-
(http://images.temppic.com/24-01-2012/images_vertis/1327369568_0.92280400.jpg)
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
จากคนเขียน
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งทั้งหมดนะครับ ถ้าหากชื่อตัวละคร สถานที่ บุคคลได้ถูกกล่าวพาดพิงขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย เพราะไม่ได้ตั้งใจจะลบหลู่ดูหมิ่นแต่ประการใด
ตีมของเรื่อง
ทำไมคนดีต้องยอม ทำไมคนที่ได้บทนำต้องแพ้ ต้องยอมตัวร้าย
คนดีไม่จำเป็นต้องยอม
ขอให้ทุกท่านมีความสุขในการอ่าน แล้วขอขอบคุณจากใจที่ติดตามอ่านเรื่อยมา
:L2: :L2:
Eiky
****แจ้งข่าวครับผม*****
ปิดจองแล้วนะครับผม ใครที่ยังอยากได้แต่จองไม่ทัน ก็เมล์ไปลงชื่อไว้ ที่ keytian14 (at) yahoo (dot) com หรือไปลงชื่อไว้ที่เฟส Eiky Thaiboyslove นะครับ เพราะว่าผมจะลาบวชกลับมาประมาณวันที่ 28 มีนาคม เผื่อจะได้รีปริ๊นให้ครับผม
จุ๊บๆๆๆ
อิ๊กกี้
-
เปิดฉาก
"อยู่บ้านท่านต้องขยันนะลูก พอกลับจากมหาฯลัยต้องช่วยงานแม่"
"ครับ ขอบพระคุณครับท่าน"
ภูมิ บุญก้มลงกับพื้นกราบหญิงสูงวัยตรงหน้าอย่างนอบน้อม
"อืม มารยาทดีเหมือนเธอเลยนะจันทร์ ไหนจะเรียนต่อที่ไหนนะ"
น้ำเสียงที่ แสดงความเมตตาปราณี ก้องอยู่บนโซฟาที่นั่ง ภูมิบุญเพิ่งจบชั้นมัธยมปลายจากจังหวัดเพชรบูรณ์มาอยู่กับแม่ชื่อจันทร์ที่ ทำงานบ้านให้คุณอภิสราม่ายสาวใหญ่ที่เป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เกี๋ยวกับรีสอร์ททั้งเหนือทั้งใต้ ภูมิบุญอยู่กับยายที่เพชรบูรณ์ แต่ยายเสียแล้วเมื่อสิ้นปีที่แล้ว จึงต้องมาอยู่กับแม่ที่กรุงเทพฯ แม่จันทร์กับภูมิบุญไม่ค่อยสนิทกันมากนักเพราะทิ้งไว้ให้ยายเป็นคนเลี้ยงดู ตั้งแต่เด็ก แม่จันทร์เป็นคนหาเงินคอยจุนเจือให้ภูมิบุญได้เรียนจนจบ เรื่องนี้ภูมิบุญตระหนักแก่ใจดีและไม่เคยคิดน้อยเนื้อต่ำใจที่แม่ไม่ได้อยู่ ด้วย
"เรียนรัฐศาสตร์ ครับ"
ภูมิบุญบอกคณะที่เรียนและชื่อ มหาวิทยาลัยฯชื่อดังไป เขาสอบเข้าได้ด้วยสติปัญญาของเขาเอง สร้างความภาคภูมิใจให้จันทร์เป็นอย่างมาก
"อืม เก่งนี่เรา คงภูมิใจสินะจันทร์ที่มีลูกเก่งๆอย่างตาภูมิ ลูกป้าก็เรียนอยู่อมเริกา คงจบเร็วๆนี้ล่ะเห็นโทรมาบอกว่าให้ป้าบินไปเดือนหน้านี่ พอจบจะได้มาทำงานช่วยป้าเสียที ป้าจะได้มาอยู่บ้านพักผ่อนบ้าง"
"ใช่สินะคะ คุณโตโต้ของจันทร์จะกลับมาบ้านเสียที นี่ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว"
จันทร์ดีใจออกมาทั้งท่าทางและน้ำเสียง
"อ้อ ลูกชายป้าเองล่ะภูมิ ชื่อโตโต้ ป้าส่งไปเรียน เมกาตั้งแต่จบ ม ปลายเหมือนเรานี่ล่ะ นี่ก็หกปีแล้ว ป้าเคยบินไปเยี่ยมบ่อยๆ แต่พักหลังไม่ได้ไปแล้ว ได้แต่รอนี่ล่ะ"
ภูมิบุญได้แต่พยักหน้าไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับเรื่องราวที่คุณอภิสราได้ พูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ พอคุยกันเสร็จภูมิบุญก็เดินกลับมาที่บ้านพักของตัวเองที่อยู่หลังตึกใหญ่ ภูมิบุญได้รับความเมตตาปราณีให้อยู่ห้องส่วนตัวถัดจากห้องของจันทร์ ที่ตึกใหญ่มีลุงหมายคนขับรถกับอ้อยแม่บ้านอีกคน ซึ่งอยู่ห้องถัดกันไป ภูมิบุญจัดข้าวของให้เข้าที่แล้วก็ไปอาบน้ำ
"แม่ พรุ่งนี้ภูมิว่าจะไปซื้อของใช้นะครับ มีรถสายไหนผ่านตรงนี้บ้าง"
ภูมิ บุญออกมานั่งคุยกับมารดาที่กำลังนั่งควบคุมอ้อยรีดผ้าให้คุณอภิสราอยู่
"ต้อง นั่งสองแถวออกไปน่ะลูก ถึงห้างเลย แล้วจะไปซื้ออะไรล่ะ"
"ก็เสื้อผ้า สักชุดสองชุดน่ะครับ ผมมีแต่เสื้อเก่าๆ"
"น้องภูมิ ไปที่ซีคอนฯซิคะ เมื่อวันก่อนพี่ไปกับลุงหมายเขากำลังลดราคาอยู่"
"เหรอครับ ไปยังไงครับพี่อ้อย"
"ก็นั่งเดินออกไปหน้าปากซอยนะคะ แล้วข้ามฝั่งไปนั่งรถสองแถวต่อถึงหน้าห้างเลย"
"จะดีเหรออ้อย ภูมิเขาไม่เคยเข้ากรุงเทพฯมาก่อนเดี๋ยวหลงทาง"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ แม่ เดี๋ยวภูมิถามเขาเอา เพราะถ้าเปิดเทอม ภูมิก็ต้องไปมหาฯลัยเองอยู่ดี จะได้คุ้นๆทาง"
จันทร์ได้แต่พยักหน้าเห็นดีเห็นงามไปกับลูกชาย
"จะ ว่าไป น้องภูมินี่ก็น่าตาดีนะคะ พี่จันทร์สวย ดูซิน้องภูมิก็เชื้อไม่ทิ้งแถว"
อ้อยชมแล้วยิ้มอย่างพอใจ ส่วนภูมิได้แต่ยิ้มแห้งๆ ภูมิตัวสูงราว ๑๗๕ ผิวสีน้ำผึ้งซีดๆ ใบหน้าผุดผาดตากลมรีๆจะตาหยีก็ไม่เชิง เพราะม่านตาดำใหญ่ทำให้ดวงหน้าเด่นขึ้นมา คิ้วก็ดกดำรับกับจมูกที่เป็นสันเล็กๆ จันทร์เป็นคนสวย สามีที่จากไปแล้วก็ถือว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งของหมู่บ้าน คงไม่แปลกที่ภูมิบุญจะหน้าตาไปในแนวทางนั้น พอคุยกับแม่และพี่อ้อยเสร็จภูมิบุญก็ขอตัวกลับเข้าห้อง นอนอย่างเหนื่อยล้า สายตามองออกไปยังเงาของตึกใหญ่ที่พาดผ่านทับห้องของเขา นี่เราเป็นผู้อาศัยไปแล้วสินะ ต้องพยายามทำให้ท่านไม่ผิดใจ เรื่องงานหนักไม่ได้เกี่ยง เพราะดูท่าทางท่านคงมีเมตตาอยู่บ้าง คงต้องปรับตัวสักหน่อยคงจะเข้าท่าเข้าทาง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ภูมิบุญก็เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
พอตื่นเช้าก็เข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัว ภูมิบุญชินกับการตื่นแต่เช้า พอเสร็จจากห้องน้ำก็เดินเข้าไปในครัว
"สวัสดีครับพี่อ้อย ทำอะไรอยู่ครับ"
ภูมิบุญทักทาย
"อุ๊ย น้องภูมิ ตื่นเช้าจังค่ะ พี่กำลังทำข้าวต้มให้คุณท่านอยู่ น้องภูมิหิวไหมคะ"
อ้อย ยิ้มตอบแล้วหันไปสาละวนกับหม้อข้าวต้ม
"ยังครับ แม่ล่ะครับพี่อ้อย"
สาย ตามมองหาแม่ แล้วเดินไปเปิดขวดน้ำเทใส่แก้วยกขึ้นดื่ม
"อ้อ พี่จันทร์อยู่ในสวนน่ะคะ คงตัดดอกไม้ไปใส่แจกันอยู่"
"อ้อ ครับ งั้นผมขอตัวไปดูแม่หน่อยนะครับ"
ภูมิบุญผละออกมาจากครัวแล้วเดินอ้อม ตึกไปทางฝั่งขวา บ้านหลังนี้กินเนื้อที่กว่าสามไร่ ฝั่งซ้ายของตึกมีต้นไม้ยืนต้นขึ้นอยู่สองสามต้น ด้านหลังเป็นห้องครัวกับที่พักของคนงาน ด้านขวาเป็นสวนเล็กๆ มีสระว่ายน้ำขนาบข้าง ตัวตึกตั้งตระหง่านอยู่กลางบ้าน ภูมิบุญเดินไปตามทางเดินเล็กๆจนเห็นแม่ของตัวเองก้มๆเงยๆอยู่กับกอกุหลาบ
"แม่ ให้ภูมิช่วยอะไรไหม"
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอลูก อืม งั้นช่วยแม่กวาดเศษใบไม้หน่อยนะลูก เอาใบมันมาใส่โคนต้นไม้"
จันทร์ ชี้ไปที่ไม้กวาดทางมะพร้าวที่วางเตรียมพร้อมแล้ว ภูมิบุญไปหยิบไม้กวาดมากวาดเศษใบไม้อย่างทะมัดทะแมง พอกวาดใบไม้เสร็จภูมิบุญก็อาสารดน้ำต้นไม้ให้ จนตะวันขึ้นโด่งแล้ว พอเสร็จก็ไปอาบน้ำกินข้าว
"เออ ภูมิเดี๋ยวขึ้นตึกใหญ่กับพี่ไหม ไปทำความสะอาดห้องคุณโตโต้"
อ้อยชวนตอนกินข้าวเสร็จ ภูมิบุญพยักหน้า
"ก็ ดีนะลูกจะได้ไปช่วยพี่อ้อยเขาทำ วันหลังจะได้ช่วยกันได้"
จันทร์เสริม แล้วยกถ้วยชามไปยังอ่าง ภูมิบุญเดินตามอ้อยขึ้นไปบนตึกใหญ่ บ้านหลังใหญ่โตเครื่องใช้ของประดับบ้านทุกอย่างล้วนหาค่าไม่ได้ ภูมิบุญเดินอย่างระมัดระวังที่สุดเพราะกลัวจะไปถูกอะไรหล่นลงแตกเสียหาย
"ห้อง นี้ล่ะจ๊ะภูมิ"
พี่อ้อยเปิดประตูไม้สักบานใหญ่ที่สลักลายตรงบานประตู วิจิตรงดงาม พอเปิดห้องเข้าไปภูมิบุญก็ยืนนิ่งอยู่เพราะห้องนี้กว้างเหลือเกิน เครื่องเรือนเป็นสีดำหรือทึมๆเป็นส่วนใหญ่ ดำแม้กระทั่งผ้าห่ม ผ้าม่าน
"เป็น ไง แปลกใจล่ะสิ พี่เรียกห้องดำ เพราะคุณโตโต้ ชอบสีดำ"
"น่ากลัวนะ พี่ ดำทั้งห้องเลยอ่ะ"
"คุณโตโต้แกไม่ค่อยพูด แต่เอาเรื่องเหมือนกันนะ แกไม่ค่อยยอมใคร เพราะคุณท่านตามใจมาแต่เด็ก"
ไม่ รู้ว่าอ้อยตั้งใจพูดให้ภูมิบุญกลัวหรือระวังตัวไว้ แต่ในใจภูมิบุญก็ไม่ขอยุ่งดีกว่า เพราะเป็นแค่คนอาศัยไม่อยากขึ้นมาวุ่นวายมาก เห็นรูปที่ตั้งอยู่ตรงหัวเตียง ใบหน้าของเด็กชายในชุดนักเรียนดูแจ่มใจแม้หน้าไม่ยิ้ม เขาหน้าตาเกลี้ยงๆ คิ้วดก น่าพิศมัยไม่น้อย
"นั่นล่ะภูมิคุณโตโต้ แต่แกก็ไม่ดุหรอกนะ ไม่อวดตัว เพื่อนก็มีไม่มาก ไม่ต้องกลัวไปหรอก"
"อ่ะ ผมไม่ได้กลัวหรอกครับพี่ ไม่รู้จะกลัวไปทำไม ผมไม่ยุ่งดีกว่า"
"ดี แล้ว อย่าไปยุ่งกับแกเลย แต่พี่ว่าภูมิน่ะระวังไว้หน่อยก็ดี เราไม่ยุ่งแต่เขาอาจจะยุ่งกับเราก็ได้นะ"
พูดให้ภูมิบุญคิด แต่ก็ไม่ได้เอามาใส่ใจมากนักเดินปัดนั่นกวาดนี่อยู่จนเสร็จก็ขอตัวลงมาอาบ น้ำเพื่อจะออกไปซื้อของใช้ส่วนตัว
ภูมิบุญออก จาบ้านตอนบ่ายเดินออกมาจากหน้าปากซอยเพื่อที่จะโดยสารรถสองแถวประจำทางจาก หน้าหมู่บ้านเพื่อไปยังห้างสรรพสินค้าที่ตั้งใจไว้ ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างเบียดเสียดกันเข้าไปในซีคอนสแคว์ บ้างมีจุดหมายเพื่อซื้อของตามที่ตนตั้งใจไว้ บ้างเพื่อหลบอากาศอันร้อนอบอ้าวจากภายนอก บ้านของคุณอภิสราอยู่ในซอยสวนหลวงเดินไปนิดเดียวก็ถึงสวนหลวง ภูมิบุญเดินข้ามสะพานลอยเข้าไปในตัวห้าง เดินดูนั่นดูนี่อยู่สักพักได้ของใช้ติดมือมาสองสามอย่าง ส่วนเสื้อผ้ากับเครื่องแต่งตัวก็ได้มาสองชุด ภูมินั่งรถกลับบ้านทางเดิม เพราะตอนมาสังเกตทางมาโดยตลอดกลัวว่าจะหลงเช่นกัน บนรถสองแถวภูมิบุญมองนั่นมองนี่ไปตามทาง มีสายตาอยู่คู่หนึ่งกำลังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเขา ภูมิบุญรู้สึกตัวแล้วแต่ก็ไม่ได้กระโตกกระตากอะไรพยายามทำตัวให้นิ่งเฉยไม่ ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขารู้สึกตัวแล้ว พอถึงที่ภูมิบุญก็รีบกดกริ่งรถสองแถวทันที พอรถสองแถวจอดสนิทภูมิบุญก็รีบลงแล้วล้วงเหรียญให้คนขับรถ พยายามเดินให้เร็วเข้าซอย แต่เขาเองก็ลงที่เดียวกับภูมิบุญเช่นกัน หัวใจเริ่มเต้นแรงเกรงว่าจะเจอมิจฉาชีพเข้าแล้ว จากเดินเร็วปกติจนกลายเป็นกึ่งวิ่งกึ่งเดิน
“เดี๋ยว นายน่ะ เดี๋ยวก่อน”
เสียงร้อง เรียกตามหลังมา ยิ่งทำให้ภูมิบุญวิ่งจ้ำอ้าวทันที
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ”
เสียงเขา วิ่งตามหลังมา พอรู้สึกตัวอีกทีก็โดนกระชากมือไว้แล้ว
“เฮ้ย ปล่อยนะ ทำอะไรน่ะ”
ภูมิบุญตวาดเสียงดังด้วยน้ำ เสียงที่สั่นระริก
“เปล่า เราแค่อยากถามนาย ว่านายอยู่ในซอยนี้เหมือนกันเหรอ เราเองก็อยู่ในซอยนี้”
เสียงเขานุ่มลง ภูมิบุญค่อยๆหันมามองเจ้าของเสียง ชายวัยรุ่นที่ยืนอยู่ข้างหน้ารูปร่างสูงโปร่ง ผิวพรรณสะอาดหมดจดประการหนึ่งที่ทำให้ภูมิบุญค่อยโล่งใจ เขายิ้มให้เห็นไรฟันสะอาดเรียงกันเป็นระเบียบ
“เอ่อ ใช่ เราเพิ่งย้ายมาอยู่”
“อ้อ เราเองก็อยู่ในซอยนี้เหมือนกัน ไหนบ้านหลังไหนบ้านนาย”
เขาซักเดิน เข้ามาใกล้ มือยังไม่ปล่อยออกจากแขนภูมิบุญ
“เอ่อ ไม่ใช่บ้านเราหรอก บ้านเจ้านายเรามาอาศัยเขาอยู่ มาเป็นลูกจ้างเขาน่ะ”
ภูมิบุญตอบออกไปแล้วบิดข้อมือ เขาปล่อยมือทันที
“อ้อ โทษที บ้านเราหลังเกือบสุดท้ายประตูสูงๆน่ะ”
เขาบอกแล้ว เดินตามหลังภูมิบุญมา ไม่มีเสียงตอบจากภูมิบุญเพราะในใจที่โล่งจากที่ชายคนนี้ไม่ใช่มิจฉาชีพแล้ว แต่กลับนึกรำคาญอยู่เพราะเขาซักไซ้เรื่องบ้าน
“เออ เราชื่อ แทนนะ นายล่ะ”
ภูมิบุญหยุดกึกลงแล้วหันหน้ามอง แทนทวี
“ผมชื่อ ภูมิ”
เสียงห้วนเสียเหลือเกิน พอพูดบอกชื่อตัวเองเสร็จก็หันกลับรีบเดินต่อ
“ยินดีที่ ได้รู้จักนะภูมิ แล้วนี่ไปไหนมา เราไปที่มหาฯลัยมา เตรียมรับน้อง”
“ไปซื้อของมา นายเรียนมหาฯลัยแล้วเหรอ”
ความจริงไม่ได้อยากจะเสวนาด้วย แต่พอได้ยินคำว่ามหาวิทยาลัยภูมิบุญก็หูผึ่งอยากรู้ทันที
“ปีสาม แล้ว นายล่ะ หน้าอ่อนๆแบบนี้เรียนม ปลายอยู่อ่ะดิ”
เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่คนที่ได้ยินกลับหน้าบึ้ง
“เรา เอ่อ ผมจบแล้ว กำลังจะขึ้นปีหนึ่ง”
“จริงดิ ที่ไหนอ่ะ”
เริ่มรู้สึกผิดที่บอกความจริง ไปเพราะเขาท่าทางจะอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับภูมิบุญมากทีเดียว พอภูมิบุญบอกออกไป
“เฮ้ย จริงดิ ที่เดียวกันเลย คณะไหน”
ไม่ได้รู้สึกยินดี แต่กลับรู้สึกว่าไม่น่าจะพูดออกไปเลย น่าจะบอกว่าเรียนมหาวิทยาลัยเปิดเสียดีกว่า ภูมิบุญตำหนิตัวเองอยู่ในใจ
“รัฐศาสตร์”
“อ้าว เหรอ ว้า นึกว่าจะเรียน นิติฯ เสียอีกนะ จะได้เรียนคณะเดียวกัน”
“ถึงบ้าน แล้ว ผมไปก่อนนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
ภูมิบุญตัดบทรีบหันหลังให้เขา ทันที
“เดี๋ยว ภูมิ พรุ่งนี้ว่างไหม”
เขาร้องเรียกตามหลังภูมิบุญที่ กำลังจะก้าวเข้าประตูเล็ก
“ทำไมครับ”
“จะพาไปมหาฯลัยไง พรุ่งนี้เขามีเตรียมรับน้อง ไปให้รุ่นพี่รู้จักก่อนจะได้สะดวก”
“รุ่นพี่ นิติฯ ไม่ใช่เหรอครับ เกี่ยวอะไรกับรัฐศาสตร์ ผมไม่ว่างครับ ขอบคุณ”
ภูมิบุญบอกปฏิเสธไปแล้วเดินเข้า บ้านปิดประตูทันที แทนทวียืนเม้มปากอยู่
“ถูกใจว่ะ ภูมิ ดูหยิ่งๆแบบนี้โดนสุดๆ”
เขายิ้มให้กับคำพูดตัวเองแล้ว เดินไปยังบ้านหลังใหญ่รั้วสูงเกือบสุดซอย แทนทวีเป็นลูกชายของนายแพทย์ แทนชัย กับแพทย์หญิง ศิริกานต์ มีพี่สาวคนหนึ่งที่กำลังเรียนต่ออยู่ที่อเมริกา แทนทวีนับเป็นเด็กรุ่นใหม่ที่มีฐานะดีอยู่ในวงสังคมชั้นสูง แต่วันนี้เขาไปมหาฯลัยโดยที่เพื่อนสนิทมารับ แต่พอขากลับเขาแวะลงที่ซีคอนฯ เพื่อเดินดูนั่นดูนี่ ระหว่างที่เดินเลือกของอยู่นั้น แลเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวธรรมดาแต่หน้าตาผุดผาดผิวเนียนใสละเอียดต้อง ตาเขายิ่งนัก ที่นั่งรถสองแถวเพราะอยากลองตามดูว่าเด็กคนนี้จะพักอยู่แถวไหน เหมือนพรหมลิขิตเพราะภูมิบุญอยู่ซอยเดียวกับเขา แทนทวียิ้มร่าเริงกลับบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
“วันนี้ทำ อะไรกินครับแม่”
ภูมิบุญถามมารดาที่กำลังง่วน อยู่กับการทำกับข้าวมีอ้อยเป็นคนช่วย
“แกงไตปลา กับทอดมันกุ้งจ๊ะ ภูมิหิวหรือยังลูก”
“ยังครับ ทำไมคุณท่านทานน้อยจังล่ะครับแม่”
“คุณท่านทานไม่เยอะหรอกจ๊ะภูมิ ท่านกินอยู่แบบพอเพียง กินไม่กี่อย่าง แต่ถ้าคุณโตโต้กลับมาคงหลายอย่างอยู่เหมือนกัน”
อ้อยตอบแทน ภูมิบุญทำหน้าสงสัย
“ทำไมล่ะ ครับ”
“ก็ คุณโตโต้ ชอบกินอาหารหลายๆอย่างจ๊ะ ไม่ค่อยชอบอย่างสองอย่าง ตอนเรียนอยู่ที่นี่ก็ต้องจัดให้เธอสามอย่างขึ้นไป ไม่งั้นไม่แตะเลย”
ภูมิบุญได้ แต่พยักหน้าแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ในเมื่อมารดาเป็นคนอยู่แบบพอเพียง แล้วทำไมลุกชายจึงจะแปลกแตกต่างออกไป แต่ภูมิบุญก็ไม่คิดอะไรต่อ ช่วยอ้อยยกสำรับอาหารขึ้นไปตึกใหญ่
“กินข้าว หรือยังภูมิ มาๆ มากินกับป้า”
คุณอภิสราถามถูมิบุญที่ยืนอยู่ ข้างๆอ้อย
“อุ้ย อย่าเลยค่ะคุณท่าน จันทร์จัดไว้ให้ภูมิแล้วค่ะ”
“อะไรกัน จันทร์ ฉันไม่ถือหรอกนะ กินข้าวคนเดียวมันเหงา นี่กว่าตาโตโต้จะกลับมา ฉันเหงามานานแล้ว เห็นภูมินี่ก็เอ็นดูนับเป็นลูกเป็นหลาน มาๆภูมินั่งลงกินกับป้านี่ล่ะ”
คุณอภิสรากวักมือเรียก ภูมิบุญทำหน้าเหรอหราทำตัวไม่ถูก มองหน้ามารดาของตน
“เอ่อ คุณท่านทานก่อนเถอะครับ ผมยังไม่หิว”
เสียงปฏิเสธที่เบาจนไร้น้ำหนัก คุณอภิสราส่ายหน้า
“นะภูมิ เห็นแก่ป้าละกันมากินข้าวเป็นเพื่อนป้าหน่อย ป้าไม่ได้คิดว่าเราเป็นลุกคนใช้นะ จันทร์เองก็เหมือนกัน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอเป็นคนใช้ ฉันเห็นเธอเป็นคนที่ฉันไว้วางใจ เป็นเหมือนเพื่อนเก่าแก่ที่รู้ใจ อะไรกันจะมาคิดเล็กคิดน้อย เราก็คนเหมือนๆกัน”
คุณอภิสราตัดพ้อ จันทร์ได้แต่ก้มหน้านิ่งแล้วหันไปพยักหน้าให้ภูมิบุญ รายนั้นค่อยเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ถัดมาจากคุณอภิสรา
“เห็นไหม ก็แค่นั้น ฉันไม่ได้ถือตัวอะไรหรอกนะ อย่าคิดว่าฉันเป็นเจ้าของบ้านแล้วจะปฏิบัติกับพวกเธอเหมือนทาสรับใช้ ฉันจ้างพวกเธอก็จริง แต่ถ้าไม่มีพวกเธออยู่ทำงานให้ บ้านช่องกับข้าวกับปลามันก็ไม่มีคนทำคนดูแล ถึงแม้จะจ้างใครก็ได้มาทำให้ แต่ความไว้วางใจมันก็ไม่เหมือนกัน เอาล่ะอย่าคิดมาก กินข้าวเถอะภูมิป้าหิวแล้ว”
เสียงที่อ่อนนุ่มแม้จะเอ็ดแต่ก็ เหมือนพร่ำสอนเสียมากกว่า สร้างความตื้นตันเข้าไปในใจของอ้อยและจันทร์เป็นอย่างมาก เพราะคุณอภิสราเป็นแบบนี้ ทั้งสองจึงไม่อยากที่จะหนีไปไหนเลย มีนายจ้างเป็นเหมือนแม่พระที่คอยคุ้มครองให้ความอุ่นใจ หน้าที่การงานจึงเป็นการทำแบบถวายหัว ภูมินั่งตัวเกร็งทานข้าวกับคุณอภิสรา แม้จันทร์กับอ้อยจะออกไปจากห้องแล้วไม่มีคนคอยจ้องมอง แต่มันก็ยิ่งกดดันมากขึ้น คุณอภิสราคอยถามนั่นถามนี่ระหว่างกินข้าว ภูมิบุญก็ตอบพอเริ่มชินก็ไม่เกร็ง พอทานข้าวเสร็จก็เก็บกวาดโต๊ะ จันทร์ยกเงาะลอยแก้วมาให้คุณอภิสรา ส่วนภูมิก็ขอตัวกลับห้องของตน
“ฉันปลื้มใจแทนเธอจังจันทร์ ลูกชายเธอมีมารยาท กริยาก็งาม คุณยายคงสอนมาดีนะ”
คุณอภิสราพูดขึ้นระหว่างที่ตัก เงาะลอยแก้วขึ้นชิม
“ค่ะ นับเป็นบุญของจันทร์ค่ะ ตัวไม่ได้เลี้ยงคอยแต่ส่งเงินไปให้ แม่เองก็คงลำบากอยู่ไม่น้อยที่เลี้ยงตาภูมิมา”
“จะดีไม่ดี มันอยู่กับตัวเด็กเองนั่นล่ะจันทร์ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนเลี้ยงหรอก คนเลี้ยงดูเป็นเหมือนกรอบที่คอยให้เด็กอยู่ในโอวาท ถ้าเด็กมันรักดีอยู่ในกรอบก็ดีไป แต่สมัยนี้เด็กมันเลี้ยงยากนะฉันว่า ตาโตโต้เองจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ห่างอกไปตั้งห้าหกปี เธอน่ะโชคดีแล้ว ฉันล่ะเอ็นดูตาภูมิจริงๆนะถูกชะตามาก”
จันทร์ยกมือขึ้นไหว้คุณอภิสรา
“ขอบคุณคุณ ท่านแทนตาภูมิด้วยค่ะที่ท่านเมตตา”
“เอาเถอะ อย่าคิดอะไรมาก แล้วนี่เมื่อไหร่ตาภูมิจะเปิดเทอมล่ะ ฉันรู้สึกเหมือนมีลูกอยู่ใกล้ๆเสียจริง พลอยให้นึกถึงตาโตโต้สมัยที่เรียนอยู่ที่นี่”
“เห็นภูมิ บอกว่าเปิดอาทิตย์หน้านี่ล่ะค่ะ แต่เดี๋ยวคุณโตโต้ก็กลับแล้วนี่คะคุณท่าน จันทร์ล่ะคิดถึงคุณโตโต้เหลือเกิน”
สีหน้าแววตาจันทร์รู้สึกอย่าง นั้นจริงๆ
“อืม เธอนี่ก็นับมีบุญคุณกับฉันนะจันทร์ ลูกตัวไม่ได้เลี้ยง แต่เลี้ยงตาโตโต้จนโต”
จันทร์ก้มหน้านิ่งสะท้อนเข้าไป ถึงในใจ
“ตายล่ะ ขอโทษทีจันทร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ นี่ล่ะนะพอแก่แล้วก็ปากไวไป อย่าคิดมากนะ”
“อ้อ ไม่หรอกค่ะคุณท่าน จันทร์เองก็เลี้ยงคุณโตโต้เหมือนลูกเหมือนหลาน ส่วนภูมิเองก็คงไม่ได้น้อยใจอะไรหรอกค่ะ”
เสียงของจันทร์อ่อนลง
ภูมิบุญนอนมองเพดานห้องสายตาจับ จ้องอยู่กับสีตุ่นๆครีมหม่นๆของเพดาน พัดลมติดเพดานที่หมุนติ้วๆอยู่ส่งกระแสลมเย็นออกมาคลายความร้อนระอุในห้อง ได้ไม่มากนัก เพราะภูมิบุญเปิดพัดลมอีกตัวที่ปลายเตียง จิตใจคิดไปไกลถึงการเข้าเรียนมหาวิทยาลัยของตน จะมีเพื่อนใหม่ไหมนะ คงจะเรียนยากกว่าการเรียนชั้นมัธยมปลายหลายเท่านัก เราโตแล้วนะภูมิ เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต่อจากนี้ภาระความรับผิดชอบหน้าที่ต่างๆมันต้องมีมากขึ้น ภูมิบอกกับตัวเองแล้วหลับตาลงนอนอย่างยากลำบากเพราะอุณหภูมิภายในห้องที่อบ อ้าว แต่ด้วยความเหนื่อยล้าภูมิจึงหลับไป
:pig4: :pig4:
ชอบไม่ชอบยังไง ติชมได้นะคร้าบบบ
เขียนโดย eiky
-
เรื่องใหม่ :mc4:
เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :3123: :L2:
-
:3123: :3123:
พี่ eiky++
-
เรื่องใหม่ๆ :mc4:
เป็นกำลังใจให้ น่าสนุกจัง ภูมิดูเป็นเด็กดี :o8:
-
เข้ามาติดตามเรื่องใหม่ :mc4: :L1:
-
:mc4: เรื่องใหม่
-
ตามมาอ่านจ๊ะ.........ยาวสะใจดีค่ะ.....
น้องภูมิโดนใจพี่แทนซะแล้ว........
พี่โตโต้เจอกะน้องภูมิอะไรจะเกิดขึ้น?????
รอลุ้นต่อไปค่ะ...... :o9:
:L2: ให้กำลังใจน้อง eiky
กด + ให้ด้วยค่ะ
-
ตามมาอ่านจ๊ะ.........ยาวสะใจดีค่ะ.....
น้องภูมิโดนใจพี่แทนซะแล้ว........
พี่โตโต้เจอกะน้องภูมิอะไรจะเกิดขึ้น?????
รอลุ้นต่อไปค่ะ...... :o9:
:L2: ให้กำลังใจน้อง eiky
กด + ให้ด้วยค่ะ
พี่กานดาคุง ตามอ่านให้ทุกเรื่องเลยอ่ะ มากกว่าปลื้มใจ ขอบคุณมากนะคร้าบบบ
จุ๊บๆๆๆ
-
มาตามอ่าน เพราะ ที่นี่ไม่มีนายเอก...555 น่าสนใจ o13
-
รอคอยคุณโตโต้กลับมาก เรื่องคงจะสนุกนะ
ดีใจที่ได้อ่าน พระเอกนายเอกแบบปะฉะดะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ตอนหน้าขอแบบยาวๆ อีกนะ
ชอบจัง
-
เรื่องนี้จะรีดน้ำตาเป็นปี๊บๆอคกป่าวเนี่ย รออ่านต่อไปค้าบ
-
:mc4:
-
เรื่องใหม่มาแล้ว :mc4:
ไม่เอาน้ำตา ขอร้อง o18
รอตอนพิเศษของน้องโย
เขียนหน่อยนะ
+1 ให้ความขยันของ writer
-
มาฉลองเรื่องใหม่ :mc4:
ถาม eiky ถ้าเค้าไปเดินซีคอน เค้าจะเจอภูมิมั๊ย อิอิ บ้านเค้าก็นั่งสองแถวถึงซีคอนเหมือนกัน :laugh:
eikyแต่งเรื่องนี้คนละแนวกับปุ่นเลย เป็นกำลังใจให้นะ :L2: :กอด1:
-
ตามๆๆๆๆๆ :mc1:
เรื่องนี้น่าสุนกจังเลยอะ
คนละแนวกับญี่ปุ่น อิอิ
-
ตามอ่านด้วยคนจ้า
:pig2: :pig2:
-
เห้อ หวั่นใจจะเศร้าปวดตับไตป่าว
แต่เอาไงก็เอาว่ะ ตามอ่านกันมาแล้วนิ่ 555
แต่ต้องจบ happy แบบเอ-โย น่ะครับ ไม่ได้ขู่ บ้านละแวกเดียวกัน เจอแน่ หึหึหึ
-
ชอบคะ eiky
-
Ha ha ha เรื่องใหม่ ญี่ปุ่นออกแนวเฮฮาตลอด เรื่องนี้ท่าจะดราม่า...ติดตามคับ จัยมากคับ :3123:
-
:mc4: :L2: :3123:
เรื่องใหม่
-
ขอบคุณทุกคนนะครับ จะพยายามให้เรื่องน่าติดตามมากที่สุด เรื่องนี้ไม่เศร้าครับ เขียนเอามัน อิอิ
ฉากสอง
ภูมิบุญตื่น แต่เช้าช่วยอ้อยกับจันทร์ทำงานบ้านตามปกติ พอเสร็จก็ไปอาบน้ำเดินเล่นอยู่หลังบ้าน
“ภูมิๆ มานี่หน่อยจ๊ะ ป้ามีอะไรจะให้ดู”
เสียงคุณ อภิสราร้องเรียกอยู่ระเบียงตึกใหญ่ ภูมิบุญหันไปมองแล้วเดินไปตามเสียง
“ครับคุณ ท่าน”
“นี่ ภูมิว่าเฟอร์นิเจอร์สวยไหม ป้าเลือกไม่ถูกเลย แต่เซ็นต์อนุมัติไปแล้วล่ะ”
คุณอภิสรา ส่ง แฟ้มในมือยื่นให้ภูมิบุญดู เป็นรูปเฟอร์นิเจอร์ไม้ลวดลายต่างๆกันมีภาพรีสอร์ทติดภูเขามีแม่น้ำสายเล็กๆ พาดผ่าน ความเขียวขจีของฉาก หลังตัดกับรีสอร์ทสีน้ำตาลเข้ม
“สวยดีครับ คุณ ท่าน”
ภูมิบุญบอก แล้วพลิกดูหน้าถัดไป
“ป้าว่าจะ รอจน กว่าตาโตโต้กลับมาค่อยให้เขาไปดู แต่ทางโน้นก็เร่งให้เซ็นต์เหลือเกินบอกว่าของมีน้อยต้องรีบเอา เนี่ยตัวละเกือบหมื่นเชียวนะภูมิ”
“เอ่อ อะไรนะครับคุณท่าน เกือบหมื่นเลยเหรอครับ”
ภูมิร้อง เสียงหลงเพราะไม่เชื่อหูตัวเองว่าเฟอร์นิเจอร์ไม้สีทึมๆเหล่านี้จะตัวละ เกือบหมื่น
“ใช่จ๊ะ มีอะไรหรือ”
“ปะ เปล่าครับ เพราะภูมิคิดว่ามันเกินราคาไป ถ้าแถวบ้านภูมิถ้าเฟอร์นิเจอร์ไม้สีเก่าๆแบบนี้ไม่แพงขนาดนี้นะครับคุณท่าน อย่างมากถ้าเกือบหมื่นนี่ก็ได้มาทั้งเซ็ต อีกอย่างรีสอร์ทคุณท่านด้านนอกสีน้ำตาลแก่ แต่ด้านในทาสีเบจอ่อนๆ ผมคิดว่ามันไม่ค่อยจะเข้ากันน่ะครับ”
ภูมิออก ความ คิดเห็นออกไป แล้วเหมือนคิดขึ้นมาได้
“ผมขอโทษนะ ครับคุณท่าน ผมนี่แย่จริงความรู้ก็ไม่มีในด้านนี้ยังจะมาวิจารณ์อีก”
“ไม่เป็นไร จ๊ะ ดีเสียอีกที่ป้าจะได้มีคนให้คำปรึกษา ป้าเองก็ไม่ได้ดูรายละเอียดนักหรอกจ๊ะ มีคนดูให้”
คุณอภิสรา พูด แล้วทำท่าคิด
“แล้วภูมิ ว่า ควรจะเอาแบบไหนดีจ๊ะ”
ภูมิบุญเม้มปากก้มหน้านิ่งมองดูแฟ้มงาน ไม่กล้าที่จะพูดออกไป
“บอกมาเถอะ จ๊ะ ป้าไม่ว่า อย่างน้อยเราก็เป็นคนในบ้าน ความเห็นของคนในบ้านน่าจะช่วยอะไรป้าได้บ้าง”
คุณอภิสรามองหน้าภูมิบุญสายตา แสดงให้เห็นถึงความเมตตาปราณี
“ครับ ผมคิดว่าการเลือกของต้องให้เข้ากับคอนเซ็ปส์ของรีสอร์ทนะครับ อย่างคอนเซปส์ของคุณท่านคือเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา ผมว่าเฟอร์นิเจอร์พวกนี้มันดูเกินไปหน่อยอีกอย่างดูตามรูปผมยังมองเห็นความ บกพร่องของงานเลยครับ ถ้าของดีๆเรียบๆแต่ดูมีราคาผมว่าน่าจะไม่แพงเท่านี้”
คุณอภิสรา พยักหน้ารับฟังความเห็นของภูมิบุญ
“จริงสินะ ป้าว่ามันชักจะยังไงๆแล้วนะ เออ ไหนๆก็ไหนๆแล้วภูมิช่วยป้าดูเฟอร์นิเจอร์พวกนี้ให้ป้าหน่อยสิ ของล็อตนี้จะเอาไปลงที่เขาค้อ ภูมิคิดว่ายังไงจ๊ะ”
คุณอภิสรายื่นอีกแฟ้มให้ภูมิบุญ ดู
“เป็นโซฟา เหรอ ครับ ไม่น่าจะเหมาะ เพราะเขาค้อเป็นป่า ผมว่าน่าจะใช้ไม้แล้วเอาเบาะรองเอาดีกว่า”
“หือ เซ็ตนี้เขาบอกนำเข้าเลยนะจ๊ะ ป้ากำลังจะอนุมัติ”
“หา นำเข้าเหรอครับ”
ภูมิร้องเสียงหลงอีกรอบ ทำตาโตไม่เชื่ออีกครั้ง
“ภูมิคิดว่า มันไม่น่าจะนำเข้าเหรอจ๊ะ”
“เอ่อ ปะ เปล่าครับคุณท่าน คือผมคิดว่า ความจำเป็นมันไม่มีน่ะครับ รีสอร์ทคุณท่านต้องนำเข้าโซฟามาจากเมืองนอกเลยเหรอครับ”
“ป้าเองก็ไม่ได้ขัดเขานะเพราะ เขาบอกว่าของเขาดีจริงอีกอย่าง จะทำให้รีสอร์ทของเรามีคุณภาพมากขึ้นด้วย”
“เอ่อ ผมว่ารีสอร์ทจะมีคุณภาพหรือเป็นที่นิยมของกลุ่มลูกค้าเครื่องใช้ไม้สอยก็มี ส่วนนะครับ แต่ที่สำคัญผมว่ามันน่าจะขึ้นอยู่กับบุคลากรที่จะเอาใจใส่ลูกค้าหรืออุปกรณ์ ของเราได้มากน้อยเพียงไหน อีกอย่างรีสอร์ทของคุณป้าก็ตั้งราคาห้องพักไว้ไม่สูงมากใช่ไหมครับ เพราะผมเห็นจากโบชัวร์ในห้องรับแขก”
ภูมิเงียบเสียงเพราะรู้สึกว่าตัวเองพูดมากเกินไปแล้ว คุณอภิสรานั่งมองหน้าภูมิบุญพยักหน้าตาม คิดไปว่าตัวกำลังโดนลูกน้องโกง
"ว่า ไงจ๊ะ ว่าต่อไปเลย ป้าฟังอยู่"
"เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ คุณท่านผมไม่มีความรู้ด้านนี้ พูดไปมันจะไม่ดี"
ภูมิบุญก้มหน้า
"ไม่ เป็นไรจ๊ะ ภูมิรู้ไหมเหมือนภูมิมาทำให้ป้าได้คิดนะ ปกติป้าจะเซนต์เอกสารผ่านให้ลูกน้องอย่างเดียว ไม่ได้สนใจในรายละเอียดมากนัก นี่ป้าคงพลาดไปแล้วจริงๆ เอาเถอะยังไงก็ขอบใจภูมิมากที่เตือนสติป้า"
คุณอภิสรายิ้มอย่างปลื้มปีติที่ภูมิบุญออกความ คิดเห็น
"เออ งั้นภูมิช่วยป้าหน่อยได้ไหม เลือกแบบเฟอร์นิเจอร์ให้ป้าที ลูกน้องป้าคงต้องสอบอีกยาว เลี้ยงไม่เชื่องก็ไม่เลี้ยง ให้คนในบ้านทำดีกว่า อย่างน้อยคนในบ้านก็คงไม่คิดตลบหลังป้า"
คุณอภิสราพูดให้คิดภูมิบุญ มองหน้าคุณอภิสราแล้วยิ้มแห้งๆ ในใจไม่ได้คิดว่าเป็นคนในบ้านแต่เป็นลูกคนใช้
"เอาน่าภูมิ เดี๋ยวป้ามีค่าขนมให้ ป้าเชื่อว่าภูมิทำได้ ลองเลือกแบบที่ภูมิคิดว่าเหมาะ เดี๋ยวดีไม่ดี ป้าจะให้ที่ประชุมเขาบอกเอง"
"จะดีเหรอครับคุณท่าน"
"ดี ซิจ๊ะ เอาล่ะภูมิเลือกแบบไปนะ ป้าขอโทรหาทนายก่อน"
พอพูดจบก็ลุกออก จากที่นั่งไป ภูมิบุญใจเต้นแรงนี่ตนจะเป็นต้นเหตุให้มีเรื่องเกิดขึ้นหรือ ภูมิบุญไม่สบายใจ แต่ใจหนึ่งก็ปลอบตัวเองว่าถ้าคุณอภิสราโดนโกงจริงก็เป็นสิ่งที่ดีที่ได้ จัดการเป็นหูเป็นตาให้ ภูมิบุญนั่งเลือกเฟอร์นิเจอร์อยู่ พอเลือกไปเลือกมาก็เริ่มสนุก เอาตัวนั้นมาคู่กับตัวนี้ สีนั้นไม่เข้ากับสีนี้ โต๊ะตัวใหญ่ไป เก้าอี้ไม่เข้ากับโต๊ะ
สามวัน ต่อมาคุณอภิสรากลับจากสำนักงานเดินตรงมาหาภูมิบุญที่กำลังช่วยอ้อยเช็ดถู ห้องโถงใหญ่อยู่
"อ้อยจ๊ะ ขอน้ำเย็นๆสักแก้วซิ ภูมิจ๊ะมาหาป้าหน่อย"
สีหน้าแววตาของคุณอภิสราแสดงความยินดีออกมา ภูมิบุญเดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงกับพื้น
"ตายแล้ว อย่านั่งตรงนั้นนะภูมิ ใครสั่งใครสอนกันนะ เวลานั่งกับป้าให้ขึ้นมานั่งบนโซฟา แม่เราเขาก็นั่งบนโซฟา เอ๊ะ จันทร์นี่ยังไงนะ"
คุณอภิสราจิ๊ปากแต่ก็ไม่ได้ดุ ภูมิบุญจึงนั่งลงบนโซฟาตามที่คุณอภิสราบอก
"ครับคุณท่าน"
"ภูมิ ภูมิรู้ไหมจ๊ะว่าเฟอร์นิเจอร์ที่ภูมิเลือกให้ป้าน่ะที่ประชุมเขาชอบกันใหญ่ ถามหาเจ้าตัวว่าใครช่างเข้าใจจัด แล้วอีกเรื่องป้าโดนลูกน้องโกงจริงๆด้วย ขอบใจภูมิมากนะจ๊ะ ป้าไล่เขาอกแล้วเรื่องทนายกำลังส่งฟ้องศาลให้ ดีนะที่ได้ภูมิมาดูให้ป้าดีใจจริงๆ"
คุณอภิสรายิ้มออกมาแสดงความตื้นตันใจ
"ครับ ผมก็แค่ดูๆตามความเหมาะสมเองครับคุณท่าน ไม่ได้ช่วยอะไรมากมายเลย"
"ไม่ได้หรอกภูมิ ครั้งนี้ป้าเหมือนตาสว่างขึ้นมาเพราะเรา เอาอย่างนี้ ป้าจองตัวไว้เลยนะ ถ้าเรียนจบมาป้าจะให้ทำงานกับป้า ระหว่างที่เรียนก็ช่วยป้าดูนั่นดูนี่ เดี๋ยวป้าให้ค่าขนม"
คุณอภิสราพูดเองเออเอง ในใจภูมิบุญถ้าหากเรียนจบตามที่ตั้งใจไว้อยากจะกลับไปสอบเป็นปลัดอำเภอใน จังหวัดเพชรบูรณ์ ไม่ได้อยากทำงานในกรุงเทพฯเลย เขาอยากจะพาแม่กลับไปใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่ที่บ้าน แต่ในเมื่อคุณอภิสราบอกมาแบบนี้ภูมิบุญจึงนิ่งเงียบไป
"ภูมิเข้าใจเลือกนะเฟอร์นิเจอร์น่ะ ที่ประชุมชมกันใหญ่ว่าเข้ากับรีสอร์ทไม่เยอะไป เรียบง่ายแต่ดูดี"
คุณอภิสรายังชมอยู่ไม่ขาดปาก ภูมิบุญได้แต่พยักหน้าเออออตาม
"งั้นว่างๆ ป้าจะพาไปดูสถานที่จริง จะได้แนะนำให้รู้จักกับมัณฑนากรประจำของบริษัทป้าด้วย รายนั้นขนาดจบจากเมืองนอกยังชมเลยว่าภูมิเข้าใจเลือก"
การสนทนากว่าจะ สิ้นสุดลงคุณอภิสราก็พรั่งพรูความตื้นตันยินดีปรีดาออกมาไม่หยุดหย่อน จนถึงเวลาอาหารเย็นจึงยอมปล่อยให้ภูมิบุญเข้าไปช่วยในครัว พอเวลาทานอาหารเย็นก็ชวนคุยเรื่องเดิมอยู่ คราวนี้ทั้งจันทร์ทั้งอ้อยก็ร่วมวงสนทนา
"เออ อ้อยไปบอกหมายให้ยกของหลังรถมาให้ทีสิจ๊ะ"
คุณอภิสราบอกอ้อยตอนที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วมา นั่งอยู่ในห้องรับแขก
"คุณท่านซื้อของมาเหรอค๊ะ"
จันทร์ถาม
"จ๊ะ ซื้อมาเป็นของกำนัลให้ตาภูมินั่นล่ะ"
"เอ่อ ไม่ต้องหรอกค่ะคุณท่าน ลูกภูมิทำแค่นี้เอง"
"ว้าย จันทร์เธอนี่ยังไงนะ ของๆชั้น ชั้นจะให้ภูมิไม่เห็นต้องคิดอะไรมากมาย เธอน่ะไม่ต้องพูด ก็แค่ของเล็กๆน้อยๆ"
อ้อยกลับเข้ามาพร้อมถุงกระดาษจากห้างดังสามถุง
"ภูมิ มานี่หน่อยสิจ๊ะ ดูซิว่าถูกใจไหม"
คุณอภิสรายื่นถุงกระดาษให้ภูมิบุญที่เดินเข้ามา หา แต่สายตามองไปที่มารดาของตน ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม ในถุงกระดาษเป็นเสื้อผ้าลำลองชุดใหม่ถุงหนึ่ง อีกถุงเป็นชุดนักศึกษา อีกถุงเล็กๆเป็นนาฬิกายี่ห้อที่วัยรุ่นที่มีฐานะดีกำลังเป็นที่นิยม
"ว้าย ตายแล้วคุณท่านคะ มันแพงไปนะคะอันนี้ ตาภูมิรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"
จันทร์ เอามือทาบอกพอเห็นเรือนนาฬิกา ร้องออกไปอย่างตกใจ
"อะไรกันจันทร์ พงแพงอะไร ไม่รับไม่ได้นะจ๊ะภูมิ เรือนนี้ป้าถามคนขายเขาแล้วว่ากำลังนิยม ไม่ได้หรอก ตาภูมิก็เหมือนลูกเหมือนหลาน ทำไมฉันจะซื้อของให้ไม่ได้ เธอนี่ยังไงกันจันทร์ นับวันจะขัดใจฉันมากขึ้นทุกที"
คุณอภิสราเอ็ด แต่หัวเราะ กวักมือเรียกภูมิบุญให้เข้าไปใกล้ๆ แล้วปลดนาฬิกาออกจากล่องแล้วสวมใส่ข้อมือให้ ภูมิบุญใจสั่นระริกที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ เขาไม่ได้ต้องการให้เป็นที่รักของเจ้าของบ้านหลังนี้ถึงเพียงนี้ แค่อยากให้ท่านปราณีบ้าง ภูมิบุญยกมือขึ้นกราบลงที่ตัก
"ตายจริง น่าเอ็นดู เธอดูสิจันทร์ ภูมิเขาไม่เหมาะสมกับของยังไง ดูกริยามารยาทซิ นาฬิกาเรือนนี้ต่างหากที่ค่าไม่คู่ควรกับภูมิ"
คุณอภิสราชมแล้วลูบหัว ภูมิบุญอย่างเอ็นดู ภูมิบุญน้ำตาซึมยกแขนขึ้นมองนาฬิการเรือนใหม่ด้วยหัวใจที่ชุ่มฉ่ำ แม้เขาเองจะไม่ได้เป็นคนเสพวัตถุ แต่พอได้ของมีราคาค่างวดมา ก็รู้สึกตื้นตันใจ ความดีที่ยายเคยพร่ำสอนมันเริ่มเห็นผลแล้วสินะ
ช่วงแรกยังไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่นะครับ บอกเล่าที่มาที่ไปก่อน อิอิ เนอะทุกคนเนอะ
เขียนโดย eiky
-
น้องภูมิ....ฉลาดและรู้จักคิด....
มีหัวทางตบแต่ง....และการบริหารด้วย.... o13
สงสัย ตาโตโต้ คงนิสัยตรงกันข้ามกับน้องภูมิมั๊ง.....
:L1: น้อง eiky จ๊ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
ที่นี่ไม่นายเอก คือว่าไม่... อะไรครับ
ผมว่าเหมือนมันขาดๆ อ่ะครับ
o13 o13 o13
-
ชอบๆ
มารอตอนต่อไปคับๆ
-
ตามราวี แล้วก็ปลุกปล้ำมั๊ยคับ
แต่ว่า ไม่เศร้าแน่นะ อย่านะค้าบ โกรธจริงๆด้วย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
ที่นี่ไม่นายเอก คือว่าไม่... อะไรครับ
ผมว่าเหมือนมันขาดๆ อ่ะครับ
o13 o13 o13
ขอบคุณมากคร้าบ หูตาเริ่มพร่ามัวแล้วเรา อิอิอิ ที่นี่ไม่มีนายเอกคร้าบบ
น่ารักจริงๆ
-
ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไร แค่ไม่มี nc ใช่ไหมค่ะ แต่ ป้าว่าเรื่องนี้สนุกดีออก ในแบบของ eiky
รักเสมอ และรอติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่ะ
-
หลงรักน้องภูมิ ^^
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
๕๕๕๕๕๕
อยากรู้ว่าโตโต้นี่จะมาแนวไหน
เพราะรู้สึกภูมิจะเป็นคนที่เรียบร้อยๆหยิ่งๆเงียบๆนะ o13
-
น่าติดตามดีออกคับ แหม...ภูมินี่ฉลาด ช่างคิด มีรสนิยมดีอีกต่างหาก เจ๋งคับ o13 นิสัยดี มีมารยาท รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน วางตัวดี รู้จักกาลเทศะ แบบนี้ผู้ใหญ่ที่ไหนก็เอ็นดูคับ :3123:
-
รอตอนต่อไปฮับ :z1:
-
ชักจะมีเค้าความหนุกแล้วตั้งแต่ตอนแรก
-
เข้ามาอ่านด้วยคน แบบภูมิเนี่ยน่ารักดีนะค่ะ :L2:
-
สนุก น่าติดตาม
+1 เป็นกำลังใจ
-
น่าติดตามจัง มาอับอีกน๊าา o13
-
ชอบๆบอกได้คำเดียวว่าชอบน้องภูมิ :กอด1:
-
เพื่อนๆคร้าบ มันอาจจะน่าเบื่อหน่อยน้าช่วงแรก อย่าเพิ่งถอดใจน้า บอกเล่าความเป็นมาของภูมิก่อนเน้อ อิอิ ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่าน
ฉากสาม
วันเปิดเทอมมาถึงแล้ว ความจริงภูมิบุญลงทะเบียนเรียบร้อยตั้งแต่วันที่มาถึงวันแรกก่อนที่จะเข้าพบ คุณอภิสรา โดยจันทร์เป็นคนพาไปให้ลุงหมายคนขับรถพาทั้งสองไป วันนี้ภูมิบุญตื่นตั้งแต่เช้า สวมเสื้อผ้านักศึกษาตามระเบียบที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนด พอแต่งตัวเสร็จก็นั่งอยู่ในครัวรอพบมารดาเพื่อที่จะขอพรก่อนออกไปเผชิญชีวิต ในเมืองหลวง
"อ้าว ตื่นแต่เช้าจังลูก ตื่นเต้นหรือ"
จันทร์ ร้องทักมา ภูมิบุญสะดุ้งหันไปมองตามเสียง แล้วพยักหน้า
"ไม่ต้อง ตื่นเต้นหรอกลูก เดี๋ยวก็ชินเองล่ะ พอชินคราวนี้คงตื่นเอาสายโด่ง"
จันทร์ ล้อ แต่ภูมิบุญได้แต่ยิ้มแห้งๆ
"มาๆ กินอะไรก่อนลุกเดี๋ยวไปเป็นลมเป็นแล้ง"
จันทร์ตบบ่าภูมิบุญเบาๆ แล้วไปเปิดตู้กับข้าวดูของกินที่เหลือจากเมื่อคืนเพื่อที่จะเอามาอุ่นให้ ภูมิบุญกินก่อนไปมหาวิทยาลัย
"ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวภูมิไปหากินเอาแถวหน้า มหาฯลัย ตอนนี้คงกินไม่ลง"
"อ้าว เป็นงั้นไป งั้นแม่ชงโอวัลตินให้ก่อนละกัน รองท้องไปก่อน"
พูดจบก็ เดินไปตักผงโอวัลตินใส่แก้วแล้วไปกดน้ำร้อน ยื่นแก้วให้ภูมิบุญ
"ขอบ คุณครับแม่"
ภูมิบุญยกแก้วโอวัลตินขึ้นจิบ พอจันทร์ให้พรให้ตั้งใจเรียนเสร็จสักพักก็ออกจากบ้านเดินออกไปหน้าปากซอย เสียงแตรรถดังขึ้นข้างหลัง
"ภูมิๆ ไป มอเหรอ มาๆ ไปกับพี่"
แทน ทวีพูดอย่างเป็นกันเอง ภูมิบุญมองหน้าของเขาที่ยื่นออกมานอกกรอบกระจกรถยนต์สีดำมันจนมองเห็นตัวของ ภูมิที่ยืนอยู่ข้างรถ ยี่ห้อรถก็เป็นญี่ห้อดังจากฝั่งยุโรป รถคันกระทัดรัดแค่นี้ไม่อยากจะเชื่อว่าราคามันไม่ได้เล็กเท่ารถเลย
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากไปเอง"
"น่า วันแรกจะไปยังไง เดี๋ยวก็หลงทางนะ ขึ้นมาเถอะ พี่จะไปมอเหมือนกัน" แทนทวีตื้อ
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรู้จักเส้นทางจะได้ไปเองได้วันหลัง"
ภูมิบุญยังยืนกระต่ายขา เดียว พอยืนยันหนักแน่นก็เดินไปเลยไม่ได้สนใจฟังคำขอร้องของแทนทวี
"ฮึ ฮึ โดนแต่เช้าเลยกู" แทนทวีบ่นกับตัวเอง
"นะน้องภูมิ ไปกับพี่นะครับ พี่จะได้มีเพื่อนไป มอ"
ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกรำคาญเต็มที่ หันหน้าไปหาเขาที่โผล่หน้าออกมาจากรถ
"แล้วปกติพี่ไปยังไงล่ะครับ มีเพื่อนไปเหรอ ผมไม่สะดวกครับ ขอโทษจริงๆ พี่รีบไปเถอะครับ อย่ามาใส่ใจผมเลย"
ภูมิบุญพูดจบก็เดินจ้ำเร็วแม้เขาจะพยายามขับตาม บีบแตร สร้างความงงงวยให้คนที่สัญจรไปมา พอเดินมาถึงหน้าปากซอยภูมิบุญก็กวักมือเรียกรถสองแถวให้จอด แทนทวีไม่ยอมแพ้ขับช้าๆตามรถสองแถว ภูมิบุญมองไปข้างหน้าไม่ได้สนใจ รถสองแถววิ่งไปเรื่อยๆขยับไปได้ทีละนิดพอเข้าถนนอ่อนนุช เพราะปลายทางของรถสองแถวคือปากซอยอ่อนนุชนั่นเอง ภูมิบุญเริ่มไม่แน่ใจว่าตนอยู่ที่ใด
"เอ่อ พี่ครับ โทษนะครับ ผมจะไป มหาฯลัย ก นี่ใช่ไปทางนี้ไหมครับ"
ภูมิบุญถามถึงทางไปมหาฯลัยกับชาย วัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เอ่อ พี่ก็ไม่รู้จักน่ะครับน้องโทษที"
คำ ตอบทำให้ภูมิบุญใจแป้ว
"นี่อุตส่าห์ศึกษาทางมาแล้วนะ"
ภูมิ บุญบ่นให้ตัวเอง แต่ก็ไม่อยากกระโตกกระตากให้คนรู้ว่าเป็นคนบ้านนอกไม่รู้จักทางเพราะกลัวว่า จะโดนหลอกเอาง่ายๆ ภูมิบุญตั้งใจว่าจะถามคนเอาตอนที่ลงจากรถ อ้อยเคยบอกว่าให้สังเกตคนเอา ถ้านั่งสองแถวจุดหมายคือใต้สะพานข้ามคลองพระโขนง แต่คนจะลงรถหน้าคาร์ฟูลเยอะที่สุดก็ลงกับเขา พอรถสองแถวจอดให้คนลงภูมิบุญก็ลงรถ สายตาก็มองไปข้างหลัง ไม่มีรถคันนั้นคอยกวนใจแล้ว ภูมิบุญแอบยิ้มแล้วเดินตามผู้คนไป ภูมิบุญเลือกที่จะถามผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวภูมิฐานน่าเชื่อถือ
"อ้อ น้องข้ามไปฝั่งโน้นนะคะ แล้วนั่งสาย ๒๕ ๔๘ ผ่านค่ะ น้องไม่นั่งรถไฟฟ้าไปล่ะคะ ถึงเลย"
เธอบอกอย่างคล่องแคล่ว ภูมิบุญค่อยโล่งใจ กล่าวคำขอบคุณแล้วเดินไปตามทางที่หญิงคนนั้นบอก
"เฮ้ย"
ภูมิ บุญตวาดเสียงดังเพราะมีคนมาจับบ่า เขาเหวี่ยงตัวออกทันที พอรู้ว่าใครก็ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี
"ทำไมต้องตกใจ ขนาดนั้น"
แทนทวีเดินดันหลังให้ภูมิบุญเดินตามคนไปยังถนนสุขุมวิท เบื้องหน้า
"แล้วมาจับทำไมไม่ให้เสียง ตกใจนะพี่"
"ฮ่าๆๆ ก็นึกว่ารู้ตัว โอ๋ๆๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมา"
"อย่ามาตลก แล้วเดินตามมาทำไม"
"ใครว่าพี่ตามเรา พี่จะไปมอ ทางนี้ไปมอนี่"
แทน ทวีแถไปยิ้มอย่างพอใจที่แกล้งภูมิบุญได้
"อย่ามาเกาะได้ไหมเดี๋ยว เสื้อยับ"
ภูมิบุญแกะมือเขาออกแต่ก็เหนียวเหมือนตุ๊กแกไม่ยอมปล่อย ง่ายๆ
"อ๊าย ตัวเองอ่า อย่าจับก่้นเค้าดิ อายคนน้า"
ภูมิบุญ แตกสาวใส่จริตพูดเสียงดัง คนที่ได้ยินมองกันใหญ่ แทนทวีรีบปล่อยมือทันที ยืนอึ้งอยู่ ส่วนภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นแล้วสะบัดหน้าเดินไปแล้ว แทนทวียืนนิ่งสักพักพอรู้ตัวว่าโดนแกล้งจึงรีบเดินตามไป ภูมิบุญเดินไปตั้งใจว่าจะขึ้นรถไฟฟ้า แต่มองกลับหลังไปแทนทวียังคงเดินตามมาอยู่ จึงคิดว่าถ้าขึ้นรถเมล์ไปเขาคงจะเลิกล้มความตั้งใจ เพราะดูท่าทางคงเป็นคุณหนูอยู่ไม่น้อย
"แสบนักนะภูมิ" เขากัดฟันพูดแล้วเดินขึ้นสะพานลอยตามหลังภูมิบุญไป พอรถเมล์สายที่ภูมิบุญจำได้จากผู้หญิงคนเมื่อครู่บอกก็ก้าวขึ้นไปบนรถทันที แทนทวีรีบตามขึ้นไป
"พี่ครับ คันนี้ผ่าน มอ ก ใช่ไหมครับ"
ภูมิ บุญถามพนักงานเก็บเงินบนรถเมล์
"ใช่" เสียงตอบห้วนๆแล้วทำเสียงกร๊อบแกร๊บจากกระป๋องเก็บสตางค์ เพราะจุดประสงค์คือเงินจากภูมิบุญ
"เอ่อ พี่ครับถ้าถึงแล้วรบกวนบอกด้วยนะครับ"
ไม่มีเสียงตอบแต่เป็นการพยัก หน้าแทน คนบนรถเมล์ในตอนเช้าแน่นขนัดไม่มีแม้ที่จะแหย่ขาเข้าไปยืน ภูมิบุญเอาตัวเองขึ้นไปยืนบนรถได้แต่ก็เบียดคนบนรถอยู่เหมือนกัน
"ไม่ ไปรถไฟล่ะ แบบนี้สายแน่ๆเลยภูมิ"
เสียงดังอยู่ข้างหูแทบจะจ่อเข้ามา ในรูหู ภูมิเบียดตัวออกเพราะแทนทวีเบียดกายเข้ามาอยู่ด้านหลังเขาแล้ว
"เอ๊ะ พี่ไม่ไปล่ะ ตามมาทำไม"
ภูมิบุญพูดเสียงเครียดแต่เบาเพราะกลัวว่าคน ที่อยู่ใกล้ๆจะได้ยิน รู้สึกอายขึ้นมา
"ไม่ได้ตามซะหน่อย หลงตัวเองเหมือนกันนะเรา"
แทนทวีแหย่ ภูมิบุญได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่ยอมพูดกับเขาอีกแต่พอถึงป้ายพระโขนงคนก็ดันขึ้นมาแน่นอีก แทนทวีจงใจเอาช่วงล่างเบียดดันสะโพกของภูมิบุญ หน้าของภูมิบุญเริ่มแดงเพราะรู้สึกว่าเขาจาบจ้วงมากเกินไป
"ถอยไป"
เสียง ดุเด็ดขาดแต่แทนทวีไม่ได้สนใจ ภูมิบุญจึงแทรกตัวขอโทษคนที่อยู่ด้านหน้าแล้วไปยืนข้างหน้าเขา แทนทวีตามไปไม่ได้ แต่เหมือนฟ้าแกล้ง คนที่ภูมิบุญไปยืนข้างหน้าลงป้ายถัดไป แทนทวีรีบแทรกตัวเข้าไปทันที ภูมิบุญเห็นว่าแทนทวีกำลังแทรกเข้ามาก้หันหน้าเข้าหาทันที
"ว่าไงพี่ เอาไง"
ภูมิบุญจ้องหน้าเขา แทนทวียิ้มแห้งๆ หน้าเกือบจะชนกัน ลมหายใจร้อนของแทนทวีทำให้ภูมิบุญทนไม่ได้ต้องกดกริ่งลงตรงเอกมัย กว่าจะเอาตัวเองออกมาจากรถเมล์ได้ก้ใช้เวลาพอสมควร แทนทวียังเดินตามอยู่ภูมิบุญเหลืออด
"นี่พี่ ตามผมทำไม ห๊า จะเอาอะไรบอกมาเลยพี่"
"เฮ้ย ก็ลงอ่ะ ทำไมล่ะไม่ได้ตามซะหน่อย"
ภูมิ บุญส่ายหน้าไม่อยากจะแสดงอิทธิฤทธิ์ต่อหน้าสาธารณชน จึงได้แต่เม้มปากแล้วเดินขึ้นบันไดไป พอซื้อตั๋วเสร็จก็เดินขึ้นไปรอรถไฟที่ชานชลา แทนทวีก็ไม่ยอมเลิกตื้อ แต่ภูมิบุญก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ทนได้ทนไป ภูมิบุญไม่สนใจดูโทรทัศน์บนรถไฟฟ้า ส่วนแทนทวีก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ไม่เป็นผลพอถึงสถานีสยามภูมิบุญก็นิ่ง อยู่เพราะไม่รู้ว่าต้องลงที่นี่ แทนทวีอมยิ้มทันที พอคนลงเยอะจนบางตาภูมิบุญก็เริ่มแปลกใจ
"เอ่อ โทษนะครับ มอ ก นี่ลงสถานีไหนครับ"
"อ้าว เมื่อกี๊ไงน้อง เลยแล้ว"
เสียงตอบ ทำให้ภูมิบุญรู้สึกอายหน้าแดงขึ้นมา
"ลงสถานีหน้าก็ได้น้องแล้วนั่ง กลับมาใหม่"
เขาคงดูรู้ว่าทำให้ภูมิบุญอายจึงพูดอีกประโยค ภูมิบุญพยักหน้า ส่วนทวีอมยิ้มกลั้นหัวเราะอยู่
"มีความสุขมากนัก เหรอที่แกล้งผมน่ะ"
ภูมิบุญพูดขึ้นตอนลงจากรถไฟแล้วเห็นแทนทวีเดิน ตามมา
"อ้าว พี่ไม่ได้แกล้ง พี่ก็ไม่เคยขึ้น น่าเป็นประสบการณ์"
"ฮึ"
ภูมิ บุญทำหน้ายักษ์ใส่ แล้วปรี่เข้าไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่
"ทาง นี้ภูมิ ไม่ต้องถามเขาหรอก มาพี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ สายแล้ว"
เขาทำ ให้ภูมิบุญหยุดแล้วหันมามอง แทนทวีหยุดอมยิ้มแล้ว ยักคิ้วให้ ภูมิบุญจำใจเดินตามเขาขึ้นไปรอรถไฟอีกขบวน ใช้เวลาอยู่พอสมควรจึงเดินเข้ามหาวิทยาลัย แทนทวีชี้บอกทางไปคณะให้ภูมิบุญก่อนจะแยกไป ภูมิบุญเดินไปที่คณะไปดูบอร์ดหน้าคณะเพื่อดูรายชื่อ
"หวัดดี นายเรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"
เสียงใสทักมาจากข้างหลัง ภูมิบุญหันไปตามเสียง สาวน้อยร่างสูงโปร่งยืนอยู่ข้างหน้าผมหยักศกเป็นลอนแต่งกายในชุดนักศึกษา
"เอ่อ ใช่ เธอก็เรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"
"ใช่ เราชื่อพลอยนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
สาวน้อยแนะนำตัวแล้วยิ้มให้
"เช่นกัน เราชื่อภูมิ แล้วเธอเข้าไปข้างในแล้วเหรอ"
"อื้ม ตามมาสิเรารู้จักเพื่อนใหม่ด้วยนะ"
พลอยเดินนำหน้าภูมิเข้าไปในคณะ เพื่อนใหม่เป็นชายหนุ่มตัวสูงผิวคล้ำ แต่ดวงหน้าแววตาดูสดใสสมวัย
"เรา ชื่อก้อง ยินดีที่ได้รู้จักนะภูมิ เรามาจากระนอง"
ทั้งสามคุยกันอยู่ สักพักก็ไปปฐมนิเทศน์ พอเลิกเรียนก็ไปรับน้องของคณะกว่าจะเสร็จก็ค่ำเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยพร้อม กัน
"แล้วนายพักที่ไหนอ่ะภูมิ" ก้องถาม
"อ้อ เราอยู่บ้านนายของแม่น่ะ แถวสวนหลวง นายล่ะ"
"เราอยู่กับน้าที่ ห้วยขวาง บ้านนายของแม่นี่ยังไงอ่ะ"
ก้องทำหน้าสงสัย
"อ้าว ก้อง ทำไมถามแบบนั้น ก็เป็นแม่บ้านไง ใช่ไหมภูมิ"
พลอยชิงตอบ ภูมิพยักหน้า
"ดีจัง นายก็ได้อยู่บ้านหลังโตๆดิ"
"ไม่เห็นจะ ดีเลย บ้านเขานะไม่ใช่บ้านของเรา"
"เออ นั่นดิ บ้านเราก็ใหญ่ไม่เห็นดีเลย หยุดทีไรขี้เกียจทำความสะอาดจะตาย"
พลอย บอกแล้วหัวเราะ ทั้งสามสนิทกันอย่างรวดเร็ว พอแยกย้ายกลับบ้าน ภูมิก็ขึ้นรถไฟไปเพราะคิดว่ารถคงจะติด แต่แล้วก็ทำหน้าเสียอารมณ์เพราะคนที่ไม่อยากจะเจอที่สุด ยืนยิ้มแป้นอยู่ แทนทวีเดินตามภูมิบุญตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยแล้วแต่ไม่ได้สังเกต ภูมิบุญทำเป็นมองไม่เห็นแต่แทนทวีเดินมาประชิดตัวแล้ว
"ว่าไงภูมิ วันแรกเป็นไงบ้าง"
แทนทวียิ้มกริ่มยื่นหน้าเข้ามาถาม
"ก็ดี นี่พี่"
"หิวป่ะ"
"ไม่ครับ"
"หิวหน่อยดิ"
ไม่ มีเสียงตอบจากภูมิ เพราะส่ายหน้าถอนหายใจ เหนื่อยหน่ายที่จะต่อกร
"ไป กินข้าวกับพี่นะ พี่หิว"
แทนทวีพูดอยู่คนเดียว ภูมิบุญพลิกหนังสือดูไม่ได้สนใจ จนรถไฟถึงอ่อนนุชจึงลุกจากที่นั่ง หลังจากที่ยืนงงอยู่สักพักภูมิบุญก็เดินกลับไปทาคาร์ฟูล แทนทวีเดินตามไม่ยอมวางตา
"ทางนี้ดิภูมิทางลัด พี่จอดรถไว้ที่คาร์ฟูล"
แทนทวีสะกิดแขนให้ภูมิบุญเดินลัดเข้าซอยหลัง คาร์ฟูล ภูมิบุญเดินตามอย่างว่าง่าย พอถึงคาร์ฟูลแทนทวีก็เดินนำเข้าไปทางลานจอดรถ แต่ภูมิบุญเดินไปอีกทาง
"อ้าว ไปไหนล่ะ"
"กลับบ้าน"
"ภูมิ นะพี่ขอร้อง พี่เหนื่อยมากแล้ววันนี้ ไปกับพี่หน่อยนะ ยังไงเราก็กลับบ้านทางเดียวกัน"
เสียง ของแทนทวีจริงจังจ้องหน้าไม่ยอมวางตา ภูมิบุญเม้มปากถอนหายใจคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้ายินยอม
"ยังไง เสียก็มีแต่ได้กับได้ คิดอะไรมากภูมิ"
ภูมิบุญบอกกับตัวเองแล้วยกริมฝีปากขึ้น
:L2: ติชมได้เต็มที่เลยคร้าบบบ :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
เขียนโดย eiky
-
:z13: จิ้ม
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนมีส่วนร่วมในเหตุการณ์
เห็นภาพเลย แต่ละสถาณที่เค้าผ่านทุกวัน 555+
+1 จ้า
-
:z13: จิ้ม
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนมีส่วนร่วมในเหตุการณ์
เห็นภาพเลย แต่ละสถาณที่เค้าผ่านทุกวัน 555+
+1 จ้า
อ่าอยู่แถวนี้เหรอ อิอิ อย่ามาดักทำร้ายเค้าน้า เหอๆๆๆ
-
บรรยายละเอียดมากเลยคับ ท่า Writer จะเดินผ่านบ่อย ไม่ก็มีความหลังฝังใจ เพื่อนเคยพาเดินเข้าทางลัดซอยหลังคาร์ฟูเหมือนกัน บ่นมันตั้งนาน แล้วแต่ก่อนเมริงพากรูเดินอ้อมเบียดคนเยอะแยะทำไมฟ่ะ o22
-
เพิ่งมาอ่านคะ ดูท่าทางงานนี้จะสนุก หุหุ
ยิ่งพี่แทนตามอย่างนี้ไม่รู้น้องภูมิจะใจอ่อนเมื่อไหร่ รอตอนหน้าค่ะ
บวกให้กำลังใจคุณ eiky ด้วยค่ะ
-
แวะมาอ่านค่ะ
แต่..มาฝากตัวกับเรื่องนี้ด้วยเลยแล้วกัน ดูท่าทางน่าติดตามดี
:L2:
-
นายแทนนี่ตื๊อไม่เลิก เหอะๆ
-
ตาพี่แทนนี่ตื้อเอาการเลยนะ........
น้องภูมิก้อใจแข็งใช้ได้......เล่นเอาพี่แทนเหนื่อย...แต่ไม่ท้อใช่ไหมจ๊ะ
ผิดไหม??? ถ้าจะเชียร์พี่แทนแล้วง่ะ :m13:
ติดตามต่อไปค่ะ
:pig4: :L2: น้อง eiky
-
ขึ้นbtsเลย เราก็เคยนะ อย่างฮาอ่ะ ตั้งแต่สมัยมาอยู่ กทม ใหม่ๆ
นึกถึงละขำตัวเองชะมัด
-
นึกว่าคุณลูกชายของคุณนายที่ยังไม่กลับมาจะเป็นพระเอกซะอีก
แบบนี้ก็ดีค่ะ ไม่ซ้ำดี :z1:
แทนสู้ๆ ^ ^ :z2:
-
:3123: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตื๊อเก่งมากกกกก
๕๕๕๕๕๕๕๕๕ :เฮ้อ:
ต่อๆๆๆๆๆ อิอิ :mc4:
-
eiky กรุณาทำเสียงหัวเราะ เป็นเสียงอื่นได้ไหมค่ะ ไอ้ อิอิอิ เหมือน ผีญี่ปุ่นตามมาหลอน 555
สนุกดีค่ะ ตามอ่านมา 3 ตอน แต่ ถ้าอีป้าแก่ๆ อยากอ่านอีก eiky จะทำยังไงดีค่ะ 555555555555
+1
-
ไม่มีนายเอกยังไงนะไม่เข้าใจ หรือว่านายเอกจะร้ายมากจนเป็นตัวร้ายได้เลยเหรอ :m28:
บรรยายดีค่ะ ทำเอาแทบเห็นภาพไปด้วยเลย ถึงแม้จะไม่ได้อยู่แถวนั้นอ่ะนะ o13
มาต่อไวๆ ติดตามค่ะ เป็นกำลังใจให้เนอะ :L2:
-
รออ่านต่อ
ช่วงแรกมาสองตอนได้มั๊ย writer
+1
-
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก :กอด1:
-
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตาม อิอิ
ต่อสองตอนรวดคงไม่ไหวน้า ช่วงนี้ผมโดนละอองฝนไม่ค่อยสบายเลยอ่า ไม่อยากตะคิดว่าเป็นภูมิแพ้ หายใจไม่ออก แอ๊
ตอนต่อไปก็เปิดศึกแล้วน้า อิอิ เป็นไปได้จะอัพให้เลย คืนนี้
จุ๊บๆๆๆ
-
รอเคอะ :z2:
ปล.ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ "take care" :กอด1:
-
เย้ๆ หมีดำมาเเล้ว
รอตอนต่อไป
ดูเเลตัวเองดีๆ น๊าไรเตอร์
-
เย้ๆ หมีดำมาเเล้ว
รอตอนต่อไป
ดูเเลตัวเองดีๆ น๊าไรเตอร์
เอ๋ หมีดำอ่า เรื่องน้องญี่ปุ่นน้า นี่เรื่องน้องภูมิบุญน้า เหอๆๆๆ นาย 4life กลายเป็นญี่ปุ่นไปแย้ววว
-
อุ๊ย ดันเปิดทั้งสองเรื่องมาพร้อมกัน
เเหะๆ โหยยย อายนะเนี้ยะ
-
วันนี้มาสองตอน ผมไม่ค่อยสบายครับหัวทึบไปไม่เป็น แต่ก็พยายามเขียน ยังไงช่วยติชมด้วยนะครับ
กินยาไปเริ่มมึน เดี๋ยวไปนอนแล้วน้า เหอๆๆ ขอให้ทุคนมีความสุขกับการอ่านนะคร้าบบ
ฉากสี่
แทนทวีออกรถทันทีที่ภูมิบุญขึ้นนั่งแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย เขาขับรถออกไปทางถนนสุขุมวิท
"ทำไมไปทางนี้ล่ะพี่ ไม่ไปทางเดิม"
"ทางลัดน่ะ ทำไม กลัวเหรอ" แทนทวีย้อน
"กลัวอะไร"
"อ้าวนึกว่ากลัว พี่ไม่ลวงเราไปทำมิดีมิร้ายหรอกน่า"
"ฮึ ใครกันแน่ ลวงผมไปแล้วได้อะไรล่ะพี่ มีแต่ตัว ว่าแต่พี่เถอะน่าลวงอยู่เหมือนกันนะ"
ภูมิบุญทำตาเป็นประกายยิ้มที่มุมปากหมายใจจะให้เขาขยาด
"เอาดิ พี่เต็มใจ"
แทนทวีทำให้ภูมิบุญรู้สึกเซ็ง ตกลงไอ้นี่มันจะเอายังไงกันแน่ ภูมิบุญคิดในใจ
"ไม่หรอกพี่ ผมไม่ยึดติดในรูปธรรมของพี่หรอกนะ ทางที่ดีพี่ระวังคนอื่นเถอะ"
"นั่นสิ ดูก็รู้ว่าภูมิเป็นคนยังไง นี่ไงพี่ถึงตาม เฮอะๆๆ"
แทนทวีหัวเราะร่า สายตามองดูถนนเขาเลี้ยวเข้าในซอยอุดมสุข
"รู้จักน้อยไปน่ะสิ"
ภูมิบุญพูดออกมาเบาๆ
"หือ อะไรนะภูมิ" เขาหันหน้ามาถาม
"เปล่าพี่ ตกลงจะไปกินข้าวที่ไหนครับ ผมกลัวว่าแม่จะรอ ไม่ได้บอกก่อนด้วยว่าจะไปกินข้าวกับผู้ชาย"
ภูมิบุญเน้นคำหลัง
"ภูมิไม่มีโทรศัพท์เหรอ โทรไปบอกแม่สิว่าเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน"
ภูมิบุญส่ายหน้าแล้วมองออกไปนอกกระจก
"อ่ะ เอาของพี่โทรก่อนก็ได้ บอกแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง"
แทนทวียื่นโทรศัพท์ที่กำลังเป็นที่นิยมของหมู่วัยรุ่นให้ภูมิบุญ
"ไม่ดีกว่าพี่ ยังไงก็อย่าให้เกินสองทุ่ม"
ภูมิบุญหยิบเอาโทรศัพท์ยื่นคืนไปให้แทนทวี แต่มือของเขายังจับที่พวงมาลัยอยู่ภูมิบุญจึงวางโทรศัพท์ไว้ตรงกระปุกเกียร์ แทนทวีพาภูมิบุญไปกินข้าวที่ร้านประจำของตนที่ซอยอุดมสุข ภูมิบุญนั่งนิ่งไม่รู้จะสั่งอะไรดี แทนทวีจึงจัดการให้เสร็จสรรพ พอกินเสร็จก็ขึ้นไปรอบนรถ
"จะกลับเลยเหรอ ไปจิบเบียร์กับพี่หน่อยไหม ฉลองวันเปิดเทอม"
ภูมิบุญตาเขียวจิ๊ปากทันที
"ไม่ครับ ผมบอกพี่แล้วนะ ถ้าพี่จะไปงั้นผมจะลง"
"อ่ะอ่ะ แหมใจร้อนไปได้ พี่เห็นว่ามันยังไม่ค่ำเลยนี่"
"ต้องรอให้มืดค่ำเลยเหรอพี่ถึงจะกลับบ้าน"
"ก็กลับเร็วก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี"
แทนทวีลอยหน้าลอยตาพูด
"นั่นพี่นี่ครับ ผมบอกพี่แล้วนี่ผมเป็นลูกคนใช้ งานทำรออยู่เยอะแยะ"
ภูมิบุญพูดแล้วหันอกไปนอกกระจกรถ ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แทนทวีอ่อนใจจึงขับรถมาส่งภูมิบุญที่หน้าบ้าน ภูมิบุญกล่าวคำขอบคุณแล้วลงจากรถทันที พอเข้าบ้านไปก็เห็นคุณอภิสรานั่งอยู่โต๊ะหน้าบ้าน
"อ้าวภูมิจ๊ะ มาหาป้าหน่อย"
คุณอภิสรากวักมือเรียกจันทร์เดินปราดออกมาดักหน้าไว้
"ทำไม กลับเอาป่านนี้ภูมิ ไปไหนมา"
"เอ่อ ภูมิไปกินข้าวกับเพื่อนน่ะครับแม่ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกก่อน"
"คราว หลังโทรมาบอกแม่ก่อนสิ คุณท่านรอทานข้าวอยู่"
จันทร์เอ็ดตาเขียว ภูมิบุญได้แต่ก้มหน้า เดินเข้าไปหาคุณอภิสราแล้วยกมือขึ้นไหว้
"เป็น ไงบ้างภูมิได้เพื่อนใหม่บ้างไหม"
คุณอภิสราถามด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ภูมิบุญนั่งลงใกล้ๆแล้วเล่าให้ฟัง
"เห็นไหมจันทร์เด็กมันน่ารักก็มีเพื่อนเร็วเป็นเรื่องธรรมดา เออ จริงสิภูมิ พี่โตโต้จะกลับมาจากเมกาวันศุกร์นี้นะจ๊ะ ภูมิจะไปรับพี่เขาที่สนามบินกับป้าไหม"
คุณอภิสราถามแล้วลูบหัวภูมิอย่างเอ็นดู
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับคุณท่าน เผื่อผมเลิกค่ำ"
"เนี่ย ป้าเล่าให้ตาโตโต้ฟังนะว่าภูมิน่ะฉลาดน่ารัก ช่วยป้าไม่ให้ลูกน้องโกง ตาโตโต้เลยอยากเห็นหน้าภูมิมากเลย"
คุณอภิสราเล่าเสียงแจ้วๆ ภูมิบุญได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ สีกพักก็ไปทานข้าวแต่ภูมิอาสาไปจัดของหวานให้เพราะตัวเองอิ่มมาจากข้างนอก แล้ว คุณอภิสราไม่ว่าอะไร แต่จันทร์เองที่ทำตาเขียวอยู่ตลอดเวลา
"จริง สินะ ภูมิยังไม่มีโทรศัพท์นี่ เดี๋ยววันหลังป้าซื้อมาให้"
"โอ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะคุณท่านเดี๋ยวจันทร์จะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ไป ก่อน"
จันทร์แย้งขึ้น
"ไม่ได้นะจันทร์ เครื่องของอ้อยโบราณจะตาย เดี๋ยวก็อายเพื่อนอายฝูงกันพอดี"
"ไม่ได้ หรอกค่ะคุณท่าน ภูมิยังหาเงินไม่เป็นใช้แบบไหนก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ"
จันทร์ยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมง่ายๆ ตาก็หันไปมองภูมิ ส่วนเจ้าตัวได้แต่ก้มหน้านิ่ง
"เอ๊ะ จันทร์นี่ยังไง นับวันเธอจะขัดใจฉันมากขึ้นนะ ฉันจ้างภูมิเป็นคนตรวจทานงานของชั้น ทำไมจะซื้อของแค่นี้ให้ไม่ได้ อีกอย่างภูมิเป็นคนในบ้านของชั้น เธอจะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ ฉันว่าเธอเก็บไว้ใช้เองเถอะ จะไปเข้าใจอะไรเธอไม่ได้ออกไปเจอผู้คนอย่างภูมิเขานี่ ฮึ"
คุณอภิสรา พูดหนักแน่นแสดงถึงความเด็ดขาดในการพูด จันทร์จึงเงียบไปก้มหน้า ภูมิรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่เป็นต้นเหตุ พอคุณอภิสราขึ้นบนตึกก็ช่วยกันเก็บกวาด ภูมิบุญกำลังจะเดินกลับไปห้องตัวเอง
"เดี๋ยวภูมิ แม่ขอคุยด้วยหน่อย"
จันทร์เรียกภูมิไว้ แล้วเดินไปดึงแขนภูมิให้ไปนั่งที่ม้านั่งหน้าห้อง
"ที่คุณท่านพูดน่ะ แม่รู้ว่าลูกไม่ได้เป็นคนยึดติดในของ แต่แม่อยากจะเตือนให้ภูมิอย่าเหลิง เวลาท่านรักท่านเมตตาก็ทำตัวให้ดีนะลูก"
"ครับแม่ ภูมิมาอยู่ที่นี่ภูมิเองก็ไม่ได้ต้องการอะไร แค่ความเมตตาปราณีของคุณท่าน ที่จะสนับสนุนให้ภูมิได้เรียน ภูมิขอโทษนะครับแม่ที่ทำให้แม่ลำบากใจ"
ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้จันทร์กราบลงที่บ่า จันทร์เองก็อ่อนใจ เพราะภูมิเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเพราะคุณอภิสราเอ็นดูภูมิ
"เอาเถอะจ๊ะภูมิ แม่รู้ว่าภูมิเป็นคนดี ยังไงก็รักษาความดีอย่างที่ยายพร่ำสอนนะลุก อยู่ที่ไหนจะไม่ได้ลำบาก"
จันทร์ทิ้งท้ายแล้วแยกไปห้องตัวเอง ส่วนภูมินั่งมองออกไปไกลแสนไกล คิดถึงยายขึ้นมา ยายที่คอยสอนแต่สิ่งดีๆให้ภูมิ ทำอะไรผิดก็แสดงตัวอย่างชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องของสิ่งที่ทำ ไม่ให้ทำอีก ไม่เคยดุด่าว่ากล่าว มีแต่ความรักที่มอบให้ภูมิตั้งแต่เล็กจนโต คิดไปน้ำตาก็ซึมภูมิบุญเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายแล้วจึงเข้านอน
แทนทวีเป็นคนที่ทุกคนล้วนหมายปองทั้งหญิงแท้ชายเทียม หรือแม้แต่ชายแท้ก็อยากที่จะเป็นเพื่อนของเขา เพราะรูปร่างหน้าตาฐานะ ไปมหาวิทยาลัยก็ขับรถยุโรปอย่างหรูไป กินอาหารดีๆ แต่งตัวด้วยเสื้อผ้ายี่ห้อดังตัวละหลายพันบาท แทนทวีเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีมีกลุ่มเพื่อนที่อยู่ในฐานะเดียวกันอยู่สี่คน คือ ทัน ลูกเจ้าของกิจการโรงแรมห้าดาวชื่อดังในจังหวัดภูเก็ต กัส ทายาทนักธุรกิจสังหาริมทรัพย์รายต้นๆของประเทศ เบส ลูกทนายชื่อดัง และอีกคนคือนิตา ลูกเจ้าของร้านเพชร นิตาเองชอบแทนทวีเป็นการส่วนตัวคอยป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าแทนทวีเป็นแฟน หนุ่มของตน ส่วนแทนทวีก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากประกาศก็ประกาศไปเพราะตอนนี้แทนทวีมีเป้าหมายใหม่ที่ท้าทายความสามารถ ของเขายิ่งนัก
พอตอนเที่ยงภูมิบุญชวนพลอยไปศูนย์หนังสือ ส่วนก้องขอแยกไปถ่ายเอกสารก่อนแล้วจึงจะตามไป ระหว่างทางแทนทวีกับเพื่อนๆกำลังจะไปหาอะไรกินกันนอกมหาวิทยาลัย แทนทวีเห็นภูมิบุญจึงปรี่เข้าไปทัก
"ภูมิๆ จะไปไหน"
"อ้าวพี่ จะไปศูนย์หนังสือครับ พี่ล่ะจะไปไหน"
"พี่จะออกไปหาอะไรกินกัน ไปด้วยกันไหม" แทนทวีชวนแล้วมองดูพลอย
"ไม่ล่ะครับขอบคุณ อ้อ นี่พลอยเพื่อนผมครับ"
"หวีดดีค่ะพี่"
"พี่ชื่อแทนครับ สวยดีนะเพื่อนเราน่ะ"
แทนทวีชมพอดีกับเพื่อนๆเดินเข้ามาสมทบ
"อ้อ นี่เพื่อนพี่ กัส ทัน เบส แล้วก็นิตา"
"ฉันไม่ใช่แค่เพื่อน ฉันเป็นแฟนกับแทน"
นิตาสวนขึ้นทันที ภูมิบุญยิ้มมุมปาก
"ดี น้อง รู้จักเด็กพวกนี้ด้วยเหรอวะไอ้แทน ดูบ้านๆว่ะ"
ทันพูดแล้วมอง สำรวจทั้งภูมิบุญและพลอยตั้งแต่หัวจรดเท้า
"บ้านภูมิอยู่ในซอยเดียว กับกูว่ะ เลยรู้จัก"
"แล้วน้องคนนี้ล่ะ ชื่ออะไรครับ สวยดีนี่ มีแฟนหรือยังครับ"
ทันทำหน้ากรุ้มกริ่มปรี่เข้าไปหาพลอยทันที ภูมิบุญขวางไว้
"พี่ยังว่างนะครับ มาเป็นกิ๊กพี่เอาไหม"
"ทำไมครับพี่ มีไม่มีผมไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับใคร"
ภูมิบุญพูดออกไปน้ำเสียงเรียบแต่สายตาจ้องมองเขาไม่วางตา พลอยยืนอยู่ข้างหลัง
"อ้าว เฮ้ย ปากดีนะมึง เพิ่งเข้าไม่ใช่เหรอ อยู่คณะอะไรเดี๋ยวมึงโดนดี"
ทันตวาด เสียงแข็ง จ้องตาภูมิบุญเขม็ง
"อยู่คณะรัฐศาสตรครับพี่ ชื่อภูมิบุญ"
"ต๊าย ชื่อบ้านนอกบ้านนอก เนี่ยกลิ่นบ้านนอกโชยมาไกลเชียว อย่าไปยุ่งกับน้องเขาเลยทันเดี๋ยวกลิ่นจะติดเอา"
นิตาเปล่งเสียงขึ้น ภูมิบุญเม้มปาก
"เออ นั่นสิ หน้าตาบ้านนอกแบบนี้ไม่คิดว่าจะไปอยู่ในซอยบ้านแกได้นะไอ้แทน แถวนั้นมีสลัมด้วยเหรอวะ"
"พี่ครับ ผมรู้สึกยินดีนะครับที่ได้รู้จักพวกพี่ๆ เพิ่งรู้ว่าคนเมืองเขามีนิสัยแปลกๆ"
ภูมิบุญพูดขึ้น แล้วยกมุมปาก
"แปลกยังไงมึง พูดให้ดีนะ"
"อ้าว พี่ไม่รู้สึกตัวเหรอว่าแปลก คนเมืองเท่าที่ผมรู้จักมาน่ะ เขาไม่ต้องไปป่าวประกาศให้ใครทราบหรอกครับว่าเป็นคนเมือง เพราะหน้าตาท่าทางกริยามารยาทมันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นคนเมืองหรือมาจาก บ้านนอก นอกจากพวกที่มีปม ที่เข้ามาอยู่ในเมืองไม่นานแต่อยากจะกลบกลิ่นของความเป็นบ้านนอกจึงพยายาม ถากถางคนอื่น"
ภูมิบุญพูดยืดยาว ปราดตามองทันกับนิตาไม่ยอมแพ้
"มึง"
"ไอ้ทัน พอ ภูมิไปศูนย์หนังสือเถอะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ"
แทนทวีส่งเสียงห้าม เพราะทันทำท่าจะเข้าไปกระชากคอเสื้อของภูมิบุญ
"ทำไมต้องมารับมันแทน ไม่ได้นะแทนต้องไปกับนิตา"
เสียงแหลมปรี๊ดขึ้นไม่อายสายตาของใคร
"ไม่ต้องหรอกครับพี่แทน เดี๋ยวกลิ่นบ้านนอกมันจะติดรถของพี่เปล่าๆ เมื่อคืนไม่แน่ใจว่ากลิ่นจะจางไปหรือยัง พี่อย่าเพิ่งให้ใครขึ้นไปนั่งนะพี่ รู้สึกมันจะกระเด็นไปโดนตรงไหนบ้างก็ไม่รู้"
พูดจบภูมิบุญก็ลาก แขนพลอยเดินจ้ำไปทันที เสียงนิตากรี๊ดลั่น แล้วเค้นเอาคำตอบจากแทนทวีอยู่
"ร้าย นักนะมึง เดี๋ยวเถอะ จะเอาให้เข็ด"
ทันกัดฟันพูดอยู่คนเดียว ไม่เคยมีใครว่าเขาให้เจ็บแสบได้ถึงเพียงนี้
"อะไรแทน บอกมานะ เมื่อคืนแทนให้มันนั่งรถเหรอ แล้วอะไร ทำอะไรกัน บอกมานะ"
"อะไรล่ะ นิตา ไม่ได้ทำอะไรเลิกบ้าซะทีได้ไหม อายคนเป็นหรือเปล่ามายืนกรี๊ดๆ อยู่ได้ ไม่ไปแล้ว ไม่อยากแดกหมดอารมณ์"
แทนทวีเดินหนีเพื่อนไปทันที
"หึ หึ เป็นไงล่ะมึง เจอของดีเข้าให้ไหมล่ะ แต่เด็กปากดีแบบนี้น่าสนนะกูว่า"
เบสเป็นคนพูดแล้วหัวเราะอยู่ในลำคอ ส่วนกัสเดินตามแทนทวีไปแล้ว
"คอยดู นะ ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวจะเอาให้เข็ด ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับแทนของชั้น"
นิตากำหมัดแน่นแววตาแสดงความโกรธแค้นเช่นเดียวกับทัน
"โหภูมิ ร้ายว่ะ เอาซะรุ่นพี่หน้าหงายไปเลย ว่าแต่ไปรู้จักกับพวกเศรษฐีบ้าอำนาจนี่ได้ยังไง"
พลอยถามตอนเดินเลือกหนังสือ
"ก็รู้จักพี่แทนคนเดียวนั่นล่ะ ไม่ได้อยากรู้จักหรอก เพราะไม่อยากปรับตัวสนิทสนมกับคนรวย"
"แต่เห็นพี่แทนท่าทางเป็นคนนิสัยดีนะ ทำไมมีเพื่อนนิสัยแย่ๆขี้โอ่แบบนี้เนอะ"
"ใครจะไปรู้ล่ะพลอย เพื่อนกันมันก็ต้องมีอะไรคล้ายกันล่ะถึงคบกันได้ อย่าไปใส่ใจเลย"
ภูมิบุญเลือกหนังสือได้ก็รอพลอย พอคาบบ่ายไม่มีเรียนก็รอตอนเย็นเพราะต้องรับน้อง พอเสร็จก็เดินจะไปขึ้นรถไฟฟ้า
"ภูมิๆ ทางนี้ๆ"
แทนทวีเรียก ภูมิบุญแต่ไกล
"ครับพี่"
"ป่ะกลับบ้านกัน"
"วันนี้ผม จะไปกับเพื่อนน่ะครับ ขอบคุณนะพี่"
"อ้าว ไปไหนกันน่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
แทนทวีไม่เชื่อหันไปถามพลอยกับก้อง
"ภูมิ เรามีนัดกับที่บ้านนะ"
พลอยแอบกระซิบ
"เออ นั่นดิ เราก็ต้องไปธุระกับน้าด้วยอ่ะภูมิ ไม่นัดก่อนวะ"
"ว่าไงครับ ตกลงไปไหนกัน มาๆ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เอ่อ"
ทั้งพลอยกับก้องมอง หน้ากันแล้วมองหน้าภูมิที่ยืนเหรอหราอยู่ เพราะเพื่อนไม่ได้เตรียมกันไว้ก่อน
"แทนคะ จะไปไหนคะ"
เสียงแหลมปรี๊ดมาแต่ไกล ภูมิบุญถอนหายใจได้ตัวช่วยแล้ว
"ทำไมนิตา จะกลับบ้าน"
"แล้วทำไมต้องมายุ่งกับไอ้เด็กบ้านนอกนี่คะ อย่าบอกนะว่าแทนแอบชอบเกย์ ต๊ายไม่ได้นะคะ นิตาไม่ยอม"
คำพูดของนิตา ไม่ได้เกรงใจคนฟังแม้แต่น้อย ภูมิบุญเม้มปากรอจังหวะอยู่
"หน้าบ้านนอกยังไม่พอ กระแดะเป็นเกย์อีก ทุเรศ"
คราวนี้นิตาหันมามองภูมิบุญ อย่างจงใจ ระบุตัวแน่ชัดว่าถากถางใคร
"ขอโทษนะคุณ ถึงจะเป็นเกย์บ้านนอกก็ไม่เคยวิ่งไล่ล่าตามผู้ชายส่งเสียงสูงเหมือนอะไรนะ ที่มันร้องเรียกหาแต่ผัวน่ะ เพิ่งรู้อีกเหมือนกันว่าคนในเมืองเขาตามล่าผู้ชายไอ้หน้าไม่อายแบบนี้"
ภูมิบุญยกริมฝีปากมองหน้านิตาอย่างไม่ยอมแพ้
"กรี๊ดด อีตุ๊ด ปากดีนักนะ"
นิตาง้างมือขึ้นจะตบหน้าภูมิบุญ แต่แทนทวีจับเอาไว้
"พอได้แล้วนิตา เธอเป็นอะไรมากป่ะ เราไม่ได้เป็นแฟนกันเธอน่าจะรู้ แล้วนี่ฉันจะไปส่งใครมันก็เรื่องของฉัน"
"กรี๊ดดด แทน ทำไมแทนพูดแบบนี้ อีตุ๊ดนี่มันมีดีกว่านิตาตรงไหน"
"จอดรถไว้ไหนพี่ แทน ผมหนวกหู ชะนีในเมืองนี่แหกปากเสียงดังเนอะ น่าสมเพช"
ภูมิบุญแสยะปากให้แล้วเดินไปอยู่ข้างหลังแทนทวี บอกลาเพื่อนๆซึ่งหัวเราะคิกคักอยู่
"ทางนี้ภูมิ ป่ะกลับบ้านกัน"
แทนทวีเดินจับบ่าของภูมิบุญไปทันที ปล่อยให้นิตากรี๊ดอยู่คนเดียว และที่กรี๊ดดังกว่าเดิมเมื่อภูมิบุญหันหลังกลับแล้วยิ้มที่มุมปากให้นิตา สร้างความบาดหมางใจให้นิตาเป็นยิ่งนัก แทนทวีไม่เคยมีทีท่าว่าจะชอบเกย์หรือผู้ชายมาก่อน ถึงแม้กับนิตาเองเขาก็ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน แค่ไปไหนมาไหนด้วยกัน บอกตลอดเวลาว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ตัวนิตาเองที่เป็นคนคิดไปและป่าวประกาศไป พอขึ้นรถได้ภูมิบุญก็เงียบสนิทไม่พูดสักคำแม้แทนทวีจะชวนคุยต่างๆนานา ได้แต่ตอบรับ ครับๆอยู่ ภูมิบุญเริ่มมองเห็นปัญหาในการใช้ชีวิตในเมืองหลวงแล้ว เขามองเหม่ออกไปนอกกระจกรถคิดไปไกลแสนไกล เอาเถอะอย่างน้อยจุดประสงค์ของการมาที่นี่คือเรียน ไม่ได้มาเพื่อเป็นศัตรูกับใคร ภูมิบุญปลอบใจตัวเอง ส่วนแทนทวีพอเห็นภูมิบุญไม่พูดไม่จาก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ก็ไม่เป็นผล ยโสเหลือเกินนะภูมิ แทนทวีคิดในใจแต่ก็ยิ่งทำให้เขาเริ่มรู้สึกสนุกมากขึ้น
:t3: :t3: :t3: :t3:
ติชมได้เลยคร้าบบบ
เขียนโดย eiky
-
เรื่องอ่านสบาย ๆ ดีนะคะ หมายความว่าไม่มีคำผิด ไม่ใช้ศัพท์แสลง และเนื้อเรื่องก็ไม่ได้หวือหวา แต่อ่านแล้วน่าติดตามดีเหมือนกัน
ที่สำคัญคืออัพได้ยาวดีจริง ๆ ขอชื่นชมค่ะ
-
:mc4: :mc4: ขอมาเจิมเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
เราเพิ่งมาอ่าน ขอบอกชอบมากๆๆเลยค่ะ ตัวละคร :o8:
อยากให้ลงมากกกกกกกกกกกก ชอบเรื่องนี้มากๆ ที่บอกว่า ช่วงแรกจะน่าเบื่อ
เราว่าไม่นะ ได้รู้อะไรหลายอย่างของภูมิ ชอบจัง สงสัย โตโต้ คู่กับภูมิ ช่ายไหม
เห็นห้องโตโต้สีดำ เอ...โตโต้ เราจะเป็นพวก SM ไหมอะ เพราะพวกนี้ก็นิยมสีดำ
ด้วยอะ ส่วน แทน ก็น่าสนใจ ตื้อเก่งน่ารักดี ถ้าจะเจ้าชู้ไม่เบาเลยนะ :laugh:
แต่ โตโต้ ชิ ไม่รู้จะ จะทำให้ภูมิต้องปวดหัว มากมายแทนไหม :laugh:
แล้ว ใครรุก ใครรับค่ะ อย่างไร ภูมิก็น่ารักสุดๆๆ ปลื้มมากๆ :z2:
อย่างไรก็มาลงเยอะๆนะจ้า จะเป็นกำลังใจคนเขียนนะค่ะ :3123:
แต่ถามหน่อย '' เอ๋ หมีดำอ่า เรื่องน้องญี่ปุ่นน้า นี่เรื่องน้องภูมิบุญน้า เหอๆๆๆ นาย 4life กลายเป็นญี่ปุ่นไปแย้ววว '' ที่บอกว่านิ ไรเตอร์ เขียนเรื่องอื่นด้วยหรือค่ะ อยากอ่านค่ะ ช่วยส่งลิงให้หน่อยจะได้เข้าไปอ่านค่ะ :L2:
-
สุดยอดชอบภูมิมากมาย ปากจัดเเบบผู้ดี o13
-
โดดมาจากเรื่องโน๊นก็มาเจอเรื่องนี้ต่อ
เรื่องนี้เริ่มชอบคูณพี่ภูมินี่สะใจดี
แต่ยังหลงคนโน๊น ชักจะมึนตัวเองแล้ว
-
น่าติดตามมากครับ
น่าจะเป็นเรื่องที่ครบรสนะครับ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
:L2: :3123: :L2:
-
:mc4: :mc4: ขอมาเจิมเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
เราเพิ่งมาอ่าน ขอบอกชอบมากๆๆเลยค่ะ ตัวละคร ไม่แย่งกันเด่น :o8:
อยากให้ลงมากกกกกกกกกกกก ชอบเรื่องนี้มากๆ ที่บอกว่า ช่วงแรกจะน่าเบื่อ
เราว่าไม่นะ ได้รู้อะไรหลายอย่างของภูมิ ชอบจัง สงสัย โตโต้ คู่กับภูมิ ช่ายไหม
เห็นห้องโตโต้สีดำ เอ...โตโต้ เราจะเป็นพวก SM ไหมอะ เพราะพวกนี้ก็นิยมสีดำ
ด้วยอะ ส่วน แทน ก็น่าสนใจ ตื้อเก่งน่ารักดี ถ้าจะเจ้าชู้ไม่เบาเลยนะ :laugh:
แต่ โตโต้ ชิ ไม่รู้จะ จะทำให้ภูมิต้องปวดหัว มากมายแทนไหม :laugh:
แล้ว ใครรุก ใครรับค่ะ อย่างไร ภูมิก็น่ารักสุดๆๆ ปลื้มมากๆ :z2:
อย่างไรก็มาลงเยอะๆนะจ้า จะเป็นกำลังใจคนเขียนนะค่ะ สู้ๆๆๆ :3123:
แต่ถามหน่อย '' เอ๋ หมีดำอ่า เรื่องน้องญี่ปุ่นน้า นี่เรื่องน้องภูมิบุญน้า เหอๆๆๆ นาย 4life กลายเป็นญี่ปุ่นไปแย้ววว '' ที่บอกว่านิ ไรเตอร์ เขียนเรื่องอื่นด้วยหรือค่ะ อยากอ่านค่ะ ช่วยส่งลิงให้หน่อยจะได้เข้าไปอ่านค่ะ :L2:
ขอบคุณคร้าบบ ที่เข้ามาอ่าน
ผมเขียนอยู่ สามเรื่องครับ เรื่อง แรกจบไปแล้ว เรื่อง ให้รักนำทางใจ Boy's Story
อีกเรื่องก็ My Sweetheart Valentine (หวานใจนายหน้าเอ๋อ)
อิอิ ติดตามด้วยน้า คนละอารมณ์กันนะคร้าบบ แต่ละเรื่อง
-
3 เรื่อง สนุกทุกเรื่อง อีป้าแก่ๆ ฟันธง โช๊ะเด๊ะ ไปตามอ่านกันได้คะ
-
ชอบภูมิๆๆ o13
เนื้อเรื่องน่าติดตามค่ะ
ปล.รอติดตามนะคะ
-
แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เริ่มเห็นเค้าราง...ความลำบากของน้องภูมิแล้ว.... :เฮ้อ:
น้อง eiky พักผ่อนเยอะ ๆ น้า... :L2:
-
เห็นไรเตอร์บอกไม่ค่อยสบาย :L2:
หายไวไวนะ จะได้มาต่อ ตอนที่ 5-6 :3123:
ตอนที่ 4 กำลังเข้มข้นเลย เห็น แทน อยากจะเอาชนะ น้องภูมิ
แต่..กลัวจัง กลัวจะไปแพ้ทาง "หัวใจ" แล้วจะหาไม่เตือน อิ อิ :z2:
แต่...เอ กั๊ช กับ เบส จะสนใจ ภูมิด้วยไหม
น้องภูมินิ มีแต่...สนใจเยอะนะนิ แต่ก็ดีนะ น้องภูมิเป็นคนตรงๆ
แถมด่าเจ็บแสบบบบบบ นิดา ก็นิดา เถอะ :laugh: ยังโดนน้องภูมิมิใช่น้อย
-
เริ่มไม่แน่ใจว่าพี่แทนเป็นคนดีซะแล้วซิคะเนี่ย
แต่ภูมิได้ใจมากๆ ด่ากลับชะนีได้แสบจริงๆๆ
-
ภูมิเยี่ยมมากคับ o13 พวกรวยแต่เชี่ย...คบไม่ได้ :โป้ก1:
เบื่อจังเลย อาศัยบารมีเงินทองที่พ่อแม่สร้างมาอวดรวยแล้วดูถูกคนอื่นกันเนี่ย ภูมิใจนำเสนออย่างกับหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองงั้นแหล่ะ อนาถ...ความคิดเด็กกันจริง ๆ เล๊ย :เฮ้อ:
-
สนุกดี แต่ชักจะยุ่งแล้วดิภูมิ มีชะนีด้วยดิ :laugh:
-
o13 ภูมิเจ๋งไปเลย ต่อจากนี้ไปก็ระวังตัวหน่อยนะ :กอด1:
(เมื่อไหร่โตโต้จะโผล่หว่าๆๆๆ)
ปล.เห็นว่าเขียนหลายเรื่องของลิ้งค์ค่ะลิ้งค์ที่ตามไปอ่านได้หน่อยสิคะ ^^
-
คำว่าที่นี่ไม่มีนายเอกนี่หมายถึง พวกนายเอกแสนดีไม่สู้คนใช่หรือเปล่าคะคุณeiky
ชอบคาร์แร็คเตอร์ภูมิบุญจัง
(ด้วยความเกลียดคนที่มันหัวสูง ชอบดูถูกคนอื่น แล้วก็ดีแต่ดูคนที่เปลือกนอกเข้าไส้อยู่เป็นทุนเดิม)
ไม่เชียร์อีตาแทนทวีอ่ะ ไม่ชอบ ลักษณะเหมือนพวกอยากลองของใหม่ ฟันแล้วทิ้งยังไงไม่รู้
แต่คิดเอาว่าภูมิคงเอาตัวรอดและตอบโต้จากแทนทวีแอนด์เดอะแก๊งค์ได้เนาะ
เดี๋ยวจะรอดูว่าโตโต้คาร์แร็คเตอร์เป็นไง
:L2:พักผ่อนเยอะๆค่ะ รักษาสุขภาพด้วย เป็นกำลังใจให้
-
พี่แทนท่าทางจะร้ายน่าดู
พี่โตโต้จะกลับมาแล้วจะมีเรื่องยุ่งอะไรตามมาอีกเนี่ย
-
ภูมิปากจัดอ่ะ ชอบๆๆๆ o13
นั่งรอโตโต้ :a11:
-
ด่าได้เจ็บ เอาคืนได้แสบมากค่ะภูมิ เยี่ยม :กอด1: แต่ระวังตัวไว้หน่อยนะค่ะ ถ้ามาร้ายกันแบบซึ่ง ๆ หน้านี่ไม่เท่าไหร่ กลัวแต่จะหมาหมู่ลับหลังนะซิค่ะ o22
-
ภูมิสุดยอด ชอบๆๆๆ o13 o13 o13
-
อยากไรก็ขอให้น้องภูมิ สู้ๆ ขอให้ชนะ พวกร้ายๆนะ :impress2:
เมื่อไร โตโต้ จะมานะ บทหน้าหรือเปล่าค่ะ :z2:
อยากรู้จัง เขาจะเป็นคนแบบไหน หรือจะ ร้ายกว่าแทนนะ :serius2:
แต่ที่ แน่ๆ ถ้าจะเอาแต่ใจ น่าดูเลยนะนี่ o18
แทนน้องภูมิ ต้องรับ ทั้งสึกใน โตโต้ และ สึกนอก แทน สู้ๆนะ o13
-
รู้สึกเหมือนกำลังแอบอ่าน ไดอารี่ ของผู้เขียน อยู่เลย
มาต่อเรื่อย ๆ นะครับ จะแอบมาอ่านบ่อย ๆ เหมือนกัน
+1 ให้แล้วด้วย
-
ชอบน้องภูมิ ระวังตัวด้วยนะ
งานเข้าแน่เลย
writer รักษาสุขภาพด้วย :L2:
+1
-
คนเขียน เก่งจัง แต่ละเรื่อง ออกคนละแนวเลย
-
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ เรื่องนี้มันไม่ค่อยแรงถูกใจเท่าไหร่นะคร้าบ ฮ่าๆๆ
แค่นายเอกไม่ยอมคนง่ายๆ เอ หรือจะยอมดีน้า เหอๆๆ
เดี๋ยวของีบกลางวันก่อนน้า แล้วมาอัพให้ กินยาไป มึนเลยครับท่าน
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แม่เจ้า มันส์โพด ๆ เลยอะค่ะ
คนละฟิวส์กับหนูญี่ปุ่นเลย อิอิ
รอตอนต่อไปนะค่า
-
ตกลงแทนมันดีมั๊ยหว่า :really2:
โตโต้จะกลับมาแล้ว อิอิ
อยากรู้จังว่าจะมาแนวไหน
-
มาแล้วครับ น้องภูมิมาแล้ว
ฉากนี้ค่อนข้างแรงนะครับ แต่มันเป็นการป้องกันตัวของคนที่มีเหตุมาจวนตัว เข้าใจเน้อคร้าบ
ฉากห้า
วันต่อมา ภูมิบุญรีบออกจากบ้านเช้ากว่าเดิมเพราะไม่อยากเจอกับแทนทวี ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางรีบเดินออกจากซอยข้ามฝั่งไปนั่งรถสองแถว ภูมิบุญมาถึงหน้าคาร์ฟูลอ่อนนุชตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมง เดินตามผู้คนไปขึ้นรถไฟฟ้า เพราะนัดกับพลอยไว้ที่หน้ามหาวิทยาลัย อากาศร้อนอบอ้าวตั้งแต่เช้าพอลงจากรถไฟซึ่งคราวนี้ไม่นั่งเลยป้ายแล้ว ภูมิบุญก็รีบเดินไปตามที่นัดหมาย
"เออ ภูมินายไม่มีโทรศัพท์เหรอ"
พลอยถามเมื่อนั่งอยู่ในร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย
"ยังไม่มีอ่ะ เธอจดเบอร์ให้เราก่อนดิเดี๋ยวเวลามีจะบอก"
"แปลกจัง ฉันเห็นเด็กสมัยนี้มีโทรศัพท์กันตั้งแต่อยู่อนุบาล"
พลอยทำหน้าสงสัย ประหลาดใจในความล้าสมัยของภูมิบุญ
"แหมพลอย สมัยไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นมีนักเรียนพกโทรศัพท์ไปโรงเรียนกันนี่ คนพวกนั้นจบออกมาก็ได้เป็นใหญ่เป็นโตถมเถไป เราไม่เห็นว่ามันจะจำเป็นตรงไหนเลย พอมีโทรศัพท์ก็ต้องจ่ายค่าบริการเขาอีก ไม่รู้อ่ะ เรายังไม่ได้ทำงาน ไม่อยากเพิ่มภาระให้แม่"
ภูมิบุญพูดเรื่อยเปื่อยสายตามองแก้วนมอุ่นที่สั่งมาดื่ม
"เออเนอะ มันเข้ามาครอบงำเราตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ"
"แหมเธอก็พูดไป มีโทรศัพท์ก็ดีนะเราว่า เวลาไปไหนมาไหนมันก็สะดวก แต่เราก็ไม่ชอบอยู่ดีเพราะทำให้อะไรบางอย่างที่มันคลาสสิกมันเลือนหายไป"
"อะไรล่ะ คลาสสิกที่เธอว่า"
"ก็อย่างเวลานัดเจอกันไง อย่างวันนี้เรานัดกันล่วงหน้า เพราะเราไม่มีโทรศัพท์ เราจึงรีบมาตามเวลา แต่ถ้าเรามีเราอาจจะโทรมาบอกว่า ยังไม่ถึง อย่างนั้นอย่างนี้ อย่างน้อยเราก็ว่ามันทำให้เราเห็นความสำคัญในการสื่อสาร หรือการนัดเจอกัน"
"อ่ะนะ พ่อคุณเข้าใจพูด เอาเถอะ พอมีเดี๋ยวก็เปลี่ยนความคิดไปเองล่ะ อิอิ"
พลอยล้อ ภูมิบุญเองก็หัวเราะ
"เราก็ว่างั้นล่ะ"
พอตอนบ่ายไม่มีวิชาเรียนทั้งภูมิบุญ พลอยและก้องก็ชวนกันไปนั่งหน้าตึกวิศวฯระหว่างรอรับน้องในตอนเย็นเพราะพลอย บอกว่ามีหนุ่มๆหล่อๆเยอะ แต่ภูมิบุญขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนให้พลอยกับก้องไปรอที่ม้านั่ง ภูมิบุญเดินอ้อมไปเข้าห้องน้ำหลังคณะ ความเคลื่อนไหวของภูมิบุญถูกจับตามองตลอดเวลา โดยทัน ที่แม้คณะของเขาจะอยู่คนละฝั่งถนนแต่ก็ไม่เรียนมาดักรอจังหวะที่จะกลั่น แกล้งภูมิบุญให้สาสม พอเห็นภูมิบุญเดินไปเข้าห้องน้ำก็เดินตามทันทีโดยมีเบสกับเพื่อนอีกคน
"มึง เอาจริงเหรอวะไอ้ทัน"
เบสถามขึ้นเพราะเริ่มหวั่นใจขึ้นมา
"จริงสิวะ ปากดีนักเดี๋ยวมึงก็รู้ไอ้เด็กบ้านนอก มึงเตรียมถ่ายคลิปไว้ด้วยล่ะ"
ทันยิ้มที่มุมปากคิดแผนชั่วอยู่ในใจ ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำอย่างสบายใจไม่ได้คิดว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับ ตัว ห้องน้ำหลังคณะมีนิสิตเข้ามาใช้อยู่พอสมควร แต่พอทันกับเพื่อนเข้าไปในห้องน้ำก็ส่งสายตาไล่นิสิตคนอื่นออกจากห้องน้ำไป ภูมิบุญไม่ทันสังเกตุ
"ยืนฉี่โด้ยโว้ยเฮ้ย กูนึกว่าจะนั่งฉี่"
ทันเปิดฉากถากถาง ภูมิบุญเอี้ยวหน้าไปดูแล้วก็ต้องผงะเพราะไม่คิดว่าจะเจอทันที่นี่
"ไหน ก้นงอนนี่หว่า"
ทันปรี่เข้าหาแล้วถือวิสาสะจับก้นภูมิบุญทันที
"อะไร พี่"
ภูมิบุญรีบทำธุระของตนแล้วเบี่ยงตัวออก
"สะดีดสะดิ้งนะมึง ทำยังกะไม่เคย ไหนเป่าปี่ให้กูซิอีตุ๊ด"
ทันจู่โจมจับบ่าภูมิบุญให้ถอยไปประชิดประตูห้องน้ำ
"หน้าซีดแล้วมึง ฮ่าๆๆ กลัวเป็นด้วยเหรอน้องภูมิเห็นปากเก่งนี่"
"พวกพี่ต้องการอะไร"
ภูมิบุญเสียงเริ่มสั่นคิดสภาพเหตุการณ์ไม่ออก
"ให้มึงเป่าปี่ให้ไง ไหนเห็นเขาว่าตุ๊ดเป่าปี่เก่ง ลองหน่อยดิ๊เผื่อกูติดใจ จะได้ใช้บริการบ่อยๆ"
ภูมิบุญรู้สึกหน้าชาโดนจาบจ้วงดูแคลนอย่างหนัก
"พี่ก็เป่าให้กันเองดิ มายุ่งอะไรกับผม"
"มึง"
"เฮ้ย อย่าเดี๋ยวมันไปฟ้องอาจารย์"
เบสร้องห้ามเพราะทันง้างมือจะฟาดลงหน้าภูมิบุญอยู่แล้ว
"เข้าไป"
ทันผลักภูมิบุญให้เข้าไปในห้องน้ำ
"เฮ้ย มึงเอาโทรศัพท์มาดิกูจะถ่ายมัน"
ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกเจ็บใจที่ โดนกลั่นแกล้ง สูดลมหายใจเข้าปอด
"พี่ จะเข้ามาพร้อมกันเลยเหรอ ผมอายนะครับ ผมทำให้ทีละคนได้ไหม"
ภูมิบุญเปลี่ยนเสียง แล้วทำตายั่วยวนทัน
"ไม่ได้ แล้วใครจะถ่าย" ทันไม่ยอม
"ก็พี่ถือโทรศัพท์ไว้ดิ พี่ไม่เห็นต้องทำอะไรแค่นั่งให้ผมทำให้"
"เออ ดีว่ะ กูรอข้างนอกละกัน ไปไอ้นิก"
เบสชวนเพื่อนออกไปรอหน้าห้องน้ำ ทันล็อคประตูแล้วกระชับร่างของภูมิบุญเข้ามาใกล้ๆ
"พี่ยืนตรงนี้สิ ผมจะได้ทำสะดวก"
ภูมิบุญเบี่ยงตัวออกมาหลังพิงประตู
"ถอดกางเกงก่อนสิพี่"
"เฮ้ย ไม่เอา มึงรูดซิบเฉยๆไม่ต้องถอด เร็วๆ"
ทันเองที่เริ่มเป็นฝ่ายตื่นเต้น ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น
"ผมทำไม่สะดวกน่ะพี่ เผื่ออยากเลียไปถึงไหนต่อไหน มาผมถอดให้"
ภูมิบุญก้าวเข้าไปประชิดตัวกระซิบข้างหู ทันขนลุกซู่ ภูมิบุญปลดเข็มขัดรูดกางเกงพร้อมกางเกงชั้นในลงทันที ภูมิบุญถือกางเกงทันไว้ในมือ
"พี่นั่งลงดิ ผมจะทำแล้ว ถ่ายไว้ด้วยนะ จะได้จำ"
ภูมิบุญพูดแล้วดันให้ทันนั่งลงกับส้วม ภูมิบุญยอมจับอาวุธส่วนตัวของทันที่ตื่นตัวเต็มที่ ทำท่าก้มหน้าลงไปใกล้ๆ มือข้างหนึ่งจับอาวุธของทัน อีกมือเอื้อมไปหยิบขันตักน้ำให้เต็ม ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นสาดน้ำใส่ตัวทันที
"เฮ้ย ไอ้"
ภูมิบุญรีบเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ แล้วถือกางเกงในมือปรี่ไปที่ถังขยะทิ้งลงไป
"เฮ้ย เสร็จไวจัง"
เบสร้องถามแต่เห็นท่าไม่ดีจะจับตัวภูมิบุญไว้เพราะ เสียงร้องของทันในห้องน้ำ แต่เป็นจังหวะที่มีนิสิตคนอื่นกำลังเดินมาเข้าห้องน้ำพอดี
"ลองสิ เรื่องถึงคณะอธิการแน่"
ภูมิบุญขู่แล้ววิ่งหนีไปทันที
"ไอ้ เบส มานี่หน่อย เฮ้ย"
ทันร้องเรียกเพื่อน พอเพื่อนเข้าไปก็ต้องหัวเราะชอบใจ แต่เจ้าตัวตวาดดังลั่นให้ไปเอากางเกงมาให้ ทันแค้นใจเป็นอย่างมากที่โดนตลบหลัง ส่วนภูมิบุญวิ่งไปเข้าห้องน้ำของคณะวิศวฯ ด้วยหน้าตาที่ตื่นกลัว
"หนี อะไรมาน้อง"
เสียงของรุ่นพี่ถามดังมาจากอ่างล้างมือข้างๆ
"หนี คนบ้าพี่"
ภูมิบุญรีบล้างมือออกเหมือนจะเอาสิ่งที่สกปรกที่สุดออกจาก มือไปให้หมด พอเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำเดินไปหาเพื่อน ภูมิบุญเล่าให้พลอยกับก้องฟัง
"เฮ้ย ทำแบบนี้มันเกินไปนะภูมิ ไปฟ้องอาจารย์ดีกว่า"
ก้องออกความคิด
"นั่นสิภูมิ มันคุกคามสิทธิเสรีภาพของนายนะ จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ นิสัยเสียที่สุด"
ภูมิบุญนั่งคิดอยู่ถ้าปล่อยเรื่องไว้แบบนี้เขาไม่เป็นอันเรียนแน่ๆ แต่จะบุ่มบ่ามไปก็ไม่ใช่เรื่องเพราะตนเพิ่งก้าวเข้ามาเรียนได้ไม่ถึงอาทิตย์ ถ้ามีเรื่องคนที่เสียคือภูมิเอง อีกอย่างถ้าเรื่องถึงที่บ้านแม่เองกับคุณท่านก็จะเสียใจ เรื่องทุกอย่างมันมีต้นเหตุคือแทนทวีเพราะเขารู้จักแทนทวีด้วยอะไรไม่ทราบทำ ให้เพื่อนของเขาไม่พอใจในตัวของภูมิบุญ
"อยู่นี่เอง ต๊ายดอดมานั่งหน้าคณะวิศวฯเลยนะ หาผู้ชายเหรอยะ"
เสียงที่ไม่พึงประสงค์จะได้ยินดังมาจากข้างหลัง นิตานั่นเองเธอยืนอยู่กับเพื่อนหญิงอีกคนท่าทางไม่ต่างกันมากเพราะการแต่ง ตัวท่าทางไม่ผิดกันเลย ภูมิบุญถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"นี่นังเกย์บ้านนอก หนุ่มวิศวฯที่นี่เขาไม่มีรสนิยมป่าเดียวกันหรอกนะยะหล่อน เสียเวลาเปล่าๆ"
นิตายังถากถางไม่อายโต๊ะข้างๆเลยแม้แต่น้อย ภูมิบุญไม่โต้ตอบนิ่งอยู่ ทำทีไม่รู้จัก
"นี่แก ฉันพูดอยู่กับแกนะ หูหนวกรึไง"
"เอ่อ ใครครับ ป้า เอ้ย พี่พูดกับผมเหรอ"
"แกนั่นล่ะ อีเกย์บ้านนอก"
นิตาแผดเสียงตวาดลั่น
"เรารู้จักกัน ด้วยเหรอครับพี่ อีกอย่างแถวบ้านผมน่ะคนรู้จักกันเขาไม่พูดจาแบบนี้กันหรอกนะครับ เขาเรียกว่าเสียมารยาท"
"แก" นิตาอ้าปากจะด่า
"อีกอย่าง ถ้าหนุ่มวิศวฯที่นี่ไม่สนคนอย่างผม แสดงว่าพี่แทนเขาสน งั้นไม่เป็นไร ไปยั่วพี่แทนคนเดียวก็ได้"
"อีตอแหล กล้าดียังไง แกห้ามยุ่งกับแทนเด็ดขาด แทนเป็นแฟนชั้น อีหน้าด้าน"
นิตาถลาเข้ามา หวังจะตบแต่ภูมิบุญลุกขึ้นยืนจ้องหน้านิตาจึงชะงักไป
"ใช่ ผมหน้าด้าน หน้าด้านที่มายืนด่าว่าคนอื่นอยู่ ห้ามไม่ให้คนอื่นแย่งผู้ชายของตัว ทั้งที่เขาไม่ยักบอกว่าเป็นแฟนตัว เฮ้อ เพิ่งรู้ทำไมสังคมเรามันเสื่อม เพราะแบบนี้นี่เอง เขาให้มาเรียนศึกษาหาความรู้ ดันมาแย่งผู้ชายกับเกย์ ไม่มียางเลยนะผมน่ะ"
"กรี๊ดดด อี" นิตาแผดเสียงขึ้นอ้าปากค้างเพราะภูมิบุญแย่งพูด
"พอเถอะพี่ ผมอายคน ไปพลอย ก้อง รำคาญเสียงชะนีร้องเรียกหาผัวแถวนี้"
ภูมิบุญไม่ยอมให้นิตาอ้าปากด่า เดินหนีไปแล้ว นิสิตคณะวิศวฯที่มาจับกลุ่มกันอยู่แถวบริเวณนั้นมองกันใหญ่ นิตาทุกคนพอรู้จักแต่เด็กหนุ่มหน้าใสหน้าตาดูหยิ่งๆคนนั้นที่ปะทะคารมกับนิ ตา ไม่มีใครรู้จัก เสียงกรี๊ดของนิตากับเพื่อนดังแว่วไล่หลังมา ภูมิบุญเม้มปากพยายามระงับอารมณ์ไว้
"พลอย ก้อง ไปรอที่รับน้องนะเดี๋ยวเรามา"
"จะไปไหนภูมิ"
"ไปเคลียร์กับใครบางคน"
ภูมิบุญพูดแล้วเดินจ้ำออกไปนอกมหาวิทยาลัย ข้ามถนนไปอีกฝั่ง เดินตรงเข้าไปในคณะนิติฯ พอดีเจอกับกัสที่กำลังคั่วสาวอยู่
"พี่ครับ เห็นพี่แทนไหม"
ภูมิบุญปรี่เข้าไปถามยกมือขึ้นไหว้
"อ้าว เราน่ะเอง ทำไม"
"ผมอยากคุยกับพี่แทน พี่เจอพี่แทนป่ะครับ"
"มีอะไรกัน หน้าตาตื่นเชียว ไปกินรังแตนที่ไหนมา"
ภูมิเห็นประโยชน์ไม่มีที่จะถามเขาต่อ จึงเม้มปากแล้วหันหลังให้ทันที
"เฮ้ย เดี๋ยว ใจร้อนไปได้ ไอ้แทนมันอยู่หน้าตึกโน่น"
กัสบอกออกมาภูมิบุญหันไปมองตามทางที่เขาชี้ปรี่เข้าไปหาทันที แทนกำลังนั่งพลิกหนังสือไปมาไม่ได้อ่าน แต่เหมือนกำลังไม่มีอะไรทำ
"อ้าวภูมิ มาหาพี่ถึงนี่เชียว คิดถึงพี่เหรอ"
คำทักทายที่ทำให้ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมา
"มาคุย กันหน่อยครับพี่"
ภูมิบุญพูดเสียงเครียด จ้องหน้าแทนทวีเขม็ง
"หือ มีอะไร ทำไมหน้าดุจัง"
"พี่ ผมไม่รู้นะว่าเพื่อนพี่เขาเกลียดชังอะไรผมมากมายนัก แต่ผมมาที่นี่เพื่อมาเรียน ผมไม่อยากมีปัญหากับใคร ผมปากไม่ดีผมรู้ตัว ผมขอโทษแต่เรื่องมันจะไม่เกิดถ้าผมกับพี่ห่างกัน พูดง่ายๆ คือเราสองคนก็ไม่ต้องมาทำเป็นรู้จักกัน"
ภูมิบุญพูดแบบไม่หยุดหายใจ
"เฮ้ย อะไรภูมิใจเย็นๆ ใครมันไปทำอะไรภูมิบอกพี่มา"
"ไม่สำคัญหรอกพี่ แต่ต่อจากนี้รบกวนบอกเพื่อนพี่ด้วยว่า พี่ไม่ได้เจอผมแล้ว ไม่ต้องไประรานผมอีก"
ภูมิบุญขึ้นเสียงจ้องหน้าอยู่ ส่วนแทนทวีก็ได้แต่งงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับภูมิบุญกันแน่
"ไม่ได้หรอกภูมิ พี่ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมล่ะ พี่จะคบกับภูมิมันเกี่ยวกับใคร"
"พี่"
ภูมิบุญเม้มปากไม่มี อะไรจะพูด เพราะเขาทำหน้ากวนใส่ไม่สนใจเป็นทุกข์ร้อนกับเขาเลย
"ตามใจนะครับ อย่าหาว่าผมร้ายละกัน ที่ผมมาบอกพี่เพราะอยากให้เตือนเพื่อนๆของพี่ ถ้าผมไม่สบายใจบอกเพื่อนๆพี่ด้วยเรื่องถึงคณะอธิการแน่ ผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาโขกสับผมง่ายๆหรอก"
ภูมิบุญลดระดับเสียงลงพูดเสียงนิ่งกัดฟัน
"ไหนภูมิ ใจเย็นๆ เล่าให้พี่ฟังหน่อยครับ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง"
แทนทวียังใจเย็นจ้องหน้าภูมิบุญแล้วยิ้ม ให้ตายเถอะเขาบอกกับตัวเอง เวลาภูมิบุญโกรธยิ่งน่าแกล้ง
"ผมยืนยันคำ เดิมครับพี่ ต่อจากนี้ผมจะไม่คุยกับพี่อีก ขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้ อยากรู้พี่ถามพี่ทันกับ พี่นิตาดูสิครับ"
ภูมิบุญเดินหันหลังให้ทันที แทนทวีลุกขึ้นตามแล้วฉุดแขนไว้
"เดี๋ยวภูมิ พี่ทำอะไรผิดเราถึงจะไม่พูดกับพี่ ไม่ได้พี่ไม่ยอม"
"ปล่อยครับ ผมจะไปเรียน"
"ไม่ปล่อยจนกว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง"
"ผมพูดรู้เรื่องแล้ว พี่จะรู้เรื่องหรือไม่ผมไม่สนใจ แค่นี้นะพี่ ปล่อย"
ภูมิบุญบิดข้อมือออกจากการจับกุมของแทนทวี
"ไม่ได้"
"ปึ๊ก"
"โอ๊ย"
ภูมิบุญเอามือที่โดนจับกุมไว้นั้นเองกระทุ้งไปที่ท้องของแทนทวี เขาก้มลงตัวงอ ภูมิบุญยืนมองอยู่แล้วยิ้มที่มุมปาก
"ผมบอกพี่แล้วนะ"
ภูมิบุญพูดแล้วเดินกลับคณะของตัวเอง ภูมิบุญเริ่มคิดหนักว่าโดนคุกคามเข้าแล้ว จะทำตัวยังไงให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของรุ่นพี่ต่างคณะได้ คิดแล้วก็ถอนหายใจระบายความเครียดออกมากับลมหายใจ
พอรับน้องเสร็จ พลอยก็พาภูมิบุญกลับบ้านทางใหม่โดยเป็นคนออกไปส่งทางด้านถนนพระรามสี่ ระหว่างที่เดินจะออกจากมหาวิทยาลัย แทนทวีก็ขับรถมาจอดข้างๆ
"ป่ะ ภูมิกลับกับพี่"
แทนทวีจอดรถแล้วลงมาดักทางไว้
"ไม่ครับ ขอบคุณผมจะไปทำธุระ"
"ไปไหนพี่ไปส่ง"
"เอ๊ะ พี่พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม นี่ต้องให้ผมทำยังไงพี่ถึงจะเลิกมาวอแวกับผมซะที"
ภูมิบุญแว๊ดเสียงขึ้น
"ทำไมล่ะภูมิ ทำไมพี่ถึงจะต้องเลิกมาหาภูมิ"
แทนทวีย้อนภูมิบุญพูดไม่ออก ความจริงว่าไปแล้วแทนทวีก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เพื่อนของเขาต่างหากที่วอแว
"ไม่รู้พี่ วันนี้ผมอยากกลับคนเดียว"
ภูมิบุญพูดออกไปสีหน้าไม่สู้ดี
"พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ พี่จัดการให้แล้ว เพราะถ้ามันไม่มาเลิกวอแวกับภูมิพี่จะเลิกคบกับมัน"
แทนทวีพูดเสียงเรียบทำให้ภูมิบุญมองหน้าเม้มปากอยู่ ไม่คิดว่าเรื่องมันจะลุกลามได้เร็วขนาดนี้
"กลับกับพี่เถอะครับ กลับคนเดียวมันอันตราย"
แทนทวีพูดเสียงนุ่มจนพลอยแอบสะกิดดันหลังให้ภูมิบุญใจอ่อน สรุปภูมิบุญก็กลับกับแทนทวี
"เพื่อนๆพี่คงเกลียดผม มากสินะครับ"
ภูมิบุญพูดขึ้นระหว่างรถรอสัญญาณไฟ
"ไม่หรอก ไอ้ทันมันทำไปเพราะไม่มีใครเคยลูบคมมันมาก่อน ส่วนนิตาพี่ไม่รู้จะบอกยังไงดีว่าพี่กับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน"
แทนทวี เองก็แสดงความเหนื่อยหน่ายใจออกมาเช่นกัน
"พี่นิตาก็ดีทุกอย่างนี่ ครับ ทำไมพี่ไม่คบกับเขาล่ะ"
"ไม่รู้สิ อยู่ใกล้ๆแล้วเฉยๆ ไม่รู้สึกว่าอยากจะเป็นแฟน ถ้าเป็นภูมิค่อยว่าไปอย่างใจพี่เต้นแรงตลอดนะรู้ป่ะ"
ภูมิบุญถอน หายใจมองออกนอกกระจกรถทันที เขาไม่รู้ว่าจะบอกยังไงให้แทนทวีเข้าใจ ไม่ใช่เขาไม่มีหัวใจ แต่หน้าที่ตอนนี้คือเรียนให้จบภายในกำหนดตั้งใจเรียนให้หนักกว่าสิ่งอื่น ไม่อยากวอกแวก แต่ความคิดนี้ก็ถูกกลืนเข้าไปในคอไม่พูดอะไรอีกจนถึงบ้าน
:L2: :L2:
ติชมได้เลยคร้าบ ขอบคุณทุกเมนต์น้า รักทุกคนเจงๆๆ อิอิ
เขียนโดย eiky
-
มันต้องให้ได้แบบนี้สิ
-
สนุกมากจ้า ชอบๆ รอตอนหน้านะ ภูมิเจ๋งได้ใจมากๆ o13
-
เลิศมากน้องภูมิมันต้องเเบบนี้ ^^
-
แรงดีครับแบบนี้ดิถึงจะมันส์ถึงพริกถึงขิงดีแรงมาแรงไปหุๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
ชอบภูมิมากๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากเลยขอรับ
ลุ้นมากมาย ชอบคาแรคเตอร์ภูมิจัง
มาต่อไวๆนะค้าบ
-
หายไม่สบายยังค่ะ หายไวไวนะ
จะได้มาเขียนนิยายดีๆ ให้อ่านอีกจ้า
ตอนนี้เรื่องกำลัง เข้มข้น มาต่ออีกนะ
สนุกมากๆ ชอบเรื่องประมาณนี้ นายเอก
ของเราฝีปากเก่งจัง ชอบ ชอบมากมาย o13
-
น้องภูมิคงต้องระวังตัวมากขึ้น........
ตาพี่แทนน่ะช่วยอะไรไม่ได้หรอก.......
มีแต่ช่วยให้ยุ่ง.......คบเพื่อนตามฐานะก้องี้แหละ
มีแต่ปริมาณ......ไม่มีคุณภาพ....เนอะน้องภูมิ... :m19:
น้อง eiky ดูแลสุขภาพนะจ๊ะ :L2:
-
เป็นรุ่นพี่เชี้ยไรกันเนี่ย...นิสัย :m16: ทำตัวแบบนี้ยังอยากให้รุ่นน้องมันเคารพอีกหรอฟ่ะ เสียเวลาเรียนให้เปลืองเงินพ่อแม่เปล่า ๆ เด๋วปั๊ด :โป้ก1: แม่งเลย
-
ชอบจังน้องภูมิ ฝีปากเก่ง ชอบจังเลย o13
มาต่ออีกนะ ขอหลายๆตอน o18
แถมน้องภูมิอยู่แถวๆ บ้านเราด้วย (แม้จะเป็นนิยาย :laugh:)
ไม่สบายหายป่วยยังค่ะ หายไวไวนะ จะได้เขียนนิยายดีๆ :กอด1:
ให้ได้อ่านหลายๆตอนจ้า :3123: เพื่อนแทน นิ แสบจริงๆ มันน่า :m16:
อยากรู้จังโตโต้จะเป็นแบบไหนนะ จะร้ายกว่าแทนไหมนะ o18
-
ผู้ชายอย่างทันมันน่าเจี๋ยนให้เป็ดกิน
-
เกลียดเพื่อนอีตาแทนจริง โดยเฉพาะทัน คนก่อเรื่อง เลวมาก
ส่วนยัยชะนีเน่า น่าเอาไปฝังป่าช้าวัดดอน เสียสถาบันชะนีดีๆหมด
:angry2:
ภูมิอย่าไปยอมมัน เกิดเป็นคนเหมือนกัน มือเท้าก็มีเหมือนกัน
แต่ที่ต่างกันตรงสมองและนิสัย หึหึ
สู้มัน อย่าให้มันกดขี่เราได้
(อินไปมั้ยเนี่ยตู -*-)
ยืนยันว่าขอดูคาร์แร็คเตอร์โตโต้่ก่อนละกัน หุหุ
เริ่มงงว่าใครเป็นพระเอก อีตาแทนจริงๆเหรอ?
ให้กำลังใจไร้ท์เตอร์นะ :กอด1:
-
สุดยอดภูมิเจ๋งมากจัดการที่พี่แทนถูกแล้ว
ทันร้ายมากอ่ะทำอะไรแย่มากกก
-
ภูมิยังยอดเยี่ยมเหมือนเดิมๆ o13
-
มาบวก เป็นกำลังใจให้น้องภูมิและ writer
-
o18 o18
-
หวัดดียามเช้า นะ eiky
แวะมาเยี่ยมมาเยือน หายป่วยรึยังจ๊ะ :L2: :L2: :L2:
-
หวัดดียามเช้า นะ eiky
แวะมาเยี่ยมมาเยือน หายป่วยรึยังจ๊ะ :L2: :L2: :L2:
ค่อยยังชั่วแล้วคร้าบ ป้า ขอบคุณนะคร้าบ อิอิ
-
เยี่ยมมมมมมม เยส!!! ๕๕๕๕๕๕๕๕
แรงๆแบบนี้ช๊อบชอบบบบบ o18
ยังสงสัยว่าแทนจะดีหรือจะเลว?
แล้วโตโต้จะมาแนวไหนหว่า :really2:
-
o13 o13 o13
-
ฉากหก
วันศุกร์ ภูมิบุญกลับจากมหาวิทยาลัยค่อนข้างมืด แต่ก็ได้โทรศัพท์บอกจันทร์แล้ว คุณอภิสราซื้อโทรศัพท์ให้ภูมิบุญเป็นโทรศัพท์รุ่นยี่ห้อดังระบบสัมผัส ภูมิบุญเองใช้ยังไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่จึงให้พลอยกับก้องสอน พอเปิดประตูเข้าบ้านก็เห็นแสงสว่างลอดออกมาจากหน้าต่างห้องดำ
"คุณโต โต้กลับมาแล้วเหรอ"
ภูมิบุญบอกกับตัวเอง พลันใจก็เต้นแรงรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก พอเข้าบ้านก็ตรงไปที่ห้องของตัวเอง ไม่เห็นมีใครอยู่สักคน หรือจะอยู่บนตึกใหญ่ ภูมิบุญเดินขึ้นไปบนตึกใหญ่เสียงคุยเจี้ยวจ้าวดังออกมา เสียงหัวเราะของจันทร์เองผสมกับเสียงของคุณอภิสรา
"ต๊าย คุณโตโต้คะ กลับมาพี่อ้อยจำไม่ได้เลยค่ะ หล่อมากขนาดพระเอกละครยังอายเลยนะเนี่ย"
เสียงของอ้อยขึ้นเสียงสูงขยายความคำว่าหล่อ ภูมิบุญยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูจะเปิดเข้าไปดีไหมนะ
"อ้าวจันทร์ตาภูมิยังไม่กลับมาจากมหาฯลัยอีกเหรอ ลองโทรไปหาหน่อยซิ เนี่ยบอกว่าพี่เค้าอยากเจอ"
เสียงคุณอภิสราทำให้ภูมิบุญยิ่งกระเจิงไปใหญ่ ทำไมเราต้องกลัวขนาดนี้ด้วย สั่นเหมือนจะไปสอบสัมภาษณ์อะไรสักอย่างเลย ภูมิบุญตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องโถง
"อ้าว นั่นไงคะคุณท่านมาพอดี ภูมิมานี่หน่อยลูก"
เสียงจันทร์ร้องเรียกให้ ภูมิเข้าไปหา ภูมิบุญเดินก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆจนถึงบริเวณจึงเงยหน้าขึ้นยกมือไหว้ทุกคนจาก คุณอภิสราแล้วก็จันทร์ มาสะดุดอยู่ที่ชายหนุ่มผิวขาวผมสั้นเกรียน ใบหน้าสะอาดผุดผ่องแต่มีไรหนวดและเคราค่อนข้างยาวมันตัดกับผิวขาวของเขาทำ ให้ใบหน้าดูเด่นขึ้นมา
"นี่ไงจ๊ะคุณโตโต้น่ะภูมิ"
"สวัสดี ครับ คุณโตโต้"
ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้ แวบแรกที่เห็นสายตาคู่นั้นเขาก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆ เพราะมันฉายแววที่ไม่เป็นมิตรเสียเลย ดวงตาแข็งๆจ้องเขาเขม็งจนรู้สึกอึดอัด ภูมิบุญก้มหน้า
"มาภูมิมานั่งข้างๆป้า"
เสียงคุณอภิสราร้องเรียก เอามือตบเบาะให้ภูมิบุญไปนั่งลงข้างๆ ภูมิบุญหันมองหน้ามารดา รายนั้นช่วยอะไรไม่ได้มากได้แต่พยักหน้าให้ภูมิบุญทำตามที่คุณอภิสราบอก
"เรียน อะไร"
เสียงที่ห้วนแข็งดังขึ้น ภูมิบุญสะดุ้ง ทำไมเสียงเขาเข้มน่ากลัวเหลือเกิน
"เอ่อ เรียนรัฐศาสตร์ครับ"
"แล้ว รู้เรื่องเฟอร์นิเจอร์มาจากไหน"
เขาถามต่อทันที ภูมิบุญอึกอักไม่รู้จะตอบยังไงดี
"เอ่อ คือ"
"แล้วคุณแม่ให้ เขามาวิจารณ์งานของบริษัทเราเนี่ยเหรอครับ"
โตโต้ หรือ อภิชัชต์ คือบุตรชายคนเดียวของคุณอภิสรา สามีของคุณอภิสราได้เสียตั้งแต่โตโต้เรียนอยู่ชั้นประถม เธอเป็นหญิงแกร่งในแวดวงสังคมที่ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาได้จนเป็นที่ยอมรับ ของหลายๆคน จนชื่อเสียงของบริษัทจัดอยู่ในชั้นแนวหน้า เพราะสร้างรีสอร์ทดังๆเอาไว้หลายที่
"อะไรกันโต้ แม่บอกเราแล้วนะ น้องเขาช่วยแม่ไม่ให้โดนโกงนะ อย่ามาทำเสียงแข็งแบบนี้ใส่ภูมินะ แม่ไม่ชอบ"
คุณอภิสราเอ็ดโตโต้ทันที
"เปล่าหรอกครับแม่ ผมแค่อยากรู้ว่าน้องเขาไปรู้เรื่องเฟอร์นิเจอร์กับงานตกแต่งภายในมาจากไหน ทั้งที่ไม่ได้เรียนมา"
เขาเปลี่ยนเสียงอ่อนลง แต่สายตายังมองจับจ้องอยู่ที่ภูมิบุญ รายนั้นรู้สึกร้อนๆหนาวๆ
"น้องเขาไม่ได้เรียนมาจากไหนหรอก มันเป็นพรสวรรค์ เอาเถอะไหนๆภูมิก็กลับมาแล้ว จันทร์ตั้งโต๊ะเถอะฉันหิวแล้ว"
คุณอภิสราตัดบท แล้วหันไปหาภูมิ
"เป็นไงบ้างภูมิ ไหนดูซิใช้คล่องหรือยังโทรศัพท์น่ะ"
"เอ่อ ยังเลยครับคุณท่าน ผมไม่เคยใช้โทรศัพท์แพงๆแบบนี้ครับ ใช้ยากเหมือนกัน"
"แหม เดี๋ยวก็ชินไปเองล่ะจ๊ะ ของแบบนี้มันต้องใช้บ่อยๆ"
ภูมิบุญก้มหน้า ยิ้มแห้งๆ รู้สึกเหมือนโดนจ้องหน้าอยู่ พยายามปราดตาขึ้นมองแต่ก็ต้องหลุบลงอย่างรวดเร็ว เพราะสายตาที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนหน้านี้มันดุคมกว่า
"เออ ไหนโตโต้ว่าซื้อของมาฝากน้องด้วยไงจ๊ะ"
คุณอภิสราหันไปหาบุตรชาย เขาปลี่ยนสายตาอย่างรวดเร็วจากแข็งกระด้างเป็นอ่อนโยนทันที ภูมิบุญมองตามเพิ่งสังเกตุว่าเขามีลายสักที่หัวไหล่ขวาเพราะเสื้อยืดสีขาวพอ ดีตัวที่เขาใส่ ลายสักสีสันสดใสมันยังลอดออกมา เนื้อตัวก็ดูแข็งแรงเพราะมีกล้ามเป็นแผงๆ ภูมบุญได้กลิ่นของความไม่ปกติสุขจะมาเยือนตนแล้ว
"อ้อ อยู่บนห้องน่ะครับแม่ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จขึ้นไปเอาบนห้องพี่สิภูมิ"
ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดเหมือนแฝงอะไรไว้หลายอย่าง ภูมิบุญใจสั่นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง พอจัดสำรับเสร็จก็กินข้าวกัน ภูมิบอกปัดร่วมโต๊ะอาหารไปแต่คุณอภิสราไม่ยอม แม้สายตาคู่นั้นจะจ้องจิกมองภูมิบุญอยู่อย่างไม่พอใจ ภูมิบุญจึงไม่อาจจะปฏิเสธได้นั่งกินข้าวอยู่อย่างไม่รู้รส พอกินเสร็จก็ช่วยเก็บกวาด คุณอภิสรานั่งทานของว่างอยู่กับจันทร์มีอ้อยนั่งดูละครอยู่ใกล้ๆ ส่วนโตโต้ขึ้นห้องไปแล้ว ภูมิบุญมาขออณุญาติกลับห้องไปเพื่อชำระร่างกาย
"เออ อาบน้ำเสร็จอย่าลืมมาหาพี่เขาล่ะภูมิ"
คุณอภิสราไม่ลืมง่ายๆ ทั้งที่ภูมิพยายามจะบ่ายเบี่ยงพอไปอาบน้ำก็จะแกล้งนอนก่อนบอกว่าเพลีย เขาเดินกลับห้องไปด้วยจิตใจที่สับสนอลม่าน กลัวใจของคนที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ สายตาคู่นั้นบอกให้รู้ว่าเขาไม่ต้อนรับภูมิบุญเลย พออาบน้ำเสร็จภูมิบุญก็เดินกลับไปที่ตึกใหญ่ ไม่มีใครอยู่ด้านล่างแล้ว ภูมิบุญถอนหายใจยืนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดไป มาหยุดอยู่หน้าประตูแกะสลักลายวิจิตรบานโตนั้น
"คงนอนแล้วล่ะมั๊ง"
ภูมิบุญบอกกับตัวเอง พยายามรวบรวมสมาธิ แต่ก็ต้องจำใจยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ เขายืนรออยู่สักพักประตูบานใหญ่ก็เปิดออก พอประตูเปิดแสงในห้องที่ลอดออกมาก็ส่องประกายให้เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาใส่แต่กางเกงขาสั้น เปลือยท่อนบนภูมิบุญสะดุ้งแล้วรีบก้มหน้าลง
"มีอะไร"
เสียงห้วนตวาดอย่างเสียอารมณ์เหมือนว่าภูมิบุญกำลังมาขัดจังหวะของเขา
"เอ่อ ผม ผมมาเอาของฝากครับ"
"เข้ามา"
เขามองภูมิบุญตั้งแต่หัวจรดเท้า มองทุกอณูรูขุมขนจนคนที่ถูกมองรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า เขาเบี่ยงตัวออกจากประตูแล้วหันหลังเดินเข้าห้องไป ภูมิบุญเดินตามเข้าไปยืนอยู่กลางห้อง บรรยากาศของห้องมันก็น่ากลัวอยู่แล้วเพราะของใช้ทุกอย่างเป็นสีดำ อีกทั้งไฟทุกดวงก็เป็นสีส้ม คนที่อยู่ในห้องก็ยิ่งเพิ่มความน่าสะพรึงกลัวให้ห้องนี้อีกหลายเท่านัก
"ปิด ประตูสิ จะเปิดไว่อย่างนั้นเหรอ"
เขาตวาด ภูมิบุญสะดุ้งแล้วหันกลับไปปิดประตูบานใหญ่ พอประตูปิดเหมือนตัดช่องหายใจไปทางหนึ่ง รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที
"เอ๊า เอาไป"
พอสิ้นคำพูดห่อกระดาษยับๆก็ปลิวมาปะทะร่างของภูมิบุญแล้ว คราวนี้ภูมิบุญรู้สึกชาที่หน้าแปลกประหลาดใจอย่างที่สุด
"มึงมาคุย กันหน่อยดิ๊ กูถามตรงๆนะ มึงต้องการอะไรจากแม่กู"
เสียงที่ห้วนอยู่ แล้วกลับดุดันขึ้นอีก ห้องนี้คงเป็นห้องเก็บเสียงอย่างดีเพราะคนต้นเสียงเปล่งเสียงออกมาโดยไม่ เกรงกลัวว่าจะเล็ดลอดออกนอกห้องเลย
"เอ่อ"
ภูมิบุญปรับตัวเองไม่ทัน ไม่คิดว่าเขาจะพูดจาแบบนี้ด้วย
"กูไม่ชอบขี้หน้ามึงว่ะ จะมาปลอกลอกแม่กูใช่ไหม กูรักแม่จันทร์เหมือนแม่ แต่ก็ใช่ว่ากูจะรักลูกของแม่จันทร์นะ กูไม่ใช่คนใจดี"
เขาเดินเข้ามา ใกล้ๆ แล้วกระชากแขนภูมิบุญ เหมือนไม่ลุแก่อารมณ์ที่แสดงออกมา
"ว่าไง มึงต้องการอะไร ทำไมมึงไปเสนอความคิดเห็นโง่ๆของมึง ทั้งที่ฐานะมึงก็แค่ลูกคนใช้ในบ้าน เสือกดีนักนะ"
ภูมิบุญสั่นก้ม หน้านิ่งไม่คิดว่าเขาจะโกรธมากมายถึงเพียงนี้ พยายามสูดลมหายใจเข้าไปกักไว้ในปอดให้มากที่สุด
"หา ว่าไง ไอ้หน้าจืด"
คราวนี้โตโต้ผลักอกภูมิบุญจนเขาเซนั่งลงที่ปลายเตียง
"กู ถามทำไมมึงไม่พูด ห๊า" โตโต้ตะคอกรุนแรงจ่อหน้าภูมิบุญ
"มึงอย่าได้ คิดที่จะหวังทำให้แม่กูรักแล้วจะขอนั่นขอนี่นะ ไม่มีทาง จำใส่กะโหลกเอาไว้มึงน่ะเป็นได้แค่ไหนอย่าผยอง"
"ฮืมมม"
เสียงปล่อยระบายลมหายใจออกมา ภูมิบุญลุกขึ้นยืน จ้องหน้าของโตโต้ยกริมฝีปากขึ้น
"ขอโทษนะครับ คุณโตโต้ ที่เรียกผมมานี่เพื่อจะถามแค่นี้เองเหรอครับ คำตอบมันอยู่ที่คุณท่านหมดแล้ว อีกอย่างผมระลึกอยู่ดีแก่ใจครับว่าเป็นลูกคนใช้ แต่ที่เสือกออกความเห็นเพราะคุณท่านมาขอให้ผมพูด"
"อ้อ นี่มึงว่าแม่กูเสนองานให้มึงเองเหรอ"
"ครับ ทำไมมีอะไรไม่ถามคุณท่าน คุณโตโต้มาโวยวายใส่ผมทำไม" ภูมิบุญแว๊ดคืน
"ไอ้นี่ ปากดีนะมึง"
"แค่ นี้ใช่ไหมครับ ผมจะกลับไปนอน"
ภูมิบุญเดินผ่านหน้าเขาไป แต่แรงกดหน่วงแรงกดลงที่บ่าของภูมิบุญแล้วกระชากกลับให้มาอยู่ในตำแหน่งเดิม
"มึง ระวังตัวไว้นะ กูไม่ชอบหน้ามึง มึงอยู่ไม่เป็นสุขแน่"
เขากัดฟันพูด ตาปูดโปนยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"ระวังอะไรครับ ระวังคุณโตโต้น่ะเหรอ หึหึ"
"มึงหัวเราะทำไม ห๊า" เหมือนไปยั่วให้โตโต้อารมณ์แตกกระเจิง
"เปล่านี่ครับ ขำดี ผมไม่รู้นะว่าทำไมคุณโตโต้ถึงไม่ชอบหน้าผม แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะครับ ว่าคนที่อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนตั้งหลายปี ที่โน่นเขาไม่มีหลักสูตรสอนวิธีหลอกคนเอาไว้ใช้เหรอครับ ที่เขาเรียก หลอกใช้คนน่ะ น่าจะหลอกใช้ผมนะ ผมรู้ครับว่าคุณโตโต้ไม่ชอบหน้า ในทางกลับกัน ผมเองก็รู้สึกเหมือนคุณโตโต้ล่ะครับ เพิ่งรู้สึกเมื่อครู่นี้เอง"
"ไอ้"
"หยุดนะ คุณโตโต้จะมาทำร้ายร่างกายผมไม่ได้"
ภูมิบุญชี้หน้าขึ้นก่อนที่จะโดน หมัดของโตโต้ที่ง้างรอไว้อยู่ สายตาของภูมิบุญก็ไม่ยอมยี่หระเหมือนกัน ในมือคว้าโน๊ตบุคขนาดเล็กที่วางอยู่ที่ปลายเตียงง้างรออยู่แล้ว
"มึงจะทำอะไร"
"คุณโตโต้ทำอะไรมาผมก็จะทำอย่างเดียวกันกลับไป ลองดูสิ"
"มึง" โตโต้ได้แต่กัดฟัน
ภูมิบุญกัดฟันแน่นสายตาไม่ยอมลดละให้ โตโต้เองโกรธจนหน้าแดงเขารู้สึกเสียหน้าที่ทำอะไรภูมิบุญไม่ได้ ในความคิดเขาคิดว่าภูมิบุญคงจะเรียบร้อยเพราะเห็นมารดาของตนบอกนักบอกหนาว่า น่ารักนิสัยดี แต่ไม่คิดว่าจะตอบโต้่ได้เจ็บแสบถึงเพียงนี้ โตโต้กำหมัดแน่นกัดฟันเช่นกัน ภูมิบุญรีบผละออกจากห้องของโตโต้ทันที
ภูมิบุญเดินจ้ำกลับเข้าห้องตัวเองปิดประตูแน่นหนา นี่ต้องเผชิญกับอะไรอีก ไหนจะเจอจากที่เรียนกลับมายังต้องมาเผชิญคนแบบนี้ที่บ้านอีก เขานอนกระสับกระส่ายทั้งคืน แม้จะแสดงท่าทีก้าวร้าวออกไป แต่ในใจก็ยังหวั่นอย่างน้อยโตโต้ก็เป็นลูกในไส้ของคุณท่าน ผิดหนักเบายังไงเขาก็แม่ลูกกัน แล้วภูมิบุญล่ะ เป็นแค่ลูกคนใช้ที่คุณท่านเอ็นดู มีหน้าไปเผยอใส่เขาอีก ภูมิบุญยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ คิดไปล้านตลบก็แก้ไม่ตกเสียที
ในห้องสีดำเจ้าของห้องนั่งอยู่ตรงระเบียงหยิบบุหรี่แสตมป์นอกออกมาคาบไว้ใน ปาก พ่นควันออกมา เขาผ่อนลมหายใจออกมาไม่รู้กี่รอบ นอนไม่หลับเพราะว่าเวลาที่แตกต่างกันระหว่างสหรัฐอเมริกากับประเทศไทย แต่นั่นก็เป็นส่วนน้อย คำพูดท่าทางของคนที่เข้ามาในห้องเมื่อครู่ แววตาที่เขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน เด็กที่เพิ่งจบชั้นมัธยมปลายตัวสูงเท่าบ่าของเขา แต่สายตาที่ไม่ยอมลดละแถมยังยกมุมปากขึ้นอีก มันน่าเจ็บใจยิ่งนัก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครปรามาสเขาได้ถึงเพียงนี้ เขาไม่เคยถูกใครลบหลู่หมิ่นศักดิ์ศรีเขาเท่านี้มาก่อน ยิ่งคิดยิ่งแค้นในใจ "คอยดูนะมึง อย่าหวังว่ามึงจะได้อยู่ในบ้านหลังนี้อย่างมีความสุขนะไอ้ภูมิ กูนี่ล่ะจะคอยทำให้มึงระเห็จออกไปจากบ้านของกู" โตโต้คิดแค้นอยู่ในใจกัดฟันแน่นจนกรามปูดโปน
ตอนเช้าภูมิบุญตื่นสาย เพราะเมื่อคืนกว่าจะนอนก็ดึกมากแล้ว กว่าจะหลับอีกใช้เวลาจวนรุ่งสางกว่าสมองจะล้าแล้วค่อยหลับไป ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว เจอจันทร์นั่งจัดของอยู่หน้าห้อง
"อ้าวภูมิ ทำไมตื่นสายจังล่ะลูก วันเสาร์ทั้งทีน่าจะมาช่วยแม่ทำงานหน่อย"
จันทร์บ่นแต่เช้า
"โทษทีครับแม่ ภูมินอนดึกไปหน่อยน่ะครับ ดูหนังสือ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จภูมิมาช่วยแม่นะครับ"
ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำไป พอเสร็จก็ออกมาช่วยงานบ้าน ระหว่างนั้นก็มีแต่เสียงเยินยอว่าคุณโตโต้หล่ออย่างนั้น คุณโตโต้หล่ออย่างนี้จากอ้อย จันทร์เองก็เสริมเป็นครั้งๆไป ส่วนภูมิบุญไม่ทนอยู่ฟังเพราะรู้ว่าคนที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงไม่ได้ดีอย่าง ที่ทุกคนกำลังชม กลับร้ายกาจอย่างที่ไม่เคยเจอมา ภูมิบุญเดินไปกวาดใบไม้หลังบ้าน ก้มๆเงยๆอยู่แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีอะไรมากระทบหลัง ภูมิบุญสะดุ้งตกใจ
"ของมึง ทำไมไม่เอาไป"
เสียงที่เขาไม่อยากจะได้ยินที่สุดดังมาจากข้างหลัง ภูมิบุญหันไปมองโตโต้อยู่ในชุดลำลองยืนจิบกาแฟสูบบุหรี่อยู่ ภูมิบุญทำเป็นไม่สนใจกวาดใบไม้ต่อ
"เฮ้ย ทำไมมึงไม่เก็บ"
เขายังพยายามจะตอแย ภูมิบุญเม้มปากไม่อยากมีเรื่องกับเขาอีก จึงทำท่าจะเดินหนีไป
"มึงจะไปไหน ทำไม กูอุตส่าห์หอบมาให้ ไม่เอาว่างั้น หรือว่ามันดูไม่มีค่าเท่าของที่แม่กูให้วะ มึงถึงไม่เอา"
เขาพูดเสียดใจของภูมิบุญ
"คุณโตโต้ ของที่คุณท่านให้ไม่ว่าจะเป็นเศษหญ้าผมก็เต็มใจรับ เพราะท่านเต็มใจให้ แล้วที่โน่นเขาสอนให้คุณให้ของคนแบบนี้เหรอครับ ผมไม่ยักรู้"
"ไอ้ห่า ปากดีนะมึง"
เขาตวาดเสียงดุแต่ไม่ดังเพราะกลัวว่าใครจะได้ยิน
"เก็บคืนไปเถอะครับ ผมขอบคุณมากที่คุณโตโต้อุตส่าห์แบกข้ามน้ำข้ามทะเลมา แต่ถ้าไม่อยากให้ก็เอาคืนไปเถอะ"
ภูมิบุญเดินหนีไปทันที ปล่อยให้โตโต้ยืนกัดฟันอยู่
"มึงเจอดีแน่ไอ้ภูมิ คอยดู"
ปกติถ้าโตโต้จะปรี่เข้าไปทำร้ายร่างกายของภูมิบุญก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มันผิดวิสัยของเขาเพราะตั้งแต่โตมาเขาไม่เคยก้าวร้าวในบ้านเลย เป็นคนเงียบๆ แต่เวลาอยู่ที่โรงเรียนเขาคือหัวโจกของพวกหนีเรียนตัวยง ภาพลักษ์ของเขาจึงดีเสมอในสายตาของคนในบ้าน ความแค้นใจมันฝังลึกสะสมมากขึ้นกว่าเดิม
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคร้าบ เรื่องเมนต์ตอบขอออกตัวว่าไม่เก่งตอบทีละคนน้า คนที่ไม่ได้ตอบอย่าเพิ่งน้อยใจนะครับ
รักทุกคนที่คอยติดตาม
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
นายโตโต้กลับมาแล๊ะ ..... แม่งงงงงงงงงง ไมนิสัยงี้วะ เขาไปทำไรให้แก แม่เขาแกก็แย่งมาตั้งแต่เล็กๆ :angry2:
:เฮ้อ: งานนี้ภูมิเจอหนักจริงๆ แล้วจะเรียนไปไหวเหรอเนี่ย......
-
ศึกรอบด้าน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นุกอะชอบภูมิมากๆๆเลยอะ
-
ภูมิของเจ้จะโดนอะไรอีกเนี่ย งือออออ
-
มันมีไอ้แบบนี้อีกตัวไหมจะขอไปเฝ้าบ้าน ถ้าจะดี นะ eiky.555
-
มันมีไอ้แบบนี้อีกตัวไหมจะขอไปเฝ้าบ้าน ถ้าจะดี นะ eiky.555
อ่ะป้าอ่า น้องภูมิ หรือนายโตโต้ป้า เหอๆๆ
-
สงสัยจะมีฟาดฟันกันอีกมาก
ถือเป็นคราวซวยของน้องภูมิ ทำไมเจอแต่คนแบบนี้หนอ?
สนุกมากขอรับ >w<
-
แล้วครายคือพระเอกอ่า
-
จะสู้ไหวไหมนั้น
สงสารจัง
อย่างไงก็สู้ให้ถึงที่สุดนะ
ภูมิ :กอด1:
-
เวรกรรมของภูมิจริง ๆ เจอทั้งศึกในศึกนอกเลยทีเดียว
แต่สู้ ๆ เน้อภูมิจ๋า มีกองเชียร์อีกล้านแปดแสนคนนะ 55+
-
น้องภูมิ พี่ขออวยพรให้เป็นผู้ชนะสิบทิศนะจ๊ะ
โจทย์น้องเยอะจริงจริ๊ง ทำบุญด้วยอะไรน้า
มาตามอ่านทันแล้ว
-
โหดุซะคนเรา ดูท่าน่าจะต้องเอาตะกล้อใส่ปากด้วยนะนั่น เดียวไปกัดคนอื่น
รัก eiky ด้วย
-
ดุยังกะหมาลูกของเจ้านายทำไม่ดุยังงี้แม่โคตรใจดีมีเมตตาแต่ลูกน่าเอาไปเฝ้าบ้านเน๊อะนายโตโต้ :serius2:
-
:เฮ้อ: เซ็งแทนภูมิเลย มหาลัยก็เจอพวกปัญญาอ่อนคอยหาเรื่อง ที่บ้านยังต้องมาเจอคนโตแต่ตัวอีก คบแต่เพื่อนเลว ๆ มาตลอดอ่ะดิ อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะเลวเหมือนเมิงกับเพื่อนดิ ไอ้โตโต้...โตแต่ตัว :laugh:
-
เอาใจช่วยน้องภูมิ
นิสัยแย่จังเลย นายโตโต้
+1
-
ภูมิเหนื่อยหน่อยแระงานนี้..เจอทั้งในบ้าน..นอกบ้านเลย :เฮ้อ:
-
ฉันรัก โตโต้
ใครแย่ง ..เจอดีแน่
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เชิญ ฉันไม่ขอรับประทานละค่ะ
-
เริ่ม มัน แล้ววววว
-
เวรกรรมอะไรของภูมิวะเนี่ย :เฮ้อ:
เพื่อนอีตาแทนทวีที่ม. ว่าแย่แล้วนะ
เจอโตโต้เข้าไป :m31:
แต่สงสัยอิตาอีโต้นี่(เปลี่ยนชื่อให้เสร็จสรรพ)จะเป็นพระเอกแน่เลย แทนทวีอาจจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา หึหึ
:L2: ให้กำลังใจคุณeikyค่ะ ชอบคาร์แร็คเตอร์ภูมิบุญมาก
-
เพื่อออออ?
คุณโตโต้นี่โรคจิตแท้นา อะไรกันอยู่ๆก็ว่าน้องภูมิ
-
ภูมิเจอศึกรอบด้านแล้วสิ
แต่ละคนร้ายทั้งนั้น!!!!
-
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ กลัวว่าจะไม่มีคนชอบอ่านแนวนี้
สำหรับเพื่อนๆ ที่อยากอ่านเรื่องที่ผมเคยเขียน เอาลิงค์มาให้แล้วนะครับ
ให้รักนำทางใจ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13937.0
หวานใจนายหน้าเอ๋อ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15313.0
ลองเข้าไปดูนะคร้าบ
อิอิ
-
ชอบครับ
ตามอ่านต่อไป ^^
-
แล้วในเรื่องนี้ จะมีคนดีๆๆบ้างไหมเนี่ย
-
ไม่คิดว่า.........
โตโต้จะมีนิสัยเยี่ยงเน้!!!!!!!!!! :angry2:
แย่กว่าแทนทวีอีกมั๊ยนั่น
ภูมิสู้ตายยยยยยยยยย
อย่ายอมแพ้นะ!! :fire:
ปล.หนทางที่จะรักกันได้นั้น...ช่างริบหรี่หาไม่เจอเลยทีเดียว ๕๕๕๕๕๕๕๕
-
eiky วันนี้ไม่ทำงานเหรอคะ มาทำหน้าที่ต่อได้แล้วค่ะ
-
ขอโทษทุกคนนะคร้าบที่วันนี้มาช้า พอดีไปตัดผมมาหลังเลิกงาน นั่งหลับ พอตื่นมา อยากจะฆ่าช่างตัดผม แงๆๆ หั่นไปแก้มา สั้นจู๋เลยอ่า หน้าไม่รับแล้วผมสั้นๆ อ่า อาย ที่ซู๊ดดดดด
ฉากเจ็ด
พอภูมิบุญกวาดใบไม้หลังบ้านเสร็จก็ไปซักผ้าทำความสะอาดห้องของตน จนเที่ยงจึงช่วยอ้อยและจันทร์ทำกับข้าว
"วันนี้เห็นคุณโตโต้บอกจะพาแฟนมาแนะนำให้คุณท่านรู้จัก เนี่ยเตรียมอาหารหลายอย่างเลยนะภูมิ"
อ้อยเปรยขึ้น ภูมิบุญไม่ได้ใส่ใจคนพรรณนี้มีแฟนกับเขาด้วยเหรอ ภูมิบุญคิดในใจคงเป็นคนที่โชคร้ายมากที่สุดคนหนึ่ง
"เห็นบอกสวยมาก ไปเรียนที่เมกาด้วยกัน ต๊าย พี่ล่ะตื่นเต้นอยากเจอว่าที่นายหญิงคนใหม่จังเลย"
อ้อยออกอาการ แล้วจับนั่นจับนี่ไปตามเรื่อง
"เกินไปอ้อย แฟนคุณโตโต้ก็ต้องสวยเป็นเรื่องธรรมดา แต่จะได้ขึ้นแท่นเป็นนายหญิงคนใหม่ไหมนั่นต้องถามคุณท่าน ดูคุณโตโต้ซิ โตขึ้นยิ่งหล่อ สาวๆคงตอมกันตรึม"
จันทร์เองก็คล้อยตาม ส่งรับกันจนภูมิบุญขอตัวออกมาล้างผักข้างนอกครัว พอยกอาหารไปตั้งโต๊ะ ภูมิบุญก็สูดหายใจเข้าเต็มปอดเพราะคนที่ยืนรออยู่ที่โต๊ะคือโตโต้
"ทำไรกินครับพี่อ้อย หอมเชียว"
ปากพูดกับอ้อยแต่สายตามองปราดมาที่ภูมิบุญ สายตาที่เหยียดหยามและเกลียดชังยิ่งนัก
"หลายอย่างเลยค่ะคุณโต้ มีต้มโคล้งปลากรอบของโปรดของคุณโต้ด้วยนะคะ แล้วก็มีไก่ทอดห่อใบยอ ยำสามสหาย"
อ้อยเล่าเป็นฉากๆ แล้วยกของจากมือของภูมิบุญลงบนโต๊ะ
"วาน พี่อ้อยไปตามคุณแม่ด้วยนะครับ แวนจวนถึงแล้ว"
โตโต้บอกอ้อยแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาแฟนสาว ภูมิบุญกลับออกไปอยู่ก้นครัวกินของที่ตักไปไม่หมดก่อนเพราะเริ่มหิว
"ภูมิๆ คุณท่านให้มาตามจ๊ะ"
เสียงอ้อยร้องเรียก ภูมิบุญกินข้าวอิ่มพอดีจึงลุกไปล้างไม้ล้างมือ
"ครับ มีอะไรเหรอครับพี่อ้อย"
"ก็คุณท่านอยากจะแนะนำให้รู้จักกับคุณแวนจ๊ะ สวยเปรี๊ยวมากเลยนะภูมิ เหมาะสมกันที่สุด คุณโตโต้นี่ก็ช่างเลือกเนอะ"
อ้อยทำตาหวานเยิ้ม คงภูมิใจที่เห็นแฟนสาวของโตโต้สวยบาดใจ ภูมิบุญเดินไปยังตึกใหญ่ทันที
"อ้าว ภูมิ แอบไปกินข้าวก่อนป้าล่ะสินะ มาๆ มาทำความรู้จักกับพี่เขา นี่ตาภูมิจ๊ะ เป็นลูกของจันทร์"
ภูมิบุญเดินเข้าไปใกล้แล้วยกมือขึ้นไหว้ หญิงสาวตรงหน้าสวยสะพรั่ง แต่งหน้าทาตาตามสมัยนิยม ผมก็ดัดพอเป็นลอนสวย
"สวัสดี จ๊ะ"
เธอพูดตอบแล้วพยักหน้าให้ภูมิบุญยิ้มน้อยจนเกือบจะไม่เรียกว่ายิ้ม พอเสร็จก็หันหน้าไปหาโตโต้ทันที
"Is that he a shit boy you told me? i don't think he can fight with you honey, he look like a fools."
สำเนียงอเมริกันดังออกมาน้ำเสียงปกติไม่ได้เกรงกลัวว่าใครจะฟังภาษานี้ออก ไม่ออก โตโต้หน้าเสียไปพักหนึ่งแต่ก็พยักหน้าไม่พูดอะไร
"แหม สำเนียงดีมากเลยนะจ๊ะหนู ป้าฟังไม่ทัน ว่าอะไรกันนะจ๊ะ"
คุณอภิสราเงี่ยหูฟังแต่ด้วยความที่ แวน หรือวริศรา สาวหัวสูงจบนอกมาพร้อมกับโตโต้พูดใส่สำเนียงแบบเจ้าของภาษา คุณอภิสราจึงฟังไม่ทัน
"อ้อ ไม่มีอะไรค่ะคุณป้า แวนชมน้องเขาว่าน่ารักดีนะคะน้องภูมิน่ะ"
พูดแล้วก็ยิ้มให้ แต่ภูมิบุญกลับเม้มปาก เพราะตอนที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมห้าเคยไปเข้าแคมป์ภาษาอังกฤษอยู่หลายอาทิตย์ แม้จะพูดเร็วแต่เขาพอรู้ว่าผู้หญิงคนที่เพิ่งจะกรีดยิ้มให้ไม่ได้ชมเขาแต่ อย่างใด ภูมิบุญยิ้มยกริมฝีปากขึ้นปากเริ่มสั่น กลิ่นของความไม่เป็นมิตรแรงพอกับชายที่นั่งข้างๆสาวเจ้า
"คุณท่านครับ ภูมิขอตัวไปช่วยพี่อ้อยในครัวก่อนนะครับ"
"จะไปไหนล่ะภูมิ นั่งกินข้าวด้วยกันก่อนดิ"
โตโต้สวนขึ้นทันที น้ำเสียงเขาดูปกติ จะว่าไปแล้วเหมือนพี่ชายที่ห่วงใยน้องชาย คุณอภิสรายิ้มพอใจที่ลุกชายของตนยอมรับภูมิบุญ
"เอ่อ ผมทานแล้วครับ"
"อ้าว เหรอ งั้นอยู่แถวนี้ได้ไหมครับ เผื่อพี่อยากได้อะไร เกรงใจพี่อ้อยกับแม่จันทร์"
เสียงนิ่งสายตามองหน้าภูิมบุญ มันเป็นสายตาที่ว่างเปล่าไม่มีพิษภัยอันใด แต่ในมือเหมือนเขากำลังกำดาบที่แหลมคมพร้อมจะพุ่งออกมาใส่ตัวภูมิบุญได้ทุก เวลา
"อืม ดีเหมือนกัน ภูมิไปนั่งดูทีวีตรงโน้นก่อนก็ได้จ๊ะ"
คุณอภิสราบอกแล้วยิ้มให้ภูมิบุญ จะบอกปัดปฏิเสธไปยังไงได้ในเมื่อคนที่เขาเคารพอยู่คนเดียวในที่นี้เป็นคน สั่ง ภูมิบุญก้มหน้าเดินผ่านไป แวนกับโตโต้คุยกันกระหนุงกระหนิงเป็นภาษาอังกฤษทุกคำ จนคุณอภิสราเองเริ่มอึดอัด
"แหม คุยกันเป็นภาษาฝรั่งหมดแล้วป้าจะเข้าใจไหมจ๊ะ สงสารคนแก่หน่อย"
คุณอภิสราเหน็บ
"อุ๊ย ขอโทษค่ะคุณป้า แวนคุยเรื่อยเปื่อยกับโต้น่ะค่ะ ไม่มีอะไรนะคะ เห็นโต้บอกว่าคุณป้าให้น้องอะไรนะคะ อ้อน้องภูมิช่วยดูเรื่องการตกแต่งเหรอคะ"
แวนถามความอยากรู้อยากเห็น ฉายออกมาเด่นชัดทางแววตา
"อ้อ จ๊ะ ทำไมเหรอจ๊ะหนู"
คุณอภิสรา มองหน้าแวนอย่างไม่เข้าใจ
"อ้อ เปล่าหรอกค่ะ น้องเขาไม่ได้เรียนมาทางนี้ไม่ใช่เหรอคะ มันจะดีเหรอคะคุณป้า"
แสดงความคิดเห็นไปแล้ว คุณอภิสราถอนหายใจสายตามองปราดไปยังโตโต้
"ดีจ๊ะ ป้าบอกดีก็ต้องดี บริษัทของป้านี่จ๊ะ เนี่ยพอภูมิจบป้าก็จะให้ทำงานกับป้าเลยไม่ต้องไปหาการหางานให้ลำบาก ให้มาช่วยพ่อโต้เขา"
เสียงเข้มหนักแน่นในต้นประโยคแต่ก็ผ่อนอ่อนลงในตอนท้าย แต่สายตาไม่ยอมปล่อยจากใบหน้าบุตรชาย สายตาที่ตำหนิติเตียนอยู่โดยนัย พอทานข้าวไปได้สักพัก
"วันนี้จันทร์รสมือตกนะเนี่ย ไม่เอาดีกว่าไปกินของว่างในครัวดีกว่า ตามสบายนะจ๊ะหนู"
พูดจบแล้วลุกจากโต๊ะทันที
"เอ่อ คุณแม่ครับ ไม่ถูกปากเหรอครับ ผมเห็นกินไปสองสามคำเอง"
โตโต้ถาม แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าแวนไม่เป็นที่พึงตาของมารดาแล้วก็ตาม
"อืม แม่ว่าวันนี้รสชาติมันแปลกๆ ไม่ได้แล้วต้องเข้าไปว่าจันทร์หน่อยแล้ว ทำอาหารแบบนี้เสียหน้าแขกหมด ว่าแต่หนูทานได้ไหมจ๊ะ"
หันไปยิ้มให้แวน ในแววตาไม่มีอะไรแล้ว
"ได้ค่ะ อร่อยออกนะคะคุณป้า อยู่ที่โน่นจะหารสชาติไทยๆแบบนี้กินยากมาก"
"งั้นก็เชิญตามสบายเลยนะจ๊ะ ป้าแก่แล้วอาหารผิดรสไปหน่อยป้าไม่กินหรอก มันเสียดท้อง"
คุณอภิสราเดินออกจากห้องโถงไปแล้ว โตโต้วางช้อมส้อมลงจานเสียงดัง จนกระเด็นตกไปที่พื้น ภูมิบุญหันไปมองตามเสียง
"เอาอันใหม่ให้หน่อย ภูมิ"
เสียงกลับมาเป็นเหมือนเมื่อคืน ดุห้วน
"เคร้ง ว้าย"
ช่างเป็นเนื้อคู่กันเสียจริง พอฝ่ายชายทำตก ฝ่ายหญิงก็ทำบ้าง ภูมิบุญสูดลมหายใจ เอาแล้วจะทำอะไรกันอีก ภูมิบุญเดินเข้าไปเก็บแต่ยืนมองอยู่ก่อนยังไม่ก้ม เพราะกลัวจะเป็นเหมือนในละครที่เคยดูมา
"รีบเก็บสิ มึงยืนมองห่าอะไร"
ตัวตนของโตโต้เผยออกมา ฝ่ายหญิงเหมือนคุ้นเคยดียิ้มเยาะออกมาทางมุมปาก ท้าวคางกับโต๊ะเหมือนอยากจะรู้ว่าที่โตโต้เล่าให้ฟังว่าเด็กบ้านนอกคนนี้จะ มีพิษสงอะไร ภูมิบุญเดินผ่านไป ทำเป็นไม่สนใจ
"ไอ้ภูมิ กุบอกมึงไม่ได้ยินเหรอ"
เสียงตวาดแม้ไม่ดังเต้มเสียงแต่ถ้าคนไม่เคยได้ยินคงตกใจกลัวกันเป็นแถบ ภูมิบุญเดินออกไปนอกห้องโถงกลับมาพร้อมไม้ถูพื้นกับที่ตักผง เดินตรงเข้าไปหาทั้งคู่ ภูมิบุญเอาไม้ถูพื้นกวาดช้อนส้อมที่หล่นอยู่ให้ออกมาจากใต้โต๊ะ โตโต้กัดฟันอยู่
"เสียอารมณ์ว่ะ ไปเถอะแวน เหม็นหน้ามันเดี๋ยวได้เตะมันก่อนจะกินข้าวอิ่ม"
โตโต้ลุกขึ้จากเก้าอี้ทันที
"อ้าวไปไหนคะโต้ แวนยังกินไม่เสร็จเลย"
"ออกไป กินข้างนอก"
"แหม กินที่นี่ล่ะค่ะ มีคนคอยบริการดีออก"
เธอยิ้มแสยะอย่างน่ากลัว สายตาจ้องอยู่ที่ภูมิบุญ
"น้องเป็นเกย์หรือเปล่าคะ รูปร่างดูสะอาดสะอ้านไม่เหมือนวัยรุ่นผู้ชายทั่วไป"
แวนยิงคำถามแล้วยิ้มที่มุมปาก โตโต้นึกสนุกนั่งลงที่เดิมอยากรู้เหมือนกัน แต่ภูมิบุญทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยิน
"ว่าไงคะน้อง"
แวนยังต้องการคำตอบ เพื่อความสะใจส่วนบุคคลเท่านั้น แต่ทีท่าของภูมิบุญไม่ได้แยแสเลยแม้แต่น้อย
"นี่ฉันถามเธออยู่นะ ไม่มีมารยาท"
แวนแว๊ดเสียงขึ้น ถลึงตาใส่
"ผมจำเป็นต้องตอบ ด้วยเหรอครับ"
ภูมิบุญย้อนแล้วเอาไม้ถูพื้นถูใต้โต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ
"ต๊าย ปากดีนะคะ เวลาถามต้องตอบสิคะ มารยาทไม่ดีแบบนี้เข้ามาอยู่ในบ้านโต้ได้ยังไงกันคะ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น เสียชื่อนะคะโต้"
แวนทำท่ารังเกียจเบะปากใส่
"มารยาทมีครับ แต่ผมคิดว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว แล้วถ้าผมถามพี่คืนว่าไปเรียนต่อนี่ไปอยู่กับคุณโตโต้เหรอครับ พ่อแม่ไม่ว่าอะไรเหรอ"
"ว๊าย โต้"
แวนเหมือนโดนตบหน้า หันหน้าไปหาที่พึ่งทันที โตโต้ลุกขึ้นขยำคอเสื้อภูมิบุญจนตัวปลิว
"มึง อยากตายเหรอไอ้ภูมิ ปากดีกินไปแล้วนะ"
เสียงของโตโต้เริ่มดัง
"ขอโทษแวนเดี๋ยวนี้"
"ปล่อยผมก่อนสิ"
ภูมิบุญพูดไม่เป็นคำเพราะ โดนหิ้วคอเสื้ออยู่
"อย่าค่ะโต้เดี๋ยวมันเป็นเรื่อง ไม่ดีค่ะ"
แวนได้สติเข้าไปเตือนแฟนหนุ่ม โตโต้ปล่อยมือจากคอเสื้อภูมิบุญลง หน้าภูมิบุญแดงก่ำ พอหลุดมาได้ก็ก้มหน้าลงหายใจแรงๆเข้าปอด
"ขอโทษ เดี๋ยวนี้ ไอ้ภูมิ"
เสียงตวาดยังดังอยู่แต่มันดังออกมาจากในลำคอ เพราะกลัวว่าเสียงจะเล็ดลอดออกไปนอกบ้านเหมือนกัน
"อืมม ขอโทษเรื่องอะไรครับ ผมถามแค่นี้พี่ก็โกรธ แล้วที่พี่ถามผมล่ะ จะขอโทษผมไหม เพราะผมเองก็ไม่พอใจ"
"ต๊าย ร้ายกาจ โต้คะแวนไม่ยอมนะคะ" แฟนสาวกระตุกแขนแย้วแสยะยิ้มใส่ภูมิบุญ
"ปากเสีย มึงนั่นล่ะขอโทษ" ปรี่ทำท่าจะเข้าไปกระชากภูมิบุญอีกรอบ
"อย่านะคุณโตโต้ ทำไม เวลาว่าคนอื่นทำไมไม่คิดว่าเขาก็ไม่พอใจเป็นเหมือนกัน ผมจะเป็นอะไรมันเรื่องอะไรของคุณ ผมถือว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว เช่นกันเรื่องของคุณมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ แม้ว่าคุณจะไปเรียนต่างประเทศแต่ไปอยู่กับผู้ชาย"
ภูมิบุญยกไม้ถูพื้นขึ้นชี้หน้าโตโต้ที่ชะงัก อยู่ไม่กล้าถลาเข้าหา
"กรี๊ดดด"
เสียงของแวนแหลมดังขึ้น โตโต้เอามืออุดปากแฟนสาวตัวเองไว้ทันที ภูมิบุญเดินออกไปจากห้องโถงแล้ว ทั้งแวนและโตโต้ยืนกอดกุมกันอยู่ใบหน้าโกรธแค้นใจยิ่งนักไม่เคยมีใครลูบคม เขาได้ขนาดนี้ อีกอย่างคนที่ยืนชี้หน้าด่าว่าจี้ใจดำอยู่มันแค่เด็กปีหนึ่ง อายุสิบแปดเพิ่งผ่านรั้วมัธยมปลายมาไม่นาน
ภูมิบุญเดินกลับเข้าไปใน ครัวเห็นคุณอภิสรากำลังคุยกันอย่างออกรสกับจันทร์และอ้อย
"อ้าวภูมิ พี่เขากินเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ"
คุณอภิสราหันมาเจอพอดีจึงร้องขึ้นถาม
"เอ่อ ครับ เห็นบอกว่าจะออกไปทานข้างนอกกัน"
ภูมิบุญก้มหน้าไม่กล้าสู้สาย ตาของคุณอภิสรา
"อืม ไปเถอะ ว่าแต่ภูมิวันนี้ไปซื้อของกับป้าไหม ตอนเย็นๆ"
คุณอภิสราชวน ภูมิบุญยืนนิ่งมองหน้ามารดาของตน จันทร์พยักหน้า
"ครับ ได้ครับ"
"ดีจ๊ะ สักสี่โมงก็ออกกัน ป้าอยากไปกินข้าวนอกบ้านเต็มที รอตาโต้กลับมา พอดีล่ะไปด้วยกัน"
"เอ่อ ผม"
"ว่าไงจ๊ะภูมิ เดี๋ยวป้าพาไปซื้อของใหม่ วันก่อนเห็นเด็กที่ทำงานบอกว่าเอ็มโพเรียมลดราคาไปดูซะหน่อย"
ภูมิบุญอยากจะปฏิเสธไปแต่ก็ไม่กล้าได้แต่ก้มหน้าแล้วขอตัวเดินเข้าห้องไป ภูมิบุญหยิบรุปยายที่เสียไปแล้วขึ้นมาดู ผ้าขาวห่อเถ้าธุลีอัฐิสีเริ่มหม่นหมอง
"ยาย จ๋า ทำไมภูมิต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย ยาย ภูมิคิดถึงยายเหลือเกิน"
ภูมิบุญกลืนน้ำตาที่กำลังจะปริ่มออกมาลงคอไป แล้วเชิดคอขึ้นสูดหายใจเข้าปอด
"จะ ยอมง่ายๆเหรอภูมิ คนพวกนี้เห็นเราเป็นอะไร ทำให้เขารู้ว่าคนบ้านนอกก็ไม่ได้โง่จนปัญญาอย่างที่เขาคิด"
ภูมิบุญบอกกับตัวเอง แล้วเอาหนังสือมาเปิดอ่านพยายามอ่านให้ซึมเข้าไปในสมองแต่เหมือนยิ่งอ่าน ยิ่งหงุดหงิด จึงลุกขึ้นนั่งจ้องมองบานเกร็ดมองอยู่อย่างนั้นพยายามรวบรวมสมาธิ สักพักก็กลับมาอ่านหนังสือต่อ
"ภูมิๆ ไปอาบน้ำสิลูกเดี๋ยวจะได้ออกไปกับคุณท่าน"
เสียงจันทร์เรียกอยู่ ข้างๆเตียง ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ แล้วพยักหน้าเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ พอเสร็จก็ออกไปรอคุณท่านที่ตึกใหญ่
"เสร็จ แล้วเหรอจ๊ะภูมิ มาๆมาคุยกับป้าหน่อย"
คุณอภิสรากวักมือเรียกให้ภูมิ บุญเข้าไปหา
"เดี๋ยวรอพี่เขาแป๊บนึงนะจ๊ะ ป้าโทรตามแล้ว"
คุณอภิสราบอกแล้วยิ้มให้ภูมิบุญ
"เราไม่เป็นกันเองล่ะครับคุณท่าน คุณโตโต้คงมีธุระ"
ภูมิบุญพยายามเสนอให้เลี่ยงการไปไหนมาไหนกับโตโต้
"ไม่ได้หรอกจ๊ะ ป้าตามใจมาเยอะแล้ว เพิ่งรู้ว่าปล่อยไปอยู่ไกลตัวจะเป็นคนแบบนี้ ป้าไม่ปล่อยแล้ว ดูซิ เอาเถอะ ป้ายังไม่อยากจะพูด"
คุณอภิสราเปลี่ยนใจไม่พูดต่อ
"แต่งตัวแบบนี้ภูมิดูน่ารักนะป้าว่า ดูสิรู้จักแต่งตัวด้วย"
คุณอภิสราชมการแต่งตัวของภูมิบุญ ทั้งที่ใส่เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีกรมท่าเข้มพับแขนขึ้นครึ่งท่อนกับสวมกางเกง ยีนส์สีซีดๆตัวโปรด ความจริงไม่เห็นจะรู้จักแต่งตัวตรงไหนภูมิบุญค้านในใจเพราะมันเป็นการแต่ง ตัวแบบธรรมดาไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ ภูมิบุญคุยอยู่กับคุณอภิสราเรื่อยเปื่อย แต่เป็นการคุยที่ออกรสชาติ ต่างฝ่ายต่างหัวเราะชอบใจในสิ่งที่อีกฝ่ายโต้ตอบ สักพักโตโต้ก็ขับรถมาจอดหน้าตึก
"มาล่ะ ป่ะภูมิ"
คุณอภิสรา ลุกขึ้นจูงมือภูมิเดินออกไป โตโต้ยังนั่งอยู่ในรถสีหน้ามองลอดกระจกเข้าไปก็บอกให้รู้ว่าไม่พอใจเป็น อย่างยิ่งที่ถูกตามตัวให้กลับบ้านก่อนเวลาที่ตัวเองต้องการ
"ไปนั่งหน้ากับพี่เขา ภูมิ"
คุณอภิสราบอกแล้วตัวเองก็เข้าไปนั่งเบาะหลัง ภูมิบุญยืนคิดอยู่ก่อนจะเปิดประตูก้าวขึ้นไปบนรถ
"แม่จะไปไหนครับ ผมอยู่กับเพื่อนนะ"
"อย่าบ่น ตั้งแต่โต้กลับมาแม่ก็อยากมีเวลาอยู่กับลูกบ้าง ทำไมเพื่อนเจอกันที่โน่นยังไม่พอใจอีกเหรอ"
คุณอภิสราก็ไม่ยอมง่ายๆ จ้องลุกชายจากเบาะหลังเขม็ง
"แล้วทำไมเราไม่ไปสองคนล่ะครับแม่ ในเมื่อแม่อยากมีเวลาอยู่กับผม"
"โต้ เราโตแล้วนะ นี่น้องนะ แม่ให้น้องเขาไปด้วย ภูมิก็เป็นคนในบ้าน ทำไม โต้ไม่อยากไปเหรอ งั้น ภูมิเราไปกันเองดีกว่า ไปเรียกลุงหมายให้ป้าหน่อยจ๊ะ"
เสียงเรียบ นิ่งแต่เด็ดขาดเสียเหลือเกิน คุณอภิสราทำท่าเปิดประตุลงจากรถแล้ว ภูมิบุญรู้สึกร้อนๆหนาวๆ เหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุให้แม่ลุกเขามีปากเสียงกัน
"โธ่ แม่ครับ ผมไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ผมขอโทษครับแม่"
โตโต้ทำเสียงอ่อนลงหันมาหามารดา
"งั้นก็ไปสิ อย่าพูดแบบนี้กับแม่อีก ทุกสิ่งที่แม่ทำแม่คิดแล้ว ถ้าเราไม่พอใจบอกแม่ได้แม่ไม่ว่า เพราะแม่ก็จะทำตามแบบของแม่เหมือนกัน"
ภูมิบุญก้มหน้านิ่งมือเท้าเริ่มเย็น ไม่คิดว่าคุณอภิสราจะมีอำนาจเด็ดขาดถึงเพียงนี้ แต่ก็คงไม่แปลกเพราะถ้าไม่เด็ดขาดก็คงปกครองคนในบริษัทไม่ได้หรือแม้แต่ บริวารในบ้านเองก็ตาม
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
คนพูดไม่เก่งไม่ใช่หมายความว่าเขาพูดไม่เป็น
คนไม่แสดงออกในเรื่องความรักใช่ว่าเขาไม่ได้รัก จริงไหมครับ?
เขียนโดย eiky
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอามันซะมั่งน้องภูมิปากดีนักทั้งตัวผู้ตัวเมีย ถือว่าเป็นลูกเจ้าของบ้านอย่าไปยอมมัน :beat: :z6:
-
แม่งหน้าเตะทั้งชะนี กับอีโต้มากๆ (ขอโทษค่ะที่หยาบคาย)
รับไม่ได้จริงๆ ผีเน่ากับโรงผุ ขออย่างหนึ่งไม่เอา
โรงผุเป็นพระเอกนะค่ะ ไม่เหมาะอย่างแรง
รับไม่ได้
อินเกินไปซะแหละ น่าจับมาดัดสันดานหน่อยนะค่ะ
น้องภูมิสู้ๆนะลูก อย่าไปยอมออีผีเน่า สองตัวนะ
:กอด1:
-
ภูมิสู้ ๆ เกลียดพวกนี้มันจริง ๆ เป็นเกย์แล้วทำไมฟะ :angry2: รมณ์เสียจริง ๆ ชริ ๆ
-
คู่นี้เขาสมกันดีนะ....นรกส่งมาคู่กันแน่ ๆ ว่าม๊ะ....
คนพูดไม่เก่งไม่ใช่หมายความว่าเขาพูดไม่เป็น
คนไม่แสดงออกในเรื่องความรักใช่ว่าเขาไม่ได้รัก จริงไหมครับ?
จริงจ๊ะ....ว่าแต่ใครล่ะ....น้องภูมิ รึน้อง eiky
:L1: :pig4: น้อง eiky
กด + ให้กำลังใจน้องภูมิ
-
พูดเก่ง รักเป็น ถ้าไม่บอกเค้าจะรู้เหรอคะ บอกเขาไปเถอะคะ ผลจะเป็นไงค่อยว่ากัน
-
ป้าคร้าบ กะพี่ กานดา ผมนี่ล่ะ อิอิ เฮ้อ ไม่ได้แอบรักใครนะ มันแวบคิดขึ้นมา อาร์ทตอนพระอาทิตย์จะตกดิน อิอิ
ติสต์แตกตอนค่ำประจำคร้าบบบ
รักน้า
:กอด1:
-
สามัญสำนึก ส่วนลึก มันบอกว่าเหงา 555
-
อ่านแล้วอยากเข้าไปในเรื่อง ตบปากอีโตโต้ซักทีสองที :m16:
หมั่นไส้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แวนจ๊ะเธอแหลได้ใจเลย :fire:
ภูมิสู้ๆ :mc4: eiky สู้ๆ o13
-
ชื่อ Van ซะด้วย ไม่รักนวลสงวนตัวแบบนี้ ถ้าจะผ่านคนขับมาหลายร้อยพอดูนะคับ ดูเชี่ยวกร้านโลกดีจริง พ่อแม่ท่าจะภูมิใจที่ลูกสาวชอบสะสมแต้มแลก Condom 555
-
จะแปลงร่างเป็นไอ้มดแดง กระโดดถีบ ไอ้คุณโตโต้
โรคจิตป่าวนี่ ขี้อิจฉาเนาะคนเรา
-
สึกนอกยังไม่หาย :z3: สึกในยังตามเข้ามา
:เฮ้อ: เอาให้ตายกันไปข้างเลยดีไหม :z3:
โตโต้นิ ขี้อิฉา เนอะ :m16: แต่เอาเถอะ
อิฉาเขาเข้าไป แกล้งเขาเข้าไป แล้วถ้าไปชอบภูมิเข้า :m14:
จะให้ภูมิแก้แค้นให้หนักๆ ร้ายกับเขาจังเลยนะ ตาโตโต้ o18
อีชะนีแวน ร้ายไปเถอะ ระวังตาโตโต้ทิ้งจะหัวเราะให้ :laugh:
เอาเถอะนะ ภูมิคนดีผีค้ม คนใจร้ายมักแพ้ภัยตัวเอง :กอด1:
มาต่ออีกเยอะๆนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย และชอบ :impress2:
ที่ภูมิใช้คำพูดด่าแบบผู้ดี แบบนี้เจ็บลึก เจ็บนาน o13
-
เบื่ออิคุณโตโต้ โตแต่ตัว :m20:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
บอกได้อย่างเดียวว่า
o13
อ่านแล้วสะใจดีเหอะๆๆๆ
ชอบภูมิตอกได้ใจมากกกกกก
-
เลิศมากจ้าน้องภูมิ ร้ายอย่างนั้น โต้กลับไปเลย :laugh:
คิดว่า ถ้าวันไหน เช้าเจอคุณอีโต้ บ่ายเจอแกงค์เพื่อนหนุ่มแทนข้างบ้าน เหอๆๆๆ สยองโพดๆ
-
โตโต้ร้ายเหลือเกิน สงสารน้องภูมิบ้าง :m15:
เดียวจะให้ด่า ชะ ให้เข็ด ถ้าร้ายมากๆๆ o18
มาต่ออีกนะค่ะ กำลังสนุกเลย ขอหลายๆตอนได้ไหมคะ :impress2:
ไม่สบายดีขึ้นหรือยัง หายไวไวนะค่ะ :3123:
-
ถสรุป
โตโต้นี่ พระเอกรึเปล่าครับ
เกลียดจัง
55+
-
*สรุป
-
สงสารภูมิอ่ะศัตรูรอบด้านเลย
อะไรจะร้ายขนาดนั้นพี่โต้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
+1ให้ค๊า
-
เป็นการไม่ให้เกียรติคู่สนทนาอย่างมากที่เอาเรื่องภาษามาข่ม
พูดในภาษาที่คู่สนทนาคนอื่นๆฟังไม่รู้เรื่อง
เป็นอะไรที่แย่นะ ไม่ให้เกียรติกระทั่งแม่และผู้ใหญ่คนอื่นๆ
การศึกษาไม่ช่วยอะไร เป็นประโยคที่ใช้ได้บ่อยๆ จริงๆเลยล่ะ
น่าสงสารภูมิจริง เกิดมาอาภัพไม่พอ ยังต้องมาเจอแต่คนจำพวกนี้
คนแข็งนอกอ่อนในแบบนี้จะทนได้อีกซักเท่าไหร่
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจว่ะ การศึกษาไม่ช่วยอะไรจริงๆ สันดานน่ะนะ........
-
:L2: :L2:
-
ตอบเมนต์คร้าบ ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจครับ
wisa * :L2: :L2:
roseen * โทษนะครับ ชื่อแปลว่ากุหลาบป่ะ อิอิ อันนี้แค่เริ่มต้นนะครับ ยังมีอีกเยอะ
€H_bO[51] * ศึกนี้อีกนานครับ ไม่อยากบอก มีเซอร์ไพรซ์ ติดตามด้วยน้า
dukdikdukdik * เอ๋ เชียร์เหมือน น้องญี่ปุ่นเลย น้า อิอิ
kanda53 * ขอบคุณคร้าบ พี่กานดา ตอบไปแล้วน้า
PEENAT1972 * เจ็บปวด อิอิ คมบาดลึกมากครับป้า
ZaZa * ขอบคุณคร้าบ เดี๋ยวมีเฮนะคร้าบ อีกสักตอนสองตอน
Laxxeez * อ่า แรงงงง แต่แปลกเนอะคนชื่อนี้เป็นยังไงไม่รู้ จากความรู้สึกส่วนตัว อิอิ
som * ที่บ้านโตโต้เกรงใจแม่เพราะรักแม่มาก แต่อยู่นอกสายตาก็เอาการอยู่ อิอิ
akiso * ขอบคุณคร้าบที่ชอบเรื่องนี้ เดี๋ยวพยายามปั่นให้เต็มที่ ตอนนี้เขียนอยู่สองเรื่อง เขียนสดๆเลยไมมีสต็อก อาจจะช้าหน่อยน้า
win200 * มีแกล้งๆ งานนี้เล่นกันต่อหน้าและลับหลัง
kogomon * ยอนดีต้อนรับคร้าบ ขอบคุณมาก :L2:
bigbeeboom * คิดว่าในไม่ช้านี้น้า เดี๋ยวมีปรี๊ดปรอทแตก
akiso * ขอบคุณค้าบ มาเมนต์สองอันเลย ลงเยอะๆม่ายไหวน้า ไรท์เตอร์จะตายก่อน เหอๆๆ ช่วงนี้เป็นภูมิแพ้ อิอิ แพ้เด็กปทุมคงคาเจอทุกวัน ใจจะขาด เหอๆๆ
yeanskung * พระเอกยังไม่ลงเอยครับ งานนี้ภูมิบุญยังไม่ลงหลักปักใจกับใคร ต้องติดตามน้า
fannan * ศัตรูคือยากำลัง ไม่หวั่นแม้วันมามาก เอยังไงๆ อยู่เนะ
vvivy * ขอบคุณคร้าบ
Vesi * คนพวกนี้เยอะน้า ผมเจอบ่อยๆ ทำงานสายนี้ยิ่งเจอเยอะ เขาคงคิดว่าการที่ได้ไปเรียนเมืองนอก ใบประกาศนียบัตรของเขาทำด้วยทองมั้ง อิอิ
เกริด้า(๐-*-๐)v * ผมว่าการศึกษามันทำให้คนมีความรู้ในสิ่งที่อยากรู้ แต่เรื่องมารยาท ต้องซึมซับเองรึเปล่าครับ อิอิ
DE SaiKuNee * :3123: :3123: เชียร์น้องภูมิ อย่าลืมน้องญี่ปุ่นของเค้าน้า
-
เอาใจช่วยน้องภูมินะ
เป็นกำลังให้ไรซ์เตอร์ด้วยคับ
แต่บทของภูมิกับปุ่นเนี่ย คนละอารมณ์จริงๆๆเลย
-
จัดไปสักหมัด ตรงมุมปากซ้าย เลยน้องภูมิ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เลิศคร๊า....น้องภูมิ o13
ถูกใจเจร๊จริง
เอาให้นายโตโต้ตกประป๋องไปเลยนะลูก
-
ไม่เข้าใจว่าพวกคนรวยแบบนี้เป็นอะไรมากมั้ย?
เอาใจช่วยภูมิให้สู้กับพวกนี้ชนะๆ
-
มาแล้วคร้าบ น้องภูมิ อิอิ
ฉากแปด
จากัวร์สีดำ มันเป็นเงาระยับจอดนิ่งสนิทที่ลานจอดรถชั้นสี่ของห้างเอ็มโพเรียม คนขับนิ่งเงียบมาตลอดทั้งทางหลังจากที่โดนมารดาตำหนิเอา แต่เสียงคุยกันระหว่างคุณอภิสรากับภูมิบุญดังขึ้นตลอดเวลา คุณอภิสราเองเป็นคนชวนคุยถามนั่นถามนี่ ชี้นั่นชี้นี่ให้ภูมิบุญดู คนขับรถได้แต่กัดฟันเพราะหมั่นไส้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
"ไปภูมิ เราไปเดินซื้อของก่อนดีกว่า"
คุณอภิสราจับแขนภูมิบุญให้เดินตามไปยังแผนก เครื่องแต่งกายชาย
"คุณท่านจะซื้อของให้คุณโตโต้เหรอครับ" ภูมิบุญถาม
"ซื้อให้ ภูมินั่นล่ะ มาๆ ดู้ยี่ห้อนี้สิน่ารักจังเลย ป่ะแวะหน่อย"
"เอ่อ คุณท่านครับ"
"ไม่ต้องภูมิ อย่าขัดใจป้า ตัวนี้เป็นไงลายสวยเชียว เหมาะกับภูมินะป้าว่า"
คุณอภิสรา ปรามไม่ให้ภูมิอ้าปากจะปฏิเสธ ภูมิบุญก้มหน้าลำบากใจอีกรอบ
"ยี่ห้อนี้ มันถูกไปไหมครับแม่ ข้างล่างมีช็อปนะเท่าที่จำได้"
เสียงประชด ประชันดังมาจากข้างหลัง
"เออ จริงสินะ เดี๋ยวค่อยไปดู"
"คุณท่าน ครับ อย่าเลยครับ ผมไม่ได้อยากซื้อเสื้อผ้าใหม่ ของเดิมที่คุณท่านซื้อให้ก็พอแล้วครับ"
ภูมิบุญพูด ขึ้นเพราะรู้สึกตัวเหมือนกันเวลาโตโต้เหน็บแนม มันคันๆที่ปากอยากจะด่าตอบ
"จะพอเหรอ ครับน้องภูมิ เอาน่า แม่พี่ใจดี ซื้อไปเยอะๆเลย นี่ด้วยรองเท้ากระเป๋า"
"โต้"
คุณอภิสราทำ ตาเขียวใส่ลูกชาย
"อ้าวแม่ ก็ผมช่วยเลือกให้นี่ครับ ไหนภูมิไปลองให้พี่ดูหน่อยซิ แม่ผมพาน้องไปลองเสื้อนะครับ"
โตโต้หยิบ เอาเสื้อติดมือไปด้วยสามสี่ตัวแล้วลากแขนภูมิบุญเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อ พอปิดประตูก็เอามือดันผนังไว้คร่อมตัวภูมิบุญไว้
"เอาสิมึง อยากได้อะไรหอบเอาเลย โอกาสทองแล้วนี่"
หน้าของโต โต้จ่ออยู่ตรงหน้าผากของภูมิบุญ
"อะไรครับคุณโตโต้ ผมไม่ได้อยากจะได้นะ"
"โกหก กูดูมึงออก อยากได้มึงก็ไม่ต้องทำดัดจริต ขนเอาสิเอาให้พอ ให้หนำใจมึงเลย"
เขากัดฟัน พูดก้มหน้าลงมาใกล้ ภูมิบุญจ้องอยู่ที่คางของโตโต้ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
"ทำไม มึงถอนหายใจใส่กูทำไม"
โตโต้กระแทก บ่าของภูมิบุญใส่ผนัง รู้สึกโกรธที่อีกฝ่ายไม่มีปฏิกริยาตอบสนอง
"เบื่อ"
"มึงเบื่อ ใคร เดี๋ยวมึงโดน"
"ปล่อยได้ยังครับคุณโตโต้ จะลองเสื้อ เสียเวลา คุณทำให้ผมหมดเวลาในการหอบขนเอาของไปหลายนาทีแล้วนะ"
ภูมิบุญพูด หน้านิ่ง ทำสีหน้ารำคาญอย่างไม่มีปิดบัง
"มึง"
โตโต้กัก กรามจนปูดนูนขึ้นมา เขาเอากำปั้นทุบผนังดังปึงแม้เสียงไม่เบามากแต่ก็โกรธอยู่ไม่น้อย
"ออกไปได้ ไหมครับ ผมจะลองเสื้อ"
"ทำไม อายกูเหรอ หรือว่ามึงเป็นเกย์จริงๆ กูว่าแล้ว"
โตโต้ทำหน้าตาล้อเลียน ภูมิบุญถอดเสื้อออกทันที โตโต้เองก็ยืนมองไม่วางสายตา ภูมิบุญก็ไม่ได้อายเพราะไม่ได้รู้สึกอะไร
"ตัวมึง เนียนนี่หว่า กูว่าเป็นเกย์แหงๆ"
สายตาดูมีเลศนัยแต่มองแบบเหยียดๆ
"ครับ แล้วไงครับ"
"เฮ้ย มึงก็แอบมองกูสิวะ"
"เหรอครับ ถ้ามีคุณโตโต้เหลืออยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ผมขอช่วยตัวเองไปจนตายดีกว่า"
"มึง"
โตโต้ถลา เข้าหาจับบ่าของภูมิบุญบีบไว้แน่นจนแดง ถลึงตาใส่ง้างมือขึ้น
"เอาเลยครับ จะได้ให้คุณท่านรู้กันเสียทีว่าคุณโตโต้เกลียดผม"
"มึง อย่าคิดว่ามันจะจบง่ายๆนะ"
"ไม่คิดหรอกครับ เพราะคุณโตโต้ไม่ยอม ผมเองก็ไม่ยอม"
"มึง" ได้แต่กัดฟันพุดอะไรไม่ออกเพราะอีกฝ่ายลอยหน้าลอยตาพูดแล้วหยิบเสื้อตัวนั้น ตัวนี้มาใส่ ผิวของภูมิบุญไม่ขาวมากแต่เป็นสีน้ำผึ้งซีดๆแต่กลับแดงระเรื่ออยู่ สีเนียนเรียบเสมอกันทั้งตัว ใบหน้าที่ผุดผาดบวกกับความหยิ่งผยองชวนให้น่าพิศมัยไม่น้อย กว่าจะออกจากห้องลองเสื้อก็นานพอสมควร พอออกมาคุณอภิสราก็ปรี่เข้ามาหา
"เป็นไงจ๊ะ ภูมิพอดีไหม"
"มันคับไปหน่อยครับคุณท่าน แบบก็ไม่สวย ไม่เอาดีกว่าครับ"
"อ้าว ลองไซส์อื่นไหมล่ะจ๊ะ"
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับเกรงใจเขาเปล่าๆ ขอโทษด้วยนะครับพี่"
ภูมิบุญหัน ไปบอกพนักงานที่ตอนแรกยิ้มร่าดีใจที่จะได้ยอดเพิ่มหลายตัว แต่หน้ามุ่ยลงเพราะภูมิบุญบอกปัดไป
"อ้าวเหรองั้นเราไปดูยี่ห้ออื่นกัน โทษทีนะจ๊ะหนู"
คุรอภิสราบอกพนักงานอีกที พอเดินไปเรื่อยๆคุณอภิสราก็พาแวะนั่นแวะนี่ ภูมิบุญก็ใช้ไม้เดิมคือบอกไม่ชอบ แบบไม่สวย สีไม่ถูกใจ จนคุณอภิสราอ่อนใจ แต่ภูมิบุญไปสะดุดตากับรองเท้าคู่หนึ่งที่วางอยู่บนชั้น
"ชอบคู่นี้ เหรอจ๊ะภูมิ"
คุณอภิสราปรี่เข้ามาถามเมื่ออ่านสายตาของภูมิออก
"อ้อ เปล่าครับ"
"อะไรกันไม่ได้แล้วนะ จะบอกปัดไปเสียหมดแบบนี้ดูสิยังไม่ได้อะไรสักอัน ขอลองหน่อยจ๊ะพ่อหนุ่ม"
คุณอภิสรา ลากแขนภูมิบุญเข้าไปในร้านทันที โตโต้ทำหน้าเซ็งอย่างเห็นได้ชัด
"บ้านนอก จริงๆ"
เขาบ่นอยู่ คนเดียวแต่ก็ต้องเดินตามเข้าไป ภูมิบุญลองรองเท้าคอนเวิร์สสีดำแบบหุ้มข้อสูง พอลองแล้วก็ลุกขึ้นเดิน
"ป้าว่ามัน แปลกๆนะภูมิ"
"อ้อครับ ผมไม่ซื้อหรอกครับคุณท่าน มันแพงไป"
เสียง หัวเราะดังมาจากโตโต้ แค่นี้แพงแล้วรองเท้าหนัง เฟอราการ์โม่ที่เขาสวมอยู่นี่ภูมิจะเรียกว่าอะไร
"อ้าว เรา ชอบใช่ไหม เอาคู่นี้จ๊ะพ่อหนุ่ม มีกี่สีจ๊ะ"
คุณอภิสรา ลุกขึ้นปรี่เข้าไปหาพนักงานขาย
"เอ่อ คุณท่านครับ เอาสีนี้ครับ"
ภูมิบุญรู้ ตัวว่าคุณอภิสราอาจจะเอาทุกสีที่มีก็เป็นได้ จึงรีบออกตัว พอเสร็จก็เดินวนเวียนอยู่แถบนั้น
"อุ๊ย ร้านรูปร้านนี้สวยจัง แวะหน่อยนะจ๊ะ"
คุณอภิสรามา สะดุดใจกับร้านขายรูปวาดร้านใหญ่ในส่วนของพลาซ่า พนักงานชายวัยกลางคนออกมาต้อนรับ
"รูปนี้ เท่าไหร่จ๊ะ"
คุณอภิสราชี้ไปที่รูปวาดสีน้ำมันรูปหน้าพระ พักตร์ของขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าลงสีด้วยสีทองดำ
"อ้อ รูปนี้ห้าหมื่นห้าครับ คุณผู้หญิงสนใจรุปแนวนี้เหรอครับ เชิญด้านนีัเครับ ร้านเรามีรูปแนววนี้อยู่หลายภาพ อันนี้เป็นของอาจารย์ สุรชัย ส่วนลักษณะของหน้าพระเต็มเฟรมแบบนี้เป็นของอาจารย์พิเชษฐ์ครับ"
พนักงานขาย แนะนำอย่างคล่องแคล่ว คุณอภิสราก็ถามนั่นถามนี่
"แม่จะเอาไป ติดห้องพระเหรอครับ"
โตโต้เองก็สนใจเดินดูภาพวาดที่พนักงานขายบอกว่า เป้นเทรนที่กำลังมาแรงคืองานวาดจากฝั่งเวียดนามที่เน้นสีสันฉูดฉาด ภูมิบุญเองก็เดินดูภาพวาดด้วยเหมือนกัน ไม่ค่อยรู้เรื่องแต่เห็นแล้วสวยดี
"โห น้องตาถึงนะครับ รูปที่น้องดูอยู่ของอาจารย์ เอกชัยครับ รูปนี้ห้าแสน"
"ห๊า อะไรนะครับพี่"
ภูมิบุญอุทานออกมา
"อืม สวยดีนะป้าว่า ดูลายเส้นเขาสิละเมียดละไมจริงๆ"
ภูมิบุญเดิน ถอยห่างจากรูปวาดทันที โตโต้เดินเอาไหล่มากระทบไหล่ของภูมิบุญจนเขาเองสะดุ้ง คนตัวใหญ่หนายักคิ้วให้ ภูมิบุญเดินเข้าไปหาคุณอภิสราทันที พอออกจากร้านขายรูปคุณอภิสราก็ได้รูปพระพักตร์ของพระพุทธเจ้ามา ราคาก็ครึ่งแสน คนถือเฟรมรูปคือโตโต้ เพราะภูมิบุญอาสาถือให้แต่คุณอภิสราไม่ยอมเพราะเห็นว่าตัวเล็กกว่า โตโต้หน้าบึ้งกัดฟันอยู่
"ไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหมจ๊ะ เดินนานแล้วป้าเมื่อย"
คุณอภิสราบอกภูมิบุญแล้วจูงมือเดินนำหน้าโตโต้ เหมือนกับภูมิบุญเป็นลูกแล้วโตโต้เป็นเด็กถือของ โตโต้หน้าเริ่มยักษ์กระแทกส้นเท้า แต่คุณอภิสราไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด
"ต๊าย คุณอภิสรา วันนี้ออกมาช็อปปิ้งเหรอค๊ะ"
เสียงแหลม ทักมาแต่ไกล
"อ้าว คุณลินดา ค่ะพาลูกมาเดินเล่นน่ะค่ะ แล้วนี่คุณลินดามาซื้อของเหมือนกันเหรอค๊ะ"
คุณอภิสรา ทักตอบหญิงวัยเดียวกับคุณอภิสราแต่แต่งหน้าทำผมตีกระบังมาใหญ่โตเหมือนเอา ร่มอันเล็กๆกางไว้บนหัว
"ค่า ว่าจะมาดูเพชรร้านคุณจอยหน่อยน่ะค่ะ เห็นบอกว่าได้มาใหม่ แล้วนี่ลูกชายเหรอค๊ะ"
ภูมิบุญยก มือไหว้ทันที
"ค่ะ คนนี้หลานค่ะเรียนอยู่ปีหนึ่ง ส่วนคนนั้นลุกชายเพิ่งจะกลับจากเมกา ก็ว่าจะให้มาช่วยงานที่บริษัทล่ะค่ะคุณลินดา"
"ต๊ายหน้าตา หล่อเหลาจังนะคะ ไม่อยากเป็นดาราเหรอพ่อคุณ แต่เอ๊ะคุณอภิสรามีหลานด้วยเหรอค๊ะ"
คุณลินดาทำท่าสงสัยมองหน้าภูมิที่ก้มหน้าอยู่ ใกล้คุณ อภิสรา
"ค่ะ เพิ่งมาจากเพชรบูรณ์"
"ตายจริง หน้าตาน่ารักเชียว ผิวดีนะคะ ต๊ายนี่มันผิวสีน้ำผึ้งเดือนห้านี่ค๊ะ หายากนะคะคนผิวสีนี้ทุกวันนี้น่ะ"
คุณลินดาโผเข้ามาจับแขนภูมิบุญทันที ส่วนภูมิบุญขยับตัวเบียดเข้าหาคุณอภิสรา
"งั้นดิฉัน ขอตัวนะคะคุณลินดา เนี่ยลูกๆบ่นตั้งนานแล้วว่าหิวข้าว เดี๋ยวว่างไว้คุยกันนะคะ"
คุณอภิสราตัดบท หลังจากร่ำลากันเสร็จก็เดินจูงมือภูมิบุญเดินไป
"โต้ แถวนี้มีร้านอาหารญี่ปุ่นไหมลูก"
คุณอภิสราถาม แล้วหันไปมองลุกชายที่หน้าบึ้งอยู่เพราะแบกเฟรมรูปอันใหญ่
"มีมั้งครับ ผมจำไม่ได้"
โตโต้ตอบทำท่าไม่สนใจ
"ไปกินแถว ทองหล่อดีกว่า ร้านอร่อยๆเยอะกว่าแถวนี้"
คุณอภิสรา ตัดสินใจ โดยไม่ฟังเสียงของลุกชายที่บ่นอุบอิบอยู่ข้างหลัง พอออกจากห้างก็ขับรถเลยไปที่ซอยทองหล่อ คุณอภิสราเลือกร้านนาโนฮานะที่อยู่ชั้นสองของเจอเวนิว สั่งอาหารมาเยอะแยะไปหมด ภูมิบุญนั่งติดกับคุณอภิสราส่วนโตโต้นั่งตรงข้าม
"ลองกินนี่ สิจ๊ะภูมิ ข้าวปั้นหน้ากุ้งที่นี่เขาทำอร่อยนะ"
คุณอภิสรา แนะนำแล้วเอาตะเกียบคีบยื่นให้ภูมิบุญ สักพักก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
"กินกับอัน นี้สิมึง อร่อยนะ"
โตโต้บุ้ยปากไปทางวาซาบิก้อนสีเขียวโตข้างๆจาน ภูมิบุญไม่สนใจฟัง
"นี่เขากินแบบนี้ ทำตัวบ้านนอกไปได้คงไม่เคยกินสินะ"
คำก็เหน็บสองคำก็เสียดแทง ภูมิบุญเม้มปาก
"เอ้า กินดิ"
โตโต้ยื่น ก้อนข้าวปันให้ที่เขาคีบวาซาบิยัดใส่ไส้ในก้อนโต
"ไม่เป็นไร ครับ คุณโตโต้กินเถอะ"
ภูมิบุญบอกปฏิเสธไป แต่โตโต้วางก้อนข้าวปั้นไว้ในจานของภูมิบุญแล้ว คุณอภิสรากลับมานั่งลงที่เดิม
"อ้าว ยังไม่ลองทานอีกเหรอภูมิ ลองสิจ๊ะแล้วจะติดใจ"
คุณอภิสราเย้า ภูมิบุญพยักหน้าแล้วเอาตะเกียบที่คีบไม่ค่อยถนัดคีบเข้าปากแล้วเคี้ยวเข้าไป เต็มที่ ภูมิบุญหยุดกึกลง
"เป็นอะไรไปจ๊ะภูมิไม่อร่อยเหรอ"
คุณอภิสราถามเพราะเห็นสีหน้าของภูมิบุญไม่สู้ดี ภูมิบุญส่ายหน้าพยายามกลืนลงคอไป คราวนี้ทั้งน้ำหูน้ำตาไหลออกมาหน้าแดงก่ำไม่ไหวแล้ว ภูมิบุญรู้สึกทรมานกับการกินมากที่สุดเท่าที่เคยกินมา กลืนลงคอไปอย่างยากลำบาก
"ตายแล้ว กินวาซาบิเข้าไปเหรอภูมิ"
คุณอภิสรา ลูบหลัง ส่วนโตโต้หัวเราะคิกคักพอใจกับสิ่งที่ภูมิกำลังเป็น
"ฮ่า เผ็ดๆๆ"
ภูมิบุญเอามือมาปัดที่ปากไวๆ แลบลิ้นออกมาน้ำตายังไม่หยุดไหล
"โต้ แกล้งน้องใช่ไหม"
เสียงคุณอภิสราดุ แต่โตโต้ไม่ยอมหยุดหัวเราะ
"นิสัยไม่ดีนะ น้องไม่เคยกินไปทำแบบนี้ได้ยังไง"
คุณอภิสราดุ ทำตาเขียวใส่ แต่เห็นสภาพภูมิก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้
"กินน้ำก่อน นะภูมิ ดูสิน้ำหูน้ำตาไหล ตาโต้นี่ก็เหลือเกินนะ"
กว่าจะคืน สู่สภาพปกติภูมิบุญก็ขยาดอาหารก้อนๆแบบนี้ไปแล้ว โตโต้ไม่ยอมหยุดอมยิ้มอารมณืดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
อ่าเขียนเสร็จจนได้ปั่นแทบตาย อิอิ :กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
ซะงั้นอ่ะแกล้งน้องอยู่เรื่อย
อุ้ยผิวภูมิเป็นสีแบบน้ำผึ้งเดือนห้าด้วยเหรอเนี่ย
อุ๋ยสุดยอดดดด
-
ขอให้นายโตโต้หลงภูมิหัวปรักหัวปรำด้วยเถอะ ส๊าาาาธุ :call:
หมั่นใส้เฮียเเกมาก คนอะไรปากปากสุนัข :z6:
-
แกล้งได้แกล้งดีนายโตโต้ระวังตัวไว้ ยังไม่ถึงเวลาของงน้องภูมิบ้างแล้วไป
-
เย่ ตามอ่านทันแล้วค่ะ
เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ
แอบขำโตโต้ ชอบน้องภูมิด้วย
มาต่ออีกเร็วๆนะคะ ><
-
55+
ขอฉากที่บุญภูมิจัดการโตโต้หนักๆหน่อยสิครับ
55+
-
ไม่รู้คุณโตโต้แอบยิ้มเพราะได้แกล้ง หรือได้เห็นท่าทางแบบนี้กันแน่ 555+
ว่าแต่คุณพระเอกจะร้ายกันให้ถึงที่สุดเลยใช่มั้ย TwT
รอตอนหน้าขอรับ
-
โตโต้ขี้แกล้งเป็นเด็กๆไปได้ชิชิ แต่ผิวของน้องภูมินี่เป็นน้ำผึ้งเดือนห้าเชียวเหรอเนี่ย อย่างนี้น่าชิมว่าจะหวานมั้ย หุหุ
-
โตโต้ ทำไมถึงร้ายแบบนี้นะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ร้ายเอาฮาอย่างนี้ก็ตลกดีนะคะ
ภูมิอย่าไปยอมเค้าลูก!!!
สู้โว้ยยยย
-
คุณป้านี่น่ารักนะ ไม่เหมือนลูกชายน่าเตะ
พี่ไรเตอร์คับ มาแต่พี่ภูมิ แล้วที่รักของผมไม่มาเหรอวันนี้คิดถึงน้าอยากรู้ว่าใส่แว่นอันใหม่จะเป็นอย่างไรมั่ง
-
:jul3:
อยากจะให้ลงวันละสองตอนจิงๆ
o18
-
ภูมิอย่าไปยอมลดราวาศอกให้กับคนที่โตแต่ตัวแบบนี้นะคับ หาเรื่องเป็นเด็ก ๆ ได้ตลอด หลงตัวเองสุด ๆ อีกต่างหาก แถมยังหน้าไหว้หลังหลอก แบบนี้ต้องเอาคืนให้เข็ด แบบให้ไม่กล้าไปทำสันดานเลว ๆ ใส่คนอื่นอีก ไอ้โตโต้...โตแต่ตัว :z4:
-
:jul3: แบบว่าแอบฮาอ่ะ ทั้งสองคนเลย :laugh:
-
ตอนนี้ ฮาดี สงสาร ก็สงสารนะน้องภูมิ :really2:
ต่อไปคงจะกลัวข้าวปั้นแน่ๆ เลย o18
แต่..แม่ของโตโต้ โครตน่ารักเลย o13
โตโต้อนาคต ไม่แน่นะ เกลียจเข้ามากๆ :laugh:
มักจะได้อย่างนั้น รู้เปล่า เอาน่าทำจายยยยได้อย่างเดียว :z2:
มาต่อไวไวนะค่ะ ชอบน้องภูมิมากๆเลย ใครได้ไป บุญๆๆ
ดีกว่าแหวเป็นไหนๆ แล้วแทนละ จะรู้ไหมว่าอนคตอาจจะมีคู่แข่ง :impress2:
-
ภูมิน่าสงสาร อย่างนี้ต้องเอาคืนแล้ว ชิ ตาโตโต้ขี้แกล้ง :m31:
-
นู๋ภูมิอย่าไปยอม เอาวาซาบิทั้งก้อนยัดปากโตโต้มันเลย :laugh:
-
o18 o18แบบนี้ต้องเอาคืนให้เข็ด
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
หนุกดี ภูมิดูหยิ่งได้ใจมากค่า
ส่วนพี่แทน บทยังมาไม่มากใช่ไหมคะ
แต่อีตาโตโต้ นี่ร้ายจริงเหรอ อิอิ
ติดตามต่อนะคะ
:L2:
-
แกล้งกันขนาดนี้ตอนหลังอย่ามาง้อภูมินะไอคุณโต้ :m16:
-
ภูมิอย่าไปยอมแพ้มัน ยัดก้อนวาซาบิใส่ปากมันไปเลย หมั่นไส้ แกลังดีนัก ชริ
-
eiky ป้าเปลี่ยนใจ ไม่อยากได้ไอ้พรรณนั้น ไปเผ้าบ้านแล้วค่ะ
ป้าา ต้องตัด แล้วสับ เอายาฆ่าหญ้า ราดกันมันฟื้น ก่อนจุดไฟเผา แล้วฝังกลบโลด
คนแบบนี้ สูญพันธ์เท่านั้น ที่มันคู่ควร
-
อ่านแล้วรู้สึกว่า.....กุลสตรีที่แสนดีอย่างพี่กานดา
อยากจะ..... :z6: ขาคู่ ไอ้โตโต้แทนน้องภูมิแล้ว....
:กอด1: ปลอบขวัญน้องภูมิถูกรังแก....
:L1: :L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
-
อ่านทันแล้ว เย้ๆๆๆ
น้องภูมิกล้ามาก มีปากที่แสบทรวงจริง ๆ
นึกแล้วก็สยองนะ ถ้าน้องไปเจอคนที่เป็นอันธพาล ท่าทางจะแย่เอานะ
แต่ก็ชอบนะที่น้องภูมิไม่นางเอกหนังไทยอ่ะ
-
เข้ามา 6 รอบแล้วยังไม่มา :m15:
อยากอ่านอะ มาลงหน่อยนะ :monkeysad:
คิดถึงภูมิ :กอด1: อยากรู้ตอนต่อไปอะ o18
-
วันนี้จะมาไหมคะ ป้าฯ มารอแล้วคะ อิอิอิ
-
:sad4:
มะวานไม่มาต่อซะงั้น
...
