใจเรื่องอื่นหมด ถามจริง เวลาไปเสนอขายของเนี่ยเขาไม่ต่อว่าอะไรคุณเลยหรือไง อ๋อ...อย่างนี้สินะ ผลประเมินคุณถึงไม่ดีตลอดเลย” ภูริฟังแค่สองสามประโยคแรก พอรู้ว่าอีกฝ่ายจะบ่นเขาก็เลิกฟังแล้วหันมาปรุงก๋วยเตี๋ยวให้ทั้งสองชามก่อนจะดันให้อีธาน
อันนี้เป็นความชอบส่วนตน ภูริไม่ชอบกินเผ็ดเขาก็เลยปรุงในแบบที่เขาชอบ ใส่พริกน้อยๆ แต่ไปเน้นรสเปรี๊ยวหวานแทน อันนี้ถ้าไม่ดี ไม่ถูกปากอีธานล่ะก็มีหวังโดนด่าไปอีกชุดใหญ่แน่นอน แต่ก็นะ...เขาอยากปรุงให้อีธานกิน เมื่อกี้ชิมแล้วรู้สึกว่ามันเค็มไปหน่อยด้วยซ้ำ
“ผมต้องคลุกให้ด้วยไหม” เขาถามซื่อๆ แบบว่าจะบริการให้ไง
“ไม่ต้อง” พออีธานปฏิเสธภูริก็ส่งตะเกียบกับช้อนให้
อีธานเกิดการชะงักไปอีกครั้ง ตะเกียบมันไม่ใช่ตะเกียบที่อยู่ในห่อหีบแบบใช้แล้วทิ้ง นี่มันตะเกียบที่ใช้แล้วล้างแล้วมาใช้ใหม่ชัดๆ แล้วช้อนก็มีคราบน้ำ ต้องกินอะไรแบบนี้จริงดิ บอกตรงๆ ว่าความสะอาดมันติดลบจนเขารู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย
“คนอย่างพวกคุณใช้ชีวิตอยู่กับของที่ไม่มาตรฐานจนชินแล้วสินะ แต่คิดหน่อยสิคุณ ผมไม่ได้เหมือนคุณนะ...ผมไม่กิน” นั่นไงปัญหา เอาไงละทีเนี้ย ภูริเค้นสมองเข้า...คิดสิคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี
“น้ำร้อนมันฆ่าเชื้อได้เนอะ” แล้วภูริก็เอาช้อนกับตะเกียบของตนแช่ลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวตัวเอง คนๆ ไปซ้ายขวาเพื่อทำความสะอาด เสร็จแล้วก็เอาช้อนและตะเกียบตัวเองวางบนถ้วยของอีกฝ่าย จากนั้นถึงได้เอาช้อนกับตะเกียบของอีธานมากินของตนเอง
มันเป็นการกระทำที่โคตรสิ้นคิดเลยในสายตาของอีธาน จริงที่เชื้อโรคบางชนิดฆ่าได้ด้วยอุณหภูมิที่สูง แต่น้ำก๋วยเตี๋ยวมันไม่ได้สูงขนาดนั้นนะ แค่เอาไปจุ่มๆ คนๆ ทำอย่างกับช้อนและตะเกียบคู่นี้มันสะอาดแล้วงั้นแหละ
“นี่คุณโง่หรือยังไง...คิดได้ไงไอ้วิธีเนี้ย มันไม่ได้ช่วยให้สะอาดมากขึ้นเลยนะ”
“เอาหน่า เชื้อโรคอยู่ในถ้วยผมแล้ว” ภูริหิวแล้ว เขาต้องการจะกินเพราะงั้นอีกฝ่ายก็ควรเลิกบ่นแล้วกินเสียที
“ครั้งหน้าถ้ามันจะลำบากมากก็ไม่ต้องมาชวนผมกิน หรือเลี้ยงข้าวผมแบบนี้อีก เพราะผมจะไม่กินร้านที่ไม่ได้มาตรฐานแบบนี้...” ยัง อีธานยังบ่นต่อไป
แต่ภูริก็ยิ้มออกมา ไม่ใช่อีธานดูตลกที่บ่นหรอกนะ แต่อีธานกำลังกินก๋วยเตี๋ยวที่เขาเป็นคนปรุงขึ้นมาให้ต่างหากล่ะ ดูจากสีหน้า ท่านประธานคงพอใจกับรสชาติที่เขาชอบ ความรู้สึกฟูๆ แบบนี้เนี่ย...มันเป็นความรู้สึกที่ดีจังเลยนะ
อีธานหวาดระแวงกับความไม่สะอาดของอุปกรณ์ แต่เมื่อเขาเริ่มชิมสิ่งที่ภูรินำเสนอ เขาก็พบว่ามันรสชาติไม่เลวเลย บางทีน้ำซุปของร้านนี้คงอร่อยอยู่แล้วก็ได้ หรือไม่...ก็คงเพราะภูริปรุงมันได้อร่อยมากๆ เลย
น่าแปลก...แค่ได้กินก๋วยเตี๋ยวธรรมดา รสชาติงั้นๆ กับภูริแบบนี้แล้วเขารู้สึกดีชะมัดเลย ทำไมกันนะ...หรือเพราะสัญชาตญาณของคำว่าคู่แท้เหรอ ดูอีกฝ่ายกินสิ ดูมีความสุข ทั้งที่มันก็แค่อาหารข้างทางที่ไม่ได้สุขอนามัยแม้แต่นิด
“คุณมันเด็กจริงๆ” อีธานยังว่าอยู่ แต่ว่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ภูริจับกระแสความอ่อนหวานนั้นได้ และเขาก็ชอบนะ...ชอบที่ธานบ่นเขาแบบนี้
“คุณอะขี้บ่น”
“ถ้าคุณยังเด็กออยู่แบบนี้ผมก็จะบ่นคุณไปแบบนี้”
“แค่สร้างยาได้เถอะ” ภูริพูดไปตามจริง
ทว่าคำพูดของภูริดันทำให้อีธานนิ่งงัน ภูริไม่ได้พูดอะไรผิดหรอก...แต่อีธานเนี่ยสิ เขาหลงลืมไปแล้วว่าเมื่อถึงเวลาหนึ่งเขากับภูริก็ต้องกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้าที่จะได้เจอกัน เขาไม่อยากมีคู่แท้เป็นโอเมก้าอยู่แล้ว และเขาเองนี่แหละที่อยากให้ความสัมพันอันยุ่งเหยิงนี้จบลงเสียที แล้วทั้งที่ความต้องการของเขามันคือการตัดขาดกับภูริ แล้วทำไมเขาถึงเผลอลืมมันไปล่ะ...ทำไมเขาถึงได้มีความสุขเล็กๆ กับภูริล่ะ
ภูริไม่ได้รับรู้ถึงความวุ่นวายในใจของอีธาน เขาเดินไปตักน้ำและจ่ายเงินให้แม่ค้าก่อนกลับมานั่งมองหน้าอีธานที่อยู่ตรงข้าม นิ่งเชียวแหละ ไม่รู้หลุดไปอยู่โลกไหนแล้ว หรือกำลังคิดว่าจะลงโทษเขายังไงที่ให้ตนเองมากินก๋วยเตี๋ยวรสชาติแย่แถมไม่สะอาดอย่างนี้ อะไรก็ได้นะ อย่าหักเงินหรือไล่ออกเลย แค่นี้ก็แย่ไม่รู้จะแย่ยังไงแล้ว ขืนหักเงินเขาอีกนะ เขาตายแน่ กาฟงกาแฟคงไม่ได้กิน ข้าวผัดก็ไม่ได้กิน มีแค่มาม่ากับน้ำเปล่าเท่านั้นเลย โถ...สงสารตัวเองจัง
“มัน...รสชาติแย่เหรอครับ” ความหวั่นใจทำให้เอ่ยถามออกไป กะว่าเฮ้ย...ไม่ดีเดี๋ยวแวะซื้อแฮมเบอร์เกอร์เซเว่นให้กินก็ได้นะ
“อืม แย่” กรรม...กรรมแล้วกรู
“ผมขอโทษ”
“รอรับโทษที่ห้องได้เลย...” อีธานยกน้ำขึ้นดื่ม สายตาคู่นั่นจ้องมองภูริราวกับกำลังจะตะครุบเหยื่อในอีกไม่กี่อึดใจ
แต่ก็นั่นแหละ...ร้านนี้ใกล้คอนโดมาก เพราะงั้นไม่ต้องอธิบายใช้ไหมว่าเพียงไม่กี่นาทีต่อมา ร่างของภูริก็ไร้เสื้อผ้า นอนอล่างฉ่างท่าทางน่าอายและโดนปู้ยี่ปู้ยำด้วยอะไรบางอย่าง อืม...เป็นการปู้ยี้ปู้ยำที่ฟินอยู่
....100%....
น้องก็ง้อในแบบของน้อง ง้อทั้งที่ไม่ต้องง้อด้วยซ้ำอะ แต่ก็เลือกที่จะง้ออีธานด้ยก๋วยเตี๋ยว แถมพ่วงข้อครหาใหม่มาอี้กกกก น้องคงอยากบอก จะเอาเงินไหนไปเล่นพนัน จะกินยังไม่มีเลอะ!
-
ภูริมองโลกในแง่ดีมาก
-
อยากรู้รายละเอียดบทลงโทษมากกว่านี้จังเลยค่ะะะะะ -,,-
-
คุณอี ไปสืบใหม่ ไม่ได้เรื่องเลย
:L2: :pig4:
-
ต่างกันมากเลย
-
อยากอ่านรายละเอียดบทลงโทษเลยค่ะว่าทำไมน้องภูริถึงฟิน :hao6:
-
:pig4:
-
อยากให้อีธานมารู้ชีวิตน้อง
โอ่ยย พ่อคนซึนนนนน
-
อีธาน ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับภูริเลย มีแต่จะตักตวงแต่ผลประโยชน์อย่างเดียวเลย :z6:
-
อีธานบ่นเก่งสุด เมื่อไหร่จะรับรู้สักทีว่าชีวิตของภูริช่างลำบากจะได้เห็นใจกันสักที
-
ภูริจริง ๆ เป็นคนเครียดใช่ไหม
เหมือนไม่สนใจอะไร แต่จริง ๆ แล้วคิดทุกอย่าง
-
อีธานไม่ได้รู้เรื่องของภูริเลย :z3:
หาว่าเล่นการพนันบ้างละ :เฮ้อ:
ถ้ารู้แล้วจะเป็นอย่างไรนะ :hao3:
เรื่องใต้จมูกในที่ทำงาน
หัวหน้าภูริข่มเหง วางอำนาจ
ภูริไม่ได้ทำงานแค่งานของตัวเอง ยังต้องทำให้ได้พวกอัลฟ่าที่เอาเปรียบอีก
อีธานก็ไม่รู้ จะรู้ตอนไหนกัน ตอนที่ภูริป่วยละม้ัง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แบบมีป่ะ อัลฟ่าที่สุขุม แสนดี พร้อมเปย์ โยนมาให้ภูริทีสิ ภูริยังไม่โดนกัดไม่ใช่เหรอ
น่าจะมีอะไรกับคนอื่นได้ มีสามีแบบนี้ แย่ๆๆๆ
มีดีแค่เซ็กส์ น่าตา เงินทอง อำนาจ !!!
-
เอ็นดูภูริ จะมีโอกาสเอาคืนท่านประธานหรือเปล่านะ
-
โธ่ เนื้อคู่ไบโพล่า :katai5:
-
:z1: :z1: :z1:
-
ภูริคิดดีมาก ฮรืออ
เบื่อประธานแล้ววว
-
น้องภูต้องสู้ต่อไปนะลูกมีปั๋วขี้บ่นมากๆ ถ้าอีธานรู้ว่าสถานะในการทำงานของน้องมันเป็นยังไงก็ได้โปรดช่วยพิตชจารณาด้วยสงสารน้องอะ
-
เป็นคู่ที่เข้ากันได้ดี
-
วันใดขาดเขาแล้วเธอจะรู้สึก :3043:
เอ็นดูน้องภูเหลือเกิน
-
อีธานขี้บ่นเหมือนคนวัยหมดประจำเดือนเลยวุ้ย ภูริใจเย็นเหมือนกระแสน้ำเย็นไหลวนในกระแสน้ำอุ่น
-
จะว่าไปอีธานก็มโนเก่งนะ คอยแต่จะว่าภูริเป็นอย่างโน้น อย่างนี้ตลอด ถึงภูริจะมองโลกในแง่ดีแต่ก็อดสงสารไม่ได้อยู่ดี อยากให้อีธานได้รู้จังเลยว่าชีวิตของภูริมันลำบากนะ
-
ภูริสู้ๆ
-
อ้าว ซวยไปนะภูริ แล้วจะมีตอนที่อีธานรู้เรื่องเกี่ยวกับภูริว่าจริงๆเป็นยังไงทีหลังไหมอ่ะ แบบว่าบ่นว่าไปเรื่อยมองแต่แง่ลบแล้วมารู้ว่าไอ้ที่ด่าเขาไว้ไม่จริงสักเรื่องเป็นตัวเองที่มโนไปเองโดยไม่ได้รู้อะไรเลย คืออยากเห็นพระเอกหน้าแตกอ่ะเอาแบบเหวอหลุดมาดไปเลย คือตอนนี้หมั้นไส้อีธานมากกกกกกกกกก
-
ท่านประธานได้อ่านประวัติภูริบ้างหรือเปล่าในเรื่องของเงินเดือน :เฮ้อ:
-
อยากอ่านต่อแล้วววว
ช่วยลากช่วงแบบนี้ยาวๆได้ไหม
ไม่อยากให้จบเร็วเลย อ่านแล้วผ่อนคลายกับน้องภูริ 5555
-
อยากให้อีธานรู้ชีวิตการทำงานของภูริบ้าง โดนเอารัดเอาเปรียบขนาดนี้ นางก็ยังมองโลกในแง่ดี เวิ่นเว้อของนางไป เอ็นดูนางนะ
-
>….ตอนที่ 13 [100%].…<
อีธานแรงเยอะสมกับร่างกายที่กำยำนั่นจริงๆ กว่าจะยอมลุกไปจากตัวเขาได้ก็เล่นเอาเอวแทบคราด ภูรินอนคว่ำหน้าอยู่บนที่นอนของอีธานในขณะที่เจ้าของห้องเดินไปอาบน้ำอาบท่าแล้ว แหงล่ะ พอใจมากแล้วนี่ กินร่างกายเขายิ่งกว่าของหวานอีก ต้องเรียกว่ากินเป็นมื้อดึกชดเชยก๋วยเตี๋ยวกากๆ นั่น
ภูริไม่ได้ทิ้งตัวเองบนที่นอนของอีธานนานนัก เขาค่อยๆ ลุกแล้วลงไปนอนข้างเตียงซึ่งเป็นพื้นเปล่าเปลือย อันที่จริงอีธานได้ให้ผ้าห่มมาสองผืนสำหรับปูนอนและห่มกันหนาว แต่เขายังไม่ได้เอามันมาปู กลับมาก็โดนซ้อมเสียก่อนอะนะ แต่ตอนนี้เขาขี้เกียจ ขอลุกทีเดียวตอนไปอาบน้ำก็แล้วกัน
พื้นหินอ่อนเย็นเฉียบแถมยังแข็งกระด้าง ดีนะที่ร่างกายค่อนข้างจะชินกับอะไรที่แข็งทื่อแบบนี้แล้ว ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่นอนที่บ้านก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพื้นหินนี่เท่าไหร่นัก นุ่มกว่านิดหน่อยเพราะฟูกแหละ เป็นฟูกยางพารา หึหึ...นุ่มจนอยากหลับไปตลอดกาลเลย
ความโล่งโจ้งของร่างกายทำให้ภูริรู้สึกแปลกประหลาดนิดหน่อย เขาเลยเอื้อมเอาเสื้อที่ยืมอีธานใส่นั้นมาคลุมช่วงเอวของตัวเองแล้วฟุ่บหน้ากับแขนต่อไป สมองอันเล็กจ้อยของเขากำลังประมวลผลอยู่ว่าวันนี้เหลือเงินเท่าไหร่แล้ว อย่าถามว่าทำไมไม่ลุกไปเอากระเป๋าเงินมาเปิดดูให้รู้แล้วรู้รอด คำตอบมันง่ายมาก เหมือนที่ไม่ยอมไปเอาผ้ามาปูนอนนั่นแหละ
อีธานเดินออกมาจากห้องน้ำ ผ้าขนหนูสีดำถูกนำมาพันเอาไว้รอบเอวหลังจากใช้เช็ดหยาดน้ำบนร่างกายเรียบร้อยแล้ว สิ่งแรกที่อีธานเห็นก็คือร่างของภูริ เจ้านั่นนอนหนุนแขนตัวเองหลับตาพริ้มแต่คิ้วดันขมวดเป็นปม
มีอะไรที่ต้องคิดนักหนาเหรอคนอย่างนั้น ก็เห็นแต่ภูริเอาแต่เหม่อ ไม่ก็เล่นๆ ไปเรื่อยดูไม่ใช่คนจริงจังอะไร ก็เลยไม่คิดว่าคนอย่างภูริจะมีท่าทีเครียดๆ อย่างที่เห็นอยู่นี้ แล้วนั่นอะไร...นอนคว่ำหน้าทั้งที่เสื้อผ้าก็ไม่ใส่บนพื้นเพียวๆ เนี่ยนะ อันนี้เชื่อว่าขี้เกียจ
“มันจะขี้เกียจเกินไปนะ” ทั้งที่ปกติเสียงของอีธานจะทำให้ภูริสะดุ้ง ทว่าหนนี้ไม่ เจ้าของร่างโปร่งค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองก่อนจะยิ้มบางๆ
“ผมขอขี้เกียจบ้างหน่า”
“ไม่ได้ ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย อยู่ห้องผมอย่าทำตัวสกปรกแบบนี้ผมไม่ชอบ”
“คุณต่างหากทำตัวผมสกปรก” ปากบางที่ขมุบขมิบนั้นมันน่าโดนสักทีจริงๆ
“คุณคิดว่าผมไม่ได้ยินที่คุณพูดหรือไง”
“ได้ยิน ผมรู้ว่าคุณได้ยิน...แต่มันจริงนี่”
“คุณก็ทำตัวผมเปื้อน ที่นอนผมก็เปื้อนไม่เชื่อชะโงกหน้าซื่อๆ นั่นขึ้นมาดู” ภูริส่ายหน้าให้ไว ดูไปทำไมอะ ดูไปก็เห็นแต่ซากศพของเขากับอีธานเปรอะเปื้อนเต็มที่นอนไปหมดอะ
ภูริค่อยๆ พลิกร่างนอนหงาย เสื้อของอีธานที่ปรกอยู่บนร่างหล่นไปตามแรงขยับ ร่างเขาก็เลยเปลือยเปล่าหนักเลยทีนี้ แต่ไม่อาย...ทำกันไปขนาดนั้นมีอะไรต้องอายอีกอะถามจริง เห็นกันทุกซอกทุกมุม ทั้งจับทั้งจูบ ทั้งลูบทั้งเลีย ต้องถามว่ามีตรงไหนบ้างที่เขากับอีธานไม่ได้เห็นของกันและกัน
อีธานเบี่ยงสายตาหลบจากร่างโปร่ง เขาจัดหนักไปจนมีแต่ร่องรอยของเขาอยู่บนกายอีกฝ่าย มองไปทางไหนก็เห็นสีแดงเจือจางประดับประดาอยู่เต็มไปหมด ช่วยไม่ได้นะ เขาเป็นคนชอบขบกัดนี่ ยิ่งตรงคอนั่น...ยิ่งอยากกัดเข้าไปใหญ่
ภูริลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ คว้าเอาผ้าขนหนูตรงหน้าตู้เสื้อผ้าไปด้วย ส่วนอีธานก็เปิดประตูตู้เพื่อเอาชุดนอนมาใส่ ปกติแล้วอีธานไม่ได้หลับเลยทันทีที่ล้มตัวลงนอนหรอก เขาจะหยิบหนังสือวิชาการมาอ่านอัปเดตข่าวสารในวงการแพทย์ เศษฐกิจ การเงินหรือพวกหุ้นต่างๆ
การที่เขาอยู่ในจุดนี้ไม่ได้แปลว่าเขาสบายกว่าใคร ใช่ เขาอาจไม่ต้องทำงานใช้แรงกายอะไรเท่าไหร่นัก แต่สมองของเขากลับรับภาระงานที่หนักหนาสาหัส วันวันหนึ่งอีธานต้องอ่านผลการสรุปงานจากทุกแผนก ไหนจะต้องประชุมงานอยู่ตลอด คิดจนหัวแทบแตก ฟังจนเบื่อจะฟัง อ่านเอกสารจนเบื่อที่จะอ่าน แต่ไม่ทำก็ไม่ได้ เพราะนั่นคือหน้าที่ของเขา
แล้วทำไมก่อนจะนอนยังต้องมาหนังอ่านหนังสืออีก...ง่ายมาก เพราะนี่ก็คือสิ่งจำเป็นสำหรับการทำงานของเขาเช่นกัน การรู้เขารู้เราเป็นสิ่งที่ต้องมีเมื่อทำธุรกิจ โลกกำลังไปในทิศทางใด การตลาดล่ะ ความต้องการของผู้บริโภคล่ะ รวมถึงความคืบหน้าด้านการวิจัยต่างๆ ของแวดวงการแพทย์
ระหว่างอ่านหนังสืออยู่เพลินๆ ภูริก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างโปร่งมีผ้าขนหนูพันเอวเอาไว้ไม่ต่างจากเขาตอนแรก อีธานแอบละสายตาจากตัวหนังสือไปมองอีกฝ่ายค้นกระเป๋าโทรมๆ ของตนเอง
“ทำไมไม่เอาเสื้อผ้าแขวนเอาไว้ให้เรียบร้อย พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานอีก ห้องผมไม่มีที่รีดผ้าหรอกนะ...” ทั้งที่กะว่าจะนอนดูเงียบๆ แต่ก็อดไม่ได้ ภูริเล่นรื้อเอาของที่ต้องการออกมาแล้วยัดส่วนที่เหลือใส่เข้าไปในกระเป๋าตามเดิม นี่มันเด็กน้อยเกินไปไหม...เจ้านั่นไม่ได้อายุเจ็ดแปดขวบแล้วนะ
“พรุ่งนี้เถอะครับ”
“พรุ่งนี้ได้ไง ทำเลย ไม้แขวนในตู้ผมก็มี...” แล้วอีธานก็นึกขึ้นได้ว่าภูริก็ต้องแขวนเสื้อผ้าตนเองเอาไว้ในตู้เดียวกับเขาอะสิ ตู้เสื้อผ้าเขาเรียบร้อยและเป็นระเบียบมากเพราะเขาชอบแบบนั้น งี้ถ้าภูริมาใช้ตู้ร่วม ตู้เสื้อผ้าของเขาจะไม่รกไปเลยเหรอ
“มีไม้ก็ไม่มีที่แขวน” ภูริตอบสั้นๆ พลางใส่กางเกงบอลตัวละยี่สิบบาทกับเสื้อยืดมือสองราคาเดียวกับกางเกงเด๊ะ
อีธานอยากจะว่าอยู่เหมือนกันเรื่องไม่มีที่แขวน ติดที่มันก็ถูกของภูริ ตอนนี้ไม่มีที่ให้ภูริใช้แขวนผ้า แต่อีกเรื่องน่ะคือเสื้อผ้าฝ่ายนั้นมากกว่า...ชุดแบบนั้นมันอะไรกันน่ะ มันดูโทรมไปหน่อยไหม เงินเดือนก็เยอะน่าจะเอาไปซื้อเสื้อผ้าใส่นอนให้มันดีๆ ไม่ใช่ใส่อะไรก็ได้ โทรมแค่ไหนก็ได้
ภูริเดินไปเอาผ้าห่มสองผืนมาจากตะกร้าที่บริกรเอามาให้ ผืนหนาเขาเอามาปูพื้นนอนเพื่อจะได้ไม่เจ็บกระดูกมากเวลานอน ส่วนผืนบางเอามาห่ม ติดอย่างหนึ่ง...หมอนของอีธานมันนุ่มไปอะ นุ่มมากแล้วมันจะดูดกลืนหัวของภูริเข้าไป ทันทีที่ปูเสร็จ ภูริทิ้งร่างกายนอนคว่ำลงไปโดยไม่เช็ดผมให้แห้งเลยด้วยซ้ำ
อีธานขยับมาชะโงกดูสภาพของภูริ เจ้านั่นกำลังเอาผ้าห่มคลุมร่างกายของตัวเองทั้งที่หลับตาพพริ้มไม่ยอมมองอะไร ท่าทางเหมือนสบายมาก อีธานน่ะแค่ต้องการแกล้งภูริให้นอนบนพื้นเพราะมันเขี้ยว ที่นอนดีๆ เขาก็มี ไม่ก็ให้ภูริไปนอนโซฟาห้องนั่งเล่นยังได้เลย แต่...นอกจากมันเขี้ยวแล้วเขาก็ยังอยากให้ภูรินอนอยู่ตรงนี้
ตรงที่ใกล้เขาที่สุด...
“นี่คุณ” อีธานเรียกภูริ เส้นผมยังเปียกแบบนั้นมันไม่ดีต่อสุขภาพเลย
“ฝันดีครับ” แต่ภูริกลับชิ่งตอบมาแบบนั้นแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมหัวตัวเอง
เฮ้อ...ไอ้ลูกน้องคนนี่นิ มันน่านัก บริษัทเขาจ้างคนแบบนี้มาทำงานได้ยังไงนะ อีธานจ้องมองร่างโปร่งบนพื้น สายตายังคงความไม่พอใจทว่ามือนั้นเอื้อมไปที่โคมไฟหัวเตียงเพื่อกดปิด กริ๊กเดียวเท่านั้น ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดมิด
เขาต้องอ่านหนังสืออีกหน่อย แต่พอปิดไฟแบบนี้แล้วเขาไม่อ่านก็ได้ อีธานนอนลงริมเตียงข้างภูริบนพื้น กอดอกตัวเองและนอนตะแคงข้างมองภูริอยู่ในความมืด เพียงไม่นาน เสียงหายใจของคนบนพื้นก็สม่ำเสมอ อีธานแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังยิ้มกับความหลับง่ายของภูริ
เขาคิดว่าภูริเป็นคนมีเสน่ห์คนหนึ่งเลย สาวหลายคนคงยินดีมากถ้าได้ภูริมาเป็นคู่ครอง หรือคู่นอนชั่วคราว ภูริไม่ขี้อายในเรื่องอย่างว่าถึงแม้ตัวเองจะไม่เคยกับผู้ชายมาก่อน เหมือนมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ อีธานติดใจเซ็กซ์ของภูริ ติดใจสีหน้าและแววตาของร่างโปร่งคนนี้ยามอยู่ในอ้อมแขนของเขา แน่นอนว่าคู่นอนสาวที่ผ่านมาของภูริก็คงคิดไม่ต่างกับเขาหรอก
อีธานอนคิดเรื่องคู่แท้ไม่ได้ตั้งใจของตัวเองไปเรื่อยเปื่อย นอกจากเรื่องที่ภูริพูดสะกิดใจตอนอยู่บนรถแล้วเขาก็นึกถึงเรื่องก๋วยเตี๋ยวริมทางเท้า ความสงสัยของอีธานจำเป็นต้องได้รับการไขกระจ่าง เขาลุกขึ้นจากที่นอนเปื้อนคราบน้ำสีขุ่นไปยังกระเป๋าเป้ของภูริ ลอบมองคนบนพื้นเล็กน้อย ดูว่าเห็นหรือเปล่าว่าเขากำลังรื้อค้นเอากระเป๋าเงินอีกฝ่ายอยู่
กระเป๋าสตางค์ของภูริเป็นกระเป๋าพับครึ่งใบไม่ใหญ่ ธรรมดามากและเต็มเอี๊ยดไปด้วยบัตรกดเงินสด บัตรผ่อนของต่างธนาคารหลายใบ อีธานแอบขมวดคิ้วกับความหนี้สินเยอะของภูริ จนกระทั่งเขาเห็นเงินที่อยู่ในนั้น...ภูริมีเงินติดตัวเองอยู่แค่พันกว่าบาท
เป็นไปไม่ได้ หน้าที่การงานของภูรินั้นได้เงินเดือนไม่ใช่น้อยๆ แล้วนี่ก็เพิ่งเลยช่วงต้นเดือนมาแค่อาทิตย์เศษๆ หรือภูริจะกดเงินมาใช้ทีละแค่นี้ อันนี้สิเป็นไปได้มากกว่า อีธานกำลังจะเก็บกระเป๋าเงินของภูริลงที่เดิม ทว่าเห็นสลิบเงินเดือนของภูริเข้าเสียก่อน...
“บ้าหน่า” เขาอดสบถออกมาไม่ได้
ไม่มีค่าคอมพ์ ไม่มีค่าโอที เงินเดือนปกติแค่สองหมื่นห้าเท่านั้น แต่เงินสองหมื่นกว่านี้ก็ไม่น่าจะหมดได้ภายในอาทิตย์เดียวสิ...แล้วเป็นไปได้เหรอที่ภูริจะไม่มีค่าคอมพ์ เพราะการที่เขาไม่ได้เงินส่วนนี้นั้นเท่ากับภูริไม่เคยออกไปรับลูกค้าเลย หน้าที่เซลล์คือการเอายาไปเสนอขายลูกค้า นัดเจอลูกค้า ส่งตัวอย่างและใบเสนอราคา ยังไงก็อยู่แต่บริษัททั้งวันไม่ได้หรอก
อีธานเก็บของทั้งหมดไว้ที่เดิม เขาเดินไปนอนบนเตียงพลางหยิบมือถือมากดส่งข้อความหาอลัน ผู้ช่วยคนสนิทของเขาเพื่อให้อลันค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับภูริมาให้เขาอย่างละเอียด ความเป็นภูริที่อีธานเห็น...บางอย่างมันไม่สมเหตุสมผลเลย
‘เคยสงสัยไหมว่าทำไมเราต้องแตกต่างกันมากขนาดนนี้ ทั้งที่เราก็เป็นคนเหมือนกัน’
คำถามที่ภูริยิงใส่เขาในรถวนเวียนกลับมาที่เดิมอีกครั้ง อีธานทอดสายตามองร่างโปร่งบนพื้นพลางคบคิดสิ่งที่ภูริพูด ทำไมเราต้องแตกต่างกันงั้นเหรอ ภูริไม่ใช่คนเดียวที่ตั้งคำถามเหล่านี้ ผู้คนมากมายก็ถามคำถามนี้ ไม่ว่าจะนักพูดสร้างแรงบันดาลใจต่างๆ ก็พากันพูดเรื่องนี้ เรื่องสิทธิมนุษยชนเอย เรื่องความเท่าเทียมกันเอย อีธานเคยฟัง อีธานเคยพยายามที่จะเรียนรู้
ก็แค่คำว่าเคยน่ะ...
ถ้าวัดคุณค่าคนจากการทำตัวเองให้มีประโยชน์เพียงแง่เดียว อัลฟ่า เบต้า และโอเมก้ามีผลงานที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน เป็นเหตุผลที่ทำให้บริษัทต่างๆ เลือกรับพนักงานที่เป็นอัลฟ่าและเบต้ามากกว่าโอเมก้า
เราจะเท่าเทียมกันได้อย่างไรในเมื่อประสิทธิภาพของการทำงานคนเราไม่เท่ากัน...หรือที่ภูริถามแบบนี้ขึ้นมาเพราะว่าเรื่องที่มีอัลฟ่าไปรุมรังแกโอเมก้าแบบนั้นกัน? เรื่องนนั้นมันเกิดขึ้นบ่อยจนเป็นภาพชินตา ไม่ว่าจะข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์เอย ข่าวในโซเชี่ยลเอย อีธานคิดว่าเป็นเพราะโอเมก้าอ่อนแอเอง มีสองมือสองเท้าเท่ากันแต่ดันไม่ยอมสู้
โอเค...สัญชาตญาณมันทำให้โอเมก้าไม่กล้าสู้กับอัลฟ่า แต่คนเรา ถ้าไม่สู้เพื่อตัวเองแล้วจะมานั่งหวังให้ใครมาสู้แทนเหรอ? นั่นมันเป็นข้อผิดพลาดของคนอ่อนแอหรือเปล่า มันไม่ได้เกี่ยวกับความเท่าเทียม
ไม่สิ ผู้แข็งแกร่งเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปรังแกคนอ่อนแอกว่านี่นะ นี่อาจเป็นต้นตอของคำถามที่ภูริพูดขึ้นมาก็ได้ อีธานไม่ค่อยได้คิดจุดนี้ ถ้าภูริไม่จุดประเด็นเขาก็คงมองภาพเหล่านี้ในมุมเดิมไม่ได้เปลี่ยนไปเลย...
บางที...เขาน่าจะลองมองภาพพวกนี้ให้ละเอียดขึ้น
ซ่า!
สายน้ำเย็นๆ จากฟักบัวอันหรูหรานี่มันชุ่มชื่นดีจริง ถ้าไม่นับที่นอนกากๆ นั่น ภูริก็คิดว่าการอาศัยอยู่ที่นี่ไม่เลวร้ายนัก เพราะเหมือนกับว่าเขาได้มีห้องหรูกับคนอื่นเขาเสียที ที่บ้านเขามันก็ดีนะ แต่นี่หรูหราไง...อยากมีชีวิตแบบที่อีธานมี ชีวิตที่สุขสบายไม่ต้องดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดไปวันๆ กลับบ้านมาก็เจอแต่ความสบายตาอะไรเงี้ย
“เพ้อเจ้อขึ้นทุกวันเลย...” ไม่ต้องมีใครบ่นหรือว่า เขาก็สามารถบ่นตัวเองได้ เขารู้ว่าเขาเป็นคนมีความคิดรั่วๆ อย่างนี้มานานแล้ว
ก็...พยายามทำให้ตัวเองอารมณ์ดีไง ถ้าต้องมาเจอสถานการณ์แบบที่เขาเจอแล้วคุณหัวร้อนล่ะก็ คุณจะไม่สามารถรักษาอะไรเอาไว้ได้เลยจริงๆ มีหวังนะ วางมวยกับคนนั้นคนนี้ไปแล้วเรียบร้อย โดยเฉพาะหัวหน้างานเขาเนี่ย
“ผมสั่งให้คุณกินยา” ออกมาจากห้องน้ำปุ้บก็เจอยักษ์ทันที อีธานนั่งกอดอกอยู่ข้างเตียง เท้าทั้งสองข้างนี่วางไว้บนที่นอนของเขาเต็มๆ
“แต่ผมเพิ่งตื่นนะ จะไปกินตอนไหน”
“ตื่นปุ้บก็กินเลยสิ อาบน้ำน่ะมันทีหลังก็ได้ แล้วนี่เล่นปล่อยให้ตัวเองมีกลิ่นฟีโรโมนเต็มห้องผมไปหมด...” เฮลโหลท่านประธาน ตื่นมาบ่นเลย สมกับเป็นอีธานจริงๆ ภูริยิ้มขำขณะที่เดินเข้าไปใกล้
“อยากอ๋อ” คำถามง่ายๆ ที่หลังจากถามแล้วมันจะเหนื่อย
อีธานไม่ตอบเขา เอาแต่จ้องหน้าที่ใส่กิ๊งของเขาแน่นิ่ง อะไรกัน...ถามแค่นี้ถึงกับเครื่องเอ๋อไปเลยอ๋อ เขาอยากจะขำชะมัด แต่ก่อนได้ขำก็สำรวจส่วนนั้นของอีธานเล่น แบบว่า...ผู้ชายเราชอบตื่นมาเคารพพระอาทิตย์ตอนเช้าเสมออะนะ แล้วเขาก็เจอจริงๆ อนาคอนด้า!
“เฮ้ย!” ร่างภูริโดนรวบเข้าสู่วงแขนของอีธานอย่างไม่ทันตั้งตัว มัวแต่มองอนาคอนด้าตัวเขื่องนั่นไง
อนาคอนด้าของอีธานเป็นอนาคอนด้าเผือกเลยนะเฟ้ย! น่ารักน่าชังเชียว
“คุณมันง่ายไปปะวะ” ถามแต่ก็ซุกไซ้ซอกคอเขาแบบนี้ ขนลุกไปหมด จากตอนแรกไม่ได้อยากกระหายอะไรมากมาย แต่เหมือนว่าสัมผัสของอีธานจะกระตุ้นความต้องการของเขาไม่จบไม่สิ้นจริงๆ
“แล้วแต่คุณจะคิดนะ”
“งั้นผมก็คิดว่าคุณมันง่าย...ใครก็ได้ ง่ายไปหมด” ผ้าขนหนูตรงเอวโดนดึงออกไป ปาทิ้งไว้บนพื้นห้องแล้วเขาก็ต้องลุกไปเก็บอีกแล้วสินะ
“เร่งมือหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมเข้างานสาย” แม้ว่าคำพูดของอีธานจะถากถางภูริ แต่เขาไม่แคร์ การเข้างานให้ทันเพื่อเบี้ยขยันนั้นสำคัญกว่า
จำไว้เสมอ...ไม่ว่าใครบนโลกใบนี้จะดูถูกเขา จะหยามหยันในสิ่งที่เขาเป็น แต่เขาจะไม่ดูถูกตัวเอง เพราะภูริรู้ตัวดีว่าเขาเก่งแค่ไหน...เขาพยายามเพื่อครอบครัว เพื่อจะเป็นเสาหลักของแม่และน้อง คำดูถูกน่ะ...มันก็แค่คำพูด เป็นแค่สายลมร้อนที่พัดเข้ามาแล้วมันก็จะพัดผ่านไป
ท่าทีของอีธานนั้นดูรุนแรงและเร่าร้อน ทว่าเอาเข้าจริงแล้ว...อีธานนั้นหนักแน่นและอ่อนโยน ภูริถึงชอบ ภูริถึงรู้สึกดี ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้แย่เพราะยังเอาคู่นอนของตัวเองไปถึงฝั่งฝันพร้อมๆ กัน ไม่ได้ไปเพียงลำพังแล้วปล่อยภูริตายอยู่กลางทาง
เสียอย่างเดียว...ไม่เคยเสร็จง่ายเลยเว้ย!
แล้วเป็นไง สุดท้ายก็มาเร่งๆ รีบๆ กันเนี่ย อ้อ แต่อีธานไม่รีบเร่งเหมือนภูริหรอก มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่ลนกลัวเข้างานไม่ทัน ก็อีธานน่ะเข้างานสายยังไงก็ได้ขอแค่เข้าประชุมให้ทัน แต่เขาเนี่ยตอกบัตรไม่ทันโดนหักเงินนะเว้ย!
“ช่วยนั่งนิ่งๆ ได้ปะคุณ สั่นขาเป็นหมาเลย” จึ้กใหญ่หนึ่งดอก!
“ผมรีบนี่ครับ คุณอะทำผมสาย”
“แต่คุณก็พอใจนี่”
“ไม่พอใจตรงมันจะสายเนี่ย” ฮุ่ยยยยย ไม่เข้าใจเลยหรือไงว่าเข้างานสายไม่ได้น่ะหา
แล้วคิดดูนะ จากคอนโดนนี่ไปบริษัทไม่ไกล แต่รถเนี่ย...เรียกว่าไม่ขยับเลย ภูริล่ะอยากจะเป็นพี่ตูนตอนนี้มาก วิ่งมลาธอนไปยังที่ทำงานตอนนี้น่าจะพอเข้างานทันอยู่ จะว่าไปก่อนหน้านี้เขาก็เกือบสายเพราะอีธานกินเขาตอนเช้าเนี่ยแหละ ตอนนั้นหนักด้วย บนรถ เล่นเอารถโยกเป็นร็อกเกอร์กันเลยทีเดียว
จนแล้วจนรอดภูริก็มาถึงที่ทำงานสายอยู่ดี เขานี่ปลงตั้งแต่เห็นเข็มนาฬิกาเดินมาถึงเวลาเข้างานแล้วล่ะ อยากจะร้องไห้ แต่ถ้าร้องอีธานก็ต้องว่าเขามันอ่อนแอ ว่าเขาไม่ได้เรื่องอะไรงี้อีกแน่นอน เขาก็เลยไม่บ่น กลายเป็นนั่งนิ่ง ปลงกับชีวิตอันอาภัพ
“ผมขอลงตรงนี้”
“ทำไม” อีธานถามเสียงแข็งทันทีเมื่อภูริของลงตรงหน้าบริษัทแทนที่จะไปที่จอดรถด้วยกัน
“ผมจะซื้อกาแฟ”
“เชิญ” เมื่ออีธานเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทางเท้า ภูริก็คว้ากระเป๋าตัวเองแล้วรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปสั่งน้ำ
คำแรกที่ป้าคนขายทักทายคือวันนี้สายนะคะคุณภู เขาได้ตัวเราะแห้งๆ แต่ในใจอะเหรอ ฟ้องป้าขายน้ำไปเยอะแล้วว่าที่เขาสายขนาดนี้ก็เพราะใครบางคนกำลังเอางูเข้าถ้ำเขาอยู่ เข้าออก เข้าออกจนเขาต้องนอนร้องครวญครางเพื่อขอชีวิตกันเลยทีเดียว
พอได้กาแฟโบราณรสเข้มข้นถูกใจ ภูริก็รีบวิ่งเข้าบริษัทโดยยังไม่ได้ดูดน้ำเลยสักคำ จริงที่มันสายแล้ว แต่มันไม่ควรสายไปมากกว่านี้ไง เสียงโฆษณา เอ๋วิ่งดิเอ๋! แม่งแล่นเข้ามาในหัวเขาเขาราวกับมีใครมาตะโกนใส่ แล้วเขาก็ตอบเสียงบ้านั่นไปด้วยนะว่า...
“กูวิ่งอยู่ฟาย” เงียบๆ คนเดียว ได้ยินแค่คนเดียวเท่านั้นเพราะถ้าคนอื่นมาได้ยินด้วยมันคงตลกพิลึก
แต่แล้วการวิ่งเข้าที่ทำงานของเขาก็เป็นชะงัก เจอยักษ์ตัวเดิม ท่าทางถมึงทึงเชียวนะ เขาเพิ่งจะเข้ามาในตัวอาคารได้ไม่ถึงสิบก้าวเลย อะไรจะมาโพล่มาไวขนาดนี้ แล้วดู...คนอื่นมองมาทางเขาหมดแล้ว ไม่ได้สนใจภูริหรอกแต่สนใจอีธานต่างหาก
“เฮ้!” เป็นอะไรที่ชวนร้องไห้เมื่ออีธานดึงเอากาแฟถุงของภูริไปต่อหน้าต่อตา เหมือนมีคนมาพรากลูกรักไป...ทำไมต้องแย่งเขาทุกที!!!
อีธานไม่พูดอะไรทิ้งท้ายทั้งนั้น เจ้าตัวเดินเข้าลิฟต์ส่วนตัวทันที ทิ้งภูริให้ยืนอยู่กับความไม่เข้าใจและขุ่นเคือง พรากเสื้อผ้าเขาไปเขายังไม่เคืองเท่าเอากาแฟเพียงถุงเดียวของเขาไปเลยอะ แล้วคิดดู...เขาจะกินอะไร ฮึ่ม...ไอ้ท่านประธานขี้แย่งเอ้ย!!!
….100%….
อีธานเริ่มสืบเสาะเรื่องน้องแล้ว!!!
-
อยากให้มาลงทุกวันเลยนะ จะรออ่านเลย
น้องภูริเข้มแข็งมากค่ะหนู สู้ๆ
-
แววพระเอกเริ่มส่องสว่าง
-
ภูริหนูสู้ๆนะลู้กกก
-
อีธานจะได้รู้จักเรื่องราวของภูริซะที
ไม่ใช่เอะอะลากขึ้นเตียงอย่างเดียว 555
-
น้องภูริสู้ๆ น้องมองโลกในแง่ดีมากๆ บางครั้งก็แอบสงสารน้อง
-
อีธานชอบกินกาแฟแล้วแหละทีหลังต้องซื้อมา2 :mew2:
-
ถ้ารู้แล้วช่วยจัดการพวกอัลฟ่าที่รังแกภูริด้วยนะอีธานที่บังอาจมารักแกเมียนาย
-
สู้นะภูริ
-
อีธาน เรื่มสืบเสาะแล้ว :katai2-1:
ดี........จะได้รู้ความจริง :z3:
ว่าภูริ ทำงานแต่ทำไมเงินได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย
เงินไปเข้ากระเป๋าใคร เหอะๆ........ o22
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ท่านประธานลืมจ่ายค่ากาแฟ 1พันรึเปล่าจ้ะ
-
นี่ก็ชอบแย่งกาแฟน้อง 5555555
อีธานใกล้จะรู้เรื่องของน้องแล้วเสะะะ
-
อีธานรีบๆ รู้ความจริงเร็วๆ เถอะ สงสารภูริ
-
o13 เยี่ยม สืบไวไวนะจะได้รู้ว่าภรรยาคุณโดนกดดัน รังแกแค่ไหน จะได้รู้สักทีว่าเมียยูอะคนดี น่ารัก กตัญญู :mew1:
:L2: :pig4: :L2:
-
ขอค่ากาแฟด้วยค่ะ อีธานลืมจ่ายค่ากาแฟพันนึง
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
ให้ไวเลยอีธาน จะได้่เข้าใจความรู้สึกเมียเธอสักที
:pig4: :pig4:
-
ขออนุญาตฝากผลงานหน่อยนะคะ เรื่องนี้เป็นแนวดราม่า อาจจะดาร์กนิดๆ เราเคยเขียนจบไปแล้วและนี่เป็นเวอร์ชั่นรีไรท์ค่ะ
Residue (n.) ของเหลือ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67712.0
-
ติดตามทุกวัน เข้ามาดูทุกวันเลย รักเรื่องนี้ อยากให้อัพวันละสิบตอน 5555555555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
คุณอีธาน ต้องขยายเรื่องภูริได้แล้วนะ
ได้มาเยอะแล้ว
ให้ภูริได้เบาใจหน่อย
-
เอ็นดูน้องงง
-
ท่านประธานจะได้รู้ความจริงแล้ว :o12:
-
อีธานติดใจกาแฟโบราณของภูริแล้วล่ะสิ หึหึ
ยังดีนะที่อีธานยังรู้จักสงสัยหาคำตอบเรื่องของภูริบ้าง จะได้รู้สักทีว่าคู่ของตัวเองลำบากขนาดไหน
-
อีธานรู้เรื่องภูริเร็วๆ นะ เมียสุดที่รัก จะได้ไม่ต้องโดนรังแก
ปล. อยากให้มาต่อทุกวันจังเลย สนุกมากกกก
-
จับน้องภูมาฟัดแรงๆให้กำลังใจ
-
ถ้าตามสืบไปเรื่อย ๆ พี่จะเห็นรัศมีคนดีเปล่งปลั่งจากตัวน้องค่ะ :mew3:
-
ในที่สุดท่านประธานก็สืบจนได้ :katai2-1: แต่ทำน้องภูริสาย จะโดนหัวหน้าเฉ่งเอาหรือเปล่า
มาต่อทุกวันเลยได้ไหม ชอบมากอ่า :mew1:
-
รออออ
-
ว้าวดีใจจังได้อ่านต่อแล้ว
รีบมาต่ออีกนะครับจะรอทุกวันเลย
-
สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ก่อนอื่นอยากกอดน้องภูริก่อนเลย :กอด1: สู้ๆนะคะลูก แง้
คุณประธานก็ปากร้ายแต่ใจดีอ่ะ จะรอดูว่าถ้ายาแก้คู่เสร็จแล้วคุณเขาจะทำอย่างไร55555
อลันอย่าลืมสืบไปถึงที่ร้านคาราโอเกะนะคะ คุณเขาจะได้รู้จริงๆ ฮึ้ย! #โมโหแทน
รอตอนต่อไปนะคะ มาวันนี้เลยได้ไหมมมม อยากอ่านต่อแล้วว :katai1: :katai1: :katai1:
-
ภูริผู้น่าสงสาร แต่บางทีก็ติดตลกเกินชีวิตหนูลูกกกก
-
:z6: :z6: ไม่ชอบเขานะ แต่จับกิน3 เวลาหลังอาหารนี้คืออะไร ไหนพูด‼
-
ภูริน่าสงสารมาก โดนกระทำขนาดนี้ยังทำใจได้ ถ้าอีธานสืบรู้ความจริงแล้วต้องดูแลภูริดีๆ :ling2:
-
อยากอ่านต่อล้าว
-
ว้าวววววว อีธานเริ่มจะฉลาดกับเค้าแล้ววว
-
อีธานขี้แกล้งอะ อย่าแกล้งน้องมากแค่นี้ชีวิตก็รันทดมากพอแล้ววว
-
ภูคิดบวกจัง สู้ๆ น้าา
-
>....ตอนที่ 14 [100%]....<
มันเป็นภาพที่ค่อนข้างแปลกตาเมื่อผู้บริหารระดับสูงอย่างอีธานจะถือกาแฟถุงกระดาษเดินเข้าบริษัท คนรวยอย่างนั้นจะมานั่งกินกาแฟถุงละสามสิบอย่างนี้น่ะเหรอ เป็นไปได้ยากเสียยิ่งกว่าหิมะตกเมืองไทยเสียอีก
แต่ยังไงล่ะ...ในเมื่ออีธานไม่สนใจ สายตาสู่รู้ก็จะถูกปัดไปให้พ้นทางของเขา
ตามจริงเขาก็คิดว่ากาแฟนี้ไม่อร่อยหรอก มันออกจะหวานมากไปหน่อย แล้วก็ขม ไม่ค่อยหอมเหมือนกาแฟที่เขากินบ่อยๆ แต่พอกินมันไปสักพักเขาก็ชักจะชินกับรสชาติของมันแล้วคิดว่ามันก็ไม่เลว ไม่ใช่กาแฟพันธุ์ดี แต่กาแฟก็คือกาแฟ
“ที่ท่านให้ผมหามาอยู่ในนี้แล้วนะครับ ส่วนนี้เป็นเอกสารการประชุมที่จะเริ่มตอนสิบโมง” นั่งประจำที่ได้อลันก็นำเอกสารมาวางเรียงไว้บนโต๊ะอย่างมีระเบียบ โดยไม่วายแอบมองกาแฟถุงนั่นด้วยความสงสัย ทว่าความสงสัยของอลันนั้นอยู่ได้แค่ในใจ
“ภูริมีผลงานแย่ขนาดนั้นเหรอ” เมื่อไล่สายตาอ่านเอกสารการทำงานของภูริพร้อมกับดูดกาแฟรสเข้มจัด อีธานก็พบว่าภูริไม่ได้ค่าคอมพ์มาเป็นปีแล้ว เนื่องจากทะเลาะกับลูกค้า พิชัยจึงไม่ให้ภูริออกไปเสนอขายให้ใครอีก ส่วนโอที...ในนี้ไม่มีระบุว่าภูริทำโอทีเลย
ทะเลาะกับลูกค้า...คนอย่างภูริน่ะเหรอ?
“ครับ ทะเลาะกับลูกค้าสี่รายเมื่อปีก่อน แต่ก่อนหน้าที่จะมีรายงานว่าทะเลาะกับลูกค้านั้นภูริมีผลงานการขายที่ดีมาก โอทีนี่บริษัทเราไม่ได้บังคับทำ หากไม่ได้ไปขายงานข้างนอก เปอร์เซ็นที่ต้องทำโอทีก็น้อยลงไปด้วยครับ” อีธานเข้าใจดี แต่จากที่เขาพูดคุยกับภูริ...เขาว่าภูริไม่ใช่คนที่จะมาทะเลาะอะไรกับใคร
“ถ้าเขาทำงานได้แค่นี้จะเก็บเขาไว้ทำไม?” ประวัติการทำงานในหน้าที่ของตนเองนั้น ภูริมีดีแค่เอกสาร ใบเสนอราคาต่างๆ ภูริจัดการกับมันไร้ที่ติมาก หรือแม้แต่การดีลงานจากบริษัทก็ไร้ข้อบกพร่อง
“คุณพิชัยคงเห็นใจภูริน่ะครับ ในนั้นมีประวัติการเข้ารับการรักษาของภูริเองหรือแม้แต่แม่และน้องสาว ในหนึ่งเดือนน้องสาวของภูริเข้าโรงพยาบาลประมาณสองครั้ง ส่วนแม่นั้นเขาตรวจสุขภาพทุกเดือน” อลันเปิดแฟ้มไปอีกหน้าเพื่อให้อีธานเห็นรายการการเข้ารับการรักษา
ในนั้นไม่ได้มีแค่แม่และน้องสาว แต่ภูริเองก็เข้ารับการรักษาอยู่บ้างประปราย ที่เด่นจริงๆ จะเป็นรายการซื้อยารักษาอาการภูมิแพ้เป็นหลัก แต่เป็นการซื้อที่เปลี่ยนตัวยาอยู่เป็นประจำ ถ้าเป็นแค่ชื่อภูริแล้วที่เห็นๆ ว่ามันแตกต่างกันก็คงเป็นยาไมเกรน เป็นไปได้ว่าภูริจะเป็นไมเกรนสินะ
“มีแบบนี้แค่ภูริใช่ไหม”
“ครับ ผมเช็กมาก็มีแค่ภูริคนเดียวเท่านั้น นอกนั้นต่างก็ทำหน้าที่ได้ดี อาจมีผิดพลาดบ้างแต่ก็เล็กน้อยครับ” อลันไม่ได้คิดว่านี่เป็นสิ่งผิดปกติ ในขณะที่อีธานรู้สึกว่ามันแปลกๆ
เป็นเซลล์ที่ออกไปขายของไม่ได้จะเป็นเซลล์ทำไม นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่ากับว่า...ภูริไม่น่าจะทะเลาะกับลูกค้าได้ อีธานรู้สึกว่าภูริเป็นคนใจเย็นมากคนหนึ่ง ถึงเขาจะชอบเหม่อ หรือทำทีว่าไม่ใส่ใจในคำพูดของตน แต่นั่นก็ไม่ได้แสดงออกถึงความเกรี้ยวกราดอะไร เป็นไปได้ไหมที่ภูริจะไปนั่งเหม่อต่อหน้าลูกค้าจนลูกค้าไม่พอใจพฤติกรรมนั้นเข้า
“หาลูกค้าให้เขาไปพบสักคน” หลังจากคิดอะไรไปพักหนึ่ง อีธานก็เอ่ยสั่งงานอลัน เขาคิดว่าข้อสันนิฐานไม่สำคัญเท่ากับลองทำ
“แล้วให้คนตามไปดู รายงานผมด้วย”
“ครับท่าน”
อีธานยังคงมีงานชิ้นอื่นมากมายที่เขาต้องทำ เมื่ออลันรายงานเกี่ยวภูริเสร็จสิ้นแล้ว อลันยังคงรายงานสิ่งอื่นต่อไป อีธานฟังและอ่านไปพร้อมๆ กันเพื่อจะทำความเข้าใจก่อนคิดวิธีจัดการไปตามแบบแผนของเขาเอง
สังคมออฟฟิตเป็นสังคมที่คุณคงหลีกหนีการนินทาเม้าท์มอยเรื่องชาวบ้านไม่ได้ ต่อให้จะเดินหลบหลีกไปทางไหนก็จะมีคนพูดเรื่องของคนอื่นซึ่งไม่ใช่เรื่องของตัวเองอยู่ทุกหนทุกแห่ง ภูริอยากบอกว่าชิน...แต่ก็ไม่ชิน ใครมันจะไปทำใจชินลงอะถามจริง ยิ่งเรื่องเด่นวันนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องคาราโอเกะวันนั้นอีก
ได้ยินแค่แว่วๆ ก็ขนลุกแล้ว! ก็จะอะไรล่ะ ก็เขาเนี่ยแหละที่เป็นคนทำให้เรื่องนั้นมันบานปลาย หรือเปล่าวะ? ถ้าเขากินแก้วนั้นไป สภาพเขาตอนนี้จะเป็นยังไงดีกว่า เรื่องนินทาชาวบ้านที่กระฉ่อนตอนนี้อาจจะกลายเป็นของเขาก็ได้อะจริงไหม
ว่าแต่ทำไมเรื่องที่เกิดในห้องอับทึบวันนั้นมันถึงกระฉ่อนมาทั่วออฟฟิตแบบนี้ได้กันนะ หรือว่าคนในนั้นมันเอามาพูด หรือว่าคลิปหลุด! โฮ่ ถ้าคลิปหลุดน้า...มันเลยล่ะ กี่คู่อะนับไปดิ วันนั้นที่เขาอยู่เห็นนี่ก็นัวเนียใช้ได้อยู่ ไม่อยากนึกต่อเลยว่าหลังจากที่เขาไปแล้วมันจะอิรุงตุงนังขนาดไหน คงเผ็ดยิ่งกว่าเขากับอีธานบนเตียงเสียอีกนะ
“นี่ภูริรู้เรื่องที่หัวหน้าเรามีคู่แท้แล้วนะ” เพื่อนคนหนึ่งของเขาเดินเข้ามาพูดกับเขาที่โต๊ะทำงาน เอาจริงได้ยินแบบนี้มาตั้งแต่เข้ามาในบริษัทแล้วล่ะ
แต่...มีเรื่องเด็ดดวงมากกว่านั้นอีก
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เมื่อเช้านี้เราเห็นว่าภูมากับคุณอีธานด้วย...เป็นอะไรกันเหรอ” หญิงสาวในแผนกเข้ามาถามเขาอีกคน สีหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ เขาคิดว่ามันเป็นหน้าที่ไม่น่ามองเท่าไหร่อะ หรือไม่ก็ต้องบอกว่าเขาไม่อยากพูดเรื่องเขากับท่านประธานเท่าไหร่
“ไม่มีไรหนิ”
“อย่ามาโกหก เราเห็นกับตา คุณอีธานนะยืนรอภูริที่บันไดหน้าตึกด้วย เอากาแฟภูไปด้วยนี้ ต้องเป็นอะไรกันแน่ๆ เลยใช่ไหมล่า เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็บอกว่าภูอะเป็นโอเมก้าที่กำลังจับคุณอีธานอยู่” ใครจับใคร...พูดดีๆ หน่อย คนที่มาบงการชีวิตเขาแบบนี้เนี่ยมันอีธานเว้ยไม่ใช่เขาเลย เขาน่ะอยากอยู่ให้ห่างจะตาย อยู่ใกล้แล้วฮีต ฮีตแล้วก็ป้าบๆ อ่อย...เมื่อยไปหมดแล้วแม่คุณ
“คนก็พูดกันไปเรื่อยปะ ไอ้ภูมันก็เป็นเบต้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว” เพื่อนเขาที่ตอนแรกเข้ามาพูดเรื่องหัวหน้าออกตัวปกป้องเขา
“ถ้าเป็นเบตต้าทำไมฟีโรโมนฟุ้งขนาดนั้นล่ะ” สายตาของทั้งคู่เริ่มเอนเอียงมาทางภูริเสียแล้ว จะให้ตอบไง...เอาความจริงหรือโกหกอะ
“แทนที่พวกเธอจะมาห่วงว่าภูเป็นโอเมก้าหรือเบต้า เธอควรห่วงว่าภูเป็นอะไรหรือเปล่า จำได้ไหมว่าวันนั้นที่ภูหายไปอะ ที่หัวหน้าให้ภูลงไปแล็บ วันนั้นท่อลำเลียงเคมีในห้องแล็บดันเกิดรั่วพอดีเลยนะเว้ย” หญิงสาวอีกคนเข้ามาทางด้านหลัง เธอยืนพิงหลังของภูริแล้วอ้อนนิดๆ ตามประสาคนเคยๆ
“เออ ก็จริงนะ เรื่องนั้นเห็นว่าท่านเรียกสอบทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องหนิ ท่าทางโกรธน่าดู แล้วภูอะโดนไรปะ” หึหึ...ไม่โดนเลย ไม่โดนน้อยอะเด้!!! นึกแล้วเกรี้ยวกราด ไอ้เคมีวันนั้นนั่นแหละที่ทำให้อีธานมาป้วนเปี้ยนอยู่ในชีวิตจนถึงตอนนี้
“ไม่หรอก ผมไม่ได้เป็นอะไร” ตอบแล้วยิ้มแหย แอบไขว่นิ้วใต้โต๊ะพลางบอกกับตัวเองว่า...เราโกหกได้ในบางเรื่องที่สมควรโกหก เพราะงั้นเขาไม่บาปนะเว้ย
“รอดไป นึกว่าจะเป็นอะไรไปแล้ว อีกอย่างนะ...เราไม่เชื่อหรอกว่าภูเป็นโอเมก้า” ก็แหงสิ นอนกับเขามาหลายรอบแล้วหนิ ก็ต้องรู้สิว่าเขาเป็นเบาต้าแท้ๆ แม่ให้มา แต่ที่กลายเป็นโอเมก้าตอนนี้เนี่ยเพราะโชคชะตากลั่นแกล้ง
คำนินทามักเกิดจากความไม่รู้แล้วเอาไปสานต่อกันในจินตนาการ ทีนี้แหละ...ยาวเลยล่ะครับท่านนนนนผู้ชม ภูริต้องนั่งอยู่ท่ามกลางเรื่องราวต่างๆ มีจริงที่เขาเองรู้มาจริงๆ บ้าง และมีที่ถึงเขารู้แต่มันก็ไม่จริงปะปนมาบ้าง โดยเฉาพะผู้หญิงเนี่ยต่อมโนขั้นเทพ เธอเล่นเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้เป็นตุเป็นตะ ว่าหัวหน้าไปมั่วกับอัลฟ่าด้วยกันในห้องคาราโอเกะ แล้วดันมีโอเมก้าที่ไหนไม่รู้เข้าไป บ้างก็ว่าเป็นพนักงานเสิร์ฟบ้างล่ะ บ้างก็ว่าเป็นเด็กที่ขายบริการบ้างล่ะ
อืม...จะอะไรก็ช่างนะ เขาไม่ได้อยากรู้โว้ย!
บางทีการปั้นหน้าฟังเรื่องนินทาคนอื่นก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อมากไปหน่อยสำหรับภูริ คือมันไม่จรรโลงใจไง แล้วมารุมที่โต๊ะเขาหมดแบบนี้ เขาจะเบี่ยงสายตาไปมองอะไรอย่างอื่นก็ไม่ได้ กาแฟก็ไม่ได้กิน ชีวิตแม่งเศร้าขึ้นมาทันทีเลย อารมณ์แบบ...กูเกิดมาทำไม แล้วทำไมกูต้องมาอยู่ตรงนี้ อยู่ท่ามกลางเสียงพูดคุยที่เหมือนกับกระแสเสียงของปีศาจ โอ้พระเจ้า...เอาข้าออกไปจากที่นี่ที
“ภูริ!” ฮื่อออออ ให้เอาพระเจ้าไม่ใช่ให้เอาปีศาจมาตาม
สงสารตัวเองแป็บนะ คนที่มาลากเขาออกจากวงล้อมการนินทาดั้นกลายเป็นหนึ่งในหัวข้อสนทนาที่เผ็ดร้อนเมื่อครู่นี้เข้าอะสิ ทายสิใคร? จะบอกว่าอีธานเหรอ คิดว่าอีธานไม่มีงานไงล่ะ คนเขามีงานมีการทำกันหมดแหละยกเว้ยหัวหน้าของเขาเอง..หัวหน้าที่มีเวลาเสมอเมื่อต้องการด่าภูริ
“ครับ”
“ตามผมมานี่ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” สีหน้าหัวหน้าไม่ดีเลยนะครับ หัวหน้าควรพักผ่อนและปลงเรื่องการด่าลูกน้องสักนิด
“อ่า...ครับ” ร้องไห้รอได้ไหมอะ ฮื่ออออ เขาทำผิดไปแล้ว เขาไม่น่าสลับยาบ้านั่นเลย แต่เอ๊ะ...ไม่สลับกูก็โดนดิ บ้าเปล่า ไม่เอาหรอกของอย่างนั้นน่ะ มีแค่อีธานคนเดียวพอแล้ว
ทุกที่ที่พิชัยก้าวเท้าเดินผ่านไปนั้นล้วนมีแต่คำนินทาตามหลัง ไอ้คนเดินนำน่ะแม่งไม่ได้ยินหรอก คนได้ยินมันนี่...ภูริเอง ภูริไงจำไม่ได้เหรอ บางทีก็แปลกใจตัวเองนะ อุตส่าห์อยู่เฉยๆ ทำตัวนิ่มๆ เงียบๆ แต่ก็ยังไม่วายโดนคนนั้นคนนี้หาเรื่องได้ตลอดเวลา ยิ่งตอนนี้มีชนักติดหลังด้วย...น้ำตาจะไหลไปรวมกับน้ำลายแล้วเนี่ย
พลั้ก!
พอเข้ามาถึงห้องเก็บเอกสารที่เป็นส่วนตัวที่สุด พิชัยก็หันหลังกลับมาพลักร่างของภูริที่เดินตามเข้ามาอย่างแรงจนภูริล้มลง ความงงงวยก่อตัวขึ้นอยู่เต็มหัวใจ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมต้องพลักเขาล่ะ เขาไปเดินเตะไข่หัวหน้าหรือไงถึงได้มาทำร้ายกันแบบนี้
“วันนั้นมึงทำอะไรกูฮะไอ้โอเมก้าชั้นต่ำ” เอียนคำนี้ ใครก็ได้ตัดคำนี้เอาไปทิ้งที ภูริจ้างห้าบาท
“ผมเปล่านะครับ” โกหกไม่บาป เพราะตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องเอาตัวรอดแล้ว
“มึงยังมีหน้ามาโกหกกูอีกเหรอไอ้ภู มึงวางยากูใช่ไหม...แล้วมึงก็ไปเรียกโอเมก้าชั้นต่ำเหมือนมึงมาในห้องด้วยใช่ไหม คนที่ทำให้กูต้องมีคู่แท้เป็นไอ้โอเมก้าขี้โรคนั้นคือมึงใช่ไหมฮะ!” อะไรของหัวหน้าวะ ภูริตามอะไรไม่ทันทั้งนั้นแหละ เพราะเมื่อคนในห้องนั้นเริ่มมีอาการแปลกๆ ภูริก็หนีแล้ว โดนอีธานลากไปอีก...ใครจะไปรู้ว่าหลังจากเหตุการณ์นั้นจะมีคนเข้าไปข้างในล่ะ
“ผมเปล่าจริงๆ ครับ วันนั้นผมเมา...” เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนกุมมือให้ห่างจากร่างของพิชัย กลัวโดนฟรีคิกน่ะน้า
“มึงอย่ามาโกหกกูนะไอ้ภู มึงคิดว่ากูโง่ที่ดูมึงไม่ออกเหรอว่ามึงเป็นอะไร กูไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมามึงปกปิดชนชั้นมึงได้ไงแต่มึงแม่งเป็นโอเมก้า กลิ่นมึงอะเต็มห้องไปหมด...กลิ่นของมึงแหละที่ทำกูคลั่งจนไปจับใครที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นคู่ กูต้องอยู่ในคลิปเหี้ยๆ นั้นก็เพราะมึง...กูต้องดูทุเรศแบบนั้นก็เพราะมึง!” ตอนนี้คนตรงหน้าภูริเหมือนโดนวิญญาณร้ายเข้าสิงอะ พูดบ้าพูดบออะไรวะ ความจริงที่พูดออกมาแม่งมีอยู่นิดเดียว ที่เหลือนี่มโนล้วนๆ อ๋อ...สงสัยหัวหน้าเขาจะสายพันธุ์เดียวกับคนที่ชอบนินทาคนอื่นด้านนอกนั่นสินะ
“ผมไม่ได้โกหก ผมเมา ผมไม่รู้จริงๆ”
“ยังไม่ยอมบอกความจริงอีก มึงต้องการให้กูเค้นเอาจากมึงใช่ไหม...” พิชัยตรงดิ่งเข้ามาหาเขา ภูริก็รีบถอยหลังจนเกือบจะชนกำแพง
“ผะผม...ผมเป็นโอเมก้า แต่เรื่องวันนั้นผมไม่รู้”
“นั่นไง กูว่าแล้ว...มึงแม่งเป็นอย่างที่กูคิดจริงๆ วันนั้นมึงทำกูไว้แสบมากไอ้ภู มึงมาใช้ปากให้กูเลยนะ” เดี๋ยวนะ...ขอกันง่ายๆ งี้เหรอ? ตลกเปล่า บ้าแล้ว...ใครเขาจะไปใช้ปากให้ไอ้จ้อนนั่นกันเล่า!
กรณีอีธานเป็นข้อยกเว้นนะ เพราะนั่นเป็นคู่ของเขา แม้ว่าภูริจะไม่อยากยอมรับเลยก็ตาม แต่พอถึงจุดๆ หนึ่งที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว เลียตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเขาก็ทำอะบอกตรงๆ แล้วอย่าว่าเขายอมอีธานมากขนาดนั้นนะ เพราะอีธานเนี่ยแหละ...ตัวเริ่มเลย!
เอ่อ...ใช่เรื่องที่เขาต้องมาคิดตอนนี้ปะ โอเค มันไม่ใช่เรื่องเลยอะเนอะ ตอนนี้ที่เขาต้องคิดคือเขาจะเอาตัวรอดไปจากที่นี่ยังไงดีมากกว่า พิชัยท่าทางคุกคามเขาไม่ใช่น้อย แล้วเขาก็กลัวด้วย แต่เดิมเป็นเบต้าก็สู้ไรเขาไม่ได้อยู่แล้ว ตอนนี้กลายร่างเป็นโอเมก้ายิ่งไม่ต้องไปหาทางสู้ด้านกำลังเลย เข้าไปนี่โง่ชัดๆ
โง่เหรอ...
“ถ้ามึงทำให้กูพอใจได้กูจะยกโทษให้มึง” ยกโทษให้เพื่อ? เขาไม่ได้ผิดสักหน่อย แต่ก็เอาเหอะ...พวกหลงตัวเองอะนะ มักคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้างี้แหละ
“เอ่อ...”
“เร็วๆ ดิ กูยังต้องไปทำงานนะ อย่าให้รอนานมากเพราะไม่งั้นกูจะไม่พอแค่ที่ปากของมึง” พิชัยมองภูริตั้งแต่หัวจรดเท้า แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองด้วย ดูดีตายอะ พูดกูๆ มึงๆ ก็ว่าแย่แล้ว ทีท่าแย่ยิ่งกว่า อัลฟ่าอะไรเหมือนหมาเลยเนอะ
“ผมต้องถามอีธานก่อน เพราะว่าอีธานเป็นคู่แท้ของผม” กล้าหาญชาญชัยขนาดเรียกอีธานเฉยๆ ด้วย เป็นไงล่ะ...อย่ามีใครไปฟ้องนะ เดี๋ยวจะโดนลงโทษเอาได้ข้อหาที่แอบอ้างและไม่เคารพในความเป็นท่านประธานของอีธานน่ะ
“กูไม่เชื่อ น้ำหน้าอย่างมึงก็เป็นได้แค่ที่บำเรอของท่านประธานเท่านั้นแหละ”
“เชื่อไม่เชื่อผมก็ต้องถามอีธานก่อน”
“งั้นก็โทรเลย โทรถามเดี๋ยวนี้ ถ้ามึงโทรได้อะนะ” โทรได้ดิ โทรศัพท์มีเงิน เพิ่งเติมไปเมื่อไม่กี่วันก่อนเลยนะเนี่ย ใช่เรื่องต้องอวดไหม เห่อๆ ปกติแล้วภูริเติมแค่เน็ตแล้วไม่ค่อยเติมเงินสำหรับโทรน่ะนะ
เอาวะ ได้เวลาโทรหาความช่วยเหลือแล้ว เขาล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง หยิบมือถือเครื่องเก่าที่ราคาถูกแสนถูกออกมา เห็นแหละว่าพิชัยมองด้วยสายตาเหยียดหยัน ไม่อยากจะด่า ใครล่ะที่ทำให้เขามีเงินแค่พอประทังชีวิตไปวันๆ อย่างตอนนี้ ก็พิชัยนี่แหละ ช่างมันเถอะ มันไม่สำคัญเท่ากับทุกวันนี้เขายังอยู่ได้อะนะ
โห...ทำไมเราเป็นคนดี
(นี่มันใช่เวลาที่คุณจะต้องมาโทรหาผมไหมคุณภูริ) ทันทีที่อีธานรับสาย คำบ่นก็ดังแว่วเข้ามาอย่างไว...คนอะไรบ่นเป็นชีวิตจิตใจจริงๆ
“ผมกวนเหรอครับ” ภูริกรอกเสียงหวานลงไป แน่นอนว่าอีกฝ่ายน่ะน่าจะแปลกใจ แต่เขาไม่สนหรอก...กำลังตลกกับหน้าเหวอๆ ของหัวหน้างานนี่แหละ
พิชัยไม่อยากจะเชื่อว่าภูริจะสามารถโทรหาอีธานได้ ยิ่งอีกฝ่ายเป็นถึงประธานบริหาร ที่ใครต่างก็รู้ว่าเวลาว่างมีแค่น้อยนิด ทั้งยังหยิ่งยโสไม่คุยกับใครหากอีกฝ่ายอยู่ต่ำกว่าตัวเอง ไม่ว่าจะสายเลือด หน้าที่การงาน ฐานนะเงินทอง หรือความมีหน้ามีตาในสังคม
เห็นว่าอีธานมาหาภูริอยู่หรอก แต่คิดว่ามันก็แค่เรื่องชั่วครั้งชั่วคราวไม่น่ามีอะไรมากกว่านั้น แต่การที่ภูริมีเบอร์ส่วนตัวอีธานนี่ก็หมายความว่าภูริเป็นอะไรกับอีธานจริงๆ สินะ เขาไม่ควรเล่นกับคนคนนี้แล้ว...
(ผมประชุมอยู่ มีอะไรก็รีบๆ พูดมา)
“เอ่อ...ผมมีเรื่องจะถามนิดหน่อย...”
ปัง!
ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลยสักคำเดียว พิชัยก็รีบสาวเท้าไวๆ แล้วออกจากห้องไปเสียแล้ว เสียงปิดประตูดังนั้นทำให้ภูริตกใจนิดหน่อย แต่ก็ตลกดี มาอย่างราชสีห์ แต่ไปทีนี้อย่างกับสุนัขเลยเนอะ
(ถามอะไรล่ะ เร็วๆ ผมมีงาน)
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร...ผมแค่โทรผิด แค่นี้นะครับ ขอโทษที่รบกวน” ภูริพูดกับอีธานเสียงนุ่มละมุน ไม่พอ...เขากลั้นขำด้วยเนี่ยดิ นึกถึงหัวหน้าตัวเองเมื่อกี้นี้แล้วมันตลกจริงๆ เลยให้ตาย
อยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกไปให้ดังสุดปอดเลย เห็นเมื่อกี้มะ...เห็นท่าทีเหวอๆ ของหัวหน้าเขาไหม เห่อๆ ตลกเป็นบ้า มากูมงกูมึง วางก้างเสียเต็มประดา ใหญ่ไม่จริงอย่ามาเล่นกับภูนะน้องนะ เพราะภูเนี่ย...เล่นของใหญ่กว่ามาแล้ว
“ฮ่าๆ” นึกแล้วก็ขำความคิดตัวเอง อะไรของเราก็ไม่รู้...บ้าบอจริงๆ
ภูริเดินออกมาจากห้องเอกสารด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อารมณ์ดีเพราะมีความสุข ระหว่างทางเดินก็เจอสาวสวยกำลังยกเอกสารปึกใหญ่ไปเครื่องถ่ายเอกสาร ความมีน้ำใจของเขาทำให้เขาอาสาช่วยธอยกพลางพูดคุยกับหญิงสาวที่มีสถานะเป็นเบต้า
ถ้าเขาไม่กลายร่างน้า...ผู้หญิงแบบนี้แหละที่จะคู่ควรกับเขา เราอาจจะแต่งงานมีลูกกันสักคนสองคน มั้งนะ...ไม่ดีๆ ทำไมภาพที่เขามีลูกกับอีธานต้องแว้บเข้ามาในหัววะ อ๋อย เขาเป็นผู้ชายนะ...ผู้ชายที่เป็นเบต้าด้วยนะ เขาไม่ควรท้องดิ
ภูริไล่ภาพอันไม่สมควรออกจากหัว เขาส่งหญิงสาวที่เครื่องถ่ายเอกสารเรียบร้อยแล้วก็แวะลงไปข้างล่างเพื่อจะหากาแฟมาดื่ม ไม่ไหวแล้ว ภาพที่เผลอนึกขึ้นมามันทำร้ายจิตใจเบต้าอย่างเขามากเกินไป ไม่...ไม่ได้อีก จะเรียกตัวเองเป็นเบต้าแม่งก็แปลกๆ ก็เขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้วนี่นา
นึกขึ้นมาทีไรห่อเหี่ยวทุกที...ช่างเหอะ
เอาเป็นว่าตอนนี้ขอไปหากาแฟกินให้ฉ่ำปอดหน่อยเถอะ เสียดายถุงเมื่อเช้านี้จริงๆ เลย สำหรับอีธานนั่นมันเงินแค่เล็กน้อย แต่ภูรินั่นมันก็เยอะอยู่นะ บางที ภูริก็กินกาแฟถุงเดียวนั้นนั่นแหละไปจนถึงเย็นเลย เงินเขามันหร่อยหลอลงไปเยอะแล้ว กินแบบนี้ทุกวันมีหวังเงินไม่พอมื้อเที่ยงแน่นอนล่ะนะ หรือเย็นนี้เขาจะขออีธานแวะซื้อมาม่าดี เอามาตุนไว้แล้วก็พกมาที่ทำงานวันละซอง แบบนั้นคงผ่านช่วงวิกฤตไปได้บ้าง
ถ้าถามว่าอีธานก็รวย...ทำไมไม่ขอเงินอีธาน ง่ายๆ เขาเป็นคู่แท้กันทั้งที่ไม่ได้อยากเป็น เพราะงั้นระหว่างเขากับอีธานความจริงมันก็แค่เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้นเอง
....100%....
มาแย้วววว เห็นคอมเมนต์เยอะๆ ระรานตาแล้วมันอยกาจะอัปทุกวันเลยให้ตาย ฮ่าๆ แต่ก็ไม่ได้อะเนอะ ขอบคุณทุกคอมเมนต์มากเลยนะคะ มีความสุขมากกับการได้อ่านความคิดเห็นของพวกคุณ
เอาจริงๆ ตอนนี้ก็อยากคิดได้อย่างภูริ อยากมองอะไรสบายๆ แบบนั้นบ้าง แต่ก็...คงยกให้เขาเป็นสายชิลไปล่ะเนอะ ฮ่าๆ ความเป็นภูรินั้นยากจะเลียนแบบจริงๆ
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ เข้างานก่อนนะฟิ้วววววว
-
:hao3: :hao3:
อีธาน สืบบบบบ
-
คงพวกอิจฉาละสิใส่ความไม่ให้งานภูริ กลัวทำผลงานเด่นเกินหน้า น่ารังเกียจจริง
แต่คุณประธานนิไม่ค่อยเลยเน๊าะ ไหนอะคนหยิ่ง ปากร้ายยย โทรปุ๊บรับปั๊บ :m20:
มีความหลงเมีย แต่ก็ปากแข็ง ระวังเถอะจะหลุดมือ จับไว้แน่นๆ นะค่ะ :katai3:
:L2: :pig4: :L2:
-
มีความดราม่าเป็นพักๆ
-
ทำไมหัวหน้าชั่วยังลอยนวลอยู่ได้ แถมยังมาข่มขู่อีก เพื่อนร่วมงานสุดชั่วที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย นี่มันแผนรุมโทรมเลยนะ จะปล่อยปะเด็นนี้ไปง่ายๆเหรอค๊ะ คือภูริมองโลกในแง่ดีมาก ทำให้เหตุการณ์ที่เล่าผ่านภูริ ความหนักมันลดลง แต่กรณีนี้ไม่ควรไง การกระทำของคนกลุ่มนี้มันแย่มาก ผู้ร่วมงานอีกต่างหาก คุณเลขาก็สืบได้ไม่ละเอียดเลย เรานึกว่าความจริงก็ปรากฏบ้าง นี่มันเกือบว่างเปล่า ดีที่อีธานติดใจสงสัยเอง
-
ชอบภูริจัง ดูเป็นคนที่ซิวๆๆดี ไม่คิดอะไรมาก คนแบบนี้น่าจะมีความสุข บ่นแต่เรื่องถุกแย่งกาแฟ
-
ในเมื่อถามแล้วน้องไม่ตอบก็ต้องสืบ หึหึหึ
-
หัวหน้าควรโดนอะไรบ้างอะ ถ้าวันนั้นภูริพลาดคือโดนรุมโทรมเลยนะ
แล้ววันนี้ยังมาข่มขู่ ทำตัวแบบนี้ใส่ภูริอีก ทำไมถึงยังชิลๆเฉยๆได้อ่ะ
บางทีภูริก็ไม่ได้ชิล แต่ไม่สนใจหรือใส่ใจอะไรเลยมากว่า
บางทีก็รำคาญนายเอกเรื่องนี้
-
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
อยากรู้คู่แท้ของพิชัยอ่ะ
-
:L2: :pig4:
ปวดหัวแทน
-
คนอย่างพิชัยไม่ควรมีคู่แท้อะ ควรติดโรคตายไปซะ
แค้นแทนน้องภู
อีธานได้คะแนนบวกขึ้นมานิดนึงที่เชื่อใจ แล้วก็ยอมรับโทรศัพท์เมีย
-
ให้ภูริไปพบลูกค้าไม่ได้นะ เดี๋ยวเกิดเจออัลฟ่าหื่นๆขึ้นมา :serius2:
-
บริษัทของอีธาน ไม่น่าจะล้าหลังนะ
เอ่อ.....คือไม่ไฮเทคเลย ไม่ติดกล้องวงจรปิดเลยหรอ
อีธาน จะได้เห็นความเลวร้าย
ที่ภูริประสบพบเจอจากพวกอัลฟ่าเลวๆ o22 o22 o22
เกลียดหัวหน้างานของภูริ :fire: :fire: :fire:
เหอะ.....ความจริงจะปรากฏ
ว่าภูริทำงานห่วยแตก
ชอบทะเลาะกับลูกค้า
หรือถูกแย่งผลงานกันแน่ :angry2:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาล่ะ อีธานเริ่มสืบแล้ว ขอให้เจอความจริงไวๆ ว่าภูริโดนรังแกมานานแล้ว
-
ความจริงต้องเปิดเพย!!!!
-
เหมือนจะสมเหตุสมผลแต่ก็ไม่สมเหตุสมผล คุณเลขาสืบมาได้น้อยมากเหมือนแค่ไปเอาเอกสารเก่าๆกลับมารายงานไม่ได้สืบอะไรเลย คนรักภูริมีค่อนข้างมากในบริษัทแค่เอาใครซักคนในแผน่นมาถามก็ได้ข้อมูลเยอะประมาณนึงแล้วมั้งหรือมีจุดน่าสงสัยต่างๆแล้ว และนี่คือบริษัทชั้นนำเลยนะการกลั่นแกล้งพนักงานหรือหัวหน้าทะเลาะกันทำไมไม่มีการจัดการอะไร ระดับเลขาประธานน่าจะทำงานได้ประสิทธิภาพกว่านี้ไม่แปลกใจว่าทำไมประธานไม่ค่อยรู้อะไร ส่วนตัวภูริมีตรรกะแปลกๆหลายจุดที่เราไม่เข้าใจการเกือบถูกรุมโทรมและถูกสั่งให้ทำแบบนั้นพอเอาตัวรอดได้กลับปล่อยไปแบบไม่คิดอะไร หรือการโดนรุมโทรมไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยปล่อยได้ง่ายๆชิวๆ ถึงเราจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ติดตามต่อไป...
-
ขออนุญาตเกลียดความปากอย่างใจอย่างของอีธานได้ปะ 555
-
มาสั้นๆ สงสัยภูริโดนรังแกขนาดนั้นทนอยุ่ได้ไง :ling2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ภูริสู้ๆ เดี๋ยวก็จะมีวันของเราาาาา
หมั่นไส้อิตาหัวหน้า อยากให้อีธานรู้ความจริงมากๆๆ
-
โอ้โหหหหห คุณหัวหน้า!!!
อยากให้อีธานรีบๆรู้ความจริงเร็วๆแล้วเนี่ย
-
เกลียดอิหัวหน้าพิชัย คิดจะเคลมภูริจริงๆ นี่หว่า
สงสารโอเมก้าที่โดนนางกัดมากเลย ต้องมาเป็นคู่แท้กับคนแบบเนี้ยยย
ขอให้คุณอีธานรู้ความจริงเร็วๆ แล้วกันนะ
-
อยากให้อิหัวหน้าพิชัยโดนหนักๆ :angry2: :fire:
-
ติดตามค่าาาาา
-
น้ำตาจะไหล อึดอัด อยากจะเลียงภูริเสียเอง คนอื่นมันไม่ได้ดังใจสักคน เลขานี่ก็นึกว่าจะได้อะไรเด็ด ๆ ก็คืออ่านเอาตามเอกสารธรรมดา เออ ก็คนธรรมดานี่ล่ะเนอะ พอเข้าใจว่าไม่ใช่นักสืบ ข้อมูลก็ดึงจากระบบที่มีนั้นแหละ แต่ปลอมแปลงอะไรง่าย ๆ แบบนี้ ไม่มีใครรู้ หรือรู้เห็นเป็นใจกันหมด บริษัทไม่มีธรรมาภิบาลเลย ผู้บริหารก็ถูกหลอกง่าย คือทุจริตน่าจะเยอะ ยังอยู่ได้ยังไงไม่เจ๊ง??? หัวหน้าแผนกก็คุกคามทางเพศ ทำร้ายร่างกาย สภาพแวดล้อมการทำงานแย่สุด ๆ ฮือออออ เครียด
-
ภูริเนี่ยโลกสวยจริงๆ เนอะ ถ้าเป็นชั้นนะ :z6: :m31:
-
น้ำตาจะไหล อึดอัด อยากจะเลียงภูริเสียเอง คนอื่นมันไม่ได้ดังใจสักคน เลขานี่ก็นึกว่าจะได้อะไรเด็ด ๆ ก็คืออ่านเอาตามเอกสารธรรมดา เออ ก็คนธรรมดานี่ล่ะเนอะ พอเข้าใจว่าไม่ใช่นักสืบ ข้อมูลก็ดึงจากระบบที่มีนั้นแหละ แต่ปลอมแปลงอะไรง่าย ๆ แบบนี้ ไม่มีใครรู้ หรือรู้เห็นเป็นใจกันหมด บริษัทไม่มีธรรมาภิบาลเลย ผู้บริหารก็ถูกหลอกง่าย คือทุจริตน่าจะเยอะ ยังอยู่ได้ยังไงไม่เจ๊ง??? หัวหน้าแผนกก็คุกคามทางเพศ ทำร้ายร่างกาย สภาพแวดล้อมการทำงานแย่สุด ๆ ฮือออออ เครียด
เห็นด้วยมากๆ อ่ะ
-
อีธานต้องจัดการพิชัยให้ภูริด้วยนะ รังแกภูริมานานแล้ว :m16:
-
หัวหน้าของภูริน่าจะโดนอะไรอีกซักหน่อยนะ โทษฐานยังมารังควานภูริไม่เลิก :m16:
-
เราคิดว่าการที่คุณเลขาสืบได้ข้อมูลมาไม่ตรงกับความจริงนั่นเป็นเพราะคุณเลขาก็มีความเป็นอัลฟ่าเหมือนกันจึงมีความเหยียดในเพศที่ต่ำกว่าเลยไม่จริงจังกับเท็จจริงเท่าไหร่เอาเท่าที่สืบมาได้จากเอกสารเท็จที่อัลฟ่าเลวทำไว้ จำได้อ่านตอนแรกที่ภูริได้กับอีธานตอนภูริมองอลันแบบชื่นชมแต่อลันกลับมองเหยียดๆใส่ภูริแต่ไม่แสดงชัดมากเพราะเป็นคู่แท้อีธาน
-
ว้าวดีใจมากกเลยได้อ่านติดต่อกันเลย เข้ามานึดว่าจะไม่ได้อ่านเสียแล้ว
แอบเห็นด้วยกับบางความเห็นว่าเลขาอีธานมีอคติกับโอเมก้าด้วยไหมข้อมมูลที่ได้มาจึงไม่ลึก
หรือว่าท่านเลขายังไม่หาอย่างจริงจัง
จะยังไงก็ชั่งจะรอเฉลยตอนต่อๆไปครับ
รีบๆมาต่อนะครับจะได้ไม่ขาดตอนกำลังสนุก เนื้อเรื่องลื่นไหลดีคับ
จะรอครับ
-
จะโดนแกล้งอีกมั้ย T_T
-
ใหญ่ไม่จริงอย่ามาเล่นกับภูนะน้องนะ เพราะภูเนี่ย...เล่นของใหญ่กว่ามาแล้ว
เนาะ เนาะเนาะ เนาะ เนาะ :katai2-1:
-
เราคิดว่าการที่คุณเลขาสืบได้ข้อมูลมาไม่ตรงกับความจริงนั่นเป็นเพราะคุณเลขาก็มีความเป็นอัลฟ่าเหมือนกันจึงมีความเหยียดในเพศที่ต่ำกว่าเลยไม่จริงจังกับเท็จจริงเท่าไหร่เอาเท่าที่สืบมาได้จากเอกสารเท็จที่อัลฟ่าเลวทำไว้ จำได้อ่านตอนแรกที่ภูริได้กับอีธานตอนภูริมองอลันแบบชื่นชมแต่อลันกลับมองเหยียดๆใส่ภูริแต่ไม่แสดงชัดมากเพราะเป็นคู่แท้อีธาน
คหนี้เมกเซนส์ คือ นี่เป็นโลกสมมุติ โลกที่สังคมแบ่งชนชั้น เหยียดเพศสภาพซึ่ง ณ ที่นี้คืออัลฟ่า เบต้า โอเมก้า กฏที่เราเข้าใจผ่านมุมมองของภูริและอิธานคือ ทุกอย่างเป็นไปตามวัฏจักรของแต่ละชนชั้น ทุกคนเดินตามวัฏจักรนั้นโดยไม่ได้ตั้งคำถามหรือกังขา อย่างอิธาน อลัน พิชัย อลันไปสืบมาโดยมีความคิดที่ว่า ไม่มีอะไรผิดปกติ นางคิดแบบอัลฟ้าที่คิดว่าทุกอย่างปกติ โอเมก้าหรือชนชั้นอื่นไม่มีคุณค่าให้ตรวจสอบ
ปัญหาของเรื่องนี้อยู่ตรงที่ว่า คนเขียนไม่ได้เกริ่นสภาพสังคม หรือ แบ็คกราวด์ของเรื่องเลย คนอ่านเลยอ่านโดยยึดเอาสภาพสังคมของโลกเราเป็นหลัก บริษัทในเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีการขยายความถึงระบบสังคมอะไรมากมาย คนอ่านเลยไม่รู้ว่าจะอิงตามจริง หรือไปตามน้ำ
เราอ่านมานี่ดูจากสภาพสังคมกับสภาพครอบครัวแล้ว รู้เลยว่าทำไมภูรินิสัยแบบนี้ เพราะถ้านางไม่เป็นคนชิลๆแบบนี้มีหวังคับอกคับใจตายจากทั้งครอบครัวกับที่ทำงานไปแล้ว
-
:z6: น่าเกลียด รู้สึกขยะแขยงพิชัยอ่ะ รู้สึกสงสารโอเมก้าที่ได้
จับคู่ด้วยเลย ทำไมแบบ อธิบายไม่ถูก รู้แค่ว่าไม่ชอบเอามากๆ
ไหนจะเลขาอลันอะไรนี่อีก เหยียดในเหยียด
-
อยากอ่านพาทบรรยายบ้างงงงงงง มีแต่ตัดทั้งนั้นเลยยยย
-
หัวหน้าแบบนี้ควรโดนไล่ออกอะ วันก็ต้องรู้ปะว่าคนที่วางยาคือใครมาโทษภูได้ไงอะ เลขาสืบแบบเต็มใจสืบให้จริงๆปะเนี่ย
-
สนุกค่ะ ติดใจมากกกก อยากจับคุณอีธานมาตบซ้ายตบขวาแล้วตะโกนอัดหน้าว่า เบิกเนตรสักที!
เห็นใจคุณภูริเรื่องภาระทั้งหลาย ทั้งยังโดนรังแกจากเหล่าหัวหน้าอัลฟ่าอีก
แต่ชื่นชมความมองโลกในแง่ดีของคุณภูริเขานะคะ อยากจะคิดได้แบบนี้บ้าง 55555555555
มาลุ้นว่าเมื่อไหร่คุณอีธานจะเบิกเนตร นี่แอบคิดว่าคุณอลันน่าจะสืบเรื่องจนรู้เรื่องคุณภูริบ้าง สรุปได้แต่เอกสารที่ถูกปลอมแปลง :a5:
คุณอีธานควรจะสืบด้วยตัวเอง กล้องวงจรปิดน่ะ ดูซะบ้างนะคะคุณขา :hao3:
-
อีธานรีบๆฉลาดแล้วมาตบหัวหน้าสักฉาดหน่อย :beat:
-
ชอบความคิดบวกของภูริ และชอบความฉลาดของอีธาน เนี่ยยย ย !! ให้ภูริได้เจออะไรดีๆ บ้าง ยินดีกับน้องด้วย ขอให้อีธานหลงรักภูริเร็วๆ 55
-
เห็นด้วยกับความเห็นคุณFrejaทุกตรง
ส่วนเรา เป็นประเภทอ่านเอาสนุก ไม่สนุกเราก็หยุดอ่าน ได้อ่านฟรียิ่งดีใหญ่ การได้เห็นฟีทแบค คอมเม้นต่างๆของคนอื่นด้วยนี่มันดีนะ สนุกดี แม้บางทีอ่านแล้วคิดกลับกันว่าเราเป็นคนเขียน ก็คงเฟลไปบ้าง งานศิลปะทุกอย่างก็มีคนวิจารณ์หมดแหละ
นักเขียนก็ได้กลับไปคิด ไปดักทาง ไปปรับปรุง
ก็อย่าพึ่งท้อ สู้ๆ
-
สงสารภูริิ
-
แอบรอเธออยู่นะจ๊ะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:katai5:
-
ขออนุญาตเกลียดความปากอย่างใจอย่างของอีธานได้ปะ 555
จับมือเลยครับ เกลียดขึ้นสุด
ป.ล. รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
ที่ทำงานควรจัดระเบียบองค์กรให้มีความน่าเชื่อถือมากกว่านี้ อีธานต้องจัดการให้ได้เพื่อภูรินะะะ :katai1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
สนุกมากกก
-
>....ตอนที่ 15 [100%]....<
โชคดีของอีธานที่ภูริโทรเข้ามาตอนพักเบรกพอดี ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถรับสายโทรเข้ามาของอีกฝ่ายได้เนื่องจากติดประชุม แต่ภูริคงไม่รู้หรอกว่าการโทรหาแล้วตัดสายไปทื่อๆ แบบนี้ทำให้อีธานคิดมาก...
เขาเนี่ยนะกำลังคิดมากเรื่องโอเมก้าคนนั้น?
บ้าเหอะ!
อีธานพยายามละทิ้งความคิดอันไร้สาระออกจากหัวแล้วเดินกลับเข้าห้องประชุมอีกครั้ง นี่เป็นงานของเขาและเขาก็ต้องแยกเรื่องส่วนตัวออกจากงานให้ได้ โดยปกติแล้วอีธานแทบจะไม่เคยพกเรื่องตัวเองเข้าที่ทำงานเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งมามีภูรินี่แหละ แต่เขาก็คือเขา...เขาสามารถวางเรื่องภูริเอาไว้หน้าห้องประชุมได้ง่ายดาย
กว่าจะประชุมบอร์ดผู้บริหารเสร็จก็กินเวลาไปสองชั่วโมง ตอนนี้เที่ยงวันพอดี อีธานเดินออกมาหน้าห้องขณะพูดคุยกับซีอีโอคนอื่น อันที่จริงพวกเขามีนัดทานมื้อเที่ยงด้วยกันแต่อีธานนั้นขอตัวไปเคลียร์งานของตัวเองในห้อง ทว่าความเป็นจริงคือ...อีธานจะไม่ปล่อยให้ความสงสัยของตัวเองนอนนิ่งโดยไม่ได้รับความกระจ่างจนหมดวันแน่นอน
“อลัน ไปตามภูริมาที” น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่งคนสนิท
“ครับท่าน” และอลันก็มีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น
“เอามื้อเที่ยงมาเผื่อด้วย”
“ครับท่าน”
ทั้งคู่แยกกันไปคนละทาง อีธานตรงกลับห้องทำงานของตัวเอง บนชั้นของเขานั้นส่วนใหญ่จะมีแต่ห้องของผู้บริหารและไม่ค่อยมีพนักงานเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่ที่เห็นๆ กันก็จะมีแค่เลขานั่งทำงานประจำอยู่หน้าห้องของแต่ละคนเท่านั้น แต่เวลานี้เลขาของทุกคนตามติดเจ้านายอยู่ ก็เลยเหมือนว่าชั้นนี้ร้างไร้ผู้คนอย่างสิ้นเชิง อีธานชอบความสงบแบบนี้ และถ้าไม่ติดว่ามันจะไม่เหมาะสมอีธานก็อยากจะให้ห้องทำงานของเขากินพื้นที่ของทั้งชั้นเพื่อที่จะไม่ต้องอยู่ร่วมกับคนมากมาย
บนโต๊ะทำงานมากมายไปด้วยเอกสาร อีธานใช้เวลาที่รออลันไปตามภูรินั่งอ่านรายงานชิ้นต่างๆ ที่ต้องเคลียร์ให้หมดเร็วที่สุด เรื่องบางเรื่องมันจำเป็นต้องรีบแก้ไข และเขาไม่สามารถปล่อยผ่านงานเหล่านี้ไปได้ มือซ้ายถือแฟ้มเอกสารมือขวาจรดปากกาเซ็นชื่อของตัวเองพลางกวาดสายตาอ่านตัวหนังสือมากมายบนหน้ากระดาษ
การอ่านรายงานพวกนี้เหนื่อยกว่าการอ่านหนังสือเล่นอยู่บ้าน แม้ว่ามันจะเป็นการอ่านเหมือนกันแต่การใช้สมองวิเคราะห์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เขาอาจไม่จำเป็นต้องลงแรงกายอะไรเลย แต่สมองที่ประมวลผลพวกนี้อยู่ทุกวันนั้นค่อนข้างล้า ดังนั้นวันหยุดของอีธาน เขามักจะทิ้งงานทุกอย่างเพื่อพักสมองของตัวเอง ต่อให้งานจะเยอะแค่ไหน...กฎของเขา ทุกคนต้องเคารพ
“ขออนุญาตครับ” หลังเสียงเคาะประตูก็ตามติดมาด้วยเสียงของอลัน
“เข้ามา” อีธานยังคงจดจ่ออยู่กับรายงานตรงหน้าไม่ยอมละสายตาไปที่ประตู
อลันเปิดประตูให้ภูริเดินเข้าไปข้างใน ตอนแรกก็ไม่อยากจะก้าวเท้าเข้ามาหรอก ความทรงจำในห้องนี้นั้นมัน...ติดเรตไปหน่อย แต่พออลันดันหลังภูริ เขาก็จำเป็นต้องเดินเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้ เลขาอีธานหหล่อนะ...แต่โหดเหมือนอีธานเลยแฮะ ภูริแอบคิดแบบนั้น เพราะการเจ้ากี้เจ้าการจัดแจงให้ทุกอย่างนี่ไม่ต่างกันเลยจริงๆ
ตอนแรกภูริก็นั่งนึกอยู่ที่โต๊ะตัวเองว่าวันนี้จะกินมาม่ารสอะไรดี อาจจะเป็นมาม่าต้มยำ แต่นึกไปนึกมามันก็น่าเบื่อ ดูดกาแฟอีกสองสามปื้ด ทีนี้แหละรู้สึกอิ่ม ไม่ค่อยหิว เขารู้ตัวดีว่าถ้าไม่กินมือไม้มันจะสั่น ทำงานลำบาก เอาวะ...วันนี้มาม่าต้มยำน้ำข้นก็แล้วกัน ขณะที่จะลุกเดินลงไปชั้นล่างเพื่อเข้าห้องรับประทานอาหารกลางวัน แรงกดดันจากอัลฟ่าก็แผ่กระจายไปทั่วชั้น
น่าแปลก...เขารู้ว่านั่นไม่ใช่อีธาน แต่ก็ไมคิดว่าจะเป็นอลันไง นึกว่าอัลฟ่าหัวหน้าฝ่ายไหนมาเยี่ยมเยียนแผนก ทำนองนั้น คิดแค่ว่ามันไม่น่าเกี่ยวกับตัวเองอะนะ โถ คนระดับล่างอย่างภูริน่ะเหรอจะมีผู้หลักผู้ใหญ่มาหา บ้าไปแล้ว...ฝันไปทั้งชาตินั่นแหละเอ็งเอ้ย
แล้วเป็นไง ไม่มีใครมาตามหรือมาหาหรอก สุดท้ายเป็นไง นี่ไง...เขาถึงมาโพล่อยู่ที่หน้าโต๊ะของอีธาน แล้วดู ที่รักมาอยู่ตรงนี้แล้วยังจะก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมืออยู่ได้ ถามจริง ก้มหน้าอยู่บ่อยๆ แบบนั้นนี่ปวดคอบ้างไหม? เขานี่นั่งคีย์งานทั้งวันยังโคตรปวดคอเลย บางทีนะ กลับบ้านก็ให้น้องนวดให้ เอาพลาสเตอร์ตราเสือมาแปะคลายปวดอะไรเถือกนั้น อันที่จริงแม่นวดดีกว่า...แต่แม่ไม่นวดให้ แม่บอกมึงนั่งแหละต้องนวดให้แม่ เห่อๆ
นอกเรื่องไปไกลอีกล่ะ....
“จะยืนค้ำหัวผมอีกนานไหม” อีธานว่าทั้งที่ไม่เงยหน้ามอง
“ก็ผมรอท่านพูดจะได้ไปกินข้าว” ภูริไม่คิดอะไรเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น อย่าง...อีธานสั่งอาหารมาเผื่อ เป็นอาหารสุดหรูหราอลังกาลงานสร้าง ชนิดที่ว่าต้องใช้เงินเดือนทั้งเดือนของตัวเองกินอะนะ
ภูริเห็นอีกฝ่ายนำปากกาด้ามงามวางลงบนแท่นสีเงิน ไอ้นี่แหละนี่เขาก็มองว่ามันสวย อยากจะมีบ้าง แต่คิดว่ามันแพงและไม่จำเป็นเท่าไหร่สำหรับมนุษย์เงินเดือนที่ใช้ปากกาด้ามละห้าบาท จากนั้นแฟ้มก็ถูกปิด เขาว่านะ...นิ้วของอีธานสวย คนมันดูดีนี่มันจำเป็นต้องดูดีทุกอย่างแมะ? หรือยังไง
อืม...นึกถึงตอนอีธานเอานิ้วเข้ามา เดี๋ยว! อย่าหื่น นี่ไม่ใช่เวลาหื่น นี่เป็นเวลากินข้าว เวลาพักเที่ยง เวลาที่สามารถงีบได้โดยไม่โดนหัวหน้าด่าเว้ยเฮ้ย! แต่ก็แหม...อยากเนอะ ไม่ได้อะ ตีหัวตัวเองสักทีสองทีเผื่อสติจะกลับคืนมา
ภูริกำลังไล่ความคิดใต้สะดือออกไปจากหัว อีธานดันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาก่อนเสียนี่ ให้ตายเถอะ ทำไมเวลาที่สบตากับอีธานแล้วเขาต้องทะลึ่งด้วยนะ ตอนนี้เขาเห็นอีธานถอดเสื้อผ้า...เขาก็กำลังถอด แล้วสองร่างก็เข้ามานัวเนียกัน แง่ม...ไม่ดิ ห้ามดิ! ต้องไม่ติดเรตอย่างนั้นนี่มันนิยายใสๆ นะเว้ย!!!
“ผมสั่งให้กินยา” เสียงอีธานค่อนข้างจะแหบพล่าไปกว่าปกติเล็กน้อย นี่เขามีอารมณ์กับเราใช่ไหมนะ...แน่เลย ภูริคนนี้ของคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเถอะ
“ผมกินแล้ว”
“กินแล้ว...” อีธานย้ำคำ เพราะถ้ากินแล้วยังจะปล่อยฟีโรโมนฟุ้งขนาดนี้อีกเหรอ...ไม่สิ ภูริมีร่างกายที่ผิดปกตินี่นะ
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แต่ใครเล่าจะมารู้ดีเท่ากับตัวเอง...ภูรินี่สมองรันแต่เรื่องลามกอนาจาร ไม่เหมาะไม่ควรอย่างยิ่งสำหรับผู้เยาว์ที่กำลังอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ เอ๊ะ เหมือนมีเสียงบอกว่าบรรยายความคิดได้นะ เราสายหื่น เรายินดีเป็นอย่างยิ่งที่นายหื่นใส่คู่ของตัวเอง แต่ไม่...เขาจะไม่หื่นให้ใครรู้เด็ดขาด!
เหรอ?
อีธานมองแววตาฉ่ำอารมณ์ของภูริ เขารู้ทันว่าตอนนี้อีกฝ่ายก็มีความต้องการไม่ได้ต่างอะไรกับตัวของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว อาวุธขนาดเขื่องใต้กางเกงกำลังพองตัวขึ้นพร้อมกับส่งสัญชาตญาณว่าตอนนี้สามารถใช้การได้อย่างดีเยี่ยม แต่อลันกำลังจะเข้ามา เขาคิดว่าแบบนั้นะ...คิดว่าอลันต้องเอาอาหารมาให้และอีธานก็ไม่อยากให้อลันมาเห็นฉากแบบนั้น ไม่ได้กลัวอลันใจแตก
แต่...เขากลัวอลันเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของภูริต่างหาก!
บ้า มันเป็นความคิดที่บ้ามาก ทำไมเขาต้องมากลัวคนอื่นเห็นร่างกายคู่ของเขาด้วยล่ะ เขาไม่หวงเจ้านี่เลยสักนิด ไม่คิดด้วยว่าจะเอาเจ้านี้มาเป็นคู่ไปตลอดชิวิต ไม่งั้นไม่ให้นักวิจัยที่นี่คิดค้นยาแก้คู่แท้ออกมาหรอก เขาน่ะต้องการแยกจากเจ้านี้จะแย่...ร่างกายของโอเมก้าแบบนั้นมันจะไปน่าหวงอะไรกันล่ะ!
คลุกวงในเลย...เอาเลย เดี๋ยวนี้เลย ภูริดันคิดอยู่แต่แบบนี้ ยิ่งอีธานสบตาเขาไม่ยอมละไปไหน ก็ยิ่งกระตุ้นความคิดอันบ้าบอไร้สาระในหัว เหมือนตัวเองจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ อีธานยังคงอยู่ที่เดิมแต่เขาเนี่ยแหละที่กำลังเคลื่อนกายเข้าหาอีกฝ่าย
ช่างมันดี้ อีธานอยากเขายังสนองเลย ตอนนี้เขาอยาก อีธานก็ต้องสนองเขาถูกไหม...เรื่องแบบนี้มาองมาอายเมื่อไหร่จะได้กินกันอะถามจริง เห็นกันหมดทุกซอกทุกมุม เล่นใช้ลงใช้ลิ้น โอ้โห...ทำกันทีเรียกว่าไม่อายฟ้าดินกันเลย เพราะงั้นช่างมันนั่นแหละ เขาจะเริ่ม...ใครทำไม?
“ไม่รู้จักหักห้ามตัวเองเลยนะ” ทั้งที่ต่อว่า แต่มือของอีธานกลับกำลังโอบเอวคอดเข้าหาตัวเอง
เก้าอี้ตัวใหญ่กำลังพลิกกลับไปอีกด้าน เพื่อไม่ให้โต๊ะทำงานตัวใหญ่เป็นอุปสรรคกับภูริที่กำลังเข้าหาเขาอยู่ ภูริค้ำเข่าไปที่เก้าอี้และคล้องของอีธานเอาไว้ คำพูดอีธานน่ะส่วนใหญ่จะร้ายกาจ แต่การกระทำมักสวนทางกันเสมอ ภูริไม่เข้าใจหรอก...คนแบบนี้เขาไม่เคยเข้าใจ แต่ยังไงก็ช่าง ตอนนี้เขาไม่ค่อยอยากฟังคำพูดคำจาที่ไม่ดี แล้วสิ่งที่จะทำให้อีธานหยุดบ่นได้ก็มีแต่ปากของเขาเท่านั้นเอง
“เพราะคุณแหละ คุณเรียกผมมา...ให้ผมมาอยู่ใกล้ก็เลยเป็นแบบนี้ แน่จริงอย่ามาใกล้ผมสิ ผมจะได้ไม่เป็นแบบนี้...” ภูริกระซิบเสียงแหบพล่าของตัวเองหลังจูบดูดดื่มกับอีธานจนฉ่ำ เขากำลังเลียไปที่กกหูและลำคอของอีกฝ่าย...เป็นอารมณ์ที่กระหายร่างกายอีกร่าง ซึ่งมันมากเกินกว่าจะต้านทานได้
“ฝันไปเถอะ” แล้วอีธานก็เป็นฝ่ายดึงภูริขึ้นมาจูบอีกหน...รสจูบของอีธานร้อนแรงและแผดเผาสติสัมปชัญญะของภูริจนมอดไหม้
เวลานี้ขอไม่ตลก...พอดีคิดมุกไม่ออก กำลังมัวเมาอยู่กับร่างกำยำในอ้อมแขนและส่วนเชื่อมต่อที่มันวาวไปด้วยหยาดน้ำ ภูริเคลื่อนไหวกายอยู่บนร่างอีธานได้แค่ไม่นาน เมื่อความต้องการของร่างใหญ่พุ่งขึ้นสูง เขาก็โดนจับเปลี่ยนตำแหน่งให้อยู่ด้านล่างรองรับความไวของสะโพกหนา
อาจดูเหมือนอีธานทำเอาแต่ความสะใจของตนเอง แต่คนที่แนบชิดกับอีธานรู้ดีว่ามันไม่ใช่แบบนั้น อีธานคอยดูว่าภูริต้องการอะไร...แบบไหนที่จะทำให้ภูริมีความสุขไปพร้อมกับเขาได้ นั่นจึงเป็นสิ่งที่ทำให้เซ็กส์ของพวกเขาแฟร์เสมอ มันไม่มีใครสุขกว่าใคร...แต่มันเป็นการสุขสมไปพร้อมกันต่างหาก
เมื่ออิ่มหนำสำราญกับร่างกายของกันและกันแล้ว อีธานก็เอาทิชชู่เปียกมาทำความสะอาดร่างกายให้กับร่างโปร่งที่ยังคงหมดแรงนอนหอบหายใจอยู่บนเก้าอี้หนังอย่างดีของเขา พอร่างภูริสะอาดแล้วอีธานถึงจัดการกับตัวเอง เช็ดคราบน้ำสีขุ่นและหยาดเหงื่อก่อนจะใส่กางเกงตัวเอง และแต่งตัวให้ภูริ
เขาเหมือนราชาไหม สีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจทำความสะอาดร่างกายและแต่งตัวให้เขาของอีธานอยู่ในสายตาภูริตลอดเวลา โคตรชอบ อยากบอกแบบนั้นแต่กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วอีธานจะหยุดสิ่งที่ทำอยู่แล้วหันมากัดเขาทางวาจา เวลาที่อีธานทำนั่นทำนี่ให้โดยไม่ต่อว่าเขามันเป็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกดีสุดๆ เลยล่ะ
ก็นะ...ไม่ค่อยมีใครมานั่งทำดีให้มากนักหรอก ยิ่งกับคนระดับอีธานแล้วยิ่งไม่ต้องหวังเลย พวกนั้นไม่มาแลภูริหรอก นี่อาจเป็นโชคดีหรือร้ายไม่รู้ แต่ภูริว่ามันก็ไม่แย่นัก อย่างน้อยในช่วงเวลาหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าเขาพิเศษสำหรับใครบางคน
“สรุปคุณโทรมาหาผมทำไม” อีธานปล่อยให้ภูรินั่งที่เก้าอี้ประจำกายของตนโดยไม่ต่อว่าอะไร เห็นอีกฝ่ายเหนื่อยก็อยากให้อีกฝ่ายพัก ส่วนตัวเองก็นั่งมันบนโต๊ะทำงานมองหน้าภูริไปพลาง
“ก็...ผมบอกไปแล้ว” เหมือนกำลังโกหกแม่เลยวะ เมื่อกี้ยังสุขสันต์กันอยู่เลย ตอนนี้มาโดนจับผิดเสียแล้ว
“ไม่จริง ไหนคุณพูดมาซิว่าโทรมาทำไม” พูดไปก็ไม่ต่างกับฟ้องอะดิ เขาไม่อยากกลายเป็นคนขี้ฟ้องหรอกนะ อีกอย่าง...ภูริคิดว่านี่มันก็เรื่องของเขา ปัญหาของเขา เขาไม่ควรเอาเรื่องไร้สาระพวกนี้มาให้อีธานรับรู้ แค่โทรมาตอนที่อีกฝ่ายไม่ว่างก็น่าจะเป็นการรบกวนมากแล้ว
“จริงๆ ผมแค่กดโทรผิด”
“ถ้าโทรผิดคุณจะเรียกชื่อผมถูกเหรอ” น่าน จับผิดแม้กระทั่งจุดเล็กจุดน้อยเลยนะคนเรา สมแล้วที่ทำงานละเอียดละออพวกนี้ทุกวัน
“ก็มารู้ว่ากดโทรผิดตอนได้ยินเสียงคุณไง”
“ผมไม่เชื่อ คุณบอกว่าคุณมีคำถาม...” นี่เขาไม่ใช่นักโทษนะเฮ้ย! ไม่ต้องแผ่รังศีอำมหิตใส่กันก็ได้หรอก จากที่นั่งแผ่เพราะเหนื่อยตอนนี้เปลี่ยนมานั่งหลังตรงกุมมือไว้ที่ตักแล้วรียบร้อย เป็นไง เขาดูเป็นคนสุภาพขึ้นมาทันทีเลยไหม
ภูริก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองหน้าอีธาน เขาไม่รู้ว่าสกิลการโกหกของตัวเองเป็นอย่างไรแต่ว่ามันกลัวไปเองอะนะ แล้วทั้งที่ภาวนาให้อลันเข้ามาในตอนนี้ เข้ามาขัดขวางการโดนซักไซ้ค้นหาคำตอบ อีธานดันเอามือมาดันปลายคางเขาขึ้นเพื่อให้สบตาตั้งคำถามที่ดุดัน
“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมครับว่าให้มองหน้าคู่สนทนา ว่าไง...คำถามที่ว่าล่ะ” กลืนน้ำลาย เอื้อก...ไม่ตอบได้ม้ายยยย ไม่พูดมันออกไปได้หรือเปล่า
“อย่าให้ผมโกรธนะ” ตอนนี้ไม่เรียกโกรธใช่ไหมครับท่านประธาน ตอนนี้แววตาท่านเหมือนโกรธผมมากทั้งที่ผมแค่ไม่ตอบความจริง ซึ่งความจริงนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับบริษัทเลยแม้แต่นิดเดียว เรียกว่าไม่เกี่ยวกับงานของอีธานนั่นแหละ
“เอ่อ...”
“ไม่มีเวลามารอฟังทั้งวันด้วย คุณก็รู้ว่าผมมีงานเยอะแค่ไหนที่ต้องทำ คุณเองก็มีงานรออยู่ เพราะงั้นตอบผมมา” กลืนน้ำลายรอบที่สองและสามติดกัน ตอนนี้ลำคอแห้งผากและปากก็เริ่มจะแห้งตามด้วยเช่นกัน
“คือ...หัวหน้าเขาจะให้ผมใช้ปากให้ โทษฐานที่ผมหายไปวันนั้น วันที่พวกเขาไปกินเหล้ากันที่คาราโอเกะ แล้วเขาก็รู้ว่าผมเป็นโอเมก้า ถ้าผมไม่ทำให้...เขาจะเอาเรื่องนี้ไปประกาศให้ทุกคนรู้”
”ไม่ใช่ว่าเขาจับได้ว่าคุณวางยาเขาหรอกนะ”
“มั้ง” ตอนแรกก็แอบกลัวอีธานนิดหน่อยแต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกเหมือนต้นไม้ขาดน้ำ
บางทีก็เบื่อนะ เบื่อที่คนตัดสินเราไปเองโดยที่เขาไม่ได้รู้จักอะไรเราเลย คิดเองเออเองและเชื่อด้วยความคิดของตัวเองนั้นถูกต้องที่สุด ส่วนใหญ่ความคิดแบบนี้มักจะเกิดกับพวกอัลฟ่าที่หลงตัวเองมากๆ อะ เท่าที่ภูริเจอมาน่ะนะ
“แล้วทำไมไม่ยอมๆ ไปล่ะ โทรหาผมทำไม”
“ผมบอกเขาว่าขอถามคู่แท้ก่อน”
“เอาผมไปอ้างอีก ผมบอกแล้วว่าผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน...” มันเป็นคำที่โคตรราบเรียบเลยนะ แต่...เออ เจ็บดี
“ขอโทษครับ คราวหลังจะไม่เป็นงี้อีก” แล้วภูริสะบัดหน้าหนีมือของอีธานไปมองที่อื่นแทน
เขาน่ะชอบคิดว่าคนเราถ้ามันเชื่ออะไรแล้ว เราก็เปลี่ยนความเชื่อไม่ได้ มันจึงเป็นเหตุผลที่ผ่านมาภูริไม่เคยแก้ตัวอะไรกับอีธานเลย แม้ว่าสิ่งที่อีธานพูดออกมานั้นจะไม่ใช่ความจริงก็ตาม มันไม่ผิดที่อีธานนะ อีกฝ่ายไม่ได้มาคลุกคลีกับเขา จะไม่รู้จักเขาดีมันก็เป็นเรื่องปกตินี่นา คนเราตัดสินคนกันแบบนี้...ตัดสินจากภายนอกและภาพลักษณ์ก่อนเป็นอย่างแรก
ท่าทีไม่พอใจของภูริค่อนข้างชัดเจนมาก ถึงสีหน้านั้นจะนิ่งเรียบแต่ไม่รู้สิ...อีธานรู้สึกว่าภูริไม่พอใจกับคำพูดของเขานักเท่าไหร่ การที่ภูริโดนหัวหน้าบังคับให้ใช้ปากให้นั้นคงทำร้ายความรู้สึกของภูริพอสมควร แล้วยังไง...ภูริก็มีอะไรกับเขาง่ายๆ หนิ
ภูริเป็นคู่แท้ของเขานะเว้ย!
บางส่วนในสมองตะโกนขึ้นมา แล้วนั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมภูริถึงยอมเขาได้ง่ายดาย เหมือนที่เขาเองก็ยอมลดตัวเองไปเกลือกกลั้วกับชนชั้นที่เขาไม่คิดจะข้องแวะ ความต้องการที่ไม่อาจควบคุมได้ของเขาและภูริมันอธิบายได้ แต่สิ่งที่หัวหน้าของภูริทำกับภูรินั้นไม่มีอะไรมาอธิบายให้มันสมเหตุสมผลได้
ถ้าตัดอคติออกเหลือแต่ความรู้สึกล่ะก็ อีธานโกรธ...เขาอยากจะลงไปต่อยให้ไอ้บ้านั่นหน้ายับเยินหมอไม่รับเย็บแล้วค่อยไล่มันออกไป ไม่ว่าสิ่งที่ภูริเล่ามันจะจริงมากน้อยแค่ไหนก็ตาม อีธานยอมไม่ได้ที่จะมีใครแตะต้องคู่ของเขา
“ผมไปได้แล้วใช่ไหมครับ” หลังเงียบไปนาน ภูริก็เอ่ยถามขึ้นมา
“ไม่” อีธานเดินไปที่โซฟารับแขก ระหว่างนั้นก็โทรหาอลันให้เอามื้อเที่ยงเข้ามาได้แล้ว
“อ่า...” เอาไงต่อล่ะชีวิต บางทีก็ช่วยเขียนสิ่งที่ต้องทำต่อจากนี้ให้หน่อย สถานการณ์แปลกๆ แบบนี้ภูริทำตัวไม่ถูกจริงๆ
ไอ้เรื่องความรู้สึกแย่ๆ ที่เขารู้สึกเมื่อครู่น่ะช่างมันเถอะ ภูริสลัดทิ้งได้เสมอแหละไอ้ความรู้สึกด้านลบ เขาทำมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เพราะชีวิตของเขาก็มักเจอแต่อะไรทำนองนี้ ถ้าปักใจเจ็บมากไปก็ไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดีอะเนอะ
“มานั่งสิ เดี๋ยวอลันเอาอาหารมาให้ ต่อไปถ้าผมไม่ติดประชุมหรือออกไปหาลูกค้าผมจะให้อลันไปตาม ไม่สิ...เดี๋ยวผมส่งข้อความไปเรียกมากินข้าวด้วยกัน ตอนเย็นก็รอผมด้วย วันนี้ช่วงบ่ายผมมีนัดกับลูกค้า อาจจะกลับช้าหน่อยถ้ารถมันติด” อีธานพูดเสียเป็นธรรมชาติเลย แล้วงี้ภูริต้องทำไง? มันใช่คำสั่งไหม? ไม่...มันไม่เหมือนคำสั่งแต่เหมือนคนรักบอกตารางงานปะ คิดแบบนี้ถูกหรือเปล่าหว่า
เฮ้อ...บ้าบอจังไอ้ภู
“ครับ” ขานรับแล้วก็นั่งลงที่โซฟาเดี่ยวทางขวามือของอีธาน มันก็ค่อนข้างห่างกันแต่ภูริไม่คิดมากอะไร
คนคิดน่ะมันนี่...อีธานนี่แหละ!
เมื่อต้องรอคอยมื้อเที่ยงตอนเที่ยงครึ่ง ทั้งห้องก็เงียบงัน อีธานน่ะฟุ้งซ่านไปไกลแล้วเรื่องที่ภูริโดนข่มขู่ให้ทำเรื่องไม่ดี แต่ภูริดิ สมองนี่กำลังโลดแล่นถึงอาหารที่กำลังจะมาเสิร์ฟในอีกไม่นานนี้ ย้อนกลับไปเมื่อตอนเข้ามาในห้อง ความคิดเข้าข้างตัวเองอย่างอีธานเรียกมาเพื่อให้มากินมื้อเที่ยงอันหรูหราด้วยกันนั้นมันดันกลายเป็นจริงเฮ้ย!
บ๊ายบายนะไอ้มาม่า ฮ่าๆ ข้าไม่ต้องกินแกแล้วล่ะวันนี้ แล้วถ้าจะโชคดีอีก ตอนเย็นเมื่ออีธานเลิกงานแล้วเขาอาจจะได้ฝากท้องโดยมีอีธานเป็นคนเลี้ยงอีกก็ได้ ทีนี้เงินจำนวณพันกว่าบาทที่เหลืออยู่ก็จะได้เก็บเอาไว้ซื้อกาแฟ หรือเอาไว้เป็นเงินสำรองฉุกเฉินเผื่อเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น ก็นะ...เขาแบกทั้งครอบครัวอยู่ คิดอะไรก็ต้องคิดเผื่อเอาไว้หมดแหละ
เอาจริง แค่อีธานเลี้ยงข้าวผัดหมูสักจานก็แทบจะกราบแล้วล่ะ ไม่ดิ ขอน้ำอัดลมอีกสักแก้วจะเป็นพระคุณอย่างสูง ภูริน่ะอยากสบาย อยากมีชีวิตหรูหรา แต่เขาก็อยู่กับความเป็นจริง ต่อให้มีความช่วยเหลือเขาเพียงเล็กน้อยเขาก็ดีใจแล้ว
....100%....
โอ้...คอมเมนต์ดุเดือดมากค่ะ เราต้องขออภัยที่เราไม่ได้เกริ่นนำเรื่องสภาพสังคมอะไรพวกนี้ทำให้เกิดภาพจำอย่างที่คุณ Fraja กล่าวไว้ ขอสารภาพ ไม่ได้คิดว่ามันมีความจำเป็นด้วยแหละค่ะ แต่เราโอเคนะคะสำหรับทุกๆ คอมเมนต์เลย เราจะเก็บไว้ไปปรับปรุง ขัดใจนักอ่านประการใดต้องขออภัยจริงๆ แล้วก็ไม่ต้องกลัวเราทดท้อค่ะ เราแกร่งมาก ฮ่าๆ
ดีซะอีกนะคะ เราจะได้รับมุมมองใหม่ๆ จากทุกคนด้วย ^^
-
อีธาน นี่มัน อีธานจริงๆ เหมือนจะฉลาดแต่ก็โง่เพราะอีโก้ของตัวเองงงง :katai1:
-
เย้ๆๆๆ ภูริมาแล้ววว น้องยังมองโลกในแง่ดีเหมือนเดิม นี่ขนาดบอกอีธานไปแล้วนะ แต่ก็นะ พระเอกดูจะฉลาดน้อย หลงตัวเองเก่ง! 55555555555555
-
ผู้ชายแบบอีธานนี่ทันจริงๆเลยยยยยย
-
o13 o13
-
ใครหื่นกว่าใคร คงไม่ใช่เพราะเป็นคู่แท้อย่างเดียวแล้วแหละ
ฮาน้องภูใสๆ ที่ในหัวมีแต่เรื่องลามก มองอะไรก็คิดไปหมด เด็กไม่ดี
อีธานแค่เรียกขึ้นมาถามเอง
อีธานนี่นะหลอกทั้งตัวเอง ทั้งแอบหลอกเด็ก
เอาอาหารมาล่อ ขุนให้อ้วนๆ แล้วจับกิน
ปล.แหบพร่า ใช้ ร
-
มาล้าวววววววววววววววววววววววว รักอีธานอยากด้าย
-
ความดีของภูริกำลังค่อยๆแทรกซึมอีธาน หวังว่าอีกไม่นานอีธานจะมองภูริออกทะลุปรุโปร่งเน้อ
:katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:รอออ
-
โหอีธานคิดได้เน้อ ให้ภูริไปทำให้ไอ้หัวหน้า
-
รอวันที่อีธานรู้ว่าภูริโดนหัวหน้าแกล้ง !!! :katai1:
-
สู้ๆค่ะคนแต่ง คอมเม้นส่วนใหญ่ก็ติเพื่อก่อทั้งนั้นเพื่ออยากให้คนแต่งไปพัฒนาให้มันออกมาดีที่สุดคนเราผิดพลาดกันได้ค่ะเป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1: :pig4:
-
อีธานดูหวงน้องขึ้นมาแล้วนะ :hao3:
คิดเหมือนภูริอย่างนึงว่าคนเราเชื่อแบบไหนก็เห็นแบบนั้น
ตอนที่แล้วอินมากเพราะสงสารภูริเนี่ย อยากจะกระโดดเข้าเรื่องไปซัดแทนเลยทีเดียว คือนิยายสนุกไงคะ 5555 ถ้าเกิดอึดอัดขึ้นมาก็บอกได้นะคะ :katai5:
-
รอเรื่องนี้ทุกวันเลยจ้าาา มาบ่อยๆ มายาวๆ น๊าาา หลงรักความใสของภูริ
ส่วนอีธาน เมื่อไหร่จะมองภูริแบบดีๆ ม๊างงง :เฮ้อ:
-
ประโยคแรก มันน่าจะเป็น โชคดีของภูริ ที่โทรเข้ามาตอนอีธานพักเบรกมั้ยคะ แบบถ้าภูโทรไม่ติด ก็เลี่ยงหัวหน้าไม่ได้
-
จ้าาา อีธานผู้ไม่ได้ซึน ไม่ได้ปากแข็งใดๆเลยยยย หมั่นไส้มากๆ เหมือนเดิม
-
น้องภูริเข้มแข็งมากลูก เข้มแข็งจนเราอยากร้องไห้แทนอ่ะ
-
เฮ้ยย ก็ยังขัดใจอยู่ดี แต่มันจริงแหละคนเราตัดสินกันก่อนแล้วโดยไม่ถามไถ่ ยึดติดภาพลักษณ์ภายนอก
ปล.น้องภูริเห็นเงียบๆ คิดลามกเพียบนะจ๊ะ 555
-
ถ้าคนอ่านทิ้งคอมเม้นดุเดือนไว้แบบนี้ แปลว่าคนเขียนเขียนนิยายได้ดี ดีจนคนอ่านเกิดอารมณ์ ....โมโหตัวละคร 555555
-
ใกล้กันไม่ค่อยได้เลยอ่ะได้กันตลอด5555 :mew2:
-
แสดงว่าคนเขียนเข้าถึงอารมณ์ จนคนอ่านมีความคล้อยตามครับ :a5:
-
:mew2: :mew2:
-
สนุกค่ะ รออ่านทุกวันเลย
ชอบนิสัยภูริ กับความแอบหื่นของท่านประธาน
-
จะหื่นก็หื่นไม่สุดค่ะตอนนี้ อ่านประโยค "อย่างน้อยในช่วงเวลาหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าเขาพิเศษสำหรับใครบางคน" กับ "ต่อให้มีความช่วยเหลือเขาเพียงเล็กน้อยเขาก็ดีใจแล้ว" ของคุณภูริแล้วมันเจ็บ มันหน่วงแทน รู้เลยว่าคนดีกับคุณภูรินั้นน้อยเหลือเกิน :m15:
-
อีธานเป็นสายซึนที่แท้ทรู
-
เห้ออออออ ความรู้สึกของคนถูกตัดสินไปแล้วมันช่าง...
-
ตลกภูริมาก มึนๆอึนๆไปเรื่อยๆ
แต่ทำกันบ่อยๆไม่ป้องกัน ระวังให้ดี จะท้องไม่รู้ตัว คึๆ :hao3:
-
อีธานแรงอ่าา เป็นนี่แอบน้ำตาซึม ใจแว้บเลย ทำไมพูดไม่คิดงี้อ่ะ ใจบางไปหมดแล้วววว
-
ภูริหนูรักษาภาพลักษณ์ใสๆซื่อด้วย เจออีธานลืมตัวคิดลามกเลยนะ ก็แน่ละคู่แท้กันนะ
-
อีธานพูดให้ภูริไปทำให้หัวหน้าแผนกคนนั้นแบบนี้ ภูริน่าจะโกรธไปนานๆ ให้อีธานได้สำนึกผิดกับคำพูดตัวเองบ้าง
-
:เฮ้อ: อีธาน อ่านปากเป็ดนะคะ :ped144:
-
คำพูดอีธานทำร้ายจิตใจภูริตลอด :angry2:
-
โอ้ย น่าเอากบตบปาก
-
>....ตอนที่ 16 [100%]....<
มื้อเที่ยงกับอีธานเป็นอาหารไทยที่ถูกตกแต่งมาอย่างสวยงาม ดูน่าเอาไว้ถ่ายรูปอัปโหลดลงโซเชี่ยลมากกว่าจะเอามากิน แต่เมื่อได้ลิ้มรสเข้าไป ภูริก็คิดว่ารสชาติเขาดีมากเลย เสียดาย บางอย่างติดเผ็ดมากไปหน่อยสำหรับภูริ
เมื่อทานมื้อเที่ยงกันเสร็จก็ได้เวลาเข้างานพอดี ก็ครึ่งชั่วโมงแรกเล่นกินเนื้อสดกันบนโต๊ะทำงานนี่นะ อีธานไม่เดินไปส่งภูริเพราะอลันเข้ามาพร้อมสูทสำหรับใส่ไปงานเลี้ยง เห็นว่าภูริเหลือบมองนิดหน่อย แต่เจ้าตัวไม่ได้ถามอะไรแค่เดินออกไปเงียบๆ
“อีกครึ่งชั่วโมงต้องเดินทางครับท่าน” อลันรายงานเรื่องเวลา
“อืม ให้งานภูริหรือยัง”
“ผมจัดการแล้วครับ เดี๋ยวเขาต้องออกไปเสนอของให้ลูกค้ารายหนึ่ง ผมให้คนติดตามไปห่างๆ หนึ่งคน” อีธานฟังพลางเซ็นเอกสารที่ทำค้างไว้ตอนภูริเข้ามา
“จับตามองเขาในที่ทำงานด้วยนะ” เพราะเกิดเรื่องวันนี้ขึ้น อีธานจึงปล่อยมันไปเฉยๆ ไม่ได้ ไหนจะเรื่องที่ภูริไม่เคยออกไปเสนอขายของให้กับลูกค้า ไหนจะเรื่องโอทีที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้เลย เขาว่ามันน่าสงสัยเกินไป
“ได้ครับ” อลันรับคำโดยไม่ถามคำถามใดๆ เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เดินออกไปเมื่ออีธานก้มหน้าอ่านเอกสารเงียบๆ
โอย อิ่มท้องดีแท้ ก็อยากจะเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มหวานๆ กับอีธานอยู่หรอกนะที่เลี้ยงข้าวเที่ยงเขาอย่างหรู สำหรับภูริ ถ้าไม่ได้ออกไปกินเลี้ยงกับเพื่อนๆ ที่ทำงานเขาก็กินแค่อาหารง่ายๆ ราคาไม่แพง รู้ๆ กันอยู่ว่าค่าใช้จ่ายภายในบ้านเขานั้นเยอะแค่ไหน เพราะงั้นก็เลยไม่ค่อยยอมเสียไปกับค่าอาหารที่มากเกินความจำเป็น
เขาเดินลั้นลา รอยยิ้มเต็มแก้มถูกแจกจ่ายให้กับผู้คนที่เดินผ่าน ตามประสาคนเป็นมิตรนั่นแหละหนา ถึงแม้ว่าจะมีหลายคนไม่ชอบเขาแต่ก็เท่านั้น มาถึงแผนกตัวเองก็ต้องเดินผ่านหน้าโต๊ะทำงานของพิชัย เห็นเลยว่าสีหน้าของหัวหน้าเขาย่ำแย่มาก ไม่ใช่เจอเรื่องไม่ดีหรอก แต่โกรธเขาเนี่ยแหละ
“เอ๊อะ!” กำลังเดินผ่านไปดีๆ กลับต้องสะดุดขาของใครบางคนจนหน้าแข้งไปกระแทกกับโต๊ะ เสียงร้องอุทานก็ช่างบ่งบอกบ้านเกิดจริงๆ
จู่ๆ เขาก็นึกถึงคำพูดหนึ่งขึ้น... เอ๊อะมันเป็นคำอุทาน ของอีสานบ้านเฮาเนี่ยล่ะ เวลาเฮาเจ็บ เฮาก็ฮ้องเอ๊อะ! เฮ่อๆ มันเป็นคำพูดของนักแคสเกมคนหนึ่งที่เขามักดูเวลาว่าง ประจวบเหมาะกับที่บางทีเขาก็ร้องแบบนี้จนหลายคนคิดว่าเขาเป็นคนอีสานทั้งที่จริงเขาเป็นคนกรุงเทพนี่แหละ
ว่าแต่...หัวหน้านี่แกล้งเขาเป็นเด็กๆ เลยเนอะ เอาขามาสกัดขาเนี่ยนะ พาลนี่หว่า อีกอย่าง วิธีการแบบนี้เขายังเอามาแกล้งกันในผู้ใหญ่อายุสามสิบกว่ากันด้วยเหรอ ตลกดี มันเป็นอะไรที่เด็กน้อยมาก หรือว่าที่พูดกันมันจะจริง ยิ่งแก่ก็ยิ่งเหมือนเด็ก ไม่พอใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้ก็แกล้งให้เขาล้มเนี่ยนะ
“ซุ่มซ่าม” เสียงพิชัยดังแว่วมาเบาๆ ภูริเหลือบตาไปมอง เห็นสีหน้าเยาะเย้ยนั้นแล้วเขาก็แอบขำในใจ
เอาจริงดิ คิดว่าแกล้งกันแค่นี้มันแล้วมันสะใจมากไหมนั่น โถ สงสารอะ ภูริสงสารจริงๆ นะ อยากจะเดินวนกลับไปให้หัวหน้าแกล้งเขาอีกสักรอบสองรอบ เผื่อว่าจะอารมณ์ดีขึ้นได้ แต่ไม่เอาดีกว่า เขามีงานต้องทำ จะมานั่งทำตัวเป็นเด็กเล็กๆ เล่นกันนี่เขาไม่สันทัดเท่าไหร่
น่อว....ดูดีปะล่ะ!
“ภูริคะ” กำลังจะหย่อนก้นที่เพิ่งรับแรงบางอย่างที่แสนลามกมาลงบนเบาะเก้าอี้ แต่กลับต้องชะงักเมื่อเพื่อนร่วมงานสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับซองใส่เอกสาร สงสัยเอามาให้เขาทำแทนอีกแล้วล่ะมั้ง
“ครับ”
“เดี๋ยวภูต้องไปรับลูกค้าเลยนะ นี่เอกสาร ต้องเสนอขายยาต้านอาการฮีตตัวใหม่ของบริษัทเรา ในนี้มีข้อมูลยาและก็ยาตัวอย่างมาให้ด้วย” เธอส่งซองเอกสารมาให้คนหน้าเอ๋อ
เฮ้ย! เวลานี้เอ๋อจริงนะ เพราะเขาไม่ได้ออกไปทำหน้าที่นี้มาเป็นปีแล้ว ก็อย่าถามหาเหตุผลเลย ทุกวันนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่ได้ออกไปขายของตามหน้าที่ตัวเอง แล้วไหงวันนี้ถึงมีงานมาให้เขาได้ล่ะ ปกติต้องเดินส่งเอกสาร ถ่ายเอกสาร คีย์งานของชาวบ้านเขาไปเรื่อยเปื่อยแท้ๆ เชียว
“อ๋อ ได้ครับ” ยาที่ต้องเอาไปขายก็เป็นยาที่เขากำลังกินมันอยู่ทุกวันนี้เนี่ยแหละ
“อันนี้กุญแจรถ เงินค่าน้ำมันแล้วก็ค่าใช้จ่ายอื่นๆ อยู่ในนี้นะจ๊ะ” เธอยิ้มหวานให้เขา และแน่นอนว่าสาวสวยส่งยิ้มมาขนาดนี้เขาก็ต้องยิ้มตอบสิ
“ขอบคุณน้า”
“ไม่เป็นไรจ้า” เธอทำหน้าที่เสร็จก็เดินไป ปล่อยให้ภูริเปิดซองเอกสารเพื่อเอาข้อมูลด้านในมาอ่าน
มันมีทั้งชื่อของลูกค้า มาจากบริษัทไหนอะไรยังไง แล้วก็ยังมีเวลานัด สถานที่นัดตามปกติ ที่ไม่ปกติมีอย่างเดียว...ทำไมเวลามันกระชั้นแบบนี้ล่ะเฮ้ย บ่ายโมงครึ่งเท่านั้นเหรอ โหย ลุกเลย...ไอ้ภูมึงลุกเดี๋ยวนี้
แต่เดี๋ยวนะ...ยังไม่ได้นั่งนี่หว่า!
เห็นเวลาแล้วภูริก็รีบเดินจ้ำไปยังที่จอดรถทันที ข้อมูลไว้เอาไปอ่านในรถตอนที่ติดไฟแดงก็ยังไม่สายละมั้ง ที่เวลามันกระชั้นขนาดนี้นี่เพราะเขาโดนแกล้งอีกแล้วหรือเปล่าหว่า เท่าที่ทำงานมา สะดวกราบรื่นแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้นแหละ
ตอนหลัง พอทำงานได้ดีจนได้รับคำชมจากคนนั้นคนนี้เข้ามากหน่อย หัวหน้าก็เริ่มไม่ชอบเขา พอสาวๆ เข้าหาและเขาเริ่มนอนกับอัลฟ่าสาวบางคน หัวหน้าก็เริ่มแกล้งเขา นั่นคงเป็นจุดเริ่มต้นของการไม่ได้ค่าคอมพ์และโอทีของเขาเนี่ยแหละมั้ง แถมยังไมได้ออกไปขายยาข้างนอกด้วย อุตส่าห์วาดฝันเอาไว้ว่าบางทีจะได้เจอกับเบต้าสาวที่เป็นพนักงานเหมือนตนเอง คุยกันถูกคอแล้วไปสานต่อความสัมพันธ์ ฝันแม่งสลายไปหมดเลย
แต่ไม่แน่นะ ถ้าเขาได้ยาแก้คู่แท้มาแล้วและยังได้ออกมาทำงานข้างนอกอีก เขาก็อาจจะสานฝันต่อได้ก็ได้ หรือเปล่าวะ...แก้คู่แท้แต่ไม่แก้โอเมก้านี่ดิ เขาจะมีวันกลับไปเป็นเบต้าอย่างเดิมไหมอะ คิดแล้วเศร้า เลิกคิดแม่ม!
ภูริสามารถเดินทางจากบริษัทตนเองไปถึงที่หมายได้ทันเวลาพอดี เขาไปถึงก่อนที่อีกฝ่ายจะมาถึงเสียอีก เรียกว่าโชคดีที่รถไม่ติดน่าจะถูกต้องที่สุด ระหว่างรอก็อ่านเอกสารต่างๆ เป็นคนขายก็ต้องรู้ว่าเรากำลังจะขายอะไร ควรเสนอแบบไหนและพูดยังไงยาตัวนี้ถึงจะขายออกได้
ไม่นานนักหญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาและทักทายเขา ภูริส่งยิ้มหวานตามแบบฉบับตัวเองให้กับอีกฝ่ายพลางเชิญให้นั่ง เขาอาสาสั่งเครื่องดื่มให้เธอ ท่าทางที่สุภาพและเอาอกเอาใจเป็นอย่างดีนี้ค่อนข้างน่าประทับใจสำหรับลูกค้า
“คุณหน้าไม่คุ้นเลย” หลังจากภูริเอาลาเต้ปั่นมาเสิร์ฟให้ญิงสาวที่ชื่อนภาเรียบร้อย เธอก็เอ่ยทักเรื่องความไม่คุ้นหน้าคุ้นตา
“ส่วนใหญ่ผมประจำอยู่ที่ออฟฟิตน่ะครับ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับผม” รอยยิ้มสดใสของเขาเข้าตาหญิงสาวไปเต็มๆ และภูริก็รู้ดีถึงข้อนี้ของตัวเอง ก็เมื่อก่อนใช้มุกแบบนี้แล้วได้ผลทุกทีนั่นแหละ...
ถึงเวลาต้องเดินทางไปงานเลี้ยงแล้ว อลันเดินเข้ามาตามอีธานก่อนถึงเลาเดินทางสิบนาทีเผื่ออีธานยังไม่ได้แต่งตัวด้วยชุดใหม่ แล้วก็จริง อีธานยังคงก้มหน้าอ่านเอกสารบนโต๊ะนั้นอย่างขมักเขม้น
“ถึงเวลาแล้วครับ”
“อืม” แค่นั้น อีธานวางปากกาลงประจำที่ของมันแล้วตรงเข้าไปเอาชุดที่อลันเอาเข้ามาให้ก่อนนี้เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
ชุดสูทของอีธานเป็นสีขาวสะอาด ถูกตัดเย็บอย่างประนีตที่ร้านประจำของเขา เน็กไทสีน้ำตาลเข้มทำให้เขาดูสุภาพ ทว่าท่าทีดุดันนั้นก็ไม่ได้ถูกกลบด้วยสีสว่างตา มันกลับเข้ากัน สมแล้วที่เขาใช้ช่างประจำ อีธานเช็กเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองเล็กน้อย ต้องเนี้ยบและเรียบร้อยก่อนจะออกไปร่วมงานสังคมกับผู้คน
นึกถึงสมัยก่อนชะมัด สมัยที่เขายังเรียนอยู่ระดับมหาวิทยาลัย อีธานเป็นคนที่มีหัวด้านธุรกิจการค้าเป็นอย่างดี แต่กลับไม่ชอบเข้างานสังคมเท่าไหร่นัก เขายังคิดเลยว่าเขาไม่อยากรับช่วงต่อจากพ่อเลย การอยู่ในจุดที่พ่ออยู่นั้นหมายความว่าเขาต้องออกงานเลี้ยงอยู่เป็นประจำ เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจและกระชับมิตรกับลูกค้า
แล้วไง...สุดท้ายก็ต้องทำอยู่ดี
ถึงจะต้องเดินทางไปงานสัมคม แต่อีธานไม่ลืมที่จะหยิบไอแพดโปรเครื่องประจำมาด้วย ในนี้บรรจุรายงานเอาไว้ไม่ต่างอะไรกับกระดาษปึกหนาบนโต๊ะเขา เพียงแต่อีธานชอบอ่านที่เป็นกระดาษมากกว่าหน้าจอเหล่านี้ มันกินตา อ่านไปไม่เท่าไหร่ก็จะตาลาย ดังนั้นเขาจะใช้มันแค่จำเป็นจริงๆ เท่านั้น
หลังอ่านรายงานไปห้าฉบับ รถยุโรปก็เคลื่อนเข้ามาในบริเวณโรงแรมจัดงาน อีธานจำต้องวางอุปกรณ์อิเล็กโทรนิกส์ลงแล้วจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ครู่ต่อมาอลันก็เปิดประตูให้เขา ส่วนกุญแจรถถูกส่งต่อให้พนักงานรับรถแล้วเรียบร้อย
ร่างสูงใหญ่ของอีธานเด่นสง่าอยู่ท่ามกลางทางเข้า ทั้งที่เขายังเดินไปไม่ถึงบริเวณจัดงานแต่เขาก็ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาและความเป็นผู้นำทางสายเลือด มักทำให้เขาเป็นที่จับตามองทุกที่ที่เขาไป
งานเลี้ยงในวงสัมคมชั้นสูงมักจะคัดเอาแต่คนมีหน้ามีหน้าตาเป็นที่รู้จัก ส่วนใหญ่ก็จะเป็นอัลฟ่า เพราะพวกเขามักจะกีดกันโอเมก้าออกจากสังคมตัวเอง ด้วยความคิดที่ว่าโอเมก้านั้นต่ำชั้นเกินไป ไม่คู่ควรกับพวกเขา ส่วนเบต้าก็มีให้เห็นประปราย ถ้ามีเงิน มีอำนาจมากพอก็จะเห็นได้อยู่ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เบต้าต้องมายืนเคียงคู่กับเหล่าอัลฟ่า...พวกเบต้าก็กลายเป็นกระจอกทันที
“ว้าว ดีใจที่คุณมา” วีระ เจ้าภาพงานเป็นเจ้าของธุรกิจโรงพยาบาลที่มีเครือข่ายอยู่เกือบทั่วประเทศ อายุอานามเข้าเลขหกมาแล้วแต่ก็ยังแข็งแรง ข้างกายวีระมีหญิงสาวหน้าตาสระสวยอยู่หนึ่งคน ซึ่งโครงหน้าคล้ายกับวีระมาก อีธานคิดว่าเธอคงเป็นลูกสาว
“คุณวีระเชิญมาทั้งที ผมจะปฏิเสธได้อย่างไรล่ะครับ” อีธานยิ้มบางๆ ส่งมือไปเช็กแฮนด์กับวีระ
“นี่ลูกสาวผม เธอชื่อวิชุตา อีกหน่อยผมก็คงฝากงานไว้กับเธอ...” วีระผายมือไปทางลูกสาว อีธานก็ต้องเบี่ยงสายตาไปมองเธอก่อนจะเอื้อมไปเช็กแฮนด์
“ฝากเนื้อฝากตัวนะคะ วิยังหน้าใหม่มากๆ เลย คงต้องเรียนรู้อีกเยอะ” สายตาของอัลฟ่าสาวดูหลงใหลเขาเอาการ
“ผมเองก็เช่นกัน” แต่อีธานกลับนิ่งงันและไม่แสดงออกถึงความสนอกสนใจในตัวเธอ
เธอไม่ใช่คนแรกที่ชอบพอเขา มีผู้คนอีกมากมายที่อยากจะร่วมหอลงโลงไปกับอีธานแต่อีธานไม่สนใจ ต่อให้สายเลือดเข้มข้นใกล้เคียงกันมากแค่ไหน สำหรับเขาในตอนนี้ เขายังมองเห็นธุรกิจำคัญกว่าคำว่าครอบครัว
วีระพยายามพูดโน้มน้าวให้อีธานดูแลวิชุตาลูกสาว ราวกับเอาลูกตัวเองมาเสนอเพื่อจะให้สองบริษัทยักษ์ใหญ่ดองเป็นปึกเดียวกัน อีธานเข้าใจดี มันมีทั้งอยากให้ลูกสาวตัวเองได้คู่ครองที่ดีที่เหมาะสม และก็ผลพวงทางธุรกิจ
อีธานต้องเดินอยู่ในงานคู่กับวิชุตา หญิงสาวพูดเก่งและเดินใกล้กับเขาอย่างกับประกาศว่าเขาเนี่ยแหละเป็นคู่ที่เธอเลือก ทว่าเธอนั้นกลับสู้คนที่ใจกล้ากว่าไม่ได้ เพราะอีธานดึงดูดทุกๆ คน ไม่แปลกที่ใครต่อใครจะเข้ามาแทรกแซงเธอและเขา
ไม่นานความรำคาญของการแก่งแย่งกันก็ทำให้อีธานเบื่อหน่าย เขาหันไปกระซิบบอกกับอลันว่าจะกลับแล้ว เลขาส่วนตัวจึงเดินนำเขาไปหาวีระอีกครั้งเพื่อกล่าวคำลา การปฏิเสธอย่างสุภาพเพื่อจะหนีออกจากงานนั้นเป็นสิ่งที่อีธานค่อนข้างถนัดรองมาจากการทำงานของตัวเอง ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถรั้งเขาให้อยู่ในงานมากกว่าชั่วโมงครึ่งได้เลย
“มีข่าวภูริไหม” พอขึ้นมาในรถ อีธานก้เอ่ยถามถึงความคืบหน้าของภูริทันที
“เขาทำงานได้ดีครับ ตอนนี้สามารถขายยาออกไปได้ล็อตใหญ่เลยทีเดียว”
“เหรอ” น่าแปลก ถ้าแค่ออกไปรับลูกค้าไม่กี่ชั่วโมงยังขายได้เยอะ แล้วทำไมที่ผ่านมาถึงไม่ได้ออกไปขาย
อีธานครุ่นคิดเรื่องของภูริได้พักหนึ่ง เขาไม่สามารถเสียเวลาให้กับเรื่องส่วนตัวได้นานนักเพราะยังมีงานที่เขาต้องทำ ในขณะอลันต้องขับรถไปหาลูกค้ารายใหญ่อีกราย อีธานก็นั่งอ่านรายงานและเซ็นเอกสารออนไลน์ต่อไปเงียบๆ
ภูริบอกว่าเขาขี้บ่น ทั้งที่ตัวตนของเขาเป็นคนแทบไม่ค่อยพูดด้วยซ้ำ นั่นสินะ แล้วทำไมเขาถึงต้องกลายเป็นคนขี้บ่นเมื่ออยู่กับภูริด้วยก็ไม่รู้ แค่รู้สึกว่าภูรินั้นทำอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมด
กว่าจะคุยงานกับลูกค้ารายใหญ่เรียบร้อยก็ใช้เวลาไปมากอยู่ อาจเพราะเป็นผู้ชายและพวกเขาก็ค่อนข้างจะอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงกัน อีธานจึงไปทานมื้อเย็นร่วมกับลูกค้าที่ภัตคารหรูแห่งหนึ่ง ระหว่างที่ทานก็มีการพูดคุยถึงโครงงานต่างๆ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นลูกค้ามากกว่าที่เป็นฝ่ายพูด อีธานมีหน้าที่ซับพอร์ท ฟังและคิดว่าเขาจะจัดการอย่างไรต่อไป
บางครั้ง งานที่ดูง่ายดายอย่างการมาคุยงานกับลูกค้าก็เป็นอะไรที่เหนื่อยหน่าย อีธานดื่มร่วมกับอีกฝ่ายเล็กน้อย ซึ่งช่วงเวลาที่นั่งดื่มกัน บทสนทนานั้นได้กลายเป็นเรื่องอื่นเรียบร้อยแล้ว ราวกับว่าพอหมดเวลางานก็กลายเป็นเวลาพักผ่อนของสองหนุ่มมากกว่า
“คุณเชื่อเรื่องคู่แท้ไหม” จู่ๆ ฝ่ายนั้นก็ยิงคำถามนี้ขึ้นมา
“ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยๆ” อีธานไม่ตอบว่าเขาเชื่อไหม เขาเจอมากับตัวแล้ว...แต่เขาไม่อยากยอมรับมันเท่านั้นเอง
“นั่นสินะครับ ผมเชื่อนะ...ผมอยากจะเจอคู่แท้ พ่อแม่ผมน่ะเขาเป็นคู่แท้ พวกเขาดูรักกันดีมากๆ เลย ผมก็เลยอยากมีความรักเหมือนท่านทั้งสอง นี่ผมดูเป็นเด็กเพ้อเจ้อหรือเปล่าเนี่ย” แล้วอีกฝ่ายก็หัวเราะมาเบาๆ อีธานจำต้องยิ้มบางๆ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทกับลูกค้า
“ไม่หรอกครับ ผมเข้าใจนะ” แต่ความเข้าใจกับความรู้สึกตัวเองน่ะมันสวนทางกันจริงๆ
อีธานรู้ว่าผู้คนจำนวณไม่น้อยที่คาดหวังจะเจอคู่แท้แห่งโชคชะตาของตัวเอง มันคงเป็นอะไรที่วิเศษ รักกันมาก...ขาดกันไม่ได้ จากนั้นก็สร้างครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกเล็กๆ เชื่อว่ามันเป็นครอบครัวในฝันที่แสนสวยงาม
แต่เขากลับไม่ได้คิดถึงมัน...และไม่ค่อยอยากมีสักเท่าไหร่นัก
ลูกค้าคนนี้ยังคงพูดต่อในเรื่องของคู่แห่งโชคชะตา จากที่คุยถูกคอตลอดมากลายเป็นอีธานเริ่มไม่มีอะไรมาสนทนาต่อ เขาเงียบ ฟัง และเสริมบ้างในบ้างครั้ง ออกความคิดเห็นที่ต้องดูเหมือนคล้อยตามอีกฝ่ายในบางหน ทั้งที่ข้างในของเขามันค่อนข้างต่อต้าน
เขาเจอคู่แท้ แต่เขาไม่รักคู่แท้ของเขา เขาไม่ต้องการให้ชีวิตนี้ทั้งชีวิตมาจมอยู่กับชนชั้นล่างแบบนั้น...พวกที่ลงทุนไปก็ได้ผลกำไรกลับมาน้อยนิด ใช้งานได้แค่เรื่องบนเตียง หรือผลิตลูก
ถ้าแค่เอาการผลิตลูก เขาไปจ้างเอาก็ได้ มีธุรกิจประเภทนี้อยู่ ให้โอเมก้ามาท้องลูกให้เหล่าอัลฟ่าเพื่อสายพันธุ์ที่ดี เพราะลูกที่เกิดจากโอเมก้านั้นจะคงสายเลือดอัลฟ่าได้ดีกว่า เพราะงี้แหละมั้ง...ผู้คนก็เลยกระหายคครรภ์ของโอเมก้ามาก
ยังไม่รวมพวกที่มีบุตรยากอีก โอเมก้าที่ฮีตจะสามารถตั้งครรภ์ได้ง่ายกว่าอัลฟ่าหรือเบต้า หากผสมพันธ์กับโอเมก้าในช่วงเวลานั้นได้ล่ะก็ เปอร์เซ็นที่โอเมก้าจะท้องมีสูงถึงเก้าสิบเปอร์เซ็น
เดี๋ยวนะ...มีอะไรกับโอเมก้าที่ฮีตเหรอ!
เหมือนฉุกคิดอะไรได้ในเสี้ยววินาที แล้วจากที่คิดได้ อีธานก็ไม่เป็นอันดื่มอีกเลย เขามีอะไรกับภูริบ่อยมาก แทบทุกครั้งที่เจอหน้าหรือสบตากัน ภูริจะมีอาการคล้ายฮีตขึ้นมา ต่อให้ภูริใช้ยาก็แทบไม่ช่วยอะไรเลย งั้นแบบนี้ก็หมายความภูริอาจจะท้องลูกของเขา...ไม่นะ เขาไม่ต้องการแบบนั้น!
หลังจากกลับเข้าบริษัทอีกรอบพร้อมกับความสำเร็จ ภูริก็ไม่ได้มีเวลาดื่มด่ำอะไรกับสิ่งที่ทำได้วันนี้ อยากจะร้องไห้ งานที่หัวหน้าทิ้งไว้นี่มันแกล้งกันชัดๆ เลยอะ ภูต้องเดิน เดิน และเดินเพื่อส่งเอกสารอย่างกับพนักงานเดินเอกสาร ทั้งที่ไอ้แผนกนั้นน่ะมันก็มี แล้วทำไมต้องเป็นเขาว้า...
คิดแล้วก็เบื่อหน่า ช่างมันเหอะ เย็นนี้เจียดตังสักเล็กน้อยดื่มเบียร์เย็นๆ สักขวดก็น่าจะดีเนอะ ให้รางวัลตัวเองบ้างอะไรบ้าง คนอื่นไม่เห็นหัวก็ช่างหัวแม่งเหอะ ของแบบนี้เขาไปบังคับใครไม่ได้อะนะ
“เฮ้อ...กว่าจะเสร็จ ขาลากแล้วกู” เขาบ่นอยู่เพียงลำพัง ตอนนี้ทั้งชั้นเหลือเขาคนเดียว
ก็มันเลิกงานแล้วนี่ ติดที่เขาเนี่ยต้องรออีธาน แถมเมื่อกี้ยังแทบวิ่งเพื่อส่งเอกสารให้อีกฝ่ายหนึ่งด้วย ก็อีกแผนกเขากำลังจะเลิก ถ้าไม่ส่งในวันนี้พรุ่งนี้โดนด่ายับแน่นอน เขายิ้มอ่อนให้ตัวเอง น่าสงสารเนอะ...ตัวเองเนี่ย!
“จะนั่งเหม่ออยู่อีกนานไหม” ห่อเหี่ยวแป็บ ทำไมมาถึงต้องดุล่ะ ภูริเงยหน้ามองไปทางเสียงเข้มดุดันนั้น แล้วก็พบอีธานในชุดสูทสีขาวที่ดูแล้วเหมือนเจ้าพ่อฮ่องกงมากกว่าซีอีโอบริษัทยา ก็ใครให้อีธ่านดูดุล่ะ
“ลูกค้าสาวแน่เลย” เขาเปรยกับตัวเองพลางลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋า แต่คำเปรยๆ เนี่ยดันเข้าหูอีธานเข้า
“ไปงานเลี้ยงแล้วก็ไปพบลูกค้าต่อ มีดื่มกันนิดหน่อยไม่ได้เยอะอะไร” แล้วทำไมเขาต้องไปบอกเจ้าภูริด้วยนะ
“เหรอครับ งานเลี้ยงนี่สนุกมะ...สาวเยอะแน่เลย” ภูริก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้เจาะจงอะไร เขาเหนื่อย เขาเพลีย...และตอนนี้เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนอกจากอยากหาอะไรมายัดใส่ท้องจัง
“ก็เยอะ แต่ไม่ได้สนใจ” คนฟังแค่พยักหน้ารับ แต่อีธานคิดว่าภูริไม่เชื่อในสิ่งที่ตนนั้นได้พูดออกไป สมองก็เลยวิ่งวุ่นหาทางทำให้ภูริเชื่อในสิ่งที่เขาได้บอกออกไป
“อื้อ ผมหิวจัง เราแวะหาไรกินได้ไหม อ๋อ ไม่ได้สิ คุณทานมาแล้ว งั้นผมขอซื้ออะไรแถวนี้กลับไปกินละกันนะ” อีธานพักเรื่องว้าวุ่น ไม่ว่าภูริจะคิดมากเรื่องเขาหรือไม่ ตอนนี้เขาเห็นแค่อีกฝ่ายกำลังเหนื่อย
“ผมก็หิว” เขาแย่งกระเป๋าของภูริไปสะพายเอาไว้บนบ่าเสียเอง จากนั้นก็เดินนำหน้าโดยไม่มองหน้าตาเหรอหราของภูริ
เอ…ท่านประธานเมาหรือเปล่า? ท่าทางแปลกๆ นะเนี่ย ดูเห็นอกเห็นใจเกินกว่าปกติ เพราะถ้าเอาตามเดิมที่อีธานเคยเป็นก็คือต้องบ่นเขา บ่นเยอะๆ บ่นอะไรก็ไม่รู้เรื่อยเปื่อย แต่รอบนี้กลับไม่…แปลกจริงๆ นะเนี่ย
....100%....
นึกถึง...คอเมนต์หนึ่ง เขาบอกประมาณว่าอีธานน่ะปากร้ายก็จริง แต่เขาดูหวง ดูห่วงภูริ แล้วก็ดูมีใจให้ ในขณะที่ภูริเองกลับไม่คิดอะไรเลย ถ้าความสัมพันต้องจบ อีธานนั่นแหละจะเป็นคนที่เจ็บมาก เราอ่านแล้วแบบ...จึ้กเลยอะ! อารมณ์มันแบบ ก็จริงของเขาเนอะ คนที่จริงจังมันกลายเป็นอีธานอะ ภูก็แค่ไหลไปตามน้ำ ไหลไปกับความต้องการของร่างกาย แค่นั้น ไม่มีอะไรมากมายเลย
งานนี้ดราม่าหนักจัง ฮ่าๆ
ว่าแล้วแอบขายของหน่อย...อันนี้ดราม่าแต่ดูเหมืนอไม่ดราม่า เราอยากเชิญทุกคนไปจมกับงานดราม่าที่แท้ทรู
จัดได้ในลิงก์เลยค่ะ! เป็นงานรีไรท์ของเราและกำลังจะวางแผงเร็วๆ นี้ ^^
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67712.0
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่ชอบงานดราม่าแบบจัดหนักค่ะ เอาแบบพอสำนึกว่าไม่ควรปากหนัก เก๊กเกิน แล้วก็ปรับทัศนคตินิดหน่อยน่าจะพอไหว
เพราะโดนฝังมานานจะมาแก้แป๊บๆ คงยาก ส่วนภูริเขามีความยืดยุ่นสูง ถ้าอีธานยังไม่ชัดเจนละก็ ฮีก็จะไหลตามน้ำเช่นนี้แล
รอๆ อยากรู้ถ้าอีธานรู้ว่าภูริโดนแกล้งมาตลอด จะจัดการยังไง ถ้ายาแก้คู่แท้ผลิตสำเร็จ?(ภาวนาขอให้แก้ไม่ได้ทีเถอะ :call:)
ทั้งภูริ อีธานใครจะอาการย่ำแย่กว่ากัน เราเชื่อว่ามันต้องมีความผูกพันธ์กันบ้างแหละ ต่างฝ่ายต่างคิดถึงกันเวลาอยู่ห่างกันงี้
มาประเด็นใหม่อีก ดันกลัวภูริท้อง เหอะๆ แหมไม่อยากได้ แต่ถ้าลูกออกมาจริงจะรอดูว่าใครจะเห่อจนได้โล่ ที่แน่ๆ ไม่ใช่ภูจ้า
ลุ้นกันต่อไปค่ะ :L1:
:L2: :pig4: :กอด1:
-
อีธานเริ่มละมุนขึ้น น้องก็ยังมึนๆเหมือนเดิม555
-
ผ่านมาหลายตอน ท่านประธานเพิ่งจะนึกได้เนาะ ว่าอาจจะได้ของแถมจากการสดกับภูริ :katai5:
-
สรุปที่ดูแลดีขึ้น คือคิดว่าภูริท้องใช่ไหม
สรุปเฮียอยากได้ หรือไม่อยากได้ ย้อนแย้งนะเรา!!!
รออ่านจ้า ไม่เอามาม่าเยอะนะ ใจไม่เข้มแข็งอย่างเช่นภูริ
-
มีลูกจะเป็นไงหนอ
:L2: :L1: :pig4:
-
คู่แท้อะไรม๊ายยเชื่อ คุณอีธานได้กล่าวไว้ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อีธานนี่เหมือนคิดว่า ตัวเองต้องไม่โอเคกับภูรินะ
แต่ทุกอย่างที่ทำ นึกถึงภูริก่อนเสมอเลย
-
คือเราตามอารมณ์อีธานไม่ทัน :katai1:
-
:mew1:
-
แอบเห็นด้วยย ตอนสุดท้ายถ้าแยกจากกันจริงๆ
อีธานน่าจะเจ็บสุด :hao5:
-
อีธาน โดนทิ้งแน่ !!! อยากขำเป็นภาษาอิสราเอล อิอิ
:katai3: :katai3:
-
ทีภูริอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ ก็เพราะไม่คิดมากไง ถ้าภูริเป็นคนคิดมากอาจะฆ่าตัวตายไปแล้วก็ได้นะอีธาน
-
คำพูดและพฤติกรรมไปคนละทางกันเลยเนอะ
-
อีธานนี่การกระทำระดับ subconscious
ปากร้ายแบบนั้น เผลอเมื่อไหร่เป็นต้องดูแลภูริตลอด
กลางวันเลี้ยงข้าวเที่ยง เย็นมาแย่งกระเป๋าของภูริไปสะพายอีก อนาคตพ่อบ้านตัวอย่างเปล่านี่
-
ดราม่าแต่พอดีก็พอนะ :mew4:
-
อีธานซึนมากกก พ่อคุณเอ้ยยยย
-
อีธานคนปากหนักที่แท้ทรู
-
:hao3: โอ่ย ม่าจะมาแล้วใช่ไหม แง้
-
อีธานทำไมปากหนักจังหล่ะคะ เป็นห่วงหรือหึงก็พูดออกไปมั้ง ระวังไม่มีหนูภูริข้างๆแล้วจะเสียใจนะจ๊ะ!!
-
อีธานควรจัดการอีพิชียให้ภูริน่ะ ไล่มันออก
-
ภูริจะท้องได้จริงหรือก็เคยเป็นเบต้ามาก่อนโอเมก้าจะมีมดลูกมาแต่กำเนิดแต่เบต้าไม่มีแล้วภูพึ่งกลายพันธุ์จะมีมดลูกเลยหรือ แต่อยากให้ภูท้องได้มีลูกน่ารักอีธานจะได้หลงหนักเข้าไปอีก
เอาแฝดสามเลย :call:
-
เออใช่ ภูริดูไม่ได้คิดอะไรจิงๆ ในขณะที่อีธานน่าจะเริ่มแล้วแต่ไม่รู้ตัว โถๆๆ
-
ความลับของคนที่แกล้งภูริ จง.....แตกๆๆๆๆๆๆ :fire: :fire: :fire:
เกลียดพวกที่เอาแต่ประโยชน์จากภูริ
โดยเฉพาะไอ้พิชัย หัวหน้าตัวอิจฉา
สาวๆสนใจภูริก็อิจฉากลั่นแกล้งตลอด โดนไล่ออกจะสมน้ำหน้าเลย :angry2: :angry2: :angry2:
น่าสงสัย ทุกอย่างอยู่ใต้จมูกอีธานที่เป็นผู้บริหารสุดเก่ง
แต่ไม่กระสากลิ่นเลย แปลกมากๆ :hao3:
นี่ถ้าไม่เกิดซัมติงฟีโรโมนกระจาย ภูริคงโดนแกล้งจนอดตายละมั้ง :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เกลียดอีประทานน่า :beat: :beat:
ป.ล.รอตอนต่อไปครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆๆๆ
-
ลุ่นระทึกกันต่อไปค่าาา ชะตากรรมของคู่นี้คือน่าตื่นตาตื่นใจขึ้นเรื่อยๆ
-
หืออออ คนที่บอกไม่คิดอะไร ต้านการมีคู่แท้สุดๆ แต่มากลัวว่าเขาจะไม่เชื่อตัวเอง ต้องหาทางทำให้เขาเชื่องี้หรอ?
อือๆ เราเชื่ออีธาน โอเคๆ
-
:pig2:รอเลย
-
เหมือนคุณอีธานเขาไม่รู้ตัวว่ากระทำดีกับคุณภูริมากกว่าที่ตัวเองคิด ยกเว้นเรื่องปาก
-
อย่าดราม่าหนักเลยนะคะ
-
เราเห็นด้วยนะ ที่บอกว่า อีธานปากร้ายบ่นว่าภูริได้ตลอดเกือบทุกเรื่องแต่ก็ขัดแย้งกับการกระทำที่แสดงออกต่อภูริ แล้วก็ใช่เลย ที่สุดท้ายแล้วจะเป็นอีธานที่จะรู้สึกแย่กว่าเมื่อต้องเลิกข้องเกี่ยวกับภูริจริงๆ
-
ลุ้นกันต่อปายยย :katai2-1:
-
เย้ๆ อ่านทันแล้ว สนุกดีอ่ะ
อีธานน่ะเป็นคนจริงจังกับทุกสิ่งอย่าง
ทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบเสมอ
พอมาเจอภูริที่เป็นคนใจเย็น
มองทุกอย่างบวกเพื่อความสบายใจ
อีธานก็อาจจะกลายเป็นคนที่หมกมุ่นเรื่องภูริ
ป๊าบๆกันไม่กี่ครั้งต่างฝ่ายต่างเห็นตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายแล้วนะ คู่แท้ซินะ
ทั้งคู่เป็นคนที่จริงจังกับทุกเรื่องเหมือนกัน
และเป็นคนที่ไม่ยอมให้คนไม่เกี่ยวข้องมามีผลต่อความรู้สึกตนเอง
แต่ที่ต่างกันคือวิธีการคิดและวิธีจัดการที่ต่างกัน เลยทำให้ดูเหมือนต่างกัน
อันนี้ไม่รวมฐานะทางสังคมนะ
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
-
อีธานจะสับสนไปอีกนานมั้ย หรือจะรอให้เมียเราไปหาเมียใหม่
ถ้ารู้ว่าภูริคิดจะมีเมียสร้างครอบครัวของตัวเอง
คงได้ดิ้น
มีอะไรทำให้เขารักได้บ้างอะ นอกจากหล่อรวย เอวดี แต่เป็นคนปากเสีย นิสัยแย่ รีบทำคะแนนหน่อย
-
ลูกออกมาจะเป็นยังไงเนี่ย ซื่อแบบภูริ หรือ ปากร้ายใจดีแบบอีธาน
-
>….ตอนที่ 17 [100%]….<
ตอนแรกก็กะว่าจะแวะหาอะไรข้างทางไปกินที่ห้องอยู่หรอกนะ แต่ว่าอีธานดันไม่ยอมจอดให้เขาได้ซื้ออะไรไปกินเลยอ่า ทำไมเหยียบคันเร่งรัวๆ แบบนั้นเล่าท่าน ให้ข้าได้หาอะไรยัดใส่ท้องก่อนมิได้หรือยอย่างไร น่าน...หิวจนเพี้ยน
“ผมหิวนะ” เห็นว่ามันผ่านร้านอาหารมาเยอะมากแล้ว และภูริก็จะไม่ทน! นี่ไม่ใช่สีทนได้นะครับ
“เดี๋ยวสั่งมากินที่ห้องเอา ผมไม่อยากกินข้าวข้างทาง”
“สั่งมากิน? ผมเคยเห็นเพื่อนในแผนกสั่งมานะ...น้อยและแพงมาก คุณไม่กินก็ปล่อยผมลงไปซื้ออะไรมากินคนเดียว” จำได้แม่นเลย ไอ้อาหารคลีนอะไรนั่นน่ะ ข้าวจึ๋งหนึ่ง แต่กล่องสามร้อยกว่าบาท โอ้โห...ขอไปซัดข้าวขาหมูจานละห้าสิบบาทดีกว่า ได้ไข่หนึ่งฟองด้วยนะเว้ย
“ก็กินด้วยกันนี่แหละ เดี๋ยวผมจ่ายเอง...โอเคไหม” อีธานหันมามองหน้า และเขาก็ปะทะเข้ากับรอยยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยของภูริเข้าเต็มเปา
“ดีคร้าบเจ้านาย” หึ...ปากหวานขึ้นมาทันที
“เห็นแก่กินเหมือนกันนะคุณเนี่ย”
“เรียกว่าแก่ของฟรีดีกว่า” ภูริส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ขำตัวเองนี่แหละเขาไม่ได้หัวเราะเยาะใครหรอก
แต่ไอ้การพูดเอง ขำเองมันค่อนข้างจะแปลกประหลาดสำหรับอีธาน ก็อยากจะว่าอีกฝ่ายบ้าหรอกนะ แต่พอหันไปเห็นสีหน้าที่มีความสุขของภูริแล้วเขาก็ตัดสินใจไม่พูดอะไรที่อยากจะพูด ตอนไปรับยังเห็นท่าทางเหนื่อยอ่อน ดูเพลีย ดูไม่มีแรงอยู่เลย ถัดมาไม่นานเท่าไหร่ก็หัวเราะได้เริงร่าขนาดนี้แล้ว คนแบบนี้นี่เรียกว่าพลังชีวิตเยอะใช่ไหมนะ
“ใช่ ผมอยากกินเบียร์ แวะซื้อหน่อยสิ”
“ที่ห้องมี” จบ...มีครบทุกอย่างที่อยากได้ แหม สมกับเป็นคนมีอันจะกินจริงๆ เลยน้า ภูริอุตส่าห์แอบนับเศษเหรียญเพื่อสมทบทุนให้กับเบียร์หนึ่งขวดไว้แล้วเชียว
“ห้องคุณมีทุกอย่างเหรอ” เขาหันไปมองหน้าอีธานที่เรียบนิ่งหนึ่งรูปปั้น
“ไม่ มันจะมีก็ต่อเมื่อผมอยากให้มันมีเท่านั้นแหละ อีกอย่าง...เบียร์นี่ถ้าคนดื่มเขาก็พกติดตู้ไว้เป็นปกติไหม” ปกติของคนมีเงินดิ ลองภูริซื้อเบียร์ตุนไว้ที่บ้านเหมือนตุนมาม่านะ แม่จะด่ายันเขานอนอยู่ในโลงเลยล่ะ
“ดีจังเนอะ” เขาเอนกายพิงเบาะเต็มตัวหลังสบายใจแล้วว่าตัวเองจะมีข้าวและเบียร์ดื่มในวันนี้
มันดูเหมือนเขามีความสุขอยู่คนเดียวอะ ไอ้คนขับรถให้เนี่ยไม่มีความสุขขีสุขขังอะไรกับเขาเลย ภูริรู้น้า อีธานน่ะชอบแอบเหลือบตาสีฟ้าคู่นั้นมามองเขาอยู่บ่อยๆ เขาแค่ไม่สนใจ พอดีอยากจะเล่นตัวนิดหน่อยอะนะ เพราะว่าวันนี้ขายยาได้เยอะมากเลย แฮ่มๆ เขาต้องทำเสียงหล่อด้วยไหม เก๊กเสียงเหมือนดาราในยุคสิบยี่สิบปีก่อนอะไรแบบนั้นน่ะ ฮ่าๆ นึกว่าตัวเองทำแล้วเสียงคนเป็นเป็ดแล้วมันตลกเนอะ...
ภูริริดจากเส้นเลือดในสมองแตกมาได้เพราะความคิดบ้าบอของตัวเองนี่แหละ
มาถึงห้องอีธานก็ไล่ให้ภูริไปอาบน้ำให้เรียบร้อย บอกด้วยนะว่าตัวเขาน่ะเหม็นมาก ภูริรีบพิสูจน์กลิ่นตัวเองด้วยการดมจักแร้มันต่อหน้าอีธาน ดูสายตาเอือมๆ นั้นสิ ทำไมอะ...อีธานไม่เคยดมจักแร้ตัวเองเหรอ? ทำจมูกฟุดฟิดไปสองทีก็เบ้หน้าใส่อีธานที่กำมือถืออยู่ปลายเตียง เออ...ตัวเขาเหม็นวะ
ด้วยนิสัยที่ติดตัว อยู่ห้องคนเดียวมานาน เวลาเข้าห้องน้ำภูริก็จะพกแค่ผ้าขนหนูเข้าไปผืนเดียวแล้วถึงออกมาแต่งตัวข้างนอก บางทีใส่แค่บ็อกเซอร์ปล่อยให้ภูน้อยที่ช่วงนี้น้อย....กว่าเดิมให้เป็นอิสระเสรี ดังนั้นพออาบน้ำเสร็จเขาก็เลยเอาผ้าขนหนูนั้นพันเอวออกมาอย่างนั้นเลย
เขามาสังเกตตัวเองด้วยนะ พอกลายเป็นโอเมก้าขึ้นมาไอ้ถุงทองคำเขานี่ก็หดเล็กลงไปเยอะเลยอะ น่าเศร้า มองเจ้าโตงเตงทีไรเศร้าทุกที ทำไมมันเล็กขนาดนั้นละลูก...หดเข้าไปข้างในหมดเหรอไง แต่มันก็ถูกที่เขาบอกว่าโอเมก้าจะมีส่วนนี้เล็กกว่าปกติมาก แก้ผ้าปั้บดูออกทันทีว่าไอ้นี่เป็นโอเมก้า
“ขาไปโดนอะไรมาน่ะ” ออกมาถึงทั้งหัวเปียกชุ่ม อีธานก็ทักเขาทันทีพร้อมกับสายตาคมคู่นั้นจ้องไปที่หน้าเข้ง ภูริมองตามอีธานจนเห็นว่าเออ...ขาเขาเขียววะ ตายแล้ว ขาเขากำลังจะตาย!
บ้าเหอะ มันแค่ช้ำ!
“อ๋อ สงสัยจะตอนล้ม” คิดว่างั้น ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้หน้าแข้งเขียวได้ ตอนทำกับอีธานนี่ใช้แค่เข่า มือศอก อ๋อ มีปากด้วย ฮุ่ย...แค่คิดก็ติดเรตแล้ว
“ล้ม? ไปล้มได้ยังไง...ซุ่มซ่ามขนาดเดินดีๆ ก็ยังล้มเหรอคุณน่ะ” พอดีคิดฉากติดเรตไปใส่เสื้อผ้าไปก็เลยไม่ได้ฟังเท่าไหร่
“...” ก็ไม่ได้ฟัง จะให้ตอบอะไรอะ
“นี่คุณ ผมถามได้ยินไหม นี่อยู่แค่นี้ยังไม่ได้ยินที่ผมพูดอีกเหรอ มีหูซะเปล่า ถ้าไม่ใช้ก็ตัดออกซะ” เอ้า มาไม้โหดอีก เขารีบใส่กางเกงบอลและเสื้อยืดตัวเองก่อนจะหันไปมองหน้าอีธาน
“ไม่เอาไม่โหดสิคุณ ผมสะดุดน่ะ” สะดุดขาใหญ่ในแผนก
“สะดุดมด?” เอ้า นี่เรียกกวนนะครับผม อยากให้ภูริคนนี้กวนบ้างเหรอ แล้วจะรู้ว่าภูริคนนี้กวนประสาทไม่แพ้ใครนะบอกเอาไว้ก่อน
“ใช่ มดมันตัวใหญ่มาก ใหญ่ขนาดที่ว่าผมไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลยอะ พอผมเดินไปช้ะ ผมก็...เอ๊อะ! ขึ้นมาอย่างนี้เลย แล้วขาก็ช้ำ” เห็นสีหน้าคนฟังไหม ไม่เห็นละซิ...นี่ไม่ใช่การ์ตูนจะเห็นได้ไง งั้นไอ้ภูริจะบอกให้ สีหน้าคนฟังมันก็จะคิ้วขมวดๆ รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน...เรียกว่าโหดปนงง
“คุณกวนประสาทผม”
“ใครเขาจะไปเดินสะดุดมดล่ะ” ว่าแล้วก็เดินไปนั่งตรงที่นอนแสนนุ่มราวกับพื้นหินอ่อนของตัวเอง
“งั้นสะดุดอะไร ตอบดีๆ ไม่งั้นมื้อนี้อด...” อย่าเอาอาหารมาเป็นตัวประกันสิฟร้ะ โอ้ย มามุกเด็กน้อยอีกคนล่ะ ภูริล่ะเบื่อจริง
“สะดุดขาหัวหน้าน่ะ ผมไม่เห็น กำลังเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วสะดุด”
“เพราะคุณไปอ่อยเขาหรือเปล่า...ก่อนหน้านั้นก็อ่อยเขาหนิ แล้ววันนี้ยังไปอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องเก็บเอกสารด้วย”
“เออ...เพ้อเจ้อไปเหอะ” เขาว่าเขาเพ้อเจ้อแล้วเจออีธานเพ้อเจ้อหนักเลย เป็นสายมโนเหมือนกันนะเราอะ คิดอะไรเป็นตุเป็นตะจริงๆ เชียวให้ตายเหอะ
“คุณกำลังว่าผมอยู่ ผมเป็นเพื่อนเล่นคุณ?”
