ฟีคเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อแบ่งบันความสุขกับเหล่า
สาวกที่ชื่นชอบเอิ้น&พีท ไม่ได้หวังผลประโยชน์ไดๆทั้งสิ้นอะเนาะ
****************************************
{ เพื่อน….. ขอบเขตมันกว้าง
…… จนไม่มีจุดสิ้นสุดจริงๆรึเปล่า !!? }
เรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันอย่างที่เข้าใจแต่แรกจริงๆ
ไอ้พีทยืนก้มหน้ามือมันกำผ้าปูที่นอนแน่น ใช่! ก็อย่างที่ไอ้พีทพูด
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมันและผมก็ยังคงเป็นเพื่อนกัน
แต่ว่าเรื่องเมื่อคืนมันจะปล่อยผ่านแล้วทำเหมือนว่าไม่มีอะไรได้ยังไง
ทำให้ผมเผลอโมโหขึ้นเสียงสูงกับไอ้พีท
“ มึงจะให้กูลืมจริงๆ รึหวะพีท !! ”
“ เออ! มึงลืมไปได้เลยไอ้เอิ้น!! ”
มันมองผมตาแววสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกัน
“ไอ้พีท! ถ้ากูลืมได้แล้วมึงละ!? บอกกูมาตามตรงว่ามึงลืมได้..!! ”
ผมคว้าตัวไอ้พีทเขย่าไปมาอย่างลืมตัว น้ำเสียงเครียดหนัก ก็เห็นๆอยู่ว่ามันเป็นทุกข์
กับเรื่องเมื่อคืนนี้มากแค่ไหน
ก่อนจะคลายมือลงเมื่อเห็นว่าไอ้พีทมันเริ่มเจ็บ หึ ให้ตายสิ!
ผมเขย่าตัวมันไม่แรงเท่าไหร่มันยังเจ็บขนาดนี้ แถมตัวมันเริ่มร้อนผิดปรกติด้วย
ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้น
ควรทำยังไงดี? ผมควรทำยังไงกับเพื่อนคนนี้
ก่อนจะตกใจถลาเข้าใกล้ไอ้พีทเพื่อหวังจะพยุงมันด้วยความเป็นห่วง!!!
เมื่อเห็นว่ามันเชถอยหลังติดชั้นวางหนังสือ แต่กลับถูกมันปัดมือออก
“ มึงไม่ต้อง ”
มันคงโกรธผมเรื่องเมื่อคืนแน่ๆ หึ!เป็นใครจะไม่โกรธกันเล่า
ผู้ชายด้วยกันถูกทำอะไรไปแบบนั้นมันต้องจำฝังใจอยู่แล้ว ขนาดนึกว่าฝันผมยังจำทุกสัมผัสได้
แล้วไอ้พีทละสติมันครบ ไม่ได้เมาฟิวขาดอย่างผม
แถมไอ้คนที่ทำดันเป็นเพื่อนสนิท คิดแล้วผมอยากเอาหัววิ่งชนกำแพงให้เลือดไหล ถ้าผมเจ็บตัว
อาจจะรู้สึกดีกว่าตอนนี้ขึ้นมาบ้าง
ผมมองไอ้คนปากเก่งบอกให้คนอื่นลืมแล้วมันละดูหน้าก็รู้ว่ามันทุกข์ใจขนาดไหน
เมื่อคืนไอ้พีทน่าจะถีบผมให้ตกเตียง ไปสะให้รู้แล้วรู้ลอด
หืม???????
‘เดี๋ยวนะ!!! เมื่อคืนนี้ไอ้พีทไม่ได้ขัดขืนผม!? ’
ภาพฝันเมื่อคืนเด้งขึ้นมาในหัวทันทีที่ผมนึกถึง
‘ ไอ้เอิ้นอย่า…กูไม่ใช่!!!!! ’
คนที่ผมกอดและร้องห้ามเป็นไอ้พีท หากผมไม่ได้สนใจ
ตามันพร่าเลือนมองเห็นไอ้พีทเป็นไอ้โน่
ใจแค่ต้องการอยากครอบครองคนที่ผมแอบรักมานานปี
และทุกสัมผัสที่ผมมอบให้มีแต่การโอนอ่อนผ่อนตาม
ทำไม?!!?
ในเมื่อผมเมาขนาดนั้นถึงแม้ในยามปรกติ ผมจะแรงเยอะกว่าไอ้พีทก็ตามเถอะ
แต่ยังไงคนเมาอย่างผมไอ้พีทมันก็จัดการได้สบายๆ แล้วทำไม!? มันไม่ทำ?????
ผมว่าผมเริ่มเข้าใจแล้ว!!
“ อ่อนหวะมึง! ถามโง่ๆมาได้ไอ้เอิ้น กูลืมได้สบายอยู่แล้ว ”
ไอ้พีทบอกลืมได้แต่หน้าตามันสวนทางกับคำพูดมากเลยนะนั่น
ถ้ามึงลืมได้จริงไอ้สายตาเจ็บปวดที่มึงส่งมา
คนอย่างกูดูไม่ออกเลยว่างั้น รู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมาเมื่อมองสบตามัน
ผมอยากบอกไอ้พีทให้เลิกทำเป็นเก่งฝืนยิ้มได้แล้วละ
เพราะยิ่งเห็นผมยิ่งจุกจนจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
ที่หมู่นี้มันชอบทำตัวจุ้นจ้านเกินความต้องการของผม
แถมเผือกไปสะทุกเรื่อง หรือเพราะว่ามัน!!!!