มารออ่านน๊าาาาาา
o18
-
ทุกคนคร้าบบบ ขอโทษน้าที่ไม่ได้มาลง ช่วงนี้ไปนั่นมานี่ตลอดเลยอ่า
รอหน่อยน้า กำลังปั่น ปั่นมากๆ ข้าพเจ้าจะสลบ เหอๆๆๆ
ขอบคุณมากน้าที่เป็นกำลังใจ จะกินวีต้าแล้วนอน อิอิ
อิ๊กกี้
-
จ้าไม่เป็นไร อากิเข้ามาบ่อยๆ
เพราะอยากอ่าน น้องภูมิ ทำไมนะ :m1:
ทุกคนชอบแกล้งน้องจัง o18
ถ้าเหนื่อยกินวีต้า ที่ไรเตอร์บอก เป็นห่วงจ้า :n1:
จะได้สดชื่น แล้วมาเขียนเรื่องนี้ให้อ่านอีกนะค่ะ
เดียวเย็นๆจะเข้ามาทักค่ะ ไปทำงานก่อนนะค่ะ :bye2:
-
สวัสดีดีค่ะ ตอนเช้า :z2:
เมื่อวานฝนตก ไรเตอร์ดูแลสุภาพ :n1:
ด้วยนะค่ะ เห็นไม่สบาย :3123:
จะได้ให้แรงมาอัพนิยายต่อค่ะ :m18:
-
แล้วเมื่อไหร่ เค้าจะรักกันอะ
-
สักวันนะ ถึงไอบ้าโตโต้(ชื่อเหมือนยี่ห้อเครื่องนอนเลย)มาคุกเข่าขอความรัก ก็อย่าไปสนมัน
แมร่งบ้าปัญญาอ่อน โทษทีนะเมืองนอกเขาสอนให้คนนิสัยเหียกอย่างนี้หรอ
เจ้จะได้ไม่ส่งลูกส่งหลานไปเรียน การพูดการจาก็ถ่อยไร้การศึกษา มารยาทเนี่ยไม่ต้องพูดถึง
เจ้ว่าเจ้เบื่ออีตาแทนแล้วนะทำตัวน่ารำคาญมาเจออีตาโตเนี่ย เจ้แทบรังเกียจ
มีเมียก็มีได้แบบเหมาะสมกันอย่างผีเน่ากับโลงผุดีแท้
เซงค่ะ...........แต่เจ้ปลื้มน้องภูมิมาก หาอยากนะเนี่ยนายเอกที่สู้คนและไม่ยอมให้ใครรังแก
สู้ยิบตาค่ะลูกเอาให้กระอักไปเลย เจ้ไม่ปลื้มว่าที่พระเอกเลย จัดหนักๆค่ะ
เอาให้คลานมาเกาะขาร้องขอความรักกันไปเลย ถูกใจเจ้มาก อิอิ
-
:L1: ถูกใจมากครับ มาๆ :กอด1: นะ ชอบๆ
:L2: :pig4:
-
ขอโทษเพื่อนๆทุกคนด้วยนะครับที่มาต่อให้ช้า ช่วงนี้หัวปั่นจริงๆ ปกติจะแอบเขียนที่ทำงาน แต่เดี๋ยวนี้ยุ่งหัวฟูแต่เช้า พอเย็นก็ไปนั่นไปนี่ต่อ กว่าจะกลับก็ค่ำ ขอโทษจริงๆ นะครับ จากใจ ตอนนี้กะจะเขียนยาวๆ แต่ไม่ไหวครับ ตามัว เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้ใหม่นะครับ
ฉากเก้า
วันอาทิตย์ ภูมิบุญตั้งใจว่าจะรีบทำงานบ้านช่วยจันทร์กับอ้อยให้เสร็จก่อนเที่ยงแล้วจะ อ่านหนังสือล่วงหน้า แต่ระหว่างที่กำลังกวาดไปไม้อยู่หน้าบ้าน
"ภูมิๆ พี่วานหน่อยจ๊ะ"
เสียงของอ้อยดังมาจากหน้าตึก หน้าตาซีดเซียว
"อ้าว พี่อ้อยเป็นอะไรหน้าซีดเชียว ไม่สบายหรือเปล่าพี่"
ภูมิบุญทิ้ง ไม้กวาดลงจากมือแล้ววิ่งเข้าไปหาอ้อยที่นั่งลงม้านั่งหน้าตึก
"พี่เวียน หัวน่ะจ๊ะ เหมือนจะเป็นลม"
อ้อยกุมหัวแล้วเอามือขึ้นพัดอยู่เป็นระวิง
"ไหวไหมพี่ ไปหาหมอไหม"
ภูมิบุญจับแขนอ้อยมองอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร จ๊ะ พี่คงก้มๆเงยๆมากไปหน่อย นอนพักซักหน่อยคงดีขึ้น แต่พี่ทำงานค้างอยู่วานภูมิหน่อยได้ไหมจ๊ะ"
"ได้ครับพี่ ทำความสะอาดห้องคุณท่านเหรอครับ"
"เปล่าจ๊ะ พี่ทำห้องคุณท่านเสร็จแล้ว"
"ห้องโถง เหรอครับ ได้พี่มาเดี๋ยวผมทำแทนพี่เอง"
"ห้องคุณโต โต้จ๊ะ แกยังไม่ตื่น แต่เมื่อกี๊น่าจะตื่นแล้ว ภูมิช่วยพี่หน่อยนะ"
ภูมิบุญนิ่ง ไม่พูดสีหน้ายากจะเกินคาดเดา
"เอ่อ ครับพี่อ้อย พี่ไปพักเถอะ"
ภูมิบุญต้อง ยอมรับสภาพ แม้ใจจริงจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวหรือถ้ายุ่งก็ขอให้มีส่วนน้อยที่สุด แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อเป็นคนอาศัยบ้านเขาอยู่ ภูมิบุญเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดเดินขึ้นตึกไป เกือบเที่ยงแล้วภูมิบุญยืนนิ่งอยู่หน้าประตูไม้แกะสลักลายวิจิตรอยู่ คิดว่าจะรอให้โตโต้ออกจากบ้านไปก่อนแล้วค่อยเข้ามาทำ หรือเคาะประตูรีบทำรีบเสร็จดี ภูมิบุญตัดสินใจเคาะประตู ยืนรอสักพักไม่มีเสียงตอบรับ ภูมิบุญเคาะอีกที
"เข้ามาเลย ครับพี่อ้อย"
เสียงร้องดังบอกออกมาจากในห้อง ภูมิบุญค่อยๆบิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไป ในห้องดำยังไม่มีแสงสว่างใดๆนอกจากแสงไฟสีเหลืองบนเพดาน ภูมิบุญยืนลังเลอยู่
"อ้าว มึงเองเหรอ พี่อ้อยไปไหน"
เสียง เปลี่ยนเป็นห้วนดุเหมือนเคย
"พี่อ้อยไม่สบายครับ วันนี้ผมเลยมาทำแทน"
ภูมิบุญ บอกออกไปแล้วถอนหายใจเบาๆ นี่ต้องเจอกับอะไรอีก
"หึหึ เข้ามาสิ มึงจะยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนั้น รีบทำกูจะนอน"
ภูมิบุญเดิน อ้อมไปทางห้องน้ำตั้งใจจะทำความสะอาดจากข้างในออกข้างนอกเสร็จแล้วจะได้ออก จากห้องนี้ไปเลย ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำไป วางอุปกรณ์ลงแล้วเริ่มจากอ่างอาบน้ำ ภูมิบุญเช็ดถูอยู่ก้มๆเงยๆ ถ้าพี่อ้อยเข้ามาทำในห้องนี้มีหวังเป็นลมไปจริงๆเพราะแสงไฟสีเหลืองมันชวน ให้น่าเวียนหัวเสียจริง
"เฮ้ย"
ภูมิบุญอุทานออกมาตอนที่ลุกจากอ่างแล้วจะมาเอา ผ้าแห้ง ไปเช็ด เพราะโตโต้ยืนกอดออกมองอยู่หน้าประตูห้องน้ำ เขาใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว
"แหม ตกใจแตกสาวเลยนะมึง กูจะขี้"
เขาแสยะยิ้ม ที่มุมปาก ภูมิบุญก้มหน้าจะเดินออกจากห้องน้ำ
"จะไปไหน ทำให้เสร็จดิ เดี๋ยวกูค่อยเข้า"
ภูมิบุญเม้มปาก แล้วเดินมาหยิบผ้าแห้งไปเช็ดที่อ่าง โตโต้ยังยืนมองอยู่ ภูมิบุญรู้สึกอึดอัดแต่ก็ทนทำจนเสร็จ พอเสร็จจากห้องน้ำก็มาทำห้องนอน โตโต้เข้าห้องน้ำไปแล้วภูมิบุญจึงเปิดหน้าต่างดึงผ้าม่านออกให้แสงเข้ามาใน ห้อง พอแสงสว่างกระทบห้องภูมิบุญก็กวาดสายตาไปรอบๆห้อง ความจริงโตโต้ก็ไม่ได้ทำห้องเลอะเทอะอะไรมาก ภูมิบุญเริ่มกวาดเศษผง
"เฮ้ย ใครบอกให้มึงเปิดผ้าม่าน ปิดเดี๋ยวนี้"
เสียงตวาด ดังลั่นเมื่อโตโต้ออกจากห้องน้ำ เขาปรี่เข้าไปปิดหน้าต่างปิดผ้าม่านอย่างเดิม ภูมิบุญยืนนิ่งตกใจอยู่
"ใครสั่ง ห๊า"
ภูมิบุญยัง นิ่งอยู่
"กูถามว่ามึงเปิดทำไม"
โตโต้ปรี่ เข้ามาหาผลักอกของภูมิบุญ
"ผมจะทำความสะอาด"
"แล้วมึง เปิดทำไม"
"ทำไมถึงเปิดไม่ได้ล่ะครับ"
ภูมิบุญย้อน จ้องหน้าโตโต้เพราะไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรกับแสงสว่างมากมายขนาดนี้
"มันเรื่อง ของกู มึงอย่าเสือก"
เขาผลักอกอีกทีหน้าตาดูเกรี้ยวกราด
"แล้วผมจะทำ ความสะอาดยังไงล่ะครับ แสงมันน้อย"
"มึงอย่าเรื่องมาก ทำๆไป พี่อ้อยยังทำได้ ทำไมมึงจะทำไม่ได้ หรือมึงเห็นว่าแม่กูชอบมึงเลยทำไม่ได้เหรอ"
โตโต้เปิด ฉากกระแหนะกระแหน
"ทำได้ครับ ผมคิดว่าผมก็กำลังทำอยู่ แต่รบกวนคุณโตโต้อำนวยความสะดวกได้ไหมครับ ทำมืดๆแสงน้อยๆแบบนี้ผมมองไม่ค่อยเห็น ว่าสิ่งสกปรกมันจะออกไปหมดหรือเปล่า"
"ปึ๊ก"
โตโต้ต่อย ที่ท้องภูมิบุญทันที
"อึ๊ก"
ไม่ร้องสักคำมีเพียงออกจากคอ ภูมิบุญตัวงอลงทันที
"มึงจำไว้ อย่ามาต่อปากต่อคำกับกู กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึง"
โตโต้หิ้วปีกของภูมิบุญขึ้นมาจ้องหน้า ภูมิบุญหน้าตาเหยเก
"จะปล่อยผมได้หรือยัง ผมจะทำงาน"
ภูมิบุญพูด เสียงเรียบยอมจำนนต่อความโหดร้ายของโตโต้ สายตาของภูมิบุญกักเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ภายใน
"ปากดีนะ มึง"
โตโต้เหมือน ลุด้วยโทสะง้างมือจะขึ้นอีก ภูมิบุญรีบคว้าไม้กวาดข้างตัวขึ้น
"มึงจะทำ อะไร ห๊า"
"ทำอะไรมาก็สวนกลับไปอย่างนั้นล่ะ ลองดูสิ"
"มึงกล้า เหรอ"
"เอาสิ"
ภูมิบุญไม่ ยอมให้อีกเหมือนเคย เม้มปากแน่น โตโต้เอามือผลักอกของภูมิบุญทันที ทันทีที่มือแตะตัวภูมิบุญก็เอาปลายไม้กวาดดันร่างของโตโต้ออกเหมือนกัน
"ไอ้ภูมิ"
"เอาสิ ผมไม่ยอมอีกแล้วนะ ก้าวเข้ามาอีกผมฟาดจริงๆด้วย"
ภูมิบุญท้า สีหน้าไม่ยอมลดราวาศอกเดินจี้เข้าหา โตโต้เองก็โกรธแต่เห็นหน้าภูมิบุญแล้วก็ไม่อยากจะเสี่ยง
"ถ้าคุณโต โต้ยังไม่อยากให้ทำความสะอาด ผมออกไปก่อนก็ได้ พร้อมเมื่อไหร่ผมจะขึ้นมาทำ"
ภูมิบุญจ้องหน้า ไม้กวาดยังกำไว้ในมือ
"ฮึ่ม มึง มึงทำให้เสร็จ"
"งั้นก็เปิดหน้าต่าง ผมจะเปิด ถ้าไม่อยากอยู่ในนี้ตอนผมทำก็ออกไปก่อน"
ภูมิบุญลด น้ำเสียงลงเป็นเรียบนิ่ง แต่ยังจ้องหน้าเขาอยู่ ส่วนโตโต้กัดฟันจนกรามปูดโปน พอพูดจบก็เดินถอยหลังไปกระชากผ้าม่านออก แสงสว่างจ้าสาดเข้ามาในห้องทันที
"ไอ้ภูมิ มึง"
โตโต้ได้แต่ กัดฟัน ในใจอยากจะกระโจนเข้าหา แต่ดูท่าอีกฝ่ายก็ใช่ว่าจะยอมเหมือนก่อนแล้ว ภูมิบุญเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบานแล้วลงมือทำความสะอาดห้องทันที
"หลบหน่อย ได้ไหมครับ เกะกะ"
"ไอ้ภูมิ"
ภูมิบุญเอาไม้กวาดเคาะพื้นเบาๆมองหน้าโตโต้ พลันความอดทนของโตโต้ก็หมดลงเขากระโจนเข้าหาภูมิบุญทันที ภูมิบุญหวดไม้กวาดไปที่กลางตัวของโตโต้ทันทีเช่นกัน
"โอ๊ย ไอ้ภูมิ มึง"
ภูมิบุญหวดไปอีกทีเพราะโตโต้ยังไม่ยอมหยุด
"เข้ามาอีก สิ อย่าหาว่าผมไม่เตือน"
"มึงกล้าดียังไง"
"ก็อย่างนี้ ไง"
ภูมิบุญยก ไม้กวาดขึ้นอีก โตโต้ถอยออกไปทันทีตามแขนเป็นรอยแดงเป็นทางยาว
"ทำไมเกลียด ผมมากนักเหรอ คุณโตโต้"
"เออ กูเกลียดมึง"
"ผมรู้ครับ ผมรู้ดี ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากคุณหรอก แต่ผมขอร้องล่ะ อย่ามาหาเรื่องผมอีกเลย ผมจะออกไปอยู่หอ ผมจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว คุณโตโต้สบายใจได้"
ภูมิบุญพูดออกไป โตโต้นิ่งคิดอยู่
"ถ้าไม่มี อะไรแล้วผมขอทำงานนะครับ"
ภูมิบุญพูดแล้วหันหลังให้โตโต้ทันที ไม่ได้กลัวว่าเขาจะเข้ามาตลบหลังเลย ภูมิบุญถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ส่วนโตโต้มองหลังภูมิบุญนิ่งคิดว่าเด็กคนนี้มันหยิ่งเสียเหลือเกิน อวดดีอีกต่างหาก เกิดมาไม่เคยมีใครตีเขามาก่อนแม้แต่มือ แต่นี่ไม้กวาดโดนหวดไปตั้งสองที พอตีเสร็จก็หันหลังให้ไม่ได้กลัวว่าเขาจะวิ่งเข้าไปทำร้ายเอาเลย ในใจอยากจะกระโจนเข้าหาแล้วบีบคอเสียให้ตายคามือ แต่ก็นิ่งคิดอยู่ โตโต้เดินอ้อมไปแล้วคลานขึ้นเตียง นอนมองภูมิบุญทำงานบ้านอยู่ ในใจก็แค้นแต่ก็ไม่อยากจะทำอะไรมาก ถ้าภูมิบุญออกไปอยู่หอจริงๆ แม่ของเขาเองนั่นล่ะที่จะไม่ยอมง่ายๆ แล้วถ้าเกิดสืบสวนขึ้นมาจริงๆ แต่เอาวะไหนๆก็ไม่อยากเห็นหน้ามันอยู่แล้วดีเสียอีกไล่ไปเสียให้ไกลๆ
ภูมิบุญลง จากห้องดำแล้วตรงไปที่ห้องของตัวเอง เขาอาบน้ำชำระร่างกายเหมือนจะล้างเอาสิ่งสกปรกออกจากร่างกายให้หมดไป ขัดถูจนตัวแดง พอเสร็จก็ไปกินข้าวในครัวแล้วกลับมานอนอ่านหนังสือที่ห้อง สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ภูมิบุญยกขึ้นดู ไม่ใช่เบอร์ของคนที่เขารู้จัก ไม่ใช่พลอยหรือก้อง เพราะในโทรศัพท์มีเบอร์คนรู้จักอยู่แค่สองสามคน
"สวัสดี ครับ"
ภูมิบุญกรอก เสียงตามสายไปอย่างประหม่า
"สวัสดีครับ ผมโทรจากกองประกวดคนน่ารักครับ คือเราทราบมาว่าคุณภูมิน่ารักมากจึงอยากจะเชิญให้เข้าร่วมประกวด"
เสียงที่ คุ้นหู แต่ประโยคที่พูดออกมาทำให้ภูมิตกใจ กดสายทิ้งไปทันที สักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
" " นิ่งไม่มีเสียงพูดจากปากของภูมิบุญ
"ภูมิ พี่เอง เอ้ยตกใจอะไรขนาดนั้น"
แทนทวีนั่นเอง
"ใครครับ ได้เบอร์ผมมาได้ยังไง"
"พี่เองครับ พี่แทนไง พี่ได้เบอร์เรามาจาก เอ๊ะ ไม่บอกดีกว่า ว่าแต่วันนี้ว่างไหม"
"พี่ได้เบอร์ผมมายังไงครับ"
ภูมิบุญยัง เน้นคำถามเดิม
"อ้อ แหมจะเอาให้ตอบให้ได้เลยว่างั้น"
"ถ้าไม่บอก ผมวางนะครับ"
"โอเคๆ บอกแล้ว โหใจร้อนว่ะ พลอยให้พี่มา พี่เจอพลอยเมื่อกี๊อ่ะครับที่เอ็มโพเรียม"
"พลอย"
ภูมิบุญ เปล่งน้ำเสียงออกมาอย่างไม่พอใจนัก
"พี่ตื้อเขาเองล่ะครับ อย่าไปดุพลอยเลยนะ พี่อยากได้เอง"
"ครับ พี่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"
"โห ดูพูดเข้าดูห่างเหินไปเลยนะ"
ภูมิบุญไม่ตอบแต่นิ่งเงียบ
"พี่จะชวน ออกมาทานข้าวน่ะครับภูมิ ว่างไหม เดี๋ยวพี่ไปรับ"
"เอ่อ ไม่ว่างครับ ขอโทษด้วย พอดีผมยังทำงานบ้านไม่เสร็จเลยครับพี่แทน ขอบคุณนะครับที่ชวน"
ภูมิบุญวางสายจากแทนทวีไปแล้วก็กลับมาอ่าน หนังสือต่อ พอบ่ายแก่ๆก็ออกมาจากห้องเพราะอากาศเริ่มร้อนอบอ้าว พอออกมาก็เจอจันทร์ที่นั่งปลอกมะม่วงอยู่
"ภูมิมากิน มะม่วงน้ำปลาหวานลูก เนี่ยคุณท่านอยากกิน"
จันทร์ชวน แล้วหันไปปลอกมะม่วงต่อ
"ผมช่วยครับแม่"
ภูมิบุญเข้า ไปช่วยจันทร์ปลอกมะม่วงแล้วฝานบางๆใส่จาน พอเสร็จจันทร์ก็ให้ภูมิบุญยกไปให้คุณท่านที่ตึกใหญ่ ตอนแรกภูมิบุญอยากจะบอกปัดไปแต่จันทร์สั่งจึงไม่อาจจะปฏิเสธได้
"อ้าวภูมิ มาๆมาหาป้าหน่อย"
ทันทีที่คุณอภิสราเห็นภูมิบุญก็กวักมือเรียก
"มะม่วงน้ำ ปลาหวานครับ คุณท่าน"
"มาๆ มากินกับป้า"
"ผมกินมา แล้วครับคุณท่าน"
"อ้าวเหรอ กินคนเดียวก็ไม่อร่อยน่ะสิ งั้นภูมินั่งคุยเป็นเพื่อนป้าหน่อยนะจ๊ะ"
คุณอภิ สราบอกแล้วคุยกับภูมิบุญอย่างสนุกสนาน
"แล้ววันนี้ ไม่ออกไปข้างนอกเหรอจ๊ะภูมิ อยู่แต่ในบ้านไม่เบื่อเหรอจ๊ะ"
"ไม่หรอก ครับคุณท่าน ภูมิอ่านหนังสือน่ะครับ"
"ขยันจังนะจ๊ะ"
"แม่ครับ วันนี้มีอะไรกินอ่ะ"
เสียงที่ทำให้ภูมิบุญสีหน้าสลดลงทันที
"แหม ไม่มาถามกินข้าวเย็นเลยล่ะพ่อคุณ ตื่นเอาซะป่านนี้"
"แหม แม่ ก็ผมยังปรับเวลาไม่ได้นะครับ"
โตโต้ทำเสียงอ่อย คุณอภิสราก็พยักหน้ารับรู้จึงไม่ว่าอะไรต่อ
"มากินนี่สิ แต่เอ๊ะ เดี๋ยวเสียดท้อง ในครัวมีอะไรเหลือไหมจ๊ะภูมิ"
คุณอภิสรา หันมาถามภูมิ
"เดี๋ยวผมไปดูให้ครับ คุณท่าน"
"ไม่ต้อง"
เสียงเกือบ ห้วนดังขึ้น ขัดจังหวะให้ภูมิบุญชะงัก
"อะไรกันตา โต้ ทำไมทำเสียงดุแบบนั้นใส่น้อง แล้วนี่แขนไปโดนอะไรมา ไหนมานี่ซิ"
คุณอภิสราทำ หน้าเครียดมองหน้าลูกชาย ภูมิบุญเองที่เป็นฝ่ายหน้าซีด โตโต้เดินเข้ามาใกล้
"ตายแล้วไปโดนอะไรมาทำไมเป็นรอยแบบนี้"
คุณอภิสราทำ เสียงสูงตกใจกับรอยพาดแขนสีแดงเริ่มคล้ำของลูกชาย โตโต้หันมามองภูมิบุญที่นั่งหน้าซีดก้มหน้าอยู่
"ผมนอนตก เตียงน่ะแม่ ไม่มีอะไรหรอก"
โตโต้พูดออกไป แต่สายตายังจ้องมองอยู่ที่ภูมิบุญอยู่
"อะไรกันนอน ยังไงให้ตกเตียง"
"ก็มันไม่คุ้นนี่แม่ ผมหิวแล้ว มีอะไรให้ผมกินบ้างอ่ะครับ"
โตโต้เปลี่ยนเรื่องทันที แม้สายตาจะไม่จับจ้องอยู่ที่ภูมิบุญแล้วแต่ภูมิ บุญเองก็ร้อนๆหนาวๆ รู้สึกได้ถึงพลังที่เกลียดชัง รัสมีดำที่เปล่งออกมาจากตัวของโตโต้ เขาไม่ได้อยากลงมือทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นกับใคร แต่เขาบีบบังคับเหลือเกิน บีบให้ภูมิบุญต้องสู้ เพราะเขาตั้งคำถามให้ตัวเองตลดเวลาว่า ทำไมต้องยอม ยอมแล้วเรื่องจบไหม ก็ไม่ ยิ่งยอมเขายิ่งเห็นว่าเราอ่อนแอ ถ้าอย่างนั้นก็มาเปิดฉากสู้กันหน่อยสิ สักตั้ง
มาช้ายังดีกว่าไม่มาน้า ขอโทษอีกครั้ง นะครับ
เขียนโดย eiky
-
เซ็งไอโตโต้
-
โตโต้นี้โตแต่ตัวปะเนี้ย
-
เออก็ถูกของภูมินะ ดูจากตัวร้ายในนิยายหรือในชีวิตจริงนี่ ถ้ายอมก็ต้องยอมตลอด สวนแ-ร่งเลย :laugh:
-
ให้มันใด้อย่างนี้สิภูมิหึๆๆๆๆสะใจ o13
-
ยังดุเหมือนเดิมเนาะคุณโตโต้
โดนพี่ภูมิตีกับไม้กวาดรับรองว่าไม่มีเมียแน่ๆ
-
น้องภูมิ สู้ สู้
-
ทำไมคนเราอคติมันเกิดง่ายแต่หายยากจัง
-
เห็นด้วยคับ คนมันจะหาเรื่อง ถึงทนยอม ๆ ไปเรื่องก็ไม่จบอยู่ดี ยิ่งเรายอมไม่หือไม่อือเขาก็ยิ่งแกล้ง เราไม่ได้เกเรชวนหาเรื่องอะไรสักหน่อย แค่ป้องกันตัวเท่านั้นเอง o13 ภูมิยังคิดได้ ทำไมคนโตแต่ตัวดันคิดไม่ได้น๊า น่าสงสารคุณอภิสรา...เสียเงินส่งฟายไปเรียนเมืองนอกแบบเสียเปล่าเจรง ๆ :เฮ้อ:
-
ดีแล้วที่น้องภูมิเป็นคนสู้คน.....
คนเราต่างก้อมีศักดิ์ศรีด้วยกันทั้งนั้น.....
หมดยุคแล้ว....ประเภททาสในเรือนให้เจ้านายโขกสับ
น่าสงสารน้องภูมิ.....อยู่ดี ๆ ก้อมีหมาบ้ามาตามไล่กัด... :m16:
แล้วอีตาแทนก้อเหมือนกัน.....ดูไม่น่าไว้ใจ....
ดูจากนิสัยเพื่อนที่คบอยู่.....นิสัยน่าจะใกล้เคียงกันนะว่าม๊ะ...
:กอด1: และ :กอด1: ปลอบขวัญให้กำลังใจน้องภูมิ
น้อง Eiky หากไม่ค่อยว่างติดปัญหาเรื่องงานก็ชะลอการเขียนนิยาย
ก่อนก็ได้...คนเราทุกคนมีลิมิตในการทำงานทั้งนั้น....บีบคั้นตัวเอง
มากไปจะเครียดซะเปล่า ๆ พี่ว่าคนอ่านทุกคนเข้าใจและให้กำลังใจอยู่
เพียงแต่เข้ามาทักทายกันบ้างว่ายังสบายดี ก้อ OK แระ :L2:
-
โตโต้เป็นไรมากป่ะเนี่ย
ทำไมต้องไม่อยากให้เปิดหน้าต่างขนาดนั้น
เป็นผีดิบเรอะ
-
น้องภูมิจะทนได้นานแค่ไหน
แม่ ลูก ทำไมนิสัยต่างกันขนาดนี้
+1
-
ภูมิไปเหยียบหางโต้ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ทำมัยโต้ต้องทำอย่างนี้กับภูมิด้วย :m16:
-
น้องภูมิสู้ๆๆๆ o13
-
ขอถาม โตโต้นี่พระเอกจริงๆใช่มั้ย?
-
o13 เอาเลยภูมิ ยอมไปก็เท่านั้นแหละ เต็มที่ๆๆ :laugh: โดนซะมั่งนายโตโต้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิคุณโต้โต้นี่มันน่าโดนอีโต้สับจริงๆ :beat:
-
สู้ค่ะน้องภุมิของเจ้ อย่าให้หมามันมากัดเราฝ่ายเดี่ยว มันกัดมาเราต้องตีมันแรง
จัดหนักๆจะได้จำ สถุลถ่อยได้ใจมากค่ะโตโต้ เจ้ไม่รังเกียจ แต่เจ้ว่า น่าขยักแขยงแล้ว
น่าสมเพศที่สุด เหมือนคนไร้การอบรม ไร้การศึกษา มันเป็นลูกเลี้ยงหรอเปล่า
ทำไมนิสัยถึงต่างกับแม่นัก
เป็นกำลังใจให้ จขร. นะค่ะสู้กับงานถ้าเหนื่อยก็พักบ้างค่ะ
-
ตอบเมนต์ครับ แทนคำขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจ ตอบหน้าเจ้ดนะครับ คนที่ไม่ได้ตอบอย่างอนนะครับ ผมรักทุกคนน้า
akiso + เคยกินวาซาบิแบบก้อนใหญ่ๆเนอะ ตอนนั้นไม่รู้ จะคายก็อาย พอกลืนลงไป แงๆๆๆ เลยเอามาแบ่งปันกัน อิอิ
na_near + ตอนหน้ากว่านี้ภูมิบุญจะเอาคืนแน่ครับ หึหึ
vvivy + ถ้าไม่ติดคุณอภิสรานั่งอยู่ด้วยคงมีคว่ำจานคว่ำชามแล้วครับ อิอิ
DE SaiKuNee + รอตอนหน้าน้า ได้เห็นๆ อิอิ
Yellow Lilly + ยินดีต้อนรับค้าบบ ขอบคุณมาก
hpsky + ตอนนี้เบาะๆน้า ยังไม่มาก ตอนหน้ามาแบบแท็กทีม อิอิ
dukdikdukdik + เหอๆๆ อยากทำเหมือนกัน แต่ต้องมีเด็ดกว่านั้นเนอะ ขึ้นชื่อว่าภูมิบุญ
PEENAT1972 + อ่าป้า แต่โต้โต้หล่อน้า มีรอยสัก มีกล้าม ตัวโต แต่ ใจร้อนโมโหร้ายไปหน่อย
kanda53 + พี่กานดาคุง ต้องเปลี่ยนมาเป็น กุลสตรีแบบ 2010 เหมือนภูมิบุญแล้วล่ะ อิอิ
MM.Dog + ขอบคุณคร้าบ งั้นตามต่อเลยน้า
akiso + ขอโทษจริงๆ คร้าบ ช่วงนี้ อิ๊กกี้ งานเข้าทั้งหน้าทั้งหลัง หันไปทางไหนหัวฟูเลย เลยไปกร้อนผมให้สั้นซะ เหอๆๆ
akiso + ขอบคุณคร้าบ มีคนเป็นห่วงด้วยอ่า ปลื้ม :sad4: :sad4:
taem2love + อิอิ ขอบคุณนะครับ เจ๊ แทนยังบทไม่มาครับ พอมาแล้วก็นะ เหอๆๆ ตามต่อด้วยครับ ส่วนโตโต้ เป็นยี่ห้อผ้าห่มจริงๆนั่นล่ะครับ อิอิ
teerasak + ขอบคุณคร้าบ แค่นี้ก็ชื่นใจแล้วที่มีคนชอบอ่าน
win200 + อุ๊ย ตกใจ นึกว่าเซ็งไรท์เตอร์ เหอๆๆ ขอบคุณค้าบบ
dukdikdukdik + คิดว่าน่าจะมีอะไรอย่างอื่นอีกที่โต แหะๆๆๆ
silverspoon + ตอนหน้ามีสวนแบบเลือดสาดครับ ใบ้ไว้ก่อน จะได้เตรียมใจ อิอิ
roseen + อ่า เชียร์เหมือนใครน้า คุ้นๆ อิอิ ติดมาจากญี่ปุ่นอ่ะป่าวอ่า
som + เอ๋ ยังไงครับ โดนตีด้วยไม้กวาดแล้วจะไม่มีเมียเหรอ อยากรู้ๆ จะเอาไว้ตีคนข้างๆ เหอๆๆๆ
tsuyu + อ่า สู้ๆๆ เหมือนเชียร์สีชมพูเลยเนะ อิอิ
PEENAT1972 + ทำความดีสิบหนก็ลบยากนะป้า อคติน่ะ แล้วไหนกว่าจะมารักกันอีก ยากกว่าอีก
Laxxeez + เนอะ ยอมไปถ้าเกิดประโยชน์ก็น่ายอม แต่ยอมไปเขากลับมองเราเตี้ยลงต่ำลง ยอมเพื่อ สวนเลยๆ อิอิ
kanda53 + ขอบคุณคร้าบ ตอนนี้ผมโอเคแล้ว นอนตั้งแต่สามทุ่ม ตื่นมาก็ปั่นนิยายใหญ่ เหอๆ เพื่อนๆรุมด่าว่ากระแดะเขียนสองเรื่องพร้อมกัน สมน้ำหน้า เหอๆๆ ดูกำลังใจจากเพื่อน ขอบคุณครับพี่กานดา :L2:
MM.Dog + คิดว่าคงหงุดหงิดเพราะยังไม่ตื่นดี เลยวีนครับ
Little Devil + ทนเท่าไรท์เตอร์ครับ อิอิ
hpsky + นั่นสิเนอะ ทำไมโกรธคอยแกล้งตลอดเวลาก็ไม่รู้ โตโต้โรคจิต
vvivy + ขอบคุณคร้าบบ
cmholic + ขออุบได้ไหมอ่า อิอิ เรื่องมันยาว
เกริด้า(๐-*-๐)v + ตอนหน้ามีเลือดสาดครับ อิอิ
iiดาวพระศุกร์ii + ขอบคุณคร้าบบ ของคุณดาวพรศุกร์ก็สนุกน้า แต่ยังไม่ได้เมนต์เลย ขอโทษทีนะครับ เดี๋ยวเข้าไปเมนต์ ช่วงนี้ข้าพเจ้าตาโบ๋แล้ว
wisa + :L1: :L1:
ป้าจุใจ + เสียดายนะครับ ถ้าจะสับด้วยอีโต้ อิอิ
taem2love + ชอบคุณค้าบบบ เดี๋ยวตอนหน้าจัดหนักขึ้น เหอๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะครับ มีอะไรแนะนำติชม จัดมาเลยครับ ผมน้อมรับทุกความเห็น จะได้เอามาปรับปรุง
รักทุกคนครับ
eiky
-
ภูมิสู้คนน่ะถูกต้องแล้วแหละ
ว่าแต่ภูมิจะได้ออกไปอยู่หอง่ายๆมั้ยเนี่ย??
-
:confuse: สงสัยจังว่า ทำไมคุณโตโต้ถึงไม่ชอบน้องภูมิ
แค่กลัวน้องภูมิมาปลอกลอกคุณหญิงแม่เท่านั้นหรือ
แปลกคนจริง ๆ o16
-
นิสัย!!ค่ะ นายโตโต้ทำไมเป็นคนอย่างนี้ :angry2:
มีปมด้อยรึงัยค่ะ ถึงได้ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าอย่างงี้
ภูมิสู้นะค่ะ คนอย่างนี้อย่าไปยอม ต้องแรงตอบซะให้เข็ด :z6:
-
งือออ ในที่สุดก็ได้อ่านฉากเก้า
เริ่มมองคุณโตโต้เท้เท่ห์แล้วค่ะ ><
ปุ้ังนี้จะเข้ามารอใหม่นะค้า
-
ตอนต่อคร้าบ เหอๆๆ วันนี้มีแรงเขียน ตื่นมาเขียนแต่เช้า ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ
ฉากสิบ
ตอนเย็น ภูมิบุญช่วยจันทร์ทำกับข้าวเพราะอ้อยขอตัวไปนอนพัก หลังจากที่เวียนหัวเมื่อตอนกลางวัน พอทำเสร็จก็ยกไปที่ตึกใหญ่ ภูมิบุญจัดสำรับเสร็จก็ไปดูอ้อย จัดข้าวจัดยาให้กินแล้วตนก็ไปหาข้าวกินในครัว
"ภูมิจ๊ะ ถ้ากินเสร็จแล้วไปดูคุณท่านในตึกแทนแม่หน่อยสิ แม่ปวดหลัง อยากจะเอนหลังสักหน่อย"
จันทร์เดินเข้ามาบอกภูมิบุญในครัว
"ปวด มากไหมแม่ ให้ภูมินวดให้ไหม"
"ไม่เป็นไรลูกวันนี้ก้มทั้งวัน มันคงปวดหลังคนแก่ก็อย่างนี้ล่ะลูก ไปดูคุณท่านเถอะ เผื่อขาดเหลืออะไร"
ภูมิบุญพยักหน้าแล้วเดินกลับไปที่ตึกใหญ่ พอเดินเข้าตึกไปก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าเพราะในตึกมึแขก แวน นั่นเองที่กำลังนั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับคุณอภิสราและโตโต้อยู่
"อ้าว ภูมิจ๊ะ กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ มาๆมานั่งกับป้า"
คุณอภิสราร้องเรียก เมื่อเห็นหน้าภูมิบุญสีหน้าของคุณอภิสรานิ่งเป็นปกติ
"เรียบร้อยแล้วครับคุณท่าน คุณท่านจะเอาอะไรไหมครับ"
"ไม่หรอกจ๊ะ มาๆ มาอยู่ใกล้ป้าหน่อย วันนี้ผัดกุ้งน้ำมะขามนี่อร่อยจริงๆนะจ๊ะ จันทร์ไม่เคยเห็นทำให้ป้ากิน ภูมิทำเองหรือเปล่าลูก"
เป็นครั้งแรกที่ภูมิบุญได้ยินคุณอภิสราเรียก ตัวเองว่าลูก รู้สึกแปลกใจพร้อมกับปีติยินดี แต่พอเหลือบตาไปมองสายตาอีกคู่ที่ดูเหมือนตั้งหน้าตั้งตากินข้าว แต่สายตาคู่นั้นกลับจ้องมองจานอาหานเหมือนกับว่าอาหารจานนี้ทำให้เขากำลัง ได้รับความอัปยศอดสูอย่างแสนสาหัส
"ครับ ผมลองทำดูครับ ที่โน่นผมทำให้ยายกินบ่อยๆ"
"ตายจริง เก่งจังนะเรา ป้าขอบใจมากจ๊ะ อร่อยมาก"
"ต๊าย น้องภูมิทำเองเหรอค๊ะ เก่งจริงๆ แต่ซอสมันเปรี๊ยวไปหน่อยไหมคะพี่ว่า น่าจะออกหวานกว่านี้นิ๊ดนึงนะคะ แต่ก็อร่อยค่ะ"
แวนอยากมีส่วนร่วม ปากชมแต่ตายิ้มเยาะ
"ตอนแวนอยู่ที่โน่นแวนก็ทำอาหารบ่อยนะคะ แต่จะถนัดอาหารยุโรปมากกว่าค่ะ อาหารไทยแวนไม่ค่อยได้ทำ วันไหนคุณป้าอยากทานอาหารยุโรปบอกแวนนะคะ เดี๋ยวแวนมาทำให้คุณป้าทาน"
แวนหันไปทางคุณอภิสราที่ทำหน้าเจื่อนลงทันที
"ขอบใจจ๊ะ แต่ป้าไม่ค่อยชอบอาหารที่ใส่นมใส่เนยเยอะๆ มันเลี่ยนน่ะจ๊ะ"
คุณอภิสราเหน็บแต่ยิ้มให้เต็มดวงหน้า แวนเองไม่รู้ตัวทำหน้าปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่
"ก็ลองเปลี่ยนดูบ้างนะคะคุณป้า เผื่อคุณป้าอาจจะชอบ มีแบบไม่ใส่นมใส่เนยนะคะ อย่างสเต็ก สลัดผักเพื่อสุขภาพน่ะค่ะ"
แวนเองก็ไม่ยอมแพ้พยายามงัดข้อดีของตนออกมาอวด
"จ๊ะ ขอบใจมาก ถ้าป้าอยากทานเดี๋ยวป้าบอกนะจ๊ะ"
คุณอภิสราตัดบท ภูมิบุญยืนอยู่ห่างออกไปคอยรับใช้คุณอภิสรา พอกินเสร็จโดยปกติคุณอภิสราจะรับของหวานหรือของว่างที่หน้าโทรทัศน์แต่ วันนี้ขอตัวไปนั่งคุยกับจันทร์ที่บ้านคนงาน ภูมิบุญจึงเก็บกวาดโต๊ะ
"ไอ้ ภูมิ มึงชงกาแฟให้กูหน่อยดิ"
โตโต้ใช้ภูมิบุญแล้วไปนั่งคลอเคลียอยู่กับ แฟนสาวหน้าโทรทัศน์
"อุ๊ย แวนเอาด้วยค่ะ ของพี่เอาดีแคปนะคะน้องภูมิ"
แวนร้องสั่ง ภูมิบุญนิ่งรีบเก็บกวาด แล้วไปชงกาแฟมาให้ตามที่นายคนใหม่สั่ง
"อะไรวะ กาแฟบ้าอะไร ใครบอกให้มึงใส่ครีมใส่น้ำตาล กูจะกินกาแฟดำ"
โตโต้โวยวาย วางแก้วกาแฟกระแทกโต๊ะจนกาแฟกระฉอกเลอะโต๊ะ
"อ๊าย นี่มันไม่ใช่ดีแคปนี่คะ รู้จักไหมคะน้องภูมิดีแคปน่ะคะ หรือกินแต่กาแฟตามรถเข็นไม่เคยรู้เหรอคะ"
แวนเหน็บแนม ภูมิบุญได้แต่เม้มปากรีบหาผ้ามาเช็ดโต๊ะ
"ไปเอามาใหม่"
เสียงห้วนดุ ภูมิบุญได้แต่ก้มหน้าเช็ดโต๊ะ สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆเข้าไว้ เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าสองคนนี้ไม่มีจุดประสงค์ดี
"โอ๊ย เจ็บแวน"
โตโต้เหวี่ยงตัวออกเมื่อแฟนสาวจับโดนแขน
"เอ๊ะ เป็นอะไรค๊ะโต้ ตายแล้วไปโดนอะไรมา"
แวนเปิดแขนเสื้อขึ้นดูรอยยาวเริ่มกลายเป็นสีเขียวคล้ำ
"หมาฟัดมา หมาที่มาอาศัยบ้านเขาอยู่น่ะแวน มันเลี้ยงไม่เชื่อง"
สายตามองภูมิบุญเหมือนตัวแมลงน่ารังเกียจตัวหนึ่ง มันเต็มไปด้วยความขยะแขยง
"ต๊าย หมาเลี้ยงไม่เชื่องแบบนี้อย่าเลี้ยงสิค๊ะโต้ ไล่มันไปเลยค่ะ เลวที่สุด ดูซิ โต้ของแวน เจ็บมากไหมค๊ะ"
ภูมิบุญรีบเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที ในใจรู้สึกโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ คนพวกนี้ขยันมาหาเรื่องเขาเสียจริง ภูมิบุญเดินกลับมาพร้อมกาแฟดำสองถ้วย
"กูไม่อยากกินแล้ว เสียอารมณ์ เออ มึงไปเอารองเท้าหนัง เฟอรากาโมมาขัดให้กูหน่อย พรุ่งนี้กูจะใส่"
โตโต้ชี้ไปที่ตู้รองเท้าหน้าบ้าน แต่เขาไม่ได้ใช้มือชี้ ยกเท้าขึ้นชี้ปลายเท้าไปทางประตุหน้าบ้านภูมิบุญหน้าแดงเม้มปากแน่น
"ทำไม ทำไม่ได้เหรอ พ่อคนโปรด กูใช้แค่นี้เม้มปากเลยเหรอ"
โตโต้เหน็บมองหน้าภูมิบุญ ที่ได้แต่ก้มหน้าเม้มปากกัดฟันอยู่
"อุ๊ย ขัดรองเท้าเป็นใช่ไหมค๊ะ งั้นเช็ดให้พี่ด้วยสิคะน้องภูมิ ปราดาพี่น่ะเมื่อกี๊เดินมาฝุ่นเกาะ เอาให้นิ้งไปเลยนะคะ"
แวนเอาบ้างช่างเป็นคู่ที่เข้ากันได้ดีจริงๆ ภูมิบุญยอมเดินไปที่ตู้รองเท้าหยิบรองเท้าคู่ที่ว่าออกมาเช็ด แล้วนั่งลงขัด
"เออ อยู่บ้านเขาน่ะทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง อย่ามาเกาะเชิดหน้าลอยตาอยู่"
โตโต้เดินไปหาเรื่อง แวนเองก็เดินตามไปเกาะแขนยืนดูแล้วยิ้มเยาะอยู่
"อุ๊ย เกาะเหรอค๊ะ เหมือนอะไรน้า parasite หรือเปล่าคะโต้ ภาษาไทยเขาเรียกอะไรนะคะ"
แวนเสริมหน้าตายิ้มเย้ยหยัน
"กาฝาก จ๊ะ"
"ต๊าย ชื่อน่าเกลียดจังนะคะ แวนล่ะเกลียดจริงๆ พวกกาฝากเนี่ย อึ๋ย ไม่อยากจะคิดขยะแขยง"
ไม่พูดเปล่าแสดงสีหน้าท่าทางอีก ภูมิบุญรู้สึกหนักหน้าร้อนผ่าวไปทั่วพยายามทำหูทวนลม รีบขัดรองเท้าเสร็จก็เก็บไว้ที่เดิม ภูมิบุญลุกจากที่ทันที
"อ้าว แล้วไม่เช็ดของชั้นล่ะ"
"เออ ทำไมมึงไม่เช็ด"
โตโต้โวยวาย กันทางภูมิบุญไว้
"ขอโทษนะครับ ผมไม่ใช่คนใช้ที่บ้านของคุณ"
"ต๊าย เห็นมั้ยคะโต้ เด็กคนนี้ร้ายกาจที่สุด"
"มึงเช็ดเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำเป็นปากดี"
"เพื่ออะไรครับ ที่ผมเช็ดให้คุณโตโต้ เพราะคุณโตโต้คือนายโดยตรง คุณเป็นใครจะมาให้ผมเช็ดรองเท้าให้"
ภูมิบุญเหลืออดโพล่งออกไป
"เช็ด กูบอกให้มึงเช็ดมึงก็ต้องเช็ด"
โตโต้ขึ้นเสียง มองหน้าภูมิบุญหมายจะให้บาดลึกเข้าไปในร่าง ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น
"ได้"
ว่าแล้วก็เอานิ้วเท้าแม่โป้งคีบรองเท้ากับนิ้วชี้ขึ้นมา
"ว๊าย ทรามมาก"
"มึงกล้าดียังไง"
โตโต้ผลักเข้าที่อกของภูมิบุญจนเซไป
"ทำไมครับ รองเท้านี่เขาไม่เอาตีนใส่เหรอ หรือคุณซื้อมากราบ"
"ไอ้ภูมิ"
เสียงตวาดดังลั่นบ้าน โตโต้ง้างมือจะชกหน้าภูมิบุญ
"อะไรกันๆ มีอะไรเสียงดังออกไปถึงข้างนอกแล้ว"
คุณอภิสราปรี่เข้ามาหา มองหน้าทั้งสามอย่างประหลาดใจ
"คุณป้าคะ น้องภูมิเขาแสดงกริยาที่ไม่ดีน่ะคะ แวนไม่เคยเจอคนกริยาต่ำแบบนี้มาก่อน"
แวนใส่จริตทำท่าตกใจวิ่งเข้าหาคุณอภิสรา
"ว่าไงโต้ มีอะไรกัน"
คุณอภิสราไม่ได้สนใจแวนแต่อย่างใดมองจ้องหน้าลูกชาย ที่ตอนนี้หน้าเปลี่ยนสีแล้ว
"เอ่อ คือ"
"คุณท่านครับ ผมผิดเองล่ะครับ ที่ทำกริยาต่ำทรามใส่คุณทั้งสอง"
ภูมิบุญชิงพูดสีหน้ายังราบเรียบแม้ในใจจะสั่นไหวแล้วก็ตาม
"อะไรกันจ๊ะภูมิ อะไรกันกริยาต่ำทราม"
คุณอภิสราเดินเข้ามาหาภูมิบุญแล้วมองดูรอบๆ
"คือ คุณโตโต้วานให้ผมขัดรองเท้าให้น่ะครับ ผมทำเสร็จแล้ว คุณแวนก็ให้ผมเช็ดรองเท้าให้ด้วย ผมไม่ได้ทำครับ"
"หือ อะไรน๊ะ อะไรกันตาโต้ ใครสั่งใครสอน เรามีสิทธิ์อะไรมาใช้น้องเขาแบบนี้ ภูมิไม่ใช่คนใช้ เกินไปแล้วนะ ไปเอานิสัยอันธพาลแบบนี้มาจากไหน แม่ไม่เคยสอน"
คุณอภิสราขึ้นเสียงมองหน้าลูกชายที่ก้มหน้านิ่งอยู่
"คุณ ป้าคะ แล้วมัน เอ่อ น้องภูมินี่เข้ามาอยู่ในฐานะอะไรล่ะคะ ทำไมใช้แค่นี้ทำไม่ได้"
แวนดอดขึ้นโตโต้จับแขนแวนไว้เพราะสีหน้าสีตาของเธอดูเหมือนจะเหลืออดเต็มที
"อยู่ในฐานะอะไรมันเป็นเรื่องของคนในบ้านนี้นะจ๊ะ ป้าไม่จำเป็นต้องบอกให้หนูทราบ"
"แม่ ผมก็เห็นว่าน้องมันว่างก็เลยวานหน่อย แต่ทำไมต้องเลือกปฏบัติด้วยล่ะครับ แวนเป็นแขกของผมนะ แล้วคราวหลังเวลาผมพาลูกค้ากลับมาที่บ้าน จะทำแบบนี้ไหม"
โตโต้แถไปซึ่งมันไม่เกี่ยวกันเลย
"ถ้าลูกค้าที่มาบ้านมาใช้คนในบ้านของชั้นให้ขัดรองเท้า ชั้นก็ไม่ขอร่วทำธุรกิจด้วย เอาอะไรคิดโต้ นี่น่ะหรือที่ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา ทำไมดูถูกคนแบบนี้ แม่ผิดหวังในตัวเรามาก"
"คุณท่านครับ ผมกราบขอโทษคุณท่านนะครับ ที่ทำให้วุ่นวาย ผมขอโทษจริงๆครับ เดี๋ยวผมเช็ดรองเท้าให้คุณแวนเองครับ ขอโทษนะครับคุณแวนที่แสดงกริยาไม่ดี ผมมันเป็นเด็กบ้านนอกไม่ได้รับการอบรม อย่าถือสาหาความนะครับ"
คุณบุญตีจริตใส่คุณอภิสราไม่ยอมน้อยหน้าเหมือนกัน ทำหน้าเศร้าก้มลงไหว้
"ตายแล้วๆ ไม่ได้นะลูก อย่ามาทำแบบนี้ ป้าไม่ยอมนะ จะใช้ทำอะไรก็ใช้ไปนี่มาใช้ขัดรองเท้า มันจะเกินไปแล้ว ทำอะไรไว้หน้าฉันบ้างนะตาโต้ ภูมิแม่เป็นคนยอมรับให้เข้ามาอยู่ในบ้านนี้ ในฐานะลูกของจันทร์ ไม่ใช่คนใช้ จันทร์เองก็ไม่ใช่คนใช้ แม่ไม่เคยเลี้ยงคนให้เป็นข้ารองมือรองตีน แม่จ้างเขามาช่วยงานในบ้าน แม่บอกไปแล้วนี่โต้เรื่องนี้ อย่าทำแบบนี้กับน้องอีก ถ้าแม่รู้เราต้องคุยกันยาว เอาล่ะภูมิกลับไปนอนเถอะจ๊ะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้านี่"
คุณอภิสราพูดเสียงดังฟังชัด น้ำเสียงที่ประกาศิตยุติเรื่องทุกอย่าง แวนเม้มปากแค้นฝังอยู่ในใจ พอลับตาคุณอภิสราภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นทันที มองทั้งคู่อย่างเหยียดหยัน
"แก จำไว้นะ"
แวนกัดฟันกำมืออยู่ โตโต้เลยความโกรธไปแล้ว เขาแค้นอยู่ในใจหาวิธีที่จะแก้เผ็ดคืนให้ได้ ภูมิบุญเดินกลับไปที่ห้องของตน ในใจตอนนี้วุ่นวายสับสนไปหมด เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดก็เกิดขึ้น ถ้าแม่รู้เข้าคงโดนดุเอาแน่ๆ ภูมิบุญอาบน้ำไปแต่ในใจกลับร้อนรน ความเย็นฉ่ำของน้ำที่ไหลลงมาราดตัวไม่ได้ช่วยดับไฟที่เผาอยู่ในใจได้เลยแม้ แต่น้อย พออาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้ารีดผ้าเตรียมไว้ใส่ทั้งอาทิตย์
"ปังๆๆๆ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แม้ดังไม่มากแต่ก็รู้ว่าผู้ที่เคาะมีเรื่องร้อนใจ ภูมิบุญลังเลอยู่ครู่ใหญ่ เสียงทุบประตูยังดังอยู่ ภูมิบุญเดินไปเปิดประตูออก
"เพี๊ยะ"
หน้าของภูมิบุญหันไปอีกทางตามแรงตบ รู้สึกชาไปทั้งใบหน้า ยังไม่ทันเรียกสติคืนมาก็โดนผลักให้เข้าไปในห้อง
"เก่งนักใช่ไหมมึง"
โตโต้หน้าตาดูโหดเหี้ยมดุร้ายกัดกรามจนปูดโปนนูนออกมา
"ปากเก่งนักใช่ไหมมึง"
"เพี๊ยะ"
แรงตบของผู้ชายที่ไม่ใช่เกย์ ไม่ใช่สตรี เขาง้างมือเต็มวงแขนหวดเข้าไปที่ใบหน้าของภูมิบุญอีกรอบ หน้าของภูมิบุญหันไปอีกทางโดยไม่ทันตั้งตัว เลือดไหลซึมออกมาจากมุมปาก พอเรียกสติกลับมาได้
"ปึ๊ก"
"โอ๊ย ไอ้"
ภูมิบุญกำหมัด ต่อยไปที่ท้องของโตโต้ทันที แม้จะตัวเล็กกว่าแต่ก็พอมีแรงยัดเข้าไปกลางช่องท้อง โตโต้ตัวงอลง
"มึง กูจะฆ่ามึง"
เขากระโจนจะเข้าหาภูมิบุญอีกรอบ
"เข้ามา เข้ามาเลย"
ภูมิบุญหยิบเตารีดที่รีดผ้าค้างอยู่ขึ้นขู่
"เข้า มาสิ คุณโตโต้ รออะไร อยากลองไหมเตารีดร้อนๆน่ะ"
โตโต้ชะงักอยู่กุมท้องกัดฟัน
"มึง มึงทำให้แฟนกูโดนแม่กูว่า มึงต้องเจอดีแน่"
"ช่วยไม่ได้ อยากมาวอนหาเรื่องเอง ถ้าผมจะเจอดี คุณโตโต้ก็ระวังจะเจอเลวด้วยล่ะ ดีมาเยอะแล้ว อยากเห็นไหมว่าเลว เขาเลวกันยังไง"
ภูมิบุญเดินเข้าหา ในมือกำเตารีดไว้แน่น โตโต้ถอยไปหลังชนประตู
"มึง มึงจะทำอะไร"
เสียงของโตโต้เริ่มสั่น เพราะภูมิบุญปรี่เข้าใกล้จวนตัว ปากก็แสยะยิ้มอย่างสะใจ
"ทำไม กลัวเหรอ อย่าบีบให้ผมร้าย ผมไม่ใช่จะก้มหัวให้ใครง่ายๆ"
"ปากดีนะ มึง"
"ใช่ ปากดี ไม่ดีแต่ปากด้วย ออกไปจากห้องผมได้แล้ว ก่อนที่ผมจะเอาเตารีดทาบหน้าคุณ"
ภูมิบุญขู่เดินปรี่เข้าหาโตโต้ รายนั้นรีบถอยหลังออกจากประตูไปทันที
"มึงจำไว้นะไอ้ภูมิ กูไม่ปล่อยให้มึงอยู่อย่างเป็นสุขแน่"
โตโต้ขู่ก่อนจะก้าวออกไป
"เดี๋ยว ถ้าผมอยู่ไม่สุข คุณโตโต้ก็ระวังตัวไว้ด้วย อย่าทำให้ผมเลว"
ภูมิบุญพูดตอบอย่างไม่เกรงกลัว พอโตโต้ออกจากห้องไปภูมิบุญก็ปิดประตูใส่กลอนแน่นหนา เก็บเตารีดแล้วล้มลงเตียง คว้ารูปยายขึ้นมาดู
"ยายจ๋า ทำไม ทำไมภูมิต้องมาเจอคนพวกนี้ ภูมิไม่อยากจะสู้แล้ว"
ภูมิบุญปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอาบหน้า ความปวดร้าวที่กร่อนลึกเข้าไปในใจมันสะท้อนออกมา ความแข็งแกร่งที่เขาสร้างขึ้นมาเป็นกำแพงกั้นกำบังแต่พออยู่คนเดียวมันพัง ทลายหายไปหมด เหลือเพียงความอ่อนแอที่แผ่ปกคลุมหัวใจ ภูมิบุญสะอื้นไห้อยู่บนเตียง ใบหน้าก็ร้าวแปลบเลือดที่ไหลซึมออกมายังไม่ยอมหยุดแม้จะกลืนกินมันลงคอไปทุก หยาดหยด
:L2: ฤาใช่เสียงสวรรค์จากฟากฟ้า ปลิวลอยมาต้องโสตเสนาะหู
ฤาจะใช่เทพบุตรที่แปลงกาย ส่องแสงฉายระยับจับดวงใจ :L2:
ของฝากครับ อิอิ
เขียนโดย eiky
-
โถ ทำไมเกิดมาต้องเจอแต่คนแบบนี้ด้วยนะ น่าสงสารจริงๆ
คิดซะว่าอุปสรรคจะทำให้เราแกร่งละกัน
นังแวนกับนายโต้ปล่อยมันไปเหอะ ผีเน่ากับโรงผุ เหมาะสมกันดีแล้ว
-
:z13: รีบน ทะลุให้ถึง สุดที่รักของอีป้าแก่ๆ
ชิ.. โดนปาดหน้าจนได้ 5555
:เฮ้อ: สุดที่รักทำได้ไง แบบว่า เช้า เย็น วัน เว้น วัน ทุกวัน ลงได้ตลอด
แบบว่าอีป้าแก่ๆ แค่อิจฉาคนที่จินตนาการสูงส่งมากๆ (ข้าน้อยขอคารวะแก่ท่าน 1 จอก)
+1 ให้กับคนเก่งแสนน่ารักที่ชื่อ eiky คนนี้ :กอด1: 10 ทีด้วยคะ
-
เลวได้มาจากใครไอ้โต้แม่ก็ดีนี่หว่า :z6: ดีที่ภูมิสู้ถ้าอ่อนแอตายแน่ภูมิเอ๋ย :fire:
-
ไปอยู่ที่อื่นดีกว่าครับ ภูมิบุญ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผีเน่าโรงผุ
เหมาะสมกันจริงๆ
เกลียดอีโต้มาก
-
อยากเห็นถูมิเลวบ้าง o18
เอาให้มันเจ็บเเสบทั้งผีเน่าเเละโรงผุเลย :z6:
เชียร์ขาดใจ :laugh:
-
:z13: รีบน ทะลุให้ถึง สุดที่รักของอีป้าแก่ๆ
ชิ.. โดนปาดหน้าจนได้ 5555
:เฮ้อ: สุดที่รักทำได้ไง แบบว่า เช้า เย็น วัน เว้น วัน ทุกวัน ลงได้ตลอด
แบบว่าอีป้าแก่ๆ แค่อิจฉาคนที่จินตนาการสูงส่งมากๆ (ข้าน้อยขอคารวะแก่ท่าน 1 จอก)
+1 ให้กับคนเก่งแสนน่ารักที่ชื่อ eiky คนนี้ :กอด1: 10 ทีด้วยคะ
อ่าป้าชมออกอากาศแบบนี้ก็เขินเน้อ อิอิ ผมเป็นบ้าครับ บ้าพลัง เหอๆๆๆ
แต่คนคนอ่านมาเมนต์ให้ก็กระหายนะ อยากเขียนต่อไม่อยากให้คนอ่านของผมรอ
ป้าเองก็น่าชื่นชม ตามผมมาทุกเรื่อง ข้าน้อยขอคารวะ แม่นาง สามจอกไปเร้ยยย
อิอิ :L2:
รักป้านะครับ
eiky
-
โตโต้ ไอ้เลว TT
-
ผมอยากทราบครับบบบบบ
เรื่องนี้ครายเป็นพระเอกหง่า :serius2:
ไปเข้าค่ายสามวันแล้วเดี๋ยวมาอ่านต่อครับผม o13
-
โตโต้กับแฟนนี่ท่าทางจะเป็นมากจริงๆ ภูมิไม่ต้องสู้แล้ว ออกมาอยู่หอเหอะ
ปล.อ่านๆแล้วก็แอบไม่เข้าใจว่าแม่จันทร์นี่รักโตโต้มากกว่าลูกแท้ๆอย่างภูมิใช่ปะเนี่ย
-
ดีมาก แกร่งไว้ลูกภูมิ :beat:
-
โตโต้นี่ตัวร้ายหรือเปล่าขอรับ -*-
ทำไมมันร้ายได้ใจขนาดนี้
ภูมิเองก็ใช่ย่อย ต้องแบบนี้สิมัน
5555+
รออ่านตอนต่อไปขอรับ
-
ทุเรศ เลว บัดซบ หน้าตัวเมีย เก่งแต่ลับหลังแม่ตัวเอง ใจปลาซิวดีแต่เก่งทำร้ายคนลับหลังแบบนี้ เมิงไปหาผ้าถุงมานุ่งเลยไป๊...ไอ้ห่าโตโต้ :z6:
คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก ออกไปอยู่หอเถอะคับภูมิ ก่อนไปก็บอกความจริงคุณอภิสราไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถ้าคนอย่างไอ้โตโต้มันกล้าทำแต่ไม่กล้ารับ ก็นึกว่าโดนตัวเชี้ยที่มันชิงหมามาเกิดแว้งกัดเอาก็ละกันคับ :เฮ้อ:
-
ภูมิร้ายจริงแฮะ (ไม่ใช่ร้ายแบบอันธพาลนะ)
อย่างนี้เขาเรียกคมในฝัก
-
อย่าบอกนะว่าอิคุณโตโต้เป็นพระเอก :m16:
-
สงสารภูมิจังอะ
ในเรื่องรู้สึกว่าคนเลวๆ
จะมากกว่าคนดีอีกอะ
หาตัวช่วยให้ภูมิด้วยสิ
-
อย่ามาตามง้อน้องภูมิทีหลังนะ ขอแช่งให้แกพบเจอแต่คนเลวๆพวกเดียวกันชิ ไอ่โตโต้
-
เกิดอาการอยากตบโตโต้คืนให้ภูมิ :beat:
นิสัยนะคนเรา...ไอ้คนนิสัยไม่ดี โรคจิต ไอ้จั่ว !!!!
-
นู๋ภูมิเข้มเเข็งไว้ลูก...
รอวันจัดการไอ้คุณโตโต้วันหลัง :z6:
-
som + เอ๋ ยังไงครับ โดนตีด้วยไม้กวาดแล้วจะไม่มีเมียเหรอ อยากรู้ๆ จะเอาไว้ตีคนข้างๆ เหอๆๆๆ
น้องก็ไม่รู้เหมือนกันคับ แต่คนแก่ๆที่บ้านเค้าบอกมาอย่างนี้ แต่ผมว่าน่าจะจริงเนาะ ก็เอาไม้กวาดที่ด้ามเป็นไม้แข็งๆตีเข้าที่ คอ รับรองว่าไม่มีแน่ๆคับพี่ไรเตอร์
-
:beat: :beat: โตโต้เลวอะ
-
ง่า ถ้าไอ้โตโต้นี้มันเป็นพระเอกเรื่องนี้ละก็ ขอเปลี่ยนพระเอกก่อนเลยได้มั้ยเนี้ย
-
เหนื่อยใจ :เฮ้อ:
-
เลิศมากจ้าน้องภูมิ สู้ๆๆนะ
เซีงคู่รักน่าเกลียดนั่นจริงๆ เกลียดมันๆๆๆ :m31:
-
โตโต้สมควรโดน :z6:
-
ภูมิออกมาอยู่ที่อื่นเหอะ มาอยู่กะพี่ได้พี่จะเลี้ยงเอง :laugh:
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อร๊ายยยย อิโตโต้ :z6:
เกลียดมันจริงจัง ภูมิอย่าทนเลยลูก ออกไปหาหอถูกๆอยู่เถอะ
แล้วค่อยเข้ามาช่วยงานตอนกลางวันก็ได้
อย่างน้อยก็ให้หนูได้มีที่ส่วนตัว
ชีวิตอิโต้มันคงเป็นเด็กมีปัญหา (ไม่สิแม่เค้าออกจะดี) :fire:
น้องภูมิไม่ลองเล่าให้คุณแม่ฟังหน่อยละคะ
เผื่อคุณแม่จะเข้าใจ
อ่านแล้วอินจัด แหะแหะ :o8:
-
วันนี้สงสัยจิตตก....อ่านแล้วตื้อสงสารน้องภูมิมากกก.....
เจอคนที่ไม่ใช่คนแบบนี้.....สู้แล้วเหนื่อยจริง ๆ........
ได้แต่กอดปลอบใจน้องภูมิ............ :กอด1:
:L2: :L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
กด + รับขวัญน้องภูมิด้วยน้า.....
-
:call: :call: :call: เข้ามานั่งรอไรเตอร์ :call: :call: :call:
อ่านกี่ที กี่ที สงสารน้องภูมิ :z3:
-
อิอิ มาแล้วครับ ทุกคน วันนี้แอบไปดู prince of Persia มาหนุกดีน้า ดูคนเดียว เหอๆๆ
ฉากสิบเอ็ด
วันนี้ภูมิ บุญมีเรียนช่วงบ่ายแต่นัดกับพลอยและก้องไว้ว่าจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ของคณะ จึงออกจากบ้านตอนเก้าโมงกว่าๆ เมื่อคืนหลังจากที่นอนร้องไห้อยู่นานฝนก็ตกลงมาเสียงของสายฝนที่กระทบหลังคา กล่อมให้ภูมิบุญหลับไปได้ ภูมิบุญเดินออกจากบ้านแวะร้านขายน้ำเต้าหู้ตั้งใจว่าจะซื้อไปฝากเพื่อนทั้ง สอง ตอนภูมิบุญเดินออกจากบ้านโตโต้ตื่นมาสูบบุหรี่ที่ระเบียงมองเห็นหลังภูมิบุญ ไวๆเดินออกจากบ้าน เห็นแล้วก็รีบลงจากห้องขับรถตามออกมา ภูมิบุญถือน้ำเต้าหู้อยู่ในมือกำลังจะเปิดเป้เอาน้ำเต้าหู้ใส่ลงไป
"ฉ่า เฮ้ย"
น้ำในบ่อริมถนนที่ไม่เรียบสาดเข้าใส่เต็มตัวภูมิบุญ รถคันงามจอดอยู่ข้างหน้า ภูมิบุญยืนนิ่งกางแขนออกเพราะเสื้อผ้าเปียกน้ำดำๆ พอมองรถคันนั้นก็จำได้ว่าเป็นรถของใคร โตโต้ถอยรถกลับมา ภูมิบุญปาถุงน้ำเต้าหู้ใส่กระจกหลังรถอย่างแรง
"เฮ้ย ไอ้ภูมิมึงทำอะไรวะ"
คนขับเปิดประตูรถปรี่เข้าหาภูมิบุญ
"ผมตกใจครับ ไม่คิดว่าจะเป็นคุณโตโต้"
ภูมิบุญยกมุมปาก โตโต้เดินสำรวจความเสียหาย ไม่มีอะไรแตกร้าวมีแต่น้ำเต้าหู้ใส่เครื่องรวมทั้งเม็ดแมงลักกระจายอยู่เต็ม หลังรถ
"มึงล้างให้กูเลย ไอ้ภูมิปามาได้ยังไง"
"แล้วคุณโตโต้ เอาเสื้อผ้าผมไปซักให้ด้วยสิ ผมจะล้างให้ คุณขับรถยังไงล่ะ นี่มันริมฟุตบาทนะ"
ภูมิบุญเถียงหน้าบึ้งตึงเพราะเขาต้องกลับเข้าไป เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ รวมทั้งอาบน้ำด้วย
"ปากดีนะมึง"
ทำท่าจะปรี่เข้ามาหา
"หรือจะให้ตำรวจมาเคลียร์"
ภูมิบุญหัวหมอใส่ ไม่ยอมถอยให้
"มึง"
ได้แต่กัดฟัน ภูมิบุญเดินกลับไปที่บ้านทันที
"ต๊าย ไปโดนอะไรมาค๊ะน้องภูมิ ตายแล้วเลอะเทอะไปหมดเลย"
อ้อยร้องเสียงหลงเมื่อเห็นภูมิบุญตัวเปียก มีแต่น้ำขี้โคลนเลอะเต็มตัว
"รถสาดใส่ครับพี่ ผมขอตัวอาบน้ำก่อนนะครับ"
"ตายจริง คนสมัยนี้ทำไมไม่มีน้ำใจกันแบบนี้นะ จะรีบไปไหนกัน สาธุขอให้มันโดนสาดคืนด้วยเถอะ"
"อะไรอ้อย แช่งใครแต่เช้าเชียว"
เสียงจันทร์ร้องออกมาจากในครัว
"ก็น้องภูมิน่ะสิคะพี่จันทร์ โดนรถสาดขี้โคลนใส่ตัวเปียกเลอะเทอะไปหมด"
"หา ทำไมขับรถขับเรือไม่ระวังกันเลย เป็นอะไรไหมลูก"
จันทร์ปรี่ออกมาจากครัว จับแขนลูกชาย ภูมิบุญไม่อยากเล่าซ้ำส่ายหน้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปพออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ต้องตกใจเพราะคุณอภิ สราเรียกให้เข้าไปหาที่ตึกใหญ่
"ตายจริง ทำไมคนสมัยนี้มันแล้งน้ำใจขนาดนี้กันนะ จำรถได้ไหมภูมิว่าเป็นของบ้านไหน ป้าจะไปเอาเรื่องมัน"
เรื่องถึงหูนายใหญ่ของบ้าน ที่นั่งหน้าบึ้งอยู่กลางห้องโถง
"อย่าเลยค่ะคุณท่านอย่าไปถือสาหาความกันเลย ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ"
จันทร์พูดขึ้น แล้วมองหน้าภูมิบุญลูบหน้าลูบตาลูกชาย
"ต๊าย ไม่ได้นะจันทร์ นี่ตาภูมิเลยไปเรียนสาย เขารีบเราก็รีบ ไม่ได้ฉันยอมไม่ได้ อ้อยไปตามตาโต้มาให้ชั้นที"
คุณอภิสราบอกอ้อยที่เป็นคนรายงานเรื่องให้ทราบ
"นี่รถตาโต้ก็โดนใครไม่รู้สาดน้ำเต้าหู้ใส่ เลอะเทอะไปหมด คนเราสมัยนี้มันแย่เสียจริง"
ภูมิบุญก้มหน้านิ่งรู้สึกเหมือนกำลังโดนตำหนิอยู่ นี่ถ้าโตโต้บอกว่าคนที่ปาน้ำเต้าหู้ใส่รถเขาคือภูมิบุญเองคุณอภิสราคงโกรธ มาก แต่ภูมิบุญก็ตั้งใจว่าจะบอกคุณอภิสราว่าคนที่ขับรถสาดน้ำครำใส่เขาคือโตโต้ เหมือนกัน
"ครับแม่"
โตโต้เดินลงมาจากบ้าน พอเห็นภูมิบุญก็หน้าเสียเพราะกลัวว่าฝ่ายนี้จะมาฟ้อง
"ตาโต้ วันนี้ไม่ได้ไปไหนใช่ไหมลุก ไปส่งน้องที่มหาฯลัยหน่อย"
"อ้าว ทำไมล่ะครับแม่"
"ก็คนบ้าที่ไหนไม่รู้ขับรถสาดน้ำครำใส่น้องจนตัวเลอะเทอะ ไปหมด นิสัยแย่เสียจริงคนสมัยนี้ เออ เอารถคันของแม่ออกนะ คันนั้นเดี๋ยวให้ลุงหมายล้างไว้"
คุณอภิสราสั่งเด็ดขาด
"ผม เพิ่งตื่นนะแม่ ผมจะออกไปหาแวนด้วย"
"ไปส่งน้องก่อนสิ ค่อยไปหา อะไรกันแม่ใช้แค่นี้ไม่ได้เหรอตาโต้"
คุณอภิสราขึ้นเสียงจ้องหน้าลุก ชายทันที บรรยากาศเริ่มมีหมอกควันของความอึดอัดเข้าปกคลุม
"เอ่อ คุณท่านครับเดี๋ยวภูมิไปเองก็ได้ครับ พอดีนัดเพื่อนไว้ตอนเช้าไม่มีเรียน ไม่เป็นไรหรอกครับ"
ภูมิบุญรีบขัดเพราะไม่อยากไปกับโตโต้ เขารู้ชะตากรรมดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
"ไม่ได้ละลูก ไปเองไม่ได้ ป้าไม่ไว้ใจแล้ว ไปๆ ตาโต้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"ครับๆ เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเสื้อก่อน"
โตโต้ลงส้นเท้าขึ้นห้องไปอย่างเสียอารมณ์
"อย่าให้แม่ต้องไปตามอีกรอบนะตาโต้"
เสียงขู่ไล่หลังมา คุณอภิสราเรียกภูมิเข้าไปปลอบขวัญลูบหน้าลูบหลังอยู่ พอโตโต้เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็หน้ามุ่ยเดินลงจากบ้าน ภูมิบุญเองก็ต้องจำใจไปกับโตโต้ พอขับรถออกพ้นประตุบ้าน
"หึหึ มึงแน่มากไอ้ภูมิ"
"คุณโตโต้จอดข้างหน้าก็ได้ครับ ผมไปเอง"
"แล้ว มึงก็จะมาฟ้องแม่กูน่ะเหรอว่ากูแกล้งมึงไม่ส่งให้ถึงที่"
"ผมไม่ใช่คนแบบนั้น คุณจอดเถอะครับ อย่าฝืนใจเลย"
"อย่าริมาสั่งกู ทำไม นั่งรถกับกูมันจะตายเหรอ"
โตโต้จ้องหน้าภูมิบุญเขม็งทั้งที่มือจับพวงมาลัยอยู่
"งั้น จอดตรงไหนก็ได้ครับ ผมไม่อยากรบกวน"
"ปาก ดีนะมึง เดี๋ยวเถอะ มึงจะได้รู้"
โตโต้ขู่ขับรถออกถนนใหญ่ไป เขาเลี้ยวรถออกไปถนนวงแหวน ซึ่งภูมิบุญไม่คุ้นทาง ในใจเริ่มสั่นไหวเพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรที่รุนแรงหรือไม่
"ตื๊ดๆๆ "
เสียงโทรศัพท์ของภูมิบุญสั่น ภูมิบุญสะดุ้งเพราะมัวใจลอยอยู่ หยิบขึ้นมาดูแล้วกดรับ
"ภูมิ ภูมิถึงไหนแล้วจ๊ะ"
พลอยนั่นเอง โทรมาตามเพราะเลยเวลานัดมามากแล้ว
"อ้อ เราอยู่บนรถ พลอยไม่ต้องรอนะ เราขอโทษด้วย เดี๋ยวเรารีบไป"
เวลาภูมิบุญพูดกับเพื่อน เวลาที่เขาไม่เกรี้ยวกราดน้ำเสียงก็นุ่มน่าฟัง
"ได้ๆ ภูมิ ถ้ามาถึงโทรมาหาเรานะ เนี่ยก้องรอกินน้ำเต้าหู้อยู่"
"ได้พลอย พลอยกับก้องเข้าไปในห้องสมุดก่อนเลยนะ"
พอวางสายจากพลอย โตโต้ก็มาฉวยโทรศัพท์จากมือภูมิบุญไป
"โห หน้าอย่างมึงใช้โทรศัพท์แพงๆอย่างนี้ด้วยเหรอวะ"
"ขอคืนด้วยครับ คุณโตโต้"
ภูมิบุญหันไปมองหน้าคนที่ถือพวงมาลัยและถือโทรศัพท์ของเขาอยู่อย่างวิสาสะ
"ทำไม มึงกลัวกูขโมยเหรอ"
"ขอคืนครับ"
ภูมิบุญพูดเสียงนิ่ง โตโต้ไม่สนใจกดปุ่มปิดเครื่องทันที
"เอ๊ะ คุณโตโต้ทำอะไรน่ะ"
"หึหึ มึงเจอดีแน่ไอ้ภูมิ"
โตโต้หัวเราะ อยู่ในคอแล้วเอาโทรศัพท์ของภูมิบุญหย่อนลงไปข้างเบาะนั่งฝั่งของตน
"คุณ โตโต้จะพาผมไปไหน"
ภูมิบุญเริ่มเสียงสั่น มองหน้าโตโต้อย่างหวาดกลัว ที่ผ่านมาต่อสู้กันก็อยู่ในบ้าน ในที่โล่งที่สามารถวิ่งหรือก้าวเดินได้อย่างอิสระ แต่ตอนนี้อยู่ในรถที่ขับเคลื่อนไปด้วยความเร็วสูง
"กลัวเป็นด้วยเหรอ มึง ห๊า"
เขาตวาดเสียงดังใส่หน้าภูมิบุญ
"ผมจะลง ให้ผมลง"
ภูมิบุญร้องขอ แต่โตโต้กลับเพิ่มความเร็ว
"ผมจะลง จอด"
ภูมิบุญร้อเสียงหลง หน้าตาซีดบ่งบอกถึงความกลัว
"หึหึ มึงอย่าได้ฝันไอ้ภูมิ กูจะพามึงไปชำระแค้น"
น้ำตาซึมออกมาเพราะความกลัว ภูมิบุญหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"หึหึ มึงจะทำอะไร ไอ้โง่ มึงคิดว่าจะเปิดออกก็ออกได้เหรอ กูล็อคไว้แล้ว"
ภูมิบุญ ตั้งใจจะเปิดประตูรถออกกระโดดลงจากรถ เป็นตายไม่สนใจแล้ว เขาเขย่าประตูอยู่ร้องเหมือนคนขอชีวิตจากเงื้อมมือมัจจุราช
"กลัว เหรอ ห๊า ทีอย่างนี้มึงกลัว ทีปากดีทำไมมึงไม่กลัว"
โตโต้ยังตวาด เสียงดังลั่น
"ให้ผมลง ผมขอร้อง จอด"
ภูมิบุญร้องออกมาสุดเสียง พลันสายตาก็มองไปเห็นกระจกมองหลังภูมิบุญเอื้อมมือไปหมายจะหักกระจกนั้นด้วย มือ โตโต้ชะลอความเร็วจอดข้างทางทันที
"ปึ๊ก ไอ้ภูมิ มึงจะทำอะไร ห๊า"
เขาต่อยเข้าที่อกของภูมิบุญ คราวนี้พอรถจอดภูมิบุญก็ดิ้นใหญ่พยายามจะหักกระจกมองหลังให้ได้แม้ตัวจะเซไป ชนประตูรถแล้วก็ตาม
"มึงจะทำอะไรไอ้หน้าโง่ อยากลงไปนักใช่ไหม ลงไป๊"
โตโต้ปลดล็อคประตุแล้วกดสายเข็มขัดนิรภัยออก ภูมิบุญเปิดประตูรถออก ทันทีที่ประตูเปิดออกโตโต้ก็ถีบเข้าที่ก้นของภูมิบุญ ล้มกลิ้งไปบนถนนวงแหวนศรีนครินทร์ ตรงที่ไม่มีรถโดยสารประจำทางผ่าน ตรงที่ไม่มีแม้รถแท็กซี่ว่างๆสักคันผ่านมา พอล้มลงไปกับพื้นภูมิบุญก้มหน้าลงกับพื้นถนนน้ำตาไหลรินออกมา โตโต้ขับรถไปแล้ว เสียงสะอื้นดังอยู่ในคอเพราะเจ้าตัวพยายามเม้มปากเอาไว้สะอื้นจนตัวโยน พอได้สติก็ลากตัวเองออกไปให้พ้นทางเพราะรถที่มาด้วยความเร็วสูงคงยากที่จะ จอดหลบเขา ภูมิบุญเดินเช็ดน้ำตาไปตามทางพยายามมองหารถแท็กซี่ที่อาจจะผ่านมาบ้าง
ฝ่ายโตโต้พอหายโกรธก็รู้สึกว่าตัวเองได้ทำเกินกว่าเหตุเพราะมองกระจกหลัง เห็นคนที่สวมชุดนักศึกษาที่มอมแมมเดินปาดน้ำตาอยู่ แต่จะถอยกลับไปก็ออกมาไกลเกินกว่าจะถอยแล้ว ทางวนเลี้ยวกลับก็อีกหลายกิโล โตโต้ถอนหายใจแล้วขับรถต่อไป มองเป้ที่ยังเหลืออยู่บนเบาะคนนั่ง โทรศัพท์ที่เขายึดมาอยู่ข้างๆตัว ใจเริ่มสั่นถ้าแม่รู้ตายแน่ๆ ภูมิบุญคงฟ้องแน่ๆ โตโต้รีบบึ่งรถไปหาที่เลี้ยวกลับมา
ภูมิบุญเดินไป เรื่อยๆด้วยร่างกายที่เริ่มแสดงอาการระบมเพราะตกจากรถค่อนข้างแรง ลากตัวเองฝ่าแดดร้อนเปรี๊ยงไป เหงื่อกาฬเริ่มทะลักออกมา
"ไปไหนหนู ทำไมมาเดินอยู่บนถนนแบบนี้"
ชายวัยกลางคนจอดรถถาม เขาเปิดกระจกรถลง
"ไป มหาฯลัยครับ"
"อ้าวเหรอ แล้วทำไมมาเดินล่ะหนู"
"พี่ครับ ผมขอติดรถไปลงถนนใหญ่ได้ไหมครับ"
ภูมิบุญยกมือไหว้ ชายคนนั้น
"เรา เรียนที่ไหนล่ะเดี๋ยวพี่ไปส่งให้"
พอบอกชื่อมหาฯลัยไปเขาก็ทำหน้า ครุ่นคิดอยู่
"มันคนละทางนะหนูนี่มันจะออกรังสิตอยู่แล้วนะ ทำไมมาเดินอยู่แบบนี้ ไปลงรังสิตไหม"
ภูมิบุญหน้าซีดเพราะอะไรคือรังสิต ที่ไหนคือแถวนี้ เขากำลังยืนอยู่ที่ไหนของเมืองกรุงแห่งนี้ ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"อ้อ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับพี่ เดี๋ยวผมโทรบอกเพื่อนให้มารับก็ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับพี่"
ภูมิบุญกลั้นใจพูดออกไปทั้งที่มันเป็นโอกาสที่เขาจะออกไปจากถนนเส้นนี้ แต่คิดไปเบื้องหน้ากระเป๋าสะตางค์ก็อยู่ในเป้ ในตัวไม่มีเงินสักบาท เบอร์โทรศัพท์พลอยหรือแม่ ของใครๆก็จำไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งเม้มปากแน่น ชายคนนั้นขับรถออกไปแล้ว
"ขึ้นมา"
เสียงห้วนดุลอดออกมาจากรถคันเดิม ภูมิบุญหันไปมองแล้วรีบหันกลับทันที
"กูบอกให้ขึ้นมา"
ภูมิบุญเดินต่อไม่สนใจเสียงตวาดเลยแม้แต่น้อย โตโต้จอดรถแล้วเปิดประตูออกมา
"มึงจะไปไหน กูบอกให้ขึ้นรถ"
"ปล่อย เราไม่เคยรู้จักกัน"
ภูมิบุญหันมาจ้องตาโตโต้ น้ำตาที่เคลือบตาอยู่มันฉายแววเกลียดชังอย่างไม่เคยที่จะมองใครมาก่อน
"อ่ะ กูบอกให้ขึ้นรถ"
เสียงของโตโต้กระตุกไป ก่อนจะลดเสียงลงพูดต่อภูมิบุญพยายามสะบัดมือออก
"มึงอยากจะโดนรถชนตายเหรอ ห๊าไอ้ภูมิ"
โตโต้ตวาดเพราะภูมิบุญเริ่มต่อยตีเข้าที่ตัวเขา
"ปล่อย ผมบอกให้ปล่อย"
เสียงแข็งเหมือนกัน สายตาที่กร้าวแข็งขึ้นมองโตโต้ไม่วางตา
"ปึ๊ก บอกให้ขึ้นดีๆไม่ชอบใช่ไหม"
โตโต้อาศัยร่างกายที่สูงใหญ่หนากว่าต่อยเข้าทีท้องของภูมิบุญ เขาตัวงอลงทันที โตโต้ลากภูมิบุญขึ้นรถไปอย่างทุลักทุเล พอยัดตัวภูมิบุญใส่รถได้แล้วก็คลานเข้ประตูเดียวกันเพราะกลัวว่าภูมิบุญจะ วิ่งหนีไปอีก ภูมิบุญมองออกนอกกระจกกัดฟันเม้มปากอยู่ ไม่พูดสักคำแม้แต่เสียงหายใจก็แผ่วเบา โตโต้รู้สึกผิด อึดอัดในใจ นี่เขาทำรุนแรงไปหรือเปล่า แต่มันก็สมควรได้รับการตอบแทนแบบนี้ เขาคิดแย้งกันในใจ
พอขับรถมาถึงใจกลางเมืองภูมิบุญจำได้ว่าใกล้กลับ มหาวิทยาลัยของตัวเองจึงรีบดึงเป้มากอดกระชับไว้ในอก
"ลงตรงนี้ล่ะ"
โตโต้ลดเสียงลง ภูมิบุญรีบเปิดประตูรถลงไปทันทีไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากปาก ศูนย์การค้าตรงข้ามวัดหัวลำโพงที่โตโต้แวะส่งภูมิบุญไม่ได้เล็ดลอดสายตาของ ใครคนหนึ่งไปเลย ภูมิบุญรีบเดินอ้อมศูนย์การค้าไป
"ต๊าย ร้ายนะยะ มีรถเบนซ์มาส่งถึงที่ เสี่ยคนไหนล่ะอีภูมิ"
เสียงของนิตาดังกัดแทะมาแต่ไกล ภูมิบุญเม้มปาก สุดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วก้าวต่อ
"อายเหรอ ที่เสี่ยมาส่งน่ะ ขายตัวก็แบบนี้ล่ะนะ คงจนไม่มีปัญญาหาเงินเรียนเองต้องพึ่งเสี่ย ขายตัวขายตูด"
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น นิตากับเพื่อนสาวคนเดิม
"ว้าย อีภูมิ"
ภูมิบุญเดินกลับไปหาแล้วปรี่ไปแย่งแก้วน้ำของเพื่อนสาวของนิตาสาดใส่ทั้งสอง ทั้ง น้ำหวานทั้งน้ำแข็ง
"กรี๊ดด ต่ำทราม"
"หุบปากเถอะ จะอะไรกันนักหนา มาคอยขอส่วนบุญอะไรแถวนี้ ทำไมคิดว่าคนอื่นต้องเหมือนตัวเอง คนที่ขายตัวน่ะไม่ใช่ผม คุณนั่นล่ะ"
ภมิบุญเดินหันหลังกลับแล้วรีบเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย ปล่อยให้สองสาวกรี๊ดลั่นเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปมา พอเข้าในมหาวิทยาลัยก็วิ่งเข้าห้องน้ำกุมหน้าร้องไห้ ทำไม ทำไม เขาถามตัวเอง นี่มันอะไรกัน คนพวกนี้เสียสติไปแล้วหรือทำไมตามราวีเขาไม่เลิกรา
:L2:ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ ทุกคนที่รักของผม :L2:
เขียนโดย eiky
-
ดราม่ามากมายคะ -.-...........
สงสารภูมิอะ โตโต้นี่ช่วยสำนึกให้สุดๆหน่อยไ้ด้มั้ยคะ -.-
-
นี่หรือชีวิต ยิ่งหว่านิยายไม่รู้ว่าโตโต้กับยัยนิตานั้นจะอะไรนักหนา
คอยดูถูกแต่คนอื่น มีปมด้อยอะไรในใจเนี่ย
-
ไอ้เหี้ยลูกผู้ดีซะเปล่านิสัยโครตทราม :z6:
-
อากิเชื่อว่า ความดีต้องชนะ
ความเลวๆ ของทุกๆคน สู้ต่อไปค่ะ
อากิเอาใจช่วยน้องภูมินะค่ะ o13
-
เดี๋ยวภูมิหนีไปแล้ว โตโต้จะรู้สึก =*=
(อย่างน้อย คุณหญิงก็น่าจะเอะใจบ้างอะไรบ้างอะนะ โดนแน่ๆ...)
ชีวิตน้องภูมิรันทดมาก...
-
คนที่เค้าขายตัวเค้ายังได้เงิน แล้วคนที่เที่ยวเร่แจกฟรีอย่างเมิงล่ะอีนิตา ได้เชี่ยไรนอกจากคำว่า...สำส่อน :beat:
ไอ้เชี่ยโตโต้อีกตัว ทุกเรื่องเมิงเริ่มก่อนทั้งนั้นนะ แล้วมีหน้ามาโทษคนอื่นอีก ทำเชี่ยกับภูมิสารพัด แล้วเมิงกะให้ภูมิทำดีกลับไปหรอไง เชี่ยมาเป็นใครก็เชี่ยตอบกลับไปทั้งนั้นแหล่ะ...ไอ้ห่าโตโต้ :โป้ก1:
ภูมิเข้มแข็งไว้นะคับ คิดซะว่าเป็นบททดสอบที่จะทำให้เราเติบโตและเข้มแข็งขึ้นนะคับ :กอด1: :m15:
-
เหยดดดดด
อะไรกันเนี่ย น้องภูมิ ทำไมโชคร้ายอย่างงี้ล่ะลูก
เจอแต่คนแมวๆ ทำตัวแมวๆใส่
ดีนะน้องภูมิยังตอบโต้ ไม่งั้นอิฉันอึดอัดตายห่าน
คนเราอะไรจะเลวร้ายได้ขนาดนี้ :fire:
-
เลวจริงๆ อีโต้
เกลียดเว้ยยย
อย่าหวังจะได้หัวใจภูมิไป
ผีเน่าโรงผุ
-
สงสารภูมิ อ่ะ :m15:
-
สุดยอดเลยคร้าบ
:fire: โตโต้ โหดจังนะ
ภูมิ สู้ๆนะ อย่ายอมพวกมัน :angry2:
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจโว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!! :serius2:
สงสารภูมิอ่ะ น้ำตานองหน้าแล้ว :sad4:
-
นิดานี่ว่างมากเนาะ เป็นบ้าคอยดักรอเหยียดหยามชาวบ้านเค้า :beat:
-
สงสารพี่ภูมิงะ
ถึงจะสู้แต่คู่ต่อสู้ตัวใหญ่กว่าแข็งแรงกว่า สู้ยังไงก็แพ้ :เฮ้อ:
-
ไม่ไหวจะเคลียร์กะอิคุณโตโต้ละ :m31:
ทำไมมันใจร้ายงี้ฟะ น้องภูมิก็ซวยโดนเล่นงานตลอด :เฮ้อ:
-
สนุกมากค่ะ
เอิ่ม คนดีๆแต่มีแต่คนแกล้ง
น่าสงสารภูมิ โตโต้นี่ร้ายไม่เบา อยากเห็นรูปตัวละครจังเลยค่ะ
รอติดตามนะคะ^^
-
อีชะนี 2 ตัวกลัวตกงาน เพราะใกล้ปลดระวางเต็มที เก่าแก่จนขายไม่ออก เลยกลัวคนอื่นมาแย่งอาชีพละสิ
-
นรกชิบ ไอ้โต้เวรเอ๊ย เกลียดมันนนนนนนนนน
-
กดดันอ่ะค่ะ สงสารดาวพระศุกร์ เอ้ย! น้องภูมิ
พี่โตโต้ เห็นน้ำตาคนหล่อแล้วจะใจอ่อนไหมหนอ?
-
ไอ้โตโต้ เลวได้อีก :z6:
-
กรี๊ดดดด อีตาโตโต้ :angry2:
การศึกษา และชาติตระกูลไม่ได้ช่วยให้แกมีจิตสำนึกความเป็นคนบ้างรึไง
โหดร้ายเกินไปแล้วนะ
ภูมิค่ะ ทีหลังถ้าอีตาโตโต้ทำงี้อีก แนะนำให้ก้านคอ แล้วเตะมันลงจากรถเลย ชิ :z6:
-
ทำเกินไปป่ะ
ทำงี้โคตไม่แมนเลย
ตุ๊ดยังไม่ทำเลยรู้ป่ะ
-
:serius2:
:angry2:
-
สงสารน้องภูมิ
อ่านแล้ว เหนื่อย เครียด จิตตก
+1
-
สงสารภูมิมากเหอะ :sad4:
ชีวิตมีแต่มาร
-
พลาดอีกแล้วเรา เรื่องสนุกขนาดนี้เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
แต่ก็ดีที่ได้อ่านทีเดียว 11 ตอนรวด สะใจ
-
ตอบเมนต์คร้าบ ตั้งแต่ฉากสิบนะครับ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะครับ :L2: :L2:
Vesi + ภูมิบุญต้องเจอศึกอีกรอบด้านครับ คอยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ
roseen + เพราะเรื่องนี้ไม่มีนายเอกครับ อิอิ
wisa + ในใจภูมิอยากไปอยู่ที่อื่นแล้วครับ แต่ต้องลุ้นกันว่าจะสำเร็จไหม
€H_bO[51] + เนอะ ผมก็ว่างั้นไม่รู้ไปเหยียบเท้าไว้ตั้งแต่ชาติปางไหน ทำไมเลวได้ใจแบบนี้
4life + เดี๋ยวก็มาครับ แต่อย่าเกลียดคนเลวเสียก่อนล่ะ อิอิ
j3llnlyza + ยังไม่ได้เลวเต็มขั้นนะครับเนี่ย อิอิ
win200 + น้องวินต้องลุ้นหน่อย น้า ว่าไปไปเข้าค่ายอะไรคร้าบบ เอาเรื่องหนุกๆ มาเล่าสู่กันฟังบ้างน้า อิอิ พี่จะเอามาเขียนเป็นนิยายให้เลย
august_may + จันทร์รักภูมิครับ แต่เป็นคนเลี้ยงโตโต้มากับมือ เหตุผลหลายอย่างของผู้ใหญ่จึงทำให้จันทร์ไม่แสดงออกอะไรมาก
wowhaha + ใช่ครับ ถึงเจ็บแต่ไม่ยอม อิอิ
Raven + อันนี้ต้องติดตามนะครับ อิอิ ขอบคุณมากที่ติดตามอ่านครับ
Laxxeez + ตอนสิบสองนี่ล่ะครับ เรื่องจะแดงออกมา อุ้ย บอกซะแระ อิอิ
MM.Dog + เดี๋ยวมีจุดเปลี่ยนให้ร้ายกว่านี้นะคร้าบบ อิอิ
ป้าจุใจ + ต้องคอยติดตามครับ อิอิ
p_phai + ยังมีเพื่อนๆอีกสองคน กับแทนนะครับที่ยังรักภูมิอยู่ อิอิ
iamnan + เพราะโตโต้เป็นผู้ชายครับ เวลาเกลียดก็แสดงออกเต็มที่ แต่เวลารักนี่ไม่รู้ยังไงนะ ต้องติดตามครับ
na_near + ผมฝากด้วยคนคร้าบบ
vvivy + ขอบคุณคร้าบ โดนคืนแน่ๆ ตาโตโต้
akiso + ขอบคุณคร้าบ สู้อยู่แล้วเนอะ
som + เอน้องส้มครับ พี่เคยได้ยินเหมือนกันนะว่าข้ามไม้กวาดจะได้แฟนแก่กว่า ไม่อยากบอกพี่ข้ามทุกวัน ทำไมมีแต่เด็กกว่าอ่ะ ไม่จริงแล้วล่ะ เหอๆๆๆ
shockoBB + เอามันเลยคร้าบ ตบไอ้โตโต้เลย อิอิ
dukdikdukdik + นายเอกเราก็ไม่ใช่หวานน้า เพราะฉะนั้นพระเอกก็ไม่น่าจะดี เหอๆๆ
เกริด้า(๐-*-๐)v + ยิ้มๆคร้าบบ
bigbeeboom + ชอบแนวนี้ไหมครับ อิอิ ขอบคุณน้า
silverspoon + อันนั้นขาคู่ใช่ไหมครับ สะจายเจงๆๆๆ
hpsky + งั้นฝาก ไรท์เตอร์ด้วยคนได้ไหมคร้าบบบบ อิอิ
dearmeepooh + ขอบคุณคร้าบบบ
yoyo + อ่านแล้วอย่าเครียดน้า อยากให้ทุกคนมีความสุขนะคร้าบบ
kanda53 + น่านะครับ พี่กานดา เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นนะคร้าบบ
akiso + ขอบคุณ น้องอากิ คร้าบบ
omelet + เหมือนช่อง สามไหมครับ อิอิ ขอบคุณน้า
august_may + ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายน้า เหอๆๆๆ
roseen + หวาย ใจเย็นๆๆ น้า โรซีน ของผ๊มมม
akiso + ขอบคุณน้องอากิ คร้าบบ
Raven + ใช่ครับ โตโต้งานเข้าแน่ๆ
Laxxeez + คนที่เขามีกำลังเหนือกว่าทุกด้านย่อมคิดว่าคนอื่นด้อยกว่า ไม่มากก็น้อย แต่ภูมิบุญสู้ไม่ถอยอยู่แล้วคร้าบบ
yoyo + ที่ภูมิบุญเสียน้ำตาเพราะกดดัน แต่ก็เข้มแข็งขึ้นนะครับ
€H_bO[51] + เดี๋ยวมีเฮครับ อิอิ
4life + เดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ
filmybutter + ขอบคุณคร้าบ :กอด1:
เกริด้า(๐-*-๐)v + ใจเย็นๆน้า เดี๋ยมีตอนภูมิบุญร้าย อย่าเกลียดกันก่อนน้า
silverspoon + คนมันมีปมครับ อิอิ
som + เราสู้ไม่ได้ด้วยกำลัง เราก็ต้องสู้ด้วยเล่ห์กลครับ น้องส้ม
ป้าจุใจ + ตอนนี้น่าสงสารน้องภูมินะครับ ผมเองยังแอบน้ำตาซึมเลยตอนเขียนอ่ะ
heavenly**yaoi + ขอบคุณคร้าบ ลงรูปไม่เป็นอ่ะครับ ขนาดถามพี่หนึ่งแล้ว พยายามหลายรอบ เรามันอ่อนเรื่องไฮเทค อิอิ
PEENAT1972 + ถามป้าก็ได้นิเนอะ ว่าลงรูปยังไง สอนด้วยนะคร้าบป้า คร้าบ
dukdikdukdik + อิอิ แค่นี้ จิ๊ปๆน้า โตโต้บอก
bellebee + อ่า ดาวพระศุกร์เลยเหรอ ดีนะไม่ว่าเป็นอีเย็น เหอๆๆๆ เวลาคนที่เขาโกรธน้ำตานองหน้า มองหน้าใครเราก็สะดุ้งนะ ตาโตๆน้ำตาปริ่มลูกตา เบิกตากว้างมองด้วยความเกลียดชัง
vvivy + ช่ายครับ เลวได้อีก
na_near + การศึกษเปรียบดังอาภรณ์ แต่เนื้อแท้ยังไงก้ถอดปลอกลอกออกไม่ได้ เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ
Vesi + มันหน้ามืดครับ อิอิ
kogomon + :o12: :o12:
Little Devil + อ่าพี่เรา แค่นี้ก็จิตตกเนอะ อิอิ จิตใจอ่อนไหว คิดถึงใครอ่ะเปล่า อิอิ
hpsky + มารผจญคิดในแง่ดีก็เป็นยากำลังน้า อิอิ
insomniac + ยินดีต้อนรับ คร้าบบ ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่าน :pig2:
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะครับที่คอยเป็นกำลังใจให้ตลอด จะพยายามเขียนเรื่องที่สนุกๆให้เพื่อนๆ อ่านเยอะๆครับ
:กอด1: :L2:
eiky
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่าเครียดกันนะครับ เห็นเพื่อนๆเริ่มบ่นแล้ว เหอๆๆ กลัวโดนด่าจังเลย รับรองครับ เรื่องนี้ไม่มีจิตตก
ฉากสิบสอง
"ภูมิ หายไปไหนมาเนี่ยโทรหาตั้งหลายครั้งแล้วก็ไม่ติด เราเป็นห่วงนายมากนะ"
ทันทีที่ เห็นหน้าภูมิบุญพลอยก็ปรี่เข้ามาจับแขนกระตุก ภูมิบุญก้มหน้านิ่งคิดอยู่ในใจว่าควรจะเล่าให้เพื่อนฟังดีหรือไม่
"เป็นอะไรไป ภูมิ เกิดอะไรขึ้น"
"นั่นสิภูมิ นายมีอะไรหรือเปล่า บอกพวกเราได้นะ"
ก้องเสริม อีกแรง ภูมิบุญถอนหายใจแล้วสูดเข้าไปใหม่ จับมือก้องกับพลอยแล้วนั่งลงเก้าอี้ ตัดสินใจเล่าให้เพื่อนทั้งสองฟัง เพราะไม่อยากเก็บความทุกข์นี้ไว้ในใจคนเดียว อย่างน้อยก็ได้ระบายมันออกมาบ้าง วิบากกรรมที่เขาต้องทนยอมรับแบกมันไว้แต่เพียงผู้เดียว
"ไม่ได้นะ ภูมิ นายจะยอมไม่ได้"
"เลว ชาติชั่ว มันคิดว่ามันเป็นใคร ทำแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ"
ก้องสบถออกมาสายตาเคียดแค้นแทนภูมิ นี่ขนาดทั้งสองไม่ได้เจอมากับตัวยังรู้สึกโกรธแค้นได้เพียงนี้ถ้าเกิดเจอ เข้าเอง ทั้งสองจะรู้สึกยังไง
"นั่นสิ ลำพังไอ้บ้าอำนาจในบ้านก็เหลือรับแล้ว ยังไม่วายต้องมาเจอกับอีบ้าผู้ชายแบบนั้นอีก เราเห็นใจนายจริงๆนะภูมิ"
พลอยบีบมือ ภูมิบุญแน่น สายตาสงสารและเห็นใจไม่แพ้กันกับก้องเลย
"นายบอกคุณ เจ้าของบ้านไปเถอะภูมิ พูดออกไปเลย ลูกชายเขาเลวก็ควรจะให้เขารู้"
"เราว่า นายออกมาอยุ่หอดีกว่า เดี๋ยวเราหาช่วย อาเรามีหอให้เช่า แต่ไกลจากมอหน่อย แต่เราว่าก็ยังดีกว่าทนอยู่ในที่แบบนั้น"
พลอยแนะนำ แล้วมองหน้าภูมิบุญ
"แต่แม่ล่ะ แม่จะเข้าใจเราไหม"
"ทำไมพูดแบบ นั้นล่ะภูมิ แม่นายต้องเข้าใจสิเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น แต่ท่านยังไม่รู้ ถ้ารู้แล้วคงไม่ยอมหรอก ไม่มีแม่คนไหนทนเห็นลูกตัวเองถูกคนอื่นรังแกหรอกนะ"
พลอยแสดง ความเห็นออกมา ทั้งสามสนทนากันอยู่นานจนถึงเวลาเข้าเรียน ภูมิบุญรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่คอยให้กำลังใจ พลันก็คิดขึ้นมาได้ว่าไม่เหตุอันใดที่ตนจะต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ ยอมก้มหัวให้เขาโขกสับ มีแต่คนคอยเหยียบอยู่อย่างเดียว พอรับน้องตอนเย็นเสร็จก็เดินออกไปทางสามย่านเพื่อรอรถเมล์กลับบ้าน
"ภูมิๆ กลับบ้านเหรอ ป่ะกลับกับพี่"
แทนทวีมายืนดักรอภูมิบุญอยู่หน้าทางออก ภูมิบุญหันไปมอง
"ไม่เป็นไรครับพี่ ผม"
พูดยังไม่ ทันขาดคำเหลือบไปเห็นนิตากำลังปรี่ตรงเข้ามาหา
"อ้อ ได้ครับพี่แทน แล้วพี่จอดรถไว้ไหนครับ"
ภูมิบุญ เปลี่ยนเสียงทันที พลอยกับก้องมองหน้ากัน แทนทวีเองก็ทำหน้างงเอ๋ออยู่
"ต๊าย แทนมาทำอะไรอยู่นี่คะ นิตาจะชวนไปกินข้าว"
เสียงแปร๋ นมาแต่ไกล แทนทวีทำหน้าเซ็งจัดทันที
"อย่าบอกนะแทนว่ามาวอแวกับอีตุ๊ดนี่น่ะ"
นิตาจาบจ้วง เสียดแทงทันทีที่มีโอกาส
"พูดอะไรน่ะนิตา เราบอกเธอแล้วนะ ว่าห้ามมายุ่งกับน้องภูมิอีก"
"อะไรกันคะแทน นี่แทนเห็นอีนี่มันดีกว่านิตาเหรอ"
"ถ้าเกิดยังเป็นแบบนี้ ก็ใช่"
"กรี๊ดดด นิตาไม่ยอมนะแทน แล้วที่ผ่านมา"
"โอ๊ย เข้าใจบ้างสิหล่อน ที่ผ่านมาน่ะ คืออดีต หล่อนน่ะมันเป็นอดีต ส่วนฉันมันคือปัจจุบัน และอนาคต"
ภูมิบุญยก ริมฝีปากขึ้น ปรี่เข้าเกาะแขนแทนทวีทันที แสดงจริตสะดีดสะดิ้งใส่
"กรี๊ดดด อีภูมิปากดีนะมึง"
นิตาปรี่เข้ามาหมายจะตบหน้าภูมิบุญ แต่แทนทวีเอาตัวออกมาบังไว้ถลึงตาใส่
"แทนจะเอายังไงคะ ทำแบบนี้กับนิตาไม่ได้นะ"
"พี่แทน ภูมิอยากกลับบ้านแล้วอ่ะครับ หนวกหูชะนีอยากมีผัวแถวนี้จังเลย"
ภูมิบุญเอา ตัวเบียดเข้าหาแทนทวีกอดแขนไว้แน่น แทนทวีดึงแขนภูมิบุญให้เดินตามไปที่จอดรถทันที
"อีภูมิ มึงอย่าคิดว่ามึงจะแย่งแทนไปจากกูได้นะ กูไม่ได้ มึงก็อย่าหวังว่ามึงจะได้"
นิตากัดปากตัวเองยืนตัวสั่นอยู่ พลอยกับก้องยิ้่มเยาะเย้ยถากถางเต็มที่เหมือนกัน
"ภูมิ เรานี่ร้ายเหมือนกันนะ"
แทนทวีพูดขึ้นระหว่างที่รอสัญญาญไฟตรงใต้ทางด่วน พระรามสี่
"ขอโทษนะพี่ ที่ดึงพี่เข้ามาเกี่ยวข้อง พี่จอดตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าก็ได้ครับ เดี๋ยวภูมิกลับเอง"
ภูมิบุญ ครุ่นคิดอยู่ว่าทำแบบนี้ผลร้ายมันอาจจะมากกว่าผลดี เพราะดูท่านิตาคงไม่ยอมรามือง่ายๆ
"อ้าว ไม่ได้พูดจริงหรอกเหรอ พี่ดีใจนะเนี่ย ที่จะให้พี่เป็นปัจจุบันและอนาคตของภูมิน่ะ"
แทนทวียิ้ม ยิงฟันยาวเต็มดวงหน้า
"เอ่อ"
"ไม่รู้ล่ะ รับผิดชอบที่พูดด้วย ไม่งั้นพี่เองก็ไม่ยอมนะ"
ภูมิบุญได้แต่ถอนหายใจ นี่มันอะไรกัน นี่หรือคือผลของการกระทำแบบไม่ได้ยั้งคิดให้ถ้วนถี่ก่อน
"พี่ ผมถามจริงๆเถอะ พี่อยากได้อะไรจากผมครับ ผมไม่มีอะไรให้พี่นะ ผมไม่มีอะไรควรค่ากับพี่สักอย่าง"
ภูมิบุญพูดออกไปเพราะมันคาใจมานานว่าทำไมแทนทวี ถึงคอยตามตอแยไม่ยอมเลิกรา
"ภูมิ ภูมิไม่ต้องมีอะไรมาให้พี่หรอก พี่ไม่อยากได้อะไรจากเรา แค่สนใจพี่บ้าง พี่ชอบเรานะ ชอบตั้งแต่เห็น ยิ่งได้เห็นยิ่งชอบ ไม่รู้สิ มันอาจจะดูลิเกไปหน่อย แต่พี่ชอบเราจริงๆให้ตายเถอะ ถ้าพี่จะขออะไรจากเรา พี่ขอหัวใจเราได้ไหมล่ะ"
ภูมิบุญสะอึก พูดไม่ออก ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดความในใจออกมาแบบนี้ไม่ได้เตรียมใจรับฟัง ภูมิบุญนิ่งไม่ปริปากอะไรอีกมีแต่แทนทวีที่ชวนคุย ภูมิบุญก็คุยไปตามารยาทจนถึงบ้าน
"น่าจะไปกินข้าวกับพี่นะ เนี่ยขับเลยไปหน่อยก็มีร้านอาหารทะเลอร่อยๆ"
แทนทวียัง ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
"ขอโทษครับพี่ แม่รอกินข้าวอ่ะครับ เอาไว้วันหลังนะครับ"
"สัญญาแล้วนะ"
ภูมิบุญพลาด อีกแล้ว ไม่น่าบอกไปแบบนั้นเลย
"ขอบคุณนะครับพี่ที่มาส่ง"
ภูมิบุญยก มือไหว้แล้วลงจากรถทันที เดินเข้าประตูเล็กแต่ก็ต้องชะงักเพราะโตโต้ยืนแสยะยิ้มรออยู่ที่ม้านั่งหน้า บ้าน
"หึหึ ไวไฟนะมึง ให้ไปเรียนนะไม่ได้ให้ไปหาผัว"
เสียดแทงใจ แต่ก็เม้มปากไม่โต้ตอบ เดินเลี่ยงไปเสีย
"เดี๋ยว มาคุยกันก่อน"
โตโต้ลุกขึ้นมาดึงแขนเอาไว้
"ผมไม่มี อะไรจะคุย"
"กูมี เรื่องเมื่อกลางวันน่ะ"
"ผมไม่พูด หรอกครับ ไม่ต้องกลัว แต่ผมจะไปบอกคุณท่านว่าจะไม่อยุ่ที่นี่แล้ว ทีนี่คุณโตโต้ก็สบายใจได้ ปล่อยผมได้หรือยัง"
ภูมิบุญหัน มาจ้องตาโตโต้แล้วสะบัดมือออก โตโต้นิ่งเงียบอยู่ในใจเริ่มวิตกกังวล ภูมิบุญเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง นั่งลงเตียงคิดไตร่ตรองอยู่
"กลับมาแล้ว เหรอลูก เป็นยังไงบ้าง หน้าตาไม่สู้ดีเลย"
จันทร์เดิน เข้ามาในห้อง
"ตายแล้ว ไปโดนอะไรมาภูมิ ทำไมเนื้อตัวถลอกปอกเปิกแบบนี้"
จันทร์ร้องเสียงสูงเมื่อเห็นสภาพลูกชาย ปรี่เข้าหาแล้วจับดูตามเนื้อตัว
"แม่ ภูมิอยากไปอยู่หอ"
"อะไรกัน ภูมิ มีอะไรรึเปล่าลูก"
จันทร์ชักสีหน้าวิตกมองหน้าภูมิบุญ
"คือภูมิ เรียนหนักครับแม่ เทียวไปเทียวมามันลำบาก"
ภูมิบุญ พยายามสร้างเหตุผลขึ้นมาเพื่อให้คำขอมีน้ำหนัก
"ภูมิ เราเคยคุยกันเรื่องนี้แล้วไม่ใช่เหรอ แม่ไม่เข้าใจ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าลูก"
จันทร์ไม่ใช่คนที่ไม่มีความคิด พอเห็นสีหน้าท่าทางของลูกชายก็รู้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น แม้ภูมิบุญจะไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาต่อหน้ามารดาหรือผู้ใหญ่แต่ความในใจ มันก็เกินจะกักเก็บ ภูมิบุญพอโดนจี้เข้าก็ก้มหน้านิ่งน้ำตาไหลออกมา
"แม่ ภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ แต่ภูมิทนไม่ได้แล้วแม่"
ภูมิบุญ ร้องไห้ออกมาเป็นครั้งแรกที่เห็นน้ำตาลูกชาย ภูมิบุญกอดแม่สะอื้นออกมาอย่างเหลืออด จันทร์ตกใจแต่ก็กอดลูกชายปลอบโยนอยู่ ภูมิบุญตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้มารดาฟัง
"ตายจริง ทำไมคุณโตโต้ถึงใจไม้ใส้ระกำแบบนี้ แม่เลี้ยงมากับมือแท้ๆ ทำไมถึงได้ทำกันถึงเพียงนี้คุณโตโต้
จันทร์คร่ำครวญออกมาเพราะเวลาที่อยู่ต่อหน้า จันทร์โตโต้ก็ยังเป็นเด็กที่เคยเลี้ยงมากับมือ ไม่มีวี่แววว่าจะดุร้ายอย่างที่ภูมิบุญบอก แต่สภาพของลูกชายก็เกินกว่าจะคิดเอาเองว่าโตโต้โดนใส่ความ ยังไงก็ต้องพิสูจน์ดู จันทร์บอกกับตัวเอง
"เอาเถอะ ภูมิเดี๋ยวแม่ไปบอกคุณท่านให้ ไปอยู่ข้างนอกก็ดี แม่ขอโทษนะภูมิ แม่ไม่คิดว่าจะทำให้ภูมิลำบากใจ"
จันทร์น้ำตาซึมกอดลูกชายไว้ แม้จะเลี้ยงดูโตโต้มากับมือแต่ยังไงเสียก็รักลูกชายของตนเกินกว่าที่จะให้มา เผชิญเรื่องราวต่างๆแบบนี้ ตอนนี้จันทร์ได้แต่ลูบหัวลูกชายปลอบประโลมอยู่ ในใจก็คิดไปไกลแสนไกล คนที่มี้เรื่ิองกับภูมิคือลูกของนายที่รัก ความลำบากใจเข้ามาครอบคลุม สีหน้าแสดงความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด พอถึงเวลาอาหารเย็นภูมิบุญหลบหน้าทุกคนเพราะเนื้อตัวที่ถลอกเป็นรอยฟกช้ำ คุณอภิสราถามหาภูมิบุญแต่จันทร์บอกว่าภูมิบุญไม่ค่อยสบายจึงขอตัวนอนพักผ่อน ก่อน พอพูดจบก็มองไปที่โตโต้สายตามองตำหนิเหลือเกินจนโตโต้รู้สึกประหลาดใจ
"เป็นอะไร มากไหมตาภูมิน่ะ ฉันว่าแล้วเชียวเห็นไหมโดนน้ำครำเมื่อเช้าแน่ๆ"
"กินยาไป แล้วคงดีขึ้นค่ะคุณท่าน"
"อืม ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้นต้องพาไปหาหมอนะจันทร์ เดี๋ยวนี้ยิ่งมีโรคประหลาดๆอยู่ด้วย"
"ค่ะ คุณท่าน"
จันทร์ก้มหน้าตัดสินใจอยู่ว่าจะบอกหรือไม่บอก เรื่องที่ภูมิบุญร้องขอ พอคุณอภิสราไปทานของว่างที่หน้าโทรทัศน์ในห้องรับแขกตามปกติจันทร์ก็เข้าไป นั่งลงใกล้ๆ
"คุณท่านคะ เอ่อ" จันทร์ลังเล
"ว่าไงจ๊ะจันทร์ เห็นอมพะนำอยู่นานแล้ว มีอะไรรึ"
คนที่อยู่ด้วยกันมานานกว่าสามสิบปีย่อมดูสีหน้า อาการกัน ย่อมรู้ใจไม่มากก็น้อย คุณอภิสราสังเกตุความผิดปกติของจันทร์ตั้งแต่เมื่อตอนเย็น
"คือ ภูมิน่ะค่ะ" พอพูดแล้วก็เม้มปากคิดทบทวนอีกรอบ
"ว่าไงจ๊ะ จันทร์ ตาภูมิมีอะไร"
คุณอภิสราจ้องหน้าจันทร์วางของกินในมือลง
"ภูมิเขามา ขอไปอยู่หอน่ะค่ะคุณท่าน"
จันทร์พูดออกไปเสียงเบาจนเหมือนกระซิบ
"อะไรน๊ะ มีอะไรจันทร์เธอพูดออกมา ทำไมตาภูมิถึงอยากจะไปอยู่หอ ไม่ได้ ฉันไม่ยอม"
คุณอภิสรา ขึ้นเสียงสูงมองจันทร์ด้วยสายตาที่ต้องการคำตอบ
"เอ่อ คือภูมิเขาบอกว่าลำบากเดินทางน่ะค่ะคุณท่าน"
"อะไรกัน เรื่องแค่นี้ เดี๋ยวชั้นให้ลุงหมายไปส่งไปรับเอง"
"ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน จันทร์ให้ลูกรบกวนคุณท่านมามากแล้ว"
"หยุดนะ จันทร์ เธอพูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง เห็นฉันเป็นอะไร ที่ผ่านมาเธอเลี้ยงดูตาโตโต้ให้ฉันมาตั้งแต่เล็กจนโตฉันยังตอบแทนเธอไม่หมด เลย แล้วนี่อะไรกัน ฉันเห็นภูมิเป็นลูกเป็นหลานถูกตาต้องใจ เธอมีอะไรว่ามาตรงๆเลยจันทร์ ภูมิมีปัญหาอะไรใช่ไหม"
คุณอภิสรา จี้โดนใจ จันทร์อึกอักอยู่พูดไม่ออก
"งั้นฉันไปถามเอาจากภูมิเอง"
"คุณท่านคะ อย่าเลยค่ะ ภูมิไม่มีอะไรจริงๆ"
"ไม่มีนี่ล่ะถึงจะไปถาม เธอมีอะไรกันจันทร์ทำไมต้องปิดบังฉัน"
คุณอภิสรา ลุกจากที่ทันที จันทร์ตกใจลุกขึ้นตามไม่รู้จะขวางไว้หรือทำยังไงต่อไปดี เพราะรู้ดีแก่ใจว่านายใหญ่ของบ้านนี้แม้จะเป็นหญิงแต่ใจนักเลงเหลือเกิน ไม่อย่างนั้นคงดูแลธุรกิจนับพันล้านไม่ได้โดยลำพังคุณอภิสราบุกไปถึงห้องของ ภูมิบุญที่กำลังนอนคะแคงร้องไห้อยู่เพราะคิดว่าตน ได้สร้างความลำบากใจให้มารดาแล้ว พอคุณอภิสราเปิดประตูเข้าไปภูมิบุญก็สะดุ้งรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ใบหน้าแสดงความตกใจออกมาจนซีดเผือด
"คุณท่าน" ภูมิบุญอุทานออกมา
"ตายแล้ว เป็นอะไรไปลูก ใครทำอะไรมา ตายๆๆ ทำไมฟกช้ำดำเขียวแบบนี้"
คุณอภิสรา ร้องเสียงหลงปรี่เข้าหาภูมิบุญจับตามตัว
"ใคร ใครทำอะไรบอกป้าซิลูก"
เสียงของคุณอภิสราแสดงความห่วงใยออกมาอย่างเต็ม เปี่ยม แววตาห่วงหาอาทร
"ไม่มีอะไรครับ คุณท่าน ผมหกล้มนิดหน่อยครับ"
ภูมิบุญก้ม หน้านิ่งไม่ยอมสบตา
"ไม่จริง ป้ารู้เรื่องแล้ว ต้องมีอะไรแน่ๆ บอกป้ามานะภูมิ เกิดอะไรขึ้น"
"คุณท่านคะ ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ ภูมิแค่หกล้มนิดหน่อย"
"พอกันทีจันทร์ นี่เธอเห็นชั้นเป็นเด็กอมมือเหรอ เนื้อตัวฟกช้ำขนาดนี้จะหกล้มอะไร หรือเห็นชั้นเป็นอีแก่ หูหนวกตาบอดอยู่ใช่ไหม"
คุณอภิสราขึ้นเสียงจ้องหน้าจันทร์ไม่ยอมลดละเช่น กัน
"คุณท่านคะ จันทร์กราบขอโทษด้วย จันทร์บอกไม่ได้จริงๆ"
จันทร์ปล่อย โฮออกมานั่งทรุดตัวลงกับพื้น เอามือกุมหน้าร้องไห้สะอื้นอยู่ ภูมิบุญเม้มปากคลานลงจากเตียงมากอดประคองแม่ไว้ คุณอภิสรานิ่งมองอยู่ครุ่นคิด
"อ้อยๆ มาหาชั้นหน่อย อ้อย"
คุณอภิสราสี หน้าไม่สู้ดี ร้องเรียกหาอ้อย
"ค๊ะ คุณท่าน มีอะไรหรือเปล่าค๊ะ"
อ้อยวิ่ง กระหืดกระหอบมาหา พอเห็นจันทร์กับลูกชายก็ต้องผงะตกใจคิดว่ามีเรื่องอะไรกัน
"ไปตามตาโต โต้ให้ชั้นหน่อย บอกมาเดี๋ยวนี้"
คุณอภิสราสั่งคำประกาศิตไป อ้อยรนรานขึ้นมา แต่ก็รีบวิ่งขึ้นตึกใหญ่ไป
"เอาล่ะจันทร์ เธอไม่ต้องพูด ฉันไม่ใช่คนโง่ พอจะดูรู้ว่าอะๆไรมันเป็นมายังไง เกี่ยวกับตาโต้ใช่ไหม"
คุณอภิสรา เดินไปนั่งที่เก้าอี้อ่านหนังสือของภูมิบุญ สายตายังไม่ยอมละจากแม่ลูกที่กอดปลอบกันอยู่ ทั้งสองนิ่ง
"ไม่ค่ะ คุณท่าน ไม่เกี่ยวกับคุณโต้"
"แล้วเกี่ยวกับใคร เธอไม่ต้องมาปิดชั้นจันทร์ คนในบ้านอยู่กันไม่เป็นสุขฉันทนนิ่งอยู่ไม่ได้หรอกนะ มีอะไรก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"
คุณอภิสราพูดเสียงหนักแน่นสายตาจับจ้องอยู่ พอโตโต้เดินเข้ามาก็หน้าถอดสีทันที ไม่ยอมก้าวเข้าประตูห้อง
"ว่าไงตาโต้ อธิบายให้แม่ฟังหน่อยซิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำอะไรน้องหรือเปล่า"
เสียงห้วนดุ ดังก้องห้อง สายตาจิกอยู่ที่ใบหน้าลูกชาย
"เอ่อ ผม"
กลายเป็นคน ติดอ่างไปทันที ตาหลุบลงพื้น
"เราใช่ไหมตาโต้"
คุณอภิสรา จี้ไม่ยอมเว้นช่องว่าง
"ผม ปะ"
"อย่าบอกว่าเปล่า แม่ไม่เคยสอนให้ลุกเป็นคนไม่รับผิดชอบแบบนี้ เป็นลูกผู้ชายทำอะไรลงไปต้องกล้ายอมรับสิ ฝีมือเราใช่ไหม"
คุณอภิสรา ลุกขึ้นตรงเข้ามาหาบุตรชาย โตโต้พยักหน้าเพราะคงปิดไม่ได้แล้ว
"ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น มีอะไรกัน ห๊า"
คุณอภิสราเขย่าแขนลูกชายตัวโต
"ผม ผม"
"คุณท่าน ครับ ภูมิผิดเองครับ ภูมิมีทิฐิกับคุณโตโต้เอง คุณโตโต้ไม่ได้ทำอะไรครับ"
ภูมิบุญพูด ขึ้นน้ำตายังคลอเต็มเบ้าตา
"ภูมิ ป้ารู้ว่าเราลำบากใจ ไม่ต้องพูดแล้ว ป้าอยากจะรู้จากปากของโต้เอง"
เสียงเปลี่ยนจากห้วนดุเป็นอ่อนโยนลงจนอีกฝ่ายที่ ได้ยิน ทั้งประหลาดใจทั้งหมั่นไส้
"ว่าไงตาโต้ ตกลงมีอะไรกัน"
หันกลับมาหา ลูกชายแต่เสียงกลับแข็งห้วนเหมือนเดิม
"แม่ ผมไม่เข้าใจ ทำไมแม่ต้องโอ๋มันขนาดนี้ด้วย"
โตโต้เริ่ม ทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของมารดา เปล่งเสียงขึ้นแสดงสีหน้าอาการออกมา
"อย่านอก เรื่อง ตอบที่แม่ถาม มีอะไรกัน"
เสียงที่คมยิ่งนัก พูดหนักแน่นเด็ดเดี่ยว
"ใช่ ผมทำมันเองล่ะ" โตโต้สารภาพ
"ทำไม ทำน้องทำไม"
เสียงคุณอภิ สราเริ่มสั่นเพราะโกรธจัด หน้าตาโตโต้เริ่มลอยไม่สนใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเบื้องหน้า
"ผมไม่ชอบ ขี้หน้ามัน ตั้งแต่แรกเจอแล้ว ผมไม่อยากให้มันอยู่ในบ้านนี้"
โตโต้ ตะโกนออกมา สายตากวาดไปหาภูมิบุญกับจันทร์ มองภูมิบุญอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ คุณอภิสรานิ่งมองหน้าลูกชาย สุดลมหายใจเข้าพยายามระงับอารมณ์
"เพราะอะไรโต้ บอกแม่ได้ไหม"
เสียงนิ่ง เรียบเย็นจนน่ากลัว โตโต้พอได้ยินถึงกลับเป็นฝ่ายที่สั่นเอง
"เอ่อ ไม่รู้ ผมไม่รู้ รู้แต่ว่าเกลียดมัน"
เริ่มที่จะเบนประเด็นไปทางอื่น
"ฮึ่อ ตาโต้ เราโตแล้วนะลูก มีเหตุผลกลใดถึงไม่ชอบหน้าน้องขนาดนั้น ถึงแม้ไม่ชอบกันแค่ไหนก็ตาม จำเป็นด้วยเหรอที่ต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ แม่พยายามพร่ำสอนเรามาตลอด อย่าดูถูกเหยียดหยามคนอื่น ทำอะไรให้คิดให้ดี มีเหตุมีผล แล้วนี่อะไร เสียสติไปแล้วหรือ ตอบแม่มา"
คุณอภิสราเสียงนิ่งตอนต้นประโยค แต่กลับเสียงดังสูงขึ้นตอนท้ายจนเป็นตวาด
"คุณท่าน ครับ ผมผิดเอง ให้ผมออกไปอยู่หอเถอะครับ ผมไม่อยากให้คุณโตโต้กับคุณท่านลำบากใจ ผมกราบล่ะครับ"
ภูมิบุญถลา เข้ากราบแทบเท้าคุณอภิสรา ร่ำไห้อยู่
"ตายแล้ว ภูมิ ไม่เอาลูก ไม่เอา อย่าทำแบบนี้ ภูมิจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ป้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกเราอีก ฟังคำชั้นไว้นะทุกคน จะพูดเป็นครั้งเดียวครั้งสุดท้าย ต่อแต่นี้ห้ามใครรังแกใครในบ้านหลังนี้ หรือแม้แต่ข้างนอกบ้าน ถ้าหากว่าชั้นรู้ อย่าหาว่าชั้นใจร้าย ตาโต้จำไว้ เราเป็นพี่ เรามีอะไรเหนือกว่าน้องทุกอย่าง อย่าใจแคบรังเกียจคนอื่นเพียงเพราะเขาคิดเห็นไม่เหมือนตัว ถ้าแม่รู้แม่ก็ไม่ไว้หน้าเราเหมือนกัน"
"แม่"
คุณอภิสรา ดึงภูมิบุญขึ้นมากอดไว้ในอก จันทร์เองก็ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ ส่วนอ้อยยืนตัวสั่นกอดประตูอยู่เพราะตั้งแต่อยู่ที่บ้านหลังนี้มาไม่เคยเห็น คุณอภิสราโกรธเท่านี้มาก่อน
"ผมเป็นลูกแม่นะ ทำไม ผมไม่เข้าใจ แม่รักมันมากกว่าผมเหรอ"
"หยุดโวยวายเสียที แม่รักโต้เท่าเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ใช่ว่าพอแม่รักเราจะมาทำกับคนอื่นเขาแบบนี้"
โตโต้ได้แต่ เม้มปากกัดฟัน โกรธแค้นภูมิบุญอยู่ในใจ มองด้วยสายตาอยากจะขย้ำให้แหลกคามือไปเสีย โตโต้ผละออกจากห้องไปแล้วบึ่งรถออกไปนอกบ้านทันที ส่วนภูมิบุญก็สะอื้นไห้อยู่ คุณอภิสราก็ปลอบ จันทร์เองก็ได้แต่พร่ำขอโทษขอโพยอยู่ไม่ขาดปาก จนดึกจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อน บทสรุปคือภูมิบุญออกจากบ้านหลังนี้ไม่ได้เพราะนายใหญ่ไม่ยอม แค่คิดก็ไม่ยอมแล้ว พอทุกคนออกจากห้องไป
"หึหึ คุณบีบให้ผมทำแบบนี้เองนะคุณโตโต้ ผมเตือนคุณแล้ว"
ภูมิบุญแสยะ ยิ้มออกมาแล้วเดินไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ เป็นวันที่เขาแสดงละครได้สมบทบาทที่สุด
:L2:กาลหนึ่งในราตรีที่มืดมิด เย็นจับจิตหนาวจับใจแม้ใกล้สาง
อรุณรัตน์สว่างไสวยังเลือนราง นอนครวญครางอยู่ลำพังใกล้สิ้นลม :L1:
เขียนโดย eiky
-
......
นายเอก.....เริ่มน่ากลัว........
แต่ชอบว่ะ......5555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
รางวัลออสก้าปีนี้น้องภูมิ
เอามันให้หนักเลยนะ
อีโต้แม่งบ้า ปญอ การศึกษาไม่ช่วย
ฮ่าๆ
-
นายเอกเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
อุ้ยลืมไป ที่นี่ไม่มีนายเอก
-
เริ่ดดดดดดดดดด เอาอีกๆๆๆ :laugh:
-
อ้าววววววววววววววหนูภูมิ แสดงละครซะงั้น แต่.......
ฮ่าๆๆๆๆ ยอดเยี่ยม
-
5555 :laugh: สงครามของจริงเริ่มแล้วใช่มั้ย (ก่อนหน้านั้นเรียกน้ำย่อย กรั่กๆ)
-
อะไรกันนี่ พี่ภูมิเริ่มแผนการอะไรแล้ว น่ากลัวเนาะ กลัวแทนคนบ้าพลังแล้ว บรือ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อืม ถึงภูมิเป็นแบบนี้ก็รักกกก อิอิ
สมน้ำหน้าโตโต้ ชริ :z6:
-
หึหึ ร้ายกาจมากภูมิ o18 สุดยอด o13
เอาคืนให้หนักๆ :กอด1:
-
เอ่อ......
เหนือชั้นฮ่ะงานนี้ =w=b
ยอดเลย ลักษณะจะถึงช่วงเอาคืนแล้วสินะ....
-
ภูมิเอามัน ให้กระอักเลือด ตายไปเลย
แล้วก็ปั่นหัวทุกคนเล่นให้สนุกไปเลยอะ
เอาใจช่วย ฮิ ฮิ
-
อื้อหืออออ....
มาเหนือเมฆมากๆ o18
:laugh:
-
โหหหห สุดยอด ชอบใจถูมิมาก หุหุ
-
แรงๆๆแบบนี้สิโดนใจ
-
ดีมากๆๆๆเลยภูมิ แค่นี้ยังน้อยนะนื่ :z2:
แค้นี้ ต้องชำระ ถึงร้ายแบบนี้ก็ชอบ o13
สมน้ำหน้าโตโต้ โดนเองบ้างเป็นไง :laugh:
ชอบน้องภูมิมากๆๆๆ ภูมิร้ายจนให้โตโต้เป็นลูกแมวเลยนะ o18
-
ดีมาก ขั้นต่อไปก็ล่อลวงโตโต้ให้ตกเป็นของเรา แล้วก็ทิ้งไปมีคนใหม่ซะเลย
-
ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆสะใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2:
-
ถ้าให้เลือกระหว่างสิ่งที่เรารัก กับคนที่รักเรา จะเลือกอะไรดีครับ ทำไมต้องเลือก
ทำไมผมต้องมากลุ้มใจเรื่องแบบนี้นะ
บ้าไปแล้ว
หรือผมเป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ
หัวใจพิการ หึหึ
-
ใครดีจะดีตอบ ใครชอบจะตอบแทน ใครร้ายจะร้ายแสน ให้เหมือนแม้นที่ทำเรา :laugh:
-
ภูมิน่ากลัวกว่านางร้ายแล้วนะเนี่ย
-
เวรย่อมระงับด้วยการจองเวรสิคะ แต่ว่าตอนท้าย แอบคิดถึงใครอยู่เหรอคะ หึๆๆๆๆ
-
แม่เจ้า น้องภูมิ เธอคือว่าที่ออสก้า ฮ่าๆๆๆ o13
-
ร้ายกาจมาก พี่ภูมิ
o13 o13 o13
-
......
นายเอก.....เริ่มน่ากลัว........
แต่ชอบว่ะ......5555
^
เห็นด้วย
รอตั้งนาน เฮ้อ!
+1
-
โหย
น้องภูมิร้ายสุดในเรื่องแล้วเนี่ย 555
-
มัน มัน พลิกล็อค :angry2: สะใจ 555 :m20: :laugh: :laugh:
-
แล้วสรุป
ใครเป็นพระเอกเนี่ย
นายเอกร้ายเกิ๊นอ่ะ
จะมีใคเรอาไหม
55+
-
*ใครเอา
-
อ่านตามมาเรื่อย ๆ เศร้า...สงสาร...เครียด...
สุดท้าย....เฮ้ย..โดนหลอกกกก....สะใจอ่ะ...
โตโต้เอ๋ย...คนไม่มีสมองอย่างนายย่อมแพ้คนฉลาดอยู่วันยังค่ำ :laugh:
วันนี้หายจิตตกแระ.... :pig4: น้อง eiky
ว่าแต่ น้อง eiky นี่อารมณ์เหงาเยอะนอะ
-
โอ...ไม่คาดฝันมานู๋ภูมิจะมาไม้นี้นี้...แต่ช๊อบบบบค่า :laugh:
-
ภูมิเวอร์ชั่นโหด ชอบค่ะ o13
แบบว่าแอบสะใจลึกๆ หึๆ อีตาโตโต้ต้องโดนซะบ้าง :laugh:
ว่าแต่กลัวโดนเอาคืนเหมือนกันนะเนี้ยะ ภูมิต้องระวังตัวด้วยนา
-
โอ้ยหักมุมสุดๆๆ
ไอ้เราก็นึกว่าร้องจริงๆๆ
ที่ไหนได้แกล้งทำหรือนี่
สะใจจริงๆๆแต่งานหนักแน่โต้จะทำอะไรอีก
งานนี้ได้ตายกันไปข้างนึงล่ะ
-
ยกนิ้วให้น้องภูมิเลย สุดยอด o13
ชนะเลิศค่ะลูก สมน้ำหน้าอิคุณโตโต้ :z6:
-
ไม่ยินดียินร้ายต่อเสียงลมพัดใด ในเมื่อใจมันว่างมันเปล่าไม่เหลือใย
แล้ววันนี้จะเรียกเอาร้องหาคำว่าใจ แล้วทำไมตอนจากไปไม่ฟังกัน
เหลืออยู่เพียงสิ่งเดียวระหว่างเรา คือความเศร้าเงาอดีตที่หลอนใจ
จะถามหาความรักหรือเยื่อใย จงเดินไปหาเอาข้างหน้าเถอะคุณ
ฉากสิบสาม
"มีอะไรวะไอ้โต้"
"ไอ้พอล มึงออกมาแดกเหล้ากับกูหน่อยดิ เจอที่เดิมนะมึง"
โตโต้กดโทรศัพท์หา เพื่อนที่จบจากอเมริกามาด้วยกัน พอลเป็นหนุ่มเจ้าสำราญไม่ทำงานทำการ หลังจากกลับมาจากอเมริกาก็เที่ยวเตร่อย่างเดียว ทั้งที่บ้านเขามีกิจการสังหาริมทรัพย์ให้ดูแล แต่เขาเองก็อ้างว่าอยากจะเที่ยวก่อนให้พอใจค่อยทำงาน
"อะไรวะ กูจะไปกับเด็กโว้ย"
"กูไม่รู้โว้ย เจอกันที่เดิมกูมีเรื่องอยากจะปรึกษา ขอให้ด่วน เด็กมึงค่อยนัดไปวันหลัง มึงติดหนี้กูอยู่นะ"
โตโต้วางสายทันทีแล้วบึ่งรถไปยังที่หมาย ถนนศรีนครินทร์ที่คุ้นเคยร้านอาหารกึ่งผับที่เคยไปกินสมัยเรียนอยู่มัธยม ปลาย โตโต้หน้าบูดบึ้งโกรธแค้นภูมิบุญอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน ตอนแรกตั้งใจจะโทรหาแฟนสาว แต่รายนั้นคงช่วยอะไรมากไม่ได้เพราะรู้นิสัยกันดีอยู่แล้ว พอลเป็นเพียงคนเดียวที่คอยให้คำปรึกษาเวลาที่มีเรื่อง แม้พอลเองจะทำตัวเกเรไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากเที่ยวแล้วก็ตาม แต่เขาก็เป็นคนให้คำปรึกษาที่ดี
"เป็นไรวะ เรียกกูออกมาเวลานี้เนี่ยนะ ปกติกูเห็นหลังเที่ยงคืนตลอด"
พอเจอหน้าโตโต้ที่กึ่มเหล้าไปแล้วล่วงหน้าพอลก็ปรี่เข้าไปต่อว่าทันที
"ไอ้ห่า มึงจะตายรึไง"
พอลเงียบ ถึงกับสะอึก แม้จะเคยเห็นโตโต้สบถสาบานบริภาษแต่ไม่เคยเกรี้ยวกราดอย่างนี้มาก่อน
"เฮ้ย มีอะไรวะ ทำหน้ายังกะตูด ใครกระตุกหนวดมึงวะเนี่ย"
พอลนั่งลงข้างๆ แล้วตบบ่าเพื่อนเบาๆ โตโต้กระดกเบอร์เบิ้นเพียวๆลงคอไป เขาเล่าทุกอย่างให้พอลฟัง รายนั้นก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ พยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่เพื่อนกำลังระบายออกมา
"กูชักอยากเจอหน้าแล้วสิ ไอ้ภูมิบุญของมึงเนี่ย"
"ไม่ใช่ของกูโว้ย กูอยากจะเอาตีนเหยียบหน้ามันจะตาย"
สายตายังจับจ้องอยู่ที่แก้วเหล้า แต่คำพูดไม่ยอมอ่อนลงเลย
"มึงใจเย็นๆดิวะ กูว่าไอ้ภูมิน่ะ ท่าทางมันคงไม่มีอะไรหรอก แค่ปากเก่งไปหน่อย มึงไม่จับทำเมียน้อยไปเลยวะ เป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ"
"ไอ้นี่ กูไม่นิยมไม้ป่าเดียวกันโว้ย"
โตโต้พูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ
"กูไม่ได้ให้มึงนิยม ปากดีๆอย่างนี้น่ะ มันต้องโดนโว้ย อัดเข้าสักที ขี้คร้านมันจะเรียกหามึงเช้าเย็น หึหึ"
"ไอ้ห่า มึงแนะนำอะไรที่มันสร้างสรรกว่านี้ได้ไหมวะ มึงเอาไหมล่ะ กูจะลากมันมาให้"
"เฮ้ย ไม่นิยมเหมือนกันโว้ย แต่มึงก็อย่าใจร้อนดิวะ มึงน่ะตอนนี้เสียเปรียบมันไปหลายขุมแล้ว ถ้าจะเขี่ยมันออกจากบ้านน่ะ มึงต้องมีแผนดิ"
พอลพูดเหมือนคิดอะไรออกแล้ว โตโต้หันขวับมาหาเพื่อนทันที
"แผนอะไรวะ"
"อ้าวไอ้นี่ ก็มึงตอนนี้เหมือนอยู่ที่สว่าง ส่วนไอ้ภูมิมันเหมือนอยู่ในที่มืด มันรู้ว่ามึงเกลียดมัน ก็มึงเล่นแสดงออกโต้งๆแบบนี้ มันก็หาวิธีป้องกันสิวะ ทีนี้มึงจะเข้าถึงตัวมันยังไงล่ะ ยากนะมึง มึงต้องแกล้งทำดีกับมัน ทำเหมือนสำนึกผิด แล้วพอมีโอกาสก็เหนี่ยวมันเลยดิ"
"กูพอจะเข้าใจนะว่ากูแสดงท่าเกลียดมันออกนอกหน้ากูอยู่ในที่สว่างมันอยู่ใน ที่มืด แต่มึงอธิบายหน่อยได้ไหม จะเหนี่ยวมันยังไง"
โตโต้ทำหน้างงเพราะไม่เข้าใจ หรือไม่ก็เพราะฤทธิ์ของเหล้าที่เข้าไปบีบประสาทเรียบร้อยแล้ว
"มันก็มีหลายทางนะมึง มันเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ ถ้ามึงอยากให้มันเจ็บแบบเข้าถึงทรวงน่ะ มึงก็ต้องเล่นแผนสูงโว้ย"
พอลหยุดพูดแล้วกระดกเหล้าเข้าปากบ้าง ส่วนโตโต้จ้องหน้าอย่างสนใจ
"ยังไงวะ รีบๆพูดไอ้ห่า"
"อ้าวเฮ้ย เดี๋ยวกูก็ไม่บอก ไอ้นี่เสือกด่ากูอีกนะมึง"
"เออๆ เล่ามา"
"มึงก็รู้ว่าเกย์ น่ะมันชอบผู้ชายแบบมึง"
"เฮ้ย ไอ้นี่ ทำไมมาชอบแบบกูวะ แล้วแบบมึง"
"โอ้ย ควายเอ้ย แบบกูก็ชอบเอางี้ หล่อรวย น้องชายใหญ่ ใครๆก็ชอบ สาวยังชอบมีเหรอเกย์มันจะไม่ชอบ"
พอลพูดออกมา ส่ายหน้าเพราะโตโต้ดูไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
"แล้วยังไง"
"มึงก็ทำให้มันชอบมึงดิวะ"
"โห่ ไอ้ห่ากูนึกว่าจะแผนอะไร ควายแท้ๆ" โตโต้ส่ายหน้าบ้าง
"มึงดิควาย มึงเล่ามากูก็พอรู้ว่าไอ้ภูมิน่ะมันแข็งนอกอ่อนใน ถ้ามึงอยากทำให้มันเจ็บแบบไม่อยากอยู่เห็นหน้ามึง มึงก็ต้องทำให้มันรัก พอมันรักก็ค่อยให้มันรู้ว่ามึงน่ะหลอกมันให้ตายใจ ตอนนั้นมันจะไปจากมึงเอง มึงไม่ต้องไล่มัน ไอ้ควายทีนี้มึงเข้าใจหรือยัง หล่อแต่หน้านะมึง"
พอลเริ่มหน้าตึงเพราะเหล้าเข้าสู่กระแสเลือด โตโต้พยักหน้าช้าๆ เหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนบอก
"แต่มึงอย่า เสือกไปตกหลุมรักมันล่ะ หลายคนนะมึงพอได้ลองเกย์ กลับมาปกติได้น้อยว่ะ"
"เฮ้ย งั้นมึงหาแผนใหม่เลย กูไม่เอาโว้ย แค่คิดก็สยองแล้ว"
ไม่พูดเปล่า แต่ทำท่าขยะแขยงขนลุก
"เออ งั้นก็เอาแผนนี้"
พอลบอกแผนให้โตโต้ฟัง อีกแผนก็แกล้งทำดี แต่พอลับหลังแม่ก็ให้ร้ายใส่มันเหมือนอย่างที่ทำอยู่ โตโต้ไม่คิดว่าแผนนี้เข้าท่าจึงคิดทบทวนอยู่
ภูมิบุญตื่นมาตอนเช้าก็ รู้สึกปวดไปตามร่าง เพราะร่างกายระบมจากการต่อสู้กับโตโต้เมื่อวาน ผลมันเพิ่งสำแดงอาการวันนี้ ภูมิบุญพยายามไม่อ่อนแอลุกไปเข้าห้องน้ำตามปกติ แต่กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะอาบถูไม่ถนัดเหมือนเคย จะเอื้อมมือไปจุดไหนก็ปวดร้าวไปจุดนั้น แม้แต่น้ำฝักบัวที่ไหลลงมาราดตัวก็ยังรู้สึกเหมือนสายน้ำกำลังทิ่มแทงอยู่ ภูมิบุญรีบออกจากบ้านเพราะไม่อยากให้แม่หรือใครเห็นสภาพเวลาที่เขาอ่อนแอ เดินออกมาหน้าบ้านตรงไปยังประตูเล็ก
"ภูมิ พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ"
ภูมิบุญสะดุ้ง เพราะโตโต้มาดักรออยู่หน้าบ้าน
ภูมิบุญนิ่งไม่พูดออกมามองหน้าเขาแวบหนึ่งแล้วหลุบตาลง คิดในใจว่าจะมาอะไรกับเขาอีก ตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะสู้รบปรบมือหรือแม้แต่ต่อปากต่อคำกับใคร
"พี่ขอเวลาแป๊บเดียวนะครับ ภูมิ คือ พี่อยากจะขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด พี่มาคิดดูแล้วพี่ทำเกินไปจริงๆ พี่เสียใจนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"
เสียงอ่อนนุมอย่างที่ภูมิบุญไม่เคยได้ยินจากชายร่างสูงใหญ่เลื้องหน้า ภูมิบุญกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"เอ่อ"
"พี่ ขอโทษนะภูมิ ยกโทษให้พี่ได้ไหม พี่จะไม่ทำอย่างนั้นกับภูมิอีก เรามาดีกันนะครับ ต่อไปนี้พี่จะดีกับภูมิให้มากๆ"
โตโต้เดินตรงเข้ามาหาภูมิบุญยกแขนที่เริ่มสั่นขึ้นจับบีบคลึงเบาๆ สายตาอ้อนวอนขอร้องให้ภูมิบุญยกโทษให้
"ครับ ผมไม่มีอะไรกับคุณโตโต้ ที่ผ่านมาผมก็ขอโทษด้วยนะครับที่พูดจาทำกริยาไม่ดีกับคุณโตโต้ แต่ผมอยากให้คุณโตโต้รู้นะครับ ว่าผมไม่มีเจตนาร้ายต่อบ้านหลังนี้ ผมสำเหนียกตัวเองดีว่าเป็นผู้อาศัย ผมไม่เคยอกตัญญูครับ"
ภูมิบุญเม้มปากพูดในตอนท้ายจ้องหน้าโตโต้อยู่ แต่สายตาของภูมิบุญระคนไปด้วยหลากหลายอารมณ์ยากจะคาดเดา
"งั้นพี่ไปส่งนะครับ"
ภูมิบุญหน้าซีดลงทันที
"อ้อ ขอโทษด้วยครับคุณโตโต้ พอดีผมนัดเพื่อนให้มารับแล้วครับ ขอบคุณมาก"
ภูมิบุญยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พอภูมิบุญก้มหัวลงไหว้ โตโต้ก็ยกริมฝีปากขึ้นขบกรามอยู่
"พี่แทนครับ ถึงไหนแล้วครับ เดี๋ยวภูมิสายน้า"
คนแรกที่คิดถึงคือแทนทวี ภูมิบุญจึงยกโทรศัพท์ที่ได้คืนจากโตโต้เมื่อวานยกขึ้นกดสายหาทันที แทนทวีรับสายแล้วก็งงอยู่เพราะไม่ได้นัดกับภูมิบุญเพราะจะมารับทีไรก็บอกปัด ตลอด
"ภูมิ เอ่อ พี่ยังนอนอยู่เลยครับ พี่มีเรียนบ่าย"
ภูมิบุญเดินไปให้ห่างจากโตโต้เพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงที่เล็ดลอดออกมา จาก การสนทนา
"อ้าว เหรอครับ กำลังมาเหรอ งั้นภูมิไปยืนรอหน้าบ้านนะครับ"
ภูมิบุญเดินออกไปจากบ้านทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาโค้งให้โตโต้
"หึหึ มึงตายทั้งเป็นแน่ไอ้ภูมิ"
โตโต้พูดอยู่ในลำคอ จ้องตามหลังภูมิบุญอย่างผู้กำชัยชนะ
"หึหึ เล่นอะไรอยู่คุณโตโต้ ผมไม่ใช่คนโง่ที่คุณจะมาหลอกได้ง่ายๆนะ มาลองกันสักตั้งใครจะแน่กว่าใคร"
พอวางสายจากแทนทวีภูมิบุญก็กัดฟัน พูดบ้างสายตาไม่ต่างอะไรไปจากโตโต้ ภูมิบุญรีบเดินหลบมุมกำแพงออกไปหน้าปากซอย โดยทำท่าคุยโทรศัพท์อยู่ เพราะโตโต้เดินออกมาดูถึงหน้าบ้าน
"ภูมิ พี่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้านะ รอพี่แป๊บเดียว เดี๋ยวพี่ไป"
แทนทวีโทรกลับมาหลังจากที่คุยยังไม่รู้เรื่อง เพราะภูมิบุญพูดในสิ่งที่ตนเองต้องการเท่านั้น โดยไม่ได้ฟังแทนทวีเลยแม้แต่น้อย แล้วก็วางสายไปทั้งที่เขายังไม่ทันได้พูดอะไร
"เอ่อ พี่แทน ไม่เป็นไรครับ ผมเดินออกมาจะถึงหน้าปากซอยแล้ว ขอโทษนะพี่"
"รอพี่อยู่ตรงนั้นภูมิ อย่าไปไหน พี่บอกให้รอ"
แทนทวีพูดเสียงแข็ง ภูมิบุญถึงกับสะดุ้ง จริงสินะแทนทวีไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าจะสู้กันมันก็ควรเป็นเขากับคนตัวใหญ่ที่บ้านสองคน ถ้าเขาจะเจ็บแทนทวีเป็นใครถึงต้องลากเข้ามาให้รับความเจ็บปวดที่มันจะต้อง เกิดขึ้นแน่ๆในไม่ช้านี้ ภูมิบุญเชื่อว่าอย่างนั้น
"เอ่อ ครับ พี่ งั้นผมรออยู่หน้าปากซอยนะครับ"
ภูมิบุญเสียงอ่อนลงทันที ยอมรับสภาพ นี่ล่ะคือผลของการกระทำที่ไร้การยั้งคิด เขาจะปัดความรับผิดชอบไปให้ใครในเมื่อเขาสร้างปมนี้ขึ้นมาเอง
"พี่ แทน ผมขอโทษนะพี่"
ภูมิบุญรำพึงอยู่คนเดียว แล้วยืนรออยู่หน้าปากซอยไม่ถึงสิบนาทีแทนทวีก็ขับรถมา พอเห็นภูมิบุญก็จอดรถแล้วลงจากรถเดินเข้ามาหาทันที
"คิดถึงพี่ขนาด นั้นเชียว โทรหาแต่เช้าเลยนะ"
แทนทวียิ้มเห็นไรฟันขาว เขายังไม่ได้โกนหนวดเคราที่กำลังเขียวครึ้ม ทำให้หน้าขาวๆดูเข้มขึ้นมาทันที
"พี่ยังนอนอยู่เหรอ ผมขอโทษนะพี่"
"เอาน่า ตอนนี้พี่อยู่นี่ไง เรามีเรียนกี่โมงเนี่ย ทำไมไปแต่เช้าจัง"
แทนทวีถามจี้ใจ ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่
"มี เรียนบ่ายพี่ แต่อยากไปอ่านหนังสือที่ห้องสุมดก่อน"
"โห ขยันจัง ใครได้เป็นแฟนรักตายเลยนะเนี่ย"
ภูมิบุญยิ้มแห้งๆ นั่นสินะ ทำไมไม่คบกับแทนทวีให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ท่าทางเขาก็เอื้อความสะดวกให้หลายอย่างเหมือนกัน ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่
"อ้าว แล้วพี่ล่ะครับ ไหนบอกจะจีบผม ไม่จีบแล้วเหรอ ว้า อุตส่าห์หลงดีใจ"
ภูมิบุญใส่จริตทำท่าอายแต่หน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมาจริงๆ
"เฮ้ย จริงดิ งั้นเป็นแฟนพี่นะภูมิ พี่ล่ะรอชั่งใจเราอยู่ว่าจะเอายังไง โอ๊ย ดีใจ"
แทนทวีร้องออกมายิ้มเต็มดวงหน้าดีใจเป็นที่สุด
"พี่สัญญา พี่จะดูแลเราดีที่สุด"
แทนทวีหยุดกึกลงทันที เพราะภูมิบุญยิ้มหวานฉ่ำอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใคร เอานิ้วชี้ปิดไว้ที่ปากของแทนทวี
"ผมดูแลตัวเองได้ครับ แค่รักผมให้มากๆ รักเท่าที่พี่จะรักใครคนหนึ่งได้ แค่นั้นครับพี่"
เสียงแผ่วเบาเหมือนสายลมปลายฝนต้นหนาวดังแว่วมากระทบหูเย็นสบายฉ่ำเย็นไปถึง ก้นบึ้งของ หัวใจ รักใครจีบใครมาก็เยอะแต่ทำไมวันนี้รู้สึกหัวใจมันพองโตพองจนคับอกอยากตะโกน ก้องฟ้าออกไปว่าเขาสมหวังแล้ว แต่ทว่าทำไมชายที่หยิ่งยโสอย่างภูมิบุญทำไมยอมเขามอบหัวใจให้เขารักษาดูแล ง่ายดายเพียงนี้
:L2: :L2:
เขียนโดย eiky [/color]
-
เป็นนายเอกที่น่ากลัวที่สุดในโลกแล้วล่ะ
ยังไม่เห็นแววว่าใครจะเป็นพระเอกกันแน่
แต่ต่อไปโต้อาจจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในตัวภูมิแล้วหลงซะเองก็ได้
-
น้องภูมิ...
ร้ายแท้และร้ายจริง...สงสารพี่แทน =w="
อ่านไปๆเริ่มรู้สึกว่าโตโต้กับภูมิเหมาะกันม๊ากมาก...
-
เฮ้อ นึกว่าน้องภูมิจะรู้ไม่ทัน
แต่นะ....คงไม่ใช่ว่าตกลงหลุมที่ต่างคนต่างขุดเองแล้วก้มาเจ็บเอง
คนที่น่าสงสารที่สุดก็คงไม่แคล้วแทน
-
น้องภูมมมมมมมมิ ทำอะไรอะค๊าาา
น้องจะจีบพี่แทนทิ้งขว้างเหรอคะเนี่ย
ต๊ายย โทษตาโตโต้ทีเดียวเชียว ทำน้องภูมิเข้าสู่ดาร์คไซต์จริงจัง :o12:
-
สงสัยโตโต้เป็นพระเอกชัวร์
ร้ายกับร้าย :serius2:
สงสารพี่แทนอ่ะ :sad4:
-
นายเอกเรื่องนี้น่ากลัวมากกกก
เอ๊ะ !! เรื่องนี้ไม่มีนายเอกนี่นา
ติดตามค่ะ
:3123:
-
ความสนุกเพิ่งจะเริ่มต้นต่อจากที่ไปใช่ไหมคะ ฮึๆๆ จะตั้งตารอคอยตอนต่อไปด้วยใจจดจ่ออย่างดี ฮึๆๆ
-
:impress2: ชอบนิยายแนวนี้อ่ะ สนุกจังๆๆๆ ><'' ล้มโต๊ะ
เหมือนจะโรคจิต 55555 ป่าวโรคจิตน้า แต่เรารู้สึกว่า
นายเอก(อ่า เรื่องนี้ไม่มีนายเอก- -'') คือภูมิอ่ะ แลไม่โง่ไง
ไม่ยอมใครง่ายๆ แล้วแอบร้าย พระเอก(รึเปล่า) ก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกัน
สงสารแต่พี่แทนนะ ต้องมาเป็นตัวดำเนินเรื่องของภูมิ สู้ๆๆๆๆ รีบมาต่อนะจ๊ะ เป็นกำลังใจ
ที่จริงวันนี้จะทิ้งทวนก่อนเอนท์ แต่ก็คงทำใจไม่ได้ 555555
-
เข้มข้นมาก
กว่าจะจบเรื่องคงเจ็บไปตามๆ กัน ทั้งต้นเรื่อง คู่กรณี แล้วก็คนที่เกี่ยวข้อง
-
เริ่มคิดแหละว่าเรื่องนี้ไม่มีนายเอกท่าจะจริง :เฮ้อ:
ภูมิจะทำยังไงกับโตโต้ก็เหอะ แต่ไม่สมควรดึงคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องลงมาเล่นด้วยหรอกนะ
-
ดีๆๆๆๆๆๆสู่สีคู่นี้
แบบนี้สิมันส์
-
"หึหึ เล่นอะไรอยู่คุณโตโต้ ผมไม่ใช่คนโง่ที่คุณจะมาหลอกได้ง่าย ๆ นะ มาลองกันสักตั้งใครจะแน่กว่าใคร"
o3 ดีมากคับภูมิ อย่าไปหลงกลไอ้โตโต้นะคับ ใครร้ายกับเรามาเท่าไหร่ คืนกลับไปอีกเท่าตัวเลยนะคับภูมิ o16
-
ยิ่งอ่านยิ่งติดงอมแงม :o8: รีบๆมาต่อนะคะ^^ :-[
:call: :call: :call:
-
น้องภูมิจะให้พี่แทนเป็นไม้กันหมาบ้า(โตโต้)เหรอจ๊ะ......
ระวังจะเป็นการทำร้ายพี่แทนทางอ้อมนะจ๊ะ.....
น้องภูมิคงไม่อยากทำร้ายคนที่ดีกับเราหรอกเนอะ.... :teach:
:กอด1: :L2: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
กด + ให้น้องภูมิที่เริ่มร้าย
-
งานนี้จะมีใครสมหวังกันบ้างไหม เริ่มมีเค้าความยุ่งยาก
และคงจะจบลงแบบไม่สวยซะแล้ว
มีแต่เจ็บกับเจ็บแน่ๆ เลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นั่นดิ อีป้าแก่ๆ ก็ชักจะสงสัยเหมือนกัน วันก่อนๆ เหมือนเหงาๆ อีกวันเหมือนแอบรักใคร มาวันนี้เหมือนอกหักรักคุด pmมาบอกกันก็ได้ ยินดีรับฟังคะ
-
ศึกของภูมิกับโตโต้ยังไม่จบ
แต่ทำไมภูมิจู่ๆก็ยอมคบกับพี่แทนซะงั้นล่ะเนี่ย
-
โตโต้ กับ ภูมิ นี่
เข้าสำนวน ผีย่อมเห็นผีด้วยกัน อะเปล่า
-
ช่วยบอกช้านนนนนนนนนนนนนทีว่า น้องภูมิของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน ยังเป็นนายเอกอยู่
:angry2:
-
มันส์พะยะค่ะ
น้องภูมิสู้ดดดดดดดดดดดดดยอด o13
-
เฮ้ย อ่านเเล้ว ให้ถูมิเป็นนายเอกเถอะ นะๆๆๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15: :m15:
-
โตโต้ควรรู้มั่งว่าเล่นกะใคร o3
ต่อจากนี้จะดุเด็ดเผ็ดมันส์ขนาดไหนเน้อ
-
อิอิ :impress2:
เป็นอะไรที่หนุกมาก :o8:
ชอบจังเลยอ่ะ แนวๆ ดี แรกๆก็งงๆว่า (เรื่องนี้ไม่มีนายเอก..)
แต่พอเข้าใจละ อิอิ มันส์มากขอบอก :m20:
ไอ้พวกชั่วนี้ก็ชั่วได้ใจจริงๆ :angry2:
แต่ชอบ ภูมิ ที่สุเลยอ่ะ 5555+
ถูกใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2:
แล้วสุดท้ายขอฝากเนื้อฝากตัวฝากใจน้อยๆ ด้วยนะ :กอด1:
และท้ายสุด มาอัพไวๆนะ รอแบบ ใจจะขาดแล้วเอ๋ยยยยยยยย :กอด1:
:L2: :L2:
-
ร้ายแน่ ทั้งโตโต้กับน้องภูมิ แต่ทีแน่ๆนายแทนไท เจ็บสุดๆก่อนใครเพื่อน ป.ล.งานนี้เชียร์นายแทนก่อนละกันจ้า สงสารๆ
-
ร้ายกันทุกคนเลย ทั้งภูมิ โตโต้ แทน แล้วเป็นยังไงต่อเนี้ยะชักเข้มข้นแล้วสิ
ว่าแต่ใครกันนะที่จะได้หัวใจของภูมิไปกัน อยากรู้ๆ :serius2:
+1 ให้คนเขียนที่เขียนเก่งอย่างแรง จนตอนนี้คนอ่านติดกันหมดหล่ะ :pig4:
-
ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือแทนหล่ะ
เข้ามาในเกมระหว่างภูมิกับโตโต้โดยไม่รู้ตัว :เฮ้อ:
ภูมิร้ายมากอ่ะ
-
ไอ้โต้เลงไม่เลิกนะมึงเลวทั้งการกระทำและความคิด :z6:
-
o18 o18
-
:mc4: น้องภูมิ สุดยอด
แต่ถ้าไม่ได้รักกันจริงก็สงสารน้องแทนเหมือนกัน เฮ้อ :เฮ้อ:
-
อาจจะสมน้ำสมเนื้อกันก็ได้นะค่ะคู่นี้ แต่ดูยังไงภูมิก็ท่าทางจะฉลาดกว่า แถมมีเล่ห์มีเหลี่ยมมีจริตแพรวพราวกว่ากันเยอะ งานนี้เค้าเชียร์ภูมิค่ะ :3123:
-
ตอนนี้ไม่ยาวนะครับ ขอบคุณทุกความห่วงใย ผมมีเรื่องเครียดๆนิดหน่อย เกี่ยวกะคนๆนั้นล่ะครับ กำลังตัดสินใจว่าจะไปต่อหรือพอที
ฉากสิบสี่
"ไหนก็ไม่ เรียนแล้ว ไปนั่งรถเล่นกับพี่ก่อนไหมภูมิ"
แทนทวีพูด ขึ้นระหว่างที่สายตากำลังจับจ้องที่ถนนไม่ได้หันมามอง
"ไปไหนครับ พี่"
ภูมิบุญถาม รู้สึกไม่มั่นใจเพราะเพิ่งจะผ่านประสบการณ์ที่เลวร้ายมา ภูมิบุญเองไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นในตอนนี้
"ภูมิอยากไป ไหนล่ะครับ เดี๋ยวพี่พาไป"
แทนทวีถามกลับแล้วหันมายิ้มให้ ภูมิบุญนั่งคิดตรึกตรองอยู่
"ไปไหว้พระไหม"
สิ่งที่แทน ทวีพูดออกมาทำให้ภูมิบุญอมยิ้มขึ้นมา มองใบหน้าที่มีไรหนวดเริ่มครึ้มเขียวอย่างประหลาดใจ
"เอ่อ ที่ไหนครับ"
"อยุธยาไหม ขับรถไปแป๊บเดียว"
ภูมิบุญพยัก หน้า อย่างน้อยคนที่รู้จักเข้าวัดเข้าวาคงจะไม่ใช่คนที่ใจไม้ไส้ระกำ ภูมิบุญยึดเอาบรรทัดฐานของตัวเองเป็นข้อชี้วัดความน่าจะเป็นคนที่มีจิตใจดี ของแทนทวี
"พี่ชอบไปไหว้พระเหรอครับ"
"อืม ว่างๆก็ไปบ้างครับ พอดีแม่พี่ชอบไป ก็เลยไอ้อานิสง"
แทนทวี หัวเราะเบาๆ ภูมิบุญก็ยิ้มออกมา
"พี่แทน ผมถามจริงๆเถอะ ทำไมพี่อยากจะคบกับผมครับ"
ภูมิบุญยิงคำถาม แทนทวีกลับยิ้มอย่างพอใจ ไม่รีรอที่จะตอบ
"ไม่รู้สิภูมิ เจอครั้งแรกก็ชอบ ยิ่งเจอแล้วยิ่งชอบ ทำไมพี่ถึงต้องไม่ชอบเราล่ะครับ"
เขาถามกลับ มา ภูมิบุญกลับอึ้งพูดไม่ออก
"เปล่าหรอกครับ เพราะพี่เห็นคบกับพี่นิตาอยู่ คือ พี่ก็ดูไม่เหมือนเกย์ แล้ว"
"ภูมิ พี่ไม่สนหรอกนะว่าพี่จะเป็นเกย์ หรือผู้ชาย รู้แค่ว่าชอบภูมิ ภูมิจะเป็นอะไรก็ช่างพี่ชอบภูมิไปแล้วนี่"
แทนทวีตอบ แม้จะไม่กระจ่างแก่ใจมากนักแต่ภูมิบุญก็ยิ้มออกมาพึงใจกับคำตอบที่ได้รับ ไม่รู้ว่าเขาพูดเพราะปากหวาน หรือพูดออกมาจากความรู้สึกนึกคิดจริงๆ
"แล้วที่ บ้านพี่เขาไม่ว่าอะไรเหรอครับ"
"ไม่รู้ดิ พี่ยังไม่คิดเรื่องนั้น พ่อแม่พี่เป็นหมอพี่ว่าท่านคงเข้าใจ"
ภูมิบุญส่ายหน้าพอคิดต่อไปก็มาติดที่บุพการี แต่เอาเถอะมันคงไม่เป็นถึงขั้นนั้น ภูมิบุญพยายามบอกตัวเองเพื่อไม่ให้คิดมาก
แสงแดดยาม เช้าเริ่มเพิ่มระดับความร้อนแรง แม้จะยังไม่สายมากแต่อากาศภายนอกรถก็เริ่มร้อนระอุ ภูมิบุญมองออกไปนอกกระจกรถดูทิวทัศน์ระหว่างทางอย่างเพลิดเพลินใจ แปลกเสียจริงเวลามากับแทนทวีทำไมรู้สึกสบายใจไม่หวาดระแวงเช่นนี้
"ฟังเพลงได้ ไหมครับพี่"
ภูมิบุญชักอึดอัดเพราะภายในรถเริ่มเงียบ เพราะแทนทวีมัวมองอยู่แต่กับพื้นถนนเบื้องหน้า
"อ้อ โทษที ได้ครับ ฟังเพลงแนวไหนเรา"
แทนทวีหันมายิ้มให้ แล้วเอื้อมมือไปเปิดเครื่องเล่นเพลงหน้ารถ
"ภูมิเปิดใน ลิ้นชักดิ พี่มีแผ่นอยู่หลายแนว"
แทนทวีบอก ภูมิบุญเอื้อมมือไปดึงลิ้นชักหน้าตัวเองออกมาเห็นแผ่นซีดีที่เก็บในกล่อง อยู่กระจัดกระจาย
"พี่ฟังเพลงเก่าด้วยเหรอครับ"
ภูมิบุญหยิบ แผ่นของ John Denver ขึ้นมาดู เป็นอัลบั้มที่รวมเพลงฮิตของศิลปินท่านนี้
"อ้อ ชอบครับ เพลงลูกทุ่งของฝรั่งนะ พี่ว่ามันฟังง่ายดี มีเพลงใหม่ๆด้วยนะ ลองค้นๆดูพอดีพี่ไม่ได้เก็บ"
แทนทวียิ้มแบบอายๆเพราะหน้ารถเขารกจริงๆ
"ลองฟังอัน นี้ก็ได้ครับ"
ภูมิบุญหยิบแผ่นออกมาแล้วถามวิธีใส่แผ่นใน เครื่องเล่น
"Sunshine on my shoulders makes me happy
Sunshine in my eyes can make me cry
Sunshine on the water looks so lovely
Sunshine almost always makes me high,"
ทันทีที่เม โลดี้เพลงดังขึ้นภูมิบุญก็นิ่งฟังอยู่ ทำไมเสียงกีตาร์โปร่งกับเสียงร้องแหบๆแต่นุ่มมันช่างเข้ากับบรรยากาศที่ กำลังผ่านตาเสียเหลือเกิน ภูมิบุญมองออกไปนอกกระจกสายตาเป็นประกายรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา
"ชอบไหม ครับ"
ภูมิบุญ สะดุ้ง หันไปยิ้มให้แทนทวี
"โห ใจละลายเลยนะเนี่ย ภูมิรู้ไหมเวลาเรายิ้มน่ะ เหมือนหยุดโลกไว้เลยนะ"
แทนทวีเองก็ไม่ใช่น้อย ขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มเจ้าชู้มาตั้งแต่เด็ก เรื่องปากหวานล่ะไม่ยอมน้อยหน้าใครเช่นกัน
"เกินไปพี่ แต่เพลงเพราะดีนะ ผมชอบ"
"ชอบเหรอ เอาไปฟังก่อนได้นะภูมิ ที่บ้านพี่มีเป็นคอลเล็กชั่น เดี๋ยววันหลังเอามาให้ฟัง"
"พี่แทน ผมอยากเรียนเสริมภาษาอังกฤษน่ะครับ พี่พอจะแนะนำได้บ้างไหม"
ภูมิบุญ เปลี่ยนเรื่องทันที เพราะเห็นเป็นโอกาสที่ดีที่จะก้าวไปอีกขั้น
"ภูมิอยาก เรียนเพิ่มเหรอ เดี๋ยวพี่ไปเรียนเป็นเพื่อนเอาไหม"
"หือ พี่เก่งอยู่แล้วนี่ ไม่ต้องไปเรียนเป็นเพื่อนหรอกครับ แค่มาให้เห็นหน้าทุกวันก็พอแล้ว"
ภูมิบุญยิ้มตาหวานหยาดเยิ้ม
"ภูมิ น่ารักอย่างนี้พี่รักตายเลยนะเนี่ย"
แทนทวียิ้มยิงฟันขาวหัวใจพองโตอยากจะฉุดคนข้างๆ มากอด จูบเสียให้เต็มรัก เมื่อวานเพิ่งจะชอบแต่วันนี้มันหลงหรือรักไม่แน่ใจแต่ภูมิบุญได้เข้าไปนั่ง อยู่ในใจแล้ว ช่วงเช้าภายในอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยามรดกโลกมีนักท่องเที่ยวไม่ หนาตามากนัก แทนทวีหาที่จอดรถ พอจอดรถเสร็จก็เดินเข้าไปกราบพระใหญ่ที่วัดใหญ่ไชยมงคล ภูมิบุญตั้งจิตมั่นอธิษฐานขอพรให้มารดา คุณอภิสรา คุณยายที่ล่วงลับ แล้วก็ตนเอง แทนทวีนั่งมองทุกท่างท่าของภูมิบุญแล้วอมยิ้มอย่างพอใจ พอกราบพระเสร็จก็เดินเตร่ออกมาที่จอดรถเพราะอากาศเริ่มร้อนแรงพระอาทิตย์ เริ่มตั้งตรงหัวความร้อนก็ทวีความรุนแรงมากขึ้น
"หิวไหมครับ พี่แทน"
ภูมิบุญเอ่ยถามเมื่อเข้านั่งในรถ
"อืม ภูมิอยากกินอะไรครับ"
"กินก๋วยเตี๋ยวเรือไหมพี่ มาอุธยาทั้งที"
ภูมิบุญเสนอ ไป แทนทวีทำหน้าเหรอหรา
"มากับผมติดดินหน่อยนะครับ ผมไม่กินนะตามร้านอาหารน่ะ"
พูดต่อไปอีกให้แทนทวีตัดสินใจได้ง่ายขึ้น แทนทวีพยักหน้า แล้วจึงขับรถไปบริเวณหน้าอุทยานหาร้านที่ดูดีหน่อยแล้วจึงลงไปจากรถ
"ผมเลี้ยง พี่แทนเองนะครับ ตอบแทนที่พี่สละเวลาพาผมมากราบพระ"
ภูมิบุญทำ ท่าจะควักเงินออกมาจ่ายตอนที่กินเสร็จ
"ภูมิ ไม่ได้นะครับ มากับพี่อย่าทำแบบนี้ พี่ต้องเป็นคนดูแลเราสิ พี่เป็นแฟนเรานะ"
แทนทวีพูดเสียงเข้ม สายตาดุภูมิบุญน้อยๆ แล้วเป็นคนจ่ายสตางค์ไป ภูมิบุญยกมือไหว้ขอบคุณ ทั้งสองจึงบึ่งรถกลับเข้ากรุงเทพฯ พอถึงกรุงเทพฯก็บ่ายโมงกว่า ภูมิบุญขอตัวไปเข้าเรียน ส่วนแทนทวีวันนี้ตั้งใจว่าจะโดดเรียนกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านแล้วค่อย กลับมารับแฟนคนล่าสุดที่เป็นผู้ชาย ที่เขาเพิ่งส่งลงจากรถไปไม่นาน พอเรียนเสร็จภูมิบุญก็รอรับน้องที่คณะอยู่กับเพื่อน เขาเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟังแต่จุดประสงค์หรือการที่เขาแสดงละครภูมิบุญไม่ ได้เล่า
"เราว่ามันแปลกๆนะภูมิ อยู่ดีๆไอ้บ้านั่นมันจะมาทำดีกับนายน่ะ มันผิดวิสัย"
พลอยออกความ เห็น
"เราก็เห็น ด้วยกับพลอยนะภูมิ เราว่าไอ้นี่มันกำลังเล่นเกมอะไรอยู่แน่ๆ นายระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะเราว่า"
ก้องเสริม ภูมิบุญพยักหน้าแต่ในใจรู้ล่วงหน้าแล้วว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ คุยกันอยู่สักพักก็ไปรับน้องพอเสร็จก็เดินออกจากมหาวิทยาลัยกับเพื่อน
"ภูมิๆ ทางนี้ครับ"
แทนทวีมาดักรออยู่ทางออกเดิมที่ภูมิบุญชอบเดิน ออก เขาอยู่ในชุดลำลองดูสบายตาโบกไม้โบกมืออยู่
"แล้วกับพี่ แทนนี่ ภูมิแน่ใจแล้วเหรอ ท่าทางไม่เบานะไอ้พี่แทนอะไรเนี่ย"
พลอยพูดแล้ว มองไปทางแทนทวีอย่างไม่ไว้ใจ
"ไม่เป็นไรหรอกพลอย พี่แทนท่าทางเป็นคนดี ถึงไม่ใช่เราก็ไม่ประมาทหรอก พวกนายกลับกันยังไง ให้พี่เขาไปส่งไหม"
ภูมิบุญบอก เพื่อนแล้วยิ้มแห้งๆ
"อุ้ย ไม่เอาหรอก ไม่อยากเป็น กขค เรานัดพี่ไว้จะไปดูหนังที่มาบุญครอง ก้องล่ะไปกับเราไหมพี่เราสวยนะ"
พลอยหันไป ทางก้อง รายนั้นพยักหน้าตอบรับทันที แทนทวีเดินเข้ามาหาภูมิบุญเพื่อนๆก็เดินออกไปจากรั้วมหาวิทยาลัยแล้ว
"กลับบ้าน กันเลยไหมภูมิ หรืออยากไปไหน"
แทนทวีถามแล้วยื่นมือมาดึงเป้จากหลังภูมิบุญไป ถือ
"ไอ้แทน ไอ้ห่า ตกลงนี่มึงยังไงวะ โดดเรียนแต่ดันมารับไอ้ เอ้อ น้องคนนี้"
เสียงแซวมา จากข้างรั้วมหาวิทยาลัย ทันกับกัสเดินตรงเข้ามาหา
"ว่าไงน้อง ภูมิ วันนั้นพี่ยังไม่ลืมนะครับ"
ทันจ้องที่หน้าภุมิบุญสายตายังครุกรุ่นอยู่ด้วย ความแค้น
"ไอ้แทน มึงมาคุยกับกูหน่อยดิวะ"
กัสลากตัว แทนทวีออกไปคุย พอพ้นตาแทนทวีทันก็ปรี่เข้ามาหาภูมิบุญทันที
"ว่าไง ไอ้ตัวดี มึงแสบมากนะวันนั้น กูรอเอาคืนอยู่นะมึง"
ทันจับต้น แขนภูมิบุญแน่นจ้องตาเขม็ง
"แค่นั้นเองครับพี่ ไม่เท่าไหร่นะ เพราะถ้าผมแสบถึงขั้นพี่น่าจะเจอมากกว่านี้นะ"
ภูมิบุญยก ริมฝีปากขึ้นแล้วบิดแขนออกจากการจับกุม
"ฮ่าๆ ปากดีนะมึง กูเริ่มชอบมึงแล้วสิ แบบนี้สิมันถึงจะทันกัน"
"พี่ต้องไป คุยกับพี่แทนเองนะครับ เพราะตอนนี้ผมคบกับพี่แทนไปแล้ว ว้าไม่น่าช้าเลยนะพี่ เพราะอย่างพี่น่ะก็เสป็คผมเหมือนกันนะ แต่ผมเป็นประเภทคบใครคบทีละคน หรือพี่อยากจะกินน้ำใต้ศอกครับ ผมจะได้คุยกับพี่แทนให้"
"ไอ้ภูมิ มึง"
ภูมิบุญยก ริมฝีปากขึ้นสูงสายตามองทันแค่หางตา ส่วนทันกัดฟันอยู่จะถลาเข้าหาภูมิบุญ
"ไอ้ทัน มึงจะทำอะไร"
แทนทวีร้องตวาดมา แล้วรีบปรี่เข้าหาทั้งสอง
"พี่แทน เรากลับกันเถอะครับ ไหนบอกจะพาเค้าไปกินข้าว เนี่ยเค้าหิวแล้ว"
ภูมิบุญใส่ จริตกอดแขนแทนทวี พอลับหลังแทนทวีที่จ้องหน้าเพื่อนอยู่ ก็ยิ้มออกมา ลูบตามแขนของแทนทวี ทันโกรธจัดหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกไป กัสเองก็วิ่งตามไป
:L2: :L2:
เขียนโดย eiky
-
เป็นกำลังใจให้ไรซ์เตอร์นะครับ
ตั้งสติ ก่อนสตาร์ทนะครับ
-
ถึงเวลาสนุกแล้วซิ ฮึๆๆๆ
-
ภูมิร้ายหง่ะ
-
ร้ายแบบนี้สิถึงมันส์
ถ้าหงิมๆคงน่าเบื่อแย่
-
ชอบพี่ภูมิจังเลย
เห็นด้วยกับข้างบน
ต้องร้ายๆหน่อย ชีวิตถึงมีรสชาต
-
ชอบใจภูมิมาก
-
แอบสะใจ :z1: ทันนิ ถึงร้ายก็สู้น้องภูมิ มิได้ :laugh:
ตอนต่อไป ไปเจอโตโต้ กับใส่หน้ากาก เข้าหากัน แล้วใครละ :z2:
จะเป็นฝ่ายหลงเข้ากับแผนตัวเองนะ o13
อย่างไรก็จะลุ้นต่อไปจ้า :L2:
ความรัก ขึ้นอยู่กับคน 2 คน
บทสรุป ไม่ว่าจะเดินต่อไป ด้วยกัน
หรือ จะหยุดอยู่แค่นั้น แค่เพื่อน แต่..
ขอให้ เชื่อเถอะ ไรเตอร์ทำดีที่สุดแล้ว จริงๆนะ
อากิขอให้กำลังใจ แต่คนที่ตัดสินใจได้ดี คือ ไรเตอร์นะ :กอด1:
อากิจะอยู่ให้กำลังใจไรเตอร์เสมอและกับทุกๆคนในนี้ที่รักไรเตอร์คะ o13
ถ้าเหนื่อยก็หยุดพัก พร้อมเมื่อไร ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นเดินต่อไป :n1:
-
เอ่อ....ไม่มีนายเอกจริงๆด้วย
-
น้องภูมิแร๊งงงงงงงง
ร้ายจริงภูมิีรู้ทันเค้าไปซะหมดเลย
รอดูต่อไปครับว่าจะเป็นไงต่่อไป
-
ฉลาดทันคน รู้จักระวังและปกป้องตัวเองได้ก็ดีนะคับภูมิ แต่อย่ากร้านโลกนักเลยนะคับ ผมเป็นห่วง :3123:
-
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนและมาอัพให้
ทั้งๆที่มีเรื่องไม่สบายใจ ไม่ว่ายังไงก็ใจเย็นๆ ค่อยๆคิดค่อยๆทำนะคะ
จะตัดสินใจแบบไหนไป ถ้าตัวเองคิดว่าดีที่สุดแล้ว มันก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดจริงๆแหล่ะคะ
แล้วสุดท้ายเราก็จะไม่มานั่งเสียใจทีหลัง เพราะอย่างน้อยก็เป็นสิ่งที่เราตัดสินใจเอง
แค่นั้นก็โอเคแล้วคะ
สู้ๆนะคะ o13
o15
-
นู๋ภูมิเพิ่มดีกรีความแรงขึ้นทุกตอน
ปล.เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ :L2:
-
ไม่อยากเจอะเลยคำเนี่ยยยยย "ตอนนี้สั่น" :sad11:
เห้อ แต่ก็นะ ถ้าไห้แทนกับภูมิเป็นแฟนกันก็ไห้ แทนเป็นพระเอกเหอะ :impress2:
ไม่อยากไห้แทนเสียใจจังเลย :sad11:
:L2: :L2:
-
อืม..........ร้ายลึกซึ้งจริง ๆ
แต่จะว่าไปน้องภูมิก็น่าสงสารนะ
ไปทำอะไรท่าไหนเข้าถึงได้มีแต่คนไม่ชอบหน้า
-
พี่ภูมิเล่นอะไรนี่ สร้างศัตรูเอาใว้ซะรอบตัวเลย ระวังนะครับ เดียวคนช่วยจะช่วยไม่ทัน
แต่ชอบนะคับ ทันคนดี
-
เข้ามาอ่านเรื่องราวใน web นี้เป็นเวลานานพอสมควรแล้ว ชอบนิยายหลายเรื่อง แต่งได้ประทับใจ แต่อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ทำให้เข้ามาสมัครเป็นสมาชิกแล้วมา ment :o8:
เพราะเรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าชอบตัวละครอย่างภูมิมากกกกกกกกกกกก :impress2: ในชิวิตจริงทุกคนมีสองด้าน คือด้านดีกับด้านร้ายอยู่เสมอ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะใช้ส่วนไหนในสถานะการณ์ใด คนที่รู้จักใช้ทั้งสองด้านได้ดีและเหมาะเรียกว่าคนฉลาดมั้ง อย่างภูมิอะ
จะติดตามผลงานต่อไปนะครับ :L2:
-
"กาลเวลา จะพัดพาทุกอย่าง ความหวัง กับความฝัน ก็คงจะด้วยซินะ
ไม่มีใครหยุดยั้ง หรือยื้อกาลเวลาเอาไว้ได้ และไม่มีใครย้อนเวลาได้เช่นกัน
สิ่งที่เกิด สิ่งที่เป็นไป มันเป็นผลจากการกระทำของคนเราเสมอ
ตัดบัวคงเหลือใยก็จริง แต่ตัดใจยิ่งยากแสนเข็นกว่าหลายเท่า
ทำไมไม่หยุดหัวใจที่ยังคงกระวนกระวายสับสนอยู่
ลองใช้สติให้มาก ค่อยค่อยไตร่ตรองอย่างรอบคอบ
ปัญหานั้นจะผ่านพ้น ด้วยสติที่ก่อให้เกิดปัญญา"
ด้วยรักจาก อีป้าแก่ๆ คนนี้ค่ะ
-
น้องภูมิฉลาดทันคน....คงฝ่าฟันอุปสรรคไปได้...
ตาแทนแกก้อใจง่ายรักเร็วแบบนี้....สุดท้ายคงเจ็บหนัก :เฮ้อ:
:กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
:L2: เป็นกำลังใจให้น้อง eiky ใช้สติตัดสินปัญหานะคะ
อย่าใช้อารมณ์ เลือกสิ่งที่ดีสำหรับตัวเองด้วยปัญญาและหัวใจนะคะ :L1:
-
เป็นเกย์...แล้วมันการันตีได้หรอค่ะว่าเป็นคนไม่ดี แกถึงได้มีอคติกับภูมิเค้าถึงขนาดนี้...ไอ้โตโต้ ยังกับเพื่อนที่แกคบหามันนิสัยดีนักหนานี่แต่ละคน ชั่วชัด ๆ จบเมืองนอกมาคิดได้แค่เนี๊ย เสียเงินไปเปล่า ๆ จริง :beat: เชอะ...สู้พี่แทนก็ไม่ได้จิตใจสูงส่งห่างชั้นกับแกเยอะ ไม่อคติ ไม่จิตใจคับแคบ ไม่เหยียดคนด้วยกันอย่างที่แกทำ คุณแม่ก็ออกจะนิสัยเลิศมีรสนิยม ไม่น่าจะเลือกคนรักผิด ๆ แปลว่าคุณพ่อก็ต้องดีพอกัน ไหงแกกลับผ่าเหล่าผ่ากอนิสัยผิดพ่อผิดแม่แบบนี้เนี่ยไอ้โตโต้ :beat: ไอ้เลว ไอ้กาดำของครอบครัว ต้องตบให้เลือดชั่วมันออกมาเยอะ ๆ เผื่อจะสำนึกบ้าง :beat:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งมัน เหมือนอยุในเหตุการณ์นั้นไปด้วยเลย หนุกมากๆค่ะ ติดตามๆ^^
-
นายภูมิ ร้ายจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: :laugh:
-
สงสัยกว่าจะรักกัน.....ตีกันบ้านแตกไปก่อน
-
แหมเพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชื่อเรื่องทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ดึงดูดความสนใจมาก :impress2:
เห็นชื่อเรื่องทีแรกสงสัยว่าทำไมที่นี่ถึงไม่มีนายเอก พอดูชื่อเรื่องภาษาอังกฤษ Heroine เลยเดาว่าสงสัยกะเทยเป็นนางเอกมั๊ง พอสบโอกาสได้เข้ามาอ่าน กรี๊ด!!!!! มันถูกจริตน้องมิยิ่งนังนางเอกคนนี้ แก่นเซี้ยวไม่ยอมใครจริงๆ
คอนเซ็ปท์ของเรื่องก็น่าสนใจนะคะ "ทำไมคนดีจะต้องคอยเป็นเบี้ยล่างให้คนอื่นรังแก" ใช่ไหมคะทำไมคนดีต้องเป็นเบี้ยล่างให้คนอื่นโขกสับก่อนถึงจะได้ดี :a2:
พอน้องมิอ่านเรื่องมาถึงตอนนี้ก็สนุกดีนะคะ ถึงแม้ว่าความไม่ยอมใครของภูมิบุญที่แสดงออกมายังไม่ค่อยแปลกใหม่นัก แต่ด้วยการดำเนินเรื่องที่ฉับไวก็ทำให้คนอ่านอ่านแล้วตื่นเต้นเร้าอารมณ์ดีนะคะ การใช้ภาษาในการบรรยาย พรรณนาก็ดีค่ะชัดเจนเห็นภาพดี
คิดว่าคนอ่านคงได้สนุกสนานกับฤทธิ์เดชของทั้งภูมิบุญและโตโต้กันอีกหลายกระบวนท่า :laugh:
มีเรื่องจะบอกนิดหนึ่งว่าเห็นในหลายๆ ตอนมีการเว้นวรรคแบบแปลกๆ คือยังไม่ทันจบประโยคก็เว้นวรรค บางทีเว้นวรรคกลางชื่อคน สงสัยเป็นปัญหาจากเทคนิคการพิมพ์ อีกเรื่องระวังเรื่องการสะกดคำบางคำหน่อยนะคะ
โดยรวมถือว่าเป็นนิยายที่สนุก น่าติดตามอีกเรื่องหนึ่งเลยค่ะ น้องมิจะพยามหาทางเข้าเล้ามาอ่านบ่อยๆ นะคะ ตอนนี้ขอ :จุ๊บๆ:+1 เป็นกำลังใจก่อนนะคะ
ปล. สถานที่ต่างๆ ในนิยายเรื่องนี้อยู่ละแวกบ้านน้องมิหมดเลยอ่ะ บ้านของโตโต้ก็อยู่ใกล้ๆ บ้านน้องมิ อ่านแล้วเลยยิ่งอินง่ายไปใหญ่
ปล.2 ชอบชื่อนางเอก (เรียกตามตามชื่อภาษาอังกฤษของเรื่องนี้) ของเรื่องนี้ "ภูมิบุญ" สั้นๆ แต่ความหมายดี o13
ปล.3 เป็นกำลังให้ไรเตอร์ทั้งเรื่องชีวิตรักและเรื่องการเขียนนิยายนะคะ GO GO!!!
-
ร้ายกาจมากเลยภูมิ o18
o13
-
+1 มาให้กำลังใจ writer
-
อ่านเรื่องนี้แล้วจินตนาการได้ง่ายมาก เพราะใกล้บ้านตัวเองจริง ๆ 555+
-
น้องภูมิ แร๊งส์!!!!!
-
ไม่มีคำอธิบายหรอกนะแต่ชอบ :L1:
-
o13 ภูมิเจ๋งไปเลย!
.
.
.
.
ความรักน่ะ ถ้าเราไม่happyกับมันก็หยุดเถอะ .. คิดดูให้ดีๆนะคะ
-
:m20: ภูมิสุดยอดเลย
-
ขอบคุณทุกคนนะครับ ที่ให้กำลังใจ ผมโอเคครับ ทุกอย่างโอเค
เอ้อนะ เป็นอะไรไปแล้วนะหัวใจ
ยังไงจะพยายามอัพให้ตอนเย็นนะครับ
พร้อมกันสองเรื่องเลย เหอๆๆ
คนละอารมณืกันเลยอ่ะ ทั้งสองเรื่อง
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งครับ
อาทิตย์นี้ขออณุญาติไม่ตอบเม้นต์นะครับ
ขอโทษจริงๆ :L2: :L2:
-
ให้กำลังใจไรท์เตอร์
เข้ามารอค่ะ...
-
+1 ให้น้องภูมิ กะ น้อง eiky
ชอบๆๆร้ายอย่างงี้ชอบเลย o13
-
ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องมาต่อ แม้บางอย่างมันจะไปต่อไม่ได้ สู้ๆ ครับ ขอบคุณสำหรับทุกเมนต์ที่ส่งกำลังใจให้กัน ขอบคุณจากใจ
ฉากสิบห้า
พอแทนทวีไปส่งภูมิบุญที่บ้านก็ลงรถเดินเข้าบ้านไป โตโต้มองดูจากระเบียงบ้านเพราะเขาเพิ่งกลับมาจากกินข้าวกับแวนเช่นกัน คันปากอยากจะเข้ามาถากถางภูมิบุญแต่ก็ทนเอาไว้เพราะเดี๋ยวแผนที่วางไว้จะแตก พอตอนกินข้าวเย็นทั้งที่ตัวเองกินมาจากข้างนอกแล้วโตโต้ก็แสร้งจะไปนั่งเขี่ยวข้าวเล่นเพราะรู้ว่าภูมิบุญต้องมานั่งกินข้าวกับมารดาของตน พอเดินลงไปข้างล่างก็เห็นมารดาตนนั่งอยู่กับภูมิบุญอย่างที่คาดไว้โตโต้จึงเดินเข้าไปหาคุณอภิสราหันหน้ามามองลูกชายด้วยสายตาที่แปลกใจ
"มีอะไรกินครับแม่ หิวจังเลย"
"มานั่งสิลูก วันนี้จันทร์ทำแกงแพนงไก่ กับผัดขี้เมาทะเล"
"โห ของโปรดผมทั้งนั้นเลย พี่อ้อยครับ ผมขอข้าวด้วยครับ"
โตโต้นั่งลงข้างๆภูมิบุญทำท่าทางกระหายอยากข้าว
"ว่าไงภูมิ เรียนเป็นไงบ้าง"
คำถามน้ำเสียงที่ทำให้คุณอภิสราทำหน้าประหลาดใจไปยิ่งกว่าเดิม
"ก็ดีครับ"
ภูมิบุญก้มหน้าทำตัวลีบ
"เนี่ยให้พี่ไปส่งเมื่อเช้าก็ไม่ยอม แม่ดูภูมิสิครับเมื่อเช้าผมตื่นมาแต่เช้ารอไปส่งน้อง แต่น้องก็ไม่ยอม"
"อะไรนะ เราเนี่ยนะตื่นมาจะไปส่งน้อง"
คุณอภิสราทำเสียงสูงไม่เชื่อหูตัวเอง
"ครับแม่ ผมมาคิดได้ว่าผมจะไปเกลียดน้องเขาทำไม ไม่เห็นมีอะไรดี อยู่บ้านเดียวกันต้องรักกัน เมื่อเช้าผมตื่นมาขอโทษน้องเขาแล้วครับ"
โตโต้ยิ้มกริ่มให้มารดาแล้วหันมายิ้มให้ภูมิบุญที่นั่งก้มหน้าอยู่
"ตายจริง แม่ดีใจมากนะโต้ที่ลูกคิดได้ ต้องอย่างนี้สิอยู่ด้วยกันต้องรักกันมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน"
คุณอภิสรายิ้มออกมาอย่างเปรมปรีย์ จันทร์เองพอได้ยืนก็ยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า
"ภูมิจ๊ะ อย่าโกรธพี่เขานะลูก พี่เขาสำนึกผิดแล้ว"
"ครับ คุณท่าน ภูมิไม่ได้โกรธคุณโตโต้ครับ ไม่เคยโกรธเลย"
ภูมิบุญยิ้มแห้งๆแล้วเขี่ยข้าวในจาน
"เออ ภูมิ กินข้าวเสร็จมาดูงานที่พี่เอามาจากเมกาไหม ภูมิจะได้เรียนรู้งานไปด้วย พอจบออกมาจะได้มาช่วยพี่ทำงานได้เลย"
ไม่คิดว่าโตโต้จะเอาแผนนี้ออกมาใช้ ปกติเขาเป็นคนที่หวงวิชาความรู้อยู่พอสมควร พอพูดเสร็จก็ยิ้มแม้สายตาจะแฝงด้วยนัยอย่างอื่นแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้มารดาของตนกลับปลื้มปีติ
"อืม ดีจ๊ะ แม่เห็นด้วยดีนะภูมิว่างๆก็ขึ้นไปเรียนกับพี่เขาจะได้เป็นงานเลย"
ทำยังไงได้ในเมื่อคนเป็นนายใหญ่เห็นดีเห็นงามไปด้วยแล้ว
"เอ่อ ครับคุณท่าน แต่ผมขออนุญาติทำการบ้านให้เสร็จก่อนได้ไหมครับ"
ภูมิบุญพยายามหลีกเลี่ยงเพราะไม่คิดว่าโตโต้จะมีจุดประสงค์ดี
"เอามาทำห้องพี่ก็ได้ครับ ดีเลยพี่จะได้ช่วยดู"
โตโต้ไม่ยอมแพ้ ยิ้มให้ภูมิบุญด้วยสายตาที่กำชัยชนะ
"นั่นสิภูมิ พี่เขาจะได้ช่วยสอน ให้พิสูจน์ฝีมือหน่อยซิไปร่ำไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา"
คุณอภิสราไม่วายกระแนะกรแหนบุตรชาย
"แหมแม่ ได้สิครับ สอนน้องทั้งคนสบายมาก"
เข้าทางของโตโต้ทุกประการเขายิ้มแก้มปริ ในใจโห่ร้องอยู่ว่าตนมีกำลังปัญญาถือไพ่ที่เหนือกว่า พอกินข้าวเสร็จโตโต้ก็เดินขึ้นห้องไป ส่วนภูมิบุญก็เก็บกวาดช่วยอ้อยแล้วจึงไปอาบน้ำชำระร่างกาย ภูมิบุญยืนคิดในระหว่างที่สายน้ำจากฝักบัวว่าโตโต้กำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่ แต่ยังคิดไม่ออกว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ แต่คงไม่ปรารถนาดีอย่างแน่นอน พออาบน้ำเสร็จก็ยืนเปลือยร่างอยู่หน้ากระจก แล้วฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ ภูมิบุญทาโลชั่นที่ไปซื้อกับพลอยกลิ่นดอกทานตะวันที่หอมอ่อนๆ แตะน้ำหอมกลิ่นดอกแอปเปิ้ลของออเรียลทัลปริ๊นเซส แล้วก็สวมเสื้อผ้าอย่างรัดกุม
"ผมพร้อมแล้วคุณโตโต้"
ภูมิบุญยิ้มเยาะให้กับตัวเองในกระจกแล้วเดินถือหนังสือออกจากห้องไป ภายในห้องดำยังคงเปิดไฟสีเหลืองอยู่เช่นเคย โตโต้เปิดเพลงแจ๊สเบาๆคลอเหมือนกำลังสร้างบรรยากาศบางอย่างอยู่ โตโต้สวมเสื้อกล้ามกับกางเกงบ๊อกเซอร์ไม่สวมชุดชั้นใน เขายืนยิ้มให้ภูมิบุญเมื่อเข้าไปในห้องแล้ว ภูมิบุญยืนเก้ๆกังๆอยู่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดีพอเอาเข้าจริงก็เริ่มสั่นไหว
"มานั่งนี่ดิภูมิ มาๆ เดี๋ยวพี่เปิดไฟล์ให้ดู"
โตโต้กวักมือเรียกภูมิบุญให้ไปนั่งที่เก้าอี้ที่ ลากมาจากหน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่เป็นเก้าอี้บุนวมโล้นๆ ส่วนเก้าอี้ที่มีพนักพิงเขานั่งอยู่ ภูมิบุญใจสั่นแต่ก็สูดลมหายใจเข้าปอดสร้างขวัญและกำลังใจให้ตนเอง
"เดี๋ยวพี่ให้ดูงานที่พี่ออกแบบไว้นะ อันนี้พี่ได้คะแนนเต็มนะ"
โตโต้เปิดไฟล์งานของตัวเองขึ้นให้ภูมิบุญซึ่งนั่งตัวลีบอยู่ดู พอไฟล์ที่โตโต้คลิ๊กไปสองที่โผล่ขึ้นมาหน้าจอ ภูมิบุญถึงกับผงะแต่ก็ยังไม่หลบสายตา เพราะไฟล์ที่เขาเปิดมันคือหนังโป๊ที่กำลังวาดลวดลายกันแบบถึงพริกถึงขิง
"เฮ้ยโทษที ผิดไฟล์"
โตโต้ร้องขึ้นมาแต่ยังไม่ปิดหนังเสียที ภูมิบุญใจสั่นระริกไม่ใช่ไม่เคยดู แต่ไม่คิดว่าเขาจะเล่นแบบนี้
"ไม่เป็นไรครับคุณโตโต้ไม่มีแบบ ผู้ชายกับผู้ชายเหรอครับ"
ภูมิบุญกัดฟันพูด โตโต้เม้มปากแล้วเอื้อมมือไปเลื่อนเมาส์ปิดหนังทันที
"ไม่มีครับ พี่ไม่นิยม"
โตโต้พูดเสียงขุ่น ภูมิบุญกลั้นใจพูดออกไปแต่พอเห็นปฏิกริยาของโตโต้แล้วก็ยิ้มออกมาที่มุมปาก โตโต้เปิดไฟล์งานให้ภูมิบุญดูคราวนี้เป็นงานจริงๆ การออกแบบภายในที่เขาเรียนมา มันสวยงามล้ำสมัย ภูมิบุญนั่งมองอยู่ด้วยสายตาที่เปิดกว้าง โตโต้อธิบายไปเรื่อยๆแต่สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของภูมิบุญที่ตอนนี้กำลังให้ความสนใจกับรูปภาพตรงหน้า
"อันนี้เป็นศิลปะแบบโกธิกประยุกต์ หรือเรียกว่าโกธิกโมเดิ้น อันนี้กำลังได้รับความนิยม ดูอันนี้"
โตโต้เอื้อมมือมาจับเมาส์แต่เลื่อนไปโดยตั้งใจให้โดนมือของภูมิบุญ พอมือของโตโต้โดนมือของตนก็สะดุ้งแต่ยังรักษาท่าทีไว้ไม่ดึงออก โตโต้เห็นดังนั้นก็ได้ใจลุกขึ้นมายืนด้านหลังภูมิบุญแล้วเอาตัวคร่อมหลังไว้ มือของโตโต้เอื้อมไปจับมือของภูมิบุญไปจับเมาส์ภูมิบุญใจเต้นโครมครามสั่นไหวอยู่ข้างใน เล่นกันแบบนี้เลยหรือ ภูมิบุญเม้มริมฝีปากเข้าหากัน โตโต้รุกหนักเอาหน้าท้องของตนถูหลังเบียดประชิดหลังของภูมิบุญทันที
"อ๊ะ" ภูมิบุญร้องออกมาเบาๆ เพราะสิ่งที่สำผัสหลังของเขามันเริ่มตื่นตัว และดูเหมือนคนตัวใหญ่จะเบียดเข้ามาไม่ยอมถอยและจงใจตั้งใจที่จะทำแบบนี้
"อันนี้สวยไหมครับน้องภูมิ"
พยายามฝืนทนต่อสิ่งยั่วยุแต่ในเมื่อโตโต้เอาปากมากระซิบ ข้างหูเป่าลมเบาๆเข้าไป ภูมิบุญถึงกับขนลุกย่นคอทันที
"ทำไมเราตัวหอมจังครับ ภูมิ"
โตโต้ทำเสียงสั่นกระเส่าไม่ยอมหยุดรุกล้ำ ภูมิบุญพยายามเรียกสติคืนมาแล้วยืนขึ้นทันที
"เอ่อ ผมขออนุญาติไปเข้าห้องน้ำ โอ๊ย"
พอยืนขึ้นก็ทำจริตขัดขาโตโต้ให้ล้มลงกับพื้นพรมหน้าเตียงนอน ภูมิบุญทับอยู่บนร่างของโตโต้ ริมฝีปากประทับอยู่ข้างๆปากของโตโต้ ภูมิบุญยื่นริมฝีปากออกไปนิดหน่อยเหมือนส่งรอยจูบให้ฝังลึกลงไปข้างปากหนานั้นแช่มันอยู่พอสมควรจึงถอนหน้าขึ้นให้คนตัวใหญ่ได้สัมผัสกับริมฝีปากบางๆของตน
"อ่ะ ขอโทษครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญทำท่าเขินอายแก้มแดงขึ้นมาทันที มือของโตโต้โอบอยู่ที่บั้นเอวของภูมิบุญพอมีสติก็คลึงเล่น ภูมิบุญดันตัวลุกขึ้นแต่พอจะลุกขึ้นก็แกล้งล้มลงอีก ตั้งใจเอาเนื้อตรงก้นเสียดสีกับแก่นกายของโตโต้ที่ตื่นตัวเต็มที่
"โอ๊ย ขอโทษครับ ผมหน้ามืด"
ภูมิบุญพยายามส่ายเอวไปมาจนคนตัวใหญ้าหน้าเริ่มผิดรูปร่างไปบูดเบี้ยว ภูมิบุญซุกหน้าลงตรงซอกคอของโตโต้ พยายามให้กลิ่นกายของเขาติดตัวโตโต้ให้ได้มากที่สุดหลับตาปี๋ โตโต้ได้โอกาสพลิกตัวขึ้นแล้วทับร่างภูมิบุญไว้
"เป็นอะไรมากไหมภูมิ"
เขาเสียงสั่นออกมา ภูมิบุญยิ้มอยู่ในใจ
"หน้ามืดนิดหน่อยครับ คงลุกเร็วไปหน่อย ผมขอตัวกลับไปนอนพักก่อนดีกว่า"
ภูมิบุญดันตัวลุกขึ้นทันทีจนหน้าไปชนที่แก้มของโตโต้
"อุ๊ย เอ่อ ผมขอโทษนะครับ"
ภูมิบุญรีบลุกขึ้นแล้วไปฉวยหนังสือออกจากห้องดำไป
"หึหึ นึกว่าจะซักแค่ไหน เอาสิ ใครมันจะติดใครคุณโตโต้"
ภูมิบุญหัวเราะอยู่ในลำคอแสยะยิ้มออกมาที่มุมปากอย่างน่ากลัว
"ไอ้พอล ไอ้ห่า ตกลงนี่มึงคิดว่าแผนของมึงจะได้ผลเหรอวะ"
พอภูมิบุญออกจากห้องไปก็กดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรักคนที่เป็นต้นความคิดทันที
"ทำไมวะ" พอลสวนกลับ
"กูกลัวกุจะได้มันเป็นเมียสิวะ ไอ้ห่า กูไม่เคยแข็งกับผู้ชายเลยนะโว้ย แต่กับไอ้นี่พอได้กลิ่นตัวมัน ห่าโด่ไม่ยอมลงเลยมึง"
"ฮ่าๆ มึงไม่สอยมันเลยดิวะ ปล่อยไปทำไม"
"เฮ้ย ไม่ได้โว้ย เสียเชิงชายหมด"
"แล้วมึงคิดว่ามันไม่ได้ผลยังไง ในเมื่อปฏิกริยาร่างกายมึงมันตอบสนองอย่างดีนี่ ไอ้ควาย"
พอลด่ากลับมา สนทนากับเพื่อนอยู่ครู่ใหญ่ไม่มีผลคืบหน้าอะไร พอลแนะนำให้รุกหนักกว่าเดิมเอาให้ติดภายในเร็ววันให้ภูมิบุญตายใจว่าเขาเริ่มมีใจให้แล้วก็ทำให้ภูมิบุญหลงรัก ทีนี่แผนก็จะได้ง่ายขึ้น ทั้งสัปดาห์โตโต้พยายามตีสนิทกับภูมิบุญทุกวิถีทาง จนคุณอภิสราเป็นคนที่ตายใจเป็นคนแรก จันทร์กับอ้อยเองก็ตายใจ ยินดีปรีดาแต่ภูมิบุญกลับมองเห็นความผิดปกติของโตโต้แต่เก็บเงียบอยู่ในใจ มีเพียงเพื่อนที่มหาวิทยาลัยที่รับรู้
"ภูมิวันนี้มาเที่ยวบ้านพี่ไหม พอดีพ่อแม่พี่อยากเจอเราน่ะ"
แทนทวีโทรศัพท์เอ่ยปากชวนในวันเสาร์ตอนเช้า ภูมิบุญกำลังกวาดเศษใบไม้อยู่หลังบ้าน
"เอ่อ ภูมิยังทำงานบ้านอยู่เลยครับพี่แทน วันนี้ไม่รู้ว่าคุณท่านจะชวนไปไหนหรือเปล่า"
"อ้าวเหรอ งั้นตอนสายๆพี่โทรหาเราใหม่ดีกว่า พ่อแม่พี่อยากเจอเราจริงๆนะ พี่คุยให้ท่านฟังท่านเลยอยากเจอ"
ความรู้สึกของภูมิบุญไม่ได้ยินดีที่จะไปเจอผู้ใหญ่คนที่เป็นบุพการีของแทนทวี มันเร็วเกินไปนี่เขากับแทนทวีตกลงใจคับกันไม่ถึงสองอาทิตย์ แม้แทนทวีจะเทียวคอยรับคอยส่งไปเรียนก็ตามมันคงไม่ดีเป็นแน่ ในใจเริ่มสั่นไหวความคิดต่างๆรุมเร้าเข้ามา พอทำงานบ้านเสร็จก็เดินเข้าครัวไปช่วยอ้อยทำกับข้าว
"ภุมิ วันนี้ไม่ไปไหนเหรอจ๊ะ เนี่ยคุณท่านออกไปข้างนอกกับคุณโต้แล้ว วันนี้ไม่มีงานจ๊ะ"
อ้อยบอก ภูมิบุญพยักหน้าไม่ได้ซักต่อเดินกลับไปที่ห้องของตนเองนั่งคิดอยู่ว่าจะไปบ้านแทนทวีดีไหม พอคิดได้ว่าจะไปก็เดินไปบอกจันทร์ที่กำลังจัดดอกไม้อยู่ที่ตึกใหญ่ จันทร์ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่อยากกีดกันภูมิบุญเพราะตั้งแต่ภูมิบุญเข้ามา อยู่ในบ้านเพื่อนฝูงก็ไม่เยอะเกรงว่าภูมิบุญเองก็คงจะเหงา ให้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้านเพื่อนบ้างก็คงจะดี ภูมิบุญโทรศัพท์ไปบอกแทนทวีว่าตกลงจะไปที่บ้าน รายนั้นถึงกับกระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่
"เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับภูมิ บ่ายสามได้ไหม"
ตอนที่ภูมิบุญโทรไปบอกก็บ่ายสองโมงกว่าแล้ว
"จะทันเหรอครับพี่แทน ภูมิยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ"
"อืม งั้นเสร็จโทรบอกพี่ละกัน เดี๋ยวพี่ออกไปรับเลย"
ภูมิบุญวางสายจากแทนทวีแล้วก็เดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย พอเสร็จก็แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ๊ตที่คุณอภิสราซื้อให้กับกางเกง ยีนส์สีดำพอดีตัวไม่แน่นหรือหลวมไป แทนทวีมาจอดรถรอหน้าบ้านแล้ว พอเห็นหน้าภูมิบุญก็ยิ้มแป้นเก็บอาการดีใจไม่อยู่
"จะดีเหรอครับพี่แทน ที่จะไปเจอพ่อแม่พี่น่ะ"
ภูมิบุญแสดงความอึดอัดใจออกมา
"ไม่เป็นไรหรอกภูมิ พี่บอกว่าเราเป็นเพื่อนใหม่น่ารักอยู่ในซอยเดียวกัน ท่านก็เลยอยากรู้จัก"
แทนทวีไม่มีสีหน้าอาการของความกังวลใจเลยกลับหัวเราะร่าอยู่ ภูมิบุญได้แต่พยักหน้าเออออเห็นดีเห็นงามตาม บ้านหลังใหญ่สีครีมรั้วคอนกรีตทาสีน้ำตาลเข้มตั้งเด่นตระหง่านอยู่ท้ายซอย เดินไปอีกหน่อยก็เป็นสวนหลวง ร.๙ ประตูอัลลอยด์ฉลุลวดลายบัวมองเห็นภายในบริเวณภายในบ้านบางส่วน แทนทวีกดรีโมตคอนโทลให้ประตูบ้านเปิดอัตโนมัติแล้วเลี้ยวรถเข้าบ้านไป
"ยินดีต้อนรับครับ ภูมินี่บ้านพี่ เล็กไปหน่อยนะครับ แต่อบอุ่น"
แทนทวีออกตัว ไม่รู้ว่าประชดหรือพูดถ่อมตัวแต่น้ำเสียงไม่ได้จงใจประชดแต่อย่างใด
"แหมพี่แทน ถ้าบ้านพี่เล็กบ้านผมที่เพชรบูรณ์ก็เรียกว่ากระท่อมแล้วล่ะพี่"
ภูมิบุญอดไม่ได้ที่จะแขวะเอาเพราะฐานะความเป็นอยู่ก็ต่างกันมากอยู่แล้วพอได้ยินเรื่องแบบนี้ยิ่งเหมือนเอาสิ่วตอกเข้าไปตรงหน้าผากสลักเตือนให้เขาอย่าได้ลืมตัว พอเดินเข้าไปในบ้านภูมิบุญก็เริ่มรู้สึกว่าตัวลีบเล็กลงอีก เพราะภายในบ้านตบแต่งแบบร่วมสมัยมีมุมเล็กๆตรงอีกฝั่งของบ้านที่มีเครื่องใช้ไม้สอยโซฟาเป็นแบบไทยล้านนา นายแพทย์แทนชัยกับแพทย์หญิงศิริกานต์นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมนั้น ทันทีที่สายตาปราดไปมองเห็นเจ้าของบ้านภูมิบุญก้มหน้าลงทันทีรู้สึกอายประหม่าขึ้นมา
"พ่อแม่ครับ นี่ครับน้องภูมิที่ผมเล่าให้ฟัง"
แทนทวีพูดแล้วเดินนำหน้าภูมิบุญเข้าไปใกล้ๆบิดา มารดาของตน
"สวัสดีครับ"
ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม ทั้งสองรับไหว้แล้วยิ้มให้
"มาๆหนู มานั่งตรงนี้ หน้าตายังอ่อนๆอยู่เลยนะเรา"
ผู้เป็นบิดากล่าวแล้วยิ้ม นายแพทย์แทนชัยลาออกจากการเป็นหมอแล้วปัจจุบันมีธุรกิจส่งออกอัญมณีเป็นของตัวเอง ส่วนแพทย์หญิงศิริกานต์ยังเปิดคลีนิกอยู่แต่ก็ช่วยงานสามีบ้าง ทั้งสองหน้าตาดูเป็นมิตรยิ้มแย้มแจ่มใส
"เป็นไงพ่อ ผมบอกแล้วว่าน้องภูมิน่ารัก"
แทนทวีเสริมแล้วดันให้ภูมิบุญไปนั่งลงที่โซฟาตรงข้าม
"ชื่อภูมิเหรอจ๊ะ ภูมิเฉยๆหรือ"
แพทย์หญิงศิริกานต์ถามสายตามองภูมิบุญอย่างเอ็นดู
"ภูมิบุญครับ ผมชื่อภูมิบุญ"
ภูมิบุญตอบมองหน้าแพทย์หญิงศิริกานต์แล้วยิ้มแห้งๆ
"ชื่อน่ารักจัง เห็นไหมพ่อแม่บอกว่าให้ตั้งชื่อตาแทนว่าแทนบุญพ่อก็ไม่เชื่อ เห็นไหมว่าชื่อภูมิบุญน่ะน่ารักจะตาย"
หันไปเย้ากับผู้เป็นสามีรายนั้นหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี
"แหมคุณ ดูภูมิบุญสิ น่าตาเขาออกจะน่ารัก จะให้ตาแทนชื่อแทนบุญนี่มันไม่เข้ากับหน้ามันน่ะสิ"
"อ้าวพ่อ ไหงมาลงที่ผมล่ะ ไม่เอาแล้ว ภูมิขึ้นไปเล่นที่ห้องพี่ดีกว่าเดี๋ยวพี่เอา เพลงให้ดู"
แทนทวีโวยวายใส่บิดาแล้วหันหันมาชวนภูมิบุญใบหน้ายิ้มแย้มอารมณืดีกันทุกคนทำให้ภูมิบุญไม่ค่อยรู้สึกอึดอัด
"ไหนยะ แทนเพื่อนแกน่ะ ไหนอวดนักอวดหนาว่าน่ารัก"
เสียงแหลมดังมาจากข้างหลัง ภูมิบุญก้มหน้าลงหลุบตาลงต่ำเสียงนี้มันช่างคุ้นหูเหลือเกินภูมิบุญหันหน้าไปหาต้นเสียงอย่างที่ทุกคนในที่นั้นกำลังทำอยู่
"แก ไอ้ภูมิ"
เสียงแข็งห้วนขึ้นมาทันทีแต่ก็ยังรักษาอาการเอาไว้อยู่เพราะอยู่ต่อหน้าบุพการี แวนนั่นเองคือเจ้าของต้นเสียงแหลมสูงนี้
:pig4: :pig4:
เขียนโดย eiky
-
โลกกลมได้อีก
แฟนโตโต้ดันกลายเป็นน้องพี่แทนไปซะได้
(ทำไมพี่กับน้องไม่เหมือนกันเลย 555+)
น้องภูมิเปรี้ยวมากอะ
ไปยั่วแบบนั้น ระัวังโตโต้หน้ามืดจับปล้ำนะจ้ะ >w<
รออ่านตอนต่อไปขอรับ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เข้ามารอค่ะ เห็นว่าจะอัพตอนเย็นใช่มะ
อ่านไปอ่านมาชักชอบโตโต้แฮะ ดูฉลาดแบบโง่ ๆ ดี
-
เฮ่อๆๆๆ เอาหล่ะซิ :laugh:
-
ชัดเลยค่ะ o22 ไอ้โตโต้กับนังแวนสมกันอย่างกับผีเน่ากับโลงผุจริง ๆ นิสัยผิดพ่อผิดแม่ด้วยกันทั้งคู่ คู่เลวคู่ชั่วจริง ๆ สมกันชะมัดเลยค่ะ :เฮ้อ:
-
อีชะนีแวนแว๊ด เป็นพี่สาวของแทนทวี ตายละ อีป้าแก่ๆ ต้องเตรียมปวดตับไหมนี่
ปล. eiky ช่วยดูเรื่องเว้นวรรคในประโยค กับระยะบรรทัดด้วยเน้อที่รัก
-
พี่ครับถึงอะไรมันจะไม่ค่อยดีเหมือนเก่านะครับแต่เราต้องเข้มแข็งกว่ามันนะครับ ตัวเราต้องยิ่งใหญ่กว่าสิ่งนั้นนะครับ เป็นกำลังใจให้พี่มากๆนะครับ
-
งานเข้าเเล้ว ฮ่าๆๆๆ o13
ภูมิสู้ๆ
ไอ้คุณโตโต้ ต้องชอบถูมิโดยไม่รู้ตัวเเน่ๆ เลย :z6:
-
อ้าว พี่ซะงั้น
มีเวรกรรมจริงๆ
-
สะใจจริงๆ ภูมิแสบมาก ^^
-
เอิ่มมมม อร๊างงงๆ :man1: พี่แทนดีเกินไปอีกแล้ววว T____T
คือโตโต้แบบแลเด็กอ่อนมากอ่ะ 5555555555
-
เริ่มจะหลงเข้าให้ซะแล้วโตโต้
ภูมิก็ใช่ย่อยเลยนะเนี่ย ชักสงสัยว่าสมัยอยู่บ้านเดิมต้อง HOT สุด ๆ แน่นอน
-
แค่ภูมิแกล้งๆ'อ่อย'แค่นี้ถึงกับแข็งเลยนะโตโต้ :m20:
ถึงว่าสิ! ยัยแวนมันถึงหลอกแกให้หลงได้เพราะแกโง่นี่เอง! :laugh:
เฮ้ออออ .. ยัยแวนก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล พี่สาวแทนนี่เอง อ่ะนะ 'โง่ๆ' อย่างนายโตโต้จะหนีไปไหนไกลได้ เสร็จคนซอยเดียวกันนี่ก่อนแหละ :jul3:
รอตอนต่อไปอยู่นะ~ อยากอ่านตอนนายโตโต้โดนภูมิปั่นหัวอีกอ่ะ :impress2:
-
สงสัย เมียไอ้ โตโต้แน่เลยอ่ะ :angry2:
555+ แรดมาเชียว :m31:
ว่าแต่ ภูมิ นี้แรงแบบได้ใจจริงๆ
ชอบๆ มักหลาย :กอด1:
มาต่อเร็วๆนะ :mc4:
:L2: :L2:
-
กรี๊ด น้องภูมิเจอกับยัยแวนเฮวซิ่ง
การมีพ่อแม่ที่เป็นผุ้ดี ไม่ได้ช่วยให้กิริยาเธอดีขึ้นบ้างเลยจิงๆๆ
แต่ชอบนะค่ะภูมิใจถึงมากอ่อยได้อีก :z1:
-
มันมากล่ะทีนี้ ภูมิ ปะทะ แวน โฮ๊ะๆๆๆๆ
-
โลกจะกลมๆ อะไรขนาดนั้น
-
บร๊ะแล้วว แวนเป็นพี่แทนอีกซะงั้น แหม ฝนตกขี้หมูไหลมากๆ :laugh:
ส่วนโต้โต้กะภูมินี่ จะรอดูนะ ใครจะแพ้ใจตัวเองก่อนเกมจบ เหอๆ :z1:
น้อง writer คะเป็นกำลังใจให้นะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปค่ะ ในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นของเราหรอกค่ะ มันเกิดขึ้นมาให้เราชื่นชมแล้วก็ผ่านไป พระท่านถึงบอกว่าอย่าไปยึดมั่นถือมั่น (สาธุมั้ย อิอิ o18) ยังมีคนอีกเยอะที่อยากเป็นเพื่อนหรืออยากจะรักเรานะ คนออกจะเยอะบนโลกใบนี้ :jul3:
-
:L1: :L2: :pig4: เป็นกำลังใจให้ครับผม สูู้ๆๆๆต่อไป
-
โลกมันกล๊มกลมเนอะ
ไปๆมาๆ ชักชอบโต้แฮะ
ดูทั้งฉลาดและโง่ในคราวเดียวกัน
-
ไอ้โตโต้ คิดชั่วทำชั่วเลยโดนซะเอง...สมองเท่าเม็ดถั่วจริง ๆ
น้องภูมิน่าสงสารดูเหมือน....ไม่มีที่ให้น้องภูมิอยู่อย่างเป็นสุขได้เลย......
ขนาดบ้านตาแทนที่ดูอบอุ่น....ยังอุตส่าห์มีตัวชั่วเกาะอยู่อีก.... :a5:
:กอด1: น้องภูมิ มาก ๆ แล้วเชียร์น้อง eiky ให้เข้มแข็ง ก้าวต่อไป :m11:
-
โลกกลมไปนิดนะ writer
+1
-
มาเจออีเวรได้ไงเนี้ย :beat:
-
จะเป็นยังงั้ยต่อไปหละครับ
-
:laugh: :laugh: :z2: :z2:
-
เวรกำ โลกกลมจริงๆๆๆ
ได้ฮา แน่ ๆ
-
ไม่รู้เป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางไหน ระหว่าง แวน กับ น้องภูมิ เฮ้อ... :เฮ้อ:
แล้วแบบนี้ แวน จะยอมเสียใคร ระหว่าง น้อง กับ แฟน :laugh:
-
อ้าวจุดใต้ตำตอซะงั้น แวนเป็นพี่ของแทนเหรอเนี่ย แล้วทีนี้จะทำยังไง
-
ให้มันได้อย่างนี้สิ แวน พี่สาว แทนทวี เริ่ดดดดดดดดดดดดดด!!!
ว่าแต่ภูมินี่ก็ร้ายไม่เบา ยั่วเก่งเหลือเกิน
ปล. อ่านเจอการใช้คำที่แปลกๆ อนู่หน่อยนึง มันอดไม่ได้เลยขออนุญาตทักท้วงหน่อยนะคะ
แทะโลม แปลว่า พูดเกี้ยว พูดจาในทำนองเกี้ยวพาราศี ดังนั้นไม่น่าจะใช้ในสถานการณ์นี้นะคะ
"นั่นสิภูมิ พี่เขาจะได้ช่วยสอน ให้พิสูจน์ฝีมือหน่อยซิ ไปร่ำไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา"
คุณอภิสราไม่วายแทะโลมบุตรชาย
อาจจะใช้ ป้อยอ น่าจะเหมาะกว่า
*************
ไอ้โตโต้ คิดชั่วทำชั่วเลยโดนซะเอง...สมองเท่าเม็ดถั่วจริง ๆ
ไอ้โตโต้มันมีปัญญาคิดอะไรเองที่ไหน เพื่อนมันคิดให้ต่างหากค่ะ :m12:
-
:z13: น้องมิเฉยๆ ไม่มีไรทำ 555
-
ให้มันได้อย่างนี้สิ แวน พี่สาว แทนทวี เริ่ดดดดดดดดดดดดดด!!!
ว่าแต่ภูมินี่ก็ร้ายไม่เบา ยั่วเก่งเหลือเกิน
ปล. อ่านเจอการใช้คำที่แปลกๆ อนู่หน่อยนึง มันอดไม่ได้เลยขออนุญาตทักท้วงหน่อยนะคะ
แทะโลม แปลว่า พูดเกี้ยว พูดจาในทำนองเกี้ยวพาราศี ดังนั้นไม่น่าจะใช้ในสถานการณ์นี้นะคะ
"นั่นสิภูมิ พี่เขาจะได้ช่วยสอน ให้พิสูจน์ฝีมือหน่อยซิ ไปร่ำไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา"
คุณอภิสราไม่วายแทะโลมบุตรชาย
อาจจะใช้ ป้อยอ น่าจะเหมาะกว่า
ขอบคุณครับ เหอๆ ช่วงนี้ผมลอยๆ เอ๋อๆ ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ
-
ผู้หญิงเรื่องนี้แลร้ายยยย 555555
ชอบตอนยั่ว กรี๊ดดด >< รีบๆมาต่อนะคะ
-
อาจจะมีสักวัน
ที่ความร้ายกาจของใครสักคนมันจะย้อนกลับมาทำร้ายจิตใจของตัวเอง
ถ้าหากขาดความรักมาเป็นเกราะคุ้มใจ
-
โอยเพื่อนๆคร้าบ ข้าพเจ้าเป็นหวัดอีกแล้วอ่า ก้มหน้าไม่ได้เลยน้ำมูกไหลตลอด โอยๆๆ ไม่ไหวอ่า
ฉากสิบหก
"อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอพี่"
แทนทวีทำหน้าสงสัยถามพี่สาว
"ฮึ รู้สิ ต๊าย ฉันก็นึกว่าใคร น้องภูมินี่เอง นายแทนจะคบใครน่ะดูหัวนอนปลายเท้าเค้าด้วยนะ ไม่ใช่คบใครมั่วซั่ว"
แวนยังจ้องหน้าตอนแรกตั้งใจจะไม่พูดอะไรรุนแรงเพราะบิดามารดาของตนก็นั่งเป็นหัวหลักหัวตออยู่ แต่ภูมิบุญพอเจอหน้าแวนก็รีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแต่เหตุที่ทำให้แวนโวยวายคืออาการยกริมฝีปากขึ้นของภูมิบุญที่มีแวนคนเดียวที่มองเห็นเพราะภูมิบุญหันหลังให้ผู้ใหญ่ทั้งสองรวมทั้งแทนทวี แวนนิ่งเฉยเสียเชิดหน้าอยู่ไม่ยอมรับไหว้
"อะไรกันยัยแวน ทำไมพูดจาแบบนี้ ไปรู้จักภูมิด้วยเหรอ"
แพทย์หญิงศิริกานค์ปรามลูกสาวที่เริ่มแสดงอาการอันไม่น่าพึงประสงค์ออกมา
"รู้สิคะคุณแม่ ก็น้องภูมิเป็นลูกคนใช้ที่บ้านของโตโต้ไงคะ วันก่อนยังเห็นถูบ้านอยู่เลย ไม่ยักรู้ว่าจะเป็นเพื่อนตาแทน"
แวนเหน็บแนมถากถางมองดูหน้าภูมิบุญที่ก้มหน้านิ่งอยู่ด้วยสายตาเหยียดหยามดูหมิ่นเหมือนเป็นตัวประหลาดที่น่าขยะแขยง
"อะไรกันลูก ทำไมพูดจาแบบนั้น ไม่ดีนะแวนไม่น่ารักเลย"
นายแพทย์แทนชัยพูดเสียงขรึมจ้องหน้าบุตรีที่ยืนกร่างอยู่กลางวง แล้วเหลือบไปมองหน้าคนที่เป็นแขกของบ้าน รู้สีกขายหน้าขึ้นมาเพราะภูมิบุญก้มหน้านิ่ง
"อะไรคะพ่อ ก็แวนพูดตามความจริง เพื่อนตาแทนแต่ละคนเป็นลูกนักธุรกิจทั้งนั้น คิดเองนะตาแทนโตแล้ว คบหาใครมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่หรอก แต่เห็นแก่หน้าวงศ์ตระกูลบ้าง"
"เพราะผมโตแล้วสิครับ ผมถึงเลือกคบภูมิ เพราะผมไม่ได้คบคนที่ฐานะเหมือนพี่นี่ครับ ผมคบคนที่ใจไม่ใช่เปลือก อีกอย่างวงศ์ตระกูลเราเลือกคบคน ใช่ครับแต่ผมว่าน่าจะเป็นคนดี ไม่ใช่คนรวยแต่เลว"
"นี่แกว่าชั้นเหรอไอ้แทน" แวนกราดเสียงขึ้นทันที หน้าตาเหมือนแม่เสือที่โดนกระตุกหนวด ส่วนแทนทวีไม่ยอมกัดฟันหน้าตาไม่สบอารมณ์เป็นยิ่งนัก แวนสะบัดหน้าเดินลงส้นกลับขึ้นชั้นบนทันที
"ไปภูมิ ไปข้างนอกกัน ถ้ารู้แบบนี้ไม่พาเข้ามาหรอก"
แทนทวีดึงแขนภูมิบุญให้ลุกขึ้น
"เดี๋ยวก่อนตาแทน ภูมิจ๊ะแม่ขอโทษด้วยนะ แวนเขาเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก อาจจะนิสัยใจคอคำพูดคำจาไม่เข้าหูอย่าถือสาเลยนะจ๊ะ ถือว่าแม่ขอละกัน เรื่องฐานะแม่ไม่สนใจหรอกนะ ขอให้แทนคบเพื่อนที่ดีแม่ก็ดีใจแล้ว"
"นั่นสิหนู อย่าไปถือสาหาความเลยนะ ไม่ไหวเลยยัยแวนต้องเรียกมาคุยหน่อยแล้ว ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย อยู่คุยกันก่อนนะหนุอย่าเพิ่งไป"
ทั้งนายแพทย์แทนชัยและแพทย์หยิงศิริกานต์มองภูมบุญิด้วยสายตาที่ลำบากใจ ภูมิบุญยังก้มหน้านิ่งอยู่รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า แต่ในใจกับลิงโลดอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
"ขอบพระคุณครับ ที่มีเมตตาแก่ผม"
ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้ใบหน้าเศร้าสร้อยน้ำตาคลอเบ้าน้อยๆพอให้ตาฉายแววเศร้าเด่นออกมา
"ตายจริง อย่าพูดแบบนี้ซิจ๊ะภูมิ เอาเถอะๆ วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นกับแม่ก่อนนะ แม่ขอ"
แพทย์หญิงศิริกานต์เอามือมาแตะที่แขนภูมิบุญที่หันไปมองหน้าแทนทวี รายนั้นยืนหน้าบอกบุญไม่รับ รู้สึกสงสารเห็นใจภูมิบุญขึ้นมาจับใจ
"พี่แทนครับ ผมขอเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ"
ภูมิบุญบอกแทนทวีเบาๆ
"อ้อ ทางนี้ครับภูมิ"
"ผมขออณุญาติเข้าห้องน้ำนะครับ"
ภูมิบุญเดินค้อมตัวตามแทนทวีไปเข้าห้องน้ำ
"คุณดูสิแม่ น่ารักน่าเอ็นดู กริยามารยาทก็ดี แล้วยัยแวนของเรานี่เป็นอะไร เสียหน้าพ่อหมด ไม่ไหว ส่งไปเรียนเสียเมืองนอกเมืองนา"
นายแพทย์แทนชัยบ่นส่ายหน้ากับกริยาอาการของลูกสาวสาว
"นั่นสิคะ ไม่คิดว่ายัยแวนจะเป็นคนแบบนี้ ตอนอยู่ที่นี่ก็เรียบร้อยดี แต่พอทำไมกลับมาจากเมืองนอกเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ไม่ได้แล้วแม่ต้องเรียกคุยหน่อยแล้ว"
แพทย์หญิงศิริกานต์เสริมผู้เป็นสามีแล้วเหลือบตาขึ้นไปชั้นบนของบ้าน แทนทวีพาภูมิบุญเดินอ้อมไปเข้าห้องน้ำผ่านครัวก็แซวแม่บ้านซึ่งทำเป็นประจำ ภูมิบุญเข้าไปในห้องน้ำแล้วยืนหน้ากระจก
"หึหึ เพราะผมรู้ไงคุณแวนว่าคุณเป็นพี่สาวของพี่แทน ผมถึงคบกับเขา อยากรู้จริงๆ ว่าถ้ามันเป็นไปเหมือนที่คิดคุณจะทำยังไง"
ภูมิบุญพูดกับตัวเองมองจ้องเข้าไปในกระจกสายตาที่ฉายแววออกมาแสดงความหยิ่งยโสยกมุมปากขึ้น ภูมิบุญเคยเห็นรูปแวนในรถตอนที่เขาค้นหาซีดีเพลงในลิ้นชักหน้ารถของแทนทวี เป็นรูปถ่ายของครอบครัวที่ดูอบอุ่น ฉากหลังเป็นหิมะขาวโพลน พอเห็นแวบแรกภูมิบุญก็จำได้ทันทีว่าเด็กสาวในรูปที่ถ่ายพร้อมครอบครัวเป็นแวน คนที่เคยใช้เขาขัดรองเท้าให้ ภูมิบุญจึงตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะคบกับแทนทวีไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่นอน พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นหลังแทนทวีกำลังหาอะไรกินอยู่ในครัว
"พี่ฝน อันนี้เขาเรียกแกงอะไรครับ"
แทนทวีเดินเข้าไปใช้ทัพพีคนแกงในหม้อแล้วตักขึ้นมาดู
"อุ๊ย คุณแทนค๊ะ เดี๋ยวแลอะค่า เขาเรียกแกงเลียงกุ้งสดค่ะเนี่ยเสร็จพอดี คุณแทนออกไปรอข้างนอกดีกว่าค่ะ"
"พี่แทน ทำอะไรครับ"
ภูมิบุญเดินเข้าไปในครัว ฝนทำหน้าตกใจเพราะแขกบุกเข้าถึงหลังครัว
"อุ๊ย เห็นไหมคะ คุณแทนแขกเลยเข้ามาเลย"
"สวัสดีครับพี่ ผมชื่อภูมินะครับ"
ภูมิบุญยกมือไหว้ฝนอย่างนอบน้อม
"ว้าย อย่าไหว้ค่ะ"
ฝนตกใจไปใหญ่เพราะไม่คาดคิดว่าเพื่อนของแทนทวีจะมายกมือไหว้ตน เพราะที่ผ่านมามีแต่ตนที่เป็นฝ่ายยกมือไหว้แขกของทั้งแวนและแทนทวี ส่วนแขกเหล่านั้นดูจะมองไม่เห็นหัวเะอเลยแม้แต่น้อย
"เพื่อนผมครับพี่ฝน น้องภูมิ เป็นไงน่ารักไหมครับ"
แทนทวีชมแล้วยิ้มให้ภูมิบุญ
"น่ารักค่ะ ตายจริงผิวส๊วยสวย"
ฝนทำหน้าชื่นชม ภูมิบุญเดินเข้าไปใกล้ๆ
"พี่แทน ภูมิอยากช่วยพี่เขาทำกับข้าวได้ไหมครับ"
"เฮ้ย ไม่ดีหรอกเดี๋ยวแม่พี่ว่าเอา เราเป็นแขกนะภูมิ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ภูมิชอบทำกับข้าว พี่แทนออกไปรอข้างนอกก็ได้ครับ เดี๋ยวภูมิตามออกไป"
"เอาจริงเหรอภูมิ งั้นทำให้อร่อยๆนะ เดี๋ยวพี่รอกิน"
แทนทวีหัวเราะอย่างอารมณ์ดีต่างกับเมื่อครู่ พอแทนทวีเดินออกจากครับไปภูมิบุญก็แนะนำตัวอีกครั้ง
"อย่าเกรงใจผมเลยนะครับพี่ฝน ผมเองแม่ก็เป็นแม่บ้าน พูดง่ายๆก็ลุกคนใช้นั่นล่ะครับ อย่าเห็นว่าผมเป็นลูกผู้รากมากดีมาจากไหนเลยครับ"
ภูมิบุญพูดแล้วเข้าไปช่วยฝนล้างผัก
"ตายจริงพี่ฝนไม่อยากจะเชื่อ ดูผิวพรรณกริยามารยาทซิ ลูกคุณหนูบ้านนี้ยังอายนะคะ"
ฝนรีบหุบปากลงทันทีเพราะรู้ตัวว่าเริ่มนินทาเจ้านายแล้ว
"ทำไมเหรอครับพี่ คุณแวนกับพี่แทนก็ดูนิสัยดีออก"
ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นเป็นไปตามที่ตนเองคาดหมายไว้
"อุ๊ย อย่าหาว่าพี่นินทาเลยนะคะคุณภูมิ"
ฝนดูท่าจะคันปากอยู่ไม่น้อย ภูมิบุญหันมาทำท่าสนใจฟัง
"อย่าเรียกคุณภูมิเลยครับพี่ฝน มันขัดๆยังไงไม่รู้ แล้วเป็นยังไงเหรอครับ"
"แหมก็ก่อนไปเรียนเมืองนอก อยู่ที่นี่ก็ใช่ย่อยนะคะ ตอนเรียนอยู่ มอห้ากลับบ้านค่ำมืดแทบทุกวัน แต่งตัวก็เหมือนไม่ใช่นักเรียน พอขึ้นมอหกนี่ก็เกือบไม่จบเพราะติดผู้ชาย อุ๊ย"
ฝนทำท่าปิดปากตัวเองแล้วหันมองซ้ายมองขวา
"จริงเหรอครับพี่ เพื่อนสนิทคุณแวนหรือเปล่า"
"ต๊าย เพื่อนสนิทอะไรล่ะคะ เปลี่ยนเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเป็นว่าเล่นน่ะสิ เนี่ยวันไหนคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงกลับบ้านค่ำหรือไปดูเพชรพลอยที่ต่างจังหวัดนะคะ ก็พาเพื่อนชายมาบ้านประจำ พี่ฝนล่ะพลอยซวยไปเลยเพราะคุณแวนจะมาจิกหัวว่าห้ามบอกคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิง พี่ฝนก็ไม่ได้บอกนะคะ ว่าแต่น้องภูมิอย่าไปเล่าให้คุณแทนฟังนะคะ"
ฝนเหมือนไม่ค่อยไว้ใจภูมิบุญ แต่ภูมิบุญก็ยิ้มออกมา
"ผมไม่บอกหรอกครับ เรื่องของเขา ผมไม่ยุ่งหรอกเพราะคุณแวนก็ไม่ชอบหน้าผมเหมือนกัน เพราะผมเป็นแค่ลูกคนใช้ เพื่อนพี่แทนแต่ละคนมีแต่รวยๆทั้งนั้นนี่ครับ ผมเป็นแกะดำหลุดมา"
ภูมิบุญพูดเสียงอ่อยก้มหน้าลงต่ำ พยายามให้ฝนเชื่อใจและเห็นใจตน การเข้าหาก้นครัวของบ้านเพราะภูิมบุญอยากรู้ข้อมูลเบื้องลึกในบ้านหลังนี้ จะได้มีข้อมูลเก็บไว้เผื่อได้ใช้เวลาคับขัน
"ตายจริง ทำไมพุดแบบนั้นคะน้องภูมิ อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ พวกคนรวยไม่มีน้ำใจพรรค์นั้น แต่คุณแทนแกน่ารักนะคะ ถึงเพื่อนแต่ละคนจะขี้โอ่ไปหน่อยก็ตาม"
ฝนบอกแล้วมาแตะแขนภูมิบุญเบาๆเพราะเห็นว่าภูมิบุญทำหน้าเศร้า แล้วทั้งสองช่วยกันทำกับข้าวอยู่สักพัก
"ตายแล้ว ทำไมเข้ามาในนี้ล่ะจ๊ะภูมิ เสื้อผ้าเหม็นกลิ่นอาหารหมดแล้ว"
แพทย์หญิงศริกานต์ร้องเสียงหลงเมื่อเดินเข้ามาเจอ
"อ้อ ผมขออณุญาติช่วยพี่ฝนครับคุณท่าน"
ภูมิบุญทำหน้าเจื่อนๆ
"ตายแล้วภูมิคุณท่งคุณท่านอะไรกัน เรียกแม่สิจ๊ะ เพื่อนตาแทนทุกคนก็เรียกแม่ว่าแม่ ไหนทำอะไรกันอยู่จ๊ะ"
แพทย์หญิงศิริกานต์เดินเข้ามาชะโงกหน้าดู แล้วก็อมยิ้มเพราะเห็นกับข้าวหลายอย่างเสร็จแล้ว
"อร่อยจริง เธอปรุงแน่เหรอฝน"
"อุ๊ย น้องภูมิค่ะคุณผู้หญิง รสมือเยี่ยมใช่ไหมคะ เห็นน้องภูมิบอกลองทำฝนก็เลยให้ปรุงผัดเปรี๊ยวหวานให้ พอชิมเลยให้ปรุงทุกอย่างเลยค่ะ"
"ตายแล้ว เธอนี่ไม่ไหวนะฝน ให้แขกเข้ามาช่วยในครัว แต่อร่อยมากจ๊ะ แม่ชักหิวขึ้นมาแล้วสิ น่ารักจริงๆเชียว ทำกับข้าวกับปลาก็เป็น"
แพทย์หญิงศิริกานต์ยิ้มให้ภูมิบุญซึ่งยิ้มแห้งๆรับอยู่ พอเสร็จจากครัวก็ช่วยฝนยกออกไปตั้งโต๊ะเตรียมกินข้าวแทนทวียืนยิ้มอยู่เต็มปากภูมิใจกับการกระทำของภูมิบุญที่บุพการีของตนก็ปลื้มใจเช่นกัน
"ฝนจ๊ะ ไปตามยัยแวนมากินข้าวหน่อยจ๊ะ"
แพทย์หญิงศิริกานต์บอกฝนที่กำลังวางถ้วยแกงเลียงลงบนโต๊ะ พอฝนขึ้นไปตามสักพักแวนก็เดินลงส้นเท้าลงมาจากข้างบนบ้าน
"แวนไม่กินนะคะคุณแม่ แวนไม่อยากร่วมโต๊ะกับลูกคนใช้"
"แวน ทำไมพูดแบบนี้ลุก ขอโทษน้องเขาเดี๋ยวนี้นะ"
ผู้เป็นบิดาพูดเสียงแข็งจ้องหน้าลูกสาวอย่างผิดหวัง
"ก็แวนไม่อยากกินนี่คะพ่อ ไม่เอาค่ะยังไงแวนก็ไม่กิน ไม่ขอโทษด้วย แวนไม่ได้ทำอะไรผิดเรื่องอะไรแวนต้องขอโทษ"
"แวน ทำไมนิสัยแบบนี้ มีมารยาทหน่อยภูมิเขาเป็นแขกของน้องนะ"
มารดาเสริมเพราะทนเห็นอาการของแวนไม่ไหวและรู้สึกอับอายขายหน้า ส่วนภูมิบุญนั่งก้มหน้านิ่งอยู่
"แขกที่ไม่รู้จักเลือกคบน่ะเหรอคะ"
"เกินไปนะพี่ พ่อครับแม่ครับ ผมพาภูมิกลับดีกว่าขายหน้าเขา มีพี่สาวที่ทำตัวแบบนี้น่ะ"
แทนทวีลุกขึ้นสายตาโมโหโกรธาอย่างมาก เขาฉวยมือภูมิบุญให้ลุกขึ้นจากโต๊ะ ภูมิบุญก็ลุกขึ้นทันที
"คุณท่านครับ ผมขอโทษนะครับที่มาทำเรื่องวุ่นวายให้คุณท่านต้องลำบากใจ"
ภูมิบุญยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสอง
"ไปภูมิ เราไปหากินข้างนอก"
แทนทวีพูดเสียงแข็ง แวนเองก็ปรี่เดินตรงเข้ามาหา
"แวน แม่ผิดหวังในตัวลุกมากนะ"
"ทำไมคะคุณแม่ นี่คุณแม่ว่าแวนไม่ดีเหรอคะ แล้วคุณแม่เห็นไอ้ลุกคนใช้นั่นดีกว่าแวนเหรอ"
เสียงแวนแหลมสูงขึ้นทันที
"อย่ามาขึ้นเสียงกับแม่ แม่ตามใจมามากแล้วนะ แล้วไปหัดนิสัยมารยาททรามๆแบบนี้มาจากไหน แม่ไม่เคยสอน"
"กรี๊ดดด คุณแม่"
แวนกระทืบเท้ากรีดร้องออกมาสุดเสียง ผู้เป็นบิดาส่ายหัวแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปทันที แพทย์หญิงศิริกานต์ก็เดินตามผู้เป็นสามีไป
"แก เพราะแกคนเดียวไอ้ภูมิ คราวก่อนก็โดนแม่โต้ว่าเอา เพราะแกคนเดียว"
แวนพูดแล้วกัดฟันสายตาหมายจะกินเลือดกินเนื้อของภูมิบุญที่เดินไปหน้าบ้านกำลังจะขึ้รถ
"พี่แทนครับ ไหนบอกจะเอาเพลงให้ภูมิยืมไปฟังไง ไหนล่ะครับ"
ภูมิบุญที่เกาะแขนแทนทวีอยู่พูดขึ้นมา
"วันหลังได้ไหมครับภูมิ วันนี้พี่ไม่อยากกลับเข้าบ้านแล้ว เบื่อ"
"แต่ภูมิอยากฟังวันนี้นี่ครับพี่แทน นะนะ ผมขอร้อง"
ภูมิบุญเขย่าแขนเบาๆ แทนทวีชั่งใจคิดอยู่สักพักจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน พอเห็นแทนทวีเดินกลับเข้ามาในบ้านแวนเองก็ปรี่ออกไปนอกบ้านทันที
"เลว ไอ้ภูมิ แกกล้าดียังไงมาเหยียบถึงบ้านชั้น ไอ้หน้าด้าน"
แวนพูดกดเสียงกัดฟัน จ้องหน้าภูมิบุญ
"แกอย่าได้หวังว่าแกจะได้คบกับน้องชายชั้น ไม่มีทาง คนอย่างแกมันเป็นได้แค่ลุกคนใช้ เกย์ชั้นต่ำ จำไว้ ไอ้ลูกคนใช้"
แวนเกรี๊ยวกราดใส่ภูมิบุญที่ยืนยกริมฝีปากขึ้นรอจังหวะ มันเป็นไปอย่างที่เขาคาดไว้
"หึ ทำไมครับ ผมจะคบ คุณแวนห้ามได้ด้วยเหรอ"
ภูมิบุญตอบโต้เสียงราบเรียบ แต่สายตากลับเย้ยหยันแวน
"อย่ามาลองดีไม่มีทาง ชั้นจะบอกโตโต้ให้เฉดหัวแกออกไปจากบ้าน ดูซิแกยังจะมีหน้ามาพูดลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้ไหม"
"เอาสิครับ ผมจะเอาคุณแทนเป็นผัวให้ได้ หึหึ คุณโตโต้เองคุณแวนก็ระวังไว้ให้ดีเถอะ ผมจะเอามาทำเป็นผัวน้อยอีกคน จะใช้ผัวคนเดียวกับผมก็ได้นะ ผมยอมเป็นเมียน้อยให้"
"กรี๊ดดดด ไอ้ภูมิ" แวนปรี่เข้าหาหมายจะตบหน้าภูมิบุญให้สาแก่ใจ
"อะไรกัน พี่แวน นี่บ้ายังไม่พออีกเหรอ ตามออกมาว่าภูมิถึงนอกบ้านเลยเหรอ พี่เป็นอะไร ห๊า"
แทนทวีเดินออกมาเจอตอนที่แวนกรี๊ดพอดี
"แกเห็นมันดีกว่าพี่เหรอไอ้แทน มันเป็นเกย์แกรู้ไหม มันเป็นเกย์ มันจะเอาแกทำผัวแกรู้ตัวไหม"
"รู้สิ ผมก็ยอมเป็นผัวให้น้องเขานี่ไง แล้วพี่มาเกี่ยวอะไร ไปเถอะครับภูมิ เสียเวลากับคนบ้ามานานแล้ว"
แทนทวีเดินตรงไปหาภูมิบุญแล้วเปิดประตุรถให้ภูมิบุญขึ้นไปนั่ง ส่วนเขาเองเดินอ้อมไปทางคนขับ
"ไอ้แทน กรี๊ดดด"
แวนได้แต่ยืนกรี๊ดอยู่กระทืบเท้าเพราะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ แทนทวีบึ่งรถออกไปจากบ้านทันที
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ให้กำลังใจ หลังเลิกงานจะรีบกินยาแล้วนอน เหอๆๆ
:sad4: :sad4:
เขียนโดย eiky
-
พักผ่อนเยอะๆนะครับ จะได้หายไวๆ
ปล. ตอนล่าสุดนี่ ภูมิเเซ่บได้ใจจริงๆ ^^
-
แล้วเหตุการณ์ก็เข้าสู่สภาวะปรกติ
รักษาสุขภาพกายและใจ ให้แข็งแรงนะคะ
-
ขอให้หายไวๆนะคร้าบ
พี่แวน เป็นญาติกะนกหวีดปะเนี่ย
กรี๊ด กรี๊ด ไม่หยุดเลย
-
รู้สึกว่าน้องภูมิจะไม่ใช่แค่ป้องกันตัวแล้ว นี่รุกเอารุกเอา
แต่ชอบอ่ะ เหมือนตำราพิชัยสงครามอะไรสักอย่างว่าไว้ว่า
การโจมตีคือการป้องกันตัวที่ดีที่สุด (มันมีด้วยเหรอ)
-
ดื่มน้ำอุ่นมากๆ นอนพักเยอะๆ
และที่สำคัญขอให้หายหวัด
ไวไวนะค่ะ :n1:
และก็ขอให้หวัดหายพร้อมๆ กลับเรื่องไม่สบายใจด้วยนะจ้า :กอด1:
ตอนนี้กำลังเข็มข้น
สนุกทุกๆฉาก o13
-
"เอาสิครับ ผมจะเอาคุณแทนเป็นผัวให้ได้ หึหึ คุณโตโต้เองคุณแวนก็ระวังไว้ให้ดีเถอะ ผมจะเอามาทำเป็นผัวน้อยอีกคน จะใช้ผัวคนเดียวกับผมก็ได้นะ ผมยอมเป็นเมียน้อยให้"
เด็ดมากค่ะ ชอบประโยคนี้มาก โดนใจน้องมิอย่างแรง!!! นางเอกในดวงใจที่ตามหามานาน o13
ขอ :จุ๊บๆ:+1 ให้ภูมิเลยค่ะ ถูกใจที่สุด
ขอโทษนะคะ ขอออกตัวก่อนนะคะไม่ได้จะตั้งตัวเป็นผู้คอยจับผิดอะไรหรอกค่ะ แต่บางครั้งอ่านเจอที่ผิดผ่านตาแล้วเห็นว่าเป็นเรื่องความเข้าใจผิดที่มักพบได้บ่อยๆ น้องมิในฐานะคนที่ใช้ภาษาไทยในการสื่อสารคนหนึ่งก็อยากให้ทุกคนที่ใช้ภาษาไทยเข้าใจถูกต้องตรงกัน ถ้าทำให้รำคาญใจก็บอกนะคะ
"ขอบพระคุณครับ ที่มีเมตตากับผม"
ควรใช้บุรพบท แก่ นะคะ "ขอบพระคุณครับ ที่ให้ความเมตตาแก่ผม"
บุรพบท กับ บอกผู้กระทำร่วม เช่น ฉันกับเธอไปโรงเรียนพร้อมกัน
"ตายจริง ทำไมพุดแบบนั้นคะน้องภูมิ อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ พวกคนรวยไม่มีน้ำใจพรรณนั้น แต่คุณแทนแกน่ารักนะคะ ถึงเพื่อนแต่ละคนจะขี้โอ่ไปหน่อยก็ตาม"
พรรค์นั้น ค่ะ
ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
แร๊งได้อีก
แร๊งๆแบบนี้ดีแล้ว ละ
สังคมนี้มันเสื่อมลงทุกวัน
-
พี่ไรเตอร์ครับสุขภาพเราต้องมาก่อน
แต่พี่ภูมิแสบมาก อิอิ ชอบ
-
อิอิ :impress2:
ชอบจังเลย
เหมือนสลับบทกันนิสนุง
ชอบๆๆ o13
:L2: :L2:
-
:L2: :L2: รักคนเขียนนะครับ เป็นห่วงสุขภาพ ดูแลตัวเองนะครับ :L2: :L2:
-
+1 ให้ eiky หายป่วยไวไวนะค่ะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยต้องดูแลสุขภาพกันให้มากๆ
ตอนนี้น้องภูมิทั้งแสบทั้งแซบถึงใจจิงๆ อยากรู้แล้วว่าน้องภูมิจะกลับไปป่วนโตโต้แบบไหนอีก :z1:
-
ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆสะจ๋ายๆๆๆๆๆๆมั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องภูมิบุญ o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชะนีประสาท ได้แต่ กรี๊ดๆๆ o16 เนี่ยนะค่ะที่ชอบยกหางตัวเองว่าเป็นคุณหนู เป็นผู้ดี เชอะ...แม่ค้าปากตลาดชัด ๆ :beat:
ภูมิร้ายได้ใจน่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างยิ่งนัก เค้าปลื้ม :m4:
-
เริ่ดดดดดดดดดดด มากน้องภูมิ เอาอีกๆๆ :laugh:
-
มาเยี่ยมคนป่วย :L2: :L2:
+1
-
สะใจดี
ชอบครับ
แรงดีอะ
-
สะใจมาก ฮ่าๆๆๆ
ว่าเเต่ ..... ไม่มีนางเอกจริงๆ เหรอ :m15:
-
หายไวไวเน้ออออ....