“ผมเหนื่อย” ภูริรู้แหละว่าอีธานไม่พอใจ เขาก็...อืม ผิดก็ได้ที่กวนประสาทกลับ แต่อีธาน็ไม่ควรกวนเขาก่อนไหม ช่างเหอะ ใครเริ่มก่อนไม่สำคัณเพราะตอนนี้เขาไม่อยากเถียงอีก ดูอีกฝ่ายดิ หน้ายักษ์ขนาดนั้นคงกล้ายอกเล่นด้วยหรอก
“ทำงานแค่นี้ยังบ่นเหนื่อย งานหนักกว่านี้ไม่เข้าโรงพยาบาลนอนให้น้ำเกลือเลยเหรอ”
“เมื่อไหร่คุณจะไปอาบน้ำ?” ภูริถามชิวมาก ถามเหมือนเป็นเรื่องปกติที่ต้องถามในขณะที่อีธานกำลังว่าเขาอยู่ด้วยซ้ำ
แล้วไอ้นิสัยเนี่ยแหละที่ทำให้ทั้งห้องเกิดสถานการณ์เดดแอร์ขึ้น ภูริจ้องหน้าอีธาน และอีธานก็จ้องกลับไม่โกงเช่นกัน ทว่าไม่มีใครพูดอะไร ดูเหมือนร่างสูงของเจ้าของห้องจะกำลังระงับอารมณ์โมโหของตัวเอง แต่...โมโหทำไม นั่นแหละที่ภูริคิด
“ผมจะอาบไม่อาบมันก็เรื่องของผม”
“อือ” จบบทสนทนาแต่เพียงเท่านี้
ภูริกระดื้บไปที่กระเป๋าเป้ใส่งานของตัวเองซึ่งมันถูกวางเอาไว้ข้างกายอีธาน เมื่อหยิบมาได้แล้วก็ล้วงเอาสมุดพกเล่มเล็กๆ ของตนเองกับปากกาที่มีหลายสีออกมา เขานอนคว่ำหน้ากับผ้าปูนอน ใช้ศอกทั้งสองข้างค้ำร่างเอาไว้เพื่อจะได้วาดการ์ตูนเล่น
วาดการ์ตูน โอ้โห...ดูดีไหมล่ะ คิดว่าภูริต้องวาดรูปได้สวยสดงดงามเป็นแน่แท้ แต่เปล่าเลย ที่เขาวาดได้มันก็แค่ลายเส้นของเด็กน้อยเท่านั้นแหละ แต่เขาชอบนะ เวลาที่ว่างมากๆ ภูริจะชอบวาดรูปตัวการ์ตูนหน้าตาตลกๆ ลงไปในสมุดเล่มนี้นี่แหละ
วาดไปทำไม...วาดแล้วให้ใครดู คำตอบง่ายมาก ให้ตัวเองดูแล้วก็ขำนี่แหละ ฮ่าๆ เรียกว่าคนอื่นไม่สร้างความสุขให้ไม่เป็นไร ภูริมีตัวเองที่เป็นจุดกำเนิดความสุขอยู่แล้ว ก็นะ...เป็นเสาหลักของบ้านนี่ ต้องพึ่งพาตัวเองเป็นเรื่องปกติ
ภูริลากปากกาหมึกสีดำขึ้นโครงหน้า ภาพที่เขาเห็นในหัวนั้นเป็นสีหน้ายุ่งยากใจของอีธานและเขาก็กะจะวาดอีธานนี่แหละลงในหน้ากระดาษตัวเอง โครงหน้าได้แล้วตามด้วยทรงผม คนอื่นอาจวาด คิ้วตาจมูกปากก่อน แต่เขาวาดผม เส้นผมจะทำให้เขากะตำแหน่งตาได้น่ะนะ วาดไปก็ขำไปเบาๆ ดูมีความสุขอะ...แน่นอน เขามีความสุข ยิ่งหน้าตาอีธานเวอร์ชั่นการ์ตูนออกมาเป็นรูปเป็นร่างแล้วยิ่งน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่เลย
ต้องใส่สูทด้วย วันนี้อีธานใส่สูทสีขาวเนกไทสีน้ำตาลดูหล่อเหลาและโฉดมาก เสียดาย ปากกาเขามีแค่สามสี ดำ น้ำเงิน แดง ตามมาตรฐานเท่านั้นเอง ภูริไม่คิดว่าตัวเองจะกระหายดินสอสี ก็อยากให้มันดูสมจริงนี่นา...
แต่ร่างโปร่งคงลืมไปอะนะว่า...ต้นแบบของตัวการ์ตูนนั้นนั่งมองอยู่ข้างๆ เลย อีธานลุกขึ้น ฝีเท้าค่อนข้างเบาแม้ว่าจะลงน้ำหนักเยอะ เขาเอาเสื้อสูทของตัวเองไปแขวนไว้จากนั้นก็หยิบปากกาน้ำเงินซึ่งมีด้ามสีเงินสลักชื่อ ย้อนกลับมาที่เตียง แต่ไม่ได้นั่งลงบนเตียงเหมือนตอนแรกหรอก กลายเป็นข้างๆ ภูริเนี่ยแหละ
“เอ๊ะ...” ภูริชะงัก เงยหน้ามองร่างใหญ่ข้างกาย
แต่อีธานก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาเอื้อมมือที่มีปากกาพร้อมเขียนไปที่ตัวการ์ตูนตัวนั้น ตัวที่เขามองยังไงมันก็คือตัวเขาเองแต่มันน่าตลกกว่าตัวจริง ดูตาสีฟ้าที่ควรดุสิ มันโตเป็นไข่ห่านเลย เทกไทก็เบี้ยว เส้นผมก็ไม่สวย เขาจัดการลากปลายปากเป็นเส้นเพื่อเสริมให้ตัวละครต๊องๆ ที่ภูริวาดออกมานั้นดูดีมากยิ่งขึ้นโดยไม่ถามความสมักใจของเขาของสมุดแต่อย่างใด
เออเนอะ...อีธานก็มีมุมนี้ด้วย
ภูริไม่ใช่ตัวเอกที่ชอบเล่นตัวมากนัก ก็นิดๆ หน่อยๆ พอเป็นพิธีเท่านั้น ช่วงเวลานี้...เล่นตัวก็เสียบรรยากาศหมดอะถูกไหม ดังนั้นภูริจึงหันไปขีดเขียนต่อ กลายเป็นปลายปากกาทั้งสองด้ามนั้นไขว้กันไปมา ช่วยเสริมตรงนั้น ต่อเติมตรงนี้
แล้วภาพตัวการ์ตูนบ๊องๆ ก็มีสองตัว...อีธานน่ะ เล่นวาดภูริขึ้นมา แบล็กกราด์นี่ภูริไม่รู้จะบรรยายมันว่าอะไรดี เขาวาดร้านอาหารสุดหรูและเสต็กอันน่ากิ๊นนนนนน่ากิน แต่อีธานดันเติมต้นไม้ใบหญ้า เติมอาหารไทยและอะไรก็ไม่รู้ มันเลยกลายเป็นการผสมผสานที่มั่วซั่วแต่ก็ใช้ได้
เสียงออดดังขึ้นมาขัดจังหวะการนออนวาดรูปของทั้งคู่ อีธานชะงัก รู้สึกขัดใจนิดๆ เพราะเขากำลังสนุกกับการนอนวาดรูปเล่นอย่างไร้สมอง แต่คิดว่าจำเป็นต้องออกไปเปิดประตู อาหารคงมาส่งแล้วนั่นแหละ
“เดี๋ยวผมไปเปิดเอง คุณไปอาบน้ำเถอะ” ทว่าภูริก็ลุกพรวดขึ้นมาก่อน
“กระเป๋าเงินผมอยู่หัวเตียง จ่ายค่าอาหารด้วย ผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบตามออกไป คุณจัดโต๊ะเลยด้วยล่ะ” สั่งได้ก็สั่งเป็นชุด ภูริโค้งรับคำ
“รับทราบครับ” อีธานส่ายหัวให้กับความกวนประสาทของภูริ
อาหารมาแล้วววววว เอ้าฮิ้ววววว ไชโยโห่ฮิ้วอีกร้อยรอบแล้วบูชาอาหารก่อนรับประทาน ฮ่าๆ ภูริดันคิดอะไรที่บ้าบอออกมาตอนที่เปิดประตูห้อง กลายเป็นส่งยิ้มหวานแสนน่ามองให้กับพนักงานส่งอาหาร
รับถุงอาหาร ใบเสร็จและจ่ายเงินเป็นอันเรียบร้อย อะไรจะสบายขนาดนั้น อาหารก็ส่งกลิ่นหอมหวนยั่วยวนเสียนี่กระไร อยากจะงับกินมันทั้งถุงเลย ติดที่ว่าพลาสติกนั้นไม่ดีต่อร่างกาย ซ้ำร้ายยังเป็นพิษอีกด้วย กินเข้าไปต้องไปนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาลอย่างที่อีธานว่าเขาแน่นอนร้อยล้านเปอร์เซ็น
แต่ว่า...เงินอีธานเยอะจังเนอะ!
เมื่อกี้เปิดกระเป๋าอีธาน แบงค์นี้อยู่ในนั้นเป็นตับเลยอะ อย่างกับเบิกมาสักสี่ห้าแสนแล้วใส่ไว้ในกระเป๋า นี่ขโมยสักสามสี่ใบจะดีไหมน้า เยอะขนาดนี้อีธานไม่น่ารู้หรอกว่ามันหายอะ เขาล่ะอยากจะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายบ้าง เอาไปชอปปิง ซื้อนาฬิกาแพงๆ เอาสักสองสามหมื่น กระเป๋าสะพายอีกใบล่ะหลายๆ พัน กระเป๋าเงินที่ดูอู้ฟู่พองโตประหนึ่งยัดเงินกินเล่นหลักล้านเอาไว้ โอ้ย…ถ้าเป็นงั้นนะมึงเอ้ยยยยยย
แต่ความคิดก็คือความคิดนะ คนเราจะโลกสวยได้ก็ต้องมีจินตนาการอะเนอะ ภูริเดินเอากระเป๋าเงินไปวางไว้ที่เดิมก่อนจะออกมาจัดอาหารใส่จานชาม ดูเป็นคนบ้านนอกก็ตอนที่เห็นจานชามในตู้นี่แหละ คราวก่อนอีธานทำอาหารให้กินเขาไม่ได้เป็นคนเปิดตู้นี้ ตอนนี้เห็นแล้วมันช่างอลังอะไรขนาดนี้นะ บ้านเขายังใช่แค่ถ้วยใบล่ะสิบบาทอยู่เลย ใส่ไมโครเวฟไม่ได้นะ...ใส่เข้าไปแล้วรู้เรื่อง เบี้ยวไม่รู้จะเบี้ยวยังไงกันเลยทีเดียว
“ว้าว...สเต็ก!” โปรดมองที่ประกายวิบวับในดวงตาเขาเสียก่อน...เป็นไง เจิดจ้ายิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้าเสียอีก
“อ่าว?” แต่แล้วประกายวิบวับนั้นก็หายไปเมื่ออีกกล่องนั้นกลายเป็นข้าวเปล่ากับน้ำพริกปลาทูแบบครบชุด หรือว่าอีธานซื้อน้ำพริกปลาทูให้เขาวะ เฮ้ย ไม่เอาดิ...อยากกินสเต็กอะ กินกับเบียร์นะ...มันต้องชื่นใจมากแน่ๆ เลย
“มองอะไร ไม่จัดจานล่ะคุณ ไหนบอกหิวข้าว? จ้องแบบนั้นอิ่มเหรอ” อีธานเดินลงมาจากชั้นสอง เขาเห็นตั้งแต่ตอนออกมาจากห้องแล้วว่าภูริจ้องอาหารที่แตกต่างกันสองอย่างนั้นนิ่งงัน ตกอยู่ในผวังค์ความหิวหรือไงกัน
“อันไหนของผม?” คนไม่รู้ก็ต้องถาม ครูสอนมา ท่องไว้ให้ขึ้นใจนะครับโผม แต่ข้างในน่ะภูริหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้กินสเต็กน่ะน้า
“คุณบอกหิวข้าวใช่ไงล่ะ ก็ต้องข้าวสิ” มองปลาทูแป็บ มองหน้าอีธานอีกที
“ผมอยากกินสเต็กอะ ผมขอสเต็กนะ...นะคร้าบท่านประธานผู้ใจดี” เพื่อความต้องการของตัวเอง ต่อให้ต้องฉาบทั้งหน้าด้วยซีเมนซ์ภูริก็ยอมอะตอนนี้
“ไม่” อีธานกระตุกยิ้มขำ ท่าทางอ้อนๆ แบบนั้นเพิ่งเคยเห็น...ก็ไม่แย่นะ
“พลีสสสส ผมอยากกินสเต็กกับเบียร์น่ะ น้าครับ...ผมขอนะ” อยากจะบอกว่าเดี๋ยวจ่ายเงินคืนให้ก็ได้ แต่ตอนดูใบเสร็จเขาเห็นราคาอาหารไง เห็นแล้วก็ไม่กล้าขอจ่ายเองไง เขามีเงินติดกระเป๋าแค่พันเดียวแต่สเต็กเนี่ยราคามันเกินเงินที่เขามีไง!
“เรื่องของคุณสิ” อีธานนั่งรอตรงข้ามกับที่ภูริยืน เขาดึงจานสเต็กเนื้อแกะราดซอสน่าตาน่าทานไปทางตัวเอง ทำเหมือนไม่มองอีกฝ่ายแต่ก็แอบชำเลืองดูหน้าตาหมาหงอย
“...” อะไรวะ ทำไมขี้งกล่ะ เศร้าเลย...ภูริเกิดอาการเศร้าขึ้นมาราวกับตัวเองเป็นไบโพล่า อ๊ากกกก เขาจะเป็นบ้านะถ้าเขาไม่ได้กินสเต็กเนี่ย
แต่ช่างเหอะ...ปลาทูก็ปลาทู
นั่งลง ทำใจด้วยการท่องยุบหนอ พองหนอสามสี่รอบ หลับตาอีกหนึ่งทีเพื่อทำใจ เพื่อ? ไม่รู้ แค่เศร้านิดหน่อย คิดว่าจะได้กินอะไรหรูหราแบบนั้นบ้างอะนะ แต่คิดอีกทีข้าวกับน้ำพริกปลาทูก็ราคาเอาเรื่อง แถมยังอิ่มท้อง เออ เหมาะกับเขาที่โคตรหิวอยู่หรอกเนอะ
ครืด!
เอ๊ะ ภูริเงยหน้ามองไปที่อีธาน ก็อีกฝ่ายเล่นดึงจานข้าวและน้ำพริกปลาทูไปทางตัวเอง กำลังงงว่าจะเอายังไง อีธานก็ดันจานสเต็กมาทางเขา นั่นแหละ...มันต้องอย่างน้าน ได้เขาเป็นเมียแล้วก็ต้องเอาอกเอาใจเขาอย่างน้านมันถึงจะเหมาะสม
“ผมชอบอาหารไทยมากกว่า...” เป็นคำพูดเรียบง่ายที่ทำให้ภูริร้องอ๋อในใจ ก็เวลากกินข้าวกับอีธาน อาหารที่มาเสิร์ฟก็เป็นอาหารที่ถูกจัดและตกแต่งอย่างสวยงามมากกว่าอาหารสไตล์ฝรั่งจ๋าน่ะนะ
“ผมไปเอาเบียร์นะ”
“ผมเอาน้ำเปล่า” แหม ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยจริงๆ
ภูริรีบลุกไปเอาน้ำเปล่าและเบียร์ยี่ห้อดังมาวางไว้บนโต๊ะ หน้าตาแช่มชื่น อาหารมื้อนี้นี่ฮิลหัวใจและร่างกายของเขาได้เป็นอย่างดีเลยเชียว เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วก็เริ่มทานมื้อค่ำที่ออกจะดึกไปหน่อยหนึ่งพร้อมกัน
เป็นมื้ออาหารที่เงียบเชียบ มีเสียงช้อนส้อมเบาๆ และเสียงวางแก้วสลับกันไป อีธานน่ะไม่ค่อยชอบคุยระหว่างทานแต่ภูริเนี่ยไม่รู้จะคุยอะไร ปกติกินข้าวด้วยกันก็เหมือนต่างคนต่างกินอะนะ แต่ที่สังเกตเห็นบ่อยคืออีธานชอบแอบมองเขา
ว้าย...แอบชอบเขาล่ะสิ เพราะเขาหล่อ เขารู้ตัวหรอก ยิ้มก็น่าเอ็นดู เรียกว่ามองมุมไหนไอ้ภูคนนี้ก็หล่อเหลาและน่ามองไปหมดเลยจริงๆ เป็นไง การคิดเข้าข้างตัวเองระดับภูริ เวอร์วังอลังการมากเลยใช่ไหมล่ะ นี่ยังไม่รวมว่าที่เขาชมตัวเองเรื่องเก่งนะ ไม่อยากจะบอกเลย...ไอ้คำว่าเก่งโคตรเนี่ยมอบให้ตัวเองทุกวัน
เพราะภูริคนนี้โคตรเก่งเว้ย!
“เออคุณภูริ”
“ครับ” กำลังดื่มด่ำและชมตัวเองอยู่เพลินๆ อีธานที่กินข้าวเสร็จแล้วก็เรียกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง อืม...อันที่จริงก็ดูเขาจริงจังตลอดอะเนอะ
“พรุ่งนี้ผมจะให้คุณแวะไปตรวจร่างกาย” อีธานเม้มปากเล็กน้อย ท่าทางเหมือนจะแอบเครียดนะ....
“ตรวจเพศนี่ผมตรวจไปแล้วนี่ครับ ผมต้องตรวจอะไรอีกเหรอ?” ภูริยกเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดขวด เขาตั้งท่าจะลุกไปเอาขวดใหม่มาเปิดดื่ม
“ตรวจครรภ์น่ะ” อวสานเบียร์เย็นๆ อันชื่นใจ....
….100%….
น้องภูริเราช็อกไปแล้วจ้าาาาาา
-
ภูริท้องงงง!!!! (ซ้อมไว้ อิอิ)
-
ตัดไปที่ฉาก ยินดีด้วยค่ะคุณได้ลูกแฝด งี้ 555555555
-
ขอให้ท้องๆๆ :katai2-1:
-
:L2: :pig4:
-
:pig4:
-
ซีดกันไปหลายยก ไม่น่ารอด หึๆ
-
ภูริช็อคไปแล้วแน่ๆ :hao6: :hao6:
วงวารรรรร 55555555555
-
อั่ยยะ ........... o22
อีธาน ไม่รีรอเรื่องตรวจว่าภูริตั้งครรภ์หรือเปล่า :a5: :a5: :a5:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ภูริให้กำลังใจตัวเองเก่งจริงๆ
-
55555 ภูริ
จะรักกันได้ยังไงเนี๊ย รอตอนต่อไปครับ
-
โอ้ยยยย วิถีคนซึนงี้หรอ
-
ภูริสู้ๆๆ
-
ไปตรวจแล้วหมอบอกท้องทีเถอะ
-
นี่มันคู่สามีภรรยาพึ่งแต่งงานกันชัดๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ภูริท้องงงง!!!! (ซ้อมไว้ เหมือนกัน 555)
-
ภูริได้ยินก็คงช็อคแหล่ะ เพราะเจ้าตัวไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย มีแต่คนอ่านนี่แหล่ะที่คิด :hao7:
-
ภูริท้องงงงงงงงงง!!! (ซ้อมไว้ก่อน ด้วยอีกคน555)
-
โถวๆๆๆ ท่านประธานใจร้าย
น่าจะรอให้ภูริดื่มด่ำเบียอีกสักขวดค่อยบอก
-
ขอให้ไม่ท้องนะลูก55555555555
-
ลุ้นมากๆฮือออ อยากให้ภูริท้อง>~<
-
ทำไมตอนนี้คุณอีธานเค้าละมุน มีวาดรงวาดรูปด้วยกัน
คุณภูริไม่น่าท้อง.....ม้างงงง :hao3:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ท้องแน่ๆภูริต้องท้องแน่ๆ :z1:
-
ทำไมยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกอึดอัดไปหมด
อึดอัดในตัวภูริ จนอยากเลิกอ่านซะหลายรอบ แต่เลิกไม่ได้ เพราะอยากอ่านตอนที่
ความจริงเรื่องงานเปิดเผย และอยากเห็นภูริระเบิดจริงๆ มันอึดอัดแทนภูริเลย...=3=
-
ภูริจะท้องไหมหนอออออ แล้วถ้าท้องขึ้นมาจริงๆ อีธานจะจัดการยังไง
-
ภูริคงจะลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปแน่ๆเพระาชินที่ตัวเองเป็นโอเมก้าอะ เตรียมตัวเลยหนู :katai3:
-
:katai5:
-
โอ๊ะ คุณได้ลูกชาย ซ้อมๆ
-
ลุ้นๆๆๆๆๆ ทำไมหายไปนาน 55555 จริงๆก็ไม่นานหรอกแต่มันลุ้นว่าภูริจะท้องไหม เดาไม่ถูกจริงๆ :katai1:
-
โอ๊ย...ภูริเอ้ย. ก็นึกว่าไม่ทันคนที่ไหนได้ แค่ทำตัวเองให้ไม่โดดเด่นสินะ เมื่อไหร่อีธานจะรู้ใจตัวเองนะ
รอๆๆๆตอนที่มีเบบี๋
-
หายยยยยยยยยยยยยยยย
-
รอนะคะTT
-
ทำไมหายอ่าา คนเขียนยุ่งหรือเป็นไรป่าว ปกติมาต่อแทบจะทุกวัน
-
ทำไมอีธานเป็นประธานสะเปล่า
เรื่องของภูริไม่เอะใจเลยหรอ
-
ถ้าภูริพ่นเบียร์ออกมาด้วยนี่ได้เลยนะ ฮ่าๆ
แต่แหม จัดเต็มกันไปทุกวี่วันเช้าบ่ายเย็นแบบนั้นมันจะรอดไปได้รึ
-
>....ตอนที่ 18 [100%]....<
ตาโหล...จะเอากี่โหลครับว่ามา เฮอะ ใช่เวลาเล่นมุกสลึงค์สองสลึงค์ไหมล่ะ แล้วไอ้ที่ตาโหลแบบนี้ก้เพราะคำว่าตรวจครรภ์ของอีธานเมื่อคืนนี้นี่แหละ เล่นเอาภูริกินเบียร์ ต่อไม่ออกเลย ติดที่สเต็กมันแพงนะ แล้วเขาก็เสียดายของก็เลยกินแบบฝืนๆ จนกระทั่งแยกย้ายกันไปนอน
นอกจากจะกินอะไรแล้วฝืดคอ ระหว่างอีธานกับภูริก็ไม่มีการพูดคุยอะไรกันเลย ภูริเองก็ไม่มีอารมณ์ขันด้วยอะนะ เหมือนเจอรถสิบล้อวิ่งเข้าชนดังโครม! รองจากการกลายเป็นโอเมก้าก็เรื่องที่จะท้องเนี่ยแหละ เฮ้อ...ชีวิตหนอชีวิต รันทดขนาดนี้ควรเป็นพระเอกนิยายไหม ไม่ดิ บทเมียเนี่ยเขาไม่เรียกพระเอกเนอะ =_=
และด้วยความต้องไปตรวจครรภ์เนี่ยแหละ ก็เลยทำให้ภูริและอีธานตื่นเช้าเป็นพิเศษ วันนี้ไม่มีการสู้รบกันก่อนจะแยกย้ายแต่อย่างใด แม้ว่ากลิ่นฟีโรโมนของภูริจะฟุ้งกระจายและความอยากกระหายจะมากมายแค่ไหน แต่ไม่มีอะไรมาพ่ายแพ้ให้ความเครียดในใจของเขาได้เลย
อีธานก็คงเครียดแหละ อย่าว่าอยากมีลูกเลย แค่จะต้องคู่กับโอเมก้าอย่างเขาอีธานยังไม่อยากมีเลย นับประสาอะไรกับลูกล่ะ ภูริเองก็ภาระเยอะอยู่แล้ว เขาไม่พร้อมที่จะต้องรับผิดชอบชีวิตเด็กอีกหนึ่งชีวิตหรอกนะ
สายมโนอย่างภูรินี่จินตนาการไปถึงว่า ถ้ามีลูก เขาก็ไม่เอาออก แต่ถ้าไม่เอาออก เขาจะเลี้ยงต่อไปยังไง อีธานคงไม่มารับผิดชอบและภูริก็ไม่มานั่งตีฆ้องร้องป่าวหาความยุติธรรมอะไรกับอีธานหรอก เวลาเราอยาก เราก็อยากร่วมกัน ช่วยกันทำ ช่วยกันโยกด้วยซ้ำ อะ...พอมีลูกต้องช่วยกันดูแล แต่ไม่ดิ เราไม่ได้เป็นอะไรกันจะมารับผิดชอบชีวิตเด็กร่วมกันทำไม
เฮ้อ...เราควรพักโหมดดราม่าชีวิตเอาไว้แต่เพียงเท่านี้
“คุณภูริเชิญที่ห้องตรวจค่ะ” นาทีชีวิตมาแล้วคร้าบบบบบ
ภูริเดินตามพยาบาลสาวสวยหมวยเอ็กซ์เข้าห้องตรวจ ด้วยความที่อายุครรภ์ไม่น่าเยอะ ตรวจที่ชัวร์ก็จะเป็นตรวจเลือดนี่แหละ และด้วยอำนาจอันมากมายมหาศาลของอีธาน ทำให้การตรวจนี้รวดเร็วกว่าการใช้ประกันสังคมเป็นไหนๆ ก็...มันไม่ต้องเข้าคิวไง เดินเข้ามาแจ้งปุ้บปั้บ ตรวจเลย สบายโครต นี่ถ้าเขารวยแบบนี้บ้างก็ดีดิ เวลาน้องเขาเป็นอะไรขึ้นมาเขาจะได้รับการดูแลที่รวดเร็วอย่างนี้บ้าง
หลังจากเจาะเลือดพยาบาลก็ให้ภูริรอผลครึ่งชั่วโมง อีธานนั่งรออยู่บนโซฟาที่ดูยังไงแม่งก็พิเศษกว่าคนอื่นเขา แถมยังอยู่ในห้องพิเศษที่แยกตัวออกมาจากผู้คนด้วย อย่างว่า นี่ก็โรงพยาบาลในเครือของอีธานอะเนอะ เขาตรงเข้าไปนั่งใกล้ๆ ไม่ได้พูดอะไรกันเพราะอีกฝ่ายกำลังอ่านอะไรในไอแพดอยู่ไม่รู้
“ผมเข้าสายๆ อืม...บอกเขาว่าผมไม่ว่าง” อีธานกำลังคุยงานกับอลันไปด้วย แค่กะว่าจะโทรไปบอกเรื่องเข้าสายแต่อลันดันรายงานเรื่องคุณหนูวิชุตาจะเข้ามาหา น่าปวดหัว...จะมาเจ๊าะแจ๊ะทำไม เขาว่างขนาดไปนั่งเทคแคร์คุณหนูหรือไง
พอวางสายจากอลันก็หันมามองหน้าภูริ ปกติร่างโปร่งมักจะมีรอยยิ้มนิดๆ ติดมุมปาก แต่วันนี้กลับไม่มี เขาเองก็ไม่ได้ไม่เครียดนะเว้ย ถ้าภูริท้องขึ้นมานี่ทุกคนก็จะรู้กันหมดว่าเขามีคู่แท้เป็นโอเมก้า ไม่อะ…แบบนี้มันยอมรับไม่ได้ เขาไม่อยากกลายมาเป็นพ่อคนทั้งที่ไม่อยากจะเป็น
ไม่มีไรทำ...วิ่งจ็อกกิ้งรอบโรงพยาบาลเล่นรอผลตรวจได้ไหมอะ ให้นั่งรอนิ่งๆ แบบนี้แม่งโคตรฟุ้งซ่านเลยให้ตายดิ มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย เสร็จแล้วภูริก็มาบรรจบที่นิ้วของตัวเอง เออ...เล็บยาวแล้วแฮะ คิดได้แบบนั้นก็ล้วงมือเข้าไปในเป้ ควานหากรรไกรตัดเล็บออกมาแล้วก็ตัดมันตรงนั้นเลย
“นี่คุณภูริ อย่ามาทำเสียงจุกจิกน่ารำคาญตอนนี้ได้ไหม” อ่าว ตัดเล็บก็ผิดเหรอ? ภูริคิดนะ แต่ไม่หยุด แล้วก็ไม่มองหน้าอีธาน
“ผมพูดกับคุณอยู่นะ” อีธานลดไอแพดในมือลงแล้ว แต่ภูริยังเหมือนเดิม
“คุณภูริ!”
“เชิญทั้งคู่ด้วยค่ะ...” พยาบาลก็ไม่อยากจะเข้ามาแทรกแซงบรรกาศมาคุของทั้งคู่หรอก แต่ทำไงได้ เธอก็ต้องทำงานตามหน้าที่ของเธอ
หัวใจเต้นเป็นจังหวะสามช่าที่รัวกลองคล้ายจะออกรบ นึกออกไหม มันจังหวะสามช่าแต่รัวกว่านั้นมาก ภูริเก็บกรรไกรตัดแล็บเข้ากระเป๋าแล้วรีบเดินตามพี่พยาบาลอัลฟ่าสาวเข้าไปในห้องหมอ อีธานเดินตามมา ทั้งคู่นั่งลงในจุดที่เขาจัดเอาไว้ให้
“ผลเป็นลบนะคะ แต่ถ้าต้องการให้มีน้องเร็วๆ หมอแนะ...”
“ผมไม่ต้องการมีบุตรครับ” อีธานแทรกขึ้นกลางป้อง
“งั้นก็ต้องป้องกันค่ะ เบสิกก็ถุงยาง...แต่ถ้าไม่ใช้หรือว่าเกิดอาการฮีตจนควบคุมตัวเองกันไม่ได้ หมอแนะนำให้ทานยาหรือฉีดยาคุม ในกรณีที่ต้องการคุมระยะสั้น หรือถ้าหากต้องคุมระยะยาว การฝังยาคุมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดค่ะ” หมอวัยกลางคนมองหน้าภูริและอีธานสลับกัน
“เอาเป็นฉีดแล้วกัน” อีธามองภูริราวกับจะบอกให้ฉีดภูรินี่แหละ
“ฉีดฝ่ายโอเมก้านะคะ”
“ครับ”
“เดี๋ยว…” คุยกันเองเสร็จสรรพเลยเว้ยเฮ้ย! ไอ้ภูริคนนี้ต้องเป็นฝ่ายพูดบ้างไหม ไม่ใช่นั่งมองซ้ายสลับขวาไปมา ฮ่วย เดี๋ยวโดนโวยหรอก
“อะไรของคุณ” อีธานมองหน้าภูริแบบไม่พอใจ ไม่คิดไงว่าภูริจะแข็งข้อขึ้นมา
“แน่ใจนะที่จะฉีดผมอะ?” ไม่ใช่แค่อีธานที่งง แต่กลายเป็นทุกคนที่ฟังก็งง
“อะไรของคุณ มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว” อีธานดูไม่ทุกข์ร้อน แต่ภูริกลับยิ้มขึ้นมา
“ยาต้านยังกินไม่ได้ผล คิดเอาครับคิดเอา...” นั่นแหละ อีธานถึงได้ชะงัก
“หมายความว่ายังไงคะ?” หมอเป็นฝ่ายถาม
“ผมเป็นโรคดื้อยาครับ” ภูริบอก
“อ๋อ เป็นกรรมพันธุ์สินะคะ ถ้าอย่างนั้นหมอก็ไม่แนะนำให้ใช้ยาคุมกับคุณภูรินะคะ เพราะยาจะได้ผลเต็มประสิทธิภาพไหมอันนี้คาดการณ์ได้ยากค่ะ เดือนแรกอาจจะส่งผลได้เต็มร้อย แต่เดือนต่อๆ ไปประสิทธิภาพในคนประเภทดื้อยาจะลดฮวบเลยล่ะค่ะ” หมออธิบายให้อีธานฟัง เพราะมันหมายความว่าอีธานต้องเป็นคนฉีดยาคุมแทนภูริ
มันไม่มีทางเลือกมากนัก ถึงจะบอกให้ใช้ถุงยางเสมอ แต่ด้วยพวกเขาควบคุมตัวเองได้ยากมาก บางครั้งมันพลาดได้ แล้วไอ้บางครั้งที่ว่าก็อาจไม่โชคดีเหมือนรอบนี้ที่กินกันมาหลายรอบแต่ยังไม่ท้องหรอก
“ครับ” นั่นแหละ...ทางเดียวเท่านั้นจริงๆ ภูริอยากจะปรบมือให้อีธาน สามีผู้เสียสละ ฮ่าๆ
หมอสั่งให้พยาบาลผู้ช่วยไปเอายาคุมสำหรับอัลฟ่ามาให้ โดยตัวยาคุมแบบฉีดทั่วไปแล้วจะอยู่ได้สามเดือน และต้องมาฉีดเมื่อครบกำหนด คุณหมออธิบายถึงตัวยาให้อีธานเข้าใจในขณะที่เตรียมการฉีดยา ภูริที่นั่งอยู่ก็พลอยได้ฟังไปด้วย
กว่าจะเรียบร้อยก็ปาไปสิบโมงกว่า รถราบนท้องถนนค่อนข้างจะโล่งกว่าช่วงแปดโมง วันนี้ไม่มีใครแวะซื้อกาแฟดื่มเพราะต่างคนต่างรีบไปเข้างาน ภูริน่ะไม่เท่าไหร่ เขาไม่มีงานนอกในวันนี้ แต่อีธานค่อนข้างรีบ โห...ประชุมกี่งานวันนี้อะ
หึ...พอรู้ว่าตัวเองไม่ท้องก็อารมณ์ดีขึ้นมาเชียวนะ อีธานล่ะรู้สึกหมั่นไส้ร่างโปร่งข้างกายเสียจริง หมั่นไส้จนทนไม่ได้จนต้องจับจูบดูดปากมันอยู่ในลิฟต์นั่นแหละ สีหน้าคนโดนกระทำยังเหรอหราไม่เข้าใจสถานการณ์อยู่เลย
“เกลียดโอเมก้าอย่างคุณจริงๆ” พอลิฟต์ใกล้จะถึงชั้นที่ภูริทำงาน อีธานก็ปล่อยร่างโปร่งเป็นอิสระแล้วต่อว่าเบาๆ ไม่จริงจังนัก
“คร้าบ” อารมณ์ดี ด่ามาเถอะ ไม่ด่าครอบครัวเขาอะเขารับได้หมดแหละ ภูริโบกมือบ๊ายบายท่าทางน่าโดนอีกสักสองทีมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ต่างคนต่างมีงานและหน้าที่ที่ต้องไปทำ
เมื่อขึ้นมาถึงห้องทำงานตัวเอง อลันก็เตรียมเอกสารเอาไว้ให้อีธานมากมาย โดยเฉพาะเรื่องที่มีการรั่วไหลของเคมีในห้องแล็บ เรื่องนี้อีธานฝากฝังเอาไว้ กำชับเป็นอย่างดีว่าต้องหาข้อมูลมาให้ได้ อีธานมีเซ้นส์บางอย่างบอกว่ามันต้องมีกินนอกกินในกันแน่ๆ ไม่งั้นห้องแล็บที่เพิ่งสร้างมายังไม่ถึงห้าปีนั่นไม่มีทางชำรุดเสียได้หากสร้างตามแปรนและวัสดุที่ระบุไว้ในเอกสารการก่อสร้าง
“วันนี้มีความคืบหน้าเรื่องท่อเคมีในแล็บรั่วครับ นี่เป็นเอกสารต่างๆ เกี่ยวกับการก่อสร้าง ซึ่งผมตรวจสอบแล้วว่าแบบแปรนที่ใช้สร้างน่ะถูกต้องตามนี้ แต่ว่าเรื่องวัสดุอุปกรณ์นั้นไม่ตรงตามสเป็กที่ระบุเอาไว้” ยังไม่ทันได้พักเหนื่อยหรือหายใจให้ทั่วท้องก็ต้องรีบหยิบเอกสารที่ว่าขึ้นมาดู
“โกงค่าวัสดุสินะ”
“ครับ วัสดุที่เอามาใช้สร้างจริงๆ ตรงตามสป็กแค่โครงสร้างที่เป็นเหล็กกล้า นอกนั้นใช้ต่ำกว่ามาตรฐานเกือบหมด ราคาส่วนต่างจากที่ระบุมาก็ราวสี่สิบหกสิบเลยครับท่าน”
“แล้วใครทำบ้าง...รายชื่อคนที่ทำเรื่องนี้ยังอยู่ไหม”
“อยู่ครับ แผ่นนี้...” อลันหยิบแผ่นรายชื่อผู้คนที่เกี่ยวข้องให้กับอีธาน ซึ่งมันมีทั้งคนที่เซ็นอนุมัติอย่างซีอีโอต่างๆ แต่คนสำคัญคือคนที่ทำการจัดซื้อต่างหาก
“หลักฐานยังไม่แน่น” อีธานอ่านคร่าวๆ แล้วเขาก็สรุปออกมา ดูออกแล้วว่ามีใครบ้างแต่นั่นเป็นแค่ข้อสันนิฐานเท่านั้น หลักฐานที่เอาผิดได้จริงๆ ยังมีไม่ครบ และพวกนั้นก็สามารถดิ้นหนีออกจากข้อหาพวกนี้ได้สบายมาก
“ครับ ผมกำลังรวบรวมหลักฐานเพิ่มเติม อาจต้องใช้เวลาเล็กน้อยเพราะมันค่อนข้างจะนานแล้ว หลักฐานบางส่วนก็หายไป เหมือนถูกเอาไปทำลายมากกว่าหาย อาจเป็นชิ้นส่วนสำคัญที่จะเอาผิดคนเหล่านั้น เพราะงั้นต้องหาต้นตอของมันใหม่ครับ” อีธานพยักหน้ารับเข้าใจความหมายที่อลันกล่าว
“แล้วฝ่ายพัฒนายาล่ะ” จบเรื่องท่อรั่วซึ่งชัดเจนแล้วว่ามีการโกงกันเกิดขึ้น อีธานก็รีบถามหายาแก้คู่แท้ต่อในทันที
วิทยาการในสมัยนี้ค่อนข้างไปไกล การค้นคว้ายาสักตัวหนึ่งไม่ใช่เรื่องยาก ยิ่งเป็นยาที่มีการค้นคว้ากันมาพักใหญ่อย่างยาแก้คู่แท้ น่าจะมีความคืบหน้าไม่มากก็น้อย เดิมที อีธานก็ให้นักวิจัยในบริษัทคิดค้นยาตัวนี้ขึ้นมาอยู่แล้ว เขาว่ามันน่าจะเจาะตลาดได้เป็นอย่างดี คู่แท้บางคู่คงไม่ได้อยากคู่กันเท่าไหร่ หรืออาจเป็นการจับคู่ที่ไม่ได้ตั้งใจอย่างที่เขาและภูริเจอ
“ตอนนี้เริ่มขั้นตอนการทดลองในสัตว์อยู่ครับ ผลการทดลองรอบแรกยังไม่เป็นที่น่าพอใจเท่าไหร่นัก เหมือนมันส่งผลได้แค่ระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เมื่อฤทธิ์ยาหมด สัยชาตญาณเดิมของคู่แท้ก็จะกลับมาและหนักกว่าเดิม ผลข้างเคียงที่เห็นชัดในตอนนี้คือสัตว์บางตัวก็ป่วยและตาย” นับเป็นความคืบหน้าที่ไม่ดีเท่าไหร่
“เปอร์เซ็นเป็นไปได้ล่ะ”
“ทางทีมนักวิจัยยังไม่สามารถให้คำตอบตอนนี้ได้ครับ มันยังไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นด้วยซ้ำที่จะสำเร็จ เราอาจต้องปรับเปลี่ยนตัวยาและศึกษาเคมีในสมองเพิ่มขึ้น ในส่วนที่ควบคุมคู่แท้ ซึ่งนั่นท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วว่ามันเป็นฮอโมนชนิดพิเศษที่ไม่อาจคาดเดาอะไรได้เลย” ผลการวิจัยเรื่องเคมีในสมองของคู่แท้มีเยอะแยะมากมาย ซึ่งมันก็ไม่ได้บอกอะไรมากนอกจากมันเป็นสารเคมีที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและอยู่เหนือการควบคุม
เรามีฮอโมนเร่งฮีต มีฮอโมนแร่งปฏิกิริยาการตั้งครรภ์ในโอเมก้า ทั้งยาต้านฟีโรโมน ยาต้านฮีต หรืออีกหลายตัวที่ค่อนข้างฝืนธรรมชาติ แต่คำว่าคู่แท้เนี่ยแหละ...มันเหนือกว่าการควบคุมยิ่งกว่าวิวัฒนาการด้านการแพทย์เสียอีก
อีธานปิดเอกสารสี่ห้าอันด้านบนสุดลง เพราะเขาได้ข้อสรุปทั้งหมดแล้ว ต่อไปก็เป็นงานที่ต้องทำในวันนี้ และเขาคงไม่มีเวลามานั่งดื่มชาหรือกาแฟ เพราะการประชุมยังคงรอเขาอยู่ในอีกห้านาทีข้างหน้า
ทุกๆ วัน...อีธานต้องทำงานอย่างหนัก การเป็นอยู่ในจุดนี้ไม่สบายเอาเสียเลย เขาเดินนำอลันไปยังห้องประชุมใหญ่ ห้องที่เขาต้องเข้าวันหนึ่งหลายต่อหลายรอบ เพื่อนั่งถกปัญหา เรื่องการตลาด เรื่องการแพทย์ หรืออีกหลายๆ เรื่องที่วนเวียนเข้ามาในทุกวัน
“คุณวิชุตาติดต่อมาครับ เธออยากจะคุยกับคุณ” ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าเข้าห้องประชุม อลันก็รายงานถึงหญิงสาวที่อีธานสั่งให้ปฏิเสธไปแล้วเมื่อเช้านี้
“ผมไม่ว่าง” อีธานปฏิเสธอีกครั้งอย่างไม่ต้องใช้ความคิด
ใช่ เธอเป็นลูกของลูกค้ารายใหญ่ แต่เธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาก้าวก่ายในชีวิตของเขา อีธานคิดว่าตัวเขาต่างหากต้องเป็นฝ่ายเลือกคู่ ไม่ใช่ให้ผู้หญิงหรืออีกฝ่ายเป็นคนเลือก วิชุตาต่างจากสิ่งที่อีธานต้องการอย่างสิ้นเชิง ไม่มีทางสานต่อ...ไม่แน่นอน!
อีธานทำงานแล้วคิดว่าภูรินั่งดีดนิ้วเล่นอยู่ที่โต๊ะหรือไง? ใช่...ตอนนี้ภูริกำลังนั่งดีดนิ้วพลางยิ้มขำกับตัวเอง งานวันนี้ก็เยอะเหมือนทุกวันแหละ ต้องนับว่าวันไหนที่ภูริงานไม่เยอะดีกว่า ปีหนึ่งคงมีแค่วันหยุดล่ะมั้งที่เขาสบายอะ
โปรดดูเอกสารบนโต๊ะ...เห่อๆ เผาทิ้งแม่ม!
ได้ที่ไหนล่ะไอ้บ้า! งานแม่งงานคีย์เอกสารของคนอื่นด้วยนะ ใบสรุปยอด สรุปราคา ใบเสนอราคาอีกบลาๆ อ่านล่ะตาลาย นอนไม่หลับไงเมื่อคืน ไอ้คำว่าท้องเนี่ยมันกระชากวิญาณสุดๆ ไปเลย ขนาดหลับตานะเว้ย ได้ยินเสียงเรียกว่าป่าป๊า ป่าป๊า โหยยยย หลอนอะ นึกว่าผีที่ไหนมายืนเรียกอยู่ปลายเท้า หลับไม่ลงเลย แล้วเพราะนอนไม่พอเนี่ยเขาเลยตาลาย นั่งดีดนิ้งก็เพื่อให้ตาตัวเองตื่นขึ้นมาบ้าง
“ถ้าว่างมานั่งดีดนิ้วเล่นงั้นช่วยเคลียร์กองนี้ให้เราทีนะภู“ ไม่ว่าเปล่า เอกสารอีกปึกหนึ่งโดนวางแบบไม่เบาลงบนโต๊ะของเขาทับกับอันอื่น ภูริมองหน้าคนเอามาให้ ไม่ใช่หัวหน้าเขาแต่ก็พวกมือขวาซ้ายอะไรเถือกนั้นของหัวหน้าพิชัยนั่นแหละ
มันเอามาให้แล้วยังไงต่อ ก็เดินจากไปอะสิ ภูริมองตามแผ่นหลังอัลฟ่าคนนั้นด้วยสายตาฆ่าฟัน คิดว่างั้น...คิดว่านี่คือสายตาที่โคตรโหดที่สุดในชีวิต แต่มันกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร เดินวางมาดปล่อยให้ภูริจินตนาการถึงการเอาแท่งพลาสติกที่คล้ายกับภูน้อยยักเข้าไปในก้นมัน!
วะฮะฮ่า...ภูริโหดไหม โคตรโหดเลยเนอะ เอาล่ะ...สบายใจแล้วก็หันกลับมาทำงานต่อ ขืนช้าไปกว่านี้มีหวังงานเขาไม่เสร็จแน่นอน แล้วถ้างานไม่เสร็จ มันก็จะทบไปถึงวันพรุ่งนี้อีกอะดิ แล้วพรุ่งนี้ก็จะมีงานของพรุ่งนี้ โฮ่...ร้องไห้!
ก้มหน้าก้มตาทำงานจนนิ้วพันเป็นกันพัลวัน เสียงคีย์บอร์ดดังแต่กๆ คลอไปกับเสียงเพลงที่ภูริเปิดฟังเวลาทำงาน และเขาก็ชอบเพลงยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็กของบิ๊กแอส มันเป็นอะไรที่เหมาะกับคนทำงานอย่างเขามาก เพียงแต่เขาต่อกรอะไรไม่ได้อย่างที่ในเพลงมันฮึ้ด
ด้วยความที่เมื่อเช้าเขากังวลจนไม่เป็นอันกินข้าว ความท้องว่างนั้นได้สำแดงฤทธิ์เดชของมันแล้ว เพราะเพียงแค่นาฬิกาเดินมาถึงเลขสิบเอ็ด พยาธิในกระเพาะของภูริก็ร้องครวญครางด้วยความหิวโซ เจ้ามนุษย์โว้ยยยยย ข้าหิว!
RrrrRrrrr
เสียงมือถือร้องแข่งกับความหิวขึ้นมาเฉียบพลัน ภูริหลงลืมความหิวไปเสี้ยวนาทีเพราะเขากำลังหยิบมือถือเครื่องเก่าของตัวเองออกมา เบอร์ขึ้นต้นด้วยศูนย์สองแบบนี้ แย่แล้ว! ความที่คนในครอบครัวของเขาป่วยและเข้าโรงพยาบาลบ่อย เขาจึงเชื่อว่านี่เป็นสายของโรงพยาบาล
“ภูริพูดสายครับ…”
(สวัสดีค่ะ ติดต่อจากโรงพยาบาล…) บางทีก็ไม่อยากให้สัญชาตญาณทำงานได้ตรงเผงแบบนี้เลย!
วางสายจากโรงพยาบาลไม่ถึงนาที ภูริรีบลุกขึ้นกวาดเอาของทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้วเดินไปทางโต๊ะหัวหน้างานทันที สีหน้าพิชัยไม่พอใจเขาอย่างเห็นได้ชัดแต่เวลานี้ภูริไม่มีกะจิตกะใจจะแคร์
น้องสาวของเขาอาการภูมิแพ้กำเริบหนักจนต้องส่งตัวเข้าโรงพยาบาลด่วนเมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา แล้วเขาก็ห่วงน้องเขามาก พยาบาลบอกว่ายาตัวเดิมที่น้องของเขากินกดภูมิอยู่ประจำนั้นไม่ได้ผล บวกกับแรงกระตุ้นที่หนักหนาเกินไป
“ผมขอลาครึ่งวันครับ”
“ครึ่งวัน? คุณมาทำงานตอนสิบโมงกว่า นั่นไม่เรียกว่าครึ่งวันเหรอ” โอ้ย! อันนั้นเพราะท่านประธานเว้ย อยากจะโวยวายไปโวยกับท่านประธานเอาสิวะ
“แต่น้องผมเข้าโรงพยาบาล ผมต้องรีบไป”
“ใกล้ตายยังล่ะ” พิชัยพูดขึ้นมาลอยๆ สีหน้าเยาะเย้ยนั้นทำให้ภูริแทบถลาเข้าไปต่อยใบหน้าอีกฝ่าย
“…” แต่ถ้าเขาทำแบบนั้น เขาจะต้องไปโรงพักแทนโรงพยาบาล
เขาไม่มีทางเลือก เมื่อพิชัยยังพูดจาหาเรื่องเขาไม่ยอมหยุดเขาก็ต้องเดินหนี ภูริไม่ชอบวิธีแบบนี้นัก มันจะนำพาปัญหามาแต่อยู่ต่อก็ต้องเจอปัญหาเหมือนกันนั่นแหละ ช่างหัวแม่งล่ะ ไอ้หัวหน้าเฮงซวยเอ้ย!!
“นั่นคุณจะไปไหน ผมยังไม่อนุญาตให้คุณลางานนะ” พิชัยตะโกนไล่หลัง
“ผมไปลากับท่านประธานเอาก็ได้!” เป็นครั้งแรกที่ภูริต่อปากกับหัวหน้าเขา ปกติเขาจะยอมอยู่เสมอแต่ครั้งนี้เกินไปวะ
ร่างโปร่งก้าวขาด้วยความเร็วสูงสุดของตัวเอง เป็นความเร็วสำหรับคำว่าเดินนะไม่ใช่วิ่ง เขาผ่านหน้าทุกคนไปโดยไม่ยิ้มแย้มให้ใครสักคน ตอนนี้สมองคิดมุกไม่ออกด้วย เห็นแต่หน้าน้อง เป็นห่วงแต่น้องเท่านั้น พอลงมาถึงข้างล่าง ภูริก็วิ่งไวๆ ไปที่สถานนีรถไฟฟ้า ถึงยังไงเขาก็ต้องเซฟเงินเอาไว้เผื่อน้องเขาจำเป็นต้องใช้ รถไฟฟ้าจึงเป็นทางเลือกที่ดีและรวดเร็วสุดในเวลาอย่างนี้
เฮ้อ…เป็นอีกวันที่มาร์กเอาไว้เลยว่าแย่ เช้ามาเจอกับความกังวลว่าตัวเองจะท้อง ผ่านมาให้พักหายใจได้ไม่เท่าไหร่น้องก็ต้องมาเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการภูมิแพ้กำเริบ ยาที่ใช้อยู่ปัจจุบันภูริก็ซื้ออย่างดีแล้ว ไม่รู้ว่ารอบนี้ถ้าต้องเปลี่ยนยาเขาจะจ่ายมากขนาดไหนสำหรับยาที่ใช้ในหนึ่งเดือน
ดีไม่ดี…กลับมาหัวหน้าแม่งไล่เขาออกอีก โอ้ย! เออ ซวยก็ซวย เปลี่ยนชื่อเป็นภูริเดอะซวยเลยเป็นไงล่ะ หึ โดนเคมีจนกลายพันธุ์ เสี่ยงท้อง น้องป่วย เดี๋ยวคอยดู แม่โทรมาบ่นเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านอีก เรื่องแย่ๆ นี่ขอให้บอก…สัญชาตญาณเขาแม่นนักแหละ จะแม่นเรื่องดีๆ หรือถูกหวยรวยทรัพย์อะไรงั้นบ้างก็ไม่ได้
แต่ว่า…ไม่เล่นหวยนี่หว่า?
....100%....
ขขอภัยที่ปล่อยให้คอยนาน พอดีงานที่ทำงานยุ่งๆ แล้วก็งานนิยายอีกเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยค่ะ เราเอามาเสิร์ฟแล้วนะ ภูริไม่ท้อง หลายคนนี่แบบ...อ้าปากค้าง! ฮ่าๆ แต่มีคอมเมนต์หนึ่งแอบเดาถูก เกี่ยวกับภูรินี่แหละ ไม่บอกหรอกว่าคอมเมนต์ไหน
แล้วก็...คนง่ายๆ อะไรก็ได้กำลังจะของขึ้น!
-
หัวหน้าเป็นอะไรมากไหมเนี่ย
-
หัวหน้านี่กัดไม่เลิกนะ
-
มันค้างๆๆๆๆ รอ รอ รอ รีบมานะ
-
ที่ภูริไม่ท้องเป็นเพราะว่าไม่ได้เป็นโอเมก้ามาตั้งแต่กำเนิดรึป่าว ก็เลยอาจจะท้องยากกว่าโอเมก้าทั่วไป
-
อีธาน เราจะไม่ดูถูกว่านายน้ำยาไม่ดีหรอกนะ ภูอาจจะท้องยากไรงี้ เขาใจๆ 555555
รำคาญหัวหน้าและลูกสมุนที่ชอบเอางานมาโยนใส่น้องอ่ะ เมื่อไหร่จะโดนจัดการน้อ
-
รอต่อปายยยย
-
:pig4:
-
สงสารภูริเน้ออออ :hao5: :hao5:
-
:sad4: ดราม่า สงสารภูริ :o12:
-
เอ็นดูวน้องภูวววว
-
:pig4: :pig4:
-
คุณอีธานช่วยคุณภูริด้วย
แต่อยากเห็นคุณภูริของขึ้น :laugh:
-
แอบสะใจเล็กน้อยที่คุณพระเอกต้องฉีดยาแทน
ชอบยัดเยียดให้น้องภูดีนัก ฮ่าๆ
ชีวิตภูรินี่รันทดแท้น้อ ดีใจได้แป๊บเดียวก็ต้องมาคิ้วขมวดอีกแล้ว
-
:pig4:
-
หมั่นไส้หัวหน้า :katai4: :katai1:
-
ฮึบๆไว้นะภูริ
-
หัวหน้าพิชัยเป็นไรมากปะถามจริง นั่นปากเหรอที่พูดอะ โครตแย่ :katai1:
-
เนี่ย อยากให้อีธานรู้ว่ารู้ว่าวันๆ ภูริต้องเจอกับอะไรบ้าง (นอกจากอารมณ์เหวี่ยงไปมาของอีธานอ่ะนะ)
-
งวดนี้โชคดี ภูริรอดไป
-
ต่อยสักที
-
ขำนี่.... หมั่นไส้จนทนไม่ได้จนต้องจับจูบดูดปากมันอยู่ในลิฟต์นั่นแหละ
กับ ไม่มีอะไรทำเลยต้องมามองเล็บมือตัวเองแล้วตัดเล็บนี่ ใช่เลย ทำบ่อย
-
อีธาน เราจะไม่ดูถูกว่านายน้ำยาไม่ดีหรอกนะ ภูอาจจะท้องยากไรงี้ เขาใจๆ 555555
รำคาญหัวหน้าและลูกสมุนที่ชอบเอางานมาโยนใส่น้องอ่ะ เมื่อไหร่จะโดนจัดการน้อ
ภูริลางาน แต่งานที่วางซ้อนบนโต๊ะของภูรินี่สิ
มันฟ้องนะว่างานค้าง
แล้วถ้าเอามาดูจะรู้ว่างานใคร /
อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร....... ก็อยากรู้ว่างานนั้นของใคร......
จับเชิดรายตัวเล้ยยยยย :z6: :z6: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หัวหน้าประเภทนี้ในชีวิตจริงก็มีนะ....
-
เรื่องคดโกงในบริษัทเนี่ย พวกพิชัยจะมีเอี่ยวมั้ย
นึกถึงเอกสารที่พิชัยมันสั่งให้ภูริไปเอาที่ห้องแลปวันที่สารเคมีรั่วอะค่ะ
ถ้าใช่ เอกสารต้องยังอยู่ที่ภูริแน่เลย 55555 ไอ้เราก็เดาไปเรื่อย
จะว่าไปชีวิตภูริก็ค่ดรันทดจริงๆ นั่นแหละ ถ้าไม่ปล่อยวางแบบนาง มีหวังเป็นโรคซึมเศร้าไปนานละ
-
ชีวิตรันทดสุดๆ เอ็นดูภูริ :z3: :hao5:
-
:z6: เกลียดอิตาหัวหน้ามากๆ :m31:
-
รอระเบิดลงค่ะ :katai3: :katai3: :katai3: ภูริสู้ๆเราอยู่ข้างนาย :mew1:
-
มีแต่เรื่องหนออ พวกแกล้งๆต้องให้โดนคืนมั้ง
-
เอาอีตาหัวหน้าไปทิ้งไกลๆ หน่อย :katai1:
-
o13 o13
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย
สนุกกกกก น้องภูน่ารักจัง
อีธานนี่ซึนจริงๆ ชอบเขาแล้วละม้างง
ทำมาเป็นว่าเขาแรงๆ หมั่นไส้
รำคาญพิชัยเหลือเกิน
ขนาดโดนอัดคลิปวันนั้นยังไม่สะเทือนอีก โว๊ะ
หวังว่าน้องสาวจะไม่เป็นไรมากนะ
สู้ๆนะภูริ
-
แหม ไม่พอใจก็เลยจับจูบ ข้ออ้างอะ
อีธานโดนจับฉีดยาบ้างก็ดีนะ
ถ้าใครมาอ้างว่าท้องด้วยก็โป๊ะเลย
ไม่ต้องรอให้ชาวโซเชียลสืบให้ด้วย (หมอน่าจะแถมพิษสุนัขบ้าให้ด้วยอีกสักเข็ม)
หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานแบบที่ภูเจอมีอยู่ในโลกความจริง และคนแบบนี้ก็ยังลอยหน้าลอยตาทำงานต่อไป เพราะพวกเยอะ เพราะเลียเก่ง ไม่รู้เมื่อไหร่กรรมจะตามสนองบ้าง
-
รำคาญอีตาพิชัย นางน่าจะกลายเป็นโอเมก้าแล้วโดนปู้ยี่ปู้ยำ :z6:
แอบอยากให้น้องภูท้อง55555 :hao7:
-
>....ตอนที่ 19 [100%]....<
พิชัยนั่งหน้าหงิก ไม่พอใจในการกระทำของภูริวันนี้เป็นอย่างมาก นับตั้งแต่มันหายออกไปจาห้องคาราโอเกะคราวนั้นเขาก็ยิ่งชังน้ำหน้าภูริเข้าไปใหญ่ มองดูมันยิ้ม มันหัวเราะกับคนอื่นแล้วจะเข้าไปตบหน้ามันสักที
เหตุที่พิชันรู้สึกเกลียดภูริก็เพราะมันทำให้เขาถูกมองในด้านลบ ตอนมันเข้ามาใหม่น่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ยิ่งมันทำผลงานออกมาได้ดีมากเท่าไหร่ยิ่งมีข้อครหามากขึ้นว่า พิชัยและลูกน้องคนสนิทของพิชัยซึ่งเป็นอัลฟ่าทั้งหมดนั้น ทำงานได้ไม่ดีเท่ากับเบต้าอย่างภูริ ยอดขายของพิชัยและลูกน้องมีแต่คงที่ ในขณะที่ภูริมียอดสูงขึ้นทุกครั้งที่ได้ออกไปขายของ
เขาเป็นอัลฟ่านะเว้ย เขาจะมาพ่ายแพ้ให้กับชนชั้นธรรมดาอย่างภูริได้อย่างไร ความเสียหน้าสร้างความไม่พอใจให้กับพิชัยมาก และสิ่งที่ทำให้พิชัยสติขาดผึ่งก็ตอนที่เขาได้นอนกับหญิงสาวในออฟฟิตตัวเอง ช่วงเวลาหลังเสร็จกิจ เธอบอกกับเขาว่า...เขามันลีลาดีไม่ถึงครึ่งของภูริ
คิดดูเถอะ แม้กระทั่งผู้หญิงในที่ทำงานยังหลงเสน่ห์ภูริ เห็นไอ้ภูริเป็นผู้ชายที่ดีที่เหมาะจะขึ้นเตียงกับพวกเธอมากกว่าอัลฟ่าอย่างเขา คำพูดของหญิงสาวในวันนั้นมันทำลายความเป็นอัลฟ่าของพิชัยอย่างร้ายกาจ เขาก็เลยเริ่มกลั่นแกล้งมัน...
ปุ้ย หัวหน้าฝ่ายจัดซื้อเป็นหญิงสาวอีกคนที่หลงใหลในตัวของภูริ เธอเป็นอัลฟ่าที่ถูกจับคู่ให้หมั้นหมายกับพิชัย แต่เธอดันไปนอนกับไอ้ภูริแทนที่จะมานอนกับเขา คนอย่างภูริมันไม่ควรอยู่ในออฟฟิตแห่งนี้เลย
พิชัยเริ่มลดลูกค้าของภูริลง ให้งานเอกสารภูริเยอะขึ้นและปล่อยให้มันทำงานอยู่แค่ในออฟฟิต ยิ่งใบประเมินผลการทำงานยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาควบคุมมันเอาไว้ทั้งหมดรวมถึงรายงานเบื้องบนว่าภูริทะเลาะกับลูกค้า
พิชัยคิดว่าสักวันหนึ่งภูริก็จะทนไม่ได้และออกไปจากที่นี่เอง แต่นี่เหรอคนทนไม่ได้...มันยังหน้าด้านหน้าทนทำงานอยู่ในออฟฟิตเขามาจนถึงทุกวันนี้โดยไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่คำเดียว ไม่เคยมีข่าวเสียหายของภูริหลุดลอดมาเข้าหูเขาแม้แต่ข่าวเดียว...
เพอร์เฟ็กเกินไปหรือเปล่า? เป็นแค่เบต้าแต่อยากจะเหมือนอัลฟ่างั้นสินะ หรือไม่มันก็ออดอ้อนเก่ง ขนาดผลประเมินในแผนกมันติดลบขนาดนั้นมันก็ยังไม่โดนไล่ออก เพราะคนอื่นประเมินให้มันดีเสมอเลยยังไงล่ะ
ภูริเนี่ยแม่งเสี้ยนหนามชัดๆ!
แต่ที่ช็อกที่สุดก็คือ...ทำไมมันถึงกลายมาเป็นโอเมก้าของท่านประธาน? การที่เบต้าจะกลายเป็นโอเมก้านี่ก็เชื่อยากแล้ว แต่หนักหนายิ่งกว่าเมื่อมีอัลฟ่าระดับสูงขนาดนั้นลงมาสนใจมันอีก นี่ไม่รู้ว่ามันจะไปฟ้องอะไรท่านประธานหรือเปล่า
พิชัยมีทั้งความหวาดระแวงและหมั่นไส้ภูริไปพร้อมกัน ตัวเขานั้นที่ยอดไม่สูงทั้งที่ออกรับลูกค้าเยอะกว่าใครเพราะมันมีอะไรบางอย่างถูกซ่อนอยู่ ลูกน้องเขาก็เช่นกัน เขารู้ว่าภูริมันโง่เกินกว่าจะจับได้ แต่นั้นไม่รวมท่านประธาน คนคนนั้นฉลาดแม้จะเพิ่งเข้ามาดูแลแทนประธานคนเก่าไม่นานแต่อาจระแคะระคายได้ ไม่งั้นไม่มีการเจาะจงให้ภูริออกไปขายของเมื่อวานนี้หรอก!
“ภูรินี่ตั้งแต่ไปพัวพันกับท่านประธานก็เหิมเกริมใหญ่เลยนะครับเนี่ย...” ลูกน้องคนหนึ่งของพิชัยเอ่ยขึ้น เขาอยู่ในเหตุการณ์เมื่อตอนสิบเอ็ดโมงกว่านั้น
“ใช่ มันบอกมันเป็นคู่แท้ท่าน หึ...น้ำหน้าอย่างมันจะเป็นคู่แท้ให้กับอัลฟ่าระดับนั้นได้เหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก ยังไงก็คงเอามาขู่ให้กูกลัวเท่านั้นแหละ อย่างมาก ไอ้ภูก็เป็นแค่เด็กเลี้ยงชั่วคราว เหมือนที่มันนอนกับคนนั้นคนนี้ชั่วคราวนั่นแหละ” พิชัยมั่นใจมากว่าจะเป็นอย่างนั้น คนหยิ่งผยองอย่างอีธานอะนะจะเอาภูริ...ฝันไปได้เลย
อีธานมีหญิงสาวซึ่งเป็นลูกค้าและบุตรสาวของนักธุรกิจสวยๆ มากมายตบเท้ามาเข้าแถวรอการเป็นหวานใจ ถ้าอีธานชอบผู้ชาย ก็ยังมีชายหนุ่มที่ทั้งหล่อและรวย เพียบพร้อมทุกด้านมารอคิวเช่นกัน แล้วคนแบบนั้นจะมาชายตาแลพนักงานระดับล่างอย่างภูริเหรอ?
“แล้วพี่จะปล่อยไว้งี้เหรอ?” น้ำเสียงท้าทายจากลูกน้องทำให้พิชัยขมวดคิ้ว
“ไม่มีทาง กูเล่นมันแน่...” ภูริสร้างความไม่พอใจให้เขาไว้เยอะมาก ไหนจะไปจับคู่แท้เป็นโอเมก้าขี้โรคพนักงานเสิร์ฟต๊อกต๋อยนั่น ไหนจะเสี่ยงโดนจับได้เรื่องยอดขาย ทั้งยังเสียหน้าที่มันเอาประธานมาเป็นข้ออ้างอีก
ตอนภูริบอกจะลากับท่านประธานเองน่ะ ทุกคนหันมามองเขาหมดเลย คิดว่าไม่รู้เหรอว่าเอาเรื่องนี้ไปนินทากันจนถึงไหนต่อไหน เขาจะไปตวาดด่ากราดก็ใช่เรื่อง ต้องกัดฟันทนให้พวกนั้นดูถูกและถากถางเขาทางสายตาเนี่ย!
“เล่นยังไง...” ลูกน้องกำลังจะถามพิชัยว่าควรจะเล่นงานไอ้ภูริยังไงดี ทว่าการมาของอีธานทำให้ทุกอย่างชะงักลง
อีธานก้าวย่างไปบนพื้นหินอ่อนด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย กลิ่นอายอัลฟ่าระดับสูงสร้างความกดดันจนคนให้กับพนักงานในชั้นอย่างมาก ก็จริงที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีธานโพล่มาที่นี่ แต่คงไม่มีใครชินกับสิ่งที่อีธานเป็นได้ โอเมก้าส่วนน้อยเริ่มจะอยู่ไม่สุข พวกเขามีเหงื่อไหลซึมตามไรผมทั้งที่แอร์ยังคงทำงานได้เป็นอย่างดี ขณะที่เบต้าเองก็ไม่กล้าแม้จะกลืนน้ำลายลงคอ อัลฟ่าจำพวกเดียวกันยังถูกสยบเพราะระดับที่ต่างกันมากของตนกับอีธาน
จากเสียงเจ๊าะแจ๊ะจอแจเมื่อสักครู่กลายเป็นเงียบงันในทันที คนที่นั่งเล่นอยู่บนโต๊ะทำงานพลางพูดคุยกับเพื่อนก็กลายเป็นยืนกุมมือต่ำ คนที่นั่งก็นั่งในท่าที่เรียบร้อยยิ่งขึ้น ไม่เว้นแม้แต่พิชัยกับลูกน้องคนสนิทอีกสามคน
แต่ละคนที่อีธานเดินผ่านมีลักษณะท่าทางที่ไม่ได้แตกต่างอะไรกันเลย ทุกคนรู้สึกอึดอัดและกดดันจนกลายเป็นความกังวล หลายคนมีสายตาล่อกแล่กเหมือนว่าอยากออกไปจากที่นี่เต็มที แล้วยังไงเหรอ...เขาเองก็ไม่ได้อยากมาที่นี่นัก ถ้าไม่ติดว่าบ่ายนี้เขาว่างก็เลยอยากจะมาเรียกภูริไปกินข้าวด้วยกันตัวเองไม่ใช่ใช้อลันมาตามอย่างวันก่อนๆ
อะไรนะ? เขาอยากมาตามภูริด้วยตัวเองงั้นเหรอ? เหอะ...ความคิดบ้าๆ พรรค์นี้แวบเข้ามาในหัวของเขาอีกแล้ว แน่นอนว่าอีธานจัดการกับความไม่สมเหตุสมผลทางอารมณ์ของตัวเองด้วยการโทษที่ภูริเป็นคู่แห่งโชคชะตาตัวเอง ทำให้เขานั้นโหยหาอีกฝ่าย ไม่ใช่แค่อยากเจอหน้า...แต่กิจจกรรมเข้าจังหวะกับหมอนั่นเขาก็ยังอยากได้อีกในเที่ยงวันนี้
“ภูริล่ะ” เขาตรงเข้าไปยืนอยู่เบื้องหน้าของพิชัย แล้วเมื่ออัลฟ่าระสูงมาอยู่ตรงหน้า พิชัยก็ต้องลุกขึ้นยืนเพื่อก่อนค้อมหัวทำความเคารพ ลูกน้องคนอื่นๆ ก็ทำตามพิชัยกันอย่างว่องไว
“ภูริออกไปข้างนอกครับ” ออกไปข้างนอก...อีธานทวนคำตอบของอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ วันนี้ภูริไม่มีรับลูกค้าที่ไหนเพราะเขายังไม่ได้สั่งอลันเลย แล้วภูริจะออกไปไหนได้ยังไง ทำไมเจ้าหัวหน้าคนนี้ถึงไม่รายงานเขาให้ครบจบในทีเดียว จะพูดสั้นๆ เพื่อให้เขาถามต่อทำไม...เสียเวลาจริง
“ไปไหน”
“เอ่อ...ไม่ทราบครับ เขามาขอลาครึ่งวัน แต่ผมยังไม่ได้อนุญาตเขาก็ยังเดินไปออกไป โดยบอกว่าผมไม่อนุญาตก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวเขาไปลากับท่านเอง เขาบอกว่าเขาเป็นคู่แท้กับท่าน ผมจึงไม่กล้าขัดครับท่านประธาน” พิชัยใส่ไฟภูริอย่างเต็มที่ เขาเชื่อว่าถ้าภูริเอาท่านประธานมาอ้างจริงท่านก็ต้องไม่พอใจในสิ่งที่เขาได้พูดออกไปแน่
และก็ใช่...ความไม่พอใจของอีธานแผ่กระจายออกมาชัดเจนมาก ทว่ามันคนละเรื่องกับที่พิชัยคาดการณ์เอาไว้ เรื่องที่ภูริบอกกับหัวหน้าตัวเองว่าเป็นคู่แท้กับเขานั้นภูริได้บอกเขาแล้ว แต่การที่ภูริเอาเขามาอ้างเพื่อจะออกไปข้างนอกเนี่ยมันไม่น่าเกลียดเกินไปหน่อยเหรอ ระหว่างเขากับภูริมีสถานะเป็นคู่แท้กันนั้นมันก็ใช่ แต่มันไม่สามารถเอามาเป็นสิทธิพิเศษส่วนตนได้ พนักงานทุกคนต้องอยู่ภายใต้กฎของบริษัท สิ่งที่ภูริทำมันคือการฝ่าฝืนกฎอย่างเห็นได้ชัด
อีธานหงุดหงิดโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของพิชัยนั้นมีทั้งจริงและไม่จริง ซึ่งส่วนใหญ่นั้นโดนบิดเบือนความจริงไปแล้ว ร่างสูงเดินออกมาจากบริเวณนั้น ช่วงขาที่ยาวทำให้อีธานพาตัวเองมาถึงลิฟต์ได้เร็ว เขาหยิบมือโทรหาภูริทันทีที่เข้ามาอยู่ลิฟต์และกดหมายเลขไปยังชั้นล่างสุดของตึกเรียบร้อย
“นายอยู่ไหน” เมื่อภูริรับสาย อีธานก็ชิงยิงคำถาก่อนที่อีกฝ่ายจะได้เอ่ยคำว่าสวัสดีครับ
(ผมอยู่โรงพยาบาล...) โรงพยาบาลทำให้อีธานขมวดคิ้วเป็นปมได้มากกว่าการที่พิชัยเล่าเรื่องทำผิดกฎของภูริ
พออีธานรู้แล้วว่าภูริอยู่ไหน เขาก็รีบเดินทางไปยังที่หมายทันที ในส่วนที่ภูริอยู่มันจะเป็นส่วนของผู้ป่วยรวม อีธานทำงานอยู่บริษัทผลิตยา แน่นอนว่าเขาคุ้นชินกับคำว่าโรงพยาบาล หมอ ผู้ป่วย หรืออะไรก็ตามแต่ที่อยู่ในสถานที่แบบนี้ ยิ่งเป็นโรงพยาบาลในเครือเขายิ่งมาบ่อย
แต่การมาบ่อยไม่ได้หมายถึงเขาชอบ...
ส่วนที่อีธานไม่ชอบที่สุดก็จะเป็นโซนของประกันสังคมและห้องพักผู้ป่วยรวม เพราะคนมันเยอะมาก เต็มไปด้วยคนป่วยและชนชั้นที่แตกต่างกับเขายั้วเยี้ยไปหมด อีธานไม่ชอบอยู่ชิดใกล้กับคนที่อยู่คนละระดับชั้น แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกว่ารังเกียจอะไรมากมายนัก นี่เป็นโรงพยาบาล ผู้คนมีสิทธิ์ใช้สิทธิของตนเองได้
ภูริบอกเขาว่าตนอยู่ห้องพักผู้ป่วยรวมหญิง อีธานอยากมาหาภูริเขาก็ต้องเข้าไปตามหาตรงที่ภูริอยู่ การเห็นผู้คนมากมายนอนแบ่บอยู่บนเตียงมันไม่จรรโลงใจเลยสักนิด กลิ่นกายโอเมก้า เบต้าและอัลฟ่าฟุ้งกระจายอยู่ทั่วทุกย่างก้าว
ที่แห่งนี้มันรวมทุกชนชั้นจริงๆ อย่างว่าล่ะ...จะชนชั้นไหนมันก็ต้องวัดที่เงินทองอีกชั้นอยู่ดี และคนพวกนี้ก็มีเหตุจำเป็นต้องอยู่ตรงนี้ทั้งนั้น อีธานพยายามปัดความรำคาญใจกับกลิ่นต่างๆ และผู้คนออก เขาโฟกัสไปที่ภูริและมีสติอยู่กับความคิดของตัวเองเท่านั้น
แต่ที่นี่ก็ยังเหมือนทุกที่ที่อีธานก้าวเท้าเข้าไป รังสีอัลฟ่าระดับสูงทำให้พกวเขาเซื่องซึมและอยู่ในท่าทีสงบ ยกเว้นบางคนที่เขาสงบไม่ได้เพราะเขาเจ็บปวดอยู่กับอาการป่วยของตัวเอง
เดินมาไม่นานนักก็เจอภูรินั่งอยู่ข้างเตียงเปล่าเตียงหนึ่ง หน้าตาคู่ของเขานั้นไม่สดใสและไม่ร่าเริงอีกครั้งหลังจากผ่านพ้นการตรวจครรภ์มาได้เมื่อเช้านี้ อีธานตรงดิ่งเข้าไป สิ่งที่คิดตอนนี้คือต้องต่อว่าภูริที่หนีงานมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากหัวหน้างาน
“ภูริ...” อีธานกำลังเอ่ยเรียก
“ขอโทษนะคะ” แต่พยาบาลสาวและบุรุษพยาบาลอีกหนึ่งคนกำลังเข็นเตียงนอนผู้ป่วยมาทางนี้
การสนทนาต้องชะงักลงไปก่อนเพราะตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังย้ายร่างเด็กหญิงคนหนึ่งขึ้นเตียง อีธานไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นอะไรกับภูริ แต่เขาก็ต้องอยู่ในความสงบเพื่อรอให้ทุกอย่างเสร็จสิ้นไปก่อน ราวสิบห้านาที เตียงของนางสาวภูฟ้าก็สงบลง
“สวัสดีค่ะ” ภูฟ้ายกมือไหว้อีธานก่อน เธอเจอภูริแล้วก่อนหน้านี้คิดว่านี่คงเป็นใครสักคนที่มาพี่ชาย ไม่งั้นไม่จ้องหน้าพี่มากขนาดนี้
“เมื่อไหร่จะเสร็จ” อีธานไม่ได้สนใจการยกมือไหว้เพื่อทักทายของภูฟ้า กลับไปมองหน้าภูริเขม็ง
“วันนี้ผมคงไม่กลับเข้าไปทำงานอีก ผมจะอยู่เฝ้าน้องสาวของผมจนกว่าหมอจะมารายงานอาการอีกรอบ” การพูดโต้ตอบที่เรียบนิ่งของภูรินั้นาส่อให้เห็นถึงความผิดปกติเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าปกติภูริจะตอบอะไรนิ่งๆ แบบนี้ก็เหอะ ไม่รู้สิ...อีธานว่าภูริแปลกไปนิดหน่อย
“แต่คุณยังไม่ได้รับอนุญาต” ภูริไม่สนใจคำพูดของอีธาน เขาตั้งท่าจะจับผ้าห่มให้น้องแต่อีธานดันเข้ามาจับข้อมือของเขาเอาไว้
“ปล่อยผมครับ” ภูริยื้อแขนตัวเองออก เขามองซ้ายขวาเพื่อดูปฏิกิรยาผู้คนรอบด้าน
ความสามารถพิเศษของอัลฟ่าคือการสยบเหล่าชนชั้นอื่นที่ต่ำกว่าได้โดยไม่ตองพูดอะไร ตอนนี้อีธานทำให้หลายคนในห้องพักผู้ป่วยรู้สึกไม่สบายใจและกดดัน ภูริเป็นหนึ่งในนั้น แต่เขาอาจจะชินชากับมันไปหน่อยก็เลยไม่ได้กลัวอีธานมากเหมือนครั้งแรกๆ
อีธานไม่ทำตามคำขอของภูริ เขาลากร่างโปร่งให้ออกไปกับเขาโดยไม่สนใจว่าน้องสาวของภูริจะมองยังไง หรือสายตาที่คราแครงจากผู้คนรอบด้านจะแพ่งเล็งมาที่เขาและภูริ ตอนนี้อีธานแค่ต้องการกำหราบคนงานของตัวเอง นอกจากเป็นพนักงานที่ฝ่าฝืนกฎแล้ว ภูริยังกล้าขัดขืนเขาด้วยการยื้อแขนตัวเองออก
เมื่อเดินมาที่ที่สงบปราศจากผู้คน อีธานก็ไม่สามารถรั้งแขนของภูริเอาไว้ได้ อีกฝ่ายใช้จังหวะเผลอกระชากมือตัวเองออก สร้างความไม่พอใจให้อีธานเข้าไปใหญ่ และอีธานก็ไม่คิดจะเก็ยกดความไม่พอใจของตัวเอง
“คุณยังไม่ได้รับอนุญาตให้ลางาน เดินออกมาโทงๆ โดยเอาผมเป็นข้ออ้างแบบนั้น คุณอยากหางานใหม่มากใช่ไหม เขียนใบลาออกมันง่ายกว่าหรือเปล่า” อีธานต่อว่า น้ำเสียงดุดันแม้ท่าทางจะไม่ได้เกรี้ยวกราดอะไร
“คุณพิชัยแจ้งท่านสินะครับ” ภูริยังนิ่งซึม
“ใช่ เขาแจ้งผมว่าคุณเดินออกมาเลย คุณเป็นพนักงานของบริษัทและพนักงานก็ต้องเคารพกฎของบริษัท ถ้าไม่เคารพกฎกันจะมาทำงานร่วมกันทำไม คิดบ้าง…ใช้สมองหน่อย อย่าคิดว่าการที่คุณกลายเป็นคู่แท้ของผมแล้วคุณจะทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ คุณไม่ได้รับอภิสิทธิ์ใดๆ ทั้งนั้น” บ้าบอชิบหาย…ภูริแอบคิดเช่นนั้นกับตัวเอง
“อ่าฮะ…” นอกจากจะคิดแล้วภูริยังแสดงท่าทีเบื่อหน่ายกับคำบ่น เขามองหน้าอีธาน ฝืนต่อสัญชาตญาณของตนเองเพื่อต่อกรกับคนที่ฟังความมาแค่ข้างเดียว อย่างว่าแหละ…เขาเองก็ไม่เคยบอกหนิว่าเรื่องจริงจากฝั่งเขาเป็นอย่างไร อีธานจะคิดเห็นแบบไหน จะมองเขาเป็นยังไงเขาก็ไม่เคยสนใจ ตอนนี้ก็ด้วย
แต่ตอนนี้ภูริไม่มีอารมณ์มาเล่นหรอกนะ…อาจจะเรียกว่าช่วงอารมณ์ของร่างโปร่งตอนนี้สามารถขาดผึงได้โดยง่ายเชียวล่ะ
“ผมตักเตือนคุณอยู่ ยังใช้คำแบบนั้นและแสดงท่าทีอย่างนี้กับผมเหรอ? การศึกษาคุณก็มีหนิ…จะมาทำตัวต่ำๆ ให้คนเขารู้ว่าตัวชั้นต่ำไปถึงไหน” แต่อีธานอดทนได้ไม่มากนัก ภูริทำให้เขารู้สึกอยากจับอีกฝ่ายมาเขย่าแล้วตะคอกด่าเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าการกระทำของตนเองนั้นมันไม่น่ามองขนาดไหน
“ชั้นต่ำ? ชั้นต่ำ…คำนี้อีกและ มีแต่คำนี้ออกมาจากปากคุณตลอดเลย ชั้นต่ำแล้วไม่ใช่คนหรือไงคุณ” แววตาของภูริไม่มีความซุกซนหรือเมินเฉยต่อสิ่งเร้ารอบด้านอีกต่อไป มันขุ่นมัวราวกับจะบอกกับอีธานเขาเบื่อเต็มทีกับคำๆ นี้
ไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับอีธานเพราะทุกคนไม่กล้าหือกับเขา ส่วนคนที่กล้าพูดกับเขาก็มักเป็นคนในกลุ่มชนชั้นเดียวกัน เรื่องที่พูดจึงมีแต่เรื่องที่สรรเสริญพวกเดียวกันเองและมองคนระดับล่างว่ามันแย่กว่าพวกตนแค่ไหน
ทว่าสิ่งที่อีธานรู้สึกมันไม่ใช่โกรธ…ไม่เลย เขาไม่โกรธภูริสักนิดที่ภูริพูดแบนี้กับตนเอง มันเป็นความใจหายมากกว่า เขาไม่เคยเจอภูริที่เป็นแบบนี้มาก่อน ไม่…เขาต้องบอกว่าเขาไม่ได้รู้จักคนคนนี้ดีพอ
เกิดความเงียบระหว่างทั้งสอง ภูริไม่อยากจะคุยด้วย เขาหันหน้าไปมองสิ่งอื่นที่อยู่รอบด้านแทนใบหน้าของอีธาน ตอนนี้เขามีเรื่องต้องคิดและเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมารับมือกับคนอย่างอีธาน คนที่เชื่อความคิดตัวเองเหนือสิ่งอื่นใด ไม่ถงไม่ถามแต่กลับมากล่าวโดยกุเรื่องขึ้นมาเองจากสิ่งที่ได้รู้มาเพียงเล็กน้อย
ภูริรู้ว่าการที่ตัวเองออกมาจากบริษัทโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตนั้นมันผิดกฎ และพิชัยซึ่งไม่ชอบขี้หน้าตัวเองอยู่แล้วคงไม่ปล่อยให้ภูริได้กลับเข้าไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอก ฤทธิ์ของหัวหน้าคนนี้จะมีใครรู้ดีไปกว่าเขาล่ะ เขาที่ต้องเผชิญมันมาตลอด
เผชิญทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผิดอะไร…
ภูริในเวลานี้อารมณ์นั้นค่อนข้างจะดิ่งลง เขาไม่สามารถมองอะไรเป็นแง่บวกอย่างที่เคยมองได้อีก ก็รู้นะ ทุกวันนี้ทำอะไรให้มันสบายๆ มองอะไรแง่ดี มันก็เพื่อครอบครัวตัวเองทั้งนั้นแหละ ตัวเขาเองใช่อยากจะทนกับคนใช้แต่อารมณ์อย่างพิชัยเสียเมื่อไหร่
เฮอะ…ดีไม่ดี ที่หน้าที่การงานเขามันได้แค่นี้ก็เพราะพิชัยหมั่นไส้เขานั่นแหละ อิจฉาที่ใครๆ ก็เอ็นดูเขา รักเขา ยอดก็ดี หญิงก็ตรึม ตัวเองทำไม่ได้ไงก็เลยมาลงที่เขาอย่างนี้ แต่ทำไมไม่คิดล่ะว่าเพราะอะไรตัวเองถึงทำไม่ได้ ไม่มองนิสัยของตัวเองบ้างว่ามันแย่แค่ไหน
พิชัยน่าจะรู้บ้างว่าไอ้คนสนิทของตนเองทุกวันนี้น่ะมันก็แค่เกาะแข้งเกาะขาเพื่อผลประโยชน์ คู่หมั้นก็ต้องหมั้นเพียงเพื่อทำตามที่พวกผู้ใหญ่ต้องการ ชีวิตตามแบบแผน ชีวิตที่ถูกกำหนดให้อัลฟ่าต้องแต่งงานกับอัลฟ่าเพื่อเชิดหน้าชู้ตาตนเองและครอบครัว
แล้วเป็นไง…ได้ข่าวว่าตอนนี้ก็มีคู่แท้เป็นโอเมก้าขี้โรคที่ทำงานอยู่ในร้านอาหารแห่งนั้น ตำแหน่งเดินเสิร์ฟ คงกระจอกมากสำหรับพิชัย แต่นั่นแหละ…เหมาะสมกันดีแล้ว ภูรินึกสะใจกับสิ่งที่พิชัยได้รับ แต่มันยังไม่มากพอหรอก คนอย่างพิชัยแม่งควรโดนอะไรมากกว่านี้เพราะทำกับเขาเอาไว้เยอะ
แต่กับอีธาน ภูริแค่น้อยใจ…ภูริแค่รู้สึกว่าทำไมต้องเอาแต่สาดคำพูดร้ายๆ ใส่กัน เอาจริงเขาก็ยอมได้เพราะแม่เขาเองก็ไม่ค่อยถนอมน้ำใจเขานักหรอก แต่ไม่รู้สิ ตอนนี้เขาคงไม่มีอารมณ์จะมานั่งปล่อยผ่านคำดูถูกล่ะมั้ง น้องเขากำลังอาการไม่ดี ใช้เครื่องช่วยหายใจและใส่สายน้ำเกลือ
ทุกครั้งที่เห็นน้องอาการแย่ เป็นทุกครั้งที่ภูริรู้สึกทดท้อและหดหู่ใจ เขาไม่อยากให้น้องเขาต้องเป็นแบบนี่เลย อยากให้เธอมีชีวิตที่สดใสไม่ต้องมาห่วงเรื่องอาการป่วยของตัวเอง ภูฟ้าน่ะเพิ่งจะเข้าโรงพยาบาลไปเมื่อเดือนที่แล้วและเปลี่ยนยามาได้แค่ไม่กี่สัปดาห์ ตอนนี้ก็เข้าอีกและต้องเปลี่ยนยาอีก
โว้ย!!!
อยากตะโกนคำนี้ออกไปดังๆ หวังว่ามันจะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ แต่มันคงเป็นไปได้แค่ในความคิด เพราะความเป็นจริงคือเขากำลังยืนเผชิญหน้ากับคู่แท้ไม่ตั้งใจของเขาอยู่ในที่ลับตาคน
อีธานเอาแต่ยืนนิ่งหลังภูริพูดประโยคสุดท้าย เขาไม่รู้หรอกว่าท่านประธานผู้สูงส่งของเขาคิดอะไรอยู่ บางทีอาจจะเป็นวิธีจัดการกับเขาที่กล้าต่อกรกับตนเองก็เป็นไปได้ ช่างหัวแม่งดิ จะไล่เขาออกก็คงต้องยอมรับชะตากรรมไป แต่ตอนนี้จะให้อ่อนข้อ บอกตรงๆ ไม่มีอารมณ์จริงๆ
ว่าแต่ว่า…เมื่อไหร่จะปล่อยเขาให้ไปจากตรงนี้ จะยืนจ้องกินหัวเขาไปอีกนานเท่าไหร่ ป่านนี้ภูฟ้ารอและกังวลห่วงเขาจะแย่แล้ว เขาเองก็ห่วงน้อง เราโตมาด้วยกัน…มีแค่กันและกันเพราะแม่ก็ต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงลูกทั้งสองคน
พี่น้องต่างเพศบ้านอื่นที่ภูริเห็นมักจะไม่ถูกกันเท่าไหร่ บางบ้านทะเลาะกันบ่อยๆ ด้วยซ้ำ แต่เขากับน้องเป็นพี่เป็นน้องที่รักกันมาก ช่วยเหลือเกื้อกูลกันตลอด รู้นะว่ามันไม่ได้แปลกอะไร พี่น้องคู่อื่นก็คงมีแบบนี้แหละ แต่เขาภูมิใจ…ภูมิใจที่น้องเห็นในความพยายามของเขาและรักเขามากขนาดนี้
“ถ้าไม่มีไรจะพูดแล้ว…” ภูริเตรียมจะเดินจากไป
“คำถามของคุณน่ะมันก็มีคำตอบของมันอยู่ ผมไม่เถียงว่ามันก็คือคนเหมือนกัน…แต่การทำตัวของคนคนนั้นจะทำให้คุณค่าของคำว่าคนนั้นแตกต่างกันไป”
“แล้วไง อัลฟ่ามีคุณค่ามากกว่าคนทั่วไปงั้นสิ”
“เพราะประสิทธิภาพของอัลฟ่านั้นมากกว่าโอเมก้าอย่างคุณ” อีธานตอบกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ มันเป็นความจริงอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง อีธานคิดแบบนั้น
“ประสิทธิภาพสูงแต่นิสัยต่ำเหรอ?” ภูริจี้เข้าจุดที่อีธานไม่สามารถตอบลับได้อีกครั้ง
“การดูถูกเหยียดหยามคนอื่นไม่ได้แปลว่าพวกคุณสูงส่งกว่า แต่ผมเข้าใจ คงไม่มีใครสอนพวกคุณมา หัวสูงนี่…ใครจะไปบอกไปสอนได้ล่ะจริงไหม แต่ขอบอกไรคุณไว้อย่างนะท่านประธาน ไม่ใช่พวกคุณหรอกที่ไม่อยากอยู่ร่วมกับพวกผม เพราะพวกชนชั้นต่ำๆ อย่างพวกผมก็ไม่ได้อยากอยู่ร่วมกับพวกคุณนักหรอก!” แววตาที่ภูริมองอีธานนั้นทิ่มแทงความรู้สึก ร่างสูงเจ็บปวดอยู่ลึกๆ ในอกข้างซ้าย…
ในหัวอีธานแทบไม่จดจำเลยว่าภูริกำลังต่อว่าการทำตัวเหนือกว่าแล้วเหยียดย่ำคนอื่น เขาจดจำแค่ว่า…ภูรินั้นไม่ได้อยากอยู่กับเขา
....100%....
คนคงแบบ...นี่ระเบิดลงแล้ว? ฮ่าๆ ภูไม่ใช่คนขี้โวยวายอยู่แล้วอะ เขาเป็นคนเงียบๆ มีอะไรก็นิ่งก็ทน การวีนแตกแบบเสียงดังเกรี้ยวกราดไม่ใช่นิสัยเขาจริงๆ อะนะ
แค่นี้ก็แทงอกอีธานดังจึ้กใหญ่แล้ว ดอกนี้ดาเมจเท่าไหร่คะท่านประธาน?
-
:เฮ้อ:
-
เวลาอ่านเราก็รู้ว่าต้องค่อยๆรอ
รอให้อีธานหายโง่
รอให้พิชัย ได้รับกรรม
:เฮ้อ: :L2: :L1: :pig4:
-
อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดทุกที อยากให้ภูริได้ระเบิดคำพูดที่อยู่ในสมองบ้าง อีธานจะได้รู้ ได้เข้าใจอะไรมากกว่าเดิม แต่ก็ว่าแหละ...ไม่ใช่นิสัยน้อง
-
เป็นไงล่ะอีธานหัวใจข้างซ้ายปวดหน่วงเลยซิ เจอคำพูดแทงใจในเรื่องจริงจากปากภูริ อาการแบบนี้ต่อให้ถึงมือหมอเทวดาก็รักษาไม่ได้นะจ๊ะ :hao3:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
จริงๆภูริก็น่าจะพูดไปนะ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง อธิบายไปบ้างว่า พิชัยทำอะไรกับตัวเอง และ อีธานก็น่าจะปกป้องภูริบ้าง พิชัยเป็นคนแบบไหน ให้อลันสืบเอาจากพวกพนง.ก็ได้นะ สงสารภูริ
-
เถียงสู้ไม่ได้ก็ร้องไห้ใส่แมร่งเลย!! รับรองอิท่านประปากมอมตาเหลือกแน่นอน!!!
-
:fire:ขอเมนต์ในเล้านะคะ จัดเลยน้องภู ลาออกไปเลย อาจดูเหมือนโง่ แต่อยู่แล้วไม่ก้าวหน้า ไปหาเอาดาบหน้าดีกว่า อินนนนน
-
เอาเลยลูกกกก เอาเลย
สมน้ำหน้านังอิธาน
เป็นเราก็ไม่เอา ดูถูกกันขนาดนั้นใครจะไปิยากอยู่ด้วยวะ
คิดว่าตัวเองเป็นอัลฟ่าแล้วคนอื่นจะต้องทนตลอดเลยรึไง
อย่าไปยอมลูก แม่อยู่ข้างหนู
-
ชอบภูริโหมดนี้อะ
ใส่ไปเลยยยยยย ปล่อยมันออกมา
คิดดีไป ทำอะไรดีเกินไป คนก็อิจฉา
เราต้องเป็นคนเทาๆบ้างภูริ :katai2-1:
-
จัดให้จมเลยภูริ อีธานนี่ปากร้ายดีนัด
-
ไปไม่ถูกเลยละสิอีธาน
ชอบที่ภูริได้พูดอะไรแบบนี้ออกมาบ้าง
-
อยากว่รู้ว่าถ้าไม่มีภูริคนพวกนั้นจะทำงาน
เป็นรึเปล่า ดูเหมือนพวกทำงานไม่เป็น
เอาหน้าเป็นอย่างเดียว
-
แง้ ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้สั้นจัง รึเราอินเกินเลยเพลิน 555
-
ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย เราอยากเห็นภูริอารมณ์เสียบ้างมานานแล้ว 5555 เหนื่อยก็แสดงออก เสียใจก็แสดงออกบ้างนะ ต้องอดทนตลอด พยายามอารมณ์ดีตลอดทั้งที่โลกไม่เป็นใจให้เราเลยมันสะเทือนใจเกินไปอะ อยากให้ภูริมีคนให้พึ่งพาทางจิตใจได้ ซึ่งตามหลักแล้วควรจะเป็นคู่แท้ แต่อีธานตอนนี้ทำไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะทำได้รึเปล่า ชริ
-
อยากให้ภูริระเบิดออกมามากกว่านี้ ให้อีธานรู้สึกสักทีว่าคำพูดตัวเองทำร้ายภูริมากแค่ไหน ถ้าภูริไม่เป็นคนคิดบวกก็คงเสียน้ำตาไปหลายลิตรแล้ว
-
เหมือนไม่สุดค่ะ ระเบิดลงอีกได้ไหมน้องภูริ ให้อีธานได้รู้ได้เข้าใจความรู้สึกหนูบ้างง ภูริสู้ๆนะคะ จุ้บเหม่งน้อง
-
โอเคค่ะ น้องภูเป็นคนคิดบวก
เวลาระเบิดก็จะแบบซอฟต์ๆ พอให้สะอึก ปวดแปล๊บกระดองใจ
จำไว้นะอีธาน ไม่มีใครเขาอยากอยู่กับคนที่คอนเอาแต่กดขี่ตัวเองหรอก ฮึ
-
เห้อ อีธานก็ดูถูก เหยียดหยาม ภูริก็ ไม่พูด ไม่บอก
แต่ดีนะตอนนี้ ภูริได้พูดมั้ง อีธานจะได้คิดไตร่ตรอง
-
เห้อ อีธานก็ดูถูก เหยียดหยาม ภูริก็ ไม่พูด ไม่บอก
แต่ดีนะตอนนี้ ภูริได้พูดมั้ง อีธานจะได้คิดไตร่ตรอง
-
เวลาอ่านเราก็รู้ว่าต้องค่อยๆรอ
รอให้อีธานหายโง่
รอให้พิชัย ได้รับกรรม
:เฮ้อ: :L2: :L1: :pig4:
คิดเหมือนเลย
-
อีธานเจอภูริเวอร์ชั่นนี้ไปเป็นไงละ :mew2:
-
ประชาสัมพันธ์สักเล็กน้อยนะคะ ตอนนี้เจ้าความรักเปิดพรีออเดอร์อย่างเป็นทางการแล้วค่า สามารถกดสั่งพรีออเดอร์ได้ในลิงก์ที่แนบมานะคะ ราคาเต็มอยู่ที่ 515บาท แต่ซื้อรอบพรีออเดอร์นะได้ในราคา 495บาทเองน้าาาาา อิอิ
ลิงก์พรีออเดอร์ค่ะ http://mazenovels.lnwshop.com/product/14/ก๊อกๆๆ-ขอโทษครับ-เห็นความรักไหม
-
เหอะ เป็นยังไงล่ะอีธาน ปากหนัก ปากเสียดีนัก พอเจอภูริฟิวขาดเข้าไปถึงกับไปไม่เป็นเลยเรอะ?
แต่เอาจริงๆ เราก็อยากให้ภูริบอกเล่าเรื่องฝั่งตัวเองบ้างนะ อีธานจะฟังหรือไม่ฟังก็ช่างเถอะ ควรจะบอกไปจะได้ไม่เกิดเรื่องไปมากกว่านี้
-
ชักจะเบื่ออีธานเต็มทน :z6:
-
สมน้ำหน้า มีแต่คำนี้มอบให้อีธาน ซัดแรงๆเลยภูริ คนแบบนี้อัลฟ่าชั้นต่ำชัดๆ เบื่ออออ :katai4: :katai4:
-
ชอบภูริเดือด ถึงจะยังเดือดไม่สุดก็ตาม
อีธานคือคนที่มองลงมาจากที่สูงตลอด แต่ภูริคือคนเดินดินธรรมดาที่มองขึ้นมาจากที่ต่ำตลอด
ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่ความคิดความอ่าน การมองโลกจะแตกต่างกันขนาดนี้
ถ้าเป็นเราลาออกไปหาเอาดาบหน้าดีกว่าอยู่ไปก็ไม่ก้าวหน้า
-
อีธานถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้ต่อคุณจะเจ็บปวดมากเลยแหละ และเราก็คิดว่าคุณสมควรได้รับมันนะ ฮ่าๆๆๆ หมั่นไส้มากปากหนักเหลือเกินพ่อคุณ
-
แทงทะลุหัวใจไปเลย
-
ตู้มมมมมมม
-
สมควรโดนด่าใส่อะปากไม่ด้ีนัก อีธานไม่พยายามเข้าใจอะไรในตัวภูริเลย สมน้ำหน้าโดนน้องด่าซะบ้าง
-
โว้ย เมื่อไหร่อีธานจะจัดการอีพิชัยสักที รำ
-
อีตาพิชัยทำงานรอดมาจนป่านนี้ได้ยังไง แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออก
อาศัยแต่ความเป็นอัลฟ่า สมควรเตะโด่งออกจากบริษัทไปเร็วๆ เลยก่อนจะเรือหายไปมากกว่านี้
ส่วนท่านประธานสมควรโดนอีกหลายๆ ดอก ภูริจัดไปเลย
-
อย่าไปยอม อีประทานลูก จับตบเลย :beat: :beat:
-
อยากเปลี่ยนชื่อให้จากอีธานเป็นอีบื้อ
ปากเสียได้ทุกตอน
ไล่ภูออกสิ จะได้รู้ใครเจ็บกว่ากัน
-
คนอย่างพิชัยนี่สงสัยจะเยียวยาไม่ได้ซะแล้ว :z6:
คุณภูริของขึ้นด้วย คุณอีธานเจ็บไปดิ
ให้รู้ซะบ้างว่าเขาไม่ได้อยากอยู่กับตัวเองเลย เจ็บไปเด้ :laugh3:
-
>...ตอนที่ 20 [100%]....<
ภูริสาวเท้าออกมาจากตรงนั้น มุ่งหน้าไปยังห้องพักผู้ป่วยหญิงรวมแล้วนั่งลงข้างเตียงของน้องสาว ระหว่างทางภูริมองแค่เส้นทาง ไม่สบตาใคร ไม่ดูด้วยว่าข้างหลังจะมีใครตามมาไหม
เขาก็คิดแหละว่าอีธานอาจจะเดินมาเอาเรื่องเขาก็ได้ เพราะนั้นดันไปปากดีใส่คนที่ถือตัวเองสูงส่งคนนั้น ช่างมัน ท่องคำนี้เข้าไว้ อะไรที่ทำลงไปแล้วกลับไปแก้ไขอะไรมันไม่ได้ แม้ว่าจะเพราะห้ามตัวเองไม่ได้ก็ตามที
“พี่ทะเลาะกับเขาเหรอ” ภูฟ้าเอ่ยถามพี่ชายเธอ สีหน้าอีกฝ่ายมันบอกแบบนั้น เธอกลัวพี่ชายจะมีปัญหา
“นิดหน่อย พวกอัลฟ่าหลงตัวเอง”
“ทุกคนก็มีความหลงตัวเอง พี่บอกแบบนั้นกับหนู” ภูฟ้ายิ้มน้อยๆ เธอเอาคำที่ภูริพูดไว้ในอดีตมาย้อนใส่
“อะนะ ไม่เถียงละกันครับ แล้วนี่เป็นไงบ้าง รู้สึกขึ้นไหม” เขาลูบหัวน้องสาวเบาๆ
“ดีขึ้นเยอะ ออกซิเจนทำให้หนูหายใจออกบ้าง” ภูริพยักหน้า เขารู้สึกไม่โอเคกับสภาพของน้องจริงๆ
แม่เขาเองก็เป็นอีกคนที่น่าเป็นห่วง ตอนนี้อาจไม่มีอะไรเพราะแม่ทำงานซักรีดอยู่ที่บ้าน อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวและมันค่อนข้างสะอาด คนเป็นโรคภูมิแพ้ก็อย่างนี้ มีฝุ่นนิดหน่อยก็อาการไม่ดีแล้ว แม่เขาน่ะดีอย่างที่รู้จักดูแลตัวเองมากกว่าน้อง ไม่สิ…จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก แม่เลือกทำงานที่บ้านในขณะที่น้องเขาต้องเรียน มันเลี่ยงตัวกระตุ้นอาการได้ยากกว่าล่ะนะ
ถ้าอนาคตแม่ต้องนอนป่วยติดเตียงแบบนี้ น้องอาการแย่รักษาไม่หายจนต้องอยู่แต่บ้าน เขาจะทำยังไงดี ใครคนใดคนหนึ่งในครอบครัวเขาล้มเขาต้องแย่แน่ ทั้งสภาพกายและใจเลย ทุกวันนี้น้องมีเงินกินข้าวหรือเอาไปโรงเรียนก็เพราะแม่ ถ้าแม่ล้มทุกอย่างจะตกอยู่ในมือภูริโดนสมบูรณ์ ส่วนน้องเขา ถึงลำบากที่ต้องส่งเสียให้น้องเรียน แต่ถ้าน้องเรียนจบเราสองคนก็จะได้ช่วยเป็นเสาหลักให้แม่ด้วยกัน
ภูริไม่อยากให้อะไรมันแย่ไปกว่าที่เป็นอยู่นี้เลย…
อีธานเดินเข้ามาอีกครั้งหลังยืนนิ่งคิดคำพูดตัวเองไม่ออกเมื่อครู่นี้ เขามาหยุดที่ข้างเตียงหญิงสาวตรงข้ามกับฝั่งที่ภูรินั่งอยู่ ดวงตามดุกวาดมองชื่อยาที่แขวนอยู่บนเสา อ่านคร่าวๆ แล้วก็ไล่สายตามองไปเรื่อยจนเห็นหน้าน้องสาวภูริได้ชัดเจน
“ทำไมยังไม่กลับ…” ภูริถามเสียงเรียบ และอีธานไม่ตอบ
อีธานยืนมองหน้าภูริอยู่ครู่หนึ่ง พยาบาลสาวก็เอาเก้าอี้มาให้กับเขาเพื่อให้เขาได้นั่งเฝ้าคนไข้ พอได้เก้าอี้ อีธานก็ลากมันไปนั่งอยู่ข้างๆ กับภูริ ท่ามกลางสายตาสนอกสนใจของคนอื่น
“ไปนั่งห่างๆ สิ ตรงนี้มันแคบนะครับ” ซอกเล็กแค่นี้ เขานั่งคนเดียวก็เต็มแล้ว อีธานยังมาอัดตัวเองไว้ข้างเขาอีก เป็นบ้าอะไรขึ้นมา
“เป็นภูมิแพ้ใช่ไหม” อีธานเมินภูริเต็มๆ เขาหันไปถามหญิงสาวบนเตียงด้วยน้ำเสียงสุภาพและท่าทีนิ่งเฉย
“ค่ะ อันที่จริงเราเป็นภูมิแพ้กันทั้งบ้าน พี่ภูคนเดียวมั้งที่ไม่ค่อยแพ้อะไร” หญิงสาวตอบกลับ ท่าทางนอบน้อมของเธอเป็นที่น่าเอ็นดูในสายตาอีธาน ทำไมภูริไม่นอบน้อมมากขนาดภูฟ้า หรือว่าภูฟ้าเป็นหญิงสาวก็เลยดูละมุนละไมยิ่งกว่า
“ภูมิแพ้ ดื้อยา เป็นสองอย่างที่ทำเอาแย่เลยนะ” อีธานว่าไปตามความคิด เขาแข็งแรง ปีหรือสองปีจะเป็นไข้สักหน นี่ก็จำแทบไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายไม่สบายเมื่อไหร่
“ค่ะ ก็ลำบากเอาการ” รอยยิ้มของภูฟ้าเหนื่อยอ่อน เธอเหนื่อยแทนพี่ชาย ผู้หาเงินมารักษาเธอและดูแลเธอจนไม่เหลืออะไรที่มีให้ตัวเอง
อีธานมองภูริเอื้อมมือไปลูบหัวน้องสาวของตัวเอง รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้านั้นช่างอ่อนโยน เขามันลูกคนเดียว ไม่เข้าใจความรู้สึกที่ภูริมีต่อน้องสาวหรอก แต่เขาก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามอยู่เหมือนกัน เพราะภูฟ้าเองก็ยิ้มตอบภูริ
อีธานเจอคนมามากมาย ทั้งสังคมของเขา ทั้งพนักงานและผู้ป่วยในโรงพยาบาลต่างๆ ที่เขาได้เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง ภาพที่เขากำลังมองในตอนนี้เขาเองก็เห็นมานับครั้งไม่ถ้วน จากในสถานที่ต่างๆ หรือจากครอบครัวตัวเองในตอนที่ญาติของเขาป่วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ที่เขาเหมือนถูกตรึงด้วยภาพนี้…จะว่าเพราะเขาอยู่ใกล้กับภูริขนาดเอื้อมมือไปกอดคอได้ก็ไม่น่าใช่ มันอาจเป็นอย่างอื่น…อะไรสักอย่างที่เขาเองยังไม่เข้าใจ
ดวงตาของหญิงสาวค่อยๆ ปรือปรอยลงไปทีละน้อย ความง่วงจากฤทธิ์ยาทำให้เธอไม่สามารถฝืนตัวเองเพื่อนั่งคุยเล่นกับพี่ชายในเวลานี้ได้ ไหนจะฝ่ามือสากจากการทำงานนั้นคอยลูบไล้เส้นผมของเธออยู่ลอดเวลา มันทำให้เธอสบายใจแม้จะรับแรงกดดันจากอีธานก็ตามที เพียงไม่นานภูฟ้าก็หลับใหล ภูริละมือจากเส้นผมมาจัดผ้าห่มให้กับน้องสาวของตัวเอง
“คุณไม่กลับไปทำงานเหรอ” เขาถามอีธานที่นั่งข้างๆ รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายมองดูการกระทำของตนเองตลอด
“ไม่ล่ะ”
“ทำไม?” ภูหันมามองหน้าอีธาน
“ผมว่าง” อีธานโกหก
“เวลาเป็นเงินเป็นทองอย่างคุณว่างด้วยเหรอ? หรือจะมาจับผิดอะไรผมอีก…” น้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายของภูริค่อนข้างจะทำให้อีธานเป็นกังวล ไม่รู้สิ เขาเหมือนกับว่า…เขากำลังแคร์ความรู้สึกของภูริอยู่
“จับผิดคุณน่ะผมจับผิดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ จะนั่งเฝ้าหรือไม่มันไม่มันไม่มีผลหรอก”
“เหรอ แล้วเป็นไง…จับผิดผมได้อะไรบ้าง” ภูริหันไปลูบหัวน้องสาวตัวเองต่อขณะรออีธานตอบคำถาม
“ผมจำเป็นต้องบอกเหรอ”
“นั่นสิ” ภูริพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป
อีธานอยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้ภูริกำลังคิดอะไรอยู่ แต่มันคงไม่มีประโยชน์อะไรเท่าไหร่นัก ดีไม่ดีในความคิดของภูริอาจไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลยก็ได้ คิดแบบนี้ก็ใจหาย แต่มันคงเป็นความจริง อีธานนั่งมองภูริดูแลน้องสาวของตัวเองเงียบๆ ได้สักพักหนึ่ง เขาคิดว่าภูริจะหิวไหม…รีบออกมานี่ได้กินอะไรหรือยัง ส่วนเขาน่ะ ยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้ว
อีธานไม่รอถามคำถามเพื่อให้ภูริตอบ เขาลุกขึ้นเดินไปทางลิฟต์เงียบๆ ตรงไปชั้นล่างสุดเพื่อจะเอาของสำคัญในรถก่อนจะวกไปหาซื้ออะไรสักอย่างมานั่งกินเป็นมื้อเที่ยงกับภูริที่ห้องพักผู้ป่วย อาหารตามสั่งที่อยู่ในโรงอาหารนั้นอยู่นอกเหนือความสนใจของอีธาน เขากลัวมันไม่สะอาด ไม่ว่าจะอุปกรณ์หรือวัตถุดิบ ดังนั้นทางเลือกของเขาจึงเป็นอาหารแช่แข็งที่คุณประโยชน์ไม่มากเท่าอาหารทำสด แต่ความสะอาดก็คงได้ในระดับหนึ่ง
เขาหิ้วถุงอาหารด้วยมือหนึ่ง มืออีกข้างถือไอแพดไว้ข้างตัว ไอ้คำว่าว่างของเขามันไม่มีอยู่จริง อีธานเลยต้องเอาไอแพดโปรมานั่งทำงานของเขาไปเรื่อยๆ คิดเสียว่านี่คือห้องทำงานที่ไม่มีความสงบเอาเสียเลย
“คิดว่าคุณคงหิว…” อีธานส่งถุงให้กับภูริ ร่างโปร่งแสดงสีหน้าตกใจออกมาเห็นได้ชัด
“คุณเนี่ยนะซื้อของกินมาให้?”
“ผมดูไร้น้ำใจขนาดนั้น?”
“เปล่า คุณดูไม่แคร์ผมเลยต่างหาก” ภูริตอบไปตรงๆ
“ขอบคุณครับ แล้วของคุณอยู่ในนี้ด้วยไหม” ถามแต่มือก็กำลังแหวกถุงออก
มีข้าวกล่องสองกล่อง เป็นเหมือนกันคือผัดกะเพราคลุกข้าว ภูริแทบจะหัวเราะ อาหารที่ท่านซื้อมานั้นหาความหรูหราไม่ได้เลยจริงๆ แต่ก็อิ่มในระดับหนึ่งละนะ เขาแกะฟิมที่ปกคลุมเหนืออาหารออก ตามด้วยช้อนกับส้อมส่งให้อีธาน จากนั้นถึงได้จัดการอาหารในส่วนของตัวเอง
ทั้งคู่นั่งกินข้าวของใครของมันไปอย่างเงียบๆ กินเสร็จภูริก็เป็นคนอาสาเก็บขยะเอาไปทิ้งทั้งยังแกะน้ำเปล่าให้อีธานดื่ม ข้าวกล่องนี่มันไม่ถึงครึ่งกระเพาะของเขาเลยแฮะ แต่ก็ยังดีที่มีอะไรรองท้อง เอาเข้าจริง ภูริน่ะไม่กล้าเจียดเงินไปซื้อข้าวเลยตอนมาถึงโรงพยาบาล หิวแค่ไหนก็คิดว่าต้องเผื่อเงินไว้สำหรับรักษาอาการของน้องสาวตัวเอง คนอื่นจะคิดว่ามันเวอร์เกินไปก็ได้ แต่ภูริมีเงินแค่พันกว่าบาท กินข้าวเงินก็หร่อยหรอลงไปอีก เขาไม่กล้า…เขากลัวจะไม่มีเงินให้น้องตัวเอง
ภูรินั่งมองน้องสาวตัวเองนิ่งๆ แต่อีธานกำลังเริ่มทำงานในส่วนของบ่ายวันนี้ สิ่งแรกที่ต้องทำคือติดต่อหาอลันเพื่อแจ้งว่าเขาจะไม่เข้าบริษัทอีกในวันนี้ และงานไหนที่ทำได้ผ่านไอแพดให้ส่งมาเลย เขาจะนั่งทำ อลันเป็นคนที่ตอบสนองต่ออีธานได้ดี เพราะงั้นห้านาทีต่อมาอีธานก็เริ่มทำงานของตัวเอง เปลี่ยนห้องพักผู้ป่วยเป็นห้องทำงานของตัวเองในเสี้ยวนาที
เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ ไม่มีความเงียบสงบเพราะเสียงหมอ พยาบาล คนไข้และญาติๆ นั้นดังอยู่ทั่วห้องไปหมด ภูริชินแล้วแต่เขาคิดว่าอีธานไม่น่าชินกับสถานการณ์แบบนี้ แต่มันผิดคาด เมื่อมองไปที่อีธาน เขาก็เห็นร่างใหญ่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเอง ไม่มีวอกแวกเลยแม้แต่นิด นับถือจริงๆ คนมีสมาธิสูงขนาดนี้เนี่ย
“เอาหูฟังไหมครับ เปิดเพลงจะได้ตัดเสียงรบกวนด้านนอก” ถึงไม่พอใจในคำพูดของอีธาน แต่ภูริก็ยังเสนอทางช่วยให้กับอีกฝ่าย
“เพลงก็เสียงรบกวน” อีธานตอบกลับสั้นๆ สายตายังจดจ้องอยู่กับหน้าจอ
“ลองดูสักหน่อยสิครับ” ภูริควักเอาหูฟังของตัวเองออกจากกระเป๋า เอามาเสียบกับโทรศัพท์ของตัวเองแล้วเปิดเพลลิสที่ตัวชอบ จากนั้นถึงได้เอาหูฟังทั้งสองข้างเสียบให้กับอีธาน
“ข้างเดียวพอ” อีธานดึงข้างซ้ายของตัวเองออก เอาไปยัดใส่หูข้างซ้ายของภูริแทน
ภูริรับไว้โดยไม่ขัด เขาเองก็อยากจะฟังเพลงให้มันจรรโลงใจเหมือนกัน ดนตรีบรรเลงของมันไปเรื่อย จากเพลงที่หนึ่งมาเพลงที่สองและสามตามลำดับ อีธานทำงาน ภูรินั่งเล่นมองนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย มันเป็นช่วงเวลาใช้สมองของทั้งสองคน
ราวบ่ายสามหมอที่ตรวจอาการของภูฟ้าก็เข้ามาแจ้งอาการ อีธานและภูริจำต้องถอดหูฟังออกเพื่อจะได้พูดคุยกับหมอให้รู้เรื่อง ส่วนภูฟ้าเจ้าของไข้เองยังคงหลับอย่างมีความสุขอยู่บนเตียงนอน
“คุณภูฟ้าโดนควันบุหรี่เข้าไปเต็มๆ เลยน่ะครับ อาการภูมิแพ้ก็เลยกำเริบหนักขึ้น ตัวยาปัจจุบันที่คุณภูฟ้าทานอยู่ใช้ไม่ได้ผล ตอนนี้เลยต้องลองดูยาตัวใหม่และก็ต้องนอนรักษาอาการภูมิแพ้”
”แสดงว่าคืนนี้ต้องแอดมิทสินะครับ” ภูริเอ่ยถาม
“ใช่ครับ คืนนี้ต้องแอดมิทเพื่อรักษาและดูอาการ”
“ครับ” หมอกล่าวจบก็ตรวจอาการคร่าวๆ อีกครั้งแล้วถึงเดินจากไป
อีธานจับตามองสีหน้าของภูริ แววตากังวล สีหน้าก็ค่อนข้างจะหม่นหมอง มันคงเป็นความเป็นห่วงที่พี่ชายมีต่อน้องสาวของตัวเองนั่นแหละ เขาเอาหูฟังใส่กลับเข้าหูตัวเองเช่นเดิม แล้วนั่งทำงานต่อไปอยู่ข้างๆ กับภูริไม่ลุกไปไหน
เก้าอี้โรงพยาบาลเป็นเพียงเก้าอี้พลาสติกเกรดต่ำราคาถูก พนักพิงก็ไม่มี นั่งทำงานทีก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำจนปวดคอไปหมด แต่มันดันไม่มีทางเลือก อีธานเลือกที่จะนั่งอยู่ตรงนี้โดยไม่ไปไหนเอง
ภูริแอบมองอีธานบ่อยๆ นี่เหรอคนไม่มีงานไม่มีการต้องทำ นั่งก้มหน้าก้มตาจิ้มและอ่านเอกสารในไอแพดตัวเองไม่ยอมหยุดเลย เขาอยากให้อีธานกลับไปทำงานของตัวเองอย่างที่ควรจะทำ ไม่ใช่มานั่งเฝ้าเขากับน้องแบบนี้
แต่…มันคงไม่แย่มั้ง เพราะอีธานก็ไม่ได้กดดันอะไรเขาและไม่ได้ต่อว่าอะไรเขากับน้องแล้ว งั้นการที่อีธานนั่งอยู่ตรงนี้หมายถึงอีธานเป็นห่วง? หรืออีธานต้องการจะแค่จับผิดเขาจริงๆ ภูริตอบคำถามเหล่านี้แทนอีธานไม่ได้ และเขาก็ขี้เกียจจะถาม ถ้าพูดกันไม่ดีก็คงมีทะเลาะกันอีก นี่ไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาก่อนหน้านี้จะทำให้อีธานไม่พอใจมากแค่ไหน
ถ้าไม่พอใจจนไล่เขาออกนี่เขาต้องมานั่งร้องไห้และกล่าวโทษตัวเองทีหลังแน่เลย ไอ้ความใจร้อนปากเสียเนี่ยจะทำให้เขาตกงาน แล้วถ้าเขาตกงานตอนนี้ ทั้งบ้านคงเดือดร้อนแน่นอน เงินสำรองก็ไม่มี ไหนจะค่ารักษาพยาบาล ค่าบ้านค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอินเตอร์เน็ต ค่ากิน ค่าเรียน…ทำไมเยอะวะ
“จ้องหน้าผมมีอะไรหรือเปล่า” อีธานเงยหน้าขึ้นจนกไอแพด เขาพลิกคอซ้ายขวานิดหน่อยเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยขบ
“แค่สงสัยทำไมไม่กลับไปทำงาน จะบอกว่าว่างผมก็เห็นคุณเอาแต่ทำงานอยู่ดี ไม่เมื่อยเหรอ?”
“เมื่อย แต่คุณหาเก้าอี้นวมนุ่มๆ ให้ได้ไหมล่ะ หรือคุณจะทิ้งน้องเพื่อกลับเข้าบริษัทไปทำงาน ก็ไม่ได้สักทาง งั้นก็นั่งทำไปแบบนี้แหละ ไม่มีงานเร่งด่วน ทำมันไปเรื่อยๆ อย่างน้อยก็ใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์” ภูริพยักหน้าขึ้นลง เขาน่ะคิดว่าอีธานจะมากเรื่องกว่านี้ คิดว่าคงทนนั่งอยู่กับเขานานๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ ที่ไหนได้…นั่งแต่บ่ายมาเย็นเลย
“อื้อ ผมขอโทษที่เอาคุณมาอ้างตอนลางานนะ” ภูริมองหน้าอีธานนิ่งขณะพูด อย่างน้อยส่วนนี้เขาก็ผิดแหละ
คิดไปคิดมา อีธานก็แค่ต่อว่าเขาที่เขาทำอะไรผิดกฎ เอาคนใหญ่คนโตมาอ้างเพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการโดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่ถูกที่ควร ถึงพิชัยจะโหดร้าย แต่การที่เขาทำแบบนี้มันก็ยังแย่อยู่ดี ความเป็นคนดีนี่มันอะไรกัน…ช่างเถอะ อย่างน้อยๆ ก็ดูจิตใจสูงส่งกว่าพวกนั้นละมั้ง
“แล้วทำไมต้องทำแบบนั้น มันต้องมีเหตุผลสิ…” อีธานใจเย็นแล้ว เจอภูริทิ้งประเด็นให้คิดขนาดนั้นเขาก็เดือดต่อไม่ได้
“โรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องน้องให้ผมทราบ ตอนนั้นน้องอาการแย่มากและผมก็เป็นห่วงเธอ ผมก็เลยจะลางานครึ่งวัน แต่ว่าเมื่อเช้าผมเข้างานสิบโมงกว่าเกือบสิบเอ็ดโมง หัวหน้าเลยไม่ให้ผมลา…ผมก็เลยหงุดหงิด” ประเด็นหลักมันก็ตามนี้ แต่ประเด็นรองอย่างคำพูดของพิชัยมันไม่ได้อยู่ในส่วนที่ภูริจะเอามาบอกอีธาน ไม่งั้นก็ไม่ต่างอะไรกับฟ้องนาย
แต่มันก็สอดคล้องกับสิ่งที่พิชัยบอกประมาณหนึ่ง ส่วนสำคัญยังโยงเป็นเรื่องเดียวกันแต่คนละมุมมองในสายตาอีธาน หัวหน้าคนก็คงไม่พอใจเพราะภูริไม่ได้บอกว่าเมื่อเช้าเขาหายไปไหน แล้วถ้าเป็นอีธานเองก็น่าจะไม่ยอมให้ลาเพราะหายไปแทบทั้งเช้าแล้ว แต่ภูริเองนั้นต้องทำตามเขา ไปหาหมอเพื่อตรวจครรภ์และยังมาเจอเรื่องของน้องสาวอีก
ราวกับความขุ่นมัวครึ่งหนึ่งมันหายไปเมื่อได้รู้เหตุผลเต็มๆ ของมัน อีธานฟังความแค่ข้างเดียวเขาก็เข้าใจแค่ด้านเดียว อยากจะโทษภูรินะที่เป็นคนไม่ค่อยอธิบายอะไรให้เขาฟังเท่าไหร่นัก แต่เขาล่ะ…ใช่ว่าเขาจะรับฟังภูริทั้งหมดอยู่ดี ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับห้วงอารมณ์นั้นๆ ของคนเรา ดูเห็นแก่ตัวไหม…แต่คนก็คือคน บางครั้งอารมณ์มันก็แทบจะอยู่เหนือเหตุผลจริงๆ
“คราวหลังก็ถ้ามันจำเป็นจริงๆ ก็แจ้งผม อย่าทำแบบนี้อีกเพราะมันเหมือนคุณไม่ให้เกียรติหัวหน้าคุณและกฎของบริษัท คุณเป็นพนักงานภูริ คุณต้องทำงานอยู่ภายใต้การบัญชาของหัวหน้าของคุณ คุณต้องเคารพเขา เคารพกฎกติกา ไม่งั้นถ้าทุกคนจะมานั่งทำตามใจฉัน เราจะทำงานออกมาร่วมกันได้ดีได้ยังไง” อีธานเอาเหตุผลขึ้นมาพูด ภูริก็เข้าใจในสิ่งที่อีธานต้องการจะสื่อ
ถ้ามองเผินๆ มันก็ถูกของอีธานนั่นแหละ เขามาอยู่ในที่ที่ของคนอื่น มาอาศัยงานเพื่อหาเงินไปกินไปใช้ บริษัทก็พึ่งพาเหล่าพนักงานเพื่อให้งานเดินหน้าต่อ ตัวเองก็พึ่งพาบริษัทเพื่อเงินทอง มันเป็นการพึ่งพาซึ่งกันและกัน ติดอย่างเดียว…ติดที่พิชัยไม่มองแบบนั้น ไม่มีความเป็นผู้นำหรือหัวหน้าที่เข้าใจลูกน้อง
การกระทำแย่ๆ ของลูกน้อง บางทีจะโทษที่ตัวลูกน้องอย่างเดียวมันก็ไม่ถูก เพราะทุกการกระทำมันมีเหตุของมันอยู่ในตัว ภูริเดือดจนต้องเอาอีธานมาอ้างก็เพราะแรงกระตุ้นจากคำพูดไม่ดีของพิชัย
แต่ก็นะ…นั่นไม่สำคัญเท่ากับเขาผิดกฎจริงๆ นั่นแหละ
“ผมเข้าใจแล้วครับ” ภูริพยักหน้ารับง่ายๆ ไม่ดื้อหรือต่อต้านเมื่ออีธานมีเหตุผลที่ดีในการพูดคุย
“แล้วงี้น้องคุณเข้าโรงพยาบาลบ่อยไหม” อีธานพยักหน้าไปทางภูฟ้า
“ตกเดือนละครั้งครับ ถ้าอาการไม่กำเริบหนักก็จะไม่เข้า แต่ถ้าเข้าทีก็แอดมิทบ่อยๆ ภูมิแพ้นี่เป็นโรคที่น่ารำคาญเหมือนกันนะครับ…ยิ่งเจอกับอาการดื้อยายิ่งแล้วใหญ่เลย” สีหน้าภูริย่ำแย่ลงไปอีกเมื่อพูดถึงอาการของน้อง
“คุณพอรู้ใช่ไหมว่ามันมีโอกาสจะทรุดหนักลงเรื่อยๆ กรณีที่ยาตัวเก่าเริ่มไม่ได้ผลจนไม่สามารถหายาตัวใหม่มาแทนที่ได้” อีธานกรณีที่ภูริไม่อยากนึกถึงขึ้นมา
“ผมรู้…ผมรู้ดี” ภูริหันไปมองหน้าน้องสาวของตัวเอง ใบหน้าหวานของเธอโดนเครื่องช่วยให้ออกซิเจนครอบไปครึ่งหน้า ไม่ว่ากี่ทีก็ไม่ชอบเลยภาพนี้
“ก็คงต้องระวัง เลี่ยงที่ที่ก่อให้เกิดอาการ มันคงไม่แย่หรอก ทรงตัวได้ก็คงจะดีไปเอง” ภูริหวังให้เป็นอย่างที่อีธานพูด
อีธานคว้ามือภูริมากุม เขาบีบมันเบาๆ ราวกับต้องการจะให้กำลังใจ มันเป็นเสี้ยวหนึ่งที่เขาเผลอทำเหมือนภูริเป็นคนรัก แล้วไม่ถึงนาทีเขาก็ปล่อยมือนั้นพร้อมกับความคิดที่ต่อว่าตัวเอง
มันน่ารำคาญ…น่ารำคาญมากๆ ที่ตัวเองขัดแย้งกับตัวเองแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็อยากจะกอดปลอบ อยากจะช่วยเหลือให้สุดๆ ไปเลยเพราะเขาโหยหาคนคนนี้ แต่อีกส่วนแม่งก็บอกว่าเขาไม่ได้รักภูริ ไม่เคยต้องการภูริ มันเป็นแค่ฮอโมนที่ผิดเพี้ยนและเซ็กซ์ที่ดีเกินไปจนทำให้เขาหลงเท่านั้น
เขาจะไม่ยอมมีคู่เป็นโอเมก้า…จะไม่รักโอเมก้าคนไหนอีกเพราะไม่ต้องการให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยเดิม ยิ่งภูริเป็นเพียงพนักงานธรรมดา ไม่มีชาติตระกูล ไม่มีเงินทอง ไม่มีอะไรเลยนอกจากตัวเปล่าๆ ภูริไม่คู่ควรกับเขา ไม่ว่าทางใดก็ไม่คู่ควรจริงๆ
เจ้าชายผู้สูงศักดิ์แต่งงานกับหญิงยากจนน่ะมันมีแค่ในนิทานเท่านั้นอีธาน เมื่อยาแก้คู่แท้สร้างเสร็จ เขากับภูริจะเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ เพราะงั้นก็อย่าเอาตัวจมลงกับความเป็นภูริเลย
ความขัดแย้งในสมองอีธานมีมาก เขาตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปสูดอากาศข้างนอก หวังว่าพอไม่เห็นหน้าภูริสักครู่หนึ่งแล้วเขาจะปล่อยวางความฟุ้งซ่านลงได้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ภูฟ้าลืมตาตื่น ภูริรีบเข้าไปดูแลและอีธานก็เดินออกมา…
....100%....
ค่ะ...อ่านแล้วก็ยังต้องลุ้นกันไปว่าเมื่อไหร่คุณอีธานของเราจะเข้าใจน้องสักที แล้วเมื่อไหร่นะที่น้องจะพูดเรื่องของตัวเอง หลายคนก็อึดอัดใจอยากจะพูดแทนน้องเหลือเกิน เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ได้แต่บอกว่ามันมีแน่ๆ ค่ะ วันที่อีธานจะรู้ทุกอย่าง แต่อาจจะต้องรออีกสามสี่ตอน อะไรทำนองนั้น เราเป็นคนที่เขียนนิยายตัดฉับๆ ไม่ค่อยเก่ง ยิ่งเรื่องที่สำคัญเราชอบค่อยเป็นค่อยไปจนดูเหมือนจะยืดเยื้อทุกที คงเป็นข้อเสียของเราเอง
ถ้าเราทำให้ใครหลายคนไม่สบอารมณ์ เราต้องขออภัยจริงๆ นะคะ อะไรที่ทุกคนติติงไว้เราเก็บและจะนำกลับไปรีไรต์ให้มันดีขึ้นค่ะ
-
อีธานอีโก้สูง เจอภูริเวอร์ชั่นฟิวส์ขาดเข้าไป
รอลุ้นว่าจะอย่างไรต่อ เพราะประธานเข้าหาภูตลอดเลย
สงสัยจะยังไม่รู้ตัว รู้ตัวเมื่อไร คงสับสนน่าดู
-
:pig4:
-
ประธานคะ สิ่งที่ตีกันอยู่ในหัวน่ะ คำตอบมันชัดเจนตั้งแต่ประธานไม่กลับบริษัทแล้วอยู่กับน้องภูนั่นแห :hao6:
-
อยากต่อพิชัย
-
แหน่ะ มีจับไม้จับมือ ว่าแต่ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยมันคืออะไรกัน? กลัว :serius2:
เรื่องนี้มีประมาณกี่ตอบจบหรือคะ อยากรู้ แฮ่
-
THANK YOU :mew1:
-
แห่ะๆ คลาดตอน 20 ไปนิดเดียว
อีธานโดนปลูกฝังมาแบบนี้ตั้งกี่ปีมาแล้ว
แต่ภูริเพิ่งจะเข้ามา และเข้ามาแบบแรงแซงโค้ง
ก็คงต้องให้คุณพี่ซึมซับความเป็นภูริอีกสักหน่อย
-
อีก 4-5 ตอน อีธานถึงจะรู้ความจริงทั้งหมด รอได้จ้าาา แต่ถ้ามาบ่อยๆ มาทุกวัน จะดีมากกก รออ่านเรื่องนี้ทุกวันเลยค่ะ ^^
-
ชอบมากกก ชอบที่ค่อยๆเล่าค่อยๆปูทางไปเรื่อยๆ ไม่ตัดอารมแบบฉับๆ แต่ก็หมั่นเขี้ยวพิชัย หมั่นเขี้ยวอีธาน อยากจะตีๆๆๆๆ ให้มีสติมากกว่านี้ แต่ก็ชอบมาก ติดตามทุกวันเลยค่ะ สู้ๆ
-
หงุดหงิดทั้งคู่เลยอ่ะ
หงุดหงิดอ่ะหงุดหงิด!
-
อีธานกำลังหลอกตัวเองงง หลงเมียขนาดมานั่งเฝ้าน้องขนาดนี้ยังจะปากแข็งอีก อ๊ากกกกก ขัดใจเจ๊ค่ะ :angry2: :angry2:
-
อ่านกี่ตอนๆก็สงสารภูริเน้อออ
งื้ออออ จะรอตอนที่ภูริพูดทุกสิ่งทุกอย่าง :hao5:
-
วันที่รู้ อาจจะเป็นวันที่สายเกินไปนะอีธาน
-
ความแตก อีธานรู้ซักทีเท้อออออ :z3: :z3: :z3:
-
หมั่นไส้
-
อีธานนี่เหมือนปากร้าย แต่จริงอ่านอ่านที่ทำให้ภูรินี่คือซูเปอร์สามีเลยนะ หลายอย่างที่อีธานทำให้โดยที่ภูริไม่ต้องร้องขอ ไม่ว่าจะการเป็นห่วงเป็นใยรีบตามมาโรงพยาบาล การซื้อข้าวกล่องมาเผื่อ การเอางานมานั่งทำข้างๆ
ส่วนเรื่องงานเข้าใจว่าอีธานเพิ่งมาใหม่จึงทำให้ยังไม่รู้จักพิชัยดีนัก และภูริก็ไม่มีนิสัยขี้ฟ้องและไม่ชอบอธิบายเพราะไม่คิดว่าจะมีคนฟัง ทำให้ข้อมูลที่ไม่ดีของพิชัยยังไม่ถึงหูอีธาน แต่อัลฟ่าระดับอีธานไม่นานคงจะรู้ด้วยตัวเอง
-
อยู่บนหอคอยสูงส่ง หลงตัวเองให้พอใจเลยนะ แล้วพอรู้ตัวว่าข้างๆเหลือแต่ตัวเองคนเดียว ไม่มีคนทีรัก ไม่มีใครให้ด่า เดี๋ยวจะไปอยู่ข้างๆ ไปคอยสมน้ำหน้าแล้วเหยียบซ้ำเอง อิอัลฟ่าปากเสีย!!!
-
อีธานในความรู้สึกเราคือก็ดีนะแต่แบบดีไม่สุดอ่ะเง้ออ :z3: รอตอนต่อไปอยู่นะสนุกมากๆ :-[ :3123:
-
อยากรู้ว่าถ้าอีธานรู้ใจตัวเอง (แล้วก็ยอมรับแล้วอ่ะนะ) จะมีท่าทีกับภูริเปลี่ยนไปขนาดไหนเนี่ย?
ขนาดยังไม่รู้ใจตัวเอง ยังมานั่งเฝ้าขนาดนี้
-
ติดตามต่อไปค่ะรอวันนี้ที่จะเข้าใจกัน :mew2:
-
:เฮ้อ:
อัน อคตินั้น มีมากมาย
:L2: :L1: :pig4:
-
เดี๋ยวนะอีธาน! นึกว่าจะคิดอะไรได้ซะอีก ปวดหัวกับพระเอกเรื่องนี้
-
หมั่นไส้อีธาน พฤติกรรมสวนทางกับความคิด
อยากเห็นพระเอกดิ้น ถ้าเกิดภูมีคนอื่นให้เลือกบ้างจะรู้สึก
ภูเป็นคนน่ารัก ต้องมีคนดีๆเห็นบ้างแหละ
-
:z3: :z3: :z3:
-
:pig4: :pig4:
-
อีธานน่ะแคร์ภูริมาก แต่ความคิดเดิมๆก็ยังคงตีกับความรู้สึกในใจตัวเองอยู่
-
เอาท่านประทานมาเขย่าๆ หน่อยได้ไหมคะ
ห่วงขนาดนี้ หวงขนาดนี้ ยังจะมายึกยักอยู่ได้ 55555
-
ตะโกนดังๆว่า คาใจเฟ้ยยยยยย ทำได้แค่เข้ามาเช็กทุกวันว่าตอนใหม่อัพยัง แฮ่ :hao7:
-
เห็นเปลี่ยนหัวแล้ว อยู่ไหนอ่ะตอน20
รำคาญอีธานที่โง่แต่ไม่รู้ตัว
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao5:
-
เห็นเปลี่ยนหัวแล้ว อยู่ไหนอ่ะตอน20
รำคาญอีธานที่โง่แต่ไม่รู้ตัว
ตอนที่ 20 อยู่หน้า 19 ค่ะ ^^
-
ทิฐิในใจก็ลดๆลงบ้าง มันกินไม่ได้นาจาอีธานนนนน
-
เข้ามารอคร่า ^^
-
อีธานอย่าครึ่งๆกลางๆกับความรู้สึกแบบนี้ ภูดูเป็นคนที่ตัดสินใจฉับๆมากถ้าวันนึงภูตัดอีธานออกจากชีวิต วันนั้นจะรู้สึก
-
รู้สึกอึมครึมแปลกๆ ขอให้เข้าใจกันดีก็พอ
-
ขอให้ภูริมี อัลฟ่า เจ๋งๆมาจีบ หึ
-
>….ตอนที่ 21 [100%]….<
กฎของห้องพักรวมในโรงพยาบาลทุกโรงพยาบาลคือห้ามญาติอยู่เฝ้า ยกเว้นว่าคนไข้คนนั้นจะมีอาการที่ย่ำแย่มากจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้และปล่อยให้อยู่คนเดียวจะเกิดอันตราย น้องสาวของภูริไม่ได้เป็นหนักถึงขั้นที่จะได้รับการยกเว้น ดังนั้นเขาก็จำเป็นต้องกลับบ้านเมื่อหมดเวลาเยี่ยมไข้
ภูริไม่ไปไหน ภูฟ้าก็ไม่อยากให้ภูริไป แต่ก็เท่านั้นแหละ สุดท้ายแล้วสองพี่น้องก็ต้องร่ำรากัน ภูริจะมาหาพรุ่งนี้ถ้าเขาว่าง หรือเลิกงานไม่ดึก ใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มนิดๆ ของภูริทำให้น้องสาวสบายใจ แม้ว่าข้างในของเขาจะไม่มั่นใจเลยว่าพรุ่งนี้จะไม่โดนอะไร
อีธานเดินนำออกมาก่อน ช่วงเวลาของสองพี่น้องเขาก็ไม่อยาจะเข้าไปยุ่งเท่าไหร่ รอบกายเขาไม่มีใครเพราะทุกคนกลัวที่จะเฉียดเข้ามาใกล้ อีธานเห็นญาติที่มาเฝ้าไข้ต่างรีบพากันขึ้นลิฟต์ อัดเข้าไปแน่นๆ แล้วหายไปจากสาตาของเขา หน้าลิฟต์ของโรงพยาบาลจึงมีแค่อีธานคนเดียวในตอนนี้
“ขอโทษที่ให้รอครับ” ภูริสีหน้าไม่ดีเลย อีธานพยักหน้ารับแล้วเดินไปกดเรียกลิฟต์
“ทำไมไม่ให้น้องพักห้องพิเศษล่ะ” อีธานถาม ลิฟต์ที่เรียกก็มาถึงตรงหน้าพวกเขาพอดี
“ห้องพักรวมแบบนั้นน่ะมันมีเชื้อโรคเยอะมาก อันตรายสำหรับคนที่เป็นภูมิแพ้รุนแรงอย่างน้องคุณนะ” เข้ามาในลิฟต์แล้วอีธานก็ใช้เหตุผลกับภูริต่อ
“ผมไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกคุณอีธาน ห้องพักพิเศษคืนหนึ่งเท่าไหร่คุณรู้ไหม...ไหนจะค่ารักษาพยาบาลที่ค่อนข้างหนัก เงินผมน่ะมันต้องเอาไปใช้จ่ายหลายอย่างมากเลย นี่ถ้าผมไม่ได้ใช้สิทธิ์จากสวัสดิการของบริษัท ผมก็คงไม่มีเงินมารักษาน้องหรอก” ขนาดใช้สิทธิ์แล้ว ยังมีส่วนต่างที่ภูริต้องออกเองทุกรอบอีก คิดแล้วตลก...ชะตาตัวเองนี่แม่งไม่รู้จะเอาไปเทียบกับอะไรดีเลย
“งั้นก็ทำโอทีสิ ทำยอดให้ได้เยอะๆ” จากที่เขาลองให้ภูริไปขายของวันนั้น ภูริทำหน้าที่ตัวเองได้ดีเพราะเขาสามารถขายได้เกินที่คาดการณ์
“ฮ่าๆ...” เสียงหัวเราะฝืดฝืนดังออกมา อีธานไม่เข้าใจ เขาหันไปมองหน้าอีกฝ่ายแล้วก็เห็นรอยยิ้มหยันที่เขาก็ไม่รู้ว่าภูริตั้งใจมอบมันให้กับใคร
แน่นอนไม่ใช่อีธานหรอก ภูริน่ะยิ้มหยันให้ตัวเองต่างหาก...คนบ้าอะไร ซวยได้มากขนาดนี้ จริงมะ ยังไม่นับเรื่องเงินเขาเหลือแค่พันกว่าบาทนะ...แม่ง ซวยเสียยิ่งกว่าซวยซะอีก ก็เดือนที่ผ่านมาแม่ก็เข้าโรงพยาบาล หนี้บัตรเครดิตก็ตั้งหลายใบ เวลาเงินมันขาดมือ เขาจำเป็นต้องไปเอาจากพวกบัตรกดเงินสดอะ แล้วเป็นไง...เป็นหนี้ไง!
ประตูลิฟต์เปิดเมื่อถึงชั้นล่างสุด ภูริไม่อธิบายอะไรเกี่ยวกับเสียงหัวเราะอันไม่น่าฟังของตนเอง เขาเดินนำออกมาก่อนตามด้วยอีธาน แต่แค่ไม่กี่ก้าวภูริก็เดินช้าลงเพื่อให้ร่างใหญ่ของอีกฝ่ายนำไปที่รถ เขาไม่รู้นี่ว่ารถของอีธานจอดอยู่ตรงไหนอะ
จะว่าไป...ปัญหามันยังไม่จบนะ ยังเหลือแม่ที่ภูริต้องเคลียร์อีกคนหนึ่ง ปกติแล้วแม่ไม่ค่อยช่วยค่ารักษาพยาบาลเขาหรอก มีแต่บ่นด้วยซ้ำเรื่องเงินเรื่องทอง บางทีก็ชอบว่าเขาทำงานอยู่บริษัทใหญ่เสียเปล่าแต่เงินเดือนน้อยนิด แค่จะเลี้ยงน้องกับแม่ให้สบายมันยังไม่ได้เลย
ลูกชายต้องเลี้ยงพ่อแม่ให้ได้ ต้องให้พ่อแม่สบายแล้วตัวเองก็ทำงานงกๆ ชุดความคิดแบบนี้มันไม่ผิดหรอกนะ เพราะพ่อแม่ก็เลี้ยงเรามาก่อน วันหนึ่งพวกท่านไม่ไหวเราก็ต้องดูแลและเลี้ยงดูท่านเหมือนที่ท่านเคยทำกับเรา
แต่ทำไมล่ะ...ทำไมแม่เขาถึงไม่ค่อยให้กำลังใจเท่าที่ควรเลย
ภูริมักจะเลี่ยงพูดเรื่องเงินเรื่องทองกับแม่ เดือนหนึ่งเขาก็ให้แม่ได้เท่าที่ให้ได้ หักค่าใช้จ่ายต่างๆ มันก็พอต่อความต้องการของแม่บ้างและไม่พอบ้าง ขึ้นอยู่กับว่าเดือนนั้นๆ เขาต้องเสียไปกับค่าอะไรบ้าง
สิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดในคำพูดของแม่ก็คงจะเป็นทำไมเขาไม่ขยันเลย ถ้าเขาขยันเขาคงมีเงินมาเลี้ยงดูแม่กับน้องได้มากกว่านี้ ฟังคำพูดแม่แล้วหันมามองที่ทำงานตัวเอง เขาเดินขาแทบขวิด เดินจนแทบจะกลายเป็นการเดินมาราธอนอยู่แล้ว นี่เหรอเขาไม่ขยัน...ถ้าขยันมากกว่านี้นี่เขาคงไม่ต้องพักหายใจหรือพักกินข้าวกันแล้วมั้ง
“เฮ้อ...” พอเข้ามาในรถ ภูริก็ถอนหายใจเบาๆ เขาหยิบมือถือออกมาเพื่อกดหาเบอร์โทรของแม่ เห็นแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้
อีธานลอบมองใบหน้าของภูริ เสี้ยวหน้านั้นมีแต่ความทุกข์ใจอย่างที่ไม่เคยเห็น ไม่ใช่ความราบเรียบที่แฝงความไม่สนใจอะไรเอาไว้อย่างที่เคยเป็น เขาก็อยากจะเข้าใจภูรินะว่าแค่น้องเข้าโรงพยาบาลแค่นี้มันจะเหนื่อยใจอะไรขนาดนั้น อาจจะเป็นเรื่องเงิน
มาคิดถึงคำว่าเงินแล้วอีธานก็นึกถึงใบรายงานผลการทำงานของภูริขึ้นมา อันที่จริงเขาคิดว่าเงินเดือนเท่านั้นน่าจะเพียงพอต่อการใช้ขีวิตอยู่ของหนุ่มโสดคนหนึ่งที่ไม่ใช่เขา แต่เพราะภูริมีภาระเยอะล่ะมั้ง
แอบรู้สึกผิดนิดหน่อยที่เคยต่อว่าภูริติดการพนัน ทั้งที่เอาเข้าจริง เงินเดือนภูริแทบจะจุลเจือครอบครัวได้ไม่พออยู่แล้ว มันจะเจียดไปเล่นพนันได้ยังไงละเนอะ แต่อีธานก็ไม่คิดจะขอโทษ เขาคิดเผื่อเอาไว้ว่า...ความคิดแรกเขาอาจจะถูกก็ได้
“แม่ครับ...” ภูริเอ่ยขึ้นเบาๆ ในรถหรูมีแค่แอร์คอนดิชั่นที่ส่งเสียงออกมานอกจากเสียงของภูริเอง
(ไงไอ้ภู น้องอยู่กับแกไหมเนี่ย) เสียงของแม่ห้วนมาก เป็นเสียงปกติของแม่ล่ะนะ
“น้องเข้าโรงพยาบาลนะแม่ น้องภูมิแพ้กำเริบอะ วันนี้ต้องแอดมิทคงไม่ได้กลับบ้าน” ภูริมองไปที่มือขอตัวเองขณะรอแม่พูด
(เข้าโรงบาลอีกแล้ว มันไปโดนอะไรทำไมถึงอาการกำเริบได้ล่ะ แม่ก็บอกมันแล้วว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ อะไรกันเนี่ย...แล้วเงินจะพอไหม ตอนนี้เอ็งเหลือเงินเท่าไหร่ แม่ไม่มีแล้วนะไอ้ภู เงินแม่ก็ต้องเอามาใช้หมุนเวียนในร้านนะ) ยังไม่ได้พูดเรื่องเงินเลยปะวะ ทำไมแม่ต้องรีบชิ่งด้วย..โอ้ย เบื่อวะ ภูริคิดอย่างขุ่นเคือง
“โดนควันบุหรี่อะแม่”
(แล้วมันจะเข้าไปใกล้ควันบุหรี่ทำไม หรือแฟนมันดูด แฟนมันไม่รู้เหรอว่าไอ้ฟ้ามันเป็นภูมิแพ้อะ) ภูฟ้ามีแฟนที่ไหนล่ะ...ยิ่งคุยยิ่งซึม ข้างในใจภูริน่ะมันค่อนข้างจะเถียงแม่ แต่เขาไม่ได้พูดมันออกไปเท่านั้นเอง
“เปล่า มันบังเอิญน่ะแม่”
(บังเอิญ? บังเอิญตายด้วยไหมล่ะ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองแพ้อะไรบ้างก็ยังจะเข้าไปใกล้มัน ไม่น่าเอามันเข้าโรงพยาบาลให้เปลืองเงินหรอก แต่เอาเถอะ ประกันสังคมเอ็งใช้ได้อยู่ใช่ไหม ส่วนต่างอะหมอบอกมาหรือยัง)
“ยังครับ”
(เอ้า แล้วทำไมไม่ถาม ปากมีก็ถามสิ เป็นพนักงานขายน่าจะพูดเก่งไม่ใช่หรือไง แล้วอย่างนี้จะรู้ได้ไงว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ ถ้าเยอะนี่มีจ่ายไหม...แม่ไม่มีให้ แม่เองก็ว่าจะขอเงินเอ็งเนี่ย) ขอเงิน...อีกแล้วเหรอ ร้องไห้ได้ปะ เหนื่อยวะ ภูริกัดปากตัวเอง ก็นะ...นี่ชีวิตเขาไง เขาก็ต้องฝ่ามันไป
“หมอบอกจะขอดูอาการ ยาตัวเก่าใช้ไม่ได้...ผมไม่รู้ว่าเงินจะพอไหม แต่คงไม่มีเหลือให้แม่”
(ไม่มีแล้วแม่จะเอาที่ไหนกินล่ะไอ้ภู แม่ก็บอกแล้วว่าเดือนนี้แม่ต้องใช้เงินเยอะ โอ้ย อะไรกันนักกันหนาเนี่ยเอ็ง แม่มีลูกก็อยากจะพึ่งพาลูกนะ ไม่ใช่เอ่ยปากขอทีไรก็บอกแม่ว่าไม่มีตลอดเลย แล้วอย่างนี้จะเลี้ยงมาให้เสียข้าวสุกทำไม งานเนี่ย ถ้ามันทำแล้วมันได้เงินไม่พอกินไม่พอใช้ก็เปลี่ยนๆ งานแม่งไปซะ จนทำไปทำไมนักหนา สวัสดิการที่อื่นเขาก็มีไม่ได้มีที่นี่ที่เดียวสักหน่อย นี่แม่จะบอกให้นะ...ลูกค้าแม่เขาเล่นหุ้นเหิ้นอะไรเนี่ยเขารวยจะตาย เอ็งออกจากงานมาอยู่บ้านเล่นหุ้นแบบเขาเอาก็ได้แล้วเงินเดือนแค่นั้นน่ะ) ยิ่งฟังก็ยิ่งเหนื่อย...ภูริเหนื่อยมากเลย
“แค่นี้นะแม่ ภูกลับห้องก่อน...”
(เดี๋ยว สรุปมีเงินให้แม่ไหมเนี่ย)
“ไม่มีครับแม่”
(เอ็งนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ เลย แค่นี้แหละ) แล้วแม่ก็วางสายไป ทิ้งให้ภูรินั่งกำมือถือตัวเองแน่นด้วยความรู้สึกที่...มันยากที่จะพูด เขาอึดอัด เขาไม่ชอบแบบนี้
ภูริรู้ว่าแม่ของเขาน่ะไม่มีอะไรหรอก เป็นคนขี้บ่นที่บ่นไปเรื่อยเวลาไม่ได้อะไรที่ตัวเองต้องการ ใจจริงของแม่ก็คือแม่อะ แต่แบบ...มันทำให้เขายิ่งเหนื่อยอะ คำพูดแม่บางครั้งมันทำให้เขารู้สึกว่าที่เขาพยายามอยู่ทุกวันนี้มันไม่มีความหมายอะไรเลย
แต่ก็นะ...จะมีใครเห็นล่ะว่าเขาพยายามอยู่ มีแค่ตัวเขาเท่านั้นที่รู้ คนอื่นแม่งก็เห็นแค่ตัวเองเท่านั้นแหละ เบื่อ เซ็ง ภูริเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วทอดสายตาเหม่อลอยไปนอกหน้าต่าง เวลาที่อารมณ์แม่งดาวน์เนี่ย ทำไมสิ่งต่างๆ ยิ่งเข้ามาทำให้มันดาวน์เข้าไปอีกวะ
ความเงียบในห้องโดยสารทำให้อีธานได้ยินเสียงเล็กแหลมที่ลอดปลายสาย คำพูดของแม่ภูริจัดว่าร้ายกาจประมาณหนึ่ง มิน่า ภูริถึงมีท่าทีเหนื่อยอกเหนื่อยใจตอนที่หยิบมือถือมาจะกดโทรออก
อีธานเข้าใจภูริทั้งหมดไม่ได้หรอกเพราะเขาไม่ใช่ภูริ แต่เขาไม่ชอบพ่อแม่แบบนี้เลย พ่อแม่ที่มีลูกไว้เพื่อให้ตัวเองสบายในตอนแก่ ไม่คิดบ้างเหรอว่าลูกก็มีชีวิตที่เป็นของลูก เขาโตมาเขาจะดูแลเราไหมหรือเขาไม่ดูแลเราก็เป็นสิทธิ์ของเขา
ที่ที่อีธานโตมาไม่มีชุดความคิดอย่างนี้ ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง เป็นครอบครัวกันแต่ก็ไม่ได้ต้องมาเลี้ยงดูปูเสื่อให้กันขนาดนี้ เดือดร้อนก็ช่วยเหลือกันไป แต่ทุกคนต้องทำเพื่อตัวเองด้วยสิ ไม่ใช่รอลูกรอหลานมาทำให้อย่างเดียว
ไม่โอเคเลย...อยากจะพูดแบบนี้ใส่ภูริมาก อยากจะบอกว่าแม่นายมันนิสัยแย่ แต่นั่นก็คือแม่ของภูริและเขาคิดว่าเขาไม่ควรก้าวก่ายคนที่ภูริเคารพรัก คิดง่ายๆ มันก็เรื่องของภูริไม่ใช่เรื่องของเขานั่นแหละ
“หิวไหม...” อีธานถาม เป็นเรื่องเดียวที่พอจะพูดได้ในตอนนี้
“ไม่อะ” กินไม่ลงมากกว่า อีธานก็เข้าใจนะ เวลาเครียดความอยากอาหารมันจะลดลงแล้วความอยากแอลกอฮอล์มันจะเยอะขึ้น
“ไม่อยากกินอะไรเหรอ ผมเลี้ยง” ภูริหันมองหน้าอีธาน เลิกคิ้วหน่อยๆ กับคำว่าอยากเลี้ยงของอีกฝ่าย
“วันนี้คุณใจดีผิดปกตินะ ก็ดี ผมกินอะไรก็ได้ คุณเลี้ยงอะไรก็กินอันนั้น”
“กินง่ายอยู่ง่ายจังนะ”
“ชีวิตผมเลือกมากไม่ได้” ภูริไหวไหล่เบาๆ เขาหันไปมองทิวทัศน์ข้างทางต่อ
จะว่าไป...วันนี้เป็นวันที่เขาอารมณ์หนักหน่วงที่สุด ไหนโหมดเฮฮา ไหนโหมดร่าเริง ให้ตายเหอะ ช่วงเวลาแบบนี้มันขำไม่ออกจริงๆ จะนึกมุกสักมุกให้ตัวเองยิ้มยังทำไม่ได้เลยอะ อาจจะต้องขอเวลาสักคืนเพื่อชาจแบตให้กับตัวเอง พรุ่งนี้ภูริก็จะกลับมาเป็นภูริ
คิดว่างั้น...
เขาจมอยู่กับความเครียดมากไม่ได้หรอก ชีวิตมีแต่เรื่องเครียดทั้งนั้น ถ้ามัวแต่จมลงไปแล้วเราจะมีความสุขได้ยังไงล่ะเนอะ เพียงแค่...ขอเวลาซีเรียสบ้างก็ยังดี ปัญหาเยอะขนาดนี้ใครไม่เครียดมาสอนภูริบ้างเหอะนะ!
อีธานเลี้ยวรถเข้ามาในซอยมืดๆ ซอยหนึ่ง ขับไปตามทางอีกไม่นานก็เจอกับร้านอาหารที่ตั้งอยู่กลางบ่อน้ำ รอบด้านโปร่งสบายและมีลมโกรธ วิวสวย...ภาพท้องฟ้ายามค่ำคืนกับแสงดาวสะท้อนอยู่บนผิวน้ำนั้นเป็นอะไรที่ภูริเห็นแค่ในภาพวิวตามอินเตอร์เน็ต ตอนนี้เขาเห็นภาพจริงๆ ของมันแล้ว มันสวยเอาเรื่องเลย
“ที่นี่เป็นร้านอาหารไทยที่บรรยากาศดีมาก ผมชอบมาทานบ่อยๆ คิดว่าคุณก็น่าจะชอบ...” อีธานพูดก่อนจะลงจากรถไปคนแรก
อีธานเดินนำเข้าไปด้านใน เขาบอกกับพนักงานต้อนรับว่าเขามากันสองคนและต้องการโต๊ะริมน้ำที่เป็นส่วนตัวประมาณหนึ่ง พนักงานต้อนรับจึงเดินนำทั้งคู่ที่มีกลิ่นอายหวานๆ บางอย่างคล้ายกับขนมหรือดอกไม้บางชนิดไปยังสถานที่ที่อีธานต้องการ พนักงานหนุ่มอีกคนตรงเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้ภูริส่วนพนักงานต้อนรับคนแรกเลื่อนเก้าอี้ให้อีธาน
ภูริมองไปยังท้องน้ำสีดำ แสงสะท้อนของหลอดไฟ ดวงดาวหรือพระจันทร์เสี้ยวกระจัดกระจายอยู่บนนั้น ราวกับเป็นผืนผ้าใบสีดำที่มีชีวิต ยามสายลมพัดผ่าน ผิวน้ำจะกระเพื่อมแล้วทำให้แสงสะท้อนนั้นกระเพื่อมตามดูระยิบระยับ
มันไม่เชิงเป็นภาพแปลกตา ถ้าไปที่คลองก็มองเห็นได้ ไปแม่น้ำเจ้าพระยาก็เห็นอะไรแบบนี้ แต่ที่นี่มันดึงดูดก็เพราะมันสงบและร่มเย็นต่างหาก รอบๆ บริเวณบ่อน้ำมีต้นไม้ขนาดกลางและดอกไม้ปลูกง่ายแต่สวยประดับประดาอยู่ ระหว่างต้นไม้แต่ละต้นก็มีโคมไฟขนาดย่อมปักอยู่ข้าง ทำให้ในไม่วังเวงและดูน่ากลัว กลับร่มรื่นเข้ากับธรรมชาติอื่นๆ ได้เป็นอย่างดี
ภูริอดสูดอากาศฉ่ำๆ เข้าปอดไม่ได้ กลิ่นน้ำ กลิ่นดินและกลิ่นต้นไม้มันเป็นกลิ่นที่คนทำงานออฟฟิตอย่างเขาไม่ค่อยได้สัมผัสเท่าไหร่นัก อย่างมากก็สนามหญ้า ช่วงที่ฝนตกใหม่ๆ กลิ่นธรรมชาติเหล่านี้ก็จะฟุ้งเยอะจนชื่นใจอยู่
“อาหารไทยประเภทยำเข้ากับเบียร์อยู่นะ” อีธานเอ่ยขึ้นท่ามกลางความสงบของธรรมชาติ ภูริหันไปมองท่านประธานของเขา คิดว่าจะพูดกับเราที่ไหนได้เขาก้มหน้ามองเมนูอยู่
“ผมเอาข้าวผัดก็ได้นะ ข้าวผัดหมู” พนักงานเตรียมจำสิ่งที่ภูริบอก
“ผมเลี้ยงทั้งทีกินข้าวผัดหมูเนี่ยนะ อันนั้นเก็บไว้กินที่โรงอาหารบริษัทเถอะ” อีธานสั่งให้พนักงานจดรายการตามที่เขาบอกโดยให้เอาข้าวผัดหมูของภูริออกจากรายการอาหารไป
อืม...อาจเป็นความใจดีของคนหยิ่งยโสแบบนั้นก็ได้
ภูริมองไปยังท้องน้ำอีกครั้งขณะที่อีธานเริ่มจะเอาไอแพดของตัวเองขึ้นมมาจิ้มๆ บนหน้าจอ ต่างคนก็ต่างมีอะไรต้องคิด ต้องทำล่ะเนอะ เสียงพูดคุยกับเสียงลมกรีดกรายใบไม้ใบหญ้าดังคลอเคลียกับบรรยากาศสบายยามค่ำคืน
มันก็ดูดีจนเหมือนจะปล่อยวางอะไรลงไปได้บ้าง แต่ก็ไม่ ภูริไม่ได้คิดมากแล้วเพราะทางเลือกของเขามันมีน้อยมาก ถ้าค่าใช้จ่ายสองพันกว่า คิดว่าเขาต้องทำยังไง? คนอื่นอาจมีทางออกหรือมีเงินสำรองเอาไว้ ทว่านั่นไม่ใช่กับภูริเลย ถ้ามันไม่พอ ทางเดียวที่เขาจะทำได้คือไปหายืมเงินใครสักคนมาจ่ายแล้วสิ้นเดือนค่อยคืน เพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าแม่จะยอมออกเงินช่วยเขาไหม
อย่างว่า แม่เองก็มีรายได้จากร้านสักรีดของตัวเองแค่ไม่เท่าไหร่ มันซื้ออหารได้ ใช้จ่ายกับอะไรจุกจิกก็พอได้ แต่มันกลับไม่มากพอจะเจียดมาให้เขาเลย หรือไม่แม่ก็มีแค่ไม่ให้เขาเท่านั้น อาจเก็บไว้ในวันที่มันเดือดร้อนจริงๆ
มันก็เดือดร้อนจริงๆ ไหมล่ะสถานการณ์อย่างเนี่ย มันมีเหรอ เงินหมดเพราะค่ารักษาพยาบาลแล้วจะกลายเป็นเดือดร้อนเล่นๆ อะ ให้ตายเถอะ เขาเพิ่งจะผ่านต้นเดือนมาแค่อาทิตย์กว่าเกือบสองอาทิตย์เอง แต่เงินเขาดันไม่มีใช้แล้ว ไม่พอจริงๆ
ไอ้จะเอาของมีค่าไปขายมันก็มีแค่ทีวีในบ้าน เครื่องซักผ้าของแม่ แม่คงให้เขาเอาไปขายอะนะ มือถือเครื่องนี้เคยเอาไปจำแล้วยังได้ไม่ถึงพันเลย ครั้นจะเอาทองไปจำก็อนาถอีก เพราะที่จำไว้ยังไม่ได้ไปถอนเลย
บางคนอาจมองว่าเป็นไปไม่ได้หรอกที่เราจะจนตรอกได้ขนาดนี้ เหอะ คนพวกนั้นไม่รู้อะไรซะแล้ว เวลาจนตรอกอะมันก็จนตรอกจริงๆ นะเว้ย เขานึกถึงเพื่อนของเขาที่ชอบชวนไปที่ยว ไปดื่มอะไรเถือกนั้น แล้วเขาบอกว่าไม่มีเงิน เขามักจะเจอสายตาประมาณว่า เฮ้ย มึงจะโกหกทั้งทีมึงก็เอาให้เนียนหน่อย ชายโสดกับเงินเดือนสองหมื่นกว่าบาทมันจะไม่มีเป็นไปได้ที่ไหน
มาเป็นเขาสิ จะได้รู้ว่ามันเป็นไปได้เสียยิ่งกว่าเป็นไปได้อีก แค่ค่าบ้านนี่ก็ตกเดือนละหมื่นแล้ว ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟที่หนักหนาสาหัสมากเพราะบบ้านเขาทำร้านซักรีด แม่มักจะช่วยออกแค่ครึ่งเดียว แต่อีกครึ่งที่แม่ไม่ออกนี่ก็นับว่าเยอะทีเดียว จากนั้นก็มีค่าบัตรกดเงินสดที่ไปเอามาใช้หมุนยามน้องต้องใช้เงินทำรายงาน ค่าชุด ค่าหนังสือ ค่าเทอม สารพัดค่าใช้จ่าย ดีที่เขาไม่ต้องออกค่าไปเรียนน้องในแต่ละวัน
เมื่อไหร่น้องจะทำงานได้นะ...
เขาน่ะเคยอยากให้น้องทำงานไปเรียนไป แต่แม่บอกน้องเป็นผู้หญิงนะ ให้น้องไปทำอะไรหนักๆ แบบนั้นน้องมันจะไปไหวได้ยังไง เขาเป็นพี่ก็ต้องดูแลน้องไปสิ เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะเกินความสามารถของพี่ชายหรอก ดูเอาเถอะ...เกินไม่เกินก็มีหนี้เกินตัวอะ
“ขออนุญาตค่ะ” กำลังนั่งคิดอะไรไปเพลินๆ พนักงานก็เริ่มเอาอาหารมาเสิร์ฟ
ภูริมองอาหารตรงหน้า ท้องเขาร้องโครกครากได้น่าเกลียดมากและคิดว่าอีธานได้ยิน ไม่งั้นไม่มองมาที่หน้าเขาพลางยิ้มมุมปากแบบนั้นหรอก โอเค ไม่ปฏิเสธว่าหิว แต่ก็ไม่มีอารมณ์อยากกินเท่าไหร่ จนกระทั้งพนักงานเสิร์ฟเบียร์ให้กับเขาเนี่ยแหละ...อืม อยากกินขึ้นมาเลย ยอดข้าวนะไม่ใช่ข้าวสวย
“คุณไม่ดื่มเหรอ” เห็นว่าแก้วของอีธานเป็นแค่น้ำเปล่าเขาก็ถาม
“ไม่ล่ะ ผมจะกินข้าว” อีธานไม่นิยมทานข้าวพร้อมกับเบียร์เท่าไหร่
“อ๋อ” ภูริพยักหน้ารับเบาๆ เขาเอื้อมไปตักยำปลากะพงทอดกรอบมาชิม เป็นรสชาติที่จัดจ้านสมกับเป็นอาหารไทยมาก จากนั้นตามด้วยเบียร์เย็นๆ โห...มันดีจริงๆ
ฟากของอีธานมีจานข้าวสวย แต่ภูริมีเพียงจานเปล่าสำหรับทานอาหารเท่านั้น ก็ดีนะ เขาดื่มเบียร์แบบนี้มันก็กินข้าวไม่ค่อยลงอยู่ดี ภูริมองอีธาน ดูอีกฝ่ายทานอาหารของตัวเองโดยไม่ได้จับไอแพด เวลากินก็คือเวลากินงั้นสินะ
อีธานได้แต่หวังว่า เบียร์เย็นๆ กับอาหารที่รสชาติดีบวกบรรยากาศดีๆ เหล่านี้จะทำให้ภูริรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง เวลาที่ภูริตีหน้ามึนเพราะกวนประสาทน่ะมันดูดีกว่าภูริที่ซึมเพราะคิดมาก ใจเขามันกระวลกระวาย มันไม่อยากให้ภูริจมอยู่กับทุกข์ของตัวเอง เพราะอีธานคิดว่ายังไงซะ...เขาก็จะช่วยเหลือภูริ
แต่ให้ตาย...มันขัดกับอีกใจหนึ่งของเขาจริงๆ เลย!
“ขอบคุณนะครับ” ภูริพูดขึ้นมาดื้อๆ สายลมยามค่ำคืนและเสียงพูดคุยของโต๊ะไม่อาจกลบคำพูดที่ออกมาจากใจของภูริได้
“กินให้อร่อยเถอะ กลับไปก็พักผ่อนซะ” อีธานอยากบอกต่อว่า...วันนี้คุณเจออะไรมาเยอะแล้ว แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบแล้วทำเป็นทานอาหารไม่สนใจภูริอีก ทั้งที่เขาเองก็คอยเหลือบตามองอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา...
….100%….
ทำไมภูริไม่พูด ทำไมภูริต้องยอม ก็นะ…เขาเจอแม่เป็นแบบนี้ตลอดเลยไม่อะไรกับใครนักหนา คนที่ว่าคนที่เหยียดหรือประชดเราได้เจ็บที่สุด คงไม่พ้นคนในครอบครัว
เจอกันอีกทีวันจันทร์นะคะ ^^
-
เห้อออออ อย่างที่ภูริว่า พอมันจนตรอกทุกอย่างมันก็จะโถมเข้ามาพร้อมกัน สู้ๆนะภูริ
-
อึดอัดแทนภูริอ่ะ เห้ออออออออ
-
ภูริ :sad4:
-
:katai1:
-
พ่อแม่ ก็มีหลายแบบ..........
แบบที่รักลูกทูนหัวทูนเกล้า อะไรๆก็ออกให้ลูกหมด ลูกสบาย
แบบที่ไม่สนใจลูก ก็ไม่สนจริงๆจะยังไง ไม่วุ่นวาย
แบบที่ตามวุ่นวายลูกให้ตามใจพ่อแม่ ให้หมั้นคนนั้น แต่งกับคนนี้ นี่ก็น่าเบื่อ
แบบที่เรียกร้องให้ลูกเลี้ยงดูแบบแม่ภูริก็มีจริงๆ นี่เลวร้ายสุดๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังบ่นด่า จิกกัดอีก ไม่ให้กำลังใจ ลูกไม่เป็นตัวของตัวเอง
อีธาน เข้าใจภูริซักที :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เบื่อ ครอบครัวแบบนี้ แบบผู้หญิงทำงานไปเรียนไปไม่ได้ เป็นตรรกะที่แบบงอมืองอเท้า แม่แบบนี้มีความคิดมือไม่พายเอาเท้าราน้ำมากอ่ะ อย่ามีมันเลยลูก อยู่คนเดียวไปเหอะ!!! :katai5:
-
อีธานก็เข้าใจภูริมากขึ้นอีกนิดนะ
-
อึดอัดมากอ่ะ ร้องไห้กับตอนนี้อินกับตอนนี้สุด สงสารภูริมากๆ เราก็นิสัยคล้ายๆภูริคือชินชากับเสียงบ่นอ่ะ เข้าใจนะว่าบ่นเพราะรักบ่นเพราะห่วง แต่บางเรื่องมันไม่ได้ทำให้มีแรงสู้เลยอ่ะ มันตัดกำลังใจซะมากกว่าอีก แง่งงงง รอนะคะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
สู้ๆนะน้องภู
-
ความจนเป็นปัญหาของครอบครัวชนชั้นล่างไม่ใช่แค่ในนิยายเท่านั้น :mew6:
-
ชีวิตภูรินี่ช่างลำบากจริงๆ
-
ฮือออออ เข้าใจภูริเบย
คำพูดที่บั่นทอนจิตใจมากที่สุดก็มาจาก
พ่อกับแม่เรานี่ล่ะ :o12:
-
อ้อหออออ :katai1: เจอแม่ภูรินี่เราไปไม่ถูกเลยทีเดียว
-
:mew4: :mew4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้ความขยันของภูริเป็นเงิน(OT)
อยากให้ภูริได้ทำหน้าที่เซลล์จริงๆจังๆ
ได้รับตามที่ตัวเองทำ เชื้อเถอะภูริจะไม่ต้องไปกดบัตร
ไม่ต้องไปยืมใคร และอีธานก็ไม่ต้องมาออกเงินช่วย
เพราะภูริเก่ง(ขายยาได้เยอะ ค่าคอมก็เยอะ)
แถมขยันทำโอทีอีก อยากกอดภูริแน่นๆ
-
แล้วเราจะรอถึงวันจันทร์ไหวมั้ย สงสารน้องภู ¥___¥
-
อ่านถึงตรงนี้ยิ่งสงสารภูริเจ้าไปใหญ่ เข้าใจเลยว่าใครเหยียดเราก็ไม่ท้อเท่าคนในครอบครัว
ฮืออออออ กอดภูริ
-
อึดอัดใจอ่ะ คนอ่านยังร้องไห้
-
ลูกชายอายุไม่ถือว่ามาก ทำงานได้ไม่กี่ปี เงินเดือนจะเท่าไหร่กัน แม่ก็โยนภาระมาให้ซะหมดละ ที่จริงค่ารักษาพยาบาลลูกสาวนี่เป็นหน้าที่ของแม่ผู้ให้กำเนิดมั้ย ประโยคที่พูดคำว่าตายออกมาเหมือนไม่ใช่คนเป็นแม่พูด เผินๆนึกว่าแม่เลี้ยงซะอีก
-
อยากให้อีธานรู้เรื่องทั้งหมดของภูริเร็วๆ
-
สมมติว่าไม่มีเงินให้แล้วจิงๆ จะอดตายกันยกบ้านแล้วจิงๆอยากรู้จะพูดแบบนี้มั้ย สัญชาตญาณเอาตัวรอดคงทำให้แม่ตาสว่างขึ้นมามั่งล่ะมั้ง หรือภูริต้องขายไตเลี้ยงคนที่บ้านซะแล้ว เออ ดูท่าแล้วไม่ค่อยสนใจลูกนะ อาจจะยอม
-
ขนาดเราเป็นคนอ่านเรายังเหนื่อย ยังท้อเลยอ่ะ แล้วภูริจะเหนื่อยใจ เหนื่อยกาย จะท้อมากขนาดไหน สงสาร ยังดีที่อีธานเริ่มเห็นใจภูริบ้างแล้ว ช่วยดูแลภูริด้วยนะ
-
สงสารภูริจัง เมื่อไหร่จะได้ปลดเอกเสียที รออ่านตอนนั้นอยู่น๊าา
ขอบคุณครับจะรอตอนต่อไปคับ
-
ถ้าคุณภูริไม่มีคุณอีธานจะเป็นยังไงนะ :hao5:
-
Iสงสารภูริ
-
กำลังใจก็มักมาจากคนใกล้ตัวนี่แหละ แต่พอคนใกล้ตัวที่สุดอย่างแม่ทำแบบนี้กับภูริ เห้อออ ก็ยังสงสัยภูริผ่สนมันมาได้ยังไงนะ เก่งมากเลย สู้ๆนะ
-
สงสาร
-
ลูกชายคนโตมักเป็นที่คาดหวังสำหรับแม่เสมอ ขึ้นอยู่กับว่าแม่แสดงออกมากแค่ไหน แต่ละครอบครัวพื้นฐานไม่เหมือนกัน คุณคนเขียนก็แค่เลือกอีกด้านหนึ่งในความเป็นจริงของครอบครัวก็เท่านั้นเอง
เราเข้าใจนะ คนใกล้ตัวเราครอบครัวเขาก็เป็นแบบนี้
ชอบจัง กับความสับสนขัดแย้งในใจของอีธาน แต่ก็อยากให้รู้เรื่องจริงในออฟฟิศของภูริสักที
-
ภูริอดทนได้ดีมาก เจอคุณแม่แบบนี้เราก็ไม่ไหวนะ
ปัญหาภายนอกที่เครียดอยู่แล้ว ยังมีปัญหาภายในครอบครัวแบบนี้อีก :mew5:
-
:เฮ้อ:
ถ้าไม่มีพิชันกับพวกขี้อิจฉาคงดีกว่านี้ พิชันน่าจะเอี่ยวกับคอรัพชั่น และอุบัติเหตุท่อรั่วไหม
แต่ภูริก็ไม่ไปหางานที่อื่น อาจจะคิดว่าไปไหนก็เหมือนกันหรอ มีลักษณะที่ยอมทนกับทุกอย่างงี้หรอ
รอวันที่อีธานฉลาดขึ้น แต่ก็นะ อีโก้สูง ฉลาดขึ้นก็ไม่ได้จะทำให้อะไรดีขึ้นเสมอไป
:L2: :L1: :pig4:
-
ถ้าภูริไม่ทำไรซํกอย่าง อีธานน่าจะเริ่มหยุดอคติแล้วหันมาสนใจน้องแบบจริงๆจังๆได้แล้ว
-
สงสารภูริ
ใจอีธานนี่ก็ค่อยๆไปผูกติดกับภูริเรื่อยๆ
-
:z3: :z3: :z3:
-
แม่แบบนี่ก็แย่นะ ไม่ให้กำลังใจแถมยังซ้ำอีก
-
>....ตอนที่ 22 [100%]....<
เป็นค่ำคืนที่มืดหม่นจริงๆ กลับมาจากทานอาหาร ภูริขอตัวอาบน้ำอาบท่าแล้วกลับมาล้มตัวลงบนที่นอนบนพื้นห้อง เขามีอาการร้อนๆ หนาวๆ ความอยากกระหายเพิ่มพูนขึ้นเมื่อมีแอลกอฮอล์เข้ามาอยู่ในเส้นเลือด รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะฮีตแต่...เขาไม่มีกะจิตกะใจจริงๆ
ฟีโรโมนที่แผ่กระจายมาจากร่างของภูริค่อยๆ ฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง อีธานพยายามเมินเฉยมันในตอนแรกที่ได้กลิ่น แต่ได้ไม่นาน ส่วนนั้นของเขาเริ่มตื่นตัวเมื่อมองไปที่ร่างโปร่งบนพื้น ภูรินอนคว่ำหน้า ผ้าก็ไม่ห่ม เสื้อผ้าที่ภูริใส่นอนนั้นเป็นเพียงเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงบอล มันลู่ไปตามร่างกายจนเห็นสัดส่วนได้ชัดเจน เห็นแม้กระทั่งว่าอีกฝ่ายไม่ได้ใส่ชั้นในนอน
ใจจริงอยากจะกระโจนเข้าไปจับร่างภูริพลิกนอนหงายแล้วเสียบซะให้รู้แล้วรู้รอด เป็นถึงอัลฟ่าระดับสูง จำเป็นต้องมาทนกับฮอโมนที่พลุ่งพล่านเหล่านี้ไหม อีกอย่าง ที่เขาอยากมากขนาดนี้ก็เพราะภูรินั่นแหละที่มีกลิ่นตัวยั่วยวนเขาเหลือเกิน
แต่อีธานกระทำการลามกกับภูริแค่ในความคิด เขาสลัดหัวสองสามทีเมื่อยิ่งจินตนาการก็ยิ่งอยากทำจริงๆ มากขึ้นเป็นทวี เขาตัดสินไปอาบน้ำอาบท่า กะว่าอาบอย่างเดียวแต่ไม่พ้นสำเร็จโทษตัวเองไปหนึ่งหน ก็ไม่ช่วยเท่าไหร่หรอก ดีกว่าเดิมนิดหน่อย
สำเร็จโทษตัวเองบวกอาบน้ำแค่ไม่นาน แต่ออกมาอีกทีก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ ของภูริเสียแล้ว ปกติเจ้านี่นอนไม่กรน แต่วันนี้กลับส่งเสียงรบกวนเขาเสียได้ อีธานอยากเดินไปเอาเท้าสะกิด แต่เปลี่ยนใจเป็นเดินออกไปห้องทำงานของตัวเองแทน ไม่ใช่อะไร...ฟีโรโมนของภูริมันยังฟุ้งกระจายอยู่เต็มห้องไปหมดเลย ถ้าเขาอยู่ในนั้น เขาไม่น่าจะอดทนได้จนถึงเช้า อย่างน้อยก็รอให้กลิ่นมันซาลงแล้วเขาค่อยเข้าไปนอนก็ได้
อีธานเป็นคนมีงานยุ่งอยู่เสมอ เขาแค่ไม่ค่อยทำงานเวลาที่กลับมาบ้าน เขาถือว่าบ้านก็คือสถานที่พักผ่อน แต่สถานที่พักผ่อนเขาดันมีห้องทำงานเนี่ยสิ ร่างสูงนั่งลงหลังโต๊ะทำงานของตัวเอง เปิดคอมพ์แล้วรอให้มันทำงานเต็มประสิทธิภาพราวสองนาที
ภูริทำให้เขาคิดมาก คำถามหลายๆ คำถามของภูริจุดประเด็นบางอย่างกับเขาจนต้องใช้สมองหนักพอๆ กับการทำงานชิ้นหนึ่ง ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว อีธานคีย์อะไรบางอย่างลงบนหน้าเบราซ์เซอร์
ปกติอีธานจะอ่านพวกงานวิจัยเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับการแพทย์หรือไม่ วิทยาศาสตร์ก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจเสมอสำหรับอีธาน แต่ครั้งนี้เขาเลือกที่จะเข้าไปดูคลิปของนักพูดคนหนึ่ง คนส่วนใหญ่เรียกเธอคนนี้ว่านักต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชน อีธานเคยฟังผ่านๆ แต่ไม่เคยลงรายละเอียดกับมัน เพราะเขามองว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นมันค่อนข้างจะเป็นนามธรรม ไม่เป็นรูปธรรมอย่างที่เขาชอบ
เสียงของหญิงในคริปไม่หวานหยดย้อยเพราะเธอเป็นอเมริกัน คำพูดห้วนๆ หยาบคายไปบ้างแต่ค่อนข้างตรงไปตรงมา สิ่งที่เธอพยายามเสนอนั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพศที่สอง แน่นอนเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เธอที่พูด แม้แต่คนระดับรากหญ้าก็ยังพูดเลย
ฟังไปฟังมาอีธานก็รู้สึกว่าที่เธอพูดมันก็ใช่ แต่ไม่ทั้งหมด เธอกล่าวหาอัลฟ่ามากไป และพูดทำนองว่าเบต้ายังเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่มีผลอะไรมากมายต่อโลกใบนี้ เขาเปลี่ยนจากฟังเธอไปหาอะไรอย่างอื่นดูแทน แล้วก็ไปพบคลิปที่อัลฟ่าไร้สกุลใช้ความสามารถในสัญาตญาณทำร้ายโอเมก้า
มันก็เป็นเรื่องปกติ คนอ่อนแอกว่าก็มักจะถูกรังแกมันมีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าไม่อยากถูกรังแกก็ต้องสู้เพื่อตัวเอง จะมาเรียกร้องให้คนอื่นคนสู้แทนไม่ได้ อีธานกดปิดมันไป ไร้ประโยชน์ที่จะดู ตอนนี้กลายเป็นเขาว่าง...ไอ้บทความเกี่ยวกับความเสมอภาคของเพศที่สองเขาอ่านมาเยอะแล้ว เนื้อในไม่ต่างกันเท่าไหร่ อ่านไปก็เข้าใจแค่ที่อ่านแต่ไม่ลึกซึ้ง เพราะอีธานไม่เคยคลุกคลีอยู่กับโอเมก้าหรือเบต้ามากเกินความจำเป็น
มีภูรินี่แหละที่เกินความจำเป็นของเขาไปไกลโข
เมื่อไขข้อสงสัยอะไรไม่ได้ คิดมากไปก็ได้แต่คำตอบที่ตัวเองตอบเอง อีธานลองเอาสิ่งที่เขาสงสัยเขียนลงไปในกระดาษ ไม่ศึกษากว้างใหญ่แค่เอามาจากภูริเท่านั้น ภูริเป็นต้นกำเนิดความครุ่นคิดนี้ เขาก็ต้องหยุดมันด้วยภูรินี่แหละ
เขาไม่ชอบโอเมก้า แต่ภูริก็บอกว่าโอเมก้าและเบต้าก็ไม่ได้ชอบชนชั้นของเขา?