“ มึงแอบชอบกูใช่ไหมไอ้พีท?! ” คำถามทะลุป้องทำให้ไอ้พีทมองผมตาโตอย่างตกใจ!!
มันสตั้นไปชั่วครู่ใบหน้าซีดสลับแดงกล่ำ มันคงนึกไม่ถึงว่าผมจะถามแบบนี้
และผมเองก็ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ตั้งคำถามทำนองนี้กับเพื่อนสนิท
ไอ้คนที่มีใบหน้าเหงาๆอยู่ตลอดเวลาเมื่อแรกเจอ
แถมไม่ค่อยมีเพื่อนจนผมอดสงสารมันไม่ได้
เลยหาวิธีตีสนิทกับมันแกล้งทำเป็นยืมลิคควิดลบคำผิด
ในตอนนั้นไอ้พีทยังทำหน้าเอ๋อเอ๋อจนผมต้องกลั้นขำ หลังจากนั้นมันก็ตามติดผมเป็นเงา
เฮฮากันทำตัวรั่วๆ ไปกับผมทุกที่ มันคือเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด
“ มึงพูดอะไร?!! ”
ขณะที่ไอ้พีทพูดมันหันหน้าหนีหลบสายตาผม
มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจผมรู้ แต่ช่วยอย่าตีมึนทั้งที่กูจับไต๋ได้หน่อยเลยไอ้พีท
ผมจับใบหน้าไอ้พีทให้หันมาสบสายตาผมโดยตรง
และเริ่มขยับริมฝีปากเน้นทีละคำเสียงหนักๆให้มันได้ยินชัดๆ
“ กู
ถามว่า
มึง
แอบ
ชอบกู ”
“ กูเปล่า กูไม่ได้ ชา ชะ…………………… .”
ทันทีที่ได้ยินคำว่าเปล่าผมก็ดึงไอ้พีทมาจูบอย่างรวดเร็วโดยที่มันไม่ทันตั้งตัว
เสียงของไอ้พีทถูกกลืนหายไป ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าผมโกรธหรือโมโหอะไร
ผมบดจูบปากมันรุนแรงมากเรียกร้องให้มันยอมรับความจริง
จนรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆไหลกระทบไปตามใบหน้าผม
ทำให้ชะงักเปิดเปลือกตาขึ้นมอง หัวใจสั่นไหวรุนแรงไอ้พีทกำลังร้องให้
ผมถอนริมฝีปากออก
“ แล้วไงหวะไอ้เอิ้น!! ถ้ากูชอบมึงจริงๆ มันจะเป็นยังไง
มึงจะตอบรับความรู้สึกกูได้ไหม?!! มึงจะเลิกชอบไอ้โน่
แล้วหันมามองกู เห็นกูได้ไหมละ กูขอแค่เป็นเพื่อนมึงเหมือนเดิม
แค่ไม่อยากให้มึงมานั่งกลุ้มใจทุกข์ใจ หรือผะอืดผะอมเรื่องที่มึงเผลอมามีอะไรกับกู
กูผิดมากจนมึงต้องบีบกู ให้รู้สึกสมเพชตัวเองหนักขนาดนี้เลยเหรอหวะ!!!
และถ้ามึงอยากฟังมากละก็ ใช่กูชอบมึง!! ”
“……………………………….”
ไอ้พีทส่งสายตาบาดเจ็บมาให้พูดไปร้องให้ไป ระบายความอัดอั้นตันใจใส่ผมไม่ยั้ง
มือมันรั้งคอเสื้อผมไว้แน่น ก่อนผลักอกผมให้ถอยห่าง
“ มึงควรกลับบ้านไปได้แล้ว ”
มันไล่ผมปากคอสั่นแววตามันเศร้ามาก ผมพูดอะไรไม่ออกมันหน่วงไปหมด
ผมเริ่มเห็นตัวเองช้อนทับในตัวไอ้พีท การแอบชอบใครแล้วเขาไม่เคยมองตรงมาที่เราเลย
มันเจ็บมาก ไม่ว่าเราจะพยามแค่ไหน หรือเรียกร้องให้เขาสนใจแทบตาย
ทุกอย่างก็ยังเท่ากับศูนย์ นั่นผมเข้าใจดี
“ กูบอกว่าให้กลับไปไง! ไอ้เอิ้น!! ”
“………………………………….”
“ ปล่อยสิหวะไอ้เอิ้น!!มึงคิดจะทำอะไร!? ”
“…………………………………….”
“ เลิกกอดกู แล้วปล่อยกูเดี๋ยวนี้!! ”
“ หยุดดิ้นเหอะไอ้พีท แล้วมึงฟังกูให้ดี ถึงตอนนี้กูยังชอบไอ้โน่
และไม่รู้เมื่อไหร่กูถึงจะลบมันไปจากใจได้
แต่ว่ามึงรอได้ไหม แค่รอ เพราะต่อไปกูจะพยามมองให้เห็นแค่มึงกูสัญญา!!! ”
จบ