เหอะๆๆๆ
ภูมิจ้าาานี่มันมาดนางร้ายเลยนิ... o18
เชือดนิ่มๆ
อิอิ
-
ดีๆๆๆ เหมาให้หมดทุุกคนเลย
แทน โต้ เหมาแม่มให้หมด
-
ภูมิ แรง o13 o13
-
น้องภูมิจัดไปซะแล้น โห แร๊งงง กันทั้งนั้นเลย สงสารนายแทนอ่ะ
-
แรงเกินร้อย...
รักษาสุขภาพนะคะ :L2:
-
เง้ออ กลัวน้องภูมิกู่ไม่กลับจัง
ร้ายขึ้นทุกวันนะเราน่ะ o13
-
ภูมิ......
แรงงงงงงงงงง
-
จับดัดนิสัยให้หมดก็ดี
ไม่เข้าใจว่าเอานิสัยแบบนี้มาจากไหนกันจริงๆ
เชียร์ภูมิดีกว่าเยอะ
-
แหม่ ถูกใจตอนนี้จริงๆ o13 ไม่รู้จะพูดไรไปมากกว่านี้แล๊ะ ชอบทุกอย่างอ่ะ :laugh:
ปล.พักผ่อนเยอะๆนะคะ :กอด1:
-
น้องภูมิแรงดีไม่มีตกจริง ๆ o18
-
"เอาสิครับ ผมจะเอาคุณแทนเป็นผัวให้ได้ หึหึ คุณโตโต้เองคุณแวนก็ระวังไว้ให้ดีเถอะ ผมจะเอามาทำเป็นผัวน้อยอีกคน จะใช้ผัวคนเดียวกับผมก็ได้นะ ผมยอมเป็นเมียน้อยให้"
เด็ดมากค่ะ ชอบประโยคนี้มาก โดนใจน้องมิอย่างแรง!!! นางเอกในดวงใจที่ตามหามานาน o13
ขอ :จุ๊บๆ:+1 ให้ภูมิเลยค่ะ ถูกใจที่สุด
ขอโทษนะคะ ขอออกตัวก่อนนะคะไม่ได้จะตั้งตัวเป็นผู้คอยจับผิดอะไรหรอกค่ะ แต่บางครั้งอ่านเจอที่ผิดผ่านตาแล้วเห็นว่าเป็นเรื่องความเข้าใจผิดที่มักพบได้บ่อยๆ น้องมิในฐานะคนที่ใช้ภาษาไทยในการสื่อสารคนหนึ่งก็อยากให้ทุกคนที่ใช้ภาษาไทยเข้าใจถูกต้องตรงกัน ถ้าทำให้รำคาญใจก็บอกนะคะ
"ขอบพระคุณครับ ที่มีเมตตากับผม"
ควรใช้บุรพบท แก่ นะคะ "ขอบพระคุณครับ ที่ให้ความเมตตาแก่ผม"
บุรพบท กับ บอกผู้กระทำร่วม เช่น ฉันกับเธอไปโรงเรียนพร้อมกัน
"ตายจริง ทำไมพุดแบบนั้นคะน้องภูมิ อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ พวกคนรวยไม่มีน้ำใจพรรณนั้น แต่คุณแทนแกน่ารักนะคะ ถึงเพื่อนแต่ละคนจะขี้โอ่ไปหน่อยก็ตาม"
พรรค์นั้น ค่ะ
ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ขอบคุณมากครับ มิ ไม่ได้รำคาญเลยกลับดีใจเสียอีกที่มีคนใส่ใจเรื่องของผม คราวก่อนที่เมนต์มาก็เข้าไปแก้ไขแล้ว ขอบคุณจริงๆยังไงรบกวนมิและเพื่อนๆช่วยดูหน่อยนะครับ ช่วงนี้ลอยๆ ภาษาไทยก็ไม่ค่อยแน่น เหอๆๆ ไม่ได้แก้ตัวน้า แต่บางคำใช้ไม่ถูกจริงๆ
ขอบคุณนะครับ
รักษาสุขภาพด้วยเน้อ อย่าป่วยเหมือนข้าพเจ้า อิอิ
-
ภูมิคับ...เก่งและฉลาดเท่าทันคนขึ้นทุกวันดีคับแบบนี้ o13 แต่อย่าประมาทนะคับ ระวังเวลาพวกเลว ๆ มันรวมหัวกัน
-
แร๊งส์
-
เรื่องนี้ไม่มีนายเอก เพราะภูมิเป็นตัวร้ายนั่นเอง :laugh:
แรงมากภูมิ แต่ก็สะใจมากเช่นกัน เอาตุ๊กตาทองไปเลย o13
คนที่น่าสงสารที่สุดก็เป็นแทนอยู่ดี ก็แทนรักภูมิจริงๆ :เฮ้อ:
eiky รักษาสุขภาพด้วยน๊า เป็นห่วงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
ภูมิบุญแรงกว่ายัยแวนนะจ๊ะเนี่ย
-
เอิ่ม... น้องภูมินี่นายเอกแน่ๆใช่ไหมคะ :a5:
อุ้ย...ลืมไป ที่นี่ไม่มีนายเอก นี่เนอะ :laugh:
-
ขอชื่นชมน้องภูมิ เป็นนายเอกยุค 2010 โดยแท้.....
มีครบทุกรสจริง ๆ แบบนี้ซิถึงจะอยู่ในสังคมยุคปัจจุบันได้... o13
น้อง eiky ก็พักผ่อนเยอะ ๆ กะทานวิตามินซีเสริมบ้างก้อดีนะ
:L2: :pig4:
-
:3123:ดูแลตัวเองนะครับ :z2: :z2:
-
ฮืม.....แรงดีไม่มีตก.. :fire:
-
ขอบคุณทุกคนสำหรับกำลังใจนะครับ ตอนนี้ก็เมาครับท่าน เมายาลดน้ำมูก เอ๋อเลย วานคุณมิ และเพื่อนๆดูหน่อยนะครับ ผมต้องเขียนตกไปแน่ๆ ตาลาย ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะครับ :L2:
ฉากสิบเจ็ด
พอวันอาทิตย์อ้อยก็วานให้ภูมิบุญไปทำความสะอาดห้องดำอีกครั้ง เพราะคราวนี้อ้อยจะออกไปเจอเพื่อนๆข้างนอก ภูมิบุญก็ไม่ได้ว่าอะไรหรือแสดงอาการไม่พอใจที่อ้อยให้ตนทำแทน ด้วยคิดว่าปกติวันธรรมดาก็ไม่ค่อยได้ช่วยงานบ้านสักเท่าไรนัก ฝ่ายแวนพอภูมิบุญกับแทนทวีลับตาไปเมื่อคืนก็โทรศัพท์รายงานแฟนหนุ่มของคน ทันที เล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังแต่งเติมใส่สีสันให้ได้อรรถรสมากยิ่งขึ้น โตโต้นิ่งฟังอยู่แล้วจึงยอมบอกแผนการให้แวนฟัง
"ตายจริง ไอ้พอลนี่มันแน่นะคะโต้ หึหึ เสร็จแน่ไอ้ภูมิ"
โตโต้ไม่ได้เล่าว่าจะทำให้ภูมิบุญหลงรักเพราะเกรงว่าแวนจะไม่เข้าใจ แค่บอกว่าจะทำดีกับภูมิบุญให้ภูมิบุญตายใจพอตายใจก็หาทางกลั่นแกล้งให้ ระเห็จออกไปจากบ้านเสีย แวนเองก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย บอกว่าจะเข้ามาหาแล้วมาขอโทษภูมิบุญทั้งสองวางแผนกันไว้อย่างมั่นเหมาะ
พอบ่ายแสงแดดเริ่มร้อนแรงแผดเผาอากาศร้อนอบอ้าว ภูมิบุญทำงานบ้านเสร็จหมดแล้วเหลือภาระหน้าที่ที่ต้องทำอีกอย่างเดียวคือการ ทำความสะอาดหห้องดำ ไม่มีครั้งใดที่ภูมิบุญจะก้าวเข้าห้องนั่นด้วยจิตใจที่เป็นปกติสุข ทุกครั้งที่รู้ว่าต้องเข้าไปในห้องนั้นหัวใจมันก็เต้นโครมครามหวั่นใจว่า เจ้าของห้องจะคิดการใดอยู่ และคงไม่ได้คิดดีเป็นอย่างแน่นอน แต่ก็สูดลมหายใจเข้าปอดปลอบใจตัวเองว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ขอสู้กันสัก ตั้งฉะกันหน่อยเถอะ
ภูมิบุญถือเครื่องไม้เครื่องมือทำความสะอาดขึ้นไปชั้นบนพอ ถึงหน้าประตูบานใหญ่ก็ยืนนิ่งไตร่ตรองอยู่ พอรวบรวมสติได้ก็เคาะประตู ภูมิบุญเองก็แปลกใจว่าทำไมโตโต้ไม่ยอมออกไปไหนเพราะตามธรรมดาของคนที่เพิ่ง กลับมาจากต่างประเทศย่อมจะนัดพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูง แต่โตโต้ออกไปบ้างโดยมากจะไปพบกับแฟนสาวหรือไม่ก็เพื่อนคนที่เพิ่งกลับมา จากอเมริกาด้วยกันที่เคยเห็นโตโต้บอกคุณอภิสราตอนกินข้าวเย็น แต่ภูมิบุญก็บอกตัวเองแล้วยิ้มกริ่มอยู่ว่าคนอย่างโตโต้คงไม่มีเพื่อนดีๆสัก คนนั่นเองเขาถึงไม่ยอมออกไปหาใคร
"อ้าวภูมิ วันนี้มาทำความสะอาดห้องพี่เหรอครับ"
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกภูมิบุญหรี่ตาลงเพราะแสงจากภายนอกสาดเข้ามาสว่างจ้า ไม่เหมือนคราวก่อนที่ ห้องมืดมิดมีเพียงแสงไฟสีเหลืองจากเพดาน คนตัวใหญ่ไม่สวมเสื้อเผยให้เห็นเรือนร่างท่อนบนอย่างชัดเจน แผงอกที่ดูแข็งแรงจากการออกกำลังกาย
"เอ่อ ครับพอดีพี่อ้อยออกไปทำธุระครับ"
ภูมิบุญตอบแล้วก้มหน้าลงเพราะไม่อยากจะสบตากับโตโต้
"เข้ามาสิภูมิ แม่กับแม่จันทร์ออกไปข้างนอกใช่ไหม บ้านเงียบเชียว"
โตโต้ชวนคุย แต่เหมือนยิ่งเตือนสติให้ภูมิบุญหวาดระแวงหวั่นไปในใจมากกว่าเดิม ใช่สินะแม่กับคุณท่านออกไปซื้อของข้างนอก ลุงหมายขับรถไปให้พี่อ้อยก็ออกไปพบเพื่อน ตายจริง! ในบ้านตอนนี้มีเพียงตัวเขากับคนตัวใหญ่เบื้องหน้านี้เท่านั้น
"ครับ แต่เดี๋ยวคงกลับ ผมทำความสะอาดได้ไหมครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญรีบพูดขึ้นมากลบเกลื่อนความในใจที่เริ่มคิดเหตุการณ์ต่างๆที่ยังไม่ เกิด พอคิดแล้วก็ยิ่งกลัวว่าจะไม่มีเหตุดีเกิดขึ้นกับตัว ความกลัวมันวิ่งเข้ามาครอบงำแล้วแม้จะพยายามตีสีหน้าเข้มแข็งอยู่ก็ตาม
"ได้เลยครับภูมิ แหมน่ารักจริงนะเรา น่ารักแบบนี้ใครได้เป็นแฟนรักตายเลยนะ"
โตโต้เปิดฉากด้วยการแทะโลม มองภูมิบุญด้วยสายตาที่กรุ้มกริ่มมองจนภูมิบุญรู้สึกอึดอัด
"ครับ เราก็รักกันดีครับ"
ภูมิบุญพูดออกไปโดยไม่ทันคิด เหมือนโยนลูกบอลใส่กำแพงทันทีที่ลูกบอลกระทบกับกำแพงก็กระเด้งออกไป
"นายแทนน่ะเหรอ หึหึ"
ภูมิบุญมองหน้าโตโต้อย่างประหลาดใจว่ารู้เรื่องหรือชื่อของคนที่เขาคบอยู่ ได้ยังไง แต่พอคิดดูแล้วก็ได้คำตอบให้ตัวเอง ยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม
"ครับ น้องชายพี่แวนนั่นล่ะครับ แปลกนะครับพี่น้องกันไม่เหมือนกันเลยสักอย่าง"
ภูมิบุญยังยกริมฝีปากอยู่ สายตาจับจ้องที่ใบหน้าของโตโต้ซึ่งก็ยิ้มที่มุมปากเช่นกัน
"ยังไงครับภูมิ พี่ไม่เคยเจอแทน ไหนเขาไม่เหมือนกันยังไง"
โตโต้หยั่งเชิงสายตายังไม่ยอมลดละจากใบหน้าของภูมิบุญเช่นกัน
"ก็เปล่าหรอกครับ ผมคงไม่มีสิทธิ์ไปวิจารณ์คนอื่นเขาหรอกครับคุณโตโต้ งั้นผมขอตัวนะครับ"
ภูมิบุญตัดบทแล้วเดินถืออุปกรณ์เข้าห้องน้ำไปเช่นเคย โตโต้ก็ไม่ยอมแพ้เดินตามเข้าไป พอภูมิบุญก้มลงเช็ดอ่างโตโต้ก็นั่งที่ปลายอ่างมองดูการทำงานของภูมิบุญอยู่ เผยยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว รอยยิ้มที่เหมือนเสือรอดักขยุ้มเหยื่อ
"ภูมิ ภูมิรู้ไหมว่าผิวภูมิสวยมาก ยิ่งได้สัมผัสยิ่งนุ่มลื่นมือ พี่ชอบนะครับ"
โตโต้แทะโลมต่อด้วยคำพูดและสายตา ภูมิบุญเม้มปากระวังตัวเพิ่มมากขึ้น
"คืนนั้น กลิ่นตัวเรายังติดอยู่กับตัวพี่เลยนะ หอม"
ภูมิบุญเม้มปากหนักรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยแล้ว พยายามรีบเช็ดถูอ่างไม่อยากสนใจกับคำพูดของเขา
"เอ่อ ขอโทษนะครับคุณโตโต้ รบกวนลุกได้ไหมครับ ผมจะเช็ด"
ภูมิบุญถูอ่างไปจนถึงที่ที่โตโต้นั่งอยู่ พอพูดออกไปแบบนั้นโตโต้ก็วางมือแหมะลงบนมือของภูมิบุญทันที ทันทีที่มือสัมผัสกันภูมิบุญก็ชักมือออกโดยเร็ว แต่โตโต้กลับกุมไว้แน่น
"มือ นุ่มจังครับภูมิ ไม่น่าเกิดมาเป็นผู้ชายเลยนะเรา"
เป็นคำพูดที่ภูมิบุญรังเกียจที่สุด ได้ยินแล้วแสลงหูระคายเคืองอย่างมาก คำถามต่างๆผุดขึ้นในหัวมากมาย ทำไมไม่น่าเกิดมาเป็นผู้ชาย? แล้วนี่ฉันเป็นผู้หญิงเหรอ? เสียชาติเกิดนะที่เป็นเกย์? เป็นชายไม่สมชายน่ารังเกียจ? ภูมิบุญถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"ผมภูมิใจครับที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เพราะผมมั่นใจว่าผมได้รับการอบรมมาดี ยายสอนให้ผมเป็นคนดีและผมก็เป็นอยู่ ถึงผมจะจนเป็นเด็กบ้านนอก แต่เงินก็ซื้อความดีจากตัวผมไม่ได้หรอกครับคุณโตโต้ อีกอย่างผมไม่เคยอายที่เป็นเกย์ ถ้าให้ทำเลวผมอายครับแต่ไม่เคยอายตัวเองที่เป็นแบบนี้"
ภูมิบุญจ้องหน้าโตโต้เขม็งไม่ยอมอ่อนให้ ส่วนโตโต้เองเริ่มกัดฟันขบกรามเข้าหากันจนปูดโปนออกมา ถ้าไม่ใช่แผนเขาคงถีบเข้าให้ที่ยอดอกภูมิบุญแล้ว อวดดีนัก! โตโต้คิดในใจแต่สักพักก็ยิ้มออกมา
"โห คมคามนะเนี่ย จริงสินะคนเราอายอะไรก็อายได้แต่อย่าอายที่จะเป็นตัวของตัวเอง"
พูดแล้วก็อมยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยถากถางดูแคลนอยู่ ภูมิบุญกระตุกมือให้้พ้นจากการเกาะกุมของโตโต้ แต่โตโต้ก็ดึงมือของภูมิบุญที่กระตุกแล้วเจ้าตัวทำท่าจะลุกขึ้น ออกแรงดึงเข้าหาตัวจนภูมิบุญเซถลาเข้าหาตัว
"โอ๊ย" ภูมิบุญร้องเพราะร่างไปอยู่ในอกของโตโต้แล้ว ภูมิบุยพยายามจะดันกายลุกขึ้นแต่โตโต้กลับกอดไว้แน่น
"ชื่นใจจังครับภูมิ เรานี่ตัวหอมตลอดเวลาเลยนะ"
ว่าแล้วก็ไซร้ซอกคอของภูมิบุญทันที ลมหายใจอุ่นจนร้อนกระทบกับผิวสีน้ำผึ้งซีดของลำคอ ภูมิบุญขนลุกเกรียวย่นคอ
"อุ๊ย ทำอะไรครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญพยายามขัดขืนแต่คนตัวใหญ่ออกแรงกอดรัด ให้แน่นยิ่งกว่าเดิม
"พี่ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมคนถึงเป็นเกย์กันเยอะขนาดนี้ เพราะมีคนน่ารักอย่างน้องภูมินี่เอง"
โตโต้พูดออกมายังปล่อยลมหายใจพ่นลงตรงซอกคอของภูมิบุญอยู่ ภูมิบุญอ่อนระทวยพยายามดิ้นแต่ยิ่งเหมือนไร้เรี่ยวแรงกำลังที่จะดิ้นหนีไป โตโต้ไซร้ลามมาถึงปลายคางมือก็เริ่มทำงานล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวหลวมของ ภูมิบุญ หยอกเย้าลูบไล้กับผิวเนียนลื่นมือตามบั้นเอวมาถึงหน้าท้อง ภูมิบุญพยายามแกะมือเขาออกแต่มือแข็งใหญ่กลับบีบเค้นออกแรงเพิ่มขึ้น จากอารมณ์ที่กระเจิงไปในตอนแรกภูมิบุญรู้สึกปวดร้าวแปลบปลาบเพราะแรงของมือ ที่ขย้ำอยู่ตามตัว แม้ปากหนาๆอุ่นๆจะคลอเคลียจากการเก็บความหอมหวานจากใบหน้าของเขาอยู่ก็ตาม ภูมิบุญได้สติ เรื่องแบบนี้ต้องไม่เกิดขึ้น เพราะถ้าเขาปล่อยให้เลยเถิดภูมิบุญเองที่จะเป็นฝ่ายด้อยกว่าทันที พอคิดได้ก็เอื้อมมือไปข้างหลังตัวลูบที่ขาของโตโต้ รายนั้นก็เคลิ้มไปนึกว่าภูมิบุญจะมีอารมณ์คล้อยตาม ภูมิบุญลูบตรงขนขาแผงหนาบนหน้าแข้งแข็งแรงของโตโต้แล้วออกแรงกระชาก
"โอ๊ย ไอ้" โตโต้หลุดปากออกมาปล่อยมือจากภูมิบุญทันที พอภูมิบุญหลุดพ้นจากการเกาะกุมก็ถอยห่างออกมายืนหลังพิงผนังห้องน้ำหน้าตา สู้เหมือนสุนัขจนตรอก โตโต้เอามือลูบหน้าแข็งตัวเองอยู่ มองขนหน้าแข้งที่กองอยู่ที่พื้นแล้วกัดฟัน
"พูดดีๆไม่ชอบใช่ไหม"
เขากัดฟันแล้วปรี่เข้าหาภูมิบุญที่ยังไม่ทันระวังตัว
"จะทำอะไรน่ะ คุณโตโต้"
ภูมิบุญร้องออกมาพยายามจะก้าวขาออกไปทางประตูแต่คนตัวใหญ่ก้าวเข้ามาถึงตัว แล้ว โตโต้ออกแรงกดบ่าของภูมิบุญให้ชนผนังการกระแทกที่รุนแรงทำให้ร่างของภูมิบุญ สั่นสะท้านไปเจ็บแปลบที่กลางหลัง
"ปึ๊ก อึ๊ก" โตโต้ปล่อยหมัดแน่นๆเข้าที่ท้องของภูมิบุญ พอแรงหมัดออกจากมือของโตโต้ไปปะทะร่างเล็ก ร่างนั้นก็ทรุดลงทันที โตโต้ดำเนินการต่อโดยลากร่างของภูมิบุญที่นอนกลิ้งอยู่กับพื้นให้ออกมานอน ตรงกลางที่พื้นห้องน้ำ แล้วพลิกร่างของภูมิบุญให้นอนคว่ำทันที
"อย่า คุณ โตโต้ อย่า"
ภูมิบุญครางออกมาเพราะจุกเข้าอย่างจังที่ลิ้นปี่ มือไม้ป่ายเปะปะพยายามจะดันตัวลุกขึ้นมา แต่โตโต้ก็กดสะโพกของภูมิบุญให้กลับคว่ำลงอย่างเดิม โตโต้รูดกางเกงขาสั้นพร้อมกางเกงชั้นในของภูมิบุญออกทันที
"คุณจะทำ อะไร คุณโตโต้"
เสียงที่สั่นระริกความกลัวมันปนออกมากับเสียงนั้น เสียงที่ไม่มีจริตอันใดปนอยู่มันเป็นเสียงของผู้น้อยที่กำลังขอความเมตตาจาก ผู้ใหญ่ แต่ดูเหมือนผู้ใหญ่จะหน้ามืดผีห่าซาตานเข้าสิงร่างสิ้นแล้วซึ่งความเมตตา
"เอาภูมิทำเมียไงครับ"
โตโต้กัดฟันพูดกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะสิ่งที่เห็นมันทำให้ปฏิ กริยาร่างกายตอบสนองเป็นอย่างดี เนื้อบริเวณสะโพกของภูมิบุญเนียนละเอียดผิวสีน้ำผึ้งซีดเป็นสีเสมอเท่ากัน ทั้งสองข้าง ไม่ได้แตกลายงาเหมือนของแวนหรือของคนที่เขาเคยผ่านมา เนื้อสองก้อนกลมกลึงเนียนนุ่มมือ
"อย่า นะคุณโตโต้ อย่า"
เสียงอ้อนวอนของคนที่สิ้นฤิทธิ์เดชที่มือไม้ยังพยายามปัดป่ายเรียกร้องอิสระ ภาพ แต่คนตัวใหญ่กลับยิ้มแสยะออกมาหน้ามืดตามัว คำพุดของพอลเพื่อนสนิทยังก้องอยู่ในหู "มึงก็เอามันทำเมียเลยสิวะ คราวนี้ล่ะมึงอะไรๆมันก็ง่ายขึ้น"
"เดี๋ยวก็เสียวนะครับน้องภูมิ พี่ก็ไม่เคยเอาผู้ชายด้วยกัน มาให้พี่ลองหน่อยนะครับ คนดี"
โตโต้กัดฟันพูดแล้วรูดกางเกงบอกเซอร์ตัวเองออก เขาเองก็ไม่เชื่อตัวเองว่าแก่นกายของเขาจะชูชันดูกระหายอยากบั้นท้ายเนียน คู่งามตรงหน้าได้ขนาดนี้ โตโต้เอามืออีกข้างคลึงบั้นท้ายของภูมิบุญอย่างแผ่วเบา ภูมิบุญพยายามดิ้นหนีแต่มืออีกข้างก็กดคอเอาไว้โตโต้ยื่นมือไปหยิบขวดโลชั่น ที่วางอยู่หน้ากระจกอย่างยากลำบาก พอฉวยติดมือมาก็เปิดขวดเทลงไปตรงร่องกนของภูมิบุญ ความเย็นของโลชั่นสัมผัสกายทำให้ภูมิบุญสะดุ้งในใจไม่คิดอะไรนอกจากจะทำยัง ไงให้หลุดพ้นไปจากเงื้อมมือมารได้ แต่ก็ได้แต่คิดเพราะแรงกดของมือที่คอทำให้หน้าของภูมิบุญติดอยู่กับพื้นห้อง น้ำ ความจุกที่ท้องยังไม่เจือจางหายไป พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอาบหน้า
"ได้ โปรด คุณโตโต้อย่า อย่า"
ภูมิบุญครางออกมาแต่ไม่สะอื้นเพราะไม่อยาก ให้เขาเห็นน้ำตาที่ไม่ได้ออกมาจากการแสดงละคร แต่มันเป็นน้ำตาที่ออกมาจากใจ มันเป็นน้ำตาของความอ่อนแอที่เขาไม่เคยให้ใครหน้าไหนได้เห็น
"แป๊บ เดียวนะครับภูม เดี๋ยวเราก็จะขึ้นสวรรค์กัน"
เสียงที่น่ารังเกียจของ โตโต้ดังกลบทุกเสียงร้องขอของภูมิบุญ โตโต้แหวกขาของภูมิบุญออกแล้วเอาตัวแทรกเข้าไปตรงกลางเอานิ้วชอนไชหาที่ไป พอนิ้วล่วงล้ำเข้าไปในกาย ภูมิบุญก็กระตุกพยายามดิ้นหนีเท่าที่กำลังแรงกายจะมีเหลืออยู่ แต่โตโต้ก็กดเอาไว้แน่นออกแรงมากขึ้น พอถอนนิ้วออกจากร่องหลืบภูมิบุญก็ผ่อนลมหายใจพยายามดิ้นต่อ แต่สิ่งที่สวนแทงเข้ามามันทำให้เขาร้องไม่ออก
"โอ๊ย อย่าคุณ"
ภูมิบุญร้องออกมาได้แค่นั้นเพราะแก่นกายของโตโต้เข้าไปอยู่ในร่างแล้วครึ่ง หนึ่ง แล้วก็แทงพรวดเข้าไปจนมิด ภูมิบุญขนลุกจิกมือกับพื้นห้องน้ำเจ็บแปลบไปถึงกระดูกสันหลัง ไม่ร้องออกมาสักคำกัดฟันอยู่พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลรวมออกมาเปื้อนที่พื้นห้อง น้ำ
"อา แน่นจังเลยครับน้องภูมิ เสียวสุดยอด"
เสียงครางกระเส่าของคนตัวใหญ่ แต่เป็นเหมือนเสียงของยมทูตที่กำลังพรากชีวิตไปจากเขา ภูมิบุญยังน้ำตาไหลออกมาจนพื้นห้องน้ำเปียกชุ่ม จะทำอะไรได้ในเมื่อตอนนี้มันมาถึงขั้นนี้แล้ว ภูมิบุญพยายามผ่อนคลายลมหายใจเพราะยิ่งดิ้นเหมือนความเจ็บปวดมันยิ่งถาโถม เข้าหาเหมือนเอาเหล็กแหลมเผาไฟยัดใส่เข้าไปในร่างกาย ปวดแสบปวดร้อน แม้อากาศจากเครื่องปรับอากาศที่ตั้งไว้ในอุณภูมิที่เหมาะสมแต่มันไม่ได้ช่วย ให้ร่างกายเย็นลงไปได้เลย นอกจากน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วเหงื่อกาฬก็ไหลออกมาจากทุกขุมขนเช่นกัน โตโต้ออกแรงขยับโดยไม่สนใจคนข้างล่างแม้แต่น้อย จากเนิบนาบเป็นเร็วถี่ การกระทำเช่นนี้ไม่ได้ทำให้ภูมิบุญรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปด้วยเลย กลับแสบแปลบปลาบทุกครั้งที่เขาขยับร่าง พอเริ่มขยับถี่เข้าๆภูมิบุญก็รู้สึกถึงความอุ่นที่ปล่อยเข้ามาในร่างกาย
"อาาา" โตโต้หอบเหงื่อที่ไหลออกมาไม่แพ้ภูมิบุญเลย เขาซบร่างอยู่บนแผ่นหลังของภูมิบุญ หอบเหนื่อยหายใจแรงร่างกายกระตุก ภูมิบุญนอนนิ่งน้ำตาไหลไม่เกร็งตัวแล้วไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว มันเกิดขึ้นแล้วภูมิบุญ! เขาบอกกับตัวเอง มันเกิดขึ้นแล้วเรื่องที่เขาระวังไม่ให้มันเกิด แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ โตโต้ยังไม่ถอนร่างกายเขาออกจากร่างของภูิบุญจนคนตัวเล็กเบื้องล่างขยับขา โตโต้จึงถอนร่างออกมาแล้วก็นอนลงข้างๆภูมิบุญกับพื้นห้องน้ำ ภูมิบุญนอนตะแคงหันหลังให้เพราะน้ำตามันยังไม่หยุดไหล
"สุดยอดไปเลยครับภูมิ พี่มีความสุขที่สุด"
โตโต้เอามือลูบร่องก้นของภูมิบุญเล่นไปมา พลันภูมิบุญก็ลุกยันกายขึ้นจากพื้นห้องน้ำดึงกางเกงขึ้นสวมใส่ไม่ยอมหันหน้า ไปหาคนตัวใหญ่
"ไปไหนครับที่รัก"
ถ้าเป็นเสียงของคนที่รักกัน คำพูดนี้จะน่าฟังหวานหูเป็นยิ่งนัก แต่นี่มันเจือไปด้วยความดูหมิ่นดูแคลนเยาะเย้ยถากถาง ภูมิบุญเม้มปาก เห็นเขาเป็นสัตว์ป่าไปแล้ว
"คุณ โตโต้ครับ วันนี้ผมไม่ทำต่อนะครับ"
ภูมิบุญกัดฟันพูดพยายามไล่น้ำตาออกไปให้หมด
"อ้าว จะไปไหนล่ะครับภูมิ พี่ว่าจะต่ออีกสักยก"
โตโต้ยิ้มที่มุมปากเหมือนตนกำชัยชนะไว้ในมือแล้ว สายตาจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของภูมิบุญที่เปียกไปด้วยเหงื่อ ภูมิบุยไม่โต้ตอบกลับนิ่งกัดฟันขบกรามอยู่
"ผมจะลงไปอาบน้ำครับ"
"อาบกับพี่ที่นี่ก็ได้ครับ เดี๋ยวเราก็ต่อกันตอนอาบน้ำ เนี่ยขึ้นอีกแล้วเห็นไหม"
โตโต้พูดน้ำเสียงช่างน่ารังเกียจเดียจฉันท์ มันน่าขยะแขยงเหมือนสิ่งปฏิกูล ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ไม่หรอกครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า"
ว่าแล้วก็เดินออกไปจากห้องน้ำ โตโต้เดินตามออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ใส่กางเกงดึงตัวภูมิบุญเข้ามากอดไว้กับอก
"หือ ว่าไงครับคนดี ลีลาพี่ไม่ถูกใจเหรอครับ พี่ขอแก้ตัวนะ"
เสียงอ่อนลง แต่กลับเหมือนยิ่งไปกระตุกสะกิดเหยียบกลางใจของภูมิบุญ
"ผมจะไปอาบน้ำครับ ปล่อย"
ภูมิบุญกัดฟันอยู่พูดออกมา ถอนหายใจระบายอารมณ์ออกมา ใช่สินะมันเกิดขึ้นแล้วนี่ จะมัวมานั่งฟูมฟายให้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา เราไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่นางเอกที่จะมาร้องไห้กระซิกๆเรียกร้องความสนใจ คิดในแง่ดีผู้ชายคนนี้ฉันก็ได้กินมันแล้ว ไม่เท่าไหร่ ไม่ถึงใจ ทำไมเราไม่ใช้จุดนี้พลิกผันสถานการณ์ให้มันมาเป็นฝ่ายที่เราได้เปรียบ ภูมิบุญคิดในใจแล้วแสยะยิ้มออกมา
"เราเป็นเมียพี่แล้วนะครับ ภูมิ"
เสียงเย้ยหยันในลำคอดังกระซิบอยู่ข้างหู ภูมิบุญเม้มปากกัดฟันแล้วหันหน้าพลิกตัวเข้าหาโตโต้
"ยังหรอกครับคุณ โตโต้ มีอะไรกันแค้นี้ไม่ถึงสิบครั้ง ผมไม่นับว่ามีอะไรกัน อีกอย่างคนที่จะเป็นผัวผมน่ะต้องเก่งกว่านี้ อย่างคุณโตโต้ หึ อย่างมาเป็นได้ก็แค่ที่ระบายอารมณืชั่วคราวล่ะครับ แต่ถ้าอยากเป็นผัวผมจริงๆ รอคิวหน่อยนะครับ อีกอย่างพัฒนาฝีมือด้วยก็ดี"
พูดแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก สายตาที่น้ำตาเหือดแห้งแล้วจ้องที่หน้าโตโต้อย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน โตโต้กัดฟันอยู่เหมือนโดนลูบคม ส่วนคนตัวเล็กสะบัดมือเดินออกจากห้องไปแล้ว พอถึงห้องภูมิบุญก็วิ่งเข้าห้องน้ำเปิดน้ำฝักบัวราดตัว น้ำตาไหลออกมาอีกรอบ ทำไมเวลาอยู่คนเดียวนี่น้ำตามันชอบไหลออกมาเสียงจริง ภูมิบุญล้างทุกส่วนของร่างกายออกขัดถูแรงจนแดงไปทั่วร่างเพื่อที่จะล้างความ สกปรกโสมมออกไปเสียให้หมด
มึนแล้ว มึนแล้ว เหอๆๆๆๆ :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
เลววววว...ชาติชั่วที่สุด :beat: หน้าตัวเมีย...รังแกคนไม่มีทางสู้ :beat: รอรับผลจากสิ่งที่แกกระทำได้เลยไอ้เชี้ยโตโต้
เอาคืนให้มันยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นเลยนะค่ะภูมิ อย่าเสียใจไปเลยค่ะภูมิ :monkeysad: ตั้งตัวใหม่ให้ได้แล้วตาต่อตาฟันต่อฟันเลยค่ะ :fire:
-
โอย....มึนครับ :serius2:
-
อ๊ากกกกกกก
ไอคุณโตโต้เลวววววววว!!!!!!!!!!
-
ข่มขืนกันซะแล้ว แต่ลีลาไอ้โตโต้ไม่ถึงใจภูมิอย่างแรง
-
:L1: :3123: หายไวๆนะครับ เอาใจช่วย เรื่องกำลังเข้มข้น :L2: :L1:
-
ไอโต้้้ววววววววว :beat: :beat: :beat: :beat:
ไปตายซะเหอะแก เลวชาติจริงๆ
เกลียดพล็อตหนังแบบข่มขืนแล้วมีใจจริงๆ
คนโดนทำทั้งที่ไม่ร่วมมือมันจะมีความสุขได้ยังไงเล่า :m16:
น้องภูมิ จะเอาตัวไปคลุกกับอาเฮี่ย นี่อีกเหรอ
ครั้งเดียวถือว่าให้หมา ออกจากบ้านไปเหอะ :fire:
-
จนได้สินะน้องภูมิ = ="
คุณพี่ว่าแล้วว่าเดี๋ยวโตโต้ต้องจับปล้ำเข้าสักวัน
พยศแรงกับเขาขนาดนี้
รอลุ้นต่อค้าบบบ >w<
ถ้าแวนรู้เข้าคงอกแตกตาย ครึๆๆ
-
ใช่สินะมันเกิดขึ้นแล้วนี่ จะมัวมานั่งฟูมฟายให้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา เราไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่นางเอกที่จะมาร้องไห้กระซิกๆเรียกร้องความสนใจ คิดในแง่ดีผู้ชายคนนี้ฉันก็ได้กินมันแล้ว ไม่เท่าไหร่ ไม่ถึงใจ ทำไมเราไม่ใช้จุดนี้พลิกผันสถานการณ์ให้มันมาเป็นฝ่ายที่เราได้เปรียบ
ให้ 100 กระโหลกไปเลยกับความคิดนี้
-
พี่ภูมิโดนซะแล้ว ทีนี้ทำไงดีครับ
แบบนี้ต้องเอาคืนให้หนักเลยครับ อย่าเอามันใว้ตัดให้ขาดเลย
-
เลวอีโต้ เดี๋ยวก็ติดใจแล้วโงหัวไม่ขึ้น
-
:z6: สักทีเหอะไอ้โตโต้..
เอาคืนให้หนักเลยน้องภูมิ....
หายป่วยไว ๆ น้าน้อง eiky :L2:
-
:a5:
อิโตโต้นี่เลวสุดสุด
-
ชั่วเวอร์ว่ะ :angry2:
แล้ว มุง อย่า มารักภูมิเค้าแล้วกัน
เมื่อนั้นแหละจะไห้ภูมิเล่นให้นักเลยมุง :m31:
น่าหมั่นใส่หว่ะ หืย :fire:
:L2: :L2:
-
การูเกลียดมรึงไอ้โตโต้ :angry2: :z6:
-
:a5:อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
เสร็จไอ้โตโต้ซะแล้ว..น้องภูมิของช้านนนนนนนนน :serius2: :serius2:
-
เลวมากโตโต้ :angry2: ภูมิจะตอบโต้ไงดีนะถึงจะเจ็บแสบ :serius2:
-
ขมขื่นน้องภูมิ โตโต้เลวจริงๆ
เดียวเถอะ กรรมจะตามสนอง o18
-
:a5:
มันมาเร็วไปไหม :serius2:
โตโต้ ชั่วเกิน :beat:
แล้วสองคนนี้มันจะลงรอยกันได้ยังไงเนี่ย
โอ้ยๆ
มึนๆ :z6:
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้มากๆ
-
แรว๊งงงง กันทั้งเรื่องงงง o22
แต่ภูมิเจ๋งดีอ่ะ สู้ๆค่ะ เอาคืนอิคุณโตโต้ให้เจ็บแสบไปเลย
รออ่านตอนต่อไปค่าา :L2:
-
ไอ้คุณโตโต้ยังเลวได้สม่ำเสมอ :m31:
-
พี่ภูมิต้องสู้นะคร้าบ
ไอ้คุณโตโต้นี่เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :angry2:
-
รอวันชำระแค้น ไอ้โตโต้ :beat: :z6:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหี้ยเอ๊ยเสร็จไอ้สัตว์โต้จนได้ :z6:
-
:angry2: :angry2: ไอ้โตโต้ เลวมาก
:z6: :z6:
-
เออ....เรื่องนี้นอกจากไม่มีนายเอกแล้ว.....
ไม่มีพระเอกด้วยใช่ไหมคะ น้อง eiky
มาเม้นท์เพื่อขอ :z6: :z6: ไอ้โตโต้ก่อนนอน
-
:sad5:
ไอ้เลววววววววววววววววววววววโต้!!!!!!!!! :m31: >>> :beat: :z6: :z4: :โป้ก1:
สงสารภูมิจริงๆ :กอด1:
ปล.ดูแลตัวเองดีๆนะคะ คุณeiky :L2:
-
อิตาลีตกรอบ มาอ่านน้องภูมิ โอ๊ยยยยย อารายกานนนนนน จะทำร้ายจิตใจกันไปไหน :m15:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ขอสมัครเป็นรีดเอร์เรื่องนี้ด่วนเลยค่า
ชอบภูมิมากกกกกกกกกก นายเอกในดวงใจเลย
สู้คน ทันคน ร้ายมาก็ร้ายกลับเป็น2เท่า
แต่ตอนล่าสุดนี่สุดยอดมาก ใช่เลยหนูภูมิ อย่าได้แคร์
ไม่ต้องมัวไปร้องไห้ฟูมฟาย เราต้องเอาคืนและอย่าให้เค้าเห็นว่าเราอ่อนแอหรือแพ้เค้าแล้ว o18
-
:a5:โตโต้ แกตายยยยยยย :z6: :beat: :fire:
+1ให้จ้า หายไวไวน๊า :กอด1: :L2:
-
พูดไม่ออก..บอกไม่ถูก
-
รับโล่ตัวเอกเลวแห่งปีไปเลย เลวกว่าตัวร้ายที่เคยอ่านมาซะอีก
นี่ตกลงจะเดบิวต์เป็นตัวโกงใช่ป่ะเนี่ย โต้ =___=
-
พี่โต้ไอเลวไอชั่วจะทำยังไงให้คนอย่างนี้มันสำนึกนะ
เห้อสงสารน้องภูมิอ่ะไม่อยากให้แก้แค้นกันไปมาเลยมีแต่เสียกับเสีย
พี่โตโต้สักวันถ้าพี่รักน้องภูมิขึ้นมาจิงๆพี่จะต้องเสียใจเชอะ!
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
เลว
+1
-
ไม่รู้เนอะว่าใครเสร็จใคร
ภูมิเสียตัว แต่โต้อาจจะเสียทุกอย่าง
ก้ได้เนอะ
-
ไอ้ชั่วโต้.....2คำ :z6: สาดเอ้ย!!~
-
อ้าวโตโต้ไอ้เลวววว อย่างนี้ต้องแก้แค้น
-
แล้วสิ่งที่ไม่น่าเกิดก็เกิดขึ้นจนได้ค่ะ :m31:
สงสารน้องภูมิที่สุดเลยค่ะ :m15:
แกไอชาติชั่วโตโต้ ตายไม่ดีแน่ๆ :z6:
จัดหนักๆเอาให้กลายเป็นคนกลัวเมียเลย(ไหนๆก็เป็นเมียมันแล้ว)
จัดกานอีชะนีแวนไปซะก่อน :beat: แล้วก็ปั่นหัวไอเลวชั่วโตซะ
แล้วก็ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี โอ้ย...........เฮงซวย :fire:
แต่เจ้ชอบหนูภูมิของเจ้เป็นนายเอกที่เจ้หามานาน :กอด1:
ขอพาดพิงนิดนึง อยากให้หนูภูมิไปสอนวิธีสุ้คนกับนองยุกยิกเรื่องดอกหญ้าแจกันทองจัง :laugh:
ไม่ว่ากันนะค่ะคุณทีแอลอาร์ เจ้แซวเล่น :impress2:
-
^
^
^
เห็นด้วยกะรีบน 555+ จะกตัญญูก็ให้มันดูคนหน่อยเถอะ ยุกยิกหนออออ..หนูจะไร้เดียงสาไปไหน สงสารพี่จอหนังที่คอยเฝ้ามองจริงๆ :impress3:
ปล.คุณTLRเคอะ ไอแซวเล่นเนอะ ^^ ยังไม่เคยเมนท์เรื่องนี้ของคุณTLRเลย แบบว่ายังอ่านไม่ถึงไหนเลยอ่ะ(ไอมัวแต่อ่านข้ามไปมา) :m23:
-
อ้ากกกกเสร็จโต้ไปเสียแล้ว
วุ้ยน่าจะให้แม่มาเห็นน่ะเนี่ย
ตายแล้วเสียเวอร์จิ้นไปแล้วอ่ะ
แล้วทำไงดีเนี่ยภูมิ
-
ยังไหวอยู่คร้าบ ขอบคุณทุกคนนะครับสำหรับความห่วงใย ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว ป่วยกายไม่เป็นไร ใจไม่ป่วย ว้อย สู้ว้อย (อิอิ ยืมน้องญี่ปุ่นมาก่อนน้า) ขอให้ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ขอให้มีความสุขกับการอ่าน
ฉากสิบแปด
ภูมิบุญอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จก็หาอะไรกินในครัว ความปวดร้าวเจ็บแปลบยังกระตุ้นร่างกายทุกครั้งที่ขยับเขยื้อนกาย พอกินข้าวสักพักก็ได้ยินเสียงแว่วมาภูมิบุญดีใจแสดงว่าแม่กับคุณอภิสรากลับ มาจากข้างนอกกันแล้ว ภูมิบุญเก็บจานข้าวใส่เก็บไว้ในตู้กับข้าวรีบเดินออกไปหน้าบ้าน พอโผล่พ้นมุมตึกออกไปก็ต้องชะงักหยุดกึกลง เพราะเสียงนั้นคือเสียงของแวนนั่นเอง ในมือเธอมีกระเช้าดอกไม้ช่อใหญ่ ดอกเบญจมาศสีขาว! ภูมิบุญเม้มริมฝีปากหนักแน่นเดินหันหลังกลับทันที
"อ้าว น้องภูมิ น้องภูมิรึเปล่าค๊ะ พี่แวนเองค่ะ"
เป็นโชคร้ายของภูมิบุญที่แวนเหลือบมาเห็นเข้าพอดี แต่หรือจะเป็นความโชคร้ายของแวนกันแน่
"เอ่อ โต้คะช่วยเรียกน้องภูมิไว้หน่อยสิค๊ะ"
แวนบอกโตโต้ที่ออกมายืนรับแฟนสาวหน้าตาชื่นบานอยู่ แต่พอเห็นภูมิบุญก็หน้าเจื่อนลงทันทีเช่นกัน
"ภูมิ ออกมานี่หน่อยสิครับ พี่แวนเขามีอะไรมาให้แน่ะ"
โตโต้เดินมาทางภูมิบุญที่หยุดกึกลง ภูมิบุญทำท่าคิดไตร่ตรอง
"ถึงเวลาเปิดฉากเต็มตัวแล้วสินะ"
ภูมิบุญบอกกับตัวเอง แล้วยกริมฝีปากขึ้นหันกลับไปหาทั้งสอง
"น้องภูมิคะ คือพี่แวนมาคิดดูแล้วพี่แวนเองทำกริยาไม่เหมาะสมกับน้องภูมิมากนะคะเมื่อคืน เลยมาขอโทษนะคะ อย่าโกรธพี่แวนนะคะ"
แวนพูดแล้วยิ้มแสดงความบริสุทธิ์ใจออกมา แต่ในแวบของรอยยิ้มมันเจือไปด้วยความสาสมแก่ใจ
"นั่นสิภูมิอย่าไปโกรธพี่แวนเขาเลยนะ แวนอุตส่าห์มาขอโทษถึงที่ ให้อภัยแวนนะครับน้องภูมิ"
แฟนหนุ่มเสริมเป็นกำลังหนุนส่งซึ่งกันและกัน ภูมิบุญยิ้มเต็มปาก
"ภูมิไม่โกรธหรอกครับ ไม่ถือสา"
ทิ้งประโยคคำสุท้ายแล้วหลุบหางตาลงต่ำ แวนรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้า
"นี่ค่ะดอกไม้พี่ซื้อมาขอโทษ"
แวนยื่นช่อดอกเบญมาศสีขาวทั้งช่อให้ภูมิบุญ
"ขอบคุณนะครับ แต่เอบางทีคุณแวนอาจจะไปอยู่เมืองนอกเมืองนามานาน ไม่รู้เหมือนกันว่าธรรมเนียมฝรั่งนี่เขาให้ดอกเบญจมาศกันเหรอครับ แปลกเนอะ แถวบ้านผมเขาเอาไว้แต่งหน้าโลงศพ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมจะเอาขึ้นหิ้งพระคืนนี้ จะสวดมนต์ให้พวกสัมพเวสีแถวนี้เสียหน่อย เผื่อว่าคุณแวนจะได้กุศลจากดอกไม้ที่ให้ผมด้วยนะครับ ดีไหม"
ภูมิบุญรับดอกไม้ในมือมาแล้วพลิกดูลอยหน้าลอยตาพูด แวนเม้มปากเข้าหากัน เอามือไปบีบแขนแฟนหนุ่มแสดงให้รู้ว่าเธอไม่ไหวกับกริยาอาการของเด็กคนนี้ อยากจะโผเข้าตบให้สมใจ
"อุ๊ย เฮียโต้ไม่เชิญแขกเข้าบ้านก่อนล่ะครับ เดี๋ยวภูมิจะไปเอาน้ำใบบัวบกมาให้"
ภูมิบุญทำเสียงอ่อนหวานดัดจริตใส่โตโต้ แต่แวนไม่รู้เรื่องว่าอะไรคือน้ำใบบัวบก แต่คนที่รู้กัดฟันอยู่
"เอ่อ ป่ะแวนเข้าบ้านก่อนเถอะครับ"
โตโต้มองตามหลังภูมิบุญตาเขียว
"อะไรคะโต้ ทำไมมันทำเสียงแรดใส่โต้แบบนั้นคะ หรือว่ามันแอบชอบโต้ ไม่ได้นะคะโต้อย่าไปยุ่งกับมันเด็ดขาดนะแวนขอเตือน แล้วน้ำอะไรคะใบบัวบก จะกินได้ไหมคะ"
พอลับหลังศัตรูแวนก็แสดงตัวตนที่แท้จริงของตนออกมา รู้สึกอึดอัดที่จะต้องยิ้มให้ภูมิบุญและแกล้งทำเป็นพูดจาอ่อนหวานด้วย เหมือนต้องแสดงละครที่ไม่ได้ค่าตัว
"แล้ว คุณป้าไปไหนล่ะคะโต้ บ้านเงียบเชียว"
"ไปซื้อของไม่มีใครอยู่"
โตโต้บอกแวนหันขวับทันที ทำตาเหมือนได้รู้ว่าขุมทรัพย์ที่ตนแสวงหาอยู่มานาน
"งั้น"
"ไม่ได้นะแวน เราวางแผนกันไว้แล้ว เดี๋ยวแผนแตกหมด"
โตโต้รู้ทันทีว่าจุดประสงค์ความต้องการของแวนคืออะไรจึงรีบออกตัวปรามเอาไว้ ก่อน
"ฮึ อึดอัดจังค่ะโต้ อยากจะเข้าไปตบหน้ามันให้สาแก่ใจ ดูมันทำสิ ลอยหน้าลอยตาพูดกับแวน ยิ่งเมื่อคืนนะคะ แวนอยากจะตบหน้ามันมาก เอาให้เลือดกบปากมันเลยค่ะ เอ่อ เนี่ยพนักงานที่ห้างอ่ะค่ะโต้ มาว่าแวน แวนนะอยากจะเข้าไปตบเอาเชียวค่ะ"
เปลี่ยนเรื่องแล้วทำตาขยิบให้รู้ ว่าภูมิบุญกำลังเดินเข้ามา แวนเปลี่ยนเสียงเปลี่ยนสีหน้าทันที
"อุ๊ย น้ำอะไรคะน้องภูมิ ไม่น่ากินเลย จะกินได้ไหมคะ" แวนทำเสียงดัดจริตใส่
"น้ำเปล่านี่ล่ะครับ"
ภูมิบุญตอบแล้วมองหน้าอย่างหมั่นไส้
"อ้าว แล้วไหนล่ะคะน้ำใบบัวบกน่ะ พี่แวนรอกินอยู่นะคะ"
แวนทำเสียงสูงแสดงอาการอยากทานเสียเต็มประดา
"อ้อ ได้กินแน่ครับคุณแวน ไม่ต้องห่วงอาจจะเร็วๆนี้ ใช่ไหมครับเฮียโต้"
ภูมิบุญหันไปหาโตโต้ในประโยคสุดท้าย ทำเสียงแหบกระเส่า ส่วนโตโต้กลับร้อนๆหนาวๆเพราะชนักที่ปักหลังอยู่ ไม่กล้าโวยวายอะไรได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่
"อะไร จ๊ะภูมิ ทำไมไม่เรียกคุณโต้เหมือนเดิมล่ะ ทำไมเรียกเฮีย มันเอ่อ ดูสนิทกันเกินไปไหมคะพี่แวนว่า"
แวนเริ่มระแคะระคายใจมองหน้าโตโต้ซึ่งทำหน้าเหรอหราอยู่
"อ้อ ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแวน เฮีย เอ้ย คุณโตโต้ขอให้ภูมิเป็นคนเรียกเองล่ะครับ จริงไหมครับ เฮีย"
ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นยิ้มที่มุมปากให้โตโต้ แต่รายนั้นหันหน้าไปทางแวนทันที
"แวน รีบกินเถอะ ขึ้นไปห้องโต้ดีกว่า ที่นี่ร้อนอ่ะ"
โตโต้พยายามหลีกเลี่ยงสงครามประสาทเพราะดูท่าทางของภูมิบุญที่มองเขาคงจะไม่ ยอมเจ็บตัวฟรีๆแน่จากเรื่องเมื่อคืน
"เฮียยังไม่ได้ทานน้ำเลยนี่ครับ นี่ครับเฮีย"
ภูมิบุญยกแก้วน้ำขึ้นแล้วเดินตรงไปหาโตโต้ที่นั่งอยู่ถัดไปจากแวน
"อุ๊ย" "ว้าย" เสียงอุทานดังพร้อมกัน
"เฮ้ย ทำอะไรน่ะ"
ภูมิบุญทำท่าสะดุดขาตัวเองสาดน้ำ เข้าใส่เป้ากางเกงโตโต้ทันที
"อุ๊ย ภูมิขอโทษครับ ภูมิสะดุดขาตัวเอง เดี๋ยวภูมิเช็ดให้ครับ"
ไม่พูดเปล่าแต่กลับยื่นมือปรี่เข้าคลานเข่าเข้าหาเอามือไปขยำเป้ากางเกงโต โต้ต่อหน้าต่อตาแวน
"ว้าย ทำอะไรน่ะ"
"อ้อ โทษทีครับ เคยมือ อุ้ย มันจะได้แห้งไงครับ"
"ออก ไป เอ่อ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เช็ดเอง"
เสียงดุเข้มในต้นประโยคแต่ก็เปลี่ยนเสียงลงทันที
"ไม่เป็นไรหรอกครับเฮีย เดี๋ยวภูมิเช็ดให้ มามะ"
ภูมิบุญยังไม่ยอมแพ้ดึงชายเสื้อยืดตัวเองถูเข้าไปแรงๆที่เป้า กางเกงของโตโต้ที่พยายามปัดป่ายออกอยู่พัลวัน
"ว้าย มันเกินไปแล้วนะน้องภูมิ นี่จะมาทำอนาจารกันตรงนี้เลยเหรอ แก เอ่อ ภูมิคิดอะไรกับโต้หรือเปล่าห๊า"
แวนแว๊ดเสียงแผดดังขึ้นทันทีเพราะทนไม่ได้อีกต่อไป ความอึดอัดที่กักเก็บมานานเหมือนมันปิ่มจะแตกออกมาเสียให้ได้
"อุ๊ย เปล่านี่ครับคุณแวน คิดมากไปได้ เฮียเขาไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้หรอก จริงไหมครับเฮีย"
ท่าทางของภูมิบุญเหมือนนางแมวยั่วสวาท เพราะสายตาและคำพูดมันกระเส่าแต่ทำใส่โตโต้เท่านั้น ส่วนโตโต้นั่งกัดฟันอยู่เพราะคับแค้นใจเหมือนน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก ใจจริงอยากจะถีบเข้าหน้าให้หงายหลังไปเสีย แต่ก็กลัวว่าที่ตั้งใจไว้จะไม่ประสบผลสำเร็จ
"อะไร กันคะโต้ แวนชักสงสัยแล้วนะ นี่มันอะไรกันไหนบอก"
"แวน บอกไม่มีอะไรไงครับ"
โตโต้สวนขึ้นก่อนที่แวนจะปากโป้งบอกความลับให้ภูมิบุญรู้แผนการ
"ไม่รู้ล่ะ แต่ทำไมมัน เอ่อ น้องภูมิทำท่าสนิทกันกับโต้แบบนี้ล่ะ"
แวนยังไม่ยอมลงง่ายๆสายตากลับมาเป็นแวนคนเดิม ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นเพราะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นละครกับเขาอยู่
"ภูมิ มีอะไรไปทำก่อนเถอะครับ พี่ขอคุยกับแวนหน่อย"
โตโต้เริ่มมองเห็นเค้าไม่ดีจึงรีบบอกให้ภูมิบุญออกไปจากห้องก่อนตนจะได้ จัดการปรับความเข้าใจกับแฟนสาวที่หน้าเริ่มงอเข้าทุกที
"เดี๋ยวคืนนี้ภูมิมาหานะครับ ตอนกลางวันยังไม่ถึงเลยอ่ะ"
ภูมิบุญลุกขึ้นแล้วโน้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูของโตโต้
"กรี๊ดดด นี่มันอะไรกันโต้ อธิบายมานะคะ แวนไม่ยอมนะ"
แวนกรีดร้องขึ้นทำท่าจะถลาเข้าไปตบหน้าภูมิบุญแต่คนตัวเล็กใบหน้าหยิ่งยโส เดินหนีไปแล้ว ภูมิบุญยิ้มแสยะออกมาอยากจะรู้นักว่าจะแก้ไขกันยังไง
"อะไร กันคะโต้ อะไรนี่ัมันอะไร บอกมานะ มีอะไรกับมันใช่ไหม"
แวนพูดกึ่งร้องเสียงดังลั่นบ้าน
"บ้าเหรอแวน ผมไม่มีรสนิยมแบบนั้นนะ ไม่มีอะไรจริงๆ"
"ไม่มีอะไรทำไมมันทำท่าแบบนั้น แวนไม่เชื่อ"
"ไม่มีอะไรจริงๆ บอกไม่มีก็ไม่มีสิ"
โตโต้ขึ้นเสียงดังเหมือนกัน รู้สึกเริ่มรำคาญแฟนสาวจอมแผดเสียง
"อย่ามาขึ้นเสียงกับแวนนะ โต้เป็นคนทำท่ามีพิรุธเองนะไม่ใช่แวน อย่าให้แวนรู้นะว่ามีอะไรลึกซึ้งกับมัน แวนไม่ยอมจริงๆด้วย"
"โอ๊ย ทำไมพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้แวน โต้อยากอยู่คนเดียว แวนกลับไปก่อนได้ไหม"
"โต้"
โตโต้ออกอาการเบื่อหน่ายแฟนสาวขึ้นมาเพราะเสียงแหลมสูงที่น่ารำคาญทำลายโสต ประสาท
"อย่ามาไล่แวน แวนกลับก็ได้ คอยดูนะ แวนจะไม่ทำดีกับมันแล้วไอ้ภูมิน่ะ โต้จะทำก็ทำไป แวนไม่เอาด้วยแล้ว แวนเกลียดมัน"
แวนกระทืบเท้าเดินสะบัดหน้าออกจากบ้านไป ส่วนโตโต้ก็หัวเสียเดินขึ้นห้องไปเหมือนกัน
"เดี๋ยว"
ภูมิบุญเดินออกทางหลังบ้านอ้อมไปยืนดักรอแวนที่มุมตึกด้านหน้าพอเห็นแวนเดิน ออกมาด้วยอาการไม่สบอารมณ์ก็ปรี่เข้าหา
"อะไร แกจะเอาอะไรไอ้ภูมิ"
แวนแว๊ดใส่ทันทีไม่ได้แสดงละครเหมือนเมื่อครู่แล้ว
"อ้าว ไม่พี่แวนอย่างนั้น พี่แวนอย่างนี้แล้วเหรอครับ"
ภูมิบุญจีบปากจีบคอพูด มองแวนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
"แก ไอ้สถุล อย่ามาปากดีกับชั้นนะ ไอ้ลูกคนใช้"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเอาดอกไม้มาคืน ผมว่าคนที่จะได้ใช้เร็วที่สุดน่าจะเป็นคุณ ไม่ใช่ผม"
"กรี๊ดด ไอ้"
"อ้อ และคุณแวนก็ไม่ต้องแสดงละครแล้วนะครับมันไม่เนียน ถ้าจะเล่นเกมกันไปฝึกไปเรียนมาใหม่ด้วยนะครับมันไม่คู่ควรกับคนอย่างผม และก็อย่ามาร้ายกับผม"
"กรี๊ดด แกกล้าดียังไง ทำไมฉันเกลียดแก ฉันไม่มีวันญาติดีกับแกแน่ไอ้ภูมิ ไอ้ขี้ข้า"
แวนยังไม่ลดเสียงลงกลับกรี๊ดหนักชี้หน้ากราดด่าทออยู่
"ผมทราบครับ และรู้ไว้ด้วยผมก็รู้สึกเช่นเดียวกับคุณแวนนั่นล่ะ แต่เวลาผมเกลียดใครแล้วมาทำร้ายผมน่ะ ระวังตัวไว้ด้วยนะ อย่าหาว่าผมใจร้าย คุณอยู่ไม่สุขแน่"
ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นสายตาเหมือนผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า
"แกจะมีปัญญาทำอะไร ห๊า น้ำหน้าอย่างแก"
"หึหึ เดี๋ยวคุณแวนก็รู้เองล่ะครับ ฝากกราบคุณท่านด้วยนะครับ เดี๋ยวว่างๆผมจะเข้าไปเยี่ยม"
ภูมิบุญยิ้มออกมาเต็มดวงหน้าแต่เป็นรอยยิ้มที่แสยะยิ้มอย่างเกลียดชัง แวนกลับหน้าตาบอกบุญไม่รับกัดริมฝีปากตัวเองอยู่
"แก แกไอ้ภูมิ อย่าหวังว่าแกจะได้กลับไปเหยียบบ้านฉันอีก แกได้เจอดีแน่"
แวนยืนโกรธตัวสั่นอยู่อยากจะโผเข้าตบหน้าที่ลอยเชิด อยู่สักฉาดแต่ก็ไม่กล้าเพราะตนเป็นผู้หญิงและดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ใช่เล่นๆ
"ผมจะรอนะครับคุณแวน อยากเจอจังเลยดีๆน่ะ แต่ผมว่าบ้านคุณน่ะมันยังน้อยไป ผมจะไปนอนค้างด้วยนะที่คิดเอาไว้ หึหึ คุณแวนเองก็ระวังเจอดีด้วยล่ะครับ ของดีต้องแบ่งปันกันสิถึงจะถูก"
ภูมิบุญไม่ยอมลดราวาศอกให้เลยจ้องหน้าแวนเขม็งเหมือนนางงูจงอางหวงไข่
"กรี๊ดด ไอ้เลว ไอ้ชั่ว แก แก"
แวนพูดไม่ออกนอก จากแสดงกริยาอาการของคนที่โดนจาบจ้วงอย่างหนักแต่คิดคำด่าต่อไม่ได้
"ตลาดจริงๆ เรียนเชิญออกไปกรี๊ดนอกบ้านครับ รำคาญ"
ภูมิบุญยังไม่หยุด ยกริมฝีปากขึ้นมองแวนอย่างเหยียดหยัน
"อะไรกัน มีอะไรกันแวน ห๊า"
โตโต้ทนได้ยินเสียงกรี๊ดของแฟนสาวไม่ไหวจึงรีบวิ่งลงมาดู เพราะเสียงกรี๊ดมันดังลั่นบ้าน
"โต้ แวนไม่ยอมนะคะ ไอ้ภูมิมันด่าแวน โต้ไล่มันออกไปจากบ้านนะคะ"
แวนรายงานแฟนหนุ่มทันที โตโต้ปราดตามองมาที่ภูมิบุญตาเขียวใส่
"ขอโทษนะครับเฮีย ก็ภูมิมาขอบคุณที่พี่แวนเอาดอกไม้มาให้ แต่พี่แวนกลับแย่งคืน ตายจริงไม่นึกว่าพี่แวนจะไม่ได้อยากให้ ขอโทษจริงๆนะครับ"
ภูมิบุญตีหน้าเศร้าก้มหน้าลงต่ำ
"ตอแหล มันมายืนด่าแวนอยู่ฉอดๆ โต้อย่าไปเชื่อมันนะคะ"
แวนยังคงแผดเสียงอันแหลมสูงตัวลั่นอยู่
"ภูมิ มีมารยาทหน่อยสิ พี่แวนเขาเป็นแขกพี่นะ"
โตโต้เหลืออดพยายามกักเก็บความเกลียดชังเอาไว้ในใจ ทั้งที่อยากจะโผเข้าไปเตะภูมิบุญให้หงายท้อง
"ขอโทษครับเฮีย ถ้าผมมาขอบคุณแขกเป็นการเสียมารยาท แล้วที่มายืนกรี๊ดๆอยู่บ้านคนอื่นนี่มีมารยาทเหรอครับ งั้นผมขอตัวนะครับ"
ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นยกมือไหว้อย่างสวยงามแล้วเดินหันหลังเข้าตึกใหญ่ไปทันที เสียงแวนกรี๊ดดังขึ้นกว่าเดิม
"ฮึ เอาสิ ให้รู้กัยเลยว่าใครมันจะแน่กว่าใคร"
ภูมิบุญแสยะยิ้มแล้วเดินกลับไป ห้องตัวเองอย่างสบายอารมณ์
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
^
^
^
^
^
จิ้ม
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
555+
มันต้องแบบนี้สิ o13
:laugh: :laugh:
-
ช่างร้ายเหลือทนคนอะไรสถุลสิ้นดี อีชะนี อีคิวต่ำ
-
สะใจมากเลย writer
+1
-
มุกน้ำหกใส่เป้า กร๊ากกก แรงมาก
-
สะจายยย :laugh: เล่นมันสองตัวผัวเมียให้หนักขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะค่ะภูมิ อย่าไปยอมต้องเอาคืนเป็นเท่าตัวถึงจะสาสม กับพวกที่ดีแต่เห่าอย่างนังแวน :beat: กับพวกที่ดีแต่ใช้กำลังป่าเถื่อนรังแกคนอื่นที่อ่อนแอกว่าอย่างไอ้โตโต้ :โป้ก1:
-
:m20: :m20: :m20: สะใจ เยี่ยมน้องภูมิ
-
แค่นี้ยังไม่พอ
จัดการมันสอง(ตัว)ให้หนักก่านี้เลยภูมิ :laugh:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ โหมันส์มาก
ชอบนิยายแนวนี้จัง ต้องแบบนี้ดิ ฟันต่อฟัน อิอิ :z13:
-
คบชู้ไปเลยน้องภูมิ จะดูหน้าไอ้โต้มันดิว่าจะทำอย่างไร
-
:laugh: :laugh: มันต้องงี้สิ! ถึงจะพลาดท่าแต่ก็อย่าลงให้พวกมัน อย่าไปยอมมัน!!!!! :fire: o18 จัดหนักๆๆๆ! เอาให้ทั้งนังบ้าและไอ้บื้อปนโง่มันคลั่งๆๆๆๆๆตายไปเลย :laugh3: o13
-
อุ้ย ถูกใจมากค่ะน้องภูมิ แรงงงงงงงงให้มากกว่านี้อีก เอาให้นางร้ายยังอายไปเลย o13
-
:laugh: :laugh: :laugh: สะใจมากกกกกกก เอาอีกบ่อยๆ
คนต่อไปต้องเจออีก คือ นายโตโต้ o13
-
น้องภูมิเยี่ยมไม่มีเปลี่ยน o13
-
มัน พี่ภูมิสุดยอด o13
-
ภูมิสุดยอดมากกกกก o13
แต่ก็น่ากลัวด้วย หึหึ o18
-
คุ้มค่าก่อนนอนจิงๆ
o13
-
บอกได้คำเดียวว่า o13 o13 จิงๆครับ
เอาใจช่วยท้ั้งคนเขียน และ น้องภูมิ ด้วยนะครับ พยายามต่อไปนะครับ
สะใจจิงๆ :L1:
-
เต็มที่ไปเลยน้องภูมิ....ควายสองตัวเริ่มชนกันเองแล้ว..... :laugh5:
เพื่อสุขภาพจิตที่ดี พี่ต้อง :z6: :z6: ไอ้โตโต้ก่อนนอน
หายป่วยไวไวนะคะ...น้อง eiky :L2:
-
กรี๊ด ยอดค่ะภูมิ o13 เล่นมันเลย ทั้งผัวทั้งเมียนั้นหล่ะ
คนสกุลดีแต่นิสัยต่ำๆอย่างงี้ พูดดีๆไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ
ส่วนอีตาโตโต้ รายนั้นถ้าอยากเล่นแรงกับเราก่อนตองเอาให้เจ็บค่ะ
+1ให้ eiky ก่ะน้องภูมิ :3123:
-
แบบนี้สินะ ผู้ชายไร้สมอง เนี่ยย
-
ไปอยู่หอมาค่ะ แล้วที่หอก็ไม่มีเน็ทเลยไม่ได้เข้ามาอ่าน จะได้เข้าเล้าก็ช่วงที่กลับมาบ้าน :sad4:
พอเข้าปุ๊บก็เจอฉากข่มขืนเลย :pighaun:
ภูมิบุญกัดฟันอยู่พูดออกมา ถอนหายใจระบายอารมณ์ออกมา ใช่สินะมันเกิดขึ้นแล้วนี่ จะมัวมานั่งฟูมฟายให้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา เราไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่นางเอกที่จะมาร้องไห้กระซิกๆเรียกร้องความสนใจ คิดในแง่ดีผู้ชายคนนี้ฉันก็ได้กินมันแล้ว ไม่เท่าไหร่ ไม่ถึงใจ ทำไมเราไม่ใช้จุดนี้พลิกผันสถานการณ์ให้มันมาเป็นฝ่ายที่เราได้เปรียบ ภูมิบุญคิดในใจแล้วแสยะยิ้มออกมา
ชอบวิธีคิดของภูมิบุญนะคะ ทำไมเราต้องมานั่งจมปลักเสียใจกับความผิดพลาดที่มันเกิดขึ้นไปแล้วสู้เราจำมันเป็นประสบการณ์สอนใจเราและใช้มันเป็นแรงพลักดันชีวิตเราให้เดินไปข้างหน้าดีกว่า :a1:
"ฮึ อึดอัดจังค่ะโต้ อยากจะเข้าไปตบหน้ามันให้สาแก่ใจ ดูมันทำสิ ลอยหน้าลอยตาพูดกับแวน ยิ่งเมื่อคืนนะคะ แวนอยากจะตบหน้ามันมาก เอาให้เลือดกลบปากมันเลยค่ะ
คนส่วนใหญ่เข้าใจว่าเวลาตบต้องเอาให้เลือด กลบปาก แต่จริงๆ แล้ว กลบ เป็นคำกริยา หมายความว่ากริยาที่เอาสิ่งที่เป็นผงโรยทับข้างบนเพื่อปิดบัง เอาดินหรือสิ่งอื่นๆ ใส่ลงไปในที่ๆเป็นหลุม เป็นบ่อ หรือเป็นแอ่งเพื่อให้เต็มหรือไม่เห็นร่องรอย โดยปริยายหมายความว่าปิดบัง ดังนั้น เลือดเป็นของเหลวจึงไม่น่าจะใช้กลบ แต่ควรเป็น เลือดกบปาก เพราะ กบ ในที่นี้เป็นคำวิเศษณ์หมายถึง แน่นมาก เต็มมาก เลือดกบปาก คือ มีเลือดออกอยู่เต็มปาก
-
อิอิ ภูมิกับญี่ปุ่นนี่แสบพอกันเลยน้า ชอบๆๆ อิอิ
-
ตามอ่านทันแล้ว o7
อ่านเรื่องนี้บอกได้คำเดียว สะใจ
ลบนิยามคำว่านายเอกซะเรียบเลย เออ ลืมไป
เรื่องนี้ไม่มีนายเอก ชอบภูมิสุดๆอ่ะ
ร้ายมาก็ร้ายกลับคืนแบบคูณ 2 o18
-
แสบทรวงจริงๆๆภูมิร้ายได้โล่
อิอิโต้ระวังจะหลงเสน่ห์น่ะ
-
:jul3: :jul3:เต็มที่ไปเลยน้องภูมิ :z2: :z2:
-
ๅสุดยอดมากครับ ชอบโคตรๆ สะใจสุดๆๆ
-
น้องภูมิถูกใจเจ้ที่สุดเลยค่ะ จัดไปอย่าให้เสียชื่อค่ะลูก
เราต้องร้ายลึกแบบนี้แหละ เราไม่ร้ายปากตลาดชั้นต่ำอย่างนางแวนมันดูไม่มีคลาส
อร้ายส์......ชอบจริงๆเลยอ่ะนายเอกร้ายๆๆๆๆๆ(อุ้ย..ลืม เรื่องนี้ไม่มีนายเอก นี่นา)
-
อ่านแล้วสะใจมากกกกกกก
แบบเสียแล้วเสียไป แต่ใช่ว่าจะต้องยอมสินะ
เอาคืน แรงกว่าร้อยเท่า รอความสะใจต่อไปค่ะ
-
ตามมาอ่านจ้า เเต่งดีจัง
อ่านไปหน้านึงเเล้ว
จะมาเมนทืต่อนะ
เยี่ยมมากค่ะ
-
สะใจเว้ยยยยยยยยย
-
ภูมิก็แรงขึ้นทุกวัน 5555555 อ่อยยไม่ไหวแล้วว ><
สู้นะคะ ^^V
-
เข้ามาขอบคุณทุกคนครับที่ชอบเรื่องนี้
เดี๋ยวตอนเย็นมาอัพให้นะครับ
อิอิ ตอนนี้ขอทำงานก่อนเน้อ น้ำมูกไม่ไหลแล้ว
หายใจไม่ถนัด เนะ อิอิ
:L2: :L2:
-
อีโต้เลวมาก
นังแวนก็บ้า
-
มาปูเสื่อรอภูมิบุญ
-
อีป้าแก่ๆ จะมาพับเสื่อ เห็นปูกันระเกะระกะไปหมด 555
-
ฉะ กันได้มันจริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แวะมาดูหน่อย
อิอิอิอิ
สงสัยต้องคาถาอัญเชิญ ซะหน่อย
:call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call:
-
น้องภูมิ อยู่กับคนร้าย ต้องร้ายตาม :z3:
คนเราใกล้ตัว กับมาทำร้ายกัน เหนื่อยใจแทนเลย :เฮ้อ:
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนบ่อย รักษาสุภาพด้วยเนอะ o13
-
:กอด1:นับจากนี้จะไม่มีคำว่าอ่อนแอ นับจากนี้จะไม่มีคำว่าท้อแท้ นับจากนี้จะมีเพียงลมหายใจที่หล่อเลี้ยงปอด นับจากนี้จะมีเพียงเลือดในกายที่ดำรงชีพให้คงอยู่ ฉันจะสู้ สู้ต่อไป ลิโพ แว้กกกก อิอิ ขำๆน้าเพื่อนๆ :pig4:
ฉากสิบเก้า
พอผู้ใหญ่ กลับมาจากข้างนอกภูมิบุญก็เข้าไปช่วยยกของ อ้อยกลับมาก่อนนานแล้วช่วยกันเตรียมอาหารเย็นกับภูมิจนเสร็จ จันทร์กับคุณอภิสรากลับมาเกือบหกโมงเย็น บอกว่าไปเดินห้างมาแล้วก็แวะทำเล็บทำผม ภูมิบุญสังเกตุเห็นมารดาของตนมีทรงผมใหม่คุณอภิสราเองก็เช่นกัน
"เป็น ไงจ๊ะภูมิทรงผมใหม่จันทร์สวยไหม"
คุณอภิสราถามตอนที่มานั่งในโซฟา ห้องนั่งเล่น
"คุณท่านไปทำผมมาเหรอครับ"
"จ๊ะเดินไปเดินมาเลยพาจันทร์แวะสักหน่อย นี่ป้ามีของมาฝากเราด้วยนะ"
คุณอภิสรายื่นถุงกระดาษข้างตัวให้ภูมิบุญ
"เอ่อ ขอบพระคุณครับคุณท่าน แต่ไม่น่าลำบากเลย"
"ต๊าย ดูพูดเข้าลำบงลำบากอะไรกันล่ะจ๊ะ เห็นเสื้อผ้ามันสวยดีป้าก็เลยซื้อมาฝาก ไหนลองเปิดดูซิถูกใจไหม"
คุณอภิสราพูดแล้วหัวเราะลูบหัวภูมิบุญอย่างเอ็นดู
"สวยครับ ขอบพระคุณครับคุณท่าน"
ภูมิบุญแกะถุงกระดาษหยิบเอาเสื้อยืดกับเสื้อเชิ๊ตออกมาดูพอจับเนื้อผ้าก็รู้ ได้ว่าราคาไม่น่าจะถูกแน่นอน
"ภูมินี่น่ารักนะ จันทร์บอกป้าว่าซื้อไปก็คงไม่ค่อยอยากได้เพราะเกรงใจ ดีแล้วลูกความเกรงใจน่ะเป็นสมบัติของผู้ดี แต่อย่ามาเกรงใจกับป้าเลยนะ ป้าไม่ได้ซื้อของให้ใครมานานแล้ว รักเอ็นดูภูมิเหมือนลูกเหมือนหลาน ปล่อยให้ป้าทำเถอะนะถือว่าเห็นใจคนแก่ก็แล้วกัน"
คุณอภิสราพูดแล้วยิ้มภูมิบุญยิ้มแห้งๆกอดเสื้อผ้าไว้กับอกปลื้มใจเป็นอย่าง มาก นี่ถ้าคนตัวใหญ่ดีแต่ใช้กำลังข้างบนบ้านดีให้ได้สักครึ่งหนึ่งของมารดาของ เขา ภูมิบุญคงไม่ต้องคิดหนักถึงเพียงนี้
"เออ แล้วพ่อตัวดีไปไหนล่ะลูก หือพี่ไม่อยู่เหรอจ๊ะ รถก็ยังอยู่นี่"
คุณอภิสราทำท่ามองหาบุตรชาย
"อ้อ คุณโตโต้อยู่ข้างบนน่ะครับคุณท่าน คงกำลังเตรียมงานอยู่"
"อืม นั่นสินะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแล้วนี่ ป้าให้พักพอแล้ว พักนานเดี๋ยวเข้าสนิมกันพอดี"
พอเห็นโอกาสที่จะจัดการกีดกันแวนออกจากสิ่งกีดขวางชีวิตจองตนภูมิบุญจึงตีสี หน้าเศร้าขึ้นมาทันทีก้มหน้านิ่งจนคุณอภิสราผิดสังเกตุ
"เป็นอะไรหรือเปล่าลูกทำไมหน้าตาไม่สู้ดีเลย มีอะไรกันหรือเปล่า"
"ไม่มีครับ ผมคงโดนแดดมากไปหน่อย คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"
ภูมิบุญยังก้มหน้าอยู่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน
"ป้าไม่เชื่อหรอก ไหนเล่ามาซิมีอะไรภูมิ" คุณอภิสราไม่ใช่คนโง่ที่จะมาหลอกกันได้ง่ายๆ จับแขนภูมิบุญจ้องหน้าเค้นเอาความจริง
"เอ่อ คุณท่านครับ คุณท่านไม่ต้องดีกับภูมิให้มากนักหรอกครับ ภูมิเป็นแค่ลูกคนใช้ ภูมิกลัวว่ามันจะเสื่อมเสียถึงเกียรติคุณท่าน ลูกคนใช้มันน่ารังเกียจนะครับ"
ภูมิบุญยิงเข้าประเด็น พูดเสียงเครือเม้มปากน้ำตาเริ่มมาคลอที่เบ้าตา
"อะไรกัน ใครว่าอะไรลูก ทำไมคิดแบบนั้นป้าไม่เคยคิดเลยนะว่าภูมิเป็นลูกคนใช้ ใครกันช่างปากเสียแล้งน้ำใจเสียจริง"
คุณอภิสราชักสีหน้าไม่พอใจแล้วเหลือบตาขึ้นมองขึ้นไปชั้นบน
"ตาโต้ใช่ไหมภูมิ"
"เอ่อ เปล่าครับคุณท่าน ไม่ใช่คุณโตโต้หรอกครับ ภูมิคงคิดไปเอง แต่คุณท่านมีเมตตาเหลือเกิน ภูมิละอายใจเวลาอยู่ใกล้คุณท่าน"
น้ำตาไหลออกมา
"ตายแล้ว ใครลูกใครบอกป้ามา"
คุณอภิสราไม่ยอมง่ายๆเค้นเอาความจริงจากภูมิบุญ ที่ตอนนี้เอามือกุมหน้าค้อมตัวลง
"คุณแวน คุณแวนแกมาที่นี่เมื่อตอนกลางวันครับ แต่แกคงไม่ได้ตั้งใจ"
ภูมิบุญสะอื้นออกมา พูดออกไปแล้วแสยะยิ้มอยู่ในอุ้งมือของตนซ่อนความคิดไว้ ปล่อยให้เสียงสะอื้นดังออกมาแทน
"ตายจริง นี่มันอะไรกัน ไม่ได้แล้วแม่ต้องเรียกตาโต้มาคุยหน่อยแล้ว ถ้ามันนิสัยเสียมากก็ให้เลิกคบกันไปเลย"
คุณอภิสราทำท่าจะลุกขึ้นไปทำตามที่บอก แต่ภูมิบุญดึงแขนไว้
"อย่านะครับคุณท่าน ภูมิขอร้องอย่าบอกให้คุณโตโต้ทราบ ตอนนี้คุณโตโต้กำลังมองภูมิในแง่ดี ภูมิไม่อยากให้คุณโตโต้มองภูมิไม่ดีอีก ภูมิขอร้องนะครับคุณท่าน"
ภูมิบุญใส่จริตสะอื้นออกปิ่มใจจะขาด นั่งลงกับพื้นกอดเข่าของคุณอภิสราไว้
"ตายแล้ว โถภูมิ จิตใจดีแบบนี้ยังมีคนคิดจะทำร้าย ใจไม้ใส้ระกำกันจริง เอาเถอะจ๊ะป้าไม่พูดไปหรอก ภูมิไม่ต้องเป็นกังวลนะจ๊ะ"
คุณอภิสราลูบหัวปลอบโยนอยู่ ส่วนภูมิบุญซุกหน้าลงกับเข่าพยายามหยุดไม่ให้สะอื้นแต่ยิ้มออกมาที่มุมปาก "ผมเตือนคุณแล้วนะคุณแวน" ภูมิบุญพูดในใจ
"เอาล่ะภูมิเลิกร้องไห้ได้แล้วนะจ๊ะ ตาบวมหมดแล้ว วางใจได้นะจ๊ะภูมิป้าไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายภูมิง่ายๆหรอก มีอะไรก็ให้มาบอกป้า"
"คุณท่านครับ ภูมิไม่ได้มาฟ้องคุณท่านนะครับภูมิแค่ค้างคาในใจ ภูมิจะเจียมตัวเองให้มากกว่านี้"
ภูมิบุญรีบออกตัว ใบหน้ายังเจืออยู่ด้วยคราบน้ำตา
"อย่าพูดแบบนี้นะภูมิ ภูมิทำถูกแล้วที่มาบอกป้า ความเป็นไปเป็นมาก็ต้องบอกให้ป้ารู้ ดีเสียอีกที่ภูมิไม่เห็นป้าเป็นหัวหลักหัวตอ"
ภูมิบุญก้มลงกราบที่ตักของคุณอภิสราทันที คุณอภิสราเองก็ยิ้มออกมาลูบหัวภูมิบุญ
"ว่าแต่ วันนี้ทำอะไรให้ป้ากินจ๊ะภูมิ"
คุณอภิสราดูมีความสุขเวลาที่ได้คุยกับภูมิบุญยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดเวลาการส นทนา ถามเบนเรื่องไปให้ความเครียดเศร้ามันหายไป
"วันนี้มีแกงเผ็ดเป็ดย่าง กับน้ำพริกกุ้งเสียบครับคุณท่าน"
"ต๊าย เราทำเองเหรอลูก ตายจริงทำยากนะแกงเผ็ดเป็ดย่างน่ะ ป้าต้องลองชิมดูหน่อยแล้ว"
"ช่วยกันกับพี่อ้อยครับ พี่อ้อยเป็นคนปรุงผมเป็นคนเตรียมของให้"
ภูมิบุญถ่อมตัวทั้งที่ตัวเองเป็นคนจัดการทุกอย่าง ส่วนอ้อยเป็นคนเตรียมของและชวนคุยเสียมากกว่า พอถึงเวลาอาหารเย็นทุกคนก็พร้อมกันที่โต๊ะอาหาร โตโต้ยังหน้านิ่งอยู่อยากจะรู้ว่าภูมิบุญฟ้องอะไรแม่ของตนหรือไม่ แต่ดูท่าทางของภูมิบุญปกติยิ้มแย้มแจ่มใสและสายตาที่มองเขามันก็ไม่มีอะไร เช่นกัน โตโต้จึงโล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง
"อะไรตาโต้ นั่งเหม่ออะไร อาหารไม่ถูกปากเหรอลูก"
คุณอภิสราทำลายความเงียบภวังค์ส่วนตัวของโตโต้ เขาสะดุ้งยิ้มแหยๆ
"เปล่าครับแม่ อร่อยดีครับ พอดีคิดเรื่องไปทำงานพรุ่งนี้น่ะครับ ว่าแต่ใครทำครับอร่อยจัง"
โตโต้พูดอ้อมไปเรื่องอื่นเบนความสนใจของมารดา คุณอภิสราเองก็จับจ้องมองดูพฤติกรรมของบุตรชายอยู่ตลอดเวลา
"ภูมิจ๊ะ เนี่ยอร่อยมาก นานแล้วที่ไม่ได้กินแกงเผ็ดเป็ดย่างอร่อยๆแบบนี้"
คุณอภิสราชมแล้วยิ้มให้ภูมิบุญที่นั่งอมยิ้มแห้งๆอยู่ โตโต้มองภูมิบุญด้วยหางตาไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง พอกินข้าวเสร็จก็ช่วยอ้อยเก็บกวาด ส่วนจันทร์ขอตัวไปรีดผ้าตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว ภูมิเดินกลับไปห้องตัวเองช่วยจันทร์รีดผ้าจนเสร็จจึงขอตัวไปอาบน้ำและเข้า นอนตามปกติ
"ก๊อกๆๆ"
ภูมิบุญสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะ ได้ยินเสียงเคาะประตู เงี่ยหูฟังอยู่ยังไม่ยอมลุกจากเตียง เสียงเคาะยังดังอยู่ภูมิบุญจึงลุกจากเตียงไปเปิดไฟเปิดประตู
"คุณ โตโต้" ภูมิบุญเสียงหลงเพราะคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือโตโต้เขาใส่กางเกงบอกเซอร์กับ เสื้อยืดเหมือนเคย
"พี่เข้าไปหน่อยสิ"
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
ภูมิบุญยังยืนขวางประตูไว้ไม่ยอมให้โตโต้เข้าไปในห้องของตน แต่โตโต้ดันตัวเข้าไปในห้องแล้ว ภูมิบุญสร่างจากความง่วงทันที ความกลัวแล่นเข้ามาแทนที่ความง่วง
"มีอะไรคุยกันข้างนอกได้นี่ครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญยังพูดอยู่คำเดิมเริ่มเสียงสั่นเพราะคิดว่าโตโต้เองคงไม่มีจุด ประสงค์ดีเป็นแน่
"ทำไม ผัวมาหานี่จะเข้าห้องไม่ได้เหรอ ทำไม จะเข้า"
โตโต้โฟล่งออกมาทำให้ภูมิบุญอ้าปากหวอ ไม่มีอะไรจะพูด
"นี่มันดึกแล้วนะคุณโตโต้ ผมจะนอน"
ภูมิบุญพอจะรู้จุดประสงค์ของโตโต้แล้ว แต่ก็ไม่รู้จะไล่เขาไปยังไงดี เพราะถ้าเสียงดังทุกคนต้องตื่นมาดู ถ้าเรื่องแดงขึ้นมาภูมิบุญเองที่จะลำบากใจเพราะคุณอภิสราแม้ท่านจะเอ็นดู แต่คงไม่ปลื้มใจนักถ้ารู้ว่าบุตรชายของตนมีความสัมพันธ์ด้านโลกีย์กับบุตร ชายคนเดียวของคนที่ภูมิบุญเคารพรักเทียบเท่ามารดาบังเกิดเกล้า
"ทำไมไม่เรียกเฮีย เหมือนตอนกลางวันล่ะ เรียกสิ"
โตโต้จับบ่าของภูมิบุญไว้กระชากให้เข้ามาเบียดตัว
"คุณโตโต้ ปล่อยนะ ผมจะนอน"
"หึหึ ทีแบบนี้ไม่เห็นพูด ไงครับน้องภูมิ ผัวจะนอนด้วยนี่ต้องให้ไปขอใครเหรอ"
ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกรำคาญคนตัวใหญ่ที่กำลังจาบจ้วงเขาอยู่
"ผมบอกคุณโตโต้แล้วนี่ครับ มีอะไรกันแค่นั้น ผมไม่นับว่ามีอะไรกัน"
"ก็มาหานี่ไง จะมีให้ครบตามที่ภูมิตั้งเป้าไว้ไง"
โตโต้ไม่ยอมแพ้กอดเอวของภูมิบุญแน่น สวนกลับจนภูมิบุญรู้สึกว่าเสียท่าแล้วที่พูดไม่ทันยั้งคิด ภูมิบุญพยายามดิ้นหนีแต่โตโต้เหมือนบ้าเลือดแรงเยอะดันหลังให้ภูมิบุญเดิน ถอยหลังไปตามที่เขาต้องการ โตโต้เอื้อมมือไปกดปิดสวิชต์ไฟทันที
"เอ๊ะ คุณโตโต้"
ภูมิบุญร้องออกมาแต่เสียงไม่ดังมากนัก
"คืนนี้เรา จะเอากันกี่รอบดี เฮียถึงจะได้เป็นผัวภูมิเต็มตัวสักที หือ"
"หึ เป็นได้ครับ แต่เป็นคนที่เท่าไหร่ไม่ได้นับนะ เพราะนับเฉพาะคนที่ถูกใจ แต่ลีลาอย่างคุณโตโต้น่ะ หึหึ"
ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมาในความมืด ทั้งที่ความจริงตอนอยู่กับยายที่เพชรบูรณ์เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใครดูแลยาย ตลอดเวลาเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาท
"ปากดีนักนะ"
โตโต้ผลักตัวภูมิบุญให้ล้มลงเตียงแล้วเขาก็ขึ้นไปทับร่างของภูมิบุญทันที ภูมิบุญอ้าปากจะร้องออกมาแต่ก็ช้าไปแล้วโตโต้ประกบปากของภูมิบุญทันที ความเร่าร้อนของโตโต้ยากเกินจะขัดขืนภูมิบุญขืนร่างทำตัวแข็งอยู่สักพักก็ ปล่อยเลยตามเลย ความคิดแวบขึ้นมาในหัว ภูมิบุญเอามือจับหน้าของโตโต้ขึ้น แล้วยิ้มหวานให้ ภูมิบุญพลิกร่างขึ้นด้านบนแล้วดึงเสื้อยืดของโตโต้ออกทันที ภูมิบุญก้มหน้าลงไซร้ซอกคอของโตโต้ทันที เอาร่างกายช่วงล่างเบียดกับหน้าขาของโตโต้
"อา เก่งจังเลยครับที่รัก"
โตโต้ครางออกมา ภูมิบุญสูดหายใจเข้าแรงๆเม้มริมฝีปากอยู่
"ทำให้บ้างสิเฮีย"
ภูมิบุญทำเสียงกระเส่าครางออกมาบ้าง เขาล้มกายลงนอนข้างๆโตโต้ คนตัวใหญ่พลิกกายขึ้นอย่างงงๆ ไม่รู้ว่าทำกับผู้ชายเพศเดียวกันนี่ต้องเริ่มจากอะไร โตโต้ประกบปากอีกครั้งจูบเนิ่นนาน ภูมิบุญก็ตอบรับไม่ยอมแพ้ต่อสู้ฟาดฟันกันอยู่ในโพรงปาก เปลี่ยนกันรุกรับโตโต้เองไม่เคยเจอใครจูบตอบเขาได้ถึงใจขนาดนี้จึงเพลิน เพลินอยู่ มือก็ลูบตามสะโพกโดยไม่แตะส่วนนั้นของภูมิบุญเลยแม้แต่น้อย เพราะคิดว่าเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจผู้ชายทุกคนมีเหมือนๆกัน
"จะเอาได้หรือยัง"
ภูมิบุญโพล่องออกมา เพราะโตโต้ไม่ทำอะไรสักที พอโตโต้ได้ยินก็ดึงกางเกงตัวเองออกทันที ภูมิบุญนอนนิ่งยกริมฝีปากขึ้น โตโต้ดึงกางเกงของภูมิบุญออกบ้าง สายตาก็มองหาเจลหล่อลื่น
"มีโลชั่นไหม" โตโต้ถาม
"มี ไม่ต้องใช้หรอก เอาแบบนี้ล่ะ สะใจดี"
ภูมิบุญกัดฟันพูด ในใจก็คิดเอาไว้แล้ว
โตโต้เอานิ้วเบิกทางก่อน
"อุ๊ย อย่าแหย่สิคุณโตโต้ เอาของจริงมาเลย เร็วๆ ภูมิไม่ไหวแล้วอยากโดนใจจะขาดอยู่แล้ว"
ภูมิบุญทำเสียงกระเส่ากระหายใคร่อยาก โตโต้ก็เอาของตัวเองจ่อไปแล้วพยายามแทงเข้าไป แต่ก็ยากลำบากเพราะเพราะอีกฝ่ายเกร็งหน้าท้องขมิบก้นอยู่ไม่ให้ช่องทางเปิด โตโต้เริ่มเหงื่อไหลพยายามยกขาภูมิบุญขึ้น
"โอ๊ย เบื่อ ทำอะไรน่ะคุณโตโต้ ทำเป็นไหมครับ น่ารำคาญ ไปฝึกกับคุณแวนมาก่อนไปแล้วค่อยมาริจะมาเป็นผัวผม"
ภูมิบุญลุกเดินออกจากเตียงทันที ฉวยผ้าเช็ดตัวมาพันร่างไว้แล้วเปิดไฟ ทันทีที่เขาเห็นสีหน้าของโตโต้ภูมิบุญก็ทำสีหน้าเหยียดหยามยกริมฝีปากขึ้น
"ก็ มันเข้าไม่ได้ มาเฮียขอลองใหม่"
โตโต้พูดอายๆ หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
"เสียใจ ผมบอกแล้วคนที่จะมาเป็นผัวผมน่ะ ต้องลีลาดีกว่านี้ ผมว่าคุณโตโต้กลับไปฝึกมาใหม่เถอะ ตั้งแต่นี้นะอย่ามาวอแวอีก เก่งแล้วค่อยมาคุยกัน หรือถ้าผมหาใครไม่ได้แล้วจะไปหาเอง ไม่ต้องมาหา"
ภูมิบุญเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปห้องน้ำปิดประตูทันที โตโต้นั่งทำหน้าเซ็งอยู่เกิดมาไม่เคยมีใครปรามาศเขาได้ขนาดนี้ เม้มปากกัดฟันอยู่สายตาโกรธแค้นชิงชัง
"มึงนึกว่ากูอยากยุ่งกับมึงเหรอไอ้ภูมิ คอยดูมึงต้องตกเป็นทาสกู"
โตโต้มาดหมายเอาไว้ในใจลุกใส่กางเกงเดินกลับขึ้นตึกไปด้วยอารมณ์ที่เกินจะเรียกคืนกลับมาได้ให้เป็นปกติดังเดิม รู้สึกอับอายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกตั้งแต่เกิดเป็นคนมา
:กอด1:ถูกใจไม่ถูกใจจัดมาเลยครับเพื่อนๆ :L2:
เขียนโดย eiky
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L1:
-
เรียกว่ายั่วให้อยากมากๆ แล้วชิ่งหนีไป 555
สะใจอีป้าแก่ๆ จริงๆ ค่ะ
-
เสียโตโต้เลยครับ
:m20: :m20: :m20:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สะใจสุดๆ o13
ภูมิแรงดีไม่มีตกจริงๆ
เล่นซะโตโต้เสียศูนย์ไปเลย 55555
-
แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สู้ดดดดดดดดยอดน้องภูมิ o13
-
แสบมากค่ะภูมิหึๆ
แต่นี้ยังน้อยไปนะค่ะ ต้องทำให้อีตาโตโต้อับอายมากกว่านี้
หรือว่าจะเปลี่ยนเป็นน้องภูมิทำโตโต้แทนอันนี้ ก็ดีนะค่ะ :z1:
-
เป็นการหักหน้าบนเตียง ที่ เปรี้ยวมากอ่ะ
555+
ภูมินี้ ร้ายนะ แต่กูชอบ555+ :laugh:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาให้หนักๆก่านี้เรยภูมิ
คนพรรค์นี้ต้องเอาให้หนักไม่นับชาติเกิด :z1:
-
แหนะมีครางที่รงที่รักไอ่บ้าเอ้ยยยยยเลวจิงไอ่โต้ -*-
-
เออ ว่าแต่ว่า จะให้อีโตโต้มันไปฝึกกับใครละคะ มันถึงจะเก่งๆ ได้
ไม่ใช่มันจะมาฝึกปฏิบัติกับภูมิ แบบ 3 เวลา หลังอาหาร และก่อนนอน แบบยาลดไข้เหรอค่ะ
ไม่อยากคิดต่อ เค้ากลัวนะตะเอง กลัวภูมิติดใจ...
-
"คืนนี้เรา จะเอากันกี่รอบดี เฮียถึงจะได้เป็นผัวภูมิเต็มตัวสักที หือ"
:jul1: อิเฮียโต้ ไม่ไหวนะเว้ย ปากบอกไม่ชอบแต่ได้ทีแล้วเอาใหญ่ 5555
"โอ๊ย เบื่อ ทำอะไรน่ะคุณโตโต้ ทำเป็นไหมครับ น่ารำคาญ ไปฝึกกับคุณแวนมาก่อนไปแล้วค่อยมาริจะมาเป็นผัวผม"
ภูมิแบบบว่า ร้ายมากกอ่า >O< สุดยอดจริงๆๆๆ 5555 มันส์มากอ่ะ
ต่อปากต่อคำกับอิเฮียโต้ได้ร้ายกาจมากก ภูมิ FC
-
ชอบบทร้ายๆ แบบนี้จัง
ปั่นหัวโตโต้ให้หมุนไปเลยนะ
-
บอกได้คำเดียวว่า o13 o13 สุดยอดจิงๆ
ชอบแบบนี้ สะใจดี
เอาใจช่วยคนเขียนนะครับ สู้ๆๆๆ :กอด1:
-
ปากกับใจไม่ตรงกันนะค่ะ...ไอ้คุณโตโต้...พ่อไก่อ่อนสอนขัน :laugh: :laugh:
-
แรงงงงงง ได้อีกนะน้องภูมิ o13
-
สะใจจริงพี่ภูมิ
สมน้ำหน้าไอ้คุณโตมัน
-
สุดโค่ยยยยยยยยยยย
(ภาษาญี่ปุ่น แปลว่าสุดยอดค่ะ^^)
-
โดนดูถูกอย่างแรงงงงงง......สะจายมากกก...
เรื่องแบบนี้มันหยามกันไม่ได้....ไอ้โตโต้คงแทบกระอัก
น้องภูมิเล่นสงครามจิตวิทยานะเนี่ย..... o13
คนมีสมองเท่าเม็ดถั่ว อย่างไอ้โตโต้กะนังแว่นแว๊น น่ะคิดไม่ทันหรอก
แต่น้องภูมิอย่าประมาทนะ....หมาบ้าก็คือหมาบ้าอยู่ดี
:กอด1: :L2: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
กด + ให้กำลังใจค่ะ
แถม ๆ ขอ :z6: ไอ้โตโต้ เอามันส์สักที
-
ภูมิชนะเลิศค่า แรงมากกกกก ได้ใจสุด ๆ มามะ มาเอาของรางวัลที่พี่มา อิอิ o13
-
ไอ้โต้เอ้ย
อีกไม่นานหลงรักถูมิเเน่ๆ เลย ฮ่าๆๆ o18
-
ภูมิเจ๋งว่ะ o13
รออ่านการเอาคืนแบบสมน้ำสมเนื้อกัน :z1:
-
ยั่วดีมากๆ :z1:
สมน้ำหน้าโตโต้ :laugh:
-
มือถือสากปากถือศีลชัด ๆ เลยไอ้โตโต้ สมน้ำหน้า :m14:
ปรบมือให้ภูมิคับ เก่งและมีไหวพริบดีจริง ๆ เลยคับ สามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่ล่อแหลมได้ แถมได้เชือดไอ้โตโต้แบบนิ่ม ๆ แต่สะใจสุด ๆ ได้อีกต่างหาก :m12:
-
อีโต้มันปญอ ว่ะ ลีลาไม่เด็ดพอ
เจอภูมิเข้าไปหงอย
-
มันแปลกๆๆแต่ก็สนุกดี
ขอบคุณครับ
-
ไอ้คุณโตโต้...ไอ้คนบ่มีไก๊ :m20:
-
หุหุมันต้องอย่างนี้
หน้าเสียไปเลยโต้
สุดยอดมากเลยร้ายได้ใจ
-
รู้สึกว่ามุขนี้ไำด้ผล....ทำเอาเสียความมั่นใจไปหลายขุม
-
โตโต้นี่แอบซึนนะ จริงๆก็อยากอยู่หรอก แต่ทำเป็นบอกไม่
น้องภูมิแรงได้ใจจริงๆ ครึๆๆ
ว่าแต่เล่นแบบนี้ หวังว่าวันหลังคงจะไม่เจอเอสเอ็มเอาซะนะ =w="
-
โตโต้ ติดใจแล้วดิ
สงสัยงานหลังแล้วลืมหน้า :z3:
-
o13 o13 o13
นู๋ภูมิแรงสะใจจริงๆๆ...ไอ้คุณโตโต้หน้าหงายงานนี้ :laugh:
-
ภูมินายแน่มาก o13
-
ทั้งถูกใจ และสะใจเลยจ้า o13
-
ร้ายกาจมากกกก
หยามกันแบบสุดๆ
-
ชอบ แต่ขออ่านยาวยาวได้มั๊ย
+1
-
โตโต้เอ้ย ได้เมียแบบภูมิบุญก็ดีนะ ชีวิตจะได้มีแสงสว่าง :m20:
ตอนนี้สั้นจังค่ะ ตอนหน้าเอาให้เต็มที่เลยนะคะ :กอด1:
-
:laugh: :jul3: ---->> o13
-
สุดยอดเป็นการเอาตัวรอดที่เจ๋งมาก
ได้ความสะใจและรอดพ้นได้ในคราวเีดียว
+1ให้ eiky เผื่อไปให้ภูมิด้วยนะคะ
-
ไอชุดเครื่องนอนไม่มีน้ำยาค่ะ ห่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ เจ้ถูกใจมาก
หนูภูมิของเจ้........แรงส์ได้ใจมากค่ะ
เจ้ช๊อบชอบ ยายโตโต้หน้าแตกไปเลยอิอิอิอิอิ เจ้สะจายยยยยยยยย
ว่ะห่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง)
-
แรงมากกกก ตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ภูมิบุญเจ๋งไปเลย!!
-
ชอบภูมิบุญมากๆ แรงดี
อ่านเรื่องนี้แล้วหลงรักนายเอกสุดๆ ใครดีมาก็ดีตอบ แต่ถ้าใครร้ายมาคนนั้นก็จะอยู่อย่างไม่มีความสุข
เราชอบนายเอกแบบนี้นะ ไม่ยอมให้ใครรังแก สู้คน ได้ใจสุดๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ เรื่องสนุกๆแบบนี้จะติดตามต่อไปค่า
-
:กอด1: :L2: ฉากนี้ไม่แรงนะครับ จะแรงทุกฉากทุกตอนมันเกินจริงไปหน่อยเนอะ เอาแบบค่อยเป็นค่อยไปน้า รักทุกคนครับ
ขอบคุณทุกๆการเปิดเข้ามาอ่าน ขอบคุณมากๆสำหรับทุกคำติชม จากใจครับ อิ๊กกี้ :L2: :L2:
ฉากยี่สิบ
ชีวิตของภูมิบุญที่มหาวิทยาลัยเกือบกลับมาเป็นปกติ เพราะภูมิบุญพยายามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเพื่อนๆของแทนทวีโดยเฉพาะนิตา กับทันที่มีคดีกันอยู่ อีกทั้งการที่ได้คบกับแทนทวีทำให้เขากลายเป็นเกราะคุ้มภัยให้กับภูมิบุญได้ ประมาณหนึ่ง แทนทวีเองก็ทำหน้าของตนได้เป็นอย่างดีไปรับไปส่งตลอดทุกวัน แม้เขาเองจะไม่มีเรียนตอนเช้า หรือเรียนตอนสายแต่ก็ยอมทนตื่นแต่เช้าไปส่งภูมิบุญ ความดีของเขาทำให้ภูมิบุญใจอ่อนได้เหมือนกัน เพราะเวลาอยู่กับแทนทวีภูมิบุญจะเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดไม่ได้แสดงละครตบ ตาใคร ฝ่ายเพื่อนๆของแทนทวีก็พยายามหาวิธีเอาคืนอยู่เช่นกันแม้ช่วงนี้จะเข้าถึง ตัวของภูมิบุญได้ยากก็ตาม
"แก ฉันหมั่นไส้แทนจังเลย ทำไมเดี๋ยวนี้เขาทิ้งแกไปเลยนะนิตา"
เพื่อนสนิททางสังคมของนิตาเอ่ยขึ้นตอนที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่หน้าคณะทุกคนมา ครบเว้นแต่แทนทวีที่ไปรอรับภูมิบุญกลับบ้าน
"นี่ยัยฟ้า ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหล่อนเป็นใบ้หรอกนะยะ อย่าพูดมากมันแทงใจชั้น คอยดูนะอย่าให้ฉันมีโอกาสเอาคืน อีนังเด็กกระเทยนั่นต้องเจอดีแน่"
นิตากัดปากตัวเองสายตาแสดงออกมาว่าเคียดแค้นคนที่กล่าวถึงอย่างมาก
"เฮ้ยนิตา แกอยากได้ไอ้แทนคืนจริงๆป่ะ"
ทันที่นั่งฟังอยู่ถามขึ้น นิตาจ้องมองที่หน้าของทันอยากรู้มากกว่าที่จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดเพราะมัน สื่อออกมาทางสายตาหมดแล้ว
"แกมีแผนอะไรไอ้ทัน บอกมาเลยมีทางไหนที่ชั้นจะเอาชนะอีตุ๊ดนั่นได้ชั้นจะทำ"
"โห นี่แกอยากจะเอาชนะไอ้นั่นขนาดนี้เชียว สาวสังคมชั้นสูงอย่างแกแคร์ด้วยเหรอวะเด็กบ้านนอกอย่างนั้นอ่ะ"
กัสสวนขึ้นเพราะนั่งฟังอยู่นานพอสมควร
"หุบปากไปเลยแก ไหนว่ามาซิไอ้ทันแกมีแผนอะไร"
นิตาหันไปหาทันสายตาเค้นเอาคำตอบ
"แหมแก จะเล่นทั้งทีก็เอาให้จมหายไปเลยดิ อย่าให้มันได้เกิดอีก"
"เฮ้ย อย่าเอาถึงขั้นเลือดตกยางออกนะมึง ถ้าไอ้แทนรู้กูไม่เกี่ยวด้วยนะโว้ย"
กัสร้องลั่นมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างเกรงกลัว ต่อสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น
"ถ้าไม่อยากยุ่งก็ไปไกลๆรำคาญไอ้คนดี ว่ามาไอ้แทน อ้าวแล้วแกจะนั่งหน้าบื้ออยู่ทำไมวะไอ้กัส ไป๊"
นิตาทำสีหน้ารำคาญกัสอย่างสุดทน เชิดหน้าใส่แล้วหันไปทางทัน กัสส่ายหน้าแล้วลุกเดินหนีจากกลุ่มทันที
"นี่ไอ้กัส มึงอย่าเสือกไปบอกไอ้แทนล่ะ ถ้ามันรู้มึงมีเรื่องแน่"
ทันขู่ตามหลังกัสหยุดกึกทันทีแล้วหันหน้ากลับไป
"เรื่องของกู ทำไมวะกล้าทำเรื่องเลวๆแล้วมึงจะกลัวอะไรวะ"
"ไอ้กัส!!" ทันกับนิตาร้องขึ้นพร้อมกันแต่กัสไม่สนใจเดินหนีไปแล้ว
"กวนตีนว่ะ ถ้าไอ้แทนรู้เรื่องจะเล่นไอ้กัสนี่ล่ะคนแรก"
ทันบ่นทำหน้าไม่สบอารมณ์
"เอาเถอะแก ไหนแกมีแผนอะไรว่ามา"
นิตาเข้าเรื่องเพราะไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ แล้ว
"ก็เสาร์นี้วันเกิดแกไม่ใช่เหรอ แกก็ชวนไอ้ภูมิมาด้วยสิ"
"ต๊าย ไม่มีทาง บ้านนอกอย่างนั้นเนี่ยนะ ไม่มีทางได้มาเหยียบงานวันเกิดชั้นหรอก แกเอาอะไรคิดวะไอ้ทัน"
นิตาทำสีหน้าไม่พอใจกับความคิดของเพื่อนส่ายหน้า เบะปาก
"อ้าวแกก็คิดให้มันลึกๆหน่อยดิวะ ตามใจนะเพราะชวนมันมาได้น่ะ กูมีวิธีจะจัดการมันอยู่แล้ว แกโง่ดักดานอย่างนี้นี่เองไอ้แทนมันถึงไม่เอา"
"ไอ้ทัน ปากหมานะมึง กล้าดียังไงมาด่าชั้น"
นิตากรีดเสียงร้องตวาดขึ้นทันที
"ตกลงมึงจะฟังป่ะ ร้องอยู่ได้น่ารำคาญ"
ทันพูดทำสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มแก่ นิตากัดฟันอยู่อยากจะด่าทันให้สาแก่ใจแต่ก็ได้แต่ทำหน้างอใส่
"พอมึงชวนมันมาได้ กูก็จะวางยามันแล้วพาไปทำปู้ยี้ปู้ยำถ่ายคลิปไว้ คราวนี้ล่ะมึงปากดีแค่ไหนมันก็อยู่ที่นี่อีกไม่ได้"
ทันบอกแผนการชั่วร้ายออกมา แววตาสื่อออกมาในทางเดียวกับความคิด นิตายิ้มออกมา
"แกนี่ชั่วได้ใจจริงๆเลยว่ะไอ้ทัน เออได้เดี๋ยวชั้นจะยอมชวนมันมาให้แกเชือด หึหึ คราวนี้ล่ะไอ้ภูมิแกได้ย้ายมหาฯลัยแน่ๆ"
นิตาแสยะยิ้มออกมาอย่างสะใจทั้งที่ยังไม่ได้ลง มือ แต่ฟังแค่แผนก็สะใจได้ขนาดนี้ถ้ามันเกิดขึ้นจริงเธอคงจะเลี้ยงฉลองเหมือน เรียนจบเป็นแน่
ภูมิบุญเองพอได้เรียนอย่างเป็นปกติสุขก็ตั้งใจ เรียนมากขึ้น แม้จะระแวงศึกนอกศึกในอยู่แต่ก็ไม่มากเหมือนแต่ก่อน แทนทวีเป็นที่พึ่งยามร้อนใจได้จริงๆ ภูมิบุญขอให้พลอยถักตุ๊กตาหมีแต่เอาแต่ส่วนหัวกลมๆเพื่อที่ตนจะเอามาทำเป็น พวงกุญแจมอบให้แทนทวีเพื่อตอบแทนน้ำใจบ้าง พอถักเสร็จก็เตรียมมอบให้แทนทวีอย่างที่ตั้งใจไว้
"พี่แทน วันนี้ภูมิเลิกเร็วพาภูมิไปนั่งรถเล่นหน่อยสิครับ"
ภูมิบุญเอ่ยขึ้นตอนที่แทนทวีมารับช่วงเย็น พูดแล้วยิ้มให้อย่างที่พูดจริงๆ
"ไปไหนดีครับภูมิ ไปดูหนังกันไหม"
"มันจะเลิกค่ำไหมอ่ะครับ กลัวกลับบ้านดึก"
ภูมิบุญลังเลเพราะไม่อยากให้มีปัญหากับที่บ้าน
"อืม แต่ตอนนี้เพิ่งห้าโมงเองนะ งั้นไปกินข้าวดีกว่าเนอะ จะได้ไม่กลับค่ำ"
แทนทวีตามใจเพราะไม่อยากขัดภูมิบุญเหมือนกัน
"พี่แทน ภูมิมีอะไรให้พี่แทนด้วยนะครับ"
ภูมิบุญล้วงเข้าไปในเป้ที่กอดเอาไว้หยิบเอาพวง กุญแจออกมา แล้วยื่นให้แทนทวี
"หือ พวงกุญแจเหรอครับ น่ารักจัง ขอบคุณครับภูมิ"
แทนทวีหันมาจับพวงกุญแจแล้วเอาไปยกดูหน้าพวง มาลัยรถยิ้มออกมา
"มันไม่มีราคานะครับพี่ เก็บไว้เฉยๆก็ได้ ไม่ต้องเอาออกมาใช้หรอกอายคนเขา"
ภูมิบุญบอกแล้วมองหน้าแทนทวี
"ภูมิ พี่ไม่ได้สนใจหรอกนะว่ามันจะมีราคาหรือเปล่า สนใจแค่ของชิ้นนี้เป็นของที่คนให้ให้ด้วยความเต็มใจหรือเปล่า อีกอย่างมันเป็นของคนพิเศษพี่ดีใจมากอยู่แล้วนะครับ"
แทนทวีหันมายิ้มให้ภูมิบุญซึ่งยิ้มรออยู่แล้วพึง ใจกับคำตอบที่ได้รับ
"พี่ชอบภูมินะครับ" แทนทวีเน้นย้ำเพื่อให้ภูมิมั่นใจในตัวเขามากยิ่งขึ้น
"ขอบคุณครับพี่แทน ที่ดีกับภูมิ"
ภูมิบุญยังไม่อยากบอกว่าชอบแทนทวีเหมือนกัน บางอย่างในใจที่ทำให้เขาอยากลองดูๆแทนทวีไปก่อน ของสิ่งใดที่ได้มาง่ายมักจะเสียไปง่ายเช่นกันภูมิบุญเชื่อแบบนี้ แทนทวีพาภูมิบุญไปทานข้าวที่สวนลุมไนท์บาร์ซาร์ บรรยากาศยามพลบค่ำช่างสวยงามแสนหวานสำหรับผู้ที่กำลังมีรักในใจ แต่แสงแดดสีส้มแดงอ่อนๆแบบนี้มันเป็นพิษสำหรับคนที่กำลังหัวใจกลัดหนองหรือ หำลังเสียความรักไป ภูมิบุญกับแทนทวีอยู่ในข้อแรกแสงสีส้มแดงเป็นฉากหลังแห่งความหวานของใจที่ ถ่ายทอดให้ซึ่งกันและกัน ทั้งสองเดินเตร่กันดูของก่อนแล้วถึงไปกินข้าว แทนทวีมั่นใจในตัวภูมิบุญเต็มพิกัดของหัวใจแล้ว ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นแต่คนตรงหน้าที่นั่งยิ้มหวานให้ในตอนนี้คือคนที่เขา จะกุมมือจูงเดินไปด้วยกันในวันข้างหน้า รอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นเกลื่อนกลาดเพราะเจ้าตัวเป็นคนยิ้่มน้อย แต่พอยิ้มออกมาก็เหมือนดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิที่อดทนผ่านหนาวมาเพื่อเบ่ง บานให้ใครต่อใครยลโฉม แทนทวีเป็นสุขใจยิ่งได้เห็นยิ่งชิดใกล้หัวใจก็ยิ่งละลายหลอมไปให้ภูมิบุญหมด สิ้นแล้ว ภูมิบุญเองก็สบายใจเวลาที่ได้อยู่กับแทนทวี ไม่มีความกังวลใจเพราะแทนทวีให้เกียรติไม่ละลาบละล้วง มีเพียงใจที่สื่อออกมา นั่นเป็นสิ่งที่พอเพียงแล้วสำหรับภูมิบุญ แทนทวีพาภูมิบุญกลับบ้านตอนประมาณทุ่มกว่า พอกลับถึงบ้านก็ไปช่วยอ้อยกับจันทร์เตรียมอาหารเย็น พอเสร็จก็ยกออกไปตั้งโต๊ะคุยกับคุณอภิสราอยู่สักพักก็ขอตัวกลับมาพักที่ห้อง ของตน ส่วนโตโต้ยังไม่กลับจากที่ทำงานเพราะเจองานค้างของคุณอภิสราที่ยกไปกองหน้า โต๊ะทำงานกองใหญ่
ด้านแทนทวีกลับบ้านไป ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุขยิ้มแป้นไปแต่ไกล
"อารมณ์ ดีเชียวนะไอ้แทน ไปทำอะไรมา"
เสียงทักของพี่สาวทำให้แทนทวีหุบยิ้มลงทันที
"ไปกับแฟนดิ"
แทนทวีตอบห้วนๆแล้วเดินเลี่ยงไป
"อีตุ๊ดภูมินั่นน่ะเหรอ ไม่อยากจะเชื่อว่าแกจะชอบกินถั่วดำ อี๋น่าเกลียดแกไม่น่ามาเป็นน้องฉันเลยนะไอ้แทนรู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นเสื่อม เสียเกีรติยศชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล"
แวนแสดงอาการรังเกียจออกมาอย่างไม่มีปิดบัง
"ผมก็ไม่ได้อยากมีพี่สาวจิตใจชั่วร้ายแบบนี้หรอก นะพี่ ผมจะกินถั่วแดงถั่วดำมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่ แล้วก็ขอร้องอย่าไปเรียกภูมิเขาแบบนั้นเขาดีเกินกว่าที่พี่จะไปว่าเขา"
"แหมออกรับแทนเชียวนะ อยากรู้จริงๆว่าจะรักกันไปได้สักกี่น้ำ"
แวนเชิดหน้าจ้องหน้ามองน้องชาย
"ของพี่เองก็เอาให้ติดก่อนเถอะพี่ หมั้นก็ยัง จะแต่งหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ไปนอนกับเขาเป็นว่าเล่น ตะกร้าน่ะคงเอาใส่พี่ล้างน้ำไม่ไหวหรอกนะ"
"กรี๊ดด ไอ้แทน"
แวนกรีดร้องออกมา แต่แทนทวีเดินขึ้นห้องไปแล้ว หงุดหงิดใจขึ้นมาทันทีรำคาญพี่สาวที่ไม่รู้จักแยกแยะคบคนแค่เปลือกนอก แทนทวีทิ้งตัวลงเตียงอย่างเหนื่อยใจ พอหยิบพวงกุญแจที่ภูมิบุญเพิ่งให้มาออกมาดูก็ยิ้มออกมาได้ "นี่สินะเขาเรียกแรงใจ พี่ไม่ยอมถอยหรอกนะภูมิ" แทนทวีพูดออกมากับพวงกุญแจ พลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไม่อยากจะรับสักเท่าใดนักเพราะแทนทวีจ้องมองชื่อของคนที่โทรเข้ามา "นิตา"
"ครับนิตา"
แทนทวีถอนหายใจก่อนจะรับโทรศัพท์
"แทนคะ แหมทำเสียงยังกะโลกจะแตกแน่ะ ไม่ดีใจเหรอคะที่นิตาโทรมา"
"ครับ มีอะไรหรือนิตา"
แทนทวีได้ยินเสียงก็เหมือนได้กลิ่นไขน้ำมันหมู ผสมกับครีมสลัดรู้สึกเลี่ยนจนอยากจะสำรอกออกมา
"แทนคะ ทำไมคะ ไม่มีอะไรนิตาจะโทรหาแทนไม่ได้เหรอ แทนเปลี่ยนไปมากนะคะ หายไปเลยไม่เคยโทรหานิตาบ้างเลย"
นิตาตัดพ้อ ทั้งที่แต่ก่อนตั้งแต่รู้จักกันมาแทนทวีจะโทรหานิตาก็ตอนมีงานกลุ่มหรือมี ธุระจริงๆ นอกจากนั้นนิตาเป็นคนโทรหาเขาเองตลอด
"ครับ"
เสียงตอบที่เบาเกินกว่าจะได้ยิน ฝ่ายนิตาเองก็รู้ดีว่าแทนทวีกำลังเห่อภูมิบุญศัตรูหัวใจของเธอ
"คือวันเสาร์นี้น่ะคะแทน จำได้ไหมว่าเป็นวันอะไร"
นิตาพยายามจะหยั่งเชิงอย่างน้อยถ้าแทนทวีจำได้ก็ แสดงว่าเธอยังมีความสำคัญอยู่
"วันอะไรครับ"
อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ แต่นิตาก็เม้มปากเอาไว้แน่น
"วันเกิดนิตาไงคะแทน แหมจำไม่ได้เลยเหรอ น้อยใจนะคะ"
นิตาตัดพ้ออีกครั้ง รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างบอกไม่ถูก
"อ้อ โทษทีครับผมไม่ได้จำ"
แทนทวีแสดงความใจดำออกมา เขาถือคติที่ว่าตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม ตัดบัวก็อย่าให้เหลือใยเพราะตั้งแต่คบกันมาไม่เคยมีครั้งใดที่เขาแสดงออกว่า เขาปรารถนานิตาฉันท์ชู้สาว
"แทน"
นิตาครางออกมา เม้มปากหนักกว่าเดิมแต่สายตากลับถลนออกมาโกรธแค้นเจ็บปวดในใจ
"คือนิตาอยากชวนแทนกับน้องภูมิมางานวันเกิดน่ะคะ มีแต่เราเพื่อนๆกัน คือ นิตาเคยทำไม่ดีกับน้องภูมิไว้เยอะ อยากจะขอโทษ หวังว่าแทนคงให้โอกาสนิตานะคะ อย่างน้อยก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา"
นิตากัดฟันพูดแล้วยิ้มแสยะออกมา แทนทวีเองก็รู้สึกสะท้อนใจ ใช่สินะไม่ใช่ว่าเพราะมีภูมิบุญเข้ามาในชีวิตแล้วจะทำให้เขาทิ้งเพื่อนๆไป
"อืมได้เดี๋ยวผมจะลองชวนภูมิดูนะว่าอยากจะไปหรือ เปล่า"
คำแทนตัวของแทนทวีมันแสดงความห่างเหินชัดเจน แต่ก่อนเขาจะแทนตัวเองว่าเรา แต่เดี๋ยวนี้สรรพนามมันเปลี่ยนไปนิตาเองก็รู้ซึ้งแก่ใจดี
"แทนต้องชวนน้องภูมิมาให้ได้นะคะ นิตาขอร้อง นิตารู้สึกผิดจริงๆ ฮึกๆ"
นิตาแกล้สะอื้นออกมาทำเสียงเศร้า แทนทวีตกใจลุกขึ้นจากเตียงมานั่งทันที
"นิตา นิตาเป็นอะไรไหม"
น้ำเสียงของชายหนุ่มแสนดีที่ คอยห่วงใยใครต่อใครเรื่อยมามันออกมาจากใจไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเหมือนคนที่ กำลังสะอื้นลมอยู่
"ไม่ เป็นไรค่ะแทน นิตาขอร้องนะคะ พาน้องภูมิมาให้ได้"
นิตาทำเสียงสะอื้นแล้ววางสายไป พอกดวางสายโทรศัพท์ก็แสยะยิ้มออกมา
"แกเจอดีแน่ไอ้ภูมิ ฉันไม่ได้แกก็อย่าหวังว่าแกจะได้ แทนต้องเป็นของชั้นคนเดียวไม่ใช่แก"
นิตากัดฟันฉายแววตาที่น่ากลัวออกมา ด้านแทนทวีพอนิตากดวางสายไปก็จ้องมองโทรศัพท์ คิดอยู่ในใจว่าจะชวนภูมิบุญยังไงดี เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าสองคนนี้ไม่ถูกกัน แต่นิตาก็น่าเห็นใจถ้าเธอรู้สึกสำนึกผิดแล้วจริงๆภูมิบุญเองก็น่าที่จะให้ อภัย แทนทวีระบายลมหายใจออกมาอย่างเคร่งเครียด สักพักก็กดโทรศัพท์ไปหาภูิมบุญ
"ครับพี่แทน ภูมิเพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ พี่แทนล่ะอาบน้ำหรือยังครับ"
เสียงของภูมิบุญลอดสายมาทำให้คนที่กำลังกลุ้มใจ เครียดอยู่ยิ้มออกมาได้
"พี่คิดถึงภูมิสิครับ เนี่ยยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"แหมพี่แทน เด็กไปหรือเปล่าพี่ เราเพิ่งแยกจากกันนะ ภูมิไม่ใช่เด็กๆนะจะมาหวานใส่แบบนี้น่ะ"
ภูมิบุญพูดแล้วหัวเราะออกมา
"อ้าว ก็พี่คิดถึงเราจริงๆนี่ครับ จะทำไงได้"
"ภูมิก็คิดถึงพี่แทนครับ แต่ก็เอาพี่แทนเป็นกำลังใจในการทำนั่นทำนี่ เห็นไหมว่าภูมิทำเสร็จหมดแล้วเพราะมีพี่แทนเป็นกำลังแรงใจไงครับ"
ภูมิบุญตอบเรียบง่ายกลับทำให้แทนทวีถึงกลับอึ้ง พูดไม่ออกแต่ก็ยิ้มออกมาโดนใจเขาเหลือเกิน
"โห น่ารักจริงๆแฟนใครน้า"
"แฟนภูมิเขาน่ารักมากนะพี่แทน เขาใจดีมาก นิสัยดีมารับมาส่งภูมิทุกวันเลยอ่ะ"
ภูมิบุญพูดออกไป เป็นคำพูดที่กร้านโลกเหลือเกิน แต่เขาก็พูดมันออกไปจากใจแม้จะรู้สึกได้ไม่เต็มหัวใจก็ตาม
"แล้วพี่จะสู้เขาได้ไหมเนี่ย ตายแล้วท่าทางจะเป็นคนดีมากนะนั่น"
แทนทวียิ้มจนแก้มปริมีความสุขที่สุด
"ไม่รู้นะพี่ ต้องลองดูแต่ภูมิไม่คบใครทีละหลายคนนะครับ ว้า ทำยังไงดีล่ะ"
ภูมิบุญก็ไม่ยอมน้อยหน้า หยอดคำหวานให้อีกฝ่ายยิ้มหุบไม่ลงเสียที แทนทวีฟังภูมิบุญคุยจนเพลินแต่ก็มาฉุกคิดขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะบอก
"ภูมิครับ พี่อยากจะชวนภูมิไปงานวันเกิดเพื่อนน่ะครับ ไปได้ไหม"
แทนทวีตัดสินใจพูดออกมา
"ภูมิไม่ถนัดงานเลี้ยงครับพี่แทน พี่แทนก็รู้ว่าภูมิโลโซจะตาย พาภูมิไปพี่แทนขายขี้หน้าเขาเปล่าๆ"
ภูมิบุญพูดกึ่งตลกแต่ในใจค้านว่าไม่อยากไป
"มีแต่ เพื่อนๆที่สนิทนะครับภูมิ พี่อยากให้ภูมิไปนะครับ"
ภูมิบุญนิ่งเงียบคิดอยู่ว่าเป็นงานวันเกิดใครกัน แน่ทำไมแทนทวีถึง อยากจะพาเขาไปหนักหนา
"ภูมิ งานวันเกิดนิตาน่ะครับ นิตาเขาอยากจะขอโทษที่ทำกับภูมิไว้ไม่ดี จึงขอร้องให้พี่มาชวนภูมิ"
แทนทวีอ้ำอึ้งอยู่ นานกว่าจะเอ่ยปากออกมา ภูมิบุญยิ้มออกมาที่มุมปากทันที
"คือนิตาเขาน่าเห็นใจนะภูมิ พอนิตามีเรื่องกับภูมิพี่ก็บอกไปว่าจะตัดความสัมพันธ์เป็นเพื่อนกันเลย ตอนนี้เขาสำนึกผิดแล้ว ภูมิให้อภัยเขาได้ไหมครับ คนดีของพี่"
แทนทวีใช้ลุกอ้อนในตอนท้ายเพราะรู้ว่าภูมิบุญแม้ ท่าทางจะดูแข็ง นอกแต่ภายในก็มีจิตใจดี ส่วนภูมิบุญนั่งคิดอยู่แล้วแสยะยิ้มออกมา
"ภูมิขอคิดดูก่อนได้ไหมครับพี่แทน ไม่ใช่พรุ่งนี้ใช่ไหมครับ" ภูมิบุญพูดออกมา
"วันเสาร์ครับภูมิ ได้ๆ พี่ให้ภูมิคิดดูก่อนก็ได้ พี่ดีใจนะครับที่แฟนพี่เป็นคนน่ารักที่สุดเลย"
"อ้าว ภูมิเป็นแฟนพี่แล้วเหรอครับพี่แทน ภูมิมีแฟนแล้วนะ"
ภูมิบุญกลับมาหยอกแทนทวีเหมือนเดิม พอวางสายจากแทนทวีก็นั่งมองผนังห้องจ้องดูอยู่เหมือนจะให้มันบอกใบ้อะไร บางอย่าง
"จะมาไม้ไหนอีกนิตา ได้ถ้าเชิญก็จะไป หึหึ มารยาหญิงเขาว่าร้อยเล่มเกวียน แล้วเธอรู้ไหมว่ามารยาเกย์อย่างฉันน่ะกี่พันเล่มเกวียน"
ภูมิบุญพูดกับตัวเองแล้วแสยะยิ้มออกมาคิด เหตุการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วว่าการที่นิตาเอ่ยปากขอร้องให้แทนทวีลงทุนมาชวนคน ที่เกลียดที่สุดไปร่วมงานวันเกิด มันต้องไม่ธรรมดาแน่ ภูมิบุญไม่ได้ใส่ใจมากล้มตัวลงนอนคิดถึงหน้าชายหนุ่มที่เพิ่งวางสายไปก็ยิ้ม ออกมาหลับตาลงอย่างเป็นสุขใจ
:L2: :L2:
เขียนโดย eiky
-
ภูมิเริ่มมีใจให้พี่แทนแร้วแหงแป๊ะ :z1: :z1:
-
กลัวจังเลยค่ะ ระวังตัวดี ๆ นะค่ะภูมิ :กอด1: เค้าเป็นห่วง
-
หวานซ่อนขม ละสิ
-
ใครเมนต์คนแรก มารับไปเลย จุ๊บๆๆๆ อิอิ
:กอด1: :L2:
รักทุกคนน้า
อิ๊กกี้
-
น้องภูมิอย่าประมาทน้า.....เป็นห่วงจัง
กลัวเคราะห์กรรมซ้ำเติม....แค่เสีย...ให้ไอ้โตโต้ก้อซวยหนักแล้ว....
ว่าแล้วก้อขอ :z6: :z6: ไอ้โตโต้ก่อนจากกกก....(เหมือนแค้นส่วนตัวเลย)
:L1: :กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
-
จะทำไงล่ะเนี้ยภูมิ :m15:
คนเรานี้ก็เลวได้โล่จริงๆ เลย :z6:
-
สงสัยงานนี้น้องภูมิได้ผัวยกฝูงแน่ๆ1ไอ้โต้ /2แทน/3ทัน และเพื่อนๆไอ้ทัน
-
น้องภูมิต้องระวังตัวรอบด้านเลย..ทั้งในบ้านนอกบ้าน :เฮ้อ:
-
แหงะ เป็นห่วงภูมิจริงจัง = = " จะรอดเงื้อมมือพวกนี้ไหมเนี่ย
-
เอาให้แรงอีก น้องภูมิ :z6:
-
อิจฉาจริงๆเลย
จะหวานไปถึงไหน
มดกัดหมดแล้วนะ :L2:
-
ดูแลตัวเองด้วยนะภูมิ รู้สึกจะมีลางสังเห่า เอ๊ย สังหรณ์ไม่ดี :serius2:
-
:m15: เอาใจช่วย สู้ๆๆๆ :sad11:
-
น่าเป็นห่วงภุมิจังจะรอดเงื้อมือมารชั่วทั้ง2ตัวไหมเนี้ยะ
ถ้าจะให้ดีให้มารทั้ง2ตัวได้กันเองจะสะใจที่สุด :laugh:
-
ถึงจะรักภูมิแต่กินหญ้าเป็นอาหารก็ไม่ขอเชียร์นะคะ
ปกป้องไม่ได้ ดูแลไม่ได้ ไม่รู้จะมีไว้ทำอะไร
-
เค้าจะเอาพี่แทนเป็นพระเอก อยากได้พระเอกแบบนี้ อยากได้ๆ o9 55+
ตอนต่อไปหนูภูมิต้องรับงานหนักอีกแล้ว หวังว่าคงไม่เผลอไปหลงแผนการณ์ของพวกนั้นเข้านะ :sad4:
-
ขอให้แคล้วคลาดนะภูมิบุญ
กลัวว่าเรื่องนี้จะเป็นจุดเปลี่ยนให้แทนเปลี่ยนไปรึเปล่า
คงไม่ใช้ไอ้โต้ได้เป็นพระเอกงานนี้หรอกนะ กรี๊ดดด รับไม่ด๊าย :o12:
-
เจอแต่เรื่องเจอแต่ปัญหา
ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะรอดไหมเนี่ย
ทันเจ้าเล่ห์มากอ่ะแผนการเลวมาอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้เค้า ปะ ฉะ ดะ กันจริงๆ :m31:
-
วางแผนกันซะสุดยอด จนผู้ติดตามหัวหมุนกันแล้ว แต่ชอบพี่ภูมิทันคนมันดี แต่ระวังตัวหน่อยก็ดีนะครับหลายหัว ยังไงก็ดีกว่าหัวเดียวนะคับ
-
แหม...นี่นะคะไม่แรง :m12:
ภูมิบุญจะเสียทีทันไหมนะ รีบมาต่อนะคะคุณอิ๊กกี้
น้องมิอยากรู้ใจจะขาด :serius2:
-
ตามอ่านมาทั้งวัน
ทันจนได้
อิอิ
ชอบน้องภูมิมากมาย
น้องแรงแบบมีสมองอ่ะ
เค้าชอบๆๆๆ
แต่ว่า
บางที ภูมิระวังตัวมากๆหน่อยก้อดีนะ
เป็นห่วงหว่ะ
-
ภูมิจะเจอกะอะไรต่อไปแว๊...
แต่ภูมิยังแรงเสมอต้นเสมอปลาย :laugh:
ตอนนี้เชียร์แทนมากเหอะ ให้แทนเป็นพระเอกไปเลย ผู้ชายอะไรแสนดีชะมัด :กอด1: :L2:
-
ตามอ่านมาทันแล้ว ชอบมากเลย
จะรอตอนต่อไป o13
-
:กอด1: :กอด1: :L2:
-
ง่า เป็นห่วงน้องภูมิจังเลยอะ ถึงจะเอาตัวรอดได้เก่งก็เหอะ
แต่ทางนั้นเค้ามีหลายคนเป็นพวกอยู่นะ บอกแทนไว้บ้างก็ดีนะ
เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันได้ เป็นห่วงจริง ๆ นะ
-
น้องภูมิจะเปนไรมั้ยน้อ
-
เหอๆ ขอบคุณครับที่เป็นห่วงน้องภูมิ น้องภูมิน่ะไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ไรท์เตอร์นี่สิเหอๆๆ เหงื่อตกโทรมๆเลยน้า
:กอด1: :L2: ใครเมนต์คนแรกมามา มาจุ๊บเลย เหอๆๆ ไรท์เตอร์หน้ามืดแล้วน้า
ฉากยี่สิบเอ็ด
"พลอย พลอยว่าเราควรจะไปดีไหม"
ภูมิบุญขอคำแนะนำจากพลอยและก้องหลังเลิกเรียน ระหว่างที่รอแทนทวีมารับ
"ไม่แนะนำนะภูมิ อีนั่นน่ะมันไม่มีทางจะขอโทษภูมิง่ายๆหรอก เราว่ามันต้องมีแผนชั่วๆแน่นอน"
"ใช่เราก็ เห็นด้วย มีอย่างที่ไหนจะชวนไปงานวันเกิดมัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันยังทะเลาะกันอยู่เลย ไม่น่าไว้วางใจว่ะเราว่า"
ก้องเสริม อีกเสียงให้คำค้านของพลอยดูมีน้ำหนักเพิ่มมากขึ้น ในใจคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเดินเกมยังไงแต่ก็อยากถามความเห็นของเพื่อน
"เราก็ไม่ ได้ไว้ใจ แล้วทำยังไงดี เราควรจะไปไหม หรือบอกปัดไปดี"
ภูมิบุญทำสี หน้าครุ่นคิดอยู่ระบายลมหายใจออกมา
"หรือว่าจะลองไปดู อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่านังนี่มันจะเอายังไง"
พลอยเสนอ ความคิดออกมา เริ่มลังเลเพราะพลอยเองก็ใจนักเลงอยู่ไม่น้อย
"เฮ้ย เราว่าอย่าไปยุ่งกับพวกนี้ดีกว่า มันน่าจะมีอะไรมากกว่างานวันเกิดนะเราว่า"
เป็นครั้ง แรกที่ก้องมีความเห็นต่างจากพลอย ภูมิบุญพยักหน้ารับฟังความคิดเห็นของเพื่อน
"ถ้าเราไป ไปกับเราไหมพลอย ก้อง"
ภูมิบุญบอกความต้องการของตนเองออกมา
"หา นายจะไปจริงเหรอภูมิ" ก้องร้องทำเสียงหลง
"ไปภูมิ ถ้าอีนั่นมันยอม เราจะไปเป็นเพื่อนนาย" พลอยสนับสนุน
"เฮ้ยเรา ว่า"
"ก้อง นายก็ต้องไปกับเรานะ เราขอร้อง"
ก้องทำท่าจะแย้งแต่ภูมิบุญสวนขึ้นมาก่อน ก้องจึงหุบปากลงแล้วพยักหน้าอย่างเซ็งๆ ภูมิบุญหันไปมองตาพลอยเหมือนทั้งสองเข้าใจจุดประสงค์ของกันและกัน ภูมิบุญแยกกับเพื่อนแล้วไปรอแทนทวีที่ศูนย์การค้าตรงข้ามวัดหัวลำโพง พอแทนทวีมาถึงก็โทรมาบอกจุดนัดพบ ภูมิบุญเดินไปตามที่แทนทวีบอก
"เป็นไงครับ ภูมิ วันนี้เหนื่อยไหม"
แทนทวียิ้มหวานพอภูมิบุญก้าวขึ้นรถก็ออกรถทันที
"ไม่ค่อย เท่าไหร่ครับพี่ พี่แทนมีเรียนบ่ายเหรอครับ ไม่เห็นเข้ามากินข้าวกับภูมิเลย"
"อ้อ เปล่าหรอกครับ พี่ขี้เกียจอยู่บ้าน เบื่อ"
แทนทวีชักสี หน้าแสดงความรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ ภูมิบุญพยักหน้าเข้าใจว่าแทนทวีหมายถึงเบื่ออะไร
"พี่แทนครับ เรื่องไปงานวันเกิดพี่นิตา ตกลงภูมิไปนะครับ"
ภูมิบุญ เปลี่ยนประเด็นเพื่อให้แทนทวีรู้สึกดีขึ้น เป็นไปอย่างที่คาดเพราะแทนทวียิ้มออกมา
"จริงเหรอ ครับภูมิ พี่ดีใจที่สุดเลย เห็นไหมพี่ว่าแล้วว่าแฟนพี่น่ารักที่สุด"
แทนทวีพูดปน เสียงหัวเราะเพราะความดีใจจนทะลักออกมา
"แต่ให้ผม ชวนก้องกับพลอยไปได้ไหมครับพี่แทน"
ภูมิบุญอยากรู้ว่าแทนทวีจะทำสีหน้ายังไง
"ได้สิครับ ภูมิ ดีแล้วภูมิจะได้มีเพื่อน"
แทนทวีไม่รีรอที่จะตอบคำถามของภูมิบุญโดยไม่ได้ หยุดคิดเลยแม้แต่น้อย ทำให้คนที่เป็นฝ่ายถามยิ้มออกมาอย่างพอใจ พอกลับถึงบ้านก็ทำงานบ้านช่วยอ้อยกับจันทร์เหมือนเคย พักหลังโตโต้เหมือนจะหายไปจากวงโคจรของชีวิตภูมิบุญพอสมควรเพราะงานที่คุณ อภิสรากองให้บุตรชายของตนเองเยอะมากมายก่ายกองจนไม่มีโอกาสวอกแวกไปไหนได้ เลยแม้กระทั่งไปหาแฟนสาวของเขาเอง ภูมิบุญรอจังหวะให้คุณอภิสราทานข้าวเย็นเสร็จแล้วจึงเข้าไปหาเพื่อที่จะได้ ขออนุญาติไปงานวันเกิดของนิตา เพราะได้บอกมารดาของตนแล้วซึ่งรายนั้นเห็นดีเห็นงามด้วยเพราะกลัวว่าภูมิบุญ เองจะเหงา
"ว่าไงจ๊ะภูมิ วันนี้เหมือนมีอะไรจะคุยกับป้าเหรอจ๊ะ"
คุณอภิสราฉลาดลึกล้ำเกินกว่าที่ภูมิบุญคิด แค่การทำสีหน้าลังเลอยู่คุณอภิสราก็อ่านใจออกเสียทะลุปรุโปร่ง
"เอ่อ คุณท่านครับ คือคืนวันเสาร์ภูมิขออณุญาติคุณท่านไปงานวันเกิดเพื่อนได้ไหมครับ"
ภูมิบุญพูดออกไปไม่อ้อมค้อม
"แหม ป้าก็นึกว่าเรื่องอะไร เอาสิจ๊ะ งานวันเกิดใครล่ะ"
คุณอภิสราหยิบชามะตูมขึ้นจิบมองหน้าภูมิบุญอยู่
"รุ่นพี่ที่คณะน่ะครับคุณท่าน แต่ภูมิคงไปไม่นาน เพราะภูมิเองก็ไม่ชอบงานสังสรรค์เหมือนกันครับ"
"เอาเถอะพ่อคุณ นานๆได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีนะ ป้าเชื่อใจภูมิจ๊ะ"
คุณอภิสราเอ่ยทำให้ภูมิบุญยิ้มออกมาอย่างดีใจ พอคุยกับคุณอภิสราสักพักก็ขอตัวกลับไปทำธุระส่วนตัวแล้วเข้านอนตามปกติ
คืนวันเสาร์พลอยกับก้องมาที่บ้านของคุณอภิสราเพราะจะได้ออกไปพร้อมกันเลย ภูมิบุญขออนุญาติคุณอภิสราไว้ล่วงหน้าแล้ว พอเพื่อนมาถึงก็พาไปกราบเจ้าของบ้าน คุณอภิสราก็ต้อนรับอย่างดีไม่ได้ถือตัวแต่อย่างใด สร้างความปลาบปลื้มใจให้กับพลอยและก้องเป็นอย่างมาก
"โห ภูมิ เพิ่งเคยเจอเห็นแต่ภูมิบอกว่าคุณแกใจดี ใจดีจริงๆล่ะเราว่า น่ารักมาก"
พลอยชมออกมาก้องเองก็เห็นด้วย
"ว่าแต่เตรียมตัวไปดีหรือยังภูมิ"
พลอยเอ่ยปากถามตอนมากระจุกกันอยู่ในห้องของภูมิบุญ
"อืมเราคิดว่าพร้อมแล้ว"
"แล้วเอาอะไรไปเป็นของขวัญให้อีนั่น เอ้ย ให้หล่อนเจ้าของงานจ๊ะ"
พลอยล้อเลียนแล้วหัวเราะออกมา
"ของขวัญพี่แทนเตรียมไว้แล้ว เราทั้งสี่คนนี่ล่ะรวมกัน ไม่เป็นไรหรอกของๆเรานิตาอาจจะไม่ได้อยากได้ก็ได้นะ เพราะคงคิดว่ามันราคาถูกไม่คู่ควรกับไฮโซอย่างเธอ"
ภูมิบุญพูดแล้วแสยะยิ้ม
"เออ ว่าแต่วันนี้ใส่ดำไปแน่เหรอภูมิ งานวันเกิดนะ ไม่ใช่งานศพ"
"อะไร ก้อง สีดำน่ะเป็นสีของแฟชั่นสากลย่ะ ไม่เกี่ยวหรอก"
พลอยบอกแล้วหยิบ เอาเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋า
"ใช่ เราก็คิดว่าไม่เป็นไร เอาน่าก้องอย่าคิดมาก ช่วยไม่ได้อยากชวนแต่ไม่บอกตีมของงานเอง"
ภูมิบุญเอ่ยเช่นกัน ให้พลอยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วตนค่อยไปเปลี่ยนบ้าง ส่วนก้องเป็นรายสุดท้าย
"ทำตาดำหน่อยไหมภูมิ จะได้พังค์หน่อย จะแรงก็เอาให้เกิด"
พลอยแสดงฤทธิ์เดชออกมาบ้าง ภูมิบุญเห็นดีด้วยแต่ก้องยังนั่งหน้าเอ๋ออยู่ไม่คิดว่าผู้ชายจะต้องเขียนตา ให้มันดำดูทุเรศยังไงไม่รู้ก้องคิดในใจแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธเพื่อนทั้งสอง ได้
"แจ่ม เป็นไงล่ะก้อง เห็นไหมไม่อยากเขียนๆ ดูหล่อขึ้นมาเลยนะจะบอก"
พลอยเอ่ยขึ้นชมเมื่อแต่งตาให้ก้องเสร็จ ทั้งสามแต่งตัวเหมือนกันคือเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์สีดำขากระบอกตามสมัยนิยม รองเท้าคอนเวอร์สหุ้มข้อ พลอยทำผมหยิกเป็นลอนใหญ่แต่งขอบตาดำดูสวยเปรี้ยวไปอีกแบบ ก้องเองก็หน้าตาดูหล่อตาคมขึ้นมาทันที ส่วนภูมิบุญหน้าตาดูแปลกไปตาดูคมเฉียบทำผมอย่างที่พลอยจัดการให้เป็นรูปทรง ทั้งสามดูเปรี้ยวเหมือนจะไปเที่ยวผับแรงๆไม่เหมือนจะไปงานวันเกิดเลยแม้แต่ น้อย พอได้เวลาแทนทวีก็โทรมาภูมิบุญกับเพื่อนเดินออกไปรอหน้าบ้าน พอรถของแทนทวีมาจอดลงหน้าบ้านเจ้าตัวเดินลงจากรถมาก็อ้าปากค้าง
"ภูมิ"
แทนทวีอึ้งอยู่เพราะเขาใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวกางเกงยีนส์สีเข้มรองเท้าหนังดู เป็นหนุ่มหล่อเพี้ยว แต่สามคนที่เขากำลังเพ่งสายตามองทีละคนทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก
"ทำไมเหรอครับพี่แทน ไม่เหมาะเหรอครับ"
ภูมิบุญพูดออกไปแล้วยิ้มให้แทนทวีหวานเยิ้ม
"เอ่อ ไม่ครับ ไม่ใช่ เหมือนไม่ใช่ภูมิเลยนะ แปลกตาไปจริงๆ"
แทนทวีพูดออกมาแต่ยังอ้าปากค้างอยู่
"ถ้ามันไม่เหมาะเดี๋ยวไปลบออกก็ได้นะครับพี่แทน รอได้ไหมครับภูมิขอโทษที"
"ไม่นะภูมิ สวยดีพี่ชอบ ดูหล่อขึ้นมาจากเดิมเยอะมาก ไปกันเถอะครับงานน่าจะเริ่มแล้ว"
แทนทวีเปิดประตูให้ภูมิบุญนั่งข้าง เขาส่วนพลอยกับก้องหลังจากทักทายแทนทวีแล้วก็ตามขึ้นไปนั่งเบาะหลัง
"ใครแต่งหน้าให้ครับ แต่งเก่งนะ"
แทนทวีเอ่ยถามเมื่ออกรถออกจากหน้าบ้าน
"พลอยเองค่ะพี่แทน เห็นภูมิบอกว่าอยากแต่งแนวนี้พลอยก็เลยแต่งให้น่ะค่ะ"
"เก่งนะครับพลอย เวลาพี่เห็นเราที่มหาฯลัยไม่เคยเห็นแต่งหน้าแต่พอแต่งแล้วสวยมากนะครับ"
"อ้าว พี่แทน ยังไงครับเนี่ย ชมเพื่อนภูมิว่าสวยต่อหน้าภูมินะ"
ภูมิทำท่าหึงหวงออกมา
"เอ้ย สวยจริงนี่ครับ แต่ภูมิน่ารักเสมอนะ ยิ่งแต่งหน้าแบบนี้พี่หลงเลยนะเนี่ย เดินผ่านกันคงจำไม่ได้แน่ๆ"
แทนทวีหัวเราะออกมา พลอยกับก้องมองหน้ากันแล้วอมยิ้มออกมา
รถวอลโว่สีดำจอดลงหน้าโรงแรมบูติกในซอยสุขุมวิท ที่นี่คือสถานที่จัดงานวันเกิดของนิตา เธอลงทุนเปิดห้องสองห้องให้เพื่อนๆได้เข้าไปใช้ตามสะดวก แน่นอนห้องหนึ่งมีอุปกรณ์การถ่ายทำเตรียมไว้พร้อมสรรพ ห้องจัดเลี้ยงแม้จะไม่ใหญ่โตมากแต่หรูหราเหลือเกิน พอแทนทวีกับภูมิบุญและเพื่อนก้าวลงจากรถ พลอยก็มาเกาะแขนภูมิบุญทันที
"โห ท่าทางกลิ่นไม่ดีแล้วนะภูมิ"
"เอาน่าพลอย เราไม่ใช่ไฮโซนี่ต้องกลัวอะไร อย่าลืมนะทำตามที่วางแผนไว้ ก้อง"
ภูมิบุญหันไปบอกก้องอีกคน แทนทวีเดินเข้ามาใกล้ๆ
"คุยอะไรกันเอ่ย ไปครับงานเริ่มแล้วมั้งพี่ว่า"
"อ้าว เฮ้ยไอ้แทน มาด้วยเหรอวะ แล้วนี่ เฮ้ย น้องภูมิ"
เสียงของกัสทักมาแต่ไกล แต่ก็ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเองที่เห็นภูมิบุญกับเพื่อนๆมาด้วยกันกับ แทนทวี ภูมิบุญกับเพื่อนยกมือไหว้ตามมารยาท กัสลากแขนแทนทวีออกไปคุยห่างๆจากกลุ่มของภูมิบุญ
"เฮ้ย มึงพาน้องเขามาทำไมวะไอ้แทน"
กัสทำสีหน้าไม่สู้ดี
"ทำไมวะ ก็นิตาเป็นคนขอร้องให้กูพาน้องเขามาเองแล้วมึงจะอะไรเนี่ย"
แทนทวีทำหน้าไม่เข้าใจในสีหน้าท่าทางของกัส
"เอ่อ มึงดูน้องเขาดีๆหน่อยละกันว่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
กัสอยากจะบอกออกมาแต่ ก็ยังไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ จึงยอมตัดใจเงียบไปเสียดีกว่า พอเดินเข้างานไปแทบไม่อยากเชื่อว่าทุกคนแต่งตัวเป็นสีขาวหมดทั้งงาน พอก้าวแรกที่แทนทวีพาภูมิบุญกับเพื่อนเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงทุกสายตาก็ มองมาทางนี้เป้นตาเดียวกันทันที
"พวกบ้านนอกมาแล้วแกนิตา"
ฟ้าเป็นคนสะกิดนิตา พอเห็นก็ปรี่เข้าไปหา
"ต๊าย น้องภูมิ มาจริงๆด้วย พี่นิตาดีใจจริงๆนะคะที่น้องภูมิมางานวันเกิดพี่"
น้ำเสียงแปลกประหลาดไม่ได้ยินดีที่มาร่วมงาน แต่ยินดีที่ยอมมาให้เธอเล่นเกมต่างหาก
"สุขสันต์วันเกิดนะนิตา"
แทนทวีเอ่ยขึ้นแล้วยื่นกล่องของขวัญให้
"ต๊าย ขอบคุณมากค่ะแทน เอ่อ"
สายตามองไปหาทั้งสามคนที่เหลือ
"อ้อ รวมกันนะนิตานี่ของแทน ภูมิ พลอยและก็ก้อง"
แทนทวีเป็นคนบอกแล้วยิ้ม แห้งๆ
"อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ เพราะคงรบกวนน้องๆเขานะคะ จริงไหมคะ แต่แต่งตัวเปรี๊ยวจังนะคะ นึกว่ามาเที่ยวเธคซะอีก แต่ไม่เป็นไรค่ะถือว่าไม่รู้กาลเทศะ"
นิตามองหน้าพลอยกับก้องแบบเหยียดหยาม แล้วปราดตามาที่ภูมิบุญ
"อุ๊ย เชิญด้านในเลยค่ะ แต่มีแต่อาหารฝรั่งนะคะน้องๆ ไม่ทราบว่าจะถูกปากกันหรือเปล่า พวกขนมครก ขนมเทียนอะไรแบบนั้นไม่มีนะคะ"
เริ่มเปิดฉากใส่ทันที พวกบรรดาลิ่วล้อก็เดินมาสมทบ
"ไอ้แทนๆ มานี่หน่อยเฮ้ย ไอ้ห่าไม่เจอตั้งนานมาๆ มึงมาแดกเหล้ากับกู"
ทันมาลากตัวของแทนทวีออกไปเพราะได้รับสัญญาณจากนิตาแล้วว่าเกมได้เริ่มขึ้น แล้ว แทนทวีลังเลอยู่ไม่อยากไป แต่ภูมิบุญพยักหน้าน้อยๆ แทนทวีจึงยอมผละออกไปกับทัน เสียงเพลงแนวคลับเปิดคลอดังพอสมควรจะพูดคุยกันก็ต้องตะเบ็งคอเพิ่มเสียง
"ต๊าย แต่งดำนี่มาผิดงานหรือเปล่าคะน้อง ที่นี่มีแต่สีขาวนะคะ นิตาให้น้องเขาไปเปลี่ยนเสื้อไหมเธอ"
ฟ้าเป็นคนเริ่มเปิดเกม มองหน้าพลอยแบบหยันเต็มที่
"ต๊าย จะเปลี่ยนทันเหรอเธอ แต่ถ้าขับรถออกไปน่าจะทันนะ ไปเอ็มโพเรียมก็ได้ใกล้ๆ ว่าแต่น้องๆจะมีปัญญาซื้อไหมล่ะแก น้องเขาไม่ได้ร่ำรวยอะไรนะแก"
นิตาได้ทีเสริมแล้วเดินมาจ้องหน้าภูมิบุญ
"อ้อ แต่งดำมานี่ตั้งใจครับพี่ อ้าวงานวันเกิดหรอกเหรอ นึกว่า"
ภูมิบุญยิ้มที่มุมปากมองหน้านิตาแบบเหยียดหยามเช่นกัน
"แก มันจะมากไปแล้วนะ"
นิตาขึ้นเสียงแต่ด้วยเพลงที่ดังและหันหน้าไปทางแทนทวีที่แม้จะแยกตัวไปกับ ทันแล้วก็คอยมองตลอดเวลาเพราะไม่ไว้ใจ นิตายิ้มแต่คำพูดทุกคำพร้อมที่จะถากถาง
"ต๊าย ได้กลิ่นอะไรไหมเธอนิตา เหม็นแปลกๆ"
ฟ้าทำเสียงสูงทำจมูกฟุดฟิดมาใกล้พลอยกับก้อง
"กลิ่นโคลนสาบควายไงเธอ"
เพื่อนอีกคนเสริม แล้วหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
"แหม เจ๊ เก่าไปป่ะคะมุขนี้น่ะ ต๊ายภูมิ ได้กลิ่นอะไรเหมือนกันไหม เอ กลิ่นอะไรน้า"
พลอยทำเสียงสูงทำจมูกฟดฟิดคืน ฟ้าถอยร่นไปเพราะไม่อยากให้พลอยโดนตัว
"กลิ่นเน่า โสมมจอมปลอมไงพลอย"
ภูมิบุญพูดขึ้นฟ้ากับนิตาและผองเพื่อนจะกรี๊ดขึ้นมา ใจจริงอยากจะปรี่เข้าไปตบให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ยิ้มแสดงละครต่อ
"ตกลง ที่พี่เชิญมาทำอะไรครับ เชิญมากัดเหรอ ตายจริงน่าจะซื้อตะกร้อมานะพลอยไม่ได้ให้เจ้าของงานคนเดียวนะ น่าจะเอามาแจกเพื่อนๆพี่นิตาด้วย ไปพวกเราไปหาอะไรกิน ไหนลองดูซิอาหารฝรั่งเขาเคี้ยวแล้วหลืนเหมือนอาหารไทยไหม หรือว่าใช้จิตจ้องเพ่งเอาถึงจะได้กิน"
ภูมิบุญพูดแล้วพาเพื่อนๆเดินเลี่ยงไป นิตายืนกัดฟันอยู่ส่วนเพื่อนๆแนวร่วมกรี๊ดออกมาในคอเพราะไม่อยากให้เป็นที่ สนใจของมครต่อใคร
"อย่ายอมนะนิตา ปากดีมาก ลากมันไปตบเลยดีไหม"
ฟ้าออกความเห็นทำสีหน้าไม่ต่างจากนิตา
"เดี๋ยวแก รอให้แทนเมาก่อน คราวนี้ล่ะ แกจะได้เห็นดีแน่ไอ้ภูมิ"
นิตามองตาม หลังด้วยสายตาที่เคียดแค้น
"เฮ้ย เล่นกันแบบนี้เลยเหรอภูมิ"
ก้องจับแขนของภูมิบุญเพราะเป็นฝ่ายฟังมาโดยตลอด
"ก็ตามที่บอกไงก้อง เป็นอย่างที่บอกไหมล่ะ หึหึ สันดานโจรยังไงแค่บวชมันก็ไม่ได้ทำให้มันเป็นพระได้หรอกนะ"
ภูมิบุญแสยะยิ้ม ก้องรู้สึกหวั่นในใจเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
"แหม นายจะกลัวอะไรก้อง คอยเป็นหูเป็นตาให้เราละกัน อยากตบอีพวกไฮโซนี่มานานละ หมั่นไส้"
พลอยเสริม ภูมิบุญเห็นแทนทวีมองมาทางเขาบอ่ยๆจึงเดินปรี่เข้าไปหา
"ระวังตัวนะพลอย ดูก้องด้วยล่ะอย่ากินอะไรมั่วซั่ว เดี๋ยวเราจะทำอะไรให้ดู"
ภูมิบุญบอกพลอย สองคนพอได้ยินภูมิบุญพูดก็เดินไปซุ้มอาหารที่แสงสว่างมากกว่าจุดอื่น ฟ้าเห็นภูมิบุญเดินออกจากลุ่มก็ปรี่เข้าไปหาทันทีเพราะหมั่นไส้พลอยเหมือน กัน
"พี่แทนครับ อย่าดื่มเยอะน้า เดี๋ยวขับรถไม่ได้"
ภูมิบุญเข้าไปเกาะแขนแล้วยิ้มหวาน
"แหมน้องภูมิ แค่นี้ไม่ได้ยาไส้มันหรอกครับ ไอ้แทนน่ะมันคอทองแดง"
ทันบอกแล้วมองภูมิบุญยิ้มกริ่มอยู่
"ไม่ได้หรอกครับ เมื่อก่อนยังไม่มีภูมินี่อันนั้นไม่ว่ากัน แต่ตอนนี้มีภูมิแล้ว นะครับพี่แทนอย่าดื่มมากนะครับ"
ภูมิบุญจับแขนแทนทวีแล้วก้มลงไปหอมแก้มต่อหน้าต่อตาใครหลายคนที่อึ้งอ้าปาก ค้างอยู่ นิตาเองก็จ้องมองอยู่ตลอดเวลาเธอเม้มปากจนเลือดแทบจะไหลออกมา
"โห รักกันมากขนาดนี้เชียว อยากรู้จังครับถ้าไอ้แทนมีกิ๊กนี่น้องภูมิจะทำยังไง"
"เฮ้ย ไอ้นี่ ไม่มีทางโว้ย คนของกูน่ารักอย่างนี้ไปมีกิ๊กก็ควายแล้ว"
แทนทวีพูดขึ้นหน้าแดงเพราะเหล้าและอายผสมกันแดงปลั่งเต็มดวงหน้า
"ภูมิ ไม่ว่าหรอกครับ ภูมิจะไปมีสิทธิ์อะไรล่ะครับพี่"
ภูมิทำเสียงอ่อนมองแทนทวีทำตาเศร้า แทนทวีฉวยเอวของภูมิบุญมากอดทันที ทั้งที่แต่ก่อนเป็นคนไว้ตัวไม่ยอมแตะต้องใครง่ายๆถ้าไม่ใช่ในที่ระโหฐาน แทนทวีไม่มีความอายเหลืออยู่แล้วแม้สายตาเพื่อนๆในวงสังคมเดียวกันจะมองอยู่ ก็ตาม
"พี่ไม่ไปไหนหรอกครับภูมิ นี่ก็รักจะตายอยู่แล้ว"
แทนทวีพูดทำตาหวานเยิ้ม
"แหม รักกันจริ๊ง แล้วถ้าน้องภูมิมีคนใหม่ล่ะ แกจะทำยังไงไอ้แทน"
ทันพูดยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
"เฮ้ย มึงเป็นอะไรวะไอ้ห่านี่ มึงจะมายุให้กูแตกกันทำไมวะ"
แทนทวีเกรี้ยวกราดขึ้นทันที เขาขึ้นชื่ออยู่แล้วเรื่องเมาแล้ววิวาท
"พี่แทนๆ ใจเย็นๆนะครับ พี่ทันเขาพูดเล่น ภูมิบอกพี่แทนแล้วไงครับ จำไม่ได้เหรอ ภูมิไม่นอกใจพี่แทนหรอกครับ"
ภูมิบุญดึงชายเสื้อของแทนทวีไว้ คนร่างใหญ่หยุดกึกลงทันที ภูมิบุญลูบตามหลังเบาๆแต่ยังไม่หยุดยิ้มหว่านไปทั่วโต๊ะ เสียงซุบซิบนินทาแข่งกับเสียงเพลง พอทันพูดขึ้นมาก็รู้สึกเสียดใจภูมิบุญไม่น้อยพลันให้คิดไปถึงคนตัวใหญ่ที่ บ้านอีกคน คนป่าเถื่อนคนนั้นคนที่ภูมิบุญไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้ในสิ่งที่แม้แต่คน ที่เอ่ยปากบอกใครต่อใครว่าเขาเป็นแฟนยังไม่ได้มันไป แต่ไอ้คนตัวใหญ่ป่าเถื่อนนั้นพรากมันไปแล้ว ภูมิบุญกัดปากขึ้นมาทันที เอาเถอะไหนๆมันก็เสียไปแล้ว ถ้าแทนทวีคิดว่ามันสำคัญภูมิบุญเองก็คงไม่มีปัญญาจะทำให้มันกลับคืนมาได้ หรอก
เขียนโดย eiky [/color]
-
น้องภูมิ สู้ๆๆ o13
-
น้องภูมิ สู้ๆๆ o13
มามาน้องอากิ มาจูจุ๊บเลย อิอิ
-
ขอให้น้องภูมิรอดจากคืนนี้ไปอย่างสมน้ำสมเนื้อ น่ะครับ :laugh:
เชียร์พี่แทนเป็นพระเอกดีกว่า :bye2:
-
ช่วงนี้ กำลังลุ้นกับน้องภุมิทุกๆฉากเลย
อากิเอาใจช่วย น้องภูมิ สู้โว้ยยยย
และมอบคุณคนแต่ง ที่แต่งนิยายแบบนี้ให้อ่าน
อากิก็ติดตามทุกๆวัน เพราะติดด้วย :impress2:
และชอบน้องภูมิมากๆด้วย :3123:
-
o13 o13 o13
-
:pig4:
-
กำลังเข้มข้น ตัดจบตอนซะงั้น :serius2:
รอพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ ไม่รู้พรุ่งนี้จะมีโอกาสได้เข้ามาอ่านไหม :เฮ้อ:
-
ตาแทนเริ่มเมาแล้ว....จะช่วยน้องภูมิได้ไหมเนี่ย...
กัสล่ะ...จะมีความเป็นคนเหลืออยู่บ้างไหม......
หรือว่าน้องภูมิกะเพื่อน ๆ ต้องสู้กับคนชั่วกันตามลำพัง.....
ลุ้นขอให้รอดปลอดภัยนะคะ :amen:
:กอด1: ห่วงน้องภูมิ :L2: ห่วงน้อง eiky ด้วยนะคะ
-
กำลังตื่นเต้น ภูมิจะรอดเงื้อมมือมารไหมนี่ ?? ตื่นเต้นๆๆๆๆ
-
งานนี้มียาวแน่ น้องภูมิ เอาตัวรอดให้ได้นะ อย่าเผลอ อย่าพลาดนะจ๊ะ > <
-
:เฮ้อ:จะรอดเปล่าเนี้ยน้องภูมิ ตัวเหี้ยเยอะเหลือเกินทั้งในบ้านและนอกบ้านคลานกันยั้วเยี๊ยเลย
-
น้องภูมิสู้ ๆ หวั่นวิตกจริง ๆ พาร์ทหน้ามาไว ๆ นะค่า ลุ้นจนเครียดแล้วอะค่ะ :o12:
-
อย่าประมาทนะค่ะภูมิ เค้าเอาใจช่วย :m17:
-
ซึ่ง ๆ หน้าไม่เท่าไหร่ แต่นี่มันไม่ใช่
เลวววววววววววววววววววววววววววได้ใจ :beat:
-
writer อ่านไป ลุ้นไป
นึกว่าจะมายาวเลย
น้องภูมิและเพื่อนๆ จะแก้เกมไ้ด้มั๊ยเนี่ย
+1 เป็นกำลังใจ
-
อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดแล้วละคะ เหนื่อยจะลุ้นแล้วคะ ปัญหาค่อยแก้ทีหลัง แต่ตอนนี้ตบอีหอยขมกันดีกว่าคะ
-
ง่า สงสัยพี่อิ๊กกี้ยังไม่หายสนิทแน่เลย
หายไวไวนะคับ
-
ก่อนอืนขอไล่กระทืบเอาเลือดออกจากปากอีพวกนั้นก่อนเหอะ อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ขอสะใจก่อน
-
ไม่รู้จะเม้นไร
รอตอนต่อไปล่ะกัน :กอด1: :L2:
-
ไหงเนื้อเรื่องเป็นอย่างนี้ :z3: :z3:
-
บอกตรงๆว่าเครียดน่ะเนี่ย นางนิดามันมีแผนอารายของมันอีกเนี่ย :beat:
โอ้ย อีตาแทนก็น่าขัดใจท่าทางจะเริ่มเมาแล้วเนี่ย :angry2:
จะช่วยอารายได้บ้างเนี่ย เพื่อนก็เชี่ยได้อกี รวมหัวกันดีจังเรื่องเลวๆเนี่ย :z6:
รวยแล้วต้องเลวหรอไงว่ะ ไม่เข้าใจ เซง...........ถ้าทำได้
อยากเข้าไปตบ :beat: :beat:อีนิดาให้นอนยอดข้าวสักอาทิตย์(ไม่ได้ขูู่่น่ะเจ้ทำแน่ถ้าทำได้้)
ส่วนเพื่อนก้องค่ะเจ้ฝากดูแลน้องภูมิหน่อยไม่ต้องกลัวค่ะ เราต้องช่วยเพื่อนนะค่ะ
-
:serius2: รอลุ้นต่อไป
-
ขอให้พลอยมีฉากตบพวกนั้นสักฉากนะครับ 55+
จะขอบคุณมากๆ
-
น่าเป็นห่วงภูมิจิงๆมีแต่คนคิดร้าย
ระวะงตัวนะภูมิ คนชั่วมันไม่เคยหยุดคิดชั่วหรอก :m16:
-
อ่านด้วยความหวาดเสียว ลุ้นจนเหงื่อออกมือ (+____+)/
แค่ไอ้มารสุขภัณฑ์นั่นก็แย่ล่ะ อย่ามีมาเพิ่มเลยนะคะ
เลวแล้วโง่คนเดียวก็พอแล้ว
แต่เลวแร่ดๆ แบบยัยชะนีขอให้โดนของเข้าตัวเถอะ
-
ูถูกใจมาก ต้องแบบนี้ดิ :z3:
-
อ่านไปลุ้นไป :z10:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก กลัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียวๆๆๆๆๆๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นจริงๆ :serius2:
-
ลุ้นๆๆ ยังไงต่อหล่ะเนี่ย
-
นิตาแอนด์เดอะแก๊ง...คนมีการศึกษาเค้าคิด เค้าทำอะไรกันอย่างนี้เรอะ :angry2:
น่าสงสารพ่อแม่ที่เสียเงินส่งเสียให้เรียน สุดท้ายการศึกษาก็ไม่พัฒนาเธอเล้ยยยย
อย่าประมาทนะน้องภูมิ รอดูว่าภูมิมีอะไรตลบหลังยัยนิตาและไอ่ทัน :z6:
หึหึ :fire: แต่เช้าเลยแฮะเรา กร๊ากกก
-
อีพวกไฮโซนิสัยแย่ๆพวกนั้นจะทำอะไรกันแน่ ภูมิระวังตัวเอาไว้นะจ๊ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ที่นี้แหล่ะ นัง นิตา จะได้เห็นกัน
หึหึหึหึ
เอาให้น็อคซ์ไปเลยนะ ภูมิ เห็นแล้ว... :fire:
อิอิอิ o13 o13
-
หนุกอ่า มาต่ออีกนะคะ^^
-
มารอค่ะ
:monkeysad:
-
ตื่นเต้นแทนภูมิอ่ะ
กลัวพลาด !
-
วันนี้จะมาไหมค่ะ จะได้รออ่าน หรือคนเขียน น็อคไปแล้วคะ
ไปหาหมอรึยังคนป่วย กินยาเองบางที หวัดมันก็ดื้อยาได้เหมือนกันนะคะ
ไม่สะบายกายยังหาหมอได้ แต่ถ้าไม่สะบายใจก็มาอัพนิยายสิคะ ชวยได้เยอะ 555
(ปล.ตอนแรกเหมือนเป็นห่วง ตอนหลังเหมือนทวง แต่ก็ทวงจริงอะไรจริงนั่นแหละ 555)
-
รอตั้งแต่เมื่อวานละ
แต่พึ่งได้อ่านวันนี้
ยิ่งอ่านยิ่งติด
-
ท่าทางนักเขียนจะน็อคไปแล้วแห๊ะ
ดูแลตัวเองก่อนเนอะ :กอด1:
หายไวๆนะ เป็นห่วงค่ะ :L2:
-
เรื่องนี้ตัวร้ายไม่แน่จริง...อย่าริอาจมาต่อกรกับน้องภูมิของเรา...
สู้สู้ น้องภูมิ ไรเตอร์ด้วย
:3123: :3123:
-
:ped149: น้องภูมิ สู้ ๆ น้อง eiky สู้ ๆ :ped149:
-
อย่างแรก ขอโทษเพื่อนๆที่เมื่อวานไม่ได้อัพให้ เพราะเมื่อวานที่ทำงานมีงานเลี้ยงแผนก จะแอบกลับก็น่าเกลียดอย่างแรง ผมจึงอยู่จนสี่ทุ่มกว่า กลับถึงบ้านห้าทุ่ม พอถึงอาบน้ำนอนเลย เพราะต้องตื่นตีห้า เหอๆๆ ไม่ได้หลอกนะครับ เป็นแบบนี้จริงๆ
พอไปทำงานจะแอบอัพก็พระเจ้าช่วย ยุ่งหัวฟูหน้ากลายเป็นบ่อน้ำมัน
เนี่ยเพิ่งได้เปิดคอมฯ
ยังไงก็ขอโทษนะครับ อย่าโกรธกันน้า
วันนี้อัพตอนนึงก่อน พรุุ่งนี้เดี๋ยวเพิ่มให้อีกตอน
รักทุกคนนะครับ
อิ๊กกี้
-
มิว่ากันๆ
ขอไห้อัพบ่อยๆก็พอ
อิอิอิอิ
o13 o13
-
จารอครับผม
-
ผิดวิสัยผมไปหนึ่งวัน หวังว่าเพื่อนๆคงให้อภัยกันนะครับ ขอโทษจริงๆ ยังไงตอนนี้ก็หวังว่าเพื่อนๆจะชอบกัน
ขอบคุณทุกคนนะครับ :กอด1: :L2:
ฉากยี่สิบสอง
"ภูมิไม่คิด จะนอกใจพี่แทนหรอกครับพี่ทัน แหมพี่แทนมีพร้อมทุกอย่างแบบนี้ ใครๆก็อยากได้เป็นแฟนทั้งนั้นล่ะครับ ใครนอกใจไปก็โง่เต็มทน จริงไหมครับพี่ทัน"
ภูมิบุญยังก่ายกอดนัวเนียอยู่กับแทนทวีรายนั้น หน้าแดง ก่ำไม่รู้ว่ากินเหล้าไปเยอะเท่าไหร่แล้วแต่สีหน้าแสดงอาการว่าเมาพอสมควร แล้ว
"พี่ก็มี ทุกอย่างเหมือนไอ้แทนนะครับน้องภูมิ หึหึ ไม่มองพี่บ้างเลยเหรอ"
ทันยังไม่ ยอมหยุดง่ายๆสายตาแทะโลมลามเลียตั้งแต่หัวจรด เท้า
"มองสิครับ พี่ทันนี่ก็น่าสนใจนะ แต่ผมยังคิดว่าพี่แทนดีกว่าเสมอ จริงไหมครับพี่แทน พอแล้วพี่อย่าดื่มอีกเลย เมามากแล้วนะ"
ภูมิบุญพูด ยกริมฝีปากขึ้นแล้วหันมายิ้มหวานให้แทนทวี
"ไอ้ห่า มึงอย่าได้คิดนะโว้ย ไปครับภูมิเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า ไม่อยากคุยกับพวกที่คิดจะทรยศเพื่อน"
แทนทวีพยุงกายลุกขึ้นจากเก้าอี้เซนิดหน่อยภูมิ บุญประคองร่างไว้แล้วเดินกลับไปยังพลอยกับก้อง ฟ้าที่เดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆพลอย ยังไม่กล้าที่จะเข้าไปถากถางเพราะสายตาของพลอยที่เติมแต้มสีดำบวกกับตาคู่ กลมโตยิ่งทำให้พลอยดูดุมากยิ่งขึ้น
"เป็นไงครับพลอย สนุกไหม"
แทนทวีถาม พลอยแล้วหันไปมองก้องพร้อมกัน
"ก็ดีค่ะพี่แทน เป็นกรณีศึกษาสนุกดีค่ะ"
พลอยตอบลอยๆ แล้วอมยิ้มให้ภูมิบุญ
"หือ กรณีศึกษาอะไรครับ มีอะไรให้ต้องเรียนรู้จากคนพวกนี้ด้วยเหรอ"
แทนทวียก คิ้วขึ้นสูงมองหน้าพลอย
"ก็ได้เรียนรู้พฤติกรรมของสังคมแวดวงไฮโซไงคะพี่ แทน ตลกดีค่ะเหมือนมาดูละคร "สะ" "
"พลอย" ภูมิบุญปรามขึ้นก่อนที่พลอยจะพูดให้จบประโยคเพราะแทนทวีกำลังเมา อีกอย่างแทนทวีก็เป็นคนที่อยู่ในสังคมแบบนี้ โตมาแบบนี้คงต้องมีความรู้สึกกันบ้างไม่มากก็น้อย
"หือ ละครอะไรนะครับน้องพลอย"
"อ้อ เปล่าหรอกค่ะ นี่พี่แทนเมาแล้วเหรอคะ หน้าแดงเชียว"
พลอยเปลี่ยนเรื่องทันทีแล้วยิ้มแห้งๆ
"ยังคร้าบ พี่ไม่เมาง่ายๆหรอกน่า ไหนมีอะไรกินพี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะเนี่ย"
แทนทวีเดิน เข้าไปยื่นคอดูซุ้มอาหารที่จัดเตรียมไว้ แทนทวีหยิบคานาเป้ขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วเคี้ยวกลืนลงคอไป ภุมิบุญยืนเกาะแขนอยู่ไม่ห่าง
"แทนคะ มาทางนี้หน่อยสิคะ นิตามีอะไรจะให้แทนดู น้องภูมิค๊ะ พี่นิตาขอยืมตัวแทนทวีแป๊บนึงนะคะ"
นิตาที่จ้อง มองอยู่นานด้วยสายตาชิงชังได้โอกาส เข้ามาชวนแทนทวีให้แยกตัวออกไปจากกลุ่มแผนการที่เตรียมไว้จะได้เริ่มเสียที
"ได้ครับ พี่แทนไปเถอะครับเดี๋ยวภูมิรออยู่ตรงนี้นะ คิดถึงนะครับ"
ภูมิบุญใส่ จริตยิ้มหวานให้แทนทวี นิตากัดฟันสีหน้าแสดงอาการออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ชักสีหน้ากลับคืนปกติเมื่อแทนทวีหันไปหา
"มีอะไรเหรอ ครับนิตา"
"ทางนี้ค่ะ นิตาอยากให้มาดูอะไรกับนิตาหน่อย แป๊บเดียวนะคะ"
นิตาปรี่เข้าเอาไหล่กระแทกภูมิบุญให้กระเด็นไป แล้วก็ เอาตัวเข้ามาแทรกเกาะแขนแทนทวีไว้ แทนทวีมองหน้าของภูมิบุญที่เม้มปากอยุ่ ภูมิบุญพยักหน้าให้แทนทวีจึงเดินตามนิตาไป นิตาหันไปพยักหน้าให้ฟ้าและผองเพื่อนไฮโซ
"เค้าชวน เล่นๆ คนเราอ่ะนะก็หน้าด้านมา ต๊ายเธอฉันไม่เคยเจอมาก่อน"
"แหมฟ้า ก็คนบ้านนอกแบบนี้น่ะคงอยากเข้าสังคมไฮโซตัวสั่นน่ะสิเธอ นี่คงหวังจะมาหาจับเอาคนรวยๆแถวนี้สินะ พวกหวังรวยทางลัดก็แบบนี้ล่ะเธอ"
ฟ้าเดินปรี่ เข้าใกล้แล้วเริ่มเปิดศึกทันที พลอยกำหมัดแน่นเม้มปาก ภูมิบุญจับแขนของพลอยไว้ ตอนนี้เองที่ก้องเริ่มรู้สึกหน้าชากับคำพูดของคนที่เรียกตัวเองว่า "ไฮโซ"
"แต่นี่เธอ ดูเสื้อผ้าสิคงจะไปหาซื้อเอาแถวตลาดนัดนะชั้นว่าน่ะ ต๊ายน่าเกลียด"
"พลอยๆ ที่บ้านเลี้ยงหมาป่ะ"
ภูมิบุญเอ่ยเสียงขึ้นดังแต่ไม่ได้มองพลอยเลย ยกริมฝีปากขึ้นสายตามองดูผู้หญิงตรงหน้าอย่างเหยียดหยามดูแคลน
"เลี้ยงสิ ภูมิ"
"เนอะ เขาว่ากันว่าหมาเห่า มันไม่กัดใช่ไหม ดีแต่เห่าเนอะ รำคาญว่ะ"
"ต๊าย นี่แกว่าใครอีตุ๊ดชั้นต่ำ"
ฟ้าถลึงตาใส่ทำท่าเหมือนจะปรี่เข้าหาแต่ก็ชะงัก ไว้
"ว่าหมาไง ครับ พี่ชะนีชั้นสูง แต่ทำตัวต่ำ"
"กรี๊ดดด อีเลว"
ฟ้าสาดเหล้า ในมือใส่หน้าภุมิบุญทันที เสียงที่เพิ่มระดับขึ้นสร้างความสนใจแก่ผู้คนที่อยู่รอบข้างได้ไม่น้อย ภูมิบุญยืนนิ่งเอามือลูบเหล้าออกจากหน้า
"ว้าย อีบ้า" "กรี๊ดดด"
พอได้สติพลอยก็หันหลังไปหยิบจานคานาเป้สาดใส่ กลุ่มของฟ้าทันที วงแตกฮือทั้งกลุ่มถอยร่นออกไป
"เอ่อ น้องครับ พี่ขอนะครับอย่ามีเรื่องกันเลยนะ วันนี้งานวันเกิดของนิตานะครับ"
เสียงทุ้ม ของคนร่างสูงเข้ามาคั่นกลาง
"พี่กายคะ ดูอีพวกสถุลพวกนี้มันทำสิคะ ฟ้าไม่ยอมนะคะ พี่กายไล่มันออกไปจากงานเลยค่ะ"
ฟ้าปรี่เข้า มาเกาะแขนคนชื่อกาย เริ่มฟ้องทันทีทั้งที่เขายืนดูอยู่ตลอดเวลาเพราะติดใจในรูปลักษณ์ของพลอยที่ โดดเด่นกว่าคนที่เรียกตัวเองว่าไฮโซบางคนเสียอีก
"ขอบอก ไม่ได้อยากมา เชิญมาเองนี่ อ้อเพิ่งรุ้ว่ามารยาทอีพวกที่เรียกตัวเองว่า ไฮโซเนี่ย เขาเชิญแขกมาแล้วปฏิบัติกับแขกแบบนี้น่ะเหรอ บอกให้รู้นะหล่อน แม้แต่บ้านนอกที่หล่อนเรียกว่าไร้วัฒนธรรมเขายังไม่ทำกัน ไปภูมิไปล้างเสนียดออกจากตัว"
พลอยเบะปากใส่แล้วดึงแขนภูมิบุญให้ตามไปก้องเอง ก็เดินตามไป ฟ้าอยากจะกรี๊ดออกมาแต่จุกอยู่ที่คอ
"พี่กายดู เอานะคะ ร้ายกาจมาก ยัยนิตาคิดผิดอย่างมากที่เชิญพวกชั้นต่ำแบบนี้มา"
"ฟ้า พี่ขอตัวนะครับ"
กายบอกแล้วเดินผละออกไปเดินไปทางที่พลอยพาภูมิ บุญไป
"เฮ้ยกลับ กันเถอะ เล่นกันแรงแบบนี้ไม่ไหวว่ะเราว่า"
"เออ นั่นสิภูมิมาให้พวกหมาบ้ามันแทะมันกัดทำไม กลับไปนอนดีกว่า"
พลอยเสริม แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา
"อืม เดี๋ยวต้องไปบอกพี่แทนก่อนอยู่ดี เดี๋ยวเราขอไปล้างตัวก่อนนะ"
ภูมิบุญเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างคราบเหล้า ออกจากตัว ในใจก็คิดอยู่ว่าเรื่องมันต้องไม่จบแค่นี้แน่ๆ ครุ่นคิดอยู่ในใจสายตาเริ่มแสดงความกังวลออกมา ที่ฟ้าลงมือสาดเหล้าใส่ภูมิบุญเพราะนิตาบอกว่าจัดการได้เลย เพราะเธอจะไม่ปล่อยแทนทวีออกมาแน่นอนเพราะฉะนั้นภูมิบุญก็ไม่มีใครปกป้อง ด้านทันเองก็เอายาเซ็กส์ใส่ในพันซ์เพราะรู้ว่าภูมิบุญไม่แตะเหล้าแน่นอนเขา ผสมยาลงไปในปริมาณที่มากพอควรแล้วตกลงกับพนักงานบริการโดยยัดเงินไปจำนวน หนึ่ง ตอนแรกตั้งใจจะใส่ยาแค่ภูมิคนเดียว แต่ดูท่าทางภูมิไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆจึงใส่ไปทั้งสามแก้ว
"ก้องเอา หมากฝรั่งมาเคี้ยวแก้เซ็งหน่อยดิ"
พลอยเอ่ยขึ้นเพราะเห็นก้องชอบเคี้ยวหมากฝรั่ง ระหว่างที่ยืนรอภูมิบุญอยู่หน้าห้องน้ำ ก้องล้วงหมากฝรั่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"น้องครับ เมื่อกี๊พี่ขอโทษแทนฟ้าด้วยนะครับ"
กายเดินตามมาหน้าห้องน้ำ พลอยทำหน้าเชิดใส่เมินหน้าหนี ก้องเองที่เป็นฝ่ายพยักหน้ารับคำขอโทษ
"ว่าแต่น้อง เอ่อ"
กายพยายามจะ ถามชื่อของพลอยเพราะสนใจในบุคลิกท่าทาง แต่พลอยดูเหมือนจะไม่ได้มองเลย
"ชื่ออะไรนะ ครับ"
กายเห็นพลอย ไม่สนใจในคำถามปลายเปิดของตนจึงยิงคำถามออกไปตรงๆ
"ทำไมคะ จะตามมาว่าอะไรอีก หนูมันโลโซอันนี้ทราบค่ะ ไม่ได้อยากมาหาผัวที่นี่ เพราะสังคมเน่าๆแบบนี้ หนูคงไม่สามารถเสพสุขหลอกตัวเองไปวันๆแบบนี้ได้หรอกค่ะ หนูเองก็ไม่อยากอยู่เหมือนกันค่ะ ไม่จำเป็นต้องมาไล่ แหมทีตอนชวนเห็นบอกร้องห่มร้องไห้อยากให้มาอย่างนั้นอย่างนี้ หนักมั้ยค๊ะพี่"
พลอยเบิกตากว้างถลึงตาใส่กาย แต่รายนั้นกลับยิ้มที่มุมปากถูกใจอย่างบอกไม่ถูก
"เอ่อ หนักอะไรครับน้อง"
"หน้ากากไงคะ เชื่อเลยจริงๆคนประเภทนี้เขาอยู่ได้ด้วยการหลอกกันไปวันๆ แหมทำตัวลอยอยู่บนฟ้าถามหน่อยค่ะ ขี้เหม็นไหมค๊ะ"
"พลอย" ก้องดึงแขนพลอยไว้เพราะชักจะออกอาการสุดโต่งมากขึ้นทุกที
"อ้อ น้องพลอย พี่เห็นด้วยครับ แต่ทำไงได้ก้เกิดมาเป็นแบบนี้นี่ครับ พี่ก็ไม่อยากทำตัวอวดร่ำอวยรวยนะครับ"
"แต่ก็มี ความสุขไม่ใช่เหรอคะ และพี่ก็กำลังเป็นอยู่นิ" พลอยยกริมฝีปากขึ้นทำเหมือนกันกับภูมิบุญ
กายชักรู้สึกสนุกเพราะผู้หญิงตรงหน้าแสดงอาการ ไม่ได้ สนใจเขาเลยแม้แต่น้อยทั้งที่ปกติเวลาเขาไปไหนมาไหนมีคนมาคอยหว่านเสน่ห์แสดง ความต้องการในรูปลักษณ์ฐานะของเขาอยู่ไม่ขาดสาย
"ค่ะ แล้วไงคะ หนูว่าพี่อย่าลงมาเกลือกกลั้วกับพวกหนูเลยค่ะ ขอเวลาอีกแป๊บเดียวจะไปแล้ว อยู่ในที่ของพี่นั่นล่ะคะดีแล้ว"
พลอยยังเชิด หน้าอยู่ไม่ได้สนใจ กายยิ่งเห็นยิ่งชอบใจ ส่วนภูมิบุญพอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เดินออกไปข้างนอกเพื่อโทรศัพท์หาแทนทวี โดยมีพลอยกับก้องเดินตามออกไป
"พี่แทน อยู่ไหนครับ"
พอแทนทวีรับ สายภูมิบุญก็บอกความประสงค์ออกไป
"พี่ดูห้องอยู่ชั้นบนน่ะครับภูมิ ขึ้นมาดูกับพี่ไหม"
"คือภูมิอยากจะกลับบ้านแล้วครับพี่แทน พี่แทนอยู่ต่อนะครับเดี๋ยวภูมิเรียกแท็กซี่กลับเอง"
"เฮ้ย ไม่ได้ เดี๋ยวพี่ลงไปครับภูมิ รออยู่ตรงนั้นนะครับ"
แทนทวีวาง สายจากภูมิบุญแล้วทำท่าจะผละออกมาจากห้องที่นิตาพาไปอวด
"มีอะไรเหรอ ค๊ะแทน"
นิตาถามขึ้นรู้สึกว่าแผนกำลังจะล่ม
"อ้อ น้องภูมิเขาจะกลับแล้วครับนิตา ผมขอตัวนะครับ"
"อ้าว ทำไมล่ะคะเพิ่งจะมาเอง ไม่สนุกเหรอ"
นิตาไปยืนขวางทางแทนทวีไว้ แต่แทนทวีไม่ตอบเดินสวนออกไปไม่ได้สนใจนิตาเลย
"ว้าย เจ็บจังเลยค่ะแทน"
นิตาแกล้งล้มลงกับพื้นนั่งจับขาตัวเองอยู่ แทนทวีหยุดกึกลงแล้วหันมาทางนิตา
"เป็นอะไรไหมครับนิตา"
แทนทวีนั่ง ลงข้างๆมองดูอยู่
"นิตาล้มค่ะแทน เจ็บมากเลย โอ๊ย ขาแพลงแน่ๆเลย แทนบอกน้องภูมิอย่าเพิ่งกลับนะคะ"
นิตาทำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดที่เธอสร้าง ขึ้นมา
"เอ่อ" แทนทวีพูดไม่ออกจิตใจไม่ได้เป็นห่วงคนที่แกล้งล้มตรงหน้าเลยแต่กลับคิดเป็น กังวลกับคนตัวเล็กใจใหญ่ที่รออยู่ด้านล่าง
"ไอ้กัส เออ มึงขึ้นมาดูนิตาหน่อย นิตาหกล้ม กูจะไปส่งน้องภูมิ ไอ้ห่า อย่าพูดมากรีบขึ้นมา"
แทนทวีไม่ใช่พระเอกในละครที่จะยอมเชื่ออะไรง่าย ดายแบบนั้น ละครน้ำเน่าที่ให้ผู้ชมคอยด่าว่าพระเอกโง่อย่างนั้นอย่างนี้แทนทวีไม่ขอทำ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเพื่อนคนที่คิดว่าไว้ใจได้มากที่สุด นิตาพอได้ยินก็กัดปากตัวเองเจ็บแค้นใจ
"อย่าเลยค่ะ แทน ถ้านิตาไม่มีความสำคัญขนาดนั้นไปเถอะค่ะ นิตาผิดเองที่รักแทน"
เล่นไม้ตาย เพราะนิตาร้องไห้ออกมา แทนทวีอึ้งอยู่ไม่รู้จะคิดทำอย่างไรดี
"มันไม่ใช่ แบบนั้นนะนิตา ผมขอโทษนะที่ทำอย่างนิตาต้องการไม่ได้"
แทนทวีพูดสี หน้าราบเรียบก่อนจะลุกขึ้น
"เราคบกันมานานแล้วนะคะแทน แล้วแทนรู้จักภูมิดีแล้วเหรอคะ มันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แทนเข้าใจหรอกนะ"
นิตาพูดทั้ง น้ำตาแสดงสีหน้าสีตาที่แท้จริงออกมา แทนทวีขบกรามแน่นหันกลับมาหานิตา
"ใครดีไม่ดี ผมพอรู้ครับ ขอบคุณนะที่เชิญ"
แทนทวีเดินออกไปจากห้องทันที นิตากรีดร้องขึ้นมาเสียงดังลั่น
"แก ไอ้ภูมิเราจะได้เห็นดีกัน"
ระหว่างที่ ยืนรอแทนทวีลงมาจากชั้นบนตามที่บอก มีพนักงานเอาน้ำมาบริการให้ พลอยหยิบแก้วขึ้นมาดื่มเป็นคนแรก ทันที่มองดูอยู่ห่างๆยิ้มแสยะออกมา แก้วที่เตียมไว้แล้วถูกใส่ยาลงไปทั้งสามแก้วพร้อมทั้งกำชับว่าต้องให้ดื่ม ให้ได้ พลอยหยิบแก้วด้านนอกออกไปดื่ม ก้องก็หยิบอีกแก้วส่วนภูมิบุญยังยืนนิ่งอยู่
"อร่อยดีนะ ภูมิ ขอบคุณนะคะพี่"
พลอยบอกขอบคุณพนักงานที่ไม่ได้สนใจว่าเรื่อราวจะ เป็นยังไงต่อไป แต่สนใจแค่ว่าวันนี้เขาได้เงินพิเศษจากการแค่ใส่ผงอะไรไม่รู้ลงไปน้ำพันซ์ สามแก้วนี้ ภูมิบุญจึงหยิบแก้วพันซ์ขึ้นมาดื่มบ้าง
"เออ ภูมิเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมา" พลอยบอกแล้วลุกขึ้น
"เราไปด้วย" ก้องร้องออกมาแล้วลุกตามพลอยเดินกลับเข้าไปในงาน พลอยปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำหญิงส่วนก้องก็แยกไปอีกทาง พลอยชะงักเท้าเพราะกลุ่มของฟ้ากับเพื่อนๆยังอยู่ในห้องน้ำเพราะช่วยกันล้าง คราบคานาเป้อยู่
"หนอย มาให้ตบพอดีเลยนะอีตัวดี"
พอฟ้าเห็น ว่าใครที่กำลังก้าวเข้ามาในห้องน้ำก็ปรี่เข้าไปหาพลอยทันที
"เพี๊ยะ อีปากดี นี่แน่ะ"
ฟ้าฟาดมือลงที่หน้าของพลอยทันที พลอยเองไม่ทันตั้งตัวจึงหน้าหันไปตามแรงตบ
"หนอย อีคางคก นี่แน่ะ"
พลอยหันกลับมากระชากผมที่เซ็ทไดร์มาอย่างดีของ ฟ้าไปข้างหลังจนหน้าหงาย
"กรี๊ด อีบ้า ช่วยชั้นด้วยแก"
ฟ้าร้อง เรียกหาตัวช่วย เพื่อนของฟ้าอีกสองคนปรี่เข้าหาพลอย ชุลมุนกันอยู่พลอยโดนรุมตบหน้าจนหน้าแดง แต่ก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
"นี่แน่ะ" พลอยถีบเข้าที่ท้องของเพื่อนอีกคนของฟ้าจนเซล้มเข้าไปในห้องส้วม
"กรี๊ดด" เสียงร้องระงม พลอยรู้สึกร้อนที่หน้าเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์ กำหมัดกระทุ้งที่หน้าของเพื่อนฟ้าอีกคน
"กรี๊ดด" "เก่งนักใช่ไหมอีพวกไฮโซ มามาเจอลูกทุ่งโลโซอย่างชั้นตบปากหน่อย" พลอยกัดฟันพูดเลือดในกายร้อนแรงหน้าแดงก่ำ พลอยกระชากผมของฟ้าที่กำลังดิ้นพยายามจะหนีอยู่ พลอยคายหมากฝรั่งที่เอาซ่อนไว้ในกระพุงแก้มตอนที่ดื่มน้ำพันซ์แล้วเอามาดึง ให้เป็นสายยาวๆ
"อย่านะอีบ้า กรี๊ดด ช่วยด้วย" ฟ้าร้องเสียงหลงพยายามเอามืบตบตีตัวพลอย
"แกคิดว่าคน อย่างชั้นมันเก่งแต่ปากเหรอ ห๊า"
พลอยจิตหลุดไปแล้วเนื้อตัวร้อนใจเต้นแรงหน้าแดง เอาหมากฝรั่งยีใส่หัวของฟ้าทันที
"อีบ้า กรี๊ดด"
เพื่อนๆของ ฟ้าปรี่มากระชากตัวพลอยออกแต่กว่าจะหลุดออกไปจากร่างของฟ้า รายนั้นถึงกับหัวฟูหน้าตาเปรอะเปื้อนมีรอยแดงช้ำเขียวขึ้นที่ใบหน้าหลายจุด ผมก็กระจุกกันเป็นก้อนเพราะยางของหมากฝรั่ง
"จัดการมัน เลยแก ชั้นจับไว้แล้ว"
เพื่อนของฟ้าสองคนล็อคแขนของพลอยเอาไว้ พลอยพยายามดิ้นทั้งถีบทั้งเตะแต่ก็ไม่หลุด ฟ้าปรี่เข้ามากระชากผมของพลอยแล้วตบ
"อีสัตว์ มึงเก่งนักใช่มั้ย ห๊า นี่แน่ะ"
ฟ้ากระหน่ำ ตบเข้าที่ใบหน้าของพลอย พลอยกระแทกหลังตัวเองอย่างแรงให้ทั้งสองคนที่จับตัวไว้เซไปชนผนัง พลอยใช้เท้าถีบเข้าที่ท้องของฟ้าทันที
"กรี๊ดด" ฟ้ากับเพื่อนร้องออกมา พลอยปรี่เข้าไปขึ้นคร่อมฟ้าไว้กระชากรองเท้าส้นสูงของฟ้าออกมา
"แกอยากลอง ดีใช่ไหมอีหอก"
พลอยยกรองเท้าส้นสูงในมือง้างขึ้น พอดีกับประตูห้องน้ำถูกเปิดออกเพราะเสียงดังแว่วออกไป
"หยุดนะ ทำอะไรกัน" เสียงตวาดดังพอที่จะทำให้พลอยชะงักมือไว้
"ช่วยด้วย ค่ะ อีนี่มันเป็นบ้าไปแล้ว ช่วยด้วย"
เพื่อนของฟ้าอวดครวญคลานเข้าไปหาคนที่กำลังเดิน เข้ามาในห้องน้ำ
"หยุด นี่มันจะเกินไปแล้วนะ กะจะฆ่ากันเลยเหรอ"
คนที่เข้ามา ในห้องน้ำเป็นเพื่อนของนิตาอีกที ไม่ใช่เธอคนเดียวแต่คนมามุงดูกันออเต็มประตูห้องน้ำ พลอยไม่ฟังเสียงจะฟาดรองเท้าส้นสูงเข้าที่แก้มของฟ้าแต่มีมือหนาใหญ่มาฉุด เอาไว้ก่อน
"กรี๊ดด"
เสียงฟ้าร้องลั่นเอามือกุมหน้าไว้ กายนั่นเองที่โผล่หน้าเข้ามาพอเจอก็ปรี่เข้ามากระชากพลอยออกมาจากห้องน้ำ
"พลอยๆ ใจเย็นๆ ออกมานี่ก่อน"
กายลากพลอยออกไปจากห้องน้ำฝ่าฝูงไฮโซมุงออกไป
"พลอยจะเอา เลือดปากมันออก ปล่อย"
พลอยยังดิ้นไม่ยอมลงกายเองก็พยายามลากตัวพลอยออก ไป กายรู้สึกได้ว่าพลอยมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นเพราะตัวร้อนหน้าแดงทั้งที่ไม่ เห็นแตะเหล้าสักนิด ในระหว่างนั้นก้องอยู่ในห้องน้ำชายได้ยินเสียงคุยกันดังแว่วเข้ามา
"เป็นไงวะ ไอ้ทัน ตกลงกูจะได้ดูไหมเนี่ยหนังสดมึงน่ะ"
เสียงของเบส เพื่อนในกลุ่มถามขึ้นระหว่างที่ทั้งสองยืนทำธุระส่วนตัวอยู่
"หึหึ เดี๋ยวมึงก็รู้มันแดกเข้าไปแล้วยาน่ะ สักพักเถอะกูจะไปสอยขึ้นห้อง มึงเตรียมกล้องให้พร้อมละกัน คราวนี้ล่ะไอ้ภูมิ มึงได้เป็นดาวในเน็ทแน่ๆ"
ก้องตกใจกัด มือตัวเองอยู่ไม่อยากจะโวยวายอะไรออกมา รอให้เงียบเสียงก่อนแล้วจึงออกจากห้องน้ำรีบเดินไปหาภูมิบุญทันที แต่พอออกมาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย พลอยนั่นเองก็กำลังโดนชายตัวสูงฉุดกระชากลากถูอยู่ ก้องปรี่เข้าไปหาทันที
"เปรี้ยง โอ๊ย"
ก้องเข้าไป กระชากคอเสื้อของกายแล้วปล่อยหมัดเข้าไปที่หน้าของเขาทันที รายนั้นหน้าหงายออกไป ก้องเข้าไปประคองตัวของพลอย
"มันทำอะไร หรือเปล่าพลอย ไอ้ชาติชั่วฉวยโอกาส มึงนี่ดีแต่รวยอย่างเดียวนะไอ้เวร จิตใจต่ำช้าไม่ต่างจากหมา"
ก้องหน้าแดงเหมือนกันใจเต้นแรงไม่รู้สึกอาย งานเริ่มเครียดเสียงเพลงหยุดกึกลงทันที บรรดาแขกในงานต่างมุงเข้ามาดู พอดีกับภูมิบุญเดินเข้ามาเพราะเห็นภายในงานกำลังวุ่นวายกันอยู่
"อะไรก้อง มีอะไรกัน"
ภูมิบุญฝ่าคนเข้ามาหาเพื่อน
"ก็ไอ้สัตว์ นี่น่ะสิ มันล่วงเกินพลอย"
ก้องชี้หน้ากราดด่ากาย รายนั้นเอามือลูบปากอยู่เพราะเลือดไหลซิบๆออกมา
"ก้อง มันไม่ใช่แบบนั้นนะ พี่เขามาลากฉันออกมาจากพวกอีแร้งนั่นต่างหาก"
พลอยกระตุก แขนของก้อง แล้วบุ้ยปากไปทางฟ้ากับพวกที่กำลังทุลักทุเลออกมาจากห้องน้ำสภาพไม่ต่างอะไร กับโดนรุมโทรม แทนทวีเดินลงมาเจอก็ปรี่เข้ามาหา
"มีอะไรครับ ภูมิ เกิดอะไรขึ้น"
"พี่แทน ผมรู้ว่าพี่ดีนะ แต่พี่รู้ไหมว่าเพื่อนเลวๆของพี่มันวางแผนจะทำอะไร"
ก้องมองหน้า แทนทวีอย่างคับแค้นใจ
"มีอะไรครับก้อง ใครทำอะไรบอกพี่มา"
"ก็ไอ้สัตว์ นั่นไงพี่ มันวางแผนใส่ยาให้ภูมิดื่มแล้วจะพาไปทำมิดีมิร้ายแล้วจะถ่ายวีดีโอไว้ เลวยิ่งกว่าสัตว์"
ก้องพูดออกไปเสียงดังชี้มือไปทางทัน รายนั้นหลบตัวเข้ากลุ่มทันที ก้องดังมองไปรอบๆตัวไม่เกรงกลัวใคร เสียงอื้ออึงดังขึ้นทันที แทนทวีเหมือนโดนตบหน้าแม้จะฟังความข้างเดียว แต่ด้วยเหตุผลกลใดที่ก้องจะมากุเรื่องขึ้นปั้นน้ำเป็นตัว ภูมิบุญร้อนหน้าผ่าวๆเลือดไหลสูบฉีดแรงขึ้นจนหายใจหอบ ร่างกายเหมือนได้รับการกระตุ้น พอได้ยินก็ยิ่งเลือดพุ่งแรงไม่คาดคิดว่าคนพวกนี้ คนที่เรียกตัวเองว่าเหนือกว่ามนุษย์เดินดินทั่วไปจะทำกัน
"อะไรน๊ะ ก้อง"
ภูมิบุญกับ แทนทวีร้องขึ้นพร้อมกันสุดเสียง พลอยเองถึงกับเซเพราะเพิ่งจะรู้ตัวว่าความผิดปกติในร่างกายมันเกิดจากการ กระทำของคนพวกนี้ ภูมิบุญปรี่เข้าไปประคองพลอยไว้ช่วยกันกับก้อง ส่วนแทนทวีเลือดเหมือนมีแรงดันกำลังจะระเบิดออกมา
:L2:สัญญาครับว่าพรุ่งนี้จะอัพให้แต่เช้า ขอโทษด้วยน้าเมื่อวานอ่ะ :L2:
ปล ด่าผมก็ได้นะครับ ผมเป็น เอสเอ็ม รวมกันนั่นล่ะ อย่างที่ป้านัทเคยบอก อิอิ
เขียนโดย eiky
-
มาต่อเช้าๆๆ เลยนะครับ
รออะ
-
เพื่อนอย่างนั้นเลิกคบไปเรยพี่แทน :angry2:
แอบปลื้มใจที่แผนอีนิตาม่ะสำเร็จ :o8:
-
สังคมสัตว์มนุษย์
คนดีๆเหลือไม่ถึง1%
ไฮโซ แต่จิตใจ โลโซ
เลวทรามยิ่งกว่าสัตว์นรก!!
เถื่อน!!!
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ภูมิ โดนยาเข้าไปแล้ว ใครจะเป็นคนช่วยนะ :z3:
-
พลอยเยี่ยมไปเลย o13
ตบได้สะใจสุดๆ ร้ายมาก็ต้องร้ายตอบ
ว่าแต่ โดนยาพร้อมกัน 3 คนแบบนี้ จะช่วยกันยังไงล่ะเนี่ย
-
พลอยเก่งมากๆ 1 รุม 3 สะใจ
อิกกี้ ซาดิสแอนด์มาโซ จริงๆ ยืนยันคำเดิม 555
-
แล้วใครจะช่วยทำให้ทั้งสามคนสงบได้ละครับ ที่นี้
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังดีนะที่น้องพลอย....ดูแลตัวเองได้... o13
ตบผีไฮโซซะกระเจิง.....น้องภูมิก็เกือบไป....
แล้วดูซิว่า....ตาแทนจะทำยังไง......
จะคบต่อไปไหม...เพื่อนชั่ว ๆ แบบนี้.... :angry2:
น้องภูมิ กะ น้องพลอย โดนยาแล้วไม่ใช่เหรอ..
แล้วจะทำยังไงง่ะ...... o6
:กอด1:น้องภูมิ :pig4: น้อง eiky
-
พลอยสุดยอดเลย o13
-
น้องพลอยสุดยอดด
:a2:
-
ง่ะ ทำค้างอ่า
รอพรุ่งนี้น๊าาาา
-
น้องพลอยสุดยอดดดดดดดด o13
อิพวกนั้นมันต่ำกว่าสัตว์อีกนะ อย่าเอาสัตว์ดี ๆ ไปเทียบกับพวกนรกนี้เลย :angry2:
-
ภูมิจะเสร็จมั้ยงานนี้ :sad4:
-
งานนี้เรื่องใหญ่แน่ๆ
แทนคงได้มีตัดเพื่อนเลยทีเดียว
น้องพลอยกับภูมิที่สมที่อยู่แก๊งค์เดียวกันเลย
เจ๋งจริงๆ 5555+
เมื่อวานเห็นหายไปก็เสียดายเหมือนกันขอรับ อิอิ
แต่วันนี้ก็มีตอนใหม่มาแล้ว
ยังรวดเร็วเช่นเคยนะขอรับ
สนุกมากๆเลยขอรับ ติดงอมแงมเลยทีเดียว
ตอนหน้าก็มาไวๆอีกนะขอรับ ^^
-
พลอยสุดยอด
แต่โดนยากัน 4คนเลยหรือนี่?
-
ชักจะเซ็งกับนวนิยายเรื่องนี้ซะแล้วสิ ตอนแรกดำเนินเนื้อเรื่องออกมาไม่ออกนอกลู่นอกทาง แต่ตอนนี้และตุ้มเปะมากๆเลย มีการ.ใส่จริต ริษยาของตัวละครมากจนล้น ถ้าติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจะรู้ได้เลยว่า คาแรคเตอร์ของภูมิบุญตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันราวกับฟ้ากับเหวไม่ชัดเจน ภูมิบุญที่ผมรู้จัก นั้น เป็นคนที่ถ่อมตัว มีมารยาท สู้คน ถึงจะแรงแต่ก็แรงแบบพอดี ไม่เสแสร้ง ที่แน่ๆ แมน กว่านี้เยอะ ถึงออกมาโพส ตอนนี้คงไม่ทันแล้ว ดูเหมือน จะ กู่ไม่กลับ ซะแล้ว :เฮ้อ: :seng2ped:
-
แล้วใครเอ้ย จะเป็นคนที่มาดับฤทธิ์ ยาเนี่ย
คิดแล้ว คิดแล้ว
น่าติดตามอย่างยิ่ง o13
:L2: :L2:
-
สวรรค์ไม่เข้าข้างคนเลว ๆ เค้าสะจายมากค่ะ :laugh:
-
ชักจะเซ็งกับนวนิยายเรื่องนี้ซะแล้วสิ ตอนแรกดำเนินเนื้อเรื่องออกมาไม่ออกนอกลู่นอกทาง แต่ตอนนี้และตุ้มเปะมากๆเลย มีการ.ใส่จริต ริษยาของตัวละครมากจนล้น ถ้าติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจะรู้ได้เลยว่า คาแรคเตอร์ของภูมิบุญตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันราวกับฟ้ากับเหวไม่ชัดเจน ภูมิบุญที่ผมรู้จัก นั้น เป็นคนที่ถ่อมตัว มีมารยาท สู้คน ถึงจะแรงแต่ก็แรงแบบพอดี ไม่เสแสร้ง ที่แน่ๆ แมน กว่านี้เยอะ ถึงออกมาโพส ตอนนี้คงไม่ทันแล้ว ดูเหมือน จะ กู่ไม่กลับ ซะแล้ว :เฮ้อ: :seng2ped:
ขอบคุณนะครับที่แนะนำ แต่ที่เขียนเรื่องนี้วางพล็อตเอาไว้แล้ว ผมไม่ได้เขียนเพราะแรงเชียร์จากเพื่อนๆ หรือเรตติ้งเพื่อเอาใจใคร แต่เขียนเรื่องนี้เพราะผมมีความสุขที่จะเขียน อยากสื่อโจทย์ที่ว่า คนดีไม่จำเป็นต้องยอมให้เพื่อนๆได้อ่านกัน
ภูมิบุญไม่ได้คาร์แร็กเตอร์เปลี่ยนไปนะครับ คนเราถ้าอยู่ในสังคมแบบใดมักจะผันตัวหรือพยายามเปลี่ยนตัวเองไปตามสังคมนั้น ความแรง จริตที่เติมเข้าไปเพื่อสื่อให้รู้ว่า คนเราบางคนไม่พูดไม่ใช่เขายอม หรือเขาจะปล่อยให้เรื่องมันจบ
เอาเถอะครับ ผมไม่อยากมาอธิบายอะไรมากมาย เรื่องนี้ผมตั้งใจเขียน ผมมีความสุขที่จะเขียน ไม่หยุดโพสต์หรอกครับ ไม่เปลี่ยนคาร์แรกเตอร์ด้วย แต่ก็ขอบคุณมากที่แสดงความคิดเห็นออกมา ผมจะได้ปรับปรุงตัวให้ดีกว่านี้เนอะ อิอิ แต่รู้สึกดีจังมีคนเมนต์แรงๆ ถูกจายจังเลย
-
ชอบก็อ่านไม่ ชอบก็ไม่ อ่าน
ถ้าอยากให้เป็นอย่างใจตนเอง ก็เขียนเองสิคะ
จะได้สมใจตนเอง
-
แบบนี้โดนยา พี่แทนมาช่วยภูมิ ระบายที :impress2:
แล้วพลอย (พี่กายไหมวา อิ อิ )กับ ก้องอะ ใครจะช่วย :sad4:
พี่แทนรู้แบบนี้ คงได้ตาสว่าง ไม่มากก้น้อยนะ
ถ้าเป็นเรา พวกมึงตายยยย o18
อิ๊กกี้ เมื่อวานไปงานเลี้ยงแผนสนุกไหมจ้า o18
พรุ่งนี้มาต่ออีกนะ :n1:
-
กำลังสนุกเลย จะตามอ่านไปเรื่อยๆ ว่าจุดพีค และจุดคลายปม สุดท้ายจุดจบจะเป็นยังไง
เข้าใจการเอาตัวรอดของมนุษย์ดี แต่การเอาแรงปะทะแรงไปเรื่อยๆ แรงสะท้อนกลับยิ่งแรงไปกันใหญ่ คล้ายกับการจองเวรที่วนเป็น circle ไม่มีใครหยุด เพราะฉะนั้นถึงต้องติดตาม อิอิ ขอบคุณ writer ค่ะ :กอด1: :L2:
ปล. edit เพิ่ม ส่วนตัวเราคิดว่า ผู้อ่านมีสิทธิ์สะท้อนฟีดแบคต่อนิยายไม่ว่า ฟีดแบคนั้นจะเป็นด้านลบ หรือ บวกนะคะ ขอแค่ให้เหตุผลประกอบด้วย เป็นการติเพื่อก่อ ไม่ใช่โจมตี ด่าว่าแบบไม่มีเหตุผล ยกเว้นเสียแต่ว่า คนเขียนรับแต่คำอวย ไม่รับคำติ แต่ในกรณีนี้คุณ violaa เองก็ให้เหตุผลประกอบมาซึ่งคุณ writer ก็ชี้แจงด้วยเหตุผลกลับไป ถือว่าเป็นการวิจารณ์และน้อมรับคำวิจารณ์ที่สร้างสรรค์ดี เป็นตัวอย่างที่ดีของผู้สร้างสรรค์ผลงานและผู้รับชมดีค่ะ ส่วนตัวเราคิดว่า งานศิลปะทุกแขนงไม่ว่า ละคร มหรสพ ภาพยนตร์ ศิลปกรรม รวมทั้งงานเขียน ก็ต้องได้รับคำวิจารณ์ทั้งสองแง่อยู่แล้ว เป็นเรื่องปกติมากค่ะ :impress3:
-
อ่านตอนนี้แล้วมีลุ้นอย่างแรง...
อยากเข้าไปตบบ้างอะไรบ้าง คนเราเลวได้ขนาดนั้นก็ไม่ต้องหวังให้เค้ากลับใจแล้วมั้ง
เอาตัวเองให้รอด อย่าไปยุ่งด้วยน่าจะดีกว่า
-
สุดยอดเลยครับพี่
ฉากพลอย
ชอบมากกกก
-
ตบกันสนั่นบอร์ดเลยอะ
-
กรี้ดดดด ตอนหน้ามันส์กว่านี้แน่นอน รอติดตามอย่างใจจดจ่อ
-
พลอยสุดยอด ชอบตอนนี้มากๆ
เห็นด้วยกับความคิดของคุณ eiky คนดีไม่จำเป็นต้องยอมให้คนอื่นรังแก
ชีวิตจริงไม่เหมือนในนิยายหรือในละคร ไม่มีใครช่วยเราได้นอกจากตัวเราเอง
ถ้าเราอยู่ในสถานการณ์แบบในตอนนี้หรือเหตุการณ์ที่ภูมิบุญได้ประสบมา
ลองถามตัวเองว่าเราจะยอมคนหรือจะสู้คน
เป็นกำลังใจให้คุณ eiky นะคะ
-
พลอยชนะเลิศนะนั่น ฮ่าๆ
-
ปล ด่าผมก็ได้นะครับ ผมเป็น เอสเอ็ม รวมกันนั่นล่ะ อย่างที่ป้านัทเคยบอก อิอิ
มีการบอกตัวเองเป็นSMซะด้วย :jul3:
ตอน พลอยตบๆๆๆถีบๆๆๆกระชากลากดึงถลึงนังฟ้ากะผองเพื่อนมัน แม่ง มันสสสสสส์สะใจจริงๆ(ถึงกะกลับไปอ่าน2-3รอบได้)
น่าจะฟาดด้วยรองเท้าส้นสูงทันจริงๆ แต่คิดอีก อย่าเลยดีกว่า เด๋วมันจะมีหลักฐานมากเกินไป ถ้ามันเกิดฉลาดไปฟ้องตำรวจจะยุ่งไปใหญ่ 555+
งานนี้พลอยได้ใจไปเต็มๆ เยี่ยมๆๆๆๆ o13 o13
เอาล่ะสิ โดนยาปลุกทั้งสามคนเลย จะทำไงต่อไปอ่ะ :serius2:
"แทนทวีเลือดเหมือนมีแรงดันกำลังจะระเบิดออกมา" >> จะทำอะไรๆต่อไปคะ? ถ้าเข้าข้างกันอีก... o18
จะว่าไปชักชอบพี่กายอะไรนั่นแล้วนะ(เป็นใครมาจากไหนแนะนำตัวด่วนท่าจะมีบทบาทต่อไป) ให้คู่กะพลอยก็ดีนะ ^^ เอออ..แล้วหนูก้องของเราล่ะ อืมมมม จะมีตัวละครใหม่ๆออกมาไหม? อยากให้พลอยได้คู่ไปก่อนอ่ะ พลอยมีบทบาทมานานมาเยอะกว่าก็ไม่อยากให้โดนตัดหน้า ก้องเราเอาไว้เป็นคนต่อมาละกัน(หรือว่าจะเป็นนายกัส) ส่วนภูมิยังลุ้นได้เรื่อยๆ 555+ (โตโต้กระป๋อง)
:laugh:
ปล.สนุกกว่าละครช่อง7ช่อง3อีก(ถึงแม้ไอจะไม่ค่อยชอบดูก็เหอะ) เอาเป็นว่าชอบบบบบบบบบบบ
ปล2.มาต่อเช้าๆแบบไม่เกิน9โมงได้ไหม? อยากอ่านก่อนไปเรียนอ่ะ จิตใจม่ายสงบแหงๆ อยากรู้จัด อยากอ่านนนนนต่ออออออ นะ นะ นะ :impress2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอ ลุ้น
+1
-
รายงานตัวว่าเพิ่งมาตามอ่านถึงฉากที่เก้าค่ะ
แล้วก็ค้นพบว่า....อิคุณโตโต้มันเป็นเด็กขี้อิจฉาไม่รู้จักโตนี่เอง :m14:
น้องภูมิ.......สุดยอดดดดดดดดดดดดดด
คุณอิ๊กกี้ สู้ๆนะคะ เป้นกำลังใจให้ค่ะ ^o^
-
เฮ้อ คนเราก็นานาจิตตัง พี่ไรท์เตอร์ไม่ต้องคิดมากนะคะ
โดยส่วนตัวชอบนิยายพี่มาก เนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อ มีความหลากหลาย
แต่ที่สำคัญคือแนวทางของเรื่อง 55+ ชอบนายเอกแบบนี้
ส่วนเรื่องมาลงช้าหรือว่ายังไง พี่ไม่ต้องคิดมากเลยค่า
คนเราไม่ใช่ว่าจะว่างเหมือนเซเว่น(?) จะได้มานั่งแต่งนิยายตลอดเวลา
แล้วอีกอย่างพี่เองก็ไม่ได้ทำงานเป็นนักเขียนถึงจะต้องเอาเวลามาเขียนนิยายเพื่อส่งต้นฉบับตลอด
แค่พี่มาลงให้เราๆได้อ่านกันทุกวัน แทบจะไม่หายไปเลยก็ดีเยี่ยมมากมายแล้วค่ะ อิอิ :impress2:
เป็นกำลังใจให้พี่นะคะ :L2:
เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่า 55+
แอบถูกใจพี่แทนตอนนี้จริงๆ
ที่ไม่ใช่เป็นพ่อพระ และเป็นน้องบัพให้นิดาหลอกเอาได้
ลุ้นตอนหน้าจริงๆว่าภูมิจะเป็นยังไงหล่ะเนี่ย กินน้ำนั่นเข้าไปเต็มๆ :serius2:
ปล้ำลิง.ถ้าพี่อ่านวรรคแรกแล้วงงว่ายัยนี่จะสื่ออะไรก็ขออภัยด้วยนะคะ
ดึกแล้วสมองออกอาการเอ๋อเหรอ
อยากจะบรรยายความรู้สึกออกมาแต่มันก็ได้ออกมาเป็นนี้ซะงั้น 55555 :laugh: :laugh:
-
อยากฆ่าคนโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่อยากเม้นมากมีอารมณ์ เดี๋ยวจะถูกแบนเปล่า แต่ไอ้อีทั้งหลายที่เลวยิ่งกว่าสัตว์นรกเตรียมตัวจองศาลาได้เลย
บอกแล้วอีตาแทนก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก อย่างดีก็แค่มารู้ที่หลัง ปกป้องคุ้มครองน้องก็ไม่ได้ เบื่อเซงว่ะ
-
ตัวละครบางคนดูอาจจะแรงไปแต่มันก็ดีนะจะได้มีสีสันบ้าง
ไม่ใช่ว่าต้องยอมให้คนที่รวยกว่ากดขี่ข่มเห่ง อ่อนแอไม่สู้คนยอมพระเอกบ้างตัวร้ายบ้าง แบบนี้มันก็ดีแล้วละ :L1:
-
ตามสัญญาครับ ตอนนี้ไม่ค่อยยาวนะครับ อิอิ รีบเขียนอ่ะ แต่ก็ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนนะครับที่อ่านเรื่องนี้แม้มันจะออกเวอร์ไปหน่อย อิอิ
ชอบไม่ชอบก็ไม่ว่ากันครับ แต่ติผมหน่อยก็ดีนะ เพราะจะได้ปรับปรุงตัว อยากเขียนเรื่องดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านกันเนอะ ขอบคุณคร้าบ
ฉากยี่สิบสาม
"ก้องขับรถ ไหวไหมพาภูมิกับพลอยกลับบ้านไปก่อน"
แทนทวีกัดฟันจนกรามปูดออกมา สายตาเหมือนพญาราชสีห์กวาดตามองคนที่เคยคุ้นเคยนับถือเป็นเพื่อนกันอย่าง โกรธแค้น
"ผมขับรถไม่ไหวพี่ มันสั่นๆอ่ะ"
ก้องบอกส่วนภูมิบุญไปประคองร่างพลอยไว้เพราะพลอยออกอาการสั่นหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
"เอานี่ไป เรียกแท็กซี่กลับ พี่ขอโทษนะก้อง พลอยไหวไหมครับพี่ขอโทษนะที่พาเรามาเจอเรื่องแบบนี้ ภูมิ"
แทนทวีควักเงินยัดใส่ในมือก้องแล้วเอ่ยปากขอโทษ สายตารู้สึกผิดอย่างรุนแรงมองพลอยที่ดูเหมือนจะโดนฤทธิ์ยาครอบงำมากกว่าใคร แล้วหันไปมองก้อง แต่มาหยุดลงที่ภูมิบุญเรียกชื่อแต่ไม่พูดอะไรต่อ ให้สายตาเป็นสื่อแทนคำขอโทษ ภูมิบุญเม้มปากเพราะรู้สึกร้อนรนกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็น เขาพยักหน้าให้แทนทวีน้อยๆแล้วลากพลอยออกไปทันที ยาที่เข้าไปกระตุ้นประสาทเริ่มออกฤทธิ์ทำงาน เหงื่อกาฬไหลออกมาตามหน้า ภูมิบุญเองรู้สึกร้อนวูบวาบอยู่ภายในร่าง เพื่อนๆของเขาเองก็คงรู้สึกเช่นกัน ลำพังการเสพยาประเภทนี้จะออกฤทธิ์ได้พอสมควรสำหรับคนที่เสพมันอยู่เป็นนิจ และอาจจะดาวน์หรือลงเร็วเพราะอาศัยว่าร่างกายเคยทดลองกับสารเสพติดชนิดนี้ แล้ว แต่ทว่าคนที่ไม่เคยลองอีกทั้งไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปดูเหมือนว่าอานุภาพของมันจะยิ่งเหิมเกริม
"เจ็บไหมพลอย เราขอโทษนะที่พาเธอมาเจ็บตัว"
พอก้องเรียก แท็กซี่ได้ภูมิบุญก็ลากพลอยขึ้นไปนั่งบนรถ แตะตามหน้าพลอยเบาๆ
"ไม่เป็นไร ภูมิ เราทนได้แต่ไอ้บ้านั่นไม่น่ามาจับมือเราไว้เลย กะจะเอาส้นสูงเจาะปากมันซะหน่อย"
พลอยหายใจกระเส่าขนตามตัวเริ่มลุกตั้งชัน
"ทำไมพวกนี้ มันอุบาศก์ทุเรศอย่างนี้วะ รู้งี้เอาให้หนักตั้งนานแล้ว"
ก้องเอี้ยวตัวมาพูดน้ำเสียงโกรธบึ้งอยู่สายตาก็ขวาง ก้องเองเป็นผู้ชายความรู้สึกต่อฤทธิ์ยาไวต่อความรู้สึกเช่นเดียวกับภูมิบุญ ที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกแปลกๆร่างกายดูมันต้องการอะไรที่มันลึกซึ้งมากกว่านี้ พอยิ่งคิดร่างกายยิ่งปะทุความต้องการทางเพศมากขึ้นทุกที
ส่วนแทนทวี พอส่งน้องๆกลับก็ยืนเด่นอยู่กลางงาน มีกัสคอยประกบอยู่ข้างหลังไม่ยอมห่างเพราะตอนนี้ความโกรธมันครอบงำจนหน้ามืด ตามัวมองไม่เห็นหัวใครแล้ว
"ไอ้ทันอยู่ไหน ไอ้สัตว์ มึงออกมานี่ซิ"
เสียงตวาด ดังลั่นจนพนักงานต้องมาเชิญให้ออกไปจากงาน แทนทวียอมเดินออกมารออยู่หน้าสถานที่กับกัส รออยู่นานไม่เห็นทันออกมาเสียที
"ใจเย็นๆไอ้ แทน เดี๋ยวมันก็ออกมา"
"ไม่เย็นแล้วโว้ย ไหนมึงบอกมาซิไอ้กัสมึงรู้เรื่องนี้หรือเปล่า"
แทนทวีหาที่ ระบายอารมณ์ จ้องหน้ากัสสายตาต้องการคำตอบไม่ใช่คำอธิบาย
"เอ่อ กู กู"
"บอกมาไอ้ สัตว์ หรือมึงจะให้กูเข้าไปอาละวาด"
แทนทวีตวาดเสียงดังไม่ยอมลดระดับลงเลย คนภายในงานเริ่มมามุงดูกันหลายคนแล้ว
"กูเห็นมันคุยกัน กูพยายามจะบอกมึงแล้ว แต่กูก็คิดว่ามันจะพูดเล่นๆ กูเองก็ไม่คิดว่ามันจะทำเรื่องเลวๆแบบนี้ได้"
กัสก้มหน้า พูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน แต่แทนทวีได้ยินหมดทุกอย่าง เขาไม่ฟังต่อปรี่กลับเข้าไปในงาน เดินตาขวางหาทั่วงานแต่ไม่เจอ จึงเดินขึ้นไปชั้นบน แทนทวีผลักประตูเข้าไปในห้องที่เขาเพิ่งจะออกมา มีคนตามขึ้นมาเป็นพรวน
"เฮ้ย ไอ้แทน"
ได้แค่อุทาน ทำท่าตกใจจะคิดหนีไปไหนไม่ได้แล้ว เพราะแทนทวีวิ่งเข้าหาปล่อยหมัดเข้าไปที่หน้าของทันเรียบร้อยแล้ว
"กรี๊ดด"
เสียงนิตา กับผองเพื่อนกระหน่ำกรีดร้องดังขึ้น ทันหน้าหงายไปแทนทวีไม่ยอมหยุดต่อยจนเลือดไหลออกมาจากใบหน้าของทันกบปากอยู่
"เฮ้ย พอไอ้แทน พอๆ"
กัสเข้ามาดึงตัวของแทนทวีออก
"มึงทำอะไร ลงไป ไอ้สัตว์ เลวระยำชาติชั่ว"
แทนทวีตะโกนก่นด่าออกมาเสียงดังลั่นห้อง นิตาก้มหน้าร้องไห้อยู่
"จำไว้นับจากนี้ มึงอย่ามาเรียกกูว่าเพื่อน กูไม่เคยมีเพื่อนเลวๆอย่างมึง"
"ไอ้แทน ใจเย็นๆก่อนดิวะ มึงกำลังโกรธ"
กัสเป็นคน เดียวในที่นี้ที่พูดกับแทนทวีได้ เขาตบบ่าของแทนทวีพยายามเตือนสติอยู่
"กูยังไม่ ได้ทำอะไรมันนะโว้ย"
ทันเอามือปาดเลือดออกจากปากพยายามแก้ตัว
"มึงอย่ามา พูด ที่มึงทำน่ะเขาเรียกว่าอะไร แค่คิดก็เลวชาติแล้ว"
"แทนคะ ฟังนิตาก่อนนะคะ"
นิตาเองก็ไม่อยากให้แทนทวีตัดความสัมพันธ์ ร้องไห้อยู่แต่ก็พูดออกมา
"นิตาไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายนะคะ ทันเขาวางแผนเองทุกอย่าง ไม่เกี่ยวกับนิตาเลยนะคะ"
สิ่งที่เธอ พูดออกมาทำให้คนที่นอนกุมหน้าตัวเองถึงกลับตาถลนออกมา
"นิตา แกนั่นล่ะที่อยากทำแบบนี้"
"อย่ามาใส่ร้ายนิตานะไอ้ทัน แกนั่นล่ะที่คิดชั่วๆแบบนี้ได้คนเดียว แกบอกแกอยากจะแก้แค้นน้องภูมิ แทนคะ นิตาไม่เกี่ยวนะคะ"
แทนทวีกัดฟันมองหน้านิตาอย่างดูแคลนไม่ว่าเธอจะ พูดยังไงแทนทวีไม่ได้ใส่ใจฟังอีกต่อไป
"พอเถอะ พวกแกทุกคนนั่นล่ะ ต่อจากนี้ เราไม่ใช่เพื่อนกัน"
"แทน!!!"
นิตาร้องออก มา แต่แทนทวีไม่ได้อยู่ฟังแล้วเดินฝ่าไฮโซมุงเดินออกไปบึ่งรถออกไปจากที่นี่ ทันที
ภูมิบุญ เริ่มใจสั่นแรงขึ้นหายใจติดขัดลมร้อนออกมาจากลมหายใจ รู้สึกกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นปกติสุข
"พลอย เราขอโทษนะ เราขอโทษจริงๆ"
ภูมิบุญ น้ำตาซึมออกมาจับมือของพลอยเบาๆก่อนจะลงจากรถ แท็กซี่ที่เพื่อนทั้งสองอาสามาส่งภูมิบุญก่อน ภูมิบุญเองก็ขอร้องให้เพื่อนอยู่ค้างคืนแต่ด้วยร่างกายที่มีสิ่งผิดปกติเข้า ไปเจือปนอยู่ทั้งสองจึงปฏิเสธไป
"ก้องฝากไปส่งพลอยด้วยนะ เราขอโทษอีกที"
"ไม่เป็นไร ภูมิ นายไปอาบน้ำเย็นนะเราว่ามันคงจะดีขึ้น ไม่ต้องเป็นห่วง"
ก้องบอกก่อน จะให้แท็กซี่ออกรถไป ภูมิบุญเดินเข้าประตูเล็กตรงไปห้องของตัวเองทันที รีบเดินเข้าห้องน้ำเปิดน้ำเย็นราดตัว พอร่างกายสัมผัสกับความเย็นของน้ำก็รู้สึกดีขึ้นมากอุณหภูมิในร่างกายเริ่ม ลดลง ภูมิบุญกลับเข้ามาในห้องของตัวเองเพื่อที่จะนอนพักผ่อนแทนทวีก็โทรมา
"ภูมิครับ ภูมิถึงบ้านแล้วใช่ไหม"
เสียงของแทนทวียังเครียดอยู่
"ถึงแล้ว ครับพี่แทน พี่แทนกลับหรือยังครับ"
ภูมิบุญทำเสียงเป็นปกติไม่ได้ใส่อารมณ์เน้นคำแต่ อย่างใด
"พี่อยู่บนรถครับ ภูมิวันนี้พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่น่าพาเรากับเพื่อนมาเลย พี่เสียใจนะ"
แทนทวีพุด เสียงเครือเศร้าจนภูมิบุญรู้สึกได้
"ไม่เป็นไรครับพี่แทน พี่แทนไม่ได้รู้นี่ว่าเขาจะทำอะไร ภูมิเป็นห่วงก็แต่พลอย หน้าตาดูไม่ได้เลยครับพี่"
ภูมิบุญพูดออกไปตามความเป็นจริงเพราะพลอยมีสภาพ เช่นนั้นจริงๆ
"พี่ขอโทษครับภูมิ พี่จะรับผิดชอบเอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น"
แทนทวีเหมือนร้องไห้ออกมาภูมิบุญรู้สึกสะท้อนใจ นี่เขาจริงจังขนาดนี้เลยหรือ
"พี่แทน อย่าคิดมากนะครับ ทุกอย่างมันมีต้นสายปลายเหตุ ภูมิไม่ได้ว่าพี่แทนนะครับ พลอยเองก็ไม่โกรธพี่แทน แต่เพื่อนพี่แทนที่ทำกับเราภูมิไม่ยกโทษให้นะครับ"
ภูมิบุญพูด ออกมาแม้สถานการณ์จะเครียดก็อยากพูดให้มันจบ ให้รู้เรื่องกันไปในคืนนี้เลย
"พวกนั้นไม่ ใช่เพื่อนพี่อีกต่อไปแล้วครับภูมิ"
แทนทวีพูดหนักแน่น ทำให้ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นแสยะยิ้มออกมา
"พี่แทน" ภูมิบุญคราง
"อย่าให้เรื่องมันรุนแรงถึงขั้นนั้นเลยครับ ภูมิไม่อยากให้ใครๆเขาคิดว่าภูมิเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่แทนเลิกคบกับเพื่อน พี่แทนอาจจะยังมีอารมณ์โกรธอยู่ แต่พี่แทนรู้จักกับเพื่อนๆของพี่มาก่อนภูมินะครับ อย่าให้มันรุนแรงแบบนั้นเลยครับพี่"
ทั้งที่ปากยิ้มแสยะอย่างพอใจในคำพูดของแทนทวีแต่ น้ำเสียงกลับอ่อนเห็นใจเพื่อนๆของแทนทวี
"ภูมิครับ พี่เสียเวลาคบคนพวกนี้มามากแล้ว เห็นไหมว่าภูมิดียังไง แล้วพวกนั้นมันยังคิดเลวๆกับภูมิได้ อย่าให้พี่ต้องคิดเลยครับ พี่ตัดสินใจแล้ว พี่เลือกภูมิ และจะเป็นภูมิคนเดียวตลอดไป"
ภูมิบุญยิ้ม ออกมาจากใจหวานฉ่ำชุ่มไปทั่วใจ รอยยิ้มที่เผยออกมาไม่ได้เสแสร้งพึงใจที่ได้ยิน น้ำเสียงของแทนทวีหนักแน่นมั่นคงเหลือเกิน พอวางสายจากแทนทวีก็หลับตายิ้มอย่างสุขใจ แต่พอคิดภาพไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาภุมิบุญก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้ม แสยะออกมา
"มันไม่จบแค่นี้แน่ ทำเพื่อนชั้นเจ็บพวกแกต้องเจ็บกว่าร้อยเท่า"
ภูมิบุญกัด ฟันพยายามข่มตานอนให้หลับแต่ยิ่งฝืนยิ่งกระสับกระส่ายนอนไม่ได้ อุณหภูมิที่ลดลงหลังอาบน้ำกลับเพิ่มดีกรีร้อนระอุเป็นเท่าตัวเหงื่อกาฬเริ่ม ไหลออกมา ความต้องการที่เก็บซ่อนไว้ภายในมันดีดเด่นออกมาด้วยฤทธิ์ของยาที่ตอนนี้ ประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นตัวเต็มที่ ภูมิบุญเริ่มร้อนที่ใบหน้าจนชาเขามีความต้องการทางเพศอย่างรุนแรง สัดส่วนของร่างกายที่แสดงความเป็นเพศชายชูชัน ตอนนี้เขาอยากมีเพศสัมพันธ์ เขาอยากระบายปลดปล่อยสิ่งเร้าภายในร่างออกมา ภูมิบุญลุกจากเตียงนั่งกัดปากตัวเองอยู่ในความมืด ครั้นจะช่วยเหลือตัวเองกันก็ไม่อาจทดแทนกันได้ จินตนาการที่ฉายขึ้นในมโนจิตมันเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ภาพเรือนร่างของโตโต้ที่ผุดขึ้นมามันทำให้ภุมิบุญสติแตก เขาคิดอะไรไม่ออกเลย จะยับยั้งความรู้สึกต้องการนี้ได้อย่างไร ทำไมมันมีพลังมากมายเหลือเกิน ภูมิบุญเดินออกจากห้องของตัวเองไปแล้ว เดินตรงไปยังตึกใหญ่ จุดมุ่งหมายคือห้องดำ! ห้องของชายที่เขาเคยพลาดท่าเสียทีให้แล้ว ชายคนที่เขาเกลียด ชายคนที่ถีบเขาลงจากรถบนทางพิเศษศรีนครินทร์ ภูมบุญพยายามหยุดคิดแต่สารในร่างกายมันเหมือนกำลังทำงานอย่างเต็ม ประสิทธิภาพ "ไม่ไหวแล้ว" ภูมิบุญคิดอยู่ได้เพียงเท่านี้ ทนไม่ได้ีอีกต่อไปแล้ว ไหนๆก็ไหนๆในเมื่อเคยมีอะไรกันมาแล้ว คราวนั้นไม่ได้เต็มใจ แต่คราวนี้ภูมิบุญกระหายใคร่อยากเอง ภูมิบุญหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นไม่หนักใจไม่รีรอเขาเคาะประตูทันที ภูมิบุญรออยู่นานไม่มีเสียงตอบรับจากคนด้านใน ไม่มีปฏิกริยาตอบสนอง ภูมิบุญยกมือขึ้นเคาะประตูอีกครั้งเพิ่มน้ำหนักของการเคาะ สักพักประตูก็เปิดออก โตโต้เหมือนเพิ่งจะนอนไปได้ไม่นานเพราะตายังปรือๆอยู่ เขาสวมกางเกงบอกเซอร์กับเสื้อกล้ามเหมือนเคย
"มีอะไรภูมิ พี่นอนอยู่นะ"
เสียงที่แสดงความไม่พอใจดังออกมาแม้ตาจะยังปรือ แต่ภูมิบุญไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้วผลักร่างของโตโต้ให้เข้าไปในห้องแล้วตาม เข้าไปปิดประตูล็อคกลอนอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย จะทำอะไรภูมิ"
โตโต้ถอย หลังไปตามแรงผลักของคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีพละกำลังมากมายหน้าแดงก่ำ ภูมิบุญไม่ตอบแต่กลับโผเข้าหาโตโต้เอามือจับหน้าของเขาไว้แล้วประทับริม ฝีปากลงไปอย่างกระหาย โตโต้พยายามขัดขืนในตอนแรกแต่ก็คล้อยตาม ภูมิบุญร้อนแรงเหลือเกินเขาผลักอกโตโต้ให้ล้มลงเตียงแล้วก็ขึ้นไปคร่อมร่าง ของโตโต้ไว้ ตอนนี้โตโต้ตื่นตัวเต็มที่แล้วรับรู้ว่าอะไรที่กำลังเกิดขึ้นกับเขา โตโต้ไม่ปฏิเสธเพราะลีลาที่เร่าร้อนของภูมิบุญทำให้เขาเคลิบเคลิ้มได้ไม่ น้อย ภูมิบุญกระชากเสื้อกล้ามออกจากตัวของโตโต้ลงลิ้นซุกไซร้อย่างไม่รังเกียจ เหมือนที่ผ่านมา เหมือนกับเรือนร่างของโตโต้คือบ่อน้ำทิพย์หวานกระหายอยากเหลือเกิน โตโต้ครางออกมาเบาๆ แต่ภูมิบุญยิ่งทำยิ่งรู้สึกไม่ถึงใจความกระหายอยาก ความต้องการมันปะทุถึงขีดสุด เขาดึงกางเกงของโตโต้ออกโผเข้าหาเหมือนสิ่งนั้นเป็นของล้ำค่าที่มันจะสามารถ ปลดปล่อยเขาจากความรู้สึกตอนนี้ได้
"อ่า ภูมิครับ เก่งจังเลย"
โตโต้ ครางออกมาหลับตาพริ้มมีความสุข ภูมิบุญรู้สึกเหมือนร่างกายขาดอะไรไปแล้วสิ่งที่ขาดหายไปนั้นกำลังหาอยู่ใน ร่างกายของโตโต้ เจ้าของร่างที่นอนเกร็งตัวอยู่รู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยไปในอวกาศสิ่งที่ ภูมิบุญกำลังทำอยู่นั้นมันถึงใจเขาเหลือเกิน
"ภูมิครับ พี่จะไม่ไหวแล้วนะ"
"อย่า อย่าเพิ่ง" ภูมิบุญพูดติดขัดหายใจแรง แล้วกระชากเสื้อผ้าของตัวเองออก ความต้องการของร่างกายและประสาทที่โดนครอบงำทำให้ภูมิบุญทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งยอมให้ร่างกายส่วนนั้นของโตโต้เข้าไปในร่างกายของตน แม้จะมีความรุ้สึกเจ็บแปลบแต่ก็ไม่ได้สนใจเลย อยากให้มันเข้าไปในร่างของตน อยากให้มันปลดปล่อยกิเลสตัณหาที่ครุกรุ่นเตรียมพร้อมที่จะระเบิดออกมา ภูมิบุญเป็นคนบังคับเกมให้ดำเนินต่อไป โตโต้รุ้สึกแปลกใหม่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ครั้งก่อนหน้านี้กระทำลงไปเพราะหน้ามืดตามัว แต่ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายถูกกระทำโดยที่เจ้าตัวสมยอม ภูมิบุญปล่อยลีลาท่าทางออกมาจนโตโต้เองพึงใจเป็นอย่างยิ่ง เปลี่ยนรูปแบบท่วงท่าอย่างชำนาญภูมิบุญเองก็ตอบรับอย่างคล่องแคล่ว เสียงลมหายใจแรงดังออกมาเป็นระยะลมหายใจร้อนของคนทั้งสองผสมปนเปกันอยู่ มือของภูมิบุญไม่หยุดยิ่งเคลื่อนไหวไปตามสัดส่วนของร่างกายโตโต้ สัมผัสเท่าไรก็ไม่สาแก่ใจ ริมฝีปากไม่ถอนออกห่างจากกันและกัน โตโต้เพิ่มจังหวะเร็วถี่ขึ้นจนตัวกระตุกเกร็งหน้าท้อง
"อา" โตโต้หายใจเร็วหอบซุกหน้าลงกับคอของภูมิบุญ
"อย่าหยุด อย่า อย่าหยุด"
ภูมิบุญร้องออกมาแม้ตัวของเขาเองจะเสร็จสมอารมณ์ หมายไปก่อนหน้าโตโต้แล้ว แต่ก็ยังไม่หยุด ความร้อนในตัวมันยังไม่สงบนิ่งภูมิบุญยังกระหายใคร่อยากอย่างไม่รู้จักพอ ภูมิบุญเห็นโตโต้ยังหายใจหอบเหนื่อยอยู่ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ พลิกร่างขึ้นแล้วเป็นคนจัดการทำให้เกมมันต่อไปอีก
"ภูมิยังไม่ พอ ทำอีก เอาอีก"
เสียงที่แปลกไปมันกระเส่าครางออกมาอย่างหื่น กระหาย โตโต้เองก็แปลกใจที่ทำไมคนที่หยิ่งยโสโอหังอย่างภูมิบุญจะมีความต้องการทาง เพศสูงเช่นนี้ ลีลาท่าทางที่จัดจ้านดุเด็ดเผ็ดมันร้อนแรงอย่างที่เขาไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน โตโต้อยากจะพูดจาเสียดสีเหมือนกันแต่ก็เงียบปากปล่อยให้ภูมิบุญเป็นคนดำเนิน เกมต่อไป เพราะเขาเองก็พอใจอยู่ไม่ใช่น้อย ภูมิบุญเริงรักอย่างไม่รู้จักพอจนร่างกายมันเริ่มที่จะแตกร้าวมีเลือดไหลซึม ออกมา แม้จะรู้สึกเจ็บแต่ในเมื่อสารเลวในร่างมันยังไม่สงบภูมิบุญก็หยุดไม่ได้ จนผ่านไปเกือบค่อนคืน โตโต้เองที่เป็นคนไม่สู้เขายอมแพ้ พอเข้าห้องน้ำไปล้างตัวภูมิบุญก็ได้สติคืนมาด้วยฤทธิ์ยาเริ่มเสื่อม ประสิทธิภาพ พอเนื้อตัวร่างกายโดนน้ำฝักบัวที่ไหลรินราดลงมา น้ำตาก็ทะลักออกมา ความเจ็บแปลบที่เก็บงำซ่อนเอาไว้ตอนนี้มันเด่นชัดขึ้นมาแทรกแสดงอาการชัด กว่าทุกความรู้สีก เจ็บปวดเหลือเกิน นี่เราทำอะไรลงไป นี่เราขาดสติถึงเพียงนี้เชียวหรือ ภูมิบุญยกมือขึ้นซุกหน้าตัวเองแล้วสะอื้นออกมา
:กอด1:กำลังใจของคนเขียนคือเมนต์ของคนอ่าน ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบ แต่รู้ไหมมันเหมือนเป็นขุมพลังที่ทำให้ผมเป็นบ้าพลังอยู่ทุกวันนี้ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับน้ำใจดีๆที่เพื่อนๆ มอบให้กับผมเรื่อยมา สัญญาครัวว่าจะทำให้มันดีขึ้นกว่านี้
รักทุกคนเหมือนเดิมเสมอมาครับ :L2:
เขียนโดย eiky
-
โอ้ย ทำไงดี ไม่อยากให้โต้ดูถูกภูมิไปมากกว่านี้ เช้าขึ้นมาภูมิโดนเสียดสีหนักแน่ ยาอะไรทำไมมันแรงอย่างนี้
-
eiky พักนี้เร่าร้อนดีจัง หุๆๆ
-
กรรมเวรจริงๆ ทำไมต้องเป็นตาสุขภัณฑ์ด้วยเนี่ย (-____-" )
เป็นการเขียนเรื่องที่เดาได้ยากจริงๆคุณ Eiky
-
:เฮ้อ: ทำไมมันเป็นแบบนี้ แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับน้องภูมิของผมอีก :เฮ้อ:
:L1: :L2:
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆชอบๆๆๆใครจะว่าช่างมันอย่าไปสนใจ..ชิ
-
:เฮ้อ: ภูมิหนอภูมิ ต่อไปนี้ชีวิตคงมีนายโตโต้เข้ามาเกี่ยวอีกแหง จะโดนกระแนะกระแหนไปอีกนานเท่าไร~ :เฮ้อ:
แล้วพลอยกะก้องจะเป็นยังไงล่ะเนี่ยยยยยย ที่จริงน่าจะส่งพลอยก่อนนะ เพราะผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม :serius2:
แต่ที่จริงไม่อยากให้ขึ้นแท็กซี่เลยอ่ะ เราก็ไม่รู้ว่าแท็กซี่มันจะคิดอะไรยังไง ยิ่งมีอาการแบบนี้ด้วย นายแทนนั่นก็น่าปล่อยเรื่องเพื่อนชั่วๆเอาไว้ก่อน ไปส่งน้องๆกะแฟนซะ จะไปต่อยมันสักหมัดตัดเพื่อนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เรื่องโดนยานี่มันรอกันได้ที่ไหน น่าจะคิดได้ว่าเรื่องไรควรกระทำก่อนนะ ไม่ไหวๆ :angry2:
สุดท้าย ไอ้พี่กายก็ไม่มีบทบาท - -a
-
พี่แทน...อดมีคืนที่เร่าร้อนกับภูมิเลย :monkeysad:
โตแต่ตัวเป็น...ตาอยู่...ชัด ๆ คว้าภูมิเพรียวเพรียวไปกิน :-[
-
งานยุ่งหัวฟูไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน อ่านทีสะใจพลอยมาก สุดยอด o13
แล้วตอนนี้ถ้าเช้ามาแล้วโตโต้จะดูถูกภูมิอีกมั๊ยอ่ะ สงสารภูมิอ่ะ
และยังคงสงสารแทนอยู่เหมือนเดิม
คู่ก้องกับพลอยอ่ะ จะเป็นไง จะได้กันเองป่าวหว้า :serius2:
+1 จ้า
-
งืมๆๆ น้องพลอยจะเป็นยังไงนิ จะรอดถึงบ้านม้ายยยยยยยยยย
แว้กกกกกกกกกกกก
ส่วนเนื้อเรื่อง คุณอิกกี้สู้ๆนะคะ จะว่าน้ำเน่าก็น้ำเน่าค่ะ แต่เราหลงปลื้มน้องภูมิคนไม่ใช่นายเอกไปแล้ว
เพราะงั้น สู้คนอย่างนี้แหละค่ะดี แต่......ยามันแรงไป โฮววววว เลือดตกยางออกเลย
-
มารอบนี้จะโดนว่ากระทบเสียดสีอีกไหมเนี่ย
อิตาโตโต้ยิ่งร้ายๆอยู่
เพื่อนๆของภูมิจะถึงบ้านกันไหมอ่ะ
ดูท่าฤทธิยาจะเยอะอยู่น่ะ
-
แล้วอิคุณโตโต้มันจะเสียดสี แอนด์ ถากถางภูมิต่อไปมั้ย :เฮ้อ:
สงสารพี่แทนจัง เป็นห่วงภูมิมากมายอย่างนั้น :กอด1:
-
ว่าแล้วเชียว ต้องเป็นแบบนี้จนได้ :sad4:
มีหวังโตโต้ต้องคอยเอาเรื่องมาทำร้ายภูมิอีกแน่ๆเลย :o12:
แอบสงสารพี่แืทน อดเลย กร๊ากกกกกก :laugh:
เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่าพี่อิ๊ก(เขียนแบบนี้หรือเปล่าเนี่ย แหะๆ) :L2:
-
เป็นตาแทนซะยังดีกว่า....