คำถามนี้อีธานเคยตอบตัวเองว่าสองชนชั้นนั้นอิจฉาที่เหล่าอัลฟ่าทำอะไรมักดีกว่าตนเอง และสัญชาตญาณของอัลฟ่าทำให้พวกนั้นกลัวจนเป็นเหตุที่พวกนั้นไม่ชอบเหล่าอัลฟ่าไป การเข้าใกล้อัลฟ่านั้นมันไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งสายเลือดที่มีระดับความเข้มข้นสูงอย่างอีธานยิ่งเข้าถึงตัวได้ยากหากจิตใจไม่แข็งพอ โอเมก้าบางคนเป็นลมเพราะทนแรงกดดันจากเขาไม่ไหวด้วยซ้ำ นี่แหละเหตุผลของอีธาน...
คำถามที่ว่าต่างชนชั้นแล้วความเป็นคนของเรามันต่างกันตรงไหน?
อันนี้อีธานตอบมันได้ชัดเจนแล้ว ต่างกันที่คุณค่าของความเป็นคนยังไงล่ะ แต่ละคนมีประสิทธิภาพในการทำงานหรือทำประโยชน์ได้แตกต่างกัน อัลฟ่ามักทำงานได้ดีกว่าเบต้าและโอเมก้าเพราะมีความเป็นผู้นำในสายเลือด
คุณภาพสูงแต่นิสัยต่ำ?
อันนี้อีธานไม่แน่ใจจริงๆ ถ้าเขาจะเทียบก็คงต้องเอาตัวเองลงไปเทียบและเขาคิดว่าตัวเองไม่ได้นิสัยแย่ขนาดนั้น เขาแค่แบ่งเขตชัดเจนว่าเขามันคนละระดับกับคนอื่น เขาหยิ่งทระนงตนเพราะมันคือความเป็นเขา แต่เขาก็ไม่ได้กดหัวใครหรือ...หยาม...
ไม่สิ! เขาเองก็เผลอใช้คำพูดที่หยามโอเมก้าอย่างภูริไปเยอะเหมือนกัน อีธานเผลอถอนหายใจออก เขาพิงพนักเก้าอี้นวมแล้วนวดขมับตัวเองเบาๆ ข้อนี้เขาเถียงไม่ได้ แต่ท่าทีของภูริดูเหมือนจะมีอะไรที่มากกว่านั้น อันนั้นเขาต้องหาและเขาก็ต้องสำนึกไว้ว่าเขาเองเป็นหนึ่งในอัลฟ่านิสัยแย่
คนอย่างอีธานนี่นิสัยแย่เหรอ? ทำไมความคิดข้อนี้ขัดใจอีธานจัง เขาไม่ชอบอะ...เขาไม่ได้นิสัยแย่นะเว้ย เขาก็มีเหตุผลของเขา สิ่งที่เขาเคยเจอมามันทำให้เขามองโอเมก้าแตกต่างไปจากที่เคยมอง ตอนวัยรุ่นอาจจะยังแยกไม่ได้ที่ไปเห็นโอเมก้าขายตัว แต่พอเขาโต เขาได้คบกับโอเมก้า...เป็นไงล่ะ มันฮีตทีมันก็ไปเอากับคนอื่นโดยเอาคำว่าฮีตมาอ้าง ไม่ไหวปะ...แบบนั้นจะทำให้อีธานรู้สึกชอบโอเมก้าได้อีกเหรอ ทำงานก็แย่อยู่แล้ว เรื่องคู่ครองยังแย่หนักเข้าไปอีก ทางเดียวที่จะเอาโมก้าอยู่คงต้องผูกมัดด้วยการกัดเท่านั้นแหละ
หรือที่ภูริต้องการจะสื่อมันไม่ใช่เรื่องของการทำงานอย่างเดียวนะ มันอาจจะหมายถึงนิสัยหรือเปล่า ปฏิเสธไม่ได้ว่าอัลฟ่าก็รังแกเบต้าและโอเมก้าเป็นประจำ เรียกว่าเยอะในสังคม อีธานเคยปล่อยผ่านมันเพราะคิดว่าคนพวกนั้นเรียกตัวเองว่าอัลฟ่าไม่ได้ด้วยซ้ำ มันกากเกินจะเป็นชนชั้นเดียวกับเขา แต่ภูริล่ะ...ภูริอยู่ในระดับนั้น อยู่ในสังคมที่ต่อกรอะไรกับใครได้ยาก ภูริอาจเจอเรื่องแบบนี้
“เฮ้อ...ปวดหัว” อีธานลุกขึ้น ปิดทุกอย่างให้มืดก่อนจะลงไปข้างล่างเพื่อหาวิสกี้ดื่มสักช็อต
อย่าว่าแต่ภูริคิดมากเลย อีธานก็ดันคิดมากไม่ต่างกับภูริเท่าไหร่ แค่คนละเรื่องกันเท่านั้นเอง อีธานเทวิสกี้ใส่แก้วคริสตัลของตัวเองครึ่งแก้ว จากนั้นก็ดื่มมันโดยไม่มีการจิบ แค่กรอกมันลงคอก่อนจะเดินขึ้นห้องเพื่อให้แอลกอฮอลเป็นตัวช่วยในการพักผ่อน
กลิ่นฟีโรโมนขอภูริเจือจางลงไปมากจนแทบไม่ได้กลิ่นแล้ว อีธานขยับไปนอนริมเตียงข้างภูริ สามารถมองเห็นร่างโปร่งได้แค่มองต่ำลงไป ภูรินอนเงยหน้า เสื้อถลกขึ้นมาจนนะเห็นพุงและขอบกางเกงนั้นก็ยืดจนเห็นขนสีดำรำไร...
สาบานเถอะว่าไม่ได้ยั่วเขาอยู่?
อีธานทนมองมันไม่ได้ เขาลุกขึ้นอีกครั้งทั้งที่ขี้เกียจเต็มทีเพื่อจะเอาผ้าห่มมาคลุมร่างกายให้ภูริ อีกฝ่ายร้อนหรือเปล่าเขาไม่แน่ใจ แต่แอร์ที่เขาเปิดเอาไว้นั้นค่อนข้างแรง เชื่อว่าอีกไม่ถึงค่อนคืนภูริต้องนอนหนาวแน่ๆ
ความคิดมากยังคงไม่หายไปเสียทีเดียว อีธานก็ไม่รู้ว่าคิดไปทำไมในเมื่อหาคำตอบตอนนี้ไม่ได้ แต่สมองเจ้ากรรมดันทำงานไม่เลิกรา เขาต้องข่มตานอนพลางพลิกกายซ้ายทีขวาทีอยู่นาน แล้วในที่สุดความพยายามในการหลับก็เป็นผลสำเร็จ...
สำเร็จได้แป็บเดียว!
ซ่า!!!
เคยได้ยินไหม การนอนเป็นการคลายเครียดที่ดีที่สุดอย่างหนึ่ง เชื่อว่าทุกคนต้องเคยได้ยิน แต่เชื่อไหมหรือทำได้ไหมมันอีกเรื่อง ทว่าสำหรับภูริ มันได้ผล! และมันก็ได้ผลเสมอ เมื่อคืนเครียดแค่ไหนก็...ช่างแม่ง!!!
“แอบมองเธออยู่นะจ๊ะ แต่เธอไม่รู้บ้างเลย...” เขาเดินออกมาพลางร้องเพลงคุกกี้เสี่ยงทายของวงบีเอ็นเคโฟร์ตี้เอท สาวๆ เขาน่ารักอะเนอะ แต่ขอโทษ...น้องเขาน่ารักที่สุดในโลกรองจากเขาเลยล่ะ ฮ่าๆ
“ทำไมคุณชอบยั่วผมทุกเช้าเลย...” แต่ความสุขชะงักไปเล็กน้อยเพราะเจ้าของห้องดันตื่น ภูริสังเกต อีธานน่ะแค่ได้ยินเสียงน้ำก็ตื่นแล้ว เป็นคนตื่นง่ายจริงๆ ถ้าเป็นเขา มีการฆาตกรรมเกิดขึ้นในห้องเขายังสามารถหลับได้เลย หรือไม่เขาก็อาจเป็นเหยื่อรายแรกที่ตายคาน้ำมือของไอ้โรคจิตผู้นั้น
“ผมเปล่ายั่วนะ กินยาแล้วด้วย” ภูริทำหน้าเหรอหลาในตอนที่อีธานลุกขึ้น เส้นผมสีดำขลับของอีกฝ่ายนั้นฟูฟ่องเป็นไหมพรมที่โดนแมวตบซ้ายตบขวาจนยับเยิน ดูดิ...ตลกอะ หมดมาดท่าปนระธานผู้เหี้ยมโหดในเสี้ยวนาทีจริงๆ
“กินไปก็เท่านั้นอะ มานี่ดิ”
“ไม่ไป” รู้เลยว่าไปต้องโจมตีด้วยขีปนาวุธ มันยิ่งใหญ่มาก...พ่นพิษแรงด้วย
สรุป...ของอีธานนี่อนาคอนด้า ขีปนาวุธหรือตอปิโด? เอ...เขาควรเรียกอะไรดีล่ะ? ดูรูปร่างท่านสิ ใหญ่ยักษ์ขนาดนั้น จะให้ไอ้นั่นเล็กจนไปเปรียบเทียบกับไม้จิ้มฟันมันก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ดีไม่ดี ไอ้ไม้จิ้มฟันนั้นมันก็คือเขาเองเสียด้วย
เฮ้ย! นึกไรออก นึกถึงเพลงผู้ใหญ่ลีอะ มีเวอร์ชั่นหนึ่งที่ให้เอาซุงมาทำไม้จิ้มฟัน อีธานเป็นท่อนซุงและเขาก็เป็นไม้จิ้มฟัน มันเป็นการตอบโต้กันของสองขนาดที่ไม่น่าเอามาเทียบเคียงใกล้กันเลยจริงๆ
เมื่อก่อนเขามั่นใจในขนาดของตัวเองมากเลยนะ ทำกับใครที่อ๊าๆ เลยอะ สาวนี่ติดตรึม ติดขนาดที่ว่าพร้อมเปย์ให้เขาหมด อยากได้อะไรบอกเจ๊ เงินขาดมือก็บอกเจ๊ เจ๊พร้อมโอนเสมอ แต่พอมาเจออีธาน ความมั่นใจนั้นก็หมดไป
ยิ่งช่วงนี้ไม่มีสาวมาตกถึงท้องยิ่งนอยด์เข้าไปใหญ่เลยอะ นึกแล้วเศร้า ดีนะ...ไอ้ปากร้ายๆ ของอีธานนั้นยังได้ครอบลงมาบ้าง ไม่งั้นเจ้าไม้จิ้มฟันของภูริก็คงมีแค่น้องอุ้งมือเท่านั้นที่เอ็นดูมัน
อยากใช้งานเนอะ...ใช้กับอีธานได้ไหม...ได้ไหม...ไหนตอบ!
“ผมบอกให้มานี่ไง เร็วๆ” อีธานเร่งเร้า แต่เรื่องไรเขาจะเข้าไป ใกล้มืออีกฝ่ายนี่เขาน่าจะโดนท่อนซุงกระแทกป้าบๆ ก็เป็นได้
“ผมจะแต่งตัวแล้ว คุณก็ลุกเถอะ”
“ลุกแล้วเนี่ย” ภูริหันขวับไปมองคนบอกลุก ก็เห็นอยู่ว่านอนนิ่งไม่ขยับ
พรึ่บ!
“โอเค...ลุกจริง ลุกพรึ่บด้วย ท่อนซุงวันนี้ยังใหญ่เหมือนเดิม” เขาเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไปอีกครั้ง ทั้งที่ช่วงนี้ไม่ค่อยหลุดแท้ๆ แต่นั่นก็ทำให้อีธานยิ้มขันกับคำพูดเพ้อเจ้อ
แต่ก็นะ...เมื่อไม่ยอมเข้ามาใกล้ อีธานเด้งตัวขึ้นมาตอนที่ภูริหันหลังจะเดินเข้าหาตู้เสื้อผ้า ร่างกายใหญ่ๆ มันใช้งานได้ดีก็ตอนนี้แหละ แขนของเขาค่อนข้างยาว คว้าทีเดียวก็ลากเอาข้อมือเล็กของภูริมาได้
“เฮ้ยยยยย!” เรียบร้อย ร่างกายของภูริจะตกเป็นของอีธานแล้ว เพราะตอนนี้ก็มาแหมะอยู่บนร่างของอีธานเรียบร้อย ไอ้ท่อนซุงนี่จะดันหน้าท้องเขาไปถึงไหนนะ
อ๋อ...ถึงข้างใน!
“เล่นตัวทำไมนักหนา แค่เดินเข้ามาแล้วดึงผ้าขนหนูออกนี่มันยากเหรอ” ไม่ว่าเปล่า อีธานพรากผ้าขนหนูออกไปร่างกายของภูริเรียบร้อย
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวสาย!” สายอีกพิชัยก็ด่าอีก โถ ชีวิตของภูริ
“ไม่สายหรอก” อีธานเริ่มแล้ว...เริ่มจากปากและมือไปพร้อมกัน
แตะนู้นนิด แตะนี่หน่อย จูบตรงนั้นอีกที และจูบตรงนี้อีกหน่อย ภูริก็เปลี่ยนจากไม้จิ้มฟันมาเป็นไม้จิ้มลูกชิ้นแทน เขาไม่สามารถต่อกรกับสิ่งที่อีธานมอบให้เขาได้เพราะเขาค่อนข้างจะมีความสุขกับมัน เอาง่ายๆ นิ้วสะกิดก็ติดอะบอกเลย นี่ไม่หื่นนะ ความผิดของฮอโมน ไม่ใช่ที่ตัวของเขาแต่อย่างใด
อีธานทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็วแต่ก็ไม่เร่งรีบ ชอบที่จะกระแทกท่อนซุงช้าๆ ก็ยังจะมาทำเชื่องช้าในตอนเช้าแบบนี้อีก ไม่ได้ดั่งใจ กลัวสายและกลัวไม่เร้าใจ ขึ้นเองเว้ย! นั่นแหละ..เขาเรียกวิถีคนจริง ภูริคนนี้เอวดีเสมอ ถึงจะไม่เคยเอวดีในเวอร์ชั่นนี้มาก่อนก็ตาม
ทำตัวเหมือนเด็กที่ขี่ม้าในเครื่องเล่นหยอดเหรียญ เพียงแต่จังหวะมันไม่เชื่องช้า อืดเอื่อยเหมือนเครื่องเล่นในสมัยนั้น เพราะยิ่งโต เมโลดี้ที่ชอบก็จะเร็วขึ้น ต้องมันๆ โยกๆ หน่อยถึงจะเร้าใจ ภูริใช้ความสามารถในการควบหญิงมาควบอีธาน เห็นตัวบางแบบนี้แต่แรงดีไม่มีตก
อีธานแฮปปี้กับเช้านี้เป็นที่สุด หลังจากเครียดๆ มาเมื่อคืน เครียดที่คิดเยอะและเครียดที่อยากแต่ไม่ได้ทำเพื่อแก้อยาก เขาเกือบจะบ่นภูริแล้ว ดีที่อีกฝ่ายควบเก่งไม่เบา ดังนั้นเขาจะยกโทษให้ เห็นแก่ความหวามไหวที่อีกฝ่ายได้มอบให้
พอถึงจุดที่น้ำเต็มกระบอกโดนฉีดออกไปจนกลายเป็นหยดเล็กๆ หยดแหมะๆ ใส่ร่างกายของกันและกัน ภูริเหนื่อยมาก และไม่สามารถลุกขึ้นในตอนนี้ได้ เขาก็เลยทิ้งร่างลงนอนบนตัวของอีธาน วงแขนใหญ่คู่นั้นโอบรัดร่างของเขาเอาไว้ก่อนที่ใบหน้าหล่อคมคายจะซุกเข้าที่ลำคอ ลมหายใจทั้งคู่หอบกระชั้นจากกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อสักครู่ นี่เรียกว่าออกกำลังกายตอนเช้าสินะ เหนื่อยไหมล่ะ...ไม่ได้ถามอีธานนะ ถามตัวเองเนี่ย เหนื่อยไหม!
เหนื่อยไง...ถามโง่ๆ =_=
พักจนลมหายใจเป็นปกติก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำอาบท่า แต่งองทรงเครื่องให้เรียบร้อย ภูริรีบมาก รีบเหมือนว่ากับว่าถ้าช้ากว่านี้เขาจะสายแน่นอนร้อยเปอร์เซ็น เอาความจริงมันก็ใช่ เขาใกล้สายแล้ว แต่ยังไงอะ...อีธานยังอาบน้ำอยู่เลย
“คุณเสร็จยังเนี่ย เร็วๆ ดิผมจะสายแล้ว” ภูริทนไม่ไหว เดินไปที่หน้าห้องน้ำแล้วตะโกนเรียกอีกฝ่าย
“สายก็สายไปดิ” อีธานเปิดประตูออกมาพอดี ภูริก็เลยถอยเท้าออกเพื่อให้อีธานได้เดินไปแต่งตัว
“ไม่ได้ สายหัวหน้าก็ด่าดิ เดี๋ยวโดนหักเงินด้วย เรื่องเมื่อวานยังไม่เคลียร์เลย วันนี้ผมตายแน่ ตายแน่ ตายแน่!!!” มีการไล่เสียงด้วยเป็นไง เสียงสูงขึ้นในทุกคำแล้วก็เหมือนจะขาดใจตายจริงๆ
“เสียงดังวะคุณ รอเฉยๆ ได้มะ อาบน้ำก็เสียงดัง อาบเสร็จก็มายั่วให้ผมอยาก แล้วเป็นไง...มันช้าก็เพราะคุณนั่นแหละมันไม่ใช่เพราะผมเลย”
“พอ เลิกบ่นแล้วแต่งตัว” แบรกเลย บ่นไปแต่งตัวไปก็ไม่ว่านะ แต่บ่นแล้วยืนบ่นเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้นเมื่อไหร่จะได้แต่งตัวละเว้ย!
“นี่คุณว่าผมบ่นอีกแล้วนะภูริ”
“ใส่เสื้อสีนี้” ไม่หาเสื้อกูหาให้ ภูริคิดแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเข้มออกมาจากตู้ ตามด้วยกางเกงสเล็กสีดำ
“มันไม่ใช่หน้าที่คุณนะ ไม่ต้องมายุ่งเลยผมจะหาสีอื่นใส่”
“สีนี้แหละ เอาสีนี้ ใส่เลยเร็วๆ นี่ๆ เอาเน็กไทนี้...แหมะ โคตรหล่อ” รอยยิ้มทะเล้นกับนิ้วโป้งที่บอกว่าเยี่ยมปิดปากอีธานได้อยู่หมัด
“ไปเก็บของรอสิคุณ”
“เรียบร้อย” ภูริทำตาปริบๆ ไม่ยอากจะบอก เก็บเสร็จตั้งแต่ห้านาทีแรกที่อีธานเข้าห้องไปอาบน้ำแล้วเหอะ คนอะไร อาบน้ำช้าชะมัด คราวหลังนะ...ภูริจะตื่นแม่งตั้งแต่ตีห้าเลย เผื่อเวลาทำศึก เผื่อเวลาอาบน้ำ เซทผม ทาโคโรนจ์ ฉีกน้ำหอมและบลาๆ
มันเรื่องจริง หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จอีธานยังต้องแต่งองค์ทรงเครื่องอีกหลายสิ่งหลายอย่างด้วยกัน ภูรินั่งรอจนจะหลับรอบที่สองแล้ว กลัวเสื้อมันยับเท่านั้นก็เลยต้องมานั่งมองพ่อสุดหล่อสามีใครไม่รู้เนี่ยแต่งตัว จ้า...ใส่แว็กส์เข้าไป จ้า...ฉีดน้ำหอมเข้าไป โอ้ย เร็วกว่านี้เถอะพ่อคุณ กูจะสายแล้วเว้ยยยยย
ภูรินั่งเกรี้ยวกราดอยู่ในความคิด อยากจะจับอีธานนั่งลงแล้วแต่งตัวให้อีธานเป็นบ้าเผื่อเขาจะไปทำงานได้เร็วกว่านี้ นี่เจ็ดโมงสามสิบห้าแล้วนะเฮ้ย! โอย...ลุ้นจนเหนื่อย กว่าจะเอ้อระเหยไปถึงรถ กว่าจะสตาร์ท กว่าจะติดไฟแดง ทำใจเลยภูริ...เตรียมที่อุดหูเอาไว้ วันนี้หัวหน้าด่ายาวแน่นอน ฟันท่อนซุงขาดเลยอะ!
“จะนั่งหลับเลยไหม ผมจะได้ปล่อยให้คุณนั่งหลับสักครึ่งวัน” แหนะ ยังมีหน้ามาว่าเขาอีก
“ถ้าคุณทาครีมและลงรองพื้นผมคงหลับจริงๆ” ภูริเดินไปคว้ากระเป๋าเป้ทำงานของตัวเองมาสะพายแล้วเดินออกไปก่อน อีธานนั้นมีของที่พกไปไม่เยอะ ส่วนใหญ่ก็ยังอยู่ในกระเป๋าเลยไม่ได้จัดอะไรมากมาย
และเวลาการนั่งติดแหง็กอยู่บนถนนก็มาถึง...ต้องมีดนตรีอินโทรเปิดฉากให้อลังการงานสร้างไหม ภูริเหนื่อยหน่ายกับรถติด อยากขึ้นรถไฟฟ้าไปมาก มันจะได้ทันเวลาเข้างานของเขา แต่ไม่เป็นไร...เขามีวิธีในการผลาญเวลาแล้ว
นั่นก็คือ...ทาด๊า....หลับ!
หลับเป็นการย่นเวลาได้เป็นอย่างดี ภูริเอนเบาะรถแล้วนอนหลับปุ๋ย หลับง่ายประหนึ่งว่าเขาได้ทานยานอนลับก่อนออกมาจากห้องของอีธานแล้วเมื่อเช้านี้ ส่วนคนขับอย่างอีธานก็นั่งแหง็กไป ว้าย...สมน้ำหน้านอนต่อไม่ได้
“จะซื้อกาแฟไหม”
“ซื้อ” หลับเร็วตื่นเร็ว ภูริลืมตาโพลงทันที เป็นสกิลเด็ดที่ใช้ในที่ทำงานแหละนะ
รถชะลอเข้าข้างทางแล้วเป็นที่เรียบร้อย คนบอกซื้อตื่นแต่ตาทว่าสมองยังอึนอยู่ ภูรินั่งหน้ามึนอยู่บนรถ ทั้งที่มันจอดสนิทแล้วก็ยังนิ่งอยู่ไม่ยอมขยับ โธ่ คอมพ์เวลาเปิดใช้งานยังต้องรอดีเลเลยอะ สมองคนเราก็ต้องรอดีเลเหมือนกันนะ เพราะงั้น…ขออีกห้านาที
“อีกสิบนาทีเข้างาน…” ดั่งเสียงระฆังสั่งให้ตื่น ไม่เต็มตาก็ต้องตื่น ภูริรีบสะดุ้งแล้วหันไปค้นหากระเป๋าเงินตัวเองทันที
“เออ วันนี้คุณห้ามแย่งกาแฟผมนะ” นี่เป็นอีกประเด็นที่ภูริเจอทุกวัน เขาเศร้าเมื่อไม่มีกาแฟ
“งั้นก็ซื้อมาสอง อะ...ผมไม่มีแบงก์ย่อย” อีธานหยิบแบงก์พันส่งให้เขา
“งั้นไม่ต้อง ผมเลี้ยง” อาสาเลี้ยงทั้งที่ไม่ค่อยมีตัง นี่ก็เป็นวิถีคนจริงเช่นกัน!
....100%....
ความเอวดีของภูรินั้นเอาชนะทุกสิ่งยกเว้นเวลาเข้างานสาย...สายไหมนะ? หรือไม่สาย? หรือยังไง ว่าแต่...น่าจะเอาพันหนึ่งของท่านประธานมาเนอะ อีธานอุตส่าห์เปย์
-
ภูรีบจนถึงขั้นเลี้ยงกาแฟอีธานอะทั้งๆที่ตอนที่แล้วเครียดเรื่องเงินแบบสุดๆ อีธานต้องรีบหาคำตอบในการทำงานของภูได้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
-
ลุ้นแล้วลุ้นอีก
-
น้องภูตั้ลล้ากกกกกก เลี้ยงกาแฟด้วย 55555 คนรีบ2018
-
ไปลุ้นต่อตอนหน้าว่าจะเข้างานทันมั้ย นี่พี่ลุ้นยิ่งกว่า บีทีเอสเสียตอนเช้าวันจันทรอีกนะ!!
-
ป๋าสุด ๆ น้องภูริ มีเลี้ยงกาแฟด้วย
-
ลุ้นให้อีธานได้เห็นพิชัย ในมุมที่พิชัยไม่เห็นว่าอีธานอยู่
พิชัยจะระเบิดความอิจฉา เกลียดชังภูริขนาดไหน
ลุ้นกล้องวงจรปิดในห้องทำงานภูริจนบิดไปหมดท่าจะไม่มีสินะ :angry2:
เหมือนอีธาน มากรองอารมณ์ตัวเองว่าพูดไม่ดี มีอคติกับโอเมก้าและเบต้า
รู้ตัวก็ดี ผ้ลฟ่าไม่ได้วิเศษยิ่งใหญ่
ทำงานเยี่ยมทุกคนก็ไม่จริง เอาเปรียบโอเมก้า กับเบต้าประจำ
ิอีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบความเป็นเมียของภูริตอนเลือกสีเสื้อและบังคับให้ใส่ด้วย แถมใจใหญ่เลี้ยงกาแฟอีกทั้งที่เงินกินข้าวแทบไม่พอใช้
-
อยากให้อีธานรู้ความจริงเร็วๆอะ
ภูริริริริริริ อีธานอุตส่าเปย์ยังจะเลี้ยงอีก 555555
:hao3: :hao3:
-
สนุกมากค่าาาาา แต่อยากให้อีธานรู้ความจริงสักทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรื่องงานของภูริ ทีนี้ล่ะสนุกแน่
-
โอ๊ยคู่แต่งงานชัดๆสองคนนี้ 55555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถ้าอีธานสังเกตจะรู้ว่าภูริเป็นคนขยันและรักษาเวลา ดูจากการรีบตื่นมาทำงานช่วงเช้าในแต่ละวัน ภูริจะตื่นเช้าทุกวัน ที่พาสายคือตัวท่านประธานเอง
บทนี้ชอบภูริคนแมน ดูเป็นคนมีอีคิว เข้าใจอะไรได้ง่ายในทุกๆเรื่อง ขนาดบท sexยังฮาเลย สดอีกแล้วมีน้องแน่ๆ
-
ขอให้ไม่เข้างานสายนะภูริ โทษอีธานโน่นเนอะ ชอบทำให้สายเนี่ย ตลอดเลยยยย
ปล. อยากให้อีธานรู้ความจริงในบริษัทเร็วๆ จัง
-
ติดเรื่องนี้มากกกกกกก :hao6: :hao6: :hao6:
-
อยากอ่านต่อล้าววววววววววววววววววววววววว :katai1: พอกไว้เยอะแต่ยังค้าง
-
เข้าใจกันไวไวนะ คนอ่านลุ้นนนน
-
ลุ้นให้อีธานรู้เรื่องที่พิชัยเอาเปรียบภูริจะแย่แล้ว
-
ภูริสายเปย์5555
-
เหมือนจะเป็นนิยายแนวตลก
แต่อ่านแล้วน้ำตาไหล
ฉากที่ภูริวาดรูปนี่ปวดใจมาก
ทำไมต้องพยายามมองโลกในแง่ดีขนาดนี้ :hao5:
-
:mew1: สนุกอะ ตอนเเรกเฉยๆ เเต่อ่านต่อไปคือดี ชอบ!!!
-
อีธานนี่คึกคักทุกเช้าจริงๆ
-
:pig4:
-
มารอต่อไป
-
โดนจนได้ภูริ
-
ชอบตอนคุณอีธานเอาแขนโอบคุณภูริ ดูก็รู้ว่าหลง :hao6:
-
สู้ๆนะภูริ ท่านประธานกำลังซึมซับความเป็นภูริ
-
ทำดีๆแล้วอีธาน อย่าเอาแต่ทำร้าย
-
ทำไมตอนนี้ภูริฮาซะแล้ว รออยู่นะรอวันที่อีธานจะเข้าใจอะไรๆได้ถูกต้อง
ปล.ไปเตรียมเปลือกทุเรียนแป้บเหมือนจะได้เขวี้ยงไอ้คุณพิชัยตอนหน้า
-
ภูริผู้มองโลกในแง่ดี
-
มารอเรื่องนี้ทุกวันเลยค่ะ ชอบความภูริ และหมั่นไส้คุณพระเอก อยากให้อีธานรู้ความจริงหลายๆอย่างเร็ว โดนเฉพาะรู้ใจตัวเอง อิอิ
รอติดตามตอนต่อไปค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew2:
-
:katai5:
-
รอต่อไปจ้า :mew2:
-
ยังไม่มาหรอ :z13:
-
น้องภูน่ารักอ่า มาต่อเร็วๆน๊าาาาา
-
รอนะคะ สนุกกก ขอบคุณมากๆค่ะ
-
>....ตอนที่ 23 [100%]....<
ภูริให้แม่ค้าเจาะกาแฟถุงตัวเองมาเลย ในขณะที่อีกถุงนั้นสอดหลอดเอาไว้ให้อีธานได้เจาะเอาเอง ภูริติดกาแฟ...เขาชอบรสชาติหวานปนขมของมันมาก เคยมีคนบอกว่ากาแฟถูกๆ มันไม่หอม มันไม่อร่อยเท่ากับกาแฟพันธุ์ดี แต่ภูริก็ว่ากาแฟที่เขากินมันหอมนะ...เข้มถึงใจ ตาค้างไปยันเย็นเลยล่ะ แค่อึกเดียวความมืดหม่นที่พอจะหลงเหลืออยู่ของเขาก็หายไป
เป็นไง...ยาวิเศษชัดๆ
กลับเข้ามาในรถอีกครั้ง เขาก็กะว่าจะแซวที่ประธานเคยด่ากาแฟถุงรสชาติมันห่วยแตก น่าจะเอาไปทิ้งแทนที่จะเอาไปกิน แต่ไหงชอบแย่งเขาทุกวัน วันนี้ยังให้ซื้อเผื่ออีก แต่ก็เก็บคำพูดเอาไว้เพราะอีธานกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่
“ครับ ยังไงผมก็ต้องขอโทษคุณวิด้วย...” เสียงหวานมาก ยิ่งเสียงที่ลอดออกมาเป็นเสียงผู้หญิงภูริก็เข้าใจได้ในทันที
อย่างว่า ผู้ชายหล่อรวยขนาดนี้จะไม่มีหญิงเข้ามาหามันเป็นไปไม่ได้เว้ย เหมือนเขาไง...เขาหล่อขาดแค่รวย แต่ไม่รวยสาวก็ตรึมนะครับ เขาว่ากันว่า คารมเป็นต่อรูปหล่อเป็นรอง ยิ่งลีลาดีด้วยแล้ว...หึหึ สาวไหนก็ติด ท่านประธานยังติดเลยคิดเอาเถอะ
อีธานยังคงคุยกับคนในสายแม้ว่าภูริจะลงรถที่หน้าบริษัท วันนี้ไม่มีการทักทายและกินตับกันต่อในรถเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา ก็ดี ไม่ปวดเอวดี เมื่อเช้าก็เมื่อยจะแย่แล้ว ภูริเอ่ยทักทายพนักงานที่คุ้นหน้าคุ้นตา รอยยิ้มสดใสกับกาแฟถุงกระดาษเป็นเอกลักษณ์ประจำกายของเขา ใครเห็นก็เอ็นดู เน้นว่าคนที่เอ็นดูเป็นหญิงสาวเสียส่วนใหญ่ เพราะผู้ชายด้วยกันกลับมองว่าภูรินั้นกระจอก
ถึงจะกระจอกก็เป็นกระจอกเทศนะเว้ย เป็นนกตัวใหญ่ที่สุดในโลกและวิ่งเร็วมาก เห็นไหม...เขายังมีส่วนเด็ดให้คนอิจฉา ร่างโปร่งคิดเข้าข้างตัวเองแล้วเดินขึ้นลิฟต์ ตรงมายังที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
เอ่อ...ควรอารมณ์ดีต่อไหมนะ?
‘ฝากส่งให้คุณ...’
‘ฝากคีย์งานแล้วเมลมาที’
‘หาแฟ้มหมายเลข...ให้หน่อย’
พวกมึงทำงานเองกันไม่เป็นหรือยังไง! โน้ตพร้อมเอกสารบนโต๊ะนี้ไม่ใช่ของเขาเลย ไม่มีส่วนไหนที่อยู่ในการรับผิดชอบของเขาด้วย แต่เขาต้องทำ ในใจเร้อะ อยากจะเอาเอกสารพวกนี้เดินไปปาใส่หน้าแม่งแล้วบอกว่า มึงทำเองสิวะ! มือตีนก็มี จะมาใช้คนอื่นเข้าทำไมนักหนา ถ้าทำเองไม่ได้ก็ลาออกไปเถอะไอ้สาสสส
จุ้ๆ ให้คนอื่นรู้ไม่ได้นะจ๊ะ ความเกรี้ยวกราดของภูรินั้นมีได้แค่ในใจเท่านั้น ไม่สามารถปลดปล่อยให้คนอื่นรู้ได้จริงๆ แค่ที่เขาสร้างเรื่องเอาไว้พิชัยก็หมายจะเด็ดหัวเขาอยู่แล้ว เชื่อได้เลย วันนี้เขาต้องโดนอะไรสักอย่างที่ไม่ดีแน่ๆ เขาเล่นกร่างใส่พิชัยไปเมื่อวานนี้นี่หว่า
เฮ้อ อุตส่าห์ร่าเริงขึ้นมาได้แล้วเชียว ต้องมาหม่นหมองและเศร้าสร้อยเพราะงานที่เยอะจนเหมือนมีภูเขาเอกสารหล่นลงมาตรงหน้า บวกกับความไม่พอใจของคนอื่นที่เขาไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องแท้ๆ พวกนั้นมันน่าจะคิดบ้างนะว่าตัวเองด้อยเอง เลยไม่เป็นที่รักใคร่ของคนอื่น
แต่อย่างว่า...อัลฟ่าอะเนอะ เผ่าพันธุ์ที่หลงตัวเองเป็นที่หนึ่ง เชื่อว่าตัวเองอยู่บนจุดสูงสุดของทุกสิ่งทุกอย่าง ชนชั้นอื่นเป็นได้แค่ขี้ข้า ถามหน่อย ถ้าไม่มีไอ้ขี้ข้าอย่างชนชั้นอื่นเนี่ย อัลฟ่าอย่างเดียวมันจะสร้างทุกอย่างได้อย่างทุกวันนี้หรือไง ขนาดกรุงโรมที่ยิ่งใหญ่เลื่องชื่อลือนามในยุคโรมมันยังเกิดขึ้นมาได้เพราะแรงงานทาสเลย ไม่มีแรงงานทาสแล้วกษัติย์ทำอะไรได้ ถาม...ก่อกระต๊อบ ฮ่วย เดือดนะเนี่ย
“ภูริ...” หัวหน้าพรรคเดินมาแล้ว เข้ามาประชิดข้างหลังเขาเลยด้วย ภูริตั้งใจจะหันไปเผชิญหน้าทว่าพิชัยนั้นช้อนเข้าด้านหลังของเขา ทั้งยังเท้าแขนลงไปกับโต๊ะทั้งที่เรายังยืนกันอยู่
“เอ่อ...” มึงอย่าเอาตัวมึงมาแนบกับตัวกู!!! ภูริเผลอกำมือแน่น พิชัยทำแบบนี้โดยไม่อายสายตาใครเพราะมันหน้าด้านไง!
“วันนี้คุณต้องออกไปรับลูกค้าช่วงเช้า มีสองราย นัดเอาไว้ที่เดียวกัน ผมหวังว่าเด็กเลี้ยงของท่านประธานอย่างคุณจะมีความสามารถมากพอให้ลูกค้าซื้อของของเรานะ สกิลที่มีก็งัดออกมาให้หมด ว่าแต่มีสกิวดีอะไรบ้าง...มือ...ปาก...หรือเด็ดที่ลิ้นล่ะ” พิชัยโน้มเข้ามาพูดใกล้กับลำคอ เล่นเอาภูริตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ในเสี้ยวนาที
สัญชาตญาณของโอเมก้าจะตื่นตัวเป็นพิเศษเมื่ออัลฟ่าเอาปากเข้ามาใกล้กับหลังคอ เพราะถ้าโดนอัลฟ่ากัดนั้นหมายความว่าเขาจะกลายเป็นของอัลฟ่าคนนี้เพียงผู้เดียวตลอดไป ภูริมีอะไรกับอีธานจนขี้เกียจจะนับครั้ง แต่อีธานไม่เคยกัดเขา...ไม่เคยผูกมัดเขา
แต่...เขากลัวพิชัยจะทำมัน เพราะคนคนนี้ไม่เคยหวังดีกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถ้าพิชัยกัดลงมา เขาคงเหมือนกับตายทั้งเป็น เฮ้...เวลาแบบนี้เขาต้องมากลัวแม่งเนี่ยนะ เวรเหอะ!
“อะไร ทำไมแข็งทื่องี้ล่ะ...” พิชัยละมือจากโต๊ะทำงานมาลูบที่หน้าท้องของภูริ ไล้ขึ้นมาจนถึงแผ่นอก และภูริผู้มีเงินเพียงซื้อกาแฟกินไปวันๆ ก็ไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามซับเอาไว้ ดังนั้นปลายนิ้วที่น่าขยะแขยงนั้นก็เลยโดนหัวนมเขา
อร๊ายยยย อารมณ์ตอนนี้โคตรสาวน้อยโดนลวนลามเลยไอ้เชี่ยเอ้ย! แขยงจนขนลุกอะ บ้า...นี่แม่งบ้าชัดๆ หัวไอ้หัวหน้าเขามันไปโขกกับขอบฟุตบาทมาหรือยังไงฮะ ถึงได้มาทำตัวรุ่มร่ามกับเขาแบบนี้เนี่ย
“ถ้ากัดลงไปยังจะตัวแข็งอยู่ไหม” มึงกัดกูกัดตอบอะเอาดิ!
“ผมเข้าใจแล้วครับ ปล่อยผมได้แล้ว” ใจเย็นไว้ไอ้ภู...คนดีที่โลกใบนี้ต้องจารึกชื่อของมึงเอาไว้ ฮื่ออออ กูอยากฆ่ามานนนนน
“อ่านะ...เป็นเด็กเลี้ยงอยู่ก็ดื้อกับคนอื่นได้ แต่เมื่อไหร่ที่โดนทิ้ง นายคงขัดขืนอะไรผมไม่ได้หรอก” พิชัยถอยออกไปช้าๆ ภูริจึงพ่นลอมหายใจออกมาเล็กน้อย...เรื่องนี้แม่ง...จัดการยังไงวะ
“คู่แท้ เหอะ...ตอแหลชิบหาย” เอาปากกาแทงแม่งตายเหมือนในจอนวิคเลยนี่ เป็นคู่แท้แล้วต้องมีรอยกัดหรือไง ไม่ดิ...ปกติคู่กันก็ต้องผูกพันธะนี่นะ
ภูริเอ๋ย...เรื่องซวยวิ่งเข้าชนมึงอย่างจังแล้วจริงๆ หัวใจตอนนี้เต้นแรงมาก ไม่ได้ตื่นเต้นที่จะได้ทำกับหัวหน้าตัวเองนะ แต่มันเป็นความหวาดกลัวมากกว่า เขาไม่เคยกลัวว่าอีธานจะกัดเขาไหม แต่กับพิชัยแม่งไม่ใช่เลย...โคตรน่ากลัว ฟ้องได้ปะวะ ฟ้องแล้วอีธานจะทำอะไรไหม
ไม่อะ ไม่มีทาง งั้นก็...ช่างแม่ง
ภูริดูดกาแฟเข้าไปอีกหลายอึกเพื่อสงบจิตสงบใจของตัวเอง ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนแกล้งแต่ไอ้แบบนี้นี่ไม่เคยเจอมาก่อนจริงๆ หรือเพราะว่าเขากลายเป็นโอเมก้าวะ วิธีการแกล้งมันก็เลยยิ่งต่ำทรามลงไปอีก นี่แหละ คนเกลียดอัลฟ่าพวกนี้ก็เพราะงี้แหละ ถามจริง...ใครจะไปชอบพวกแม่งลง
อย่าให้ไอ้ภูริโหดนะเว้ย แม้แต่หมายังกลัวอะบอกเลย! แมวยังไม่กล้าเดินเฉียดเข้าใกล้อะ เป็นไง...ขนลุกขนผองเลยใช่ไหม ถ้าใช่ควรไปลดแอร์ คิดว่าคุณอาจจกำลังหนาวอยู่ก็ได้ในตอนนี้
ถอนหายใจสองสามที ภูริตั้งสติแล้วดูงานบนโต๊ะตัวเอง เมื่อกี้นี้พิชัยเอาเอกสารเกี่ยวกับยาที่ต้องเอาไปเสนอลูกค้าให้กับเขา เวลานัดนี่ก็เหมือนแกล้งกันอะ...อีกยี่สิบนาที บ้านมึงบึ้มไงสาส โอ้ย ใช้งานเชี่ยไรไม่ดูเลยว่ามันจะทันหรือไม่ทัน เอาวะ ภูริสู้ๆ รีบไปตอนนี้น่าจะทัน
วิ่งสี่คูณร้อยในบริษัทนั้นไม่เหมาะสม ก็เลยต้องใช้วิธีเดินสี่คูณร้อยแทน บอกเลยนะ ของอย่างนี้ภูริถนัดนักแหละ เดินเป็นกิจจะลักษณะอยู่แล้วไง เขาเลยสามารถสาวเท้าเร็วๆ ไปยังชั้นจอดรถได้ อันที่จริงก็อยากจะไปรถไฟฟ้า แต่เรื่องไรเราจะต้องออกค่ารถไฟฟ้าเองล่ะจริงไหม ไม่มีทาง ค่าน้ำมันให้มาก็ใช้ๆ ไป
การรับมือกับลูกค้านั้นเบาะๆ มาก ภูริสามารถเสนอขายยาที่พิชัยเอามาให้เขาได้มากกว่าที่คาดการณ์เอาไว้ ด้วยความปากหวานและเทแคร์ลูกค้าดี บวกกับการอ่านข้อมูลมาอย่างแน่นตอนรถติด จบรายแรกก็มีรายที่สอง ภูริปิดการขายได้อย่างรวดเร็วและว่องไว ก็ก่อนเที่ยงอะ...ถือว่าเร็วนะสำหรับลูกค้าสองเจ้า
ทำไมต้องรีบ? ไม่ได้อยากกลับไปอยู่ในดงเสือสิงห์กระทิงแรดหรอกนะ แต่ช่วยดูด้วยว่าเอกสารบนโต๊ะของเขานั้นเยอะขนาดไหน โห..น้ำตาแทบจะไหลเลยล่ะ ถ้าเขาเคลียร์มันไม่เสร็จ วันนี้ก็เลิกงานช้า เขามักต้องอยู่ทำโอทีโดยที่ไม่ได้โอทีอยู่เป็นประจำ เพราะโอทีของเขามันเป็นการทำงานให้คนอื่นอะ
สงสารเขาใช่ไหมล่ะ...โอนเงินมาช่วยเขาสิ ฮ่าๆ
“เป็นไงบ้างจ๊ะน้องภู” คุณปุ้ย หัวหน้าแผนกฝ่ายจัดซื้อเดินเข้ามาในลิฟต์เดียวกับเขา เป็นจังหวะที่เหมาะเจาะดีเหลือเกิน เขาหันไปยิ้มให้หญิงสาวว่าที่ภรรยาคุณพิชัยในอนาคต
แต่ขอโทษนะครับ...ว่าที่เมียหัวหน้านั้นเป็นคู่นอนของผมมาก่อน วะฮะฮ่า! สะใจไอ้ภูก็ตรงนี้แหละ ว่าแล้วก็ยิ้มหวานเข้าไปอีก เอาให้ตาหยีจนเป็นสระอิเลยยิ่งดี เพราะมันจะน่ารักน่าเอ็นดูเป็นที่สุดเลย
“ก็ดีครับ ขายได้เกินเป้าเลย”
“ว่าแล้ว...ภูริน่ะเก่งจะตาย นี่ถ้าพิชัยไม่เล่นแง่แกล้งภูรินะ ป่านนี้ภูริได้ยอดต่อเดือนพุ่งกระจายเลย แล้วเหนื่อยไหม เที่ยงนี้ไปทานข้าวด้วยกันเปล่า พี่เลี้ยงก็ได้นะ...แต่อาจจะมากกว่ากินข้าวนิดหน่อย” คนคุ้นเคยเปรยมาแบบนี้ ภูริคนจริงก็ไม่คิดปฏิเสธ
ผู้หญิงชวนไปกินข้าวนะ ผู้หญิงชวนเชียวนะเว้ย! ถ้าเราปฏิเสธความหวังดีของเธอมันก็น่าเกลียดใช่ไหม ไม่สมกับเป็นผู้ชายเลยอะ ดังนั้นภูริคนนี้ไม่ปฏิเสธครับผม เมื่อสุภาพสตรีต้องการอะไร...สุภาพบุรุษคนนี้สนองได้ก็จะสนองให้เต็มที่ไปเลย
ว่าแต่เป็นโอเมก้าแล้วยังใช้ไม้จิ้มฟันตัวเองได้ดีอยู่ใช่ไหมนะ? อันนี้ไม่แน่ใจ ลองดูเดี๋ยวก็รู้ เพราะว่ามัวเมากับอีธานไอ้นั้นมันก็ตื่นตัวอยู่นะ ขนาดไม่เล็กลงและไม่ได้อ่อนลงง่ายๆ แต่อย่างใด เรียกว่าความอึดถึกทนนั้นติดตัวมาตั้งแต่ตอนเป็นเบต้าอะนะ
“เอาสิครับ พี่ปุ้ยชวนผมทั้งที ผมจะปฏิเสธได้ไงล่ะ”
“น่ารักที่สุด นี่...แล้วที่ว่าตอนนี้เป็นเด็กท่านประธานน่ะจริงไหม พี่จะถามหลายรอบแล้วแต่ไม่สะดวกเข้าไปถาม เดี๋ยวนี้เรื่องภูกับคุณอีธานเป็นทอร์คออฟเดอะทาวด์เลย” ปุ้ยลูบฝ่ามืออันบอบบางของเธอลงไปไหล่ของภูริ
“ก็พูดกันไป ผมเนี่ยนะ...ท่านประธานไม่สนใจคนอย่างผมหรอกครับ”
“ไม่จริงหรอก ภูริของพี่น่ะ ถ้าใครได้อยู่ใกล้...ใกล้ๆ รับรองต้องชอบภูริเหมือนพี่อยู่แล้ว” ไม่ว่าเปล่า เธอขยับกายเข้ามาใกล้จนหน้าอกหน้าใจของอัลฟ่าสาวแนบชิดกับท่อนแขน โหย...กระชุ่มกระชวยหัวใจจริงจริ๊งงงงง
“จริงเหรอครับ ว้าว...ผมดีใจจัง นึกว่าคนส่วนใหญ่เกลียดผมเสียอีก” ทำหน้าหงอเข้าไว้ไอ้ภู มึงต้องเรียกร้องความสนใจและความรักความเอ็นดูมาเยอะๆ เพื่อมื้อเที่ยงฟรีเว้ย!
“คนที่เกลียดภูริเขาก็แค่อิจฉาเท่านั้นแหละ เชื่อพี่สิ แม้แต่พิชัยยังอิจฉาภูริเลย” เชื่อครับ...ภูริเชื่อเต็มหัวใจเลยว่าพิชัยอิจฉาตัวเอง แต่ที่เชื่อนี่ไม่ใช่เพราะหลงตัวเองนะ แต่เพราะพี่ปุ้ยบอกแบบนี้ต่างหาก
ประตูลิฟต์เปิดเมื่อถึงที่หมาย ทว่าคนที่รออยู่หน้าลิฟต์ดันเป็นพิชัยและพวกอีกสามคน สายตาสี่คู่พุ่งตรงมาที่เขาและหญิงสาวที่กอดแขนของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย ภูริล่ะอยากจะดึงแขนของตัวเองออก แต่มันก็ดูเสียมารยาทหากฝ่ายหญิงไม่ยอมปล่อยเอง
เห็นอะไรไหม...กระแสไฟฟ้านั้นแล่นพล่านระหว่างสายตาของพิชัยและปุ้ย นี่คือการฟาดฟันกันอย่างแท้จริง ในหัวของพวกเขาแม่งต้องมีฉากการนองเลือดอยู่แน่เลยอะ อะไรก็ได้นะ แต่อย่ามาลากเขาไปนองเลือดด้วย เพราะเขายังอยากมีชีวิตอยู่ เขามีภาระที่ต้องรับผิดชอบนะเว้ย!
“มันอดอยากปากแห้งมากจนต้องเอาโอเมก้ามาทำผัวแล้วเหรอ” พิชัยเอ่ยแหน็บแนม
“ชนชั้นไหนไม่สำคัญเท่าลีลาหรอกค่ะ” ปุ้ยเองก็ตอบกลับได้เจ็บปวด ภูรินี่ร้องอูยในใจเลยทีเดียว สำหรับผู้ชายน่ะ การโดนพูดว่าเรื่องบนเตียงห่วยนี่เหมือนต่อยจนน็อกเลยนะ ถ้าเขาโดนเองเขามีน้ำตาตกในแน่เลยอะ
“รีบเถอะภูริ พี่หิวแล้ว” ปุ้ยออกแรงกระตุ้นให้ภูริเดินกอดแขนกับเธออกมาจากลิฟต์ ทิ้งให้พิชัยกับพวกยืนมองโดยไม่สามารถทำอะไรได้
เสียวหัวแตกจริงโว้ย!
นี่ถ้าพวกนั้นแค้นมากแล้วมาดักตีหัวเขาทำไงอะเนี่ย โอ้ย หวั่นใจชะมัด ก่อนหน้านี้ที่เขากับคุณปุ้ยลอบมีอะไรกันก็ไม่ได้ประเจิดประเจ้อขนาดนี้ นี่มันออกแนวประกาศตัวเลยนะว่าเขาสองคนกินกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ยิ่งกว่าหายนะอีก ไหนจะประเด็นเก่าที่เพิ่งโดนแกล้งไปเมื่อเช้า นี่เพิ่มประเด็นใหม่เข้าไปอีก...เอาเลย เอาให้ตายไปเลยคร้าบ สงสารตัวเองแป๊บ
โอเค...หายล่ะ
“เดี๋ยวกินข้าวกันก่อนเนอะ ภูริอยากกินอะไรเดี๋ยวพี่โทรไปสั่งให้” ระหว่างเดินไปแผนกของภูริเพื่อเก็บของ อัลฟ่าสาวก็เอ่ยถามเอาอกเอาใจ
“ข้าวผัดหมูก็ได้ครับ ขอข้าวเยอะหน่อย ต้องใช้พลังงานเยอะ...” พูดพลางส่งสายตาโลมเลีย มันดูเจ้าชู้และกะล่อนที่สุด แต่พอเป็นภูริทำ...มันก็มีความน่าเอ็นดูอยู่ในที
“ได้สิจ๊ะ”
ภูริเก็บกระเป๋าและเอกสารเรียบร้อยแล้วถึงเดินไปอีกแผนก ซึ่งเป็นแผนกของปุ้ยนี่เอง วันก่อนนู้นกินข้าวเที่ยงห้องทำงานท่านประธาน มาวันนี้กินข้าวเที่ยงที่ห้องทำงานของหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อ โห ถ้าเงินในกระเป๋าเขามันรุ่งเรืองเหมือนเรื่องสาวๆ ก็คงจะดีเนอะ แบบ...เขาลีลาดีมาก เงินๆ ก็เลยหลั่งไหลเข้ากระเป๋าเขาเป็นว่าเล่นอะไรเงี่ย
ระหว่างรออาหารทั้งคู่ก็พูดคุยกันจิปาถะ มีเรื่องท่านประธานแทรกเข้ามาบ้างในบางครั้งแต่ภูริก็ฉลาดพอที่จะเลี่ยงเปลี่ยนเรื่องแบบเนียนๆ ก็นะ...เรื่องของอีธานเขาพูดทั้งหมดไม่ได้จริงๆ อีธานไม่ให้เปิดตัว ไม่ชอบให้เอาเรื่องตนเองไปพูดในทางที่ไม่ดีด้วย ภูริก็เข้าใจนะ เพราะถ้าเป็นเขาเอง เขาก็ไม่ชอบให้ใครเอาไปพูดนินทานักหรอก
อาหารถูกนำมาส่งแล้ว ต้องมานั่งบรรยายไหมว่ากินข้าวอะไรกันบ้าง แล้วกินท่าไหน ใช้มือไหนตักช้อนและข้าวแต่ละคำของแต่ละคนเยอะแค่ไหน นับเม็ดข้าวด้วยไหม ไม่สินะ ไม่ใครสนใจบริบทของการกินข้าวกับหญิงสาวคนอื่นที่ไม่ใช่ผู้ชายด้วยกันนักหรอก เห่อๆ แต่ภูริชอบนะ...ก็เขาชอบผู้หญิงไง ไม่ได้ชอบผู้ชายมาก่อน
นี่ถ้าเลือกได้ก็อยากมีฉากเปิดตัวกับคุณปุ้ยนี่เหมือนกันนะ เปิดมาแบบ...เบต้าที่รักอัลฟ่าสาวผู้มีคู่หมั้นอยู่แล้ว แล้วก็เกิดสึกแย่งชิงโดยเบต้าหนุ่มผู้นี้มีลีลาดีมัดใจหญิงสาวเอาไว้ได้แน่นหนา ลีลาดีนี้ไม่ได้หมายถึงเรื่องบนเตียงเท่านั้น แต่วาจา การกระทำ การเทคแคร์ทุกอย่างนั้นเลิศเลอเพอร์เฟ็กจนสาวอื่นต้องอิจฉาคนรักของเขาเชียวล่ะ
ตัดภาพไปที่อีธาน...นี่หรือคู่ในอุดมคติ?
พอเถอะ เดี๋ยวไข่หดพอดี อ๋อ ได้ข่าวว่าไข่หดตั้งแต่กลายเป็นโอเมก้าแล้วนี่เราอะ โอ้ยความจริงนั้นมันช้ำใจจริงๆ ให้ตาย ดีนะ...คนในอ้อมแขนเขาตอนนี้พอจะย้อมใจเขาได้ ดูทรวดทรงองเอวของเธอสิ ระทวย...ใจระทวยแต่ตรงนั้นน่ะแข็งโป๊ก ตีหัวหมาแล้วร้องเอ๊งแน่นอน!
ภูริและปุ้ยเลือกทางหนีไฟที่ไม่ค่อยมีคนในการการอุกอาด กำแพงข้างประตูหนีไฟต่างเตียงนอนที่รองรับร่างผอมเพรียวของหญิงสาวผู้มากความต้องการ เธอใช้มือตัวเองลูบไล้ร่างโปร่งของภูริตั้งแต่แผ่นหลังไปจนถึงก้นแน่นๆ บีบขย้ำมันสองสามทีแล้วเลื่อนมาที่ด้านหน้า ปลดเข็มขัด ตะขอและรูดซิปมันลงเพื่อจะสอดมือเข้าไปแตะต้องของข้างใน
คิดว่าภูริยืนเฉยให้หญิงสาวบุกอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง เขาเองก็บุกเธอแล้วเช่นกัน...ความอุ่นร้อนที่โอบอุ้มเรียวนิ้วของเขา น้ำที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืออะไรกำลังเคลือบไปยังเรียวนิ้วจนชุ่มโชก บ่งบอกว่าเธอนั้นพร้อมมากแค่ไหนในตอนนี้
แต่...เรื่องนี้ต้องมีแต่ เพราะไอ้คนเขียนนั้นไม่ยินยอมให้ภูริได้เสพสมกับหญิงสาวไปมั่วซั่วยังไงล่ะ!
RrrrrRrrrr!
เสียงมือถือช่างขัดความต้องการเสียเหลือเกิน และมันก็เสือกเป็นเสียงมือถือของภูริไม่ใช่หญิงสาวในอ้อมแขน เขาไม่สามารถละทิ้งเสียงนี้ไปได้เพราะไม่รู้ว่าจะเป็นสายของใคร อาจเป็นแม่ อาจเป็นน้องหรือหมอที่โทรมาหาเขาในเวลานี้ เขาจำต้องละมือและหยุดกิจกรรมอันวาบหวามเอาไว้ชั่วครู่
“เฮ้อ...ครับ” เห็นชื่อแล้วขอถอนใจแรงๆ สักร้อยรอบได้ปะ! ฮ่วย อารมณ์เสีย
(ทางหนีไฟเนี่ยนะ...ตลกเหรอภูริ นั่นไม่ใช่โรงแรม และผมไม่อนุญาตให้คู่ของผมไปมีอะไรกับใคร เข้าใจไหม หยุดทำเดี๋ยวนี้) ว่างมากไง งานการไม่มีทำเหรอ พักเที่ยงแล้วทำไมไม่พัก เฮ้ยยยยยย หงุดหงิดโว้ย!
“เอ่อ ขอโทษนะครับพี่ปุ้ย...โรงพยาบาลโทรมา ผมคงต้อง...ไปรับสาย” เห็นได้ชัดว่าเขาเซ็งมาก และปุ้ยเองก็เซ็งไม่ได้ต่างอะไรกับเขา
“ก็ได้ รอบหน้าต้องไม่เป็นแบบนี้นะภู” เธอแต่งตัว จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ขณะที่ภูริทำหน้าสำนึกผิด เสียดายด้วยอะบอกตามตรง
“ครับ ผมขอโทษจริงๆ”
“ช่างเถอะ” แล้วเธอก็เดินจากไป ภูริขยับเอาหลังพิงกำแพงแทนร่างบางที่จากไปแล้ว...จากไปทั้งที่เขายังอยากเนี่ยแหละ
(ข้ออ้างเหรอนั่น ตลกเหอะ ทำไมไม่บอกไปล่ะว่าคู่แท้ของผมโทรมา) อีธานค่อนขอดในสิ่งที่ภูริเอาไปอ้างเมื่อครู่นี้
“ผมอยากแล้ว...เครื่องติดเต็มที่เลย คุณจะรับผิดชอบยังไงเนี่ย” แต่ภูริก็คือภูริ พูดให้ตรงกับเรื่องไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบทำนัก
(คุณนี่มันมักมากจริงๆ นะ เมื่อเช้าก็ทำไปแล้ว ยังจะมาอยากอีก...เท่าไหร่คุณถึงจะพอฮะ ต้องป้อนให้คุณทั้งวันทั้งคืนเลยไหมล่ะ)
“ถ้าแบบนั้น..แฮ่ก...ซี้ด...ก็เลี้ยงผมด้วยนะ” คิดดูเถอะ อีธานบ่นแต่ภูริสไลด์เดอร์อยู่อะ แหม...มันอยากแล้วปะ มันขึ้นแล้วมันก็ต้องทำให้มันลงดิ
(นี่คุณ!) สิ้นคำพูดแสนห้วนของอีธาน ภูริก็พ่นแต่ลมหายใจกระเส่าของตัวเองใส่ปลายสาย
เสียงเดินดังเข้ามาในสาย ภูริปรือตาลงแล้วก็ฟังว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร แต่แล้วเพียงไม่นานประตูทางหนีไฟก็ถูกเปิดออกด้วยน้ำมือของอีธาน ร่างสูงหอบหายใจเหนื่อย ก็รีบลงมาเพราะเสียงแปลกๆ เนี่ยแหละ แล้วภาพที่เห็นไม่ได้ต่างอะไรกับสิ่งที่คิด
“คุณมัน...”
“ทำก่อนค่อยบ่น” ภูริเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา กระชากเน็กไทที่ตัวเองเป็นคนเลือกให้แล้วบดปากตัวเองลงไปบนปากที่เอาแต่พร่ำคำบ่นอยู่บ่อยๆ เรียกว่าอยู่ด้วยกันที่ไรอีธานก็บ่นทุกที ดีอยู่อย่าง...อยากเมื่อไหร่ก็ตอบสนองได้ยอดเยี่ยมเสมอ เวลานี้...ก็เช่นกัน
....100%....
หายหน้ายาวเลย เราต้องขออภัยมากๆ พอดีอาทิตย์เรายุ่งกับงานที่บริษัทมากๆ ทั้งเอกสารสิ้นเดือน ทั้งเคมีมีปัญหา ไหนจะเจ้าของบริษัทท่านเสียอีก อ่า....อยากนอนตายไปเลยตอนนี้ เหนื่อยหงิ งอแงๆ
เอาเป็นว่าถ้าวันนี้ไม่มีอะไรหนักหนาเกินไปจะเข้ามาต่ออีกตอนให้ดึกๆ ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ
-
ขอให้ผ่านช่วงที่เลวร้ายไปนะ เอาใจช่วยให้ดีขึ้นแล้วมาพิมพ์ให้อ่านต่อไวไว :katai2-1:
-
รักษาสุขภาพค่ะ รอได้ๆ
บอสจะว่าไงละที่นี่ ภูรินะภูริเดะตีเลย
:L2: :pig4: :3123:
-
คุณภูริชอบกาแฟกับข้าวผัดหมู น่ารัก 55555
ส่วนอิตาพิชัยก็เริ่มอัพเกรดความน่ากลัวแล้ว
สู้ๆนะคะคนเขียน พักผ่อนเยอะๆ แล้วค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ รอเสมอ :กอด1:
-
หวังว่าท่านประธานจะรับรู้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้จริงๆนะ
-
รอเรื่องนี้ทุกวันเลย รีบพุ่งมาอย่างเร็ว คนเขียนสู้ๆจ้า
-
:z1: :z1:
-
คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
มาแบบสั้นๆ พอให้หายอยาก ? 555 รอๆ ตอนต่อไปจ้าาา
นักเขียนสู้ๆ นะคะ :L2:
-
ว่าแล้วว่าวันนี้ฉันจะได้ใช้เปลือกทุเรียนที่ซื้อมารอบก่อนเพื่อฟาดหน้าพิชัย :beat:
ทำไมอีธานรู้ล่ะว่าอยู่ทางหนีไฟ
-
หลังจากอ่านถึงตอนล่าสุด หลาย ๆ คห.บ่นว่าแต่อีธาน แต่เราขอพูดตรง ๆ เลยค่ะว่าขัดใจภูริที่สุด
นิสัยของภูริไม่สมเหตุสมผลสำหรับเราค่ะ จากในเรื่องภูริมีความเป็นอยู่ที่ค่อนข้างเรียกได้ว่าปากกัดตีนถีบ
มีภาระต้องรับผิดชอบมากมายทั้งค่าใช้จ่ายในบ้าน ค่ายา และต้องดูแลแม่กับน้อง
นิสัยของคนที่อยู่ในสภาวะแบบนี้ควรจะแข็งกว่านี้ ต้องปกป้องตนเองและพยายามคิดถึงคนข้างหลัง
ไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบง่าย ๆ
ภูริยอมคนอื่นตลอดเพราะไม่อยากมีปัญหา กลัวโดนไล่ออกแล้วจะกระทบค่าใช้จ่าย จุดนี้เราเข้าใจค่ะ
แต่ที่เราขัดใจที่สุดคือการยอมให้คนอื่น (อีธาน) เข้าใจผิดบ่อย ๆ ไม่ยอมอธิบายใด ๆ ทั้งสิ้น
เพราะคิดว่าอีกคนไม่รู้จักตัวเองดีพอ ดังนั้นแม้จะอธิบายไปก็ไร้ความหมาย เพราะถึงอย่างไรอีกฝ่าย
ก็ยึดความคิดตนเองเป็นใหญ่อยู่ดี ในกรณีนี้มีปากก็ควรพูดเพื่อปกป้องผลประโยน์ของตนเอง
นี่คือปกติวิสัยของมนุษย์ที่อยู่ในสถานการณ์ที่ต้องต่อสู้ดิ้นรน มีคนต้องดูแล
เขาต้องตอบโต้เพื่อปกป้องตนเองและคนข้างหลัง ต้องมีความเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง
ถึงจะไม่เอาเปรียบคนอื่นแต่ก็จะไม่ยอมเสียประโยชน์ง่าย ๆ
จากเรื่องที่ปูมาพื้นเพของภูริเรียกได้ว่าค่อนข้างลำบาก ไม่มีเงินเก็บ เงินใช้เดือนชนเดือน
กับข้าวก็เป็นอาหารเมนูไข่ ไม่มีอะไรอื่นมาทำเท่าไรนัก อ่านแล้วสัมผัสได้ว่าความเป็นอยู่อัตคัด
ดังนั้นนิสัยไม่ควรปล่อยวางไหลลื่น มองโลกในแง่ดี ยอมอ่อนข้ออย่างง่ายดาย คิดแล้วไม่พูด
ไม่ปกป้องผลประโยชน์ของตนเอง นิสัยแบบนี้ไม่สมเหตุสมผลกับพื้นเพของตัวละครค่ะ
สิ่งที่ภูริทำคือยอมเกือบหมดเลย เพิ่งมาแข็งข้อเล็กน้อยตอนน้องป่วยเท่านั้น
อีกทั้งความคิดปกป้องตนเองอยากจะอธิบายก็ไม่มีเลย ทำไมไม่พูดไปว่าขอไปโรงพยาบาลแต่หัวหน้าไม่ให้
ดันพูดว่าขอลาแล้วไม่ให้ ใจความสำคัญมันอยู่ที่คำว่า "โรงพยาบาล" เพราะสื่อถึงความรุนแรงของสถานการณ์
คนปกติมันต้องพูดค่ะ (ขอย้ำอีกครั้ง) เพื่อปกป้องตนเอง นี่คือเซนส์ที่มนุษย์ทุกคนเป็น
ถ้าจะอธิบายจุดนี้ว่าเพราะเป็นนิสัยผู้ชายจึงไม่อยากพูดเรื่องหยุมหยิม จะกลัวเป็นเหมือนฟ้อง
อันนี้ไม่เห็นด้วยค่ะ การฟ้องกับการอธิบายความจริงห่างกันเพียงนิดเดียวอยู่ที่เจตนาของผู้พูด
ยอมคนเกินไป ไม่สมเหตุสมผลกับพื้นเพตัวละครค่ะ
เราเน้นเรื่องปกป้องตนเองมากเพราะนี่คือจุดเด่นที่ตัวละครที่มาจากพื้นเพเช่นนี้ควรมี
การที่นักอ่านคนอื่นต่อว่าอีธานว่าโง่และไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เราถามหน่อยค่ะว่าถ้าคนที่มีปัญหาไม่พูด
แล้วอีกคนจะมีปัญญากระจ่างแจ้งไหมคะ ถึงพูดไปแล้วอีกคนไม่เชื่อ แต่ถ้าพูดบ่อย ๆ ประกอบกับสิ่งที่
เขาได้เห็น อย่างไรก็ต้องมีสะกิดใจกันบ้าง นี่ถ้าภูริอธิบายบ้างอีธานก็จะสะกิดใจได้เร็วกว่านี้
คนเขียนก็จะดำเนินเรื่องได้กระชับและรวดเร็วขึ้น
"หากแม้แต่ตัวคุณยังไม่ยอมปกป้องตนเอง แล้วคุณคาดหวังว่าใครหน้าไหนจะมาปกป้องคุณ"
ทำไมต้องรอให้วันเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ในเมื่อเราก็สามารถกระตุ้นให้เกิดการพิสูจน์ได้เร็วกว่าการใช้
เครื่องมือที่เรียกว่า "วันเวลา" เราส่ายหัวกับหลาย ๆ คห.ที่ต่อว่าอีธานว่าทำไมไม่รู้ความจริงสักที
ทำไมไม่ต่อว่าภูริแทน
อีกประเด็นหนึ่งคือการทำงานของอลัน สิ่งที่อลันทำไม่เรียกว่า "สืบ"
แต่เรีียกว่า "หาข้อมูล" สองคำนี้เซนส์มันต่างกัน สืบนี่คือต้องพยายามเจาะลึกเสาะแสวงหาข้อมูลสำคัญมาให้ได้
ความสำคัญและความยากลำบากมีมากว่า "หาข้อมูล" สิ่งที่อลันทำก็แค่เอาข้อมูลจากเอกสารมารายงานอีธานเท่านั้น
ไม่มีเอะใจเลยว่าทำไมผลการประเมินของหัวหน้ากับเพื่อนร่วมงานแตกต่างกันขนาดนั้น
ถ้าเป็นคนที่ทำงานตำแหน่งสูงระดับนั้นจริงมันต้องมีเซนส์ค่ะ ต้องคิดและเอะใจไปแล้ว
ถ้าจะแย้งว่าอคติถือตัวว่าเป็นอัลฟ่าแล้วใช้ความรู้สึกนึกคิดตัวเองบดบังการทำงานแบบนี้
บอกเลยค่ะชีวิตจริงคุณอยู่ตำแหน่งสูงขนาดนั้นได้ไม่นานหรอก มันอยู่ไม่ได้ ยิ่งสูงยิ่งหนาว ลมยิ่งแรง
คุณไม่มีเซนส์แบบนี้คุณปลิวไปกับลม หรือไม่ก็โดนคนอื่นลอบกัดผลักตกหน้าผาตายไปแล้วค่ะ
ขนาดอีธานยังมีเอะใจบ้างเพราะได้ใกล้ชิดกับภูริ แต่ตัวคนไปสืบมันต้องได้กลิ่นทะแม่ง ๆ เหมือนกันค่ะ
เพราะต้องเห็นข้อมูลมากกว่าก่อนจะเลือกประเด็นสำคัญมารายงานเจ้านาย แต่นี่อะไร...
เราเขียนมาทั้งหมดนี้เพราะเราชอบเรื่องนี้ค่ะ อดทนอ่านจนถึงตอนล่าสุดก่อนจะแสดงความคิดเห็น
เพราะอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดก่อนจะวิจารณ์อะไรออกไป เราอยากให้นิยายของคุณเป็นนิยายที่มีคุณภาพ
อ่านแล้วก็อยากกลับมาอ่านซ้ำบ่อย ๆ ไม่ใช่นิยายคั่นเวลาที่อ่านแก้ขัดรอบเดียวพอ
ถึงอย่างไรเราก็จะอ่านเรื่องนี้ต่อค่ะ เราติเพื่อก่อ เพราะสนุกเราถึงพยายามเขียนขนาด
อย่าท้อก่อนนะคะ เราไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร
:hao7:
-
เอ้อออออออออ แบบนี้ก็ได้หรอภูริ
แต่รำคานหัวหน้าและผองเพื่อนมาก
แล้วภูริจะยอมไปถึงไหนเนี่ย
-
คู่หูคู่ฮา
ชอบคู่ภูริกับอีธานนี่จริงๆ
มาไวแบบนี้ นั่งดูภูริผ่านจออยู่ล่ะสิอีธาน
-
ก็คือพิชัยเริ่มแกล้งน่ากลัวแล้วนะมันดูไม่ปลอดภัยกับภูริมากอะ แล้วอีธานรู้ได้ไง่วาเข้าไปอะไรๆกันที่ประตูหนีไฟแอบดูเหรอ แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
อยากตีภูริสักทีสองที ทำไมหนูเป็นโอเมก้าที่แซ่บลืมแบบนี้ ไม่เอาไม่ไปจิ๊จ๊ะกับผู้หญิงนะลูกกกก แต่เราจะไม่เรียกว่านี่เป็นการนอกใจเพราะนางกับอีธานก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ ส่วนอีธานที่อย่างนี้จะมาอ้างถึงคู่แท้นะยะ อยากผูกมัดเค้าก็กัดเลยสิ อิอิ ทำมาเป็นว่านายเอกว่าไม่พอ ตัวเองนั่นแหละเริ่มก่อนตั้งแต่เช้า ปล.อีธานทีอย่างนี้รู้ว่าเขาจะไปจิ๊จ๊ะกันแถวบันไดหนีไฟ น่าจะรู้ได้สักทีว่าอิตาหัวหน้าพิชัยทำอะไรบ้าง รีบๆจีดการเลย
ปล.2 เป็นกำลังใจให้นะคะ รอติดตามตอนต่อไปอยู่ค่า :)
-
:bye2: o13
-
รอครับรอ :hao6: :hao6:
ป.ล.สู้ๆครับ
-
รอนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆเลย สนุกอ่าา. ชอบภูริมาก มั้งๆที่เจอเรื่อวหนักๆแต่ก็มองโลกในแง่ดีตลอดเลย เลิฟเลน มาต่อไวๆนะคะ ขอให้งานราบรื่นมาน่อได้ไวๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้คะ
-
เอ๋ รู้ได้ยังไงอะอีธาน แอบส่องเหมือนสตอกเกอร์เลย
รู้เรื่องเขาไปฟัดกับใคร แต่ไม่รู้เรื่องน้องโดนแกล้ง
ภูริก็น่าตีปาก อยู่ด้วยกัน เรื่องสำคัญดันไม่พูด
อีธานหึงชัดขนาดนี้ ทำไมจะไม่ยอมจัดการพิชัยให้ละ
รู้จักพูดหว่านเสน่ห์ใส่ลูกค้า ใส่สาวๆ แต่กับสามีไม่พูดซะงั้น
-
แหมๆๆ คู่นี้เคมีเรื่องนี้เขาเข้ากันดีที่สุดและ
คนเขียนสู้ๆนะจ๊ะ
-
โอ้ววว บอสก็เลยต้องมาใช้บริการบรรไดหนีไฟเลย
-
หลังจากอ่านถึงตอนล่าสุด หลาย ๆ คห.บ่นว่าแต่อีธาน แต่เราขอพูดตรง ๆ เลยค่ะว่าขัดใจภูริที่สุด
นิสัยของภูริไม่สมเหตุสมผลสำหรับเราค่ะ จากในเรื่องภูริมีความเป็นอยู่ที่ค่อนข้างเรียกได้ว่าปากกัดตีนถีบ
มีภาระต้องรับผิดชอบมากมายทั้งค่าใช้จ่ายในบ้าน ค่ายา และต้องดูแลแม่กับน้อง
นิสัยของคนที่อยู่ในสภาวะแบบนี้ควรจะแข็งกว่านี้ ต้องปกป้องตนเองและพยายามคิดถึงคนข้างหลัง
ไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบง่าย ๆ
ภูริยอมคนอื่นตลอดเพราะไม่อยากมีปัญหา กลัวโดนไล่ออกแล้วจะกระทบค่าใช้จ่าย จุดนี้เราเข้าใจค่ะ
แต่ที่เราขัดใจที่สุดคือการยอมให้คนอื่น (อีธาน) เข้าใจผิดบ่อย ๆ ไม่ยอมอธิบายใด ๆ ทั้งสิ้น
เพราะคิดว่าอีกคนไม่รู้จักตัวเองดีพอ ดังนั้นแม้จะอธิบายไปก็ไร้ความหมาย เพราะถึงอย่างไรอีกฝ่าย
ก็ยึดความคิดตนเองเป็นใหญ่อยู่ดี ในกรณีนี้มีปากก็ควรพูดเพื่อปกป้องผลประโยน์ของตนเอง
นี่คือปกติวิสัยของมนุษย์ที่อยู่ในสถานการณ์ที่ต้องต่อสู้ดิ้นรน มีคนต้องดูแล
เขาต้องตอบโต้เพื่อปกป้องตนเองและคนข้างหลัง ต้องมีความเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง
ถึงจะไม่เอาเปรียบคนอื่นแต่ก็จะไม่ยอมเสียประโยชน์ง่าย ๆ
จากเรื่องที่ปูมาพื้นเพของภูริเรียกได้ว่าค่อนข้างลำบาก ไม่มีเงินเก็บ เงินใช้เดือนชนเดือน
กับข้าวก็เป็นอาหารเมนูไข่ ไม่มีอะไรอื่นมาทำเท่าไรนัก อ่านแล้วสัมผัสได้ว่าความเป็นอยู่อัตคัด
ดังนั้นนิสัยไม่ควรปล่อยวางไหลลื่น มองโลกในแง่ดี ยอมอ่อนข้ออย่างง่ายดาย คิดแล้วไม่พูด
ไม่ปกป้องผลประโยชน์ของตนเอง นิสัยแบบนี้ไม่สมเหตุสมผลกับพื้นเพของตัวละครค่ะ
สิ่งที่ภูริทำคือยอมเกือบหมดเลย เพิ่งมาแข็งข้อเล็กน้อยตอนน้องป่วยเท่านั้น
อีกทั้งความคิดปกป้องตนเองอยากจะอธิบายก็ไม่มีเลย ทำไมไม่พูดไปว่าขอไปโรงพยาบาลแต่หัวหน้าไม่ให้
ดันพูดว่าขอลาแล้วไม่ให้ ใจความสำคัญมันอยู่ที่คำว่า "โรงพยาบาล" เพราะสื่อถึงความรุนแรงของสถานการณ์
คนปกติมันต้องพูดค่ะ (ขอย้ำอีกครั้ง) เพื่อปกป้องตนเอง นี่คือเซนส์ที่มนุษย์ทุกคนเป็น
ถ้าจะอธิบายจุดนี้ว่าเพราะเป็นนิสัยผู้ชายจึงไม่อยากพูดเรื่องหยุมหยิม จะกลัวเป็นเหมือนฟ้อง
อันนี้ไม่เห็นด้วยค่ะ การฟ้องกับการอธิบายความจริงห่างกันเพียงนิดเดียวอยู่ที่เจตนาของผู้พูด
ยอมคนเกินไป ไม่สมเหตุสมผลกับพื้นเพตัวละครค่ะ
เราเน้นเรื่องปกป้องตนเองมากเพราะนี่คือจุดเด่นที่ตัวละครที่มาจากพื้นเพเช่นนี้ควรมี
การที่นักอ่านคนอื่นต่อว่าอีธานว่าโง่และไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เราถามหน่อยค่ะว่าถ้าคนที่มีปัญหาไม่พูด
แล้วอีกคนจะมีปัญญากระจ่างแจ้งไหมคะ ถึงพูดไปแล้วอีกคนไม่เชื่อ แต่ถ้าพูดบ่อย ๆ ประกอบกับสิ่งที่
เขาได้เห็น อย่างไรก็ต้องมีสะกิดใจกันบ้าง นี่ถ้าภูริอธิบายบ้างอีธานก็จะสะกิดใจได้เร็วกว่านี้
คนเขียนก็จะดำเนินเรื่องได้กระชับและรวดเร็วขึ้น
"หากแม้แต่ตัวคุณยังไม่ยอมปกป้องตนเอง แล้วคุณคาดหวังว่าใครหน้าไหนจะมาปกป้องคุณ"
ทำไมต้องรอให้วันเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ในเมื่อเราก็สามารถกระตุ้นให้เกิดการพิสูจน์ได้เร็วกว่าการใช้
เครื่องมือที่เรียกว่า "วันเวลา" เราส่ายหัวกับหลาย ๆ คห.ที่ต่อว่าอีธานว่าทำไมไม่รู้ความจริงสักที
ทำไมไม่ต่อว่าภูริแทน
อีกประเด็นหนึ่งคือการทำงานของอลัน สิ่งที่อลันทำไม่เรียกว่า "สืบ"
แต่เรีียกว่า "หาข้อมูล" สองคำนี้เซนส์มันต่างกัน สืบนี่คือต้องพยายามเจาะลึกเสาะแสวงหาข้อมูลสำคัญมาให้ได้
ความสำคัญและความยากลำบากมีมากว่า "หาข้อมูล" สิ่งที่อลันทำก็แค่เอาข้อมูลจากเอกสารมารายงานอีธานเท่านั้น
ไม่มีเอะใจเลยว่าทำไมผลการประเมินของหัวหน้ากับเพื่อนร่วมงานแตกต่างกันขนาดนั้น
ถ้าเป็นคนที่ทำงานตำแหน่งสูงระดับนั้นจริงมันต้องมีเซนส์ค่ะ ต้องคิดและเอะใจไปแล้ว
ถ้าจะแย้งว่าอคติถือตัวว่าเป็นอัลฟ่าแล้วใช้ความรู้สึกนึกคิดตัวเองบดบังการทำงานแบบนี้
บอกเลยค่ะชีวิตจริงคุณอยู่ตำแหน่งสูงขนาดนั้นได้ไม่นานหรอก มันอยู่ไม่ได้ ยิ่งสูงยิ่งหนาว ลมยิ่งแรง
คุณไม่มีเซนส์แบบนี้คุณปลิวไปกับลม หรือไม่ก็โดนคนอื่นลอบกัดผลักตกหน้าผาตายไปแล้วค่ะ
ขนาดอีธานยังมีเอะใจบ้างเพราะได้ใกล้ชิดกับภูริ แต่ตัวคนไปสืบมันต้องได้กลิ่นทะแม่ง ๆ เหมือนกันค่ะ
เพราะต้องเห็นข้อมูลมากกว่าก่อนจะเลือกประเด็นสำคัญมารายงานเจ้านาย แต่นี่อะไร...
เราเขียนมาทั้งหมดนี้เพราะเราชอบเรื่องนี้ค่ะ อดทนอ่านจนถึงตอนล่าสุดก่อนจะแสดงความคิดเห็น
เพราะอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดก่อนจะวิจารณ์อะไรออกไป เราอยากให้นิยายของคุณเป็นนิยายที่มีคุณภาพ
อ่านแล้วก็อยากกลับมาอ่านซ้ำบ่อย ๆ ไม่ใช่นิยายคั่นเวลาที่อ่านแก้ขัดรอบเดียวพอ
ถึงอย่างไรเราก็จะอ่านเรื่องนี้ต่อค่ะ เราติเพื่อก่อ เพราะสนุกเราถึงพยายามเขียนขนาด
อย่าท้อก่อนนะคะ เราไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร
:hao7:
ชอบบบบบบบบบ
-
เมื่อไรอีธาน จะรู้ความเลวร้ายของอิตาพิชัยและเดอะแก๊งสักทีเนี่ย ชักจะมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ
ปล. สู้ๆ นะคะ
-
:mew4:โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้ิองภูวววววววววว เอ็นดูมาก 55555 // ขอบคุณค่ะ
-
เป็นกำลังให้คุณนักเขียนค่ะ หลายคนอาจจะคิดว่าเนื้อเรื่องมันไม่สมเหตุสมผล
แต่สำหรับเราคิดว่ามันขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนมากกว่า
เรื่องจะดำเนินต่อไปยังไงก็จะติดตามอ่านจนจบค่ะ
กว่าจะเขียนออกมาได้แต่ละบทคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สู้ๆนะคะ^^
:pig4: :pig4:
-
เราเห็นด้วยกับเม้นท์ด้านบนค่ะ เราเคารพในเนื้อเรื่องที่คุณคนเขียนนำเสนอนะคะ
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ อย่าหักโหมจนลืมพักผ่อน ยังไงก็รออ่านแน่นอนค่ะ :mew1:
-
>….ตอนที่ 24 [100%]….<
การมองทุกอย่างผ่านกล้องวงจรปิดมันก็ดีที่ได้เห็นว่าทุกคนคนทำตัวอย่างไร ปฏิบัติต่อกันแบบไหน แล้วการทำงานของแต่ละคนมันเป็นยังไง แต่นั่นมันยังลงลึกไม่มากพอ มันมีแค่ภาพ และภาพก็สามารถลวงตาคนเราได้เสมอ แค่เปลี่ยนมุม...ก็อาจกลายเป็นอีกความหมายในความเป็นจริงได้
ดังนั้น...อีธานจึงส่งคนเข้าไปปะปนอยู่ในแผนกของภูริ
เขาเพิ่งเริ่มส่งคนไปวันนี้ บวกกับภาพจากล้องวงจรปิด เขาได้รู้อะไรเยอะขึ้น ไม่ใช่แค่ภาพที่อลันเอามารายงานเขาเพียงอย่างเดียว แต่ที่เมื่อเที่ยงเขาโทรไปหาภูรินั้นก็เพราะว่าดันไปเจอช๊อตนั้นเข้าพอดีน่ะสิ เขายอมไม่ได้ที่จะให้ภูริใช้ร่างกายที่เขากอดอยู่ทุกวันนี้กับคนอื่น เขาก็เลยเข้าไปป่วนแม่งซะเลย เกี่ยวกับตัวเองไหมไม่รู้ รู้แต่ภูริเป็นคู่ของเขาและเขาไม่ต้องการจะให้ภูริไปมีสัมพันธ์กับใครทั้งนั้น
“ท่านไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เพื่อจะตามติดชีวิตโอเมก้าเพียงคนเดียว” อลันเอ่ยขณะที่ส่งเอกสารให้อีธานเซ็น งานเขาเยอะ...และเขาก็เบื่อชะมัด
“โอเมก้าคนนั้นเป็นคู่ของผม”
“เป็นคู่ที่ไม่ได้ตั้งใจนี่ครับ เดี๋ยวห้องวิจัยของเราก็สร้างยาแก้ได้ เมื่อถึงเวลานั้นท่านก็จะไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับโอเมก้าที่ท่านไม่ชอบ ผมขอโทษที่ก้าวก่าย แต่ผมไม่เห็นประโยชน์จากการกระทำในครั้งนี้เลย”
“มันมีประโยชน์แน่” อีธานตอบแค่นั้น เขาก้มหน้าอ่านเอกสารโดยไม่ไขข้อข้องใจให้กับเลขาคนสนิท
ก็จริงที่อีธานไม่ได้ทำทุกอย่างโดยมีเหตุผลรับรอง บางครั้งคนเราก็เผลอให้อารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผล แต่เรื่องนี้เขาเชื่อว่ามันจะต้องได้ประโยชน์ มีบางอย่างที่ไม่ปกติกับภูริ แล้วถ้ามองภูริเป็นพนักงานคนหนึ่ง ไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยว พนักงานคนนี้เขาก็ไม่ได้รับความเป็นธรรม เหตุเกิดจากอะไรล่ะ...คนที่สามารถกดลูกน้องได้ก็มีแต่คนที่มีระดับชั้นสูงกว่า ในที่นี้ก็คือพิชัย
พิชัยไปต่อว่าและจะบังคับให้ภูริใช้ปากให้ นั่นมันควรเกิดขึ้นในบริษัทเขาอย่างนั้นเหรอ เขาไม่จำเป็นต้องแคร์ใครอันนั้นมันใช่ แต่นี่เป็นองค์กรใหญ่ ในฐานะผู้บริหารเขาปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้ เขาไม่ชอบใจนักที่คนบางคนใช้อำนาจในทางที่เลวทราม
แล้วจากที่สังเกตภูริมาพักใหญ่ ภูริเป็นคนขยันทำงานมาก สอบถามบางคนก็บอกว่าภูริโดนพิชัยด่าบ่อยๆ แต่ภูริก็ยังทำงานต่อไป ทำเหมือนเขาโอเค เหมือนไม่เป็นอะไรทั้งนั้น แค่คนคนหนึ่งบ่นและเจ้าตัวก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ อีธานว่ามันไม่ใช่ ถ้าจะบ่นจะว่าภูริ...อย่างน้อยก็ต้องเพราะภูริผิดจริงๆ
“ผมอยากรู้เรื่องของแผนกอื่นด้วย ส่งคนไปทีนะ” อีธานวางเอกสารลงแล้ว เขามีประชุมต่อแล้วก็กำลังจะไปเข้าร่วม
“ทุกแผนกเลยหรือเปล่าครับ”
“ใช่ แล้วเลิกงานผมขอสรุปคร่าวๆ ด้วย”
“ครับท่าน” อลันค่อนข้างจะคราแครงใจกับการกระทำของอีธาน ถ้าเป็นส่วนของการประเมินผลการทำงานของชนชั้นต่างๆ ส่วนนั้นมีรายงานที่ชัดเจนเอาไว้อยู่แล้ว งั้นทำไมต้องมานั่งจับตาดูคนเหล่านี้อีก...มันไม่เสียเวลาไปเปล่าเหรอ?
อีธานอยากจะเป็นคนเฝ้าจับตามองภูริเองด้วยซ้ำถ้าทำได้ แต่อย่างที่บอกไป ดูผ่านกล้องวงจรปิดอย่างเดียวมันก็เห็นแค่ภาพแต่ไม่รับรู้ถึงคำพูดของคนอื่น ในกรณีที่ไปนั่งเฝ้าก็คงไม่มีใครเข้ามาทำอะไรภูริ ดีไม่ดี แม้กระทั่งหัวหน้าก็ยังไม่กล้าสั่งงานเพราะฐานะของอีธานเอง
ตารางงานวนไปไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ เนื้อหาใกล้กันบ้างในบางครั้งหรือไม่ก็ปัญหาเดิมที่กลับมาให้แก้อีก ท่าทางของอีธานดูเหมือนสบายๆ กับงานที่เขาทำ แต่สมองเขากลับไม่เป็นอย่างนั้น
ก็นะ...บางทีซีอีโอที่มีอายุหน่อยบางคนก็แก่แต่ตัว ประสบการณ์ไม่เยอะและมองแค่อะไรแคบๆ อีธานจำเป็นต้องฟังข้อเสนอแนะของเขารวมกับความคิดเห็นอื่นๆ ว่ามีใครเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยอย่างไร ทั้งที่ตัวเขาเองคิดว่ามันมีแนวทางที่ดีกว่านี้ในการแก้ปัญหา ติดอย่างเดียว...ติดเสียงส่วนมาก
หัวข้อประชุมที่หนักๆ ในวันนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับยอดขาย มันขึ้นตรงกับฝ่ายขายแน่นอนอันนี้คงไม่ต้องพูดถึง บนโต๊ะเบื้องหน้าของบอร์ดผู้บริหารมีรายงานการขายอย่างละเอียดวางอยู่ อีธานได้อ่านมันแล้ว เขาเลยไม่จำเป็นต้องเปิดอ่านซ้ำขณะที่มีคนออกไปรายงานพร้อมภาพโปรเจกเตอร์ ประเด็นคือ...ความต้องการยาในการรักษานั้นมียอดสูงขึ้น แต่ปรากฏว่ายอดการขายกลับยังคงที่ มีขึ้นลงบ้างแต่ไม่เหวี่ยง
นั่นคือสิ่งที่แปลก...
ความต้องการของตลาดกับการขายออกนั้นสวนทางกัน ความต้องการมีมากขึ้นทุกวัน แต่ยอดขายในแต่ละวันกลับไม่มากเท่าที่ควรจะเป็น มีการประเมินในหลายรูปแบบ อย่างผู้จำหน่ายปลีกย่อยมีการกักตุนยาเอาไว้ทำให้ยอดขายไม่ได้กระเตื้องขึ้น หรือแม้กระทั่งคู่แข่งที่มีการขายในราคาที่ค่อนข้างจะตัดหน้ากันพอสมควร พวกเขากำลังคิดว่าจะทำยังไงให้ดัชนีการขายสูงขึ้นเรื่อยๆ
พวกเขาไม่สามารถไปนั่งกระตุ้นให้ฝ่ายเซลล์ทำยอดได้มากกว่าที่เคยทำ ถ้าหากว่ามันเป็นเพราะลูกค้าไม่เอาจริงๆ เชื่อว่าเซลล์ทุกคนต้องอยากทำยอดให้ได้มากๆ ด้วยสวัสดิการเสริมด้านนี้เอาไว้อยู่แล้ว ยิ่งยอดสูง ค่าคอมพ์และโบนัสก็จะสูงตาม ดังนั้นสิ่งที่พอจะหาทางออกในตอนนี้ของพวกเขาก็คือการเสนอโปรโมชั่นพิเศษเพื่อเพิ่มยอด
แต่ยาด้านการแพทย์โดยตรงนั้นมันเอาไปใช้กับโปรโมชั่นเชิงลดแลกแจกแถมไม่ได้ ทั้งต้นทุนตัวยา ต้นทุนการผลิตและอื่นๆ เมื่อซีอีโออาวุโสไม่สามารถหาทางออกกับปัญหานี้ได้อย่างชัดเจน อีธานจึงต้องมานั่งคิดหาแนวทาง คนเสนอน่ะมี...แต่คนที่จะเสริมแนวทางใดแนวทางหนึ่งยังไม่มากพอ โดยเฉพาะเสียงที่เด็ดขาดที่สุดของอีธาน มันจึงไม่แปลกอะไรที่ทุกคนจะหันความสนใจมาทางนี้
ทว่า...อีธานกลับคิดอีกรูปแบบหนึ่ง
อีธานไม่ได้คล้อยตามไปกับโปรโมชั่น หรือแนวคิดที่ว่าคู่แข่งจากบริษัทอื่นกำลังตัดหน้าราคากับเขา ยิ่งกรณีที่ผู้จำหน่ายปลีกย่อยตุนยาเอาไว้ยิ่งเป็นทางที่อีธานคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้เข้าไปใหญ่ ยามีอายุการใช้งานที่ชัดเจน กักตุนยังไงก็ต้องมีการซื้อเพิ่มเข้าไปหมุนเวียน ถ้าความต้องการตลาดเยอะขนาดนี้...เป็นไปได้เหรอที่ร้านจำหน่ายปลีกย่อยจะตุนยาไว้เยอะขนาดนั้น
อีธานนึกถึงภูริขึ้นมา ภูริเป็นพนักงานเซลล์ที่แทบจะไม่เคยออกไปขายของตามหน้าที่ของตัวเอง ด้วยเหตุผลที่ว่าภูริไปทะเลาะกับลูกค้า แต่...ไม่เคยมีรายงานร้องเรียนจากลูกค้าเรื่องที่ภูริทำตัวไม่ดี มันขัดแย้งกันอยู่ แล้วจากที่ให้ภูริออกไปขาย ออกไปทำหน้าที่ของตัวเองในวันสองวันมานี้ ผลมันดีกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก
เป็นไปได้ไหมที่ฝ่ายเซลล์เองนั่นแหละที่ทำให้ยอดการขายในบริษัทไม่กระเตื้อง?
อีธานจะพูดความคิดของตัวเองออกไปในตอนนี้ไม่ได้เพราะหลักฐานในมือของเขานั้นมีไม่มากพอ อีกทั้งในห้องนี้ก็ยังมีบางคนที่อยู่ในหมวดฉ้อโกงแบบแปรนสร้างห้องแล็บใต้ดินด้วย เขาต้องระวัง จะเดินเกมแต่ละเกมนั้นผลีผลามไม่ได้ ไม่งั้นแทนที่จะตกปลาตัวใหญ่ได้เขาจะชวดมันทั้งหมดเลย
งั้น…จะเอายังไงล่ะ?
“ผมขอลิสรายการข้อเสนอต่างๆ เพื่อเอาไปประกอบการตัดสินใจ วันนี้ผมคงยังตัดสินใจไม่ได้ อยากจะขอลองดูแนวของตลาดอีกหน่อย…” ไม่ใช่เลย ไม่ใช่เรื่องของตลาด แต่อีธานอยากรู้อะไรบางอย่าง ถ้ามันชัดเจนแล้วเขาคงจะจัดการกับคำว่ายอดขายนี้ได้ในไม่ช้า
เมื่อประธานบริหารเอ่ยออกมาแบบนี้ ทุกคนก็ต้องเคารพและทำตามแม้ว่าจะขัดใจตัวเองอยู่บ้าง พวกเขาคิดว่าแนวทางแก้ไขมันก็ไม่ยากอะไร ทำไมอีธานต้องคิดหนักขนาดนั้นด้วย บางคนก็อยากได้คำตอบเลย...อะไรที่มันชัดเจนมันจะเริ่มทำได้ไว
อีธานเห็นสีหน้าของแต่ละคนแล้ว เขารู้ว่ามีคนไม่พอใจกับการตัดสินใจของเขา แล้วยังไง…เขาไม่สน ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินจากไปโดยไม่มองหน้าใครอีก อีธานเป็นแบบนี้เสมอ เขาไม่ได้คิดหรอกว่าการกระทำของเขาจะสร้างความไม่พอใจให้ใครไหม เขาแค่มีเรื่องต้องคิด ต้องทำและต้องจัดการอีกมากมาย
มากเกินกว่าจะมาสนใจว่าใครมีข้อคิดเห็นยังไงกับความเป็นเขา...
“คุณวิชุตาส่งข้อความมาหา บอกว่าถ้าเย็นนี้ท่านว่าง...อยากชวนท่านไปทานมื้อค่ำที่บ้านของเธอครับ” วิชุตาอีกแล้ว
เมื่อเช้านี้เจ้าตัวโทรมาหาเขา ก็โทรมาชวนไปกินข้าว ชวนไปเที่ยวอะไรเถือกนี้แต่อีธานปฏิเสธไปแล้ว ไม่คิดว่าจะวนมาขอนัดเขาอีก ผู้หญิงแบบนี้น่ารำคาญ เห็นท่าทางเรียบร้อยดูใสซื่อ แต่เอาเข้าจริงก็จุกจิกเอาเรื่องสินะ
เขาเคยคิดว่าจะเอาภูริมาเป็นเกราะกำบัง บอกกับอีกฝ่ายว่าตนมีคู่แท้แล้วและคงไม่สามารถสานต่อกับคนอื่นได้ แต่คิดไปคิดมา พอสร้างยาแก้คู่แท้ได้เขากับภูริก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี อีธานก็เลยไม่ได้ใช้มุกนี้กับหล่อน แล้วเลือกที่จะเลี่ยงไปเรื่อยๆ อย่างที่ทำอยู่นี้แทน
“บอกเธอว่าวันนี้ผมมีนัดทานอาหารค่ำ” แต่วันนี้อีธานไม่มีนัดไปที่ไหน เขาแค่มีสิ่งที่จะไปทำ
“ครับท่าน” อลันทำตามคำสั่งทันทีด้วยการส่งข้อความตอบกลับไปหาวิชุตา
อีธานกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองอีกครั้ง บนโต๊ะทำงานของเขามีกาแฟถุงกระดาษวางอยู่ จริงๆ เวลามันละลายก็มีน้ำเกาะรอบถุงไปหมด แต่เขาแก้ปัญหามันด้วยการเอาผ้าขนหนูมารองไว้ จะได้ไม่เปียกโต๊ะของตัวเอง เห็นเจ้าถุงนี้แล้วก็...นึกถึงภูริเนอะ
“วันนี้น้องสาวภูริออกจากโรงพยาบาลไหม” อีธานนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องทำงาน เขามีงานต่อ แต่เขาขอเวลาตัวเองพักสักครู่หนึ่ง
“ครับ เย็นนี้คุณภูฟ้าได้ออกจากโรงพยาบาล ยาตัวใหม่ที่หมอได้ให้เธอใช้ได้ผลดี ไม่มีอาการแทรกซ้อนแล้วเธอก็หายจนแทบจะเป็นปกติแล้วครับท่าน”
“ค่าใช้จ่ายล่ะ”
“ค่าใช้จ่ายส่วนต่างแปดร้อยสี่สิบหกบาทครับ” เห็นว่าในกระเป๋าเงินภูริมีอยู่ราวๆ พันสองร้อยกว่าบาท เมื่อเช้าจ่ายค่าน้ำไปหกสิบ...น่าจะพอมั้ง
“ทางนั้นจ่ายหรือยัง”
“ค่าใช้จ่ายจะต้องเคลียร์ช่วงที่มารับคนไข้ออกจากโรงพยาบาลครับท่าน มีนัดออกจากโรงพยาบาลเย็นนี้ คงเคลียร์ค่าใช้จ่ายในช่วงเย็น” ฟังแล้วก็พยักหน้ารับ วันนี้ภูริน่าจะไปรับน้องสาวออกจากโรงพยาบาลล่ะมั้ง
“ขอบใจ ไปทำงานต่อเถอะ”
“ครับ” อลันโค้งหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
อีธานนั่งพักสายตาอยู่ตรงนั้นราวๆ ห้านาที รู้สึกว่าโอเคขึ้นหน่อยก็กลับไปนั่งประจำที่ของตัวเองพร้อมกับเปิดแฟ้มบนสุดออกเพื่ออ่านเนื้อหาด้านใน ส่วนเรื่องรายการการโปรโมชั่นนั้นเดี๋ยวอลันจะทำสรุปเข้ามาให้เขา ต้องใช้เวลาในส่วนนั้นสักเล็กน้อย
แต่ว่า...อ่านไปสองหน้าเขาก็รู้สึกอยากจะเห็นว่าภูริกำลังทำอะไรอยู่ แค่รู้สึกก็สามารถทำให้เขานั้นเปิดหน้าจอคอมพ์ของตนเอง แล้วซิงก์ข้อมูลจากกล้องวงจรปิดเพื่อจะดูทันที
อีธานเปลี่ยนกล้องอยู่สองสามหน กว่าจะเจอว่าภูริอยู่ตรงเครื่องถ่ายเอกสาร มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาแล้วก็จับก้นของภูริ เห็นชัดแม้อยู่ไกลว่าภูริสะดุ้งแล้วหันไปมอง ทว่าคนที่ทำแบบนั้นกลับเดินลอยหน้าลอยตาไปเฉยเลย
สีหน้าภูริแบบนั้น...นี่คงไม่ใช่การยอกล้อของเพื่อนกันหรอก
อีธานที่ตอนแรกกะว่าจะดูครึ่งเดียวแล้วกลับไปทำงานก็เปลี่ยนใจ เห็นอย่างนี้มันอดที่จะดูต่อไม่ได้ เขานั่งมองภูริถ่ายเอกสารปึกใหญ่ แต่ใหญ่มากขนาดไหนอันนี้ก็ไม่แน่ใจเพราะกล้องก็ค่อนข้างจะห่างไกลพอสมควร ถ่ายเสร็จก็เดินไปตามโต๊ะต่างๆ ส่งเอกสารให้คนนั้นที คนนี้ที เหลือกลับมาที่โต๊ะตัวเองแค่ไม่กี่แผ่น
ภูรินั่งเขียนอะไรอยู่ได้ไม่นาน ชายหนุ่มอีกคนก็เดินเข้ามาด้านหลัง มีคนหนึ่งกอดคอภูริก่อนจะวางเอกสารอะไรสักอย่างลงบนโต๊ะ อีธานเปลี่ยนมุมกล้องเล็กน้อย จุดนั้นมันเห็นแค่ด้านหลังภูริ เขาอยากเห็นด้านหน้า พอเห็นแล้วก็รู้ว่าไอ้หนุ่มที่กอดคอภูริอยู่กำลังใช้มือลูบไล้ที่หน้าอก ภูริพยายามจะปัดออก แต่อีกคนก็ดึงมือภูริไว้แล้วก้มลงไปทำอะไรสักอย่าง
นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ?
อีธานหงุดหงิดมาก มากๆ เขาแทบจะกำปากกาที่อยู่ในมือหัก แต่ก็อดทน ผ่านไปสักพัก ไอ้สองคนนั้นก็เดินออกไป พวกมันกอดคอกันเอง คุยอะไรไม่รู้แล้วก็หัวเราะ ตัดมาที่ภูริ สีหน้าเจ้าตัวไม่ดีเลย...ขนาดคนที่บ้าๆ บวมๆ อย่างภูริยังเครียด เขาว่านั่นคงไม่ใช่การหยอกเล่น
ใจเย็นอีธาน...มึงต้องใจเย็น
อีธานสูดหายใจเข้าออกหนักๆ ตั้งสติแล้วปิดหน้าจอ ภาพอย่างเดียวบอกเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้ และตอนนี้เขาเองก็มีงานที่ต้องทำ ถ้าปล่อยวางเรื่องภูริในตอนนี้ไม่ได้ งานในส่วนของวันนี้ก็จะไม่เสร็จ เย็นนี้เขาจะได้รับการรายงานผล เขาจะต้องรอจนถึงตอนนั้นให้ได้ แม้ว่ามันจะยากเย็นไปเสียหน่อยก็เถอะ
เป็นวันที่อีธานทำงานตรงต่อเวลามาก เมื่อเข็มสั้นชี้ไปที่เลขหกเขาก็หยุดทุกอย่างที่ทำแล้วเรียกให้อลันตามงานที่เขาได้สั่งเอาไว้แทบจะทันที กาแฟโบราญหวานมากของภูริเจือจางจนเหลือแค่รสกาแฟอ่อนๆ และความเย็นเพียงเล็กน้อย อีธานหยิบมันขึ้นมาดื่มแล้ววางเอาไว้ที่เดิม ก็แค่ดื่มเพื่อฆ่าเวลา...เขาอยากให้คนของเขามาถึงที่นี่ไวๆ
ระหว่างที่รอ อีธานเปิดกล้องวงจรปิดขึ้นอีกครั้ง นี่เป็นเวลาเลิกงานแล้ว คาดว่าภูริคงกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมจะไปรับน้องสาวออกจากโรงพยาบาล ปรากฎว่ามันผิดจากที่เขาคาดเพราะภูริยังคงนั่งพิมพ์งานอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เขามองภูริขยับปลายนิ้วลงบนคีย์บอร์ด ทั้งที่ไม่มีเสียงแต่ก็เหมือนได้ยินเสียง อีกฝ่ายหยิบกาแฟถุงเดิมหรือเปล่าไม่แน่ใจขึ้นมาจิบ แล้วก็กลับไปทำงาน รอบๆ ตัวภูริยังมีกลุ่มคนที่ทำโอทีอยู่เช่นกัน รวมถึงไอ้สองคนที่ทำรุ่มร่ามกับภูริด้วย
“ขออนุญาตครับท่าน” อลันส่งเสียง อีธานละสายตาเพื่อมองดูคนที่กำลังจะเข้ามา
“ผมอยากรู้ว่าตอนบ่ายสองยี่สิบหก สองคนนั้นเข้าไปทำอะไรกับภูริ” อีธานถามคำถามทันที และคนที่ตอบได้ก็มีแค่คนเดียว
“สองคนนั้นเอางานไปวานให้คุณภูริทำครับ ระหว่างที่สั่งงานคุณภูริ พวกเขาก็ลวนลาม ซึ่งคุณภูริพยายามปัดป้องแล้วแต่ไม่เป็นผล”
“นี่บริษัทเราจะลวนลามกันอย่างนี้ก็ได้งั้นเหรอ” คิ้วอีธานขมวดเป็นปม
“...” และก็ไม่มีใครตอบได้ เพราะคำตอบแน่นอนว่าไม่ แล้วยังไง...เมื่อคนคุมมันเอาไม่อยู่ ใครจะเข้าทำอะไรตรงนั้นได้
“แล้ววันนี้ภูริโดนอะไรอีก”
“ก็โดนลวนครับ ตั้งแต่เมื่อเช้า”
“ฮะ?” เมื่อเช้าเหรอ เมื่อเช้าเขาให้อลันส่งภูริไปทำงานข้างนอก
“คุณพิชัยที่เอาใบเซอร์จากคุณอลันไปส่งให้คุณภูริน่ะครับ เขาพูดทำนองว่า...คุณภูริไม่ใช่คู่แท้ของท่าน เป็นแค่เด็กเลี้ยง เขาขู่ว่าเขาจะกัดคอคุณภูริ” คนรายงานก็รายงานให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาอยู่ใกล้และพยายามเก็บรายละเอียดตามที่อีธานสั่ง
“แล้วนายนั่นก็ยืนทื่อให้เขาขู่หรือยังไง” อีธานเริ่มไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถึงขั้นโมโหในความยอมคนของภูริเลยก็ว่าได้ ครั้นจะมาด่าว่าลูกน้องของตัวเองมันก็ไม่ใช่เรื่อง เขาเป็นคนสั่งเองกับปากว่าให้เฝ้าดูความเคลื่อนไหวอย่างใกล้ชิดและฟังทุกอย่างให้มากที่สุด แต่ห้ามเข้าไปยุ่ง!
“ผมไม่ทราบครับ ได้ยินโต๊ะใกล้ๆ บ่นสงสารคุณภูริที่โดนแกล้งอยู่ประจำ จะสู้ก็ไม่ได้...โดนไล่ออกคุณภูริคงแย่” อีธานคิดตาม ซึ่งมันก็สอดคล้องกับครอบครัวของภูริที่เขาเจอมา น้องสาวป่วยบ่อย แม่ก็เอาแต่เรียกร้องเงิน
ภาระทำให้ต้องทนงั้นสิ...
“แผนกอื่นที่ผมให้ตามดูล่ะ” อีธานพอจะเข้าใจภูริมากขึ้นแล้ว เขาก็เลยหันไปถามในส่วนอื่นต่อ
“นี่เป็นภาพส่วนหนึ่งที่พวกผมเก็บมาจากเหตุการณ์ในวันนี้ โอเมก้าเป็นกลุ่มคนที่โดนใช้งานหนักครับ ส่วนใหญ่ต้องมารับงานที่ไม่ใช่ของตัวเอง บ้างก็โดนลวนลามหรือลากเข้าไปที่ห้องน้ำ...” เล่นทิ้งคำมาแบบนี้ก็พอจะเดาได้แล้ว
“บริษัทผมเน่าเฟะขนาดนี้เลยเหรอ”
“มันเป็นความสมัคใจของเหล่าชนชั้นล่างนี่ครับ พวกเขาไม่สู้เอง ไม่คิดจะรายงานการกระทำที่ไม่สมควรต่อเบื้องบน มันก็คือพวกเขายินยอมที่จะต้องทำตามคนอื่น มันก็เป็นเรื่องปกติ” อลันเอ่ยออกมา
เมื่อก่อนอีธานอาจคิดว่าสิ่งที่อลันพูดมันก็ถูก เขาก็คิดอย่างนั้นบ่อยๆ คนที่โดนรังแกไม่ยอมลุกขึ้นมาสู้เอง เอาแต่ปล่อยให้ตัวเองเป็นเบี้ยล่างโดยเอาคำว่าสู้ไม่ได้มาเป็นข้อแก้ตัว ไม่มีใครสู้ใครไม่ได้หรอก มีแต่ไม่สู้เท่านั้นแหละ
แต่ว่า...มันจริงเหรอ?
เขาไม่เคยใกล้ชิดชนชั้นที่ต่างกันมากมาก่อน จนกระทั่งมาถึงภูริ โอเมก้าที่อีธานเคยคบยังเป็นโอเมก้าที่มีระดับ เพราะฐานะทางครอบครัว แต่ภูริไม่ใช่เลย ภูริเป็นแค่พนักงานหาเช้ากินค่ำ ต้องทนอยู่โดยหลีกเลี่ยงปัญหาเพราะออกจากงานไม่ได้ งั้นถ้าโอเมก้าและเบต้าคนอื่นที่โดนแกล้งแล้วไม่สู้ อาจเป็นเพราะเขาก็ยอมให้ตัวเองโดนไล่ออกไม่ได้หรือเปล่า
‘ประสิทธิภาพสูงแต่นิสัยต่ำ...’
คำพูดหนึ่งของภูริแว้บเข้ามาในหัวเขา และดูท่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้แตกต่างอะไรกับคำพูดของภูริเลย อีธานมองภาพที่ลูกน้องของเขาเอามาให้ แต่ละภาพที่ก็ดูเหมือนเรื่องปกติธรรมดาทั่วไป ภาพ...มันก็คือภาพ เล่าเรื่องได้ แต่ไม่ครบทุกมุม
“คนที่ลวนลามนี่เป็นอัลฟ่าใช่ไหม”
“ครับท่าน เป็นอัลฟ่าที่อยู่ในแผนก...ทุกภาพเลย” คนพูดไม่ได้รู้สึกอะไรมาก ชนชั้นใกล้กัน...แต่อัลฟ่าก็ยังมีการแบ่งระดับความเข้มข้นของสายเลือด พวกเขาคิดว่าพวกเขานั้นสูงส่งกว่าอัลฟ่าปลายแถวพวกนั้น
อีธานปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ แม้ในหมู่อัลฟ่าจะมองว่านี่ก็เรื่องปกติ...คนไม่สู้ก็ต้องโดนรังแก แต่อีธานยอมรับไม่ได้ นี่มันบริษัทของเขา และสิ่งที่เห็นอยู่นี้มันคือความเน่าเฟะอย่างหนึ่ง ถ้าไม่จัดการ...บริษัทแห่งนี้คงได้มีแต่อัลฟ่าแย่ๆ สุมหัวอยู่เต็มไปหมด!
….100%….
มาดึกแต่มาค่ะ! ได้อ่านคอมเมนต์แล้วนะคะ เข้าใจในมุมของนักอ่านที่คิดอย่างนี้เช่นกัน แอบสะเทือนเพราะเหมือนตัวเองโดนด่า แต่ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นการติเพื่อก่อเราเข้าใจ เราจะกลับไปรีไรต์ให้มันดีกว่าเดิมนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ
ส่วนที่ว่าเหมือนตัวเองโดนด่าเพราะตัวเองมีนิสัยอย่างเจ้าภูค่ะ ฮ่าๆ เราเป็นคนไม่เถียงใคร ไม่ฟ้องใคร ทนได้เราก็ทน หัวหน้าไล่เราไปตายเพราะเราเขียนวันที่ผิดเรายังนิ่งเลยค่ะ เป็นนิสัยที่แอบน่ารำคาญเนอะ แฟนเราก็ว่าเราเช่นนั้นเหมือนกัน
ต่างคนต่างมุมมองไม่ใช่เรื่องไม่ดีนะคะ ดีซะอีก จะได้เห็นหลายๆ มุมมองของหลายๆ คน ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ
-
จัดการมันให้หมดดดดดดดดด
-
ดีใจที่อีธานเริ่มปกป้องภูริ
ซึ่งนิสัยของภูริ มันไม่ได้เป็นเรื่องแย่อะไรเพราะมันไม่ได้เดือดร้อนใคร มันเดือดร้อนแค่ตัวภูริเอง แต่คนที่เขารักเราเขาก็ทนเห็นเราโดนรังแกไม่ได้
ในกรณีของอีธาน มันมีนะคะ หัวหน้าที่ไม่ได้ใส่ใจว่าลูกน้องจะเป็นยังไง เพราะเขาถือว่ามอบหมายงานมาแล้ว มันอยู่ที่หัวหน้าแผนก เมเนเจอร์ ที่จะมาจัดการมอบหมายงานต่อ เพราะงั้นการที่อีธานจะไม่เอะใจ ว่าเกิดเรื่องอะไรในบริษัท เป็นเรื่องปกติค่ะ ยิ่งบริษัทใหญ่ๆ พนง.เป็นร้อยเป็นพัน ผู้บริหารระดับอีธานเขาไม่มาใส่ใจเรื่องหยุมหยิมหรอกถ้ามันไม่กระทบกับงานและส่งผลเสียถึงบริษัท
ส่วนในกรณีของภูรื ภูริยอมเพื่อแลก การทำงานคือการอดทน ถ้าคุณอยู่ไม่ได้คุณลาออกไป แต่ภูริยอมเพระาภูริต้องใช้สวัสดิการด้านยาที่นี่ หัวหน้ามีสิทธิ์ที่จะบีบให้เราออกได้ ไม่ใช่ต้องไล่ออกเท่านั้นเพื่อไม่เสียเงินชดเชย กรณีถูกเลิกจ้างด้วย
HR ที่บริษัทบอกไว้ว่าการมีปัญหาที่น่ากลัวที่สุดคือการมีปัญหากับ หัวหน้า เพราะเขามีดาบไว้คอยฟันเราได้เสมอ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง เลี่ยงไม่ได้ก็ลาออกไป แค่นั้นค่ะการทำงาน
ภูริจะยอมไม่เถียง ไม่แปลกใจหรอก เพราะภูริรู้ว่าอีธานไม่ได้รัก วันหนึ่งได้ยามาก็ต้องแยกกัน แล้วหลังจากนั้นชีวิตที่ต้องอยู่ร่วมสังคมพวกนั้นต้องทำยังไงต่อ?
การทำงานคือความอดทนค่ะ และมันจะแสดงออกถึงวุฒิภาวะของเราเองด้วย ประสบการ์ณการทำงานไม่ได้มีแค่ว่าคุณทำงานอะไรเป็น แต่มันจะบอกว่าคุณผ่านอะไรมาบ้าง แล้วคุณจะรับมือกับมันได้มั้ย
คนเขียนแค่ใช้ fact อีกด้านที่ตัวเองประสบพบเจอมาในที่ทำงานมาเขียนออกมาเป็นเรื่องราวของภูริและอีธานเท่านั้น
สู้ๆนะคะ เราตามอ่านตลอด ถึงจะเม้นบ้างไม่เม้นบ้างก็ตาม 55555555555
-
จัดการให้เกลี้ยง ภูริเราจะได้สบายๆสักที
-
ชอบภูริที่มีความมองโลกในแง่บวก พยายามหาด้านดีๆให้เจอ คิดว่าแง่บวกของภูริกำลังจะส่งไปถึงอีธาน...
แต่ก็แอบอยากเห็นภูริแกล้งอีธานจัง คิดว่าภูริคงจะมีวิธีอะไรเด็ดๆมานำเสนอ... หุหุ...
-
รู้สึกรักอีธานขึ้นมานิดนึง
-
ได้เวลาจัดการคนชั่ว
-
เรามองว่าสิ่งที่ภูมิทำอาจจะเป็นการปกป้องตะสเองอยยย่างดีก็ได้. เพราะไม่รู้ว่าการที่เราลุกขึ้นสู้กับคนที่มีอำนาจมากกว่า พรรคพวกมากกว่า ผลที่ตามมามันจะดีไหม เผลอๆเราเองจะโดนเหยียบจนจมดินกว่าเดิม
-
กรี๊ดดดดดภูริยั่วเยมากลูกกกกก :hao7: :hao7:
-
ชีวิตจริง ในที่ทำงาน เราไม่สามารถพูดหรือทำทุกอย่างที่คิดได้
ยิ่งกับคนที่เป็นระดับหัวหน้า ถ้าเราไม่ได้มีความสำคัญจนหาคนมาแทนไม่ได้ บางเรื่องเล็กน้อยก็ต้องทำใจยอมๆโดนด่า เถียงกลับ ด่ากลับ หรือฟ้องไม่เป็นผลดีแน่ๆ
เว้นแต่เรามั่นใจว่าคนที่เราไปฟ้อง เขาจะเข้าข้าง ปกป้องเราได้ ช่วยแล้วเราไม่โดนใครเกลียดทีหลัง จนทำงานยากกว่าเก่า
อย่างภู น้องไม่ได้มีความมั่นใจอยู่แล้วว่าอีธานจะปกป้อง แต่อีธานคือบิ๊กบอส ที่ได้กันแล้ว อยู่บ้านเดียวกัน
การพูดกับอีธานก็ไม่ได้เสียอะไร ถ้าอีธานไม่ช่วย ก็คงแค่เฉยๆ ไม่เสียเวลามาสนใจ
แต่ตอนนี้อีธานมาช่วยแล้ว เริ่มแปล่งประกายพระเอกขึ้นมาบ้างแล้ว ต้องรีบๆเข้าละอีธาน สงสารภู
ปล.แบบแปลน plan ใช้ ล นะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
-
คู่แท้คือโชคชะตาหรือพรหมลิลิตกำหนดมาให้แล้วยาที่เป็นวิทยาศาสตร์จะผลิตขึ้นมาแก้ได้จริงหเหรอสงสัยง่ะ
ปัญหาของผู้บริหารที่มักไม่รู้เรื่องพนักงานชิงดีชิงเด่นทุจริตเพราะวันๆก้มหน้าอ่านเอกสารสร้างยอดขายเชื่อใจพวกประจบสอพลอมากเกินไปในจณะที่คนเถรตรงแบบภูริผู้บริหารมักมองข้าม
อีธานถ้าตาสว่างใจกว้างมากขึ้นฝากปรับทัศนคติคุณเลขาอลันด้วยนะจ๊ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:อ่านความเห็นแล้วอดไม่ได้
ความรู้สึกของคนอ่านก็แล้วแต่มุมมองของแต่ละคนจริงๆ บางคนเป็นคนสู้คนก็จะไม่ชอบคนแบบภูริที่เอาแต่เงียบ ไม่แก้ตัว
คหสต ลองมาคิดดูค่ะ พื้นเพครอบครัวของภูริไม่ได้เอื้ออำนวยให้ภูริเป็นคนยอมหักไม่ยอมงอ ถ้านางเป็นคนแบบนั้นนางก็คงเริ่มตั้งแต่ในบ้านกับแม่ตัวเอง เรื่องราวมันคงเปลี่ยนไปภูริก็เป็นอีกแบบหนึ่งไปเลย สำหรับเรามองว่าการมองโลกในแง่ดีของภูริเป็นกลไกการป้องกันตัวแบบหนึ่ง(เห็นในคหข้างบน) มันทำให้ภูริเป็นที่รักของคนส่วนใหญ่(ที่ไม่ได้หมั่นไส้นาง) ถ้าหากว่าภูริเป็นคนสู้คน ผลกระทบอีกแบบหนึ่งที่อาจจะเกิดขึ้นก็คือคนจะคิดว่าภูริเป็นตัวปัญหา สร้างปัญหา(เพราะนางจะมีปัญหากับชนชั้นบริหารบ่อยไปเลยค่ะ)
อีกทั้งคีย์เวิร์ดของเรื่องนี้คือสภาพสังคมแบบโลกของโอเมก้า ที่มีการแบ่งชนชั้น เหยียดชนชั้นกันอย่างรุนแรง อย่างแนวคิดของอลันนั้นเราเข้าใจว่าเป็นแนวคิดทั่วไปของชนชั้นอัลฟ่า ชนชั้นที่เกิดมาพร้อมกับอำนาจในมือ อลันเองก็ไมไ่ด้คลุกคลีกับโอเมก้าหรือเบต้าแบบใกล้ชิด(อย่างน้อยก็ยังไม่ได้เห็นในเนื้อเรื่อง) แนวความคิด การกระทำของอลันคือแบบอย่างที่เป็นไปตามสภาพของสังคมในเรื่องนี้ (เท่าที่เราอ่านมานะคะ) อย่างอิธานเองถ้านางไม่โอเคด้วย อัลฟ่าแบบวิชุตานางยังไม่ปรายตามองเลย
เรากำลังรู้สึกว่าเนื้อเรื่องกำลังมีการเปลี่ยนแปลง อิธานเริ่มให้มีการสืบข้อมูลแล้ว อ่านๆมาอาจจะรู้สึกอะไรๆมันเกิดช้ามากๆ เราไม่แน่ใจว่าตั้งแต่เกิดเรื่องในลิฟท์มาจนทุกวันนี้เวลาผ่านมาเท่าไหร่แล้วเพราะว่าในเรื่องไม่ได้ระบุเท่าไหร่อันเป็นปกติของเรื่องนี้ที่ให้คนอ่านเดา/ตีความเอาเอง
คุณนักเขียน ซีอีโอคนอื่นๆน่าจะเรียกว่า กรรมการบริหาร หรืออะไรไหมคะ ปกติ ซีอีโอแต่ละที่จะมีคนเดียวไหมเอ่ย?
ป.ล ขอให้อิธานไล่อลันออกเถอะค่ะ ไม่ก็ขอให้มันโดนสารกลายพันธ์ไปบ้าง เผื่อจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง
-
อีธานจะจัดการไงดีนะ หึหึหึ
-
ในที่สุดท่านประธานก็ได้ข้อมูลที่เป็นความจริงสักที :hao5:
-
อีธานรู้เรื่องแล้ว ขอวิธีจัดการพวกนั้นให้สะใจหน่อยนะนักเขียน เราแค้นแทนภูริมากเลย :katai4:
-
จัดการหนักๆไปเลยจ้า
-
THANK YOU :mew1:
-
ยุ่งของมาก ซับซ้อนมากด้วย
นี่ใช่ไหมคนที่ไม่สนใจโอเมก้า
แต่ทุกอย่างที่ทำ และเปลี่ยนไป เพราะภูริ
ภูริเป็นคนคิดค่อนข้างบวกเลยล่ะ
ทนทำใจผ่านหลายอย่างมาได้ขนาดนี้
ทั้งเรื่องแม่ เรื่องน้อง เรื่องงาน เรื่องเงิน
ทุกอย่างคือพังมาก แต่สู้มากเหมือนกัน
อีธานทำให้เห็นผลนะ
-
เราชอบนิยายของคุณguนะสู้ๆ รออ่านเสมอ โอ๊ยอีธานรู้งานแล้วอย่างนี้ต้องจัดหนัก
-
ตอนแรกเราเองก็แอบขัดใจกับนิสัยของภูริเหมือนกัน แต่พออ่านมาเรื่อยๆเรากลับชอบcharacter ของนาง เหมือนกับที่ความเห็นข้างบนๆบอกว่าการที่ภูริเป็นแบบนี้ทำให้หลายๆคนรักนางชอบนาง และทำให้อีธานเริ่มคิดที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่าง เพราะถ้าภูเป็นคนไม่ยอมคนเรื่องก็คงไม่ดำเนินมาแบบนี้ เราชอบนิยายเรื่องนี้มากๆ ส่วนตัวคิดว่าคุณคนเขียน ทำได้ดีแล้วค่ะ เป็นนิยายแนวomegaverseที่เราชอบมากที่สุดเลย เราว่านิยายเรื่องนี้ดูตรงกับชีวิตจริงแค่อยู่ในโลกของomegaverseเฉยๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :impress2:
-
เหมือนอีธานจะดีขึ้นนะ ใส่ใจคนอื่นมาขึ้น
-
เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ คุณอีธานต้องปกป้องคุณภูริด้วยน้า TT
ขอให้คุณอลันมีคู่เป็นโอเมก้า จะได้เปลี่ยนความคิดและเราจะได้ลุ้นด้วย อิอิ
-
:hao7: :hao7: :hao7:อ่านความเห็นแล้วอดไม่ได้
ความรู้สึกของคนอ่านก็แล้วแต่มุมมองของแต่ละคนจริงๆ บางคนเป็นคนสู้คนก็จะไม่ชอบคนแบบภูริที่เอาแต่เงียบ ไม่แก้ตัว
คหสต ลองมาคิดดูค่ะ พื้นเพครอบครัวของภูริไม่ได้เอื้ออำนวยให้ภูริเป็นคนยอมหักไม่ยอมงอ ถ้านางเป็นคนแบบนั้นนางก็คงเริ่มตั้งแต่ในบ้านกับแม่ตัวเอง เรื่องราวมันคงเปลี่ยนไปภูริก็เป็นอีกแบบหนึ่งไปเลย สำหรับเรามองว่าการมองโลกในแง่ดีของภูริเป็นกลไกการป้องกันตัวแบบหนึ่ง(เห็นในคหข้างบน) มันทำให้ภูริเป็นที่รักของคนส่วนใหญ่(ที่ไม่ได้หมั่นไส้นาง) ถ้าหากว่าภูริเป็นคนสู้คน ผลกระทบอีกแบบหนึ่งที่อาจจะเกิดขึ้นก็คือคนจะคิดว่าภูริเป็นตัวปัญหา สร้างปัญหา(เพราะนางจะมีปัญหากับชนชั้นบริหารบ่อยไปเลยค่ะ)
อีกทั้งคีย์เวิร์ดของเรื่องนี้คือสภาพสังคมแบบโลกของโอเมก้า ที่มีการแบ่งชนชั้น เหยียดชนชั้นกันอย่างรุนแรง อย่างแนวคิดของอลันนั้นเราเข้าใจว่าเป็นแนวคิดทั่วไปของชนชั้นอัลฟ่า ชนชั้นที่เกิดมาพร้อมกับอำนาจในมือ อลันเองก็ไมไ่ด้คลุกคลีกับโอเมก้าหรือเบต้าแบบใกล้ชิด(อย่างน้อยก็ยังไม่ได้เห็นในเนื้อเรื่อง) แนวความคิด การกระทำของอลันคือแบบอย่างที่เป็นไปตามสภาพของสังคมในเรื่องนี้ (เท่าที่เราอ่านมานะคะ) อย่างอิธานเองถ้านางไม่โอเคด้วย อัลฟ่าแบบวิชุตานางยังไม่ปรายตามองเลย
เรากำลังรู้สึกว่าเนื้อเรื่องกำลังมีการเปลี่ยนแปลง อิธานเริ่มให้มีการสืบข้อมูลแล้ว อ่านๆมาอาจจะรู้สึกอะไรๆมันเกิดช้ามากๆ เราไม่แน่ใจว่าตั้งแต่เกิดเรื่องในลิฟท์มาจนทุกวันนี้เวลาผ่านมาเท่าไหร่แล้วเพราะว่าในเรื่องไม่ได้ระบุเท่าไหร่อันเป็นปกติของเรื่องนี้ที่ให้คนอ่านเดา/ตีความเอาเอง
คุณนักเขียน ซีอีโอคนอื่นๆน่าจะเรียกว่า กรรมการบริหาร หรืออะไรไหมคะ ปกติ ซีอีโอแต่ละที่จะมีคนเดียวไหมเอ่ย?
ป.ล ขอให้อิธานไล่อลันออกเถอะค่ะ ไม่ก็ขอให้มันโดนสารกลายพันธ์ไปบ้าง เผื่อจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง
ชอบความคิดเห็นนี้อ่ะ
แบบถ้าภูริยอมหักไม่ยอมงอ คงจัดดารกับบ้านตัวเองไปแล้ว และหลายๆคนก็เอ็นดูคาแรตเตอร์แบบนี้
.
โดยเฉพาะ เกลียดนิสัยแบบอลันมากก อยากให้ลองมายืนจุดนี้ที่เป็นโอเมก้าบ้าง เหมือนอัลฟ่าห่วยแตกที่โลกแคบ คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ แบบทีอัลฟ่าไม่ได้มีประสิทธิภาพสูงอะไรหรอกนะ แค่มันไม่ฮีตทุกเดือนเหมือนโอเมก้าไง บางทีโอเมก้าอาจฉลาดกว่าแต่ถูกจำกัดด้วยร่างกายแบบนี้ เหมือนคนเป็นประจำเดือนอ่ะ มี่แม่งปวดท้องทุกเดือนจนต้องหยุดทุกกิจกรรม และโอเมก้าร่างกายมันเป็นอะไรที่เลวร้ายกว่านั้น
.
อิธาน นายใกล้บทความพระเอกล่ะ 5555 :katai2-1:
-
ความจริงแล้ว บริษัทของอีธานต้องรับผิดชอบในเรื่องของสารเคมีจากห้อง Lab
ที่รั่วไหลจนทำให้ภูริเปลี่ยนจากเบต้าเป็นโอเมก้า มันส่งผลต่อการดำเนินชีวิตของภูริโดยตรงเลย
o13
-
ตอนนี้แซ่บเว่อร์ น่าติดตามเหมือนเดิม อีธานออกโรงแล้วได้ขจัดพวกตัวปัญหาด้วย ความรู้สึกเราคือ เราชอบนิสัยของภูรินะคะ บางทีมันก็มีคนนิสัยแบบนี้อยู่แล้วอะคะ ไม่สู้ก็ไม่ได้แพ้นี่เนอะ เพราะในด้านจิตใจนี่ชนะไปแล้ว เล่อกที่จะมองโลกในอีกแบบ พวกที่ดิ้นก็คงเป็นพวกแบบพิชิต ในความรู้สึกคือภูริโคตรจะเท่ รักความคิดภูริมากคะ สู้ได้นะ เอาเรื่องไปบอกอีธานก็ได้ร้องเรียนคนแผนกอื่นก็เป็นพยานได้ แต่เลือกจะจัดการความรู้สึกตัวเองแล้วย่อยมันออกในทัศนคติที่ดี ที่เราคิดคือคอมเม้นต์มันก็ส่วนนึงอะเนอะ เอาที่คนแต่งอยากให้เป็นดีที่สุดคะ เพราะยังไงคนอ่านก็เป็นกำลังใจและแสดงออกความคิดเห็นส่วนนึง แต่ที่สำคัญที่คนอ่านเสพคือความคิดของนักเขียนคะ สู้ๆนะคะ เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดคะ เป็นกำลังใจให้เสมอคะ :-[ :กอด1:
-
อีธานเก็ทแล้วก็รีบจัดการเลยนะเพราะมันเฟะมากตอนนี้ปล่อยไว้ต่อไปไม่ได้แล้ว
-
ส่วนตัวว่านิสัยแบบภูรินี้มีจริง ความอัตคัตยากจนไม่ได้ทำให้เกิดการปกป้องผลประโยชน์อย่างเข้มข้นเสมอไป บางครั้งทำให้เกิดการปล่อยวางเพราะป่วยการที่จะดิ้นรน และบ่อยครั้งที่เราจะเห็นการทำบุญการบริจาค จากคนที่มีฐานะด้อยกว่าในสังคม และเห็นความงกความเห็นแก่ตัวในผู้มีอันจะกิน
สาเหตุหนึ่งที่ทำให้ชนชั้นล่างไม่เรียกร้อง คือเขาไม่เห็นช่องทางหรือเรียกร้องไปก็เหนื่อยเปล่า ดีไม่ดีถูกเก็บ... การถูกเก็บ การถูกปิดปากมีจริงในสังคมขณะนี้ ไม่ต้องพูดไปถึงโลกของโอเมก้าเวิร์สที่การเหยียดรุนแรงกว่ามาก
นั่นจึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ผู้บริหารเบื้องบนต้องเรียนรู้ในการใส่ใจลูกน้องระดับล่าง ต้องเป็นผู้มีธรรมาภิบาล
การประเมินลูกน้องรายบุคคล(ระดับล่าง) ผู้บริหารระดับสูงไม่ได้มีหน้าที่มาตรวจสอบค่ะ ทำแค่เซ็นอนุมัติ ถ้ามีข้อสงสัยทีม HRจะให้เครดิตในคำตอบของหัวหน้า
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งค่ะ คิดว่าไม่ต้องปรับปรุงอะไร แก้ไขแค่คำผิดก็พอค่ะ
-
ในที่สุดอีธานก็รู้สักที!! :sad4: :sad4:
-
จัดการเลย :katai1: :katai1:
-
จัดการมันให้หมด อย่าปล่อยให้เค้าลวนลามเมียแบบนั้นนะท่านประธาน
-
รอนะ
-
:katai4: :katai4: :katai4:
ไรท์.. รอนะคะ.. รีบมาน้าาาา.. :hao5:
-
ลำไยภูริอ่ะ อะไรก็ช่างมัน ปล่อยผ่าน ไม่พูดอธิบายปกป้องตัวเองเลย เอาแต่คิดนั่นคิดนี่ แล้วก็คิดไปเอง :z6:
-
อีธานก็จัดการสะทีม่ะ รำคานล่ะน่ะ
เหนมั้ยว่าภูริน่าสงสารแค่ไหน
-
คนเขียนแต่งดีมากเลยอ่ะ เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากกกก มาต่อตอนต่อไปเร็วๆน้า
-
ถึงภูริจะไม่เต็ม แต่เราก็อยากให้มีคนดูแล
-
รอดูว่าอีธานจะจัดการเรื่องนี้ยังไง
-
>....ตอนที่ 25 [100%]....<
อีธานสั่งให้ลูกน้องของเขาเฝ้าจับตาดูต่อไป เก็บเกี่ยวคำพูดและการกระทำของเหล่าพนักงานเอาไว้ให้มากที่สุดแล้วทำรายงานอย่างละเอียดเพื่อส่งให้เขา ทุกคนขานรับเป็นอย่างดี ถ้าจะบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันกระทบอะไรบริษัทตรงไหน...แน่นอน มันเยอะทีเดียว ทั้งภาพลักษณ์บริษัท คุณภาพคนและที่สำคัญ...มันผิดกฎ
อีธานจะไม่มานั่งนึกว่าตัวเองผิดกฎที่ทำอะไรรุ่มร่ามในบริษัทตัวเอง จะว่ายังไงก็ช่าง เรื่องของเขาเป็นเรื่องยกเว้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์ได้รับอภิสิทธิ์เทียบเท่ากับผู้บริหารอย่างเขาเด็ดขาด อีกอย่าง...ดูยังไงคนที่โดนกระทำก็ไม่ได้เต็มใจ!
จัดการงานตัวเองเรียบร้อยเขาก็ไม่รีรอที่จะลงไปหาภูริ วันนี้เขามีนัดทานอาหารค่ำกับลูกค้าแต่เขาได้ขอยกเลิกไปตั้งแต่เช้าโดยอ้างว่าติดธุระสำคัญ ซึ่งอันที่จริงก็ไม่ได้สำคัญถึงขนาดนั้นหรอก เขาแค่จะพาภูริไปรับน้องสาวกลับบ้านเท่านั้นเอง
แผนกของภูริยังมีคนทำงานอยู่หลายคน อีธานมองเห็นร่างโปร่งของภูริตั้งแต่ประตูลิฟต์เปิดออก อีกฝ่ายกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารพร้อมกับพิมพ์บางอย่างลงคอมพ์ด้วยความไว อีกฝากหนึ่งมีคนกำลังเดินผ่านโต๊ะของภูริ อีธานไม่ได้ให้ความสนใจเพราะเขากะว่าจะตรงเข้าไปหาภูริอย่างเดียว
ทว่า...ไอ้คนคนนั้นดั้นเตะปลั๊กของภูริจนมันหลุด!
“เฮ้ย!” ร่างโปร่งเด้งตัวด้วยควาวมตกใจขั้นสุด
ทำไมเหรอ...เดาสิทำไม เดาได้ไหม ไม่ได้จะเฉลยให้ฟัง ก็คอมพ์ที่กำลังคีย์งานด้วยความเร่งรีบมันดับไปต่อหน้าต่อตา ดับไปโดยที่ยังไม่ได้กดเซฟเลยน่ะเซ่! โอ้มายก๊อด ร้องไห้ ร้องไห้หนักมาก ภาษาอังกฤษล้วนๆ ด้วยที่ต้องพิมพ์
“โทษทีนะ...นายวางปลั๊กเอาไว้ไม่ดีเอง” ไม่ดีบ้านมึงอะ กูวางไว้ที่เดิมที่มันก็อยู่ของมันดีๆ อย่างนั้นทุกวัน มันไม่มีทางมีขาแล้วกระดื้บเดินไปขวางเท้ามึงได้ไอ้ฟาย! ความในใจนั้นเกรี้ยวกราดขัดกับรอยยิ้มเจื่อนบนใบหน้ามาก
ก็รู้ว่ามันตอแหล แล้วมันตอแหลเพราะอะไร? เพราะต้องการแกล้งเขาไง ถ้าเขาดีดดิ้นก็เข้าทางมันดิ เรื่องไร นิ่งได้ก็นิ่งเอาไว้ ภูรินั่งขยับไปเสียบปลั๊กทุกอันให้เข้าที่เหมือนเดิมแล้วเดินกลับมานั่งเปิดคอมพ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่มองหน้าไอ้คนแกล้งเขาด้วย พวกนี้แหละที่เรียกว่าไอ้กระจอก...ไอ้ห่วยที่ไม่มีปัญญาหาผลงานให้ตัวเองได้ก็เลยต้องมาแกล้งคนที่สู้ไม่ได้อย่างเขา
แน่จริงมึงตัวตัวกะกูปะล่ะ!
อยากตะโกนแบบนี้ใส่หน้าแม่งฉิบเป๋งเลย แต่ทำไม่ได้ ขืนทำก็เกิดเรื่องอีก...รับรองว่าเรื่องนี้จะลากยาวไปถึงสี่ห้าร้อยหน้าเอสี่แน่ๆ และเชื่อดิ คนเขียนมันขี้เกียจ บ้าเหอะ...นี่เขาคิดบ้าอะไรกันนะ เหตุผลง่ายๆ ของภูริน่ะมันก็แค่...ไม่อยากมีปัญหามากไปกว่านี้
คิดว่าเขาไม่รู้เหรอว่าที่วันนี้เขาโดนแกล้งรุนแรงขึ้นนั้นเป็นเพราะอะไร เพราะวันก่อนเขาหักหน้าพิชัยด้วยการจะไปลางานกับท่านประธาน แล้ววันนี้ก็ยังจะไปควงคู่หมั้นหัวหน้าเพื่อไปกินอะไรๆ ใต้สะดือกันอีก ปัญหามันเกิดเพราะเขาใช่ไหม...หรือมันเกิดเพราะพิชัยไม่ชอบขี้หน้าเขาอยู่แล้ว
อะอะ...ไม่ต้องตอกย้ำนะ เขารู้ว่าคำตอบน่ะมันข้อหลัง เขาไม่ได้ผิดอะไรอยู่แล้วนี่ กับคุณปุ้ยก็กินกันมาหลายรอบแล้ว ที่พิชัยไม่พอใจมันก็เป็นมานานแล้ว อาจจะเพราะกลายเป็นโอเมก้าก็ได้...อะไรๆ มันก็เลยเข้าทางไอ้พวกเวรนั้นมากขึ้น
ก่นด่าในใจอยู่ครู่หนึ่ง ไอ้แขนที่เขาได้ถกเสื้อขึ้นจนมาถึงข้อศอกก้เกิดเหตุการณ์ผิดปกติ มีมวลสารพลังงานบางอย่างกำลังแผ่ซ่านแล้วขนก็ดันลุก! ภูริรู้คร่าวๆ ว่าคงเป็นคนนั้นที่กำลังมา ช่างเถอะ...เอางานก่อนเว้ย!
แต่คนที่ไม่คุ้นชินกับอีธานนั้นหันขวับไปมอง ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นกำลังจับจ้องมาที่ตนเองราวกับจะด่าทอที่ตนเองนั้นได้รังแกคนของท่านประธาน แต่คนเราอะ ถ้าไม่มีหลักฐานมาแบจะจะมันก็ไม่มีทางยอมรับหรอก มันเลยรีบก้มหน้าแล้วสาวเท้าหนีไปอีกทาง ปล่อยให้อีธานเดินไวๆ เข้ามาที่โต๊ะของภูริ
“กลับบ้าน” มาถึงโต๊ะไม่พอ มาออกคำสั่งด้วย ภูริส่ายหน้าโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากจอคอมพ์
มาแล้วเว้ยมาแล้ว...ภูริรีบเปิดโปรแกรมที่เขาใช้ทำงานทันที เอกสารยังวางอยู่บนโต๊ะแล้วเขาก็ไม่รีรอที่จะคีย์งานเข้าไป คือ...เขาก็อยากกลับบ้านไปพัก แต่ที่มันไปไม่ได้เพราะงานนี่แหละ ถ้าทิ้งงาน พรุ่งนี้งานจะเยอะขึ้น บวกกับที่เหล่าคนบ้าอำนาจโยนมาให้อีก ทีนี้ละมึงเอ้ย...งานตัวเองไม่เดินแน่นอน
แต่เมื่อกี้อะ เขาพิมพ์จนมันใกล้เสร็จแล้วนะเว้ย เหลืออีกแค่ไม่กี่หน้าก็สามารถเซฟแล้วกลับบ้านได้ย่างสบายใจ โฮ...ร้องไห้ ขอร้องไห้ดังๆ เลยได้ไหม นี่ต้องมานั่งพิมพ์ใหม่ สิบกว่าหน้า บ้าไปแล้ว เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว...แล้วนี่อะไร ยักษ์วัดแจ้งเหรอ?
“ผมบอกให้กลับบ้าน” น้ำเสียงไม่พอใจของอีธานทำเอาภูริสะดุ้งเล็กน้อย อย่า...เขากลัวแล้ว แต่ทิ้งงานไม่ได้จีจีนะ
“ไม่ได้ครับ ผมต้องทำงานก่อน เมื่อครู่คอมพ์ดับเลยยังไม่เสร็จ” ภูริพูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย เขากำลังอ่านแล้วท่องจำก่อนจะพิมพ์มันลงไปในหน้ากระดาษสีขาว เห็นบ้างไหมว่าตอนนี้คนที่เขามอบตำแหน่งยักษ์ให้หน้าเริ่มเหมือนยักษ์จริงๆ เข้าไปทุกทีแล้ว
เอกสารในมือของเขาโดนอีธานแย่งไป คราวนี้จะพูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่ายอีกก็ไม่ได้ ภูริจำต้องมองอีธาน ส่งสายตาปิ๊งๆ ด้วย กะว่าความระยิบระยับในดวงตาคู่นี้จะทำให้อีธานเอาเอกสารมาคืนเขาแล้วเขาก็จะได้ทำงานต่อให้เสร็จเสียที แต่ไม่...อีธานไม่คืน!
อ่า...ตอนนี้อีธานโกรธแล้วล่ะ
ภูริรู้ได้ไงเหรอ อันนี้ต้องบอกก่อนว่าเป็นความสามารถล้วนๆ เขารู้มันทั้งที่อีกฝ่ายก็แค่ยืนจ้องหน้าเขานิ่งๆ เนี่ยแหละ แต่รังสีฆ่าฟันรุนแรงมาก อยากให้คุณมาอยู่แทนที่ผมจริงๆ จะได้เป็นตัวตายตัวแทน ฮื่อ...ภูริไม่ได้อยากดื้อนะ แต่เขาก็มีเหตุจำเป็นของเขาอะ
“ก็ให้ไอ้คนที่มันทำคอมพ์ดับมารับผิดชอบสิ คุณทำมันดับหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่ก็ไม่ต้องทำแล้ว...” อีธานเหลือบตามองไปยังคนทำ ฝ่ายนั้นสะดุ้งก่อนจะรับก้มหนาก้มตาเก็บของใส่กระเป๋าด้วยความเร่งรีบ
หายนะมาเยือนข้าพเจ้าอีกแล้วบ่หนิ วันนี้แจ็กพ๊อตมันยังลงมที่เขาไม่พอเหรอ? ถ้าเกิดเขาเดินเข้าไปสั่งอัลฟ่าคนนั้นให้มารับผิดชอบล่ะก็ แน่นอนวันนี้ไอ้นั่นมันจะทำ แต่พรุ่งนี้คนที่โดนเอาคืนมันคือเขายังไงล่ะ อย่าหาว่าเขาขี้ขลาดเลยนะ...แต่เขาเรียนรู้ที่จะอยู่รอดเท่านั้นเอง
เฮ้อ...ขอถอนหายใจสักเล็กน้อย ตอนนี้อีธานกำลังโมโหและเขาจะใช้อารมณ์กับอีธานไม่ได้ ดูดีมะ เห่อๆ ก็ไม่เคยใช้อารมณ์กับอีธานได้ยกเว้นเมื่อวานนี้อะ เมื่อวานอารมณ์เขาไม่ดีจริงๆ ง่ะ อันนั้นไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย ย้อนเวลากลับไปได้ก็จะเลือกเงียบ ไม่ปากดีแบบนั้นใส่อีธานแน่ๆ เพราะเขาไม่ได้จะโชคดีได้กลับมาทำงานแบบนี้ทุกครั้งที่ทะเลาะกับอีธานเสียหน่อย วันดีคืนดีอีธานโมโหไล่ออกแม่มเลย ตาย...กูตายยยยย
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ผมเป็นแค่โอเมก้านะ...โอเมก้าจะไปสั่งอัลฟ่าได้ยังไง ต่อให้อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน แต่ด้วยชนชั้นทางเพศภาพที่สองนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี” นี่ใจเย็นอธิบายให้มันเข้าใจที่สุดแล้ว และต้องเสียงเบาที่สุดด้วยเพราะไม่งั้นคนอื่นก็จะกระจ่างในทันทีว่าเขานั้นได้กลายร่างไปเป็นที่เรียบร้อย
ถามว่าทุกวันนี้ทุกคนเขายังเชื่อว่าภูริเป็นเบต้าไหม? บอกเลยว่าไม่ แต่คนเราเว้ย...ถ้าเราไม่ยอมรับเสียอย่าง ใครก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ไม่ยอมรับแม้ว่าฟีโรโมนนั้นจะฟุ้งไม่เป็นเวลาล่ำเวลาเลยก็เถอะ แถเข้าไว้ แล้ววันหนึ่งเรื่องนี้ก็จะเงียบไปเองนั่นแหละ
“งั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง” เฮ้ยยยยย หยุดเลยนะ หยุดเดี๋ยวบัดนี้ เอ้ย หยุดบัดเดี๋ยวนี้สิ!
ทันทีที่อีธานวางเอกสารและเคลื่อนตัวไปทางเพื่อนร่วมงานคนนั้น ภูริก็ลุกขึ้นแล้วคว้าแขนอีธานอย่างไว ใจจะวาย...หัวใจนี่เต้นตุ้มๆ ต๋อมๆ กันเลยทีเดียว แต่การรั้งเอาไว้ก็ทำให้สายตาพิฆาตพุ่งตรงมาทางภูริ พรุนแล้ว...ร่างกายเป็นรูไปหมดแล้วเนี่ย อะไรจะจ้องกันขนาดนั้น
เขาไม่ได้ตั้งใจจะปกป้องคนผิดนะเว้ย อย่าคิดว่าเขาเป็นคนดีขนาดนั้น มันไม่ใช่...ภูริเป็นแค่คนเทาๆ คนหนึ่งเนี่ยแหละ ถ้าอีธานทำอะไรฝ่ายนั้น รับรอง..การกลั่นแกล้งที่มันมีมากยู่แล้วในตอนนี้มันจะทวีขึ้นอีก เขาน่ะแค่ปกป้องตัวเอง
อย่าลืมสิ ระหว่างเขากับอีธานน่ะ...มันเป็นคู่กันแค่ชั่วคราว ตอนนี้อีธานออกโรงปกป้องเขา อยู่ข้างเขาเพราะทนไม่ได้ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่เมื่อยาแก้คู่แท้ถูกสร้างจนสำเร็จ เขาก็ต้องใช้ชีวิตร่วมอยู่กับคนพวกนี้ต่อไป ในขณะที่อีธานจะกลับไปอยู่จุดเดิมที่อีธานเคยอยู่
จุดที่แค่เดินผ่านหน้ากันยังเป็นไปไม่ได้...
“ถ้าคุณทำแบบนั้น วันต่อไปและต่อๆ ไปผมจะโดนแกล้งมากขึ้นอีก” รอยยิ้มบางๆ ของภูริไม่ช่วยให้อีธานใจเย็นขึ้น แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่เข้าใจได้
“คุณกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมทำงานเสร็จแล้วจะรีบกลับ” เมื่อเห็นว่าอีธานเงียบไป ภูริก็พูดขึ้นอีก น้ำเสียงสบายๆ และรอยยิ้มซุกซนทำให้ดูเหมือนเขาไม่ได้ไล่อีกฝ่าย แค่บอกกลายๆ ว่ากลับไปรอที่บ้านซะ เขาจะอยู่ทำงาน
“แล้วน้องล่ะ ไม่ไปรับน้องคุณเหรอไง”
“แม่ไปรับแล้วครับ ค่าใช้จ่ายผมก็โอนให้แม่แล้วเรียบร้อย” ผิดคาดไปหมด อีธานหงุดหงิด เขาดึงแขนตัวเองออกจากฝ่ามือของภูริแล้วจ้องหน้าไม่วางตา
ยืนเกาหัวจะโดนด่าว่าเป็นลิงปะนะ ตอนนี้ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงเพราะแรงกดดันมาเยอะมาก เขาทำอะไรผิดเหรอ? ทำไมอีธานต้องมาถึงแล้วอารมณ์เสียใส่เขาโครมๆ แบบนี้เนี่ย เฮ้อ...ไม่ว่าใครก็มาอารมณ์เสียใส่เขาทุกทีสิหน่า
อีธานเห็นความลุกลนใต้รอยยิ้มบางๆ ของภูริ เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับคนดื้อคนนี้ได้อีก โมโหก็โมโห หงุดหงิดก็หงุดหงิดจะแย่ แต่ถ้าไปลงอารมณ์ใส่ภูริอีกมีหวังทะเลาะกันแน่ แล้วไงวะ...เขาต้องแคร์ปะว่าตัวเองจะมาทะเลาะกับคู่ตัวเองเนี่ย
บ้าเอ้ย!
เอาล่ะ...เรามายืนจ้องตากันดีกว่า ใครหลบสายตาก่อนแพ้ดีไหม แล้วคนแพ้ก็ต้องเลี้ยงอาหารที่คนชนะอยากจะกิน เอ...ไม่ดีกว่า เกิดเขาแพ้อีธานขึ้นมา เขาไม่มีทางหาเงินมาเลี้ยงอาหารมื้อหนึ่งของอีธานได้แน่ เมื่อวานนี้อีธานพาไปเลี้ยง เขายังจำตัวแลขในบิลเก็บเงินได้อยู่เลย เห็นแล้วอยากจะร้องอู้หูววววดังๆ แต่ตอนนั้นเศร้าไง ก็เลยไม่ได้ร้องออกไปอย่างใจนึก เพราะงั้นนะ...อย่าท้าอะไรที่ตัวเองทำไม่ได้เป็นดีที่สุด
แต่ว่า...เมื่อไหร่จะตัดสินใจสักที อยากทำงานต่อแล้วเนี่ย งานไม่เสร็จไม่ได้กลับบ้านไปพักเว้ยเฮ้ย จะอยู่ที่นี่ยันเช้าก็คงไม่ดี งานเขาเยอะมาก เยอะมากๆ จนอยากจะเอากระดาษเอกสารพวกนี้ไปชั่งกิโลขายแทนจัดเก็บเข้าแฟ้มเสียอีก รับรองเลย...เงินเข้าเยอะแน่ เพราะเอกสารเยอะมาก
ภูริเริ่มมองหน้าอีธานที ละสายตาไปมองหน้าจอกับเอกสารที เป็นการเหลือบตาขึ้นลงเร็วๆ หลายรอบติดต่อกัน คือกะว่าทำแบบนี้แล้วอีธานไม่เห็นแน่ๆ แต่คนจ้องหน้ากันอยู่มันจะไม่เห็นได้ยังไงล่ะ
“พวกคุณทำงานกันเสร็จยัง...” อีธานหันไปถามคนอื่นที่ทำท่าเหมือนจะลุกก็ไม่กล้าลุก มองซ้ายมองขวาเหมือนในนี้จะมีการฆาตกรรมกันเกิดขึ้นอยู่ได้
“เอ่อ...เสร็จแล้วครับ”
“เสร็จแล้วก็กลับไปได้แล้ว” น้ำเสียงดูราบเรียบ แต่ความไม่พอใจนี่พุ่งแทงอกลูกน้องทุกคนอย่างเท่าเทียม คาดว่าข้างในของพกวเขาคงมีเลือดคั่งอยู่ เอามีดกรีดทีนี่เลือดพุ่งปรี๊ดๆ กันเลยทีเดียว
“เฮ้อ...อัลฟ่ามันก็เป็นกันแบบนี้ไง”
“คุณว่าอะไรนะ” กำลังจะนั่งลงคีย์งานอยู่แล้ว อีธานดันหันมาตะคอกถาม ไม่ใช่ตะคอกเสียงดังหรอก...มันเป็นการตะคอกที่เสียงเบาจนแทบจะเอาทรโข่งไปจ่อปากอีธาน
“ก็บอกว่า...อัลฟ่าก็เป็นกันแบบนี้ บ้าอำนาจ คุณดูข่าวไหม...ข่าวที่เขาบอกว่าตอนนี้อัลฟ่าแท้ลดลงเยอะมาก” ใช้น้ำเสียงดีๆ คำพูดคำจาดูเรื่อยเปื่อยแต่ก็ขัดใจอีธานอยู่ดี ก็อีธานตอนนี้อารมณ์กำลังขึ้นไง
นี่...ผมขึ้นให้สักสองทีแล้วจะเย็นลงไหม?
“ฮ่าๆ” สึด...นึกแล้วก็ขำ เสือกขำออกเสียงด้วยไง
“หัวเราะอะไร!” ภูริกรอกตาสองที
“เปล่าครับ นึกถึงมุกตลกในเฟซบุ๊ก” มุกตลกบ้าไรไม่มีทั้งนั้นอะ หาทางเอาตัวรอดเฉยๆ เลยเหอะ
“มันใช่เวลาที่คุณมานั่งนึกมุกตลกอะไรตอนนี้ไหมครับ?”
“แล้วจะให้ผมนั่งร้องไห้ไงล่ะ ผมนั่งนะ...จะทำงานต่อแล้ว” ว่าแล้วก็นั่งลง คว้าเอกสารมาอ่านและเริ่มคีย์งานต่อแทบจะทันที
ไม่ใช่อีธานอยากกลับบ้านคนเดียวนี่ เขาก็อยากกลับนะ อยากอาบน้ำอาบท่าหาอะไรกินแล้วก็นอนตีพุงไปเรื่อยเปื่อย ถ้าให้ดีต้องมีเบียร์เย็นๆ สักขวด รับรองการนอนเล่นจะสบายขึ้นเป็นอีกเท่าตัว แต่ก็แค่คิดนะ...เงินหมดล่ะ
เขามีเงินอยู่พันสองนิดๆ เศษอย่าไปนับเลยอนาถใจเปล่าๆ แล้วเมื่อบ่ายกว่าๆ ก็ลงไปเอาเงินเข้าบัญชีให้แม่ไปหนึ่งพัน ตอนนี้เลยเหลือแค่สองร้อย...คิดดูดิ สองร้อยใช้ทั้งเดือน! ใครมันจะไปสามารถเท่าไอ้ภูคนนี้ ไม่มีอีกแล้วล่ะ เดี๋ยวเหลือเวลาอีกราวๆ สองอาทิตย์ใช่มะ เปลี่ยนจากกาแฟถุงเป็นซองก็ซื้อซองละห้าบาทเอา สิบสี่วันก็ไม่เกินร้อยหนึ่ง กินแบบถุงได้ด้วยนะ ส่วนอาหารนี่ก็มาม่า...ซื้อมาม่าเลย เอามาต้มกินที่ทำงาน สบาย!
เอาล่ะ เรามาพักเรื่องคำนวณเงินที่แสนจะปวดหัวเอาไว้ก่อน ภูริมีงานต้องรีบทำแล้วเขาก็อยากให้มันเสร็จไวๆ เมื่อเขาวางเรื่องเครียดลงได้ สิบนิ้วที่คาอยู่บนคีย์บอร์ดก็เริ่มเคลื่อนไหว ความพลิ้วบอกกับคนมองได้ดีมากว่าเขาน่ะเจนงานพิมพ์เป็นที่สุด
เสียงคีย์บอร์ดที่ไม่ได้ดังอะไรมากมายกลายเป็นเสียงเดียวที่อีธานได้ยินอยู่ตอนนี้ เขาเสยผมตัวเองเล็กน้อยขณะมองร่างโปร่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา ความหงุดหงิดมันมีนะ แล้วเขาก็ยังเคืองภูริอยู่ไม่ใช่น้อย แต่ดูสิ...ดูภูริทำงานดิ แล้วแบบนี้เขาจะไปต่อว่าอะไรอีกฝ่ายได้ล่ะ
อีธานเดินไปที่อีกโต๊ะ ลากเก้าอี้มานั่งข้างกายภูริ มองดูอีกฝ่ายเหลือบตาไปทางเอกสารข้างคีย์บอร์ดที ทางหน้าจอที เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา อืม...ภูริทำงานได้ไวกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก อีธานจะคีย์งานได้ไม่คล่องเหมือนที่ภูริกำลังทำอยู่นี่เลย
“ไม่กลับเหรอ” คำถามมาแต่ไม่ได้หันมามองคู่สนทนา
“รอ” ตามนั้นเลยครับ ภูริไม่ใคร่จะใส่ใจ การมีอีธานนั่งอยู่ด้วยหรือไม่มีก็ค่าเท่ากัน เพราะมันไม่ได้ทำงานเขาช้าลงหรือเร็วขึ้นแต่อย่างใด
นั่งรออีกแล้ว เมื่อวานก็นั่งรอภูริอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งครึ่งวัน ก็รู้ดีหรอกว่าตัวเองไม่มีเวลาว่างมานั่งเล่นเรื่อยเปื่อยแบบนี้ แต่เขาเคลียร์งานไปแล้วนี่วันนี้อะ ทิ้งนัดไปด้วยเพื่อจะได้พาภูริไปรับน้องสาว แล้วนี่อะไร...มันต่างกับที่วางแผนเอาไว้หมดเลยนะ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้หงุดหงิด ไหนจะไปยอมไอ้อัลฟ่าพวกนั้นอีก เอาเรื่องได้แล้วแท้ๆ ก็ยังจะมายิ้มบอกไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ตลกเหอะ...เป็นคนดีมากก็โดนรังแกมากแบบนี้แหละ
“นั่งโดยไม่หงุดหงิดได้ปะครับ” นั่งเฉยๆ แล้วแต่ความไม่พอใจของอีธานมันกระจายอยู่อะ แล้วภูริก็เสือกอยู่ตรงนี้คนเดียว รับแรงกดดันไปคนเดียวอะสิ
“ใครมันจะเลิกหงุดหงิดได้ คุณน่ะไปยอมมันทำไมนักหนา ทีไอ้ตอนนั้นเห็นคนถูกรังแกยังพุ่งเข้าไปช่วยไม่ดูสังขาลตัวเอง แล้วทีนี้เขามาทำตัวเองดันไม่ยอมทำอะไรเลย คุณบ้าปะถามจริง ความกล้าหาญที่พาคุณพุ่งไปช่วยคนอื่นวันนั้นน่ะมันหายไปไหนหมดฮะ” ได้ทีก็พูดยาวเลยน้า อัดอั้นตันใจอะไรขนาดนั้นเหรอไง ภูริยิ้มขำ เขาไม่ได้รู้สึกซีเรียสอะไรกับคำบ่นของอีธานเลย
ก็นะ...ถ้าเป็นเขาเองเลือกจะเข้าไปช่วยเหลือใครสักคนหนึ่ง แล้วคนคนนั้นดันไม่ยอมรับความช่วยเหลือแล้วปล่อยให้คนอื่นรังแกตัวเองต่อ เขาก็คงจะรู้สึกไม่ดีเหมือนกันนั่นแหละ แต่สถานการณ์มันไม่เหมือนกันละเนาะ นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ยอมกันไม่ได้เสียเมื่อไหร่ อะไรที่เราปล่อยผ่านได้ก็ปล่อยมันไปเพราะนั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา
“มันไม่เหมือนกันนี่นา...” ว่าแล้วก็พลิกกระดาษไปอีกหน้า เพียงไม่ถึงยี่สิบนาทีภูริก็พิมพ์เสร็จไปหน้าหนึ่งแล้ว
“ไม่เหมือนกันตรงไหน? เขาแกล้งคุณกับไอ้คนพวกนั้นรุมแกล้งคนอื่น”
“ตรงที่ที่นั่นมันไม่ใช่ที่ทำงานผม” ภูริสวนกลับอย่างไว เพราะนี่คือความต่างที่ทำให้เขาไม่สู้ใครในนี้ทั้งนั้น
“ที่ทำงานคุณก็สู้ได้ รายงานไปเบื้องบนบ้างก็ได้ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้ายอมมันอย่างเดียว คิดว่ายอมมันไปมากๆ แล้วมันจะเลิกแกล้งเหรอ คุณนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆ”
“คุณแค่กำลังอารมณ์เสีย กินกาแฟไหม...จืดหน่อยนะ” ไม่หน่อยหรอก มันละลายหมดแล้วเหลือแต่น้ำก้นถุง อีธานก็รู้ เขากินของตัวเองมาก่อนหน้านี้ทำไมจะไม่รู้ล่ะ เพราะงั้นก็เลยไม่กินกาแฟถุงเดียวกับภูริ
“เออ ผมอารมณ์เสีย” อีธานกอดอกตัวเองก่อนจะเสหน้ามองไปทางอื่น
ทั้งชั้นมีแค่เขากับภูริสองคน เสียงแอร์ เสียงลมหายใจและเสียงคีย์บอร์ดเป็นเหล่าเสียงที่มีอยู่ อีธานค่อนข้างจะชอบความสงบแบบนี้ มันให้อารมณ์คล้ายกับว่าเขาได้อยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ไม่ต้องมีใครมากมาย ไม่วุ่นวายและไม่มีเสียงพูดคุยจุกจิกอย่างกับนกมารวมฝูงกัน
เขามองสำรวจรอบด้านได้พักหนึ่ง ไม่มีอะไรให้มองแล้วก็หันกลับมาพักสายตาที่ภูริ รู้ว่าต้องรอแบบนี้เอางานมานั่งเซ็นไปด้วยก็ดีหรอก รอเฉยๆ มันค่อนข้างจะน่าเบื่อเหมือนกันสำหรับคนที่ต้องทำอะไรอยู่ตลอดเวลาอย่างอีธาน เขาเป็นพวกอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ อยู่เฉยๆ แล้วสมองมันจะฟุ้งซ่านประมาณหนึ่ง สุดท้ายแล้วเขาก็วนกลับไปคิดเรื่องงาน เรื่องกำหนดการต่างๆ วนไปวนมาอยู่ดี
ขณะที่ภูริไม่มีอะไรอยู่ในสมองเพราะตาของเขากำลังลาย ตั้งสติเข้าไว้ลูกพี่ งานนี้เราต้องผ่านพ้นมันไปได้อย่างง่ายดาย ภูริพยายามบอกกับตัวเองว่าคีย์งานใหม่แค่นี้ไม่ครณามือเขาหรอก เยอะกว่านี้ในเวลาที่สั้นกว่านี้เขาก็ทำมาแล้ว แต่ไม่เนี้ยบนะ เละพอตัว
โห่...จะเอาสามสิบหน้าในเวลาสามสิบนาที คนสั่งก็บ้า ไอ้คนรับคำสั่งก็ไม่รู้จะหาคำไหนไปอ้าง เพราะคนสั่งเล่นบอกว่าถ้าไม่ทันนายต้องรับผิดชอบกับลูกค้าเอาเอง ป๊าดดดด หน้าที่เขาก็ไม่ใช่ ไหงความรับผิดชอบมาตกที่เขาก็ไม่รู้ แล้วเป็นไง..ภูริก็โดนด่าเพราะงานเสร็จแต่คำผิดเยอะไปหมดเลยไง
จากเหตุกาณ์ที่โดนเร่งขนาดนั้นทำให้เขาเป็นคนตั้งสมาธิกับการคีย์งานเป็นพิเศษ ต้องเร็ว ต้องไว และผิดน้อยที่สุด เขาตั้งใจเอาไว้เป็นการส่วนตัวว่าจะไม่ผิดพลาดให้หัวหน้าด่าเขาได้อีก แต่คนก็คือคน ความผิดพลาดมันเป็นของคู่กันอยู่แล้ว ขนาดเครื่องจักรที่ถูกเซทติ้งมาอย่างดียังมีผิดพลาดหรือเออเร่อเลยอะ
“คุณหิวเปล่า ลงไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะ” แต่ถึงจะปั่นงานหยิกๆ ภูริก็ยังนึกถึงคนข้างๆ อันนี้ก็ต้องขอบคุณน้องสาวที่น่ารัก ผู้มาป่วนพี่ชายตอนทำงานบ่อยๆ ภูริจึงมีสกิลตั้งสติพิมพ์งานพร้อมคุยไปด้วยได้ แต่...มันจะเป็นการคุยที่ภูริใช้สมองยั้งคิดยั้งทำได้น้อยมาก
“ผมไหมต้องถามคุณน่ะ เมื่อเที่ยงกินอะไรล่ะ...”
“พี่ปุ้ยเลี้ยงข้าวผัดหมูครับ”
“เลี้ยงทั้งทีดีกว่านั้นไม่ได้หรือไง” อ่าว...เลี้ยงแค่นี้ก็บุญแล้วเหอะ เพราะภูริไม่สามารถหาเงินมากินเองได้ครับผม
“แค่นี้ก็ดีแล้วสำหรับผม”
“มักน้อยเนอะ”
“ไม่หรอก ผมก็มักมากนะ...มักมากในกามณ์อะ ฮ่าๆ” มุกอะไร...เล่นมุกแบบนี้กับประธานบริษัท สมแล้วที่คีย์งานไปคุยไป สมองมันทำงานประมวลผลไม่ทันจริงจริ๊งงงง
....100%...
ตั้งใจจะอัปเมื่อวาน แต่เราพ่ายแพ้ให้กับความง่วงค่ะ แฮ่ >,< คอมเมนต์หลายๆ อันทำเอาเราอยากสปอยตอนต่อไปเลย แต่ก็เลือกเงียบดีกว่า ของอย่างนี้อยากให้รอลุ้นไปด้วยกันจริงๆ ค่ะ แต่มีอันหนึ่งที่คิดว่าควรตอบไขข้อข้องใจคือไทม์ไลน์
เราเป็นคนเขียนเรื่องแบบกระดื้บมากค่ะ หนึ่งวันในเรื่องกินไปสองสามตอนเลยนะคะ ดังนั้นตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในลิฟต์จนถึงตอนปัจจุบัน อีธานและภูริยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไม่ถึงสองอาทิตย์เลยค่ะ แฮ่ๆ
เราเคยพยายามเขียนให้ไทม์ไลน์มันไวกว่านี้ แต่เราทำไม่ได้จีจีค่ะ มีข้อคิดเห็นยังไงก็แสดงได้เต็มที่นะคะ ขอบคุณทุกๆ คอมเมนต์มากเลย เราเข้ามาอ่านทุกวันเลยค่ะ ^^
-
อย่างน้อยก็เริ่มเห็นอะไรๆมากขึ้น
:L2: :L1: :pig4:
-
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
อ่านทีลุ้นทีว่ามันจะไปจบตอนๆไหน อยากอ่านยาวๆ5555556
-
ขำ55556
-
พบคนปากแข็ง แต่โมโหยามเขาโดนรังแก ยาแก้คู่แท้ผลิตสำเร็จจะยังอยากใช้ป่าวน้า อาการแสดงชัดขนาดนี้
:L2: :pig4: :กอด1:
-
ลุ้นๆ ตอนต่อไปมาเร็วๆนะ
รายงานเบื้องบน
แล้วเบื้องบนจะเชื่อโอเมก้าต๊อกต๋อย
หรือจะเชื่ออัลฟ่าผู้สูงส่งล่ะ คิดซิคิด
-
ต้องจัดการรรรรร
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผมชั่งใจอยู่นานเหมือนกันนะครับเรื่องคอมเมนท์เรื่องนี้ มันค่อนข้างสองจิตสองใจเหมือนกัน คืออย่างนี้ครับ
ผมพออ่านโทนเรื่องและแนวการบรรยายตอนแรกก็รู้สึกหงุดหงิดเหมือนกันนะครับ เดินเรื่องช้า และไม่ hit ประเด็นสักที (เรื่องความลำบากของภูริ) คู่พระนางโพรเกรสช้ามาก ด้วยว่าฝั่งนึงก็คอยเอาแต่ด่าและทัศนคติติดลบตั้งแต่ตอนแรก (อีธาน) อีกฝั่งก็นั่งใช้ชีวิตไปเรื่อยๆแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่ทำให้เนื้อเรื่องคืบหน้าไปเลย อ่านแล้วเลยรู้สึกแปลกๆ
ที่อยากแนะนำก็อาจจะเหมือนกับคนอ่านหลายคนที่คอมเมนท์ครับ ถ้าเกิดว่าประเด็นของเรื่องคือเราจะเน้นการปรับทัศนคติของอีธานที่มีต่อเผ่าพันธุ์โอเมก้า เรื่องควรจะปูพื้นฐานของเวิร์สมามากกว่านี้ คือ เราควรจะใส่บทบรรยายเวิร์สมาประมาณสองสามตอนแรก แล้วแทรกทัศนคติของ ‘สังคม’ ในเรื่องที่มีต่อเผ่าพันธุ์ต่างๆ ลงไปในแต่ละบทด้วย เพื่อทำให้คนอ่านเห็นพื้นหลังของเวิร์สแน่นขึ้นและเข้าใจสภาพสังคมในจินตนาการที่เราจะสื่อ เพราะถ้าพื้นหลังไม่แน่น การจะมาเล่นกับเรื่องปรับทัศนคติตัวละคร จะเป็นอะไรที่คนอ่านงงมากและไม่อินครับ
สารภาพตามตรงว่าด้วยข้อด้อยด้านบน ทำให้ผมรำคาญมากเวลาเรื่องเป็นบทบรรยายของอีธาน เรื่องจากเราไม่เข้าใจพื้นหลัง แล้วทัศนคติอีธานก็เป็นแบบติดลบ จงใจโยนทุกเรื่องออกมาให้คนอื่นตลอด เอาแต่ด่าๆๆโดยไม่สนใจสภาพแวดล้อมของอีกฝ่ายเลย มันทำให้ผมหงุดหงิดครับ ซึ่งนี่ก็นำไปสู่เรื่องถัดมาที่ผมเห็นเป็นประเด็นกัน แต่สำหรับผม อันนี้ผมคิดว่าไม่เป็นสิ่งที่ผมคิดว่าผิดที่ผิดทางเท่าไหร่ คือเรื่อง นิสัยของภูริ
เอาจริงๆนิสัยของภูริก็อย่างที่หลายๆท่านบอกไป ว่าดูค่อนข้างน่ารำคาญ แล้วอมพะนำ ชีวิตลำบากขนาดนี้ทำไมไม่อธิบายให้คนที่เอาแต่ด่าอย่างอีธานรู้ จะได้ไม่มาหงุดหงิดใส่ตลอดเวลา ตอนแรกผมก็คิดอย่างนั้นครับ แต่พออ่านๆไป ผมคิดว่านิสัยตรงนี้ของภูริค่อนข้างอธิบายได้ตามตรรกะในเรื่องนะ คือ เนื่องจากภูริเป็นเบต้า เป็นสถานะสังคมของคนทั่วๆไป จืดจางและจืดชืด ใช้ชีวิตไปวันๆ ภูริโดนที่บ้านกดดันอยู่ค่อนข้างมาก เขาเป็นคนดีในเนื้อแท้นะครับ แม้จะมีบางส่วนเคยคิดว่าอยากให้น้องออกมาทำงานไปเรียนไป แต่พอแม่บอกว่าอย่า ภูริก็โอเค ยอมแบกความทุกข์เอาไว้ด้วยตัวเอง มันสื่อให้เห็นว่าภูริเป็นคนที่ไม่มีปากมีเสียง ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่ที่บ้านแล้ว ดังนั้นก็เลยทำให้ภูริเป็นคนยอมคน อะไรยอมได้ก็ยอมๆไป และวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะทำให้คนมีนิสัยยอมแบบนี้ไม่เป็นบ้าตาย คือสมองจะบังคับให้เค้ามองโลกในแง่ดีครับ ถ้าสังเกต ภูริมีนิสัยบางครั้งคือฟังๆอยู่แหละ แต่แท้จริงแล้วไม่ได้ฟัง นั่นเพราะเค้ารู้ดีว่าฟังๆคำบ่นไปก็เอามาคิดมากไม่ได้ ด้วยนิสัยของเค้าที่เป็นคนยอมคน ถ้ามาคิดมากเรื่องคำตำหนิอีกคงชีวิตบ้าตาย สมองกับจิตใจเลยสั่งให้ละๆไปบ้าง และด้วยนิสัยแบบนี้ พอมาถึงที่ทำงาน โดนกลั่นแกล้ง จะไปเอาคืนก็ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองไม่โดนลูกหลงอะ คือเค้าคงกลัวแหละ ภาระที่บ้านของภูริมีค่อนข้างเยอะ ภูริเสี่ยงตกงานไม่ได้ ผลเลยทำให้เค้าต้องยอมรับ (แต่ลองสังเกตสิครับ ตอนภูริเอาคืนก็คือตอนที่คิดว่าพวกนั้นจะสาวมาหาภูริไม่ได้แน่ๆ เช่น ตอนมอมยาพิชัยกับพวกที่ห้องคาราโอเกะ) และผมคิดว่าด้วยนิสัยแบบนี้นี่แหละ ทำให้ภูริเป็นคนไม่อธิบายอะไรหรือสาธยายเรื่องความลำบากของชีวิตตัวเองให้คนอื่นได้ฟัง อาจจะกลัวโดนคนอื่นแกล้งเพิ่มอีกทำให้ชีวิตวุ่นวาย เพราะชีวิตภูริพึ่งตัวเองมาตลอด คงไม่ใช่นิสัยของเขาที่จะไปร้องขอความช่วยเหลือจากใคร เพราะเคยขอแล้วแต่ไม่ได้ (อย่างตอนที่ไปบอกแม่ แม่ก็ว่ากลับมาให้ภูริต้องพึ่งตัวเอง ต้องเป็นที่ยืนให้คนอื่น) มันก็เลยทำให้เค้าเป็นคนไม่อธิบาย เพราะอธิบายไปก็ไม่ได้แปลว่าอีกฝ่ายจะช่วย จะเห็นใจ หรือแม้กระทั่งอาจจะซ้ำเติมหรือเอาเรื่องไปพูดทำให้ภูริโดนแกล้งมากขึ้นอีกด้วยซ้ำ แถมอีธานก็มีทัศนคติแย่ๆ ปากจัดกับเบต้าแล้วก็โอเมก้าขนาดนั้น คนแบบภูริจะไปอธิบายเรื่องขอความเห็นใจเหรอครับ? ไม่มีทาง
นั่นเลยเป็นเหตุผลว่าทำไมภูริไม่สู้คน ไม่อธิบาย ยอมๆไปให้โดนโขกสับเพื่อที่จะได้ไม่ตกงาน แล้วก็คิดจะพึ่งแต่ตัวเอง เพราะคนอื่นมันไม่ได้ส่งนัยยะอะไรว่าจะให้ความช่วยเหลือได้ เรื่องปูมาด้วยว่าภูริคงไม่มีเพื่อน มันเลยทำให้เขาไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร เลยต้องตกอยู่ในมุมปัญหาของชีวิตแบบนี้ครับ เพราะฉะนั้น ภูริจะมีนิสัยแบบในเรื่อง มันก็ไม่แปลกหรอก แค่ว่ามันทำให้นักอ่านอย่างเราหงุดหงิด เพราะเรื่องไม่โพรเกรสสักทีนี่แหละครับ
-
ภูริพังแผนอีธานหมดเลยเป็นไงอีธานต้องมานั่งดูภูริทำงาน55555555555555555555
-
อ่านๆไปลุ้นไป :ling1: :ling1: :ling1:
อย่างน้อยอีธาน ก็เห็นว่ามีคนเตะปลั๊กหลุด
แล้วไม่มารับผิดชอบงานที่หายไปแทนภูริ
ออกโรงแทนแล้ว แต่ภูริก็รั้งห้ามอีก
เพราะมันจะมาเอาคืนมากขึ้น โดนแกล้งมากขึ้น OMG มันช่าง เ-ี้ย หลุดนรกแท้ทรู
อย่างน้อยภูริ ก็อดทนเก่ง เอ่อ.......ลีลาดีกว่าพิชัย กร๊ากกกกกกกกกกก :m20: :laugh: :m20:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อีธานเป็นคนที่มองลงมาจากที่สูงมาตลอดไม่มีวันเข้าใจคนธรรมดาที่มองจากข้างล่างขึ้นไปแบบภูริหรอก ขัดแย้งกับผู้มีอำนาจไม่ใช่เรื่องน่าสนุกเลย
-
หึ! เพิ่งจะมาอะไรๆกันตอนนี้คะคุณอีธาน!