ไอ้โตโต้เลยสบายไปเลย.....
แล้วไม่รู้ว่า..น้องภูมิจะโดนไอ้โตโต้ดูถูกอีกแค่ไหน...
แล้ว น้องก้อง กะ น้องพลอย จะยังไงกันล่ะ...
สงสารน้องพลอยนะ...ถ้าต้องมาเสีย...เพราะเหตุการณ์นี้...
ให้ยังไงผู้หญิงก็ยังเสียเปรียบผู้ชายอยู่ดี....
:กอด1: ปลอบน้องภูมิ กะ น้องพลอย
ส่วนไอ้โตโต้ยัง :z6: :z6: เหมือนเคย
:L2: น้อง eiky จ๊ะ พี่วิจารณ์ไม่เก่ง อ่านเป็นอย่างเดียว :m23:
กด + ให้น้องภูมิ สงสารง่ะ ศักดิ์ศรีหายหมดแล้ว :monkeysad:
-
แงแงแง
จะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย
กลัวอีโต้ปากหมาอีก
-
ที่นี่ไม่มีนายเอก และไม่มีพระเอกด้วยหรือครับ
ไม่รู้ว่าจะเชียร์ใครดี
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สุดท้ายเป็นโตโต้ที่ได้แจ็คพอตเหรอเนี่ย อิอิ
-
:m25:
เพิ่งจะเคยเห็นภูมิร้อนแรงทำเอาพี่น้ำลายไหลเลย
แต่ถ้าอะไรมันปกติแล้วพี่กลัวน้องภูมิจะเสียใจจังน้องอุสาห์เอาคืนพี่โต้เจ็บๆ
เฮ้ออิพี่โต้อย่ามาจิกน้องภูมินะชิๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
พี่ภูมิตอนเช้าตื่นขึ้นมานี่จะโดนอะไรบ้างอีกละนี่ กลางคืนไปหาเค้าถึงห้อง ตื่นมาจะโดนอะไรละทีนี้
ไอ้กับอี 4-5 ตัวนั่นมันต้องโดน
-
เริ่มอ่าน...อารมประมาณนี้ :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
แต่หลังอ่าน:m15: :monkeysad: :sad11:
สู้สู้นะภูมิ ไรเตอร์ด้วย...
:pig4: :3123: :pig4: :3123:
-
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ
อิอิ คนเขียนบอกแล้วน้า ว่าเป็น เอ็มบวกเอส
เหอๆๆๆ
วันนี้ถ้าบ้าพลังอีกเดี๋ยวลงให้อีกตอนพร้อมน้องญี่ปุ่นเลย
ตอนต่อไป จะได้รู้ตวามเป็นไปเป็นมาของ ภูมิบุญ ตอนแรกกะจะปล่อยประมาณกลางเรื่อง แต่ปรับพล็อตนิดหน่อย ปล่อยโลด
เหอๆๆ ในเมื่อแคลงใจกัน จัดไปเลยนะคร้าบ
ไม่ได้จะมาแก้ตัวน้า แต่เรื่องที่ผมวางไว้แล้ว มันก็ปรับได้ตลอดล่ะเนอะ อิอิ มันมาจากหัวผมนินา เหอๆๆๆ
รออ่านด้วยน้า เพื่อนๆ จุ๊บๆๆ คร้าบบ
:กอด1: :กอด1:
แต่เอ๊ะ ทำไมตัวตุ๊กตูนของผมไม่มีแบบหมีจูบน้า ใครมีแบ่งให้หน่อยน้า
-
กดเม้าส์ไปที่ ตอบ หรือ Reply จะเห็นวงเล็บหลัง ดินสอจิ้ม กดดู มันมีให้เลือกได้อีก
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
ลองดูสิจ๊ะ
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :oni2: :laugh5: :laugh5:
ป้าคร้าบบบบ
ขอบคุณมากมาย แอ๊บโง่อยู่นาน
เหอๆๆ
-
ไม่อยากคิดตอนอีโตโต้พูดเสียดสีภูมิเร้ย :เฮ้อ:
-
หง่ะ
เสียดายนู๋แทน
เหอะๆๆ
พลาดไป ภูมิเลยให้โต้จัดให้เลย
อิอิ
-
กะแล้วว่าต้องไปลงกับโตโต้แทน
สงสารภูมิจัง ต่อไปโต้จะว่าไง แล้วจะเกิดไรขึ้นกับพลอยกับก้อง ไม่ใช่ไปได้กันเองนะ
-
สงสารน้องภูมิ
นายกายไปไหน ไม่ไปส่งน้องพลอย
จัดให้น้อยไป นายแทนน่าจะจัดให้หนักกว่านี้
โดยเฉพาะยัยนิตาตัวแสบ
+1
-
ยาอารายอะ ไรซ์เตอร์
จะได้แอบไปซื้อมาบ้างอะ
ฮิฮิ
-
จัดมาเลยค่าพี่อิ๊ก รอยคอ รอคอย อยู่ อิอิ :impress2:
อีโมที่พี่อิ๊กอยากใช่ตัวนี้หรือเปล่าคะ :จุ๊บๆ:
ถ้าใช่พี่อิ๊กต้องกดเข้าที่ [เพิ่มเติม] อ่าคะ ที่อยู่ต่อตัวนี้น่ะค่ะ :z13:
ว่าแล้วก็ : 222222: เต้นรอ 555+ :laugh:
-
ท่าทางจะพลาดไปครั้งใหญ่ซะแล้วน้องภูมิ = ="
แบบนี้คงหนีโตโต้ไม่พ้นแหงๆ
พี่แทนคนดีจริงๆ แต่เสียใจด้วยนะ -w-
รอตอนต่อไปค้าบบบ >..<
-
ตอนนี้ไม่ได้เขียนขึ้นมาเพื่อสร้างภาพของภูมิบุญนะครับ มันมีอยู่ในพล็อตแล้ว แต่ผมรู้สึกว่าถ้าเอาแรงๆเยอะไปกว่านี้เดี๋ยวเพื่อนๆจะหน่ายทิ้งผมกันไปก่อน นี่คือที่มาที่ไป ว่าทำไมภูมิบุญถึงเป็นคนที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครและแรงกลับเป็นสองเท่า อิอิ ไม่ซีเรียสเนอะ
อ่านจบ จัดมาหนักๆเลยนะครับ ก้มหัวรอเพื่อนๆแล้ว น้อมรับทุกคำติชม อิอิ ที่จริงเป็น M+S น้า เหอๆๆ
ขอบคุณเพื่อนๆนะครับที่ติดตามมาตลอด รักทุกคนครับ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: เจ็ดคนแรก เหอๆๆ
ฉากยี่สิบสี่
พออาบน้ำล้างตัวเสร็จภูมิบุญก็สวมเสื้อผ้ารีบเดินออกจากห้องดำทันที โตโต้ยังนอนแผ่อยู่บนเตียง ภูมิบุญลากร่างตัวเองลงมาจากตึกอย่างยากลำบาก ครานี้เองที่เพิ่งรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป สิ่งที่ไม่น่าให้อภัยตัวเอง ฤทธิ์ของยาหรือ? ไม่มีสิ่งใดในโลกจะครอบงำเราได้ถ้าหากว่าจิตเรามั่นคง ตอนนี้ภูมิบุญกล่าวหาตัวเอง เสียใจถึงขั้นสุด พอถึงห้องก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงร้องไห้ออกมา ความเจ็บปวดของร่างกายที่เขาลากมันไปให้ศัตรูขย้ำถึงที่มันเริ่มเรียกร้อง สิทธิ์ของมัน ความเจ็บระบมผุดขึ้นมาทั้งร่าง ภูมิบุญได้แต่นอนร้องไห้แม้จะมีสติคืนมาแล้ว แต่ร่างกายก็เหนื่อยอ่อนเกินไปที่จะคิดการณ์ไปไกลกว่าตอนนี้ ตัวเริ่มอุณหภูมิสูงขึ้นไม่ใช่จากอานุภาพของยาแต่เป็นสิ่งที่แทรกเข้ามาจาก การที่เขาพาร่างกายไปใช้งานหนักเกินความจำเป็น ภูมิบุญนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
**********************************
"พรุ่งนี้วันพ่อ อย่าลืมไปกราบคุณพ่อด้วยนะคะนักเรียน"
เสียงอาจารย์ประจำชั้นของชั้นประถมห้าบอกด้วยเสียงอันดังหน้าชั้นเรียน
"ครูครับ แต่นายภูมิไม่มีพ่อนี่ครับ พ่อมันไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แล้วแบบนี้นายภูมิเขาจะไปกราบใครล่ะครับ"
เสียงของเพื่อนนักเรียนดัง ขึ้นพอพูดจบเสียงหัวเราะก็ดังลั่นห้อง เด็กชายภูมิบุญก้มหน้าลงแทบจะมุดโต๊ะเรียน รู้สึกอายทุกครั้งที่เพื่อนๆล้อเลียนว่าไม่มีพ่อ เขาไม่รู้สึกชิน ไม่รู้สึกคุ้นเคยแม้จะไม่เคยมีพ่อมาตั้งแต่เกิด
"นายอภิชัย อย่าไปล้อเพื่อนแบบนั้นสิคะ ไม่เป็นไรนะภูมิบุญไม่มีพ่อก็ไปกราบลุงน้าอะไรก็ได้ที่ท่านเลี้ยงดูเรามา"
ครูออกจากห้องไปแล้ว นักเรียนที่พูดล้อเลียนเมื่อครู่เดินตรงเข้ามาหาภูมิบุญ
"เห็นแม่เราบอกว่า นายอยู่กับยายสองคนนี่หว่า แล้วลุงกับน้าจะไปหามาจากไหนวะ ไอ้ภูมิ"
"เออ นั่นดิเห็นเขาเราบอกว่าแม่นายไปเป็นคนใช้ที่กรุงเทพฯเหรอ จริงเร้อ แม่เราบอกแม่นายไปเป็นเมียน้อยเสี่ย"
เสียงหัวเราะดังกึกก้อง ภูมิบุญเม้มปากยืนขึ้นต่อยหน้าเพื่อนที่เป็นคนเริ่มล้อเลียนทันที
"โอ๊ย ไอ้ภูมิ"
ความโกรธเข้าครอบงำ ภูมิบุญถลาเข้าไปคร่อมตัวเพื่อนที่ล้มลงไปปล่อยหมัดออกไปนับไม่ถ้วนจนเลือด แดงเต็มมือ
"พอแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้ มีอะไรกัน ห๊า"
ครูที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้าจึงปรี่เข้ามาห้าม ภูมิบุญไม่พูดอะไรสักคำ ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปาก และเป็นโชคร้ายของภูมิบุญที่เพื่อนที่เขาต่อยหน้าจนเลือดสาดนั้นเป็นลูกของ ปลัดอำเภอ
"ยาย ยายเลี้ยงหลานยังไงให้เป็นนักเลงแบบนี้ ไม่ได้นะจะมาทำลูกผมแบบนี้ไม่ได้"
"ยายกราบขอโทษ ท่านปลัดนะคะ ยายสอนหลานไม่ดีเอง"
ยายวัยเจ็ดสิบเอ็ดยกมือพนมขึ้นไหว้ชายหนุ่นรุ่นลูก ชายคนนั้นไม่สนใจมองเลยแม้แต่น้อย
"ภูมิ มากราบขอโทษคุณปลัดเขาสิ ภูมิ"
ยายร้องไห้ออกมากวักมือเรียกหลานชายคนเดียวให้ทำอย่างที่ตนทำ
"แต่เขาว่าภูมินะยาย" เด็กชายภูมิบุญแย้ง ปากก็เม้มกลั้นน้ำตาเอาไว้
"เห็นไหม ร้ายกาจที่สุด ทำผิดยังไม่รู้จักสำนึกผิดอีก แบบนี้ผมจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดนะยาย เด็กเกเรแบบนี้ให้เรียนที่นี่ไม่ได้แล้วนะ แล้วก็ยายต้องจ่ายค่าทำขวัญให้ลูกชายผมด้วยนะ ไม่อย่างนั้นผมไม่ยอม"
อำนาจวาสนาเอย ถ้าใช้ให้ถูกพิจารณาให้ดี อำนาจนั้นมีพลังเหนือสิ่งอื่นใด ถ้าปล่อยให้อำนาจวาสนานี้มาข่มขี่คนด้อยวาสนากว่าด้วยให้อำนาจนั้นครอบงำ ท่านผู้รู้ว่าเอาไว้ว่าคนผู้นั้นย่อมไม่เห็นความทุกข์ร้อนของคนอื่น เฉกเช่นช้างสารเหยียบย่ำหญ้าฉันท์นั้น คนชั้นผู้น้อยอาวุโสกว่าก้มหน้าน้ำตาไหลรินออกมา
"คุณปลัดขา ยายขอล่ะค่ะ อย่าทำอะไรรุนแรงเลย เด็กมันไม่ทันคิด ยายจะไปเอาเงินมาจากไหนยายกราบขอโทษ แทนหลานชายด้วยนะคะ"
ยายแก่ๆคนหนึ่งก้มลงจะกราบแทบเท้าของของคุณปลัดอำเภอ
"ยาย อย่า ยาย"
ภูมิบุญปรี่เข้าไปดึงยายขึ้นน้ำตาไหลสะอื้นไห้ออกมา สายตาจ้องมองคุณปลัดอำเภอ
"ปล่อยนะ ทำไมตอนทำไม่คิด ยายสอนกี่ทีแล้ว ว่าอย่าใช้อารมณ์"
เสียงยายดุหลานดังก้องห้องของอาจารย์ฝ่ายปกครอง
"ทำไมเป็นคนแบบนี้ภูมิ ยายสอนไม่รู้จักจำ"
เสียงยายสะอื้นร่ำไห้อยู่ ภาพที่เห็นช่างน่าสังเวชใจ อาจารย์ฝ่ายปกครองเองก็สงสารแต่คุณปลัดกับลูกชายกลับยืนยิ้มแสยะอยู่ไม่ได้ สงสารหรือเห็นหัวอกหัวใจแต่อย่างใด ผลสรุปก็คือภูมิบุญต้องย้ายโรงเรียนกลางครัน จากโรงเรียนประจำจังหวัดใกล้ๆบ้าน ต้องระหกระเหินไปเรียนโรงเรียนประจำอำเภอ ต้องตื่นแต่เช้าไปรอรถประจำทางเพื่อที่จะไปโรงเรียน ยายลงโทษหลานชายด้วยการไม่พูดคุยด้วยอยู่เป็นเดือน มันเป็นเดือนที่หนักหนาสำหรับเด็กชั้นประถมห้า มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย ไม่อยากจะจดจำ โลกที่เคยสว่างสุกใสกลับมืดมิดดับลง แสงสว่างที่เจิดจ้าอยู่รอบคัวพลันดับหายไป ความร่าเริงแจ่มใสที่เคยเห็นมันหายไปแล้ว
"ทำไมล่ะยาย ภูมิผิดเหรอที่ภูมิไม่มีพ่อ ภูมิผิดเหรอที่แม่ภูมิไปเป็นคนใช้เขา ทำไมล่ะยาย"
ภูมิบุญสะอื้นเรียกร้องสิทธิ์ของตน
"ภูมิ ฟังยายนะลูก เราเลือกเกิดไม่ได้ แต่ใช่ว่าเราจะเลือกทำไม่ได้ ทำดีสิลูก เป็นคนดี หนักแน่นให้มากกว่านี้ แม่เขาลำบากทำงานหาเงินมาส่งเราเรียนนะ เราจะทำตัวเกเรแบบนี้หรือลูก"
ยายกลั้นน้ำตากอดหลานไว้ในอก
"ทำไมเราต้องยอมเขาล่ะยาย ภูมิไม่ผิด ภูมิไม่ได้เป็นคนผิด"
"ภูมิ"
เสียงหลานชายที่ร้องไห้สะอื้นดัง ทำให้ยายพูดอะไรไม่ออก เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ยายคิดหนักถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ ภูมิบุญเองก็แค้นใจกล่าวโทษว่าโลกนี้ไม่มีความยุติธรรม ภูมิบุญอดทนเรียนชั้นประถมห้าจนจบชั้นประถมหกที่โรงเรียนใหม่ ไม่มีเพื่อนสนิทเพราะบุคลิกเปลี่ยนไปจากเด็กร่าเริงเป็นเงียบขรึม พูดจาก็ไม่มีไว้หน้าถ้าตนไม่ผิด พอเรียนชั้นมัธยมต้น มีเพื่อนอยู่สองคนไม่สนิทมากแต่ก็นับว่าเป็นเพื่อน ภูมิบุญมีนิสัยที่แปลกประหลาดขึ้น คือเป็นคนไม่ยอมอ่อนข้อให้กับใคร แม้แต่อาจารย์ที่สอน มีมารยาทงามแต่ก้าวร้าวอยู่ในตัวถ้าเขาไม่ผิด พอขึ้นชั้นมัธยมปลายภูมิบุญก็กลับมาเรียนที่โรงเรียนประจำจังหวัดเหมือนเคย และเขาก็ได้เจอกับลูกชายปลัดอำเภอ ภูมิบุญทำทุกวิถีทางให้ได้ใกล้ชิดกับเขา พอเด็กที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องที่จะพูด กลับพูดออกไปด้วยความคึกคะนอง ล้อเลียนปมด้อยของเพื่อนเพราะเห็นเป็นเรื่องสนุกเวลาเปลี่ยนไปโตขึ้นคิดได้ แล้ว ไม่ได้ล้อภูมิบุญอีกต่อไป แต่เจ้าตัวกลับแค้นใจไม่คิดให้อภัย ไม่เคยมีความคิดนี้เลยตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เขาต้องระเห็จย้ายที่ เรียน หนำซ้ำยายที่เคยแข็งแรงก็มาป่วยกระเสาะกระแสะนับตั้งแต่นั้นมา ภูมิบุญใช้เสน่ห์ที่เขาคิดว่าเขามีตีซี้ตีสนิทกับอภิชัย จากชายแท้มาเป็นไม่แน่ใจ จากไม่แน่ใจมาเป็นมีใจ อภิชัยคือชายคนแรกของภูมิบุญ แต่ลับหลังภูมิบุญต้องการให้เขาเสียอนาคตเหมือนอย่างที่ภูมิบุญเคยเผชิญมา
"ภูมิ เรารักนาย"
คำๆนี้ยังก้องอยู่ในหัวของภูมิบุญ ต่อหน้าก็น้ำตาซึมกอดอภิชัยแน่น แต่ลับหลังเขามันคือรอยยิ้มของปีศาจ ภูมิบุญตัวติดกับอภิชัยจนชั้นมัธยมหก ไปไหนมาไหนด้วยกัน ภูมิบุญบอกอภิชัยไม่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบมากนัก เพราะตั้งใจว่าจะไปเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนด้วยกันที่กรุงเทพฯ ไปเช่าห้องอยู่ด้วยกันฉันท์คู่รัก แต่ภูมิบุญก็แอบอ่านหนังสือเวลาอยู่บ้านกับยาย แต่เวลาไปหาอภิชัยก็พาเขาตะลอนไปนั่นมานี่ พอผลสอบออกภูมิบุญติดคณะที่เขาตั้งใจไว้ เขาอยากเป็นปลัดอำเภอ เขาจะกลับมาเขี่ยพ่อของอภิชัยให้หลุดจากเก้าอี้ นี่คือที่มาที่ไปสาเหตุที่ทำให้ภูมิบุญอยากเรียนรัฐศาสตร์ อภิชัยสอบไม่ติดเพราะไม่ได้ใส่ใจ เวลานั้นยายผู้ที่เป็นที่รักของภูมิบุญก็มาจากไป ความมืดปกคลุมในใจทั้งที่เป็นช่วงปลายเทอมอีกไม่กี่เดือนก็จะจบมัธยมหกแล้ว ยายอยู่รอไม่ได้ ยื้อเวลาอีกสักวินาทีเพื่อให้หลานชายได้กล่าวคำลา ยื้อเวลาต่ออีกสักนาทีเพื่อให้หลานชายได้กราบเท้าตอนที่ยายยังหายใจอยู่ ทั้งที่ตอนยายมีชีตอยู่ภูมิบุญได้แค่กอดรัดแสดงความรัก อยากจะกราบเท้ายายให้ยายได้เห็นว่าหลานชายคนเดียวรักยายมากเพียงใดแต่ยายก็ ไม่รอหลานเกเรอย่างภูมิบุญ เพราะเวลานั้นภูมิบุญอยู่กับอภิชัย ยายจากไปเพียงลำพัง หัวใจแตกสลายมลายหายไป ภูมิบุญไม่ยอมยกโทษให้ตัวเอง เกลียดตัวเองที่มัวแต่ระเริงอยู่กับศัตรู ภูมิบุญจิตใจร่วงลงสูเบื้องล่างจิตส่วนดีเหลืออยู่น้อยนิด ที่เหลืออยู่ก็จากคำพร่ำสอนของยาย ที่ยังก้องอยู่ในหัว "ทำดีนะภูมิ เป็นคนดี" ภูมิบุญสะอื้นปานใจจะขาด "ยายภูมิจะเป็นคนดี ภูมิจะทำดี แต่ภูมิจะไม่ให้อภัยคนที่ทำกับเรา"
"เราไม่เคยรักนายเลย จำได้ไหมตอนนั้น นายทำอะไรไว้กับเราและยาย"
เสียงของภูมิบุญแข็งดังชัดเจนจ้องหน้าอภิชัย
"เราไม่ได้ตั้งใจนะภูมิ ภูมิอย่าทิ้งเราไปนะ เราขอร้อง เรารักภูมินะ"
"ถุย รักเหรอ ไปรักควายโน่น เราไม่มีทางรักคนอย่างนาย ต่อจากนี้เราไม่ต้องมาเจอกันอีก นายทำลายชีวิตเรา"
"ภูมิ เราขอร้อง ยกโทษให้เราได้ไหม เราขอโทษ เรารักนายมากนะภูมิ"
ภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นจากเด็กชายหน้าตาดีคุกเข่าลงกอดขาภูมิบุญร้องไห้ ปิ่มใจจะขาด แต่คนที่ยืนอยู่กลับนิ่งเฉยเตะขาออกให้พ้นจากการจับกุม ภูมิบุญไม่ยอมแม้กระทั่งพบหน้าของอภิชัยอีกเลย จุดหักเหของชีวิตวัยรุ่นแรงผลักของหัวใจเบี่ยงอภิชัยให้ออกนอกกรอบ เขากินเหล้าเมายาไม่ไปเรียน ทั้งที่เหลือเวลาอยู่ไม่กี่เดือนก็จะสำเร็จการศึกษา อภิชัยไม่เป็นผู้เป็นคนจนผู้เป็นบิดาทราบเรื่อง
"หนู พ่อขอล่ะนะ พ่อไม่อยากให้เจ้าชัยมันอยู่ในสภาพแบบนี้"
ปลัดอำเภอมาหาภูมิบุญถึงบ้าน ร้องขอเด็กที่ครั้งหนึ่งยายของเขาเคยก้มลงกราบเท้าชายคนนี้เหมือนกัน
"ไม่เกี่ยวกับผมนี่ครับ ผมไม่ได้ทำอะไร แล้วลูกคนใช้ไร้บิดาอย่างผมจะมีปัญญาอะไรไปพาลูกชายของท่านปลัดให้กลับมา เหมือนเดิมล่ะครับ"
ภูมิบุญตอบราบเรียบแต่สายตามองขึ้นที่สูงเม้มริมฝีปาก น้ำเสียงยโสนัก
"ยโสโอหังนัก นี่ชั้นมาขอร้องแกถึงที่นะยังจะมาปากดีอีก"
"ผม ขออนุญาตินะครับ ผมยังทำงานไม่เสร็จ"
ภูมิบุญเดินหนีไปทันที ปล่อยให้ผู้ที่เป็นปลัดอำเภอยืนกัดฟันมองตามหลังอย่างโกรธแค้น ภูมิบุญยิ้มแสยะออกมา "รอผมด้วยนะคุณปลัด อย่าเพิ่งเกษียณไปก่อน รอผมด้วย"
"ไอ้ลูกไม่มีพ่อ ไอ้ลูกคนใช้"
"อย่าเป็นคนไม่ดีนะลูก ภูมิหนักแน่นเข้าไว้"
"ยายจ๋า ยายอยู่ไหน ยายจ๋า ภูมิคิดถึงยาย"
"ไอ้ลูกคนใช้ พ่อมันไม่มีมันจึงไม่มีคนสอน มันถึงหยิ่งยโสอวดดีแบบนี้"
"ชั้นขอล่ะ ทำให้เจ้าชัยกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"
"ไอ้ลูกคนใช้ ไม่มีพ่อ ไอ้เด็กมีปัญหา"
"ภูมิเรารักนาย เรารักนายมากได้ยินไหม ภูมิอย่าทิ้งเราไป เราขอโทษ"
"ยาย!!!!! ยายจ๋า อย่าทิ้งภูมิไป ยายจ๋า"
********************************
"ภูมิๆ ภูมิลูก ภูมิ"
เสียงของจันทร์กรีดร้องเอามือเขย่าตัวของบุตรชายที่กำลังเพ้อละเมอเพราะพิษ ไข้ เนื่องจากเมื่อคืนไม่ได้กินข้าวสักเม็ดอีกทั้งเผชิญกับเหตุการณ์ที่หนักหนา เลวร้าย
"ตายแล้วน้องภูมิ ตัวร้อนจี๋เลยพี่จันทร์"
"ภูมิๆ อ้อยวานไปเอาผ้าชุบน้ำให้ที"
"ยายจ๋า ยาย ภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ"
"ภูมิ โธ่ ภูมิ"
จันทร์ร้องไห้ออกมามองดูสภาพลูกชายที่หน้าแดงก่ำเพราะไข้ขึ้นสูง และสิ่งที่เขากำลังละเมอเพ้ออกมา
"อะไรกัน ใครเป็นอะไรเอะอะกันแต่เช้า"
เสียงของนายใหญ่เจ้าของบ้านเดินเข้ามาดู เพราะปกติตอนเช้าๆ จะเดินออกมาจิบน้ำชาที่โต๊ะหน้าบ้านคุยกับจันทร์ที่คอยรดน้ำต้นไม้ แต่วันนี้ไม่เห็นจันทร์จึงเดินมาดูที่ห้องพัก
"ตายแล้ว ภูมิๆ เป็นอะไรลูก อ้อยไปบอกลุงหมายเอารถออก"
ตุณอภิสราร้องออกคำสั่ง เพราะเห็นว่าภูมิบุญคงมีอาการผิดปกติ คุณอภิสรานั่งข้างเตียงกอดจันทร์ไว้ เอามือแตะหน้าผากของภูมิบุญแล้วก็เม้มปากเพราะตัวของภูมิบุญร้อนเหลือเกิน
"เกิดอะไรขึ้น ไหนบอกไปงานวันเกิด เมื่อคืนกลับมากี่โมง"
คุณอภิสราซัก แต่จันทร์ก็ร้องไห้อยู่
"ไม่รู้กลับมาตอนไหนค่ะคุณท่าน แต่เมื่อเช้าจันทร์ไม่เห็นออกไปช่วยกวาดใบไม้เลยเข้ามาตาม ก็เห็นตาภูมิเพ้อใหญ่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น"
"โธ่ ตาภูมิ ไปๆ พาไปโรงบาล ต้องมีคำอธิบายให้ชั้นนะเรื่องนี้ ชั้นไม่ยอม"
เสียงคุณอภิสราเด็ดขาด แล้วลูบตามหน้าตามตาภูมิน้ำตาซึมออกมา ภูมิบุญเป็นไข้ธรรมดาแต่เนื่องจากร่างกายอ่อนเพลียเกินไปจึงเกิดอาการเพ้อ หมอฉีดยาให้แล้วนอนพักครึ่งวัน จันทร์จึงจะพากลับบ้านเพราะไม่อยากให้คุณอภิสราเสียค่าโรงพยาบาลเยอะเพราะ ลูกของตนไม่สบาย
ด้านพลอยพอก้องไปส่งหน้าบ้านก็รีบไปอาบน้ำอย่างที่ก้องบอก เปิดน้ำแช่ตัวอยู่เป็นชั่วโมงจนตัวซีดมือเหี่ยว พอไปนอนไข้ก็ขึ้นเช่นกัน รุ่งเช้าพี่สาวกับมารดาของพลอยก็พาส่งโรงพยาบาลเหมือนกัน ก้องเป็นคนเดียวที่ไม่เป็นอะไรเพราะเขาลืมบอกเพื่อนๆให้ดื่มน้ำเยอะๆ แล้วอาบน้ำบ่อยๆ แทนทวีตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ปั่นรถจักรยานมาหาภูมิบุญถึงบ้าน แต่อ้อยบอกว่าภูมิบุญเข้าโรงพยาบาล แทนทวีจึงตามไปที่โรงพยาบาล
"สวัสดีครับคุณป้า ผมแทนครับ เป็นเพื่อนของน้องภูมิ"
แทนทวียกมือไหว้จันทร์ ที่นั่งเฝ้าภูมิบุญอยู่
"ไหว้พระเถอะพ่อคุณ ตาภูมิยังหลับอยู่เลยจ๊ะ ไม่เพ้อแล้ว"
เสียงของจันทร์เศร้าสร้อย
"ผมผิดเองล่ะครับคุณป้า ที่ผมชวนน้องเขาไปงานวันเกิดเมื่อคืน"
แทนทวีเม้มปากบอกออกไป รู้สึกผิดสะท้อนใจที่เห็นสภาพของภูมิบุญที่นอนแน่นิ่งอยู่
"ทำไม ล่ะจ๊ะ มีอะไรกันหรือเปล่า"
จันทร์ทำเสียงอยากรู้ มองหน้าแทนทวีที่ก้มอยู่
"เอ่อ คือมีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ แต่ผมขอรับผิดชอบน้องภูมิเองนะครับ ผมกราบขอโทษคุณป้าด้วย ที่สร้างความลำบาก ทำให้น้องภูมิต้องเจ็บ"
แทนทวีน้ำตาคลอยกมือไหว้จันทร์
"ตายแล้วพ่อคุณ อย่าเลยจ๊ะ ภูมิพักผ่อนไม่เพียงพอ เมื่อคืนคงจะกินน้อยด้วยร่างกายเลยอ่อนเพลีย พ่อหนุ่มอย่าคิดมากนะจ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก"
นี่น่ะหรือคนใช้ที่พี่สาวของเขาใช้เป็นข้อต่อว่าถากถางภูมิบุญ เธอเป็นมารดาที่ประเสริฐไม่กล่าวว่าโทษอะไรเขาเลยแม้จะไม่รู้เรื่องทั้งหมด ก็ตาม แทนทวีซาบซึ้งในน้ำใจของจันทร์เป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ได้อยู่เฝ้าภูมิบุญเพราะก้องโทรหาบอกว่าพลอยป่วยเข้าโรงพยาบาล เหมือนกัน แทนทวีจึงรีบบึ่งรถไปหา
วิบากกรรมไม่ใช่เรื่องน่าขัน หรือจะมามัวเศร้าเสียใจ เราทำได้เพียงก้มหน้าสู้กับมันอย่าได้ท้อแท้ หรือเงยหน้ากัดฟันสู้กับมันอย่าได้อาย ความเจ็บปวดมันไม่เพียงแต่ทำให้ใจหรือกายเราชอกช้ำเพียงอย่างเดียว แต่อย่างน้อยความเจ็บความปวดนี้มันก็เตือนให้เราระลึกว่า เรายังมีลมหายใจอยู่ ตราบใดที่มนุษย์ยังมีลมหายใจ นั่นหมายถึงการมีชีวิตอยู่ ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่ไม่ยอมแพ้กับอุปสรรคใดๆ เราก็จงก้าวเดินไป แม้จะล้มสักกี่ทีอย่าได้ยอมแพ้ที่จะก้าว เพื่อสิ่งที่เราหวังเอาไว้ในเบื้องหน้า สิ่งที่เราหมายปองจะไขว่คว้ามันมากอด เฉกเช่นภูมิบุญที่แม้วิบากกรรมจะนำพามาเจอแต่คนใจร้ายนิสัยเลว แต่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจเขาก็ยังจะสู้ สู้ในแบบของภูมิบุญ สู้ในแบบของคนดีที่เขาจะไม่ยอมก้มหัวให้กับคนเลวแม้แต่สักครั้งเดียว
จัดมาครับเพื่อนๆ เอาหนักๆ อิอิ :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
อ่านไปอ่านมา สักไม่อยากให้ภูมิเป็นฝ่ายเสียเปรียบอิคุณโตโต้เรยครับ :เฮ้อ:
อย่าให้ภูมิบอบช้ำเกินไปน่ะครับ :monkeysad:
ถ้าจะให้ผู้ที่ต้องมาเจ็บใจเปลี่ยนเป็นอิคุณโตโต้ก็ไม่เลวน่ะ :laugh:
-
ภูมิหัวรุนแรงเอาเรื่องเลยนะ
ปล่อยลมออกจากหัวบ้างก็ดี
การอยู่กับความแค้นไม่ได้เป็นความสุขเลย
แต่ไม่ได้หมายความว่ายอมๆ เค้าไปนะ
-
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะมีพระเอกมั๊ย แต่ถ้ามีก็อยากให้คนๆนั้นเป็นพี่แทนจัง :กอด1:
ตอนนี้รู้สึกว่าภูมิเป็นเด็กเก็บกดอ่ะ ความแค้นแล้วพยายามแก้แค้น
ไม่เคยทำให้ใครมีความสุขนะ มีแต่ทุกข์กับทุกข์มากกว่า
ปล่อยวางบ้างนะภูมิ ชีวิตจะมีความสุขขึ้นเยอะเลย :กอด1: :L2:
-
ตอนนี้ คนที่บอบช้ำอย่างหนักก็คือภูมิบุญ
ทำไมต้องประชดชีวิตตัวเองแบบนี้หล่ะ
???
-
น้องภูมิเป็นเด็กมีปัญหา.....มีปมด้อย....
แต่ยังดีที่รู้จักคิดจึงไม่เสียคน....
กว่าชีวิตน้องภูมิจะได้พบกับความสงบสุขคงอีกนาน.... :เฮ้อ:
ยิ่งอ่าน....ยิ่งรักและสงสารน้องภูมิมาก :กอด1:
:pig4: น้อง eiky วันนี้ขยันนะจ๊ะ :จุ๊บๆ:
-
ที่แท้น้องภูมิก็ไม่ยอมใครเพราะมีปมตั้งแต่เด็ก
น้องภูมิเอ๊ย....โตขึ้นอีกนิด ประสบการณ์ในชีวิตคงทำให้รู้จักปล่อยวางอะไรๆมากขึ้นนะคะ
เจ้าคิดเจ้าแค้น ยึดมั่นถือมั่นเหลือเกิน.... :กอด1:
เริ่มปลื้มพี่แทน หุหุ (แต่.....เรื่องนี้จะมีคนดีแบบดี๊ดีจริงๆแน่หรือ? ชักไม่ไว้ใจคุณอิ๊กกี้ หงิงๆ)
-
เรื่องนี้ ตกลงแทนทวีเป็นคนดีมั้ยนะ อ่านมาสี่ห้าตอนหลัง ดูเป็นคนดีมาก ถ้าเป็นคนดีจริง เหมือนแทนทวีถูกหลอกใช้เลย เป็นไม้กันหมาให้ภูมิต่อกรกับเพื่อนของแทนและก็ใช้ยั่วโตโต้ด้วย
ตอนนี้นี้ดีมากเลยที่ชี้ปูมหลังของภูมิ อย่างน้อยก็ได้รู้ที่มาที่ไปของการป้องกันตัวและตอบโต้กลับอันเชี่ยวชาญของภูมิ เจนศึกชีวิตที่โดนคนข่มเหงมาก่อนนี่เอง ส่วนตัวร้ายที่ร้ายแบบสุดๆปรี๊ดๆนี่ จะมีจุดจบยังไง หรือใครจะจบก่อน เลิกราก่อน ทั้งเรื่องแรงใส่กันร้อนดังกะ fire มาก ๆ :jul3: น่าติดตามดีค่ะ ขอบคุณมาก :pig4:
-
:pig4:
ที่มาต่อให้อีกนะครับ
-
หนักจริงๆด้วยคับพี่อิ๊กคิว พี่ภูมิเมื่อก่อนก็น่าสงสารจัง :เศร้า2: แต่ก็สู้สุดใจเหมือนกัน
ส่วนไอ้อี 4 -5 คนนั้นต้องโดนแบบนี้ :fcuk: :13223:
-
สงสารภูมิอะ สู้ต่อไปนะภูมิ ใครจะได้ใจภูมิหละ
ลึกๆเชียร์โตโต้นะเพราะชอบคนเลว 55+
แบบอยากให้โตโต้หลงรักภูมิจังเพราะไงก็ได้กันแล้วนิ :z13:
-
เหอะๆๆๆ สะใจ ใครบางคน
ทีหลังอ่านเข้าไปให้มากๆ นะคะ
สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งชี้เป็นชี้ตายขุนพล 55555
หัวเราะอย่างไรให้ดังคับ จอ ดีละคะ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ตามมาจุ๊บ eiky คืน เฉยๆ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
อ้ากเพราะทันแท้ๆเชียวทำให้ภูมิเป็นแบบนี้
สงสารมากอ่ะแล้วจะสู้หน้าโต้ยังไงล่ะเนี่่ย
-
ภูมินี่ก็เอาเรื่องมากเหมือนกันแฮะ = = " เครียดแทน
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม
เชียร์นายแทน
ขอพระเอกดีๆ ซักเรื่องเถอะ
-
เจ้ไม่ข้อเม้นอารายแล้วกันมันพูดไม่ออก เอาเป็นว่าให้กำลังใจอิ๊กกี๊แล้วกันค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วก็เข้าใจภูมินะ
คนเราก็มีแค่ 2 ทางเท่าั้นั้นแหละ
ไม่เป็นผู้แพ้ ก็ต้องเป็นผู้ชนะ
แอบน้ำตาซึมตอนที่ยายภูมิเสีย น่าสงสารภูมิอ่า :sad4:
อยากให้พี่แทนเป็นพระเอกจัง หุหุ :man1:
เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่าพี่อิ๊ก :L2:
-
เป็นสาเหตุที่สุดยอดมากค่ะ... ถ้าเจอแบบนี้มาไม่หัวอ่อนไปเลยก็ดื้ออย่างที่ภูมิเป็น
เรื่องที่ผ่านมาในชีิวิตเป็นสิ่งกำหนดนิสัยและพฤติกรรมจริงๆ ด้วย
-
อ่าาา...เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่ภูมิก็อย่าเจ้าคิดเจ้าแค้นมากเลย
เดี๋ยวจะเป็นกรรมกันเปล่าๆเนอะ :กอด1:
หึ...แต่ก่อนอื่นล้างแค้นไอ้คุณโตโต้ก่อนนะ (อ้าว ซะงั้น :jul3:)
-
เห้นน้องภูมิเศร้าแล้วเศร้าตามเลยอ่ะที่จิงอะไรที่มันปล่อยวางได้ก็ปล่อยๆไปนะภูมิ
พี่สาวเป็นห่วงน้องภูมินะค๊าบ
อิพี่โต้มารับผิดชอบด่วนอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
น้องภูมิน่าสงสาร สู้เค้านะค่ะทั้งนองภูมิทั้งอิ๊กกี้ :monkeysad:
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป
-
+1 :L2: :L2:
-
+อีก 1
-
มาม่าชามโตก่อนนอน
ที่แท้ก็มีปมในใจนี้เองอ่ะ แอบสงสารนายอภิชัยอ่ะ
เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ตอนเด็กแท้ๆเลย
โตมาก็รับเคราะห์ไป โดนหลอกให้รักซะ
ภูมินอนป่วยขนาดนี้ ต้นเหตุอยู่ไหนล่ะ
สงสัยยังไม่หายหมดแรง
-
ที่ภูมิไม่ยอมคนอื่นแต่น้องเขาก็ไม่ได้ก้าวร้าวหาเรื่องคนอื่นเขาก่อน แล้วที่มาเจอไอ้ผู้ดีแต่นิสัยเหี้ยแบบนี้ลองอ่อนแอให้มันเห็นดิ ลองนึกดูก็แล้วกันว่าภูมิจะอยู่ในสภาพใหน ขนาดไม่ยอมยังโดนขนาดนี้ถ้ายอมจะโดนขนาดไหนคิดดูก็แล้วกัน ปมในใจที่เพื่อนๆล้อว่าไม่มีพ่อถ้าใครโดนเองแล้วจะรู้สึกแหละว่าจะรู้สึกแบบไหน อดีตไม่ใช่ว่าจะเลวร้ายเสมอไป บางครั้งมันเป็นการป้องกันตัวเอง บางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่ทำใหเราต่อสู้กับตัวเอง
-
เฮ้ย!!! น้องภูมิ
-
:m15: สงสารชีวิตของน้องภูมิ :sad11:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก :เฮ้อ:
-
น้องภูมิน่ากลัวจังอะ
-
ที่จริงเสร็จนานแล้วนะครับ แต่บล็อกผมเข้าไม่ได้ เป็นเป็ดอะไรก็ไม่รู้ เห้อ แต่ก็ดันเอาจนได้
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่าน :กอด1:
ฉากยี่สิบห้า
พอลืมตาตื่นขึ้นมาตอนสายโตโต้ก็รู้สึกเพลียตามร่างกายอย่างประหลาด จริงสินะเมื่อคืนเจอข้าศึกมาบุกถึงห้อง พอคิดถึงลีลาท่าทางของคนตัวเล็กเมื่อคืนก็ยิ้มแสยะออกมา ที่แท้ก็เป็นเกย์หื่นกามกระหายอยากในเพศชายเหมือนเกย์คนอื่นๆที่เขาเคยเห็นมา ใบหน้าที่หยิ่งยโสมันเป็นแค่เปลือก คำพูดที่เสียดแทงใจมันเพียงเป็นการสร้างภาพทำให้ตัวเองดูดีขึ้นมา แต่สิ่งที่ทำเมื่อคืนมันคือส่วนลึกของหัวใจ ก้นบึ้งของความรู้สึก คือสันดาน โตโต้พลิกกายขยับลุกจากเตียง พอทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินไปนั่งหน้าโต๊ะทำงาน สายตาเหม่อลอย "ฉันเกลียดเกย์ ฉันเกลียดแกไอ้ภูมิ" โตโต้พูดกับตัวเองสายตาเคียดแค้นชิงชัง "สันดานเกย์มันก็เหมือนๆกัน เลว!" โตโต้ขบกรามแน่น เอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นมันยังตราตรึงในหัวของเขาเด่นชัดอย่างไม่มีทางที่จะลบเลือนไป วันที่เขาได้รับความอัปยศอดสู วันที่เขาเกลียดคนเพศนี้จับใจ พอเครื่องคอมพิวเตอร์ทำงานเขาก็เลื่อนเมาส์ไปคลิ๊กที่แฟ้มส่วนตัว พอเมาส์คลิ๊กที่แฟ้มนั้นหน้าจอก็กระเด้งขึ้นมาให้ใส่รหัสป้อนเข้าไปเพื่อดู โตโต้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะป้อนรหัสเข้าไป แฟ้มนี้มันเป็นแฟ้มรูปภาพที่เขาคัดลอกมาจากเวบไซค์ก่อนหน้าที่จะไปเรียนต่อที่อเมริกา พลันภาพในอดีตก็ฉายผุดขึ้นมา
"เฮ้ย ไอ้โต้วันนี้มึงไปแดกเหล้าที่ห้องกูไหม"
พีคือเพื่อนสนิทของโตโต้ตั้งแต่ชั้นมัธยมห้า แม้จะไม่สนิทมากแต่พีก็รู้ว่านิสัยของโตโต้เป็นคนยังไง ถ้าเวลาอยู่ที่บ้านเขาจะเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย แต่ถ้าหลุดรั้วบ้านออกมาแล้ว เขาคือหัวโจกที่พาเพื่อนๆหนีเรียน ใจนักเลงไม่ได้สนใจใคร
"ทำไมวันนี้วะ เดี๋ยวแม่กูสงสัย"
"ไอ้นี่ ก็ฉลองก่อนสอบไง ไปหน่อยเถอะมึง มึงก็โทรบอกแม่มึงดิว่าวันนี้ไปนอนบ้านกู ติวข้อสอบไง"
พีเสนอความคิด โตโต้ก็นิ่งคิดอยู่แล้วจึงพยักหน้าเออออไปตามเพื่อน โทรศัพท์ไปขออนุญาติมารดาโกหกว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนเพื่อติวหนังสือก่อนสอบ ในด้านความคิดของมารดาแม้จะไม่อยากให้ลูกของตนไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่น แต่ด้วยเหตุผลทางวิชาการที่บุตรชายยกขึ้นมาอ้าง หัวอกคนเป็นแม่ย่อมมองเห็นอนาคตของลูกสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด คุณอภิสราจึงยินยอมแต่โดยดี
สถานที่กินเหล้าก่อนสอบคือบ้านของพี มีเพื่อนไปด้วยอีกคนซึ่งอยู่ในกลุ่มเหมือนกันชื่อโป้ง พีมีพี่ชายคนหนึ่งที่มีบุคลิกลักษณะกระเดียดออกไปทางหญิงมากกว่าจะเป็นพี่ชาย คืนนั้นที่บ้านของพีมีเพียงพี่ชายกับเขาเองที่อยู่บ้านพ่อกับแม่ไปต่างประเทศ ทั้งสามกินเหล้าในห้องของพีร้องรำทำเพลงกันอยู่อย่างสนุกสนาน เพราะไม่จำเป็นต้องเกรงใจใคร พี่ชายของพีเองก็ดูจะเป็นสุขใจอยู่มากเพราะในใจลิงโลดที่ได้เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีมาเยือนถึงบ้าน
"พี แกจะเอาเหล้าอีกไหมอ่ะ เดี๋ยวชั้นไปซื้อให้"
เสียงที่มีจริตแปร่งๆไม่สมชายดังขึ้นเมื่อประตูห้องของพีเปิดออก สายตาไม่ได้มองที่น้องชายของตัวเองแต่จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเรือนร่างของโตโต้ที่หน้าเริ่มแดงตาปรือ ที่พี่ชายมองข้ามโป้งไปเพราะโป้งเองเป็นคนตัวเล็กผิวแทนๆ แต่โตโต้ตัวสูงใหญ่ผิวขาวสะอาดตาอีกทั้งใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายเด่นกว่าใคร
"เฮ้ย เอาอีกป่ะวะ เดี๋ยวเจ๊กูไปซื้อให้"
พีหันไปถามเพื่อนที่นั่งคอเริ่มตก ทั้งสองพยักหน้า
"ต๊าย ไอ้พีมาจงมาเจ๊อะไรกันล่ะ เดี๋ยวเถอะแก เออ ออกมานี่หน่อยสิมีเรื่องจะคุยด้วย"
สายตายังหวานฉ่ำมองหน้าของโตโต้อยู่ รายนั้นยังไม่ได้สนใจมองเพราะมัวยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกอยู่
"มีอะไรเจ๊"
"นี่พี เพื่อนแกน่ะ คนตัวขาวๆ ชื่อโตโต้ใช่ไหม ชั้นอยากกินว่ะแก"
พี่ชายของพีบอกจุดประสงค์ออกไปโดยไม่ปิดบัง ตัณหาที่พยายามเก็บซ่อนไว้มันดันออกมาจนล้นจุกคอ แสดงความกระหายใคร่อยากออกมา กิเลสหนาครอบงำกดให้จิตลงสู่ที่ต่ำ
"เฮ้ย เป็นบ้าเหรอเจ๊ ไม่ได้หรอกเดี๋ยวมันเตะเอา ไอ้นี่มันยิ่งโมโหร้ายอยู่นะ"
"อ้าว แกก็มอมให้มันเมาสิวะ นี่แกอยากได้ไม่ใช่เหรอ พีเอสสามน่ะ"
"ห๊า จริงเหรอเจ๊ เจ๊จะซื้อให้ผมจริงๆเหรอ"
"เออ แต่แกต้องให้ฉันกินเพื่อนแก"
ข้อเสนออุบาศว์ของชายที่เรียกตัวเองว่าพี่ชาย บุคคลซึ่งน่าจะมีวุฒิภาวะมากกว่าคนที่เป็นน้องชาย กลับเอาของเข้าล่อเพื่อให้เขาทำสิ่งที่เลวร้ายกับเพื่อนที่เขาป่าวประกาศว่าเป็นเพื่อนสนิท ผู้เป็นพี่เห็นแก่ตัณหาราคะส่วนตัว ผู้เป็นน้องมองเห็นแต่สิ่งของที่ผู้เป็นพี่เอาล่อ
"ตกลง เจ๊ไปซื้อเหล้ามาเลย อย่ากลับคำนะ"
"ได้ พอเมาแล้วแกก็พามันมาที่ห้องชั้น"
สองพี่น้องตกลงกันอยู่ข้างนอก เพื่อนอีกสองคนนั่งกินเหล้าอยู่ข้างในไม่ได้รู้สึกว่าภัยกำลังเข้ามาใกล้ตัว โตโต้เริ่มเมาพูดเสียงอ้อแอ้เริ่มเปลี่ยน
"ไปนานจังวะ ไอ้พี ไหนล่ะเหล้า"
"เออ เจ๊กูออกไปซื้ออยู่ แดกๆไปก่อนมึง วันนี้เอาให้อ๊วกไปเลย"
"เฮ้ย ไอ้พี พี่มึงเป็นตุ๊ดเหรอวะ"
โป้งโพล่งออกมาหน้าแดงก่ำ
"ไอ้นี่ เขาเป็นเกย์โว้ย อย่าสอดรู้แดกๆเข้าไป"
โตโต้ไม่ได้คิดอะไรเพราะเห็นว่าทาท่างของพี่ชายของพีก็เรียบร้อยดี ยังมาอาสาจะไปซื้อเหล้าให้อีกคงนิสัยดีอยู่ไม่น้อย แต่หารู้ไม่ว่าเขามีความต้องการที่อยากจะลิ้มลองรสชาติจากเรือนร่างของตน พอพี่ชายของพีกลับมาก็เอาเหล้ามาให้อีกขวดใหญ่พร้อมกับแกล้ม อยู่คุยด้วยพักหนึ่งก็ขอตัว แต่ก่อนออกจากห้องไปก็ทำตาเล็กตาน้อยส่งสัญญาณให้น้องชายของตน พอทั้งสามเริ่มเมาได้ที่ก็มีสภาพที่ไม่น่าดู เพราะต่างคนต่างนอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น พีเองรักษาระดับบริมาณเหล้าที่ดื่มเข้าไปเพื่อให้มีสติที่จะลากโตโต้ไปให้พี่ชายของตนได้ พอเห็นโตโต้เมาจนพูดจาไม่รู้เรื่องก็ลากโตโต้ออกจากห้องไป
"มึงจะพากูปายหนายไอ้พี"
โตโต้ทำตาปรือเสียงลากยาน
"ไปนอน"
คนที่ลากเพื่อนไปตอนนี้หัวใจเต้นแรง กลัวว่าโตโต้จะโกรธก็กลัว แต่อยากได้เครื่องเล่นเกมส์รุ่นใหม่ล่าสุดที่พี่ชายยื่นข้อเสนอก็อยากได้ เขาตัดสินใจเลือกข้อหลัง เขาเลือกวัตถุมากกว่าความเป็นเพื่อน พี่ชายของเขายืนรออยู่หน้าห้องอยู่แล้ว ท่าทางกระสับกระส่ายกระวนกระวายกระหายใคร่อยาก พอเห็นน้องชายตัวเองลากเพื่อนมาให้ก็ดีใจรีบเข้าไปช้อนปีกของโตโต้
"มา ชั้นจัดการเอง"
"พี่อย่าทำอะไรมันรุนแรงนะ"
"เออน่า แกออกไปได้แล้ว"
ปากก็เป็นห่วง แต่กิเลสหนาบังตาเขาคงไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง เพราะมันไม่ใช่เรือนร่างเนื้อตัวของเขาเอง พอพี่ชายของพีลากโตโต้เข้าไปในห้องก็วางร่างโตโต้ไว้บนเตียง ตอนนี้เจ้าของร่างนอนแผ่หราอยู่บนเตียง กลิ้งไปกลิ้งมาเพราะฤทธิ์ของสุรา พี่ชายของพียืมมองอยู่ยิ้มแสยะออกมาอย่างดีใจ พลันก็ไปหยิบกล้องดิจิตอลออกมาจากลิ้นชัก เขาถ่ายรูปทุกอริยาบทของโตโต้จากอยู่ในชุดนักเรียนที่ชายเสื้อหลุดออกจากกางเกงตั้งแต่แรก จนเสื้อหลุดจากตัวไป กางเกงนักเรียนถูกดึงออกไป เหลือปราการด่านสุดท้าย พี่ชายของโตโต้กระหายในภาพที่เห็นโผเข้าหาปลุกเร้าอารมณ์จนส่วนสำคัญของร่างกายคนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่ตื่นตัว กางเกงชั้นในถูกดึงออกไป พร้อมกับภาพถ่ายที่เพิ่มปริมาณมากขึ้นเป็นเท่าตัว พี่ชายของพีใช้ปากกับส่วนนั้นให้โตโต้ โรคจิต!! เพราะเขาถ่ายภาพให้เห็นแต่ปากของตัวเองแต่สาดกล้องขึ้นไปให้เห็นส่วนสำคัญรวมทั้งหน้าตาของโตโต้ เรือนร่างของโตโต้ไม่ว่าจะเป็นส่วนที่เห็นแต่เจ้าของร่างเพียงคนเดียว ตอนนี้เขาก็จับแข้งจับขาถ่ายภาพเก็บไว้ทุกซอกทุกมุม เขาวนเวียนทำอยู่อย่างนั้นจนเสร็จสมอารมณ์หมาย ภาพถ่ายเป็นชุดถูกถ่ายโอนข้อมูลไปยังคอมพิวเตอร์ทันที ภาพถ่ายของวัยรุ่นชั้นมัธยมปลายที่รอสอบครั้งสุดท้ายก็จะเรียนจบชั้นมัธยมปลาย ชีวิตวัยรุ่นที่แม้จะเกกมะเหรกเกเรไปบ้างแต่ก็พอให้อภัยแต่กำลังจะดับสลายไปเพราะความหน้ามืดของพี่ชายของคนที่เรียกตัวเองว่าเพื่อน! ที่กำลังถ่ายโอนข้อมูลลงสู่เวบไซค์อย่างเมามันหน้ามืดตามัว ภาพของโตโต้ถูกแพร่กระจายไปในเว็บไซค์อย่างรวดเร็ว กระทู้ที่เขาสร้างขึ้นมีผู้คนเข้าดูเป็นจำนวนมากในช่วงเวลาไม่นาน ภาพถ่ายที่อยู่ในเว็บถูกคัดลอกกระจายไปเหมือนไฟลามทุ่ง โตโต้ได้สติขึ้นมาตอนรุ่งเช้า เขานอนอยู่ในห้องกับเพื่อนๆสภาพยังปกติอยู่
พอวันสอบก้าวแรกที่โตโต้เหยียบเข้าไปในโรงเรียน ก็รับรู้ได้ทันทีถึงความผิดปกติจากสายตาของเพื่อนๆที่มองดูเขา หน้าเริ่มชาร้อนวูบวาบ เสียงซุบซิบนินทาไล่หลังมาตลอดเวลา
"ไอ้โต้ มึงมานี่หน่อย มาดูนี่ ไอ้เชี่ย งานเข้าแล้วมึง"
โป้งเดินมาลากแขนโตโต้ไปห้องคอมพิวเตอร์
"อะไรวะไอ้โป้ง ใครตายวะ"
"ไอ้ห่า มึงนั่นล่ะ กูว่าแล้ว ไอ้สัตว์ พี่ไอ้พีเล่นมึงแล้วไหมล่ะ"
โตโต้ยังงงอยู่กับคำพูดของโป้ง จริงสินะแล้วพีหายไปไหน พอโป้งเปิดคอมพิวเตอร์แล้วพิมพ์เข้าไปในเวบคลิ๊กอยู่สองสามทีหน้าเวบไซค์ที่เขาต้องการเปิดให้โตโต้ดูก็ฉายออกมา โตโต้ถึงกลับผงะ กระเป๋าหลุดลงจากมือ อ้าปากค้างพูดไม่ออก
"สัตว์!!!!"
"พี่ไอ้พี่ เชี่ยที่สุด ไอ้สัตว์พีมันหลบหน้ามึงไปเลย เจอกูว่าจะเตะปากมันสักที เลว"
โตโต้ยืนนิ่งอยู่ภาพที่เห็นจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้ ทั้งหน้าตาเรือนร่างมันคือเขาเอง ทุกส่วนสัดของร่างกายที่ไม่มีใครได้เห็นพร่ำเพรื่อตอนนี้มันแผ่หราอยู่บนเวบไซค์นี้แล้ว
"มันอยู่ไหน"
โตโต้ตวาดดังลั่น แล้วผละออกจากห้องไปโดยมีโป้งวิ่งตามออกไป แต่วิ่งไปยังไม่ถึงไหนผ่านหน้าบอร์ดกิจกรรมโตโต้ถึงกลับทรุดเข่าอ่อน หน้าซีดเหมือนคนจะเป็นลม เหงื่อกาฬผุดขึ้นเต็มหน้าใจเต้นแรง ความอับอายแทรกเข้ามาทุกรูขุมขน ภาพที่แปะอยู่ตรงบอร์ดมันเป็นภาพชุดเดียวกันกับในเวบเมื่อครู่ โตโต้เองไม่ใช่เด็กเรียนหรือดีเด่นอะไร เกเรหัวโจกเพราะฉะนั้นคนที่ไม่ชอบขี้หน้าย่อมจะมีอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา
"เป็นไงวะไอ้โต้ หน้าตานี่เสียวมากนะมึง ปากกระเทยเด็ดเท่าปากหญิงป่ะวะ"
กลุ่มนักเรียนที่เดินตรงเข้ามาเริ่มถากถาง
"ดังโว้ยเฮ้ย เล่นเอามาลงเน็ท กะจะเป็นดาราว่างั้น"
โตโต้เม้มปากถลาเข้าคนที่พูดทันที ปล่อยหมัดไปอย่างรวดเร็วจนคนที่พูดหน้าหงายไป
"เฮ้ย ไอ้โต้"
โป้งวิ่งตามเข้าไปฉุดตัวเอาไว้
"สัตว์ มีความสุขมากเหรอที่ได้เห็นคนอื่นเขาเป็นทุกข์น่ะ"
โป้งร้องด่าออกไป
"ทุกข์เชี่ยไรวะ มึงดูหน้ามันในรูปดิ เคลิ้มเชียวนะมึงคงเสียวว่ะ ฮ่าๆๆ"
โตโต้ลมออกหูไม่รู้ว่าโกรธหรืออายแต่มันระคนปนกันจนแน่นคับอก โป้งกอดตัวไว้แน่นเพราะโตโต้จะถลาเข้าไปอีก
"ไปก่อนไอ้โต้ ไปตั้งหลักก่อน"
โป้งรีบลากโตโต้ออกมาจากโรงเรียนทันที
"มึงโชคร้ายว่ะไอ้โต้ ไอ้เชี่ยพีมันไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย สัตว์เลวระยำ ไม่น่าคบกับมันเลย"
โป้งพูดออกมานั่งอยู่ข้างๆโตโต้ตรงป้ายรถเมล์ ยิ่งได้ยินยิ่งประมวลผลความคิดโตโต้จนทางไป น้ำตาไหลออกมา
"เฮ้ย ไอ้โต้ ใจเย็นๆ เดี๋ยวกูจัดการไอ้พีให้"
โป้งพยายามปลอบเพื่อน แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดีนอกจากนั่งตบบ่าอยู่ มันเป็นวันสุดท้ายที่โตโต้ไปโรงเรียน เขาไม่ยอมออกจากห้องอีกเลย มารดาถามยังไงก็ไม่ยอมปริปาก แต่เรื่องนี้มันก็หนักหนาเกินไปที่จะแก้ไขได้ด้วยการนิ่งเงียบ มันใหญ่โตเกินไปที่จะปล่อยให้มันเงียบเลือนหายสนิทไปเอง คุณอภิสรารู้เรื่องจากทางโรงเรียนและจากการโทรไปสอบถามโป้ง
"แม่ไม่ยอม แม่จะฟ้อง"
"แม่ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
คุณอภิสราเกรี้ยวกราดบุคลิกที่เป็นหญิงเด็ดเดี่ยวไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้ผ่านเลยไปง่ายๆ แต่บุตรชายก็คงปวดร้าวอับอายไปไม่น้อย ยิ่งสภาพของลูกชายคนเดียวหัวแก้วหัวแหวนต้องมาทนทุข์ทรมานอยู่อย่างนี้ ท่านเอย หัวอกคนเป็นแม่ยิ่งกลัดหนองชอกช้ำมากกว่าบุตรชายหลายเท่านัก โบราณท่านว่าลูกชายจัดงานศพให้มารดาว่าเศร้าแล้ว แต่ถ้าหากมารดาใดได้จัดงานศพให้บุตรของตน บุตรที่อยู่ในอุทรเบ่งออกมาจากอก ท่านว่าทุกข์นั้นจะหนักหนาสาหัสสักเพียงใด คุณอภิสรากอดบุตรชายน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
"ได้ลูก แม่จะส่งโต้ไปอยู่เมกา ไม่ต้องอยู่มันแล้วที่นี่"
คุณอภิสราเองแท้จริงไม่อยากให้ลูกพรากจากอกไป อีกทั้งโตโต้มีแผนว่าจะเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังถนนพระรามสี่วางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้ว แต่นี่แผนมันล่มฝันได้สลายไปแล้ว คุณอภิสราใช้อำนาจเงินซื้อใบประกาศนียบัตรให้ลูกชาย ทั้งที่เธอไม่เคยทำ แต่ด้วยเม็ดเงินที่หว่านไปทำให้โตโต้ได้ใบประกาศศนียบัตรมาอย่างไม่ยากเย็นนัก โตโต้บินจากเมืองไทยไปอเมริกาในอาทิตย์ถัดมา การเดินทางออกนอกประเทศครั้งแรกในชีวิตของเด็กหนุ่ม คนเดียวจากบ้านเกิดเมืองนอนข้ามน้ำข้ามทะเลไปหลายร้อยไมล์ ภาษาที่เขาไม่คุ้นเคย บ้านเมืองที่เขาไม่เคยเห็น สภาพความเป็นอยู่แม้จะดีแต่สังคมก็ไม่เหมือนกัน ความอาดูรขมขื่นมันเข้ามาในชีวิตเร็วเกินไป โตโต้ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร แต่คุณอภิสราก็เห็นในข้อนี้ดีได้ไหว้วานให้ญาติทางฝ่ายบิดาของโตโต้ที่ปักหลักอยู่ที่อเมริกาคอยดูแลให้ แม้จะไม่เคยติดต่อกันมานาน แต่เมื่อถึงคราวจวนตัวคุณอภิสราก็ต้องอ้อนวอนขอร้องให้เขาช่วย โตโต้พอคลายความเหงาลงได้บ้าง ส่วนพี่ชายของพีหนีออกนอกประเทศเหมือนกันด้วยการกระทำที่ขาดการยั้งคิด ปล่อยให้กิเลสครอบงำ เขาทำลงไปเพราะความใคร่กระหายอยากเพียงชั่วครู่ การศึกษาที่ร่ำเรียนมาถึงขั้นปริญญาบัตรไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย สังคมที่แวดล้อมสวยงามแต่ไม่ได้หมายความว่าจิตใจของเขาสะอาด พอทุกอย่างมันจบลงแต่ผลของสิ่งที่ปล่อยเข้าไปในสื่ออีเล็กทรอนิกส์มันไม่สามารถกู้คืนมาได้หมด แม้เขาเองจะรู้สึกผิดในสิ่งที่กระทำลงไป แต่ไม่นานเขาก็จะลืมเลือนมันไป แต่ตราบาปที่เขามอบให้โตโต้มันจะติดตัวเขาไปจนวันตายไม่มีทางลบเลือนไม่มีอะไรมาลบมันได้เลย ไม่แปลกที่โตโต้จะเกลียดเกย์ เข้ารู้สึกแสลงตาที่ได้เห็น เกลียดเข้าไส้ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะดีหรือเลว เขาใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาด้วยความขมขื่นมืดมน แต่ก็ทนกัดฟันผ่านปีแรกไปได้ แวนเองก็เพิ่งเข้ามาในชีวิตเขาตอนปีสุดท้าย เจอกันโดยบังเอิญที่คลับใจกลางมหานครนิวยอร์ก ด้วยความสวยเปรี้ยวของแวนสะดุดตาของโตโต้เป็นยิ่งนัก อีกทั้งลีลาบนเตียงก็ไม่เป็นสองรองใครในตอนนั้นสร้างความประทับใจให้โตโต้เป็นอย่างมาก
โตโต้กัดกรามจนปูดโปนออกมาขยับเมาส์ให้เลื่อนภาพในเวบที่เขาคัดลอกมาเลื่อนไปทีละภาพ แม้เหตุการณ์มันจะผ่านไปนานแล้ว แต่พอคิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร พอเห็นภาพชุดนี้ครั้งใดเขาก็รู้สึกรังเกียจเดียจฉันท์บุคคลเพศนี้เข้าในเลือด ไม่แปลกที่เขาพอเห็นหน้าภูมิบุญเขาก็ดูรู้ว่าภูมิบุญไม่ใช่ชายแท้ร้อยเปอร์เซนต์ความเกลียดที่ซุกซ่อนเอาไว้ภายในใจมันพุ่งออกมา แค่เห็นหน้าก็เกลียดแม้คนแต่ละคนไม่เหมือนกัน เขาเชื่อว่าเกย์ล้านคนย่อมมีคนดีคนเลวปะปนกันไป แต่ถ้าเลือกได้ ชีวิตนี้ไม่ขอยุ่งกับคนเพศนี้อีก เขาเกลียดเกย์!! เห็นหน้าภูมิบุญยิ่งเกลียดเข้าไส้ แม้บุคลิกของภูมิบุญจะแปลกแตกต่างไปจากคนที่เขาเคยผ่านพบมา แต่ก็ยังเกลียดอยู่ดี
"กูเกลียดมึงไอ้ภูมิ"
โตโต้กำมือแน่นกัดฟันสายตาแสดงความเกลียดชังออกมา แม้จะมีสัมพันธ์สวาทกันและลีลาที่ภูมิบุญปลดปล่อยออกมาเมื่อคืนมันจะสร้างความพึงใจให้กับโตโต้เป็นอย่างมาก มากกว่าการมีเพศสัมพันธ์กับใครแม้แต่แวนเองก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้มีใจเอียงเอนเห็นใจหรือพอใจไปในทางอื่น ความเกลียดชังที่บ่มเก็บมานานมันยังคงเด่นชัดไม่ลบเลือนไป โตโต้ปิดคอมพิวเตอร์แล้วเดินออกไปจากห้องไม่เห็นใครอยู่ในบ้าน เดินไปดูที่บ้านพักคนงานก็เงียบ เห็นอ้อยกำลังลนลานยืนหันซ้ายหันขวาอยู่
"พี่อ้อยครับ แม่ไปไหนครับ"
"อ้อ คุณโต้ คุณท่านพาน้องภูมิไปโรงพยาบาลค่ะ"
"ห๊า ภูมิเป็นอะไรครับ"
โตโต้ร้องเสียงหลงเพราะไม่คิดว่าภูมิบุญจะป่วยถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล
"ก็ไข้ขึ้นสูงค่ะ ตัวร้อนจี๋เลย เพ้อด้วย เห็นแล้วน่าสงสารมาก"
โตโต้พยักหน้าฟังอยู่แล้วคุยกับอ้อยสักพักก็เดินกลับขึ้นห้องไป นั่งคิดอยู่ว่าภูมิบุญถึงกับเป็นไข้ไปเลยเหรอ ทั้งที่เมื่อคืนเรียกร้องเอง ไม่พอจะเอาอีก ตื่นมาเห็นคราบเลือดแห้งเปรอะบนตัวของเขาอยู่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นมากถึงขนาดนี้ แต่โตโต้ก็ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ "หึหึ อ่อนก็เป็นหรือมึงไอ้ภูมิ" โตโต้กัดฟันพูดอมยิ้มออกมา เขาบึ่งรถออกไปหาแฟนสาวทันที วันอาทิตย์ทั้งทีต้องพาแฟนสาวไปหาที่อยู่กันลำพังเสียหน่อย ไปพิสูจน์ให้รู้จริงว่ามีอะไรกันกับแวนหรือกับภูมิบุญใครเด็ดดวงกว่ากัน
"เป็นอะไรไปคะโต้ แวนทำไม่ถูกใจเหรอค๊ะ"
แวนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเสร็จกิจ ทั้งสองนอนก่ายกอดกันอยู่บนเตียงของโรงแรมบนถนนศรีนครินทร์
"เปล่าครับ โต้คงเหนื่อย ช่วงนี้แม่หอบงานมาให้ทำกองเบ่อเร่อ แวนก็ยังเด็ดขาดเหมือนเดิมล่ะจ๊ะ"
โตโต้พูดออกไปไม่ตรงกับความเป็นจริง ทำไมเมื่อคืนเขาถึงรู้สึกเหมือนกับหล่นลงมาจากตึกสูงตลอดเวลาที่ภูมิบุญขยับปาก หรือขยับกายบดขยี้เขาอยู่ แล้วทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกเหมือนพยายามจะมีอะไรกัน มีให้มันจบไปไม่ใช่ไม่มีความรู้สึก แต่มันไม่ถึงขีดสุด โตโต้ขมวดคิ้วเข้าหากัน
"อีกรอบไหมคะโต้"
แวนยิ้มพราวเสน่ห์ พรมจูบตามหน้าอกเปลือยเปล่าของโตโต้
"ไม่ดีกว่าแวน เหนื่อยแล้ว เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ"
โตโต้จูบหน้าผากแวนเพื่อเป็นกำลังให้ว่าเธอไม่ได้ฝีมือตกลงไปแต่อย่างใด แต่ทว่ามีคนที่เก่งกว่าผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วเท่านั้นเอง
:L2: :L2:ไหนๆก็รู้แล้วว่าทำไมภูมิบุญจึงมีท่าทีแบบนั้น
ก็รู้เลยละกันว่าทำไมโตโต้ถึงเกลียดภูมิบุญตั้งแต่แรกเห็น อิอิ
เขียนโดย eiky
-
55+
ภูมิสู้ๆ
-
งุงิ
มันแน่อยู่แล้ว
หุหุหุหุ
:L2: :L2:
-
อดีตที่ไม่น่าจดจำทั้งคู่
+1
-
อะ โดนปาดหน้า วุ้ย
เกย์ ไม่ เกย์ ก็คนเหมือนกันและค่ะ
กิเลศ ความอยากได้ใคร่มี ต่างหาก ที่ทำให้คนเรา ทำเรื่องผิดๆ ได้เสมอมา
การกระทำความดี ก็ไม่ได้ช่วยลบล้างบาปสะด้วย
เพราะบาป กับ บุญ แยกกันไม่ปะปน
ผลกรรม จะตามทันผู้กระทำกรรมเสมอ ไม่ว่า กรรมดี หรือ กรรมชั่ว
จิตใจคนยากแท้หยั่งถึง.........
-
ภูมิกับพี่โตโต้ มีปมร้ายในอดีตที่น่าสงสารทั้งคู่เลยค่ะ :monkeysad:
แล้วต่างคนจะสามารถช่วยกันเยียวยากันและกัน ค่อย ๆ บรรเทารอยแผลเป็นจากอดีตให้จางลงได้มั๊ยค่ะ :o12:
-
เ่อ่อกรรมอ่ะ โตโต้ได้เพื่อนจากนรกแท้ๆ
แค่จะแกะปมที่ฝังใจของทั้งสองคนก็เป็นไปแทบไม่ได้แล้ว
รอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตทั้งสองคนต่อไป
-
แต่ละคนก็มีเรื่องที่ไม่อยากจำทั้งนั้นเลยเนอะ :serius2:
-
ปมหลังฝังใจงี้นี่เอง :เฮ้อ:
-
ต่างคนก็ต่างมีเรื่องที่ไม่อยากจดจำอ่ะนะ
ยังไงมันก็เป็นอดีต ทิ้งไว้ข้างหลังดีกว่า
มาแสวงหาปัจจุบันดีกว่าเหอะ
:เฮ้อ: ทั้งคู่เลยยยยยยยย
-
โอ้โหยยยย มีอดีตทั้งคู่เลย หึๆๆ ตอนต่อไปต้องสนุกแน่ๆเลย > <
-
อีโต้ก็งั้นๆ
สงสารภูมิมากกว่า
อิอิ
-
เริ่มเข้าใจโต้ขึ้นมาหน่อย
อดีตช่างขมขื่น
:เฮ้อ:
-
ต่างคนต่างมีปม แล้วมันจะจบลงแบบไหนเฮ้อ
-
ชีวิตของโตโต้ นิ ก้น่าสงสารนะ
เขาเรียกว่า ช่วงจังหวะชีวิต :เฮ้อ:
ถึงว่าจิ ไม่ค่อยหน้าเพราะอย่างงี้
อืม...เข้าใจละ o18
-
ภูมิน่าสงสานกว่าเย๊อออออออออออออะ :เฮ้อ:
-
เวรกรรม สรุปเป็นเด็กมีปมทั้งคู่
แต่.....โตโต้คะ อย่าได้เหมาไปทั้งหมดค่ะ
นี่ถ้าตอนนั่นคนที่ทำร้ายคุณเป็นเพศหญิง คุณจะเกลียดผู้หญิงทั้งโลกรึเปล่าคะ?
เฮ้อ....เริ่มรู้สึกว่าสองคนนี้สมควรแก่กัน หงิงๆ
-
เพราะอย่างงี้โต้ถึงได้แค้นฝังหุ่นซะ
เง้อแต่คนมันไม่เหมือนกันทุกคนนิ
อย่าคิดว่าคนจะเลวเหมือนกันหมดน่ะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบ
-
ตอนนี้เข้าใจว่าทำไมโตโต้ถึงเกลียดภูมิ
แต่ก็ไม่เห็นใจหรอกนะ เกย์ไม่ได้เลวไปซะทุกคนหรอกไอ้คุณโต้ :z6:
-
เป็นอย่างนี้องเหรอคับ ว่าแล้วว่าทำไมถึงไม่ชอบพี่ภูมิ
แต่พี่ภูมิก็ไร้เรื่องที่ผ่านมานะคับ
-
ปมร้ายในใจที่ยากจะลบเลือนจริงๆ ในที่สุดก็เฉลยสาเหตุของความเกลียดชัง
แต่ที่นายทำมันก็ไม่ถูกต้องน้องภูมิไม่ได้รู้เรื่องราวอดีตของนายด้วย
แต่มาทำร้ายเขาได้ไงอยากแก้แค้นไปแก้กับไอเชี่ยพี่ของไอ้พีซิ
เป็นไงละเจอรสชาตฺที่ดีกว่าเบื่อนังแวนไปเลย
น้องเป็นไงบ้างค่ะอยากรู้มาต่ออีกน้าาาาา
-
เพื่อนเวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :m31:
-
:เฮ้อ: อย่าเกลียดน้องภูมิเลย :เฮ้อ:
-
ออกแนวมีปมกันทุกคนเลย
กว่าจะคลายปมในใจได้คงต้องผ่านกันอีกหลายเหตุการณ์ เสียน้ำตา เสียน้ำ....กันอีกเยอะเลยทีเดยว
-
น้องมิไม่ได้มาอ่านสาม สี วัน คุณเอ็กกี้เดินเรื่องไปเร็วเชียว อุณหภูมิในเรื่องก็ร้อนฉ่า ในบอร์ดก็ยิ่งร้อนระอุ :laugh:
ปมภายในใจของตัวละครค่อยๆ เปิดเผยขึ้นมาให้คนอ่านรับรู้ความเป้นไปเป็นมาของตัวละคร น้องมิว่าคุณอิ๊กกี้เข้าใจผูกเรื่อง เข้าใจเล่าเรื่องนะคะ o13
มาวัดใจกันตอนจบว่าภูมิบุญจะแข็งแบบนี้ตลอดทั้งเรื่องหรือจะยอมอ่อนลงละทิฐิที่มีในใจ
มาต่อเร็วๆ นะคะ น้องมิอยากอ่านต่อแล้ว
ขอ :จุ๊บๆ: +1 ให้สำหรับสองตนที่เปิดเผยปมในใจตัวละครเอก และสำหรับฉากเร่าร้อนของภูมิบุญ :haun4:
****************
นิดนึงนะคะ เห็นสะกด อุบาศก์ แบบนี้มาสองครั้งแล้ว
อุบาทว์ แปลว่า อัปปรีย์ จัญไร ไม่เป็นมงคล ส่วน บาศก์ แปลว่า ลูกเต๋า หรือลูกบาศก์ค่ะ
เกษียร แปลว่า น้ำนม
เกษียน แปลว่า เขียนหนังสือ
เกษียณ แปลว่า สิ้นไป (ใช้เกี่ยวกับการกำหนดอายุ) เกษียณอายุราชการ จึงใช้ เกษียณนี้ค่ะ
-
อดีตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่อนาคตเราเลือกได้ :pig4:
-
น่าสงสาร.....
-
+ให้เลยกับตอนนี้เป็นอุทาหรณ์สอนใจได้ดีมากครับพี่อิ๊กกี๊
คนดีก็มีหลาย คนร้ายก็มีมาก อย่าไว้ใจใครจนเกินไป เพื่อนกันยังทำได้บอกได้เลว
ทั้งพี่ทั้งน้อง ถ้าไม่ถ่ายหน้าคงไม่ทำให้พี่โต้เสียหายเท่าไหร่ สงสารแม่นะต้องมามารู้มาเห็น
ภาพลูกชายที่ตัวเองรัก ดังแก้วตาดวงใจแพร่ไปทั่ว สำหรับสื่อหรือข้อมูลทั้งหลายที่แพร่ทาง
อินเตอร์เน็ตมันไม่สามารถที่จะหยุดยังหรือป้องกันได้ มันเเพร่ไปเร็วมาก สำหรับคนที่ชอบเเพร่
ภาพทางเน็ตระวังด้วยครับตอนนี่ICTจมูกไวมาก
+ให้เป็น198นะครับ
-
วันนี้อิ๊กกี้ไม่อัพหรอคะ คิดถึงนะคะ :กอด1:
-
ได้ข่าวน้องภูมิเพิ่งไม่กี่ครั้ง แต่ดันเด็ดดวงโดนใจอิเฮียโต้ =.,=
งี้ซินะ อะไรที่มันซิงๆ กว่า มันคงทำให้เฮียถึงใจกว่า มาต่อทุกๆวันแบบนี้
ตามยิ่งกว่าอ่านสอบ gat pat 555555555
-
จริง ๆ แล้ว...พี่ฉาวของพี...ที่ล่วงละเมิดทำ XXX กับโตโต้และไปโพสผ่านเว็บ ชื่อ...ชื่อ...eiky ชิมิค่ะ สารภาพมาซะดี ๆ :monkeysad:
พี & eiky เห็นม่ะชื่อคล้องกันพี่น้องกันแหง ๆ :laugh:
-
โอเคก็เข้าใจว่าทำไมไอ้คุณพี่โตโต้ถึงมีอคติ :เฮ้อ:
แต่.. คนเราทุกคนไม่ใช่จะเหมือนกันหมดนะ :angry2:
ลองไปทำอะไรภูมิอีกสิ จะตบให้หัวทิ่มบ่อเลย :fcuk:
55+ ยัยนี่อินจัดไปนิสสสสส :-[
เป็นกำลังให้เช่นเคยค่าพี่อิ๊ก :a2:
-
:เฮ้อ: ต่างคนต่างมีอดีต
ถ้าโตโต้เปิดใจบ้างอะไรๆมันก็น่าจะดีขึ้นนะ
เป็นกำลังใจให้ภูมิเสมอจ้า :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เดาไม่ออกเลยว่าจะเป็นไง
-
เมื่อวานขอโทษนะครับเพื่อนๆ ยุ่งมากเพิ่งเปิดคอมฯวันนี้เอง ไม่ได้เข้าเวบเลย เหอๆๆๆ
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่าน รักทุกคนครับ :กอด1: :L2:
(ฉากยี่สิบหก)
ภูมิบุญกลับมาเป็นปกติหลังจากที่พักไปสองวันเต็ม ครึ่งวันที่โรงพยาบาล ที่เหลือก็มานอนพักฟื้นอยู่ที่บ้าน พอเริ่มหายดีก็ติดต่อกับเพื่อนเพราะใจเป็นห่วงพลอยมากกว่าใคร พลอยเองก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วพักฟื้นอยู่ที่บ้าน
"พลอย เป็นยังไงบ้าง"
ภูมิบุญกรอกเสียงไปตามโทรศัพท์ น้ำเสียงเป็นกังวล
"ภูมิ เราโอเค นายล่ะเป็นยังไงบ้าง"
น้ำเสียงของพลอยยังแจ่มใสเหมือนเดิม แม้หน้าตาเนื้อตัวจะยังคงฟกช้ำอยู่
"เราก็ดี ไม่มีอะไรแล้ว เห็นก้องบอกว่าพลอยต้องนอนโรงบาลเลยเหรอ เราขอโทษนะพลอย ม้าว่าอะไรไหม"
"โอ๊ย ก้องก็เวอร์ไป ก็ก้องนั่นล่ะบอกให้อาบน้ำเย็นมากๆ เราก็แช่ซะเป็นชั่วโมงไข้ก็ขึ้นน่ะสิ ไม่มีอะไรหรอก ม้ากับพี่ไพลินก็บ่นเหมือนเคยล่ะ นายเองก็เข้าโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงบาง"
พลอยหัวเราะออกมา ภูมิบุญเองค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย พอวางสายจากพลอยก็เดินออกจากห้องไป
"อ้าวภูมิ หายดีแล้วเหรอจ๊ะ หิวข้าวไหม เดี๋ยวพี่ทำข้าวต้มให้"
อ้อยที่นั่งแยกผ้าอยู่เห็นภูมิเดินออกมาก็ร้องทัก
"ขอบคุณครับพี่อ้อย ภูมิหายแล้ว เดี๋ยวจะไปช่วยแม่กวาดใบไม้"
"ว้าย ไม่ได้ค่า เดี๋ยวพี่จันทร์ก็ว่าเอา มาๆ มานั่งพักก่อน อะไรกันเพิ่งจะสร่างไข้จะไปทำงานแล้ว ภูมินี่เหลือเกินจริงๆ"
อ้อยดุแต่ก็ยิ้มพอใจที่เห็นภูมิบุญเป็นเด็กขยันขันแข็ง ภูมิบุญนั่งลงข้างๆอ้อยแล้วช่วยแยกผ้า
"เนี่ยดูผ้าปูที่นอนคุณโต้ซิ เลอะคราบเลือด คงพาคุณแวนมา จะซักออกไหมเนี่ย"
อ้อยพูดแล้วยกผ้าปูที่นอนสีดำขึ้นจับอย่างรังเกียจ ภูมิบุญหน้าชารู้สึกร้อนใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ภาพวันนั้นฉายขึ้นมารู้สึกละอายแก่ใจ
"เอ่อ เดี๋ยวภูมิเอาไปซักให้ก็ได้ครับพี่อ้อย"
ภูมิบุญพยายามกดเสียงตัวเองไม่ให้สั่นแสดงพิรุจอะไรออกไปให้อ้อยจับผิดได้
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวลองปั่นดู ใช้ไม่ได้ก็ทำเป็นผ้าขี้ริ้วไป"
อ้อยบอกไม่ได้สงสัยอะไรกับท่าทางของภูมิบุญ พอนั่งได้สักพักก็ต้องขอตัวออกมาเพราะเกรงว่าจะแสดงทีท่าอะไรออกไปให้อ้อย เห็นเพราะอ้อยเริ่มที่จะเริ่มชวนนินทาโตโต้กับแวนแล้ว ภูมิบุญเดินไปหน้าบ้านเห็นจันทร์ตกแต่งกิ่งไม้อยู่ คุณอภิสราก็ยืนอยู่ใกล้ๆ
"อ้าว ภูมิ หายดีแล้วเหรอจ๊ะ ออกมาทำไมกัน เดี๋ยวโดนแดดก็ไข้ขึ้นอีกหรอก"
เสียงคุณอภิสราดังขึ้นเมื่อเห็นภูมิบุญ
"หายแล้วครับคุณท่าน ภูมิมาช่วยแม่กวาดใบไม้ครับ"
"ตายแล้ว ไม่ได้ๆ มาๆ นั่งคุยกับป้านี่ล่ะ จันทร์เขาทำเสร็จหมดแล้วลูก"
คุณอภิสราเดินปรี่เข้ามาหา ดึงแขนภูมิบุญให้ไปนั่งลงใกล้ๆ
"ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ เป็นไงเราไข้ขึ้นสูงเชียวนะวันนั้น ป้าล่ะตกใจ"
คุณอภิสราจับตามหน้าผาก ภูมิบุญก้มหน้าลงน้อยๆ คุณอภิสราเองแม้จะอยากรู้เรื่องราวความเป็นมาว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ยังไม่ เอ่ยปากถามเพราะเห็นว่าภูมิบุญเพิ่งสร่างไข้ จึงชวนคุยสัพเพเหระไป
"ใคร มากันจ๊ะ จันทร์ไปดูหน่อยสิ"
เสียงกดออดดังขึ้น คุณอภิสราชะเง้อมองออกไปประตูหน้าบ้าน จันทร์ทำท่าจะเดินออกไปดู
"เดี๋ยว ภูมิไปดูให้ครับแม่"
ภูมิบุญลุกขึ้นทันทีแล้วเดินไปที่ประตูบ้านทันที
"พี่แทน"
"เป็นไงบ้างภูมิ หายหรือยัง"
แทนทวีจอดจักรยานไว้หน้าบ้านในมือมีกระเช้าเยี่ยมไข้ใบโต
"ดีขึ้นแล้วครับพี่ พี่แทนไม่มีเรียนเหรอ"
ภูมิบุญถาม มองหน้าแทนทวีอย่างสงสัยเพราะปกติวันอังคารแทนวีมีเรียนตอนเช้า
"พี่ไม่มีใจไปหรอกครับ แฟนพี่ไม่สบายทั้งคนนี่"
ภูมิบุญยิ้มออกมาหน้าแดง
"ใครจ๊ะภูมิ อ้าวพ่อหนุ่ม มาๆ เข้ามาข้างในก่อน ยืนตากแดดเดี๋ยวไข้ก็ขึ้นอีกหรอกภูมิ"
จันทร์ตามลูกชายออกมาเพราะ เห็นยืนคุยกับคนที่มากดกริ่งอยู่นาน
"สวัสดีครับคุณป้า ผมมาเยี่ยมน้องครับ"
แทนทวียกมือขึ้นไหว้ ยิ้มแห้งๆ ทั้งสองเดินตามจันทร์เข้าไปในบ้าน
"พี่แทนครับ นี่คุณท่าน เจ้าของบ้านครับ คุณท่านครับ นี่พี่แทนรุ่นพี่ที่มหาฯลัยครับ"
ภูมิบุญแนะนำ แทนทวีก้มหัวลงไหว้อย่างนอบน้อม แทนทวีไม่ได้รู้สึกแปลกประหลาดหรือเคืองใจแต่อย่างใดที่ภูมิบุญแนะนำไปอย่าง นั้น เพราะรู้ดีว่าการที่ชายจะรักชายย่อมผิดวิสัยที่ผู้ใหญ่จะรับฟังได้
"ไหว้พระเถอะพ่อคุณ แล้วไปยังไงมายังไงล่ะจ๊ะ"
คุณอภิสรารับไหว้ยิ้มให้
"ผมมาเยี่ยมน้องครับ บ้านผมอยู่ท้ายซอยนี่เองเลยปั่นจักรยานมาครับ"
แทนทวียิ้มแห้งๆ
"จริงเหรอพ่อคุณ หลังไหนจ๊ะ"
คุณอภิสราถามยิ้มให้ไม่แสดงอาการอยากรู้มากนัก
"หลังสุดท้ายก่อนถึงสวนหลวงครับ"
"อืม แล้วกินข้าวกินปลามาหรือยังพ่อหนุ่ม กินข้าวด้วยกันนะ นี่ก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้ากันเลย"
คุณอภิสราชวน ยิ้มอย่างเอ็นดู แทนทวีหันหน้าไปมองภูมิบุญที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ภูมิบุญเองก็ทำหน้าไม่ถูก
"พ่อหนุ่ม กินข้าวเช้ากับป้านี่ล่ะจ๊ะ ไม่ต้องไปมองภูมิเขาหรอก"
คุณอภิสราดักคอ แทนทวีถึงกลับหัวเราะออกมา
"พี่แทนครับ งั้นภูมิไปช่วยแม่ทำกับข้าวก่อนนะครับ พี่แทนอยู่คุยกับคุณท่านก่อนนะ"
ภูมิบุญบอกแทนทวีเมื่อนั่งคุยอยู่กับคุณอภิสราอยู่สักพัก
"จะไหวเหรอลูก ยิ่งเพิ่งสร่างไข้ เดี๋ยวก็ทรุดอีกนะ"
คุณอภิสราปราม
"ภูมิหายดีแล้วครับคุณท่าน อยู่เฉยๆเหงื่อไม่ออกภูมิไม่สบายตัวครับ"
ภูมิบุญพูดยิ้มๆ คุณอภิสราก็พยักหน้า
"รายนี้เขาทำกับข้าวอร่อย แล้วพ่อหนุ่มเรียนอยู่ชั้นไหนแล้วจ๊ะ"
คุณอภิสราหันมาถามแทนทวีหลัง จากที่ภูมิบุญเดินกลับเข้าไปหลังบ้าน
"ปีสามแล้วครับคุณท่าน ผมเรียนนิติศาสตร์ครับ"
"อืม อีกปีเดียวก็จบแล้วนี่นะ พ่อแม่เป็นทนายความหรือจ๊ะ ถึงเรียนนิติศาสตร์"
คุณอภิสราถามสายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าแทนทวี
"เปล่าครับ พ่อแม่ผมเป็นหมอ แต่พ่อลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัวครับ"
แทนทวีพูดยิ้มแห้งๆไม่กล้าสบตาคุณอภิสรา
"ตายจริง พ่อแม่เป็นหมอแต่ลูกชายเรียนทนาย น่าสนใจจริง"
คุณอภิสราหัวเราะออกมาเบาๆ แทนทวีก็ยิ้มแห้งๆเหมือนเคย
"พ่อหนุ่ม ป้าถามอะไรหน่อยสิ ที่ตาภูมิไปงานวันเกิดน่ะรู้เรื่องไหมจ๊ะ"
คุณอภิสราที่ถามอ้อมโลกไปเพียงเพราะอยากรู้เรื่องนี้เท่านั้น แทนทวีสีหน้าเจื่อนลงทันที ก้มหน้าลงต่ำ
"เอ่อ ผมเป็นคนชวนน้องไปเองล่ะครับคุณท่าน"
แทนทวีพูดออกมาเสียงเบา
"แล้วเกิดอะไรขึ้นจ๊ะ ทำไมภูมิถึงป่วยแบบนี้"
น้ำเสียงเริ่มห้วนแข็งขึ้น จนแทนทวีรู้สึกได้ว่าคุณท่านของภูมิบุญท่านนี้ไม่ยอมใครง่ายๆแน่
"เอ่อ ผมกราบขอโทษคุณท่านด้วยนะครับ ที่ดูแลน้องไม่ดี ผมผิดเอง"
แทนทวียกมือไหว้สีหน้าสำนึกผิด คุณอภิสราจ้องมองอยู่ไม่พูดอะไรต่อ รอให้แทนทวีเป็นคนพูดออกมาเอง
"คือมีเรื่อกันนิดหน่อยน่ะครับ ผมผิดเอง ผมดูแลน้องไม่ดี"
น้ำเสียงเริ่มตกต่ำลงเรื่อยๆ แทนทวีฉายแววตาเศร้าออกมา พูดซ้ำประโยคเดิม
"อืม เอาเถอะจ๊ะ พ่อหนุ่ม ป้าอยากรู้เฉยๆ ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เรื่องมันเกิดแล้วนี่นะ จะมาสืบสาวราวเรื่องมันก็ไม่เกิดประโยชน์ ป้าสงสารภูมิเขา อยู่กับป้าก็ทำท่าสุขใจดีอยู่หรอก แต่ไม่ใช่ว่าป้าไม่รู้ว่ามีคนคอยถากถางว่าเป็นลูกคนใช้ แต่ป้าจะบอกกับเรานะพ่อหนุ่ม ภูมิเป็นเหมือนลูกเหมือนหลานของป้า ป้าไม่ได้มองว่าภูมิกับแม่เป็นคนใช้"
คุณอภิสราพูดเสียงนิ่งเรียบ จนแทนทวีรู้สึกเสียววาบไปถึงสันหลัง รับรู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงท่านนี้ไม่ใช่แค่คนมีฐานะดีแต่ไม่มีสมอง แต่คำพูดคำจาลึกซึ้งมีอำนาจเหลือเกิน
"ผมกราบขอโทษครับคุณท่าน ผมไม่น่าพอน้องไปเลย"
แทนทวีก้มหน้าน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเศร้าเพราะรู้สึกสำนึกผิด
"เอาเถอะพ่อหนุ่ม ทีหน้าทีหลังจะพาน้องไปไหนก็ดูๆช่วยป้าหน่อย ภูมิเขาน่าสงสาร อย่าเอาอะไรไปป้ายไปยัดให้น้องเขาอีกเลย ภูมิเขาอยู่กับยายตั้งแต่เล็ก แม่ก็มาทำงานหาเงินส่งให้เรียน ชีวิตลำบากนะแต่ก็น่ายกย่องที่ยังเป็นเด็กดีไม่เสียผู้เสียคนไปก่อน"
คุณอภิสราบอกเสียงยังคงราบเรียบเหมือนเคย แทนทวีได้รับรู้เรื่องราวของคนที่เขารักเพิ่มขึ้นอีก เพราะลำพังภูมิบุญเองไม่มีทางที่เขาจะเปิดปากเล่าเรื่องในอดีตให้เขาฟัง แทนทวีรู้สึกดีใจปลื้มใจขึ้นมา คุณอภิสราพอเห็นทีท่าของแทนทวีที่ดูเหมือนจะรู้สึกสำนึกผิดจริงๆก็ชวน เปลี่ยนเรื่องคุย พอเปลี่ยนเรื่องคุยแทนทวีก็รู้สึกดีขึ้นกลับยิ้มออกมาได้ เพราะคุณอภิสราเป็นคนคุยสนุกถ้าคุยถูกคอ พอกับข้าวเสร็จก็ยกออกมาตั้งโต๊ะ แทนทวีร่วมรับประทานอาหารเช้ากับภูมิบุญและคุณอภิสรา บรรยากาศก็เป็นไปอย่างครื้นเครงเพราะคุณอภิสราชวนคุยตลอดเวลา พอเสร็จภูมิบุญก็จะช่วยเก็บกวาดแต่อ้อยบอกไม่ต้องให้ไปดูแลแขก
"คุณท่านนี่น่ารักเนอะภูมิ"
แทนทวีพูดขึ้นตอนที่ภูมิบุญเดินออกมาส่งที่หน้าบ้าน
"ครับ นับเป็นวาสนาของภูมิครับที่คุณท่าน ท่านเมตตาภูมิกับแม่"
"เพราะภูมิน่ารักด้วยล่ะ ใครๆเห็นก็ชอบ"
แทนทวีพูดแล้วยิ้มให้ มีแต่คนชอบ หึ ภูมิบุญแย้งขึ้นมาในใจ คุณท่านน่ะใช่แต่คนตัวใหญ่ลูกชายของคุณท่านเห็นะไม่
"พี่สัญญากับคุณ ท่านแล้ว ว่าพี่จะคอยดูแลภูมิบุญ พี่สัญญาครับ"
แทนทวีพูดน้ำเสียงมั่นคง จริงใจ
"อย่าสัญญาเลยครับพี่แทน ภูมิไม่ได้ต้องการอะไรจากพี่แทน แค่ขอให้พี่แทนเป็นอย่างนี้ เป็นอย่างทุกวันนี้ก็พอแล้วครับ"
ภูมิบุญเม้มปากพูดจริงจังเช่นกัน ไม่อยากได้ยินคำสัญญาสาบานจากใคร ไม่เชื่อใจใคร
"ภูมิ ไม่ว่าภูมิจะเคยเป็นยังไงมา ฟังพี่นะครับ พี่ไม่สนใจ พี่จะรักและดูแลภูมิตลอดไป เชื่อใจพี่นะครับ"
แทนทวีจ้องตาของภูมิบุญนิ่งสื่อความจริงใจออกมา ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกทราบซึ้งอยู่ในใจ พอแทนทวีกลับบ้านไปก็เดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง
"ภูมิ คุณแทนนี่หล่อเนอะ พี่นึกว่าดารา ต๊าย หล่อกว่าดาราละครอีกนะพี่อ้อยว่า"
อ้อยปรี่เข้ามาหา ภูมิบุญพยักหน้ายิ้มแห้งๆ ขอตัวเข้าไปนอนอ่านหนังสือในห้อง พยายามตั้งสมาธิอ่านหนังสือแต่ก็ยากลำบากเพราะหลังทานข้าวได้ทานยาเข้าไป ภูมิบุญจึงเผลอหลับไป มารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนบ่ายแก่ๆ พอเดินออกไปนอกห้องเห็นอ้อยกำลังรีดผ้าอยู่ อ้อยบอกให้ภูมิบุญไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จก็บอกให้กลับไปนอนอีกเพราะเพิ่งจะสร่างจากไข้ไม่อยากให้ทำ อะไรมาก แม้ตัวของภูมิบุญเองจะเสนอความช่วยเหลือ
พอตกเย็นภูมิบุญรู้สึกดีขึ้นมากจึงไปช่วยจันทร์กับอ้อยทำกับข้าว พอเสร็จก็รอให้โตโต้กลับจากที่ทำงาน เขากลับค่ำเกือบทุกวัน ตอนเช้าก็ออกแต่เช้า คุณอภิสราไม่ค่อยเข้าบริษัทเพราะมอบหมายให้บุตรชายเป็นคนดูแล โตโต้เองก็ทำงานอย่างขยันขันแข็ง แม้จะบ่นให้แฟนสาวฟังบ้างแต่ก็ไม่เคยเกเรโดดงานเหมือนสมัยเรียนที่ชอบโดด เรียนเป็นประจำ
"มีอะไรกินครับแม่ หอมเชียว"
โตโต้เดินเข้ามาหาคุณอภิสราที่โต๊ะกินข้าว
"จะไปอาบน้ำก่อนไหมลูก จะได้สบายตัว"
"ไม่เอาอ่ะครับ กินก่อนเลย ผมหิว"
โตโต้นั่งลงข้างๆมารดาทันที
"อ้าวจันทร์ตาภูมิล่ะจ๊ะ"
คุณอภิสราหันไปถามจันทร์ที่กำลังตักข้าวใส่จานให้โตโต้
"อ้อ ตาภูมิกินไปก่อนแล้วค่ะคุณท่าน เพราะต้องกินยา"
"อ้อ งั้นเรากินกันเลยตาโต้ น้องเขาต้องกินยาเป็นเวลา"
"ภูมิยังไม่หายอีกเหรอครับแม่"
โตโต้ถามขึ้น เพราะเห็นผ่านมาหลายวันแล้ว
"ดีขึ้นแล้วจ๊ะ แต่หมอกำชับว่าให้กินยาให้หมด จะได้ไม่ดื้อยา"
คุณอภิสราบอกแล้วลงมือทานข้าว โตโต้ยิ้มที่มุมปากอยากดูสภาพของคนตัวเล็กอวดดีจังเลย พอกินข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำชำระร่างกาย ภูมิบุญเองก็นั่งอ่านหนังสืออยู่เพราะนอนทั้งวันแล้วรู้สึกยังไม่ง่วงนอน พอดึกก็ก็เดินออกไปหน้าบ้านตรวจดูประตูดูความเรียบร้อยรอบๆบ้าน
"เป็นไงครับ ที่รัก หายแล้วเหรอ"
เสียงของโตโต้ดังมาจากข้างหลัง
"คุณโตโต้"
"แหม เจอผัวนี่ต้องตกใจขนาดนั้นเชียว มาคุยด้วยหน่อยสิ"
โตโต้ปรี่เข้าไปลากแขนภูมิบุญเดินผ่านหน้าบ้านไปข้างๆโรงจอดรถเพราะปลอดจาก สายตาของคนในบ้านเพราะเป็นมุมอับ
"ผมจะไปนอนครับ มีอะไรเอาไว้คุยพรุ่งนี้ได้ไหม"
"จะรีบนอนไปไหน ไปนอนกับผัวหน่อยสิครับ คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
โตโต้ทำเสียงหวาน แต่มันเสียดแทงใจของภูมิบุญเหลือเกิน รู้สึกอับอายขึ้นมาแม้วันนั้นจะเมายาแต่ไม่ใช่ไม่มีสติ รับรู้ทุกอย่างแค่ควบคุมมันไม่ได้เท่านั้นเอง ทำอะไรออกไป พูดอะไรออกไป จำได้ทุกอย่าง พลันก็ละอายเข้าไปถึงใจ
"หายแล้วนี่ ปะคืนนี้เราไปทำกันอีก เดี๋ยวหมอจะฉีดยาให้"
โตโต้ได้ทีระราน สายตาก็กรุ้มกริ่มลามเลียแทะโลมอยู่
"ปล่อยครับ ผมจะไปนอน"
ภูมิบุญไม่ รู้จะต่อกรกับโตโต้ยังไงดีเพราะตอนนี้ตัวเองเป็นรองอยู่
"จะไปไหนครับคนดี มาให้ผัวชื่นใจหน่อยสิ วันนั้นเราสุดยอดมากนะครับ พี่ยังจำติดตาติดใจอยู่เลย เก่งมากถึงใจที่สุด"
มันไม่ใช่คำชมแต่อย่างใด แต่มันเป็นการถากถางภูมิบุญรับรู้ได้
"ผมจำไม่ได้แล้วครับ คุณโตโต้ก็อย่าจำเลยครับ"
"ไม่ได้หรอกครับภูมิ พี่เกิดมายังไม่เคยเจอใครถึงใจขนาดนี้มาก่อน"
"พอเถอะครับคุณโตโต้ วันนั้นผมเสียสติไป และมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก ผมขอตัวนะครับ"
ภูมิบุญพยายามจะเลี่ยงการเผชิญหน้า เพราะรู้สึกว่าหัวมันไม่แล่น คิดอะไรไม่ออก
"เดี๋ยว จะไปไหนล่ะ แล้วขึ้นไปหาพี่ทำไม เราเองนะที่ไปหาพี่ หึหึ ติดใจพี่เหรอครับภูมิ"
น้ำเสียงที่ล้อเลียนอยู่ทุกประโยคทุกคำพูดยัง ไม่ยอมลดราวาศอก ภูมิบุญเม้มปากเลือดพุงพล่าน
"ไม่ได้ติดใจอะไรหรอกครับคุณโตโต้ แต่ทำไงได้อยากอ่ะครับ ก็เลยหาที่ลง"
ภูมิบุญพูดออกมาหันกลับไปยิ้มแสยะให้กับโตโต้
"เหรอ ท่าทางคงอยากมากสินะ แต่พี่ชอบนะพี่ไม่ต้องทำอะไรเลย เราเก่งมากนะภูมิ พี่ติดใจว่ะ"
โตโต้เองก็ไม่ยอมแพ้ สายตาฉายแววประกายอย่างผู้ชนะ
"แต่ผมไม่ ขอตัวนะครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญเดินหนีไป แต่โตโต้ก็ยังไม่ยอม
"เดี๋ยว สิเมียจ๋า ให้ผัวติดใจแล้วจะหนีกันไปง่ายๆแบบนี้เหรอ ผัวอยากอ่ะครับ ช่วยผัวหน่อยสิ"
โตโต้ดึงแขนของภูมิบุญเอาไว้แล้วออกแรงรั้งเข้าหาตัว ภูมิบุญพยายามดิ้นหนี แต่ก็สู้แรงไม่ไหว เม้มปากกัดฟันอยู่ ภูมิบุญพลิกตัวหันหน้าเข้าหาโตโต้
"ว่าไงจ๊ะผัวจ๋า ก็ผัวไม่เก่งนี่จ๊ะ ไม่ได้ครึ่งของผัวคนก่อนเลยอ่ะ เมียไม่ประทับใจ เสียใจด้วยนะ ผัวรายวัน"
ภูมิบุญผลักอกให้โตโต้ปล่อยมือ รายนั้นกัดฟันเม้มปากอยู่เคียดแค้นขึ้นมาทันที ภูมิบุญรีบตั้งหน้าจะเดินกลับห้องของตัวเอง ทำยังไงถึงจะผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้เสียที ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยแล้ว ภูมิบุญบอกกับตัวเอง
"ก็ผัวรายวันนี่ล่ะถึงมาขออยู่นี่ไง น้องภูมิเมียรัก"
โตโต้ไม่ยอมปล่อยให้ภูมิบุญเดินหนีไปโดยง่าย
"ปล่อยนะคุณโตโต้ ไม่งั้นผมโวยวายจริงๆนะ"
ภูมิบุญหันขวับไปกัดฟันถลึงตาใส่
"เอาสิ ถ้าอยากให้แม่พี่รู้ว่าเรามีอะไรกัน อีกอย่างถ้าแม่จันทร์รู้ จะเป็นยังไงคิดไว้หรือยังครับภูมิ อย่าทำอะไรเอาแต่สะใจตัวเองสิครับที่รัก"
คำพูดของโตโต้ทำให้ภูมิบุญสะอึกพูดอะไรไม่ออก จริงสินะถ้าคุณท่านรู้ ถ้าแม่ของตัวเองรู้อะไรจะเกิดขึ้น ความไว้วางใจ ความรักความเอ็กดูที่ท่านเมตตาปรานีมันจะเหลืออยู่ไหม ภูมิบุญครุ่นคิดอยู่
"ยอม ผัวดีๆ หรือจะให้มีเรื่อง"
โตโต้ได้ที ยิ้มกริ่มอย่างผู้กำชัย
"จะเอาตรงนี้เลยเหรอผัวน้อย ประเจิดประเจ้อไปไหม ขึ้นไปเอากันบนห้องไม่ดีกว่าเหรอ"
ภูมิบุญพูดออกไปเพราะยังคิดอะไรไม่ออก หัวมันยังทึบอยู่
"หึหึ ไม่ละ เสียอารมณืแล้ว ไปนอนเถอะ"
โตโต้หัวเราะออกมา รู้สึกสะใจที่ได้แกล้งภูมิบุญ สายตาที่มองมันดูถูกเหยียดหยามมองเหมือนภูมิบุญเป็นคางคกกิ้งกือ ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกอับอายมากที่สุด
"ครับ ถ้าอย่างงั้น คุณโตโต้จำไว้นะครับ ว่าระหว่างเรา จะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก ที่ผ่านมาถือว่าผมทำทานให้สัตว์โลกผู้ทุกข์ยาก"
ภูมิบุญกัดปากตัวเอง น้ำตาเอ่อที่ตา แต่กระพริบตาถี่ๆไล่น้ำตาไป ปวดร้าวใจเป็นที่สุด ภาพเก่าๆมันลอยวนเวียนมาอีกครั้ง
"เพราะแกไม่มีพ่อ จึงไม่มีคนคอยสอน ถึงได้เป็นเด็กก้าวร้าวอย่างนี้"
เสียงของปลัดอำเภอยังก้องอยู่ในหัว สายตาของเขาตอนนั้นช่างเหมือนกันสายตาของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเสียเหลือเกิน
"พี่ ก็ไม่ได้อยากยุ่งกับเรานักนี่ แต่ใครกันที่ไปหาพี่ถึงห้อง จำไม่ได้เหรอ หรือว่าเมายา"
โตโต้เองก็เจ็บแค้นใจที่ภูมิบุญสวนกลับ ยืนกัดฟันจ้องตาเขม็ง
" " ไม่มีเสียงใดออกจากปากภูมิบุญ ด้วยความที่เพิ่งสร่างจากไข้ ร่างกายยังแข็งแรงไม่ปกติดีนัก หัวใจก็เหมือนอ่อนล้าสิ้นแรง ไม่มีแรงกายแรงใจอันใดจะไปสู้รบปรบมือกับเขา น้ำตาหยดออกมาจากทั้งสองตา แต่ภูมิบุญก็ยังไม่วางตาจากโตโต้
"งั้น ผมขอโทษจริงๆครับ ขอโทษที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตของคุณ"
ภูมิบุญเดินหันหลังหนีไปแล้ว โตโต้อ้าปากค้าง สายตาที่เขาไม่เคยได้เห็นจากคนตัวเล็กอวดดีคนนี้ สายตาที่ปกคลุมไปด้วยม่านน้ำตา รู้สึกแปลบขึ้นกลางใจ สิ่งที่ภูมิบุญไม่อยากให้ใครได้เห็น โตโต้ได้เห็นมันแล้ว คนที่เกลียดที่สุดในบ้านหลังนี้ ได้เห็นแล้วซึ่งความอ่อนแอหลังกำแพงสูงแห่งใจ สายตาคู่นั้นมันช่างปวดร้าวเหลือเกิน มีอะไรมากลึกลงไปกว่าคำพูดที่สื่อออกมา โตโต้ยืนนิ่งอยู่ แต่ก็ยิ้มแสยะออกมา
"มึงต้องออกไปจากบ้านกู ไอ้ภูมิ มึงจะต้องเสียใจมากกว่านี้อีก ร้องไห้ให้ตายกูก็ไม่ใจอ่อนให้มึงหรอก"
โตโต้พูดออกมา แล้วเดินกับขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ส่วนภูมิบุญวิ่งกลับไปที่ห้อง ล้างเท้าแล้วขึ้นไปนั่งพับเพียบบนเตียง หยิบเอาหนังสือสวดมนต์ของยาย มรดกเพียงชิ้นเดียวที่ได้ติดตัวมา ถ้าไม่นับผ้าคลุมหน้าศพอีกผืนที่อยู่บนหิ้งพระ
"นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ"
ภูมิบุญสวดมนต์ออกมาเริ่มอาราชธนาพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ เม้มริมฝีปากแน่น พอสวดจบก้มลงกราบ น้ำตาก็ไหลออกมา
"ยายจ๋า ภูมิสัญญา ภูมิสัญญา ว่าภูมิจะเป็นคนดี ภูมิจะทำแต่ความดี แต่ภูมิจะทำดีในแบบของภูมิ ยายช่วยภูมิด้วยนะ ยาย"
แววตาที่อัดแน่นไปด้วยขุมพลังแห่งแค้นพร้อมเสมอที่จะระเบิกแตกออกมา เงยหน้ามองหิ้งพระไม่ใช่อ้อนวอนหรือขอพรขอร้องใดๆ แต่สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง
ท่านเอย กรรมใดพึงเกิดมันย่อมเกิด กรรมใดพึงดีมันย่อมนำพาผู้ครองตนถือกรรมนั้นไปสู่ภพภูมิที่ดี กรรมใดไม่พึงประสงค์ก็อย่าได้ยึดมั่นถือมั่น อันว่ากรรมแล้วแม้จะหลบหลีกหนีไปทางใดย่อมไม่มีทางหลีกพ้น ผู้ครองตนควรจะปล่อยวางไม่ให้กรรมนั้นผลักเราดันเราให้ทำกรรมก่อเวรเพิ่มพูน ขึ้นมาอีก อันผู้ทำกรรมดี กรรมดีย่อมปรากฏ อันผู้ทำกรรมชั่วประพฤติผิด กรรมนั้นย่อมแสดงผล คิดเลวได้เลว คิดดีได้ดี ทำชั่วย่อมได้ชั่ว ทำดีย่อมได้ดีอย่างแน่แท้ เช่นนั้นแล
รักกันๆ อิอิ รักกันหน่อยน้า
เขียนโดย eiky[/color]
-
โห...จะจองเวรกันไปถึงไหนคะคุณโตโต้ สงสารภูมิสุดใจ :z3:
เฮ้อ พี่แทนก็แสนดีอย่างนี้ แต่ทำไมอิคุณโตโต้เลวอย่างเน้ :angry2:
เดี๋ยวช่วยภูมิสวดมนต์ แผ่เมตตานะ พวกมารผจญจะได้เลิกยุ่งด้วยซะที
-
ตอนนี้เศร้าจังอะคับพี่อิ๊กกี้ สงสัยอินตามพี่ภูมิแล้ว
-
ตอนนี้เศร้าจังอะคับพี่อิ๊กกี้ สงสัยอินตามพี่ภูมิแล้ว
แบรรี่ ช้างบนอ่ะ จุ๊บทีมะ อิอิ อ่านเร็วมากเลยอ่า
หนูส้มคร้าบ ไม่เศร้าหรอกน่า ลองอ่านพี่โยบ้างหรือยัง อันนั้น จมดินน้า อิอิ
จุ๊บๆๆๆ
-
จัดไปน้องภูมิ จัดให้ชุดใหญ่ไปเลยน้องเอาให้สะใจ เอาให้สมกับที่มันดูถูกทั้งที่เป็นลูกผู้ดี แต่ทราม
-
คงยังต้องผจญกรรมอีกนานนะน้องภูมิ.....
รอวันที่ไอ้โตโต้หลงน้องภูมิหัวปักหัวปำ....
กว่าจะถึงวันนั้น...น้องภูมิคงต้องเข้มแข็งให้มาก ๆ
แล้วพี่แทนน่ะ...พระเอกตัวจริงของน้องภูมิใช่ไหมจ๊ะ
ไม่อยากให้พี่แทนเจ็บเลย....สงสาร...
มันจะรักสามเศร้าไหมน้า....... :monkeysad:
:L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
-
เศร้าอ่ะ เศร้าแทนน้องภูมิ
โตโต้ ร้ายเกินไป อดีตฝังใจแต่อย่าลงกับคนอื่นดิ ชิชิ :fire:
-
สงสารน้องภูมิอ่ะ :monkeysad:
แต่ว่าเป็นคนดีในแบบของภูมิเป็นไงอ่ะ อยากเห็นๆ ถ้าจะแซ่บนะจ๊ะ อิอิ :z2:
-
ร้ายเกิน อิตาคุณโตโต้เนี่ย
ไม่พอใจก็เอามาลงกับภูมิ มันคนล่ะคนกันนะ
สงสารภูมิอ่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านได้สองตอน สนุกอ่ะ รู้สึกว่าต้องมีอะไรดีดีแน่ๆเลย
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะ จ๊ะ คุณEiky เขียนนิยายสนุกมากเลย เราเพิ่ง
อ่านให้รักนำทางใจอยู่เลย ร้องไห้จนตาบอมหมดแล้ว มีเรื่องนี้อีก
จะรอติดตามตลอดนะจ๊ะ แต่ขอไปตามอ่านก่อน อิอิ
-
เศร้าT^T
โตโต้ชั่วร้ายเกินไปอ่ะ :beat: :beat: :beat: :fire: :angry2:
ภูมิ สู้เข้านะ^^ o13
-
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
ไอ้โตโต้มันจะแค้นฝังลึกรากดินอะไรปานนั้น :z3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้ซึ้งถึงรสพระธรรม
-
คาดว่าน้องภูมิคงใกล้บ้าแล้ว
เป็นเด็กเก็บกดขนานแท้~ =w="
แล้วอะไรของโตโต้เนี่ย เป็นแบบนี้ก็ใช่ว่าจะไปเหมือนกับคนแบบนั้นนะ
รออ่านตอนต่อไปขอรับ
ดูท่าจะแค้นกันทั้งคู่ (แล้วจะได้รักกันไหมนี่? หรือว่าไม่ใช่คนนี้??)
-
ทุกคนต่างมีทางของตนเอง ไม่ว่าจะดีหรือร้าย
เราก็เป็นผู้เลือกเอง สาธุ :call:
-
เวรกรรมจริงๆน้องภูมิ เฮ้อ..............
คุณอิ๊กกี้คะ ตรงนี้นะคะ ภูมิบุญไม่ รู้จะต่อกลอนกับโตโต้ยังไง (ต้องเป็นต่อกรค่ะ)
-
ปวดหัว :serius2:
-
สงสารภูมิ เอาโตโต้ออกไปจากชีวิตภูมิที TT o TT
-
:z3:
ขอ :beat: ไอ้คุณพี่โตโต้หน่อยเถอะ :angry2:
ตอนนี้หลงพี่แทนมากมาย อยากได้พี่แทนเป็นพระเอกอ่าพี่อิ๊ก :impress2:
-
แม้ว่าจะต้องเสียความรักไป
แม้ว่าจะไม่เหลือใครสักคน
มันจะเจ็บจะช้ำกี่หนแต่คนคนนี้ไม่ท้อใจ
แม้ว่าในวันนี้มีน้ำตา
จะข่มมันให้ไหลอยู่ข้างใน
ความฝันนั้นจบไปแต่ยังเหลือตัวฉัน
อดทนและบอกใจ จะไม่ยอมหมดหวัง
ปล. +1
-
ทำ้ไมโตโต้ใจร้ายอย่างนี้อ่ะ ทำน้องภูมิร้องไห้เลย
ต่างคนต่างมีอดีตที่เลวร้าย ใครจะผ่านมันไปได้ก่อนกัน
แต่ดูท่าจะอีกนานกว่าจะอภัยให้กันได้เพราะแค้นกันทั้งคู่ แล้วอย่างนี้จะรักกันมั้ยอ่ะ
จะรอดูนะคะว่าการทำดีในแบบของภูมิจะเป็นยังไง
-
นายโตโต้ จะเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรมากมาย
แม่จันทร์ ก้อเลี้ยงมา ขนาดลูกตัวเองยังไม่ได้ดูแล
สมองคิดได้แค่แกล้งน้องภูมินะ
เชียร์พี่แทน
+1
-
ปล่อยวางไม่ได้แบบนี้ จะลงเอยไ้ด้ไงเนี่ย
ฝ่ายตรงข้ามเป็นแบบที่ตัวเองตั้งแง่รังเกียจที่สุดแบบนี้จะแก้ยังไงเนี่ย
-
สำหรับตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดอะ พูดได้แค่ว่า "สู้ต่อไปนะจ๊ะภูมิบุญ"
น้องมิเชียร์โตโต้นะ :กอด1:
เฮอๆ อยากอ่านต่อแล้วค่ะอิ๊กกี้ขา
****************************
ปราณี แปลว่า ผู้มีชีวิต คน สัตว์
ปรานี แปลว่า ความเมตตา กรุณา
-
คู่นี้มันจะรักกันยังไงหนิ มองไม่ออกจริง == หรือว่า ต้องมีใครตายไปข้างก่อน TT
-
สำหรับตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดอะ พูดได้แค่ว่า "สู้ต่อไปนะจ๊ะภูมิบุญ"
น้องมิเชียร์โตโต้นะ :กอด1:
เฮอๆ อยากอ่านต่อแล้วค่ะอิ๊กกี้ขา
****************************
ปราณี แปลว่า ผู้มีชีวิต คน สัตว์
ปรานี แปลว่า ความเมตตา กรุณา
ขอบคุณคร้าบบ
ไม่ได้มินี่ผมแย่เลยนะเนี่ย
ขอบคุณจริงๆจากใจครับ
-
:call: :call:
-
โหยยยยยยย โตโต้นี่แม้งยังจะระรานไม่เลิก สงสารภูมิจริงๆ
-
ตอนนี้เป็นแปลกๆยังไงไม่รู้ ตอนแรกกะจะไม่เขียนเหมือนมันจะเยิ่นเย้อเกินไป แต่ดุดันมากเดี๋ยวเพื่อนๆหัวใจวาย อิอิ ขอบคุณนะคร้าบบบ
:กอด1: :L2:
ฉากยี่สิบเจ็ด
ภูมิบุญไป เรียนได้ตามปกติแล้ว สภาพร่างกายกลับมาเป็นปกติ แม้สภาพจิตใจจะยังไม่ปกติดังเดิมก็ตาม ภูมิบุญนัดเจอกับเพื่อนที่ศูนย์การค้าที่เดิม ส่วนแทนทวีมารับไปมหาวิทยาลัยเหมือนเคย
"พี่แทนที่ จริงไม่น่าลำบากเลยนะครับพี่แทน ภูมิไปเองก็ได้นะ วันนี้พี่ไม่มีเรียนเกรงใจจัง"
ภูมิบุญพูดหลังจากที่ขึ้นไปอยู่บนรถแล้ว สายตามองแทนทวียิ้มให้น้อยๆ
"เกรงใจอะไรล่ะภูมิ พี่เป็นแฟนเรานะ เออ แวะกินข้าวก่อนไหม หิวยังครับ"
แทนทวีพูดแล้วหัวเราะ
"เพิ่งจะกิน มาครับ พี่แทนหิวเหรอ เดี๋ยวภูมิไปนั่งเป็นเพื่อน"
"พี่หิวนิด หน่อย งั้นแวะกินหน่อยละกันเนอะ พี่กินแป๊บเดียว"
แทนทวีขับรถ ตรงไปยังเซ็นทรัลบางนา แม้จะอ้อมไปหน่อยแต่ก็อยากอยู่กับคนที่นั่งข้างๆให้นานๆ พอได้ที่จอดรถก็เดินไปยังชั้นที่มีร้านอาหารเรียงรายกันอยู่หลายร้าน
"กินร้านนี้ ไหมภูมิ"
แทนทวีบุ้ยปากไปทางร้านอาหารญี่ปุ่นที่ดูค่อน ข้างดีกว่าเพื่อน พอเห็นภูมิบุญส่ายหน้าทันที
"อ้าวไม่ชอบ หรอกเหรอ งั้นไปกินที่ศูนย์อาหารดีกว่านะ จะได้มีของเลือกกินเยอะ"
แทนทวีบอก ภูมิบุญก็พยักหน้าตามเพราะไม่รู้จักสถานที่แห่งนี้ด้วยไม่เคยมา ยังจำได้ดีที่โตโต้หลอกให้กินวาซาบิ คงจะไม่กินอีกแล้วอาหารของชาตินี้เข็ดขยาดไปอีกนาน พอกินข้าวเสร็จแทนทวีก็ไปส่งภูมิบุญที่ศูนย์การค้าที่นัดพลอยกับก้องไว้
"เดี๋ยวตอน เย็นพี่มารับ วันนี้จะพาไปกินอาหารทะเล"
แทนทวีบอก ก่อนที่ภูมิบุญจะลงจากรถ
"แหมพี่แทน กะจะขุนให้ภูมิอ้วนเป็นหมูเลยว่างั้น"
ภูมิบุญหยอก แทนทวีก่อนจะลงจากรถ ยิ้มแย้มเบิกบาน พลอยกับก้องนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ภูมิบุญปรี่เข้าหาพลอยที่ยังมีรอยฟกช้ำจางๆอยู่ตามพวงแก้ม
"พลอย เป็นไงบ้าง ยังช้ำๆอยู่เลยนะ"
ภูมิบุญแตะที่คางของพลอยเบาๆ เอียงซ้ายขวา
"อืม นี่ขนาดพี่ไพลินประร้อนประคบเย็นให้ทุกวันนะเนี่ย หายช้าเหมือนกันนะ"
"เดี๋ยวก็ หายล่ะน่า นี่ก็จางมากแล้ว" ก้อง เสริม
"ทำกันเกิน ไปแล้วนะ"
ภูมิบุญกัดฟันยกริมฝีปากขึ้น
"ไม่รู้ว่า นังนั่นมันเป็นยังไงบ้างนะ อยากเห็นหน้ามันจังเลย"
พลอยเองก็ ฉายแววตาออกมาเหมือนภูมิบุญ
"พอเถอะเราว่า เรื่องมันจะไปกันใหญ่ คนแบบนั้นอย่าไปใส่ใจเลย"
ก้องเป็นคนเดียวที่ปรามเพื่อนทั้งสอง
"ถ้าไม่มา ยุ่งกับเราอีกมันก็จะจบนะก้อง แต่ถ้ามาวอแวอีก เราก็ช่วยไม่ได้นะ"
ภูมิบุญพูด สายตายังคงเดิม
"ใช่ เราไม่ชอบทำร้ายใครนะ ไม่ชอบมีเรื่องด้วย แต่เราก็ไม่ยอมนะก้องที่ให้ใครมาโขกสับเราได้ง่าย"
พลอยกับภูมิ บุญคิดเห็นเหมือนกัน ก้องจึงไม่อยากที่จะค้านได้แต่เงียบไป
"แล้วม้าว่า ไปงมั่งอ่ะพลอย"
"โอ๊ย รายนั้นน่ะไม่ต้องห่วง ถามก้องดูสิ"
พลอยโบ้ยมา ทางก้อง ที่นั่งทำหน้าเซ็งๆกับเพื่อนทั้งสองคนที่หัวรั้นเกินจะห้ามปราม
"โห หูชาเลยล่ะ แต่ท่าทางพลอยคงโดนบ่อย ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ได้ ม้าบ่นแทบโรงบาลแตก"
ก้องหัวเราะออกมา ภูมิบุญมองหน้าพลอยแล้วก็ยิ้มเพราะพลอยมีลักษณะที่ดูแก่นๆ ออกแนวไปทางผู้ชายเสียมากกว่าเด็กสาววัยรุ่นทั่วไป แม้หน้าตาจะสวยแต่ก็ไม่เคยแต่งหน้าทาตามาเรียนเลย ท่าทางช่างแตกต่างกับใบหน้าเสียเหลือเกิน
"นี่ พอเรียนเสร็จไปพาเราไปเอาของกับพี่ไพลินหน่อยสิภูมิ"
"ที่ไหนล่ะ"
"ก็ที่ โรงแรมฝั่งตรงข้ามนี่ล่ะ พี่เราเป็นเซลส์อยู่ที่นั่น บอกมีของที่ทางโรงแรมทำแจกแขก เลยจะเอาให้"
พลอยพูด เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่ภูมิบุญก็พยักหน้า
"แต่อย่า เย็นมากนะพลอย พี่แทนเขาจะมารับ"
"แหม มารับมาส่งกันทุกวันเลยนะ ตกลงเอาแน่แล้วใช่ไหม ไอ้พี่ทงพี่แทนอะไรเนี่ย"
พลอยกระแนะ กระแหนแต่ก็หัวเราะออกมา
"ดีก็เอาสิพลอย หาไม่ได้ง่ายๆนะ"
ภูมิบุญเอง ก็พูดติดตลก
"แต่เราว่า อย่างภูมิน่ะมีคนเอาอยู่แล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะ เราไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย"
ภูมิบุญทำหน้าสงสัยในสิ่งที่พลอยพูด
"แหมภูมิ นายหน้าตาก็ดี นิสัยก็ดี มีแต่คนอยากได้เป็นแฟนทั้งนั้นล่ะ"
"เกินไป เราก็ธรรมดา ไม่เห็นจะดีเด่ตรงไหน ก้องยังดูหน้าตาดีกว่าเราเลย"
"เฮ้ย ไม่เกี่ยวกับเรานะ"
ก้องรีบโบกไม้โบกมือ พลอยกับภูมิบุญก็หัวเราะร่าทันที พอเรียนเสร็จก็เดินลอดใต้ทางเดินของรถไฟฟ้าใต้ดินไป เดินตรงขึ้นไปจนเกือบถึงแยกศาลาแดง พลอยหยุดโทรศัพท์หาพี่สาวถามสถานที่นัดพบ พอวางสายก็หันมาบอกเพื่อนทั้งสอง
"พี่ไพลิน ให้ขึ้นไปชั้น ๒๓ เลยอ่ะ"
"อืม ไปดิ"
" นี่โรงแรม เหรอ เรานึกว่าอาคารสำนักงานเสียอีก"
ก้องทำท่าไม่เชื่อว่าตึกสีน้ำตาลเทาๆนี้จะเป็น โรงแรมไปได้
"อย่าดูถูกนะก้อง พี่ไพลินเคยพาเรามากินข้าวแล้ว ขึ้นไปแล้วจะขนลุก"
"เฮ้ย ทำไมล่ะ มีผีเหรอ"
"บ้า ก้องนายก็พูดไปนะ"
ภูมิบุญหัวเราะ แล้วเดินตามพลอยเข้าไปในตัวตึก พอกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นที่พี่สาวของตนบอก ภูมิบุญกับก้องก็เริ่มประหม่าเพราะลิฟท์ที่เคลื่อนตัวไม่เร็วมากนักไม่ช้าจน เกินไปเคลื่อนขึ้นไปถึงชั้นที่ ๒๓ ประตูลิฟท์เปิดออก ภูมิบุญกับก้องถึงกับอ้าปากค้าง
"อ่า"
"เห็นไหมเราบอกแล้ว นี่เขาเพิ่งปรับปรุงเสร็จนะ สวยใช่ไหมล่ะ โน่นๆ พี่ไพลินอยู่โน่น"
พลอยบอกแล้ว เดินปรี่เข้าไปหาพี่สาวทันที
"นี่ภูมิ พี่ไพลินพี่สาวเราเอง"
พลอยแนะนำ ภูมิบุญยกมือไหว้ไพลินอย่างนอบน้อม
"อืม น่ารักอย่างที่พลอยบอกจริงๆด้วย ไปจ๊ะพี่พาไปนั่งข้างใน"
ไพลินพาเด็กทั้งสามเดินเข้าไปในลานตรงกลางที่ฉาบ ผนัง ด้วยวอลเปเปอร์นูนเป็นลวดลายวิจิตรสีแดงอิษ คั่นตรงกลางเป็นโค้งวงกว้างด้วยกระจกมีลวดลาย แสงไฟสาดขึ้นมาทำให้ล็อบบี้ของโรงแรมดูน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก ไพลินพาทั้งสามเดินผ่านร้านอาหารที่มีครัวอยู่ตรงกลาง มีกระจกล้อมรอบ เดินผ่านเข้าประตูกระจกบานใหญ่ที่เปิดเองโดยอัติโนมัติ ก็เป็นบาร์นั่งทานเหล้ามองเห็นสนามม้า ไกลไปจนถึงสยามและหลังคาตึกของคณะที่ทั้งสามเรียน ไพลินมีบุคลิกที่ปราดเปรียวหน้าตาสะสวยดูดีกว่าพลอย เพราะเครื่องสำอางที่ฉาบใบหน้าไว้บางๆ แต่ลักษณะท่าทางช่างดูแตกต่างกับพลอยอย่างสิ้นเชิง
"อ่ะนี่พลอย เอากลับให้พี่ด้วย"
ไพลินยื่นถุงผ้าที่เป็นโลโก้ของโรงแรมให้พลอย
"อ้าว จะเอาเองเหรอพี่ ทำไมไม่เอากลับเองล่ะ เสียเวลาพลอยนะเนี่ย"
"เอ๊ะ พลอยนี่ เป็นพนักงานเค้าไม่ให้เอาของออก ต้องใช้น้องนี่ล่ะ เดี๋ยวไปถึงบ้านแบ่งให้ สวยนะชุดนี้ที่ทำออกมาใหม่น่ะ"
ไพลินพูด แล้วหันมายิ้มให้ภูมิบุญกับก้องที่นั่งมองหน้ากันเหรอหราอยู่
"สวัสดีค่ะ ไพลินพูดสายค่ะ อ้อได้ค่ะ พอดีอยู่ตรงล็อบบี้ เดี๋ยวเดินไปหาค่ะ ค่ะ"
ไพลินยก โทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
"นั่งรอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะ ลูกค้ามาดูห้อง เอ่อ พี่เมฆคะ รบกวนขอน้ำส้มให้สามแก้วทีค่ะ"
ไพลินหันไป บอกพนักงาน แล้วเดินออกไปทันที
"สวยว่ะ ไม่อยากจะเชื่อ"
ก้องมองไป รอบๆตัว
"เห็นไหม บอกแล้ว ขึ้นมาแล้วไม่มีใครอยากจะเชื่อหรอกว่าข้างนอกที่ดูเป็นแค่ตึกเก่าๆสีทึมๆน่ะ ข้างในนี่สวยขนาดไหน"
"ท่าทางคงแพงนะเราว่า"
ภูมิบุญนั่ง ตัวลีบเล็กลงเพราะสถานที่มันโอ่โถงเสียเหลือเกิน ตอนนั้นมีแขกนั่งอยู่แล้วหลายโต๊ะ เสียงเพลงที่นักร้องเริ่มร้องตรงกลางของร้านอาหารส่งเสียงคลอดังไปทั่ว บริเวณ
"สวัสดีครับ น้องพลอย"
เสียงทุ้มดังมาจากข้างหลังขณะที่ทั้งสามกำลัง ดื่มด่ำ กับบรรยากาศ ทั้งสามหันขวับไปทันที
"ไอ้"
ก้องร้องออก มาทำหน้าตกใจ
"มากินข้าวที่นี่เหรอครับ พี่ก็มากินข้าว บังเอิญจังเลย"
กายยืนเด่นอยู่ เขาระบายยิ้มออกมาสายตาไม่ได้สนใจมองใครอื่นนอกจากพลอย
"โลกกลมจริง โว้ย"
พลอยพูดออก มาลอยๆ
"สั่งอะไร กินครับ ไปนั่งกับพี่ไหม พี่มากับเพื่อน"
กายชวนแล้ว หันไปยิ้มให้ทุกคน ภูมิบุญยิ้มแห้งๆไม่รู้จะ พูดอะไรดีจึงยกมือไหว้ตามารยาท แต่พลอยกับก้องกลับเมินหน้าหนี
"ไม่อ่ะค่ะ คือจน สำเหนียกตัวเอง มานั่งกินน้ำนี่ล่ะค่ะ เดี๋ยวก็ไป"
พลอยโพล่งออกมา กายกลับยิ้มอย่างพอใจ
"อ้าว ไม่หิวเหรอครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าว"
"ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร แต่ถ้าพี่ใจดีมากรวยมาก หนูว่าไปเลี้ยงเด็กด้อยโอกาสดีไหมคะ จะได้กุศลเผื่อจะได้ส่งผลบุญให้พี่รวยกว่าเดิมไงคะ เมื่อไหร่จะมาเนี่ยพี่ไพลิน"
พลอยประชดหันหลังให้ทันที ภูมิบุญแตะแขนพลอยเบาๆ
"ถ้าอยากกิน ข้าวเชิญที่โต๊ะโน้นนะครับ"
กายเห็นทีจะไม่ได้เรื่องจึงรีบกลับไปตั้งหลัก ก่อนเพราะท่าทางของพลอยคงไม่เล่นด้วยง่ายๆ
"เซ็งว่ะ เจอแต่คนพวกนี้"
พลอยบ่นออกมา ยกแก้วน้ำส้มขึ้นดูด
"ก็มันเป็น ที่ของเขานี่พลอย เรานั่นล่ะที่เข้ามาเอง"
ภูมิบุญพูด พลอยเองก็พยักหน้า
"ไม่ได้อยากจะเข้ามาหรอกนะ เบื่อจังไอ้พวกอวดรวยเนี่ย"
พลอยดูท่าทางไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก พอพี่สาวกลับมาก็ขอตัวกลับ พอดีที่แทนทวีโทรศัพท์เข้ามาหาภูมิบุญ
"พี่กำลัง ถึงนะครับภูมิ"
"เอ่อ พี่แทนครับ ตอนนี้ภูมิอยู่ตรงแยกศาลาแดงน่ะครับ พาพลอยมาหาพี่สาว พี่แทนแวะมารับที่นี่ก็ได้ครับ"
ภูมิบุญบอกไป แทนทวีก็เห็นด้วยสักพักก็ขับรถมาจอดริมถนนตรงที่นัดหมาย พลอยกับก้องกลับไปก่อนหน้าแล้ว เพราะเห็นว่าแทนทวีจะมารับภูมิบุญจึงเดินไปขึ้นรถไฟฟ้า แทนทวีพาตั้งใจจะพาภูมิบุญไปกินข้าว แต่เจ้าตัวกลับมีเหตุต้องไปกับที่บ้านก่อน ภูมิบุญไม่ได้ว่าอะไร
พอกลับถึงบ้านก็เข้าห้องไป แล้วออกมาช่วยแม่ของตนกับอ้อยทำงานบ้าน และช่วยทำกับข้าว วันนี้คุณอภิสราออกไปที่บริษัทพร้อมกับโตโต้ยังไม่กลับ พอทำทุกอย่างเสร็จ ก็อาบน้ำชำระร่างกาย
"ภูมิจ๊ะ ช่วยพี่ขึ้นไปเอาแจกันดอกไม้ที่ห้องคุณโต้หน่อยสิ พี่จันทร์จะเปลี่ยนดอกไม้ให้"
อ้อยบอกหลังจากที่เห็นภูมิบุญอาบน้ำเสร็จ พอภูมิบุญได้ยินก็ผงะ
"เอ่อ"
"นะจ๊ะภูมิ พอดีพี่จะรีดผ้าต่อน่ะจ๊ะ"
ภูมิบุญพยักหน้าตอบรับ ทำยังไงได้เมื่อผู้ใหญ่ใช้ แม่เองก็นั่งจัดดอกไม้อยู่ จะบอกปัดไปก็จะดูไม่ดี พอรู้ว่าโตโต้ยังไม่กลับบ้านก็สบายใจขึ้น รีบเดินขึ้นไปบนตึกใหญ่ ภูมิบุญเปิดห้องดำเข้าไปโดยไม่รีรอ แต่ระหว่างที่ภูมิบุญกำลังเปิดประตูเข้าห้องดำไปนั้นรถจากัวร์สีดำก็เลี้ยว เข้ามาจอดในโรงจอดรถแล้ว คุณอภิสราลงจากรถเดินเข้าไปในห้องโถงจันทร์เอาน้ำมะตูมเย็นๆมารับ ส่วนโตโต้ที่กลับมาพร้อมมารดาเดินตรงขึ้นห้องไป ภูมิบุญกำลังมองหาแจกันดอกไม้ อยากจะหยิบมันแล้วเดินออกมาจากห้องพยายามไม่มองของอย่างอื่น แต่ก็จนแล้วจนรอดพอเห็นหนังสือวางอยู่ที่พื้นก็ก้มลงเก็บ พร้อมกับประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก
"หึหึ มารอผัวถึงนี่เลยเหรอครับ น้องภูมิ รู้ใจจริงๆ"
เสียงของมารที่ทำให้ภูมิบุญถึงกับผงะ รับวางหนังสือลงบนโต๊ะทันที
"เอ่อ ผมมาเอาแจกันดอกไม้ไปเปลี่ยนให้น่ะครับ"
ภูมิบุญทำหน้าไม่ถูก คนที่ไม่อยากเจอที่สุด ยิ่งพยายามหลบหนีไปยิ่งเจอ
"เหรอ ไม่ได้มาหาผัวหรอกเหรอครับ"
ไม่พูดเฉยเดินปรี่เข้ามาหา กอดเข้าที่เอวของภูมิบุญทันที
"ผมขอตัวนะครับ"
"จะไปไหนล่ะคนดี วันนี้พี่ยิ่งอยากอยู่ด้วย เมียมาพอดี มาเอากันดีกว่า"
โตโต้จาบจ้วงกอดรัดภูมิบุญแน่นกว่าเดิม
"ปล่อย ผมจะ"
"จะอะไรครับเมีย มาผัวอยากจะแย่อยู่แล้ว"
โตโต้ไซร้ซอกคอของภูมิบุญทันที
"อย่า นะคุณ โตโต้ ผมร้องจริงๆนะ"
"เอาสิ แม่พี่อยู่ข้างล่าง เอาเลยครับ ร้องให้ท่านรู้เลย ว่าเราเป็นคนขึ้นมาหาพี่เอง"
โตโต้ยิ้มแสยะอยู่เพราะเห็นว่าตนมีภาษีที่เหนือ กว่า ส่วนภูมิบุญเม้มปากกัดฟันแน่น จะทำยังไงดี
"ดูด ให้หน่อยสิครับ ภูมิ"
โตโต้ทำเสียงกระเส่าออกมา ภูมิบุญรู้สึกได้ถึงความน่ารังเกียจของน้ำเสียงนี้ ไม่อยากได้ยินแม้แต่เสียง รังเกียจเขาเข้าไส้ นิ่งคิดอยู่ปล่อยให้โตโต้ไซร้ซอกคอไป พลันภูมิบุญก็ยิ้มแสยะออกมาเหมือนกัน
"ได้ สิครับ ภูมิเองก็อยากอยู่เหมือนกัน"
ภูมิบุญเปลี่ยนเสียง ทำให้โตโต้รู้สึกสงสัยถอนหน้าออกจากคอของภูมิบุญแล้วจ้องหน้า แต่ช้าไปแล้วเพราะภูมิบุญเอื้อมมือไปขยำตรงส่วนนั้นของโตโต้แล้ว
"มาครับ ที่รักเดี๋ยวภูมิทำให้"
ภูมิบุญนั่งคุกเข่าลงทันที เอามือบีบคลึงจนเนื้อส่วนนั้นตื่นตัว ภูมิบุญค่อยๆปลดเข็มขัดลง สายตาก็มองโตโต้อย่างยั่วยวน โตโต้เตลิบเคลิ้มไปกับลีลาท่าทางของภูมิบุญ พอปลดเข็มขัดลงก็รูดซิบกางเกงสแลคออก เผยให้เห็นท่อนเนื้อที่ตื่นตัวอยู่ในกางเกงชั้นในสีดำ ภูมิบุญไม่รีรอดึงกางเกงชั้นในออกทันที ก้มหน้าลงต่ำยิ้มแสยะก่อนจะเอาหน้าเข้าไปใกล้ มือก็คลึงอยู่ไม่ยอมหยุด โตโต้เองหลับตาพริ้มอยู่
"ชอบ ไหมครับ"
ภูมิบุญถามเสียงกระเส่าเช่นกัน
"ชะ ชอบครับภูมิ ดูดเลยครับ"
"ได้"
ภูมิบุญตอบแล้วรูดซิปกางเกงกลับขึ้นเหมือนเดิม ทันที
"โอ๊ย ไอ้"
โตโต้สะดุ้งสุดตัวผลักตัวของภูมิบุญออก น้องชายที่ตื่นตัวเต็มที่หมดสิ้นฤทธิ์เดชทันที โตโต้ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทรมานก้มตัวลงกุมส่วนนั้นอยู่
"อ้าว ไม่ชอบเหรอครับ ผัว เมียอุตส่าห์ตั้งใจทำให้นะเนี่ย"
ภูมิบุญเดินไปหยิบแจกันแล้วมายืนแสยะยิ้มให้ อย่างสาแก่ใจ
"แก ทำไมทำแบบนี้ โอ๊ย"
"ร้องดังๆสิ คุณท่านจะได้ขึ้นมาดู เป็นไงเป็นกัน ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าคุณท่านรู้ว่าคุณโตโต้บังคับให้ผมทำ ท่านจะว่ายังไง"
ภูมิบุญพูดเสียงกร้าว โตโต้ล้มนอนลงบนเตียงดิ้นพรวดพราดอย่างเจ็บปวดทรมาน
"จำไว้ แก จำไว้"
"จะเอาคืนเหรอครับ คุณโตโต้ แต่คงนานหน่อยนะกว่าจะใช้งานได้เป็นปกติน่ะ หึหึ"
ภูมิบุญพูดแล้วเดินออกจากห้องไป พอเดินลงไปชั้นล่างคุณอภิสราและจันทร์ก็หันมามอง
"มีอะไรหรือเปล่า ภูมิ เสียงคุณโตโต้ร้องดังเชียว"
จันทร์ถามสีหน้าดูเป็นวิตกกังวล
"อ้อ คุณโตโต้เขาล้มครับแม่ ไม่เป็นไรแล้ว ผมดูให้แล้วไม่มีส่วนไหนเสียหาย"
ภูมิบุญก้มหน้าแล้วเดินลงจากบันได ไม่อยากที่จะโกหกผู้ใหญ่ แต่ทำยังไงได้ สถานการณ์มันบีบบังคับให้ต้องทำแบบนี้เอง ภูมิบุญเดินไปคุยกับคุณอภิสราสักพักก็ไปช่วยมารดาของตนเตรียมตั้งโต๊ะอาหาร เย็น พอเตรียมทุกอย่างเสร็จก็นั่งลงข้างๆคุณอภิสรารอโตโต้เพียงคนเดียว โตโต้เดินลงจากบนห้องยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า ท่าเดินที่ผิดปกติไปทำให้ผู้เป็นมารดาสงสัย
"เป็นอะไรตาโต้ ทำไมเดินแบบนั้น เจ็บขาหรือลูก"
โตโต้สะดุ้งทั้งที่พยายามเดินให้เป็นปกติมากที่ สุดแล้ว
"เอ่อ"
"คงเพราะหกล้มเมื่อกี๊ครับคุณท่าน ภูมิเห็นขาของคุณโตโต้ไปโดนโต๊ะพอดี"
พูดแล้วก้มหน้าลงในใจหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ โตโต้เองก็กัดฟันอยู่ อยากจะเข้าไปบีบคอเสียให้ตายคามือ
"มาๆ ถ้าไม่ดีขึ้นเดี๋ยวค่อยไปหาหมอ"
ภูมิบุญยิ้มออกมาทันที ไปหาหมอเหรอคงดูไม่จืด โตโต้ทำหน้าไม่ถูก โบกไม้โบกมือบอกว่าตนเองไม่เป็นไร พอกินข้าวเสร็จภูมิบุญก็ช่วยมารดาของตนเก็บกวาดทำความสะอาด โตโต้กลับขึ้นห้องไปแล้ว วันนี้ภูมิบุญรู้สึกเป็นสุขใจเหลือเกิน ช่วยไม่ได้นะคุณโตโต้อย่าบีบให้ผมทำ ภูมิบุญพูดในใจแล้วยิ้มแสยะออกมามุมปาก
Just wish that everyone will enjoy reading this story. Sorry, if it'd disappointed your feeling. Thank you so much for all kind sending to me.....
Love you all, :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
o13 มาทีไร น้องภูมิสุดยอดทุกที o13
-
อิอิอิ สมน้ำหน้า หื่นไม่รู้จักเวล่ำเวลา อิอิอิ
-
ตอนนี้สะใจ :laugh:
แต่ไม่อยากคิดตอนหน้า o22
พี่อิ๊กอย่าแกล้งอะไรภูมิเรยนร๊าคร๊าบ :sad4:(กลัวหง่ะ)
ถ้าจะทำก็ต้องไอ้โตโต้ สะใจสุกๆ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
5555 สมน้ำหน้าโตโต้
ผัวร้าย เมียก็ต้องร้ายนะเออ จะได้สมกัน(เหรอ???)
พี่กายท่าทางจะไม่ปล่อยพลอยง่ายๆจริงๆ
ไม่รู้ถูกใจจริง หรือว่าแค่แปลกหนอ??
รออ่านตอนต่อไปขอรับ
(ให้อารมณ์กอซซิปวงการไฮโซเลยอะขอรับ เอิ้กๆๆๆ...)
-
:laugh: คุณพี่โตโต้จอมโง่เง่าหื่นได้ตลอด น้องภูมิคนน่ารักก็เลยจัดให้สักที :jul3:
-
เข้มแข็งไว้น้องภูมิ o13
-
ร้ายจริงๆภูมิ o13
-
แล้วแบบนี้ถ้าของโตโต้ใช้การไม่ได้ขึ้นมาภูมิจะทำไงล่ะ :m12:
ถือว่าพักอารมณ์คนอ่านนะคะสำหรับตอนนี้
อิ๊กกี้ขาอย่าพักนานนะ :กอด1:
-
สุดยอดเลยน้องภูมิ :laugh:
อยากมีตอนที่ได้กับพี่แทนบ้างจัง o18
-
เบาๆหน่อยน้องภูมิยังไงเขาก็ผัวเดี๋ยวมันเสียหายใช้การไม่ได้ละยุ่งตายเลย :m20:
-
อ่านตอนนี้แล้วสะใจ
สมน้ำหน้าอีตาโตโต้ชอบบังคับดีนัก โดนน้องภูมิเอาคืนซะเจ็บถึงทรวงเลย ฮ่า ฮ่า
-
555 สะใจ หนีบแม่งให้กุด 555
-
สะจายยยยยยยยย สู้กับโตโต้เลยค่ะ
อย่าไปยอมม๊านนนนนนนนนนนน
เมื่อไหร่จะสำนึกได้บ้างหนออีตาเครื่องสุขภัณฑ์เนี่ย
-
ความรู้สึกว่า ตอนใครตอนมันเปล่า เนี่ย
ผลัด กัน แก้แผด หุหุหุหุ
แต่ก็นะ ได้มีอะไร ใหสะใจอยู่เลื้อยไป
หุหุหุ :กอด1: :L2: :กอด1:
:L1: o13 :L1: o13 :L1:
-
สะใจ!!!!!!!!!!!!
ยังคงความแรงได้อย่างต่อเนื่อง
ภูมิ o13 จัดอีกหลายๆดอกเลย
-
ชอบวิธีเอาคืนของน้องภูมิ
+1
-
สะใจหลายๆ
-
เอ่อม....แร้งง แรง...
ผัว เมีย คู่นี้ นี่
คนอ่านละ ลุ้น
-
o18 o18
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ภูมินี้แสบจริง ๆ
สะใจ โหะ ๆ
-
55+ สะใจ ภูมิทำดีมากค่าาาาาา :laugh:
-
ในที่สุดก็เจอซักที
ได้เข้ามาอ่านซัก4-5ตอนแรกๆ แล้วดันลืมทั้งชื่อเรื่องและชื่อตัวละคร
เลยไม่ได้เข้ามาอ่านอีก (จำได้แค่พล็อตรางๆ)
:m5:
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกก..ก
มาอ่านย้อนหลังทีเดียวทั้งหมดแล้ว
อารมณ์พีคมากจริงๆ อ่านแล้วไม่มีตอนไหนที่ไม่สนุก
ยิ่งตอนที่ภูมิบุญเอาคืนทั้งคำพูดและการกระทำ สะใจ :a2:
สงสารในสิ่งที่ภูมิเจอและสะใจในสิ่งที่ภูมิโต้ตอบคนเลวๆพวกนั้นจริงๆ
ชีวิตจริง ใครมันจะไปยอมให้คนอื่นมาโขกสับกระทำย่ำยี่เราได้ขนาดนั้น
มันต้องตอบโต้กลับไปแบบนี้สิ!
ชอบภูมิมากๆ o13
แต่..ภูมิก็เป็นคนที่น่ากลัวที่สุดในเรื่องนี้เหมือนกัน
โตโต้ก็มีปมหลังนี่เอง ถึงจะเห็นใจแต่สิ่งที่ทำไว้กับภูมิบุญมันก็คนละส่วนกันนะ
หักล้างกันไม่ได้..
หึ แล้วจะคอยดูตอนที่เริ่มจะรักภูมิเข้าแล้วจริงๆ
(รอกระทืบซ้ำอยู่)
สงสารแทนทวีด้วย มีพี่สาวกับเพื่อนนิสัยต่ำและทราม
ตอนนี้รู้สึกเหมือนแทนตกเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในสงครามยังไงก็ไม่รู้..
ตกลงเรื่องนี้โตโต้คู่กับภูมิบุญใช่มั้ยคะ?
:L2: เป็นกำลังใจให้คุณeiky
ช่วงนี้ฝนตกหนัก รักษาสุขภาพด้วย
-
โตโต้ น่าจะทำตามคำสอนของยายมั้งเนอะ..
ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนแล้วแต่มีที่มาที่ไป เป็นเหตุเป็นผล..
สุดแล้วแต่ว่าใครจะเลือกปฏิบัติกันไป...
:เฮ้อ:
สู้สู้นะภูมิ
:pig4:และ :กอด1:ไรเตอร์
-
หึหึหึภูมิเอาคืนไปเจ็บดีแท้
-
ตาต่อตาฟันต่อฟันโดยแท้นะน้องภูมิ.... :เฮ้อ:
โดนแค่นี้...ยังน้อยไปนะไอ้โตโต้...คิดชั่วได้ตลอด
อีกสักที เถอะ... :z6: ชอบดูถูกน้องภูมินัก
กด + ให้กำลังใจน้องภูมิ กะ น้อง eiky
:L2: :L1:
-
แสบจิงๆภูมิ o13
งี้กว่าโต้น้อยจะใช้การได้คงอีกนานเลย :laugh:
-
น้องมิมารออ่าน ยังไม่มาหรอคะ :m22:
-
รอไม่นานเนอะเพื่อนๆ อิอิ ทำไมผมเขียนตอนนี้แล้วคิดถึงบ้านที่บ้านนอกจังเลย อิอิ รักทุกคนนะครับ
ขอบคุณทุกเมนต์ที่ให้กำลังใจกันโดยดีเสมอมา ขอบคุณทุกคนที่เปิดเข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ รู้ไว้นะครับว่าผมดีใจแล้ว
ขอบคุณจากใจ จุ๊บๆๆๆๆ :กอด1: :L2:
ฉากยี่สิบแปด
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นโตโต้ก็เงียบไปเพราะยังเจ็บตรงส่วนนั้นอยู่ กลับบ้านก็ค่ำเหมือนเคย ไม่มาวอแวกวนใจภูมิบุญอีก ภูมิบุญเองก็มีความสุขขึ้นมากขึ้นเพราะไม่มีคนมาคอยถากถางแทะโลม ด้านแทนทวีก็ทำคะแนนเป็นการใหญ่ ภูมิบุญมีใจเอนเอียงไปหาแทนทวีมากกว่าครึ่งแล้ว ทุกครั้งที่อยู่กับแทนทวีเขารู้สึกอบอุ่น เหมือนมีเกราะคอยปกป้องคุ้มภัย แทนทวีไม่เคยขัดใจหรือทำให้ภูมิบุญเคืองใจเลย มีแต่เรื่องที่เขาทำให้ภูมิบุญอิ่มใจสบายใจ พอไม่เจอก็คิดคำนึงถวิลหา ฝ่ายนิตากับเพื่อนช่วงนี้ซาๆไปแม้จะแค้นใจแต่หาจังหวะเวลาที่จะเข้าใกล้ภูมิ บุญไม่ได้เสียที แต่ทว่ากลุ่มนี้แตกคอกันแล้ว ทันเองก็หันไปหาเบส นิตาก็มีฟ้าที่หัวอกเดียวกัน ส่วนกัสเป็นเพื่อนคนเดียวที่แทยทวียังคบหาอยู่ ทันกับนิตาแค้นฝังใจในตัวภูมิบุญ หาโอกาสที่จะทำร้ายตลอดเวลา แต่แทนทวีเป็นคนพูดอะไรแล้วทำจริง บอกจะไม่คบก็ไม่คบเจอหน้าก็ทำเหมือนเป็นไม่รู้จักกันมาก่อน สร้างความร้าวรานให้กับนิตาเป็นอย่างมาก
"ภูมิๆ คณะเราจะไปรับน้องที่มุกดาหารนะ เห็นรุ่นพี่บอกจะไปสร้างห้องสมุดให้น้องๆที่นั่นด้วย"
พลอยบอกตอนเย็นวันพุธ
"ไปเมื่อไหร่ล่ะพลอย"
"วันศุกร์นี้จ๊ะ ดีใจจังจะได้ไปนอนที่อื่นบ้าง เบื่อเสียงม้ากับพี่ไพลินเต็มที"
"แหม ได้ทีเชียวนะพลอย แต่ไม่ได้มีแต่คณะเราไปนี่"
ก้องเสริมหัวเราะที่ได้แหย่พลอยเพื่อนสาวจอมห้าว
"เหรอ แล้วมีคณะอะไรไปด้วยล่ะก้อง"
ภูมิบุญถามสนใจขึ้นมาเพราะรับน้องเมื่อวานก็ไม่เห็นรุ่นพี่บอกอะไร
"ก็วิศวะ ส่วนอักษรกับถาปัตย์ไปหัวหิน"
"ต๊าย ไฮโซเชียว มีอะไรให้สร้างเหรอหัวหินน่ะ เจริญจะตาย"
พลอยร้องขึ้นมา
"ไม่รู้ เขาคงไม่ได้ไปสร้างอะไรหรอก ไปเที่ยวขำๆ"
"เราต้องเตรียมอะไรไปบ้างไหม เราเอาเสื้อผ้าไปให้น้องๆด้วยไหม หรือเอาหนังสือดี"
ภูมิบุญเสนอความคิดเห็น
"อืม ก็ดีนะ จะได้ไถพี่ไพลิน รายนั้นเสื้อผ้าล้นตู้จนของเราไม่มีที่จะเก็บ"
"เราว่าไปถามรุ่นพี่ก่อนดีกว่า เออ จริงสิ เดี๋ยวเราไปเอาระเบียบการมาดูดีกว่าจะได้เตรียมตัวถูก"
ก้องบอกแล้วเดินไปทางห้องกิจกรรมนิสิตทันที พอก้องกลับมาพร้อมระเบียบการภูมิบุญก็อ่านให้พลอยฟัง ทางคณะจะออกเดินทางตอนเย็นวันศุกร์กลับตอนเย็นวันอาทิตย์ เพราะวันจันทร์งดเรียนไปหนึ่งวัน พอรับน้องตอนเย็นรุ่นพี่ก็ประกาศอีกครั้ง พร้อมทั้งบอกว่าถ้าใครมีหนังสือที่ไม่ใช้แล้ว หรือเสื้อผ้าอุปกรณ์การเรียนการกีฬาก็ให้นำติดตัวไปด้วย แต่สิ่งที่รุ่นพี่ประกาศอีกอย่างที่ทำให้ทั้งสามคนมองหน้ากัน คือมีอีกคณะที่จะไปรับน้องด้วยคือนิติศาสตร์ พลอยมองหน้าภูมิบุญทันทีที่รุ่นพี่ประกาศจบ
"เอาแล้วสิภูมิ อีนั่นมันเรียนคณะนี้นี่"
"คงไม่มีอะไรหรอกน่าพลอย รุ่นพี่ไปกันเยอะแยะ พวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรหรอก"
ภูมิบุญปลอบใจพลอย แม้ในใจของตนจะคิดล่วงหน้าไปเยอะกว่าพลอยแล้วก็ตาม พอแทนทวีมารับตอนเย็นภูมิบุญก็เล่าให้ฟัง
"เอ้ย จริงดิ เมื่อวานยังบอกจะไปกาญจน์อยู่เลย ไปกับทันตะนี่ แล้วไหงเปลี่ยนเร็วอย่างนี้"
แทนทวีร้องออกมาสีหน้าตกใจ
"อ้าว แล้วทำไมวันนี้ รุ่นพี่ที่คณะบอกแบบนั้นล่ะครับพี่แทน"
ภูมิเองก็เริ่มสงสัย
"ชักยังไงๆแล้ว"
แทนทวีหยิบสายโทรศัพท์ขึ้นมาเสียบใส่หูแล้วโทรศัพท์ไปหากัสทันที พอรู้เรื่องจากกัสว่าทางรุ่นพี่ที่จัดการเรื่องรับน้องไปบอกเปลี่ยนสถานที่ กับอาจารย์โดยอ้างว่าไปกาญจนบุรีแค่ไปรับน้อง แต่ถ้าร่วมเดินทางไปกับคณะวิศวะกับรัฐศาสตร์ก็จะได้ร่วมกันสร้างอาคารห้อง สมุดให้น้องๆที่ด้อยโอกาส อาจารย์เองก็เห็นดีด้วย
"ใครเป็นตัวนำวะ"
แทนทวีกรอกเสียงถามไป
"พี่ตี๋ และก็ไอ้ทัน"
"ห๊า อะไรนะ"
แทนทวีไม่ค่อยได้เข้าร่วมกลุ่มจึงไม่ค่อยรู้เรื่องไม่ได้สนใจเกี่ยวกับคน อื่นเท่าไหร่นัก เพราะเขาสนใจอยู่แต่ตัวเองและคนที่เขารักเท่านั้นในช่วงนี้ แทนทวีมองหน้าภูมิบุญยากที่จะอ่านใจ ทั้งเห็นใจสงสารระคนกันไป
"ทำไม เหรอครับพี่แทน"
ภูมิบุญเองก็เริ่มที่จะวิตกกับสีหน้าท่าทางของแทนทวี
"ภูมิ พี่จะทำยังไงดี พี่บอกทางคณะไปแล้วว่าพี่ติดธุระ ต้องพาแม่ไปต่างจังหวัด ไปดูพลอยอ่ะ พี่ไปยกเลิกแม่ดีกว่า ไปกับภูมิ พี่ไม่ไว้ใจ"
แทนทวีระบายความอัดอั้นตันใจออกมา สีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด ภูมิบุญนิ่งอยู่ แม้ใจจะอยากให้แทนทวีไปด้วยแต่ก็ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ
"ไม่ได้นะครับพี่แทน รับปากแม่เอาไว้แล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ ใช่จะมีแต่ภูมิเท่านั้นที่ไป พลอย ก้องก็ไป อีกอย่างพี่ๆที่คณะก็น่ารักออก ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่แทนอย่าห่วงไปเลย"
ภูมิบุญยิ้มให้แทนทวี เอื้อมมือไปกุมมือของเขาที่วางอยู่ที่พวงมาลัยรถ
"แต่พี่ไม่ไว้ใจคนพวกนั้นเลยนะภูมิ เป็นห่วงจริงๆ"
แทนทวียังไม่คลายความวิตกกังวล ใบหน้าเริ่มเครียดคิ้วขมวดเข้าหากัน
"แหมพี่แทน ภูมิไม่ใช่คนอ่อนแอนะครับ ภูมิเองก็มีฤิทธิ์มีเดชเหมือนกันน้า"
ภูมิบุญหัวเราะออกมา แทนทวีรู้ว่าภูมิบุญไม่ได้เครียดอย่างที่เขาเป็นก็ยิ้มออกมาได้ แต่ในใจก็ยังเป็นกังวลอยู่ดี พอส่งภูมิบุญที่บ้านเสร็จก็โทรศัพท์หาเพื่อนที่ไว้ใจได้อย่างกัสทันที รายนั้นรับปากว่าจะเป็นหูเป็นตาให้ แทนทวีจึงค่อยโล่งใจ ส่วนภูมิบุญเข้าไปขออนุญาติคุณอภิสรา รายนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรให้ทุนไปสมทบกับทางคณะสร้างห้องสมุดอีกต่างหาก ภูมิบุญกลับมาเก็บของเตรียมตัวไว้แม้จะยังไม่ถึงวันเดินทางก็ตาม
"ดูแล ตัวเองดีๆนะลูก ไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่นแม่เป็นห่วง"
จันทร์บอกในวันเดินทาง ภูมิบุญกลับจากมหาวิทยาลัยตั้งแต่บ่าย เพราะต้องมาเก็บของ วันนี้ต้องเดินทางไปเองเพราะแทนทวีพามารดาของเขาไปต่างจังหวัดแล้ว
"ครับ แม่"
ภูมิบุญกราบลงที่อกของจันทร์ แล้วเดินไปกราบลาคุณอภิสราที่ตึกใหญ่
"เตรียมพร้อมหรือยังจ๊ะภูมิ"
คุณอภิสราถามแล้วลูบหัวอยู่อย่างเอ็นดู ภูมิบุญตอบรับ
"ดูแลตัวเองดีๆนะ ลูก ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง"
ภูมิบุญกราบอีกครั้ง คุณอภิสรายิ้มให้ พอออกจากบ้านก็นั่งแท็กซี่ตรงไปยังมหาวิทยาลัย เพราะตั้งแต่แทนทวีคอยรับคอยส่งภูมิบุญก็ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเอง แม้จะรู้ทางไปแต่ก็นัดกับเพื่อนไว้เพราะจะพากันไปกินข้าวก่อนที่จะมาเจอ เพื่อนๆที่หน้าคณะ ภูมิบุญจึงไม่อยากจะเสียเวลานั่งรถสองแถวไปต่อรถไฟฟ้ากลัวว่าเพื่อนจะรอ เพราะตนเคยไปช้าหลายครั้งหลายหนแล้ว พอถึงก็เห็นก้องยืนรออยู่ก่อนแล้ว
"จะไปกินอะไร กันดีก้อง"
"รอพลอยอ่ะ รายนั้นเจ้าแม่ออการ์ไนซ์"
ก้องพูดแล้วหัวเราะ สักพักพลอยก็มาถึงไพลินขับรถมาส่ง ภูมิบุญกับก้องเข้าไปไหว้ทักทาย
"ฝากดูและยัยลิงหน่อยนะภูมิ อย่าให้ห้าวมากเดี๋ยวหาแฟนไม่ได้"
ไพลินหยอกน้องสาวตัวเอง
"แหม พี่ไพลิน ระวังเถอะพลอยจะหาแฟนหล่อกว่า ดีกว่าพี่อ้นอีก"
"จ้าแม่คนสวย แต่พี่ว่าลดความห้าวลงก่อนเถอะ ค่อยว่าเรื่องแฟน"
ไพลินหัวเราะชอบใจ ภูมิบุญกับก้องเองก็หัวเราะ ที่เห็นพี่น้องคู่นี้คอยกัดแทะกันแต่มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักความห่วงใย พลอยเองค้อนประหลับประเหลือก
"ไปกิน สเต็กกันดีกว่า อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลา"
"แพงป่ะพลอย"
ภูมิบุญทำหน้าคิดหนักเพราะแค่ได้ยินชื่อก็ทำหน้าซีดแล้ว
"ไม่แพงเลยภูมิ แหมนายนี่นะประหยัดจริง"
"เขาเปิดแล้วเหรอพลอย เขาไม่ได้เปิดค่ำๆเหรอ"
ก้องแย้งเพราะเข้าใจว่าที่ๆพลอยหมายถึงน่าจะ เป็นสเต็กสามย่าน
"แหมเขาเปิดตลอดนั่นล่ะย่ะก้อง เราเป็นคนที่นี่นะอย่ามาเถียง"
พลอยพูดแล้วหัวเราะ สรุปต้องตามพลอยไปกินสเต็กที่บอกกัน ร้านอยู่ชั้นสองของตลาดสามย่าน ตอนกลางวันคนไม่เยอะเท่าไหร่นัก ทั้งสามหาที่นั่งแล้วสั่งอาหาร พอภูมิบุญเห็นราคาก็แปลกใจเพราะขึ้นชื่อว่าอาหารฝรั่งแล้วราคาน่าจะไม่ใช่ ถูก ยิ่งพอเห็นจานสเต็กหมูที่สั่งไปมาวางตรงหน้าก็ทำตาโต
"เยอะมาก เลยอ่ะ ไม่แพงมากด้วย"
"เห็นไหมล่ะ เราบอกแล้ว อิอิ อร่อยด้วยนะรสชาติไม่เลว กินก่อนเลยภูมิ"
พลอยบอกแล้วหยิบเอาชิ้นมันฝรั่งทอดในจานของภูมิบุญไปจิ้มกับซอสมะเขือเทศ เข้าปาก ภูมิบุญเองก็ทำบ้าง ตามด้วยก้อง พอกินเสร็จก็เดินข้ามถนนกลับมารอเพื่อนๆที่หน้าคณะ รอเวลาที่รุ่นพี่จะเรียกรวมตัวกัน พอถึงเวลารวมตัวรุ่นพี่ก็เช็ครายชื่อแล้วทยอยขึ้นรถประจำทางที่เช่ามา เป็นโดยสารประจำทางระหว่างจังหวัดสีแดงสภาพไม่เก่ามากนักมีแต่พัดลมไม่ใช่รถ โดยสารประจำทางที่มีเครื่องปรับอากาศคณะละคัน คณะของภูมิบุญคนครบก่อนจึงออกรถไปก่อน พอขึ้นบนรถรุ่นพี่ก็ตีกลองร้องรำกันอยู่ท้ายรถ
"ไปกินเหล้ากะรุ่น พี่ดีกว่า"
พลอยบอกแล้วทำท่าจะลุกไป
"พลอย จะเอาจริงเหรอ มีแต่ผู้ชายนะ"
"เออ นั่นดิเราไปเองดีกว่า"
ก้องบอกแล้วลุกไปทันที
"อ้าว"
"อยู่กับเรานี่ล่ะพลอย อย่าเพิ่งกินเลย"
ภูมิบุญขอร้อง พลอยทำหน้าเซ็งแต่ก็ยอมทำตามที่ภูมิบุญบอก
"อ่ะ กินหนมดีกว่า ถ่ายรูปกัน"
ภูมิบุญบอกพลอยพอเห็นกิจกรรมทำค่อยยิ้มอกมา แต่ก็เอี้ยวคอไปดูหลังรถอยู่ตลอดเวลา ในใจพอพ้นรั้วบ้านมากอยากจะทำตัวให้สุดโต่งไปเลย แต่ก็เกรงใจเพื่อนคนที่นั่งข้างๆ พอรถออกพ้นเขตกรุงเทพฯตะวันก็เริ่มลับขอบฟ้า สีแสดแดงของแสงตะวันทอแสงพาดผ่านทำให้ทุกสรรพสิ่งในเวิ้งสายตางดงามหาที่ติ ไม่ได้ ลมเย็นผสมไอแดดอ่อนๆลามเลียตามใบหน้าตามตัว สายตาของภูมิบุญเหม่อลอยออกไปไกลแสนไกล
"สวยอ่ะภูมิ นายดูดีมาก มาเราถ่ายรุปให้"
พลอยกดชัตเตอร์กล้องดิจิตอลถ่ายรูปของภูมิบุญตอนที่มองเหม่อออกไปนอกกระจกรถ คิดไกลย้อนไปถึงที่เพชรบูรณ์ เคยรู้สึกสงบเงียบกับแสงตะวันแบบนี้ ข้างกายเป็นยายที่นั่งเย็บปลอกหมอนอยู่
"เป็นอะไรไปภูมิ หน้าเศร้าเชียว"
พลอยทักภูมิบุญสะดุ้ง
"ไม่มีอะไร เราคิดถึงยาย"
พลอยทำหน้าสลดลงทันที พอจะรู้เรื่องของเพื่อนบ้าง แต่คงสะเทือนใจจริงๆถึงได้เหม่อลอยแบบนี้
"เอาน่าภูมิ อย่าคิดมากเรามาสนุกกัน ยิ้มๆหน่อยสิ นะนะ"
พลอยทำหน้าย่นให้ภูมิบุญยิ้ม รายนั้นก็ยิ้มออกมาทันที
"ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีคนชอบภูมิมากมาย เวลายิ้มแล้วหล่อแบบนี้นี่เอง"
"บ้าเหรอพลอย"
ภูมิบุญอายหน้าแดงขึ้นมา เพราะนานๆพลอยจะเอ่ยปากชมใครซึ่งๆหน้าแบบนี้
"พี่ค้า หนูขอสักกรึ๊บได้ไหมค้า"
พลอยยืนขึ้นหันหลังไปทางรุ่นพี่กับก้องที่ กำลังสนุกสนานกันอยู่
"มานี่เลยครับน้องพลอย อ้าว น้องภูมิด้วย มาๆ"
พี่โต้งรุ่นพี่ปีสี่เป็นคนชวน หน้าของเขาเริ่มแดงตาหวานฉ่ำเหมือนกับรุ่นพี่คนอื่นๆ รวมทั้งก้องด้วย
"ไปภูมิ ดีกว่ามานั่งอยู่เฉยๆ อีกตั้งไกลกว่าจะถึง"
"เราไม่กินเหล้านะพลอย"
ภูมิบุญค้านแล้วรั้งมือพลอยไว้
"เราก็ไม่กิน อิอิ เอาน่าสักหน่อยไม่มีใครรู้หรอก แค่แก้วเดียว"
พลอยไม่ฟังเสียงค้าน ของภูมิบุญลากแขนให้ลุกขึ้นแล้วตรงไปหารุ่นพี่ที่ท้ายรถทันที
"อ่า พลอย เอา อิอิ"
ก้องที่เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องแล้วเพราะเมา ยื่นแก้วเหล้าให้พลอย
"ตายแล้ว ก้องเมาแล้วเหรอ เอามาๆ"
พลอยคว้าแก้วเหล้าจากมือก้องทันที มองหน้าภูมิบุญที่ยืนเก้ๆกังอยู่ก่อนจะกระดกเข้าปากไปทั้งแก้ว เสียงโห่ฮาปรบมือเกรียวกราวดังขึ้นมาทันที
"ถูกใจจริงๆน้องคนนี้"
"อ่า ร้อนคอ เหล้าอะไรอ่ะพี่"
"ฮันเดร็ดนี่ล่ะน้อง"
พลอยสั่นหน้าขนลุก ภูมิเองก็ทำหน้าแสยะกลัวขึ้นมา
"อ่ะภูมิของนาย"
ก้องยื่นแก้ว เหล้าให้ภูมิบุญที่ยืนอยู่ข้างหลังพลอย
"ไม่อ่ะ เราไม่กินเหล้า นายกินเถอะ"
"เหอะน่า ไม่เมาหรอกน่า จะได้รู้"
"ภูมิๆๆๆ"
เสียงรุ่นพี่เชียร์ พลอยกับก้องเองก็เชียร์ ภูมิบุญลังเลก่อนจะหยิบแก้วเหล้ามาถือไว้ในมือ
"ลองหน่อยน่าภูมิ ไม่เป็นไรหรอก"
พี่โต้งคนเดิมเชียร์ ภูมิบุญเม้มปากมองน้ำในแก้วอย่างขยาด ก่อนจะกลั้นใจยกแก้วเหล้าขึ้นกลืนลงคอไปรวดเดียว
"เย้ ให้ได้อย่างนี้สิภูมิ"
พลอยร้องออกมาปรบมือดีใจ ภูมิบุญทำหน้าย่นฝึนทน เพราะเหล้าที่ไม่ได้ผสมอะไรบาดคอลงไป สั่นหน้าเหมือนพลอยขนลุกซู่ขึ้นทั้งตัว
"อ่า ร้อนๆ"
ภูมิบุญทำหน้าแบบเหลือทน รุ่นพี่ก็หัวเราะกันเกรียวกราวชอบใจ
"ไม่ไหวๆ พอแล้วครับพี่ ไม่เอาแล้ว"
ภูมิบุญโบกไม้โบกมือปฏิเสธเมื่อรุ่นพี่เทเหล้าให้อีกแก้ว
"น่านะน้องภูมิ น่ารักๆแบบนี้กินให้พี่หน่อยนะครับ"
"อะไร อ่ะพี่ น่ารักแล้วเกี่ยวอะไรกับเหล้า"
ภูมิบุญต่อปากต่อคำ เพราะเหล้าแก้วเดียวที่เขากระดกลงไปเริ่มวิ่งเข้าไปตามกระแสเลือด ร้อนวูบวาบไปทั้งหน้าแล้ว
"อ้าว พี่ก็อยากดูไงเวลาคนน่ารักกินเหล้าแล้วเป็นยังไง"
"พี่ค้า หนูก็น่ารัก มาหนูกินเอง"
พลอยดอดขึ้นมาแล้วคว้าแก้วเหล้าจากรุ่นพี่ไปกระดกลงคอ
"อ่า ถูกจายจัง"
พลอยสั่นหน้าตาปรือ เริ่มร้องรำทำเพลงกับรุ่นพี่ เสียงรุ่นพี่ก็โห่ร้องพอใจกับพลอยเป็นอย่างมาก ภูมิบุญเองจะถอยกลับไปนั่งที่เดิม แต่รุ่นพี่คนเดิมดึงตัวเอาไว้
"ไปไหนครับน้องภูมิ เอาหน่อยน่า เดี๋ยวพี่เสียใจนะ"
"ภูมิเอาหน่อยสิ นะนะ กินเป็นเพื่อนเรา"
พลอยเข้ามาจับแขนภูมิบุญไว้ทำตาปรือใส่ ภูมิบุญตัดใจยอมกินอีกแก้ว พอแก้วที่สองผ่านไปหน้าก็เริ่มร้อน ตาเริ่มหวานเหมือนพลอย ร้องรำทำเพลงเหมือนกันเพราะภูมิบุญเริ่มเมาแล้ว ทั้งพลอยทั้งภูมิบุญสร้างความครื้นเครงให้กับคณะเป็นอย่างมาก พอเมาก็แสดงท่าทางต่างๆโดยไม่ได้ห่วงภาพพจน์เลย ก้องเองก็เมานอนกองอยู่กับพื้น ทั้งสองร้องรำทำเพลงจนดึกจึงกลับไปนั่งที่เดิม เหลือเพียงรุ่นพี่บางคนที่ยังนั่งกินเหล้ากันอยู่หลังรถ พลอยกับภูมิบุญหลับไปแล้ว
แสงตะวันของวันใหม่ทอแสงทองระยับอยู่ริมขอบแม่น้ำโขง สายน้ำที่เป็นชีวิตของชาวไทยริมฝั่งกับพี่น้องชาวลาวกระเพื่อมรับแสงเหมือน สุริยาดังแพรผืนงามประดับด้วยเกล็ดอัญมณีระยิบระยับงามสะท้อนเข้าตา รถบัสจอดริมแม่น้ำเพื่อให้น้องๆได้ลงไปทำธุระส่วนตัวที่ตลาดอินโดจีนก่อนที่ ตะมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านตามแผนงาน
"เอ้า น้องๆ ตื่นๆ ตะวันขึ้นแล้วครับ"
เสียงรุ่นพี่ดังก้องอยู่หน้ารถ น้องๆพากันงัวเงียตื่นขึ้นมา
"สวยจังภูมิ มาถ่ายรูป"
พลอยพอตื่นแล้วเห็นภาพแม่น้ำโขงข้างๆก็สะกิดภูมิบุญให้ตื่นมาดู
"ไม่เอาพลอย สภาพคงดูไม่ได้"
ภูมิบุญเอามือปิดหน้าไว้
"แหม ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่หัวยุ่งๆนิดหน่อย มาๆ เราจัดให้"
พลอยเอื้อมมือมาจัดทรงผมให้ภูมิบุญ แล้วก็กดชัตเตอร์ถ่ายรูปทันที
"เห็นมะ ดูดีออก นี่ๆ ไปถ่ายรูปก้องดีกว่าดูโน่น นอนแผ่อยู่ น่าเกลียดจริงๆ"
พลอยลุกไปหลังรถเห็นก้องยังนอนอยู่ หน้าตาดูไม่ได้เลอะเทอะเปรอะเปื้อนเพราะนอนกับพื้นรถ พลอยเอาหน้าไปใกล้แล้วถ่ายรูปคู่กับคนเมาที่นอนยังไม่ตื่น ภูมิบุญก็เอาด้วย พอเสร็จจากการถ่ายทำสารคดีคนเมาก็เดินลงจากรถไปกับเพื่อนๆคนอื่นๆ พลอยกับภูมิบุญไปโพสต์ท่าถ่ายรูปริมแม่น้ำโขงอยู่สองคน
"อ้าว น้องพลอย น้องภูมิไม่ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเหรอครับ"
พี่โต้งเดินมาเจอจึงร้องทักมา
"เอาไว้ก่อนค่ะพี่ ขอเก็บความทรงจำก่อน"
"มาๆ พี่ถ่ายให้"
พอได้ช่างภาพทั้งภูมิบุญและพลอยก็ได้ใจโพสต์ท่าถ่ายรูปกันใหญ่ พอเสร็จธุระส่วนตัวก็กลับขึ้นมาบนรถ ก้องยังนอนอยู่ท่าเดิม พลอยจะปลุกแต่ภูมิบุญห้ามไว้เพราะเมื่อคืนคงดื่มมากไปหน่อย รุ่นพี่บอกว่าจะไปทานข้าวเช้ากันที่โรงเรียน เพราะทางคณะครูอาจารย์ได้เตรียมการต้อนรับเอาไว้แล้ว รถบัสเคลื่นตัวไปตามถนนลาดยางมะตอยริมแม่น้ำโขงไปเรื่อยๆ สักพักลำน้ำใหญ่ก็หายวับไปมีเพียงป่าไม้กับทุ่งนาเรียงรายข้างทาง จากถนนลาดยางมะตอยอย่างดีเปลี่ยนเป็นถนนลูกรังสีแดงส้ม พอรถแล่นผ่านไปฝุ่นก็คลุ้งกระจายแดงเป็นกลุ่มตามหลังรถบัสทันที รถของคณะนิติศาสตร์ที่มาร่วมโดยกระทันหันวิ่งตามรถของคณะวิศวะฯมาติดๆ ส่วนรถคันที่ภูมิบุญนั่งมานำหน้าคันอื่นๆ พอถึงโรงเรียนก็ลงจากรถ สภาพโรงเรียนก็เล็กไม่ทันสมัยเหมือนโรงเรียนในกรุงเทพฯ มีตึกที่ทางรัฐบาลสร้างให้อยู่หลังหนึ่งเป็นตึกปูนสองชั้น หน้าตึกเป็นสนามฟุตบอลที่หญ้าตายหมดแล้ว เหลืออยู่เพียงหย่อมสีเหลืองๆแดงๆกระจายอยู่เต็มสนาม มีเสาธงชาติอยู่หน้าตึกแต่ดอกเข็มสีแดงที่ปลูกรอบเสาธงชาติกลับเขียวขจีตัด กับดอกสีแดงสด ข้างๆตึกปูนเป็นเรือนไม้ชั้นเดียวแต่ยกใต้ถุนให้สูงขึ้นเป็นแถวยาวสีน้ำตาล ดำ แต่แรกคงเป็นสีแดงหรือไม่ก็สีน้ำตาลแก่ๆ แต่ด้วยความที่ผ่านแดดผ่านฝนมาหลายปี สีจึงเสื่อมสภาพไปตามกาลเวลา พอลงไปจากรถรุ่นพี่ก็เรียกตัวรวมกลุ่มกัน เช็คชื่ออีกครั้งก่อนจะแบ่งให้เข้าที่พักไปตามคณะของตน อาศัยห้องเรียนของเด็กๆเป็นที่พักพิง นิสิตชายของแต่ละคณะแยกกันอยู่ โดยได้เข้าพักห้องเรียนของนักเรียนชั้นประถมสี่ ห้า หก มีสามห้องเรียงตามคณะไป ส่วนนิสิตหญิงได้อยู่ตึกปูนแยกคณะอีกเช่นเคย ตอนแรกรุ่นพี่จะให้นอนรวมกัน แต่ก็มีคนแย้งขึ้นมาว่าขนาดของห้องมันเล็กไปที่จะเข้าไปอัดยัดเยียดกันนอน ความเห็นนี้จึงตกไป ภูมิบุญเดินลากก้องไปที่ห้องพักของคณะรัฐศาสตร์
"ภูมิ เดี๋ยวๆ ไปดูบ่อปลาข้างหลังเร็ว เขาเลี้ยงปลาด้วยอ่ะ"
พลอยร้องบอกให้ภูมิบุญหยุดก่อน
"เดี๋ยวค่อยมาดูก็ได้นี่พลอย เอาของไปเก็บก่อน"
ก้องแย้งเพราะคงอยากจะงีบต่ออีกสักพัก
"นายก็ไปก่อนสิก้อง ไปภูมิ ให้ก้องเอาของไปเก็บให้"
ภูมิบุญมองหน้าก้อง รายนั้นพยักหน้าเซ็งๆแล้วยื่นมือมาถือกระเป๋าเป้ของภูมิบุญแล้วเดินไปทาง ห้องพักทันที
"ต๊าย เขามีแต่หอพักชายกับหอพักหญิง แล้วหอพักกะเทยล่ะค่ะพี่อ๊อฟ"
เสียงที่ไม่ได้ยินมานานแต่ก็ใช่ว่า อยากจะได้ยินดังแหลมขึ้นมา นิตากับพวกยืนเรียงหน้ากันอยู่พร้อมหน้า อ๊อฟคือรุ่นพี่ปีสี่คณะวิศวะฯและเป็นประธานของการรับน้องนอกสถานที่ครั้งนี้ ด้วย
"อ้าว นิตา กะเทยก็นอนโน่นไงโรงจอดรถ ไม่มีที่ไหนเขาต้อนรับหรอก"
ฟ้าเสริม เธอได้ทรงผมใหม่ซอยสั้นหั่นออกกว่าเดิมเพราะคงแก้ผมที่ติดหมากฝรั่งไม่ได้ ด้วยวิธีอื่นนอกจากตัดมันออก
"ใครเป็นกะเทยเหรอน้องนิตา พี่ไม่เห็นใครเหมือนสักคน มีน้องคณะนิตาอยู่คนนึงนี่ที่ออกสาวกว่าใครนี่ จริงไหม"
อ๊อฟทำหน้าสงสัยเดินเข้ามาถามเพราะชื่อของตนได้รับการกล่าวขานโยงใยแล้ว
"ก็นั่นล่ะค่ะพี่อ๊อฟ อีแอบก็เยอะนะคะแถวนี้น่ะ ดูสิแอบได้แอบดี"
"ว่าไงจ๊ะภูมิ เป็นอีแอบหรือเปล่าจ๊ะ"
ฟ้าถากถางระบุตัวตนจนได้ พลอยยืนกัดฟัน ภูมิบุญก็เม้มปากแน่น
"ใครว่าผมแอบครับพี่ ผมไม่เคยแอบ ผมเป็นเกย์ ผมไม่เคยอาย เพราะเกิดมาไม่เคยอายตัวเอง"
ภูมิบุญโต้ตอบทันที
"พี่ครับ ผมเป็นเกย์ครับ พี่จะให้ผมนอนห้องน้ำหรือนอนโรงรถก็ได้นะครับ"
ภูมิบุญพูดต่อหันไปมองทางอ๊อฟ สายตาหยิ่งยโสก่อนจะมองกลับไปที่ต้นเสียง รายนั้นหน้าเหวอไปเพราะสีหน้าท่าทางของภูมิบุญไม่ได้รู้สึกอายหรือกระดากใจ เลย กลับยกริมฝีปากขึ้นเชิดสูงไม่ยอมยี่หระให้ใครโดยง่าย
"ดีค่ะพี่อ๊อฟ ในเมื่อน้องเขาเสนอเอง สนองไปเลยค่ะ ให้ยุงหามไปกินให้เข็ด"
"อะไรกันครับนิตา น้องเขาไม่เห็นจะน่ารังเกียจตรงไหน พี่เคยเห็นที่คณะมีแต่คนรายล้อม ไปนอนห้องพี่ก็ได้ครับน้องภูมิ ปะเอาของไปเก็บกัน"
อ๊อฟพูดออกมาหน้าตาเฉย ทั้งนิตาทั้งฟ้ากัดปากสั่นอยู่ เพราะอ๊อฟคือนักกีฬาบาสฯของมหาวิทยาลัย และยังได้ทุนไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียอีกต่างหาก รูปร่างหน้าตาฐานะไม่ต้องห่วงเพราะทั้งสาวแท้สาวเทียม เกย์คิงเกย์ควีนหมายตากันเป็นแถบ ภูมิบุญยกริมฝีปากสูงขึ้น กระซิบบอกพลอยให้เอาของไปเก็บก่อน ส่วนเขาเองเดินตามอ๊อฟไป แล้วหันหน้ากลับมาหากลุ่มของนิตา ยักไหล่ขึ้นแล้วเบะปาก
"คนมันเด่นอ่ะนะ ทำอะไรก็เด่น คนมันด้อยอย่างพวกเธอ พยายามไปเถอะ ชะนี!!!"
"กรี๊ดดดด"
"มีอะไรกันครับ"
อ๊อฟหันมาแต่ภูมิบุญเดินตามไปติดๆหน้าของภูมิบุญชนกับแผงหน้าอกของอ๊อฟอย่างจัง ด้วยความตั้งใจของภูมิบุญที่อยากจะทำให้พวกของนิตาอกแตกตาย
"เอ่อ ขอโทษครับพี่ ผมไม่ทันมอง"
ภูมิบุญยิ้มเขินๆ อ๊อฟเองก็เกาหัวแกรกๆเพราะกลุ่มของนิตายังกรี๊ดอยู่เสียงดังลั่น อ๊อฟเดินนำหน้าภูมิบุญไปทางห้องพักของรุ่นพี่ที่อยู่รวมกันทุกคณะ ซึ่งก็อยู่ถัดกันไปจากห้องพักของรุ่นน้องทั้งสามคณะ
รักกันๆ นะคร้าบบบบ :กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
สงสัยไม้กันหมางานนี้คงต้องฝากไว้กับพี่อ๊อฟแล้วมั้ง :laugh:
แต่อดเป็นห่วงอินิตากับพรรคพวกชานีม่ะล่าย :เฮ้อ:
-
โย่ว เหยื่อรายใหม่มาอีกแล้ว กั่กๆๆๆ
-
สงสัยตอนนี้คุณอิ๊กกี้พาชะนีมาปล่อยป่าที่มุกดาหารแน่เลย :laugh:
อ๊อฟจะหลงเสน่ห์ภุมิบุญเข้าให้อีกคนรึเปล่าเนี่ย
ไว้คืนวันศุกร์น้องมิจะมาตามหาคำตอบนะคะคุณอิ๊กกี้
************
เวลาพูดคำว่า กะเทย ไม่ต้องกระดกลิ้นนะคะเพราะคำนี้ไม่ควบกล้ำ ร ค่ะ
-
ชีวิตเศร้า....เคล้าผีบ้าไปวัน ๆ เลยนะน้องภูมิ...
พี่อ๊อฟท่าทางน่าจะไว้ใจได้....คงจะพอช่วยน้องภูมิได้บ้างละเนอะ
:pig4: :L1: น้อง eiky
-
แล้วภูมิจะเจออารายอีกอะ
แอบห่วงอะ
-
อยากตบชะนี :beat:
-
อร้ายสืเริ้ดที่สุดของน้องภูมิของเจ้ แรงมาแรงตอยร้ายมาร้ายตอบ(ยิ่งกว่า) :beat:
คนเราต้องสู้คนค่ะยอมไม่ได้ (ถ้าเป็นเจ้สู้แล้วจะเยียบให้จมดินเลย (เจ้มันนางร้ายแล้วนั่น)อ่าวหรอ) :z6:
ขอบคุณอิ๊กกี๊มากมาย ไม่ผิดหวังเลยค่ะ :L2: :กอด1:
-
อ๊อฟนี้ดีหรือร้ายน้อออ :เฮ้อ:
-
เอาอีกๆๆๆๆ :call:
-
ค้างมากมายยยยยย
-
มีตัวหารมาอีกตัวแล้ว
-
อยากตบชะนี :beat:
ขอตบด้วยคนคะ :beat:
สะใจที่ภูมิตอกกลับจริงๆ :laugh:
แต่หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับภูมินะ :serius2:
เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่าพี่อิ๊ก :L2:
-
สงสัยพี่ภูมิของเราจะเสน่ห์แรงขนาดใหนกันนะ
-
:กอด1: เอาละซิ หนุ่มคนใหม่ของน้องภูมิ :กอด1:
-
ภูมิ นิ ใช่ได้ โต้กลับได้สุโค้ยยยยย o18
พี่อ๊อฟ จะปิ้งน้องภูมิเปล่านะ :oo1:
พลอยถ่ายภาพ :m24: ภูมิเยอะแบบนี้มีฝาก โตโต้ไหมอะ :m12:
สอบถามจ้า ท่าพี่สุดหล่อ :m13: พอดีอ่านแล้วรู้สึกมันเพี้ยนๆอะ :o8:
อ๊อฟหันมาแต่ผมบุญเดินตามไปติดๆหน้าของภูมิบุญชนกับแผงหน้าอกของอ๊อฟอย่าง จัง ด้วยความตั้งใจของภูมิบุญที่อยากจะทำให้พวกของนิตาอกแตกตาย
อ๊อฟหันมาแต่ภูมิบุญเดินตามไปติดๆหน้าของภูมิบุญชนกับแผงหน้าอกของอ๊อฟอย่าง จัง ด้วยความตั้งใจของภูมิบุญที่อยากจะทำให้พวกของนิตาอกแตกตาย
ช่ายปะคะ แต่ถ้าไม่ช่ายก็ขอโทษทีท่านพี่สุดหล่อ :-[
มาต่อไวไวนะ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
:laugh: ไม่มีใครเขาตาต่ำเอาพวกแกหรอกย่ะ เฮอะ! :a14:
หวังว่าการมาครั้งนี้คงไม่ทำให้แผนเลวๆของคนพวกนั้นสำเร็จนะ ใครก็ได้ปกป้องที :call:
-
สมน้ำหน้าพวกนิตา มาหาเรื่องภูมิแต่โดนตอกกลับซะหน้าหงายเลย
พี่อ๊อฟจะหลงเสน่ห์ภูมิอีกคนรึเปล่าเนี่ย แต่ที่แน่ๆเป็นไม้กันหมาได้อย่างดี อิ อิ
-
เพิ่งได้มาอ่าน
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ
ภูมิ ร้าย ๆอย่างนี้มากเลย
สู้คนดี ชอบมาก ๆ
อ่านมาได้วันนึงจนถึงตอนล่าสุด
เดี๋ยวจะไปไล่อ่าน เรื่องอื่นๆ อีก
-
คราวนี้จะแก้แค้นอะไรภูมิบุญอีกเนี้ย
-*-
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เฮ่อแล้วจะไม่ให้เรียกว่าชะนีได้ไงเนี่ย ร่ำร้องหาแต่ ปั๊วๆๆๆ
อย่าได้มีการซวยซ้ำซ้อนหรือมีชายมาหลงน้องภูมิเพิ่มเลยค่ะ
สงสารน้องเค้า แค่นี้ก็ซวยจะแย่ล่ะ
-
ภูมิเยี่ยมมาก o13 o13
-
เบื่อพวกนี้จริงๆ เลย :m16: เหนื่อยแทนน้องภูมิ
writer อะไรจะบังเอิญขนาดนี้
รอบที่รอบ พี่แทนก้อเกือบช่วยไม่ทัน
คราวนี้มาติดธุระอีกแล้ว :เฮ้อ:
-
จะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี้ย เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกะน้องภูมิเสียที
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ภูมิแร๊งงงงงงงงงงง
ยัยชะนีจ๋อยไปเลย หุหุหุ ว่าแต่จะไปนอนรวมกับรุ่นพี่เค้าจริงๆเหรอเนี่ยภูมิ
-
:m7: :m7:แอบติตามมาตั้งนานแล้วครับทั้ง 2 เรื่อง
ทั้งน้องภูมิบุญและน้องญี่ปุ่น
เป็นกำลังใจให้นะครับจะติดตามอ่านต่อไป
แต่อาจจะไม่ค่อยได่โพสอ่ะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:แทนกำลังใจ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
55555
ร้ายจริงภูมิแหมเที่ยวครั้งนี้ต้องระวังตัวรอบด้านน่ะอันตรายจริง
สมโต้อ่ะโดนซิปซะขยาดไปนานแน่คราวนี้หุหุ
-
พวกนิตา ทัน ก็เรียนนิติศาสตร์เหมือนกับแทนหรอกเหรอเนี่ย
:angry2:
ทำไมทำตัวทรามกันได้ขนาดนี้วะ
หึ จบมาจะช่วยใครได้ จิตอกุศลซะขนาดนั้น
(อินไปมั้ยเนี่ยตู)
เป็นกำลังใจให้คุณeiky
:fire: (ช่วยสุมไฟ 55+)
-
ตามทันแล้ว อยากจะบอกว่า ภูมิบุญเอ๊ยยย ต่อไปนะสิ่งที่มันจะเกิดก็เพราะตัวเองทั้งนั้นเลยอ่ะ เฮ้ออ หนักใจแทนจิงๆเลย
การไม่ยอมมันก็เป็นเรื่องดีอยู่ แต่มันก็ควรมีลิมิตบ้างอะไรบ้าง ไม่ใช่แบบเยอะเกิน มันจะพาปัญหาไม่รู้จบมาสู่ตัวเอง
แต่ก็เอาใจช่วยนะ อยากบอกว่าชอบพี่แทนทวี แต่คิดว่าคงได้กะโตโต้แน่เลย แต่ก็นะ การที่ได้กับคนนั้นก็ไม่ได้หมายความว่า จะคู่กะคนนั้นเสมอไปนิเนอะ แล้วอีกอย่าง ตอนจบจะเศร้ามั้ยนะ
-
อย่างน้อยทริปนี้ก็มีที่พึ่ง (ล่ะมั้ง)
หวังว่าพี่อ๊อฟคงจะพึ่งได้อยู่น้า
แต่ภูมิคงพึ่งตัวเองมากกว่าล่ะ
สู้ๆ รออ่านตอนต่อไปน๊า
-
เข้ามา :กอด1: :จุ๊บๆ: eiky เฉยๆ มีไรไหมค่ะ :jul3:
-
นั่งรออยู่ครับ
:call: :call: :call:
-
ตอนนี้ไม่ยาวนะเพื่อนๆ อิอิ ข้าพเจ้าไม่หวาย ง่วงมากมาย ตื่นตั้งแต่เช้า พอเย็นทำไมมันง่วงมากมายแบบนี้เนอะ
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามอ่าน ผมตอบเมนตืไม่เก่ง อย่าเข้าใจผิดคิดว่าผมหยิ่งน้า ผมอ่านของทุกคน ตอบรวมๆในเรื่องนี่ล่ะ จะได้รู้ว่าผมรักทุกคนเท่าๆกันเนะ อิอิ มามะ กอดกันๆ :กอด1: :กอด1:
ฉากยี่สิบเก้า
พอเดินตามอ๊อฟไปจนถึงหน้าอาคารที่พักภูมิบุญก็ขอตัวแยกกลับไปหาก้องทันที
"อ้าว ไม่ไปนอนกับพี่เหรอครับน้อง"
"ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไม่อยากทำให้พี่มีข่าวที่ไม่ดี"
ภูมิบุญพูดอ้อมแอ้มหลุบตาลงต่ำ ในใจอยากจะบอกไปว่า "พี่ไม่กลัวเหรอ ผมเป็นเกย์นะ" แต่ก็เงียบเก็บความคิดให้มลายหายไปกับสายตาที่ก้มลงมองดูพื้น
"เฮ้ย เสียหายอะไรน้อง พี่ไม่ได้ทำอะไรเสียหายทำไมต้องมีข่าวที่ไม่ดี"
อ๊อฟยังไม่เข้าใจที่ภูมิบุญพยายามจะสื่อออกไป
"พี่ครับ ผมไม่กวนพี่ดีกว่า เดี๋ยวเพื่อนๆเขาจะหมั่นไส้ผมเอา เป็นรุ่นน้องแต่ไปนอนห้องของรุ่นพี่ ผมไม่อยากได้อภิสิทธิ์เหนือเพื่อนๆครับ ขอบคุณนะครับพี่"
ภูมิบุญขี้เกียจที่จะอธิบาย บอกขอบคุณแล้วเดินแยกไปทันที อ๊อฟเองก็เกาหัวอยู่ยืนงงอยู่
"มันเหมือนเกย์ตรงไหนวะ แค่หน้าตาน่ารักเท่านั้นเอง"
อ๊อฟพูดกับตัวเอง แล้วเดินไปที่ห้องพักของรุ่นพี่ ส่วนพลอยพอแยกจากภูมิบุญก็เดินขึ้นตึกไปยังห้องพักของคณะของตัวเอง แต่ฟ้าและนิตาเดินตามหลังมาด้วย
"ว่าไงอีตัวดี แกทำชั้นเสียทรงผมเลยนะ วันนี้ล่ะแกเตรียมตัวไว้เลย ชั้นจะมาเอาคืน"
ฟ้าผลักหลังของพลอยที่กำลังจะขึ้นบันได้ตึกให้หัวขมำไป แต่เจ้าตัวเอามือค้ำบันได้เอาไว้จึงไม่เป็นไร
"ตบมันเลยฟ้า เอาให้มันรู้ว่าการที่ทำให้คนอื่นอายน่ะเป็นยังไง"
"นี่ ใครกันแน่ที่ทำให้คนอื่นอาย อย่ามาวอแวกันนะ"
"ชั้นไม่ได้มาวอแวกับแกแต่จะมาตบสั่งสอน อีปากดี"
"เอาสิ มีมืออยู่คนเดียวเหรอ"
พลอยตั้งตัวได้ยืนขึ้นอยู่ขั้นบันไดที่สูงกว่าหันหน้าสู้
"ทำไม แกจะทำไม หนอย ขอตบสักทีเถอะ"
"มาสิ เดี๋ยวถีบตกบันได้อย่าหาว่าไม่เตือน"
พลอยตั้งท่า ฝ่ายฟ้ากับนิตาถอยร่นไปเพราะอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำกว่า พอเห็นทีท่าของพลอยก็ไม่ใช่จะยอมง่ายๆจึงได้แต่กัดฟันอยู่ พลอยเดินถอยหลังขึ้นบันได้ไปเพราะหวาดๆอยู่เหมือนกัน ด้วยตัวเองมีคนเดียวแต่ศัตรูมีถึงสี่ พอถึงพื้นของชั้นสองพลอยก็รีบเดินไปหาห้องพักของตัวเอง เห็นหน้าเพื่อนร่วมคณะก็ปรี่เข้าห้องนั้นไป ฝ่ายฟ้ากับนิตาก็ใช่ว่าจะยอมแพ้ง่ายๆ เดินตามขึ้นไปอีก
"ใครไม่เกี่ยวออกไปจากห้องนี้ให้หมด อย่าหาว่าชั้นไม่เตือน"
เสียงนิตาขู่ดังลั่น ในห้องมีแต่รุ่นน้องปีหนึ่งที่พอได้ยินเสียงตวาดก็พากันกลัว มองหน้ากันเหรอหราหน้าซีด
"ยังไม่ออกไปอีก อยากโดนตบหรือไง ห๊า"
นิตาปรี่เข้าไปยืนกลางห้องมองตาขวาง ปรี๊ดเสียงแหลมดังขึ้น น้องๆเดินออกจากห้องทันที เหลือเพียงพลอยที่ยืนใจสั่นอยู่ แม้จะใจนักเลงแต่ตัวคนเดียวลำพังตัวพลอยคนเดียวสู้แบบรุมหรือมาแบบหมู่ย่อม ต้านไม่ได้แน่นอน
"แกหนีไปไหนไม่พ้นหรอกนะ อีตัวดี"
ฟ้าปรี่เข้าไปหาพลอย แบกมือไปตั้งแต่ยังไม่ถึงตัว พลอยเห็นท่าก็ถีบเข้าที่ห้อง
"กรี๊ดดด"
"อีนี่ จัดการมันเลยพวกเรา"
นิตาส่งเสียงเรียกแนวร่วม ทั้งสามกรูกันเข้าหาพลอย
"หยุดนะ!!!!"
เสียงตวาดดังมาจากประตูห้อง
"พวกเธอจะทำอะไร เป็นรุ่นพี่ประสาอะไรมารังแกรุ่นน้อง น่าเกลียดที่สุด"
หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูตวาดเสียงดังลั่น ทั้งหมดชะงักอยู่มองไปทางต้นเสียง
"ฝ้าย เธอไม่เกี่ยวนะ นี่มันเป็นเรื่องของเรากับอีนี่" นิตาตวาดคืน
"ฉันไม่รู้นะว่าพวกเธอจะมีปัญหาอะไรกันมา แต่อย่างน้อยเธอควรจะให้เกียรติเคารพสถานที่บ้าง"
ฝ้ายก็ไม่ยอมแพ้เดินเข้ามาบังหน้าพลอยเอาไว้ สายตามองนิตาไม่ยอมวางตา
"อย่ามายุ่งนะฝ้าย ชั้นจะตบอีนี่ให้เลือดปากออก ให้สาสมกับที่มันทำให้ชั้นเสียผมของชั้นไป"
"หยุดนะฟ้า พวกนี่เธอนี่อะไรกัน นี่มารับน้องนะ พวกเธอเป็นรุ่นพี่ ทำตัวแบบนี้แล้วน้องที่ไหนมันจะเคารพนับถือ ไร้สาระที่สุด"
"เธอไม่รู้เรื่องอะไรถอยไปดีกว่าฝ้าย ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัว" นิตาขู่สายตาไม่ละจากฝ้าย
"ก็ลองดูนิตา ถ้าเธอคิดว่าอำนาจเงินของเธอมันจะสู้กับความจริงได้ แต่เธอคงลืมอะไรไปว่าเราก็เป็นลูกรองคณบดีนะ อยากงัดข้อกันก็ลองดู"
"ฝ้าย"
"หรือ เธออยากให้เรื่องมันถึงมหาฯลัย"
ฝ้ายขู่ นิตากับพวกมองหน้ากันแล้วกัดฟันอยู่ ปกตินิตาเป็นคนที่เรียบร้อยไม่เคยคุยโอ้อวดว่าเป็นลูกใครมีฐานะทางบ้านเป็น อย่างไร แต่พอเวลาจวนตัวเธอก็พูดให้ตนเองเป็นใหญ่ได้เหมือนกัน
"แกได้เจอดีแน่ อีพลอย"
ฟ้ายังคงขู่ก่อนจะสะบัดหน้าเดินตามนิตาออกไปจากห้อง
"ขอบคุณมากนะคะพี่ฝ้าย"
พลอยยกมือไหว้ ฝ้ายคือรุ่นพี่ปีสี่คณะเดียวกันกับพลอย เป็นคนสวยผิวสีแทนจมูกเป็นสันตากลมโต ฝ้ายคือแฟนสาวของโต้งนั่นเอง ทั้งสองคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนจะจบการศึกษา บิดาของโต้งเป็นรองผู้ว่าในจังหวัดทางภาคเหนือ เรื่องอุปสรรคกีดกันจึงไม่มีปัญหา อีกทั้งทั้งสองคนเป็นรุ่นพี่ที่ดีไม่เคยโอ้อวดยกตนเองข่มคนอื่น
"มีอะไรกันพลอย ทำไมพวกนั้นถึงตามมาหาเรื่องถึงที่นี่"
ฝ้ายหันหน้ามามองหน้าพลอยอย่างต้องการคำตอบ
"ก็เคยมีเรื่องกันล่ะค่ะพี่ฝ้าย พวกนี้ร้าย ที่จริงเขาตั้งใจจะหาเรื่องภูมิค่ะ ไม่ใช่พลอย แต่พลอยดันไปขวางทางพวกเขาเลยโดนตามจองล้างจองผลาญแบบนี้ล่ะค่ะ"
พลอยเล่าระบายลมหายใจออกมา ฝ้ายมองหน้าพลอยอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมรุ่นพี่ที่โด่งดังในรั้วมหาวิทยาลัย มีชื่อเสียงว่าอยู่ในแวดวงไฮโซ ต้องมาตามราวีภูมิบุญแม้กระทั่งพลอยเอง พลอยถอนหายใจออกมาก่อนจะเล่าให้ฝ้ายฟังเรื่องราวคร่าวๆ ฝ้ายพยักหน้ารับรู้ถึงเรื่องที่พลอยถ่ายทอดออกมา
"น่าเห็นใจภูมินะ รู้สึกมีแต่คนไม่หวังดี แต่เอาเถอะ คนไม่ดีก็อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย มันจะดึงเราให้ลงที่ต่ำไปด้วยเปล่าๆ"
"แต่แหมพี่ฝ้ายคะ หนูไม่ได้อยากยุ่งด้วยหรอกนะคะ แต่พี่ดูเอาเถอะ ตามมาจะตบหนูถึงที่นี่"
"มีอะไรก็ให้มาบอกพี่นะพลอย อย่าเอาตัวเข้าแลก ถ้าเรื่องถึงมหาฯลัยขึ้นมามันจะลำบาก เคราะห์ซ้ำด้ามพลอยจะได้ย้ายที่เรียนเอาเพราะวิวาทกัน"
ฝ้ายบอกมองหน้าพลอยที่เริ่มครุ่นคิดในสิ่งที่รุ่นพี่บอก
"เราโตๆกันแล้ว การใช้กำลังไม่ใช่วิถีทางของการแก้ปัญหา"
"แล้วให้ทำยังไงล่ะคะพี่ฝ้าย ให้หนูยืนนิ่งให้เขาตบไม่ได้หรอกนะคะ หน้าตาหนูเสียโฉมหมดพอดี"
พลอยยังพูดติดตลก ฝ้ายเหลือบตาขึ้นมองพลอยจึงหยุดยิ้มหุบปากลงทันที
"มันมีหลากหลายวิธีนะจ๊ะพลอย การสู้รบกันผลออกมาก็คือเจ็บตัวด้วยกันทั้งสองฝ่าย เผลอๆปัญหาก็ยังแก้ไม่ได้พอกพูนเพิ่มขึ้นไปอีก สู้เรามาหาทางออกด้วยสันติวิธีจะดีกว่าไหม"
ฝ้ายพูดยกเอาหลักการเหตุผลมาอ้างอิง
"พี่ฝ้ายคิดว่าคนพวกนี้จะคุยด้วยสันติวธีได้ด้วยเหรอคะ หนูว่าคงยาก"
"พลอยคนเราน่ะไม่มีใครชอบโดนรังแกหรอกนะ ทุกคนรักในสิทธิเสรีภาพของตนเองกันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นพี่ว่าพวกนิตาเองก็คงไม่ใช่ว่าชอบที่มาวอแวคนอื่นหรอกนะ คงทำเพราะกำลังโกรธ คนโกรธน่ะเหมือนอยู่ในที่สว่าง เวลาทำอะไรลงไปมักควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่ผลที่ได้มันอาจจะไม่คาดคิดก็ได้นะ"
ฝ้ายพูด "ใช่สินะ ถ้าเราอยู่ในที่มืดพวกนิตาอยู่ในที่สว่าง ไม่เอาทองไปลู่กระเบื้อง ทีนี้จะทำอะไรคนก็มองไม่เห็นอยู่ดีว่าเราทำ" พลอยกลับคิดไปในทางนั้น ยืนคุยอยู่กับฝ้ายสักพักก็เดินตามออกไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่หน้าอาคาร เพื่อที่จะรับประทานอาหารและฟังการกล่าวต้อนรับของครูใหญ่พอทานข้าวเสร็จ รุ่นพี่จัดเรียงรุ่นน้องตามคณะ วันแรกของการรับน้องจะเป็นการช่วยงานสร้างอาคารห้องสมุด เพราะอยากให้เสร็จภายในวันเดียว โครงสร้างของอาคารถูกวางไว้แล้ว เพราะมีรุ่นพี่คณะวิศวะฯหลายคนมาที่นี่ก่อนหน้าแล้ว เหลือเพียงมุงหลังคาเทปูนที่พื้นฉาบผนัง ทาสี และจัดหนังสือเข้าชั้นไม้ที่ทำไว้ก่อนแล้ว ก็เป็นอันเสร็จ พอวันรุ่งขึ้นถึงจะมีการรับน้องกันตามคณะ พลอยปรี่เข้าไปหาภูมิบุญหลังจากที่รุ่นพี่แจงรายการที่ต้องทำภายในวันนี้
"ระวัง ตัวหน่อยก็ดีนะพลอย เราเองก็ยังไม่เจอไอ้ทัน"
ภูมิบุญพูดออกมาสีหน้าเป็นกังวลไม่น้อยไปกว่าพลอยเหมือนกัน
"แต่อย่างน้อยเราก็มีก้อง แต่พลอยสิไม่มีใครคอยช่วย มีอะไรโทรหาเราทันทีเลยนะ"
ภูมิบุญพูดต่อจับบ่าพลอยไว้ สายตามองพลอยเป็นห่วงเป็นใยมากเป็นพิเศษ
"ไม่เป็นไรหรอกภูมิ ถ้ามันเล่นกันต่อหน้า เราก็ไม่ยอมง่ายๆเหมือนกันหรอก แต่อย่ามาลับหลังก็แล้วกัน"
พลอยยังแสดงความใจใหญ่ใจนักเลงออกมา
"นั่นล่ะที่เราเป็นห่วง อย่าประมาท พวกนั้นวางแผนกันขนาดนี้เราว่าคงไม่ยอมง่ายๆแน่ๆ"
"เออ จริงสิ นายจำพี่ฝ้ายรุ่นพี่ที่คณะเราได้ไหม คนสวยๆคมๆน่ะ"
พลอยร้องขึ้นมา ภูมิบุญทำท่าคิด
"อ้อ ใช่แฟนพี่โต้งป่ะ"
"ใช่ พี่ฝ้ายเขาเข้ามาช่วยเราเมื่อเช้า ไม่งั้นคงได้เปิดฉากตบกันสนั่นห้องแน่ๆ"
พลอยพูดออกมาไม่ได้รู้สึกว่ากลัว กลับเห็นว่าเป็นเรื่องสนุกไปเสีย
"แหมพลอย พูดเป็นเล่นไปได้พวกนั้นมีกันตั้งหลายคน พลอยตัวคนเดียวนะ"
"ภูมิ พี่ฝ้ายเขาพูดให้ข้อคิดเรามาด้วยล่ะ พี่ฝ้ายบอกว่าถ้าเราอยู่ในที่มืดแม้จะทำอะไรคนที่อยู่ในที่สว่างย่อมไม่มี ทางรู้ เราว่าถ้าจะเล่นกับพวกนี้ต้องใช้สงครามประสาทสู้กันแล้วมั้ง"
พลอยพูดออกมา ภูมิบุญนิ่งฟังอยู่ในใจคิดเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่อยากเอ่ยปากออกมาเพราะเกรงว่าเพื่อนจะหาว่าตนเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่ยอมให้อภัยใคร พอได้ยินพลอยพูดออกมาก็แสยะย้ิมออกมา
"นั่นล่ะพลอย เพราะถ้าเราทำอะไรโจ่งแจ้งไป เรื่องคงไม่จบง่ายๆ อีกอย่างเรื่องเรียนของเรามันคงต้องจบเพราะการมีเรื่องกันเพราะอารมณ์ชั่ว วูบเป็นแน่"
ภูมิบุญแสดงความคิดออกมา พลอยยิ้มเพราะความคิดของภูมิบุญช่างคล้ายกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินได้ฟังมาจาก ฝ้าย ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักก็ออกไปช่วยเพื่อนๆทำงาน ขนถังปูนช่วยยกไม้โดยไม่ได้เหน็ดเหนื่อยหรือทำแบบหยิบโหย่งอย่างที่เพื่อนๆ หลายคนทำ
"อย่าพักนานนักสิครับน้องๆ เดี๋ยวไม่เสร็จไม่ได้กลับง่ายๆนะครับ เรายืดเวลาได้นะ"
อ๊อฟว่าให้รุ่นน้องที่นั่งจับกลุ่มกันใต้ร่มไม้ พอแดดเริ่มแรงก็เริ่มไม่มีใครสู้ มีเพียงเพื่อนอีกห้าหกคนที่สู้อยู่ พลอยกับภูมิบุญก็รวมอยู่ในนั้น ก้องเองอยู่บนขื่อช่วยรุ่นพี่มุงหลังคาอยู่
"พี่อ๊อฟขา น้ำเย็นๆค่า"
นกคือหนึ่งในกลุ่มของนิตาที่ชื่นชอบในตัวอ๊อฟอย่างออกหน้าออกตา แม้จะเรียนกันคนละคณะแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคแต่อย่างใดต่อความปรารถนาของเธอ ที่มีต่ออ๊อฟ เธอกางร่มสีชมพูสดใส่ส้นสูงอยู่ เดินปรี่เข้าหาอ๊อฟ
"ขอบใจนะครับนก"
อ๊อฟหยิบเอาแก้วน้ำจากมือนกแล้วจะยกขึ้นดื่ม
"อุ๊ย หิวน้ำจังภูมิ ภูมิเอาด้วยไหม ก้องกินน้ำไหม"
พลอยที่ใส่หมวกสานด้วยไม้ไผ่ใบกว้างร้องขึ้นเสียงดัง เรียกร้องความสนใจ
"น้องครับ หิวน้ำเหรอครับ เอานี่ไปก่อนไหม"
อ๊อฟแสดงความเป็นสุภาพบุรุษออกมาทันที เดินลิ่วไปหาพลอยกับภูมิบุญ
"อุ๊ย ไม่เป็นไรค่ะพี่ น้ำนี่พี่เขาเตรียมมาเพื่อพี่โดยเฉพาะนี่คะ"
พลอยยิ้มให้แล้วมองเลย ไปทางกลุ่มของนิตา ที่ยืนมองตาเขียวอยู่
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ไปเอามาใหม่ น้องดื่มก่อนดีกว่าพี่เห็นยังไม่ได้พักเลยนี่เราน่ะ ขยันๆแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก"
"ไม่กล้าค่ะพี่ หนูเคยรับน้ำใจจากคนอื่นแล้วแต่เค้าใส่ยาลงไปคิดไม่ดีไม่ร้าย ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปกินน้ำกับพี่ๆฝั่งโน้นดีกว่า"
นกกัดฟันแน่นอยากจะสาดน้ำใส่หน้าพลอยเหลือเกินเพราะสายตาท่าทาง ไม่ได้มองที่อ๊อฟเลยแม้แต่น้อยกลับมองเลยไปยังกลุ่มเพื่อนๆของเธอ
"หือ น้องเคยเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ ใครกันช่างชั่วช้าจริงๆ"
อ๊อฟสบถออกมา คนที่ยื่นแก้วน้ำให้หน้าชากัดปากสายตามองพลอยอย่างเคียดแค้น
"ช่างมันเถอะค่ะพี่ คนเลวยังไงมันก็ไม่มีทางเจอสิ่งดีๆหรอกค่ะ สักวันผลกรรมจะตามสนองมัน ก้องเดี๋ยวเราเอาน้ำมาให้นะ"
พลอยบอกแล้วเดินผละไปทางกลุ่มผู้ชายที่นั่งล้อมวงกันแจกจ่ายเหล้าให้เพื่อน ที่ทำงาน บางคนเมาบางคนยังคงทำงานอยู่ นิตาอยากโผเข้าแล้วตบหน้าให้สาแก่ใจ ภูมิบุญเองก็ยืนนิ่งอยู่ ยิ้มออกมาน้อยๆมองไปทางกลุ่มของนิตาที่กางร่มสีสันสดใสกันทุกคน
"เราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพลอย"
ภูมิบุญบอกหลังจากที่ดื่มน้ำที่พลอยตักมาให้ พอเดินออกจากกลุ่มสายตาสองคู่ก็จ้องมองตามทันที คู่หนึ่งคือทันที่ยังจับกลุ่มกับเพื่อนๆในคณะของตนอยู่ยังไม่เข้าใกล้ภูมิ บุญเพราะยังหาโอกาสไม่ได้ ส่วนอีกคู่คือกัสที่คอยมองภูมิบุญอยู่ไม่ห่างเช่นกัน ห้องน้ำต้องเดินอ้อมไปหลังอาคารไม้ เป็นห้องน้ำชายกับหญิงติดกัน ทันเดินอ้อมไปอีกทางทันที กัสเองก็เดินตามภูมิบุญไปห่างๆ
"ก้นนุ่มนี่หว่า ไม่น่าล่ะไอ้แทนมันถึงติดใจ ยอมทิ้งนิตาได้ลงคอ"
ภูมิบุญยังไม่ทันที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำทันก็ปรี่เข้ามาถึงตัวแล้ว แม้จะรู้ว่ามีคนเดินตามมาแต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเขา ภูมิบุญสะดุ้งเพราะทันจาบจ้วงบีบเนื้อที่ก้นของเขาอย่างแรง
"ทำอะไรน่ะ"
"ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง ทำไม กูจับไม่ได้เหรอ เกย์ถูกๆอย่างมึงน่ะจะยอมอยู่กับไอ้แทนเพียงคนเดียวเหรอ กูไม่เชื่อหรอก หน้าอย่างมึงมันหาเงินกูดูแค่นี้กูก็รู้"
ทันผลักของภูมิบุญให้เบียด เข้าไปกับประตูห้องน้ำ
"ปล่อยนะ ผมไม่อยากมีเรื่อง"
"ใครบอกกูอยากมีเรื่องกับมึง กูอยากจะเอามึงต่างหากล่ะไอ้ภูมิ ไหนมีอะไรกับกูมันจะดีเหมือนไอ้แทนไหม เผื่อกูติดใจ มึงรู้ไหมว่ากูรวยกว่าไอ้ทันไม่รู้กี่เท่า"
สายตาสีหน้าที่มองมันเหมือนมองสิ่งมีชีวิตสิ่งอื่นที่ไม่ใช่คนด้วยกัน ภูมิบุญเม้มปากแน่น แต่ก็ไม่อยากโต้ตอบเพราะเห็นกัสเดินมาแล้วอยู่ไม่ไกล
"อย่านะพี่ ผมไปทำอะไรให้พี่ พี่ถึงตามตอแยผม"
ภูมิบุญใส่จริตทำเสียงอ้อนวอน
"อย่ามาตอแหล มึงทำให้คนอย่างไอ้แทนมันตัดความเป็นเพื่อนกับกู มึงเป็นใคร ห๊า เกิดมามีแต่คนอยากคบกับกู มึงทำให้กูเสียหน้า มึงได้คืนอย่างสาสมแน่"
ทันพูดจาฟังไม่รู้เรื่องหน้าแดงก่ำเพราะโกรธกระแทกหลังของภูมิบุญแรงเข้า
"ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษนะพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
ภูมิบุญพูดเสียงเครือ สายตาที่มองเขาอ้อนวอนขอร้อง มือก็จับแขนของเขาไว้
"หยุดนะไอ้ทัน มึงทำอะไร"
กัสตวาดเสียงดังลั่น เขาเห็นทุกอย่างเพราะยืนมองอยู่ แม้ภูมิบุญจะเห็นกัสเดินมาตั้งนานแล้วแต่ก็ทำท่าเป็นมองไม่เห็น ทันผงะหันไปมองทางกัส
"มึงไม่เกี่ยว กูจะเคลียร์กับมัน"
"ทำไมจะไม่เกี่ยว นั่นแฟนเพื่อนกู มึงมีอะไรให้เคลียร์ ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้นะ"
กัสเดินเข้ามากระชากตัวของทันออก ทันเองก็ง้างมือชกไปที่หน้าของกัสทันที แต่รายนั้นหลับทัน
"อย่าพี่ อย่า"
ภูมิบุญร้องเสียงดังผลัก ทันให้ออกไปจากกัส ทันเซไปอีกทาง
"อย่ามีเรื่องกันเลยครับ ผมขอร้อง ถ้าพี่มีเรื่องกันแล้วเรื่องถึงรุ่นพี่ขึ้นมาพี่จะทำยังไง"
ภูมิบุญพูดออกไปเสียงดัง ดังพอที่จะเรียกสติคืนมาให้ทั้งสองคน กัสดึงภูมิบุญไปอยู่ข้างหลังเขา
"มึงอย่าได้คิดเชียวไอ้ทัน มึงจะอะไรนักหนากับน้องมัน ห๊า"
"มึงไม่เข้าใจหรอก มึงไม่ใช่กู เพราะมัน เพราะมันคนเดียว"
"ที่ไอ้แทนเลิกคบกับมึง มึงเองก็น่าจะรู้ตัว กูเตือนมึงแล้ว มึงไม่ฟังเอง"
"หุบปาก กูไม่ยอมง่ายๆแน่ มึงจำไว้"
ทั้งสองสาดเสียงชี้หน้าด่าทอกัน เสียงดังอื้ออึงจนรุ่นน้องหลายคนที่เดินมาเข้าห้องน้ำเดินมาดู ทันเดินหนีไปแล้ว หน้าตาบอกบุญไม่รับเดินจากไปด้วยความเคียดแค้น ภูมิบุญยืนยิ้มอยู่หลังกัส
"เป็นอะไรไหมภูมิ"
กัสหันหน้ามาหาภูมิบุญที่เปลี่ยนสีหน้าทันที
"ขอบคุณนะครับพี่ ผมไม่เป็นไรครับ"
ภูมิบุญเม้มปากก้มหน้า ยกมือไหว้ขอบคุณกัส พอเห็นท่าทางแบบนั้นก็สงสารภูมิบุญขึ้นมาจับใจ "เด็กน่ารักเรียบร้อยขนาดนี้ยังจะคิดเกลียดชังได้ เลิกคบไปน่ะดีแล้วไอ้แทน เพราะกูเองก็จะเลิกคบคนเลวๆแบบนี้เหมือนกัน" กัสบอกตัวเองในใจ ภูมิบุญขอตัวเข้าห้องน้ำไป พอประตุปิดก็แสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง
"ลองดูสิ อย่าให้ผมต้องเกลียดใคร ผมไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆแน่"
ภาพคืนวันเก่าๆย้อนเข้ามาในมโนจิต ใบหน้าของอภิชัยที่กอดขาขอร้องไม่ให้ไป รอยยิ้มของภูมิบุญฉายขึ้นมา เงาปีศาจเข้าครอบงำจิตใจ ความมืดของความอคติมันบดบังแสงใดๆที่จะสาดส่องมาให้ความสว่าง ปากกัดเม้มเข้าหากัน "แรงมาเท่าไหร่ จำเอาไว้ผมจะให้คืนกลับไปร้อยเท่าพันเท่า" ความเจ้าคิดเจ้าแค้นฝังมาติดใจจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ภาพยายแก่กับหลานก้มลงกราบแทบเท้าปลัดอำเภอ ขอร้องวิงวอนให้อย่าได้ใจร้ายทำอะไรที่รุนแรง แต่สิ่งที่ได้รับคืออะไร คือภาพวันที่ยายนอนอยู่บนที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง นอนเหมือนหลับสนิทแต่มือเท้าเย็นเหมือนน้ำแข็ง ร้องเรียกจนไม่มีเสียง เขย่าตัวจนหมดแรงกาย ภาพยายที่เขาเอาโลงยัดเข้าไปในตะแกรง ภาพของเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่สูญเสียช่วงเวลาที่มีค่าที่สุดของชีวิตไปเพราะมัว คิดหาแต่วิธีแก้แค้นกำลังจะพยายามโผเข้าไป ประหนึ่งจะให้ไฟที่กำลังจุดขึ้นเผาตัวให้ตายไปตามยาย เสียงร้องที่โหยหวนชวนให้น่าสังเวชใจแก่ผู้ที่ได้พบเห็น เขานอนกลิ้งอยู่กับพื้นจนหมดสติไป ภาพเหล่านั้นมันฉายย้อนให้ภูมิบุญเม้มปากหนักขึ้น สายตามองผนังไม้สีน้ำตาลเก่าๆเหมือนว่ามันได้สร้างริ้วรอยในใจเหล่านี้ให้แก่เขา
รักกันๆ รักกันหน่อยน้า อิอิ
เขียนโดย eiky
-
กรี๊ด เลิศค่ะภูมิคนเด่นทำอะไรก้เด่น
ชอบจังที่ภูมิบอกเป็นเกย์ได้อย่างภาคภูมิ
เพราะเราไม่ได้ทำไรผิดถึงต้องอาย
การที่เราดูถูกคนสิถึงน่าอาย o13
-
เอาเลยน้องภูมิอย่าไปปยอมมัน
-
ภูมิแรง และร้ายอะ
ไม่อยากให้ร้ายมากกว่านี้เลย
:เฮ้อ:
ชอบพลอยมาก ๆเลย มีบทเยอะ ๆ จะดีมากคะ
o13
-
ปลื้มฝ้าย มีคนดีเพิ่มในเรื่องนี้อีก 1 คน
ชอบนะที่ภูมิสู้คน ไม่ยอมใคร
แต่แอบนี้มันก็เกินไป
เชื่อจริงๆว่าเรื่องนี้ไม่มีนายเอก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ภูมิสู้ๆๆๆ
-
ตกลงเรื่องนี้ไม่มีพระเอก นายเอกหราครับ??
ยังงัยอ่ะ คงม่ะช่ายว่าต้องมีคัยตายตอนจบน่ะ o22
ถ้ามีขอเป็นพวกตัวร้ายๆ แบบกู้ไม่กลับล่ะกัน :laugh:
ภูมิไม่ยอมใคร มีเหล่เหลี่ยมก็ดีอยู่หรอก
แต่อย่าเจ้าคิดเจ้าแค้นนักเลย :เฮ้อ:
จบที่ตัวเราดีกว่า ไปยุ่งกับพวกสัตว์แค่นั้น :really2:
คิดเอาว่าเป็นเสียงหมาเห่าที่ผ่านหูทะลุออกไปไม่ต้องเก็บมาคิด :pigha2:
เรื่องนี้อยากเชียร์ภูมิ ให้คู่กับ เพ่แทนยังครับ :impress2:
แต่เหมือนไรเตอร์เล่นตลก คิดจะให้ไอ้โตโต้เป็นพระเอกอย่างไงก็ม่ะยู้ :a5:
-
ระวังไฟแค้นมันจะเผาผลาญทำลายตัวของภูมิเองไปด้วยนะค่ะ :monkeysad:
-
พี่ภูมิดูแล้วน่ากลัวอะ พี่อิ๊ก เหมือนคล้ายๆโรคจิตอ่อนๆเลยเนาะ
แต่ชอบพี่ภูมินะค๊าบพี่ อิอิ
-
เยี่ยมครับ o13
-
กลัวใจภูมิจังแฮะ การคิดแค้นมันเหนื่อยมากนะ
แค่นี้ก็เหมือนต้องแบกเรื่องไว้เยอะแยะ อยากให้ปล่อยวางบ้าง
(แต่ก็สะใจกับการเอาคืนยัยชะนี กะคนบ้านั่นเหมือนกัน)
-
ร้ายมากๆๆเลยภูมิ o18
พวกคนเลวต้องโดนเยอะๆ :laugh:
-
เศร้าจังคับภูมิยิ่งคิดแค้นตัวเองก็จะยิ่งเจ็บ
มันไม่มีความสุขหรอกน่ะเง้อ
-
กินพี่ออฟก่อนออกค่ายดีไหม 555555
ภูมิครับ ระวังไฟแค้นของตัวเองไว้ดีๆ นะ ระวังมันจะลุกลามมาเผาตัวเองจนมอดไหม้ตามทุกคนไปด้วย
-
กรรม มีตามไปจะรุมตบด้วย
สังคมในเรื่องนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ
คุณอิ๊กกี้สู้ๆนะคะ เหนื่อยก็พักค่ะ ไม่ต้องรีบ ^o^
-
ยังแรงไม่พอครับ
อ่อนไปครับครับภูมิ...เอาให้ตาย!
-
กลัวน้องภูมิเป็นโรคจิตจังเลย
ดูแลตัวเองบ้างนะลูก
เป็นห่วงอ่ะ
ปล่อยวางบ้าง อะไรบ้าง
ชีวิตจะได้ไม่เครียด
-
ภูมิเริ่มน่ากลัวขึ้นทุกทีแล้ว 555+ เชื่อแล้วค่ะว่าเรื่องนี้ไม่มีนายเอกจิงๆ
ว่าแต่ว่าใครเป็นพระเอกล่ะ!!!! o22
มาต่อเร็วๆนะคะ รักษาสุขภาพดว้ยนะคะไรเตอร์
-
ตอนนี้สับสนจัง ใจนึงก็กลัวความคิดแค้นของภูมิ แต่อีกใจก็อยากให้ภูมิเอาคืนให้สาสม :o11:
แต่เอาเถอะ ยังไงซะก็ร้ายไว้ก่อนดีกว่าดีแล้วถูกทำร้ายนี่นา o8
รักกันๆค่าพี่อิีก 55+ :oni2:
-
มันเข้มข้นสุดๆเลยเรื่องนี้
-
สู้ๆนะภูมิ :กอด1: :L2:
-
ตามที่เม้นก่อนๆที่เชียร์น้องภูมิให้ร้ายให้แรง ไม่ยอมใครเจ้เริ่มไม่อยากเชียร์แล้ว
เพราะตอนนี้น้องภูมิเต็มไปด้วยความแค้นที่กัดกินความสุขไป
เจ้กลัวค่ะสักวันน้องจะกลายเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นไปในที่สุด
เอาแต่พอด ีไม่ยอมใคร เอาคืนบ้างตามสมควร แต่ถ้าโกรธแค้นจนขนาดที่ต้องวางแผนทำลาย
จมอยู่กับมันตลอดเวลาคงหาความสุขไม่ได้ในชีวิต
-
ความแค้น.....คำนี้น่ากลัว....หากเราไม่รู้จักระวังตัว
มัวแต่คิดแก้แค้น.....ชีวิตของเราเองจะทุกข์ทรมาน...
ไม่น้อยไปกว่าคนที่เรากำลังแก้แค้นด้วย.....
ภาวนาขอให้...น้องภูมิอย่าได้ความแค้นบังตา...
จนลืมรักและห่วงตัวเอง..... :amen:
งานนี้ พี่ฝ้าย กะ พี่กัส o13 ค่ะ
:pig4: :L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
กด + เป็นกำลังใจให้น้องภูมิ
-
ภูมิแรงมากกกกก แต่อยากรู้ว่าเมื่อไหร่พวกนิตาจะกรรมตามสนองเนี่ย
-
เย้ๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทัน 55+ ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนปัจจุบัน รู้สึกหนูภูมิจะแร๊งขึ้นเรื่อยๆ ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนต่อไป.....
-
+1 มาบวกให้กำลังใจ
-
ขออีกทีนะ..
ยัยนิตากับทันและเพื่อนจอมปลอมของพวกนี้น่ะ(ไม่รวมแทนกับกัสแล้วนะ)
พวกเธอเรียนนิติศาสตร์กันได้ยังไงเนี่ย?
(ความเห็นส่วนตัว)
เรารู้สึกว่า คนที่เรียนนิติ ต้องมีเหตุมีผลและมีความยับยั้งชั่งใจ มีความคิดเป็นคน สูง!