-
อ่านแล้วหัวร้อนมาก :m31:
-
ภูริลูกกก
ต้องสู้คนบ้างนะ :hao5:
-
หุหุ ก็เหมือนมานั่งเฝ้าแฟน
-
เหมือนภูริเริ่มบอกเหตุผลของตัวเองทีละนิดแล้วหรือเปล่า? (แต่ก็เฉพาะตอนเบลอๆ หรือจำเป็นสินะ) บอกไปเหอะภูริ มากน้อยยังไงก็ถือว่าบอกไปแล้ว เขาจะไม่เชื่อก็เรื่องของเขาเนอะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
อยากอ่านต่อแล้ว
-
รอให้คุณภูริมีโอกาสแล้วไปตบหัวพวกที่แกล้งๆสักหน่อย หมั่นไส้เหลือเกิน 555555 :fcuk:
คุณอีธานเค้าจะรู้ตัวไหมว่าเขาทำเพื่อคุณภูริมากกว่าที่ตัวเองคิด ถึงขนาดยกเลิกนัดเพื่อจะมารับคุณภูริไปโรงพยาบาล
-
ฮ่าๆๆ น้องรู้ตัวว่าเป็นคนหื่น
นั่นสินะ ได้ยามาจะใช้ลงหรืออีธาน
ทำเกินหน้าเกินตาจากที่พูดไว้มากกก
ปล.ช่วยแก้คำผิด ปั่นงานยิกๆ ไม่น่าใช่ หยิกๆ
ยิก คือ ทำติดต่อกันถี่ๆ
-
เอ็นดูภูริมากเลย ชอบความคิดบวกของภูริมากๆ ถึงบางทีมันจะคันใจอยากให้อีธานได้รู้ความจริงบ้างก็เถอะ
สนุกมากเลยค่ะ รอติดตามนะค้าาา
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
:katai2-1:
-
อยากมีหนุ่มๆมานั่งเฝ้า เหมือนอีธานนั่งเฝ้าภูริจัง
เราว่านิยายน่ารักตรงที่พระเอกขี้บ่น แล้วนายเอกเฉไฉ
ส่วนตัวชอบเพราะความโรแมนติคที่แฝงอยู่ในนิยาย
ประเด็นเรื่องการถูกแกล้งในที่ทำงาน เลยไม่ซีเรียสมาก เพราะถูกแกล้งยังไงก็ยังทำลายตัวตนของภูริลงไม่ได้ ยังแบกงานคนอื่นไปยิ้มไปได้อยู่
-
ลงเอยกันแล้วอย่าลืมเอาคืนด้วยนะ
-
อยากให้อีธานจัดระเบียบสังคมในที่ทำงานอย่างจริงจัง
ไม่งั้นพวกอัลฟ่างี่เง่าก็ทำตัวกร่างไม่เลิก
และภูริกับโอเมก้าคนอื่นๆก็ต้องยอมอยู่ร่ำไป
อ่านแล้วรำคาญใจกับการต้องจำยอมเพื่อเงินเดือนและสวัสดิการ แล everything ที่ต้องทน
-
อยากให้อีธานจัดการเองเลย ไล่มันออกไป้
-
มาแล้ว อีธานมาแล้ว จัดการมันเลย :hao7: :fire:
-
รอน้า
-
คนเลวจะได้รับผลกรรมแล้ว :katai2-1:
-
อีธานรีบจัดการเรื่องนี้เร็วๆนะ
-
ถ้าจำไม่ผิดเหมือนว่าผ่านไป3ตอนแล้วเวลาในเรื่องยังไม่หมดวันเลย 555 เอิ่ม สปีดขึ้นอีกนิดนึงก็ได้นะ แต่ก็ยังรออ่านอยู่นะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว จะเดินเรื่องยังไงต่อน้าอยากรู้จริงๆ
-
>….ตอนที่ 26 [100%]….<
มุกไร้สาระพรรค์นั้นไม่สามารถทำให้อีธานขำได้ ก็เลยมีแค่ภูริที่นั่งหัวเราะเหมือนคนบ้าอยู่เพียงลำพัง ถ้าเขาหันมาเห็นสีหน้าของอีธาน เขาอาจจะขำจนท้องแข็งตายก็ได้ เพราะหน้าอีธานตอนนี้คือมองตัวประหลาดอยู่ชัดๆ
“ผมว่าผมต้องไปเช็กสมองมั้งล่ะ ฮ่าๆ” ยัง...ยังหัวเราะไม่เลิก เคยขำค้างไหม อารมณ์ภูริตอนนี้มันเป็นแบบนั้นแหละ เล่นเอง ตบเอง หัวเราะเองเสร็จสรรพ ตั้งคณะตกทีนี้ไม่ต้องจ้างใครเพิ่มเลยนะ ภูริคนเดียวจะรับทำทุกหน้าที่เอง เจ๋งปะล่ะ...รับเองคนเดียวด้วย
เอ...หรือเขาควรทำอาชีพเสริมเป็นตลกคาเฟ่นะ? ไม่ดี เขาว่ามุกที่เขาเล่นมันขำอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ คนที่ขำคือเขาไง ถ้าไปรับจ้างเล่นตลกคงมีคนตะเพิดไล่ออกจากร้านแน่นอน เพราะถ้าอยู่ต่อร้านอาจจะเจ๊งได้
“ผมก็คิดอย่างนั้น” อีธานส่ายหัวหน่ายๆ คุยกันทีไรก็เบี่ยงไปเรื่องอื่น ไม่พอ...ชอบหัวเราะโพล่งขึ้นมาอีก สมองของหมอนี่มันมีอะไรอยู่ข้างในกันนะ
“คุณชอบดูตลกไหม” คำถามอะไรอีกล่ะ? อีธานแปลกใจแต่เขาก็ส่ายหน้า แล้วไอ้การส่ายหน้าเนี่ยมันทำให้ภูริที่พิมพ์งานอยู่เห็นเยอะ!
“อ่าว...เงียบเลย”
“ตอบแล้ว”
“ตอนไหน?” คุยกับเขาแต่ไม่ยอมมองหน้า อีธานหงุดหงิดเล็กๆ เขาเลยเอาสองมือประกบหน้าอีกฝ่ายแล้วจับพลิกมามามองหน้าตัวเอง
“ตอนนี้ไง คุณไม่มองหน้าผมเองนะ เคยบอกแล้วว่าเวลาสนทนากับใครก็ช่วยมองหน้าคู่สนทนาของคุณด้วย ไม่ใช่มองนั่นมองนี่เรื่อยเปื่อย มันเสียมารยาท” หน้าอีธานอยู่ใกล้มาก ลมหายใจฟืดฟาดของอีกฝ่ายก็กระทบหน้าเขาทุกคำพูด ภูริยิ้ม...ยิ้มแบบที่ชอบยิ้มให้กับทุกคนนั่นแหละ
“ถ้าผมพูดไปมองหน้าคุณไป งานผมจะเสร็จไหมล่ะครับ หืม...” เจอคำถามนี้เข้าไปอีธานก็นิ่ง
“คุยไปทำงานไปเถอะเนอะ” ภูริจับมือของอีธานออกจากหน้าของตัวเบาๆ รอยยิ้มที่ยังคงอยู่นั้นทำให้อีธานไม่โกรธการกระทำของภูริ
“อืม ผมไม่ชอบดูตลก ยิ่งตลกของคนไทยผมยิ่งไม่ค่อยชอบเท่าไหร่...ไม่รู้สิ ไม่เก็ตมั้ง” คนฟังพยักหน้า
“แต่ผมชอบดูนะ มันจรรโลงใจดี ดูขำๆ แก้เครียดดีนะคุณ”
“อ่านหนังสือก็แก้เครียดได้ ได้ประโยชน์กว่าด้วย คุณเองก็หัดอ่านให้มันเยอะๆ เผื่อจะเอามาปรับใช้ในชีวิตประจำวัน พนักงานขายอย่างคุณน่าจะเหมาะกับเรื่องการพูดโน้มน้าวคน ยิ่งขายได้เยอะ...ค่าคอมพ์ของคุณมันก็จะเยอะขึ้นด้วยนะ” เขาไม่ปฏิเสธสิ่งที่อีธานแนะนำหรอกนะ แต่เขาสายฟังกับดูอะ ไม่ใช่สายอ่านเท่าไหร่ เรื่องพวกนั้นเขาศึกษาเอาไว้เสมอแม้จะไม่ค่อยได้ใช้นัก
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ” ภูริหันมายิ้มกว้างๆ ให้อีธานวูบหนึ่งแล้วกลับไปพิมพ์งานต่อ
“นี่...”
“ครับ?”
“วันนี้ผมเห็นคุณโดนแกล้งเยอะมาก ถามจริงๆ นะ...ทำไมคุณถึงต้องยอมมากขนาดนั้น” อีธานฝ้ามองสีหน้าของอีกฝ่าย ดูปฏิกิริยาว่าภูริจะแสดงอะไรออกมาให้เขาเห็น และเมื่อได้ฟังคำถาม อีกฝ่ายก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ผมโดนแกล้งบ่อยนะ บ่อยมาก แล้วที่ไม่สู้ก็เพราะว่าสู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผมเป็นแค่ผู้น้อย...ถ้าหือก็เท่ากับสร้างศัตรู ทีนี้ก็จะทำงานยากขึ้นไปอีก คุณนึกออกไหม...สมมตินะว่าลูกค้าคุณคนหนึ่งมีปฏิกิริยาต่อคุณในด้านลบมากๆ หรือปากหมา พูดจาไม่ได้เรื่องแล้วก็กวนประสาทคุณโคตรๆ คุณจะด่าเขากลับไหม...จะว่าเขาหรือเปล่าว่าเขากำลังทำกิริยาแย่ใส่คุณอยู่ คิดว่าเขาเป็นลูกค้าที่มีอิทธิพลต่อคุณมากๆ ด้วยนะ” ภูริพูดเรื่อยเปื่อย ใช้ความรู้สึกมากกว่าสมองเพราะสมองเขากำลังจำประโยคที่ต้องพิมพ์ ส่วนคนที่ไม่ได้ทำอะไรอย่างอีธานก็ครุ่นคิดตาม
ถ้าเอาตามคำพูดของภูริ ลูกค้าคนนี้มีอิทธิพลต่อบริษัทมาก อีธานก็คงต้องยอมอ่อนข้อไปแล้วก็หาวิธีอื่นเข้าหา วิธีที่อ่อนโยนขึ้นแล้วตะล่อมให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีจะได้ไม่เกรี้ยวกราดใส่เขา ไอ้ลูกค้าเอาแต่ใจน่ะอีธานเข้าใจ แต่ลูกค้าที่แย่ขนาดนั้นเขายังไม่เคยเจอเท่าไหร่ คิดว่าถ้าเจอ...คงยอมนั่นแหละ เพราะถ้าไม่ยอมอ่อนข้อให้ก็เท่ากับสร้างปัญหาให้บริษัท เขาไม่รู้ว่าลูกค้าคนหนึ่งคนเนี้ยจะมีคอนเนกชั่นกับใครที่ไหนบ้าง คำว่าปากต่อปากมันใช้ได้กับทุกสังคมจริงๆ สร้างปัญหากับหนึ่งเจ้าเท่ากับสร้างปัญหากับอีกหลายๆ เจ้าเลย
“เงียบนี่คิดตามอยู่ใช่ไหมน้า...”
“ใช่”
“งั้นพอเข้าใจไหมครับ ว่าทำไมผมถึงไม่ตอบโต้”
“อืม แต่แล้วทำไมคุณไม่หาทางออกที่มันดีกว่าการยอมไปเรื่อยๆ ล่ะ ผมว่ามันต้องมีสักทางที่ทำให้คุณทำงานได้เหมือนคนอื่นแล้วก็ไม่ต้องโดนแกล้งอยู่แบบนี้” หวนกลับมาที่กรณีของภูริ อีธานคิดว่าคนอย่างภูริน่าจะมีทางออกดีๆ ให้กับปัญหาตัวเองได้ ส่วนทางไหนอันนี้เขาก็ไม่รู้หรอก
“เพราะผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบผมไง ผมก็เลยแก้ปัญหานี้ไม่ได้ เวลาเราจะแก้ปัญหาอะไรสักอย่างเราต้องหาจุดเริ่มต้นของปัญหาก่อนใช่ไหมครับ” ตอนนี้ภูริพิมพ์ได้ห้าหน้าแล้ว ใกล้ล่ะ...ความสำเร็จอยู่แค่เอื้อมเท่านั้น!
“ในผลการทำงานของคุณ คุณไม่ได้ค่าคอมพ์มาเป็นปีแล้วด้วยเหตุผลที่ว่าคุณทะเลาะกับลูกค้า คุณทะเลาะกับลูกค้าจนโดนสั่งห้ามออกไปทำงานข้างนอก” อีธานเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ท่าทางที่ผ่อนคลายมากขึ้นนี้มาจากเขาไม่โกรธเท่าไหร่แล้ว มีแค่สมาธิที่จดจ่ออยู่กับสิ่งที่ภูริกำลังเล่า
เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของภูริคนเดียวก็จริง แต่มันอาจจะทำให้อีธานเห็นถึงปัญหาหลายๆ ด้านที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อนก็ได้ อย่างเรื่องยอดของยาที่มานั่งสนใจตอนรู้ว่าภูริไม่เคยออกไปเสนอขายที่ไหน โอทีภูริก็ไม่มี ความแปลกนี้ทำให้อีธานเริ่มสนใจที่จะเรียนรู้ปัญหา
“ฮ่าๆ ทะเลาะเหรอ...ผมดูเป็นคนหัวร้อนไหมล่ะ”
“ไม่” ภูริดูเป็นคนใจเย็นแล้วก็อารมณ์ดีอยู่เสมอ ขนาดมีปัญหาก็ยังยิ้ม ขนาดเขาโกรธก็ยังหามุกมาให้ตัวเองหัวเราะ คนแบบนี้ดูเป็นคนหัวร้อนตรงไหน?
“ใช่ ผมไม่ใช่คนหัวร้อน เพราะถ้าผมอารมณ์ร้อนออฟฟิตก็แตกไปนานแล้วล่ะครับ ส่วนที่มีการรายงานไปว่าผมทะเลาะกับลูกค้าจนเป็นเหตุให้ผมถูกกักตัวให้ทำงานแค่ออฟฟิตนี้ผมเพิ่งรู้ ช่วงที่เข้ามาทำงานใหม่ๆ ผมก็ออกไปขายของตามปกติเนาะ ตามหน้าที่ของตัวเอง ยอดขายจัดว่าดี แน่นอน..ผมเก่งมาก ฮ่าๆ แล้ว...ขายไปขายมาอีท่าไหนไม่รู้ หัวหน้าก็ไม่ให้ลูกค้ากับผม กลายเป็นงานเอกสารกับงานรับรองลูกค้าผ่านหน้าเว็บของเราเสียมากกว่า เอ...นี่มันเป็นการฟ้องหรือเปล่าเนี่ย” ภูริหยุดมือแล้วหันมามองหน้าอีธาน ตาที่ไม่ค่อยจะโตเท่าไหร่นั้นเบิกโพรงขึ้นนิดๆ เพราะเขากลัวว่าจะมีปัญหาตามมา
“ฟ้องมาเถอะ ผมไม่เคยฟังความข้างเดียวอยู่แล้ว” อยากจะร้องว่า...เหรอ หลายครั้งอีธานก็ฟังความข้างเดียวเถอะ ไม่เคยถามเหตุผลเขาหรอก
“คร้าบ ไม่ฟังความข้างเดียวคร้าบ”
“ประชดผมเหรอ?”
“นิดหนึ่ง แต่ช่างมันเถอะ ผมเล่าก็ได้ พอผมต้องอยู่แต่ออฟฟิตก็มีเรื่องเข้าหู ประมาณว่าคุณพิชัยถูกนินทาลับหลังว่าเป็นถึงอัลฟ่าแต่ผลงานสู้เบต้าอย่างผมไม่ได้ ไอ้ที่เข้ามาทำงานในตำแหน่งนี้ได้คงจะเพราะเป็นญาติกับกรรมการบริหาร อันนี้ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก งานนอกก็ยังมีประปรายแม้จะน้อยลงจนเหลือแค่สามสี่เจ้าเท่านั้น จนมาช่วงที่ผมเริ่มมีสาวๆ มั้ง...อันนี้คงไม่ได้ผิดกฎใช่ไหมที่ผมกินกับหญิงสาวในที่ทำงานเนี่ย”
“ผิด! ถ้าคุณกินกันที่นี่”
“แต่คุณกินผมที่นี่หนิ” ภูริหันมายิ้มล้อๆ แต่อีธานไม่ขำ
“ผมทำได้คนเดียว” เป็นการตัดบทที่น่าตบปากจริงๆ เลยให้ตาย
“คร้าบบบบบ ทำได้คนเดียว”
“เล่าต่อสิ” ภูริไหวไหล่เล็กน้อย
“มีคนหนึ่งเธอเป็นคู่หมั้นของหัวหน้าผมครับ ผมไม่รู้มาก่อนนะ ก็...ปกติที่อัลฟ่าสาวจะหาความสุขใส่ตัวเองกับชายหนุ่มเบต้าที่พวกเธอพอใจ มันก็ไม่ได้บ่อย นานๆ ครั้ง เรียกว่าอะไร...ฟรีเซ็กซ์มะ คงประมาณนั้นแหละ เราต่างมีความสุข จบ แล้วก็แยกย้าย แต่หลังจากที่ผมมีอะไรกับคู่หมั้นของหัวหหน้าได้สองสามครั้ง งานนอกของผมก็หมดลงไป พอผมถามเขาก็ไม่ตอบ กลายเป็นด่าผมเรื่องงานแทน...นับแต่นั้นมาผมก็ทำงานอยู่แค่ในนี้ มีโอทีบ้างแต่ก็...มันหายไป” ภูริพิมพ์งานใกล้เสร็จเต็มที มาถึงตรงที่คอมพ์มันดับแล้ว อีกนิดเดียวเท่าน้านนนนนน
“คุณไม่คิดจะเรียกร้องสิทธิ์ของคุณบ้างเหรอ ผมว่านี่มันเกินไปนะ...ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พอใจคุณแต่เขาก็น่าจะแยกแยะอารมณ์ส่วนตนกับงานออกจากกันสิ” พออีธานพูดมาอย่างนี้ภูริก็หัวเราะ
“คุณคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนคุณหรือไงล่ะ นี่...คนที่สามารถควบคุมอารมณ์ส่วนตนโดยไม่เอามารวมกับงานได้ในบริษัทนี้น่ะมีแค่ไม่กี่คนหรอกนะครับ หรือคุณไม่รู้? อืม...ผมก็ไม่รู้ว่าคุณทำงานยังไงนะ หน้าที่ของคุณมีอะไรบ้างอันนี้ผมก็ไม่รู้จริงๆ แต่ทุกอย่างอะ...มันต้องเอาตัวเองลงไปอยู่ ต้องใกล้ชิดถึงจะรู้ ท้องน้ำที่เราเห็น...เราไม่รู้ว่ามันตื้นหรือลึก จนกว่าเราจะโดดลงไปนะ” โห! พูดโคตรดี เรารางวัลนักพูดดีเด่นมาที ภูริคนนี้จะเอาไปประดับหัวเตียงเลย เวลาล้มตัวนอนจะได้มองเห็นแล้วชื่นใจก่อนนอน
“อ่านจากหนังสือเล่มไหนมาเนี่ย” แล้วดูคนฟัง ไม่เชื่อว่านี่ออกมาจากสมองอันน้อยนิดของเขาซะงั้น
“ผมไม่ชอบอ่านหนังสือ แต่น้องผมขอบอ่านนะ”
“เหรอ งั้นน้องคุณก็ฉลาดกว่า...”
“อ่านนิยายเกย์อะ ฮ่าๆ!” ภูริระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่เกรงใจหูคนฟังเลยสักนิด ก็เขาขำนี่ นึกดูดิ...น้องเขานะขยันอ่านนิยายพวกนี้มากกว่าหนังสือเรียนอีก ดีอย่างที่ไม่บ้าตามเก็บเล่ม อ่านแค่ในเว็บ ถ้าเก็บเล่มด้วยเขาคงจะยิ่งกว่าจนเสียอีก
“ไอ้บ้าเอ้ย คุณกับน้องคุณนี่ไม่ต่างะไรกันเลยนะ มีแต่เรื่องไร้สาระในชีวิต เพราะแบบนี้พวกคุณถึงยังอยู่แค่ที่เดิม หัดถีบตัวเองไปให้ไกลกว่าเดิมบ้างสิคุณ อย่างเรื่องที่คุณโดนหัวหน้าไม่ให้ออกงานนอกนี่คุณก็เรียกร้องสิทธิ์บ้าง มันคือรายได้ของคุณนะ แล้วโอทีเนี่ยคุณได้มันบ้างหรือเปล่า ต้องมานั่งทำงานงกๆ แต่รายได้เท่าคนทำงานสบายๆ มันไม่แฟร์เลย” อีธานพอรู้หลายอย่าง แต่ก็หลายอย่างที่เขาเลือกจะไม่พูด
อย่างงานตอนนี้ที่ภูริทำเขาก็รู้ว่ามันไม่ใช่ของภูริ เขาไม่เอ่ยมันขึ้นมา ไม่ยกประเด็นนี้เพราะลองดูว่าภูริจะพูดมันขึ้นมาไหม แต่ภูริไม่พูดเลย เขาขายคนอื่นน้อยมาก มีแต่เรื่องตัวเองกับความไม่เข้าใจมุมของตัวเอง ไม่ใส่อารมณ์ในคำที่เล่า อีธานไม่รู้ว่ากำลังฟังภูริฟ้องความไม่ยุติธรรมที่เกิดขึ้น แต่ภูริแค่เล่าเรื่องตัวเองให้เขาฟังมากกว่า
อีกอย่าง...เขาไม่เห็นว่าภูริจะเครียดกับมัน
“เรื่องที่คุณว่าไร้สาระมันอาจเป็นสีสันที่แสนสดในชีวิตของคนอื่นก็ได้นะ แต่ละคนก็มีวิธีผ่อนคลายต่างกันใช่ไหมล่ะ คุณชอบอ่านหนังสือวิชาการ ผมชอบดูตลก แล้วไงอะ...เราก็ทำเพื่อคลายเครียด จริงจังชีวิตมากระวังตายก่อนได้ใช้ชีวิตนะคุณ แค่นี้ก็เครียดอยู่แล้ว อ่า....เสร็จแล้วโว้ย!” ชูสองแขนขึ้นฟ้าแล้วกำหมัด เย้!
“มองโลกแง่ดีกับโง่มันแค่เส้นบางๆ นะ”
“ผมเป็นคนโง่” เซฟงานให้ไวเลยมึงเอ้ย เดี๋ยวกุ๊กกู๋ตัวไหนเดินมาเตะสายไฟคอมพ์ดับอีกร้องไห้ตายหงเลย
อีธานมองดูภูริยิ้มอย่างมีความสุข เป็นความสุขง่ายๆ ที่มาจากการเคลียร์งานในส่วนนี้ของตัวเองเรียบร้อย เขารู้ ภูริมักหาความสุขจากอะไรก็ตามรอบตัว แต่เขาก็แอบคิดนะ...ถ้าทนแล้วมันลำบากขนาดนี้ต้องทนทำไม
“คุณเคยคิดจะลาออกไหม ที่ใหม่อาจจะดีกว่าที่นี่”
“คุณจะไล่ผมออกเหรอ?” ภูริที่กำลังดีใจกับงานเสร็จหันมามองหน้าอีธาน มันราบเรียบและเต็มไปด้วยความงงงวย
“ผมแค่สงสัย เท่าที่ฟังมาก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย ทนไปทำไม”
“เฮ้อ...คุณคงไม่เคยอดทนอะไรสินะ ผมเคยคิดจะลาออก เคยอยากหนีตรงนี้ไปเหมือนกัน แต่ลองคิดดูอีกที สังคมมันก็เป็นแบบนี้ หนีจากที่นี่ก็ต้องไปเจอที่อื่น ไปปรับตัวใหม่ ทำความเข้าใจใหม่ เหนื่อยอยู่ดี อีกอย่างที่สำคัญเลย ผมศึกษาสวัสดิการหลายๆ บริษัทแล้ว ไม่มีที่ไหนเหมาะเท่าที่นี่ การที่ผมสามารถซื้อยาในราคาพนักงานได้มันช่วยผมได้เยอะเลยนะ ประกันสังคมเองก็ครอบคลุมได้ถึงครอบครัวด้วย ที่อื่นๆ อะหายากมากเลยนะคุณ ผมก็เลยทนน่ะ” ภูริยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง และนั่นก็คือเหตุผลจริงๆ ที่เขาทนอยู่ทุกวันนี้นั่นแหละ
อีธานมองดูภูริจัดการกับงานและเอกสารบนโต๊ะตัวเองเงียบๆ พออะไรเรียบร้อยอีกฝ่ายก็เอาเป้ราคาถูกสะพายบ่า ภูริส่งยิ้มให้เขา ยิ้มแห่งชัยชนะอะไรเถือกๆ นั้นแหละ แค่เคลียร์งานเสร็จนี่มันน่าภูมิใจขนาดนั้นเลยเหรอ
“หิวเนอะ คุณเลี้ยงข้าวหน่อยสิ”
“ผมมานั่งรอคุณแล้วยังต้องเลี้ยงข้าวคุณอีกเหรอ? เงินล่ะไปไหนหมด”
“จ่ายค่ารักษาน้องหมดแล้วล่ะ อิอิ” ยิ้มตาหยี จะขอเขากินทั้งทีก็ต้องอารมณ์ดีเข้าไว้ นี่อุตส่าห์หน้าด้านขอเลยนะเว้ย แต่อย่างว่า...ปากท้องต้องมาก่อน หน้าบางมาทีหลังเนอะ
“ถ้ามันไม่มีทำไมไม่บอกผมล่ะ” อีธานเดินนำไปที่ลิฟต์ เขาเผลอเสนอความช่วยเหลือให้กับภูริโดยไม่ทันคิด แต่คิดอีกที...ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เงินแค่นั้นไม่ได้กระเทือนอะไรเขาเท่าไหร่
“ผมไม่อยากกเดือดร้อนใครนะ เลี้ยงข้าวผมนี่ก็เป็นบุญคุณท่วมหัวแล้ว”
“ผมเลี้ยงคุณหลายรอบมาก ป่านนี้บุญคุณของผมคงท่วมตัวจนคุณใช้ไม่หมดแล้วล่ะ” อีธานก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นบุญคุณอะไรหรอก
“นั่นสิเนอะ เอาเป็นว่า...ผมจะพยายามหามาใช้นะครับ” ทั้งคู่เดินเข้าลิฟต์ อีธานกดหมายเลขชั้นล่างสุดก่อนจะหันมามองรอยยิ้มของภูริ
“ไม่ต้องหรอก ถือว่าเป็นค่าตัว” ได้ยินงี้แล้วเจ็บจี๊ด
“แบบที่คุณปุ้ยเขาทำไง...” เจ็บซ้ำรอบสอง เหมือนโดนแดกดัน นี่ค่าตัวเขามีค่าแค่อาหารมื้อต่อมื้อหรือไง
“ตามนั้น” แต่ภูริก็ไม่ได้มีอะไรเอาไปเถียง ข้าวมื้อหนึ่งก็ต่อชีวิตใช่ไหมล่ะ งั้นก็คุ้มค่าก็ได้...ฟินด้วย อิ่มด้วย แฟร์ดี
ภูริรู้ว่าคำพูดของอีธานนั้นร้ายกาจ เหมือนโดนดูถูกประมาณนั้น แต่เขากลับรู้สึกว่าอีธานก็แค่ประชดพอไม่พอใจที่เขาไปอะไรๆ กับคนอื่น ไม่งั้นจะยกประเด็นคุณปุ้ยขึ้นมาทำไม ถ้าแค่จะหยามเขาอะ...ไม่ต้องเอาคนอื่นมาเกี่ยวเลยด้วยซ้ำ จริงไหมล่ะ
โอเค ผัวชั่วคราวงอนก็ต้องง้อ อาจจะคืนนี้? หรืออีกไม่กี่นาทีนี้ในรถดีล่ะ? ค่ำคืนนี้บนเตียงคงจะดีกว่าเพราะว่าตอนนี้เขาหิวแล้วเขาก็ไม่มีแรง ขาอ่อนไปหมดแล้วจ้า อีธานมาเห็นเขาตอนนั่งทำงานสบายๆ ก็จริง แต่เมื่อบ่ายเขาก็เดินว่อนไปเกือบทั่วบริษัทเพื่อส่งงานเจ้านั้นบ้าง เจ้านี้บ้าง บางส่วนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแผนกเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นะ...เขาขอให้ช่วยเขาหน่อย ภูริก็เลยช่วย
เคยดูฟ้ามีตาไหมล่ะ คนทำดี สักวันก็ต้องได้ดี แค่สักวันนั้นมันนานหน่อย แล้ว...ทำไมคนทำดีต้องโดนแกล้ง ง่ายๆ มารมันชอบพจญยังไงล่ะ ก็คิดเสียว่ามันเป็นอุปสรรคขำๆ ที่เข้ามาในแต่ละวันของชีวิต
ติดอยู่อย่าง...ไอ้การแกล้งด้วยการลวนลามนี่ไม่โอเควะ!
วันนี้โดนขู่กัดคอไปกี่คนแล้วนะ? ภูริไม่ได้จำ รู้แต่คนที่เข้ามาแตะนู้นนิดแตะนี่หน่อยก็เอาแต่พูดทำนองนี้ ว่ากลิ่นฟีโรโมนของเขาฟุ้งบ้างล่ะ ไอ้ส่วนกลิ่นอะไรนั่นเขาไม่รู้เพราะไม่ได้กลิ่นตัวเอง แต่เชื่อว่ายาต้านมีผลต่อเขาได้ไม่เต็มประสิทธิภาพของมันหรอก ภูริติดใจแค่ขู่กัดคอ พวกมันเป็นแวมไพร์เหรอ...เอะอะจะกัดคอกันท่าเดียว สงสัยหิวมาก ซื้อลาบเลือดให้เอาไหหม
“นี่เดินดูทางบ้างสิ เอาแต่เดินเหม่ออยู่ได้ เกิดมีทงมีท่อตกลงไปเดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก” ไม่พูดเปล่า อีธานเอามือโอบเอวที่เล็กกว่าของภูริเอาไว้แล้วลากให้หลบกรวยที่เอาไว้กั้นทางวิ่งของรถ ภูริก็เดินตามไปง่ายๆ ไม่ดีดดิ้นเพราะนี่ไม่ใช่ช่วงเวลาเล่นตัว
มันเลยจุดนั้นมาแล้วคุณเอ้ย!
“ถ้าโดนกัดคอแล้วผมจะไม่สามารถมีอะไรกับคนอื่นนอกจากคนที่กัดคอเราได้ใช่ไหม” ภูริถามขึ้น ขัดกับการเตือนของอีธาน
“ใช่สิ คุณไม่เคยเรียนเกี่ยวกับโอเมก้ามาก่อนเหรอ ตอนนี้คุณกลายเป็นโอเมก้าแล้วนะ คุณต้องเรียนรู้เอาไว้บ้างว่าชนชั้นนี้มันมีอะไรที่ต้องระวัง ยาต้านที่ผมให้กินก็กินบ่อยๆ ลองสังเกตคนรอบข้างดูว่าเขามีปฏิกิริยาอะไรกับเราไหม เพราะส่วนใหญ่แล้วโอเมก้าไม่ค่อยได้กลิ่นของตัวเองหรอก ฮีตขึ้นมาบางทียังไม่รู้ตัวเองเลย ระวังเถอะ...จับคู่มั่วซวยทั้งชีวิตนะคุณ”
“แล้วทำไมคุณไม่กัดผมไปให้รู้แล้วรู้รอด” ภูริเงยหน้ามองอีธาน เล่นตัวสูงกว่าเขานี่
ตอนที่เล่นชักเย่อกันก็มาอาการคล้ายกับอยากจะขบ อยากจะกัดร่างกายของเขาอยู่เสมอ แต่อีธานก็ไม่เคยทำแบบนั้นกับภูริ อาจจฝังเขี้ยวลงบนไหล่บ้าง ไหปลาร้าบ้าง แต่ไอ้หลังคอจุดสำคัญเนี่ยอีธานไม่ได้แตะต้องเลยนอกจากเลียให้จั๊กจี้เล่น
“ยาแก้คู่แท้มันทำได้เพราะฮอโมนบางอย่างในร่างกายเรามีปฏิริยากับคู่ของเรา ยาแก้จะเปลี่ยนส่วนนั้น ทำให้ปฏิกิรยาของฮอโมนที่จูนเข้าหากันติดนั้นแยกออกจากกัน แต่คุณก็ยังเป็นโอเมก้า การวิจัยของเรายังไม่ก้าวหน้าพอที่จะสร้างยาเพื่อรักษาโอเมก้าที่โดนจับคู่แล้ว” ฉิบ...มีใครเขาใจไหม ภูริไม่เข้าใจ ภูริขาดสารอาหารไปเลี้ยงสมอง
“คู่แท้มันเป็นได้ยังไงอะ”
“ก็เกิดจากฮอโมนไง...”
“ฮอโมน...”
“อย่าถามว่าฮอโมนเกิดจากอะไรนะ เพราะถ้าคุณถาม ผมจะโยนหนังสือให้คุณหนึ่งเล่ม แล้วให้คุณไปหาคำตอบมันเอาเอง” หนังสือเนี่ยนะ เอามาเป็นยานอนหลับเขาหรือยังไงละ เบะปาก...ชิ!
อีธานปล่อยมือจากเอวของภูริเมื่อเดินมาถึงรถ เขาปลดล็อกแล้วต่างคนต่างก็เดินเข้าไปนั่งประจำที่ ภูริเอากระเป๋าตัวเองวางไว้ตรงพื้น เอาเข็มขัดนิรภัยมาคาดก่อนจะเอนกายแล้วหลับตาลง
สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขานั้นเป็นอะไรที่ยากเกินทำความเข้าใจจริงๆ สารเคมีที่รั่วในวันนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงพันธุกรรมได้ มันเปลี่ยนที่ตรงไหน ฮอโมน หรือยันรหัสพันธุกรรม ภูริเรียนมาน้อย ไม่ใช่นักวิทด้วย...คิดวิเคราะห์แบบนักวิทไม่เป็นหรอก แต่จากสรุปคำพูดของอีธาน ยาแก้ที่จะสร้างนั้นแค่ปรับเปลี่ยนฮอโมนที่ตอบสนองกันในคู่แห่งโชคชะตา แค่นั้น...แก้อะไรที่ลึกลงไปมากกว่านั้นอย่างการจับคู่ผูกมัดไม่ได้
ถ้างั้น...การที่อีธานไม่ยอมกัดก็เพื่อตัวเขาเองสินะ
….100%….
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ อะไรที่มีคนแนะนำไว้จะเอากลับไปแก้ไขปรับปรุงนะคะ ส่วนเรื่องของการอัป จะพยายามมาถี่กว่านี้ค่ะ ขอโทษอีกครั้งที่ทำให้รอนะคะ
-
ดีที่เค้าคุยกันมากขึ้น
-
อีธานจะรักษาภูริทำไมคะTT
-
ขอบคุณค่ะ
น่าจะบอกอีธานไปว่าโดนขู่เรื่องกัดคอ ให้หึงเล่น
-
:pig4:
-
อีธาน ก็รู้นี่ว่างานที่ภูริทำ มันไม่ใช่งานของภูริ.......... :hao3:
อีธาน ก็รู้นี่ว่า ภูริโดนอัลฟ่าแกล้ง.......... :z6:
อีธาน ก็รู้นี่ว่า ภูริทำงานดีกว่าอัลฟ่าหลายคน........ :hao4:
แล้วอีธาน ก็รู้นี่ว่า ภูริยอมรับสภาพ ไม่หัวเสีย ทำตัวอารมณ์ดีตลก ขำ ไปเรื่อย :z3:
เพราะไม่งั้นจะยิ่งถูกแกล้งมากยิ่งขึ้น :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่รู้ก็ว่าไปอย่าง นี่รู้ยังวางเฉย
รู้ทั้งรู้ว่าคนอย่างภูริ น่ะเหรอจะแหกปากร้องเรียนไอ้หัวหน้าที่อิจฉา เอาเปรียบลูกน้อง :serius2:
แล้วท่านประธาน จะไม่แก้ไของค์กรที่มีอัลฟ่าทำงานได้แค่สองสามจากสิบเรอะ :fire: :fire: :fire:
แล้วท่านประธาน จะไม่ช่วยคู่แท้จากโชคชะตาของตัวเอง o22
แต่เอาเปรียบด้านเซ็กส์ ไปเรื่อยๆใช่ไหม :angry2:
กัดคอก็ไม่กัดเพื่อเป็นเจ้าของภูริซะที
จนไอ้พิชัย มันจะแกล้งกัดคอคู่แท้จากโชคชะตาของตัวเองแล้ว ยังไม่รู้อีก งี่เง่า :z3: :ling3: :ling2:
อีธาน นายมันซื่อบื้อ ทึ่ม สุดๆไปเลย :m31: :m31: :m31:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฉลาดมากครับทั่นนน :ling2:
-
:pig4: :m15:
-
:mew1: :mew1:
-
ตอนนี้เขาคุยกันเยอะเลย ฮือออ
อย่างนี้แล้วคุณภูริต้องไปหาปลอกคอมาสวมหรือเปล่า :sad4:
-
น้องภูผู้ถูกระทำ :hao5:
-
รู้จักคุยกันมากขึ้นก็ดี แต่รู้ข้อมูลแล้วท่านประธานจะทำอะไรเพื่อเปลี่ยนแปลงบ้างหรือเปล่ายังต้องตามกันต่อไป
ท่านประธานที่เคารพ กล้องวงจรปิดมีแบบที่สามารถดักฟังและบันทึกเสียงได้นะคะท่าน :mew5: แนะนำให้เปลี่ยนเสียถ้าจะสอดแนมต่อไป คราวนี้จะได้มีทั้งภาพและเสียงเป็นหลักฐานชั้นดี
-
เปิดใจกันเยอะๆ
-
กำลังอ่านเพลินๆ เจอ 100% เร็วจังแฮะ
ตอนนี้รู้สึกเรื่อยๆไม่รีบเร่ง พอให้คนอ่านได้หายใจคล่องหน่อย
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อีธานรักภูริบ้างมั้ยอยากร้องไห้นิดๆจะรักษาอาการให้กลับเป็นเบ้ต้าทำไม :ling1:
ถ้าไม่รักมาซั่มทำไม :ling1:
แค่เพราะทนฟีโรโมนไม่ได้หราไง :ling1:
นอย :ling1:
หวังว่าจะทำยาแก้ไม่สำเร็จ
-
จะเป็นยังไงต่อไปนะะ :man1:
-
เมื่อไหร่จะได้เชือดไก่สักที สงสารภูริ
-
:katai4: :katai4: :hao5: :hao5:
-
เขารู้สึกรักกันบ้างรึยังเจ้าคะ หรือรักกันแล้วแต่ยังไม่ยอมรับบบบ :hao5:
-
ชอบมากๆเลย ไรต์สู้ๆนะคะ รอตอนต่อไปอยู่น้า :3123:
-
ไม่รู้สึกผูกพันไรกันเลยไงงงงง
ยาแก้คู่แท้นั่นปล่อยผ่านไปเถอะ
-
ถ้าภูริถูกอัลฟ่าตัวอื่นมากัดคอ แล้วความเป็นคู่แท้หายเพราะฮอร์โมนโอเมก้าจะเปลี่ยนจากการถูกกัดคอ... อีธานจะเสียใจบ้างไหม ไม่ต้องไปรอจนได้ยาแก้คู่แท้มาหรอก
-
อีธานคงไม่อยากให้ภูริต้องโดนผูกมัดด้้้้้้้วยมั่ง
ลึกๆก็หวังดีแหละ ใช่มั้ย
แต่ถ้าภูโดนคนอื่นกัดแล้วจะรับได้จริงๆหรออีธาน
-
:mew1:
-
เหมือนจะเข้าใจกันและกันมากขึ้นเนาะ
รอหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกจ้า
ยังไงก็มาต่อให้แล้ว มาช้ายังดีกว่าไม่มานะจ๊ะ
-
:katai5: มารอจ้ะ จะลงแดงแล้ว
-
เริ่มเห็นถึงพัฒนาการ. แต่ก็ยังช้าๆอยู่นะ
-
คิดถึงฟีลที่ได้อ่านเรื่องนี้ทุกวัน
-
รอนะคะ
-
>….ตอนที่ 27 [100%]….<
ปฏิบัติการเอาตัวรอดจากเงินสองร้อยกว่าบาทได้เริ่มขึ้นในเช้าวันต่อมา ภูริขออีธานลงซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อซึ่งมันเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่บอกชื่อร้านนะ ไม่ได้ค่าโฆษณา เขาเข้าไปซื้อกาแฟที่เป็นถุงละสิบซองกับมาม่าอีกแพ็กหนึ่ง กลับเข้ามาในรถได้นี่อีธานมีสีหน้างงงวยขึ้นมาทันที ทำไมล่ะ...ไม่เข้าใจวิถีคนจนอะดิ อยากเข้าใจไหม อยากเข้าใจลองมาเป็นเขาดู
“นั่นมาม่าหนิ...ซื้อมาทำไมตั้งเยอะ” ท่านสนใจกินมาม่ากับผมสักซองไหม
“ประทังชิวิตไง”
“กินข้าวสิ ไอ้พวกนี้มีแต่โซเดียม ไม่ดีต่อสุขภาพเลยนะ กินมากๆ เข้าก็จะเป็นโรคไตแล้วก็ขาดสารอาหารด้วย” จ้า...พ่อนักวิชาการ พ่อเรียนด้านนี้มาโดยเฉพาะ แหม่ ทำอย่างกับเขาไม่รู้งั้นแหละว่าของพวกนี้มันไม่ดีน่ะ
“แต่มันเป็นมิตรกับเงินในกระเป๋าผม ไปเถอะครับ...ไม่ต้องแวะซื้อกาแฟนะ เอ๊ะ หรือคุณจะกิน” ภูริหันไปมองหน้าอีธาน เงินเขาหมดแล้ว กาฟงกาแฟโบราญไรตัดแม่มออกไปจากชีวิตเขาชั่วคราวก่อน
“คุณไม่กินเหรอ?” ไม่ต้องทำหน้างงแบบนั้นสิ คนเงินหมดจะไปกินได้ไง
“เงินผมหมดแล้ว”
“ฮะ! เงินหมด...เงินหมดเนี่ยนะ คุณ นี่เพิ่งจะเลยกลางเดือนมาไม่กี่วัน”
“ช่าย...เหลือร้อยเดียว” ภูริยิ้มหวานตาเป็นสระอิ แต่อีธานไม่เป็นงั้น...คิ้วขมวดทำไม ไม่ใช่เรื่องแปลกนะ การกินมาม่าตั้งแต่ต้นเดือนนี่มันเรื่องปกติของมนุษย์เงินเดือนนะคุณ หรือพวกคุณกินหรูได้ตลอดเดือน?
“ในบัญชีล่ะ บัตรเครดิตคุณก็มีหนิ”
“เดี๋ยว...รู้ได้ไง” ท่านประธานเสือกไสเข้ามาในร่างได้แต่ท่านไม่ควรเสือกไสนิ้วเข้ามาในกระเป๋าเงินของภูริคนนี้นะครับท่าน
“เรื่องของผม” จ้ะ เรื่องของคุณแต่กระเป๋าของกูไง
“ผมไม่มีเงินสำรองหรอก เงินผมหมดแล้ว ก็เหลือพันกว่า จ่ายค่ารักษากับค่ายาน้องไปเมื่อวานพันหนึ่ง หมดล่ะ...ซื้อของมาตุนไว้ สิบกว่าวันน่าจะพอนะ” อีธานมองหน้าภูริแล้วมองถุงของบนตัก
“คุณอยู่ทั้งเดือนด้วยของแค่นั้นไม่ได้หรอก”
“ดูถูกผมนี่นา อยู่ได้ดิ กินมาม่าวันละสองซองใช่มะ เที่ยงกับเย็น เช้ากินกาแฟซอง ที่เหลือก็กินน้ำ” ภูริพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ก็มันเรื่องปกติของเขาไง ใช้ชีวิตแบบนี้บ่อยๆ ไม่เห็นแปลกตรงไหน ดีด้วยนะที่ตอนนี้ไปไหนมาไหนกับอีธาน เพราะว่าเขาไม่ต้องเสียค่าเดินทางไง โฮ่ๆ
“คุณใช้ชีวิตยังไง กาแฟซองเดียวต่อวันผมเข้าใจ แต่มาม่าสองซองต่อวันโดยไม่มีข้าวเลยเนี่ยนะ ทำไมคุณไม่จัดสรรเงินให้ดีๆ ส่วนไหนใช้อะไร ส่วนไหนให้ใคร เก็บไว้เผื่อตัวเองบ้างสิคุณ ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่เกินสามสิบคุณก็กลายเป็นโรคขาดสารอาหาร เป็นภูมิแพ้นี่มันยังไม่แย่พอใช่ไหม”
“ไฟเขียวละครับ” ภูริเอ่ยแทรกยิ้มๆ ไม่ได้อะไรนะ...อีธานจะบ่นก็บ่นต่อได้เขาไม่ได้ว่าอะไร แต่ไฟเขียวละไง จอดนานพวกด่านะเว้ย ด่าว่า...ปี๊นๆ!
ไฟเขียวของภูริมันได้ผล อีธานจำต้องหันไปสนใจท้องถนนแทนการบ่นใส่ภูริ พอจะหันไปพูดเรื่องนี้อีก ภูริก็ดันมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนไม่อยากจะฟังสิ่งที่เขาบอกกล่าว ก็เอาเถอะ...เขาเชื่อว่าภูริอยู่แบบนี้ได้ไม่นานหรอก
ทั้งคู่แยกย้ายกันไปทำงาน แล้ววันนี้อีธานก็ตัดสินใจว่าจะไม่โพล่ไปที่แผนกของภูริอีกแล้ว เขาได้บอกกับภูริว่าหลังเลิกงานให้เดินไปที่รถได้เลย หากเขาเลิกช้าเขาจะแจ้งภูริก่อนเอง ร่างโปร่งพยักหน้ารับคำอย่างดี ขณะแกะเอากาแฟซองหนึ่งกับมาม่าหนึ่งห่อใส่กระเป๋าเป้ของตนเอง
สิ่งแรกที่อีธานทำในวันนี้หลังเข้าประจำที่ของตัวเองคือการสั่งให้อลันตรวจสอบพนักงานเซลล์ทุกคน พิชัยไม่ให้ภูริออกงานนอก ในขณะเดียวกันตัวเองก็เลือกรับลูกค้ารายใหญ่เอาไว้มากกว่าสิบรายแต่ยอดขายไม่กระเตื้องขึ้น อัลฟ่าหลายคนในเซลล์ก็มีพฤติกรรมนี้เช่นกัน ถ้าข้อสันนิฐานของอีธานถูก ยอดที่ไม่สอดคล้องกับความต้องการของตลาดในตอนนี้ก็น่าจะกระจ่างได้
มีอะไรหลายอย่างที่ต้องจัดการเกินไป อีธานต้องลำดับความสำคัญของงานที่ละอย่างช้าๆ การจดเอาไว้ก็เป็นสิ่งที่ช่วยจำได้เช่นกัน ไม่ว่าจะเรื่องโครงสร้างห้องแล็บที่มีการทุจริจ เรื่องยอดไม่สอดคล้องกับความต้องการของตลาด เรื่องการกลั่นแกล้ง เหยียดหยามหรืออนาจารในบริษัท และเรื่องยาแก้คู่แท้ที่มีการสั่งงานเอาไว้ ทุกอย่างนี้มันต้องไปด้วยกัน เคลียร์ทีละขั้นอย่างใจเย็น เพราะไม่มีอะไรในปัญหาเหล่านี้สามารถแก้ได้ในระยะเวลาสั้นๆ
“ท่านครับคุณครามหัวหน้าทีมวิจัยมีรายงานบางอย่างจะแจ้งให้ท่านทราบด้วยตัวเองครับ” อลันโทรเข้ามาแจ้งกับอีธานเพื่อขออนุญาต
“อืม เข้ามาได้” เมื่อได้รับคำอนุญาตจากอีธาน อลันก็เปิดประตูพร้อมเดินนำหัวหน้าทีมวิจัยของห้องแล็บ
คราม เป็นทั้งชื่อเล่นและชื่อจริง อีธานรู้ประวัติของนักวิจัยหนุ่มคนนี้คร่าวๆ จากการอ่านเอกสาร ท่วงท่าการเดินสง่างามสมกับเป็นอัลฟ่า ดวงตาเจ้าเล่ แว้บเดียวที่อีธานเคยเห็นรับรู้ได้ว่าครามเป็นชายหนุ่มเจ้าสำราญและขี้เล่น ทว่าคนคนนี้ไม่ค่อยมีอยยิ้มประดับบนใบหน้าสักเท่าไหร่
และอีธานก็ไม่แคร์ที่ครามจะไม่ยิ้ม มันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษเสียหน่อย
ในมือของครามมีแฟ้มเอกสารสีครีมอ่อน ทั้งครามและอลันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนที่ครามจะเป็นฝ่ายวางเอกสารลงบนโต๊ะของอีธาน
“นี่เป็นผลการตรวจสอบรหัสพันธุกรรมของคุณภูริอย่างละเอียดครับ ผลกระทบจากสารเคมีที่ทำให้เขานั้นกลายเป็นโอเมก้ามันไม่ได้ทำให้กายภาพทั้งหมดของเขากลายสภาพอย่างสิ้นเชิง หากเราตรวจเช็กสภาพร่างกายภายนอกเราจะพบว่าเขามีลักษณะเด่นเป็นโอเมก้าเลย โดยเฉพาะตรงอัณฑะที่มีขนาดหดเล็กลง”
“แต่ไม่มีมดลูก?” อีธานโพล่งขึ้นกลางปล้องโดยไม่สบตากับคราม
“ใช่ครับ อวัยวะภายในของคุณภูริยังคงสภาพเบต้าไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร เขามีฮอโมนโอเมก้า มีอาการฮีตแต่จะไม่มีการตั้งครรภ์ ไม่มีการผูกมัดโดยการกัดอย่างโอเมก้าทั่วไปได้ สรุปง่ายๆ คุณภูริกลายเป็นโอเมก้าแค่ครึ่งเดียว”
“แต่โอเมก้าครึ่งเดียวก็เป็นคู่แห่งโชคชะตาของผมได้?” คราวนี้อีธานเงยหน้าสบตากับคราม
“สารเคมีที่รั่วไหลในวันนั้นเป็นตัวปรับฮอโมนของท่านกับเขาให้เข้ากันครับ”
“แล้วรู้ไหมว่ามีเคมีตัวไหนบ้าง อย่างน้อยๆ เราก็น่าจะเก็บตัวอย่างจากที่เกิดเหตุมาวิเคราะห์แยกสารได้” อีธานครุ่นคิดแต่ครามกลับนิ่งงัน
“เก็บได้ครับ ผมได้ให้ทีมไปเก็บตัวอย่างมาหมดแล้ว แต่สารเคมีที่มีการรั่วซึมออกมานั้นไม่ได้มีตัวยาใดอันตรายเลย ผมได้ลองนำมาประกอบกันโดยเปลี่ยนปริมาณสารแต่ละตัวตามความน่าจะเป็นหลายสิบครั้ง ซึ่งมันไม่ได้ให้ผลตามที่เราต้องการ” อีธานประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกันไว้ใต้คาง สีหน้าเคร่งเครียดเพราะเหมือนสงสัยแต่ไม่ได้คำตอบ
“แล้วอย่างนี้ถ้ายาแก้สร้างเสร็จ ภูริมีสิทธิ์กลับไปเป็นเบต้าใช่ไหม”
“อันนี้ให้คำตอบไม่ได้ครับ”
“แล้วความคืบหน้าด้านการสร้างยาแก้ล่ะ คุณให้คำตอบได้ไหม”
“ความคืบหน้ามีครับ แต่เป็นความล้มเหลว” ไม่แปลกที่จะเจอคำว่าล้มเหลวในการสร้างยาแก้คู่แท้ ไม่ใช่ที่แล็บที่เจอแต่แทบทุกที่เลยต่างหาก
“แต่ผมและทีมจะพยายามนะครับ ผมขอตัว” ครามก้มหัวให้กับอีธานเป็นการทำความเคารพก่อนจะพลิกตัวกลับไป
จังหวะที่ครามหันหน้าไปนั้น ไม่ได้มีใครสังเกตเห็นรอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าคมเข้มนั่นเลย...
อลันวางเอกสารปึกหนึ่งลงบนโต๊ะหลังจากครามคุยธุระเสร็จ แล้วกลับไปทำงานของตัวเองที่มีเยอะไม่ต่างอะไรกับอีธาน เขาต้องตามงานทุกอย่างที่อีธานสั่งไว้และรวบรวมหลักฐานการกินนอกกินในที่ค่อนข้างจะคืบหน้าแต่น่าเป็นห่วง คนที่เกี่ยวข้องกับการสร้างห้องแล็บใต้ดินเป็นคนที่มีเส้นสายอยู่ในบริษัทเยอะ เขาอยู่มาก่อนอีธานจะรับตำแหน่งนี้เมื่อหลายปี ความเสี่ยงที่อีกฝ่ายจะไหวตัวทันมีมากทีเดียว อลันจึงค่อยๆ ทำไปทีละช้าๆ เพื่อให้แนบเนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้
วันเวลาค่อยๆ เดินไปพร้อมกับแผนการที่อีธานวางเอาไว้ มันนานมากในความรู้สึกของอีธาน เพราะว่าทุกวันนี้...ตอนเย็นภูริจะมีท่าทางหิวโซ ดูเหนื่อยอ่อน และเลิกงานดึก อีธานเป็นคนเลิกงานดึกบ้างไม่ดึกบ้างเป็นเรื่องปกติ เขามีงานเลี้ยงต้องไป มีสัมนามากมายและการประชุมเยอะจนน่าปวดหัว ชีวิตเขาน่ะ...เขาจัดการมันได้ แล้วงานเขามันก็ค่อนข้างจะเข้ามือแล้ว ติดที่ภูริจริงๆ
อีธานพยายามทำใจแข็งปล่อยให้ภูริอยู่ด้วยตัวเองแบบนั้นให้ดู เฝ้ามองร่างโปร่งเดินเข้าครัวด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงบอลไปต้มมาม่ามานั่งกินเงียบๆ ภูริน่ะชอบวาดรูป กินไปก็วาดรูปอะไรก็ไม่รู้ลงกระดาษ จากนั้นก็นั่งขำอยู่คนเดียว พอท้องอิ่ม ภูริก็จะเริ่มทำงานบ้าน
เป็นแบบนั้นได้อยู่สามสี่วัน อีธานทนไม่ได้ เขาสั่งอาหารมาส่งที่ห้องแล้วบังคับให้ภูริกินมันเข้าไป จากที่กะว่าจะปล่อยให้ภูริอยู่ด้วยมาม่า...มันกลายเป็นเขาเลี้ยงข้าวภูริทุกมื้อ รวมถึงซื้อกาแฟให้ภูริทุกวัน
สิ่งที่เกิดขึ้นจากการทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ นั้นคือ...คำขอบคุณ
ไม่มีมื้อไหนที่ภูริไม่ขอบคุณเขาด้วยการยกมือไหว้ ไม่มีครั้งไหนที่เขาซื้อกาแฟให้แล้วภูริจะจากไปเฉยๆ อีกฝ่ายยิ้มให้ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆ เลยครับ นั้นคือสิ่งที่อีกฝ่ายมอบให้ตลอดเวลา
แน่ล่ะ...มันน่าประทับใจมาก
นิสัยที่น่าขัดใจของภูริก็มีตีหน้ามึน เวลาเขาว่าหรือบ่นใส่ซึ่งเขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องบ่นใส่แต่ภูริด้วย นอกจากจะหน้ามึนตาใสแล้วยังชอบโพล่งเรื่องอื่นขึ้นมาแทรก ทำให้เขาชะงักและไม่สามารถวนกลับมาเรื่องเดิมได้ บางทีมันก็น่าหงุดหงิด เพราะเรื่องที่อีธานบ่นหรือว่าก็เรื่องที่ภูริยอมโดนลวนลามอยู่ได้ทุกวันนั่นแหละ
วันศุกร์สุดสัปดาห์นี้อีธานมีนัดประชุมกับลูกน้องที่เขาสั่งให้แฝงตัวเข้าไปอยู่ในแผนกต่างๆ เพื่อเก็บข้อมูลการทำงานและการปฏิบัติตัวของแต่ล่ะคน จริงที่การประเมินเหล่านี้มันมีทำอยู่ทุกๆ สามเดือน ทว่าผลประเมินเหล่านั้นมันเป็นแค่ผักชีโรยหน้าเท่านั้นเมื่อเขาได้มาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับภูริ
เขาเลือกจะประชุมในช่วงหลังเลิกของพนักงาน ส่วนใหญ่วันนี้มักไม่มีโอทีเพื่อให้พนักงานกลับบ้านไปพักผ่อนให้เต็มที่ ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องประชุมหลังคนอื่นเล็กน้อย เพราะว่าอีธานเองเพิ่งจะจัดการงานของตัวเองเสร็จ
ทุกคนกลับบ้านหมดแล้วยกเว้นภูริ เขาก้มหน้าถลกขากางเกงของตัวเองขึ้นมาเล็กน้อยดูหน้าเข้ง ขอร้องโอ้โหดังๆ ให้บริษัทแม่งแตกเลยได้ไหมอะ หน้าแข้งเขียวมาก...เขียวเหมือนเอาสีมาป้ายเลยเถอะซาร่า
ว่าแต่ซาร่ามันเป็นใครนะ? ใช่คนที่ขายของช่วงตอนตีสามปะ เขารู้สึกว่าเธอน่าจะหัวทองๆ ผมยาวประบ่า ชอบขายของคู่กับจอช เฮ้จอช...นี่มันยอดมากเลย อะไรอย่างนั้นน่ะ เดี๋ยวนี้เขาไม่ได้ดูอะไรไร้สาระเลยแฮะ ยิ่งอาทิตย์นี้เขาแย่มาก...อาการหนัก
อาการฮีต!
ยาที่กินตอนนี้ไม่ค่อยมีผลอะไรกับเขาเลย ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง นั่งอยู่ดีๆ ทุกคนก็หันมามองเขาอย่างกับหิวโหย อยากจะถามมากว่ามองหาไก่ทอดป้าเพ็ญหรือไง แต่ไม่กล้า ก็เลยต้องก้มหน้าก้มตาทำงาน หลายครั้งมีคนเดินมาบอกว่าหัดกินยาบ้าง เป็นเด็กท่านประธานแล้วจะมาฮีตในนี้มันไม่ได้นะเว้ย เขาก็งงไง เขาไม่ได้รู้สึกอยากกระหายนี่หว่า แล้ว...มันฮีตเหรอ? ถ้าฮีตต้องตั้งดิ
หรือมีฮีตแบบไม่ตั้งด้วย? อันนี้ไม่แน่ใจ แต่กลับไปห้องทีไรก็ชอบฟัดกับอีธานก่อนนอนทุกทีอะ อีธานบอกว่าเขาน่ะยั่วด้วยกลิ่นตัว ไอ้คำว่ากลิ่นตัวมันน่ากลัวนะ เหมือนแบบ...กูตัวเหม็นอะไรทำนองนั้นอะ เขาก็ไม่มั่นใจตัวเองขึ้นมาดิ แล้วพออีธานเริ่มแตะตัวเขาปุ้บ...หึหึ
เป๊ง! ยกที่ 1!
จนมาวันนี้ อาการนั้นไม่หายไปและหัวหน้าก็คงจะทนไม่ไหวเต็มที อีกฝ่ายเข้าคลุกวงใน ทั้งจับทั้งล้วงจนไอ้น้องภูสุดน่ารักเกือบตั้ง แต่ที่ทำใจไม่ได้ก็เพราะนี่มันไม่ใช่อีธาน เดี๋ยวนะ...เดี๋ยว...เพราะไม่ใช่อีธาน เออ ช่างแม่งเหอะ ไอ้ความย้อนแย้งบ้าบออะไรเนี่ย ขี้เกียจคิด เขาก็พยายามเอาตัวรอดมาด้วยการบีบไข่แม่ง แตกหนึ่งแต่ตายเป็นล้านอะบอกเลย
การกระทำนั้นทำให้เขาโดนพลักจนล้มเนี่ยแหละ เข้งเลยเขียวไง ภูริตัดสินใจไปขอยาโอเมก้าในแผนกมากิน ยาของเขาเริ่มไม่โอเคล่ะ ลองตัวอื่นดูบ้าง ซึ่งพอกินไปเหตุการณ์ในออฟฟิตมันก็กลับมาสงบ เว้นแต่งานที่ไม่เคยสงบล่ะนะ พวกที่จองล้างจองผลาญมันก็ทำเท่าที่ทำได้อะ
ทางเดียวที่จะเลี่ยงคือ...อย่าไปมุมอับสายตาคน ไม่งั้นคุณเอ้ย พวกไฮยีน่าหน้าคนแม่งจับคุณขย้ำแน่ คนพวกนี้ก็กระไร ไปอดอยากปากแห้งที่ไหนมา อ่างอบนวดไหม? เจ้าเด็ดๆ มีนะเดี๋ยวแนะนำให้ ได้แค่แนะนำไม่เคยไปกะเขาหรอก แค่หวังว่าไอ้คนพวกนี้มันจะอาการดีขึ้นมา
ตายอดตายอยากล่ะเกิน ขอให้ชาติหน้าแม่งเกิดมาเป็นโอเมก้า แล้วโดนตุ๋ยจนต้องร้องขอชีวิตเหอะมึง เกลียดแม่ง แล้วทำไรได้ไหม? ได้ดิ...ได้แต่แช่งเขาไปวันๆ เนี่ยแหละ ขอให้ตกน้ำ ตกรถ ตกเรือ ตกตรงท่าน้ำ ตกเครื่องบิน ตกโต๊ะ ตกเตียง ตกตู้ ตกสอบ สอบตก ให้คางคกกัด ให้งูกรัด ให้โดนพัดลมบาดมือ บาดแขน บาดขา สิวขึ้นหน้า ฝ้าขึ้นหลัง ลามขึ้นคอ ยังไม่พอขอให้แม่งอกหัก ขอให้ไม่มีใครรักทุกชาติ...สาธุ
ไง...ยกมาทั้งท่อนเพลงเลย เครดิตนะฮะ เพลง แช่ง By B-King อยากฟังไปหาฟังได้ ให้เครดิตกันดื้อๆ แบบนี้แหละ เดี๋ยวนี้ค่าลิขสิทธิ์มันแพง เกิดไอ้ภูคนนี้โดนค่าลิขสิทธิ์ไปล่ะก็ หึหึ จนทั้งชาติ ไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้แน่นอน
“แค่กๆ” ดูขาเขียวๆ อยู่ก็เกิดไอ คันในคอและหายใจไม่ค่อยออก...
เดี๋ยวนะ...ขอดับเบิลเดี๋ยวสักหลายร้อยรอบเลยได้ไหมอะ อาการนี้มันคุ้นๆ เนอะ ภูริเอามือถือมาเปิดกล้องหน้า ส่องดูความหล่อของตัวเอง...ตลก! เอามาดูคอตัวเองนี่แหละ รอยแดงจางๆ ไม่ต้องสนใจนะ นั้นรอยดูด โดนผีดูดเลือดมาหลายคืนติดกัน แต่ไอ้รอยผื่นๆ นี่แหละ...
“ค่อก..แค่กๆ” โด้...โคตรป๊าโคตรม๊าซวย
ไอ้ยานั่นแน่ๆ เลย ยาไรนะ...เอิ่ม...อื่ม...นึกไม่ออก กินประจำแต่ลืมชั่วคราว เขาเรียกยาระงับฟีโรโมน เออให้มันได้อย่างนั้น ต้องเป็นยาตัวนั้นแน่นอนเพราะนอกจากกาแฟ ข้าวผัดหมูพิเศษที่มีคะน้า ไข่ หมู ข้าว หอมหัวใหญ่และมะเขือเทศนั้นไม่ทำให้ภูริเกิดอาการแพ้
ถ้าภูริแพ้ข้าวผัดหมูขึ้นมาละก็...เตรียมตัวอดตายได้เลย เพราะนั่นของโปรดเขา ได้เยอะ กินอิ่มและหมดจานได้ไว ที่สำคัญนะมันไม่เผ็ด รู้ว่าไม่ใช่เวลามานั่งบรรยายส่วนประกอบของอาหารจานโปรด แต่เขาก็ต้องนึกไงว่าเขากินอะไรไปบ้างในวันนี้
เขาเริ่มเอนกายพิงพนัก ปากก็ไอค่อกแค่กไม่ยอมหยุด ภูริไม่เกิดอาการแพ้อะไรอย่างนี้มานานแล้ว นานมากจนจำแทบไม่ได้ว่าครั้งสุดที่ท้ายที่เขาเป็นภูมิแพ้นั้นมันเมื่อไหร่ ไปหาหมอเหรอ...เอาตังมาสิ เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้เลย ตอนนี้เขาไม่มีเงินติดตัวสักบาท อยู่ได้ด้วยบารมีสามีชั่วคราวอย่างอีธาน
“แฮ่ก...โอ้ย...อะไรวะเนี่ย” อาการหายใจไม่ทั่วท้องเริ่มตามมา เขาเชื่อว่ามันจะหายไปเองแหละ ไม่น่าจะอาการหนักมากไปกว่านี้ แต่ก็ไม่ชอบอาการที่ไอไปหายใจไม่ออกไปนี่ชิบเป๋งเลย
โทรบอกอีธานดีไหมนะ ขอตังสักห้าร้อยไปหาหมออะไรแบบนั้นอะ อีธานน่าจะมีเงินให้เขา เอาวะ...ลองดู ภูริค้นหาโทรศัพท์ของตัวเองเพื่อจะกดโทรหาอีธาน เวลานี้อีธานทำงานอยู่หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ เขาแค่ไม่มีทางเลือก
ขณะกำลังจะกดโทรออกเบอร์ของอีธาน ภูริก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ายืมเงินเพื่อนตัวเองจะดีกว่าหรือเปล่านะ เพื่อนก็คือเพื่อนไง อย่างน้อยเพื่อนก็น่าจะมีให้เขายืมสักร้อยสองร้อย เอาไปหาหมอก่อน ประกันสังคมของเขาคงไม่เสียอะไรอะ อืม...เอาไงดี
เอาวะ...อีธานก็อีธาน! ยืมคนรวยเนี่ยแหละดีที่สุดแล้ว!
“ขอโทษค่ะ คุณมียอดเงินคงเหลือไม่พอสำหรับโทรเบอร์นี้...” ขอบคุณ...กราบขอบคุณงามๆ
หมดกันชีวิตไอ้ภู มึงตายแน่...มึงตายแน่ๆ แม้แต่เงินติดโทรศัพท์ของมึงยังไม่มีเลย อะไรชีวิตมึงจะอนาถขนาดน้านนนน เออ! กูไม่โทรแม่งแล้ว งอน ผู้หญิงบ้าอะไรใจร้าย จะโทรแค่นี้ก็ไม่ได้โหดร้ายที่สุดเลย
ภูริเก็บมือถือเข้าที่เดิมแล้วเริ่มเอางานออกมาทำ เคลียร์งานทั้งที่ตัวเองเกิดอาการแพ้ยาแม่งอยู่นี่แหละ มนุษย์คนนี้ถึกทนและบึกบึนมากครับ ถึงตัวจะเล็กแต่ใจใหญ่นะเฟ้ย เคยดูไหม...นีโม่อะนีโม่ ปลาการ์ตูนตัวน้อยหัวใจโต๊โตน่ะ ปลายังสู้ชีวิตเลย แล้วคนอย่างเขาจะไม่สู้ได้ยังไงล่ะ
เอ๊ะ...เหมือนได้ยินเสียงว่าทำไมไม่ยืมค่าโทร เห่อๆ เคยยืมไปแล้วยังค้างชำระมันอยู่นั่นแหละ คือถ้าเขามีงานนอกเขาจะเติมเงินโทรศัพท์อยู่ มันเบิกบัตรเติมเงินได้ แต่ช่วงอาทิตย์นี้เขามีงานนอกสองสามงาน แล้วพิชัยก็ไม่ให้เบิกค่าโทร นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เขาต้องยืมเงินจากระบบเพื่อโทรนี่แหละ
อ่าว...ส่งข้อความดิ ไลน์อะไลน์!
ไม่ว่าท่านทั้งหลายจะเชื่อข้าพเจ้าหรือไม่ แต่ข้านั้นไม่มีอินเทอร์เน็ต ในเวลางานมีไวไฟให้ใช้นะ แต่ตอนนี้เขาปิดแล้ว เรียกว่าทั้งชั้นอะปิดแม่งหมดยกเว้นโต๊ะของภูริที่ต้องทำงานให้คนอื่น เป็นงานเอกสารไม่จำเป็นต้องมีอินเทอร์เน็ตไง แล้วไมไม่สมักไว้ เดี๋ยวนี้ใครๆ เขาก็ใช้เน็ตกัน...
โปรดเข้าใจคำว่า...ลดค่าใช่จ่ายด้วยครับ!
เงินจะกินยังไม่มีเลย จะเอาเงินไหนไปเติมเน็ต บ้าเปล่า โอ้...พูดแล้วโซแซดวะ เศร้าจับใจขอเอามาม่ามาบีบแล้วกินหน่อยเถอะ ทั้งชั้นแม่งไม่เหลืออะไร น้ำร้อนยังไม่เหลือติดกา หิวก็ซัดมาม่าดิบไป เขาพกมากินกลางวัน แต่อีธานก็เลี้ยงอยู่ดีจนซองเนี่ยมันอยู่ติดกระเป๋าเขามาหลายวันแล้ว
ทำงานไป ไอไป กินมาม่าไป ไอออกมาเป็นมาม่าไป...พรูดดดดด จ้า เต็มหน้าคอมพ์กู อะ...เก็บงาน เก็บเศษมาม่าจากปากตัวเองนี่แหละ ภูริเริ่มไม่มีแรงจะเก็บแม้กระทั่งเศษมาม่าแล้ว เขาหายใจไม่ค่อยออก แน่นอยู่ที่หน้าอกแล้วก็ไอ แล้วก็คัน
ก้มหน้าไปสักพัก...เงยหน้าปุ้บ วิ๊งงงงงง โลกหมุน! ไม่ดิ โลกมันก็หมุนรอบตัวเองกับรอบดวงอาทิตย์อยู่แล้วอะเนอะ ต้องเป็นสมองของเขากำลังหมุนเคว้งคว้างไปหมด ภูริพยายามคว้าเก้าอี้ของตัวเองมาแล้วนั่งลงอย่างไว
เวียนหัวแล้วสิ่งที่ตามมาคือคลื่นไส้ สาบานว่านี่แพ้ยาไม่ได้แพ้ท้อง? เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่เนาะ เบื่อจัง ตัวเองมาเป็นนั่นเป็นนี่เนี่ย อยากถึกทนเป็นเดอะฮักอะ รถถังชนแม่งรถถังพังอะไรเงี่ย...
“คุณภูริ...” เสียงอีธานดังแว่วๆ ไหล่ข้างหนึ่งโดนจับแล้วเก้าอี้ก็หมุนติ้ววววว
“แค่กๆ...อ๊อก...” ตะปบปากไว้ อย่าพุ่งนะมึง!
“นี่คุณเป็นอะไรเนี่ย เฮ้ย...คุณโอเคไหม ไปทำอะไรทำไมเป็นงี้”
“ขอตังห้าร้อย” แทนที่จะบอกว่าเป็นอะไรเสือกมาขอตัง โถ...ภูเอ้ยภู ปกติก็คุยไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ตอนนี้เวียนหัวยิ่งคุยไม่รู้เรื่องเข้าไปอีกเลย
“ใช่เวลาขอตังไหม”
“ร้อยเดียวก็ได้” ว่าแล้วก็ไอราวกับจะเป็นจะตาย ไอไปแสบหน้าอกไป ให้ตายเหอะ...แค่สบถนะ อย่าเพิ่งให้เขาตายจริง เดี๋ยวแม่ขี้เกียจทำศพ
“ผมจะไม่ให้คุณสักบาทถ้าคุณไม่บอกผมว่าคุณเป็นอะไร ผื่นขึ้นเต็มคอไปหมดแล้ว...”
“ผื่นหรือรอยดูด” ยังปากดีได้ เป็นคนเก่งไง...เก่งเรื่องใช้ลิ้น แผล่บๆ
“ใช่เวลาเล่นไหมคุณ ดูบ้างนี่เป็นเวลาอะไร ถ้าตอบเวลาเลิกงานผมจะโกรธคุณมาก รู้ว่าคุณมันต๊อง แต่ช่วยต๊องให้เป็นเวล่ำเวลาหน่อย อาการนี่เหมือนแพ้อะไรสักอย่าง วันนี้คุณกินอะไรเข้าไปบ้าง” อีธานที่ปกติจะไม่ค่อยลนกลับดูตื่นๆ และเครียดเพราะเขาเอาแต่กวนประสาท ก็...ไม่อยากให้เครียดอะ
“น่าจะแพ้ยา”
“แพ้ยาอะไร คุณกินยาอะไรเข้าไปฮะ”
“อืม...ยาระงับฟีโรโมน ผมไปขอเพื่อนมา” ฉิบ...ตอนนี้ตัวบวมปะ ทำไมเหมือนลืมตาไม่ขึ้นอะ อย่าบอกนะตาบวมเหมือนโดนผึ้งต่อยอะ!
“คุณนี่แม่ง เว้ย! ผมโกรธคุณมากเลยนะ กินอะไรเข้าไปทำไมไม่ถามผมก่อนวะฮะ เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงคิดบ้างเซ่!” อีธานตวาดลั่นแล้วรีบอุ้มภูริที่ตอนนี้ตาเริ่มบวมไปยังลิฟต์ทันที
ข้อเสียอีกอย่างที่เขาจะเพิ่มให้ภูริคือ...เป็นอะไรหรือมีปัญหาอะไรไม่ชอบบอกเขาเลย!
….100%….
มาแล้วๆ มาดึกอีกแล้ว ถึงจะดึกแต่เราก็มาค่ะ! ภูริจิต้องโดนหลัวของนางดุแน่นอนอะ เล่นไม่พูด พูดก็ไม่รู้เรื่อง เป็นมากขนาดนี้ยังจะมาชิวกินมาม่าอีก เอาไม้ฟาดก้นน้องเลยค่ะ เอาให้เป็นริ้วๆ ไปเลย!
-
เอ้า มันน่าตีไหมล่ะภูริ!
-
ภูริอย่าเป็นอะไรไปนะ
-
ภูริเอ๊ย...............มีแต่เรื่องไม่ดีเข้าหา :z3: :z3: :z3:
-
จะสงสารภูริหรืออีธานดีตอนนี้ “ขอตังค์500 “55555
-
จริงๆ มันต้องดราม่าป่ะตอนนี้อ่ะ น้องภูริแพ้ไรจะเป็นจะตายเราต้องห่วงดิ อ้าวทำไมขำอ่ะ 5555 ขอตังค์ห้าร้อย โถ
-
:katai1: อึดอัดโว้ย!!!!!
-
อีธาน ขอร้องเถอะคิดค้นยาแก้ภูมิแพ้ก่อนดีกว่าใหม่ รักษาชีวิตคนสำคัญกว่ามานั่งปวดหัวแก้คู้แท้อะไรนั้น
อย่างน้อยภูริก็เป็นเมียนายนะ
-
พายเรือวนในอ่างอีกแล้วจ้า เรื้องเดิมๆ นิสัยเดิมๆ ปมเดิมๆ :เฮ้อ: จะ30ตอนแล้วยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยอ่ะ ตีไข่อะไรไม่แตกเลยสักอย่าง(ไม่นับแตกอย่างอื่น555555) :laugh: เอาใจช่วยผัวเมียคู่นี้ละกันอย่ายืดยื้อไปมากกว่านี้เลยอีธานก็ตาสว่างเร็วๆ ภูริก็เวิ้นให้น้อยลงน่าจะไปกันรอดอยู่นะคู่นี้555555555 ติดตามจ้าสู้ๆ :oo1:
-
ภูริเอ๊ยยย
คือด้วยตวามที่ต้องแบกรับทุกอย่าง
ระบายความรู้สึกไปกับการวาดรูป
เป็นอะไรขึ้นมาเลยชอบอมพะนำแบบนี้
จะเดี้ยงอยู่แล้วยังจะมีมุกอีก
่ก็อยากจะให้ห้าร้อยให้ภูริเลิกเป็นแบบนี้สีกที
เห็นแล้วทั้งสงสารทั้งอึดอัด
-
เรื่องก็ยังไม่คืบหน้าไปใหน ภูริก็จะตายเสียอีก เฮ้อ!!รันทด
-
ภูรินี่เอาฮาตลอด555 :mew2:
-
ขอร้อยเดี๋ยวก็ได้ 555555
โถ่ภูริเอ้ย รอดไหมเนี่ย
-
ภูริสนใจเดินสายทำบุญ 9 วัดกับป้าไหมลูกซวยเหลือเกิน
-
สงสานภูอา.... นางท้องไม่ได้ด้วยTTเสียจัยนิดๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เอ่อ ...แพ้ยาไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แต่ภูริก็มาเล่นไม่รู้เวลา สมควรให้อีธานบ่นแล้วล่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ครามนี่มีอะไรไม่ชอบมาพากล ให้ภูริเป็นอะไรบ้างก็ดี อีธานจะได้รู้ใจตัวเองว่าถ้าภูริเป็นอะไรไป แล้วฉันจะอยู่ยังงายยยยยย~ เหอๆๆๆ - -
-
น้องภูจะเป็นไรไหม....
-
น้องภูแพ้ยาขนาดนี้อล้วยังทนทำงานต่ออยู่อีก น่าตีจริงๆเลย ถ้าอีธานไม่มาหาจะแย่ขนาดไหน
-
:เฮ้อ:
-
สงสารภูริใจแทบขาดชีวิตแย่เกินไปแร๊ว :katai1:
-
เป็นภูรินี่มันยากจริงๆ
-
ชีวิตเข้าขั้นอนาจแล้วภูริ
ทำไมมันมีแต่เรื่องจัง สู้ๆ เข้านะ
-
ภูริอึดเกินไปแล้วววว
-
ดุให้หนักเลยนะคราวนี้
-
ดีที่กัดไม่มีผลนี่ละ
ไอ้พิชัย ทำไรไม่ได้อย่างหนึ่งละ
:L2: :pig4:
-
ชอบการพัฒนาความสัมพันของคู่นี้อ่ะ
แต่ทำไมรู้สึกว่าอีธานไม่แก้ปัญหาเรื่องพิชัยให้ภูริสักที
-
โอ้ยยย... ภูริ ลู๊กกกกก... :hao5:
-
ภูอากการแพ้กำเริบขนาดนี้ยังจะมาตลกออกอีกนะลูก
-
อยากถามภูรอจัง อาการเหมือนจะตายแล้ว ทำไมยังตลกอยู่อีกลูกกก คนเป็นห่วงจะโกรธมากนะ
-
>….ตอนที่ 28 [100%]….<
ภูริถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด อาการแบบนี้ถึงมือหมอไวเท่าไหร่ภูริก็จะพ้นอันตรายได้มากขึ้น ตอนขับรถมาเมื่อกี้นี่รถโคตรติด อีธานหงุดหงิดจนแทบจะสบถด่าคันหน้าๆ ทั้งที่มันก็ปกติอยู่แล้วที่รถจะติดในตอนนี้อะ ทำไงได้...คนข้างกายเขาตอนนี้อาการไม่ดีเลย
ความจริงเมื่อเย็นนี้ลูกน้องอีธานได้รายงานกับเขาแล้วว่าภูริมีอาการฮีตบ่อยขึ้นมาในตอนกลางวัน เจ้าตัวกินยาเยอะ บางทีโยนใส่ปากเหมือนขนมแต่ก็ไม่ค่อยช่วยอะไรเท่าไหร่ จนก่อนจะจบรายงานของภูริลูกน้องได้บอกว่าภูริไปขอยาเพื่อนร่วมงานกินและต้องอยู่ทำโอที อีธานก็คิดด่ามันไม่น่ามีอะไร ที่ไหนได้...
เสือกแพ้ยา!
ยาระงับฟีโรโมนแต่ละตัวจะมีส่วนผสมที่แตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับชนิดของยา ตัวที่อีธานได้มอบให้กับภูรินั้นมันเป็นตัวใหม่ที่ทางบริษัทคิดค้นขึ้นมาก็มีส่วนประกอบที่ตัดสารเคมีบางตัวออก แต่มาให้นึกตอนนี้ก็นึกไม่ออกหรอกว่าตัวที่ภูริกินเข้าไปเมื่อบ่ายกับตัวที่กินประจำนั้นมันมีสารตัวไหนต่างกันบ้าง
ร่างสูงเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ภูริอยู่ในมือหมอแล้วน่าจะไม่มีปัญหาอะไรแต่ในใจเขายังกลัวและกังวล คงเพราะเขาเห็นภูริแข็งแรงมาตลอด พอเจอแบบนี้เข้าไปก็เลยช็อกประมาณหนึ่ง
ทั้งที่กะว่ากลับไปจะชวนดื่มสักหน่อยแท้ๆ วันนี้มันวันสุดท้ายของการทำงานในหนึ่งสัปดาห์ทั้งที ภูริก็ดูท่าจะชอบดื่มเบียร์เย็นๆ เสียด้วย เพราะเวลาแบบนั้นสีหน้าภูริจะดูมีความสุข สนุกสนานเฮฮาได้มากกว่าปกติที่เอาแต่หน้ามึน
เออดี สมน้ำหน้าก็แล้วกัน...อดดื่มไป ดูจากรูปการณ์แล้วน่าจะได้อดยาวด้วย!
ประมาณชั่วโมงกว่าร่างของภูริก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน เจ้าบื้อของเขาสลึมสลือเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ แต่อาการภายนอกก็ดูดีขึ้นมากแล้ว อีธานเดินขนาบกับเตียงคนไข้ไปยังห้องพักพิเศษที่เขาได้แจ้งเอาไว้ ยังไงก็ไม่ชอบไปอยู่ห้องพักรวมถึงแม้จะต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลนี้เองก็ตาม
หมอแจ้งว่าภูริมีอาการแพ้ยาที่ทานเข้าไป จากการซักถามคนไข้ หมอคิดว่าน่าจะแพ้ยาตัวหนึ่งในยาระงับฟีโรโมน หมอแจ้งชื่อยากับอีธานและภูริเรียบร้อย หมอจะให้ยาตัวใหม่หลังรักษาอาการแพ้ยานี้หายดี ระหว่างนี้อาจจะต้องกลับไปกินยาตัวก่อนที่ไม่มีการแพ้
“คุณมันไม่ระวังตัวเลยภูริ” พอทุกคนออกไปอีธานก็ต่อว่าเข้าให้ อีกฝ่ายพยายามยิ้มให้เขาซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนแรงมาก
“ผมไม่เป็นไร แค่นี้เอง...ภูริถึกน้า”
“เสียงแหบเสียงแห้งขนาดนั้นน่ะเงียบไปเถอะ นอนพักไปเลยก็ดีจะได้หายเร็วๆ รู้ไหมว่าค่าแอดมิทห้องพิเศษคืนหนึ่งมันเท่าไหร่ อยู่นานเปลืองเงิน” อีธานจับผ้าห่มคลุมให้คนป่วยจนถึงหน้าอก
“ปากคุณเนี่ย...”
“ทำไม ปากผมมันทำไม”
“เปล่าครับ” จะบอกว่าน่าจูบก็ดูจะตรงไป งั้นบอกว่าน่าเอาลิ้นสอดใส่แทนล่ะกัน...น่อว
ใช่เวลาเล่นมุกปะ?
“ยิ้มอะไรคนเดียวอีกแล้ว ไหน...ลองบอกซิว่าคุณคิดอะไรถึงทำให้ยิ้มได้แบบนั้น” ร่างสูงของอีธานนั่งลงข้างเตียง เจ้าตัวกอดอกมองหน้าคนป่วยเคร่งเครียด ไม่คิ้วขมวดก็เครียดแบบนี้ทุกทีแหละหนา
“เอาจริงดิ”
“เออ เอาจริง พูดมา...”
“ก็...ก็แค่คิดว่าจะบอกว่าปากน่าจูบก็ดูจะตรงไป งั้นบอกว่าน่าเอาลิ้นสอดใส่แทนล่ะกัน ฮ่าๆ” จากหน้าเครียดเป็นคิ้วขมวด นั่นแหละทำให้ภูริยิ่งอยากหัวเราะเข้าไปใหญ่เลย
“คิดอะไรแบบนี้ในหัวบ่อยๆ เหรอ?”
“ใช่” มันคลายเครียดดีหนิหนา คิดได้หมดอะ อีธานบ่นยังคิดเถียงได้เรื่อยๆ เลย ไม่เหนื่อยด้วย เพราะมันสบายใจกว่าต้องเอาคำพูดเรื่อยเปื่อยของอีกฝ่ายมาคิดเล็กคิดน้อย
“หมกมุ่นนะเรา ถ้าชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยขนาดนั้นทำไมไม่คิดหาทางจัดการกับไอ้พวกที่เข้ามาลวนลามคุณบ้าง เอาแต่ปล่อยกายให้เขาแตะนู้นแตะนี่อยู่ได้ คิดบ้างไหมว่าผมต้องมาจับร่างกายที่เปื้อนมือคนอื่นน่ะมันแขยง” นางเอกเรื่องอื่นต้องร้องไห้กับประโยคอันเจ็บปวดนี่ไหม แขยงเลยนะเว้ย โคตรแขยงเลย...
แขยงของอีธานเป็นเสียงตั้บๆ!
“ทำงานเหนื่อยไหมครับ” เอาเป็นว่าไม่เถียง...ภูริปล่อยผ่านมันไปโดยไม่คิดจะสนใจ
กี่ครั้งแล้วล่ะที่คำพูดของอีธานนั้นสวนทางกับการกระทำ จริงที่ว่าคำพูดก็เป็นสิ่งสำคัญที่คนเราควรมอบคำดีๆ ให้แก่กัน อย่างน้อยก็เป็นการให้เกียรติซึ่งกันและกัน แต่ที่เหนือกว่าคำพูดจริงๆ ก็คือการกระทำ
แม่ภูริก็ประมาณนี้ ชอบพูดเรื่องเงิน ชอบบ่นเขา ชอบว่าเขา...คำพูดของคนเป็นแม่เจ็บปวดกว่าคำพูดของคนอื่นอย่างอีธานอีก แต่ที่ภูริไม่คิดมากอะไร หรือบางทีถึงขั้นไม่สนใจเลยก็เพราะแม่ยังคงดูแลเขาในฐานะแม่เป็นอย่างดีไง ชอบบอกไม่มีไรกินหรอกนะ เงินก็ไม่ให้จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของกินมาล่ะ ปากว่าแต่มือกำลังทอดไข่เจียวให้กับเขางี้ อีธานเป็นแบบนั้นเลย..
อันที่จริงคุณสมบัติขี้บ่นนี่ไม่เหมาะกับตำแหน่งสามีเลยนะ มันควรเป็นหน้าที่ของภรรยาหรือเปล่าล่ะที่ขี้บ่นแบบนั้น แต่ก็อีกแหละ...นี่คืออีธาน แล้วอีธานก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วด้วย อ้อ ต้องบอกว่าเป็นกับเขาคนเดียวด้วย
“เปลี่ยนเรื่องเก่งนัก ก็เหนื่อย...กะว่าจะชวนคุณไปดื่มวันนี้แต่คุณก็มาเข้าโรงบาลเสียก่อนเนี่ย ทำไมคุณต้องทำให้ผมห่วงขนาดนี้ด้วยนะ ไม่สู้คนก็ห่วงจะแย่แล้ว ยังมาสัพเพร่ากินยาซี้ซั้วอีก ถ้าผมเลิกงานดึกมากๆ จะเกิดอะไรขึ้น นอนหมดสติหรือนอนตายอยู่ตรงนั้นเลยไหมล่ะ เงินไม่มีไปหาหมอผมก็เข้าใจ แต่ทำไมไม่โทรหาผม...บอกผมสิ ยังไงผมก็ช่วยคุณ” บ่นไปก็ถอนหายใจไป สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของอีธานนั้นภูริเห็นนะ...เห็นไม่ชัดอะ เห่อๆ ตาบวมอยู่นี่หว่า
“โทรแล้ว”
“โทรแล้วก็ต้องติดดิ ผมเปิดเครื่องตลอด”
“โทรไม่ติดหรอก โทรศัพท์ไม่มีตัง”
“กระจอกให้มันน้อยๆ หน่อยคุณ บัตรเติมเงินในแผนกก็เบิกได้...” พูดแล้วก็ชะงัก...เบิกไม่ได้ดิ วีคนี้พิชัยไม่ยอมให้ภูริเบิกบัตรเติมเงินทั้งที่มันจำเป็นต้องให้เบิก
เอาเถอะ...เขาได้อะไรมาเยอะทีเดียว อีกไม่นานก็คงจัดการกับคนพวกนี้ได้ ขอแค่หลักฐานแน่นหนากว่านี้อีกหน่อยก็เท่านั้นเอง อีธานก็อยากจัดการปัญหานี้เร็วๆ ไม่ใช่แค่ภูริที่ต้องโดนแบบนี้ หลายแผนกมาก...มากเกินจะรับได้อะ
“อาทิตย์หน้าเงินจะออกแล้ว” ภูริเริ่มนอนหลับตา
“ออกมาก็หมดอีกอะสิ”
“ฮ่าๆ รู้ทันผมจัง…ไม่เอาหน่า ไม่ต้องรู้เยอะแบบนั้น คุณเองได้เงินเดือนเท่าไหร่นะ…เออ” ภูริลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาพยายามจ้องหน้าอีธาน
“อะไร?”
“ผมถามอะไรคุณได้ไหมอะ”
“ถามได้ ตอบไหมดูก่อน” ตบหัวทิ่มเลยหนิ
พลั้วะ!
ตบในจินตนาการไปแล้วเรียบร้อย หลัวของเขานั้นหัวทิ่มตักเลยทีเดียว เห็นแล้วมันสะใจจริงๆ ให้ตายเถอะซาร่า ช่วงนี้เรียกหาซาร่าบ่อยหน่อย พอดีเป็นคำติดปากในอาทิตย์นี้ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าหาคำติดปากอันใหม่มาแทน
“ทำไมคุณเกลียดโอเมก้าเหรอ คุณเคยบอกอะ” ภูริมักเจอคนเกลียดชนชั้นล่างๆ เยอะมาก แล้วเหตุผลมันก็ออกแนวแบบ...เพราะพวกนี้มันชนชั้นล่างไง มันไม่คู่ควรกับตัวเองไง เป็นได้แค่ขี้ข้าไง อะไรเถือกนี้ เขาคิดว่ามัน...มันไม่น่ามาเป็นเหตุผลที่ทำให้คนเกลียดคนที่ไม่เคยทำอะไรให้ตัวเองได้เลยนะ
“เคยคบโอเมก้าน่ะ สมัยเรียนนั่นแหละ มันก็ดี...รักกันหวานชื่น แต่แล้วช่วงหนึ่งผมไม่อยู่ เขาเกิดฮีตแล้วมีอะไรกับเพื่อนผม ผมกลับมาเจอพอดี...ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำแบบนั้นด้วย พอผมถามว่าทำแบบนี้ทำไม เขาก็บอกว่าเขาฮีต...เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมก็เลยเกลียดโอเมก้าและไม่อยากมีคู่เป็นโอเมก้า พอใจไหม”
“เล่ามานี่เจ็บไหม” เห็นสีหน้าเรียบนิ่งแบบนั้นก็อดสงสัยไม่ได้อะนะ
“มันเป็นความชิงชังไม่ใช่เจ็บปวด” อืม...งั้นสินะ เพราะงั้นก็เลยไม่โอเคกับการต้องมามีคู่แท้เป็นโอเมก้าแถมกลายร่างมาจากเบต้าอีกต่างหาก
“ปล่อยวางบ้างนะ ผมนี่ปล่อยล่ะ...ปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับห้วงแห่งนิทราอาอาอาอาอา...” ทำแอคโค่เองเสร็จสรรพ โครตเท่!
ก็เขาง่วงแล้วอะ ยามันออกฤทธิ์มาพักใหญ่แล้วแต่ในความเบลอมันมีความอยากรู้ก็เลยถาม พอรู้แล้ว หายคาใจแล้วก็สบายใจ นอนได้ หลับฝันดีได้แน่นอน อย่างน้อยๆ อีธานก็เป็นคนหนึ่งที่มีเหตุผลในการเกลียดอะไรบางอย่าง ไม่ใช่จู่ๆ ก็เกลียดกันทั้งที่ไม่มีใครทำอะไร
แต่ก็นะ...การเกลียดเหมารวมมันก็ไม่ถูกหรอก ทำไงได้ กลัวจะเจออะไรแบบเดิมๆ อีกนั่นแหละ ส่วนตัวภูรินั้นไม่เกลียดอะไรมากมาย และก็ไม่ได้ชอบอะไรมากมาย เขาเป็นคนกลางๆ ใช้ชีวิตติดจน...ไม่ใช่เพราะอยากดูคูลด้วยการติดดินหรอก แต่มันติดจนจริงๆ ไม่งั้นรวยไปนานล่ะ
เดี๋ยว! เกี่ยวไรกับความรัก ความชิงชังต่อโอเมก้าของอีธานกัน?
ปล่อยเขาเถอะ ตอนนี้เมายา เบลอ สมองนี่รันเรื่องอะไรก็ไม่รู้ตีกันวุ่นวายไปหมด เรื่องที่ไม่ชอบก็เรื่องผี คิดถึงผีทำไมตอนนี้วะ กำลังจะหลับจะนอน แล้วนึกถึงแบบ...ผีช่องแอร์งี้ เรื่องเฮี้ยนงี้ ที่มีผีนอนอยู่ใต้เตียงโรงพยาบาลแล้วทรายเจริญปุระนอนอยู่ข้างบนอะ!
อีธานส่ายหน้ากับการชิ่งนอนของภูริที่แสนแปลกประหลาด แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่นัก บางทีเจ้านี่ก็ต๊องเกินกว่าเขาจะทำความเข้าใจไหว เลยทำใจยอมรับข้อนี้ไปได้สักพักใหญ่แล้ว เขาเอนหลัง...นั่งพิงพนักพลางนึกถึงเรื่องราวเก่าก่อน สมัยที่ยังคบกับโอเมก้าและคิดว่าเขาคนนั้นจะเป็นคู่แท้ของตนเอง
“เลิกเรียนก็บอกหน่อยสิ ไม่ต้องมาเกรงใจว่าผมเลิกเรียนช้ากว่าไม่อยากให้รีบมา ผมเป็นห่วงนะ...อย่าทำให้ห่วงมากได้ไหม ถ้าผมคิดว่าลียังไม่เลิกแล้วไปเดินเล่นกับเพื่อน ลีไม่ต้องรอไปเรื่อยๆ เลยหรือไง” อีธานเอ่ยบ่นร่างเล็กที่นั่งหน้างอยู่ข้างๆ
ลี...หรือหรือลีออนเป็นโอเมก้าลูกชายของนักการเมืองคนหนึ่งในเมืองนี้ และอาจจะเพราะเขาเป็นโอเมก้าร่างกายจึงไม่สูงใหญ่นัก ผอมบางและผิวขาวกระจ่าง ใบหน้าเขาเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเพศชาย อีธานชอบดวงตาของลีออน ดวงตาที่กลมโตคู่นั้นยามมองอ้อนเขามันน่าชัง
อีธานรู้จักโอเมก้าครั้งแรกก็คือที่ซ่องสำหรับอัลฟ่า มีโอเมก้ามากมายให้บริการทางกามารมณ์ เป็นภาพความประทับที่ทำให้อีธานมองชนชั้นนี้แย่ บวกกับคำพูดของคนในวงสังคมตัวเอง การฟังอะไรเดิมๆ มุมเดิมๆ ทัศนคติเดิมๆ มันก็ซึมเข้าสู่ความรู้สึกนึกคิดได้คล้ายกับโดนสะกดจิต แต่อีธานก็ยังพยายามเปิดกว้างกับเรื่องพวกนี้อยู่บ้าง ก็ได้บ้างไม่ได้บ้างล่ะนะ
จนกระทั่งมาเจอกับลีออนตอนเข้าเรียนระดับมหาวิทยาลัย เขากับลีออนเรียนกันคนละคณะ แต่ก็มีคลาสที่ทำให้บังเอิญเจอกัน ครั้งแรก...เมื่อสบตากับอีกฝ่าย อีธานรับรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นโอเมก้าและเขาเกิดมีใจให้
มันอาจเป็นเรื่องของโชคชะตา อีธานคิดเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่เชื่อ เขาปล่อยผ่านลีออนไป พยายามไม่สนใจแม้ว่าข้างในจะพยายามเฝ้ามองหาอีกฝ่ายแค่ไหนก็ตาม แต่แล้ววันหนึ่ง ลีออนก็เป็นฝ่ายถือถาดอาหารเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้ม อีธานปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาหลงใหลผู้ชายคนนี้
ลีออนเป็นคนน่ารัก เขามักมีรอยยิ้มที่สดใสมอบให้กับทุกๆ คน โดยเฉพาะกับอีธาน ลีออนรู้ว่าอัลฟ่ามีอคติต่อโอเมก้ามากแค่ไหน ยิ่งพวกชนชั้นสูงยิ่งมองว่าโอเมก้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำค่าที่สุด เพราะเขาเองก็โดนคนในบ้านพูดเช่นนั้นใส่เหมือนกัน แม้กระทั่งจะยืดอกบอกกับคนอื่นว่าตัวเองมีลูกเป็นโอเมก้าคนในบ้านยังไม่กล้าพูดเลย ลีออนเป็นเหมือนลูกเมียน้อยของบ้าน มีค่าน้อยกว่าแม่บ้านอัลฟ่าเสียอีก
แต่ลีออนก็ยังคงสดใส เพราะเขาคิดว่ายังไงเสีย...นี่ก็เป็นสมดุลของธรรมชาติ
อีธานรู้เรื่องพวกนี้จากการพูดคุยบ้าง และให้คนของตัวเองไปสืบบ้าง ผ่านเวลาไปนานเข้า...ลีออนก็เริ่มจะสนิทสนมกับอีธาน ร่างเล็กมักจะเข้ามาดูแลและพูดคุยกับอีธานเสมอ แต่ก็จะเข้ามาในตอนที่อีธานอยู่คนเดียว เพราะอีธานน่ะเป็นคนที่ใครต่างก็ให้ความสนใจ
แต่ไม่ว่าใครจะเข้าหาอีธานมากมายแค่ไหน โปรไฟล์ดีเลิศเท่าไหร่ เขาก็ไม่สามารถหักห้ามใจที่มีให้กับลีออนได้ ท้ายที่สุดแล้วเมื่อใจของคนสองคนมันตรงกัน คำพูดของคนอื่นกลายเป็นไร้ค่าในทันที เพราะอีธานเลือกที่จะคบกับลีออน
มีคนบอกกับอีธานว่า โอเมก้าเป็นเพศที่ไว้ใจอะไรไม่ได้ เมื่อไหร่ก็ตามที่เพศนี้เกิดอาการฮีต มันจะไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ต้องการการผสมพันธุ์เพียงอย่างเดียว ไม่เลือกด้วยว่าคนคนนั้นจะเป็นคู่ของตัวเองหรือไม่ อีธานไม่แคร์ อีธานคิดแค่ว่า...ถ้าเขาผูกมัดกับลีออนแล้ว ลีออนก็จะกลายเป็นของเขาตลอดไป
สิ่งที่อีธานคิดนั้นไม่ผิด แต่มันก็ไม่ง่ายเมื่อลีออนไม่ยินยอม ลีออนยังไม่พร้อมที่จะผูกมัดกับใครในตอนนี้ เขารักอีธานนะ ลีออนบอกแบบนั้น รักมากและเชื่อว่าอีธานได้เลือกเขาเป็นคู่ชีวิตแล้ว แต่เขายังเด็กกันเกินไป พ่อแม่ก็ยังไม่ได้รับรู้เรื่องนี้ การผูกมัดคนคนหนึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับการแต่งงาน ลีออนขอให้อีธานใช้เวลาร่วมกับเขาไปก่อนจนกว่าจะถึงเวลาอันควร
อีธานรักลีออนมาก และอีธานก็ยอมที่จะทำตามสิ่งที่ลีออนอ้อนขอ มันขัดใจเขา เขาเชื่อว่ายังไงเขาก็กำจัดอุปสรรคได้ ลีออนเป็นลูกนักการเมือง แต่เขาเป็นลูกของนักธุรกิจอันดับต้นๆ บริษัทยาที่พ่อเขาดูแลนั้นมีเครือค่ายมากกว่าสิบประเทศ รัฐบาลเองก็ยังต้องพึ่งพาบริษัทของพ่อเขาเพื่อเกื้อกูลโรงพยาบาลในเครือ แต่เมื่อมันเป็นความต้องการของคนรัก...อีธานก็จะมอบให้
เวลาผ่านไปอย่างหวานชื่น เป็นคู่รักโอเมก้าและอัลฟ่าที่ใครต่างก็อิจฉา อีธานปฏิบัติตัวต่อลีออนเหมือนลีออนเป็นเจ้าหญิงด้วยซ้ำ ในขณะเดียวกัน...ลีออนก็ปฏิบัติตัวต่ออีธานได้อย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน พวกเขาดูแลกันและกัน...เป็นห่วงกันเสมอ บอกรักไม่เคยขาด เมื่อไหร่ก็ตามที่ลีออนฮีต...ตรงนั้นจะมีอีธานอยู่
แล้วทำไม...ระหว่างทั้งคู่ถึงเปลี่ยนไป?
ท่าทีของลีออนเปลี่ยนไป ดูรักเขาแต่ไม่ใส่ใจเท่าเมื่อก่อน อีธานคิดว่าตัวเองคงคิดมากไป การที่ลีออนลืมบอกเวลาเลิกเรียนหรือว่ากลับบ้านเองอาจจะเป็นเพราะลีออนกลัวเขาจะเหนื่อย ก็อีกฝ่ายบอกแบบนั้นนี่ อีธานก็แค่เชื่อมัน
ความเฉยชาที่ลีออนแสดงออกนั้นมีมากขึ้น พออีธานถาม ลีออนจะบอกว่าเหนื่อยครับ ผมเรียนหนักไปหน่อยช่วงนี้พ่อก็หงุดหงิดอะไรไม่รู้ เขาเป็นคนโง่...เขาเชื่อคำพูดเหล่านั้นโดยไม่มีข้อสงสัยใดเลย
ไม่สงสัยแม้ว่าลีออนจะเริ่มใส่ปลอกคอ...
อีธานกับลีออนเริ่มห่างกัน ลีออนบอกว่าเขาต้องรีบกลับบ้าน ไม่มีเวลาเที่ยวเล่นเพราะพ่อบีบบังคับให้รีบกลับบ้าน
ทว่ากลับมีเสียงเล่าลือเรื่องของลีออนออกมาจากคนต่างกลุ่ม เริ่มแรกอีธานไม่แน่ใจว่าข่าวแบบนี้จะหมายถึงคนรักที่แสนจะน่ารักของเขา อีธานปล่อยผ่านมันไป ไม่สนใจ แล้วเพื่อนก็เอามาพูดอีก จากไม่สนใจก็กลายเป็นความสงสัยที่ต้องการคำตอบอย่างชัดเจน
อีธานตัดสินใจสั่งคนตามดูพฤติกรรมของลีออนเงียบๆ เขาทำโดยไม่บอกใครและข้างในก็แสนจะหวาดกลัวกับคำตอบ ข่าวลือเหล่านั้นแย่มาก...แย่ถึงขั้นว่าโอเมก้าคนนี้ปั่นหัวอัลฟ่าเหมือนนักฝึกสัตว์ในโรงละครสัตว์
“นี่สินะ...เหตุผลที่ไม่ยอมให้ผูกมัด” สายตาที่เคยอ่อนโยนและมีแต่ความรักใคร่ของอีธานแปรเปลี่ยนไปแล้ว มันมีแค่ความเย็นชาและก้าวร้าว แต่อีธานไม่ตลาด ไม่สาดอารมณ์
เพราะโอเมก้ามันต่ำ! เกินกว่าเขาจะลดตัวลงไปใส่ใจ...
รูปภาพจากนักสืบที่อีธานสั่งงานวางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ ภาพที่คนรักของเขามีอะไรกับเพื่อนของเขาเอง บทรักวาบวามที่แสนเร่าร้อนกับปลอกคอสีแดงสด เหอะ...เหมือนสัตว์จริงๆ นั่นแหละ ทั้งคนขึ้น และคนที่มัวเมากับกายบางอยู่ข้างล่าง
ไหนล่ะที่พ่อบอกให้รีบกลับบ้าน? ไหนล่ะที่ว่าใส่ปลอกคอเพราะพ่อให้ใส่?
“ผม..ผมฮีตแล้ว...” ไม่ต้องอธิบายเยอะเลย อีธานเข้าใจได้ในทันที เขาเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก...คนที่เขาคิดว่านี่แหละคือคู่แห่งโชคชะตาของเขา
“นายเป็นสัตว์! สินะ หึ...ตลกดี เอากับสัตว์ชั้นต่ำมาตั้งแหนะกู” อีธานเหลือบตามองต่ำไปยังลีออนที่นั่งก้มหน้า
“ผมไม่ใช่สัตว์!” ลีออนทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นเถียง
“ตรงไหนล่ะที่บอกว่าไม่ใช่สัตว์ อย่าบอกนะว่าตรงร่างกายน่ะ ตลก โอเมก้าอย่างนายเป็นได้แค่สัตว์บำเรอเซ็กซ์เท่านั้นแหละ พอฮีตเข้าหน่อยก็วิ่งโร่หา...” รูปปากของอีธานขยับเป็นคำที่แสนหยาบคายก่อนจะยกยิ้มร้ายใส่
“ก็ดี รู้ไวๆ ก็ดีเหมือนกัน กูจะได้ไม่ต้องมีคู่ครองเป็นพวกติดสัดอย่างนายน่ะ” อีธานเหยียดหยามทั้งน้ำเสียงและแววตา
ร่างสูงซ่อนน้ำตาเอาไว้ใต้ความหยิ่งผยองในความเป็นอัลฟ่าของตนเอง เขาด่าลีออนทั้งที่เขาเองก็เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเขารักลีออนไง...เพราะเขาคิดว่าลีออนคือคู่แห่งโชคชะตา ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย
“แล้วอัลฟ่าชั้นสูงที่เมามายกับฟีโรโมนของโอเมก้าต่ำๆ อย่างผมนั้นไม่ใช่สัตว์เหรอครับ” ลีออนลุกขึ้นยืนเมื่ออีธานกำลังจะเดินออกไปจากห้อง อีธานหันกลับไปมอง
แววตาที่เคยสดใส ความอ่อนต่อโลกที่เคยเห็นมันหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของลีออนนั้นเหยียดความเป็นอัลฟ่าของเขาไม่ต่างกับที่เขาเหยียดหยันอีกฝ่าย แต่มันเจ็บมาก...เพราะเหมือนกับที่ผ่านมาเขามันโง่ที่หลงกลไปกับคนคนนี้
“เวลาเห็นอัลฟ่าผู้สูงส่งอย่างพวกคุณก้มหัวให้นี่แม่งโคตรดีรู้ปะ แล้วเพราะเหตุนี้แหละ...ผมเลยมีความสุขฉิบหายกับการทำให้อัลฟ่าอย่างพวกคุณมาหลงรัก” คำพูดที่อีธานไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของลีออนนั้นทำให้เขาชะงัก
“คุณก็ดีนะอีธาน...” ร่างบางเดินเข้ามาหาเขา ใบหน้าหวานกับรอยยิ้มร้ายๆ นั้นไม่ใช่สิ่งที่อีธานรู้จักจากคนคนนี้
“หลอกง่ายดีน่ะ” ลีออนยิ้มกว้างขณะเอื้อมมือหมายจะลูบไล้ใบหน้าของอีธาน
“หลอกคนไปเรื่อยๆ ทำตัวไร้ค่าและตกต่ำเป็นแค่สัตว์อย่างไม่มีวันเปลี่ยนนั่นแหละลีออน” อีธานยิ้มบางๆ ปัดมือลีออนทิ้งอย่างแรงก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไป
อีธานทำเหมือนตัวเองเข้มแข็ง และคงมีเขาคนเดียวที่รู้ว่าแต่ละก้าวมันหนักอึ้งแค่ไหน ข้างในอกข้างซ้ายบีบรัดอย่างรุนแรงและเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมน้ำตา...
ลีออนมองตามร่างสูงด้วยความชิงชัง เขาเกลียดแค้นอัลฟ่า เพราะชนชั้นนี้กดหัวเขา ไม่เว้นแต่พ่อหรือแม่ที่ไม่เคยจะให้ค่าในความเป็นลูกของเขาเลย โอเมก้ามันคนนะ มันมีหัวใจ แต่คนอื่นดันไม่เห็นค่า ลีออนเก็บความเจ็บช้ำเหล่านั้นมาตั้งแต่เด็กและเมื่อถึงเวลาที่เส้นความอดทนมันขาดเขาก็ลุกขึ้นมาหาความสะใจให้ตนเอง
อีธานไม่ใช่คนแรกที่โดน แต่อีธานเป็นคนแรกที่เพิ่มความรู้สึกแย่ๆ ในใจให้กับลีออน ร่างบางหันกลับไปมองรูปบนโต๊ะ กวาดมันทิ้งด้วยโทสะก่อนคว่ำโต๊ะ ท้ายที่สุดก็โทรหาเพื่อนอีธานเพื่อจะไปทำกิจกรรมคลายเครียดอย่าง...เซ็กซ์
ภาพวันนั้น...ภาพวันวานที่ยังคงเจ็บปวดสะท้อนอยู่ในหัว อีธานไม่เจ็บหนักเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่มันรู้สึกแย่นะ มันรู้สึกแย่ทุกครั้งที่คิดถึง และเมื่อมองไปที่ภูริ...มันก็กลายเป็นความแย่ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาเกลียดโอเมก้า...ไม่ต้องการโอเมก้าตนไหนในโลกนี้มาคู่ทั้งนั้น แล้วทำไมต้องมัน...ทำไมเขาต้องตัดมันไม่ได้ด้วย!
“เฮือก!” จู่ๆ ภูริก็สะดุ้งขึ้นมา เจ้าตัวหันมองเขาด้วยสายตาตกใจ ไม่ใช่คนมองตกใจเท่านั้นเพราะอีธานก็สะดุ้งหน่อยๆ เช่นกัน
“คุณ...” ภูริหน้าตาตื่น แววตาตระหนก อีธานเริ่มใจไม่ดีคิดว่าต้องมีอะไรร้ายๆ
แต่มันพังลงเมื่อภูริต่อจนจบประโยค
“ผมกลัวผีอะ”
คนบ้าที่แม่งโคตรไร้สาระขนาดนี้คือคู่แท้ของเขา…ของเขา…ของเขาเนี่ยนะ!
….100%….
อีธานกำลังระลึกถึงอดีตอันไกลโพ้นอยู่ ภูริก็เด้งลุกขึ้นมาตัดอารมณ์ระลึกชาติของอีธานซะงั้น แหม แต่คนมันกลัวผีนี่เนอะๆ
ปล.เรื่องของคำผิดถ้ามีหลุดรอดต้องขออภัยนะคะ ตามจริงจะบอกหลายรอบแล้วว่าเราแก้ก่อนลงทุกครั้ง แต่ก็ยังมีหลุดออกมา นี่ถ้าเราไม่แก้ล่ะก็ หึหึ น่าจะโดนด่าเรื่องคำผิดมากกว่านิสัยภูริแน่นอนเลยค่ะ >\\\<
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ฟีลดราม่าหายวับเลย 5555
-
ภูริ ให้มันได้ยังนี้สิ ฟิลลิ่งหายหมด
-
ประโยคสุดท้ายของภูริถ้าเราเป็นอีธานก็คงถามตัวเองแบบนั้นเหมือนกัน
-
ขำภูริมากๆ
-
น้องงงงงงงงงงงงงงง
ตีขัดดราม่าเก่งงงง หมดละความสงสารเห็นใจ เหลือไว้แต่ความฮา
-
ไม่ใช่ว่าพวกโอเมก้าจะเป็นเหมือนลีออนซะทุกคน ดูอย่างภูริซิขนาดกลายพันธุ์มาเป็นโอเมก้ายังไม่ร่านมั่วซั่วขนาดฮีตยังอดทนมาฟัดกับอีธาน ไม่ยอมนอนกับชายอื่นงะ (ยกเว้นหญิงภูริสนองได้) อีธานควรมองใหม่นะ สงสารโอเมก้าอื่นๆที่ไม่ได้อยากจะฮีตหรอก
-
ถ้าภูริคบได้รักกับอีธาน
เชื่อว่าภูริจะจริงใจกับอีธานคนเดียวแน่นอน
-
สะดุ้งมาขัดซีนอารมณ์หมดเลย :เฮ้อ:
-
ภูริ5555
ดราม่าก่อนหน้านี้คือหายวับไปเลย
-
55555555555
งี้แหละนะภูริ
-
เรื่องการเกลียดโอเมก้าเพราะลีออนนี่ ถ้าอีธานมีสติ จะรู้ว่าลีออนมั่วเซ็กซ์เพราะความชอบหรือนิสัยส่วนตัวมากกว่า ไม่ได้มั่วเพราะเกิดฮีตจากการเป็นโอเมก้า
-
:hao7: :hao7:
-
มิน่าล่ะฟาดงวงฟาดงาจังที่แท้มีปม
-
ตลกภูริ5555
-
สนใจคุณครามอ่ะ มาดีหรือมาร้ายกันนะ? :hao6:
-
ภูริ เป๋อเหรอสุดยอด กลัวผีด้วย :really2: o22 :serius2:
อีธาน อย่าเอาโอเมก้า ร่าน ร้อน เลว คนนั้นมาเปรียบกับภูริ
ลีออนก็เป็นลีออน ภูริก็เป็นภูริ เพราะมันคนละคนกัน :hao3:
ถามตัวเองสิอีธาน ว่าอยู่กับใครแล้วมีความสุข :laugh:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ็นดูความสะดุ้งขึ้นมาเพราะกลัวผีของภูริอ่ะ
เห็นใจความหลังอีธานนะ แต่ก็ไม่ควรเหมารวมไง ก็เห็นแล้วนี่ว่าภูริ(ต๊องขนาดนี้)ไม่เหมือนคนที่เคยเจอมาสักหน่อย
-
โอเค เลย แล้วเราก็รู้ถึงสาเหตุที่อีธานรังเกียจโอเมก้า แต่ยังไงก็ยกเว้นภูริไว้คนหนึ่งละกันเนาะ (ก็กลายร่างมาอ่ะนะ55555)
-
อยากให้จัดการปัญหาได้แล้ว อยากเห็นพาร์ทความรักความมาม่าของทั้งคู่
-
5555 ภูริตัดบทตลอด คิดไม่บวกนะ
แต่ไม่รู้จะคิดมากไปทำไม ชีวิตก็ไม่ได้เปลี่ยนไป
แล้วภูริแพ้ยาได้ยังไง ไหนว่าดื้อยา
แล้วดูอีธานห่วงมากจนต้องตามติด ตามเฝ้าเลยนะ
ไหนว่าไม่ชอบไง ห่วงจังเลยเนาะ
ครามคือตัวร้ายหรอ
-
555555555 ขำภูริอ่ะ 5555555 :m20:
-
หรี๊ด รอตอนต่อไปค่าสา
-
โถ่ ภูริ ทั้งขำทั้งสงสารคนกลัวผี 555555555
-
อยากอ่านอีกแบ้วอ่ะ
-
แหม...คั่นอารมณ์แบบ
"ผมกลัวผี" คือ.....5555
รอตอนต่อไปจ้าๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมาก
นายเอกฮาดี
-
>….ตอนที่ 29 [100%]….<
“ผีที่ไหน ผีมันไม่อยู่จริงหรอก มันก็เป็นแค่เรื่องที่คนเขาแต่งขึ้นมา เป็นแค่จินตนาการเพ้อเจ้อ” อีธานมองหน้าภูริ ดูหน้าตื่นๆ ของเจ้านี่สิ...กลัวอะไรไม่เข้าเรื่องเลยให้ตาย
“มีดิ นักวิทยาศาสตร์บอกว่าวิญญาณมีจริงนะ พอตายแล้วชั่งน้ำหนักทันทีอะ น้ำหนักหายไปตั้งเจ็ดถึงแปดกรัม” ตาก็บวม มองหน้าอีธานก็ไม่ชัด กูว่างานนี้มันหลอนตรงตัวเองมองอะไรไม่ชัดเนี่ยแหละ
ก็...จะหลับแล้วแหละ เผอิญไปนึกถึงเรื่องผีๆ ขึ้นมา หนังผีงี้ ที่ผีมาในมาดนางพยาบาล แบบตายแล้วไม่รู้ว่าตัวเองตายอะก็เลยเข้ามาดูแลผู้ป่วย แต่พอมองหน้าพยาบาลเท่านั้นแหละ โหยยยยย ตายๆ กูตาย! ใต้ตงใต้เตียงอีก ไม่รู้จะมีตัวอะไรซ่อนเอาไว้บ้าง หลับๆ อยู่แล้วมีเสียงเคาะใต้เตียงขึ้นมาทำไงล่ะ
ถ้าโดนหลอกนะ นอกจากจะแพ้ยาแล้วภูริจะหัวใจวายตายไปด้วย ทีนี้เขาก็จะกลายเป็นตัวตายตัวแทนของวิญญาณที่อาศัยอยู่ในที่แห่งนี้.... ได้โปรดลากเสียงยาวๆ เหมือนรายการผีบ้านเรา ไอ้ช่วงล่าผีไรนั่นแหละ จะได้อารมณ์ที่ภูริกำลังเผชิญอยู่มากๆ
แต่ดูเหมือนคนที่อยู่ร่วมห้องของเขาจะไม่เก็ตสิ่งที่เขากลัวเท่าไหร่นะ ทำหน้าเหมือนแบบ...เห็นตัวประหลาดเลยอะ คนกลัวผีไม่ได้เป็นตัวประหลาดนะเฟ้ย คนเราก็ต้องมีความกลัวที่ซุกซ่อนอยู่ในจิตใจกันบ้างถูกมะ เขาจะกลัวผีสักสี่ห้าหกเจ็ดแปดเก้าสิบตัวก็ไม่เห็นแปลกเลย
“ก็แค่น้ำหนักมันหายไป นักวิทยังให้คำตอบไม่ได้ว่าผีมีจริงไหม มั่วไปเรื่อย ผูกเรื่องนั้นเรื่องนี้แล้วก็คิดไปเอง นอนๆ ไปเหอะ...ทำอย่างกับไม่เคยนอนโรงพยาบาลมาก่อนไปได้” ภูริขยับตัวนอนตะแคงตอนที่อีธานพูด พยายามจ้องหน้าอีธานให้ชัดเพื่อลดทอนความกลัวผีของตนเอง
“ผมเคยนอนแต่ห้องรวม ที่นั่นพยาบาลจะเดินกันบ่อยๆ คนไข้เตียงข้างๆ ก็มี เสียงดังเกือบทั้งคืนก็เลยไม่น่ากลัวเท่านี้อะ”
“ผมก็อยู่นี่จะกลัวไปทำไม”
“อ่าว คุณไม่กลับบ้านเหรอ” อีธานลืมเรื่องตัวเองต้องกลับบ้าน ก็ถ้าเขาไม่แคร์ภูริอย่างที่ตัวเองพยายามบอกตัวเองเขาก็ไม่ควรมานั่งเฝ้าไข้สิ...
“ผมกลับแล้วนอนได้ไหมล่ะ”
“คุณกลับผมก็กลับด้วยไง” ภูริยิ้ม
“ไม่ต้องเลย ให้พยาบาลมาเฝ้าเอาก็ได้”
“ไม่ได้! เกิดพี่พยาบาลเป็นผีปลอมตัวเข้ามาล่ะ โอ้ย...ไม่เอาหรอก งั้นคุณไม่ต้องกลับ คุณพาผมมาพักห้องพิเศษคุณต้องรับผิดชอบ” จะว่างอแงก็ได้ แต่โรงพยาบาลคือสถานที่ที่เรารู้ดีว่าคนตายเยอะมาก ผีต้องเยอะมากแน่ ไม่ไหว...รับข้อนี้ไม่ได้จริงๆ
“อย่ามางอแง คุณอายุยี่สิบห้าแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ กลัวอะไรไร้สาระไม่พอยังจะมาให้ผมลำบากนอนเฝ้าไข้อีก ผมไม่อยู่หรอก เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว นอนๆ ไป คืนเดียวผีไม่เอาคุณไปอยู่ด้วยหรอก บ้าๆ บ๊องๆ แบบนี้เอาไปก็ปวดหัวเปล่า” ภูริไม่สนใจคำบ่นพวกนั้น มองหน้าอีธาน ทำตาปริบๆ...ไม่น่ารักหรอกแต่ทำได้เท่านี้ไง
“นะคุณ...” เสียงอ่อนมาก อย่าปล่อยข้าไว้คนเดียววววว เตียงนี้ตายมาแล้วกี่คนก็ไม่รู้ เกิดเจ้าของเตียงมาทวงล่ะ โอ้ม่ายยยย ทำใจไมได้
“น้า...พลีสสสส”
“ทุเรศน่ะทำหน้าแบบนั้น” หน้าเบะมันแย่มากเหรอ หรือเพราะหน้าเขากำลังบวมอยู่มันก็เลยดูไม่ได้กัน ไม่ทำก็ได้....งอน
“เออ งั้นก็กลับไป ผมจะตื่นแม่งทั้งคืนเลย” ไม่ได้ขู่นะ ทำใจหลับไม่ลงก็ต้องตื่นลืมตาเอาไว้แบบนี้ทั้งคืนดิ
แต่ว่า...ถ้าลืมตาตื่นอยู่ทั้งคืนแบบนี้ก็เห็นผีง่ายดิวะ ถ้าเกิดผีไม่ได้ตั้งใจจะให้เราเห็นแต่เราดันไม่ยอมหลับแล้วไปเห็นเอง ผีก็อาจจะตกใจแล้วกลัวเราเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น ผีก็เลยมาบีบคอเราแล้วบอกว่าประมาณว่ามึงเห็นหน้ากูแล้วมึงต้องตายยยย
บรื๋ยยยยย ขนลุก!
อีธานมองดูสีหน้าหวาดกลัวของภูริ เลิกทำหน้าทุเรศแล้วก็ทำหน้ากลัวขึ้นมาทันที อยากรู้จังว่าในหัวของภูริมันมีอะไร จินตนาการถึงผีรูปร่างน่ากลัวอะไรอย่างนั้นขึ้นมาอยู่หรือเปล่า ก็อาจจะใช่ล่ะมั้ง...
“อืม ตามใจ” ภูริดึงสติตัวเองกลับมาโฟกัสที่หน้าของอีธานอีกหน มองมันนิ่งๆ เนี่ยแหละ...ไม่รู้ต้องทำยังไง เขาไม่ใช่ผู้หญิงนะที่จะใช้วิธีออดอ้อนได้อะ
หรือว่าเขาควรโทรบอกน้องให้น้องมานอนเป็นเพื่อนเขาดีนะ? โทรศัพท์ไม่มีตังค์นี่หว่า งั้นเอาเป็นยืมมือถืออีธานโทรหาน้องสาวเขา เอ...น้องรู้แม่ก็ต้องรู้ แม่รู้แม่ก็จะบ่น แล้วแม่ก็จะมารู้ด้วยว่าเขาเป็นโอเมก้าไปแล้ว ไม่ดีอะ...เก็บเรื่องนี้ต่อไปเถอะ ไม่อยากให้ครอบครัวช็อกเพราะเขาเกิดอาการกลายพันธุ์ขึ้นมาเท่าไหร่ เพรามันจะพ่วงกับการอธิบายที่แสนจะยาวยืดและไม่แน่ว่าคนฟังจะเข้าใจ
ครืด!
เสียงขาเก้าอี้ครูดกับพื้นไม่ดังนัก แต่เขาที่กำลังเพ้อเจ้อด้วยความหวาดกลัวกลับสะดุ้งจนตัวแทบจะลอย ภูริรีบมองอีธาน ดูอีกฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินหันหลังจากไปเรื่อยๆ โอ้ไม่นะ จะทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียวจริงๆ เหรอ
“ไปไหนอะ...”
“กลับไง” อีธานหยุดเดินเพื่อหันไปตอบภูริ
“กลับจริงอ๋อ”
“ใช่” ใจแป้วแล้ว ต้องนอนนี่คนเดียว..คืนนี้ไม่รอดแน่ ผีมาคาบเขาไปแดกแน่นอนเลยอะ เอาไง...ชีวิตจะเอายังไงต่อไปดี นี่ปัญหาใหญ่รองมากจาการไม่มีเงินกินหรือเงินใช้อีกนะเนี่ยนะ
“กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เหนียวตัวแล้ว หิวด้วย” พูดจบอีธานก็เดินออกจากห้องไป เดี๋ยวสิ ไม่รอให้สมองอันน้อยนิดนี้ได้ประมวลผลคำพูดก่อนเลยหรือไง
จะกลับแล้ว...กลับไปอาบน้ำเหรอ? อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า อืม...อ๋อ! อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็จะกลับมาเฝ้าเขาสินะ เหมือนภูเขาลอยละลิ่วออกจากอก ภูริถอนหายใจพลางยิ้มอยู่กับตัวเอง
ในที่สุด...คืนนี้เขาก็จะมีคนโดนผีหลอกเป็นเพื่อนแล้วโว้ย!
โอเค สบายใจล่ะ ภูริขยับมานอนหงายดีๆ แล้วหลับตาลงอีกครั้งหนึ่ง เขาน่ะง่วงมาก ง่วงจนลืมตาแทบไม่ขึ้นแล้วติดที่กลัวผีเท่านั้นเลยไม่ยอมหลับ แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องกลัวแล้วไง อีธานจะอยู่เฝ้าเขา อยู่เป็นเพื่อนเขาแม้ไม่ได้นั่งเฝ้าทั้งคืนก็เถอะ มันก็ยังดี ลืมตาขึ้นมายังรู้ว่ามีคนอยู่ใกล้ๆ
ทว่า...ด้วยความง่วงงุน ภูริเผลอหลับและหลับลึกในเวลาแค่ไม่นาน
คนป่วยหลับสบายล่ะ คนที่กำลังจะกลับบ้านไปอาบน้ำเนี่ยสิ...กำลังคิดหนัก ยอมภูริอีกแล้วนะ ทำไมต้องยอมด้วย ไม่ใช่หน้าที่ของเขาเลยที่จะมาดูแลอีกฝ่ายน่ะ ภูริเป็นแค่คู่แท้ชั่วคราว คู่แท้ที่เขาไม่เคยต้องการ ความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับภูริมันมีแค่ฮอโมนเท่านั้นที่ผูกมัดเอาไว้คู่กัน
งั้น...ก็ฮอโมนที่ผิดเพี้ยนนี่แหละที่ทำให้เขาใจอ่อนกับการอ้อนขอของภูริ
การขับรถเพียงลำพังในตอนนี้ค่อนข้างให้ความรู้สึกแปลกๆ กับอีธานไม่ใช่น้อย ก่อนจะมีภูริเข้ามาอีธานมีคนขับรถประจำ แต่หลังจากไปส่งภูริที่บ้านครั้งแรกนั้นผ่านไป อีธานก็เลิกใช้คนขับรถเพราะมันไม่สะดวกหากภูริเกิดฮีตและเขาอยากกระทำชำเราอีกฝ่ายขึ้นมา
แต่ถึงจะมีคนขับรถให้ตอนนี้...เขาคงไม่ใช้งาน เพราะอีธานไม่ชอบให้ใครเข้าห้องของตัวเอง มันเป็นพื้นที่ส่วนตัว ถ้าคนคนนั้นไม่สำคัญอีธานก็จะไม่เอาเข้ามา
อีธานรีบกลับมาที่ห้อง อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วก็เดินทางไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง ระหว่างที่รถติดไฟแดง อีธานโทรสั่งอาหารจากร้านมิชลินร้านหนึ่งให้เอาอาหารมาส่งที่ห้องพักของภูริ ตัวเขาเองยังไม่ได้ทานมื้อเย็น ภูริเองก็ด้วย แต่ภูริคงไม่น่าห่วงเพราะหมอให้น้ำเกลืออยู่ รู้แบบนั้นก็เถอะ...อีธานยังสั่งของกินเผื่อภูริอยู่ดี
ภูริชอบกินอาหารรสเข้มข้นแต่ต้องไม่เผ็ด ต้มยำจะจัดจ้านแค่ไหนก็ได้แต่พริกนี่อย่าเกินห้าเม็ดไม่งั้นภูริจะเริ่มไม่อยากกิน ดูกินเผ็ดได้แต่ไม่ชอบประมาณนั้น อีธานก็เลยเลือกซื้ออาหารที่รสชาติไม่จัดจ้านมาก กลางๆ พอให้ภูริกินได้ แต่ในส่วนของตัวเองอีธานเลือกอาหารที่รสจัด โดยเฉพาะเปรี๊ยวเผ็ด อาหารไทยมันติดลิ้นเขาก็ที่ตรงนี้แหละ
อีธานกลับเข้ามาในห้องก็กะว่าจะเรียกภูริให้ลุกขึ้นมากินมื้อเย็นนี้ด้วยกัน แต่ปรากฏว่าอีกฝ่ายนั้นหลับปุ๋ยไปแล้ว...ไหนบอกกลัวมากไง ไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยก็จะนอนไม่ได้ แล้วนี่อะไร หลับจนน้ำหลายจะไหลออกปากอยู่แล้ว
“น่าเกลียด” อีธานตรงเข้าไปเอานิ้วโป้งปาดน้ำลายตรงมุมปากให้ภูริ เขาจัดผ้าห่มให้อีกฝ่ายดีๆ
อาหารที่สั่งมาส่งหลังจากอีธานนั่งรอไม่ถึงสิบนาที เขาจ่ายเงินผ่านแอพธนาคารเรียบร้อยจึงไม่ต้องห่วงเรื่องค่าอาหาร แต่ภูริหลับแบบนี้...เขาจะสั่งมาเสียเยอะแยะทำไมกันนะ อาหารพวกนี้จะอร่อยก็ต้องกินร้อนๆ เก็บไว้พรุ่งนี้มันก็เสียรสชาติหมด แต่เอาเถอะ เผื่อภูริจะตื่นขึ้นมาอีก
อีธานนั่งทานมื้อค่ำของตัวเองเสร็จแล้วก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน ตอนกลับไปอาบน้ำที่ห้องเขาได้เลือกหนังสือมาสองสามเล่มเพื่อเอาไว้อ่านฆ่าเวลาตอนอยู่ที่นี่ ส่วนตัวก็นอนแปลกที่ไม่ค่อยหลับอยู่แล้ว นั่งอ่านหนังสือมันไปเรื่อยๆ ก็แล้วกัน...
เก้าโมงเช้าของวันต่อมา หมอคนเมื่อวานที่รักษาอาการของภูริได้เข้ามาเช็กและตรวจตามเวลา ภูริดีขึ้นมาจนสามารถกลับไปพักที่บ้านได้ ส่วนยาตัวใหม่ที่หมอจะจ่ายนั้นให้เริ่มทานสักวันอาทิตย์ นี่แค่ให้กลับไปนอนพักผ่อนที่บ้าน แต่ถ้าคนไข้หรือญาติคนไข้อยากให้พักดูอาการต่อก็ได้ หมอจะจัดยาที่รักษาอาการแพ้ยาให้ทานเรื่อยๆ เหมือนพักอยู่บ้าน
คนที่ไม่ได้หลับได้นอนอย่างอีธานเป็นคนรับฟังและจดจำในสิ่งที่หมอได้บอกเอาไว้ และเขาคิดว่าเขาจะพาภูริกลับไปพักที่บ้านก็เลยแจ้งออกจากโรงพยาบาลเลยให้เรียบร้อย ถ้าให้นอนที่นี่มีหวังเขาได้นั่งเฝ้าทั้งคืน คนป่วยผู้กลัวผีหลับสบายใจเฉิบ ป่านนี้เก้าโมงกว่าก็ยังไม่ยอมตื่น
พอหมอรายงานอาการเสร็จพยาบาลสาวก็เข้ามาในห้องสองคน คนแรกมาเสิร์ฟอาหารกับยาแต่อีกคนมาทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล อีธานเซ็นเอกสารและส่งบัตรเครดิตเพื่อชำระค่ารักษาพยาบาล จากนั้นถึงได้เดินไปล้างหน้าล้างตา
“อ่าว...อรุณสวัสดิ์” เดินออกมาอีกทีคนป่วยนั่งโซ้ยข้าวต้มโรงพยาบาลเรียบร้อยล่ะ หน้าตาสดใสมาก แช่มชื่นประหนึ่งไม่เคยป่วย แม้ว่าใบหน้าของภูริจะยังบวมอยู่หน่อยๆ และผืนก็ยังไม่หายไป แต่โดยรวมก็ดีแหละ
“กินข้าวทั้งขี้ฟันอะนะ ทำไปได้ไง...”
“หน้าตาคุณเหมือนไม่ได้นอน โดนผีหลอกปะ” คำบ่นกลายเป็นสายลมที่พัดผ่าน ภูริดันไปสนใจสีหน้าของอีธานที่ดู...ไม่สดใสเท่าไหร่นัก
“ผีเผออะไร ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ผมแค่นอนไม่หลับ...แปลกที่เฉยๆ คุณเหอะ กลัวผีแต่หลับสบายเลยนะ” อีธานเดินกลับมานั่งข้างภูริที่เดิมที่เขานั่งมาทั้งคืน ไม่สนด้วยว่าภูริจะเมินคำบ่นของเขาเพราะตอนนี้เขาง่วงมากยังไงล่ะ
“ก็มีคุณอยู่ด้วยไงเลยสบาย” ภูริยิ้มแล้วตักข้าวเข้าปาก
อีธานส่ายหัวหน่อยๆ เขาปล่อยให้ภูริทานอาหารเช้าของโรงพยาบาลตามด้วยยาจนเรียบร้อยถึงได้แจ้งเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ภูริฟัง คนป่วยดีใจใหญ่ บอกว่านอนพื้นปูนยังดีกว่าเตียงที่มีคนตายมไม่รู้กี่คนต่อกี่คน พูดแล้วก็ขนลุก อีธานฟังไปงั้น...ขนสักเส้นไม่เห็นจะลุกเลย
พอได้ยินคำว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วก็รู้สึกดีใจจนเนื้อเต้น เมื่อคืนนะ ถ้าไม่ได้อีธานล่ะก็เขาคงไม่กล้านอนหลับไปทั้งอย่างนั้นจริงๆ มันน่ากลัวมาเลยนา...โรงพยาบาลตอนมืดๆ เนี่ย ไม่รู้ว่าผีจะโพล่มาเมื่อไหร่ แต่เอาแถอะ นั่นไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะเขากำลังจะได้กลับบ้าน
ไม่ใช่บ้านตัวเองด้วย =_=
กินข้าวกินยาเสร็จก็ต้องรอพี่พยาบาลเดินมาแจ้งว่าจะกลับได้ตอนไหน อีธานบอกว่าพยาบาลเขาไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลอยู่อะนะ ระหว่างที่รอนี่ก็ไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อที่เป็นชุดที่อีธานเอามาให้จากห้อง รู้สึกขอบคุณมากมาย เพราะจะไม่ต้องใส่ชุดเหม็นเหงื่อเมื่อวานนี้
รอแล้วรอเล่า รอจนอีธานนั่งหลับไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ภูริมองหน้าคนหลับนะ...ดูซิ อดหลับอดนอน ให้มานอนเป็นเพื่อน ก็บอกอยู่ว่า ‘นอน’ ไม่ได้บอกให้มานั่งเป็นเพื่อนสักหน่อย แล้วนี่อะไร นั่งอ่านหนังสือมันทั้งคืน จิตใจทำด้วยอะไรกันนะ
การอ่านหนังสือแบบนั้นยามดึกนี่แม่งเหมือนกับกินยานอนหลับแล้วนั่งถ่างตาอะ ต้องทรหดมากๆ ไม่งั้นไม่สามารถทำได้ สมแล้วที่เป็นอีธาน บางทีนี่อาจเป็นคุณสมบัติพิเศษของพวกอัลฟ่าก็ได้นะ ถ้าเขามีคุณสมบัตินี้บ้างเขาคงเรียนเก่งมากๆ เลยล่า!
นั่งคิดนู้นนี่นั่นเพลินๆ เผลอแป็บเดียวพี่พยาบาลก็กลับเข้ามาพร้อมแจ้งว่าเขาสามารถกลับบ้านได้แล้ว ไม่อยากจะบอกว่าพร้อมกลับบ้านนานแล้วครับ ดูจากชุดผมได้ ผมนี่ใส่รอตั้งแต่อีธานบอกตอนแรกแล้วล่ะ
“คุณๆ กลับกัน...” ภูริลงจากเตียง สะกิดไหล่ของคนหลับเบาๆ
“อืม” แต่อีธานดันลืมตาตื่นอย่างง่ายดาย ทำเหมือนไม่ง่วงเลยด้วยซ้ำ โห...อะไรจะเก่งขนาดนั้นนะ
ว่าแต่...นี่ใช่เรื่องที่ควรชมกันมะ?
อีธานคว้าเอาหนังสือกับมือถือของตัวเองก่อนลุกขึ้น เจ้าตัวเดินดุ่มๆ ไปยังประตูส่วนภูริกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ เขามองของกินบนโต๊ะ อาหารหลายอย่างในถุงยังไม่ถูกแตะต้องเลย จะเห็นในถังขยะก็มีแค่กล่องเดียวกับน้ำขวดหนึ่ง โห...แล้วในถุงนี้มีของกินอย่างเยอะเลย
“ยืนบื้อทำไมอะ อยากนอนต่ออีกสักสองคืนเหรอ”
“ไม่ๆ อันนี้ไม่เอาไปเหรอ?” ภูริชี้ไปที่ถุงอาหารเหล่านั้น
“ใช่ เดี๋ยวพยาบาลก็มาเก็บทิ้งเอง เร็วๆ ผมจะกลับไปนอนบ้าง...ง่วงจะแย่แล้ว” อีธานเสยผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ
“เอาไปด้วยดิ ยังไม่ได้กินเลย”
“ของมันค้างคืนแล้วทิ้งๆ ไปเถอะหน่า ซื้อใหม่ก็ได้” ภูริไม่สนใจ เขาหยิบถุงนั้นมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบเก่าของตัวเอง
“ปะ...กลับกันครับ”
“เอามาทำไม ผมบอกให้เอาทิ้งไปไงล่ะ ถ้าอยากกินเดี๋ยวแวะไปซื้อใหม่เอาก็ได้”
“เดินเร็วๆ สิครับ ง่วงแล้วนี่” ภูริดันหลังอีธานให้เดินออกจากห้องไป ท่าทางแบบนี้คงไม่ฟังอีธานแล้วล่ะ...
ก็มันเสียดายนี่ อาหารพวกนี้ไม่ใช่ราคาถูกๆ นะ ภูริว่าอีธานคงซื้อมาเผื่อเขาเมื่อวานนี้แต่เขาดันหลับเสียก่อน เขาเลยอดกิน ตอนเช้าท้องนี่ร้องเป็นเพลงร็อกเลย ได้กลิ่นอาหารทีนี่ต้องลุกอะ ทนไม่ไหว น้ำเกลือมันช่วยแค่นิดหน่อยแต่ไม่ช่วยให้ท้องมีอาหารเข้าไปย่อยเสียเมื่อไหร่ อีกอย่าง...เงินๆ ทองๆ ทั้งนั้นเลย เอาไปอุ่นก็กินได้แล้วจริงไหม
ภูริยังไม่หายป่วยดีนัก เขาเลยเดินได้ค่อนข้างช้า อีธานสาวเท้าไปไกลกว่าเขาหลายก้าวแล้วเขาก็ยังเดินต๋อกแต่กอยู่ที่เดิมอยู่เลย ก็อยากจะเดินให้ไวกว่านี้แต่มันไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่
ดูเหมือนอีธานจะจับสังเกตได้ เจ้าตัวหยุดแล้วหันกลับมามองร่างโปร่ง หงุดหงิดใจ...เดินไม่ทันก็น่าจะบอกกันหน่อยไม่ใช่เดินตามเงียบๆ และห่างกันมากขนาดนั้น อีธานเดินกลับมายังภูริ เอามือโอบเอวคอดแล้วเดินไปพร้อมกันแทน...
“เมื่อคืนคุณไม่เจอผีจริงเหรอ” ภูริเอ่ยถามขึ้น น่าสงสัยนะ...ผีมันไม่ออกมาหลอกเหรอ?
“ถามอะไรที่มันมีสาระหน่อยได้ปะ ผมบอกแล้วไงว่าผีมันไม่มีจริงหรอก มันแค่สิ่งที่คนจินตนาการมันขึ้นมาเท่านั้นแหละ” ถึงจะว่าไร้สาระแต่ก็ยังจะตอบ ทั้งที่เมินได้แต่ไม่เมิน
“หรือว่าคุณเจอแต่คุณไม่รู้ว่าเป็นผี” ภูริยังกวนประสาทไม่เลิก เฮ้ย! เขาเปล่ากวนนะเฟ้ย เขาก็แค่อยากรู้
“ไม่เข้าใจ?”
“ก็แบบ...มีพยาบาลสาวสุดสวยเดินเข้ามาในห้อง ทำนั่นทำนี่เหมือนคนแต่แท้ที่จริงแล้วน่าจะไม่ใช่คนอะ ต้องเป็นผีที่ตายแล้วแต่ไม่รู้ตัวว่าตาย ไม่ก็...เป็นแบบ...ผีพยาบาล รักในการทำงานมาก ตายแล้วก็ยังมาดูแลคนไข้อะไรแบบเนี่ย” เล่าเป็นตุเป็นตะ เพ้อเจ้อจนไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดีเลย อีธานส่ายหัวเบาๆ กับความเยอะสิ่งนี้
“พยาบาลก็เข้ามาเช็กอาการคุณนั่นแหละ เขาก็ต้องตรวจไหมว่าคนไข้มีอาการเป็นอย่างไร ดีขึ้นหรือแย่ลงจะได้จัดการรักษาได้ถูก ถ้าผีมันจะทำงานได้ก็ให้ผีมันทำงานไปเถอะคุณ อย่างน้อยก็เป็นผีที่มีประโยชน์ไม่ใช่เหรอ”
“เออเนอะ แต่ผีก็คือผีปะ...”
“พอเลย เลิกพูดเรื่องผี กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง ไปกลัวคนที่มันเอาแต่แกล้งคุณนั่นไม่ดีกว่าเหรอ ระวังเถอะ ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจมากๆ เรื่องมันจะลุกลามมากขึ้น ดีไม่ดี จากที่แค่ลวนลามคุณเล่นๆ แกล้งคุณไปวันๆ มันอาจจะลากคุณไปข่มขืนในห้องน้ำเข้าสักวัน” อีธานบ่นเรื่องนี้บ่อย...บ่นทุกวัน ว่าเขาทุกวัน แต่เขาชอบนะ...
“คุณเป็นห่วงผม” ใช่...เพราะถ้าไม่ห่วงกันจะมาบ่นทำไม จะว่าเขาทำไมเรื่อยๆ ซ้ำมันอยู่แค่เรื่องเดิมไม่เปลี่ยนไปเรื่องไหนเสียที บางครั้งนะ...คุยกันเรื่องอื่นอยู่ดีๆ ก็วกเข้ามาเรื่องลวนลามนี้อีก เหมือนตอนนี้ไง
“ผมไม่อยากให้คู่นอนของผมไปนอนกับคนอื่น ใช้ของร่วมกับคนอื่นมันน่าแขยง”
“เหรอ” ปากไม่เห็นตรงกับใจเลย อ๊ะๆ ห้ามพูดว่าปากตรงกับใจก็พิการนะครับ มุกแบบนั้นมีราคาน้อยกว่าสลึงค์หนึ่งเสียอีก
“ใช่ ทำไม...หลงตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้ายาแก้คู่แท้สำเร็จแล้ว...อยากไปนอนกับไอ้พวกนั้นก็ได้นะ ผมไม่ว่าหรอก เพราะถึงตอนนั้นผมก็คงไม่เอาคุณแล้วล่ะ” ปากร้ายจริงๆ เดี๋ยวตบด้วยปากเลย
“ปากร้ายจัง” ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นล่างสุด ภูริมองไปข้างหน้า..บ่นลอยๆ ประหนึ่งว่าเสียงเบามากไม่มีใครได้ยิน แต่ก็ดังพอให้คนข้างๆ ได้ยิน
“ไม่พอใจ?” อีธานโอบเอวภูริให้เดินออกมาด้านนอกก่อนจะก้มหน้าถาม
“น้อยใจ...” ภูริจ้องหน้าตอบยิ้มๆ เป็นรอยยิ้มทะเล้นที่ไม่ได้บ่งบอกว่าเขานั้นรู้สึกแย่กับคำพูดของอีธาน ซึ่งมันก็จริง...เขาไม่ได้รู้สึกแย่อะไรเลย เพราะสิ่งที่เขารู้นั้นมันคือความห่วงใยมากกว่า อีธานชอบประชด แล้วทำไมต้องประชด ง่ายมาก...เพราะเขาไม่ยอมทำตามที่อีธานต้องการไงล่ะ
น่ารักออก...ผู้ชายแบบนี้
อย่างน้อยก็ดีกว่าพูดจาดีแต่การกระทำนั้นหยาบคายอะจริงไหม...
….100%….
น้องน้อยใจแล้วคุณอีธานว่าไงคะ เอาอกเอาใจน้องหน่อยไหม หรือยังไงดี???
-
ปากร้ายใจดีสินะ แต่บางทีมันก็ร้ายไปนะ :angry2:
-
ความเป็นภูริทำให้ทุกอย่างดูขำไปหมด
-
โง้ยยยยยยความโอบเอวนี้ :hao5:
-
หวานทั้งตอนแฮ่ดีค่ะ
-
ประคบประหงมอย่างดีเลยนะคุณอีธาน
คุณภูริน้อยใจแล้ว โอ๋ๆ มาๆ เดี๋ยวเราปลอบเอง :z1:
-
:mew1: :mew1:
-
อีธาน ปากร้าย ใจดี :mew1: :mew1: :mew1:
-
ซึน สั้นไปง่ายๆสำหรับอีธาน 555
-
ปากร้ายแต่ใจดี~ :hao3:
-
ให้น้ำเกลืออยู่ก็หิวข้าวนะ นอกซะจากให้กลูโคสทางเส้นเลือดไม่หิวแต่ก็รู้สึกอยากกินข้าวเหมือนกัน
-
อีธานปากร้าย ระวังนะจะกลืนนำ้ลายตัวเอง
-
เหมาะกันจริงๆคู่นี้
-
ปากร้ายตลอดอีธานเนี่ย
-
น่ารัก :hao7:
-
อยากให้ภูริท้องได้จัง อิอิ
สนุกมากค่า
เลิฟคนเขียนจุง :mew1:
-
เดี๋ยวนี้โอบเอวกันบ่อยนะคะคุณอีธาน พ่อคนปากร้ายใจดี? รู้ใจตัวเองได้แล้วน่า อย่าเอาแต่โทษฮอร์โมนคู่แท้ดิ อยากให้คุณพระเอกพูดจาดีขึ้นบ้าง เดี๋ยวน้องภูน้อยใจขึ้นมาจริงๆจะเสียใจนะคะ
*ครามนี่คือตัวร้ายใช่มั้ยเอ่ย ต้องรอติดตามกันต่อไป อยากให้อีธานพิสูจน์จริมๆว่ากัดคอแล้วจะไม่เป็นไรจริงเปล่า
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า :)
-
อีธานเริ่มชอบภูริแล้วอ่ะดิ แหมๆมีโอบเอวด้วยนะตอนเดินกลับ
ทั้งสองคนนี่เริ่มจะเหมือนคู่รักเข้าไปทุกทีแล้วนะ
-
ทำเป็นหวง
-
นั่นไง โทษฮอร์โมนทำไม
ห่วงเค้าก็บอก ถึงขั้นมานั่งเฝ้าน่ะ
ภูริน่ารัก ทะเล้นด้วย ไม่ให้อีธานห่วงได้ไง
คนอะไรคิดมาก แต่ไม่นาน
-
เจอภูริบอกน้อยใจ คราวนี้อีธานจะทำยังไงเนี่ย?
-
หูยยยยยย คราวนี้มีโอบเอวด้วย ปากร้ายแต่ใจดีจริงๆ แต่ถ้าเราเจอคนปากร้ายแบบนี้ คงหลบไปร้องไห้หลายรอบเลยล่ะ
-
ภูริ ลู๊กกกก...
-
อีธานดูน่ารักขึ้นมา 555+
-
ถ้าถึงวันที่ต้องแยกจากกันจริง ๆ คนที่ไม่อยากปล่อยมือคงเป็นอีธาน ปากแข็งนักนัถึงวันนั้นเข้าจริงภูริจากไปคงเหมือนตายทั้งเป็นแน่
-
มีโอบเอวด้วยยยยยย
-
ความกลัวผีขึ้นสมองนั้น 5555555 :laugh:
-
:katai5:มารอ
-
>….ตอนที่ 30 [100%]….<
คำว่าน้อยใจของภูริมีผลต่ออีธานมากกว่าที่ภูรินึกเอาไว้...
พอกลับมาที่ห้องแล้วอีธานก็สั่งให้ภูริไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่สบายๆ สักตัว เป็นชุดนอนปกติของตัวเองก็ได้แล้วมานอนที่เตียง หมอเพิ่งให้กินยาก็ต้องนอนพักผ่อน ซึ่งการที่อีธานให้นอนเตียงเนี่ยทำเอาภูริยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายไปเป็นนาที
“ผีเข้าปะ?” คิดออกแค่นั้น
อีธานทำเหมือนคำพูดของภูริมันไร้สาระเกินกว่าจะตอบ เดินหนีไปอาบน้ำอาบท่าปล่อยให้ภูริเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอน ออกมาก็เจอภูรินอนซุกตัวใต้ผ้าห่ม หลับตาพริ้มดูมีความสุข น่าแปลก...เห็นภูริมีความสุขแล้วอีธกานก็พลอยมีความสุขไปด้วย
อีธานขึ้นมานอนข้างๆ ภูริ ต่างคนต่างนอนหลับไปทั้งที่มันเพิ่งจะเป็นเวลาเที่ยงวัน นอนไปนอนมาภูริก็คว้าเอวอีธานมากอด ซุกแขนล่ำๆ นั้นแล้วหลับน้ำลายยืด คนรู้สึกตัวไวแอบลืมตามก่อนจะหลับไปโดยไม่ว่าหรือไล่ให้เอาหน้าออกไปจากแขนตน
บ่ายอีธานทำอาหารให้ภูริกิน แต่ภูริอยากจะเอาอาหารเมื่อวานนี้ไปอุ่น ไม่มีคำอธิบายหรอก แล้วก็รู้ว่าอีธานไม่ยอมทำก็เลยเอาเข้าไมโครเวฟเอง เผอิญว่าเตาอบของอีธานนั้นเป็นเตาอบเครื่องใหญ่ ไม่ใช่ไมโครเวฟเครื่องสองสามพันอย่างที่ภูริเคยใช้ ผลสรุปก็คือ...อีธานมาจัดการเอง
อีธานดูแลภูริที่ป่วยแทบจะทุกอย่าง แต่ไม่ได้ใช้คำหวานมากนัก บ่นเหมือนเคย บ่นนั่น บ่นนี่ บ่นที่ภูริดูรายการตลกในขณะที่ตนเองอยากจะอ่านหนังสือเงียบๆ แต่ก็ไม่แย่งรีโมตไปนะ ปล่อยให้ภูรินั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่กับมุกตลกที่อีธานคิดอยู่นานว่ามันตลกตรงไหนวะ?
บ่นไปบ่นมาเพราะอ่านหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่องก็กลายเป็นมานั่งดูอยู่กับภูริ รายการตลกจบไปแล้วตอนนี้เป็นการ์ตูนแทน การ์ตูนเนี่ยนะ! ภูริตั้งอกตั้งใจดูการ์ตูนที่กำลังฉายทางช่องเคเบิลมาก ไอ้ตัวเอกก็มีแขนยาวๆ ยืดได้หดได้...อะไรอะ? เอาเป็นว่าอีธานดูการ์ตูนกับภูริไม่รู้เรื่องเลย
แต่เขาก็นั่งดูอยู่ตรงนั้น...นั่งจนโดนพิง...นั่งจนโดนอีกฝ่ายนอนหนุนตักและหลับไป
พอเข้าสู่วันอาทิตย์ ภูริก็มีอาการฮีตอย่างรุนแรงตั้งแต่เช้า เจ้าตัวเอื้อมมือจากที่นอนด้านล่างของตัวเองมาสะกิดแขนอีธานยิกๆ ไม่รู้เลยว่าคนตัวใหญ่บนเตียงอะของขึ้นนานแล้ว ไอ้นิ้วที่จิ้มลงมาบนแขนเนี่ยเหมือนกับเป็นการเปิดสวิชให้อีธานลงไปกินร่างโปร่งได้อย่างใจต้องการ
เดาซิ...วันอาทิตย์นี้ท่านประธานออกกำลังกายไปกี่รอบ?
“แค่กๆ” ภูริไอโขลกออกมาจากห้องน้ำในเช้าวันใหม่ กินยาที่หมอให้แล้ว...ดีนะ ดีมากเลย ดีจนเดินขาสั่นอะ
กินแล้วได้ผล...กินตอนดึก!
คิดดูนะ ยาตัวใหม่ที่หมอให้มานั้นยังไม่ได้เทสเลยว่าเขาแพ้ไหม แต่เขาดันกินก่อนนอน...กินแม่งตอนไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกออกจากที่นอนที่ไม่รู้จะเรียกมันว่าที่นอนได้ไหมอะ เละมาก เละเทะจนสงสารเครื่องซักเลย แล้วถ้าเกิดอาการแพ้มาทำไง...ลากกันไปโรงบาลทั้งอ่อนแรงและตัวแดงเป็นจ้ำๆ แบบนั้น โฮ่ๆ หมอคร้าบ...รักษาตุ๊ดผมด้วยครับ!
แต่ดีอย่างนะ ตอนตื่นนอนมานี่เขารอดพ้นจากการแพ้ยา แน่ล่ะ...หมอคงไม่ให้ยาที่เสี่ยงต่อการแพ้ยาอะถูกไหม แต่ที่ว่าดีนี่คืออีธานเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเรียบร้อย เอาเขาไปนอนบนที่นอนด้วย เศษซากอารยธรรมก็ถูกเก็บกวาดจนสะอาดสะอ้านรวมถึงร่างกายเขาด้วย
โหยยยยย ปลื้มอะ!
ไม่ปลื้มอย่างเดียว...ไข้แดก! ขาสั่น! ปวดเอว! และ...ไม่มีแรงเลยโว้ย!
นั่นเรียกไม่ปลื้มอย่างเดียวเหรอวะ? รู้สึกไม่ปลื้มหลายอย่างเลยเนอะ เอาเถอะ...ถือว่าหนุกหนานกันไป ฟินทั้งคู่ เจ็บทั้งคู่ ไม่เชื่อไปจับร่างอีธานพลิกดูได้ ข้างหลังนี่เต็มไปด้วยรอยข่วน พอดี...เมื่อวานกลายร่างเป็นเสือหนุ่มนิดหน่อย อิอิ
“แกแฟนี่มันหวานมากเลยนะ ทำไมคุณต้องกินมันทุกวันขนาดนั้น อย่างน้อยก็น่าจะให้เขาใส่น้ำตาลน้อยๆ หน่อย กินมากไปมันไม่ดีต่อสุขภาพเลย แล้วก็ไม่หอมด้วย...กินร้านนั้นหอมมาก ลองกินดูมั้งสิจะได้รู้ว่ากาแฟที่ดีมันเป็นยังไง” คนบ่นถือกาแฟโบราญใส่ถุงกระดาษติดมือ ภูริเหลือบมองคนปากไม่ตรรงกับใจก่อนหาววอดออกมา
“บ่นทุกวันแต่ก็กิน ปากอย่างใจอย่างนะคุณน่ะ อัลฟ่านี่เขาเป็นแบบนี้กันปกติเหรอ ฟอร์มเนี่ยยึดถือเอาไว้จังเลย เมื่อยไหม เหนื่อยเปล่า? พูดอะไรที่ตรงกับใจบ้างไม่ตายก็ลองดูพูดดูนะครับคุณอีธาน” ภูริเดินถอยหลัง ยกมือขยับนิ้วไหวๆ เป็นการบอกลาเพราะเขาต้องไปทำงานแล้วให้อีธาน
นี่ปากเก่งได้แบบนี้เพราะอีธานกำลังอารมณ์ดี รู้ได้ไงเหรอ เก่งไง อยู่กับอีธานมาพักใหญ่เลยเก่งขึ้นมาก เดาสีหน้านิ่งสงัดราวกับรูปปั้นที่บ่นได้นั้นออกว่าอารมณ์ดีหรือหงุดหงิดอะไรบางอย่างอยู่
แต่ถ้าอารมณ์เสียอยู่ก็จงระวัง อย่าไปหือมากถ้ายังอยากมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ อะ...ก็เวอร์ไป อีธานไม่ถึงกับฆ่าแกงกันหรอก หงุดหงิดก็ด่าก็ว่าปกติ...มั้ง น่าจะ ก็เขาเจอแต่แบบนั้น ไม่มีการทำร้ายร่างกายถือว่าโอเค ก็คนบางคนอารมณ์เสียขึ้นมากอาจใช้กำลังได้
อ้อๆ อีธานก็ใช้กำลังนะ...กำลังจ้วงแทงเขาอะ
“รีบไปไหน...” อีธานสาวเท้าไวๆ มาที่ลิฟต์ แล้วเมื่อทุกคนเห็นอีธานเข้าไปกับภูริก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปในลิฟต์นั้นร่วมกับชายหนุ่มทั้งสองคน
“ทำงานสิ..คะ...” ประตูลิฟต์ปิดเพราะอีธานกดปิดมัน จากนั้นก็ใช้ปากตัวเองเนี่ยบดปากภูริด้วยเลย
เมื่อครู่ปากเก่งใส่เขานัก มันน่าหมั่นไส้นะภูริไม่รู้ตัวเลยงั้นเหรอ ภูริไม่มีเจตนาร้ายใดอันนี้อีธานเข้าใจ แต่หมั่นไส้ก็คือหมั่นไส้ ยิ่งหน้าตาจริงจังทั้งที่กำพูดกวนประสาทแบบนั้นก็ยิ่งอยากจะลงโทษให้เข็ดหราบ อย่างตอนนี้...ตอนที่เขากำลังสอดลิ้นตนเองเข้าไปข้างใน
ภูริไวต่อสัมผัสของอีธานเสมอ แตะนู้นนิดแตะนี่หน่อยก็อ่อนระทวยนอนย้วยให้อีธานทารุณกรรมได้ตามอำเภอใจแล้ว นี่ใช้ทั้งมือลูบและลิ้นเลีย โอ้โห...ในลิฟต์สักรอบก็ยังได้นะครับท่านประธาน
“แฮ่ก...” ช้อนตามองอีธานที่ละริมฝีปากออกช้าๆ น้ำลายของเขาและอีกฝ่ายผสมกันจนยืดออกเป็นสายไหมสีใส แต่ภูริว่าน้ำลายก็คือน้ำลายอะ มันดูเป็นสายไหมไม่ได้ แต่ถ้าบอกว่ามันดูเหมือนกาวอันนั้นดูจะตรงกันมากกว่า...
“ถึงชั้นที่ทำงานคุณแล้ว เชิญ...” เอ้า เข้ามาแลกลิ้นเนื่องในโอกาสอะไรไม่บอก พออกพอใจก็ไล่ไปทำงานเฉย
“จูบดีๆ ก่อนแล้วเดี๋ยวผมไปทำงาน” ภูริทำตาปริบๆ มองหน้าอีธานเหมือนกับว่ารอให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่ตัวเองร้องขอ
ทำไมอะ...เขาไม่มีสิทธิ์ขอเหรอ อีกฝ่ายจู่โจมมาไม่ให้เขารู้ตัวสร้างความตกใจให้เขาไม่พอ เอาแต่ใจตัวเองอีก ตัวเองพอใจก็ไล่ เฮ้! แบบนี้ไม่แฟร์ เขาจะไม่ยอมไปทำงานถ้าอีธานไม่ทำตามที่เขาขออะเอาจริง
แล้วก็ไม่ต้องถามนะว่าเพื่ออะไร บางอย่างก็ไม่มีเหตุผล แค่อยากให้ทำ...แค่นั้นจบไหม!
“กล้าขอผมแบบนี้เลยเหรอ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ ลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นใครแล้วคุณเป็นใคร แค่ผมตามใจคุณบ้างเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสั่งผม...”
“ผมขอไม่ได้สั่ง” ภูริขัดการบ่นนั้นขึ้น เงยหน้าด้วย นี่อะ เร็วๆ...ปากพร้อมมาก!
“จู่ๆ คุณยังพุ่งเข้ามาจูบผมเลย ไม่ขอผมสักคำ...นี่ผมขอดีๆ นะ” เห็นอีธานจ้องตัวเองนิ่งก็พูดขึ้นอีก หว่านล้อมเข้าไป...ดูซิ อีธานจะทำตามที่เขาต้องการไหม
แต่ว่า...มีอะไรที่อีธานไม่ทำตามความต้องการของเขาด้วยเหรอ?
อีธานไม่เข้าใจแต่เจอแบบนี้ไปเขาก็ปฏิเสธไม่ลง เขาค่อยๆ ใช้มือเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ แค่พอแนบชิดวิสองวิก็ถอยออกช้าๆ สีหน้าภูริแช่มชื่น รอยิ้มค่อยๆ ฉีกกว้างเต็มใบหน้า...และนั่นดันทำให้อีธานเกิดใจเต้นแรงเสียอย่างนั้น
“ผมไปทำงานละ คุณตั้งใจทำงานนะ” โบกมือบ๊ายบาย...รอยยิ้มเต็มแก้มไปหมด
เห็นมะ...ไม่มีอะไรที่ขอแล้วอีธานไม่ทำให้จริงๆ
สองสามวันนี้รู้สึกเป็นคนพิเศษมาก ได้รับการดูแลอย่างดี ทั้งเอาใจใส่ไม่ขาด อีธานเติมเงินโทรศัพท์ให้แถมยังเอาแบงค์พันตั้งหลายใบยัดใส่กระเป๋าเขาเผื่อมีเหตุการณ์ฉุกเฉิน
ตามจริงภูริกะว่าจะไม่เอาเงินของอีธาน เขาถูกเลี้ยงอาหารสามมื้อก็เกรงใจจะแย่แล้ว ถ้าต้องมารับเงินอีกมันก็รู้สึกแปลกๆ แต่อีธานกลับบ่นเขา และหาว่าเขาดูแลตัวเองไม่ได้ เงินที่ให้ไว้นี่ก็เผื่อฉุกละหุกอะไร ถ้าไม่อยากใช้มากนักก็ไม่ต้องใช้ จริงๆ อีธานบ่นอีกเยอะ แต่ภูริมองอยู่แค่เงินในกระเป๋า เขารู้สึกขอบคุณอีธานมากนะ...รู้สึกดีมากกับสิ่งที่อีธานทำให้
ผู้หญิงที่ได้สามีดีนี่เขาต้องรู้สึกแบบนี้แน่นอนเลย เขาก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่ามันให้อารมณ์เดียวกับที่อีธานทำให้เขาไหม แต่เขาก็เชื่อว่าอีธานทำหน้าที่สามีได้ดีชะมัด
เพ้อเจ้อมาเยอะ ทำงานดีกว่า ก่อนทำงานของนั่งฟังเพลงสักหนึ่งบทเพลงแล้วกันนะ เอ๊ะ...ไม่ได้ดิ หัวหน้าแม่งเดินมาแล้ว วางมือถือลงก็ได้ ภูริเก็บมือถือลงกระเป๋าแล้วหยิบเอกสารที่ทำค้างเมื่อวันศุกร์ออกมาเคลียร์ พอดีเกิดการแพ้ยาขึ้นงานเลยไม่เสร็จแม่งสักอย่างเลยทีนี้
“งานที่ผมวานให้คุณทำน่ะเสร็จหรือยัง” เพิ่งเข้างานก็ทวงงานแล้ว
“ผมกำลังทำครับ”
“ผมสั่งตั้งแต่เมื่อวันศุกร์แล้ว ทำไมไม่เสร็จ หรือคุณคิดว่ามันไม่ใช่งานของคุณก็เลยปล่อยปละละเลยยังไงก็ได้ คิดไหมว่าคนที่รองานเขาจะเดือดร้อน ถ้างานส่งไม่ทันจะเป็นยังไงฮะ!” พิชัยขึ้นเสียงและ...ภูริก็บ่นในใจ
งานมึง มึงไม่ทำเองล่ะฟาย...เอามาให้คนอื่นทำ ไม่ดูเลยว่าคนอื่นที่ว่ามีงานของตัวเองไหม วานเขาทำก็ต้องเกรงใจเขาสิฟร้ะ ไม่ใช่มาชี้หน้าสั่งปาวๆ เป็นหัวหน้าแต่มึงก็ลูกน้องคนหนึ่งนะเฟ้ย แหม่...อยากจะคิดให้มีเสียงจัง
“ขอโทษครับ ผมจะรีบเดี๋ยวนี้...”
“ขอโทษนะครับ นี่ใบเซอร์...คุณภูริช่วยไปพบลูกค้าที่ห้างทีนะครับ” แต่มือที่สามก็เข้ามา คนคนนี้มักเอางานนอกมาให้ภูริผ่านพิชัย ซึ่งพิชัยก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง พอดีจังหวะที่กะเอามาให้พิชัยนั้น พิชัยดันอยู่กับภูริเลยส่งให้ตรงๆ เลย
“ไม่ได้ ภูริมีงานอื่นที่ต้องทำ” พิชัยหันไปว่า เขามักคิดว่านี่เป็นแค่เด็นเดินเอกสารธรรมดาเท่านั้น ก็ใกล้เคียง...แต่คนคนนี้มีหน้าที่มากกว่านั้นที่พิชัยไม่รู้
หน้าที่ของเขาคือจับตาดูคนในแผนกนี้ยังไงล่ะ นอกจากชายผู้มาใหม่ นี่ก็เป็นอีกคนที่อีธานส่งมาเฝ้าดู ตอนแรกอาจให้อลันเอางานมาให้แต่คิดไปคิดมา การใช้อลันที่เป็นคนสนิทนั้นจะทำให้พิชัยไหวตัวทันและจับพิรุทได้ยากขึ้น อีธานจึงส่งคนเดินเอกสารมาอีกคนเพื่อพิสูจน์ว่าภูรินั้นทำงานนอกได้ดีแค่ไหน แล้วพิชัยกับลูกน้องมีลับลมคมในใดบ้างยามออกไปทำงานข้างนอกนั่น
“คำสั่งจากเบื้องบนครับ” จบปิ๊ง พิชัยหน้าเสีย เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงจากไป ปล่อยให้ภูริรับเอกสารมาอ่านคราวๆ พลางเดินไปยังชั้นจอดรถบริษัท
เดือนนี้ค่าคอมพ์ต้องมาแล้วล่ะ หลังจากไม่ได้มานาน หวังว่ามันจะเยอะพอให้เขาปิดหนี้บัตรได้สักครึ่งหนึ่ง การต้องส่งค่าบัตรอยู่ทุกเดือนมันเอาเรื่องเหมือนกันอะนะ แล้วยังมีหนี้ที่ยืมคนอื่นเขาไว้อีก เดือนนี้ภูริไม่สร้างหนี้เพิ่ม แต่...หนี้มันมีอยู่ก่อนแล้วไงล่ะ
อีธานเดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง สีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์อะไรเลยนั้นซ่อนความสุขเล็กๆ เอาไว้ แม้แต่อลันคนสนิทก็ยังดูมันไม่ออก พออีธานนั่งประจำที่ได้ครู่หนหึ่ง อลันก็เดินเอาเอกสารตามเข้ามาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับยืนกุมมือต่ำรออีธานดูดกาแฟถุงนั่นให้เสร็จ
“ทั้งหมดนี้เป็กหลักฐานที่รวบรวมมาได้ครับ” อีธานวางถุงกาแฟลงข้างโต๊ะ เขาเอาผ้ามาวางไว้เพื่อกันน้ำที่จะเกาะรอบถุงหยดใส่โต๊ะกระจกตัวเอง
เรื่องการสร้างห้องแล็บใต้ดินนั้นชัดเจนไปแล้วว่าการก่อสร้างจริงใช้เงินน้อยกว่าที่ลงเอาไว้ ด้วยการใช้อุปกรณ์ที่ไม่ได้มาตรฐาน อีธานรอหลักฐานด้วยใจจดใจจ่อมานานแล้วในที่สุดเขาก็ได้มันมาเสียที เรื่องนี้เขาปล่อยไม่ได้ การที่ห้องแล็บใต้ดินมันไม่ได้มาตรฐานนั้นเท่ากับมันอันตราย สารเคมีในนั้นอาจไม่ใช่สารเคมีมีพิษ แต่อย่าลืมว่าเมื่อบางตัวมาเจอกับบางตัว มันก็ก่อเกิดอันตรายได้เช่นกัน
สิ่งที่เกิดขึ้นกับภูริเป็นตัวอย่างหนึ่งของความไม่ได้มาตรฐานนั้น แล้วมันจะเกิดกับคนอีกมากมายหากไม่ได้รับการแก้ไข ส่วนคนทำยังไงก็ต้องโดนปลดออกจากตำแหน่ง สูงแค่ไหนไม่สน เพราะในนี้ไม่มีใครยศสูงเท่าเขาอีกแล้ว เขาจะปล่อยให้คนโกงกินอยู่ในองค์กรไม่ได้ มันมีแต่ความล่มจมไม่นำพาความเจริญมาเลย
“คุณพิชัยเป็นญาติกับคุณนิรวัตร...” อลันเปิดประเด็นเมื่ออีธานหยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาดู พิชัยและลูกน้องนั้นถูกจับตามาระยะหนึ่ง เขาสงสัยเกี่ยวกับยอดการขายที่ไม่กระเตื้องขึ้นแม้ว่าลูกค้าในการดูแลของพวกนั้นจะเยอะกว่าใคร
“นิรวัตร...เป็นญาติกับคนที่ดูแลการสร้างห้องแล็บใต้ดิน”
“ใช่ครับท่าน พิชัยเป็นหลานเขยของคุณนิรวัตร จากการจับตามองเขามาระยะหนึ่ง...ทางเราพบว่าเขามักจะเปิดใบสั่งซื้อยอดน้อยกว่าที่มีการขายจริง” อีธานเงยหน้ามองอลัน
“หมายความว่าฝ่ายสโตล์ก็ต้องมีเอี่ยว”
“ครับท่าน ลูกน้องของพิชัยอีกสามคนก็ใช้วิธีการเดียวกันนี้ในการขายของเช่นกัน นอกจากสโตล์แล้วยังมียาหลุดคิวซีอีกจำนวณมาก คุณนิรวัตรเป็นคนดูแลการกำจัดทิ้งของยาหลุดคิวซี พวกเขาเอายาตัวนี้ไปปล่อยให้ราคาถูก ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นร้านค้าปลีก” แบบนี้ยอดสั่งซื้อก็แค่คงที่...ไม่กระเตื้องแม้ว่ายอดการขายจะสูงขึ้นมา
“ลูกค้ารายสำคัญของพิชัยคือคุณวีระ”
“เขารู้ไหม”
“ไม่น่าทราบครับ ยิ่งลูกค้าเป็นถึงคนใหญ่คนโต ทางกลุ่มของพิชัยก็ใช้วิธีลดทอนยอดจากใบสั่งซื้อแทน มีสโตล์สองคนที่รับส่วยจากพวกเขาเป็นการส่วนตัว เมื่อรายการสั่งยามาจากคุณพิชัยและลูกน้อง...พวกเขาจะรู้กันทันที” อีธานมองดูหลักฐานจากอลัน มันเยอะพอจะเอาตัวคนผิดเข้าคุก แต่มันยังไม่มีหลักฐานที่คามือจริงๆ
“ผมอยากให้จับได้คาหนังคาเขามากว่า จัดการให้ผมที ทางที่ดี...ผมขอสักต้นเดือนหน้า” อีกไม่กี่วันก็จะถึงต้นเดือนแล้ว
“ทำไมต้องต้นเดือนหน้าครับ”
“ผมจะดูสลิปเงินเดือนสักหน่อย”
“ของภูริสินะครับ เราดูของภูริไปหลายรอบแล้ว...คงไม่น่าจะแตกต่างจากเดิม”
“ไม่ ภูริทำโอทุกวัน...นอกจากโกงยอดยาแล้ว พิชัยต้องโกงค่าโอทีและเบี้ยขยันด้วยแน่นอน นี่เป็นข้อสันนิฐาน แต่ถ้าไม่ใช่...ก็เล่นส่วนนี้แหละ”
“ครับท่าน”
“หลังจากนี้ผมอยากให้เริ่มตรวจสอบแผนกอื่นด้วย การโกงแบบนี้คงไม่ใช่แค่แผนกนี้แผนกเดียว” อีธานเอาเอกสารที่เป็นหลักฐานต่างๆ ย้ายไปวางไว้เบื้องหน้าอลัน ด้านใต้เป็นเอกสารการประชุมต่างๆ ในวันนี้
“ครับท่าน แล้วก็…เที่ยงวันนี้คุณวิชุตาขอนัดพบครับ” อีธานเงยหน้ามองอลัน
“อีกแล้วเหรอ”
“ครับ เธอบอกว่าอยากคุยเรื่องงาน ต่อจากนี้เธออาจจะต้องเข้ามาดูกระบวนการการผลิตยาของบริษัทเรา อีกหน่อยคุณวิชุตาจะเข้ามาทำหน้าที่แทนคุณวีระ ผมว่าท่านควรไปตามนัดสักหน่อย”
“อือ” ในเมื่อเป็นงาน ก็ต้องรับคำไป ถ้าอดทนไม่ไหว...อีธานคงได้เอาภูริมาเป็นโล่กำบังตนเองจริงๆ
แผนที่เขาวางเอาไว้เริ่มเข้าที่เข้าทาง ข้อสันนิฐานส่วนใหญ่ถูกอย่างที่คิดเอาไว้แทบไม่มีผิดเพี้ยน เขามาทำงานที่นี่ตั้งหลายปี ทำไมเขาถึงไม่เคยเอะใจในเรื่องพวกนี้ แล้วพ่อเขาที่เคยบริหารมาก่อนนั้นทำไมถึงปล่อยปละละเลย
คงว่าอะไรใครไม่ได้ เขาเองเคยมั่นใจในระบบการทำงานของบริษัท ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมหรือการประเมินต่างๆ ทุกอย่างมันถูกวางเอาไว้และคิดกันเองว่ารัดกุมแล้ว ซึ่งตอนนี้อีธานรู้แล้วว่ามันไม่จริง ไม่มีอะไรรัดกุมทั้งนั้น เมื่อคนมันจะโกงกิน...ทะเยอะทะยานอยากได้อยากมีมันก็กระเสือกกระสนหาทางจนได้มานั่นแหละ
ถ้าเขาไม่เจอกับภูริ...บางทีบริษัทนี้ก็คงเป็นแบบนี้ไปอีกนาน
การมีคู่แท้เป็นโอเมก้าครั้งนี้คงไม่เลวร้ายเกินไปนัก มันมีข้อดีของมัน แค่ข้อเสียอยู่ที่ใจเขาเท่านั้นเอง ภูริเป็นคนที่เวิร์กมากคนหนึ่ง...ถ้าอยู่ในชนชั้นเดียวกัน ฐานนะใกล้กัน อีธานคงไม่ลังเลที่คิดจะเป็นคู่ครองกับคนคนนี้
ช่างมันเถอะ รอแค่ยาเท่านั้น...เมื่อยาถูกสร้างเสร็จอะไรหลายๆ อย่างก็จะเข้าที่เข้าทางไปเอง เขาจะเดินไปตามทางเขา และภูริก็เดินไปตามทางของภูริ พวกเขาต่างคนต่างอยู่มาตลอด การใช้ชีวิตร่วมกันในครั้งนี้ก็ถือเสียว่าเป็นประสบการณ์หนึ่งในชีวิตเอาก็แล้วกัน
อีธานเผลอนึกไปถึงช่วงเวลาของเขากับภูริที่หมดลง เขาใจหาย...และเขารู้สึกโหวงอยู่ในความรู้สึกตัวเอง มันคงเป็นเพราะฮอโมน อีกครั้งที่อีธานยกให้มันเป็นต้นเหตุของทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับโอเมก้าคนนั้น โอเมก้าที่ไม่ได้เกิดมาเป็นโอเมก้าเลย
“อลัน...เที่ยงนี้สั่งข้าวให้ภูริด้วยนะ” ก่อนจะเข้าห้องประชุม อีธานไม่ลืมที่จะสั่งสิ่งสำคัญอีกอย่างเอาไว้
วันนี้เขาจะไม่ได้อยู่ที่บริษัทในช่วงเที่ยงวัน ดังนั้นการสั่งอาหารเอาไว้ให้ภูริก็เลยเป็นสิ่งจำเป็น ไม่งั้นภูริจะต้องกินมาม่าที่หาสารอาหารแทบไม่ได้ จริงๆ เขาไม่พอใจกับการแก้ปัญหาของภูริเลย เอามาม่ามาเป็นอาหารมื้อหลักเพื่อตัวเองผ่านพ้นช่วงไม่มีเงินไปเนี่ยนะ...บ้าเถอะ คนเรามันอยู่ไม่ได้ด้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างนั้นหรอก
“ครับท่าน ช่วงนี้ท่านใส่ใจเขาน่าดู...” มันเป็นคำพูดเล็กๆ น้อยๆ จากปากคนสนิท อีธานไม่ได้มองหน้าอลันที่เอ่ยคำนั้นแต่ก็คิดไปตามคำพูด
ใช่...เขาใส่ใจภูริเกินความจำเป็นจริงๆ
แต่ก็…เขาไม่รู้จะห้ามมันยังไง ความอยากดูแล อยากเอาใจใส่นั้นมันเกิดขึ้นเองและทำไปเองโดยที่บางครั้งเขาก็ไม่รู้ตัว ก็คงเหมือนคนเมา...ความเมาทำให้ไร้สติ ไร้การยั้งคิดยั้งทำ ตอนนี้เขาก็เมา...เมาฟีโรโมนของภูริจนกลายเป็นแบบนี้ไง
….100%….