เพราะคนเหล่านี้ต้องใช้สติ เหตุผล และความรู้ในการช่วยเหลือคน
ไม่ใช่ซ้ำเติมคนหรือเหยียบย่ำคน ดูถูกคน
เห็นความคิดและการกระทำพวกนิตาแล้วสังเวช (ถึงจะแค่นิยายก็เถอะ)
:fire: สุมไฟให้คุณeikyอีก 55+
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
วันนี้น้องภูมิงดออกอากาศนะครับ
ด้วยเหตุผลทางสภาพร่างกาย
ขอโทษด้วยน้า แต่ตามไปอ่านน้องโย ที่ห้องนิยายจบแล้วไปพลางๆได้น้า อิอิ
อิ๊กกี้
-
ไม่สบายเหรอครับ....พักผ่อนเยอะๆนะครับ....รอเสมอนะอิ้กกี้ :pig4:
-
สังขารไม่เที่ยงจริงๆ 555
พักผ่อนมากๆ ละ แต่ห้ามฟุ้งซ่านนะคะ เดียวป้า อดอ่านนิยาย อะดี
(หวังดีแบบมีประสงค์อื่นแอบแฝง) 555
-
โอเคค่า ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะพี่อิ๊ก หายไวๆนะคะ :L2:
-
พักผ่อนเยอะๆ
หายไว ๆ นะคะ
-
สนุกมากค่ะ ไม่มีนายเอกของแท้
ร้ายใช่ย่อยนะค่ะ น้องภูมิ
แต่เลิศค่ะ อย่างนี้ชอบ...ก๊ากกๆๆๆ
ร้ายมาก็ร้ายกลับ เอาคืนเป็นพันเท่า
ชอบที่สู๊ดดดดด
ปล. พักผ่อนเยอะๆนะค่ะ รักษาสุขภาพด้วยคะ
-
ไม่มีนายเอก แต่มีนายร้ายแทน
สุดยอดมากคะ
พี่แต่งเก่งมากเลย
ตอนเศร้า หนูร้องไห้ด้วยแหละ :sad4:
-
พอเข้าใจความหมายแล้วครับ o22
ว่าน้องถูมิม่ะใช่นายเอก แต่เป็นนายร้าย :a5:
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย อย่าไปคลุกคลีกับคนป่วยโรคเดียวกานน่ะคับ :bye2:
ตอนแรกผมก็ม่ะเป็นหรอก พอเข้าร่วมห้องนอนกับเจ้าน้องตัวแสบจอมบ่อยเชื้อไวรัสแล้ว
จนต้องมาติดหวัดมันโดนบรรยาย น้ำมูกไหลชูดๆจนแสบจมูกหมดแร้วนิ :t3:
-
นายเอกเรื่องนี้สะใจดี ใครดีมาดีตอบใครร้ายมาร้ายตอบกลับคืนเป็นหลายเท่าตัว o13
เป็นนายเอกที่ร้ายกาจเพราะการกระทำของคนอื่น
ดูแลตัวเองดีๆนะคะคนแต่ง พักผ่อนเยอะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงเร็วๆคะ
จะได้มาต่อนิยายเร็วๆ :laugh:
-
อิอิ เค้าตามมาอ่านด้วยแหล่ะ
อยากบอกว่าสนุกจังเลยอ่ะ เข้ากับชื่อเรื่องมาก
เรื่องนี้ไม่มีนายเอกจริงๆด้วย บางทีเราก็หมั่นไส้โตโต้เหมือนกันนะ ทำไมมันอคติกับภูมิบุญอย่างนั้น
อีกใจเราก็แอบเชียร์ที่แทนเหมือนกันเพราะเป็นคนดี จริงใจ และยังคอยช่วยเหลือภูมิตลอด
ไม่อยากจะคิดเลยว่าเมื่อถึงจุดๆหนึ่ง หรือเมื่อถึงเวลาที่ความจริงเปิดเผย หรือเมื่อยามที่ใครซักคนเกิด'หวั่นไหว'ให้ใครอีกคนขึ้นมา
....จะเป็นยังไง.... :เฮ้อ:
แต่ ไอ ด๊น แคร์ แอ แอ แอ๊ แอ~ :a14:
มันชวนให้ติดตามนะ ไอ้ใจเราก็ร้อน อยากให้ไอ้คุณโตโต้มันแทบเท้าภูมิบุญเร็วๆ
สารภาพว่าทั้งเรื่อง My Sweethaeart Valentine กับ Heroine เป็นเรื่องที่เค้าเดาตอนต่อๆไปไม่ถูกเลยอ่ะ :impress:
เก่งจริงๆ เป็นกำลังใจให้อี๊คนะ o13
+1 แทนความขยันและคำขอบคุณที่เขียนนิยายให้เค้าอ่านน้า~ อิอิ :m13:
พีเอส คิดถึงน้องญี่ปุ่นมากๆอ่า รู้มั้ยว่าเราติดสำเนียงน้องญี่ปุ่นไปเรียบร้อยแล้วน้า อิอิ
:m1:
-
มารายงานตัวค่ะ คืนนี้ก็คงไม่อัพแน่เลย
เอาเป็นว่ารอวันพรุ้งนี้ก็แล้วกันค่ะ
:กอด1:
-
หุหุหุหุหุหุ
รอยังรอ จร้า
หุหุหุ o13
-
แรงดีไม่มีตกจิงๆเลย ภูมิบุญเอ๊ยยยยยย เนื้อเรื่องเข้มข้นมากมาย 555
ลุ้นดีเว้ยยยย เราเชียร์แทนทวี คนเดียว หุหุ
-
เพื่อนๆครับ มาพร้อมคำขอโทษที่หายไปหลายวันไม่ได้เข้ามาในเล้าเลย ผมขอสารภาพตามความจริง ช่วงนี้จิตวิญญาณมันหายไปไหนไม่รู้นั่งเคาะแป้นพิมพ์ไปมาไม่ได้สักคำ ไม่มีอะไรในใจ ไม่มีอะไรในสมอง ขอโทษจริงๆนะครับเพื่อนๆ จะพยายามเขียนให้ได้อีกเยอะๆ ขอกำลังใจด้วยน้า
นักเขียนเริ่มเป็นโรคจิตแระ อิอิ
ฉากสามสิบ
พอถึงเวลาทานข้าวกลางวันต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปจับกลุ่มกัน ฝ้ายที่เฝ้ามองพฤติกรรมของภูมิบุญกับพลอยอยู่ก็เดินตรงมายังกลุ่มของภูมิบุญ
"ว่าไงจ๊ะ เป็นไงบ้างพี่เห็นทำงานกันไม่หยุดเลยนี่ เหนื่อยไหมจ๊ะภูมิ"
ฝ้ายยิ้มให้แล้วถือจานข้าวนั่งลงที่บันไดชองอาคารไม้ ทำเหมือนกับภูมิบุญและเพื่อนๆ
"ไม่ครับพี่ ทำงานออกแรงบ้างไม่เหนื่อยหรอกครับ"
ภูมิบุญตอบแล้วยิ้มแห้งๆ
"ภูมิพี่พอรู้เรื่องภูมิ ที่มีเรื่องกับพวกนิตามาบ้างแล้วนะ ถ้ามีอะไรให้บอกพี่หรือพี่โต้งได้นะจ๊ะ"
ฝ้ายเข้าประเด็นทันทีจ้องหน้าของภูมิบุญแล้วยิ้มให้ แสดงความบริสุทธิ์ใจออกมา ภูมิบุญทำหน้าเหรอหรา ส่วนพลอยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ผมไม่ได้มีอะไรหรอกครับพี่ฝ้าย ผมก็อยู่ส่นผม อย่ามายุ่งเกี่ยวกันก็พอ"
น้ำเสียงของภูมิบุญหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ฝ้ายเองมองหน้าภูมิบุญแล้วส่งสายตาอย่างห่วงใย
"ภูมิ พี่รู้นะว่าเราเองก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับคนพวกนั้น แต่ถ้าเขามาวอแวน่ะ อย่าไปพยายามเอาตัวเข้าแลก พี่ว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสียนะ"
ฝ้ายพูดเสียงราบเรียบ มองหน้าภูมิบุญไม่ยอมวางตา
"พี่ว่า เราอย่าเอาพิเสนไปแลกกะเกลือจะดีกว่า คนที่คอยหาเรื่องเรา มันก็จะคอยหาโอกาสเวลาหาเรื่องเราอยู่วันยังค่ำ เราต้องหาทางที่จะทำยังไงให้คนพวกนี้รู้สึกสำนึกผิดและไม่อยากมาวอแวกับเรา อีก"
"โดยการให้ผมนิ่งเฉยเหรอครับพี่ฝ้าย ผมทำไม่ได้หรอกครับ ผมก็คิดไม่ออกว่าในตอนนี้จะมีวิธีใดที่ทำให้คนพวกนั้นหยุด ผมเองก็ไม่ได้อยากแม้ที่จะคุยด้วย แต่ถ้าให้ผมนิ่งเฉยเสีย ผมขอโทษครับ ผมทำไม่ได้"
ภูมิบุญปรายตาขึ้นมองฝ้าย แวบนั้นฝ้ายรู้สึกได้ถึงความมีฐิทิมานะของภูมิบุญ ความรั้นที่แฝงไปด้วยปมต่างๆในใจมากมายนัก แววตาที่ฉายความเจ็บปวดเคียดแค้นออกมา แววตาที่ฝ้ายไม่เคยเจอมาก่อน
"เอาเถอะภูมิ พี่ขอเป็นคนนึงละกันที่อยากให้ภูมิอย่าเจ้าคิดเจ้าแค้น พี่พร้อมเสมอนะจ๊ะที่จะให้คำปรึกษาแก่เรา พลอยด้วยนะจ๊ะ"
ฝ้ายพูดนิ่งกว่าเดิมแม้ในใจจะสั่นระริก เธอเองไม่รู้ว่าภูมิบุญผ่านอะไรมาบ้างในชีวิต แต่สิ่งที่เห็นสายที่ที่ปราดมองเธอ มันทำให้ใจสะท้อนสั่นไหวไปได้มากเช่นกัน ฝ้ายลุกไปแล้ว ภูมิบุญนั่งเม้มปากอยู่
"เราว่าพี่เขาพูดก็ถูกนะภูมิ"
ก้องพูดออกมาเสียงเบา เพราะเห็นท่าทางของทั้งภูมิบุญและพลอยแล้วไม่อยากจะขัดอะไรมาก
"เราก็ไม่ได้ว่าพี่เขาผิดนะก้อง แต่ในเมื่อพี่ฝ้ายยังไม่มีคำตอบให้เรา ว่าจะทำยังไงให้คนพวกนั้นหยุด โดยที่เราไม่ต้องโต้ตอบ เราก็มีวิธีของเรา และเราก็จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาโขกสับเราเฉยๆหรอกนะ การทำความดีน่ะ ใครๆก็พูดได้ ทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ แล้วไหนล่ะ บอกเราสิว่าสิ่งที่เราทำมันไม่ดีหรือมันผิดต่อใครมันผิดตรงไหน ในเมื่อเราคิดว่าเรากำลังป้องกันตัว"
ภูมิบุญมองออกไปไกลแสนไกล ก้องเองได้แต่ก้มหน้าลงในใจคิดหนักเพราะท่าทางของภูมิบุญคงไม่ยอมฟังใคร ง่ายๆแล้ว
"ใช่ เราก็ไม่เห็นต้องก้มหน้าให้คนประเภทนั้นเลยนะ แต่เราเองก็อย่าไปแสดงตัวว่าเกลียดพวกมันมาก อย่างที่พี่ฝ้ายบอกก็ถูกว่าเราต้องเหมือนอยู่ในที่มืด คนที่อยู่ในที่มืดย่อมได้เปรียบคนกว่าที่อยู่ในที่แจ้งอยู่แล้ว"
พลอยเองก็เห็นดีเห็นงามไปกับภูมิบุญ ก้องเองจึงนิ่งไปไม่แสดงความเห็นอะไรอีก พอกินข้าวเสร็จก็ไปช่วยงานต่อ โรงเรือนที่ปลูกขึ้นเป็นห้องสมุดเสร็จแล้วในตอนเย็น เทปูนที่พื้นรอให้แห้ง รุ่นพี่ก็ปล่อยให้น้องๆฉลองกันได้ตามอัธยาศัย แล้วก็ปล่อยให้ไปอาบน้ำชำระร่างกาย โดยแบ่งให้รุ่นน้องไปอาบน้ำตามบ้านของชาวบ้านในระแวกนั้น เพราะทางครูใหญ่ได้ช่วยประสานงานให้บ้างแล้ว ภูมิบุญเดินกลับไปที่ห้องพักกับก้องส่วนพลอยก็แยกกลับไปเอาเครื่องใช้ส่วน ตัวเพื่อที่จะไปอาบน้ำ นัดเจอกันที่หน้าอาคารไม้พอไปเอาของที่ใช้อาบน้ำเสร็จก็เดินมาเจอกัน
"ต๊าย พวกเธอชั้นจะอาบได้ไหมเนี่ย ไม่เคยอาบน้ำแบบตุ่มเลยนะเธอ ก็ชั้นไม่ใช่เด็กบ้านนอกนี่นะ"
พลอยกับภูมิบุญมองหน้ากันอย่างเซ็ง เพราะเห็นกลุ่มของนิตาเดินมาและส่งเสียงน่ารำคาญมาแต่ไกล
"นั่นสินะ เนี่ยถ้าเอารถมาชั้นจะพาพวกเธอขับรถเข้าไปเปิดห้องอาบน้ำที่โรงแรมในเมือง เค้าอยู่กันได้ไงนะสภาพแบบนี้ รับไม่ได้จริงๆ"
คนแรกคือฟ้าที่พูด คนที่เสริมคือนิตา ทั้งกลุ่มพยักเพยิดหน้าใส่กันสายตามองมาที่พลอยกับภูมิบุญ
"ต๊าย ลองถามน้องภูมิดูสิเธอ ได้ยินข่าวว่ามาจากบ้านนอก เขาอยู่กันยังไงเหรอ"
นกเสริมน้ำเสียงเหยียดหยันดูถูก
"เฮ้อ ไม่อยากจะเจอหน้าเลยนะ แต่ทำไมยิ่งหนียิ่งมาเจอ"
ภูมิบุญบ่นกับพลอยสะกิดแขนให้เดินหนีไปไม่อยากต่อปากต่อคำ
"แหมภูมิ ก็คนมันจะหาเรื่องน่ะ หนีไปยังไงมันก็ตามอยู่ดี เขาเรียกอะไรนะ แกว่งปากหาตีนใช่ไหม"
พลอยเริ่มที่จะเม้มปากเข้าหากันแน่น สายตาเกรี้ยวกราด
"ไปกันเถอะพวกเรา อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวก็มีเรื่องกันอีก"
ก้องบอกแล้วดันหลังภูมิบุญให้เดินหนีไป
"ต๊าย คราวนี้เงียบ ยอมรับสภาพเหรอจ๊ะ ตายจริงเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคนแบบนี้ยอมคนเป็นด้วย"
นิตาพอเห็นพวกภูมิบุญเดินหนีไปก็ร้องขึ้นเสียงดัง
"แหม นิตาน้องเค้าก็เจียมตัวไง ลำพังเข้ามาเรียนที่มหาฯลัยดังๆ อยู่ในสภาพสังคมดีๆ ก็เป็นวาสนาของน้องเค้าแล้ว แต่ก็อย่างว่านะ กายังไงก็เป็นกา อยากจะเข้ากลุ่มหงษ์คงยากได้แต่ฝันลมๆแล้งเอา"
ทั้งกลุ่มหัวเราะเสียงดัง เดินตามหลังมาติดๆ
"ขอโทษนะพี่ อันนี้ว่างมากเหรอครับ ผมเป็นกาอันนั้นรู้ครับ แล้วใครล่ะที่เป็นหงษ์ ผมเห็นมีแต่อีแร้งนะเแถวนี้"
ภูมิบุญทนไม่ไหวหันหลังขวับกลับมา ยกริมฝีปากขึ้นมองหน้าเรียงบุคคล
"กรี๊ดดด อีภูมิ"
"หยุด!!! อย่ามากรี๊ดแถวนี้ รู้ไหมน่ารำคาญ อิ๊อ๊ะก็กรี๊ด สมองเคยคิดที่จะทำอะไรที่มันดีมีประโยชน์กว่านี้ไหม รวย ไฮโซแล้วไง ใครเขาสน แต่ผมจะบอกให้นะพี่ ทำตัวแบบนี้แถวบ้านเขาเรียกคนมีปมด้อย"
ภูมิตวาดเสียงดังหยุดเสียงประสานได้ถนัดตา กลุ่มของนิตาอ้าปากค้างกรี๊ดค้างอยู่กลางอากาศ พอภูมิบุญพูดอีกก็จะกรี๊ดอีกแต่ก็ได้แต่อ้าปาก ภูมิบุญเดินหนีไปทันที
"ต่ำ สถุล แกกล้าดียังไงมาว่าชั้นแบบนี้ ไอ้บ้านนอก"
นิตายืนกัดปากอยู่ ได้แต่ด่าไล่หลังไป
"แบบนี้ต้องเอาคืนนะนิตา อย่าไปยอม เธอเห็นหน้าอีพลอยไหม ชั้นล่ะอยากเข้าไปตบมัน"
ฟ้ายุยงส่งเสริม ทั้งกลุ่มยืนกระทืบเท้าอยู่ไม่ได้ตามไป
"สะใจจริงๆเลยภูมิ มันต้องเจอแบบนี้ หนอยปากดีนัก เบื่ออีพวกที่คิดว่าตัวเองดีกว่าชาวบ้านเขาจังเลย ไม่รู้มาทำไม"
พลอยยิ้มสะใจจับแขนภูมิบุญ เจ้าตัวนิ่งอยู่แต่แววตาก็ครุ่นคิดไปไกล
"เฮ้อ ไม่น่าเลยนะเราว่า ยิ่งไปต่อปากต่อคำ มันยิ่งไม่รู้จักจบกันเสียที"
ก้อง บ่นให้ตัวเองได้ยินเบาๆ ไม่กล้าพูดดัง เพราะเดินตามหลังอยู่หลายก้าว พอถึงบ้านที่รุ่นพี่บอกเตรียมไว้ให้อาบน้ำ ก็เห็นเพื่อนๆรอคิวกันอยู่หลายคน
"จะได้อาบไหมเนี่ย"
พลอยบ่นออกมา แล้วทำหน้าเซ็ง
"เราลองเดิน เข้าไปในหมู่บ้านดีไหม เผื่อขอชาวบ้านเขาอาบ"
ภูมิบุญเสนอความคิดเพื่อนทั้ง สองก็เห็นดีเห็นงามด้วย เดินเข้าไปในหมู่บ้านอีก สภาพบ้านเรือนของชาวบ้านที่ความเจริญยังเข้าถึงไม่มากนัก แม้จะมีไฟฟ้าใช้ แต่ถนนหนทางยังเป็นดินหินกรวดอยู่ รั้วก็ทำขึ้นจากไม้ไผ่ที่ผุพังไปตามกาลเวลา บ้านเรือนติดกันเป็นหย่อมๆ ส่วนหลังที่ห่างกันก็ห่างกันออกไปเลย มีคอกวัวควายอยู่ใต้ถุนบ้านบ้างข้างๆบ้านบ้างแล้วแต่เจ้าของบ้านจะจัดทำ ภูมิบุญแม้จะเกิดและโตที่เพชรบูรณ์เคยเห็นหมู่บ้านแบบนี้มาบ้างแต่ก็ไม่ได้ ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ เพราะบ้านของยายอยู่ในตัวอำเภอ ส่วนพลอยยิ่งไม่เคยเห็นมาก่อน ก้องก็เคยเห็นแต่สวนยางสวนผลไม้ พอเห็นสภาพบ้านเรือนที่แปลกตาไปก็ตื่นเต้นดีใจ ชวนกันมองนั่นมองนี่อยู่ตลอดทาง
"น่าอยู่ดีนะภูมิ ดูเงียบดีจัง"
พลอยดูตื่นตากว่าใครเดินเข้าไปเกาะรั้วไม้ไผ่มองเข้าไปในคอกของวัวที่ชาว บ้านเลี้ยงไว้
"อืม ดูที่นี่เขาอยู่กันแบบพอเพียงดีนะ"
"เราเรียนจบเราก็จะกลับไปอยู่บ้าน จะได้ช่วยที่บ้านพัฒนา"
ก้องพูดอย่างภูมิใจ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆพลอย
"อุ๊ย ดูคุณยายสิหาบน้ำ ตายแล้วแก่ขนาดนั้นยังหาบน้ำอีก"
พลอยอุทานออกมาเพราะมองไปเห็นยายแก่คนหนึ่งหาบน้ำเดินเข้าบ้านอย่างคล่อง แคล่ว ภูมิบุญกับก้องก็หันไปมอง
"ยาย ผมช่วยไหมครับ"
ก้องเสนอความช่วยเหลือ แล้ววิ่งเข้าไปหาทันที
"บ่อเป็นหยังดอกบักหล่า ยายเฮ็ดจนชินแล้ว"
ยายพูดออกมาเป็นภาษาถิ่นก้องยืนงง
"เอ่อ ให้ผมช่วยเถอะนะครับยาย ยายแก่แล้วหาบน้ำหนักๆแบบนี้เดี๋ยวไม่สบาย"
ก้องไม่เข้าใจในสิ่งที่ยายบอก แต่ก็ไม่ละความพยายามจะแย่งน้ำที่ยายหาบมาออกจากบ่า
"ยายจ๋า ยายไม่มีลูกมีหลานเหรอจ๊ะ ทำไมต้องมาหาบน้ำเอง"
พลอยปรี่เข้าไปหาเหมือนกัน ยายยิ้มให้เห็นไรฟันดำเป็นซี่ๆเพราะฟันบางซี่ได้หลุดร่วงไปแล้ว
"ลูกมันอยู่กรุงเทพฯ เฮ็ดงาน หลานมันกะไปเล่นไสบ่อฮู้ แล้วสูไปจั่งได๋มาจั่งได๋ล่ะหล่า"
"เอ่อ ไปจั่งได๋ คือไปยังไงเหรอคะยาย อ้อ พวกหนูมาช่วยสร้างห้องสมุดที่โรงเรียนจ๊ะยาย พอดีมาขออาบน้ำ ให้พวกหนูช่วยเถอะนะคะ"
"โอ๋ หมู่สูมาเฮ็ดห้องสมุดโรงเรียนตี๊ ได้บุญได้กุศลหลายเด้หล่าเอ้ย บ้านนี้มันทุกข์มันยาก ขอบใจหลายๆ"
พลอยก็งง แต่พอจับใจความได้ รู้สึกสนุกขึ้นมาเดินตามยายเข้าไปในบ้าน ภูมิบุญยืนนิ่งอยู่ แววตาฉายความหม่นหมองออกมาทันที "ยาย" ภาพของยายแจ่มชัดขึ้นมาทันที ยายเองก็เคยทำงานหนักแม้เขาเองจะห้ามปราม ยายทำงานหนักเพื่อให้หลานชายสบาย เพื่อแบ่งเบาภาระของแม่ที่ส่งลูกชายเรียนเพียงลำพัง ยายทำงานหนักจนสิ้นลมหายใจจากภูมิบุยไป ภูมิบุญสะบัดความคิดเดินตามยายกับเพื่อนๆเข้าไปในบ้าน พอยายเอาน้ำเทใส่ตุ่มก็ตักน้ำใส่ขันเงินสีหม่นๆมาให้ทั้งสาม สภาพบ้านของยายเป็นบ้านไม้ยกชั้นมีใต้ถุน เสาก็เป็นไม้ใต้ถุนมีเล้าไก่เก่าๆอยู่ ไม่มีคอกวัวควายเหมือนบ้านอื่นๆ ฝาบ้านทำด้วยไม้ไผ่สานขัดกันดูสภาพเก่ามากแล้ว ดีหน่อยที่หลังคาเป็นสังกะสี
"ยาย ยายหาบน้ำมาจากไหนครับ"
ภูมิบุญถามเสียงสั่นเครือ พลอยกับก้องมองหน้ากันแล้วพลอยก็เอื้อมมือไปจับแขนของภูมิบุญไว้เบาๆ
"หาบมาแต่สร่างหัวนาพู้นบักหล่า"
จับใจความจากคำว่าพู้นคงหมายถึงไกลมาก ภูมิบุญเม้มปากเข้าหากันแน่น
"เดี๋ยวผมช่วยนะยาย เนี่ยอยู่บ้านผมก็หาบน้ำเป็นประจำ ยายพาผมไปนะเดี๋ยวผมหาบให้"
ก้องเสนอตัวช่วยเหลือ พอพุดออกไปยายก็หัวเราะ
"โอ๊ย เจ้านายคือหมู่เจ้าสิมาเฮ็ดงานแนวนี้ได้บ้อ มันหนักเด้คำ"
"บ่อเป็นหยังดอกยาย"
พลอยพูดขึ้นก้องหัวเราะยายเองก็หัวเราะ ภูมิบุญก็ยิ้มออกมาได้ พอยายเห็นความตั้งใจของทั้งสามก็พาเดินไปยังบ่อน้ำท้ายหมูบ้าน ระหว่างทางก็เล่านั่นเล่านี่ให้ฟัง ทั้งสามฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้างแต่ก็สนุกหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ก้องเป็นคนอาสาหาบน้ำเพราะระยะทางไกลพอสมควร โดยพลอยกับภูมิบุญเป็นคนหิ้วถังคนละใบ
"หนักเหมือนกันนะเนี่ย ยายหาบไหวได้ไงนะ"
ก้องบอกเพราะเริ่มรู้สึกหหนักอึ้งที่บ่าแม้เพื่อน ทั้งสองจะเอาผ้ารองไม้คานแล้วก็ตาม
"ไหวไหมก้อง เปลี่ยนกับเราได้นะ"
ภูมิบุญบอกแต่ก้องส่ายหน้า หาบกันประมาณสามเที่ยวน้ำก็เต็มตุ่ม ก้องถึงกับนอนแผ่ที่แคร่หน้าบ้าน
"โอยหนอบักหล่า คนบ่อเคยเฮ็ดเวียกเฮ็ดงานหนักสิบ่อไข่สะบ้อ"
ยายมานั่งข้างๆปลื้มใจกับเด็กทั้งสามคน
"เดี๋ยวยายสิต้มไก่บักน้อยสู่กินเด้อ"
"อุ้ย ยายจ๋าไม่ต้องหรอกจ๊ะ พวกหนูแค่มาขออาบน้ำไม่ต้องฆ่าเป็ดฆ่าไก่หรอกยาย"
พลอยร้องเพราะเริ่มชินกับภาษาของยายบ้างแล้ว
"บ่อได้ดอกนาง ยายสิเฮ็ดแนวกินสู่กิน บ่อฆ่าไก่กะได้ ยายมีปลาอยู่ในไหเดี๋ยวสิเอามาต้มสู่กินเนาะ"
ยายบอกเสียงแข็งขัน พลอยเองก็ได้แต่พยักหน้ารับแล้วหันหน้าไปมองภูมิบุญ รายนั้นก็ได้แต่พยักหน้าตอบ
"งั้นเราไปอาบน้ำที่บ่อกันดีไหม จะได้ไม่เปลืองน้ำยาย ยายครับ เดี๋ยวพวกผมไปอาบน้ำที่บ่อเมื่อกี๊ก่อนนะครับยาย เดี๋ยวกลับมา"
ยายตอบรับแล้วเดินไปใต้ถุนบ้าน เตรียมอาหารไว้ให้เด็กๆที่มาช่วยตักน้ำ ครัวของยายอยู่ใต้ถุนบ้าน มีเตาสามขาที่มีขี้เถ้ารายรอบอยู่ กองพืนอยู่ไม่ไกลจากเตามากนัก ถัดไปก็เป็นแคร่เตี้ยๆเอาไว้วางจานกับเครื่องครัวสังกะสี มีหม้ออยู่สามสี่ใบก้นดำปี๋
"เราโทรไปบอกรุ่นพี่หน่อยดีไหม เผื่อเขาจะเป็นห่วง"
ภูมิบุญบอกเมื่อเดินกลับไปยังบ่อน้ำ
"เรามีเบอร์พี่ฝ้ายเดี๋ยวโทรไปบอกให้ อ้าว ไม่มีสัญญาณ"
พลอยหยิบเอา โทรศัพท์ขึ้นมาจะกดไปหาฝ้าย ทั้งภูมิบุญและก้องจึงรีบเอาโทรศัพท์ของตนขึ้นมาดู
"ของเราก็ไม่มี" ภูมิบุญบอก
"ของเรามีอยู่สองขีด ลองโทรดีกว่า ไหนพลอยเบอร์พี่ฝ้ายน่ะ"
ก้องยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้พลอย
"สวัสดี ค่ะพี่ฝ้าย พลอยเองนะคะพี่"
ทันทีที่อีกฝั่งรับสายพลอยก็กรอกเสียงตามสายไป
"อ้าวพลอย อยู่ไหนจ๊ะ อาบน้ำยังไม่เสร็จกันเหรอ"
"อ๋อ พลอยอยู่ในหมู่บ้านค่ะพี่ คือพลอยมาช่วยยายเขาตักน้ำ ยายเลยจะเลี้ยงข้าวค่ะพี่"
"อ้าวเหรอ แล้วจะกลับมากินข้าวกับพวกพี่ไหม คืนนี้เรามีรอบกองไฟกันนะจ๊ะ"
"อ้อ กินเสร็จแล้วเดี๋ยวก็กลับค่ะพี่ฝ้าย สงสารยายแกอุตส่าห์จะเตรียมกับข้าวให้ เดี๋ยวพวกพลอยเสร็จแล้วจะรีบกลับนะคะพี่ฝ้าย"
พลอยสนทนากับฝ้ายอยู่ อีกสองสามประโยคก็วางสายไป ทั้งสามเดินไปยังบ่อน้ำโดยหิ้วถังน้ำมาด้วยคนละใบ พลอยขอยืมผ้าถุงยายมาใส่อาบน้ำด้วย ยายเองก็จัดหาให้ เอาผ้าถุงผืนใหม่เอี่ยมให้พลอย และผ้าขาวม้าให้ภูมิบุญกับก้องคนละผืน
"เกิดมาเพิ่งเคยอาบน้ำกลางแจ้งครั้งแรกนะเนี่ย"
พลอยหัวเราะออกมา แลัวลังเลอยู่ก่อนจะเปลี่ยนผ้าถุง
"พลอยไปอาบบังต้นไม้ดิ เดี๋ยวเราเฝ้าให้"
ภูมิบุญบอก ก้องเองก็พยักหน้าตามพอตกลงกันได้พลอยก็หิ้วถังน้ำไปหลังต้นตะแบกภูมิบุญก็ หิ้วน้ำไปให้อีกถัง ก้องเป็นแผนกตักน้ำขึ้นมาจากบ่อ เสียงหัวเราะของพลอยดังอยู่เป็นระยะ ภูมิบุญกับก้องเองก็หัวเราะเพราะคุยเรื่องต่างๆกัน พอพลอยอาบเสร็จก้องกับภูมิบุญก็อาบพร้อมกันโดยนุ่งผ้าขาวม้าอาบพลอยก็นั่งดู อยู่ไม่มีเคอะเขินแต่อย่างใด พออาบน้ำเสร็จก็เดินกลับโดยหิ้วน้ำกลับอีกคนละถัง
"ไปช่วยายทำกับข้าวดีกว่า"
พลอยพูดแล้ววางถังลงใกล้ๆตุ่มแล้วเดินไปตากผ้าถุงโดยวางของใช้ส่วนตัวของตัว เองรวมไว้กับของเพื่อนๆ
"ยายจ๋า หนูช่วยนะคะ"
พลอยเสียงแปร๋นร่าเริงไปแต่ไกล ภูมิบุญกับก้องก็ยิ้มให้กัน
"สิเฮ็ดเป็นบ้ออีนาง ยายสิต้มปลาให้กินเด้"
"ต้มปลาเหรอคะ อุ๊ยน่ากินจังเลย ปลาอะไรคะคุณยาย"
"ต้มปลาค่อ"
พลอยเหลือบไปเห็นปลาช่อนที่ยาย จัดการขอดเกล็ดหั่นเป็นชิ้นๆไว้แล้วก็พยักหน้าเข้าใจ
"ยายไปหาเอง เหรอจ๊ะ"
พลอยเริ่มชวนยายคุยแล้วนั่งลงที่แคร่ปลอกหัวหอมแดงให้ยาย ภูมิบุญกับก้องก็เดินเข้าไปร่วม
"หลานยายมันไปหามาอีนาง แต่มื้อนี่ไปไสบู้ บ่อเห็นหน้าเห็นตา"
"หลานยายอายุเท่าไหร่แล้วครับ"
ก้องถามแล้วไปนั่งยัดฟืนเข้าไปในเตาอีก ยายกำลังนึ่งข้าวอยู่
"มันเป็นหนุ่มแล้วเด้ เรียนอยู่มอสามแล้วบักหล่า"
"หือ เรียนอยู่ตั้งมอสาม แล้วทำไมปล่อยให้ยายหาบน้ำคนเดียว ไม่ไหวเลยนะผมว่า"
ก้องออกอาการขึ้นเสียงเครียดเพราะรู้ว่าการหาบน้ำมันหนักหนาสาหัสเพียงใด ไม่ว่ายายจะชินกับมันหรือไม่ก็ตาม แต่ระยะทางจากบ้านยายไปถึงบ่อน้ำไม่ใช่ใกล้ๆ
"มันเว้ายากคือหยังนี่เด้บักล่า คันมันเป็นคนฮู้ผู้ดีคือหมู่เจ้า ยายกะสิปานขึ้นสวรรค์เด้"
ยายหัวเราะออกมา ทั้งสามก็หัวเราะช่วยกันทำกับข้าวช่วยยายจนเสร็จ ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว แสงสีแดงส้มพาดผ่านยอดต้นตะแบกไปช่างรวดเร็ว ภาพฉากหลังกับสิ่งที่สะท้อนแสงสุริยาช่างงามงดจับใจบรรยากาศกลิ่นอายของความ บริสุทธิ์ของทุ่งนาน กลิ่นโคลนสาบควายที่คนชาวกรุงเขารังเกียจกัน แต่ในกลิ่นนั้นมันช่างมีเสน่ห์เงียบสงบแฝงอยู่ กลิ่นที่ไม่ได้ปรุงแต่งเพิ่มรสแต่งสี เสียงนกกาบินกลับรังเป็นฉากหลัง เสียงชาวบ้านที่หุงหาอาหารยามเย็นฟังแล้วช่างดูอบอุ่นเสียจริง
จะพยายามเรียกจิดวิญญาณคืนมาให้เร็วที่สุดครับ เพื่อนๆ
เขียนโดย eiky
-
+1 มาให้กำลังใจ writer :L2: :กอด1:
-
ตอนนี้ไม่มีไรมาก
เหมือนปูเรื่องตอนต่อไป
การที่ภูมิกะเพื่อนได้มาอยู่ตรงนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องปวดหัวกะพวกนั้น
เฮ้อออออ
กลัวจิง ว่าจะตามมารังควานเอาที่นี่
แอบคิดถึง โตโต้อ่ะ
-
ยังตอนนี้ไม่มีอะไรมาก เลยไม่ต้องเม้นอาฆาตใคร 55+ :laugh:
เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่าพี่อิ๊ก :L2:
-
ผ่อนคลายซะบ้างก้อคงจะดี......
พี่หมายถึงทั้ง น้องภูมิและน้อง eiky
:กอด1: :L2: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
-
ลองเปลี่ยนให้ภูมิมาอยู่ในสิ่งแวดล้ออมดีดีจะเปลี่ยนความคิดเจ้าคิดเจ้าแค้นได้ม้ายเน้อ o22
-
แล้วพี่อิ๊กถอดวิญญานออกไปใหนละคับ รีบตามกลับมาโดยด่วยนะคับ
เป็นห่วงนะ
-
เอาใจช่วยๆๆๆ
เดียวทำพิธีเรียกวิญญาณให้
หุหุหุ :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call: :call:
หุหุหุ สู้ๆๆๆ นะ อย่าถอยพอ สู้ๆๆ
-
ตอนนี้ได้บรรยากาศบ้านทุ่งมากๆ ดูอบอุ่นดี
หวังว่าเมื่อภูมิได้มาสัมผัสบรรยากาศเก่าๆเหมือนเมื่อครั้งอยู่กับยายอาจทำให้ลดทิฐิและความแค้นลงได้บ้างนะ
-
ชอบตอนนี้อ่ะ พ่อนคลายดี
-
ตอนนี้ไม่เครียด ๆ
คนแต่งจ๋า พยายามดึงจิตวิญญาณกลับมาเร็ว ๆ เน้อ รอน้องญีปุ่นอยู่เนะ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถือว่าเป็นการระลึกถึงความหลังกันไปนะคะ
สู้ๆ ค่ะคุณอิ๊กกี้
น้องมิเอาใจช่วย
:กอด1:
-
:เฮ้อ:
-
ไรเตอร์สู้ๆๆๆ เหนื่อยนัก พักผ่อนดีกว่านะ ไปเที่ยวเห่อะ เผื่อจะสดชื่นขึ้นนะ เป็นกำลังใจจ้า
-
แวะมาอ่าน
-
อื้มมมมม เป็นตอนที่อ่านยากจริงๆ
-
ในบรรยากาศท้องทุ่งดีจัง
แต่แอบงงภาษาถิ่นอ่ะ พยายามอ่านไปแปลไป
กว่าจะอ่านรู้เรื่อง :เฮ้อ:
เรียกจิตวิญญานเข้าร่างให้ได้นะไรทเตอร์ :a1:
-
สู้ๆค่ะไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
มาตามสัญญาคร้าบ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจ :L2: :L2:
ฉากสามสิบเอ็ด
ด้านทันพอตอนเย็นเดินไปอาบน้ำกับรุ่นน้องที่บ้านของชาวบ้านตามที่จัดเตรียมไว้ แต่เห็นรอคิวนานจึงเดินเตร่ไปเรื่อยๆ เดินผ่านไปศาลากลางหมู่บ้านซึ่งเป็นศูนย์รวมของวัยรุ่นที่จับกลุ่มกัน นั่งแซวคนนั้นคนนี้อยู่หาได้ทำประโยชน์สิ่งใดไม่ ถ้าวันไหนไปโรงเรียนก็จะมาจับกลุ่มกันในตอนเย็น เกี้ยวพาราสีกัน ไม่ช่วยการงานที่บ้าน ส่วนมากเป็นเด็กวัยรุ้นผู้ชาย อายุคงน้อยกว่าทันทุกคน พอเห็นทันเดินไปก็หันมามองเพราะเห็นเป็นคนแปลกหน้า มีเด็กผู้หญิงอยู่สองสามคนที่เกาะรวมกลุ่มอยู่กับเด็กผู้ชาย
"เฮ้ย แม่นพวกมาสร้างห้องสมุดบ่อสู ไถเหล้าเพิ่นกินแน่น้า"
เด็กผู้ชายผอมๆ ตัวสูงโย่งกว่าเพื่อน หน้าตาผิวพรรณคล้ำเพราะคงโดนแดดเยอะร้องบอกเพื่อน
"อ้ายๆ เจ้ามาสร้างห้องสมุดแม่นบ่อ"
เด็กชายพงษ์โดนผลักหลังออกมาให้เป็นคนถาม ทันทำหน้างงๆแต่ก็เดินปรี่เข้าไปหาอย่างไม่เกรงกลัว
"ครับ พี่เป็นคนมาสร้างห้องสมุดให้โรงเรียน"
ทันพอที่จะจับใจความได้จึงตอบรับไป มองดูหน้าทุกคนแล้วก็ยิ้มหยันๆ พูดเหมือนกับว่าตัวเองมาสร้างที่นี่เพียงคนเดียว หรือเป็นคนอกทุนให้ทั้งหมด
"เลี้ยงเหล้าแน่น้าอ้าย"
เด็กชายพงษ์พูดขึ้นไม่รีรอ
"หือ ตัวแค่เนี้ยจะกินเหล้าแล้วเหรอ"
"ฮ่วย ใหญ่แล้วเด้อ้าย เลี้ยงแน่น้าคนมาแต่ไทยนี้แหมะ"
ทันเกาหัวงงๆแต่ก็พยักหน้า ควักเงินออกมายื่นแบงค์ห้าร้อยให้เด็กชายพงษ์ พลันสายตาก็แวบคิดอะไรขึ้นมาได้ ชะงักมือเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยว ก่อนพี่จะเลี้ยง ทำอะไรให้พี่อย่างหนึ่งได้ไหมล่ะ ถ้าสำเร็จพี่เลี้ยงไม่อั้น"
ข้อต่อรองได้ผูกเงื่อนขึ้นแล้ว สายตาของเจ้าของเงินเป็นประกายฉายแววชั่วร้าย ส่วนสายตาของคนที่มองเงินอยู่ก็เป็นประกายเห็นมันเป็นพระเจ้าไปเสีย
"เฮ็ด หยังอ้าย"
ทั้งกลุ่มพอเห็นเงินก็กรูกันเข้ามาห้อมล้อมทัน เขาหัวเราะออกมายิ้มอย่างมีเลศนัย เขาบอกแผนไปซึ่งมันไม่ยากเย็นอะไรมากนัก เพียงแต่ทันกำชับว่าอย่าให้ใครรู้ ให้รู้กันแค่นี้ในกลุ่ม
ด้านภูมิบุญกับเพื่อนก็เตรียมสำรับอาหารไว้แล้ว ยายบอกให้กินกันก่อนแต่ทั้งสามก็ยังไม่แตะเพราะตกลงกันว่าจะรอหลานยายมา ก้องเองเตรียมที่จะว่ากล่าวอยู่เหมือนกัน เพราะเห็นยายทำงานหนักแล้วสะท้อนใจ
"เป็นหยังมันยังบ่อมา สูกินก่อนโลดหล่า"
"บ่อเป็นหยังค่ายาย รอกินพร้อมกันเนาะจะได้ไม่ได้หาข้าวหลายรอบ"
พลอยพูดเลียนภาษาถิ่นของยาย ซึ่งก็สร้างความครึกครื้นขึ้นอีก นั่งคุยอยู่กับยายสักพักยายก็ไปอาบน้ำ
ระหว่างนั้นหลายของยายก็เดินกลับบ้านมาด้วยความหิว เขาไม่ได้กลับมาคนเดียวแต่เขาเดินมากับคนแปลกหน้าร่างสูง ผิวพรรณดูดีมีสง่าราศีแตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง
"บ้านแกอยู่ไหนวะไอ้น้อง ไกลจัง"
ทันพูดขึ้นระหว่างที่เดินตามพงษ์มา
"นั่นเด้อ้าย ฮ่วยแม่นไผน้อนั่งอยู่นั่น"
พงษ์อุทานออกมาเมื่อมองไปแต่ไกลเห็นคนนั่งคุยกันอยู่แคร่หน้าบ้าน เสียงไฟนีออนสาดกระทบเงาทั้งสามนั้นพอจะมองออกว่าเป็นใคร
"เฮ้ย เดี๋ยว"
ทันอุทานออกมาแล้วดึงแขนพงษ์ไว้
"แม่นหยังอ้าย"
"นั่นล่ะ คนที่กูอยากให้มึงไปพามาหา"
ทันยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า เปล่งเสียงซาตานออกมา แล้วลากแขนพงษ์ไปกระซิบบอกแผนที่บอกไว้คร่าวๆ พงษ์พยักหน้ารับทราบแล้วมองไปที่เป้าหมายที่นั่งคุยอยู่กับเพื่อนอย่างสนุก สนานไม่ได้รับรู้ว่ามีสายตาสองคู่หมายประสงค์ร้ายต่อเขาอยู่ ภูมิบุญกับเพื่อนนั่งอยู่ในที่สว่าง อย่างที่พลอยบอกคนที่อยู่ในที่มืดย่อมมองเห็นคนที่อยู่ในที่สว่างอย่างแจ่ม ชัด ต่างจากคนที่อยู่ในที่สว่างเงามืดของรัตติกาลบดบังเงาทั้งสองคนเอาไว้ ทันเดินหนีไปแล้ว พงษ์จึงเดินเข้าบ้านไป
"แม่ใหญ่ๆ"
เขาเรียกหายาย แล้วมองหน้าคนแปลกหน้าทั้งสามแต่สายตาไปหยุดอยู่ที่ภูมิบุญ
"มึงไปไสม๊า บักห่านี่ ท่ากินเข้าอยู่เด้ ซาติมันบ่อฮู้จักความ"
พอยายเห็นหน้าหลานก็บ่นเสียงดัง
"ไหว้อ้ายเขาแหมะ เป็นหยังไปโรงเรียนเฮียนหนังสือจั่งบ่อฮู้จักความแท้"
ยายบอกให้ยกมือไหว้ทั้งสาม พงษ์ยกมือขึ้นไหว้อย่างยกไปที
"ไปไหนมาครับน้อง"
ก้องถามเสียงแข็งทันที จ้องหน้าเขาอยู่
"เป็นหยัง ไปไสมันเกี่ยวกับผู้ได๋"
พงษ์ตอบแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ก่อนไปสายตายังจ้องอยู่ที่ใบหน้าของภูมิบุญ
"ท่าจะนิสัยแสียว่ะ ดูมันสิ สงสารยายจังเลยนะ เป็นคนดีๆทำไมมีลูกมีหลานแบบนี้"
ก้องบ่นทำหน้าเสียอารมณ์
"เอาน่าก้อง เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็ไปแล้ว อย่าไปใส่ใจเลย เสียอารมณ์เปล่าๆ"
พลอยเตือนแล้วตบบ่าของก้องเบาๆ ภูมิบุญได้แต่นิ่งไม่พูดอะไร พยายามอ่านสายตาของเด็กชายเมื่อครู่ที่เพิ่งเจอหน้ากัน ทำไมเขาจ้องมองที่ตัวเขาเพียงคนเดียวเนิ่นนาน แต่คิดอยู่ไม่นานพอได้ยินเสียงก้องพูดถึงยายขึ้นมาใจก็คิดไปถึงยายของตน
"ก้องไปช่วยยายยกกับข้าวออกมาดีกว่า หอมเชียว"
พลอยเอาข้อศอกสะกิดก้อง เมื่อเห็นภูมิบุญหน้าสลดลง ก้องรีบลุกไปก่อนทำหน้าไม่ถูก ภูมิบุญเห็นเพื่อนๆลุกไปช่วยยายหาสำรับออกมาก็ลุกไปบ้าง ยายบอกให้ภูมิบุญเอาขันเงินไปตักน้ำฝนในโอ่งมาไว้เวลาทานข้าวเสร็จ ต้มยำปลาช่อนสูตรบ้านนาส่งกลิ่นหอมฉุยด้วยใส่ใบกะเพราและใบมะกรูด น้ำจิ้มยายก็โขลกพริกชี้ฟ้าใส่หอมแดงบีบมะนาวกับน้ำปลาลงไป ข้าวเหนียวก็กำลังร้อนๆ พอเอาสำรับออกมาวางทั้งสามก็เริ่มน้ำลายไหล
"หอมจังเคยค่ะยาย น่ากินมาก"
พลอยทำตาโตจ้องอยู่ที่ถ้วยต้มยำปลาช่อน พอหลานชายยายมานั่งลงข้างๆยาย ทั้งสามจึงลงมือกินข้าว บรรยากาศเป็นไปอย่างเรียบง่ายพูดคุยกันบ้างตามสมควร แต่อาหารมื้อนี้อร่อยคุ้มค่ามากที่สุด แม้จะกินด้วยมือ มีกับข้าวเพียงอย่างเดียว แต่รู้สึกอิ่มอร่อยอย่างบอกไม่ถูก ระหว่างที่ภูมิบุญกำลังเอร็ดอร่อยอยู่กับการตักน้ำแกงซดนั้น สายตาของพงษ์ก็แอบชำเลืองมองอยู่ตลอดเวลา
"อร่อยเนอะ เดี๋ยวไปช่วยยายล้างจานดีกว่า"
พลอยบอกหลังจากกินข้าวเสร็จยกจานชามไปที่โอ่งน้ำ
"พี่ๆ พวกพี่จะอยู่กี่มื้อ"
พงษ์ถามขึ้น ภูมิบุญกับก้องมองหน้ากันไม่เข้าใจ
"พี่จะอยู่ที่นี่อีกกี่วัน"
เขาพูดย้ำอีกที ภูมิบุญกับก้องจึงพยักหน้า
"อ๋อ กลับเย็นพรุ่งนี้ครับ"
ภูมิบุญตอบ เขายิ้มขึ้นมาทันที
"แล้วมื้อแลงสิเฮ็ดหยังกัน" "อ้อ แล้วคืนนี้จะทำอะไรกันพี่"
พงษ์พยายามพูดภาษากลางแม้จะแข็งๆอยู่แต่ก็ฟังง่ายกว่าภาษาถิ่น
"ทำไมไอ้น้อง อยากไปดูเหรอ"
ก้องถามคืนสายตาของพงษ์แวบมองไม่พอใจขึ้นมาทันที
"ก็อยากไปพี่ ผมไปได้ด้วยเหรอ"
พงษ์ย้อนถามคืน ก้องหันไปมองหน้าภูมิบุญ
"เอ่อ พี่ไม่แน่ใจนะครับน้องว่าจะไปดูได้หรือเปล่า แต่น่าจะได้เพราะเรามาอาศัยพื้นที่ของหมู่บ้านนี้ ชาวบ้านน่าจะเข้าไปดูได้"
ภูมิบุญบอกเขาอมยิ้มทันที
"นี่ไอ้น้อง พี่ถามหน่อยสิ ทำไมปล่อยให้ยายแกหาบน้ำคนเดียว เราไปไหนมาไม่มาช่วย ยายเขาแก่มากแล้วนะ ปล่อยให้ทำงานหนักๆแบบนี้ไม่ไหวนะน้อง"
ก้องได้ทีจ้องหน้าเขา พงษ์ตวัดสายตามองเช่นกันไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใด
"ทำไมพี่ ก็ผมไปเล่นกับเพื่อนๆ ยายไม่ทำผมก็ทำอยู่ดี"
"แต่เราโตแล้วนะ ทำไมไม่ทำอะไรให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปเล่นกับเพื่อนๆ"
"แล้วพี่เกี่ยวอะไรด้วย"
พงษ์ขึ้นเสียงทันที ลุกขึ้นจากแคร่จ้องหน้าตาเขม็ง
"เอ่อน้องครับ ใจเย็นๆนะ พี่เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่เราเองก็ฟังที่พี่เขาพูดบ้างก็ดีนะ เวลามียายอยู่ด้วยเราทำอะไรให้ยายพอใจแล้วหรือยังล่ะครับ ถ้าวันไหนยายไม่อยู่ด้วยขึ้นมาจะเสียใจภายหลังนะพี่ว่า"
ภูมิบุญพูดเสียงราบเรียบคิดย้อนไปถึงตัวเอง พงษ์สะบัดหน้าเดินขึ้นเรือนไป ลงส้นเท้าหนักจนยายก่นด่าอยู่ข้างล่างใต้ถุน
"มีอะไรกันเหรอ"
พลอยเดินมามองหน้าทั้งสองคน
"ก็ไอ้เด็กนั่นน่ะสิ ว่านิดว่าหน่อยไม่ได้ออกอาการ เด็กสมัยนี้นะ นิสัยไม่ดี"
ก้องบ่นออกมา สายตายังคงโกรธอยู่
"เอาน่าก้อง น้องเขายังเด็ก เดี๋ยวโตขึ้นมาก็รู้เรื่องเองล่ะ"
ภูมิบุญพยายามปลอบใจเพื่อน พอกินข้าวเสร็จก็ลายายกลับไปที่โรงเรียน ระหว่างทางก็มืดสนิท มีเพียงแสงไฟตามเสาไฟฟ้าที่อยู่ในระยะห่างกันพอสมควร แต่ทั้งสามก็เดินจับมือกันคุยนั่นคุยนี่ไม่ได้กลัว พอถึงเขตโรงเรียนก็เดินไปยังสนามฟุตบอล
"อ้าวไปไหนมาครับน้องภูมิ พี่ตามหาแทบแย่"
พอเห็นหน้าของภูมิบุญที่เดินนำหน้าเพื่อนๆมา อ๊อฟก็ปรี่เข้าไปถาม
"อ้อ ผมไปกินข้าวกับยายที่ท้ายหมู่บ้านมาน่ะครับพี่อ๊อฟ แล้วนี่พี่กินข้าวแล้วเหรอครับ"
"เรียบร้อยแล้ว เออพอดีเลยพิธีกำลังจะเริ่ม ไปๆ ไปนั่งครับ น่าอิจฉาจัง ยายเขาทำอะไรให้กินอ่ะครับ"
"ต้มยำปลาช่อนครับพี่ อร่อยมาก"
ภูมิบุญตอบอ๊อฟแล้วเดินไปนั่งลงกับพื้นข้างๆเพื่อนคณะของตัวเอง พลอยกับก้องก็นั่งลงข้างๆ เพราะต้องทำพิธีไหว้ครูไบวงสรวงเทวดาฟ้าดินตามที่รุ่นพี่ตระเตรียมกันมา พิธีเริ่มทุกคนก็อยู่ในความสงบ กองไฟตรงกลางก็แตกดังเปรี๊ยะๆ เปลวไฟร้อนระอุโหมขึ้นส่องสว่างไปทั้งวงล้อม ทางครูใหญ่จัดหาคนมาสวดพิธีให้ บรรยากาศเริ่มวังเวงมีเพียงเสียงสวดเป็นภาษาถิ่น ทุกคนตั้งใจในการประกอบพิธีกรรม พอเสร็จพิธีรุ่นพี่ก็ไปส่งคนที่มาทำพิธีให้ คราวนี้การละเล่นจึงเริ่มขึ้นด้วยเสียงกลองเสียงกีตาร์ เคาะนั่นเคาะนี่ บรรดาคอเหล้าก็เริ่มตั้งวงกันทันที อ๊อฟเดินเข้าไปกลางวงแล้วประกาศว่าอยากให้น้องๆทุกคนรู้จักกัน จึงให้ทุกคนลุกขึ้นแนะนำตัว เสียงรุ่นพี่ดีดกีตาร์ตีกลองดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะเริ่มมีการกินเหล้ากันบ้างแล้ว
"ชื่อ พลอยนภัสค่ะ หรือพลอย ปีหนึ่ง รัฐศาสตร์ค่ะ"
พอถึงตาพลอยก็ลุกขึ้นเอากระบอกเสียงที่รุ่นพี่ยื่นให้แหกปากบอกไป เสียงเพื่อนๆปรบมือ แต่ก็มีเสียงโห่มาจากมุมมืด
"น้องพลอยนี่เป็นทอมใช่ไหมคะ"
น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังเล็กลอดออกมาจากกลุ่มของนิตา พลอยยืนเม้มปากครั้นจะนั่งลงไม่ตอบเสียงเพื่อนๆก็เชียร์ให้ตอบ
"พลอยไม่ใช่ทอมค่ะ"
พลอยตอบออกไปตะกุกตะกัก
"ต๊ายแต่ท่าทางกระโดกกระดากแบบนี้ ไม่ค่อยเรียบร้อยเลยนะคะ"
เสียงนั้นยังไม่ยอมหยุด ตั้งใจให้คนที่ยืนอาย รุ่นพี่ก็พึ่งไม่ได้เพราะเริ่มเมา เห็นเสียงโห่ฮาดังก็เหมือนสนุกกับเสียงนั้นไปด้วย
"แล้วให้เรียบร้อยเหมือนใครล่ะคะ ให้เหมือนพี่ฟ้าเหรอคะ ที่วันๆเอาแต่แต่งหน้ามองหาผู้"
พลอยตะโกนออกไปเพราะรู้ว่าเสียงนั้นคือฟ้าศัตรูตัวฉกาจ พอพูดไม่จบประโยคก็นั่งลงทันที เสียงโห่ดังขึ้นทันทีพร้อมกับเสียงกลอง
"เลวที่สุด นี่พวกมันจะไม่ยอมหยุดกันง่ายๆเลยเหรอ"
พลอยบ่น ภูมิบุญได้แต่ตบบ่าเพื่อนเบาๆ เพราะรายต่อไปคือเขาเอง ชะตากรรมของตัวเองก็ยังมองไม่ออกว่าออกหัวหรือก้อย
"ชื่อภูมิบุญ หรือภูมิครับ ปีหนึ่ง รัฐศาสตร์"
ภูมิบุญพูดออกไปเสียงไม่ดังมากนัก
"อะไรน้า ชื่ออะไรนะคะ ชื่อ ตุ๊ดบุญอะไรน๊ะ"
นิตาส่งเสียงขึ้น เสียงฮากันครืน ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ชื่อภูมิบุญครับ"
"อ้าว ไม่ค่ะหรอกเหรอคะน้องภูมิ เห็นหน้าหวานๆ"
"นั่งลงได้แล้วภูมิ" อ๊อฟบอก
"เดี๋ยวค่า น้องๆคะอยากรู้จักกับภูมิมากกว่านี้ไหม"
นิตาร้องขึ้นเสียงดัง น้องๆทุกคนก็ต้องบอกว่าอยากเป็นธรรมดา เสียงตอบรับดังอื้ออึงขึ้นพร้อมกัน
"ได้ไงคะพี่อ๊อฟ ให้น้องภูมิเล่าเรื่องตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยสิคะ ในฐานะที่เป็นคนดังวันนี้"
นิตายืนขึ้นเช่นกันสายตาจับจ้องมาที่ภูมิบุญ แสยะยิ้มอย่างสะใจ
"เอ่อ"
ภูมิบุญไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงมองหน้าอ๊อฟเหรอหราอยู่
"อยากรู้อะไรล่ะครับ น้องนิตาถามน้องเขามาสิ"
"ก็น้องภูมิเป็นคนจังหวัดอะไรคะ"
"เพชรบูรณ์ครับ" ภูมิบุญตอบโดยไม่ลังเล
"ต๊าย" นิตาร้องขึ้นแล้วเบะปาก
"ดีใจไหมคะที่ได้มาอยู่ในเมืองกรุง"
"ครับ" ภูมิบุญเริ่มเม้มปากแน่น
"น้องภูมิรู้ตัวไหมคะว่ากลายเป็นคนดังไปแล้ว วันนี้ไปไหนในมอมีใครไม่รู้จักน้องภูมิบ้างคะ"
นิตาเพิ่มเสียงให้ดังยิ่งขึ้น น้องๆที่ฟังอยู่ก็ตอบรับ รู้สึกสนุกสนานกันขึ้นมา
"ไม่ทราบครับ"
"ดังเพราะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่แรงไงล่ะคะ วันก่อน"
"นิตา พอได้แล้ว นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอจะเอาเรื่องส่วนตัวมาว่ากล่าวใคร ภูมินั่งลงได้แล้วจ๊ะ"
ฝ้ายลุกขึ้นมองหน้านิตา เพราะจ้องมองปฏิกริยาอยู่นานน้ำเสียงที่ทรงอำนาจกว่าดังกลบเสียงของนิตา ภูมิบุญเม้มปากนั่งลง เพื่อนๆเริ่มซุบซิบกันอยากรู้สายตามองมาที่ภูมิบุญเพียงคนเดียว
"แหม ก็จะได้ทำความรู้จักน้องเขานี่คะพี่ฝ้าย"
นิตาทำเสียงดัดจริตใส่ ภูมิบุญก้มหน้านิ่งพยายามทำจิตใจให้สงบ พลอยกับก้องตบบ่าภูมิบุญเบาๆ
"พี่ขออาสาสมัครเป็นแดนซ์เซอร์หน่อยครับ ขอคณะละสองคน"
พอแนะนำตัวกันเสร็จก็เป็นการร้องรำทำเพลง อ๊อฟประกาศเสียงดัง น้องๆต่างเกี่ยงกันไม่ยอมมีใครออกมาง่ายๆเพราะยังไม่มีใครได้กินเหล้า เพราะรุ่นพี่ยังไม่ปล่อย
"งั้นพี่เลือกเอาเองนะครับ มาเราน่ะ เราอีกคนลุก"
อ๊อฟเดินไปหน้ารุ่นน้องคณะของตัวเอง แล้วชี้เอาเด็กแว่นกับน้องผู้หญิง ทั้งสองดูเหมือนจะอายไม่ยอมลุกโดยง่ายแต่น้ำเสียงที่ดุห้วนเด็ดขาดของอ๊อฟทำ ให้น้องทั้งสองดีดตัวขึ้นทันที
"อ้าวน้องคนนั้นน่ะครับ เราลุก"
อ๊อฟชี้นิ้วไปยังเด็กคณะนิติศาสตร์สองคน
"พลอย ภูมิ"
อ๊อฟยิ้มทันทีเมื่อมาถึงคณะรัฐศาสตร์ ชี้มือมายังคู่หูทั้งสองคน ก้องดันหลังพลอยให้ลุกทันที ภูมิบุญจึงลุกตาม ทั้งที่จิตใจยังไม่เป็นปกติดีนัก
"อ้าวมากันครบแล้ว แต่พี่ว่าการที่จะเป็นแดนซ์เซอร์ของเราจะเป็นกันง่ายๆได้ไหมครับ"
อ๊อฟพูกเสียงดังน้องๆก็ตอบรับว่าไม่ง่าย
"งั้นเราให้เพื่อนๆทำอะไรกันก่อนดีครับ เอาอย่างนี้ ให้ทั้งหกคนหาเพื่อนมาอีกคนละหนึ่งคนจะได้ไม่เหงา แต่ต้องปิดตา เราเรียกเกมนี้ว่า ปิดตาหาคู่ ดีไหมครับ"
"เอาล่ะสิ ไอ้พี่นี่เป็นบ้าป่ะ"
พลอยสะกิดบอกภูมิบุญ ภูมิบุญก็พยีกหน้าให้ พอเสียงกองเชียร์ดังขึ้น รุ่นพี่ก็มาช่วยกันเอาผ้าปิดตาแล้วหมุนตัวน้องๆทั้งหกคน เหมือนอเกมปิดตาตีหม้อแล้วให้เดินไปจับเอาเพื่อนคนไหนก็ได้พอใจคนไหนก็จับ ดึงแขนออกมา แต่ละคนจะถูกแยกออกไปจากคณะของตัวเอง ภูมิบุญถูกดึงตัวไปหน้าคณะวิศวะ พลอยเองไปรัฐศาสตร์ พลอยมองจุดที่นั่งของแกงค์นิตาเอาไว้ เพราะไม่อยากจะเข้าใกล้ พอเริ่มหมุนตัวเพื่อนๆก็ส่งเสียงเชียร์กันใหญ่ บางคนจะเดินหลงเข้าไปในกองไฟ รุ่นพี่ต้องคอยดึงออกมา เสียงหัวเราะเคล้ากับเสียงเชียร์ดังอยู่ตลอดเวลา ภูมิบุญเดินเซหน้าเซหลังแต่ก็รีบโผเข้าไปจับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้าไว้ พลอยเองก็เช่นกันพอตั้งตัวได้ก็ตะครุบทันที แต่พลอยโดนรุ่นพี่แกล้งให้หันหลังให้เพื่อนๆ พอหมุนมาครบรอบพลอยก็ถลาเข้าไปตะครุบดินไปเสีย เสียงเพื่อนๆหังเราะกันเกรียวกราว ภูมิบุญลากเพื่อนออกมาได้แล้วเป็นเด็กวิศวะปีหนึ่งเช่นกัน พลอยก็ไม่ละความพยายามตะครุบเอาเพื่อนมาได้เหมือนกัน เสียงโห่ฮายังดังก้องอยู่ตลอดเวลา ภูมิบุญได้เพื่อนชื่อต๊อปเป็นเด็กตัวสูงโปร่งผมหยิกแต่ตัวขาวตี๋ ส่วนพลอยได้เพื่อนตัวเล็กๆขาวๆชื่อโน๊ต พอได้เพื่อนมาตามที่อ๊อฟบอก อ๊อฟก็ให้ดำเนินการต่อโดยให้ทั้งหมดจับคู่กับเพื่อนที่ได้ตัวมาเต้นรำ แบบคู่รักโดยคู่ไหนเด็ดดวงมากที่สุดและถูกใจเพื่อนๆพี่ๆก็จะได้เข้าไปก่อน
"ขอเวลานอกค่าพี่ขา"
พลอยร้องขึ้น ทุกเสียงเงียบกริบหันไปมองทางพลอยทันที
"ว่าไงครับน้องพลอย"
"เอ่อ พี่โต้งๆ หนูขอสักกรึ๊บได้ไหมคะ ไม่งั้นหนูเต้นไม่ออก"
เสียงหัวเราะดังครืนขึ้นมาทันที
"ผมด้วยพี่"
ภูมิบุญเอาบ้างไม่ได้ฟังเสียงอ๊อฟเลยแม้แต่น้อย
"แต่มันเป็นเหล้าขาวนะน้องพลอย น้องภูมิ จะไหวเหราเราน่ะ"
โต้งที่เริ่มกึ่มเหล้าหน้าแดงอยู่ร้องบอก ทั้งที่ฝ้ายนั่งตีมืออยู่ข้างๆ
"ซ่ำบายมากค่าพี่โต้ง มาๆ ขอหนูสักกรึ๊บ"
พลอยปรี่เข้าไปหาโต้งทันที แล้วยกแก้วเหล้าขาวขึ้นเทลงคอไปรวดเดียว
"อ่า อ๊ายย"
พลอยดิ้นกระโดดอยู่กับที่หน้าแดงขึ้นมาสั่นตัวเอง เหมือนกับผีเข้า
"ไหวไหมพลอย"
"ร้อนมาก อี๋ กินเข้าไปได้ไงเนี่ยพี่โต้ง"
พลอยทำท่าขนลุกทั้งที่ตัวเองเพิ่งกินเข้าไปเมื่อครู่
"ไหนเราลองบ้าง"
ภูมิบุญเอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าจากโต้ง ฝ้ายปรามไว้แต่ภูมิบุญทำสายาอ้อนวอนฝ้ายจึงยอม ได้แต่ส่ายหน้าอยู่หันไปหยิกแฟนหนุ่ม
"อ่า ร้อนๆ"
ภูมิบุญดิ้นทำท่าไม่ต่างจากพลอย พอเหล้าเข้าปากไม่นานก็เริ่มตึงๆ เพื่อนๆที่ออกมาด้วยกันก็ไปขอกินเหล้าขาวกับโต้งเหมือนทั้งสอง พอทุกคนเริ่มกึ่มเหล้าก็ไม่มีอาย พอได้ยินเสียงกลองก็เต้นกระจาย ไม่มีคู่ไหนยอมกัน พอเริ่มเหนื่อยก็ปล่อยให้เพื่อนๆคนอื่นที่อยากร่วมสนุกออกมาร้องรำทำเพลง พลอยยังคงเต้นอยู่กลางวงเพราะดวดเหล้าไปสามแก้ว ส่วนภูมิบุญกลับมานั่งที่เดิม เขาไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาอยู่คู่หนึ่งเฝ้ามองดูเขาอยู่ไกลๆไม่ยอมวางตา
"พี่ๆ ช่วยผมด้วย"
พงษ์เข้าไปสะกิดบอกภูมิบุญตอนที่ทุกคนออกไปสนุกกัน ภูมิบุญหันไปหาก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าะเป็นพงษ์
"มีอะไรครับน้อง ให้ช่วยอะไร"
"ยายผมไม่สบายมากพี่ ไปดูให้ผมหน่อย"
พงษ์สร้างเรื่องขึ้นมา ภูมิบุญหน้าเสีย ใจสั่น
"จริงเหรอ ยายเป็นอะไร"
"อย่าเพิ่งถามเลยพี่ ไปดูยายก่อนยายจะแย่แล้ว"
"ได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปบอกเพื่อนก่อน"
"อย่านะพี่"
พงษ์รั้งแขนไว้ร้องออกมา สีหน้าดูวิตกกังวลเกรงว่าแผนจะแตก
"ทำไมครับ พี่ไม่ไปคนเดียวแน่ๆ"
ภูมิบุญเริ่มสงสัยในพฤติกรรมของพงษ์ จ้องหน้าเขาเขม็ง
"รอแป๊บนะครับ พี่ไปบอกเพื่อนก่อน"
ภูมิบุญลุกไปทันที เดินเข้าไปหาก้องกับพลอยสองคนกำลังเมามันเพราะเริ่มเมาแล้ว
"พลอยๆ ยายไม่สบายเราจะไปดูยายหน่อยนะ"
"เฮ้ย เราไปด้วย"
ก้องร้องออกมาพลอยทำหน้าเสียแล้วเดินออกมาหาพงษ์ที่ยืนรออยู่ไกลจากสนาม ฟุตบอล
"ไหนยายเป็นอะไรน้อง"
ก้องถามทันทีเมื่อห็นหน้าของพงษ์
"ยายป่วยครับพี่ แต่ผมขี่จักรยานมานะ ซ้อนท้ายไปได้แค่คนเดียว"
"พี่วิ่งตามก็ได้"
ก้องไม่ยอมแพ้ พลอยเข้ามาถึงก็ถามถึงอาการยายแต่มองดูทีท่าของพงษ์แล้วไม่น่าไว้วางใจ
"ไปเถอะพี่ยายจะแย่อยู่แล้ว"
พงษ์เร่งในสันดานไม่ได้เป็นโจรแต่กำเนิด แม้จะเกเรไปบ้างแต่ไม่เคยล่อลวงใครแบบนี้มาก่อน กริยาอาการจึงเริ่มผิดวิสัยไป
"ภูมิซ้อนท้ายน้องเขาไปนะเดี๋ยวเราวิ่งตาม"
"ไม่เป็นไรก้อง เราวิ่งไปด้วยกัน"
"ไม่ได้ภูมินายรีบไปดูยายก่อนดีกว่าเผื่อเจ็บหนักจะได้ช่วยทัน เราจำทางไปบ้านยายได้"
ก้องบอกแล้วดันหลังให้ภูมิบุญนั่งซ้อนท้ายจักรยานของพงษ์แม้ในใจจะเริ่มวิตก แต่ก็ตัดใจไม่คิดอะไรมาก ตอนนี้เป็นห่วงอยู่แค่ยายเกรงว่าจะเป็นอะไรไปก่อน ภาพของยายของตนก็โผล่แทรกเข้ามา ยายไม่มีโอกาสได้เอ่ยคำลาแม้สักคำกับหลานชาย ไม่เหลือเวลาให้หลานชายได้กราบเท้าสักครั้งก่อนจากกันชั่วนิจนิรันดร์ เพราะหลานชายมัวแต่ไประเริงรักกับผู้ชายอยู่ หลานชายกำลังไปแก้แค้นคนอื่นแล้วปล่อยให้ยายจากไป ภูมิบุญเม้มปากเข้าหากัน ในใจร้อนรนมากกว่าเดิม พงษ์เองก็ปั่นจักรยานออกจากโรงเรียนมาก้องก็วิ่งตามอยู่ แต่พอพ้นจากสายตาของก้องพงษ์หักรถจักรยานเลี้ยวเข้าซอยข้างหน้าทันที
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
เฮ้ยยย ทำไมค้างอ่าาาา
ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับสามคนนี้อีกเลยนะ
-
ค้างงงง นะ writer
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงคร๊าบ
มาต่ออีกตอนได้มั้ยครับ
ได้โปรดเถอะ พลีสสส :call:
อยากรู้ว่าภูมิบุญจะรอดเงื้อมือมารได้ป่าวหง่ะ
ขออย่าหั้ยเกิดเรื่องร้ายๆเรยนา :serius2:
-
อ๊ะ
คิดต่ออีกหน่อย
ขอให้ภูมิผิดสังเกตทางไปบ้านยาย แล้วกระโดดลงจักรยาน หนีทันเน้อ :call:
-
ไอ้เด็กเหี้ยขอให้มันตายโหงไปกับไอ้ทันที่เหอะ
-
อ่านไปๆ ตาจะปิดง่วงมากมาย แต่แวะมาบอกรัก eikyก่อน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรรม อุตส่าห์ เอะใจแล้วก็ ให้ตลอดหน่อยสิ
ไอ้ทัน มันจะทำอะไร คงไม่ใช่....นะ
ตอนนี้ ที่นี่ คงหวังได้แค่ พี่อ๊อฟใช่ไหมเนี่ยยย
ไอ้พงษ์ืไอ้เ็ด็กเลววว
-
อ่านไปๆ ตาจะปิดง่วงมากมาย แต่แวะมาบอกรัก eikyก่อน
"ป้าค๊าบ ยังคิดถึงเรื่องคุณหลวงอยู่นะค๊าบ อิอิ"
ไอ้พงษ์เด็กเปรดมันจะเอาอย่างนี้เลยเหรอ แค่ 500 ยอมทำขนาดนี้เลยเหรอ
-
พงษ์คงไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่ได้ทำลงไป
ผลที่ตามมาจะเป็นยังไง แต่ก็เชื่ออยู่ว่าภูมิบุญเอาตัวรอดได้
สวรรค์คงไม่แกล้งคนดีไปตลอดหรอกนะ แล้วก็คงไม่ให้คนเลว
ได้ดีไปตลอด พี่อิ๊กกี้ก็อย่าใจร้ายกะภูมิบุญมากนะครับ
223+1=224
-
ซวยแล้วภูมิ
ทันนี่ไม่ปล่อยเลยจริงๆนะ ไม่ไหวๆ
จบตอนค้างแบบนี้พรุ่งนี้ต้องมานะขอรับ >w<
มันส์มากเลยขอรับ
-
แผนทันแหงๆ
มันชั่วจริงๆ ใครมีมืดบ้าง
เอาเจื๋อนไปโยนให้เป็ดกิน เป็ดยังไม่เอา!!! :angry2: :angry2: :fire:
-
ค้างด้วยคนค่ะ หวังว่าภูมิบุญจะไม่หลงกลนะ????
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คุณอิ๊กกี้อะ ค้างซะงั้นตัดฉึบตอนฉากสำคัญ :z3:
พรุ่งนี้มาต่อไวๆ นะคะ น้องมิจะรีบเข้ามาดูค่ะ :กอด1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด พงษ์เลวมากกก แต่ไม่เท่าทัน เลวกว่ามากกกกกกกกกก
-
หง่ะ
ค้างอย่างแรง
-
:t3: :t3:
-
ไอ้คุณที่ทัน ไม่เคยจำเลยนะ
หาทางแก้แค้นได้ตลอด
แล้ว น้องภูมิจะทำไงละ
หวังว่า คงเดาเรื่องออกบ้างละนะ น้องภูมิ
-
รู้สึกพวกภูมินี่งานจะเข้าตลอดเวลา... ง่าาา คราวนี้จะเจออะไรอีกละเนี่ย รอไรท์เตอร์...
-
ใครที่ค้างมาเอาลงให้แล้วนะครับ อิอิ รักกันๆ
ฉากสามสิบสอง
"จะไปไหน บ้านไม่ได้อยู่ทางนี้นี่"
ภูมิบุญร้องออกมาจับเอวของพงษ์เขย่า
"ทางลัดพี่ เดี๋ยวก็ถึง"
เสียงของพงษ์เริ่มสั่น เขาปั่นจักรยานด้วยความเร็วสูงฝ่าความมืดไป ในใจภูมิบุญก็อยากจะกระโดดลงจากรถจักรยาน แต่อีกใจก็เชื่อเขาอยู่ว่ามันเป็นทางลัด
ด้านพลอยพอเพื่อนทั้งสองไปกับพงษ์ก็ปรี่เข้าไปหาโต้งกับฝ้าย พอฝ้ายรู้เรื่องก็ใจไม่ดี ลำพังจะขอร้องให้โต้งไปดูน้องก็คงไม่ได้การเพราะเมาแอ๋แล้ว ฝ้ายเดินตรงไปหาอ๊อฟที่ยืนเด่นอยู่กลางสนามข้างๆกองไฟ มีนกคอยล้อมหน้าล้อมหลังอยู่
"อ๊อฟ เราขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
ฝ้ายไปสะกิดแขนของอ๊อฟให้เดินห่างออกมาจากกลุ่ม พลอยก็เดินตามไปหน้าตาไม่สู้ดี
"ว่าไงอีลำยอง จะมาวอแวอะไรแถวนี้ พี่อ๊อฟเขาไม่สนทอมอย่างแกหรอกนะ"
นกแผดเสียงออกมาไม่ดังมาก แต่ดังพอที่พลอยจะได้ยิน
"อะไรพี่ หนูไม่ได้มาหาพี่อ๊อฟ"
"ตอแหล ฉันเห็นสายตาแกมองพี่อ๊อฟยังกะจะกลืนกินลงคออย่างนั้นล่ะ"
นกปรี่เข้าใกล้ พลอยแสยะยิ้มออกมา
"ทำไมพี่รู้ล่ะค่ะ ว่าหนูอยากจะกินพี่อ๊อฟทั้งตัว แต่ไม่เอาดีกว่าเพราะดูท่าพี่อ๊อฟเขาชอบเพื่อนหนูมากกว่า ภูมิไงคะพี่ คนที่พวกพี่ประกาศให้ใครๆรู้ว่าเขาเป็นเกย์ เกย์อย่างภูมินี่ล่ะค่ะ จะกินพี่อ๊อฟ อ๊ะ แต่ถ้าพี่อยากกินพี่เขาบ้าง จะกินน้ำใต้ศอกภูมิก็ได้นะคะ หนูจะไปขอร้องอ้อนวอนภูมิให้"
"อี"
"หรือจะตบกัน หือ คนยิ่งเมาๆอยู่ อยากดังไม่ใช่เหรอ มาจะดังให้ดู"
พลอยตวาดทั้งที่นกยังอ้าปากค้างอยู่ พลอยจ้องหน้าแล้วเดินไปหาฝ้ายกับอ๊อฟทันที สีหน้าของอ๊อฟครุ่นคิดอยู่เป็นกังวล
"เดี๋ยวพี่จะตามภูมิไป เราจำทางไปได้ไหมพลอย"
"จำได้ค่ะพี่อ๊อฟ แต่หนูกลัวว่ามันจะไม่พาภูมิไปบ้านน่ะสิคะ"
"หือ อะไรพลอย ทำไมคิดแบบนั้น"
"พี่ฝ้ายคะ พลอยสังเกตไอ้หลานยายคนนี้ตั้งแต่อยู่ที่บ้านยายแล้ว มันจ้องหน้าภูมินานกว่าใคร ขนาดก้องว่ามันมันยังไม่สนใจเลย พลอยไม่สบายใจเลยค่ะพี่"
พลอยระบายความในใจออกมาเริ่มที่จะมีสติสร่างเมา
"อย่าเพิ่งคิดล่วงหน้าไปก่อน โต้งนี่อะไรก็ไม่รู้ ทีเวลาแบบนี้มาเมา จะทำยังไงดีอ๊อฟ"
"แล้วพี่ทันล่ะคะ"
พลอยเอะใจถามขึ้น เพราะทันเป็นหนึ่งในหัวเรือคุมงานในครั้งนี้ แต่ก็ยังไม่เห็นหน้าเลยตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียน
"พี่ไม่เห็นตั้งแต่ค่ำแล้ว ว่าจะเรียกมาว่าอยู่เหมือนกันไม่มาร่วมพิธี คณะตัวเองก็ไม่มาดู"
"ตายแล้ว ภูมิ"
พลอยร้องออกมาหน้าซีดเซไปข้างหลัง
"อะไรพลอย มีอะไร"
อ๊อฟกับฝ้ายร้องขึ้นพร้อมกัน
"รีบไปเถอะพี่ พาคนไปเยอะๆหน่อย ภูมิกับไอ้พี่ทันเคยมีเรื่องกัน ไอ้พี่ทันมันแค้นใจภูมิบุญมาก คราวก่อนก็วางยาหวังจะถ่ายคลิปเอามาปล่อย"
พลอยเสียงสั่นสร่างเมาแทบทันที อ๊อฟกับฝ้ายมองหน้ากัน อ๊อฟเดินเร็วเข้าไปในกลุ่มเรียกน้องๆคณะตัวเองมาสี่ห้าคน เป็นพวกที่ยังไม่เมาหรือท่าทางนักเลงหน่อย เดินตามอ๊อฟออกมา
"อย่าเอะอะไป ฝ้ายเราฝากทางนี้ด้วยนะ อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไป ยายอาจจะไม่สบายจริงๆก็ได้ ไปพลอย"
อ๊อฟพูดเสียงดังฟังชัด พลอยมองหน้าฝ้ายเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับภูมิบุญเรื่องราวมันจะเป็นยังไง นี่ภูมิยังเจอคนเลวๆไม่พออีกเหรอ
ส่วนก้องวิ่งกระหืดกระหอบหลุดสายตาจากจักรยานที่นำหน้าไปแล้ว
"ไปไหนวะ ทำไมเร็วจัง"
ก้องก้มลงเอามือท้าวเข่าหอบหายใจอยู่ พอเงยหน้าขึ้นมาก็วิ่งต่อไปยังท้ายหมู่บ้าน ฝ่าความมืดไป เสียงหมาที่ชาวบ้านเลี้ยงไว้เห่าเสียงระงม
"ยายๆ ยายเป็นอะไรไหม"
ก้องถึงหน้าบันไดบ้านแล้ววิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที
"แม่นผู้ได๋ ผู้ได๋เป็นอีหยัง"
เสียงยายตอบรับออกมาจากในมุ้ง พอได้ยินเสียงยายก้องแทนที่จะดีใจกลับใจหายวาบไป
"ยาย ยายไม่เป็นอะไรเหรอครับ"
ก้องร้องตะโกนฝ่าความมืดไป
"ฮ่วย คนดีๆสิมาให้กันโซติ๊ แม่นผู้ได๋เดียวนี่"
ยายเปิดไฟกลางขื่อบ้านขึ้น ทันทีที่เห็นสภาพยายที่เหมือนตอนเย็นทุกประการ ก้องถึงกับเข่าทรุด
"ภูมิ"
"อ้าวบักหล่า มีอีหยัง เดิกดื่นป่านนี้มาเฮ็ดอีหยัง"
ยายเดินปรี่เข้ามาหา
"ยาย หลานยายบอกยายไม่สบาย ผมเลยมาดู แต่ แต่"
ก้องเสียงเครือร้อนรนในใจ
"ฮ่วย มันเป็นอีหยัง เป็นบ้าตี๊ ยายบ่อได้เป็นหยัง มันคือเป็นคนแนวนี้น้อ"
ยายเองก็ตบอกตัวเองนั่งลง ก้องหมดเรี่ยวแรง สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วลุกขึ้นลงจากบ้านทันที
ส่วนภูมิบุญใจก็เต้นระทึก ความมืดที่พงษ์ขับรถจักรยานฝ่าไปมันไม่คุ้น ถึงจะคุ้นมันก็น่ากลัวเหลือเกิน
"จอดนะ พี่จะลง จอด"
ภูมิบุญตะโกนขึ้นทันทีเมื่อภาพเบื้องหน้ามันคือทุ่งนากว้างไม่ใช่จุดหมาย ปลายทางที่เขาจะไป แม้จะมืดมิดแต่ความโล่งกว้างของทุ่งนามันทำให้มองออกว่าสถานที่แห่งนี้คือ ที่ใด
"จอด พี่บอกให้จอด"
พงษ์กลับหัวเราะออกมา ภูมิบุญตัดสินใจกระโดดลงจากรถจักรยานเซล้มไปเสียการทรงตัว
"เฮ้ย มันลงไปแล้ว"
พงษ์ตะโกนเสียงดัง ภูมิบุญรับรู้แล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ได้มีจุดประสงค์ดีต่อตัวเขา ตอนกระโดดลงขากระแทกกับพื้นค่อนข้างแรง ซ้ำยังเซล้มไปอีกกว่าจะลุกขึ้นมาได้ พงษ์หันจักรยานกลับมาหาภูมิบุญทันที
"มึงจะไปไหน"
เสียงขู่ดังมาภูมิบุญรีบลุกขึ้น ปรี่เข้าข้างทางควานหาขอนไม้ แต่ไม่เจอมือควานได้แต่หญ้ากับเศษฟาง เขาออกแรงที่เหลือวิ่งทันที
"อ้ายมันหนีไปแล้ว"
พงษ์ยังคงตะโกนอยู่ เสียงโห่ร้องในความมืดดังไล่หลังมา ใจหวิวขาดลอยหายไป ตกใจจนวิ่งไม่คิดชีวิต พงษ์ปั่นจักรยานไล่หลังมา ภูมิวิ่งเข้าข้างทางทันทีไม่ยอมวิ่งตามถนนลูกรัง มือก็ความหาไม้ไประหว่างวิ่ง
"จะไปไหน ห๊า"
เสียงที่คุ้นหูวิ่งตามมาจนจวนตัว พอดีกับมือควานไปโดนหลักหุ่นไล่กาที่ชาวบ้านปักไว้ ภูมิบุญหยุดกึกลงคว้าไม้ออกมาสะบัดเอาหุ่นไล่กาออก
"ใคร!! จะทำอะไร"
ภูมิบุญหันหน้าเผชิญจิตใจสั่นไหว
"จะทำอะไรภูมิ หือ"
"พี่ทัน"
พอได้ยินเสียงก็จำได้ว่าเป็นใคร ภูมิบุญร้องออกมาไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
"หึหึ จะหนีไปไหนล่ะน้องภูมิ"
"พี่จะทำอะไร"
"ก็เอามึงเป็นเมียน่ะสิ"
พูดจบก็ปรี่เข้าไปหาประชิดตัว
"โอ๊ย"
ภูมิบุญฟาดไม้ไปที่ กลางตัวของทันเต็มแรง ทันนอนฟุบลง
"อย่านะ ผมตีจริงๆนะ" เสียงสั่นแต่ก็ขู่ออกมา
"เฮ้ย พวกมึงรออะไรอยู่ มาช่วยกูเร็ว"
ทันตะโกนร้องบอกสมุนใหม่เสียงดัง พอสิ้นเสียงก็กรูกันเข้ามา เสียงไม้กระทบร่างดังตุบตับแต่คนๆเดียวฤาจะไปต่อกรกับคนสี่ห้าคนแม้จะมีไม้ ในมือ พอฟาดคนหนึ่งอีกคนหนึ่งก็อ้อมมาข้างหลังจับมือเอาไว้
"มึง!! เก่งนักใช่ไหม"
"อย่า เฮ้ย อย่าทำให้มันช้ำ กูทำเอง" ทันร้องห้ามน้องที่กำลังง้างมือขึ้นจะต่อยไปที่หน้าของภูมิบุญ
"อย่านะ พี่จะทำอะไรผม"
เสียงที่เปล่งออกมามันหวาดกลัวจนสั่น ในหัวไม่ได้คิดอะไรในใจไม่มีอะไรตกค้าง สติมันหลุดลอยหายไป
"ก็ไม่ทำอะไรมากนักหรอก แค่เอามึงทำเมียแล้วก็ถ่ายคลิปไว้ แล้วก็อาจจะแบ่งให้น้องๆพวกนี้ลองกะเทยดูสักที ดีไหมพวกมึง"
สิ่งที่พ่นออกมาจากปากเลวร้ายเกินกว่าคนปกติธรรมดาจะพูดกัน ทันขาดแล้วซึ่งสติเงามืดเข้าครอบงำปีศาจร้ายเข้าสิงสู่
"อย่านะพี่ ผมขอร้อง อย่าทำอะไรผมเลย"
ภูมิบุญร้องออกมาใบหน้าโดนกดลงพื้น ทั้งแขนทั้งขาโดนจับกุมเอาไว้แน่น น้ำตาแห่งความกลัวไหลออกมา
"หึหึ มึงกลัวเป็นด้วยเหรอ ห๊า กูเห็นปากดี ไหนดูดให้กูซิ มึงจะปากดีอย่างเดียวหรือเปล่า"
ทันปรี่เข้าหาจับหน้าของภูมิบุญขึ้น น้ำตาไหลอาบหน้าเด็กที่จับแขนอยู่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย กลับหัวเราะชอบใจอยู่
ทางด้านอ๊อฟพอวิ่งตามพลอยมาจนถึงบ้านของยายก็ เห็นไฟเปิดสว่างอยู่จึงร้องเรียก
"ฮ่วย มันแม่นหยังน้อ อีนางยายบ่อได้เป็นหยัง"
ยายบอกเมื่อพลอยถามถึงอาการ
"ตายแล้ว ยาย แล้วยายเห็นเพื่อนหนูไหม"
"บักหล่านั้นบ้อ มันแล่นไปแล้ว"
พลอยเข้าใจว่าน่าจะเป็นก้อง
"พี่อ๊อฟ ทำยังไงดี มันพาภูมิไปไหนไม่รู้ พี่อ๊อฟ"
พลอยร้องไห้ออกมา ยายเองก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่พลอยไม่ได้บอก พลอยกับอ๊อฟเดินลงจากบ้านทันที ให้น้องๆรออยู่ด้านล่าง
"เฮ้ย พวกมึงแยกกันออกตามหา ไปกันสองคน คอยฟังเสียงให้ดีที่นี่เงียบน่าจะได้ยินอะไรบ้าง เดี๋ยวพี่ไปกับพลอย เออ อย่ากระโตกกระตากไปล่ะ"
อ๊อฟสั่งเด็ดขาดน้องๆวิศวะวิ่งออกไปทันที ทุกคนถือไม้ในมืออ๊อฟเองก็คว้าเอาท่อนไม้กำไว้ในมือแน่น
ส่วนก้องวิ่งฝ่าความมืดไปไม่มีจุดหมายปลายทาง ใจก็เป็นห่วงเพื่อนกลัวว่าจะเป็นอันตราย วิ่งเตลิดออกนอกหมู่บ้านไปตามถนนลูกรังเบื้องหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย
"เฮ้ย สาดไฟมาซิ มึงกดปุ่มนี้นะเวลากูจะเอามัน อย่าให้เห็นหน้ากูแต่ให้เห็นหน้ามัน"
"อย่า นะพี่ ผมขอร้อง ได้โปรด"
เป็นครั้งที่สองที่ภูมิบุญได้อ้อนวอนขอร้องคนอื่นไม่ให้ทำร้ายตน ครั้งนั้นขอร้องปลัดอำเภอแม้จะไม่ได้พูดเองแต่ยายก็เปรียบเหมือนตัวแทนของเขา วาสนาเอยปางที่ผ่านภพที่แล้วอาจจะทำกรรมหนักหนาเอาไว้ ภพนี้ชาตินี้ถึงเผชิญแต่สิ่งชั่วร้ายคอยแผ้วพานภูมิบุญน้ำตาไหล ความกลัววิ่งเข้าจับใจ
"มึงไม่ต้องเสียเวลาพูด ถอดกางเกงมันออก"
ทันสั่งวัยรุ่นรับจ้างหาเงินค่าเหล้า ความสนุกคึกคะนองนับจากนี้พวกเขาไม่ได้รับรู้หรอกว่ามันจะทำลายชีวิตของคน ทั้งคน คนที่พวกเขาไม่เคยรู้จักไม่เคยรู้ว่านิสัยจิตใจจะเปป็นอย่างไร ไม่มีคำถามผุดขึ้นในใจโจรว่าทำไม? วิญญาณผีห่าซาตานเข้าสิงเพียงเห็นแก่เศษเงิน
"อยู่นิ่งๆดิไอ้ภูมิ เดี๋ยวกูจะพามึงขึ้นสวรรค์ ฮ่าๆๆ"
ภูมิบุญพยายามออกแรงดิ้น แต่ยิ่งดิ้นยิ่งโดนกดลงให้หน้าติดกับพื้นกางเกงขาสั้นถูกดึงออกจากเอวแล้ว
"ป๊าด ก้นคือขาวแท้อ้าย"
เสียงเด็กคนหนึ่งพูดขึ้นเพราะเขาเป็นคนดึงกางเกงออก
"มึงได้ลองแน่ แต่ให้กูเอามันก่อน"
ทันพูดแล้วเข้าไปอยู่ หว่างขาของภูมิบุญ พยายามจะแหวกขาเขาออก
"อย่า!!!!"
ภูมิบุญร้องสุดเสียง แม้จะโดนกดหน้าไว้ติดพื้น แต่เสียงมันก็ดังพอที่จะฝ่าความเงียบของบ้านนาไปกระทบโสตประสาทของก้องที่ กำลังวิ่งมา เขาหยุดกึกลงเพื่อฟังให้แน่ใจว่าเสียงมาจากทางไหน ใจเต้นแรงสั่นไหว ก้องออกแรงวิ่งอย่างเร็วเพื่อให้ไปถึงเพื่อนก่อนที่จะสายเกินไป
"เฮ้ย!!! มึงทำอะไรวะ สัตว์ปล่อยนะ"
ก้องร้องไปแต่ไกล ปรี่เข้าไปหาวงล้อมที่สาดไฟแบตเตอรี่หากบหาเขียดสาดใส่ พอไปใกล้ก็สะท้อนใจปวดร้าวเข้าไปถึงก้นบึ้งของความรู้สึก กับสภาพของเพื่อนที่นอนโดนกดหน้าอยู่ ร่างกายเปรอะเปื้อนกางเกงถูกดึงให้กองอยู่ที่เข้า ภูมิบุญคงพยายามดิ้นหนีภัย นี่น่ะหรือคนที่ไม่มีทางสู้ แล้วสัตว์เดรัจฉานพวกนี้มันไม่ได้คิดเห็นใจสงสารบ้างหรือ
"สัตว์ เลว"
ก้องกระโดดเข้าไปแต่ไกล ถีบคนที่จับหน้าของภูมิบุญกดไว้กับพื้นหงายหลังไปทันที
"เฮ้ย ไอ้เชี่ย จัดการมัน"
ทันร้องสั่งสมุนหน้าเงิน แล้วเขาก็ลุกขึ้นใส่กางเกงที่เพิ่งจะปลดลง พอทุกคนกรูลุกขึ้นภูมิบุญก็รีบลุกขึ้นจะดึงกางเกงสวมเหมือนเดิมแต่ทันกลับ ลากภูมิบุญให้ตามเขาไป
"กูต้องได้มึงวันนี้ กูไม่ปล่อยมึงไปอีกแล้ว"
"ปล่อยนะ ไอ้เลว"
ด้วยกางเกงที่กองอยู่แค่เข่าจะเดินเหินก็ลำบากยิ่งโดนลากไปด้วยแล้ว ภูมิบุญได้แต่เอามือป่ายขัดขืนอยู่ ทันต่อยเข้าที่ท้องจนภูมิบุญตัวงอ ส่วนก้องก็ต่อสู้อยู่กับสมุนของทันอยู่ แม้จะสู้ได้อย่างยากลำบากเพราะตัวคนเดียวเด็กพวกนั้นมีกันสี่คน
"เฮ้ย"
เด็กวิศวะที่ออกตามหาตัววิ่งตามเสียงที่ดังก้องท้องทุ่ง วิ่งตามมาถึงพอดี อ๊อฟเองก็วิ่งนำหน้าพลอยมา พลอยเองแม้เป็นหญิงก็ไม่ได้กระเสาะกระแสะออกแรงวิ่งตามอ๊อฟมาติดๆ ทั้งหมดกรูกันมาตามเสียงตะลุมบอนกันอยู่จนจับตัวได้ทั้งหมด ทันเองโดนอ๊อฟเหยียบคอหน้าติดพื้นอยู่
"ไอ้สัตว์ มึงทำได้ยังไงวะไอ้ทัน เลวยิ่งกว่าหมา"
อ๊อฟตวาดเสียงดังลั่น
"ภูมิ ภูมิเป็นอะไรไหม ภูมิ!!!"
พลอยร้องเรียกทั้งน้ำตาวิ่งเข้าไปหาภูมิบุญ ที่ยังนอนกุมท้องเปลือยช่วงล่างอยู่ ภูมิบุญพยายามดึงกางเกงขึ้นสวมเหมือนเคย
"ทำไม ทำไมชั่วแบบนี้ ไอ้เชี่ย"
พลอยถลาเข้าไปกระทืบกลางหลังของทัน จนอ๊อฟดึงตัวออกเพราะกลัวว่าทันจะกระอักเลือดตาย
"ไอ้เลว แกรู้ไหมว่าแกทำอะไร แกรู้จักเพื่อนชั้นเหรอถึงมาทำกันแบบนี้ ทำไม"
พลอยหันไปชี้หน้าด่ากราดเด็กวัยรุ่นทั้งสี่คนที่โดนเด็กวิศวะล้อกคอเอาไว้ ทั้งหมดทำหน้าสลดก้มหน้าลง พลอยปรี่เข้าไปหาพงษ์ตบหน้าทันที
"เลว ไอ้ชาติชั่ว ชั้นไม่รู้นะว่าแกทำแบบนี้เพราะอะไร แต่อยากให้แกรู้ ว่าชั้นเสียใจแทนยายเหลือเกิน ที่มีหลานเลวชิงหมาเกิดแบบนี้"
พลอยแม้จะร้องไห้แต่เรี่ยวแรงก็มากพอออกแรงตบหน้าพงษ์จนหน้าหันไป เด็กวิศวะที่จับตัวเขาอยู่ถึงกับหวาดในแรงโมโหของพลอย
"พวกเชี่ย ตอบกูมาซิ พวกมึงทำแบบนี้ทำไม"
ก้องลุกขึ้นมาได้หน้าตาบูดบวม ปรี่เข้าหาจะง้างมือต่อยอีก แต่อ๊อฟร้องให้หยุด
"พี่เขาจ้างครับ"
พงษ์พูดออกมาคราวนี้ถึงกับร้องไห้ออกมา
"ไอ้เชี่ย มันจ้างมึงเท่าไหร่ห๊า สัตว์ ทียายทำงานหนักคนเดียวมึงไม่เคยคิดจะไปช่วย เรื่องเลวๆสัตว์ๆ แบบนี้มึงคิดได้ไง ไอ้เชี่ย"
ก้องชี้หน้าดึงคอเสื้อตะคอกด่าเสียงดัง หน้าตาไม่ยอมลงยอมความง่ายๆ จากเด็กวัยรุ่นคึกคะนองทำอะไรขาดความยั้งคิด พอเรื่องจวนตัวก็รู้สึกกลัวขึ้นมาก้มหน้าน้ำตาไหลกันเสียส่วนใหญ่
"จะจัดการยังไงคะพี่ จับส่งตำรวจเลยดีไหม ให้มันอยู่ในคุกพวกสัตว์เดรัจฉานพวกนี้"
พลอยหันไปถามอ๊อฟที่ยังเหยียบหน้าของทันไว้อยู่
"ภูมิครับ ภูมิจะเอายังไงดี"
อ๊อฟหันหน้าไปถามผู้เสียหาย ภูมิบุญพยายามปาดน้ำตาออกจากใบหน้าที่เปื้อนดินจนหน้าเปรอะเปื้อน สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ ในใจก็แค้นแรงดุเดือดขึ้นมาแต่ก็ไม่อยากให้อ๊อฟหรือเพื่อนๆต่างคณะมองตนไม่ ดี ดีล่ะ จะได้ใช้โอกาสนี้สร้างภาพเสียเลย ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น
"พี่อ๊อฟ ปล่อยน้องๆเขาไปเถอะครับ น้องๆเขาไม่เกี่ยวด้วยหรอก คงทำเพราะขาดสติ"
ภูมิบุญพยายามสะกดน้ำตาให้มันไม่ไหลออกมา
"ภูมิ!!!"
ทุกคนแปลกใจ ถึงกับร้องเรียกชื่อออกมา
"ภูมิไม่ได้โกรธน้องๆเขาหรอกครับ ไม่เป็นไร เป็นเคราะห์กรรมของภูมิเอง"
ภูมิบุญเม้มปากสิ่งที่พูดออก มาไม่ได้ตรงกับใจแม้แต่น้อย
"มึงเห็นไหม ไอ้พวกเดนสังคม พี่เขาไม่เอาเรื่องขนาดนี้พวกมึงทำอะไรลงไป ห๊า"
ก้องตวาดเสียงดังลั่น
"อย่าไปปล่อยมันไปนะภูมิ เราไม่ยอม ต้องไปแจ้งผู้ใหญ่บ้าน และครูใหญ่ ไม่ได้ๆ ให้มันไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้"
พลอยเองก็ไม่ยอม ตะเบ็งเสียงแข่งกับก้อง
"ไม่เป็นไร เราไม่เป็นไร แต่น้องๆ จำคำของพี่ไว้นะ ถ้าเราไม่ได้มีความแค้นต่อกัน ไม่เคยรู้จักกัน อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ อย่าได้ทำแบบนี้กับใครอีก ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงรู้ไหมว่าพี่จะเป็นยังไง จะรับรู้ไหมว่าพี่จะอยู่ยังไง พี่อาจจะไม่ได้เรียนหนังสือเสียอนาคตไปเลยก็ได้นะ พี่อาจจะไม่มีแรงใจอยู่สู้หน้าใครต่อใครบนโลกใบนี้ก็ได้นะ ทั้งที่พวกเราไม่รู้จักพี่ แต่พวกเราจะกล้าสร้างตราบาปให้พี่ได้เชียวหรือ"
ภูมิบุญพอมีสติก็พูดเสียงเรียบมองหน้าเด็กทั้งสี่คน คำพูดบาดลึกลงไปในใจ ภูมิบุญตั้งใจว่าจะพูดแบบนี้อย่างน้อยแม้เด็กพวกนี้จะไม่สนใจในภายหลัง แต่เวลานี้เขามั่นใจว่ามันจะสะกิดใจใครบางคนได้บ้าง
"พี่ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
พงษ์พูดออกมาทั้งน้ำตาก้มหน้าน้ำตาหยดลงพื้น
"พี่อ๊อฟครับ ปล่อยน้องๆไปเถอะครับ อย่าบอกผู้ใหญ่เลย เพราะถ้าบอกผู้ใหญ่น้องๆเขาอาจจะเสียอนาคตก็ได้นะครับ"
ภูมิบุญยกเหตุผลมาอ้าง อ๊อฟถึงกับถอนหายใจออกมา ไม่เข้าใจในตัวภูมิบุญเพราะสิ่งที่ได้เห็นมันเกินจะรับไหว ความรู้สึกของภูมิบุญคงจะกลัวสั่นไหวมากทีเดียว แต่ทำไมถึงเปลี่ยนใจไม่เอาเรื่อง
"เอาเถอะภูมิ ในเมื่อเราไม่เอาเรื่องก็ไม่เป็นไรครับ พวกมึง จำไว้นะ นี่คือคนที่พวกแกคิดปองร้าย สำนึกใส่กะโหลกเอาไว้ด้วย ถ้าเป็นคนอื่น พวกมึงตายห่าไปแล้ว ไป ไปให้พ้นหน้ากู"
อ๊อฟตวาดลั่นเด็กวิศวะตบหัวเด็กไปคนละทีแล้วค่อยปล่อยตัวไป พอหลุดจากพันธนาการทั้งสี่คนก็รีบวิ่งหนีไปทันที พงษ์หยุดกึกลงแล้วเดินมาหาภูมิบุญ
"พี่ครับ ผมขอโทษจริงๆครับ"
เขายกมือขึ้นไหว้ภูมิบุญร้องไห้ ผมบุญเม้มปากแน่นยื่นมือไปตบบ่าเขาเบาๆ
"แล้วไอ้เชี่ยนี่ล่ะ ภูมิจะเอายังไง"
อ๊อฟยังไม่วางเท้าออกจากบ่าของทัน เปลี่ยนแค่ที่เหยียบจากหน้ามาเป็นบ่า ทันครางพายามดิ้นอยู่
"โอ๊ย ปล่อยกูซิวะ"
พออ๊อฟเอาเท้าออกก็แสดงอิทธิฤทธิ์ทันที
"พลั่ก" "อึ๊ก"
"ปากดีนะมึง จะตายอยู่แล้วยังมาปากดี"
อ๊อฟเตะเข้าที่ท้องของทันจนเขานอนตัวงออยู่พูดไม่ออก
"ขอสักทีเถอะ กูหมั่นไส้มึงมานานแล้ว คราวก่อนก็ยังๆไม่ได้ชำระแค้น"
ก้องปรี่เข้าหาง้างเท้าจะเตะซ้ำ
"อย่าก้อง อย่าเราขอ"
ภูมิบุญไปกันก้องเอาไว้อ้อนวอนร้องขอ จนก้องกับอ๊อฟรวมถึงพลอยอึ้งไป
"ให้มันจบแค่นี้เถอะ พอแล้วอย่าทำอะไรเขาเลย พอแล้ว"
ภูมิบุญร่ำไห้ออกมา ในใจก็กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ "ได้ ในเมื่ออยากเห็นบทนางเอกใช่ไหม จำเอาไว้นะไอ้ทัน ฉันจะทำให้แกคลานกลับมาหาฉัน" ภูมิบุญกัดฟันแน่น น้ำตาก็ไหลออกมา ทันเองพอเห็นภูมิบุญมากันตัวจากเท้าของเพื่อนก็แปลกใจ
"ทำไมภูมิ มันทำเลวไว้กับนายนะ ทำไมนายถึงไปปกป้องมัน"
ก้องตวาดเสียงดัง
"อย่าเลยก้อง พี่เขาคงไม่ได้ตั้งใจ พอเถอะ เราขอร้องอย่าให้มีเรื่องกันอีกเลย"
"ภูมิ อย่างมันนี่นะไม่ได้ตั้งใจ มันวางแผนเอาไว้ มันคิดจะทำร้ายนายนะ"
ทุกคนอึ้งนิ่งเงียบได้แต่ยืนจ้องมองหน้าของภูมิบุญที่ร่ำไห้ออกมา สภาพร่างกายภายนอกก็ดูแย่แล้วยังมีใจสงสารศัตรู
"แล้วน้องภูมิจะเอา ยังไงดีกับมันครับ"
อ๊อฟถามเสียงขรึม
"ให้เรื่องถึงอธิการเลยไหม มันจะได้จบๆกันไป มึงก็ไปหาที่เรียนใหม่ละกันนะไอ้ทัน"
"ใช่พี่ ส่งเรื่องให้ถึงตำรวจดูซิความรวย ความไฮโซมันจะช่วยอะไรมันได้ไหม"
พลอยเสริมกัดฟันเคียดแค้นอยู่
"ปล่อยพี่เขาไปเถอะพี่อ๊อฟ อย่าให้มีเรื่องกันเลย ผมไม่เอาความ"
"ภูมิ!!!!!"
ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน จ้องหน้าภูมิบุญอ้าปากค้าง
"พี่อ๊อฟ ถ้าเรื่องถึงอธิการ พี่เขาก็อาจจะย้ายที่เรียน มันไม่ดีหรอกครับพี่ ผมไม่อยากทำร้ายใครแบบนี้ ผมอโหสิกรรมให้"
ภูมิบุญพูดออกไปก้มหน้ากัดฟัน
"แต่ก่อนไป ผมถามอะไรสักอย่างได้ไหมพี่ทัน"
ภูมิบุญหันไปหาทันที่นอนกลิ้งอยู่
"พี่เกลียดผมมากเลยเหรอครับ ผมไปทำอะไรให้พี่ ถ้าหากว่าผมทำอะไรทำให้พี่ไม่พอใจผมขอโทษด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ"
ภูมิบุญร่ำไห้สะอื้นออกมาจนตัวโยนสะท้อน อ๊อฟดึงภูมิบุญเข้าไปกอดบีบบ่า ภาพที่เห็นมันช่างน่าสมเพชยิ่งนัก คนที่โดนทำร้ายกลับมาอ้อนวอนขอโทษคนที่คิดปองร้าย ทันเองก็เม้มปากแน่นในหัวมึนงงไปหมด นี่เกิดอะไรขึ้น จริงสินะ ภูมิบุญทำอะไรให้เขามากมายถึงขนาดต้องทำกับเขาขนาดนี้ พอคิดมีสติขึ้นได้ก็รู้สึกผิด ส่วนภูมิบุญแม้จะแสดงทีท่าออกมาว่าให้อภัยแต่ในใจกลับเคียดแค้นชิงชัง "ฉันจะให้แกอยู่ในสังคมนี้ ในโลกใบนี้ด้วยความรู้สึกที่ตายทั้งเป็น ไอ้ทัน" ภูมิบุญคาดโทษเอาไว้
เขียนโดย eiky
-
ตอนนี้ แจ่มมากกกกกกกกกก
ดร่าม่าสุดๆไปเลยค่ะ ภูมิบุญนี่
แผนการล้ำลึกขั้นสุดยอดจริงๆๆ
-
โหภูมิตีบทแตกมากก เล่นเอาพวกโจรๆเริ่มกลับใจแล้วเนี่ย สุดยอด
-
มาม่าเข้าขั้นวิกฤตแล้ว
-
ไอ้ทันเมิงตายอย่างเขียดดด!! :m31:
-
เหมือน..ความมืดเข้าครอบงำความคิดของน้องภูมิเข้าทุกที
เห็นด้วยกับ...คนชั่วสมควรได้รับผลกรรมที่ทำไว้....
แต่ก็บอกไม่ได้ว่า....สิ่งที่น้องภูมิคิดนั้นถูกหรือผิด....
ได้แต่หวังว่า...น้องภูมิจะร้ายเท่าที่จำเป็นเท่านั้น :เฮ้อ:
:mc4: ตอนนี้น้อง eiky มิใช่คนไร้วิญญาณแล้วซิเนอะ
กด + ให้กำลังใจจ๊ะ :pig4:
-
ไอเลิฟยู ภูมิบุญ
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
o18
หวังว่าน้องคงไม่เสียใจภายหลังนะ
-
โอ๊ยยย น้องภูมิิิ
จะว่าสงสารก็สงสาร
สะใจด้วยยย
ร้ายอะไรยังงี้
-
สุดยอดดดดดดดดดดด ต้องแบบนี้สิคะ
แร๊วงงงงงงงงง
น้องภูมิคนชั่วก็ต้องใช้วิธีแบบนี้แหละ
-
ไอ้พี่ทันมันเลวจิงๆอ่ะไม่เข็ดสะที่แต่ก็ไม่อยากให้ภูมิแก้แค้นเลย
เป็นห่วงภูมิอ่ะแล้วเมื่อไรภูมิจะได้เจอรักแท้สะที่ละเดียวก็เข้าใจผิดกับพี่แทนอีกพี่สาวอยากเห็นน้องภูมิมีความสุขอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์น๊าค่า
-
น้องภูมิสุดยอด
+1
-
คนที่ร้ายที่สุดในเรื่อง น่าจะเป็นภูมิบุญนะ
o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้โห แผนล้ำลึกมากภูมิ สุดยอดค่าาาาาาา :m11:
-
เพื่อนๆคร้าบ นานแล้วเนอะที่ผมไม่ได้มาตอบเมนต์เพื่อนๆ
ไม่ใช่หยิ่งน้า พอดีมีปัญหาหัวใจ อิอิ
โอเคแล้ว ตอนนี้กลับมาเป็น เอ็มเหมือนเดิม อิอิ
คนที่เคยอ่านน้องโยน่าจะคุ้นกับ M + S แบบผมเนอะ
อิอิ เพื่อนๆว่าน้องภูมินี่ร้ายไปไหมอ่ะครับ
ไม่เนอะ แบบเบาๆ เหอๆๆๆ
กลัวจังเลยว่าจะเป็นโรคจิตเข้าไปทุกวันๆ ยิ่งเขียนยิ่งมัน
พักหลังนี่ไปทางน้องญี่ปุ่นไม่เป็นเลย เหอๆๆ
ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ที่ยังรักผมเหมือนเดิม
จะพยายามงัดกลยุทธ์ มาให้เพื่อนๆด่าเล่น อีกน้า เหอๆๆ ตามประสาเอ็ม บวก เอส
:L2: :L2:
ผมกลับมามีหัวใจปกติดังเดิมแล้ว รักกันๆ
-
ยิ่งเขียนยิ่งมันพี่ไม่ว่า....
แต่ขอให้น้องภูมิร้ายแต่พองามนะจ๊ะ..
-
เจ้าแค้นดีเนอะ
--
ไม่ไหวๆ
อย่าร้ายมากไปหล่ะ
.....
-
ใจนึงก็ชอบนิสัยภูมิที่เป็นแบบนี้น่ะครับ :laugh:
แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ :เฮ้อ:
.....
.
.
เอาเป็นว่าแก้แค้นไอ้ทันให้สำเร็จหล่ะกาน :jul3:
แต่อยากให้พี่แทนเป็นพระเออกหง่ะ :-[
:3123: :3123:
-
หุหุหุหุหุหุหุ
ร้ายแรง ร้ายแรง
ว่าแต่ ก็นะ ชอบจังเลย
หุหุหุหุหุ o13
:กอด1: :L2: :L2: :กอด1:
-
ซาดิสมากเลยนะคะ eiky ป้าว่า ภูมิบุญน่าจะเกิดจากจิตสำนึกของเธอแน่ๆ 555
-
เริ่ดดดดดดดดด น้องภูมิ เอามันให้สาสม ให้เจ็บยิ่งกว่าเจ็บ
-
ซาดิสมากเลยนะคะ eiky ป้าว่า ภูมิบุญน่าจะเกิดจากจิตสำนึกของเธอแน่ๆ 555
อ่า ป้าชมกันแต่หัวค่ำเลย อ่า อิอิ
-
พี่ภูมิเห็นมั๊ยเห็นมั๊บ ใว้ใจคนอื่นซะ ถ้าเพื่อนมาช่วยไม่ทันแล้วทำไงละครับ
น่ากลัว
-
ไม่ร้ายนะพี่อิ๊ก แถมถูกใจใช่เลยอีกตั้งหาก ชอบคนแบบนี้แหละ o13
อิอิ รักกันๆ :กอด1:
-
โอ้ ป้าดดดด ภูมิสุดยอดดดดดดดด
-
ไม่ร้ายนะพี่อิ๊ก แถมถูกใจใช่เลยอีกตั้งหาก ชอบคนแบบนี้แหละ o13
อิอิ รักกันๆ :กอด1:
อ่า เห็นไหม มีคนเหมือนข้าพเจ้าแล้ว อิอิ เราเป็นชมรมเดียวกันเนอะ อิอิ
รักกันๆ
-
^
^
^
จิ้มพี่อิ๊ก 55+ :laugh:
ใช่เลยๆ เราอยู่ชมรมเดียวกัน
และยังเป็น s + m เหมือนกัน ฮ่าาาาาาา :m20:
-
ภูมินี่ แค้นฝังหุ่น จริงๆ
ร้ายนะเรา
-
สะใจมากกกก o13 o13 o13
-
เยี่ยมค่ะ ตอนนี้ o13
แหมภูมิบุญของเรายังคงเจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนเดิม
แต่ขอบอกว่า สาแก่ใจคนอ่านยิ่งนัก
(http://image.ohozaa.com/i3/a94480056.gif) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=2eb34d15adde7aaebc5208b179036f38)
น้องมิชักอยากจะรู้แล้วล่ะค่ะว่าภูมิบุญจะแก้แค้นแทนยังไง อดใจรอไม่ไหวแล้วค่ะคุณอิ๊กกี้ o9
แต่จะได้เข้ามาอ่านอีกทีก็คงวันศุกร์เลยค่ะ เอาเป็นว่าน้องมิจะมาติดตามการแก้แค้นของภูมิบุญคืนวันศุกร์นะคะ
:กอด1:
******************************
มีที่อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ อยู่สองแห่งน่ะค่ะ
พลอยเสียงสั่นสร่างเมาอย่างสิ้นเชิง
สิ้นเชิง แปลว่า สิ้นท่า หมดท่า หมดชั้นเชิง โดยปริยายมักใช้กับคำว่า โดย อย่าง เป็น โดยสิ้นเชิง อย่างสิ้นเชิง ทั้งหมด ทั้งสิ้น ทุกประการ เช่น ข่าวนี้ไม่เป็นความจริงอย่าสิ้นเชิง คือ ข่าวนี้ไม่มีส่วนใดที่เป็นความจริงอยู่เลย เป็นความลวงทั้งหมด
แต่สร่างเมาอย่างสิ้นเชิงไม่น่าจะหมายถึง สร่างเมาทั้งหมด สร่างเมาทั้งสิ้น สร่างเมาทุกประการ ในความหมายนี้คุณอิ๊กกี้จะหมายถึง เมื่อได้ข่าวของภูมิบุญอาการมึนเมาก็หายไปทันทีรึเปล่าคะ ถ้าเปลี่ยนมาใช้คำว่า ทันที ขยายกริยา สร่าง จะตรงความหมายกว่าไหมคะ
ภพนี้ชาตินี้ถึงเผชิญแต่สิ่งแผ้วพานชั่วร้ายภูมิบุญน้ำตาไหล ความกลัววิ่งเข้าจับใจ
รู้สึกว่าการเรียงตำแหน่งคำในประโยคแปลกๆ นะคะ
แผ้วพาน เป็นคำกริยา แปลว่า รบกวน สิ่งที่ทำกริยารบกวนในประโยคนี้ก็คือ ความชั่วร้าย ดังนั้นน่าจะสลับตำแหน่งเป็น มีสิ่งชั่วร้ายมาแผ้วพาน
สองข้อด้านบนนั้นเป็นการเสนอความเห็นของน้องมิเฉยๆ นะคะ
สังเกต ไม่มีสระอุ คะนอง ต้องสระอะ นะคะ
-
ภูมิเนะ สู้ๆนะ น้องปุ่นเอาใจช่วยอยู่น้า อิอิ 5555 ให้หญ้าแห้งมาให้กำลังใจเนะ
-
แจ่มมากค่ะน้องภูมิ o13
-
:mc4: :mc4:
ดีจัยด้วยที่หัวใจกลับมาปรกติอย่างเดิม..ยะฮู้...
รางวัลออสการ์ประจำปีสองพันสิบ..ขอมอบหั้ยแก่ นายภูมิบุญ แห่งคณะรัฐศาสตร์ แห่งมหาวิทยาลัย...
มันต้องอย่างนี้ซิ อย่างนี้ซิ..อย่างนี้ซิ
ให้ได้อย่างนี้ซิ อย่างนี้ซิ อย่างนี้ซิ..
เยี่ยมไปเลยภูมิ..
หวังว่าครั้งนี้ไอ้ทันมันจะคิดได้บ้างอารัยบ้าง...ก้อได้แต่หวัง..ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักกันรักกัน :กอด1:
สู้สู้ภูมิ ไรเตอร์ด้วย คริคริ
-
ง่าส์...ภูมิท่าจะร้ายลึกเนอะ...
แต่เพื่อปกป้องตัวเองแล้วก็...แรว๊งงงอยู่ดี 55
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ถ้าภูมิให้อภัยคนเลวๆแบบนั้นได้จริงคงดี
แต่อย่าเลย เค้าไม่สะใจ กร๊ากกกก :laugh:
-
น่าเอามันให้ตายคาตีนทั้งไอ้ทันและไอ้เด้กเลวพวกนั้น แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันตายทั้งเป็นเจ็บแบบนานๆ
-
ถูกใจจจจ o13 ดร๊อปๆ ไป พอตอนนี้เริ่มกลับมาหละภูมิ
ฮ่า ๆๆๆ ร้ายๆ แบบนี้ชอบอ่า ทันคน หัวไว เลห์กลมากกกก
ทัน แทน โตโต้ เอาหละ ๆ คอลเล็กชั่นหนูภูมิ จะมีใครอีกป่าวว 555555
สู้ๆคะ ไรท์เตอร์ เป็นกำลังใจ :man1:
-
น้องภูมิ อย่าเคียดแค้นเลย
โกรธก็คือโกรธ :fire:
แต่อย่าเก็บไปคิด ไปแค้นเป็นผีบ้า
จะแก้แค้นก็ให้มีขอบ
อย่าเอาตัวเองไปเจ็บตัวนะ
หลังๆน้องน่ามืดตามัวพอควรแล้วอะ
เป็นห่วง :man1:
คนที่มีความเกลียดเคียดแค้น จะสงบได้เหรอ
อันไหนปล่อยวางได้ก็ปล่อยๆเหอะนะ
อินจัด เหอเหอ แต่เวลาเห็นคนแค้นไม่ลืมหูลืมตาแล้วรู้สึกไม่ดี
เดี๋ยวก็ลืมมองรอบข้างว่ามีอะไรดีๆเข้ามาบ้าง เสียโอกาสหมด :L2:
-
ภูมิ นายเจ๋งมาก!!! o13
-
ภูมิแรงมาก แต่ทำแบบนี้จะดีเหรอ เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ สุดท้ายจะมีแต่ตัวเองที่ทุกข์นะ
-
กลัวกับความคิดภูมิอ่ะ
-
แจ๋มมากค่ะ ภูมิบุญ
นางร้ายในคราบนายเอก
ตีบทแตกกระจุย...เจ๋งมากกกก
-
:laugh: :laugh: บ้าไปแล้ววววววกรู
-
คนที่ร้ายที่สุดในเรื่อง o18 ภูมิบุญ :laugh: :laugh:
-
กู๊ดมอร์นิ่งคร้าบ เพื่อนๆ อิอิ
ซำบายดีบ่อ เหอๆๆๆ
ตอนเย็นๆถึงจะเขียนน้า ตอนนี้แอบเขียนที่ทำงานไม่ดี เหอๆๆๆ
ขอบคุณมิ นะคร้าบ ผมเป็นคนพูดผิดรูปประโยคเองล่ะ อิอิ เวลาพูดก็งงตัวเองนะ เลยติดมาเขียน
แต่ดีใจจังที่ มิช่วยดูให้ แท้งกิ้วหลายๆๆ :L2:
เพื่อนๆว่าภูมิเขามารยาเยอะไหมอ่า อิอิ ไม่เนอะ ยังไม่พอ แว้กกก คนเขียนเริ่มจะโรคจิต ไม่ได้เอามาจากตัวเอ้งน้า
เหอๆๆ เอามาจากไหนมะรู้ แต่ไหลดีจังเวลาเขียน
มาๆๆ รักกันๆๆ
:กอด1:
-
:L2: ชอบน้องภูมิที่เป็นแบบนี้
ใครดีก็ดีตอบ ใครร้ายก็ร้ายกลับไป
เออ แต่ อย่าร้ายมากนะครับ กลัวน้องภูมิ จะเสียใจในภายหลัง :เฮ้อ:
:L2:
-
แปะโป้งเรื่องภูมิบุญไว้ก่อนนะคะคุณอิ๊ก เดี๋ยวจะกลับมาอ่าน
:กอด1:
-
ว่าแล้วว่าภูมิต้องคิดแบบนี้ 55+ นายเอกของเรา...นับวันยิ่งร้ายขึ้นทุกที เอิ๊กๆๆ
-
ที่รักของผม
ไม่อยากบอกเลยว่าง่วงมากมาย
พยายามเขียนแล้ว ได้เยอะพอสมควร
แต่มันไม่ดีเลยไม่เอามาลง
อย่าว่าผมน้า อิอิ แต่ด่าได้ เหอๆๆ
ตามประสาม เอสเอ็ม
รักกันๆๆๆ
-
ให้งีบก่อน ไม่ด่าหรอกค่ะ
รักน้าๆๆๆคิคิ
งีบแล้วมาโพสด่วน
รักน้องภูมิ คัก ๆ
-
ไม่ด่า แต่บ่นตามประสาคนแก่ แต่ eiky ก็ยังดีที่เขียนแล้วไม่ได้เรื่อง
ของอีป้าแก่ๆ ไม่มีอะไรในหัว มันว่างแปลกๆ สะงั้น 555
รอต่อไปก็ได้ ชิ...
-
:really2:รอนะครับ
-
:ped149: น้อง eiky :ped149:
-
แหะๆๆๆ กว่าจะเค้นออกมาได้ เฮ้อ ง่วงอ่ะช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ กินเยอะแน่เลยอ่ะ พอกินอิ่มหนังตาก็ตก อิอิ
วัยกะลังกินกะลังนอนน้า จุ๊บๆๆ
ฉากสามสิบห้า
อ๊อฟคาดโทษ ทันเอาไว้โดยไล่กลับกรุงเทพฯก่อนกำหนด โดยให้ทันนอนค้างคืนก่อนแต่ให้ไปนอนที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน โดยให้เขาไปจัดการขอเองแล้วพรุ่งนี้ให้เก็บของกลับได้เลย ต้องออกแต่เช้ามืดเพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่อง ทันเองก็ไม่ขัดยอมจำนนแต่โดยดี เริ่มที่จะรู้สึกสำนึกผิดขึ้นมาจริงๆ
"ห้ามไปพูดเรื่องนี้ให้ใครรู้เรื่องนะ ถ้าเรื่องแดงขึ้นมาไม่ว่าจะใครไปเล่า กูจะเอาโทษพวกมึงทุกคน"
อ๊อฟขู่น้องๆวิศวะที่มาช่วย ทุกคนต่างก็รับปากพอจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วก็พากันเดินกลับเข้าไปใน โรงเรียน ภูมิบุญนิ่งเงียบไปตลอดทาง พลอยกับก้องเองก็เงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาสักคำ
"ภูมิคืนนี้ไปนอนกับพี่นะ"
อ๊อฟพูดขึ้นระหว่างทาง
"ไม่เป็นไรครับพี่ ภูมิไม่เป็นไร"
"ไม่ได้หรอก พี่ไม่ไว้ใจ เอาเถอะอย่าคิดอะไรมาก ไปอยู่ใกล้ๆพี่นั่นล่ะ จะได้ไม่มีใครมาวอแว"
อ๊อฟพูดเด็ดขาด ภูมิบุญจึงเงียบไปไม่โต้แย้ง ไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาอีกนับจากนี้ ภายในบริเวณสนามฟุตบอลยังมีเสียงกลองเสียงร้องเพลงแว่วดังออกมา ชาวบ้านที่เข้าไปดูก็มีอยู่ประปราย
"ไปล้างหน้าล้างตาก่อนสิภูมิ เดี๋ยวใครเขาสงสัยเอา"
พลอยบอกตอนที่จะเดินกลับเข้าไปร่วมกลุ่ม ภูมิบุญพยักหน้าแล้วเดินไปห้องน้ำหลังอาคารไม้ ก้องเดินไปเป็นเพื่อน อ๊อฟเองก็เดินไปด้วย พอล้างหน้าล้างตาเสร็จภูมิบุญก็เดินออกมายิ้มให้อ๊อฟแววตาสีหน้ากลับมาเป็น คนเดิม แม้จะเพิ่งเจอกับเรื่องเลวร้ายมา อ๊อฟเองถึงกับงงเกาหัวอยู่
"อะไรครับพี่ ทำหน้าซะ หน้าผมยังมีดินติดอยู่เหรอ"
ภูมิถามอายๆเอามือลูบหน้าตัวเอง
"ปะ เปล่า ไม่มีอะไรครับ ภูมิยิ้มแล้วน่ารักดีนะครับ"
อ๊อฟพูดออกมาแล้วยิ้มเขินๆ
"ไปข้างในเถอะครับพี่เดี๋ยวเพื่อนๆสงสัย"
ภูมิบุญเปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขินแล้วเดินนำหน้ามาทันที
"เราว่าไอ้พี่อ๊อฟ อะไรนั่นชอบนายแน่เลยว่ะภูมิ"
ก้องมากระซิบบอก
"บ้าเหรอก้อง พี่เขาเป็นผู้ชายจะมาชอบเราได้ไง นายนี่ก็พูดไป เรามีพี่แทนอยู่ทั้งคนนะ ไม่ได้หรอก"
ภูมิบุญพูดขึ้นแล้วก็พลันคิดถึงรอยยิ้มของคนที่ไม่เคยขัดใจเขาเลย ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ จะนอนหรือยัง คงบ่นอยู่ไม่น้อยเพราะติดต่อไม่ได้เพราะที่นี่ไม่มีสัญญาณเลย ภาพใบหน้าของแทนทวีฉายขึ้นในความคิดพลันรอยยิ้มก็ฉายออกมา พอเดินกลับเข้าไปในสนามฟุตบอล ฝ้ายที่ยืนรออยู่ด้วยจิตใจที่กระวนกระวายไม่แพ้กันก็ปรี่เข้ามาหาภูมิบุญ หลังจากที่ถามพลอยไปแล้ว
"ภูมิเป็นไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม พี่เป็นห่วงแทบแย่"
"ไม่เป็นไรครับพี่ฝ้าย ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง พอดีพี่อ๊อฟกับเพื่อนๆไปช่วยไว้ทันครับ โชคดีไป"
ภูมิบุญพูดเสียงเรียบ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เลวที่สุด พี่ไม่คิดเลยนะว่ามันจะเป็นแบบนี้"
ฝ้ายสบถออกมา แล้วดึงแขนภูมิบุญไปนั่งลงที่เดิม
"ทำไมทันมันถึงได้ทำเรื่องเลวร้ายขนาดนั้นกับเราได้ภูมิ เคยมีเรื่องอะไรกันเหรอ"
ฝ้ายถามหยั่งเชิง ภูมิบุญนิ่งก้มหน้าลงเม้มริมฝีปาก
"ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ฝ้าย พี่ทันเขาคงไม่ชอบขี้หน้าผม"
"อะไรกันภูมิ ไม่ชอบขี้หน้ากันทำกันถึงขนาดนี้เชียวหรือ ไม่ได้นะมันต้องได้รับโทษ ทำแบบนี้กับใครง่ายๆได้ด้วยเหรอ"
น้ำเสียงของฝ้ายเอาเรื่อง
"ช่างมันเถอะครับพี่ฝ้าย ยังไงเสียภูมิก็ไม่เป็นอะไร"
"ภูมิถึงไม่เป็นไรแล้วเราสมควรต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเหรอ พี่ว่ามันไม่ถูกนะ ถึงจะโกรธเกลียดกันยังไงก็ตามแต่มันไม่มีสิทธิ์ที่จะล่วงเกินเราขนาดนี้"
ฝ้ายจ้องหน้าภูมิบุญเขม็ง
"แล้วจะให้ภูมิทำยังไงครับพี่ฝ้าย ให้ผมทำให้พี่ทันต้องเสียเรื่องเรียนไปเหรอครับ ผมอยากทำนะ แต่ถ้าผมโดนทำแบบนั้นบ้างผมคงรับไม่ได้"
ภูมิบุญพูดออกมาไม่ตรงกับใจอีกครั้ง ในใจสั่นไหวระริก อยากจะเห็นทันได้รับโทษที่ได้ทำเอาไว้ แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ แค่รับกรรมแค่ย้ายที่เรียนมันน้อยไปไหม? ในเมื่อแค่ไม่ชอบขี้หน้าไม่ถูกชะตา เขายังหมายมาดจะทำกันได้ขนาดนี้ โทษแค่นี้มันไม่พอหรอก
"พี่ไม่เข้าใจเลยภูมิ ภูมิเป็นคนน่ารักใครเห็นใครก็ชอบ กริยามารยาทก็ดี ทำไมถึงมีคนเกลียดชังได้มากมายขนาดนี้"
ฝ้ายมองหน้าภูมิบุญแล้วถอนหายใจออกมา
"ผมไม่ได้เป็นคนดีอะไรมากมายหรอกครับพี่ฝ้าย แค่อย่ามาทำผมก่อน ให้อภัยได้ผมก็ทำ แต่ถ้าให้อภัยไม่ได้ ผมขอสู้บ้างก็เท่านั้น"
"พี่เข้าใจเรานะภูมิ แต่เอาเถอะ อะไรปล่อยได้ก็ปล่อย แต่อะไรปล่อยไม่ได้ก็คิดให้ดีก่อน ไม่ใช่จะแค้นฝังใจไปเสียทุกเรื่อง พี่ดีใจนะที่เราไม่คิดแค้นทัน"
ฝ้ายจับมือของภูมิบุญบีบเบาๆเห็นอกเห็นใจขึ้นมากว่าเดิมเยอะ ภูมิบุญเองก็นั่งนิ่ง พอคุยกับฝ้ายเสร็จก็ออกไปหาพลอยที่กลับไปกินเหล้ากับพี่ๆอยู่กลางสนามก้องก็ เหมือนกัน
"อย่าคิดมากนะภูมิ ไม่ต้องห่วงแล้ว มากินเหล้าดีกว่าจะได้ไม่เครียด"
พลอยบอกแล้วยื่นแก้วเหล้าให้ ภูมิบุญไม่ลังเลที่จะหยิบเอาแก้วเหล้ามาเทลงคออย่างง่ายดาย แม้จะไม่เคยชินกับเหล้าแต่ก็อยากจะกิน
"เราอยากเข้าห้องน้ำว่ะภูมิ"
พลอยสะกิดบอกภูมิบุญ หน้าเริ่มแดง ส่วนก้องเมาพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว
"ไปดิ เดี๋ยวเราพาไป"
ภูมิบุญบอก เพราะห้องน้ำผู้หญิงใช้บนอาคารปูนได้ เปิดไฟสว่างอีกอย่างไม่ไกลจากสนามบอล มีแค่ถนนลูกรังตัดผ่านหน้าตึกคั่นกลางระหว่างสนามฟุตบอล ฝ่ายนิตาไม่ได้ละเล่นกับรุ่นน้องเลย เพราะเห็นว่าบ้านนาเกินไปไม่ถูกคลาสคนอย่างพวกเธอเท่าไหร่ จึงนั่งระหงอยู่ไม่ได้ขยับตัวลุกไปไหน พอเห็นพลอยกับภูมิบุญเดินไปทางตึกปูนจึงสะกิดกันมอง
"ไม่มีอะไรทำไปตบสองตัวนั่นดีไหมเธอ"
ฟ้าพูดขึ้นมองตามไปอย่างหมั่นไส้
"ไม่ดีหรอกเธอ อีฝ้ายมันจ้องยังกะอะไรดี ขี้เกียจจะทะเลาะกับมัน"
นิตาเชิดหน้าขึ้นไม่ใส่ใจใยดี
"เดี๋ยวชั้นไปหลอกล่อมันไปทางอื่นเอง ทางจะได้สะดวก นกเธอไปกับนิตานะ ฝากตบอีพลอยด้วย"
"ดีเลยกำลังอยากตบอีนั่นอยู่พอดี หมั่นไส้นักทำตาหวานใส่พี่อ๊อฟของชั้น"
นกลุกขึ้นทันที ฟ้าเองก็เดินไปทางฝ้ายที่คอยมองตามหลังภูมิบุญกับพลอยอยู่ไม่วางตา
"พี่ฝ้ายๆ ระเบียบการณ์พรุ่งนี้เป็นยังไงจ๊ะ ฟ้าขอดูหน่อยได้ไหม"
ฟ้าเข้าไปทำท่าถามเรื่องงาน
"แจกไปแล้วนี่ฟ้า"
"ฟ้าทำหายค่ะพี่ฝ้าย นะคะบออกให้ฟ้าฟังหน่อย พรุ่งนี้จะได้เอาไปทำได้ถูก"
"ก็ไม่มี อะไรมากนี่จ๊ะก็ตื่นแต่เช้าไปวิ่ง แล้วก้รับน้อง แล้วแต่คณะเธอจะเตรียมมานะ"
"อ้าว ไม่รับรวมกันเหรอคะ ทางคณะฟ้าไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยค่ะพี่ฝ้าย ว้ายตายจริง ทำยังไงดี"
ฝ้ายมองหน้าฟ้าหมั่นไส้กับท่าทางที่เกินพอดีของเธอ ฟ้าเบี่ยงเบนความสนใจจากฝ้ายไปได้พอสมควรเปิดโอกาสให้นิตากับนกเดินตามภูมิ บุญกับพลอยไป
"ต่ำ กินเหล้าขาวมั่วผุ้ชาย ต๊ายเพิ่งรุ้นะว่ารุ่นน้องเดี่ยวนี้แรงๆกันทั้งนั้น"
นกเปิดฉากทันทีที่ขึ้นบันไดไปตรงหน้าห้องน้ำที่ อยู่ตรงทางขึ้นตึก
"แหมนกก็เด็กมันร่านมันแรงอ่ะนะ ไม่รู้หรอกรุ่นพี่รุ่นน้อง"
นิตาเสริมเบะปากใส่ พลอยอยู่ในห้องน้ำแต่ก็ได้ยินเสียงรีบทำธุระส่วนตัวแล้วออกมาจากห้องน้ำทันที ภูมิบุญยืนจ้องหน้าอยู่
"หมั่นไส้เนอะนิตา อยากจะตบหน้าสักทีมีรุ่นน้องแบบนี้ใช้ไม่ได้ ร่านหาแต่ผู้ชาย"
"เฮ้อ" ภูมิบุญถอนหายใจออกมาทำท่าเบื่อหน่ายเสียเต็มประดา
"แก อย่ามาถอนหายใจใส่ชั้นนะ แกถอนหายใจทำไม ห๊า"
นิตาแว๊ดเสียงขึ้นถลึงตาใส่
"อะไรพี่ ถอนหายใจก็ผิดเหรอ"
ภูมิบุญพูดขึ้นแสยะปาก
"นิสัยเสีย ก็ชั้นยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าแกไม่ถอนหายใจใส่ชั้น แล้วแกจะถอนหายใจใส่ใคร ชั้นต่ำ"
"เฮ้อ อ้าวพี่ยืนอยู่ตรงนี้เหรอครับ นึกว่าอากาศธาตุ"
"อีภูมิ!!! ปากดีนักนะ"
นิตาทำท่าจะปรี่เข้าแต่ภูมิบุญพยักหน้าท้าทาย นิตาจึงหยุดชะงักอยู่
"อะไรภูมิ หมาที่ไหนมาเห่ามาหอนแถวนี้ น่ารำคาญจังเลย อีพวกชะนีหาผัวเนี่ยนะ ตามจังเลย น่าเบื่อ"
"อีพลอย!! อยากโดนตบเหรอแก ปากดีนะ"
"ต๊าย เมื่อกี๊ได้ยินว่ารุ่นน้องแรงอย่างนั้นอย่างนี้ แต่คิดว่าที่รุ่นน้องแรงน่าจะมีสาเหตุมาจากรุ่นพี่แบบนี้นี่ล่ะ"
พลอยเน้นเสียงคำสุดท้ายจ้องมองหน้าทั้งสองคนแล้ว เบะปาก
"แก!! อี!!"
"หยุดนะ!! ลองดูสิ"
ภูมิบุญตวาดเพราะทั้งนิตากับนกทำท่าจะปรี่เข้ามา ทำร้าย ทั้งสองหยุดกึกลงกลางครัน
"ไปเถอะพลอย ปล่อยให้เค้าบ้าอยู่ตรงนี้ล่ะ อย่าเอาทองไปลู่กระเบื้องเลย"
ภูมิบุญยังคงยกริมฝีปากสูงเบะปากอยู่ ดึงแขนพลอยให้เดินลงจากบันไดไป
"เลว!! คิดว่าแกแน่นักเหรออีภูมิ"
นิตากัดฟันกรอดตวาดตามหลังมา
"อย่างนี้ล่ะนิตา ได้ข่าวว่าอยู่บ้านใหญ่โตแต่เป็นคนใช้เขานี่ ขำเนอะ คงอยากจะเข้าสังคมไฮโซจนตัวสั่น"
นกพูดขึ้นมาคำพูดของนกเสียดสีแทงใจ ภูมิบุญหันขวับทันที
"ขอโทษนะครับพี่ สังคมไฮโซน่ะอยากเข้า แต่ถ้าคนในสังคมเป็นเหมือนพี่สองคน ผมว่าสังคมสลัมยังน่าอยู่กว่าอีก"
"กรี๊ดด!! อีภูมิ!!"
"เห็นมั้ยพลอย ไม่ได้ดั่งใจ สู้ไม่ได้ก็กรี๊ด เอะอะก็กรี๊ด ถามจริงๆเถอะพี่ ทำอะไรได้มากกว่านี้บ้างไหม"
ภูมิบุญยั่วโมโห
"ทำอย่างงี้ไง อีภูมิ!!" "เพี๊ยะ"
นิตาโผเข้าตบหน้าภูมิบุญทันที
"เฮ้ย!! อีบ้าแกทำอะไรน่ะ"
พลอยถลาเข้าผลักนิตาออกถลึงตาใส่
"อย่าพลอย ช่างเขาเถอะ"
แม้จะเจ็บแต่ภูมิบุญกัดปากพูดออกมาไม่ยอมโต้ตอบ
"เป็นไงล่ะ สะใจไหมอีภูมิปากดีนัก เอาอีกสักทีไหม"
"เข้ามาสิ อย่าหาว่าชั้นไม่เตือน รุ่นพี่ก็รุ่นพี่เถอะ"
พลอยขู่ชี้หน้ากราด
"ตบอีนี่สักทีดีไหมนิตา ปากเก่งนัก"
นกโผเข้ามาจะตบพลอย
"หยุดนะ!!" ภูมิบุญตวาดเสียงดังลั่นจนนกต้องชะงักมือเอาไว้
"หึหึ ถ้าจะสู้กันน่ะ ผมไม่ใช้วิธีแบบพี่หรอกครับ เพราะแบบนี้เจ็บไม่กี่วันก็หาย แต่ที่พี่ตามวอแวผมน่ะ พอจะรู้นะว่าเพราะอะไร"
ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมา จ้องมองนิตาไม่วางตาเช่นกัน
"ฉันเกลียดแกไงอีภูมิจะเพราะเหตุผลอะไรล่ะ"
"พี่น่าจะรู้แก่ใจดี อย่ามายุ่งกับผมอีก อย่าหาว่าผมใจร้าย"
"แกจะมีปัญญาทำอะไรชั้น อีกะเทย" นิตาล้อยั่วอยู่
"ก็คอยดูครับ ทำให้เจ็บตัวน่ะอีบ้าที่ไหนก็ทำได้ หึหึ แต่ผมจะทำยิ่งกว่านั้น"
ภูมิบุญลากแขนพลอยเดินลงจากบันได้ไปทันที
"หนอย คิดว่าแกแน่มาจากไหน ห๊า"
นิตาวิ่งตามลงมา ทั้งสี่คนเผชิญหน้ากันอยู่หน้าอาคารปูน
"แน่ไม่แน่ คนที่พี่หมายปองก็อยู่กับผมแล้วนี่ ใครอีกล่ะที่พวกพี่หมายตาไว้ พี่อ๊อฟใช่ไหม หึหึ"
"แกจะทำอะไร อีกะเทยทุเรศ พี่อ๊อฟไม่มีทางใฝ่ต่ำไปเกลือกกลั้วกับคนอย่างแกหรอก"
นกร้องออกมาชี้หน้าอยู่
"ก็ไม่รู้สินะ คืนนี้เขาชวนผมไปนอนด้วย แล้วพี่คิดว่าผมจะนอนเฉยๆเหรอ กะเทยอย่างผมนี่ล่ะ จะเอาพี่เขาทำผัว แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะพี่ ผมกินไม่นานหรอก ผมเป็นพวกขี้เบื่อ เดี๋ยวผมกินเบื่อแล้วผมจะเจียดไปให้ และกะเทยอย่างผมนี่ล่ะจะแย่งผู้ชายที่พี่สองคนมีปัญญาแค่มองดู เป็นได้แค่หมาเห่าเรือบิน จำไว้"
"กรี๊ดดด!!!"
ทั้งสองกรี๊ดตะเบ็งเสียงออกมาพร้อมกัน ส่วนภูมิบุญกับพลอยเดินหนีไปแล้ว
"อะไรกันภูมิ พลอยมีอะไรกันอีก"
ฝ้ายปรี่เข้ามาหา สีหน้าวิตกกังวล
"ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ฝ้าย พอดีพี่สองคนนั่นเขาเจอหนูอ่ะครับ เลยกรี๊ด"
ภูมิบุญพูดเสแสร้งไป พลอยเองก็ยิ้มกริ่มอยุ่ อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
"ตายจริง ทำไมแค่หนูต้องกรี๊ดเสียงดังดั่นแบบนี้ ไม่ไหวๆ"
"แหมคงหมั่นไส้ใครบางคนรึเปล่าคะพี่ฝ้าย รุ่นน้องไปกระแนะกระแหนอะไรรุ่นพี่หรือเปล่าล่ะจ๊ะ สัมมาคารวะน่ะมีบ้างนะ"
ฟ้าเดินตามฝ้ายมาแสยะปากแล้วถากถางทันที
"มีสิคะพี่ แต่ถ้ารุ่นพี่บางคนทำตัวไม่เหมาะสมนี่ เราต้องทำยังไงคะพี่ฝ้าย"
พลอยสวนขึ้นหันไปมองฝ้าย
"รุ่นพี่ที่ไม่มีความเป็นรุ่นพี่ ทำตัวให้ไม่น่าเคารพนับถือ พี่แนะนำนะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ อย่าเข้าไปยุ่ง เพราะคนแบบนี้แม้จะเรียนจบไป ความรู้ความสามารถที่ได้ไปก็คงจะใช้ไม่เป็นหรอกจ๊ะพลอย"
ฟ้าสะอึกกัดฟันเม้มปากอยู่ เชิดหน้าเดินหนีไปหาเพื่อนทันที ฝ้ายพาพลอยกับภูมิบุญที่อมยิ้มอยู่กลับไปนั่งที่เดิม
"ภูมิเราว่านายนี่น่ากลัวนะเนี่ย"
พลอยเอาข้อศอกสะกิดภูมิบุญแล้วทำหน้าทะเล้นใส่
"อะไรล่ะพลอย เรานี่นะน่ากลัว บ้าเหรอ"
"ก็เห็นตอกหน้าพวกนั้นหงายไปทุกที อยากทำให้ได้อย่างภูมิจังเลย"
"อย่าเลยพลอย เป็นอย่างเราไม่ดีหรอก ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เราก็ไม่ได้อยากเป็นคนปากไม่ดี หน้าไหว้หลังหลอกใครเขาแบบนี้หรอกนะ แต่เราจำเป็น เราเคยลำบากมาแล้ว เพราะครั้งนั้นเราสู้ไม่ได้ ตอนนี้เราโตแล้วเราไม่ยอมให้ใครอีกแล้ว"
ภูมิบุญพูดเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความเคียด แค้นร้าวรานจากใจ
"ภูมิเอาน่าอย่าคิดมาก ใครดีเราก็ดีตอบ ใครร้ายก็ร้ายตอบ เราเห็นด้วย"
พลอยตบบ่าภูมิบุญเบาๆแสดงความเห็นใจออกมา ทั้งยังเห็นดีเห็นงามไปด้วย แม้ในใจจะไม่อยากให้พลอยเป็นคนเหมือนตัวเองแต่ จะทำยังไงให้พลอยเชื่อได้ในเมื่อเขาเองก็กำลังทำสิ่งนั้นอยู่ แม่แบบเบ้าหลอมไม่ดีผลิตผลที่ได้มามันย่อมไม่ดีฉันนั้น แต่มันก็ไม่เสมอไปพลอยเองอาจจะคิดได้เองในวันใดวันหนึ่ง ภูมิบุญเองก็คิดได้แต่ไม่ทำ ไม่ยอมทำ
"คุยอะไรกันครับสองคน ท่าทางเครียดเชียว"
เสียงของอ๊อฟดังมาจากตรงหน้า ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มแห้งๆ
"ง่วงหรือยังภูมิ ดึกแล้วนะ จะไปนอนเลยไหม พี่จะไปส่ง"
อ๊อฟหันไปถามภูมิบุญ พลอยก้มหน้าลงยิ้มทันที
"ยังครับพี่ สักพัก พี่อ๊อฟไปสนุกต่อเถอะครับ"
"ไม่แล้วล่ะ พี่เหนื่อยแล้ว เก็บแรงไว้พรุ่งนี้ ต้องเจอศึกหนักอีก"
"พลอยขอตัวนะคะ ขอไปดูก้องหน่อยเมาแอ๋แล้ว"
พลอยลุกขึ้นเดินหนีไปทันทีแม้ภูมิบุญจะ ส่งสายตาอ้อนวอนให้อยู่เป็นเพื่อน แต่พลอยก็กลับยิ้มออกมา
"ดีขึ้นไหมภูมิ เห็นเราร่าเริงขึ้นนะ"
น้ำเสียงที่อบอุ่นจริงใจ มันช่างทำให้ภูมิบุญสะท้อนใจคิดถึงแทนทวีขึ้นมาทันที
"ครับ ผมไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณครับ"
ภูมิบุญก้มหน้าแอบถอนหายใจ เขาไม่อยากทำร้ายใครแบบนี้เลย แม้อาจจะคิดไปเองว่าอ๊อฟอาจจะมีใจให้ แต่แค่คิดไปเองก็รู้สึกผิดมากขนาดนี้ ถ้าหากว่าเขามีใจให้จริงๆ จะทำยังไงดี ภูมิบุญเริ่มวิตกกังวล เขาไม่มีทางทำร้ายแทนทวีแน่นอน เพราะใจของเขาตอนให้เอียงเอนไปทางแทนทวีมากกว่าครึ่งแล้ว และเขาเองก็ไม่อยากทำร้ายอ๊อฟรุ่นพี่ที่ทางทางแสนดีผู้นี้ได้เช่นกัน
"เป็นอะไรไปครับภูมิ พอพี่มาหงอยเชียว"
อ๊อฟพูดขึ้นสายตาเป็นประกายหวานฉ่ำภูมิบุญสะดุ้ง
"อ้อ ขอโทษทีครับพี่ พอดีผมคิดไปเรื่อยเปื่อย แล้วนี่อ๊อฟไม่กินเหล้ากะเขาเหรอครับ"
ภูมิบุญเปลี่ยนเรื่องคุย เผื่อว่าอะไรหลายอย่างมันอาจจะดีขึ้น
"กินนิดหน่อยครับ กินมากไม่ได้ พี่เมาง่าย"
"พี่อ๊อฟคะ แหมมานั่งตรงนี้เอง นกหาแทบแย่ คุยอะไรกันอยู่คะ ยิ้มหวานเชียว"
นกที่มองดูอยู่นานด้วยความหมั่นไส้ เดินปรี่เข้ามาหาแล้วนั่งลงข้างๆอ๊อฟทันที
"อ้าวนก พอดีคุยเรื่อยเปื่อยกับน้องเขาอยู่ครับ มีอะไรเหรอ ตามหาพี่ทำไม"
น้ำเสียงที่กลับมาเป็นปกติไม่หวานไม่อบอุ่น เหมือนเมื่อครู่ดังขึ้น อ๊อฟชายตาไปมองนกแค่ชั่ววินาทีแล้วก็หันกลับมาหาภูมิบุญ
"ก็นกคิดถึงนี่คะพี่อ๊อฟ เนี่ยมีเรื่องจะปรึกษาด้วย ก็เรื่องรับน้องพรุ่งนี้น่ะค่ะ พอดีทางคณะของนกไม่ได้เตรียมอะไรมา อยากจะขอเข้าร่วมกับคณะของพี่อ๊อฟได้ไหมคะ"
นกแถไปเกาะวงแขนของอ๊อฟทันที อ๊อฟเองก็สะดุ้งพยายามบิดแขนออกแต่เหมือนนกจะยิ่งเบียดกายเข้าหา
"หือ ทำไมไม่เตรียมตัวมาล่ะ ไม่ได้นะแบบนี้ เราเป็นรุ่นพี่รับน้องก็ต้องรับกันเองสิจะให้คณะอื่นเขาช่วยพี่ว่ามันไม่ดี นะ"
อ๊อฟพูดพยายามจะขยับตัวออกมาทางภูมิบุญ
"ห๊าวว พี่อ๊อฟครับ ภูมิง่วงแล้วอ่ะ"
ภูมิบุญทำท่าหาวนอนแล้วกระตุกแขนอ๊อฟเบาๆ
"อ้องั้นไปครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เอ๊ะ ทำไมต้องไปส่งมัน เอ้ย น้องเขาด้วยล่ะคะพี่อ๊อฟ น้องเขาเป็นผู้ชายนะ กลัวเหรอเธอ"
นกแว๊ดเสียงขึ้น กระแนะกระแหนทันที
"กลัวสิครับ พี่อ๊อฟภูมิกลัวไปส่งภูมิหน่อยนะครับ พี่อ๊อฟ"
ภูมิทำเสียงบุญออดอ้อนเบียดตัวเข้าหาเกาะแขนของ อ๊อฟไว้แน่น
"พี่ขอตัวนะนก พี่จะไปส่งภูมิ"
"อะไรกันคะพี่อ๊อฟ ถ้านกง่วงบ้างพี่อ๊อฟจะไปส่งนกไหม"
"ตึกนอนนกก็อยู่ตรงนี้เองนี่ครับ ไม่ต้องไปส่งหรอก"
"พี่อ๊อฟ"
นกร้องเสียงหลง
"พี่อ๊อฟครับ คืนนี้ให้ไหนพี่อ๊อฟบอกให้ภูมิไปนอนกับพี่อ๊อฟ อย่าเปลี่ยนคำนะครับพี่"
ภูมิบุญใส่จริตยิ้มหวานให้อ๊อฟแล้วกอดแขนเขาแน่น พออ๊อฟหันหน้ามายิ้มและพยักหน้าให้ ภูมิบุญก็เอาปลายนิ้วไปดันมือของนกออกอย่างรังเกียจ
"กรี๊ดด นกไม่ยอมนะคะพี่อ๊อฟ"
นกกรี๊ดออกมากระตุกแขนอ๊อฟ
"ไปเถอะภูมิ เดี๋ยวคนเขานินทา"
อ๊อฟแกะแขนของนกออกแล้วดึงแขนภูมิลุกขึ้นทันที พลอยกับก้องก็กอดคอกันเดินมา ภูมิบุญจึงชวนเพื่อนๆไปนอน ภูมิบุญไปช้อนปีกของก้องแทนพลอย แล้วให้พลอยไปบอกฝ้ายว่าอยากจะไปนอนแล้ว ฝ้ายเองก็คอยดูแลอยู่ตลอดพอพลอยบอกแบบนั้นก็พาออกจากสนามฟุตบอลไปทันที อ๊อฟช่วยมาประคองก้องอีกข้างเดินกลับไปที่อาคารไม้ ส่งก้องนอนแล้วก็ยืนดูอยู่
"ป่ะภูมิ ไปนอน"
อ๊อฟชวนแล้วก้มลงมา สะกิดแขนของภูมิบุญ
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับพี่อ๊อฟ ผมนอนกับเพื่อนก็ได้"
"ไม่ได้นะภูมิ พี่ไม่ไว้ใจ เผื่อไอ้ทันมันคิดอะไรชั่วๆขึ้นมาอีก เราจะลำบาก เห็นไหมมีแต่คนเมานะในห้องนี้"
อ๊อฟบอกเหตุผลออกมา ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่ตัดสินใจ "เอาเถอะ ในเมื่อใจเราหนักแน่น มันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีทาง" ภูมิบุญบอกกับตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินตามอ๊อฟไปยังห้องนอนของรุ่นพี่
คนที่อยู่ไกลจะเป็นอย่างไรบ้างนะ จะคิดถึงกันบ้างไหม ตอนนี้รู้สึกคิดถึงเหลือเกิน อยากกอดตัวของเขา อยากได้ไออุ่นที่คุ้นเคย อยากสูดเอากลิ่นกายที่ชินจมูก คิดถึงผมบ้างไหมนะพี่แทน
รักกันๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:z13:
.............
edit
ภูมิหนักแน่นเข้าใว้..
ไอ้พี่แทนมันจะคิดถึงภูมิเหมือนที่ภูมิคิดถึงมั้ยหน๊า...
.............
สามนางนี้ ยังตอแยภูมิไม่เลิก เดี๊ยะ เดี๊ยะจะเจอภูมิดราม่าใส่ แล้วจะหาว่าไม่เตือน.........
:กอด1: ภูมิ แอนท์ ไรเตอร์...
:bye2:
-
คนดีผีคุ้ม น้องภูมินิสัยดีพี่อ๊อฟคุ้มครอง :m20:
-
เหมือนน้องภูมิจะแพ้ความดีของแทนซะแล้ว
(แต่จะดีจริงหรือเปล่าหว่า???? เห็นเพื่อนแต่ละคนแล้วก็นะ...)
พี่อ๊อฟก็ดูเหมือนจะถูกใจภูิมิเล็กน้อย (หรือเปล่า??)
ลุ้นขอรับ
ตอนนี้มีสามหนุ่มสามแบบมาพัวพันแล้ว
มาต่อตอนต่อไปไวๆนะขอรับ
-
อ๊อฟน่ากลัวนะเนี่ย
-
:กอด1: ให้หนึ่งทีเลยค่า ภูมิน่าร๊ากกก ชอบอ่า 55555
อย่าบอกว่าพี่อ๊อฟหลงรักภูมิอีกคนนะเนี้ยยยยย
ใจจริงแอบเชียร์โตโต้แต่ช่วงหลังหายไปเลย พี่แทนก็มาแรงงง
พี่อ๊อฟอีก ไม่แน่ใจว่าทันจะเข้ามามีบทบาทกับภูมิอีกป่าว
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
มารตัวผู้หลุดไป...มารตัวเมียโผล่เข้ามา...
ชีวิตน้องภูมิ..ดูจะหาความสุขได้ยาก....
น้องภูมิเข้มแข็งไว้นะ....พี่แทนรออยู่...
อย่าให้พี่อ๊อฟเข้ามาในวังวนนี้เลย......
แต่ถ้า....พี่อ๊อฟมาชอบความน่ารักของน้องภูมิเอง...
มันก็คงช่วยไม่ได้นะ....รักได้ก็เจ็บได้เป็นธรรมดา... :เฮ้อ:
:กอด1: น้อง eiky แน่น ๆ เลย
กด + ให้เด็กวัยกำลังกินกำลังนอน(เหรอ)...
-
ทำเพราะจำเป็น แต่อย่าทำจนเป็นนิสัยล่ะภูมิบุญ
-
พี่ภูมินี่น่ากลัวจริงๆ ทำอะไรเก็บใว้ในใจไม่มีใครรู้ น่ากลัวครับ
พี่อิ๊ก พี่อิ๊กไม่สบายป่าวคับพี่ ช่วงนี้เห็นพี่ไม่ค่อยสะดวกเท่าใหร่เลยครับ
-
แทนจะคิดถึงน้องภูมิเหมือนที่ภูมิคิดถึงแทนอยู่มั้ยน้อ
อยากให้แทนเป็นพระเอกหง่ะ :3123:
แต่ดูเหมือนความสามารถพิเศษของภูมินอกจากวางแผนเก่งแล้ว :z1:
คงม่ะช่ายว่ามีความสามารถด้านชายใดเห็นแล้วก็หลงรักหัวปักหัวปรำเลยหรอกนา(ขนาด ลูกปลัดยังหลงซะหัวปลักหัวปรำจนเสียอนาคตไปซะอย่างนั้นอ่ะ แล้วดูเหมือนไอ้ทันจะเป็นรายต่อไปอีก เค้าเรียกว่าสวยเลือกได้เปล่าภูมิ :laugh:)
-
พี่ภูมินี่น่ากลัวจริงๆ ทำอะไรเก็บใว้ในใจไม่มีใครรู้ น่ากลัวครับ
พี่อิ๊ก พี่อิ๊กไม่สบายป่าวคับพี่ ช่วงนี้เห็นพี่ไม่ค่อยสะดวกเท่าใหร่เลยครับ
ง่วงอ่าค้าบบบ พยายามเรียกสติอยู่ อิอิ จุ๊บๆๆๆ
win200
Re: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) Up!!! ฉากสามสิบสาม ๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๓ P.35
« Reply #1033 on: 14 July, 2010, 08:31:53 PM »
Reply with quoteQuote
แทนจะคิดถึงน้องภูมิเหมือนที่ภูมิคิดถึงแทนอยู่ มั้ยน้อ
อยากให้แทนเป็นพระเอกหง่ะ ขอรัก
แต่ดูเหมือนความสามารถพิเศษของ ภูมินอกจากวางแผนเก่งแล้ว
คงม่ะช่ายว่ามีความสามารถด้านชายใดเห็นแล้วก็หลง รักหัวปักหัวปรำเลยหรอกนา(ขนาด ลูกปลัดยังหลงซะหัวปลักหัวปรำจนเสียอนาคตไปซะอย่างนั้นอ่ะ แล้วดูเหมือนไอ้ทันจะเป็นรายต่อไปอีก เค้าเรียกว่าสวยเลือกได้เปล่าภูมิ laugh)
มันเป็นเองน้า อิอิ สวยเริ่ดเชิดหยิ่ง อะไรแบบนี้ แว้กกก ไม่หรอกคร้าบ มันเป็นกรรมเก่า อิอิ หน้าตาดีแต่มาทำแบบนี้ก็นะ ทุกข์นะนั่น จุ๊บๆๆ
-
:เฮ้อ: ยัย 3 คนนี้ตอแยไม่เลิกเลยเนาะ
ไม่อยากให้ภูมิโดนรังแก แต่ก็ไม่อยากให้ทำตัวร้ายกาจขนาดนี้
สับสนในตัวเองแล้ว :serius2:
เหมือนแทนจะใช้ความดีชนะใจภูมิได้แล้วมั้ง
แต่ยังไว้ใจอะไรไม่ได้ แอบกลัวอ่ะ
-
หุหุหุหุ
นังพวกนั้นมันรู้ตัวเลยจริงๆๆเนอะ
หุหุหุ ว่าแต่ยิ่งอ่านยิ่งรุ้สึกว่า
เรื่องนี้ ไม่ได้ไม่มีนายเอกอย่างเดียว พระเอกจะมีไหมอ่ะ
หุหุหุหุ
:L2: :L2: :L2:
-
win200
Re: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) Up!!! ฉากสามสิบสาม ๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๓ P.35
« Reply #1033 on: 14 July, 2010, 08:31:53 PM »
Reply with quoteQuote
แทนจะคิดถึงน้องภูมิเหมือนที่ภูมิคิดถึงแทนอยู่ มั้ยน้อ
อยากให้แทนเป็นพระเอกหง่ะ ขอรัก
แต่ดูเหมือนความสามารถพิเศษของ ภูมินอกจากวางแผนเก่งแล้ว
คงม่ะช่ายว่ามีความสามารถด้านชายใดเห็นแล้วก็หลง รักหัวปักหัวปรำเลยหรอกนา(ขนาด ลูกปลัดยังหลงซะหัวปลักหัวปรำจนเสียอนาคตไปซะอย่างนั้นอ่ะ แล้วดูเหมือนไอ้ทันจะเป็นรายต่อไปอีก เค้าเรียกว่าสวยเลือกได้เปล่าภูมิ laugh)
มันเป็นเองน้า อิอิ สวยเริ่ดเชิดหยิ่ง อะไรแบบนี้ แว้กกก ไม่หรอกคร้าบ มันเป็นกรรมเก่า อิอิ หน้าตาดีแต่มาทำแบบนี้ก็นะ ทุกข์นะนั่น จุ๊บๆๆ
แงะ งั้นจะเรียกว่าน่าสงสาร หรือ น่าอิจฉาดีหล่ะ :laugh:
-
พี่อ๊อฟ แกอย่าฉวยโอกาสกับภูมินะเฟร้ย :angry2:
หวงแทนพี่แทนที่แสนดี :กอด1:
-
อยากให้พี่แทนผู้แสนดีเป็นพระเอกอ่ะ
แต่คืนนี้ขอให้ภูมิปลอยภัย ไอ้คุณพี่อ๊อฟอย่าหน้ามืดหล่ะไม่งั้น :z6:
-
ยังดีที่ภูมิก็ยังรักแทนอยู่ แต่น่าจะระวังอ๊อฟหน่อย สงสารอ๊อฟ
-
ต้องหนักแน่นๆ
อ่านไปรู้สึกเหมือนเรียนพระพุทธ ทุกวันๆ
แต่ก้จรรโลงใจ
-
น้องภูมิ เหมือนแค้นนี้ต้องชำระ
สงสารใครดี เรื่องนี้
เชียร์นายแทนนะ writer
+1
-
ตอนนี้หัวใจของนายเอกมีแต่แทน
หุหุ :กอด1:
-
เรื่องนี้ไม่มีนายเอก แต่มีพระเอกใช่มั้ยล่ะ
ตกลงใครเป็นพระเอกอ่า
สับสน
คุณโตโต้ รึ พี่แทน???
-
อยากได้อ่านตอนที่ภูมิแก้แค้นพวกนี้บ้างอยากอ่านมากๆๆๆ มาสักนิดหน่อยพอให้หายแค้นไม่ไดเหรออ นะคนเขียน :z6:
-
ความมันส์จะเริ่มจากนี้แล้วสิ แวะมากอด eiky
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ภูมิจ๊ะจัดการออฟเลย แทนก็ด้วย
ชงให้หมดทุกคนเลย อย่าให้เหลือ เอาให้อีพวกนั้นกระอักเลือดเลย อิอิ
-
ภูมิบุญ ร้ายจริงๆ ขอบอก สงสัยอ๊อฟจะเป็นอีกคนที่หลงไหลภูมิบุญแน่ๆ ใช่ป่ะ อิ๊กกี้ หึ หึ
:เฮ้อ: อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยๆ อ่ะ o13
-
halo halo เข้ามาทักทายน้า
อิอิ อย่าเพิ่งเบื่อน้า สมมติว่ากะลังดูละครช่อง สามเนะ
อิอิ วันนี้ครึ้มน่านอนจังนะ เหอๆๆๆ
จุ๊บๆ ทุกคนคร้าบ
-
จุ๊บ จุ๊บ ครึมจริงๆ เหอะ เหอะ
-
จุ๊บ จุ๊บ ครึมจริงๆ เหอะ เหอะ
ปะไปนอน อิอิ นอนเยอะๆ จะได้โตไวไว อิอิ
เดี๋ยวเย็นจะไปเค้นฉากรุนปรงออกมาน้า
-
จารอเน้อ หึ หึ
-
เฮ้อ นอกจากจะร้ายลึกแล้ว ยังแค้นฝังหุ่นด้วย สงสัยพวกเห็บ พวกไรงานนี้คงนอนตายตาไม่หลับแหง่มๆ
-
ว้าวๆๆๆๆ
ชอบมากๆเลยคร้าบ
พึ่งได้มาอ่าน
ติดเลยๆ ><
ตอนนี้อ่านถึงตอนที่ 15 แล้ว
ใจไม่อยากหยุดแต่พรุ่งนี้ต้องไป รร. T T
เดี๋ยวกลับมาติดตามต่อคร้าบบบบบ
-
เพิ่งตื่นนอนมายังมะล้างหน้าเลย อิอิ เขียนก่อน ตอนนี้ไม่มีอะไรน้า อ่านเพลินๆคร้าบบ
ฉากสามสิบสี่
พอไปที่ห้องของรุ่นพี่ภูมิบุญก็อึดอัดใจขึ้นมามากกว่าเดิม เพราะในห้องมีรุ่นพี่หลายคนที่ยังไม่นอน อีกทั้งยังกินเหล้าเมามายกันอยู่เป็นกลุ่มๆ มีรุ่นน้องบางคนนั่งรวมกลุ่มอยู่ด้วย ส่วนมากเป็นเด็กวิศวะฯ พอภูมิบุญก้าวเท้าตามอ๊อฟเข้าไปในห้อง ทุกสายตาก็หันมามองทันที สายตาที่ยากแก่การคาดเดา ไม่ใช่ไม่เป็นมิตรแต่มองอย่างแปลกประหลาด คงเพราะตัวอ๊อฟเองเป็นผู้ชายอกสามศอก ที่ผ่านมามีแต่หญิงสาวรุมตอม แต่คราวนี้มีเด็กหนุ่มหน้าตาใสเดินตามเข้ามา แลดูอ๊อฟเองจะห่วงใยเป็นพิเศษกว่าใครอีกด้วย
"เฮ้ย ใครจะแดกเหล้าออกไปแดกข้างนอก กูจะนอน"
อ๊อฟตะโกนเสียงดังคับห้อง ทุกคนหลบสายตาทันที คนที่จะกินเหล้าต่อก็เดินออกไปนอกห้อง ส่วนคนที่เหลือก็ล้มตัวลงนอนอย่างง่ายดาย
"อ้าว แล้วน้องนี่ทำไมไม่นอนที่ห้องของรุ่นน้องวะไอ้อ๊อฟ"
เสียงของเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันถามดังขึ้น สายตายังไม่วางตาจากภูมิบุญ
"ให้น้องเขานอนนี่ล่ะ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย"
"เหรอ เออตามใจมึง แต่ถ้าน้องคนอื่นถือว่าน้องเขาได้อภิสิทธิ์จะทำไงวะ"
สิ่งที่เขาพูดยิ่งกระตุกใจภูมิบุญมากยิ่งขึ้น นี่ศัตรูในที่แห่งนี้ยังมีไม่มากพออีกหรือ หันหน้าไปทางไหนมีแต่คนเกลียดชังทั้งที่ไม่อยากจะวุ่นวายกับใคร แต่เหมือนยิ่งนิ่งศัตรูกลับเพิ่มจำนวนมากขึ้นทุกที
"ใครมันจะกล้าวะ กูบอกให้น้องมันมาเองล่ะ"
อ๊อฟพูดขึ้นไม่ฟังคำทักท้วงของเพื่อน
"เอ่อ พี่อ๊อฟครับ อย่าดีกว่าครับพี่ ผมลำบากใจ"
ภูมิบุญพูดออกไปเม้มปากแน่น สายตาคิดแบบนั้นจริงๆ
"อย่าไปใส่ใจเลยภูมิ ใครมันจะมาว่าอะไร"
"ต่อหน้าพี่เขาอาจจะไม่ว่าหรอกครับ แต่ผมอยากอยู่เหมือนนิสิตคนอื่นๆ ผมไม่อยากมีอะไรมากระทบปั่นป่วนใจผมไปมากกว่านี้แล้ว ลำพังคนเกลียดไม่กี่คนก็หมายจะเอาผมถึงตาย พอแล้วครับพี่"
เสียงที่ดังลอดออกมาจากปากของภูมิบุญช่างน่าเวทนายิ่งนัก อ๊อฟเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าถ้าหากว่าภูมิบุญต้องเจอคนไม่ชอบขี้หน้าอีกจะเป็น ยังไง ภูมิบุญเดินกลับไปนอนที่ห้องเดิมทันที อ๊อฟเองก็ได้แต่นิ่งอยู่ พอมีสติก็หัวเสียเดินออกจากห้องไป ภูมิบุญข่มตาหลับอย่างยากลำบาก จิตใจก็วิตกกังวลว่าเรื่องร้ายๆจะเกิดขึ้นกับตัวอีก คิดวกไปเวียนมาพลันน้ำตาก็ไหลออกมา วิบากกรรมที่เขาเข้าไปเกี่ยวพันมันยังไม่สิ้นสุด เขากำลังก่อมันขึ้นเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัว แค่ไม่ยอมใครแค่ป้องกันตัว ผมผิดด้วยหรือ? ภูมิบุญตั้งคำถามกับลมกับฟ้า ไม่มีเสียงใดหรือสิ่งใดตอบเขาได้ มีเพียงเสียงลมหายใจของเพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆ ผู้ประเสริฐเอย ความเกิด เป็นทุกข์ ความแก่เป็นทุกข์ ความเจ็บป่วยเป็นทุกข์ ความตายเป็นทุกข์ ความเศร้าโศก การคร่ำครวญ ความทุกข์กาย ความเสียใจ ความตรอมใจก็เป็นทุกข์ พลัดพรากจากบุคคลหรือสิ่งที่ตนรักก็เป็นทุกข์ ประสบกับบุคคลหรือสิ่งที่ตนเกลียดก็เป็นทุกข์ ประสงค์สิ่งใด ไม่ได้สิ่งที่หวังก็เป็นทุกข์ เพราะสังขารที่ตนยึดมั่นถือมั่นนั่นแหละเป็นทุกข์ ภูมิบุญคร่ำครวญไตร่ตรองคิดอยู่นานจึงหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย ของร่างกายและจิตใจ
ภูมิบุญรู้สึกตัวขึ้นเพราะมีเสียงเหมือนเอาไม้เคาะสังกะสีหรือถ้วยให้ดัง ระงมอยู่ทั่วห้อง พองัวเงียตื่นขึ้นมาไฟก็สว่างทั้งห้องแล้ว
"ตื่นๆครับน้องๆเรา ต้องออกไปวิ่งแล้ว พี่ให้เวลาห้านาทีเรียกวิญญาณของตัวเองเข้าร่างแล้วไปรวมกันที่หน้าอาคาร"
เสียงของโต้งแหกปากตะโกนดังลั่น ภูมิบุญเขย่าตัวก้องให้ตื่นเพราะรายนั้นท่าทางเอาช้างมาลากก็คงตื่นยาก
"หือ อารายภูมิ"
"ก้อง ตื่นๆ พี่เขาจะรับน้องแล้ว เร็วเดี๋ยวโดนทำโทษ"
ก้องยังงัวเงียอยู่ ภูมิบุญต้องลากก้องให้ลุกขึ้นมา เสียงเป่านกหวีดดังระงมไปทั้งอาคารไม้ อีกฝั่งเสียงก็อื้ออึงดังแว่วมาเช่นกัน พอก้องลุกจากที่ได้ภูมิบุญก็ลากให้ลงไปรวมกับเพื่อนๆ ภูมิบุญเห็นพลอยเดินเข้ามาหาท่าทางไม่ต่างกันเลย
"เข้าแถวเรียงสองเลยครับ รวมกันไปเลย เร็วๆ"
โต้งที่ตอนนี้พูดใส่โทรโข่งช่วยขยายเสียงให้ดังกว่าเดิม
"โอเคไหมภูมิ ตกลงเมื่อคืนนอนที่ไหน"
พลอยถามเมื่อเข้าแถวเสร็จแล้ว
"ก็นอนกับก้องที่เดิมล่ะ ไม่ได้ไปนอนกับพี่เขา"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"น้องที่คุยกันอยู่น่ะ ออกมานี่ซิ ใครเขาให้คุยกัน"
โต้งตะคอกเสียงมา ภูมิบุญกับพลอยหน้าจ๋อยลงทันที เดินออกไปหน้าแถว
"ดีเลย เราสองคนเป็นคนนำเพื่อนวิ่ง ไปวิ่งห้ามแตกแถวนะครับ ระหว่างทางมีด่าน ระวังให้ดี"
คณะรัฐศาสตร์พร้อมก่อนใคร ฝ่ายเด็กวิศวะฯเมื่อคืนเมากันหนักกว่าจะงัดตัวกันออกมาได้ก็ยากลำบาก พอออกมาตั้งแถวที่ไม่ค่อยจะตรงเท่าไหร่ รุ่นพี่ก็ซ่อมก่อนวิ่ง ส่วนคณะนิติศาสตร์รุ่นพี่ไม่เข้มแข็งเท่าไหร่นัก น้องๆจึงเดินกันสบายอารมณ์ เพราะคนนำก็ไม่ได้อยากจะวิ่งเท่าไหร่ พอเริ่มวิ่งก็วิ่งผ่านเข้าไปในหมู่บ้าน ตอนแรกก็วิ่งกันร่าเริงอยู่ แต่พอวิ่งไปสักครึ่งชั่วโมงออกทุ่งนาไปก็เจอด่านแรก
"เอ้า น้องๆ จุดหมายคือป้ายชื่ออยู่ฝั่งโน้น ให้ทำยังไงก็ได้ไปเอามาคล้องคอให้ได้ แต่ข้อยกเว้นห้ามเดิน คลาน วิ่ง หรือกระโดดไป สรุปกลิ้งหรือไถไปเท่านั้นครับ"
รุ่นพี่ประกาศก้องเสียงดัง เพราะฐานนี้ที่นาโล่งๆที่รุ่นพี่แอบมาเอาน้ำสาดไว้แล้วตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วก็เหยียบให้เป็นโคลนเละๆ พอน้องๆเห็นก็ทำท่าแขยงกันไม่มีใครกล้าลงไป
"ใครเสร็จสามคนสุดท้ายโดนทำโทษ"
เพียงสิ้นสุดเสียงน้องๆก็กรูกันลงไปในท้องนา เสียงร้องกรี๊ดกร๊าดอย่างสนุกสนาน พลอยกับภูมิบุญต้องคอยดันตัวก้องไปด้วยเพราะยังไม่สร่างดี เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยโคลน แต่ก็สนุกสนานเกลือกกลิ้งไปอย่างไม่รังเกียจ
"เร็วภูมิเร็ว เราเจอแล้ว"
พลอยร้องออกมาเจอป้ายชื่อของตัวเองแล้วรีบเอามาคล้องคอทันที ภูมิบุญยังตะเกียกตะกายหาป้ายชื่ออยู่ เหลือเพื่อนอยู่ไม่กี่คน
"เจอแล้วๆ ก้องของนายล่ะ"
ภูมิบุญร้องออกมามองไปยังก้องที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่
"นี่แน่ เมาดีนัก"
พลอยล้วงเอาโคลนมาป้ายหน้าก้องทันที พอภูมิบุญเห็นก็หัวเราะ พลอยจึงเอามาป้ายบ้าง
"อ่าพลอย นี่แน่"
สรุปทั้งสองคนก็สนุกสนานกับการเอาโคลนป้ายกันหัวเราะร่าอยู่ ก้องยังสลึมสลือไม่รู้เรื่อง เสียงนกหวีดดังขึ้น
"เราสามคนน่ะ จะเล่นอีกนานไหม เข้าฐานนะเว้ย ไม่ได้มาเล่นสวนสนุก มานี่เลยๆ"
รุ่นพี่เอ็ดแต่ก็แอบอมยิ้มออกมา ภูมิบุญคว้าเอาป้ายชื่อก้องมาคล้องคอให้
"ชอบเหรอโคลนน่ะ ดีเลยเราสามคนต้องโดนทำโทษ"
พอขึ้นไปหน้าแถวเพื่อนๆก็ หัวเราะลั่นเพราะหน้าตาของทั้งสามคนเปื้อนไปด้วยโคลน
"ในฐานะที่เราเป็นคนช้าที่สุด เอาโคลนไปป้ายหน้าเพื่อนๆให้เหมือนเรา"
"อ้าวพี่"
เสียงน้องๆร้องออกมาพร้อมกัน พลอยกับภูมิบุญยิ้มออกมาทันที
"อะไร ใครมีปัญหา หือ"
พอรุ่นพี่พูดขึ้นเสียงขึมเข้ม น้องๆก็เงียบเสียงลง
"เดินออกมาทีละคน มาเราก่อน"
รุ่นพี่ชี้ไปที่คนอยู่หน้าสุดเดินออกมาแบบกล้ำกลืนฝนทน พอป้ายหน้าเพื่อนพลอยก็หัวเราะออกมา
"สวยนะเรา"
พลอยเหน็บเพื่อนแล้วก็หัวเราะออกมา ป้ายคนนั้นคนนี้อยู่จนโคลนเริ่มแห้ง
"ไปกลิ้งเอามาใหม่"
รุ่นพี่สั่งพลอยไม่รีรอวิ่งลงไปทันที ภูมิบุญเองก็ตามลงไป ก้องยังยืนลังเลอยู่ โดนรุ่นพี่ผลักให้ตามลงไป พอลงไปที่นาก็เอาป้ายกันอีกสนุกสนานจนรุ่นพี่ส่ายหน้า
"ขึ้นมาได้แล้ว เดี๋ยวสาย"
พอขึ้นมาก็ป้ายเพื่อนๆจนครบ แล้วจึงออกวิ่งต่อ รุ่งสางตะวันใหม่สาดทอแสงสีเงินอยู่ริมขอบฟ้าทางทิศบูรพาเบิกฟ้าให้เริ่ม สว่างไล่ความมืดมิดเหน็บหนาวของรัตติกาลให้ผ่านพ้นไป พอแสงตะวันฉายความสว่างออกมาภาพที่เห็นตรงหน้าก็พาให้ทุกคนหัวเราะกันอย่าง ชอบใจ อากาศตอนเช้าเย็นสดชื่นไม่มีควันของสิ่งใดๆที่จะรบกวนโสติประสาทจากอากาศ บริสุทธิ์เหล่านี้ ทุกคนสูดหายใจเข้าเต็มปอดสูดเอาอย่างกระหาย พอผ่านฐานต่างๆไปก็วิ่งย้อนกลับโรงเรียนตามเดิม รุ่นพี่ยอมให้น้องๆไปทำธุระส่วนตัว ล้างหน้าล้างตาแต่อาบน้ำคงจะไม่พอเพียงเพราะในห้องน้ำของโรงเรียนน้ำคงไหล ไม่ทัน
"เริ่มคันแล้วอ่ะภูมิ"
พลอยแคะโคลนที่แห้งออกจากตัว นั่งอย่างสบายอารมณ์หลังกินข้าวเช้าเสร็จ
"เราก็คัน ไงก้องสร่างหรือยังเนี่ย"
"สร่างแล้ว โหก็เล่นให้วิ่งเป็นสิบโลขนาดนั้น ลิ้นห้อยเลยเนี่ย"
"แหม ทำเป็นพูด ตอนไปนะหน้าตายังไม่ตื่น"
ทั้งสามคุยกันอย่างสนุกสนานแล้วก็ไปรวม กลุ่มกับเพื่อนๆอีก พอตอนสายรับน้องกันจริงๆจังๆ เข้าฐานนั่นฐานนี่พอเที่ยงเนื้อตัวก็เปรอะปื้อนเลอะเทอะไปด้วยสี ภูมิบุญหน้าลายผมเผ้าโดนมันกระจุกด้วยหนังยาง พลอยเองก็เช่นกัน ส่วนก้องผมสั้นหน่อยจึงมัดไม่ได้ แต่ตามหน้าตาเนื้อตัวก็ไม่แพ้กัน ตอนบ่ายรุ่นพี่ก็ปล่อยให้ไปอาบน้ำ
"เออเราไปอาบน้ำที่บ่อท้ายหมู่บ้านกันไหม ไปช่วยยายตักน้ำด้วย"
พลอยชวน ภูมิบุญไม่พูดอะไร ส่วนก้องส่ายหน้า
"ไม่อยากไปเจอไอ้ระยำนั่นว่ะ"
"แหมก้อง ก็ไปดูหน้ามันอีกไงว่าเวลาเจอหน้าแล้วมันจะทำยังไง"
"อย่าเลยพลอย เราไม่อยากไป"
ภูมิบุญพูดขึ้นถอนหายใจ ลำบากใจไม่น้อยเหมือนกันถ้าจะต้องไปเจอกับพงษ์อีก
"อืม ตามใจนาย งั้นเราไปรอคิวอาบน้ำกันเถอะ เราคันจะแย่อยู่แล้ว"
พลอยไม่ขัดแต่อย่างใด พอเดินกลับไปที่อาคารไม้ก็ไปเตรียมของสำหรับอาบน้ำแล้วเดินมารอพลอยที่หน้า อาคาร
"ว่าไงภูมิ ฮ่าๆๆ ดูหน้าตาเราสิ"
อ๊อฟเดินมาทักแล้ว หัวเราะชอบใจอยู่ ภูมิบุญก็ทำหน้าเหรอหรา
"ครับพี่ ตลกมากขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ครับ ตลกดี แต่น่ารักไปอีกแบบ"
ภูมิบุญหุบยิ้มลงทันที ทำหน้าไม่ถูก
"ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับพี่อ๊อฟ"
พอเห็นพลอยเดินมาก็ปรี่ไปหาแยกตัวออกจากอ๊อฟทันที
"พี่เขามาจีบนายเหรอ ภูมิ"
พลอยถามขึ้นระหว่างที่ยืนรอก้องไปเข้าห้องน้ำอยู่ห่างจากหน้าอาคารไม้พอ สมควร อ๊อฟยังยืนยิ้มแป้นให้อยู่
"บ้าเหรอพลอย เรามีพี่แทนอยู่ทั้งคนนะ ไม่เอาหรอก"
"หือ เป็นเราหน่อยไม่ได้ อิอิ หล่อล่ำซะขนาดนั้นจะฟาดให้เรียบเลย"
"บ้า เข้าใจพูดไปนะ"
พลอยหัวเราะออกมา พอก้องเดินมาก็เดินไปยังบ้านของชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียนเพื่อที่จะไปรอ คิวอาบน้ำ
"โห ดูคนดิ สงสารเขาเนอะต้องมาตักน้ำให้อาบ"
ก้องพูดขึ้นทำหน้าเซ็งเพราะกว่าจะอาบน้ำเสร็จก็คงปาไปหลายชั่วโมง
"งั้นเราไปอาบที่บ่อท้ายหมู่บ้านก็ได้"
ภูมิบุญจากที่นิ่งคิดอยู่สักพักก็พูดขึ้น พลอยกับก้องก็มองหน้ากัน
"จะดีเหรอภูมิ"
"อืม ไม่เป็นไรเราทำใจได้"
ภูมิบุญพูดออกมาเสียงหนักแน่น พลอยเองก็ได้แต่ถอนหายใจ ทั้งสามคนตกลงกันเดินไปทางบ้านของยายพอไปถึงก็เห็นยายนั่งอยู่ที่แคร่หน้า บ้านกำลังตำอะไรสักอย่างอยู่
"สวัสดีค่ะยาย ทำอะไรอยู่คะ"
พลอยทักทายก่อนใครแล้วเดินปรี่เข้าไปหา
"สูพากันไปเฮ็ดหยังมา คือดำคือด่างแท้"
ยายหัวเราะออกมาเมื่อเห็นหน้าทั้งสามคน พอพลอยบอกไปว่าทำอะไรมายายก็ทำหน้างง สักพักก็ตีสีหน้าเครียดลงทันที
"เมื่อคืนเป็นหยังบ่อหล่า"
ยายจ้องมองที่หน้าของภูมิบุญ น้ำเสียงสลดลงมาก ภูมิบุญสะดุ้งพยายามฝืนยิ้มส่ายหน้า
"มันคือซั่วซ่ำหมาแท้น้อ ยายฆ่ามันเหมิดคืนเด้เมื่อคืน"
ภูมิบุญตั้งใจฟังอยู่ ยายเหมือนจะร้องไห้ออกมาคงรู้เรื่องหมดแล้ว
"ไสบักพงษ์ มึงลงมานี่เบิ่งดู๊"
ยายตะโกนเรียกหลานชายเสียงดัง สักพักพงษ์ก็ก้มหน้าเดินลงมาจากบนบ้าน พอเห็นสถาพของพงษ์ภูมิบุญก็สะท้อนใจ
"ยาย!!" ภูมบุญครางออกมา เพราะใบหน้าของพงษ์เป็นรอยฟกช้ำดำเขียวปูดโปน ยายคงลงมือหนักไม่ใช่น้อย
"มันยังหน่อยไปเด้ มันชั่ว เลี้ยงเสียข้าวสุก ซาติหมา จั๊กไผสอนมันให้ซั่วซาติปานนี้"
"ยายรู้ได้ไงจ๊ะ"
พลอยถามเพราะพงษ์ไม่น่าจะบอก
"ฮ่วย ยายก็ส่อมันเอาแล้วอีนาง ยายเห็นเจ้ามาหาฮู้แล้วเด้ว่ามันไปเฮ็ดแนวบ่อดี"
"โถยาย ไม่น่าทำกันถึงขนาดนี้เลย เจ็บไหมพงษ์"
ภูมิบุญเดินเข้าไปหาพงษ์ ในใจแสยะยิ้มอยู่ มันสาสมแล้วหรือกับความสิ้นคิดที่เขาได้ทำลงไป แต่ก็เม้มปากทำท่าเสียใจออกมา
"ภูมิ"
ก้องร้องขึ้นมาปรี่เข้าไปหาเพราะกลัวว่าพงษ์จะทำอะไรอีก พงษ์ก้มหน้าลงมองพื้นละอายแก่ใจในสิ่งที่ทำลงไป
"มันหน่อยไปตั๋ว ยายบ่อเอาเลือดหัวมันออกก็ดีพอตายแล้ว ขี่ข่า"
ยายสบถออกมาเป็นภาษาถิ่นสายตาถลนออกมาจากเบ้าจะกินหลานชาย
"กราบอ้ายเขา ขอโทษเดี๋ยวนี้"
ยายตวาดรุนแรงลุกขึ้นจากแคร่ พงษ์เหมือนจะร้องไห้ออกมา ภูมิบุญเห็นเป็นโอกาสที่จะสร้างภาพจึงปรี่เข้าไปจับแขนพงษ์
"ไม่เป็นไรนะพงษ์ พี่ไม่ถือสาหาความ เราทำเพราะเราไม่ได้คิด พี่ไม่โกรธหรอกนะ แต่คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ ถ้าเรารักตัวเอง รู้สึกเจ็บเวลาที่มีใครมาทำร้าย คนอื่นเขาก็คงรู้สึกเหมือนเรา เราโตแล้วนะต้องเป็นที่พึ่งให้ยาย ก่อนทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะครับ จะได้ไม่มาเสียใจภายหลัง"
ภูมิบุญพูดเสียงเรียบจ้องหน้าเขาเขม็ง
"ผม ผม ฮึกๆๆ ผมขอโทษ"
พงษ์ร้องไห้ออกมาสะอื้นอยู่ ยกมือที่สั่นเทาขึ้นไหว้ ภูมิบุญคว้าตัวของพงษ์มากอดไว้กับอก ลูบหลังเบาๆ พลอยกับก้องมองหน้ากันสลดใจอยู่ ยายเองก็น้ำตาซึมไม่คิดว่าคนที่หลานตัวเองปองร้ายจะจิตใจดีเช่นนี้
"โอ้ยหนอ คือประเสริฐแท้หล่า จะแม่นเป็นบุญของพ่อแม่เฮาเนาะ มีลูกมีหลานแบบนี้"
ยายรำพันออกมา หลังจากที่พร่ำพรรณากันอยู่ก็เดินไปที่บ่อน้ำท้ายหมู่บ้าน พงษ์เองก็เดินไปด้วย เขาอาสาตักน้ำให้ พออาบน้ำเสร็จพงษ์ก็อยู่ตักน้ำกลับมาบ้านคนเดียว ส่วนทั้งสามคนก็เดินกลับมาที่บ้านมาลายายก่อนกลับ ยายก็อวยพรตามประสาคนแก่
"ภูมิ นายสงสารพงษ์จริงๆเหรอ"
พอลยพูดขึ้นระหว่างทางกลับโรงเรียน
"ฮื่อ ไม่หรอก"
"อ้าว แล้วทำไม"
"แหมพลอย ไม่ชอบเขาใช่ว่าจะเกรี๊ยวกราดใส่เนอะ มันเป็นวิธีสอนศัตรูอีกแบบหนึ่งไง"
ภูมิบุญพูดหน้าตาเฉย ก้องกับพลอยมองหน้ากันหวาดๆ
"ภูมิ นายนี่น่ากลัวอ่ะ"
"มีแต่พวกนายนี่ล่ะที่รู้ตัวตนของเรา เราเป็นแบบนี้ล่ะพลอย"
ภูมิบุญพูดออกมาเสียงเครียด พลอยกับก้องมองหน้ากันแล้วพยักหน้า จริงของเขาเกลียดใครทำไมต้องไปแสดงออก ใครจะรู้ว่าในอนาคตเราอาจจะได้ใช้ประโยชน์จากคนพวกนี้ คนที่เราเกลียดอยู่ในใจ
พอคาบบ่ายก็ไม่มีอะไรมากรุ่นพี่ก็มาสร้างความสมานสามัคคีกันภายในคณะมี กิจกรรมอีกสองสามอย่าง ก่อนที่จะไปเก็บของมาลาครูใหญ่และชาวบ้านที่มาคอยส่งขึ้นรถ พิธีการเสร็จไปแล้วภูมิบุญเห็นยายกับพงษ์ก็มาส่งด้วยจึงเดินเข้าไปทักทาย พลอยกับก้องก็เดินไปด้วย พอร่ำลากันเสร็จก็ขึ้นรถกลับ ขากลับนั่งรวมๆกันไป ทั้งสามนั่งรถคันเดิมแต่สมาชิกกลับไม่ใช่เด็กในคณะรัฐศาสตร์เหมือนเดิม ส่วนมากเป็นเด็กวิศวะฯที่พอเห็นพวกของภูมิบุญขึ้นรถไปก็ออกันขึ้นจนแน่นรถไป หมดไม่มีที่จะนั่ง พอขึ้นรถเสร็จเสียงแซวก็ดังอยู่ทั้งคันรถ นี่กลายเป็นคนดังไปแล้วหรือ เสียงแซวชื่อของพลอยกับภูมิบุญดังตลอดเวลา ตะวันเริ่มคล้อยรถบัสเคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านอย่างเชื่องช้าอ้อยอิ่ง การลาจากที่ไม่รู้เมื่อใดจะหวนคืนมาได้พบกันอีก ภูมิบุญจะจดจำใบหน้าและความเอื้ออารีของยายตลอดไป สีหน้าแววตา รอยยิ้มเตือนใจให้เขาระลึกถึงยายของตน ยายผู้ล่วงลับไปแล้วไกลแสนไกล ยายคนที่จากไปแล้วจะไม่มีวันได้พบกันอีก "ถ้าคิดถึงจะกลับมาเยี่ยมนะครับยาย" ภูมิบุญกอดยายบอกก่อนขึ้นรถมา เขาคงได้กลับมาที่นี่อีกแน่นอนไม่ช้าก็เร็ว
รักกันๆๆๆๆๆ จุ๊บๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:L1:
-
ได้แต่ทอดถอนใจ บ่นไปทำไมมี ศัตรูวันนี้ อาจเป็นศัตรูที่รักขึ้นมาในวันหลังก็ได้ อนาคตใครจะรู้จริงไหม
-
อ่านแล้วหวิวๆ จะมีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้นอีกหว่า?
"คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่อยาก"
จริงๆ
เหมือนโดนบีบจากสภาพแวดล้อมยังไงก็ไม่รู้
หากเราเป็นภูมิบุญคงไม่มีความสุข เพราะคงจะอดทนไม่ได้ขนาดนี้
ตื่นเช้าขึ้นมาทุกวันเหมือนกำลังจะไปลงนรก
:เฮ้อ:
(นี่เราเอาความรู้สึกจากที่ทำงานเก่ามาเม้นท์เลยนะเนี่ย หุหุ)
-
อ่านแล้วหวิวๆ จะมีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้นอีกหว่า?
"คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่อยาก"
จริงๆ
เหมือนโดนบีบจากสภาพแวดล้อมยังไงก็ไม่รู้
หากเราเป็นภูมิบุญคงไม่มีความสุข เพราะคงจะอดทนไม่ได้ขนาดนี้
ตื่นเช้าขึ้นมาทุกวันเหมือนกำลังจะไปลงนรก
:เฮ้อ:
(นี่เราเอาความรู้สึกจากที่ทำงานเก่ามาเม้นท์เลยนะเนี่ย หุหุ)
ที่ทำงานเก่าเราก็เป็นน้า เกลียดกันเลย แต่เดี๋ยวนี้พอเจอกันก็ปกติน้า อิอิ
กลายเป็นได้พึ่งกันจริงๆอ่า มันเป็นเว็บวงจรน้า
จุ๊บๆๆๆ
-
เหมือนอยู่ด้วยความหวาดระแวงเลยอะภูมินะ
ปอลอ อย่าลืมมาต่อน้องญี่ปุ่นด้วยนะจ๊ะ
-
เห้อ น้องภูมิ ต่อไปก็ขอใจเจอสิ่งดีๆเยอะๆน้า
คิดถึงน้องญี่ปุ่นด้วยน้า อย่าลืมน้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลัวแทนน้องภูมิ
+1
-
สังคมในความเป็นจริงส่วนมากก็เป็นแบบนี้ซะด้วย
ถ้าเจอใครที่หวังดีจากใจจริง แค่นี้ก็ดีมากแล้วค่ะ
สงสารภูมิ เนื้อแท้ไม่ได้เลวร้าย แต่ถ้าไม่ร้ายบ้างจะมีชีิวิตไ้ด้ยังไง
-
บางทีสถานการณ์ก็บีบให้คนเราทำอะไรร้ายๆได้
ภูมิเหนื่อยไหมเนี่ย :เฮ้อ:
แอบหวั่นใจ ไม่อยากให้ภูมิโดนรังแกเลยอ่ะ
-
:เฮ้อ: ......................
-
โตโต้จะออกมาแล้วใช่ไหม ตอนหน้า
:o8:
-
เมื่อไหร่โต้กับทันจะหลงภูมิซะทีเน้อ
อยากเห็นเวลาภูมิกระชากหน้าพวกนั้นออกจิมๆ :laugh:
-
บ้างครั้งการเข้มแข็งเกินไป ก็ทำให้เราอ่อนแอได้นะ :เฮ้อ:
-
มันก็จริงนะ...คนที่ทำให้เราเกือบเสียอนาคตจะให้อภัยกันง่าย ๆ ก็คงเป็นไปไม่ได้.....
เพียงแต่การแสดงออกจะไม่เหมือนกัน.....น้องภูมิเลือกแล้ว...และเป็นบทที่น่ากลัว....
หวังว่า...หากเกิดอะไรขึ้น..พี่แทนจะเป็นคนที่เข้าใจน้องภูมิมากที่สุด (ไม่เชียร์ไอ้โตโต้)
ไม่อยากให้จิตใจน้องภูมิบอบช้ำมากไปกว่านี้.... :กอด1:
รักและสงสารเด็กน้อยคนนี้มากกกกกกก......
:L1: :pig4: น้อง eiky เรื่องหนัก ๆ เนี่ยเข้าทางเชียวนะจ๊ะ
-
เป็นห่วงภูมิ
ไม่อยากให้ความเกลียดชัง ความเคียดแค้น ขึ้นมามีอำนาจเหนือจิตใจภูมิ
เพราะดูท่าแล้ว..ภูมิจะโดนความแค้นที่สุมไว้ในใจตัวเองเ่ล่นงานเอาได้ไม่ยากเลย
แต่ก็สะใจจริงๆล่ะ พวกนิตาต้องโดนอย่างสาสม เอาให้ตายทั้งเป็น!
(คนอ่านตามภูมิบุญไปติดๆ 55+)
:กอด1: คุณeiky
เรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่สนุกมากและน่าติดตามจริงๆ
-
หวังว่าภูมิจะมีความสุขจริงๆซักวันเนอะ :กอด1:
-
เกลียดใครทำไมต้องไปแสดงออก >> เจ๋ง...
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า น้องภูมิร้ายใช่เล่น
แต่ตอนนี้ดังใหญ่แล้วน๊า น้องภูมิ อิอิ
-
+1 :z2: :z2:
-
+1 ให้อิ๊กกี้
กลับมาอ่านย้อนหลัง ทำไมชีวิตภูมิมั้นถึงได้หนักอย่างนี้นะ
:เฮ้อ:
-
ภูมิบุญวางแผนอะไรอะ มีการทิ้งท้ายว่าจะกลับมาที่นี่อีกซะด้วย o18
ดีจังกลับกรุงเทพกันแล้ว อยากอ่านฉากที่ภูมิบุญปะทะกับโตโต้ รอมานานหลายวันแล้ว :z1:
จริงๆ น้องมิเชียร์โตโต้นะคะ ชอบพระเอกร้ายๆ อะ :a1: แทนเนี่ยบุคคลิกสมเป็นพระรองมากกว่า
*********************
ฉากสามสิบห้า
น่าจะเป็น อากาศธาตุ มากกว่า ธาตุอากาศ
ระหงษ์ ไม่ต้องมี ษ์ นะคะ ระหง เฉยๆ
กระเทย ตัด ร ออกไปหน่อยนะคะ กะเทย ก็พอ
ฉากสามสิบหก
รำพัน ค่ะ ไม่ใช่ รำพรรณ
-
ในที่สุดก้ได้กลับบ้านซะที ลุ้นว้าจะเกิดอะไรกับพี่ภูมิอีก แต่พอกลับไปถึงบ้านจะเกิดอะไรขึ้นอีกโดนอะไรอีกก็ไม่รู้
-
ภูมิบุญนี่ อดทนได้โล่จริงๆๆๆค่ะ
สุดยอดมากกกก
-
เข้ามารอค๊าบ
-
ไม่อัพหรอคะวันนี้คุณอิ๊กกี้
-
ขอเวลาอีกครึง ชม น้า กำลังเร่งสปีดเต็มที่คร้าบ
จุ๊บๆๆๆๆ
:กอด1: :L2:
-
ช่วยด้วยคุณ มิ ตอนนี้เขียนแบบรีบเร่งอย่างแรง ช่วยดูคำผิดให้ด้วยน้า เค้าตาลายอ่า อิอิ ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ ไม่อยากบอกเลยว่าช่วงนี้ติดเกม อิอิ เกมจิวเวอรี่อ่า อิอิ
ฉากสามสิบห้า
"ภูมิ ทำไมพี่ติดต่อภูมิไม่ได้เลย รู้ไหมพี่เป็นห่วงมาก เนี่ยถ้าวันนี้โทรไปไม่ติดอีกพี่ว่าจะขับรถไปหาแล้ว"
แทนทวีพยายามโทรศัพท์หาภูมิบุญตลอดเวลาแต่เนื่องจากสัญญาณไม่มีจึงติดต่อไม่ได้ พอภูมิบุญรับโทรศัพท์เมื่อรถบัสเข้าถึงเขตจังหวัดขอนแก่นตอนกลางดึกสัญญาณโทรศัพท์มีเป็นปกติจึงติดต่อได้
"พี่แทน มันไม่มีสัญญาณครับ ภูมิอยากโทรหาเหมือนกัน"
"เราโอเคไหม เห็นไอ้กัสบอกว่าไอ้เชี่ยทันมันมาวอแวกับภูมิอีกแล้วเหรอ พี่จะจัดการมัน ไอ้นี่มันเตือนไม่ฟัง"
น้ำเสียงที่เคร่งเครียดเปล่งออกมาเสียงดัง
"เอ่อ พี่แทนครับภูมิไม่เป็นไรอย่าเลยครับ อย่าไปยุ่งกับพี่เขาเลย ภูมิเคลียร์กับเขาแล้ว คงไม่มายุ่งกับภูมิอีกแล้วล่ะครับ"
ภูมิบุญคิดเอาเองว่ากัสเองคงบอกเฉพาะตอนที่มีเรื่องกันที่หน้าห้องน้ำ แต่คงไม่รู้เรื่องที่ทุ่งนา เพราะท่ารู้แทนทวีคงโกรธมากกว่านี้แน่ ใจหนึ่งก็อยากจะบอกแต่เก็บเอาไว้ในใจดีกว่า เพราะสิ่งที่คิดวางแผนไว้มันซับซ้อนกว่าการฟ้องชายหนุ่มที่เขาเรียกว่าแฟน
"หือ เราเคลียร์อะไรกับมัน ไม่ได้หรอกภูมิ ไอ้นี่มันไว้ใจไม่ได้สันดานเลว"
"นะครับพี่แทน อย่าไปอะไรกับเขาอีกเลย เลิกแล้วต่อกันไปนะครับ ภูมิขอ ภูมิคิดถึงพี่แทนจังเลยครับ"
ภูมิบุญพยายามเปลี่ยนประเด็นลดระดับความร้อนในใจของแทนทวีลง
"คิดถึงสิครับ พี่คิดถึงจนนอนไม่หลับเลยนะ อยากไปหา อยากคุยด้วย แต่ทำอะไรก็ไม่ได้กระวนกระวายที่สุด"
"ภูมิก็คิดถึงพี่แทนครับ พอห่างกันอย่างนี้แล้วยิ่งคิดถึง"
"จะถึงกรุงเทพฯกี่โมงครับภูมิ เดี๋ยวพี่ไปรับ"
"น่าจะเช้ามืดนะครับ เพราะขามาก็ออกเวลาประมาณเดียวกัน ถึงสายเลย ไม่ต้องมารับก็ได้ครับพี่แทน เดี๋ยวภูมิกลับเอง"
"ไม่ได้ภูมิ พี่คิดถึงเราจะตาย เจอหน้าหน่อยก็ยังดี"
แทนทวีออดอ้อนเสียงหวานก่อนจะวางสายไปเพราะดึกมากแล้ว พอวางสายจากแทนทวีภูมิบุญก็นั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างรถบัส ความมืดที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณทำให้มองสิ่งต่างๆไม่ถนัดนัก แสงไฟตามบ้านเรือนตามเสาไฟฟ้าสาดส่องเป็นกลุ่มๆก้อนสีส้มๆมองดูเพลินตา พลันความคิดก็ล่องลอยไปไกลแสนไกลกว่าที่สายตาหรือสิ่งอื่นใดจะคาดคะเน ถ้าหากว่าทำตามสิ่งวางแผนเอาไว้ในใจมันจะทำร้ายใครอีกไหมนะ ถ้าทำสิ่งนั้นได้ตามที่คาดหวังไว้ จะมีใครเจ็บอีกไหม แต่ถ้ายอมให้อภัยเขาล่ะ ไม่ได้หรอกมันไม่ง่ายอย่างนั้น ชั่วชีวิตนี้โดนรังแกมาตลอด ยอมแล้วยังไง ยอมแล้วคนพวกนั้นเคยเห็นค่าเห็นราคาของเราไหม คำขอโทษสักคำยังยังไม่เคยได้ยินจากปากของคนเหล่านั้น แล้วคำอ้อนวอนขอร้องที่เคยร่ำร้องร่ำไห้ขอความเมตตาจากพวกเขาล่ะ ร้องไห้ออกมาจากใจ ร้องขอออกมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ พวกเขาเคยรับรู้ไหม เคยรับฟังมันบ้างไหม "ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากใครอีกต่อไปแล้ว แค่อยากให้พวกแกได้รับรู้ความรู้สึกที่ฉันเคยได้รับว่ามันรู้สึกยังไงก็เท่านั้นเอง" ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมาในความมืด พลอยกับก้องนอนหลับไปแล้ว เสียงของเด็กวิศวะฯที่ยังกินเหล้าอยู่หลังรถก็เริ่มอ่อนแรงเสียงเบาลงทุกขณะ
ภูมิบุญจะรู้ว่าการดำรงชีวิตอยู่ด้วยความแค้นความเกลียดชังมันหาสิ่งดีไม่ได้ มีแต่บั่นทอนทำร้ายจิตใจของตัวเองและคนรอบข้างให้พังทลายลง หากจะนิ่งเฉยรับเอาความทุกข์ที่ถ่ายเทมาจากคนรอบข้างเอามาแบกมาอุ้มไว้เพียงลำพังก็คงทุกข์ใจอยู่เพียงคนเดียว แล้วด้วยเหตุอันใด มีความจำเป็นด้วยหรือที่จะต้องทำแบบนั้น ภูมิบุญเป็นคนเห็นแก่ตัวถ้าจะอ้างถึงเรื่องนี้เห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมปล่อยวาง เห็นแก่ตัวที่เจ้าคิดเจ้าแค้นเอาความเจ็บปวดฝังใจในครั้งอดีตเป็นที่ตั้ง แต่ท่านเอยหากเหตุวันนั้นไม่เกิด วันนี้คนที่นั่งมองความมืดอยู่ณที่แห่งนี้คงไม่ได้คิดแค้นเช่นนี้ เหตุย่อมมีที่มาและมีที่ไป แม้นรู้ดีอยู่แก่ใจว่าผลมันจะเป็นเช่นไร แต่มนุษย์ธรรมดาสามัญบริโภคกิเลสเป็นกิจวัตรย่อมหลงทางไปบ้าง เว้นเสียแต่ว่าคนผู้นั้นได้เห็นแล้วซึ่งทางว่างหรือแสงแห่งธรรมที่จะชี้นำไปในทางที่ถูกที่ควร แต่ภูมิบุญเป็นปุถุชนธรรมดาตราบใดที่แสงนั้นยังสาดส่องไม่ถึง หรือมัวแต่ก้มหัวมองเงาของตัวเองแสงนั้นก็ย่อมไม่มีทางที่จะสาดส่องมาให้ซึ้งถึงความสว่างได้ว่ามันสวยงามเพียงใด
รถบัสจอดสนิทที่หน้าคณะรัฐศาสตร์ตอนตีห้ากว่าๆ ภูมิบุญกับเพื่อนลงมาจากรถแล้วพอร่ำลากันก็แยกย้ายกันกลับบ้านเพราะวันจันทร์ไม่มีเรียน แทนทวีโทรศัพท์นัดกับภูมิบุญบอกที่นัดหมายเรียบร้อย ภูมิบุญเดินออกจากมหาวิทยาลัยไปด้วยความอ่อนเพลีย
"แทนคะ ทำไมแทนใจดำจังเลย คุยกับนิตาบ้างสิคะ"
นิตาที่ลงจากรถมาก่อนภูมิเดินออกไปทางศูนย์การค้าที่ตรงข้ามวัดหัวลำโพงทางเดียวกันเห็นแทนทวียืนอยู่ก็เข้าใจว่าต้องรอภูมิบุญแน่นอนจึงปรี่เข้าไปหา หลังจากที่ผ่านมาพยายามติดต่อแทนทวีทุกหนทางแต่แทนทวีกลับไม่ได้ใส่ใจเลย
"ผมไม่มีอะไรต้องคุยครับนิตา"
"แทนคะ นิตาขอโทษ นิตาไม่ได้ตั้งใจ"
"นิตาอย่ามาขอโทษผมเลยครับ คนที่นิตาควรจะไปขอโทษน่ะ น่าจะเป็นน้องภูมิมากกว่านะ"
"แทน"
ภูมิบุญหยุดชะงักเท้าเอาไว้ก่อน ทั้งที่ดีใจที่เจอคนที่ตนอยากเจอแต่พอเห็นหลังนิตาก็หยุดดูท่าทีก่อน
"แทนให้โอกาสนิตาไม่ได้เหรอคะ เราคบกันมาตั้งนานนะแทน แค่ในฐานะเพื่อนก็ยังดี"
นิตายังอ้อนวอนอยู่พยายามอย่างยิ่งที่จะเข้าให้ถึงตัวแทนทวี
"ผมไม่รู้เหมือนกันนะนิตา ตอนนี้ผมยังไม่อยากคุยเรื่องนี้ ผมขอตัวนะแฟนผมเดินมาโน่นแล้ว"
คำพูดของแทนทวีทำให้นิตาหันขวับไปตามสายตาของเขาทันที พอเห็นว่าใครก็เม้มปากแน่น
"พี่แทน รอนานไหมครับ คิดถึงจังเลย"
ภูมิบุญโผเข้ากอดแทนทวีทันทีที่เห็นสายตาของนิตาจ้องมองมาที่เขา แทนทวีเองก็ไม่คาดคิดว่าภูมิบุญจะโผเข้ากอดตัวเอง
"ไม่นานครับ เหนื่อยไหมภูมิ"
"เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าพี่แทนแล้วหายเลย"
"เราคล้ำไปไหมภูมิ ตากแดดมากเหรอครับ"
แทนทวีเอามือลูบใบหน้าของภูมิบุญบางเบาราวกับเกรงว่าใบหน้านั้นจะบอบช้ำ
"ก็รับน้องนี่ครับพี่แทน สนุกดีออก"
ภูมิบุญกอดที่เอวของแทนทวีอย่างไม่เขินอาย เพราะรู้ว่าสายตาอีกคู่ที่กำลังจ้องมองอยู่มองด้วยความอิจฉาริษยา
"กลับกันเถอะครับพี่แทน ภูมิอยากจะอาบน้ำเต็มที่แล้ว"
"ไปครับ หิวไหมครับภูมิ ไปหาอะไรกินก่อนไหม"
"ก็ดีครับ อยากกินโจ๊กจังเลยครับพี่แทน"
"งั้นไปกินโจ๊กตรงสีลมดีไหมครับ อร่อยนะ"
แทนทวีอ้อมไปเปิดประตูรถให้ภูมิบุญพอเดินกลับไปฝั่งคนขับภูมิบุญก็ลดกระจกลงหันหน้าไปแสยะยิ้มให้กับนิตา รายนั้นกระทืบเท้าอยู่ด้วยความเจ็บใจ แทนทวีขับรถออกไปแล้ว
"แก อีภูมิ"
นิตากัดฟันคำรามออกมาจากคอ พอแทนทวีพาภูมิบุญไปกินโจ๊กเสร็จก็พากลับไปส่งที่บ้าน ก่อนจะกลับบ้านของตนไปนอนเหมือนกันเพราะหลังจากที่คุยโทรศัพท์กับภูมิบุญเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนอีกเลย
"พี่อ้อยสวัสดีครับ แม่ไปไหนครับพี่"
ภูมิบุญทักทายอ้อยที่กำลังสาละวนอยู่กับกองผ้าที่จะเตรียมซัก
"อ้าวภูมิ กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงสนุกไหม พี่จันทร์กับคุณท่านไปราชบุรี ลุงหมายขับรถไปให้ เห็นบอกจะไปดูโครงการใหม่อะไรนี่ล่ะ"
"อ้าวเหรอครับ ไม่เห็นแม่บอกเลย"
"ก็เราติดต่อไม่ได้นี่นะ แต่พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว หิวไหมภูมิ"
อ้อยถามแต่ภูมิบุญกลับประหวั่นใจว่าตอนนี้ในบ้านก็มีเหลืออยู่กันสามคนสินะ แต่โตโต้คงไปทำงานตามปกติ
"แล้วคุณโตโต้ล่ะครับพี่อ้อย"
"อ้อ ยังไม่ตื่นจ๊ะ พี่ต้มข้าวต้มไว้ให้แล้ว ภูมิมาพอดี วานไปดูแลคุณโต้ให้พี่หน่อยสิ อาทิตย์นี้เสื้อผ้าเยอะมาก ซักไม่ทันเลย"
อ้อยบ่นออกมาภูมิบุญได้แต่พยักหน้า นานแล้วสินะที่ไม่ได้เจอหน้าศัตรูหมายเลขหนึ่ง พออาบน้ำเสร็จก็เตรียมข้าวต้มไปรอที่ตึกใหญ่ เสียงลงส้นเดินลงบันไดมาแล้ว
"สวัสดีครับคุณโตโต้ วันนี้มีข้าวต้มกุ้งนะครับ"
ภูมิบุญทักทายออกไปเสียงเรียบไม่ได้มองหน้าคนที่ตนทัก โตโต้พอเห็นภูมิบุญก็นึกขยาดแต่ก็รักษาท่าทีเอาไว้
"อืม กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง"
โตโต้ถามเสียงขรึมเช่นกัน เขาเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้
"ก็ดีครับ"
"ท่าทางผู้ชายคงเยอะสินะ ถูกใจไหมล่ะ"
โตโต้ถากถางทันที
"ก็ถูกใจหลายคนเหมือนกันครับ อยากได้ให้มันหมดทุกคนเลย"
"ไม่แปลกใจหรอก ท่าทางคงไม่ใช่ย่อยนี่เราน่ะ"
โตโต้มองหน้าภูมิบุญแล้วยิ้มที่มุมปาก
"ไม่ใช่แค่ท่าทางนี่ครับ คุณโตโต้น่าจะรู้ดีกว่าใครนี่ครับ"
ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นเช่นกัน
"หึหึ ใช่สินะ เรานี่เก่งนะทำให้พี่ติดใจได้ ว่าแต่มาหาพี่นะครับคืนนี้"
โตโต้เองก็ไม่ยอมง่ายๆเช่นกัน
"ว่าแต่หายดีแล้วเหรอครับ อันนั้นของคุณโตโต้น่ะ เห็นวันนั้นร้องซะดังเลย แน่ใจเหรอครับว่าจะใช้การได้"
ภูมิบุญปรี่เข้าไปใกล้ๆแล้วทำท่าส่องดูตรงเป้ากางเกงของโตโต้ที่หน้าเสียไปทันที เขาเม้มปากสีหน้าดุดันขึ้นมาทันที
"ขอตัวนะครับ ที่รัก"
ภูมิบุญพูดเสร็จแล้วเดินหันหลังออกไปจากห้องทันที โตโต้กัดฟันกำหมัดอยู่ อารมณ์เสียหงุดหงิดแต่เช้า
"มึงไอ้ภูมิ เดี๋ยวมึงได้เจอดีแน่"
โตโต้ออกไปทำงานด้วยหน้าตาที่บูดเบี้ยวเคร่งเครียด ส่วนภูมิบุญก็นอนพักผ่อนพอตื่นขึ้นมาก็ช่วยอ้อยทำงานบ้านจนเสร็จหมดก็อ่านหนังสือเรียนอยู่ที่ห้อง
"ภูมิๆ คืนนี้พี่ว่าจะไปดูหมอลำที่อ่อนนุชนะ ภูมิฝากดูบ้านด้วยนะจ๊ะ"
อ้อยเข้ามาบอกตอนหัวค่ำ ภูมิบุญทำสีหน้าตกใจ
"เอ่อ ไปนานไหมพี่"
"ก็ไม่แน่ใจจ๊ะ แหมนานๆมีที เนี่ยใกล้ๆบ้านเรานี่ล่ะนัดกับเพื่อนเอาไว้ ภูมิล็อกบ้านเลยนะจ๊ะ นอนเลยก็ได้เดี๋ยวพี่เอากุญแจไป"
"แล้วคุณโตโต้ล่ะพี่ ภูมิต้องรอไหม"
ที่หนักใจคือคนๆนี้มากกว่าสิ่งอื่นใด
"ก็ดูให้พี่หน่อยส่วนมากกลับมาแล้วแกจะกินน้ำส้มเย็นๆ พี่แช่ไว้แล้ว วานหน่อยนะจ๊ะภูมิ"
จะทำยังไงได้นอกจากตอบรับไป ภูมิบุญนั่งทำใจอยู่นานอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องแล้วเพราะจิตใจมัวกระวนกระวายคิดถึงแต่เรื่องที่จะเกิดขึ้น พอโตโต้กลับบ้านมา ภูมิบุญก็เอาแก้วน้ำส้มไปวางรอไว้ แล้วรีบเดินกลับมาที่ห้องพักของตัวเอง
"พี่อ้อยครับ พี่อ้อย"
โตโต้ร้องหาอ้อยเสียงดังออกมานอกตึก ภูมิบุญเริ่มใจสั่นไหว
"พี่อ้อยมีอะไรกินครับ ผมหิวแล้ว"
โตโต้เห็นบ้านเงียบผิดปกติตามธรรมดาอ้อยจะคอยโตโต้ดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขก โตโต้เดินตามมาถึงห้องพักคนงาน
"พี่อ้อย ไม่สบายหรือเปล่าครับ"
เสียงของโตโต้เงียบไปแล้วเพราะไม่มีเสียงตอบรับจากอ้อยหรือใคร แต่พอเหลือบไปเห็นรองเท้าของภูมิบุญที่ถอดไว้หน้าห้องก็เงียบเบาเสียงลง ภูมิบุญหัวใจเต้นตึกตักกลัวอยู่ในใจ เสียงฝีเท้าดังผ่านไปมาแล้วมาหยุดกึกลงหน้าห้องของเขา
"ภูมิๆ นอนหรือยังพี่อ้อยไปไหน"
โตโต้ร้องถามเคาะห้องเสียงดัง
"พี่อ้อยไปหน้าปากซอยครับเดี๋ยวมา คุณโตโต้จะเอาอะไรหรือเปล่าครับ"
"พี่หิว มีอะไรกินภูมิ"
ภูมิบุญถอนหายใจก่อนจะเดินออกมาเปิดประตูห้อง
"เดี๋ยวผมเตรียมไปให้ครับ คุณโตโต้กลับไปรอที่ตึกใหญ่ก่อนนะครับ"
"หึหึ พี่รอตรงนี้ได้ไหมครับ"
โตโต้ได้ทีพลิกตัวเข้าไปในห้องของภูมิบุญทันที
"ก้นนุ่มนะเรา"
ทันทีที่เหวี่ยงตัวเข้าไปก้ละลาบละล้วงจาบจ้วงภูมิบุญทันที
"เอ๊ะ คุณโตโต้"
"ภูมิบุญร้องออกมา
"เอากันก่อนไหม แล้วค่อยกินข้าว"
โตโต้พูดไม่อาย แม้ภูมิบุญจะใจสั่นอยู่แต่ก็ฝืนยิ้มออกมา
"แหมคุณโตโต้ครับ กลับมาเหนื่อยๆอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวภูมิไปหาถึงห้องเอง"
ภูมิบุญเปลี่ยนเสียงเป็นหวานยั่วยวน
"ได้ งั้นคืนนี้พี่ขอแบบพิเศษนะภูมิ"
โตโต้หัวเราะออกมา รู้สึกสะใจที่ภูมิบุญไม่มีทางเลือก แต่ก็คิดแค้นในใจจากเรื่องวันนั้น วันนี้ภูมิบุญต้องเจ็บและอายมากกว่าเขาหลายเท่านัก พอยกอาหารไปให้โตโต้เสร็จก็รีบกลับมาปิดประตูล็อกกลอนแน่นหนา ส่วนโตโต้ก็รีบอาบน้ำนอนรอภูมิบุญอยู่ในห้อง พอดึกไม่เห็นภูมิบุญมาหาสักทีก็รู้ตัวว่าภูมิบุญกำลังเล่นตลกกับเขาอยู่ โตโต้จึงบุกไปถึงห้อง เพราะหลังจากโทรศัพท์หาอ้อยรู้เรื่องหมดแล้ว โตโต้ยิ้มออกมาทันทีหลังจากวางโทรศัพท์จากอ้อย ซ้ำยังกำชับให้อ้อยกลับดึกได้ตามสบาย
"ภูมิๆๆ เปิดประตูหน่อย"
เสียงโตโต้ทุบประตูดังลั่น
"เปิดให้พี่หน่อยครับ"
ภูมิบุญนั่งนิ่งไม่ยอมไหวตัว
"ผมนอนแล้วครับคุณโตโต้ มีอะไรเอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ได้ไหม"
"ไหนบอกจะไปหาพี่ไงครับ"
โตโต้ทวงคำมั่น
"ผมไม่ค่อยสบายครับคุณโตโต้"
"พี่ดูหน่อยสิ เป็นอะไรมากไหม พี่จะได้พาไปหาหมอ"
"ไม่เป็นไรครับ นอนสักพักคงดีขึ้น"
โตโต้กัดฟันพูดออกมาทุกประโยค โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆที่แม่ของเขาจะไม่อยู่บ้าน พูดง่ายๆคือตอนนี้มีแค่เขากับภูมิบุญเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ที่บ้าน "คราวนี้ล่ะมึงกูจะเอาให้เดินไม่ออกทีเดียว" โตโต้นึกในใจ คิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้ภูมิบุญยอมเปิดประตู
"ได้ครับภูมิ ยังไงพักเยอะๆนะครับ พี่ไปนอนนะครับ มีอะไรไปเรียกพี่นะ"
โตโต้ทำท่าเดินไปให้พ้นจากหน้าประตู
"โอ๊ย งู"
โตโต้แกล้งล้มลงกับพื้นดิ้นพรวดพราด ภูมิบุญนั่งนิ่งยิ้มออกมา "คิดว่าผมโง่หรือไงคุณโตโต้ ผมไม่ใช่เด็กอมมืออย่างที่คุณคิดนะ"
"โอ๊ย ภูมิ ช่วยด้วย ช่วยพี่ด้วย งูกัดพี่"
"เจ็บมากไหมครับคุณโตโต้ เดี๋ยวผมโทรเรียกรถพยาบาลให้"
ภูมิบุญตะเบ็งเสียงออกไป โตโต้กัดฟันเจ็บแค้นใจที่ภูมิบุญไม่โง่อย่างที่คิดเอาไว้
"โอ๊ย พี่ไม่ได้หลอก โอ๊ย ปวดเหลือเกิน"
โตโต้ยอมลงทุนดิ้นเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นโอดครวญออกมา ภูมิบุญเริ่มใจสั่นจากที่ยิ้มออกมาในตอนแรก เริ่มหวั่นใจ โตโต้เริ่มผ่อนเสียงลงดิ้นก็เบาลง ภูมิบุญใจเต้นแรง ถ้าเขาตายขึ้นมาจริงๆล่ะ มันจะไม่ไร้มนุษยธรรมไปหน่อยหรือ ภูมิบุญตอนนี้ความคิดแตกแยกเป็นสองฝ่าย เถียงกันอยู่ว่าจะช่วยดีหรือไม่ ผลสุดท้ายภูมิบุญก็รีบเดินออกไปเปิดประตู โตโต้ยิ้มในใจ พอเห็นสภาพของโตโต้ภุมิบุญก็ปรี่เข้าไปหาทันที
"คุณโตโต้"
ภูมิบุญปรี่เข้าไปจับตัวหน้าซีดตกใจ
"คุณโตโต้เป็นอะไรไหม ทำใจดีๆไว้นะครับ"
ภุมิบุญร้องออกมาเหมือนคนบ้าจับตามตัวพยายามหารอยแผล
"งูกัดตรงไหนครับ คุณโตโต้"
ภูมิบุญยังร้องเสียงหลงอยู่
"ตรงนี้"
โตโต้ชี้ไปที่เป้ากางเกงของตัวเอง แล้วรีบคว้าตัวของภูมิบุญไว้ทันที พอรู้ตัวว่าโดนหลอกแน่นอนแล้วจะขยับตัวลุกหนีแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว
"ทำแบบนี้ทำไมคุณโตโต้"
"หึหึ ไม่ทำแบบนี้แล้วจะได้เจอกันมั้ย"
โตโต้ยิ้มออกมากอดกอดภูมิบุญแน่นกว่าเดิม ส่วนภูมิบุญเองพยายามดิ้น
"ปล่อยนะ เล่นสกปรก คุณไม่ใช่ลูกผู้ชาย"
"หือ ใครบอก ชายได้ชายคือยอดชายไม่ใช่เหรอภูมิ"
โตโต้หัวเราะชอบใจพยายามเอาปากงับไปตามซอกคอของภูมิบุญ
"ปล่อยนะ เดี๋ยวใครมาเห็น"
"กลัวเหรอ งั้นก็เข้าไปในห้องสิ"
"ไม่ได้ คุณโตโต้กลับไปดีกว่า อย่ามายุ่งกับผม ปล่อยนะ เอ๊ะ บอกให้ปล่อย"
ภูมิบุญเริ่มที่จะออกแรงมากกว่าเดิม แต่เหมือนโตโต้จะอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบกว่า ยิ่งดิ้นออกแรงมากเท่าไหร่ โตโต้ก็ยิ่งกอดรัดแน่กว่าเดิม
"จะขัดขืนทำไมล่ะครับภูมิ ทำยังกะไม่เคย"
โตโต้พูดออกมาเริ่มหงุดหงิดเพราะท่าทางของภูมิบุญยังดิ้นอยู่ไม่ยอมง่ายๆ
"มานี่"
โตโต้ลากภูมิบุญให้ลุกขึ้น ด้วยความที่ตัวโตกว่าแรงมากกว่าจึงลากภูมิบุญไปได้อย่างง่ายดาย พอเข้าไปในห้องก็เหวี่ยงตัวของภูมิบุญลงกับเตียงอย่างแรง พอหลังกระทบเตียงก็ควานหาทางไป
"อย่านะคุณโตโต้"
"ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง ไหนไม่สบายไม่ใช่เหรอ มาเดี๋ยวจะฉีดยาให้"
โตโต้กระโดดขึ้นเตียงไปทับตัวของภูมิบุญเอาไว้ ภูมิบุญพยายามขัดขืนแต่โตโต้ก็ไม่ยอมง่ายๆ ซุกไซร้อยู่ตามซอกคอ ภูมิบุญเม้มปากแน่นนอนตัวแข็งอยู่ โตโต้ไซร้ซอกคออยู่สักพักก็ผงกหน้าขึ้นมองหน้าภูมิบุญ
"ทำไม นอนแข็งเป็นตอไม้แบบนี้"
"อยากทำอะไรก็ทำสิ"
ภูมิบุญจ้องหน้าเขม็งเช่นกัน โตโต้จิ๊ปากแล้วลุกขึ้น
"นอนเป็นผีแบบนี้ใครจะไปมีอารมณ์ ช่วยตัวเองยังมันกว่านี้เลย อารมณ์เสียว่ะ"
โตโต้ลุกขึ้หัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปจากห้อง ภูมิบุญถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ไปเสียได้ก็ดี"
ภูมิบุญพูดเบาๆแล้วลุกมาปิดประตู เขาอยู่รอดปลอยภัยไปได้อีกหนึ่งวัน แต่วันข้างหน้าโตโต้อาจจะไม่หยุดอยู่แค่นี้เพราะจากท่าทางแล้วคงไม่ยอมคนง่ายๆเหมือนกัน
รักกันๆๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
กลับมาถึงอิคุณกีโต้ก็หาเรื่องภูมิบุญเลยน่ะ :m16:
ไอตรงนั้นใช้ได้แล้วหรอ เห็นตอนกลางวันยังหน้าเสียอยู่เรยนิ :laugh:
ภูมิจัดการหั้ยใช้ไม่ได้ไปตลอดกาลเรยดีกว่า ยุ่งกับคนพาลไปก็ม่ะมีอารัยดีขึ๊น o18
-
รอดตัวไปนะน้องภูมิ น่าจะขอให้น้องเขาช่วยไอ้โตโต้มันกว่าเยอะ :m20:
-
นายโตโต้แค้นไม่เลิกรา
+1 เป็นกำลังใจให้น้องภูมิ
-
มันเป็นอะไรนั้น เห็นหน้าก็จับโขกอย่างเดียวมั้ง
หืม!!น่ารังเกียจ ภูมิ อย่าไปยอม มันนะ
:L2: :L2: :L2:
-
ใครจะชนะใครจะแพ้ ความพยาบาท ความรัก หรือ จะแพ้ทั้งคู่
-
สั้นจริงอะไรจริงนะคะตอนนี้
และแล้วสวรรค์ก็ล่มลงตรงหน้า :sad4:
หวังว่าตอนหน้าคงปล่อยที่เด็ดออกมานะคะคุณอิ๊กกี้ :กอด1:
เวลาพิมพ์ ณ อย่าลืมเว้นวรรคหน้าหลังนะคะ
-
โอ๊ย รำคาญอิโตโต้จริง :z3:
เมื่อไหร่จะไปๆ ให้พ้นหูพ้นตา
ตราบใดยังมีไอ้พวกนั้นอยู่รอบตัว ใจภูมิก็ไม่สงบซักที :m31:
ตัวร้ายทั้งหลาย go to hell! :fire:
-
รอดตัวไปได้หนึ่งคืนนะภูมิ พี่อ้อยห่วงดูหมอลำเฉยเลยอ่ะ โกรธๆๆ :fire:
-
กรรมจริง นี่พี่อ้อยเป็นใจอ่ะเปล่า โตโต้ต้องไปเรียนรู้มาก่อนนะ เพราะไม่เคยเริ่มก่อนเลยนอกจากครั้งแรกที่ข่มขืน นอกนั้นลีลาภูมิบุญทั้งน้าาาน
-
เง้อ นึกว่าพี่ภูมิจะโดนอีกแล้ว ที่จริงคุณโตโต้ไม่น่าจะอดใจอยู่นะ
-
ทำไมเรื่องนี้น้องภูมิจัดการให้อยู่หมัดไม่ได้นะ....งง :L1: :L2: :3123:
-
ว๊ากกกกกกกก ไอ้โต้ ขอให้เเกหลงรักภูมิจนโงหัวไม่ขึ้น :angry2:
-
ชักจะปันใจไปให้พี่แทนเป็นพระเอกซะแล้วสิ :serius2:
-
ชักจะปันใจไปให้พี่แทนเป็นพระเอกซะแล้วสิ :serius2:
เห็นด้วย
สงสารแทนทวี
ให้กำลังใจคุณeiky
:กอด1:
-
น้องภูมิจ๋าอะไรที่มันทำให้เราสบายใจก็ทำนะแต่ไอที่ทำแล้วมันทุกข์กว่าเดิมก็ปล่อยวางบ้างก็ดีนะปวดหัวป่าวๆพี่สาวยังไงก็รักเชียร์น้องภูมิเสมอนะจ๊ะ :กอด1:
พี่แทนน่าร๊ากกกกกกกกกกกโห้ยอิชชี่อยากมีแฟนใจดียังงี้มั้งอ่ะ
อิพี่โต้หงอยไปเลย55555+
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
เฮ้ออออ รอดไปที = = "
-
รอดแล้ว ลุ้นแทบแย่เลยว่าจะทำยังไงดี
อยากให้ภูมิปล่อยวางได้จริงๆ แต่มารผจญก็มาได้เรื่อยๆ
แบบนี้เมื่อไหร่ภูมิจะมีความสุขจริงๆ ซะที
-
โอ๊ย รำคาญอิโตโต้จริง :z3:
เมื่อไหร่จะไปๆ ให้พ้นหูพ้นตา
ตราบใดยังมีไอ้พวกนั้นอยู่รอบตัว ใจภูมิก็ไม่สงบซักที :m31:
ตัวร้ายทั้งหลาย go to hell! :fire:
:laugh: ฮารีนี้ แต่ก็เห็นด้วยอย่างแรงงงงงงง :a1:
แล้วก็คว้าพี่แทนมาเป็นพระเอกซะนะ :impress2:
-
:เฮ้อ: จะเอายังไงต่อไปดีนะ น้องภูมิคนเก่ง :เฮ้อ:
-
แหม รอดตัวไปได้อย่างหวุดหวิดนะภูมิ 555+ รักไรท์เตอร์จัง เอิ๊กๆ
-
ภุมิ..... :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมเวลาเรารอใครสักคนที่เราชอบ รอนานๆหัวใจมันเหมือนล้า ไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว แค่ครั้งเดียวเอง แต่ทำทำไม ถ้าวันข้างหน้าเราจะเปลี่ยนไป ขอโทษนะที่เธอทำให้ฉันรู้สึกอยากจะเผื่อใจเอง
ฉากสามสิบหก
พอสอบเสร็จภูมิบุญก็โล่งใจขึ้นมาก ดูเหมือนว่าศัตรูคู่อาฆาตจะเพลามือลงไม่ค่อยตามราวีสักเท่าใดนัก โตโต้ก็ดูเหนื่อยล้าไม่มีแรงพลังอะไรจะมาคอยถากถางเพราะมีโครงการใหม่ที่ ทางบริษัทกำลังสร้างที่ราชบุรี ต่อด้วยโครงการใหญ่ที่เขาค้อ ดังนั้นโตโต้จึงปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย แม้แต่คุณอภิสราเองก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเหมือนแต่ก่อน จะคอยไปดูงานที่ราชบุรี บางครั้งพาจันทร์ไปด้วยสลับกับอ้อย ส่วนแวนก็หายจากวงโคจรชีวิตไปเลย เพราะแม้แต่โตโต้เองแวนก็ไม่ค่อยได้มีเวลาจะเจอแฟนสาวของตัวเอง แวนเริ่มน้อยใจเที่ยวเตร่กลางคืน กลับมาเป็นแวนคนที่เคยเป็นก่อนไปเรียนต่ออเมริกา มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาติดพัน ส่วนนิตาช่วงนี้แม้จะคอยตามราวีถากถางแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรมากนัก เพราะนิตากับเพื่อนไม่ได้มีพิษภัยอะไรมากนักไม่ได้คิดการใหญ่ที่จะคอยทำร้าย หรือคิดทำอะไรที่มากกว่าปากพูด ส่วนทันหายเงียบไปเลยนับจากเหตุการณ์วันนั้น
วันนี้ภูมิบุญนัดกับพลอยที่สยามพารากอนเพื่อที่จะไปดูหนังกันก้องไม่ว่าง เพราะต้องอยู่ช่วยงานอาที่บ้าน ภูมิบุญมายืนรอพลอยอยู่หน้าห้างตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ ระหว่างที่คุยโทรศัพท์อยู่กับแทนทวีที่วันนี้พาแม่ของเขาไปดูพลอยที่ จันทบุรีอยู่นั้นก็เหลือบสายตาไปเห็นทันที่เดินมากับเด็กสาวหน้าตาน่ารักคน หนึ่ง ภูมิบุญไม่อยากจะสนใจจึงเมินหน้าหนีไปเสีย แต่พอคิดอะไรแวบขึ้นมาได้ในใจก็รีบวางสายจากแทนทวีทันที
"พี่ทันครับ พี่ทัน สวัสดีครับ"
ภูมิบุญปรี่เข้าไปหาทัน พอเห็นหน้าภูมิบุญถึงกับหน้าถอดสี
"พี่ทันสบายดีเหรอครับ เป็นยังไงบ้างไม่เจอหน้าตั้งนาน"
ภูมิบุญไม่รอให้เขาตอบรับเข้าประชิดตัว เด็กสาวที่มาด้วยมองหน้าภูมิบุญอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงหันไปมองชายคนที่มาด้วย
"เอ่อ"
"ไม่โทรหาผมเลยนะครับพี่ทัน ผมเป็นห่วงพี่นะครับ"
ภูมิบุญจับแขนของทัน แล้วยิ้มหวานอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้เขามาก่อน
"มีอะไรหรือเปล่าภูมิ"
"แหมพี่ทันครับ เจอผมทำไมต้องหน้าซีดแบบนั้นด้วย ผมแค่เป็นห่วง วันนั้นเจ็บไหมครับพี่"
น้ำเสียงที่ราบเรียบไม่ได้มีจุดประสงค์เหน็บแนมแต่อย่างใดทำให้ทันมองหน้า ภูมิบุญด้วยความสงสัย
"เอ่อ"
"พี่ทันโทรหาผมบ้างนะครับ ผมเป็นห่วงพี่จริงๆนะ"
ภูมิบุญยิ้มหวานแล้วลูบที่แขนของทันเบาๆก่อนจะตีตัวออกห่างเดินหนีไปทันที
"ใครคะพี่ทัน"
เด็กสาวแว๊ดเสียงขึ้นทันที เพราะสายตาของภูมิบุญไม่ได้ชายตามองเธอสักนิดเดียว
"น้องที่คณะน่ะครับ มินท์ ไปกันเถอะ"
"น้องที่คณะ ทำไมต้องจับมือถือแขนแบบนี้ด้วยคะ มินท์ไม่เข้าใจ ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลยนะคะ"
"เอาน่า ไม่มีอะไรหรอก ไปครับเดี๋ยวหนังฉายก่อน"
ทันเองก็ครุ่นคิดหนักอยู่ไม่น้อย คิ้วขมวดเป็นปมเข้าหากัน นี่ไอ้ภูมิมันจะมาไม้ไหนอีก
"หึหึ เรามาเจอกันสักตั้งดีไหม ไอ้ทัน"
ภูมิบุญพูดอยู่คนเดียวแล้วแสยะยิ้มออกมา พอพลอยมาถึงก็เดินเข้าห้างไปด้วยกันตรงไปที่ชั้นโรงหนัง เหมือนฟ้าเป็นใจหรือสวรรค์แกล้ง ทันกับเด็กสาวดูหนังเรื่องเดียวกันกับภูมิบุญ พอเหลือบไปเห็นภูมิบุญก็ยิ้มออกมา
"เจอไอ้เชี่ยนั่นอีกแล้วว่ะ ซวยจริงๆ"
พลอยสบถออกมาแล้วทำหน้าไม่สบอารมณ์
"มันซวยนะไม่ใช่เรา"
ภูมิบุญพูดแล้วยิ้ม พลอยหันขวับทันที
"จะทำอะไรเหรอ ภูมิ"
"ปล่าวนี่ แค่อยากทำให้คนเสียหน้ากลางโรงหนัง"
"หึหึ ร้ายนะภูมิ แต่จะดีเหรอ อย่าไปยุ่งกับมันเลยดีกว่าเดี๋ยวเสนียดจัญไรติดตัว"
พลอยหัวเราะออกมาแล้วดันหลังให้ภูมิบุญเดินเข้าไปในโรงหนัง ภูมิบุญขืนตัวไว้ปล่อยให้ทันกับเด็กสาวเดินเข้าไปในโรงหนังก่อน
"เดี๋ยวพลอย เราจะทำอะไรให้ดู"
"หือ ทำอะไร อย่าบอกนะว่า"
"ไม่หรอก แค่อยากจะให้คนบางคนคิดอะไรเพลินๆเล่นๆหน่อยเดียว"
ภูมิบุญพูดแล้วเดินตามเข้าไปในโรงหนัง สายตาเหลือบไปมองที่นั่งของทันเอาไว้แล้ว เขาซื้อที่นั่งพิเศษที่อยู่แถวบนสุดส่วนภูมิบุญกับพลอยซื้อที่นั่งราคาปกติ อยู่แถวล่างลงมาหน่อย พอหนังเริ่มฉายไปได้สักพักภูมิบุญก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เนื่องจากที่นั่งราคาพิเศษไม่ค่อยมีคนสักเท่าไรนักแต่ก็พอมีอยู่บ้างภูมิบุญ ยอมให้คนมองเพราะแถวที่เขานั่งกับที่นั่งของทัน ถ้าจะเดินไปเข้าห้องน้ำมันไม่ใช่ทางที่จะผ่านกันได้เลย แต่ด้วยความจงใจภูมิบุญเดินก้มตัวเข้าไปในแถวราคาพิเศษนั้น พอจะผ่านทันที่เหลือบตามามองขึ้นมาแล้ว ภูมิบุญก็ทำท่าสะดุดล้มลง
"อุ๊ย ขอโทษครับ"
"ไม่เป็นไรครับ"
ปากของภูมิบุญตั้งใจที่จะไปประทับกับแก้มของทัน ไอร้อนของริมฝีปากผ่านเข้าไปในร่างของทันทันที ภูมิบุญแทนที่จะรีบถอนปากออกจากใบหน้าของเขาแต่กับยื่นปากออกไปฝังฝากรอยจุ มพิศนี้ไว้ให้ทัน
"เอ่อ ขอโทษนะครับ"
ยังเอ่ยคำขอโทษอยู่ เด็กสาวที่นั่งข้างทันเริ่มตาเขียว
"ผมจะไปเข้าห้องน้ำครับ"
บอกออกไปอย่างมีจุดประสงค์ แล้วภูมิบุญก็เดินผ่านเขาไป แต่ยังชายตามองเด็กสาวที่นั่งข้างๆแล้วแสยะยิ้มให้ในความมืด
"อะไรกันคะ ทางไปห้องน้ำไม่ใช่ทางนี้สักหน่อย เดินผ่านมาทำไมเนี่ย บ้าหรือเปล่า"
เธอโวยวายเสียงเบา ทันเองเริ่มที่จะกระสับกระส่ายอยู่ไม่ติดที่ ไม่ได้สนใจในตัวเด็กสาวที่มาด้วยเลยในใจร้อนรนหลังจากได้รอยประทับจากปากบาง อุ่นจนร้อนของภูมิบุญ
"พี่ทัน เป็นอะไรคะ ทำไมยุกยิกจัง"
"เอ่อ มินท์เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ"
พูดล้วลุกขึ้นทันทีไม่รอฟังคำของเด็กสาวที่กำลังจะห้ามเอาไว้เพราะเขาเพิ่ง จะเข้าก่อนเดินเข้ามาในโรงหนัง ในใจของทันร้อนรนคิดไปว่าภูมิบุญคงมีใจให้ตนหรือเขาจะสับสนคิดไปเอง ทันเดินตามออกไปที่ห้องน้ำ ภูมิบุญยืนล้างมืออยู่ พอเปิดประตูเข้าไปภูมิบุยก็ยกริมฝีปากสูงขึ้น
"อ้าวพี่ทัน เข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอครับ"
ภูมิบุญหันมายิ้มให้ ทันเองก็ทำหน้าไม่ถูก
"ครับ"
เขาตอบสั้นๆแล้วยืนเก้ๆกังอยู่ ก่อนจะเดินไปที่โถปัสสาวะ ภูมิบุญยังคงยืนล้างมือต่อยิ้มออกมา
"ภูมิ เรื่องวันนั้นพี่ขอโทษนะ"
ทันตัดสินใจพูดออกมา ภูมิบุญก้มหน้าลงพยายามเปลี่ยนสีหน้าให้เศร้า
"ไม่เป็นไรครับพี่ทัน ผมไม่ว่าอะไรครับ แต่น้อยใจอยู่อย่างเดียว"
ภูมิบุญพยายามเปิดประเด็นยิงเข้าเป้าที่ตนวางเอาไว้
"น้อยใจอะไรครับ"
"ก็ถ้าวันนั้นพี่ทันให้เด็กพวกนั้นทำอะไรผม ผมคงจะเสียใจมาก น้อยใจที่พี่ทันไม่ทำคนเดียวไงครับ"
ภูมิบุญพูดออกไปเว้นช่วงจังหวะแล้วมองดูสีหน้าของทัน เขาหน้าแดงขึ้นมาทันที
"ภูมิ"
ทันครางออกมา มองหน้าของภูมิบุญสมองปั่นป่วนไปใหญ่
"ครับพี่ทัน ถ้าพี่ทันจะทำอะไรผมแค่คนเดียว ผมจะไม่รู้สึกน้อยใจเลย"
ภูมิบุญพูด แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำทันที ทันรีบวิ่งตามออกมา
"ภูมิ ภูมิหมายความว่ายังไงครับ"
"โง่จริง"
ภูมิบุญพูดออกมาเบาๆทำสีหน้าไม่สบอารมณ์แต่ก็หันกลับไปยิ้มอายๆให้ทัน
"ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่ทัน มันผ่านมาแล้ว"
"นี่เราชอบพี่เหรอครับ"
ทันพูดเข้าข้างตัวเอง แล้วปรี่เข้าไปประชิดตัวภูมิบุญ
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับพี่ ช่างมันเถอะ ภูมิไม่คู่ควรของของสูงล้ำค่าอย่างพี่ทันหรอกครับ"
"ภูมิ"
เดินหนีเข้าโรงหนังไปแล้ว ทันยืนนิ่งเอ๋ออยู่ไม่รู้ทางไป เขางงสับสนอลม่านในหัว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนที่เขาเกลียดมากที่สุดในช่วงนี้ึแต่วันนี้ถึงได้แลดูน่ารักน่าเอ็นดู มากขนาดนี้นะ ทันยืนคิดอยู่นานก่อนจะกลับเข้าไปในโรงหนัง พอกลับเข้าไปนั่งที่เดิมเด็กสาวก็ถามว่าหายไปไหนมาเสียนาน ทันไม่ตอบจากที่เคยเกาะกุมมือหญิงสาวล้วงนั่นล้วงนี่กลายเป็นกอดอกอยู่ แม้หญิงสาวจะเบียดกายเข้าหา พอชายหนุ่มไม่ล้วงเธอก็ล้วงเสียเอง ฝ่ายภูมิบุญพอเดินกลับไปที่นั่งพลอยก็ถามทันที
"เดี๋ยวพลอยได้ดูเด็กสาววัยรุ่นกรี๊ดแน่ๆ"
ภูมิบุญบอกพลอยไปแล้วยิ้มออกมา
"จะอาย คนไหมล่ะภูมิ"
"หึหึ เราไม่ได้กรี๊ดนี่ จะอายทำไม น่าสนุกดีออกพลอย"
ภูมิบุญหัวเราะเบาๆแล้วตั้งใจดูหนังต่อ พอหนังจบก็รีบจูงมือพลอยออกจากโรงหนัง เป็นไปตามที่ภูมิบุญคาดคิดเอาไว้ ทันรีบเดินตามออกมาทันที
"ภูมิๆ เดี๋ยวก่อน"
เสียงทันร้องเรียกอยู่ข้างหลัง แต่ภูมิบุญทำเป็นไม่ได้ยิน
"เริ่มแล้วพลอย"
พลอยเองก็ยิ้มออกมาอยากจะรู้ว่าเรื่องมันจะเป็นไปยังไง
"ภูมิเดี๋ยวก่อนครับ"
"อ้าว ครับพี่ทัน มีอะไรเหรอครับ"
ภูมิบุญหันหน้าไปแล้วยิ้มให้
"ไปทานข้าวกับพี่ไหม"
ทันชวนออกมาเด็กสาวที่เกาะแขนเขาอยู่มองตาเขียวขึ้นมาทันที
"พี่ทัน ไหนบอกจะพามิ้นท์ไปซื้อรองเท้าไงคะ"
"เอ่อ มิ้นท์กลับไปก่อนได้ไหมครับ พอดีพี่มีธุระจะคุยกับภูมิ"
"ว้าย ไม่ได้นะคะพี่ทัน อะไรกัน จะมาเปลี่ยนใจง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะคะ พี่ทันบอกจะไปส่งมินท์ด้วยนะ"
"พี่ทันครับ เอาไว้วันหลังก็ได้ครับ ไปกับน้องเขาเถอะ"
ภูมิบุญปราดสายตาไปมองเด็กสาวที่ใบหน้าเริ่มที่จะเกรี๊ยวกราดตาถลนออกมา
"เอ่อ"
"ไปสิคะพี่ทัน มิ้นท์หิวแล้ว"
เด็กสาวกระตุกแขนแล้วพยายามดึงทันให้เดินตามไป
"เอ่อ งั้นพี่ขอเบอร์เราได้ไหมภูมิ"
"เดี๋ยวค่อยเอาก็ได้ครับพี่ แหมทีวันนั้นไม่ขอนะพี่ทันในห้องน้ำของคณะอ่ะครับ จำได้ไหม"
ภูมิบุญยิ้มออกมาสายตายั่วยวน
"อะไรคะพี่ทัน ห้องน้ำอะไรกันคะ"
เธอวี๊ดเสียงสูงขึ้นทันที สายตาจ้องหน้าทันเขม็ง
"เบาเสียงหน่อยสิมินท์ อายคนเขา"
"องอายอะไรล่ะคะ พี่ทันไปทำอะไรกับเขาในห้องน้ำ"
เธอไม่ยอมลดเสียงลงเลยกลับเพิ่มความดังขึ้นไปอีก จนผู้คนที่เดินออกจากโรงหนังหันมามองกันใหญ่
"เอ่อผมขอตัวนะครับพี่ทัน เอาไว้เจอกันนะครับ รำลึกความหลังกันใหม่นะครับ"
ภูมิบุญยิ้มให้หวานฉ่ำก่อนจะจูงมือพลอยเดินหนีไป
"กรี๊ดดด อะไรคะพี่ทัน บอกมานะ มันอะไรกัน"
กรีดร้องออกมาอย่างที่คิดไม่มีผิด พลอยถึงกับหัวเราะออกมา
"แน่จริงๆภูมิ นายนี่ร้ายกาจจริงๆ"
"ไม่หรอกพลอย มันแค่เริ่มต้น เราเคยอายแค่ไหนเขาต้องอายกว่าเราหลายเท่า"
สายตาที่ฉายแววออกมามันช่างเยือกเย็นวาบเข้าไปในใจของพลอย
"ภูมิ"
พลอยได้แต่ร้องออกมาจับแขนของเพื่อนเอาไว้ ภูมิบุญพยักหน้าน้อยๆให้พลอยก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปกินข้าวที่ฝั่งของสยาม สแควส์ พอแยกย้ายกันกลับบ้านภูมิบุญก็นั่งรถเมล์เรื่อยเปื่อยไปลงที่หน้าโลตัสอ่อน นุชก่อนจะเดินย้อนเข้าไปในซอยทางลัดตรงคาร์ฟูลเพื่อที่จะนั่งรถสองแถวเข้า บ้าน พอถึงบ้านก็เห็นคุณอภิสรานั่งอยู่หน้าบ้าน ภูมิบุญเดินเข้าไปหายกมือไหว้
"ว่าไงภูมิ หนังสนุกไหมลูก"
คุณอภิสรายังเหมือนเดิมเป็นคนที่เคารพรักยังไงความรู้สึกที่มีให้ก็ไม่เคย เปลี่ยนกลับเพิ่มพูนมากขึ้น
"สนุกดีครับ คุณท่านทานชาอยู่เหรอครับ เดี๋ยวภูมิรินให้นะครับ"
"เอาสิจ๊ะ วันนี้อากาศดีนะ ครึ้มๆอย่างนี้ล่ะดี วันก่อนแดดร้อนเปรี๊ยงเชียว"
"ครับคุณท่านรับของว่างไหมครับ เดี๋ยวภูมิไปยกมาให้"
"อุ๊ย ไม่ต้องหรอกจ๊ะ จันทร์เขาจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ภูมินั่งคุยกับป้านี่ล่ะจ๊ะ ไม่ได้คุยกันนานแล้ว"
ภูมิบุญสนทนาอยู่กับคุณอภิสราอย่างออกรสหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่จนบ่ายแก่ๆ คุณอภิสราขอตัวไปงีบสักพักภูมิบุญจึงกลับมาช่วยแม่ของตนกับอ้อยทำอาหารเย็น เตรียมไว้ พอตกเย็นเมื่อโตโต้กลับมาถึงบ้านแล้วก็เตียมตั้งโต๊ะจัดอาหาร โตโต้ยังอยู่ในชุดทำงานเปลี่ยนแค่กางเกงจากกางเกงแสล็คขายาวเป็นกางเกงผ้า ฝ้ายขาสั้นใส่อยู่บ้าน
"เออ แม่ครับวันศุกร์นี้ผมว่าจะพาน้องภูมิไปดูงานที่เขาค้อนะครับ จะได้พาไปเรียนรู้งานด้วยเลย ว่างไหมภูมิ"
โตโต้พูดเสียงราบเรียบ ตั้งกระทู้ขึ้นทันทีโดยที่ยังไม่ได้เริ่มทานอาหาร แต่น้ำเสียงที่ราบเรียบนี้ทำไมมันถึงบาดลึกลงไปถึงสันหลังของภูมิบุญ รายนั้นหน้าเปลี่ยนสีไปทันทีเมื่อได้ยิน
"อืม ดีเหมือนกันจะได้ไปเรียนงานกับพี่เขา ว่างไงจ๊ะภูมิว่างไหมเสาร์อาทิตย์นี้"
อยากตอบออกไปเหลือเกินว่าไม่ว่าง แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อนายใหญ่ถามแบบให้ตอบเพียงคำตอบเดียวคือ "ว่าง" เท่านั้นภูมิบุญก้มหน้าลงน้อยๆ
"ว่างครับคุณท่าน"
เสียงเบาเหลือเกิน ระหว่างที่ภูมิบุญก้มหน้าลงนั้น โตโต้แอบอมยิ้มออกมา "หึหึ มึงได้เจอกูแน่ไอ้ภูมิ" โตโต้ยิ้มร่าในใจไม่สนใจอีกตั้งหน้าตั้งตากินข้าว
"พอดีเลย แวะซื้อมะขาวหวานกับมะขามเปียกมาให้ป้าด้วยนะจ๊ะ เปรี๊ยวปากอยากจะกินอยู่พอดี"
คุณอภิสราสั่ง ภูมิบุญได้แต่พยักหน้า ใจหนึ่งก็ดีใจที่จะได้กลับไปเยี่ยมบ้าน ไประลึกถึงความหลังมองในแง่ดีก็ถือโอกาสนี้ไปกราบยายด้วย อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถิด ภูมิบุญปลอบใจตัวเองฝืนทนร่วมโต๊ะกินข้าวกับเขา พอกินข้าวเสร็จก็ช่วยอ้อยเก็บกวาดแล้วก็ขอตัวกลับไปที่ห้องพักของตน
"เตรียมตัวให้พร้อมนะครับน้องภูมิ หึหึ"
โตโต้เดินตามไปที่ห้องพักยืนยิ้มที่มุมปาก
"ครับ คงไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมากหรอกครับ ว่าแต่คุณโตโต้เองก็เถอะ เตรียมตัวเตรียมใจไปด้วยนะครับ"
ภูมิบุญก็ไม่ยอมน้อยหน้ายืนยกริมฝีปากสูงแสยะยิ้มให้เขา
"นั่นสินะ พักหลังๆไม่ค่อยได้แสดงความรักกันเลยนี่นะ คราวนี้คงได้รักกันจริงๆจังๆเสียที"
โตโต้พูดแล้วหัวเราะเดินหนีไปทันที ส่วนภูมิบุญยืนเม้มปากเข้าหากัน
"ได้ อยากจะรักกันก็ได้ จะจัดให้"
ภูมิบุญเดินเข้าห้องไปอย่างอารมณ์ไม่ดี ในใจก็คิดไปต่างๆนานา
"พลอยเหรอ ว่างอยู่ไหม"
พอจิตใจมืดมิดหาทางออกไม่พบเจอจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนที่ไว้ใจที่ สุด
"ว่าไงจ๊ะภูมิ มีอะไรหรือเปล่า"
ภูมิบุญตัดสินใจระบายความอัดอั้นตันใจให้ เพื่อนฟัง พลอยเองก็รับฟังและนิ่งคิดอยู่
"อย่าเพิ่งคิดมากไปภูมิ เรื่องมันยังมาไม่ถึงตัว นิ่งๆไว้ก่อนดีกว่า เราว่าไอ้บ้านั่นมันคงไม่ทำอะไรหรอก"
ได้แต่ปลอบใจทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าคนๆนั้นคิดการใดอยู่
"เราก็หวังให้มันเป็นแบบนั้นนะพลอย ไม่อยากจะไปเลย แต่ทำไงได้คุณท่านกำชับมา"
"แล้วบอกพี่แทนหรือยังล่ะภูมิ ท่าทางเขาน่าจะเป็นห่วงอยู่นะ"
"ยังเลย ถ้ารู้ว่าไปกันสองคนมีหวังตามไปแน่ๆ"
"อย่าไปบอกสิว่าไปกับใคร บอกว่าไปกับคุณท่านก็ได้"
ภูมิบุญเห็นดีไปกับพลอย ได้แต่ถอนหายใจออกมา ทำไมชีวิตมันน้ำเน่ากว่าละครเสียอีกนะ จะเจอเรื่องแบบนี้อีกสักกี่ครั้ง แม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม แต่การเดินทางไปกับคนที่เกลียดกันมันย่อมไม่สบายใจ หนักใจกว่าการอยู่ด้วยกันเสียอีก ประสบการณ์ครั้งก่อนบนถนนศรีนครินทร์ยังติดตาฝังใจ แรงถีบของคนตัวใหญ่ถีบเขาให้หล่นออกจากรถ ความกลัวในครั้งนั้นมากกว่าครั้งไหนๆ เขาทำไปได้ยังไงกัน เกลียดกันมากขนาดนั้นเชียวหรือ นี่ล่ะนะที่เขาบอกคนเกลียดกันเวลาโกรธสามารถฆ่าฟันกันได้ โตโต้ก็คงอยู่ในอารมณ์นั้น เขาจะรู้บ้างไหมว่าเขาได้สร้างตราบาปไว้ในใจ เวลาอยู่ด้วยกันลำพังสิ่งที่สร้างขึ้นมาว่าไม่เกรงกลัวเขานั้นมันเป็นแค่ เปลือกนอก แต่ในใจมันสั่นไหวกลัวว่าเขาจะทำอะไรรุนแรงอีก
"ไอ้พอล กูทำอย่างที่มึงบอกแล้วนะ แล้วให้กูทำยังไงต่อ"
พอขึ้นไปบนห้องของตัวเองก็โทรศัพท์รายงานเจ้าของแผนการทันที
"อ้าว มึงก็ทำให้มันติดมึงสิวะ ทำยังไงก็ได้ให้มันรัก"
"ยังไงวะ"
"ไอ้ ควาย มึงก็ไม่จำเป็นต้องไปขืนใจมันหรอก พวกกะเทยน่ะมันชอบผู้ชายเอาใจ มึงก็ทำเป็นรักมันสิ เอาใจมันทำให้มันเชื่อใจ"
"เชี่ย กูจะอ้วก ที่ผ่านมากูก็ฝืนใจจะแย่อยู่แล้ว มึงยังจะให้กูเอาใจมันอีกเหรอ"
"อ้าว เรื่องของมึงนะ มึงก็อาจจะฝืนใจหน่อยละวะ แต่ถ้ามึงอยากให้มันไม่สงสัยในสิ่งที่มึงทำมึงก็ต้องทำให้เนียนดิ"
"เออๆ กูจะพยายาม"
โตโต้ยิ้มกริ่มอยู่ในใจ "หึหึ ดูซิมึงจะแน่สักแค่ไหนไอ้ภูมิ กูจะทำให้มึงรักกู แล้วคราวนี้ล่ะกูจะเอาให้หัวอกกลัดหนองเลยมึง" สายตาเคียดแค้นโกรธชัง กะเทยยังไงมันก็อยากได้แค่ผู้ชาย อยากได้แค่แก่นกายของชายยัดเข้าไปในร่างของมัน โตโต้เดินไปเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วรอให้เครื่องทำงาน มือก็กดเมาส์เลื่อนไปคลิกตรงแฟ้มส่วนตัว พอป้อนรหัสเข้าไปภาพที่เขาเก็บงำเอาไว้เตือนใจก็ฉายออกมา แววตาที่จ้องมองเหมือนเกลียดโกรธกันมาเป็นชาติ แต่เป้าหมายเปลี่ยนไปจากเกย์ที่ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนตอนนี้มันคือ "ภูมิบุญ"
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
เหมือนภูมิบุญไม่ได้ร้ายเพราะจำเป็นแระ
ชอบนะ ที่แรงมาก็แรงกลับ แต่ตอนนี้เหมือนไประรานเค้าก่อนเลย
ถ้าบอกแทน แทนจะได้ไปด้วยไง จะได้ไม่เข้าใจผิด ช่างหัวโตโต้มัน
-
อ่านแล้วรู้สึกอีตาโตโต้จะลงผิดคนรึป่าวห่ะ
ใครทำก้ไปทำคนนั้นดิ ภูมิเค้าไปทำอะไรให้แกก่อนห่ะ
เป้นกระเทยมันผิดมากรึไง เค้าไม่ได้ไปทำอะไรแกซะหน่อย :angry2:
-
ภูมิอย่าปล่อยให้ความแค้นครอบงำตัวเองมากนะ เป็นห่วงอ่ะ
เรื่องอิพี่ทันก็ปล่อยมันไปได้แล้วมั้ง เดี๋ยวจะเกิดเรื่องยุ่งๆตามมาอีก...
แต่คนเราก็เนอะ คิดเข้าข้างตัวเองจัง อิพี่ัทันนี่ :z3:
อิคุณโตโต้ เดี๋ยวแอบเอาหมามุ่ยใส่กางเกงในเลยนี่ เลวอีกแระ :beat:
-
โหย ไอ้โต้ เเกนั้นเเหละที่จะชอบภูมิ :z6:
ภูมิอย่าไปชอบมันน๊าาา ขอร้อง :m31:
-
เรื่องนี้มีแต่คนร้ายๆ
ใครไม่ร้ายกระเด็นออกนอดเรื่องไปเลย :z6:
-
อยากอ่านต่อแล้วหล่ะว่าจะเป็นอย่างไรต่อ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากจับอิโตโต้มาตัด!!! แล้วโยนให้หมากิน :laugh:
-
คุณโตโต้ นี่มันยังไม่ละความพยายามเลยเนอะ....
แผนที่วางมาเนี้ยะ....พลาดไปกี่ครั้งแล้วพ่อคุณ...ไม่รู้จักจำ..
เดียวเจอภูมิ จัดให้ชุดใหญ่แล้วจะหนาว...
...........................................................................
อื้ม..ภูมิ เราว่าอย่าเอาตัวไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้พี่ทันอีกเลย...
ปล่อยมันไปเหอะ...ยิ่งเอาตัวเข้าไปเกี่ยวกับมันเรื่องจะยิ่งยุ่ง...
(แต่ถ้าไม่เข้าไปยุ่ง มันก็จะหลุดคอนเซ็ปของภูมิไปอ่ะเปล่า..ที่ว่าแค้นนี้ต้องชำระ :laugh: :laugh:)
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
ส้นตีนไอ้โตโต้ :z6:มันคนละคนแล้วมึงแค้นใครก็แก้แค้นคนนั่นสิไอ้ควาย
-
ต่างคนต่างมีเบื้องลึกในใจ..
ต่างคนต่างก็มีความแค้น..
แต่..ตอนนี้เป็นห่วงภูมิ กลัวจะคุมตัวเองไม่ได้
ปล่อยให้ความแค้นครอบงำ แล้วถ้าพลาดพลั้งไป..
คนที่เจ็บหนักที่สุดคงไม่ใช่ใคร นอกจากภูมิ
สงสารแทนจริงๆนะ ถ้าโตโต้เป็นพระเอก
ภาษาที่ใช้เล่าเรื่องคุณeikyดีนะคะ อ่านแล้วเข้าใจง่าย
ยิ่งเวลาบรรยายถึงสิ่งที่ภูมิเจอ หรือความรู้สึกภูมิ อารมณ์มันขึ้นตามมาเลยล่ะ
(เอ๊ะ หรือตูเป็นพวกแค้นฝังหุ่นเหมือนกันหว่า? :laugh:)
ไม่รู้สินะ..
สำหรับเรา ถ้าไม่เคยไประรานใคร แต่ถูกทำร้ายก่อน
ก็ต้องปกป้องตัวเอง และเอาคืนให้สาสมที่สุดกับสิ่งที่พวกไร้สำนึกมันทำไว้
ให้กำลังใจคุณeikyค่ะ :กอด1:
-
ทำไมกับโตโต้ ภูมิถึงได้ไม่ชนะขาดซะทีนะ
เบื่อไอ้โตโต้ผ้าปูที่นอนนี้เต็มทนแหละ :z6:
-
โตโต้นี่มันท่าจะบ้าแล้ว แต่ภูมิก็น่าจะเลิกยุ่งกับทันได้แล้ว เดี๋ยวเรื่องมันจะยิ่งยาวต่อไปอีก
-
แหมแรงได้ใจจริงๆ o13
ขอ :จุ๊บๆ: +1 ให้ภูมิหน่อยเถอะค่ะ
"ก็ถ้าวันนั้นพี่ทันให้เด็กพวกนั้นทำอะไรผม ผมคงจะเสียใจมาก น้อยใจที่พี่ทันไม่ทำคนเดียวไงครับ"
"ครับพี่ทัน ถ้าพี่ทันจะทำอะไรผมแค่คนเดียว ผมจะไม่รู้สึกน้อยใจเลย"
มันแรงก็ตรงนี้ล่ะค่ะ o13
ดูท่าทางมันจะเป็นกงเกวียนกำเกวียนนะคะ สงสารภูมิจังค่ะ
ปล. หวังว่าพรุ่งนี้คุณอิ๊กกี้จะเร่งวันเร่งคืนให้เป็นวันศุกร์เลยนะคะ :m12:
******************
เวลาอ่านกลับอ่าน ปล่าว แต่เวลาเขียนต้องเขียน เปล่า คำนี้แปลกดีนะคะ
-
ชักจะถลำลึกไปเรื่อยแล้วนะภูมิ ชักจะน่าเป็นห่วงแล้วซิ
-
:L2: :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากพาภูมิไปหาหมอ
นี่แกป่วยทางจิตแล้วนะ ยังไม่มากพอรักษาได้ ไปปรับวิธีคิดซะใหม่เหอะ
ไม่ก็เข้าวัดบ้าง จะได้ปลงๆ กับความแค้น
-
อิพี่โต้เลววะน้องมันก็อยู่เฉยๆอยู่แล้วชอบไปแหย่น้องมัน :angry2:
รึว่าปากกับใจไม่ตรงกันจ๊ะซึนเดเระเน๊55555+
รักภูมินะจ๊ะเบบี๋ :จุ๊บๆ:
-
สงสารน้อภูมิจังเลย...... :monkeysad: จากที่มีปมในใจตอนเด็กกลายเป็นคนที่อยู่ในวังวลของความแค้น :fire:
จนดูน่ากลัว น้องของเจ้ขาลดลงนิดนึงก็ดีนะค่ะ เดี่ยวเราจะหาความสุขให้กับชีวิตไม่ได้เลย :impress3:
ส่วนไอ้โตโต้ น่าให้เกย์มารุมโทรมจริงๆ :fire: เกลียดเกย์ที่เคยทำรายตัวเองแต่กลับมาลงกับคนที่ไม่เคยคิดร้ายกับตัวเอง
เลวระยำจริงๆ ขอเตือนต้องเป็นแกนั้นแหละที่จะตายทั้งเป็น :beat: อกกลัดหนองแทน เพราะไปหลงรักเกย์ที่แกเกลียดนักหนา :z6:
เจ้ต้องทำอยางไรดีค่ะให้เอาอีโต้โต้ออกจากวงโคจรชีวิตน้องภูมิของเจ้สักที :angry2:อิ๊กกี๊ค่ะเจ้ติดสิ้นบนเป็นอารายดีเอาไอ้ระยำโตโต้ให้หนักเลยนะค่ะ้ :m31:
:3123: :z13: o13 :bye2:
-
ทุกคนคร้าบ รออีกนิดเดียวน้า ปมก็จะคลายแล้ว อิอิ ภูมิบุญไม่จิตน้า อิอิ
คนเขียนนี่ล่ะจิต เหอๆๆๆๆ
เดี๋ยวปมแตกก็จะมาเป็นภูมิคนเดิมแล้วน้า
อิอิ ลบแล้ว
-
:z13: eiky จะมาบอกก่อนทำไม่จะเอาไว้ลุ้นเองอะ
แต่ก็คิดอยู่แล้วว่าแทนทวีไม่ใช่พระเอก 555
แต่น่าจะเป็น .... ไม่บอกดีกว่า คิดเองกันนะคะทุกคน รัก eiky เหมือนเดิมนะ :กอด1:
รักคนอ่าน คนแอบอ่านทุกคนด้วยค่ะ :จุ๊บๆ: (นิยายเรื่องนี้ของ eiky นี่หว่า ไม่ใช่ของเรา 555 แต่ก็รักกันนะรักกัน)
-
:z13: eiky จะมาบอกก่อนทำไม่จะเอาไว้ลุ้นเองอะ
แต่ก็คิดอยู่แล้วว่าแทนทวีไม่ใช่พระเอก 555
แต่น่าจะเป็น .... ไม่บอกดีกว่า คิดเองกันนะคะทุกคน รัก eiky เหมือนเดิมนะ :กอด1:
รักคนอ่าน คนแอบอ่านทุกคนด้วยค่ะ :จุ๊บๆ:
แอ่ะบอกไปแล้ว แต่นะ ผมพลิกเรื่องได้ตลอดเนะ อิอิ คนเขียนขี้โกงนี่นา เหอๆๆๆ
รักน้าทุกคน จุ๊บจั๊บๆๆๆ
-
โตโต้ อยู่แล้ว ฮ่าๆ
คนมีปมกะคนมีปม
เอ๊ะ รึว่านายทัน ก้อง
แม้แต่พลอยสาว รึว่า พี่กาย
-
ขอบคุณครับ eiky ที่ทำให้เรื่องนี้ไม่มีนายเอก..^__^
-
เพิ่งจะได้อ่านนิยายเรื่องนี้ พอเริ่มอ่านแล้วก็หยุดอ่านไม่ได้เลย นอกจากจะสนุกแล้วยังได้ข้อคิดด้วย แต่อ่านแล้วก็รู้สึกเครียดด้วยเหมือนกัน คงเพราะอ่านรวดเดียวสามสิบกว่าตอน รออ่านตอนต่อๆไป อยากรู้วังวนความแค้นจะจบลงตรงไหน
ปล.คุณeiky คุณแต่งนิยายได้เก่งมากจริงๆ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
เพิ่งได้มาอ่านครับ อ่านแล้วติดเหมือนชื่อเรื่องเลยครับ อิอิ
ตอนแรกๆก็ยังงงๆกับความคิดของภูมินะครับ ว่ามันเป็นแบบนั้นได้ยังไง
แต่พอได้อ่านแบลคกราวตัวละครแล้วไม่แปลกใจเลยครับ และไปๆมาๆแล้วทุกคนไม่ได้เลือกที่เลวอย่างไม่มีเหตุผล
แต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเอง ถึงคนอื่นจะมามองแล้วจะบอกว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นหรือไร้สาระก็เถอะ
แต่ของแบบนี้ไม่มาเจอกับตัวเองก็ไม่รู้เนอะ เหอๆ
ตัวภูมิเองก็โชคร้ายด้วยแหละที่มาเจอคนแบบนี้เต็มไปหมด แต่ถึงยังงั้นก็ยังมีคนดีบ้าง ก็ยังพอชื้นใจได้
ตอนสุดท้ายของเรื่องอยากให้จิตสำนึกดีของทุกคนกลับมาจังเลยครับ ไม่อยากเห็นน้องภูมิเหนื่อยไปมากกว่านี้ละ ฮาฮ่า
รวมทั้งตัวภูมิเองด้วย เจ้าคิดเจ้าแค้นไปก็เหนื่อยใจป่าวๆ แถมยังบาปอีก
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ครับ เป็นอีกเรื่องนึงที่ใช้ภาษาได้ดี การถ่ายทอดอารมณ์ก็เขียนออกมาได้ดีมาก
-
พี่แทนที่แสนดี.....จะต้องเศร้าแล้วละมั๊ง????
เหมือนมีแสงสว่างที่ปลายทางชีวิตของน้องภูมิแระ (ถ้า..น้อง eiky ไม่เปลี่ยนใจ)
ส่วนไอ้โตโต้...ถึงมีปมหลังแต่....เล่นเกลียดเหวี่ยงแหไปทั่วแบบนี้....
ยังคงน่า.... :beat: สั่งสอนอยู่ดี....
รอวัน....ไอ้โตโต้..หลงรักน้องภูมิจนแทบกระอัก.....
กะ รอวันที่น้องภูมิจะหลุดจากกองเพลิงความแค้น...... :call:
:L2: :L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
-
พ่อชุดเครื่องนอน ช่างวางแผนเหลือเกิน
จะตกหลุมที่ตัวเองขุดเองไหมเนี่ย
อ่านๆไปรู้สึกว่าโตโต้จะเอาความโกรธแค้นมาลงผิดคนนะ
ภูมิทำอะไรผิด รังแกกันอยู่ได้ ชิชิ :z3:
-
คุณอิ๊กกี้ที่รักคะ น้องมิรออยู่นะคะ :กอด1:
-
คุณอิ๊กกี้ที่รักคะ น้องมิรออยู่นะคะ :กอด1:
น้องมิคร้าบ วันนี้ งดออกอากาศน้า
อิอิ ไปดู เบลล่ากับเจคอบส์มา
พรุ่งนี้น้า สัญญา
ให้น้องมิกลับมาอ่าน วันศุกร์น้า
รับรองเรื่องกำลังงวดเข้ามาแล้ว
จุ๊บๆๆๆ
-
^
^
^
โอ้โห ช่างสังเกตจริงๆ ค่ะ รู้ด้วยว่าช่วง อังคาร - พฤหัสบดี น้องมิไม่สามารถเข้าเล้าเป็ดได้
แล้วเจอกันวันศุกร์นะคะที่รัก :กอด1:
-
อย่าเพ้อค่ะมิ ป้าไม่ยก eiky ให้มิหรอกค่ะ หุๆๆ
-
:laugh: :laugh:
-
พี่แทนที่แสนดี.....จะต้องเศร้าแล้วละมั๊ง????
เหมือนมีแสงสว่างที่ปลายทางชีวิตของน้องภูมิแระ (ถ้า..น้อง eiky ไม่เปลี่ยนใจ)
ส่วนไอ้โตโต้...ถึงมีปมหลังแต่....เล่นเกลียดเหวี่ยงแหไปทั่วแบบนี้....
ยังคงน่า.... :beat: สั่งสอนอยู่ดี....
รอวัน....ไอ้โตโต้..หลงรักน้องภูมิจนแทบกระอัก.....
กะ รอวันที่น้องภูมิจะหลุดจากกองเพลิงความแค้น...... :call:
:L2: :L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
อ่านมาถึงรีของคุณแล้วตรงกะใจที่แก้วคิดไว้เลย
ดังนั้นขอลอกรีพลายคุณล่ะกันค่ะ ขอบคุณ ที่ให้ลอกโดยมิรู้ตัว (ตอนเรียนมิเคยลอกข้อสอบเลยครั้งเดียว 55)
eiky คะ รีบมาคลายปมเสียดีๆ แฟนๆ มารอกันแน่นตรึมแล้วจ้ะ
-
ตามทันแล้ววววว
ตอนหลัง ๆ นี่ ทำไมภูมิไม่ยอมจบหละ
อย่าไปยุ่งกะเค้าเลยยย
ทั้งกับไอ้น้องพงษ์ ทั้งกับไอ้พี่ทัน
-
ตามอ่านทันแล้วจ้า เยสๆๆ :mc4:
อ่านแล้วมันส์จริงๆ นับถือๆฝีมือการเขียนของน้องอิ๊กกี้จริงๆ
สงสารน้องภูมิที่สุด ศัตรูรอบด้าน ยิ่งอิโตโต้ยิ่งตัวดี
อยากกำจัดมันก่อนใครเลย แต่ลางสังหรณ์บอกเราว่า ท่าทางอินี่แหล่ะพระเอก :z3:
ตอนนี้ก็ภาวนาให้โตโต้แยกแยะได้นะ ว่าคนที่เคยทำร้ายตัวเองในอดีตหน่ะ มันคนละคนกับน้องภูมิ
เอาใจช่วยน้องภูมิให้ปล่อยวางได้ในเร็ววัน
แต่มันทำยากนะ คนไม่เคยโดนกับตัวไม่มีทางเข้าใจหรอก
หวังว่าเวลาจะทำให้ความรู้สึกเจ็บแค้น พยาบาทค่อยเบาบางลงนะ
อยากให้น้องภูมิมีความสุึขจัง
ลุ้นๆตอนต่อไป
นัีงโต้ แกร....คิดแผนชั่วจะทำร้ายน้องภูมิอีกแระ
โดนซิปหนีบไปทียังไม่เข็ด
เด๋วยุน้องภูมิใ้ห้จัดการขั้นเด็ดขาด เอาให้สูญพันธุ์ซะเลยนี่
แค่คิดก็สะจายยย..... :laugh:
-
อ่า มาแล้วคร้าบ พยายามจะเขียนให้ยาวๆ เดี๋ยวเพื่อนๆหน่อยก่อน เพื่อนว่าภูมิเริ่มน่าเบื่อยังอ่ะครับ ไม่ค่อยแรงเนอะช่วงนี้ อยากได้แบบแรงไหมอ่าครับ เดี๋ยวจัดให้ อิอิ ขอบคุณทุกคนน้า ที่ติดตามและให้กำลังใจผมเรื่อยมา จุ๊บๆๆ
ฉากสามสิบเจ็ด
โบราณกล่าว ไว้ว่าถ้าหากท่านไม่อยากตกเป็นเป้านิ่งให้ท่านขยับตัว ไม่อยากตกเป็นเหยื่อต้องออกล่า อันศัตรูถือหอกไว้ในมือพร้อมทุกเมื่อที่จะพุ่งปลายหอกแหลมคมเข้าใส่เรา แม้ว่าเราจะไม่อยากจะข้องแวะวุ่นวายด้วย แต่เขาจะมองเห็นคุณเป็นแม่พระผู้รู้ซึ้งถึงรสพระธรรมฤา? เขาคงมองเห็นคุณเป็นเป้าที่เด่นสง่าจะปาจะพุ่งแหลมไปยังไงก็เข้าเป้าไม่มี ผิดพลาด อันมนุษย์เราก่อนทำสิ่งชั่วมักมองไม่เห็นผลของสิ่งที่กำลังจะทำ ก่อนพุ่งหอกใส่ศัตรูจะพึงรู้หรือไม่ว่าเป้านั้นจะเจ็บปวดทรมานหรือรับผลจาก คมหอกคมดาบเพียงใด เพียงแต่ยิ้มแสยะด้วยความสาแก่ใจ พลันเมื่อผลมันบังเกิดรับรู้แล้วว่ามันไม่ควรแก่การกระทำทั้งปวง ท่านทำอะไรได้หรือ? ร้องไห้? คร่ำครวญ? ขอโทษ? เพียงเท่านี้เองหรือ ทุกคนบนโลกเกิดมาล้วนแตกต่างทั้งสภาพร่างกาย ฐานะการศึกษา สังคม แต่สิ่งหนึ่งที่เรามีอยู่เท่าเทียมกันก็คือจิตวิญญาณ แม้นหากเพียงว่าก่อนทำก่อนพูดสิ่งใด เราใคร่ครวญไตร่ตรองให้ถ้วนถี่รอบคอบ เขามีใจ เรามีใจ เขามีความรู้สึก เรามีความรู้สึก เขาเจ็บเป็น เราเจ็บเป็น เขาทุกข์ เราทุกข์ เพียงเท่านี้เองโลกนี้คงไม่มีคำว่าสงครามอยู่ในพจนานุกรมของมวลมนุษยชาติ
ก่อนถึงวัน ศุกร์ภูมิบุญไปเรียนตามปกติ แทนทวีไปส่งเหมือนเคยแม้ตัวเขาเองจะมีเรียนก่อนภูมิบุญแต่ก็รอไปส่งภูมิบุญ ก่อนแล้วค่อยไปเรียน พอเรียนเสร็จภูมิบุญก็ไปเดินรอแทนทวีที่ห้างมาบุญครองกับเพื่อนทั้งสอง เดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย
"อ้าวน้องภูมิ มาซื้อของเหรอครับ"
เสียงของ อ๊อฟทักมาจากข้างหลัง เขามากับเพื่อนอีกสามคน พอภูมิบุญเห็นก็ยกมือไหว้ยิ้มให้
"ครับพี่อ๊อฟ พี่อ๊อฟมาซื้อของเหมือนกันเหรอครับ"
"เปล่าครับ พี่มาดูหนังกับเพื่อน ไปดูหนังด้วยกันไหม"
อ๊อฟชวนทันที หันไปมองก้องกับพลอยด้วย
"ไม่เป็นไร ครับ เดี๋ยวภูมิก็จะกลับแล้ว"
"อ้าวเหรอ รีบกลับจัง น่าจะไปกินข้าวกับพี่ก่อนนะพี่จะได้ไม่ไปดูหนัง"
อ๊อฟทำหน้า เซ็งๆ ภูมิบุญได้แต่ยิ้มแห้งๆ
"งั้นภูมิขอตัวพาพลอยไปดูโทรศัพท์ก่อนนะครับพี่ อ๊อฟ"
บอกไปแล้วก็ จูงมือพลอยที่ทำหน้าเหรอหราอยู่แต่ก็คล้อยตามอย่างเข้าขากัน
"แหมนะภูมิ เอาเราเป็นโล่ตลอดเลยนะ"
พลอยแขวะเอา ภูมิบุญยิ้มแล้วพยักเพยิดหน้า
"ทำไงได้ ขี้เกียจจะเอาเขาเข้ามาในวงจรอีกคน เดี๋ยวพี่แทนรู้เข้าจะลำบาก"
"คนเสน่ห์ แรงก็งี้อ่ะนะ เฮ้อ อยากเป็นอย่างภูมิบ้างจัง"
"นั่นสิ อยู่เฉยๆก็มีแต่คนมารุมตอม"
ก้องเสริมทันที ใครจะรู้ว่าการที่อยู่เฉยๆแล้วมีคนมารุมล้อม ถ้าเข้ามาดีก็น่าจะดีใจ แต่เข้ามาแบบปองร้ายมีจุดประสงค์ไม่ดี อยากอยู่แบบสันโดษไม่ต้องมีใครมาข้องแวะดีกว่า
"แล้วพี่แทน จะมารับกี่โมง กินข้าวกะเราจะทันไหม"
พลอยถามขึ้นเปลี่ยนเส้นทางไม่เดินไปชั้นที่ขาย โทรศัพท์ เพราะไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะซื้อหรือแม้แต่ดู
"คงทัน เดี๋ยวโทรบอกพี่แทนก็ได้ว่าให้มากินข้าวด้วยกัน จะกินอะไรล่ะพลอย"
"เราอยากกิน อาหารเกาหลีชั้นโรงหนังอ่ะ กินกันไหม"
ก้องชวนขึ้น พลอยเองก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย
"ได้ๆ เดี๋ยวบอกพี่เขาก่อน"
พอตกลงกัน ได้ว่าจะกินอะไรจึงเดินขึ้นชั้นบนไปร้านอาหารที่ก้องบอก
"ภูมิ ภูมิ"
เสียงเรียก มาจากข้างหลัง ทันนั่นเองเขาวิ่งออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่น มีสาวน้อยคนเดิมนั่งหน้าบึ้งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีต้นไผ่ประดับอยู่ใน กระจก
"พี่ทัน เอ่อ สวัสดีครับ"
"มีอะไรมึง ห๊า จะมาหาเรื่องอะไรอีก"
ก้องกร้าว เสียงขึ้นทันที
"อย่าก้อง ครับพี่ทัน มีอะไรเหรอครับ"
ภูมิบุญปราม เพื่อนไว้แล้วหันไปทักทายเขา
"เอ่อ พี่อยากจะคุยด้วยน่ะครับ"
"มีอะไรหรือ เปล่าพี่ คุยตรงนี้ได้ไหมครับ"
รู้สึกหวั่นในใจเหมือนกันวันนั้นไม่รู้ว่าทำอะไร ลงไป ทำไมทันถึงได้มีสีหน้าและแววตาเหมือนคนที่กำลังตามง้อแฟนอยู่แบบนี้
"เอ่อ"
ทัน ลังเลอยู่มองหน้าภูมิบุญ
"มีอะไรก็คุยตรงนี้ล่ะ ไม่ให้ไปที่อื่น"
ก้องพูด เสียงแข็งจ้องทันเหมือนจะกิน
"ถ้าไม่พูดก็ไปเถอะภูมิ เสนียดลูกกะตา"
"พี่ พี่" พลอยร้องออกมาติดอ่างสายตาดูตกใจ
"เฮ้ย มึงมาทำอะไรวะไอ้ทัน ไปให้พ้นหน้ากูเลย นี่มึงยังไม่เข็ดใช่ไหม"
อีกเสียงดังมาจากข้างหลัง เสียงที่ทำให้ทันหน้าซีดลงไปกว่าเดิมอีก อ๊อฟนั่นเอง
"พี่อ๊อฟ"
"ไปเดี๋ยว นี้ ไม่งั้นมึงโดน"
อ๊อฟขู่เสียงเบาแต่เข้มเหลือเกิน สายตาก็จ้องเขม็งอยู่
"ไม่เป็นไรครับพี่อ๊อฟ พี่ทันมีเรื่องจะคุยกับผม ไปคุยตรงโน้นก็ได้ครับพี่ทัน"
ภูมิบุญพูดออกไปอยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะพูด อะไรด้วย
"ไม่ได้นะภูมิ พี่ไม่ไว้ใจ มึงจะพูดอะไรก็พูดตรงนี้ล่ะ"
อ๊อฟพูดเด็ดขาดเสียงแข็ง ทันก้มหน้าสั่นอยู่
"เอ่อ ไม่มีอะไรครับพี่ ผมแค่มาทัก"
"ทักเสร็จแล้วก็ไปดิ มึงยืนทำบ้าอะไรอยู่"
อ๊อฟไม่ยอม ลงง่ายๆตวาดเสียงแข็ง พลอยต้องดึงตัวภูมิบุญออกไปก่อนที่จะมีเรื่องกันมากไปกว่านี้
"น่าจะให้ พี่เขาต่อยหน้ามันสักที ดูมันทำหน้าตาน่าสงสาร กวนส้นตีน"
ก้องบ่น อุบอยู่เดินตามหลังมา
"เอาน่าก้อง แค่นี้มันก็ดูเหมือนสำนึกผิดแล้ว"
"มันไม่พอ หรอกพลอย ตอนมันทำนะไม่เห็นมันจะทำหน้าสงสารเหมือนหมาหงอยแบบนี้เลย"
กว่าที่ อุณหภูมิของก้องจะลดลงก็ใช้เวลานานพอสมควร อ๊อฟเดินกลับมาคุยด้วยสักพักก็ขอตัวเข้าไปดูหนัง ระว่างที่รออาหารที่สั่งมาเสริฟแทนทวีก็มาถึง
"มีอะไรกัน เหรอก้อง หน้าตาไม่ดีเลย"
"ก็ ไอ้"
"ก้อง ไม่มีอะไรหรอกครับพี่แทน ก้องคงหิว นั่นไงอาหารมาแล้วกินก่อนเลยก้อง"
ภูมิบุญปรามเอาไว้เพราะไม่อยากให้แทนทวีไม่สบาย ใจ แทนทวีทำหน้างงๆแต่ก็เออออไปกับภูมิบุญ
"พี่ขอโทษนะ ครับที่มาช้า พอดีตรงนี้รถติดมาก งั้นพี่เป็นเจ้ามือเอง"
"ดีเลยค่ะ พี่แทน กำลังหิวอยู่เชียว งั้นพลอยไม่เกรงใจนะคะ"
พลอยหัวเราะ ออกมา เข้าใจภูมิบุญทุกอย่างพยายามที่จะช่วยเบี่ยงประเด็น พอกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ แทนทวีขับรถมาส่งภูมิบุญที่บ้าน
"พี่แทนครับ พรุ่งนี้เย็นภูมิจะไปเขาค้อนะครับ คุณท่านให้ไปเรียนงานกับคุณโตโต้"
ภูมิบุญ ตัดสินใจบอกความจริงแก่แทนทวี
"หือ ไปกันกี่คนครับภูมิ"
"สองคนครับ"
เสียงเริ่ม เบาภูมิบุญหลุบตาลงต่ำ แทนทวีหันขวับมาทันที
"ให้พี่ไป ด้วยไหม"
"เอ่อ อย่าเลยครับ เพราะไปครั้งนี้ไม่ได้ไปเที่ยว ไปดูงานน่ะครับพี่แทน"
"อืม อยากไปด้วยจัง ว่าแต่ไอ้แฟนพี่แวนนี่ไว้ใจได้เหรอภูมิ"
แทนทวีฉุก คิดขึ้นมาได้
"ก็ได้นะครับ ไม่มีอะไรหรอก เขาไม่ค่อยชอบหน้าภูมิสักเท่าไหร่ แต่คงไม่ค่อยได้วุ่นวายกันหรอกครับ ไปดูงานก็ดูงาน พี่แทนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"
พยายามตัดบทให้แทนทวี เข้าใจในสิ่งที่ตนพูดให้ได้มากที่สุด
"อืม พี่เชื่อใจภูมิครับ แฟนพี่แวนไม่น่าจะเหมือนพี่แวนนะ"
แทนทวีพูดถึงพี่สาวของตนเพราะ รู้จักดีเคยปะทะคารมกันมาแล้วและเหมือนจะไม่ได้ดีขึ้นเลย เพราะถ้าหากมารดาหรือบิดาถามถึงภูมิบุญขึ้นมาแวนเองก็จะเกรี้ยวกราดไม่พอใจ ขึ้นทันที
"เอ่อ ไม่หรอกครับพี่แทน ไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้าไม่สบายใจ หรือมีอะไรไม่ดีภูมิจะโทรหาพี่แทนเป็นคนแรกคนแรก"
ภูมิบุญเอื้อมมือไปจับมือของแทนทวีที่จับอยู่ที่กระปุกเกียร์ พยายามจะสื่อความในใจผ่านมือนั้นไป ในใจที่หวั่นไหวไม่น้อยเช่นกัน ไม่รู้ว่าคนที่จะพาไปมีแผนร้ายอะไรอีกแต่ในเมื่อยังไม่มีเหตุก็ยังไม่อยาก ให้คนที่ตนรักต้องกลัดกลุ้มใจ สู้ทนแบกรับไปแม้มันจะหนักมากเสียจนเกินจะรับแต่ก็คงไม่ถึงตาย พอเข้ามาในบ้านก็ช่วยงานบ้านตามปกติ ภูมิบุญเป็นเด็กน่ารักเสมอในสายตาของผู้ใหญ่ กริยาดีมีมารยาทไม่เคยบ่นเรื่องงานสักครั้ง อีกทั้งยังไม่เคยทำสีหน้าสีตาไม่พอใจเมื่อถูกวานใช้งานแต่กลับยินดีที่จะทำ ภูมิบุญเป็นที่รักใครของเจ้าของบ้านมากขึ้นทุกวัน แต่ยิ่งเจ้าของบ้านรักเขามากขึ้นเท่าใด ลูกชายเจ้าของบ้านก็ทวีความเกลียดชังมากขึ้นเป็นเท่าตัว
พอวันออกเดินทางหลังจากที่ภูมิบุญกลับจากมหาวิทยาลัยก็เตรียมกระเป๋าของใช้ ส่วนตัว ถูกเก็บลงในเป้เท่าที่จำเป็น พอพร้อมก็ออกไปรอที่ห้องรับแขกที่ตึกใหญ่
"ดูแลตัวเองนะลูก อย่าไปเป็นภาระให้คุณโตโต้เค้า"
จันทร์มากระซิบบอกภูมิ บุญก่อนที่โตโต้จะกลับมาจากที่ทำงาน
"ครับแม่"
ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ไม่รู้จะเล่าเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาให้มารดาของตนฟังยังไงดี จับต้นชนปลายไม่ถูก สิ่งที่เกิดมันรวดเร็วนักถ้าหากจะเล่าให้มารดาของตนฟัง ก็คงไม่เชื่อภูมิบุญทั้งหมดเพราะมารดาของตนก็เป็นคนเลี้ยงดูโตโต้มาตั้งแต่ ยังเล็ก วิบากกรรมของใครคนนั้นก็รับเอาไปเถิด ภูมิบุญได้แต่แอบถอนหายใจ
"พร้อมแล้วเหรอจ๊ะภูมิ พี่เขากำลังถึงแล้วล่ะ อ้อยวานไปหยิบกระเป๋าบนห้องตาโต้มาหน่อยซิ"
คุณอภิสราเดินออกมาพร้อมกับจันทร์ นั่งลงโซฟาแล้วกวักมือให้ภูมิบุญไปนั่งลงข้างๆตัว
"เรามีความคิดเห็นอะไรบอกพี่เขาได้เลยนะภูมิ เวลาพี่เขาไปดูงานก็เรียนรู้เอาจากพี่เขา พอจบมาจะได้ทำได้เลย"
คุณอภิสราลูบหัวภูมิบุญอย่างเอ็นดู ภูมิบุญก้มลงกราบ พอโตโต้กลับมาถึงบ้านก็ไม่ยอมเข้ามาในบ้านเลยเพราะต้องการที่จะออกไปเลยโดย เกรงว่าจะเสียเวลา คุณอภิสรารวมทั้งจันทร์อ้อยออกไปส่งที่หน้าตึก
"ขับรถดีๆนะลูก แม่ฝากน้องด้วย"
"ครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ"
สายตาที่ปรายมองมาทางภูมิบุญมันแฝงอะไรไว้มากมายเกินจะคาดเดา ภูมิบุญรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง พอขับรถออกพ้นประตูบ้าน
"เงียบจังภูมิ เป็นไงอึดอัดเหรอมากับพี่น่ะ"
โตโต้พูดจาด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงขึ้น หันมายิ้มให้จนภูมิบุญต้องแปลกใจ
"เอ่อ ปะ เปล่านี่ครับ"
"หิวไหม เดี๋ยวแวะกินข้าวกันก่อนนะ"
โตโต้ยังคงพูดเองเออเองอยู่ เขาเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟังโดยไม่ได้หันมาสนใจภูมิบุญเลยแม้แต่น้อย
"ดูดให้หน่อยดิภูมิ"
โตโต้พูดขึ้นระหว่างรถกำลังแล่นอยู่บนทางด่วน ภูมิบุญรับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมันคืออะไร คิดไว้แล้วไม่มีผิด
"เร็วสิภูมิ เนี่ยแข็งแล้ว"
โตโต้ยังคงพูดอยู่หันมามองแล้วทำหน้าหื่นใส่
"เป็นบ้าเหรอครับ คุณโตโต้"
"ไม่บ้า อยากให้ทำ"
"ไม่"
"ทำไม"
"ผมไม่ใช่คนบ้าแบบนั้นนะ"
ภูมิบุญชักสีหน้าไม่พอใจเอาตัวไปติดกระจกอีกฝั่ง
"ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่น แหมดูทำเข้า พี่ก็ไม่ได้บ้านะครับน้องภูมิ ถ้าจะมีอะไรกับเราต่อไปนี้พี่จะรอให้เราเต็มใจ"
โตโต้หัวเราะออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ครับ แต่มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้วล่ะครับ"
ภูมิบุญจ้องหน้าเขาเขม็งไม่ยอมแพ้เช่นกัน โตโต้ขบกรามจนปูดโปน "ฮึ มึงแน่นักเหรอไอ้ภูมิ มึงคอยดู" เขาปรามาสไว้ในใจ
"เอาเถอะครับ พี่รู้ตัวว่าพี่ทำไม่ดีไว้กับภูมิเยอะ พี่ขอโทษนะครับ"
น้ำเสียงที่ทำให้ภูมิบุญเฉไปเกือบหลงทาง คิดว่าเขาคงรู้สึกสำนึกผิดจริงๆ
"พี่ไม่รู้ว่าไปตั้งแง่อะไรกับเรามากมายนะ ทั้งที่เราก็ออกจะน่ารักออกแบบนี้ พี่ผิดเองล่ะครับ ภูมิ พี่ขอโทษนะ"
น้ำเสียงที่ขรึมเครียดลงกว่าเดิม ทำให้ภูมิบุญทำตัวไม่ถูก สีหน้าระบายความกังวลใจออกมา
"ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ผิดที่เข้ามาในชีวิตของคุณโตโต้เอง"
ภูมิบุญพูดออกไป มองหน้าคนขับรถด้วยสีหน้าที่ยากจะอธิบาย
"ภูมิ ทำไมพูดแบบนั้นครับ พี่ดีใจนะที่ได้เจอเรา อย่าพูดแบบนั้นนะครับ"
โตโต้ร้องออกมามองหน้าภูมิบุญ
"อย่าใส่ใจเลยครับคุณโตโต้ อย่ามาใส่ใจกับผมเลย"
น้ำเสียงที่ตัดพ้อต่อว่าอยู่ในที สายตาที่เหม่อมองออกไปนอกกระจกรถ น้ำเสียงที่เบาลอดออกมาจากไรฟัน โตโต้ชำเลืองตามองแล้วยิ้มที่มุมปาก
"ไม่ใส่ใจไม่ได้หรอกครับภูมิ พี่ว่าพี่ชอบเราเข้าแล้วล่ะ"
ภูมิบุญหัน ขวับมามองหน้าเขา คราวนี้ยิ้มออกมา
"อย่าเลยครับคุณโตโต้ ผมไม่คู่ควรหรือไม่แม้แต่จะคิด เรื่องที่ผ่านมาลืมมันเสียเถอะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
ภูมิบุญพูดเสียงเรียบมองหน้าเขา
"ทำกันง่ายๆ ด้วยเหรอครับภูมิ การจะลืมใครสักคนที่เราชอบน่ะ บอกพี่หน่อยสิพี่ต้องทำยังไง"
โตโต้สวนกลับมาเสียงเครียดเช่นกัน
"คุณโตโต้ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ เพราะถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ผมเองที่จะไปจากคุณ"
ภูมิบุญยังจ้องหน้าเขม็งอยู่ไม่ยอมลดระดับสายตาลง
"ภูมิ"
โตโต้ร้องออกมา ขวมดคิ้วเข้าหากัน "ใจแข็งเหมือนกันนะมึง มา มาลองกันสักตั้ง ใครมันจะแน่กว่าใคร" โตโต้คิดอยู่ในใจเงียบเสียงไป สายตาจ้องมองถนนเบื้องหน้า แสงสุริยันเริ่มจะบอกลาท้องฟ้าแล้ว สาดแสงทองสุดท้ายของวันพาดผ่านตัวรถจากัวร์สีดำลอดเข้ามาในกระจกรถ คนหนึ่งตัวใหญ่กำลังกุมพวงมาลัย สายตาเพ่งมองไปเบื้องหน้า อีกคนที่นั่งอยู่เคียงคู่กันสายตามองออกไปนอกกระจกรถ แสงสีแดงส้มกำลังลามเลียเนื้อตัวใบหน้าของเขาอยู่ น่าประหลาดสีผิวของภูมิบุญช่างงดงามเหมือนเคลือบด้วยกาญจนาเมื่อต้องแสงนี้ แววตาเศร้าเยือกเย็นเพ่งออกไปไกลแสนไกล ในใจก็คิดไปไกลเช่นกัน "คิดว่าผมโง่ก็ทำเลยครับคุณโตโต้ แค่คำว่าชอบ แค่คำว่ารักเอาไว้ไปพูดกับแฟนคุณเถอะ ผมไม่ได้รักใครเพราะลมปาก" ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น
รถจากัวร์สีดำจอดหน้าโรงแรมแห่งหนึ่งในตัว เมืองพิษณุโลกเพราะค่ำมากแล้ว ภูมิบุญเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว พอรู้สึกตัวโตโต้ก็มาเขย่าตัวปลุกให้ตื่น
"ภูมิๆ ตื่นได้แล้วครับ พี่ขับไม่ไหว นอนพักเอาแรงก่อนนะ"
เสียงโตโต้บอกเขายืนอยู่นอกรถข้างตัวของภูมิบุญ พอภูมิบุญลืมตาขึ้น ใบหน้าของโตโต้จ่ออยู่ไม่ถึงนิ้ว ภูมิบุญสะดุ้งถอยหนีไป
"ครับ ได้ครับ"
โตโต้ยิ้มออกมาแววตาพราว
"หิวไหม เดี๋ยวค่อยออกไปกินข้าวกัน พี่ก็หิวเหมือนกัน"
โตโต้ยังไม่ถอนหน้าออกจากที่ ภูมิบุญเริ่มอึดอัดแต่ก็ยกริมฝีปากขึ้นแล้วขยับตัวดันตัวออกไปจากรถ ริมฝีปากของภูมิบุญจงใจที่จะไปเฉียดกับปากของโตโต้ รายนั้นถึงกับสะดุ้งถอยออกไปเอง ภูมิบุญยิ้มออกมา
"ครับ ผมก็หิวแล้ว กินอะไรดีครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญลุกขึ้นยืนอยู่นอกรถแกล้งล้มให้โตโต้จับตัวไว้
"อุ๊ย ขอโทษครับ ผมหน้ามืด"
จริตที่ไม่ได้ทำมานานเริ่มออกฤทธิ์สำแดงเดชอีกครั้ง ภูมิบุญกอดร่างของโตโต้ไว้แน่น ลมหายใจอุ่นๆของโตโต้รดลงมาที่หน้าของภูมิบุญ
"เอ่อ เป็นอะไรไหมภูมิ"
เสียงของโตโต้สั่นไหวไปเล็กน้อย
"ไม่เป็นไรครับ คงลุกเร็วไปหน่อย"
ภูมิบุญเอาตัวออกมาจากอ้อมกอดของเขาแล้ว เมินหน้าไปทางอื่นเพื่อที่จะยิ้มออกมา
"เข้าไปข้างในเถอะครับ อาบน้ำก่อนให้สบายตัวแล้วค่อยไปกินข้าว"
โตโต้พูด ออกมาแล้วเดินนำหน้าเข้าไปในโรงแรมทันที
"หึหึ นึกว่าจะแน่ นี่น่ะเหรอชอบ มีอะไรงัดออกมาคุณโตโต้เรามาลองดูว่าใครจะหลงกลใคร"
ความคิดที่ล่องลอยไปไกล ภูมิบุญไม่เชื่อแม้แต่สิ่งที่เขาเห็นด้วยสองลูกตา ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินเต็มสองหู จะผิดไหมถ้าเขาจะเชื่อใจตัวเองเสียงของหัวใจที่ร้องบอกออกมาว่าชายผู้นี้ ไม่ได้หวังดีกับเขาเลย ไม่เคยเลย
รักกันๆๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:z13: :z13:
นานๆที จะได้จิ้ม
ยังไม่ได้อ่านเลย 555+
อ่านแล้วววว
ตกลงแล้วสองคนนี้ใครจะหลงใครก่อนนะ
แต่อยากให้พี่แทนเป็นพระเอกอ่า
-
อยากหั้ยอิคุณโตโต้หลงรักภูมิเร็วๆอ่า..
อยากเห็นตอนมันโดนภูมิแก้แค้น
สะจาย สะจ้าย :laugh:
ปล. มาต่อเร็วๆนร๊าคร๊าบ :call: :pig4:
-
อยากหั้ยอิคุณโตโต้หลงรักภูมิเร็วๆอ่า..
อยากเห็นตอนมันโดนภูมิแก้แค้น
สะจาย สะจ้าย :laugh:
ปล. มาต่อเร็วๆนร๊าคร๊าบ :call: :pig4:
โห วินคร้าบบ อ่านเร็วมั่กๆๆ คนแรกจิ้มผมหรา อิอิ มาๆ มาจุ๊บที จ้วบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครกันแน่ที่จะตกหลุมรัก หะ คุณโตโต้
-
ระวังตัวไว้นะดีแล้วครับน้องภูมิ เพราะในโลกแห่งความจริงมันไม่ได้สวยงามเสมอไป
-
อยากหั้ยอิคุณโตโต้หลงรักภูมิเร็วๆอ่า..
อยากเห็นตอนมันโดนภูมิแก้แค้น
สะจาย สะจ้าย :laugh:
ปล. มาต่อเร็วๆนร๊าคร๊าบ :call: :pig4:
เห็นด้วยเป็นอย่างมาก o18
-
ทุกคนจะมาสยบแทบเท้าภูมิบุญ
และสุดท้าย ภูมิบุญก็จะไม่เหลือใครเลย
น่าสงสารจัง
-
เจ๋งที่สุด o13
-
พี่อิ๊กค๊าบ ยังไม่ทันมันเลย พี่ภูมิยังไม่สำแดงเดชเลย
-
ตอนนี้ได้แต่เอาใจช่วยภูมิบุญให้แคล้วคลาด อย่าได้ตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของโตโต้เลย
หวั่นใจอ่ะ กลัวภูมิบุญพลาดพลั้ง ฝ่ายนึงจ้องจะทำร้ายอยู่ตลอดเวลา อีกฝ่ายนึงแม้จะระมัดระวังตัว
ก็อาจเผอเรอพลาดพลั้งได้
จะรอตอนต่อไปค่ะ eiky
-
น่าสนุกขึ้นทุกทีแล้วสิ
-
แล้วคอยดูว่าคราวนี้ใครจะชนะ?
แต่คนอ่านอยู่ข้างภูมิเต็มๆ
:laugh:
:กอด1:คุณeiky เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ถึงคุณแก้ว(yayee2) นิ๊ดนึง...คนอ่านหัวใจเดียวกัน ไม่เป็นไรค่ะ สบายมาก o15
อ่านไปกลั้นหายใจไป (สงสัยจะบ้าแล้วตรู...) มันเกร็งแทนน้องภูมิยังไงไม่รู้
ไปด้วยกันสองคนกับไอ้โตโต้...ถึงแม้แผนของมันคือหลอกให้รัก..คงไม่ใช้กำลัง
แต่พื้นฐานด้านจิตใจมันผิดกัน....น้องภูมิส่วนใหญ่ร้ายเพื่อป้องกันตัวแต่..ไอ้โตโต้
มันคิดร้ายมาตั้งแต่ต้น....แม้กระทั่งตอนนี้...ความคิดของมันก็ยังไม่มีความรู้สึกผิดอะไรเลย...
จิตใต้สำนึกในทางที่ดีน่ะมีบ้างไหมห่ะ :angry2:
:เฮ้อ: อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเนอะ...น้องภูมิคงต้องใช้ปัญญาเพื่อเอาตัวให้รอดอีกครั้ง
หวังว่าเมื่อเสร็จทริปดูงาน(บังหน้า)ครั้งนี้....น้องภูมิจะได้หัวใจเลว ๆ ของไอ้โดโต้กลับไปเหยียบเล่นนะจ๊ะ
:เฮ้อ: รอลุ้นต่อไป... เหมือนยืนดูน้องรักเดินข้ามสะพานแขวนที่ข้างล่างเป็นหุบเหวเลย....(เว่อเนอะ)
อ้อ...ชอบก้องตอนนี้มาก...รู้สึกได้ถึงความรักเพื่อนปกป้องเพื่อนแค่คำพูดกับอารมณ์ก็ o13
:กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
กด + ให้หัวใจแกร่งของน้องภูมิ
-
ภูมิบุญสู้ๆนะ ใหนๆก็ถลำตัวลงบ่วงลึกละ เอาเลยฉะเลย ข่วงนี้รู้สึกว่าทันน่ารักซะงั้น
-
อิคุณโตโต้เป็นไรมากป่ะเนี่ย :m16:
เชียร์ภูมิขาดใจ เอาชนะอิโตโต้ให้ได้นะภูมิ...
แต่อย่าเสียท่าให้อิโตโต้ล่ะ...สงสารพี่แทน :z3:
-
“ลูกที่รักทั้งหลาย เราอย่ารักกันแต่ปาก เพียงด้วยคำพูดเท่านั้น แต่เราจงรักกันด้วยการกระทำ และด้วยความจริง”
:angry2:
-
อ่า อ่านแล้วเครียดแหะตอนนี้ อึดอัดแทนภูมิเลยอะ
อยากให้ไอ้โตโต้มันมาหลงรักภูมิจริง ๆ แล้วรอให้ภูมิหักอกให้เจ็บหนักไปเลย ชริ ๆ
-
อูยยย
น้องภูมินี่น่ากัวจิงๆ
อย่าได้เป็นศัตรูกับคนนี้เลย
ปล โตโต้มันแค้นฝังหุ่นเกินไปไม๊อ่ะ
อยากรู้จัง
ในที่สุด ใครจะรักใครก่อน
:m16:
-
ตาต่อตา ฟันต่อฟัน กันไปเลยยย o18
-
ใครจะรักใครก่อนมันไม่สำคัญหรอก
ยังไงก็เจ็บทั้ง 2 ฝ่าย
จุดมุ่งหมายมันไม่ดีมาตั้งแต่แรกแล้ว
เล่นเอาเรื่องหัวใจมาผูกติดกับการแก้แค้นแบบนี้ :เฮ้อ:
-
ชอบ คำบรรยาย ตอนต้นมาก ๆ เลย o13 :z2: :z2:
-
เจ้าแผนการนะน้องภูมิ
+1
-
อยากหั้ยอิคุณโตโต้หลงรักภูมิเร็วๆอ่า..
อยากเห็นตอนมันโดนภูมิแก้แค้น
สะจาย สะจ้าย :laugh:
ปล. มาต่อเร็วๆนร๊าคร๊าบ :call: :pig4:
เห็นด้วยมากๆ ค่ะ อยากให้คิดได้เร็วๆ
ตอนนี้พระเอกอาร๊ายยยยยยยยยยยยย เลวไ้ด้โล่
-
ทุกคนจะมาสยบแทบเท้าภูมิบุญ
และสุดท้าย ภูมิบุญก็จะไม่เหลือใครเลย
น่าสงสารจัง
ม่ายหรอกน้า ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นน้า อยู่คนเดียวรู้ว่ามันเหงาปวดร้าวเพียงใด ไม่ได้หรอก
อิอิ น้องภูมิไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกคร้าบ
จุ๊บๆๆ
-
“ลูกที่รักทั้งหลาย เราอย่ารักกันแต่ปาก เพียงด้วยคำพูดเท่านั้น แต่เราจงรักกันด้วยการกระทำ และด้วยความจริง”
:angry2:
วันนี้มาแปลก มีนัยอะเปล่าเนี่ย เหอๆๆๆ
รักกันๆๆ เราต้องรกกันเพื่อโลกสีชมพูเนะ อิอิ
-
“ลูกที่รักทั้งหลาย เราอย่ารักกันแต่ปาก เพียงด้วยคำพูดเท่านั้น แต่เราจงรักกันด้วยการกระทำ และด้วยความจริง”
:angry2:
วันนี้มาแปลก มีนัยอะเปล่าเนี่ย เหอๆๆๆ
รักกันๆๆ เราต้องรกกันเพื่อโลกสีชมพูเนะ อิอิ
อ่า เปล่าหรอกอิ๊ค เราหยิบยกออกมาจากไบเบิ้ลอ่า ด้วยความซาบซึ้ง อิอิ :จุ๊บๆ:
-
ทุกคนจะมาสยบแทบเท้าภูมิบุญ
และสุดท้าย ภูมิบุญก็จะไม่เหลือใครเลย
น่าสงสารจัง
ม่ายหรอกน้า ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นน้า อยู่คนเดียวรู้ว่ามันเหงาปวดร้าวเพียงใด ไม่ได้หรอก
อิอิ น้องภูมิไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกคร้าบ
จุ๊บๆๆ
eiky จ๊ะ ขอบคุณล่วงหน้าล่ะจ้ะ ที่จะไม่ใจร้ายเขียนให้น้องภูมิเจ็บปวด และอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย
เพราะรู้ซึ้งเลยว่า การอยู่อย่างโดดเดี่ยวนี่มันเป็นอะไรที่ไม่ชอบ ไม่ชินเลย (ทั้งๆที่น่าจะชินเพราะอยู่มานานนนนนแล้ว)
...เอ่อ...ตอนหน้าขอเอาใจช่วยให้น้องภูมิผ่านพ้นอะไรๆที่มันจะร้ายๆได้ตลอดรอดฝั่ง
และไม่ลืมที่จะฝากบทเรียนอันเจ็บแสบให้นายโตโต้ด้วยล่ะกัน
ถึงคุณ kanda53 ขอบคุณอีกครั้งจ้ะ
แล้วรีของคุณอ่ะไม่เวอร์หรอกจ้ะ น่าอ่านออก
แก้วว่าเมื่อเราเข้าไปในโลกของนิยาย มันต้องเข้าไปทั้งใจอารมณ์และความรู้สึกน่ะ
-
อิโต้มันประสาทรึป่าวฟระ
แกล้งภูมิเสร็จปุ๊บก็บอกรัก
บอกชอบภูมิปั๊บก็กลับมาด่าว่า กระทบกระเทียบ
ภูมิเค้ากินข้าวย่ะ ไม่ได้กินหญ้า :m16:
จะได้เชื่อมุกควายๆของแก
-
ใครมันจะหลงกลใครก่อนน้อ ลุ้นๆๆ
เอ...ว่าแต่... ตอนนี้ใครนำเนี่ย รึว่าเสมอ กร๊ากกกก
-
หุหุหุหุ
รังเกียจ ก็ยังจะอยากเอาชนะอีกเนอะ แมร่งบ้าป่าว
หุหุหุหุ เชียร์ภูมิ คร่า หุหุหุหุ
:ped149: :ped149: :ped149:
-
นึกว่าภูมิจะตามไม่ทันเกมส์ของแก่รึงัยโตโต้..
ฝันไปเถอะ..อย่างแกไม่ได้แอ้มภูมิเป็นครั้งที่สามหรอก..(รึเปล่าไรเตอร์)
......................
:กอด1:ภูมิ แอนท์ ไรเตอร์
:L1: :pig4: :L1:
-
อยากหั้ยอิคุณโตโต้หลงรักภูมิเร็วๆอ่า..
อยากเห็นตอนมันโดนภูมิแก้แค้น
สะจาย สะจ้าย :laugh:
ปล. มาต่อเร็วๆนร๊าคร๊าบ :call: :pig4:
โห วินคร้าบบ อ่านเร็วมั่กๆๆ คนแรกจิ้มผมหรา อิอิ มาๆ มาจุ๊บที จ้วบ
เพิ่งกลับบ้านจากโรงกะเรียนครับ
ดีจัยจัง พี่อิ๊กซี่ตอบเม้นท์ผมล่วย
ผมน่ะ กลับจากโรงเรียนก็นั่งจ่อหน้าคอมทั้งวัน ไม่ทำอะไรหล่ะครับ
อ่านนิยายๆอย่างเดียว :laugh:
ว่าแต่วันนี้จะมาต่อมั้ยหง่า :3123:
-
กลัวมันจะตกหลุมกันเอง...
แล้วทิ้งพี่แทน แสนดี ไว้น่ะสิ...
เฮ้อ ไม่อยากให้คนดีๆ ต้องเจ็บเลย
-
เดาว่าจะภูมิจะแก้แค้นโตโต้ได้สำเร็จ แต่ภูมิเองก็คงจะเจ็บไม่น้อยเช่นกัน เพราะความแค้นไม่เคยนำมาซึ่งความสุข
-
ลึกลับซับซ้อนตลอด
-
ความแค้นของภูมิจะจบยังไงนะ
ถึงยังไงก็มีแต่คนเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ
-
อ่านไปได้สิบตอนแล้ว อยากบอกว่าชอบภูมิล่ะ ห้าห้า
อยากอ่านแนวสู้คนครับ ผมชื่อมั้งนะครับ เป็นคนมาโพสนิยายให้พี่
แต่มาติดนิยายเอง ห้าห้า จะเรียกไรต์ว่าไรดีครับ แกะภาษาไม่ออก เอกรึเปล่า ดูแล้วมาจากมหาลัยในเรื่องใช่ป่ะครับ
ถ้าใช้เราคงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน o13
-
อ่านไปได้สิบตอนแล้ว อยากบอกว่าชอบภูมิล่ะ ห้าห้า
อยากอ่านแนวสู้คนครับ ผมชื่อมั้งนะครับ เป็นคนมาโพสนิยายให้พี่
แต่มาติดนิยายเอง ห้าห้า จะเรียกไรต์ว่าไรดีครับ แกะภาษาไม่ออก เอกรึเปล่า ดูแล้วมาจากมหาลัยในเรื่องใช่ป่ะครับ
ถ้าใช้เราคงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน o13
หือ เราไม่เข้าใจอ่า งงน้า อธิบายให้หน่อยน้า
อิอิ อยากรู้
-
:กอด1: :L2:
มาขอบคุณทุกคนคร้าบที่คอยเป็นกำลังใจให้น้องภูมิ
อิอิ จะพยายามทำให้น้องภูมิร้ายรุนแรงกว่านี้
ฮ่าๆๆๆๆ
นะนะนะ
จุ๊บๆๆๆๆ
-
กรี๊ด จิ้มรีข้างบน :z13:
อิ๊คกี้ค่ะน้องภูมิแรงอยุ่แล้วค่ะ แรงดีไม่มีตกด้วย
ว่าแล้วก็ยกมือสนับสนุนเป็นอีกคนที่อยากเห็นอิตาโตโต้ทุรนทุรายตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้
อยากรุจิงๆว่าคนอย่างโตโต้ถ้าเกิดไอ้สิ่งที่เรียกว่าความรัก ชอบ หรือหลง กับสิ่งที่เค้าเกียจนักหนาคือกะเทยสักคน
เค้าจะทำยังไง คงสับสน ทุรนทุรายพิลึกฮึๆๆ o18 (ถ้าเป้นอย่างนั้นขอบอกว่าสะใจค่ะอิๆ)
+1ไปเลย :กอด1:
-
อิคกี้ครับ ท่าทางพี่ไม่อยู่เมืองไทยนาน ภาษาไทยไม่ค่อยแข็งแรงครับ ขออภัยด้วยนะ ^^
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว น่าติดตามมาก แต่หลังๆภูมิของเราโหดเกิ้น
เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "แค้นฝังภูมิ" ป่ะครับ :laugh:
-
ทุกคนจะมาสยบแทบเท้าภูมิบุญ
และสุดท้าย ภูมิบุญก็จะไม่เหลือใครเลย
น่าสงสารจัง
ม่ายหรอกน้า ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นน้า อยู่คนเดียวรู้ว่ามันเหงาปวดร้าวเพียงใด ไม่ได้หรอก
อิอิ น้องภูมิไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกคร้าบ
จุ๊บๆๆ
พูดแล้วน้า พูดเองน้า
อย่าใจร้าย สงสารน้องภูมิ
แบบน้องภูมิกับญี่ปุ่นต่างกันจังเลย ขานั้นทั้งยังเด็กทั้งยังไม่มีเรื่องทุกข์ใจ
ใจดีกับน้องภูมิเยอะๆนะคะคุณ eiky
-
เฮอๆ รถไฟสามขบวนเลยนะคะเนี่ย ภูมิน่าจะไปเรียนโรงเรียนวิศวกรรมรถไฟ :m20:
กลับจากทริปนู้นก็มาทริปนี้ โอ้!!!! ทริปนี้จะเป็นทริปนี้จะเป็นทริปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของภูมิกับโตโต้รึเปล่าคะ บรรยากาศท่าทางจะโรแมนติก น้องมิอยากอ่านต่อแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาต่อไหม น้องมิรีบมาก่อนวันที่เรานัดกันไว้ตั้ง 1 วัน :กอด1:
ปล. มีแต่คนบอกว่า "โตโต้ร้าย โตโต้เลว ภูมิบุญน่าสงสารอยากให้โตโต้หลงรักภูมิบุญเร็วๆ" น้องมิว่า ภูมิบุญไม่น่าสงสารนะคะ แต่น่าติดตามตัวละครตัวนี้มากกว่า ว่าสุดท้ายแล้วภูมิบุญจะแก้เงื่อนปมที่ตัวเองผูกไว้อย่างไร ในทางกลับกันน้องมิว่าตัวละครฝ่ายชาย (เหล่าบรรดาเหยื่อของภูมิบุญทั้งหลาย) น่าสงสารกว่าภุมิบุญอีก ไม่มีใครรู้ตัวสักคนว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อให้หนุ่มน้อยเชือด ใจจริงน้องมิอยากเห็นตอนภูมิหลงรักโตโต้จริงๆ มากกว่า อยากรู้ว่าถ้าภูมิบุญได้เจอกับความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก" จะจัดการอย่างไร
-
มาแล้วคร้าบ นะช่วงนี้เล่นเกมเมามันเลยอ่า อิอิ อัพยากเย็นสมองตีบตัน รักกันๆ ขอบคุณทุกคนนะครับที่เข้ามาแวะชมแวะอ่าน ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา รักเสมอครับ
ฉากสามสิบแปด
"เอาห้องเตียงใหญ่ห้องนึงครับ"
โตโต้บอกหน้าเคาท์เตอร์ของโรงแรม ภูมิบุญยืนอยู่ห่างๆไม่ได้สนใจ
"พักสองท่านนะคะ ไม่ทราบคุณผู้ชายสนใจห้องเดอร์ลุกซ์ไหมคะ ตอนนี้เรามีโปรโมชั่นรวมอาหารค่ำกับอาหารเช้าสำหรับสองท่าน"
"เอาครับ เอาห้องที่ดีที่สุด"
โตโต้พูดไปไม่ได้สนใจรายละเอียดที่พนักงานสาวกำลังอธิบาย หันไปหาภูมิบุญแล้วยิ้มกริ่มอยู่
"หึหึ ดูซิมึงจะไปไหนได้"
โตโต้พูดอยู่ในลำคอ
"ปะภูมิ ได้ห้องแล้ว"
โตโต้เดินไปหาภูมิบุญที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ เพราะพนักงานที่เริ่มมองพอลับหลังก็นินทาทันทีตามประสาของพนักงานโรงแรมที่ทัศนคติไม่ค่อยดี
"นอนห้องเดียวกันเหรอครับ"
ภูมิบุญถามเพราะเห็นโตโต้ถือกุญแจเพียงอันเดียว
"ครับ ทำไมเหรอ ช่วยกันประหยัดไงครับ นอนด้วยกันนี่ล่ะ"
โตโต้พูดหน้าตาเฉยแอบมองหน้าของภูมิบุญที่หน้าเริ่มถอดสี
"กลัวพี่เหรอภูมิ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า"
ไม่รู้จะโต้ตอบไปยังไงดี เพราะดูเหมือนว่าเขาถือไพ่เหนือกว่า
"ไม่หรอกครับ ผมยังไงก็ได้ครับ"
โตโต้เดินนำหน้าไปแสยะยิ้มออกมา พอเปิดเข้าไปในห้องภูมิบุญก็เม้มปากแน่น
"นอนกับพี่ได้นะภูมิ มีเตียงเดียวนะ"
ทั้งที่เป็นคนระบุชนิดของเตียงเอง แต่ทำสีหน้าเหมือนไม่รู้เรื่อง ภูมิบุญนิ่งอยู่พยายามไม่แสดงสีหน้าท่าทางออกมา
"ไม่เป็นไรครับ คุณโตโต้นอนบนเตียงเถอะครับ เดี๋ยวผมนอนที่โซฟาก็ได้"
"ไม่ได้หรอกภูมิ หือ รังเกียจพี่มากขนาดนั้นเชียว"
"เปล่าหรอกครับ ผมไม่ชินเวลานอนกับใคร"
"หึหึ เดี๋ยวก็ชินครับ"
โตโต้พูดแล้วล้มลงนอนแผ่บนเตียงทันที
"สบายจังปวดหลังไปหมดแล้วเนี่ย"
ภูมิบุญได้แต่ถอนหายใจ อึดอัดอย่างประหลาดและมากขึ้นทุกที นี่จะเอายังไงกัน ภูมิบุญนั่งลงที่โซฟาที่บุผ้าอย่างดี แต่กลับไม่ได้รู้สึกถึงความสวยงามหรือนุ่มสบายของมันเลย สายตาเหม่อมองไปที่รูปภาพที่แขวนอยู่ผนังห้องอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ไม่มีจุดตกของสายตา
"พี่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าจะได้ไปกินข้าวกัน ภูมิอยากอาบก่อนไหม"
โตโต้ดีดตัวขึ้นจากเตียง ภูมิบุญสะดุ้ง
"เชิญคุณโตโต้ก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมค่อยอาบ"
"อาบด้วยกันไหม"
โตโต้ล้อเลียนออกมา ภูมิบุญนิ่งไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา โตโต้แหย่ทุกเวลาที่มีโอกาสทำ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะทำให้ภูมิบุญใจอ่อน พออาบน้ำเสร็จก้เดินออกมาจากห้องน้ำไม่ใส่เสื้อผ้าหรือแม้แต่ผ้าเช็ดตัวพัน กายก็ไม่มี ภูมิบุญทำหน้าเฉยเมยไม่ได้ตกใจ ทั้งที่ในใจเต้นโครมคราม
"ไปอาบสิภูมิ"
โตโต้จงใจมายืนเด่นอยู่หน้าภูมิบุญ
"ครับ ไม่เช็ดตัวล่ะครับคุณโตโต้ น้ำหยดเชียว"
"เช็ดให้พี่หน่อยสิครับ"
"ถ้าผมเช็ดตัวใหคุณโตโต้ แล้วคุณโตโต้จะทำอะไรให้ผมล่ะครับ"
"เราอยากให้พี่ทำอะไรล่ะครับ"
"หึหึ เลียตรงนี้ ทำได้ไหม"
ภูมิ บุญชี้ไปที่บั้นท้ายของตัวเอง โตโต้หน้าเปลี่ยนสีสายตาเกรี้ยวขึ้นมาทันที รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันร่างเอาไว้ ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว
"เฮ้อ นี่เราทำถูกหรือทำผิดเนี่ย ยิ่งไปแหย่เขายิ่งโมโห"
ภูมิบุญบ่นให้กับตัวเอง เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่โต้ตอบไปเมื่อครู่มันไม่สมควรทำ แต่ก็ทำลงไปแล้ว ใจก็เต้นเหมือนจะหล่นออกมาจากอก หน้าที่เริ่มแดงเพราะเลือดที่สูบฉีดไปล่อเลี้ยงมันทำงานดีเกินคาด ภูมิบุญอาบน้ำเนิ่นนานจนโตโต้มาเคาะประตูห้องน้ำ
"ภูมิ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ พี่หิวข้าวแล้วนะ"
"เอ่อ เสร็จแล้วครับ"
ภูมิบุญร้องตอบออกไปสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดที่ล่องลอยไปในโลกส่วนตัวไกลแสนไกล
"ล้างอะไรนานขนาดนั้น หือเป็นชั่วโมงแล้วนะ"
โตโต้ยังยืนบ่นอยู่หน้าห้องน้ำ ภูมิบุญรีบแต่งตัวแล้วออกมาจากห้องน้ำ
"ขอโทษนะครับคุณโตโต้"
อ้าปากจะว่าแต่พอเห็นหน้าภูมิบุญที่เพิ่งทำความสะอาดมา ความใสสะอาดของดวงหน้าแววตาที่เศร้าแต่ฉายแววลึกลับทำให้โตโต้หุบปากลง ภูมิบุญไม่ได้สนใจท่าทีของโตโต้เดินหลบไป พอโตโต้พาไปกินข้าวที่ภัตาคารภายในโรงแรม ภูมิบุญก็นิ่งพยายามไม่สนใจเขาอีก แม้โตโต้เองจะชวนคุยอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ถามคำตอบคำจนโตโต้รู้สึกเหนื่อยหน่ายที่จะคุย จึงเงียบไปทั้งสองฝ่าย
"ไปนั่งฟังเพลงก่อนไหมภูมิ"
โตโต้ถามขึ้นเมื่อทานอาหารเสร็จ
"ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากจะนอน"
"เหรอ งั้นไปนอนก่อนพี่นะ พี่อยากจะนั่งฟังเพลงสักพัก นี่ครับกุญแจ"
"แล้วคุณโตโต้จะเข้าห้องยังไงครับ เผื่อผมนอน"
"ไม่เป็นไรครับภูมิ นอนก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่ให้เค้าเปิดห้องให้"
ในใจภูมิบุญก็คิดตำหนิว่าทำไมโตโต้ไม่ขอกุญแจเขามาสองดอก ทั้งที่เข้าพักกันสองคน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับห้องไปนอน ภูมิบุญนอนที่โซฟาโดยโทรศัพท์ไปขอผ้าห่มเพิ่มอีกผืน นอนกระสับกระส่ายคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย ข่มตายังไงก็นอนไม่หลับสักที แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางออกจากกรุงเทพฯตั้งแต่เย็น ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วภูมิบุญจึงเผลอหลับไป
ฝ่ายโตโต้พอไปนั่งฟังเพลงก็กินไวน์ไปสามแก้วเริ่มหน้าตึง พอรู้สึกมึนๆก็กลับห้องโดยไปแจ้งพนักงานหน้าเคาท์เตอร์ให้มาเปิดห้องให้ พอเข้าห้องมาก็ยืนมองร่างของภูมิบุญที่นอนขดอยู่บนโซฟา
"เวลามึงหลับนี่ดูไม่มีพิษภัยเลยนะไอ้ภูมิ"
โตโต้เดินเข้าไปนั่งคุกเข่างลงใกล้ๆโซฟาเอาหน้ายื่นไปใกล้ๆหน้าของภูมิบุญ ลมหายใจร้อนมีกลิ่นของไวน์แดงผสมออกมา โตโต้ไม่รีรออุ้มภูมบุญขึ้น
"เอ้ย คุณโตโต้ ทำอะไรน่ะ"
ภูมิบุญสะดุ้งตื่นขึ้นมาตกใจพยายามดิ้นหนี
"ทำไมมานอนตรงนี้ครับ มาๆนอนบนเตียงกับพี่"
"ไม่ ไม่เป็นไรครับ วางผมลงเถอะ"
"อย่าดิ้นสิภูมิ"
"ปล่อยผมเถอะคุณโตโต้"
"โอ๊ย"
โตโต้ทิ้งร่างของภูมิบุญลงเตียงทันที แล้วเขาก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงคว้าตัวของภูมิบุญมากอดไว้
"พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกครับ พี่ขอกอดเฉยๆนะ"
โตโต้ทำเสียงนุ่มถ้าหากไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อนภูมิบุญคงเคลิ้มละเมอเพ้อฝันไป กับเสียงแบบนี้ แต่เสียงนุ่มที่เปล่งออกมามันกลับทำให้เขารู้สึกเอียน รู้สึกได้ว่าเขากำลังเสแสร้งแกล้งทำ
"ผมนอนไม่หลับ คุณโตโต้นอนคนเดียวเถอะครับ"
"อื้อ"
โตโต้ไม่สนใจกอดภูมิบุญไว้แน่นลมหายใจที่เป่าอยู่ที่ท้ายทอยร้อนผ่านทำให้ใจ กระเจิดกระเจิงไปได้มากเหมือนกัน ภูมิบุญพยายามดิ้นอยู่แต่ก็ไม่สำเร็จ
"เอาเถอะ อยากกอดก็กอด นอนบนโซฟาก็ไม่สบายตัว"
ภูมิบุญคิดในใจแล้วนิ่งเสีย
"หึ นึกว่าจะแน่ หลงเสน่ห์กูแล้วสิมึง"
โตโต้เองก็คิดในใจกระชับวงแขนกอดภูมิบุญแน่นขึ้น ไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าใด เวลาผ่านไปแต่ละวินาทีดูเชื่องช้าเต็มทน กว่าที่ภูมิบุญจะหลับลงไปได้ก็ครึ่งค่อนคืนไปแล้ว
บรรยากาศยามเช้าในตัวเมืองพิษณุโลกแม้จะเป็นเมืองค่อนข้างใหญ่แต่ก็ไม่ อึกทึกจอแจเหมือนใน กรุงเทพฯ แสงตะวันส่องสว่างทอแสงสีทองระยับฉาบท้องฟ้าไว้หมดแล้ว ไอดินกลิ่นหญ้าล่องลอยมากับสายลมเอื่อยๆ แต่ภายในห้องเดอร์ลุกซ์ของโรงแรมกลับมืดสนิท เสียงหายใจยังคงระดับสม่ำเสมอ ร่างกายของคนสองคนที่กอดก่ายกันอยู่ ถ้าหากมองเข้าไปคงคิดว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน แต่หาใช่ความจริงไม่ ภูมิบุญพลิกกายขยับตัวตื่นขึ้นมา พอเห็นมือของโตโต้ก็รีบก้าวลงจากเตียง ภูมิบุญยืนมองร่างของโตโต้ในความมืด ถอนหายใจออกมาไม่มีความรู้สึกใดๆ ในหัวมันว่างเปล่า ยืนมองอยู่สักพักก็เดินเข้าห้องน้ำไป พอออกมาจากห้องน้ำผ้าม่านก็ถูกเปิดออกแล้ว แปลกจริงปกติผู้ชายคนนี้ไม่ชอบแสงสว่างเพราะเคยมีเรื่องกันลงถึงขั้นไม้ลง มือก็เพราะเปิดผ้าม่านให้แสงเข้าห้องเขานี่เอง แต่ทำไมวันนี้คนตัวใหญ่ถึงได้ตื่นขึ้นมานั่งเอาเท้าพาดขึ้นบนโต๊ะเตี๊ยๆ มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสบายอารมณ์
"ตื่นแล้วเหรอครับภูมิ หลับสบายไหม"
โตโต้หันมาถามภูมิบุญที่อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จแล้ว
"ครับ"
"รอพี่แป๊บนะ เดี๋ยวพี่ขออาบน้ำก่อนจะได้ไปกินข้าว"
โตโต้ลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาหาภูมิบุญ
"เอ๊ะคุณโตโต้"
ภูมิบุญจะเหวี่ยงตัวออกเพราะโตโต้สวมกอดเข้าด้านหลังแล้ว
"พี่หลับสบายมากเลยครับเมื่อคืน เราตัวห๊อมหอมเนอะ"
ไม่พูดเปล่าแต่หอมลงต้นคอของภูมิบุญฟอดใหญ่ ภูมิบุญย่นคอหนี โตโต้หัวเราะออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น พอโตโต้อาบน้ำเสร็จก็ออกจากห้องไปเก็บของลงไปชั้นล่างแล้วแวะไปกินข้าวก่อน พอเสร็จก็บึ่งรถตรงไปยังเพชรบูรณ์ ระหว่างทางบรรยากาศก็เปลี่ยนไปมากเพราะโตโต้ชวนคุยอยู่ตลอดทาง ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปจนภูมิบุญชักไม่แน่ใจว่าเขากำลังทำอะไรกันแน่ เวลาเขาพูดจาดีๆโตโต้เองนับเป็นคนที่น่าหมายปองเป็นอย่างมาก ทังรูปร่างหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล แต่ภูมิบุญก็บอกตัวเองเอาไว้ในใจ ท่องมันจนขึ้นใจว่าผู้ชายรูปงามคนนี้ไม่มีจุดประสงค์ดีกับเขา
ถึงเพชรบูรณ์ตอนบ่ายแก่ๆพอถึงโตโต้ก็พาภูมิบุญไปดูโครงการที่สร้างเสร็จแล้วกว่าแปดสิบเปอร์เซนต์ เหลือเพียงตกแต่งภายใน
"เป็นไงครับ โลเกชั่นน่าสนใจไหมภูมิ"
"ก็ดีครับ มองขึ้นไปเป็นภูเขา ข้างๆเป็นบึง สวยจังเลย"
ภูมิบุญออกไปยืนมองเวิ้งน้ำในบึงที่ระเบียงของรีสอร์ทตัวอย่างที่สร้างเสร็จ แล้ว สายตาเป็นประกายความสุขทอระยับออกมาทางตา แสงแดดร้อนแรงกระทบกับผืนน้ำส่องประกายระยิบระยับงามจับตา ลมที่พัดผ่านหอบความรู้สึกเก่าๆที่เคยมีที่เคยจางหายไปกลับคืนมากระทบความ รู้สึก ที่นี่คือบ้านเกิดที่นี่คือที่ที่เขาเติบโตมา สภาพแวดล้อมแบบนี้ล่อเลี้ยงเขาให้เติบใหญ่มาได้ ยายคือคนที่ฟูมฟักเลี้ยงดูเขามาพร่ำสอนสิ่งดีงามให้เสมอ
"เป็นอะไรไปภูมิ ร้องไห้เหรอ"
โตโต้เข้ามายืนข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ภูมิบุญกระพริบตาถี่ๆไล่น้ำตาออกไป น้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมาเมื่อคิดถึงยาย
"ปะ เปล่าครับ คุณโตโต้ครับ ถ้าเสร็จจากที่นี่แล้วพาผมไปวัดหน่อยได้ไหม"
ภูมิบุญพูดเสียงสั่นแต่ไม่ยอมมองหน้าโตโต้
"หือ ไปทำไมครับ"
"งั้นผมขออนุญาตคุณโตโต้ไปวัดหน่อยนะครับ"
"เฮ้ย ไปยังไงภูมิ ได้ครับเดี๋ยวเสร็จแล้วพี่จะพาไป"
โตโต้ร้องออกมาเพราะสีหน้าแววตาของภูมิบุญไม่ได้พูดเล่นหรือพูดเพื่อจะเอาชนะแต่อย่างใด
"ขอบคุณครับ"
เสียงที่ยังสั่นเทาอยู่แม้ไม่มากแต่โตโต้ดูก็รู้ว่าภูมิบุญต้องมีอะไรฝังใจ ที่นี่แน่นอน เขาเองก็เริ่มที่จะอยากรู้ขึ้นมา พอเดินตรวจงานอยู่สองสามชั่วโมงจวนจะค่ำก็เสร็จงาน
"เป็นไงเหนื่อยไหมภูมิ"
"ไม่ครับ เสร็จแล้วใช่ไหมครับ"
"ใช่ ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม"
"ไปวัด พาผมไปวัดที"
เสียงของภูมิบุญแข็งกร้าวขึ้นมา
"อ้อ โทษทีพี่ลืม ปะ บอกทางพี่นะ"
โตโต้ยิ้มแห้งๆให้กับท่าทีของภูมิบุญที่ดูเหมือนจะเอาจริงขึ้นมา โตโต้ขับรถขึ้นเขาเข้าไปในอำเภอเมืองตามเส้นทางที่ภูมิบุญบอก พลบค่ำแล้วแสงตะวันเริ่มโรยราเต็มที ความมืดที่เริ่มสำแดงฤทธิ์เดชแผ่คลุมไล่แทนที่ความสว่างมาเรื่อยๆ
"จอดตรงนี้ก็ได้ครับ"
ภูมิบุญบอกท่าทางของภูมิบุญดูร้อนใจตั้งแต่แวะซื้อพวงมาลัยธูปเทียนตรงหน้า วัดแล้ว พอรถจอดยังไม่ทันสนิทดีภูมิบุญก็เปิดประตูรถออกไปทันที โตโต้ถึงกับงงกับกริยาอาการของภูมิบุญ แต่ก็รีบล็อกรถแล้วเดินตามไป ภูมิบุญเดินกึ่งวิ่งมาหยุดอยู่หน้ากำแพงวัดด้านหนึ่ง เศษใบไม้ปกคลุมแท่นปูนที่มีแผ่นป้ายสีขาวตัวหนังสือสีทองออกหม่นๆนั้น ภูมิบุญนั่งคุกเข่าลงแล้วเอามือกวาดเศษใบไม้ออก ในใจเต้นแรงเม้มปากแน่น พลันน้ำตาก็ทะลักไหลออกมา
"ยายจ๋า ยายภูมิมาแล้ว ภูมิมากราบยายแล้ว"
ภูมิบุญสะอื้นออกมาถือพวงมาลัยพนมไว้ในมือ โตโต้ถึงกับอึ้งพูดไม่ออกมองดูภูมิบุญอยู่ตาค้าง
"ยายจ๋า ภูมิคิดถึงยายเหลือเกิน ยายภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ"
"ฮึกๆๆ"
ภูมิบุญก้มหน้าลงจรดพื้นกอดแท่นปูนนั้นอยู่ราวกับมันเป็นดวงใจ
"ภูมิๆ โอเคไหม"
โตโต้ทนเห็นสภาพไม่ไหวเข้ามานั่งข้างๆจับบ่าเขย่าเบาๆ
"ยาย ภูมิเป็นคนไม่ดี ภูมิทำดีไม่ได้อย่างที่ยายสอนเลย ภูมิขอโทษ ยายจ๋า"
เสียงร้องไห้ระงมอยู่ โตโต้ชะงักมือไว้ ภูมิบุญร้องไห้อยู่นานจนมืด โตโต้จึงพูดอีกครั้งภูมิบุญถึงมีสติกลับคืนมา
"ขอโทษนะครับ คุณโตโต้"
"ไม่เป็นไร ยายเหรอภูมิ"
โตโต้ถามทั้งที่ได้ยินอยู่เต็มสองหู
"ครับ กลับกันเถอะครับ ค่ำแล้วเดี๋ยวจะขับรถลำบาก"
ภูมิบุญเดินออกไปทันที โตโต้ไม่อยากจะซักอะไรมากจึงเดินตามออกไป กลับถึงรีสอร์ทประมาณทุ่มกว่าๆ ทางรีสอร์ทสั่งอาหารมาเลี้ยงต้อนรับเป็นอย่างดี ระหว่างที่ทานข้าวอยู่นั้น ภูมิบุญเดินไปเข้าห้องน้ำโตโต้ก็นั่งกินข้าวอยู่อย่างสบายใจ
"ว่าไงไอ้พอล"
"กูสิควรถามมึงเป็นไงวะ เป็นไปตามคาดไหม"
เพื่อนรักโทรมาถามความคืบหน้า
"ก็ดี คิดว่าคงไม่ยาก กูอุตส่าห์คิดว่ามันจะยาก หึหึ ที่แท้ก็เกย์หิวผู้ชาย"
โตโต้พูดออกไป มองซ้ายขวาแล้วเดินหลบไปคุยโทรศัพท์ตรงระเบียง
"ดีแล้วนี่ เก่งมึงเก่ง"
"มันแน่อยู่แล้ว เรื่องแบบนี้กูถนัดว่ะ หึหึ หลอกผู้หญิงยังหลอกมานับไม่ถ้วนแล้ว นับประสาอะไรกับกะเทยวะ"
เสียงอีกฝั่งหัวเราะชอบใจเสียงดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ พอวางสายก็เดินกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม
"อ้อ คิดไว้ไม่มีผิด หึหึ ได้ คุณโตโต้ กะเทยอย่างผมนี่ล่ะจะทำให้คุณได้เสียน้ำตา คอยดู"
ภูมิบุญยืนนิ่งฟังอยู่ในห้องน้ำ พอดีได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ เขาคงลืมไปว่าที่นี่มันเงียบไม่เหมือนในกรุงเทพฯ ยิ่งดึกยิ่งเงียบแม้แต่เสียงเข็มหล่นยังได้ยิน นับประสาอะไรกับเสียงคุยโทรศัพท์
"พลอย พลอยเราวานอะไรพลอยหน่อยสิ"
พอได้โอกาสก็กดโทรศัพท์ไปหาพลอยทันที แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ ยิ้มตาหวานให้โตโต้
"ชอบที่นี่ไหมครับภูมิ"
"ชอบสิครับ ผมเกิดที่นี่นะครับคุณโตโต้ ชอบไม่เคยเปลี่ยน"
"ภูมิรู้ตัวไหมว่าภูมิน่ารักมากนะครับ"
โตโต้โพล่งออกมาสายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของภูมิบุญ รายนั้นทำท่าอายก้มหน้าลงเล็กน้อย แต่กลับยิ้มหวานเห็นไรฟันขาวอยู่
"ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ เริ่มเย็นแล้ว"
ภูมิบุญรีบลุกแล้วเดินเข้าไปในห้องทันที พออาบน้ำเสร็จก็ทาโลชั่นกลิ่นเดิมที่เคยใช้ตอนขึ้นไปยั่วโตโต้ สักพักโตโต้ก็เข้ามาในห้องอาบน้ำเหมือนกัน
"ผมไปนอนบ้านพักคนงานนะครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญพูดขึ้นหลังจากที่โต้โต้ออกมาจากห้องน้ำ
"เฮ้ย ได้ไงภูมิ ไม่ได้นอนด้วยกันกับพี่นี่ล่ะ จะไปนอนทำไมบ้านคนงาน"
โตโต้พูดเสียงแข็งเดินปรี่เข้ามาหา
"เอ่อ ผมเกรงว่ามันจะไม่ดี"
"ไม่ดียังไง หือ ว่าไงครับ"
โตโต้จู่โจมละลาบละล้วงกอดตัวภูมิบุญไว้ทันที แต่แทนที่จะถือตัวเหมือนตอนขามาภูมิบุญกลับทำท่าแค่เพียงเขินอายเล็กน้อย
"อย่าเลยครับคุณโตโต้ มันไม่ดีนะครับ"
"หือ ทำไมไม่ดีครับ พี่ชอบภูมินะ ชอบมากด้วย"
"ภูมิไม่เชื่อ"
"หือ ต้องทำไงครับเราถึงจะเชื่อ"
"ภูมิไม่กล้าหรอกครับ คุณโตโต้มีคุณแวนอยู่ทั้งคน มันบาป"
ภูมิบุญก้มหน้าลงทำท่าอายอยู่ แต่ยกริมฝีปากสูงขึ้น
"แวนก็ส่วนแวนสิครับภูมิ พี่ชอบเราที่สุดเลยนะ"
ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นสบตากับโตโต้เป็นครั้งแรกที่สบตากันด้วยจุดประสงค์อย่าง เดียวกัน ริมฝีปากทาบลงหากันอย่างรวดเร็ว ความกระหายใคร่อยากที่กักเก็บไว้มานานทะลักออกมา ภูมิบุญกอดกระหวัดเกี่ยวร่างของโตโต้เอาไว้มือก็ดึงเสื้อผ้าของเขาออก ทั้งสองร่างเบียดกายเข้าหากัน โตโต้เองไม่ได้รู้สึกรังเกียจอย่างที่ปากพูด ภูมิบุญเองก็แสดงความโหยหาออกมาอย่างเต็มที่เช่นกัน เพลงรักลวงตาเริ่มบรรเลงขึ้นอย่างเร่าร้อน อากาศที่เย็นสบายแต่ทั้งสองกลับมีเหงื่อโทรมกาย เสียงลมหายใจขาดๆหายๆแทนที่ด้วยเสียงกระเส่าครางดังระงมอยู่เบาๆทั่วทั้ง ห้อง
ภูมิบุญนั่งอยู่ในห้องน้ำ กำลังจ้องมองฝาผนังที่ทาสีน้ำตาลอ่อนๆอยู่ โตโต้นอนหลับไปแล้วหลังจากที่ทั้งสองเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน และต่อกันอีกในห้องน้ำ ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมา
"แค่ผมเสียตัววันนี้แต่ผมต้องได้อะไรคืนกลับมาอย่างที่คุณคาดไม่ถึงหรอกคุณโตโต้ หึ ใครมันจะแน่กว่าใครเรามาดูกัน"
รักกันๆๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
เฮอๆ รถไฟสามขบวนเลยนะคะเนี่ย ภูมิน่าจะไปเรียนโรงเรียนวิศวกรรมรถไฟ :m20:
กลับจากทริปนู้นก็มาทริปนี้ โอ้!!!! ทริปนี้จะเป็นทริปนี้จะเป็นทริปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของภูมิกับโตโต้รึเปล่าคะ บรรยากาศท่าทางจะโรแมนติก น้องมิอยากอ่านต่อแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาต่อไหม น้องมิรีบมาก่อนวันที่เรานัดกันไว้ตั้ง 1 วัน :กอด1:
ปล. มีแต่คนบอกว่า "โตโต้ร้าย โตโต้เลว ภูมิบุญน่าสงสารอยากให้โตโต้หลงรักภูมิบุญเร็วๆ" น้องมิว่า ภูมิบุญไม่น่าสงสารนะคะ แต่น่าติดตามตัวละครตัวนี้มากกว่า ว่าสุดท้ายแล้วภูมิบุญจะแก้เงื่อนปมที่ตัวเองผูกไว้อย่างไร ในทางกลับกันน้องมิว่าตัวละครฝ่ายชาย (เหล่าบรรดาเหยื่อของภูมิบุญทั้งหลาย) น่าสงสารกว่าภุมิบุญอีก ไม่มีใครรู้ตัวสักคนว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อให้หนุ่มน้อยเชือด ใจจริงน้องมิอยากเห็นตอนภูมิหลงรักโตโต้จริงๆ มากกว่า อยากรู้ว่าถ้าภูมิบุญได้เจอกับความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก" จะจัดการอย่างไร
อ่ามาแอบอ่านพล็อตเค้าหรา เหอๆๆ ประมาณนั้นล่ะครับน้องมิ แต่ปมมันก็เยอะนะ ผูกเยอะจนเวียนหัวหมดแล้วเนี่ย
-
ขอ จิ้ม จิ้ม จิ้ม คุณอิ๊กกี้ที่รักก่อน สัก 3 ที
:z13: :z13: :z13:
-
แหะๆหายไปนาน พอดีติดภารกิจ(เที่ยว :laugh:) กลับมาอีกที
โอ้ เหยื่อติดกับดักของภูมิกันหมดแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าาาาา o18
รักกันๆ :กอด1:
-
ภูมิ... o22
เกมนี้ใครจะแพ้ก่อนกันนะ :z3:
-
ขอ จิ้ม จิ้ม จิ้ม คุณอิ๊กกี้ที่รักก่อน สัก 3 ที
:z13: :z13: :z13:
อ่า คนแรกนะเนี่ย เหอๆๆ มาๆ จุีบๆๆ
-
แหะๆหายไปนาน พอดีติดภารกิจ(เที่ยว :laugh:) กลับมาอีกที
โอ้ เหยื่อติดกับดักของภูมิกันหมดแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าาาาา o18
รักกันๆ :กอด1:
เวลคัมแบ็คคร้าบบบ จุ๊บๆๆๆ
หนายเล่ามาหน่อยน้าไปเที่ยวหนายมา อิอิ มีแบบหวานๆไหมอ่า เล่าสู่กันฟังๆ
เค้าจะได้เอามาแต่งเป็นนิยายเนะ
-
พีภูมิจะเอาคืนเยี่ยงไรเนี่ย :เฮ้อ:
-
อย่าบอกนะว่าถ่ายคลิปเก็บไว้แบลคเม
รึต่อโทรสับสายตรงให้ นัง แหว่นแว๊น ได้ยิน จนกระอักเลือดตาย
รึให้พลอย ไปสะกิดต่อมยัยแหว่นแว๊น ว่า โตโต้ มาอยู่กับภูมิที่นี่
รึ...
พอแระ พอเฉลยดีกว่าาา o13
-
ขอ จิ้ม จิ้ม จิ้ม คุณอิ๊กกี้ที่รักก่อน สัก 3 ที
:z13: :z13: :z13:
น้องมิขี้ตู่ ที่รกที่รักอะไร 555
"แม้จะต้องแลกมาด้วยร่างกาย
แต่น้ำตามันก็ยังคงรินไหลอยู่ภายในจิตใจตัวเอง
เสียงสะอื้นไห้ที่ไม่เคยมีใครได้ยิน
กลับดังก้องกังวานสะท้านอยู่ให้ได้ยินเพียงตน
แรงปรารถนาที่รุมเร้า ความอาฆาตพยาบาท
ก็สงกลิ่นหอมตลบอบอวลชวนให้ลุ่มหลง
ไฟกิเลศเร่าร้อนเผาไหม้ลุกโชนอยากจะดับ
ต้องอาศัยความรักมากเท่าไหร่ถึงจะมอดดับลงสนิด"
-
เหมือนจะได้เจอภูมิคนเก่า แต่ก็แปบเดียวจริงๆ
กลับมาเป็นภูมิร้ายๆอีกครั้ง o18
-
ยังแรงได้อีกนะน้องภูมิ o13
-
แผนซ้อนแผน ชิงไหวชิงพริบ
ปากแข็งทั้งคู่
+1
-
เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับภูมิบุญ o3
-
น้องมิขี้ตู่ ที่รกที่รักอะไร 555
แหมป้านัทขา ลองถามคุณอิ๊กกี้สิคะว่าน้องมิเนี่ยเป็น "ที่รัก" ของคุณอิ๊กกี้ขนาดไหน :-[ เพราะคุณอิ๊กกี้บอกน้องมิว่า รักกันๆ เสมอเลย เมื่อกี๊ยังมาขโมยจุ๊บน้องมิเลย :-[
**************************
หืม!!!! ไอ้เราก็อุตส่าห์วาดฝันว่าจะเป็นทริปฮันนีมูน คุณอิ๊กกี้จะพรรณนาฉากสวีทให้ชัดๆ หน่อยก็ไม่ได้ รวบรัดตัดความไปเชียว ฝันน้องมิสลายเลย
ชักอยากรู้แล้วว่าภูมิซ้อนแผนการอะไรไว้ตลบหลังโตโต้ พรุ่งนี้น้องมิจะรีบมารอตั้งแต่เย็นเลยนะคะที่รัก :กอด1:
***************************
ส่วนใหญ่สีที่เขาใช้พรรณนาภาพแสงอาทิตย์เขามักจะใช้สีทองนะคะ ไม่เคยเห็นใครใช้สีเงิน สีเงินเหมือนจะใช้พรรณนาแสงอาทิตย์ที่ส่องลงไปกระทบผิวน้ำเป็นประกายสีเงินระยิบระยับมากกว่า
โครงการ ไม่ต้องมี ณ์ นะคะ เพราะหมายถึงแผนหรือเค้าโครงงานตามที่กำหนดไว้
การ หมายถึง งาน ถ้า การณ์ หมายถึง เหตุ เค้า มูล เช่น สังเกตการณ์ รู้เท่าไม่ถึงการณ์
-
แรงๆๆๆๆๆๆๆๆแรงมากน้องภูมิแต่ระวังเจ็บเองละ เพราะไอ้โตโต้มันเจ็บมาเพราะเกย์มาเจอเกย์หลอกอีกครั้งมันจะบ้าเอาเน้อคนบ้าทำอะไรไม่ผิดซะด้วยสิ :m20:
-
พึ่งกลับมาเที่ยวจากอนาถครับ :m25:
แว่บเข้ามาดูภูมิบุญ
ปากอิคุณโต้ก็บอกรังเกียจ
ลองดูสิว่าภูมิจะทำยังไง :impress2:
อยากเห็นอิคุณโต้ช้ำใจจะแย่แล้ว o18
-
สิ่งที่เสียไป.....กับสิ่งที่จะได้มา????..... :เฮ้อ:
น้องภูมิคิดว่ามันคุ้มก็ OK......(คนอ่านแอบรันทดใจ)
:laugh5: ไอ้โตโต้ล่วงหน้า......
ส่วนน้องภูมิได้แต่.. :กอด1: และรอ....???
:L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky :pig4:
-
พี่อิ๊กครับ อย่าให้พี่ภูมิเป็นคนน่ากลัวนักนะครับ
แต่ ชอบคับ อิอิ
-
ภูมิบุญแรงตลอด = = "
-
จะเกิดอะไรขึ้นเนี้ย O.o
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนทั้งภูมิทั้งโตโต้ รู้สึกถึงอีกด้านนึงของฝ่ายตรงข้าม
ด้านที่ไม่มีการเล่นแง่ หรือวางแผนกัน
ด้านที่เป็นจุุดอ่อนไหวของแต่ละฝ่าย
แต่มันก็แค่วูบเดียวเท่านั้น
..
หึหึ แล้วจะคอยดูต่อไปอิตาอีโต้ ฉันเชียร์ข้างภูมิเกินร้อยล่ะตอนนี้
รักกัน :กอด1: ตามที่คุณeikyบอก 55
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หมากเกมนี้จะออกมาเช่นใด
น้องภูมิเอาตัวเข้าแลกเลย
-
o18 o18
-
กลัวแผนของภูมิจัง
มันก็ได้แก้แค้นอ่ะนะ
แต่ผลสะท้อนมันก็ไม่น้อยหรอก ใช่ว่าตัวเองจะได้อะไร ความสะใจมันก็สั้นๆ
ภาวนาให้ภูมิไม่ต้องเจ็บปวดกับการกระทำครั้งนี้เถอะนะ
-
ถ้าพี่แทนรู้เค้าจะรู้สึกยังไงละภูมิ คิดให้เยอะ ๆ มากกว่านี้สิ
-
อ่านแล้วเหมือนภูมิทำร้ายตัวเอง
:เฮ้อ:
"ถึงเราจะชนะ แต่ถ้าต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดของเราเอง มันก็ไม่เรียกว่าชนะหรอก"
-
มานั่งรอคุณอิ๊กกี้ค่ะ มาต่อไหมคะวันนี้ :กอด1:
-
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ อิอิ ผมว่ามันชักจะเหมือนละครช่องสามเข้าไปทุกทีเนอะ อิอิ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามอ่าน
ฉากสามสิบเก้า
ตอนเช้าหมอกหนาที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณทำให้มองเห็นอะไรเป็นเพียงเงาเลือนราง อากาศที่เย็นสบายชุ่มฉ่ำไปด้วยไอน้ำค้างและกลุ่มหมอก ตะวันขึ้นโด่งพอสมควรแล้วแต่ม่านหมอกยังคงปิดบังบริเวณคุ้งน้ำรวมไปถึงบริเวณรีสอร์ทด้วย อากาศภายในรีสอร์ทก็เย็นสบายทำให้คนตัวเล็กเบียดกายเข้าหาคนตัวใหญ่ที่นอนกอดก่ายกันอยู่ ทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ภูมิบุญตื่นนานแล้วแต่ยังคงกอดโตโต้อยู่
"เอี๊ยดดดด"
เสียงเบรครถดังสนั่นไปทั่ว โตโต้พลิกกายแต่ยังไม่ตื่นเพราะรู้สึกสบายตัวร่างอุ่นๆข้างๆกายทำให้เขาเพลิดเพลินกับการนอนไปได้มากทีเดียว
"ไหน มันอยู่ไหน ไอ้ชาติชั่ว"
เสียงสบถก่นด่าดังอื้ออึงมา ภูมิบุญที่กำลังรอคอยอยู่เสียงนี้อยู่ถึงกับแสยะยิ้มออกมา เสียงที่เขารอมาทั้งคืน ละครเรื่องใหม่ที่เขาเป็นคนสร้างบทขึ้นกำลังจะเปิดฉากขึ้นแล้วในไม่ช้า
"ปัง"
ประตูถูกผลักให้เปดออกอย่างง่ายดายเพราะเมื่อคืนภูมิบุญไม่ได้ลงกลอนไว้ แน่ใจมั่นใจเหลือเกินว่ามันต้องเป็นไปตามที่เขาคิด
"คุณแวน" ภูมิบุญทำท่าตกใจแล้วเบียดกายเข้าหาโตโต้ เขาเองก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
"กรี๊ดดดด โตโต้ ไอ้ภูมิ เลว"
"เพี๊ยะ" "โอ๊ย" "เพี๊ยะ" แวนปรี่เข้าไปจิกผมตบกระหน่ำลงไปที่ใบหน้าของภูมิบุญ
"หือ เฮ้ย อะไรกันแวน อย่าฟังก่อนแวน หยุดก่อน"
แวนที่หุนหันเข้ามาในห้องพอเห็นภาพเบื้องหน้าถึงกับกรีดร้องออกมาปากสั่นปรี่เข้ากระชากตัวภูมิบุญตบหน้าอยู่ พอโตโต้รู้สึกตัวตื่นเต็มที่ก็กอดภูมิบุญไว้
"สกปรก โสโครก เลวทรามที่สุด ทำไมทำแบบนี้ กรี๊ดดด โต้ทำไมทำกับแวนแบบนี้ เพราะมันใช่ไหม แวนจะฆ่ามัน"
แวนขาดไปแล้วซึ่งสติ จิกตีตามเนื้อตัวของโตโต้ให้ปล่อยภูมิบุญออกจากเกราะคุ้มภัย แล้วพยายามที่จะดึงตัวของภูมิบุญออกมาตบตีให้สาแก่ใจ
"หยุดนะแวน แวนมาได้ยังไง"
"กรี๊ดดด ไม่ต้องอยากรู้หรอกว่าแวนมาได้ยังไง มาอย่างนี้ไงคะแวนถึงได้ตาสว่างเสียที แวนเป็นควายมาตลอดใช่ไหมโต้ กรี๊ดดด คิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ โต้หลงกลมันใช่ไหม อีเลว มานี่น๊ะ"
"อย่านะแวน หยุด"
โตโต้เองก็ตวาดขึ้นเสียงเหมือนกัน ภูมิบุญกอดร่างของโตโต้ไว้แน่น แม้ตามหน้าตามตัวจะโดนตีจนเริ่มแสบร้อนขึ้นมาบ้างแล้ว
"มักง่าย ทำไมโต้เป้ฯคนมักง่ายแบบนี้ คลำไปไม่มีหางก็เอาหมดทุกคนเลยเหรอ สกปรกที่สุด"
"แวนหยุดนะ ออกไปก่อนได้ไหม เราออกไปคุยกันข้างนอก"
"ทำไมคะ แวนจะคุยตรงนี้ โต้อายด้วยเหรอ ที่เสพสมกับเกย์น่ะ ทุเรศ"
แวนไม่ยอมลดเสียงลงเลยแผดเสียงดังไปสามบ้านเจ็ดบ้าน
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแวน โต้อธิบายได้"
"กรี๊ดดดด ยังจะมาอธิบายอะไร แวนเห็นอยู่ตำตา นี่แน่ะ อีบ้า"
พอโตโต้ลุกขึ้นกุมเป้าไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายเอาไว้แวนก็ปรี่ดึงแขนภูมิบุญมากระหน่ำตบทันที
"โอ๊ย อย่าครับคุณแวน อย่า"
ภูมิบุญร้องขอความเห็นใจ น้ำตาไหลออกมา ตามหน้าแดงไปด้วยแรงตบ
"พอแล้วแวน ออกมานี่นะ"
โตโต้ถลาเข้ามาดึงตัวออกแวนกรี๊ดเสียงดังทั้งเท้าทั้งมือพยายามจะดึงเอาตัวภูมิบุญมาทำร้าย
"ฮึกๆ" ภูมิบุญเอามือกุมหน้าร้องไห้ออกมาอย่างอดสู รู้สึกเจ็บและอายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
"พอแล้วแวน ออกไปคุยข้างนอก อย่ามาระรานใครแถวนี้นะ โต้ไม่ชอบ"
เสียงของโตโต้กร้าวแข็ง จับตัวของแวนไว้แน่น
"อะไรค๊ะ นี่โต้ออกรับแทนมัน มันหมายความว่ายังไง ห๊า ตอบมานะโต้ แวนไม่ไปไหนทั้งนั้น มันนั่นล่ะควรจะไป"
แวนเองก็ไม่ยอมลงง่ายๆถลึงตาใส่โตโต้ พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอาบน้ำเช่นกัน
"ทำไมค๊ะโต้ ทำไม ทำไมโต้ทำแบบนี้ แวนเสียใจมากนะ แวนผิดหวังในตัวโต้มาก"
"แวน"
"โต้จะเอายังไง แวนไม่ดีตรงไหนโต้ถึงต้องมาเสพสุขกับมัน น่ารังเกียจ แวนรับไม่ได้"
แวนกรีดร้องออกมาร่ำไห้อยู่ปานใจจะขาด ตีอกชกตัวโตโต้อยู่
"โต้ เอ่อ"
"มักมาก ไม่รู้จักพอ เพราะมันยั่วโต้ใช่ไหม เพราะมันใช่ไหม"
แวนหวีดเสียงขึ้นสูงหันไปหาภูมิบุญที่กึ่งนั่งกึ่งนอนตัวสั่นร้องไห้อยู่
"อย่านะแวน"
โตโต้ได้แต่ร้องห้ามเพราะแวนถลาเข้าไปดึงแขนภูมิบุญกระชากออกมาแล้วตบตีอย่างโหดร้าย ภูมิบุญไม่ได้ปกป้องอะไรเลย ยอมแต่โดยดี มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมา
"หยุดนะแวน ผมบอกให้หยุด"
โตโต้กระชากแขนแวนออกมาอย่างแรงจนร่างของเธอเซไปอีกด้าน
"โต้ ตกลงโต้จะเอายังไง ห๊า โต้ปกป้องมันทำไม แวนไม่ย๊อม กรี๊ดดด"
แวนหันมาเล่นงานโตโต้ตีตามตัวอยู่ กรีดร้องเหมือนคนบ้าที่เสียสติไปแล้ว
"ถ้าแวนยังพูดไม่รู้เรื่องเอาไว้คุยกันวันหลัง"
"โต้"
"แกจำเอาไว้ มันไม่จบแค่นี้แน่นอน อีเกย์ทุเรศ"
แวนหันไปชี้หน้าด่ากราดภูมิบุญ แล้วหันหน้ามาหาคนรักที่ปันร่างให้คนอื่นและคนๆนั้นก็เป็นผู้ชายด้วยกัน ความเจ็บแสบมันถาโถมเข้าหาหัวใจของแวนอย่างที่ไม่เคยเผชิญมาก่อน ด้วยสภาพสังคมและฐานะ เกิดมาเธอไม่เคยต้องรับวิบากกรรมใดๆที่บั่นทอนความรู้สึกได้มากมายถึงเพียงนี้ เธอเป็นสาวสวยร่ำรวยที่บรรดาชายหนุ่มทั้งแก่ทั้งอ่อนต่างหมายปอง เวลาไปไหนมาไหนเธอต้องเป็นจุดสนใจของบรรดาคนเหล่านั้น แล้วนี่มันอะไร เกย์คนนั้นมันมีดีตรงไหน ชายคนที่เธอคิดจะเอาให้อยู่หมัดแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว ไฉนกลับมาทำให้เจ็บช้ำได้ถึงเพียงนี้ ความโกรธแค้นเจ็บปวดมันประดังเข้ามาพายุที่ก่อตัวรวดเร็วมันยังกระหน่ำซ้ำเติมอยู่ในหัวใจไม่ได้หยุดหย่อยซาลงเลย
"โต้จะเอายังไง บอกแวนมา โต้ไล่มันออกจากบ้านได้ไหม แวนไม่อยากจะเจอหน้ามันอีก แวนจะทำเป็นลืมเรื่องนี้ไปซะ แค่โต้ทำอย่างที่แวนบอก"
แวนคร่ำครวญออกมาทั้งน้ำตา สายตามองดูหน้าแฟนหนุ่มที่ทำสีหน้าลำบากใจไปไม่น้อยกว่าเธอ
"เอ่อ"
"ว่าไงคะโต้ โต้จะเอายังไง แวนไม่ยอมนะคะ"
แวนยังคงรุกไล่อยู่ไม่ยอมง่ายๆ ถลึงตาใส่โตโต้ที่เมินหน้าเสียไปทางอื่นเพราะความลำบากใจ
"เราเอาไว้คุยกันดีกว่านะแวน"
"ไม่ได้ โต้ต้องตัดสินใจมาเลย แวนไม่ยอม"
แวนหวีดเสียงขึ้นสูง สายตาจิกอยู่ที่ใบหน้าของโตโต้
"แวนกลับไปก่อนได้ไหม ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออก"
เสียงของโตโต้เครียดจัด เปลี่ยนสรพพนามแทนตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัว
"โต้ ได้ ในเมื่อโต้ทำแบบนี้ อย่าหาว่าแวนไม่เตือน"
แวนสะบัดหน้าออกไปจากห้องทันที โตโต้วิ่งตามออกไป ส่วนภูมิบุญพอทั้งสองออกจากห้องไปก็แสยะยิ้มออกมา
"หึหึ ใครกันแน่ที่จะรักใคร คุณบังคับให้ผมทำเองนะคุณโตโต้"
เมื่อคืนพอกดโทรศัพท์ไปหาพลอยภูมิบุญก็บอกเรื่องที่วานให้พลอยช่วย
"พลอย ช่วยโทรไปเบอร์นี้ให้หน่อยสิ ขอสายพี่ฝนนะ"
"เบอร์ใครอ่ะภูมิ"
"เบอร์บ้านพี่แทน"
"มีอะไรหรือเปล่าภูมิ นายติดต่อพี่แทนไม่ได้เหรอ"
พลอยสงสัยเพราะภูมิบุญยังไม่บอกจุดประสงค์ที่แท้จริง
"ไม่มีอะไรหรอกพลอย เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง"
"ได้ๆ แล้วไงต่อ"
"พลอยขอเบอร์ของพี่แวนนะ บอกว่าเป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยเรียนติดต่อไม่ได้ พอได้เบอร์มาก็ใช้เบอร์ตู้โทรไปบอกพี่แวนหน่อย ว่าตอนนี้เรากับคุณโตโต้อยู่ที่รีสอร์ทกันสองคนที่เขาค้อ เขาน่าจะรู้จัก"
"อ้อ เราเข้าใจแล้ว ร้ายจังนะภูมินายอ่ะ"
"ไม่หรอกพลอย เราไม่ยอมเสียอะไรไปง่ายๆหรอก ทุกอย่างมันเป็นแผนที่เขาวางไว้แล้วต่างหาก เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง ตามนี้นะพลอย"
พอวางสายจากพลอยเสร็จก็เดินกลับออกไปห้องนอน มองคนตัวใหญ่ที่นอนหลับสนิทไปแล้วยิ้มออกมาที่มุมปาก
"ขอให้มันเป็นไปอย่างที่ผมคิดเถอะ อยากรู้จังว่าคุณจะแก้ปัญหายังไง"
ภูมิบุญเบียดกายเข้าหาโตโต้ทันที กอดเขาอย่างไม่มีอะไรเคลือบแคลงใจ แสดงความรู้สึกออกไปอย่างเต็มที่
โตโต้กลับเข้ามาในห้องหน้าเครียด ถอนหายใจออกมา ภูมิบุญยังคงสะอื้นอยู่
"เจ็บไหมภูมิ พี่ขอโทษนะ"
โตโต้เข้ามานั่งข้างเตียงดึงตัวภูมิบุญมากอด นับเป็นครั้งแรกที่เขาขอโทษภูมิบุญออกมาจากใจ รู้สึกผิดมากเหมือนกัน ที่ภูมิบุญโดนทำร้ายต่อหน้าต่อตา เพราะตามพื้นเพนิสัยแล้ว เขาเป็นคนเกลียดการใช้ความรุนแรงไม่ว่าจะใครกับใคร
"ผมไม่เป็นไรครับ คุณโตโต้ไปดูคุณแวนเถอะ"
"แวนกลับไปแล้ว เฮ้อ รู้ได้ไงวะ ใครมันกวนตีนไปบอก"
โตโต้แสดงความสงสัยออกมา
"คงมีคนไม่หวังดี ภูมิมีแต่คนเกลียดนี่ครับคุณโตโต้ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ภูมิขอโทษ"
ภูมิบุญร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น โตโต้กอดตัวของภูมิบุญไว้
"ไม่หรอกภูมิ เราไม่ผิดหรอก ทำยังไงได้เรื่องมันเกิดแล้วนี่ อย่าคิดมากนะครับ ไม่เอาๆ อย่าร้องไห้"
"ภูมิบอกแล้ว ว่าถ้ามันเกิดขึ้นภูมิจะไปเอง ภูมิเสียใจนะครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญกอดโตโต้แน่นสะอื้นจนตัวโยน โตโต้เคลิ้มไปกอดตัวไว้แน่นเช่นกันลูบตามไรผมปลอบอยู่
"แล้วภูมิจะไปไหนครับ"
โตโต้ฉายแววตาออกมา
"ภูมิจะไปจากชีวิตคุณโตโต้เสียที เข้ามาในบ้านภูมิก็เอาแต่เรื่องมาให้ ภูมิไม่ควรค่ากับความดีของคุณท่านกับคุณโตโต้หรอกครับ"
เสียงที่เจือออกมาด้วยน้ำตา แม้มันจะเป็นการเสแสร้งของคนที่กำลังร้องไห้อยู่แต่มันก็สะท้อนลึกลงไปในใจของคนฟัง นี่มันเกิดอะไรขึ้น นี่เขาทำอะไรลงไป เด็กคนนี้ถ้าจะมองให้ดีชีวิตของเขาช่างน่าสงสาร มันน่าสมเพชเวทนามากกว่าที่จะมาจงเกลียดจงชัง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าเขาเลิกกับแวนในครั้งนี้ เด็กคนนี้ล่ะที่เป็นสาเหตุ
"อย่าพูดอย่างนั้นสิครับภูมิ เราพูดเหมือนเรามีใจให้พี่เลยนะ"
โตโต้พูดทีจริงทีเล่น ภูมิบุญผงะหน้าออกจากอกของเขาแล้วจ้องมองตาของโตโต้ทั้งน้ำตา
"คุณโตโต้ไม่รู้ตัวเหรอครับ ว่าภูมิมีใจให้คุณ เพราะแบบนี้ล่ะครับ ภูมิจะขอไปเอง ภูมิขอเจ็บคนเดียวเอง"
น้ำตาที่ไหลออกมาปกคลุมม่านตามันช่างน่าสงสารจับใจ โตโต้สะอึกเม้มปากเข้าหากันแน่น
"เอาเถอะภูมิ อย่าคิดอะไรมากนะครับ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะครับคนดี"
โตโต้ก้มลงจูบหน้าผากของภูมิบุญเอามือปาดน้ำตาออกให้ แต่คนตัวเล็กกลับผลิตน้ำตาออกมา ทำทีเหมือนทราบซึ้งในคำพูดของโตโต้ สภาพของภูมิบุญในตอนนี้ถ้าใครไม่สงสารก็นับว่าใจดำเต็มที น้ำตาที่ไหลอาบลงมาทั้งสองแก้มเปรอะเปื้อนแม้จะมีมือใหญ่คอยปาดออกเช็ดให้แต่มันก็ยังคงไหลออกมา เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรจากคนที่เขากอดรัดอยู่ ไม่ได้ขอร้องให้เขาอยู่เป็นเพื่อน แต่คนตัวใหญ่จากที่เกลียดชังก็กอดปลอบโยนไว้อย่างไม่รังเกียจเช่นกัน เกือบจะลืมไปว่าเคยเกลียดคนๆนี้มากมายเพียงใด
มีสิ่งใดไหมที่เราตอบคำถามตัวเองไม่เคยได้ มีสิ่งใดไหมที่เราตั้งคำถามให้ตัวเองแล้วหาคำตอบให้ใจไม่เคยได้ อันความรู้สึกนั้นเปราะบางเช่นใยแก้ว ความรู้สึกเพียงน้อยนิดสามารถโค่นแม้รากของต้นไม้ใหญ่ ทำลายแม้ภูเขาน้ำแข็ง มีคนเขาบอกว่าคนรักกันคือเรื่องของคนสองคน ถ้าหากความรู้สึกตรงกันความรักนั้นไม่มีวันเสื่อมคลาย แต่แม้นหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งความรู้สึกลดน้อยถอยลงไป ความรักนั้นฤาจะยาวนาน จะกล่าวโทษเขาหรือ ก็ไม่ใช่เรื่อง อันความรู้สึกของมนุษย์เราเพียงแค่โดนลมเป่าก็เปลี่ยนไปแล้ว ถ้าหากว่าเรามีคนรัก รักใครสักคนอย่าเอาความรู้สึกเหล่านี้เป็นที่ตั้งเลย ให้เอาใจที่หนักแน่นเป็นที่ยึดเหนี่ยวความสัมพันธ์เอาไว้ เพราะแม้นความรักแปรเปลี่ยนไป ก็เหมือนกับแก้วเจียระไนใบงามที่แม้นหากร้าวเมื่อใด ใครหน้าไหนจะมีปัญญาเชื่อมต่อมันให้เหมือนดังเดิม ไม่มี
โตโต้ปลอบโยนภูมิบุญอยู่จนสาย พอถึงเวลาต้องกลับภูมิบุญก็ขอร้องให้ไปกราบธาตุของยายอีกรอบ โตโต้ไม่ได้ขัดใจแต่อย่างใด บรรยากาศภายนอกช่างสวยงาม อากาศที่เย็นสบาย สายหมอกเริ่มที่จะจางลง พระอาทิตย์สาดแสงได้เต็มกำลังเผยให้เห็นถึงความงามที่ซ่อนเร้นไว้ด้วยเงาแห่งหมอก แต่บรรยากาศเหล่านั้นไม่ได้ช่วยอะไรให้บรรยากาศในรถดีขึ้นมาได้เลย โตโต้เองก็เงียบครุ่นคิดอยู่ ภูมิบุญเองก็เงียบได้แต่มองออกไปนอกกระจกรถราวกับจะจดจำภาพเหล่านี้ให้ติดตาไปตลอด พอถึงวัดภูมิบุญก็แวะซื้อพวงมาลัยกับธูปเทียนเหมือนเคย
"ยายจ๋า ภูมิจะกลับมาที่นี่อีก ภูมิจะมาเยี่ยมยายบ่อยๆนะ"
ภูมิบุญพูดเสียงเบาครางออกมา ควันธูปฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ โตโต้ยืนมองอยู่ด้วยความรู้สึกที่เริ่มปั่นป่วน ความรู้สึกที่มีตั้งต้นไว้อยู่แล้วบวกรับกับความรู้สึกใหม่ที่ถาโถมเข้ามา
"ภูมิจะอดทนนะยาย ภูมิทำจะทำแต่ความดี แต่ยายจ๋า ภูมิต้องยอมเขาไหม คนที่คิดคอยทำร้ายภูมิ ภูมิไม่เคยไปทำร้ายใครก่อน ภูมิจำเป็นต้องยอมเขาไหม ภูมิยังจำวันนั้นได้นะยาย วันที่ยายก้มลงจะกราบไอ้ปลัด ภูมิเสียใจ ภูมิเสียใจ"
พลันน้ำตาก็ร่วงออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น คราใดที่ระลึกถึงยายผู้เป็นที่รัก คราใดที่คิดภาพย้อนถึงอดีต ภาพเหล่านั้นมันยังฉายออกมาแจ่มชัดนัก ครานั้นความอ่อนแอที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจก็เผยออกมา ตัวตนที่แท้จริงของภูมิบุญคือคนที่กำลังน้ำตาไหลสะอื้นตัวโยนอยู่หน้ากำแพงวัด หน้าป้ายเก็บกระดูกเถ้าธุลีของยายคนนี้เองคือตัวตนของภูมิบุญ โตโต้สะท้อนใจเดินเข้ามานั่งลงข้างๆจับบ่าภูมิบุญไว้อีกรอบ
"โอเคไหมภูมิ"
"ยายจ๋าภูมิลายายนะ ภูมิสัญญาภูมิจะกลับมาหายายอีก ภูมิสัญญา"
ภูมิบุญแทบไม่ได้ยินเสียงเรียกของโตโต้จิตใจเพ่งตรงไปยังแท่นปูนเบื้องหน้าร่ำไห้ปิ่มใจจะขาด พอคืนสภาพดังเดิมโดยใช้เวลาพอสมควรก็รู้สึกตัวได้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว "ไม่ได้ เขาจะมาเห็นความอ่อนแอของเราไม่ได้" ภูมิบุญบอกตัวเองในใจแล้วลุกขึ้นเอามือปาดน้ำตาออก
"หิวไหมครับภูมิ แวะกินอะไรกันก่อนไหม จะได้ซื้อของฝากไปให้แม่ด้วย"
โตโต้เสนอภูมิบุญก็ไม่ขัดอะไรพยักหน้าแล้วเดินตามโตโต้ไปขึ้นรถ
"คุณโตโต้จะทำยังไงต่อไปครับ เรื่องคุณ"
เว้นช่วงจังหวะไว้ ภูมิบุญถามขึ้นเมื่อเสร็จธุระในตัวเมืองเพชรบูรณ์แล้ว โตโต้กำลังบึ่งรถมุ่งตรงเข้ากรุงเทพฯ สายตาของเขาฉายความเครียดที่อยู่ภายในออกมาทันที
"ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"
"ครับ ภูมิขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆจากใจ"
น้ำเสียงของภูมิบุญสลดลงไปก้มหน้าลงต่ำ โตโต้เหลือบตามามองแล้วก็ถอนหายใจ
"เอาน่าภูมิ ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องห่วง"
โตโต้ทำเสียงร่าเริงขึ้นมา ภูมิบุญเองก็ถอนหายใจแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
"หึหึ ผมรอดูอยู่นะครับคุณโตโต้ ผมไม่ถอยให้หรอก แม้แต่ก้าวเดียว"
ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมาบอกตัวเองในใจ ภาพป่าเขาที่รายล้อมอยู่ข้างทางมันช่างสวยงามวิจิตรเสียจริง
รักกันๆๆๆ จุ๊บๆๆๆ :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
การเอาคืนให้คนไร้สำนึกได้มีสำนึกมันก็สาสมอยู่
แต่..กลัวภูมิจะควบคุมตัวเองไม่ได้ซะเองน่ะสิ
สงสารแทนทวี..
:laugh:
(เหมือนจะพูดใกล้เคียงแบบเดิมที่เคยพูดอีกแ้ล้วตู 55+)
ถ้าแทนไม่ใช่พระเอก ไปคู่กับก้องเพื่อนภูมิซะเลยดีมั้ย
:กอด1: เป็นกำลังใจให้คุณeiky
(สนุกจริง น่าติดตามจริงอะไรจริง)
-
สนุกกว่าละครหลังข่าวอีกค่ะ 555 แต่คนที่แสร้งร้องให้และแสดงได้เเนบเนียนขนาดนี้ ก็เลือดเย็นใช่ย่อยนะ เหออๆ
-
ละครชีวิต เชือดเฉือนกันด้วยหัวใจ
-
ตามมานานมากแล้วคะ
พูดได้อย่างเดียว
*ขอให้ทุกคนพบความสุขของตัวเองนะ -.-..........
-
หึหึ ตาต่อตาฟันต่อฟัน เหมือนลิ้นกับฟัน
แต่ทำไมคุณโตโต้ก็เป็นลิ้น ที่เจอกับฟันเมื่อไหร่ก็เป็นลิ้นที่เจ็บทุกที
-
อิคุณกีโต้เริ่มอ่อนไหวแร้ว ภูมิรุกเข้าไปเรื่อยๆอย่าหยุด :z1:
จัดการให้มันช้ำใจไปเยย นานๆยิ่งดี :laugh:
ปล.ผมชอบเชียร์ตัวนายอยู่แล้น o13
-
สนุกยิ่งกว่า "ละครหลังข่าว" อีกนะคะ
มันเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ ค่ะ อยากรู้จริงๆ ว่านังแวนจะแก้เกมยังไง แต่คิดว่าภูมิคงรับมือได้อยู่แล้ว o13
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะคุณอิ๊กกี้ขา :กอด1:
ปล. ฤๅ สระอาต้องหางยาวเท่าตัวข้างหน้านะคะ
-
แรงครับแรงยังได้อีกกร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆสะใจ :m20: :m20:
-
ม่อยากจะนึกเลย ถ้า นังแวน ไปบอกแทนขึ้นมาอ่ะ จะเป็นไง
ภูมิเอ้ย เงื่อน ที่พันตัวเอง จะไม่รอดเอานา
-
โอ้....นึกว่าดูละครหลังข่าวอยู่นะเนี่ย
ชอบๆๆๆ o13
-
ร้ายและแรงที่สุดในเรื่องก็คงจะเป็นน้องภูมิซะแ้ล้วล่ะมั้ง
น้องร้ายลึกมากฮ่ะ...
กับโตโต้นี่ พอกันเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าทำดีทำปลอบนี่แผนหรือเปล่า
รออ่านต่อขอรับ
ลุ้นจนหยุดไม่อยู่...
-
สรุปเรื่องนี้ภูมิเป็นนางร้ายในรูปนางเอกใช่ไหมนี่??
-
น้องภูมิแร๊งงงงงงงงงงง O.o :a5:
-
:a5: เป็นการลงทุนที่ไม่เสียเปล่า
มีอ้อมกอดอุ่นๆให้ซุกแถมยังได้เห็นคนปรี๊ดแตก
แต่เจ็บตัวนี้ซิ แย่เลยเนาะ เจอยำเล็บมือนางชุดใหญ่เลยงานนี้
ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าแทนรู้จะเสียใจขนาดไหน :monkeysad:
-
จะว่าไปก็สงสารพี่แทนเนอะ อยากให้พี่แทนเป็นพระเอกนี่นา :sad4:
ส่วนภููมิ โถ่ๆเจ็บมั้ย ยอมเจ็บตัวเลยนะเนี่ย ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยเอาคืนให้เจ็บแสบกว่าที่ยอมโดนตบตีเนอะภูมิ o18
คุณพี่โตโต้หลงกลภูมิเข้าให้เกือบ 100% แล้วมั้งเนี่ย ฮิฮิฮิ o18
เวลคัมแบ็คคร้าบบบ จุ๊บๆๆๆ
หนายเล่ามาหน่อยน้าไปเที่ยวหนายมา อิอิ มีแบบหวานๆไหมอ่า เล่าสู่กันฟังๆ
เค้าจะได้เอามาแต่งเป็นนิยายเนะ
ไปเที่ยวไม่มีอะไรน่าสนใจเลยค่าพี่อิ๊ก เลยไม่รู้จะเล่าอะไรเลย :sad4:
ิอ่อ มีก็แต่เจอปู้จายหล่อ+ปู้จายสวีทกัน
ไม่รู้ว่าเพื่อนกันหรือเปล่า แต่ในสายตาสาววายแล้ว
มันมีรังสีเหนือม่วงแน่นอน อิยะฮะฮ่า :laugh:
รักกันๆ :กอด1:
-
เพียงแต่ถ้าวันหนึ่งภูมิรู้ว่า โตโต้เองก็มีปมที่อยู่ในใจเหมือนกัน ภูมิก็คงเข้าใจโตโต้มากขึ้น เช่นกันถ้าโตโต้ได้รู้ปมของภูมิบ้าง อะไรๆก็คงจะดีขึ้น
-
สงสารนายแทน
น้องภูิมิจะรอดจากยัยแวนยังไง
+1
-
ร้ายมาร้ายตอบ
แล้วอย่างนี้เรื่องราวจะลงเอ่ยยังไงค่ะ
เหมือนว่าคุณโตโต้ จะเริ่มอ่อนลง
แต่จะกลับมาทำร้ายน้องภูมิอีกไหม
แล้วน้องภูมิ ความแค้นมากมายขนาดนี้
จะมีสักวันไหม ที่จะใช้ชีวิต อย่างปกติสุข
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจแทนภูมิมีคนเกียจมากก็ไม่ดี มีคนรักมากก็ไม่ดี
สู้คนก็ไม่ดี แต่จะให้ยอมก็ไม่ได้
กลัวจิงๆว่าสักวันภูมิจะไม่เหลือใคร :เฮ้อ:
-
เพิ่งจะตามอ่านได้แค่ฉากที่สิบห้า
:L2:แต่ขอแปะไว้ก่อน
หลงรักภูมิบุญหัวปักหัวปำ :laugh:
-
ไอ้โต้เริ่มชอบภูมิ นิดๆ เเล้ว หุหุ
-
งานนี้ จะรออ่านตอนต่อไปเรื่อยๆ ว่าภูมิบุญจะแก้ปน ปัญหาของตัวเองอย่างไรต่อไป
งานเข้าภูมิบุญแน่ๆ คิดว่ามากกว่าคนอื่นๆ ด้วย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกได้คำเดียว (แต่สองพยางค์)...สุดๆ... o13
-
คิดว่าตอนหน้าจะเครียดๆน้า ไม่อยากเขียนแบบนี้เลยอ่า แต่เนอะ ยังไงๆ มันก็ต้องผ่านเรื่องเครียดๆอยู่ดี ชีวิตจริง ยิ่งกว่าละครเนอะเพื่อนๆๆ
อิอิ คิดว่า อีกไม่เกินหนึ่ง ชม จะลงให้เครียดกันแล้วน้า
อิอิ จุ๊บๆๆๆ ล่วงหน้า
-
อืม สมกับชื่อเรื่องเลยทีเดียว :serius2:
-
วันนี้มาแต่วันหน่อยนะครับ อิอิ วันนี้ออกจะว่าง เหอๆๆๆ เครียดๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบที่ติดตามอ่าน เรื่องมันก็มีขึ้นมีลงเน้อ อย่ารุมด่ากันก่อนน้า
รักน้า ทุกคน จุ๊บๆๆๆๆ
ฉากสี่สิบ
แวนขับรถกลับด้วยความแค้นใจร้องไห้ไปตลอดทาง ในใจก็คิดวกไปเวียนมากับภาพที่เห็นกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น นี่มันอะไรกัน! เด็กคนนั้นมันมีอะไรดีทำไมถึงมีแต่คนอยากได้มัน โตโต้เองก็หลงกลมัน น้องชายของตน จริงสิ แทนทวี ถ้าเขารู้เรื่องนี้ขึ้นมาอยากรู้นักว่าภูมิบุญมันจะแก้ปัญหายังไง
"แทน แกฟังชั้นนะ เด็กแกน่ะเลวชั่วช้าสุดๆ"
แวนต่อสายโทรศัพท์ไปหาแทนทวีทันที
"อะไรพี่แวน ภูมิเขาไปทำอะไร"
"ก็มันมานอนกับโตโต้แฟนชั้นสิยะ ชั่วช้าที่สุด"
แวนกรีดร้องออกไปไม่ได้รอท่าทีว่าอีกฝ่ายจะเตรียมใจรับฟังแล้วหรือยัง พูดในสิ่งที่ตนอย่างพูดออกไปทันที แทนทวีเหมือนหูชาประสาทหยุดทำงาน
"ไม่จริง พี่แวนเอาอะไรมาพูด"
"โอ๊ย จะเอาอะไรมาพูดก็เห็นอยู่เต็มสองตา ขนาดนี้แล้วแกยังจะปกป้องมันอยู่อีกเหรอ ฉันบอกแล้วว่าไอ้นี่มันคบไม่ได้ มันงูพิษ ชั้นต่ำ"
แวนพูดเสียงดังเครือไปด้วยน้ำตา แทนทวีเองก็ใจสั่นไหวแม้จะแค่เพียงได้ยินจากปากคนอื่น
"ที่ไหน พี่แวนเห็นที่ไหน"
"ก็ที่เขาค้อนี่ไง มันมานอนกกกันอยู่ที่นี่ แกเป็นควายไงไอ้แทน โดนมันหลอกเข้าแล้ว"
แทนทวีหมดซึ่งเรี่ยวแรงโทรศัพท์ร่วงลงจากมือ เสียงของแวนยังร้องเรียกชื่ออยู่
"ไม่จริง ภูมิไม่มีทางทำแบบนั้น"
เขาพูดกับตัวเองส่ายหน้าสายตาเหม่อลอย ในใจสั่นไหวเต้นโครมครามเลือดสูบฉีดได้เป็นอย่างดี พอมีสติกลับคืนมาก็คว้าโทรศัพท์ไปหาเจ้าของเรื่องทันที
ส่วนภูมิบุญที่กำลังนั่งเหม่อออกไปนอกกระจกรถพอโทรศัพท์สั่นก็ล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง พอเห็นว่าใครโทรเข้ามาก็ใจสั่นไหว จริงสินะแทนทวีจะรู้สึกยังไงถ้าเขารู้เรื่องขึ้นมา แวนคงบอกเรื่องนี้ไปแล้ว "พี่แทนครับ ภูมิขอโทษจริงๆที่ทำแบบนี้" ภูมิบุญจ้องมองโทรศัพท์อยู่เนิ่นนาน
"ไม่รับล่ะภูมิ ใครโทรมา"
โตโต้มองอยู่นานจึงพูดขึ้น ภูมิบุญถึงกับสะดุ้ง
"เอ่อ พี่แทนน่ะครับ"
"อ้อ แฟนเราสินะ"
โตโต้แสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมาเช่นกัน แล้วหันหน้าไปจ้องมองถนนเบื้องหน้าต่อ
"ครับพี่แทน"
ภูมิบุญถอนหายใจผ่อนระบายมันออกมาก่อนที่จะรับโทรศัพท์
"ภูมิ ภูมิอยู่ไหน"
น้ำเสียงของแทนทวีดูร้อนรนเกรี้ยวกราดขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยได้ยิน
"กำลังกลับกรุงเทพฯครับ"
"ภูมิ มันเกิดอะไรขึ้น บอกพี่มาหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ที่พี่แวนพูดมันไม่จริงใช่ไหม"
เสียงที่ตวาดก้องเข้ามาตามโทรศัพท์ดังจนภูมิบุญสะดุ้ง จิตใจร่วงหล่นหายไป
"เอ่อ พี่แทนครับ เราค่อยคุยกันได้ไหม"
"ไม่ได้ภูมิ บอกพี่สิว่ามันไม่จริง ภูมิทำแบบนี้ทำไม ห๊า"
ในเมื่อปักใจเชื่อแล้วจะให้พูดไปอย่างไร ยกน้ำยกภูเขามากี่ลูกเขาถึงจะเชื่อ
"ครับพี่แทน จริงครับ ภูมิขอโทษ แต่ภูมิอยากจะคุยกับพี่แทนก่อนนะครับ แต่ถ้าพี่แทนไม่รับฟัง ภูมิเสียใจนะครับ"
ตัดสินใจพูดออกไปแล้วกดสายทิ้งปิดเครื่องหนีทันที ภูมิบุญเม้มปากแน่นก้มหน้าลงต่ำรู้สึกเบ้าตามันร้อนผ่าวหนักอึ้งไปหมด หยาดน้ำตากำลังเอ่อนองเต็มเบ้าตา เสียงของโตโต้ถอนหายใจคงลำบากใจไม่น้อยไปกว่ากัน ไม่มีเสียงออกจากปากของใครมีเพียงเสียงลมหายใจที่ผ่อนระบายออกมา บางครั้งถอนหายใจยาวเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่กำลังจะกลับไปเผชิญ
ด้านแทนทวีพอภูมิบุญตัดสายทิ้งและปิดเครื่องหนีก็ร้อนรนทุรนทุราย พยายามทำทุกทางที่จะรู้ความจริงให้ได้
"พลอยเหรอครับ รู้เรื่องภูมิไหม"
แทนทวีตัดสินใจโทรศัพท์หาพลอยเพื่อนสนิทที่สุดของภูมิบุญ
"เอ่อ มีอะไรเหรอคะพี่แทน ใจเย็นๆนะคะ มีอะไรกัน"
"พลอยรู้ใช่ไหมว่าภูมิไปไหน ไปกับใคร"
"ก็เห็นบอกว่าทางบ้านส่งให้ไปดูงานที่เขาค้อน่ะค่ะ"
"ไปกับไอ้โตโต้ใช่ไหม"
แทนทวีเกรี๊ยวกราดลืมตัวไป พลอยสะดุ้งเงียบฟังอยู่ เป็นไปอย่างที่ภูมิบุญบอกจริงๆ คนที่น่ากลัวที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทของเธอนี่เองที่โทรมาตระเตรียมกับพลอยไว้แล้วหลังจากที่บอกเรื่องของแวนในวันนั้น
"เอ่อ ค่ะพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"พลอย พี่เสียใจจังเลย ทำไมภูมิทำกับพี่แบบนี้ ทำไมภูมินอกใจพี่แบบนี้ พี่เสียใจ"
แทนทวีร้องไห้ออกมา คอของพลอยตีบตันฝืดเคืองกลืนน้ำลายไม่ลง เห็นใจเขายิ่งนักแต่ก็เห็นใจเพื่อนที่ไปเผชิญชะตากรรมแบบนั้นยิ่งกว่า แม้ว่าภูมิบุญจะทำสิ่งเลวร้ายกับคนที่ตัวเขาเองเรียกว่าคนรัก แต่สิ่งที่เขาต้องเผชิญรบราอยู่ทุกวันมันน่าเห็นใจไม่น้อยไปกว่ากัน พลอยเข้าใจหัวอกของภูมิบุญเป็นอย่างดี เพราะภูมิบุญเล่าให้ฟังทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่โดนโตโต้ขืนใจ จะกี่ครั้งจะกี่คราภูมิบุญเองก็ไม่เคยปิดบัง เรื่องราวในอดีตที่เล่าไปทั้งน้ำตา เรื่องของยาย เรื่องของอภิชัยผู้ชายคนแรกในชีวิตของภูมิบุญ พลอยนิ่งฟังแทนทวีคร่ำครวญอยู่ จนเห็นว่าเขานิ่งไปค่อยพูดออกมา
"พลอย เห็นใจพี่แทนนะคะ แต่ก่อนจะโกรธเกลียดภูมิ พี่แทนฟังพลอยหน่อยดีไหมคะ"
พลอยพูดออกไปเสียงนิ่งเรียบ
"ครับพลอย พี่จะฟัง แม้มันจะไม่จริงก็ตาม"
"พี่แทนคะ พี่แทนเคยรู้ไหมคะว่าภูมิเขาต้องทนอยูในบ้านหลังนั้นยังไง นายโตโต้ไม่ได้ชอบขี้หน้าภูมิสักเท่าไหร่หรอกนะคะ"
"ครับ พี่พอรู้ แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปยอมมัน ทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง พี่รักภูมิสุดหัวใจนะพลอย ถ้าใครเป็นพี่เขาจะทำยังไง"
เสียงของแทนทวียังเครือไปด้วยน้ำตาเสียงสะอื้นยังคลอมากับเสียงในโทรศัพท์
"แล้วพี่คิดว่าภูมิเขาเต็มใจเหรอคะ"
"หมายความว่ายังไงพลอย"
"พี่แทนฟังนะคะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ทุกอย่างเป็นแผนของไอ้โตโต้ที่จะเขี่ยภูมิออกจากบ้าน เพราะว่าคุณท่านของภูมิรักและเอ็นดูภูมิมาก ไอ้โตโต้ก็เลยเกลียดภูมิเข้าไส้ ภูมิถูกมันข่มขืนค่ะพี่แทน"
"พลอย"
แทนทวีร้องออกมา อึ้งนิ่งอยู่
"แต่พี่เป็นแฟนภูมินะ ทำไมเรื่องแบบนี้ภูมิไม่เคยบอกพี่"
หลังจากที่นิ่งไปนานแทนทวีคิดได้จึงพูดสวนกลับไป
"แล้วพี่แทนคิดว่าพี่รับได้เหรอคะ พี่จะทำใจได้เหรออย่างในตอนนี้ ถ้าพลอยเป็นภูมิ พลอยก็จะไม่บอกแฟนของตัวเองหรอกค่ะ พี่แทนคิดดูให้ดีนะคะ เรื่องแบบนี้มันทำร้ายภูมิมากพอแล้ว ถ้าพี่แทนจะทิ้งภูมิพลอยก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะคะ เพราะภูมิเองก็ทำผิดต่อพี่ แต่อยากให้พี่แทนเข้าใจภูมิหน่อยนะคะ ว่าภูมิไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน"
หลังจากคุยกับแทนทวีสักพักก็วางสายแล้วโทรศัพท์หาก้องทันที นัดเจอกันที่ห้างแถวรัชดาเพราะก้องมีธุระต่อกับที่บ้าน พลอยเล่าทุกอย่างให้ก้องฟังแล้วปรึกษากันอยู่ว่าจะช่วยภูมิบุญยังไงดีเพราะสถานการณ์ตอนนี้เหมือนว่าภูมิบุญกำลังเสียเปรียบอยู่ทุกฝ่าย
พอรถจากัวร์สีดำกำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้านในตอนเกือบสามทุ่ม สีหน้าของคนขับกับคนนั่งมาข้างๆเคร่งเครียด ไม่มีการสนทนาอันใดเกิดขึ้นในรถบรรยากาศดำมืดอึมครึม ไฟหน้ารถสาดไปข้างหน้า ชายร่างสูงเพรียวยืนอยู่สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดไม่น้อยกว่าคนทั้งสองในรถเลย
"พี่แทน"
ภูมิบุญร้องขึ้นเม้มปากเข้าหากันแน่นเลือดในกายสูบฉีดแรงจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว หัวใจก็เต้นแรงเร็วขึ้นมาทันที
"จอดด้วยครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญร้องบอกให้คนขับรถจอดก่อนที่จะเลี้ยวเข้าบ้าน โตโต้หันมามองหน้าภูมิบุญลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจอดรถ
"แน่ใจนะภูมิ ให้พี่ลงไปด้วยไหม"
"ไม่ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากคุยกับพี่เขาสองคน รบกวนคุณโตโต้เรียนคุณท่านด้วยนะครับ ว่าผมแวะลงเจอเพื่อนระหว่างทาง"
ภูมิบุญพูดเสียงเครือห่วงคนข้างหน้า กังวลคนตรงหน้า ความรู้สึกที่สุมเข้ามาพร้อมกันมันกำลังลามเลียหัวใจเหมือนไฟที่กำลังลามทุ่งอยู่ ภูมิบุญก้าวออกไปจากรถเชื่องช้า ไม่มั่นใจกับการก้าวเดินของตัวเอง
"พี่แทน"
เรียกออกไปเสียงเบาเหมือนกระซิบ
"ภูมิ พี่ขอคุยด้วยหน่อย"
แทนทวีปรี่เข้ามาลากแขนภูมิบุญให้เดินตามไปทันที
"เฮ้ย มึงทำอะไรวะ"
โตโต้เปิดประตูรถลงมาร้องเอ็ดไปเสียงดัง
"มึง ไอ้เชี่ย"
แทนทวีปรี่เข้ามาหาโตโต้แต่ภูมิบุญเอาตัวขวางไว้
"อย่า พี่แทน อย่าครับ ภูมิขอร้องอย่าให้มีเรื่องมากไปกว่านี้เลย"
"นี่ภูมิปกป้องมันเหรอ มันทำอะไรไว้กับภูมิห๊า หลบไปพี่จะสั่งสอนมัน"
แทนทวีก็ไม่ยอมรามือพยายามจะผลักตัวภูมิบุญออก
"ถ้าพี่ยังอยากคุยกับภูมิอยู่ อย่าทำแบบนี้ ภูมิขอร้อง"
เสียงที่นิ่งแต่เด็ดขาดพูดออกไปทำให้แทนทวีนิ่งชะงักอยู่ เขากัดกรามแน่น
"คุณโตโต้ครับรบกวนเถอะครับ กลับเข้าบ้านก่อนเถอะ"
ภูมิบุญหันไปอ้อนวอนโตโต้ที่รายนั้นก็ง้างหมัดรอเอาไว้อยู่เช่นกัน ภูมิบุญรีบดึงแขนแทนทวีให้เดินไปทางสวนหลวง แม้ว่าสวนจะปิดแล้วแต่ก็เดินไปเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมายปลายทาง
"พี่แทน รู้เรื่องแล้วใช่ไหมครับ"
ภูมิบุญหยุดเดินแล้วหันไปถามคนที่เดินตามหลังมา สีหน้าของเขาเหมือนคนอดนอนมาหลายคืน หน้าตาดูโรยราไปตาแดงก่ำ
"ทำไมภูมิ ทำไมเราไม่บอกพี่สักคำ เห็นพี่เป็นใคร พี่ไม่มีความสำคัญเลยเหรอในใจภูมิ"
ความในใจพรั่งพรูออกมา น้ำตาของแทนทวีไหลออกจากตา ภูมิบุญเม้มปากแน่นหัวใจบีบรัดรุนแรงความเจ็บปวดมันวิ่งเข้าไปตามเส้นเลือดแผ่รังสีออกมาทุกรูขุมขน
"พี่แทน"
น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่ได้เสแสร้ง ความเจ็บช้ำที่บิดบังไว้ ความในใจที่มีต่อเขามันซ่อนเร้นไม่ได้ ณ วันนี้ภูมิบุญหลอกตัวเองปฏิเสธตัวเองไม่ได้อีกแล้วว่าเขารู้สึกยังไงกับแทนทวี "รัก" คำนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ แต่สิ่งที่แทนทวีทำมันแสดงผลแล้วในวันที่หัวใจของทั้งคู่เริ่มอ่อนแรง
"พี่เสียใจนะภูมิ เสียใจมาก พี่รักเรามากนะ แต่เรา ทำไมภูมิ บอกพี่สักคำสิ ทำแบบนี้กับพี่ทำไม"
"ภูมิขอโทษครับพี่แทน ภูมิไม่ได้อยากปิด แต่ภูมิเองก็เสียใจ ภูมิไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้"
ภูมิบุญร่ำไห้ออกมา ตัวสั่นมือไม้สั่นพยายามจะเบิกตาดูชายคนรักที่รักหมดใจในวันนี้ รักในวันที่เขาแคลงใจ ความรักที่แสดงตัวในวันที่อาจจะเสียเขาไป จ้องมองทุกรายละเอียดบนใบหน้าเพราะหากว่าแทนทวีรับไม่ได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้มองหน้าชายผู้เป็นที่รักตรงหน้าอย่างเต็มตาแบบนี้ แต่ท่านเอยคราใดที่ท่านต้องการเพ่งมองของรัก ครานั้นม่านน้ำตาเจ้าเอยมันช่างไหลหลั่งออกมาอย่างมากมาย คราใดที่ท่านอยากจะกอดร่างของคนที่ท่านรัก แต่ร่างนั้นกลับค้านไม่ยอมให้เข้าใกล้ ภูมิบุญเองก็มองหน้าของแทนทวีไม่ชัดเหมือนเช่นเคย เพราะม่านน้ำตามันบังตาไปจนมองเห็นหน้าของคนที่รักอยู่รางเลือน
"พี่รับไม่ได้นะภูมิ แฟนของพี่ แต่คนอื่นกลับย่ำยี เข้าใจพี่บ้างไหม"
ความน้อยเนื้อต่ำใจที่คั่งค้าง พอมีจังหวะมันก็ไหลออกมากับลมปากอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ภูมิบุญยังคงร้องไห้อยู่ แต่พอได้ยินแทนทวีพูดออกมาแบบนั้นก็พยายามกลั้นใจเพื่อที่จะทำให้น้ำตาหยุดไหลเสียที เพราะเขาเองจะได้พูดในสิ่งที่คิดเอาไว้แล้วว่าจะพูด ประโยชน์อันใดถ้าเขาหมดใจแล้วจะมากราบเท้าดึงขารั้งตัวเขาไว้ ประโชน์อันนั้นจะมีถ้าเขายังมีใจยังเหลือเยื่อใยอย่างน้อยก็ไม่มีอะไรคาใจกันต่อไป ภูมิบุญแข็งใจแล้วสูดลมหายใจเข้าปอด
"ครับภูมิเข้าใจครับพี่แทน ภูมิเข้าใจพี่ดี ถ้าภูมิเป็นพี่ภูมิเองก็คงทำใจยอมรับยาก แต่อยากให้พี่แทนรับรู้เหลือเกินว่าถ้าหากพี่เป็นภูมิ พี่จะทำแบบนี้ไหม พี่จะบอกความจริงกับคนที่พี่รักไหม ว่าพี่โดนคนอื่นเขาขืนใจ พี่ยังจะบอกคนรักของพี่ไหมว่าพี่ไม่ได้เต็มใจ แล้วพี่ยังจะเชื่อใจภูมิอีกไหม"
ภูมิบุญร้องขึ้นเสียงดัง เม้มปากแน่นปล่อยให้น้ำตาที่กำลังจะแห้งเหือดไปไหลออกมาอีกครั้ง แทนทวีเองก็นิ่งฟังอยู่อ้าปากจะค้านออกมา
"แต่มันก็ไม่มีประโยชน์แล้วใช่ไหมครับ ที่ภูมิจะพูดออกไป มันง่ายเกินไปใช่ไหมที่จะทำให้พี่แทนทำใจรับได้ ภูมิเสียใจ ภูมิอยากบอกให้พี่แทนรับรู้ว่าภูมิเสียใจ ภูมิขอโทษ"
สะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น ภูมิบุญทรุดตัวลงกับพื้น
"ภูมิ"
แทนทวีปรี่เข้าไปจับตัวของภูมิบุญไว้ เม้มปากแน่นทำใจยากลำบากเหลือเกิน ทำไมนะเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับเขา กับคนที่เขารักด้วย
"ไม่เป็นไรนะภูมิ พี่ขอโทษ พี่โมโหไปหน่อย แต่ภูมิสัญญากับพี่ได้ไหม ว่าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก"
แทนทวีตัดสินใจพูดออกไป แม้มันจะยากเกินทำใจรับได้ แต่คนๆนี้ที่กำลังสะอื้นตัวโยนอยู่กับพื้นเขาเองก็รักมากเกินกว่าที่จะให้เรื่องนี้มาพรากเขาให้จากไปได้ ถ้าถามว่าเสียใจไหม คำตอบคือมาก มากมายนัก แต่ถ้าจะให้ทิ้งภูมิบุญไปเพราะทำใจไม่ได้จะยอมไหม แทนทวีเองก็ไม่ยอม อย่างน้อยภูมิบุญก็ไม่ได้เต็มใจมีอะไรกับมัน อย่างน้อยมันก็เป็นอดีต อดีตที่เพิ่งจะผ่านไปสดๆร้อนๆ รอยแผลที่เลือดยังไม่หยุดไหล ให้อภัยได้ไหม ได้ แต่ไม่ใช่ในตอนนี้
"พี่แทน ไปเถอะครับ ภูมิขอบคุณมากที่ดีกับภูมิมาตลอด ภูมิเป็นคนไม่ดี ภูมิไม่คู่ควรกับพี่แทนเลย พี่แทนไม่ควรมีแฟนที่เลวอย่างภูมิ ภูมิขอโทษ"
ยังร่ำไห้อยู่ปานใจจะขาด พูดซ้ำเน้นย้ำประโยคเดิม แทนทวีกอดตัวของภูมิบุญไว้แน่นสัมผัสได้ถึงแรงสั่นของคนร่างเล็กในอ้อมกอด
"ภูมิ อย่าพูดแบบนั้น พี่ไม่ได้รักใครง่ายๆนะ"
"ภูมิต้องทำยังไง ภูมิต้องชดใช้ยังไง พี่แทนทิ้งภูมิไปเถอะครับ ภูมิไม่คู่ควร ภูมิมันเห็นแก่ตัว"
"ภูมิ พอแล้วครับ พอแล้ว พี่ขอโทษ พี่จะเชื่อใจภูมิอีกสักครั้ง ภูมิรู้เอาไว้นะพี่รักภูมิมาก พี่ก็เจ็บมากเช่นกัน อย่าทำแบบนี้กับพี่อีก"
ทั้งสองกอดกันอยู่เนิ่นนาน ลมเย็นยามค่ำคืนพัดออกมาจากสวนหลวง อากาศที่เริ่มเย็นลงกลับไม่ได้ช่วยให้จิตใจของทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆสวนเย็นลงได้เลย ในใจของแทนทวียังเร่าร้อน แม้จะเคืองขัดใจแต่ก็สงสารคนที่ตนกำลังกอดอยู่ตรงหน้า แม้จะเจ็บในใจแต่ก็ไม่อาจจะเดินหนีไปได้โดยง่าย บ่วงรักที่เขาติดมันยากเกินจะแก้ ภูมิบุญเองก็ปวดในใจไปไม่น้อยกว่าแทนทวี ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตน้อยนักที่จะปรารถนาดีกับเขา น้อยคนนักที่จะหวังดี คนที่ร้ายมาเขาเองก็ร้ายตอบ แต่แทนทวีผู้แสนดี เขาไม่อยากให้มาติดบ่วงอุบาทว์นี้ด้วยเลย คนๆนี้เขาห่วงใยเกรงใจยิ่งกว่าใคร ไม่อยากให้เขาต้องเข้ามาได้รับการกระทบกระเทือนใจเช่นนี้ แต่ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาจนถึงเพียงนี้ สิ่งที่เขากำลังพร่ำเพ้อพรรณาอยู่มันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ อย่างน้อยก็สื่อออกไปให้เขารับรู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากทำร้ายน้ำใจของคนที่เขาเองก็รักอยู่เต็มอกเช่นกัน สถานการณ์มันบังตากิเลสหนามันบังใจ ในเมื่อตัดสินใจทำไปแล้วผลกรรมมันสะท้อนออกมา ภูมิบุญต้องก้มหน้ารับผลกรรมที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตัวของเขาเอง แม้จะเสียใจที่ลากคนดีๆอย่างแทนทวีเข้ามาเกี่ยวข้องโดยที่เขาไม่ได้มีความผิดอะไรเลย แต่มันก็เป็นวิบากกรรมในเมื่อเกี่ยวพันธ์กันแล้วจะทิ้งกันไปเสียก็ไม่ได้โกรธเคืองแต่อย่างใด แต่ถ้าจะทนอยู่ต่อไปด้วยใจที่ผูกพันธ์ก็ต้องทนเจ็บช้ำต่อไปถ้าหากว่าใจมันทานทนไหว
"พี่แทน อยากฟังเรื่องของภูมิไหม"
พอหยุดร้องไห้ภูมิบุญก็พูดออกมาแม้น้ำเสียงจะยังคงเจืออยู่ด้วยเสียงสะอื้น
"ครับ พี่อยากฟัง"
"ครับ ตั้งแต่แรกเริ่มเลยนะครับ ภูมิจะเล่าให้หมด ไม่มีอะไรปิดบังพี่อีกแล้ว"
น้ำเสียงเศร้าออกมาจากใจ สายตาที่มองเขาอ้อนวอนขอความเห็นใจ แม้คำพูดจะตกขาดหายไป แต่ก็ได้แต่ภาวนาให้เขาเข้าใจบ้างสักนิดก็ยังดี ภูมิบุญตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างในอดีตให้แทนทวีฟัง คราใดที่เรื่องราวในวันเก่าๆถูกรื้อฟื้นขึ้นมาอีก ครานั้นน้ำตามันก็คลอออกมาเจือเสียงที่เล่าไปทุกที แทนทวีนิ่งฟังอยู่อย่างตั้งใจ เขาบีบมือภูมิบุญเบาๆอย่างเห็นใจ ทุกอย่างที่ผ่านมาหล่อหลอมให้ภูมิบุญเป็นคนแบบนี้ แม้ตัวเขาเองจะไม่ได้กล่าวโทษเหตุการณ์ในอดีตเหล่านั้น เพราะทุกอย่างมันเริ่มที่ตัวเขาเอง ถ้าหากว่าเขาปล่อยวางยอมให้อภัยกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นวันนี้เขาก็คงไม่ต้องมาเล่าเรื่องนี้ให้แทนทวีฟัง มันเป็นกรรมของเขาเอง กรรมที่สร้างที่ผูกขึ้นมาเอง โยงใยผู้คนเข้าร่วมมากมาย แม้จะไม่ได้วิ่งหากรรมเหล่านั้น ไม่ได้จงใจจะสร้างมันขึ้นมา แต่เขาก็หนีความจริงที่ว่าเขาเองต่างหากที่ต้องชดใช้กรรมนั้น หาใช่ใครอื่น
"ออกมาอยู่กับพี่ไหมภูมิ ไปอยู่คอนโดกับพี่ พอแล้ว พี่ไม่อยากให้ภูมิเจอกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"
พอภูมิบุญเล่าจบแทนทวีก็เอ่ยขึ้นมา
"แต่คุณท่านล่ะครับพี่แทน ไม่ใช่ว่าภูมิจะอยากอยู่ที่นั่น แต่ท่านมีบุญคุณกับภูมิเหลือเกิน"
"ท่านต้องเข้าใจนะภูมิ อยู่ที่นั่นนับวันจะมีแต่เรื่อง ลำพังคิดเรื่องเรียนก็แย่อยู่แล้ว ไหนจะมาคิดถึงคนที่นั่นอีก ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอม ถ้าภูมิไม่พูดพี่จะไปพูดกับคุณท่านเอง"
แทนทวีพูดเด็ดขาด ภูมิบุญเม้มปากหนักใจขึ้นมาอีกครั้งกับเรื่องที่เขาไม่ได้คิดไว้ เพราะในใจคิดไว้อยู่สองอย่างคือ เลิกกับยอมให้อภัย ถ้าหากว่าแทนทวีพูดเช่นนี้แสดงว่าเขายอมให้อภัยแล้ว แต่สิ่งที่เขาเพิ่งจะเอ่ยออกมามันกลับสร้างความหนักอึ้งในใจมากกว่าเดิมหลายเท่านัก แทนทวีเดินกลับมาส่งภูมิบุญที่บ้าน ถึงแม้จะคาใจอยู่แต่ก็ไม่มากนักเพราะเขาเองก็ไม่ใช่บริสุทธิ์ผุดผ่องอะไรมากนัก อีกอย่างภูมิบุญเป็นผู้ชายเรื่องแบบนี้มันเสียหายก็จริงแต่มันก็ไม่มากนักถ้าเทียบกับผู้หญิง แทนทวีใจกว้างยิ่งนัก พอแทนทวีกลับบ้านไปภูมิบุญก็กลับไปที่ห้องพักของตนก่อนที่จะอาบน้ำเพื่อที่จะไปพบคุณอภิสรา
"ผมขอโทษนะครับพี่แทนที่ดึงพี่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แต่อยากบอกพี่นะครับ ว่าภูมิเองก็รักพี่มากเช่นกัน"
ภูมิบุญบอกกับตัวเอง หัวใจที่เริ่มระส่ำระสายความเจ้าคิดเจ้าแค้นที่เหมือนกองไฟที่เขาก่อสุมขึ้นในใจ มันเริ่มจะลุกโชนแสงขึ้นแผดเผาให้ทุกข์ทรมานแล้ว ถ้าจะหยุดตอนนี้ก็ย่อมได้ แต่ในเมื่อตราบใดที่มีคนมาระรานก็ขอสู้ยิบตาสู้กันสักตั้งจะเป็นไรไป
รักกันๆๆๆ น้า ถึงนิยายจะเครียดก็รักกันน้า
เขียนโดย eiky
-
เฮ้อ วิ่งไปหากระดาษไม่ทันเลยตอนนี้
ไม่รู้จะสงสารใครดี
-
พระเจ้า.....อะไรกันเนี่ย ยังดราม่าได้อีกครับ............ :m15:
รักคนแต่งนะครับ
-
สงสารแทนมากสุด
สงสารภูมิรองมา
หมั้นไส้อิคุณโต้&แวนมากสุด
ขอหั้ยอิคุณกีโต้หลงภูมิไวๆ หั้ยอิแวนทรมาน :laugh:
จากนั้นก็เขี่ยทิ้ง o18
สะใจเป็นที่สุด o13
-
เฮ้อ วิ่งไปหากระดาษไม่ทันเลยตอนนี้
ไม่รู้จะสงสารใครดี
หือ น้องส้ม ทำไมต้องหากระดาษอ่ะครับ อิอิ
ส้นน้องวิน นี่ เหอๆๆๆ เหมือนภูมิขึ้นทุกวันๆ นะเรา แว้กกกก
คุณว้าว ฮ่าๆๆ ดราม่าเนอะ อิอิ อย่าเพิ่งเบื่อน้า
-
ไอ้โตโต้ก็เริ่มมีใจให้ภูมิบ้างแล้ว แล้วแทนละ :o12:
-
ส้นน้องวิน นี่ เหอๆๆๆ เหมือนภูมิขึ้นทุกวันๆ นะเรา แว้กกกก
:o ป่าวนร๊า
แค่ใครมาทำเราก่อน ก็เอาคืนอย่างสมน้ำสมเนื้อเท่านั้นเอ๊ง :try2:
-
ไม่ได้เครียดแค่อึ้งกิมกี่ กรรมจะตามทันใครก่อนนะ
-
น้องภูมิพร้อมที่จะหยุดและให้อภัย....แต่ดูแล้วไม่ง่ายอย่างที่คิด
พี่แทนแสดงให้เห็นแล้วว่า....รักน้องภูมิมากกกกและรักจริง.....
ต่อไปนี้หากน้องภูมิพยายามอย่าใช้อารมณ์แค้นนำทาง....
เชื่อว่าน้องภูมิ...ก็จะสามารถรักษาคนรักที่ดีที่สุดของชีวิตเอาไว้ได้...
ว่าแต่....ไอ้โตโต้มันยอมปล่อยน้องภูมิแน่เหรอ...เปลี่ยนจากเกลียด
มาเป็นชอบรึเปล่า...สงสัยจะยื้ออีกยาววววว..... :เฮ้อ: ไม่รู้ว่าจะดีใจ
รึเสียใจดีเนอะน้องภูมิเนอะ........
:กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky :L1:
-
เดาไม่ออกเลยว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ :z3:
แต่อยากให้ภูมิหยุดทุกอย่างที่จะทำซะเหอะนะ
พี่แทนนะ รักเรามากขนาดไม่สนใจสิ่งที่แล้ว ๆ มา
ภูมิก็ต้องไม่สนใจสิ่งที่แล้ว ๆ มาซะบ้างเถอะนะ
-
หุหุหุหุหุหุ
แล้วต่อ จะเป็นเช่นไร
วันพรุ่งนี้จะเป็นเช่น
เหตุการณ์นั้นไซด์ อยากเดา~~~
หุหุหุหุ
o13
-
เหมือนเจอทางตัน
จะเอายังไงดีหว่า???
:serius2:
-
โชคดีที่พี่อิ๊กเตือนก่อนว่าจะดราม่าเลยเตรียมใจเต็มที่
แต่พออ่านจบแล้วก็เกิดอาการ.. :z3:
สงสารพี่แทน ชักอยากให้ภูมิเลิกทุกอย่าง ไปอยู่กับพี่แทนเถอะ
แต่ถ้ายังเจอระรานอีกก็หาทางอื่นเอา เอาแบบที่ตัวเองไม่ต้องเอาตัวลงไปเจ็บปวดด้วยน่ะ :sad4:
-
สลับซับซ้อนจริงๆ เล้ยภูมิบุญ
-
ชาติหน้าต้องไปชดใช้กรรมด้วยกันอีกไหม
โตโต้ท่าทางจะเริ่มคิดอะไรกะภูมิแระ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งติดใจ
an eye for an eye, a tooth for a tooth. o13
-
อ่านตอนนี้แล้วก็หดหู่ ไปกับตัวละครค่ะ ทั้งแทนทวีที่ใจสลาย ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง
ทั้งภูมิที่วนเวียนอยู่กับการแก้แค้นจนผลย้อนกลับเข้ามาหาตัวเอง
แต่ก็นะคะเรื่องกำลังเดินเข้าไปสู่จุดสุดยอด (ซึ่งไม่รู้จะถึงเมื่อไร อีกนานรึเปล่าก็ไม่รู้ :try2:) ก็ยิ่งเข้มข้นน่าติดตาม
อยากอ่านต่อ :z3: :z3: :z3: อดใจรอแทบไม่ไหว
พรุ่งนี้รีบมานะคะคุณอิ๊กกี้ :กอด1:
*************************************
ถึงแม้ พันธ์ จะแปลว่า ผูก มัด ตรึง ก็จริงแต่ เกี่ยวพัน ผูกพัน ไม่ต้องมี ธ์ นะคะ
-
เอาแล้วไง
โตโต้เริ่มจะรู้จักภูมิมากขึ้น
เริ่มจะรักภูมิมากขึ้น
ภูมิเอง ก็รักพี่แทนมากขึ้นๆ
พี่แทนก็รักภูมิ
อะไรกันว้าเนี่ย
มันจารุงรังกันไปถึงหนายยยยย
โฮกกกก
เครียดหง่ะ
-
ภูมิไปอยู่กับพี่แทนเถอะ :z3:
เบื่อไอ้โต้ ไม่เอา ไม่ชอบมัน
ขอให้คนดีๆ ได้เป็นพระเอกบ้าง
เบื่อจริงๆไอ่พวกตบจูบเนี่ย
-
สงสารนายแทน เชียร์นายแทน
น้องภูมิปล่อยวางบ้าง จะได้มีความสุข
เฮ้อ! writer ไม่ดราม่ามากนะ
ขอร้อง น้องโยคนเดียวก้อพอแล้ว :serius2:
-
เฮ้ออออ จะว่ามันเป็นเพราะภูมิร่วมก่อเวรก่อกรรมกันไว้ก็ไม่ผิด ในเมื่อภูมิคิดจะแก้แค้น มันก็ย่อมจะไม่มีวันเลิกรา....ยากนักรักนี้
-
แทนทวี.....................
เรื่องนี้ไม่มีนายเอกในตอนสุดท้าย.......
พระเอกของเรื่องจะได้เศร้ากันทุกคน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แทนทวี.....................
เรื่องนี้ไม่มีนายเอกในตอนสุดท้าย.......
พระเอกของเรื่องจะได้เศร้ากันทุกคน
:pig4: :pig4: :pig4:
^
^
^
แหม!!! น้องมิก็คิดว่าเรื่องนี้ไม่มีนายเอกเพราะตอนสุดท้ายเหล่าบรรดาพระเอกจะได้กันเองทุกคนซะอีก :laugh5:
-
แทนทวี.....................
เรื่องนี้ไม่มีนายเอกในตอนสุดท้าย.......
พระเอกของเรื่องจะได้เศร้ากันทุกคน
:pig4: :pig4: :pig4:
^
^
^
แหม!!! น้องมิก็คิดว่าเรื่องนี้ไม่มีนายเอกเพราะตอนสุดท้ายเหล่าบรรดาพระเอกจะได้กันเองทุกคนซะอีก :laugh5:
แว้กกก ทำมาย ทำมาย เรื่องนี้ไม่เศร้าน้า ขอบอก คนเขียนไม่อยากเศร้า อิอิ แค่มีเตือนสติกันนิดหน่อยเนอะ แหะ คือเค้าอ่าน พุทธปัชญามา ก็เลย เอามาแบ่งปันกันน้า
อย่าเพิ่งเบื่อเน้อ ที่รักทุกคน (แลดูเป็นคนเจ้าชู้เนอะ) ที่จริงก็จริง แว้กกกก
จุ๊บๆๆ น้า
-
เข้ามาจุดธูปรอพี่อิ๊กคี่ :call:
-
เข้ามาจุดธูปรอพี่อิ๊กคี่ :call:
อ่า น้องวิน เดี๊ยะน้า ว่าพี่หรา อิ๊กกี้น้า ไม่ใช่อิ๊กคี่
ฮึ่มมมมมมมมม ออกเสียงผิดลงคลองไปเลยน้า
วันนี้ เขียนน้องญี่ปุ่นน้า อิอิ ไปเขียนอะไรหวานๆ
จุ๊บๆๆ
-
เข้ามาจุดธูปรอพี่อิ๊กคี่ :call:
อ่า น้องวิน เดี๊ยะน้า ว่าพี่หรา อิ๊กกี้น้า ไม่ใช่อิ๊กคี่
ฮึ่มมมมมมมมม ออกเสียงผิดลงคลองไปเลยน้า
วันนี้ เขียนน้องญี่ปุ่นน้า อิอิ ไปเขียนอะไรหวานๆ
จุ๊บๆๆ
ว๊ากกกกก ขอโต๊ดคร๊าบบ วินม่ะได้ตั้งจัย เผอิญตัว ก กับ ค มันอยู่เกือบใกล้กัน :try2:
-
เข้ามาจุดธูปรอพี่อิ๊กคี่ :call:
อ่า น้องวิน เดี๊ยะน้า ว่าพี่หรา อิ๊กกี้น้า ไม่ใช่อิ๊กคี่
ฮึ่มมมมมมมมม ออกเสียงผิดลงคลองไปเลยน้า
วันนี้ เขียนน้องญี่ปุ่นน้า อิอิ ไปเขียนอะไรหวานๆ
จุ๊บๆๆ
งั้นวันนี้ไม่อัพ Heroine หรอคะคุณอิ๊กกี้ขา
น้องมิจะลงแดงตายแล้วค่ะ o9
-
เข้ามาจุดธูปรอพี่อิ๊กคี่ :call:
อ่า น้องวิน เดี๊ยะน้า ว่าพี่หรา อิ๊กกี้น้า ไม่ใช่อิ๊กคี่
ฮึ่มมมมมมมมม ออกเสียงผิดลงคลองไปเลยน้า
วันนี้ เขียนน้องญี่ปุ่นน้า อิอิ ไปเขียนอะไรหวานๆ
จุ๊บๆๆ
งั้นวันนี้ไม่อัพ Heroine หรอคะคุณอิ๊กกี้ขา
น้องมิจะลงแดงตายแล้วค่ะ o9
น้องมิคร้าบ อดทนน้า ขอพี่อิ๊ครวบรวมสติสมาธิใหม่ เพราะเมื่อกี้ไปเขียนน้องญี่ปุ่นมา เหอๆๆ มันจะจูนไม่ทัน สัญญาว่าพรุ่งนี้ไม่เกินเที่ยงคร้าบบ
จุ๊บๆๆๆ
-
สงสารแทนสุดๆอ่ะตอนกเหมือนนี้
อึดอัดที่สุด :serius2:
แต่ก็แอบดีใจเล็กๆที่ความดีของพี่แทนชนะใจของภูมิได้
แต่มันก็ไม่มากพอที่จะดึงภูมิออกมาจากความแค้นได้เหมือนกัน
เจ็บกันทุกฝ่ายเลยงานนี้
-
ญี่ปุ่น ป้าต้องเอาขนมไปหลอกล่อ แต่ภูมิ ป้าจนปัญญา ไม่รู้จะเอาอะไรมาร้องเรียกดี
คิดไม่ออกจริงๆ
-
สงสารอะ
-
:เฮ้อ:
ภูมิ แทน อยากหั้ยคู่กาน
แต่โต้ แวน และพวกเลวๆ อยากหั้ยภูมิจัดการ :pigha2:
-
สงสารพี่แทน แล้วซิ
ทั้งๆที่รัก แต่ก็คงทำใจยากพอดู
น้องภูมิค่ะ เมื่อไรที่ตัวเองจะมีความสุขสักที
-
:m15: :m15:
-
เค้าสับสนกับตัวเองจังเลยอ่ะภูมิ...มันจะไปได้ไกลขนาดไหนเนี่ย :monkeysad:
หยุดเหอะน้า พี่แทนเค้าก็เจ็บแล้วเนี่ยเห็นมั้ย...ให้ความรักมีมากกว่าความแค้นเถอะ เพื่อตัวภูมิเองนะ :กอด1:
สุดๆค่ะพี่ไรเตอร์ ดราม่าได้อีกอ่ะ จัดบวกไปเลย o13
-
มาตามสัญญาครับ ก่อนเที่ยง อิอิ อีกไม่กี่นาทีเนะ ทำไมมันเริ่มเครียดขึ้นก็ไม่รู้นะ เฮ้อ กลัวจังเลยอ่าว่ามันจะเป็นเหมือนน้องโย แหะๆๆๆ ม่ายหรอกน้า คนเขียนไม่ใจร้าย ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ ที่ติดตาม ขอบคุณจากใจ
ฉากสี่สิบเอ็ด
ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาได้เพียงสองวันภูมิบุญก็ต้องกลับไปเรียนตามปกติ สมองที่หนักอึ้งด้วยพิษภัยของความแค้นยังแน่นขนัดสุมกันอยู่ ภูมิบุญเงียบลงกว่าเดิมมากคอยหลบหน้าโต้โต้ตลอดเวลา ส่วนแทนทวีเขาหายไปหนึ่งวันเต็มๆ คงจะหลบไปทำใจแต่พอถึงวันที่ภูมิบุญต้องไปมหาวิทยาลัย แทนทวีก็มาดักรอที่หน้าบ้านเช่นเคย
"ภูมิ พี่ไปดูคอนโดไว้แล้วนะ พ่อพี่ซื้อไว้ตั้งนานแล้วให้คนเช่า พี่ไปบอกเขาแล้วว่าพี่จะไปอยู่ เราย้ายเข้าสิ้นเดือนนี้นะ"
แทนทวีพูดออกมาบอกความต้องการของตัวเอง ภูมิบุญก้มหน้านิ่ง ความลำบากใจถาโถมเข้ามาอีกระรอก เริ่มวันใหม่ด้วยความหนักใจแล้วต่อไปทั้งวันจะทำหน้ายังไงดี
"ครับ"
เสียงลอดออกมาจากลำคอเบาแสนเบา แทนทวีหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย
"แล้วภูมิคุยกับคุณท่านหรือยัง"
แทนคำตอบภูมิบุญส่ายหน้า หลุบตาลงต่ำ แทนทวีถอนหายใจ
"ต้องรีบคุยนะภูมิ ยังไงพี่ก็ไม่ยอมให้เราอยู่ที่นั่นนะ"
แทนทวีเองก็ย้ำจุดประสงค์ของตัว ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่หนักใจเหลือเกิน นี่เขาจะพูดยังไง จะเริ่มจากตรงไหนดีคุณอภิสราถึงจะยอม ไหนจะแม่ของเขาอีก ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะมีน้ำหนักพอให้เจ้าของบ้านเห็นดีเห็นชอบปล่อยให้ ย้ายออกจากที่นั่น เรียนหนักน่ะเหรอ แต่ก่อนก็เรียนหนัก ทำไมอยู่ได้ ไกลไปจากที่เรียน ก็มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว ถ้าจะบอกว่าไม่อยากจะทำงานบ้าน มันไม่ใช่แบบนั้น ภูมิบุญเม้มปากเข้าหากันแน่น เข้าใจในความปรารถนาดีของแทนทวี แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเดินไปทางไหนต่อ ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องหันหน้าไปพึ่งใคร
"ไอ้พอล มึงคิดว่ากูควรทำยังไงดีวะ"
โตโต้นั่งกินเหล้าอยู่กับเพื่อนสนิทหลังจากที่เลิกงานแล้ว ที่เดิมที่คุ้นเคย
"มึงก็ง้อแวนเขาหน่อยดิวะ แต่อย่าบอกนะว่ามึงตกหลุมรักมันเข้าแล้ว"
"รักห่าอะไรล่ะ ไม่รู้ดิวะ กูแค่สงสารมัน บางทีมันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย แค่เด็กคนหนึ่ง"
โตโต้พูดออกไปแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกลงคอไป
"ความสงสารนี่ล่ะเป็นสารตั้งต้นของความรัก มึงระวังให้ดีเถอะ หรือว่ามึงติดใจ"
"เว้ย มึงให้คำปรึกษาดีๆหน่อยได้ไหม เดี๋ยวกูถีบไอ้นี่"
โวยวายขึ้นทันที ความกลัดกลุ้มที่มีอยู่ในใจมันก็หมักหมมหนักหนาแล้ว ยิ่งมีคนมาแหย่หรือพูดไม่เข้าหูยิ่งเหมือนแหย่ฟืนเข้าไปในกองไฟ เพิ่มเชื้อไฟให้โหมกระหน่ำขึ้นอีก
"อ้าว เฮ้ย กูก็พูดตามที่เห็น เขาบอกว่าอย่าริไปลองเชียวเกย์น่ะ ไม่มีใครกลับได้สักราย หึหึ เป็นไงวะ ดีป่ะ"
พอลกลับไม่สนใจในความทุกข์ใจของเพื่อน อยากรู้อยากเห็นในสิ่งที่ตนอยากรู้เท่านั้น
"มึงเงียบไปเลยไอ้พอล ถ้ามึงไม่ให้คำปรึกษากู กูกลับดีกว่า ไอ้เชี่ยนี่"
"อ้าวเฮ้ย บอกเพื่อนหน่อยก็ไม่ได้ มึงไม่บอกกูจะรู้ไหมว่ามึงกับมันถึงขั้นไหนแล้ว แล้วกูจะช่วยมึงยังไง ไอ้เชี่ยนี่"
พอลสวนคืนไม่ยอมเช่นกัน
"ก็ดี ไม่รู้เว้ยกูไม่ได้ชอบ ทำๆไปอย่างนั้นล่ะ"
ปากไม่ตรงกับใจ บอกไม่ชอบออกไปแต่ตอนนั้นรู้สึกว่าอบอุ่นอย่างประหลาด จุมพิศของภูมิบุญมันหวานฉ่ำ ลิ้นอุ่นๆนุ่มๆสอดเข้ามาในโพรงปากของเขา ทุกอณูภูมิบุญเสาะแสวงหาไปทั้งสรรพางค์กายไม่มีรังเกียจไม่มีชั่งใจ ความร้อนในตัวของภูมิบุญเขารับรู้ได้ มันเป็นไออุ่นที่แปลกประหลาด ความรู้สึกแบบนี้ ลีลารักแบบนี้เขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน
"เหรอ แต่ตามึงนี่มันไม่ได้แค่ทำไปอย่างนั้นนะ เอาเถอะ มึงจะชอบมันหรือไม่ก็ตามแต่อย่าลืมจุดประสงค์ของการที่ทำแบบนี้นะเว้ย ที่มึงเอาตัวไปคลุกคลีกับมันจนอาจจะแอบชอบมันก็เพราะมึงอยากจะให้มันออกจาก บ้านไปไม่ใช่เหรอ หรือถ้ามึงทำใจได้ มึงก็รักๆมันไปเลยดิ แล้วก็อยู่ด้วยกันแบบผัวเมีย"
"ไอ้พอล ไอ้เชี่ย มึงนี่ปากหมานะ กูไม่อยู่แล้ว จ่ายให้กูด้วย"
หัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปจากร้านทันที โตโต้นั่งจุดบุหรี่ที่หน้าร้าน สูดควันพิษเข้าไปกักไว้ในปอด ระบายออกมาด้วยความเคร่งเครียด "จริงสินะ ที่เราทำไปทั้งหมดเพราะอยากให้มันกระเด็นออกจาบ้านไป หึหึ แค่นี้มันเปลี่ยนใจกูไม่ได้หรอกไอ้ภูมิ" โตโต้แสยะยิ้มออกมากับความคิดของตัวเอง แค่ความรู้สึกเห็นใจแค่นี้มันเบี่ยงเบนจุดประสงค์หลักไม่ได้หรอกนะ
พอกลับถึงบ้านภูมิบุญก็รอจังหวะที่จะเข้าไปคุยกับคุณอภิสรา พอเห็นคุณอภิสรานั่งจิบน้ำชาอยู่ห้องรับแขกภูมิบุญก็เข้าไปหา
"ว่าไงจ๊ะภูมิ มีเรื่องอะไรจะคุยกับป้าเหรอ"
คุณอภิสราเหมือนจะรับรู้ความในใจของภูมิบุญ ไม่รู้ว่าเพราะแสดงสีหน้าท่าตาออกไป หรือท่าทางกะอักกระอ่วนใจ
"เอ่อ ครับคุณท่าน คือภูมิ อยากจะขอคุณท่านออกไปเช่าหออยู่กับเพื่อนน่ะครับ"
ตัดสินใจอยู่นานกว่าจะพูดออกไปได้ ภูมิบุญก้มหน้าลงไม่อยากจะสบตากับคุณอภิสรา เสียงถอนหายใจออกมา
"ภูมิ เราเคยคุยกันเรื่องนี้แล้วนี่จ๊ะ ทำไม มีอะไรอีก ใครกวนใจภูมิ บอกป้ามา"
น้ำเสียงที่ผิดหวัง ท้อแท้ใจเปล่งออกมา
"ปะ เปล่าหรอกครับ คือภูมิเรียนหนัก ไหนจะต้องเรียนภาษาอังกฤษตอนเย็นอีก"
"แล้วต้องย้ายไปอยู่หอเลยเหรอภูมิ ป้าไม่เข้าใจ มีเรื่องอะไรก็บอกป้ามา"
พยายามจะเอาเหตุผลของตนขึ้นอ้าง แต่ดูเหมือนคุณอภิสราจะดักไว้ถูกทาง พอดีกับโตโต้กลับเข้ามาในบ้าน
"มานี่ซิตาโต้"
คุณอภิสราร้องเรียกบุตรชาย โตโต้มองดูภูมิบุญที่นั่งก้มหน้าอยู่ลังเลใจ ก่อนที่จะเดินเข้ามานั่งอีกฝั่ง
"ไหนมีอะไรกัน บอกแม่มาซิ ทำไมน้องถึงอยากออกไปอยู่ที่อื่น"
คุณอภิสรายิงคำถามทันที โตโต้ชักสีหน้าไม่ถูก แปลกใจมองดูภูมิบุญ
"เอ่อ ไม่มีมีอะไรนี่ครับแม่ อ้าวภูมิ ทำไมล่ะครับ"
พยายามไหลไปตามกระแสน้ำ ร้องถามขึ้น ทั้งที่ในใจมีแวบหนึ่งคิดขึ้นมาได้ว่า ดีเสียอีกไม่ต้องลงมือหาทางไล่ออกไปจากบ้าน ในเมื่อเสนอตัวเองไหนๆก็จะสนองให้
"ที่ภูมิบอกคุณโตโต้ไปวันนั้นไงครับ ที่ตอนนี้ภูมิเรียนหนัก รายงานก็เยอะ แค่ออกไปอยู่ชั่วคราว แต่ภูมิจะกลับมาทุกวันศุกร์ไงครับ"
ภูมิบุญมองหน้าโตโต้สายตาวิงวอนขอร้อง โตโต้มองดูอยู่แล้วก็ยิ้มขึ้นในใจ "เอาวะ ไหนๆก็อยากให้มันออกไปอยู่ข้างนอกบ้านอยู่แล้วนี่" แต่ลึกๆในใจก็หวั่นไหวอยู่ไม่น้อย
"อ้อ ครับคุณแม่ คือน้องภูมิเคยพูดไว้กับโต้ครับ ว่าช่วงนี้เรียนหนัก ไปมาลำบาก บางวันอยากอ่านหนังสือเยอะๆแต่ก็เกรงใจพี่อ้อยกับแม่จันทร์ ให้น้องไปอยู่คอนโดฯผมที่ราชดำริก็ได้นี่ครับแม่ ตอนนี้คนเช่าเขาย้ายออกแล้ว จะได้ใกล้มหาฯลัย"
โตโต้เสริมยกเหตุผล ขึ้นมาอ้าง ภูมิบุญเม้มปากเข้าหากันแน่น ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าคืออะไร แต่ก็อยากจะขอบคุณจากใจที่เขาช่วยพูด
"แม่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี จะไปอยู่ยังไงกัน น้องเขาเพิ่งอายุแค่นี้เอง แม่ไม่ไว้ใจ แม่เป็นห่วง เรื่องเรียนหนักน่ะป้าก็พอรู้นะภูมิ แต่ที่จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกยังไงป้าก็ไม่เห็นด้วย"
คุณอภิสรายังยืนยันคำเดิม ภูมิบุญก้มหน้าลงไปอีก
"โธ่ คุณแม่ครับ ใช่ว่าน้องเขาจะออกไปแล้วไม่กลับมาซะหน่อย วันศุกร์ก็กลับ แค่ไม่กี่วันเองนะครับแม่ บางทีน้องเขาอาจจะต้องการความเป็นส่วนตัวมากกว่านี้ก็ได้นี่ครับ"
น้ำเสียงประชดอยู่ในที คุณอภิสราหันขวับทันที
"อะไรตาโต้ เอาอะไรมาพูด อยู่ที่นี่ไม่เป็นส่วนตัวยังไง นี่มีอะไรกัน"
คุณอภิสราแว้ดเสียงขึ้นทันที
"โธ่ แม่ก็ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็ล้อเล่นไปแค่นั้นเอง น้องเขาอาจจะอยากอ่านหนังสือเยอะๆก็ได้นะแม่ อยู่บ้านเราอ่านแป๊บนึงเดี๋ยวก็ต้องทำนั่นทำนี่"
โตโต้รีบออกตัว คุณอภิสรานิ่งเงียบไป ใบหน้าครุ่นคิดอยู่ ส่วนภูมิบุญนั่งก้มหน้านิ่งไม่เอ่ยอะไรออกมา
"ถ้า เป็นอย่างนั้น ป้าให้ไปอยู่แค่วันที่มีเรียน วันไหนไม่มีก็ให้กลับมาอยู่ที่บ้าน ภูมิถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรให้มาบอกป้า ใครว่าอะไรหรือทำให้เราหนักใจอย่าเก็บไว้คนเดียว ป้ารักเราเหมือนลูกเหมือนหลานนะ ไม่อยากให้ออกห่างไปอยู่ตัวคนเดียวแบบนั้น"
เสียงที่นิ่งเครียดแสดงความขุ่นข้องใจออกมา ภูมิบุญเองก็นิ่งเงียบไปใจสั่นไหว นี่เรื่องมันยากเย็นสร้างความลำบากใจให้ได้มากขนาดนี้เชียวหรือ
"ขอบคุณนะครับคุณโตโต้ ที่ช่วยพูดกับคุณท่านให้"
พอคุณอภิสราเดินขึ้นบ้านไป ภูมิบุญก็ยกมือขึ้นไหว้โตโต้ที่กำลังจะลุกไปเหมือนกัน
"ไม่เป็นไรหรอกภูมิ แล้วนี่คิดจะหลบหน้าพี่เหรอครับ พักนี้ไม่ค่อยเจอเลย"
"เปล่านี่ครับ ช่วงนี้ภูมิยุ่งๆเลยไม่ค่อยได้เจอน่ะครับ"
"เหรอ พี่คิดว่าหลบหน้าพี่เสียอีก แล้วย้ายออกไปอยู่หอน่ะ ตั้งใจว่าจะไปอยู่กับใคร นายแทนเหรอ"
โตโต้ยิ้มที่มุมปากถามออกมา
"เอ่อ ว่าจะชวนพลอยกับก้องมาอยู่ด้วยครับ"
"เหรอ แต่ไปอยู่คอนโดพี่นะ พี่ไม่ให้พาใครมาค้างนะจะบอกไว้ก่อน"
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ ภูมิไปเช่าหออยู่เองดีกว่า"
"หึหึ คิดว่าแม่พี่จะยอมเหรอภูมิ ทีนี้พี่ไม่รู้จะช่วยยังไงนะ"
โตโต้พูดแล้วยิ้มออกมา แววตามีเลสนัยแฝงอยู่ ภูมิบุญลำบากใจอีกรอบ
"พี่แทนครับ คุณท่านอนุญาตแล้วนะครับ"
ภูมิบุญโทรศัพท์ไปหาแทนทวีหลังจากที่กลับมาอยู่ห้องพักของตัวเอง
"จริงเหรอภูมิ ดีครับ พี่จะได้ไปบอกคนเช่าเขาว่าพี่ย้ายเข้าแน่ๆ สิ้นเดือน"
"เอ่อ แต่พี่แทนครับ คุณท่านให้ไปอยู่คอนโดของคุณโตโต้ที่ราชดำริน่ะครับ"
ภูมิบุญพูดออกไปด้วยความลำบากใจ
"หือ ทำไมล่ะภูมิ"
"คุณท่านคงเป็นห่วงน่ะครับ ภูมิก็ไม่รู้ ภูมิพยายามแล้ว"
แทนทวีนิ่งเงียบไป นี่เขาบีบบังคับคนรักมากไปหรือเปล่า
"อ้อ ได้ครับ ไม่เป็นไรยังไงก็ออกมาจากเงื้อมมือไอ้เลวนั่น แค่นี้ก็พอแล้ว"
แทนทวีพูดออกมา แม้จะขุ่นข้องใจอยู่แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรคืบหน้าไป อย่างน้อยถ้าภูมิบุญออกมาอยู่ข้างนอกด้วยตัวเอง เวลาเขาไปมาหาสู่ก็จะง่ายขึ้น ไม่ต้องดักรออยู่หน้าบ้านแบบนี้
ส่วนโตโต้พอกลับขึ้นห้องไปก็นั่งคิดอยู่ ฉายแววตาออกมา แววตาคู่เดิมครั้งเมื่อตอนดูภาพลับของตัวเองที่ซ่อนเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์
"หึ หึ มันไม่พอหรอกไอ้ภูมิ มึงต้องรักกู มึงต้องเจ็บกว่านี้ กูว่าจะไม่ทำมึงแล้วนะ ไหนๆมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ออกไปก็ออกไปให้พ้นจากชีวิตของกูเลยละกัน"
ความคับแค้นใจที่ฝังซ่อนเร้นไว้นานแสนนานเผยออกมา แม้ตัวของภูมิบุญเองจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่สร้างแผลเป็นให้เขา แต่ภูมิบุญก็เป็นคนจำพวกเดียวกันกับคนๆนั้น คนที่สร้างตราบาปรอยแผลเป็นที่ยากจะลบเลือน
ถ้าหากเรามองย้อนไปในอดีตวันวานที่ผ่านมา มีอะไรไหมที่เราอยากกลับไปแก้ไขถ้าหากว่าเราย้อนเวลาได้ มีอะไรไหมที่ยังค้างคาอยู่ในใจ หลายคนอยากจะหมุนเวลาย้อนกลับไป ถ้าหากทำได้อยากจะแก้ตรงนั้น จะไม่ทำแบบนั้น แต่มันคงทำไม่ได้ ทำไมเรื่องที่ผ่านมามันถึงป้ายด่างอยู่ในใจลบไม่ออก เพราะเรายึดมั่นถือมั่นเกินไปไหม สิ่งที่ผ่านมาสิ่งที่เป็นอดีตแม้ว่ามันจะปวดร้าวสร้างรอยแผลที่ยากจะลบเลือน ให้แก่เรา แต่ถ้าหากมองให้ดี รอยแผลนั้นมันก็ยังมีคุณค่า เพราะอย่างน้อยมันก็คอยเตือนเราให้ระลึกไว้เสมอว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่เราได้ ผ่านล่วงมันมาแล้ว มันคือบทเรียนที่สำคัญ มันคือสิ่งที่หล่อหลอมให้เราเป็นเราอยู่ในทุกวันนี้ เสียใจเจ็บใจไม่แปลกหรอก แต่เราน่าจะขอบคุณอดีต ขอบคุณวันวานที่ผ่านมา เพราะถ้าไม่มีวันนั้น ถ้าหากว่าเราไม่ทำสิ่งนั้น เราก็คงไม่ได้มาอยู่ในวันนี้ หรือถ้าหากแม้นมีวันนี้ เราก็คงไม่ใช่คนๆนี้ คนที่มีสิ่งฝังเตือนระลึกใจว่าเราได้ผ่านอะไรมาแล้วหลายอย่างไปไม่น้อยกว่า ใครในโลกนี้
พอได้กุญแจคอนโดมาจากโตโต้ภูมิบุญก็แวะไปดูห้องหลังเลิกเรียน คอนโดที่นี่สะดวกสบายมากทีเดียว ติดกับรถไฟฟ้าโดยเดินไปไม่กี่นาทีก็ถึง ติดกับสถานที่เรียนภาษาอังกฤษ อีกอย่างอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยแบบไม่ต้องโดยสารรถไปเลย แค่เดินไปก็ถึงแล้ว ห้องชุดหรูหราโอ่อ่าจนภูมิบุญไม่แน่ใจว่าจะอยู่ได้หรือไม่ เพราะเคยนอนแต่ฟูกง่ายๆมีผ้าปูรองนอน เครื่องใช้ไม้สอยก็ล้วนแล้วแต่ประณีตบรรจง จะหยิบจับอะไรก็ไม่กล้า
"โหภูมิ หรูไปเลยอ่ะ ดูสิมองเห็นวิวฝั่งสวนลุมด้วยอ่ะ สวยจัง"
พลอยร้องขึ้นเกาะอยู่หน้าบานกระจก ก้องเองก็เดินมาดูสิ่งที่พลอยมองอยู่
"เออ หรูมากเลยอ่ะภูมิ ชาตินี้ทั้งชาติเราจะมีปัญญาซื้อไหมเนี่ย คอนโดหรูๆแพงๆแบบนี้อ่ะ"
"เราไม่ซื้อหรอก เราว่าพอเรียนจบทำงานสักพักก็จะกลับไปอยู่ที่เพชรบูรณ์ ไปสอบเป็นปลัดดีกว่า"
ภูมิบุญพูดขึ้นน้ำเสียงล่องลอย คราใดที่พูดเรื่องปลัดขึ้นมาครานั้นก็มีสิ่งชั่วร้ายแฝงอยู่เสมอ
"เออ วันหลังพาเรากลับไปเยี่ยมบ้านภูมิหน่อยสิ เราอยากไป เห็นพี่ไพลินบอกว่าเขาค้อหน้าหนาวนี่สวยมาก สวิสต์เมืองไทยเลยล่ะ"
"จริงเหรอ เอองั้นหนาวนี้เราไปกันเลยไหม"
ก้องเสริมแล้วเดินตรวตราดูนั่นดูนี่อยู่ทั่วห้อง
"ได้สิ เราจะพาเที่ยวให้ทั่วเลย"
ภูมิบุญบอกแล้วยิ้มออกมา ไม่เคยคิดว่าจะมีเพื่อนที่ดีแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าจะมีใครหน้าไหนจริงใจกับเขาได้เท่าเพื่อนสองคนนี้ ในความมืดมิดมันย่อมมีแสงสว่างเสมอไปสินะ
พอเพื่อนๆกลับบ้านไปแทนทวีก็มาหาที่คอนโด ซื้อของเข้ามาให้เต็มหลังรถ
"สวยดีนะภูมิ คอนโดพี่อยู่ตรงราชเทวีสวยเหมือนกันนะ วันหลังเดี๋ยวพี่พาไปดู"
แทนทวีเองก็ไม่ยอมแพ้ เขามีอะไรบกพร่องตรงไหน ไม่มีเลย รูปร่างหน้าตาฐานะ ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ภูมิบุญเองได้แต่ยิ้ม
"ภูมิ ภูมิรักพี่บ้างไหม"
แทนทวีถามขึ้น น้ำเสียงนุ่มเรียบจนหวามเข้าไปในใจ ภูมิบุญมองหน้าแทนทวี
"พี่แทน ทำไมถามแบบนั้นล่ะครับ"
"รักพี่บ้างไหม ภูมิ"
ยังย้ำอยู่คำเดิม ภูมิบุญเดินเข้าไปหาตัวประชิดกับเขา เอาสองมือเกี่ยวคล้องคอแทนทวีไว้
"รักสิครับ ผมรักพี่แทนนะ รักมาก"
"ครับ แต่นี้ล่ะที่พี่อยากได้ยิน"
แทนทวีโน้มคอลงประทับริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากของภูมิบุญที่เผยอรอรับ จุมพิศที่ดูดดื่มหวานละมุน จูบที่เต็มไปด้วยรักของทั้งสองฝ่ายมันช่างน่าพิศมัยยิ่งนัก ไม่มีความรังเกียจหรือลังเลที่จะทำ แทนทวีไม่เคยจูบชายใดมาก่อน แม้ร่างกายจะค้านกับความรู้สึกนี้ แต่ความรู้สึกรักที่เต็มเปี่ยมอยู่ในใจมันก็แสดงออกไปได้ดีเช่นกัน ภูมิบุญเองก็รักแทนทวีขึ้นมาจับใจ ยอมรับนับถือน้ำใจของชายคนนี้ น้ำใจที่เขาคงหาที่ไหนไม่ได้กับใครอีกแล้ว มีสิ่งใดที่เขาพอจะทำได้เพื่อตอบแทนน้ำใจของชายที่รักเขาจะยอมทำทุกอย่าง ภูมิบุญขยับร่างไปตามลีลารัก เสียงของแทนทวีครางกระเส่าเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน จุมพิศครั้งแล้วครั้งเล่าประสานไปกับลีลาท่าทางแห่งรัก ทั้งสองคนระเริงรักกันอยู่อย่างเป็นสุข เป็นการแสดงความรักที่ทั้งสองเต็มใจ ทำมันด้วยความรักที่มีต่อกัน
"พี่รักภูมิมากนะ"
แทนทวีครางออกมาก่อนที่จะเกร็งตัวกระตุกร่าง ภูมิบุญเองก็เช่นกันเขากอดแทนทวีไว้แน่นหายใจแรง
"ภูมิก็รักพี่แทนนะครับ"
ภูมิบุญจูบหนักหน่วงโน้มคอของเขาให้พักพิงที่ใบหน้าของตน ลมหายใจร้อนระบายออกมารดหน้ากันและกัน
"พี่มีความสุขที่สุดเลยครับภูมิ"
แทนทวีทิ้งน้ำหนักตัวให้ทับลงบนร่างของคนตัวเล็กกว่าที่อยู่เบื้องล่าง แม้ยามราตรีในเมืองหลวงจะมองไม่เห็นความสว่างไสวของแสงของหมู่ดารา แต่ในความมืดมิดนั้น ในห้องของคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง แสงดาวนั้นระยิบระยับอยู่กลางใจของคนสองคนในร่างที่เปลือยเปล่าไร้ซึ่ง อาภรณ์ปกปิดกาย แสงดาวที่เกิดขึ้นกลางใจของคนทั้งสอง แสงระยับที่เอื้ออาทรเห็นใจซึ่งกันและกัน แทนทวีกลับบ้านไปแล้วในตอนเช้าส่วนภูมิบุญก็ไปเรียนตามปกติ ที่มหาวิทยาลัยก็เป็นไปอย่างเดิม คนที่คิดปองร้ายก็เข้าถึงตัวได้ยากมากขึ้น เพราะตอนนี้ภูมิบุญเข้าหาฝ้ายปรึกษาเรื่องเรียนมากขึ้นกว่าเดิม แม้ฝ้ายเองพยายามจะแง้มปากให้พูดเรื่องในใจบ้างแต่ภูมิบุญก็ไม่ได้พูดอะไรไป มากกว่าเรื่องเรียน ฝ้ายกับโต้งเป็นรุ่นพี่ที่ดี ให้คำปรึกษาตลอดเวลาไม่เคยเกี่ยง พลอยเองช่วงนี้ก็โดนกายตามตื้อทุกทางเช่นกัน แม้จะรวมกลุ่มอยู่กับเพื่อนๆ แต่เวลาที่ไปหาไพลินที่ทำงาน กายเองก็จะดักรอเจอคอยกวนใจอยู่ตลอดเวลา เรื่องนี้สร้างความโกรธแค้นให้กับฟ้าเป็นอย่างมาก คอยรอจังหวะโอกาสที่จะเล่นงานพลอยอยู่ พอเย็นภูมิบุญก็กลับคอนโดเกือบสามทุ่ม พอเปิดไฟในห้องภูมิบุญก็ตกใจทิ้งหนังสือในมือร่วงลงพื้น
"ทำไม กลัวพี่มาหขนาดนั้นเชียว"
"คุณโตโต้ ทำไมเข้ามาในนี้ได้"
"เอ๊ะ เรานี่ถามแปลก นี่ห้องพี่นะ ทำไม กลัวเหรอ"
โตโต้ที่ยืนจังก้าอยู่ในห้อง พอแสงสว่างกระทบร่าง จิตใจหลุดลอยหายไปตกใจกลัวนึกว่าวิญญาณเสียอีก
"หน้าซีดเชียวนะ หึหึ ผัวมาหาไม่ดีใจหน่อยเหรอภูมิ"
โตโต้พูดออกมา ภูมิบุญเม้มปาก นี่จะอะไรกันอีก
"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณโตโต้"
"มีดิ พี่คิดถึงเราไง เลยมาหา ว่าจะนอนค้างด้วย"
"เอ่อ ไม่นะครับ งั้นภูมิจะกลับไปนอนที่บ้าน"
"อ้าว ทำไมล่ะ ไม่คิดถึงพี่เหรอครับภูมิ พี่อุตส่าห์คิดถึงเรานะเนี่ย"
"คุณโตโต้ครับ พอได้แล้วครับ เรื่องระหว่างเราให้มันจบไปได้แล้ว ภูมิไม่อยากมีเรื่องกับใครอีก"
"หึหึ ทำไมต้องคิดว่ามันจะเป็นเรื่องล่ะครับ ทำไมคนรักกันนี่มันผิดเหรอ"
"คุณโตโต้ นี่มันไม่ใช่ความรัก ภูมิไม่ได้รักคุณ พอได้แล้ว ขอร้องล่ะ"
"ภูมิ พี่ไม่สนใจหรอกนะว่าเรากับไอ้นายแทนมันจะถึงขั้นไหนกัน แต่พี่แค่อยากบอกให้รู้ว่าพี่เองก็รู้สึกดีกับภูมินะ"
คำพูดของเขาทำให้ภูมิบุญสับสนงุนงงไปหมด สิ่งที่เขาพูดมันเชื่อถือไม่ได้ นี่เขายังต้องการอะไรอีก
"พอเถอะครับ ตกลงคุณโตโต้จะนอนที่นี่ใช่ไหม งั้นภูมิกลับบ้านนะครับ"
"เดี๋ยว จะไปไหนล่ะ พี่อุตส่าห์มาหา"
โตโต้ฉวยมือของภูมิบุญไว้แล้วดึงเข้าหาตัว
"อย่านะครับ อย่าทำแบบนี้ พอแล้ว ผมขอร้อง"
น้ำเสียงที่นิ่งไม่ได้ขัดขืนแต่แววตากร้าวที่จ้องมองเขาอยู่ทำให้คนตัวใหญ่อ่อนแรงลง ยอมปล่อยให้ภูมิบุญเป็นอิสระโดยง่าย
"ได้ครับ ถ้าภูมิไม่เต็มใจ พี่กลับล่ะ"
โตโต้พูดแล้วเดินออกจากห้องไป
"หึหึ กูจะต้องชนะใจมึงไอ้ภูมิ มึงจะต้องเจ็บกว่านี้ แค่นี้มันยังไม่พอหรอก"
เขาคาดโทษภูมิบุญเอาไว้ โทษที่คนอื่นเป็นคนทำให้เขาเจ็บช้ำหนำใจ โทษที่ภูมิบุญทำอะไรให้เขาหรือถึงได้หมายหัวไว้เช่นนี้
"ผมอยากจะหยุดแล้วนะคุณโตโต้ อย่าให้ผมต้องทำอะไรไปมากกว่านี้เลย พอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว"
ภูมิบุญเริ่มรู้สึกเหนื่อยอ่อนกับการต่อสู้ฝ่าฟันมาตลอดทั้งชีวิต การต่อสู้ที่ทำไปเพื่อเอาชนะความแค้นให้สาแก่ใจของตนเท่านั้นเอง ผลที่ได้คือความร้าวรานที่ยากจะเยียวยา พอเขาเริ่มรู้สึกตัว แต่อีกฝ่ายกลับดำดิ่งลึกลงไปอีก อนิจจัง อันราคะโกรธะเหมือนไฟที่แผดเผา อันไฟนั้นแม้จะให้แสงสว่างสร้างความอบอุ่น แต่ท่านใดเคยเอามือหรือร่างกายไปอังไฟได้นานเกินสิบนาทีไหม แม้ไฟที่ให้ความอบอุ่นนั้นก็พร้อมเสมอที่จะแผดเผาให้มือนั้น ร่างนั้น ให้มอดไหม้ไปเช่นกัน
รักกันๆๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
^
^
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดด!!!! น่ารักที่สุดค่ะคุณอิ๊กกี้ :กอด1:
:z13: :z13: :z13:
จิ้ม จิ้ม จิ้ม ไว้ก่อนค่ะ
***********************************
อ่านตอนนี้แล้วต้องบอกว่าสุดยอดค่ะ ขอ :จุ๊บๆ: +1 ให้เลยค่ะ
สุดยอดมากๆ ค่ะตอนนี้ มีเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นมากมายทั้งเรื่องราวทางใจของภูมิกับโตโต้ ทั้งเรื่องราวทางกายของภูมิกับแทน ความขัดแย้งที่รุมเร้าในจิตใจของนางเอกของเรา น้องมิอ่านแล้วก็อินเครียดตามไปกับภูมิเลย o13
อยากรู้จริงๆ ถ้าวันไหนโตโต้เปิดประตูคอนโดตัวเองเข้ามาพบว่าภูมิบุญเริงรักกับแทนทวีอยู่บนเตียงอะไรจะเกิดขึ้น จะมีวันนั้นไหมนะคะคุณอ้๊กกี้ขา :o9:
แอบหวังอยู่ลึกๆ ในใจว่าสัก 3 ทุ่มจะได้อ่านตอนต่อไป :z1:
********************
สรรค์พาง (สัน-พาง) ไม่มีนะคะ ที่ถูกต้องคือ สรรพางค์ (สัน-ระ-พาง)
ปราณีต คำๆ นี้ไม่มีในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานนะคะ (ที่พูดแบบนี้เพราะไม่มั่นใจว่าฉบับของสำนักพิมพ์มติชนบรรจุไว้รึเปล่า) ในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตฯ มีแต่คำว่า ประณีต ค่ะ
แว๊ด คำๆ นี้มี ว แหวน เป็นพยัญชนะต้นที่อยู่ในกลุ่มอักษรต่ำ ประสมสระแอซึ่งเป็นสระเสียงยาว ตามกฎถ้าจะผันรูปให้ได้เสียงวรรณยุกต์ตรีให้ใช้รูปวรรณยุกต์โทกำกับค่ะ ดังนั้นคำนี้ต้องเขียนว่า แว้ด นะคะ
-
เฮ้อ!!!!
ทำไม ทำไม ทำไม
ภูมิจะหยุดแล้วเนี่ย ยังไม่หยุดนะยะ นายโตโต้ :m16:
แต่ขอแน่นำ ภูมิก่อนจะหยุด อ่ะ เอาปืนไปยิงกระบานไอโต้ ก่อนละกัน
คิดแล้วเซง สู้ๆๆคร่า
คุณอั๊กกี้ อัพได้ไวแล้วเริ่ดมาก หุหุหุ
:L2: :L2: :L2:
-
กรรม :z3:
คนนึงจะหยุดแล้ว แต่อีกคนกลับไม่หยุด
แยกแยะบ้างไรบ้างนะโตโต้ แค้นฝั่งหุ่น(ผิดคน)จริงจังมากอ่ะ :angry2:
-
แค้นไปเหอะเจ้ากีโต้
เดี๋ยวจะติดหลุมความรักในความแค้นของตัวเอง หาทางออกไม่เจอ :m16:
-
เฮ้อ ทำไมมันยุ่งยากขนาดนี้
แล้วแทนทวีกะโตโต้ก็...ไปแล้ว
นึกว่าโตโต้จะกลับใจ นั่นจะคอยเชียร์เต็มที่
ยุ่งยากจริงๆ
มาต่อๆเร็วๆเลยนะคะ
-
รักคนแต่ง ขยันมาอัพ > < ภูมินี่ซวยซ้ำซวยซ้อนจริง
-
น้องภูมิออกมาอยู่คนเดียว ยิ่งจะเข้าทางอิโต้รึป่าวเนี่ย
หนีไปอยู่กับพี่แทนน่าจะอุ่นใจกว่า
ปลอดภัยไว้ก่อนดีที่สุด
-
ความรักอาจก่อให้เกิดความทุกข์
ก็ได้แต่หวังว่า ความเกลียดชัง จะกลายมาเป็น ความรักที่ปราศจากความทุกข์ได้บ้างก็เท่านั้น
-
อิโต้เลวววววววววววววว
เรื่องยุ่งยากขึ้นแน่ๆ
-
ไอ้คุณพี่โตโต้นี่ไม่ยอมจบง่ายๆใช่มั้ยเนี่ย เดี๋ยวปั๊ด :beat: :z6:ซะเลยนิ
ชอบตอนนี้พี่แทนน่ารัก พี่อิ๊ก.. เค้าอยากให้พี่แทนเป็นพระเอกคู่กับภูมิ อย่าแยกคู่นี้เลยน๊า :sad4:
-
เอาให้เจ็บเลยภูมิ อย่าไปยอมมัน
-
ใครจะหยุดก่อน
ใครจะรู้ตัวก่อน
อ่านแล้วเครียดนะ writer
+1
-
อ่านะ ภูมิอยากจะหยุดแล้ว แต่ไอ้โต้มันไม่อยากหยุด
ประสาทจะกินแหละตอนนี้
-
กรรมจริง ๆ มาอยู่คอนโดโตโต้ยังไงก็เข้าทางมันอยู่แล้ว
-
อ่านแล้วกลุ้มใจอีกคนหายอีกคนก็มาหาเรื่องอีก
เค้าถึงบอกเวรต้องระงับด้วยการไม่จองเวรแต่ก็ไม่ได้หมายถึงเราต้องยอมคนเสมอไป
อ๊ายยยยน้องภูมิเป็นของพี่แทนแล้วอิอิ
ได้น้องภูมิแล้วต้องรักน้องดูแลน้องให้ดีเหมือนเดิมนะ
รักน้องภูมินะจ๊ะ :จุ๊บๆ:
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
เเล้วทำไมเเกไม่ลบรูปล่ะไอ้คุณโต้ เก็บไว้ดูทำป๊ะไรวะ
ย้ายหนีเเล้วยังยุ่งไม่เลิก งานการไม่มีทำเหรอไงฟะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คงจะจบกันยาก
โตโต้ไม่เลิกลาเสียที
-
เฮ้อ 2 คนนี้ต้องสู้กันอีกยาวนานกันเลยแหละ
เจ็บกันทั้งคู่
-
ไม่มีนายเอกจริงๆ เรื่องนี้ เหอะ เหอะ ภูมิบุญเสร็จแทนซะแว้ววว
จะเป็นไงต่อไปหน่า อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้าเรื่องทั้งหมด จบลงแค่นี้
น้องภูมิคงได้ ใช้ชีวิตที่เป็นสุขได้ซักที
แต่คุณโตโต้ กลับไม่ยอมที่จะเลิก
-
เมื่อไหร่โตโ้จะพอซักทีอะ แบบถ้าเจ็บแค้นเพราะ คนประเภทเดียวกับภูมิหรืออะไรอย่างนี้ โตโต้ไม่ต้องตามแก้แค้นคนประเภทนี้ทั้งประเทศเลยหรือไง ไม่เข้าใจ
-
ภูมิคิดถุกแล้วหล่ะ เราควรหยุดบ้างก่อนที่อะไรอะไรจะสายเกินแก้
แต่อิตาโตโต้นี้สิควรจะรู้สึกตัวได้แล้ว :beat: ไฟแห่งความแค้นมีแต่จะเผาตัวเราเอง
-
เรื่องมันอิรุงตุงนังมากมาย
เหมือนปมทุกปมมันแน่นขึ้นอ่ะ
โอ๊ยยยย
เครียดแทนภูมิ
ออกมาจากบ้านก้อยังไม่พ้นมือโตโต้อยู่ดี
กับพี่แทนก็ด้วย
สงสารหง่ะ
-
เมื่ออีกคนไม่ยอมหยุด....มันก็คงต้องตาต่อตาฟันต่อฟันกันต่อไป...
ว่าแล้วเชียวชีวิตน้องภูมิไม่มีอะไรง่าย ๆ...คนอย่างไอ้โตโต้มันชั่วบริสุทธิ์จริง ๆ
นึกว่าจะคิดได้....มันก็ยังอุส่าต์แยกความสงสารกับความแค้น(ที่น้องภูมิไม่ได้ทำ)ออกจากกันได้
ถ้าไม่ใช่ไอ้โตโต้คงคิดไม่ได้หรอก.....มันแก้แค้นแบบมั่วได้ใจจริง ๆ ไอ้สมองถั่วเอ๊ย.....
สรุปว่า....มันกำลังจะเป็นนิยายรัก(มั๊ง)สามเส้าใช่ไหม????? :เฮ้อ:
:กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky :จุ๊บๆ:
กด + เป็นแรงใจให้น้องภูมิ
-
อิโต้ไม่หยุดจริงๆ น้องภูมิเค้ารักกันดีกับพี่แทนแล้วนะ!!! อ่อยยยยย
ได้กับพี่แทนซะทีนะน้องภูมิ 55555555 สู้ๆๆ แอบเชียร์คู่นี้
อิพี่โต้นี่นะ หลอกใจตัวเองเข้าไปๆๆๆ อ๊ากกก รีบๆมาต่อนะคะ
-
อย่าหยุดน้องภูมิ เอาอีกแรงอีก
-
เข้มารอคุณอิ๊กกี้ค่ะ :กอด1:
-
ภูมิรู้ตัวแล้วอยากหยุดแล้ว แต่อีกฝ่ายจะไม่หยุดซะงั้น
:z3: อะไรหนักหนาห๊า อิตาโตโต้เนี่ย
รู้ทั้งรู้ว่ามันคนล่ะคนกัน ยังจะหน้ามืดแก้แค้นอยู่ได้
เอาไขสันหลังคิดรึไงเนี่ยยยยย
อึดอัดแทนภูมิเลยอ่ะ
-
รอ ร้อ รอ
-
วันนี้ ไม่อัพนะครับ ขอโทษด้วย
จิตป่วน
เหอๆๆ
ขอโทษทุกคนด้วยครับ
จะรีบทำใจให้หายป่วน แล้วจะรีบกลับมา
รักทุกคนครับ
อิ๊กกี้
-
ไม่เป็นรัยครับ หายเมื่อไหร่ค่อยมาต่อนะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องคิดมากเรื่องโพสนิยายนะคะ
เจอกันวันศุกร์นะคะที่รัก :กอด1:
-
ไม่ได้อ่านตั้งหลายวัน มาอ่านอีกที 3 ตอนรวดเลย
ความรู้สึกนี่แบบว่า...อยากเอาอเโตโต้ไปทิ้งโว้ยยย อย่ารักภูมิเชียวนะ ถ้ารักจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย โสน้าน่า ภูมิบุญออกจะน่าฉงฉานนนนนน
-
ภูมิดีแล้วจ้า คิดได้แล้ว
เราว่าภูมิน่าจะหาแม่กุญแจมาเพิ่มที่หน้าประตูคอนโดนะ เอ หรือเป็นแบบคีย์การ์ดหวา
แต่อยากให้ไอ้โต้มันเข้าห้องไม่ได้ตลอดเวลาจัง ไม่งั้นวันไหนมันไขเข้ามาตอนน้องภูมินอนก็เสร็จกันพอดี
ภูมิxแทน :man1:
-
หายเร็วๆ นะครับ
:3123: :3123: :3123:
-
:จุ๊บๆ:
-
วันนี้ตื่นสาย กลับไปเรียนไม่ทัน o6
เลยเข้ามานั่งรออ่านนิยายคุณอิ๊กกี้ดีกว่าค่ะ :กอด1:
-
คิดไปคิดมาอยากหั้ยไอ้คุณโต้รีบรู้ตัวว่ารักภูมิเร็วๆ
แต่ภูมิไม่เล่นด้วย
หั้ยมันคิดถึงความผิดของตัวเอง
แล้วเจ็บช้ำน้ำใจไปคนเดียวซ้าาา :laugh:
-
ไม่อยากทำแบบนี้เลย ไม่อยากเข้ามาขอโทษที่ตอนนี้ผมเขียนไม่ได้
พยายามแล้ว เขียนไม่ได้เลย
ไม่อยากอ้างว่ามีเรื่องในใจ
ไม่ใช่พอมีคนอ่านแล้วเปลี่ยนไป
ผมทำไม่ได้จริงๆ
เสียใจนะครับ
ขอโทษจริงๆ
สัญญาว่าพรุ่งนี้จะดึงสติให้กลับมาดังเดิม
อิ๊กกี้
ปล ฝากบอกแฟนๆน้องญี่ปุ่นด้วยนะครับ
ขอโทษ
-
ถ้าพรุ่งนี้เขียนไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ....อย่าเครียด....
ถ้าสมองมันตัน....ไม่สบายใจก็ปล่อยไปสักพัก
อย่ากดดันตัวเอง....พี่เชื่อว่าคนอ่านทุกคนเข้าใจค่ะ :กอด1:
-
ป้าก็เห็นด้วยกับคุณกานดาคะ
อะไรที่ทำให้กังวล ตั้งสติอยู่สักครู่
อะไรมันก็จะดีขื้นเองเมื่อเจอปัญหาอย่าท้อถอย อย่าหมดหวังก็พอคะ
-
^
^
^
เห็นด้วยครับป๋ม
-
ตามสบายเลยคะ เพื่อผลงานที่ออกมาดี
พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ อย่าเครียด อันไหนปล่อยวางได้ก็ปล่อยคะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ในที่สุดภูมิกับแทนเค้าก้อเป็นคนคนเดียวกันแล้ว... :impress2: :-[ :impress2:
แต่ก้อนะ..เหมือนความแค้นของแต่หล่ะคนจะไม่หยุดเพียงเท่านี้..
อิคุณโตโต้..มรึงจะทำหั้ยภูมิ ทรมานไปนานเท่ารัย..ถ้าไม่อยากหั้ยภูมิร้ายใส่มากกว่านี้ หยุดซะ..
เราเตือนคุณแล้วนะ.. :laugh: :laugh:
สงสารทั้งแทนทั้งภูมิ มั่นคงเข้าใว้นะ..อย่าอ่อนไหวกับสถานการณ์รอบตัวที่มาบีบครั้นเรา..
:กอด1:กอดหั้ยกำลังจัย...
กอดถึงไรเตอร์ด้วย...เชื่อว่ามันจะผ่านไปได้...
สู้สู้..ที่ตรงนี้มีคนค่อยให้กำลังใจไรเตอร์อีกเพียบ...