สัปดาห์หน้าเราจะอัปทุกวันจนจบนะคะ สำหรับใครที่รู้สึกว่ายืดเยื้อ เนื้อเรื่องไม่คืบหน้าอดใจอีกนิสสสสสเพราะจะจบแล้วค่ะ อดทนกับจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ ^^
-
จ้า เมาฮอร์โมนเมาฟีโรโมนเมาความซึนตัวเองด้วยจ้ะอีธาน
-
รู้สึกว่าอลันนี่ยังไง ๆ นะ หลายครั้งล่ะ อคติกับโอเมก้าหรือกับภูริกันแน่ หรือไม่มีอะไรเลย แค่เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ///ครุ่นครี๊สสส
-
ขอให้เมาฟีโรโมนของภูริไปเรื่อยๆนะท่านประธาน ภูริจะได้อิ่มท้องไปตลอดชีวิต
-
อยากให้เขาหวานกันอย่างนี้ตลอดปายยยย ฟินค่ะ :hao7:
-
แค่คิดเราก็ใจหายแทน ไม่แยกกันได้ไหม อีธานนั่นแหละต้องเสียใจ เชอะะ
-
หลงภูริไปเรียบร้อย แต่ไม่รู้ตัวนั่นเอง
-
ยังติดกับฐานันดร
อีธาน
หึ!
-
หลงภูริก็บอก อิอิ
ท่านประธานคนซึน
-
:pig4: :pig4:
-
เหอะๆ เมาฟีโรโมน
-
แล้วที่ภูริกลายเป็นโอเมก้าล่ะใครจะเป็นคนรับผิดชอบ นี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ การเปลี่ยนคนจากพันธุกรรมไปเป็นอีกพันธุกรรมหนึ่งเนี่ย หวังว่าอย่าหลงลืมประเด็นนี้นะคะ เราข้องใจมากเลย
-
:pig4:
-
ติดตามอ่านตลอดนะคะ...
เห็นด้วยที่เนื้อเรื่องไม่ขยับมาก แต่ในความไม่ไปไหนก็มีความสวยงามของมันเองอยู่ในนั้นนะคะ สุดท้ายก็ยังเฝ้ารอตอนต่อไปอยู่เสมอค่ะ...
เป็นกำลังใจให้กับคนเขียนนะคะ...
-
ติดตามต่อไปค้าาาา :mew2:
-
โอ๊ย สนุกมาก หลงภูริแล้วอ่ะดิบอส
-
ใช้คำว่าแหมยาวมากนะคนนี้
-
อย่างน้อยอีธานก็เริ่มรู้สึกกับภูริบ้างแล้ว
-
หลงน้องภูแล้วล่ะซี้~~~ น้องภูขายอ้อยได้น่าฟัดมากกกกก
-
55555 ขอนะขอ ไม่ได้สั่ง ทำไมอีธานไม่เข้าใจ
ภูริเป็นคนตลกแบบรั่วทุกเวลา และก็มีความอดทนสูง
โมโหก็ไม่แสดงออก ไปย้อนแย้งในความคิดตัวเองเอา
อีธานหลงหนักมาก มัวเมามากด้วย
ไม่หลงแค่ฟีโรโมนมั้ง หลงคนมากกว่านะ
อลันได้ข้อมูลมาแบบนี้ มีลุ้นนะคะ แต่ยังข้องใจเรื่องคราม
-
รอดูการจัดการของท่านประธานว่าจะทำยังไง
-
ซึนไม่เลิกเลยคุณสามีตัวอย่าง
เมารักอะเคยได้ยินมั้ย
แอบรำคาญชะนีนางนั้น ตื้อไม่เลิก เอางานบังหน้าอีกละสิ รู้ทันหล่อนนะ
-
อดใจรออยู่ๆๆๆๆๆๆ
-
เหมือนจะน้ำตาซึมๆในตอนท้ายๆ
แอบสงสารอีธาน เหมือนพยายาม
สั่งใจไม่ให้เกิดความรู้สึกดีๆกับภูริไปมากกว่านี้
ขนาดนี้แล้วยาวิเศษไหนก็คงแก้ไม่ได้หรอกอีธาน
เพราะมันไม่ใช่แค่ฮอตโมนคู่แท้อย่างเดียว
แต่มันคือฮอโมนรักและผูกพันนะคะ อิอิ
ดีใจๆจะได้อ่านทุกวันแล้ว
-
เริ่มมีใจให้เขาละสิอีธานนน
-
ขอให้อลันได้คู่แท้เป็นโอเมก้าที ชอบขัดอีธานจริง :m16:
-
ขอสวีทๆๆอีกน่ะค๊า
-
แล้วที่ภูริกลายเป็นโอเมก้าล่ะใครจะเป็นคนรับผิดชอบ นี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ การเปลี่ยนคนจากพันธุกรรมไปเป็นอีกพันธุกรรมหนึ่งเนี่ย หวังว่าอย่าหลงลืมประเด็นนี้นะคะ เราข้องใจมากเลย
เห็นด้วย....
ทำภูริเป็นโอเมก้าแล้ว จะมายกเลิกการเป็นคู่แท้เพื่อหนีความรับผิดชอบไม่ได้นะ ยกเลิกคู่แท้ก็เหมือนฝืนลิขิตสวรรค์
แน่จริงเปลี่ยนภูริกลับไปเป็นเบต้าด้วยสิ ถ้าทำไม่ได้ อีธานต้องรับผิดชอบภูริไปตลอดชีวิตนะจ้ะ
-
ดีใจที่ได้ยินว่าจะมาต่อทุ๊กวัน อิอิ
ตอนนี้น่ารักมากกกกกก ชอบจริงๆ แต่อีธานจะรู้ตัวเมื่อไหร่ว่ารักภูริแล้วววววว
ปล. เราคิดว่าครามน่าจะหมั่นไส้อีธานเลยโกหกเรื่องกัดคอและท้อง แน่ๆเลย (มโน 5555+)
-
ใกล้ความจริงที่จะเหยียบไอ้โคตรเลวพิชัยกับลูกน้อง :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนนี้อีธานยังใช้สมองอันชาญฉลาดคิดถึงความรู้สึกที่มีให้ภูริอยู่ แต่ไม่ได้ใช้ใจคิด เลยยังคิดว่ามันเป็นเพราะฮอร์โมน 5555555 อย่าลืมรับผิดชอบชีวิตของภูริที่ต้องเปลี่ยนไปเพราะความผิดพลาดของบริษัทตัวเองนะอีธาน
-
หมั่นไส้มุม "อ่อนโยนนะแต่ก็จะซึน" ของอีธาน แหมมมม มากๆ
แต่ก็นะ ในที่สุดก็เริ่มรู้ความจริงทีละนิดแล้ว ดีจังเลย
-
มีการเมาฟีโรโมนด้วยเหรอ :hao7:
ลุ้นรอดูพิชัยถูกจัดการอยู่
-
เราอยากให้วิชัยโดนยำไวๆ :ling1:
-
อีธานนายหลงภูริแล้วล่ะ รอบยิ้มกับจูบ3วิ มันคงแอคแทคมากกว่าที่คิด ไม่ใช่แค่เรื่องของฮอร์โมนแล้ว :ling1: :ling1:
-
ฮะ จะจบแล้วเหรอ ภูริยังไม่ได้ท้องเลย
ที่หัวหน้าแลปบอกอาจจะโกหกก็ได้แบบหมั่นใส้อีธานไรงี้
จะรอต่อนะครับ ขอบคุณครับ
-
ยอมรับเถ้ออออีธาน
-
คุณอีธานรีบรู้ตัวเร็วๆ แล้วยกเลิกการผลิตยาแก้คู่แท้เถอะ
ไม่งั้นจะต้องเสียใจมากๆ นะ เราไม่อยากเห็นใครเสียใจ :sad4:
-
ก่อนจะจบ อยากอ่านNCเน้นๆคิคิ :hao3:
สนุกมากเลยค่ะ รักคนเขียน :mew1:
-
>….ตอนที่ 31 [100%]….<
ออกมาจากบริษัทตอนเก้าโมงกว่า เจอลูกค้าตอนสิบโมงครึ่งจนตอนนี้เที่ยงสิบห้างานเพิ่งเสร็จ ภูริปิดการขายได้อย่างสวยงามและยอดขายรอบนี้ก็เป็นที่น่าภูมิใจสุดๆ นึกถึงคำพูดอีธานตอนแรกๆ ที่เจอกันขึ้นมาเลยแฮะ ที่หาว่าเขาเป็นคนไร้มารยาท ทำตัวแบบนี้เป็นเซลล์ได้ยังไง หึหึ อยากให้มาเห็นผลงานเขาหน่อยจะได้ถอนคำพูดพวกนั้นทิ้งไป เขามีความเป็นนักขายนะเว้ย แต่แค่...เลือกปฏิบัติต่อคนอะนะ
ในห้างสรรพสินค้าที่ลูกค้านัดมานั้นมาของกินเยอะแยะมากมาย มีการจัดบูธขายอาหารไทยเรียงกันเป็นตับ เห็นแล้วท้องร้องหนักมาก ร้องว่าจะกินจะกินจะกิน ติดอย่าง...ติดเงิน
ฮั่นแน่...จะบอกว่าเขามีเงินจากอีธานใช่ไหม เขาไม่ใช้หรอก เงินสำรองเผื่อจำเป็น ไม่ใช่เงินเอาไว้กินสักหน่อย
ภูริได้ค่าน้ำมันมาห้าร้อย เขาเติมทั้งห้าร้อยเลยเพราะว่าใบเสร็จนี่ต้องส่งกลับให้บริษัท เคยได้ยินมาว่ามันโกงค่าน้ำมันได้ อย่างเติมสามร้อยแล้วให้เขาออกใบเสร็จเป็นห้าร้อยแลกกับทิปเล็กๆ น้อยๆ แต่ภูริไม่เคยทำ แค่ได้ยินเขาเล่าๆ กัน ส่วนใบเซอร์นี่ก็โกงได้...แค่อันตรายหน่อยหากโดนจับได้ล่ะนะ
เรื่องโกงกินอะไรพวกนี้ตัดออกไปจากหัวภูริได้เลย สมองเขาคิดแค่จะหมุนเงินยังไงให้มันชนเดือนโดยไม่ต้องไปหยิบยืมใครเขา การไม่มีหนี้มันเป็นลาภอันประเสริฐนะ ถ้าโกงเขามันก็จะไม่มีความสุขอะ มันจะกังวลว่าวันไหนจะโดนจับได้อะไรเทือกนั้นน่ะน้า...
โอย...หิวเว้ย คอยดูนะ...อีกไม่กี่วันตังค์ออก จะเอามากินให้หนำใจเลย!
กลิ่นอาหารตามทางเรียกน้ำย่อยในกระเพาะให้ทำงานอย่างหนัก ต้องรีบกลับบริษัท อีธานต้องรอเลี้ยงข้าวหรือไม่ก็มาม่า ภูริพกมาม่ามาด้วยทุกวัน มีชามกับช้อนส้อมเก็บเอาไว้ในลิ้นชัก ของอย่างนี้มันต้องมี เผื่อวันไหนจำเป็นจริงต้องใช้ไงเนอะ
ขณะที่รีบสาวเท้าฉับๆ กลับบริษัทด้วยความหิวโหยเขาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงที่คุ้นตา ภูริชะงักเท้า ตั้งใจมองคนคนนั้นดีๆ แล้วก็พบว่านั่นคืออีธาน ข้างกายของชายหนุ่มนั้นมีหญิงสาวผู้สวยสดงดงาม ใบหน้าหวานอย่างกับตุ๊กตาและมีออร่าอัลฟ่าเต็มเปี่ยม
เธอกำลังกออดแขนของอีธาน ส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้กับชายหนุ่มที่เขาเพิ่งจะประสานจังหวะตึงๆ โป้งๆ ทึ่งกันไปเมื่อวานนี้ เหมาะสมกันเนอะ เขาคิดอย่างนั้นตอนที่มองทั้งคู่ อีธานเหมาะกับหญิงสาวแบบนั้น...หญิงสาวที่มีชนชั้นเดียวกับอีธานเอง
จู่ๆ ก็เป็นโรคหัวใจเต้น ฮะ...อะไรนะ? หัวใจไม่เต้นคือตายใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆ แน่ล่ะ...หัวใจไม่เต้นก็ต้องตายอยู่แล้ว ภูริไหวไหล่ เขารีบสาวเท้าไปอีกทางเพื่อจะกลับไปยังรถของตัวเอง กล้ามาก...กล้าเรียกรถของตัวเองทั้งที่เป็นรถบริษัท
“อะไรของมึง...” ร่างโปร่งบ่นเบาๆ กับตัวเอง
ก็แค่รู้สึกแย่นิดหน่อย...ไม่รู้ดิ เป็นเพราะอะไรนี่ภูริก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ภาพของอีธานกับหญิงสาวคนนั้นมัน...มันทำให้เขารู้สึกแย่มั้ง ซึ่งก็อธิบายไม่ได้อีกแหละว่าทำไม เขากับอีธานไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เขาไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไร อ้อ…ชื่นชมคงได้อยู่
ภูริปลอบใจตัวเองก่อนขับรถกลับมาที่บริษัท พอจอดได้ก็รีบไปที่โต๊ะของตัวเองเพื่อจะรื้อหามาม่ามากิน ใกล้ได้เวลาเข้างานรอบบ่ายแล้ว เพราะงั้นถ้าชักช้าเขาอาจจะซวยโดนหัวหน้าด่าเข้าให้อีก เมื่อเช้าอารมณ์ค้างจากการด่าเขาด้วย งานที่ฝากให้ทำก็ยังไม่ได้ทำ ตายๆ มึงตายไอ้ภูเอ้ย!
เอ๊ะ?
ข้าวกล่องงั้นเหรอ...ไม่ถามนะว่าของใครเพราะชื่อที่เขียนเอาไว้นั้นเป็นชื่อของเขา ภูริไม่รีรอ นั่งลงแล้วเปิดดูข้าวข้างในทันที รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ข้าวผัดหมูเพิ่มข้าว โอ้โห...ใครนะช่างรู้ใจไอ้ภูคนนี้เสียจริง
“ต้องเป็นเพราะไอ้ภูแน่ๆ มันนั่นแหละที่ฟ้องท่านประธานอะ” กินข้าวกำลังอร่อย ใครนะมันช่างกล่าวหาเขา แล้วที่ไม่ระวังเสียงแบบนี้ก็เพราะทั้งชั้นมันไม่มีคนแล้วอะดิ
“มันจะฟ้องจริงเหรอวะ มันรู้เรื่องเหี้ยอะไรบ้าง...วันๆ เอาแต่นั่งทำหน้าโง่ ด่ามัน มันยังมึนตึงไม่รู้สึกรู้สาเลยไอ้เหี้ยนั่นน่ะ แล้วถ้ามันฟ้อง มันคงฟ้องไปตั้งแต่เราไปลวนลามมันแล้วมั้ง” เอาข้าวหลบไปกินที่พื้นดีปะวะ ไม่ดี...คิดดิ ถ้าเอาไปกินใต้โต๊ะ กินเสร็จ เข้างานก็ต้องโพล่หัวออกมา พวกนั้นก็ต้องรู้ว่าเขาแอบฟัง เพราะงั้น...เอาหูฟังมายัดใส่หูนี่แหละ เยี่ยมมาก!
“พูดถึงก็อยู่เลย เหี้ยแดกกข้าวเป็นด้วยเหรอ” ได้ยินเว้ย แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน ภูริกินข้าวไปดูคลิปไปด้วย ทำเหมือนเสียงเพลงในหูแม่งดังมากจนไม่ได้ยินอะไรสักอย่างหนึ่ง การตีเนียนหน้ามึนเป็นสิ่งที่เขานั้นเก่งกาจอยู่แล้ว เรียกว่าเชี่ยวชาญอะ
“ไม่ได้ยินหรอกแบบนั้น แม่งสนใจเหี้ยไร...วันๆ ก็เอาแต่อ่อยท่านประธาน กูว่า ดีอย่างเดียวก็ร่างกายแม่งแหละ กูยังสงสัยอยู่เลยว่ามันเป็นโอเมก้าได้ไงทั้งที่ก่อนหน้านี้มันไม่เคยฮีตเลย เอกสารก็เป็นเบต้า...” เด็กของพิชัยนั่นแหละ รู้ด้วยว่าพิชัยแม่งก็อยู่นี่และกำลังจ้องมองเขา
“ของงี้มันปกปิดได้ แค่พอเจอท่านประธานเลยเลิกปกปิด...กะจับผัวรวยไปเลยไง โอเมก้านี่นะ ต้องใช้ความเป็นโอเมก้าให้คุ้ม” นินทาระยะเผาขนมาก เผาจนไหม้เลยล่ะ โต๊ะของพวกนั้นกับเขามันอยู่ห่างกันแค่ไม่มาก พอเห็นเขาไม่ได้ยินหน่อยก็ด่ากันใหญ่
“กูรู้อย่างเดียว...ถ้าท่านประธานแม่งจับได้ขึ้นมาจริงกูจะเล่นแม่งให้ไม่มีหน้าไปพบใครได้อีกเลย” งานงอกกูแล้วไง...งานงอกกูอีกแล้ว!
ทำไมแจ็กพ็อตมันชอบลงที่เขาวะ แล้วเรื่องโกงนี่มันอะไร? จับดงจับได้อะไรวะ? หรือเขาไปฟ้องอีธานก็เลยเกิดเรื่อง เฮ้ยยยย เขาแค่บอกว่าเขาไม่ได้ออกงานนอกเท่านั้นเองนะ ไม่ได้ฟ้องอะไรอย่างอื่นเลย เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย...จะซวยไหม
กินน้ำก่อน ข้าวติดคอ เวร! คิดมากข้าวก็เลยติดคอเข้าอย่างแรง คิดออกแค่อย่างเดียว...ถ้าพวกนี้มันโดนอีธานทำอะไรขึ้นมาเขาต้องโดนเล่นแน่นอน คือถ้ามันกระทืบเขา เขายังโอเคนะ เจ็บตัวแบบโดนเท้าก็ยังดีกว่าโดนโทรมอะ ฮื่อออออ ข่าวโอเมก้าโดนโทรมโคตรบ่อย
นิยายเรื่องนี้จะไม่มีฉากโหดร้ายแบบนั้นใช่ปะ ไม่ทำร้ายเขาขนาดนั้นใช่ไหม ใครก็ได้ตอบข้าที! ระแวงเว้ย...เกิดไรขึ้นมาเขาน่าจะสู้ไม่ไหว อีธานจะช่วยเขาไหมอันนี้ก็สุดจะคาดเดา คืออีธานอาจจะไม่ปล่อยให้เขาเป็นอะไร แต่ไอ้พวกนี้มันคงไม่เล่นงานเขาตอนอีธานอยู่ใช่ปะล่ะ...ใครมันโง่เล่นงานคนอื่นให้โดนจับอะ
ชีวิตอันแสนเศร้า มีความสุขแค่ในจินตนาการก็แย่แล้ว ตอนนี้กลับต้องมาระแวงคนในแผนกเดียวกันอีก หลังจากได้ยินสิ่งที่พวกนั้นพูดกัน ภูรินี่แม่งทำงานไม่เป็นสุขอีกเลย ครั้นจะถามอีธาน...อีธานจะมาบอกเขาทำไมอะ
ป่านนี้คง...มีความสุขกับผู้หญิงของตนเองล่ะมั้ง
โดดเดี่ยวแล้วก็เดียวดายขึ้นมาเลยแฮะ ไม่เป็นไร เราเป็นหมาป่าเดียวดาย...หมาป่าที่รอวันหอน ว่าแต่ทำไมต้องวันหอน มึงหอนเลยไม่ได้เหรอวะ? อันนี้สงสัยเป็นการส่วนตัวอะนะ พอดีเคยอ่านมาจากในเว็บแล้วก็คาใจอยู่เสมอ
เขาว่าหมาป่าเดียวดายจะเป็นชนชั้นโอเมก้าในฝูง โดนพวกอัลฟ่าบีบออกมาเบต้าก็ไม่ปกป้องอะไรอยู่แล้ว เบต้าเป็นชนชั้นไร้สิทธิ์ไร้เสียงอย่างสิ้นเชิง พอจ่าฝูงไล่ออกมาก็เลยไม่มีฝูงให้อยู่ ต้องเดียวดายเดินไปท่ามกลางบรรยากาศอันวังเวง น่าเศร้า...หมาตัวนั้นต้องเป็นกูแน่เลย
ช่วงบ่ายภูริไม่มีงาน เอิ่ม...พูดให้ถูกคือไม่มีงานอกแล้ว เขามีแต่งานในบริษัท อย่างเอกสารที่ยังคงทำไม่เสร็จแล้วต้องปั่นยิกจนไม่มีเวลาเล่นมุกตลกให้ตัวเองได้ขำ จ้องหน้าจอกับตัวหนังสือในเอกสารจนสายตามันล้าไปหมด จะพักก็ไม่ได้ พิชัยไม่อยู่แต่ว่าลูกน้องคนสนิทของพิชัยเฝ้ามองดูเขาอยู่
ได้ยินแว่วๆ ว่าจะให้จับตาดูเขาอะนะ...ไม่เห็นจับตาเลย เอาแต่จ้องเฉยๆ ถ้าทำตามคำสั่งจริงก็เอานิ้วไปแตะที่ตาด้วยดิ จับตาไงจับตา งงไหม...ใครงงก็ปล่อยผ่านไป อย่าตอกย้ำ อย่าถามหาการขยายความ เพราะแค่เล่นมุกแป้กนี่ก็อายแล้ว
เลิกงงานก็ทำโอ เป็นการทำโอที่วังเวงมาก...มีผู้ชายอีกสามคนนั่งเฝ้าเขา นั่งเฝ้าจริงๆ นะ พวกแม่งไม่ได้ทำอะไรแค่นั่งมองเขาอยู่อย่างนั้น อีธานก็ยังไม่มา ภูริมีหน้าที่แค่รอ อีธานไม่ได้ติดต่อมาหาเขา ก็เป็นปกติอะ...อีธานเลิกงานดึกบ้าง เลิกงานเร็วบ้างสลับๆ กันไป
แค่...รู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยเลยวะ
“ประธานมาแล้ว” มีใครคนหนึ่งกระซิบ จากนั้นไอ้ทั้งสามมันก็รีบออกไป ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว...เป็นการอยู่คนเดียวที่โล่งมาก อยู่หลายคนน่ากลัวกว่าอีกอะเนอะ
“เลิกงานได้แล้ว” มาถึงอีธานก็สั่งทันที ภูริเงยหน้ามอง...กลิ่นน้ำหอมไม่ใช่ของอีธาน
“วันนี้คุณใส่น้ำหอมเหมือนผู้หญิงเลย” ไม่ได้ตั้งใจจะว่าหรืออะไร แค่พูดออกไปเฉยๆ อะนะ
“ผมไม่ได้ใส่น้ำหอมผู้หญิง คุณก็เห็นหนิว่าเมื่อเช้าผมใส่น้ำหอมอะไร เป็นอะไรอีกล่ะ...เพ้อเจ้อเรื่องไหนอีก” อีธานนั่งลงบนโต๊ะของภูริเลย ขี้เกียจลากเก้าอี้มานั่งเพราะเขาอยากกลับบ้านไปอาบน้ำแล้ว
วันนี้ต้องเดินเล่นกับวิชุตาไปหลายชั่วโมง นี่ถ้าไม่ติดว่าจะขอให้วิชุตาช่วยอะไรหน่อยเขาไม่ยุ่งนานหรอกนะ มันน่าเบื่อ เดินวนไปวนมาซื้อของอะไรก็ไม่รู้ รองเท้าซื้อสามสี่คู่ ใส่ครบมั้งไหม อีธานได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฝ่านั้นและเขาไม่มีสิทธิ์อะไรไปว่าเธอ
แต่ระหว่างที่เดินอยู่เขาก็เจอนาฬิกา...มันสวยดี เหมาะกับคนแถวนี้เขาเลยซื้อมาฝาก มันอยู่บนรถและอีธานคิดว่าเดี๋ยวกลับไปถึงบ้านก่อนค่อยเอาให้ เขาไม่ใช่คนโรแมนติก ไม่สร้างบรรกาศให้หวือหวาก่อนหรอก เหนื่อย กินข้าวกินปลาอาบน้ำแล้วค่อยให้ก่อนนอน
“เปล่า” แค่กลิ่นมันแรงเลยทักเฉยๆ นี่แหละ กลิ่นแรงชนิดที่ว่า...ไปนอนกลิ้งบนตัวของกันและกันมาเลยล่ะ
นึกปุ้บ...ภาพก็บรรเจิดปั้บเลย
“เปล่าแล้วคิ้วขมวดทำไม ปกติขมวดคิ้วเครียดเป็นกับเขาเหรอ อย่างคุณดีแต่เพ้อเจ้อคิดอะไรไร้สาระไปวันๆ เท่านั้นแหละ แล้วนี่ก็พอได้ละ...ทำงานอยู่นั่นแหละ ปิดคอมพ์เร็วผมหิวแล้ว” สั่งๆ นี่คนนะไม่ใช่อาหารตามสั่ง ภูริเงยหน้ามอง...จ้องเข้าไปในดวงตาสีฟ้าที่ราบเรียบไร้อารมณ์คู่นั้น ช่างเป็นคนขี้บ่นที่ตายมาก
“ผมกินมาม่าแล้ว”
“ฮะ! อะไรเนี่ย...ผมก็บอกแล้วไงว่ารอกินข้าวด้วย เป็นอย่างนั้นทุกวันแล้วทำไมวันนี้กินก่อน ผมแจ้งหรือยังว่าผมจะไม่กินข้าวเย็นกับคุณน่ะ หรือว่าหิว...ตอนเที่ยงผมให้คนเอาข้าวมาแล้วนี่” อีธานเริ่มคิ้วขมวดแล้ว เขาหิวนะเนี่ย...เมื่อเที่ยงเป็นการทานอาหารที่ไม่อยู่ท้องเลย หญิงสาวเลือกอาหารญี่ปุ่นและสั่งมานิดเดียว เขาก็ไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นไงเลยกินแค่ที่เธอสั่งมาไม่มาก สุดท้ายมาหิวอยู่นี่ไง
“นึกว่าคุณกินข้าวกับคุณผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว” โกหก...ตบปากตัวเองพันครั้งเลยไอ้ภู หึ...ฝันไปเถอะ ตบปากตัวเพื่อ ภูริยังไม่ได้กินมาม่าเมื่อเย็นตามที่พูดหรอก อารมณ์มันแบบ...ปากไวใจเร็ว พูดไปงั้น พูดไม่คิด
ตอนนี้เพิ่งมาคิด...กูประชดเขาเพื่อ!
ไม่รู้...งอน
“ผู้หญิง? ใครบอกคุณ” อีธานย้ายมานั่งที่โต๊ะทำงานหน้าคอมพ์เขาเลย เขาที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ดูต่ำเตี้ยยิ่งกว่าเดิมโข
“อย่านั่งบังคอมพ์ผมสิ ผมจะทำงาน...หิวก็ไปหาไรกินก่อนเลย”
“ภูริ!” อีธานขึ้นเสียง และมันได้ผลเสมอเพราะสัญชาตญาณการควบคุมของเขา อีธานจัดการกับพลังของตัวเองได้...จะใช้เมื่อไหร่ก็ได้ อย่างที่จำเป็นต้องใช้ตอนนี้ กดดันภูริ แล้วเดี๋ยวอีกฝ่ายก็ต้องพูดออกมา
“ปะ...กลับ” ภูริไม่เงยหน้ามองเขา ทำเป็นก้มหน้าก้มตาเก็บของ อีธานดึงแขนของภูริจนร่างโปร่งต้องยืนขึ้น เป็นการยืนที่ร่างประชิดร่างมาก
“ผู้หญิงไหน พูดสิ..ถามสิ...ผมจะได้บอก” อีธานจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทของอีกฝ่าย คิดว่าภูริกล้าสบตาเหรอ...ไม่อะสิ
“เปล่า”
“อย่าให้ผมหมดความอดทนนะ”
“อาหารที่ขายในห้างซีน่ากินดี อาหารไทยด้วย...คุณน่าจะชอบ” ภูริไม่รอให้อีธานสาดอารมณ์ใส่มากกว่านั้น แค่นี้ก็หัวหดแล้วพี่น้องเอ้ยยยยย บอกแล้ว อารมณ์ดีก็เล่นได้ แต่ถ้าอีธานอารมณ์ไม่ดีน่ะอย่าเล่น มันอันตราย!
พอภูริพูดถึงห้างซี อีธานก็นึกออกทันทีว่าเมื่อเที่ยงนี้เขาไปกับวิชุตาที่นั่น งานของภูริก็น่าจะเป็นที่นั่นเช่นกัน งั้นหญิงสาวในความหมายของภูคงเป็นวิชุตานั่นแหละ อีธานกระตุกยิ้มมุมปาก เขาดึงร่าโปร่งให้เข้ามาแนบชิด แทรกกลางหว่างขาของเขา
“คุณวิชุตาเป็นลูกค้า ไม่สิ...เป็นลูกสาวของลูกค้า เธอจะเข้ามาดูแลงานแทนพ่อของเธอ ก็เลยนัดกันไปคุยรายละเอียดงาน อีกอย่าง...ผมมีบางอย่างที่ต้องการให้เธอช่วย อืม คำอธิบายพวกนี้ไม่สำคัญหรอก...เธอชอบผม” นั่นแหละ...ภูริจ้องหน้าอีธานเลย
“อ่าฮะ...คุณหล่อ เป็นอัลฟ่าที่หล่อ เท่และรวยโคตร เธอต้องชอบเป็นเรื่องธรรมดา”
“แต่ผมบอกเธอว่าผมมีคู่แท้แล้ว...” อีธานเอ่ยขึ้นทันทีที่ภูริพูดจบ
อ่าว...แล้วยังไงต่อ ทำไมเกิดความเงียบ? อ๋อ...ภูริมันพูดไม่ออก ไม่คิดว่าอีธานจะโพล่งออกมาแบบนี้ อีธานที่ไม่เคยหวาน เอ...อันนี้ก็ไม่หวาน แต่ไม่คิดว่าจะไปตรงๆ แบบนี้ ปฏิเสธหญิงสาวแบบนั้นมันไม่เสียผลประโยชน์เหรอ
ที่สำคัญ...บอกเธอไหมว่าเป็นแค่คู่แท้ชั่วคราว
“คุณไม่ชอบเธอใช่ไหม” ภูริถาม ก็ดีใจนะ...ไม่รู้ดีใจอะไรแต่ดีใจอะ
ทว่าอีกส่วนหนึ่งก็แอบดราม่าเล็กๆ จงตกใจซะ...ภูริดราม่าเลยนะเว้ย ปกติไม่เป็นงี้หรอก นอกจากเรื่องครอบครัวแล้วแทบไม่มีใครทำอะไรภูริได้ ขนาดหัวหน้าที่ด่าเขาทุกวันก็ยังทำลายความรู้สึกของเขาไม่ได้เลย ภูริมักกันอะไรก็ตามที่มีผลต่อความรู้สึกของตัวเองออก ด้วยการใส่ใจมันให้น้อยที่สุด
หรือว่า...เขาเผลอใส่ใจอีธานนะ
“ใช่ เธอจุกจิก...น่ารำคาญไปหน่อย”
“อ๋อ ถ้ามีคู่แท้เธอก็จะตัดใจสิ ก็ดี...” ภูริดันอีธานออกจากตัว เขาถอยหลังไปเก็บของเหมือนเคย
“นี่คุณไม่พอใจอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่านี่ ผมจะไม่พอใจอะไรได้ไง...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” โคตรจริง...คำนี้ของภูริมันเถียงไม่ได้
แต่อีธานก็อยากจะเถียงมัน!
“ตอนนี้เป็น...ตอนนี้เราเป็นคู่กัน”
“แค่ชั่วคราว” ภูริตอบกลับยิ้มๆ มันทำให้อีธานไม่พอใจนัก...ภูริมักทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ต่อให้เรามีอะไรกันทุกวัน...อยู่ด้วยกันทุกคืน แต่ภูริก็ทำเหมือนระหว่างเราเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องที่มีเซ็กซ์กันแค่นั้น
แต่มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอวะ ระหว่างเขากับภูริมันก็แค่เรื่องชั่วคราว จบเรื่องนี้ก็ต้องแยกย้ายกันไป การที่มาอยู่ด้วยกัน มีความสัมพันธ์กันมันก็เป็นแค่เรื่องของฮอโมนเท่านั้นเอง
มันเป็นแค่...เรื่องช่วยไม่ได้
“เอาเป็นคุณหิว โอเค...คุณเลี้ยงนะ” ภูริพูดพลางยิ้มแย้มหลังจากเกิดเดธแอร์ไปหลายนาที
“ผมก็เลี้ยงอยู่ทุกทีอะ”
“เงินออกแล้วเดี๋ยวเลี้ยงคืน เอาเป็นเอมเคได้ไหม...ไม่แพง”
“แค่กาแฟก็พอ” อีธานเดินนำไปที่ลิฟต์ ตามด้วยภูริ
อีธานคิดมากกว่าภูริ...เขาเป็นคนคิดเยอะ ว้าวุ่นอยู่ในใจเพียงลำพัง เพราะตัวเขาเองมันมีความขัดแย้งที่ไม่จบไม่สิ้นเสียที รู้สึกว่าเรื่องนี้เขาผิด...ทั้งที่เขาก็ไม่ผิดที่ไปพบลูกค้าสาว แล้วมันก็ไม่ผิดที่ลูกค้าคนนั้นก็ชอบเขา อยากได้เขาเป็นคู่
อีธานปฏิเสธหญิงสาวไปแล้ว เขาพูดอย่างสุภาพว่าดีใจที่เธอชื่นชอบเขาแต่เขามีคู่แล้ว อีธานขอโทษเธอ และดูท่าว่าวิชุตาเองก็พอจะเข้าใจความหมายที่อีธานต้องการสื่อ เธอโอเคนะ...เธอไม่รู้สึกแย่อะไรมากมาย เพราะความชอบพอของเธอยังเป็นส่วนที่อยู่ในรูปลักษณ์มากว่านิสัยใจคอ เธอไม่มีความผูกพันกับอีธาน ไม่มีอะไรเลย...เขากับเธอจึงเป็นเพื่อนร่วมธุรกิจกันได้ไม่ยากเย็น
แล้วยังไง...ภูริเข้าใจผิดแล้วเขาต้องคิดมากเหรอ ถ้าให้นาฬิกากับภูริ...ภูริจะเลิกเคืองเขาไหม เขาไม่เคยเห็นภูริขออะไร นอกจากข้าว...หรือน้ำในบางมื้อ ภูริอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวตลอด แล้วนั่นก็ยากที่จะเอาใจ...
เอาใจ...เอาใจคนที่เขาไม่ต้องการเนี่ยนะ
อีธานเริ่มทะเลาะกับตัวเอง เริ่มขัดแย้งในส่วนของความรู้สึกที่สวนทางกันอย่างสิ้นเชิง เขาเคยเกลียดโอเมก้า...เกลียดชนชั้นที่สร้างประโยชน์ได้น้อยนิดและดีแต่เรื่องอย่างว่า เขาต้องเกลียดทั้งหมดสิ เพราะเขาตราหน้าพวกโอเมก้าเอาไว้แล้วนี่ว่าเป็นสัตว์ที่มักมาก
แย่ชะมัด...ความย้อนแย้งพวกนี้โคตรแย่!
ส่วนภูริเหรอ...กำลังฮัมเพลงสบายใจเฉิบเลยล่ะ นี่ๆ เพลงของน้องๆ บีเอ็นเคเลยนะเฟ้ย เพลงใหม่...เพราะมาก น้องน่ารักมาก แทบจะถวายหัวเป็นโอตะกับเขาแล้วเนี่ย แอบคิดด้วยนะว่าจะซื้อบัตรเข้าไปจับมือน้องๆ พี่จับแล้วไม่ล้างมือสักสามสี่วัน เอามาสูด เอามาดม เอามาอมแล้วก็เอามาเลีย...
เอิ่ม...เหมือนตัวเองโรคจิต ไม่ดีๆ อย่าทำน้องเขามีราคี น้องเขาสดใส เป็นดาวที่เจิดจรัศ เพราะงั้นเราเป็นโอตะต้องหวังดีกับน้องๆ ต้องอย่าคิดอกุศล ไม่นะไม่...ม่ายยยยย ไอ้ภูริจงเป็นคนดีเดี๋ยวนี้เลยมึง!
….100%….
หึงนะแต่ไม่แสดงออก ก็แบบว่า…แสดงออกในฐานะอะไรล่ะ ภูคนนี้เป็นแค่พนักงานจนๆ กินข้าวผัดหมูจานละห้าสิบบวกไข่ดาวไม่เคยอิ่ม ต้องเก็บงำความหึงหวงนั้นไว้แล้วทำเหมือนว่าน้องๆ บีเอ็นเคน่ารักเกินห้ามใจ ว่าแต่…อีธานพอจะซื้อบัตรจับมือมาเปย์น้องภูได้ไหมนะ ฮ่าๆ
อาทิตย์นี้ถ้าเน็ตไม่ล่มเลย ซึ่งไม่น่าจะล่ม เราจะมาทุกวันนะคะ ไม่น่าจบตามกำหนดการเดิมแต่ว่างดอัปจริงๆ แค่วันอาทิตย์ค่ะ เราจะนอนแผ่หราทั้งวัน อิอิ
-
หึง สะกดแบบนี้นะภูริ ว๊ายยย อุ๊ปส์ :hao7:
-
คนหนึ่งรู้สึกหึง แต่ก็ไม่แสดงออก
อีกคนชอบเขา แต่ก็แสดงออกไม่เป็น :z3: :z3: :z3:
ทั้งที่รู้สึกดีๆต่อกัน จะรู้ว่าใจตรงกันเมื่อไรกัน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พวกพิชัยเหิมเกริมมาก ชั่วแล้วยังระรานคนอื่นที่บริสุทธิ์อีก :angry2: :angry2: :angry2:
ต้องจับแบบให้ไม่มีโอกาสไหวตัวดิ้นหนีเลย
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:angry2: บักง้าวเอ้ย โมโหแทนภูริ
-
ชอบภูรินะ มีย้อนแย้งบ้าง แต่ขยันปล่อยวาง
-
ไม่ใช่แค่คุณอีธานที่คิดแล้วล่ะสิ คุณภูริเองก็เริ่มมีใจแล้ว
แหมใส่คุณอีธานดังๆเลยได้มั้ย แก้ตัวเหมือนคนโดนจับได้ว่ามีกิ๊ก แถมยังซื้อนาฬิกาให้ด้วย :-[
-
ว๊ายๆ เค้าแสดงความรู้สึกกันแล้ว รู้ตัวกันหน่อยยยย
:mew1:
-
ภูริหึงได้น่ารักน่าปล้ำมาก
ว้ายยยยเราคิดดังมาก
อีธานจะจัดการเราแน่เลย
-
คู่แท้คู่นี้เขามีปัญหาเรื่องการแสดงออกทางความรู้สึก
เขาเข้ากันได้ดีตอนแสดงออกทางอารมณ์ด้วยการคลุกวงใน อิอิ
-
รู้สึกดีมั่กๆ ับพัฒนาการอันนี้ โอ๊ยชอบค่า
-
ฃหึงก็บอกหึงสิคะน้องภู :katai2-1:
-
คิดกันไปนู่น คิดกันไปนั่น
ถ้ามีใครสักคนยอมรับก่อนก็ดีเนอะ
-
อยากให้สมหวังจัง
-
อีธานไม่โรแมนติกไม่มีดอกไม้แต่มีนาฬิกาหรูให้น้องภูริ อยากอ่านตอนยื่นให้จังจะแสดงท่าทางแบบไหนถ้าภูริถามถึงเหตุผลที่ให้อีธานคงตอบแบบไม่ต้องพูดมากรับๆๆไปซะ รออ่านตอนหน้า :pig4:
-
ภูริก็เจียมตัว อีธานก็ปากหนัก ความรู้สึกยังไม่ชัดเจน แล้วเมื่อไหร่จะอินเลิฟกันซักทีน้า
-
:mew2: :mew2:
-
เมื่อไหร่จะบอกชอบกันน
-
ตอนนี้มันได้ฟิลคนรักมากกกกกก
-
อืมมมม... ยังไงอ่ะ อีธานน..
หนูภู ก็นะ.. อึน ซึน เหลือกเกินนน..
-
:pig4:
-
:L2: :pig4:
-
สถานะไม่ชัดเจนสักที :mew2:
-
สงสาร ภูริ โดนหมายหัวอีกแล้ว
ถ้าป้าถูกรางวัลที่1
เดี๋ยวป้าจะเปย์หนูเอง
-
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองกันสักที
-
>….ตอนที่ 32 [100%]….<
จนแล้วจนรอดอีธานก็ไม่ได้ให้นาฬิกากับภูริ ในเมื่ออีกฝ่ายทำเหมือนไม่คิดอะไรเขาก็จะทำบ้าง พาไปเลี้ยงข้าว กลับบ้านอาบน้ำอาบท่าแล้วก็แยกย้ายกันนอน ซึ่งก่อนนอนก็มักมีกิจกรรมที่เสื้อผ้าไม่เกี่ยวเกิดขึ้น
มันเป็นแบบนั้นเสมอ...แล้วก็แยกย้ายกันไปนอนที่ใครที่มัน
จากแผนที่อีธานขอให้วิชุตาช่วยเหลือ ในที่สุดก็มาถึงได้เสียที หลัจากปล่อยให้เหตุการณ์อันย่ำแย่ในออฟฟิตของเขาดำเนินต่อมาอีกหลายวัน เมื่อวานนี้เงินภูริออก อีธานได้ขอก๊อปปี้สลิปเงินเดือนมาจากอลัน
ภูริมีโอทีแค่ห้าชั่วโมงทั้งที่ทำโอแม่งเกือบทุกวัน ค่าคอมพ์มีแต่น้อยกว่าที่คาด ก็คงไม่มีอะไรให้เถียงสำหรับค่าคอมพ์ ภูริเพิ่งออกงานนอกตอนเลยกลางเดือนมาแล้วและแค่ไม่กี่เจ้าเท่านั้น โดยรวมภูริก็ได้เงินไม่มากอยู่ดี
หลังเลิกงานอีธานมีนัดกับวิชุตาเพื่อดูของที่เธอได้รับจากการสั่งซื้อด่วนเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาให้ภูริไปรอที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ เสร็จธุระแล้วถึงจะไปรับ ภูริเป็นคนง่าย...อะไรก็ได้จึงยอมไป
ไม่ใช่อะไร...มีหนี้ต้องเคลียร์
ใบออเดอร์และของอยู่ตรงหน้าเขา ข้างซ้ายมีวิชุตาและข้างขวาเป็นอลัน พวกเขากำลังตรวจสอบนัมเบอร์ของล็อตยาที่ถูกผลิตขึ้นมา ครั้งนี้วิชุตาเป็นลูกค้าคนใหม่ที่พิชัยต้องดูแล แต่ไม่ใหม่สำหรับบริษัท อีธานพึงพอใจกับผลงงานรอบนี้เพราะมันไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากความคาดหมายของเขา พิชัยเสนอยาในราคาถูกกว่า ยัดเยียดเป็นโปรโมชั่นที่ไม่มีในใบเสนอราคา และวิชุตาก็ยอมรับมัน
เงินส่วนต่างจำนวณมากถูกโอนเข้าบัญชีพิชัยโดยตรง ซึ่งเงินส่วนนั้นเป็นเงินของโปรโมชั่นยาที่พิชัยกุขึ้นมา ลูกค้าน่ะชอบอยู่แล้ว...ลดแลกแจกแถม การลดต้นทุนนั้นทำให้กำไรเพิ่มมากขึ้น เพียงแค่มันคือการทุจริตที่ไม่อาจยอมความได้
“แล้วแบบนี้คุณจะทำยังไงต่อคะ” หลังจากตรวจสอบเรียบร้อย หลักฐานชัดเจนจนพิชัยดิ้นไม่หลุด วิชุตาก็เอ่ยถาม...ส่วนหนึ่งเธอเองก็ไม่อยากให้โรงพยาบาลของเธอได้รับผลกระทบ
“ยาพวกนี้เป็นล็อตมีตำหนิครับ ไม่ผ่านมาตรฐานของบริษัทเรา แต่ตัวยายังคงคุณภาพเดิมอยู่...เป็นไปได้ผมอยากให้คุณลองกลับไปตรวจสอบยาตามนี้ หากมีนัมเบอร์เหล่านี้คัดทิ้งไปจะดีที่สุด เดี๋ยวทางผมจะรับผิดชอบเอง” เป็นอลันที่อธิบายให้กับหญิงสาวฟัง
“ได้ค่ะ ดิฉันจะรีบจัดการ” เธอรับเอกสารจากมืออลัน ดวงตาคู่สวยกวาดมองก่อนจะท่องจำคร่าวๆ
“ถ้างั้นผมขอไปจัดการกับคนของผมก่อน” อีธานเอ่ยขอตัว
“ค่ะ ขอให้โชคดี” วิชุตายิ้มส่ง อลันและอีธานเดินจากไป
อลันโทรหาคนของตนเองเพื่อให้เข้าจับกุมลูกน้องของพิชัยที่ตอนนี้กำลังเดินทางออกจากบริษัท ส่วนพิชัยนั้นยังคงอยู่ที่ออฟิตไม่ได้ไปไหน เหมือนเคลียร์เอกสารอะไรสักอย่างอยู่ ไม่แน่ว่าพิชัยอาจจะรู้แล้วว่าญาติของตัวเองเพิ่งโดนจับไปเมื่อไม่กี่วันก่อน
อีธานเล่นสั่งรวบคนร้ายเอาไว้โดยที่ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย แน่นอน...ตอนโดนจับก็พูดทำนองที่ว่าผมเปล่า คุณกล่าวหาผม ตามสไตล์พวกแถเอาตัวรอดไปวันๆ อีธานรับมือมาอย่างดี เขาไม่ตอบโต้แล้วให้อีกฝ่ายไปหาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองในชั้นศาลแทน และเพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องนี้รั่วไหลไปถึงหูของพิชัย เขาสั่งให้คนของตัวเองเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ
ถึงขั้นที่ยังให้สโตล์คนเดิมทำงานอยู่ เพื่อให้พิชัยไม่สงสัยอะไร โดยยื่นข้อเสนอที่ว่าจะไม่เอาเรื่องสโตล์คนนี้ แล้วยังไง...เขาต้องรักษาคำพูดกับพวกที่โกงกินบริษัทเขาหรือเปล่าล่ะ ไม่เลย...ไม่จำเป็นสักนิด พวกนี้ถ้าจะเล่นมันก็ต้องเล่นมันหมด อย่าปล่อยให้ตัวใดตัวหนึ่งหลุดรอดออกมา
อีธานตั้งเป้าว่าจะบูรณาการระบบการทำงานใหม่ ทุกอย่างต้องรัดกุมกว่านี้และการประเมินทุกๆ ไตรมาสก็ต้องจริงจังกว่านี้ ซึ่งเรื่องการวางแผนงานบริษัทนี้อีธานได้โทรไปปรึกษาพ่อของเขา คำแนะนำก็มีดีบ้าง และมีที่อีธานรู้สึกว่า...ไม่เวิร์กอยู่บ้าง สำคัญคือเขาจะเอามันมาปรับใช้ยังไงต่างหาก
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ” อีธานส่งเสียงเอ่ยทักทาย ในออฟฟิตที่มืดแบบนี้กลับมีร่างของพิชัยก้มหน้าก้มตารื้อไฟล์ข้อมูลในคอมพ์ พอเจอเสียงนี้เข้า...พิชัยก็ขวัญผวา
“มะ...มีเอกสารต้องเคลียร์นิดหน่อยครับ” พิชัยทำใจกล้า
“เหรอครับ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย...พอจะวางเอกสารลงแล้วมาคุยกับผมได้ไหมครับ” อีธานพิงโต๊ะทำงานตัวหนึ่ง ทอดสายตามองพิชัยพร้อมกับดูว่าบนโต๊ะนั้นมีอะไรอยู่บ้าง
“ได้สิครับ” พิชัยละมือจากคอมพ์ เขายืนขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับอีธานตามที่อีธานต้องการ
แต่ทันทีที่พิชัยยืนในท่าสงบ ตำรวจและลูกน้องของอีธานหลายนายก็เดินเข้ามาจับเขาล็อกเอาไว้ พิชัยดิ้นรนแทบจะเดี๋ยวนั้น เขาเหมือนไม่ต้องการให้ใครแตะต้องตัวจนตำรวจต้องใส่กุญแจมือ พิชัยโดนจับให้คุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าไรสีเลือดนั้นตื่นตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“คุณมีหลายกระทงเลย” อีธานเดินไปที่โต๊ะ หยิบเอกสารที่พิชัยกำลังจะเอาไปจัดการขึ้นมาดู
“ไม่ใช่แค่ภูริสินะที่คุณโกงโอทีและค่าคอมพ์ บอกผมได้ไหม...จ่ายฝ่ายบัญชีไปเท่าไหร่” โอทีเป็นสิ่งที่หัวหน้าแผนกต้องเป็นคนเซ็น ถ้าพิชัยไม่เซ็นสักอย่าง...ฝ่ายบัญชีก็ให้โอทีไม่ได้ ไหนจะค่าคอมพ์ที่อิงกับยอดจำหน่ายอีก พิชัยจัดการคนเดียวน่ะได้แต่อีธานก็ไม่คิดแบบนั้น
คนที่มันรู้กัน ยังไงมันก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อเอื้อประโยชน์ของกันและกันสิจริงไหม ภูริอยู่ที่ทำงานแทบทุกวัน เคลียร์เอกสารจนถึงสองทุ่มสามทุ่มตลอด คนอื่นก็ต้องรู้ โดยเฉพาะคนที่ทำงานล่วงเวลาเขาต้องเจอหน้ากันบ้างอยู่แล้ว เพราะงั้นเป็นไปไม่ได้ที่ฝ่ายบัญชีจะไม่มีเอี่ยว
“ผมไม่ได้ทำอะไร”
“อ่า...เบื่อคำนี้ เอาเป็นว่าไปแก้ตัวที่ ส.น.ล่ะกัน เดี๋ยวผมเอาฝ่ายบัญชีไปด้วย” อีธานยิ้มร้าย ดวงตาคู่นั้นไม่เป็นมิตรจนทำให้คนโดนมองรู้สึกขวัญผวายิ่งกว่าเดิม
พิชัยกำลังคิดว่าเขาต้องจัดการเรื่องนี้ เขาต้องรอดได้ หลักฐานเท็จสร้างง่ายยิ่งปอกกล้วยเข้าปากหากมีเงินมากพอ เขาต้องขอให้ญาติของเขาช่วย นิรวัตรไม่มีทางปล่อยเขาให้ติดคุกเพราะมันเสี่ยงที่ตัวเขาเองจะเอาเรื่องโกงกินส่วนอื่นไปแฉ
“อ๋อ คุณนิรวัตรอยู่ในคุกนะ” อีธานทิ้งท้ายทำลายความหวังอันริบหรี่ของพิชัยจนหมด
ดูสีหน้ามันสิ...ดูท่าทางเหมือนหมาข้างถนนของมันสิ อีธานไม่อยากเทียบกับหมาเท่าไหร่เพราะคิดว่าหมามันอาจจะดีกว่าคนอย่างพิชัยก็ได้ แต่สภาพแบบนั้น...เขานึกถึงอะไรไม่ออกเลยจริงๆ
คุดคู้ คอหักคอพับ ไร้ซึ่งความหวังที่จะเอาตัวรอด พิชัยไม่ได้เพิ่งทำแบบนี้ เขาทำเรื่องอย่างนี้มานานจนมีกินมีใช้ฟุ่มเฟือย สร้างภาพเป็นอัลฟ่าที่มั่งมีและเที่ยวสถานที่อโคจรเป็นว่าเล่น ทั้งยังต้องเอาเงินไปเลี้ยงโอเมก้าขี้โรคที่เขาไปได้มาตอนจะมอมภูริอีก ก็กันปากของมันไง ถ้ามันเอาเรื่องเขาไปปูดให้คนที่บ้านรู้คงโดนคนในบ้านด่ายับเยิน
คิดไปคิดมาก็เกิดแค้น...ต้องเป็นเพราะไอ้ภูริแน่ๆ เพราะมันนั่นแหละท่านประธานถึงมาระแคะระคายเรื่องของเขา ดีไม่ดี ไอ้ภูคงเป็นสายให้ท่านประธานรวมกับตำแหน่งนายบำเรอ ไม่จบง่ายหรอก...เขาไม่ยอมง่ายแบบนี้แน่
เรื่องมันไม่จบลงง่ายนัก อีธานจะไปหาภูริก็ไม่สามารถไปได้เพราะเขาต้องเคลียร์เรื่องทางนี้ให้เรียบร้อยก่อน เขาส่งข้อความไปบอกอีกฝ่ายแล้วว่าอาจจะไปหาช้าหน่อย หาอะไรทำไปก่อนก็แล้วกันเพราะตอนนี้เขายุ่งมาก
ภูริอ่านแล้วไม่ตอบ!
พิชัยขอโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาทนายประจำตระกูล ตำรวจจำเป็นต้องให้ด้วยสิทธิ์ของผู้ต้องหา ทว่า...พิชัยไม่ได้โทรหาทนายเพียงอย่างเดียว เขายังส่งข้อความหาพรรคพวกของเขา เป็นพวกที่ชอบไปเที่ยวสถานที่อโคจรด้วยด้วยกัน โดยให้มันลากโอเมก้าคนหนึ่งไปข่มขืนแล้วประจานมันซะ แลกกับเงินจำนวณหนึ่งที่พิชัยจะมอบให้
บอกแล้ว...ถ้าเขาโดนจับได้ขึ้นมา เขาไม่ยอมซวยคนเดียวแน่ๆ ยังไงเขาก็ต้องเอาเรื่องไอ้ภูริให้ถึงที่สุด เพราะเชื่อว่าภูริเป็นคนที่ทำให้เขาซวยอย่างนี้ บางทีมันอาจจะบอกกับท่านประธานว่ามันไม่เคยได้ออกงานนอก หัวหน้าไม่ได้ออก หรือก็คงได้ยินคนอื่นๆ พูดกันเกี่ยวกับเรื่องเสนอยาลดราคาที่นอกเหนือใบเสนอราคา ของพวกนี้มันเป็นของที่รู้กันอยู่ในหมู่เซลล์ คนที่ไม่เคยทำก็จะไม่เข้าใจกระบวนการของมัน
เรื่องฝั่งอีธานนั้นชุลมุนวุ่นวาย จับคนนู้น จับคนนี้มากมายเป็นขบวนการ เรียกว่าอีธานแทบจะถอนรากถอนโคนพวกที่ร่วมกันฉ้อโกงเงินบริษัทของเขา ความเสียหายตีเป็นมูลค่าก็เยอะเอาการ และที่สำคัญพวกที่ทำแบบนี้มักเป็นอัลฟ่าที่อยู่ในตำแหน่งสูงทั้งนั้น
แล้วไง...ไอ้ภูริคนนี้ไม่รู้คร้าบ!
ขนมจีบกำลังคาปาก ภูริเพิ่งเดินซื้อจากร้านที่เขามาตั้งบูธชุดละห้าสิบ ก็แพงนะ แต่ก็อร่อยดี เขาเอาเจ้าขนมจีบกุ้งลูกโตยัดเข้าปากในขณะที่อ่านข้อความจากอีกธาน อืม...งานเยอะจัง เดี๋ยวนี้อีธานงานเยอะมากเลยจริงๆ กลับบ้านดึก ไม่ก็วุ่นๆ จนเจอหน้ากันแค่ที่ห้องเท่านั้น
ภูริคิดว่าคงไปป้วนเปี้ยนกับหญิงสาวว่าที่ภรรยานั่นละมั้ง ทำไมรู้เหรอว่าเขาเป็นว่าที่ภรรยา ก็คิดเอาเองไง มโนเองเนี่ยแหละสำคัญที่สุด เคยได้ยินที่ไอสไตล์ว่าไว้ไหม จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ ภูริน่ะเชื่อนักวิทยาศาสตร์ระดับโลกคนนั้นเป็นอย่างมาก
ไม่ต้องคิดว่าภูริจะโซแซดนะ ภูริแฮปปี้ดี แค่อาจรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย หม่นหมองอีกเยอะๆ แต่ขจัดได้ไม่ยากเย็น มันเป็นเรื่องน่าหนักใจน้อยกว่าสิ้นเดือนนี้กูต้องจ่ายค่าอะไรบ้างอะ นี่ก็...ค่าบ้านจ่ายแล้ว ค่าน้ำค่าไฟจ่ายแล้ว โอนเงินให้แม่กับน้องแล้ว และก็...แวะไปซื้อยาที่ต้องใช้ต่อเดือนของแม่ น้องสาวและตัวเองมาแล้วเรียบร้อย!
ที่ยังไม่จ่ายคืออะไรรู้ไหม ค่าบัตรกดเงินสดไง โฮ้ก...ทำไมรายจ่ายเยอะจังเลยอะ เดือนนี้จะเหลือกินมั้งไหมอะ น้ำตาจะไหล ดีนะเดือนนี้ได้ค่าคอมพ์มาหน่อยหนึ่ง แล้วก็ค่าโอทีอีกตั้งห้าชั่วโมงแหนะ! ตื่นเต้นมะ...ไม่ตื่นเต้นเหรอ ภูริตื่นเต้นมากเลยนะเพราะทุกเดือนไม่เคยได้ยังไงล่ะ!
นี่ภูริซื้อขนมจีบกินได้ ซื้อชานมไข่มุกแก้วละสี่สิบกินได้เพราะว่าใช้ค่าโอทีนี่แหละ เงินก้อนพวกนั้นเขาอยากเก็บเอาไว้ใช้จ่ายในครอบครัว เหตุฉุกเฉินมันเกิดขึ้นได้ตลอดแล้วเขาก็กลัวมากว่าจะช็อตเหมือนเดือนที่ผ่านมา คนบ้าอะไรเหลือสองร้อยไว้ใช้เกือบสองอาทิตย์ ไม่ได้อีธานเลี้ยงข้าวนี่นอนเหี่ยวเป็นต้นไม้ขาดน้ำไปนานแล้ว อาจจะใกล้ตายแล้วด้วยแหละตอนนี้อะ
ภูริตัดสินใจไปจ่ายค่าบัตรกดเงินสดของตัวเองหลังได้อ่านข้อความมาช้าของอีธาน เดินวนไปเวียนมามากเข้าเงินเขาอาจจะหมดได้นะเนี่ย นั่นก็อยากกิน นี่ก็อยากจะกิน เสื้อผ้าร้านนั้นก็สวยอะอยากได้ กางแกงสแล็กก็ดีนะ...ไม่เอาเปลืองเงิน
จ่ายบัตรหมดไปอีกเกือบหกพัน น้ำตาซึมเลยทีเดียวตอนควักเงินมานับแล้วจ่ายให้พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ สายตาอีกฝ่ายที่มองก็ราวกับจะเข้าใจ คนมันหัวอกเดียวกัน เงินออกก็ใช้คืนมันแต่หนี้ หนี้ หนี้และหนี้
เคยได้ยินมาว่า ชีวิตคนน่ะมันมีค่าก็ต่อเมื่อมีหนี้สิน เบะปากหนึ่งที ใครมันช่างคิดนักวะ มีคำอธิบายด้วยนะ...ที่มีค่าเพราะจะขยันทำงานเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ไง จะคิดทุกเดือนว่าเดือนนี้ต้องจ่ายหนี้คนนั้นนะ ต้องจ่ายหนี้คนนี้นะ การทำงานก็จะมีไฟลุกโชนมากยิ่งขึ้น
ตลก!
กูอยากใช้เงินโว้ยยยย ไม่ใช่ใช้หนี้!
คิดไปเถอะ ใช้มันทั้งชาติ นี่ยังไม่รวมอีธานนะ อีธานให้เขาเลี้ยงกาแฟ ไม่รู้กาแฟที่อีธานกินแม่งจะใส่ทองคำหรือเปล่า เขากลัวมากว่ามันจะแพงเกินความจำเป็น ไม่อยากเสียเงินให้กับอะไรมากมายนัก เพื่อหวังว่าทุกวันในเดือนนี้เขาจะประทังชีวิตด้วยข้าวผัดแม่ปรานี ได้กินลูกชิ้นไม้ละสิบบาทหลายๆ ไม้ เอาแบบ...เลือกๆ อยากกินก็หยิบโดยไม่ต้องห่วงว่าเงินจะไม่พอจ่ายอะ
ดังนั้นขั้นตอนแรกของการประหยัดเงินคือ...ออกจากห้างเถอะมึง!
ถ้ายังเดินอยู่ในห้างแบบนี้ กิเลศมันก็จะค่อยๆ ตัวใหญ่ขึ้น เขาจะมีข้ออ้างกับตัวเองว่าเออ...ซื้อเสื้อร้อยเก้าเก้านะ แล้วก็อดข้าวผัดสักสี่มื้อแทนเพื่อชดเชยค่าเสื้อที่ซื้อ หรืออดกาแฟเพื่อจะซื้อสมุดปากกาใหม่ ภูริชอบวาดรูป...เขาชื่นชอบสมุดปากกาเพราะมันทำให้เขาตื่นเต้นเวลาวาดรูปไง
บางครั้ง ความชอบของคนเราก็กลายเป็นเรื่องสิ้นเปลืองเมื่อต้องหมุนเงินที่มีน้อยนิดนี้เอาไว้เพื่อครอบครัว ท่องคำว่าครอบครัวจนหลับตาก็สามารถเขียนได้ ภูริมีเป้าหมายวันต่อวันก็เพื่อแม่และน้อง ส่วนตัวเองนั้น...เอาไว้ก่อน
ดูเป็นคนดีเนอะ!
คอยยดูนะ...ได้โบนัสมาพ่อจะเอาไปซื้อตั๋วจับมือกับน้องๆ บีเอ็นเค พอดีช่วงนี้บ้าอรอุ๋งกับแคปเฌอมากกกกกก ถวายตัวเป็นโอตะสายเปย์ ที่ไม่มีแม้เงินจะเปย์กระเพาะตัวเอง
ภูริตัดสินใจเดินมานั่งเล่นที่ป้านยรถเมล์ มันมีสองป้าย ฝั่งซ้ายนี่คนเยอะ ส่วนฝั่งขวามันมืดแล้วก็ไม่ค่อยจะมีคนแล้ว เพื่อไม่ให้มีใครมารบกวนการดูน้องๆ บีเอ็นเคของตัวเอง ภูริเลือกฝั่งขวา เขาอุตส่าห์สมัคเน็ตตั้งสิบบาทนะเว้ยเพื่อจะดูเนี่ย มันเป็นการเปย์เพื่อน้องๆ โดยแท้จริง...เก๊กหล่อแป็บ!
”นั่นไง” ชายวัยสามสิบกว่าสี่คนแอบเดินตามหลังภูริมาได้พักใหญ่แล้ว พวกนี้ตกลงรับปากกับพิชัยที่จะมาหาภูริเพราะว่ามันสนุกมากกว่าเงินทอง
ได้เล่นกับโอเมก้าของคนใหญ่คนโต...มันก็ท้าทายดีไม่ใช่เหรอ
พวกมันเดินเข้ามานั่งใกล้ ทำเหมือนไม่มีอะไรแล้วก็ไม่รบกวน ทั้งที่แอบสอดสายตามองซ้ายขวาเพื่อดูว่ามีคนเดินผ่านแถวนี้มากหรือเปล่า เผื่อว่าจะลากภูริไปไหนสักที่จะได้ไม่มีใครเห็น
ฮั่นแน่...อย่าคิดว่าภูริใส่หูฟังเพลงแล้วจะไม่รู้ตัวนะว่ามีคนมา คนนะเว้ยไม่ใช่หมา ไม่ใช่แมว จะได้มองไม่เห็น ไหนจะรังสีอัลฟ่าชัดเจนขนาดนี้อีก เอ...เอาไงดี เนียนลุกเดินก็แล้วกัน
ภูริรู้ว่าในสังคมอะมันปะปนไปด้วยคนดีและเลว อัลฟ่าดีๆ ก็มีนะ...อาจจะเยอะแค่เขาไม่เคยเจอเท่านั้น แล้วทำไมถึงจะหนี เหตุผลง่ายๆ ก็คือไม่ค่อยเจออัลฟ่าดีไง เจอแต่ที่ไม่ดี เลยไม่ไว้ใจคนเหล่านี้เท่าไหร่นัก
ย่องไปช้าๆ...ค่อยๆ เดินไปที่ละก้าวสองก้าว ฟังเพลงต่อไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างน้านแหละ...โคตรดี โคตรเก่งเลยไอ้ภู มึงต้องเนียนแบบนี้ ยิ้มด้วย ยิ้มหวานให้น้องอุ๋งๆ ในมือถือ เท่านี้พวกนั้นก็ไม่สังเกตเขาแล้วละเนอะ
แต่คนมันจะซวยอะ...ฟีโรโมนที่ยาแม่งกดได้บ้างไม่ได้บ้างก็เกิดฟุ้งขึ้นมา ไม่รู้ตัวหรอก เขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองฮีต แต่ไอ้สี่คนนั้นเนี่ยสิมันได้กลิ่น จากที่จะเดินเนียนหนีไปทางหลังป้ายรถเมล์ก็เป็นอันโดนล้อม...
“กลิ่นหอมจัง ท่าทาง...น่าอร่อยนะ” มีคนหนึ่งพูด อยากเถียงว่าไม่อร่อยหรอก เนื้อดิบอะมันจะไปอร่อยตรงไหน บ้าเปล่า
แต่ภูริไม่เถียง เขายิ้มๆ ทำเป็นมิตรแล้วก้มหัวนิดหน่อยเพื่อจะหาทางเลี่ยงออกไปจากตรงนี้ แต่คนมันไม่ให้ไปอะ มันก็ดึงแขนเอาไว้แล้วกระชากมือถือของภูริออกจากมือ หูฟังหลุดออกจากหูทั้งสองข้างไปด้วย เล่นเอาช็อกหน่อยๆ เพราะกลัวหูฟังจะขาด
“เอ่อ...”
“ชื่อภูริใช่ไหม กลิ่นหอมหวานขนาดนี้...ไม่แปลกใจเลยที่จะมัดใจอัลฟ่าระดับสูงได้” สีหน้าพวกมันเริ่มจะเพ้อ มึงอย่ามาเพ้อเจ้อแข่งกับกูนะเว้ย...เรื่องนี้เขาเพ้อเจ้อได้คนเดียวเท่านั้นนะจำไว้เลย!
“ผมว่าพี่ๆ คงจำคนผิดมั้งครับ ผมมันคนหน้าโหล...คงคล้ายกับใครบางคนที่พี่ๆ รู้จัก” ยิ้มหวานเข้าไว้ ยิ้มให้แม่งโลกละลายไปเลยยิ่งดี แต่เท้าก็ต้องถอยนะ...อยู่เฉยโดนลากแน่มึงเอ้ย!
ไอ้เหตุการณ์อย่างเนี่ยแม่งคล้ายจะเกิดขึ้นกับเขามาหลายต่อหลายรอบแล้ว คนในบริษัทเตรียมลากเขาไปกินในห้องน้ำบ่อยคิดว่าดูไม่ออกหรือไง แต่เขาก็เอาตัวรอดมาได้เสมอ ครั้งนี้ก็หวังว่าตัวเองจะรอดจากพวกกระหายหิวพวกนี้เหมือนกันอะนะ
“ไม่ผิดแน่ พิชัยไม่ส่งรูปมาให้ผิดหรอก...” ฉิบหาย! ขอร้องคำนี้ดังๆ เลย
เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งได้ยินว่าจะเอาเรื่องเขาอยู่ อย่าบอกนะว่าอีธานไปจับพวกพิชัยแล้วอะ...ตาโตแป็บ ไม่นะไม่ แจ็กพอร์ตไม่ควรลงที่เขาสิวะ อย่างน้อยก็ไม่ควรเป็นตอนนี้ เอ๊ะ หรือตอนไหนก็ไม่ควร? ใช่...ตอนไหนก็ไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้เว้ย
ไม่ต้องมีไมตรีกันแล้ว! ภูริมองซ้ายมองขวา จะไม่มีมองล่างและบนเพราะเขามุดดินไม่ได้ และเหาะหนีก็ไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นทางหนีของเขาก็เลยมีแค่ไม่กี่ทาง พวกนี้รายล้อมเอาไว้ทั้งสี่ทิศ เริ่มประชิดบีบวงเข้ามาแล้วด้วย
กูควรเล่นตลกให้ตัวเองหายเครียดต่อไหมวะเนี่ย!
“ปล่อยผม!” คนข้างหลังเข้ามากระชากข้อมือดึงจนภูริเกือบหงายหลังไปอยู่ในอ้อมแขน
“จับดีๆ นะมึง” ไม่ปล่อย...งานนี้ไม่ปล่อยแน่ๆ
“ช่วย…ด..อื้อ!” กำลังจะร้องว่าให้ช่วยด้วยเสียงดังๆ ยังไงก็ในบริเวรห้าง คนต้องได้ยิน....ถ้ามีโอกาสร้องอะนะ
หนึ่งในสี่เอาผ้ามายัดใส่ปาก ภูริดิ้น เขากระโดดขึ้นแล้วยกสองเท้าถีบไอ้คนที่เอาผ้าอะไรก็ไม่รู้ยัดใส่ปากเขา แรงถีบจากร่างโปร่งทำให้คนคนนั้นล้มลง และคนอื่นก็เข้ามารุมจับ ภูริไม่ยอมง่ายๆ เขาสะบัดจนแขนหลุดแล้วต่อยหน้าคนหนึ่งจนสะบัด!
ความกลัวมันมี...แต่ยิ่งกว่าความกลัวคือกูต้องรอดเว้ย!
ชายคนหนึ่งจัดการต่อยเข้าลิ้นปี่ของภูริเต็มๆ เล่นเอาร่างโปร่งจุกจนตัวงอ แต่ไม่ยอม...ภูริฝืนความเจ็บแล้วใช้แขนคล้องคอมันเอาไว้ จากนั้นแทงเข่าเข้าที่กล่องดวงใจมันเต็มแรง มันล้มลง...ร้องโอดครวญและสบถด่าอื้ออึง คนข้างหลังและด้านข้างพยายามเข้ามาจับภูริต่อ ใครคนหนึ่งตบหน้าเขาจนหันและถีบซ้ำจนล้มลง ภูริไม่นอนนิ่ง ไม่ปล่อยให้ความเจ็บแผ่กระจายไปทั่วร่างจนไม่สามารถทำอะไรได้อีก เขารีบพลิกตัวแล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้น
มันไม่สำเร็จ!
ร่างเขากำลังโดนลากไปกับพื้น ภูริในท่าคว่ำหน้าพยายามเอามือของตัวเองจิกทึ้งหญ้าบนพื้นเอาไว้ คิดว่ามันจะช่วยได้บ้างแต่ก็ไม่ เท้าหนักๆ เตะเข้าที่สีข้าง ภูริแทบจะพลิกกายนอนหงายด้วยความเจ็บ มีคนหนึ่งเข้ามาจิกหัวเขาแล้วพลิกร่างเขานอนหงายก่อนจะกระชากเสื้อเชิ้ตราคาถูกนั้นออก มันคร่อมทับเขา...อีกสามคนก็รีบเข้ามาตรึงร่างของเขาเอาไว้...
ทั้งเจ็บและเหนื่อย...ภูริยังไม่หยุดดิ้นแม้ว่ามือและขาทั้งสองจะโดนตรึงเอาไว้ที่พื้นจนแน่นหนา มันมากันสี่ เขาแค่หนึ่ง สวนกลับได้แต่ก็ไม่ทั้งหมด ภูริหอบหายใจทางจมูกที่เริ่มจะมีเลือดกำเดาออก ปากมีผ้าอุดเอาไว้และเขาก็เอามันออกไม่ได้...โคตรแย่
“แม่งฤทธิ์เยอะนัก จัดตรงนี้เลยแล้วกัน...” พวกมึงก็จังไรไป เห็นไม่มีคนหน่อยก็ล่อตรงนี้...หน้าไม่อาย ภูริด่าทอพวกนั้นในใจเพราะปากด่าไม่ได้
เข็มขัดราคาร้อยกว่าบาทถูกคนที่มันคร่อมทับอยู่ถอดออก ภูริดิ้นแล้ว...เขาพยามเตะขามากเท่าที่จะมากได้เพื่อหยุดการกระทำอันอุกอาจนี้ แต่มันไม่เป็นผล ยิ่งทำก็ยิ่งเหนื่อย เผลอแป็บเดียวกางเกงเขาก็ถูดปลดทั้งตะขอและซิปเรียบร้อย เสื้อไม่ต้องถาม...ขาดไปแล้ว
ใบหน้าหื่นกระหายราวกับควบคุมสติตัวเองไม่ได้แล้วนั้นโน้มเข้ามาใกล้ ภูริสะบัดหน้าหนี มันรังเกียจ...มันขยะแขยงเกินกว่าจะทนมองได้ นี่เขาต้องมาเป็นเมียไอ้พวกนี้มันด้วยเหรอเนี่ย โห...โชคชะตากูมันย่ำแย่ไปปะวะเฮ้ย!
!!!
จู่ๆ เหล่าอัลฟ่าปลายแถวทั้งสี่ก็ชะงัก ตรงนี้ไม่มีใครเลยแต่รับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่อันตรายมากกำลังคลืบคลานเข้ามา พวกเขากลืนน้ำลาย มองซ้ายสลับขวาเพื่อหาต้นตอของสัญชาตญาณบางอย่าง...
“ถ้าใครขยับหนีไป...กูจะยิง”
….100%….
ฮื่อออออ อิพิชัยโดนจับยังไม่วายมาทำน้อง อีธานยิงแม่ม!!!
-
โอ๊ยยยยภูริลูกกกก เกลียดอีพิชัย :angry2:
นั่นเสียงใคร พระเอกของเรามาช่วยแล้วใช่มั้ย :katai1:
-
พิชัยพาลอ่ะ ไม่รู้ขึ้นมาเป็นผู้จัดการได้ยังไง
-
ถึงไม่ขยับก็ไม่น่าจะรอดนะทั้ง 4 คน
-
โอ้ยยยยย....สงสาร...คนอะไรจะซวยตั้งแต่ต้นยันจะจบเรื่อง เรื่องเจ็บตัวนี่มีเข้ามาตลอดๆ
-
ไอ้พิชัยมึงเลวไปไหม ไม่มีดีสักอย่างไอ้บ้า ขอให้มันไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด :z6: :angry2:
-
อิพิชัยยยยยย อิธานเอาแม่งให้ได้ไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวันเลยนะ บังอาจมากกกกกที่มาทำกับน้องแบบนี้
-
อีธานมาทันพอดี จัดการพวกมันให้เรียบไปเลย บังอาจมายุ่งกับภูริ
อยากให้เขารู้ตัวแล้วก็ยอมรับว่ารักกันไวๆ แต่ก็ยังไม่อยากให้จบเลยง่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากกกก มาอัพสองวันติดแล้ว ขอให้อัพได้ไม่ขัดข้องทุกวันนะจ้ะ :mew1:
-
ขอมโนแข่งกับภูริหน่อยนะคะ... 555 ...
มโนว่าตอนหน้าเฉลยเสียงที่มาช่วย เป็นเสียงของพระเอกตัวจริงที่ไม่ใช่อีธาน แล้วภูริก็ไปกับพระเอกตัวจริง... Fin.
ปล. อย่าสงสัยว่าแล้วอีธานไปไหน พอดีตอนนี้อยู่โหมดงอนอีธานเลยลืมๆไปละ... 555...
-
ไปทำบุญซะนะภูริ :hao5:
-
ซวยอีกล่ะ
โชคดีหน่อยตอนอีธานมาช่วย
-
ทำกับใครไม่ทำ ทำกับคนของอีธาน!!!!!
-
:hao7: :hao7:
-
:L2: :pig4: :L1:
ภูริ มีชื่อเล่นว่าซวย หรอ
-
อีพิชัยยยย อีธานจัดหนักมันแรงๆหน่อยเถอะ
โถถ ภูริของแม่ เพ้อเจ้อได้ไม่จบตอนเลย
ว่าแต่คนมาช่วยนี่ใคร อีธานอ่อ?
-
ฮีโร่คนนั้นคือใครมาช่วยภูริ ลุ้นมากหายใจไม่ทัน ตัดฉับ
-
โอ้ยยยยยยยยยย ใครมาช่วยภูริ
-
ตอนสำคัญ!! ลุ้นนนน
-
อือยิงแม่มแต่ว่าอีธานจะหายโง่แล้วจริงดิ
-
ทำไมภูริโดนอีกแล้ว ¥___¥ เอารางวัลสุดยอดนายจอมรันทดแห่งปีไปเลยลูก สงสารรรร
-
อ้ายยยยย น้องภูลูกกก ขอให้มีมาคนช่วยนะ ไม่หวังเป็นอีธานหรอกแค่ใครที่จะมาช่วยหนูได้ ทนไว้นะลูกกก
-
ยิงทิ้งแม่งให้หมดดด ไอ้พิชัยด้วยนะ
-
จัดพิชัยให้หนักกว่าใครเพื่อน!!!
-
:pig4:
-
ยิงแม่มเลยยย :hao7:
-
ใครมาช่วยใช่ไหม ยิงขาไม่ให้หนี
แล้วลากไป สน. เพิ่มข้อหาให้ไอ้พิชัยเพิ่ม
จะได้ไม่ต้องหลุดมาสร้างความเดือดร้อนอีก
-
ไม่ใช่แค่ยิงต้องหั่นจู๋มันทิ้งด้วย ไอ้สาดดดดดด
-
ยิงก่อน แล้วค่อยขู่มัน
บอกมันก่อนเดี๋ยวแม่งก็หนี
ภูริเอ๋ย เจ็บตัวอีกแล้ว
สงสารภูริคนดีคนซื่อ
-
:katai1:
-
ปืนลั่นไปเลย กับคนเลวววววว แบบนี้ สม :z6: :fire: :fire: :angry2:
-
กะลังมันส์เลยยย
-
ทำไมความซวยต้องตกอยู่ที่ภูริตลอดเลยนะ :mew6:
-
คนชั่วไม่เคยโทษตัวเองเนาะ
สงสารภูริ ใครมาช่วยไว้นะ อีธานมาทันหรอ
หรืออีธานให้คนตามไว้ ลุ้นค่ะ
ภูริก็บ้าบอไปเหอะ แล้วจะหนีทั้งที
ไม่เนียนให้ไวล่ะ เนียนซะช้าเลย
-
น้องภูริซวยอีกแล้ว
น้องโดนตลอด ฮือ
-
โอ๊ยยย ภูริโดนอีกแล้ว มันน่าจัดหนักไอ้พิชัย
-
:katai2-1: ภูริเอ้ย! ซวยได้อีกนะเรา
-
เข้ามารอภูริกับอีธาน
-
โอ๊ยน้องภู ไม่รู้อะไรด้วยก็ยังจะโดนเล่นงานอีก อีธานยิงมันเลยยิงให้กระจุย
-
>….ตอนที่ 33 [100%]….<
ปลายกระบอกมือสีเงินแวววาวจรดลงที่ขมับของอัลฟ่าผู้คร่อมทับร่างภูริ อีธานโพล่มาถึงตรงนี้ได้โดยที่คนอื่นไม่รับรู้เลยแม้แต่น้อย เขาปล่อยให้พวกนี้รู้ว่าเขาเข้ามาใกล้ก็ตอนที่เอาปืนจ่อหัวพวกเรียบร้อย
พลังควบคุมคนตามธรรมที่อีธานมีนั้นเขาสามารถควบคุมมันได้ จะใช้มากใช้น้อยหรือไม่ใช้เลยเขาก็ทำได้ อย่างตอนเดินเข้ามาก็ไม่ใช้...ค่อยๆ ย่องประชิดเพื่อไม่ให้ใครไหวตัวทัน และตอนนี้เขาก็เริ่มที่จะใช้ความสามารพิเศษทางสายเลือดของตัวเองกดดันพวกปลายแถวเหล่านี้
ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบคอเอาไว้ อัลฟ่าชั้นล่างทั้งสี่ต่างไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้ว่าจะยังไม่เห็นปืนกระบอกงามในมือของอีธานด้วยซ้ำ ความหวาดกลัวที่เอ่อท้นขึ้นมานี่คงไม่ต่างอะไรกับการยืนเผชิญหน้าจ่าฝูงผู้แข่งแกร่งเท่าไหร่นัก
พลั๊ก!!!
อีธานลดปลายกระบอกปืนเพียงเล็กน้อยเพื่อซัดหน้าแข้งเข้าขมับอัลฟ่าชั้นต่ำที่คร่อมทับร่างของภูริด้วยความโกรธ ถึงจะดูเป็นนักธุรกิจธรรมดาแต่เรี่ยวแรงที่อีธานมีก็ทำให้ชายคนนั้นล้มกลิ้งไปด้านข้าง ดวงตาสีฟ้าดุดันจับจ้องอยู่ที่ร่างโปร่งสภาพสะบักสะบอมบนพื้นดิน ความรู้สึกเจ็บปวดบางอย่างเสียดแทงเข้าที่หัวใจ...เจ็บจนอยากจะยิงใส่คนที่ทำให้ภูริต้องเป็นแบบนี้
พอเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นอีธาน ภูริก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างโซซัดโซเซ เข้งขาไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง ทั้งยังขวัญหนีดีฟ่อจากการที่โดนจู่โจม นัยน์ตาสีดำคู่นั้นเคลือบไปด้วยหยาดน้ำ...ภูริดึงผ้าที่อุดปากตัวเองออกแล้วหอบหายใจ
มันโล่ง...มันโล่งใจจริงๆ
ถึงจะเป็นห่วงภูริมากแค่ไหนแต่สิ่งที่ต้องทำก่อนเป็นอันดับแรกก็คือโทรแจ้งตำรวจ อีธานไม่ลืมแจ้งอลันอีกคนให้ตามมาจัดการเรื่องนี้ ระหว่างที่คุย อีธานยังคงถือปืนจ่อพวกมันเอาไว้ ทว่าสายตากับจับจ้องไปที่ภูริ...
นัยน์ตาที่เคยสดใสไม่ทุกข์ร้อนคู่นั้นแดงก่ำ มีน้ำตาเคลือบบางๆ แต่ก็ไม่ได้ไหลอาบหน้าอะไร แต่แค่นั้นก็ทำให้ใจของเขาไม่เป็นสุขตามภูริไปด้วย ถ้าเขามาช้ากว่านี้...ภูริจะเป็นยังไง ต้องโดนพวกสารเลวพวกนี้ขืนใจงั้นเหรอ แค่คิดตามก็รับไม่ได้
ตอนที่อีธานอยู่โรงพักเพื่อดำเนินการกับพิชัยและพรรคพวก เขาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของพิชัยที่วางไว้บนโต๊ะมีข้อความจากโปรแกรมแชตเด้งขึ้นมาว่าเจอตัวภูริแล้ว พิชัยเองก็เห็น มันยิ้ม เขาไม่รีรอที่จะถามซึ่งคำตอบก็แค่...เปล่า อีธานไม่เชื่อ เขารีบโทรหาภูริแต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย อีธานกังวลมาก...กังวลมากๆ
อีธานตัดสินใจลองค้นหาตัวภูริจากจีพีเอส โชคดีเป็นของเขา ภูริดันเปิดอินเตอร์เน็ตพอดี เมื่อเห็นว่าพิกัดอยู่ที่ไหนอีธานก็รีบมาทันที เขาไม่วายหยิบปืนจากคอนโซลรถมาด้วย เพราะคิดว่าหากเกิดอะไรไม่ดีขึ้นจริงๆ เขาน่าจะได้ใช้มัน
แล้วก็จริง! ภาพที่อีธานเห็นสร้างความโกรธจนแทบทะลุปรอทความอดทนของเขา แต่เพื่อความปลอดภัยของภูริ อีธานสั่งให้ตัวเองใจเย็นแล้วแอบย่องเข้ามาใกล้ การสะกดพลังตามธรรมชาติของตัวเองเป็นเรื่องค่อนยาก แต่เพื่อภูริ...เขาก็ทำมันจนได้
อย่างน้อย...ภูริก็ปลอดภัย
อีธานเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงหลังโทรหาตำรวจและอลันเรียบร้อย เขายื่นมือไปหมายเรียกให้ภูริเข้ามาหาเขา แค่มองจากตรงนี้ยังเห็นเลยว่าร่างของภูรินั้นสั่นเทาขนาดไหน ตามเนื้อตัวเปื้อนไปด้วยดินและเศษหญ้า ที่ใบหน้ามีรอยช้ำหลายจุดรวมถึงเลือดกำเดาที่ไหลลงมาเป็นทาง
มันเจ็บปวดในความรู้สึกของอีธาน หัวใจเขาเต้นแรงแต่ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นอะไรเลย เขาสงสารอีกฝ่าย...สงสารภูริที่ต้องมาเจออะไรอย่างนี้ ที่ผ่านมาก็คิดอยู่ว่าภูริเจออะไรมาเยอะเกินไป การที่เป็นโอเมก้านั้นทั้งด้อยกำลังและมีแต่คนหมายตากลั่นแกล้ง แต่อีธานไม่คิดเอาไว้ก่อนเลยว่ามันลามมาถึงขั้นนี้
ภูริเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ แต่ละก้าวนั้นไม่มั่นคงเอาเสียเลย อย่างกับร่างโปร่งจะล้มลงได้ตลอดเวลา อีธานเฝ้ามองภูริด้วยหัวใจที่เจ็บร้าว อยากจะเดินเข้าไปรับแต่ก็กลัวว่าถ้าเขาขยับแล้วเผลอเปิดช่องว่าง ไอ้คนพวกนี้มันก็จะหนีไปก่อน
พอเข้ามาใกล้ได้ ภูริก็โผเข้ากอดอีกธานเอาไว้เต็มอ้อมแขน เขาไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่เรื่องนี้มันก็อดสะเทือนใจไม่ได้ อย่างน้อย...ตอนนี้เขาก็ขอพักความรู้สึกตัวเองด้วยการพักพิงใครสักคน ภูริฝังใบหน้าลงกับอกของอีธาน เสื้อสูทอย่างดีที่มีราคาแพงกำลังเปื้อนน้ำตาหยดน้อยๆ ของเขา
อืม...ถือเสียว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าที่ราคาโหดไม่ใช่เล่น
อีธานกอดภูริตอบด้วยมือข้างหนึ่ง เส้นผมกระเซอะกระเซิงเปื้อนดินเปื้อนหญ้า เสื้อผ้าก็มอมแมม ที่สำคัญตอนนี้เลือดของภูริก็เปื้อนเสื้อเขาไปเป็นที่เรียบร้อย อีธานไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เขาแคร์แค่ภูริกำลังหวาดกลัวแล้วก็เป็นห่วงจนโมโห
“เล่นมุกออกไหมล่ะ” อีธานถามแผ่วเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ออกดิ” ภูริเอาหน้าที่ซบอกอยู่หน้าถูไถไปมาเพื่อเช็ดเลือด เช็ดน้ำตา เช็ดน้ำมูก เช็ดอะไรก็ตามที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าของตัวเอง นี่แหละ...มุกของเขาในตอนนี้
“จ่ายค่าซักให้ผมด้วย”
“จ่ายด้วยร่างกายแทนแล้วกัน” ไม่มีตังอะ...นี่เป็นข้อเท็จจริงที่เลี่ยงไม่ได้อะนะ
“หึ!” อีธานหัวเราเยาะ เขาฝังปลายจมูกตัวเองลงบนกลุ่มผมสีดำของร่างโปร่งในอ้อมแขน เขารู้ว่าภูริจ่ายค่าซักรีดให้เขาไม่ไหวหรอก ก็พูดไปงั้น...มันอาจจะดีกว่าการว่าซ้ำเติมในตอนนี้ก็ได้น่ะ
ประมาณสิบนาทีต่อมา ตำรวจก็มารวบร่างอัลฟ่าชายสี่คนขึ้นรถไปโรงพัก อีธานเชื่อว่าพวกนี้เป็นเพื่อนหรือลูกน้องของพิชัย เขาฝากฝังให้อลันจัดการให้เขาที เขาจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ไม่มีการยอมความใดๆ ทั้งสิ้น แต่การจะเอาเรื่องพวกนี้เขาก็ต้องพาภูริไปหาหมอ ไปตรวจร่างกายทำแผลและเก็บหลักฐาน
กว่าอะไรๆ จะเสร็จเรียบร้อยก็ปามาค่อนคืน ภูริอ่อนเพลียเมื่อมาถึงห้อง เขาแทบจะถลาลงไปนอนกับพื้นพรมเสียตอนนี้เลย แต่ร่างกายมันสกปรกเกินกว่าจะนอน เขาซึมลงไปเยอะ อุตส่าห์แฮปปี้แล้วที่เคลียร์หนี้เสร็จ ตอนนี้ความแฮปปี้เมื่อเย็นหายไปหมดเลย...
“ไปอาบน้ำสิ”
“ไม่อาบได้ไหม” เจ็บตัว...เจ็บตรงนั้น ตรงนี้ไปหมด ไม่อยากขยับไปไหน นี่โดนกระทืบมานะ ไม่ได้โดนแทงด้วยของไม่มีคมและออกจะกลมแต่ไม่มลอะ
“อาบเองหรือจะให้ผมอาบให้”
“คุณมันพูดไม่รู้เรื่อง” ภูริว่าอีธานแล้วก็เดินขึ้นห้องไป
เป็นเวลาปกติอีธานจะไม่มีทางยอมให้ภูริพูดอย่างนี้ใส่ตนเอง เขาเดินตามอีกฝ่ายขึ้นไปยังชั้นสอง คอยอยู่ข้างหลังเพื่อจะประคองหากภูริมีอาการไม่สู้ดี จริงว่าไปหาหมอมาแล้ว และหมอก็ว่าภูริไม่เป็นอะไรมาก ฟกช้ำนิดหน่อย ทายากับประคบน้ำแข็งไม่กี่วันก็หาย แต่ว่าเรื่องของจิตใจนั้นเป็นเรื่องที่ยาช่วยไม่ได้ อีธานเข้าใจดีในสิ่งที่หมอได้สื่อออกมา คนที่โดนอะไรอย่างนี้มักจะมีจิตใจที่ย่ำแย่และหวาดกลัว
อาบน้ำออกมาเสร็จอีธานก็ตรงเข้ามาทายาให้ เป็นยาที่หมอจ่ายมานั่นแหละ ภูรินั่งนิ่งให้เขา ไม่ตอบโต้ ไม่พูดอะไรเลย เหมือนคนนั่งเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อาการแบบนี้อีธานแอบเป็นห่วง ภูริน่ะเคยซึมครั้งเดียวตอนที่น้องเข้าโรงพยาบาล...นี่ก็คงหนักหนาสาหัสสำหรับภูริเหมือนกันละนะ
“ทำไมคุณไปนั่งที่มืดๆ ตรงนั้น...” ความอดไม่ได้ทำให้ต้องพูด อีธานเป็นห่วง เห็นสภาพภูริแล้วก็ยิ่งรู้สึกแย่
“ก็รอคุณไง”
“รอที่สว่างๆ ก็ได้ รอในห้างก็ได้ คนเยอะแยะจะได้ไม่เป็นอันตรายอะไร แล้วดูสภาพสิเนี่ย ผมไปช้ามันจะเป็นยังไง เลวร้ายสุดคุณอาจตายได้นะ” ตอนแรกอีธานเสียงดุมาก แต่ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งอ่อนลง
ภูริเล่นจ้องหน้าเขานัยน์ตาเศร้าขนาดนั้น...ใครมันจะดุต่อไหวล่ะ
“คุณแหละ คุณมาช้า คุณปล่อยให้ผมรอนาน ทำอะไรก็ไม่ยอมบอกผมก่อน ให้ผมไปนั่งรอในห้างผมก็หิวดิ...ผมกลัวผมจะใช้เงินหมดอะ ผมเลยไปหาที่เงียบๆ นั่งเล่น มันไม่ใช่ความผิดผมเว้ย มันคือความผิดคุณ” มันเหมือนไม่ได้โกรธ...มันเหมือนคนงอน
ก็ใช่...งอน
เฮ้ย! คนเจ็บ นี่คนเจ็บ แหกตาดูนะครับ...เห็นแผลไหมครับ ถ้าเห็นต้องรู้ว่าเจ็บอยู่ ห้ามดุ เพราะถ้าดุจะน้อยใจมาก แล้วตอนนี้ภูริก็น้อยใจที่อีธานมาว่าเขาเนี่ยแหละ เขาไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ถ้ามาว่าเขาไม่ระวังตัว...โอเค เขาไม่ทันระวังตัว ก็ลืมปะว่าตัวเองเป็นโอเมก้า ใช้ชีวิตเป็นเบต้ามาตลอดยี่สิบห้าปีเลยนะเว้ย มันต้องมีบ้างที่หลงๆ ลืมๆ ว่าตัวเองไม่เหมือนเดิมอะ
“ถ้าแค่นั้นมันจะทำให้คุณตกอยู่ในอันตรายก็บอกกันสิ เงินของผมที่ให้ไว้ก็ใช้ได้” อีธานทายาให้เสร็จแล้วและกำลังจะเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้เขา
“ใครจะไปบอกคุณล่ะ เราเป็นอะไรกัน? ผมจะบอกให้นะ...แค่คุณเลี้ยงข้าวผมทุกวันผมก็เกรงใจจะแย่แล้ว นี่เงินเพิ่งออก จะมาบอกคุณว่าผมไม่มีเงินกิน มันน่าอายเหมือนกันนะครับ ผมมีศักดิ์ศรีนะ...ทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อหาเงินมาใช้จ่าย ไม่งั้นผมทำไปทำไม หาคนเกาะแล้วขอเงินเขากินไปวันๆ ไม่ง่ายกว่าเหรอ” ตอนแรกกก็ว่าจะดุที่ทำตัวให้เป็นห่วง...ไปๆ มาๆ ภูริดันเป็นงี้
เออ...ความผิดเขาเอง เขาไม่น่าพูดเรื่องแบบนี้ในตอนที่ภูริรู้สึกแย่อยู่ แต่การเอ่ยปากขอโทษในส่วนที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันผิดมากมายอะไรนั้นไม่ใช่สไตล์อีธานเลย เขาก็เลยเช็ดหัวให้ภูริเงียบๆ ไปแบบนั้น ไม่พูดต่อ ไม่ว่าด้วย
“ผมก็ไม่คิดหรอกว่าที่หัวหน้าเคยพูดเล่นกับพวกมันจะเกิดขึ้นจริง...” ภูริว่าเสียงเบา แต่อีธานได้ยิน...อยู่ตัวติดกันจะไม่ได้ยินได้ยังไงล่ะ
“หมายความว่าเขาเคยพูด”
“ใช่ เหมือนพูดกับคนอื่นอะ เขาคิดว่าผมไม่ได้ยินที่เขาพูด...คุณก็ไม่บอกอะไรผมบ้างเลย”
“แล้วคุณบอกผมไหม”
“ไม่เกี่ยวอะ คุณต้องบอกผม..ผมเป็นคนเสี่ยง นี่ทำอะไรก็ไม่บอก จนผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เนี่ย” ภูริหน้าหงิก เผลอขึ้นเสียงดุอีธานด้วยอารมณ์
“ใครเขาจะมาบอกคุณ เกิดคุณเอาเรื่องนี้ไปบอกพิชัยทำไงล่ะ แผนที่ผมวางไว้ก็พังหมดสิ คุณนั่นแหละโดนขู่มาก็พูดบ้าง เล่นไม่พูดตั้งแต่แรกแล้วผมจะจัดการได้ยังไง คิดบ้าง...โทษผมคนเดียวมันใช่เหรอ” อีธานตอบโต้กลับ แต่เสียงนี่ไม่แข็งแรงเอาเสียเลย
ดูหน้าดิ...ไม่กล้าขึ้นเสียงจริงๆ
“ผมเนี่ยนะจะเอาไปบอก เขาแกล้งผมตลอดนะ ผมต้องอยากเอาเรื่องเขาบ้างอยู่แล้วปะ มันเป็นเรื่องน่าดีใจจะตายที่คนอย่างนั้นจะโดนจับอะ ผมจะไม่ต้องโดนแกล้งอีก ไม่ต้องโดนลวนลามในที่ทำงานด้วย” สีหน้าภูริเอาจริงเอาจังมากขึ้น เรียกว่าตอนนี้อารมณ์ขึ้นแล้ว...เตรียมปะทะเลยล่ะ
“โอเคๆ...ผมผิดเอง ผมขอโทษ พอใจไหม”
“ไม่” ภูริปัดมืออีธานออกจากหัวตัวเอง ไม่ให้อีกฝ่ายเช็ดผมแล้ว เอาแต่ว่าอยู่ได้...เอาแต่บ่นไม่ดูเลยว่าตัวเองนั่นแหละที่ผิด
ภูริลุกขึ้นเดินไปยังที่นอนบนพื้นของตัวเอง เขาค่อยๆ ทิ้งตัวลงไปแล้วนอนตะแคงไม่มองหน้าอีธานอีก ก็อีกธานว่าเขา...อีธานดุเขาทั้งที่เขาเป็นคนซวยนะเว้ย เขายอมไม่ได้ ตอนนี้ไม่พอใจมาก คนเจอเรื่องไม่ดีมาต้องปลอบกันไม่ใช่มาว่าซ้ำเติม
แบบนี้ไม่โอเค!
คนที่ทำแบบนี้กับภูริได้มีแค่แม่เท่านั้น แม่เป็นสถานะที่ยังไงก็ต้องยอม ไม่ใช่กับอีธาน คนที่เขาเองก็ไม่รู้จะเรียกว่าอยู่ในสถานะอะไรดีเหมือนกัน ถ้านับดูทางกายภาพแม่งก็ผัวเมีย แต่มันก็ไม่ใช่อะ...เพื่อนกันก็ไม่ใช่อีก เอาเถอะ สถานะไรก็ช่างมัน ตอนนี้นอนดีกว่า พรุ่งนี้จะได้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
อีธานได้แต่มองร่างโปร่งบนพื้นด้วยความไม่เข้าใจ เอาจริงๆ ถ้าวันนี้ภูริไม่เจอเรื่องแบบนั้นเขาไม่ยอมให้มันจบลงที่เขาต้องเป็นฝ่ายขอโทษหรอกนะ ภูริอะทำตัวเอง โดนพิชัยขู่มาก็บอกเขาหน่อยมันจะเป็นไร เขาไม่เคยใจดำไม่ช่วยเหลือภูริเสียหน่อย อะไรที่ภูริขอเขาก็ให้ทุกอย่าง เรื่องสำคัญแบบนี้ดันไม่บอกกัน งี่เง่าชะมัดเลย!
กลายเป็นต่างคนต่างหันหลังให้กัน อีธานก็ไม่พอใจที่ภูริมีอะไรไม่บอกจนเกิดอันตราย ใช้ชีวิตไม่ระวังแถมยังยอมคนอื่นเขาไปทั่ว มันก็ไม่ผิดหรอกนะที่ภูริเป็นคนขี้เกรงใจประมาณหนึ่ง แต่มันก็ไม่ควรที่จะปล่อยจนเรื่องมันเลยเถิด คิดบ้างดิว่าเขาเป็นห่วง เกิดอะไรร้ายแรงขึ้นมาจริงๆ จะเป็นยังไง ไม่แคร์ความรู้สึกเขาก็ต้องแคร์สภาพร่างกายตัวเองด้วย
แล้วดู รู้ว่าตัวเองสู้เขาไม่ได้ก็ยังจะไปสู้ ดีแค่ไหนแล้วที่พวกนั้นมันไม่มีอาวุธ ลองมันมีดิ ป่านนี้นอนหยอดน้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล งอแงกลัวผีอีกล่ะสิไม่ว่า เขาไปช่วย ขอบคุณสักคำก็ไม่มี ยังมาว่าเขาซ้ำอีก
เรื่องบ้าอะไรวะ!
“ไม่หิวเหรอ...” บ่นเขาในใจ ต่อว่าเขาด้วย ไม่พอใจด้วย แต่ก็เป็นห่วงอยู่ดี
“ไม่”
“นี่คุณ อย่างอนกันเป็นเด็กๆ ได้ไหม...ผมเป็นห่วงนะ ที่พูดที่ว่าก็เป็นห่วง” ยิ่งกว่าเรื่องบ้าก็คือยอมให้คนอย่างภูริก่อนเนี่ยแหละวะ!
อีธานบอกเป็นห่วง...ภูริคิ้วขมวด โดนต่อยแล้วหูเพี้ยนปะวะ อันที่จริงแค่อีธานเอ่ยขอโทษที่ก็งงแล้ว แต่เคืองไง ก็เลยยังไม่ยอมอ่อนข้อให้อีกฝ่าย ถ้าอีธานไม่ว่าเขาก่อนก็คงไม่ขึ้นเสียงใส่อีธานแบบที่ทำไปเมื่อกี้หรอก ช่วยไม่ได้...สุดท้ายอีธานนั่นแหละผิด
“ห่วงไร มาช้าก็เพราะไปหาหญิงดิ”
“หญิงไหนวะ” อีธานถามกลับทันควัน งงด้วย
“จะไปรู้เหรอ”
“นี่…ผมไปทำงาน ไปวางแผนจับพิชัยกับพวกมา คุณก็เห็นนี่ที่โรงพักอะ ยังมีอีกหลายคนที่โดน แต่พวกนั้นโดนจับไปก่อนพิชัย ผมไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่ไหนแล้วปล่อยคุณทิ้งไว้เสียหน่อยนะ ผมไม่ลืมหรอกว่าคุณรออยู่แล้วก็ต้องเลี้ยงกาแฟผมด้วย คุณจำได้ใช่ไหม...” ฟังคำอธิบายแล้วก็อารมณ์เย็นลง ภูริพลิกกายหันหน้าเข้าเตียง ปรากฎว่าไอ้คนร่างใหญ่ที่นั่งหันหลังให้กันเมื่อครู่นี้กำลังนั่งขัดตมาดมองเขาอยู่
“ไม่ลืมหรอก รอกินข้าวด้วยเนี่ย”
“งั้นแปลว่าหิว?”
“หิวดิ ผมกินขนมจีบกับชาไข่มุกไปอะ คุณว่ามันจะอยู่ท้องไหม” อีธานส่ายหน้าเบาๆ
“ระดับคุณคงไม่ถึงเสี้ยวกระเพาะ งั้นผมทำข้าวผัดให้...กินไหม ถ้ากินก็ลุกขึ้น” ภูริเริ่มยิ้มออกมาได้บ้าง อีธานก็ไม่ได้พูดจาดีหรอก ห้วนๆ ปกตินี่แหละ
แต่ก็...ถือว่านี่คือยอมให้กันมากแล้วล่ะ
“ใส่ไข่เยอะๆ”
“ได้”
“งั้นกิน” อยากดีดตัวลุกแบบพรึ่บเลย แต่...มันไม่ได้ เจ็บ!
ทั้งคู่พากันลงมาข้างล่าง ตรงไปห้องครัวเพื่อจะให้อีธานทำอาหหารที่ไม่รู้จะเรียกว่ามื้อไหนดี ก็มันควรเป็นมื้อเย็นแต่นี่มันเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้วอะ ภูรินั่งรออยู่หน้าเคาน์เตอร์ ดูร่างสูงในชุดทำงานหยิบจับเครื่องครัว
อีธานยังไม่ได้อาบน้ำเลย มาถึงถอดเสื้อสูทไว้แล้วก็ไล่เขาไปอาบน้ำนี่แหละ อาบน้ำเสร็จทะเลาะกันอีก ถือว่าเป็นภาพแปลกๆ ที่ได้เห็นจากที่นี่ที่เดียวเท่านั้นก็แล้วกัน อยากถ่ายรูปเก็บไว้ ภาพอีธานในชุดทำงานกำลังทำอาหารให้เขา
ระหว่างที่รออีธานทำอาหารให้ภูริก็ถามเรื่องที่อีธานไปทำมาวันนี้ ทั้งเรื่องวางแผนร่วมกับลูกค้าเพื่อจะเอาหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดไปจับพิชัย อีธานก็ถามกลับนะเรื่องการโกงนี่ว่าภูริรู้บ้างไหม เขาก็ตอบไปตรงๆ แหละว่าพอรู้แต่ไม่เคยทำ เขาคิดเองว่าการที่จะทำแบบนั้นได้เนี่ยมันต้องมีเส้นสาย คนอย่างเขามีอริเยอะกว่าเส้นสาย ขืนไปทำเรื่องอย่างนั้นคงโดนเด้งได้ง่าย
ภูริอยากทำงานที่มันมั่นคง อยู่ได้นานๆ มากกว่าหาเงินก้อนโตแล้วอยู่ที่ไหนไม่รอดสักที่ หากงานมั่นคง ครอบครัวก็จะมั่นคงไปด้วย มันเป็นอุดมการณ์ง่ายๆ ของมนุษย์เงินเดือนอย่างเขาล่ะนะ
อีธานเห็นแล้วล่ะว่าภูริเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทนแค่ไหนก็ได้ขอแค่ไม่โดนไล่ออก เพื่อน้อง เพื่อแม่ แต่ไม่ใช่เพื่อตัวเอง อีธานแอบถามภูริว่าได้ซื้ออะไรให้ตัวเองไหม คำตอบที่ได้ก็คือขนมจีบกับชาไข่มุกไง
มันอาจเป็นเสน่ห์ของคนคนนี้ก็ได้...อีธานคิดแบบนั้น
พอเอาข้าวเสิร์ฟให้ภูริเสร็จ อีธานก็ขอตัวเดินไปเอาของ ให้ภูริกินข้าวก่อนเพราะเดี๋ยวเขาค่อยมากิน นาฬิกาเรือนหรูที่อีธานซื้อไว้ให้นั้นมันยังคงรออยู่ในกล่อง นี่อาจเป็นเวลาดีที่จะให้ภูริก็ได้
เอาจริงๆ ก็ไม่ได้คิดเยอะ....รู้อีกทีก็เอานาฬิกามายื่นตรงหน้าภูริแล้ว
“อะไรอะ?” ภูริถามเสียงซื่อ ไม่รู้จริงๆ ว่าเอามาทำไม ส่วนในนี้คืออะไรไม่ต้องเดา ยี่ห้อนาฬิกาเด่นหราขนาดนี้
“ให้ พอดีลูกค้าให้มาแล้วผมไม่ชอบ” คำพูดช่างขัดกับความตั้งใจ แต่ภูริไม่รู้ และต่อให้เป็นของเหลือทิ้งไม่ใช้แล้วเขาก็ยินดีน้อมรับไว้
“โอ้....ขอบคุณคร้าบ” กรางบงามๆ หนึ่งทีให้สมกับของราคาแพง
“อือ” นาฬิกาเรือนหลายหมื่นแลกกับรอยยิ้มของภูริในวันที่เจอเรื่องราวแย่ๆ มา...มันก็คุ้มเนอะ อีธานคิดแบบนั้นขณะที่นั่งตักข้าวเข้าปาก ทำเป็นไม่สนใจปฏิกิริยาตื่นเต้นที่ภูริมีต่อนาฬิการาคาแพง ทั้งที่จริงแล้ว...เขาก็ชอบที่ภูริยิ้มมีความสุขนะ
….100%….
ตาลายๆ ไปหน่อย ถ้าคำผิดเยอะเราต้องขออภัยด้วยนะคะ
-
ปลอยภัยให้ตลอตรอดฝั่งนะหนูภู
อย่าโดนใครแกล้ง
แบบโหดร้ายเลย
-
โอ๊ยคนปากแข็ง ชอบเค้าก็บอกไปสิอีธาน
-
ดีใจที่อีธานมาช่วยทัน แล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองกันสักที
-
หมั่นไส้
-
ปากแข็งกันจริงๆๆ
-
ชื่นใจนิดๆ
-
อยากจะแหมให้อีธานถึงดาวอังคาร ก็รักน้องงงงงงงงงงงงงงง
-
ดีที่ไปช่วยทัน
แบบนี้สงสัยภูริจะเจ็บตัวนิดหน่อย แต่เจ็บท้อง(เพราะหิว)มาก ><
จะให้ของบอกกับเขาไปตรงๆก็ได้มั้งคุณอีธาน แค่นี้เอง
-
น้องภูงอนน่ารักไปอีก
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ความเป็นห่วงเป็นใยนี้ :-[ :-[ :-[ :impress2: :hao5: ปริ่มมมมมม
-
:o8: :-[
-
:pig4:
-
โอ้ยยยยย ลุ้นมาก ดีนะอีธานมาช่วยทัน
แต่แหมมมมม อีธานคนซึนผู้ต้องหาเหตุผลมาให้การกระทำของตัวเองตลอดเวลา จ้าาาาา
-
o13 o13
-
อีธานปากหนัก แต่ตามใจภูริหนักมากเช่นเดียวกัน
-
ลูกค้าให้มาแต่ไม่ชอบ? คือภูริคงเอาไปขายอะท่านประธาน 5555
-
มียาปากกับใจตรงกันมั้ย???
จะซื้อมายัดปากอีธานสักสองสามโหล!!!
-
ต้องใกล้จบแล้วแน่เลยไม่อยากให้จบเรว
-
นี้อีธานยังคิดว่าตัวเองเมาฟีโรโมนอยู่อีกป่ะ เหอะๆ ป๋าเหลือเกินพ่อคุณ
-
ภูริ ปลอดภัยแล้ว ดีจัง :mew1:
มีการงอนกัน ต่อว่ากัน หึงกัน แต่ดูอีธานไม่รู้ว่าภูริหึงนะ
นาฬิกาก็ได้ให้สักที
พวกเลววววว ถูกปราบแล้ว :katai2-1:
คราวนี้ภูริ จะได้เงินเดือนมากกว่าเดิมเท่าไรนะ
สงสัยยิ้มหน้าบาน ทั้งวันทั้งคืน จะกินมากกว่าข้าวผัดหมูหรือเปล่านะ :hao3:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนงอนก็งอนได้น่ารักใช่ป่ะคะอีธาน คนง้อก็สรรหาวิธี แล้วนาฬิกานิตั้งใจ แต่ดันบอกอีกอย่าง
เฮ้อ... เมื่อไรจะแต่งงานกันนะ ถ้าจะขนาดนี้ :katai3:
:3123: :pig4: :L2:
-
ภูริ.. ลู๊กกกกก...
:hao5: :hao5:
-
จากนี้ก็รอให้เค้ารักกัน :katai3:
-
ขอมอบรางวัลคู่ซึนแห่งปีให้กับสองคนนี้ คุณพระเอกน่ะน่าจะเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วแต่ยังไม่อยากยอมรับ ส่วนคนที่ไม่รู้ตัวจริงๆน่าจะเป็นภูริมากกว่า แต่อิชั้นมั่นใจว่าเขามีความรู้สึกดีๆต่อกัลลลล
เอาจริงๆก็รู้แหละว่าอีธานต้องมาช่วย แต่การบรรยายฉากนี้ทำให้เราใจบางมาก สงสารน้องภูจนอยากทะลุจอเข้าไปประคองเอง แต่บั่บบบความกอดตอบ ความหอมหัวของอีธานทำให้เรารู้สึกว่ามันละมุนขั้นสุดท่ามกลางคราบเลือดอะไรประมาณนี้ 5555 ชอบความงอนของภูริ คือเข้าใจเลยว่าแบบคนเจ็บอยู่อ่ะ ต้องปลอบดิไม่ใช่บ่น คุณพระเอกเลยง้อด้วยการเอาของกินเข้ามาล่อ แถมเสียงอ่อยไปอีก เชื่อเลยว่าถ้ารักกันจริงๆแล้ว ต่อให้คีพคาแรคเตอร์ยังไงก็ต้องยอมเมีย อิอิ
จริงๆอาจจะดูเหมือนดำเนินเรื่องช้า แต่เราชอบนะ เหมือนค่อยๆซึมซับความรู้สึกไปกับตัวละคร มีเหตุการณ์นั่นนี่เข้ามาทำให้รู้จักกันและกันมากขึ้น ไม่ใช่แค่เพราะผลจากฮอร์โมนคู่แท้ อยากอ่านตอนเขารู้ใจกันแล้ว อยากเห็นอีธานหวานๆบ้าง
รอๆติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ไม่ได้เม้นมาหลายตอนแล้ว ขอเม้นแนะนำนะคะ อยากให้ไรท์ลดใช้คำว่า "อะ" กับคำว่า "ดิ" ค่ะ คำว่า"อะ"บางครั้งมันเยอะไปอะค่ะ ในตอนนี้ถ้าให้เดาน่าจะเกิน10คำได้ กับคำว่า"ดิ"ลองเป็น"สิ"แทนค่ะ มันจะได้ดูมีความจริงจังขึ้นมาหน่อย เพราะตอนอ่านไปมันขัดกับ2คำนี้ ถ้าได้รีไรท์ลองเปลี่ยนดูนะคะ ขอบคุณที่มาอัพนะคะ
-
โหย...ใจหายใจคว่ำอ่านตอน32 นึกว่าภูจะไม่รอดละ
มาตอนนี้เรารู้สึกได้เลยว่าอีธานมีความผ-ว
รอๆ
-
>….ตอนที่ 34 [100%]….<
เช้าวันนี้อีธานตื่นเร็วกว่าปกติ เขามีการประชุมใหญ่รออยู่ในช่วงเช้าเพราะหัวหน้าของหลายแผนกถูกจับ โดยเฉพาะหัวหน้าแผนกที่มีความสำคัญมากอย่างเซลล์ ซีอีโอบางคนก็หลุดออกจากตำแหน่งไปเตรียมตัวขึ้นศาลข้อหาฉ้อโกงเรียบร้อย เรียกว่าวันนี้งานอีธานค่อนข้างจะเยอะเลยทีเดียว เพราะงั้นจึงสายไม่ได้
ร่างสูงค่อยๆ ลุกจากที่นอนเพื่อไม่ให้ภูริตื่น ที่จริงแล้วภูรินอนพื้นนั่นแหละ แต่อีธานอุ้มขึ้นมานอนด้วยกันตอนอีกฝ่ายหลับสนิทไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภูริบาดเจ็บอยู่ เขาอยากให้ภูรินอนอย่างสบายบ้างก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ
ไม่ได้ชอบการนอนกอดภูริเลยแม้แต่นิดเดียว!
ก็นะ...นั่นเป็นข้ออ้างที่เขาพยายามยัดมันใส่หัวตัวเอง เพื่อปฏิเสธความรู้สึกที่แท้จริง ภูริทำให้อีธานได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างมันก็ใช่ แต่ความตั้งใจเดิมของอีธานไม่ได้เปลี่ยนไป เขายังไม่อยากมีคู่เป็นโอเมก้าอยู่ดี
นี่มันอยู่คนละส่วนกับการดูถูกชนชั้นอื่น เป็นแค่ความต้องการส่วนตัวที่ฝังรากลึกมานานเป็นสิบปี ระยะเวลาเหล่านั้นมันพังครืนลงไม่ได้ง่ายนัก ต่อให้อีกฝ่ายจะไม่ใช้โอเมก้าแต่กำเนิดก็ตามที
“เหวย...วันนี้ตื่นก่อน” แอบตกใจเบาๆ ปกติอีธานตื่นก่อนเขาที่ไหน ปลุกทีไรก็กลิ้งหนีจนครบห้านาทีถึงลุกตลอดอะ
ภูริมองอีธานผูกเน็กไทสีน้ำเงินอยู่หน้ากระจก เขายังไม่ขยับตัว แค่ลืมตา โหย...มันเจ็บนะ มันระบมไปหมดเลยอะ กระดิกตัวทีเหมือนกับกระดูกมันลั่นไปทั่วร่าง นี่เอานิ้วจิ้มไปทีละจุดมีสะดุ้งตัวลอยกันบ้างอะ
พวกนั้นก็นะ ตีนหนักจัง หนักตามตัวกันหรือยังไงอันนี้อยากรู้เป็นบ้า อีกอย่าง เกิดมายังไม่เคยต่อยตีกับใครเป็นกิจจะลักษณะแบบที่ทำไปเมื่อวานนี้เลย เขามันสายเรียน....เรียนๆ หลับๆ อะนะ ไม่ใช่เด็กเนิร์ดอย่าเพิ่งเข้าใจผิด แต่ก็ไม่ได้เป็นนักเลงหัวไม้อะไร เรียกว่าเป็นคนไร้ความโดดเด่นอย่างสิ้นเชิงคงจะถูกต้องที่สุด
“ผมมีงาน คุณนอนไปเถอะ วันนี้หยุดงานก็ได้”
“หยุดงานจะโดนหักเงินไหม”
“ตามกฎก็ใช่” อีธานตอบอย่างไว ไม่เห็นเลยว่าคนฟังหน้าหงิกไปแล้ว
“ผมลาป่วยแล้วกัน พนักงานประจำลาป่วยได้ไม่โดนหัก ใบแพทย์ก็มี” ว่าแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงคอ
เออ...ลืมไปเลยว่าตอนนี้ขึ้นมานอนบนที่นอนของอีธาน ปกติต้องตื่นมาบนพื้นแข็ง แต่ไม่เดาหรอกนะว่าขึ้นมาได้ยังไง เขาไม่ละเมอปีนเตียงมาหาที่นอนนุ่มๆ แบบนี้หรอก มันเป็นไปไม่ได้ เขาไม่ใช่คนนอนละเมอเว้ย
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ ผมสั่งอาหารเอาไว้ให้แล้ว คุณก็กินข้าวกินยาแล้วพักผ่อนซะ อย่าลืมทายาตามที่หมอสั่งด้วย จะได้กลับไปทำงานเร็วๆ ถึงลาป่วยมันจะไม่โดนหักเงิน แต่ถ้ากลับไปทำงานได้เร็วค่าคอมพ์ก็อาจจะได้เยอะขึ้น” อีธานเอาสูทที่เตรียมเอาไว้สวมใส่ ส่องกระจกดูความเรียบร้อยอีกนิดหน่อยก็หันมาสบตาภูริ ดวงตาใสๆ คู่นั้นมันก็สวยดี...แต่ขี้ตานี่เยอะเชียวนะ
“ไปทำงานทั้งวันสินะ” ดีเลย...ได้สำรวจห้องนี้อย่างเต็มตัวเสียที เวลาอีธานอยู่ภูริไม่ค่อยกล้าเดินไปนั่นไปนี่คนเดียวหรอก มันบ้านอีธานไง สำรวจบ้านต่อหน้าเจ้าของมันก็แปลกๆ อะเนอะ
“ใช่สิ ผมมีงานเยอะแยะ จะให้เทียวไปเทียวมาอยู่เป็นเพื่อนคุณหรือไงล่ะ”
“ผมยังไม่ได้หมายความแบบนั้นเลย”
“เหรอ เอาเถอะ...นอนไปซะ ผมไปแล้ว อย่าซนในห้องผม...ห้ามรื้อค้นสิ่งของใดๆ เข้าใจไหม ถ้าจะให้ดีก็หัดเอาหนังสือมานั่งอ่านแทนการเปิดทีวีดูอะไรที่มันไร้สาระบ้าง หนังสือผมเยอะ นิยายก็มีถ้าคุณสนใจ” ฝันไปเลย...เอามาอ่านให้ง่วงเล่นหรือไงล่ะ
“ผมจะเก็บไว้ป็นตัวเลือกแล้วกัน”
“คุณไม่อ่านหรอก ถึงโง่แบบนี้” เอ้า...ไหนบอกว่าถ้าไง ไม่ได้บอกว่าต้องอ่านเสียหน่อย เบะปากแป๊บ คนอะไร...ดุจริง
“เขาเรียกว่าฉลาดน้อย โง่เป็นคำที่ไม่สุภาพ”
“ปากดี”
“น่าจุ้บสุดๆ อะ” ภูริยิ้มแฉ่ง อีธานที่กำลังจะเดินออกจากห้องอดหมั่นไส้ไม่ได้ เขาวกกลับมาดึงแขนภูริให้เข้าใกล้ตัวเองก่อนจะประกบปากตนลงไป
“เก็บปากไว้แตกหน้าหนาวบ้าง อย่าหาเรื่องมาปากแตกเพราะโดนผมจูบเลยคุณน่ะ” อีธานยักคิ้วใส่หนึ่งหน แล้วเดินออกไป
อืม...หน้าหนาวปากเขาก็ไม่แตกหรอก เขามีลิฟมัน วะฮะฮ่า! ทาทุกวันแค่นี้ก็ไม่มีทางปากลอกเป็นขลุยหรือแตกระแหงราวกับปากขาดน้ำได้แล้ว ภูริยิ้มขำกับตัวเองขณะปิดเปลือกตาลง
เป็นคนนอนง่ายครับ หลับตาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็หลับ...แอร์เย็นๆ เตียงนุ่มๆ และผ้าห่มอันหนานุ่มนี้ บอกเลย...นี่เป็นสวรรค์ของคนที่ยังมีลมหายใจอยู่เท่านั้น ก็ไม่รู้นี่ว่าตายแล้วจะได้นอนที่นอนนุ่มๆ แบบนี้ไหม ถ้าเอาจากสิ่งที่เห็น โลงศพมันแข็งไม่ต่างอะไรกับพื้นปูนอยู่อะเนอะ
อีธานยังไม่ได้ออกไปจากห้องเสียทีเดียว เขากำลังรออาหารที่สั่งเอาไว้ขึ้นมาส่ง ประมาณห้านาทีบริกรก็มาเคาะที่ห้อง เขาจัดการจ่ายเงินแล้วเอาเหล่าอาหารพวกนี้ไปเก็บเอาไว้ในตู้เย็น อีธานไม่ลืมที่จะเขียนโน้ตบอกภูริเกี่ยวกับการใช้เครื่องอบอุ่นอาหาร ก่อนหน้านี้ภูริเคยพยายามใช้มันแต่ดูงงๆ จนเขาต้องมาจัดการเอง ทว่าวันนี้อีธานไม่สามารถอยู่จัดการให้ได้ นี่เลยเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับภูริ
ตรวจสอบความเรียบร้อยอีกเล็กน้อยถึงได้เวลาออกจากห้อง อีธานขับรถไปยังบริษัทโดยลำพัง แปลกดีเหมือนกัน ทุกวันนี้เขาชินกับการที่มีภูรินั่งอยู่ในรถกับเขา วันไหนฟีโรโมนหอมๆ นั้นฟุ้งที...รถนี้ก็มีแต่กลิ่นของภูริและเขาเองกระจายปนอยู่ด้วยกัน ตอนนี้มันก็มีนะ เป็นกลิ่นจางๆ กลิ่นที่ได้แค่สูดเข้าจมูกก็รู้ว่าเป็นของภูริ
อีธานแวะซื้อกาแฟ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าระหว่างกาแฟที่ถุงกับกาแฟแก้วในร้านประจำเขาจะกินอะไรดี สุดท้ายอีธานเลือกกาแฟแก้วราคาแพงแทนที่จะเป็นกาแฟถุงราคาถูก เขากินแต่กาแฟแบบเดียวกับภูริมานาน อยากจะกลับไปกินรสชาติเดิมๆ ที่คุ้นเคยบ้าง
ผลปรากฏว่า...มันไม่อร่อยเหมือนเคย
อีธานไหวไหล่กับสิ่งที่ได้รับ เขาซื้อมาแล้วก็แค่ต้องกินให้หมด ร่างสูงถือถ้วยกาแฟและกระเป๋าเอกสารลงจากรถ ตรงเข้าอาคารแล้วก็กดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบนสุด อีธานเตรียมการหลายอย่างเอาไว้หมดแล้ว ซึ่งทุกอย่างก็ได้รับการจัดการให้เรียบร้อยด้วยน้ำมือของอลัน
เคยมองว่าเบต้าเป็นเพียงแรงงานกรรมกร ทำงานใช้แรงได้เป็นอย่างดีแต่งานใช้สมองนั้นไม่ได้เรื่องเท่ากับเหล่าอัลฟ่า ส่วนโอเมก้ากลายเป็นภาระของทุกๆ แผนก ไม่เหมาะที่จะทำงานอะไรกับใคร ยิ่งงานชิ้นใหญ่ต้องมีความรับผิดชอบสูงโอเมก้ายิ่งไม่เหมาะ เพราะเมื่อใดก็ตามที่โอเมก้าไปพบเจอกับอัลฟ่าเข้า เมื่อนั้นประสิทธิภาพการทำงานของโอเมก้าก็จะลดลงเพราะความหวาดกลัว...
การจับตาเฝ้ามองพฤติกรรมมาระยะใหญ่ อีธานเปลี่ยนความคิดไปประมาณหนึ่งเลย จริงที่โอเมก้ามีปัญหาเรื่องการประสบพบเจอกับเหล่าอัลฟ่า ยิ่งอัลฟ่านิสัยแย่ด้วยแล้ว โอเมก้าหมดทางสู้แทบจะทันที แล้วหัวหน้าแผนกส่วนใหญ่ก็เป็นอัลฟ่าเสียด้วย นี่ทำให้ชนชั้นล่างกว่าอัลฟ่าค่อนข้างเดือดร้อน
อีธานจะปรับมัน!
เขาให้อลันหาข้อมูลของเบต้าและโอเมก้าเกือบทุกคนในแผนกที่หัวหน้าโดนปลด เอกสารมันก็บอกได้แค่คนอื่นเขียนมา อีธานมีหลักฐานอื่นมาซัพพอร์ตข้อมูลเพื่อให้การตัดสินใจมันเป็นธรรมมากที่สุด การหาคนของตนเองลงไปคลุกคลีนี่แหละที่เป็นหลักฐานเสริมอย่างดีทีเดียว
“เรื่องพวกนั้นจัดการเรียบร้อยไหม”
“เรียบร้อยครับท่าน ตำรวจกำลังดำเนินการอย่างเร็วที่สุดเพื่อสรุปความผิดของอัลฟ่าเหล่านั้น แน่นอว่าหลักฐานที่เรามีมัดตัวพวกมันจนดิ้นไม่หลุด อาจจะมีแค่คุณนิรวัตรและคุณพิชัยที่ค่อนข้างจะดื้อดึงไม่ยอมให้การกับตำรวจ พวกเขาขอสู้คดีในชั้นศาล แต่ไม่ต้องห่วงครับ...ทุกอย่างจะเรียบร้อย” บริษัทเขามีทีมทนายที่เก่งมาก เหล่าทนายได้รับเรื่องมาสักระยะใหญ่แล้วเพื่อให้เตรียมตัวทำคดี
“ดี งั้นไปประชุมกันเถอะ” อีธานเอาเอกสารการประชุมในวันนี้ถือเดินนำอลันไปยังห้องประชุม
องค์ประชุมครบครันและตึงเครียดมาก ในนี้รวมเหล่าอัลฟ่าระดับสูงเอาไว้มากมาย แต่ส่วนหนึ่งก็ค่อนข้างจะมีอายุและความคิดล้าหลังไปบ้าง อีธานรู้มาว่าบางคนยังเหยียดชนชั้นอื่นสุดๆ ถึงขั้นรังเกียจแม้จะแค่เดินผ่าน เขาอยากจะคัดคนเหล่านี้ออก แต่เหตุผลที่มันไม่มากพอที่จะทำแบบนั้น
แล้วที่ทำให้หลายคนเคร่งเครียดก็เพราะว่า...อีธานตัดสินใจจะเอาเบต้าขึ้นมาเป็นหัวหน้าแผนกนั่นเอง
อัลฟ่าผู้เชื่อมั่นในความเป็นผู้นำของสายพันธุ์ตัวเองนั้นไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง จริงที่อัลฟ่ากลุ่มใหญ่นั้นถูกจับข้อหาฉ้อโกง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอัลฟ่าจะไร้ประสิทธิภาพในการทำงาน ไม่ว่าชนชั้นไหนคนดีกับเลวมันก็มีอยู่รวมกัน อีธานเล่นตัดสินว่าอัลฟ่าไม่ดีแล้วเอาเบต้าหรือโอเมก้าขึ้นมาดำรงตำแหน่งหัวหน้าแบบนี้มันไม่เวิร์ก พวกที่เป็นผู้ตามมาตลอดมันจะนำคนอื่นได้ดีเท่ากับคนที่มีสัญชาตญาณผู้นำได้ยังไง
สังคมนี้เป็นแบบนั้น วัดค่าคนที่ชนชั้น เชื่อมั่นในความเป็นอัลฟ่าของตนเองจนไม่เห็นคุณค่าของระดับชั้นอื่นๆ จะว่าที่นี่แย่เพราะคิดแบบนี้ที่เดียวมันไม่ได้ ทุกที่...ไม่ว่าคุณไปที่ไหนก็จะเจอแบบนี้กระจายตัวอยู่เต็มไปหมด
สังคมที่ให้ระดับชั้นของเพศที่สองขึ้นมามีบทบาท เป็นสังคมที่คุณค่าโดนตัดสินทันทีเมื่อผลตรวจเพศที่สองออกมา
ทว่าในคนไม่เห็นด้วยก็มีคนเห็นด้วยเช่นกัน สิ่งที่อีธานนำเสนอนั้นมันแปลกประหลาดไปหน่อยก็จริง แต่ลองคิดอีกแง่ว่าเบต้าหรือโอเมก้าบางคนก็มีสักยภาพที่ดี เพียงแค่ที่ผ่านมาไม่มีพื้นที่ให้พวกเขาได้แสดงมันออกมา การต้องโดนกดอยู่ใต้อำนาจของอัลฟ่านั้นทำให้พวกเขาถูกมองเป็นแค่แรงงานอย่างที่เห็นทุกวันนี้ บางที...นี่อาจทำให้พวกเขาได้เห็นอีกบริบทหนึ่งของชนชั้นอื่นก็ได้
“ผลการทำงานแบบนี้จะให้มารับผิดชอบตำแหน่งที่สูงขนาดนี้แทนอัลฟ่าเหรอ” ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังอ่านผลการทำงานของเบต้า ตำแหน่งนี้คือหัวหน้าเซลล์ แทนที่พิชัยที่ถูกบังคับออกเพราะเรื่องคดี
“ผลการทำงานเขาดีกว่าอัลฟ่าทั้งหมดที่เหลือในแผนก หรือคุณอยากจะทดสอบความสามารถอื่นๆ แต่ผมไม่ขอใช้ทางเลือกรับอัลฟ่าคนใหม่เข้ามาทำงาน คนที่เคยทำงานอยู่ก่อน รู้ระบบของการทำงานดีจะทำให้งานตอนนี้ดำเนินต่อไปได้ราบรื่นกว่า” อีธานเอ่ยเสียงเรียบ เวลาที่อยู่ในห้องประชุมแบบนี้ อีธานจะปล่อยให้สัญชาตญาณของตัวเองทำอย่างเต็มประสิทธิภาพ เพื่อให้คนอายุมากกว่ารับฟังคำพูดของเขาบ้างไม่ใช่สักแต่จะเถียง
สังคมคนไทยนั้นติดอยู่อย่างหนึ่ง ติดเรื่องคำว่าผู้อาวุโส อายุน้อยกว่าต้องเคารพคนที่อายุมากกว่าโดยไม่คำนึงว่าคนที่อายุมากกว่านั้นอาจจะมีวุฒิภาวะต่ำ วิธีคิดที่ล้าหลังและการดำเนินงานที่ไม่ก้าวหน้า อีธานไม่ได้เติบโตมาในสังคมแบบนี้ เขาเลยไม่ค่อยชอบกับสิ่งที่มันฝังรากลึกลงไปในความคิดของคนไทยเท่าไหร่นัก
การเอาชนะอคตินั้นเป็นเรื่องยาก ต่อให้ความสามารถของอีธานมีมากแค่ไหน กรรมการบริหารเกือบครึ่งที่อยู่มาอย่างคร่ำครึก็ไม่สนใจจะฟัง อำนาจทางธรรมชาติของเขาก็เลยต้องถูกดึงออกมาใช้โดยไร้ซึ่งความเกรงใจ
บางทีเขาก็อยากตัดปัญหาด้วยการเด้งพวกนี้ออกจากตำแหน่ง แต่มันไม่ได้ ผู้ถือหุ้นยังคงมีบทบาทตราบใดที่หุ้นนั้นๆ อยู่ในมือพวกเขา อีธานทำงานด้วยความอดทน ใช้อำนาจตัวเองเพื่อกดให้คนอื่นอยู่ในการควบคุมากเท่าที่จะมากได้
“แต่เราจะเอาเบต้ามาควบคุมคนและงานเนี่ยนะ พวกเขาไม่มีความเป็นผู้นำ”
“ความเป็นผู้นำสร้างได้ ผมคิดว่าเราจะสร้างผู้นำที่มาจากชนชั้นอื่นได้” น้ำเสียงที่อีธานใช้เด็ดขาด เพื่อยืนยันในสิ่งที่ตนเองคิดและวางแผนจะทำ
“นั่นมันก็แค่ความคิดคุณอีธาน เราก็รู้กันดีว่าชนชั้นไหนที่มีความสามารถในการทำงานมากกว่ากัน ผลการประเมินบอกเราอยู่ตลอด ยังไม่นับรวมผลการทดลองงานด้านอื่นเกี่ยวกับชนชั้น เบต้าไม่เลวร้าย แต่ไม่ดีสุด พวกเขาทำงานได้แค่กลางๆ สั่งอะไรก็ได้อย่างนั้นไม่มีมากกว่านั้น บางที...เขาก็ทำพลาดเยอะแยะ ผมว่าคุณน่าจะลองทบทวนใหม่เกี่ยวกับการเอาเบต้าขึ้นมาแทนที่อัลฟ่า เรื่องที่เกิดขึ้นมันมาจากน้ำมืออัลฟ่าก็จริง แต่คุณควรมองเป็นรายบุคคลไม่ใช่เหมารวมอัลฟ่าทั้งหมด” ผู้อาวุโสสุดในห้องกล่าวน้ำเสียเนิบนาบและมีเหตุผล แต่เหตุผลที่อีกฝ่ายเอามาใช้นั้นอีธานได้นำไปคิดและทบทวนดีแล้ว
“แล้วการสั่งอะไรก็ได้อย่างนั้นมันไม่ดีตรงไหน? ผมไม่ได้ตัดสินแบบนี้เพียงเพราะเกิดเรื่องนี้ขึ้นหรอกครับ ผมรู้ว่าอัลฟ่าที่ดีก็มี แต่ผมดูจากการทำงานแล้ว...อัลฟ่าที่เหลืออยู่ในแผนกนี้นั้นมีการทำงานที่ด้อยกว่าเบต้าไปหลายช่วงตัว ผมทราบเรื่องการเปรียบเทียบและดูที่ผลงาน งั้นผมจะให้ทุกท่านได้เห็นว่าอัลฟ่าที่เหลืออยู่ในแผนกนั้นมีพฤติกรรมอย่างไร” อีธานส่งซิกให้อลันเปิดโปรเจ๊กเตอร์
นอกจากอัลฟ่าที่อยู่รายล้อมพิชัยสามคน เซลล์ยังมีอัลฟ่าอีกสี่คนที่ทำงานอยู่ พวกเขาไม่โดดเด่น ผลงานอยู่ระดับกลางจนถึงล่าง เป็นพวกขี้เกียจทำงานเสียด้วยซ้ำ บางทีไปหมกตัวอยู่กับพิชัยเพื่ออู้งาน บางทีก็นั่งหลับอยู่ที่โต๊ะ ออกงานนอกก็ได้ยอดที่แน่นิ่ง ไม่กระเตื้องขึ้น พฤติกรรมเอื่อยเฉื่อยแบบนี้เหรอที่จะเอาขึ้นมาเป็นผู้นำ อีธานไม่เห็นด้วยอย่างแรง
ถ้าไม่ติดว่าจะเป็นข้อครหา เขาจะเอาภูริขึ้นมารับตำแหน่งหัวหน้าแผนกแทน ภูริทำเป็นทุกอย่าง อะไรที่พิชัยทำ ภูริทำได้ ทั้งยังงานของคนอื่นภูริก็รู้มันเกือบหมด เพราะคนอื่นชอบโยนงานมาให้ภูริจัดการ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ผลงานที่เห็นชัดเจนต่อหน้าที่ประชุมได้ก็ยังเป็นเบต้าคนนี้เท่านั้น ไม่ใช่ภูริที่มีผลงานแย่มาตลอด
“คุณเห็นพวกเขาแค่มุมเดียว” อัลฟ่าคนหนึ่งเอ่ยโต้ขึ้นมาหลังภาพที่ฉายอยู่นั้นหยุด
“ถ้าผมดูแค่มุมเดียว ผมคงไม่รวบขบวนการโกงในบริษัทได้เร็วขนาดนี้หรอกครับ คิดบ้างไหมครับว่า...ทำไมพวกนี้ถึงคอรัปชั่นได้นานหลายปี เพราะความที่เรามองว่าเขาเป็นอัลฟ่า เป็นผู้นำที่ทำหน้าที่ได้ดีไม่มีข้อบกพร่อง พอเราคิดแบบนั้น...เราก็ไม่มองให้มันลึกลงไปมากกว่าเดิม ผลเป็นยังไงครับ ดูค่าการเสียหาย...” อลันเปิดให้ทุกคนได้ดูหลังจบคำพูดอีธาน
“คุณจะบอกว่าประธานคนเก่าไม่ได้เรื่องงั้นสิ” เริ่มมีคนไม่พอใจเพราะคิดว่ายังไงก็เปลี่ยนความคิดอีธานไม่ได้
นี่ไม่ใช่การโยกย้ายตำแหน่งของเหล่าชนชั้น แต่ยังรวมไปถึงระบบการตรวจสอบการทำงานที่รัดกุมมากยิ่งขึ้น ใช้คนนอกเข้ามาตรวจและตรวจมันทุกสองเดือนจากปกติสามเดือน แต่ละครั้งใช้คนคนละชุดเพื่อเลี่ยงการโกงผลการประเมิน นั่นเท่ากับบริษัทต้องออกทุนเพิ่มในเรื่องที่ไม่จำเป็นอีก
หลายอย่างเกิดการเปลี่ยนแปลง มันรวดเร็วและหลายคนไม่สามารถตั้งรับมันได้ทัน ยิ่งคนที่ชินชากับการทำงานในระบบเก่ายิ่งทำใจยาก เขาคิดว่าอีธานฟุ่มเฟือย ทำอะไรที่ไม่ก่อประโยชน์และสูญเปล่า
“ผมไม่ได้กล่าวอย่างนั้น”
“แต่ที่มันอยู่มาได้นานขนาดนี้ก็เพราะไม่มีใครคนไหนเอะใจ ไม่ใช่ความผิดใครเลย แต่คุณกลับพูดเหมือนว่ามันเป็นความผิดของเราทุกคน” คนคนนั้นยังโต้อยู่ อีธานยิ้มบางๆ
“ใช่...ผมโทษเราทุกคน โทษที่เราเชื่อในระบบ โทษที่เราเชื่อแค่กระดาษรายงานแผ่นเดียว”
“แต่สิ่งที่คุณคิดจะทำนั้นมันอาจไม่ช่วยอะไรดีขึ้น”
“ถ้าไม่ทำก่อนเราจะรู้ได้อย่างไรครับ หรือว่าพวกคุณมีทางออกที่ดีกว่าผม...ว่ามาได้เลย ผมยินดีรับฟัง แต่ก่อนจะฟัง...ผมอยากให้พวกคุณทุกคนได้เห็นถึงปัญหาที่เราเจอกันจริงๆ ปัญหาที่มากกว่าการคอรัปชั่น เป็นปัญหาการเหลื่อมล้ำสิทธิมนุษยชน” อีธานผายมือเชื้อเชิญให้ทุกคนหันไปมองจอโปรเจ๊กเตอร์อีกครั้ง
ภาพเหล่านี้...เหตุการณ์เหล่านี้ อีธานดูซ้ำๆ มาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เขาเคยมีความคิดเข้าข้างพวกอัลฟ่าด้วยกันเอง เคยคิดต่ำๆ ว่าพวกโอเมก้านั่นแหละที่ยั่วยวน โอเมก้าอาจไม่กินยาระงับฟีโรโมน ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายและไม่เคยต่อสู้เพื่อตัวเอง เขาเคยโทษชนชั้นอื่น เคยมองว่าเบต้าก็เป็นแค่กรรมกรโง่ๆ ให้งานถึงทำ คิดเองอะไรเองไม่ได้
จนนี่แหละ...เมื่อความจริงมันอยู่ตรงหน้า เมื่อมันตอกย้ำเขาซ้ำๆ เขาก็โต้แทนชนชั้นตัวเองไม่ได้อีก ทางเดียวที่จะทำให้ทุกอย่างเดินหน้าต่อคือการยอมรับว่าอัลฟ่าเองก็เลวร้าย อาจเลวร้ายที่สุดในหมู่ชนชั้นทั้งสาม
นักล่าที่ไม่คิดจะหยุดล่าแม้อิ่มมันเป็นอันตรายต่อระบบนิเวศน์มากทีเดียว อัลฟ่าเป็นนักล่า รักความสนุก ยโสโอหังและเชื่อว่าตัวเองสูงกว่าใคร กดหัวคนอื่นเล่น เห็นคนอื่นกระเสือกกระสนดิ้นรนแล้วก็ชอบ
นี่ไม่ใช่ยุคล่าสัตว์ นี่เป็นยุคที่ผู้คนเจริญก้าวหน้ามาไกลแล้ว งั้นจะกลับไปเป็นสัตว์เหรอ...ไม่ล่ะ อีธานว่าแบบนั้นมันไม่น่ามองเลย ยิ่งอีธานลงไปเข้าใจมันอีธานก็ค้นพบว่าเหล่าผู้คนที่นอบน้อมนั้นทำไปเพราะสัญชาตญาณที่หวาดกลัว พวกเขาไม่ได้เคารพ และไม่เคยมองอัลฟ่าเป็นพระเจ้า เขามองอัลฟ่าว่าเป็นแค่อันธพาลในคราบผู้ดี เป็นพวกบ้าอำนาจที่คิดถึงแค่ตัวเอง
“ผมให้เวลาพวกคุณครึ่งวัน ถ้าพวกคุณหาทางออกที่ดีกว่าผมเสนอได้...ผมจะรับฟัง ขอตัว” หลังภาพเหตุการณ์ในจอโปรเจกเตอร์เล่นจนจบ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีแม้เสียงหายใจฟืดฟาดให้ได้ยิน
ก็นะ...พอเจอความเป็นจริงตบหน้า มันก็จะชาๆ หน่อย
“ผมจะกลับเข้ามาตอนบ่าย” อีธานบอกกล่าวกับอลัน
“ครับท่าน ผมจะเตรียมงานเอาไว้ให้” พยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ
ร่างสูงเดินกลับเข้าห้องตัวเองเพื่อเอาของจำเป็นสองสามอย่าง เขาอยู่ในห้องประชุมมาตั้งแต่เช้าจรดเที่ยงวัน ป่านนี้ไอ้คนป่วยจะลุกขึ้นมากินข้าวบ้างไหม หรือว่านอนอุตุไม่รู้เนื้อรู้ตัวอยู่ที่เดิม
คิดมากไปก็เท่านั้น อีธานรีบขับรถคันหรูที่มีแต่กลิ่นตัวของเขาและภูริผสมปนเปกันไปที่เพนเฮ้าส์ ก่อนจะขึ้นข้างบน อีธานสั่งอาหารมาเผื่อตัวเองเพราะว่าเมื่อเช้าเขาสั่งแค่ของภูริคนเดียว
ไม่ต้องเคาะประตูเพราะนี่เป็นห้องของเขา อีธานไขกุญแจเข้ามาก็เจอกับกลิ่นอาหารลอยเอื่อย เขาถอดสูทของตัวเองแขวนเอาไว้กับไม้ข้างประตู ปลดเนกไทเล็กน้อยขณะสาวเท้าไปยังครัว
“ไหนว่าทำงานทั้งวันไงครับ” ไม่ต้องหันหน้าไปมองก็รู้แล้วว่าใครมา กลิ่นตัวเฉพาะนี่เข้าจมูกภูริตั้งแต่ประตูแง้มออกเล็กน้อยแล้ว
“ก็ทำทั้งวัน นี่พักเที่ยง” อีธานไม่สนใจ เดินเข้าไปนั่งข้างภูริตรงเคาน์เตอร์ อีกฝ่ายอุ่นอาหารมาวางไว้ตรงหน้าตัวเองเตรียมจะกินพอดี
“กินข้าวไหม ผมอุ่นให้” ภูริหันมาถาม
“ผมสั่งมาแล้ว อันนั้นคุณเก็บไว้กินตอนเย็นเถอะ”
“ผมอุ่นให้แป็บหนึ่ง“ คนป่วยไม่ฟัง ลงจากเก้าอี้ทรงสูงไปเปิดตู้เย็นรื้อเอาอาหารเมื่อเช้าเข้าเตาอบเรียบร้อย...
สรุป...ไอ้ที่ซื้อมากะให้ตัวเองกินนั้นก็ต้องเก็บไว้ให้ภูริกินตอนเย็นแทน
….100%….
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์แนะนำเรื่องคำว่า “อะ” กับ “ดิ” นะคะ เราจะนำกลับไปปรับปรุงค่ะ พอดีตอนเขียนมันใช้คำเหล่านี้เพลินไปหน่อย ทำให้เสียอรรถรสในการอ่านไปบ้างต้องขออภัยด้วยนะคะ
ส่วนอีธานน้าน…สุดท้ายก็กลับมาหาคุณเมียที่ห้องค่ะ อิอิ คนมันคิดถึงอะเนอะ ไม่ยอมรับแต่แสดงออกชัดเชียว
-
รอตอนต่อไป สนุกมากๆเลยค่ะ สู้ๆนะคะ :3123: :-[
-
คลิปไรน้อ อยากดูๆๆ ส่วนอีธานนั้นนนน ในหัวเต็มไปด้วยเรื่องของภูริเลยนะคะ นั่งรถก็คิดถึงภูริ ประชุมอยู่ก่คิดถึงภูริ นี่ขนาดไม่ได้คิดอะไรด้วยนะเนี่ย 5555
-
สู้ๆค่ะ
คุณอีธานหลงเมียมั่กๆๆๆ
-
อยากให้อีธานกัดคอภูริเร็วๆเลย อ่ะ
ถ้าจะห่วงขนาดนี้นะ แหมๆพ่อปากไม่ตรงกับใจ
-
หลงภูริจะแย่แล้ว
-
ไม่อยากได้ แต่ก็ยังมาดูวันละสามเวลา ปากแข็งนะอีธาน
-
เป็นผู้ชายติดบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คุณอีธานนนนนนน เหมือนข้าวใหม่ปลามันเลย //ชอบการบรรยายที่สอดแทรกทัศนคติลงไปด้วย ทำให้เราได้อ่านนิยายที่ไม่ใช่แค่อ่านเพื่อความสนุก ชอบมากกกกก
-
อีธาน ยังไม่รู้ตัวว่าติดเมีย :m20: :laugh:
พวกอัลฟ่าที่ไม่ยอมรับหัวหน้าที่มาจากเบต้า
อีธาน ก็เอาผลงานมาเปรียบเทียบให้เห็นเลยสิ
ว่าผลงานของอัลฟ่า เบต้า หรือโอเมก้า ใครดีกว่า
เซลล์ขายของเหมือนกัน จำนวนครั้งที่ขายใครดีกว่า หาค่าเฉลี่ยเลย
ให้เห็นจะๆตา ชัดเจนกันไปเลย อย่ามองแต่ชนชั้นเท่านั้น :angry2:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
อีธานนี่ไม่ค่อยหลงภูริเล้ยยยยยยยยย
แค่พักกลางวันก็กลับมาหา อิอิ
-
:mew1:
-
ฟินจุงเยย :katai2-1:
-
จัดการมันเลย
-
อยากให้ยอมรับกันสักที หรืออีธานต้องรอให้ยาแก้คู่แท้เสร็จก่อน กิน แล้วแยกย้าย แต่ก็จะยังคิดถึงแต่ภูริอยู่ แล้วค่อยยอมรับห้ะ ต้องเสียไปก่อนถึงจะเห็นค่ารึคุณท่านประทาน
แต่ก้ชอบความฟิลกู๊ด เป็นห่วงเป็นใยช่วงนี้ น่าร้ากกกกกกกกก :impress2:
-
นี่ก็แอบคิดว่าตอนกลางวันต้องมีคนแว่บกลับบ้านแน่เลย แล้วก็จริงซะด้วย แหมมมมมมมม
-
ถึงจะยุ่งทั้งวันยังไงหัวใจอีธานก็จัดช่วงว่างมาให้ภูริได้เสมอ ฮ่าๆๆ
เคยได้ยินแต่ต่อยปากแตก อันนี้จูบปากแตก รุนแรงจังค่ะ นั่นคนป่วยเน้ออีธาน
-
อีธานไม่ได้ซึนหรอก นต่อีธานพยายามสร้างกำแพง
ขออยู่ในจุดที่ปลอดภัยของตัวเอง
ความเป็นภูริจะช่วยทลายกำแพงนั้นเอง
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ถ้าอีธานดันภูริขึ้นตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายขายได้ จะสุดยอดมากเลยแต่ก็นะจริงอย่างอีธานคิดถ้าดันภูริขึ้นตำแหน่งก็จะถูกค่อนคอดได้ว่าดันเด็กเลี้ยง (ยังไม่รับรองสถานะเมีย) ตัวเองขึ้นมา มีทางเดียวคือภูริต้องแสดงความสามารถที่มีให้พวกอัลฟ่าหัวโบราณเห็นถึงความสามารถ
อยากให้อีธานมาคิดค้นยารักษาภูมิแพ้ดีกว่ามุ่งคิดยาแก้คู่แท้ :teach:
-
เปิดคลิปอะไรให้ดูอะ จากเถียงฉอดๆถึงได้เงียบกริบกันแบบนั้น
-
เบื่อพวกคนแก่ๆ
ภูรีบๆหายน๊า เค้าเป็นห่วง จุ๊บๆๆ...แอ่ก! (อีธานถีบ)
5555+ รอตอนต่อไป
-
อยู่กินกันขนาดนี้แล้วยังบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน :haun5:
-
โอ๊ย....เขาต้องสมหวังน้า ลุ้นนานแล้ว
-
รอครับ
-
อีธาน นี่ขนาดปฏิเสธนะ ยังดูแลขนาดนี้
ถ้ายอมรับความคิดตัวเองได้แล้ว ภูริจะได้ออกจากห้องไหม
จริงๆก็ควรจะคิดใหม่ว่า ภูริก็ไม่ใช่โอเมก้าเต็มตัวนะ ยังมีความเป็นเบต้าอยู่ อาจจะยอมรับได้มากขึ้น
:L2: :pig4:
-
รอให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง
-
หมั่นไส้ผัวเมียจอมซึน อิอิ
-
วันนี้จะมาไหมน้ออออ
-
>….ตอนที่ 35 [100%]….<
ภูริอุ่นอาหาร เทมันใส่จานแล้วก็เอามาเสิร์ฟ ตามด้วยน้ำเปล่าเย็นๆ เป็นการปิดท้ายก่อนเดินมานั่งข้างๆ แล้วเริ่มทานมื้อเที่ยง ภูริไม่ได้ถาม ไม่ได้ชวนคุยอะไร ต่างคนต่างกินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมันหมด
บอกความจริงให้หนึ่งอย่าง...ภูริไม่ได้มารยาทดีแต่โคตรหิว!
คือเมื่อเช้ามันตื่นไม่ไหวก็เลยนอนลากยาวมานี่แหละเที่ยงวัน น้ำท่าก็ไม่อาบ แค่ล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย กินยาก่อนอาหาร ยาระงับฟีโรโมนแล้วถึงมาอุ่นข้าว ท้องเขาแม่งถือป้ายร้องประท้วงกันเย้วๆ ตอนที่กลิ่นอาหารแม่งลอยออกมาจากตู้อบ อารมณ์แบบ...กินเลยไม่รอร้อนได้ไหมวะ แต่จะให้กินอาหารเย็นๆ มันก็ไม่อร่อย ดังนั้นเพื่อรสชาติที่ดีเขาต้องรออีกนิสสสส
แล้วพอกำลังจะอิ่มหนำสำราญใจกับอาหารเที่ยงควบมื้อเช้าอีธานก็ดันโพล่มา ด้วยการเป็นคนดีโลกจดจำ ภูริก็เลยต้องบริการอุ่นและเสิร์ฟอาหารให้เจ้าของห้อง เคยได้ยินไหม อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย ปั้นวัว ปั้นควายให้ลูกท่านเล่นน่ะ แค่อีธานไม่มีลูก ภูริเลยไม่ได้โชว์สกิวปั้นดินที่แสนจะห่วยแตก
สมัยเรียนอาจารย์วิชาศิลปะนี่กุมขมับเลยนะ เพราะให้ทำอะไรก็เละเทะไม่มีชิ้นดี วิชาง่ายๆ ยังสอบได้คะแนนน้อยสุดของห้อง พอเข้ามัธยมปลาย เขารู้และ เขาไม่เหมาะอะไรกับคำว่าศิลปะ เขาเลยไปเข้าสายวิทคณิต ที่นี้ล่ะคุณเอ้ยยยยย หายนะของแท้มันคือวิทคณิตนี่แหละ แทบจะโอดครวญขอกลับไปให้อาจารย์วิชาศิลปะด่ากันเลยทีเดียว
“แผลเป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม” พอกินอะไรเสร็จเรียบร้อย ภูริเอาจานไปล้างอีธานก็ดันถามขึ้น เขาหันหน้าไปทางร่างสูง จับชายเสื้อนอนยืดย้วยแสนเก่ากึ๊กของตัวเองถลกขึ้นโชว์พุงพลุ้ยๆ ของตัวเอง
“อย่างที่เห็น” เขียวปั๊ด ช้ำปนม่วงด้วย เป็นจุดที่ภูริโดนต่อยแล้วด้านสีข้างก็มีรอยช้ำเพราะโดนเตะ
อีธานลุกขึ้นจากเก้าอี้ทรงสูง ตรงเข้าไปหาภูริที่เอาเสื้อลงปิดพุงอันไม่น่ามองของตัวเอง ร่างโปร่งก็งงๆ ขณะที่งงฝ่ามือของอีธานก็ลูบไล้ตรงรอยช้ำก่อนจะถลกเสื้อขึ้นดูอีกหนหนึ่ง ราวกับจะดูให้ใกล้ๆ ได้เห็นชัดๆ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“คุณทายาหรือยัง”
“ผมเพิ่งตื่น...” เป็นการตอบคำถามที่ต้องใช้สมองคิดเองนิดหนึ่ง ว่าไอ้เพิ่งตื่นเนี่ยมันหมายถึงทาแล้วหรือยังไม่ได้ทา อีธานครุ่นคิดเล็กน้อย...ไม่เข้าใจว่าการตอบว่าทาหรือยังมันยากตรงไหน?
“ทาหรือยังไม่ได้ทาล่ะ”
“ยังดิ เพิ่งตื่นไง”
“ก็แค่นั้น ตอบยากตรงไหน”
“ก็อยากให้ใช้สมองเยอะ”
“แค่นี้ก็เยอะจนปวดหัวแล้วคุณ งานการผมไม่ได้แค่ออกไปหาลูกค้าแล้วหว่านล้อมให้ซื้อของจากบริษัทเราเยอะๆ เหมือนคุณนะ ผมมีอะไรต้องจัดการเยอะแยะเต็มไปหมด แต่ละอย่างก็น่าเบื่อหน่าย...” ได้ทีก็บ่นใหญ่ ภูริยิ้มขำน้อยๆ
“เบื่อตรงไหนครับ” เขาดึงมืออีธานออก พลิกกายหันไปล้างจานสองใบให้เสร็จ
“ตรงคนนี่แหละ พวกกรรมการบริหารเก่าๆ ที่ยังไม่หมดวาระ มีแต่พวกคิดในกรอบ...คิดอะไรที่ซ้ำซากจำเจไม่ยอมเปลี่ยน ผมอยากให้ชนชั้นอื่นอย่างเบต้าหรือโอเมก้าขึ้นมามีบทบาทในตำแหน่งสูงๆ แทนอัลฟ่าอย่างเดียวที่เคยมีมา แต่พวกเขาไม่เห็นด้วย พวกเขาบอกว่าเบต้ากับโอเมก้ามันจะไปมีความเป็นผู้นำเท่ากับอัลฟ่าที่เกิดมาพร้อมสัญชาตญาณผู้นำได้ยังไง ผมก็เข้าใจนะ...ผมเคยคิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ดูจากที่ผ่านมาสิ...มันไม่ใช่อะ” อีธานสวมกอดเอวภูริจากด้านหลัง เอาหัวของภูริเป็นที่วางคางเพราะว่ามันสามารถเห็นจานที่ภูริกำลังล้างได้
“คุณก็เคยคิดแบบนั้นนี่ เคยบอกว่าคุณค่าของคนอยู่ที่ผลงาน” ภูริล้างจานเสร็จแล้ว อยากบอกว่าหัวท่านหนักมากครับ แต่คิดว่าอีธานคงเหนื่อยๆ เลยปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่ในท่านั้นต่อสักพักหนึ่ง
“ก็ใช่ไง ถึงบอกว่าเข้าใจ แต่ตอนนี้อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว ผมอยากปรับปรุงระบบ...อยากปรับปรุงคนของตัวเอง อัลฟ่าบางคนในบางแผนกก็เหมาะสมจะขึ้นรับตำแหน่งแทนหัวหน้าที่โดนปลดไป แต่ก็มีอีกหลายแผนกที่อัลฟ่ามีประสิทธิภาพด้อยกว่าโอเมก้าหรือเบต้า” อีธานคลายมือออกจากเอว เขาเลื่อนไปจับมือภูริแล้วลากให้ไปที่โซฟากลางห้อง
“อ่าฮะ แล้วแผนกผมล่ะ” ภูรินั่งลงข้างอีธาน ตรงโต๊ะกลางมีถุงยาวางอยู่ เขาจะกินยาหลังอาหารแต่ยังไม่ทายานะ ต้องอาบน้ำก่อน
“แผนกคุณเป็นเบต้าที่จะขึ้นมารับตำแหน่งแทนคนเดิม แน่นอนว่าไม่มีใครเห็นด้วย...ผมให้เขาดูอะไรบางอย่างแล้วค่อยตอบว่าเราจะมีวิธีที่ดีกว่าผมไหม ถ้ามี ผมจะรับฟังแล้วเราเอามาปรับใช้กัน ยังไงบริษัทก็ต้องเดินหน้าต่อด้วยอะไรที่ดีขึ้น” อีธานนั่งพิงพนักเต็มตัว แต่มือของเขาข้างหนึ่งยังคงโอบเอวภูริเอาไว้
“งั้นเหรอ...” ภูริกินยาเสร็จแล้ว เขาทิ้งร่างลงบนแขนของอีธานเพื่อพิงพนัก
“ใช่ ทำไม มองหน้าผมแบบนั้นมีอะไรหรือเปล่า หรือว่าคุณมีข้อเสนออะไร...” ภูริส่ายหน้า
ภูริไม่มีแนวคิดในการบริหารคนหรอก เขาไม่เคยคิดที่จะควบคุมใครให้อยู่ใต้อาณัตของตัวเองเลย เพราะเขาเป็นแค่ลูกจ้าง ทำงานตามคำสั่งนายมาตลอด ก็จริงที่ภูริเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่ครอบครัวเขาไม่มีแบบแผน เขาแค่ซัพพอร์ตแม่กับน้องให้อยู่อย่างสบายที่สุดเท่านั้น นอกนั้นก็ไม่มีอะไร
“ผมไม่มีข้อเสนอ แค่คิดว่า...คุณดูหล่อขึ้นเยอะเลยเนอะ ฮ่าๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะร่า
หล่อในที่นี้หมายถึงอะไรพอเข้าใจกันไหม ไม่ใช่หน้าตาที่หล่อนะ อันนั้นน่ะมันแน่อยู่แล้ว แต่ที่ภูริหมายถึงน่ะ...มันคือใจต่างหาก อีธานเปลี่ยนไปจากครั้งแรกที่เขารู้จักพอสมควร ท่าประธานคนเดิมนั้นปากร้าย มีคำหยาบคายอยู่ในบางครั้งยามอารมณ์ไม่ดี ไม่ค่อยเห็นหัวใครและคิดว่าอัลฟ่าคือที่สุดของชนชั้น
ก็นะ...คนที่เอาแต่ด่าโอเมก้าว่าชั้นต่ำเปลี่ยนมาได้ขนาดนี้ก็นับว่าเยอะทีเดียว
“ผมมีเวลาอีกยี่สิบนาที...” ภูริชะงัก หัวเราะกำลังมันๆ เข้าสู่โหมดงงในทันใด
“แล้ว?”
“ผมต้องไปทำงานและคุณก็ต้องอาบน้ำทายา” คิ้วขมวดแล้วล่ะ มันยังไง...ใครเข้าใจอธิบายดิ้ อีธานหมายถึงอะไรกัน เมื่อกี้คุยเรื่องงานเครียดๆ พอเขาชมเข้าปุ้บก็เปลี่ยนเรื่องปั้บ อันนี้ไอ้ภูตามไม่ทันจริงๆ ครับท่านประธานที่เคารพ
“อาฮะ”
“จะทำเบาๆ” เดี๋ยยวววววว!
ยังไม่ทันได้ถามเลยว่าอะไรคือทำเบาๆ อีธานเล่นล็อกคอเขาเข้าไปจูบดูดปากเสียแล้ว พอลิ้นสอดเข้ามาสัมผัสกับลิ้น ภูริก็เลิกถามว่าอะไรคือจะทำเบาๆ และมีเวลาแค่ยี่สิบนาที ต้องอาบน้ำทายาเหรอ เฮอะ...พูดอ้อมโลกมาไกลขนาดนั้นทำไมกัน
แล้วนี่มีคนไม่เข้าใจไหม...ไม่เข้าใจไปจิ้นต่อเองนะครับ พอดีว่า...ครางอยู่ ไม่ว่างอธิบาย!
อีธานอุ้มภูริมาส่งที่ห้องน้ำ วางลงในอ่างเปิดน้ำอุ่นให้พร้อมก่อนจะออกไปทำงาน ภูริโบกมือตามหย็อยๆ ไม่รู้อีธานเห็นไหมแต่ถือว่าเขาได้โบกมือส่งเรียบร้อยก็แล้วกันนะ ร่างโปร่งเอนกายพักผ่อนอยู่ในสายน้ำวนอุ่นๆ ชีวิตนี้ไม่เคยมีหรอกไอ้ของแบบนี้ ไม่เคยสัมผัสด้วย แล้วมาอยู่ตั้งนานก็ไม่ค่อยได้ลงมานอนแช่
ตอนเช้ามันเป็นเวลาเร่งรีบ ไม่มีใครมาแช่น้ำในอ่างตอนเช้ากันหรอก จะบอกว่าตอนเช้ามืดไง แอบตื่นเช้าๆ เลยแล้วก็นอนแช่สักสามสิบนาที แต่ภูริไม่ไหว ขี้เกียจะตื่น ตอนเย็นกลับมาก็อยากแช่ให้สบาย แต่มาถึงห้องก็ดึกแล้ว ง่วงด้วย เลยจบที่การอาบน้ำไวๆ ไม่เคยเกินห้านาที
ถือเสียว่า...วันนี้เป็นวันสบายๆ นอนแช่สักชั่วโมงก็แล้วกัน
ตามนั้น ภูริแช่ไปชั่วโมงกว่า ขึ้นมานี่ตัวเปื่อยเลย เอาเข้าปากไม่ต้องเคี้ยวนะ เนื้อนุ่มละลายในปากทันทีทันใด เขาเอาชุดคลุมมาสวมแล้วเดินออกมาทายาทั้งที่ตัวยังไม่แห้ง ทาแค่ท้องกับสีข้าง ทั้งตัวไม่แห้งก็ช่างมันสิจริงปะ ทาเสร็จแล้วทำอะไร?
ไปหนังสือมาอ่านไงภูริ...ตลก! ระดับภูริแล้วเอนกายเปิดทีวีนอนดูชิวๆ ไป หนังสงหนังสืออ่านทำไม นี่ไม่ใช่ช่วงเวลาแห่งการสอบ นี่เป็นช่วงเวลาแห่งการนอนย่อยอาหารเที่ยงต่างหากล่ะ
นอนไปก็นึกนาฬิกาที่อีธานเอามาให้เมื่อวานนี้ ภูริเก็บมันไว้ใต้หมอนที่นอนหนุนนั่นแหละ พอดีเป็นคนขี้เห่อชั่วคราว อยากจะใส่ก็กลัวอีกฝ่ายมาค่อนคอด เลยเก็บไว้ใต้หมอน เอาไปฝันว่าได้ใส่ไปทำงานแทนใส่จริงก็ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้ว นี่ถ้าไม่เจ็บเขาอยากไปทำงานมากเลยนะ จะได้ใส่นาฬิกาเรือนใหม่หล่อๆ อะไรเงี้ย
ปกติแล้วภูริเป็นคนขี้เกรงใจอยู่พอสมควร อะไรที่อีธานให้มาเขามักจดจำเพื่อที่จะหามาคืนเขาได้สักวันหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะรู้ตัวดีว่ามันยากแค่ไหน อีธานน่ะเป็นมนุษย์เงินถุงเงินถังเลยนะ อะไรที่เขาให้ก็คงจะไม่กระเตื้องความรู้สึกเขานัก แต่ที่ยอมรับนาฬิกามาง่ายๆ ก็เพราะอีธานบอกว่าไม่ชอบมันเนี่ยแหละ
มันเป็นของเหลือ...เป็นของที่อีธานไม่ชอบยังไงวันหนึ่งมันก็ถูกทิ้ง แต่นี่แหละเป็นการทิ้งที่ถูกต้อง ทิ้งให้คนที่อยากได้มัน เหมือนบริจากของไม่ใช้แล้วให้คนที่ขาดแคลน คนได้ก็ต้องดีใจมากเป็นเรื่องธรรมดา ประหนึ่งว่ารับบริจาคเสื้อผ้ามา มีแต่เสื้อผ้าผุพัง แล้วบังเอิญมันมีเสื้อผ้าที่ดีมากๆ ยังไม่ได้ใส่หลงเหลือมาถึงมือเราไง...
ว่าแล้วก็เอามาใส่ดีกว่า...
สรุปการประชุมที่กินเวลาตั้งแต่เช้ามาจนถึงบ่ายสาม มติเป็นเอกฉันจ์ให้ดำเนินการตามแบบแผนของอีธาน เพราะพวกเขาไม่สามารถหาหนทางที่ดีกว่าขึ้นมาเสนอได้ ประเด็นที่ว่ายังไงอัลฟ่าก็ดีกว่าอีธานปัดมันตกไปเพราะนั่นแค่ความเชื่อไม่ใช่สิ่งที่พิสูจน์ได้ ถ้าบอกว่าดีกว่า...ใช่ ดีมากเลยโกงมาได้หลายปีทีเดียว
แน่นอนว่าผู้ใหญ่หลายคนไม่พอใจกับทางออกนี้ พวกเขาแค่จนหนทาง คิดหาข้อโต้แย้งที่เป็นเหตุเป็นผลไปโต้กับอีธานไม่ได้ เหมือนผู้ใหญ่เถียงเด็กแล้วก็โดนเด็กมันถอนงอกเข้าให้ เพื่อเซฟตัวเอง ทุกคนจำต้องยอมไหลไปตามน้ำ แล้วก็คิดเสียว่าตราบใดที่ผลกำไรยังดีก็ปล่อยให้อีธานจัดการไปเถอะ
เพื่อนสนิทภูริที่เป็นเบต้าอยู่ในแผนกถูกเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าแผนก คำสั่งมีผลบังคับใช้ทันที พร้อมกับแผนกอื่นๆ ที่มีการปรับเปลี่ยน พนักงานทุกคนได้รับประกาศใหม่ รวมถึงกฎระเบียบใหม่ที่มีการเพิ่มเติมเข้ามาในช่วงเย็นก่อนเลิกงาน
เป็นเรื่องน่าแปลกใจ แต่ก็น่าดีใจในเวลาเดียวกัน พวกชนชั้นที่อยู่ล่างกว่าอัลฟ่าทั้งหลายรู้สึกปลอดโปร่ง ในที่สุด...วันที่ไม่ต้องอดทนกับการโดนกดขี่ก็มาถึงเสียที พวกเขาหวังแบบนั้น และคิดว่าสิ่งที่อีธานได้ทำนี้จะส่งผลดีต่อพวกเขาระยะยาว ไม่ใช่ดูดีแค่แผนการแต่ใช้งานจริงไม่ได้
หลายคนเอาเรื่องที่มีการปรับเปลี่ยนระบบและกฎของการทำงานนี้ว่าเป็นผลมาจากภูริ เพราะช่วงนี้อีธานมักมาทำงานพร้อมภูริ กลับบ้านก็พร้อมภูริ รวมถึงเรื่องที่ว่าภูริเป็นคู่แท้กับอีธาน มันก็ใช่ที่ว่าเคยมีข่าวประมาณภูริเป็นแค่เด็กเลี้ยง เป็นนายบำเรอที่ขายร่างกายของตัวเองให้ท่านประธาน
แต่ตอนนี้ไม่ว่าภูริและอีธานจะมีสถานะใดต่อกันมันไม่สำคัญ เพราะผลพวงของมันคือพวกเขาได้รับความเป็นธรรมมากขึ้นเสียที พวกเขารู้สึกขอบคุณภูริและอีธาน อย่างน้อยถึงการเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้สังคมดีขึ้นทั้งหมดไม่ได้ แต่สังคมการทำงานที่พวกเขาต้องใช้เวลาเกือบครึ่งชีวิตกับมันนั้นก็เริ่มดีขึ้นมาแล้ว...
ต่อไป หากมีใครคนใดโดนข่มแหงรังแก ไม่ว่าจะด้วยทางกายหรือวาจา พวกเขาไม่จำเป็นรายงานกับหัวหน้า แต่สามารถรายงานผ่านโดยตรงด้วยไลน์เฉพาะกิจของบริษัท เป็นที่รับเรื่องร้องทุกข์ ทีนี้จะไม่มีใครรู้ว่าใครรายงาน ที่จริงแล้ว...กล่องดำมันก็มี แต่ลายมืออ่านได้ และหัวหน้าก็สามารถแอบไปเปิดได้ การรายงานผ่านระบบอัตโนมัติอาจระบุถึงตัวคนรายงานได้ทันที แต่คนอื่นนอกเหนือจากผู้รับเรื่องจะไม่มีทางรู้เด็ดขาด
เหมือนมันมีช่องว่าง หากคุณไม่ชอบใจใครก็สามารถรายงานได้ แต่ไม่ เมื่อรับเรื่องรายงานแล้วคนของอีธานจะทำการตรวจสอบอย่างละเอียดทันที หากคนที่โดนรายงานมานั้นทำผิดจริงตามที่ได้รับ คนคนนั้นจะโดนสอบ บทลงโทษมีทั้งลดเงินเดือน ลดตำแหน่ง ถึงขั้น...ไล่ออก
แต่อีธานไม่ได้บอกว่าตรวจสอบยังไงเพราะต้องการให้เป็นความลับ หากรู้วิธีการแต่เนิ่นๆ พวกที่พยายามเอาตัวรอดก็จะหาช่องทางได้ง่ายขึ้น อีธานไม่ได้ขอให้พวกเขาเชื่อในระบบใหม่ แต่ขอให้ทุกคนลองให้โอกาสเขาดู ซึ่งทุกคนก็ยินดีที่จะลองดูกับท่านประธานไปพร้อมๆ กัน เพื่อตัวพวกเขาเอง
อีธานเชื่อว่ามันจะต้องดีขึ้น ทั้งการรายงาน การประเมินที่ใช้คนนอกครึ่งหนึ่ง คนในครึ่งหนึ่ง โดยทุกคนที่เข้าไปประเมินแต่ละแผนกนั้นจะต้องเปลี่ยนเวียนคนไปเรื่อยๆ ซ้ำกันน้อยเท่าไหร่ยิ่งดี เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการยัดใต้โต๊ะเพื่อสร้างผลงานจอมปลอมอย่างที่เคยมีมา และคนที่เข้ามาตรวจสอบก็จะไม่มีการโดนแจ้งล่วงหน้า เมื่อถึงเวลา...คำสั่งจะมาถึงพวกคุณเอง
การปรับใช้อะไรก็ตาม ทุกอย่างจำเป็นต้องใช้เวลาในการปรับตัวเพื่อทำความเข้าใจ อีธานไม่รีบร้อนให้เกิดผลวันนี้วันนั้นทันที แค่มันดีขึ้นบ้างก็เท่ากับว่าสิ่งที่เขาได้ทำนั้นเกิดผลแล้ว ที่สำคัญกว่าการคอรัปชั่นในบริษัทคือการเหลื่อมล้ำทางเพศภาพ ส่วนนี้นี่แหละที่อีธานต้องการเปลี่ยนให้ได้ และนั่นคือเหตุผลที่เขายอมลงทุนจ้างคนมาเพื่อจับตามองพนักงานในบริษัทให้ใกล้ชิดกว่าเดิม
โลกมันมีมุมเน่าเฟะ...มันไม่ได้มีแค่การเหยียดสีผิว เหยียดฐานะ เหยียดรูปร่างหน้าตา แต่มันลึกล้ำถึงขั้นเหยียดกันยันเพศที่สอง เขาเคยเป็นแบบนั้น มันยากที่ต้องยอมรับตัวเอง ยากกว่าการต้องยอมรับความจริงในบริษัทที่ตัวเองบริหารอยู่ด้วยซ้ำ แต่เพื่อให้ตัวเองก้าวไปเป็นผู้บริหารที่ดีขึ้น การยอมรับในความผิดพลาดของตัวเองคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
และเขาก็ก้าวมันผ่านมาได้...
ตอนเย็นอีธานมีนัดพบกับตำรวจเรื่องดำเนินคดีอีกเล็กน้อย จากนั้นไปพบคุณวีระและวิชุตาเพื่อขอโทษแล้วเอาข้อเสนอในการชดเชยให้กับเขาทั้งสอง เป็นโชคดีที่คุณวีระไม่โกรธเคือง ทุกที่มักมีคนแบบนี้ เขาเข้าใจมันพอๆ กับที่เข้าใจโลก บทสนทนาและข้อตกลงจบลงด้วยดี อีธานขอตัวกลับก่อนจะได้ทานอาหารค่ำเพราะว่าเขามีนัดกับคู่ครองของตนเอง
ไอ้คู่ครองที่ว่าไม่รู้ตัวหรอกว่าโดนนัด นอนหลับคาชุดคลุมอาบน้ำโดยใส่นาฬิกาเรือนหรูเอาไว้ ช่างขัดกับชุด ไม่ก็ต้องคิดเสียว่าภูริมาอาบน้ำรอสาวมาบริการ โถ...สาวของภูริตัวใหญ่กว่าภูริเสียอีกเนี่ยสิ
อีธานมาถึงห้องแล้ว เขาแบกความเหนื่อยล้าทางสมองมาด้วย แต่พอเห็นภาพอล่างฉ่างของภูริแล้วก็ยิ่งเหนื่อยเข้าไปอีก เล่นนอนที่โซฟา เอาขาข้างหนึ่งก่ายมันขึ้นไปที่พนักพิง แล้วดูชุดสิ...ชุดคลุมอาบน้ำนะ ข้างในนี่เป็นยังไงเห็นหมดเลย
ยอมรับว่าตัวเองเคยดูถูกชนชั้นอื่นไว้มากมันได้นะ แต่ต้องมายอมรับว่ามีคู่เป็นโอเมก้าที่...ที่แบบเนี่ย มันยากยังไงบอกไม่ถูก จะบอกว่าไม่มีความเป็นกุลสตรีก็ไม่ได้ ภูริไม่ใช่ผู้หญิง จะบอกว่าไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษมันก็แปลกๆ นอนอ้าซ่าแบบนี้มันรวมความเป็นสุภาพบุรุษไหม?
อีธานมีคำบ่นมากมายอยู่ในหัว แต่มันก็แค่อยู่ในหัวเพราะเขาเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ตัวเองได้ซื้อให้อีกฝ่าย ซื้อให้ไม่บอกด้วยนะว่าตั้งใจให้ ไม่รู้สิ...บอกแล้วภูริจะรับมันหรือเปล่า อาจดีใจก็ได้นะที่ได้ของหรูหราขนาดนี้ไว้ในครอบครอง หรือไม่ก็ปฏิเสธไม่เลยเพราะมันแพงเกินไป
อีธานตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งเบียดบนโซฟา เขาปิดทีวีที่ตอนนี้มันดูคนแทนคนดูมันเรียบร้อยแล้ว จากนั้นค่อยๆ เลิกเสื้อคลุมอาบน้ำของภูริขึ้นเพื่อมองดูรอยช้ำ มันไม่หายหรอก ไอ้ช้ำๆ นี่แหละที่อยู่ติดตัวได้นานกว่าบาดแผลอื่น
“คุณกลับมาแล้วอ๋อ” แล้วไอ้คนหลับก็เอ่ยทัก ตายังไม่ยอมลืมขึ้นมามองหน้าเลย
“ผมนึกว่าคุณหลับอยู่”
“ก็หลับ เพิ่งตื่นเมื่อกี้เลย...ได้กลิ่นคุณ”
“เป็นหมาเหรอถึงมาได้กลิ่นกันง่ายขนาดนี้”
“มั้ง” แล้วภูริก็อ้าปากหาวออกมาวอดใหญ่ ปรือตานิดๆ แต่กะพริบตาถี่ๆ อีธานนี่เข้ามาในห้องมืดๆ ก็ไม่เปิดไฟเลยนะ
“คุณนี่มันนอนไม่มียางอายเลยนะ ดูพาดขาเสียเห็นอะไรๆ หมดดแล้วเนี่ย” อีธานพยายามจับชายเสื้อคลุมปิดส่วนที่โป๊
“มันสบายอะ เย็นไข่ด้วย” ดูหน้าทะเล้นๆ ของภูริแล้วอยากจะดีดไข่จริงๆ เลย
“ไปอาบน้ำอาบท่าเลยไป ผมหิวข้าว...ออกมากินข้าวเร็วๆ ผมจะได้พักบ้าง เหนื่อย”
“แต่ผมเพิ่งอาบน้ำเองนะ”
“ตอนไหน?”