:กอด1: :3123: :กอด1:
-
โถๆ อย่าคิดมากค่ะ :กอด1:
การเขียนนิยายมันเป็นงานสร้างสรรค์ ต้องใช้จินตนาการผนวกเข้าไปด้วย
น้องมิเข้าใจค่ะ และเชื่อว่าคนอ่านทุกคนก็เข้าใจ
อย่าเครียดนะคะ มามะ มาให้น้องมิ :กอด1: อีกทีจะได้หายเครียด
-
ตามอ่านมาตลอดจนทันแล้ว
ชีวิตภูมิน่าสงสารมากๆ ทำไมต้อมาเจอแต่คนแบบนี่ด้วยนะเนี่ย
คือจริงๆก็พอจะรู้ว่าใครเป็นพระเอก แต่ก็เหมือนยังรับไม่ได้เน้
เมื่อไหร่จะรักกันล่ะเนี่ย เฮ้อ
-
ขอโทษนะครับที่หายไปนาน ยังไม่เหมือนเดิมหรอกครับ แต่ผมเองก็ไม่อยากให้ใครรอนานๆเพราะรู้ว่าการรอคอยมันไม่ดี ขอโทษนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจ พรุ่งนี้ผมก็จะกลับมาเหมือนเดิม สู้ๆๆ
ฉากสี่สิบสอง
แทน ทวีไม่คิดติดใจอะไรในตัวภูมิบุญแล้ว ที่ผ่านก็ให้ผ่าน ถ้าจะว่าไปแล้วภูมิบุญเป็นชายแม้จะเคยมีเพศสัมพันธ์กับชายอื่น แต่ชายก็ย่อมเป็นชายวันยังค่ำไม่มีอะไรเสียหายมากมายนัก เพราะตัวของเขาเองก็ใช่ว่าจะบริสุทธิ์ผุดผ่อง ก่อนหน้าที่จะมาเจอภูมิบุญก็นับเป็นคนเจ้าชู้มากคนหนึ่ง นอนกับแฟนตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย ยิ่งได้เห็นท่าทีของภูมิบุญที่มีต่อแทนทวีแล้ว ตอนนี้เขามั่นใจว่าภูมิบุญเองก็รักเขามากเช่นกัน อุปสรรคคือการเข้าไปอยู่ที่คอนโดของโตโต้ เพราะการไปมาหาสู่ใช่ว่าจะง่ายอย่างที่ใจคิดไว้ ภูมิบุญเองก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้แทนทวีฟังไม่มีปิดบัง ไม่มีซ่อนเร้นอีกต่อไป
"ภูมิ พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงศิษย์เก่าที่โรงเรียนน่ะ ภูมิไปกับพี่นะ"
แทนทวีชวนระหว่างที่ขับรถไปส่งภูมิบุญที่บ้านคืนวันศุกร์
"จะดีเหรอครับพี่แทน คืนวันเสาร์ภูมิไม่อยากออกไปไหนเลย เกรงใจคุณท่าน"
"เกรงใจอะไรล่ะภูมิ โรงเรียนที่พี่เรียน ไอ้บ้านั่นก็เคยเป็นรุ่นพี่นะ"
"ห๊า นี่พี่แทนเรียนโรงเรียนเดียวกับคุณโตโต้เหรอครับ"
"ใช่น่ะสิ หึหึ มีเรื่องเล่าด้วยนะเกี่ยวกับไอ้บ้านั่น"
แทนทวีคิดย้อนไปถึงข่าวลือเกี่ยวกับตัวของโตโต้ ลูกชายเจ้าแม่สังหาริมทรัพย์ที่รูปเปลือยว่อนเน็ทอยู่ช่วงนั้น ตอนที่แทนทวีเรียนอยู่ชั้นมัธยมสามส่วนโตโต้ก็ใกล้จะจบ แม้ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตากันแต่พอเจอหน้ากันจริงๆ ข่าวลือที่เงียบหายไปก็ผุดขึ้นมาอีกในใจครั้ง ตอนนั้นแทนทวีไม่ได้สนใจ คิดว่าเป็นคนโง่คนหนึ่งที่ปล่อยตัวให้เกย์ถ่ายรูปเอาไว้ได้ เขายังเคยพูดกับเพื่อน ว่าถ้าเป็นเขามันคงไม่เป็นแบบนี้
"เรื่องอะไรเหรอครับ"
ภูมิบุญอยากรู้ขึ้นมาทันที แทนทวีหันหน้ามายิ้ม
"ก็เรื่องที่ไอ้บ้านั่นมันโดนลักหลับน่ะสิ เพื่อนรักมันหลอกไปกินเหล้าแล้วให้พี่ที่เป็นเกย์ลักหลับแล้วถ่ายรูปไว้ ประจาน ว่อนเน็ทเชียวนะภูมิ อยู่เมืองไทยไม่ได้เลยนะ ตอนแรกคิดว่าใคร โลกมันกลมเสียเหลือเกิน"
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ภูมิบุญรู้สึกจุกขึ้นมาในอก นี่น่ะหรือคงเป็นสาเหตุที่ทำให้โตโต้เกลียดเขามากตั้งแต่แรกเจอ แต่เขายอมทำขนาดนี้เชียวหรือเพื่อที่จะไล่ให้ภูมิบุญออกจากบ้าน น่าเห็นใจ ไม่คิดว่าคนอย่างโตโต้ก็มีปมด้อย ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะยอมทำถึงขนาดนี้เพียงเพราะเกลียดใครสักคน เข้าใจแล้ว เข้าใจและเห็นใจแล้วคุณโตโต้ ภูมิบุญคิดอยู่ในใจ
"เป็นอะไรไปภูมิ หน้าตาไม่ดีเลย"
"อ้อเปล่าครับ ทำไมเขาถึงเอารูปแบบนั้นลงในเน็ทล่ะครับ"
"ก็คนมันจัญไร ว่าไปก็น่าสงสารมันเหมือนกันนะ แต่สมน้ำหน้า กวนตีนนัก"
อยากจะห้ามปราม อยากจะร้องเตือนแต่ก็เงียบไปเสียดีกว่า ลำพังปัญหาที่เพิ่งจะลุล่วงไปก็แก้ยากมากพออยู่แล้วนี่ถ้าเห็นอกเห็นใจโตโต้ ขึ้นมาอีกแทนทวีคงจะทำใจลำบาก ไม่อยากสร้างความแคลงใจให้แทนทวีอีกแล้ว พอเข้าบ้านก็ไปคุยอยู่กับคุณอภิสราเพราะรายนั้นถึงกับออกมานั่งรอที่โต๊ะ หน้าบ้าน
"ลืมป้าไปเลยนะภูมิ ไม่เจอแค่ไม่กี่วัน เราซูบไปหรือเปล่า"
คุณอภิสราจับดูโครงหน้าของภูมิบุญ
"คงนอนดึกน่ะครับคุณท่าน ช่วงนี้ภูมิมีสอบ"
"กินข้าวกินปลาด้วยนะลูกอย่าหักโหมให้มากนักเดี๋ยวจะทรุดเอา"
สายตาที่ทอประกายห่วงใยยังคงเหมือนเดิม เคยเป็นยังไงก็เป็นอยู่อย่างนั้น ความจริงแล้วภูมิบุญไม่ได้อยากออกจากบ้านหลังนี้ไปเลย ผู้ใหญ่ที่นี่รักและเมตตาเขามาก ออกไปอยู่แบบนั้นแม้จะมีแทนทวีอยู่ข้างกาย แต่บางทีก็คิดถึงบ้านหลังนี้มากเหลือเกิน คิดถึงความอบอุ่น กลิ่นอายของความรักที่มันตลบอบอวลไปทั่วบ้าน เว้นเสียแต่คนที่อยู่ในห้องดำนั้น
"อ้าว ภูมิกลับมาแล้วเหรอ เป็นไง คอนโดพี่สบายไหม"
เสียงของโตโต้ทักมา วันนี้เขากลับบ้านเร็วกว่าปกติ โตโต้นั่งลงข้างๆมารดาของตนฝั่งตรงข้ามกับภูมิบุญ
"ครับ สบายดีครับ"
"เออ ตาโต้ แม่เห็นมีบัตรเชิญงานเลี้ยงรุ่นศิษย์เก่าที่โรงเรียน เราจะไปไหม"
คุณอภิสราหันไปถามบุตรชาย โตโต้หน้าเปลี่ยนสีทันที
"เลี้ยงรุ่นอะไรครับ คงไม่หรอกครับแม่ โต้ไม่อยากไป"
สีหน้าที่ครุ่นคิดเครียดลงทันใดทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที ภูมิบุญนิ่งอยู่เห็นใจเขาขึ้นมา
"โต้ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะลูก ไปเจอเพื่อนเก่าๆหน่อยไม่ดีเหรอ"
"ผมไม่มีเพื่อนครับแม่ อย่าพูดเรื่องนี้เลยครับ พรุ่งนี้ผมจะไปงานวันเกิดไอ้พอลครับแม่"
เหตุผลที่ยกขึ้นมาทำให้ผู้เป็นมารดาเงียบเสียงไป เข้าใจดีในความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในใจ ริ้วรอยในอดีตครั้นไปสะกิดเมื่อใดเมื่อนั้นก็มีแต่ร้าวราน ภูมิบุญเองก็อึดอัดใจ แต่ไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกไปดี
"คุณท่านอยากทานของว่างไหมครับ เดี๋ยวภูมิไปยกมาให้"
"อืม ดีเหมือนกันจ๊ะ เห็นวันนี้จันทร์บอกทำข้าวเกรียบปากหม้อ ไหนลองเอามาชิมซิ"
คุณอภิสราเองก็เบนเรื่องไป โตโต้ลุกออกจากที่นั่งทันที สีหน้าบึ้งตึง
"จะไปไหนภูมิ มาคุยกันก่อน"
เสียงเกรี๊ยวกราดดังตามหลังมา พอลับตามารดาโตโต้ก็ฉวยเอาข้อมือของภูมิบุญเอาไว้แน่น
"อะไรครับคุณโตโต้"
"เรื่องระหว่างเราจะเอายังไง พี่ไม่พอใจนะที่พาไอ้หน้าจืดนั่นเข้าคอนโดพี่"
โตโต้พาลไม่รู้ว่าเพราะปมในใจหรือเพราะเหตุอื่น
"เอ่อ"
"ว่าไง พี่ไม่ให้มันไปคอนโดพี่อีกแล้วนะ อย่าพามันไปอีก ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่"
"แล้วให้ภูมิทำยังไงครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดโตโต้ถึงมาเกรี้ยวกราดใส่
"ถ้าจะไปเอากัน ไปเอาที่อื่น อย่าไปทับที่พี่"
"คุณโตโต้"
ได้แต่ร้องออกมาไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมาได้
"รู้ว่าเราร่าน แต่ถ้าจะพาชายคนอื่นมานอน ให้ไปเปิดโรงแรมนอนไม่ใช่ที่นั่น"
ภูมิบุญเม้มปากแน่น รู้สึกโกรธขึ้นมา
"ทำไมครับ ถ้าจะให้ไปเปิดโรงแรม สู้ผมไปอยู่หอเองดีกว่า จะได้พาใครมาก็ได้ ถ้าอยู่ที่นั่นแล้วคุณโตโต้หวง ก็เก็บไว้อยู่เองเถอะครับ"
ภูมิบุญบิดมือออกจากการเกาะกุม
"ปากดีนะ"
"ครับ ถ้าจะอ้างคุณท่าน ก็เอาให้มันแดงไปเลยไหมล่ะครับ ว่าทำไมผมถึงอยากจะออกไปอยู่ที่อื่น ท่านจะว่ายังไงถ้ารู้ว่าคุณโตโต้ทำอะไรผม แม้ผมเองจะเป็นแค่ลุกคนใช้ แต่ถ้าคุณท่านเห็นดีเห็นงามกับคุณโตโต้ผมเองก็จะไป"
ภูมิบุญจ้องหน้าเขาเขม็งไม่ยอมอ่อนข้อให้ โตโต้กัดกรามปูดขึ้นมาแววตาโกรธแค้นขึ้นมากกว่าเดิม
"หึ อย่ามาขู่ อยากออกไปจากที่นี่มากนักใช่ไหม ใช่สิจะได้ไปอยู่กับไอ้นั่นผัวใหม่ของเราสินะ"
"ก็ทราบดีนี่ครับ แล้วจะมาเอาอะไรอีก จุดประสงค์ของผมคุณโตโต้ก็รู้แล้ว ผมว่าคุณเองไม่ใช่เหรอที่อยากให้ผมออกไปจากที่นี่"
ภูมิบุญพูดก่อนจะเดินหนีไป โตโต้กัดกรามจนปูดโปน กลับขึ้นห้องไปทันที ภูมิบุญได้แต่ถอนหายใจ เมื่อครู่ที่คิดเห็นใจเขา สงสารกับสิ่งที่เขาเคยผ่านพบมามลายหายไปทันที "สมแล้ว คนแบบนี้เจอแบบนี้ล่ะจะได้รู้สึก" ภูมิบุญพูดขึ้นคนเดียว สายตาฉายแววกร้าวขึ้นมา ภูมิบุญคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้น แม้จะคิดได้ในช่วงหนึ่ง ก็กลับมาเป็นภูมิบุญคนเดิมเช่นบัวที่ปริ่มน้ำย่อมเป็นเหยื่อของฝูงปลาฉัน นั้น
คืนวันเสาร์แทนทวีมารับภูมิบุญตั้งแต่หัวค่ำ ภูมิบุญได้ขออนุญาตคุณอภิสราตั้งแต่เมื่อวาน ขอต่อหน้าโตโต้ระหว่างทานอาหารเย็นกัน สีหน้าของโตโต้ไม่พอใจแต่ก็เก็บอาการเอาไว้ ส่วนภูมิบุญยิ้มกริ่มอยู่ในใจ คุณอภิสราไม่ได้ว่าอะไรแต่ก่อนจะอนุญาตได้หันมามองหน้าโตโต้ก่อนเพราะเห็นใจ เขามากในเรื่องนี้จึงยอมแต่โดยดีเพราะยิ่งรบเร้าใหเขาไปเจอสภาพเก่าๆอีก แผลเป็นที่หายแล้วไปสะกิดให้มันเป็นแผลสดขึ้นมาใหม่เพื่ออะไรกัน แทนทวีแต่งตัวดีสมฐานะของตน เขาสวมกางเกงยีนสีเข้ม เสื้อเชิ๊ตสีอ่อนลายเลขาคณิต ใส่แจ็คเก็ตสีเทาหม่นๆทับ รองเท้าหนังขัดมันวาว
"ทำไมมาแต่หัววันจังครับพี่แทน"
ภูมิออกไปพบแทนทวีที่หน้าบ้านเชิญให้เข้ามานั่งที่โต๊หน้าบ้าน
"ก็พี่มารับภูมิไปแต่งตัวไงครับ"
"โห ขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่แทน งั้นภูมิก็ไม่เหมาะกับงานนี้แล้วล่ะครับ ภูมิไม่มีเสื้อผ้าแบบพี่แทนนะครับ"
ภูมิบุญพูดออกไปน้ำเสียงเจียมตัว หงษ์ยังไงก็เป็นหงษ์วันยังค่ำ ส่วนกาอย่างเขาจะให้ชุบมายังไงเชื้อชาติกามันก็เปลี่ยนเป็นหงษ์เหมือนอย่าง เขาไม่ได้หรอก ภูมิบุญคิดแบบนี้
"ไม่ได้นะภูมิ นี่ไงพี่ถึงมารับ พี่มีเพื่อนขายเสื้อผ้าอยู่ ไม่ต้องห่วง เราพร้อมหรือยังล่ะ"
แทนทวีพูดน้ำเสียงมุ่งมั่น ภูมิบุญได้แต่ถอนหายใจยอมไปกับเขาแต่โดยดี แทนทวีขับรถพอภูมิบุญไปยังซอยทองหล่อ ร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายโดยเฉพาะ แทนทวีแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนแล้วก็ให้เพื่อนเลือกเสื้อผ้าให้ เพื่อนของแทนทวีเลือกเสื้อเชิ๊ตสีเหลืองอ่อนมีลายจางๆ กับแจ็คเก็ตสีดำแบบสมัยนิยม ส่วนกางเกงภูมิบุญใส่กางเกงยีนส์สีดำตัวเดิม รองเท้าหนังของทางร้าน ตอนแรกภูมิบุญอยากจะใส่รองเท้าของตัวเองแต่แทนทวีห้ามไว้
"ไอ้ส้ม ทำผมให้น้องเขาด้วยดิวะ"
แทนทวีบอกเพื่อนผู้หญิงของตน รายนั้นยิ้มกริ่มแล้วพาภูมิเข้าไปในห้องด้านหลังร้านซึ่งเป็นห้องพักของ พนักงาน พอภูมิบุญเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปนั่งนิ่งให้เธอจักแต่งทรงผมให้
"ผิวสวยจังเลยค่ะน้องภูมิ พี่ไม่เคยเห็นแทนเขาดูแลใครดีอย่างนี้เลยนะเนี่ย เรานี่โชคดีนะคะ"
ภูมิบุญยิ้มแห้งๆ ไม่รู้จะแสดงอาการยังไงดี
"เสร็จแล้วค่า ต๊าย น่ารักเชียว"
ส้มร้องออกมาทั้งที่ตนเป็นคนจัดแต่งทรงผมให้ แต่ก็ยิ้มกริ่มออกมาด้วยความพึงพอใจ พอออกมาหาแทนทวีรายนั้นถึงกับมองด้วยสายตาที่ปลื้มปีติ
"ภูมิ"
แทนทวีร้องออกมา
"แหม มองตาค้างเชียวนะแทน เป็นไงล่ะฝีมือเรา"
"น่ารักมากเลยส้ม พอภูมิแต่งตัวแล้วดูดีกว่าพี่อีกนะเนี่ย"
"แหมก็น้องเค้าน่ารักอยู่แล้วนี่นะแทน แต่งยังไงก็น่ารัก เนอะภูมิเนอะ"
ส้มดันหลังภูมิบุญให้เดินไปหาแทนทวีที่ยืนรออยู่แล้ว ภูมิบุญอายหน้าแดง
"ไปกันเถอะครับภูมิ พี่ดีใจภูมิใจมากแล้วที่มีภูมิไปด้วย"
แทนทวียื่นมือมาจับมือของภูมิบุญทันที โรงเรียนมัธยมชายล้วนย่านใจกลางกรุง คืนนี้คราคร่ำไปด้วยบรรดาศิษย์เก่ารวมรุ่นสี่ปีเริ่มตั้งแต่รุ่นของโตโต้ รวมถึงรุ่นของแทนทวีด้วย
"พี่แทนไม่กลัวเพื่อนๆนินทาเอาเหรอครับที่พาภูมิมา แทนที่จะควงสาวๆมา"
ภูมิบุญรู้สึกเป็นกังวลเพราะเกรงใจแทนทวีเหมือนกัน เป็นห่วงกับสถานะทางสังคมของเขา
"พี่ไม่สนหรอกภูมิ เพื่อนๆพี่หลายคน รุ่นพี่อีกมีแฟนเป็นผู้ชายเยอะแยะ ทำไมล่ะ มันเป็นความพอใจของพี่นี่ ใครจะว่าอะไรก็ช่างหัวมันสิ"
แทนทวีพูดน้ำเสียงไม่ได้ใส่ใจอย่างที่เขาพูดออกมา ภูมิบุญจึงนิ่งเงียบไป พอหาที่จอดรถได้ก็พาภูมิบุญเดินเข้าไปในบริเวณงาน โดยใช้หอประชุมใหญ่เป็นที่จัดงาน แทนทวีทักทายเพื่อนๆคนรู้จักอยู่แต่ก็ไม่ลืมที่จะแนะนำคนที่เขาพามาด้วย
"นี่แฟนกู น้องภูมิ"
แทนทวีพูดโดยไม่ได้รู้สึกเขินอายกระดากปากแต่อย่างใด เขาพูดเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติสามัญ แต่สายตาของเพื่อนๆกลับมองดูภูมิบุญอย่างแปลกประหลาด
"ไม่น่าเชื่อว่ะไอ้แทน ตอนเรียนนี่สีหญิงเป็นว่าเล่น เปลี่ยนแนวแล้วเหรอมึง"
เพื่อนมี่เคยสนิทกับแทนทวีพูดขึ้น
"เมื่อก่อนโว้ย แต่ตอนนี้รักคนนี้"
"ไม่น่าเชื่อว่ะ"
อีกหลายต่อหลายคำดังขึ้น ทั้งเห็นเป็นเรื่องปกติ ทั้งเหน็บแนมดูถูกเหยียดหยาม ภูมิบุญเริ่มรู้สึกตัวเล็กลีบลงทันทีสายตาที่มองมาแม้จะมีแวบหนึ่งชื่มชมใน รูปกายภายนอก แต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นมองด้วยความสมเพชเวทนา สายตาที่เสียดแทงเริ่มทำให้ภูมิบุญอึดอัด
"พี่แทนครับ ภูมิขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ"
"ได้ครับ เดี๋ยวพี่พาไป"
"ไม่เป็นไรครับพี่ พี่แทนอยู่คุยกับเพื่อนต่อเถอะครับ"
"เฮ้ยเดี๋ยวกูมาไปเข้าห้องน้ำก่อน"
"โห จะไปเข้าห้องน้ำก็ต้องพากันไปด้วยโว้ย จะไปเข้าห้องน้ำหรือไปทำอะไรวะไอ้แทน ที่นี่โรงเรียนนะโว้ย"
เสียงแซวดังมาจากกลุ่มที่แทนทวีนั่งอยู่ พอสิ้นเสียงแซวเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทันที
"ไอ้ห่านี่ ไปเข้าห้องน้ำโว้ย น้องเขาไม่เคยมา"
"แหม ให้พี่พาไปก็ได้นะครับน้อง อยากลองอยู่เหมือนกันเกย์น่ะ เห็นเขาบอกดีนักดีหนา"
เสียงดังที่ลอดออกมาจากปากของชายหนุ่มหน้าตาดี แต่งตัวดีท่างเขาพร้อมด้วยวุฒิปัญญาเยี่ยงปัญญาชนทั่วไป ภูมิบุญเม้มปากแน่น ร้อนหน้าชาไปตามตัว
"ไอ้นี่ แดกตีนกูดีไหม ปากหมานะมึง"
แทนทวีตะคอกทำท่าจะโผเข้าไปทำอย่างที่ปากพูด ภูมิบุญจับแขนไว้แล้วส่ายหน้า
"หวงโว้ยหวง แหมไอ้แทน มึงก็แบ่งเพื่อนๆลองบ้างดิวะ แต่กูก็พูดไปอย่างนั้นล่ะว่ะ ของหญิงมีไม่ชอบ ชอบของสกปรก"
ไม่เพียงแต่พูดแต่เขาทำท่ารังเกียจออกมาเบะปากชักสีหน้า ส่วนเพื่อนๆที่นั่งอยู่ข้างๆก็ทำท่าไปในทางเดียวกัน
"ขอโทษนะครับพี่ ผมเสียใจนะครับที่มาเป็นส่วนเกินในงานนี้ และที่พี่ว่าสกปรกน่ะคงไม่ใช่ผมหรอกครับ แต่มันเป็นปากพี่กับจิตใจของพี่"
ภูมิบุญกระชากแขนแทนทวีให้หลบไปอยู่ด้านหลังของตนแล้วยกริมฝีปากขึ้นสูง ยิ้มแสยะออกไปมองหน้าเรียงบุคคล
"ไอ้นี่ ปากดีนะมึง"
"เฮ้ย พอได้แล้ว ไอ้ก็อตมึงก็เกินไป ไปๆแทนพาน้องไป"
เพื่อนอีกคนห้ามปรามก่อนที่เรื่องราวจะใหญ่โต แต่คนต้นเรื่องลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง
"มึงเป็นใครมาจากไหนวะ กล้ามาด่ากู"
"เฮ้ย ไอ้ห่านี่กูบอกให้พอ"
"มึงจะเอาอะไรไอ้ก็อต แล้วทีมึงว่ากูล่ะ"
แทนทวีทำท่าจะปรี่เข้าหาเหมือนกัน แต่ภูมิบุญห้ามไว้
"กลับเถอะครับพี่แทน พี่ไม่น่าชวนภูมิมาเลย"
"รู้ตัวก็ดี มึงนั่นล่ะไม่น่ามาที่นี่ เสือกมาทำไมวะศิษย์เก่าก็ไม่ใช่"
คนพูดยังไม่ยอมลง ภูมิบุญเม้มปากแน่น ดันตัวแทนทวีไว้เพราะเขาจะปรี่เข้าหาอยู่ตลอดเวลา ฝ่ายนั้นก็มีคนดึงตัวไว้
"ครับ ผมเสือกเองล่ะที่มางานนี้ น่าเสียดายจังครับ โรงเรียนนี้เปิดมาตั้งนาน คนจบออกไปก็ได้เป็นใหญ่เป็นโตมากมาย ไม่น่าเชื่อนะครับว่าจะมีศิษย์เก่าแบบนี้ แต่นั่นล่ะนะ ในฝูงแกะขาวย่อมมีพวกแกะดำอยู่เสมอ"
"ไอ้ห่านี่"
ภูมิบุญกัดฟันพูดจ้องหน้าเขาเขม็งไม่ได้ยอมอ่อนให้แม้แต่น้อย มีเพื่อนรุ่นพี่มาดึงตัวแทนทวีกับภูมิบุญออกไปจากบริเวณงานเพราะสายตาเกือบ ทุกคู่บริเวณนั้นหันมามองตั้งแต่เริ่มมีปากเสียงกัน
"ไปก่อนแทน พาเพื่อนกลับก่อน อย่ามามีเรื่องที่นี่พี่ขอร้อง"
"แต่พี่ดูมันพูดสิ หนอยหาว่าน้องผมเสือกมากเหรอ แล้วทีมันพาเพื่อนมาล่ะ"
"เอาน่าแทน เดี๋ยวพี่จัดการให้ ไปก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน"
รุ่นพี่ดันหลังแทนทวีให้ออกไป
"ขอโทษนะครับพี่ ที่มาก่อเรื่องที่นี่"
ภูมิบุญยกมือไหว้พออารมณ์อ่อนลงก็เริ่มรู้สึกตัวว่าน่าจะเก็บความรู้สึกให้ได้มากกว่านี้
"ไม่เป็นไรครับ เอาไว้วันหลังเจอกัน น้องน่ารักดีนะแทน ไอ้ก็อตมันปากหมาจริงๆล่ะ"
แทนทวีเดินออกมาจากงานหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แต่ไหนแต่ไร นี่ถ้าภูมิบุญไม่มาด้วยคงได้มีการล้มโต๊ะกันไปแล้ว แต่ด้วยความที่เกรงใจภูมิบุญเขาจึงพยายามสะกดอารมณ์
"พี่ขอโทษนะภูมิ ไม่น่าเลย"
แทนทวีพูดขึ้นแต่สีหน้ายังบึ้งตึง
"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่แทน เพื่อนพี่คนนั้นเขาก็คงแหย่เล่นๆล่ะ"
"แหย่ หาตีนน่ะสิ แต่เรานี่ก็ใช่ย่อยนะ หึหึ สมน้ำหน้ามัน คนมองกันใหญ่ ลำพังพี่ไม่ได้สนใจใครหรอก แต่มันน่ะสิ เรียนอยู่ มอต๊อกต๋อย ดังแน่มึงไอ้ก็อต"
"ดังเรื่องอะไรล่ะครับ แค่มีเรื่องกันเอง"
ภูมิบุญไม่เข้าใจในสิ่งที่แทนทวีพยายามจะสื่อ
"แหมภูมิ ไอ้นี่น่ะตอนเรียนมันนับว่าเป็นหัวโจก เกเรที่สุด คงจะเสียชื่อเสียงไงที่โดนคนตัวเล็กๆยืนด่าหน้าชา ฮ่าๆ สะใจ"
ภูมิบุญไม่ได้รู้สึกยินดีไปด้วย นี่เขาสร้างศัตรูเพราะปากของเขาอีกแล้วหรือ ทำไมนะ ทำไมไม่รู้จักหักห้ามใจ เรามันไม่เข้าพวกกับเขาอยู่แล้ว เขาจะว่าเสียดแทงยังไงมันก็เป็นเรื่องของเขา ภูมิบุญถอนหายใจออกมา
"พี่ยังไม่อยากกลับเลยภูมิ ไปนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ"
แทนทวีชวนแล้วหันมาทำสายตาอ้อนวอน
"แต่ภูมิไม่กินเหล้านี่ครับพี่แทน"
"ใครจะให้ภูมิกินล่ะคร้าบ คนดี ไปนั่งอยู่ข้างๆพี่ก็พอ"
"ครับ ที่ไหนล่ะ"
ภูมิบุญไม่คิดนานเพราะรู้สึกเห็นใจแทนทวีเช่นกัน เขาคงอายไม่น้อยที่พาแฟนที่เป็นผู้ชายมาเปิดตัวกับบรรดาเพื่อนๆที่เคยเรียน ร่วมชั้นกันมา ถ้าจะว่าไปแล้วเขาก็ประกาศแล้วว่าเขาเลือกภูมิบุญเป็นแฟนอย่างไม่ปิดบัง ลำพังจะหาผู้ชายแบบนี้ในยุคนี้หรือยุคไหนคงไม่มี แม้นถ้ามีคงน้อยเต็มทน ภูมิบุญรู้สึกอิ่มใจดีใจขึ้นมา ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดอะไรอีกในสิ่งที่เขานานๆทีจะขอขึ้นมา
"ไปเอกมัยไหมครับ ไปนั่งดูนั่นดูนี่เล่นๆกัน"
ภูมิบุญได้แต่พยักหน้าเพราะตนไม่รู้จักกับสถานที่ แทนทวีระบายรอยยิ้มออกมาได้หลังจากที่บึ้งตึงอยู่นาน เขาจอดรถในที่จอดที่ทางร้านเตรียมไว้ให้แล้วเดินเข้าไปในร้านที่เสียงเพลงใน ตอนหัวค่ำยังไม่ดังอึกทึกครึกโครมมาก คนก็ยังไม่หนาแน่นเท่าที่ควรส่วนมากจะนั่งกินข้าวกัน ดื่มบ้างเป็นบางโต๊ะ
"กินอะไรก่อนเนอะ พี่หิวแล้ว เมื่อกี๊ไม่ได้แตะอะไรเลย"
แทนทวีเอ่ยขึ้นแล้วเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ภูมิบุญพยักหน้าเออออตามเขา
"เฮ้ย"
แทนทวีร้องขึ้น หน้าตาซีดลงทันที ภูมิบุญมองตามสายตาของแทนทวีไป ก็ชักสีหน้าไม่ถูกเหมือนกันเพราะ คนที่กำลังเดินเข้ามาในร้านคือ แวนกับพอลแฟนสาวและเพื่อนสนิทของโตโต้ ภูมิบุญรีบหันกลับมาใจเต้นตุบตับ ไม่คิดว่าะเจอแวนที่นี่ ส่วนผู้ชายอีกคนเขาไม่เคยเห็นหน้า โลกมันช่างกลมอะไรแบบนี้
"ซวยเป็นบ้าเลย"
แทนทวีสบถออกมา แล้วทำหน้าเซ็งอย่างเห็นได้ชัด
"ต๊าย ไอ้แทน ไหนบอกแกจะไปงานเลี้ยงศิษ์เก่าไงแล้วแอบมากินเหล้าที่นี่"
พอแวนเหลือบมาเห็นหน้าน้องชายก็ปรี่เข้ามาหาทันที แต่ยังไม่ทันมองภูมิบุญเพราะภูมิบุญนั่งหันหลังให้
"แล้วพี่ล่ะ มากินเหล้าเหมือนกันเหรอ"
"ชั้นมากินข้าวย่ะ นี่พอลเพื่อนโตโต้"
แวนแนะนำแต่ดูเหมือนแทนทวีจะไม่ได้ใส่ใจ พอแวนปรายตามองหน้าเพื่อนที่มากับแทนทวีก็ชักสีหน้าขึ้นทันที
"ต๊าย นึกว่าใคร อีตุ๊ดแย่งผัวชาวบ้านนี่เอง หน้าด้านหน้าทนนะยะ แกจะเอามันไว้ทำไมไอ้แทน มันทำกับแกขนาดนี้ งูพิษ"
แวนกรีดเสียงขึ้นดังจนคนโต๊ะข้างๆหันมามอง
"แวน ใจเย็นๆมีอะไรกัน"
พอลมาจับแขนไว้มองหน้าเด็กคนที่แวนเอ่ยถึง
"ใจเย็นไม่ได้หรอกพอล ดูมันสิ เกิดมาไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่าไอ้นี่มาก่อน ทุเรศไม่เจียมกะโหลกตัวเอง คงอยากจะเป็นไฮโซซะตัวส่นเลยสินะ แกมันมีอะไรดีห๊า"
แวนผลักบ่าของภูมิบุญ เอาน้ำในแก้วสาดใส่หน้าของภูมิบุญทันที
"เฮ้ย พี่แวนมันจะเกินไปแล้วนะ"
แทนทวีลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ดันตัวของแวนออกสายตากร้าวไม่แพ้พี่สาว
"แกจะปกป้องมันทำไม ไอ้แทน มันมีอะไรดี"
"ดีไม่ดี อย่างน้อยก็ไม่เทียวด่าใครตามที่สาธารณะแบบพี่หรอก"
แทนทวีย้อนเสียงดังเช่นกัน พนักงานของร้านเข้ามาห้ามปรามแล้ว แต่ดูเหมือนแวนจะไม่สนใจ
"กรี๊ดด ไอ้แทน ชั้นเป็นพี่แกนะ"
"นี่ก็แฟนผม ไปเถอะภูมิ เสียอารมณ์"
"หยุดนะ แกยังไปไหนไม่ได้ ที่ชั้นเห็นวันนั้นชั้นยังไม่ได้สะสางกับแกเลยนะ" "เพี๊ยะ"
แวนคว้าตัวของภูมิบุญมาได้ก็ฟาดมือลงไปที่หน้าทันที ภูมิบุญหน้าหันไปตามแรงตบ ผู้คนที่จ้องมองอยู่อ้าปากค้าง แทนทวีผลักแวนให้ถอยห่างไปทันที
"อย่ามาทำตัวแบบนี้นะพี่แวน อย่าหาว่าผมไม่เตือน"
แทนทวีขู่ดังลั่นเช่นกัน
"ขอร้องนะครับ อย่ามีเรื่องกันที่นี่ รบกวนเชิญด้านนอกด้วยนะครับ"
ผู้จัดการร้านเข้ามาสะกิดบอกแทนทวีจูงมือภูมิบุญออกไปจากร้านทันที ส่วนพอลก็เดินไปดึงแขนแวนที่ร้องลั่นร้านอยู่ให้ตามออกมา
"เจ็บไหมภูมิ วันนี้มันเป็นอะไรนะ ซวย"
"เพราะภูมิเองล่ะครับที่เป็นตัวซวย"
ครั้นเปล่งเสียงออกมาก็ทำให้ใจของอีกฝ่ายล่วงหล่นหายไป ความน้อยเนื้อต่ำใจจากทั้งในอดีต มาถึงวินาทีที่เพิ่งจะผ่านมามันออกมากับคำพูดเพียงไม่กี่คำ
"ภูมิ ไม่เอาครับภูมิอย่าพูดแบบนี้ พี่ขอโทษที่เจ้ากี้เจ้าการจะพาเราออกมาเอง พี่ขอโทษครับภูมิ"
แทนทวีรู้สึกผิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะเขาพาภูมิบุญออกมาข้างนอกแท้ๆ นี่ถ้าหากพาไปกินข้าวที่อื่นก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
"พี่แทนไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ ภูมิเองที่ผิด ผิดที่ไม่เจียมตัว"
"ภูมิ"
แทนทวีได้แต่ร้องออกมา มองหน้าคนรักน้ำตาเริ่มคลอไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดออกมาปลอบประโลมใจดี
"แก ไอ้ตัวดี แกทำให้ชั้นโดนไล่ออกมาจากร้าน ไอ้สถุนชั้นต่ำ"
"พอแล้วแวน พอ"
พอออกมาพ้นประตูร้านก็กรีดเสียงร้องตามมา แวนปรี่เข้ามาหมายจะทำร้ายร่างกายของภูมิบุญอีก จริตที่หายไปจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่ทำให้จิตใจบอบช้ำมันตื่นขึ้นมาอีกครา ภูมิบุญพอได้ยินเสียงก็เม้มปากแน่นยกริมฝีปากขึ้น
"พี่แทน"
ภูมิบุญอ้อมไปหลับอยู่หลังแทนทวีกอดเขาไว้
"ตอแหล ชั้นจะตบแกให้สาสม ไอ้ทุเรศ แกมันจัญไร สกปรก"
แวนเองก็ขุดคำด่าออกมาตามแต่จะคิดได้ แม้จะมีเพื่อนชายดึงตัวไว้แต่ก็ไม่ได้สนใจ
"หยุดซะที ไปเถอะภูมิ กลับ"
"แกอย่าหวังว่าแกจะแย่งโตโต้ไปจากขั้นได้ อีตุ๊ด ไอ้แทนก็เหมือนกัน ชั้นจะไปฟ้องพ่อ ว่าแกเป็นเกย์"
แวนโพล่งออกมา แทนทวีหันขวับทันที
"อย่ามายุ่งเรื่องของผม พี่เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนเถอะ"
แม้ปากจะพูดไปอย่างนั้น แต่สีหน้าก็ไม่ดีเอาเสียเลย ภูมิบุญกระตุกแขนแทนทวีเบาๆเตือนสติ
"ไปรอพี่ตรงโน้นนะครับภูมิ พี่ไปเอารถก่อน"
แทนทวีชี้บอกจุดแล้วรีบเดินไปเอารถทันที
"เมื่อกี๊ ขอโทษนะครับคุณแวน"
ภูมิบุญได้โอกาสที่แทนทวีไม่อยู่ หันย้อนมายกมือไหว้แวน
"ไม่ต้องมาตอแหล ชั้นรู้แกมันตอแหล หน้าไหว้หลังหลอก แกอยากลองดีใช่ไหม อีตุ๊ดชั้นต่ำ"
"ขอโทษจริงๆนะครับ เรื่องคุณโตโต้ กับพี่แทน ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไม่อยากทำให้คุณแวนผิดใจกันนะครับ ผมขอโทษ"
แม้ปากจะพูดขอโทษแต่ในใจกลับร้อนผ่าว อยากจะว่ากลับให้เธอเจ็บปวดเช่นกัน แต่ด้วยเพื่อนที่ไม่เคยรู้จักหน้าคร่าตาของแวนยืนอยู่ด้วย ภูมิบุญจึงตีหน้าเศร้า
"แก"
แวนทำท่าจะปรี่เข้าตบ แต่พอลดึงตัวไว้
"แวนอย่า พอแล้ว"
"พอล ดูมันสิ มันตอแหล เห็นไหมว่ามันตอแหล"
"อะไรกันแวน น้องเขาอุตส่าห์ขอโทษนะ ผมไม่เห็นว่าน้องเขาจะทำอะไรแวนเลยนะ"
"พอล"
"ผมไปเอารถก่อน ไม่น่าออกมาเลยวันนี้"
"กรี๊ดดด"
พอพอลเดินลับตาไป ภูมิบุญก็แสยะยิ้มออกมา เห็นรถแทนทวีกำลังตรงมาหา
"แก แกอย่าได้หวังว่าแกจะเสวยสุขกันได้ ชั้นไม่ยอม"
"โอ๊ย พอที จะร้องกรี๊ดๆให้ได้อะไร ไหนบอกเป็นไฮโซ ไม่เคยเห็นไฮโซที่ไหนเขาทำกันแบบนี้เลย ส่วนเรื่องคุณโตโต้ คุรไปเตือนกันเอาเองละกัน ผมเองก็รำคาญรบเร้าจะขอทำอีกอยู่นั่นล่ะ ไม่รู้อยากได้ไปทำไม ก็งั้นๆ"
"กรี๊ดดด อีตุ๊ด มึงด่ากูเหรอ"
"มาสิ มาลองตบกันดู ยอมมานานแล้ว อยากตบอยู่เหมือนกันไฮโซ หน้ามันจะนิ่มมือดีไหม หรือว่ามันจะด้าน"
แวนชะงักไม่กล้าเข้ามาเพราะสายตาที่กร้าวจะเอาเรื่องของภูมิบุญ เธอหยุดอยู่กับที่ พอแทนทวีขับรถมาจอดตรงหน้าภูมิบุญก็ยิ้มให้แวนแล้วเดินไปขึ้นรถ
"กรี๊ดดด"
เสียงกรี๊ดไล่หลังมา ภูมิบุญทำหน้าเศร้า แต่ก็พยายามไม่เสแสร้งเวลาอยู่ต่อหน้าแทนทวี เรื่องที่ให้ต้องคิดก็มีอยู่จริง เรื่องบิดามารดาของแทนวี นั่นสินะ เอาเถอะ ไหนๆเกิดมาอุปสรรคก็มากมายจนชินเสียแล้ว ถ้านี่จะเป็นอีกอุปสรรคก็เอาเถิด เข้ามาเลย เตรียมพร้อมรออยู่แล้ว ภูมิบุญคิดอยู่ในใจ
อันสายน้ำไหลลงจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเช่นใด จิตใจมนุษย์ก็เฉกเช่นเดียวกัน แม้นหากจิตที่อยู่สูงดังบัวที่พ้นแล้วซึ่งน้ำคร่ำตะกอนขุ่น หากครองจิตนั้นให้ดีตามครรลอง บัวนั้นก็จะได้เชยชมอยู่แต่สายลมอันอบอุ่น แสงอาทิตย์ที่งดงาม แม้นหากกิเลสเข้าครอบงำคราใด จิตของเราตกลงแม้นบัวที่ชูช่อลอยเด่นอยู่ โดนปลาปูเต่ากัดสายให้ขาดหล่นร่วงลงสู่วังวนอีกครา อันบัวนั้นแม้จะงามงดสักเพียงใด ก็ไม่แคล้วจะหมองหม่นไปได้เช่นกัน แต่นี่ล่ะหนามนุษย์ ถ้าประเสริฐเยี่ยงนั้นเราคงพ้นอรหันต์ไปแล้ว แต่แม้นหากปล่อยให้กิเลสเข้าครอบครองบ้างแต่น้อย จิตส่วนดีก็ขอให้ตั้งอยู่ในที่สูง อย่าให้กิเลสนั้นชักดึงลงมาสู่ที่ต่ำเลย
ยังรักกันอยู่ไหม มาครับ รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
มาต่อแล้ว ขอบคุณมากคะ
-
ดุเดือดจริง ตอนนี้
ภูมิรูเบื้องหลัง ปม ของโตโต้แล้ว ที่นี้เเหละ จะได้เล่นให้ถูกจุด อ่าๆ :laugh:
-
ไรท์เตอร์เก่งมากเลย :) o13
-
ปวดตับ เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยครับ :z3:
-
เชียร์ภูมิให้ดึงไอ้คุณพอลมาเป็นพวกให้ได้ เฮ่อๆ
-
คุณแวนได้แต่แว๊ด ๆ ๆ สมน้ำหน้าจะด่าจะว่าอะไรภูมิ ก็โดนภูมิตอกหน้าหงายกลับมาทุกครั้ง สะใจจริง ๆ
-
อิพวกมารร้ายทั้งหลายเอ๋ย
เมื่อไหร่เนี่ยจะหยุดสักที
สงสารภูมิที่สุดแล้ว งืมๆ
ว่าแต่ ภูมิเล่นพวกมันให้นักนะ
:m16: :m16:
-
น้องภูมิ....ลุยไปเหอะ...คนเหมือนกันจะปล่อยให้ใครดูถูกได้ยังไง
พี่แทน...บทพิสูจน์ความรักของพี่ใกล้มาถึงแล้ว....
พี่จะยืนหยัดข้างน้องภูมิได้แค่ไหน....หากคุณพ่อคุณแม่ไม่ปลื้ม....
แล้วเราจะได้รู้กันว่า....พี่แทนน่ะพระเอกตัวจริงรึเปล่า????? o16
:จุ๊บๆ: รับขวัญน้อง eiky นะจ๊ะ
-
สงสารน้องภูมิ เจ็บตัวทุกตอน
เชียร์นายแทน แต่ช่วยน้องไม่ได้ซักงาน
ขัดใจ เคืองมากมาย
+1
-
สงสารภูมิ เมื่อไหร่จะเจอเรื่องดีๆซะทีเนี่ย
-
ปัญหามีมาให้ภูมิตลอดเลยเนอะ เครียดมากกกกก :z3:
ขอบคุณที่มาต่อนะจ๊ะ รออยู่เลย :3123:
-
อยากให้โตโต้สยบแทบเท้าภูมิบุญซะที
ให้โตโต้รักภูมิบุญ หึงหวงภูมิบุญจนขาดใจตายไปเลย
แวนร้ายมากกก กรี๊ดดด กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดด เจ็บคอมั้ยนั่น?
อยากบอกว่าผู้ชายดีๆเค้าคงไม่เลือกผู้หญิงแบบนี้ทำแม่ของลูกหรอกนะ ชีคนนี้ทำเสื่อมสถาบันหญิงหมด ชิชิ
บอยเดอะเวย์ ภูมิบุญมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะกว่า แต่เจ็บปวดที่สุด
+1 อิ๊คค
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แรงได้อีกน้องภูมิ ไอ้แทนมึงก็นะพาน้องเขามากี่ทีมีเรื่องให้น้องเขาโดนตบทุกที่แล้วมึงจะพาออกมาทำเชรี่ยไรนักน่า
-
+1 เป็นกำลังใจให้ก่อนนะคะ
สงสารภูมิเหมือนกันนะ อยู่เฉยๆแต่โดนคลอดนะเนี่ย
-
เบื่อพวกที่ทำตัวเป็นไฮโซ แล้วทำตัวด่ายิ่งกว่าหมาอีกอ่ะ การศึกษาก็มี แต่ทำตัวนอกกรอบ อยากรู้นักว่าไอ้ที่ช่วยกันพูดดูถูกนัก พอมาลองเข้าติดใจจะเป็นยังไง :m16:
อยากให้ไอพวกนี้มันเสียอนาคตไปเลย แล้วม่ะต้องกลับมา :laugh:
ภูมิบุญนิก็เล่นบท นางร้าย นางเอกได้สมบทบาท สมน้ำหน้าอิแวน :jul3:
ส่วนพี่แทนก็น่ะ ครั้งหน้าอย่าพาภูมิไปไหนเลยเหอะ หรือถ้าจะไปช่วยเลือกที่ไม่มีพวกไฮโซชั้นต่ำ!!อยู่เหอะ ไปกินก๋วยเตียวข้างทางก็ได้ เหล้าก็ซื้อมากินที่บ้าน อย่าออกไปไหนนักเลย เห็นแล้วหมั่นไส้พวกเลวๆมัน :m31:
ปล.เป็นกำลังใจให้เพ่อิ๊กคิวซังครับผม :3123:
-
กำัลังเข้มข้นได้ที่เลย
งานนี้เขาว่าโตโต้หลงภูมิไปแล้วล่ะ = ="
ลักษณะจะนอกแผนนะ
รอตอนต่อไปค้าบ
-
รักเรื่องนี้เข้าหัวปักหัวปำไปแล้ว^^ :really2:
-
+1 ให้ค่า นั่งตะลุยอ่าน 42 ตอน...ตาแฉะแล้ววว...
น้องภูมิเจ๋งมาก ชอบๆ....
ตีบทแตกทุกบท นางร้าย นางเอก ได้หมด...555 ชอบๆ
เชียร์พี่แทนสุดใจขาดดิ้น!!!!!!!!!
หมั่นไส้อีตาโตโต้ไม่มีสาเหตุค่ะ แต่ไม่ชอบตั้งแต่แรกที่โผล่ออกมา...
-
ไม่รู้ทำไมวันนี้อีป้าแก่ๆคันไม้คันมืออยากจะตบอีนังชะนี ซะจริงๆ
-
ภูมิบุญยังคงรักษาความแรงในตัวประดุจเกลือรักษาความเค็มจริงๆ
-
มันวันอะไรของ น้องภูมิเนี๊ย
มีเรื่องได้ ตลอดวัน
คุณโตโต้ค่ะ หัวใจเริ่มเอนเอียงแล้วมั้ง
ถึงแม้ว่ารักกัน แต่เหมือน น้องภูมิมีความอึดอัดอยู่ไม่น้อย
-
เบื่อโต้ -*-
มั่วนิ่มมาตลอดเรื่อง นี่ตกลงจะเลวให้ตลอดรอดฝั่งใช่ป่ะคะ
สำนึกซะทีเหอะว่าตัวเองอ่ะบ้าก่อน
-
o13 o13 o13
สุดยอดเลยภูมิ
ร้ายแบบมีสมอง
อ่านแล้วนึกถึงบัวปริ่มน้ำเลย
หนุกๆๆมาก
+1ให้ภูมิจร้า
-
ดีแต่กรี๊ดนะยะยัยแวน :m16:
สรุปอิคุณโตโต้จะเอาไงกะภูมิกันแน่ห๊า...พูดเหมือนหวงๆอย่างนั้นแหละ ชิส์
-
ตามทันแล้ววว !
ภูมิเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นมากเลย จนบางทีเราก็ว่ามันเกินไป
เป็นคนไม่ยอมคน ใช่ว่าจะไม่ดี แต่เรื่องบางเรื่องมันก็พอจะยอมได้
แล้วทีนี้ พอไม่ยอม ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ เขาแก้แค้น ภูมิป้องกันตัว เขาแค้นแรงขึ้น และพยายามจ้องเอาคืน
เรื่องราวจากแค่ 'ปากหมา' ก็กลายเป็นใหญ่โต (ทั้งเรื่องตั้งแต่ประถม ทั้งเรื่องเพื่อน ๆ ของแืทน แล้วก็เรื่องในตอนล่าสุดนี้ด้วย)
กับโตโต้ ก็ดูจะเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริง ๆ
เพราะโตโต้ก็ไม่แยกแยะ ว่าคนที่ทำร้ายโตโต้ไม่ใช่ภูมิ
เข้าใจความรู้สึกก้องอย่างแรง เพราะเราก็เคยตกอยู่ในสภาพนั้นมาก่อน
สภาพที่พยายามจะปรามเพื่อนไม่ให้เป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็รู้สึกว่าความคิดเห็นของตัวเองโดนุรม ไม่มีใครฟังเลย
อ่านไปเราก็ขัดใจ แบบ เมื่อไหร่ภูมิจะรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากสู้บ้่างนะ เมื่อไหร่จะ คิดถึงคำที่ว่า เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
เพื่อนเก่าแทนน่ะ ...คำพูดเหมือนแทนเอาของเล่นมาให้ดู แล้วก็วิจารณ์ของเล่นอย่างนั้นแหละ
เพราะพูดเหมือนภูมิไม่ใช่คน ไม่มีจิตใจ
ถ้าพูดทำนองนี้กับสิ่งของ ก็คงจะเฮฮาในฝูงเพื่อนดี ถ้าแทนเป็นคนคิดมากหน่อย ก็คงแค่เคือง ๆ
แต่พอดีนี่มันไม่ใช่
เป็นเกย์แล้วไม่ใช่คนรึไง ? พูดอะไรก็ได้ เขาไม่เจ็บหรอก งี้หรอ ? ทุเรศ ทุเรศ ทุเรศ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย
แต่เราก็คิดว่า ภูมิน่าจะอดทนสักหน่อย (แต่จะกลายเป็นน้ำเน่ามั้ยเนี่ย 55) กลัวจะเป็นเรื่องใหญ่อีกนะ
ตอนแรก ๆ ก็ "ไง ๆ โตโต้ก็ต้องพระเอกกก ถึงยังไง ก็เห๊อะ ! "
หลังๆมานี้ เริ่มคิดว่า ภูมิอยู่กับแทนแล้วต่างคนต่างอยู่กับคนอื่นๆ ก็ดูจะมีความสุขดี
แต่ดูเหมือนครอบครัวแทนจะยังรับเรื่องที่แทนมีแฟนเป็นผู้ชายไม่ไ่ด้นะ
เฮ้อ อ อ
อ่าา เป็นแค่การแสดงความคิดเห็นจากการอินในเนื้อเรื่องนะคะ 555
ไม่ได้คิดว่า ทำไมคนแต่งไม่แต่งแบบนี้นะ ๆๆ
แต่เหมือนได้ัรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ๆ นะคะ แล้วก็แบบ ขัดใจการกระทำของคน เหมือนไม่ได้ดั่งใจ
แต่ถ้าไำม่เป็นเีรื่อง จะเป็นนิยายมาให้อ่านได้ยังไง 555
-
+1 :L2: :L2:
-
ถามว่ายังรักกันอยู่ไหม ตอบได้เลยค่ะว่า "รักมาก" ไม่เชื่อใช่ไหมคะ ถ้าไม่เชื่อจะ :จุ๊บๆ: +1 ที่แก้มให้คุณอิ๊กกี้เพื่อเป็นการพิสูจน์ความรักค่ะ :laugh:
ตอนนี้สนุกมากค่ะ เข้มข้นจริงๆ มีอะไรอยู่ภายในนี้มากมายเลยค่ะ o13
ต้องขอชื่นชมคุณอิ๊กกี้จริงๆ นะคะ คุณสามารถถ่ายทอดภาพของมนุษย์ที่มี "ความหลง" ในกิเลส มายา ความเคียดแค้น นิวรณ์ ที่ยังไม่สามารถก้าวข้าวห้วงแห่งความทุกข์ต่างๆ ที่เข้ามารุมเร้าจิตใจ ได้อย่างชัดเจนและน่าสนใจ น้องมิเชื่อว่าตัวละครในนิยายเรื่องนี้จะเป็นอุทาหรณ์ให้คนอ่านได้คิดตามและได้เห็นผลแห่งความมัวเมาในความหลงว่าท้ายที่สุดเขาเหล่านั้นจะได้รับผลอย่างไร
ถ้าความกังวลหรือไม่สบายใจที่คุณอิ๊กกี้ประสบอยู่มาจากนิยายเรื่องนี้ น้องมิก็อยากจะบอกว่าอย่ากังวลไปเลยค่ะเพราะคุณอิ๊กกี้เขียนออกมาได้ดีมาก แต่ถ้ามากจากสาเหตุอื่นๆ น้องมิก็ขอส่งกำลังใจไปช่วยคุณอิ๊กกี้ให้เอาชนะความกังวลไปได้โดยเร็วนะคะ :กอด1:
**************************
"ผมไม่มีเพื่อนครับแม่ อย่าพูดเรื่องนี้เลยครับ พรุ่งนี้ผมจะไปงานวันเกิดไอ้พอลครับแม่"
เหตุผลที่ยกขึ้นมาทำให้ผู้เป็นมารดาเงียบเสียงไป เข้าใจดีในความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในใจ ชนักที่ปักอยู่กลางหลังขยับเมื่อใดเมื่อนั้นก็มีแต่ร้าวราน
ชนักติดหลัง เป็นสำนวนหมายถึงคนที่มีความผิดหรือความชั่วติดตัว จริงๆ เหตุการณ์ตรงนี้ก็ไม่ใช่เป็นเพราะความผิดหรือความชั่วของโตโต้ น้องมิคิดว่าตรงนี้ไม่น่าจะเอาสำนวนชนักติดหลังมาใช้นะคะ น่าจะลองใช้คำอื่น
-
ตอนน้องภูมิออกจากบ้าน ก้าวเ้ท้าผิดข้างรึป่าวเนี่ย????? ถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้
เจอเพื่อนถ่อยๆ ปากเน่าๆของแทนยังไม่พอ :m31:
ยังมาเจอนังแวนอีก เฮ้อ.........
คนที่มันชอบดูถูกคนอื่นนี่ จิตใจข้างในมันเป็นยังไงว้้า???? อยากรู้จริง
ถ้าเจอคนแบบนี้ ให้ไปรดน้ำมนต์ 9 วัด ยังไม่หายซวยเลย
-
ตอนนี้ไม่ยาวมากนะครับ แอบเขียนที่ทำงาน ยุ่งหัวฟู เหอๆๆ วิ่งขึ้นวิ่งลง มีคำผิดเอยะแยะไปหมด รบกวนน้องมิ นะครับ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม เรื่องมันอาจจะเครียดไปหน่อยนะครับ อย่าว่ากันเนอะ ถ้าเครียดก็ไปอ่านน้องญี่ปุ่นเล่นๆน้า เผื่อยิ้มออกมาได้
ฉากสี่สิบสาม
"แทนมานี่หน่อยซิ มาคุยกับพ่อหน่อย"
พอแทนทวีกลับเข้าบ้านไป นายแพทย์แทนชัยกับแพทย์หญิงศิริกานต์ก็นั่งรออยู่ สีหน้าเคร่งเครียด มีแวนนั่งเชิดหน้าอยู่ใกล้ๆ แทนทวีมองไปด้วยสายตาที่หวั่นใจหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย
"คุณพ่อคะ แทนมันชอบผู้ชาย มันเป็นเกย์ อย่ายอมมันนะคะคุณพ่อ"
แวนฟ้องผู้เป็นบิดาอีกครั้ง หลังจากที่เล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับภูมิบุญกับแทนทวีให้ฟังก่อนหน้านี้แล้ว
"แวน พ่อขอคุยกับน้องก่อน เราขึ้นไปข้างบนก่อน"
"คุณพ่อคะ แวนจะอยู่ด้วย"
"แวน"
แพทย์หญิงศิริกานต์เอ็ดขึ้นเสียงดัง ยังดีที่ยอมฟังมารดาบ้าง แวนค้อนวงใหญ่ก่อนจะลงส้นขึ้นบ้านไป
"ว่าไงแทน เรื่องมันเป็นยังไง"
บรรยากาศเครียดขึ้นมาทันที สายตาของบุพการีจ้องมองอย่างตำหนิ ผิดหวังไปในที
"ครับพ่อ"
แทนทวีระบายเสียงออกมาอย่างเคร่งเครียด หลุบสายตาลงต่ำ ในใจก็สั่นไหวไปตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีครั้งใดที่จะเผชิญกับความยากลำบากใจเท่าครั้งนี้เลย แม้ว่าจะยังไม่มีเสียงใดออกมาจากปากผู้เป็นบิดาหรือมารดา แต่เขาเองพอจะรู้ว่าเรื่องราวหรือคำพูดว่ามันจะเป็นไปในทิศทางใด
"เรื่องของภูมิน่ะแทน ตกลงมันยังไงกัน"
แพทย์หญิงศิริกานต์ถามขึ้นน้ำเสียงไม่ต่างกันกับเจ้าตัว สีหน้าก็ดูขรึมไปมากจากปกติเป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใส
"ผมรักน้องภูมิครับ"
"ห๊า ไม่ได้นะแทน"
แพทย์หญิงศิริกานต์ร้องขึ้นเสียงหลง แทนทวีตัดสินใจพูดออกไป ไม่มีประโยชน์ที่จะกักเก็บเรื่องราวไว้ในใจ ไม่มีทางที่บอกปัดหรือปฏิเสธไป บอกออกจากใจบอกความจริง แล้วสายตาก็มองหน้าผู้เป็นบุพการีว่าจะมีปฏิกริยาเช่นไร ทั้งสองร้องออกมาเสียงดังหน้าถอดสีไป รู้ดีแก่ใจว่าบุตรชายเป็นคนเช่นไร เขาเป็นคนใจร้อนโผงผางเป็นคนตรงไปตรงมาไม่มีอ้อมค้อม แต่เรื่องแบบนี้ เรื่องที่กระเทือนใจได้มากอย่างนี้เขาควรจะรู้จักรักษาน้ำใจของบิดามารดาบ้างสักหน่อยก็ยังดี แต่แทนทวีเองรักภูมิบุญหมดหัวใจมองไม่เห็นว่าใครจะสำคัญไปกว่าความรักที่เขามีให้แก่ภูมิบุญและความรักของภูมิบุญที่มอบให้คืนมา ในดวงตามีเพียงความรักปกคลุมมองไม่เห็นสิ่งใด
"ลูกจะเป็นเกย์ไม่ได้นะ คิดถึงหัวอกพ่อกับแม่บ้าง"
แพทย์หญิงศิริกานต์ร้องขึ้น
"ทำไมครับแม่ เป็นเกย์มันเสียหายตรงไหน ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมรักน้องภูมิ เรารักกันนะครับพ่อแม่"
แทนทวีพูดออกไปเสียงแข็งกร้าว สายตาดุดันไม่ยอมฟังเสียง
"แทน มันเป็นไปไม่ได้ลูกก็รู้ เป็นผู้ชายจะไปรักชอบกับผู้ชายมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ"
"พ่อครับ นี่มันสมัยไหนแล้วครับ มันเป็นความสุขของผม ผมรักน้องเขามาก ผมยังไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน พ่อกับแม่อย่าห้ามเลยครับ"
แทนทวีอ้างเหตุผลของตนหนักแน่น
"ไม่ได้นะตาแทน แม่ห้ามเด็ดขาดจะสมัยไหนมันก็ไม่สมควร วงศ์ตระกูลเราไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ แม่ยอมไม่ได้"
แพทย์หญิงศิริกานต์ยืนยันหนักแน่นเช่นกัน สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าบุตรชาย
"จะทำอะไรไว้หน้าพ่อกับแม่บ้างสิลูก ไม่ใช่ทำเอาแต่ความรู้สึกของตัวเอง พ่อแม่จะเอาหน้าไปไว้ไหนถ้าคนเขารู้ว่ามีลูกเป็นเกย์"
นายแพทย์แทนชัยย้ำความรู้สึกของผู้เป็นบุพการี มองหน้าแทนทวีถอนหายใจออกมาอย่างระอา
"ผมโตแล้วนะครับพ่อ ผมจะเป็นอะไรหรือชอบอะไรพ่อแม่ไม่เคยบังคับ แล้วนี่มันอะไร ความรักพ่อแม่ก็รู้ว่ามันห้ามกันไม่ได้ ถ้าผมห้ามได้ผมก็คงไม่ทำ พ่อแมก็ต้องเข้าใจผมบ้างนะครับ"
"ตาแทน ยังไงแม่ก็ไม่ยอมนะ คบกันน่ะแม่ไม่ว่าเพราะแม่ก็ชอบถูกชะตากับน้องเขาเหมือนกัน แต่จะให้เกินไปกว่านี้ แทนเองก็ต้องเข้าใจพ่อกับแม่บ้าง เราเป็นลูกชายคนเดียว ถ้าโตแล้วก็น่าจะคิดได้ว่าสิ่งไหนควรทำหรือไม่ควรทำ"
แทนทวีสะอึกกับคำพูดของผู้เป็นมารดา เม้มปากแน่นแต่ในใจก็ยังคิดหาทางไป เรื่องนี้มันจะไม่ใช่ปัญหา มันต้องมีทางออก เรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้ และไม่เคยคิดที่จะห้าม แทนทวีบอกกับตัวเอง
"เอาล่ะ พ่อให้เวลาคิด พ่อรู้ว่ามันลำบากใจ แต่เราเองก็ต้องคิดไปเผื่อวันข้างหน้าด้วยนะแทน ความรักมันไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต มันเป็นเรื่องดีที่เราจะรักใครสักคน ใครก็ตาม แต่เราต้องมององค์ประกอบแวดล้อมของเราด้วยว่ามันเอื้อกันมากน้อยเพียงไหน ครอบครัวเราเป็นหมอมีชื่อเสียงอยู่ในสังคม เรื่องนี้มันก็ไม่ได้สำคัญหรอกนะ แต่พ่ออยากให้ตรองดูดีๆ มองไปไกลๆนะตาแทนอย่าด่วนตัดสินใจ"
นายแพทย์แทนชัยพูดเสียงราบเรียบนิ่งเข้มแข็ง แทนทวีเม้มปากหนักขึ้น
"วันนี้หรือวันไหนผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับพ่อ ผมรักภูมิ ยังไงผมก็รักภูมิ พ่อกับแม่จะบังคับผมยังไงผมก็ยังรักภูมิ วงศ์ตระกูลเราจะไม่เคยมีเกย์ หรือถ้าผมจะทำให้วงศ์ตระกูลเราเสื่อมเสีย ผมขอโทษ แต่พ่อกับแม่รู้ไว้นะครับว่าผมรักน้องเขามาก และไม่มีทางที่ผมจะเปลี่ยนใจ"
"แทน"
แพทย์หญิงศิริกานต์ร้องออกมา นายแพทย์แทนชัยเม้มปากแน่นสายตาโกรธจัดขึ้นมาทันที แทนทวีลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วหุนหันออกไปจากบ้านทันที สองสามีภรรยามองหน้ากัน ผู้เป็นสามีโอบกอดบ่าของภรรยาที่น้ำตาซึมออกมา
"ภูมิ ออกมาเจอพี่ได้ไหมครับ พี่อยากจะเจอภูมิ"
แทนทวีกดโทรศัพท์ไปหาภูมิบุญแม้จะดึกมากแล้วก็ตาม
"มีอะไรหรือเปล่าครับพี่แทน"
น้ำเสียงที่ผิดวิสัยไปทำให้ภูมิบุญตื่นจากภวังค์
"พี่ไม่สบายใจเลยภูมิ พี่อยากเจอภูมิจริงๆนะ ออกมาเจอพี่หน่อยได้ไหม"
แทนทวีพูดออกมาน้ำเสียงขุ่นมัวจนภูมิบุญต้องกระเด้งตัวขึ้นจากเตียง
"ครับได้ครับ พี่แทนอยู่ไหนครับเดี๋ยวภูมิจะออกไปหา"
พอแทนทวีบอกมาภูมิบุญก็รีบลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไป ทุกคนนอนกันหมดแล้วภูมิบุญเดินออกทางประตูเล็กแทนทวีจอดรถรออยู่หน้าบ้านแล้ว พอเห็นหน้าภูมิบุญก็โผเข้าสวมกอดทันที
"พี่แทน มีอะไรหรือเปล่าครับ"
ภูมิบุญตกใจร้องออกมา
"ภูมิ พี่แวนไปบอกพ่อกับแม่แล้ว ท่านไม่ยอมภูมิ พี่จะทำยังไงดี ภูมิพี่จะทำยังไงดี"
เสียงเหมือนคนที่เริ่มจะร้องไห้ ภูมิบุญรู้สึกหัวใจสั่นไหวไป สิ่งที่คิดมันเกิดขึ้นจริงๆ อุปสรรคที่ใหญ่โตมันมาขวางกั้นจริงๆ หัวใจลอยละลิ่วไปไกลแสนไกล ร่างสั่นไหวไป ไม่มีเสียงใดหลุดจากปาก มีเพียงเสียงเต้นของหัวใจที่รู้สึกหมดแรงอ่อนล้าลงทุกที สิ่งที่ทำมันคงสำแดงผลแล้วสินะ สิ่งที่ทำมาโดยตลอด มันคงสะท้อนผลกรรมแล้วสินะ เหมือนลูกบอลที่ปาไปใส่กำแพงฉันใด ผลกรรมอันนั้นก็เด้งสะท้อนเข้าหาคนที่ขว้างไปปาออกฉันนั้น
"พี่แทน"
"พี่ไม่เข้าใจพ่อกับแม่เลย ทำไมต้องกีดกันทั้งที่แม่พี่เค้าชอบภูมิมากนะ พี่ไม่เข้าใจภูมิ นี่มันยุคไหนแล้ว พ่อแม่พี่หัวโบราณ"
แทนทวีระบายความอัดอั้นตันใจออกมากอดตัวของภูมิบุญไว้แน่น
"ใจเย็นๆนะครับพี่แทน ภูมิบอกแล้ว ภูมิเป็นตัวซวย อยู่ใกล้ใครคนนั้นก็มีแต่เรื่อง"
"ภูมิ อย่าพูดแบบนี้นะ พี่รักภูมิมากนะ พี่ไม่ยอมให้พ่อแม่มากำหนดทางเดินชีวิตของพี่หรอก"
ทั้งที่พยายามจะเบนประเด็นให้เขาไม่เคร่งเครียดมากเกินไป แต่คำตอบที่ออกมาจากปากจากก้นบึ้งของหัวใจทำให้ภูมิบุญถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างยากลำบาก
"แล้วพี่แทนจะทำยังไงครับ จะให้ภูมิทำยังไง"
น้ำตาซึมออกมา ความน้อยเนื้อต่ำใจตั้งแต่เมื่อวัยเยาว์สะท้อนออกมา มันจุกอยู่ที่คอพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าจะคิดทำสิ่งใดก้าวเข้าไปที่ไหน รังแต่จะเอาเรื่องเลวร้ายไปในที่แห่งนั้น เอาสิ่งอัปมงคลเข้าไปป้ายสีให้คนที่เข้ามาในชีวิต นี่มันอะไรกัน นี่มันอะไร ภูมิบุญเม้มปากแน่นตัวสั่นเทาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งที่ทำใจล่วงหน้ามาก่อนแล้ว ว่าพ่อแม่ของแทนทวีคงไม่มีทางยอมรับให้ทั้งสองคบกันแต่โดยง่าย ด้วยองค์ประกอบแวดล้อมทั้งหลาย ทั้งปวง ไม่มีเหตุใดเลยที่ท่านจะยอม ทำใจมาแล้ว รู้สึกสำเหนียกตัวเองดีอยู่แล้ว ตัวเป็นการิอาจจะเข้าไปสู่อ้อมกอดของหมู่หงษ์โดนเข้าแบบนี้ก็ถือเป็นเรื่องปกติแล้ว
"ภูมิ เชื่อพี่นะครับ พี่ไม่ยอมหรอก ยังไงก็บังคับพี่ไม่ได้"
"พี่แทน อย่าเพิ่งใจร้อนเลยครับ เราทั้งสองคนมองไม่เห็นพรุ่งนี้หรอกครับ ไม่แน่หรอกพรุ่งนี้ทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้นก็ได้"
ภูมิบุญพยายามปลอบใจทั้งตัวเขาเองและคนรัก
"พี่ก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้นนะภูมิ"
แทนทวียังไม่สบายใจจึงพาภูมิบุญขับรถไปเรื่อยๆ เปิดกระจกรถให้ลมยามดึกพัดผ่านเข้ามาในรถ บางทีอาจจะดับความร้อนที่มีอยู่ในใจไปได้บ้างไม่มากก็น้อย ทั้งสองนิ่งเงียบไปตลอดทางมีเพียงมือที่เกาะกุมกันอยู่ เหมือนจะสื่อดวงใจให้ถึงกัน ในยามทุกข์ต่างฝ่ายต่างมีใจยึดมั่นหนักแน่น ไม่เอนเอียงไม่ไหวติงกับสิ่งเร้าต่างๆ อันรักนั้นก็จะดำรงคงสถานะต่อไปได้ ภูมิบุญเองพยายามสื่อความรู้สึกออกไปผ่านไอร้อนของมือ แม้ในใจจะมีอะไรหลายสิ่งหลายอย่างอยากที่จะบอกไป แต่ตอนนี้เสียงเหล่านั้นของหัวใจบางทีนิ่งเงียบเสียน่าจะดีเสียกว่าพูดออกมาหมดจากใจ แทนทวีเองก็ลืมความกลัดกลุ้มไปได้แค่ชั่วขณะเวลาที่อยู่กับคนรักที่กุมมืออยู่ข้างกาย อยากจะระบายความรู้สึกออกมาจากใจเช่นกัน แต่ใช่ว่าพูดไปอะไรทุกอย่างมันจะดีขึ้น มีเพียงอย่างเดียวที่ดีขึ้นคือได้ระบายออก แต่ปัญหาก็ใช่ว่าจะคลี่คลายหรือจางหายไป พอลับตาคนที่รัก คนที่เป็นที่พักพิงของหัวใจ เรื่องหนักใจเหล่านั้นมันก็ถาโถมเข้ามาอีก แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ยังมีที่พักทางใจแม้นคราใดจิตใจเหนื่อยล้าก็ได้หวนคิดถึงเรียกดึงกำลังใจขึ้นมาได้
วันเวลาผ่านเลยไปเป็นอาทิตย์แทนทวีก็ใช่จะฟังคำทัดทานร้องขอของบิดามารดาไม่ เพราะเขาไปรับไปส่งแทนทวีอยู่ทุกวัน วันธรรมดาก็ไปค้างด้วยกันแต่ไม่ใช่คอนโดของโตโต้แต่เป็นคอนโดของแทนทวีเอง ภูมิบุญเองตอนแรกก็เกรงใจทางบ้านของตัวเองเช่นกัน แต่ก็เห็นใจแทนทวีอยู่มากเช่นกัน
ด้านแวนพอแทนทวีไม่กลับบ้านก็ยุยงบิดามารดาให้จัดการขั้นเด็ดขาดกับแทนทวี โดยให้คำปรึกษาว่าถ้าเรียนจบปริญญาตรีแล้วให้ส่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเช่นเดียวกับตน ทางฝ่ายบิดามารดาก็กำลังปรึกษากันอยู่
"เอ๊ะ นิตานั่นมันพี่สาวของแทนนี่"
ฟ้าสะกิดบอกนิตาตอนเดินที่สยามพารากอน
"ไหน เออใช่เคยเห็นในรูปแทนเคยโชว์ให้ดู"
"เข้าไปทักสินิตา"
ฟ้าแนะนำ นิตาเดินปรี่ไปหาแวนทันที
"สวัสดีค่ะ หนูชื่อนิตานะคะ ไม่ทราบว่าพี่เป็นพี่สาวของแทนใช่ไหมคะ"
นิตาเปล่งเสียงทักออกไป แวนเหลือบสายตามามองอยู่แวบหนึ่งไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่ก็หูผึ่งเมื่อได้ยินชื่อของน้องชายของตน
"เธอรู้จักแทนด้วยเหรอ"
แวนร้องออกมาเสียงสูง
"ค่ะ ที่จริงนิตาเคยเป็นแฟนกับแทน แต่"
นิตาตีหน้าเศร้าแล้วเงียบเสียงไป
"เธอเป็นแฟนกับตาแทน"
แวนยังคงร้องออกมาโทนเสียงเดิม
"ค่ะ แต่"
นิตายังสงวนท่าทีห้มหน้าลงต่ำ
"เพราะอีตุ๊ดภูมิใช่ไหม"
"เอ๊ะ พี่รู้จักอีนั่นด้วยเหรอคะ"
"มากกว่ารู้จักเสียอีก ชั้นเกลียดมัน"
"หนูก็เกลียดมันค่ะ หนูกลียดมันที่มันทำให้แทนเปลี่ยนไป"
แม้รู้อยู่แก่ใจว่าแทนทวีไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แต่เขาไม่เคยคิดอะไรกับตัวเสียมากกว่าแต่ก็พูดยกตัวเองให้อีกฝ่ายเห็นใจ แวนมองหน้านิตาแล้วฉายแววตาออกมา แววตาที่เจ้าคิดเจ้าแค้นเสียยิ่งกว่าภูมิบุญ
"งั้นเรามาร่วมมือกันเขี่ยอีตุ๊ดนั่นออกไปให้พ้นทางดีไหมคะน้อง ชื่ออะไรนะ"
"เอ่อ นิตาค่ะ พี่"
"พี่ชื่อแวน ไปเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า"
แวนพานิตากับฟ้าไปหาที่นั่งคุยกัน ทั้งสามคุยกันอย่างถูกคอเพราะมาจากสังคมเดียวกัน ชอบในสิ่งเดียวกัน แม้ในใจจะค้านไหวติงอยู่ "ที่ใส่อยู่ก็งั้นๆล่ะ" "แต่งหน้าก็ไม่เป็น" แต่ก็ยิ้มออกมาพยักหน้าเออออไปตามกัน
"ภูมิ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าใช่ไหม ไปพัทยากับพี่นะ"
แทนทวีเอ่ยชวนตอนคืนวันพุธ เขาต้องรีบชวนเพราะรู้ว่าคืนวันศุกร์ภูมิบุญต้องกลับไปอยุ่บ้าน ครั้นจะดึงตัวออกมาก็เกรงใจอยุ่ไม่น้อย
"แล้วจะกลับมาเรียนทันเหรอครับพี่แทน ตอนเย็นภูมิมีเรียนภาษาด้วยนะ"
"โดดสักวันน่านะภูมิ พี่เซ็งๆ นะครับไปกับพี่หน่อย ไปเย็นค่ำๆก็กลับ"
"แล้วพี่แทนไม่เหนื่อยเหรอครับ ขับรถไกลนะ"
ภูมิบุญพยายามหาข้ออ้าง ไม่ใช่ไม่อยากไปแต่ด้วยความที่เกรงใจด้วยเป็นที่ตั้ง อีกอย่างตนก็อยู่ในฐานะที่จะออกไปไหนมาไหนได้ตามอำเภอใจ เพราะคนที่ส่งเสียให้เรียนคือแม่จันทร์ คนที่ทำงานบ้านอยู่งกๆหาเงินตัวเป็นเกลียวโดยที่ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ
"ไม่หรอกครับภูมิ มีภูมิไปด้วยต่อให้ไกลแค่ไหนพี่ก็ไม่หวั่นหรอกครับ"
แทนทวีพูดกลับมาด้วยคำหวาน ภูมิบุญถึงกับยิ้มออกมา "อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย" ไม่เคยเก่าไปเลยสำหรับบทกลอนนี้ ยิ่งคนที่มีหัวใจรักต่อกันแล้ว แม้นยื่นเศษหญ้าเศษฟางให้แต่เศษหญ้าเศษฟางนั้นจะเป็นเหมือนของแทนใจ เพราะอีกฝ่ายจะเก็บมันไว้ตราบชั่วจะสิ้นลม
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:เฮ้อ:เจอชะนีร้องหาผัวอีกสองตัวแล้ว มันรวมกลุ่มกันด้วยดิน้องภูมิระวังตัวด้วยเน้อ
-
แงะ
เครียดกับยัยชะนีล้นป่าอย่าง นิตา กับ แวน จิมๆๆ
ถ้าว๋อนจัดก็ไปเร่ขายตัวซ้าสิ จะไปขวางคนรักกันทำไม ชิร์ :เฮ้อ:
พ่อแม่เพ่แทนก็เหมือนกัน แค่ลูกเป็นเกย์ทำอยางกับไปฆาตรกรรมใครแล้วปกปิดซ่อนไว้ซะงั้น
เบื่อสังคมจอมปลอม :seng2ped:
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กกี้กับน้องภูมิ&พี่แทนครับ :L2: :pig4:
ปล.ม่ะไหร่อิคุณกีโต้จะรู้ตัวว่าชอบน้องภูมิซะที อยากเห็นมันเจ็บจนลงไปดิ้นกับพื้นจะตายแหล่ว :serius2:
-
งานจะเข้าอีกแล้วเรอะ
เหนื่อยแทน มากไปนะ
ขัดใจมากเลย writer
+1
-
ค่ะ.....รักกัน ๆ น้อง eiky
แต่พี่ยิ้มไม่ออก....ผีร้ายรวมตัวกันแล้ววววว
น้องภูมิจะเจออะไรอีก....วิบากกรรมเยอะจริง ๆ
กลัวจังว่า...น้องภูมิอาจจะต้องสู้อยู่คนเดียว
เพราะคนที่รักไม่ได้อยู่ใกล้...และคนที่เป็นที่รักและเคารพ
ไม่เข้าใจ(คุณแม่กับคุณอภิสรา)....ถึงตอนนั้นน้องภูมิ
คงเจ็บปวด...มากมายกว่านี้เป็นร้อยเท่า...(วิตกจริตล่วงหน้าอีกแล้ว) :เฮ้อ:
:กอด1: ปลอบขวัญน้องภูมิ กะ น้อง eiky
กด + ให้น้องภูมิผู้เข้มแข็ง
-
เฮ้อออ หนีไปอยู่บ้านนอกดีกว่าภูมิ
อย่างน้อย คนที่นั้นก็จริงใจกว่าคนเลวๆ พวกนี้เยอะ
-
ระวังนะภูมิ มันกำลังจะมา!!! :sad3:
พวกชะนีเค้ากำลังรวมพลังกัน ภูมิทำอะไรก็ระวังๆนะ T^T
พี่แทนเข้มแข็งเพื่อภูมินะ รักต้องสู้จริงจัง :a2:
เป็นกำลังใจให้ภูมิและไรเตอร์ค่ะ :L2:
-
จะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ย :เฮ้อ:
-
ประกาศแจ้งเตือนภัยพิบติ พายุชะนีกำลังพัดเข้าอ่าวไทย :angry2:
-
ชะนีสองตัวมาเจอกันแระ
ภูมิจะสู้ได้ไหมเนี่ยย
-
เครียด จิตตก เกลียดชะนีเรื่องนี้ :angry2:
สงสารพี่แทนกับภูมิ รักที่มีแต่อุปสรรค :z3:
-
สงสารภูมิบุญ สุดท้ายคงต้องยอมทอดทิ้งหัวใจตัวเอง
และคงต้องยอมเหยียบย่ำหัวใจตัวเอง
ยอมให้หัวใจตัวเองจงเกลียดจงชัง
ยอมให้หัวใจตัวเองเจ็บปวดปวดชอกช้ำ
เพื่อยอมให้หัวใจของตัวเองได้เดินไปในทางที่ถูกที่ควร
ตามที่พ่อแม่ของหัวใจตัวเองนั้นได้กำหนดขีดเขียนไว้สินะ
-
ต้องติดตามต่อๆ เข้มข้นมากค่ะ
ตอนหน้าขอยาวๆ นะคะคุณอิ๊กกี้ขา :กอด1:
แหมไม่เห็นจะมีที่ผิดมากมายเหมือนที่ออกตัวไว้เลยค่ะ
พิมพ์ผิดไปนิดหนึ่งตรงที่แวนกับนิตาคุยกันน่ะค่ะ "มาช่วยกันเขี่ยตุ๊ดนั่น..." เห็นพิมพ์เขี่ยผิดไปหน่อย
กับคำกลอนของสุนทรภู่หน่อยเดียวเองค่ะ
อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย
แม้นเจ็บอื่นหมื่นแสนจะแคลนคลาย เจ็บจนตายนั้นเพราะเหน็บให้เจ็บใจ
-
เบื่อชะนีขี้อิจฉา
:กอด1: แทนภูมิสู้ๆ
-
โอ๊ย...พายุลูกใหญ่กำลังมา!!! ใช่มั้ย!?...
พี่แทนน้องบุญสู้ๆ
-
=_=" ชะนีรวมร่างแล้วทำไงดีอ่ะ
แต่ละนางคิดได้แต่ละเรื่อง..... ต่ำได้อีก
-
ช่วงนี้อ่านแล้วน้ำตาแอบซึมสงสารน้องภูมิจัง
ถึงน้องจะดูเข้มแข็งแต่ในใจแล้วน้องเศร้าน่าดูอ่ะเฮ้อ
ขอให้ความรักของน้องภูมิสมหวังด้วยเถอะ
พี่สาวรักน้องภูมินะจ๊ะ :กอด1:
-
ความรัก ถ้าไร้ซึ่งอุปสรรค มันก็คงน่าเบื่อเป็นแน่ ปัญหามีไว้ให้แก้สิเนอะ เฮ้อ!ๆ
-
+1 เป็นกำลังใจให้นะคะ
เมื่อไหร่ภูมิจะหลุดจากวังวนคนประเภทนี้กันนะ
อันที่จริงแทนก็ไม่เคยทำอะไรเสียหาย พ่อแม่น่าจะให้อภัยเรื่องนี้
ถึงแม้จะต้องใช้เวลาทำอะไรอะไรนานสักหน่อยไหนจะหน้าตาทางสังคม
แต่แวนเนี่ย ,, เรียกว่า ยิ่งกว่าเสียหายแล้วล่ะมั้งตัวนางน่ะ (=''=)
อย่างที่แทนเคยบอกใส่ตะกร้าล้างกี่น้ำำก็ไม่ช่วยอะไรแล้วนะ
พ่อแม่แทนน่าจะมองตรงนี้หน่อยนะ ~
สงสารภูมินะ ,, เฮ่อ ถึงว่าจะร้ายแต่ก็ไม่เคยที่จะไปทำอะไรใครก่อนเล้ย
ตัวเองโดนก่อนทั้งนั้น ถ้าไม่มีใครไปทำอะไรก็คงไม่มีเรื่องหรอก ~
-
ง่า นังชะนีนรกส่งมาเกิดมารวมตัวกันแล้ว ทำไงดี
แค่ที่เป็นอยู่ก็เจออุปสรรค์มากพอแล้วนะ เฮ้อ เครียด ๆ :z3:
-
ขอบคุณทุกคนนะครับที่คอยติดตาม ขอให้ทุกคนมีความสุขในการอ่านนะครับ
ฉากสี่สิบสี่
การกีดกันของพ่อแม่ของแทนทวีเริ่มหนักหน่วงขึ้น เพราะผู้เป็นบิดายึดรถ ยึดบัตรทุกชนิดแม้แต่กุญแจคอนโดก็ให้คนไปเปลี่ยน แทนทวีไม่มีทางเลือกต้องกลับบ้านทุกวัน ถ้าวันไหนเบื่อมากเข้าก็ไปนอนกับภูมิบุญที่คอนโดของโตโต้ แต่ต้องแอบไปเพราะให้เจ้าของรู้ไม่ได้โดยเด็ดขาด ภูมิบุญเองก็เห็นใจแทนทวียิ่งนักแต่ก็ยังมองไม่เห็นหนทางที่จะแก้ไข สถานการณ์นี้ให้ลุล่วงไปได้ ภูมิบุญปรึกษาพลอยกับก้องแต่ทั้งสองก็จนปัญญา เรื่องนี้หนักหนาเกินไปที่วุฒิภาวะของพลอยและก้องจะให้คำตอบได้ ภูมิบุญจึงหันหน้าไปหาฝ้าย
"ใจเย็นๆนะภูมิ พี่ว่าพ่อแม่ของแทนคงอยากจะเอาชนะ แต่ความคิดของผู้ใหญ่ท่านก็ย่อมมีเหตุผลของท่าน อย่าไปถือโทษโกรธเคืองท่านเลยนะ"
ฝ้ายถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา
"ภูมิรู้ตัวครับว่ามันไม่ควร แต่สงสารพี่แทนเหลือเกิน เพราะภูมิคนเดียว พอเข้ามาในชีวิตพี่แทน ทุกอย่างก็มีแต่แย่กับแย่"
เจ้าตัวก้มหน้าระบายความเครียดออกมากับลมหายใจ
"ภูมิ อย่าคิดแบบนั้นสิจ๊ะ การที่คนเราสักคนจะได้ทำความรู้จักกัน และยิ่งได้รักได้ผูกพันธ์กัน มันเป็นสิ่งดีนะ ถือเป็นคราวเคราะห์ของแทนเองที่เจอเรื่องแบบนี้เข้าพร้อมๆกัน แต่ก็ถือว่าเป็นด่านที่เราสองคนจะฝ่าฟันมันไปด้วยกันสิจ๊ะ คิดแบบนี้จะได้ไม่เครียด"
"ถ้าหากว่าภูมิเลิกกับพี่แทน พี่ฝ้ายว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นไหม"
ไม่มีทางออกใดในใจแล้ว มีเพียงทางนี้เท่าที่ภูมิบุญคิดได้
"ทำไมล่ะภูมิ ถ้าเลิกกันแล้วมันจะแก้ปัญหาได้เหรอ ความรักน่ะไม่ใช่ตัดวันเดียวก็ตัดได้นะ คนเราถ้าลองได้รักใครแล้วมันไม่ใช่อยากจะบอกให้หยุดแล้วจะหยุดได้ง่ายๆนะ ภูมิ"
ฝ้ายมองหน้าภูมิบุญอย่างเห็นอกเห็นใจ
"แล้วภูมิควรทำไงดีครับพี่ฝ้าย ภูมิคิดอะไรไม่ออกแล้ว"
"อย่าคิดมากนะภูมิ ถือว่าเรื่องในตอนนี้เป็นอุปสรรคพิสูจน์ใจเราทั้งสองคน ถ้ารักกันจริงพี่เชื่อว่าผู้ใหญ่ท่านต้องเห็นใจ ไม่ช้าท่านก็ต้องเข้าใจ"
ฝ้ายตบบ่าภูมิบุญเบาๆ ภูมิบุญก้มหน้านิ่งน้ำตาซึมออกมา ความทุกข์ร้อนในใจมันโหมทวีความรุนแรงขึ้น ไฟในทรวงมันยิ่งเพิ่มแรงเผาไหม้ให้หัวอกตรอมตรมมอดไหม้ไป ยิ่งคิดยิ่งหาทางออกยิ่งมืดมนจนหนทาง ภูมิบุญขรึมลงมากนิ่งครุ่นคิดอยู่เพียงลำพัง
"เป็นไรครับภูมิ เห็นหน้าพี่แล้วไม่ดีใจเหรอ"
แทนทวียังเป็นแทนทวีคนเดิม รอยยิ้มเต็มดวงหน้าไม่เคยเลือนหายไป แม้จะเคยแสดงความเครียดออกมาให้เห็นบ้าง แต่พอเจอเรื่องทุกข์หนักเข้าจริงๆเขาเองก็ไม่อยากให้ภูมิบุญหนักใจไปด้วยเลย
"พี่แทน"
ภูมิบุญร้องออกมา โผเข้ากอดแทนทวีไม่อายใคร น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลรินออกมา
"เป็นไรครับภูมิ ใครทำอะไรบอกพี่มา"
แทนทวีจับตัวภูมิบุญออกมาจ้องหน้าภูมิบุญที่ตัวสั่นไหวไป
"พี่แทน ภูมิรักพี่แทนนะ รักมาก"
ร่ำไห้ออกมา แทนทวียิ้มออกมา
"รักพี่ต้องร้องไห้ด้วยเหรอครับ"
"ภูมิเห็นใจพี่แทนนะครับ ภูมิเสียใจที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"
"ภูมิไม่เอานะครับ เรื่องแค่นี้เองพี่ไม่เป็นไร แต่พี่ต้องมารับภูมิแบบแต่ก่อนไม่ได้แล้วแค่นั้นเอง"
แทนทวีพูดติดตลกแล้วหัวเราะออกมา
"ภูมิไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอกครับ พี่แทนเถอะเคยนั่งหรือเปล่ารถเมล์น่ะ"
"สบายมาก ไม่เคยก็ต้องฝึก ไม่เห็นลำบากตรงไหนเลย ภูมิยังนั่งได้ทำไมพี่จะนั่งไม่ได้"
น้ำเสียงที่หนักแน่นมันเป็นกำลังใจให้กันและกันได้ดีเหลือเกิน เหมือนยาดฝนโปรยลงกลางทะเลทราย เหมือนยาวิเศษหยดลงบนริมฝีปากของคนที่ลมหายใจรวยระรินจวนเจียนจะขาดใจ ทั้งสองนั่งรถเมล์กลับบ้านเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ แทนทวีไม่ได้มีปัญหากับการนั่งรถเมล์แต่อย่างใด น่าแปลกบางสถานการณ์ที่เลวร้ายเรามักจะเห็นอะไรบางอย่าง ทั้งสองคนนี้ก็มองเห็นเช่นกัน เขาเห็นแสงแห่งรักที่เจิดจ้า ไออุ่นของอีกคนมันเป็นเหมือนแรงใจเติมเต็มให้กันไม่เคยขาด ยิ่งลำบากยิ่งโดนกีดกันความรักที่มีให้กันมันยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้น
"ตาแทน พอเรียนจบแล้วพ่อติดต่อหาที่เรียนให้เราได้แล้วนะ"
นายแพทย์แทนชัยเอ่ยขึ้นระหว่างที่แทนทวีเดินเข้าบ้านมา เขาหยุดกึกลงเพราะช่วงหลังแทนทวีเองก็ไม่คุยกับบิดามารดา ไม่ร่วมโต๊ะอาหาร วันไหนถ้าไม่ได้ไปข้างนอกก็จะขลุกอยู่แต่ในห้อง แทนทวีฉายแววตาฉุนไม่พอใจขึ้นทันที
"ผมไม่ไปครับ ผมอยากจะทำงาน"
"แทน ไม่ได้นะลูก ยังไงเราก็ต้องเรียนต่อ พ่อไม่ยอม"
"นี่พ่อจะกีดกันผมไปถึงไหน ผมไม่มีทางยอมแพ้หรอกครับ พ่ออย่าพยายามเลย ผมรักภูมิ ไม่ว่าจะยังไงผมก็รักน้องเขา"
"มันไม่เกี่ยวกันนะตาแทน เรื่องนั้นพ่อกับแม่ตกลงกันแล้ว พ่อกับแม่ไม่ห้ามแล้ว จะรักจะชอบใครก็ตามใจแก แต่พ่อขออย่างเดียวเรียนจบแล้ว ให้ไปต่อโทที่โน่น"
คำพูดของนายแพทย์แทนชัยทำให้แทนทวีหัวใจเต้นแรงขึ้นมา
"อะไรนะพ่อ เมื่อกี๊พ่อบอกว่าอะไรนะครับ"
"พ่อกับแม่ไม่ห้ามแกแล้ว เรื่องภูมิ ตามใจแก แต่นั่นล่ะอย่างที่พ่อพูด แกต้องไปเรียนต่อ"
แทนทวียิ้มออกมาอยากจะกระโดดเข้ากอดผู้เป็นบิดา
"จริงเหรอครับพ่อ พ่อพูดจริงนะ"
แทนทวีร้องออกมาอย่างดีใจ เขารีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที
"ภูมิ ภูมิ พ่อแม่พี่ไม่ห้ามแล้วเรื่องระหว่างเรา พ่อแม่พี่ยอมแล้วภูมิ พี่ดีใจจริงๆเลย"
แทนทวีกดโทรศัพท์ไปหาภูมิบุญทันทีขณะที่เขากำลังช่วยอ้อยทำกับข้าวอยู่
"จริงเหรอครับพี่แทน"
"จริงครับ เมื่อกี๊พ่อเพิ่งบอกพี่เอง พี่ดีใจจังเลยภูมิ เราไม่มีอุปสรรคแล้ว"
หัวใจของภูมิบุญพองโตขึ้นมาหลังจากที่แฟบห่อเหี่ยวมานาน
"ภูมิก็ดีใจครับ ดีใจจริงๆ"
ภูมิบุญร้องออกมาอย่างดีใจ แล้วเดินยิ้มกลับเข้าไปในครัว จนอ้อยทักเพราะก่อนหน้านี้ภูมิจะเงียบขรึมไป
ด้านแวนกับนิตาก็เจอกันบ่อยขึ้น ปากบอกว่าจะนัดคุยเรื่องหาวิธีจัดการกับภูมิบุญแต่พอเอาเข้าจริงๆก็พากันไป เดินซื้อของ ผลาญเงินเล่นไปตามประสา
"แล้วเรื่องอีตุ๊ดนั่นเราจะทำยังไงดีคะพี่แวน นิตาว่ายิ่งรอนานยิ่งแกะมันกับแทนออกจากกันยากนะคะ"
นิตาถามขึ้นในร้านกาแฟที่ทั้งสองไปนั่งพักเหนื่อยหลังจากที่เดินตะเวนซื้อของ
"ก็คิดอยู่นะคะน้องนิตา เราจะทำอะไรบุ่มบ่ามมากไม่ได้ เดี๋ยวนี้ไอ้แทนมันยิ่งตึงๆกับที่บ้านอยู่ พี่เองก็เข้าถึงตัวมันยาก"
"ตกลงนิตาจะได้ตบล้างแค้นมันไหมคะ"
"แหมน้องนิตา พี่แวนก็อยากจะตบหน้ามันนะคะ พูดมาแล้วคันมือ"
"หรือเราจะหลอกมันออกมาดีคะ แล้วจัดการมันเลย"
นิตาเสนอความคิดขึ้น แวนฉายแววตาครุ่นคิดอยู่
"อืม เข้าท่าค่ะ แต่เราจะหลอกมันออกมายังไงล่ะคะ ไอ้แทนคอยตามแจ"
"เห็นพี่แวนบอกว่าแทนต้องพาคุณแม่ไปดูพลอยต่างจังหวัดอยู่บ่อยๆไม่ใช่เหรอคะ เราก็ใช้โอกาสช่วงนั้น หลอกว่าแทนไม่สบายหรืออะไรก็ได้ค่ะ"
"ต๊าย ฉลาดนะเรา ถ้าแสดงละครคงไม่พ้นบทตัวอิจฉานะพี่ว่า"
แวนแอบกระแนะกระแหน
"แหมพี่แวนก็ แล้วใครล่ะคะจะได้บทนางเอก"
"อ้าว จะใครล่ะคะน้องนิตาก็ พี่แวนนี่ไงคะสวยขนาดนี้"
นิตาแสยะยิ้มออกมาอยากจะอ๊วกใส่หน้า "ทั้งหน้าหล่อนน่ะศัลกรรมทั้งนั้น นึกว่าชั้นไม่รู้เหรอ นังแป้งเบอร์หนึ่ง" นิตาคิดในใจ
"ไม่เห็นด้วยเหรอคะ น้องนิตา"
แวนเห็นนิตาทำท่าคิดจึงถามขึ้น
"อุ๊ยเห็นด้วยสิค๊ะ เหมาะสมที่สุดเลยค่ะ หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว นางเอกที่เพรีบพร้อมแบบพี่แวนน่ะ"
นิตาเองก็กระแนะกระแหนบ้างแต่แวนไม่ได้สนใจ ยิ้มกริ่มเชิดคอขึ้นสูง
ด้านแทนทวีพอบิดามารดาไม่ได้ขัดข้องแล้วก็กลับมาเป็นคนเดิม เว้นแต่การสนทนากับพี่สาวซึ่งเขาไม่คุยด้วยเลย แทนทวีเป็นคนใจร้อนวู่วามความคิดความอ่านเป็นพวกหัวรุนแรงไม่ยอมใคร ด้วยเหตุนี้ผู้เป็นบุพการีซึ่งเลี้ยงดูมาย่อมรู้ดีแก่ใจ
"เราบังคับตาแทนไม่ได้หรอกค่ะคุณ น้องว่าต้องใช้วิธีที่แนบเนียนกว่านี้นะคะ"
คืนก่อนหน้าที่นายแพทย์แทนชัยจะเอ่ยปากบอกบุตรชาย แทย์หญิงศิริกานต์เอ่ยขึ้นก่อนเข้านอน
"แล้วเราควรทำยังไงดีล่ะคุณ"
"น้องว่าเราส่งตาแทนไปต่อโทที่ออสเตรเลียสักสองสามปี เรื่องมันคงจะดีขึ้นนะคะ"
อันความคิดของอิสตรีเพศละเอียดแยบยลกว่าผู้เป็นบุรุษเพศ คิดไปไกลแสนไกลทั้งหน้าและหลัง แม้ผู้สามีจะเป็นช้างเท้าหน้าแต่ภรรยาผู้นี้เป็นคนหนุนหลังอยู่ทุกเรื่อง
"ตาแทนมันจะยอมเหรอคุณ นี่มันก็หาว่าเราพรากมันออกจากกันอยู่"
"ยอมสิคะคุณ น้องว่าให้ตาแทนคบกันกับภูมิต่อไปนั่นล่ะค่ะ แล้วแทนก็จะยอมเอง"
"อ้าว ตกลงมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยนี่คุณ"
นายแพทย์แทนชัยส่ายหน้ากับความคิดของผู้เป็นภรรยา
"คุณคะ เรายอมแค่ตอนนี้เท่านั้นไงคะ พอตาแทนไปเรียน น้องเชื่อว่าอะไรๆมันจะต้องดีขึ้น ความรักของคนเราน่ะต่อให้มากมายสักแค่ไหน ระยะทางมันก็เป็นตัวพิสูจน์ได้ดีนะคะ น้องรู้นิสัยลูกดีค่ะ แทนเป็นคนอยู่นิ่งไม่ได้ เชื่อน้องนะคะคุณ น้องว่าทำแบบนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว"
แม้จะบอกไม่หมดแต่นายแพทย์แทนชัยก็เข้าใจจุดประสงค์ของภรรยาทันที พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิด
"แต่น้องสงสารแต่ภูมิ เสียดายนะคะที่ไม่ได้เป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้หญิงน้องคงไม่ปล่อยไปเหมือนกันล่ะ"
แพทย์หญิงศิริกานต์ระบายความในใจออกมา มองหน้าผู้เป็นสามีที่ครุ่นคิดอยู่เช่นกัน
"ภูมิวันศุกร์นี้พี่ไปรับไม่ได้นะครับ พี่ต้องพาแม่ไปจันทร์อีกแล้วอ่ะ"
แทนทวีเอ่ยปากขึ้นในตอนเย็นที่ขับรถกลับมาส่งภูมิบุญที่คอนโด เขาได้กรรมสิทธิ์คืนมาทุกอย่างแล้ว
"อ้อ ไม่เป็นไรครับ พอดีพลอยจะนัดไปดูหนังกับพี่ไพลิน พี่แทนไม่ต้องห่วงนะครับ"
"ไม่อยากจะไปเลยอ่ะ ไม่อยากห่างภูมิไปไหนเลยสักวัน"
"พี่แทนครับ เราจะมาตัวติดกันมากๆเดี๋ยวคนเขาก็หมั่นไส้ขึ้นมาอีกหรอก ห่างกันสิครับดี จะได้รู้ว่าเราคิดถึงกันอยู่"
"แหมภูมิ นี่นั่งอยู่ข้างๆพี่ก็ยังคิดถึงเราเลยนะ ให้ห่างไปไกลไม่คิดถึงแย่เลยเหรอ"
แทนทวีหัวเราะออกมา ความตึงเครียดทั้งหลายเหมือนจะพ้นผ่านไปได้ ภูมิบุญยอมรับนับถือน้ำใจของนายแพทย์แทนชัยกับแพทย์หญิงศิริกานต์มาก ที่จริงก็เข้าใจว่าทำไมท่าถึงกีดกัน เมื่อได้คุยกับฝ้ายแล้วความคิดก็เปลี่ยนไป คนที่มีชื่อเสียงอยู่ในสังคมเป็นชื่อเสียงที่ดีมาโดยตลอด เขาคงไม่ยอมให้เด็กกะโปโลที่ไหนมาทำลายมันลงได้แค่เพียงข้ามคืนหรอก แต่นี่ท่านทั้งสองก็ยอมให้แทนทวีคบกับภูมิบุญโดยไม่ได้กีดกันอะไรอีก
"พ่อแม่พี่แทนนี่ประเสริฐจริงๆนะครับ ภูมิดีใจมากที่ท่านยอมให้เราคบกัน"
ภูมิบุญพูดออกมา แทนทวีหันหน้ามายิ้มอย่างภูมิใจ
"ครับ พี่ก็ดีใจ ไม่คิดว่าพ่อแม่จะยอมง่ายๆแบบนี้"
"คงเป็นบุญของภูมิล่ะครับ ที่ท่านไม่กีดกันแล้ว"
"แต่ภูมิ พอพี่เรียนจบแล้ว พี่สัญญากับท่านว่าจะไปเรียนต่อโทนะ"
แทนทวีตัดสินใจพูดออกมา ภูมิบุญมองหน้าของแทนทวีอ้าปากไม่ถึงวินาที แต่ก็ยิ้มออกมา
"ดีออกครับพี่แทน เพื่อนอนาคตของพี่แทนเอง"
"พี่ไม่อยากไปเลย ไม่อยากห่างจากเรา"
"แหม ห่างกันก็ไม่เห็นเป็นไรเลยครับเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันทันสมัยจะตาย เราติดต่อกันได้ทุกเมื่อล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก"
"แต่พี่ก็ยังไม่อยากไปอยู่ดี พี่กลัวว่าใครจะมาวอแวกับเราน่ะสิ"
แทนทวีพูดออกมาเสียงขรึมลงทันที
"พี่แทน เชื่อภูมินะครับ หัวใจภูมิไม่มีที่เหลือให้ใครแล้ว มันเป็นของพี่แทนคนเดียว ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน"
ภูมิบุญเองก็พูดออกไปเสียงหนักแน่นเช่นกัน แทนทวียิ้มออกมาได้
"ว่าแต่พี่แทนเถอะ ไปอยู่ไกลๆภูมิ อย่าไปจีบใครน้า"
"ภูมิครับ พี่สัญญาพี่รักภูมิคนเดียว ทั้งวันนี้และตลอดไป พี่รักภูมิคนเดียว"
มีคนเคยบอกว่าเรื่องเกี่ยวกับอนาคตที่เรามองไม่เห็น หรือแม้จะมองเห็นก็อย่าไปสัญยิงสัญญามัดผูกใครไว้กับเรา ถ้าทำได้อย่างที่สัญญามันก็เป็นเรื่องดี แต่ถ้าหากไม่คนที่เจ็บไม่ใช่คนพูดหรอก แต่เป็นคนที่จำเอาจดเอาคำสัญญาเหล่านั้นเข้าไปในใจเขียนไว้ดังจารข้อความลง บนแท่นไม้เสาหิน เป็นความสัจจริงที่ว่าเวลาที่หมุนผ่านไปแต่ละวินาทีมันเป็นบทพิสูจน์ของอะไร หลายๆอย่าง เวลานำพาทุกอย่างไปได้จากตัวเรา ความเยาว์วัย ความหนุ่มสาว ความมั่นใจ ความคิด แม้แต่ความรัก แต่ถ้าหากว่าจิตใจเราหนักแน่นเชื่อใจรักมั่นกัน เวลามันก็เป็นเพียงตัวบอกวันเวลาที่วันนั้นเราจะได้มาเจอะเจอพบกันอีกก็เท่า นั้นเอง
วันศุกร์ภูมิบุญดูหนังกับพลอยและไพลินเสร็จก็นั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน ต่อรถสองแถวเช่นเคย พอกลับถึงบ้านก็เห็นโตโต้กำลังฝึกตีกอล์ฟอยู่ลานหน้าบ้าน นานแล้วสินะที่ไม่ได้คุยกับโตโต้ ไม่ได้อยากจะคุย เรื่องราวที่ผ่านเข้ามามันรวดเร็วมากมายจนความรู้สึกที่มีต่อโตโต้มันก็ เลือนหายไปเช่นกัน
"กลับซะค่ำเชียว ไปหาผัวน้อยมาเหรอ"
แต่คำพูดกระทบกระแทกของคนตัวใหญ่ยังไม่ได้ลดระดับลงเลยแม้แต่น้อย ในใจของเขายังขุ่นมัวเกลียดชังอยู่
"ถามทำไมไม่ตอบ ผลั๊วะ"
โตโต้เอาถุงมือทิ้งลงพื้นแล้วหวดไปด้วยไม้ตีกอล์ฟ ถุงถือหนังพุ่งตรงไปกระทบร่างของภูมิบุญ รายนั้นสะดุ้งแม้จะไม่เจ็บแต่ก็ตกใจไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้
"ผมมีเรียนภาษาอังกฤษน่ะครับ เลยกลับค่ำ"
ภูมิบุญโกหกไป เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะบอกความจริงกับคนผู้นี้
"เหรอ นึกว่าไปกกกับผัวมา"
"ผมขอตัวนะครับ"
ภูมิบุญรู้สึกเหนื่อยหน่ายจะจะต่อล้อต่อเถียงกับคนตัวใหญ่ที่ทำตัวเป็นเด็กเช่นนี้
"แหม พอผัวคุยด้วยหน่อยสะดีดสะดิ้งนะ"
"คุณโตโต้ครับ พอเสียทีผมไม่อยากมีเรื่อง"
ภูมิบุญพูดแล้วจะเดินหนีไป โตโต้เดินมาขวางหน้าไว้
"เดี๋ยว จะรีบไปไหนล่ะ นี่นานแค่ไหนล้วนะที่เราไม่ได้เอากันน่ะ คืนนี้ไปหาหน่อยดิ"
โตโต้ทำตาหวานฉ่ำ
"ผมเหนื่อยครับ อยากจะอ่านหนังสือ อย่าทำแบบนี้อีกเลยครับผมขอร้อง"
"หึหึ มันเอากี่รอบล่ะถึงเหนื่อย ไม่มีมาเผื่อผัวคนนี้เลยนะ ทำไมมันดีกว่าพี่งั้นเหรอ"
ไม่อยากจะต่อปากต่อคำ แต่คำพูดทุกคำที่หลุดออกมาจากปากของเขา คนที่ร่ำเรียนมาจากเมืองนอกเมืองนา คนที่อ้างตัวว่าเป็นผู้มีความรู้การศึกษาดีมีภาษีเหนือกว่าคนธรรมดาสามัญคน นี้มันเหมือนถุยน้ำลายออกมารดตัวรดหน้าของภูมิบุญอยู่
"ก็ไม่กี่รอบหรอกครับ แต่ช่วงนี้ติดเขา เพราะลีลาท่าทางมันคนละชั้นกับคุณ"
"มันดีกว่าพี่ตรงไหน"
"ทุกตรง ผมไปได้หรือยัง"
ภูมิบุญยิ้มที่มุมปากมองเขาจากหัวจรดปลายเท้าแล้วแสยะยิ้มออกมา โตโต้กัดฟันแน่น ภูมิบุญรีบเดินหนีไปทันที
"กูก็เริ่มจะไม่ไหวกับมึงแล้วเหมือนกันไอ้ภูมิ"
โตโต้หัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินเข้าบ้านไป คิดหาวิธีที่จะทำให้ภูมิบุญมาหาตนที่ห้องให้ได้ในคืนนี้ ความรู้สึกลึกๆที่มันผุดขึ้นมาเวลาเจอหน้าของภูมิบุญ คืออยากเข้าไปว่ากล่าว หรือพูดอะไรก็ได้ให้ภูมิบุญเสวนาด้วย ใจจริงก็ไม่อยากจะว่าแรงๆเหมือนกัน แต่ยิ่งว่าแรงภูมิบุญก็ยิ่งตอบโต้มาแรงเท่ากัน โตโต้ยิ้มออกมา เขาชอบแบบนี้
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:z13: :z13: :z13:
มาจิ้ม จิ้ม จิ้ม ไว้ก่อนค่ะ
เดี๋ยวขออ่านก่อนนะคะ
คุณอิ๊กกี้ใจร้ายที่สุด จะต่อไปอีกสักนิดสักหน่อยก็ไม่ได้นะคะ ตัดจบมันดื้อๆ เลย
อย่างนี้แทนทวีจะรักษาสัญญาได้ไหมนะ
พรุ่งนี้รีบมาต่อนะคะคุณอิ๊กกี้ อยากรู้จุดจบของคู่นี้ (แลดูโรคจิตโน๊ะ o22)
**********************************************
ผูกพันธ์ ไม่ต้องมี ธ์ นะคะ ผูกพัน เฉยๆ
เพรียบพร้อม คำนี้พยางค์แรกไม่ต้องควบกล้ำนะคะ เพียบพร้อม ก็พอ
ความสัจ สัจ เป็นคำภาษาบาลีมาจาก สจฺจ แต่คำนี้นิยมเอาไปสมาสกับคำอื่นมากกว่า เช่น สัจนิยม สัจธรรม ไม่นิยมเขียนเดียวๆ ถ้าเขียนเดี่ยวๆ จะเป็น สัจจะ หรือ ใช้ สัตย์ (สตฺย) ของภาษาสันสกฤตมากกว่า และคำว่า ความสัตย์จริง นิยมใช้คำสันสกฤตมากกว่าของบาลีค่ะ
-
พี่คะ แต่งได้กินใจมาก....
หนูไม่ได้ชอบบทอัศจรรย์อะไรนะคะ
แต่ชอบที่พี่มีช่วงพูดเปรียบเทียบหลักธรรม กะความคิดน่ะ o13
-
อุปสักความรักของพี่ภูมิมากมายจริงๆอุปสักชิ้นใหญ่ซะด้วย
แถมยังมีไอ้โรคจิตอีกคน เหนื่อยเนาะ
-
สองสาวนั้นจับมือกันแล้ว ภูมิมีหวังน่วมแน่เลย หรือไม่ก็เอาให้สองสาวนั่นน่วมดีกว่านะ
อย่ายอมแพ้ละกัน ส่วนโตโต้จะทำไปยังไงภูมิเค้าก็ไม่ได้รักหรอก ทำร้ายภูมิมากเท่าไหร่
คนที่เจ็บเป็นทวีคูณก็โตโต้เองนั่นแหละ
-
บวกหนึ่งค่ะ
จุใจมากตอนนี้
แวนกะนิตา นี่ คู่กันเหมือน ผีเน่ากะโลงผุเลย
กะแล้วว่าต้องเป็นแผนพ่อกะแม่ หลอกใ้ห้แทนตายใจ
-
โตโต้นี่ท่าจะเป็นมาโซนะคะเนี่ย
ชอบด่ากับภูมิ
สงสารก็แต่ภูมินะเนี่ย
มาต่อเร็วๆนะคะ
เรื่องนี้เนี่ยดราม่ากระฉูดจิงๆ
-
ว้า! ไม่ทันแฮะ ไม่เป็นไรคนต่อๆมาก็ได้ 55+
-
สงสารพี่แทนกะน้องภูมิอ่า :เฮ้อ:
มะช่ายผู้หญิงแล้วทำไมหละ :3125:
นิสัยมันจำเป็นต้องจำกัดเพศด้วยเหรอ
ใช่ว่าในโลกนี้คนที่ได้เจอมีแต่ผู้หญิงเห็นแก่ตัว เอาแต่เที่ยวช็อปปิ้ง และหลายๆอย่าง มีประมาณ 70 เปอร์เซนด์ ส่วนที่เหลือก็เหลือน้อย มีคู่กันหมด หรือหนีไปบวชกันหมดแล้ว หันมามองคนใกล้ตัว ว่าเป็นวิธีที่ดีทีสุดหล่ะนา :a5:
ว่าแต่อิตากีโต้ดูถ้าจะเริ่มรู้ตัวขึ้นมากระจึ๋งนึงล่ะสินา ขออย่าหั้ยภูมินอกจัยแทนอีกเลยเหอะ :bye2:
-
โตโต้ เป็นเอ็มปะเนี่ย ชอบความรุนแรงนะ = ="
เขาพูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ด่าหรือไงเนี่ย
คุณพี่แลดูจะซึน ท่าทางเหมือนจะชอบภูมิแล้วล่ะ แต่ไม่ยอมรับ
แต่ว่าแล้วว่าแม่ของแทนต้องมาแนวนี้
สุดท้ายแทนก็ต้องไปเมืองนอก -__-
รอตอนต่อไปขอรับ^^
-
เฮ้อใจไม่รักดี
ไม่รู้ทำไมชอบพระเอกเลว
ถึงโต้จะเป็นคนเเรกของภูมิ
ก็ตาม แต่ก็เลวเเต่เราก็ยังชอบ
แต่แทนผู้ชายที่เเสนดี เรากลับ
ไม่ชอบ เลยทำให้อ่านเรื่องนี้ทีไร
อดเชียร์โต้ไม่ได้ทั้งที่รู้ว่ามันเลว
เฮ้อ.................. :เฮ้อ:
-
ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์....อย่าผูกมัดน้องภูมิด้วยคำสัญญาเลยนะพี่แทน
ไอ้โตโต้มันชอบเจ็บ ๆ ...น้องภูมิจัดชุดใหญ่ให้มันเดี้ยงซ่าไม่ออกสักพักท่าจะดี
น้องภูมิ....ภัยกำลังจะมาอีกแล้ว....เหนื่อย...เครียด...แทนจริง ๆ :เฮ้อ:
:z6: แด่เหล่าชะนีผีร้ายทั้งหลาย...คิดชั่วทำชั่วได้ตลอดเวลา :z6:
:กอด1: :L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
กด + ให้นะจ๊ะ
-
ว่าจะไม่อ่านเรื่องนี้แล้วนะคะจะรอให้จบแล้วค่อยอ่านทีเดียว เพราะกลัวจะกระทบกับเรื่องหวานๆ ของตัวเอง
แต่ก็อดไม่ได้สักที
ก็กลิ่นหวานๆของความพยาบาทมันเรียกร้องว่าได้โปรดอ่านฉันเถอะนะทุกทีที่ eiky อัพ
รักกันๆ
-
โอ๊ะ คุณโตโต้แอบเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะนี่ แต่คงยังไม่รู้ตัวล่ะมั้ง หุหุ
เรื่องพี่แทน...เฮ้อ...คุณพ่อคุณแม่พี่แทนคะ ทำไมใจร้ายอย่างนี้ล่ะ
มันน่ากลัวมากเลยนะ รักห่างทางไกลเนี่ย :sad4:
แต่อนาคตใครจะไปรู้ล่ะเนอะ :เฮ้อ:
-
ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์....อย่าผูกมัดน้องภูมิด้วยคำสัญญาเลยนะพี่แทน
ไอ้โตโต้มันชอบเจ็บ ๆ ...น้องภูมิจัดชุดใหญ่ให้มันเดี้ยงซ่าไม่ออกสักพักท่าจะดี
น้องภูมิ....ภัยกำลังจะมาอีกแล้ว....เหนื่อย...เครียด...แทนจริง ๆ :เฮ้อ:
:z6: แด่เหล่าชะนีผีร้ายทั้งหลาย...คิดชั่วทำชั่วได้ตลอดเวลา :z6:
:กอด1: :L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky
กด + ให้นะจ๊ะ
พี่กานดาค้าบ ช่วงนี้เห็นเมนต์แล้วเครียดทุกอันเลยอ่า เครียดจริงเหรอ อิอิ
อึดใจเดียวน้า ทุกอย่างก็จะดีขึ้น
จุ๊บๆๆๆ
PEENAT1972
ว่าจะไม่อ่านเรื่องนี้แล้วนะคะจะรอให้จบแล้วค่อยอ่านทีเดียว เพราะกลัวจะกระทบกับเรื่องหวานๆ ของตัวเอง
แต่ก็อดไม่ได้สักที
ก็กลิ่นหวานๆของความพยาบาทมันเรียกร้องว่าได้โปรดอ่านฉันเถอะนะทุกทีที่ eiky อัพ
ป้าคร้าบ อีกละ มาแบบน้องภูมิอีกละ จะทิ้งกันแล้ว อ่า
รับประกันเรื่องนี้ไม่เศร้า แต่นะนะ ขอปูเรื่องหน่อยน้า จะได้รู้ตัวตน
อิอิ เดี๋ยวไปอ่านของป้าก่อน คิดถึง ทรงพล
รักกันๆๆ
-
ไอ้คุณพี่โตโต้นี่โรคจิตหรือไงกันนะ ท่าทางจะชอบความรุนแรง :m29:
จากที่อ่านๆมาจนถึงตอนนี้ มาคิดดูแล้วยังไงพระเอกนี่ก็คงไม่พ้นคุณพี่แกอยู่ดีสิเนอะ :เฮ้อ:
ส่วนพี่แทนก็คงจะเป็นเพียงแค่พระรองที่แสนดี แต่เค้าก็ยังเชียร์พี่แทนอยู่นะ ถึงจะไม่มีหวังก็เุถอะ :m17:
ตอนนี้นอกจากเกลียดชะนีเรื่องนี้แล้ว ยังรู้สึกไม่ปลื้มพ่อแม่พี่แทน ห่วงหน้าตาทางสังคมจนไม่สนอะไรเลยงั้นสิ :angry2:
กอดรัดฟัดเหวี่ยงภูมิ :man1: พี่อิ๊ก รักกันๆ 55+ :laugh:
-
พ่อเเม่ก็ร้าย พี่สายก็เลว เฮ้อออ... ครอบครัวนี้น่ากลัว
เมื่อไหร่มันจะดีขึ้นล่ะเนี่ย
ไปเรียนตั้ง 3 ปีสงสัยต้องนอกใจภูมิเเน่ๆ เลย เฮ้อออ... เซ็ง
-
เพลียกับทุกคน
พ่อแม่ไม่เข้าใจ
แทนไม่รู้เลยว่าคนในครอบครัวกำลังมีแผนการ
ภูมิบุญเจ็บปวด
โตโต้เลวได้ใจ
:เฮ้อ:
-
คุณเอกค่ะ ให้โต้เจออะไรที่ทำให้สำนึกได้ซะทีได้มั้ยค่ะ
คนอื่นเค้าจะปล่อยวางก็เจอตานี่ ไล่จิกไล่กัน
ตกลงจะแค้นอะไรนักหนา คิดไม่ได้ซักที
น่าหนักใจกับคนแบบนี้อ่ะ
-
เมื่อไหร่ภูมิจะมีความสุขที่แท้จริงซักทีนะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆครับ :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2:
-
เฮ้อ กลัวใจตาแทนจัง เข้มแข็งนะคะ ถ้าแทนไปมีกิ๊กภูมิต้องเสียใจมากๆแน่เลย
อิโต้เอ๊ย เอ็งอะ หลบๆไปซะเหอะ กลับไปหาแฟนเอ็งเต๊อะ
สงสารแวนนิดๆนะ เอ็งได้เค้าแล้วทิ้งเร๊อะ ถ้าเป็นหนังช่องเจ็ดยัยนี่ท้องไปแล้วนะเนี่ย
โด่ว :m16:
-
อ่านแล้วก็รู้สึกสงสารพี่แทนชอบกลแฮะ
;________________;
-
หายไปสอบพักหนึ่งพึ่งกับมาอ่าน อิตาโต้นิปากยังไม่ตรงกับใจเหมือนเดิมเลย :angry2:
สงสารก็แต่น้องภูมิกับแทน :กอด1:
ส่วนสองชะนีนิตากับแวนรวมหัวกันทำแต่เรื่องเลวๆ :m16:
ขอบอกเสียสถาบันชะนีที่ดีสุดๆ คนอย่างนี้มันต้องเจอสิ่งร้ายๆที่ตัวเองทำย้อนคืนสักวัน มันถึงจะจำ และหยุด :beat:
-
:z3: :z3: :z3:
ปวดตับกับโตโหมือนเดิม
ขอให้พี่แทนกับภูมิรักกันนานๆน่ะ
ส่วนอิชะนีทั้งหลาย
เลจนไม่รุจะพูดไงล่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
คุณพี่คนแต่งเมื่อไรนู๋ภูมิเราจะมีความสุขซะที
เอาอิโต้กับชะนีทั้งหลายลงไปนรกๆเร็วๆนะค่ะ
เครียดกับเรื่องนี้จนท้องผุไปสองวันเลย
อิอิ
-
สงสัยวันนี้คุณอิ๊กกี้จะไม่มาโพส สี่ทุ่มแล้ว :เฮ้อ:
-
ขอโทษน้า วันนี้มาไม่ได้ เพราะคอมฯมันเป็นบ้า ที่จริงพอเขียนน้องญี่ปุ่นเสร็จกะว่าจะเขียนน้องภูมิ
สรุป เว้ยยยย แว้กกกก อารมณ์เสีย คอมฯปัญญาอ่อน
พรุ่งนี้มาต่อให้นะครับ
รักกันๆ
-
รับทราบ เป็นกำลังใจนะ
-
ศึกนอก ศึกใน แล้วน้องภูมิ
จะรับมือยังไงเนี๊ยะ
-
รู้ไหมอะไรในโลกนี้ที่คิดว่าเราเสียไปแล้วจะไม่มีวันได้มันกลับคืนมา ผมคิดว่าเป็นเวลานะ ถ้าเราเสียมันไปแล้ว ทำยังไงดีถึงจะได้มันกลับคืนมาเป็นดังเดิม แต่ละวินาทีที่เดินต่อไป มันไม่ได้สนใจเราเลยเนอะ ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตาม แม้ช่วงหลังมันจะเครียดบ้าง ยังไงก็ขอบคุณนะครับ อ่านแบบขำๆน้า อย่าไปซีเรียสอะไรมาก ชีวิตจริงของเราก็หนักหนาสาหัสมากพออยู่แล้ว มาเจอนิยายหนักๆอีก เฮ้อเลยเนอะ แต่ผมก็หวังนะครับว่าเพื่อนๆจะได้มุมมองอะไรจากการเล่าเรื่องของผมบ้าง แชร์ๆกันน้า ผมจะได้ศึกษาเป็นวิทยาธาร
ฉากสี่สิบห้า
รัศมีดาราส่องประกายเจิดจรัสในน่านฟ้าของเมืองฟ้าอมร แม้จะมองเห็นเพียงริบหรี่ด้วยม่านหมอกควันแสงสีต่างๆปกคลุมแต่ถ้าอยู่ในที่มืดสนิทเช่นแถบสวนหลวงมองไปทางทิศบูรพาแสงรัศมีดารานั้นก็ยังมีพอให้เห็นบ้างแม้จะไม่ระยิบระยับดารดาษ แต่แสงเพียงน้อยนิดนั้นก็กำลังสร้างความหวังให้ใครบางคนอยู่ ภูมิบุญหลับไปแล้วในห้องพักของตัวเอง หัวใจที่ห่อเหี่ยวผ่านมรสุมมามากมายได้ชื่นฉ่ำขึ้นมาอีกครั้ง ความสุขที่หาได้ยากยิ่งในชีวิตประจำวันมาแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ ความสุขที่เป็นน้ำล่อเลี้ยงชีวิตนี้ให้ดำรงคงอยู่ได้ในแต่ละวัน แม้จะน้อยนิดแต่ก็ยังดีเสียกว่าผจญแต่ความโหดร้ายทารุณของอารมณ์ เขานอนหลับไปด้วยความสุข แม้นยามหลับก็ยิ้มพราวออกมาดวงหน้าฉายแววแห่งความสุขนั้นเต็มเปี่ยมอยู่
"ครืด ครืด ครืด"
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ปิดเสียงไว้สั่น ตอนนี้ยามสองแล้วภูมิบุญสะดุ้งตื่นงัวเงียหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หรี่ตาเพราะแสงจากโทรศัพท์สว่างจ้าม่านตาที่หลับมานานไม่คุ้นเคย หน้าจอแสดงเบอร์ที่ไม่คุ้นไม่มีในรายชื่อเพื่อน เพราะโทรศัพท์ของภูมิบุญมีรายชื่อของเพื่อนอยู่ไม่ถึงยี่สิบชื่อ
"หวัดดีครับ"
ภูมิบุญกรอกเสียงไปตามสาย
"ภูมิใช่ไหม นี่นิตานะ"
เสียงอีกฝ่ายดังลอดมา ภูมิบุญผงะไปพลันใจก็เต้นระรัว นี่จะอะไรกันอีก
"เอ่อ ครับ มีอะไรเหรอครับพี่ โทรมาป่านนี้"
"ภูมิ ช่วยด้วย ภูมิ แทนเขาป่วยหนัก นิตาไม่รู้จะทำยังไงดี"
นิตาร้องออกมาเสียงหลง
"หือ พี่แทนเขาไปจันท์นี่ครับพี่นิตา"
ภูมิบุญไม่ได้ปักใจเชื่อ คำถามมากมายผุดขึ้นทันที
"ใช่จ๊ะ เขาว่าจะไปแต่ก็ไม่ได้ไป เพราะป่วยหนักมากเนี่ยตอนนี้ก็คงอยู่ที่คอนโด แทนคงต้องการคนช่วยเพราะกดโทรศัพท์มาหาพี่ มือคงไปโดน แทนครางเพ้อไม่รู้เรื่องเลยนะภูมิ ภูมิไปดูแทนหน่อยสิ นิตาไม่สบายใจเลย"
นิตาพูดออกมาน้ำเสียงสะอื้นร่ำไห้อยู่ ส่วนภูมิบุญก็นิ่งเงียบคิดอยู่ เป็นไปได้ยากที่แทนทวีจะโทรหานิตาได้เพราะเบอร์โทรศัพท์แทนทวีลบไปแล้ว
"เดี๋ยวภูมิโทรหาพี่เขาเองครับ"
"นิตาโทรแล้วภูมิ ปิดเครื่องไปแล้ว เนี่ยนิตาไม่สบายใจเลย"
ภูมิบุญนิ่งฟังอยู่ ในใจก็หวั่นไหวไป ไม่ได้เชื่อเพราะคิดว่านิตาไม่ได้มีจุดประสงค์ดีต่อตน แต่ก็อยากพิสูจน์ดูว่ามันจริงหรือไม่ ภูมิบุญกดโทรศัพท์ไปหาแทนทวีทันที
"ขออภัยค่ะ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณา"
ภูมิบุญกดสายทิ้งไป ลองใหม่อีกครั้ง เสียงเครื่องตอบรับอัตโนมัติยังพูดซ้ำอยู่ประโยคเดิม ในใจเริ่มร้อนรนขึ้นมา นี่แทนทวีเป็นอะไรไป เขาไม่เคยปิดเครื่อง หรือว่าเขาจะไม่สบายจริงๆ แต่ทำไมคนแรกที่โทรหาต้องเป็นนิตา ทั้งที่เบอร์โทรศัพท์ถูกลบออกไปแล้ว คำถามต่างๆมากมายยังดีดขึ้นกลางหัว สมองเริ่มทำงานเต็มที่เหงื่อกาฬไหลออกมาตามดวงหน้า
เมื่อตอนเย็นที่บ้านของแทนทวี
"พร้อมหรือยังแทน ปะลูกเดี๋ยวถึงมืด"
"ทำไมแม่ออกตอนค่ำล่ะครับวันนี้"
แทนทวีสงสัยในความประสงค์ของมารดาเพราะปกติทุกครั้งถ้าจะออกจากบ้านก็ไปแต่เช้า แต่ครั้งนี้ด้วยแวนเข้ามาคุยกับมารดาของตนว่าอยากให้ออกเดินทางกันตอนเย็นเพราะอ้างว่าตนไปดูดวงมา หมอดูทักว่าถ้าคนในครอบครัวจะออกเดินทางไกลให้ออกจากบ้านเวลาเย็นๆ แพทย์หญิงศิริกานต์ไม่ได้เชื่อแต่แวนรบเร้าให้ทำตามเพราะอ้างว่าตนเป็นห่วง แพทย์หญิงศิริกานต์ขี้เกียจจะค้านจึงทำตามที่ลูกสาวคนโตบอก แต่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้แทนทวีทราบเพราะถ้ารายนั้นทราบคงไม่ยอม
"ตาแทน พี่ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ พอดีของพี่แบตหมด"
แวนโผล่หน้าเข้ามาเคาะกระจกทั้งที่รถกำลังจะเคลื่อนตัวออกนอกบ้าน แทนทวีไม่คุยกับพี่สาวนานมากแล้ว นิ่งเฉยอยู่ไม่ได้สนใจ
"เอาของแม่สิแวน อ่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ จะโทรหาพอลน่ะแทน ยืมแป๊บเดียว"
แวนยังไม่ระความพยายาม แทนทวีถอนหายใจก่อนจะยื่นโทรศัพท์ส่วนตัวให้พี่สาว เพราะสายตาของมารดาวิงวอนอยู่
"อุ๊ย ตายแล้ว"
แวนแกล้งทำโทรศัพท์หล่นลงในอ่างบัวหน้าบ้าน แทนทวีพรวดพราดออกไปจากรถทันที
"อะไรกัน"
เขาตวาดเสียงดังลั่น
"ชั้นขอโทษนะแทน พอดีมือมันลื่น"
"ทำไมไม่ระวังเลยแวน"
เสียงของมารดาดังออกมาลงจากรถมาเช่นกัน
"แวนไม่ได้ตั้งในนี่คะแม่ เดี๋ยวชั้นซื้อให้ใหม่"
แทนทวีล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาจากอ่างบัว ใบหน้าบอกบุญไม่รับ
"เอาเถอะแทนมาเดี๋ยวแม่เช็ดให้ รีบไปเถอะเดี๋ยวค่ำเสียก่อน"
แทนทวีไม่ปริปากอะไรออกมาสักคำ ในใจร้อนเป็นไฟ เขาตั้งใจจะโทรหาคนรักเมื่อไปถึงเมืองจันท์ แต่ตอนนี้โทรศัพท์ได้ดับไปแล้ว มารดาแงะเอาชิ้นส่วนออกมาเช็ดให้ สายตาก็เป็นห่วงเพราะบุตรชายหน้าตาเคร่งเครียดไม่พูดอะไรสักคำ
"ลองดูเปิดดูซิลูก แห้งแล้ว"
มารดาพูดขึ้นเมื่อรถแล่นอยู่บนท้องถนน แทนทวีหยิบเอาโทรศัพท์มาจากมือมารดาแล้วกดปุ่มเปิดเครื่อง สายตายังจับจ้องอยู่ที่ท้องถนน ไม่มีปฏิกริยาตอบรับจากโทรศัพท์ แทนทวีเปิดลิ้นชักหน้ารถแล้วยัดโทรศัพท์เข้าไปในเก๊อย่างอารมณ์เสีย
"ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่"
คงพูดได้แค่นี้เพราะมารดารับรู้ได้ถึงเพลิงในใจที่ลามออกมาภายนอกร่าง แทนทวีไม่พูดอะไรอีกเลยจนถึงเมืองจันทบุรีเมื่อตอนสามทุ่มกว่า อยากจะโทรศัพท์หาภูมิบุญใจจะขาดแต่ก็จำเบอร์ไม่ได้ เพราะเขาเองบันทึกเบอร์ของภูมิบุญไว้แบบคนพิเศษกดเลขเพียงตัวเดียวก็จะต่อสายหาคนรักแล้ว ตั้งแต่ได้เบอร์มาไม่เคยจำเลย เขาลืมคิดข้อนี้ไป ตลอดทั้งคืนเขานอนไม่หลับกระสับกระส่ายอยู่
ภูมิบุญตัดสินใจโทรศัพท์หากัสเพื่อนสนิทของแทนทวี รายนั้นไม่รับสายเพราะเมาอยู่ในคลับ ภูมิบุญยิ่งทวีความร้อนรนในใจ เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกไปนอกบ้านแล้วเรียกแท็กซี่ไปยังคอนโดใจกลางเมืองของแทนทวีอย่างเร่งรีบ แม้ค่ำคืนนี้ถนนจะโล่งแต่ภูมิบุญกลับรู้สึกว่ามันนานเกินไปกว่าที่แท็กซี่จะพาไปถึงที่หมาย ภูมิบุญนั่งหันซ้ายหันขวาในใจก็ภาวนาอย่าให้แทนทวีเป็นอะไรมาก พอแท็กซี่จอดที่หน้าคอนโดของแทนทวีภูมิบุญรีบลงจากรถไปทันที ภูมิบุญเองมีการ์ดเปิดเข้าออกได้ทุกเวลาเพราะแทนทวีเอาไว้ให้ชุดหนึ่ง เขาจึงกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นของห้องแทนทวีโดยไม่ได้รีรออะไร ภูมิบุญมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเอาการ์ดแตะประตูแล้วรีบดันประตูเข้าไปทันที ในห้องมืดสนิทแต่เครื่องปรับอากาศได้ทำให้อุณหภูมิของห้องเย็นฉ่ำรอไว้แล้ว ภูมิบุญชะงักเท้าไม่ก้าวเข้าห้อง
"หึหึ มาแล้วเหรอ ไอ้ตัวดี"
ไฟในห้องเปิดสว่างขึ้นทันที
"โอ๊ะ"
ภูมิบุญร้องออกไปเพราะคนที่เห็นเบื้องหน้าคือนิตากับแวนทั้งสองแสยะยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นหน้าของภูมิบุญที่ถอดสีซีดลงถนัดตา
"ทำไม กลัวเหรอ โง่จริงนะแก หลอกง่ายดีนี่ นึกว่าจะปากดีแล้วจะฉลาด"
นิตาพูดขึ้น
"พวกคุณมีอะไรกับผม"
แทนทวีพูดออกไปถอยออกมาก้าวหนึ่ง
"มีสิ วันนี้ชั้นจะสะสางกับแกให้รู้เรื่องไปเลย เรื่องโต้ แล้วก็เรื่องน้องชายชั้น"
"แกมันเสนียดจัญไร ตั้งแต่แกเข้ามาทุกอย่างก็เลวร้ายลง แกแย่งแทนไปจากชั้น"
ทั้งสองช่วยกันพูดประนามใส่ภูมิบุญ นิตาเดินอ้อมมาด้านหลัง
"พวกคุณต้องการอะไร"
ภูมิบุญก็พูดขึ้นเสียงดัง เพราะคนพวกนี้เอาความห่วงใย เอาความรักที่เขามีต่อแทนทวีมาเป็นเครื่องมือเพื่อที่จะล้อเขาเล่นหรือเพื่อจุดประสงค์อื่นใด แต่เขาให้อภัยไม่ได้เช่นกัน
"ก็จะตบแกไง อีตุ๊ด"
"มาสิ อย่าหาว่าผมไม่เตือน"
ภูมิบุญตั้งท่าเตรียมรอ ทั้งแวนกับนิตาผงะไป
"แกมันหน้าตัวเมีย แกกล้าทำแบบนี้กับผู้หญิงเหรอ ไอ้ทุเรศ"
"ผมไม่สนหรอกนะ ผมคงไม่ยอมให้คุณสองคนมาทำร้ายผมง่ายๆ อยากตบก็เข้ามา ผมก็คันมืออยู่เหมือนกัน"
"โพล๊ะ" "โอ๊ยย"
นิตาเอาแจกันเซรามิกใบเขื่องที่วางอยู่ตรงทางเข้าห้องฟาดลงไปที่หัวของภูมิบุญอย่างแรง แจกันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ภูมิบุญค้อมตัวลงเอามือกุมหัว
"นี่แน่ะ ปากดีนัก จัดการมันเลยค่ะพี่แวน"
นิตาร้องบอกแวนที่ผงะไปไม่คิดว่านิตาจะทำถึงขนาดนี้ แต่ก็ผงะอยู่ครู่เดียวพอได้สติก็ปรี่เข้าหาตัวของภูมิบุญ
"ตบมันเลยค่ะพี่แวน นิตาจะจับตัวมันให้"
"เพียะ เพียะ นี่แน่ะ อีตุ๊ด"
หัวของภูมิบุญมึนชาไป พลันน้ำเหนียวๆก็ไหลออกมาผ่านหน้า
"ว้าย นิตามันเลือดออก"
แวนร้องออกมายั้งมือไว้
"ปล่อยนะ พวกคุณบ้าไปแล้วเหรอ ปล่อย"
"ว้ายย"
ภูมิบุญเหวี่ยงตัวของนิตาออกไปกระแทกกับผนังห้อง เอามือขึ้นจับหัวตัวเองพอเห็นว่าน้ำที่ไหลออกมานั้นคืออะไรก็หน้าซีดลงทันที
"เลว พวกคุณทำแบบนี้ทำไม สะใจมากเหรอ อยากได้คุณก็เอาไปสิ ไม่อยากจะเชื่อผู้หญิงที่ร่ำเรียนในที่ดีๆมีเกียรติมีศักดิ์ศรีจะทำตัวต่ำทรามมาแย่งผู้ชายกับเกย์ หน้าไม่อาย"
ภูมิบุญตวาดเสียงดังเอามือกุมหัวอยู่
"ว้าย อีเลว แกด่าชั้นเหรอ"
นิตาถลามาจะเข้าทำร้าย ภูมิบุญผลักออกไปอีก ขาของนิตาไปโดนเข้ากับเศษของกระเบื้องที่แตก
"กรี๊ดด แก แกทำชั้น"
แวนอ้าปากค้างนิ่งยืนดูอยู่ ส่วนนิตาเหมือนลุด้วยโทสะ ภูมิบุญเดินออกไปจากห้องแล้วเขาไม่อยากแลกอะไรทั้งนั้นกับคนพวกนี้ เลือดที่ไหลออกมามันทำให้เขาเสียเปรียบ
"จะไปไหน อีเลว ไปค่ะพี่แวนตามมันไป เราต้องจัดการให้เด็ดขาด นิตาไม่ยอมนะคะ"
นิตาตะคอกใส่แวนที่ยืนอึ้งอยู่ พอได้สติก็ตามนิตาออกไป ภูมิบุญลงมาถึงชั้นล่างแล้ว กำลังเดินออกจากคอนโด
"หยุดนะ อีกะเทยแพศยา ชั้นยังชำระแค้นแกไม่จบ หยุดนะ"
นิตาร้องออกไป คนรักษาความปลอดภัยวิ่งออกมาดู
"พอซะที คุณอยากได้เอาไปเลย ทั้งพี่แทนทั้งคุณโตโต้ แต่จำไว้นะ เขาน่ะจะไปหรือไม่ไปมันไม่เกี่ยวกับผม มีปัญญาเอาไปมั้ย ถ้ามีก็ทำเลย อย่ามายุ่งกับผม"
ภูมิบุญร้องลั่นหันหลังให้รีบข้ามถนนไปเพื่อจะนั่งรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่ตอนนั้นคิดออกที่เดียวคือโรงพยาบาลแถวถนนศรีนครินทร์ เพราะเคยพาคุณอภิสราไปตรวจร่างกาย คุณอภิสรายังแนะนำให้รู้จักกับหมอประจำตัวด้วย
"กรี๊ดดด อีสัตว์ มึงด่ากูใช่ไหม"
"นิตาระวังรถ"
แวนได้แต่ร้องห้ามเพราะรั้งแขนไว้ไม่ทัน ภูมิบุญยืนรอจังหวะรถอยู่กลางถนน กำลังจะก้าวข้ามไป
"เอี๊ยดดดด ปัง"
"กรี๊ดดดดด"
ภูมิบุญหันหลังไปดู รถยนต์สีดำเสียหลักหมุนไม่เป็นทิศเป็นทาง ร่างของนิตานอนแน่นิ่งอยู่กลางถนนมีกองเลือดที่เริ่มไหลออกมาเต็มพื้น ภูมิบุญสติหลุดลอยไปยืนสั่นตัวเบาหวิวอยู่กลางถนนเช่นกัน เสียงบีบแตรไล่ให้ออกไปให้พ้นทาง แต่เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ไม่มีสิ่งใดผ่านเข้ามาในโสตประสาทได้
"ภูมิๆ ยังเจ็บอยู่ไหม"
เสียงของชายหนุ่มเขย่าตัว ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา ทันนั่นเองเขายืนอยู่ข้างๆ ที่นี่คือโรงพยาบาลใหญ่แถวอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
"พี่ นิตา"
ภูมิบุญครางออกมา น้ำตาก็ไหลริน ทันทำสีหน้าไม่ดี
"กรี๊ดด ไม่จริง ไม่จริง"
เสียงกรีดร้องดังมาจากหน้าห้องฉุกเฉินแวนเอามือขึ้นซุกหน้าเมื่อหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทันรีบวิ่งไปประคองร่างเอาไว้ แวนร้องไห้สะอื้นออกมาเหมือนคนเสียสติ พอได้ยินภูมิบุญเองก็สุดจะกลั้นน้ำตาไว้ได้ ความมืดอันหนาวเหน็บแผ่ปกคลุมทั่วทั้งใจ ทั่วทั้งร่างสั่นไหวน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย นี่มันอะไรกัน นี่เขาทำอะไรอยู่ ทำไมเหตุการณ์มันล่วงเลยมาถึงขั้นนี้ นิตาทำผิดก็จริงแต่เขาก้ไม่ได้หมายว่าเธอจะต้องแลกด้วยชีวิต มันเกินไป มันเกินที่ใจจะทานทนรับไหว ผ่านไปนานแสนนานไม่รู้ว่าภูมิบุญได้ทำอะไรไปบ้างในค่ำคืนนั้น เขาเหม่อลอยมีเพียงน้ำตาไหลออกมากับเสียงสะอื้นระคนอยู่กับแวน
"ภูมิ เราเป็นอะไรไหม"
แวนเดินมาใกล้ๆถามภูมิบุญทั้งน้ำตา
"พี่ไม่คิดเลยว่าเรื่องราวมันจะเป็นไปแบบนี้ มัน"
แวนสะอื้นออกมา ภูมิบุญส่ายหน้าน้ำตาไหล
"ภูมิเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะครับ พี่แวนกลับด้วยเลยไหม"
ทันหันมาถาม แวนพยักหน้าเธอดูเปลี่ยนไปในทันที หน้าตาดูเปรอะเปื้อน ไม่มีแววตาดุร้ายดังเดิม มีเพียงความกลัวในฉายออกมาทางแววตา ทันพาภูมิบุญกับแวนกลับบ้านไป
"แล้วเรื่องตำรวจล่ะครับพี่แวน"
ทันถามขึ้นระหว่างทาง
"พี่ให้ปากคำไปแล้ว บอกว่านิตาจะข้ามไปซื้อของ ไม่ทันระวัง"
แวนพูดออกมายังสะอื้นอยู่
"แล้วยามล่ะครับ"
"พี่ไม่รู้ พี่ไม่รู้ พี่อบกว่าเรามีปากเสียงกันนิดหน่อย แล้วนิตาก็ออกไป ออกไปจะไปซื้อของ"
แวนร่ำไห้ออกมา ภูมิบุญเม้มปากหนักน้ำตาไหล
"เพราะผมคนเดียว ถ้าผมไม่มาพี่นิตาก็คง"
"ภูมิ ไม่เกี่ยวกับเราหรอก"
"พี่เองก็ผิด ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ แค่อยากจะเอาชนะ แค่อยากจะเอาชนะจริงๆ"
แวนสะอื้นจนทันเงียบไป ภูมิบุญเองก็นิ่งเงียบไม่สะอื้นล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว หมายจะป้ายสิ่งปฏิกูลใส่เขาแต่กรรมเอยเวรเอย มันไม่ได้ไปไหนหรอกนะ มันวนเวียนอยู่ข้างๆกายเรานี่เอง มีคนเคยบอกว่าถ้าอยากได้ความรักจากเขา เราต้องรู้จักรักเขาก่อน ถ้าอยากให้เขาพูดด้วยเราจักต้องเปิดปากของเราก่อน ถ้าหมายจะให้เขาทุกข์ ใจเรายังจะเป็นสุขอยู่ได้ฤๅ พอเราอยากให้เขาเจ็บ แม้ในช่วงเวลาหนึ่งเราจะรู้สึกสะใจสาแก่ใจ แต่ท่านเอยเวลาล่วงเลยผ่านไปใจเรานั่นเองที่จะบอบช้ำ ตราบาปที่ตรึงแน่นจะตอกย้ำเราอยู่ทุกลมหายใจ
ด้านแทนทวีหลังจากพยายามนอนทั้งคืนพอเผลอหลับก็สะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกเหมือนร้อนตรงบริเวณเบ้าตา เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อท่วมกาย พลันใจก็คิดหวาดระแวงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"ภูมิ ทำไมพี่คิดถึงเราจังเลยนะ จะเป็นอะไรหรือเปล่านะภูมิ"
แทนทวีนอนไม่หลับอีกเลยทั้งคืน เขากระวนกระวายอยากจะพูดกับภูมิบุญแค่อยากได้ยินเสียง อยากรู้ว่าสบายดี แต่ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้เลย รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาไม่เป็นอันกินอันนอนแม้จะเดินเหินก็เดินวกกลับไปมา จนรุ่งเช้าพอมารดาเห็น ถามก็ไม่ตอบเพราะความในใจเขาไม่รู้จะอธิบายผู้เป็นมารดาว่าอย่างไรดี
"แทน งั้นเรากลับบ้านกันเถอะลูก เดี๋ยวเดือนหน้าค่อยมาดู"
แพทย์หญิงศิริกานต์พูดขึ้นหลังจากสังเกตอาการของบุตรชายอยู่นานพอสมควร
"ไม่เป็นไรครับแม่ แม่ดูให้เสร็จเถอะ"
"แม่ไม่มีกระใจจะดูหรอกแทน นี่เราเป็นอะไรไป แม่เห็นกระสับกระส่ายตั้งแต่เช้าแล้ว มีอะไรทำไมไม่บอกแม่"
ผู้เป็นมารดาพูดเสียงขรึม ไม่พอใจกับกริยาอาการของบุตรชาย
"ผมขอโทษครับแม่ ผมใจไม่ดีเลย ไม่รู้ทำไมรู้สึกกระวนกระวาย อยากเจอหน้าภูมิจังเลยครับ"
แทนทวีพูดออกมาสายตายังคงเป็นกังวล แพทย์หญิงศิริกานต์ถอนหายใจออกมา
"งั้นเรากลับเถอะ แม่ก็รู้สึกใจไม่ดีเหมือนกัน เมื่อคืนก็ฝันไม่ค่อยดี"
แพทย์หญิงศิริกานต์เห็นด้วย ตอนแรกคิดว่าตนคงนอนดึกไปเลยฝันร้าย แต่พอตื่นมาเห็นสภาพลูกชายก็ยิ่งใจไม่ดีไปใหญ่ ทั้งสองตกลงใจกันบ่ายหน้ากลับเข้าสู่กรุงเทพฯทันทีในตอนเช้า
"ว่าไงแวน โทรหาแม่แต่เช้าเลยนะ"
"คุณนี่ผมเองนะ"
นายแพทย์แทนชัยเป็นคนใช้โทรศัพท์ของลูกสาวที่นั่งร้องไห้อยู่
"คะคุณ มีอะไรหรือคะ"
"คุณ รีบกลับมาก่อนได้ไหม พอดีมีเรื่องนิดหน่อย"
"มีอะไรค๊ะคุณ นี่น้องก็กำลังกลับบ้าน ใจไม่ค่อยดีเท่าไหร่"
นายแพทย์แทนชัยเล่าเรื่องให้ให้ภรรยาฟังคร่าวๆจากที่ได้ยินจากปากของแวน พอได้ฟังแพทย์หญิงศิริกานต์ก็ถึงกับหน้าซีด
"มีอะไรครับแม่"
แทนทวีหันมาถามมารดา
"เกิดเรื่องแทน นิตาเพื่อนเราน่ะ เสียแล้ว"
"ห๊า อะไรนะครับแม่"
แทนทวีเบรครถเสียงดังลั่นถนน จนมารดาร้องออกมาไม่เป็นภาษาคน เขาจอดรถข้างทางทันที
"นิตาเสียแล้ว"
แทนทวีร้องออกมาหน้าซีดเผือดลง มารดาต้องกุมมือไว้
"ใจเย็นๆนะแทน รายเอียดแม่ก็ไม่รู้ ตั้งสติขับรถไหวไหม มาแม่ขับเอง"
แพทย์หญิงศิริกานต์บอกลูกชายแล้วลงจากรถอ้อมไปทางคนขับทันที แม้จะมีเรื่องบาดหมางใจกัน แต่อย่างน้อยนิตาก็เคยเป็นเพื่อนกับแทนทวีมานาน นี่มันเกิดอะไรขึ้น แทนทวีเครียดสีหน้าบ่งบอกความลำบากใจออกมา เขานั่งนิ่งไปตลอดทาง แม้ในใจจะกระสับกระส่ายสงสารนิตากับชะตากรรมที่ต้องเผชิญ ด้วยวัยเพียงเท่านี้แม้ความผิดที่เธอเคยทำมันจะหนักหนาสาหัสแค่ไหนก็ตาม แต่การเสียชีวิตไปมันช่างโหดร้ายเกินไป ถ้าสิ่งใดเคยกระทำผิดต่อกัน ไม่ว่าจะทางกาย วาจาหรือจิตใจ ทั้งจากที่เราจงใจหรือไม่จงใจก็ดี อโหสิกรรมให้เราด้วยนะนิตา ขอให้เธอไปสู่สุขคติหลับให้สบายนะ แทนทวีหลับตาตั้งจิตอธิษฐาน น้ำตาพลันไหลซึมออกมาทางหางตา
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
กรรมตามทัน เครียดแทน
ไม่ดราม่ามากกว่านี้แล้วนะ
สงสารน้องภูมิ นายแทน
writer สะกดแบบนี้ วิทยาทาน
+1
-
กรรมเวงแล้วไงค่ะ แบบนี้เรื่องลากยาวแน่ๆ
แล้วภูมิจะทำไง
อยากให้ภูมิไปให้พ้นๆ จากคนรอบข้างตอนนี้จริงๆ เลย
สงสารภูมิบ้างนะคะ รับบทหนักมาตลอดเรื่อง
-
พี่อิ๊กหื่นไพอ ยังโหดอีก ถึงจะไม่ชอบนิดาแต่พอเสียก็รู้สึกสงสารเนาะ
แล้วพี่แวนจะดีขึ้นหรือเปล่านี่ครับ อยากรู้ตอนต่อแล้ว
-
พี่อิ๊กหื่นไพอ ยังโหดอีก ถึงจะไม่ชอบนิดาแต่พอเสียก็รู้สึกสงสารเนาะ
แล้วพี่แวนจะดีขึ้นหรือเปล่านี่ครับ อยากรู้ตอนต่อแล้ว
น่านน้องส้ม ชมพี่อีกแระ เหอๆๆ ไม่มากหรอกน้า จิ๊บๆๆ
-
แล้วแทนจะว่าอะไรภูมิมั้ยน้อ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:กรรมทันตาเห็นเลยยายนิตาสมน้ำหน้า :m20:เหลือยายเวนอีกคนระวังตัวไว้ ไอ้โต้ด้วย
-
ทำไมกรรมติดจรวดเร็วดีจริงๆแถมยังกับกดปุ่มยิงขีปนาวุธพิศัยไกลซะด้วย 555 สะใจ
(ดูแล้วเหมือนอีป้าแก่ๆ จะเริ่มสู่โหมดเจ้าแม่กาลีแล้นะนี่)
ต้องโทษ อิกกี้ คนเดียว เสียภาพพจน์ชั้น
หมดกันอุตสาห์เก็บซ่อนไว้ตั้งนาน
-
:เฮ้อ: น่าสงสารนิตา เหมือนกัน หมดโอกาสแก้ตัวในชีวิต
-
ทำไมกรรมติดจรวดเร็วดีจริงๆแถมยังกับกดปุ่มยิงขีปนาวุธพิศัยไกลซะด้วย 555 สะใจ
(ดูแล้วเหมือนอีป้าแก่ๆ จะเริ่มสู่โหมดเจ้าแม่กาลีแล้นะนี่)
ต้องโทษ อิกกี้ คนเดียว เสียภาพพจน์ชั้น
หมดกันอุตสาห์เก็บซ่อนไว้ตั้งนาน
แอ่ะ ป้าอ่ะ เป็นเจ้าแม่กาลีหรา งั้นขอคู่ชีวิตดีๆหน่อยดิ เหอๆๆ ถีบมาให้ลูกช้างเร้ยย
แว้กกก
-
อืม.. จะว่ายังไงดีแฮะ แบบว่ารู้สึกเฉยๆกับเรื่องที่นิตาตายอ่า :เฮ้อ:
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย หวังว่าแวนคงไม่แอบใส่ความภูมิทีหลังหรอกนะ :เฮ้อ:
-
เวรกรรมสนองเร็วอย่างกับติดจรวดจริงๆ = ="
คาดว่าแวนคงจะคิดได้แล้วน้อ
รออ่านตอนต่อไปขอรับ
-
แวนน่าจะกลับใจได้แล้ว
เหลือแค่อีคุณโตต้าสินา :เฮ้อ:
-
ทำไมกรรมติดจรวดเร็วดีจริงๆแถมยังกับกดปุ่มยิงขีปนาวุธพิศัยไกลซะด้วย 555 สะใจ
(ดูแล้วเหมือนอีป้าแก่ๆ จะเริ่มสู่โหมดเจ้าแม่กาลีแล้นะนี่)
ต้องโทษ อิกกี้ คนเดียว เสียภาพพจน์ชั้น
หมดกันอุตสาห์เก็บซ่อนไว้ตั้งนาน
แอ่ะ ป้าอ่ะ เป็นเจ้าแม่กาลีหรา งั้นขอคู่ชีวิตดีๆหน่อยดิ เหอๆๆ ถีบมาให้ลูกช้างเร้ยย
แว้กกก
555 แล้วคิดว่าจะถีบไปให้ถึงไหม
เดี๋ยวติดต่อเพื่อนคุณสามีให้เอาไหมค่ะ
พวกช่างอะไรอย่างนี้ชอบเป่าละ 555
ส่งประวัติส่วนตัวทาง พีเอ็ม ด่วนเดี๋ยวจะประกาศหาให้ 5555555555555555555555555
-
ทำไมกรรมติดจรวดเร็วดีจริงๆแถมยังกับกดปุ่มยิงขีปนาวุธพิศัยไกลซะด้วย 555 สะใจ
(ดูแล้วเหมือนอีป้าแก่ๆ จะเริ่มสู่โหมดเจ้าแม่กาลีแล้นะนี่)
ต้องโทษ อิกกี้ คนเดียว เสียภาพพจน์ชั้น
หมดกันอุตสาห์เก็บซ่อนไว้ตั้งนาน
แอ่ะ ป้าอ่ะ เป็นเจ้าแม่กาลีหรา งั้นขอคู่ชีวิตดีๆหน่อยดิ เหอๆๆ ถีบมาให้ลูกช้างเร้ยย
แว้กกก
555 แล้วคิดว่าจะถีบไปให้ถึงไหม
เดี๋ยวติดต่อเพื่อนคุณสามีให้เอาไหมค่ะ
พวกช่างอะไรอย่างนี้ชอบเป่าละ 555
ส่งประวัติส่วนตัวทาง พีเอ็ม ด่วนเดี๋ยวจะประกาศหาให้ 5555555555555555555555555
อ่าป้า หลังไมค์ได้มะ เหอๆๆๆ
ล้อเล่นเนอะ ถึงเวลาจะให้ป้าจัดหาให้เป็นคนแรกเลยอ่า อิอิ
แว้กกก
-
แทนจะเข้าใจผิดหรือเปล่าเนี่ย
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะครับ :L2:
-
ทำไมกรรมติดจรวดเร็วดีจริงๆแถมยังกับกดปุ่มยิงขีปนาวุธพิศัยไกลซะด้วย 555 สะใจ
(ดูแล้วเหมือนอีป้าแก่ๆ จะเริ่มสู่โหมดเจ้าแม่กาลีแล้นะนี่)
ต้องโทษ อิกกี้ คนเดียว เสียภาพพจน์ชั้น
หมดกันอุตสาห์เก็บซ่อนไว้ตั้งนาน
แอ่ะ ป้าอ่ะ เป็นเจ้าแม่กาลีหรา งั้นขอคู่ชีวิตดีๆหน่อยดิ เหอๆๆ ถีบมาให้ลูกช้างเร้ยย
แว้กกก
555 แล้วคิดว่าจะถีบไปให้ถึงไหม
เดี๋ยวติดต่อเพื่อนคุณสามีให้เอาไหมค่ะ
พวกช่างอะไรอย่างนี้ชอบเป่าละ 555
ส่งประวัติส่วนตัวทาง พีเอ็ม ด่วนเดี๋ยวจะประกาศหาให้ 5555555555555555555555555
โหป้า.........ตอนนี้เปลี่ยนอาชีพเป็นศิรานีแล้วหรือคับ
หรือเปลียนเป็นคิวปิดกันแน่นี่คับ อิอิอิ
พี่อิ๊กจะเอาจริงเหรอเดียวจะยุให้ป้าใช้ขาหลังถีบไปให้ อิอิ (ล้อเล่งน๊าป้า)
-
ทำไมกรรมติดจรวดเร็วดีจริงๆแถมยังกับกดปุ่มยิงขีปนาวุธพิศัยไกลซะด้วย 555 สะใจ
(ดูแล้วเหมือนอีป้าแก่ๆ จะเริ่มสู่โหมดเจ้าแม่กาลีแล้นะนี่)
ต้องโทษ อิกกี้ คนเดียว เสียภาพพจน์ชั้น
หมดกันอุตสาห์เก็บซ่อนไว้ตั้งนาน
แอ่ะ ป้าอ่ะ เป็นเจ้าแม่กาลีหรา งั้นขอคู่ชีวิตดีๆหน่อยดิ เหอๆๆ ถีบมาให้ลูกช้างเร้ยย
แว้กกก
555 แล้วคิดว่าจะถีบไปให้ถึงไหม
เดี๋ยวติดต่อเพื่อนคุณสามีให้เอาไหมค่ะ
พวกช่างอะไรอย่างนี้ชอบเป่าละ 555
ส่งประวัติส่วนตัวทาง พีเอ็ม ด่วนเดี๋ยวจะประกาศหาให้ 5555555555555555555555555
โหป้า.........ตอนนี้เปลี่ยนอาชีพเป็นศิรานีแล้วหรือคับ
หรือเปลียนเป็นคิวปิดกันแน่นี่คับ อิอิอิ
พี่อิ๊กจะเอาจริงเหรอเดียวจะยุให้ป้าใช้ขาหลังถีบไปให้ อิอิ (ล้อเล่งน๊าป้า)
น้องส้มเช้ง มาแปลกนะเดี๋ยวนี้ คึกมาก บอกมาซะดีๆ ไปกินอะไรมา เหอๆๆ
-
ตอนนี้ร้าวเหมือนกันแฮะ
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง จริง ๆ ด้วย :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมกรรมติดจรวดเร็วดีจริงๆแถมยังกับกดปุ่มยิงขีปนาวุธพิศัยไกลซะด้วย 555 สะใจ
(ดูแล้วเหมือนอีป้าแก่ๆ จะเริ่มสู่โหมดเจ้าแม่กาลีแล้นะนี่)
ต้องโทษ อิกกี้ คนเดียว เสียภาพพจน์ชั้น
หมดกันอุตสาห์เก็บซ่อนไว้ตั้งนาน
แอ่ะ ป้าอ่ะ เป็นเจ้าแม่กาลีหรา งั้นขอคู่ชีวิตดีๆหน่อยดิ เหอๆๆ ถีบมาให้ลูกช้างเร้ยย
แว้กกก
555 แล้วคิดว่าจะถีบไปให้ถึงไหม
เดี๋ยวติดต่อเพื่อนคุณสามีให้เอาไหมค่ะ
พวกช่างอะไรอย่างนี้ชอบเป่าละ 555
ส่งประวัติส่วนตัวทาง พีเอ็ม ด่วนเดี๋ยวจะประกาศหาให้ 5555555555555555555555555
โหป้า.........ตอนนี้เปลี่ยนอาชีพเป็นศิรานีแล้วหรือคับ
หรือเปลียนเป็นคิวปิดกันแน่นี่คับ อิอิอิ
พี่อิ๊กจะเอาจริงเหรอเดียวจะยุให้ป้าใช้ขาหลังถีบไปให้ อิอิ (ล้อเล่งน๊าป้า)
น้องส้มเช้ง มาแปลกนะเดี๋ยวนี้ คึกมาก บอกมาซะดีๆ ไปกินอะไรมา เหอๆๆ
ป่าวน๊าพี่อิ๊กไม่ได้กินอะไรเป็นพิเศษ ก็แค่อยากเห็นคนมีความสุขนะ อิอิ
แล้วส้มเฉยๆคับไม่มีเช้ง เดียวพี่ส้มเช้งแกงค์ ชะชะช่า ฟ้องว่าลอกเลียนแบบชื่อเค้านะ แฮแฮ
-
ไม่ชอบนิตาอ่ะ เเต่พอเกิดเรื่องเเบบนี้ก็สงสารซะงั้น
ต่อไปจะเป็นไงล่ะเนี้ย
-
เวรกรรมตามทัน... :เฮ้อ:
พี่แทนคงไม่เข้าใจอะไรผิดใช่มั้ย...
-
ใจดีเกินไปแระนะคะพี่อิกกี้ o18
นิตา ตายง่ายไปอ่ะคะ ไม่ทรมานอะไรเลย
แถมยังทิ้งความรู้สึกผิดให้กับคนที่อยู่ต่อไปอีก
ทั้งที่เรื่องทุกอย่างมาจากตัวเองเริ่มแท้ ๆ :เฮ้อ:
-
กรรมมันติดจรวดจริงๆ
ดราม่าโคตรๆ
อยากให้คุณโตโต้รักภูมิบุญเร็ว ย้ากกกกส์ :angry2:
แอร๊ยยยยยย~ เพิ่งสังเกตเห็น เม้นท์คือโพสที่ 669 ของเค้าอ่า คริคริ :z1:
-
เฮ้อทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วก็ไปอย่างรวดเร็ว
สุดท้ายก็ยื้อแย่งอะไรไม่ได้อยู่ดีนะนิตา
-
อโหสิกรรมให้กันไป....ชาติหน้าจะได้ไม่มาตามล้างกันอีก
แล้ว...ไอ้โตโต้???? ล่ะ น้อง eiky
แค่...อกหัก...รักคุด....กินไม่ได้...นอนไม่หลับ...เป็นโรคซึมเศร้า
เผลอ ๆ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร...จำอะไรไม่ค่อยได้...อยากฆ่าตัวตายเป็นระยะ
แค่นี้ก็พอเนอะ น้อง eiky สาธุ สาธุ :amen:
รักกัน ๆ เช่นกันจ๊ะ น้อง eiky :L1:
-
เฮ้ออออ จริงๆแล้วถึงแม้นิตาจะร้าย แต่ก็ร้ายเพราะรักแทนมาก ยังไงก็ยังน่าสงสารอยู่ดีที่ต้องมาตายละนะ
-
เครียดจังเลยครับ
-
ซะงั้นอ่า สงสารนิตาจัง คือ ตา่ยนี่ชีวิตมันจบเลยนะ จบตรงนั้นเลย
คือเราดันคิดว่าตายไปทั้งๆที่ยังคิดไม่ดีนี่มันแย่มากนะ พี่แวนซีดไปเลย
แทนจะเข้าใจมั้ยเนี่ย ภูมิคุยกันดีๆเน้อ :man1:
-
ตาย ถึงใครหลายคนบอกว่ากรรมตามทัน แต่กรรมที่ทำกับภูมิมันไม่น่าถึงตายหรอกนะ
ตอนนี้รู้สึกว่าสงสารแวนอ่ะ คงช๊อคน่าดู
แต่ว่าคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องจะคิดว่าเป็นฝีมือภูมิหรือเปล่า
อยากให้ภูมิหลุดพ้นที่สุด
-
ยังไม่ได้อ่าน45แต่ขอเม้นก่อน
กลัวนะว่าพี่แทนไปนอกแล้วจะเปลี่ยนไป ไม่รู้สิ
เราเริ่มอ่านเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกว่า โต้เป็นพระเอก แต่ไปๆมาๆอ่านไปแล้งชอบพี่แทนซะงั้น
ตอนนี้อยากให้พี่แทนเป็นพระเอกมากกว่า
-
มาร่วมเครียดอีกคน แต่มันก็เกิดขึ้นจริงกับชีวิตคนที่เปราะบางนัก
เวลาจะสั้นจะยาวยังไง ทำความดีไว้ก่อนดีกว่า ถ้าถึงวันสุดท้ายจะได้ไม่มีอะไรต้องคาใจ
คนที่รารักเขา ไม่รักเราไม่เห็นเป็นไร ถ้าทำใจได้และพร้อมที่จะให้ความรักแก่เขา นิตาคงจะมีความสุขไปนานแล้ว
-
:z10: :z10:
-
อืม เหอะๆ กรรมดีกรรมชั่วอยู่ที่ตัวทำ
ทำอย่างไหนก็ได้รับผลอย่างนั้น
รับกรรมอย่างที่ตนได้ก่อไว้แล้วกัน
-
บทจะไปก็ไปง่ายจัง แช่งอยู่ตั้งนานก็ไม่ไปซะที อยู่ดีๆก็ไปแบบนี้ก็ใจหายแฮะ เรื่องมันก็ไม่มีสีสันอะสิ เฮ้อ! สู่ปรโลกเถอะนะนิตา...
รอไรท์เตอร์...
-
อือ คงทำกับคนอื่นเค้าไว้มากล่ะมั้งนะ
ยังไงแวนก็ยังเป็นคนดีอยู่บ้างล่ะนะ
ให้ปากคำไปแบบนั้น
ดราม่ากว่านี่อย่าเลย สงสารภูมิ
-
ภูมิบุญก็คงรู้สึกผิดอีกแน่ๆเลย
เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
:เฮ้อ:
-
http://www.youtube.com/v/lm0Hq8VJC0I&hl=en_US&fs=1
เอ้าเอาไป สำเร็จแล้ว 555
-
ตอนนี้ไม่ยาวนะครับ เนื้อหาประมาณนี้จะมีอีกไม่กี่ตอนนะครับ เรื่องเครียดๆอ่ะ เดี๋ยวก็กลับมาดีดังเดิม อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า
ฉากสี่สิบหก
พอแพทย์หญิงศิริกานต์จอดรถได้ไม่ทันนิ่งสนิทดีแทนทวีก็ลงจากรถวิ่งเข้าบ้านทันที เห็นแวนนั่งร้องไห้อยู่กับผู้เป็นบิดา
"พี่แวน ตกลงมีอะไร นิตาตายยังไง"
แทนทวีร้องถาม แวนเงยหน้าขึ้นร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ผุ้เป็นบิดากอดบ่าลูกสาวไว้ แพทย์หญิงศิริกานต์เดินตามเข้ามา แทนทวีนิ่งฟังพี่สาวเล่า พยายามปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดเพราะแวนเล่าซ้ำไปซ้ำมาร้องไห้ไม่ยอมหยุด
"แล้วภูมิไปเกี่ยวด้วยได้ไงพี่"
แทนทวีจับจุดได้เพราะแวนเอ่ยถึงชื่อของภูมิบุญ เขาเสียงเครียดขึ้นมาทันที
"ให้พี่เขาสบายใจก่อนไหมแทนค่อยถาม"
ผู้เป็นมารดาปรามขึ้นเพราะบรรยากาศเริ่มตึงเครียด
"ไม่ได้ครับแม่ ผมทนรอมานานแล้ว ให้รู้เรื่องกันวันนี้เลย"
"พี่ผิดเอง พี่ผิดเอง พี่ขอโทษ เพราะคิดอยากให้ภูมิออกไปจากชีวิตของเรา แค่คิดอยากจะให้เขาไปให้ไกล ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงถึงเพียงนี้"
แวนพร่ำพรรณนาออกมา แทนทวีเม้มปากแน่นสายดูเกรี้ยวกราด
"เวรกรรม ทำไมลูก ทำไม" สองสามีภรรยาอุทานออกมาพร้อมกัน
"ทำไมครับพี่ ทำไมทำแบบนี้ เกลียดภูมิเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมต้องทำถึงขั้นนี้ด้วย"
แทนทวีพยายามเก็บเสียงไม่ให้เป็นการตะเบ็งมากจนเกินไป ผู้เป็นมารดาจับเข่าลูกชายไว้เพราะรู้นิสัยดีว่าใจร้อนวู่วาม แทนทวีลุกขึ้นออกจากบ้านไปทันที
ด้านภูมิบุญพอกลับมาถึงบ้านก็ขลุกตัวอยู่ในห้องแม้จะไม่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนแวนแต่ก็น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสายเช่นกัน นี่มันเป็นฝันหรือเรื่องจริง ขอให้มันเป็นฝันร้ายทีเถิด ภาพกองเลือดที่ท่วมตัวนิตาอยู่มันยังติดตาติดใจ เสียงยางรถไถลไปกับพื้นถนนยังก้องอยู่ในโสตประสาท ไม่จริงใช่ไหม มันไม่ใช่เรื่องจริง ภูมิบุญนอนตัวสั่นอยู่จนสาย จันทร์เดินเข้าไปในห้องเห็นลูกชายในสภาพที่ผิดปกติไป
"ภูมิ เป็นอะไรลูก ภูมิเป็นอะไร"
จันทร์ร้องออกมาเสียงหลงเพราะภูมิบุญพอเห็นมารดาก็ร้องไห้ออกมา ใช้เวลาเนิ่นนานกว่าที่จะหยุดร้องไห้ได้ พอเล่าเรื่องให้ฟังจันทร์เองก็ตบอกตัวเองอุทานออกมา
"ตายแล้ว เวรกรรม เพื่อนเขาไปดีแล้วล่ะภูมิอย่าเสียใจไปเลย"
ที่ภูมิบุญพูดออกไปแค่เห็นเพื่อนโดนรถชนตายกับตา ไม่ได้บอกเรื่องก่อนหน้านั้น คราบเลือดที่เกรอะกรังอยู่ตามหน้าเริ่มแห้ง คราบเลือดที่โดนแจกันเซรามิกทุบจากข้างหลัง จันทร์เองก็เอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดให้ พอคุณอภิสราตื่นก็ไปรายงาน คุณอภิสราตกใจเรียกภูมิบุญเข้าไปพบ พอเห็นสภาพของภูมิบุญที่ซีดเซียวเหมือนคนโดนผีหลอกมา หน้าตากระเซอะกระเซิงเพราะยังไม่ได้อาบน้ำ ถึงกับน้ำตาคลอ
"ตายแล้วลูก ขวัญเอ๋ยขวัญมา ไม่มีอะไรแล้วนะ หมดเวรหมดกรรมกันไปนะ"
คุณอภิสรากอดปลอบโยนอยู่ ภูมิบุญแค่เพียงน้ำตาคลอเพราะร้องไห้มามากพอแล้ว คุณอภิสราก็ปลอบโยนอยู่ไม่ได้ซักว่าเรื่องราวเป็นมายังไงเพราะคิดว่าภูมิบุญคงสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย
"คุณท่านครับ ภูมิขออนุญาตไปต่างจังหวัดสักสองสามวันนะครับ"
ภูมิบุญพูดน้ำเสียงแหบแห้ง คุณอภิสรานิ่งคิดอยู่
"จะไปไหนหรือลูก ไกลไหม"
"ภูมิอยากไปมุกดาหารครับคุณท่าน"
"อืม ป้าว่าไปพักบ้างก็ดี เจออะไรหนักๆมาไปพักให้สบายก็ดีเหมือนกัน อย่าคิดมากนะลูก สิ่งที่ผ่านมาแล้วให้มันผ่านไปอย่าไปยึดมั่นถือมั่นกับมันมาก คนจากไปเขาน่ะสบายแล้ว คนอยู่ซิต้องทนชดใช้กรรมต่อไป ให้ลุงหมายไปส่งไหมลูก"
"ไม่เป็นไรครับคุณท่านภูมิอยากจะไปรถประจำทาง ไม่รบกวนลุงหมายดีกว่าครับ"
คุณอภิสราไม่รบเร้าต่อลูบหัวอยู่ ภูมิบุญเก็บของใส่เป้ออกจากบ้านตอนสายทันที หัวใจที่อ่อนล้าเหนื่อยหน่าย ความคิดที่สับสนวกวนไม่ไปไม่มาไม่เข้าไม่ออก เขาพาร่างมายืนอยู่สถานีขนส่งสายตะวันออกเฉียงเหนือ ร่างลอยไปกับเสียงเรียกของคนขายตั๋วที่ร้องระงมอยู่หน้าสถานีขนส่ง
"เอาตั๋วชั้นหนึ่งครับ ไปมุกดาหาร"
ภูมิบุญบอกหน้าเคาท์เตอร์ขายตั๋ว พอจ่ายเงินเสร็จก็เดินไปรอรถที่ชานชลานั่งเหม่อลอยมองไปข้างหน้าไม่มีจุดตกของสายตา ในใจยังคิดหวนถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านมาเมื่อคืน บนหัวก็ยังเจ็บร้าวอยู่แม้จะทำแผลแล้วแต่แผลสดใหม่เวลาเพิ่งจะโดนมันมักจะชาไม่แสดงฤทธิ์เดชอะไรมากนัก แต่พอผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงความเจ็บปวดเหล่านั้นมันก็จะฟ้องออกมา แต่ดูเหมือนคนที่นั่งรอรถประจำทางอยู่นั้นจะไม่ได้เจ็บที่หัวเพียงอย่างเดียว ในใจลึกๆเองก็แหลกสลายร้าวรานไปด้วยเช่นกัน ย้อนหวนคิดถึงเรื่องที่ผันผ่าน เคยเกลียดกันเคยทะเลาะกัน เรื่องบางเรื่องที่เคยทำให้กันถ้าหากว่ายังมีชีวิตอยู่ก็คงยากที่จะให้อภัย แต่ตอนนี้คนๆนั้นหามีลมหายใจอยู่ไม่ จะเก็บความเคียดแค้นชิงชังไว้ในใจก็ไม่ใช่เหตุ อภัยให้แล้วไม่ถือโทษโกรธเคืองแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากให้ถึงกลับตายไปต่อหน้าต่อตา คนเรานั้นแม้นหากมีชีวิตอยู่แล้วหมั่นทำแต่ความดีเกราะของความดีก็จะปกป้องคุ้มครองเรา แม้นหากตัวตายหายไปจากโลกนี้แล้ว ชื่อนั้น ภาพนั้น สิ่งนั้นที่เคยทำไว้ก็จะคงอยู่ต่อไปตราบนานแสนนาน
แทนทวีวิ่งออกจากบ้านของตัวเองตรงมายังบ้านหลังใหญ่ในซอยเดียวกัน เขาดูร้อนรนไม่มีอะไรที่จะหยุดยั้งเขาได้ ทุกอย่างที่พี่สาวของตนเล่าออกมาเขาพยายามจะปะติดปะต่อกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพียงข้ามคืนนี่เป็นแผนชั่วของพี่สาวของตนกับคนที่ตายไปแล้ว เรื่องโทรศัพท์ที่ตกน้ำก็คงเป็นส่วนหนึ่ง "ใจร้าย" แทนทวีอยากจะตะโกนใส่หน้า แต่ก็เป็นห่วงคนที่รักเหลือเกินป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง คนที่เจอเหตุการณ์ร้ายๆหนักๆมาโดยตลอดคนนั้น คนที่เขารักจนหมดใจ คนที่ไม่เคยปริปากบ่นให้กับโชคชะตาที่คอยลากถูชีวิตเขาให้เป็นไปอย่างลำบาก ทำไมคนพวกนี้ถึงได้ใจไม้ไส้ระกำกันนัก เกลียดชังอะไรกันหนักหนาถึงได้จงใจจะทำกันถึงขั้นนี้ แทนทวียิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจ เร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อให้ไปถึงที่หมายให้เร็วกว่าเดิม ที่เสียชีวิตไปคงเป็นกรรมแล้วหมายจะทำร้ายภูมิบุญแต่ตัวได้รับกรรมเอง แทนทวีประนามการกระทำของพี่สาวและคนที่ตายแม้จะเคยขออโหสิกรรมกันแล้ว แต่เมื่อมารู้ความจริงเขาเองก็รับไม่ได้
"สวัสดีครับพี่ แฮ่กๆๆ ภูมิอยู่ไหม ภูมิ"
แทนทวีค้อมตัวลงจับเข่าตัวเองหายใจทางปากหอบอยู่
"ใจเย็นๆค่ะคุณแทน มาหาภูมิเหรอคะ ภูมิไปต่างจังหวัดน่ะค่ะคุณแทน"
อ้อยบอกแทนทวี
"ห๊า ไปไหนนะครับ ไปกับใคร ภูมิไปไหนนะครับพี่"
แทนทวีตะโกนออกมาลืมเหนื่อยไป
"เห็นได้ยินจะไปมุกดาหารหรืออะไรนี่ล่ะค่ะ ไปคนเดียวนะคะ เห็นบอกว่าไม่สบายใจพอดีเพื่อนภูมิเขาเสียน่ะค่ะคุณแทน แต่ภูมิออกจากบ้านไปแล้วตั้งแต่เที่ยง"
แทนทวีหันหลังกลับออกวิ่งกลับบ้านทันที ในใจก็ร้อนรนยิ่งกว่าเดิมเหมือนไฟที่เผาเหล็กร้อน เพิ่มความร้อนในใจมากขึ้นไปอีกเมื่อโทรศัพท์เขาใช้ไม่ได้ อยากจะเข้าไปต่อว่าพี่สาวเหลือเกิน เพราะความสิ้นคิดของเธอทำให้เรื่องมันบานปลายได้มากมายขนาดนี้
"จะไปไหนแทน ลูก"
แพทย์หญิงศิริกานต์วิ่งออกมาดูลูกชายที่กระโดดเข้าไปในรถแล้วบึ่งออกจากบ้านทันที
ไม่รู้ว่าคนทางโน้นจะเป็นยังไงบ้าง ไม่รู้จะทำยังไงอยากบอกเหลือเกินว่าอยู่ไหนแล้ว อยากได้ยินเสียงเหลือเกิน อยากได้ยินเสียงเพื่อชะโลมหัวใจที่กำลังห่อเหี่ยว อยากได้กำลังใจ แต่ขอโทษจริงๆที่อยู่รอเจอหน้าไม่ได้ ขอโทษจริงที่ทำใจอยู่พบหน้าไม่ได้ ยังไม่อยากจะเจอใคร ไมอยากจะคุยกับใครแม้แต่ตัวเอง ภูมิบุญอยู่ในสภาวะช็อคอย่างแรงสายตาเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างรถไม่มีจุดหมายปลายทาง ทำไมเขาไม่พักใจอยุ่ที่บ้าน ทำไมถึงไม่อยู่รอเจอคนที่เขาบอกว่ารักมากกว่าใครเสียก่อน ทำไมถึงออกต่างจังหวัด ไปไกลๆแล้วจะช่วยได้เหรอ คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว แต่ท่านเอยอันสติของคนเราหากมันขาดหายหรือโดนกระทบกระเทือนไป เคยไหมที่เดินจะกลับบ้านตัวเองแต่พอเงยหน้าขึ้นมันกลับเป็นหน้าบ้านของคนรักทั้งที่เขาเพิ่งบอกเลิกตัดความสัมพันธ์ เคยไหมเวลาจะกินข้าวแต่เอาแต่ช้อนตักลมเข้าปาก ภูมิบุญเองก็เป็นเช่นนั้น ครั้งที่ยายเสียนอนแน่นิ่งอยู่เขาก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ครั้งนั้นพอมีสติคืนมาเขากลับคิดแค้นคนที่ทำร้ายเขา แต่ครั้งนี้เพราะความแค้นที่มีต่อกัน ทำทุกอย่างเพื่อให้อีกฝ่ายด้อยกว่าตน นี่คือผลของมัน
เวลาสามทุ่มตรงรถประจำทางปรับอากาศชั้นหนึ่งเข้าจอดเทียบที่ชานชลาของสถานีขนส่งประจำจังหวัดมุกดาหาร คนสุดท้ายที่ลงจากรถคือภูมิบุญเขาสะดุ้งตัวเด้งขึ้นมาเมื่อพนักงานประจำรถมาเขย่าตัว ไม่ได้หลับตายังเบิกกว้างอยู่ แต่จิตใจไม่ได้อยู่ตรงนั้น แสงไฟในเมืองแม้ไม่มากเท่าเมืองหลวงแต่ก็บอกให้รู้ว่าเป็นเมืองไม่ใช่ที่ที่เขากำลังมุ่งหน้าจะไป ที่ที่เขาจะไปพึ่งบุญเอาใจไปพักรักษาเยียวยาให้ดีกว่าเดิม ภูมิบุญเดินลงจากรถ มีรถรับจ้างเข้ามารุมตามประสาของสถานีขนส่งตามต่างจังหวัด
"ไปไสหล่า"
คำพูดภาษาถิ่นดังอยู่ข้างๆหูรื้อฟื้นความทรงจำ ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งประสบการณ์ชีวิตดวงหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงใจฉายเด่นออกมาในหัว ภูมิบุญบอกสถานที่ที่จะไป คนขับรถรับจ้างโก่งราคา ภูมิบุญไม่พูดอะไรสักคำพยักหน้ารับรู้ พอขึ้นรถไปได้ก็นั่งหันหน้าออกนอกกระจกรถ จนขับรถเกาหัวบ่นเป็นภาษาถิ่นออกมา จากแสงสีในเมืองรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่วิ่งไปตามถนนลาดยางผ่านความมืดที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า มีเพียงแสงไฟนีออนจากหน้ารถสาดส่องนำทางไป จากถนนลาดยางรถกระบะเลี้ยวเข้าถนนลูกรังแต่ตอนนี้ไม่มีฝุ่นคลุ้งกระจายมากนักเพราะเหมือนว่าฝนเพิ่งจะตกเมื่อไม่นานมานี้
"จอดตรงนี้ล่ะครับพี่"
ภูมิบุญเอ่ยขึ้นเมื่อรถแล่นผ่านมาหน้าบ้านที่คุ้นตา เสียงสุนัขเห่าหอนต้อนรับอยู่เป็นระนาว
"แม่นผู้ได๋มาน้อ ไปเบิ่งแน่บักพงษ์"
เสียงยายที่งัวเงียออกมาจากมุ้ง ร้องเรียกหลานชายให้ตื่นตาม ภูมิบุญจ่ายเงินไปแต่คนขับไม่เอาตามจำนวนที่เรียกไปแต่แรก เพราะเห็นสภาพแล้วไม่น่าโกงได้ลงคอ
"ยาย สวัสดีครับ"
"อ้าว บักหล่า ไปจั๋งได๋มาจั๋งได๋น้อ มาๆเข้าเฮือนก่อน"
พอเห็นหน้ายายภูมิบุญก็ยกมือขึ้นไหว้ น้ำตาซึมออกมา
"ผมขออยู่กับยายที่นี่สักสองสามวันได้ไหมครับ"
ภูมิบุญเม้มปากพูดกัดมันไว้เพราะกลัวว่าจะร้องไห้ออกมา
"บ่อเป็นหยังบักหล่อ อยู่โดนๆก็ได้ ยายบ่อว่าดอก"
ภูมิบุญเกินจะทานทนกับความรู้สึกได้ โผเข้ากอดยายร้องไห้ออกมาจนได้
"ไอ้กัส มึงโทรตามน้องภูมิให้กูหน่อย"
จุดหมายปลายทางของแทนทวีคือบ้านของกัสเพื่อนสนิท พอไปถึงก็บุกขึ้นห้องของกัสทันที
"เฮ้ยมีอะไรวะไอ้แทน"
"เอาโทรศัพท์มึงมา"
เป็นทางเดียวที่เขาคิดได้ในตอนนี้ จนปัญญาแล้วคิดไม่ออกแล้ว
"เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถ"
"เฮ้ย"
แทนทวีกดสายทิ้งทันทีเมื่อเสียงตอบรับอัติโนมัติดังขึ้น แต่ก็ยังพยายามต่อสายอยู่อย่างนั้น
"มีอะไรวะไอ้แทน ทำเหมือนใครตาย"
สะกิดใจเข้าพอดี แทนทวีปาโทรศัพท์ในมือลงเตียงนอนของกัสทันที
"ไอ้ห่า มึงมัวแต่นอน มึงรู้ไหม๊ ว่านิตาตายแล้ว"
แทนทวีตะคอกออกไปเสียงดัง กัสหน้าซีดลงพูดอะไรไม่ออกอ้าปากค้าง
"ไอ้ส้นตีน มึงรีบลุกเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพากูไปมุกดาหาร ก่อนที่มึงจะเป็นศพรายต่อไป"
แทนทวียังตวาดเสียงดังลั่น กัสรีบลนลานลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำไม่ถึงห้านาทีก็รีบออกมาจากห้องน้ำอยู่ในชุดที่ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ แต่ก็ต้องจำยอมเพราะถ้านานกว่านี้มีหวังโดนแทนทวีเล่นงานเอาแน่ๆ กัสนั่งข้างๆแทนทวีพยายามจะเอ่ยปากถามแต่แทนทวีได้แต่ถอนหายใจ
"มึงพยายามติดต่อภูมิให้กูหน่อย"
นี่คือคำที่หลุดออกจากปากเขา สีหน้าแววตากระวนกระวายเหมือนนั่งทับหินร้อน เหงื่อกาฬก็ผุดออกมาจากดวงหน้าอยู่แม้เครื่องปรับอากาศภายในรถจะทำงานจนเพื่อนที่นั่งมาด้วยเริ่มสั่นเพราะความเย็นที่อุณหภูมิต่ำกว่าอากาศภายนอกมากยิ่งนัก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนับจากนี้แทนทวีให้คำมั่นกับตัวเองว่าเขาจะเชื่อภูมิบุญมากกว่าใคร แค่คนตัวเล็กๆคนหนึ่งทำไมผู้คนมากมายหมายที่จะปองร้าย แววตาของภูมิบุญแม้จะมีจริตของความแข็งกร้าวเจืออยู่เวลาที่ต้องเผชิญกับศัตรู แต่ลึกๆแล้วแววตานั้นมันเศร้า เศร้าเสียจนน่าใจหาย แทนทวีได้แต่หวังว่าอย่าให้ภูมิบุญเป็นอะไรไปอีกคน เพราะตอนนี้หัวใจของเขามันกำลังร้อนรนเต็มที
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
การตายของนิตาคงจะเป็นบทเรียนได้ดีที่สุด...
นิตาคงจะไปสบายแล้ว...
ภูมิกับพี่แวน อารมตอนนี้คงไม่แตกต่างกัน.. :m15: :m15:
และคงจะรู้สึกผิดกันไม่น้อย... :เฮ้อ:
การแก้แค้นไม่ได้ทำอะไรให้มันดีขึ้นเลย...มีแต่เสียกับเสีย..
:กอด1:แทน :กอด1:พี่แวน..หันหน้ามาคุยกันดีกว่าเนอะ..อย่าทิฐิใส่กันเลย..
หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ไปแล้วหวังว่า..เหตุการณ์คงจะดีขึ้น ดีขึ้นเรื่อยๆๆ เพี้ยง...คริคริ
:กอด1: :pig4: :กอด1:
-
แล้วน้องภูมิไม่ไปทำแผลเหรอ
ยังดีที่แวน สารภาพทุกอย่าง ไม่บอกว่าภูมิเป็นคนฆ่านิตา
หวังว่าภูมิมาอยู่คนเดียวคราวนี้ จิตใจจะสงบได้มากขึ้นนะ
สงสารจิง ๆ
-
จะเครียดไปไหนเนี่ย = = "
-
คิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไงต่อ
ในเมื่อถึงภูมิจะจบปัญหาด้วยการไม่ทำอะไรต่อ
แต่คิดว่าไอ้คุณพี่โตโต้คงไม่จบด้วยแน่ๆ
พี่แทนตามไปปลอบภูมิทีน๊า ยังแอบหวังว่าพี่แทนจะเป็นพระเอก 55+
-
จะรันทดกันไปถึงไหนค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อีป้าแก่ๆ ขอประท้วงแล้วนะ เฮ้อ..................................
เอาซะยาวเลยเห็นไหม
จิตใจภูมิสับสนวุ่นวายฟุ้งซ่าน หรือว่าคนเขียนกันแน่ที่เป็น หึๆๆ
รอความตอนต่อไปก็ได้ ชิ... งอน เฮ้อ...แถมอีกที
-
จะรันทดกันไปถึงไหนค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อีป้าแก่ๆ ขอประท้วงแล้วนะ เฮ้อ..................................
เอาซะยาวเลยเห็นไหม
จิตใจภูมิสับสนวุ่นวายฟุ้งซ่าน หรือว่าคนเขียนกันแน่ที่เป็น หึๆๆ
รอความตอนต่อไปก็ได้ ชิ... งอน เฮ้อ...แถมอีกที
แอ่ะ ป้าคร้าบ ไม่รันแล้ว อิอิ พอแล้ว แหมเนอะ คนเขียนก็ขึ้นๆลงๆอ่า
รู้นิว่าเป็น เอส+เอ็ม เหอๆๆ เพื่อนๆเป็นคนที่มาสนอง เอส+เอ็มผมนะเนี่ย เหอๆๆ
ไม่รัยทดแล้วคร้าบ ให้รู้ก่อนว่าเขาลำบากเนอะ ต่อไปเวลาร้ายจะได้ไม่มีใครมาย้อนถามถึงอดีต อิอิ
จุ๊บๆๆ
-
อ๋อยยยย :serius2:
ดราม่าอีกแ้ล้วคร๊าบบบบบ
สงสารหนูภูมิ
ขอให้สภาพจิตใจน้องภูมิดีขึ้นเร็วๆเหอะ :call:
ตอนนี้นิตาไปแล้ว
แวนน่าจะกลับตัวแล้ว(มั้ง)
สวนอิโตโต้......
คงเป็นศัตรูตัวสุดท้าย :เฮ้อ:
มาต่อเย็วๆนร๊าครับลุงอิ๊กกี้(ไว้มาต่อก่อนค่อยเรียกพี่) :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ภูมิครับ
สู้ๆ นะครับ คนแต่งด้วยครับ
-
เฮ่อ ถอนหายใจยาวๆ ซักสิบครั้ง
มันไม่มีทางไปจริงๆนะ
พูดไรไม่ออก เกิดเรื่องแบบนี้ตรงหน้าก็ได้แต่บอกว่าเวรกรรมอย่างเดียว
ถ้าให้ดีก็ลืมมันไปบ้าง ทิ้งรักโลภโกรธหลงไว้ แล้วเดินหน้าไปทางอื่นจะดีกว่า
เปลี่ยนสังคมก็คงไม่ดีเท่าเปลี่ยนวิธีคิด
คิดมาตลอดเลยว่าภูมิเหมือนกระจกใสใบหนึ่ง
ไม่ว่าใครจะทำอะไรให้ก็จะสะท้อนสิ่งนั้นกลับไป
ใครดีก็ดีตอบ และดีกับเค้ามาก
ใครร้ายก็ร้ายกลับ
เหมือนเป็นตัวเร่งปฏิกริยาเลย
-
เฮ่ออออออออออออออออออออออออออออออ....
อ่านตอนนี้แล้วปวดตับ...
ขอให้พี่แทนหาน้องภูมิเจอเร็วๆนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หรือนี่ คือเหตุแห่งการที่ภูมิบุญสมควรจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องตัวเอง
คือจุดเริ่มต้นแห่งการเอาตัวรอดจากมารผจญทั้งหลายแหล่
เพื่อที่ตนเองจะได้ไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของมารเหล่านั้น
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ แต่ว่าเครียดๆแบบจี้ต้องขออนุญาตไม่อ่านต่อจนกว่าจะจบดีกว่า เหมือนตอนเอ-โย ทนอ่านไม่ได้จริงๆต้องรอให้จบก่อน ดีที่จบแฮปปี้นะเลยมีกำลังใจอ่านย้อนหลังได้ อย่าเครียดมากนะครับ
-
ภูมิกับแวนก็คงแย่ทั้งคู่ล่ะตอนนี้ล่ะนะ
เพราะเจอกันต่อหน้าขนาดนั้น เฮ้อ
หลังจากนี้ก็คงต้องรอดูกันต่อไปล่ะเนาะ
-
หวังว่าต่อจากนี้ไปเรื่องราวฝั่งพี่แทนน่าจะจบลงด้วยดีแล้วนะ
แต่ยังเหลือโต้อีกที่ยังไม่เลิกราวี หรือต้องให้มีใครซักคนตายไปอีกถึงจะได้หยุดกัน
-
สาเหตุของนิตาตาย หวังว่าคงไม่เป็นชนวนอะไรขึ้นมาอีกนะ เฮ้อ= =
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :sad11:
-
จะรันทดกันไปถึงไหนค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อีป้าแก่ๆ ขอประท้วงแล้วนะ เฮ้อ..................................
เอาซะยาวเลยเห็นไหม
จิตใจภูมิสับสนวุ่นวายฟุ้งซ่าน หรือว่าคนเขียนกันแน่ที่เป็น หึๆๆ
รอความตอนต่อไปก็ได้ ชิ... งอน เฮ้อ...แถมอีกที
ู^
เห้นด้วยครับ
จิตตกจากน้องโย
มาเจอเรื่องนี้อีกแล้ว
-
สงสารน้องภูมิเจอแต่เรื่องร้ายๆ :เฮ้อ:
-
ขอให้แทนตามหาภูมิให้เจอเหอะ
สงสารภูมิำไม่ไหวแล้ว อย่ารันทดมากไปกว่านี้เลยนะ
-
อีคุณโตโต้มันอยู่ไส?
เมียมันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย แงวๆ
มาทำดีกับเมียหน่อยดิ๊~
:m31:
*เข้าใจอารมณ์แทนทวี เป็นเราก็นั่งไม่ติดเหมือนกัน คนรักหายไปทั้งคน
ป่านนนี้จะเป็นยังไงบ้างน้อออ~
:เฮ้อ:
ปล. เครียด เศร้า กลับไปอ่านน้องญี่ปุ่นอีกรอบ :-[
-
อีคุณโตโต้มันอยู่ไส?
เมียมันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย แงวๆ
มาทำดีกับเมียหน่อยดิ๊~
:m31:
*เข้าใจอารมณ์แทนทวี เป็นเราก็นั่งไม่ติดเหมือนกัน คนรักหายไปทั้งคน
ป่านนนี้จะเป็นยังไงบ้างน้อออ~
:เฮ้อ:
ปล. เครียด เศร้า กลับไปอ่านน้องญี่ปุ่นอีกรอบ :-[
อิอิ แทงแรงชอบอ่านตอนเช้าหรา อิอิ
-
ภูมิสู้ๆ อย่ายอมแพ้นะ ไรท์เตอร์ก็สู้ๆเหมือนกันนะคะ 55+
-
อยู่กับตัวเองสักพักก็คงดี....
เชื่อว่าน้องภูมิเข้มแข็งพอ...และคงคิดอะไรได้อีกเยอะ
อย่างที่รู้ไฟแค้น...ไฟอาฆาตริษยา...มันเผาทั้งสองฝ่ายให้มอดไหม้
หวังใจว่า...พวกมารตัวอื่นคงล่าถอยและรู้จักคิดขึ้นมาบ้างนะ
อ่านแล้วไม่เครียดหรอกจ๊ะ น้อง eiky ชิว ๆ จริงจริ๊งงงงงง... o16
กด + ให้กำลังใจ น้องภูมิ กะ น้อง eiky :จุ๊บๆ:
-
อยู่กับตัวเองสักพักก็คงดี....
เชื่อว่าน้องภูมิเข้มแข็งพอ...และคงคิดอะไรได้อีกเยอะ
อย่างที่รู้ไฟแค้น...ไฟอาฆาตริษยา...มันเผาทั้งสองฝ่ายให้มอดไหม้
หวังใจว่า...พวกมารตัวอื่นคงล่าถอยและรู้จักคิดขึ้นมาบ้างนะ
อ่านแล้วไม่เครียดหรอกจ๊ะ น้อง eiky ชิว ๆ จริงจริ๊งงงงงง... o16
กด + ให้กำลังใจ น้องภูมิ กะ น้อง eiky :จุ๊บๆ:
มาจุ๊บๆๆ เลยพี่กานดา เหอๆๆ เป็นคนแรกนะเนี่ยที่ไม่เครียด อ่า เดี๋ยวลงให้อีกตอนน้า ตอนนี้กำลังตั้งใจเอารูปบ้านนาลงให้เห็นภาพกันอยู่
จุ๊บๆๆ
-
ดราม่ามากช่วงนี้ขอให้ภูมิผ่านเรื่องร้ายๆให้ได้
-
(http://postto.me/tm/100_1184.jpg) (http://postto.me/show.php?id=12dab68353c8de4e984d745a507c9ffa)(http://)
ลองหลับตาฝันหาวันฟ้าใส อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมไม่ไขว่คว้า
ยิ่งทนทุกข์จิตใจที่โหยหา ยิ่งทุกข์เวทนาอันฟ้าใสก็ไกลเกิน
(http://postto.me/tb/100_1182.jpg) (http://postto.me/show.php?id=7cb4cdc9ab1cebe603f7f9909ad36452)(http://)
แสงเรืองรองส่องประกายอยู่ปลายฟ้า แสงเย็นตาพาหัวใจให้ชื่นชุ่ม
สีเขียวเขียวเรียวยอดข้าวกับสายรุ้ง เวิ้งท้องทุ่งพาเย็นตาเพลิดเพลินใจ
(http://postto.me/tp/100_1181.jpg) (http://postto.me/show.php?id=0f7db445bc31433d88c259855595da69)(http://)
แม้นสิ่งใดในโลกนี้จะมีขอบ มีรั้วรอบล้อมไว้แสดงเขตฐาน
แต่ดวงจิตและหัวใจแลวิญญาณ ไม่มีฐานใดๆแลล้อมเลย
ดังเวิ้งฟ้าสุดหาที่คณาเปรียบ เราจะเทียบความกว้างกับสิ่งไหน
ปลายขอบฟ้าสิ้นสุดที่แห่งใด ก็เหมือนใจคนเราไม่สิ้นสุดเอย
(http://postto.me/te/100_1180.jpg) (http://postto.me/show.php?id=d4e7b750e0ec98b0e7a093f8267cf10e)(http://)
(http://postto.me/te/100_1179.jpg) (http://postto.me/show.php?id=9a1f6265a60401feab8891808971f842)(http://)
(http://postto.me/te/100_1177.jpg) (http://postto.me/show.php?id=98764aa47fad515db126d8a2b0699b2f)(http://)
อิอิ เป็นรูปทุ่งนากับท้องฟ้าสวยนะครับ เอามาทำให้ใจเย็นสบายก่อนไม่เครียดน้า
-
รูปทุ่งนากับฟ้าสวย.....คนเมืองแค่เห็นต้นไม้เขียว ๆ ก็กระโดดเข้าใส่แล้ว
ความเขียวชะอุ่มกับความสดใสของท้องฟ้า...สามารถเยียวยาจิตใจคนได้จริง ๆ
:pig4: คร๊าบบบบ น้อง eiky
-
รูปลงเป็นแล้วนะ แล้วเพลงละ มามาะอย่ามาเบี้ยวกัน มาลงเพลงด้วยเลยค่ะ
-
อ่านแล้วดูภาพได้ด้วยคงหายเครียดนะครับ อิอิ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ครับ ขอบคุณมากสำหรับทุกกำลังใจ นิยายเครียดไปหน่อยหลายๆตอนที่ผ่านมา แต่ก็คงหมดแล้วล่ะครับ ต่อไปนี้ภูมิบุญจะโตขึ้น เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า
ฉากสี่สิบเจ็ด
เสียงนกกระจิบร้องทักทายอยู่หน้าบ้านตั้งแต่รุ่งเช้า ภูมิบุญงัวเงียตื่นขึ้นมามองหายายกับพงษ์ ไม่มีใครอยู่บนบ้านแล้ว เสียงยายบ่นอยู่ใต้ถุนบ้าน ภูมิบุญลุกจากที่นอนแล้วพับผ้าห่มเก็บมุ้งให้เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนจะ เดินลงมาจากบนบ้าน
"อ้าว ตื่นแล้วบ่อหล่า นอนหลับบ่อ"
พอยายเห็นหน้าก็ทักทาย ยายกำลังต้มแกงทำกับข้าวอยู่ ส่วนพงษ์ก็กำลังหิ้วน้ำมาเทใส่ตุ่ม
"หลับครับยาย ยายทำกับข้าวเหรอครับ"
"ยายเฮ็ดแนวกิน แกงเห็ดละโงกเด้หล่า เคยกินบ่อ"
ภูมิบุญทำหน้างงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
"หอมจังครับยาย"
ภูมิบุญชะโงกหน้าไปดูในหม้อแกงที่กำลังเดือดพล่านอยู่ ไอของแกงลอยออกมาปะทะจมูก
"แซบเด้หล่า"
ภูมิบุญยิ้มแกงเห็ดสีส้มๆเหมือนจะมีเมือกเหมือนกระเพาะปลาเคลือบอยู่สีสัน น่ากินดี พอคุยอยู่กับยายสักพักก็เดินไปหาพงษ์ที่ทำหน้าเจื่อนๆเมื่อเผชิญหน้ากับภูมิ บุญโดยตรง
"ให้พี่ช่วยไหมพงษ์"
"บ่อเป็นหยัง เอ้ย ไม่เป็นไรครับพี่ ช่วงนี้ฝนตกเลยไม่ได้ไปตักที่บ่อ รองเอาน้ำฝนไว้ใช้ครับ"
"อากาศดีจังเนอะ"
ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปิดแต่เค้าฝนที่ปลายฟ้าทางทิศใต้ก็ เริ่มมองเห็นอยู่ไกลๆ แสงสว่างครอบคลุมไปทั่วบริเวณ ก้อนเมฆที่ลอยอยู่เป็นกลุ่มๆเหมือนจะบอกให้รู้ว่าฝนจะตกอีกในไม่ช้านี้
"พี่มาเที่ยวเหรอครับ"
พงษ์ถามขึ้นสายตามองอยู่ที่ใบหน้าของภูมิบุญ พอพงษ์ถามขึ้นก็ถอนหายใจออกมา ยิ้มแห้งๆให้
"ครับ พี่มาเยี่ยมยาย พี่ขออยู่ด้วยสักสองสามวันนะพงษ์"
"เอ่อ ครับพี่ ยายผมดีใจนะ"
พงษ์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อภูมิบุญยิ้มให้ รีบตักน้ำจากโอ่งใบใหญ่แล้วเอาไปใส่ใบเล็ก ภูมิบุญเดินไปล้างหน้าล้างตาแล้วขึ้นบ้านไปเอาแปรงสีฟันกับของใช้ส่วนตัวลง มา พอทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินกลับไปหายายอีก
"มาหล่ากินเข้า มีแต่แกงเห็ดเด้ กับแจ่วสิกินได้บ่อ"
"เอ่อ กินได้ครับยาย ผมกินง่าย น่ากินจังเลยครับ"
พออยู่ด้วยสีกพักก็เริ่มคุ้นเคยกับภาษาแม้จะยังพูดไม่ได้แต่ก็พอเข้าใจรู้เรื่อง ภูมิบุญช่วยยายยกอาหารออกมาวาง
"พงษ์ไม่ไปโรงเรียนเหรอครับ"
"ปิดเทอมครับพี่ ปิดเทอมเล็ก"
พงษ์บอกแล้วตั้งหน้าตั้งตาตักแกงเห็ดเข้าปาก ภูมิบุญลองกินดูบ้าง เห็ดมีรสชาติกรุบๆมีเมือกเคลือบอยู่ ตอนแรกก็ไม่กล้ากินแต่เห็นยายกับพงษ์กินก็เลยเอาบ้าง อีกอย่างจะมาทำตัวเป็นคุณหนูที่นี่ทั้งที่บากหน้ามาพึ่งเขาก็เห็นจะไม่ควร ภูมิบุญเคี้ยวเห็ดในปากช้าๆ
"อืม อร่อยจังเลยครับยาย รสชาติแปลกดี"
ที่ว่าแปลกคือไม่เหมือนเห็ดทั่วไปที่เคยกิน เห็ดฟางเห็ดนางฟ้าเวลาเคี้ยวไปเราจะรับรู้ได้ว่ามันมาจากการปลูกขึ้นเพื่อธุรกิจ แต่เห็ดชนิดนี้เวลาเคี้ยวไป รับรู้ได้ว่ามันเกิดขึ้นเองตามดินตามป่า เคี้ยวอย่างไม่ต้องกลัวว่าจะมีสารพิษเจือปน
"เดี๋ยวยายว่าสิไปเก็บเห็ดหัวดอน อยากไปกับยายบ่อหล่า"
ยายพูดขึ้น ภูมิบุญกำลังเป่าเห็ดที่ร้อนเป็นไออยู่
"ไปครับยาย"
ยายหัวเราะแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อไป พอกินข้าวเสร็จภูมิบุญก็ช่วยยายเก็บกวาด นั่งคุยกันอยู่สักพักยายก็เตรียมตัว มีตะกร้ากับเสียมอันเล็กๆ ส่วนพงษ์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นใส่กางเกงยีนส์เก่าๆกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีมอๆ หยิบมาให้ภูมิบุญด้วยตัวหนึ่ง ยายเอาหมวกปีกสานจากไม้ไผ่ให้ภูมิบุญใส่เพราะเกรงว่าแดดจะร้อน ทั้งสามออกจากบ้านไปในตอนสาย
ด้านแทนทวีหลังจากที่ฝืนสังขารขับรถมาทั้งวัน แต่ด้วยที่ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนเขาจึงน็อคไปหมดแรงตาจะปิด กัสเป็นคนขับรถแต่ก็เข้าพักที่โรงแรมในเมืองขอนแก่นก่อน แต่แทนทวีนอนตื่นเกือบสิบโมงเช้า พอตื่นขึ้นมาก็โวยวายเสียงดังลั่น
"ทำไมมึงไม่ปลุกกู ไอ้กัส"
"อ้าว เฮ้ย ใจเย็นๆไอ้แทน ไอ้ห่ามึงยังกะผีตายซากกูเห็นเหนื่อยๆก็เลยไม่ปลุก กูผิดอีกว่างั้น"
"โว้ย"
หัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าห้องน้ำไปไม่ถึงห้านาทีก็ออกมาพร้อมเดินทาง
"มึงไม่กินอะไรก่อนเหรอไอ้แทน"
"แดกบนรถ"
ตะคอกเสียงกลับมา กัสได้แต่ส่ายหน้าเดินตามแทนทวีไป
แสงแดดยามสายร้อนแรงเปรี้ยงปร้าง แต่ในป่าละเมาะท้ายหมู่บ้านร่มเงาของต้นไม้พอจะบรรเทาความร้อนระอุของแสง อาทิตย์ได้ แต่ไอความชื้นของฝนที่เก็บสะสมอยู่ตามดินตามเศษใบไม้กลับตีกลับขึ้นมาให้คน ที่อยู่บริเวณนั้นเหงื่อไหลกันถ้วนหน้า
"แม่ใหญ่ๆ แม่นเห็นเผิ้งบ่อนี้"
พงษ์ร้องออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ ยายเงยหน้าขึ้นจากการเขี่ยเศษใบไม้หาเห็ด เดินเข้าไปดู
"ป้าด เห็ดเผิ้งทาม หมานหลายมื้อนี้" (เห็ดผึ้งหรือเห็ดตับเต่าหรือเห็ดห้า สรรพคุณบำรุงร่างกาย กระจายโลหิต ดับพิษร้อนภายใน)
ภูมิบุญเดินตามไปดู เห็ดรูปร่างหน้าตาน่าเกลียดสีน้ำตาลเข้มๆเป็นกลุ่มๆอยู่ ยายรีบเอามือดึงเห็ดออกมาใส่ในตะกร้าพงษ์เองก็ช่วย ภูมิบุญนั่งลงข้างๆยายแล้วทำบ้าง จิตใจผ่องแผ้วขึ้นมามาก ธรรมชาติที่โอบอุ้มอยู่รอบกายทุเลาบรรเทาอาการทางใจได้เป็นอย่างดี เสียงนกเสียงหริ่งเรไรในป่าเหมือนมโหรีกล่อมอยู่ไม่ขาดสาย ลมเย็นเอื่อยๆปัดเป่าความร้อนจากภายนอกและภายใน ความสุขมันมีอยู่แค่ตรงนี้นี่เอง ทำไมคนเราสรรหาความสุขกันในทางที่แปลกประหลาด ดีดดันตัวเองขึ้นบีบบังคับตัวเองแข่งขันกับเขาเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่เขามี สิ่งที่เขาเป็น แต่กว่าจะได้มาเหมือนเขาเราก็เสพแต่ทุกข์อยู่เป็นนิจ แล้วพอได้มันมาสิ่งนั้นมันคือสุขจริงหรือ อันความสุขมันอยู่แค่ตรงนี้ตรงหน้าของเราเอง อยู่หอนอนห้องพัดลมก็สุข นั่งเก้าอี้เก่าๆห้องโทรมๆก็สุข นั่งรถเมล์เบียดคนแย่งคนก็สุข ถ้าใจเราสุข ถ้าใจเราพอในสิ่งที่มี เสพกับสิ่งที่มีพอเพียงกับสิ่งที่มี แค่นี้มันก็สุขแล้ว แต่กระนั้นถ้าหากไม่รู้จักคำว่าทุกข์เลยไฉนเราจะชื่นชมกับความสุขที่ได้รับ มาอย่างไร
"ป้าดมื้อนี้หมานแท้ได้เห็ดเต็มต่า"
ยายยิ้มด้วยความดีใจ เห็ดหลากหลายชนิดเต็มตะกร้า ภูมิบุญอาสาถือตะกร้าให้ยาย ขากลับพงษ์กีปีนขึ้นเก็บลูกลำดวนสีม่วงแก่เป็นพวงเล็กๆมาให้ภูมิบุญลองกินดู รสชาติหวานเหมือนลูกหว้าแต่สีม่วงของลูกลำดวนก็ติดปากติดลิ้นอยู่นานเหมือนกัน
"พี่ผมจะไปวางเบ็ดที่นาอยากไปดูไหม"
พงษ์ชวนขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
"ไปดิพงษ์ ไม่ได้มานานแล้วเขาทำนากันเสร็จแล้วเหรอ"
"เสร็จล้วพี่ ตอนนี้มีปลาแล้ว"
พงษ์ดูเปลี่ยนไปจากเด็กที่จับกลุ่มกันตามศาลากลางหมู่บ้านแซวคนนั้นคนนี้ที่ ผ่านทาง มาตอนนี้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ท่าทางเอาการเอางาน ภูมิบุญยิ้มออกมาสูดเอาอากาศในป่าเข้าไปให้เต็มปอด ความบริสุทธิ์สดชื่นของอากาศหวังให้มันเข้าไปเยียวยาบาดแผลภายในให้หายในเร็ววัน
"แม่ใหญ่ ข่อยสิไปใส่เบ็ดเด้อ อ้ายเพิ่นสิไปนำ"
พงษ์บอกยายแล้วเดินไปเตรียมอุปกรณ์
"สิไปนำมันบ่อหล่า เบิ่งอ้ายเขาดีๆเด้อบักพงษ์ เพิ่นบ่อเคยเฮ็ดเด้"
ยายกำชับให้ดูแลภูมิบุญให้ดีเพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ภูมิบุญมองยายหลานแล้วยิ้มอย่างเป็นสุข คิดไม่ผิดจริงๆที่กลับมาที่นี่ ภูมิบุญนั่งซ้อนจักรยานไปกับพงษ์เขาปั่นจักรยานไปตามถนนเส้นเล็กๆผ่านทุ่งนาไป ข้าวที่ตั้งกอเป็นสีเขียวขจีสุดลูกหูลูกตาช่างเป็นภาพที่น่ามองเสียจริง ภูมิบุญมองออกไปไกลภาพเบื้องหน้าแม้จะไม่ใช่ สถานที่วิเศษหรือเป็นที่ที่ใครหลายคนอยากไป แต่กลิ่นอายของท้องทุ่ง สีเขียวของต้นข้าว ฟ้าสีครามจางๆระบายอยู่ด้วยก้อนเมฆมันก็งามวิจิตรเช่นกัน ภูมิบุญยืนมองดูพงษ์ปักเป็ดกับคันนา เดินตามเขาทุกฝีก้าว เหยื่อล่อปลาคือไส้เดือนที่พงษ์ไปขุดมาหลังบ้าน ตัดเป็นชิ้นๆแล้วเสียบกับเบ็ดปักลงไป พงษ์บอกว่าปกติเขาจะมาปักเป็ดกันตอนหัวค่ำเพราะช่วงนั้นปลาออกหาอาหาร แต่ปักเวลานี้ก็ได้เหมือนกัน เพราะพงษ์เองบอกว่าจะออกมาปักอีกรอบตอนค่ำ
"มีห้วยด้วยเหรอพงษ์"
ภูมิบุญถามเพราะเห็นคูดินสูงเป็นแถวยาวตระหง่านอยู่ไกลๆ
"อ้อครับ ห้วยขุดน่ะพี่ อยากไปดูไหม มีบัวแดงด้วยนะ"
ภูมิบุญพยักหน้าแล้วเดินตามพงษ์ไป ลัดเลาะคันนาไปสักพักก็ยืนอยู่บนคูดิน
"น้ำขุ่นจังเนอะ"
"หน้าฝนครับพี่ พอหน้าหนาวมันก็จะใส พี่อยากได้ดอกบัวไหมเดี๋ยวผมลงเอาให้"
"ไม่เป็นไรหรอกพงษ์เดี๋ยวเปียก"
ไม่ได้ฟังเสียงของภูมิบุญพงษ์เดินลงไปในห้วยทันที อ้าปากจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทัน พงษ์ดึงเอาสายบัวขึ้นมาหอบใหญ่
"กินได้นะพี่สายบัวน่ะ เดี๋ยววันนี้ให้ยายแกงใส่ปลาช่อนให้กิน"
พงษ์บอกแล้วม้วนสายบัวแล้วเอาคล้องกับคอ ภูมิบุญเอามาถือไว้ในมือดอกหนึ่ง
"ปลาติดเบ็ดแล้วพี่"
พอเดินกลับไปดูเบ็ดอีกครั้งคันเบ็ดก็กระตุกไหวอยู่ แต่มองไม่เห็นตัวปลาเพราะน้ำในนาขุ่น ภูมิบุญรู้สึกตื่นเต้นไปยืนอยู่ใกล้ๆ
"ปลาดุก"
พงษ์ร้องออกมาแล้วชักเบ็ดขึ้นจากน้ำ ปลาดุกตัวเขื่องๆดิ้นอยู่กลางอากาศ พงษ์จับใส่ตะข้องอย่างทะมัดทะแมง
"โชคดีจังเลยนะ"
ภูมิบุญบอกแล้วยิ้ม เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นการจับปลาแบบเป็นๆ พงษ์เดินดูเบ็ดที่ปักไว้อีกรอบมีปลาติดเบ็ดหลายตัว ทั้งปลาช่อนปลาหมอ แต่บางคันก็เป็นปูนาตัวม่วงพงษ์ก็เอาเหมือนกันโดยใส่หักก้ามปูออกเพราะกลัว ว่าจะไปหนีบตัวปลา
"ร้อนไหมพี่"
"นิดหน่อย ไม่เป็นไรพี่ไหว"
"ผมว่าเรากลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวยายด่าผม"
พงษ์บอกแล้วถือของเดินนำไปทางที่จอดจักรยานไว้ ภูมิบุญก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเริ่มร้อนจริงๆจังๆขึ้นมา เมฆก้อนใหญ่ดำทะมึนอยู่ทางทิศใต้ ฝนตั้งเค้ามาแล้วตั้งแต่บ่ายพงษ์รีบปั่นจักรยานกลับบ้านทันที
ส่วนแทนทวีก็ขับรถลิ่วจนกัสห้ามอยู่ทุกนาที เขาขับเร็วจนกัสต้องขอขับเอง พอกัสขับก็บ่นว่าขับช้าไม่ได้ดังใจ
"มึงจะรีบไปไหนวะ กูรู้ว่าอยากเจอน้องเขา แต่กูว่าน้องเขาไม่เป็นไรหรอก จะเป็นก็เรานี่ล่ะ"
กัสบ่นออกมาแทนทวีฟึดฟัดอยู่ ในใจยังร้อนรนอยู่มากแม้จะได้นอนหลับพักผ่อนมาแล้วทั้งคืน แต่พอตื่นขึ้นความร้อนใจนั้นใช่จะหายไปกลับทวีความรุนแรงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ถึงมุกดาหารตอนบ่ายกว่าๆ กัสจำเส้นทางได้ขับเลี้ยวเข้าถนนลูกรังที่เคยมาเมื่อครั้งรับน้อง แต่ถนนที่โดนฝนไม่มีฝุ่นแดงๆนั้นให้เห็นอีก
"ที่นี่เหรอ"
แทนทวีถามขึ้นเมื่อกัสขับรถผ่านโรงเรียน
"อืม แต่กูไม่แน่ใจนะว่าน้องภูมิจะไปอยู่ไหน"
"อ้าวไอ้นี่ แล้วกูจะไปหายังไงล่ะ"
"อ้าว ก็ตอนนั้นกูไม่ได้ตามน้องเขาไปนี่หว่า เห็นบอกว่าไปบ้านยายนี่ล่ะตอนนั้นจำไม่ได้ เห็นยายมาส่งตอนหลับด้วยนะ กูจำหน้ายายได้"
"โว้ย จะเจอไหมวันนี้ ไม่ต้องไปเดินหาทีละบ้านเหรอวะ"
"ไอ้แทน มึงใจเย็นๆดิหมู่บ้านใช่จะใหญ่โต เดี๋ยวกูไปถามผู้ใหญ่บ้านให้"
กัสเริ่มรำคาญตัดบทไป เขาขับรถตรงไปยังบ้านผู้ใหญ่บ้านที่ๆเคยไปรอคิดอาบน้ำ พอไต่ถามได้เรื่องแล้วก็กลับมาที่รถ
"ว่าไงไอ้กัส"
"รู้แล้ว ชื่อยายสา บ้านอยู่ท้ายหมู่บ้าน"
"ไปเลย เร็วๆ"
แทนทวีเร่ง กัสจิ๊ปากใส่ พอขับรถไปถึงหน้าบ้านแทนทวีก็ลงจากรถ ยืนมองสภาพบ้านอยู่
"ที่นี่เหรอแก ภูมิเขาจะอยู่ยังไงวะ"
สภาพบ้านที่ทรุดโทรมทำให้จิตใจล่วงหล่นไป คนรักของเขาต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้น่ะหรือ แทนทวีมองดูรอบๆบริเวณบ้าน
"มาหาไผบักหล่า"
ยายเดินออกมาจากบ้านร้องทักไป แทนทวีสะดุ้งแล้วยกมือไหว้
"เอ่อ ผมมาหาน้องภูมิน่ะครับยาย ภูมิมาที่นี่ไหม"
"อ้อ บักหล่านั่นบ่อ มันไปใส่เบ็ดตั๊ว มาๆเข้ามานั่งในเฮือนก่อน มันฮ้อน"
แทนทวีหันไปมองหน้ากัสที่ลงจากรถมายืนข้างๆ กัสพยักหน้าให้เดินตามยายเข้าบ้านไป
"ไปจั๋งได๋มาจั๋งได๋ล่ะบักหล่า บักหล่ามันมาเมื่อคืนตั๊ว มาฮอดเดิกๆ"
ยายเล่าสองคนมองหน้ากันเหรอหรา แทนทวีเหลือบไปเห็นรองเท้าผ้าใบของภูมิบุญที่ถอดไว้ตรงบันไดขึ้นบ้านก็ยิ้มออกมา
"ภูมิไปไหนนะครับยาย"
"มันไปใส่เบ็ด หัวนาพู้น"
"จะกลับมากี่โมงครับยาย"
"จั๊กหน่อยก็กลับมาแล้ว นั่งท่ามันอยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวยายสิไปเอาน้ำฝนมาให้กิน"
ยายพูดแล้วลุกจากแคร่เดินไปตักน้ำในโอ่งมาให้แทนทวีกับกัส ทั้งสองมองหน้ากัน แต่ก็ยกขึ้นดื่มเพราะเกรงใจยาย
"กลิ่นแปลกๆว่ะ"
"ยังไงวะ"
กัสถามแทนทวีทำหน้าเจื่อนๆ
"กลิ่นน้ำฝนนี่นะแปลก"
กัสยกขึ้นดื่มบ้าง
"กินเข้ากินปลามาแล้วติ๊บักหล่า"
"เอ่อ"
ทั้งสองยังคงมองหน้ากัน
"ท่าจั๊กคราวเด้อ เดี๋ยวมันกะมาแล้ว เดี๋ยวยายสิแกงเห็ดสู่กิน"
ยิ่งไปกันใหญ่ทั้งสองทำหน้าเหรอหรา ไม่คิดว่าจะอยู่กินข้าวที่นี่ เพราะคิดว่าเจอภูมิบุญแล้วก็จะพาตัวกลับกรุงเทพฯเลย พอพงษ์ปั่นจักรยานเข้ามาถึงบริเวณหน้าบ้าน ภูมิบุญเห็นรถสีดำที่จอดอยู่ก็รู้ทันทีว่าเป็นรถของใคร ใจสั่นเต้นโครมคราม ทั้งดีใจและเสียใจระคนกันอยู่แยกไม่ออก ดีใจที่จะได้เจอหน้าคนที่รัก แต่เสียใจที่เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะเขาคือต้นเหตุ แทนทวีกับกัสหันไปตามเสียงรถจักรยาน
"ภูมิ"
แทนทวีกระโดดลงจากแคร่ทันที
"พี่แทน"
รายนั้นก็กระโดดลงจากท้ายจักรยานของพงษ์จนรถส่ายไปมา ภูมิบุญวิ่งเข้ามาโผกอดแทนทวีทันที
"พี่คิดถึงภูมิเหลือเกิน ภูมิรู้ไหม พี่คิดถึงเหลือเกิน"
แทนทวีร้องออกมากอดตัวของภูมิบุญไว้แน่น
"ภูมิขอโทษ ภูมิก็คิดถึงพี่แทน คิดถึงเหลือเกิน"
น้ำตาซึมออกมากอดรัดเขาไว้แน่นเช่นกัน สายตาของอีกสามคนที่มองดูยิ้มออกมา เวลาที่ผ่านไปแม้ดูเหมือนเร็วแต่ความรู้สึกกลับเนิ่นนาน ทั้งสองเดินจูงมือกันออกไปคุยข้างนอกบ้าน ปรับความเข้าใจกัน
"พี่รู้เรื่องทุกอย่างแล้วภูมิ ทำไมใจร้ายกันถึงขนาดนี้นะ"
"ภูมิไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ภูมิเสียใจ ไม่ได้อยากให้พี่นิตาเขา"
"ไม่เป็นไรนะครับภูมิ พี่เข้าใจ แต่ถือเป็นกรรมของนิตาเองนะ อย่าคิดมาก เราไม่ผิดหรอก"
แทนทวีกอดปลอบอยู่ ภูมิบุญเม้มปากสายตาเครียดอีกรอบ
"แล้วพี่แวนเป็นไงบ้างครับ"
"ก็ดี ไม่เห็นเป็นไรนี่ ร้องไห้อยู่ ให้เจอเรื่องแบบนี้บ้างจะได้สำนึก"
แทนทวีเสียงแข็งขึ้นมาทันทีเมื่อภูมิบุญเอ่ยถึงพี่สาวของตน
"พี่แทน อย่าคิดแค้นพี่แวนเลยนะครับ พอแล้วภูมิไม่ติดใจอะไรกับใครแล้ว เพราะคิดแค้นนี่เองที่ทำให้พี่นิตาต้องตาย เพราะการเอาคืนกันไปมา"
เสียงที่เศร้ารันทดเปล่งออกมา แทนทวีมองหน้าของคนรักแล้วกระชับกอดแน่นขึ้นพยักหน้า
"ครับแค่ภูมิโอเคพี่ก็ไม่เป็นไรแล้ว ต่อแต่นี้พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรภูมิอีกแล้วนะ พี่ทนมานานแล้ว"
แทนทวีจูบที่หน้าผากของภูมิบุญหนักแน่น
"ขอบคุณครับพี่แทน หวังว่าคงไม่มีเรื่องร้ายๆอะไรอีกแล้ว"
ระบายลมหายใจออกมา ผ่อนคลายขึ้นมาก ภูมิบุญโอบกอดแทนทวีไว้เนิ่นนาน
"ภูมิกลับกรุงเทพฯกับพี่นะ"
แทนทวีเอ่ยขึ้นหลังจากที่ระหว่างทางเดินกลับมาบ้าน
"เอ่อ ภูมิอยากอยู่ที่นี่สักสองสามวันน่ะครับพี่แทน"
แทนทวีคร่นคิดอยู่
"งั้นพี่อยู่ด้วย"
"ครับพี่แทนจะอยู่ได้เหรอครับ ลำบากนะ"
ภูมิบุญพูดขึ้นยิ้มออกมาได้
"ภูมิอยู่ได้พี่ก็อยู่ได้ เดี๋ยวพี่ให้ไอ้กัสขับรถพี่กลับดีกว่า มันคงอยู่ไม่ได้หรอก"
ทั้งสองเดินกลับมาที่บ้าน ยายกับกัสนั่งรออยู่ ส่วนพงษ์ก็ไปเตรียมไส้เดือนเพื่อที่จะไปปักเบ็ดอีกรอบ แทนทวีเดินไปบอกกัสตามที่ตั้งใจไว้ รายนั้นก็ไม่ได้ขัดใจเพื่อนเพราะคิดว่าตนเองก็อยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้เช่น กัน แต่ก่อนกลับยายก็ขอให้อยู่กินข้าวก่อนเพราะดูจากสภาพน่าจะยังไม่ได้กินข้าว มา กัสเองก็ยอมอยู่กินข้าวก่อน
"กินได้บ่อบักหล่า แกงเห็ดเผิ้ง"
ยายมองดูท่าทางของกัสกับแทนทวีแล้วท่าทางคงไม่ไหวเพราะคงไม่เคยกินอาหารแบบนี้
"ได้ๆ ครับยาย"
กัสร้องออกมา
"กินไข่เจียวไหมครับพี่กัส ภูมิไปเจียวให้"
"ไข่เหมิดแล้วเด้หล่า ไปบักพงษ์ไปซื้อไข่มาให้อ้ายเขาแน่ะ"
ยายบอกพงษ์ที่กำลังเอร็ดอร่อยอยู่กับแกงเห็ด
"ไม่เป็นไรครับยาย ผมกินได้"
แทนทวีร้องออกมาเพราะเกรงใจ มองหน้ากัสแบบรู้กัน พอกินเสร็จแทนทวีก็เดินมาหายายที่กำลังเก็บของในครัวอยู่ใต้ถุนบ้าน
"ยายครับ ผมพายายเข้าในเมืองไปไหมครับ"
แทนทวีพูดขึ้น ยายหันมาทำท่าตกใจ
"โอ๊ย สิไปเฮ็ดหยังน้อบักหล่า ยายบ่อมีเงินมีคำสิไปดอก"
"ผมจะพายายไปซื้อของไงครับ ผมอยากจะขอยายอยู่ด้วยกับน้องภูมิสักสองสามวัน ผมกินเก่งนะครับยาย"
แทนทวีพูดติดตลก ยายเองก็ทำหน้าไม่ถูก
"ไปด้วยกันนะน้อง"
แทนทวีหันไปบอกพงษ์ที่กำลังเตรียมตัวจะออกไปปักเบ็ดอีกรอบ
"เอ่อ"
"นะครับยาย นานๆไปในเมืองที นั่งรถเล่นกัน"
ภูมิบุญเสริมแล้วเข้าไปเกาะแขนยาย สรุปยายก็ยอมใจอ่อนไปด้วย ส่วนพงษ์ก็ยกเลิกการไปปักเบ็ดก่อนเพราะแทนทวีบอกว่าอยากไปด้วยแต่ให้กลับมา จากในเมืองก่อน ยายอาบน้ำใส่ผ้าถุงผืนใหม่ใส่เสื้อลูกไม้ที่แกจะใส่เฉพาะเวลาไปวัด ทาแป้งแก้มนวล เมื่อทุกคนพร้อมแล้วก็อกจากบ้านไปตอนบ่ายแก่ๆ ยายดูตื่นเต้นมากที่ได้นั่งรถเก๋งคันงามออกจากหมู่บ้านไป ใครๆต่างก็มองตามกันเป็นแถว ภูมิบุญนั่งหลังกับยายและพงษ์ชวนคุยนั่นคุยนี่ ส่วนกัสกับแทนทวีอยู่ข้างหน้า กัสเป็นคนขับรถ แทนทวีหันหลังมาคุยตลอดทาง พอถึงในเมืองก็หาที่จอดรถไปร้านขายของขนาดใหญ่ ซื้อนั่นซื้อนี่จนเต็มรถเข็นส่วนมากเป็นของกินกับของใช้
"ปะพงษ์พี่พาไปซื้อเสื้อผ้า"
แทนทวีสะกิดพงษ์ให้เดินตามไป เขาเลือกเสื้อผ้าให้พงษ์หลายชุดตอนแรกพงษ์เองก็อยากจะเอ่ยค้านแต่แทนทวีไม่ ได้สนใจฟัง ยายเองก็ไปกับภูมิบุญกับกัสซื้อเสื้อผ้าให้ ยายร้องบอกไม่เอาอยู่หลายทีแต่ก็ไม่มีใครฟัง
"โอ๊ยหนอ ซาดซื้อมาหลายยายสิใส่เหมิดบ้อ"
ยายบ่นเมื่ออยู่บนรถระหว่างทางกลับบ้าน
"เก็บไว้ใส่นะครับยาย ใส่ไปวัดก็ได้"
แทนทวีบอกเขายิ้มอย่างเป็นสุข เป็นการใช้เงินที่มีความสุขที่สุดเท่าที่จะระลึกได้ เงินเพียงไม่กี่พันบาทที่เขาไม่เคยสนใจ แค่กินข้าวไปมื้อหนึ่งก็หมดเยอะกว่านี้แล้ว แต่เงินเพียงเท่านี้สร้างรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจของคนทั้งสองเขารู้สึกว่าเงินนี้มันมีค่า มากที่สุด ฝนตั้งเค้าตระหง่านอยู่เบื้องหน้าแล้ว พอขนของลงจากรถเสร็จกัสก็ลายายกลับก่อนโดยขับรถแทนทวีกลับไป
"มืดเร็วเนอะที่นี่"
แทนทวีมายืนเกาะบ่าภูมิบุญพูดออกมา
"ครับ เงียบดี ภูมิชอบ"
"ยายครับ วันนี้ทำอะไรกินเอ่ย เริ่มหิวอีกแล้วครับ"
"ยายสินึ่งเห็ดใส่ปลาให้กินหล่า แกงปลาค่อใส่สายบัวเห็นบักพงษ์มันอยากกิน"
ยายบอกเมนูอาหารมา แทนทวียิ้มเพราะรายการอาหารที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน และไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้มากิน
"เดี๋ยวภูมิไปช่วยนะครับยาย"
ภูมิบุญบอกแล้วเดินเข้าไปหายายที่ใต้ถุนบ้าน
"เออพงษ์ไหนบอกจะไปปักเบ็ดพี่ไปด้วยดิ"
แทนทวีเอ่ยขึ้นพงษ์เองก็ยิ้มออกมา พอหวนระลึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เขาเกลียดตัวเองขึ้นมาทันที คนที่เขาเคยคิดจะปองร้ายเพียงเพื่อเศษเงินแค่ห้าร้อยบาทคนนี้จะมีจิตใจดี อย่างที่เขาไม่คิดจะให้อภัยตัวเองได้เลย แต่คนคนนั้นกลับไม่ถือสาหาความ พงษ์ดีใจที่ได้เห็นหน้าของภูมิบุญอีกครั้ง และอีกคนที่เพิ่มเข้ามา ทั้งสองดูรักใคร่กันดีแม้ในตอนแรกจะแปลกใจที่ผู้ชายสองคนยืนกอดกันอยู่ต่อ หน้า แต่ก็ไม่แปลกใจอีกต่อไป ถ้าหากว่าชายคนนั้นจะดีพออย่างภูมิบุญ เป็นใครใครก็รัก แทนทวีนั่งซ้อนจักรยานพงษ์ออกไปทุ่งนา แต่พงษ์ถีบจักรยานไม่ออกไม่เคลื่อนไปไหนเพราะแทนทวีตัวใหญ่กว่าภูมิบุญมาก แทนทวีจึงอาสาปั่นจักรยานเอง
พอโตโต้รู้เรื่องว่าภูมิบุญไม่อยู่บ้าน เพราะสาเหตุการเสียชีวิตของนิตาเพื่อนของแทนทวี และมีแวนเข้าไปเกี่ยวพันเขาก็ไปหาแวนที่บ้าน แวนเองพอเห็นหน้าแฟนหนุ่มก็โผเข้ากอดร่ำไห้ออกมาอีก ตอนนั้นนายแพทย์แทนชัยกับแพทย์หญิงศิริกานต์ไม่อยู่บ้านเพราะออกไปทำธุระ ข้างนอก แวนจึงระบายความคับแค้นใจออกมา
"แวนเสียใจนะคะโต้ เกิดมาไม่เคยเห็นใครตายต่อหน้าเลย มันน่ากลัวมาก"
แวนยังคงสะอื้นไห้ออกมา โตโต้ก็กอดปลอบอยู่
"แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับภูมิล่ะแวน"
โตโต้อยากรู้จากปากของแวนจึงเอ่ยขึ้น แวนลังเลที่จะบอกออกไปแต่ก็ไม่อยากจะเก็บไว้ในใจอีกแล้ว
"ก็ แวน แวนเกลียดมัน ตอนนั้นคิดจะหลอกให้มันไปหาแล้วสั่งสอนนิดหน่อย แต่พอนิตาเอาแจกันตีหัวภูมิ เรื่องมันก็บานปลาย นิตา นิตาก็วิ่งตามจะไปทำร้ายภูมิอีก โต้ แวนเสียใจนะคะ แวนไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ แวนแค่อยากจะสั่งสอนมัน"
แวนพร่ำพรรณนาออกมา โตโต้ถึงกลับหน้าถอดสีไป
"แวน"
ไม่คิดว่าการที่คนเกลียดกันแค่นี้จะหมายมาดที่จะทำร้ายกันได้ถึงเพียงนี้ จิตใจล่องลอยไป "จะเป็นยังไงบ้างนะภูมิ ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่ได้เห็นหน้า เห็นแม่บอกว่าหัวแตก เลือดหยุดไหลเพราะเอาผ้ากดไว้แห้งไปเอง จะเป็นยังไงบ้างนะ" คนตัวใหญ่คิดเป็นห่วงอีกคนขึ้นมา ไม่ได้ห่วงใยคนในอ้อมกอดเลยแม้แต่น้อย
"ก็สาสมแล้วล่ะ เจอแบบนี้บ้างจะได้เข็ด"
โตโต้แสยะยิ้มออกมาปากกับใจไม่ตรงกัน ความมืดมากกว่าส่วนสว่าง เงามืดในใจดีดเด่นขึ้นมาแม้ในใจจะคิดสงสารเห็นใจกับโชคชะตาของภูมิบุญอยู่ มากก็ตาม
รักกันๆๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
รูปลงเป็นแล้วนะ แล้วเพลงละ มามาะอย่ามาเบี้ยวกัน มาลงเพลงด้วยเลยค่ะ
อ่าเพลงกำลังศึกษาอยู่คร้าบ ป้า อ่านของพี่เรย์อยู่อ่า กระทู้ แต่ผมไม่เก่งเรื่อง ไอที อ่า ต้องอดทนน้า
จุ๊บๆๆ
-
เมื่อไหร่อิหนูโตต้า จะปากตรงกับใจซะทีนร๊า o18
อยากดูคนรักกัน(ภูมิ กะ พี่แทน แทน ) :กอด1:
และอกหักกัน(ภูมิ กะ โตต้า ) :-[
กอดๆๆๆๆพี่อิ๊กกี้ :กอด1:
รักกันๆ
อยากให้โตต้ารู้ตัวว่าชอบภูมิเร็วๆๆจัง :m20:
-
ยังไม่สำนึกนะไอ้โตโต้
-
รูปลงเป็นแล้วนะ แล้วเพลงละ มามาะอย่ามาเบี้ยวกัน มาลงเพลงด้วยเลยค่ะ
อ่าเพลงกำลังศึกษาอยู่คร้าบ ป้า อ่านของพี่เรย์อยู่อ่า กระทู้ แต่ผมไม่เก่งเรื่อง ไอที อ่า ต้องอดทนน้า
จุ๊บๆๆ
ไปดูข้อความส่วนตัวด้วยนะ eiky 555 ตามนั้น
-
อ้าวๆๆๆ อิโต้ มากไปละมากไปละ คนตายทั้งคน :m16:
นังพี่แวนอุตส่าห์คิดได้ ชิชะ อย่าแสล่นมาใกล้ภูมิเชียวนะเมิง
ดอก อย่างเอ็งนะ ไม่ได้ภูมิหรอกเว้ย
ภูมิต้องอยู่กับแทนโน้น ไอ้หอยหลอด! :fire:
-
เชียร์พี่แทนๆ ได้ใจสุดๆไปเลย ไม่อยากให้พี่แทนกับภูมิมีอุปสรรคอีกแล้วอ่ะค่ะ
ส่วนภูมิกะโตโต้เนี่ย คิดไม่ออกจิงๆว่ามันจะมารักกันได้ยังงัย
ชอบเรื่องนี้มากเลยนะคะ ให้ข้อคิดการใช้ชีวิตดีมากๆๆเลย
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ :L2:
-
เมื่อไหร่โตโต้มันจะคิดได้สักทีเนี่ย?? = = "
-
ชอบมาก writer นาเขียวสวย
น้องภูมิ พี่แทน เข้าใจตัวเอง เข้าใจชีวิต
อยากเห็นสองคนมีความสุขซะที
ปล่อยพวกกิเลสหนาสองคนไว้ด้วยกัน ดีแล้ว
+1
-
โตโต้นะยังบ้าเหมือนเดิมแต่เชียพี่แทนสุดๆ ภูมิต้องคู่พี่แท นนะไรเตอร์
-
โตโต้ ...นี่มันบัวใต้น้ำชัด ๆ
-
เฮ้อ อนาจใจกับไอ้คุณพี่โตโต้ :เฮ้อ:
นี่แวนก็ยังดีเนอะ เหมือนจะสำนึกได้ ไม่ใส่ร้ายอะไรภูมิเรื่องนิตา
ตอนนี้พี่แทนกับภูมิน่ารัก อิอิ :man1:
-
พระเอกของเรานี่พี่แทนใช่รึเปล่า :really2: ฉับฉน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชักเริ่มจะสว่างแล้ว ชักจะมีสิ่งดีๆมาให้พี่ภูมิแล้ว
แล้วไอ้คุณโตโต้ เอาให้มันเจ็บหนักกระอักเลือด เมื่อถึงตอนที่จะเสียของรักไปให้คนอื่น ฮึฮึฮึ
-
คนแต่งครับ เกลียดโตโต้ อะครับ ทำอะไรหน่อยซิ :fire:
-
ยังดีนะที่ภูมิยังมีที่พัก
ก่อนที่จะเริ่มต้นกลับมาสู้ใหม่
ดีใจกับพงศ์ที่กลับตัวเป็นคนดี
ปล. ชอบบรรยากาศบ้านของพงศ์นะ
-
เจอกันแล้ววววววววววววว ดีใจๆๆ
ขอให้หลังจากนี้น้องบุญกับพี่แทนมีความสุข...
เกลียดอีตาโตโต้...
-
คนเราก็ยังไม่สำนึกต่อไป
ปล่อยให้อยู่ใต้น้ำไปน่ะดีแล้ว
ไม่มีไรจะคาดหวังกับโตโต้ ปล่อยให้อยู่ในความหลังดำมืดของตัวเองไปคนเดียวเหอะ
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน พอเข้ามาวันนี้ อุ๊ย..มีเรื่องราวตั้งมากมายเข้ามาในชีวิตของน้องภูมิ
วิบากกรรมต่างๆที่เกิดกับน้องภูมิ ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายเถอะ สงสารน้องจัง
-
ยังไม่เห็นช่องว่างที่อิคุณโต้จะมาแทรกเลย เพราะภูมิกับพี่แทนก็รักกันปานนั้น
เชียร์คู่นี้สุดใจ :o8:
-
โตโต้นี้ท่าจะอาการหนัก ยังไม่มีอาการสำนึกเนอะ
สงสัยต้องเจอกับตัวเองละมั้งถึงจะคิดได้
ภูมิได้เจอกับพี่แทนแล้วดีใจๆ รักกันไปนาน ๆ นะ
-
ขอร้อง.....
writer คะ
อย่าให้ โตโต้ ได้สมหวัง ได้รัก หรือครอบครองน้องภูมิเลยค่ะ....
คนแบบนี้ ไม่มีค่าพอที่จะรักใคร หรือให้ใครมารัก.....
ชายคนแรก....ไม่จำเป็นต้องเป็นชายคนเดียว.....ในชีวิต :monkeysad:
-
ดีแล้ว อยู่ที่นั่นจนสบายใจ
โตโต้เมื่อไหร่จะสำนึกบ้างนะ
-
โหย โตโต้ซึนมาก
แทนกับภูิมิดูรักกันมากๆ ไม่อยากให้แยกจากกันเลย
แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้สินะ... เพราะแทนจะไปเรียนต่อนอก
รอตอนต่อไปขอรับ
-
:z6: :z6:ไอ้โตโต้
:z2: :z2:
-
อ่านช่วงแรก ๆ....ประทับใจ...รู้สึกผ่อนคลายตามน้องภูมิ
พอพี่แทนตามมา....ซึ้ง...หวานรักตามขึ้นมาด้วย.... :o8: :-[
พออีโตโต้โผล่มา.... :a5: มันจี๊ด...ซะงั้น...ตัวทำลายอารมณ์จริง ๆ
:เฮ้อ: แต่ถ้าไม่มีอีโตโต้ก็....ไม่มีใครให้ด่าซิเนอะ
:กอด1: น้องภูมิ + พี่แทน เลยไปถึงน้อง eiky :L1:
-
:จุ๊บๆ: +1 ให้คุณอิ๊กกี้ก่อนค่ะ อ่านสามตอนนี้แล้วเห็นชัดเลยนะคะว่า "กรรมติดจรวด" จริงๆ :เฮ้อ:
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เหตุการณ์ดำเนินไปไกลเลย อ่านมาถึงตอนนี้แล้วมองไม่เห็นท่าทีที่ภูมิบุญจะรักกับโตโต้ได้เลยค่ะคุณอิ๊กกี้ขา :เฮ้อ: คุณอิ๊กกี้มาต่อเร็วๆ นะคะ อยากรู้แล้วค่ะว่าความรักของภูมิบุญจะเป็นอย่างไรต่อไป
น้องมิว่าเรื่องไม่เห็นเครียดเลยค่ะ อ่านแล้วสนุก ตื่นเต้น อยากติดตามอ่านต่อ สนุกจริงๆ ค่ะเรื่องนี้ o13
************************
ฉากที่ 45
เกียรติ์ ไม่ต้องใส่เครื่องหมายทัณฑฆาตนะคะ เกียรติ เฉยๆ ก็พอ ถ้าใส่จะอ่านออกเสียงว่า เกียน นะคะ
กระเทย ไม่ต้องควบกล้ำ ร นะคะ กะเทย ก็พอ
เพี๊ยะ, ค๊ะ สองคำนี้พยัญชนะต้นเป็นอักษรต่ำ ประสมสระเสียงสั้น ตามกฎการผันวรรณยุกต์ถ้าจะผันให้เป็นเสียงตรีไม่ต้องเติมรูปวรรณยุกต์ใดๆ ค่ะ ดังนั้นจึงต้องเขียนว่า คะ, เพียะ
ฉากที่ 46
ช๊อค คำนี้ทับศัพท์ภาษาอังกฤษ ราชบัณฑิตฯ กำหนดว่าเวลาเขียนไม่ต้องเติมรูปวรรณยุกต์ เพราะภาษาอังกฤษไม่มีรูปวรรณยุกต์ เวลาถ่ายถอดเป็นอักษรไทยจึงไม่เติมรูปวรรณยุกต์ จะใส่รูปวรรณยุกต์บางคำ เชิ้ต เพื่อไม่ให้คนออกเสียงเป็น เชิด แต่ถึงแม้จะไม่ต้องเติมเสียงวรรณยุกต์ คำว่า shock ออกเสียงเป็นเสียงสั้น แต่ถ่ายถอดเป็นอักษรไทยใช้รูปสระออซึ่งเป็นสระเสียงยาวแทนเสียงสระเดิม ดังนั้นจึงต้องใส่เครื่องหมาย ็ เพื่อให้คนอ่านออกเสียงสั้นลง ดังนั้นคำนี้จึงต้องเขียนว่า ช็อค
ฉากที่ 47
เสื้อเชิ๊ด คำว่า เชิ้ต พยัญชนะต้นเป็นอักษรต่ำ ประสมกับสระเสียงยาว ตามกฎการผันวรรณยุกต์ถ้าต้องการผันเป็นเสียงวรรณยุกต์ตรีต้องใส่รูปวรรณยุกต์โท ดังนั้นคำนี้จึงต้องเขียนว่า เชิ้ต
กลิ่นไอ คำๆ นี้ต้องเขียนว่า กลิ่นอาย คำนี้เป็นคำซ้อนนะคะ คำซ้อน คือการนำเอาคำสองคำที่มีความหมายเหมือนหรือใกล้เคียงกันมาเขียนด้วยกันเพื่อเน้นความหมายของคำให้ชัดเจนขึ้น คำว่า อาย เป็นภาษาถิ่นแปลว่า กลิ่น ค่ะ
มีเรื่องสงสัยอยากถามคุณอิ๊กกี้หน่อยค่ะ ประโยคที่ยายพูดว่า "บ่มีเงินมีคำไปซาดซื้อ" ซาด แปลว่าอะไรหรอคะ ใช่การซ้ำคำแบบ "ไม่มีเงินมีทองไปซ้งซื้ออะไรกับเขาหรอก" หรือเปล่าคะ
-
ไม่ไหวจะทนกับโต้เลยค่ะ
เกลียดจนแทบ ไม่อยากใช้อากาศหายใจร่วมกัน
คนแบบนี้ ไม่เหมาะที่จะมาแตะต้องน้องภูมิเลยสักนิด
ถ้าไม่สำนึก ก้อขอให้เดินทางเป็นเส้นขนานกับน้องภูมิเถอะ
อย่าได้มาเจอะเจอกันอีกเลย สงสารน้องมากๆ
-
:จุ๊บๆ: +1 ให้คุณอิ๊กกี้ก่อนค่ะ อ่านสามตอนนี้แล้วเห็นชัดเลยนะคะว่า "กรรมติดจรวด" จริงๆ :เฮ้อ:
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เหตุการณ์ดำเนินไปไกลเลย อ่านมาถึงตอนนี้แล้วมองไม่เห็นท่าทีที่ภูมิบุญจะรักกับโตโต้ได้เลยค่ะคุณอิ๊กกี้ขา :เฮ้อ: คุณอิ๊กกี้มาต่อเร็วๆ นะคะ อยากรู้แล้วค่ะว่าความรักของภูมิบุญจะเป็นอย่างไรต่อไป
น้องมิว่าเรื่องไม่เห็นเครียดเลยค่ะ อ่านแล้วสนุก ตื่นเต้น อยากติดตามอ่านต่อ สนุกจริงๆ ค่ะเรื่องนี้ o13
************************
ฉากที่ 45
เกียรติ์ ไม่ต้องใส่เครื่องหมายทัณฑฆาตนะคะ เกียรติ เฉยๆ ก็พอถ้าใส่จะอ่านออกเสียงว่า เกียน นะคะ
กระเทย ไม่ต้องควบกล้ำ ร นะคะ กะเทย ก็พอ
เพี๊ยะ, ค๊ะ สองคำนี้พยัญชนะต้นเป็นอักษรต่ำ ประสมสระเสียงสั้น ตามกฎการผันวรรณยุกต์ถ้าจะผันให้เป็นเสียงตรีไม่ต้องเติมรูปวรรณยุกต์ใดๆ ค่ะ ดังนั้นจึงต้อง้ขียนว่า คะ, เพียะ
ฉากที่ 46
ช๊อค คำนี้เป็นทับศัพท์ภาษาอังกฤษ ราชบัณฑิตฯ กำหนดว่าเวลาเขียนไม่ต้องเติมรูปวรรณยุกต์ เพราะภาษาอังกฤษไม่มีรูปวรรณยุกต์ เวลาถ่ายถอดเป็นอักษรไทยจึงไม่เติมรูปวรรณยุกต์ จะใส่รูปวรรณยุกต์บางคำ เชิ้ต เพื่อไม่ให้คนออกเสียงเป็น เชิด แต่ถึงแม้จะไม่ต้องเติมเสียงวรรณยุกต์ คำว่า shock ออกเสียงเป็นเสียงสั้น แต่ถ่ายถอดเป็นอักษรไทยใช้รูปสระออซึ่งเป็นสระเสียงยาวแทนเสียงสระเดิม ดังนั้นจึงต้องใส่เครื่องหมาย ็ เพื่อให้คนอ่านออกเสียงสั้นลง ดังนั้นคำนี้จึงต้องเขียนว่า ช็อค
ฉากที่ 47
เสื้อเชิ๊ด คำว่า เชิ้ต พยัญชนะต้นเป็นอักษรต่ำ ประสมกับสระเสียงยาว ตามกฎการผันวรรณยุกต์ถ้าต้องการผันเป็นเสียงวรรณยุกต์ตรีต้องใส่รูปวรรณยุกต์โท ดังนั้นคำนี้จึงต้องเขียนว่า เชิ้ต
กลิ่นไอ คำๆ นี้ต้องเขียนว่า กลิ่นอาย คำนี้เป็นคำซ้อนนะคะ คำซ้อน คือการนำเอาคำสองคำที่มีความหมายเหมือนหรือใกล้เคียงกันมาเขียนด้วยกันเพื่อเน้นความหมายของคำให้ชัดเจนขึ้น คำว่า อาย เป็นภาษาถิ่นแปลว่า กลิ่น ค่ะ
มีเรื่องสงสัยอยากถามคุณอิ๊กกี้หน่อยค่ะ ประโยคที่ยายพูดว่า "บ่มีเงินมีคำไปซาดซื้อ" ซาด แปลว่าอะไรหรอคะ ใช่การซ้ำคำแบบ "ไม่มีเงินมีทองไปซ้งซื้ออะไรกับเขาหรอก" หรือเปล่าคะ
"โอ๊ยหนอ ซาดซื้อมาหลายยายสิใส่เหมิดบ้อ"
ประโยคนี้เหรอครับ น้องมิ เป็นคำอุทานทางภาษาอีสานน่ะครับ ประมาณว่า "ทำไมซื้อเยอะจัง ยายใส่ไม่หมดหรอก" อ่ะครับ
ขอบคุณมากน้าที่แก้คำผิดให้ แต่คำว่ากะเทยนี่ทำไมเขียนผิดทุกทีสิน่า เหอๆๆ ชอบเติม ร
เดี๋ยวแก้นะคร้าบ วันนี้คงไม่ต่อนะครับ ว่าจะเขียนน้องญี่ปุ่น อิอิ
รักกันๆๆ
-
^
^
^
เด็กชายอิ๊คคิวซัง ไปฝึกคัดไทยมาซัก100คำ ปฏิบัติ :z1:
.