“ตอนเที่ยง”
“นี่กี่โมงแล้ว”
“แต่ผมอาบแล้วผมก็หลับเลยนะ ไม่ได้ทำอะไรต่อ ไม่เสียเหงื่อ ตัวก็ไม่เหนียว เพราะงั้นตอนนี้ผมยังสะอาดอยู่ ไม่ต้องอาบหรอกเนอะ” ภูริยิ้มตาปิด เชิดหน้าขึ้นนิดๆ เพื่อโชว์ความตาหายของตัวเอง
“ตรรกะอะไรของคุณ ไม่เอา...ไปอาบน้ำใหม่เลย ไม่เหนียวตัวก็ต้องอาบ เนี่ย นอนมันอยู่อย่างนี้ทั้งวันมีกลิ่นตัวแล้ว” อีธานก้มหน้าไปสูดดมเนื้อตัวภูริตรงบริเวณคอ ก็ไม่เหม็นอะไร กลิ่นสบู่ยังอยู่แต่อยากให้ภูริไปอาบน้ำใหม่เท่านั้น
“แค่ล้างหน้าได้ไหม ผมขี้เกียจอาบอะ น้า...ผมตัวไม่เหม็นหรอก” ภูริทำหน้าอ้อนในระยะประชิด เห็นแบบนี้แล้วอดถอนหายใจไม่ได้
“ก็ได้ งั้นไปล้างหน้าซะ นี่นอนไปได้ยังไงทั้งวัน แล้วแบบนี้กลางคืนคุณจะหลับไหม บอกก่อนเลยนะว่าผมเหนื่อยมาก คุณไม่หลับก็ห้ามรบกวนผมล่ะ” พูดไปก็ดึงภูริให้ลุกขึ้นด้วย
“เดี๋ยวผมนวดให้ แต่กินข้าวก่อนนะ...” ช่วยพูดเรื่องเดียวกับอีธานที ขอถอนหายใจอีกรอบ..นิสัยพูดคนละเรื่องนี่แก้ได้ไหมนะ?
“งั้นก็รีบๆ” ถ้ามันไม่แย่ก็ช่างมันเถอะ อีธานส่ายหน้าเบาๆ ยามมองร่างโปร่งเดินเข้าห้องน้ำแทนที่จะไปเปิดไฟห้องก่อน
….100%….
มาแล้ววววว รีบมาเลย เมื่อวานหายหน้าหายตาเพราะว่าติดเกม แฮ่ เล่นเกมกับเพื่อนเพลินไปหน่อยต้องขออภัยค่ะ นานๆ จะเข้าไปเล่นกับเขาซะที ยิ่งเจองานสิ้นเดือนเยอะๆ นี่แบบ…ขอผ่อนคลายสมองโหน่ยยยยย
ส่วนคู่รักแสนซึนน้าน…มีอะไรหวานกว่าพวกเขาอีกไหมคะ?
-
:z13:
อยู่กันไหลลื่นมาก เสมือนเข้าหอกันมาหลายปีแล้ว
จะรู้ตัวกันบ้างไหม อีธานน่ะคงรู้แต่พยายามกดมันอยู่
แต่ถฝภูรินี่ซิ คงไม่รู้ตัวหรอก
เพราะที่ผ่านมาก็มีแต่ งาน เงิน แม่ น้อง
-
หวานแปลกๆ หวานตรงไหนก่ไม่รู้ แต่ว่าหวาน งงเนอะ 555
-
:กอด1:
-
:impress2: :impress2:
-
คนหนึ่งพยายามมองข้าง อีกคนพยายามกดเอาไว้
แต่ก็เข้ากันได้เป็นธรรมชาติ
แต่เรื่องไข่ภูรินี่ 55
:L2: :pig4:
-
เป็นเมียที่ดีมาก นวดให้ด้วย
-
อ่านตอนที่ภูริคิดถึงเรื่องนาฬิกาว่ามันเป็นของเหลือที่อีธานไม่ชอบ ที่สุดแล้วก็ต้องทิ้ง เอาไปให้คนอื่นต่อ คนที่ได้รับก็ดีใจนี่ นึกถึงครามเลย ว่าจริงๆแล้วครามอาจจะชอบภูริ รอวันที่ยาแก้คู่เสร็จ ภูริกับอีธานแยกย้ายกัน ก็อาจจะรอเสียบเลยก็ได้ ฮึ่มมมมมมมมมมม จะเป็นยังไงต่อไม่รู้ แต่ตอนนี้นี่ดีมากกกกกก หวานเว่อร์ :-[
-
ดีจัง ดีต่อไปเรื่อยๆ
-
กลับมาก็บ่นกันงุ้งงิ้งๆ น่ารักนะเนี่ย
-
โอ๊ย หวานกันจริงๆด้วย หวานมาก เขินเลย
แม้ ncจะชอบตัดเสมือนละครหลังข่าว
แต่ก็ดำเนินต่อได้อย่างฟิน
ยอดเยี่ยม
จะว่าไปตอนนี้เริ่มเห็นความแตกต่างของอีธานที่มีต่อภูริมากขึ้นแล้วทั้งการกระทำ ทั้งคำพูด
มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าแฟนกันอ่ะ ง่อวววว
-
:pig4:
-
:pig4:
-
สองคนนนี้นับวันยิ่งเหมือนคู่แต่งงานทึ่อยู่กันมานานแล้ว เหมือนพูดกันคนละเรื่องนะ แต่ก็เข้าใจกัน
-
เฮ้ย ทำไมตอนนี้มันละมุนงี้
-
รักเขาชอบเขาละสิ บอกไปเลยพ่อคุณ
-
บรรยากาศสีชมพู
-
สามีกลับมาเจอภรรยานอนอ่อย? เอ่ยหลับคิดว่าเหนื่อยเพิ่มแน่ๆ เหนื่อยไรน้อ แต่ก็น่าจะชอบมิใช่รึ
ดีใจละสิเมียใส่นากาที่ตั้งใจซื้อแต่ดันปากแข็งกลัวบอกตรงๆ เขาไม่เอา โอ๊ย...น่ารักไปอีกคะบอส
ชีวิตเหมือนคู่ครองใช้ชีวิตกันมานาน ขอให้ยอมรับซึ่งกันและกันแล้วใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไปนะคะ :mew1:
:L2: :pig4: :L1:
-
งุ้ย! เหม็นความรัก ฮ่าๆๆๆๆ
ทำไมไม่เป็นแฟนกันให้รู้แล้วรู้รอด
-
ทุกๆที่ก็จะอบอวนด้วยกลิ่นของความรัก :hao7:
-
ยอมเขาไปมากกกกกกเลยนะอีธาน รู้ตัวใช่ไหม
เมื่อก่อนเอะอะก็ด่า เอะอะก็ว่าเจ็บๆแสบๆ
แต่เดี๋ยวนี้แค่บ่น บ่น และยอม
เมื่อไหร่จะรู้ตัวเนี่ยว่ารักเขาไปแล้ว
-
นัวเนียเค้าขนาดนั้นยังคิดว่าเมาฟีโรโมนอยู่ป่าวคะคุณ
-
เหม็นกลิ่นความรัก
-
:pig4:
-
รอเหมือนเดิม
-
:กอด1:
-
:mew1:
-
>….ตอนที่ 36 [100%]….<
ภูริเข้มแข็งกว่าที่อีธานคาดคิดเอาไว้มาก ทั้งที่เจอเรื่องราวสะเทือนใจที่ป้ายรถเมล์นั้นไปแต่เจ้าตัวก็ยังดูแฮปปี้ดีกับชีวิตที่ต้องอยู่ติดกับห้องของอีธาน เขามักจะกลับมาที่ห้องตอนเที่ยงวัน กลับมากินมื้อเที่ยงแล้วก็นั่งเล่นอยู่กับภูริชั่วโมงนิดๆ แล้วกลับไปทำงานต่อ ซึ่งมันก็ไม่เชิงว่านั่งเล่นอย่างเดียว แต่บ่นให้ภูริฟังด้วยมากกว่า
อีธานมักเล่าเรื่องที่บริษัทให้ฟัง อัปเดตการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะสถานการณ์ของกรรมการบริหาร ยันพนักงานทั่วไป ภูริเป็นผู้ฟังที่ดี...ฟังไปนั่งกินขนมไปด้วย บางวันอีธานจะพาภูริไปหาหมอเพื่อตรวจสุขภาพ ข้างนอกอาจจะดูไม่เป็นอะไร อีธานห่วงเรื่องอวัยวะภายในที่บอบช้ำมากกว่า แต่ดีที่ภูริเป็นคนแข็งแรง ยาที่กินก็เป็นแค่ยาแก้ปวด แก้อักเสบ ยาคลายกล้ามเนื้อพื้นฐานไม่มีตัวไหนหนักพอจะให้เสี่ยงเกิดอาการแพ้ยา
ติดอยู่นิดหน่อย...ยาแก้ปวดไม่ได้ผลกับภูรินัก
จากที่ภูริคุยกับหมอคือภูริมักกินยาแก้ปวดตัวนี้เป็นประจำ เวลาปวดหัวหรือไม่สบายเป็นไข้หวัดทั่วไป ทำให้ร่างกายคุ้นชินกับตัวเองและเกิดการดื้อยาขึ้น อีธานบ่นน้อยๆ ว่าแค่ยาแก้ปวดยังดื้ออีก ภูริไหวไหล่...ทำไมล่ะ ก็คนมันดื้อนี่!
พออาการดีขึ้นมาก แล้วงานก็ไม่เยอะเท่าไหร่ อีธานจึงพาภูริมากินข้าวนอกบ้านหลังจากไปหาหมอเสร็จ อาการหายเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นแล้ว วันจันทร์นี้ภูริก็สามารถกลับไปทำงานได้ตามปกติ คนป่วยดีใจใหญ่เลย ยิ้มกว้างใส่เขาพร้อมบอกว่าผมอยากจะกลับไปหาเงินเต็มที ช่างเป็นคนที่คิดถึงแต่เรื่องเงินๆ ทองๆ จริงเลย
“คุณจะซื้อโทรศัพท์เหรอ...” ภูริชะโงกหน้าจากข้างหลังของอีธาน ก็ร่างสูงเล่นตรงดิ่งมาร้านขายมือถือโดยไม่บอกไม่กล่าว ไม่ดูเลยว่าขายาวๆ นั่นทำให้คนโดนจูงมือเดินตามแทบจะไม่ทัน ไอ้บ้าเอ้ย เตะตัดขาซะเลยหนิ
“แล้วเห็นว่าผมเข้าร้านอะไรล่ะ ตาคุณก็มีหนิ หรือว่าเอาแต่ไปมองอะไรอยู่ ผมเห็นนะ...เบต้าสาวเมื่อกี้หน้าอกหน้าใจใหญ่ไม่ใช่เล่นเลยว่าไหมล่ะ” เอ้า แค่อยากรู้ว่าของแท้หรือเปล่าผิดเหรอ? ว่าแต่...สังเกตขนาดว่าเขามองอะไรเลยหรือไงกัน
อ๋อ...รู้แล้ว!
“คุณเองก็มองคนเดียวกับผมชิมิล่า ไม่งั้นไม่รู้หรอกว่าผมมองคนไหนอะ” ภูริเอานิ้วจิ้มไหล่อีธานจึ้กๆ อย่างกับเพื่อนแซวกัน
“เปล่า เห็นคุณมองจนคอหันเลยต่างหาก นี่ถ้าผมไม่จูงมือคุณอยู่ คุณคงเดินชนถังขยะตรงไหนสักที่ไปแล้วล่ะ หัดสนใจทางเดินบ้าง ไม่ใช่ให้ความสนใจกับอะไรแบบนั้น ให้ตายดิ...สมองคุณมีแต่เรื่องใต้สะดือหรือไง” บ่นยาวเลยเว้ย ก็เท่านั้นแหละ บ่นได้บ่นดี บ่นทุกวัน บ่นจนจะส่งไปรายการแข่งแร็ปแล้ว น่าจะเข้าแข่งได้อยู่
“ผมแค่สงสัยว่านมจริงไหม มันใหญ่มากเลยนะ”
“ทะลึ่ง” อีธานส่ายหัวกับความสนใจอันไร้สาระของภูริมาที่มือถือตรงหน้า
จะว่าไป มือถือเขาหน้าจอแตกไปตั้งแต่ตอนโดนกระทืบนี่นะ เรียกว่ามันร้าวข้างในแต่ไม่ได้แตกละเอียดจนเล่นไม่ได้ พออีธานให้ความสนใจกับโทรศัพท์ตรงหน้า ภูริก็หันไปให้ความสนใจกับมันเช่นกันแต่เป็นคนละเครื่อง คือ...อีธานเล่นดูเครื่องเกือบสี่หมื่น กระผมไม่ไหวจริงๆ ขอรับ ขอไปดูเครื่องถูกๆ สักไม่เกินสี่พันเพื่อตั้งเป้าหมายให้ตัวเองซื้อเดือนหน้าดีกว่า
อันที่จริงเดือนนี้เงินก็พอเหลือ แต่เขาไม่กล้าใช้มัน เก็บเอาไว้สำรองสำหรับแม่กับน้องแล้วก็กินรายวันดีกว่า มือถือก็ไม่ถึงกับใช้ไม่ได้ แถมเขาเองก็ไม่ใช่พวกติดโซเชี่ยลสักเท่าไหร่ ดูยูทูปได้ก็จบแล้ว
“คุณชอบสีอะไร” ขณะที่กำลังมองเครื่องล่ะสามพันเก้าอยู่อีธานก็เดินเข้ามาถาม ช่างเป็นคำถามที่ชวนงงมากมาย
“ฮะ...สีเหรอ ชอบสีฟ้านะ สีดำก็สวย อืม...สีม่วงก็เท่ดี” พูดไปยิ้มไป ลองนึกดูว่าอีธานใช้มือถือสีม่วง...
“ม่วง?”
“ใช่ๆ ผมชอบสีม่วง เท่นะคุณ ถ้าคุณจะซื้อคุณซื้อสีม่วงใช้เลย ไม่เหมือนใครดี” แอบขำในใจแป๊บ ท่านประธานของทุกคนกำลังจะพกมือถือสีม่วงแหละครับทุกคน!
“สีมันไม่เหมาะกับผู้ชายเลยนะ ผมว่าสีดำดูดีกว่าไหม สีทองงี้ สีขาวงี้ เอาอะไรที่มันดูธรรมดาดีกว่าเหอะ ไอ้สีแปลกๆ แบบนั้นน่ะเขาทำมาเพื่อผู้หญิงใช้เพราะผู้หญิงจะชอบสีสันมากกว่า” ดูมีเหตุมีผล แต่ทำไมอะ...สีม่วงอีธานก็ใช้ได้นะ
“โหยคุณ เอาสีม่วงนี่แหละ ไม่ต้องเหมือนใคร” ยักคิ้วให้หนึ่งที ยุเต็มที่เพราะหวังว่าจะได้เห็นอีธานใช้มือถือสีม่วงแวววาวเครื่องนั้น
“อืม” อีธานเดินจากไปหาพนักงาน ภูรินี่ชะโงกหน้ามองตามอย่างไว
อย่าบอกนะว่าซื้อสีม่วงจริงอะ ฮุ่ย....อีธานพกมือถือสีม่วง ฮ่าๆ
ภูริไม่เข้าไปใกล้ขณะที่อีธานกำลังตกลงซื้อมือถือราคาหลายหมื่นอยู่ จริงๆ เขาแอบเผือกอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ ไม่ได้ไปไหน หูก็แอบฟัง ได้ยินอีธานสั่งเครื่องสีม่วงจริงอย่างที่คิดเอาไว้เล่นๆ ไม่นึกว่าจะเอาจริงอะนะ พอนึกว่าอีธานใช้มันแล้วเขาก็อมยิ้มอยู่กับตัวเองไม่ยอมหุบ
ทีนี้พ่อจะแซวให้บ่อยๆ เลย
“คุณเอามือถือมาหน่อยดิ” อีธานเดินมาสะกิด
“เอาไปทำอะไรอ่า...”
“เอามาเหอะ” ไม่ว่าเปล่า อีธานล่วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงของภูริเพื่อจะหยิบมือถือที่เขาเห็นว่าอีกฝ่ายเอาใส่ไว้
“เดี๋ยวๆ” ไม่ทันแล้ว อีธานเอามือถือเขาเดินไปหาพนักงานเรียบร้อย
คราวนี้ไม่สามารถแอบเผือกห่างๆ ได้เมื่ออีธานกำลังส่งมือถือให้พนักงานงัดแงะเครื่องของเขา ภูริรีบปรี่เข้าไปหมายจะเอ่ยปากห้ามแต่อีธานก็ดึงให้เขานั่งลงข้างกัน ภูริมองอีธานสลับกับพนักงานไปมาด้วยความไม่เข้าใจในสถานการณ์ ไม่ได้โง่นะ แค่แบบว่า...ไม่เข้าใจแค่นั้นเอง
“เดี๋ยวช่วยล็อกอินเมลให้หน่อยนะคะ” พนักงานส่งมือถือเครื่องใหม่เอี่ยมสีม่วงจ๋าจัดมาให้อีธาน
“เอาจัดการสิคุณ” อีธานหันมาทางเขาต่อ หมายถึง...เขาต้องล็อกอินเหรอ?
“ผม?” ภูริชี้ไปที่ตัวเอง
“ใช่ คุณนั่นแหละ ชอบไม่ใช่เหรอ..มือถือสีม่วงอะ” ทำไมรอยยิ้มคุณมันช่าง...ฮ่วย!
“เอ่อ ผมนึกว่าคุณจะใช้เอง เฮ้ย...เดี๋ยวดิ ไม่เอาสีม่วงดิ”
“อย่าเยอะ เร็วๆ ผมรีบ” อีธานตัดบทฉับ สายตาบังคับข่มขู่พุ่งตรงมาที่ภูริจนคนโดนมองไม่อาจขัดขืนอะไรได้
กะว่าจะแกล้งเขา สุดท้าย...เวรกรรมดันเข้าตัวเอง โถ สงสารชีวิตไอ้ภู ตอนนี้ต้องมาใช้มือถือสีม่วง แต่ไม่เป็นไร...บนโลกใบนี้มีสิ่งที่เรียกว่าเคสมือถือ ฮ่าๆ ไม่ได้แดกกูหรอก ภูริพูดในใจแล้วก็รับมือถือมาจัดการตามที่พนักงานต้องการ
ใช้เวลาในการซื้อมือถืออยู่ราวครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มทั้งสองก็เดินออกมาจากร้าน อีธานยังคงมีสีหน้าราบเรียบแต่ภูรินี่ยิ้มกว้างจนหน้าบานไปหมด เอ้า ไม่ดีใจเหรอ ได้มือถือใหม่ เครื่องหนึ่งนี่เกือบสี่หมื่นเลยนะ โอ้โห...แพงกว่าเงินเดือนข้าพเจ้าอีก
“ซื้อให้จริงดิ?” ภูริเงยหน้ามองอีธานทั้งที่กำลังเดินอยู่ด้วยกัน
“ก็คุณบอกว่าผมทำให้คุณซวยไม่ใช่เหรอ ผมก็รับผิดชอบให้ด้วยการซื้อมือถือให้ใหม่นี่ไง แต่บอกไว้ก่อนนะ ถ้าคุณระวังตัวมากกว่านี้เหตุการณ์นั้นก็จะไม่เกิดขึ้น คราวต่อไปอย่าทำอะไรที่มันเสี่ยงแบบนั้นอีก อย่าทำตัวให้ผมเป็นห่วงนัก” เป็นห่วง...เป็นห่วงนะครับผม ภูริเอามือถือใส่เข้าไปในถุงแล้วควงแขนอีธาน
“รู้แล้วพ่อ” เอ้า อีธานไม่เหมือนพ่อเหรอ? ภูริว่าเหมือนนะ บ่นซะอย่างกับเขาเป็นลูกสาวงั้นแหละ
“ปากดีเดี๋ยวโดน” ก็ว่าไปงั้น ภูริคนนี้รู้ทันหรอกท่าน ได้แค่บ่น ได้แค่ว่า แล้วก็ขู่ไปเรื่อยเปื่อยตามประสา แต่ไม่เคยทำอะไรเขาเลย
อีธานพาภูริเดินมายังโซนอาหาร เขาตั้งใจจะเข้าร้านอาหารไทยตามแบบที่ตัวเองชอบ แต่เห็นแล้วล่ะว่าสายตาของภูริกวาดไปมองร้านสเต็กตรงหัวมุมบันไดเลื่อน อีธานไม่สนใจ เขาปล่อยให้ภูริมองสเต็กตาละห้อยแล้วลากร่างโปร่งเข้าร้านอาหารไทยไป
ภูริไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องการกิน เลี้ยงอะไรก็กินอันนั้น ไม่เรียกร้อง ไม่อ้อนขอ ส่วนที่อีธานรู้ว่าภูริอยากกินอะไรแต่ไม่พาไปกินนั้นเพราะเขารู้สึกว่าร้านแบบนั้นมันเป็นเนื้อสำเร็จรูป มันไม่อร่อย ถ้าจะกินสเต็กชั้นดีมันต้องไปร้านอื่น และคราวหน้าเขาค่อยพาภูริไปกินก็ยังไม่สาย
ภูริปล่อยให้อีธานสั่งอาหารไปตามเรื่องตามราว เขาไม่มีอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษ แค่ไม่เผ็ดมากเขาโอเคหมดทุกเมนู ที่สำคัญ...มือถือเครื่องหรูกำลังรอเขาเล่นอยู่คร้าบ เปิดเครื่องนะ เข้าการตั้งค่าแล้วเอาหูฟังมาเสียบ ตั้งค่าเสียงดนตรีต่างๆ สายเรียกเข้าเอย เสียงข้อความเอย หรือแม้แต่ภาพหน้าจอที่ภูริเอารูปการ์ตูนขึ้น
นาฬิกาก็แพง มือถือก็แพง...โอ้ยๆ รู้สึกตัวเองรวย!
แบบนี้เรียกรวยได้ไหมอะ ถึงไม่รวยแต่ก็ดูเป็นคนมีอันจะกินมากขึ้นนะ นี่ถ้าเขาซื้อเสื้อผ้าใหม่ เอาแบบ...มีแบรนด์หน่อยรับรองเลยว่าสาวๆ ต้องกรี๊ด หนุ่มๆ ต้องอิจฉา แต่เอ๊ะ นึกถึงกระเป๋าเป้สะพายของตัวเองแล้ว...ก็ยังดูจนอยู่ดีอะเนอะ ไม่สิ ต้องเรียกว่าเขามันสายลุย กระเป๋ามันก็จะมอมๆ หน่อย แค่นั้นเอ๊งงงงง
“นั่งอมยิ้มจนเหมือนคนบ้าแล้วน่ะ” อีธานบ่นลอยๆ
“ผมเห็นคุณนั่งมองผมตลอด นึกว่าชินแล้วซะอีก” เก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วมานั่งประสานมือไว้ใต้คางเลียนแบบท่าทางของอีธาน
“ผมเปล่ามอง”
“จ้ะ” หึหึ...คิดว่านี่ไม่สังเกตไงจ้ะ นั่งมองอย่างกับเขาเป็นแมวกำลังนอนเลียขนตัวเองอยู่งั้นแหละ
อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟทีละอย่างสองอย่าง ภูริต้องเลิกเลียนแบบอีธานแล้วมาตั้งหน้าตั้งตาดูอาหารบนโต๊ะ พอดีเมื่อกี้เอาแต่เล่นมือถือเลยไม่ได้ยินหรอกว่าอีธานสั่งอะไรมากินบ้างในมื้อนี้ แต่จะว่าไป...มาอยู่กับอีธานนี่ข้อดีเด่นๆ เลยก็คงจะเป็นเรื่องกินนี่แหละมั้ง กินดีอยู่ดีจริงๆ เลยไอ้ภูเนี่ย
อิ่มหนำสำราญกับอาหารแล้วก็ยังไปเดินเล่นกันต่ออีกหน่อย ซึ่งส่วนที่อีธานดูเป็นพิเศษนั้นจะเป็นเสื้อผ้า ภูริดันใส่กางเกงสามส่วนตลาดนัดกับเสื้อยืดราคาถูก ช่างไม่เหมาะกับโซนนี้เป็นอย่างมากถึงมากที่สุด โปรดมองไปที่รองเท้านะ แกมโบ น่อว ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ต้องใส่ช้างดาวอะ
อีธานแวะเข้าไปซื้อของอยู่สองสามร้าน ซึ่งภูริก็แค่เดินดูบ้างประปรายไม่ได้สนใจเท่าไหร่ คือเขากับอีธานมีการแต่งตัวที่ไม่ไปทางเดียวกัน เขานี่ใส่แค่เชิ้ตกับกางสแล็กทำงาน ชุดอยู่บ้านก็กางเกงบอล เสื้อยืด ซื้อเอาตามตลาดถูกๆ แต่อีธานไม่ใช่แบบนั้น ความต่างมันยิ่งมากขึ้นไปอีกเมื่อภูริลองพลิกดูป้ายราคาของเสื้อผ้าในร้านที่อีธานเข้า
โอ้โห....วางมึงวาง!
ทำงานได้เดือนละล้านเดี๋ยวจะซื้อใส่นะ ยิ่งเป็นกางเกงยีนส์นี่ น้ำตาจิไหล เขามองทางอีธาน เจ้านั้นเอามาทาบแล้วทาบอีก เปลี่ยนอยู่สองสามแบบ สุดท้ายก็กวาดมาสามตัวนั้นเลย เหอะๆ คนรวยนี่คนรวยจริงๆ หลายร้านที่ภูรินั่งเล่นมือถือรอตรงที่ที่เขาจัดไว้ให้ เพราะอีธานค่อนข้างจะเลือกเสื้อผ้านานอยู่เหมือนกัน
นี่ผัวหรือเมีย?
แต่ภูริไม่คิดอะไรมาก เวลามากับลูกค้าก็แบบนี้ แต่นั่งรอสบายๆ อย่างนี้ไม่ได้เท่านั้น ผู้หญิงบางคนต้องเข้าไปช่วยเลือก ไปเสนอความคิดเห็นให้เธอเหล่านั้นเพื่อความสบายใจและเพื่อยอดขายที่ดีขึ้น
เผลอแป็บเดียวถุงเสื้อผ้าก็เต็มไม้เต็มมืออีธาน ดีนะที่เขาไม่ต้องช่วยอีกฝ่ายถือ คือเสนอความช่วยเหลือไปแล้วแหละแต่อีธานไม่ต้องการ เขาก็เลยได้แค่เดินจับมือไปกับอีธานจนกระทั่งอีธานได้ของตามที่ตัวเองต้องการหมดแล้วถึงได้นั่งรถกลับมาที่ห้อง
ภูริทิ้งร่างเปื่อยๆ ของตัวเองไว้ที่โซฟากลางโถงชั้นล่าง เน็ตในนี้แรงเขาก็เลยเริ่มโหลดแอพพลิกเคชั่นต่างๆ เอาไว้ในเครื่อง ด้วยความที่มือถือเครื่องนี้มันดีกว่าเครื่องเก่ามาก ความจำก็เยอะ แถมยังใส่เมมเมอร์รี่จากเครื่องเก่าได้อีก ภูริเลยจัดแอพไปเพียบ โดยเฉพาะแอพที่เอาไว้ดูไอดอลสาวในดวงใจ
“ทำอะไร...” อีธานเอาของไปเก็บเสร็จก็เดินมานั่งข้างๆ ภูริเอนกายพิงไหล่หนาทันทีด้วยความชิน
“ดูน้องๆ ไลฟ์สด คุณดูดิ...น่าร้าก” ภูริยื่นหน้าจอให้อีธานดู มือถือเครื่องม่วงจ๋าโชว์ภาพเด็กสาววัยสิบแปดกำลังยิ้มหวานตาหยี เอ่ยขอบคุณคนที่ซื้อโดมให้เธอ ซึ่งโดมหนึ่งอันมีมูลค่าเป็นพันบาท เรียกง่ายๆ ว่านี่คือการเปย์ของโอตะที่แท้จริง
“ไร้สาระ นั่งดูเธอพูดๆ ไปเนี่ยมันได้อะไรเหรอ”
“ความสุขไง นี่ถ้าผมมีเงินนะ ผมจะเปย์!” สีหน้าเอาจริงเอาจังมาก แต่ตอนนี้เปย์ได้แค่หัวใจดวงล่ะห้าสิบบาท อะ...อย่าเพิ่งคิดว่าเขาเปย์ ไม่ๆ แค่พูดเฉยๆ ว่าเปย์ได้แค่นั้น เขาไม่ยอมจ่ายง่ายๆ หรอก เสียดายเงิน
“ต้องเสียเท่าไหร่ถึงได้มานอนด้วย” อีธานพูดงี้ภูรินี่เงยหน้ามองขวับเลย!
“เสียเป็นแสนแขนก็ไม่ได้แตะ!” มันเป็นความจริง ถึงเขาจะไม่ค่อยได้เข้ามาดูอะไรอย่างนี้แต่ภูริรู้ดีว่าไอดอลสาวคนหนึ่งนี่มีคนเปย์ได้หนักมาก บางคนอาจได้ถึงหลักล้าน แต่ก็...ได้แค่คำขอบคุณกับยิ้มหวานๆ
“หึ ถ้าเสียเป็นแสนนี่ผมเอาตัวท๊อปๆ มาบริการได้เลยนะ สนใจไหมล่ะ ดีกว่ามานั่งเปย์แล้วไม่ได้อะไรอย่างนี้เยอะเลย”
“คุณแม่งไม่เข้าใจความสุขของผมเลยอะ ผมไม่ได้จะเอาเธอเว้ย ผมแค่ชอบที่เธอยิ้มเธอหัวเราะเนี่ย น่าร้าก ไม่เห็นเหรอ ดูความสดใสนี่สิ โอ้ย...ใจจะวาย” สีหน้าภูริเพ้อเจ้อมาก ยิ้มหวานจนตาปิดไปแล้ว โคตรน่าหมั่นไส้
“นี่แค่มองยังเยิ้มขนาดนี้ ถ้าได้เปย์จะขนาดไหน”
“บรรลุธรรรมเลยล่ะ” ภูริตอบโดยไม่คิด มันเป็นความใฝ่ฝันของโอตะตัวน้อยๆ ที่เลี้ยงตัวเองก็ยังไม่รอดอย่างเขามากเลยนะเว้ย
อีธานควักมือถือตัวเองออกมา เขามองไปที่หน้าจอของภูริก่อนจะหาแอพพลิกเคชั่นนั้น เมื่อรู้ว่าอันไหนก็โหลดพร้อมกับผูกบัญชีเรียบร้อยโดยที่ภูริยังนั่งฟังเธอพูดเจือแจ้วไปเรื่อยเปื่อย
ก็...เข้าใจไงว่าแค่นั่งฟังคนคนนหนึ่งพูด นั่งดูคนคนคนหนึ่งยิ้มแล้วมันมีความสุขได้ยังไง
“อะ...” อีธานส่งมือถือของตัวเองมาตรงหน้า
“ครับ? เอามาให้ทำไม”
“ให้ลองเปย์ไง ลองดู”
“ได้เหรอ? นี่คุณยอมให้ผมทำอะไรไร้สาระขนาดนั้นด้วยเหรอ”
“แค่สงเคราะห์พวกติ่งไม่มีจะกินอะ เอ้า ลองดู เป็นประสบการณ์ไง แต่บอกก่อนนะว่า...ไม่ฟรี” ภูริขยับนั่งเบียด แย่งมือถือมาเรียบร้อยโดยไม่สนคำว่าไม่ฟรีของอีธาน
“ผมรู้ แต่ผมขอสวมบทเป็นโอตะสายเปย์ก่อน จากนั้น...อะไรจะเกิดก็ช่างแม่ม!” เออ หนักแน่นจนอีธานปวดหัวเลย
ภูริเริ่มต้นการเปย์ของตัวเองด้วยการกดโดมราคาสามพันให้เธออย่างสวยงาม หญิงสาวในไลฟ์ยกมือไหว้ ยิ้มหวานแล้วเอ่ยชื่อของอีธาน อ๋อ ไม่ต้องแปลกใจ เพราะว่าชื่อแอคเคาท์มันเป็นของอีธาน ภูริพิมพ์กลับไปว่าให้เรียกชื่อตนเอง เมื่อหญิงสาวรู้ว่าเรียกชื่อผิดก็รีบเรียกใหม่ โอ้ย...น่ารักเกินห้ามใจ เปย์อีก เปย์มันเข้าไป
การทุ่มเงินให้น้องอันเป็นที่รักนี่มันมีความสุขจริงๆ ได้ยินเธอเรียกแต่ชื่อตัวเอง พูดคุยกับตัวเองนี่มันฝันที่เป็นจริงชัดๆ ภูริกดสติ๊กเกอร์ซึ่งต้องใช้เงินซื้อรัวๆ ด้วยความเพลินมือ รอยยิ้มของสาวสวยทำให้ภูริมีสติน้อยนิด ลืมไปแล้วว่าเงินที่เขาเอามาใช้ไร้สาระจนหมดไปหลายหมื่นนี่ไม่ใช่เงินตัวเองเลยแม้แต่บาทเดียว
อีธานมองการกระทำที่หาประโยชน์อะไรไม่ได้ของภูริไปเรื่อยเปื่อย ภูริทั้งพูด ทั้งคุยกับคนในไลฟ์ หน้าตาแช่มชื่น ยิ้มจนแก้มฉีกไปถึงหูได้แล้ว โคตรน่าหมั่นเขี้ยว แต่ยังมองต่อไป ดูภูริทำในสิ่งที่อยากจะทำไปเรื่อยๆ โดยไม่ว่า ไม่ดุไม่ด่าอะไรเลย
รอยยิ้มเต็มแก้มขนาดนี้จะด่าอะไร...ทำไม่ลงจริงๆ
ภูริขยับตัวขึ้นนั่งตักอีธาน เอนหายพิงอีธานเต็มตัวเพื่อให้อีธานได้ดูความน่ารักสดใสของน้องไอดอลสาว ไม่วายชวนอีธานเปย์ให้เธออีก ซึ่งอีธานไม่สนใจ นั่งกอดเอวภูริไปเงียบๆ แบบนั้น คนในไลฟ์มันไม่ได้ถูกอกถูกใจอะไรเขานี่ ก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไปที่หน้าตาไม่ได้วิเศษขนาดนั้น แค่น่ารัก ยิ้มสวย แค่นั้นอะ ไม่มีอะไรเลย
ตลอดการไลฟสดหรือจะเรียกให้ถูกว่าตลอดการเปย์แบบไม่บันยะบันยังของภูรินั้น เจ้าตัวมีความสุขมาก มากจนเรียกว่าเข้าไปอยู่ในโลกอันสวยสดงดงามที่ไหนสักแห่งไปเป็นที่เรียบร้อย มุมเพ้อเจ้อของภูริน่ะอีธานเห็นมาหลายมุม แต่มุมนี้เพิ่งเคยเห็น แล้วก็รู้สึกว่าภูริเหมือนคนเมามาก มันดูแบบ...เพ้อเจ้อหนักหนาสาหัสจริงๆ
“ฮ่า....มีฟามสุข” เธอคนนั้นปิดไลฟไปแล้ว
“กดให้เขาซะไม่นึกถึงเงินผมเลยนะ” นั่นแหละ...ภูริหันขวับอีกครั้ง
“เออวะ เงินคุณนี่ ฉิบหายล่ะ หมดไปเท่าไหร่อะคุณ เช็กได้ปะ ผมกดเพลินเลยอะ...ขอโทษ” แทบจะลงไปกราบแทบเท้า ก็ใครให้อีธานเงียบไม่เบรกเขาเลยวะ ปกติต้องเบรกเขาสักหน่อยดิ นี่ปล่อยเขาจิ้มเอาจิ้มเอา โอ้ยตาย แบบนี้โทษเขาคนเดียวไม่ได้แล้วนะเนี่ย
“เช็กไปก็ไม่มีเงินคืนผมอยู่ดี ว่าแต่....พอใจคุณแล้วใช่ไหม ได้เวลาที่ผมต้องตักตวงความพึงพอใจของตัวเองมั้งแล้ว” อีธานแย่งมือถือตนเองออกจากมือภูริ จากนั้นก็จับร่างโปร่งให้พลิกกายหันมาเผชิญหน้า
“แฮ่ๆ เชิญคร้าบ...” ไม่พูดเปล่า ภูริคนนี้จับชายเสื้อยืดเลิกขึ้นเชื่องช้าราวกับเชิญชวนอีกฝ่ายให้เข้ามาตักตวงได้เลย
….100%….
มือถือสีม่วงกับเจ้าของเอ๋อๆ และ…โอตะสายเปย์คนใหม่ผู้ใช้เงินหลังในแลการเปย์สาวเจ้าค่าาาาาาา
เปย์เสร็จมันก็จะต้องทำงานใช้เอวกันหน่อยอะนะ อิอิ
-
แหมๆๆ
-
งานดี
-
:hao7: ดูอบอวลไปด้วยฟามสุข อีธานจนถึงตอนนี้แล้วยังอยากแก้คู่แท้อยู่ไหม เอาจริงอีธานก็เหมือนกลายเป็นติ่งภูรินะ ในแง่แค่นั่งดูก็มีความสุข ไหนจะการเปย์อย่างไม่คิดอีก ให้ภูริใช้เงินตัวเองโดยไม่บ่นสักคำ แล้วตัวเองก็นั่งมองเค้ายิ้มอยู่คนเดียว มันไม่เหมือนกันเลยเนอะ :hao7:
-
ภูริ เสียดายเงินเปย์แทนนนนน
-
รู้ใจตัสเองกันซักที ลุ้นเว้ออออ :hao7:
-
ภูริได้ทั้งขึ้นทั้งล่องอะ แค่เหนื่อยนิดนึงแต่ฟินชัวร์ๆ
-
ป๊าดดดอีธานสายเปย์ มาแล้ววว
-
ป๋าธานนนนนน ยอมให้น้องเปย์คนอื่นเพื่อมองน้องยิ้ม ป๋าาาาาาา
:katai2-1: :laugh:
-
สายเปย์ตัวจริงก็อีธานนี่แหล่ะ 55555555
ตอนนี้น่ารักมากมีเดินจับมือกัน นั่งตักกอดเอวกัน ภูริก็อ้อนอีธานแบบไม่รู้ตัว แถมอีธานก็ดูท่าจะชอบให้ภูริมีความสุขมากๆด้วย จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ใช้หนี้ครั้งนี้คงไม่หนัก แต่น่าจะมีเหนื่อยมากถึงมากที่สุด
แอบสงสารสะโพกภูริ
-
จัดเลย
-
ภูริสายเปย์เป็นไงล่ะ หึๆ
-
กลิ่นความรัก :-[
-
สายเปย์ที่แท้ทรูต้องยกให้อีธานค่ะ 55555
-
สามีแห่งชาติยอมเสียเงินซื้อความสุขให้เมีย
-
:impress2: :impress2:
-
หลงหนักมากนะอีธาน
ภูริเริ่มเปลี่ยนไปเนอะ
จะเงินใครก็รู้สึกไม่ถูกใจมุมนี้ของภูริ
-
เสียเงินให้เมียเปย์สาว มากกว่านี้มีอีกไหม55555 :m20: :m20:
-
55555 ภูริสายเปย์ น้องต้องอดใจไว้บ้างนะ
ไม่ใช่อยู่กับอีธานนานแล้วจะล่องลอยเกินไป
โอตะสายเปย์เป็นแค่ความฝันนะคะ ภูริ
อีธานทุ่มทุนมากค่ะ ที่แลกมามูลค่าไม่คุ้ม
แต่ปริมาณ และคุณภาพคือเกินเรื่องเนาะ
โมเมนท์ช่วงนี้ดีค่ะ รู้เลยว่าอีธานเอ็นดูภูริมาก
และห่วงเวอร์มากด้วย ไม่งั้นไม่โดดพักเที่ยงมาหาทุกวันหรอก
แล้วแบบนี้ยังบอกว่า ถึงจะเป็นคู่ก็ไม่ยอมได้หรอ
-
:hao6: :hao6:
ภูริ นี้มัน ภูริ จิงๆๆ.. :hao7: :hao7:
-
เหม็นความรักมากอ่ะตอนนี้
อีธานมาถึงจุดที่มองภูริแล้วยิ้มมีความสุข ฉันฟิน
-
อีธานป๋ามากค่า ถึงขนาดให้ภูริลองเปย์
นี่สิสายเปย์ตัวจริง
-
นี่มันเปย์ในเปย์ชัดๆ555อีธานสายเปย์ที่แท้ทรู
-
สายเปย์ยิ่งกว่าภูริก็อีธานนี่แหละ o13
ตอนหน้ามาไวๆๆๆๆ
-
เสียดายเงินที่เปย์ไปจริงๆ ไร้สาระ เพ้อเจ้อ เหมือนที่อีธานว่าเลย
-
นี่มัน คู่รัก ชัดๆๆๆเลย :mew4:
-
อีธานติ่งภูริหนักมากกกกกกกก แล้วยังไม่ยอมรับว่าติ่งอีก 555555 มองจากดาวอังคารยังรู้เลย
-
ผัวเมียคู้นี้ มันพอกันจริงๆ 5555
-
หมั่นไส้ความสายเปย์ของอีธานนิดหน่อย ความเปย์ในเปย์นี้
ก็เข้าใจอ่ะเนอะว่านั่งดูเขาพูดเขายิ้มมันดียังไง แหมมมม
-
ความจับมือเดินห้าง ควงแขน นั่งตัก กอดเอว และความเปย์เมียให้เปย์สาวนี่ขอกรีดร้องดังๆสักที ขนาดนี้แล้วก็ขอคบให้เป็นเรื่องเป็นราวแล้วก็เลิกคิดมากเรื่องคู่ครองต่างชนชั้นซะ แต่ถึงขนาดจะหาตัวท็อปมาบริการนี่ก็ทำเป็นพูดไปงั้นชิมิล่ะ แค่น้องภูมองหน้าอกหญิงยังแอบหึงเลย
ชอบความหวานแบบแปลกๆนี้ จะไม่มีดราม่าอะไรต่อใช่มั้ยคะ อยากรู้ว่าตัวละครอย่างครามจะมีอะไรมาsurpriseหรือเปล่า สรุปว่าเรื่ิองกัดคองี้ ท้องได้งี้ จะไม่มีผลกับภูริจริงหรอ แต่คู่นี้ต่อให้ไม่ต้องกัดคอคุณท่านประธานก็หลงจะแย่แล้ว
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ภูริ เปย์...........แต่เป็นเงินของอีธาน
แต่อีธาน ได้ภูริ ชดเชย .......
มีความสุขเหมือนกัน
แต่เหมือนภูริ จะสุขมากกว่าสองต่อนะ :laugh: :laugh: :laugh:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh:
-
หลงน้องหนักมาก! อีธานหลง เราก็หลง เฮ้ออ ภูริก็น่ารักก
-
ตอนนี้น่ารักมาก
-
>….ตอนที่ 37 [100%]….<
“วันนี้เงินเดือนออกหนิ” อีธานเอ่ยขึ้นขณะต่างคนต่างลงจากรถ
หลังจากพักฟื้นจนอาการหายดีแล้ว ภูริก็กลับมาทำงานตามเดิม อันที่จริงเขาต้องการจะกลับมาทำก่อนหน้านี้เกือบอาทิตย์ ติดที่อีธานไม่ยินยอม บ่นเขายาวเป็นหางว่าวเลยว่าเขายังอาการไม่ดีมากนัก ตัวก็ยังช้ำอยู่ หมอเองก็บอกว่าพักได้อีกหลายวัน ภูริอยากดื้อนะ อยากกลับไปทำงานเอายอดแล้วอะ แต่อีธานดูหัวเสียมากสุดท้ายเหตุการณ์หนนี้เขาก็เป็นฝ่ายยอมอีธานไป
ภูริกลับมาทำงานด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เสื้อผ้าที่อีธานบอกว่าไม่ได้ใส่แล้ว ช่างเป็นไซต์เดียวกับตัวเขาเหลือเกิน ก็ภูริกับอีธานไม่ได้รูปร่างที่ใกล้เคียงกันขนาดนั้น แถม...มันยังคุ้นๆ ด้วยว่าเป็นเสื้อผ้าที่อีธานไปเดินซื้อวันนั้น เอาเถอะ อีธานบอกว่าเสื้อผ้าไม่ใส่แล้วก็ตามนั้นไป อย่าสงสัย หรือซักถามอะไรเลย คนมันปากแข็ง เอาแฉลงมางัดยังไม่พูดเลย
ด้วยไม่มีใครมาขัดขวางเหมือนเมื่อก่อน ภูริจึงออกงานนอกเยอะขึ้น เขาสามารถทำยอดได้เกินเป้าในทุกๆ การขาย ด้วยรอยยิ้ม ด้วยไมตรี เมื่อก่อนภูริขายของเก่งอยู่แล้ว ตอนนี้ได้โชว์ศักยภาพของตัวเองเต็มที่ขึ้นไปอีก ไม่แปลกเลยที่ผลการทำงานในเดือนนี้ของเขาจะดีเกิดคาดไปไกล
อีธานยังแปลกใจเลยคิดดูเถอะ ไอ้กระจอกคนนี้ไม่กระจอกนะเว้ย เพื่อปากท้องทั้งสาม ของตัวเอง แม่และน้อง ทำให้ภูริเป็นคนขยัน อืม...เขาขยันเป็นเรื่องปกตินะ เมื่อก่อนก็ขยัน ตอนนี้ก็โคตรขยัน ยิ่งงานเยอะ ยิ่งลูกค้าแยะ ยิ่งขยันจนเหมือนกับเสือชีต้าวิ่งกลับบ้าน ทำไมเหรอ...มันไวมากยังไงล่ะ
เปรียบเทียบได้งงงงวยแท้ เอาเถอะ ภูริเข้าใจคำเปรียบเทียบที่ตนเองมีให้ตนเองก็พอแล้ว
และแล้วการทำงานในเดือนนี้ก็ผ่านพ้นมาจนถึงวันสิ้นเดือน วันที่มนุษย์เงินเดือนทุกคนต่างรอคอยด้วยใจจดใจจ่อ จะบอกว่าเดือนนี้ภูริเปลี่ยนยาระงับฟีโรโมนไปอีกหนึ่งตัว แม่กับน้องอาการคงที่ไม่มีใครเข้าโรงพยาบาล แต่ก็มีการเปลี่ยนยาบางตัวที่แม่กับน้องใช้อยู่ โชคดีไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ เงินก็เลยเพียงพอต่อการดำรงชีพโดยไม่ขาดแคลนข้าวและกาแฟ
อันที่จริง...อีธานมักเลี้ยงอาหารสามมื้อ
เขาบอกอีธานไว้นะว่าถ้าเงินเดือนนี้เขาได้เกินห้าหมื่น เขาจะเลี้ยงข้าวอีธานคืนบ้าง แล้วก็กะว่าจะเอาเงินที่ตัวเองไปเปย์อัลฟ่าสาวนั้นคืนอีธานบ้าง คือ...มันมีความสุขจริง และอีธานก็เต็มใจให้ แต่พอสติกลับมาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรทำอะไรแบบนั้นน่ะนะ หน้ามืดตามัวเพราะรอยยิ้มสวยๆ กับการเรียกชื่อตัวเองด้วยเสียงหวานๆ โดยแท้ แล้วยังไง ใช้เงินไปแล้วอะ ต้องคืนเขาไง ทำได้แค่นั้นอะในตอนนี้
เมื่อต้องคืนเงินที่เอาไปเปย์สาวบวกกับเลี้ยงอาหาร ภูริจึงขอเลี้ยงข้าวไม่เกินหนึ่งพันบาท ตอนอีธานได้ยินนี่คิ้วขมวดเลยล่ะ มื้อหนึ่งไม่เกินหนึ่งพัน มันกินอะไรได้ล่ะ ร้านอาหารที่อีธานเข้าอย่างน้อยๆ มื้อหนึ่งก็ไม่ต่ำกว่าสามพัน
แต่ไม่เป็นไร...ภูริเลี้ยงเขาก็กินได้หมดแหละ อันนี้ตอบในใจคนเดียว ส่วนปากอะเหรอ บ่นไปสิ บ่นที่ไม่ยอมเลี้ยงอาหารดีๆ หรือซื้อกาแฟดีๆ ให้เขากิน เอาแต่คิดเรื่องประหยัดอยู่อย่างเดียว แล้วอย่างนี้มันจะไปใช้ชีวิตคุ้มได้อย่างไร ไอ้เงินที่เอาไปเปย์นั่น ถ้าต้องหามาคืนเยอะแล้วจะเอาไปเปย์ทำไม ทำอะไรไม่คิดให้ดี ให้รอบคอบก่อนก็ต้องมาสิ้นเปลืองแบบนี้
คือ...ก็ฟังนะ ฟังแล้วก็ลืมอะ อีธานชอบบ่นไปเรื่อยเปื่อย บ่นยันเขางานเยอะไม่มีเวลามากินมื้อเที่ยงด้วยกัน แต่ว่าตัวเองต้องออกงานนอกไม่ว่างแม้กระทั่งโทรหา ภูริยังไม่ว่ากลับเลย ก็เข้าใจว่ามีงานเลยไม่กวนไง แล้วนี่อะไร...ตัวเองกลับไม่ยอมเข้าใจคนอื่นเลย
จับตีก้นหนึ่งที!
ภูรินะที่โดนตีไม่ใช่อีธาน โถ...ยังคงมีความเศร้าเล็กๆ อยู่ในใจเขาร่ำไป ก็เขาไม่สามารถเอาชนะอีธานได้เลยนี่นา อย่าว่าจะชนะด้วยกำลังเลย แค่จะเถียงให้ชนะยังยากเต็มที ต่อให้มีเหตุผลดี อีธานก็มีเหตุผลที่ดีกว่ามาลบล้างเขาอยู่ดีอะ
“ใช่ วันนี้เงินออก แต่วันนี้ผมมีงานนอก กลับดึกหน่อยนะครับ” ภูริยิ้มกว้างโชว์ฟันเรียงตัวสวย
“วันนี้เนี่ยนะ แล้วจะกลับกี่โมง...ผมต้องรอจนท้องกิ่วเลยหรือเปล่ากว่าคุณจะกลับมาเลี้ยงข้าวผมเนี่ย” อีธานจับมือภูริเดินเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน
เป็นภาพชินตาไปเสียแล้วล่ะนะ ก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน เหมือนเดินทะเลาะกันไปทำงาน เป็นการทะเลาะที่แปลกตรงที่อีธานไม่เคยปล่อยมือจากภูริเลย บางทีก็โอบเอว บางทีก็จับมือ แล้วแต่อารมณ์กับความหนักหน่วงของเมื่อคืนที่ผ่านมา
“คราวก่อนคุณยังไปทำงานกลับตั้งตีสอง ผมรอแล้วรออีก รอจนไส้จะขาดยังไม่บ่นคุณสักคำเลยนะ” ภูริเถียงกลับ อย่าคิดว่าโอเมก้าจะต้องกลัวอัลฟ่าตลอดสิ เพราะอัลฟ่าอย่างอีธานน่ะ....ภูริชินจนหมดความกลัวเกรงไปนานแล้ว
เพราะอีธานทำอะไรเขาไม่ได้ไง อย่างมากก็บ่น มากกว่านั้นก็จับแทง...แทงเอาแทงเอา เล่นเอาโอดโอยจนเสียงแหบเสียงแห้ง เสร็จกิจแล้วหาพลาสเตอร์แก้ปวดมาแปะเอวอย่างไว มันขัดมันยอกไปหมด ไม่รู้จะเคืองอะไรขนาดน้าน ไม่ต้องทำเหมือนกับว่าจะจ้วงแทงเขาให้ตายไปเลยก็ได้
แต่ช่างมัน...เขาก็ชอบอะนะ
บ้า! พูดแล้วเขิน!
“ก็ผมต้องทำงาน”
“ผมก็ต้องทำงาน นี่ผมไปพบลูกค้านะ ไม่ได้ไปหากิ๊ก ไม่ได้ไปนั่งกินเหล้าอะไรกับใครด้วย” ภูริสวนอย่างไว...เป็นคนยปากไวมากขึ้นอีกหน่อยเมื่อเจอกับความบ่นไม่บันยะบันยังของอีธาน
“แต่วันนี้คุณนัดผมเอาไว้”
“นัดลูกค้าสำคัญกว่าครับ คุณอีธานโปรดทำความเข้าใจ...”
“ไม่ ผมไม่เข้าใจ” แหนะ...งอแง งอแงหน้าตายด้วยนะ ไม่มียิ้ม ไม่มีคิ้วขมวด เรียบนิ่งอย่างกับรูปปั้นกันเลยทีเดียวเชียว
“ตอนเที่ยงถึงบ่ายสองผมน่าจะว่างนะ ผมออกไปหาลูกค้าช่วงเช้าแล้วว่าจะเดินเล่นก่อนค่อยออกไปงานต่อ” เขาจ้องหน้าอีธาน มองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น...กำลังคิดอยู่อะสิว่าเขากำลังหมายถึงอะไร
“มีหนังน่าดูนะ เข้ารอบสิบเอ็ดโมงห้าสิบ ถ้าคุณว่างอะนะ” ชัดเจน ชวนกันไปดูหนังนี่เอง
“มีตัง?”
“ไม่มี เงินยังไม่ออก ให้คุณจ่ายก่อนตอนดึกผมเอาให้ โอเคปะ นะ...ตามนั้น” ลิฟต์มาถึงชั้นสิบแปดแล้ว ชั้นทำงานของภูริเองไง
“ตามนั้น” อีธานปล่อยมือให้ภูริไปทำงาน ภูริก็โบกมือบ๊ายบาย...เป็นการบายที่ขยับอยู่สองสามนิ้วเท่านั้นแหละ
ร่างโปร่งเดินโปรยยิ้มหวานแจกจ่ายให้ทุกคนที่เขาเดินผ่าน พอดีเป็นคนยิ้มสวย ของสวยๆ งามๆ ก็ต้องแบ่งปันให้คนอื่นไง เห่อๆ...เอาเข้าจริงคืออารมณ์ดีครับผม ช่วงนี้เรียกว่าภูริอารมณ์ดีอยู่ทุกวันนั้นแหละ
พอไม่มีพิชัยแล้วงานเขาก็ดีขึ้นจากหน้ามือเป็นหลังมือ กับอีธานก็เรื่อยๆ มีความสุขดี ไม่ทะเลาะอะไรกันแรงๆ ไม่มีคำพูดแรงๆ ออกมาจากปากของอีกฝ่ายด้วย แค่ต้องยอมรับให้ได้ว่าอีธานเป็นคนขี้บ่นประมาณหนึ่ง เช่นเดียวกัน อีธานก็ต้องทนในส่วนที่เขาชอบเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ กลางป้อง ครอบครัวภูริก็จัดว่าเรื่อยๆ
แค่คำว่าเรื่อยๆ เท่านี้ก็เท่ากับความสุขของภูริแล้ว ชีวิตที่ไม่มีปัญหาเป็นชีวิตที่เวิร์กที่สุดอะ เงินมันหมุนทันบ้างไม่ทันบ้างยังไม่เท่าไหร่นะ คิดดู...ถ้ากลายเป็นว่าช็อตจนเงินไม่มีกิน อันนั้นน่ะเป็นปัญหาแล้ว ซึ่งตอนนี้ภูริไม่มีอะไรอย่างนั้น
เฮ้อ...ชอบชีวิตแบบนี้จังเลย
งานเยอะ เหนื่อย แต่เงินก็เยอะขึ้นตามไปด้วย ถ้าได้ยอดมากขึ้นทุกเดือน รับรองว่าโบนัสของเขาปีนี้จะเยอะจนแทบสามารถเอาไปโปะบ้านได้เยอะเลยล่ะ คิดดู ถ้าเขาสามารถผ่อนบ้านหมด เขาก็จะไม่มีภาระอะไรที่หนักอีก เพราะบ้านเป็นหนี้ก้อนโตแถมดอกเบี้ยยังบานตะไทอีกต่างหาก
สมมุตินะ...ค่าบ้านที่ต้องส่งเดือนหนึ่งคือแปดพัน เงินต้นมันอะประมาณสี่พันนิดๆ อีกสามพันกว่าๆ คือดอกเบี้ย เป็นไง ดอกเบี้ยเกือบเท่าเงินต้นอีกที่ต้องจ่ายต่อเดือนอะ แค่คิดก็เหนื่อย งั้นทางเลือกที่ดีที่สุดคือไม่ต้องคิดครับผม จบปิ๊ง
“แฮปปี้ทุกวันเลยเนอะ” มาถึงหัวหน้าแผนกก็เอ่ยทัก คนนี้เป็นเบต้า แถมเป็นเพื่อสนิทภูริ
“คนเก่าไม่อยู่อะไรๆ มันก็ดีอะว่ามะ” ภูริหัวเราะเบาๆ
“จริงวะ แต่เอ...จะใช่แค่เพราะคนเก่าไม่อยู่อย่างเดียวปะ กับท่านประธานนี่น่ะ หวานกันทุกวันเลย” ในสายตาคนนอก มองยังไงภูริก็ไม่ใช่เด็กเลี้ยง จะเรียกว่าภูริเหมือนซ้อใหญ่ก็ไม่ผิด
ไม่มีใครรู้สถานะระหว่างภูริกับอีธาน แต่สิ่งที่ทุกคนเห็น ในทุกๆ วัน คือสองคนนี้ดูแลกันและกัน เป็นคู่รักอัลฟ่ากับโอเมก้าในอุดมคติ อาจจะมีบ้างที่เห็นอีธานดุหรือบ่นภูริ แต่นอกเหนือจากคำบ่นนั้นคือการเอาใจใส่อยู่ตลอดเวลา ภูริเองก็มีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใส่และพร้อมจะกวนกระสาทท่านประธานตลอดเวลา
ทุกคนอิจฉาเขา...ภูริเคยได้ยินเพื่อนตัวเองพูดแบบนั้น
“หวาน? กาแฟนี่สิหวาน” ภูริเดินเอากาแฟโบราญถุงกระดาษกับกระเป๋าเป้วางลงบนโต๊ะทำงาน จากนั้นนั่งลงบนโต๊ะก่อนมองหน้าเพื่อนยิ้มๆ
เพื่อนก็ถาม หญิงสาวหลายคนก็ถาม เรื่องของเขากับอีธานมันเป็นไปได้ยังไง เหมือนซินเดอร์เลร่าที่ตอนจบได้คู่กับเจ้าชายในฝัน ภูริแค่ยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง ถามว่าตอนนี้ชอบกับสิ่งที่เป็นไหม เขาชอบนะ เป็นไปได้ก็อยากรักษาสิ่งเหล่านี้เอาไว้ไม่ให้มันจบลง
แต่ในความเอาแต่ได้ก็ของเขา ก็มีความปลงอยู่ไม่น้อย ภูริรู้ดีว่าสิ่งที่อีธานแสดงออกมันเหมือนอะไร แต่เขาก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองมากไป หลายครั้งต้องบอกกับตัวเองว่าความสุขระหว่างเขากับอีธานมันเป็นเหมือนความฝัน สักวันหนึ่งเขาก็จะตื่นจากมัน
วันที่ยาถูกสร้างจนสำเร็จ!
แล้วไง...ตอนนี้ยังสร้างไม่เสร็จก็เก็บเกี่ยวกันไปครับผม!!!
“แถตลอด เขินอะดิ ช่างเถอะ…วันนี้มีเรื่องสำคัญต้องแจ้งนายด้วยนะ”
“อะไรเหรอ?” ภูริหลุดออกจากความคิดของตัวเองแล้วมาสนใจคำพูดของเพื่อน
“วันนี้มีการปรับตำแหน่ง ผลการทำงานของนายดีมากก็เลยเลื่อนขั้นนายขึ้นมาเป็นรองหัวหน้า แน่นอนว่าเงินเดือนเยอะขึ้น ได้ค่าตำแหน่งด้วยนะ อ๋อ..มีรถประจำตำแหน่งด้วยแหละ” เพื่อนเขาชูกุญแจรถยี่ห้อดังขึ้นมาเบื้องหน้า ดูตาวาวๆ ของเขานะ...มันเหมือนแมวเห็นหนูตัวน้อยยังไงยังงั้นเลยล่า
“ว้าว...เรื่องดีแต่เช้าเลย” คว้าให้ไว รถประจำตำแหน่งเลยนะเฟ้ย ทีนี้ก็จะมีรถเป็นของตัวเอง แอบวงเล็บว่ารถบริษัทนะ
“ดีใจด้วย” เพื่อนตบบ่าเขาเบาๆ ภูริยิ้มร่ารับคำเพื่อน
นอกจากจะปรับตำแหน่งของภูริแล้ว ก็ยังมีการประชุมแผนก ส่งใบประเมินที่ระบุผลให้กับพนักงานทุกคน จากนั้นก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการทำงาน ตอนนี้ต่อให้มีอัลฟ่าอยู่ในแผนก แต่อัลฟ่าก็ต้องเคารพหัวหน้างาน ตราบใดที่หัวหน้ายังคงให้ความเป็นธรรมกับลูกน้อง
วิธีการของอีธานได้ผลดีอย่างที่คาด มีรายงานถึงบุคคลจำนวณหนึ่งซึ่งมีพฤติกรรมที่เหลื่อมล้ำสิทธิผู้อื่น ทั้งนี้ไม่ใช่แค่อัลฟ่าเพราะมีเบต้าปะปนเข้ามาด้วย พอตรวจสอบแล้วพบว่ามีพฤติกรรมตามที่รายงาน คนโดยรายงานก็ต้องรับโทษไปตามระเบียบ ถือเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูอย่างหนึ่ง
แต่ว่าก็มีรายงานหลอก มีคนส่งรายงานเท็จมาเพื่อทดสอบระบบใหม่ พอโดนจับได้ก็ต้องรับโทษเช่นเดียวกัน มีหลายเคสเข้าก็เริ่มไม่มีใครอยากท้าทายกฎการทำงานใหม่นี้อีก แถมการเข้าประเมินผลการทำงานยังฉุกลหุก ไม่มีใครเตรียมตัวทันแม้แต่คนประเมินเองก็ตาม ทำให้เห็นเลยว่าผลการทำงานที่แท้จริงของคนในบริษัทเป็นอย่างไร และผลนั้นก็อยู่ในมือของพนักงานแล้วในเช้าวันนี้
จบการประชุมพูดคุยเสร็จทุกคนก็แยกย้ายไปทำงานใครงานมัน ภูริเตรียมเอกสารที่ต้องใช้ เขาเซทเอาไว้เป็นกองๆ เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานนี้ นี่ก็แค่เอามาซ้อนๆ กันแล้วใส่กระเป๋าเดินออกไปทำงานได้เลย
พอดีเก่งอะนะ...รู้จักเตรียมตัวเตรียมงานเอาไว้อย่างดี
งานมันจะไวขึ้นถ้าคุณมีวินัยกับมัน ภูริเชื่ออย่างนั้น แล้วนอกจากเชื่อก็ยังทำด้วย ถือเป็นการพิสูจน์สิ่งที่คิดและเชื่อได้เป็นอย่างดี อ้อ แต่ไปงานนอกนี่ก็ไม่ลืมที่จะเอากาแฟถุงกระดาษของตัวเองไปด้วยหรอกนะ เขาซื้อมาสามสิบบาทเลยนะเฟ้ย ปล่อยให้ละลายอยู่ในออฟฟิตมันคงไม่เวิร์ก
ลูกค้าสำคัญที่ภูริเข้าไปดูแลก็คือวิชุตา เป็นรายใหญ่ที่ต้องเทคแคร์อย่างดีห้ามบกพร่องใดๆ วางใจได้ บอกแล้วว่าเขาเก่งมาก เขาจัดการได้หมด จะหล่อ จะสวยขนาดไหนก็ต้องหวั่นไหวให้กับรอยยิ้มของเขา ฮิ้ววววว
ภูริใช้วิธีการเดินพาหญิงสาวไปดูร้านเครื่องสำอาง ร้านขายเสื้อผ้าหรือน้ำหอมหรืออะไรก็ได้ที่ผู้หญิงชื่นชอบ ระหว่างที่เดินดูของ เขาจะอาศัยช่วงเวลานี้ในการขายของของตัวเอง เล่นเอาลูกค้านี่สั่งของเพลินกันเลย แต่วิธีกการนี้มีข้อเสียอย่างหนึ่งคือคุณต้องช่วยเธอถือของที่เธอเพิ่งซื้อไปด้วยนะ เป็นทั้งเซลล์และเบ๊พร้อมกัน
กวาดของต่างๆ จนหนำใจ ก็ต้องพาไปหาร้านน่ารักๆ นั่งทานเครื่องดื่มเย็นๆ เพื่อสรุปยอด คนอารมณ์ดี คุยอะไรมันก็จะง่ายไปหมด จบจากตรงนี้หน้าที่สุดท้ายก็ง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย นั่นคือ...พาเธอไปส่งที่รถนั่นเอง
ระหว่างเอาใจหญิงสาวกับอีธานคนไหนเอาใจยากกว่ากันนะ? อ๋อ...น่าจะพอกัน เขาเดินไปอมยิ้มไปยังชั้นโรงหนัง ไม่ได้บอกอีธานไว้ว่าจะดูเรื่องอะไรเพราะว่าอีธานคงไม่มีความเห็นเกี่ยวกับหนังที่เขาจะดู
ก็อีธานไม่ชอบดูหนัง แล้วเขาก็มาให้เวลากับอีธานด้วยการชวนอีธานทำในสิ่งที่อีธานไม่ชอบเนี่ยแหละ ช่วยไม่ได้ ก็เรื่องนี้เขาอยากดู เป็นหนังผีเลยนะเฟ้ย ผู้กำกับคนนี้เคยสร้างหนังผีเลื่องชื่อมาแล้วมากมาย ถ้าเอ่ยชื่อทุกคนจะร้องอ๋อทันที
ภูริเลือกที่นั่งโซฟาตรงกลาง ด้วยความเป็นช่วงกลางวันแล้วก็ไม่ใช่วันหยุด คนเลยไม่เยอะเท่าไหร่ อีกอย่างหนังเรื่องนี้ก็ฉายมาได้อาทิตย์กว่าแล้ว กระแสค่อนข้างจะน้อยลงตามลำดับ แบบนี้แหละดี คนไม่เยอะก็ไม่วุ่นวาย อีธานน่าจะโอเคกับการที่ทั้งโรงมีเขากับคนอื่นแค่สามสี่ที่เท่านั้น
“คุณอยู่ไหนแล้ว...” ได้ตั๋วแล้วก็โทรหาอีธาน อีกราวๆ ห้านาทีหนังก็จะเข้าฉาย
“หันหลัง” เสียงใกล้มาก อย่าบอกนะว่าวาปมาอีกแล้ว ภูริลดมือถือลงแล้วกลับหลังหันไปส่งยิ้มให้
“มาไวมาก” ร่างโปร่งเดินเข้าไปใกล้แล้วเอามือดันแผ่นหลังใหญ่ของอีธานให้เดินไปด้วยกัน
อืม...เรียกว่าดันได้เหรอ เหมือนโอบกลายๆ เลยนะ
มันเป็นความคุ้นชินอย่างใหม่ระหว่างภูริกับอีธาน พวกเขาอยู่ด้วยกันแทบจะตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างช่วงวันหยุด ช่วงหลังเลิกงาน แล้วไอ้ระหว่างการเดินทางเนี่ยแหละ ไม่ว่าจะทางเท้าหรือบนถนน ภูริไม่ก็อีธานมักจะจับมือบ้าง โอบเอวอีกฝ่ายบ้างเพื่อให้เดินไปพร้อมๆ กัน
ภูริโอบเอวอีธานได้แค่ไม่นานนัก เผลอครู่เดียวคนที่เป็นฝ่ายโอบก็กลายเป็นอีธาน ร่างสูงพาภูริเดินไปเคาน์เตอร์สำหรับซื้อน้ำกับป๊อปคอนที่จะเอาเข้าไปกินในโรงหนัง ได้เวลาสั่งตามอำเภอใจครับผม เอาไส้กรอกนะ เอาเลย์นะ เอาป็อบคอนรสชีตนะ เอาน้ำโค้กด้วยนะ อั่มๆ....เอาซาหร่ายด้วย!
“เอาแค่ไส้กรอกกับน้ำ” สั่งไปตั้งเยอะ อีธานตัดบทจบเหลือแค่เนี่ย!
“เดี๋ยวดิ แค่นั้นอะนะ” จงมองตาโตๆ เท่าไข่ห่านของข้า เจ้าเห็นไหมว่าข้าตกใจแค่ไหน ฮื่อ...เอามาแค่นั้นมันจะไปพออะไร มันต้องเยอะๆ รอบกายเต็มไปด้วยของกินมากมาย หยิบจับตรงไหนก็มีของกินเต็มไปหมดงี้!
“อ่าฮะ” อีธานจ่ายเงินเรียบร้อย โอบเอวคอดของภูริลากออกมาจากเคาน์เตอร์ด้วย เดี๋ยวเจ้านี่จะสั่งของกินเพิ่ม
“อะไรล่ะคุณ แค่นี้ไม่พอหรอก ผมอยากกินป๊อปคอน อยากกินเลย์ด้วย ซาหร่ายก็ด้วย”
“พอ! เดี๋ยวก็อิ่มก่อนจะได้กินข้าวพอดี ตอนบ่ายคุณมีงานจนถึงค่ำมืด เกิดมื้อเที่ยงไม่กินอะไรที่อยู่ท้องคุณก็จะไปหิวเอาตอนเย็นอะสิ ไม่ต้องดื้อเลย หนังเข้าแล้ว” ไหล่ลู่คอหด มันเกิดความเซ็งขึ้นจับใจ
แต่ก็ยอมคล้องแขนอีธานแล้วเดินเข้าโรงหนังด้วยกัน ก็หนังเรื่องนี้เขาตั้งใจมาดูเลยนะ ถึงอีธานจะทำลายสวรรค์ขนมของเขาไปแต่เขายังมีไส้กรอกกับน้ำอัดลมอยู่ แค่นั้นก็ได้ เหรอ! แอบเกรี้ยวกราดได้ไหม ไส้กรอกแค่นั้นมันจะไปพอกระเตื้องอะไร อย่าว่าครึ่งกระเพาะเลย ไอ้กระเพาะมันจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าเขาได้กินไส้กรอกลงไปให้มันย่อยอะ อาจจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำเพราะมันเล็กมากกกกกก
“ที่นั่งล่ะคุณ” ดูหน้าบึ้งๆ นั่นสิ...แค่นี้ไม่พอใจ? ออกไปก็ได้กินแล้ว อีธานถอนหายใจเล็กน้อยกับความอยากกินขนมอันไร้สาระของภูริ อยากมากจนหน้างอเลยน่ะ
“ตรงนั้นครับ” ชี้ให้ดูโซฟาตัวกลาง มันมีทั้งหมดห้าคู่ และคู่ที่เขาเลือกมันอยู่ตรงกลางพอดี หนำซ้ำข้างๆ ก็ไม่มีใคร
“คุณเลือกดูเรื่องอะไรเนี่ย ทำไมคนน้อยขนาดนี้ อย่าบอกว่าเป็นหนังการ์ตูนนะคุณภูริ”อีธานเดินไปถึงเอาของวางไว้ตรงที่ที่เขาเตรียมให้ก่อนนั่งลง
“ไม่ใช่การ์ตูนหรอก ส่วนเรื่องอะไรดูๆ ไปก็รู้เองง่ะ” ปากเบะเล็กๆ หน้างอหน่อยๆ แต่ก็นั่งพิงร่างใหญ่ของอีธานเอาไว้
ไม...ก็มันสบายอะ!
“แล้วไหนบอกไม่มีเงิน ซื้อที่นั่งสวีตได้เชียว...”
“มีเหลือมาจากเดือนที่แล้วน่ะ แต่ก็หมดแล้วเรียบร้อย...มันจะดีมากถ้าคุณโอนค่าตั๋วหนังราคาห้าร้อยบาทให้ผม” ภูริเงยหน้ามองตาปริบๆ
อีธานไม่ได้มองสบตากับภูริ เขาล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมากดเข้าแอพพลิเคชั่นธนาคาร จากนั้นก็โอนเงินเข้าบัญชีให้กับภูริไปหนึ่งพันบาท ซึ่งมันกระทบกระเทือนเงินในบัญชีเขาน้อยมากจนเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นเลยด้วยซ้ำ
ข้อความที่เด้งขึ้นมาทำให้ภูริละสายตาจากหน้าของอีธาน เขาหยิบมือถือสีม่วงจ๋าของตัวเองออกมาเพื่อดูว่ามีข้อความอะไรเข้า อาจจะเป็นจากลูกค้าหรือที่บริษัท แต่ที่ไหนได้เป็นข้อความจากธนาคารแจ้งเตือนมาว่ามีเงินเข้าบัญชีเขาหนึ่งพันบาท จากนั้นไอ้หน้าบึ้งๆ เมื่อครู่ก็หายไป กลายเป็นรอยยิ้มทันที
“คุณให้ผมมาเกินนะ...” เขาเงยหน้ามองอีธานอีกหน
“เผื่อช่วงเย็นคุณมีเหตุจำเป็นต้องใช้ไง ไอ้เงินเดือนบางทีมันก็ออกไม่ตรงเวลานัก เก็บสำรองเอาไว้จะได้อุ่นใจ คุณยิ่งมีอะไรแล้วไม่บอกผมอยู่” ดูคนเป็นห่วงแต่ไม่ยอมพูดตรงๆ สิ อ้อมโลกอยู่นั่นแหละ
“คุณนี่สายอ้อมจริงๆ นะ ห่วงก็บอกห่วง พูดให้ผมชื่นใจไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอกนะครับ” ภูริเอนหัวพิงกับบ่ากว้างของอีธานเพื่อดูไตเติลหนังเรื่องต่างๆ ด้านไหล่ของเขาก็โดนคนที่ตนเองนั่งพิงโอบเอาไว้จนไม่ต่างอะไรกับการนั่งกอดกันดูหนัง
“อืมเป็นห่วง”
“คิก...ขอบคุณนะครับ ชื่นใจจัง” เผลอหัวเราะด้วยความชอบใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณอีธานออกไป
รู้...รู้ดีนั่นแหละว่าอีธานเป็นห่วง อีธานเป็นห่วงมันทุกอย่าง ยิ่งเกิดเหตุการณ์ที่ป้ายรถเมล์วันนั้นอีธานยิ่งเป็นห่วงเข้าขั้นโคม่า เลิกงานดึกนี่ไม่ได้เลยนะ ต้องโทรบอก ไม่โทรบอกจะโดนงอน แล้วมันจะดีมากหากโทรหาให้อีธานขับรถไปรับ แม้ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน หรืออีธานเหนื่อยกับงานมาเท่าไหร่ อีธานก็จะไป
ก็มารับพร้อมคำบ่นแหละ ชินแล้ว...ไม่แย่เสียหน่อย อีธานก็เป็นแบบนี้ บ่นแล้วก็พาเขาไปหาอะไรกิน กลับบ้านก็ไล่ให้ไปอาบน้ำอาบท่ามานอน แต่ถึงจะห่วงเขาขนาดไหน ทุกวันนี้ภูริก็ยังนอนอยู่ที่พื้นอยูดีนั่นแหละ อาจมีบ้างที่บางครั้งอีธานจะให้ภูรินอนบนเตียง เพราะว่ากิจกรรมเข้าจังหวะมันหนักหน่วงเกินกว่าจะปล่อยให้เขาลงไปนอนบนพื้นแข็งๆ
ไตเติลหนังจบแล้ว ฉากแรกของหนังที่ภูริเลือกเข้ามาดูกำลังเริ่มเล่นทีละน้อย บรรยากาศมืดมนและวังเวงมาพร้อมกับดนตรีคลอเบาๆ ท่วงทำนองแสนเศร้าเข้ากับโทนของหนังอย่างที่สุด แล้วมันก็ชวนให้ขนลุกเป็นบ้าเลย!
ภูริไม่แค่นั่งพิงไหล่อีธานอีกต่อไป เขาเอามือขึ้นมาปิดตาตัวเองเอาไว้แล้วแง้มนิ้วออกนิดๆ ทำไม...ไม่เคยดูหนังผีแบบครึ่งจอเหรอ? แล้วก็อย่าบ่นว่าเขากลัวผีจะมาดูหนังผีทำไม คนไม่กลัวผีอะดูทำไมดีกว่า เขาทำหนังผีมาให้คนกลัวผีเฟ้ย!
ส่วนคนข้างๆ เขาน้าน...ไม่น่าจะกลัวอะไรสักอย่างเดียว
อีธานเริ่มรู้แล้วล่ะว่าภูริเลือกดูหนังเรื่องอะไร เขาจ้องร่างโปร่งในอ้อมแขนคิ้วขมวด มันน่าตลกตรงที่กลัวมากแล้วจะดูทำไมเนี่ยแหละ แล้วดู...ดูผ่านร่องนิ้วแบบนั้นเพื่อ? เออ เอาเข้าไป ไอ้เมียเอ๋อนี่!
….100%….
เมื่อคืนเผลอหลับเลยไม่ได้อัปค่ะ ส่วนตอนที่ 38 ขึ้นจะเขียนแบบเรียลไทม์ ถ้าเขียนทันก็มาอัป ถ้าไม่ทันต้องขออภัยไว้เลยค่ะ ยังไงจะพยายามนะคะ อยากทำให้ออกมาดีที่สุดจริงๆ (ยกเว้นคำผิด มีหลงมาบ้างอย่าเคืองโกรธเค้าเยย)
อีธานนี่เริ่มมีบ่นเรื่องภูริไม่มีเวลาให้ แหม…ขอแหมยาวๆ น้องทำงานไงทำงาน เข้าไหมคะคุณท่านประธานขา~
-
เอาแฉลงมางัด ก็ไม่บอกว่าห่วงจริงๆ จ้า เสื้อผ้า นาฬิกา ของเหลือทั้งนั้นนนน อยากได้สายเปย์อย่างนี้บ้างยอมให้บ่นทั้งวันเลยยยย
-
โอ้ยยยยยยยยยย หวานนนจนน้ำตาลยังอายยย เหม็นความรักฉบับอีธานค่ะ
-
ป๋าธานก็ยอมน้องตลอดดดดด หมั่นใส้
-
ดีงาม
-
ถ้าวันที่ยาถูกสร้างเสร็จจะเป็นยังไง แต่อีธานคงไม่ปล่อยภูริไปหรอก
-
:กอด1:
-
หวายๆๆๆๆ ตอนท้ายคือไรอ่ะอีธาน"เมียเอ๋อ" มันฟินนะบอกเลย
-
:mc4: ยอมรับแล้วว่าภูริเป็นเมีย อุ๊ยความรักฟุ้งกำจายยยย :impress2:
:3123: :pig4: :L2:
-
พายุพัดผ่านไปแล้วเหลือแต่ท้องฟ้าที่แจ่มใสแล้วละนะภูริ
-
มีความยอมรับว่าเมียเอ๋อ :hao7:
-
เป็นคู่แท้ที่ดูแลกันดีมากๆเลย
-
:impress2: :impress2:
-
อะไรคือเมียเอ๋อค่ะอีธาน ปากแข็งจริงพ่อคนนี้
-
โอ้ยยย ฟิน คลื่นสงบแบบแปลกๆ อย่าบอกว่าจะมีพายุมานะ 555
-
เรียกเมียแล้วเนี่ยยยยยยยย หืออออ
คึคึ
-
หมั่นไส้ว้อยยยย
-
แหมๆ หวานกันจริงจัง555
-
จ้ะะะะะะะเมียเอ๋อจ้ะะะะะะะะะะ
ตอนนี้มันดีมากเลย ฮือออออออออ
-
เอาแฉลงมางัดยังไม่พูดเลย ------ ชะแลง
หมดตัวร้ายอะไรๆก็ดีไปหมดเนาะ ซ้อใหญ่ภูริ
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความหวานนี้ท่านได้แต่ใดมาดูแล้วรู้สึกตัวปริ :-[
-
อยากอ่านต่อแล้วค่า :katai1:
-
เหม็นความรัก มดขึ้นเต็มหน้าจอ
ผัวหลงเมียเอ๋อ เข้ากันดี๊ดี
-
เปย์กันยาวๆนะอิธาน
หนุงภูริจะได้กินอิ่มนอนกลับบ้าง
-
เมียเอ๋อ จ้าาา เขาเรียกกันว่าเมียเอ๋อด้วยจ้าาา
แหมมมมม เหม็นความรักจังเลยนะคะเนี่ย
-
มีความหมั่นไส้ไม่เล็กไม่น้อยนะ หมั่นไส้สุดๆ
มีเรียกมงเรียกเมีย โอ๊ยยยยย เหม็นฟามรัก
-
ไหนใครเมียหรอ ไหนพูดชัดๆอีกทีสิพ่อคนเมาฟีโรโมนน
-
หวานกันมากกก :hao3:
-
เดี๋ยวนี้หวานจนน้ำตาลยังอายอะ :mew2:
-
ว้ายๆ เรียกเมียแล้วหรอ :hao7:
-
ไอ้เมียเอ๋อนี่! 555+ :m20:
เมื่อไหร่เค้าจะยกซ้อออกหน้าออกตาชัดเจน
-
อ้าวอีธาน.. ภูริเป็นเมียเอ๋อ แล้วหราาาา.. :hao6: :hao7:
-
ไม่มีไรมาก แค่คิดถึง หลัวปากแข็งกับเมียเอ๋อ
-
อ่านตอนนี้จบรู้สึกฟิลกู๊ดมากกกกกก
-
ขอบคุณครับ ดีใจจังมาต่อแล้ว
จะรอตอนต่อ ๆ ไปครับ
อยากให้บรรยายฉากเมคเลิฟอีกสักฉากอะครับเพราะผ่านๆมาแค่ให้ไปจินตนาการเองอะ
เอาฉากที่ทำให้ภูริท้องก็ได้ครับ
-
จ๊ะ เอ๋อแล้วรักไหม ไหนบอกมาสิ
อย่าทำเข้ม ทำเนียนนะอีธาน
ทั้งห่วงทั้งหวงขนาดนั้น ยังไม่ยอมรับอีก
ดูแลครบวงจรไปอีกค่ะ เสื้อผ้ามือถือ
55555 ได้มือถือใหม่ สวยอยู่เนาะ
เป็นไงล่ะ แกล้งเค้า ได้มาเองเลย
ภูริเป็นคนบ้าบอ และเป็นคนเด๋อ
ที่สนใจความอยู่รอดปลอดภัยเป็นหลัก
ไม่มากเรื่อง เค้าให้ทำไรทำหมด
-
555555 ไอ้เมียเอ๋อ
-
THANK YOU :mew1:
-
:pig4:
-
:katai5:
-
>….ตอนที่ 38 [100%]….<
ดูไปกลัวไปแต่ก็ยังดู ช่างเป็นการดูหนังที่ทรมานเสียนี่กระไร คิดดู พอถึงฉากผีจะโพล่ต้องมีซาวด์ลุ้นระทึก จากนั้นมันจะเงียบไป แล้วก็ตึ้ง! ดังๆ ขึ้นมา เล่นเอาภูริคนนี้ตัวลอยจากเก้าอี้เลยจ้า คนมันกลัวปะ ใครให้ทำซาวด์น่ากลัวได้ขนาดนี้วะ อยากเห็นหน้าคนทำซาวด์จริงๆ ไม่ได้จะไปด่า จะไปกราบเพราะว่าเทพจริงๆ ยิ่งผีนะ...ไม่เห็น =_=
ก็ปิดตาดูตอนผีมาอะ มันเลยไม่เห็นว่าผีหน้าตาเป็นยังไง รู้แค่ว่าเป็นผีผู้หญิงเท่านั้นเอง โดนฆ่าตายเด้วยนะ ตายตอนท้องเลย เฮี้ยนสุดๆ บรึ๋ย คิดแล้วก็ขนลุก หนังอะไรมันจะน่ากลัวได้ขนาดนี้ รู้งี้นะไม่ดูหรอก ไปซื้อตั๋วดูหนังการ์ตูนที่เข้าห่างจากเรื่องนี้สิบนาทีดีกว่า
“หนังอะไรไม่สมจริงเลยคุณ ผีนี่...ต้องใส่ชุดขาวผมยาวแบบนี้ตลอดเลยเหรอ แล้วคนตายนี่ถ้าตายนานๆ ตัวมันจะอืดแล้วก็ดำเมี่ยม นี่อะไร ไม่เห็นเหมือนเลย” อีธานเดินพ้นประตูโรงหนังได้ก็บ่น
“นี่คุณพูดออกมาอย่างสบายๆ ได้ยังไง” เฮ้ย หนังน่ากลัวมากนะ ไม่สะทกสะท้านอะไรบ้างเหรอ
“ก็ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน คุณอะกลัวจนเวอร์ ผีตอนไอจนอ้วกออกมาเป็นน้ำเหลืองน้ำหนองนี่ไม่เนียนเลย ดูยังไงก็รู้ว่าซีจี ดูคุณสะดุ้งโหยงๆ สนุกกว่าอีก” โปรดดูหน้าคนสะดุ้งด้วย ซีดเป็นไก่ต้มขนาดนี้ อีธานดันบอกว่าดูภูริสนุกกว่าซะงั้น
“คุณโรคจิตไง ชอบดูผมทรมาน พอผมทรมานคุณก็มีความสุข ซาดิสม์นี่หว่า”
“ได้ข่าวว่าเลือกดูเรื่องนี้เอง” เบะปาก อย่าย้อนในสิ่งที่เถียงไม่ได้ดิ
“เออ ผมเลือกเอง ก็มันน่าดูนี่ ไม่คิดว่าจะน่ากลัวขนาดนี้ นี่ผีจะเดินตามหลังไหม...” ว่าแล้วก็หันไปดูข้างหลังเล็กน้อย มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินอยู่ เธอผมยาวใส่ชุดแซ็กสีขาว
“มองอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย” อีธานเห็นอยู่หรอก แต่แกล้งบอกว่าไม่เห็น
ภูริหันหน้ากลับมาแบบช้าๆ สโลว์เหมือนผีที่ค่อยๆ เงยหน้ามอง ซึ่งหน้าภูริตอนนี้ก็เหมือนผีเพราะมันซีดจนไม่มีสีเลือด ภูริคว้ามืออีธานมาจับเอาไว้แน่น ไม่แค่นั้น เขาแทบจะเอาร่างตัวเองสิงลงไปกับร่างของอีธานด้วยการกอดแขน เขาว่ากันว่า เจอผีอย่าทัก อย่าทำให้ผีรู้ตัว ถ้าผีมันรู้มันจะโกรธมาก
ใครบอกมา? ไม่รู้ ภูริจำมาจากหนังผีแหละ!
ร่างสูงผู้โดนลากให้เดินตามแอบขำอยู่เบาๆ ปกติเขาไม่แกล้งอะไรภูริ รู้สึกการแกล้งกันมันเป็นเรื่องของเด็กๆ แต่ว่า...พอได้แกล้งดูบ้างมันก็สนุกดีนะ เขาปล่อยให้ภูริลากเขาไปยังที่สว่างๆ และคนเดินกันขวักไขว่ ร่างโปร่งหันไปมองข้างหลังอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นหญิงสาวในชุดขาวผมยาวแล้วก็ลูบหน้าอกตัวเอง ถอนหายใจยาวๆ
“ขวัญเอ้ยขวัญมา”
“ขวัญคือใคร” พออีธานพูดมางี้ ภูรินี่มองหน้าเลยครับ
“นี่คุณกวนประสาทผมปะ? ขวัญอะขวัญ ขวัญที่อยู่บนหัวน่ะ” เอานิ้วจิ้มไปที่ขวัญตัวเองโชว์ อีธานก็ยังนิ่ง
“ผมอะนะ”
“เออ ผมก็ผม ว่าแต่เมื่อกี้ไม่เห็นจริงดิ มีผู้หญิงใส่ชุดขาวเดินตามหลังเรามาอะ ผมยาวๆ โอยตาย...วันนี้คุณไปรับผมนะ ไม่กลับเองแล้ว กลัว” ทำไหล่สั่นๆ โชว์ให้เห็นว่ากลัวผีมากแค่ไหน
“ผมไม่เห็นอะไรเลย เราออกมาจากโรงคู่สุดท้ายนะ แต่ถ้าอยากให้ไปรับก็ได้...เดี๋ยวไป” อีธานจูงมือภูริตรงไปยังร้านอาหารยิ้มๆ ภูรินี่สิ ยังไม่วายหันไปมองข้างหลังอยู่ดี
“ก็จริง แต่ผมเห็นนะ”
“คุณตาฝาดละมั้ง ผีมันมีที่ไหนกัน”
“ตาฝาดได้สมจริงขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่สิ กลัวมากๆ ก็จะสร้างภาพหลอนให้ตัวเองไง คุณไม่เคยอ่านสารคดีเกี่ยวกับจิตวิทยาเหรอ ผมว่ามันอธิบายเรื่องภาพมายาได้ดีเลยนะ ทั้งเรื่องของภูตผีวิญญาณก็ไขข้อกระจ่างได้ดีเลยล่ะ ที่ห้องมีเดี๋ยวผมเอาให้อ่าน”
“มีแบบเป็นคลิปมะ”
“อ่าน!” โด่ว...ไรแว้ ไม่อยากอ่านนี่ จะให้ไปอ่านไม่ได้จริงๆ นะ ต้องกินกาแฟสักห้าถุง ตบด้วยแบรนด์ ให้ตามันค้างๆ แล้วค่อยอ่าน แค่นึกถึงไนหนังสือก็ง่วงแล้ว
ภูริยังจ้อเรื่องผีที่เดินตามหลังมาไม่หยุด เขาเชื่อมั่นมากว่านั่นเป็นผีจริงๆ แต่อีธานก็ดันเถียงเขา เถียงกันจนกระทั่งอาหารเที่ยงตอนบ่ายกว่าได้หมดลง ภูริต้องแยกย้ายไปทำงานของตัวเองแล้ว เขาแอบระแวงนิดหน่อยว่าผีจะตามเขาไปไหม เรียกว่าระแวงจนอีธานต้องบ่นไปอีกหนึ่งชุดใหญ่ๆ ระหว่างเดินไปยังลานจอดรถ
ไม่มีผีตัวไหนตามแต่คนน่ะมี ร่างบางของชายหนุ่มซึ่งมีผิวขาวกระจ่างราวกับหิมะ สวมเสื้อยืดสีเทาเพ้นลวดลายคล้ายใยแมงมุม กางเกงขาสั้นกับรองเท้าผ้าใบราคาแพง ดวงตากลมโตคู่นั้นกำลังจับจ้องชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผู้มีผมสีดำและดวงตาสีฟ้าครามดุดันอยู่ไม่ห่าง
ไม่เจอกันมาเกือบสิบปี คนคนนี้ก็แทบไม่เปลี่ยนไปเลย ยังขี้บ่นกับคนที่ตัวเองรัก ยังดุกับเรื่องที่ดูไร้สาระ แววตาเรียบนิ่งทว่าแฝงไปด้วยความดุดันอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ร่างบางไม่ได้สนใจหนุ่มโอเมก้าข้างกายอีธาน เพราะดูยังไง...ก็ชั้นต่ำกว่าตัวเองอย่างแน่นอน
ลีออนไม่คิดว่าการมาเที่ยวพักร้อนในกรุงเทพหนนี้จะทำให้เขาโคจรกลับมาเจออดีตคนรัก ผู้ฝากความโกรธเกรี้ยวเอาไว้ในใจของเขา วาจาของอีธานในวันนั้นยังเป็นสิ่งที่ลีออนจดจำไม่มีวันลืม เพราะเขาเชื่อว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ผิด
ช่วงเวลาที่ห่างหายกันไป ลีออนรู้ว่าอีธานทำอะไร ก็นะ...อีธานเป็นคนดัง ไม่แปลกที่เรื่องของอีธานจะไปถึงหูลีออนได้ง่ายกว่าเรื่องที่ลีออนหักอกเพื่อนตัวเอง เวลาที่อีธานไม่สนใจอะไร คนคนนั้นจะตัดสิ่งนั้นให้หายออกไปจากการมองเห็นของตัวเองอย่างสิ้นเชิง ทั้งลีออน ทั้งเพื่อนทรยศ อีธานไม่ให้ค่ากับมัน ทั้งยังแบนออกจากลุ่มของตัวเองโดยไม่ต้องเอ่ยวาจาแม้แต่คำเดียว
ชีวิตลีออนกับอีธานต่างกัน พอเรียนจบ พ่อกับแม่ยกลีออนให้กับคนใหญ่คนโตในพรรคการเมือง เพื่อเป็นคู่ครองกับลูกชายซึ่งเป็นอัลฟ่าของอีกฝ่าย มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายสำหรับลีออน เพราะเขาไม่ได้รักอัลฟ่าคนนั้น ทั้งยังเกลียดอัลฟ่ายิ่งกว่าอะไรดี
แต่มันเป็นชีวิตที่เลือกไม่ได้ ลีออนเก็บเกี่ยวความสุข ความสะใจจากการทำให้อัลฟ่าทั้งหลายเจ็บปวดได้แค่นั้น เมื่อเขาต้องแต่งงาน เขาก็ไม่อาจทำอย่างเดิมได้อีก สามีถูกต้องตามกฎหมายได้ทำการผูกมัดกับเขาเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่เข้าหอ
ลีออนร้องไห้...ไม่ใช่เพราะรู้สึกดีแต่สิ้นหวัง
เขาต้องทำใจอยู่นานกับสิ่งที่เกิดขึ้น ชีวิตที่เลือกเองไม่ได้ สามีของลีออนเป็นนักการเมืองเต็มตัว ช่วงแรกเสพสมกับร่างกายเขาราวกัยจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นอีก แต่เมื่อเวลาผ่านไปราวๆ สามเดือน สามีก็ไม่ได้ทำหน้าที่สามีเท่าที่ควร ลีออนชอบนะ ไม่ต้องอยู่กับคนที่ตัวเองเกลียด ทว่าสามีคนนี้เริ่มจะพูดเรื่องลูกขึ้นมา ลีออนไม่ยอมมีให้ และทางนั้นก็เริ่มจะพูดว่าหากลีออนไม่ยอมท้องเขาก็จะไปเอาคนอื่น
ลีออนไม่แคร์ ทว่าพ่อแม่เขาไม่ใช่...พ่อแม่กำลังบีบเขาให้ท้องเสียที ก่อนจะต้องมีลูกอย่างที่ผู้ใหญ่ต้องการ ลีออนขอเวลาเที่ยวสักพัก สัญญาว่ากลับไปจะทำตามที่ทุกคนต้องการ
ลีออนเดินตามทั้งคู่ไปเรื่อยๆ เขาไม่เคยลืมอีธาน แค่ไม่คิดว่าจะได้เจอ ความเคืองขุ่นในสมัยก่อนแอบปะทุขึ้นเบาๆ อัลฟ่าคนอื่นที่ลีออนหักหลังมักจะร้องไห้ต่อหน้า มักจะนิ่งเงียบ หรือบางคนก็ยอมเข้าใจและให้อภัยกับการที่เขาไปฮีตใส่คนอื่น ไม่มีอัลฟ่าคนไหนเลยที่ด่าเขาอย่างที่อีธานทำ
คนเกลียดโอเมก้าอย่างอีธานดันมาเดินกระหนุงกระหนิงกับคนรักโอเมก้าเนี่ยนะ...
อีธานส่งภูริขึ้นรถเรียบร้อย เขายืนมองจนกระทั่งร่างโปร่งขับรถคันหรูที่เพิ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ ออกไป จากนั้นเดินวนกลับเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเพราะว่าวันนี้เขาให้อลันขับรถมาให้ ป่านนี้อลันคงนั่งทำงานรอเพลินจบไปหลายงานแล้วล่ะมั้ง
นี่ได้เวลาเขาเรียกตัวคนขับรถกลับมาทำงานหรือเปล่า?
“ไง...” กำลังจะเดินเข้ามาข้างในห้าง กลับโดนร่างบางเอ่ยทักทำให้ขาทั้งสองชะงักอยู่ก่อนถึงประตู
“...”
“อย่าบอกนะว่าลืมผมไปแล้ว ผมไม่ลืมคุณเลยนะ...อีธาน” คนโดนทักเอาสองมือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง ดวงตาสีฟ้าดุดันจ้องมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไร้อารมณ์
“นึกว่าตายไปแล้ว” เป็นคำทักทายแรกในรอบสิบปีที่เจ็บปวด ลีออนยิ้มหยันใส่ พลางเดินเข้าไปใกล้ช้าๆ
“ผมไม่ตายง่ายๆ หรอก แถมชีวิตยังดีมากอีกซะด้วยนะ คุณล่ะ เป็นยังไงบ้าง คนรักโอเมก้าของคุณมัน...ดูชั้นต่ำจังเนอะ” ว่าแล้วก็หัวเราะ อีธานชักสีหน้าไม่พอใจ
“มีอะไรต่ำกว่าพวกติดสัดอย่างนายด้วยเหรอลีออน”
“โอเมก้าของคุณไม่ติดสัดงั้นสิ นี่...ระวังนะ เวลาเขาฮีตน่ะ” ลีออนเดินเข้ามาใกล้ ใช้มือลูบไล้ไปที่แผงอกของอีธานแต่ก็ถูกปัดออก
“เขาหน้าตาดี รูปร่างก็โอเค เมื่อกี้ผมเห็นเขายิ้มด้วย...ไม่ธรรมดานะอีธาน คนอย่างนั้นน่ะมีคนเข้าหานับไม่ถ้วนแน่นอน แล้วคุณไว้ใจเขาได้เหรอ ผูกมัดเขาไปแล้วหรือไง เอ๊ะ ไม่สิ คุณยังไม่ได้กัดเขา เพราะหลังคอของเขาไม่มีแม้รอยขีดข่วน ฮ่าๆ ผมนี่เห็นอนาคตคุณเลยล่ะอีธาน สงสัย...ประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอยนะ” เหมือนโดนสะกิดความทรงจำครั้งก่อน เหตุที่ทำให้เขาตัดสินใจไม่รับโอเมก้าเข้ามาในชีวิต
เพราะการหักหลังที่เคยเกิดขึ้นมันเจ็บปวดสำหรับอีธาน
“นิ่งแบบนี้แสดงว่าลึกๆ คุณก็ยังเป็นอีธานคนเดิมสินะ ไหนล่ะ...ที่ว่าเกลียดโอเมก้า ไหนล่ะ ที่บอกว่าไม่ต้องการให้โอเมก้าเข้ามาอยู่ในชีวิตนเอง หรือว่าข่าวลือในสมัยนั้นมันเป็นเรื่องโกหก เอ๊ะ หรือว่าที่จริงแล้วคุณมันก็แค่กลืนน้ำลายตัวเองล่ะ โอเมก้ามันชั้นต่ำไม่ใช่เหรอ แล้วที่อ่อนโยนกับโอเมก้าคนนั้นล่ะอีธาน...คุณกลายเป็นทาสของพวกชั้นต่ำไปแล้วสิใช่ไหม ฮ่าๆ น่าสมฉิบหาย นี่แหละอัลฟ่า...ไม่ว่าสูงส่งแค่ไหนสุดท้ายก็เมาฟีโรโมนเหมือนสัตว์ตัวผู้ทุกๆ ตัวนั่นแหละ” ลีออนได้ทีขยับเข้าใกล้อีกนิด ยื่นหน้าเข้าใกล้แผงอกหนาเพื่อกระซิบกระซาบ
“โอเมก้ามันเหมือนกันหมดแหละ...เวลาที่มันฮีตน่ะ จะใครก็ได้ คนของคุณไม่ใช่ข้อยกเว้นหรอกอีธาน” อีธานผลักลีออนออกจากตัว
“คิดว่าทุกคนร่านเหมือนนายเหรอลีออน หึ…นายมันสำคัญตัวผิดจริงๆ ภูริน่ะถึงจะเป็นแค่พนักงานบริษัท แต่จิตใจเขาสูงกว่าคนอย่างนายจนนายเทียบไม่ติดเลยล่ะ ไม่งั้นผมคงไม่เอาเข้าไว้ข้างกาย ทะนุถนอมเขา ดูแลเขา และให้คุณค่ากับความเป็นเขา ซึ่งสิ่งเหล่านั้น...นายคงไม่มีวันได้มันจากใคร เพราะไม่มีใครเขารักนายหรอก” อีธานยิ้มบางขณะก้าวเท้าออกมาจากร่างของลีออนเพื่อจะเข้าไปข้างในห้าง ทว่าก่อนจะจากไป...
“โสโครกขนาดนี้ มีใครรักลงด้วยเหรอ” อีธานก็ไม่วายทิ้งวาจาหยามเหยียดให้ลีออนเจ็บใจ
และเมื่ออีธานตัดสินใจจะเดินจากมา เขาก็ไม่คิดหันไปมองสีหน้าเดือดดานของอดีตคนรัก ภายใต้ความสุขุม ใช่ว่าคำพูดของลีออนจะไม่เข้าไปกระทบกระเทือนความรู้สึกของอีธานเสียเมื่อไหร่
มันกระทบมากเกินไป...
ภูริไม่เคยเป็นอย่างที่ลีออนพูดขึ้นมา แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นได้เลย ภูริมีเสน่ห์ ใครๆ ก็เข้าหา หลายครั้งที่คำชื่นชมของลูกค้าถูกส่งมาให้บริษัทพร้อมระบุชื่อของภูริ
แล้วถ้าวันหนึ่ง...เหตุการณ์ที่อีธานเคยกลัวมันเกิดขึ้นล่ะ
คำพูดลีออนกระตุ้นความหวาดระแวง ความสับสน ความเกรี้ยวโกรธบางอย่างให้เกิดขึ้นมาใจของอีธาน เขาไม่สามารถวางเรื่องนี้ลงได้ ไม่อาจหยุดคิดถึงคำพูดของลีออนได้เลย
ทุกก้าวย่างที่ผ่านไป อีธานพยายามตั้งสติ พยายามระงับอารมณ์ที่เกิดขึ้นแล้วคิดดีๆ เขาประทับใจกับความเป็นภูริ แต่มันใช่จริงๆ เหรอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมันคืออุบัติเหตุ เขาหลงใหลมัวเมาอยู่กับฟีโรโมนที่เข้ากันได้ดีของภูริ มัวเมาอยู่กับรสชาติของเรื่องบนเตียงที่เข้ากันได้ เขาพยายามนึกย้อนถึงความตั้งใจเดิม ความต้องการที่จะแยกทางกับโอเมก้าคนนี้
ใช่…นั่นคือทางที่เขาเลือกมาตลอดไง
มันคนละเรื่องกับที่ว่าภูริเป็นแค่พนักงานจนๆ หาเช้ากินค่ำไปวันๆ มันคนละเรื่องกับว่าคนคนนี้เป็นเบต้ามาก่อนไหม หรือยังมีความเป็นเบต้าอยู่ในยีนส์มากเท่าไหร่ แต่สิ่งที่มันชัดเจนคือภูริเป็นโอเมก้า เป็นชนชั้นที่อีธานชิงชัง เพราะลึกๆ อีธานยังกลัว
การยอมรับในข้อนี้ทำให้เขารู้สึกแย่ไม่ใช่น้อย อัลฟ่าระดับเขากลัวการมีโอเมก้ามาเป็นคู่ กลัวที่จะต้องเผชิญกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นแล้ว และไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดขึ้นอีกไหม
เขาจะไม่อยากเจ็บปวดกับโอเมก้าอีก...
นั่นคือเป้าหมายของเขา นั่นคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด คือสิ่งที่เขาเชื่อมาตลอด อีธานมีเป้าหมายไว้เพื่อทำให้สำเร็จ ไม่ได้มีเป้าหมายเอาไว้ประดับเล่นเท่านั้น อีธานพยายามลบภาพรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ลีออนมอบให้เขา
คำพูดดูถูกอีธานที่ลีออนเอ่ยออกมาแต่ละคำทำให้อีธานแค่เจ็บๆ คันๆ เท่านั้น ส่วนที่มันทำให้หงุดหงิด ทำให้เขาโมโห เพราะลีออนดูถูกภูริ คนอย่างภูริเรียกว่าชั้นต่ำไม่ได้หรอก คนที่ทำเพื่อคนอื่นขนาดนั้นเป็นพวกชั้นต่ำ...แล้วคนระดับสูงอย่างเขาที่ทำเพื่อตัวเองล่ะ เรียกว่าอะไร
“รู้ไหมว่าความคืบหน้าเรื่องยาแก้คู่แท้ไปถึงไหนแล้ว” อีธานเอ่ยถามอลันหลังจากออกรถมาได้สักพักหนึ่ง
“เรื่องนั้นคุณครามจะเข้ามาแจ้งท่านด้วยตัวเองพรุ่งนี้ครับ”
“ดีเลย” อีธานทิ้งร่างพิงพนักหลังเต็มตัว
ตอนนี้เขามีความสุขไหมนะที่ได้อยู่กับภูริ มีความสุขหรือเปล่ากับการมีคู่ครองแบบไม่ได้ตั้งใจนี้
มีสิ...มีความสุข
อีธานนวดขมับตัวเองเบาๆ ทอดสายตามองออกไปยังท้องถนนและปล่อยให้สมองมันรันภาพระหว่างเขากับภูริไปเรื่อยแบบที่มันอยากจะทำ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันค่อยๆ ชัดเจนจนน่ากลัว
เขากลัวที่จะทำตามคำพูดตัวเองไม่ได้ กลัวที่เป้าหมายมันจะไม่สำเร็จเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบหนึ่งของตัวเอง คำพูดของลีออนทำให้อีธานกลับมามีสติอีกหลังจากที่เขาปล่อยให้ตัวเองจมลงไปในความรู้สึกที่ก่อเกิดขึ้นระหว่างตัวเองกับภูริ
ยาจะมาเร็วๆ นี้
อยากให้มาวันนี้หรือพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ มาก่อนที่เขาจะถอยหลังไปจากจุดนี้ไม่ได้อีก แต่คงไม่มีอะไรน่าห่วง อีธานคิดว่าแค่ระยะเวลาอีกไม่นานแค่นี้เขาจัดการกับมันได้แน่ๆ เขาทนได้ ฝืนตัวเองได้ และ...ทุกอย่างจะผ่านไปอย่างที่ตั้งใจแน่นอน
ร่างสูงกลับมาตั้งใจทำงานอีกครั้ง ตัวหนังสือในหน้าจอตรงหน้าทำให้เขามีสมาธิจดจ่อ ไม่ใช่ล่องลอยไร้สาระหลังโดนลีออนปั่นหัวให้โมโห เขากลับมาอยู่กับงาน อยู่กับความเป็นจริง อยู่กับหน้าที่ของตัวเอง
อีธานทำงานทั้งวันจนค่ำมืด กว่าจะเห็นว่าล่วงเลยเวลากลับบ้านก็ผ่านมาแล้วเกือบสามชั่วโมง เจ้าตัวคว้าสูทแล้วเดินออกมา ปล่อยห้องเอาไว้ให้พนักงานมาปิดไฟตามทีหลัง เขายังต้องไปรับคนบางคน
นึกขึ้นมาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ...เขาไม่ได้อยากมีคู่เป็นโอเมก้า อีธานท่องมันอยู่ซ้ำๆ ท่องอยู่ตลอดการเดินทางไปรับภูริกลับบ้าน โชคดีที่ค่อนข้างดึกแล้วรถไม่ติด ไม่งั้นอีธานคงได้ฟุ้งซ่านไปเป็นชั่วโมงๆ
มาถึงเขาโทรหาภูริ ถามคำถามสั้นง่ายว่าอยู่ไหน แค่นั้น ภูริตอบกลับและต้องเอารถบริษัทกลับด้วย ต่างคนจึงต่างขับรถของตัวเองกลับมายังคอนโด ภูริมีท่าทางเหนื่อยอ่อน เจ้าตัวไม่พูดพร่ำ ตรงเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอาบท่า
ส่วนอีธาน...เขาเลือกเข้าห้องทำงานของตัวเอง
“นี่คุณ ดึกแล้วมานอนเหอะ” คิดว่าภูริไม่รู้เหรอว่าเวลานี้อีธานอยู่ไหน หึ...ไม่รู้อะ นี่สุ่มห้องเปิดเอา
“ไปนอนก่อนเลย”
“งานคุณเยอะเหรอ อ่า...งั้นผมไม่กวนก็ได้” ดูอารมณ์ดีให้กวนได้ที่ไหนล่ะ
“อืม” แปลก ภูริว่ามันแปลกนะ อีธานไม่เคยเงียบใส่เขาแบบนี้อะ ต้องแบบ...บ่นๆ บ้างดิ นี่เขาดื่มมาด้วยนะ ไม่เห็นว่าที่เขาดื่มเลยแฮะ
“ผมได้เงินเกินห้าหมื่นแหละ พรุ่งนี้ผมโอนเงินคืนคุณหมื่นหนึ่งนะ โอเคปะ” ภูริทำตาโตๆ ยิ้มแย้มเหมือนเคย พอดีเป็นคนอารมณ์ดีเสมอต้นเสมอปลาย การที่อีธานทำงานมากจนไม่เงยหน้ามองเขานี่จิ้บๆ
“อืม” แต่มันแปลกอะ มีอะไรบางอย่างไม่ปกติ
“พรุ่งนี้ผมมีงานไม่เยอะ ตอนเย็นเราไปกินข้าวกันนะ ผมเลี้ยงไง เลี้ยงกาแฟด้วย...กินสตาร์บั๊กปะ ผมซื้อให้”
“อืม” เอ้า อะไรวะ นี่มันอะไรกัน...อีธานเป็นอะไร?
สงสัยจะมีเรื่องต้องคิดมากล่ะมั้ง หรือว่างานอีธานมีปัญหาถึงได้ดูเครียดแบบนั้นกัน เออ แต่ไม่กวนแล้วท่าจะดีที่สุด ไม่อยากทำให้อีธานต้องมาเครียดกับตัวเองทั้งที่งานก็เยอะอยู่แล้วด้วย ภูริปิดประตูห้องให้อีธานเบาๆ จากนั้นเดินกลับเข้าห้องนอนด้วยความรู้สึกแปลกๆ
เขาไม่คิดมาก แต่ก็...มีบางอย่างเกิดขึ้นในความรู้สึก
ช่างเหอะไอ้ภู อีธานคงผีเข้าแหละ งานเยอะ เครียดกับงาน ก็เลยไม่มีอารมณ์มาสนใจเขานักสักเท่าไหร่ล่ะมั้ง นี่กลับมายังไม่ถามสักคำเลยว่ากินอะไรหรือยัง หิวไหม แวะกินอะไรไหม ก็จริงที่ว่านั่งรถคนละคันมา แต่ปกติอีธานจะถามไง กลับมาถึงห้องก็ต้องถามอยู่ดี
หรือเขาจะคิดมากไปเองนะ อีธานก็คืออีธานนั่นแหละ เนอะ
….100%….
เฮ้อ…ภูริจะรู้ไหมว่าอีธานเริ่มโหยหายาแก้คู่อีกแล้ว แต่ก็นะ อีธานมีเป้าหมายไว้พุ่งชนไง ตั้งใจแล้วก็จะทำอย่างที่ตั้งใจ ภูริคงทำไรไม่ได้นอกจาก…ตามนั้น
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนจริงๆ ค่ะ หลังจากมีนักอ่านเตือนให้ระวังสุขภาพ วันต่อมาไข้รับประทานไปเลยจ้าาาา ทุกคนก็ระวังกันหน่อยนะคะ เทคแคร์ค่ะ ^^
-
ก็ดีนะ คนโลเล ภูริเลิกไปเหอะ ไปจากเลย ถ้ามาขอโอกาสอย่าให้ และอย่ากลับมาทำเหมือนชองหายของได้คืน เพราะทำหลุดมือเอง ไม่รักษาเอง!!!
-
เหมือนพาขึ้นสวรรค์แล้วถีบดิ่งลงเหว-_- ใครกันแน่จะเสียใจ เชอะ ไอ้คนโลเล อยากทำไรก็ทำ :heaven :heaven
-
:katai1:
-
งานนี้ขอสงสารอีธานล่วงหน้าเลยค่ะ เพราะภูริทำใจมาโดยตลอดว่าต้องมีสักวันที่จะต้องกินยา ต้องมีสักวันที่ต้องออกไปจากชีวิตอีธานกลับไปเป็นแค่พนักงานธรรมดาที่หาเงินซื้อยา โป๊ะหนี้ และใช้กินอยู่ไปวันๆ เพราะงั้นการที่ถูกอีธานทำเฉยชาแบบนี้คนที่ต้องช้ำวจคืออีธานเองที่จะต้องนอยว่าเมียไม่รัก 55555
-
:mew2: :mew2:
-
สงสัยยาจะสำเร็จ แล้วต้องไปเริ่มจีบกันใหม่อีกรอบ
-
อีธานนนนนน อย่าเงียบไปน๊าาาาา :hao7:
-
หึหึหึ ตอนนี้มาทำเป็นไม่อยากได้ไม่โอเคกับโอเมก้า
คอยดูนะ ถ้าภูริไปแล้วจะรู้สึก ชิ หมั่นไส้!
-
แววดราม่ามาแต่ไกล หวังว่าภูริคงไม่น่าสงสารไปกว่านี้นะคะ... - -" ...
ปล. จนถึงตอนนี้ก็ยังยืนยันว่าเปลี่ยนเอาอีธานไปไกลๆเถอะ น่าหมั่นไส้ไม่เคยเปลี่ยน...
-
ง่ะ... ตอนที่แล้วยังหวานกันอยู่เลย อยากจะตบตีอีธานเหลือเกิน โกรธที่หวั่นไหวคิดมากไปกับคำพูดของคนอื่น ในเมื่อมีความสุขดีทำไมต้องให้อคติมาบังตา น้องภูของอิชั้นต้องถูกเมิน เดี๋ยวเถอะ! อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน แต่ก็สงสารนางอยู่นะ ส่วนน้องภูถ้านางต้องเสียใจเพราะพระเอกซึนๆแบบนี้ จะขอไปปลอบใจเอง จบตอนนี้นอกจากอีธานที่หน่วงแล้วก็มีเราเนี่ยล่ะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :)
-
ลีออน เราสงสารเธอนะ
แต่ทำตัวเองแท้ๆ
-
อีธาน นายมันคนโลเล!!!!
-
สกิลปากจัดยังใช้ได้เหมือนเดิมนะ คนแบบลีออนต้องเจอแบบนี้แหละ เจ็บแสบดี
ส่วนคุณอีธาน มีเป้าหมายมันก็ดีแต่มันก็ต้องดูเป็นเรื่องๆไปรึเปล่า
ก็รู้อยู่ว่ามีภูริแล้วมีความสุขแล้วยังจะต้องมาคิดมากอะไรอีก
นี่ก็นึกว่าจะยอมรับได้แล้วนะเนี่ย
-
เหมือนโดนดักตีหัว
ไอ้ความหวานตอนที่แล้วคือภาพมายาสินะ
หลอกเราให้เพ้อพกเพื่อมาเจอความจริงในตอนนี้
-
:pig4:
-
คำว่าชั้นต่ำน่าจะเป็นกับโอเมก้าแบบลีออนมากกว่าทำตัวมั่วเองเทียบกับภูริแล้วภูริยังเข้มแข็งอดทนไม่ยอมให้ใครแตะตัวสมสู่นอกจากอีธาน
ลีออนนี่มันเกินรักษาแหละใครได้เป็นคู่ถือว่าซวยมาก
อีธานก็โลเลยึดติดอดีตเกินไปคนแบบนี้ต้องลองได้สูญเสียของที่รัก(ไม่ใช่หลง)จริงๆจะรู้สึก :pig4:
-
ก็ดีนะ คนโลเล ภูริเลิกไปเหอะ ไปจากเลย ถ้ามาขอโอกาสอย่าให้ และอย่ากลับมาเหมือนทำของหาย ของได้คืน เพราะทำหลุดมือเอง ไม่รักษาเอง!!!
จริง...........
ให้ภูริจากไปจริงๆ แล้วใครจะโหยหา เชอะ.......ชังน้ำหน้าอีธาน :fire: :angry2:
ให้มีคนดีๆหล่อๆ เข้าหาภูริ แล้วภูริสนใจ จะสมน้ำหน้าอีธาน :m20: :laugh:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความดราม่าก่อตัวขึ้นแล้ว :mew2:
-
ยามาสักทีรอนานแล้ว
-
จริงๆแล้วก็อยากให้ภูริทิ้งอีธานสะให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปนะ ลำไยนางจริงๆ!!!
-
อีธานคงจะรักลีออนมาก
ถึงทำให้แผลเหวอะหวะ
และไม่มีวันหายสักทีเนอะ
-
สงสารภูริ การกระทำของอีธานทุกเรื่อง กระทบกับภูริตลอด
ยาเสร็จๆ ไปเหอะ จะได้ห่างกัน อยากเห็นคนดิ้นล่ะ
-
เราว่านะเดี๋ยวก็ได้ยาแก้ ได้ใช้ยา แล้วก็เลิกกับภูริ สุดท้ายก็ต้องโหยหาคิดถึงวันเก่า ๆ ที่ได้อยู่กับภูริแน่ ๆ
และเริ่มแน่ใจว่ารักก็ตามง้อขอคืนดีเมื่อรู้ตัวว่ารักแน่ ๆ เดาเอานะ หึหึหึ
-
อีธานนน ถ้านายจะทำยาแก้คู่แท้ นายต้องทำให้ภูริกลับไปเป็นเบต้าให้ได้ด้วยนะ เพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อความผิดพลาดของบริษัทด้วย
-
อีธานนน ถ้านายจะทำยาแก้คู่แท้ นายต้องทำให้ภูริกลับไปเป็นเบต้าให้ได้ด้วยนะ เพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อความผิดพลาดของบริษัทด้วย
เห็นด้วย10000%
-
:เฮ้อ:
-
ภูริ สู้ๆ
-
จะมาม่ามั้ย แต่ต้มน้ำไว้รอแล้วนะ o4 รอตอนต่อไปน้าา ไรเตอร์สู้ๆ :3123:
-
ถ้าแก้คู่แท้สำเร็จขึ้นมา จะสมน้ำหน้าอีธานให้เลยย ฮื้ออ
-
อีธานโลเลมาก
สงสารแต่ภูรินี่แหละ
-
ถ้าอีธานยังคิดไม่ได้ แล้วปล่อยให้เสียภูริไปจะสมน้ำหน้าให้
-
เอิ่มมมม อีธาน ถ้าจะเป็นแบบนี้ ก็ตัดใจเลิกตั้งแต่ตอนนี้เลย
อย่ามาทำตัวให้ภูริงงใจแบบนี้ ภูริก็ห่วง แล้วก็ไม่ได้ทำไรผิด
ทีแล้วมาก็ให้ผ่านไป ทำให้ได้นะ แล้วอย่าไปตามภูริกลับมาล่ะ
คิดว่าครามคือตัวร้ายล่ะ ทำไมไม่รู้
ลีออนคือคนที่ร้ายแบบไม่ดูตัวเอง แล้วยังทำตัวเองต่อเนื่อง
-
ลีออนหล่อนมาทำให้อีธานคิดมากเลยเห็นมะ น้องภูชั้นวันๆสนใจอะไรที่ไหนล่ะ เห้อออออ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ถ้ายามาแล้วต้องแยกกันสุดท้ายคนทนไม่ได้ก็อีธานเองแหละ :hao3: ภูริจะทำอะไรได้ก็ได้แต่เสียใจ
-
จะดราม่าแล้วหรอ :katai4:
-
อีกไม่นานคงมีดราม่า ภูริกินยาแก้แล้วหายกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมแต่ใจไม่เหมือนเดิม
อีธานก็กลับใช้ชีวิตแบบเดิมแต่หงุดหงิดเวลาภูริมีคนเข้าหา
-
อีธานใจโลเล ถ้ายาแก้คู่แท้สำเร็จก็แยกย้ายกันไปซะ อย่าอยู่ด้วยกันเลย
-
>….ตอนที่ 39 [100%]….<
ภูริลืมตาขึ้นมาช้าๆ จะบอกว่าเมื่อคืนกลัวผีจนแทบหลับไม่สนิท แต่พอหลับสนิทเท่านั้นแหละ มันก็หลับสนิทไม่รู้เนื้อรู้ตัวอีกเลย ดีนะที่ตอนอีธานทำงานเขาสามารถเปิดไฟในห้องนอนได้ ถ้าต้องปิดไฟนอนมีหวังหลอนกับผีแน่ๆ
“เอ๊ะ...” แต่พอมองอะไรชัดแล้วก็ต้องตกใจกับการที่อีธานนั่งขัดสมาธิจ้องเขาอยู่ริมเตียงนอน เพื่อ?
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? จ้องอย่างนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ ใช่ปะ...คงไม่ได้อยากอยู่หรอกนะ” เขาลุกขึ้นนั่งช้าๆ ยีหัวตัวเองหนึ่งทีแล้วก็ลูบหน้าเพื่อให้ตื่นเต็มตา
“เปล่า ผมคิดอะไรอยู่นิดหน่อยก็เลยนอนไม่หลับ”
”ถ้านิดหน่อยคุณคงไม่ถึงขั้นนอนไม่หลับหรอก อยากบอกผมไหมล่ะ หรือว่าไม่เอาดีกว่า ผมไม่ปากโป้งนะ มีไรปรึกษาได้” หาวกว้างๆ อีกหนึ่งที โอ้ย...ง่วงเนาะ
“บังเอิญไปเจอคนคนหนึ่งมาน่ะ”
“แฟนเก่าหรือไง” อีธานชะงักเมื่อภูริเดาถูก แต่คนเดาถูกก็ไม่รู้ตัว ภูริลุกขึ้น บิดขี้เกียจฮึ้บๆ
“มีอะไรต้องคิดเยอะไปหน่อย คุณไปอาบน้ำเถอะ” ในเมื่ออีธานว่าแบบนั้นก็ทำตามนั้นเลย
คงคิดมากจริงแหละ ไม่งั้นคงไม่มีอาการแบบนี้ให้เห็นหรอก คนอย่างอีธานแม้แต่ตอนทำงานหนักๆ ยังไม่ดูซีเรียสหนักขนาดนี้เลย อย่างมากก็บ่นๆ นั่งพักด้วยท่าทางอ่อนเพลีย แค่นั้นแหละที่ภูริเห็นมาตลอด รอบนี้อาจหนักหนากว่างานที่ทำอยู่ตลอดก็เป็นไปได้
ก็เหมือนทุกเช้าของเขาทั้งสองคน แค่อีธานดูซึมๆ ไปนิดหน่อย ไม่ค่อยพูดเหมือนเคยแต่ก็ยังกอดเอวเขาเอาไว้ยามเดินไปขึ้นรถด้วยกันอยู่ดี ภูริไปรถประจำตัวที่เอากลับมาด้วยเมื่อคืน อีธานจึงต้องเอารถตัวเองไปทำงาน ก็ขับๆ ตามกันไป แวะซื้อของกินเล็กน้อยแล้วก็เข้าที่ทำงานเหมือนทุกวัน
ภูริเดินหน้าเครียดเข้าแผนก แปลกไปกว่าทุกวัน คนอื่นก็สัมผัสได้จากรอยยิ้มที่หายไปบนใบหน้าของภูรินี่แหละ ให้ทำไงได้...อีธานเงียบอย่างที่ไม่เคยเงียบนี่ไม่ปกติสุดๆ ไปเลยนะ ถ้าเครียดเรื่องงานอีธานน่าจะบ่นให้ภูริฟังแล้ว เหมือนทุกครั้งอะ เล่ามาทีก็ไม่ได้เข้าใจอะไรไปกับเขา ฟังไปงั้น เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา และจำแค่บางอย่างที่ดูจะเป็นเรื่องสำคัญ ไม่งั้นเดี๋ยวอีธานจะนอยด์ได้ที่คู่สนทนาไม่ตั้งใจฟังตัวเอง
แต่นี่เหมือนคิดอะไรตลอดเวลา...
ภูริครุ่นคิด ใช้สมองยิ่งกว่าท่องจำรายงานเสียอีก ก็อีธานมีท่าทางปกติมากๆ เดินจับมือ โอบเอว แล้วไรอีก...แค่นั้นนี่หว่า ไอ้ที่ว่าไปเจอคนคนหนึ่งมานี่ ใช่คนที่ทำให้อีธานเครียดหรือเปล่าหว่า?
“เป็นอะไร หน้าเครียดแต่เช้าเลย” หัวหน้าแผนกเอ่ยทัก
“คิดไรนิดหน่อยอะ”
“ทะเลาะกับท่านประธานเหรอ” คือถ้าทะเลาะยังมีเหตุให้ทะเลาะไง นี่ไม่ได้ทะเลาะ ไม่มีเหตุผิดใจอะไรด้วย แต่มันก็เหมือน..ทะเลาะ? ปะวะ
“ไม่นะ เขาดูเครียดๆ อะ”
“เลยเป็นห่วง?”
“อืม งานเยอะมั้ง” เพื่อนพยักหน้าขึ้นลง เข้าอกเข้าใจ ตบบ่าภูริเบาๆ
“เอาหน่า เครียดเรื่องงานเดี๋ยวก็หาย ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันก็ดีแล้ว วันนี้มีงานรอนายเยอะแยะไปหมด เออ...ค่ำนี้เราต้องไปภูเก็ต เหมือนว่าคู่หูอีกคนจะไม่ว่างไปด้วย นายมีธุระอะไรที่สำคัญทิ้งไม่ได้ปะ” ทั้งคู่เดินไปยังโต๊ะทำงาน ภูริวางถุงกาแฟลงแล้วมองหน้าเพื่อนพลางครุ่นคิด
“ไม่มีนะ น่าจะไปได้แหละ แต่มันไม่ฉุกลหุกไปหน่อยเหรอ” ก็ไม่รู้อีธานจะบ่นเขาไหมอะ นี่แค่ทำงานไม่มีเวลาให้ก็เริ่มไม่พอใจเขาแล้วเนี่ย
“โทษที ไอ้นั่นก็เพิ่งแจ้งเราเมื่อเช้านี้ งานมันงานยาวอะภู ไปวันนี้ค่ำๆ ใช่ไหม แล้วก็กลับเย็นวันอาทิตย์เลย สามวันสองคืน ไอ้นั่นก็เลยไปไม่ได้ แฟนงอน” แล้วอีธานจะไม่งอนใช่ไหม
“อ่าๆ ได้โอสินะ” ก็ปกติบริษัทเขาหยุดเสาร์อาทิตย์ ถ้าทำงานนอกแบบนี้จะได้โอทีในวันหยุดด้วยน่ะ
“ใช่ดิ ได้วันละสามแรง ไปเหอะ เอาท่านประธานไปด้วยก็ได้นะ” เพื่อนยิ้มหยอก
“ไม่อะ ไปทำงานนะเว้ยไม่ได้ไปเที่ยว”
“จ้าๆ พ่อหนุ่มบ้างาน” เพื่อนหันไปสนใจงานตัวเอง แล้วเขาจะรออะไร ทำงานตัวเองไปสิคร้าบ
ไอ้เรื่องออกงานนอกนี่เดี๋ยวกลับมาอีกทีค่อยเข้าไปบอกอีธานเอาก็แล้ว ส่วนตอนนี้เขามีนัดกับลูกค้าที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ นี่ เรียกว่าทุกวันนี้ไปห้างนั้นตลอด ไปจนจำได้หมดแล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน หลับตาเดินยังได้เลย เพราะมันสะดวกกับการเดินทาง มีร้านอาหาร ร้านเบเกอร์รี่ต่างๆ เอาไว้นัดพบลูกค้ามานั่งคุยงานได้ เลยเป็นที่ที่เซลล์จะไปกันบ่อยหน่อย
นั่งเคลียร์งานอยู่ที่โต๊ะประมาณชั่วโมงหนึ่งภูริก็เดินทางไปยังสถานที่นัดพบ วันนี้นัดลูกค้าหนุ่มเอาไว้ที่ร้านกาแฟ เป็นหนุ่มไหม...สี่สิบกว่าๆ แล้วล่ะ คนนี้ภูริรู้สึกว่าตอนแรกเขาน่ากลัว เป็นอัลฟ่าที่มีรังสีดุดัน อายุก็มากกว่าเยอะ แถมยังละเอียดอ่อนกับเนื้องานมากทีเดียว แต่ก็แค่ช่วงแรกๆ นะ ตอนนี้เขากับลูกค้าคนนี้สนทนากันถูกคอทีเดียว มีการนัดเขาไปดื่มด้วย แต่เขาไม่ว่างเสียที
เมื่อไปถึงสถานที่นัดพบ ภูริสั่งน้ำชามะนาวมาดื่มระหว่างรอลูกค้า เขาชอบมาก่อนเวลานัดหมายเพื่อไม่ต้องการให้ลูกค้ามานั่งรอเขา การเป็นคนขายของต้องแสตนด์บายให้พร้อมดิจริงไหม ยิ่งใส่ใจลูกค้าก็จะยิ่งประทับใจ ทีนี้ยอดก็จะตามมา
แล้วอะไรตามมาจากยอดครับ....ค่าคอมพ์ไงล่ะ!!!
เดือนหน้าพ่อจะทำยอดให้ทะลุหกหมื่นให้ได้เลยคอยดู เดือนนี้เอาเงินคืนอีธาน เลี้ยงข้าวตอนเย็นนี้แล้วก็ยังพอมีเหลือ เออ...จะว่าไปต้องโอนให้แม่ด้วย ว่าแล้วเขาก็นั่งทำในตอนนี้เลยทันทีทันใด เดี๋ยวลืม ที่สำคัญโอนช้าแม่จะบ่นเขาเอาได้ ฟังอีธานบ่นคนเดียวพอแล้ว ละแม่เอาไว้บ้างเดี๋ยวหูจะตึงก่อนวัยอันควร ภูริจัดแจงรายจ่ายของตัวเองเอาไว้คร่าวๆ จนกระทั่งลูกค้ามาเขาถึงละเรื่องส่วนตัวมาสนใจงาน
บทสนทนาในช่วงแรกจะติดเครียดเล็กน้อยเพราะเป็นงานที่จริงจัง ทว่าผ่านไปราวสิบห้านาทีบรรยากาศระหว่างภูริกับอัลฟ่าอีกคนก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น มีเรื่องราวจิปาถะเข้ามาปะปนกับงานเล็กน้อย
ไม่เกินหนึ่งชั่วโมง ภูริปิดการขายกับชายหนุ่มเรียบร้อย ด้วยความที่อีกฝ่ายต้องไปงานอื่นต่อทำให้ไม่มีเวลาคุยเล่นกับภูริต่อได้ แต่ดีแล้ว อย่าคุยนานเลย เขายังมีนัดอีกสองนัดสำหรับเช้าวันนี้
นู้น...กว่างานจะเสร็จก็ปาไปเที่ยงกว่า ท้องนี่ถือป้ายประท้วงกันโครมๆ ภูริดูนาฬิกาเล็กน้อย เที่ยงครึ่งแบบนี้กลับไปก็ไม่ทันอีธานพักอยู่ดี งั้นส่งข้อความไปบอกว่าเขาจะกินมื้อเที่ยงข้างนอกเพราะงานเยอะ อีธานจะไม่พอใจก็ต้องทำใจยอมรับ ทำไงได้ พอดีคนมันฮ็อตมากอะนะ
แต่ที่สำคัญ ไปเคลียร์หนี้สินกันเถอะทุกคน! นับตังค์ครับ แบ่งไว้เป็นก้อนๆ เดินเข้าที่นั่นที่นี่เพื่อจ่ายค่าใช้จ่ายต่างๆ ไม่ว่าจะค่าบ้าน ค่าบัตรกดเงินสดที่ไม่ได้เอาเพิ่มแต่ยังใช้เขาไม่หมด
ฮรึก ช่วยด้วย เงินจะหมด ภูริน้ำตาตกในเบาๆ เมื่อมองตัวเลขบนหน้าจอมือถือ มันเข้าแอพธนาคารเอาไว้ แล้วมันก็เหลือเงินแค่น้อยนิด เอาวะ ไหนๆ ก็น้อยแล้ว โอนคืนอีธานเลยก็แล้วกัน ไม่ได้ดิ ไม่มีบัญชีอีธาน โถ อีธานมีบัญชีเขาเอาไว้นะ แต่เขาเนี่ยไม่มี แต่ของแบบนี้ไปขอเอาก็ได้
และก่อนที่อะไรๆ จะดำเนินไปมากกว่านี้ เขาต้องหาอะไรยัดใส่ท้องก่อน อืม...ฟู๊ดคอร์ดที่นี่ก็มีอาหารน่ากินเยอะนะ แต่มันแพง ได้น้อยด้วย ขอยืนคิดแป็บ มองซ้าย มองขวา มองไปทั่วๆ พร้อมใช้สมองที่มีอยู่น้อยนิดในการประมวลผล
สรุป! กลับไปกินที่บริษัทเถอะ
ระหว่างเดินกลับไปที่รถก็เกิดอยากเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่เรื่องแปลกใช่ไหมล่ะ มนุษย์ต้องเข้าห้องน้ำเป็นเรื่องปกติล่ะเนอะ เขาเข้าห้องน้ำส่วนที่ใกล้กับทางไปลานจอดรถ หว่าเหว่นิดหน่อย ด้วยมุมมันอับสายตาคน
ถามว่ามันน่ากลัวไหม? ไม่อะ...ไม่น่ากลัวคนแต่น่ากลัวผีอะดิ!
ผีผู้หญิงเขาไม่เข้าห้องน้ำชายกันใช่ไหม ภูริเปิดประตูห้องน้ำแง้มๆ เงียบมาก เงียบเหมือนป่าช้าสุดๆ ไม่เอา...เขาไม่ควรนึกถึงป่าช้า ไม่ควรนึกถึงผีด้วย โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วต้องแข็งแกร่งเว้ย! ฮึ้บเข้าไว้ แค่เข้าห้องน้ำ แค่ติ๋งต๋องแป็บเดียว ผีไม่หลอกเขาหรอกเนอะๆ
ประตูห้องน้ำมีคนใช้อยู่หนึ่งห้องถ้วน ภูริไม่ได้ให้ความสนใจเพราะเขารีบไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยแล้วจะได้กลับบริษัทไปกินมื้อเที่ยงเสียที ช่วงบ่ายๆ นี่งานก็ไม่เยอะเท่าไหร่แต่คงต้องกลับที่พักเร็วหน่อยจะได้ไปเตรียมเสื้อผ้าอะไรต่อมิออะไรให้เสร็จ
กำลังคิดอยู่ว่าอีธานจะบ่นเขาไหมที่ไปตกปากรับคำออกงานนอกโดยไม่ได้ปรึกษาอีธานก่อน ไม่หรอกมั้ง ใช่ไหม...เขาไปทำงานนี่นา ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่ไหนสักหน่อย อีธานเองยังมีงานนอกอยู่บ้างประปรายเลย แค่ไม่ได้ไปนานมากเท่านั้นเอง วันสองวันก็กลับ เขาสามวันไง มากกว่าวันเดียว แต่โอนี่ได้เหมือนหกวัน โอ้โห...นับตังๆ
ทำธุระเสร็จเรียบร้อยขั้นต่อไปก็ต้องล้างมือ อย่าให้บรรยายเลยว่าทำไมต้องล้างอะเนอะ มันรู้สึกสกปรกถ้าไม่ล้างอะนะ ว่าแต่...ห้องน้ำชายนี่เขาไม่คิดเติมสบู่เหรอ? ภูริเดินดูจนเกือบทุกอัน พบว่าเครื่องกดสบู่เหลวมันช่างว่างเปล่า โอเค ไม่เป็นไร เขามีเว้ย!
ภูริคนนี้เตรียมความพร้อมเสมอ ขอหาสบู่เหลวขวดเล็กของตัวเองแป็บ กระเป๋าที่ภูริพกมันจะมียาสีฟัน แปลงสีฟัน สบู่เหลวที่ล้างหน้าก็ได้ ล้างมือก็ได้ขวดละยี่สิบเก้าบาทจากเซเว่นติดเอาไว้ เขารู้สึกว่าของพวกนี้แอบจำเป็นสำหรับเขา มีลูกอมฮอลด้วยนะ ไว้อมก่อนลูกค้าจะมา จะได้กลบกลิ่นปากอะไรเงี่ย
หาสบู่เหลวอยู่ดีๆ ประตูห้องหนึ่งนั้นก็เปิดออก เป็นชายร่างบาง แต่งตัวสบายๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้น รองเท้าก็ธรรมดาสุดๆ แต่แอบเห็นว่าแบรนด์ตรงปกเสื้อนั้นเป็นแบรนด์ที่ราคาเอาเรื่องไม่ใช่เล่น ก็นะ คนมีเงิน ภูริละสายตาแล้วมาจดจ่อกับการหาสบู่ในกระเป๋าขุมทรัพย์ของเขาต่อ ล้วงลงไปนี่เจอเศษกระดาษ เจอห่อลูกอม นี่เขาไม่คิดจะเอาขยะพวกนี้ทิ้งหรือไงฮะ!
“อ่าว...” หนุ่มฝรั่งร่างบางอุทาน ตอนแรกก็จะไม่หันไปมอง เล่นอุทานแบบนี้ขอมองหน่อย เปล่าเสือกนะ มันเป็นสัญชาตญาณ ด้วยความเป็นมิตร เอาวะ…ยิ้ม แล้วก็ล้างมือต่อ
“ยิ้มหวานดีนะครับ” อีกฝ่ายเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งก็เข้าท่าอยู่ ดูจากหน้าตาไม่น่าใช่คนไทย ไม่เป็นไร...ภูริเก่ง ฟังออก เข้าใจ อีกฝ่ายเดินมาใกล้ ภูริหันไปมองอีก วันนี้จะล้างมือเสร็จไหม หรือว่าต้องรอให้มือเขาแช่น้ำจนเปื่อยไปก่อน
“ขอบคุณครับ” ต้องหันไปยิ้มอีกรอบเพื่อเอ่ยขอบคุณ ดูท่าอีกฝ่ายจะสำรวจร่างกายของเขาอยู่ เล่นมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าตาไม่กะพริบเลย ทำไมเหรอ เขาลืมรูดซิปเปล่านะ ว่าแล้วก็มองดูสักหน่อย...ไม่หนินา
“อีธานปกติดีไหมครับ ผมว่าเขาน่าจะเครียดๆ นะ...” กูไม่ได้ล้างแล้วมือเนี่ย ภูริเงยหน้ามองอีกฝ่ายผ่านกระจก ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำแบบนั้นเช่นกัน
“ครับ?” ได้โปรดดูหน้าเด๋อๆ นอกจากมือยังล้างไม่เสร็จยังงงด้วยว่าคนคนนี้เป็นใคร จู่ๆ ก็เข้ามาทักทาย รู้จักกัน? ไม่...ไม่รู้จัก แต่ดูท่าจะรู้จักกับอีธานสินะ แล้วเกี่ยวอะไรกับเขาอะ
“โทษที ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อลีออน เป็น...คนรักเก่าของอีธาน ไม่ต้องแปลกใจที่เราบังเอิญเจอกันนะครับ พอดีผมมาพักร้อนอยู่แถวนี้ ก็เลยมานี่บ่อยหน่อย นี่เมื่อวานก็กะจะทักคุณแล้ว เสียดายที่ไม่ทัน ได้คุยแค่กับอีธานเอง” เล่นฟุดฟิดฟอไฟป๋อเชียว แต่เหนือกว่านั้นคือเหมือนมีอะไรแทงอกดังจึ้ก
แฟนเก่า...อ๋อเหรอ
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อภูริครับ”
“อีธานบอกแล้วล่ะ แต่ไม่ได้บอกว่าคุณเป็นอะไรกับเขา ถ้าผมเดา...คุณเป็นคู่นอนเขาใช่ไหม อีธานน่ะเกลียดโอเมก้า เขาคงไม่มีทางเอาโอเมก้าอย่างคุณทำคู่หรอกเนอะ” คนชื่อลีออนเท้าศอกกับอ่างล้างมือแล้วหันหน้ามามองเขาตรงๆ
พูดแบบนี้หมายความยังไง...
จะหาเรื่องเหรอ ไม่เอาหน่า นี่เวลางาน เขาไม่ควรมีปัญหากับใคร ที่สำคัญคือกับคนที่เป็นแฟนเก่าอีธาน แต่เห็นอะไรไหม “แฟนเก่า” คือของเก่าไงล่ะ ภูริละสายตาจากลีออนแล้วล้างมือต่อจนเสร็จ จะว่าไป...อีธานเคยพูดถึงคนรักเก่าอยู่นี่เนอะ
ถ้าจำไม่ผิด อีธานเคยเล่าว่าเขาเกลียดโอเมก้าเพราะแฟนเก่าใช้คำว่าฮีตมาเป็นข้ออ้างในการนอนกับเพื่อนตัวเอง เขาก็คิดนะว่าการที่อีธานตัดสินใจแบบนั้นมันคือการเหมารวมมากไปหน่อย แต่เขาก็ทำอะไรมากไม่ได้หรอก ความคิดคนเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ยากที่สุด อีธานคงเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากไม่งั้นมันไม่สามารถเปลี่ยนเขาได้แบบนั้น
“ผมเป็นอะไรไม่เกี่ยวกับอดีตอย่างคุณนี่ครับ” ภูริหันไปมองสบตากลมโตของอีกฝ่าย สีหน้าของเขาใสซื่อ ไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่าคำพูดที่เอ่ยออกไปมันออกจะ...แดกดันนิดๆ ก็ทำไมอะ มันจริงไหม เขาเป็นอะไรแล้วเกี่ยวข้องยังไงกับของเก่าเหรอ? นี่ถามจริงจังนะ ไม่ได้กวนประสาทแต่อย่างใดเลย
“อะไรกัน พูดแบบนี้แสดงว่าคุณ...รักเขาเหรอ ฮ่าๆ ผมจะเตือนอะไรให้ อีธานไม่ใช่คนที่จะเอาโอเมก้าระดับล่างอย่างคุณเป็นคู่หรอก เขาเกลียดโอเมก้า ชิงชังชนชั้นที่ต่ำกว่าตัวเอง คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าอัลฟ่าที่โอหังอย่างนั้นมันน่าหมั่นไส้ ทางที่ดี...ออกมาไปจากชีวิตเขาเถอะ” ถ้าภูริออกมาจากอีธานได้ อีธานต้องเจ็บแน่ๆ ลีออนเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นเมื่อวานนี้ไม่ใช่สิ่งหลอกตา
ถึงอีธานจะเคยลั่นวาจาว่าเกลียดโอเมก้าแค่ไหน แต่คนคนนี้น่าจะพิเศษกว่าใครๆ สำหรับอีธานในตอนนี้ เพราะคนหยิ่งยโสคนนั้นเล่นเดินจับมือกับร่างโปร่งคนนี้ตลอด โอบเอวด้วย หนำซ้ำยังทั้งบ่น ทั้งดุ ถ้าอีธานไม่ใส่ใจ อีธานจะไม่มีทางทำแบบนั้นให้กับใคร คนที่เคยเป็นคนพิเศษสำหรับอีธานมาก่อนอย่างเขารู้ดี
อ้อใช่...ปกป้องไอ้กระจอกนี่ด้วยนี่นา
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่ไม่จำเป็น” โปรดพิจารณาถึงความจำเป็นในรูปประโยคของลีออน เขาไม่เก่งภาษา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ลีออนพูดออกมานั้นมันจะเกี่ยวข้องยังไงกับชีวิตของเขา เขาจะอยู่ หรือจะไปจากชีวิตอีธานไหม คนในอดีตนี่ต้องเป็นฝ่ายชี้นิ้วสั่งเหรอ? ไม่สมเหตุสมผลเลยว่าปะ
เมื่อวานอีธานเจอกับลีออน หมายความว่าอีธานต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองทั้งรักและรังเกียจ ดูจากที่ลีออนพูดแล้ว คงไม่ได้พูดจาดีๆ กับอีธานแน่เลย เป็นไปได้สูงว่าอีธานอารมณ์ไม่ดี ดูคิดมาก ดูวุ่นวายใจก็น่าจะเพราะคนคนนี้
ภายนอกอีธานอาจจะดูเป็นคนใจเย็น ดูเป็นคนมีเหตุมีผล แต่จริงๆ แล้วอีธานก็มีจุดที่...งี่เง่านะ บางครั้งอีธานก็อารมณ์ร้อน บางครั้งอีธานก็พยายามจะหาเหตุผลทั้งที่หามันไม่เคยเจอ แล้วคนอย่างอีธานคงไม่เฉยชาไปเสียทีเดียวกับคำพูดของลีออนหรอก
ไม่ได้ดิ คนอื่นจะมาทำร้ายอีธานงี้ไม่ได้เว้ย เขาปั่นหัวอีธานได้คนเดียวเข้าใจไหม เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างกายอีธาน เป็นคนเดียวที่อีธานต้องปวดหัวเว้ย ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้ ห่างหายกันไปเป็นสิบๆ ปี พอกลับมาได้ก็มาป่วนคนอื่นเขา ไม่เอา ไม่น่ารักเลย
ภูริไม่ได้อยากปกป้องอะไรอีธานหรอกนะ แต่เขารู้สึกว่าคนแบบอีธานน่าจะจดจำเรื่องราวแบบนี้และมันก็สามารถกลับมาทำร้ายได้อีก ไม่งั้นอีธานจะเกลียดโอเมก้าไปเลยเหรอ อีธานต้องรักลีออนมาก ไม่งั้นลีออนไม่มีทางมีผลต่ออีธานได้มากขนาดนั้น
แต่ไม่เว้ย คนในอดีตก็คือคนในอดีต แม่งไม่มีสิทธิ์กลับมาทำร้ายใครได้อีก แค่ความทรงจำแย่ๆ ที่ทิ้งเอาไว้ก็มากเกินพอแล้ว แสดงว่าลีออนไม่ใช่คนที่ดี และคงไม่มีความหวังดีให้อีธานแน่ๆ
ที่สำคัญ...เขาเองก็ไม่ได้อยากสูญเสียช่วงเวลาเหล่านี้ที่มีกับอีธาน ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเขากับอีธานจะเป็นแค่คู่ขา เจ้านายกับลูกน้อง หรืออะไรก็ช่าง ถ้าอีธานไม่ไล่เขาไป เขาถือว่าเขามีสิทธิ์อยู่เคียงข้างอีธานอย่างที่มันเป็นอยู่
ไม่ต้องถามว่าทำไมถึงอยากอยู่ข้างๆ กับคนปากร้ายคนนั้น ไม่ต้องพูดว่าเขาเห็นแก่เงิน เห็นแก่กินหรือเห็นแก่ความสุขสบายที่อีธานได้มอบให้ มันมากกว่านั้น มากเกินควร แต่ภูริไม่สน ช่วงเวลาแห่งความสุขก็คือช่วงเวลาแห่งความสุข เขาจะเก็บเกี่ยวมัน...เขารักษามันให้นานที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
“คุณหลงเขาเลยนะ คิดว่าเขารักคุณหรือ เชื่อผมดิ...หักอกอีธานซะ ทำให้อีธานเจ็บ ไม่สิ อีธานอาจก็ไม่เจ็บก็ได้เนอะ...”
“คือ...ผมไม่ได้ต้องการคำแนะนำจากอดีตอย่างคุณนะ” ภูริโพล่งขึ้นกลางป้องอย่างที่ถนัด เขาพูดขัดทั้งที่ลีออนยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ และนั่นทำให้ลีออนฉุนเฉียวพอดู
“ฟังจากที่พูดมา ผมไม่เห็นอะไรเลยนอกจากการยุแยง หรือคุณต้องการเขาอีก เสียใจด้วยนะครับ อีธานคงไม่กลับไปหาคุณ เพราะถ้าเขาต้องการคุณจริง เขาไม่ปล่อยคุณให้หลุดมือหรอก”
“ไม่ ผมต่างหากที่ทิ้งเขา ผมต่างหากที่ทำเขาเจ็บปวด เพราะพวกอัลฟ่ามันหยิ่งยโสเกินไป คนอย่างคุณไม่น่าจะรอดจากการโดนดูถูก คุณคงเข้าใจดี” ลีออนเถียงขึ้นมา เขาจะไม่ยอมโดนหาว่าตัวเองโดนทิ้ง คนอย่างเขา...โอเมก้าอย่างเขาน่ะทอดทิ้งอัลฟ่าทุกคน
“ใช่ คุณทำเขาเจ็บ คุณหักหลังเขา คุณทรยศต่อความรักของเขา ผมไม่เถียงว่าที่ผ่านมาผมโดนดูถูกมามากขนาดไหน แต่ผมไม่เคยเหมารวมใครกับใคร อีธานอาจเป็นอัลฟ่าที่หยิ่งยโสในความเป็นอัลฟ่าของตัวเอง แต่เมื่อเขารัก...เขาก็ทุ่มเทให้กับอีกฝ่ายโดยไม่มีข้อแม้ อีธานไม่ใช่อัลฟ่าที่เลวร้าย พวกที่ตัดสินคนอื่นจากชนชั้นต่างหากคือคนที่เลวร้าย” ภูริรูดซิปและนำกระเป๋าขึ้นสะพายหลังก่อนหันไปเผชิญหน้ากับลีออนตรงๆ
“ตัวร้ายชอบมาในตอนที่ตัวเอกมีความสุขเสมอ และตอนนี้...คุณเป็นตัวร้ายของผม นี่เป็นเรื่องราวของผม ผมไม่อนุญาตให้ตัวร้ายอย่างคุณมีบทบาทมากไปกว่านี้ ออกไปจากชีวิตอีธาน และอย่าวนกลับมาอีก ผมขอบคุณสำหรับคำแนะนำ แต่...ผมจะไม่มีวันทำตาม” ยิ้มสวยๆ เอารอยยิ้มที่ไว้มัดใจสาวๆ มอบให้กับร่างบางตรงหน้า
โมโหล่ะสิ นี่ขนาดไม่ใช่อัลฟ่า ยังรู้สึกไม่ดีกับการโดนคนอื่นพูดจาไม่ดีใส่เลย แต่ช่วยไม่ได้นะ เป้าหมายลีออนดูชัดเจนมาก ดูเหมือนต้องการปั่นหัวเขา ไม่ได้กินเขาหรอก เขาอาจจะดูบื้อ เขาอาจจะดูเป็นคนไม่ทันคน แต่นั่นคือสิ่งที่คนอื่นเห็น ไม่ใช่สิ่งที่เขาเป็นทั้งหมด
“แล้วสักวันคุณจะเจ็บเพราะเขา!” ลีออนตะคอกใส่ภูริเสียงต่ำ
“ก็...คงงั้น” อีกฝ่ายเดือดดาลมาก เห็นชัดเลยจากแววตา ภูริไม่แคร์ เขาเดินไปทางประตู ก่อนจะออกไปเขาทิ้งขวดสบู่เหลวลงถังขยะข้างๆ
ดูเหมือนลีออนกำลังจะเดินตามเขาออกมา แรงโทสะนั้นทำให้ลีออนจ้องมองแผ่นหลังของภูริด้วยความเจ็บใจจนไม่ได้สังเกตเลยว่าตรงพื้นที่ภูริเคยยืนอยู่นั้นมีสบู่เหลวหกอยู่เป็นจำนวนมาก ลองเท้าพื้นยางไม่อาจเกาะกระเบื้องเอาไว้ได้ นั่นทำให้ร่างบางลื่นล้มลงไปเสียงดังตุ้บ
“อ้อ ผมลืมบอกว่า...ระวังพื้นมันลื่นนะครับ พอดี สบู่เหลวมันหก” หลังทิ้งขวดสบู่เหลวไปแล้ว ภูริก็หันกลับไปเตือนทว่าไม่ทัน
อะไรนะ...ไม่ทันงั้นเหรอ หึ จงใจไม่ทันมากกว่า!
….100%….
มองโลกในแง่ดีกับโง่เป็นแค่เส้นบางๆ น้องชอบบอกอีธานว่าตัวเองโง่ ทั้งที่น้องไม่ใช่คนโง่ แต่คนที่เดินเหยียบสบู่เหลวน้องต่างหากที่โง่ ชิ!
-
ดีต่อใจ ต่ออีก ต่ออีก
อีธาน เจอคนคิดดี ไม่ดราม่างี่เง่า ตัดขาดคู่แท้ไปเสียดายนะเออ
-
ภูริแค่เลือกที่จะรับอะไร
-
o13 o13 o13 อีธานเอ้ย อีธาน นายทำบุญด้วยอะไรมาว่ะถึงได้คว้าของดีอย่างภูริมา มีรางวัลอะไรบ้างไหมจะไปยื่นให้ภูริแล้วขอกอดตบไหล่สักที :3123:
-
หนุงภูเลเว่ลอัพ
-
ภูริ นายร้ายนะยะ
-
:L2: :L1: :pig4:
ชอบตอนนี้มากเลย
-
โอ้ยยยภูริ สู้เขา
ก็แอบคิดมาตลอด ว่าจริงๆภูริก็แค่ทำตัวเรื่อยเปื่อยเพื่อหนีการทะเลาะกับทุกคน
แต่พอภูริเริ่มเอาจริงขึ้นมา ก็เป็นนักสู้ที่มีอีคิวเลยล่ะ ปลื้มมมมม
-
เอาคืนได้เจ็บแสบมากภูริ บราโว่ค่าาา :katai2-1:
ว่าแต่เดี๋ยวภูริต้องไปค้างอ้างแรมกับคนอื่นเนี่ยสิ ยังไงๆ บอกอีธานแล้วรึ
ถ้าไม่บอกนะต้องมีดราม่าแน่ แต่ถ้าคิดในอีกมุมนึงอาจจะทำให้อีธานหึงแล้วกัดคอภูริ
เร็วๆก็ได้เนอะ
แต่ถ้าไม่หึงแต่เปลี่ยนเป็นโกรธแทนอ่ะ โถภูริสงสารอ่ะ จะมีดราม่าใช่มั้ย
-
o13 o13
-
แสบมากภูริ นังลีออนคือไม่ได้แอ้มนะจ้ะ
-
ภูริตอนนี้แซ่บมาก ฮือออ
เป็นการตอบกลับที่จุกเว่อร์
-
ว้ายยยยยย
-
แหม่ มันสะจายยยย
คนขี้ยุแบบนี้มันต้องเจอคนแบบภูรินี่ล่ะ
-
ภูริไม่ใช่นายเอกที่ใสซื่อนะจ๊ะ อย่ามายุแยงให้ยาก ไงล่ะเจอฤทธิ์สบู่เหลวของนางเข้าไปเจ็บอ่ะดิ :laugh: :laugh:
-
มันต้องให้ได้อย่างนี้ซิภูริ นายเอกของฉันหล่อไม่งีเง่าฉลาดล้ำลึกมาก
ลีออน เธอน่ะปั่นหัวผิดคนหล่ะ เข้าบำบัดจิตเวชเถอะ :pigha2:
-
ภูริ นายคือนายเอกในดวงใจของเรา
ถูกต้องคนในอดีตจะมาทำลายความสุขในปัจจุบันของภูริได้ไง
-
ธานเอ้ยยยยย ได้เมียดีเว้ย 55555 :hao7:
-
กรี๊ดด ภูริคนคูล เท่ห์ฟุดๆ
-
o13 o13
-
อีธาน ผ่านเรื่องร้ายๆมักจะเจอเรื่องดีๆเสมอเนาะ
-
อูย.............ชอบบบบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1:
ภูริ ตอบโตลีออนได้เยี่ยมมาก
ภูริ มองโลกแง่บวกตลอด ไม่แยแสลีออน แฟนเก่าอีธาน :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมฮา?!?! ชอบๆ ภูริแสบมาก 555
-
ว้ายยยยยย ภูเธอร้ายยยยยยยได้ใจชั้นค่ะ ร้ายแบบมาดผู้ดีซะด้วย 5555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบตอนนี้
-
ชอบภูริตอนนี้มาก ยกนิ้วให้เลย ของเก่าต้องโดนเอาคืนให้เข็ด
-
น้องภูริคะ ต้องรีบปรับความเข้าใจกับอีธานนะ นางน้อยใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ววว อย่าหนีไปตจว.คนเดียวนะ เดี๋ยวจะดราม่ากันใหญ่คนอ่นรับบ่ดั๊ยคืะ
-
>….ตอนที่ 40 [100%]….<
วางมาดเดินออกมาดูโคตรเท่ แต่พอปิดประตูได้นี่วิ่งคร้าบ! สับเท้าแตกได้ภูริคนนี้จะทำ ก็กลัวเขาไปแจ้งความ แจ้ง รปภ. อูยยยยย งานนี้ไม่ได้กลับไปทำงานแน่นอน ต้องไปโรงพัก ไปเสียค่าปรับข้อหาทำร้ายร่างกายโดยวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า
คือก็ไม่ได้ตั้งใจจะเสียสละสบู่เหลวราคายี่สิบเก้าบาทของตัวเพื่อแกล้งอีกฝ่ายหรอก แค่รู้สึกว่า...หมั่นไส้อะ เคยรู้สึกหมั่นไส้ใครมะ นั่นแหละ จู่ๆ ก็เข้ามาพูดนู้นนี่นั่นใส่คนอื่น เอาจริงๆ นะ แยกทางห่างกันไปขนาดนั้นแล้วไม่ควรกลับเข้ามาป่วนชีวิตคนอื่นหรอก มีหน้ามาปั่นหัวเขาด้วย นี่ใคร ภูริผู้ไม่สู้ให้ใครเห็นนะเว้ย
และโชคดีมากที่ลีออนเอาแต่พูดๆ แล้วก็จ้องหน้าเขาอย่างเดียว ไม่ได้ดูเลยว่ามือที่ถือสบู่เหลวอยู่กำลังปฏิบัติการณ์ชั่วร้าย หึหึ ตอนนั้นถ้ามีตาหลังได้คงจะสนุกน่าดูเลยนะ ล้มครืนลงไปกระแทกพื้นก้นจ้ำเบ้าขนาดนั้น
เอาล่ะ ถึงรถแล้วรีบบึ่งไปจากที่นี่ดีกว่า ลีออนรู้ว่าเขาชื่ออะไร หวังว่าจะไม่รู้ว่าเขาทำงานที่ไหนนะ ป้ายพนักงานนี่ตัวอักษรมันเล็ก เจ้านั่นคงไม่ทันสังเกตเห็นมันหรอก ก็ถ้าอ่านจากระยะนั้นได้นี่สายตาต้องยาวขนาดไหนอะ ภูริยังต้องหรี่ตาเวลาอ่านบัตรประจำตัวของตนเองเลย
ภูริกลับเข้ามาในบริษัทอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว พนักงานส่วนใหญ่กลับเข้าประจำที่ทำงานแต่เขากลับมานั่งโซ้ยข้าวผัดหมูพิเศษเพิ่มไข่ดาวสองฟองอยู่คนเดียว โรงอาหารตอนไม่ใช่เวลาพักเที่ยงนี่สงบเสงี่ยมอย่าบอกใคร นั่งกินทีนี่เหมือนกับตัวเองเป็นเจ้าของเลย เพราะมันไม่มีใครแล้วนอกจากแม่บ้าน แม่ครัว แค่เนี้ย สบายใจเฉิบสุดๆ ไปเลย
จะว่าไปอีธานก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเขาเลยแฮะ หลังจากที่เขาส่งข้อความไปบอกว่าเขาจะกินข้าวข้างนอก ทั้งที่ปกติแล้วอีธานจะต้องบ่นที่เขากลับไปกินมื้อเที่ยงพร้อมกันได้แต่ไม่ยอมกลับไป ลีออนนี่มันร้ายจริงๆ มันทำให้อีธานเครียดได้มากขนาดนั้นเลยเหรอวะ
หรือว่าที่จริงแล้ว...อีธานยังรักลีออนอยู่
จุก!
กระเดือกน้ำแป็บ อะไร คิดว่าเขาจุกที่ใจเหรอ เออใช่ เดาถูก แต่ที่ทำเป็นกินน้ำก็เพราะตีเนียนว่าข้าวมันติดคอเท่านั้นเอง ไม่อยากคิดมาก คิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่ออีธานยังไม่เอ่ยอะไรเป็นจริงเป็นจังก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ นั่นแหละ
เคยเล่นเกมไหม เล่นในร้านเกมอะ เอาเงินไปจ่าย เจ้าของร้านจะเข้ามาตั้งเวลาปิดทีวีไว้ที่เครื่อง ไม่ก็จะบอกว่าเข็มยาวถึงเลขที่เท่าไหร่แล้วจะมาบอกว่าหมดเวลานะ หลายคนชอบกดดูเวลา หลายคนก็มองแต่เข็มนาฬิกาอยู่บ่อยๆ แต่นั่นไม่ใช่ภูริ เขาจะเล่นอย่างเดียว จะเล่นจะกว่าเจ้าของร้านจะมาบอกว่าหมดเวลา จะเล่นจนกว่าหน้าจอทีวีที่ถูกตั้งเวลาเอาไว้นั้นมันจะหมดลงไป
ดูเหมือนไม่มีการแจ้งเตือนอะไรถูกไหม ทั้งที่จริงแล้วตอนที่จ่ายเงินก็รู้ดีอยู่ว่ามีเวลาเล่นได้เท่าไหร่ ถึงจุดหนึ่ง มันก็จะจบลงและเขาก็ต้องกลับบ้านเพราะไม่มีเงินต่อเวลา ชีวิตจริงมันก็แบบนั้นแหละ เอาอะไรกับมันมากมาย รู้อยู่แล้วนี่ว่าอีกไม่ช้าไม่นาน จุดที่ว่านั้นก็ต้องเดินมาถึง แล้วจะไปใส่ใจมันให้เกิดเป็นความกังวลทำไม
มีความสุขไปเรื่อยๆ เมื่อมันจบ ก็แค่บอกตัวเองว่าเวลามันหมดแล้ว กลับบ้านไปนอน ไปพักผ่อน แล้วก็กลับมาใช้ชีวิตอย่างที่เคยใช้ ทุกคนต้องมีโมเมนต์นี้ทั้งนั้นแหละ ไม่เว้นแม้แต่คำว่าครอบครัว อย่างพ่อแม่เขาไง รักกัน อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบๆ ปี สุดท้ายไม่แยกทางกันไปก็ต้องล้มหายตายจากกันอยู่ดี
หล่อไหม ภูริคนนี้หล่อมากเลยชิมิล่า คิดได้ขนาดนี้นี่คนปกติเขาไม่ค่อยทำได้หรอก เหรอออออ เอาเป็นว่า คิดได้กับทำได้มันต่างกัน ข้างในลึกๆ ของเขาเอง ไม่ได้ใจกว้างยอมรับความจริงได้ง่ายขนาดนั้นหรอก
แต่ที่เขากลัวคือการเปลี่ยนแปลง...
ภูริไม่ค่อยแสดงออกถึงส่วนนั้น เพราะรู้ว่าคนเรามันเปลี่ยนไปตลอด การใช้ชีวิต การทำงาน หรืออะไรก็ตาม ไม่มีทางที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันแน่นิ่งและเป็นเช่นนั้นไปตลอด วันหนึ่งต้องมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเข้ามา จะดีหรือร้าย ก็แค่ต้องรับมือเท่านั้นเอง
สงบจิตสงบใจ กินน้ำกินข้าวเม็ดสุดท้ายให้หมดแล้วก็กลับไปทำงาน อ้อไม่ดิ เขาต้องทำมากกว่านั้นด้วยการเดินทางไปหาอีธาน คือมีเรื่องต้องคุย อย่างเรื่องที่ว่าเขาจะขอกลับไปที่ห้องของอีธานก่อนเพื่อจะไปเก็บเสื้อผ้าสำหรับเดินทางในค่ำวันนี้
หวังว่าอีธานจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างอะนะ
กลัวคำว่า อืม แปลกๆ อยู่กับอีธานมักได้ยินแต่เสียงบ่นก่นด่า ท่าทางงุ้งิ้งเหมือนแม่กำลังดุลูก จะว่าเหมือนพ่อมันก็ใกล้เคียงอะแหละแต่พ่อไม่ขี้บ่นขนาดนนั้นอะนะ แล้วพอจู่ๆ อีธานนิ่งเงียบ ปฏิบัติต่อเขาเหมือนตอนปฏิบัติต่อคนอื่นแล้วมันแปลกๆ
แล้วอะไรที่ว่าแปลกคือยังไง...ไม่บอกนะ เดาเอา คิดว่าเดาไม่ยาก และคิดว่าสุดท้ายคนอื่นก็ต้องรู้แหละว่าที่มันแปลกคือความรู้สึกของเขาไง เฮ้อ ถอนหายใจให้หมดปอด จากนั้นวางทุกอย่างแล้วลั้นลาหน้าบานต่อไปคร้าบ
ประตูลิฟต์เปิดออกในชั้นที่อีธานทำงาน ชั้นนี้มีห้องของกรรมการบริหารอยู่หลายห้อง เล่นเอาเกร็งไม่กล้าเดิกระแทกส้นเลย กลัวว่าเสียงมันดังเกินไปแล้วจะไปรบกวนเขา ที่สำคัญ เขาอาจจะออกมาด่าเอาก็ได้นะ ไม่รู้ว่าอัลฟ่าอาวุโสในนี้เขาเป็นแบบไหน เดาเอาจากตอนเจออีธานแรกๆ แล้วน่าจะพอกัน
ย่องไป ย่อง ย่อง ย่องจนมาถึงหน้าห้อง ภูริมองไปที่โต๊ะของอลัน ปกติพ่ออัลฟ่าสุดหล่อคนนั้นต้องนั่งอยู่ตรงนี้นี่นา สงสัยคุยงานกับอีธานอยู่ แล้วแบบนี้เขาเข้าไปเขาจะรบกวนอีธานเปล่าอะ ชะงักแล้วครุ่นคิดแป็บหนึ่ง คิดไปคิดมาเท้านี่ก็ย่องเบาๆ ไปที่หน้าประตูห้องเรียบร้อย เอางี้นะ ถ้าเขาคุยกันจริงจังอยู่จะไม่เข้าไปแทรก แต่ถ้าไม่ค่อยมีประเด็นอะไรที่ซีเรียสมากก็ขออนุญาตคุยด้วยแป็บหนึ่ง
ทำไมไม่โทรหา ทำไมไม่ส่งข้อความบอก คือ...ข้อความส่งแล้วอ่านไม่ตอบ ซึ่งบอกแล้วว่าปกติอีธานไม่เป็นงั้น ตอบช้าก็ยังตอบ ส่วนโทรหานี่ไม่จำเป็นจริงๆ ก็ไม่อยากโทรไปกวน บางทีอีธานต้องประชุมเกือบทั้งวัน การโทรทำให้อีธาต้องลุกมารับสาย รอเย็นดิ...ตอนเย็นอะค่อยคุย พูดเลยว่าถ้ารอเย็น บอกก่อนจะเดินทางอีธานโกรธตายเลยล่ะ ดีไม่ดีเจออีธานเหวี่ยงเข้าด้วยซ้ำ เลี่ยงการปะทะได้ เลี่ยงซะถูกมะ
ค่อยๆ แง้ม เดี๋ยวคนในรู้ว่าแอบเผือก ภูริไม่ได้ยินเสียง แต่รังสีอัลฟ่านี่ทะลุรอยแยกของประตูออกมาไม่เกรงใจไอ้โอเมก้าแปลกปลอมคนนี้เลยแฮะ ภูริสูดหายใจลึก ตั้งใจให้แน่วแน่ อดทนแค่นี้เขาทำได้
“ตอนนี้ยาชุดแรกทำสำเร็จแล้วครับท่าน ได้ทดลองกับสัตว์ครบแล้วพบว่ามันใช้ได้ผลเป็นอย่างดี แต่ส่วนที่ทำให้ผมแอบกังวลคือภูริมีพันธุกรรมดื้อยา ไม่แน่ใจว่าจะมีผลมากแค่ไหนหากกินยาเข้าไปแล้ว” เสียงนี้ไม่คุ้นหู ภูริแอบส่องเข้าไปมอง เห็นหลังขาว เปล่านะ อย่าคิดว่าคนคนนั้นถอดเสื้อหรืออะไร ก็เสื้อนั่นแหละที่เป็นสีขาว
“มันต้องได้ผลสิ เขาโดนสารเคมีครั้งเดียวยังกลายเป็นโอเมก้าเลยนะ ถึงจะไม่เต็มร้อยก็เถอะ” อีธานมองหน้าคราม สีหน้าเขาเครียดขมึง
“ไม่ว่ายังไงก็ต้องตามติดอาการครับ ในกรณีที่ยาไม่ได้ผล หรือแพ้สารเคมีในตัวยาก็ต้องรีบรักษาก่อน จริงๆ ผมคิดว่าเคสนี้เป็นเคสที่ยากเกินไป ถ้าเราใช้ยาแก้คู่แท้กับคนทั่วไปน่าจะมีประสิทธิภาพมากกว่า” อีธานเข้าใจในสิ่งที่ครามพูดดี เขาอยู่กับภูริมาหลายเดือน เจ้านี่ไม่ค่อยแพ้ยาตัวไหน แต่ถ้าแพ้ทีก็อาการแย่ถึงขั้นแอดมิทเหมือนรอบก่อนที่แพ้ยาระงับฟีโรโมน
“ผมเข้าใจความยุ่งยากที่คุณต้องเจอ แต่ถ้าผมไม่ใช้ยาตัวนี้แล้วผมจะต้องยอมรับสภาพนี้ตลอดไปแทนน่ะเหรอ” คนพูด พูดเหมือนตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงยอมรับสภาพนี้ไม่ได้เหมือนกัน
แต่คนฟัง...ไม่มีอะไรจะพูดเลย
“สู้ๆ ไอ้ภู” เสียงกระซิบแผ่วเบาบอกกับตัวเองอย่างนั้น มันดังแว่วหลังประตูห้องทำงานของอีธานซึ่งเจ้าของห้องก็ไม่ได้ยินมัน
“เรารอให้ตัวยาเสถียรก่อนดีไหมล่ะครับ มันอาจต้องใช้เวลานานหน่อย อาจสักปีสองปี”
“ไม่ ผมไม่รอขนาดนั้น” อีธานตอบกลับ รู้ตัวว่าถ้าต้องอยู่ใกล้กันมากกว่านี้ ความตั้งใจของเขามันจะพังทลายลงจนท้ายที่สุดเขาคงลืมมันไป
“งั้นก็ต้องยอมรับความเสี่ยงจะเกิดขึ้นครับ ผมอยากให้ท่านคิดดีๆ สักหน่อย เพราะผลที่เกิดนี้ไม่ได้เกิดกับท่านโดยตรง แต่จะเกิดกับคุณภูริ โครงสร้างสภาพร่างกายเขามันไม่เสถียรจริงๆ” ไหนจะยีนส์เบต้าในตัว ฮอโมนเพี้ยนเป็นโอเมก้า พันธุกรรมยังดื้อต่อยารักษาแล้วอาการภูมิแพ้ก็อาจเกิดขึ้นได้ อีธานเข้าใจความยากนี้ที่หัวหน้าทีมวิจัยอย่างครามต้องเผชิญ
“ผมพร้อมจะรับผิดชอบเขา”
“ครับท่าน ผมจะนำยามาให้วันจันทร์” เมื่ออีธานพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ครามก็โค้งหัวให้แล้วเดินออกมา ส่วนอลันยังยืนอยู่ข้างโต๊ะอีธานเช่นเคย
ภูริละมือออกจากบานประตู มันอ่อนแรงไปเอง ไม่ได้กะจะเอามายัดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วทำตัวเท่อะไรหรอก เขาเหมือน...ได้มารู้ว่าภายใต้ความอ่อนโยนที่อีธานได้มอบให้ คือการเร่งสร้างยาอย่างไม่หยุดหย่อน เขาทำใจไว้แล้วนะ คิดมาตลอด แต่พอได้ยินจริงๆ แล้ว...
ไม่รู้คนอื่นเคยเจอกันไหม ความรู้สึกที่ว่าเวลาปัญหามันเข้ามามันชอบเข้ามาพร้อมๆ กันเหมือนแม่งนัดกันมาถล่ม บางครั้งเขาเหนื่อยที่ต้องแบกรับปัญหาเหล่านั้น จะเป็นปัญหาทางอะไรก็แล้วแต่เบื่อมันหมดนั่นแหละ สู้มามากๆ มีใครบ้างไม่ท้อที่จะสู้
หลายครั้งภูริยอมรับสภาพนั้นไปเพียงเพราะเหนื่อยที่จะรับมือปัญหา หลายครั้งเขาปล่อยเมินมันไปและไม่คิดแก้ไขอะไรทั้งสิ้น แต่หลายๆ ครั้ง เขารู้สึกว่า...เขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว มันเหนื่อย มันน่าเบื่อ มันแย่อะ...มันแย่ไปหมดเลย
แล้วตอนนี้ความรู้สึกลึกๆ กำลังบอกกับเขาว่า...ในสายตาอีธานเขาเป็นเพียงหนูทดลองจริงๆ
ไม่เคยเรียกร้องอะไรสักอย่างเลยทั้งที่ตัวเองต้องกลายมาเป็นแบบนี้ ต้องเปลี่ยนจากคนธรรมดามามีฮอร์โมนที่ดึงดูดเหล่าอัลฟ่ากระหายอยากทั้งหลาย เขาคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ก็ให้มันเป็นไป ยอมรับสภาพแล้วอยู่กับมันให้ได้ก็จบ เขาโอเคกับสิ่งที่มันเปลี่ยนไปแล้ว เขาปรับตัวได้และเขาก็รู้สึกช่างมันจริงๆ
แต่พอได้ยินสิ่งที่อีธานพูดกับหมอคนนั้นแล้วมันเจ็บเนอะ
เขาจะเป็นยังไงก็ได้ จะต่อต้านยาไหม จะแพ้ยาหรือเปล่า อีธานไม่สนใจเขาจริงๆ เหรอ แค่คิดว่าต้องกินแล้วแยกจากเขาไปแค่นั้นจริงๆ เหรอ สิ่งที่ได้ยินอีธานพูดหมายความแบบนั้นตรงไปตรงมาใช่ไหม
อยากนอนเลย...อยากหลับตาแล้วพักสมองซะ
ภูริตัดสินใจจะหันหลังออกจากห้องทำงานของอีธาน ทว่าประตูมันดันเปิดออกก่อนเขาจึงชะงักเท้า ผู้ชายตรงหน้าน่าจะเป็นหมอหรือทีมวิจัยยาของอีธาน เขาคนนั้นจ้องมองภูริ สำรวจใบหน้าที่ราบเรียบและดวงตาหม่นหมองเล็กๆ
“คู่แท้คือสิ่งมีชีวิตที่ทำให้เรามีความสุข เขา...ไม่ได้ทำให้ท่านมีความสุขเหรอครับ” ครามเอ่ยขึ้นพอให้คนข้างหลังได้ยินเสียง ทั้งที่ดวงตาคู่คมปราบของเขายังจ้องภูริไม่ละไปไหน
“ใช่” อีธานตอบกลับสั้นๆ ซึ่ง...มันช่างต่างกับร่างโปร่งคนนี้จริงๆ
ภูริไม่สนใจนักวิจัยตรงหน้า เขาหันหลังแล้วเดินจากไป อยู่ต่อทำไมล่ะ ได้ยินไหม...ยาจะมาวันจันทร์ เขากลับมาวันอาทิตย์เย็น พอดีเลย พอเข้าบริษัทก็กินยานั่นให้มันจบๆ ไปซะ
ภูริมีความสุขนะ...ถ้าคำถามนั้นมีไว้เพื่อให้เขาตอบ เขาจะบอกว่าเขามีความสุข แม้อีธานจะขี้บ่น บ้างก็น้อยใจเป็นเด็กน้อย เจ้ากี้เจ้าการไปบ้าง ดุเขาในเรื่องไม่เป็นเรื่องไปหน่อย แต่เขาไม่เคยรำคาญในสิ่งที่อีธานเป็นเลยนะ เข้าใจมาตลอดว่าอีธานห่วงนั่นแหละ...
ที่ผ่านมามันเป็นแค่ภาพลวงตาเหรอ?
ไม่ได้เจ็บปวดกับการต้องกินยาเพื่ออจากกันไป ไม่ได้เจ็บถ้าอีธานจะบอกว่าตัวเขาเองนั้นเป็นได้แค่คู่นอน แต่ที่มันเจ็บน่ะ...คือที่ผ่านมาอีกฝ่ายไม่ได้มีความสุขเลย อยากจะเข้าไปถามนะ ว่าที่ผ่านมาน่ะทรมานมากหรือเปล่า เหนื่อยไหมกับการปั้นหน้าเป็นห่วงเป็นใยกัน
ไม่ชอบการบอกว่าที่ผ่านมาแม่งเป็นเรื่องโกหกเลย!
ภูริพร้อมตั้งรับกับปัญหาการแยกจากกันระหว่างเขากับอีธาน แต่กรณีนี้พูดตรงๆ ว่าไม่เคยคาดคิดเอาไว้ก่อน อาจเป็นคนโลกสวยที่จะแบบ...กินยาแล้วจากกันไปแบบดีๆ ได้ ไม่ต้องรู้สึกแย่ต่อกัน พร้อมที่จะเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น อีธานไม่อยากได้โอเมก้ามาเป็นคู่ครอง ไม่ต้องการอยู่บนความไม่แน่นอนกับสิ่งที่โอเมก้าเป็น เขาก็เข้าใจ ไม่ว่าอะไรเพราะมันเป็นสิ่งที่อีธานยึดถือมาตลอดและมันก็ไม่ได้เดือดร้อนใคร และเขาเองก็เป็นคู่แท้ที่เกิดจาดอุบัติเหตุ ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กับอีธานอยู่แล้ว
เรื่องของเขามันจบลงแค่คำว่าคู่นอนเขายอมนะเว้ย ยอมจริงๆ และเข้าใจได้ อย่างน้อยๆ ระหว่างเขากับอีธานก็เป็นคู่นอนที่ดีต่อกันไม่ใช่เหรอ ยามที่ทำกันมันคือความสุขระหว่างเขาสองคนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงบอกว่าไม่มีความสุขเลยล่ะ...ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
บ้าเอ้ย!!!
“มึงสู้ๆ” เสียงนั้นสั่นเทายามเอ่ยให้กำลังใจตัวเอง
ภูรินั่งสงบสติอยู่ครู่ใหญ่ในรถหรูประจำตำแหน่ง สูดหายใจเข้าออกหนักๆ แล้วบอกกับตัวเองว่านี่ก็แค่อีกปัญหาที่มันจะผ่านเข้ามาและมันก็จะผ่านไป แย่แค่ไหนก็ต้องเอาชนะมันได้เว้ย
ชีวิตเขาเจอเรื่องราวมามากมาย หลายครั้งปัญหากระทบต่อคนสำคัญของเขา นี่เป็นแค่ปัญหาที่กระทบกับตัวเขาเองคนเดียว มันคงง่ายกว่าทุกปัญหาที่ต้องก้าวข้ามไปอย่างแน่นอน จริงไหมล่ะ...ไม่มีอะไรยากหรอกถ้าคิดจะทำ
คำพูดของลีออนหรือแม้แต่ตัวลีออนเองไม่ได้อยู่ในความคิดของภูริแม้แต่เสี้ยว เขาไม่ให้ความสนใจอย่างสิ้นเชิงเลยก็ว่าได้เพราะลีออนไม่เกี่ยวข้องกับเขาในปัจจุบัน ภูริพยายามฮัมเพลงที่ตัวเองชอบ ในรถมีจอมอนิเตอร์ที่สามารถแชร์กับมือถือได้ นั่นเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ ภาพที่สาวน้อยอัลฟ่าเต้นกันด้วยท่าทางพร้อมเพรียงนี่มันจรรโลงใจอยู่ในใช่น้อย
ทว่าฮัมเพลงไปฮัมเพลงมาก็วนกลับไปคิดถึงเรื่องของอีธานจนได้ ถ้านี่เป็นเกม เขาจะทุ่มเงินเพื่อต่อเวลามัน แต่เพราะมันไม่ใช่ ต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ปล่อยวางเท่านั้นแหละ มีแค่ทางเดียว คิดเสียว่าความรู้สึกที่ถลำลึกเข้าไปนี้เป็นแค่ความผิดพลาดของตัวเอง
แต่เขาจะไม่โยนความผิดให้ใครหรอกนะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นที่ความรู้สึกเขา มันต้องจบที่ตัวเขาเท่านั้น ไม่มีใครมามีบทบาทหรือควรโยนความผิดให้ทั้งนั้น ต่อให้คนคนนั้นเป็นอีธานก็ตาม เขาเชื่อนะ ว่าอีธานเองก็คงพยายามยุติเรื่องราวระหว่างกันสุดตัวแล้ว แต่มันได้เร็วสุดแค่นี้
มาถึงห้องของอีธานได้ ภูริใช้กุญแจสำรองที่อีกฝ่ายได้มอบให้ไว้ไขเข้าไปเพื่อเก็บข้าวของ เขาควรออกไปตอนนี้เลย หรือควรรออีธานพูดดีนะ ภูริกรอกตาอยู่พักหนึ่งก็ตัดสินใจว่ารออีธานดีกว่า อย่าลืมว่าอีธานเป็นคนสั่งให้เขามาอยู่ที่นี่ ก็รอให้เขาสั่งให้ไปก็ได้ จะได้ไม่ต้องมามีปัญหาขัดคำสั่งบลาๆ อะไรนั่นอีก มันน่ารำคาญ
เขาเลือกเอาเสื้อผ้าที่เป็นของตัวเองทั้งหมดยัดใส่กระเป๋า ก็แค่เสื้อเชิ้ตราคาถูกๆ กางเกงสแล็กราคาร้อยเก้าเก้า กับชุดใส่นอนที่ดูไร้ซึ่งราคาอย่างสิ้นเชิง สามวันสองคืน เอาไปแค่เท่าที่จำเป็นเพราะกระเป๋าไม่ได้ใหญ่อะไรมากนัก เรียกว่ามีแค่เป้ใบเดียวเลยน่าจะถูกต้องที่สุด
หลังจากเตรียมของแล้วภูริโทรหาเพื่อนที่จะต้องไปทำงานร่วมกันว่ากำหนดการมีอะไรบ้าง ก็เป็นการคุยงานล้วนๆ ไม่ได้มีเรื่องส่วนตัวแทรกเข้ามาเท่าไหร่ อย่างอีกฝ่ายถามว่าอีธานโอเคใช่ไหมที่เขาไปทำงาน เขาไม่ตอบไง เลยไม่เรียกว่าคุยเรื่องส่วนตัว ไม่อยากพูดอะไรตอนนี้
ขอเคลียร์อารมณ์ตัวเองก่อน อ๋อใช่...หลับสักงีบก็ดีเหมือนกัน
กลุ่มอาการหลงผิดคิดว่าแขนขายังคงอยู่ อีธานแทบจะเรียกว่าเป็นคนกลุ่มเดียวกันนี้ ทั้งที่อดีตอย่างลีออนนั้นถูกกาลเวลารักษาจนหายไปแล้ว แต่พบเจอกันอีก อีธานดันเจ็บปวดกับสิ่งที่ขาดหายไปแล้วขึ้นมา ความเจ็บปวดกระตุ้นให้เขาคิดจะตีจากโอเมก้าที่ตอนนี้เป็นมากกว่าคู่นอน มันทำให้เขานึกย้อนถึงสิ่งที่ตั้งใจไว้
มันดีแล้วใช่ไหม?
อีธานกำลังทวนคำคำนี้กับตัวมานับครั้งไม่ถ้วน หลังจากที่ครามถามคำถาม และเขาก็เลือกที่จะโกหกออกไป อีธานไม่สบายใจเลย เขารู้คำตอบดีอยู่แก่ใจ รู้ด้วยว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับร่างโปร่ง
เคยไหม ที่ความรู้สึกกับความคิดมันสวนทางกัน แต่ละด้านก็มีความชัดเจนในแบบของมัน และเขาก็ไม่รู้ว่าเขาะจะต้องทำยังไงต่อไปดี มันทั้งสับสน มันทั้งหงุดหงิด และก็พยายามแล้วที่จะหาทางออกที่ดีที่สุด
อย่างน้อยๆ ถ้ากำจัดส่วนที่เขาคิดว่าระหว่างเขากับภูริมันเป็นเพราะฮอร์โมนไปได้ อะไรๆ ก็คงจะชัดเจนขึ้น ที่มันต้องปวดใจกับความคิดที่จะตีจาก ต้องมาปวดใจกับความรู้สึกที่ไม่เอาอีกฝ่ายแล้ว มันคงเกิดขึ้นเพราะฮอร์โมนคู่แท้นี่แหละ
เหมือนที่เขากลายเป็นคู่กับอีกฝ่ายเพียงเพราะอุบัติเหตุในลิฟต์ครั้งนั้น
สิ่งที่เขาทำมันดีแล้วใช่ไหม...มันถูกต้องแล้วใช่ไหม
ใช่ มันต้องใช่สิ อีธานพยายามที่จะหนักแน่นในอุดมการณ์ของตัวเอง เขาต้องไม่พ่ายแพ้ให้กับอารมณ์ที่เกิดขึ้น ต้องไม่โอนอ่อนผ่อนตามเพียงเพราะฮอร์โมนที่ผิดปกติของเขากับภูริ
แต่เขามีความสุขนะ...มีความสุขกับการได้อยู่กับภูริ
“เอ่อ...ท่านครับ ท่านเซ็นผิดที่” สมองว้าวุ่น ความคิด กับความรู้สึกที่อยู่ในส่วนลึกตีกันไปมาจนอีธานไม่เป็นอันทำอะไร และมันแย่ถึงขั้นที่ทำให้เขาเซ็นเอกสารผิด
“อ้อ” อีธานเลื่อนปากกาไปเซ็นใหม่ให้ถูกต้อง
“ไม่ครับท่าน ผมต้องเปลี่ยนใบใหม่นะครับ” เออใช่ อีธานลืมไปเลยว่าพวกนี้เป็นเอกสารสำคัญ เขาดันแฟ้มกลับไปให้อลัน
“โทษทีนะ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมว่าท่านกลับไปพักไหม ท่านดูไม่มีสมาธิอีกเลยหลังจากคุยกับคุณครามเสร็จแล้ว” อีธานนวดขมับตัวเองเบาๆ
“แล้ว...ภูริทำงานเสร็จยัง” เขาถามไปโดยไม่ได้คิด ถามเหมือนที่ชอบถามในช่วงเกือบเวลาเลิกงานของทุกที
“น่าจะกลับบ้านไปนานแล้วครับ ค่ำนี้คุณภูริไปภูเก็ต พอดีว่าอีกคนเขาไม่ว่าง ทางคุณคมสันต์ก็เลยเอาคุณภูริไปแทน” ความเครียดที่สะสมมาทั้งหมดมลายหายไป และแทนที่ด้วยความขุ่นเคือง
“ไปกี่วัน ไปกับใครบ้าง แล้วทำไมเขาไม่บอกผม” เสียงอีธานแข็งกร้าว อลันรู้สึกได้เลยว่า...อีธานไม่ปกติสุดๆ ในตอนนี้
“ไปกับคุณคมสันต์สองคนครับ อยู่ที่ภูเก็ตสามวันสองคืน ไปค่ำนี้ กลับเย็นวันอาทิตย์ ส่วน...ทำไมเขาไม่บอกท่าน อันนี้ท่านคงต้องไปถามเขาเองนะครับ” อลันรายงานไปตามตรง
ไม่ต้องรอให้อลันรายงานอะไรอีก อีธานลุกขึ้น คว้าข้าวของที่จำเป็นพร้อมกับนำเสื้อสูทมาสวม คิ้วขมวดเป็นปม และความไม่พอใจที่เขามีก็กระจายออกมาจนอลันยังรู้สึกอึดอัด ตอนแรกยังเครียดกับยา ยังยืนยันว่าจะต้องได้ยาแก้คู่แท้ แล้วทำไม...ตอนนี้ถึงเครียดที่อีกฝ่ายจะไปงานนอกแต่ไม่ได้บอก
อลันไม่เข้าใจเจ้านายตัวเองในตอนนี้จริงๆ
อย่าว่าแต่อลันเลย...อีธานก็เริ่มไม่เข้าใจในตัวเอง
….100%….
ดูคนพยายามเอาความคิดมาควบคุมความรู้สึกแต่ไม่สำเร็จสิ อ้างเหตุผลมากมายก่ายกอง ทว่าเอาเข้าจริงก็แพ้กับใจตัวเองนเสี้ยวนาทีเลย เฮ้อ…หนักใจแทนอีธานจังเลย
-
บ้าก่อนยามาแน่นอนจ้า
-
คอยดูคนบ้าจ้า ภูริสู้ๆ ภูริ all the way ค่ะ อีธานเรื่องมึ้งงง
-
ภูริไปพักผ่อนซักวันสองวันนะพอกลับมาหัวจะได้โล่งๆ ส่วนอีธานก็ปล่อยให้เหี่ยวอยู่คนเดียวไปเลย
-
:monkeysad:สงสารภูริ
-
อีธานผู้ไม่เข้าใจตัวเอง :mew2:
-
นอนไม่หลับเลยทีนี
-
น้ำตาจะไหล สงสารภูริ ได้เจอ ได้ฟัง แบบนี้ ต่อให้มองโลกในแง่ดียังไงก็พัง
ถ้าอีธานรู้ตัวแล้ว อยากให้ง้อหนักๆ อย่ายอมง่ายๆ :m15:
-
ขอเบะปากมองบนใส่อีธารแปป งุ๊ย...ขอให้กลับไปไม่ทันเจอภูริ หรือไม่ก็ขอให้ถูกเมินไปเลย คิดจะเขี่ยคนอย่างภูรินี่บอกเลยว่าเสียดายแทน ของแปลกแบบนี้หายากนะเว้ย 5555
-
น้ำตาเริ่มมาซึมๆ
-
โอ้ยยยย คุณอีธาน ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ
-
อีธานอย่าคิดเยอะ :hao5:
ถ้าชอบก็คือชอบไม่ต้องคิดมาก!!!!
-
:hao5: สงสารทั้งสองคนเลย คนหนึ่งฟังเรื่องบาดใจ เลือดอาบกันเลย อีกคนก็อยากตัดคู่แท้จะได้เข้าใจความรู้สึกตัวเอง
เข้าใจกันเร็วๆ นะอย่าเศร้านาน
-
ใช้แต่สมอง แต่ไม่ใช้หัวใจไง มีอะไรก้อไม่คุยกัน เครียดกันให้พอเลย ฮึ่ย ! :katai1:
-
เกิดภูริแพ้ยารุนแรงล่ะ จะรับผิดชอบยังไง :angry2:
-
:mew2: :mew2:
-
อีธานคิดให้ดีก่อนนะ ก่อนที่จะพูดอะไร
เพราะตอนนี้ภูริพยายามทำใจยอมรับแล้ว
ภูริน่าสงสาร สู้เพื่ออีธาน แต่อีธานกลับทำเหมือนไม่แคร์
นอยด์หนักกว่าคือ คิดว่าที่เป็นอยู่แค่อยากให้ทดลองยา
ยังอยากรู้ ครามเป็นคนดีไหม
-
งอนอีธานแล้วววววว!!! ได้ยินแบบนี้เราไม่โอเค โอยยยยยยนอนม่ายหลับเยยยย :hao7:
-
เลิกไปเลยยยยยยยยยยยย เกลียดคนแบบอีธานจริงๆ มีดีแค่หล่อ รวย เอามันส์ นิสัยแย่ที่สุดดด
-
สงสารภูริอ่ะต้องรู้สึกแย่กับคำพูดของอีธานอีกกี่รอบ
แล้วที่แย่กว่าคือต้องมองโลกในแง่ดีอีกกี่รอบ
บางทีถ้ามันไม่ตลกก็อย่าฝืนอ่ะ พอได้แล้วภู
บางเรื่องมันเลือกที่จะไม่พูดก็ได้อ่ะเอาจริงๆ
จะเก็บเสื้อผ้าออกก็ยังต้องรอเขามาไล่ ภูเอ้ยยยย TT
-
จุก เจ็บแทนภูริที่ต้องมาได้ยินคำว่าไม่มีความสุขตอนอยู่ด้วยกัน o22
-
ภูริเดินหน้าเลย อย่าไปสนใจคนเอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างอีธาน ปากหนักดีนักก็อยู่คนเดียวไปซะ! (อินมากกกก แหะๆๆๆ)
-
อึดอัดแทนภูริ ต้องกลายมาเป็นหนูทดลองเพราะความเห็นแก่ตัวจิตใจคับแคบยึดติดอดีตจากโอเมก้าร่านๆๆคนหนึ่ง เอาความรู้สึกกับบ้าๆแบบนี้มาลงโทษภูริไม่ได้ ขอด่าทีเถอะไอ้ชั่ว :angry2: :angry2: :angry2: คนแบบนี้่ไม่สมควรได้รับความรักแท้จากใครเลย
-
……
ภูริเข้มแข็งจริงๆ. เป็นเราคงเก็บเสื้อผ้าออกมาให้หมด
ภูริก้อคือภูริ ไม่คิดมาก ไม่ถือสาอดีต มองที่ปัจจุบัน มีเหตุมีผลเสมอ
แบบนี้อยู่ด้วยแล้วไม่มีความสุขก้อไม่รู้จะไปหาใครแล้วหล่ะ
แล้วอีธานจะคิดจะทำยังไง จะปิดตาเดินต่อไปแบบนั้นเหรอ ?
:ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
……
-
สงสารภูริมาก อยากจับมากอดให้หายเศร้า แต่ถ้าอีธานยังคิดไม่ได้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
-
คนอ่านก็ไม่เข้าใจอีธานค่ะ
ถือทิฐิอะไรอยู่ กลัวอะไรคะ
ลำไยค่ะ
-
สรุปคุณอีธานคิดว่าที่ตัวเองรู้สึกกับภูริอยู่ตอนนี้เพราะฮอร์โมน? เลยอยากกินยาแก้...
อืม... เปลี่ยนตัวพระเอกตอนนี้จะทันมัยคะ...
เอาพ่อมด(ใจร้าย?)คราม(ที่มโนเอาเอง)มาแทนไปเลยมะ... เพลีย...
-
ตอนนี้คือสงสารนุ้งภูมาก อยากปลอบใจ หมั่นไส้นังพระเอกจริงๆเดี๋ยวก็จะแยกกันแล้วนี่จะเคืองอะไรยะ ลุ้นจังว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง
-
อีธานต้องเลิกกลัวความผิดหวัง
พร้อมๆกับต้องเชื่อใจภูริให้มากกว่านี้
ถ้าภูริกินยาแก้คู่แท้ แล้วผลคือไม่ใช่เพราะฮอโมน
ถึงตอนนั้นคงได้เห็นอีธานง้อภูริในมุมต่างๆ
-
ไปแบบสวยๆ ลั้นลาเลยภูริ :hao3:
เขาอยากให้กินยาแก้ อยากจากกัน ก็ตามใจ
เขาไม่แคร์เรา เราก็ไม่ต้องไปแคร์เขา :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
ปล่อยให้อีธานจมอยู่กับอดีตไป
มีความสุขเวลาอยู่กับภูริแท้ๆแต่อยากกลับไปทุกข์อีก
ก็แล้วแต่เล้ยยยยย ช่างหัวอีธานเท้อ :angry2: :angry2: :angry2:
ภูริ ก็เคยอยู่คนเดียวมาแล้ว อยู่ได้สบายมากเนาะ สู้ๆ ภูริ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาจริงๆก็สงสารภูรินะ แต่ว่าคนแบบอีธานที่กระทั่งใจตัวเองยังไม่ยอมรับแล้วแบบนี้จะไปยอมรับใครได้จริงๆ จบๆ เลิกๆ ไปซะแล้วหาคนใหม่เลย เอาให้อีธานเจ็บซะบ้าง คิดถึงแต่ตัวเอง เห็นแก่ตัวโคตรๆ ไม่ต้องไปให้โอกาสอะไรนางแก้ตัวทั้งนั้น เพราะตัวเองยังไม่ให้โอกาสตัวเองลองเปิดใจให้ภูริเลย ลำไยนางสุดอะ!!!
-
อยากให้ภูริไม่สนใจ ทำไรก้ทำเลย ไม่ต้องสนใจอีธานให้ลงแดงไปเลย ซึนมากกก
-
อยากเห็นจริง ๆ ว่าอีธานจะทำยังไงถ้าคราวนี้ภูริแพ้ยาเจียนตาย อีธานจะรับผิดชอบยังไงเคยเห็นข่าวไหมอีธานที่คนแพ้ยาขั้นรุนแรงถึงขนาดผิวหนังไหม้และลอกออกมาเหมือนคนโดนไฟไหม้อ่ะถ้าภูริเป็นถึงขั้นนั้นจะทำยังไง จะรับผิดชอบยังไงตอบทีอีธาน
-
ภูริลูกกกกกกก ไม่เป็นไรนะ :กอด1:
-
ภูริ หนีๆไปเถอะ เหมือการเจอลีออนมันจะเป็นส่วนนึงที่กระตุ้นและก็ตอกย้ำอีธานอ่ะ เลยทำให้อีธานรีบเร่งเรื่องยา แต่สรุปครามนี่คนดีใช่มั้ย ไม่ร้ายเนาะ
-
อีธานนายควรไปทำความเข้าใจตัวนะ ว่าที่ทำแบบนี้คิดดีแน่แล้วหรือ ตอนนี้ภูริปักใจไปแล้วนะว่านายแค่เล่น ๆ ไม่จริงจังทีนี้แก้ไม่ได้นายได้เสียใจแน่ ๆ
-
ถ้าเจอกันก็ขอให้ภูริระเบิดใส่แล้วตัดขาดจากอีธานเลย รำคาญคิดไรมากมาย เซ็งคนเราใช่จะเป็นเหมือนกันนิ
ดันเอาคนเก่ามาตัดสินคนทั้งโลก ปล่อยให้อยู่คนเดียวไปเลย :beat:
:3123: :pig4: :L2:
-
น่ากลัวจะระเบิดลงที่ภูริ ก่อนที่จะได้ยาแก้มานี่สิ :katai1:
-
อยากจะเอาภูริไปซ่อนไว้ให้อีตาอีธานคลั่งตายไปเลย :angry2: :angry2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อีธานอย่ามางี่เง่านะ ภูริสวนเลยลูก พูดไม่ต้องแรงแต่ขอเจ็บนานๆ :fire: อินเกิ้นนนน
-
รอออออออ :katai1:
-
ค้างเลยพออ่านตอนนี้จบแล้วอารมณ์ค้างเลย มาต่อไวๆน้าาา
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
จนจะจบก็ไม่อยากจะยกภูริให้เลยจริงๆ ภูริอยู่กับอีธานก็มีความสุขไม่ได้หรอก เป็นบ้าเป็นบอแบบเนี้ย
-
อีธานทำตัวเองแท้ๆ แกได้คลั่งก่อนจะเลิกเมาฮอร์โมนแน่
-
ไปให้ไกลๆ จากอีธาน ไปไกลๆ เลยนะภูริ ชิส์
-
>….ตอนที่ 41 [100%]….<
กระเป๋าเป้ที่เคยบี้แบนของภูริพองฟู ด้านในอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าหลายชุดเพื่อจะเอาไปใช้ที่ต่างจังหวัด ร่างโปร่งเจ้าของกระเป๋านอนหลับอยู่ตรงโซฟา ท่ามกลางแอร์เย็นฉ่ำและความมืดสลัวของห้อง อีธานเปิดไฟให้สว่างก่อนจะเดินเข้าไปใกล้
อื้อหือ...อยากร้องคำนี้ดังๆ ตอนที่ไฟมันสว่างวาบขึ้นมาแยงตาเขาเข้าเนี่ย ภูริยกแขนขึ้นบังแสงสว่าง ต้องปรับโฟกัสตาอีกเล็กน้อย ทว่าเงาของร่างใหญ่เจ้าของห้องก็ทาบทับลงมาบดบังแสงจากหลอดไฟเหนือหัว อะไร จะเล่นบทเป็นปีศาจเหรอ ไม่เอาหน่า ยังไม่หายกลัวผีเลยนะ
“เก็บของจะไปไหน” เสียงแบบนี้ ไม่ต้องถามนะว่าอารมณ์ไม่ดีมาจากไหน อะ นั่งดีๆ แล้วค่อยคุยก็แล้วกัน
“ทำงานครับ”
“ที่ภูเก็ต” เงยหน้ามองแป็บ อยากตอบว่าเอ้า ก็รู้หนิ ถามทำไม แต่ถ้าตอบแบบนั้นไปน่าจะโดนอะไรที่มันรุนแรงก็เป็นไปได้
“ใช่ ผมจะไปภูเก็ตคืนนี้น่ะครับ กลับวันอาทิตย์ตอนเย็นๆ” ตอบไปอย่างชิว ก็ไปทำงานนี่นา ไม่ได้หนีเที่ยวสักหน่อยจะได้มานั่งกลัวอีธาน
“แล้วจะบอกผมเมื่อไหร่ ไปถึงนู้นก่อนแล้วค่อยโทรมาบอกเหรอ หรือถ้าผมไม่สงสัย ผมไม่ถามก็จะไม่บอกกันเลยใช่ไหม” เสียงทุ้มที่เคยละมุนเริ่มแข็งกระด้าง แต่พฤติกรรมที่ภูริไม่โอเคคืออีธานเอามือปัดกระเป๋าเขาจนกระเด็น
พูดตรงๆ การงีบทำให้เขาผ่อนคลายลงไปได้มาก ไม่ค่อยคิดเยอะแล้วก็เครียดจากเรื่องที่เจอมาวันนี้แล้ว แต่พออีธานทำแบบนี้ก็เหมือนจะกระตุ้นให้เขาเกิดความโมโหขึ้นมาบ้าง เขามองไปที่กระเป๋าตัวเอง แล้วถึงเงยหน้ามองอีธานด้วยสีหน้าราบเรียบ ไม่ยิ้มและไม่เศร้า อยู่ตรงกลางของอารมณ์ราวกับเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่อีธานทำเลยแม้แต่น้อย
“ผมตามใจคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองแบบนี้ นี่ไม่ใช่แค่ไปวันนี้แล้วพรุ่งนี้กลับ มันค้างคืนและก็ค้างกับคนอื่นด้วย”
“แต่ผมไปทำงาน” ภูริแทรกขึ้นเสียงแข็ง ทำไมล่ะ...เขาเถียงไม่ได้เหรอ เขาไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีเลยนะเว้ย เออ ผิดที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า มันสะดวกให้บอกไหมล่ะ
“ก็ต้องบอกผม ไม่ใช่ให้ผมมารู้จากคนอื่นอย่างนี้ เรื่องนี้มันต้องรายงานกันตั้งแต่รู้เรื่องแล้วว่าจะต้องไป ตอนเที่ยงไม่ว่างมากินข้าวอีกแล้วผมก็ไม่ว่า นี่ยังจะไปงานนอกโดยไม่บอกอะไรผมก่อนอีก คราวที่แล้วโดนรุมขนาดนั้นคุณไม่เข็ดใช่ไหม คิดบ้างไหมว่าตัวเองไม่เหมือนก่อน ไม่ได้เป็นแค่เบต้าธรรมดาๆ แล้ว” รู้เลยว่าอีธานเริ่มโมโห ภูริยืนขึ้น เขาทำตัวน่าโมโหยิ่งขึ้นด้วยการเดินไปเก็บกระเป๋ามาถือเอาไว้ตรงหน้าอีธาน
“เป็นห่วง?” ถ้าปกติ ภูริพูดแบบนี้ก็เพื่อเย้าให้อีธานตอบว่าเป็นห่วง แต่ตอนนี้ไม่ใช่
“ถ้าไม่เป็นห่วงผมจะพูดทำไม” อีธานก้าวเข้าประชิดแต่ภูริถอยหลัง
“แต่ที่ผมรู้มาวันนี้มันไม่ใช่ความเป็นห่วงนะ หึ...คนเป็นห่วงคงไม่ยอมให้กินยาบ้าๆ นั่นหรอก ยาที่ไม่รู้ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง และผมจะมีอาการแบบไหนหากแพ้ยา คุณพูดนี่อีธานว่าคุณรอไม่ได้ ผมจะเป็นยังไงก็จะรับผิดชอบ ผมอยากรู้จัง...เรื่องนี้คุณจะบอกผมเมื่อไหร่” อีธานนิ่งงัน ไม่คิดว่าภูริจะรู้เรื่องนี้ เขามองเข้าไปในแววตาของร่างโปร่งตรงหน้า ภูริในยามนี้ไม่ได้กำลังล้อเล่นหรือสนุกอยู่กับการปั่นหัวเขา
มันทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ที่โรงพยาบาล เหตุการณ์ที่ภูริโมโหและบอกว่า...ตนเองไม่ได้อยากอยู่กับอัลฟ่าอย่างเขา
“ใครบอกคุณ”
“ได้ยินเองทั้งหมด ที่ผมไม่ได้บอกคุณว่าผมต้องไปภูเก็ตก็เพราะว่าไปได้ยินเข้าพอดี เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมผมไม่บอก” ถึงจะอารมณ์เสีย แต่ภูริก็ไม่ได้ใช้น้ำเสียงไม่ดีในการพูดคุยกับอีธาน เขารู้นะว่าอีธานโมโหเขา เหมือนทุกๆ ครั้งที่เขาทำอะไรไม่บอก ทำอะไรที่ดูเสี่ยงอันตราย อีธานจะโมโหแบบนี้ทุกที
ภูริเอากระเป๋าสะพายพาดบ่า เขามองหน้าสีหน้าที่เคร่งเครียดของอีธานอย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้ทั้งเขาและอีกฝ่ายต่างก็ร้อน อยู่ต่อต้องทะเลาะกัน เขาเป็นคนเลี่ยงการทะเลาะเสมอ ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ภูริตั้งใจจะเดินทางไปสนามบินก่อนเวลานัด อย่างน้อยไปหาอะไรกินก็ได้ จะได้ปรับอารมณ์ตัวเองในตอนนี้ด้วย
ร่างโปร่งเดินผ่านหน้าไปอย่างไม่ใยดี อีธานก็นึกคำพูดไม่ออก ตัวเขาเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้แต่เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เขาไม่เหมือนภูริ ทำใจกับอะไรง่ายๆ แล้วเริ่มต้นใหม่ทันทีแบบนั้นไม่ได้ เวลาเขาห่วง เขาถึงห่วงมาก หวงมาก และมันก็ถูกแสดงออกด้วยการหงุดหงิด การบ่น การดุหรือต่อว่าอีกฝ่ายเสมอมา
ภูริเป็นเบต้าที่มีฮอร์โมนโอเมก้า มันไม่ง่ายนะที่จะทำอะไรสักอย่างกับสถานการณ์แบบนี้ กัดก็ไม่มีผล ทำให้ท้องก็ไม่ได้ ผูกมัดอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องที่หนักหนายิ่งกว่าเมื่อก่อนที่ต้องเผชิญซะอีก
ไม่เท่ากับเสี่ยงเหรอ เอาหัวใจตัวเองไปเจ็บอีกอะเหรอ แค่นี้ยังตามหลอกหลอนเขามาตลอด แล้วถ้าต้องเจออีกล่ะ...มันจะเป็นยังไง ใช่ อีธานไม่ได้เหยียดชนชั้นโอเมก้าแล้ว แต่ธรรมชาติของโอเมก้าก็ยังเป็นสิ่งที่อันตรายต่อความรู้สึกเขา
นอกเหนือไปกว่านั้น...ภูริรู้สึกอะไรต่อเขาบ้างหรือเปล่าเถอะ
“งั้นผมต้องทำยังไง ผมต้องจับคุณขังเอาไว้ในห้องไหมเพื่อไม่ให้คุณไปเสี่ยงเป็นของคนอื่น” อีธานพูดขึ้น และมันก็ดึงให้ภูริหยุดก่อนจะเดินไปถึงประตูห้อง ร่างโปร่งหันกลับมามองอีธาน แววตาที่เจ็บปวดนั้นภูริก็พอจะเข้าใจ
แต่...อีธานเจ็บกับอดีต
“โอเมก้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไว้ใจไม่ได้ และถ้ามันไว้ใจไม่ได้แล้วผมจะต้องลงไปเจ็บกับมันอีกทำไม ผมอยู่คนเดียวดีกว่า...อยู่โดยที่ไม่ต้องลงไปเสี่ยงกับอะไรที่ไม่คุ้มเอาเสียเลย”
“มองย้อนนะ อัลฟ่าที่สร้างคู่แท้ได้ตลอดชีวิตก็ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่ไว้ใจได้” ข้อนี้อีธานไม่เคยนึกถึง เพราะตัวเองไม่ใช่คนที่คิดจะเปลี่ยนคู่ไปเรื่อยๆ เขาชอบปักอยู่ที่ใครสักคนมากกว่า เวลามีใครที่ตนเองให้ใจ เขาจะไม่คิดเปลี่ยนเลย
“แต่คนคนนั้นไม่ใช่ผม” อีธานเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ
“แล้วคนที่ไว้ใจไม่ได้คนนั้นดันกลายเป็นผมเหรอ”
“เพราะคุณเป็นโอเมก้า” อยากร้องไห้เชี่ยดังๆ แม่งเจ็บเนอะ เพราะเป็นชนชั้นนี้ก็เลยถูกเหมารวม...นี่ไม่ต่างอะไรกับตอนที่เขาสองคนรู้จักใหม่ๆ เลย
“ผมคิดว่าคุณจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ผมคิดผิดจริงๆ อีธาน คุณไม่ได้เปลี่ยนเลย ยังเหมารวมชนชั้นอยู่อย่างไรก็อย่างนั้น”
“ไม่เหมือนกัน การทำงานกับการใช้ชีวิตครอบครัวมันต่างกัน ผมต้องอยู่กับคนที่พร้อมไปนอนกับคนอื่นตลอด...ผมทำใจไม่ได้” คำพูดของอีธานแทงจึ้กเข้าอก
โอเค...ลีออนปั่นหัวเขาไม่ได้ แต่ลีออนสะกิดแผลในใจอีธานได้ชะงักเลย
“คุณมองหน้าผม...” ภูริตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ออีธานอีกครั้งเพื่อให้คนคนนี้มองหน้าเขาให้ชัดๆ
“คุณเห็นใคร เห็นผม...หรือลีออน” แววตาของผู้ชายตรงหน้าเขาเบิกโพรงขึ้นเล็กน้อย คงไม่คิดว่าตัวเขาเองก็รู้เรื่องนี้ อีธานจำได้ดีว่าไม่เคยเล่าลงรายละเอียดให้ภูริฟัง ยิ่งชื่อไม่ต้องพูดถึง อีธานแทบไม่นึกถึงชื่อของลีออนให้มันรกสมองมานานแล้ว
“หรือถ้าคุณลืมว่าผมเป็นใคร ผมจะแนะนำตัวให้ฟัง ผมชื่อภูริ สถานะเบต้า เป็นพนักงานบริษัทคุณ ดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าฝ่ายขาย ปัจจุบันสถานภาพผมไม่เหมือนเดิมเพราะเกิดอุบัติเหตุทำให้ฮอร์โมนเพี้ยนกลายเป็นโอเมก้า เป็นคู่ของคุณ คู่ที่คุณไม่ต้องการ” เสียงของภูริสั่นเทา เขาปล่อยให้อีธานจ้องหน้าเขานิ่งๆ พักหนึ่งก็ถอยเท้าออกไป
“ผมไม่เคยต้องการให้คุณเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตของผม ผมเคยบอกว่าผมอยู่ได้ แต่คุณไม่ฟัง คุณดึงดันให้ผมมาอยู่ด้วย ให้มาอยู่ข้างๆ กลัวว่าผมจะไปนอนกับคนอื่น คุณลากผมเข้ามาในชีวิต...ดูแลผมทำเหมือนผมเป็นคนพิเศษ แล้วตอนสุดท้ายคุณก็พูดว่าคุณไม่เคยต้องการผมเลย อยู่กับผมไม่มีความสุขเลย งั้นผมถามคุณกลับนะอีธาน...คุณลากผมเข้ามาในชีวิตคุณทำไม” หายใจเข้าลึกๆ อดทนต่อความรู้สึกที่ตีรวนกันข้างใน ภูริแข็งแกร่ง...มึงแข็งแกร่งโคตรๆ พอผ่อนลมหายใจของตัวเองได้ก็เริ่มยิ้มบางๆ ให้คนที่พูดไม่ออกตรงนั้น
“แต่ช่างมันเถอะ วันจันทร์ยาก็มาแล้ว คุณเองก็อยากอยู่คนเดียว เพราะอยู่กับผมมันไม่มีความสุข งั้นผมขออนุญาตออกไปจากคุณตั้งแต่วันนี้เลยก็แล้วกันนะ ข้าวของต่างๆ ที่คุณซื้อให้ ผมจะหาเงินมาชดใช้คืนให้เร็วที่สุด” ภูริเดินออกจากห้องไปในที่สุด เขาจากไปโดยไม่มีจะหันมาแลคนที่ยืนมองตามแผ่นหลังตนเองจนประตูห้องมันปิดตัวลง
อีธานอ่อนแรง เขาทิ้งร่างตัวเองเอาไว้ที่โซฟา ท่ามกลางความเงียบงันอย่างที่คุ้นเคย นี่ไงสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด ไม่ต้องมีใครก็ได้ ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก อยากมากก็หาใครสักคนมานอนด้วย แล้วก็จบกันไป แค่นั้นเอง
ชีวิตที่ไร้คู่โอเมก้าเป็นชีวิตที่เขาปรารถนา แล้วทำไมการเห็นภูริเดินจากไปมันต้องเจ็บปวดขนาดนี้ อีธานยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองราวกับต้องการดึงสติ เขาคิดวกวนอยู่ในคำพูดของภูริ คนที่ไม่ค่อยพูดอย่างนั้น คนที่พูดทีก็ดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระตลอด แต่พอเอาจริง...คำพูดเหล่านั้นทิ่มแทงเขาเหลือเกิน
ไม่เป็นไรหรอกอีธาน โหยหาและเจ็บปวด มันเป็นความรู้สึกที่ฮอร์โมนมันสร้าง มันเป็นเพียงการสั่งการที่อยู่นอกเหนือสมองควบคุม ตอนนี้เขาอาจรู้สึกแย่ แต่ทางที่เขาเลือกแล้วมันคงไม่ทำร้ายเขามากไปกว่านี้หรอก
ใช่ไหม...
แค่นี้มันทำร้ายไม่พอเหรอวะ! อีกใจของอีธานก็ตั้งคำถามขึ้นมา การปล่อยให้ภูริเดินจากเขาไปแบบนี้คือสิ่งที่ดีใช่ไหม นี่มันต่างอะไรกับการทำร้ายตัวเอง ทำร้ายภูริ เขาควรเอานิสัยบ้าๆ บอๆ แบบนั้นมาใช้ด้วยหรือเปล่า ไหลไปตามน้ำ อะไรปล่อยได้ก็ปล่อยแบบนั้นเหรอ ไม่ได้ อีธานทำแบบนั้นไม่ได้
ได้ยินไหมอีธาน ภูริพูดว่าเขาไม่เคยต้องการให้ตนเองเข้าไปในชีวิตของเขา แล้วตนเองเข้าไปทำไม เข้าไปเองก็เจ็บปวดเอง ทรมานเองกับการต้องแยกจาก อีธานพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ บางครั้งการเปลี่ยนแปลงแบบกะทันหันก็รับมือยากไปเสียหน่อย
ถ้าการแยกจากนี้เกิดขึ้นอีกในไม่กี่วันข้างหน้าผลลลัพธ์มันจะดีกว่านี้ใช่ไหม กินยาแล้วความรู้สึกที่มีต่อกันก็คงไม่ลึกซึ้งแบบที่มันเป็นอยู่ แล้วความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นข้างในอกซ้ายก็คงไม่ทวีความรุนแรงแบบนี้
เอาเถอะ แยกกันก่อนกำหนดไม่กี่วัน...ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก ก็ดี เขาเองก็อยากอยู่คนเดียวจะแย่ ไม่ต้องมีคนมานอนดูรายการตลก ไม่ต้องมีคนมาป้วนเปี้ยนหรือเกาะแกะเวลาที่เขาจะอ่านหนังสือ ไม่ต้องเห็นคนบ้าไอดอลสาวราวกับรักนักรักหนา แถมพูดจาก็แทบจะเรียกได้ว่าไม่ค่อยรู้เรื่อง
โอเค...ชีวิตแบบนี้แหละที่ต้องการ
อีธานพยายามกล่อมตัวเอง เขาลุกขึ้น เดินขึ้นห้องเพื่อจะไปอาบน้ำอาบท่าแล้วหาหนังสือมาอ่านสักเล่ม ตัวหนังสือจะช่วยเยียวยาทุกอย่างให้มันดีขึ้น ยิ่งบรรยากาศสงบเงียบแบบนี้ยิ่งดีต่อเขาไปใหญ่เลย คืนนี้เขาจะอ่านหนังสือยังไงก็ได้ ไม่ต้องห่วงใครบางคนเอาแต่นอนดูคลิปไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน
เขาทำอย่างที่ตั้งใจทุกอย่าง อาบน้ำ เอาหนังสือมานอนอ่านอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ห้องเงียบๆ ไม่มีเสียงหายใจอีกเสียง ไม่มีเงาของร่างโปร่งบนพื้นข้างเตียงอย่างทุกวัน ก็ปกติออก ก่อนหน้าจะมีภูริเข้ามาเขาก็ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ ไม่แย่หรอก...ไม่แย่
แต่ก่อนหน้านี้ที่ใช้ชีวิตคนเดียวมันไม่เหงาแบบนี้ปะวะ!
อ่านหนังสือแบบเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างจนผ่านไปหลายชั่วโมงก็ยังไม่พ้นบทที่สาม ทั้งที่แต่ละบทนั้นมีจำนวนหน้าไม่เกินยี่สิบหน้า อีธานไม่ใช่คนอ่านหนังสือช้าแบบนี้หรอก แต่พออ่านไปได้สักพัก เขาก็จะมองไปทางข้างเตียง ตรงพื้นที่เคยมีที่นอนของภูริ เคยมีร่างโปร่งนอนเหยียดยาวหลับใหลอย่างมีความสุข แต่มองมันไปยังไงก็ไม่เห็นร่างนั้นแล้ว อีธานพลิกร่างกายไปอีกด้าน จะได้ไม่ต้องมองไปทางนั้น อ่านต่อไปอีกไม่กี่หน้าก็พบว่าตัวเองหันกลับมามองมันอีก
เหมือนคนบ้า ใจกระวนกระวาย เขาไม่ได้ถามอลันมาด้วยว่าลูกค้ารอบนี้ที่ต้องดูแลน่ะเป็นเจ้าไหน มากันกี่คน มีใครอะไรยังไงบ้าง แล้วเดินทางจากที่นี่ไปถึงนู้นตอนกี่โมง ภูริกับอีกคนพักห้องเดียวกันไหม พอไม่รู้ข้อมูลอะไรเหล่านี้ก็เลยเป็นห่วง
อีธานลุกขึ้น คว้าเอามือถือของตัวเองมาหมายจะกดโทรออกหาคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องเขาไป แต่ก็มานั่งนึกได้ว่าตัดกันแล้ว โทรไปอีกก็คงไม่เหมาะ ถึงเขาเป็นเจ้านายใหญ่ ทว่าไม่ได้มีหน้าที่ในการถามงานจากพวกเซลล์โดยตรงอยู่ดี
เขาวางมือถือลง เก็บเข้าลิ้นชักอย่างดีทั้งยังกระเถิบตัวไปยังเตียงอีกด้าน เตียงที่ติดกับโคมไฟและโต๊ะเล็กสำหรับวางของ ปกติอีธานนอนติดขอบเตียงฝั่งนั้น มันเป็นฝั่งที่มองยังไงก็เห็นภูริได้ตลอดคืน เขาสลัดภาพภูริในชุดนอนราคาถูกออกจากหัว เอาหนังสือขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
สักพักก็มองไปที่พื้นว่างตรงนั้นอีกจนได้ วานเวียนไปแบบนั้นจนเข็มสั้นชี้ไปที่เลขสิบสอง อีธานรู้สึกว่ามันเลยเวลานอนพักผ่อนของตัวเองแล้ว งั้นก็ปิดไฟนอนมันซะทั้งที่ยังไม่ได้กินมื้อเย็น อย่าว่ามื้อเย็น ตอนเที่ยงอีธานก็กินข้าวไม่ลง
ก็กะว่ายังไงจะรอภูริมากินข้าวเที่ยงด้วยกัน ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายอาจจะเข้ามาช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร ก่อนจะได้ตอบข้อความที่ภูริส่งมา อลันดันนำครามเข้ามาพบเสียก่อน เขาต้องอ่านรายงานอย่างละเอียดของยาแก้คู่แท้ โดยเฉพาะสารประกอบของตัวยา
อีธานจำได้ว่าภูริแพ้ยาตัวไหนบ้าง หรือแม้แต่เคมีในยาชนิดไหนที่ภูริจะแพ้ แค่กระตุ้นให้เกิดภูมิแพ้อีธานก็จำมันได้ เขากวาดตาไปตามตัวยาต่างๆ พบว่ามันไม่มีสารเคมีตัวไหนเสี่ยงก่อเกิดอาการแพ้ยาได้ จึงมั่นใจประมาณหนึ่ง ส่วนเรื่องที่ตัวยาจะส่งผลต่อภูริได้มากน้อยแค่ไหนอันนั้นต้องลองทดสอบดูก่อน เขาเชื่อว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับภูริ เขาพร้อมที่จะรับผิดชอบในความผิดพลาดนี้อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ ด้วยความเต็มใจ
พยายามหลับแต่หลับไม่ลง เขานอนเหม่อมองไปยังเพดานห้อง นึกถึงเรื่องที่ภูริพูดขึ้นมาอีกครั้ง เกือบจำได้ทุกคำ แต่ทำไมเขาถึงไม่สามารถโต้อะไรกลับไปได้เลย เขาอยากอธิบายนะ อยากจะบอกในเรื่องที่ภูริเข้าใจผิด
แต่ทำไปเพื่ออะไรล่ะ?
บอกแล้วไง แยกกันตอนนี้หรือจะแยกกันวันจันทร์ที่จะถึง ผลลัพธ์ที่ออกมาก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกันเลย อีธานถอนหายใจหนักๆ มองเห็นเข็มสั้นชี้ไปที่เลขหนึ่ง เลยเวลานอนมาไกล ทว่าความง่วงนั้นก็ไม่คลืบคลานเข้ามาเสียที นี่ขนาดเมื่อวานเขาคิดมากเรื่องยาจนไม่ได้นอนมาแล้ว เขายังไม่ง่วงเลย
มันทรมานในหลายด้านจริงๆ อยากนอนก็นอนไม่หลับ อยากลืมก็ลืมไม่ได้ อยากไม่กังวลก็ทำไม่ได้อีก แม่งเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ อีธานตัดสินใจลุก เวลาเครียดมากๆ หรือนอนไม่หลับ ถ้าได้วิสกี้สักแก้วมันจะดีขึ้น
ทว่า...ครั้งนี้วิสกี้ไม่อาจช่วยอะไรอีธานได้
.
ภูริขับรถออกมาจากที่พักของอีธานได้ประมาณสิบนาทีเขาก็โทรหาเพื่อน สอบถามอยู่ครู่หนึ่งก็สรุปว่าจะไปพบกันที่บริษัท จะได้นั่งเอ็มอาร์ทีไปยังสนามบิน เที่ยวบินที่พวกเขาไปนั้นคือรอบสองทุ่มสิบนาที ไปถึงก็ราวๆ สามทุ่มกว่าเกือบสี่ทุ่มได้
ถ้าเป็นเวลาปกติ ภูริคงดี้ด้ามากกับการนั่งเครื่องบิน ดูจ๊นจน เขาไม่เคยนั่งเครื่องบินมาก่อน ชีวิตใช้อยู่แค่นี้ วนเวียนแค่ในกรุง มีบ้านต่างจังหวัดของญาติแม่ก็ไม่ค่อยได้ไป เรียกว่ามีบ้านนอกก็ไม่กลับบ้านนอกของตัวเองอยู่ดี แต่ภูริเป็นคนกรุงนะ เกิดและโตที่นี่ และนั่นทำให้ชินกับชีวิตที่วุ่นวายอยู่ในหมู่ฝูงชน
ด้วยความที่ออกมาก่อนเวลาพอสมควร ทำให้ภูริต้องมานั่งรอเพื่อนตัวเองอยู่แถวๆ ม้านั่งรอรถเมล์หน้าบริษัท ผู้คนขวักไขว่ไปมา ต่างก็เพิ่งเลิกงานต้องการจะกลับบ้านไปพักผ่อน ภูริเฝ้ามองพวกเขาและก็คิดว่าตัวเองก็จะกำลังกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้น
จะใช้คำว่าใจหาย ความรู้สึกที่อยู่ข้างในแม่งเสือกรุนแรงกว่าคำๆ นี้ไปเยอะทีเดียว มันเจ็บปวดน่ะ...มันแย่เกินไป อย่างน้อยๆ ที่คิดเอาไว้ก็น่าจะจากกันได้ดีกว่านี้ ไม่ใช่ทะเลาะกันแล้วก็เดินหนีกันไปอย่างที่เขาทำ เขาไม่สามารถยืนอยู่ตรงหน้าอีธานต่อได้ ไม่สามารถที่จะมองสบตาที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดของอีธานได้
เพราะเขารู้ว่าอีธานกำลังเจ็บทับซ้อนกับอดีต พูดกับลีออนซะเท่ อดีตอย่างนายไม่ควรกลับมา ไม่ควรมีบทบาท อยากตบปากตัวเองที่เก่งไม่เข้าเรื่อง เห็นอยู่ตำตาว่าลีออนมีบทบาทมากแค่ไหน แม่งเข้ามาทำให้ช่วงเวลาที่มีความสุขของเขาหมดก่อนที่มันควรจะเป็น
แถมยังทำให้ระหว่างเขากับอีธานแย่ลงไปอีก...โคตรเยี่ยมเลย
ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับคนที่พร้อมไปนอนกับคนอื่นตลอดเวลา คำนี้แม่งเจ็บชิบ เจ็บจนตอนนี้ก็ยังวิ่งวนอยู่ในหัวของเขา ทำไมวะ เขาทำตัวไม่น่าไว้วางใจขนาดนั้นเลยเหรอ เขามันเป็นคนที่ดูส่ำส่อนหรือไงวะ ภูริได้แค่ครุ่นคิด ได้แต่ถามคำถามที่รู้อยู่เต็มอกว่าอีธานก็แค่กลัวกับอดีต
ใช่ดิ เขาแม่งไม่เหมือนชาวบ้าน เขาแม่งเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่ร่างกายผิดเพี้ยนจนแม้แต่หัวหน้าทีมวิจัยก็ยังเครียด ภูริไม่คิดโทษอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเลย ทำใจยอมรับมันได้นานแล้วด้วย แถมตอนนี้ก็ชินกับฟีโรโมนและอาการฮีตของตัวเองเป็นอย่างดี
แต่เขาเผลอโทษตัวเองที่ไม่รักดีเท่าไหร่นัก เคยคิดว่าตัวเองจะไม่ถลำลงไปจนเจ็บได้แบบนี้ก็...ทำไม่ได้ รู้ตัวเองอีกทีการถอยออกมาจากอีธานก็กลายเป็นเรื่องทรมานไปเสียได้ ผิดที่ตัวเองอะเนอะ ผิดที่คิดว่าทุกอย่างมันคือความจริง ทั้งที่มันเป็นแค่ฝัน
อยากได้เบียร์สักขวดจังโว้ย!
นึกแล้วก็ถอนหายใจ ดื่มได้ที่ไหนล่ะ กำลังจะเดินทางในอีกไม่นานนี้แล้ว เขาไม่สามารถหาเครื่องดื่มคลายเครียดอย่างเบียร์มาหย่อนลงกระเพาะตัวเองได้อย่างที่ใจอยาก ภูริเป็นแบบนี้บ่อยครั้ง เหนื่อยมากก็อยากดื่ม มีความสุขก็อยากฉลอง คงไม่แปลกอะไรที่เขาเป็นพวกดื่มไปเรื่อยเหมือนชายหนุ่มคนอื่นๆ เขาใช่ไหม
อีธานต่างหากล่ะมั้งที่แปลก อีธานไม่ชอบดื่มแอลกอฮอล์ ถ้าดื่มก็จะแค่จิบๆ เคยนั่งดื่มด้วยกัน อีธานดื่มแก้วเดียวได้เป็นชั่วโมงๆ เขานี่ล่อเบียร์ไปสองขวดแล้วอีธานเพิ่งหมดแก้วแรก อีธานมักจะนั่งมองหน้าเขามากกว่า เหล้าแตะปากก็เหมือนแค่แตะไม่ได้ถูกกิน
แววตาคู่นั้นตอนที่มองเขา...มันเป็นของปลอมจริงๆ ใช่ไหม
“เฮ้ย โทษทีที่ให้รอนาน” เพื่อนเขามาถึงที่นัดหมายแล้ว ภูริลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มให้บางๆ ให้กับเพื่อน
“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”
“แล้วนี่คุณอีธานเขาโอเคใช่ไหม โทษทีนะ ที่มันกะทันหันไปหน่อยแบบนี้” เพื่อนทำหน้าสำนึกผิดขอโทษ ก็เห็นสีหน้าภูรินี่แหละ มันไม่สดใส คิดว่าคงทะเลาะกัน
“เขาโอเคอยู่แล้ว เรากับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนี่ ไปเหอะ เดี๋ยวตกเครื่อง” ภูริเดินเพื่อนไปยังทางขึ้นเอ็มอาร์ที เขาทิ้งระยะห่างประมาณหนึ่งเพื่อไม่ให้เพื่อนเห็นสีหน้าเขาในตอนนนี้
เวลาที่เขาดาวน์ขึ้นมาเขาก็เก็บอาการที่ออกทางสีหน้านี้ไม่อยู่ ไม่ว่าจะกับใครหรือเรื่องอะไร ที่สำคัญเขาไม่อยากพูดอะไรในตอนนี้ ไม่อยากคิดอะไรด้วย เป็นไปได้ก็อยากจะหลับ การนอนหลับที่เต็มอิ่มจะช่วยเรื่องความเครียดได้ดีทีเดียว นอกจากดื่ม การนอนก็เป็นอีกสิ่งที่ภูริใช้บำบัดอารมณ์ตัวเอง
แต่ตอนนี้ที่ทำได้คงเป็นการปล่อยให้ข้างในมันทรมานไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะสามารถหาเรื่องมาทำให้มันดีขึ้น หวังว่าพอเดินทางไปถึงที่นั่นแล้วเขาจะหาอะไรมาเยียวยาตัวเองได้
….100%….
จะว่ายังไงดี เราควรวิ่งหนีอิฐที่ลอยละลิ่วมาจากทุกคนก่อนหรือเปล่า หรือเราควรจะเห็นใจใครดี ฉลฉานภูก็ฉงฉาน เห็นใจอีธานจนอยากตบบ่าแปะๆ ก็อยาก อ่อย~
ปล.ถ้าพรุ่งนี้เขียนทันตอนต่อไปก็จะมาพรุ่งนี้ แต่ถ้าไม่ทัน โปรดรอ แฮ่ๆ
-
:hao5: สงสารภูริ
-
สงสารภูริมากกกก
-
หน่วงเกิ๊น :hao5:
-
ทีมภูริ!! :man1:
เป็น Fc มืดที่อยากจะถือมีดไปจ้วงแทงอี...ธานกับเลออนให้ตายคู่แล้วออกนอกสนามไปเลย
-
:a5: ก็ดี...ลองห่างกันดูสักพักหนึ่งถึงจะรู้ใจกันดี :ling2:
-
:katai1: เครียด!!!!!
-
:m15:
สงสารทั้งคู่
แต่ถ้าGukakST สงสารคนอ่าน ควรมาพรุ่งนี้นะ เพราะอยากอ่านต่อมากเลย :pig4: :L2:
-
ทั้งหน่วง ทั้งสงสารน้องภูจริง ๆ
-
อีธาน เคลียตัวเองให้ได้ก่อนเลยนะแล้วค่อยมาง้อน้อง ทรมานไปเลย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:hao5: สงสารภูริ
-
เขียนให้ทันนะคะจะรออ่าน :mew2:
-
รอตอนต่อไปน้าา เมื่อไหร่อีธานจะรู้ใจตัวเองเนี่ย :katai1: :serius2: ภูริเข้มแข้งไว้นะ :3123:
-
เฮ้ออออออ ภูริยังไม่ได้ถอนหายใจใช่ป่ะ คนอ่านถอนแทนเอง
พรุ่งนี้เขียนให้ทันนะคะ จะรอๆ
-
หาเวลาคุยกับตัวเองหน่อยไหมอีธาน
สงสารภูริ เดี๋ยวยุให้หาแฟนใหม่ซะเลยนิ
-
:ling1:
-
บีบหัวใจจังตอนนี้
-
ชอบตอนภูริฉะกับลีออนจัง 5555 อีธานนะอีธานทำอะไรลงไป
จะรอตอนต่อไปคับ
-
ตามไปสิ อีธาน :katai1: :katai1: :katai1:
เจ็บเพียง หนึ่งครั้้้ง ถึงเก้าซะที่ไหน
-
……
ถ้าอีธานไม่คิดที่จะสานสัมพันธ์ต่อ มันก้อคงต้องจบแบบเจ็บๆด้วยกันทั้งคู่
ภูริถึงจะเจ็บแต่ก้อเชื่อว่าจะเข้มแข็งและเดินหน้าต่อ เพราะยังมีแม่และน้องที่ต้องดูแล
อีธานต่างหาก จะทนคิดถึงภูริได้นานแค่ไหน. แค่3วันที่ห่างกันนี้จะนอนหลับไหม
เจอกันวันจันทร์ จะทนให้ภูริกินยาแก้คู่แท้หรือเปล่า
ถ้าแก้แล้ว ก้อจะไม่ได้เห็นกันอีกเลยนะ เอางั้นจริงดิ ฮืมมมม
:ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready
……
…
-
อีธานไปง้อน้องเร็ววววว
-
ปล่อยไปก็ดี ผู้ชายที่ไม่เคยรักษาหัวใจตัวเอง
-
-
นี่แหละหนามัวแต่พยายามเหตุผลก็เท่านั้น ปากหนักไปอีก
เวลาอีกสามวันนี่จะยอมรับความคิดตัวเองได้ทันไหมเนี่ยอีธาน? ไม่งั้นถ้าภูริไปจริงๆ แล้วห้ามง้อนะ
-
ไม่รู้ว่าเพราะพูดไม่คิดหรือใช้คำไม่เป็น
แย่หนัก
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าอีธานดี
-
:seng2ped: กับอีธาน ภูริดีขนาดนี้แล้วยังมองนภูริไม่ดีพออีก เครียดๆๆ
-
อีธานโว้ย อย่าเพิ่งซึนตอนนี้
-
ทีมภูริ อ่าาาา :mew6:
-
ก็คนมีเสียใจอะ...สงสารภูริเลย
-
อ๋อยย มันก็จะหน่วงมากหน่อย ยิ่งถ้าตอนนี้บังเอิญท้อง :katai1:
-
ภูริพูดดีมากลูก เอาไป10แต้มของกริฟฟินดอร์ o13 ค้างงง :katai1: หวังว่าอีธานจะสำนึกได้บ้างนะ ไม่งั้นมาสำนึกหลังกินยาเราจะไม่ให้อภัย :serius2:
-
จากกันครั้งนี้ น่าจะทำให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเองจริงๆ o18
-
อิธานงี่เง่า
-
:hao5:
-
หน่วงมากตอนนี้ :katai1:
-
รุ้สึกค้าง กำลังพีค ช่วงพีคของเรื่องเรยตอนนี้ และตอนต่อไป
-
หู้ยยยย.. มันค้างคามากคร่าาา... :hao5: :hao5:
ยังไงอ่าาาา..อีธานจะไปหาไหม หืมมมม... :katai1:
-
เข้าสู่ช่วงกินมาม่ากันแล้ว อย่าซองใหญ่นักนะ แล้วก็รสหมูสับก็พอ เห็นใจคนอ่านบ้าง เฮ้อออออ
-
ใช้สมองเยอะก็เจ็บเองค่ะ ดีแล้วที่ภูริออกมาสักที หาแบบภูริไม่ได้แล้วนะ คนที่ยอมรับความเป็นคุณได้นะอีธาน
ปล่อยแล้วปล่อยเลยเด้อ เห็นคิดเยอะขนาดนี้อยู่ด้วยกันก็ไม่มีความสุขหรอก กลัวตัวเองเจ็บ แต่ดันลากคนอื่นเข้ามา
ลากภูริเข้ามาเจ็บด้วย
:L1: :pig4: :L2:
-
มันอึดอัดนะ ดูมีเหตุผลกับความรักทั้งสองฝ่าย แต่บางทีอีธานคงลืมไปว่าเรื่องของหัวใจบางทีมันก็อยู่เหนือเหตุผล
-
เฮ้อ สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
-
อีธานไปเคลียร์กับตัวเองก่อนนะ ค่อยมาหาน้องภูริของเราตอนนี้เรานอนกกอยู่ 55555
-
ทำร้ายใจเกินไปแหล่ว :mew4:
-
มาส่งกำลังใจให้คนเขียน
อ่านโต้รุ่งยาวทั้งคืนเลย
สนุกมาก นี่เป็นคนงง ๆ กับอัลฟ่า โอเมก้าทั้งหลายมาก อ่านเรื่องนี้และไม่ค่อยสับสน
นี่ชอบภูริมากเพราะเพื่อนสนิทก็แบบนี้เลย 555. เป็นบ้า เพี้ยน ๆ ทั้งที่ดูไม่ใส่ใจแต่กลับคิดมากใส่ใจรายละเอียด
อ่านทันแล้วอยากให้น้องดีกันไวไว ดูเป็นคู่ที่เหมือนมองตาก็รู้ใจกันแล้วแต่ยังไงทุกอย่างก็ต้องหันหน้ามาคุยกันแหละน้า.
สู้ๆ ค่ะคนเขียน
:L2:
-
ตอนนี้เขียนได้ดีมากๆ บีบหัวใจสุดๆ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai1: อึดอัด บ้องหูอีธานสักทีได้ไหม
-
สงสารภูริมาก ดูสิว่าถ้าต้องห่างกับภูริแล้วอีธานจะคิดได้ไหมว่าควรเลือกแบบไหน
-
วันนี้มาไหมคะ ลงแดงแล้ว :ling3: :ling3:
-
สงสารทุกคนเลย โดยเฉพาะตัวเอง
โดนคนเขียนทำร้าย :o12:
รออยู่นะจ๊ะ :katai5:
-
สงสารทุกคนเลย โดยเฉพาะตัวเอง
โดนคนเขียนทำร้าย :o12:
รออยู่นะจ๊ะ :katai5:
-
ฮือออ อย่านานนะ อีธานต้องรีบเคลียร์!
-
รออีธานสำนึกผิดได้ :เฮ้อ:
-
ไรท์ต้องรีบมาน๊าาาาา..
เรากดรีเฟรซ หลายรอบแย้ววว.. 55
-
:hao5: ค้างอย่างแรงงงงงง
-
ค้างมาก กดรีเฟรชวันละล้านรอบ คนเขียนสู้ๆนะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
>….ตอนที่ 42 [100%]….<
มันเป็นเรื่องตลกที่ภูริยังไม่สามารถสลัดภาพของอีธานออกจากหัวไปได้ แม้ว่าตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนเครื่องบิน นี่เป็นครั้งแรกของเขาแท้ๆ แต่เขากลับไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับมันเลย วิวด้านนอกเป็นท้องฟ้าที่มืดทึบ ยิ่งขึ้นที่สูงก็ยิ่งเห็นแต่ก้อนเมฆกับท้องฟ้าว่างโล่ง
มันดูเปล่าเปลี่ยวยังไงบอกไม่ถูก...
ภูริพยายามเอนกายแล้วนอนหลับตา มันอยากนอนนะ อยากพักผ่อน เพราะฝืนต่อไปแบบนี้เขาก็รู้ตัวเองดีว่ามันจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ถึงจะไม่เคยอกหัก แต่เรื่องเครียดที่เขาเจอมาในชีวิตไม่ใช่น้อยๆ เรื่องของอีธานเขาทำได้แค่ทำใจ
เอาแต่ใจไม่ได้หนิ...ไม่มีสิทธิ์
ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่เขาประกาศว่าเครื่องบินกำลังจะลงจอด ทั้งเขาและเพื่อนต้องเตรียมตัวเพื่อจะเดินทางไปที่พักต่อ เวลานี้เกือบสี่ทุ่มเต็มที แอบหิว ข้าวเย็นไม่ได้กินไง ไม่รู้ไปถึงที่พักแล้วจะหาอะไรกินได้ไหม
จะว่าไป ปกติสถานที่ท่องเที่ยวแบบนี้ราคาอาหารเครื่องดื่มจะแพงเป็นพิเศษ งั้นเขาควรที่จะแวะเซเว่นเพื่อเอาของกินยัดใส่กระเป๋าเข้าไปไหมนะ ความหิวทำให้โฟกัสของภูริไปอยู่ที่ร้านอาหารข้างทาง สมองประมวลผลอย่างรวดเร็วว่าจะกินอะไร จนกระทั่งมันเลยทุกร้านและมาถึงที่พักในที่สุด
อ่าว...กูอดแล่กซะงั้น
ทั้งไหล่ทั้งคอลู่ตกไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างไม่อาจต้านทานได้ เจอเรื่องดราม่าแล้ว ยังต้องมาอดกินมาม่าอีก อะไรวะ นี่เขาเอ๋ออะไรนักหนาก็ไม่รู้ เดินตามหลังเพื่อนไปยังบังกะโลก็หงุดหงิดตัวเองไปด้วย ไม่เกรงใจเพื่อนจะตบหัวตัวเองเรียกสติสักที แต่ไม่เอา กลัวเจ็บ
บรรยากาศรอบที่พักดีมาก แต่ขอโทษ ตอนนี้ไม่อิน พอดีหิว ความหิวทำให้คนหัวเสียได้ง่ายเสียยิ่งกว่าซะอีก หรือไม่จริง ดูอย่างผู้หญิงสิ ถ้าหิวนะ จะกลายร่างเป็นกอซซิล่าแล้วพ่นไฟทันที นึกแล้วน่ากลัว พอดี...ภาพแม่ตอนโมโหแว้บเข้าหัว
“นายจะกินอะไรก่อนปะ” มาถึงห้องซึ่งเป็นบังกะโลขนาดเล็ก รายล้อมไปด้วยต้นไม้ต้นหญ้า สายลมจากท้องทะเลพัดเข้ามาทำให้เกิดความรู้สึก...เหนียวตัว
“ไม่อะ เราเพลียๆ เดี๋ยวขอพักเลยแล้วกัน” เพื่อนเห็นว่าเขาซึมกระทื่อมาตั้งแต่ไปเจอที่ป้ายรถเมลก็ไม่กล้าทักท้วงอะไร ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ สองทีให้ภูริแล้วแยกไปเตียงริมห้องน้ำ
เออ...ต้นไม้ใบหญ้าเยอะแบบนี้นี่จะมีงูโพล่มาไหม?
ภูริเปลืองสมองไปกับการครุ่นคิดว่างูมันจะหลุดรอดเข้ามาในที่พักของตนเองไหม แต่พอเข้ามาในห้องแล้วความกลัวงูก็พลันหายไป อะไรเหรอ บรรกาศดีมาก โอ้ย น่าเอาอีธานมาสวีท เห่อๆ เพ้อเจ้อ แม่งน่ากลัวต่างหาก!
เจ้าตัวเดินไปยังเตียงริมหน้าต่าง เพื่อนครับ มึงเอาริมหน้าต่างให้เขาเนี่ยแอบคิดอะไรเหรอ? คิดว่าถ้ามีผู้หญิงเดินผ่านหน้าต่างไปจะได้ไม่ตกใจใช่มะ แล้วเขาล่ะ เขาต้องเป็นฝ่ายเผชิญโชคงั้นสินะ โอ้ย...ขอกลับไปเจอดราม่ากับอีธานดีกว่าเจอผีนะเว้ย
ยุบหนอพองหนอ ไม่เอาหน่าภูริ มึงกลับไปหาเขาไม่ได้แล้ว ตัดกันแล้วไง จบกันแล้ว ไม่มีสิทธิ์ใดๆ ในกันและกันอีก ซึ่งอันที่จริงแล้วมันก็ไม่มีสิทธิ์นั้นมาตั้งแต่แรก เขาก็แค่ถลำลึกลงไปเองเท่านั้น เพ้อเจ้อกว่าคนอ่านก็น่าจะเป็นเขาเองเนี่ยแหละนะ
เอางี้ เท่าที่ฟังเรื่องผีมา ภูริค้นหาเศษเหรียญในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมา จากนั้นยกมือไหว้หัวเตียงพร้อมกับบอกกล่าวเจ้าของห้อง ซึ่งเขาก็ไม่รู้หรอกว่าจะเป็นใครอะไรยังไง แต่บอกไว้ก่อน จากนั้นเอาเหรียญสิบบาทวางไว้ที่หัวเตียงแล้วค่อยจัดการเก็บข้าวของ
“เอ่อ...” หันมาอีกทีเห็นเพื่อนยืนมอง แววตาตั้งคำถาม ไมอะ เขาเรียกเช่าเตียงไง ถือว่าวันนี้เตียงนี้เขาเช่านอนนะเว้ย ห้ามมากวน อะไรเงี่ย ไม่เข้าใจเหรอ
“นายกลัวผีเหรอ”
“เพื่อความปลอดภัย” ภูริยิ้มแห้งๆ ทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนก็รู้สึกเก้อไปเหมือนกันเนอะ พอดีว่าเป็นเพื่อนซี้ที่ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น
‘บ้าบอน่ะคุณ ผมบอกกี่รอบต่อกี่รอบแล้วว่าผีมันไม่มีจริง มันก็แค่สิ่งที่คุณจินตนาการมันขึ้นมาเท่านั้น แค่คุณเลิกกลัว คุณก็จะไม่เจอมันแล้ว แล้วการเอาเหรียญไปวางไว้แบบนั้นมันคงไม่ช่วยอะไรหอก เพ้อเจ้อที่สุด’
หึ...นั่นสินะ ถ้าอีธานอยู่ก็คงพูดแบบนี้กับเขา และอาจจะบ่นยาวแม้ว่าเขาจะเอาผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วก็ได้ ภูริถอนหายใจยาวๆ ในนี้ไม่มีอีธาน และจะไม่มีอีธานในชีวิตเขาอีก ถ้าเขาจะคิดมาก จะเพ้อเจ้อ เขาควรไปคิดเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องนี้อีก
มัน...ไม่ดีกับความรู้สึกเลย
ภูริกลั้นใจอาบน้ำในห้องน้ำที่เรียกว่าน่ากลัวกว่าห้องนอน คนคิดคอนเซปนี่เขากะว่าจะไม่ติดหลอดไฟนีออนในห้องพักเหรอ ต้องเป็นหลอดไฟที่ให้แสงสีส้มๆ สลัวๆ พอดีไม่ใช่คนโรแมนติก ก็เลยไม่รู้สึกว่าบรรกาศแบบนี้น่าสวีทอะไรกับใครนอกเสียจากนั่งเล่าเรื่องผีในวันปิดเทอม บรรยากาศมันได้มากจริงๆ นะ เสียงลมเสียดสีใบไม้ด้านนอกนั่นก็ช่างทำให้นึกถึงเสียงหวีดร้องของหญิงสาว
โอ้ย เขาควรคิดเรื่องอะไรดีวะ ไม่เรื่องอีธานก็เรื่องหิว ไม่เรื่องหิวก็เรื่องผี ทางเดียวที่จะไม่คิดอะไรเลยก็คือนอนหลับไปซะ พอแต่งตัวด้วยชุดนอนกากๆ ของตัวเองเรียบร้อยภูริก็กระโดดขึ้นเตียงอย่างไว ในขณะที่เพื่อนเขาเตรียมตัวออกไปหาอะไรกินข้างนอก เขาก็อยากไปนะ แต่คิดไปคิดมา…นอนดีกว่า
เขาพยายามหลับตาบนที่นอนสีขาวสะอาด กลิ่นของน้ำยาปรับผ้านุ่มฟุ้งกระจายยิ่งกว่าน้ำยาปรับผ้านุ่มที่อีธานใช้ เจ้านั้นจะชอบกลิ่นที่ดูสะอาดๆ ไม่เชิงกลิ่นเหมือนโรงพยาบาลนะ แต่เขาก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้เข้าใจว่ากลิ่นสะอาดมันเป็นยังไง เอาเถอะ รู้แค่ว่ามันต่างกันมากจนทำให้เขารู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลาว่าเขาไม่ได้กำลังนอนยู่ในห้องนั้นแล้ว
แอร์เย็นๆ เป็นสิ่งที่ชวนให้เคลิ้มหลับได้ง่าย ไม่ว่าจะตอนอยู่บนรถ อยู่บนเครื่องบิน หรือตอนที่อยู่ในห้องของอีธาน ทว่าห้องนี้กลับไม่ชวนเขาหลับอย่างที่ควรจะเป็น ภูริพลิกซ้ายทีขวาทีสลับไปมา สักพักเสียงลมที่พัดเข้ามากระทบหน้าต่างก็ทำให้เขาตกใจจนเกือบสะดุ้ง หรือว่า...เขาควรออกไปกินข้าวกับเพื่อนตั้งแต่แรกวะเนี่ย เอาวะ ตัดสินใจหันหน้าไปอีกด้านตรงข้ามกับหน้าต่าง มีอะไรผ่านไปมาจะได้ไม่ต้องเห็น แล้วที่สำคัญเอาเพลงมาเปิดฟังด้วยครับผม!
‘นี่คุณ! ผมบอกกี่ครั้งว่าอย่าใส่หูฟังนอนแบบนี้ เดี๋ยวมันเข้าไปพันคอตอนคุณหลับหายใจไม่ออกก็ตายรู้ไหม แถมไฟฟ้ามันก็รั่วจากเครื่องไปยังหูฟังจนถึงคุณได้ ถอดมันออกเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าจะฟังก็เปิดลำโพงฟังเบาๆ เอาสิ’
“ขี้บ่น” ภูริตอบเสียงในหัว เสียงที่ไม่ใช่บทเพลงที่เขาฟัง แต่มันคือเสียงของอีธานที่บ่นเขาประจำเวลาที่เขาใส่หูฟังนอนแบบนี้
ถ้าเขาดื้ออีธานจะเดินมาดึงหูฟังเขาออก ปล่อยให้เขามองหน้าและริมฝีปากที่กำลังขยับเป็นคำบ่นนั้นแล้วก็เอามือถือเขาไปวางไว้ที่อื่น อ้อใช่ อีธานบอกว่าคลื่นอะไรสักอย่างจากมือถือมันจะทำลายสมอง ทำให้ตื่นมาไม่สดชื่น ปวดหัว และอาจกระทบถึงส่วนอื่นๆ ได้อีกด้วย เหมือนคุณครูกำลังสอนเด็กนักเรียนเลย ภูรินึกถึงแล้วก็อมยิ้มอยู่เพียงลำพัง
เสียงเพลงและภาพของอีธาน...ทำให้เขาลืมหิวและลืมกลัวจนหลับไป
พรุ่งนี้เช้ามีงานรอยู่ และพรุ่งนี้เช้าความรู้สึกของเขาก็จะถูกรีสตาร์ทใหม่ให้สดใสไฉไลยิ่งกว่าวันนี้ วันที่อะไรก็ไม่รู้เข้ามากระทบกระทั่งกับความรู้สึกของเขามากเสียเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไรหรอก มีสุขก็ต้องมีทุกข์ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่โคตรของโคตรจะธรรมดาเลย
แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณสาดส่องเข้ามายังโซฟากลางห้องโถง เสียงพิธีกรรายการทอร์กโชว์กำลังหัวเราะร่ากับการที่แขกรับเชิญถูกแกล้ง อีธานมองรอยยิ้มของพิธีกรด้วยสายตาหม่นหมอง เขาเปิดทีวีทิ้งไว้แบบนี้ นั่งดูรายการที่เขาก็ไม่รู้ว่าสาระมันอยู่ตรงไหนมาทั้งคืน เพราะว่า...เขานอนไม่หลับเลย
ภูริชอบดูรายการนี้ ดูแล้วก็นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ กับเขา ทว่าพอหันไปในวันนี้ ข้างกายของเขามันว่างเปล่า อีธานหันกลับไปที่หน้าจอทีวีอีกครั้ง ทั้งที่มันก็ดูเป็นมุกตลกที่คนทั่วไปขำ แต่อีธานไม่รู้สึกขำด้วย เขาปิดมันลง แล้วไปจัดการอาบน้ำอาบท่า
เสียงสายน้ำและการฮัมเพลงที่ได้ยินอยู่เกือบทุกเช้าวันนี้มันไม่มี พื้นห้องน้ำแห้งเพราะไม่มีใครใช้มันก่อนหน้าเขาตื่นเหมือนอย่างทุกวัน อีธานยืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำครู่ใหญ่ นึกถึงคนที่เรียกเขาในตอนเช้าแทนนาฬิกาปลุก คนที่บอกให้เขาเร็วๆ นะเดี๋ยวไปทำงานสาย คนที่นั่งจัดกระเป๋าเสร็จก่อนทั้งที่เขายังอาบน้ำไม่เสร็จ และเป็นคนที่หลับรอเขาแต่งตัวอยู่บนเตียง
เขาต้องเอาผ้าขนหนูนี่นะ อีธานเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าขนหนูสีน้ำเงินเข้มของตนเองพาดบ่า จากนั้นเข้าไปอาบน้ำอาบท่าแล้วออกมาแต่งตัวเพื่อจะไปทำงาน ร่างสูงอดนอนมาสองวันแล้ว และเขาก็รู้สึกว่าตัวเองตาลายไปเหมือนกัน อีธานนั่งผูกเน็กไทอยู่ตรงขอบเตียง ข้างๆ เป็นเสื้อสูทสีดำทางการวางเอาไว้อย่างประณีต หลังผูกไทเสร็จต้องไปจัดกระเป๋าและออกไปทำงาน
ทว่า...สายตาดันไปสะดุดกับบางอย่าง
มันคือสมุดวาดรูปเล่มน้อยของภูริ สงสัยจะเก็บแค่เสื้อผ้าไปก็เลยลืมเอาของชิ้นโปรดติดตัวไปด้วย อีธานนั่งลงที่เดิม ไล่เปิดหน้ากระดาษที่เขาเองก็ไม่เคยแอบเอามาเปิดดูตั้งแต่หน้าแรก ภูริวาดรูปไม่เก่งเลย ลายเส้นตรงไปตรงมาแต่ก็ไม่เป็นรูปเป็นร่างสวยงามเท่าไหร่นัก
เปิดมาเรื่อยๆ ก็หยุดอยู่ที่หน้าหนึ่ง เป็นสองหน้ากระดาษที่เต็มไปด้วยร่องรอยของปากกา มีแต่ปากกาสีน้ำเงิน สีแดงและสีดำ ที่โดดเด่นออกมาก็คงเป็นปากกาสีน้ำเงินอีกอันหนึ่ง มันแตกต่างเพราะไม่ใช่ปากกาลูกลื่น แต่เป็นปากกาหมึกซึมสั่งทำของอีธานเอง นี่เป็นหน้าที่เขาลงไปนอนวาดเล่นกับภูริในคืนหนึ่ง
ตรงกลางของภาพเป็นรูปตัวการ์ตูนล้อเลียนตัวเขาซึ่งถูกภูริวาดขึ้น มีร่องรอยการแทรกของเขาด้วยน้ำหมึกที่แตกต่างกันเพื่อให้ภาพการ์ตูนมันสวยกว่าภูริวาด จากนั้นเขาก็วาดล้อเลียนภูริข้างๆ ตัวการ์ตูนล้อเลียนเขา จำได้ว่าภูริเปลี่ยนไปวาดอย่างอื่นเล่นด้านขวามือ เขาก็เลยวาดเล่นด้านซ้ายมือ ภาพนี้ดูโดยรวมไม่สวยเลย มันดูเละเทะเหมือนเด็กสองคนแย่งหน้ากระดาษกันวาดมากกว่า
แต่ว่า...ในความยุ่งเหยิงมันก็สวยงามด้วยตรงกลาง จุดที่ตัวการ์ตูนของเขากับตัวการ์ตูนภูริยืนเคียงกัน ส่วนนั้นไม่มีอะไรเละเทะเข้าไปแทรกเลยสักอย่าง เหมือนพวกเขาจริงๆ นะ เหมือนความสัมพันที่ดูมั่วซั่วแต่ก็ไม่ได้แย่อะไร มันอาจยุ่งเหยิง อาจจะสับสน แต่ถ้ามองมันเป็นอาร์ท มันก็สวยในแบบของมัน
ร่างสูงนั่งจ้องภาพนั้นไม่ยอมละสายตา เป็นภาพง่ายๆ ทว่ายิ่งมองมันก็ยิ่งนึก มองมันก็ยิ่งตอกย้ำว่าเขามันแย่เอง อีธานพยายามสงบสติตัวเอง กลืนก้อนบางอย่างที่มันตีขึ้นมาในคอ แต่พอเขากลืนมันลง...ขอบตาก็ดันร้อนวาบเสียอย่างนั้น
มึงทำตัวเองอีธาน!
คำนี้ก้องอยู่ในหัวเขาทั้งคืน เขามันทำตัวเอง แล้วเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าใช่...เขาทำตัวเองจริงๆ เขาพยายามหาเหตุผลทุกอย่างมารองรับความรู้สึก มารองรับการกระทำที่เขาได้ทำมันลงไปแล้ว ใจหนึ่งเขารู้สึกว่าเขาทำถูกแล้ว แต่อีกใจมันก็เป็นอย่างนี้ ทรมานอยู่แบบนี้ไง
เหมือนเอามีดมากรีดใจตัวเองด้วยน้ำมือของตัวเอง อีธานรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ในตอนนี้ ปลายนิ้วลากไล้ไปตามลายเส้นธรรมดาๆ บนหน้ากระดาษ ดวงตากระพริบถี่ก่อนที่จะทนมันไม่ไหว เขาก็ปิดหน้าสมุดลงแล้วถือมันใส่กระเป๋าทำงานของตัวเอง
เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ที่ไม่พร้อมคือตัวเขาเอง อีธานยืนตัวตรง มองเข้าไปในกระจก สบตากับตัวเองราวกับต้องการให้ตัวเองเห็นความเข้มแข็งที่มี ทว่า...เขาเห็นคนอ่อนแอหนึ่งคนในนั้น
ไม่มีใครเร่งให้เขาลุกจากที่นอนเร็วๆ อีกแล้ว ไม่มีใครบ่นอยู่ในรถว่ารถติดสุดๆ ต้องทำงานสายแน่ๆ สายหนึ่งนาทีภูริก็นับว่าสายเกินไป บ้างานยิ่งกว่าเขาที่เป็นถึงระดับบริหาร โดยมีเหตุผลว่า ถ้าสายเกินสามครั้งจะไม่ได้เบี้ยขยัน มันตลกนะ เบี้ยขยันแค่หกร้อยน้อยกว่าค่าคอมพ์ของเจ้าตัวไปเยอะ ยังจะหวงอีก แต่ก็นั่นแหละ...อีธานก็พยายามจะส่งภูริเข้างานให้ทันในทุกวัน
กลิ่นกายของภูริยังคงเจือจางอยู่ในรถของเขาไม่ยอมหายไปไหน มันค่อยๆ อ่อนลงไปเรื่อยเหมือนกับช่วงเวลาที่ภูริค่อยๆ หายไปจากชีวิตของเขา อีธานได้แต่มองเบาะข้างคนขับ ที่ที่จะมีคนคอยเตือนตลอดว่าอย่าลืมแวะซื้อข้าวนะ อย่าลืมแวะซื้อกาแฟด้วย ภูริเป็นคนติดกาแฟโบราณมากๆ ไม่ได้กินจะหงอยมาก แต่ถ้าได้กินก็จะเหมือนเด็กที่เจอกับกองของเล่น
บนทางเดินไม่มีคนข้างกาย ไม่มีใครเที่ยวแจกยิ้มให้สาวน้อยสาวใหญ่หรือแม้แต่หนุ่มๆ เรี่ยราด ลิฟต์ว่างเปล่า มีเขาคนเดียวที่ยืนอยู่ในนี้และปล่อยให้มันเคลื่อนตัวไปยังชั้นบนสุด มีอย่างหนึ่งที่อีธานลืม เขาลืมไปว่าเขาไม่ควรกดชั้นที่สิบแปด ชั้นที่ภูริทำงาน
‘จูบผมหน่อย’
ก่อนประตูลิฟต์จะเปิด ก่อนร่างโปร่งจะตรงไปเป็นพนักงานในคนหนึ่งในบริษัท บางครั้งภูริก็จะขอเขาแบบนี้ แค่ตอนนี้มันไม่มีแล้วเท่านั้นเอง ใช่ไหม…แค่ขาดคนบางคนไป คนคนหนึ่งที่บังเอิญเข้ามาโดยเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับต้องออกไปจากชีวิตเขาด้วยตัวเขาเอง
อาการปวดจี๊ดพุ่งขึ้นสู่สมอง อีธานหลิ่วตาลงเล็กน้อยเพราะมันปวดเหมือนมีเข็มทิ่มแทง อาจจะเป็นไมเกรนก็ได้ เขาคิดแบบนั้น เพราะเขานอนไม่หลับมาสองวันแล้ว เมื่อวานก็ยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงกับเย็น ซึ่งแน่นอนว่าเช้านี้ก็เช่นกัน
ไม่ใช่เพราะขาดภูริถึงเป็นแบบนี้ เขาก็แค่…เครียดนิดหน่อย อีธานคิดว่าแบบนั้น เขาพยายามเมินความรู้สึกของตัวเองที่มันอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา เพราะถ้าเขาปล่อยให้มันมามีบทบาทมากกว่านี้ ตัวเขาเองอาจไม่มีแม้แรงจะเดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง
เรี่ยวแรงมันหายไปพร้อมกับแผ่นหลังนั้นอันเป็นภาพสุดท้ายของภูริ
ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย มันทรมานยังไงบอกไม่ถูก เหมือนตอนเลิกกับลีออนเหรอ อีธานเริ่มตั้งคำถาม ซึ่งคำตอบมันก็คือคล้าย แต่ตอนนั้นอีธานมีความเจ็บแค้นในใจทำให้ตัวเองไม่จมลงไปในอดีตที่สวยงามระหว่างตนเองกับอีกฝ่าย
แต่กับภูริมันไม่ใช่แบบนั้น
ภูริไม่ได้ผิดอะไรเลยนะอีธาน…มีเสียงหนึ่งในหัวบอกกับเขา ซึ่งมันก็ใช่ ภูริไม่ได้ผิดอะไร แต่ภูริก็เลือกที่จะเดินจากเขาไปไม่ใช่เหรอ ภูริหันหลังให้เขา ทิ้งเขาเอาไว้ในห้องนั้นเพียงลำพัง
ไม่! เขาสิ มันคือเขาเองที่ต้องการอยู่คนเดียว นี่ไงอีธาน นี่คือตัวคนเดียวอย่างที่ต้องการ นี่คือชีวิตที่ตัวเองปรารถนา มีความสุขสิ ต้องแฮปปี้กับชีวิตไม่ใช่มองไปทางไหนก็เอาแต่เห็นภาพของภูริกับตนเองไปหมดแบบนี้
อ่อนแรงทั้งร่างกายและจิตใจ อีธานเริ่มรู้สึกว่าตัวเองประสาทเสียขึ้นทุกนาที ในทุกๆ ก้าวที่เขาเยื้องย่างไปนั้น ตอกย้ำความสับสน ความย้อนแย้งของเหตุผลและความรู้สึก ภายนอกไม่ต่างอะไรกับอีธานที่เห็นอยู่ทุกๆ วัน ทว่าความรู้สึกที่แผ่กระจายออกมาจากตัวอีธานนั้นไม่เหมือนเดิมอย่างสิ้นเชิง
อลันรู้ตัวว่าอีธานมาถึงที่บริษัทก่อนที่ตัวลิฟต์จะเปิดหลายวินาที เจ้าตัวรู้สึกขนลุกขนพองประมาณหนึ่งกับรังสีคุกคามที่ถูกปล่อยออกมาจากอัลฟ่าระดับสูง อีธานที่ปกติสามารถควบคุมพลังของตนเองได้ ทำไมวันนี้ถึงไม่ควบคุมมัน?
และเมื่ออลันสบตากับอีธาน อลันก็รู้ด้วยความรู้สึก เจ้านายตนเองนั้นไม่มีเรี่ยวแรงจะควบคุมพลังตามธรรมชาติของตนเองต่างหาก เขาอยากจะเข้าไปประคอง ท่าทีอ่อนแรงนั้นไม่สมกับเป็นอีธานเลย
“ท่านดูเหมือนไม่สบาย ผมว่าวันนี้ท่านพักดีไหมครับ” ใบหน้าขาวจัดของอีธานซีดจนหาสีเลือดไม่เจอ ดวงตาหม่นหมองและอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด
“ผมโอเค แค่นอนไม่หลับ”
“งั้นรับยานอนหลับสักเม็ด แล้วพักดีกว่าครับท่าน เดี๋ยวผมไปเอายามาให้ ถ้าทำงานทั้งแบบนี้ ผมเกรงว่าท่านจะไม่ไหวเอา” อลันเอ่ยด้วยท่าทีสุภาพและเป็นมิตร อีธานไม่มองหน้าเลขาคนสนิท แค่พยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไป
สมุดโน้ตสำหรับวาดรูปของภูริถูกหยิบออกมาก่อนสิ่งใด แม้ว่างานในกระเป๋าหรือเครื่องมือสื่อสารจะสำคัญ ทว่าอีธานในตอนนี้กลับสนใจแค่ลายเส้นเหมือนเด็กวาดในหน้ากระดาษนี้มากกว่า ก็คิดเสียว่า…มองภาพการ์ตูนง่อยๆ ระหว่างรอยาจากอลันเท่านั้น
อีธานหยุดเปิดไว้ที่หน้าเดิม หน้าที่เขาวาดเล่นกับภูริครั้งแรก ภาพวันนั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง ซึ่งเป็นครั้งที่สองแล้วของวันนี้ แถมห่างจากครั้งแรกแค่ชั่วโมงเดียว เขามองตัวการ์ตูนล้อเลียนที่ภูริวาดแล้วจากนั้นความคิดทุกอย่างของเขาก็หยุดลง
เหตุผลมากมายมันหายไปและความรู้สึกกลับเด่นชัดขึ้นทุกนาที…
ระหว่างเรามันวุ่นวายที่ตัวเขาเองใช่ไหม…
ระหว่างเรามันแย่ลงก็เพราะตัวเขาเองอีกใช่หรือเปล่า…
เขามันปากร้าย เขามันพูดจาไม่เคยเพราะ แต่ภูริก็ไม่เคยว่าอะไรเลย อีธานคิดว่าภูริไม่ว่าเพราะไม่กล้า แต่ความจริงภูริก็แค่มองสิ่งที่เขาเป็นนั้นเป็นเรื่องปกติ ภูริเฉยชากับส่วนที่คนอื่นอาจมองว่าเป็นข้อเสียของเขา แถมบางครั้งเจ้าตัวยังเย้าเบาๆ ว่าขี้บ่นด้วยรอยยิ้มอีก
ไม่ไหว…เหนื่อยที่จะคิด เหนื่อยที่จะรู้สึก เขาผิดเองเรื่องเมื่อวาน เป้าหมายน่ะมันไม่ใช่เรื่องไม่ดีแต่เขาทำมันไม่ถูกต้องเอง บางทีเขาไม่จำเป็นต้องทะเลาะกับภูริก็ได้ ไม่ต้องทำให้ตัวเองเจ็บและภูริเจ็บก็ได้ แต่เขาก็พลาดที่ทำให้มันเกิดขึ้นไปแล้ว
เขาอยากขอโทษ…
“ท่านครับ นี่ครับยา” อลันเกือบชะงักไม่กล้าเข้ามาเพราะตาแดงๆ ของผู้เป็นนาย งานนี้ภูริมีเอี่ยวแน่ๆ เพราะช่วงเวลานี้ภูริมีผลกับอีธานที่สุด
“ขอบคุณ” อีธานรับยาจากมือของอลัน ตามด้วยน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว
อลันยืนมองเจ้านายตนเองอยู่ครู่หนึ่ง อีธานรับยาแล้วก็ไม่ได้กินเลยเดี๋ยวนั้น แค่ถือเอาไว้แล้วมองภาพแปลกๆ บนหน้ากระดาษด้วยสายตาเหม่อลอย เจ้านายอลันป่วย อลันมั่นใจว่าเป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้นอกจะผลักดันให้อีธานงีบสักหน่อย
“รู้ไหมว่าภูริไปพักอยู่ที่ไหน มีงานกับเจ้าไหนบ้าง” พออลันหันหลังจะเดินออกไป อีธานก็เอ่ยถามเสียงแผ่วทั้งที่ยังไม่หยุดมองภาพวาด
“คุณภูริพักอยู่ที่บังกะโลรื่นรมย์ เป็นบังกะโลมีสองเตียงนอน ส่วนงานที่ต้องไปคือโรงพยาบาลกับคลินิกอีกสองเจ้า พรุ่งนี้มีที่โรงพยาบาลอีกแล้วก็กินเลี้ยงกับลูกค้าคืนวันเสาร์ เดินทางกลับในตอนหัวค่ำวันอาทิตย์ครับ” อลันรายงานคร่าวๆ ตามที่จำได้
“จากที่นี่ไปภูเก็ตใช้เวลานานไหม” อีธานยังถามต่อ
“เครื่องบินก็ชั่วโมงนิดๆ ครับ ไปเช้าเย็นกลับได้สะดวก”
“แล้วไปกลางคืนกลับเช้าล่ะ”
“ได้ครับท่าน”
“ผมขอตั๋วค่ำนี้ที่หนึ่งนะ” เอ่ยจบ อีธานก็เปิดหน้ากระดาษไปที่แผ่นว่าง จากนั้นเอาปากกาหมึกซึมสั่งทำของตนเองจรดลงไป…
….100%….
เรียกว่าไม่สามารถรอครบสามวันได้จริงๆ แค่นี้กินไม่ได้ นอนไม่หลับ สภาพแย่แล้วอีธานเอ้ย แต่ก็นะ…ใจมันกระวนกระวายอะ ยังไงก็ทนรอไม่ได้หรอก
สำหรับเมื่อวานที่ไม่ได้มาอัป แน่นอนว่าทำมิทันจ้า แล้วตอนนี้เอาเข้าจริงก็แอบกังวลว่าจะไม่ดี คือเราเครียดไปกับอีธานอะ พอนางเครียดเราก็เครียด เลยรู้สึกเกร็งๆ อยู่เหมือนกันว่าตอนนี้อาจทำได้ไม่ดี ถ้าผิดพลาดประการใดเราต้องขออภัยไว้เลยนะคะ
-
ตามไปจนได้นะ อิธาน
-
ไปง้อน้องภูริเลยยย
ปรับความเข้าใจกันด้วย
-
:katai1:
-
:mew2: :mew2:
-
คนเขียนสู้ๆนะ อย่าเครียดไปตามอีธาน เดี๋ยวเขาก็เจอกันแล้ว หวังว่าจะปรับความเข้าใจกันได้นะคู่นี้
-
ให้ไวเลย อีธาน (คนเขียนด้วย)
-
อ่านไปลุ้นไปกับอีธาน โอ้ยยย ใจจะขาด ลุ้นไปหมด ไปง้อดีๆ เลยนะอีธาน ง้อไม่สำเร็จก็จับปล้ำเลย 5555
ง้อยังไงก็ได้ให้เข้าใจกันนะเฟร้ยยย เอาใจช่วยนะ ถึงแม้จะหมั่นไส้อีธาน แต่คนอ่านไม่อยากใจขาดตอนอ่านแล้ว 5555
-
แอบสงสารอีธานเหมือนกันนะ ไม่สิ ทั้ง2คนเลย
โอ๊ยปวดใจจริงๆ
หวังว่าตอนหน้าเค้าจะคืนดีกันซักทีนะ :hao5:
-
โธ่อีธาน กว่าจะหายโง่ ต้องให้คนอ่านด่ามาตั้ง40กว่าตอน :เฮ้อ: ตอนหน้าขอหวานชื่นๆหน่อยนะ :z2:
-
รีบตามไปเลยค้าาาา :mew2:
-
อีธานคงจะรู้สักทีมั้งว่าเลิกใช้สมองจะง่ายกว่า
ระหว่างสองคนนี้ไม่ว่าจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับฮอร์โมนก้อตัดกันไม่ขาดหรอก
-
ไปเร็วๆ เลยอีธาน
-
-
……
อีธานคิดตกแล้วจริงไหมนะ
ภูริจะให้บทเรียนแก่อีธานหน่อยไหม โทษฐานทำให้ช้ำใจ
จี้จุดให้ดิ้นแด่วๆไปเลย
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
……
…
-
ก็ถือว่ายอมรับตัวเองได้เร็วนะเนี่ย เหลือแต่ว่าจะพูดจาดีๆ ให้เข้าใจตรงกันสำเร็จไหม
เอาใจช่วยทั้งคู่เลย
-
พบชายเมาฮอร์โมนคลุ้มคลั่ง 1 อัตรา
-
คนเราจะรุ้สึกก็ตอนเมื่อเสียมันไป
-
ไม่ใจอ่อนให้คุณอีธานหรอกนะ... ชิชิ...
-
รีบตามไปง้อภูริเลย
-
ไปง้อน้องเลยยยยยยย ทำตัวเองแท้ๆเลยนะอีธาน เพราะแค่คำว่าอดีต ง้อน้องให้ได้นะ :katai2-1:
-
มาถึงตอนนี้ภูริคงโกรธและเสียใจไปแล้ว และคาดว่าอีธานคงได้ไปเห็นภาพบาดตาบาดใจแน่ ๆ
-
ภูริมีทัศนคติดีการที่อีธานบินไปหาลึกๆคงดีใจและไม่ถึงกับโกรธงี่เง่าใส่
น่าจะปรับความใจกันได้แน่แถมบรรยากาศริมทะเลอาจเป็นให้ใจให้ด้วย
-
:hao3:
-
รีบตามไปง้อเลย เร็วๆ อย่าทำให้ภูริเสียใจด้วย
แต่ไม่ใช่ว่าไปแค่ให้เจอภูริ แต่ภูริไม่เจอตัวเองนะ ห้ามทำแบบนี้ ต้องเข้าไปเคลียร์เลย
-
:z3: :ling1: :heaven ถ้ายาตัวนี้ภูริไม่ดื้อยาคงเจ็บปวดกันสุดๆ
-
ปวดใจจัง :sad4: :sad4: :sad4:
-
บีบคั้นมากกกก ไปง้อไวๆเลย ไรท์ไม่เครียดตามอีธานนะ สู้ๆ รออ่านอยุ่นะ :katai5:
-
รู้แต่ว่าต้องง้อ แต่อีธานจะง้อยังไงล่ะ เริ่มต้นทุกอย่างเองแบบนี้ตอนง้อคงต้องทำใจยอมเสียหน้าหน่อยนะ
แต่ก็ดีกว่าไม่ง้อแล้วปล่อยภูไปโดยไม่ทำอะไรเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้ภูริเล่นตัวเยอะๆนะจ๊ะ
-
อีธานจะเอายังไงน่ะ ไหวไหม ตามไปหาแล้วเนาะ
ไม่น่ารอดแล้วทีนี้ นอนไม่หลับ เป็นห่วงแสนอย่างแบบนี้
ภูริน่าสงสาร ชีวิตเปลี่ยนไปหลายอย่าง
และมีคนดูแล เอาใจ และคิดว่าจะเข้าใจกัน
ที่ไหนได้ ภูริเฮิร์ตเลยทีเดียว
แต่เชื่อว่า ภูริมีเหตุผลพอ จะใจอ่อน ถ้าอีธานชัดเจนนะ
-
เฮ้อโล่ง ที่อีธานฟังเสียงหัวใจไม่ใช่ฟังแต่สมองอย่างที่ผ่านมา
อย่าลืมเคลียร์เรื่องลีออนด้วยนะ ว่าอะไรยังไง
-
อ่สยไปก็อึดอัดไป ง้อไวไวนะ น้องภูริเราง้อง่ายอยู่แล้ว พาไปหาของกินไปเล่นน้ำนิดหน่อยก็เดี๋ยวก็มาหวานกันเหมือนเดิมล่ะ สู้ๆนะคะคนเขียนนนน
-
ไงล่ะ อิทธิพลของคนแบบภูริ
-
ขอให้ได้คืนดีกันนะ อย่าให้มีอะไรมาขัดจังหวะอีกเลยยย
-
ดีมากอีธาน ไปตามหาหัวใจกลับคืนนน คริๆ
-
:L2: ง้อดีดี เปลี่ยน มาม่าชามนี้ ให้เป็น น้ำแข็งใส ไวไว
:L1: :pig4:
-
อรธานเอ้ยยย ไปง้อภูริเลย แต่อีกใจนึงก็อยากจะให้ภูริงอนนางยาวๆ เหอะๆ
-
ต้องบอกว่าเราหลงเข้ามาอ่านและได้ติดอยู่ในวังวนความตลกของภูริค่ะ 5555555 มีบางตอนที่เราคิดว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ แต่คิดอีกแง่มันคือนิยาย อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ ฮาาาาาา เราเลยอินด้วยไม่ยากเลยค่ะ โดยรวมเราว่าสนุกเลยนะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อยากรู้จริงๆว่าอีธานจะง้อภูริน้อยยังไง รอตอนต่อไปนะคะ ให้กำลังใจคนแต่ง :กอด1:
-
:pig4:
-
ไปเลยอีธานรีบไปเร็วๆเลย คนอ่านลุ้นจนตัวเกร็งแล้วเนี่ย
-
อีธานจะง้อเป็นหรือเปล่านะ :ling2:
-
น้ำตาก็มา อีธานทำเองก็ต้องแก้เอง ก็ขอให้แก้สำเร็จเพื่อความสุขของทั้งคู่นะ สงสารทั้งสองคนเลย
ขอบคุณค่ะ
-
:katai5:
-
โอ๊ยบีบใจ :hao5:
-
ที่ผ่านมาคืออะไร :mew2:
รอๆๆค่ะ วันนี้มาไหม :mew6: :mew6: :mew6:
-
มาร้องเพลงรอออออออ ^^
-
อยากไปภูเก็ตกับอีธาน
จะมาไหมน้อวันนี้
-
มารอแต่หัววัน :katai5: :katai5:
-
>….ตอนที่ 43 [100%]….<
ยานอนหลับถูกแทนที่ด้วยกาแฟยี่ห้อดังและแซนวิชหนึ่งชิ้น มันคืออาหารเที่ยงของอีธาน เจ้าตัวนั่งกินไปพร้อมกับอ่านเอกสาร ถึงจะเป็นเวลาพักทว่าอีธานกลับเอาแต่ทำงาน ร่างกายก็ใช้ว่าจะเอื้ออำนวยให้ฝืน เขาก็แค่อยากทำงานให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินทาง
อลันไม่สามารถหาตั๋วเครื่องบินในนช่วงเวลาทุ่มสองทุ่มให้ได้ รอบบินที่มีว่างจะเป็นรอบตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึงรอบสุดท้ายคือตีสาม และอีธานก็ยินดีที่จะไปรอบดึกนั้นโดยไม่มีข้อแม้ ส่วนตั๋วขากลับ อีธานเลือกช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้ คิดว่าบินจากภูเก็ตกลับมาเข้างานก็น่าจะทันอยู่
ปากกาด้ามเงินถูกวางลงบนสมุดโน้ตราคาถูก บางอย่างแปลกตาไปเล็กน้อย มีกระดาษมาร์กหน้าสีชมพูแทรกอยู่ให้เห็น อีธานเป็นคนใส่เอาไว้เอง เพราะหน้านั้นมีบางอย่างที่เขาทำเอาไว้ ร่างสูงเอนกายพิงพนักหลัง ทิ้งน้ำหนังลงไปพร้อมกับปิดเปลือกตาลง
เขารู้สึกว่าตัวเองง่วงมากๆ ง่วงจนคิดอะไรไม่ค่อยจะออก แต่เขากลับนอนไม่หลับ ทำได้แค่ปิดเปลือกตาพักสายตาจากแสงสว่างชั่วคราว จากนั้นกลับมาให้ความสนใจกับงาน เข้าหัวบ้าง ไม่เข้าหัวบ้าง เขาก็พยายามทำมันให้เต็มที่ พยายามที่จะพลาดกับงานตัวเองให้น้อยที่สุด เพราะงั้นเอกสารหลายฉบับจะถูกอีธานอ่านซ้ำไม่น้อยกว่าสองรอบ
ช่วงเย็นมีนัดทานอาหารกับลูกค้ารายใหญ่ อีธานต้องไปเพราะรายนี้นัดล่วงหน้าเอาไว้เกือบอาทิตย์แล้ว แม้จะอ่อนเพลีย ง่วงงุนและแทบไม่มีแรงเหลือก็ยังต้องเดินทางไป อลันเป็นคนขับรถเฉพาะกิจ เมื่อไปถึง อีธานต้องร่วมรับประทานอาหารเย็นกับอีกฝ่าย เขากินมันได้น้อยมากถึงขั้นไม่แตะอาหารบางอย่าง ด้วยอาหารเป็นสไตล์อิตาลีที่อีธานไม่ค่อยชอบ และเขาเองก็คิดมากจนกินอะไรไม่ลงเลยไปกันใหญ่
“มีเวลาอีกเยอะ ท่านนอนพักสักหน่อยก็ดี” อลันพูดคำนี้มาหลายรอบ และเขาคิดว่าอีธานจะทำมันสักหน่อยแต่ก็ไม่
“ไม่เป็นไร” อีธานปล่อยอลันไว้ในห้องโถงรับแขก ส่วนตัวเองไปเก็บเสื้อผ้าและอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเดินทาง
วันนี้ทั้งวัน เขาฝืนและอยู่มาได้เพราะคิดอยู่ตลอดว่าคืนนี้เขาจะเดินทางไปหาภูริ พอมีเป้าหมาย มันก็มีแรงใจขึ้นมาเติมให้ร่างกายที่อ่อนแรง แต่ในขณะเดียวกันนั้นเขาก็อยากจะส่งข้อความไปหาอีกฝ่ายเหลือเกิน อยากจะถามว่ากินข้าวกับอะไร ทำงานเป็นยังไงบ้าง อีธานหยิบมือถือขึ้นมาบ่อย มองตัวเลขที่บันทึกไว้ทุกครั้งที่ปลดล็อกหน้าจอ ก็แค่นั้น...ไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำลงไป
อดทนอีกนิดเดียว...เขาจะพูดในสิ่งที่ควรพูด
อีธานเดินลงมาจากชั้นสองพร้อมกับกระเป๋าเป้ราคาแพง ในนั้นมีเพียงชุดสองชุดสำหรับเปลี่ยน เป็นเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ อลันนั่งรออยู่ตรงโซฟากลางห้องโถง ก้มหน้าก้มตาอ่านรายงานในไอแพดโปร อีธานเดินมาถึงก็หยิบรีโมตขึ้นมาเปิดทีวี
เสียงพิธีกรรายการทอร์คโชว์ทำให้อลันจำต้องเงยหน้าพร้อมคิ้วที่ขมวดเป็นปมมองไปทางทีวี รายการแบบนี้อีธานดูมันด้วยงั้นเหรอ เขาหันไปทางอีธาน หวังจะถามแต่ก็หยุดความคิดนั้น สายตาเหม่อลอยที่ทอดตรงไปเบื้องหน้าของอีธานเหมือนคนไม่ได้โฟกัสอะไร ทีวีเปิดไว้ราวกับจะแค่ฟังเสียง
ก็ใช่ อีธานแค่ฟังเสียง มันคงให้อารมณ์คล้ายกับว่าภูริยังอยู่ในห้องนี้ได้มากที่เท่าที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ อีกอย่าง เขาไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากอ่านรายงานที่ยังไม่เรียบร้อย แค่นั่งหายใจไปเฉยๆ...อีธานทำแค่นั้น
ยิ่งใกล้เวลาเดินทางมากขึ้นเท่าไหร่ อีธานยิ่งกระวนกระวายมากขึ้น สังเกตได้จากการที่เขามองนาฬิกาบ่อยๆ อลันเห็นว่าเจ้านายตัวเองแทบจะมองนาฬิกาทุกสองนาทีด้วยซ้ำ ถ้าเป็นเพื่อนกัน อลันคงพูดไปแล้วว่ามองไปมันก็ไม่ได้ทำให้เวลาเดินเร็วขึ้นหรอก แต่อีธานเป็นเจ้านายเขาจึงทำได้แค่เงียบไปเท่านั้น
สี่ทุ่มครึ่งอีธานก็ลุกขึ้นยืน เขาเอ่ยเรียกอลันให้เดินทางต่อไปยังสนามบิน ระหว่างการเดินทางทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ อีธานเหม่อมองออกไปข้างนอกอยู่ตลอดเวลา ป่านนี้ภูริคงหลับแล้ว เจ้านั้นไม่ค่อยนอนดึก พอๆ กับที่ไม่เคยตื่นสาย แต่ก็ไม่แน่หรอก ที่นั่นมันอยู่แหล่งท่องเที่ยว บางทีภูริอาจไปเที่ยวเล่นอยู่กับเพื่อนร่วมงานที่ไหนสักแห่งใกล้กับที่พัก
อีธานได้แต่หวังว่าภูริจะไม่ไปในที่ที่อันตราย กลัวคนที่ไม่ระวังตัวอย่างภูริจะโดนคุกคามเหมือนที่มันเคยเป็นมา จริงๆ อีธานห่วงภูริในข้อนี้ที่สุด หลายครั้ง ภูริชอบทำตัวเหมือนกับว่าตัวเองยังเป็นเบต้าอยู่ ความระมัดระวังยามเข้าใกล้กับอัลฟ่าเลยน้อยลงไปมาก อีธานบ่นจนไม่รู้จะบ่นยังไง เคยพูดนะว่าอยากจะตามไปกันท่าให้ทุกที่ ไม่ก็จ้างการ์ดไปเลย ภูริขำ หาว่าเขาน่ะเวอร์มากเกินความจำเป็น
ทำไม...เขาเป็นห่วงมากนี่ผิดหรือไง
การเดินทางสิ้นสุดตอนตีหนึ่งครึ่ง ร่างสูงใหญ่ของอีธานหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู ข้างในนั้นมีภูริอยู่ ส่วนข้างกายเขากลับเป็นพนักงานของทางรีสอร์ท อลันทำเรื่องแจ้งมาแล้วล่ะว่าอีธานจะมาที่นี่ และได้ของห้องพักเอาไว้อีกห้องหนึ่ง อีธานไม่สนใจห้องพักที่ว่า ใจของเขามันอยู่ตรงนี้...
เขาเคาะห้องอยู่สองสามหน อีธานแทบจะเงี่ยหูเพื่อฟังเสียงข้างในว่ามีใครรู้ตัวตื่นแล้วบ้าง พนักงานของที่พักพร้อมจะไขกุญแจให้ทุกเมื่อ แต่เขาขอปลุกคนข้างในจนถึงที่สุดก่อน เขาเคาะอยู่ราวห้านาที ในที่สุดก็ได้เสียงขานรับว่าครับๆ แต่เสียงนั้นไม่ใช่ของภูริ
“มาแล้วครับ” คมสันต์เปิดประตู คิดว่าเป็นพนักงานมาเรียกเพราะมีเหตุอะไรสักอย่าง ที่ไหนได้...
“ภูริล่ะ” มีกลิ่นตัวที่คุ้นเคยลอยเข้าจมูก อีธานรู้เลยว่าภูรินอนอยู่ข้างใน
“ภูริหลับอยู่ครับท่านประธาน” คนมารับหน้าเกร็งไปหมด ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าจะเจออีธานในเวลาแบบนี้
“ผมอาจจะรบกวนหน่อย เดี๋ยวช่วยไปพักห้องของผมแทนผมได้ไหม” อีธานไม่ได้ให้เหตุผลว่าทำไม และคนฟังก็ไม่คิดถามเช่นกัน
“ได้ครับท่าน ผมขอเอาชุดแป็บหนึ่ง” ว่าแล้วคมสันต์ก็เดินกลับเข้าไปข้างใน
อีธานเดินตามคมสันต์เข้ามาในห้อง มันเป็นแค่บังกะโลขนาดเล็กที่มีสองเตียงนอน ร่างโปร่งที่เขาคุ้นเคยนอนอยู่อีกฝากติดกับหน้าต่าง ทั้งที่มันมืด แต่เขาก็สามารถดินตรงเข้าไปหาภูริได้โดยไม่ชนอะไรสักอย่าง
หัวใจอีธานกำลังเต้นเร็วเกินไป...
กลิ่นฟีโรโมนคลุ้งออกมาเมื่ออีธานเดินเข้าไปใกล้กับร่างกายของภูริ มีบางอย่างดึงดูดเขา และบางอย่างนั้นก็ทำให้เขาอยากจะกอดภูริเหลือเกิน แต่อีธานก็หักห้ามใจ ค่อยๆ เข้าใกล้แล้วหยุดอยู่ข้างเตียง
เบต้าอย่างคมสันต์เจอฟีโรโมนนั้นเขาก็เกิดความรุ่มร้อนขึ้นในร่างกาย เขาจึงต้องรีบคว้าเอาข้าวของของตนเองแล้วรีบออกจากห้องนี้ไปให้เร็วที่สุด คมสันต์ไม่ลืมที่จะปิดประตูและล็อกลูกบิดจากด้านในให้
ภูริบอกกับคมสันต์ว่าระหว่างตนกับอีธานเป็นเพียงคู่นอน แค่คู่นอน คงไม่มีกลิ่นที่จูนเข้าหากันได้ดีขนาดนี้หรอก คมสันต์พักอยู่กับภูริยังไม่เคยเห็นภูริฮีตหรือมีกลิ่นฟีโรโมนเลย พออีธานมาเท่านั้น...เจ้ากลิ่นหอมหวานนี่ก็คลุ้งจนเวียนหัว
“นอนแบบนี้ได้จริงๆ เหรอคุณ” เสียงแหบพล่านั้นเอ่ยอย่างแผ่วเบา อีธานมองไปรอบห้องเพียงเล็กน้อย จากนั้นคุกเข่าลงข้างเตียง มองใบหน้ายามหลับใหลของภูริในระยะลมหายใจปะทะใบหน้า
“คนขี้กลัวอย่างคุณนอนหลับสบายแบบนี้ได้ด้วยเหรอเนี่ย แล้วดูสิ ใส่หูฟังนอนหลับแบบนี้อีกแล้ว” บ่นมันอยู่คนเดียวนั่นแหละ แถมยังบ่นให้เสียงเบาที่สุดจะได้ไม่รบกวนคนกำลังหลับ
อีธานค่อยๆ ดึงหูฟังออกมาจากใบหูเล็กๆ ทั้งยังต้องเบามือกับการดึงสายที่มันโดนแขนทับเอาไว้ เขาไม่ได้เพิ่งเคยทำให้ แต่ก็คิดว่าภูริน่าจะเชื่อเขาบ้างว่านอนทั้งแบบนี้มันไม่ดีต่อตัวเอง อันตรายมากๆ ด้วยอีกต่างหาก
เก็บโทรศัพท์และหูฟังเสร็จแล้วเขาก็มานั่งที่ขอบเตียง มือสางเส้นผมคนหลับสนิท ดูแล้วอาจจะกำลังฝันหวานอยู่ด้วยซ้ำ น่าอิจฉานะ ภูริอยู่อย่างสบายอกสบายใจ ไม่เหมือนเขาเลย เขาทั้งกินไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ มันคือต่างระหว่างคนที่ยึดติดอย่างเขากับคนที่ปล่อยวางทุกอย่างแบบภูริ
เหมือนกับนิ้วของอีธานสร้างความรำคาญให้กับคนหลับ ภูริพลิกกายหนีมือนั้นโดยเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงหันหน้าเข้าทางหน้าต่าง อีธานถอนหายใจเบาๆ ตอนแรกคิดว่าภูริจะตื่นแล้วแต่ก็ไม่ เขาตัดสินใจวางกระเป๋า รื้อเอาสมุดสีน้ำตาลอ่อนของภูริออกมาแล้ววางไว้ที่มือของอีกฝ่าย
เตียงตรงข้ามยังว่าง คมสันต์ที่เคยนอนได้ย้ายไปนอนแทนที่เขาเรียบร้อย แต่อีธานไม่อยากนอนเตียงนั้น เขายังละสายตาจากภูริไม่ได้ด้วยซ้ำ ถึงเขาจะบ่นเบาๆ ถึงเขาจะว่าที่ภูริใส่หูฟังนอน แต่ความจริง...เขาเบาใจขึ้นเยอะเลย
ร่างสูงค่อยๆ ขยับตัวขึ้นนอนบนเตียงเดียวกับภูริ เขาพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุดเพื่อที่จะได้กอดอีกฝ่ายเอาไว้อ้อมแขนของตน เช้านี้เขาต้องเดินทางกลับไปทำงานที่บริษัท อีธานมีเวลาอยู่กับภูริแค่ไม่กี่ชั่วโมง และถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะกอดร่างนี้เอาไว้นานๆ
น่าแปลกที่พอหัวถึงหมอนใบเดียวกับภูริแล้ว ความง่วงที่คุกคามเขามาตลอดก็ได้ทำหน้าที่ของมันเสียที กลิ่นกายหอม เรือนร่างอบอุ่นที่อยู่ในวงแขนตอนนี้ทำให้อีธานผ่อนคลายจากความเครียด ความสับสน และความย้อนแย้งมากมายในตัวเองลง
เขา...หลับได้เสียที
ภูริรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังโอบรัดร่างตนเองเอาไว้ หรือ...ผี? เฮ้ยๆ ไม่นะไม่ เขาเช่าเตียงนอนแล้วต้องไม่ใช่ผีอย่างแน่นอน เจ้าตัวตั้งสติทั้งที่ยังหลับตาอยู่ คือเข้าใจคำว่าถ้าลืมตาขึ้นมาจะเจอผีไหม นั่นแหละ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ภูริไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองอะไรทั้งนั้น
แต่ผีมานอนกอดเขาทำไมนะ?
หรือผีจะขี้เหงา โถ สงสารผีจังเลย เฮ้ย ไม่ดีๆ เขาว่ากันว่าผีจะรู้ว่าคนคิดอะไรอยู่ ประหนึ่งได้ยินเสียงความคิด ก็สมกับที่เป็นผีดีอยู่หรอก แต่นั่นทำให้คนที่กำลังสงสัยในตัวผีอย่างภูริต้องชะงักความคิด
เอ...ผีนี่กลิ่นคุ้นๆ เนอะ ตอนนี้ขอกลายร่างเป็นหมาแป็บหนึ่งนะ ภูริหันมาทางไออุ่น รู้สึกเลยว่าร่างที่กอดเขาอยู่นั้นตัวใหญ่มากและก็เป็นร่างที่รู้สึกคุ้นเคย ไม่ใช่พ่อไม่ใช่ไหม นั่นไม่น่าเป็นไปได้อย่างที่สุดเพราะพ่อเขาไม่ได้ตายเว้ย ภูริทำจมูกฟุดฟิด มันกระดิกได้คงกระดิกให้เห็นแล้วอะว่ากำลังตั้งใจดมอย่างสุดๆ
กลิ่นน้ำหอมอีธาน...นี่เขาเพ้อเจ้อขนาดได้กลิ่นน้ำหอมของอีธาน และรู้สึกว่าอีธานกำลังนอนกอดเขาอยู่เลยอย่างนั้นเหรอ? เป็นไปได้นะ ก็เขายังไม่เลิกคิดถึงอีธานเลยอะสิ เอาไงดี เขาอยากรู้ว่าเขาเพ้อเจ้อไปเอง หรือว่าตอนนี้คนที่เขากำลังคิดถึงมาหาเขากันแน่นะ
ความเสี่ยงที่จะเป็นผีก็มี ความเสี่ยงที่จะฝันไปก็มี ฝัน ฝันงั้นเหรอ เออนั่นสิ ตอนนี้เขากำลังฝันอยู่ก็เป็นไปได้ งั้นเขาอย่าลืมตาขึ้นมาเลย ถ้าลืมตาสิ่งที่รู้สึกอยู่ตอนนี้ก็จะหายไปใช่ไหมล่ะ
เขาไม่อยากให้อีธานหายไป...
ไม่ว่าสิ่งที่โอบกอดเขาเอาไว้จะเป็นอะไรก็ตาม ภูริตัดสินใจกระเถิบกายเข้าซุกแผ่นอกที่มีกลิ่นคุ้นเคย มีการจับแขนล่ำๆ นั้นโอบรัดร่างตนเองเอาไว้เสียมิดอีกด้วย ก็คนมันชอบนี่ อ้อมกอดของอีธานน่ะ เป็นสิ่งที่ทำให้เขาสบายใจ และมันก็ทำให้เขาหายกลัว ไม่ว่าจะเป็นผีหรืองูเงี้ยวเขี้ยวขอ อะไรก็ตาม...ตอนนี้ภูริไม่รู้สึกหวั่นใจเลย
เช้าแล้ว...ทำไมรู้ อ๋อ แสงแยงตาไงล่ะ โอ้ย ผ้าม่านนี่ไม่ช่วยบังแสงแดดเลยเนอะ นี่มาพักที่นี่นะ ตื่นแม่งตั้งแต่ไกยังไม่ขันก็เพราะแสงแดดจากริมหน้าต่างนี่แหละที่สาดเข้าหน้าเขาเต็มๆ มายก๊อด นอนไม่เคยเต็มอิ่ม เออไม่ดิ นอนเต็มอิ่ม เพราะกลับมาเข้าที่พักปุ้บหลับปั้บเลย
“อะ...อะ...อะจะเฮ้ย!” ตาโตแป็บ หันซ้าย หันขวา ขออีกทีนะ...ตาฝาดปะวะ
ไม่ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ โอ้ไม่นะ เขานึกว่าอีธานคือความฝัน แสงแดดสาดเข้ามาแบบนี้ไม่ใช่ความฝันแน่นอน คือจะบอกว่าแสงมันไม่ได้สว่างโล่อะไรแบบนั้นหรอกนะแต่เขาหันหน้าเข้าหน้าต่างไง พอหันมาเจออีกคนนอนเบียดนี่ก็ตกใจแทบตกเตียง โชคยังดีนะ ริมหน้าต่างมันติดกำแพง ไม่งั้นเช้านี้เจ็บตัวแน่ๆ
ว่าแต่...มาได้ยังไง อย่าบอกว่าบินนะ แล้วไม่ต้องบอกว่าเดินมาด้วย อันนั้นเข้าใจ รู้ดีว่ามันมีการเดินทางมากมายก่ายกองไปหมด อีธานคงจะนั่งเครื่องมา แต่มาทำไม มาเพื่ออะไร แล้วมานอนกอดเขาได้ยังไง
ภูริขยับนอนมองหน้าอีธานดีๆ ระหว่างที่ขยับแขนก็ดันไปโดนกับสมุดเล่มน้อยที่เขาชอบเอามาวาดรูป อันนี้มันเหาะมาพร้อมอีธานอย่างแน่นอน เพราะเขาไม่ได้หยิบติดมือมาด้วย มัวแต่ทะเลาะกันก็เลยรีบออกมาเลย
ตอนแรกกะว่าจะหันมาสนใจอีธานก่อนสมุด พอดีสายตาไปปะทะกับกระดาษสีชมพูเล็กๆ ที่คั่นหน้าหน้าหนึ่งเอาไว้ ภูริตัดสินใจเปิดหน้านั้นออกดู แล้วก็ต้องพบกับบางอย่างที่ทำให้เขาเองไปไม่เป็นเหมือนกัน
‘ผมขอโทษ’
ตัวการ์ตูนที่ดูยังไงก็เป็นอีธานเด่นหราหน้าอยู่ในหน้ากระดาษนั้น อีกทั้งเจ้าการ์ตูนนี่ยังถือป้ายที่เขียนคำว่าผมขอโทษเอาไว้ด้วย นัยน์ตามันดูเศร้าไปนะ คนแบบอีธานไม่น่าจะดูเศร้า...ไม่ อีธานเศร้ามากเลยต่างหาก
ภูริหันมาหาอีธานอีกครั้ง ดูใบหน้าขาวกระจ่างที่ตอนนี้มันซีดเซียวเหมือนเลือดไม่ไปเลี้ยง เขาคิดมากงั้นเหรอ อีธานต้องเครียดมากแน่เลยใช่ไหม จะเป็นเหมือนเขาหรือเปล่า ภูริตั้งคำถามไว้มากมายในหัวแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เขาปัดเส้นผมที่มันปรกตรงเปลือกตาให้กับร่างใหญ่ตรงหน้า
วันก่อนนั้นบอกนอนไม่หลับเพราะคิดมาก เมื่อวานก็ต้องนอนไม่หลับเพราะคิดมากเหมือนกันสินะ ถึงจะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับอีธานมานานหลายปี แต่ภูริก็พอจะดูออกว่าอีธานเป็นคนคิดมากขนาดไหน
ขอโทษเหรอ อีธานรู้ไหมว่าเขาไม่ได้โกรธเลย ไม่มีสักนิดหรือสักเสี้ยวที่โกรธแค้นอีธานขึ้นมา แต่ถ้าคำนี้มีไว้เพื่อขอโทษที่ทำให้เขาเสียความรู้สึก นั่นก็คงได้ เพราะว่ามันเป็นแบบนั้น เขาเสียความรู้สึกกับสิ่งที่อีธานพูดและแสดงออกในวันนั้น
แต่เขามาคิดแล้วนะ การที่อีธานไว้ใจในตัวเขามันก็พอเป็นไปได้ ตอนที่เขากลายเป็นคู่ของอีธานแล้วเขายังจะไปมีอะไรกับคุณปุ้ยหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อนั่นไง นั่นเขาเป็นคนยินดีไปเอง ไม่มีใครมาบังคับ ดังนั้น...เขาก็ผิดเหมือนกัน
งั้นเขาก็ต้องขอโทษ
ภูริวางสมุดลงไว้ข้างหลัง ตัวเองหันหน้าเข้าหาอีธาน ใบหน้านี้จ้องมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี้ครั้ง แต่เขาไม่เคยเบื่อที่จะจ้องมัน ริมฝีปากนี้ที่เอาแต่พร่ำบ่นเขาทุกวัน เขาก็มองมันได้ตลอดโดยไม่คิดเบื่อหน่ายเลย
แหงล่ะ เหตุผลมันมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่ใครคนหนึ่งจะไม่เบื่อใครอีกคนหนึ่งเลย อยากเห็นเขาทุกวัน อยากได้ยินเสียง อยากได้รับสัมผัส ทุกอย่างมันชัดแต่ก็นะ...ช่างมันไปเถอะ
ภูริขยับเอาปากตัวเองแนบกับปากของอีธานเบาๆ เขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายตื่นเพราะรู้สึกว่ามันจะเป็นการรบกวน อีธานตอนนี้ดูเหนื่อย ดูอ่อนแรงแม้จะหลับตาอยู่ ถ้านี่เป็นการพักผ่อนเขาก็ไม่อยากทำให้มันสะดุด
เอาล่ะ ต้องไปอาบน้ำ และต้องไปทำงาน อีธานมาพัก แต่เขาคนนี้มาทำงานนะอย่าลืม เออเฮ้ย มัวแต่จ้องหน้าอีธานเลยลืมอะไรไปอย่าง ภูริลืมเพื่อนตัวเองไปแล้วเรียบร้อยนะครับทุกคน ที่เตียงก็ว่างเปล่า จะว่าไปกระเป๋าก็หาย นี่อย่าบอกนะว่าเพื่อนเขามันรู้อยู่แล้วว่าอีธานมา
หันไปมองอีธานแป็บ เจ้านี่ไล่เพื่อนเขาออกไปจากห้องแน่ๆ เลย คงไม่อยากให้ใครมาเห็นตัวเองย่องมากอดเขาล่ะสินะ ก็ดีแล้ว เขาก็ไม่อยากตื่นขึ้นมามองหน้าเพื่อนแบบประดัดประเดิดเหมือนกันล่ะ
อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย คนบนเตียงก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะตื่นลืมตา ภูริผูกเน็กไทพร้อมกับเดินเข้าไปดูอีธานบนเตียงนอนที่ไม่ได้นุ่มนิ่มอะไรเท่าไหร่ แปลกจัง ปกติอีธานเป็นคนรู้สึกตัวเร็วมาก เสียงน้ำในห้องน้ำก็สามารถปลุกอีธานให้ลุกขึ้นจากฝันหวานได้แล้วแท้ๆ นี่อะไร...หลับอุตุงี้เลย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะกระชากภูริให้หันขวับไปทางประตู หัวขวับจริงๆ นะ คอเกือบเคล็ด แบบว่า...เสียงเคาะมันดังจนกลัววว่าอีธานจะรู้สึกตัว รีบเดินไปดีกว่า เกิดเคาะอีกทีอีธานน่าจะตื่นจริงๆ อย่างที่กังวล
“อ่าว” เป็นเพื่อนตัวดีนี่เอง
“คืองี้...” คมสันต์มีท่าทีลนลาน ชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วยว่าก่อกวนอะไรหรือเปล่า เจ้านี้ก็กลัวอีธานโกรธาไงล่ะ
“ยังไม่ตื่นหรอก” ภูริเก่งครับ เดาใจเพื่อนได้ยังกับไปนั่งอยู่ในหัวใจมันเลย
“อ๋อ โล่งไปที กลัวว่าจะทำให้ท่านตื่น คือคุณอลันเขาติดต่อคุณอีธานไม่ได้ก็เลยติดต่อมาทางเราอะ เขาบอกว่าฝากบอกนายให้ดูคุณอีธานหน่อย เหมือนคุณอีธานจะป่วย นอนไม่หลับมาสองวันแล้วน่ะนะ อ๋อใช่ บอกคุณอีธานด้วยว่าไม่ต้องห่วงงาน” พูดไปก็นึกไป คมสันต์รับสายกะทันหันตอนยังไม่ตื่นดีนัก
“แล้วงานอะ วันนี้เรามีงานไม่ใช่เหรอ” ภูริคนนี้ไม่ทิ้งงานนะเฟ้ย งานสำคัญ เพราะงานคือเงิน เงินคือชีวิต เป็นหนี้เขาอีก บอกเลย...เงินคือที่หนึ่ง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจัดการเอง แต่งานตอนเย็นยังไงก็ต้องไปแหละ คิดว่าคุณอีธานไปด้วยคงไม่มีปัญหา ดีเสียอีก ระดับท่านประธานมางานเองเลยนะ นายก็ดูแลท่านไปก่อน ตอนเย็นเจอกัน” พูดมาแบบนี้...เอาไงดีล่ะชีวิต
“อ่าๆ ก็ได้ ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไร ยังไงนั่นก็ท่านประธานของเราหนิ ไปก่อนนะ เดี๋ยวสาย” คมสันต์โบกมือลาแล้วจากไป
อยากบอกว่า...จากไปพร้อมค่าคอมพ์
อีธานคุณไม่น่ามาเล้ย!!!
ภูริกลับเข้ามาในห้อง บอกตามตรง ตอนนี้แอบหัวเสียนิดหน่อย ประมาณว่ากูแต่งตัวไปเพื่อ? ลุกมาอาบน้ำแต่งตัวอย่างไวแต่กลายเป็นว่าไม่ต้องไปทำงาน แบบนี้ไม่โอเค รู้สึกสิ่งที่ทำลงไปช่างไร้ค่าอย่างสิ้นเชิง
ทว่าพอเดินกลับมาที่เตียงเขาก็เกรี้ยวกราดอะไรไม่ลง แสงจากข้างนอกกำลังสาดเข้ามามากขึ้น ภูริถอนหายใจก่อนตรงไปอีกเตียงเพื่อเอาผ้าห่มของเตียงนั้นไปคลุมหน้าต่างอีกชั้น ทีนี้แสงก็แยงตาคนหลับไม่ได้แล้ว
“ถ้าคุณเหนื่อย...ผมอยากให้คุณพักเยอะๆ นะ” น้ำเสียงนั้นแสดงออกถึงความเป็นห่วงที่ภูริมีต่ออีธาน น่าเสียดายที่อีธานไม่ได้ยินมัน แต่ก็นะ...ภูริตั้งใจให้เป็นแบบนี้นี่นา
….100%….
กว่าจะได้ง้อ กว่าจะได้คุย ต้องรอคุณอีธานตื่นก่อนค่ะ หลับสนิทในรอบสองวันของท่านประธาน ว่าแต่…ผมขอโทษ พอจะทำให้หายเคืองได้บ้างไหมน้า
ปล.สำหรับเว็บเล้าเป็ดต้องเข้าไปที่เพจ Gukak เพื่อชมภาพน่ารักๆ ของอีธานนะคะ เตรียมการมาเพื่อตอนนี้โดยเฉพาะ อิอิ
-
มาแล้ววววววว
:pig4:
-
น้ำตาจะไหลมาแล้วววว
ไหนที่สุดดดด อีธานก็หลับ...คร่อก
เอาวะรอคุณท่านตื่นก่อนก็ได้
ตอนหน้าไม่สายที่จะง้อกัน :katai3:
-
จะมาง้อเขาก็มาหลับให้เขาดู 555555
-
รีบตื่นมาง้อสิอีธาน :mew2:
-
ได้ใจกันไป
-
ในที่สุดก็มา. ฉันรอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
-
:pig4:
-
ง้อเลยด่วนๆๆๆๆๆๆ
-
อ่ะ รออีธานตื่นมาเคลียร์ คราวนี้อย่าปากหนักนักเลยนะพ่อคุณ
-
ตื่นมาเคลียร์เลย พูดดีๆนะอีธาน
-
…
ภูริผู้แสนดีของน้องงงงง. ไม่โกรธไม่ขึ้งไม่งอน
จะหาที่ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้วนะอีธาน
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
…
-
ภูริใจดีเกินไปละนะ
-
คนตัวโตที่น่าสงสารคิดถึงเขาจนนอาไม่หลับ พอเจอหลับสบายเลย ติดเมียนะนี่
ภูริก็คือภูริ ที่มองโลกในแง่ดีเสมอมา ขอให้เข้าใจกัน
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
พักให้พอแล้วรีบตื่นมาคุยกันให้เข้าใจนะ
-
อีธานรีบตื่นมาง้อภูริได้แล้ว
-
ดีต่อใจ เห็นมะภูริก็เคยจะทำตัวให้อีธานคิดมากอยู่นะ
เรื่องที่ไปอะจึ๊กๆกับคนอื่นน่ะ
ชอบภูริอ่ะ เข้าใจอะไรได้ง่าย
-
ตื่นมาจะง้อให้จมเตียง(?) แอร๊ยยยยยยย อีธานตั้ลล้ากกกกกก :hao7:
-
พอห่างกัน..........
ต่างฝ่ายก็คิดถึงกัน..........
ดีกันได้ละนะ ........... :L2: :3123: :L1:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีกัน ดีกัน
-
ไหนว่ามาง้อ นี่มาหลับสู้ชัดๆ 55555555
-
ดีใจ เจอกันแล้ว
-
:กอด1: :กอด1:
-
งานหลับมาก่อนงานง้อนะจ๊ะ
-
อีธานตื่นนนนนน
-
จะได้กินยาแก้มั้ยนะ แต่นี่อยากให้กินอยากรู้ว่าจะเป็นยังไง :ling2:
-
:pig4:เมียดีคิดบวกแบบนี้โชคดีขนาดที่ได้เป็นคู่
-
โง้ยยย เป็นไงล่ะอีธาน ชีวิตที่มันขาดภูริอะ หืม
รู้สึกอะไรบ้างหรือยัง :hao4:
-
การคิดหนักคิดมากจนอดหลับอดนอนจะทำให้ประสิทธิภาพในการง้อลดลง เพราะมัวแต่นอน 5555
-
จะง้อทั้งทีก็ต้องเก็บแรงไว้ง้อกลางคืน 555 นอนเยอะๆ เยวคืนนี้ไม่ได้นอน
-
ตอนนี้นึกว่าจะได้ง้อ :z3: ขอตั้งชื้อว่าพาร์ทแห่งการหลับ :hao7: คนเขียนดึงเกมสินะ :ruready รออีธานตื่นตอนหน้าก็ได้
-
ถ้าเราเป็นภูริจะงอลให้ง้อนาน ๆ เลยมาทำให้มีความหวังคิดว่าอีกคนก็ดูเปิดใจให้ แต่สุดท้ายก็มาทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี แล้วพอคิดได้ก็มาง้อเหรอ เหอะไม่มีทาง!!!
-
วาดรูปขอโทษน่ารักจังเลยย :-[ รออ่านฉากคนซึนง้อค่า :katai2-1: มาต่อเร็วๆน้าา ไรเตอร์สู้ๆ :3123:
-
อิธาน มาง้อหรือมาหลับ
ตื่นเด่ะ
-
ตื่นมาขอโทษได้แล้วววว :ling1:
-
มานั่งรออยู่ที่ท่าน้ำ
-
>….ตอนที่ 44 [100%]….<
เมื่อไม่มีงานให้ทำภูริก็ว่างงานทันที เขานั่งลงข้างเตียงโดยหันหลังพิงขอบเตียงเอาไว้ ชุดนี่ก็ไม่ต้องเปลี่ยน พอดีขี้เกียจ เจ้าตัวเอาสมุดที่อีธานถือวิสาสะวาดรูปตัวเองลงไปมานั่งดู ต้องบอกว่าอีธานเป็นคนวาดรูปสวยกว่าเขาพอตัว น่าหมั่นไส้ คนอะไรจะเก่งหลายด้านขนาดนี้
ดูไปดูมาก็...วาดบ้างดีกว่าเนอะ
เขาไม่ได้วาดแทรกหน้าเดียวกับอีธาน แต่เป็นอีกหน้าหนึ่งต่างหากที่เขาเลือกจะวาดตัวละครตัวนั้นตัวนี้เล่นไปเรื่อยๆ มือถือที่ถูกอีธานเอาไปไว้ห่างตัวก็ถูกนำกลับมาเปิดเพลงฟังขณะวาดรูป นี่เป็นความชอบส่วนตัวง่ายๆ ที่ทำให้เขาเองมีความสุข ยิ่งมีอีธานนอนอยู่บนเตียงก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ
“คุณ” เสียงเรียกมาพร้อมแรงขยับบนเตียงนอน ภูริมองนาฬิกาดูเวลาทันทีเหมือนเป็นระบบอัตโนมัติ ตอนนี้เก้าโมงนิดๆ ถือว่าอีธานตื่นสายไม่ใช่เล่นเลยนะ
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เขาไม่ได้หันไปมอง อย่าคิดว่าภูริคนนี้หยิ่งหรือเล่นตัวอะไร พอดียังวาดภาพนี้ไม่เสร็จแล้วอยากจะจัดการให้เรียบร้อยก่อนอะ มันค้างคาเข้าใจมะ
“คือ...”
“หิวหรือเปล่า ผมโทรสั่งอาหารให้เอาไหม” รู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ภูริก็ตัดบทนั้น
“ก็หิว แต่ไม่อยากกิน” อีธานบอกตามตรง มันยังมีเรื่องคาใจอยากเคลียร์ก่อน ไม่งั้นเขายังพะวักพะวงกินอะไรไม่ลงอยู่ดี นี่นอนหลับจนเลยเวลากลับไปทำงานก็แย่แล้ว แต่คิดว่าอลันคงจัดการกับอะไรหลายๆ อย่างได้อยู่
“แต่ผมนี่โคตรหิวและอยากกินข้าวมากเลย สรุปว่ากินนะ ผมไปโทรสั่งก่อน” ภูริวาดรูปเสร็จแล้ว เจ้าตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโทรศัพท์ที่ถูกติดตั้งเอาไว้ในห้องพัก ทั้งที่ยังไม่ได้หันหน้าไปมองอีธานเลยแม้แต่น้อย
ตอนอีธานหลับน่ะเขาจะมองอีธานยังไงก็ได้ จะกอดอีกฝ่ายไว้ก็ไม่มีใครรู้แม้กระทั่งตัวอีธานเอง แต่นี่ตื่นแล้ว เขาเลยไม่อยากหันไปสบตา แยกกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่อะเนอะ มันก็จะกระอักกระอ่วนหน่อยๆ ไม่รู้ว่าอีธานมาที่นี่นั้นที่จริงแล้วมีจุดประสงค์อะไรกันแน่
ภูริสั่งอาหารไทยมาไม่ต่ำกว่าสามอย่าง ทุกออย่างจะมีรสชาติที่จัดจ้านตามสไตล์ของอีธาน โดยมีกับข้าวรสชาติไม่เผ็ดอยู่หนึ่งอย่างแทรกเข้ามานั่นก็คือกับข้าวของเขาเอง พอสั่งเสร็จเขาก็ยืนนิ่งอยู่หน้าโทรศัพท์แบบนั้นแหละ ไม่ยอมขยับตัว
เพื่ออะไรวะ?
แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ คือถ้าเขาหันกลับหลังไปก็ต้องเจอกับสายตาของอีธานใช่ไหมล่ะ ตอนนี้อีธานจ้องเขาอยู่ เขารู้สึกได้ถึงแววตาที่ทิ่มแทงจากด้านหลัง เขาควรทำตัวยังไง ทำตัวให้เป็นเหมือนเดิม ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วก็ปฏิบัติต่ออีกฝ่ายเหมือนเจ้านายกับลูกน้องใช่ไหม อืม..มันต้องเป็นแบบนั้นล่ะสินะ เหมือนครั้งแรกที่เขาเข้าไปพบอีธานที่ห้องทำงาน
“ที่ผมพูดกับครามนั่นน่ะผมโกหก” ยังไม่ทันได้ทำตามแผนที่วางเอาไว้ อีธานก็พูดขึ้นมาเสียก่อน นี่อีธานจะพังแผนการของเขาไปถึงไหน แล้วเกริ่นมาแบบนี้จะหันหน้าไปเผชิญยังไง โอ้ยใจ...ไม่ดีเลย
“เหรอ” ปากพูดงี้ ในใจดันถาม...เรื่องไหนวะ
“ที่ผมบอกว่าผมไม่มีความสุขเลยตอนอยู่กับคุณ ผมโกหก” ชัดเจน เอาล่ะ เผชิญหน้าไม่ได้แบบของแท้และแน่นอน ตอนนี้อีธานจะทำหน้าแบบไหนภูริเดาได้เลย
“คุณไม่เห็นจำเป็นต้องอธิบายกับผม” หรือเขาควรเดินไปนั่งเตียงอีกฟากของห้อง
หมับ!
โอค..ไม่ต้องไปไหนแล้ว อีธานเล่นล็อกร่างกายเขาจากด้านหลังด้วยอ้อมแขนเป็นที่เรียบร้อย นี่! ไม่ควรทำแบบนี้ ไม่ควรทำให้เขาหวั่นไหวอีก รู้ไหมว่าหัวใจมันเต้นแรงเกินไป ถ้าเกิดว่าเต้นแรงเกินอัตราแล้วตะคริวกินจะทำยังไง ส่งโรงพยาบาลไม่ทันที่เขาหัวใจวายตายได้เลยนะเว้ย อีธานควรรู้เรื่องนี้ เอ๊ะ! หรือรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังทำกันนะ
“อยู่กับคุณผมมีความสุขมากนะ” เสียงนั้นดังขึ้นอยู่ข้างใบหู ขนนี่ลุกซู่เลยอยากจะบอก
เฮ้อ...เหนื่อยใจจัง
“เป็นความสุขที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้ใช่ไหมครับ เป็นความสุขที่คุณเองก็ไม่ได้ยอมรับมัน คุณถึงโกหกคนอื่น” ภูริค่อยๆ ดึงแขนอีธานออกจากตัว ไม่อยากเผชิญหน้าแค่ไหนก็ต้องหันไปสบตาและส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้อยู่ดี
สีหน้าอีธานย่ำแย่เกินไป ภูริสงสารคนตรงหน้าเขา สงสารที่อีธานออกจากความทุกข์ทรมานนั้นมาไม่ได้ ใช่! ระหว่างเขามันจบกันได้ไม่ดีไปหน่อย เขาทะเลาะกัน มีปากเสียงใส่กัน และทำร้ายจิตใจกันและกันโดยไม่รู้ตัว ภูริรู้ว่าตัวเองก็ผิด ไม่ใช่ถูกทั้งหมดและจะไม่โยนความผิดให้อีธาน บอกแล้ว เขาไม่โทษใคร ถ้ามันจะต้องมีคนผิด...มันก็ผิดด้วยกัน
และรู้ไหม...สิ่งที่สำคัญในตอนนี้จริงๆ มันคือไม่ว่าอีธานกับเขาจะเดินจากกันด้วยการทะเลาะหรือไม่ สุดท้ายแล้วเขากับอีธานก็ต้องจบกันอยู่ดี
ภูริไม่เคียดแค้น ไม่เสียใจ ไม่อะไรแล้วกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ความรู้สึกที่โหยหาและคิดถึงคงเป็นอย่างที่อีธานว่าไว้ เรื่องของฮอร์โมน ประมาณนั้น แต่ภูริปล่อยให้ธรรมชาติมันดำเนินตัวมันเองไปเรื่อยๆ วันนี้ยังโหยหา วันนี้ยังคิดถึง แต่เขารู้ว่าวันหนึ่งความรู้สึกเหล่านี้จะทุเลาลงและหายไปที่สุด เขาถึงไม่ฝืนอะไรเลย คิดถึงก็ปล่อยให้มันคิดถึง แค่นั้น ไม่ยาก
การก้าวข้ามผ่านปัญหาที่ดีที่สุดคือการยอมรับปัญหาที่เกิดขึ้น
อีธานคิดแค่จะแก้ไข แต่อีธานไม่ได้คิดที่จะเข้าใจและยอมรับมัน ซึ่งนั่นต่างกับภูริ ทำไม...จะเอามือเปล่าไปหยุดพายุเหรอ ทำไม่ได้หรอก พายุเกิดแล้ว ต้องปล่อยให้มันเกิดและปล่อยให้มันดับไป ต่อให้มันจะพัดพาและทำลายหลายสิ่งหลายอย่างจนเกิดความสูญเสียมากแค่ไหน ก็เท่านั้น...ทำได้แค่ยอมรับเท่านั้นจริงๆ
“ผมรู้จักเพศโอเมก้าครั้งแรกตอนที่ลูกพี่ลูกน้องพาไปซ่องโอเมก้า ที่นั่นผมเจอสิ่งที่ผมไม่คิดว่านั่นคือมนุษย์ เป็นความฝังใจแรกที่น่ากลัว ยิ่งเป็นอัลฟ่าที่รายล้อมด้วยอัลฟ่า สิ่งที่ชนชั้นผมพูดไม่เคยมีเรื่องดีของชนชั้นอื่น ผมยอมรับ...นั่นทำให้ผมมีความคิดฝังหัวที่ไม่ดี พอเข้ามหาลัยที่มีการเรียนรวมกันของชนชั้นต่างๆ ผมถึงได้เห็นโอเมก้าที่เป็นเหมือนคนปกติ แต่เมื่อเราอคติไปแล้ว ต่อให้เขาดูธรรมดาแค่ไหนเราก็มองเขาแย่...” อีธานพยายามจะคว้ามือของภูริเอาไว้ กลัวว่าภูริจะเดินหนีเขาไปอีกเหมือนครั้งก่อนที่ภูริทำ
เขาไม่รู้หรอกว่าการมานั่งอธิบายอะไรพวกนี้มันจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่การพูดเรื่องตัวเองบ้างคงจะดีที่สุดที่เขานึกออก อย่างน้อยๆ เขาอยากให้ภูริเข้าใจเขามากกว่านี้ หรือไม่...ก็อยากให้รู้ว่าการที่เขามาเจออะไรแบบนี้มันทำให้เขาไปไม่ถูกจริงๆ
แต่ภูริก็ดึงมือตัวเองออก ไม่ยินยอมให้เขาจับ มัน...เจ็บนะ
“ลีออนเข้ามาเปลี่ยนความคิดผม เขาเป็นโอเมก้าที่ดีนะในสายตาผมน่ะ ถึงแม้ว่าชีวิตของเขาจะถูกกดขี่แค่ไหนเขาก็ยังยิ้มและมีไมตรีให้ผมเสมอ ผมรักเขา ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ในตอนนั้น และผมก็คิดว่าเขาจะเป็นคู่แห่งโชคชะตาของผม แต่ที่จริงแล้ว...มันไม่ใช่สำหรับเขา ผมเป็นแค่อัลฟ่าอีกคนหนึ่งที่เขามาทำให้รักและสร้างความเจ็บปวดก่อนจะทิ้งอย่างไม่ใยดี ผมรู้ว่านั่นมันคืออดีต ผมไม่ควรเอามารวมกับปัจจุบัน” อีธานอยากจะเดินไปใกล้ภูริที่ทิ้งระยะห่าง แต่ก็ก้าวขาไม่ออก
“แต่นั่นกลายเป็นความกลัวของผม” ในขณะเดียวกัน ภูริก็รับรู้ได้ถึงความกลัวในใจของอีธาน...เขาเห็นใจ พูดได้เต็มปากว่าเห็นใจจริงๆ เพราะว่าภูริเข้าใจอีธานดี
“ผมกลัวที่จะต้องมีคู่ครองเป็นโอเมก้า หรือจริงๆ...ผมกลัวที่จะรักใครสักคนอีกต่างหาก ผมไม่รู้ว่าพูดแบบนี้มันจะช่วยอะไร จะทำให้คุณเข้าใจผมไหม แต่สิ่งหนึ่งที่มันเกิดขึ้นระหว่างคุณกับผม มันเป็นสิ่งที่ผมหวาดกลัวนั่นแหละ” ปกติถ้าคำพูดอีธานเข้าใจยาก ภูริจะไม่ยอมทำความเข้าใจกับมันด้วยเหตุผล แต่ภูริจะใช้ความรู้สึก
และตอนนี้เขาก็เข้าใจในสิ่งที่อีธานต้องการจะสื่อได้เป็นอย่างดี
“ผมไม่เคยมองคุณทับซ้อนกับลีออน ไม่เคยคิดว่าคุณจะเป็นแบบที่ลีออนเป็น ผมรู้...คุณก็คือคุณ แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม พอเจอลีออนอีกมันก็กลายเป็นการกระตุ้นความหวาดกลัวที่เคยจางลงให้หวนกลับมา ผมมันใช้ไม่ได้เลย...ผมขอโทษ” ตอนนี้ภูริทำได้แค่ถอนหายใจ ดูก็รู้ว่าอีธานกำลังไปไม่เป็นสุดๆ
อีธานเป็นแบบนี้จะไม่ให้เขาใจอ่อนได้ยังไง...
ภูริตัดสินใจเดินเข้าไปหา คว้ามือที่เคยพยายามจับมือเขามากุมไว้ ค่อยๆ สอดเรียวนิ้วเข้าไปประสานกันทีละนิ้ว ดูเป็นการกระทำที่ไร้ความหมาย ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ไม่รู้ต้องปลอบยังไงเท่านั้นแหละ
“อยู่กับผมคุณมีความสุขใช่ไหม” ภูริถามทั้งที่สายตาจับจ้องเรียวนิ้วที่ประสานกันไว้
“มาก ผมมีความสุขมาก” อีธานโน้มใบหน้าเข้าหาศรีษะของภูริ หลังย้ำคำพูดเขาจรดริมฝีปากลงที่กลุ่มผมสีดำนั้น
“แค่นั้นแหละ ผมต้องการแค่นี้” ภูริเงยหน้ามองสบตากับอีธาน ในดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยังหม่นหมองไม่หาย
“อย่าบอกว่าที่ผ่านมาระหว่างเรามันเป็นเรื่องโกหก ต่อให้ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะฮอร์โมน แต่ผมขอนะ ขอให้คุณยอมรับเหมือนที่ผมยอมรับว่าระหว่างเรามันดีมากจริงๆ เราอาจจะเข้ากันไม่ได้ทั้งหมด แต่ก็มีความสุขด้วยกัน คุณเข้าใจผมใช่ไหม” อีธานพยักหน้าแผ่วเบาทั้งที่ขอบตามันร้อน
“ผมอยู่กับคุณผมมีความสุขนะอีธาน” รอยยิ้มบนใบหน้าของภูริมันสดใส อีธานจึงอดไม่ได้ที่จะพยายามยิ้มตามทั้งที่เขาเหมือนกับคนกำลังจะร้องไห้
ภูริดูออก ขอบตาแดงขนาดนั้นดูไม่ออกก็บ้าแล้วล่ะ แต่นี่แหละดีแล้ว เห็นได้ชัดดีว่าอีธานไม่ได้โกหกเขา แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ชอบสภาพที่ตนเองเป็นในตอนนี้ แต่ภูริชอบมันมาก อีธานเข้มแข็งมาตลอดนี่ เห็นเวลาอีธานอ่อนแอบ้างมันก็ดีเหมือนกัน
มันทำให้เห็นว่าอีธานรู้สึกกับเขามากขนาดไหน
ภูริถอนปลายนิ้วมือทั้งสองข้างออกแล้วสวมกอดร่างใหญ่ของอีธานเอาไว้ ท่านประธานตัวโตของเขากำลังกลายร่างเป็นชายหนุ่มขี้แย นี่ อีธานไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ อีธานอยู่ในวัยทำงานอายุอานามขึ้นเลขสามแล้ว เอ...หรือว่าความป่วยจะทำให้ฮอร์โมนของอีธานไม่ปกติกันล่ะ
จะอะไรก็ช่างเถอะ...ตอนนี้ภูริมีความสุข ดูรอยยิ้มกว้างๆ โชว์ฟันสามสิบสองซี่ของเขาซี่
หลายคนคงมองว่าอะไรมันจะง่ายขนาดนั้น ยอมเขาง่ายไปหรือเปล่า เพียงเพราะเขาวาดรูปง้อ เพียงเพราะเขาดูอ่อนแอต่อหน้าเนี่ยนะ งั้นขอให้ย้อนกลับไปนึกดูว่า ที่ทำให้เขาเสียใจน่ะมันเรื่องอะไร
เรื่องที่อีธานบอกว่าที่ผ่านมาการอยู่กับเขามันไม่มีความสุขไงล่ะ นั่นแหละ เรื่องที่ทำให้เขาเสียใจ นอกนั้นเขารู้อยู่แล้ว เรื่องยาน่ะ อีธานต้องการจะทำเขาก็ปล่อยให้อีธานทำ อีธานมีเหตุผลมากพอที่เขาจะเข้าใจ
นึกออกมะ เขากลัวผี จะให้เขาไปอยู่กับผีทั้งที่เขาไม่ใช่ผีนี่ก็...ไม่ได้โอเคปะ เข้าใจอีธานก็เพราะข้อนี้เลย
“เรื่องยาผมอยากให้คุณเชื่อใจผมนะ...” อีธานเอ่ยเสียงเบากับบ่าของเขา
“อืม ผมเชื่อใจคุณ ยังไงผมก็ทำงานอยู่นี่แหละ ไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย ค่าคอมพ์ดีจะตายเนอะ” นึกแล้วก็เสียดายค่าคอมพ์ของวันนี้จังเลย
“คุณนี่เห็นแก่เงินจัง”
“แน่นอน ชีวิตผมจำเป็นต้องใช้มัน” ภูริค่อยๆ ดันอีธานออกจากกาย มองหน้าอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม
“แต่ตอนนี้นะ ผมแนะนำให้คุณไปอาบน้ำ อาหารน่าจะกำลังมาเสิร์ฟ” ไม่ว่าเปล่า แต่ดันแผ่นหลังของอีธานเบาๆ เพื่อให้อีธานเดินเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำซะ
อีธานทำตามอย่างว่าง่าย ตรงไปยังกระเป๋าตัวเองแล้วค้นเอาเสื้อผ้าที่จำเป็นออกมา ภูริเดินไปนั่งขัดสมาธิรอบนเตียง หยิบมือถือออกมานั่งดูคลิปนั่นนี่อย่างสบายใจเฉิบ ก็เคลียร์ปัญหากันแล้ว มีอะไรต้องเครียดอีก
เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เครียดเท่าไหร่แล้วล่ะ อาการเขาดีขึ้นเยอะ อีธานต่างหากที่ผิดคาดไปไกล อะนะ คนที่ดูเข้มแข็งเวลามันอ่อนแอขึ้นมานี่น่าเห็นใจจริงๆ อารมณ์เหมือนคนไม่ค่อยป่วย เวลาป่วยนี่ก็อาการหนักอะไรประมาณนั้นแหละ
แต่ไม่คิดว่าจะตามมาหาเร็วแบบนี้ ฮั่นแน่ ไม่มีเขาอยู่แล้วเหงาน่าดูเลยอะดิ ไม่มีใครกวนประสาทมันก็จะโหวงๆ หน่อย เขาเองพอไม่มีใครมานั่งบ่นทุกวี่ทุกวันยังเหงาเลย นับประสาอะไรกับคนยึดติดอย่างอีธานล่ะ
นั่งเล่นอยู่ได้พักหนึ่ง ประตูห้องก็โดนเคาะ ภูริรีบปรี่ไปเปิดทันทีเพราะรู้ว่าอาหารมาแล้ว นี่สิบโมงเข้าไปแล้วนะ ไม่ให้หิวคงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ เขารับอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าบังกะโล โอ้มายก๊อด...แสงแดดนี่มันอะไร เอาล่ะ ช่างใจแป็บนะว่าจะกินในห้องหรือกินข้างนอกดี ข้างนอกน่ะบรรยากาศดีมาก สายลมอย่างเย็นสบายเลย แต่แดดประเทศไทยอะนะ คงไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม อืม...เอาเป็นกินในห้องนี่แหละ
อีธานเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดใหม่ที่เอาไปเปลี่ยน กางเกงยีนส์ขายาวสีดำกับเสื้อโปโลเป็นชุดที่ภูริไม่ค่อยคุ้นชินนัก เขานั่งอยู่ที่โต๊ะ มองอีธานเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ผมยุ่งเหยิงนี่เห็นจนไม่รู้จะเห็นยังไง แต่มันก็...น่ามองเนอะ
ทั้งคู่เริ่มมื้อเช้าที่สายเกินไปหน่อย ภูริมีกับข้าวที่ตัวเองกินได้ดีอย่างเดียว นอกนั้นเป็นอาหารสำหรับอีธานโดยเฉพาะ อันที่จริงอีธานมองดูก็รู้แล้วล่ะว่าอาหารบนโต๊ะนี้ภูริสั่งมาเพื่อเขา ไม่งั้นมันคงมีกับข้าวของโปรดภูริมากกว่านี้
ไม่ว่าภูริหรืออีธาน ต่างก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายชื่นชอบอะไรไม่ชอบอะไร มันกลายเป็นความทรงจำที่ไม่ได้ใช้สมองจดจำ ระหว่างมื้ออาหารก็เงียบเชียบไม่มีเสียงพูดคุย นี่ถือว่าเป็นปกตินะ ก็อีธานกินก็กินอย่างเดียวอะ โดยเฉพาะวันนี้ที่ดูอีธานจะกินเยอะผิดปกติ
“คุณหิวมากเลยเหรอ” คิ้วขมวดเป็นปมแป็บ อีธานเนี่ยนะปล่อยให้ตัวเองหิวได้ขนาดนี้ อ๋อใช่ อีธานบอกหิวแต่กินข้าวไม่ลง
“ก็...เครียดๆ เลยกินอะไรไม่ลง”
“อาการหนักนะ” ภูริแซวยิ้มๆ มันดูน่าหมั่นเขี้ยวในสายตาอีธาน
“ใครจะเหมือนคุณล่ะ ทำงานสบายใจเฉิบเลย” พูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้นี่คือน้อยใจ หวาย คนตัวโตน้อยใจได้ด้วยเหรอ เอ๊ะ ความน้อยใจไม่เกี่ยวกับขนาดร่างกายนี่นะ
“ผมต่างกับคุณมากๆ ตรงนี้ ตรงความยึดติดไง” ภูริเท้าคางมองหน้าอีธาน ฝ่ายนั้นเพิ่งจะอิ่ม กระดกน้ำทีนี่หมดแก้วเลยทีเดียว
“ใช่ มุมนั้นของคุณมันก็น่าอิจฉาดีนะ”
“ไม่ดีหรอก ไม่ยึดติดกับอะไรเลยมันก็ดูลอยๆ ไปหน่อยอะ ผมถ้าไม่มีคำว่าแม่กับน้อง ก็ไม่รู้ว่าอยู่ไปเพื่ออะไร” ร่างโปร่งดูสบายๆ กับสิ่งที่พูด ก็มันเป็นความจริงของชีวิตเขา
เขาไม่มีคนรัก ไม่มีอดีตที่เจ็บปวดอะไรให้เคียดแค้น ไม่มีแรงผลักดันอื่นที่จะทำให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้า นอกจากแม่กับน้องแล้ว ชีวิตนี้ของภูริก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมายนัก ต่อให้บอกว่าทำเพื่อความสุขตัวเอง เขาก็มองว่าความสุขมันอยู่ที่เดียวกับความทุกข์ มันปนๆ กันไป ถ้าต้องไร้แก่นสารจริงๆ นี่น่าตลกเลยนะ
“ยึดติดเกินไปแบบผมก็ไม่ดีเหมือนกันแหละ”
“แหงล่ะ แบบนั้นทุกข์กว่าผมอีก” อีธานพยักหน้าเห็นด้วย
ภูริให้อีธานไปนอนพักผ่อนต่อซะ ส่วนเขาก็เอาถาดอาหารพวกนี้ไปวางไว้ข้างหน้าบังกะโลก่อนจะเดินกลับเข้ามา ไอ้คนที่เขาให้นอนก็ไม่ยอมนอนหรอก รู้ด้วยว่าทำไม อีธานเคยพูดว่าถ้ากินอิ่มแล้วนอนเลยมันจะเป็นกรดไหลย้อนได้ง่าย ที่สำคัญมันจะทำให้เกิดพุง แต่ไปเดินเล่นก็จะไม่ดีอีก ต้องนั่งเฉยๆ นั่งให้ร่างกายมันย่อยอาหารสักพักค่อยนอนเล่นอะไรประมาณนั้น
แต่นี่ก็ไม่รู้ว่าอีธานนั่งมองหน้าเขาแบบนี้มันจะทำให้อาหารย่อยเร็วขึ้นตรงไหน? แล้วไง อีธานทำประจำอยู่แล้วอะนะ นั่งมองอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน มองมันเข้าไป มองจนแบบ...นับได้หมดแล้วมั้งว่าหน้าเขาเนี่ยมันมีรูขุมขนกี่จุดน่ะ
ก่อนจะไปนั่งย่อยกับอีธานบนเตียง ภูริคนนี้ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้างเถอะ ใส่แต่ชุดทำงานตั้งแต่ตื่นนอน สงสารตัวเองจริงๆ ตื่นแต่เช้างานการก็ไม่ได้ทำ เพื่อ? ไม่รู้ สถานการณ์มันเป็นแบบนี้ก็ต้องไหลไปตามน้ำนี่แหละ
เขาเลือกชุดนอนที่ชอบในการใส่เล่นอยู่ในห้องแคบๆ กับอีธาน ถ้าเป็นเพื่อนเขาอยู่ไม่กล้าใส่หรอกนะ อายชุดอะบอกตามตรง นี่เป็นอีธานไง เห็นบ่อยจนไม่รู้จะเอาอะไรไปอาย เออ จะว่าไปอีธานซื้อชุดนอนให้เขาด้วย เขาไม่ใส่ แบบว่า...เห็นแล้วราคาแล้วอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึก
“กอดหน่อย” เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินกางแขนเข้าไปหา อีธานอ้าแขนรอรับอัตโนมัติโดยไม่ต้องย้ำ
“คุณนอนได้ยังไง คนขี้กลัวแบบคุณเนี่ยไม่น่านอนห้องแบบนี้หลับเลยนะ” กอดธรรมดาก็ดูไม่ใช่สไตล์ของคู่นี้ ภูริค่อมตักอีธานเพื่อกอดกันนี่แหละ
“ผมเช่าเตียงกับกุ๊กกู๋ไง ก็เลยนอนได้ เออ เมื่อคืนผมนึกว่าคุณเป็นผีมานอนด้วยแหละ ฮ่าๆ ผีอะไรกลิ่นตัวคุ้นๆ” เอาคางวางบนไหล่อีธานแล้วมองลายของผ้าห่มข้างหลังอีธาน
“เช่าเตียงกับผีเนี่ยนะ? ได้เหรอ ผมล่ะแปลกใจกับตรรกะของคุณจัง ถ้าผมเป็นผีแล้วหวงที่มากๆ เงินเท่าไหร่ก็เอามาเช่าที่จากผมไม่ได้หรอก เพราะของที่ผมรัก...ผมจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับมันเด็ดขาด” พูดอย่างเดียวอย่าเอาปากมาใกล้เดะ! อื้อหือ...อื้อหือ...ปากเฉี่ยวคอแบบนี้
“เหมือนที่คุณไม่อยากให้ผมยุ่งกับใคร แล้วก็ไม่อยากให้ใคจรมายุ่งกับผมใช่มะ” อย่าแปลกใจถ้าเสียงจะสั่นแบบนี้ อีธานผู้ปลุกความหวิวในตัวภูริ
“คิดว่าไง...”
“คิดว่าคุณปากไม่เคยตรงกับใจเลย” แล้วภูริก็เป็นฝ่ายจูบปากอีธาน
แค่นั้นเหรอ โอ้ไม่ มันมากกว่านั้นอยู่แล้ว และนี่คือของหวานหลังอาหารเช้า อีธานโดนภูริออกแรงดันให้นอนราบลงไปกับเตียงทั้งที่ขาทั้งสองข้างยังติดพื้นห้อง ลิ้นสีชมพูดูซุกซนของภูริกำลังรุกรานกลีบปากของอีธานด้วยความสนุก รู้ไหมสนุกตรงไหน สนุกที่เลียตรงปาก เสียวตรงอื่นไง
นี่เขากำลังทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องโกรธเคืองกันใช่ไหม จะโดนหาว่าใจง่ายหรือเปล่า อีธานง้อแป็บเดียวเองนะ แค่นิดเดียวก็ไหลไปกับเขา ขึ้นค่อมเขา เปลือยกายให้เขา หึ เจอหน้ากันครั้งแรกยังทำลิฟต์สะเทือน นี่แค่มีปากเสียงกันนิดหน่อย เตียงจะสะเทือนบ้างก็ไม่เห็นแปลก
ที่สำคัญ...ความสัมพันธ์นี้มันอาจเปลี่ยนอีกครั้งเมื่อถึงวันจันทร์ก็ได้
….100%….
คิดว่า…บทสรุปในตอนหน้าจะเป็นอย่างไรคะ?
ถามสั้นๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ^^
-
มาแล้ววววววว
:pig4:
-
คร่ิอมไว้ก่อนเลยจ้า
-
:katai2-1:
รักกันดีๆ
-
:hao7:อ๊ากกกกกกกกกกกก
ในที่สุดก้ได้ง้อกันซักที
-
โอ้ยๆๆๆๆ อย่าเพิ่งจบบบบบบบบบ
-
……
ถามถึงบทสรุปในตอนหน้าว่าจะเป็นอย่างไร.
นั่นนนนนดิ. เอาไงดีนะภูริ เอาไงดีอีธาน
ไม่อาวววว เราไม่คิด. เราเป็นนักอ่านที่ดี ไหลไปตามคนเขียนดีกว่า 555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่เราชอบแนวคิดของภูริมากเลยนะ. หลายๆประโยคอ่านแล้วอ่านอีก
อ่านเพื่อมาใช้เป็นวิธีคิดให้กับชีวิตเหมือนกัน
แบบให้เข้าใจเรื่องราวและยอมรับสิ่งที่เกิดอย่างมีสติ ไม่โวยวายเศร้ารันทด
“การก้าวข้ามผ่านปัญหาที่ดีที่สุดคือการยอมรับปัญหาที่เกิดขึ้น“
:a2: :a9: :a2: :a9: :a2: :a9: :a2: :a9:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
…
-
:pig4: :pig4:
-
ปรับความเข้าใจกันแล้ว มันต้องดีขึ้นดิ
-
ภูริคิดได้ดี คิดได้ไว พอจับทางได้ ก็เริ่มวางได้
ไม่ง่ายที่จะผ่านไป เพราะใจไปแล้ว แต่ถ้าไปต่อไม่ได้
ก็ไม่ฝืน ไม่ยื้อ ให้เจ็บไปกว่าเดิม แบบนั้นจะยิ่งยากไปอีก
แล้วไม่ผิดเลยที่ภูริยอมอ่อนให้อีธาน เพราะภูริเข้าใจ
แต่ดูที่เปรียบสิ ไม่บาลานซ์เลยนะ เหมือนที่ภูริกลัวกุ๊กกู๋ 5555
อีธานกว่าจะยอมรับนะ ขาดไปแล้ว ถึงจะรู้ตัว
ใจน่ะรู้สึก แต่ความกลัวมีมากกว่า และหลอนอยู่ตลอด
พอได้เห็นได้เจอ ได้กลิ่น ถึงกับนอนหลับสนิท ไม่สะท้านเสียง
ยอมพูด ยอมบอกแล้วนะ แล้วดูความคิดภูริสิ
แค่อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้ว มักน้อยจริงๆ
เอิ่มมมม ภูริคะ ห่างหายไปแค่วันสองวัน ถึงขั้นขึ้นคร่อมเลยหรอ
-
o13
-
ชอบความคิดภูริจัง
อีธานที่ว่าแน่ยังแพ้ราบคาบเลย อิอิ
-
รออออ
-
คืนดีง่ายๆแบบนี้แหละคนอ่านจะได้ฟินต่อ อิอิ
-
ชอบความคิดภูริ ชีวิตจะไปคิดไรมาก มีความสุขก็พอ
อีธาน โถ พ่อ จะร้องไห้เลย รักเขามากก็ดูแลเขาดีๆ นะ
เรื่องสั่งอาหารน่ารักมาก สั่งที่อีกคนชอบ
ขอบคุณค่ะ
-
ว๊าวววว เมื่ออีธานเลิกปากแข็ง ชัดเจนให้ได้ตลอดนะคุณ
-
ชอบจังอัพบ่อยมากกกก
ไม่มาม่านะ ชอบแนวคิดของนายเอกดี
-
ดีกันแล้ววววว............เตียงสะเทือน :laugh: :laugh:
แต่จะมีมาม่าตามมาอีกหรอ :เฮ้อ:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้ผ่านความกลัวในใจไปให้ได้นะอีธาน :L1:
-
ดีแล้วภูริ เขามาง้อ แถมยอมรับหมดเปลือก
ถ้ายังไม่เป็นแบบนี้ก็จะผิดความเป็นภูริไปหน่อย
แบบนี้แหล่ะความภูริยังอยู่ครบ แต่ความอีธานละมุนขึ้นโข
พรุ่งนี้แจกันนะคะคนเขียน
-
เข้าใจที่ภูริจะยอมดีด้วยง่ายๆ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ...
ตะคริวมันเป็นที่หัวใจได้ด้วยหรอคะคุณภูริ!... 0_0 ...
-
:pig4: :pig4:
-
ถ้ายาได้ผลคงสนุกขึ้นน่าดู :hao7:
-
ทุ่มเทมาก ในที่สุดก็อ่านถึงบทสุดท้าย ชอบภูริ เดินทางสายกลาง แต่ตอนบทร้าย นี่ร้ายสุดๆ เห็นคอมเม้น แล้ว ยาวๆ เกือบเท่าตอนนิยาย
-
ทำไมถึงยังเลือกที่จะใช้ยากันอีก -*- อันนี้ไม่เข้าใจจริงๆนะ คือภูริ รู้แล้วล่ะว่ารัก อีธานก็น่าจะรู้ใจตัวเองแล้วเหมือนกันเล่นตามมาถึงขนาดนี้ กระวนกระวายใจได้มากขนาดนี้ แต่ทำไมยังเลือกที่จะใช้ยา
บางทีการยอมรับแล้วทำตามสัญชาตญาณของตัวเองก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดีนะ ถ้าบอกว่าอีธานยึดติด อีธานก็ไม่ควรมาง้อภูริอ่ะ
-
:katai2-1: บทสรุปไม่อยากรู้ อยากรู้แค่จะท้องเมื่อไร :m20: พอๆ นอกประเด็นแระ ใจหายเลยจะจบแล้วหรือค่ะ :mew4:
:L1: :pig4: :L1:
-
หนูภู ผู้คิดบวก
-
ไรท์ เรารีเฟรซ รัวๆเรยอ่าาา.. :katai4: :katai4:
-
ถ้าภูริหายจริง ๆ ความสัมพันธ์ทั้งสองจะแยกจากกันเหรอ
-
หัวใจจะวาย กลัวจะงอนจนไม่ยอมคืนดี
แต่เราชอบภูริ ตรงที่ เป็นคนมีเหตุผลนะ
เรื่องที่แก้ไม่ได้ก็คือไม่ได้ คิดมากไปก็ไม่ช่วยอะไร ทำส่วนที่ต้องทำให้ดีก่อนดีกว่า
ขอบคุณ คุณคนเขียนด้วยค่ะ เรื่องนี้สนุกมาก ติดหนึบหนับ
-
:pig4:
-
นี่อยากเห็นอีธานร้องไห้เลยนะเนี่ย 5555555
เค้าก็ง้อกันน่ารักดีนะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
อย่างน้อยอีธานก็สามารถยอมรับความสุขนั้นได้
-
ไม่คิดว่าอีธานจะร้องไห้ :hao7:
-
ภูริลูกกกก :hao7:
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว :katai2-1:
-
จบที่เตียงคือที่สุด :z2: เคลียได้ไวเลยแบบนี้
-
>….ตอนที่ 45 TheEnd [100%]….<
ทุกคนคงกำลังคิดว่ามันจบแล้ว ทั้งคู่แฮปปี้แอนด์ดิ้งเรียบร้อย หวานสวีทวี้ดวิ้วอยู่ที่ภูเก็ตแบบลืมวันลืมคืน โอ้ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส อะไรทำนองนั้น แต่รู้อะไรไหม...ทุกคนคิดผิด
ไปทำงานไม่ได้เที่ยวเฟ้ย!
เกรี้ยวกราดไปอีก ก็มันจริง หลังจากมีความสุขกับอีธานไปกี่รอบไม่ได้นับ ตอนเย็นต้องไปงานเลี้ยง อีกวันก็มีงานเดินทางตลอด อีธานนี่ตรงกลับมาเคลียร์งานที่ค้างของตัวเอง เจอกันอีกทีก็ตอนเย็นวันอาทิตย์
ความรู้สึกตรงกันแล้วยังไม่จบอีกเหรอ?
ใช่ เพราะยังมีอันหนึ่งที่ไม่ตรงกัน นั่นคือเป้าหมาย อีธานยังคงมีเป้าหมายในการรับยาอยู่ดี แต่ครั้งนี้เขาเชื่อในความรู้สึกของตัวเองอย่างหนึ่งว่า เขาจะไม่ปล่อยมือจากภูริ เขากำลังปรึกษากับทีมวิจัยในเรื่องการทำให้ภูริกลับมาเป็นเบต้าอย่างเคย นี่แหละ เหตุผลของการมาทำงานในวันหยุดของอีธาน
การประชุมอย่างเคร่งเครียดกับทีมวิจัยได้ผลมาว่า อย่างไรก็ต้องให้ภูริรับยานี่ก่อน มีความเป็นไปได้สูงว่าที่ภูริมีฮอร์โมนโอเมก้าเพราะสารเคมีในตัวของทั้งคู่สปาร์กกัน ดังนั้น ถ้ารับยาแก้ตัวนี้เรียบร้อย ภูริอาจไม่มีฮอร์โอเมก้าอีก นั่นเป็นคำวินิจฉัยของคราม และคนอื่นในทีมก็ไม่แน่ใจกับมันเท่าไหร่ พวกเขารู้อะไรเกี่ยวกับร่างกายของภูริน้อยมาก ครามยกเรื่องที่ภูริมีอาการฮีตกับอีธานแค่คนเดียว ถึงฟีโรโมนจะควบคุมไม่ได้เป็นเหตุให้ต้องกินยา แต่ถ้าภูริเป็นโอเมก้าตามปกติเขาคงฮีตใส่อัลฟ่าคนอื่นได้
แต่คิดอีกแง่ว่าจะกินยาแก้คู่แท้หรือทำให้ภูริกลายเป็นเบต้าเหมือนเดิมนั้น มีส่วนหนึ่งที่ตรงกันคือ ฟีโรโมนเฉพาะของโอเมก้าจะหายไป แล้วที่เหลือมันจะกลายเป็นความรู้สึกส่วนตัวของอีธานล้วนๆ อีธานจึงตัดสินจะใช้ทางนี้ก่อน ถ้าได้ผลยังไงก็จะเริ่มวิจัยต่อจากนั้นทันที
เขาเป็นคนกำหนดเป้าหมายไว้ชัดเจน แน่นอนว่าเมื่อตัดสินแล้วว่าจะไม่ปล่อยมือจากภูริ...เขาก็จะทำตามนั้น และจะทำทุกทางเพื่อรักษาคนคนนี้เอาไว้ข้างกาย ต่อให้คนคนนี้เป็นอะไรก็ตาม จะกลายพันธุ์ จะมีความเป็นโอเมก้าหรือเบต้าก็ช่างมัน
ขอแค่เป็นภูริ!
พวกเขาเตรียมแผนสำรองไว้ไม่ต่ำกว่าสามแผนหลังจากเริ่มรับยาแก้คู่แท้ในวันจันทร์ อีธานยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับภูริเพราะว่าในช่วงเวลากลางวันนั้นภูริมีงานตลอด รอจนกระทั่งเย็นวันอาทิตย์ เขาไปรับภูริที่สนามบิน พาไปกินอาหารค่ำในร้านที่ภูริชื่นชอบ
กะว่ากลับมาถึงห้องแล้วจะคุยเรื่องนี้กับภูริให้เรียบร้อย ปรากฏว่าเมียเอ๋อของเขานั้นฮีตขึ้นมา ทำไงล่ะ จัดสิรออะไร ไม่มีใครมาตัดริบบิ้นนะบอกเลย แล้วเป็นการจัดหนักที่เสร็จสิ้นเมื่อต่างคนต่างหลับไป
ภูริไม่ได้ฮีต...ภูริแค่อยากเก็บเกี่ยวความสุขเท่านั้น
หลังอีธานหลับไป ภูริก็ตื่นขึ้นมานอนมองหน้าอีธานอยู่แบบนั้นแหละ เขารู้ อีธานให้เขาไว้ใจ แต่ก็ไม่รู้สิ เขาทำใจเอาไว้แล้วว่าหลังกินยาเสร็จต่างคนก็ต่างเดินไปคนละทาง ถ้ากินยาแล้วอีธานไม่ได้กลายเป็นคู่ของเขาด้วยฮอร์โมนอีก อีธานก็คงไม่มีท่าทีอย่างที่เคยแสดงออกมาหรอก
แต่ภูริรู้สึกโอเคนะ เขาเองก็ไม่แน่ว่ากินยาแล้วจะยังรู้สึกอะไรกับอีธานไหม เพราะถ้ามันเป็นอย่างที่อีธานเคยๆ พูดไว้ว่าระหว่างเขามันเป็นแบบนี้เพราะฮอร์โมนเท่านั้น พอเขาไม่ได้กลิ่นอีธาน ไม่ฮีตใส่ คงไม่รู้สึกอะไรแล้วล่ะ
เมื่อไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดในวันพรุ่งนี้ ภูริก็เลยอยากใช้เวลาร่วมกับอีธานต่ออีกสักหน่อย คำว่าไว้ใจเนี่ยอาจหมายถึงเขาจะไม่มีอันตรายก็ได้ถูกไหม อ้อใช่ ภูริวางแผนเอาไว้แล้วด้วยว่า ถ้ากินยาแล้วไม่รู้สึกอะไรกับอีธานจริงเขาจะใช้ชีวิตแบบไหนต่อ
โอ้โห ดูยิ่งใหญ่ไหม เห่อๆ ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตตามเดิม ระหว่างที่ทำงานอยู่ภูเก็ตวันอาทิตย์ เขาก็จินตนาการตลอดว่าจะใช้ชีวิตยังไงพอไม่มีอีธานแล้ว ไม่ใช่การวางแผนนะ เป็นการจำลองสถานการณ์ในหัวเท่านั้นเอง
ช่วงเวลาในค่ำคืนผ่านไปไวกว่าที่คาด เผลอแป็บเดียวก็เช้าแล้ว ภูริลุกไปอาบน้ำทั้งที่ปวดเอวไปหมด เคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว แต่ก็ฝืนเดินไปอาบน้ำอาบท่า พอเดินออกมาก็เจออีธานนั่งหัวฟูอยู่บนเตียงนอน
“คุณมันตื่นไวไปแล้วนะ” พูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนต่อ ไม่นะไม่ อย่าทำอย่างน้านสิท่าน!
“ลุกเลยคุณ ไปอาบน้ำเดี๋ยวสาย”
“ไปก็เข้าแล็บเลย สายหน่อยไม่เสียหายหรอก” อีกและ แหงสิ ตัวเองสายไม่โดนหักเงินนี่หว่า
“ผมก็ไปสแกนบัตรก่อนอะคุณ ลุกเลยไวๆ” เดินไปตีเท้าให้หนึ่งที นี่แหนะ! ลุกยากลุกเย็นจริงเว้ย
กิจวัตรประจำวันเหมือนทุกวัน ไม่ให้เหมือนได้ไงก็อีธานทำอะไรช้าอยู่ทุกวันอะ หลับรอก็แล้ว เอายามานวดสะโพกก็แล้ว นั่นยังจัดทรงผมไม่เสร็จเลยพ่อคุณ โอ้ย นี่ไปทำงานไม่ได้ไปเดินแบบนะเฮ้ย
“คุณ เรื่องยาน่ะ เดี๋ยวพอกิน...”
“ผมโคตรปวดเอวเลยอะ ทำไงดี ทายาแล้วไม่หาย” ภูริพูดแทรกอีธานที่กำลังจะคุยเรื่องสำคัญ มันก็ไม่แปลกที่ภูริจะทำแบบนี้ แต่ที่มันไม่ปกติคือภูริไม่เคยแทรกเรื่องสำคัญ
ก็ไม่อยากฟังอะ...ไม่อยากเครียดเข้าใจไหม
“เดี๋ยวแวะซื้อพลาสเตอร์แก้ปวดก่อนเข้าแล็บแล้วกัน แล้วก็พอกินยา...”
“มันช่วยได้เหรอ ผมไม่เคยใช้แฮะ” ภูริยังแทรกขึ้นมาไม่ยอมให้อีธานพูด คราวนี้ร่างสูงหันมามองแต่ภูริคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปข้างนอกเรียบร้อย
หลังจากขัดจังหวะในการพูดเรื่องสำคัญของอีธานไปสองรอบ อีธานก็ไม่ได้พูดขึ้นมาอีก กะว่าเดี๋ยวไปถึงที่แล็บแล้วก็ค่อยคุยกันทีเดียวก็ได้ แม้จะไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าภูริเป็นอะไรก็เถอะ ท่าทางร่างโปร่งยังเป็นปกติดีสุดๆ บ่นเรื่องไปเข้างานสายเหมือนบ่นอยู่คนเดียวข้างกายเขาไปตลอดทาง
วิธีที่ทำให้ภูริหยุดพล่ามได้คืออย่าไปถึงที่บริษัทสาย ที่สำคัญ อย่าลืมกาแฟที่ภูริชอบ ทันทีที่ภูริสแกนบัตรเข้างานเสร็จแล้วทั้งคู่จึงเดินไปยังห้องแล็บ ไม่ใช่ชั้นใต้ดิน แต่เป็นอีกอาคารที่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ครบครัน
เดาซิ…ตอนนี้ไอ้ภูคนนี้คิดอะไรอยู่ อะ เดาพอล่ะ เฉลยเลยแล้วกัน ภูริคนนี้กำลังรู้สึกว่าที่นี่แม่งเหมือนโรงพยาบาลร้างจังเว้ย เขามีโอกาสเข้ามาที่นี่ไม่บ่อยนัก แต่ล่ะครั้งก็ไม่ได้มาคนเดียว เกี่ยวเพื่อนร่วมงานมาด้วย ที่นี่ต่างจากแล็บใต้ดินตรงที่มันมีห้องของสัตว์ทดลอง ส่วนแล็บใต้ดินนั่นเป็นส่วนของการวิจัยยาและที่อาศัยหลักของทีมวิจัยหัวกะทิเพียงไม่กี่คน
ภูริเงียบผิดปกติ ดูเหมือนจะสนใจที่นี่แต่ก็ไม่ใช่แบบนั้น เขาเดินเคียงข้างไปกับอีธาน ปล่อยให้ร่างสูงโอบเอวไปตามทางเดินที่สะอาดสะอ้าน ดูอย่างกับว่าแม้แต่ไรฝุ่นก็ไม่อยากมาอาศัยที่นี่อยู่ น่าสงสาร เคมีมันเยอะล่ะสิใช่ไหม
เดินไปลุ้นไป เมื่อไหร่มันจะถึงห้องวิจัยอะไรนั่นสักทีก็ไม่รู้ ภูริตื่นเต้นไม่ต่างกับอีธาน แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต้นที่ต่างกัน เพราะเขาอยากให้ทำให้เรื่องมันจบๆ ไปเสียที จะเอายังไงต่อค่อยว่ากัน แต่อีกใจแม่งก็...ไม่กินยาบ้านี่ได้ปะวะ
อึดใจต่อมาก็ถึงห้องแล็บ สะอาดยิ่งกว่าสะอาด ภูริรู้สึกว่าตัวเองควรถอดรองเท้าก่อนเดินเข้าไป ทีมวิจัยอยู่ในห้องนั้นสามคน มีหนึ่งคนที่ภูริเคยเห็นหน้าแต่ไม่รู้จัก อีกคนที่รู้แน่ๆ คืออลัน นี่คือการรวมตัวผู้มีอิทธิพลหรืออย่างไร อัลฟ่าแน่นห้องขนาดนี้ ถามไอ้ภูคนนี้สักนิดจะได้ไหม?
“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ” ครามเอ่ยเมื่อภูริกับอีธานเข้ามาด้านใน ข้างหลังเขาเป็นโต๊ะที่มียาวางอยู่สองหลอดคู่กัน เนื้อในสีขาวในปนชมพูอ่อน ซึ่งนั่นก็คือสาระสำคัญของวันนี้
ทุกคนเครียดมาก ดูตึงๆ กันไปหมด แถมบรรยากาศก็เป็นจริงเป็นจังเกินกว่าจะให้ความรู้สึกผ่อนคลาย แม้แต่ภูริ...ใช่ภูริก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ก็ดูยาในหลอดนั่นดิเฮ้ย! ถึงอยู่ข้างหลังครามแต่ตาไวไง เห็นชัดเลยว่ายาในหลอดนั่นใหญ่ขนาดไหน นี่อย่าบอกว่าฉีดรวดเดียวเข้าร่างกายกันยี่สิบซีซีเลย
ตอนแรกทำใจได้ล่ะ ตอนนี้จะทำใจไม่ได้ก็เพราะยาแม่งเยอะเกินไปเนี่ย เดานะว่าต้องฉีดเข้าเส้นเลือดใหญ่ตรงข้อพับแขน ไม่ก็ใช้วิธีเบาๆ อย่างการฉีดใส่ถุงน้ำเกลือแล้วก็ให้น้ำเกลือเขากับอีธานในห้องนี้
“ในร่างกายของอัลฟ่าและโอเมก้ามีฮอร์โมนสำคัญตัวหนึ่ง ผมเรียกให้เข้าใจง่ายๆ ว่าฮอร์โมนเอนะครับ ซึ่งถ้าในร่างกายของอัลฟ่ามีเอ ในโอเมก้าจะมีบี เมื่อเจอคู่ที่ใช่มันจะทำการปฏิสัมพันธ์กันโดยอัตโนมัติ ยาแก้คู่แท้นี้จะทำการปรับเปลี่ยนฮอร์โมนตัวที่ว่านี้ ทำให้ส่วนที่เข้ากันได้นั้นเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย แต่ถึงแม้จะเล็กในระดับโมเลกุล แต่นั่นมากพอสำหรับคู่แท้นะครับ” อะไร...ใครเข้าใจมั้ง นี่เป็นเซลล์ขายยาแต่ไม่เข้าใจครับผม
“แต่ก่อนจะเข้าการรับยา ผมอยากแจ้งให้คุณทราบถึงความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้นกับตัวคุณเอง ด้วยความที่คุณไม่ใช่โอเมก้ามาตั้งแต่กำเนิด อีกทั้งมีพันธุกรรมที่ดื้อต่อตัวยา และที่สำคัญคืออาจจะมีการแพ้ยาแทรกซ้อน ดังนั้นยาตัวนี้อาจเปลี่ยนฟีโรโมนของคุณได้หรือไม่ได้ก็ได้เช่นกัน หรือแม้แต่อาจจะทำให้คุณมีอาการแย่ลง” อันนี้พอรู้แล้ว แอบฟังไปวันนั้นยังจำได้ดีอยู่ การเป็นภูริมันยุ่งยากแบบนี้แหละ
“ไม่ต้องห่วงนะ ผมเตรียมแผนสำรองเอาไว้หมดแล้ว เราจะไม่ทำให้คุณได้รับอันตราย” อีธานดึงร่างภูริเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น ทว่าภูริกลับไม่ยอมขยับเข้าไป
ไม่รู้จะต้องพล่ามเกี่ยวกับความรู้สึกยังไงเหมือนกัน ยอมรับความจริงได้ แต่ก่อนจะยอมรับได้ขอป็อดได้นิดหนึ่งได้ไหมอะ แบบว่า...อยากขี้ขลาดตาขาวกับเขาบ้างอะ ยานั่นถ้ามองอีกแง่มันก็คือยาพิษสำหรับเขาเหมือนกัน
“หลังจากรับยาแล้วพวกเราจะทำให้คุณกลับมาเป็นเบต้าให้ได้นะ” ภูริได้ยินอีธานบอกแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้หันไปมองหรือให้ความสนใจกับคนข้างกาย
มีคำพูดอีกมากมายก่ายกอง ไม่ว่าจะเป็นการรับผิดชอบของทางบริษัทที่ทำให้เขาได้รับผลกระทบจากสารเคมีรั่วในวันนั้น ภูริฟังมันเข้าหูทะลุหู เขาไม่คิดจะทำความเข้าใจอะไร และท่าทีที่เปลี่ยนของเขาก็ชัดเจน
ภูรินิ่งผิดปกติ
อีธานสังเกตเห็นมัน และเขากำลังหาจังหวะถาม ทว่าครามเองก็ต้องจัดการเตรียมภูริให้พร้อมสำหรับการรับยา อีธานมองร่างโปร่งถูกนำขึ้นเตียงนอน ตรวจเช็กร่างกายทั้งความดัน อัตราการเต้นของหัวใจหรือแม้แต่อุณหภูมิร่างกาย ซึ่งเขาเองก็ได้รับการตรวจจากทีมวิจัยอีกคนเช่นกัน
เตียงนอนรับยาของทั้งคู่อยู่ติดกัน อีธานมองไปทางภูริ เฝ้ามองร่างโปร่งนอนหลับตาไม่สนใจสิ่งใดเลย บางอย่างในตัวกำลังเตือนเขา บอกกับเขาว่าตอนนี้ภูริไม่โอเคกับอะไรก็ตาม เขาควรทำอย่างไร...
ยาถูกฉีดเข้าไปในถุงน้ำเกลือเรียบร้อย มันจะค่อยๆ ผสมปนเปกันจนกลายเป็นเนื้อเดียวและซึมซาบผ่านเข็มสู่เส้นเลือดใหญ่ ทีมวิจัยทั้งสามอยู่ดูความเรียบร้อยครู่หนึ่ง จากนั้นขอตัวออกไปรอข้างนอกและเตรียมการอะไรอีกหลายอย่าง พวกเขาจะกลับเข้ามาดูอาการทุกสิบนาที
ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว...มีแค่ภูริกับอีธาน
“คุณโอเคไหม คุณเป็นอะไรหรือเปล่าภูริ” อีธานถามทั้งที่นอนรับยาอยู่ข้างเตียง
“...” ภูริไม่ตอบ
“นี่คุณ อย่าบอกนะว่าหลับตอนนี้ เฮ้ คุยกับผมก่อนได้ไหม...คุณเป็นอะไรไป” อีธานยังคงส่งเสียงเรียก
“...” ภูริเงียบงัน แค่ยกแขนสั่นๆ ของตัวเองขึ้นมาวางเอาไว้บนอก
แผ่นอกของภูริสั่นด้วยจังหวะแปลกๆ ไม่ใช่การหายใจ แต่มันเป็นอย่างอื่นที่อีธานก็ไม่แน่ใจว่าคืออะไร เขาตัดสินใจลุกแล้วเดินไปทางเตียงของภูริ เสาแขวนน้ำเกลือบรรจุยาแก้ถูกลากมาด้วยกัน
“คุณ...” อีธานวางมือลงไปบนหน้าอก ภูริคว้ามือนั้นเอาไว้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
“มีอะไรให้บอกผม จำได้ไหม…ผมบอกคุณอยู่ตลอด ถ้าคุณไม่พูด คุณไม่บอก ผมจะเข้าใจคุณยังไง นี่คุณภูริ…คุณได้ยินผม ตอบผมสิ” ตอนนี้อีธานใจไม่ดีแล้ว เขาควรเรียกใครสักคนมาดูอาการภูริหรือเปล่า
“บอกได้เหรอ” แต่ก่อนจะไปเรียก ภูริก็ตอบกลับ
“ได้สิ มีอะไรคุณต้องพูดสิ”
“บอกไปแล้วเปลี่ยนอะไรได้ไหม” อีธานไม่เข้าใจ
“หมายถึงอะไร?”
“อีธาน...ผม...” ยอมเขามาถึงตรงนี้ ทำไมถึงเพิ่งมายึกๆ ยักๆ มึงมันบ้าจริงๆ ภูริ
ภูริลืมตาขึ้นช้าๆ เขามองหน้าอีธาน สบตาอันวิตกกังวลของอีธานก่อนจะค่อยๆ ยิ้ม ที่ผ่านมายอมเขาตลอดเนอะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลการทำงาน หรือเหตุผลจากความเข้าใจในตัวอีกฝ่าย การที่เขาต้องมานอนรับยาแก้คู่แท้อยู่ตรงนี้ก็เพราะเข้าใจอีธาน
แต่...
“อย่าทำแบบนี้ภูริ ผมขอ...มีอะไรก็พูดกันตรงๆ หรือคุณไม่สบายตรงไหน รับยาแล้วมันทำให้คุณเจ็บปวดเหรอ” อีธานเป็นห่วงกลัวภูริจะแพ้ยาขึ้นมา ภูริอ้าแขนออกเล็กน้อย เป็นสัญญาณบอกกับอีธานว่าให้กอดเขา ซึ่งอีธานก็ทำตามโดยไม่ถามอะไร
“ผมไม่รับยาได้ไหม...” เสียงภูริสั่นจนอีธานใจหาย เขาอยากจะมองหน้าภูริตอนนี้แต่ทำไม่ได้ เพราะภูริกอดเขาเอาไว้แน่น
“ไม่เปลี่ยนอะไรเลยได้หรือเปล่า เป็นแบบนี้...อยู่ไปแบบนี้ได้ไหมคุณ” จู่ๆ น้ำตามันก็ซึม
นี่...นี่เขามาป็อดอะไรเอาตอนนี้ ทำใจมาตั้งเท่าไหร่ ใช่...รู้แล้วทำไม เพราะรู้แล้วไงว่าอีธานรู้สึกอย่างไรกับเขา รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้สึกกับอีธาน ถ้ามันเป็นแบบนั้นทำไมต้องยอมรับสิ่งเหล่านี้อีก เขากลัว ถ้าเกิดว่ายามันได้ผลจริงล่ะ...ถ้าเกิดอีธานออกไปจากชีวิตเขาจริงๆ ล่ะ
“ฮึก...ผมไม่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรเลย” เสียงสะอื้นบาดใจคนได้ยิน
“ไม่อยากให้คุณออกไปจากชีวิตผม ผมไม่เอาอะไรก็ได้นะ...ไอ้ที่คุณบอกจะรับผิดชอบ ผมไม่เอาก็ได้ ขอแค่...อยู่กับผม” ถ้านี่จะกลายเป็นความยึดติดแรกของภูริ เขามายึดติดในสิ่งที่ไม่ควรเป็นอย่างมากเลย
ภูริรู้ว่าอีธานตามใจเขา ไม่ว่าจะขออะไรอีธานก็ให้ แต่นั่นเป็นสิ่งที่เล็กน้อยมากๆ เมื่อเทียบกับคำขอของเขาในตอนนี้ ความหวังมันริบหรี่ ทั้งที่รู้แล้วว่าอีธานรู้สึกยังไง แต่อีธานยังต้องการใช้ยา แค่นี้ก็เข้าใจได้หมดแล้ว แล้วทำไม...เขายังต้องเรียกร้องอีก
เรียกร้องครั้งสุดท้ายเหรอ?
แต่รู้อะไรไหม...อีธานให้ภูริได้ทุกอย่างนั่นแหละ!
ร่างสูงดึงดันออกจากอ้อมกอด ในชั่วขณะนั้นภูริรู้สึกเหมือนใจหายไปจากหน้าอกของตัวเอง อีธานก็คืออีธาน เป็นผู้ชายที่ยึดติดอยู่กับสิ่งที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้ ก็รู้อยู่แล้วอะนะ แต่นี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็เลยอยากจะพูดมันบ้างเท่านั้นเอง
แต่แล้วในวินาทีต่อมา เข็มน้ำเกลือก็ถูกถอดออก ภูริมองอีธานอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก ไม่ใช่แค่ของเขา แต่ตัวอีธานก็ถอดมันทิ้งเช่นกัน เขามองอีธาน ตั้งใจจะถามว่าทำอะไร ทว่าอีธานกลับสวมกอดเขาเอาไว้เสียก่อน
“ผมไม่เคยบอกว่าผมจะออกไปจากชีวิตคุณ ผมไม่เคยพูดเลย”
“แต่ก็ไม่อยากให้ผมเป็นแบบนี้ใช่ไหม เป็นแค่โอเมก้าปลอมๆ”
“ช่างมันเหอะ เป็นอะไรก็ได้...คุณจะเป็นอะไรก็ได้ แค่เป็นคุณพอแล้วภูริ”
“คุณเลือกมันเองนะ” ภูริเอ่ยเบาๆ
“อืม ผมเลือกเอง...” อีธานตอบกลับ ภูริดันอีธานขึ้นก่อนเคลื่อนเข้าจูบปาก
ภูริจูบปากอีธานแผ่วเบา ก่อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นอีธานจนรับรู้ได้ว่าร่างตัวเองโดนอีธานขึ้นมาคร่อมบนเตียง ทั้งคู่สบตากัน รอยยิ้มบางเกิดขึ้นบนหน้าของภูริก่อนที่ร่างโปร่งจะเป็นฝ่ายถอนริมฝีปาก ฝ่ามือข้างหนึ่งจิกทึ้งเส้นผมสีดำขลับเป็นมันเงาของร่างสูง ในขณะเดียวกันภูริก็จูบซับไปตามลำคอของอีธาน ค่อยๆ ไล้ริมฝีปากไปเรื่อยพร้อมดึงให้ร่างอีธานโน้มเข้ามาแนบชิด
ฟันคมๆ ของภูริค่อยๆ ฝังลงบนหลังลำคอหนา อีธานแปลกใจอยู่ไม่ใช่น้อย แต่เขาก็ปล่อยให้ภูริกัดตนเองราวกับอัลฟ่าที่กำลังผูกมัดโอเมก้าที่ตนรัก
แบบนี้มันผิดปกติไปหน่อยไหม เขาหรือเปล่าที่ต้องผูกมัดภูริ แต่นี่ภูริดันทำกับเขาเสียอย่างนั้น อีธานเผลอยิ้ม...ภูริก็คือภูริ สิ่งที่ร่างโปร่งในอ้อมแขนทำมันทำให้เขาแปลกใจได้เสมอเลย...
“คุณเป็นของผมแล้ว” ภูริกระซิบชิดใบหู
“หึ!” สิ้นเสียงหัวเราะขึ้นจมูก อีธานจับร่างชองภูริพลิกคว่ำทั้งที่ตนยังคร่อมอยู่
“เฮ้ยคุณ! อ้ะ…อื้อ…อีธาน” สองมือภูริโดนอีกธานตรึงเอาไว้ข้างศรีษะ เขาดิ้นไม่ได้ กระดิกตัวก็ไม่ได้ หลังคอของเขาจึงกลายเป็นเป้านิ่งให้กับอีธาน
นี่ไม่ใช่แค่งั่มผูกพันธะตามสไตล์อัลฟ่าหรอกนะ แต่นี่มันหมากัดชัดๆ เขาไม่ได้กัดอีธานแรงแบบนี้นะเว้ย แล้วทำไมกัดเขาไม่ถนอมเลย ภูริขยับตัวเบาๆ หวังจะให้อีธานคลายคมฟันลงบ้างแต่ก็ไม่
“จมเขี้ยวแล้วครับ” เสียงภูริสั่น
คือว่าแบบว่า…ถึงไม่สปาร์กเหมือนโอเมก้าทั่วไป แต่กัดจุดอ่อนไหวแบบนี้มันรู้สึกหวิวนะบอกเลย ไม่พอ อีธานยังเลียรอยกัดของตนเองก่อนจะงั่มลงไปอีก ได้ยินเสียงลมหายใจของเขาไหม มันสะท้อนหอบขนาดนี้นี่เห็นไหม!
“คุณก็เป็นของผมแล้ว” เสียงนั้นสั่นพร่าอยู่ข้างแก้ม ภูริหันมองแววตาสีฟ้าสดใสที่กำลังส่งยิ้มให้ เข้าใจไหม แววตาที่ยิ้ม ไม่ใช่ริมฝีปาก
“เป็นตั้งนานแล้ว” ภูริขยับเล็กน้อย ยื่นหน้าไปเพื่อจะจูบปากกับอีกธาน
เรียวลิ้นทั้งสองเกี่ยวพันกันไป สลับในปากภูริบ้าง ในปากอีธานบ้าง ไม่มีใครยอมน้อยหน้าใครเลยในเวลาอย่างนี้ โปรดดูสถานที่ นี่ห้องแล็บวิจัยยา มันไม่ใช่โรงแรมแม้จะมีเตียงนอน หลังจากดูสถานที่แล้ว กรุณาดูขนาดร่ากายอีธานหน่อย ภูรินอนเต็มเตียงแล้วยังมีอีธานคร่อมทับอีก
แลกลิ้นกันเมามันอยู่ครู่ใหญ่ อีธานละริมฝีปากออกแล้วกลับไปเลียรอยฟันบนหลังคอของภูริ มันดูจะถนอม แต่ก็มีแอบขบกัดเบาๆ ทำให้ภูริรู้สึกวูบวาบจนน้องน้อยตั้งชัน อีธานปล่อยมือข้างหนึ่งของภูริให้เป็นอิสระเพื่อจะใช้มือนี้โลมไล้ร่างกายของอีกฝ่ายได้
เสื้อเชิ้ตใส่ทำงานของภูริถูกอีธานปลดออกอย่างง่ายดาย เขาไม่ได้ถอดมัน แค่ล่นลงจนเห็นแผ่นหลังที่ไม่ได้ขาวจัดแต่ก็เนียนละเอียด อีธานพรมริมฝีปากตั้งแต่หลังคอลงไปตามกระดูกสันหลัง เล่นเอาร่างโปร่งเกร็งเฮือกจิกหมอนเกือบขาด เนื้อตัวสั่นเทา ไม่เว้นแม้แต่กล้ามเนื้อที่มีอย่างน้อยนิด
อีธานรู้ว่าส่วนไหนภูริจะรู้สึกมาก รู้สึกน้อย ที่แน่ๆ กระดูกสันหลังทำให้ภูริสะท้านหอบได้เสมอแม้ว่าจะไม่แตะต้องส่วนสำคัญกลางกาย ริมฝีปากอีธานลงต่ำมายังกลางเอว เขาใช้ฟันครูดเนื้อหนังนั้นเบาๆ แค่นั้นเสียงหอบหายใจของภูริก็ดังขึ้นมาพร้อมกับร่างกายเกร็งจนแทบจะแอ่นเข้าหาเขา
จังหวะขบเอวที่แสนอ่อนไหวของภูริชะงักลงเมื่อประตูห้องแล็บถูกเปิดออกเบาๆ คนเปิดคิดว่าอีธานกับภูริอาจจะนอนคุยกัน หรือหลับใหลอยู่ระหว่างรับยา แต่ภาพที่ได้เห็นนั้นคือแววตาของอีธานพุ่งตรงมาทางนี้ ครามนิ่งงันไปเสี้ยววิ จากนั้นเจ้าตัวก็ถอยออกไปและปิดประตูให้เรียบร้อย
ไม่มีใครขัดจังหวะแล้ว
สองมือของภูริถูกปล่อยให้เป็นอิสระพร้อมกับกางเกงถูกปลอดออก อย่าแปลกใจที่ก้นน้อยๆ นี่จะแดงเป็นรอยมือบ้างเพราะว่าเมื่อคืนเล่นกันหนักหน่วง คิดว่าจะอำลาไง จัดซะตอนนี้ยังปวดเอวไม่หาย
“อีธาน…” ก็อยากให้หยุดก่อน แบบว่า…ยังระบมหน่อยๆ
“สัญญาว่ารอบเดียวแล้วจะให้คุณพัก”
“โกหกแน่ อ้ะ…อื้อ!” อีธานจูบต่ำลงไปอีกแล้ว
ภูริทนไม่ไหว เขาเอาหน้าจุ่มหมอนโดยหวังว่ามันจะช่วยบรรเทาอาการเสียวซ่าน แต่ขอโทษที่หมอนไมใช่ยารักษา มันแก้ไม่ได้ถ้าอีธานไม่ยอมหยุดรุกรานเขาแบบนี้ ส่วนอีธานก็คงไม่หยุดจนกว่าจะถึงจุดหมายสูงสุดของกิจกรรมเข้าจังหวะ
ร่างกายใหญ่กลับมาทาบทับภูริเอาไว้อีกครั้งหลังทำตรงจุดสำคัญฉุ่มฉ่ำ เชื่อว่าข้างหน้าก็คงฉ่ำไม่ต่างจากข้างหลัง เขามอบจูบให้กับคนนอนหอบสะท้าน สอดมือประสานกับมืออีกฝ่ายขณะที่ค่อยๆ เป็นหนึ่งเดียวกันทีละน้อย
จังหวะสอดประสานนุ่มนวล ค่อยๆ เริ่มอย่างเชื่องช้าและไต่ระดับขึ้นทีละนิด ภูริบอบช้ำมาอยู่แล้ว ถ้าทำรุนแรงตามแต่ใจตนก็ยิ่งทำให้ภูริเจ็บปวดเข้าไปอีก รอบนี้ไม่ใช่การเอาเพื่อความมัน แต่มันเป็นการใช้ร่างกายถ่ายทอดความรู้สึกถึงอีกฝ่าย
ริมฝีปากคลอเคลียกันไม่ห่าง มอบจูบรสหวานฉ่ำให้กันและกันจนกระทั่งความต้องการของร่างกายปะทุออกมาจากส่วนกักเก็บ อีธานพลิกร่างภูริให้หันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ เหมือนจะทำเพื่อมองหน้า ทว่าจูบไม่ปล่อยแบบนี้มองหน้าไม่ชัดนะภูริอยากบอก
หลังจากนี้คงมีอะไรหลายอย่างต้องจัดการ โดยเฉพาะเอาเสื้อผ้ามาใส่และทำลายหลักฐานซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆ นับล้านล้านตัวบนเตียงนอน ภูริล่ะอยากจะขำ ทำอะไรโปรดนึกถึงสถานที่หน่อยก็ดีนะคู่เขาเนี่ย
ภูริมองไปยังยาข้างเตียง มันขยับออกไปจากตำแหน่งเดิมเล็กน้อยเพราะแรงส่งจากกายสู่กายนี่แหละ อืม…พอมองแล้วก็คิดขึ้นมา เขากับอีธานเปลี่ยนไปไม่น้อยเลยนะ ระหว่างคู่เขามีเป้าหมายไว้ที่ยาแก้นี่ แล้วพอได้มาจริงมันกลับดูไร้ค่าซะอย่างนั้น
ภูริผู้ไม่ยึดติดอะไรนอกจากครอบครัวคนนี้กล้าเอ่ยปากขอให้อีธานอยู่กับเขา ตอนนี้เปลี่ยนไปยึดติดอีธานซะอย่างนั้น ขณะเดียวกัน คนที่ยึดติดกับเป้าหมายและความตั้งใจของตัวเองเสมออย่างอีธาน ก็ยอมปล่อยวางสิ่งสำคัญเพื่อคนอย่างภูริ
จุดสำคัญของแต่ละคนเปลี่ยนแล้ว มันเปลี่ยนเพื่อให้เขาทั้งคู่เข้ากันได้ดียิ่งขึ้น คนหนึ่งยอมวาง อีกคนยอมยึดติด พวกเขาอาจจะเริ่มมาคนละฝั่งแต่ตอนนี้พวกเขาหาตรงกลางจนเจอ
ภูรินึกถึงตอนจบของนิยายที่น้องเล่าให้ฟังขณะแต่งตัว ตอนจบพวกนั้นจะต้องฟินตัวแตก ต้องแบบหวานหยดมดขึ้นโทรศัพท์ เคยอ่านที่น้องเอามาให้ด้วยนะ แบบว่า…เลี่ยนกว่านี้ก็คือการกินวิปครีมเพียวๆ แทนน้องสาวอะ
สำหรับเขาที่ไม่เคยคิดว่าจะมีนิยายรักน้ำเน่าเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่คิดถึงฉากจบแบบในนิยายที่เคยอ่านหรอก ยิ่งอีธานเอาดอกไม้มาคุกเข่าแล้วบอกว่าผมรักคุณนี่ ตัดทิ้งเหอะ อย่าให้อีธานทำอะไรแบบนั้น ไม่เหมาะโคตรของโคตรของโคตร
ชีวิตคนทั่วไป ตอนจบคือตอนที่เขาเคลียร์กันชัดเจน เข้าใจและแก้ปัญหาร่วมกัน และนี่…คือตอนจบ
ภูริเดินเข้าไปสวมกอดอีธานที่กำลังผูกเน็กไท เขาเงยหน้า มองดวงตาสีฟ้าคู่คมของอีธานก่อนจะยิ้มกว้างใส่
“อาทิตย์หน้าผมไปงานจับมือน้องๆ ไอดอลนะ”
เอ้า! ยิ้มกว้างๆ
กว้างกว่านี้ก็ปากฉีกแล้วครับทุกคน!!!
….TheEnd….
เราเริ่มเรื่องนี้ด้วยความแปลกประหลาด และคงไม่ผิด ถ้าเราจะจบอย่างแปลกประหลาด ฮาาาาา
ไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนกัน คือเรากังวลกับผลงานมากเลยค่ะ คิดไปต่างๆ นาๆ จะไม่ดีหรือเปล่า นักอ่านจะต่อว่าไหมที่จบแบบนี้ ทำไมไม่หวานแหววเหมือนคู่อื่น ทำไมไม่แต่งงานกันแบบนั้นแบบนี้ เซอร์ไพรส์จัดใหญ่ไฟกระพริบปิ้บๆ อีธานไม่ใช่สายโรแมนติกเนาะ ภูรินี่อะไรก็ได้ง่ายๆ เราคิดว่าแบบนี้สมเป็นพวกเขาดีค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดด้วยนะคะ เรากดดันมาก เต็มที่กับคู่นี้มากๆ แต่ถึงเต็มที่แค่ไหนก็เลิกกังวลไม่ได้จริงๆ หวังว่าเรานะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังนะคะ
แล้วเจอกันตอนส่งท้ายเรื่องนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ^^
-
:L2: :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะ ชอบๆ
-
จบได้แบบภูริจริงๆ
ชอบจังเลย ขอบคุณกับเรื่องสนุกๆนะคะ
-
ในที่สุดก็happy ending :katai2-1:
ประทับใจมาก
รอตอนพิเศษนะคะ
-
เป็นอะไรที่ดีต่อใจมาก ชอบเวลานุ้งภูงอแง ชอบความนัวเนียกันตลอดเวลาของคู่นี้ และจากตอนแรกจนถึงตอนนี้อีธานคือคนที่น่าหมั่นไส้มาก! มาทำภูริชั้นร้องไห้เดี๋ยวเถอะ.. แต่ขอบคุณความกล้าตัดสินใจและตามใจเมียในวินาทีสุดท้าย ค่อยสมกับเป็นเพราะเอกหน่อย5555 ตอนจบสมกับความเป็นคู่นี้จริงๆ ภูริคือคนที่คนอ่านอยากได้มาเป็นของตัวเอง
ปล. ขอบคุณคุณคนเขียนจริงๆที่สร้างผลงานสนุกๆ น่าติดตามแบบนี้มาให้ได้อ่าน อาจจะมีต้องแก้ไขคำผิดบ้างแต่เราชอบสำนวนการเขียนของคุณจริงๆ ไม่จำเป็นต้องมีพล็อตอลังการแต่ทำให้เราติดแล้วเข้ามารออ่านทุกวันเลยค่ะ
ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เราได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
ยังไงก็รอติดตามบทส่งท้ายอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1: :mew1:
-
ฮือออ ชอบที่ภูริเริ่มยึดติดแถมยังยอมบอกกับอีธานอีกต่างหาก
ขอบคุณมากๆ นะคะ
-
หลังจากตามอ่านมา ตลอด ชอบตอนนี้มากที่สุดเลยนะคะ อย่างน้อยทั้ง 2 คนยอมโอนอ่อนตามกัน เป็นคู่รักที่เกิดได้ในชีวิตจริงๆทั่วไปเนาะ
-
โหยเสียดายอะจบแล้ว อยากอ่านต่อ ว่าแต่ว่าไม่มีท้องใช่ไหม
-
อีธานสายเปย์เต็มตัวเลย
-
มีความสุขที่ได้อ่าน ชอบมากๆ ขอให้ได้รวมเล่มนะ เรารอซื้อ
ปล มีตอนพิเศษ มาให้อ่านเยอะๆ นะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
-
เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกก
ชอบที่เป็นแบบนี้อ่ะ ภูริก็คือภูริ
ส่วนอีธานก็ยังคงเป็นคนที่ตามใจภูริสุดๆ อยู่เรื่อยไป 55555
ขอบคุณนะคะ
-
ภูริน่ารักที่สุด ต้องคิดถึงภูริแน่ๆเลย...
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่ทำให้ภูริน่ารักได้ขนาดนี้...
ปล. จบแบบนี้ก็เข้าใจได้นะคะ ก็มันแบบว่า "ภูริภูริ" อะ... คุคุ...
-
:pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
แล้วตกลงครามตัวดีตัวร้ายงะมันคาใจมากบทแรกๆทำต้องน่าสงสัยเหมือนผู้ร้ายมีแผนแล้วอยู่เงียบไปมันคาใจจริงๆ :katai1:
แอบอยากเคมีเพาะมดลูกในตัวภูริช้าๆจนพร้อมท้องได้. อยากเห็นความหลงลูกของอีธานเหมือนที่หลงเมีย
-
อะไรที่เป็นภูริก็ยอมทุกอย่าง ยอมจริงๆ ฮรืออออน่ารักมาก ขอบคุณมากๆค่ะ
-
จบแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ :mew2:
-
มันดีมากเรื่องนี้สนุก ได้หลายมุมมองมาก แต่งดีมาก เราชอบเองนี้มาก :z2: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
-
ขอบคุณนะ สนุกมากๆเลย :heaven
-
จบพร้อมความสุข. ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ผ่านตัวอักษร มีความสนุก ความตลก คำสอนในชีวิตมนุษย์เงินเดือน ขอให้มีผลงานออกเรื่อยๆ นะคร้าบ รอออออออ
-
ยัยน้องงงงงงงงง
ดีใจมากที่กล้าขอ กล้าแสดงความต้องการของตัวเองออกมาสักที ดีใจมากๆด้วยในที่สุดอีธานก็ยอมใช้หัวใจมากกว่าเหตุผลเป็นแล้ว. เชื่อว่าเมื่อแต่ละคนก้าวข้ามสิ่งยึดติดของตัวเองมาได้. การปรับตัว เผชิญปัญหาเรื่องอื่นๆ ก็ไม่เป็นอุปสรรคใหญ่อีกแล้ว.
ชื่นชอบและชื่นชมคนเขียนค่า
ผลิตผลงานสนุกๆ ออกมาอีกเยอะๆ นะคะ
:L2:
-
น่ารัก
ภูริน่าจับกลับบ้านที่สุด
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:L2: :L1: :pig4: ฟินนนนน ตอนแรกนึกว่าชื่อตอน ดันจบจริงซะงั้นนนนน :hao5: แล้วครอบครัวภูริล่ะ ยังไม่รู้เรื่องเลย :ling1: งอแงหน่อย เผื่อได้ตอนพิเศษ :laugh:
-
ภูริก็ยังเหมือนเดิม พูดในเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้อง 555
แล้วอีธานก็ยังคงปล่อยผ่าน อีธานจะเปย์อีกไหมนี่
แต่เชื่อว่าคราวนี้ภูริจะคิดเสียดายค่าคอมที่ออก ตจว อยู่บ้างนะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณฮะ ติดเรื่องนี้มาก ต้องเข้ามาดูทุกวันว่าอัพหรือยัง แล้วก็ไม่ผิดหวัง ได้อ่านเกือบทุกวันเหมือนกัน
ต้องขอบคุณคนเขียนจริงๆที่มาอัพอย่างสม่ำเสมอและแต่งเรื่องได้สนุกน่าติดตาม
ชอบภูริมากๆ ถ้ามีคนแบบภูริเยอะๆโลกคงน่าอยู่มากกว่านี้
ยังติดใจเรื่องครามว่ามีวัตถุประสงค์อะไร เพราะในตอนนึงเหมือนจะแอบความคิดร้ายๆไว้ เป็นจุดที่ติดอยู่ในใจเรา
คาดว่าจะมีเฉลยในตอนท้ายๆ แต่จนตอนจบแล้วก็ยังไม่รู้อะไรเลยอ่ะ
:pig4:
-
ประทับใจค่ะ จบแบบนี้ก็สมเป็นทั้งคู่ดี 5555 เดียวอ่านรวดเดียวจบซ้ำอีกรอบ ตอนที่ภูริตัวสั่นเราเกือบร้องไห้อะ บอกไม่ถูก เหมือนน้องหลอกตัวเองว่ารับได้ ไม่เป็นไร แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมเอง แต่จริงๆแล้วทั้งรักทั้งยึดติด ดีใจที่อีธานยอมเซ้าซี้ ไม่ปล่อยผ่าน งื้อ เลิกคิดยาแก้คู่แท้ไปคิดค้นยาที่ทำให้ภูริมีน้องน้อยได้ดีกว่า อยากเห็นคู่นี้เลี้ยงเด็ก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2:
-
จบสไตล์ภูริ จริงๆ อย่าลืมบอกแม่กับน้องละถ้าคิดจะแต่งกัน
-
จบแบบนี้เลย 5555 ภูริสไตล์มากค่ะ รอตอนพิเศษ :pig4:
-
โอ้ จัดในแลปเลยทีเดียว 5555 :hao5: จบแล้วคงคิดถึงภูริมากแน่ๆ แง้ ขอบคุณมากนะคะ :L1:
-
เย้ :mc4: รักในตัวตนของกันและกันอย่างแท้จริงดีกว่าสินะ คิดว่าอาการฮีตเป็นเพียงส่วนประกอบเล็กน้อยเท่านั้น แต่อาการหื่นของอีธานกับภูรินี่สิเป็นส่วนหลักและสำคัญ :-[ ที่ทำให้ทั้งคู่เข้ากันได้อย่างลงตัว
รอตอนพิเศษต่อ ๆ ไปนะคะ
:katai3:
-
เห็นด้วยกะภูริอย่างนึงคือ อีธานควรไปหาหมอนะ ช่วงแรกๆไบโพล่าเหลือเกินนน
-
เมียเอ๋อสุดท้ายยังไงก็คือเมียเอ๋อ ถถถ....งานนี้คุณสามีจะต้องเปย์น้องไอดอลเพื่อเมียเอ๋อไปอีกนานแน่
-
5555 ยังไม่วายนะภูริ ช่างกล้าขอ
-
ขอตอนพิเศษหน่อยจ้าาา
-
มันก็จบแปลกอยู่นะ แต่ก็โอเค :pig4:
-
อา...จบซะละ แต่ดีแล้วที่จบแบบนี้
แต่อยากเดาจังว่ายานั่นมีผลให้ภูท้องได้ 555
รอบทส่งท้ายจ้า
-
ขอบคุณนะคะ
-
จบได้สมกับเป็นคู่นี้จริงๆ ขอตอนพิเศษส่งท้ายสักตอน สองตอนนะคะ
-
อ๊าาาา.......ดีต่อใจมากๆ :mew1: :mew1: :mew1:
ก็นึกเรื่องยาอยู่เหมือนกัน ไม่ว่ายังไงต้องมีผลกระทบแน่
ก็เพราะภูริเป็นโอเมก้านี่ไง ถึงได้เป็นคู่แท้อีธาน
ถ้ากินยาต้าน ความเป็นโอเมก้าจะหายไป เป็นเบต้าอย่างเดิม
ฟีโรโมนของภูริก็หายไปด้วย การสปาร์กระหว่างทั้งคู่ก็หมดลง
แล้วความสัมพันธ์มันจะเหมือนคู่แท้ยังไง
/โอโห.....จริงจังมากกว่าตอนเรียนนะเนี่ย เป็นไปด้ายยยยย :เฮ้อ: :m20: :laugh:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์มากๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :katai2-1: :mc4:
-
ชอบภูริอะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ
-
ฮรือออออออ ชอบมากกก สนุกมาก:mew2: :mew1: :mew1:
ปล.ถ้าฉากอัศจรรย์ละเอียดกว่านี้จะดีงามมากๆเลย>\\\< :jul1:
-
ดีใจที่ภูริกล้าพูดออกมา
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
ตอนจบสมกับเป็นคู่นี้จริงๆ
-
สนุกมากกกก ใจบางเลยตอนภูขอให้อีธานอยู่ด้วย น้องคนที่ไม่เคยจะเรียกร้องอะไรเลยอะ กลับขอแบบนี้ น้องงงงง แล้วคือรำคาญความปากแข็งปากร้ายของอีธานมากแต่สิ่งที่ต้องยอมนางก็คือความตามใจอะ เอาใจเก่งตามใจเก่งมาก ดูแลดีสุดๆถึงตอนหลังๆจะเหมือนเป็นไบโพลาร์ก็เถอะ5555555 ชอบนิสัยภูรินะคือยังไงก็ได้สบายๆ พยายามคิดในทางที่จะทำให้ตัวเองสบายใจที่สุด แต่แล้วยังไงสุดท้ายคนเรามันก็ไม่ได้เข้มแข็งเสมอไป ดีใจที่อีธานเข้าใจและยอมรับได้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :L1:
-
เป็นการจบที่น่ารักจริงๆ o18
-
>….บทส่งท้าย….<
“ฮัลโหล คุณพิชัยครับ” ขณะส่งเสียงเรียกคนปลายทาง เขามองไปที่จอมอนิเตอร์ซึ่งเป็นภาพในลิฟต์เพียงตัวเดียวที่จะลงมายังห้องแล็บใต้ดิน
(ครับคุณคราม)
“มีเอกสารสำคัญ รบกวนให้คนมารับไปหน่อยได้ไหมครับ” อีกไม่ถึงสิบนาทีคนคนนั้นก็คงจะเรียกลิฟต์ หวังว่าพิชัยจะส่งคนมาทันนะ
(ได้ครับ เดี๋ยวผมให้คนไปเอาเดี๋ยวนี้) เมื่อพิชัยกล่าวอย่างนั้น ครามก็วางใจประมาณหนึ่ง
ครามทวนแผนของตัวเองอีกครั้ง เปลี่ยนมุมมองกล้องไปยังรถบังคับที่อยู่เหนือลิฟต์ตัวนั้น ต้องบอกว่ารถบังคับรุ่นนี้เจ๋งพอที่จะควบคุมจากระยะไกลได้ และที่ต้องเฝ้ามองมันอีกครั้งก็เพื่อดูสารเคมีตัวหนึ่ง ครามตั้งชื่อมันว่าแอลยี่สิบ
ผลของแอลยี่สิบนั้นจะทำปฏิกิริยากับฮอร์โมนในตัวของสิ่งมีชีวิต โดยมันจะค้นหาส่วนที่เชื่อมต่อกันได้ของสองชีวิต จากนั้นจะทำการผูกมัดโดยแปลงฮอร์โมนบางตัว แอลยี่สิบมีส่วนที่พิเศษ มันฉลาด และมันรู้ว่าต้องทำอย่างไรให้สิ่งมีชีวิตทั้งสองจับคู่กัน ไม่ว่าเพศหรือแม้แต่สถานะของเพศที่สองจะต่างกันหรือไม่ ไม่มีผลเมื่อแอลยี่สิบทำงาน
ครามเป็นผู้พัฒนาแอลยี่สิบ ต้นกำเนิดของมันคือความแค้นที่มีต่อชนชั้นอัลฟ่า มันอาจจะแปลกไปหน่อยที่อัลฟ่าชิงชังอัลฟ่าด้วยกันเอง สิ่งที่ครามทำไม่ใช่เพื่อการชิงดีชิงเด่นอะไร เขาก็แค่...อยากแกลังไอ้พวกยโสโอหังทั้งหลายแหล่
เป้าหมายของครามในวันนี้คือผู้บริหารคนใหม่ อีธานเข้ามาดูแลกิจการที่นี่ต่อจากพ่อของตัวเองได้ปีกว่าแล้ว ในช่วงที่เข้ามาทำงานใหม่ อีธานจัดเป็นอัลฟ่าที่ไม่เหลียวแลใครเลย แม้แต่อัลฟ่าด้วยกันเอง ความผยองของอีกฝ่ายมันน่าโดนสักทีจริงๆ แต่ที่มันต้องเริ่มในวันนี้เพราะยาตัวนี้เพิ่งจะสำเร็จ
ครามรู้ว่าวันนี้อีธานจะต้องลงมาดูยาตัวใหม่ที่ถูกพัฒนาโดยเขาเอง และเมื่อจังหวะมันประจวบเหมาะ ครามก็ไม่ปล่อยให้มันหลุดลอดออกไปได้ เขาเตรียมการตั้งแต่ไปทำให้ท่อเคมีบริเวณลิฟต์มีรอยรั่ว จากนั้นเอารถบังคับติดกล้องพร้อมกับแอลยี่สิบไปสแตนด์บายไว้ที่รอยรั่ว แล้วเขาก็แค่...รอเวลา
คนอย่างครามแกล้งคนอื่นมาเกือบทั้งชีวิต คิดว่าหนนี้...อีธานรอดไหม?
ตอบได้ยาก!
แอลยี่มีข้อเสียที่แก้ไม่ได้เลยคือ เมื่อมันไม่สามารถค้นหาส่วนที่เข้ากันได้ของสองชีวิต มันจะสลายหายไปในทันที นั่นหมายความว่าตัวแอลยี่สิบจะไม่เกิดผลใดๆ ก็ตามกับคนสองคนที่ไม่มีส่วนใดเข้ากันได้ ครามได้แต่หวังว่าเหยื่อที่พิชัยส่งมาจะมีอะไรสักอย่างเหมาะสมกับอีธาน
ทำแบบนี้แล้วอะไร? ความสะใจไง การได้เห็นพวกอัลฟ่าระดับสูงเกรี้ยวกราดเพราะได้คู่เป็นพวกชั้นต่ำนี่มันสะใจมากๆ เลยนะ ครามตั้งสมมุติฐานเอาไว้ในหัวมากมาย หากเหยื่อของเขาเข้ากับอีธานได้ สภาพของท่านประธานบริษัทยายักษ์ใหญ่ ผู้หญิ่งยโสในความเป็นเลือดเข้มข้นของตัวเองจะมีท่าทีอย่างไร
ครามเฝ้ารอทุกอย่างด้วยความตื่นเต้น มีคนเข้ามาในลิฟต์แล้ว พนักงานบริษัทหน้าต่าเด๋อด๋าหนึ่งคน ท่าทางใสซื่อ โถ...เหยื่อครั้งนี้น่าสงสาร เมื่อชายหนุ่มคนนั้นอยู่ในลิฟต์ไปได้พักหนึ่ง อีธานก็เข้ามาในลิฟต์เช่นเดียวกัน
ปฏิกิริยาตอนนี้คือนิ่งงัน...
“ได้เวลาแล้ว” แล้วเมื่อลิฟต์ลงมายังชั้นล่างสุด ครามก็ทำการตัดไฟส่วนประตูลิฟต์ออกชั่วคราว
แอลยี่สิบจำนวนหนึ่งร้อยซีซีถูกรถบังคับดันปลายสลิงก์ใหญ่เพื่อให้เคมีเข้าไปในช่องอากาศ รอยรั่วอาจมีเพียงเล็กน้อย แต่มันมากพอที่จะทำให้แอลยี่สิบรั่วไหลเข้าไปยังตู้สี่เหลี่ยมนั้น
“หึ...ไม่รอด” ครามเห็นปฏิริยาของพนักงานหนุ่ม ใบหน้านั้นเริ่มแดง เหงื่อผุดซึม นาทีต่อมาอีธานหันไปมอง เขาอาจไม่ได้ยินเสียงอะไร แต่ภาพมันเล่าตัวเองได้ดีทีเดียว
ร่างสูงใหญ่ของครามเอนกายพิงเก้าอี้นวมตัวใหญ่ เขาเหยียดขาเท้ากับโต๊ะทำงาน ประสานมือมองภาพร่วมรักที่แสนจะเร่าร้อนในลิฟต์ตัวน้อย สายตาคมคู่นี้จ้องไปที่อีธาน ดูอัลฟ่าที่หยิ่งทระนงตนมาตลอดหมดสภาพ เส้นผมสีดำขลับมันเงางามกำลังยุ่งเหยิงด้วยน้ำมือของพนักงานหนุ่ม สีหน้ากระหายอยาก และการควบคุมอะไรตัวเองไม่ได้
ยอดเยี่ยมไปเลย!
“กว่าแอลยี่สิบจะหมดฤทธิ์ คุณคง...ดูไม่ได้ไปอีกนานเลยอีธาน” เสียงหัวเราะดังขึ้นแผ่วเบา ครามดูมีความสุข แหงสิ ประสบผลสำเร็จจะให้ร้องไห้เหรอ ฝันไปเถอะ คราวนี้เขามีความสุขไปอีกนาน
นั่นคือช่วงเวลาหลายเดือนก่อน ตามติดมาด้วยการพัฒนายาแก้คู่แท้ สั่งตรงมาจากอีธานเลยนะ เพราะอะไร...เพราะเขาไงล่ะ ครามทำตามที่อีธานบอก เขาสร้างยาคู่แท้ขึ้นมาโดยมีผลการวิจัยอื่นๆ เป็นตัวสมทบ ยาตัวนี้ถูกพัฒนามานาน แต่ยังไม่เคยใช้งานจริงได้เลย
แล้วคิดว่าตอนนี้ใช้ได้เหรอ?
ตื่นเถอะ เขาไม่ทำให้มันใช้ได้หรอก!
ครามเก็บตัวอย่างแอลยี่สิบของตัวเองใส่กล่องอย่างดี เอกสารอื่นๆ ก็เคลียร์ให้เป็นที่เป็นทาง หมดความสนุกจากที่นี่แล้ว อัลฟ่าอย่างอีธานกลายเป็นทาสคนรักไปเรียบร้อย แหม นึกว่าจะได้เห็นอะไรสนุกๆ ไปนานกว่านี้เสียหน่อย ไม่เป็นไร ถือว่าโชคดีที่เหยื่อนั้นไม่ได้รับยาแก้ไป
ก่อนจาก...ครามไม่ลืมที่จะวางใบลาออกเอาไว้ที่โต๊ะ พร้อมกับโน้ตข้อมูลยาแก้คู่แท้เอาไว้ ส่วนสำคัญของมันคืออาการหลังรับยาไปแล้วราวๆ หนึ่งสัปดาห์ คิดว่าคนในห้องวิจัยตอนนี้น่าจะรู้แล้วว่า ยาตัวนี้มีข้อผิดพลาดที่ร้ายแรง
สัตว์ทดลองเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นในตู้กำลังมีเพศสัมพันธ์กันโดยไม่ยอมหยุด พนักงานที่ต้องอยู่เฝ้าเพื่อดูความเป็นไปของสัตว์ทดลองที่รับยาแก้คู่แท้เริ่มแปลกใจกับอาการ ตอนแรกมันไม่มีทีท่าว่าจะสนใจคู่ครองของตนเองแล้ว ทำไมเวลานี้ถึงได้บ้าคลั่งอย่างนี้ได้
พนักงานต่างรีบแจ้งไปยังทีมวิจัยหลักให้มาดูอาการ พวกเขาต่างก็ไม่เข้าใจจนต้องให้คนมาตามคราม คิดว่าเจอเหรอ...ไม่น่ะสิ ครามน่ะเก็บของหนีออกไปแล้ว เอกสารสำคัญที่ทิ้งไว้ก็คือคำอธิบายเกี่ยวกับยาแก้คู่แท้ที่ผิดพลาด
ตอนท้ายครามทิ้งข้อความในการแก้ปัญหานี้ไว้ว่า เมื่อเริ่มเพศสัมพันธ์อย่างยาวนานหลังรับยา ภายในสี่สิบแปดชั่วโมงพวกมันจะตายเพราะอัตราการเต้นของหัวใจนั้นสูงเกินไป ทางที่ดีคือจับแยกมันออก และขังเอาไว้ในตู้ที่กักเก็บกลิ่นฟีโรโมนได้สนิท
“บ้าเอ้ย!” ผู้เป็นรองหัวหน้าทีมวิจัยถึงกับทุบโต๊ะ หัวเสียกับสิ่งนี้
“เราควรรายงานเบื้องบน” มีใครคนหนึ่งบอก และแน่นอน...มันต้องเป็นแบบนั้น
.
.
.
.
แล็บกำลังวุ่นวาย ถามว่า...ภูริรู้เรื่องไหม? ไม่ดิ จะไปรู้เรื่องได้ไม่ได้อยู่ในห้องแล็บนะวุ้ย ตอนนี้น่ะเขาอยู่ที่หน้าบริษัท รายล้อมไปด้วยเพื่อนอีกสองคน ฮั่นแน่ จุ้ๆ ไว้นะ เขากำลังจะหนีอีธานไปกินหมูกระทะหลังบริษัทเนี่ยแหละ
ก็วันนี้อีธานบอกว่ามีงานเลี้ยงที่โรงแรมอะไรสักอย่าง ภูริฟังนะ แต่จำไม่ได้ พอเพื่อนมาชวนไปแฮงก์เอ้าท์ก็สติเตลิดไปเลย! แหม ช่วงหนึ่งเขาเครียดนี่ เครียดจนรู้สึกตัวเองผิดปกติไปมาก ตอนนี้หายแล้ว เมื่อหายจากการเครียดก็ต้องฉลอง
เออใช่…ไปจับมือน้องๆ มาแล้ว โอ้ยฟินอะ มากๆ บอกเลย ภูริตัวจะแตก แบบว่า…จับมาก็เดินดมมันอยู่อย่างนั้น ตั้งใจไว้เลยว่าจะไม่ยอมล้างมือจนกว่าจะครบเจ็ดวัน บ้าไหม เออ เขาบ้านั่นแหละ ค่าบัตรเข้าโคตรแพง ได้จับมือนับวิด้วยนะ เขานี่ไม่อยากให้เวลาหมดก็เลยวนซื้อบัตรอยู่หลายรอบ
เงินใคร? ฮี่ๆ…เงินอีธาน!
เขาจะออกเงินเองแล้วนะ แต่อีธานไม่ยอม เรียกว่าไม่ยอมให้เขาไปคนเดียวเลยต่างหาก อีธานไปงานจับมือกับเขาแล้วก็บ่นว่าอะไรจะมีผู้ชายหื่นเยอะขนาดนี้ โอตะไม่หื่นนะ ซับเลือดตรงจมูกแป็บ ซื้ดดดดดด!
ก็...สรุปอีธานแย่งจ่าย เขาบอกจะหามาคืน แต่อีธานก็ว่าเข้าให้อีกว่าผัวเมียเขาไม่มานั่งคืนเงินกันไปมาหรอก ทางที่ดีก็แค่อย่าใช้เงินโดยใช่เหตุน่ะ เหมือนโดนด่าเลย มางานจับมือนี่ใช้เงินโดยใช่เหตุสินะ โว๊ะ ครั้งเดียวเองอะ
แล้วรู้ไหม พอออกจากงานจับมือน้องๆ ไอดอลสาวแสนสวย หูยยยย รอยยิ้มแต่ละคนนี่ทำโลกละลาย ไม่ๆ อย่าเพ้อ เข้าเรื่องต่อ พอออกมา ยังไม่พ้นเขตงานเลย อีธานลากเขาเข้าห้องน้ำ โอ๊ะ อย่าหื่น อีธานลากเขาไปล้างมือเว้ย!!!
แง่มๆ ล้างแบบนี้กลิ่นหายหมดอะ เบะปาก!
สามหนุ่ม สองโสด หนึ่งหลัวติดงานก็มาถึงร้านหมูกระทะหลังบริษัท เย็นๆ แบบนี้คนเต็มร้านไปหมด ภูริกับเพื่อนโชคดีได้โต๊ะริมรั้ว ข้างรั้วเนี่ยมันไว้จอดรถมอเตอร์ไซก์ แต่ว่าอากาศมันโปร่งสบายกว่าการนั่งอยู่ด้านใน นั่งเรียบร้อยแล้วสิ่งต่อมาที่ขาดไม่ได้คือการสั่งเบียร์!
สั่งเบียร์อย่างเดียวไม่ได้นะ ต้องลุกไปตักอาหารด้วย เดินวนไปวนมา เผลอแป็บเดียวอาหารก็เต็มโต๊ะ เตาพร้อม วัถุดิบพร้อม เอ้าเริ่มย่าง! การแย่งกันกินกับเพื่อนความสุขสันต์อย่างหนึ่งในฐานะมนุษย์เงินเดือน หรือเปล่าวะ อายุอานามไหน กินข้าวกับเพื่อนก็อร่อยอะเนอะ นอกจากอร่อยแล้วเนี่ยยังคุยกันเพลินมากครับผม
ถามว่าเพลินขนาดไหน...เพลินขนาดที่ว่าอีธานเดินมาอยู่ข้างรั้วยังไม่รู้ตัวอะ!
“ภู” เพื่อนเรียกแล้ว ไอ้นี่ก็หันไป หน้าแดงหน่อยๆ ฮั่นน่อว อย่าคิดว่าเขินแค่ดื่มเยอะ
“ว่ามา...” ภูริตาเยิ้มไปหมดแล้ว ยิ้มแย้มแจ่มใสสุดๆ แต่ที่ไม่รู้ว่าอีธานอยู่ข้างหลังเพราะชินกับรังสีอัลฟ่าของอีธาน ที่สำคัญ เขานั่งหันหลังเข้ารั้วไง
“ข้างหลังแก” อะไร…ข้างหลังเขาทำไม
ไหน…มีอะไรเหรอ?
“อุ้ย!” เจอคนหัวติดไฟหนึ่งอีเอ! เมเด เมเด ภูริคนนี้ต้องการหน่วยช่วยเหลือด่วน!
“กี่โมงแล้วครับ” อีธานเอ่ยถามสั้นง่ายได้ใจความ อะ...ก้มหน้ามองนาฬิกา
“สี่ทุ่มครับ” โห นี่กูเพลินขนาดนี้เลยเหรอวะ มิน่า พุงกางเลย
“แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านครับ นี่บ้านคุณเหรอ จะกินนอนอยู่นี่เลยไหม” อยากร้องให้เพื่อนช่วย แต่คงไม่มีใครกล้ามองหน้าอีธานเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่ไม่ต้องแปลกใจทำไมอีธานรู้ที่สิงสถิตย์ จีพีเอสไงครับท่าน...ต้องเปิดไว้ตลอดเป็นคำสั่งของอีธาน!
“แค่ดื่มเพลินไปหน่อยเอง เดี๋ยวผมก็กะจะกลับแล้วล่ะ จริงๆ นะ” ยิ้มเข้าไว้ ทำตาเยิ้ม เออ...ลืมไปว่าเยิ้มอยู่แล้ว
“ให้หมดแก้วแล้วลุก” ผมจะลุกขึ้นตะเบ๊ะเดี๋ยวนี้แหละครับ!
“กลับก่อนนะ อะนี่...” ดื่มมันให้หมดแก้วในรวดเดียวแล้วร่ำลาเพื่อนๆ ก่อนจากอย่าลืมจ่ายเงิน จ่ายเยอะๆ เลย หนึ่งพันบาทถ้วน
ก็...ดื่มไปไม่น้อยนะ แฮ่
เคลียร์เงินเรียบร้อย เดินตามอีธานต้อยๆ ไปยังรถหรูที่เดี๋ยวนี้อีธานให้คนขับรถกลับมาประจำตำแหน่ง ยกเว้นวันศุกร์ที่อีธานจมักจะขับรถเอง เพราะว่าเขาจะกลับพร้อมกับอีธานโดยเอารถประจำตำแหน่งจอดเอาไว้ที่บริษัท
เดินคอตกเป็นหมาหิวเลยอะ
“พรุ่งนี้นัดน้องสาวเอาไว้แท้ๆ ยังจะมาดื่มไม่รู้กำลังตัวเองอีก คุณนี่มันยังไงกันฮะ” ใช่...พรุ่งนี้นัดน้องสาวเอาไว้ นัดแม่ด้วยแหละ คือ...จะไปคุยธุระอะไรหลายๆ อย่าง
อีธานต้องการให้น้องสาวภูริเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย ทั้งที่ตอนแรกภูริกะว่าถ้าน้องเรียนจบ ปวส.แล้วก็จะให้ทำงานเพื่อมาช่วยจุนเจือครอบครัว แต่อีธานกะเอาไว้ว่าจะให้น้องภูริเรียนจบปริญญาตรี จากนั้นจะให้มาทำงานที่บริษัทนี้ อาจจะอยู่คนละแผนกกับภูริ หรือไม่ก็แผนกเดียวกันไปเลย
ภูริเป็นห่วงแม่กับน้อง อีธานก็เข้าใจ เขาเลยเข้ามาช่วยโดยที่ภูริไม่ขออะไร อย่างแม่ของภูริอีธานก็กะจะให้หยุดทำงาน ถ้าภูริอยากส่งเงินกลับมาให้แม่ก็ส่งได้ ส่วนกินใช้อื่นๆ ก็กระเป๋าเดียวกับเขาไป จะได้ไม่ต้องลำบากอะไรนัก แล้วก็ไม่ต้องมานั่งคิดมากด้วยว่าเอาแม่เอาน้องมาเป็นภาระเขา
อีธานก็แค่ดูแลภูริโดยให้ภูริได้ทำหน้าที่ลูกและพี่ชายต่อได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นๆ โดยเฉพาะเรื่องเงินถือเป็นเรื่องสำคัญของการใช้ชีวิต ตอนแรกภูริก็ดื้อแหละ ไม่อยากจะยอมขนาดนั้น ถ้าอีธานจะเข้ามาดูแลทั้งแม่และน้องเขาเลยเขาเกรงใจ มันเลยจบที่อีธานดูแลภูริและให้ภูริดูแลแม่กับน้องต่อ ถือว่านี่คือตรงกลางระหว่างเขาสองคน
อีธานหันไปมองคนเกือบเมา หรือต้องใช้คำว่าเมาเลยเพราะเดินไม่ตรงทางสุดๆ เฮ้อ ถอนหายใจหนักๆ แล้ววนกลับไปโอบเอวภูริให้เดินดีๆ เจ้าตัวเงยหน้ามายิ้มให้ คิดว่าไง...คิดว่าน่ารักตายอะ มันน่าหมั่นไส้ต่างหาก อีธานธานตีหน้าผากคนข้างกายไปหนึ่งทีถ้วน
“โอ้ยๆ ตายแล้วผมตายแล้ว” แล้วดู เวอร์ไปไหน แค่ตีเบาๆ
“อย่าเยอะ ตีแค่นี้มันไม่ทำให้ใครตายหรอก แล้วกินนี่ก็ไม่ดูเลยว่ามันพอหรือยัง เมาที่บ้านผมยังไม่ว่า นี่เมาที่อื่นผมไม่โอเคนะ เกิดโดนลวนลามขึ้นมาจะช่วยเหลือตัวเองได้ไหม ห่วงตัวเองให้มันเยอะๆ หน่อย ทำให้ผมคิดมากเดี๋ยวไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข” หงิ! จะบอกว่า...ไม่สงบสุขหมายถึงจ้างบอดิการ์ดมาตามติดเป็นวิญญาณแค้นน่ะ แค่คิดก็เซ็งแล้ว
“คราวหลังมาดื่มกับผมสิ” ภูริเอนหัวซบอกอีธานทั้งที่เดิน
“ไม่”
“อะไรอ่า ก็คุณไม่ยอมดื่มกับผม ผมก็ต้องดื่มกับเพื่อนแบบนี้แหละ”
“ไม่ คุณอะต้องเลิกดื่ม” ร้องไห้แป็บ ให้เลิกดื่มทั้งที่นานๆ ทีได้ดื่มเนี่ยนะ
ภูริไม่เถียงอะไรอีธานอีก ก็ไม่รู้เถียงชนะแล้วได้อะไร ที่สำคัญก็ไม่เคยชนะเนี่ยแหละ พอมาถึงรถอีธานก็ดันเขาเข้ามาข้างใน อยากหนีไปเบาะหลัง แบบว่าหลับสบายดีอะไรงี้ แต่อีธานไม่ยอม ก็...นั่งหลับไป
ภูริไม่ได้เมาหมดสภาพอะไรนัก แค่ตึงๆ มึนๆ ไม่เหมือนเดิม ถึงที่พักก็ต้องเดินไปเองไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวที่ไหนมาอุ้มเขาเข้าห้อง แถมอีธานยังดุกว่าพระเอกเพราะเล่นไล่เขาไปอาบน้ำอาบท่าซะ เหม็นตัว โคตรเศร้า ตัวเขามีแค่กลิ่นหมูกระทะกับเบียร์เองเหอะ เนอะ ไม่เห็นจะเหม็นอะไรเท่าไหร่เลย
เถียงในใจแต่ก็ทำตาม~
นี่ต้องประกาศไหมว่าตอนนี้เขานอนเตียงเดียวกับอีธานล่ะน้า! อยากบอกว่า...ลุกจากที่นอนยากกว่าเดิมมาก คนนอนที่นอนนุ่มๆ อยู่แล้วคงไม่รู้สึกเหมือนเขาอะ เขาเพิ่งจะได้นอนจริงจัง ราวกับที่นอนเนี่ยนะเป็นหลุมดำเอาไว้ดูดสิ่งมีชิวิตที่อยู่บนตัวมัน ว่าง่ายๆ นอนที่นอนอีธานแล้วไม่อยากตื่น ฮา แต่ให้หลับไม่ตื่นฟื้นไม่มีนี่ไม่เอานะ แบบนั้นเรียกตายไม่ใช่หลับล่ะ
“ดูอะไรเหรอ” นี่ไม่เรียกเสือกนะ เขาเรียกว่าหาประเด็นคุยต่างหาก อีธานนั่งดูภาพในจอมือถืออยู่ปลายเตียงไม่ยอมขยับเลย
“ดูเสื้อผ้าน่ะ คนของผมส่งแบบมาให้ดู” แล้วอีธานก็หันภาพร่างชุดมาให้ภูริดูบ้าง ซึ่งภูริคนนี้ไม่เก็ต แบบร่างสูทนี่มันน่าตื่นเต้นตรงไหนอะ?
“อ๋อ ผมนอนนะ” กระดื้บขึ้นเตียงกันเถอะ
“รีบเลยนะ”
“ก็คุณไม่ว่างหนิ ผมก็นอนสิ”
“ถ้าผมว่างแล้วคุณจะทำอะไร”
“กอด” อ้าแขนด้วย
อีธานเก็บมือถือทั้งที่ยังไม่ได้ตอบแชตกับสไตล์ลิสประจำตัว เขาถือว่าร่างโปร่งบนเตียงนี้สำคัญกว่าการตอบแชตคนอื่น อีธานขยับไปนอนข้างภูริ กอดอีกฝ่ายที่นอนตะแคงมาหา ก็เหมือนจะโรแมนติกนะ ถ้าภูริไม่ทำจมูกฟุดฟิดเหมือนหมาดมหากลิ่นอะไรสักอย่าง
“ตัวคุณมีแต่กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง” เสียงนั้นบ่นขึ้นมา คิ้วขมวดหน่อยๆ อีกต่างหาก
“ก็ผมไปงานเลี้ยงมา มีเต้นรำกับคนอื่นบ้าง กลิ่นน้ำหอมพวกเธอคงติดมาตอนนั้นนั่นแหละ” อีธานอธิบายทันทีไม่มีใครขอ
“เหม็น” ว่าแล้วก็ดันอีธานนอนหงายดีๆ จากนั้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตมันออกทุกเม็ด ไม่มีอะไรเหนี่ยวรั้งแล้วก็ถอดมันเลยคร้าบบบบ
ถอดเสร็จภูริก้มหน้ามาดมตามแผงอกว่าเหม็นน้ำหอมผู้หญิงอีกไหม ซึ่งไม่มีกลิ่นอะไรแล้วนอกจากกลิ่นตัวของอีธาน เอ่อ คำว่ากลิ่นตัวมันดูเหม็นเนอะ ต้องบอกว่าเป็นน้ำหอมเฉพาะตัวที่อีธานใช้นั่นแหละ สบายใจแล้วก็นอนหนุนแขนอีกฝ่ายที่ช่วงบนเปล่าเปลือย
“ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย” อีธานห่มผ้าให้ภูริโดยที่ตัวเองนอนอยู่ข้างนอกผ้าห่ม
“ผมรักคุณอีธาน” ไม่เคยเป็นทิศทางเดียวกันเลยไอ้คำพูดเนี่ย แล้วคำคำนี้มันคิดจะพูดตอนไหนก็พูดเลยงี้เหรอ เฮ้อ...
“เหมือนกัน”
“อะไรคือเหมือนกัน ผมไม่เข้าใจอะ” กวนประสาทเขาไปอีก ก็...พูดชัดๆ ไม่ได้หรือไงล่ะเอ้อ
“ถ้าผมพูดคุณไม่ได้นอนนะ” ภูริหลับตาพริ้มทำเหมือนหลับ แต่ก็พยักหน้า
“อ่าฮะ พูดสิ...ผมนอนเช้าได้” เมื่อภูริพูดแบบนั้น อีธานก็ค่อยๆ ขยับร่างกายที่เปลือยเปล่าท่อนบนขึ้นคร่อมร่างกายของภูริ ใบหน้าคร้ามคมเคลื่อนเข้าใกล้จนปลายจมูกชนกัน
“ผมรักคุณภูริ” แล้วเจ้าคนตีมึนก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างเสียหน้านี่บานเป็นจานข้าว ไมอะ...ยิ้มไม่ได้ไง ไม่มีกฎข้อไหนห้ามยิ้มตอนหลัวบอกรักนะ!
ฮั่นแน่...คุณก็ยิ้มเบาๆ เดี๋ยวแก้มบวมๆ นั่นจะแตกเอานะครับ!
….100%….
เอามาเสิร์ฟแล้วจ้าาาาา หวานไหม ยิ้มแก้มแตกอะเปล่าเอ่ย ฮ่าๆ ระวังปวดแก้มละกันเนอะ เราหวังว่าในตอนนี้จะไขข้อสงสัยในหลายๆ ประเด็นแล้วเนอะ
ตอนพิเศษอาจมีบ้าง ขอเคลียร์ต้นฉบับให้สำนักพิมพ์แล้วจะมาเป็นระยะๆ น้า รอเปย์เราด้วย ส่วนตอนไหนน้านนนน ไม่ยู้~
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ครามดูร้ายนะเนี่ย
ยินดีกับคู่รักแห่งปี
-
:mew1: :mew1: :กอด1: :กอด1:
-
:hao7: ขอบใจนะคราม 55555
-
ว่าแล้วเกือบลืมครามไปแล้วอ่ะ
คือจำได้ตอนเกือบปลายๆเรื่องเหมือนมีตอนที่ครามแอบยิ้มแปลกๆ นั่นไง จริงๆด้วย
อยากให้ครามโดนอีธานแก้แค้นกลับมั่งจังแบบสั่งสอนในฐานะที่มากระตุกหนวดเสือ555
โดยการส่งอลันไปจัดการครามซะ (แอบอยากให้2คนนี้คู่กันจัง)
แต่ก็เพราะครามนั่นแหละที่ทำให้ทั้งคู่ อีธานและภูริมาเจอกันได้
เฮ้อจะโกรธก้โกรธไม่ลงอ่ะ
-
อ่านแล้วยิ้มตามเบาๆ :hao6: :hao4:
-
เราควรต้องขอบใจครามใช่ไหม
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณครามนะที่ทำให้เค้าได้รักกันฮือ55555
-
ถึงจะเกลียดครามแต่ก็ขอบใจที่ทำให้เขารักกัน
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: ภูริน่ารักจังอะ เป็นคนไม่คิดมากกก แบบภูริก้อดีนะ อคีนก้อพระเอกได้ใจมากกกกกกกกกกกกก
-
อ้าวๆๆ........... ไรกันนี่ :really2: :really2: :really2:
ต้นเหตุของเรื่องที่ภูริเปลี่ยนสภาพ
จากเบต้าเป็นโอเมก้า มาจากครามเองหรือนี่ :m20: :laugh:
แต่ดีแล้วนะ ทำให้มีเรื่องให้เราอ่านไง ชอบบบบบ :mew1:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์มากๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ภูริน่ารักจนตอนส่งท้ายเลย แบบนี้อีธานจะไม่หลงได้ไง สรุปเพราะครามเลยทำให้เป็นแบบนี้อยากจะโกรธแต่ก็ขอบคุณที่ทำให้อีธานกับภูริเป็นคู่กัน ถึงได้รักกันเติมเต็มซึ่งกันและกัน o18
-
ภูริน่ารัก อีธานถึงห้ามใจไม่ไหวสักที แถมทำอะไรก็ดุไม่ค่อยสุด ออกแนวตามใจเมียเหลือเกิน :กอด1:
แต่ครามนี่เล่นหนีไปดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอคะ ค้างคาอ่ะ นางจะไปสร้าางเรื่องให้ใครอีกหรือเปล่า น่าติดตาม :m32:
รอตอนพิเศษต่อ ๆ ไปนะคะ
:katai3:
-
ไหนๆก็ไหนๆแล้วเราอภัยครามนะที่แกล้งอีธานจับคู่ภูรินายช่วยกลับมาทำให้ภูริท้ิองได้มีน้องให้อีธานทีดิ o13
-
ครามจะโดนเอาคืนไหม
-
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ สนุกกมากเลย
-
นิยายจบแล้ว ไม่มีใครเอะใจตามไปดูลีออนในห้องน้ำบ้างหรอคะ ลื่นหัวฟาดพื้นสมองไหลเลือดอาบไปรึยัง 555
-
ชอบภูริ นางน่ารักมาก
มองโลกในแง่ดีตลอด
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
แก้มแตกจริงๆค่ะ อีธานน่ารักขึ้นป็นกองเลย
ส่วนภูริน่ารักน่าขย้ำเหมือนเดิม เพิ่มเติมคืออวยและอ่อยหลัวฝุดๆ
ส่งใครไปกำราบครามที่เถอะค่ะ มาแนวเดียวกับลีออนเลย
-
สนุกค่ะ ฮาๆดี ชอบนิสัยภูริที่ไม่เคยคิดโทษใครและพยายามพึ่งตนเอง อีธานก็ปกป้องดูแลคนรักดี น่ารัก
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ^^
-
นิยายน่ารัก ตลกภูริมากค่ะ
พอมาอยู่กับอีธานเข้ากันลงตัวสุดๆ >//<
-
:pig4: :pig4:
-
:L1: :pig4:
-
จบแล้วต้องขอบคุณพิชัยกับครามเนอะ... เค้าเลยได้กันจริงๆ
-
งื้อออ จบซะแล้ว คู่นี้เข้ากันได้ดีมาก นี่สิที่เรียกว่าเคมีตรงกันของจริง ฮ่าๆๆๆ
แต่ละคนก็เปลี่ยนตัวเองแล้วมาบรรจบกันตรงกลาง เป็นสิ่งที่ดีมากๆ สำหรับชีวิตคู่
เราชอบตอนที่คุณภูริขอร้องไม่รับยาแล้วคุณอีธานถอดสายน้ำเกลือออกให้ มันให้ความรู้สึกว่า เขารักของเขา เขาถนอมของเขา มันดีมากจริงๆ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้มากนะคะ อ่านแล้วผ่อนคลายมากค่ะ
สุดท้ายนี้ขอให้คุณครามมีคู่เป็นโอเมก้าที่ไม่ยอมรับตัวคุณนะคะ ขออวยพรค่ะ :laugh:
-
:mew1:อยากได้ตอนพิเศษเลยค่า สนุกมากกกกก :3123:
-
ภูริมันร้ายเจ้าค่ะ ชอบทำให้อิธารหลงหนักมาก 55555 เราชอบคนแบบภูรินะ ไม่คิดอะไรมาก สบายๆ ลอยๆไป ปูลู.อยากให้มีตอนพิเศษค่ะ สัก 2-3 ตอนก็ยังดีนะ ฮี่ๆ
-
ตอนพิเศษที่ 1 เสื้อเชิ้ตตัวเดียว
ชื่อตอนช่างวาบหวิว แน่นอนว่าเนื้อหาก็วาบหวิวไม่แพ้กันเลยทีเดียวเชียว อะ…คิดว่าภูริใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวอ่อยอีธานใช่ไหม พอเลย เลิกมโน จะเฉลยให้เลยอย่างว่องไวขี้เกียจให้ใครรอ ก็คือเขากำลังคิดว่าถ้าอีธานใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวมันจะแซะซี่ไหม?
ทำไม?
ก็น้องเอานิยายมาให้อ่าน เขาไม่ได้อ่านเป็นจริงเป็นจังอะไรหรอกแต่มันมีฉากที่รับน้อยๆ ใส่เสื้อเชิ้ตของหลัวนางในห้องนอน เดินโชว์ขาอ่อนไปมา ทีนี้เจ้าฝ่ายรุกเนี่ยก็จะหื่นจนเลือดกำเดาเกือบไหล ต้องระงับอาการหื่นด้วยการจับรับตัวน้อยมานั่งตักแล้วปักตอ เขาก็เลยคิดขึ้นมาในเสี้ยวนาทีนั้นว่า...ทำไมรุกไม่ใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวอ่อยรับบ้าง ในเมื่อก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
ภูรินั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดในเย็นวันศุกร์ เขาเพิ่งมาถึงห้องแต่ว่าความคิดพวกนี้วิ่งวนอยู่ในหัวเขามาทั้งวันแล้ว ตอนนี้เขาตัดสินใจเสิร์จหาเสื้อเชิ้ตแบบชุดนอนไม่ได้นอนของผู้หญิงในเพจขายเสื้อผ้าต่างๆ แหม...เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวนางแบบนี้มันเร้าใจเสียจริง หน้าตาก็จิ้มลิ้ม หุ่นก็น่าจับมาเอาแส้ฟาดก้นเพี้ยะๆ แฮ่...หื่นขึ้นหน้า แต่ไม่ดี เขาต้องการเสื้อมาให้อีธานสิ
เสื้ออีธานไง อีกธานมีเสื้อเชิ้ตเยอะมากเพราะต้องใส่สูทอยู่ตลอดทุกวัน เออเนอะ งั้นลองจินตนาการดูว่าถ้าอีธานเหลือแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวโชว์ขาอ่อนเดินร่อนไปมาในห้องมันจะเป็นยังไง อื้ม...
“ไมไม่ไปอาบน้ำ มานั่งหน้าเครียดอะไรตรงนี้” อีธานเดินตามขึ้นห้องมาทีหลัง เจ้าตัวมองภูริบนเตียงนอน แล้วพอยิงคำถามไปภูริก็เงยหน้ามองอีธานเครียดๆ
“ถ้าคุณใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวเหมือนพวกรับบ้างมันจะแซะซี่ไหม” คราวนี้อีธานเครียดตาม
“ไม่” แล้วตอบสั้นง่าย
“ไม่ลองไม่รู้นะจ๊ะ มันจะไปยากอะไรทำไมไม่ลองสักที...” มาเป็นเพลง ไม่บอกว่าตัวเองแก่เท่าไหร่เลย
“ปัญญาอ่อน” อีธานเดินไปถอดเสื้อสูท คลายเน็กไทและเข็มขัด
ปกติของอีธานมากๆ กลับบ้านมาจะอาบน้ำก่อนอันดับแรก ภูริจะไม่สนใจอีธานเลยในช่วงเวลานี้เพราะเขาจะอาบน้ำเสร็จแล้วมานอนให้ที่นอนเปียก ทว่าวันนี้ไม่เหมือนกับวันอื่นๆ เขากำลังจ้องด้านหลังของร่างสูงใหญ่ ดูซิว่าอีธานจะปลดเสื้อผ้าตรงนี้เลยไหม
บอกเลยนะว่าเวลาแบบนี้อีธานควรถอดทุกอย่างแล้วเหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีดำตัวเดียวให้เขาได้ชื่นใจ จะได้ไม่ต้องไปหาเสื้อเชิ้ตแบบใส่นอนไม่ได้นอนมาให้ ภูริเอียงหัวไปซ้ายสลับขวาคล้ายเข็มนาฬิกานับเวลา
“มองอะไร?” อีธานหันกลับมาภูริกาก็หยุดนิ่ง
“คุณใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวให้ดูหน่อยจิ” ทำตาปิ๊งๆ ด้วย เผื่อว่ามันจะดูแวววาวแล้วอีธานจะทำตาม
“ไม่ ไอ้แบบนั้นมันเหมาะกับคุณหรือไม่ก็ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เอาเสื้อสามีมาใส่อยู่ในห้องนอนมากกว่า”
“ไม่เกี่ยวอะ มันต้องได้ดิ มันต้องแซะซี่เหมือนกันสิ” ภูริยังไม่ยอมลดราวาศอกง่ายๆ งานนี้เขาควรได้เห็นอีธานในสภาพเสื้อเชิ้ตตัวเดียวเว้ย
“บ้าบอ จู่ๆ มันเป็นอะไรขึ้นมา ปกติสนใจเรื่องพวกนี้ที่ไหน หรือว่าไปดูคลิปโป๊แล้วอยากจะให้ผมทำบ้าง ตลกแล้ว ผมไม่ใช่ผู้หญิง”
“ฉากที่ผมอ่านเขาก็ผู้ชายนะ”
“ตัวบางๆ เอวคอด รูปร่างอ้อนแอ้นแบบโอเมก้าที่ยั่วยวน” สีหน้าอีธานตั้งคำถาม ภูริพยักหน้าหงึกๆ
“ถูกแผง”
“แล้วผมมีสภาพเหมือนแบบนั้นไหม”
“ไม่” ส่ายหน้าไวๆ สองทีถ้วน
แล้วมันก็เหมือนกับการส่งไม้ผลัด หลังจากภูริส่ายหน้าแล้วอีธานก็ส่ายหน้าตาม ร่างสูงเดินไปคว้าเอาผ้าขนหนูมาพาดบ่าเพื่อจะเข้าห้องน้ำ ในเมื่อภูริยังไม่ยอมอาบ อีธานก็จะจัดการกับร่างกายของตัวเองก่อน เขาโหยหาสายน้ำเย็นฉ่ำเต็มที
“ถอดตรงนี้ดิ”
“หยุดความคิดพิเรนถ์ของคุณซะ”
“ทำให้ผมไม่ได้เหรอ” เท่านั้นแหละ...ชะงักไปสิ
แทนที่จะได้เดินไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยแล้วมาพักผ่อน กลับต้องมายืนจ้องหน้าอ้อนๆ ของไอ้เมียเอ๋อ วันนี้ภูริเป็นบ้าแน่ๆ ปกติสนใจอะไรอย่างนี้ที่ไหนล่ะ วันๆ เอาแต่บ้าไอดอลสาว ไม่ก็วาดการ์ตูน ไม่ก็ดูรายการตลก
ภูรินั่งด้วยท่าทีเรียบร้อยยิ่งขึ้น ท่าทีแบบนี้...อีธานกำลังใจอ่อน ดังนั้นเพื่อให้คำขอเป็นผลสำเร็จ ภูริต้องเรียบร้อยประหนึ่งคุณหญิงในรั้วในวัง เอามือวางซ้อนมือบนหน้าตัก ยิ้มอ่อนๆ ส่งสายตาปริบๆ
เอาซี่...ถอดซี่ ถอดให้เหลือเสื้อเชิ้ตเลยที่รัก เร็วๆ อยากเห็นใจจะขาด อยากรู้ว่ามันจะเซ็กซ์ซี่เหมือนกับในนิยายไหม หรือว่าจะเหมือนกับภาพประกอบในหน้านิยายที่น้องส่งมาให้อ่าน ภูริยังคิดอยู่เลยว่าใครนะช่างกล้าถ่ายแบบแบบนั้น เสื้อเชิ้ตสีขาวปรกขาอ่อนแล้วนั่งแบบขาทั้งสองข้างแยกออก มือกุมกันไว้ตรงหว่างขา โอ้ยใจ เห็นแล้วอยากเป็นชายที่ได้รุกนายนั่นเหลือเกิน
ว่าแต่...อีธานห่างไกลจากภาพนั้นมากทีเดียวนะ
“เสื้อเชิ้ตตัวเดียว?” อีธานทวนสิ่งที่ภูริต้องการอีกครั้ง
“ครับ” เจ้านี้ก็ยิ้มแก้มบานให้
อีธานโยนผ้าขนหนูไปไว้ที่เดิมของมัน ฝ่ามือที่มีเส้นเลือดนูนขึ้นมาหน่อยๆ และขาวผ่องเป็นยองใยนั้นกำลังปลดตะขอกางเกงของตัวเอง อีธานปล่อยให้กางเกงสเล็กร่วงหล่น จากนั้นใช้เท้าเขี่ยมันใส่ตะกร้า ตอนนี้เขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีดำสำหรับใส่ทำงานตัวเดียว ชายเสื้อเลยสะโพกมาเล็กน้อยทำให้ปกปิดชั้นในสีดำของเจ้าตัว
“ปลดกระดุมหน่อย...” ภูริสั่งอีก อีธานถอนหายใจแต่ก็ปลดกระดุมลงมาถึงสี่เม็ด
เรือหาย!!! เลือดจะพุ่ง กุมจมูกแล้วหันหน้าหนีแป็บ หัวใจเต้นเร็วมากเลยแม่เจ้าโว้ย แผงอกล่ำๆ กล้ามขากับผิวเนียนละเอียด โอ้ยใจ โอ้ยใจ โอ้ยโอ้ยๆ ร้องเป็นควายโดนเชือดแล้วไหมล่ะ
“ภูริ...” อีธานเรียก เจ้าของชื่อจำต้องหันหน้าไปมอง แล้วสิ่งที่พบคือ...อีธานกำลังกึ่งนั่งกึ่งพิงโต๊ะเครื่องแป้ง ชายเสื้อเชิ้ตสีดำตัดกับขาอ่อนขาวๆ และชั้นในสีดำ
อะเฮือก...ฝากน้องกับแม่ผมด้วย!
แต่ก่อนจะกลายเป็นศพขอรุกอีธานหน่อยเถอะ หึหึ มาเป็นเมียพี่เถอะไอ้สอง!
“อ๊า...ซี้ด...อีธาน..อีธานเบา...อื้อ!!!”
พอดี...ภูริเป็นรุกที่โดนเสียบน่ะ
....จบตอน....
เอาตอนพิเศษมาให้แหละตัวเอง หวังว่าจะชอบและทำให้หายคิดถึงนุ้งภูได้น้า คุณอีธานในเสื้อเชิ้ตตัวเดียว งานนี้ภูริได้ทำหน้าที่หลัวเต็มที่แน่ๆ
ว่าแต่หน้าที่หลัวคืออะไรนะ? ฮ่าๆ
-
o13 :pig4:
-
หลัวร้องระงมเลยนะ 55
-
:hao7: :laugh:
-
โอ๊ยน้องงง
ภูริกล้ามากนะที่จะรุกอีธาน
เป็นไงล่ะสุดท้ายก็โดนจนได้
-
อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าอีธานใส่เสื้อตัวเดียวแซะซี่ฝุดๆนะภูริ
-
ภูริลูกกกกกกก
-
o13
-
5555 น่ารักมากเลยค่า
สมกับเป็นภูริคนเอ๋อของอีธานมากๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ภูริเป็นคนมองโลกในแง่ดี ไม่ยึดติดกับอะไรนานๆ เรารักภูริอะ เรารักอีธานด้วย :pig4:
-
ถ้าภูริใส่คงน่าฟัด ฮือออ
อยากเห็นภูริใส่บ้าง~
-
คิดถึงภูริ :haun4: :katai2-1:
-
สนุกจังเลยยยย
ภูริน่ารักจังง...อีธานก็เท๊เท่จุง
ตอนแรกก็เป็นนิยายหื่นๆ กลางๆคลุมเคลือ ท้ายหน่วงๆ ตอนจบก็หวานๆ ชอบอ่า :L2:
ขอบคุณคุณคนแต่ง ที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านจ้า :pig4:
-
เห็นชื่อตอนแล้วแอบคิดไว้ก่อนเลยว่าอย่างภูริไม่ธรรมดาแน่นอน แต่แบบนี้มัน... "ภูริ" จริงๆ... 555...
ปล. อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารอีธานจริงๆ... 555...
-
อะ...อะ อีธาน :hao7: :hao6: :katai1:
-
:pighaun:
-
คิดแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้แทน :laugh:
-
:pighaun:
-
ภูริเอ๊ย กระดูกมันคนละเบอร์กันนะลูกกกกกกก
-
ภูริรุกจนลุกไ่ม่ขึ้น :hao7:
-
เป็นหลัวที่ครางนำภรรเมียตลอด ฮ่าๆ
-
555 คิดภาพตาม
ขอบคุณมากๆนะคะ :mew1:
-
ฮูยยยยยยย ภูริเป็นรุก ที่ไม่มีวันได้เสียบคนอื่นอีกแล้ว5555555555
-
รู้สึกรักภูริจริงๆๆๆๆๆ
:กอด1: :impress2:
-
555555 ภูริเอ้ยยย
-
:m20:
-
อยากให้ไรท์แต่งแนว omegaverse อีกค่ะ เราชอบมากเลยงืออ แต่งมาอีกนะคะ จะรอติดตามผลงานของไรท์เลย :mew2: :katai2-1: :impress2:
-
จุดง่ายมาก 5555 รับตัวน้อยๆของหลัวคงเล่นหลัวจุกจนแข้งขาไม่มีแรง 5555
-
ไม่เจียมตัวเลยภูริคิดจะรุกธีธานเป็นไงล่ะโดนเสียบอยู่ดี
-
ขอบคุณคะ
-
o13
-
โอ๊ย... เลือดหมดตัวววว แต่เหมือนโดนตัดฉับกับตอนพิเศษ ทำไมมมมมมละ
-
นั่งตัก ปักตอ .......เพิ่มคำคล้องจองคำใหม่ในพจนานุกรม
อูยยยยย........ฝ่ายรุกร้องระงมเลย :pighaun: :haun4: :jul1:
รุกอยู่บนของภูริสินะ :z3:
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอแก้ที่ผิดนะ
หยุดความคิดพิเรนถ์ ----- พิเรนทร์
-
5555 เป็นรุกที่ต้องรับ เจ็บเอง ฟินเอง
ภูริคนบ้าบอ เรียกร้องในสิ่งที่ทำยาก
เป็นไงล่ะ เจอของจริงเข้าไป ได้รุกสมใจเลย
อีธานยอมใจภูริเลย แพ้ทางด้วย
ไม่รักจริงไม่ยอมให้นะนั่น
ขอบคุณมากนะคะ เสื้อเชิ้ตตัวนี้คงถูกภูริเก็บไว้ฟินอีกนาน
-
อ่านจบแล้ว :katai2-1:
อ่านจบแล้วสงสารภูริ สะโพกเคล็คแน่ๆ :impress2:
-
กรี๊ด เลิศ!!!
555+
-
คือแบบ ชีวิตภูริแรกๆคือเศร้าเลยนะ แต่แม่งเป็นสายฮาไง จะเศร้ามันเลยเศร้าไม่สุด แม่งฮาแทน 5555 บอกตามตรงแรกเกลียดปากอีธานมาก ปากเสียปากเน่า น่าตัดปากทิ้ง
-
:hao7: น้องอารมณ์ดีมองโลกในแง่ดี ตอนแรกแอบหมั่นไส้พระเอก ปากอ่ะแข็งมาก
-
>….ตอนพิเศษที่ 2 กลิ่นกาย….<
ผลข้างเคียงอันเลวร้ายจากยาแก้คู่แท้ทำให้โครงการนั้นถูกสั่งพักไม่มีกำหนดสานต่อ อีธานเข้าใจดีว่ายาแก้คู่แท้นี้จะสร้างเงินให้กับเขาได้มากขนาดไหนหากมันเป็นผลสำเร็จ ทว่ามือดีที่จะสร้างยาตัวนี้ขึ้นมานั้นไม่มีในบริษัทเขา การจะคว้ามือดีด้านเคมีวิทยามาสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย และมันก็ยังไม่จำเป็น
อีธานรู้สึกโชคดีที่วันนั้นเขาตัดสินใจทำตามความต้องการของภูริ หากไม่เช่นนั้น ผลที่จะเกิดขึ้นกับเขาและภูริมันคงเลวร้ายไม่ใช่น้อยๆ แค่คิดว่าต้องจับแยกเพื่อความปลอดภัย เขาก็รู้สึกวูบโหวงในอกแล้ว
ทว่าสิ่งที่ทำให้อีธานสนใจนอกเหนือจากผลข้างเคียงยาอันเลวร้ายและการที่ครามหนีหายไปนั้นคือเอกสารเกี่ยวกับยา L20 บริษัทเขาไม่มียาตัวนี้แน่นอน ไม่มีการผลิตออกมา เพราะงั้นยาตัวนี้ต้องเป็นยาลับๆ ที่ครามวิจัยขึ้น รายละเอียดในเอกสารที่พบแทบไม่มีอะไรเลยนอกจากผลของตัวยาที่จะทำให้เกิดคู่แท้ อีธานพยายามทำความเข้าใจมัน แต่ข้อมูลมีน้อย ที่แน่ๆ ยาตัวนี้มีอายุของมันเอง และมันจะเสื่อมไปตามกาลเวลา
อีธานประติดประติดประต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาและภูริว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับยาตัวนี้หรือไม่ ยาที่ไม่มีในบริษัทแต่มีการแอบวิจัยอยู่ มีความเป็นไปได้สูงที่เคมีรั่วในวันนั้นคือยาตัวนี้ ครามโกหกเขาเนื่องจากครามลักลอบวิจัยยานอกเหนือจากงาน มันก็น่าเจ็บใจแต่ตอนนี้เขาไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงอะไรแล้ว
แต่เอกสารนี้อธิบายได้ดีว่าทำไมช่วงนี้ภูริถึงไม่ค่อยฮีต!
อีธานมักสังเกตภูริอยู่เสมอ ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในตัวคนรักของเขานั้นเขารู้มันแทบทั้งหมด กระทั่งเดาอารมณ์ร่างโปร่งได้เลยด้วยซ้ำ ฟีโรโมนที่มักกระจายฟุ้งในช่วงเช้าเริ่มจะไม่เกิดขึ้น อาการฮีตมีบางครั้งและลดความถี่ลงไป ภูริกำลังกลับกลายเป็นเบต้าอย่างที่เคยเป็น
น่าแปลก...เขายังรู้สึกขาดภูริไม่ได้อยู่ดี
ตอนนี้อีธานกำลังเสียดายกลิ่นฟีโรโมนหอมๆ ที่ติดตัวภูริ มันเป็นกลิ่นเฉพาะที่เขาคุ้นเคยและมันเจือจางลงเต็มที เขาจึงตัดสินใจติดต่อกับบริษัทผลิตน้ำหอมแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ที่ผลิตน้ำหอมเฉพาะบุคคลให้กับเขา อีธานไม่ชอบน้ำหอมทั่วไป กลิ่นที่เป็นของเขาเท่านั้นคือสิ่งที่เขาชอบ และเขากำลังจะให้ทางนั้นสร้างกลิ่นเฉพาะให้กับภูริขึ้นมา
“เอ๊ะ?” จากที่หรี่ตาในตอนแรกกลายเป็นเบิกโพรงเมื่อพบว่าตนไม่ได้นอนบนที่นอนประจำ ดูสีหน้าตื่นๆ ของเมียเอ๋อเขาสิ อะไรมันจะตกใจขนาดนั้น เขาก็แค่มาที่ฝรั่งเศษตอนภูริหลับเท่านั้นเอง
“นอนยาวเลยนะคุณ เหมื่อยเนื้อเหมื่อยตัวบ้างไหมเนี่ย” อีธานเดินเข้าไปที่เตียง
“ที่นี่ที่ไหนอะ อย่าบอกนะว่าคุณอยากเปลี่ยนบรรยากาศพาผมเข้าม่านรูดอะ?” โอ๊ะ ระดับอีธานไม่พาภูริเข้าม่านรูดหรอก แบบนั้นกระจอกไป
“ใช่ เปลี่ยนบรรยากาศ แต่ที่นี่ไม่ใช่ม่านรูดแน่ๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว ผมมีที่ที่หนึ่งต้องไป” อีธานดึงภูริให้ลุกขึ้นจากเตียง ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมง่ายๆ
“ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ”
“ฝรั่งเศส สนใจเที่ยวไหมล่ะ” ตาภูริโตวาว
“สน!” จากนั้นร่างโปร่งของภูริก็เหมือนกับเครื่องจักรที่ได้รับการหยอดน้ำมัน เพราะมันตื่นตัวสุดๆ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จอีธานก็เข้าไปกอดจากด้านหลัง ฝังจมูกลงกับซอกคอของอีกฝ่ายเพื่อสูดดมกลิ่นกายที่เป็นแบบเฉพาะของภูริ อีธานรู้นะ ภูริน่ะใช้น้ำหอมเกรดต่ำ เป็นน้ำหอมที่มีเลขสิบสองขวดสีขาวๆ เงินๆ ราคายี่สิบเก้าบาท ทั้งที่เขาพยายามจะเสนอน้ำหอมอย่างอื่นให้ภูริก็ไม่เอา
เสนอไม่เอาก็บังคับมันเนี่ยแหละ!
ก่อนจะได้พาภูริไปเที่ยวให้สมใจอยาก อีธานพาภูริไปทำธุระสำคัญของวันนี้ก่อน ซึ่งภูริเองก็ดูจะเอ๋อๆ อ๊องๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย อีธานให้ไปไหนก็ไป ให้ทำอะไรก็ทำ แม้กระทั่งทีมงานกำลังเก็บกลิ่นตัวด้วยแผ่นซับกลิ่นก็ยังทำหน้าเอ๋อๆ อยู่แบบนั้น เห็นแล้วตลกเป็นบ้า
“เรามาทำอะไร?” ในที่สุดภูริก็เอ่ยถามเมื่อเขาทั้งสองคนเดินออกมาสู่ท้องถนน ผู้คนกำลังเดินกันขวักไขว่ บ้างก็นักท่องเที่ยว บ้างก็คนที่อยู่เมืองแห่งนี้ เขาว่าฝรั่งเศษขึ้นชื่อด้านศิลปะ
“เขาจะออกแบบน้ำหอมให้คุณ” อีธานบอกขณะมองหาเส้นทางที่จะพาภูริเที่ยว
“เพื่อ?” ภูริตวัดสายมองคนตัวใหญ่ทันที
“เป็นความต้องการของผมเอง” อีธานตอบสั้นง่าย และภูริก็ไม่มีสิทธิ์เถียงในเรื่องนี้ มันคือความแฟร์ เขาตามใจภูริ ภูริเองก็ต้องตามใจเขาด้วยเช่นกัน
“จ้ะ ว่าแต่...น้ำหอมแบบของผมมันจะเป็นยังไงน้า”
“ก็จะมีกลิ่นกาแฟ...” ว่าแล้วอีธานก็โน้มหน้าเข้าไปดมที่ซอกคอของภูริท่ามกลางสายตาของผู้คนรอบกาย
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...ภูริหน้าแดง!
“คุณทำอะไรเนี่ย!” เจ้าตัวผลักเขาออกแล้วมองไปที่ผู้คนบนท้องถนน ปกติแล้วจะทำอะไรกันท่าไหนภูริไม่ค่อยเขินนัก แต่แค่ดอมดมกลิ่นกายท่ามกลางผู้คนแบบนี้ดันเขินขึ้นมาซะงั้น คงอายคน
“ดมกลิ่นตัวคุณไง คุณจะมีกลิ่นกาแฟจางๆ ปนอยู่กับความหอมแบบหวานๆ ให้ความรู้สึกเหมือนผู้หญิงนิดๆ แล้วที่สำคัญนะ นี่ไม่ใช่ที่ไทย” ตอนแรกภูริก็ตั้งใจฟังอยู่ พอท้ายประโยคก็ว่าจะเถียงเพราะรู้ว่าอีธานหมายถึงการที่เจ้าตัวโน้มหน้ามาดมคอเขา
แต่…
“อื้อ!?” อีธานโน้มหน้าเข้าจูบปากที่เตรียมเอ่ยต่อว่านั้นโดยไม่สนใจสายตาของใครๆ
หน้าร้อนมันเป็นแบบนี้จำใส่หัวไว้เลยไอ้ภูริ!
กลิ่นกายหอมหวานแบบเฉพาะตัวและกลิ่นกาแฟจางๆ เด่นชัดขึ้นเรื่อยเมื่ออีธานสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของภูริ เมียเอ๋อตั้งใจจะดันเขาออก แต่เขาใช้วงแขนรัดรอบเอวคอดนั้น ลากให้เข้ามาประชิดแล้วบดเบียดริมฝีปากลงไปให้หนักหน่วงยิ่งขึ้น
ลมหายใจร้อนผ่าวหอบกระชั้น ภูริที่พยายามหนีในตอนแรกเริ่มตอบสนองและตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในวงแขน นี่ไม่ใช่อาการฮีตของภูริ เป็นความอยากที่เกิดจากความเป็นเบต้าล้วนๆ อีธานระบายยิ้มเกือบเต็มแก้มเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกแล้วเห็นว่าหน้าของภูริแดงก่ำขนาดไหน
“เขินก็เป็นหนิ” คำหยอกสั้นๆ นั้นน่าฝังเขี้ยวเป็นที่สุด ภูริทำได้แค่ยืนถลึงตาใส่อีธานที่ส่งยิ้มเสียเหมือนโลกใบนี้สดใส
“ถ้าจะดีพคิสขนาดนี้ไม่จับผมเปลื้องผ้าไปเลยล่ะ!” ภูริประชด
“เดี๋ยวนี้มีประชดเหรอ คิดว่าผมไม่กล้า? ลองไหม ผมมีที่ที่คนเยอะๆ และสามารถทำอะไรกับคุณตรงนั้นก็ได้นะ แต่...ไม่ดีกว่า ผมไม่อยากให้ใครเห็นว่าคุณเร่าร้อนแค่ไหนเวลาที่อยู่ใต้ร่างของผม” อีธานพูดอย่างกับมันเป็นเรื่องปกติทั่วๆ ไป ดูหน้าคนฟังด้วย...ดูด้วยว่ามันจะเบิดแล้วเฮ้ย!!!
โอ้ย...เกลียดฝรั่งเศษวะ!
….100%….
มาแบบหวานๆ ละมุนละไมไม่เน้นฮากันบ้างเนอะ สำหรับตอนนี้ตั้งใจอัปเมื่อวันศุกร์ แต่เมื่อวานไปธุระกลับจีสองแหนะ อัปมะหวายเลยมาวันนี้แทน หวังว่านะทำให้หายคิดถึงได้ตึ๋งหนึ่งเนอะ
-
น่าสนใจนะอีธาน จับพรมน้ำหอมก่อนกิน เหมือนซดกาแฟยามเช้า สื่ดชื่น55555
ฝรั่งเศส เขียนแบบนี้ค่า ขอบคุณค่ะ
-
โง้ยยยยยยยยยย :hao7: :katai1:
-
เหมื่อยเนื้อเหมื่อยตัว >>> เมื่อย
ยาหมดฤทธิ์แล้ว สิ่งที่เป็นไปของภูริกับอีธานคือใจล้วนๆ
-
ฝรั่งเศส / เศษฝรั่ง
-
หืมมม ยาที่ทำให้มีอาการฮีตของภูริเริ่มเสื่อมแล้ว
ดีๆ อีธานจะได้รู้ว่าเบต้าภูริก็เร่าร้อนได้เหมือนกัน
-
ฟีโรโมนจะหมดแต่ความหื่นไม่ลดลงเลย
-
หวานเว่อร์ ฮิ้ววววว :impress2: :-[
-
ความหื่นของอีธานคงทนสุดและ ฮ่าๆ
-
อู้วววว. อีธานคนติดเมีย. 555+
-
เอาคุณเลขาอลันกับครามมาจับคู่กันหน่อยซิ
-
อีธาน ภูริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะหวานยังไง ก็มาฮาตรงภูริทุกทีน่ะ
แล้วอีธานก็เป็นคนจริงมากจ้า
กลัวภูริไม่เชื่อหรอ ต้องลงมือเลยงี้
ว้าววว พาไปสวีทไกลถึงปารีส
-
เด๋ยวก็ฮีท :hao7: เราเชื่อว่าพระเอกเราทำได้
-
gแหมคุณน้องภูริ เป็นหรัวท่ีอยู่ข้างล่างเนอะ อารมณ์ดีจริงๆ ชอบเรื่องนี้มากค่ะ นายเอกมีมุมมองชีวิตที่ดีจริงๆ ตลกมาก แต่งสนุกมากเลย
-
มาแบบไม่ตั้งตัว ภูริน่าจะใส่ยาเสน่ห์ให้อีธานกิน //อีธานคนหลงเมีย
-
>….ตอนพิเศษที่ 3 เพื่อนผู้หวังดี?….<
เชื่อว่ามนุษย์เงินเดือนจะรู้สึกเหมือนที่ภูริรู้สึก ทำไม...วันหยุดผ่านไปไวจังแว้!
เผลอแป็บเดียวก็ต้องกลับมาทำงานอีกแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไปลั้นลาอยู่ต่างประเทศตั้งสามวันสามคืน โอย..ไม่อยากจะเอ่ย อยู่นั่นเขาเหมือนเป็นราชามาก เพียงปลายนิ้วและเอ่ยคำสั่ง ทุกสิ่งอย่างจะเข้ามาอยู่ในมือของเขา แต่อย่าเพิ่งคิดว่าเขาใช้เงินอย่างสิ้นเปลือง เอ่อ...ก็สิ้นเปลืองนะ ไม่เปลืองเสื้อผ้าหรือสิ่งของด้วย เปลืองเพราะกิน!
ก็ใครให้ของกินมันเยอะและน่ากินไปหมดทุกอย่างขนาดนั้นน่ะ!
ภูริยังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่ว่าเขาไม่ควรใช้เงินอีธาน มันเป็นความรู้สึกของเขาเองอะนะว่ามันคือการรบกวนที่มากเกินไป เขาเลยพยายามที่จะใช้เงินตัวเองซื้อของกินของใช้ หรือแม้แต่ของฝาก แล้วไอ้ที่กินไปทั้งหมดนั้นเขาจ่ายเองใช่ไหม? ม่ายยยย เจอสเต๊กเนื้อกวางจานเป็นหมื่นพี่ไม่มีปัญญาจ่ายจีจีนะน้องนะ เขาจะจ่ายก็พวกของกินจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ ราคาไม่แรงมา ควักจ่าย ควักจ่าย บอกเลยนะว่าเลี้ยงอีธานด้วย
อื้อหือโคตรหล่อ!
แต่ความลับของเงินในกระเป๋าอ้วนๆ นั้นคือ…อีธานเอาเงินไปใส่ให้ทุกวัน!!!
“วันนี้ผมไม่ไปทำงานนะ…” เช้าการทำงานวันแรกอีธานก็จะอู้เลยเหรอ ภูริผูกไทเสร็จก็หันไปมองหน้าคนบนเตียง ไม่ต้องแปลกใจเลยที่ป่านนี้อีธานยังไม่ลุก ก็ถ้าลุกก่อนนี่สิแปลก
“อะเค”
“พอดีเพื่อนมาหาน่ะ ก็เลยต้องอยู่รอเจอ” อีธานมีเพื่อนกับเขาด้วยเหรอ เห็นวันๆ ทำแต่งาน กลับบ้านอาบน้ำอ่านหนังสือ กินตับแล้วก็นอน
“แปลกใจนะเนี่ยที่คุณมีเพื่อน”
“เพื่อนผมเยอะแยะเถอะ แต่ต่างคนก็ต่างทำงาน ยิ่งอยู่กันคนละประเทศก็ยิ่งไม่ค่อยได้เจอกัน นานๆ ถึงนัดไปกินข้าวหรือไปดื่มทีหนึ่ง ไม่งั้นก็เจอกันทีงานสำคัญๆ รอบนี้เพื่อนผมเขามาทำธุระที่นี่เลยแวะเอาของมาฝาก ว่าจะไปเที่ยวกันนิดหน่อย” อีธานลุกขึ้นมาจากเตียง ตรงเข้าไปสวมกอดภูริจากด้านหลัง
น้ำหอมกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของภูริเสร็จในวันสุดท้ายก่อนกลับ ตามจริงมันจะต้องรอนาน คิวทำน้ำหอมพวกนี้ยาวจนสิ้นปีหน้าได้เลยด้วยซ้ำ แต่อีธานเร่งและพร้อมจะจ่ายแพงขึ้น ร่างสูงสวมกอดด้วยมือหนึ่ง อีกมือเอาน้ำหอมขวดคลิสตัลมาฉีดเบาๆ ให้กับภูริตามจุดชีพจร
“งานคุณมีสี่เจ้าใช่ไหม อืม...เสร็จก็คงค่ำ กลับมาที่นี่เลยแล้วกัน เดี๋ยวผมเตรียมของกินเอาไว้ให้” อีธานเก็บน้ำหอม จับภูริหันหน้ามาเพื่อจะได้จัดเน็กไทและเสื้อให้เข้าที่เข้าทางยิ่งกว่าเดิม
“โอเค” ภูริยิ้มหวานให้ จากนั้นก็ต้องยืดตัวไปจูบปากนุ่มๆ นั้น เขาเรียกว่าเติมพลังงาน อิอิ
เอาล่ะ ได้เวลาเดินทางฝ่าดงรถติดเพื่อจะไปทำงานเยี่ยงทาสกันแล้ว! ยอดดีเงินก็ดีถูกไหม แต่อย่าลืมว่ายอดดีนั้นหมายถึงงานเยอะด้วย ภูริรับลูกค้าอย่างน้อยๆ คือสองเจ้าต่อวัน นอกนั้นคือเอกสารล้วนๆ จริงจะใช้อำนาจโดยการให้คนเคลียร์เอกสารให้มันก็ได้ แต่จากการเป็นผู้น้อยมาก่อนทำให้ภูริรู้สึกว่างานของพวกนั้นก็เยอะอยู่แล้ว ไม่จำเป็นจริงๆ ก็ทำมันเองเนี่ยแหละ
ภูริจะไปอย่างไว มาถึงที่ทำงานแวะซื้อกาแฟเรียบร้อยแล้วก็เอาขนมที่หิ้วมาจากฝรั่งเศสไปแจกจ่ายคนที่เขารู้จัก เอิ่ม...รู้จักเกือบทั้งบริษัทเลยนี่หว่า ง่ายๆ เอาไปให้หัวหน้าแผนก แล้วทีนี้หัวหน้าก็จะเอาไปแจกจ่ายต่อให้เอง เป็นที่เรียบร้อย ต่อจากนั้นเหรอ...เดินทางทั้งวัน โต๊ะทำงานคืออะไรเริ่มไม่รู้จักเสียแล้วสิ
ระหว่างการทำงานก็จะมีแวะคุยกับอีธานบ้าง คุยผ่านโปรแกรมแชตเนี่ยแหละ อย่างตอนรอลูกค้า พักกินข้าวหรือรถติด ไม่เชิงคุยเรียลไทม์ อีธานพิมพ์ทิ้งไว้ภูริว่างก็ตอบ คุยอะไรเรื่อยเปื่อยมากอะ ดูไร้สาระแต่ก็คุย อย่างหนึ่งที่รู้คือเพื่อนของอีธานไม่ได้ออกไปไหน ตอนนี้ทั้งคู่จึงอยู่กันที่ห้อง อีธานส่งรูปขวดเหล้ามาด้วย โอ้โห...ก๊งกันแต่วัน!
พอภูริกลับมาถึงห้องเพื่อนของอีธานก็กลับไปแล้ว ทั้งห้องเหลือแต่ความว่างเปล่า ขวดเหล้าหายหมด เข้าใจได้ อีธานเป็นคนแบบ...อะไรก็ต้องอยู่ในระเบียบอะนะ โตมากับแม่และพ่อที่เป็นนักวิจัยก็งี้ ส่วนเขาเหรอ...โตมาแบบเอ๋อๆ ไปวันๆ เท่านั้นแหละ ฮ่า
“อะไรน่ะ...” เมื่อไม่เห็นอีธานที่ชั้นล่าง ภูริก็ขึ้นมาที่ห้องนอนเพื่อจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ปรากฏว่าเจอร่างใหญ่ยืนเท้าเอวสีหน้าครุ่นคิดอยู่ปลายเตียง สายตามองตรงไปยังเตียงนอนที่มีเอ่อ...ชุด?
“เพื่อนเอามาให้น่ะ ก็...ไซซ์คุณนะ” เดินเข้าไปอีกนิด มองชุดบนเตียงแล้วตาคู่นี้ก็ค่อยๆ เบิกโพรง
โอ้ไม่นะ!!!
“ชุดชั้นในเนี่ยนะ เอ๊ะ มันเรียกชุดชั้นในได้ไหมในเมื่อมันไม่ได้มีหน้าที่ไว้ใส่ซับใน แต่เฮ้ยคุณ นี่มันชุดผู้หญิง” ถอยเลย ถอยให้ไว อีธานไม่เกิดบ้าจับเขาใส่ขุดนี้ใช่ไหม
“นี่เป็นชุดลิมิเต็ดอิดิชั่นของซีซั่นนี้เลยนะ คอลเล็กชั่นนี้ประมูลกันเหยียบล้าน คุณไม่สนใจเหรอ เนี่ย...” อีธานหยิบชุดชั้นในที่มันเป็นบลาแต่มีผ้าพลิ้วๆ ยาวลงมาจนเกือบสะโพกได้ สีดำโปร่งแสงขนาดนี้ ช่างทำให้อเมทิสตรงขอบบลาเด่นชัดมาก ส่วนกุงเกงลิงหรือแพนตี้ตัวน้อยนั้นก็เป็นผ้าระบายๆ มีลูกไม้หน่อยๆ เอ่อ...เป็นจีสตริง
“อึก” กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกเลย ไม่นะไม่ นี่ไม่ใช่นิยายที่ให้ผู้ชายแต่งสาวนะเว้ย!
“มันเซ็กซ์ซี่มาก อเมทิสก็เสริมให้มันดูลึกลับและยั่วเย้า คุณคิดว่าไง ผมชอบนะ...ถ้าคุณใส่”
“ฝันไปได้เลย!!” ถอยดีกว่า อย่างนี้ต้องถอยดีกว่า ฮื่อ เสื้อเชิ้ตตัวเดียวเถอะ แล้วไอ้ชุดบ้าๆ บอๆ แค่นี้มันต้องแพงขนาดนี้เหรอวะ อ๋อ อัญมณีไง คิดได้ไง นี่ชุดนอนไม่ได้นอนนะไม่ใช่ชุดราตรี
“เสื้อเชิ้ตตัวเดียวผมยังใส่ให้คุณเลยนะ แค่นี้เอง ผมเห็นแค่คนเดียวไม่ได้มีใครเห็นด้วยซะหน่อย”
“โอยคุณ ถ้าผมชอบอะไรอย่างนี้ผมก็หามาใส่เองแล้วไหม ผมไม่ชอบ ไม่เอา!” อย่าเข้ามานะ อีธานอย่าสาวเท้าเข้ามาหาเขาพร้อมชุดแบบนี้นะเว้ย!
“ผมใส่น้ำหอมคุณลงไปด้วยนะ กลิ่นหอมมาก แต่ถ้ามันอยู่บนตัวคุณกลิ่นมันจะชัดขึ้น นี่ แค่ใส่เอง คุณทำเพื่อผมไม่ได้เหรอ?” อย่ามาพูดแบบนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำเพื่ออีธานแน่ๆ
“เพื่อนคุณบ้าที่ซื้อของอย่างนี้มาให้”
“เพื่อนผมหวังดี เขาอยากให้ผมมีทายาทไวๆ อ๋อใช่ มียาบำรุงด้วยนะ นี่ไง ลองมะ กินแล้วจะกระชุ่มกระชวยสุดๆ ถ้าโอเมก้ากินคงฮีต แต่คุณเป็นเบต้า ได้มากสุดแค่...เหมือนเมามั้ง” นี่พวกเขาเตรียมการอะไรกัน หวังดี อยากให้มีลูก บ้านอยู่ไหนตรูจะเอาระเบิดไปปา เบต้าท้องไม่ได้โว้ย!!!
“ภูริ...” อีธานเข้ามาประชิดตัวเขาแล้ว ยืนสาปแช่งอยู่ครู่เดียวหลังก็ติดดำแพงเป็นที่เรียบร้อย สองแขนแข็งแรงค้ำกำแพงกักกันเขาเอาไว้ ฉากแบบนี้สาวกรี๊ดแตกแน่นอน แต่ไม่...นี่มันฉากการตายของเขาชัดๆ
“เอ่อ”
“ยอมดีๆ หรือจะให้ผมบังคับดีล่ะ” พูดแบบนี้...ทางเลือกอยู่ไหน!
“ใส่ให้ผมสิ” ใต้ความยินยอมคือน้ำตาตกใน
และ...เขาจะไม่ให้ใครรู้ว่าเขาใส่ชุดนี้นอนอยู่ใต้ร่างอีธานเด็ดขาด
ข้าม!
ตัดจบ!!!
….100%….
นี่จะเป็นตอนพิเศษสุดท้ายที่อัปให้อ่านออนไลน์นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอันเหนียวแน่นมากๆ เลย รูปเล่มของเรื่องนี้อาจจะมาให้สอยปีหน้าค่ะ ราวๆ งานหนังสือครั้งหน้า ยังไงฝากติดตามและรอสอยกันด้วยนะค้า ^^
-
:pighaun: อีธานขี้หวงอ่ะ อยากเห็นภูริในชุดนึ้เหมือนกันนะ
-
:hao7: :hao7:
-
5555555555
อยากเห็นเลยว่าเป็นไง
-
น้องงงงงงงงงงงงง :katai1: :hao6: ต้องเซะซี่มากๆแน่ๆเลยยยยย
-
อยากเห็นด้วย :hao3: :hao3:
-
สรุปอีธานโคตรหลงเมีย อยากมีลูกเอาตอนนี้เนี่ยนะ 5555 ขยันปั๊มขนาดนี้ยังไม่ติด
-
ไรท์......... o22 o22 o22
ไรอ่ะ........ตัดจบตามคำขอของภูริได้ไงอ่ะ ฮือ... :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ห้ามตามใจภูริ มากกว่าคนอ่านนะ......นะ...... :hao5:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขี้งกจังเลยให้เห็นด้วยก็ไม่ได้
-
ใส่ให้ผมสิ ใส่ให้ผมสิ โอ๊ยยยยยยยย :ling1:
-
น่ารักจริงคู่นี้
-
อยากเห็นง่าาา
-
อยากเห็นโด้ยอ่ะ
-
อยากเห็นจังเลย ฮิฮิ :hao6:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :jul1: :jul1: :jul1:
-
เดี๋ยวๆ อะไรคือ "ข้าม!" และ "ตัดจบ!!!"
มันไม่ใช่นะภูริ!!!...
-
ภูรินายคงลืมไปแล้วสินะ ถ้าอีธานอยากมีลูกก็แค่ให้นักวิจัยสร้างยาที่สามารถให้เบต้าตั้งครรถ์ได้มาก็พอ หึหึ
-
อยากให้ภูริมีลูกกับอีธานจริงๆภูริควเลี้ยงแบบอิสระสบายๆแต่อีธานคงเข้มงวดน้าดู
-
สนุกมาก ๆ ครับ หื่นพอกันทั้ง อีธาน และ ภูริ
ขอบคุณครับ
-
:pig4: :pig4:
-
อยากเห็นด้วยคน 55555
ภูริยังคงตบกเสมอต้นเสมอปลาย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
5555555 หลังจากใส่ชุดนอนไม่ได้นอนแล้วคงเคล็ดขัดยอกไปอีกหลายวัน :กอด1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมาก ตามอ่านตาแฉะแน่ๆเลย อุแงงงงง น้องภู
-
อีธานผีเข้าผีออกจริงๆค่ะคนนี้ :katai1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขมาก เนื่องจากมีภูริ ไม่ว่าเรื่องจะเครียดหรือเศร้าแค่ไหนสุดท้ายก็ยิ้มได้อ่ะ หมั่นไส้คุณอีธานแต่ก็รู้สึกใจอ่อนตลอดก็แลรักหลงภูริขนาดนั้นถือว่ายกโทษให้ในความปากดี ขอบคุณคนเขียนมากด้วยที่เขียนนิยายดีๆให้อ่าน
-
แหมมมมมมม ทำไมภูริต้องตัดจบด้วย เราก็อยากรู้นะชุดแพงจะดีแค่ไหน ทดลองใช้ก็ต้องบอกต่อสิ ฮี่ๆ :impress2:
-
กรี๊ด....ทำไมคนแต่งใจร้าย :z3:
แต่อีธานก็หลงเมียตลอดๆ
-
ถ้าอีธานไม่ตั้งสติจะยึดภูริแล้วนะ
-
เอ้อออ กว่าจะตั้งสติได้นะ
-
จะมาง้อแต่หลับยาวเลยเพราะนอนไม่หลับมาก่อน55555555555555555555
-
แงงงงงงงงง ดีกันแล้ววววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวานกันจริงๆๆๆๆนะ สวีทตลอดดดดดดดดดดด :-[ :-[
-
:katai2-1:
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ
ชอบภูริมากเลย
ชอบเวลาอีธานงอนแล้วภูริต้องง้อ
มีความน่ารักมาก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
-
:o8: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: มันดีมากจริงๆๆ ชอบบบบบบบบ มากกกก
-
สนุกมากค่ะ
เพิ่งเคยอ่านแนวนี้
ดีต่อใจ
:pig4:
-
:กอด1:
-
555555
-
เรื่องเอื่อย ๆ และยืดไปหน่อย :a5:
กว่าจะมาหวานให้ฟินก็ตอนจบ :hao5:
แต่ก็สนุกดี โอเคเลย o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:sad4: :sad4: ที่ซ้อมว่าภูริท้องเลยอดไปเลยสินะ :hao5:
-
โอ้ยยยขยันอีโรติกกันมากๆ
-
น่ารักมากก
-
:mew1:
-
>….ตอนที่ 45 TheEnd [100%]….<
ทุกคนคงกำลังคิดว่ามันจบแล้ว ทั้งคู่แฮปปี้แอนด์ดิ้งเรียบร้อย หวานสวีทวี้ดวิ้วอยู่ที่ภูเก็ตแบบลืมวันลืมคืน โอ้ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส อะไรทำนองนั้น แต่รู้อะไรไหม...ทุกคนคิดผิด
ไปทำงานไม่ได้เที่ยวเฟ้ย!
เกรี้ยวกราดไปอีก ก็มันจริง หลังจากมีความสุขกับอีธานไปกี่รอบไม่ได้นับ ตอนเย็นต้องไปงานเลี้ยง อีกวันก็มีงานเดินทางตลอด อีธานนี่ตรงกลับมาเคลียร์งานที่ค้างของตัวเอง เจอกันอีกทีก็ตอนเย็นวันอาทิตย์
ความรู้สึกตรงกันแล้วยังไม่จบอีกเหรอ?
ใช่ เพราะยังมีอันหนึ่งที่ไม่ตรงกัน นั่นคือเป้าหมาย อีธานยังคงมีเป้าหมายในการรับยาอยู่ดี แต่ครั้งนี้เขาเชื่อในความรู้สึกของตัวเองอย่างหนึ่งว่า เขาจะไม่ปล่อยมือจากภูริ เขากำลังปรึกษากับทีมวิจัยในเรื่องการทำให้ภูริกลับมาเป็นเบต้าอย่างเคย นี่แหละ เหตุผลของการมาทำงานในวันหยุดของอีธาน
การประชุมอย่างเคร่งเครียดกับทีมวิจัยได้ผลมาว่า อย่างไรก็ต้องให้ภูริรับยานี่ก่อน มีความเป็นไปได้สูงว่าที่ภูริมีฮอร์โมนโอเมก้าเพราะสารเคมีในตัวของทั้งคู่สปาร์กกัน ดังนั้น ถ้ารับยาแก้ตัวนี้เรียบร้อย ภูริอาจไม่มีฮอร์โอเมก้าอีก นั่นเป็นคำวินิจฉัยของคราม และคนอื่นในทีมก็ไม่แน่ใจกับมันเท่าไหร่ พวกเขารู้อะไรเกี่ยวกับร่างกายของภูริน้อยมาก ครามยกเรื่องที่ภูริมีอาการฮีตกับอีธานแค่คนเดียว ถึงฟีโรโมนจะควบคุมไม่ได้เป็นเหตุให้ต้องกินยา แต่ถ้าภูริเป็นโอเมก้าตามปกติเขาคงฮีตใส่อัลฟ่าคนอื่นได้
แต่คิดอีกแง่ว่าจะกินยาแก้คู่แท้หรือทำให้ภูริกลายเป็นเบต้าเหมือนเดิมนั้น มีส่วนหนึ่งที่ตรงกันคือ ฟีโรโมนเฉพาะของโอเมก้าจะหายไป แล้วที่เหลือมันจะกลายเป็นความรู้สึกส่วนตัวของอีธานล้วนๆ อีธานจึงตัดสินจะใช้ทางนี้ก่อน ถ้าได้ผลยังไงก็จะเริ่มวิจัยต่อจากนั้นทันที
เขาเป็นคนกำหนดเป้าหมายไว้ชัดเจน แน่นอนว่าเมื่อตัดสินแล้วว่าจะไม่ปล่อยมือจากภูริ...เขาก็จะทำตามนั้น และจะทำทุกทางเพื่อรักษาคนคนนี้เอาไว้ข้างกาย ต่อให้คนคนนี้เป็นอะไรก็ตาม จะกลายพันธุ์ จะมีความเป็นโอเมก้าหรือเบต้าก็ช่างมัน
ขอแค่เป็นภูริ!
พวกเขาเตรียมแผนสำรองไว้ไม่ต่ำกว่าสามแผนหลังจากเริ่มรับยาแก้คู่แท้ในวันจันทร์ อีธานยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับภูริเพราะว่าในช่วงเวลากลางวันนั้นภูริมีงานตลอด รอจนกระทั่งเย็นวันอาทิตย์ เขาไปรับภูริที่สนามบิน พาไปกินอาหารค่ำในร้านที่ภูริชื่นชอบ
กะว่ากลับมาถึงห้องแล้วจะคุยเรื่องนี้กับภูริให้เรียบร้อย ปรากฏว่าเมียเอ๋อของเขานั้นฮีตขึ้นมา ทำไงล่ะ จัดสิรออะไร ไม่มีใครมาตัดริบบิ้นนะบอกเลย แล้วเป็นการจัดหนักที่เสร็จสิ้นเมื่อต่างคนต่างหลับไป
ภูริไม่ได้ฮีต...ภูริแค่อยากเก็บเกี่ยวความสุขเท่านั้น
หลังอีธานหลับไป ภูริก็ตื่นขึ้นมานอนมองหน้าอีธานอยู่แบบนั้นแหละ เขารู้ อีธานให้เขาไว้ใจ แต่ก็ไม่รู้สิ เขาทำใจเอาไว้แล้วว่าหลังกินยาเสร็จต่างคนก็ต่างเดินไปคนละทาง ถ้ากินยาแล้วอีธานไม่ได้กลายเป็นคู่ของเขาด้วยฮอร์โมนอีก อีธานก็คงไม่มีท่าทีอย่างที่เคยแสดงออกมาหรอก
แต่ภูริรู้สึกโอเคนะ เขาเองก็ไม่แน่ว่ากินยาแล้วจะยังรู้สึกอะไรกับอีธานไหม เพราะถ้ามันเป็นอย่างที่อีธานเคยๆ พูดไว้ว่าระหว่างเขามันเป็นแบบนี้เพราะฮอร์โมนเท่านั้น พอเขาไม่ได้กลิ่นอีธาน ไม่ฮีตใส่ คงไม่รู้สึกอะไรแล้วล่ะ
เมื่อไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดในวันพรุ่งนี้ ภูริก็เลยอยากใช้เวลาร่วมกับอีธานต่ออีกสักหน่อย คำว่าไว้ใจเนี่ยอาจหมายถึงเขาจะไม่มีอันตรายก็ได้ถูกไหม อ้อใช่ ภูริวางแผนเอาไว้แล้วด้วยว่า ถ้ากินยาแล้วไม่รู้สึกอะไรกับอีธานจริงเขาจะใช้ชีวิตแบบไหนต่อ
โอ้โห ดูยิ่งใหญ่ไหม เห่อๆ ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตตามเดิม ระหว่างที่ทำงานอยู่ภูเก็ตวันอาทิตย์ เขาก็จินตนาการตลอดว่าจะใช้ชีวิตยังไงพอไม่มีอีธานแล้ว ไม่ใช่การวางแผนนะ เป็นการจำลองสถานการณ์ในหัวเท่านั้นเอง
ช่วงเวลาในค่ำคืนผ่านไปไวกว่าที่คาด เผลอแป็บเดียวก็เช้าแล้ว ภูริลุกไปอาบน้ำทั้งที่ปวดเอวไปหมด เคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว แต่ก็ฝืนเดินไปอาบน้ำอาบท่า พอเดินออกมาก็เจออีธานนั่งหัวฟูอยู่บนเตียงนอน
“คุณมันตื่นไวไปแล้วนะ” พูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนต่อ ไม่นะไม่ อย่าทำอย่างน้านสิท่าน!
“ลุกเลยคุณ ไปอาบน้ำเดี๋ยวสาย”
“ไปก็เข้าแล็บเลย สายหน่อยไม่เสียหายหรอก” อีกและ แหงสิ ตัวเองสายไม่โดนหักเงินนี่หว่า
“ผมก็ไปสแกนบัตรก่อนอะคุณ ลุกเลยไวๆ” เดินไปตีเท้าให้หนึ่งที นี่แหนะ! ลุกยากลุกเย็นจริงเว้ย
กิจวัตรประจำวันเหมือนทุกวัน ไม่ให้เหมือนได้ไงก็อีธานทำอะไรช้าอยู่ทุกวันอะ หลับรอก็แล้ว เอายามานวดสะโพกก็แล้ว นั่นยังจัดทรงผมไม่เสร็จเลยพ่อคุณ โอ้ย นี่ไปทำงานไม่ได้ไปเดินแบบนะเฮ้ย
“คุณ เรื่องยาน่ะ เดี๋ยวพอกิน...”
“ผมโคตรปวดเอวเลยอะ ทำไงดี ทายาแล้วไม่หาย” ภูริพูดแทรกอีธานที่กำลังจะคุยเรื่องสำคัญ มันก็ไม่แปลกที่ภูริจะทำแบบนี้ แต่ที่มันไม่ปกติคือภูริไม่เคยแทรกเรื่องสำคัญ
ก็ไม่อยากฟังอะ...ไม่อยากเครียดเข้าใจไหม
“เดี๋ยวแวะซื้อพลาสเตอร์แก้ปวดก่อนเข้าแล็บแล้วกัน แล้วก็พอกินยา...”
“มันช่วยได้เหรอ ผมไม่เคยใช้แฮะ” ภูริยังแทรกขึ้นมาไม่ยอมให้อีธานพูด คราวนี้ร่างสูงหันมามองแต่ภูริคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปข้างนอกเรียบร้อย
หลังจากขัดจังหวะในการพูดเรื่องสำคัญของอีธานไปสองรอบ อีธานก็ไม่ได้พูดขึ้นมาอีก กะว่าเดี๋ยวไปถึงที่แล็บแล้วก็ค่อยคุยกันทีเดียวก็ได้ แม้จะไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าภูริเป็นอะไรก็เถอะ ท่าทางร่างโปร่งยังเป็นปกติดีสุดๆ บ่นเรื่องไปเข้างานสายเหมือนบ่นอยู่คนเดียวข้างกายเขาไปตลอดทาง
วิธีที่ทำให้ภูริหยุดพล่ามได้คืออย่าไปถึงที่บริษัทสาย ที่สำคัญ อย่าลืมกาแฟที่ภูริชอบ ทันทีที่ภูริสแกนบัตรเข้างานเสร็จแล้วทั้งคู่จึงเดินไปยังห้องแล็บ ไม่ใช่ชั้นใต้ดิน แต่เป็นอีกอาคารที่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ครบครัน
เดาซิ…ตอนนี้ไอ้ภูคนนี้คิดอะไรอยู่ อะ เดาพอล่ะ เฉลยเลยแล้วกัน ภูริคนนี้กำลังรู้สึกว่าที่นี่แม่งเหมือนโรงพยาบาลร้างจังเว้ย เขามีโอกาสเข้ามาที่นี่ไม่บ่อยนัก แต่ล่ะครั้งก็ไม่ได้มาคนเดียว เกี่ยวเพื่อนร่วมงานมาด้วย ที่นี่ต่างจากแล็บใต้ดินตรงที่มันมีห้องของสัตว์ทดลอง ส่วนแล็บใต้ดินนั่นเป็นส่วนของการวิจัยยาและที่อาศัยหลักของทีมวิจัยหัวกะทิเพียงไม่กี่คน
ภูริเงียบผิดปกติ ดูเหมือนจะสนใจที่นี่แต่ก็ไม่ใช่แบบนั้น เขาเดินเคียงข้างไปกับอีธาน ปล่อยให้ร่างสูงโอบเอวไปตามทางเดินที่สะอาดสะอ้าน ดูอย่างกับว่าแม้แต่ไรฝุ่นก็ไม่อยากมาอาศัยที่นี่อยู่ น่าสงสาร เคมีมันเยอะล่ะสิใช่ไหม
เดินไปลุ้นไป เมื่อไหร่มันจะถึงห้องวิจัยอะไรนั่นสักทีก็ไม่รู้ ภูริตื่นเต้นไม่ต่างกับอีธาน แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต้นที่ต่างกัน เพราะเขาอยากให้ทำให้เรื่องมันจบๆ ไปเสียที จะเอายังไงต่อค่อยว่ากัน แต่อีกใจแม่งก็...ไม่กินยาบ้านี่ได้ปะวะ
อึดใจต่อมาก็ถึงห้องแล็บ สะอาดยิ่งกว่าสะอาด ภูริรู้สึกว่าตัวเองควรถอดรองเท้าก่อนเดินเข้าไป ทีมวิจัยอยู่ในห้องนั้นสามคน มีหนึ่งคนที่ภูริเคยเห็นหน้าแต่ไม่รู้จัก อีกคนที่รู้แน่ๆ คืออลัน นี่คือการรวมตัวผู้มีอิทธิพลหรืออย่างไร อัลฟ่าแน่นห้องขนาดนี้ ถามไอ้ภูคนนี้สักนิดจะได้ไหม?
“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ” ครามเอ่ยเมื่อภูริกับอีธานเข้ามาด้านใน ข้างหลังเขาเป็นโต๊ะที่มียาวางอยู่สองหลอดคู่กัน เนื้อในสีขาวในปนชมพูอ่อน ซึ่งนั่นก็คือสาระสำคัญของวันนี้
ทุกคนเครียดมาก ดูตึงๆ กันไปหมด แถมบรรยากาศก็เป็นจริงเป็นจังเกินกว่าจะให้ความรู้สึกผ่อนคลาย แม้แต่ภูริ...ใช่ภูริก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ก็ดูยาในหลอดนั่นดิเฮ้ย! ถึงอยู่ข้างหลังครามแต่ตาไวไง เห็นชัดเลยว่ายาในหลอดนั่นใหญ่ขนาดไหน นี่อย่าบอกว่าฉีดรวดเดียวเข้าร่างกายกันยี่สิบซีซีเลย
ตอนแรกทำใจได้ล่ะ ตอนนี้จะทำใจไม่ได้ก็เพราะยาแม่งเยอะเกินไปเนี่ย เดานะว่าต้องฉีดเข้าเส้นเลือดใหญ่ตรงข้อพับแขน ไม่ก็ใช้วิธีเบาๆ อย่างการฉีดใส่ถุงน้ำเกลือแล้วก็ให้น้ำเกลือเขากับอีธานในห้องนี้
“ในร่างกายของอัลฟ่าและโอเมก้ามีฮอร์โมนสำคัญตัวหนึ่ง ผมเรียกให้เข้าใจง่ายๆ ว่าฮอร์โมนเอนะครับ ซึ่งถ้าในร่างกายของอัลฟ่ามีเอ ในโอเมก้าจะมีบี เมื่อเจอคู่ที่ใช่มันจะทำการปฏิสัมพันธ์กันโดยอัตโนมัติ ยาแก้คู่แท้นี้จะทำการปรับเปลี่ยนฮอร์โมนตัวที่ว่านี้ ทำให้ส่วนที่เข้ากันได้นั้นเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย แต่ถึงแม้จะเล็กในระดับโมเลกุล แต่นั่นมากพอสำหรับคู่แท้นะครับ” อะไร...ใครเข้าใจมั้ง นี่เป็นเซลล์ขายยาแต่ไม่เข้าใจครับผม
“แต่ก่อนจะเข้าการรับยา ผมอยากแจ้งให้คุณทราบถึงความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้นกับตัวคุณเอง ด้วยความที่คุณไม่ใช่โอเมก้ามาตั้งแต่กำเนิด อีกทั้งมีพันธุกรรมที่ดื้อต่อตัวยา และที่สำคัญคืออาจจะมีการแพ้ยาแทรกซ้อน ดังนั้นยาตัวนี้อาจเปลี่ยนฟีโรโมนของคุณได้หรือไม่ได้ก็ได้เช่นกัน หรือแม้แต่อาจจะทำให้คุณมีอาการแย่ลง” อันนี้พอรู้แล้ว แอบฟังไปวันนั้นยังจำได้ดีอยู่ การเป็นภูริมันยุ่งยากแบบนี้แหละ
“ไม่ต้องห่วงนะ ผมเตรียมแผนสำรองเอาไว้หมดแล้ว เราจะไม่ทำให้คุณได้รับอันตราย” อีธานดึงร่างภูริเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น ทว่าภูริกลับไม่ยอมขยับเข้าไป
ไม่รู้จะต้องพล่ามเกี่ยวกับความรู้สึกยังไงเหมือนกัน ยอมรับความจริงได้ แต่ก่อนจะยอมรับได้ขอป็อดได้นิดหนึ่งได้ไหมอะ แบบว่า...อยากขี้ขลาดตาขาวกับเขาบ้างอะ ยานั่นถ้ามองอีกแง่มันก็คือยาพิษสำหรับเขาเหมือนกัน
“หลังจากรับยาแล้วพวกเราจะทำให้คุณกลับมาเป็นเบต้าให้ได้นะ” ภูริได้ยินอีธานบอกแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้หันไปมองหรือให้ความสนใจกับคนข้างกาย
มีคำพูดอีกมากมายก่ายกอง ไม่ว่าจะเป็นการรับผิดชอบของทางบริษัทที่ทำให้เขาได้รับผลกระทบจากสารเคมีรั่วในวันนั้น ภูริฟังมันเข้าหูทะลุหู เขาไม่คิดจะทำความเข้าใจอะไร และท่าทีที่เปลี่ยนของเขาก็ชัดเจน
ภูรินิ่งผิดปกติ
อีธานสังเกตเห็นมัน และเขากำลังหาจังหวะถาม ทว่าครามเองก็ต้องจัดการเตรียมภูริให้พร้อมสำหรับการรับยา อีธานมองร่างโปร่งถูกนำขึ้นเตียงนอน ตรวจเช็กร่างกายทั้งความดัน อัตราการเต้นของหัวใจหรือแม้แต่อุณหภูมิร่างกาย ซึ่งเขาเองก็ได้รับการตรวจจากทีมวิจัยอีกคนเช่นกัน
เตียงนอนรับยาของทั้งคู่อยู่ติดกัน อีธานมองไปทางภูริ เฝ้ามองร่างโปร่งนอนหลับตาไม่สนใจสิ่งใดเลย บางอย่างในตัวกำลังเตือนเขา บอกกับเขาว่าตอนนี้ภูริไม่โอเคกับอะไรก็ตาม เขาควรทำอย่างไร...
ยาถูกฉีดเข้าไปในถุงน้ำเกลือเรียบร้อย มันจะค่อยๆ ผสมปนเปกันจนกลายเป็นเนื้อเดียวและซึมซาบผ่านเข็มสู่เส้นเลือดใหญ่ ทีมวิจัยทั้งสามอยู่ดูความเรียบร้อยครู่หนึ่ง จากนั้นขอตัวออกไปรอข้างนอกและเตรียมการอะไรอีกหลายอย่าง พวกเขาจะกลับเข้ามาดูอาการทุกสิบนาที
ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว...มีแค่ภูริกับอีธาน
“คุณโอเคไหม คุณเป็นอะไรหรือเปล่าภูริ” อีธานถามทั้งที่นอนรับยาอยู่ข้างเตียง
“...” ภูริไม่ตอบ
“นี่คุณ อย่าบอกนะว่าหลับตอนนี้ เฮ้ คุยกับผมก่อนได้ไหม...คุณเป็นอะไรไป” อีธานยังคงส่งเสียงเรียก
“...” ภูริเงียบงัน แค่ยกแขนสั่นๆ ของตัวเองขึ้นมาวางเอาไว้บนอก
แผ่นอกของภูริสั่นด้วยจังหวะแปลกๆ ไม่ใช่การหายใจ แต่มันเป็นอย่างอื่นที่อีธานก็ไม่แน่ใจว่าคืออะไร เขาตัดสินใจลุกแล้วเดินไปทางเตียงของภูริ เสาแขวนน้ำเกลือบรรจุยาแก้ถูกลากมาด้วยกัน
“คุณ...” อีธานวางมือลงไปบนหน้าอก ภูริคว้ามือนั้นเอาไว้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
“มีอะไรให้บอกผม จำได้ไหม…ผมบอกคุณอยู่ตลอด ถ้าคุณไม่พูด คุณไม่บอก ผมจะเข้าใจคุณยังไง นี่คุณภูริ…คุณได้ยินผม ตอบผมสิ” ตอนนี้อีธานใจไม่ดีแล้ว เขาควรเรียกใครสักคนมาดูอาการภูริหรือเปล่า
“บอกได้เหรอ” แต่ก่อนจะไปเรียก ภูริก็ตอบกลับ
“ได้สิ มีอะไรคุณต้องพูดสิ”
“บอกไปแล้วเปลี่ยนอะไรได้ไหม” อีธานไม่เข้าใจ
“หมายถึงอะไร?”
“อีธาน...ผม...” ยอมเขามาถึงตรงนี้ ทำไมถึงเพิ่งมายึกๆ ยักๆ มึงมันบ้าจริงๆ ภูริ
ภูริลืมตาขึ้นช้าๆ เขามองหน้าอีธาน สบตาอันวิตกกังวลของอีธานก่อนจะค่อยๆ ยิ้ม ที่ผ่านมายอมเขาตลอดเนอะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลการทำงาน หรือเหตุผลจากความเข้าใจในตัวอีกฝ่าย การที่เขาต้องมานอนรับยาแก้คู่แท้อยู่ตรงนี้ก็เพราะเข้าใจอีธาน
แต่...
“อย่าทำแบบนี้ภูริ ผมขอ...มีอะไรก็พูดกันตรงๆ หรือคุณไม่สบายตรงไหน รับยาแล้วมันทำให้คุณเจ็บปวดเหรอ” อีธานเป็นห่วงกลัวภูริจะแพ้ยาขึ้นมา ภูริอ้าแขนออกเล็กน้อย เป็นสัญญาณบอกกับอีธานว่าให้กอดเขา ซึ่งอีธานก็ทำตามโดยไม่ถามอะไร
“ผมไม่รับยาได้ไหม...” เสียงภูริสั่นจนอีธานใจหาย เขาอยากจะมองหน้าภูริตอนนี้แต่ทำไม่ได้ เพราะภูริกอดเขาเอาไว้แน่น
“ไม่เปลี่ยนอะไรเลยได้หรือเปล่า เป็นแบบนี้...อยู่ไปแบบนี้ได้ไหมคุณ” จู่ๆ น้ำตามันก็ซึม
นี่...นี่เขามาป็อดอะไรเอาตอนนี้ ทำใจมาตั้งเท่าไหร่ ใช่...รู้แล้วทำไม เพราะรู้แล้วไงว่าอีธานรู้สึกอย่างไรกับเขา รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้สึกกับอีธาน ถ้ามันเป็นแบบนั้นทำไมต้องยอมรับสิ่งเหล่านี้อีก เขากลัว ถ้าเกิดว่ายามันได้ผลจริงล่ะ...ถ้าเกิดอีธานออกไปจากชีวิตเขาจริงๆ ล่ะ
“ฮึก...ผมไม่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรเลย” เสียงสะอื้นบาดใจคนได้ยิน
“ไม่อยากให้คุณออกไปจากชีวิตผม ผมไม่เอาอะไรก็ได้นะ...ไอ้ที่คุณบอกจะรับผิดชอบ ผมไม่เอาก็ได้ ขอแค่...อยู่กับผม” ถ้านี่จะกลายเป็นความยึดติดแรกของภูริ เขามายึดติดในสิ่งที่ไม่ควรเป็นอย่างมากเลย
ภูริรู้ว่าอีธานตามใจเขา ไม่ว่าจะขออะไรอีธานก็ให้ แต่นั่นเป็นสิ่งที่เล็กน้อยมากๆ เมื่อเทียบกับคำขอของเขาในตอนนี้ ความหวังมันริบหรี่ ทั้งที่รู้แล้วว่าอีธานรู้สึกยังไง แต่อีธานยังต้องการใช้ยา แค่นี้ก็เข้าใจได้หมดแล้ว แล้วทำไม...เขายังต้องเรียกร้องอีก
เรียกร้องครั้งสุดท้ายเหรอ?
แต่รู้อะไรไหม...อีธานให้ภูริได้ทุกอย่างนั่นแหละ!
ร่างสูงดึงดันออกจากอ้อมกอด ในชั่วขณะนั้นภูริรู้สึกเหมือนใจหายไปจากหน้าอกของตัวเอง อีธานก็คืออีธาน เป็นผู้ชายที่ยึดติดอยู่กับสิ่งที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้ ก็รู้อยู่แล้วอะนะ แต่นี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็เลยอยากจะพูดมันบ้างเท่านั้นเอง
แต่แล้วในวินาทีต่อมา เข็มน้ำเกลือก็ถูกถอดออก ภูริมองอีธานอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก ไม่ใช่แค่ของเขา แต่ตัวอีธานก็ถอดมันทิ้งเช่นกัน เขามองอีธาน ตั้งใจจะถามว่าทำอะไร ทว่าอีธานกลับสวมกอดเขาเอาไว้เสียก่อน
“ผมไม่เคยบอกว่าผมจะออกไปจากชีวิตคุณ ผมไม่เคยพูดเลย”
“แต่ก็ไม่อยากให้ผมเป็นแบบนี้ใช่ไหม เป็นแค่โอเมก้าปลอมๆ”
“ช่างมันเหอะ เป็นอะไรก็ได้...คุณจะเป็นอะไรก็ได้ แค่เป็นคุณพอแล้วภูริ”
“คุณเลือกมันเองนะ” ภูริเอ่ยเบาๆ
“อืม ผมเลือกเอง...” อีธานตอบกลับ ภูริดันอีธานขึ้นก่อนเคลื่อนเข้าจูบปาก
ภูริจูบปากอีธานแผ่วเบา ก่อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นอีธานจนรับรู้ได้ว่าร่างตัวเองโดนอีธานขึ้นมาคร่อมบนเตียง ทั้งคู่สบตากัน รอยยิ้มบางเกิดขึ้นบนหน้าของภูริก่อนที่ร่างโปร่งจะเป็นฝ่ายถอนริมฝีปาก ฝ่ามือข้างหนึ่งจิกทึ้งเส้นผมสีดำขลับเป็นมันเงาของร่างสูง ในขณะเดียวกันภูริก็จูบซับไปตามลำคอของอีธาน ค่อยๆ ไล้ริมฝีปากไปเรื่อยพร้อมดึงให้ร่างอีธานโน้มเข้ามาแนบชิด
ฟันคมๆ ของภูริค่อยๆ ฝังลงบนหลังลำคอหนา อีธานแปลกใจอยู่ไม่ใช่น้อย แต่เขาก็ปล่อยให้ภูริกัดตนเองราวกับอัลฟ่าที่กำลังผูกมัดโอเมก้าที่ตนรัก
แบบนี้มันผิดปกติไปหน่อยไหม เขาหรือเปล่าที่ต้องผูกมัดภูริ แต่นี่ภูริดันทำกับเขาเสียอย่างนั้น อีธานเผลอยิ้ม...ภูริก็คือภูริ สิ่งที่ร่างโปร่งในอ้อมแขนทำมันทำให้เขาแปลกใจได้เสมอเลย...
“คุณเป็นของผมแล้ว” ภูริกระซิบชิดใบหู
“หึ!” สิ้นเสียงหัวเราะขึ้นจมูก อีธานจับร่างชองภูริพลิกคว่ำทั้งที่ตนยังคร่อมอยู่
“เฮ้ยคุณ! อ้ะ…อื้อ…อีธาน” สองมือภูริโดนอีกธานตรึงเอาไว้ข้างศรีษะ เขาดิ้นไม่ได้ กระดิกตัวก็ไม่ได้ หลังคอของเขาจึงกลายเป็นเป้านิ่งให้กับอีธาน
นี่ไม่ใช่แค่งั่มผูกพันธะตามสไตล์อัลฟ่าหรอกนะ แต่นี่มันหมากัดชัดๆ เขาไม่ได้กัดอีธานแรงแบบนี้นะเว้ย แล้วทำไมกัดเขาไม่ถนอมเลย ภูริขยับตัวเบาๆ หวังจะให้อีธานคลายคมฟันลงบ้างแต่ก็ไม่
“จมเขี้ยวแล้วครับ” เสียงภูริสั่น
คือว่าแบบว่า…ถึงไม่สปาร์กเหมือนโอเมก้าทั่วไป แต่กัดจุดอ่อนไหวแบบนี้มันรู้สึกหวิวนะบอกเลย ไม่พอ อีธานยังเลียรอยกัดของตนเองก่อนจะงั่มลงไปอีก ได้ยินเสียงลมหายใจของเขาไหม มันสะท้อนหอบขนาดนี้นี่เห็นไหม!
“คุณก็เป็นของผมแล้ว” เสียงนั้นสั่นพร่าอยู่ข้างแก้ม ภูริหันมองแววตาสีฟ้าสดใสที่กำลังส่งยิ้มให้ เข้าใจไหม แววตาที่ยิ้ม ไม่ใช่ริมฝีปาก
“เป็นตั้งนานแล้ว” ภูริขยับเล็กน้อย ยื่นหน้าไปเพื่อจะจูบปากกับอีกธาน
เรียวลิ้นทั้งสองเกี่ยวพันกันไป สลับในปากภูริบ้าง ในปากอีธานบ้าง ไม่มีใครยอมน้อยหน้าใครเลยในเวลาอย่างนี้ โปรดดูสถานที่ นี่ห้องแล็บวิจัยยา มันไม่ใช่โรงแรมแม้จะมีเตียงนอน หลังจากดูสถานที่แล้ว กรุณาดูขนาดร่ากายอีธานหน่อย ภูรินอนเต็มเตียงแล้วยังมีอีธานคร่อมทับอีก
แลกลิ้นกันเมามันอยู่ครู่ใหญ่ อีธานละริมฝีปากออกแล้วกลับไปเลียรอยฟันบนหลังคอของภูริ มันดูจะถนอม แต่ก็มีแอบขบกัดเบาๆ ทำให้ภูริรู้สึกวูบวาบจนน้องน้อยตั้งชัน อีธานปล่อยมือข้างหนึ่งของภูริให้เป็นอิสระเพื่อจะใช้มือนี้โลมไล้ร่างกายของอีกฝ่ายได้
เสื้อเชิ้ตใส่ทำงานของภูริถูกอีธานปลดออกอย่างง่ายดาย เขาไม่ได้ถอดมัน แค่ล่นลงจนเห็นแผ่นหลังที่ไม่ได้ขาวจัดแต่ก็เนียนละเอียด อีธานพรมริมฝีปากตั้งแต่หลังคอลงไปตามกระดูกสันหลัง เล่นเอาร่างโปร่งเกร็งเฮือกจิกหมอนเกือบขาด เนื้อตัวสั่นเทา ไม่เว้นแม้แต่กล้ามเนื้อที่มีอย่างน้อยนิด
อีธานรู้ว่าส่วนไหนภูริจะรู้สึกมาก รู้สึกน้อย ที่แน่ๆ กระดูกสันหลังทำให้ภูริสะท้านหอบได้เสมอแม้ว่าจะไม่แตะต้องส่วนสำคัญกลางกาย ริมฝีปากอีธานลงต่ำมายังกลางเอว เขาใช้ฟันครูดเนื้อหนังนั้นเบาๆ แค่นั้นเสียงหอบหายใจของภูริก็ดังขึ้นมาพร้อมกับร่างกายเกร็งจนแทบจะแอ่นเข้าหาเขา
จังหวะขบเอวที่แสนอ่อนไหวของภูริชะงักลงเมื่อประตูห้องแล็บถูกเปิดออกเบาๆ คนเปิดคิดว่าอีธานกับภูริอาจจะนอนคุยกัน หรือหลับใหลอยู่ระหว่างรับยา แต่ภาพที่ได้เห็นนั้นคือแววตาของอีธานพุ่งตรงมาทางนี้ ครามนิ่งงันไปเสี้ยววิ จากนั้นเจ้าตัวก็ถอยออกไปและปิดประตูให้เรียบร้อย
ไม่มีใครขัดจังหวะแล้ว
สองมือของภูริถูกปล่อยให้เป็นอิสระพร้อมกับกางเกงถูกปลอดออก อย่าแปลกใจที่ก้นน้อยๆ นี่จะแดงเป็นรอยมือบ้างเพราะว่าเมื่อคืนเล่นกันหนักหน่วง คิดว่าจะอำลาไง จัดซะตอนนี้ยังปวดเอวไม่หาย
“อีธาน…” ก็อยากให้หยุดก่อน แบบว่า…ยังระบมหน่อยๆ
“สัญญาว่ารอบเดียวแล้วจะให้คุณพัก”
“โกหกแน่ อ้ะ…อื้อ!” อีธานจูบต่ำลงไปอีกแล้ว
ภูริทนไม่ไหว เขาเอาหน้าจุ่มหมอนโดยหวังว่ามันจะช่วยบรรเทาอาการเสียวซ่าน แต่ขอโทษที่หมอนไมใช่ยารักษา มันแก้ไม่ได้ถ้าอีธานไม่ยอมหยุดรุกรานเขาแบบนี้ ส่วนอีธานก็คงไม่หยุดจนกว่าจะถึงจุดหมายสูงสุดของกิจกรรมเข้าจังหวะ
ร่างกายใหญ่กลับมาทาบทับภูริเอาไว้อีกครั้งหลังทำตรงจุดสำคัญฉุ่มฉ่ำ เชื่อว่าข้างหน้าก็คงฉ่ำไม่ต่างจากข้างหลัง เขามอบจูบให้กับคนนอนหอบสะท้าน สอดมือประสานกับมืออีกฝ่ายขณะที่ค่อยๆ เป็นหนึ่งเดียวกันทีละน้อย
จังหวะสอดประสานนุ่มนวล ค่อยๆ เริ่มอย่างเชื่องช้าและไต่ระดับขึ้นทีละนิด ภูริบอบช้ำมาอยู่แล้ว ถ้าทำรุนแรงตามแต่ใจตนก็ยิ่งทำให้ภูริเจ็บปวดเข้าไปอีก รอบนี้ไม่ใช่การเอาเพื่อความมัน แต่มันเป็นการใช้ร่างกายถ่ายทอดความรู้สึกถึงอีกฝ่าย
ริมฝีปากคลอเคลียกันไม่ห่าง มอบจูบรสหวานฉ่ำให้กันและกันจนกระทั่งความต้องการของร่างกายปะทุออกมาจากส่วนกักเก็บ อีธานพลิกร่างภูริให้หันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ เหมือนจะทำเพื่อมองหน้า ทว่าจูบไม่ปล่อยแบบนี้มองหน้าไม่ชัดนะภูริอยากบอก
หลังจากนี้คงมีอะไรหลายอย่างต้องจัดการ โดยเฉพาะเอาเสื้อผ้ามาใส่และทำลายหลักฐานซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆ นับล้านล้านตัวบนเตียงนอน ภูริล่ะอยากจะขำ ทำอะไรโปรดนึกถึงสถานที่หน่อยก็ดีนะคู่เขาเนี่ย
ภูริมองไปยังยาข้างเตียง มันขยับออกไปจากตำแหน่งเดิมเล็กน้อยเพราะแรงส่งจากกายสู่กายนี่แหละ อืม…พอมองแล้วก็คิดขึ้นมา เขากับอีธานเปลี่ยนไปไม่น้อยเลยนะ ระหว่างคู่เขามีเป้าหมายไว้ที่ยาแก้นี่ แล้วพอได้มาจริงมันกลับดูไร้ค่าซะอย่างนั้น
ภูริผู้ไม่ยึดติดอะไรนอกจากครอบครัวคนนี้กล้าเอ่ยปากขอให้อีธานอยู่กับเขา ตอนนี้เปลี่ยนไปยึดติดอีธานซะอย่างนั้น ขณะเดียวกัน คนที่ยึดติดกับเป้าหมายและความตั้งใจของตัวเองเสมออย่างอีธาน ก็ยอมปล่อยวางสิ่งสำคัญเพื่อคนอย่างภูริ
จุดสำคัญของแต่ละคนเปลี่ยนแล้ว มันเปลี่ยนเพื่อให้เขาทั้งคู่เข้ากันได้ดียิ่งขึ้น คนหนึ่งยอมวาง อีกคนยอมยึดติด พวกเขาอาจจะเริ่มมาคนละฝั่งแต่ตอนนี้พวกเขาหาตรงกลางจนเจอ
ภูรินึกถึงตอนจบของนิยายที่น้องเล่าให้ฟังขณะแต่งตัว ตอนจบพวกนั้นจะต้องฟินตัวแตก ต้องแบบหวานหยดมดขึ้นโทรศัพท์ เคยอ่านที่น้องเอามาให้ด้วยนะ แบบว่า…เลี่ยนกว่านี้ก็คือการกินวิปครีมเพียวๆ แทนน้องสาวอะ
สำหรับเขาที่ไม่เคยคิดว่าจะมีนิยายรักน้ำเน่าเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่คิดถึงฉากจบแบบในนิยายที่เคยอ่านหรอก ยิ่งอีธานเอาดอกไม้มาคุกเข่าแล้วบอกว่าผมรักคุณนี่ ตัดทิ้งเหอะ อย่าให้อีธานทำอะไรแบบนั้น ไม่เหมาะโคตรของโคตรของโคตร
ชีวิตคนทั่วไป ตอนจบคือตอนที่เขาเคลียร์กันชัดเจน เข้าใจและแก้ปัญหาร่วมกัน และนี่…คือตอนจบ
ภูริเดินเข้าไปสวมกอดอีธานที่กำลังผูกเน็กไท เขาเงยหน้า มองดวงตาสีฟ้าคู่คมของอีธานก่อนจะยิ้มกว้างใส่
“อาทิตย์หน้าผมไปงานจับมือน้องๆ ไอดอลนะ”
เอ้า! ยิ้มกว้างๆ
กว้างกว่านี้ก็ปากฉีกแล้วครับทุกคน!!!
….TheEnd….
เราเริ่มเรื่องนี้ด้วยความแปลกประหลาด และคงไม่ผิด ถ้าเราจะจบอย่างแปลกประหลาด ฮาาาาา
ไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนกัน คือเรากังวลกับผลงานมากเลยค่ะ คิดไปต่างๆ นาๆ จะไม่ดีหรือเปล่า นักอ่านจะต่อว่าไหมที่จบแบบนี้ ทำไมไม่หวานแหววเหมือนคู่อื่น ทำไมไม่แต่งงานกันแบบนั้นแบบนี้ เซอร์ไพรส์จัดใหญ่ไฟกระพริบปิ้บๆ อีธานไม่ใช่สายโรแมนติกเนาะ ภูรินี่อะไรก็ได้ง่ายๆ เราคิดว่าแบบนี้สมเป็นพวกเขาดีค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดด้วยนะคะ เรากดดันมาก เต็มที่กับคู่นี้มากๆ แต่ถึงเต็มที่แค่ไหนก็เลิกแล้วกังวลไม่ได้จริงๆ หวังว่าเรานะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังนะคะ
แล้วเจอกันตอนส่งท้ายเรื่องนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ^^
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
ตามจนจบแล้วขอเม้นบ้าง
เราว่าครามอ่ะแปลกเหตุผลในการแก้แค้นอัลฟ่าก็แปลกๆ คืออีทานก็ไม่เคยไปทำไรให้นะ แต่อยากแก้แค้นที่อีทาน เฮ้ออ
แถมตอนจะไปก็แปลก ดันเอาเอกสารวิจัยยาที่ตัวเองทำทิ้งไว้ประกาศอีกว่าตัวเองทำไรไว้
อันนี้ตัดอนาคตตัวเองได้เลยนะ ถ้าเอาเรื่องขึ้นมาคือหลักฐานก็พร้อม บอกลาอาชีพและอิสระภาพไปนอนคุกได้เลยอะ
ทำแบบนี้ไปทำม้ายยยย
อื่นๆ ชอบภาษาเขียนมาก บางทีบทจะเครียดอ่ะก็ฮาตัดซะงั้น เฮ้ยคนเราอะจริงจังบ้างก็ได้คุณภูริ พี่กุมขมับในความอ๊องของน้อง
-
ชอบ มุมมอง แง่คิดของภูริ ชอบทุกๆอย่างในเรื่องนี้ ละมุน+ฟิน :mew1: :pig4:
-
เมื่อไหร่ออกเล่มรอนานแล้ว :call: :call: :call:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก o13 o13 o13
หลงรักความเป็นภูริสุดๆๆๆๆๆ :o8:
แล้วก็อิจฉาสุดดดดดเช่นกัน เพราะคุณอีธานสายเปย์ หลงเมีย สปอยเมียสุดดดด :hao5:
ขอบคุณนักเขียนนะคะเป็นอีกเรื่องที่ชอบสุดๆเลย // ปรบมือ :katai2-1:
-
:z1: :z1: :z1: ทั้งเอ๋อทั้งมึนได้น่ารักสุดๆ
-
เป็น Omegavers ที่สนุกมาก และกล่าวถึงการทำงานจริงๆ พวกอัลฟ่าในที่ทำงานก็เหมือนคนระดับหัวหน้าที่จบ ม.ดังๆ แต่ทำตัวล้าหลังทำงานห่วย แน่นอนทุกที่ก็มีทั้งคนดีคยไม่ดีคนเก่งคนไม่เก่งผสมกันไป นิสัยภูริน่ารำคาญก็จริงแต่พื้นฐานครอบครัวมางั้น ก็ไม่แปลก ยิ่งในที่ทำงานอ่ะนะ คนไม่มีทางเลือกอะไร นอกจากคำว่าทนก็เป็นแบบภูรินี่แหละ ดีที่มีผู้บริหารแบบอีธาน เชื่อเถอะในชีวิตจริงแทบหาไม่ได้ในสังคมประเทศเรา
ชมคนเขียนนะ เขียนดี วางโครงเก่ง เก็บรายละเอียดได้พอดีไม่เวิ่นเว้อไป คำผิดเล็กน้อย แทรกดราม่านิดๆ ตลกหน่อยๆ เอาจริง ปกติไม่อินกะความรักหนุ่มสาว หรือช-ช จนขนาดน้ำตาจะไหล แต่อีธานกะภูรินี่อินมากเลย
-
:pig4:
-
เข้ามาอ่านรอบที่ 3 นึกว่าจะมีตอนพิเศษที่ nc จัดเต็มซะอีก เสียดายย
สนุกทั้งเรื่องเลยชอบครับอ่านกี่รอบๆก็ไม่เบื่อ
-
:pig4:
-
เพิ่มมาตามอ่าน สนุกมากค่ะ อีธานคนซึ่นแต่เปย์เมียหนักมาก ชอบ รอเล่มนะคะ
-
อ่านไปละเอ็นดูภูริมากๆ เลย
ดีนะ จบแฮปปี้ อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้นะคะ
จะติดตามผลงานต่อไปจ้า
-
ภูริก็คือทัศนะคติดีมากก นายเอกในฝันน
-
น่ารักกกกกกกก
-
สนุกมากกกกกกกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
ขำๆ วันช๊อต
“ภูริ...” หญิงสาวคนรู้จักในแผนกเดินมาเรียก
“ครับผม” แน่นอน คนเป็นมิตรอย่างภูริต้องโปรยยิ้มอยู่แล้ว
“คุณอีธานรับเลขามาใหม่เหรอ” เอ๋...อันนี้ไม่รู้แฮะ
“ผมไม่ทราบเลยนะ”
“จริงเหรอ เราได้ยินมาว่าวันนี้ได้เลขาสาวมาใหม่คนหนึ่งแหละ”
“อ่อ” แล้วไงต่อ? อีธานรับเลขาเพิ่มก็ไม่แปลกนะ อลันทำงานไม่ทัน อลันกาก ฮ่าาาา หยอกๆ
“เป็นโอเมก้าสาวสวยเชียว”
“งื้อ” พยักหน้าหงึกๆ แล้วเหลือบตาไปมองหน้าจอที่คีย์งานค้างเอาไว้
“ได้ยินมาว่า...จะจับคุณอีธานด้วยนะ คน....”
ฟึ่บ!
ยังพูดไม่ทันจบภูริก็ลุกพรึ่บขึ้นในทันที งานการเขาวางไว้อย่างนั้นโดยไม่ต้องถามว่าเพื่ออะไร ตอนนี้เป้าหมายมีที่เดียวเท่านั้น!
“นายจะไปไหนภู” เพื่อนอีกคนถาม
“ไปหาอีธาน”
“ลิฟต์ไปทางนั้น” เพื่อนชี้ไปที่ลิฟต์ รู้แล้วไม่ได้หลงลืมขนาดนั้นแค่ตั้งใจจะขึ้นบันไดหนีไฟเนี่ยแหละ!
สงสัยกันใช่ม้า ขึ้นไปทำไมบันไดหนีไฟ ลิฟต์สิที่แสนจะสะดวกสบาย ขออนุญาตปล่อยให้สงสัยกันไปก่อนเพราะตอนนี้ไม่ว่าง กำลังวิ่งอยู่
ภูริวิ่งขึ้นบันไดจากชั้นสิบแปดไปอีกสิบชั้น ไม่เหนื่อยมาก แค่ขาลากเท่านั้นเอง เจ้าตัวเกาะขอบบันไดหอบแฮ่กๆ เป็นหมาหอบแดด แต่พอหายใจได้ดีขึ้นก็สาวเท้าฉับๆ ไปยังห้องทำงานของอีธานทันที
อลันเห็นเขาก็เปิดประตูให้เข้าไปโดยไม่ห้ามหรือทักท้วง นั่นหมายความว่าอีธานไม่ได้ติดงานสำคัญกับใครอยู่ ถ้าอลันห้ามเมื่อไหร่ นั่นคือมีลูกค้าหรือประชุมอะไรบางอย่าง
“อ้าวคุณ...” อีธานมองมาทางภูริทันที สีหน้าแปลกใจกับอาการ ภูริมองไปยังโอเมก้าสาวสวยที่ยืนโปรยเสน่ห์อยู่ตรงนั้นแค่ครู่หนึ่ง
“ขอโทษครับ นึกว่าคุณเคลียร์งานอยู่คนเดียว” ภูริยังหอบอยู่ แถมหน้าก็ยังแดงซ่านเพราะวิ่งขึ้นบันไดมา เหนื่อยครับเหนื่อย
“คุณเป็นอะไรปะเนี่ย ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น” อีธานลุกขึ้นมาหาภูริ เขารีบโอบเอวคอดประครองไปยังเก้าอี้ผู้บริหารของตน
“ผมไม่ค่อยสบายกะจะมาบอกคุณว่าผมจะกลับก่อนน่ะครับ” อ่อนแอเข้าไว้อีภู ด่าตัวเองก็วันนี้แหละ เขาปรายตาไปยังหญิงสาวที่มองเขากับอีธานเล็กน้อย...
“ไปทำอะไรมาถึงไม่สบาย หรือว่างานหนัก ผมบอกแล้วว่าไม่จำเป็นต้องรับงานเยอะ อะไรแจกจ่ายให้คนอื่นได้ก็ให้คนอื่นทำ แล้วดูสิ ตัวร้อนขนาดนี้...คุณนี่มันน่าตีจริงๆ เลยนะ”
“ไม่เอา อย่าทำผม...” ภูริรีบจับมืออีธานเอาไว้พร้อมส่งสายตาอ้อน
“ไม่ให้ทำได้ไง คุณไม่ดูแลตัวเองเลย ก็รู้ว่าไม่ชอบให้โหมงานหนัก แล้วก็ยังทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบอีก” ถึงต่อว่าแต่ก็ไม่ดึงมือออก แถมยังใช้อีกข้างลูบไล้แก้มนวลของภูริเบาๆ
“รู้แล้ว ผมโดนแดดมากไปหน่อยเท่านั้น นอนพักก็หาย ผมถึกจะตาย”
“ไม่ใช่ถึกแต่ดื้อ!”
“ผมไม่ใช่เด็กนะ”
“ไม่ใช่เด็กแต่ดื้อไง เอริก้าคุณกลับไปก่อนแล้วกัน ออกไปก็บอกอลันให้ด้วยว่าวันนี้ผมขอยกเลิกนัดทั้งหมด ผมมีธุระด่วน” อีธานหันไปสั่งว่าที่เลขาของเขาโดยไม่หันไปมองหน้า
“ถ้าคุณอลันถามละคะว่าธุระด่วนเรื่องอะไร ท่านจะให้เอริก้าตอบอย่างไรดีคะ” เธอเอ่ยถาม
“ผมมีธุระกับภรรยา”
ได้ยินไหม....
ธุระกับภรรยาน่ะ!
ภูริส่งยิ้มหวานๆ ไปให้เธอในจังหวะที่เธอยังเหวอกับคำตอบ และอีธานก็เก็บของใส่กระเป๋าทำงาน เธอมองเขากับอีธานสลับกันก่อนจะเดินออกไป
“คุณอลันคะ ท่านมีภรรยาแล้วเหรอคะ” เธอออกมาถามอลันที่หน้าห้อง
“ครับ คุณภูริเป็นภรรยาท่าน นี่ท่านจะยกเลิกนัดสินะครับ”
“เอ่อ....ค่ะ”
“ครับ เชิญคุณกลับได้เลย”
….จบ….
ตอนนี้ไม่ได้มีในรูปเล่มนะคะ พอดีแว้บเข้ามาในหัวเลยเขียนออกมาแบบขำๆ เท่านั้น พร้อมกับอวดปกของนุ้งภูกับคุณอีธาน
สำหรับใครที่รอรูปเล่มเรื่องนี้อยู่นั้น สามารถไปดูลายละเอียดการสั่งซื้อได้ที่เพจ Gukak เลยนะคะ บอกเลยว่าเปิดพรีแย้ววววว
-
555ภู.... ทำไมร้าย แต่ชอบอีธานแบบนี้
-
ภูกับอีธานเปลี่ยนไปมาก
ชอบที่ภูมีความร้าย
ส่วนอีธานมีความตามใจ
ชอบทั้งคู่แบบนี้มาก
ขอบคุณที่ยังมีตอนเล็กๆมาให้อ่านค่า
-
ภูริพัฒนาแล้ว ขึ้นบันไดไม่ได้ลืมแต่ตั้งใจ ร้ายนะเนี่ย
-
o13 o13
-
หึๆ ภูริมีหึง
-
ภูริ ไม่ใช่คนยอมคนอีกต่อไปปป
-
ขำหลายๆ ตอนก็ได้ค่ะ ดิฉันชอบ
-
o13
-
o13
-
ูภูริเธอมันนางร้าย
-
ภูริเลเวลอัพ ร้ายมาก!!!
-
ว่อยยยยยยยยยย
ร้ายมากภูริ
-
สำออยเข้าไว้อีภู 55555555 ชอบๆๆช็อตนี้
-
ขอบคุณผู้เขียนที่สร้างสรรค์นิยายดี ๆ เรื่องนี้ อ่านแล้วก็ได้ข้อคิดเกี่ยวกับชีวิต รวมถึงชีวิตการทำงาน ได้รับรู้มุมมองที่แตกต่างออกไป อาจมีขัดใจบ้างบางครั้ง แต่เนื้อเรื่องก็ดำเนินมาสู่บทสรุปที่กลมกล่อม แม้ว่าจะมีคำผิดอยู่บ้างแต่ผู้เขียนตั้งใจมาก และนิยายก็สนุกมาก เป็นกำลังใจให้นะ
-
ภูริเวอร์ชั่นนี้ก็ถูกใจอีกแล้ว แต่อรธานเปลี่ยนไปเยอะมาก
เพราะภูููริเป็นภรรยาซินะ ถึงได้รับความเป็นอีธานในแบบนี้
-
ขอบคุณมากคับ สนุกสุดๆๆ คอยติดตามผลงานต่อไปค้าบ
-
o13
-
แค่งดใช้ลิฟต์ ช่วยลดโลกร้อน แล้วยังได้....... :hao3:
-
ภูริเวอร์ชั่นสู้คน o13 o13
-
ชอบภูริ อยากมีแบบนี้ที่บ้าน สัญญาว่าจะเปย์อย่างดี 55555555555555
-
คิดจะมาไฝว้กับแม่ รอชาติหน้านะหนู :angry2:
แล้วก็อ้อนสามีเบา ๆ :laugh:
-
ฮ่าๆ ภูนี่เริ่มร้าย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ภูริทำไมเป็นคนแบบนี้ ร้ายมาก555 นางน่ารัก คุณอีธานดูตามใจภรรยามากตัดภาพอีธานคนเก่าไปได้เลย555 ขอบคุณคนเขียนมากเลย เรื่องนี้เป็นนิยายที่อ่านไม่เบื่อเลย สนุกมาก
-
สนุกมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ อ่านเพลินมากๆๆ เราคิดว่าเราเข้าใจภูนะที่ไม่ตอบโต้ ไม่หือ ไม่อืออะไรเพื่อความอยู่รอด คือในชีวิตจริงก็จะเคยเจอคนที่ปลงกะชีวิตตัวเองแบบนี้ คิดแต่ว่าทำไปแล้วไง ไม่ได้อะไรขึ้นมา ปล่อยๆ ไปเถอะ แต่โชคดีที่ภูไม่เก็บความด้อยของตัวเองมาทำให้ชีวิตเศร้า น้องสู้มากเลย จนตอนมาคบกับอีธาน ยังคิดว่าถ้าวันนึงชีวิตทั้งคู่เปลี่ยนแปลงไปคนที่อยู่ไม่ได้น่าจะเป็นอีธานมากกว่า ชอบความคิดหลายๆ อย่างของภูเลยนะ ยิ่งตอนเปรียบชีวิตเหมือนหยอดเหรียญเล่นเกมถึงเวลาทุกอย่างมันก็จะมีจุดจบด้วยตัวของมันเอง แม้จะรู้ว่าเป็นความจริงแต่ตัวเราเองก็ยังปล่อยวาง ไม่สนใจแบบภูไม่ได้อยู่ดี 5555 ตอนท้ายที่ภูขอร้องอีธานในห้องวิจัยให้เลิกให้ยาแล้วให้อย่กันแบบนี้เหมือนเดิมคือนี่น้ำตาคลอเลย สงสารน้องมากๆๆๆ อ่านเรื่องนี้ไปคือจะหวาน จะเศร้า จะซึ้ง จะหึง จะหวง ก็ได้แป๊บๆ มัวแต่ขำความคิดเจื้อยแจ้วในหัวของเจ้าภู คิดเรื่องนู้น กระโดดไปเรื่องนี้ คือเพ้อเจ้อไปเรื่อย ตลก ชอบมากๆเลยค่ะ ส่วนคุณพระเอกนั้นการกระทำนี่แสดงออกชัดเจนมากนะ เดี๋ยวโอบ เดี๋ยวกอด ถามไถ่ ใส่ใจทุกอย่างจริง คือดี
-
อ่านตอนแรกเกือบไม่จบค่ะ แต่พออ่านต่อๆไปปรากฏว่าอ่านจบภายในไม่ถึง2วันค่ะ :mew1:
-
ภูริคิดบวกมาก ทั้งๆ ที่ชีวิตดราม่า หัวหน้าก็กลั่นแกล้ง แต่ยังอดทนเพื่อครอบครัว
ชีวิตจริงในสังคมคงเจอแบบนี้เยอะแยะ
ขอบคุณที่เขียนตัวละครภูริมาให้อ่าน ขอบคุณในความคิดบวก
o13
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบมากกกก วันช็อตสั้นๆก็ขำดีนี่ก็นึกอยู่ว่าทำไมไม่ขึ้นลิฟท์ แหมมมม แอบร้ายนะภูริ อีธานก็ตามใจเก่งงงงง 5555 :oo1: :oo1:
-
สนุกมากเลยเลยคะ o13 o13
-
:impress2: :oo1: :กอด1:
-
ชอบความตามใจภรรยาของท่านประธานจริงๆ :impress2:
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ทั้งฮาทั้งซึ้ง ส่วนตัวเข้าใจนิสัยของอีธานนะคะ ที่เขาเป็นนิสัยแบบนี้ก็เพราะถูกสังคมที่อยู่บ่มเพาะให้เป็นแบบนั้น อีธานโชคดีมากๆเลยนะที่ได้เจอกับภูริ
-
ภูริน่ารักมาก..กกกกกก :pig4:
-
อ่านจากเว็บอื่นจบมาสักพักแล้ว กลับมาเล้าหานิยายอ่านเจอเรื่องนี้ก็วกมาอ่านอีกจนได้ นี้รอบที่สามแล้ว สนุกเหมือนเดิม ชอบความซึนของอีธานและความมองโลกแง่+แต่ไม่โง่ของภูริ ทั้งสองคนเป็นส่วนผสมที่ลงตัวมากๆ ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ :pig4: ถ้าลืมเดวมาอ่านอีก :hao7:
-
:pig4:
-
คุณอีธาน... ทำให้ใจบางๆ น้ำตาร่วง ไปหลายยก
ทำให้ฟินนนน ยิ้มแก้มแตก... น่าร๊ากกกก มากอ้าาาาาา
ไม่อยากให้จบ แต่ก็เข้าใจนักเขียนน้าาาา ให้กำลังใจ +1 สุดๆๆ ไปเลยอะ
:mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4:
:o8:
-
บางทีก็อยากจับท่านประธานลากขึ้นไปบนตึกแล้วโยนลงมา o22
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกก
คือเป็นฟิลกู๊ดดีอ่ะ คือครบทุกรสชาติ ฮื่ออออออ
อ่านจบแล้วไม่อยากให้จบ ถึงจะแนวเรื่อยๆ แต่มันก็เป็นตามเนื้อเรื่องอ่ะ คือมันก็ไม่ถึงกับไม่ลุ้น และที่สำคัญ ความภูริ ยังไงก็คือภูริอ่ะ 55555555
ตอนพิเศษทั้งหลายคือขำความภูริ และความอีธานมากๆ
-
:pig4:
-
โอ๊ย สนุกมากๆๆๆๆ เราพลาดไปได้ไงตั้งหลายปี :-[
-
:pig4: :pig4:
-
สนุก น่ารักดี
-
โคตรน่ารักเลยครับ อ้อนเก่งมากก
-
อ้านอีกรอบก็ยังคงสนุก ฮื่ออออออ
-
:z13:
-
เพิ่งมารู้จักเรื่องนี้ :laugh: ขอบคุณคุณนักเขียนมากค่ะ สนุกมาก และขอบคุณมากๆที่ไม่ลบออกจากเล้าเป็ด จะติดตามเรื่องอื่นต่อนะคะ :mew1:
-
เพิ่งมารู้จักเรื่องนี้ :laugh: ขอบคุณคุณนักเขียนมากค่ะ สนุกมาก และขอบคุณมากๆที่ไม่ลบออกจากเล้าเป็ด จะติดตามเรื่องอื่นต่อนะคะ :mew1:
-
สนุกมาก อีธานกับภูริเข้ากันมากๆๆๆๆๆๆๆ
-
Cuties :man1:
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)