.
.
แอร๊ยยย ลืม ตัวเธอจะไปเขียนน้องญี่ปุ่นชิมิ??? งั้นไม่ต้องคัดไทยก็ได้เนอะๆ :laugh:
-
ขอบคุณคุณอิ๊กกี้ค่ะที่มาไขข้อข้องใจ
ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มานั่งคอยแต่หัววันเลยค่ะ :กอด1:
-
เรื่องนี้โตโต้เป็นพระเอกจริงหรอ
อยากให้เป็นแทนทวีจัง
ตอนนี้ภูมิคิดได้แล้ว แวนก็คิดได้แล้ว เหลือแต่โต้นี่แหละ
:กอด1:
-
^
^
^
รู้อยู่แก่ใจว่าอาจมีการพลิกล็อกให้โต้เป็นพระเอก :o11:
แต่เค้ารับม่ะด้ายหง่ะ o9
-
อิ้กกี้ ทำไมอีตาโตโต้ถึงเป็นคนอย่างงี้ปากกับใจไม่ตรงกันที่สุด :m31:
คอยดุนะเค้าว่าเกลียดอย่างไหนมักได้อย่างนั้นนะนายโตโต้
ปล.+1 กอดอิ๊กกี้ กอดแทน กอดน้องภูมิ(โถ้ๆ ขวัญมานะขวัญมา) :กอด1:
-
รอคนแต่งนะครับ
-
พี่ภูมิยังไม่กลับมา ก็เลยต้องตามไปอยู่ด้วย อิอิ มาดันกลับ
-
มารอไรเตอร์ มาต่อด่วนเลย ไรเตอร์
-
^
^
^
เด็กชายอิ๊คคิวซัง ไปฝึกคัดไทยมาซัก100คำ ปฏิบัติ :z1:
.
.
.
แอร๊ยยย ลืม ตัวเธอจะไปเขียนน้องญี่ปุ่นชิมิ??? งั้นไม่ต้องคัดไทยก็ได้เนอะๆ :laugh:
แอ่ะ แทงแรงเป็นครูสอนภาษาไทยหรา อิอิ นึกว่าเป็นครุสอนสุขศึกษาเนะ อิอิ แว้กกก ล้อเล่นน้า มะเห็นชมท้องนาเลยอ่า ชมดิ เนะเนะ
^
^
^
รู้อยู่แก่ใจว่าอาจมีการพลิกล็อกให้โต้เป็นพระเอก :o11:
แต่เค้ารับม่ะด้ายหง่ะ o9
เอ๋ ยังไม่ได้บอกเลยน้า ว่าใครจะเป็นพระเอก อิอิ ความรักมันไม่ใช่ง่าย ถ้าจะได้มามันก็ต้องนะ แลกๆกันหน่อยคร้าบพี่ภูมิยังไม่กลับมา ก็เลยต้องตามไปอยู่ด้วย อิอิ มาดันกลับ
น้องส้มเช้ง แทง ยู มากน้า อิอิ
-
เรื่องนี้โตโต้เป็นพระเอกจริงหรอ
อยากให้เป็นแทนทวีจัง
ตอนนี้ภูมิคิดได้แล้ว แวนก็คิดได้แล้ว เหลือแต่โต้นี่แหละ
:กอด1:
เรื่องนี้ต้องลุ้นหน่อยนะคร้าบ อิอิ ขอบคุณมากที่คอยติดตามอิ้กกี้ ทำไมอีตาโตโต้ถึงเป็นคนอย่างงี้ปากกับใจไม่ตรงกันที่สุด :m31:
คอยดุนะเค้าว่าเกลียดอย่างไหนมักได้อย่างนั้นนะนายโตโต้
ปล.+1 กอดอิ๊กกี้ กอดแทน กอดน้องภูมิ(โถ้ๆ ขวัญมานะขวัญมา) :กอด1:
จุ๊บๆๆ ขอบคุณคร้าบ รูปแมวน่ารักดีเนอะ อิอิ
-
นึกว่าอัพแล้วรีบวิ่งเข้ามส่อง ><
เราเชียร์พระรองของคุณเอกทุกเรื่องเลยอ่ะ กำลังเซ็งน้องโฟคหายเข้าป่า
เรื่องนี้ก็มีแววน้องภูมิน้ำตาเช็ดหัวเข่าเมื่อคนรักจากไกล
-
อ้าว ไหนอ่ะ
-
มาอัพแล้วนะครับ อิอิ อยากเอาเพลงลงให้ฟังน้า แต่ทำมะเป็น ป้านัทคร้าบ ทำไมผมทำแล้วมันไม่ยอมอ่า ลองใหม่ๆ
ฉากสีสิบแปด
พอมืดฝนก็เทลงมาอย่างหนักภูมิบุญกำลังช่วยยายทำกับข้าวอยู่ก็ต้องรีบไปเก็บของที่แคร่เข้ามาเก็บใต้ถุนบ้าน สักพักแทนทวีก็ปั่นจักรยานกลับมากับพงษ์
"ฝนตกหนักมากเลยภูมิ ได้ปลามาเยอะแยะเลย"
ตัวเปียกปอนแล้วชูตะข้องขึ้นอวดภูมิบุญกับยาย
"ไปอาบน้ำติ๋หล่า เดี๋ยวสิโซเด้"
ยายบอกให้ไปอาบน้ำเพราะเดี๋ยวจะไม่สบาย พงษ์ขึ้นไปบนบ้านหยิบผ้าขาวม้ามาให้แทนทวี
"อาบน้ำฝนเหรอพงษ์"
แทนทวีถาม พงษ์พยักหน้าเขาใส่ผ้าขาวม้าแล้วออกไปรองน้ำฝนที่เทลงมาจากหลังคาแล้วหิ้วไปใส่ตุ่ม แทนทวีจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่แต่ผ้าขาวม้าเหมือนอย่างพงษ์แล้วเดินออกไปทำอย่างพงษ์บ้าง
"ไม่เอาหน่อยเหรอภูมิเย็นดีนะ"
แทนทวีหันมาชวน
"ไม่ดีกว่าครับ แผลยังไม่หายเลย"
ภูมิบุญจับที่หัวของตัวเอง แผลที่ไม่ได้เย็บแค่มือไปโดนก็ร้าวขึ้นมาทันที แทนทวีพยักหน้า ส่วนภูมิบุญกลับเข้าไปใต้ถุนบ้านช่วยยายทำกับข้าว พอทำเสร็จก็รอให้ยายไปอาบน้ำเสร็จก็ไปอาบบ้าง ระหว่างที่อาบน้ำอยู่ไฟก็ดับพรึ่บลง มีเพียงความมืดมิดกับเสียงของฝนที่เทกระหน่ำลงมา
"บักพงษ์ไปเอาตะเกียงมาจุดแน่"
ยายร้องบอกยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะรอให้สายตาชินกับความมืดเสียก่อนจึงขยับตัว พงษ์คลำขึ้นไปบนบ้านสักพักบนบ้านก็สว่างขึ้นมาเพราะตะเกียงเจ้าพายุ ภูมิบุญรีบอาบน้ำแล้วออกมาจากห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปช่วยยายยกถาดอาหารกับกะติ๊บข้าวเหนียวขึ้นมาบนเรือน
"โห หอมฉุยเลยครับยาย ปลานึ่งยายน่ากินจังครับ"
"บักหล่าเด้เฮ็ด ยายตำแต่แจ่ว"
ยายบอกแล้วหัวเราะ จัดแจงวางถาดรองกับข้าวลง มีปลานึ่งใส่เห็ดกับบวบอ่อนทั้งลูกบวบและยอดบวบ แกงปลาช่อนใส่สายบัวแล้วก็น้ำพริกที่เอาพริกกับหัวหอมกระเทียมที่เผาไฟจนหอมมาโขลกรวมกันใส่น้ำปลาร้ากับมะนาว กลิ่นหอมฉุย
"กินข้าวเหนียวนะครับพี่แทน"
ภูมิบุญพูดยิ้มๆ
"สบายมากภูมิ น่ากินจัง"
แทนทวีพูดแต่กินข้าวเหนียวไม่เป็นเพราะติดฝ่ามืออยู่เต็ม ยายเองก็หัวเราะ ภูมิบุญจึงปั้นข้าวเหนียวให้แทนทวีเพราะตัวเองชินแล้ว
"อร่อยจังเลยครับยาย ไม่น่าเชื่อทำง่ายๆแต่อร่อยที่สุด"
แทนทวีเอ่ยปากชม
"แซบกะกินหลายๆเด้อหล่า บ้านนอกบ้านนากะกินกันแนวนี้ล่ะ"
เป็นมื้อที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของแทนทวี เพราะเขากินข้าวไปหัวเราะไป แม้อาหารจะไม่ได้วิเศษหรูหราแต่มันเจืออยู่ด้วยความใส่ใจทุกกระบวนการทำ บวบจิ้มกับน้ำพริกก็หวานอย่างประหลาด แกงสายบัวก็เข้ากันดีกับเนื้อปลาช่อนที่หวานและไม่เหนียวเหมือนปลาช่อนที่เขาเคยกิน พอกินข้าวเสร็จภูมิบุญก็ช่วยยายยกถาดลงมาทำความสะอาด แทนทวีเดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันเตรียมตัวนอน ภูมิบุญก็ทำเหมือนกัน
"พี่ๆ พี่เป็นแฟนกันเหรอ"
พงษ์ถามขึ้นเมื่อทุกคนอยู่บนบ้านพร้อมกัน ยายเอนหลังลงไปนอนบนที่นอนแล้ว
"ใช่"
แทนทวีตอบโดยไม่ลังเล
"เอ่อ พี่โชคดีจังนะครับที่มีแฟนนิสัยดีอย่างพี่ภูมิ"
พงษ์พูดขึ้นก้มหน้าลงละอายแก่ใจเรื่องที่เคยทำผุดขึ้นอีกครั้ง มันไม่ยอมหายไปจากใจเหมือนรอยแผลเป็นในใจที่พอสะกิดขึ้นมาคราใดมันก็แปลบปลาบรวดร้าวไปทุกที
"ครับพี่โชคดี ปกติเขานอนเร็วกันอย่างนี้เหรอพงษ์ที่นี่น่ะ"
แทนทวีเปลี่ยนเรื่องคุย
"เปล่าหรอกพี่ ปกติผมจะออกไปส่องกบกัน เนี่ยผมก็ว่าจะไปอยู่เหมือนกัน"
"จริงเหรอ งั้นพี่ไปด้วย"
"จะดีเหรอพี่แทนเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
ภูมิบุญปรามไว้หลังจากที่นิ่งฟังอยู่นาน
"ไม่เป็นไรหรอกภูมิ พี่อยากใช้ชีวิตแบบนี้ให้มันคุ้มค่ามากที่สุด ใส่หมวกไปก็น่าจะโอเค ไปกันเลยไหมพงษ์"
แทนทวีเอ่ยชวน พงษ์ดีใจพยักหน้าแล้วลุกขึ้นไปจัดแจงอุปกรณ์ พอทั้งสองออกจากบ้านไปภูมิบุญก็นั่งมองความมืดอยู่นอกชาน เสียงฝนที่ไม่ยอมหยุดโดยง่ายเทลงบนหลังคาสังกะสี พอหลับตาก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มไป ความมืดที่แผ่ปกคลุมมองออกไปมองเห็นเพียงม่านขาวๆของสายฝน มันมืดแต่ไม่น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ภายใต้เงามืดนั้นคือสรรพสิ่งต่างๆที่หลบกำบังฝนอยู่ เช่นตัวเขาเองที่กำลังหลบอยู่ใต้หลังคาบ้านหลังนี้ จิตใจที่สงบนิ่งเงาของอดีตผุดขึ้นมา มันไม่แจ่มชัดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่ใช่เพราะลืมแต่เงาของความสุขสว่างมันเบียดเข้ามาแทนที่ต่างหาก ภูมิบุญเผลอหลับไป สะดุ้งตัวตื่นขึ้นเมื่อมีมือมากอดที่ร่าง
"พี่แทน"
"หลับแล้วเหรอครับภูมิ"
ตัวของแทนทวียังชื้นๆอยู่แม้จะเพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เส้นผมก็หมาดๆไม่แห้งดี
"ครับ ฟังเสียงฝนตกแล้วเพลินดี"
"พี่ชอบที่นี่จังเลยครับ"
"ครับพี่ นอนเถอะครับดึกแล้ว"
แทนทวีกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ภูมิบุญเป็นสุขที่มีความอุ่นจากร่างของคนที่รักแผ่เข้าสู่ร่างกายของตนเอง แทนทวีจูบหนักแน่นที่หน้าผากก่อนจะหลับตาลงท่ามกลางความมืด
วันเวลาของความสุขมันผ่านไปรวดเร็วเสมอแทนทวีอยู่กับภูมิบุญที่นี่ถึงสามวัน ไม่ได้ติดต่อใครอยู่กันแบบไร้ความกังวลใจ จิตใจที่ผ่านมรสุมมามากมายมันเริ่มดีขึ้น แสงสว่างที่เลือนลับหายไปเริ่มทอแสงอีกครั้ง แทนทวีกับภูมิบุญนั่งรถทัวร์กลับเข้ากรุงเทพฯก่อนกลับก็ร่ำลายายกับพงษ์ แทนทวีล้วงเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้ยาย ตอนแรกยายไม่รับแต่แทนทวีอ้อนวอนอยู่นานจึงรับเงินจำนวนนั้นไว้ มีเจอกันก็มีพลัดพรากเป็นเรื่องธรรมดา น้ำตาของยายหลานซึมยืนเกาะกุมมือกันโบกมือส่งอยู่ที่หน้าบ้าน ภูมิบุญโอบกอดยายไว้แน่น น้ำตาคลอครั้งใดที่กอดผู้หญิงชราวัยนี้ ครั้งนั้นภาพของยายของตนก็สว่างแจ่มชัดขึ้น กอดด้วยหัวใจ ตัวสะท้อนสะอื้นออกมา
"โซคดีเด้อหล่า อย่าเจ็บอย่าไข่ ให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองปกปักรักษาเด้อ"
ยายเองก็อวยพรทั้งน้ำตา พงษ์ยืนเม้มปากอยู่ แทนทวีเดินมาดึงตัวของภูมิบุญออกจากยาย วันเวลาแห่งความสุขมันผ่านไปแล้ว แต่อย่างน้อยมันก็ฝังรากหยั่งลึกอยู่ในใจ แม้นเวลาใดที่มีปัญหาหนักแรงใจเหล่านี้มันคือขุมพลังที่กักเก็บไว้ต่อสู้กับวิบากกรรมนั้นๆ
พอถึงสถานีขนส่งในตอนรุ่งเช้าแทนทวีก็นั่งแท็กซี่กลับเข้าบ้านพร้อมภูมิบุญ ทั้งสองไม่คุยกันเพียงจับกุมมือของกันและกันมาตลอดทาง ให้ใจสื่อใจ ให้ไออุ่นของร่างถ่ายทอดหากัน "เราจะไปด้วยกัน" ทั้งสองคิดไปในทางเดียวกันแค่มองตากันก็รู้ใจ
แทนทวีส่งภูมิบุญลงหน้าบ้านของคุณอภิสรา พอแยกย้ายกันภูมิบุญก็เข้าบ้านไป เห็นจันทร์กำลังกวาดใบไม้อยู่หน้าบ้าน
"ภูมิ"
"แม่"
ภูมิบุญโผเข้ากอดมารดา จันทร์เองน้ำตาไหลออกมา
"เป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นไหม"
"ครับแม่ ภูมิดีขึ้นมากแล้วครับ ภูมิขอโทษนะครับที่คอยสร้างแต่ปัญหาให้แม่ตลอดเวลา"
"อย่าพูดอย่างนั้นนะภูมิ แม่เองต่างหากที่ไม่ได้มีเวลาให้ภูมิเหมือนแม่คนอื่นๆ แม่ขอโทษนะลูก"
"แม่ ภูมิรักแม่นะครับ"
เป็นอีกครั้งที่ร้องไห้ออกมา ไม่ได้เสียใจแต่มันปลาบปลื้มยินดี นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้โอบกอดมารดาเช่นนี้ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้บอกว่าตนรักแม่มากแค่ไหน ภูมิบุญเล่าเรื่องที่บ้านของยายให้จันทร์ฟัง ผู้เป็นมารดายิ้มออกมาหัวเราะอย่างมีความสุข ภูมิบุญเอาของไปเก็บพอสายก็เดินเข้าไปหาคุณท่านเจ้าของบ้าน
"ภูมิ เป็นยังไงบ้างลูก ป้าคิดถึงภูมิมากเลยนะ"
รายนั้นร้องลงมาตั้งแต่อยู่บนบันไดบ้าน พอเข้ามาถึงตัวก็กอดภูมิบุญไว้แน่น จะมีอีกหรือที่ฐานะอย่างคุณอภิสราจะยอมลดตัวลงมากอดกับเด็กที่ได้ชื่อว่าเป็น "ลูกคนใช้" อย่างภูมิบุญ จะยังมีอยู่อีกหรือ ภูมิบุญคิดในใจ
"ภูมิมีของมาฝากคุณท่านด้วยนะครับ"
"หือ อะไรจ๊ะ"
"เป็นของป่าครับคุณท่าน ไม่มีราคาค่างวดอะไร แต่พอภูมิเห็นก็คิดถึงคุณท่านเลยครับ"
น้ำผึ้งป่าที่ยายเอาใส่ขวดแก้วเตรียมไว้ให้ ภูมิบุญนึกถึงเจ้าของบ้านขึ้นมาทันที
"ตายแล้ว น้ำผึ้ง"
คุณอภิสราอุทานออกมายิ้มพราวอย่างดีใจ
"ครับ น้ำผึ้งเดือนห้าครับ เอาไว้ให้คุณท่านทานกับชาร้อน"
"ขอบใจมากจ๊ะภูมิ หายากนะเดี๋ยวนี้น่ะ ที่ขายๆกันอยู่เขาผสมน้ำตาลกันทั้งนั้น ไหนดูซิ ตายจริงหอมจัง"
คุณอภิสราเปิดปากขวดแล้วเอาผ่านจมูก ยิ้มกริ่มเต็มดวงหน้า
"ไหนเล่าให้ป้าฟังซิเป็นยังไงบ้างที่โน่น"
ภูมิบุญเล่าให้คุณอภิสราฟังอย่างมีความสุข คนที่ฟังก็จิตนาการวาดฝันไปตามที่ภูมิบุญเล่า
"หน้าตาเราดูดีขึ้นเยอะเลยนะภูมิ ป้าดีใจจริงๆที่ภูมิมีความสุข"
คุณอภิสราเอ่ยขึ้น ยิ้มให้ภูมิบุญ พอคุยกับคุณอภิสราเสร็จก็ขอตัวออกมาพักเพราะนั่งรถมายังไม่ได้นอนทั้งคืน ภูมิบุญนอนพักจนค่ำไม่มีใครกวนเพราะต่างคนต่างเข้าใจ อ้อยได้เห็ดเป็นของฝากดีใจใหญ่ ยายเตรียมทั้งเห็ดปลาแดดเดียวทั้งปลาช่อน ปลาดุก ปลาหมอห่อใหญ่ ความสุขจากบ้านนาแผ่กระจายเข้ามาถึงในเมืองกรุง พอตื่นขึ้นตอนค่ำภูมิบุญก็ออกไปช่วยแม่ของตนทำอาหาร วันนี้จันทร์ทอดปลาที่ได้มาจากมุกดาหารทำน้ำจิ้มเปรี้ยวหวานราด พอเสร็จก็ยกเข้าไปในบ้าน โตโต้กลับจากที่ทำงานแล้วพอเห็นหน้าภูมิบุญก็มองอย่างพินิจพิจารณาแต่ไม่พูดอะไร พอทานข้าวเสร็จภูมิบุญก็เดินกลับมาที่ห้องของตน โตโต้เดินตามมาเพราะอ้อยกับจันทร์นั่งดูโทรทัศน์กับคุณอภิสราอยู่ในบ้าน
"หึหึ บอบช้ำจนต้องระเห็จไปพักใจไกลถึงบ้านนอกเชียวเหรอภูมิ"
น้ำเสียงเย้ยหยันอยู่ในที
"เป็นยังไงล่ะ ได้ข่าวไอ้แทนไปด้วย กกกันสนุกเลยสินะ"
"มีอะไรเหรอครับคุณโตโต้"
ผมบุญทำเสียงเหนื่อยหน่ายไม่อยากจะต่อกรด้วย
"ก็ไม่มีอะไรหรอกนะ แค่อยากจะถามข่าว เออ แทนที่เราจะไปงานศพของนิตาบ้างนะ ไหนๆเราก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาตายนี่นะ"
ไม่รู้ว่าเขาพูดออกมาเพราะอยากจะทำให้ภูมิบุญเจ็บใจเล่นหรือพูดออกมาเพราะคะนองปาก แต่คำพูดนั้นทำให้อีกคนนิ่งเม้มปากแน่น ไอร้อนในตัวดันขึ้นโพรงจมูกน้ำตาซึมออกมา
"ทำไมล่ะภูมิกลับมาคราวนี้ไม่เห็นปากเก่งเหมือนแต่ก่อน บ้านนอกมันเปลี่ยนเราไปขนาดนี้เชียวหรือ"
โตโต้ไม่ยอมแพ้ เดินประชิดเข้าหาตัว
"ผมอยากจะนอน มีอะไรอีกไหมครับ"
"จะรีบนอนไปไหนล่ะ ผัวอุตส่าห์มาคุยด้วย ไม่คิดถึงกันเลยว่างั้น"
"ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มาเสวนาด้วย แต่เก็บความอุตส่าห์ของคุณโตโต้กลับไปเถอะครับ ผมไม่ต้องการ"
"นี่สิ ถึงจะเป็นภูมิบุญคนเดิม หึหึ เรานี่แน่จริงๆนะ"
ความต้องการของโตโต้คือแหย่ให้ภูมิบุญมีส่วนร่วมด้วย ภูมิบุญนิ่งไปคิดผิดที่พูดออกไป คนแบบเขาไม่สมควรมีคำใดหลุดออกจากปากเสวนาด้วยสักคำ
"ทำใจได้แล้วเหรอภูมิ"
โตโต้ยังไม่ยอมหยุดจับแขนของภูมิบุญที่กำลังจะเดินเข้าห้อง ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ปล่อยเถอะครับคุณโตโต้ ผมขอร้อง"
"หึหึ ทำไม ยังทำใจไม่ได้เหรอคนเก่งอย่างเราน่ะ น่ากลัวนะเราน่ะ พี่ชักกลัวๆแล้วสิ"
"อย่ามายุ่งกับผมเลยครับ"
น้ำเสียงวิงวอนขอร้อง
"หึหึ เสียใจเหรอที่ทำให้ใครบางคนต้องตายเพราะเราน่ะ"
ในที่สุดเขาก็พูดมันออกมา คำพูดที่อีกฝ่ายไม่อยากจะได้ยิน คำพูดที่ไม่อยากได้ยินทั้งที่ใจพยายามทำใจลืมมันไปแล้ว
"ใจร้ายนะเรา"
"พอหรือยัง พอใจหรือยัง ใช่ผมเป็นต้นเหตุให้เขาตาย พอใจคุณหรือยัง"
น้ำตาไหลออกมาตะสั่นสะท้อน โตโต้อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะได้เห็นความอ่อนแอของคนตัวเล็กเบื้องหน้า แววตาที่เพิ่งมองเขามันรื้นอยู่ด้วยน้ำตา แต่สายตาที่มองจ้องเขาอยู่มันเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ
"ภูมิ"
"ผมมันไม่ดี พอได้แล้วอย่ามายุ่งกับผมอีก ผมขอร้อง ได้โปรด อย่ามายุ่งกับผมอีก"
เสียงสะอื้นออกมาจากทรวงอกน้ำตาไหลผ่านหน้า โตโต้นิ่งอึ้งไป
"ตาโต้ นี่อะไรกัน ทำไมเราเป็นคนแบบนี้ห๊า แม่สังเกตุดูหลายรั้งแล้ว เรานี่เอง"
คุณอภิสราตวาดเสียงดังลั่น พอเห็นลูกชายเดินตามภูมิบุญออกมาก็ไม่ไว้ใจเดินตามออกมายืนฟังอยู่ห่างๆ สิ่งที่คิดสงสัยไว้ในใจมันเป็นจริงอย่างที่คิด
"จะเอาอะไรกับน้อง นี่ยังเห็นน้องเสียใจไม่พออีกเหรอ ทำไมโต้บอกแม่ซิ ทำไม"
คุณอภิสราปรี่เข้ามาหา ภูมิบุญเอามือปาดน้ำตาออก
"คุณท่านครับ"
"ไม่ต้องพูดภูมิ เข้าห้องไปได้แล้ว ตาโต้มากับแม่ซิ"
เสียงที่เด็ดขาดทำให้ภูมิบุญชะงักไม่กล้าพูดอะไรออกมา เดินเข้าห้องไปจันทร์กับอ้อยยืนกุมมือกันอยู่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เพราะรู้ดีว่านายใหญ่เวลาโมโหไม่มีใครจะเอาลงได้ง่ายๆ คุณอภิสราเดินนำเข้าไปในบ้าน โตโต้หน้าเสียแต่ก็ต้องเดินตามไป ส่วนจันทร์ก็เคาะประตูห้องลูกชายของตนเข้าไปกอดปลอบโยนอยู่
"ไหนว่ามาซิ ทำไมเราไปคอยวุ่นวายกับน้องมัน มีอะไรกัน"
คุณอภิสรานั่งอยู่บนโซฟามองหน้าบุตรชายไม่วางตา
"ผม"
โตโต้พูดอึกอัก
"แม่ไม่เข้าใจนะโต้ นี่ใช่ไหมที่เป็นสาเหตุให้ภูมิอยากออกไปอยู่ที่อื่น เพราะเราใช่ไหมตาโต้ น้องมันน่าสงสารออก ทำไมเราถึงไม่คิดจะสงสารน้องมันบ้าง"
"ทำไมแม่ดูรักมันจังล่ะครับ ทำไมแม่คอยปกป้องมันตลอดเวลา ทั้งที่มันเป็นแค่ลูกคนใช้ แต่ทำไมแม่ทำเหมือนเป็นลูกอีกคน"
"โต้ ทำไมเราไม่เข้าใจนะ แม่เลี้ยงเรามาให้เป็นคนมีเหตุผล มีจิตใจเมตตา นี่อะไร"
"ผมเกลียดมัน และไม่มีวันที่ผมจะญาติดีกับมัน"
พอโดนจี้มากเข้าโตโต้ก็โพล่งความจริงออกมา คุณอภิสราอ้าปากค้าง มองหน้าบุตรชายอย่างผิดหวัง นิ่งเงียบไปแต่สายที่มองหน้าอยู่ไม่ยอมลดละ
"ฟังนะโต้ รู้ไหมทำไมแม่ถึงรักภูมิบุญเขามาก เราอยากรู้ไหมว่าทำไม"
คุณอภิสราทำเสียงเครียดนิ่งเรียบ โตโต้นิ่งอยู่มองหน้ามารดาเช่นกัน
"รู้ไหมว่าน้องเขาเจออะไรมาบ้าง เคยรู้ไหมว่าทำไมน้องมันถึงดูก้าวร้าวเวลาที่พูดกับเรา"
"แม่รู้"
"แม่รู้ทุกอย่าง ภูมิบุญเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่จะมีกริยามารยาทเรียบร้อย แต่ถ้าเจอใครมาระรานเขาจะเกรี้ยวกราดขึ้นมา รู้ไหมว่าทำไม โต้ฟังแม่นะ น้องเขาน่าสงสารมากนะ เราไม่มีพ่อ น้องมันก็ไม่มี แต่เราคงไม่เคยถูกเพื่อนๆล้อเลียนว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ มันเจ็บปวดมากนะโต้ สำหรับเด็กอายุเพียงเท่านั้น พอล้อเข้ามากๆน้องมันทนไม่ไหวก็เลยทะเลาะกัน แต่คนที่น้องมีเรื่องด้วยเป็นถึงลูกปลัด น้องต้องย้ายโรงเรียนหนี ยายเองก็มาป่วยกระเสาะกระแสะ และที่ทำร้ายจิตใจน้องเขามาก ก็เขาเห็นยายที่เขารักนอนตายอยู่เพียงลำพัง ภูมิบุญน่าสงสารขนาดนี้ ลูกยังจะโกรธจะเกลียดน้องอยู่เหรอโต้ เราเองก็มีปมในใจ น้องมันก็มี"
คุณอถิสราเล่าไปน้ำตาคลอ ยังจำได้ดีวันที่จันทร์มากราบแทบเท้า ร่ำไห้ปานใจจะขาดกล่าวโทษตัวเองว่าเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง เลี้ยงลูกด้วยเงิน ตอนนั้นหัวใจของคุณอภิสราก็บอบช้ำไปมากเหมือนกัน ยิ่งตอนที่ได้เห็นแววตาของเด็กชายวัยรุ่นที่ขุ่นหมองร่ำไห้อยู่หน้าโลงศพกอดอยู่อย่างนั้นใครจะไปแกะออกก็ไม่ยอม ภาพเหล่านั้นยังตรึงอยู่ติดใจ โตโต้นิ่งฟังอยู่หน้าซีด พลันภาพที่เขาเห็นภูมิบุญร่ำไห้เหมือนคนเสียสติหน้าก้อนอิฐนั้นก็แจ่มชัดขึ้น ตอนนั้นเขาคิดว่าภูมิบุญเองคงคิดถึงยายผู้ล่วงลับ แต่ไม่นึกเลยว่าเรื่องราวมันจะเป็นแบบนี้ นี่เขาทำอะไรลงไป
"เข้าใจน้องบ้างนะโต้ น้องมันไม่เคยร้องขออะไรจากแม่เลย แม่เชื่อว่าน้องมันก็คงไม่เคยเอ่ยปากขอจากใคร แค่ความรักความห่วงใยที่เราเป็นเจ้าบ้าน ให้น้องได้ไหมลูก"
คุณอภิสรากระพริบตาถี่ๆไล่ม่านน้ำตาออกไป โตโต้ถึงกับทรุดนั่งลงจากที่ยืนค้านอยู่นาน
"ผมไม่รู้ ผมขอโทษครับแม่ ผมไม่รู้"
โตโต้ร้องออกมาหน้าซีดเผือดลง
"ไม่เป็นไรลูก เราไม่รู้ก็ไม่เป็นไร พอรู้แล้วก็สงสารเห็นใจน้องมันบ้าง เราน่าจะเข้าใจดีกว่าใครว่าคนที่มีปมอยู่ในใจเวลามีคนมาสะกิดมันเจ็บปวดมากเพียงใด"
"ครับแม่ ผมขอโทษครับ"
โตโต้เม้มปากแน่นก้มหน้าลงต่ำ ในใจคิดวกไปเวียนมา
"นี่พี่ทำอะไรเราไปภูมิ พี่ทำอะไรกับเราไป"
โตโต้พูดออกมากับตัวเองในห้องดำ นั่งเหม่อลอย บุหรี่หลายมวนถูกจุดขึ้น เขาเดินกลับมาที่โต๊ะคอมฯเปิดแฟ้มที่เขามักจะเปิดเวลาที่อยากจะเอาชนะใคร โตโต้คลิกขวาที่เมาส์กดลบแฟ้มนั้นทันที
"พี่ขอโทษนะภูมิ เรามีแผลในใจมากขนาดนี้เชียวหรือ พี่นึกว่าพี่มีแผลในใจแค่คนเดียว จะเทียบกันแล้ว เราคงจะเจ็บปวดกว่าพี่สินะ"
น้ำตาคลอออกมา ภาพเหตุการณ์ที่เคยกระทำต่อภูมิบุญฉายออกมา หลายครั้งหลายคราที่ลงไม้ลงมือ แม้คนตัวเล็กจะสู้ จริตที่เขาทำล้วนแล้วแต่เพื่อปกป้องอิสระภาพของตนทั้งนั้น โตโต้ถอนหายใจออกมาอย่างระอาตัวเขาเอง นี่ปล่อยให้เรื่องมันเกิดมาเนิ่นนานแค่ไหนแล้วนะ ทำไมถึงเกลียดภูมิบุญได้มากขนาดนั้น เขาเป็นเกย์ก็จริงแต่เขาก็ไม่เคยคิดหรือทำอย่างที่เกย์คนนั้นเคยทำกับเขา มันยุติธรรมแล้วหรือที่เขาจะเคียดแค้นอีกคนแต่เอาผลกรรมมาเหวี่ยงลงยัดเยียดใส่คนที่เขาไม่รู้เรื่องด้วย หัวใจสะท้อนออกมา ความรู้สึกผิดที่ผุดขึ้นมากลางใจ พยายามจะข่มตานอนให้หลับแต่ทำยังไงก็นอนไม่ได้ สิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจมันหนักอึ้ง อยากจะพูดออกไป อยากจะบอกคนตัวเล็กที่มองเขาด้วยม่านน้ำตาเมื่อครู่ว่า "ขอโทษ" โตโต้คิดวกวนอยู่ ก่อนตัดสินใจก้าวลงจากเตียงนอน
ดึกมากแล้วภูมิบุญนอนพลิกกายไปมา คำพูดของเขาเมื่อครู่มันเตือนสะกิดใจให้ระลึกขึ้นมาอีกครา ภาพเลือดที่เอ่อนองอยู่พื้นถนนมันฉายขึ้นมาอีกครั้ง เหงื่อกาฬก็ผุดขึ้นเต็มดวงหน้า ครั้นจะงีบหลับไปเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ภูมิบุญนิ่งอยู่ยังไม่ขยับกาย แต่พอเสียงเคาะเริ่มถี่ขึ้นแต่คงน้ำหนักเสียงไว้คงเดิม ภูมิบุญจึงตัดสินใจลุกจากที่นอนแล้วไปเปิดประตู
"ภูมิ"
"คุณโตโต้"
ภูมิบุญอุทานออกมา ถอยร่นไปพยายามจะปิดประตูเข้าตามเดิม
"พี่มาขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ กับทุกอย่างที่ผ่านมา พี่ขอโทษนะภูมิ ใหอภัยพี่ได้ไหม"
โตโต้รีบพูดออกไป ภูมิบุญนิ่งเม้มปากแน่น
"ครับ แค่นี้ใช่ไหม ผมจะนอน"
"พี่รู้นะภูมิว่าพี่ทำผิดกับภูมิมาก พี่ขอโทษ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ มันผ่านมาแล้ว ผมไม่จำหรอก คุณโตโต้ทนอีกนิดเดียวนะครับ พอผมเรียนจบทุกอย่างก็ดีขึ้นเอง"
"ภูมิ ยังโกรธพี่อยู่เหรอ"
"ไม่ครับ เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป ช่วงเวลาที่เหลือก่อนผมจะจบ เราเลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับคุณโตโต้ สิ่งที่ผมเคยทำไม่ดีกับคุณไว้ผมก็ขอโทษด้วย"
"ภูมิ"
ได้แต่ร้องออกมาน้ำเสียงสิ้นหวังยิ่งนัก ไม่คิดว่าคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าคนนี้จะใจแข็งขนาดนี้ เขาเดินคอตกกลับขึ้นห้องไปจากที่นอนไม่หลับอยู่ก่อนแล้วยิ่งนอนไม่ได้เลย ภาพใบหน้าสายตาของภูมิบุญคอยหลอกหลอนเขาอยู่ ส่วนภูมิบุญถอนหายใจแล้วล้มตัวลงนอน "มันต้องดีขึ้น ทุกอย่างมันต้องดีขึ้น" เขาปลอบใจตัวเองแล้วนอนหลับไปอย่างยากลำบากเช่นกัน
รักกันๆๆ
http://www.youtube.com/v/d9D2y-CF1Xo&hl=en_US&fs=1
เขียนโดย eiky
-
โตโต้ดีขึ้นแร้ว แต่ยังเชียรแท นยุดี
-
อีโตโต้ มันตั้งกี่สิบตอนแล้วเพิ่งจะมารู้สึกผิดเรอะ ช้าไปปะพี่น้องงงง
ไปง้อภูมิเลยนะ ง้อด่วนๆเลย ถึงภูมิจะรักแทน แต่แกเป็นพระเอก(รึเปล่า)นะเว้ย แพ้พระรองแบบนี้ใช้ได้ทีไหน
จิ้มคนแต่ง 1 ที ฐานส่งตอนสะเทือนใจมาให้คนอ่าน 555+
-
นี่มันแค่เริ่มต้น โต้เอ้ยย
ทำกับเข้าไปเยอะมากขนาดนั้น
บางที ปล่อยภูมิไปเหอะ
อย่าเป็นพระเอกเลย
เหอๆ
-
รู้สึกว่าเรื่องจะค่อยๆคลี่คลาย
มาต่อเร็วๆระคะ :L2:
-
สมน้ำหน้าอิโตโยต้า :laugh:
จาห้าสิบตอนอยู่แล้ว พึ่งมารู้สำนึกเอาเร้อ o18
ภูมิอย่าไปหั้ยอภัยมันง่ายๆ จำที่มันทำกับเราไว้สิ :angry2:
ไอโต้โต้มันทำกับภูมิมา 48 ตอน ภูมิก็ต้องเกลียด โกรธไอโตโต้ไป 48 x 2 = 96 ตอน แล้วค่อยรับพิจารณายกโทษให้ :jul3:
เป็นกำลังใจให้ภูมิบุญกับพี่แทนและเพ่อิ๊กกี้ครับ :กอด1:
ปล.งั้นถ้าความรักต้องแลก ขอหั้ยคนที่แลกเป็นพี่แทนนร๊า ส่วนตาโต้ก็ปล่อยให้จมอยู่ในความผิดนั่นแหละ ดี o13
-
เป็น ตอน ที่ ครบ รส จริงๆ
แล้ว ต่อไปจะเป็นเช่นไรเอ่ยยยยย~~~
ปล. ชอบเพลงนี้มากกกกกกกกกกก o13
-
ใกล้จบแล้วหรือป่าวอะ
-
ถ้าเลิกแล้วต่อกันจริง ๆก็ดี
กลัวว่าจะมีอะไร ๆ ที่คาดไม่ถึงเข้ามาอีก
-
ใกล้แล้วซินะ :3123:
-
สำนึกแล้วก้ปล่อยน้องภูมิเค้าให้มีความสุขกับพี่แทนเถ๊อะ....
-
แก้ข่าวๆ ยังไม่จบง่ายหรอกคร้าบ
เหอๆๆ เพิ่งจะได้ครึ่งเรื่องเอง
อิอิ ขอบอก ว่ายาวครับเรื่องนี้
อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า
-
นี่แหละนะตอนทำไปไม่คิด คิดแต่ว่าจะต้องทำให้ภูมิเจ็บปวดอะไรบ้าง
ตอนนี้มารู้ความจริงก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าคำพูดว่าขอโทษเพียงอย่างเดียวคงไม่พอ
เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น เกิดจากการกระทำโดยตั้งใจให้อีกฝ่ายเกิดความเจ็บไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ
-
ถ้าคืนนี้อีป้าแก่ๆ ไม่อัพ เทพ-นิว ต้องโทษ eiky คนเดียวนะคะ
อ่านไปน้ำตานองค่ะ หมดอารมณ์
จะเขียน กระซิกๆ
-
สงสารน้องภูมิ
+1
-
ว้าววว :impress2:
สนุกจังเยยเพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน
ติดตามรอตอนต่อปายย :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นเรื่องยุ่งๆ ที่ยุ่งหนักกว่าเดิมลอยมาแต่ไกล
ใช่ป่าวคับพี่อิ๊ก
จะเกิดเหตุการรักสามเศร้า หรือว่า 3P กันแน่นี่ อิอิ
แต่ถ้าเกิดว่าเป็น 3P สงสารพี่ภูมิแย่เลย
-
:เฮ้อ:คนอย่างไอ้โต้จะสำนึกได้เร้อ
-
ทุกอย่างต้องดีขึ้น :กอด1:
-
เหอๆๆๆ ดีแล้วนะโตโต้
-
แหมวันนี้มาอัพเรื่องไวจริงๆ เลยนะคะคุณอิ๊กกี้
น้องมิปรับอารมณ์แทบไม่ทัน ตอนต้นๆ ยังหวานๆ กับนายแทนอยู่เลย พอมาปลายตอนเข้าสู่อารมณ์ดรามา :เฮ้อ:
ไม่รู้เรื่องจะเป็นยังไงต่อนะคะ เห็นคุณอิ๊กกี้เพิ่งบอกว่าผ่านไปแค่ครึ่งเรื่องเอง ไม่รู้ครึ่งหลังภูมิบุญต้องเผชิญกับความเสียใจอะไรอีกบ้างนะคะ
มาต่อสักวันละสามฉากได้ไหมคะ (ล้อเล่นค่ะ ไม่ใจร้ายกับคุณอิ๊กกี้ขนาดนั้นหรอก) ถึงแม้จะไม่อยากให้เรื่องนี้รีบจบแต่ก็อยากรู้เรื่องเร็วๆ :laugh:
************************
สังเกตุ คำนี้ไม่ต้องใส่สระอุนะคะ สังเกต เฉยๆ
ห๊า คำอุทานคำนี้ไม่มีในระบบคำภาษาไทยนะคะ หลายคนมักสับสนกับการประสมรูปวรรณยุกต์คำที่มีพยัญชนะต้นเป็นสูงและอักษรต่ำ ขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ชี้แจงนะคะ ห เป็นพยัญชนะอักษรสูง โดยกฎแล้วอักษรสูงและอักษรต่ำจะไม่ประสมกับรูปวรรณยุกต์ตรีและจัตวานะคะ มีแต่อักษรกลางเท่านั้นที่สามารถประสมกับรูปวรรณยุกต์ตรีและจัตวาได้ แต่ถึงแม้จะไม่สามารถประสมกับรูปวรรณยุกต์ตรีและจัตวาได้ แต่อักษรสูงและอักษรต่ำก็สามารถผันเสียงวรรณยุกต์ตั้งแต่สามัญถึงจัตวาได้ โดยการใช้อักษรสูงและอักษรต่ำที่มีเสียงคู่กับอักษรสูงช่วยกัน ดังตัวอย่าง ฮา (เสียงสามัญ) ห่า (เสียงเอก) ห้า (เสียงโท) ฮ้า(เสียงตรี) หา(เสียงจัตวา) ดังนั้นคำอุทานคำนี้ถ้าจะออกเสียงให้เป็นเสียงตรีต้องเขียนว่า ฮ้า
-
ถึงคราวภูมิเอาคืนอย่างแท้จริง อิคุณโต้หนาวแน่ๆ o22
-
ในเมื่อโตโต้สำนึกได้แล้วก็ดี :angry2:
แต่อย่ามาทำให้แทนกับหนูภูมิเค้าต้องแยกกันนะ
ถ้าเป็นอย่างนั้นจะเครียดมากมายจริงจังด้วย
-
เคลียร์ซะทีตรงนี้ แต่อาจจะมีมารคอหอยอีกหลายตัวที่ยังไม่ปรากฎ
แต่ตัวหลักๆก็เคลียร์แล้วอ่านะ
คิดว่าถ้าจบเรื่องนี้คงจะเหมือนจบภาคแรกใช่ไหมครับ ส่วนภาคต่อคงจะเริ่มหลังจากพี่แทนไปต่างประเทศ อิอิ
-
เรื่องนี้โต้คงไม่ได้เป็นพระเอกเเล้วหละ
ให้เเทนเป็นไปเถอะ แต่เรื่องหน้าขอโต้ก็เเล้วกันยังเชียร์โต้อยู่
ไม่รู้มีใครเชียร์มั่ง คงมีเเค่ผมคนเดียวมั้งอิอิ
-
โตโต้...คุณเริ่มฉลาดขึ้นแล้วชิมิ?
แทนแสนดีนะ
แต่ขอเชียร์คุณโตโต้ได้ม้ายยยอ่า?
ปล. อ่ะๆ รูปทุ่งนาสีเขียวขจีสวยที่ซู๊ด~ มันคงเย็นสบายน่าดูหากเราได้เดินเท้าเปล่าบนพื้นดินแบบนั้น
...นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ได้เดินเท้าเปล่าบนสนามหญ้าเลย มันทำให้เราคิดถึงช่วงเวลาที่ยังเป็นเด็กน้อยของเรา...
-
เอาว่ะ อย่างน้อยก็สำนึกได้ซะที
คิดได้แล้วนะ จะได้โตเป็นผู้ใหญ่ เป็นคนดีกว่าที่เ็ป็นอยู่
แล้วก็ปล่อยน้องเค้าไปหาคนที่ดีกว่าซะที
ชอบช่วงที่ไปอยู่กับยายจังเลย ที่พักใจที่ทำให้เรื่องร้ายๆ หลุดออกไปจากจิตใจ
อยากไปบ้างจังเลย
-
อ่า...ในที่สุด ออร่าพระเอก ก็เริ่มจับโตโต้ แล้ว สาธุ :call:
-
ในที่สุดก็คิดได้ซะที
อย่างนี้พี่แทนทวีเราก็กำลังจะถูกลดขั้นเป็นพระรองแล้วสิ :กอด1:
:กอด1:
-
ในที่สุดตอนที่สี่สิบแปด หน้าที่51 อิตาโตโต้็ก็้คิดได้สักที :เฮ้อ:
แล้วทีนี้จะทำยังตาละเนี้ยะ น้องภูมิ พี่แทน อิตาโตโต้
อิ้กกี้จะให้น้องภูมิเจออะไรอีกรึป่าวนี่.....เนื้อเรื่องเหมือนกำลังจะคลี่คลาย
หรือ....จะเป็นท้องฟ้าที่สงบก่อนพายุครั้งใหญ่จะมากัน
อิ้กกี้อย่าใจร้ายซาดิสกับน้องภูมิมากเลยนะ :impress2:
นี้ขนาดแค่ตอนที่สี่สิบแปด ก็เจอมาซะหนักหล่ะ
-
เรื่องนี้ภูมิแอบน่ากลัวมากกกกกกก
แบบนี้ก็สนุกไปอีกแบบ
แต่ของเป็นพี่แทนได้ไหมไม่เอาไอ้คุณโตโต้
พี่แทนดีมากรับได้อีกหาได้ยากอ่า
แต่อิคุณแวนน่ากลัวเหมือนกันให้คู่กับไอ้คุณโตโต้นะดีแล้ว
-
ดราม่ามากกกกกกกค่ะ
น้ำตาพาลจะไหลจริงๆๆ
;______________;
-
เริ่มเห็นใจโตโต้แล้วซิเรา เพราะโดยพื้นฐานจิตใจแล้วโตโต้ไม่ใช่คนเลวร้ายเท่าไรนี่นะ
แต่เพราะเหตุการณ์ในครั้งอดีต เป็นเหตุการณ์ที่สร้างบาดแผลลึกในใจโตโต้ต่างหาก โตโต้จึงดูก้าวร้าว
ทั้งสองคนต่างก็มีแผลลึกในใจเช่นกัน จะมีโอกาสหันมาเข้าใจกันได้หรือเปล่า แล้วแทนกับภูมิจะได้เดินทางร่วมกันหรือเปล่า
-
ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น...เมื่อทุกคนกลับมาคิดอย่างมีสติ
น้องภูมิอาจจะหลุดจากบ่วงความแค้น...ก้าวเข้าสู่...
บ่วงความรักความพิศวาส....แล้วก็ได้...ถ้าไอ้โตโต้ไม่จบง่าย ๆ
ไม่รู้ว่าควรจะดีใจ...เสียใจ...รึว่าสะใจดี เนอะน้องภูมิเนอะ
น้อง eiky อีกครึ่งค่อนเรื่องที่เหลือเนี่ย...หวานใสไร้ความขม&สารพิษใช่ไหมจ๊ะ
แต่...คงเป็นไปไม่ได้หรอก....น้อง eiky ชอบให้คนอ่านจิตตกเสมอล่ะ :undecided:
:กอด1: น้องภูมิ กะน้อง eiky :L2:
กด + ให้กับความผ่อนคลาย
-
มานั่งปูเสื่อรอค่ะ
-
แก้ข่าวๆ ยังไม่จบง่ายหรอกคร้าบ
เหอๆๆ เพิ่งจะได้ครึ่งเรื่องเอง
อิอิ ขอบอก ว่ายาวครับเรื่องนี้
อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า
ไม่เบื่อหรอกครับ รอเป็นกำลังใจเสมอ ไม่อยากให้จบ
ต่อไปได้เรื่อยๆครับ
-
มานั่งปูเสื่อคอยย :-[
-
ทุกๆคนคร้าบ วันนี้ไม่มาน้า ไม่อยากบอกว่าจะดูประกวดนางงาม อิอิ
อีกอย่างติดดู ยูทูปอ่า โทษป้านัทเลย อิอิ มีทุกอย่างในยูทูปเนะ
พรุ่งนี้น้า
จุ๊บบๆๆ
-
อย่ามาโทษกันนะ
เดี๋ยวเค้าโดนแฟนคลับตัวเองรุมโทรมละแย่เลย 555
-
ทุกๆคนคร้าบ วันนี้ไม่มาน้า ไม่อยากบอกว่าจะดูประกวดนางงาม อิอิ
อีกอย่างติดดู ยูทูปอ่า โทษป้านัทเลย อิอิ มีทุกอย่างในยูทูปเนะ
พรุ่งนี้น้า
จุ๊บบๆๆ
อย่างนั้นเจอกันเย็นวันพุธนะคะ :bye2:
-
:กอด1: คิดถึงเรื่องนี้ แต่ไม่กล้าอ่านระหว่างสอบ แหะๆ
แต่ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะกลับมาทยอยอ่าน
-
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าโตโต้ดีมั้ย
แต่ก็สมควรแล้วลื่นะจะได้รู้ซะบ้างว่าตัวเองไม่ได้ดจ็บปวดคนเดียว ชิ
-
เห้อ ติดเลยอ่ะ
-
คุณโตโต้ เพิ่งคิดได้หรอ
ทำน้องภูมิเจ็บปวดมามาก
ปล่อยน้องภูมิไปเหอะ
-
:เฮ้อ: :m15: :m15:
-
ใครจะเป็นพระเอกกันน้ออออ
อยากไปอยู่บ้านยายบ้างจังเลย คงจะสงบสุขดีอะ ชอบๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้าาาาา
:really2: :L2:
-
ไหนว่าจะมาคะ
มัวแต่ดูยูทูบละสิ
555
-
^^^
^^^
^^^
เพราะ ป้าหรือเปล่าเนี่ยที่แน่นำ เลยติดเลย จนไม่อยมมาตามคำเรียกร้อง
อิอิอิ
:L2:
-
อย่ามาโทษกันนะ555
-
ยังไม่มาต่อเหรอคับ
คิดถึงคนแต่งนะครับ
-
ไม่รู้ว่าแนวที่ผมเขียนนี่ทำร้ายความรู้สึกใครหรือเปล่าน้า แนวการเขียนมันอาจจะแปลกๆหน่อยนะครับ อิอิ แต่รับประกันไม่มีเศร้า ต่อไปนี้มันจะคือสิ่งที่ใกล้ตัวคนเขียนมากที่สุด อิอิ
ฉากสี่สิบเก้า
"ผมขอแนะนำผู้ช่วยคนใหม่ของผมนะครับ น้องภูมิ"
ภายในห้องประชุมบอร์ดที่เครื่องปรับอากาศทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ อากาศภายในห้องเย็นจนสั่นแต่ภูมิบุญกลับรู้สึกร้อนเหงื่อซึมออกตามหน้าผากจนชุ่ม หลังจากที่โตโต้ประกาศต่อหน้าผู้บริหารของแต่ละแผนกแล้ว ภูมิบุญก็ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งอยู่ข้างๆโตโต้
"อีกคนคือเลขาคนใหม่ของผมครับ น้องพลอย"
โตโต้ประกาศไล่ตามมา พลอยเองก็ลุกขึ้นยืนทีท่าของเธอไม่ได้หวั่นเกรงใคร ยืนขึ้นยิ้มเต็มดวงหน้า พอเห็นสภาพของภูมิบุญที่ยืนหน้าซีดอยู่ก็เอื้อมมือไปกุมมือไว้บีบเบาๆให้กำลังใจ
"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"
ภูมิบุญเปล่งเสียงออกไปจากลำคอ ไม่กล้ามองสบตาสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมาที่ทั้งสองคน มันผ่านมานานแล้วสินะกับเรื่องราวในชีวิตที่เกิดขึ้น มันนานแค่ไหนแล้วนะ สามปีแล้ว สามปีกับเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผ่านสิ่งต่างๆมามากมายนัก ทั้งสิ่งที่น่าจดจำ ปวดร้าวทรมาน สิ่งที่คิดว่าไม่น่าจะผ่านมันมาได้ หรือถ้าผ่านได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ แค่เพียงชั่วพริบตา แค่เพียงชั่วลมหายใจ มันผ่านล่วงเลยมาแล้วถึงสามปี ภูมิบุญเพิ่งจะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรเมื่อต้นปีที่ผ่านมา จันทร์ดีใจจนน้ำตาไหล คนทั้งบ้านทั้งคุณอภิสรา หรือแม้แต่โตโต้เองต่างก็ยินดีด้วย หลังจากเหตุการณ์วันนั้นโตโต้ก็ดีกับภูมิบุญมากขึ้น ไม่เคยหาเรื่องอีกเลย จะมีก็แหย่เล่นๆในทำนองเกี้ยวพาราสี ที่สำคัญเขาไม่เคยละลาบละล้วงภูมิบุญอีกเลย ส่วนแฟนสาวของเขา แวน ได้เลิกรากันไป แวนได้คบหากับพอลเพื่อนสนิทของโตโต้นั่นเอง โตโต้ไม่ได้เสียใจกับการที่เลิกรากับแวน เขาเริ่มไม่มั่นใจตัวเองว่าเขารู้สึกยังไงกับแวนกันแน่ จนแวนเองที่เป็นฝ่ายขอเลิก โตโต้ก็ยินดีไม่ได้ห้ามหรือรั้งไว้แม้แต่น้อย
ส่วนพลอยก็ถูกกายตามจีบอยู่เรื่อยมาเพราะกายเข้าทางไพลินพี่สาวของพลอย แม้เจ้าตัวจะไม่เล่นด้วยแต่รายนั้นก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ พลอยสนิทกับภูมิบุญมากขึ้นบอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้กันฟังทุกเรื่องไม่มีปิดบัง ทั้งเรื่องในใจหรือนอกใจ พอเรียนจบพลอยจึงถูกภูมิบุญขอร้องให้มาทำงานด้วย ซึ่งคุณอภิสราก็ไม่ว่าอะไรเพราะชอบพอนิสัยของพลอยอยู่แล้วเป็นการส่วนตัว ด้านก้องก็คบหาอยู่กับไพลินพี่สาวของพลอยนั่นเอง คู่นี้ตัวติดกันไม่ยอมห่าง ก้องเองก็พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะหาที่ทำงานที่ใกล้กับไพลินมากที่สุด โดยเขาได้งานที่สภากาชาดทำเกี่ยวกับบัญชี ทั้งที่สายงานที่เรียนมาไม่เกี่ยวข้องกันเลย แต่ก้องก็ทำเพื่อความรักของเขาเอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขามีความตั้งใจที่พอเรียนจบแล้วจะกลับสู่มาตุภูมิเพื่อพัฒนาบ้านเกิดให้เจริญ แต่ความคิดหรือความตั้งใจแปรเปลี่ยนได้ตลอดเวลาขึ้นอยู่กับสิ่งเร้าหรือสภาพแวดล้อมที่โอบอุ้มตัวเรา
เวลาที่ผ่านไปสามปี ถ้าจะคิดว่านานมันก็นานทุกวินาทีที่ผ่านมันช่างยากเย็นแสนเข็ญ แต่ถ้าคิดว่ามันไม่นานสิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามามันช่างผ่านไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน เรื่องวันนี้ ตอนนี้ อีกไม่กี่นาทีมันก็จะกลายเป็นอดีตไปแล้ว มันจะเป็นเพียงแค่ความทรงจำ ภูมิบุญเองก็จดจำเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาไว้ในใจเป็นอย่างดี สิ่งที่ควรจำก็เอามันมาใช้เวลาที่เขารู้สึกเหงาหรือต้องการกำลังใจ สิ่งที่เลวร้ายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็จดจำไว้เช่นกัน นำมันมาคอยเตือนสติถ้าแม้นจะทำแบบนั้นหรืออย่างนั้นอีก พึงระลึกไว้ว่าครั้งหนึ่งมันเคยทำร้ายไม่เพียงแต่เรา แต่ใครอีกหลายคนที่แวดล้อมตัวเราให้เจ็บช้ำหนำใจ ความทรงจำต่อหลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันหล่อหลอมให้ภูมิบุญแข็งแกร่งขึ้นมาก เขาโตเป็นผู้ใหญ่พอที่จะคิดหรือทำอะไรให้ได้ดียิ่งหว่าเดิม ยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา วันเวลามันทำให้เราเรียนรู้มากขึ้น แม้ว่าวันเวลามันจะสร้างรอยแผลเป็นขึ้นในใจหลายที่ รอยแผลที่ไม่อาจจะลบเลือนได้ แต่อย่างน้อยความเจ็บปวดจากรอยแผลเป็นนั้นมันก็เตือนให้เรารู้ว่าเรายังมีชีวิตให้ดำเนินต่อไป เรายังคงมีลมหายใจอยู่ไม่ใช่หรือ
"พี่แทน ตื่นเต้นจังเลยครับ"
"สู้ๆนะภูมิ พี่รู้ว่าเราทำได้"
"สอบอยู่เหรอครับ"
"ยังครับ รอเข้าห้องสอบอีกห้านาที"
"พี่แทนไปสอบก่อนเถอะครับ"
"เป็นกำลังใจให้พี่ด้วยนะ"
"เสมอมาครับ"
"รักภูมินะ"
"ตั้งใจสอบนะครับ"
อีกคนที่เป็นดังดวงใจของภูมิบุญคือแทนทวี พอภูมิบุญจะขึ้นปีสามแทนทวีก็ต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับบุพการี เขาบินไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียแม้ในใจเขาจะไม่อยากไป หากแต่สิ่งที่เขาเคยสัญญาไว้เขาเองก้ไม่อยากจะผิดคำสัญญา ถึงกระนั้นแม้ตัวจะอยู่ห่างกันมีขอบฟ้าผืนทะเลกั้นแต่การสื่อสารยุคปัจจุบันก็เชื่อมคนทั้งสองไว้ด้วยกันอย่างแน่นหนา ภูมิบุญสนทนาผ่านสื่อออนไลน์หรือเอ็มเอสเอ็นที่เชื่อมต่อผ่านโทรศัพท์มือถือ เขาคุยกันทุกวันวันละหลายครั้ง คุยกันมากจนบางทีพลอยต้องคอยเหน็บเอา เพราะเวลาคุยกันภูมิบุญก็นั่งยิ้มให้กับโทรศัพท์มือถืออยู่เหมือนคนบ้า แต่พลอยเองก็เข้าใจเพราะสองคนนี้รักกันมากเหลือเกิน
"พี่แทนสอบอยู่เหรอภูมิ"
พลอยถามขึ้นเมื่อการแนะนำตัวเสร็จสิ้นลง คณะผู้บริหารแต่ละแผนกเดินออกมาจากห้องประชุมกันหมดแล้ว พลอยกับภูมิบุญเดินออกมาทีหลัง โตโต้เองก็เดินเข้าห้องทำงานส่วนตัวไปแล้ว
"อืม กำลังจะสอบ"
"เมื่อไหร่จะกลับมาซะทีเนอะ รู้หรือเปล่าก็ไม่รู้ว่ามีคนทางนี้คอยอยู่ทุกวัน"
"ก็คงอีกปีล่ะพลอย เพิ่งไปได้ปีกว่าๆเอง"
"อืม เหมือนเพิ่งไปเลยเนอะ"
พลอยเองก็คล้อยตามไปด้วย ทั้งสองเดินไปหน้าห้องของโตโต้
"แล้วเราจะทำอะไรต่อเนี่ย คุณผ้าห่มนวมนั่นเข้าห้องไปแล้วนี่"
พลอยโพล่งขึ้นมา ภูมิบุญมองไปยังหน้าประตูบานใหญ่สีน้ำตาลอ่อนๆ พอดีกับประตูเปิดออกมา พร้อมกับร่างของคนตัวใหญ่กำลังก้าวเท้าออกมาจากห้อง เวลาเขาอยู่ในชุดทำงานเขาดูมีมาดดีขรึมขึ้นมามากทีเดียว ไรหนวดที่เขียวครึ้มตามโครงหน้ายิ่งทำให้ใบหน้าที่หมดจดของเขาน่ามองยิ่งขึ้น
"ป่ะเราสองคนเดี๋ยวพี่พาเดินดูให้ทั่วออฟฟิศ เป็นไงตื่นเต้นไหม"
โตโต้พูดอย่างอารมณ์ดีสายตาจับจ้องมาที่ภูมิบุญ
"ก็นิดหน่อยค่ะคุณโตโต้ คุณโตโต้คะคุณโตโต้ไม่มีเลขาฯเหรอคะถึงขนาดเจ้าของกิจการต้องพาเดินดูบริษัทเองเลยเหรอคะ"
พลอยทำหน้าตกใจถามออกไป โตโต้หัวเราะออกมา
"เคยมีครับน้องพลอย แต่พอภูมิกับเรามาพี่ก็ให้เขาไปอยู่แผนกพีอาร์แทน จะได้ไม่ซ้ำซ้อน เออเดี๋ยวพลอยต้องไปเรียนงานกับคุณเมย์ด้วยนะ"
โตโต้ยิ้มให้พลอยที่กำลังเอาสมุดโน๊ตขึ้นมาจดรายละเอียดอย่างตั้งใจอยู่ งานแรกของเธอคือเลขาฯ ทั้งที่เจ้าตัวออกจะห้าวๆ กระโปรงก็น้อยครั้งที่จะใส่ยกเว้นตอนไปเรียน พอเรียนจบก้หมายจะได้ใส่กางเกงไปทำงาน แต่ก็ต้องยอมตัดใจเพราะทำตามคำขอร้องของเพื่อนรัก
"ได้ค่ะ"
"เดี๋ยวพี่พาไปฝ่ายออกแบบก่อนละกัน แผนกนี้มีความสำคัญมากนะสำหรับบริษัทของเรา เพราะหัวใจของบริษัทของเราคือการออกแบบรีสอร์ทที่ไม่เหมือนใครมีความเป็นเอกลักษณ์"
โตโต้อธิบายระหว่างที่เดินนำหน้าทั้งสองคนไป ออฟฟิศของบริษัทของคุณอภิสราตั้งอยู่เยื้องกับแยกพัฒนาการ เป็นอาคารสมัยใหม่สูงห้าชั้น แต่ละชั้นก็มีแต่ละฝ่ายแต่ละแผนกแยกสัดส่วนกันอย่างชัดเจนพนักงานก็มีจำนวนเกือบร้อยคนนับเป็นบริษัทขนาดกลาง ส่วนห้องทำงานของโตโต้อยู่ชั้นห้า ชั้นหนึ่งเป็นโชว์รูมเพื่อรับรองลูกค้า ชั้นสองเป็นฝ่ายบัญชี ชั้นสามเป็นของช่าง ชั้นสี่เป็นของฝ่ายออกแแบบ ส่วนชั้นห้าเป็นฝ่ายพีอาร์ห้องประชุม ออฟฟิศของคณะบริหารแล้วก็ห้องของโตโต้ซึ่งก็คือเจ้าของกิจการนั่นเอง
"แล้วชั้นนี้ล่ะคะคุณโตโต้เราไม่ดูพีอาร์ก่อนเหรอคะ"
พลอยยังสงสัยเพราะเป็นชั้นเดียวกันน่าจะดูเสียให้เสร็จไปเลย
"อ้อ เดี๋ยวพอเราดูแผนกอื่นๆเสร็จแล้วค่อยแวะมาดูที่นี่ครับน้องพลอย ว่าไงภูมิเงียบเชียว ยังตื่นเต้นไม่หายเหรอครับ"
โตโต้แหย่ภูมิบุญที่เดินตามมาติดๆ
"เอ่อ ครับ"
ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ภูมิบุญยิ้มแห้งๆก้มหน้า ภูมิบุญโตขึ้นมาก ที่ว่าโตขึ้นไม่ใช่รูปร่าง แต่ลักษณะของนิสัยใจคอ ไม่เกรี้ยวกราดเหมือนแต่ก่อน ก่อนจะพูดอะไรจะนิ่งคิดอยู่ก่อนสักพัก ไตร่ตรองเสียให้ดีก่อนแล้วค่อยพูดออกไป คงเป็นเพราะช่วงหลังเขาสนิทกับฝ้ายมากขึ้น แม้ฝ้ายจะเรียนจบไปก่อนแล้วแต่ก็ทำงานในคณะจนถึงปัจจุบัน เวลาที่ภูมิบุญว่างจากเรียนก็มักจะไปถกปัญหากับฝ้าย ส่วนฝ้ายเองก็ชอบที่ได้คุยกับภูมิบุญเธอภูมิใจที่เฝ้ามองพัฒนาการของภูมิบุญ จากเด็กที่มีความแค้นอัดแน่นอยู่ในใจกลายเป็นคนที่มีจิตใจดีขึ้น มองโลกในแง่ดีขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่ภูมิบุญเปลี่ยนไม่ได้คือเขาไม่ยอมก้มหัวให้ใครถ้าเขาไม่ผิดไม่มีความคิดนั้นอยู่ในหัวเลยไม่มีแม้แต่น้อย โตโต้กดลิฟท์ลงไปอีกชั้นหนึ่งพอลิฟท์เปิดออกก็ก้าวออกไป ชั้นสี่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม มีตัวอย่างห้องพัก ทั้งเป็นแบบโมเดลจำลองหรือพิมพ์เขียวแปะอยู่บนกระดานอยู่รอบแผนก พนักงานที่เดินขวักไขว่กันอยู่ หรือแม้แต่ที่นั่งอยู่ก็ล้วนแล้วแต่ดูมีรสนิยมดีๆกันทั้งนั้น เพราะดูจากหน้าตาและการแต่งตัวแล้วไม่มีใครด้อยกว่าใครเลย
"โห น่าอยู่เนอะแผนกนี้อ่ะภูมิ"
พลอยเข้าไปกระซิบบออก โตโต้พาทั้งสองเดินผ่านเข้าไปยังห้องด้านในสุดซึ่งเป็นห้องของหัวหน้าแผนก พอเดินผ่านพนักงานทุกคนก็ทำความเคารพโตโต้กันเป็นแถบ ทั้งสองคนที่เดินตามหลังรู้สึกตัวลีบลงทันที
"คุณอภิพงษ์รบกวนแนะนำน้องๆให้ผมหน่อยนะครับ"
พอเจ้าของห้องออกมาต้อนรับโตโต้ก็เอ่ยออกไป ชายวัยกลางคนแต่ยังดูดีอยู่หันมายิ้มให้ทั้งสองคนแล้วเดินค้อมตัวผ่านโตโต้ไปเข้าไปยืนตรงหน้าแม้เขาจะดูสูงวัยกว่าโตโต้แต่เขาก็ยังให้การเคารพนับถือ คงเป็นเพราะโตโต้คือลูกชายเจ้าของบริษัท
"งั้นเดี๋ยวผมพาเดินดูแผนกเองดีกว่านะครับ จะได้อธิบายให้น้องๆเขาเข้าใจไปเลย"
เขาบอกแล้วเดินนำไป ภูมิบุญกับพลอยเริ่มเอาสมุดโน๊ตขึ้นมาจด
"แผนกออกแบบของเรารับผิดชอบการออกแบบทั้งภายนอกภายในมีพนักงานอยู่ประมาณยี่สิบคนนะครับ แบ่งงานกันออกเป็นส่วนๆแต่ละส่วนก็มีหัวหน้างานคอยควบคุม แต่งานออกแบบทุกชิ้นต้องผ่านการพิจารณาเห็นชอบจากเพื่อนร่วมงานทุกคนก่อน ถึงจะเอาเข้าที่ประชุมได้ นี่พี่ตั้มครับ เป็นหัวหน้าฝ่ายเลือกสีกับวัสดุ ตั้มนี่น้องภูมิกับน้องพลอยเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของคุณโตโต้"
เขาแนะนำ ภูมิบุญกับพลอยยกมือขึ้นไหว้พร้อมกันยิ้มให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า จากที่สังเกตดูพนักงานประจำแผนกนี้ส่วนมากเป็นผู้ชายและยังเป็นหนุ่มรุ่นใหม่เพราะดูแต่ละคนเหมือนเพิ่งจะจบมาเช่นเดียวกันกับทั้งสองคน
"ส่วนนี่เป็นฝ่ายออกแบบภายใน มีกันอยู่ห้าคน เราเพิ่งรับน้องเข้ามาเพิ่มอีกคนหนึ่ง"
"ต๊อป"
ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมกัน ต๊อปเด็กวิศวะคราวที่ไปรับน้องที่ได้คู่กับภูมิบุญตอนแสดงกิจกรรมรอบกองไฟ คนที่ร่างผอมสูงผมหยิก ตอนนี้เขาโตขึ้นมากเป็นหนุ่มแลดูดีมากทีเดียว ผมที่หยิกอยู่ก็ยังไม่หาย เขาเองก็ยิ้มให้อย่างดีใจ
"ภูมิ พลอย"
เขาร้องออกมา
"อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอครับ น้องต๊อปนี่จบวิศวะมาแต่ออกแบบเขียนแบบได้ด้วย น่าสนใจมากพี่จึงรับเข้ามาทำงาน เออดีนะครับรู้จักกันไว้จะได้ช่วยงานกันได้"
อภิพงษ์พูดแล้วหัวเราะ ทั้งสามคนเดินปรี่เข้าหากัน
"เป็นไงบ้างภูมิ วันรับปริญญาเราเดินตามหาว่าจะถ่ายรุปกับภูมิซะหน่อยหายังไงก็ไม่เจอ"
ต๊อปยิ้มออกมาดีใจเหลือเกินที่ได้เจอเพื่อนเก่า
"แหมแล้วเราล่ะต๊อป ไม่คิดจะถ่ายรูปด้วยเลยเหรอ"
พลอยไม่วายที่จะเหน็บเอา
"อ้าว ก็เจอภูมิที่ไหนก็แสดงว่าต้องเจอพลอยที่นั่นนี่"
ทั้งสามคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน โตโต้ยืนมองอยู่สายตานิ่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ พออภิพงษ์แนะนำแผนกตัวเองเสร็จโตโต้ก็พาลงไปอีกชั้น กว่าจะเสร็จทั้งตึกก็บ่ายกว่าๆ
"วันนี้ยังไม่ต้องเริ่มงานหรอกนะ เดี๋ยวพี่พาภูมิไปซื้อเสื้อผ้าใส่ทำงานก่อน"
โตโต้พูดขึ้นระหว่างที่เดินกลับห้องทำงานของตน
"แล้วพีอาร์ล่ะคะคุณโตโต้ยังไม่ได้ดูเลย"
พลอยร้องออกมา
"วันหลังก็ได้ครับน้องพลอย อยู่แค่นี้เอง วันนี้พี่หิวแล้ว หรือเราสองคนยังไม่หิว"
โตโต้ย้อนแล้วยิ้มร่าเริง
"หิวสิคะบอส บอสเป็นเจ้ามือใช่ไหมคะ"
พลอยพูดแล้วยิ้ม ส่วนภูมิบุญทำหน้าไม่ถูกยืนนิ่งอยู่
"ได้สิ งั้นเราไปกันเลย พี่จะได้บอกให้เขามาปิดห้องไปเลยไม่กลับเข้ามาแล้ว"
"เอ่อ คุณโตโต้ครับ หน้าที่ผมต้องทำอะไรบ้างครับ"
ภูมิบุญเดินตามโตโต้เข้าไปในห้องปล่อยให้พลอยนั่งดูโต๊ะทำงานของตัวเองที่ตั้งอยู่หน้าห้อง ส่วนโต๊ะทำงานของภูมิบุญอยู่ในห้องเดียวกับโตโต้
"ก็เป็นผู้ช่วยพี่ไงครับภูมิ อืมหน้าที่ก็สกรีนงานทุกอย่างก่อนจะมาถึงพี่ไงครับ หนักไปไหม"
โตโต้พูดแล้วปราดตามองมายังภูมิบุญ
"ไม่หรอกครับ รวมถึงการเป็นเลขาฯของคุณโตโต้ด้วยใช่ไหมครับ"
"เป็นเงาของพี่สิถึงจะถูก"
โตโต้พูดเสียงเบาสายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของภูมิบุญ จนเจ้าตัวรู้สึกแปลกหนาวๆร้อนๆขึ้นมาทันที
"งั้นภูมิขอเอางานบนโต๊ะไปศึกษาที่บ้านนะครับ"
"เอางั้นเลยเหรอภูมิ ขยันจริงนะ นี่ล่ะนะเขาบอกว่าคนเพิ่งจบไฟแรงเสมอ ตามใจเราครับ มาเดี๋ยวพี่ช่วยยก"
โตโต้พูดแล้วเดินมาที่โต๊ะของภูมิบุญที่กองเอกสารกองใหญ่วางอยู่บนโต๊ะ
"ภูมิเริ่มตั้งแต่วันนี้เลยเหรอ"
พลอยร้องถามพอเห็นภูมิบุญพยักหน้าพลอยเองก็เอาบ้าง เอาถุงผ้าที่เตรียมมาจากบ้านใส่เอกสารมานิดหน่อย เอาเอกสารนั้นออกเสียแล้วเอาอันใหม่ใส่เข้าไปจนถุงผ้าตุงไม่มีที่จะยัดอะไรลงได้อีก โตโต้พาทั้งสองตรงไปยังซีคอนสแควส์พาไปทานข้าวก่อนแล้วจึงพาเดินเลือกเสื้อผ้า พลอยเองก็ขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะว่าอยู่ค่อนข้างไกลทั้งที่ภูมิบุญขอร้องให้อยู่เป็นเพื่อน แต่พลอยเองเหมือนนัดกันมากับโตโต้
"กลับจริงเหรอพลอย"
ภูมิบุญพยายามอ้อนวอน
"แหมภูมิ บ้านเราอยู่ไกลนะ เนี่ยบ้านนายเดินก็ถึงแล้ว พรุ่งนี้ต้องมาทำงานแต่เช้าอีกวันนี้ขอกลับไปเตรียมตัวมาดีๆก่อนดีกว่า"
พลอยบอกภูมิบุญจึงได้แต่พยักหน้าเออออไปด้วย พอพลอยแยกไปโตโต้ก็พาภูมิบุญไปเลือกเสื้อผ้า
"ยี่ห้อนี้แพงเกินไปครับคุณโตโต้ ผมไม่ซื้อหรอก"
"เอาน่าภูมิเดี๋ยวพี่จัดการเอง ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับเราเข้าทำงานไง"
"แต่ภูมิมีเงินเดือนแล้วนะครับ ไม่รบกวนคุณโตโต้ดีกว่า"
"แต่ยังไม่ได้เงินเดือนนี่ เอาน่าอย่าคิดมากทำไมครับพี่จะซื้อให้ไม่เอาเหรอ"
โตโต้เองมีจุดประสงค์ของเขาอยู่แล้ว และเวลาที่ตั้งใจจะทำอะไรเขาไม่ยอมให้ใครมาขัดใจง่ายๆเช่นกัน ภูมิบุญพยายามยกเหตุผลร้อยแปดมาอ้างแต่เขาก็ไม่สนใจฟังจูงแขนเข้าไปในร้านทันที
"พี่ว่าภูมิหน้าอ่อนๆใส่สีๆหน่อยก็น่าจะดีนะ"
โตโต้เลือกเอาเสื้อเชิ้ตสีสันสดใสมาทาบตัวภูมิบุญ เจ้าตัวก็ยืนนิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่แม้ไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สรุปโตโต้ก็ซื้อเสื้อผ้าใส่ทำงานให้ภูมิบุญหลายชุดมีทั้งกางเกงรองเท้าแจ็คเก็ตล้วนแล้วแต่เป็นสีที่ตนชอบ โดยไม่ได้ถามเจ้าตัวสักคำว่าชอบไหม ภูมิบุญขี้เกียจจะต่อสู้กับเขาจึงยินยอม พอกลับเข้าบ้าน คุณอภิสราก็นั่งรออยู่แล้วที่หน้าบ้านกับจันทร์
"เป็นยังไงบ้างลูกทำงานวันแรกราบรื่นดีไหม"
คุณอภิสราที่วางมือจากงานที่บิษัทแล้วนั่งจิบชาร้อนอยู่บนโต๊ะตัวเดิมหน้าบ้าน ยิ้มรับการกลับบ้านของทั้งสองคน
"ก็ดีครับคุณท่าน แต่ภูมิยังไม่ได้เริ่มงานเลยครับ"
"นี่ไงครับแม่หอบงานกลับบ้านมาเต็ม น้องเขาไฟแรง"
โตโต้เดินตามมาหอบเอกสารมาพร้อมของพะรุงพะรัง
"อืม เหรอจ๊ะภูมิ แหมขยันจังนะ แล้วนี่ซื้อเสื้อผ้าทำงานมาเหรอจ๊ะ"
คุณอภิสราถามแล้วชะเง้อดูถุงกระดาษที่โตโต้หิ้วมา
"ครับคุณท่าน"
"ไม่ยอมเอาหรอกครับแม่ โต้ต้องบังคับถึงยอม"
"ไหนแม่ดูหน่อยซิ"
คุณอภิสรายื่นมือไปรับถุงกระดาษจากมือบุตรชายออกมาเปิดดู
"ตายแล้วตาโต้ ทำไมซื้อเสื้อผ้าให้น้องแบบนี้ นี่มันยี่ห้อไม่ดีนี่ ทำไมไม่พาน้องไปซื้อที่เราซื้อประจำล่ะ ไม่ได้นะแบบนี้เสียชื่อแม่หมด"
กลับเป็นอย่างนั้นไปได้ ภูมิบุญทำหน้าไม่ถูก ยี่ห้อที่ซื้อก็นับว่าแพงมากสำหรับเขาแต่เจ้าของบ้านกลับมองว่ามันเป็นยี่ห้อที่ไม่ดี
"แหม แม่ครับ นี่ขนาดยี่ห้อนี้น้องเขายังจะไม่ยอมเข้าร้าน ถ้าไปร้านของผมน้องไม่ต้องโดนผมลากเข้าไปเหรอครับ"
โตโต้พูดแล้วนั่งลงข้างๆมารดา
"ทำไมล่ะจ๊ะภูมิ ไม่ได้นะป้าไม่ยอม เดี๋ยววันเสาร์นี้แม่จะพาไปเอง"
ได้แต่ก้มหน้านิ่งถอนหายใจออกมา
"เอ่อ คุณท่านคะไม่รบกวนคุณท่านดีกว่าค่ะ"
"หยุดเลยจันทร์เธอไม่ต้องพูด นี่ลูกหลานชั้นจะทำงานทั้งทีจะให้ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่ได้นะ"
คุณอภิสราร้องออกมา แม้น้ำเสียงจะเจืออยู่ด้วยความแจ่มใสแต่ก็ไม่มีใครกล้าแย้งหรือขัดใจ จันทร์ชะงักไปหน้าเจื่อนลง
"ภูมิ ป้าให้อภิสิทธิ์เราในการตัดสินใจนะจ๊ะ ที่ให้ไปเป็นผู้ช่วยพี่เขาน่ะ คือต้องคอยตรวจตราเป็นหูเป็นตาให้พี่เขาด้วย ลำพังตาเดียวน่ะมันไม่ละเอียดเท่าสองตาหรอก"
คุณอภิสราพูดขึ้นหลังจากที่โตโต้ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จันทร์เองก็เดินไปหาของว่างมาให้
"ครับคุณท่าน แต่ทุกคนเขาจะยอมรับได้เหรอครับ เพราะภูมิเป็นแค่"
"ภูมิ อย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ ป้าไม่ชอบ ใครมันจะไม่พอใจ ในเมื่อมันเป็นบริษัทของป้า ไม่มีหุ้นร่วม อำนาจตัดสินใจทั้งหมดมันอยู่ที่ป้า และตอนนี้ป้าเองก็ยกให้ภูมิ ป้ารู้ว่าใครๆมองก็แปลกๆกันทั้งนั้นล่ะ แต่ป้าเชื่อใจเรานะ ป้าเชื่อว่าเราเป็นคนดีที่ป้าไว้ใจได้"
น้ำเสียงหนักแน่นจริงใจ บาดลึกลงไปในหัวใจ ภูมิบุญเม้มปากก้มลงกราบทันที
"ป้ารู้ว่าเราเป็นเด็กดี ป้าถึงให้อำนาจการตัดสินใจไงจ๊ะอย่าคิดมาก ป้าเองก็๋วางมือแล้ว กิจการทุกอย่างก็ต้องยกให้ลูก แต่โตโต้เองจะทำงานคนเดียวไม่มีคนช่วย ป้าก็กลัวว่าจะโดนคนที่ไม่หวังดีเล่นงานเอา ช่วยป้าหน่อยนะลูก"
"ครับคุณท่าน ขอบพระคุณครับที่ไว้ใจภูมิ"
คุณอภิสราลูบหัวของภูมิบุญเบาๆ ภูมิบุญเองก็น้ำตาคลอ ทำไมคุณอภิสราถึงดีกับภูมิมากมายถึงขนาดนี้นะ ลูกเชื้อก็ไม่ใช่เป็นข้ารับใช้ในบ้านเสียอีก แต่คุณอภิสราเองก็ไม่เคยมองว่าภูมิกับแม่เป็นแบบนั้นเลย คนแบบนี้จะหาที่ไหนได้อีกในโลกนี้ ภูมิบุญซาบซึ้งกับความกรุณาปรานีของคุณอภิสราเป็นอย่างยิ่ง จดมันเอาไว้ในสมองว่าท่านผู้นี้คือคนที่ให้ชีวิตใหม่ ชีวิตที่ดีกับภูมิบุญและแม่อย่างที่จะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
"ทำข้อสอบได้ไหมครับพี่แทน"
พอทำธุระช่วยทางบ้านเสร็จภูมิบุญก็อาบน้ำออกไปทานข้าวร่วมกับเจ้าของบ้าน ก่อนนอนก็ทำกิจวัตรประจำวันคือการสนทนาผ่านคอมพิวเตอร์กับแทนทวี ภูมิบุญได้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้มาตอนเรียนปีสอง คุณอภิสราซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เขานั่งพิงพนักพิงอยู่อย่างสบายใจ ยิ้มออกมาเมื่อเจอแฟนหนุ่มออนไลน์
"ยากมากครับภูมิ แต่พี่เก่งอยู่แล้วสบายมาก"
"ภูมิรู้ครับว่าพี่แทนต้องทำได้"
"แล้วเราล่ะเป็นไงบ้าง เริ่มงานวันแรก ไอ้นั่นมันวอแวเราไหม"
"ไม่หรอกครับพี่แทน คุณโตโต้เขาไม่วอแวกับภูมิหรอก"
"โล่งใจหน่อย พี่คิดถึงภูมิจังเลยครับ"
"ภูมิก็คิดถึงพี่แทนครับ"
"อยากกอดจังเลย"
"ก็รีบเรียนให้จบสิครับ ภูมิรออยู่"
"ใจจริงอยากจะจบวันนี้พรุ่งนี้เลยนะ"
"อดทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวก็จบแหล่ะ"
"ใจจะขาดก่อนนะสิภูมิ เออ ภูมิแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่ต้องทำรายงานอีก คิดถึงภูมินะครับ"
"ครับพี่แทน ภูมิก็คิดถึงพี่แทนเสมอครับ"
"รักนะภูมิ"
แทนทวีออกจากการสนทนาไปแล้ว ปล่อยให้อีกคนที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ยิ้มออกมาอยู่คนเดียว พอเคลิบเคลิ้มไปเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"ว่าไงพลอย"
พลอยเองก็โทรศัพท์หาภูมิบุญตามปกติ ภูมิบุญเองก็โทรศัพท์หาพลอยกับฝ้ายอยู่เป็นประจำเช่นกัน
"ภูมิ เรามีเรื่องสงสัย"
"หือ อะไรพลอย"
"เอกสารที่เอามาดูอ่ะ เราตรวจดูแล้วมันแปลกๆ"
ภูมิบุญลุกจากเก้าอี้ทันทีเดินไปเอาเอกสารที่ตนหอบมาออกมาดูเช่นกัน เขานั่งลงบนเตียงแล้วเอาเอกสารออกมาวางเรียงกัน
"แปลกยังไงพลอย"
"ก็เอกสารอนุมัติการสั่งซื้อไม้และวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างน่ะภูมิ ทำไมฝ่ายออกแบบส่งตัวอย่างงานมาแบบนึง แต่ฝ่ายจัดซื้อซื้อของมาอีกแบบนึง เราไม่เข้าใจว่ะ"
"หือ จริงเหรอพลอย งั้นพลอยเอามาให้เราดูพรุ่งนี้นะ อย่าเพิ่งโวยวายไป เดี๋ยวเราก็จะดูเอกสารที่เราเอามา"
พอวางสายจากพลอยภูมิบุญก็ครุ่นคิด เปิดเอกสารดูเปรียบเทียบเอกสารต่างๆเข้าด้วยกัน สักพักก็เดินไปที่โต๊ะหน้าคอมพิวเตอร์ ภูมิบุญนอกจากเรียนเพิ่มเติมภาษาอังกฤษตอนเย็นแล้วก็ยังเรียนเพิ่มเติมเกี่ยวกับการออกแบบที่สถาบันออกแบบแถวสยาม คนที่ออกค่าเล่าเรียนให้ก็คุณอภิสรานั้นเองเพราะพอเรียนจบภูมิบุญก็ต้องมาทำงานกับบริษัทอยู่ดี เพราะฉะนั้นความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการออกแบบ ดีไซน์วัสดุอุปกรณ์ต่างๆจึงพอมีอยู่บ้าง แม้จะไม่ใช่สายตรงที่เรียนมาแต่ก็พอดูรู้ว่าอะไรไม่เหมาะกับอะไร สิ่งไหนไม่ควรวางอยู่ตรงไหน หรือควรวางอยู่ตรงไหน
"เอ๊ะ ทำไมยอดสั่งซื้อสีทาภายในมันสูงจังเลย ถ้าเปรียบเทียบกับสีทาภายนอก"
ภูมิบุญพิมพ์ข้อความที่ต้องการลงไปในหน้าเวบไซด์ที่เขาต้องการแล้วเคาะแป้น เม้มปากเข้าหากันแล้วกดบันทึกไว้ในแฟ้มส่วนตัว ชีวิตการทำงานของภูมิบุญเริ่มขึ้นแล้ว ภาระหน้าที่ที่เพิ่มขึ้นมันกำลังรออยู่ชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไป จากวัยเรียนก้าวพ้นสู่วัยทำงาน ชีวิตที่จะต้องดำเนินไปด้วยความระมัดระวังมากกว่าเดิมหลายเท่านัก
ภูมิบุญข้องใจในเอกสารที่มีอยู่ในมือทำให้เขานอนไม่หลับ ภูมิบุญถือเอกสารออกมาหน้าห้องนั่งลงตรงม้าหินอ่อน ถอนหายใจออกมา
"นอนไม่หลับเหรอภูมิ"
เสียงทักมา โตโต้นั่งอยู่ในมุมมืดตรงซุ้มกล้วยไม้หน้าห้อง ภูมิบุญสะดุ้งหน้าซีดไปเพราะตกใจ
"คุณโตโต้"
"พี่นอนไม่หลับอ่ะครับ เลยลงมาเดินเล่น ภูมิก็นอนไม่หลับเหมือนกันเหรอ"
"เอ่อ ครับ ผมยังไม่ง่วงครับ แต่เดี๋ยวก็คงไปนอนแล้วล่ะครับ"
ภูมิบุญพยายามปัดการมีปฏิสัมพันธ์กับโตโต้ทุกทาง แต่คงช้าไปเพราะโตโต้เดินตรงมานั่งลงข้างๆเขาแล้ว
"หอบอะไรมาเยอะแยะครับ งานเหรอ ขยันจังนะภูมิ"
โตโต้ยิ้มออกมามองดูหน้าภูมิบุญแล้วเลยมองไปที่กองเอกสารตรงหน้า
"อ้อ พอดีผมอยากจะศึกษาให้มากๆน่ะครับ จะได้เรียนงานให้เร็วขึ้น"
ยังไม่อยากจะบอกความในใจที่ตนสงสัยในเอกสารบางตัวไป เพราะยังไม่มั่นใจว่าตนได้เข้าใจถูกต้องหรือไม่ ภูมิบุญจึงตอบเลี่ยงไป
"ไม่ต้องหักโหมนักหรอกภุมิ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป เดี๋ยวก็ชินเองล่ะ"
"ไม่ได้หรอกครับคุณโตโต้ คุณท่านไว้วางใจผมคงมานิ่งนอนใจไม่ได้หรอกครับ ผมอยากจะทำให้เป็นเร็วๆจะได้ไม่เป็นขี้ปากใคร"
"น่ารักจริงๆนะเรา"
สายตาที่ฉายออกมาลามเลียจนภูมิบุญรู้สึกได้
"ผมขอตัวนะครับ"
"ไปนอนแล้วเหรอภูมิ คุยเป็นเพื่อนพี่ก่อนสิ"
"ผมไม่อยากจะนอนดึกมากครับ กลัวพรุ่งนี้ตื่นสาย"
พยายามจะหลีกเลี่ยงไปให้ได้
"คิดถึงไอ้แทนเหรอ"
โตโต้โพล่งออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น สูดลมหายใจเข้าปอดไปให้ได้มากที่สุด กักเก็บมันเอาไว้แล้วค่อยผ่อนระบายออกมา
"ครับ คิดถึงมาก"
โตโต้หน้าเครียดลงทันที นานแล้วที่โตโต้ไม่ต่อปากต่อคำกับภูมิบุญแต่เขาเองก็ชอบแหย่ให้ภูมิบุญตอกคืนแบบเจ็บๆ ไม่รู้สึกเข็ดแต่ยิ่งอยู่ใกล้เขายิ่งอยากจะเห็นรอยยิ้มที่เวลาอยู่ด้วยกันกับเขา นานครังนักจะได้เห็น โตโต้เดินลงมาหน้าห้องภูมิบุญทุกวันนับจากเหตุการณ์วันนั้น เขารู้สึกผิดอยู่ในใจตลอดมา ไม่เคยลบเลือนไป ไม่เคยจางหายไปจากใจ ยิ่งเห็นภูมิบุญเติบโตขึ้นด้วยคุณวุฒิยิ่งรู้สึกผิด เพราะภูมิบุญไม่สมควรได้รับคำตำหนิติเตียนไม่ว่าเรื่องใดๆ ภูมิบุญทำตัวดีมาโดยตลอดเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าเพราะเหตุใดถึงเกลียดชังภูมิบุญตั้งแต่แรกเริ่ม ไม่เข้าใจตัวเองจนถึงบัดนี้ ภูมิบุญเดินกลับเข้าห้องไป "ขอบคุณนะครับคุณโตโต้ที่เตือนสติให้ผมรู้ว่าผมรักพี่แทนเขามากเหลือเกิน" ภูมิบุญบอกกับตัวเอง หยิบเอาโทรศัพท์มือถือกดแฟ้มส่วนตัวที่มีรูปภาพของชายที่รักขึ้นมาดูแล้วนอนหลับไปด้วยจิตใจที่เปี่ยมสุข
รักกันๆๆ
เขียนโดย eiky
-
ง่าาาา
โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว
แต่หัวใจหล่ะน้องเ้อ้ยยย
โตโต้เปลี่ยนตัวเองมาเป็นคนดีอีก
แถมทำงานด้วยกันอีก
สรุปเรื่องนี้ไม่มีพระเอกจริงดิ
ฮ่าๆ
-
เริ่มบทบาทใหม่...น้องภูมิเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
ชีวิตดูจะเกี่ยวโยงกับเรื่องหนัก ๆ อีกแล้ว....
ยังไงก็..สู้ ๆ นะจ๊ะ น้องภูมิ :ped149:
ว่าจะแอบมา :กอด1: น้อง eiky
เห็นมาลงตอนใหม่เลยอ่านก่อน o13
-
เวลาเปลี่ยน...ทุกคนก็เปลี่ยน...ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างเนอะ :z1:
-
ไปทำงานวันแรก งานก็งอกออกมาเลย เจอทุจริตอีก
โตโต้ ก็เหมือนกัน อิอิ
หลงภูมิแล้วอ่ะดิ
แทนอย่าเพิ่งกลับมานะ
-
อ่านไปทำไมทะแม่งๆแปลกๆนะ ขอกลับไปอ่านอีกรอบแล้วกันนะคะ
จะได้รู้ว่าแปลกไปยังไง
-
ชักมีอะไรแปลก ๆ แล้วซิ
อยากรู้จักใครเป็นคนโกงในบริษัท
แล้วจะจับได้หรือเปล่านะ
-
อ้าว เอาแล้วภูมิ ทำไมต้องเตือนสติล่ะ
แบบนี้แสดงว่าแอบหลงไปไหนแล้วหรือเปล่า?
รอตอนต่อไปขอรับ
ดูเหมือนโตโต้จะชอบภูมิไปซะแล้ว
-
ง่า น้องภูมิจะได้มาเครียดเรื่องงานแทนโตโต้เหรอเนี้ย
แต่ว่าคนทุจริตนะต้องมีพวกแน่นอนเลย ระวังตัวเยอะ ๆ นะจ๊ะภูมิ :กอด1:
-
ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย สาธุ :call:
-
เฮ้อออ~ ถึงแม้ว่าสามปีผ่านไป มีบางอย่างเปลี่ยนไป
แต่ก็ยังมีหลายๆสิ่งที่ยังไม่เปลี่ยน
ความรักของแทนกับภูมิ
ความห่างเหินของโตโต้กับภูมิ
ความอคติของโตโต้กับภูมิ
...รักแท้จะแพ้ความใกล้ชิดมั้ยน้า??...
พีเอส พรุ่งนี้วันเกิดเค้าอ่าตัวเอง...เค้าอยากได้น้องญี่ปุ่นเป็นของขวัญอ่า อิอิ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรน้า
ยังไงก็รักกันๆอยู่ดี เนอะๆ :กอด1:
พีเอสสอง โอโห้ เอาอีกแล้ว จำนวนโพสเราสวยจริงๆ 696 :z1:
-
ยังไงน้องภูมิอย่าลืมว่าคุณโต้เป็นฝาละมีคนแรกเน้อ :m20:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไฟแรงเชีัยวนะภูมิ
-
อ่าว ตัวร้ายไปตัวโกงโผล่ซะงั้น
-
มาให้กำลังน้องภูมิ
+1
-
โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้วนะ...
โหย รักทางไกล เสียวอีตาโตโต้จริงๆเลย...
ถึงจะทำตัวดีขึ้นยังไง ก็จะเชียร์พี่แทนสุดใจขาดดิ้น!!!!!!!!
-
โตกันหมดแล้วเป็นผู้ใหญ่่กันมากขึ้น :กอด1:
แต่อ่านไปอ่านมาทำไมให้ความรู้สึกว่าเรื่องนี้จะไม่มีทั้งนายเอก และ พระเอกอ่ะ :serius2:
-
ความห่างไกลของระยะทาง และความยาวนานของเวลา จะทำให้มีเหตุการณ์ใดเปลี่ยนใจแทนรึเปล่านะ
แล้วภูมิจะเริ่มรู้สึกดีๆกับโต้โต้บ้างรึยัง อยากอ่านต่อ ๆ ๆ
-
ดีใจที่ทุกคนโตขึ้น
หวังว่างานคงจะไม่เข้าอีกนะ
โต้ก็เป็นคนดีให้ตลอดด้วยเถอะ
แทนก็กลับมาเร็วๆ ไม่อยากให้โต้เป็นพระเอกอ่ะ
-
จะเป็นใครนะ
โตโต้
หรือ
แทนบุญ
-
+1 นะ :z2: :z2:
-
มันจะมีอะไรอีกป่าวเนี้ย
ติดตามนะคับ
-
ขอให้แทน และ ภูมิ มีความรักมั่นคงน้าาา
-
เป็นไงกันบ้างอ่ะครับ ตัดฉับมาตอนโตนี่เสียอารมณืกันไหมอ่ะ อิอิ แนวเขียวผมแปลกน้า บอกไว้ก่อน เรื่องนี้กะจะให้ไอ้ออสการื แว้กกก ว่าไปโน่น อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนน้า จุ๊บๆๆ รักกันๆๆ
ฉากห้าสิบ
"นี่ไงภูมิที่เราบอกว่ามันผิดปกติอ่ะ"
พอ ถึงที่ทำงานตอนเก้าโมงเช้าก็เห็นพลอยนั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้วท่าทางดุกระวน กระวายใจ ปกติโตโต้จะถึงที่ทำงานตอนสิบโมงกว่า แต่ด้วยความที่ภูมิบุญเร่งเร้าว่าอยากไปถึงที่ทำงานตอนเก้าโมง โตโต้จึงยอมออกจากบ้านเร็วขึ้น เพราะภุมิบุญบอกว่าเขาจะไปทำงานเองแต่โตโต้ไม่ยอม
"ตรงไหนพลอย"
"ก็ ดูย้อนหลังนะ แบบไม้ของฝ่ายออกแบบที่ส่งไปให้เซนต์อนุมัติเป็นไม้ประดู่นะภูมิ แต่ตอนใบส่งของมาส่งทำไมมันเป็นไม้อัดแบบนี้ล่ะทุกอย่างเหมือนเดิมหมด ยกเว้นตัวสินค้า"
พลอย เอาปากกาสีสันสดใสขีดเป็นทางยาวตรงจุดที่ต้องการให้ภูมิบุญดู พอเห็นก็ตกใจเพราะสิ่งที่ตัวเองเตรียมมาก็เป็นเหมือนกันกับที่พลอยเพิ่งชี้ ให้ดู
"ยังโกงกันอยู่อีกเหรอ เราจำได้ว่าก่อนหน้านี้ก็มีคนโกงมาครั้งนึงแล้ว ต้องรู้ให้ได้ว่าใครที่กำลังโกงบริษัทนี้อยู่"
"แล้วทำไมอีตาผ้าห่มนวมนั่นถึงไม่ตรวจดูสินค้านะ"
"แต่ งานเขาเยอะอยู่นะพลอย ทำคนเดียวเราว่าคุณโตโต้คงไม่ได้ตรวจดูหรอก นี่ไงเราถึงอยากให้พลอยมาทำงานกับเรา เพราะเรารู้ว่าพลอยเป็นคนละเอียด"
ภูมิบุญยิ้มออกมา ส่วนพลอยทำตาโตใส่
"เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันนะที่กล้าโกงคุณท่านแบบนี้ แหมคุณท่านออกจะใจดี ไม่น่าเลยนะ"
"คนเรายิ่งสบายยิ่งไม่รู้จักพอ เท่าที่รู้ฐานเงินเดือนของที่นี่ไม่ได้น้อยเลยนะพลอย"
"นั่นสิ จบใหม่ๆอย่างเรายังได้เยอะเลย พวกเห็นแก่เงินต้องเฉดหัวออกไปให้หมด"
พลอยฉายแววตาออกมา
"แล้ววันนี้พลอยต้องไปเทรนกับพี่เมย์ใช่ไหม"
"ใช่ หน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ เดี๋ยวเราไปล่ะ ค่อยคุยกัน เดี๋ยวสาย"
พลอยรีบหอบสมุดจดเดินลุกไปจากเก้าอี้ทันที ส่วนภูมิบุญก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของโตโต้
"สิบโมงมีประชุมนะภูมิ เดี๋ยวพี่พาเข้าด้วยเลย"
"จะดีเหรอครับ"
ชักลังเลความไม่มั่นใจเหล่านี้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
"ดีสิภูมิ เราเป็นผู้ช่วยพี่นะ กลัวเหรอครับ มานี่มา"
ภูมิบุญยืนคว้างอยู่หน้าประตู โตโต้ลุกจากที่นั่งแล้วตรงเข้าหา เขาดึงตัวภูมิบุญมากอดทันที
"คุณโตโต้ ทำอะไรครับ"
ขืนตัวออกถอยไปไกล
"ก็กอดให้กำลังใจไงครับ ก็พี่เห็นเรากลัว"
"ผมไม่ได้กลัว แต่รู้สึกว่าคุณโตโต้จะให้ความสำคัญผมเกินไปไหม เพราะผมไม่อยากให้ใครเขาหมั่นไส้เอา"
ภูมิบุญพูดออกมาเสียงสั่น น่าแปลกที่เวลาเขาจับตัวทีไรตัวสั่นใจสั่นไปทุกที
"ใครมันว่าอะไร ลองมาว่าดูสิเดี๋ยวพี่ก็ไล่ออก"
"ใช้พระเดชอย่างเดียวไม่มีพระคุณแบบนี้ก็ไม่มีใครจริงใจกับเราสิครับ"
ภูมิบุญพูดขึ้น โตโต้มองหน้าภูมิบุญนิ่งคิดอยู่
"เออนะ ความคิดเราเข้าท่าดีนี่ภูมิ พี่ชอบจริงๆ"
ภูมิบุญนิ่งไม่พูดอะไรโต้ตอบเดินมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง วางกองเอกสารที่หอบมาจากบ้านลง
"คุณโตโต้ครับ เวลาอนุมัติงาน คุณโตโต้ได้ทวนรายละเอียดอีกรอบไหมครับ"
ภูมิบุญถามขึ้นอยากรู้สิ่งที่ค้างคาใจ
"หือ ทำไมครับ พี่ก็ดูบ้างนะ โปรเจ็กต์ที่มันใหญ่ๆ แต่ถ้าอะไรเล็กๆพี่ก็ไม่ได้ดูหรอก"
โตโต้พูดแล้วเดินตรงมาหาภูมิบุญเอามือคร่อมโต๊ะกับเก้าอี้ไว้ ภูมิบุญทำหน้าลำบากใจขึ้นมาทันที
"เหรอครับ แล้วทำไมไม่ดูล่ะครับ ไม่กลัวเขาโกงเอาเหรอ"
"ไม่หรอกน่า ใครมันจะมาโกงมีแต่คนเก่าแก่ทั้งนั้น พี่ไว้ใจเพื่อนร่วมงานครับภูมิ ทำไมเหรอ เราเจออะไร"
โตโต้โน้มตัวลงต่ำกว่าเดิม ลมหายใจรดหน้าของภูมิบุญ
"ปะ เปล่าหรอกครับ ผมแค่อยากรู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง เอ่อ รบกวนถอยออกไปได้ไหมครับ ผมจะเตรียมเอกสารสำหรับการประชุม"
ภูมิบุญย่นคอเพราะรู้สึกขนลุกกับการที่เขาพ่นลมหายใจออกมา ลมหายใจร้อนๆมีกลิ่นบุหรี่เจือนิดๆชวนให้ขนลุก
"วาระการประชุมเกี่ยวกับงานเปิดตัวรีสอร์ทที่เชียงใหม่นะครับภูมิ"
เขาพูดเสียงนุ่มจนอีกฝ่ายเม้มปากหนัก นี่เขาแกล้งนี่ ภูมิบุญคิดในใจแล้วเงยหน้าขึ้น
"ครับ ข้อมูลผมพอจะหามาบ้างแล้ว แต่คงนั่งฟังอย่างเดียวนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ เรียนรู้ไปก่อน พี่มาใหม่นี่ก็แย่เหมือนกันล่ะ"
"เอ่อ คุณโตโต้จะอยู่อย่างนี้อีกนานไหมครับ"
ภูมิบุญพูดออกไป เพราะอึดอัดจริงอย่างที่พูด
"ทำไมล่ะภูมิ ตัวเรานี่หอมเหมือนเคยนะ พี่ยังจำได้ ตอนนั้น"
"เริ่มสิบโมงใช่ไหมครับ ผมขออนุญาตเตรียมตัวก่อนนะครับ"
ภูมิบุญตัดบทให้ทุกอย่างไม่รื้อฟื้นขึ้นมาอีก ไม่มีประโยชน์ ไม่อยากจะคิดถึง โตโต้ยิ้มพอใจกับสิ่งที่ตนเองทำแล้วเดินกลับไปที่โตีะพลิกเอกสารดู
ด้านพลอยพอไปถึงฝ่ายพีอาร์ก็ไปถามหาคนชื่อเมย์คนที่จะมาเรียนงานด้วย
"ทางนั้นเลยน้อง"
แผนกนี้พนักงานยิ่งดูดีกว่าฝ่ายออกแบบเสียอีก แต่งตัวกันเหมือนในนิตยาสาร แต่ละคนว่าไม่ได้เลย
"เอ่อ หนูมาพบพี่เมย์น่ะค่ะ ไม่ทราบว่า"
"มีอะไรกับชั้น อ้อนี่น่ะหรือเลขาฯคนใหม่ของคุณโตโต้ จะไหวเหรอเรา"
เสียงดังขึ้นมาจากโต๊ะด้านข้าง เธอกำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ แต่งเสียจนเขียวไปทั้งหน้า ผมก็ทำสีส้มแปร๊ด พลอยยกมือไหว้ทันทีที่เจอ นึกหวั่นอยู่ในใจ
"คือหนูมาเรียนงานกับพี่ เอ่อ พี่เมย์น่ะค่ะ"
"ชั้นไม่ได้อยากจะสอนให้หรอกนะเธอ แต่ดีนะที่คุณโตโต้ฝากมา ไม่งั้นชั้นไม่สอนให้หรอกนะ อะไรจบก็ไม่ได้จบสายนี้มาเลยจะมาริอ่านเป็นเลขาฯ"
สายตาที่มองดูพลอยแสดงความเหยียดหยันออกมา ปากก็เบะไปพูดไป เอาสีทาปากอยู่ไม่ได้ใส่ใจที่จะสอน พลอยเม้มปากหนัก
"ค่ะ หนูชื่อพลอยนะคะ จบรัฐศาสตร์มาค่ะ เรื่องการเป็นเลขาฯนี่ไม่คุ้นเลยค่ะ รบกวนพี่เมย์ด้วยนะคะ"
"แหม มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วเธอ ชั้นอยู่ที่นี่มานาน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคุณโตโต้ถึงให้ชั้นมาอยู่แผนกนี้ นั่งลงสิยะ จะยืนค้ำหัวชั้นอยู่อย่างนี้เหรอ"
แว้ดเสียงขึ้นดังจนเพื่อนๆร่วมงานหันมามอง แต่ทุกคนกลับหัวเราะ
"โดนเข้าแล้วไหมล่ะน้องใหม่"
เสียงเล็ดลอดเข้าหูมาพลอยสูดลมหายใจเข้าปอดเม้มปากแน่นอยู่ก่อนจะนั่งลง
"อ่ะนี่ เอาไปดู ศึกษาเอง ทำเป็นไหม หรือจะให้สอน จบก็ที่ดีๆนี่น่าจะไม่โง่นะ"
โยนแฟ้มเอกสารให้แล้วก็หันไปส่องกระจกอันเล็กต่อ
"เอ่อ แล้วพวกแฟ้มเอกสารเก่าๆนี่หนูไปค้นมาดูได้จากที่ไหนคะ"
"นี่หล่อน ให้ดูแค่ไหนก็แค่นั้น ต๊ายไฟแรงนะยะ ที่กองอยู่ตรงหน้าก็ดูให้เสร็จเถอะ น่ารำคาญจริงๆ"
พลอยสูดลมหายใจเข้าอีกรอบ นี่น่ะหรือเลขาฯหน้าห้องเจ้าของกิจการคนก่อน ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้พลอยนึกอยู่ในใจ
"ขอบคุณนะคะพี่เมย์"
"เอาตัวให้รอดก่อนเถอะเธอ ชั้นว่าอย่างเธอน่ะไม่กี่วันหรอกก็คงไม่รอด หึหึ เรียนรัฐศาสตร์มากระแดะจะมาเป็นเลขาฯ"
เม้มปากแน่นกำมือเข้าหากันเหงื่อเริ่มไหลเลือดเริ่มร้อน
"แหม เมย์เธอก็อย่าไปดุน้องเขามากสิ ดูสิหน้าซีดแล้ว"
"ไม่ได้หรอกจอย เด็กสมัยนี้น่ะดีแต่เรียน ทำงานไม่เป็นหรอก เพราะถ้าทำเป็นคงไม่มานั่งให้ชั้นว่าเอาอยู่ตรงนี้หรอกจริงไหม"
"ขอโทษนะคะพี่ หนูถามจริงๆเถอะ ตอนพี่จบมาใหม่ๆนี่ทำงานเป็นเลยเหรอคะ ไม่มีคนสอนเลยเหรอ เก่งจัง อีกอย่างถ้าพี่ไม่เต็มใจสอนก็ไม่ต้องสอน ไม่ต้องมาด่าว่าหนู หนูก็เพิ่งเคยเห็นนี่ล่ะค่ะ เวลามาทำงานแล้วมานั่งแต่งหน้าหนูไม่เห็นพี่ทำอะไรสักอย่าง"
พลอยลุกขึ้นอดทนไม่ได้อีกต่อไป
"ต๊ายแก กล้าดียังไง แน่นักเหรออย่ามาอวดดีนะ"
"แน่ไม่แน่หนูก็ทำให้คนที่แน่กว่าอย่างพี่มานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะค่ะ อีกอย่างคนที่รับหนูเข้ามาคือคุณโตโต้ เหมาะสมหรือไม่เหมาะสมไม่ใช่ธุระกงการอะไรของใครที่จะมาว่านินทา ถ้าแน่จริงเดินเข้าห้องคุณโตโต้สิคะ แล้วบอกว่าหนูไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้"
พลอยจ้องหน้ารายตัว ทุกคนที่ยืนอยู่ใกล้พากันหน้าซีดอ้าปากหวอไม่คิดว่าเด็กเพิ่งจะจบใหม่จะแสดงฤทธิ์เดชอะไรตั้งแต่วันแรกที่เข้าทำงาน
"กรี๊ดด อีบ้า แกกล้ามากนะ"
"ตกลงไม่สอนใช่ไหมคะ งั้นพี่เตรียมตัวไปคุยกับคุณโตโต้เองละกัน"
พลอยหอบเอกสารตรงหน้าแล้วเดินหันหลังให้ทันที
"แกลองดีกับชั้นเหรอ กรี๊ดด"
ด้านภูมิบุญพอเข้าห้องประชุมไปก็นั่งอยู่ติดกับโตโต้เตรียมสมุดจดกับปากกาเอาไว้ในมือแล้ว
"อ้าว น้องภูมิเข้ามาเรียนงานเหรอจ๊ะ"
เสียงหัวหน้าแผนกบัญชีร้องทักมา ภูมิบุญยิ้มให้
"ครับพี่น้อย ให้น้องเขาเข้ามาดูจะได้เรียนรู้ไวๆครับ จะได้ช่วยผมทำงาน"
"ดีจังนะคะ แต่น้องภูมินี่จบรัฐศาสตร์มาใช่ไหม เอ เรียนพวกตัวเลขมาหรือเปล่าจ๊ะ"
"เรียนบ้างครับ แต่ไม่ถนัด"
"ดีจ๊ะ อย่าไปใส่ใจมันเลยพวกตัวเลขน่ะ มันปวดหัว เนี่ยพี่เองก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว"
ภูมิบุญฉุกใจขึ้นมาทันที จ้องมองแววตาของหัวหน้าแผนกบัญชี หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีผู้นี้น่ะหรือที่จะโกงบริษัท ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่พอหัวหน้าแต่ละแผนกเข้ามาครบก็เริ่มการประชุม เป็นการนำเสนองานของฝ่ายพีอาร์ โดยหัวหน้าฝ่ายพีอาร์เป็นหญิงสาว ผู้หญิงที่เป็นระดับหัวหน้าของบริษัทนี้มีอยู่แค่แผนกบัญชีกับพีอาร์ เธอดูปราดเปรียวแต่งหน้าจัดจ้านดูมั่นใจในตัวเอง ปรายตามามองภูมิบุญนิดหน่อยก่อนจะเริ่มการนำเสนอ โดยฉายภาพวีดีทัศน์ที่จอหน้าห้องประชุม
"โปรเจกต์นี้เราตั้งใจจะทำให้มันยิ่งใหญ่กว่าที่ผ่านมานะคะ เซเล็ปที่แพรติดต่อไว้ตอนนี้ก็มีอยู่สามคน แต่กว่าจะถึงวันงานก็คงได้เพิ่มอีกค่ะ ตามรูปเลยนะคะ"
"โห น้องแพรได้คนนี้มางานเราด้วยเหรอ ได้ข่าวว่าค่าตัวแพงมากนะ"
"อ้อ ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะพี่อภิพงษ์ พอดีแพรมีคอนเน็กชั่นกับพวกเซเล็ปน่ะค่ะ ขอให้เขามาช่วย"
เธอหัวเราะอย่างดีใจที่มีคนสนใจดาราที่เธอฉายภาพขึ้นให้ดู
"การตกแต่งรีสอร์ทของเราก็เกือบเก้าสิบเปอร์เซนต์แล้วนะคะ ตอนนี้ฝ่ายพีอาร์ทำแอดออกไปแล้ว ตามสื่อต่างๆ ผลตอบรับดีมากเลยค่ะ"
ภูมิบุญนั่งมองตาปริบๆ ไม่รู้จะจดอะไร เพราะเธอพูดเร็วเสียจนจับจุดไม่ทัน โตโต้นั่งพิงพนักฟังอยู่ สายตาก็เหลือบมาหาภูมิบุญ
"แล้วบัดเจ็ทเท่าไหร่นะครับคุณแพร"
โตโต้ถามเมื่อเธอนำเสนอเสร็จ
"อ้อ ค่ะคุณโตโต้แพรวางบัดเจ็ทไว้ที่ห้าล้านน่ะค่ะ"
"ห๊า ห้าล้าน"
ทุกเสียงในห้องประชุมดังขึ้นพร้อมกันมองหน้ากันเหรอหรา
"แหม ก็งานนี้จะเป็นงานใหญ่ที่สุดแห่งปีนะคะในวงการรีสอร์ท แพรตั้งใจว่าทุกคนต้องหันมามองเราค่ะ"
"แต่มันเยอะไปไหม กับแค่งานเปิดตัวแค่คืนเดียว สื่อล่ะคุณมีออนแฮนด์เท่าไหร่แล้ว คราวที่เพชรบูรณ์เราเสียไปตั้งสามล้าน แต่ธุรกิจตอนนี้ก็ไม่ค่อยดีนะ"
โตโต้พูดขึ้น แพรหน้าเสีย
"แหม คุณโตโต้คะ มันไม่เหมือนกันนี่คะ เขาค้อไม่ใช่เมืองท่องเที่ยวเหมือนเชียงใหม่ เราขายได้เฉพาะฤดูกาลท่องเที่ยวเท่านั้นนะคะ แต่เชียงใหม่นี่เป็นเมืองท่องเที่ยว มีคนเข้าออกทุกวัน แพรว่ามันคุ้มนะคะกับการลงทุน"
แพรมีเหตุผลของเธอ พยายามทำสายตาอ้อนวอนทุกคน เสียงคุยกันจอแจขึ้นมา บ้างเห็นด้วยบ้างไม่เห็นด้วย
"คุณเสนอราคามาก็แล้วกัน ให้ฝ่ายจัดซื้อเขาดูก่อนถ้าอนุมัติผมก็ไม่มีปัญหา"
โตโต้พูดออกไป ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
"ค่ะคุณโตโต้ ขอบคุณค่ะ"
"เอ่อ ผมว่า"
ภูมิบุญพูดขึ้นมองหน้าโตโต้
"ครับภูมิ มีอะไรเหรอ อยากพูดอะไรไหม"
"คือผมว่ามันน่าจะทำให้บัดเจ็ทไม่ถึงห้าล้านก็ได้นะครับถ้าทำแบบนี้"
อยากจะแสดงความคิดเห็นออกไปแต่ก็เกรงด้วยตนเป็นเด็กสุดในที่นี้ ได้แต่กระซิบบอกโตโต้
"ทุกคนครับ น้องภูมิมีอะไรจะเสนอตั้งใจฟังหน่อยครับ"
โตโต้โพล่งออกมา ทุกคนในวาระการประชุมเงียบหันขวับมาเป็นตาเดียว ภูมิบุญทำหน้าไม่ถูกอยากจะพูดกับเขาสองคนเท่านั้น ภูมิบุญอึกอักมองหน้าทุกคนที่จับจ้องสายตามาที่เขา
"เอ่อ"
"พูดไปสิครับภูมิเรามีความคิดเห็นอะไรหรือ"
ได้ ถ้าจะให้พูดก็ย่อมได้ ภูมิบุญมองหน้าโตโต้ จุดประสงค์ของเขาคือกลั่นแกล้ง
"คือเรื่องเซเล็ปน่ะครับ ผมมีความคิดเห็นว่าเราไม่จำเป็นต้องติดต่อไปถึงสามสี่คน เพื่ออะไรครับ ผมว่าเซเล็ปเอาคนที่มีชื่อเสียง หญิงหนึ่งชายหนึ่งก็น่าจะพอ เพราะถ้าเอาคนที่มีชื่อเสียงมากๆไปรวมอยู่ในงานเดียวกัน เดี๋ยวก็จะเป็นแย่งซีนกันเปล่าๆ อีกอย่างสื่อคงไม่ทำข่าวเราหรอกครับ เพราะคนที่ดึงสื่อไปน่าจะเป็นเซเล็ป อีกอย่างถ้าค่าตัวเขาแพงมากจำเป็นต้องเป็นคนนี้ด้วยเหรอครับ ดาราทุกวันนี้มีอยู่เกลื่อนทีวีไปหมด เราเลือกคัดเอาเแพาะที่เขาอิมเมจดีๆ ค่าตัวไม่ขูดเลือดขูดเนื้อกันเกินไปผมว่าน่าจะประหยัดงบประมาณได้บ้างนะ ครับ"
ภูมิบุญพูดขึ้นเสียงดังทุกสายตาที่มองมาประหลาดใจในความคิดของเขา มีทั้งเห็นด้วยกับไม่เห็นด้วย แต่สายตาคู่หนึ่งที่ฉายแววเกลียดชังออกมาคือแพร
"น้องภูมิคะ พี่แพรไม่ทราบว่าน้องภูมิรู้เรื่องพีอาร์มากน้อยแค่ไหนนะคะ การที่เราสามารถดึงตัวเซเล็ปไปร่วมงานด้วย ถือเป็นกำไรกับการเปิดพร็อพเพอร์ตี้เรานะคะ เพราะถ้าคนมีชื่อเสียงไปเปิดงานนั่นหมายถึงอิมเมจของเราว่าเราสามารถจ้าง ดาราได้ในราคาแพง เพราะบริษัทของเราไม่ใช่กระจอกนะคะ"
แพรแว้งคืนมองหน้าภูมิบุญอย่างไม่พอใจ
"ขอโทษด้วยนะครับคุณแพร ผมอาจจะไม่มีความรู้เรื่องพีอาร์มากเท่าไหร่นัก แต่ผมก็พอรู้หลักเศรษฐศาสตร์เบื้องต้นมาบ้าง ถ้าดีมานด์มันสูงแล้วซัพพายมันต่ำผลกำไรมันก็ไม่งอกเงยนี่ครับ ยิ่งเปิดตัวอย่างกับยิงพลุแล้วผลกำไรหรือผลที่ได้หลังจากเปิดตัวล่ะครับ เท่าที่ผมศึกษามารีสอร์ทที่มีชื่อเสียงทั่วเมืองไทย ส่วนมากเขาจะเชิญคนที่เขามียศมีตำแหน่งในวงการการเมือง หรือไม่ก็ลูกท่าหลานเธอ เพราะคนพวกนี้เขาสามารถดึงคนชั้นเดียวกันให้เข้ามาใช้บริการกับเราได้ถ้าเขา พอใจ และถ้าเขาคิดว่าพร็อพเอพร์ตี้ของเรามีระดับพอสำหรับพวกเขา ผมยังจำได้เลยครับตอนงานเปิดตัวที่เขาค้อ มีดาราไปสี่คนเปิดตัวเกรียวกราว แล้วตอนนี้ใครพอจะแจงรายรับเราได้ไหมครับ ว่ามันหักต้นทุนมาครบหรือยัง"
ภูมิบุญจ้องหน้าแพรไม่ยอมวางตาเช่นกัน ใครจะว่าอะไรก็ช่างเพราะคนที่ให้อำนาจเขามาคือคุณอภิสรา และในเมื่อเขาได้กลิ่นไม่ดีจากบริษัทแห่งนี้เขาก็จะไม่เกรงกลัวใครเช่นกัน เขาจะปกป้องผลประโยชน์ของคนที่เขาเทิดทูนบูชาไว้ไม่ให้ใครหน้าไหนมาเอารัด เอาเปรียบได้ แม้แต่สตางค์แดงเดียว
"เอาล่ะครับคุณแพร เอาเป็นว่าคุณไปทำแผนงานมาเสนอใหม่ เพราะเท่านี่น้องภูมิพูดผมก็เห็นด้วย เอาล่ะครับจบการประชุมแค่นี้เถอะครับ เออคุณเอกชัยเรื่องตกแต่งภายในไปถึงไหนแล้วครับ"
โตโต้โพล่งขึ้นมาทุกอย่างเป็นอันยุติ หัวหน้าแผนกแต่ละคนลุกออกจากเก้าอี้เดินออกนอกห้องประชุม ต่างก็คุยกันซุบซิบนินทาอยู่
"เอ่อ คุณโตโต้คะ ให้ทำแผนงานมาเสนอใหม่มันไม่เกินไปเหรอคะ แพรคิดว่าแผนงานนี้มันเหมาะสมแล้ว กะอีแค่ความเห็นจากเด็กเพิ่งจบเนี่ยนะคะ"
แพรยังไม่ยอม เพราะเธอวาดหวังไว้กับโปรเจ็กต์นี้มาก ร้องออกมาสายตาก็เคียดแค้นมองหน้าภูมิบุญอยู่
"ยังไงคุณแพร ผมว่ายังไงก็อย่างนั้นครับ ภูมิบุญเพิ่งจบก็จริง แต่คุณอย่าลืมนะว่าตำแหน่งของเขาคือผู้ช่วยผม จะเทียบไปแล้วเขาเป็นรองอยู่แค่ผมนะในบริษัทนี้ เอาตามที่ผมบอก หรือคุณจะเอางานนี้ไปให้หินเขาทำ"
โตโต้ตอกคืนแพรถึงกับหน้าหงาย หินคือผู้ช่วยของแพรเองเป็นเกย์ที่ไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไหร่นัก พอแพรได้ยินถึงกับเข่าอ่อนไป โตโต้ดึงแขนภูมิบุญให้ออกจากห้องประชุมไป
"เยี่ยมเลยภูมิ ไม่คิดนะว่าเราจะมีความคิดแบบนี้ พี่ยังคิดไม่ถึงเลย"
โตโต้ยิ้มออกมามองหน้าภูมิบุญ
"ผมก็แค่เสนอไปอย่างที่คิดเท่านั้นเองครับ เพราะเกรงว่าบริษัทจะมีค่าใช้จ่ายมากเกินความจำเป็น"
"ดีจังครับ พี่ดีใจนะที่มีภูมิมาช่วยงาน แม่พี่คิดไม่ผิดจริงๆด้วย"
"ผมเพิ่งจะเริ่มงานนะครับคุณโตโต้ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมอาจจะเป็นตัวถ่วงคุณก็ได้"
"ถึงเป็นตัวถ่วงพี่ก็จะโอบอุ้มเราไว้เองครับ"
เขาพูดกลับมาทำให้ภูมิบุญถึงกับสะอึกพูดไม่ออก น้ำเสียงที่จริงจังสายตาที่มุ่งมั่นมันทำให้ภูมิบุญเดินหนีไป เห็นพลอยนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องก็ปรี่เข้าไปหา
"มีอะไรพลอย หน้าตาเหมือนไปทะเลาะกับใครมาเลย"
"ก็ อีหน้านกแขกเต้านั่นไงภูมิ มันเป็นใคร มันมาด่าเราฉอดๆ บอกจะมาเรียนงานมันโยนเอกสารใส่หน้าเรา บอกว่ามีปัญญาอ่านเองไหม นี่มันอะไรกันน่ะภูมิ แหมนังนี่ไม่เคยโดนตบซะแล้ว"
พลอยเล่าความในใจที่อัดอั้นไว้มานานออกมา
"ใจ เย็นๆพลอย เราก็โดนคนเขม่นเหมือนกันล่ะ เราว่าเราจะมาทำโผงผางเหมือนแต่ก่อนไม่ได้หรอกนะ ไม่รู้ว่าใครดีใครไม่ดี อย่าเพิ่งแสดงตัวให่้เขารู้มากว่าเราไม่ชอบเขา เราจะลำบาก"
"ไม่ทันแล้วล่ะภูมิ เราด่ามันไปแล้ว ทนไม่ไหวว่ะ อีบ้ามายืนด่าอยู่ได้ พวกแผนกนี้ทุกคนนะก็มายืนหัวเราะ เป็นบ้ากันไปแล้ว"
ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่ พอดีกับโตโต้เดินมาจึงเงียบ
"เป็นไงครับน้องพลอยเรียนงานเสร็จแล้วเหรอ เร็วจัง"
"เอ่อ ค่ะ พอดีพลอยเอามาศึกษาเองดีกว่าค่ะเสียเวลางานพี่เขา"
"อ้อเหรอครับ ตามใจเรานะ ท่าทางเราก็หัวไวนี่ เพื่อนภูมิน่าจะเหมือนกันนะ"
พูดเสร็จก็หันมายิ้มอย่างมีเลศนัยให้ภูมิบุญ แล้วเดินกลับเข้าห้องไปทันที
"มีอะไรกันเหรอภูมิ"
"เราว่า แผนกพีอาร์ท่าทางจะเหม็นขี้หน้าเราเข้าแล้วล่ะ"
ภูมิบุญเล่าเรื่องให้พลอยฟัง พลอยเองก็นิ่งฟังพยักหน้าตามครุ่นคิดอยู่ ส่วนภูมิบุญก็ถอนหายใจออกมาเมื่อเล่าจบ
"เราต้องช่วยกันนะพลอย เราว่าที่นี่มีคนตั้งใจจะโกงคุณท่านอยู่เยอะทีเดียว คุณโตโต้เองก็ไว้ใจคนพวกนี้มาก เราต้องศึกษางานมาให้มากกว่าเดิมอีกนะ"
ภูมิบุญพูด สายตามองประตูห้องของโตโต้
"ได้สิภูมิ เรามาร่วมมือกัน อยากรู้นักอีหน้าไหนมันกล้าคิดอุบาทว์กับคุณท่าน เลี้ยงไม่เชื่องก็ไม่ต้องเลี้ยง"
"เออ เที่ยงแล้วนี่พลอยเราไปกินข้าวกันเถอะ"
"อ้าวไม่ไปชวนอีตาผ้าห่มนวม บอสเราเหรอจ๊ะ"
พลอยเหน็บ
"ไม่เอาหรอก ขี้เกียจเจอหน้า"
"แหมนะภูมิ จะหนีเขาไปไหนล่ะ กลับก็กลับด้วยกัน ห้องทำงานเดียวกัน มาทำงานก็มาด้วยกัน อยู่บ้านเดียวกัน หนีไม่พ้นหรอกน่า"
"พลอย บ้าเหรอ เจอหน้าใช่ว่าเราจะชอบนะ"
"อิอิ เหรอจ๊ะ เฮ้อพี่แทนเป็นไงบ้างนะ"
ภูมิบุญหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าไปในห้องทำงานเป็นคนเดียวที่เขาสู้ไม่ได้คือพลอยเพื่อนรักคนนี้นี่เอง โตโต้กำลังเดินออกมาพอดี
"ไปครับภูมิไปกินข้าว พี่จองร้านอาหารไว้"
"เอ่อ"
"พลอย ปะไปกินข้าวเที่ยงแล้ว เดี๋ยวค่อยกลับมาศึกษาต่อ"
พลอยยิ้มออกมาทันทีหันไปมองเพื่อนรักที่หน้าหงิกอยู่ข้างหลัง สรุปก็ต้องไปกินข้าวกับบอสใหญ่ พอเดินผ่านแผนกพีอาร์ก็รับรู้ได้ว่ามีรังสีอำมหิตแผ่มา พลอยเชิดหน้าไม่สนใจภูมิบุญเองก็ปรายตามอง
"เรายังต้องเจอกันอีกเยอะ"
ภูมิบุญคิดในใจแล้วเดินตามโตโต้ไป
"รอแป๊บนะครับ พี่ขอเข้าห้องน้ำก่อน"
โตโต้บอกแล้วเดินเลยไปหลังลิฟท์ ภูมิบุญกับพลอยยืนคอยอยู่
"ได้ข่าวว่าเป็นแค่ลูกคนใช้นี่เธอ ต๊ายมีบุญเนอะ ได้มาทำถึงตำแหน่งนี้น่ะ ไม่รู้ว่าคุณเจ้าของบริษัทเขาคิดยังไงนะ"
"นั่นสิเธอ แม่เป็นคนใช้ลูกมาเป็นผู้ช่วยเจ้าของบริษัท ตายรู้ถึงไหนอายถึงนั่น"
เสียงที่จงใจเปล่งออกมาดังให้ทั้งสองได้ยินภูมิบุญเม้มปากหนัก นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยินคำๆนี้ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่รู้สึกอะไรกับมัน แต่ทำไมวันนี้กลับรู้สึกแปลบขึ้นมาอีก จำได้ว่าพอได้ยินก็ทำให้ใครคนหนึ่งต้องตายไปต่อหน้าต่อตา ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับฟังเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
"ดูสิเธอ เชิดคอยังกะหงษ์ นี่ล่ะน้าเขาเรียกว่าแข่งเรือแข่งพายมันแข่งกันได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนามันแข่งกับเขาไม่ได้หรอก"
ภูมิบุญหันขวับไปทางต้นเสียง แพรกับเมย์นั่นเองที่ยืนอยู่ไม่ห่างมากนัก ภูมิบุญเดินตรงเข้าไปหา พลอยเองพยายามดึงมือไว้แต่ไม่ทัน
"คุณครับ พอจะทราบไหมว่าบริษัทนี้น่ะ คนที่มีอำนาจตัดสินใจคือใครครับ"
ภูมิบุญจ้องหน้าทั้งสองคนที่ไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย
"ก็คุณโตโต้ไง ต๊ายไม่รู้หรอกเหรอ"
เมย์เบะปากแล้วหันไปหัวเราะกับแพร
"รู้ครับว่าคุณโตโต้ แต่คุณสองคนคงไม่รู้สินะครับ ว่ามีอีกคนที่มีอำนาจตัดสินใจ"
"แหมคุณอภิสราน่ะท่านวางมือไปแล้วจ๊ะ ท่านไม่มายุ่งเกี่ยวหรอก"
"ครับ ท่านไม่ยุ่งเกี่ยวแล้วน่ะใช่ แต่ท่านไม่ได้คิดผิดหรอกครับที่เอาผมมาเป็นผู้ช่วยคุณโตโต้ แต่น่าจะมีบางคนคิดผิดที่รับคุณสองคนเข้าทำงาน"
"กรี๊ดดด แก"
"อย่ามาก้าวร้าวกับผมนะ ผมเป็นลูกคนใช้แล้วทำไม มีปัญญาทำได้เหมือนผมไหม หรือดีแต่โกงเศษเงินกินไปวันๆ"
"กะ แก" แพรพูดไม่ออกอ้าปากจะกรี๊ดออกมา เมย์เองก็ทำท่าเดียวกัน
"ผมจะมาทำให้ทุกคนที่นี่เข้าใจใหม่ ว่าที่นี่คือที่ทำงานที่ให้ชีวิต ไม่ใช่ทำงานเพื่อหวังผลประโยชน์ส่วนตน ถ้าใครคิดแบบนั้นเราก็คงร่วมงานกันไม่ได้ อ้อ ถ้าไม่รู้ก็รู้ไว้นะครับว่าคนที่มีอำนาจตัดสินใจอีกคน คือ"
"มีอะไรกัน"
โตโต้เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นทั้งสี่คนยืนประจัญหน้ากันอยู่ พอเห็นโตโต้แพรกับเมย์ก็สั่น ภูมิบุญก็เม้มปากอยู่อยากจะพูดให้จบประโยคแต่มาคิดๆดูแล้ว ไม่อยากจะโอ้อวดตัวเองกับคนจำพวกนี้ จึงเงียบไปเสียดีกว่า
"เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะคุณโตโต้ จะไปทานข้าวเที่ยงเหรอคะ พอดีแพรกับเมย์ก็จะไปน่ะค่ะ ทานข้าวให้อร่อยนะคะ"
รีบออกตัวแล้วเดินจูงมือกันเลิ่กลั่กกลับเข้าออฟฟิศไป
"มีอะไรหรือเปล่าภูมิ"
"ไม่นี่ครับ แค่ทักทายกัน ผมเพิ่งมาทำงานนะครับคุณโตโต้จะกล้าไปมีอะไรกับใคร"
ภูมิบุญชักสีหน้าให้เป็นปกติดังเดิม พลอยยิ้มออกมา นานแค่ไหนนะที่ไม่ได้เห็นภูมิบุญเป็นแบบนี้ นานมากแล้วจนเกือบลืมว่าภูมิบุญได้ยินใครว่ากระทบแม่ของเขาไม่ได้ ไม่ได้เลย เรื่องอดีตที่ฝังใจ เรื่องที่เขาไม่อยากจะรื้อขึ้นมาอีก ทำไมคนเราชอบไปเขี่ยไปขุดมันขึ้นมานะ สมแล้วที่โดนไปแบบนั้น สมแล้ว ศึกครั้งใหม่มันเริ่มขึ้นแล้วสินะ ศึกที่อาจจะดูลึกลับกว่าตอนเรียน เอาสิมาเจอกันหน่อย เธอแน่ฉันก็แน่ พลอยยิ้มออกมาเดินตามหลังภูมิบุญกับโตโต้ลงลิฟท์ไป
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
โอ้ว ศึกนี้คงยังอีกนาน o22
ตอนนเน้อ่านแล้วรู้สึกเหมือนภูมิมีใจให้ตาโต้ยังไงกะไม่รู้ :serius2:
ออกแนวชีวิตมากเลยครับพี่อิ๊กเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้ครับผม :bye2:
-
อย่ายอมแพ้นะสู้ ๆ
ก็ในเมื่อเป็นเรื่องจริงก็ไม่ใช่เป็นสิ่งที่ไม่ดีหนิ
ในเมื่อเราก็กตัญญูต่อผู้เป็นแม่ ต่อผู้มีพระคุณ
ถึงจะเป็นลูกคนใช้ แต่ก็เป็นแม่ของเรา
อย่ายอมให้เค้ามาว่าแม่เราได้ ...
ฉะให้เลือดสาดเลย
ดูท่าแล้วยัย 2 คนนี้อาจมีส่วนร่วมในการโกงก็เป็นได้นะ
-
เริ่มดุเดือดแล้วครับ :fire:
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะครับ
-
อยู่ที่ทำงานก็เจอศึกด้วยวุ้ย...น่าหมั่นไส้จริงๆเลยยัยพวกนี้...
-
ลักษณะว่าภูมิจะร้ายกว่าตอนเรียน 555
คนแบบนี้มันต้องเอาให้สะใจนะภูมิ
โตโต้นี่จากคนเลวๆ กลายเป็นพวกหลอกง่ายไปเลย = =
รอตอนต่อไปขอรับ
-
ดูน่าจะต้องสู้รบปรบมือกับอีนังเห็ดสดอีกหลายยก555
-
เอามันออกให้หมดเลยนะ
พลอย + ภูมิ สู้ๆ
-
เมื่อไหร่พี่แทนจะกลับมาซักที ชักสนุกยิ่งขึ้นแล้วสิ
-
เฮ้ย~ ไรท์เตอร์อิ๊คคิวซังไปโด๊ปอะไรมา คึกจังวุ้ย วันนี้อัพทั้งสองเรื่องเลย
ขอไปอาบน้ำก่อนนะ...เดี๋ยวกลับมาอ่านแล้วมาดิทให้
ดิททท
โฮกกกอ่า อ่านแล้วอารมณ์ขึ้น
คือถ้าเราโกรธแบบถึงจุดเดือดสูงสุดแล้ว หรือถ้าจะทะเลาะกับใครซักคน เราจะไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากสั่นผับๆ
ปากมันแข็งพูดไม่ออก แต่ทั้งเถียงทั้งด่าคนนั้นอยู่ภายในใจ
เหมือนหัวสมองมันไม่สั่งการอะไรเลย เวลาจะพูดจะเถียงเสียงก็จะไม่ปกติ เสียงมันจะอยู่ในลำคอ ปวดคอด้วย เพราะเกร็งคอแข็งมาก
แล้วในที่สุดก็จะร้องไห้...โกรธจนร้องไห้...
แต่ถ้าเป็นอารมณ์เกลียดละก็...หุหุ เกลียดเข่ากระดูกดำ ไม่เผาผีเลยดีกว่า
จะทำเหมือนว่าคนนั้นไม่มีตัวตน มองไม่เห็น...ไม่ให้ความสนใจ
ที่อยากจะบอกก็คือว่า...ภูมิเป็นคนเก่งนะ สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เหมือนมีสวิตส์ปิดเปิด นับถืออ่ะ อยากทำได้แบบนี้บ้าง :กอด1:
-
มีเรื่องให้เฉือดเฉือนใหม่อีกแล้ววววววว แถมใฉไลกว่าเดิม หุหุ มันส์ค่ะ
ว่าแต่ทำไมพลอยเรียกคุณโตโต้ว่า อีตาผ้าห่มนวมอ่ะคะ
-
ชอบแบบตอนโตจังเลยอ่ะ
แอบ แรง นะเนี่ย ภูมิ
เอาพวกมันให้จอด เลย o18
:L2: :L2:
-
ภูมิหวั่นไหวด้วย ตกลงแล้ว ใครคือพระเอกอะ เห้อ ภูมิมี ศึกใหม่ละ
-
พี่อิ๊กกกกกกกกก
ตอนพี่ภูมิทำงานนี้ชักจะมันแล้ว
จัดไปหนักๆเลยพี่อิ๊กกกกกกกกกกกก
-
เฮ้ย~ ไรท์เตอร์อิ๊คคิวซังไปโด๊ปอะไรมา คึกจังวุ้ย วันนี้อัพทั้งสองเรื่องเลย
ขอไปอาบน้ำก่อนนะ...เดี๋ยวกลับมาอ่านแล้วมาดิทให้
คือว่าไปได้ทุเรียนมาลูกโต เหอๆๆ แน่นอยู่นิ ทำไมอาบน้ำน๊านนาน เนะ อิอิ เค้าแอบดูอยู่น้า
พี่อิ๊กกกกกกกกก
ตอนพี่ภูมิทำงานนี้ชักจะมันแล้ว
จัดไปหนักๆเลยพี่อิ๊กกกกกกกกกกกก
น้องส้มกะน้องวินนี่ รู้จักกันป่ะ ท่าทางกวนๆเหมือนกันน้า อิอิ จับมาเป็นแฟนกันเลยนิ แว้กกกก
-
ตอนนี้สนุกมากค่ะ
การชิงไหวพริบกันไรงี้ ชอบสุด
ลุ้นกับการทำงานของน้องภูมิ จับโจรให้อยู่หมัดเลยน๊า
สู้ๆ
-
ทำงานวันแรก สนุกขนาดนี้
น้องภูมิต้องรีบบอกคุณท่าน
เรื่องโกงที่พบนะ เดี๋ยวจะสายเกินไป
+1
-
o13 o13 o13
เยี่ยมทั้งไรเตอร์และก็ภูมิ..
ขอชมไรเตอร์ว่าเป็นคนที่ใช้ภาษาในการแต่งหรือบรรยายเรื่องราวในนิยายได้ดีมากคนหนึ่ง..
เราก็ไม่ใช้คนเก่งทางด้านภาษาอะไรหรอกนะ..แต่เท่าที่อ่านมา เวลาบรรยายหรือพรรณาเรื่องราว
ที่ต้องใช้ทักษะทางด้านภาษาสูง หรือการบรรยายเชิงเปรียบเทียบ อุปมา อุปมัย สำนวนโวหาร แล้วมันดูไหลลื่นดีจัง เป็นไปในทิศทางเดียวกัน..ไม่ขัดกัน
เท่าที่สังเกตุมา..ไรเตอร์น่าจะเป็นคนที่อ่านหนังสือเยอะมากคนหนึ่ง....ทั้งหนังสือเกี่ยวกับธรรมชาติ ต้นไม้ใบหญ้า..ปรัชญาชีวิต หนังสือธรรมะ
กฎแห่งกรรม และอีกมากมาย..ไม่งั้นคงไม่สามารถสื่อสารหรือบรรยายได้ดีขนาดนี้..เพราะสังเกตุได้จากสำนวนภาษาที่นำมาใช้ในนิยาย..
นอกจากนี้ บางช่วงบางตอนของนิยายได้ให้ข้อคิดแก่รีดเดอร์อย่างเราๆมากกกกกก และบางช่วงบางตอนก็เป็นสิ่งใหม่ๆที่รีดเดอร์อย่างเราๆเพิ่งจะได้รับทราบ..
ไม่ได้กะโหลกกะลาเลยนะเนี้ยะ.. o13 o13
อีกอย่างบทสนทนาระหว่างตัวละคร ก็สามารถสื่อออกมาได้อย่างไหลลื่น
และตอนนี้ โดยเฉพาะบทพูดของแพรในขณะที่นำเสนอพรีเซ็นเทชั่น และบทพูดของภูมิตอนที่เสอนความคิดเห็นของตัวเอง..หรือบทพูดในห้องประชุม
มันเป็นบทสนทนาจริงที่เจอในที่ทำงาน....คือจะบอกว่าอะไรดีอ่ะ..มันโดนอ่ะ..เจอประจำ.. :laugh: :laugh:
เรารู้ว่าการเขียนนิยายซักเรื่อง ที่ต้องผูกเรื่องราวที่ซับซ้อน แล้วค่อยๆๆคลายปมของนิยายให้คลี่คลายออกไปที่ละขั้นที่ละตอน มันยากมากแค่ไหน..
ผู้เขียนจะต้องอาศัยทักษะอย่างมากในการวางพล็อตเรื่อง..จะต้องมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องราวที่ต้องการจะนำเสนอ บรรยาย
รวมทั้งแบล็กกราวของเนื้อหาที่จะใส่ลงไป เพื่อเป็นข้อมูลอ้างอิงหรือเนื้อหาของนิยาย จะต้องมีการศึกษาและทำการบ้านมาดี..ไม่ใช้ซักแต่ว่าอยากใส่อะไรก็ใส่
ขอชมไรเตอร์อีกครั้งว่า เป็นคนที่เอาใจใส่และทำการบ้านมาดีมาก.. o13 o13
และขอสารภาพจากใจจริงว่า..อันที่จริงก็เห็นไรเตอร์แต่งหลายเรื่องนะ..แต่เราก็อ่านเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียว..ไม่รู้ทำไมหมือนกัน..ฮาๆๆๆๆ
เรื่องอื่นๆๆไม่เคยเปิดเข้าไปอ่านเลย..เดียวถ้ามีเวลาจะเข้าไปอ่านเน้อ..ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าเพิ่งน้อยใจ..ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: :pig4: :กอด1:
เรื่องนี้ถ้าจะได้รับรางวัลออสก้าร์ ก็ไม่แปลกอะไร..สมควรด้วยซ้ำ..
ก่อนที่จะได้รับรางวัลออสก้าร์
เอาช่อดอกไม้ของเราไปก่อนแล้วกัน..หุหุ
:3123: :L2: :3123:
:bye2: :bye2:
-
กะลัง คิดถึง ภูมิบุญ เวอร์ชั่นออริจินอลอยู่เลย
กรี๊ดดดดดด
-
o13 o13 o13
เยี่ยมทั้งไรเตอร์และก็ภูมิ..
ขอชมไรเตอร์ว่าเป็นคนที่ใช้ภาษาในการแต่งหรือบรรยายเรื่องราวในนิยายได้ดีมากคนหนึ่ง..
เราก็ไม่ใช้คนเก่งทางด้านภาษาอะไรหรอกนะ..แต่เท่าที่อ่านมา เวลาบรรยายหรือพรรณาเรื่องราว
ที่ต้องใช้ทักษะทางด้านภาษาสูง หรือการบรรยายเชิงเปรียบเทียบ อุปมา อุปมัย สำนวนโวหาร แล้วมันดูไหลลื่นดีจัง เป็นไปในทิศทางเดียวกัน..ไม่ขัดกัน
เท่าที่สังเกตุมา..ไรเตอร์น่าจะเป็นคนที่อ่านหนังสือเยอะมากคนหนึ่ง....ทั้งหนังสือเกี่ยวกับธรรมชาติ ต้นไม้ใบหญ้า..ปรัชญาชีวิต หนังสือธรรมะ
กฎแห่งกรรม และอีกมากมาย..ไม่งั้นคงไม่สามารถสื่อสารหรือบรรยายได้ดีขนาดนี้..เพราะสังเกตุได้จากสำนวนภาษาที่นำมาใช้ในนิยาย..
นอกจากนี้ บางช่วงบางตอนของนิยายได้ให้ข้อคิดแก่รีดเดอร์อย่างเราๆมากกกกกก และบางช่วงบางตอนก็เป็นสิ่งใหม่ๆที่รีดเดอร์อย่างเราๆเพิ่งจะได้รับทราบ..
ไม่ได้กะโหลกกะลาเลยนะเนี้ยะ.. o13 o13
อีกอย่างบทสนทนาระหว่างตัวละคร ก็สามารถสื่อออกมาได้อย่างไหลลื่น
และตอนนี้ โดยเฉพาะบทพูดของแพรในขณะที่นำเสนอพรีเซ็นเทชั่น และบทพูดของภูมิตอนที่เสอนความคิดเห็นของตัวเอง..หรือบทพูดในห้องประชุม
มันเป็นบทสนทนาจริงที่เจอในที่ทำงาน....คือจะบอกว่าอะไรดีอ่ะ..มันโดนอ่ะ..เจอประจำ.. :laugh: :laugh:
เรารู้ว่าการเขียนนิยายซักเรื่อง ที่ต้องผูกเรื่องราวที่ซับซ้อน แล้วค่อยๆๆคลายปมของนิยายให้คลี่คลายออกไปที่ละขั้นที่ละตอน มันยากมากแค่ไหน..
ผู้เขียนจะต้องอาศัยทักษะอย่างมากในการวางพล็อตเรื่อง..จะต้องมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องราวที่ต้องการจะนำเสนอ บรรยาย
รวมทั้งแบล็กกราวของเนื้อหาที่จะใส่ลงไป เพื่อเป็นข้อมูลอ้างอิงหรือเนื้อหาของนิยาย จะต้องมีการศึกษาและทำการบ้านมาดี..ไม่ใช้ซักแต่ว่าอยากใส่อะไรก็ใส่
ขอชมไรเตอร์อีกครั้งว่า เป็นคนที่เอาใจใส่และทำการบ้านมาดีมาก.. o13 o13
และขอสารภาพจากใจจริงว่า..อันที่จริงก็เห็นไรเตอร์แต่งหลายเรื่องนะ..แต่เราก็อ่านเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียว..ไม่รู้ทำไมหมือนกัน..ฮาๆๆๆๆ
เรื่องอื่นๆๆไม่เคยเปิดเข้าไปอ่านเลย..เดียวถ้ามีเวลาจะเข้าไปอ่านเน้อ..ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าเพิ่งน้อยใจ..ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: :pig4: :กอด1:
เรื่องนี้ถ้าจะได้รับรางวัลออสก้าร์ ก็ไม่แปลกอะไร..สมควรด้วยซ้ำ..
ก่อนที่จะได้รับรางวัลออสก้าร์
เอาช่อดอกไม้ของเราไปก่อนแล้วกัน..หุหุ
:3123: :L2: :3123:
:bye2: :bye2:
โอ้ คุณลิเติ้ล ขอบคุณมากครับ ที่ชม
ปกติผมเป็นคนอ่านหนังสือธรรมะกับปรัชญาอยู่แล้ว แต่ก่อนนะแต่เดี๋ยวนี้ จวกนิยายอย่างเดียว
ติผมด้วยน้า จะได้เอาไปปรับปรุง เรื่องภาษาไทยผมเองก็เขียนผผิดอยู่บ่อยๆ แต่โชคดีที่ได้เพื่อนๆคอยแนะนำ อย่างน้องมิ
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่าน
เรื่องอื่นคนละแนวนะครับ เหอๆ บอกไว้ก่อน
เรื่อง น้องโย นี่ถามป้านัทกับพี่กานดาดูนะครับ อิอิ โดนรุมด่ามาแล้ว
ส่วนน้องญี่ปุ่นก็ ฮาๆ เบาๆครับไม่เครียด มีเรื่องนี้ล่ะเครียดหน่อย นิดเดียวน้า
รักกันๆ ครับ
อิ๊กกี้
-
+1 ก่อนเลยค่า :L2:
กรี๊ด! เรื่องเชือดเฉือนใหม่ ไฉไลกว่าเก่าแน่นอน ฮ่าๆ
น่าจะมันส์ขึ้นเยอะ มีโตโต้เป็นแบคอัพเสียด้วย อิอิ
-
เข้ามาคอมเม้นท์สองตอนรวดเลยค่ะ ช่วงวัยทำงานของภูมิเปรียบประหนึ่งดังภาคสองเลย เพราะชีวิตวัยเรียนจบไปแล้วด้วยการตายของนิดา และโตโต้สำนึกผิด ตอนนี้ก็ต้องมาฟาดฟันในที่ทำงานที่มีคนโกง นิยายคุณ eiky เรื่องนี้นำเสนอภาพของกิเลสตัณหามาได้ชัดเจนดีจัง ในช่วงตอนล่าสุด ภูมิแอบหวั่นไหวกับโตโต้รึปล่าว หึหึ
-
สู้ ๆ น้องภูมิ อย่าไปยอมให้นังพวกนั้นมันมา่ด่าเราฟรี ๆ :angry2:
จัดไปชุดหนัก ๆ เลยนะตอนหน้านะ รออ่านอยู่ หุหุ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดุเดือดเผ็ดมันกันอีกแล้ว หุๆๆ
-
มันส์ๆๆๆๆ
นังแพร นังเมย์
รู้จักฤทธิ์ ของ ภูมิบุญน้อยไปซะแล้วว
-
:fire: :fire:สนุกมากเลยครับ อยากอ่านสักวันล่ะสองตอน อิอิอิ:fire: :fire:
-
เฮ้อจิงอย่างที่น้องภูมิพูดทุกอย่างคนเรานี้เนอะนายเค้าก็ใจดีก็น่าจะตอบแทน
ดันมาทำกันอย่างนี้คนเป็นนายก็ปวดหัวจังคนเรามันน่าจะนึกถึงใจเค้าใจเรามั่งคนเค้าอุสาห์ไว้ใจ
พูดเรื่องลูกน้องที่ไรได้ปวดหัวจิงๆน้องภูมิอย่าไปยอมนะคนแบบพวกนั้นอ่ะน้องภูมิตอกกลับได้สะใจมากๆเลอ่ะต้องกะชากหน้ากากมันให้หมดทุกคนเลยหนับหนุนๆอิอิ
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
เชียร์น้องภูมิ จัดการมันเลยน้องไอ้พวกไม่หวังดี
-
แรง แรง แรง แรง แรง o13 o13 o13
-
ตายแล้ว!!!! น้องมิไม่ได้เข้ามาอ่านสามวันเหมือนพลาดไปสามปีเลยนะคะเนี่ย :z1:
ขอชื่นชมการเปิดเรื่องของคุณอิ๊กกี้นะคะ เปิดเรื่องช่วงที่สองได้น่าสนใจอีกแล้ว เปิดเรื่องด้วยประเด็นความขัดแย้งจูงใจให้คนอ่านติดตามต่อว่าจะคลี่คลายไปในทิศทางใด ใครกันแน่เจะเป็นตัวบงการ ใครเป็นแค่ลิ่วล้อ น่าติดตามทีเดียวค่ะ o13 :จุ๊บๆ: +1 ให้เลยค่ะ
ไหนจะเรื่องของแทนทวีกับภูมิบุญที่ยังเป็นประเด็นในใจของน้องมิอยู่อีก มาต่อเร็วๆ นะคะ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
**************************
ระวังเรื่องการเขียนสะกดคำทับศัพท์นิดนะคะ
ฉากที่ 50
เซนต์ ที่หมายถึงลงลายมือชื่อ ไม่ต้องมีการันต์นะคะ อีกอย่างคำนี้เราออกเสียงเป็นเสียงสั้นแม้จะประสมด้วยสระเอ จึงต้อใส่เครื่องหมายไม้ไต่คู้กำกับไว้ให้ออกเสียงสั้นลง ดังนั้น เซ็น จึงต้องเขียนแบบนี้ค่ะ
เปอร์เซนต์ คำนี้พยางค์หลังเราก็ออกเป็นเสียงสั้นเช่นกันค่ะ ดังนั้นจึงต้องเติมไม่ไต่คู้เช่นกัน คำนี้จึงเขียน เปอร์เซ็นต์ ค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
=v= ชอบค่า
ช่วงชีวิตการทำงานมันโหดร้ายดีแท้ โดยเฉพาะต้องมารับผิดชอบมากตั้งแต่จบ
แล้วยิ่งต้องมาฟาดฟันกับเลือดเก่าๆ เน่าๆ นี่มัน อ่านแล้วอินแท้ๆ
ไม่ว่าที่ไหนก็ต้องมีสินะ พวกตัวร้ายในละคร
ทำให้สงสัยทุกทีเลยว่า ตกลงเค้าเลียนแบบ
หรือละครเค้ามานั่งเขียนอยู่ข้างๆ เก้าอี้กันแน่
-
คุณอิ๊ก ตามอ่านที่ค้างไว้จนทันแล้ว ดีใจมากเลย
:m11:
ดูเหมือนพวกคนต่ำทรามพวกนี้ มันจะไม่ยอมไปจากภูมิบุญง่ายๆนะ
จบจากชีวิตมหาวิทยาลัย ต้องมาเจอของจริงในสังคมการทำงานอีก
ด้านมืดของภูมิบุญ จะถูกกระตุ้นให้ตื่นขึ้นมาใช้งานอีกครั้ง เพื่อเอามารบกับคนที่จะโกงบริษัทอิตาคุณโตโต้
เรื่องมันยังไม่จบง่ายๆสินะ
ดีใจที่แวนคิดได้ โตโต้ก็เหมือนกัน ดีใจที่เข้าใจความเป็นไปของภูมิบุญซักที
ย้อนกลับไปตอนที่นิตาตาย หึหึ ไม่รู้สิ..บอกไม่ถูก
เราไม่ได้ยินดีที่นิตาตายหรอกนะ ถ้าเห็นคนตายแล้วสะใจ มันจะอำมหิตเกินคนไป
แต่..การที่ตายโดยยังไม่สำนึกนี่สิ บอกไม่ถูก เลยไม่ได้เสียใจที่นิตาตาย..
ไม่รู้จะพูดยังไงดีแหะ พูดตามที่รู้สึกไม่ถูกเลย
ว่าแต่..ตกลงภูมิจะคู่กับใครระหว่างแทนกับโตโต้?
เราอาจจะคิดสวนทางกับคนอื่นนิดนึง เราว่าภูมิควรจะคู่กับโตโต้ รู้สึก..แทนควรจะคู่กับคนอื่น
ไม่ใช่ภูมิบุญไม่ดีไม่คู่ควรกับแทนหรอกนะ ภูมิควรจะมีชีวิตที่สงบและอยู่กับความสุขที่แท้จริงได้แล้ว
มันมีบางอย่างที่ยังอธิบายไม่ได้ 55
ด้วยความที่เราพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเองด้วย - -" คิดอะไรล้านแปด แต่พูดให้คนเข้าใจไม่ได้ :serius2:
เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กนะคะ :กอด1:
ปล.กลับมาตามอ่านละนะ และก็ฝากตัวเป็นแฟนคลับน้องญี่ปุ่นด้วยอีกเรื่องนึง
ขอเวลาอีกซักแปบไปอ่านน้องญี่ปุ่นตั้งแต่ต้นก่อน 55+
ปล.2 บวกให้น้องมิด้วย ถูกใจส่วนตัวเรื่องการตรวจคำผิด ดูเป็นการเป็นงานน่าเชื่อถือจริงๆ o13
-
วันนี้วันแม่นะคร้าบ กราบแม่กันหรือยังเอ่ย ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะครับ รักแม่ให้มากๆน้า แล้วอย่าลืม มารักกันๆๆ
http://www.youtube.com/v/3NQOJQ90baI?fs=1&hl=en_US
ฉากห้าสิบเอ็ด
โตโต้พาพลอยกับภูมิบุญไปทานข้าวที่ร้านอาหารที่โรงแรมแห่งหนึ่งย่านถนนศรีนครินทร์ ทั้งสองมองหน้ากันเหรอหรา
"เป็นไงพลอยร้านนี้พอได้ไหม"
โตโต้เอ่ยขึ้น พลอยยิ้มออกมาทันที
"แหม บอสคะ พลอยเหมาะกับข้าวแกงข้างทางมากกว่าค่ะบอส แต่ถ้าพามาเลี้ยงแบบนี้ พามาทุกวันนะคะ ประหยัดดี"
"ฮ่าๆๆ เอาสิครับ พี่ก็มาทานอยู่บ่อยๆ เราลองหาร้านดีๆแถวนี้มาสิ เดี๋ยวพี่ตระเวนพากินให้ทั่วเลย"
หัวเราะร่าแล้วมองไปทางภูมิบุญรายนั้นทำหน้าไม่ถูก จะพอใจก็ไม่ใช่
"ภูมิ จะไม่บอกบอสหน่อยเหรอเรื่องที่เราเจอน่ะ"
พลอยถามขึ้นตอนทานข้าวเสร็จเดินออกมาที่รถ
"ยังก่อนพลอย เรายังไม่แน่ใจเลยว่าใครเป็นคนทำ แล้วเจออะไรอีกไหม"
"ถึงที่ทำงานค่อยคุย ไม่อยากจะบอกเกือบทุกรายการ"
พลอยพูดขึ้นทำตาเหมือนนักสืบ ภูมิบุญเองก็มีสีหน้าไม่ค่อยดี นี่อะไรกัน พอคุณท่านไม่อยู่ก็ทำกันแบบนี้เลยเหรอ แสดงว่าคนก่อนที่โดนทำโทษไปคนพวกนี้ยังไม่สำเหนียกตัวเองใช่ไหม ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่หาวิธีที่จะรู้ตัวคนโกงให้ได้
"คุยอะไรกันครับ หน้าเครียดเชียว"
"อ้อ เปล่าหรอกค่ะบอส พอดีคุยเรื่องเอกสารน่ะค่ะ มันเยอะ"
"อ้อ ทนๆหน่อยนะ อันไหนดูได้ก็ดูอันไหนไม่สมควรดูก็ช่างมันเถอะ"
"ไม่ได้นะครับคุณโตโต้ เราเป็นเจ้าของกิจการจะปล่อยผ่านแบบนั้นไม่ได้ แบบนี้ก็เหมือนเราเปิดช่องให้คนคิดร้ายเขามีโอกาสสิครับ"
ภูมิบุญโพล่งออกมาจากที่เงียบมานาน โตโต้หันมามองหน้าภูมิบุญยักคิ้วขึ้น
"พี่ก็อยากให้พวกเราทำแบบนั้นนะ แต่มันดูเหมือนจะหนักไป ดูทุกอย่าง คงใช้เวลานาน"
"ก็เพราะแบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ คุณท่านถึงให้ผมมาเป็นผู้ช่วยคุณโตโต้ ถ้ามาทำงานแบบสบายจ้างใครมาก็ได้นี่ครับ"
"ฮ่าๆ ถูกๆ พี่ชอบจริงๆเลยภูมิ เรานี่เวลาไม่ยอมแล้วน่าดูนะ"
หัวเราะชอบใจ พลอยเองทำหน้าไม่ถูกแอบยิ้มออกมา ส่วนภูมิบุญเม้มปากหนัก ทำไมเขาเป็นคนเหลาะแหละแบบนี้นะ พอถึงที่ทำงานภูมิบุญก็เข้าไปในห้องทำงานพร้อมโตโต้ เอกสารกองโตมีให้ดูอยู่เต็มโต๊ะ อันไหนไม่เข้าใจก็เดินไปไม่กี่ก้าวถามโตโต้ ยิ่งดูเยอะยิ่งเป็นเหมือนอย่างที่พลอยบอก
"พลอย มีเอกสารสั่งซื้อวัสดุก่อสร้างไหม โปรเจกต์ที่เขาค้อน่ะ"
ภูมิบุญเดินออกมาหาพลอยพร้อมกับเอกสารในมือ
"เดี๋ยว ขอค้นแป๊บนะ แต่ภูมิดูนี่ก่อน ค่าวัสดุก่อสร้างโปรเจกต์ที่เชียงใหม่ บัดเจ็ทวางไว้ที่สิบล้านนะ แต่เราบวกๆดูแล้วนี่ยังไม่ครบเลยนะ มันเลยไปสิบห้าล้านแล้วนะภูมิ"
"ไหน นี่มันอะไรกัน"
ภูมิบุญหน้าถอดสีไป
"เลวมาก เล็กๆน้อยๆบวกกันไปบวกกันมา มันไม่น้อยเลยนะ"
พลอยเองก็ทำสีหน้าไม่ต่างไปจากภูมิบุญ
"เป็นไงยะ ดูกันไม่เป็นล่ะสิท่า แหมหัวเดียวนี่ดูงานเลขาฯไม่ออกเหรอ ต้องใช้ถึงสองหัว"
เสียงแหลมดังมาทำให้ทั้งสองผงะออกจากกัน เมย์นั่นเองเธอยืนอยู่ข้างหน้าถือเอกสารไว้ในมือ
"มีธุระอะไรคะป้า"
พลอยดอดเสียงขึ้นเช่นกัน
"ต๊าย แก ใครเป็นป้าแกยะ"
"อุ๊ย ขอโทษค่ะ ก็แต่งหน้าเหมือนกับป้าที่บ้านเลยนะคะ"
พลอยหัวเราะออกมา
"ปากดีนะแก ฉันไม่ได้มาหาเรื่องพวกแกหรอกนะ ชั้นมาพบคุณโตโต้ อย่างพวกแกน่ะ ชั้นไม่เสียเวลาชายตามองหรอก"
พูดแล้วก็สะบัดหน้าจะเดินเข้าห้องโตโต้ทันที
"เดี๋ยว"
พลอยลุกขึ้นเดินปรี่ไปขวางหน้าไว้
"อะไรยะ แกมีปัญหาอะไรกับชั้น"
"ไม่อยากมีหรอกนะปัญหา แต่ถ้าอยากมีเดี๋ยวจัดให้ได้ แต่พี่ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้หนูเป็นเลขาฯคุณโตโต้"
พลอยยกริมฝีปากขึ้นจ้องหน้าเมย์
"เลขาฯที่ทำงานไม่เป็นน่ะเหรอ ชิ"
"เป็นไม่เป็นไม่รู้ แต่รู้ว่าอะไรก็ตามที่จะผ่านไปถึงเจ้านายหนูในห้องต้องผ่านตาหนูก่อน หรือว่าตอนที่พี่ทำให้พนักงานเลเวลต่ำๆเดินเข้าเดินออกได้ตามอำเภอใจเหรอคะ"
"แก"
เมย์กัดฟันกรอด ยกมือขึ้นจะตบหน้าพลอยแต่ภูมิบุญเดินเข้ามาประชิดตัว
"มีอะไรกับคุณโตโต้ครับพี่"
พูดบุญพูดขึ้นเสียงแข็ง
"ชั้น ชั้นเอาแผนงานที่คุณแพรร่างขึ้นมาใหม่เอามาเสนอเซ็น"
กระแทกเสียงตอกใส่หน้าภูมิบุญ
"เหรอครับ งั้นก็ทำอย่างที่พลอยบอก"
ภูมิบุญพูดแล้วมองไปที่โต๊ะของพลอย เมย์ยืนกัดปากตัวเองอยู่ทำอะไรไม่ได้
"งั้นเดี๋ยวชั้นให้คุณแพรเอามาเสนอเอง คอยดูซิแกยังจะกล้าขวางไหม"
ทำท่าจะเดินหันหลังให้
"จะให้ใครหน้าไหนมาก็ต้องผ่านหนูอยู่ดีล่ะค่ะป้า อีกอย่างถ้าเอกสารไม่ผ่านหนูมีสิทธิ์ที่จะดีกลับนะคะ ไม่ปล่อยให้เข้าไปรกหูรกตาบอสหรอกค่ะ เปลืองลูกกะตา"
หันขวับกลับมาทำตาเขียวใส่พลอย
"แก อวดดีนักนะ"
เมย์ยืนตัวสั่นโกรธจัดจนหน้าที่เขียวๆแดงระเรื่อขึ้นมา เธอโยนเอกสารในมือลงบนโต๊ะของพลอยทันที
"ต๊าย เพิ่งจะรู้ว่าที่นี่เขาส่งของกันแบบโยนให้ เดี๋ยวนะคะพี่ ขอหนูดูก่อนว่าผ่านหรือไม่ผ่าน"
พลอยยอมก้มลงเก็บแฟ้มเอกสารที่กระเด็นลงพื้นขึ้นมาทำท่าเปิดดู ภูมิบุญพยักหน้าให้พลอย พลอยจึงยื่นให้ภูมิบุญ
"จะไปไหนล่ะคะพี่"
พลอยร้องขึ้นเพราะเมย์ทำท่าจะเดินหนีไป
"ชั้นต้องอยู่รอด้วยเหรอยะ เสียเวลาทำงานชั้น"
"อ้อเหรอ ทำงานด้วยเหรอคะ หรือว่าที่โกรธหน้ายักษ์ไปเมื่อครู่แล้วแป้งมันแตก ไม่ไปเติมแป้งหรอกเหรอคะ"
"แก อี"
ภูมิบุญนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของพลอย เปิดเอกสารดู แล้วเอาปากกาสีขีดตรงที่ไม่ผ่าน พลิกอยู่ไม่กี่หน้าก็ยื่นให้พลอย
"พี่ครับ อันนี้แก้มาแล้วเหรอครับ ไม่เห็นจะแตกต่างกับที่ได้ยินในห้องประชุมเลย รบกวนทำมาใหม่ด้วยนะครับ"
ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นมองเมย์ที่ยืนสั่นอยู่ สายตาเกรี้ยวกราดมองทั้งสองอยู่ พลอยรับเอกสารมาจากมือภูมิบุญแล้วโยนกลับไปที่พื้น
"แก"
"พลอย"
ภูมิบุญร้องขึ้นเพราะไม่คิดว่าพลอยจะทำเหมือนกับเมย์ รายนั้นโกรธจนตาคลอไปด้วยน้ำตาแต่พูดอะไรไม่ได้ทำอะไรไม่ถูก เธอก้มลงเก็บเอกสารแล้วเดินหนีไป
"สะใจจริงๆ"
"พลอย ไม่ดีนะ"
ภูมิบุญส่ายหน้ากับกริยาอาการของพลอย
"ทำไมล่ะภูมิ ดูมันทำกับเราสิ"
"พลอย ฟังเรานะ คนแบบนั้นเราไม่จำเป็นต้องเอาตัวเราเข้าไปแลกหรอก เขากริยาไม่ดีใช่ว่าเราจะต้องแสดงกริยาที่เหมือนเขาเสมอไปนะ ด่าว่ากันเราไม่ว่าแต่อย่าทำแบบนี้ เราต้องทำให้เขาเห็นสิว่าเราเหนือกว่าเขาทุกด้าน ทั้งกริยามารยาทและฝีมือการทำงาน"
"ภูมิ"
พลอยร้องออกมา
"เราโตแล้วนะพลอยจะทำเหมือนตอนเรียนไม่ได้ คนที่เราเกลียดวันนี้ไม่ชอบหน้ากันวันนี้ บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่เราใช้งานได้ในอนาคตก็ได้นะ เราจะใช้ใครต้องให้เขาเห็นถึงพระเดชพระคุณของเราด้วย"
"ภูมิ ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนอ่ะ แน่มาก เราไม่อยากจะเชื่อว่าภูมิจะโตเป็นผู้ใหญ่ได้มากขนาดนี้"
พลอยร้องออกมา
"ก็เท่าๆที่สังเกตดูล่ะพลอย เวอร์ไปแล้วเราโตที่ไหน เราก็เหมือนๆกับพลอยนั่นล่ะ"
"ค่าคุณเพื่อนบอสหมายเลขสอง"
พลอยล้อเลียนอย่างอารมณ์ดี ภูมิบุญกลับเข้าไปในห้องทำงาน โตโต้ก็เงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมายิ้มให้
"มีอะไรกันเหรอภูมิเสียงดังเอะอะเชียว"
"อ้อ เปล่าหรอกครับ พอดีคุณเมย์จะมาเสนองานให้เซ็นแต่ไม่ผ่าน เลยตีกลับไป"
"หือ จริงเหรอ ทำไมตีกลับล่ะ"
"ก็เขาไม่ได้แก้อะไรเลยนี่ครับ ผมต้องขออนุญาตคุณโตโต้สกรีนงานทั้งหมดให้นะครับ ก่อนที่จะเซ็น"
ภูมิบุญพูดออกไปมองหน้าเขา โตโต้กลับยิ้มออกมา
"ได้สิภูมิ ก็เรามาเป็นผู้ช่วยพี่นี่นะ ดีจังรู้สึกว่าพี่เป็นบอสใหญ่จริงๆก็วันนี้ล่ะ"
"ทำไมล่ะครับ แต่ก่อนไม่รู้สึกอย่างนี้เหรอ"
"ก็ไม่หรอก แต่พี่ก็ไม่อยากจะอะไรกับคนที่ทำงานมาก่อนมากนักเราเองก็ไม่ได้เก่งมาจากไหน กลัวเขาเขม่นเอา"
"อ้อครับ แต่เราเป็นเจ้าของบริษัทนี่ครับ เราไม่เขี้ยวเขาก็หลวมสิครับคุณโตโต้"
"หึหึ เรานี่ใช้ได้จริงๆนะเนี่ย ไม่คิดว่าเวลาทำงานจะเอาจริงเอาจัง"
โตโต้หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีแต่ภูมิบุญกลับเม้มปาก
"ทุกเรื่องนั่นล่ะครับที่ผมจริงจัง เพราะชีวิตผมล้อเล่นไม่ได้หรอกครับ"
พูดจบก็ก้มหน้าดูเอกสารต่อ โตโต้มองหน้าภูมิบุญแล้วยิ้มที่มุมปาก ยิ่งนานวันยิ่งถูกใจเขามากขึ้นทุกทีสินะ พอสักพักก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากข้างนอกห้อง ภูมิบุญลุกขึ้จากเก้าอี้มองหน้าโตโต้ก่อนจะไปเปิดประตู
"มีอะไรเหรอพลอย"
"ทำไม ชั้นจะมาเสนองานต้องผ่านหล่อนก่อนเหรอ"
คราวนี้เป็นแพรเจ้าของแผนงาน เธอดูโมโหโกรธาหน้าตาบอกบุญไม่รับ พอเห็นหน้าภูมิบุญก็แสยะปากใส่
"มีอะไรเหรอครับคุณแพร"
"ทำไม แผนงานชั้นมีอะไรเสียหายถึงต้องตีกลับ แล้วมีสิทธิ์อะไรมาขีดเขียนแผนงานชั้น"
แพรตะคอกกลับมาเสียงดัง
"เชิญข้างในก่อนครับคุณแพร"
ภูมิบุญหันไปมองหน้าโตโต้ที่พนักหน้าให้ก่อนจะหันกลับมาพูดกับแพร เธอเดินสะบัดหน้าใส่พลอยแล้วเข้ามาในห้อง
"มีอะไรครับคุณแพร"
"คุณโตโต้คะ คุณโตโต้ยังไม่ได้ดูแผนงานของแพรเลยนะคะ แต่เด็กหน้าห้องคุณโตโต้ตีกลับ แล้วยังมาขีดมาร์คแผนงานแพรอีกน่ะค่ะ แพรไม่ยอมนะคะคุณโตโต้"
พอนั่งลงเสร็จก็ฟ้องทันที
"อ้อ ผมเองล่ะครับที่มาร์คไป"
แพรหันขวับมาหาภูมิบุญที่ยืนอยู่ข้างหลังโตโต้ห่างๆ
"ทำไมคะน้องภูมิ ทำแบบนี้ทำไม"
เธอยังคงระดับเสียงสูงไว้อย่างคงที่
"มันไม่ผ่านไงครับ ที่มาร์คไปก็ให้ไปแก้ แล้วคุณแพรแก้แล้วเหรอครับ"
แพรเม้มปากแน่นหันไปทางโตโต้
"คุณโตโต้คะ กรุณาดูก่อนนะคะ ว่ามันไม่ผ่านตรงไหน"
แพรยื่นแฟ้มเอกสารในมือไปให้โตโต้ดู พอเปิดเอกสารก็เห็นสีขีดเขียวอยู่เต็มหน้ากระดาษ โตโต้หันมามองภูมิบุญ
"ตรงที่มาร์คคือส่วนที่ผมเองคิดว่าคุณแพรยังไม่ได้แก้นะครับ ไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะทำเล่นๆ หรือกลั่นแกล้งแต่อย่างใด อย่างเรื่องจัดเลี้ยง ผมคิดว่าราคามันสูงเกินไป อีกอย่างอาหารที่ใช้ก็เป็นอาหารยุโรปทั้งหมด ทั้งที่คอนเซปต์ของรีสอร์ทเราเป็นไทยล้านนา ผมคิดว่าอาหารน่าจะมีอาหารไทยผสมอยู่บ้าง อีกอย่างเจ้านี้เราใช้จัดงานมาตลอดเกือบทุกงาน ราคาก็สูงขึ้นทุกปี ทำไมเราไม่หาจัดเลี้ยงที่อยู่เชียงใหม่เลยล่ะครับ เพราะเขาจะได้ไม่บวกค่าขนส่ง หรือไม่ก็หาดีลเลอร์ที่ให้ราคาเป็นที่น่าพอใจกว่านี้"
ภูมิบุญอธิบายยืดยาว แต่แพรยังคงกัดฟันอยู่
"น้องภูมิคะ เจ้านี้เราไว้ใจเขาได้นะคะ เราใช้มาทุกงาน เขาไม่เคยทำให้เราผิดหวัง จริงไหมคะคุณโตโต้ อีกอย่างงานเราใหญ่เกินไปที่จะไว้ใจใครก็ได้นี่คะ"
"ผมเห็นด้วยครับ แต่ผมว่าน่าจะเสนอมาสักสองสามรายชื่อนะ คุณแพรจะไม่ให้เราเลือกเลยเหรอครับ ในเมื่อธุรกิจมันคือการแข่งขัน ยิ่งใช้ประจำราคาก็น่าจะยิ่งต่อรองกันได้ ไม่ใช่เพิ่มสูงขึ้นเป็นเท่าตัวแบบนี้ เรื่องนี้ยังไงผมก็ไม่ให้ผ่านครับ"
ภูมิบุญตัดบทเพราะขี้เกียจจะอธิบายอีก โตโต้นิ่งฟังมองหน้าภูมิบุญอยู่ ส่วนแพรโกรธจัดจนไม่รู้จะทำยังไงดี จะแสดงกริยาออกไปยังไงดี
"อ้อ เรื่องดีลเลอร์ ผมเห็นแต่ละรายการมีแค่อย่างละเจ้า ผมอยากให้คุณแพรหามาอย่างละสองเป็นอย่างต่ำ เราจะได้มีการเปรียบเทียบราคากันนะครับ"
"น้องภูมิ"
เธอแว้ดเสียงขึ้ตาเขียว โตโต้หันมามองแล้วทำตาดุใส่เธอจึงเก็บอาการ
"คุณโตโต้คะ แพรรับหน้าที่จัดงานให้บริษัทเรามาทุกงาน ไม่เคยทำให้งานเสียมีแต่สร้างชื่อเสียงให้ แล้วนี่อะไรคะ"
แพรแสดงความในใจออกมาโตโต้เองก็มองอยู่
"ครับผมเข้าใจดีคุณแพร แต่อย่างที่ภูมิพูดผมก็คิดว่ามันไม่ผิดนี่ครับ"
"ทำไมคะคุณโตโต้ น้องเขาไม่มีประสบการณ์ งานจะเสียเอาได้นะคะ"
"ยังไงคุณแพร ผมไม่เห็นว่าภูมิจะทำอะไรที่เสื่อมเสียเลย แค่เขาแสดงความคิดเห็นออกไป คุณก็แค่หามาอย่างที่เขาบอก"
โตโต้พูดเสียงนิ่งเหลือเกิน มองหน้าแพร
"แล้วเขามีสิทธิ์อะไรคะ เป็นแค่ผู้ช่วยคุณโตโต้ มีสิทธิ์มาตัดสินว่างานแพรจะผ่านไม่ผ่านเหรอคะ"
แพรแว้ดเสียงขึ้นสายตาปราดมาทางภูมิบุญ
"มีสิ อ้อผมลืมบอกในที่ประชุมไป น้องภูมิมีสิทธิ์เทียบเท่าผมทุกประการ ต่อไปนี้การอนุมัติทุกอย่างต้องมีลายเซ็นผมคู่กับน้องภูมิจึงจะแสดงว่างาน นั้นผ่านการอนุมัติ"
โตโต้พูดแล้วหันมายิ้มให้ภูมิบุญที่ก้มหน้านิ่งไม่อยากจะโอ้อวดตัวเอง แต่แพรอ้าปากหวอ
"ถ้างานเสียมาอย่ามาว่าแพรนะคะ"
เธอพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
"เดี๋ยวครับคุณแพร"
ภูมิบุญเริ่มรำคาญกับกริยาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เดินกลับไปโต๊ะตัวเองกดโทรศัพท์ไปหาพลอย
"พลอยรบกวนตามคุณหินพีอาร์ให้หน่อยนะ ขอตอนนี้เลย"
โตโต้กับแพรหันมามองภูมิบุญเป็นตาเดียว
"คุณโตโต้ครับ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมว่างานนี้ให้คุณหินเขาลองเสนอโปรเจกต์มาดูดีไหมครับ เราลองให้โอกาสคนอื่นบ้าง เผื่อว่าเขาอาจจะมีฝีมือ อีกอย่างคุณแพรจะได้ไม่เหนื่อยทุกงานไงครับ"
สิ่งทีพูดออกไปทำให้แพรถึงกับอึ้งทำหน้าไม่ถูก ส่วนโตโต้ยิ้มออกมาถูกใจเหลือเกิน
"สวัสดีครับ"
หินเดินตามพลอยเข้ามาในห้อง พลอยยิ้มให้ภูมิบุญก่อนจะเดินออกไป
"เชิญนั่งครับคุณหิน"
โตโต้ผายมือให้ เขารูปร่างสูงโปร่งแต่งตัวจัดจ้านไม่แพ้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ดูท่าทางคงเกรงกันอยู่ไม่น้อย
"คือเรื่องโปรเจกต์เปิดตัวที่เชียงใหม่น่ะครับ ผมอยากให้คุณหินลองเสนอแผนงานมาให้ดูหน่อย"
ภูมิบุญเดินมาอยู่ที่เดิมเยื้องๆโตโต้ หินทำหน้าเลิ่กลั่กตกใจ
"เอ่อ แล้วโปรเจกต์ของคุณแพร"
"เราก็ยังพิจารณาอยู่ครับ แต่อยากให้คุณหินลองเสนอมาด้วย ช่วยกันทำก็ได้นะครับ แต่อยากให้เห็นความแตกต่างของงานทั้งสองแบบ คอนเซ็ปต์ยังเหมือนเดิมนะครับ คุณโตโต้ครับถ้าร่างแผนงานนี่เขาใช้เวลาประมาณเท่าไหร่ครับถึงจะเสร็จ"
ภูมิบุญหันไปหาบอสใหญ่
"พฤหัสหน้าทันไหม"
โตโต้พูดออกมายิ้มมองการแจงงานของภูมิบุญ
"เอ่อ ทันครับ"
หินพูดออกมาไม่กล้ามองไปทางแพรที่นั่งร้อนอาสน์อยู่
"ส่วนดีลเลอร์ ผมอยากให้มีการเสนอราคามากกว่าเจ้าเดียวนะครับ และผมขอตัวอย่างด้วย ทุกอย่าง ทั้งอาหารเครื่องดื่ม อุปกรณ์การตกแต่ง ดอกไม้ ขอด้วยนะครับ รูปก็ยังดี"
ภูมิบุญพูดไม่ได้สนใจกริยาของแพรอีกเลย หินดูตื่นเต้นเอาสมุดขึ้นมาจดเป็นการใหญ่แต่แพรนั่งหน้าบึ้งสายตาแสดงความ เกลียดชังออกมาอย่างไม่มีปิดบัง พอเสร็จทั้งสองก็เดินออกนอกห้องไป
"หึหึ เก่งมากครับภูมิ เรานี่สร้างความประหลาดใจให้พี่ได้ตลอดเลยนะ พี่ไม่ยักรู้ว่าเรามีความรู้เรื่องนี้ด้วย"
โตโต้ลุกจากที่นั่งเดินตรงมาหาภูิมบุญ
"ผมก็ไม่ได้มีความรู้อะไรหรอกครับ ผมแค่อยากจะเห็นการแสดงความสามารถของเพื่อนร่วมงาน ที่พูดๆออกไปก็เอามาจากอินเตอร์เน็ททั้งนั้น"
"จริงดิ พี่ไม่ยักรู้"
โตโต้ปรี่เข้าประชิดตัวจนภูมิบุญถอยร่นติดผนัง พยายามจะหาทางไป
"ยิ่งอยู่กับเราพี่ยิ่งชอบเรานะภูมิ เราไม่เหมือนกับเด็กทั่วไปที่พี่รู้จัก"
เสียงนุ่มหวานก้องออกไป โตโต้เอามือดันผนังไว้ลมหายใจรดหน้าภูมิบุญอยู่
"ครับ ผมร้ายครับผมรู้"
"ยิ่งร้าย ยิ่งชอบ"
ภูมิบุญพลิกตัวออกมาจากเขา รีบเดินไปที่เก้าอี้ของตัวเอง
"ใครเป็นหัวหน้าแผนกจัดซื้อครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะถ้าไม่คุยเรื่องานเขาคงไม่ยอมหยุดง่ายๆ
"คุณสมชาย ทำไหมหรือภูมิ"
โตโต้ถามเดินมาทำเหมือนเดิมท่าเดิม ภูมิบุญนิ่งคิด คงเก็บไว้คนเดียวไม่ได้แล้วล่ะสิ่งที่ค้างอยู่ในใจ
"ผมคิดว่ามีการสั่งซื้อในราคาที่ผิดปกติ อยากให้คุณโตโต้ตรวจสอบครับ"
"หือ อะไรนะ"
ได้ผลเพราะโตโต้กระเด้งตัวเป็นยืนตรงเดินอ้อมมาหน้าโต๊ะของภูมิบุญ
"นี่ครับ เอกสารที่ผมตรวจๆดู มันเริ่มมาตั้งแต่โปรเจกต์ที่เขาค้อ รายการสั่งซื้อกับสินค้ามันไม่สอดคล้องกัน"
"เรียกเขามาพบหน่อยซิ"
"เดี๋ยวครับคุณโตโต้ ผมขอเวลาหาข้อมูลให้ได้เยอะกว่านี้หน่อยนะครับ อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไป ผมคิดว่าเขาไม่ได้ทำคนเดียว"
"หือ มีคนร่วมมือเหรอ"
"คิดว่าน่าจะมีคนร่วมมือ เพราะเงินมันจำนวนไม่น้อย อีกอย่างถ้าทำคนเดียวคงไม่ไหวแน่ๆเพราะมันมีการเซ็นผ่านมาหลายแผนก"
ภูมิบุญฉายแววตาออกมา โตโต้นิ่งคิดอยู่มองหน้าภูมิบุญด้วยสายตาที่ครุ่นคิด ทั้งสองปรึกษาหารือกันอยู่ จนถึงเวลากลับบ้าน ภูมิบุญก็หอบเอกสารกลับบ้านกองใหญ่ โตโต้เองก็เรียกเด็กวิ่งเอกสารที่เป็นลุงแก่ๆคนหนึ่งมาช่วยขนไปใส่ท้ายรถ พลอยแยกกลับแล้ว รายนั้นก็หอบเอกสารกลับเช่นกัน
"เราควรจะบอกคุณท่านไหมครับคุณโตโต้"
ภูมิบุญถามขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
"ยังก่อนดีหว่าภูมิ กลัวแม่จะตกใจ เราเอาให้แน่ก่อนเถอะ พี่นี่ไม่ไหวจริงๆ เซ็นอย่างเดียวหลับหูหลับตาไม่ดูเลย นี่ถ้าเราไม่เข้ามาทำงานกับพี่ คงโดนพวกมันโกงไปไม่น้อย"
โตโต้ระบายออกมา
"ก็คุณโตโต้ทำงานคนเดียวนี่ครับ เอกสารให้เซ็นก็เป็นตั้ง ดูหมดคงไม่ไหวเหมือนกัน"
ภูมิบุญพูดออกไป คนฟังหันกลับมาหายิ้มอย่างดีใจ
"ขอบใจนะภูมิที่เราเข้าใจพี่"
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็ทำตามหน้าที่ตอบแทนคุณท่านแค่นั้นเอง"
ภูมิบุญมองออกไปนอกกระจกรถ เกือบห้าโมงเย็นแล้วรถราแถวถนนศรีนครินทร์ก็เริ่มที่จะแออัด ผู้คนสัญจรไปมา ต่างมีจุดหมายปลายทางที่ไม่เหมือนกัน นานแค่ไหนแล้วนะที่คิดไม่ดีกับภูมิบุญ เคยคิดว่าเขาเข้ามาในบ้านเพื่อหาผลประโยชน์ เคยคิดว่าเขามีจุดประสงค์ร้ายกับครอบครัว เขาคิดแบบนั้นไปได้ยังไงกัน ในเมื่อคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆตอนนี้ เขาพยายามทำเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของหยาดเหงื่อแรงกายของคนที่เป็นแม่ของเขา เอง เขาไม่เคยคิดร้ายเลย เงินเดือนก็ขอรับแค่ครึ่งเดียวเพราะเขาอ้างว่าอยู่ที่บ้านคุณท่านไม่ต้องใช้ จ่ายอะไร ที่ขอแค่ครึ่งหนึ่งก็จะเก็บไว้เผื่อว่าแม่ของเขาเองจะล้มเจ็บต้องใช้เงิน เขาไม่เคยเรียกร้องอะไรจากครอบครัวนี้เลย แล้วนี่คิดเลวร้ายกับเขาไปมากแค่ไหนแล้วนะ โตโต้ครุ่นคิดอยู่ในใจ
"แวะกินข้าวกับพี่ก่อนไหมภูมิ"
โตโต้เอ่ยขึ้นแล้วมองมายังภูมิบุญ
"อย่าเลยครับ คุณท่านคงรอเราอยู่ วันนี้เห็นแม่บอกจะทำแหนมเนืองนะครับ คุณโตโต้ชอบทานไม่ใช่เหรอ"
ภูมิบุญหันไปตอบแล้วยิ้มให้น้อยๆ ไม่รู้ตัวหรอกว่ารอยยิ้มนี้เองสร้างความคิดอีกแง่เกี่ยวกับตัวเขาให้กับคนตัวใหญ่ข้างๆแล้ว
"เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยออนเลยนะภูมิ นอกใจพี่เหรอ"
หลังจากที่ทานข้าวเก็บกวาดช่วยทางบ้านเสร็จภูมิบุญก็มีเวลาส่วนตัวเปิดคอมพิวเตอร์คุยกับคนรักที่อยู่ห่างไกล
"โทษทีนะครับพี่แทน พอดีที่ทำงานยุ่งๆน่ะครับ พี่แทนเป็นยังไงบ้างวันนี้"
"เซ็งดิภูมิ พี่รอเราออนทั้งวัน คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว"
"ภูมิก็คิดถึงพี่แทนนะครับ แต่งานยุ่งจริงๆ"
"ไม่ได้นอกใจพี่นะ พี่ไม่ยอมนะภูมิ"
"บ้าเหรอพี่แทน ภูมิไม่ได้รักใครง่ายๆนะ ภูมิรักพี่แทนคนเดียว"
"ค่อยชื่นใจหน่อย วันนี้ที่นี่ฝนตกล่ะภูมิ เหงาเลยอ่ะ เคยฝนตกแล้วอยู่กับภูมิคิดถึงที่สุดเลย"
"ภูมิก็คิดถึงพี่แทนนะครับ ยิ่งนั่งรถผ่านซอยบ้านเรายิ่งคิดถึง"
"ภูมิคิดถึงพี่ฟังเพลงที่พี่เคยเปิดให้ฟังสิ เนี่ยพี่กำลังฟังอยู่"
"Wind song ใช่ไหมครับ คิดถึงอยู่พอดี"
ภูมิบุญเลื่อนเมาส์ไปคลิกตรงเพลงที่เขาเอาขึ้นหน้าจอคอมพิวเตอร์ไว้ พอเสียงกีตาร์โปร่งเคล้ากับเสียงเปียโนดังแว่วออกมาห็หลับตาคิดระลึกถึงคน ที่รัก อ้อมกอดนั้น ปีสุดท้ายที่แทนทวีอยู่ที่เมืองไทย ภาพเทือกเขาสีเขียวเข้มจนดำเบื้องหน้า หมอกที่ปกคลุมเห็นเพียงรางๆ เก้าอี้หวายหน้าห้องมีสองร่างนั่งอยู่คู่กัน ผ้าห่มผืนหนาคลุมสองร่างนั้นอยู่
"พี่สัญญานะภูมิ พี่จะรักภูมิคนเดียว"
เสียงที่ทุ้มนุ่มหูกระซิบอยู่ข้างๆมันดังเข้าไปในใจ มันสะท้อนเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ
"ภูมิก็รักที่แทนครับ รักมาก ขอบคุณพี่แทนนะครับที่รักภูมิ"
ร่างสองร่างเบียดเข้าหากันโอบกอดกันอยู่อย่างนั้น ความหนาวเหน็บภายนอกทำอะไรทั้งสองไม่ได้ เพราะไออุ่นแห่งใจได้แผ่ผสานสองคนให้อุ่นไอรักกันอย่างที่อะไรในโลกนี้จะมา พรากสองคนจากกันได้ ในเมื่ออีกคนคือแรงใจให้กันและกัน แค่ขอบฟ้ากั้น ขอบทะเลขวางมันไม่ได้ยากเย็นเลยสำหรับหัวใจสองดวงที่เต็มไปด้วยรักคู่นี้
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
จิ้มก่อน...ทันไหมเนี่ย(เน็ตแก่)
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกนะ.....โตโต้คิดจะตีท้ายครัวพี่แทน...
มันคงไม่ง่ายนักหรอก....น้องภูมิมั่นคงพี่เชื่อ....
แต่ทำไม...ไม่ค่อยเชื่อใจพี่แทนไม่รู้...กลัวความเหงาเล่นงานเอา
เส้นทางน้องภูมิดูจะเสี่ยงอันตรายขึ้นทุกที.....
รู้สึกว่า...โตโต้ใช้น้องภูมิคุ้มอ่ะ...ได้ทั้งอาหารตาอาหารใจ
แถมยังช่วยจับคนโกงให้ด้วย.... :o9:
:กอด1: น้อง eiky แรง ๆ
กด + ให้ความแรง
-
ตอนนี้น้องภูมิเปนต่อ ตอกยัยเมย์ กะ ยัยแพรหน้าหงายไปเยย สะจาย :laugh:
ตอนนี้ดูท่าโตโต้จะไม่มีวี่แววทำร้ายน้องภูมิอีกแล้วนะ o18
แต่ก็อดเป็นห่วงท่าทีที่มีต่อภูมิบุญม่ะล่าย
ยังงัยๆพระเอกก้อขอเปนแทนนนนนนนนน :man1:
วันแม่ รักแม่มากน่ะครับ :กอด1:
-
คิดถึง พี่แทนกันจัง
:L2: :L2:
-
เรื่องราวดีๆและสนุกๆน่าติดตามมาก
-
ทำไ
ดีอ่ะ
เค้าแอบเทใจไปทางโตโต้อ่ะ
อยากให้โตโต้ชนะใจถูมิ
แต่ก็ไม่อยากให้แทนเสียใจ
แง้ๆๆๆๆ
เลือกไม่ถูก^^
-
มันส์พะยะคะ สะใจพี่ภูมิกับพี่พลอยมาก ไม่กลัวใครเลย
ไม่ชอบไอ้พวกขี้โกงมากๆ
พี่อิ๊กอยากอ่านต่อมากๆแล้ว
-
ขอให้จับตัวโกงได้เร็วๆ เด้อ นักสืบทั้งสอง อิอิ
ว่าเเต่ภูมิจะคู่กับเเทนหรือโตโต้อ่า
-
อิตาโตโต้เนี่ยช่างหาเศษหาเลยกับภูมิได้ตลอดจิงๆนะ อิอิ
แต่ยังงัยก็เชียร์พี่แทนอ่ะ
-
ภูมิทำได้ดีที่สุดเลย
จับพวกโกงให้ได้นะ
ไอ่พวกนี้ต้องมีไม่ต่ำกว่า 2 - 3 คนไปแน่นอน
อยากรู้จังเลยว่าภูมิจะใจอ่อนกับคุณโตโต้หรือเปล่านะ
ปล. ไม่รู้ว่าทำไมถึงเชียร์คุณโตโต้กับภูมิ
มากกว่าพี่แทนกับภูมิซะอีก
-
ไฟแรงอ่ะ
มาอย่างเร็วและยาวด้วย ฮ่าๆๆ
ชอบจริงๆ ภูมิบุญ
บวกหนึ่งคะ
-
ชอบตรงแรงอย่างมีสาระคะ
ไม่ใช่ว่าเราหาเรื่อง แต่ทำอะไรก็ต้องมีเหตุมีผล
สู้ๆ นะคะ อยากให้คนทำงานคิดแบบนี้เยอะๆ จะได้ทำงานออกมาดีๆ
ไม่ต้องกลัวเรื่องมาก่อนหลังให้มาก มัวแต่เกรงใจจนงานเสียแบบนี้ก็ไม่ไหว
-
น้องภูมิระวังตัวนะ
เริ่มสร้างศัตรู
+1
-
แล้วโตโต้จะเอางัยเนี่ย :เฮ้อ:
-
สนุกมากค่ะคุณอิ๊กกี้ขา ไม่รู้ว่าภูมิบุญกับโตโต้ยังจะต้องเผชิญกับอะไรอีกบ้างนะคะ
เอาเป็นว่าจะเป็นอย่างไรน้องมิก็จะอยู่เอาใจช่วยคู่นี้ค่ะ
หินพูดออกมาไม่กล้ามองไปทางแพรที่นั่งร้อนอาสอยู่
สำนวนนี้หมายถึงแพรนั่งไม่ติดเก้าอี้รึเปล่าคะ ถ้าใช่ อาสน์ ต้องเติม น์ ด้วยนะคะ เพราะมาจากคำบาลีสันสกฤตว่า อาสฺน (อาด-สะ-นะ) แปลว่า ที่นั่ง
ขอนุญาตขยายความเพิ่มนะคะว่าทำไมจึงต้องใส่เครื่องหมายทัณฑฆาต จะเห็นว่าถ้าอ่านตามอักขรวิธีบาลีสันสกฤตจะอ่านแบบเรียงพยางค์ คือออกเสียงพยัญชนะทั้งตัวสะกดและตัวตามครบเป็น อาด-สะ-นะ แต่ไทยเราไม่มีระบบตัวตาม มีแต่ระบบตัวสะกด เราจึงใส่เครื่องหมายทัณฑฆาตไว้ที่ตัวตาม น เพื่อฆ่าเสียงแล้วเอา ส เป็นตัวสะกดออกเสียงเป็นมาตราแม่กดว่า อาด ค่ะ
-
เฮ้ออออ~
อ่านๆไปใจชักหวั่นๆ
ไอ้เราน่ะอยากให้ภูมิบุญได้กับคุณโตโต้
...แต่มันผิดอ่ะ เพราะภูมิบุญกับแทนรักกันอยู่...
กลัว...รักแท้แพ้ระยะทางเนี่ยดิ :เฮ้อ:
ไอ้คุณโตโต้...มันก็ยังคงเจ้าเล่ห์เจ้าชู้ของมันอยู่นะ ความดียังมองไม่เห็น อื่มม ความจริงมันก็ทำตัวดีขึ้นมานิดนึง
แต่ชอบ...พอใจที่มันเริ่มหลงภูมิบุญแล้ว...อีกหน่อยหนักเข้าก็หัวปักหัวปำ
แล้วภูมิบุญจะว่ายังไง???...คิดว่าโต้โตต้องปล้ำภูมิบุญอีกรอบบบ...ทุกอย่างคงดีขึ้น
ถ่านไฟเก่ามันยังคุ...รอวันรื้อฟื้น ภูมิบุญต้องมีอ่อนไหวบ้างล่ะน่า
วันนี้เม้นท์จริงจังเนอะ...สลดตัวเอง เฮ้อออ~ ตัวฉันเป็นอะไรเนี่ยยย
กอดอิ๊คคิวซังเพิ่มพลัง :กอด1:
ชาร์ต!
ชาร์ต!
ชาร์ต!
:fire:
-
เข้ามาทำงานแล้วเจอแบบนี้อีกจริงๆด้วย เหอๆ
ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่กล้าเข้าไปยุ่ง แต่นี่ก็มีตำแหน่งพอตัวเลยเข้าไปจัดการได้ อิอิ
คราวนี้อย่าให้ความแค้นมาบดบังอีกเลยนะภูมิ แนวคิดเปลี่ยนไปแล้ว ผลที่ตามมาย่อมดีแน่นอน
-
สนุกมากค่ะคุณอิ๊กกี้ขา ไม่รู้ว่าภูมิบุญกับโตโต้ยังจะต้องเผชิญกับอะไรอีกบ้างนะคะ
เอาเป็นว่าจะเป็นอย่างไรน้องมิก็จะอยู่เอาใจช่วยคู่นี้ค่ะ
หินพูดออกมาไม่กล้ามองไปทางแพรที่นั่งร้อนอาสอยู่
สำนวนนี้หมายถึงแพรนั่งไม่ติดเก้าอี้รึเปล่าคะ ถ้าใช่ อาสน์ ต้องเติม น์ ด้วยนะคะ เพราะมาจากคำบาลีสันสกฤตว่า อาสน (อา-สะ-นะ) แปลว่า ที่นั่ง ค่ะ
เข้ามารักน้องมิ อิอิ เดี๋ยวเปลี่ยนคร้าบ ตอนนี้ตาลาย เล่นเกม มากมาย จุ๊บๆๆ น้าเฮ้ออออ~
อ่านๆไปใจชักหวั่นๆ
ไอ้เราน่ะอยากให้ภูมิบุญได้กับคุณโตโต้
...แต่มันผิดอ่ะ เพราะภูมิบุญกับแทนรักกันอยู่...
กลัว...รักแท้แพ้ระยะทางเนี่ยดิ :เฮ้อ:
ไอ้คุณโตโต้...มันก็ยังคงเจ้าเล่ห์เจ้าชู้ของมันอยู่นะ ความดียังมองไม่เห็น อื่มม ความจริงมันก็ทำตัวดีขึ้นมานิดนึง
แต่ชอบ...พอใจที่มันเริ่มหลงภูมิบุญแล้ว...อีกหน่อยหนักเข้าก็หัวปักหัวปำ
แล้วภูมิบุญจะว่ายังไง???...คิดว่าโต้โตต้องปล้ำภูมิบุญอีกรอบบบ...ทุกอย่างคงดีขึ้น
ถ่านไฟเก่ามันยังคุ...รอวันรื้อฟื้น ภูมิบุญต้องมีอ่อนไหวบ้างล่ะน่า
วันนี้เม้นท์จริงจังเนอะ...สลดตัวเอง เฮ้อออ~ ตัวฉันเป็นอะไรเนี่ยยย
กอดอิ๊คคิวซังเพิ่มพลัง :กอด1:
ชาร์ต!
ชาร์ต!
ชาร์ต!
:fire:
แทงแรงไหนอ่าหนมเค้กวันเกิดน่ะ รอกินอยู่นะเนี่ย อิอิ
วันนี้เมนต์จริงจัง มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวมาก ข้าน้อยขอคารวะ
จุ๊บๆๆ
-
น้องภูมิเจ๋งมาก
ทำงานเริ่ด
สู้ๆนะ จับคนโกงให้ได้ไวๆ
-
พลอยก็แรงได้ใจไม่เปลี่ยน
เมื่อไหร่โตโต้จะได้แทรกเน้อ.... เค้ารักกันมั่นคงขนาดน้านน
สู้ต่อไปบักโตโต้ 555+
-
(http://www.bloggang.com/data/s/sabuyja/picture/1279628303.jpg)
ญี่ปุ่น ภูมิ มากินเค้กกันเร็ว
อิ๊คไม่ต้องกินนะ...เดี๋ยวอ้วน หึหึ :m14:
-
อ่า น้องภูมิเจ๋งมาก... o13
ถึงโตโต้จะดีขึ้นแค่ไหน ก็จะยังเชียร์พี่แทนอยู่ดี!!!
น้องภูมิอย่าทำร้ายพี่แทนนะ!
-
สู้ ๆ นะจ๊ะน้องภูมิ สมน้ำหน้านังแพรนั้น จะวีนท่าเดียว
รับเข้ามาทำงานได้ไงน๊อ :z3:
-
ลุ้นรักอ่าาา
-
ศึกเริ่มแล้วสินะ ภูมิสู้ๆๆๆ
-
การคดโกงมันมีอยู่ในทุกที่จริง ๆ กว่าจะจัดการกันได้ทั้งกระบวนการโคตรเหนื่อยเลย
ซัพลพายเออร์บางเจ้าเข้ามาเสนอใต้โต๊ะเป็นจำนวนเงินที่สูงมาก
แทบไม่ต้องทำงานกันหลายเดือนเลยละ อีกอย่างไอ้การฮั้วกันนี่ก็โคตรเซ็งเลย
ทำไมมันไม่แข่งขันกันในด้านคุณภาพของเนื้องานหรือสินค้ากันจริง ๆ
กว่าจะวางระบบและตรวจสอบซัพพลายเออร์แต่ละรายเสร็จซัดไป 6 เดือน
เชิญฝ่ายจัดซื้อคนเก่าออกได้ แต่ต้องลากงานเค้าเข้ามาดูแลเอง
กว่าจะหาจัดซื็อคนใหม่ได้ร่วมปี แต่ดีที่นายก็ไม่ว่าเพราะผลของที่คนเก่าทำไว้
ประมาณ 8 หลักได้มั้ง มูลค่าความเสียหายมันสูง นายพอใจกับช่วงที่เราดูแลให้อยู่
เพราะซื้อของได้ของดี ราคาถูงลงกว่าเดิมมาก แต่คนโกงผลกรรมมันตามทันไวจริงๆ้เหมือนกัน
เข้าข่ายเงินร้อนอยู่ได้ไม่นานก็หมด 555
-
มาแปะโป้งยังอ่านไม่ทันเลย
แต่ขอบอกสนุกมากกก
หานายเอกชนิดดิส ๆ แบบนี้มานานแล้ว
ปล.เมื่อไหร่จะทันหนอ
-
ขอให้ภูมิจัดการเรื่องต่างๆได้เรียบร้อยนะ สู้ๆๆ
ว่าแต่เมื่อไหร่จะลงเอยกับโตโต้ล่ะ ฮ่าๆ
-
โหยเรื่องนี้ มีตัวร้ายเยอะจริงๆ
-
อ่านแล้วรู้สึกตงิดๆ เรื่องแทนกับภูมิมันต้องมีจุดเปลี่ยนอะไรซักอย่าง(มั้ง)
ถ้ามีจริงๆ หวังแค่ภูมิกับแทน ต่อไปจะเป็นเพื่อนพี่น้องที่ดีต่อกันได้
(ปักใจเชื่อว่าอิตาโตโต้เป็นพระเอกไปแล้วเกินครึ่ง วะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่า)
ส่วนเรื่องคนโกง มันโกงกันเป็นกระบวนการเลยเนอะ
แค่ตัวอย่างหนึ่ง..สาหัสกว่านี้มันก็ยังมี..ให้เห็น
มันต้องมีคนกลุ่มหนึ่งที่เปิดโปงและกำจัดคนระยำพวกนี้ออกไป
เพราะ..อยู่ก็มีแต่ความเสียหายที่เพิ่มมากขึ้น
ภูมิบุญ สู้เข้าไว้ จัดการพวกนั้นให้ได้
เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นตอนช่วงมหาวิทยาลัย
เราคิดว่าคงยังเทียบขั้นไม่ได้กับเรื่องที่จะเกิดกับที่ทำงาน
(ฉันบ่นอะไรอยู่ จบดีกว่า เริ่มไม่รู้เรื่องเองแล้ว)
เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กค่ะ
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
+1 รอตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
ยิ่งโตยิ่งรักภูมิ :กอด1:
แต่ระวังตัวหน่อยนะ
ยิ่งแรงยิ่งมีคนเกลียดเพิ่ม
ต้องทั้งเข้มแข็งและแข็งแกร่ง
สู้ๆๆๆๆ
-
ภูมิทำงานจริงจังมากเลย เขี้ยวสูสีพี่เป้ของคุณยอดเลยนะครับ
นิสัยก็มีส่วนคล้ายกัน
-
น้องมิคร้าบ รบกวนดูคำผิดให้หน่อยเน้อ เขียนตอนตาปรือๆ รู้สึกว่ามันน่าจะดุเดือดกว่านี้อีกนะ แต่ข้าพเจ้าง่วงจริงจัง
ขอให้มีความสุขกันทุกๆคนนะคร้าบบ จุ๊บบ
ฉากห้าสิบสอง
พอกลับ ถึงบ้านทั้งคู่ก็ดูเคร่งเครียดกับเอกสารที่หอบมาจากที่ทำงาน คุณอภิสราถามก็บอกว่าต้องตรวจเอกสารนิดหน่อย พอทานข้าวเสร็จภูมิบุญจะหอบเอกสารกลับไปดูที่ห้องของตนแต่โตโต้ก็อ้างว่าน่า จะดูด้วยกันเพราะจะได้ช่วยกันคิด
"ดูที่นี่ล่ะภูมิ พี่ดูคนเดียวแล้วง่วงนอน"
โตโต้พูดออกมา สายตามีพิรุธ
"มันไม่สะดวกน่ะครับคุณโตโต้ เผื่อผมง่วงจะได้นอนเลย"
"งั้นขึ้นไปดูห้องพี่สิครับ ง่วงก็นอนเตียงพี่ได้นี่"
"ไม่ดีกว่าครับ"
"แหมพูดเหมือนไม่เคยนอนนะภูมิ"
โตโต้เหน็บภูมิบุญเม้มปากแน่น ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะท่าทางคงไม่จบง่ายๆ
"คำว่าเคยคืออดีตนะครับคุณโตโต้ อะไรที่เคยๆใช่ว่าจะต้องทำอีกนี่ครับ ผมขอเอาไปดูที่ห้องดีกว่า"
ภูมิบุญยืนกรานเสียงแข็งไม่ได้สบตาอีกฝ่าย
"แม่ครับ ดูน้องภูมิสิครับ เนี่ยจะดูเอกสารก็จะหอบไปดูคนเดียว โต้ดูคนเดียวแล้วง่วงอ่ะแม่ ช่วยพูดกับน้องให้หน่อยสิครับ"
ร้องขึ้นฟ้องมารดาที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ห้องนั่งเล่นทันที ภูมิบุญมองโตโต้ตาเขียว
"ทำไมล่ะลูก ช่วยกันดูสิจ๊ะ มีอะไรจะได้ปรึกษากัน ดูคนเดียวเดี๋ยวก็ง่วง"
คุณอภิสราหันมาแนะ ภูมิบุญมองโตโต้ตาเขียวอีกครั้ง แต่เขากลับยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ สุดท้ายก็ต้องยอมทนอยู่ดูเอกสารกับเขาที่ห้องโถง ภูมิบุญใช้เวลาในการทำธุระส่วนตัวนานแสนนานเพราะคิดว่าโตโต้คงยอมแพ้ขึ้นไป นอนก่อน แต่พอกลับมาเขากลับนั่งยิ้มร่ารออยู่แล้ว
"พี่เพิ่งรู้นะว่าเขาโกงกันนานแล้ว ดูตัวนี้สิพี่เซ็นไปได้ยังไง ตัวเลขมันเหมือนมีการแก้ไข พี่นี่ไม่ไหวจริงๆ"
"ขอผมดูได้ไหมครับ"
ภูมิบุญชะโงกหน้าไปดู โตโต้ก็ยื่นเอกสารให้แต่จงใจโน้มหน้าลงจนจมูกจนกับแก้มของภูมิบุญอย่างจัง
"เอ่อ"
ภูมิบุญผงะออกโดยเร็ว รู้สึกร้อนผ่าวๆที่หน้า แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ โตโต้อมยิ้มอยู่พอใจกับกริยาของภูมิบุญ
"ตัวเลขมันมีการแก้ไขนี่ครับ ใครกันกล้ามาก"
ภูมิบุญทำเป็นเมินเฉยตั้งหน้าตั้งตาตรวจดูเอกสารตรงหน้า
"น่าจะเป็นพี่น้อย ไม่อยากจะเชื่อเลย พี่น้อยอยู่มานาน ตั้งแต่สมัยคุณแม่"
"ไดเร็กเตอร์ของไฟแนนซ์น่ะเหรอครับ"
ภูมิบุญร้องขึ้น พลันคิดไปถึงวันที่เข้าห้องประชุมวันแรก ผู้หญิงท่าทางใจดีคนนี้ไต่ถามเรื่องตัวเลขกับเขา นั่นสินะ ทำไมเธอถึงถามว่าภูมิบุญถนัดเรื่องตัวเลขหรือเปล่า
"อืม ใช่ แต่พี่ว่ามันแปลกๆนะ พี่น้อยก็ฐานะดีนี่แล้วจะทำไปทำไม"
"ไม่รู้จักพอไงครับ เงินมันทำให้คนหน้ามืดตามัวไป ยิ่งมียิ่งคิดว่าตนมีอำนาจ"
ภูมิบุญพูดออกมาสายตามองฉายออกมาความในใจที่เกือบจะเลือนหายไปกระจ่างขึ้นมาอีกครั้ง
"นั่นสินะ พรุ่งนี้พี่ต้องเรียกคุณอนิรุธเข้ามาคุยด้วยแล้ว ไม่ได้ๆ หลายล้านแล้ว"
คนที่กล่าวถึงคือทนายประจำบริษัท
"คุณโตโต้ครับ เรื่องบัญชีผมไม่ค่อยถนัด ถ้าหากว่าผมให้คนนอกมาตรวจสอบบัญชีบริษัทเราจะดีไหมครับ"
ภูมิบุญเสนอแล้วมองหน้าโตโต้
"อย่าเพิ่งเลยภูมิ พี่ว่าภาพลักษณ์ของบริษัทเราก็สำคัญนะ พี่กลัวว่าถ้าทำแบบนั้นเราจะดูไม่มีเสถียรภาพเอา"
โตโต้แย้งซึ่งภูมิบุญก็ลืมคิดถึงข้อนี้ไปเขาพยักหน้าเห็นด้วย
"แล้วตอนนี้เราทำอะไรได้บ้างล่ะครับคุณโตโต้"
"ก็รวบรวมหลักฐานให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้"
"แล้ว"
ภูมิบุญถามเพื่อให้โตโต้ไหลไปกับคำพูดของเขาเอง
"ก็คงไม่เอาไว้ พี่ไม่เลี้ยงไว้หรอก"
"พอเหรอครับแค่นั้น"
ภูมิบุญมองหน้าของโตโต้มีคำถามในใจ
"แล้วภูมิคิดว่าควรทำยังไงล่ะครับ"
"แล้ว เงินที่เราเสียไปล่ะครับ เราจะได้คืนไหม แค่ให้ออก มันคุ้มค่ากันเหรอครับ กับที่เราไว้ใจจ้างเขามาทำงาน แต่เขากลับมาทำแบบนี้กับเรา แค่นี้มันพอแล้วเหรอครับ"
"ภูมิ"
โตโต้มองหน้าภูมิบุญหวาดๆ ไม่คิดว่าภูมิบุญจะแค้นฝังใจขนาดนี้ นี่ขนาดไม่ใช่เรื่องของเขาโดยตรง
"เรานี่น่ากลัวนะ เวลาเอาเรื่อง หึหึ พี่กลัวนะเนี่ย"
"ครับ กลัวก็อยู่ห่างๆผมสิครับ"
"ฮ่าๆๆ แต่ภูมิน่าจะรู้จักพี่นะ ยิ่งน่ากลัวยิ่งทำให้พี่อยากเข้าหา"
"งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปดูใหม่อีกอยู่ดี"
พอพูดจบก็ลุกขึ้นทันที โตโต้รีบฉวยมือของภูมิบุญเอาไว้
"จะทำอะไรน่ะคุณโตโต้"
"จะรีบนอนไปไหนภูมิ ยังไม่เที่ยงคืนเลย"
"ผมก็ต้องมีอะไรทำส่วนตัวบ้างสิครับ คุณโตโต้"
"อ้อ ลืมไป ไปคุยกับไอ้แทนสินะ รักกันให้นานๆนะ"
โตโต้ยอมปล่อยมือ น้ำเสียงไม่ได้อวยพรอย่างที่พูดเลย ภูมิบุญเดินกลับมาที่ห้องรีบลนลานเปิดคอมพิวเตอร์ พอเห็นคนรักมีสถานะออนอยู่ก็รีบคลิ๊กทันที
"พี่แทน ขอโทษนะครับที่มาช้า"
"พี่แทนทำอะไรอยู่ครับ"
"คิดถึงจังเลย"
"พี่แทน ยังอยู่ไหมครับ"
"พี่แทน ยุ่งอยู่เหรอ"
"พี่แทน ภูมิมาแล้ว ภูมิขอโทษ"
ไม่มีปฏิกริยาตอบโต้ ภูมิบุญเริ่มที่จะใจสั่นหวั่นไหวไป นี่เขาเป็นอะไรไป โกรธหรือ จะทำยังไงดี
"พี่แทน อยู่ไหมครับ พี่แทน"
"ภูมิมีงานเอกสารน่ะครับ ภูมิขอโทษ"
รอ จากนาทีเป็นห้า จากห้านาทีเป็นครึ่งชั่วโมง จากครึ่งชั่วโมงจากห้าทุ่มครึ่งเป็นเที่ยงคืนครึ่ง นี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมกัน เขาโกรธหรืออย่างไรทำไมเงียบนิ่งแบบนี้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน นี่เกิดอะไรขึ้น หัวใจเต้นแรงร้อนรน ส่งอะไรต่อมิอะไรไปผ่านสื่อออนไลน์แต่ไม่มีปฏิกริยาตอบรับ
"งั้นพี่แทนดูแลตัวเองดีๆนะครับ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ภูมิรักพี่แทนนะครับ รักมาก รักเสมอไม่เคยเปลี่ยน"
ภูมิบุญส่งข้อความสุดท้ายก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์
"เดี๋ยวภูมิ"
คนอีกฝั่งนั่งมองอยู่ อยากจะตอบกลับแต่เพราะอะไรก็ไม่เข้าใจว่าถึงมองอยู่อย่างนั้น ทั้งที่หัวใจร้อนรน โกรธเขาหรือ ก็ไม่มากขนาดนั้น แต่น้อยใจที่มานั่งรอนานแสนนาน แต่ก็กำลังจะเอ่ยปากคุย ด้วยความที่เขางอนในเรื่องที่ไม่เข้าเรื่อง ภูมิบุญเองก็ไม่ทันได้มอง สื่อออนไลนืปิดไปแล้ว
"สวัสดีครับ"
ภูมิบุญแปลกใจหลังจากที่ปิดคอมพิวเตอร์แล้วก็มีคนโทรศัพท์เข้าที่เครื่อง
"ภูมิ พี่เอง"
"พี่แทน เมื่อกี๊ไปไหนมาครับ ภูมิเป็นห่วงแทบแย่"
"พี่ไม่ได้ไปไหนหรอก พี่อยู่นี่ล่ะ แต่พี่น้อยใจ"
แทนทวีพูดออกมา ภูมิบุญเม้มปากหนักพยายามทำใจแข็งไม่ให้สั่นไหวเพราะน้ำตาเริ่มคลอออกมาแล้ว
"ภูมิ ภูมิขอโทษครับพี่แทน ภูมิไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรภูมิ พี่แค่น้อยใจ แล้ววันนี้ไปทำอะไรมาทั้งวัน"
"คือที่บริษัทเหมือนจะมีคนโกงน่ะครับ ภูมิกำลังดูเอกสารอยู่ ช่วงนี้เลยยุ่งๆแต่การตรวจเอกสาร ภูมิไม่ได้อยากทำแบบนี้นะครับพี่แทน"
"จริงเหรอภูมิ ตายจริง งั้นพี่ขอโทษนะพี่ไม่รู้ ถ้าภูมิบอกพี่ก่อนพี่ก็จะไม่งอนหรอก"
"ว่าจะบอกอยู่เหมือนกันครับ แต่เห็นพี่เงียบเลยยังไม่ได้บอก"
"พี่คิดถึงภูมินะ"
"ครับพี่แทน ภูมิก็คิดถึงพี่แทน อยากให้กลับมาเร็วๆจัง"
พอเข้าใจกันได้ก็คุยกันต่ออีกพักใหญ่ แต่แทนทวีต้องวางสายไปเพราะภูมิบุญขอร้องกลัวว่าค่าโทรศัพท์จะแพงแทนทวีจึง ยอมวางสาย คิดว่าคืนนี้ต้องข่มตาหลับอย่างยากลำบากแล้ว แต่พอได้ยินเสียงคนที่รัก ความคลางแคลงใจก็มลายหายไปสิ้น
"เมย์เกลียดมันจริงๆเลยนะคะคุณแพร ไม่เคยไม่ถูกชะตากับใครแบบนี้มาก่อน"
เมย์นั่งจับเข่าคุยกับแพรที่โต๊ะทำงานของตน สายตาโกรธแค้น เริ่มต้นวันทำงานใหม่ด้วยการนินทา
"แพรก็เกลียดมันค่ะ หนอยคิดว่าตัวเองเป็นใคร เด็กเมื่อวานซืน มันกล้ามากนะคะที่มาขัดขาแพร เราจะได้เห็นดีกัน ภูมิบุญ"
แพรแสยะยิ้มออกมา
"จะทำยังไงกับมันล่ะคะคุณแพร มันได้สิทธิ์ขาดการตัดสินใจมาจากคุณอภิสรา มันคงกำแหงน่าดู"
"มันต้องมีทางสิเมย์ ขนาดตอนคุณอภิสราอยู่ ไล่คุณธเนศออกแพรยังดิ้นหลุดมาได้เลย คิดเหรอว่าหัวคิดของเด็กเพิ่งจบมาใหม่จะมาทันแพร ไม่มีทาง"
สายตาของเธอดูมุ่งมั่น เหตุการณ์ครั้งก่อนตอนที่มีการตรวจสอบบัญชีกันครั้งโน้นหลายปีมาแล้ว แพรเองก็มีส่วนร่วมในการโกงแม้ตอนนั้นจะได้เปอร์เซ็นต์น้อยนิดแต่เธอก็ถือ เป็นส่วนหนึ่ง แต่พอสาวเรื่องมาถึงจวนตัวเธอก็ใช้มารยาส่วนตัวหลบหลีกไปได้ และปราศจากข้อครหาใดๆ
"คุณแพรมีแผนเหรอคะ เมย์ร่วมด้วยคน อยากจะเอาคืนตั้งแต่ทำงานมาไม่เคยมีใครมาด่าเมย์ได้เจ็บแสบเท่านี้มาก่อน"
"แผนน่ะคิดว่ามีค่ะ แต่เราต้องร่วมมือกัน ดูเหมือนมันกำลังตรวจสอบบัญชีอยู่ แพรว่าทางที่ดีไปบอกพี่น้อยให้รู้ตัวก่อนดีกว่า"
"ค่ะเดี๋ยวเมย์จัดการเรื่องนี้เอง แล้วเราจะทำยังไงล่ะค่ะเพราะตอนนี้รู้สึกคุณโตโต้ก็คอยถือหางมันอยู่"
"ใช่สิ จะทำอะไรก็ลำบาก ลำพังคุณโตโต้คนเดียวพวกเราก็ยังพอปลอมเอกสารได้ แต่นี่ให้เซ็นพร้อมกันสองคน มันจะมากไปแล้ว"
"นั่นสิคะ เมย์ก็ว่ามันฉลาดนะคะ ดูจากแววตามันไม่น่าจะโง่เลย"
"เอ๊ะ ถ้างั้นเราก็ให้มันแตกคอกันสิคะเมย์ ในเมื่อตอนนี้คุณโตโต้ไว้ใจมัน เราก็ทำให้คุณโตโต้ระแวงในตัวมันสิ หึหึ"
"ยังไงคะคุณแพร"
เมย์ทำตาโตสนใจใคร่รู้เป็นอย่างมาก เมย์เองก็เล่าแผนการไปพลางสอดสายตามองดูคนอื่นๆเพราะอาจจะมีคนเดินผ่านมา
"หึหึ เล่นกับใครไม่เล่นนะแกไอ้ภูมิ คราวนี้แกเจอฤทธิ์ชั้นหน่อยเป็นไง"
แพรแสยะยิ้มออกมาอีกครั้งหัวเราะเสียงเบา เมย์เองก็ทำเหมือนกัน
"ว่าไงจ๊ะหิน ตั้งหน้าตั้งตาทำใหญ่เลยนะ อย่าได้คิดเลยนะหิน อย่างเธอน่ะคงไม่มีปัญญาได้งานนี้ไปหรอก ไม่มีทาง"
พอดีหินเดินหอบแผนงานพะรุงพะรังผ่านมา พอเจอหน้าคำทักทายก็กลายเป็นคำจิกกัด หินหน้าชาไป
"ได้ไม่ได้คุณโตโต้กับน้องภูมิไม่ใช่เหรอครับที่เป็นคนตัดสิน"
"ผยองนักนะ เธอเป็นลูกน้องชั้นนะหิน อย่ามาลามปาม"
"แล้วยังไงครับ ลูกน้องแล้วคุณแพรโขกสับอย่างนี้น่ะเหรอ ถามคนในแผนกดูสิลับหลังคุณเขานับถือคุณเป็นเจ้านายไหม"
"แก กล้าดียังไง"
วี้ดเสียงขึ้นสูงจนพนักงานในแผนกทุกคนหันมามอง
"แกอยากโดนไล่ออกเหรอไอ้หิน อวดดีนักนะ ชั้นเป็นหัวหน้าแกนะ"
"มีอะไรจะพูดอีกไหม ผมจะรีบไปทำงาน เดี๋ยวจะชวดงานนี้"
หินพูดประชดแล้วเดินสะบัดหน้าหนีไป ทั้งสองกรี๊ดดังลั่น จนออฟฟิศฝ่ายบริหาร หรือ เอ็กเซ็กคิวทีฟว์ออฟฟิศเดินออกมาดู
"พลอยตามตัวคนเดินเอกสารให้หน่อยสิ"
ภูมิบุญเดินออกไปหาพลอย
"มีอะไรเหรอภูมิ"
"เปล่าหรอก เราอยากไปดูห้องเก็บเอกสารน่ะ ไปด้วยกันไหม"
"อืม ไปดิ เดี๋ยวไปบอกบอสก่อน"
พลอยบอกแล้วเดินเข้าห้องไปรายงานโตโต้รายนั้นกำลังง่วนอยู่กับการตรวจเอกสารอย่างละเอียดอีกครั้ง ข้างๆมีคุณอนิรุธนั่งให้คำปรึกษาอยู่
"ได้ข่าวว่าลุงเดินเอกสารน่ะ แผนกบัญชีจองตัวไว้เลยนะ ไม่ให้แผนกอื่นได้ใช้บ้างเลย คงใหญ่โตมากนะแผนกบัญชี"
พลอยพูดระหว่างรอลุงคนเดินเอกสาร พอเห็นหน้าลุงก็มองหน้ากัน เพราะลุงคนเดินเอกสารหัวหงอกแล้ว
"สวัสดีครับลุง"
ภูมิบุญกับพลอยยกมือไหว้ขึ้นพร้อมกัน ลุงตกใจยกมือห้ามไว้
"โอ๊ยตายแล้ว ลุงแย่แล้ว ใครมาเห็นลุงตายแน่ๆ ไม่ต้องไหว้ลุงหรอกครับคุณท่าน"
ลงค้อมตัวลงต่ำท่าทางดูลนลาน
"อะไรกันครับลุง ทำไมล่ะครับ"
ภูมิบุญเองก็สงสัยมองหน้าพลอยที่สีหน้าไม่ต่างกัน
"อย่าไหว้ลุงเลยครับ ลุงเป็นแค่คนเดินเอกสาร คุณท่านมีตำแหน่งใหญ่โตอย่าทำแบบนี้เลยครับ"
ลุงยังก้มหน้ายกมือไหว้อยู่ ภูมิบุญถอนหายใจ
"ลุงครับ อย่าคิดแบบนั้นเลยนะครับ ลุงก็คราวพ่อผมแล้ว ทำไมล่ะครับ จะไหว้ผู้ใหญ่ใครจะว่า"
"ลุงคะ อย่าคิดมากเลยนะคะ คือหนูอยากให้ลุงพาไปห้องเก็บเอกสารหน่อยน่ะค่ะ"
พลอยพูดเข้าประเด็นเพราะเห็นว่าลุงแกไม่ยอมเงยหน้าขึ้นเสียทีกลัวจะเสียเรื่อง
"อ้อ ได้ครับๆ เชิญทางนี้เลยครับ"
ลุง ยังเดินค้อมตัวนำหน้าไป ทั้งสองคนส่ายหน้าแต่ก็เดินตามไป ห้องเก็บเอกสารอยู่ชั้นใต้ดินตรงลานจอดรถเป็นห้องที่ทำขึ้นเป็นพิเศษเพื่อ เก็บรักษาเอกสารทั้งหมดของทั้งบริษัท พอลุงเปิดห้องให้ทั้งสองก็เข้าไปแฟ้มเอกสารถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ ภูมิบุญสนใจเอกสารตั้งแต่โปรเจกต์ที่เขาค้อรื้อออกมากองไว้
"เอ่อ คุณท่านครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ พอทีฝ่ายบัญชีเขาเรียก"
"หือ ทำไมล่ะคะลุง หนูอยากเอาเอกสารพวกที่อยู่ชั้นบนสุดน่ะค่ะ ลุงช่วยหน่อยสิคะ"
พลอยบอกโดยไม่ได้คิดอะไรเพราะเห็นภูมิบุญอยู่อีกทางส่วนตัวเองก็ใส่กระโปรงไม่เหมาะที่จะปีน พอดีเสียงโทรศัพท์ของลุงดังขึ้น
"ครับๆ เดี๋ยวผมขึ้นไปแล้วครับ คุณอ้อ"
"ไม่ได้นะลุง หนูบอกให้ขึ้นมาก็ต้องขึ้นมา ลุงทำอะไรอยู่"
"เอ่อ"
เสียงตะคอกดังออกมานอกโทรศัพท์
"มาลุงหนูคุยให้"
พลอยอาสายื่นมือไปแต่ลุงแกลังเล พลอยรีบฉวยโทรศัพท์จากมือลุงมา
"ค่ะ พอดีลุงเขาช่วยเราหาเอกสารอยู่น่ะคะ รอสักครู่ได้ไหมคะ"
พลอยกรอกเสียงไปตามสาย
"หล่อนเป็นใครยะ นี่งานพี่น้อยนะ ชักช้าเดี๋ยวชั้นให้พี่น้อยจัดการ บอกตาแก่นั่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากโดนดี"
เสียงอีกฝั่งแว้ดกลับมาจนพลอยต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหู
"แหมคุณคะเอกสารอะไรจะสำคัญขนาดนั้น ให้คนอื่นไปส่งให้ก็ได้นี่คะ ลุงแกมีงานแล้ว"
"ต๊าย หล่อนอวดดีกับชั้นนะ เธอรู้ไหมชั้นเป็นใคร หล่อนชื่ออะไร อยู่แผนกไหน"
"ชื่อ พลอยค่ะ เป็นเลขาฯของคุณโตโต้"
พลอยกรอกเสียงกลับไปชักเลือดขึ้นหน้าเหมือนกัน เสียงฝั่งนั้นขาดหายไป
"เอ่อ บอกให้ไอ้แก่ขึ้นมาเร็วๆ ก่อนที่จะมีเรื่อง"
พลอยกดสายทิ้งไป แล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้ลุง
"อยู่ที่นี่ล่ะค่ะลุง"
"เอ่อ ไม่ได้หรอกครับคุณท่าน ผมจะโดนเล่นงานเอา เดี๋ยวผมมานะครับ"
"มีอะไรกันเหรอพลอย"
ภูมิบุญยืนฟังอยู่เดินมาหา
"ก็แผนกบัญชีสิภูมิจะเรียกใช้ลุง แต่เราบอกว่าลุงติดงานอยู่ให้รอก่อน ไม่ยอมฟังอ่ะ แว้ดๆอย่างเดียว"
"ลุง บริษัทเรามีคนเดินเอกสารกี่คนล่ะครับ"
ภูมิบุญหันไปถามลุงที่ก้มหน้าเริ่มสั่น
"ลุงคนเดียวนี่ล่ะครับ"
"แล้วเขาให้ลุงเอาไปส่งที่ไหน"
"ก็ตามแผนกต่างๆล่ะครับคุณท่าน ลุงรีบไปก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวลุงกลับมาช่วย"
"ไม่ต้องไปครับลุง ลุงอย่าเรียกผมกับพลอยว่าคุณท่านเลยนะครับ เรียกภูมิเฉยๆนะครับลุง นี่แค่ส่งตามแผนกเองหรอกเหรอ ถ้าลุงติดงานของแผนกอื่นแล้วเขาทำยังไงล่ะ"
ภูมิบุญเริ่มเสียงแข็ง ดูทีท่าของลุงแล้วช่างน่าสงสารเหลือทน
"ปกติลุงก็เดินเอกสารให้บัญชีล่ะครับ แผนกอื่นต้องรอก่อน" ลุงตอบเสียงอ่อยก้มหน้าลงต่ำ
"ยิ่งใหญ่จริ๊ง แผนกนี้นี่"
พลอยทำเสียงสูงหันมามองหน้าภูมิบุญ
"ลุงอยู่ที่นี่ล่ะครับ ผมรับประกันเองว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เออ ลุงครับผมอยากได้เอกสารการสั่งซื้อทุกอย่างของโปรเจกต์ที่เขาค้อ เขาเก็บไว้ตรงไหนนะครับ"
ภูมิบุญทำเป็นไม่สนใจแล้วหันหลังให้ทำเป็นมองชั้นเอกสาร ลุงหน้าซีดลนลานขึ้นมาทันที
"เอ่อ คุณภูมิครับ"
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง พอลุงเห็นหน้าจอก็ทำหน้าไม่ถูก พลอยฉวยเอามาจากมือของลุง ภูมิบุญพยักหน้าให้พลอย พลอยมองโทรศัพท์อยู่พอสมควรจึงยื่นให้กับภูมิบุญ ท่าทางของพลอยคันปากอยากจะด่าคนมากจึงลังเลที่จะส่งให้เพื่อนรัก
"ครับ"
ภูมิบุญกดรับสาย
"ไอ้แก่ถ้าไม่ขึ้นมาคุณน้อยเล่นแกแน่ๆ ขึ้นมาเดี๋ยวนี้"
"ได้ครับ ให้ไปหาใครนะครับ"
"ชั้นไงล่ะไอ้โง่ แล้วใครโทรหาแกล่ะ มีสมองไหม เนี่ยชั้นโดนคุณน้อยว่าก็เพราะแก"
เสียงอีกฝ่ายดังก้อง ภูมิบุญเม้มปากหนัก
"บอกมันให้ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ จะช่วยเลขาฯคุณโตโต้หรือจะช่วยชั้น"
เสียงอีกเสียงดังแทรกมา
"พาผมไปหาคนที่โทรมาหน่อยครับลุง"
ภูมิบุญกดสายทิ้งแล้วหันมาทางลุงสายตาเหมือนบ่อของลาวาร้อนที่กำลังจะระเบิดออกมา เขาสูดลมหายใจเข้าปอด พลอยเดินมาข้างๆแล้วพยักหน้าให้
"เอ่อ ให้ลุงไปคนเดียวเถอะครับ เดี๋ยวคุณสองคนจะซวย"
"ครับลุง ซวยแน่ครับแต่ไม่ใช่ลุงหรือผม"
ภูมิบุญเดินนำหน้าไปแล้ว พลอยดันหลังให้ลุงเดินตาม ลุงเองก็สั่นกลัวอยู่ พอลิฟท์เปิดออกชั้นสองแผนกบัญชีที่ดูวุ่นวายเอกสารตามโต๊ะต่างๆเต็มไปหมด ภูมิบุยก็สาวเท้านำไปยังกลางออฟฟิศ
"แหมกว่าจะยุรยาตรมาได้นะ ทำไมไม่มาเอาซะพรุ่งนี้เลยล่ะ"
เสียงกระแนะกระแหนดังมาแต่ไกล ลุงก้มหน้าลงทันที
"มัวทำอะไรอยู่ รู้ไหมว่าใครเป็นใคร รู้จักลำดับขั้นด้วย"
หญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าอายุน่าจะไล่เลี่ยกันกับภูมิบุญหรือไม่ก็แก่กว่าไม่กี่ปี แต่ท่าทางของเธอดูไม่ยี่หระให้ใครเลย
"ขอโทษนะครับ ผมเองที่ดึงตัวของลุงแกไว้ มีอะไรด่วนเหรอครับ"
ภูมิบุญพูดขึ้นเสียงเรียบ
"มีสิยะ ถ้าไม่มีชั้นไม่โทรหาให้เปลืองชั้นหรอก แล้วนี่เธออยู่แผนกอะไรกล้าดียังไงถึงมาใช้คนของแผนกบัญชี"
เธอหยุดมองหน้าภูมิบุญครู่หนึ่งก่อนจะโพล่งออกมา พนักงานหลายคนยังไม่มีใครรู้จักภูมิบุญเพราะยังไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทาง การ วันที่เดินดูออฟฟิศก็แค่เดินเข้าห้องคุณน้อยหัวหน้าแผนกเท่านั้น เพราะแผนกบัญชีเป็นเหมือนแผนกเอกเทศไม่ขึ้นต่อใคร วันนั้นจึงไม่มีการแนะนำตัวภูมิบุญแต่อย่างใดพนักงานส่วนอื่นๆจึงไม่คุ้น หน้าคุ้นตาของภูมิบุญ
"ผมเป็นใครมันไม่สำคัญหรอกครับ แต่คุณดูท่าจะรุ่นลูกของลุงเขานะครับ ทำไมพูดจากับลุงเขาแบบนั้นล่ะครับ"
"ชั้นไม่สนใจหรอก ในเมื่อตำแหน่งชั้นสูงกว่า ทำไมชั้นทำไม่ถูกตรงไหน"
ภูมิบุญเม้มปากหนัก มองเธออย่างระอา
"ไปเรียกคุณน้อยมาพบผมที"
ภูมิบุญพูดออกไปเสียงเรียบนิ่ง
"ต๊าย ทำไมยะ คุณน้อยจะเข้าข้างแกเหรอ คุณน้อยนั่นล่ะที่เป็นคนสั่งให้ชั้นทำแบบนี้"
"บอกให้ไปตามมา"
เสียงที่เปล่งออกไปเข้มแข็งดุดันดังพอที่คนทั้งออฟฟิศจะหันมามอง ทุกอาการทุกกริยาหยุดโดยฉับพลัน เธอตกใจสั่นทำอะไรไม่ถูก พลอยยิ้มแสยะแล้วเดินตรงไปยังห้องของคุณน้อย พอตามคุณน้อยออกมาคุณน้อยเองก็หน้าถอดสีเมื่อเห็นภูมิบุญยืนเด่นอยู่กลาง ออฟฟิศ
"ตายแล้ว น้องภูมิมีอะไรกันเหรอคะ อะไรอ้อนี่เธอไม่รู้จักน้องภูมิเหรอ ผู้ช่วยคุณโตโต้นะ"
เสียงที่เปล่งออกมามันดัดจริตจนรู้สึกได้ ภูมิบุญเม้มปากแน่น ส่วนหญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าพอได้ยินแบบนั้นก็แทบทรุดน้ำตาคลอเบ้าสั่นจน เห็นได้ชัด
"คุณน้อยครับ พนักงานของคุณน้อยนี่ไม่รู้จักผู้ใหญ่รู้จักเด็กเลยเหรอครับ ลุงเขาเป็นแค่คนเดินเอกสารก็จริง แต่เขาไม่สมควรที่จะได้รับการประพฤติปฏิบัติด้วยแบบนี้ อีกอย่างผมไม่คิดว่าคุณน้อยจะเทรนพนักงานให้อวดอ้างตำแหน่งของตนแล้วข่มคน ที่ด้อยกว่า แบบนี้พนักงานของเราก็แบ่งชั้นวรรณะกันน่ะสิครับ แล้วเวลาเรียกใช้งาน เท่าที่รู้คนเดินเอกสารมีคนเดียว ถ้าอันไหนพอเดินไปเองได้ก็ไม่ช่วยๆกันล่ะครับ ทำไมต้องจิกหัวใช้ลุงแกคนเดียว เหมือนพนักงานคนนั้นที่พูดเมื่อกี๊ว่าเธอมีตำแหน่งที่สูงกว่าลุง เงินเดือนก็ย่อมสูงกว่าด้วย ถ้าใช้งานลุงมากขนาดนี้ทั้งที่ตัวเองยืนชี้นิ้วสั่งอยู่แบบนี้เอาเงินเดือน มาแบ่งให้ลุงด้วยดีไหมครับ"
ภูมิบุญจ้องหน้าหัวหน้าฝ่ายบัญชีเขม็ง ส่วนเธอก็ไม่ยอมวางตาเช่นกันแสยะยิ้มขึ้นที่มุมปาก
"น้องภูมิคะ เรื่องนั้นพี่น้อยต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้เทรนพนักงาน แต่น้องภูมิคงยังไม่ทราบวัฒนธรรมองค์กรของเราสินะคะ ว่าเราให้เกียรตินับถือผู้ที่มีตำแหน่งสูงกว่า"
"เหรอครับ งั้นผมก็สามารถทำอย่างที่พนักงานคนนั้นทำเมื่อครู่กับลุง แล้วทำกับพี่น้อยได้สินะครับ"
ภูมิบุญไม่ยอมแพ้ เธอเปลี่ยนสีหน้าทันที สายตาขุ่นเคืองฉายแววออกมา
"เราตำแหน่งใหญ่แล้วไม่จำเป็นต้องพึ่งตำแหน่งอย่างลุงหรือแม่บ้านทำความ สะอาดเหรอครับ ความคิดแบบนี้เอามาจากไหนกัน ผมเองก็เพิ่งจะเรียนจบมาเพิ่งทำงานที่นี่เป็นที่แรก และในตำแหน่งที่ใหญ่กว่าใครทั้งหมดในห้องนี้ ผมไม่มีความสุขใจที่จะเห็นพนักงานของบริษัทเราเหยียดตำแหน่งโดยไม่มองดูหัว หงอกหัวดำ หวังว่าพี่น้อยคงจะเข้าใจนะครับ และต่อจากนี้ผมคงไม่ได้เห็นใครจิกหัวใช้ลุงหรือใครเหมือนเขาเป็นทาสในเรือน ของตนนะครับ เพราะผมเองจะมารื้อระบบเก่าให้หมดไป ของเก่าบางทีมันก็มีคุณค่านะครับ แต่ถ้าเก่าแล้วไร้ประโยชน์มีแต่แทะแกะกินให้บริษัทเสียหาย ผมคงรื้อล้างออกให้หมด"
ปราดตามองน้อยแล้วก็ทุกคน สายตาที่ไม่เกรงกลัวใครกวาดไปทั่วออฟฟิศก่อนจะหันหลังเดินออกมา ตามด้วยพลอยที่ยิ้มอย่างสะใจ พลอยดึงมือลุงออกมาด้วย
"มองอะไร อยากจะโดนดีเหรอ หนอยไอ้เด็กเมื่อวานซืน ลูกขี้ข้ากล้าดียังไงมาสั่งสอนชั้น อวดดีไปเถอะแก เดี๋ยวแกจะรู้สึก"
พอลับตาภูมิบุญก็ตวาดพนักงานที่อึ้งอ้าปากค้างมองดูอยู่ ทุกคนหันกลับไปทำงานของตัวเองทันที สายตาของน้อยโกรธแค้นตั้งแต่เธอทำงานที่นี่ไม่เคยมีใครหยามหน้าเธอได้มาก เท่านี้มาก่อน
"ก็ให้มันรู้ไปว่าใครมันจะแน่กว่ากัน ถึงจะเป็นแค่ลูกขี้ข้า แต่คนๆนี้ล่ะจะเขี่ยคนเลวทรามอย่างพวกเธอออกจากบริษัทนี้เอง และจะไม่ได้อะไรติดมือไปสักแดง"
ภูมิบุญเม้มปากหนักครุ่นคิดอยู่ในใจ ฤๅอำนาจคือกลิ่นหอมดังกฤษณาคราใดได้กลิ่น ครานั้นก็หลงใหลไป กลิ่นนั้นมาจากไหนอยู่สูงเพียงใดก็จะไขว่คว้าหามันมา เพื่อให้ได้มาครอบครอง ฤๅเกียรติภูมินั้นคือเลือดที่ติดในกาย มีมาติดมาแต่กำเนิดแม้คนเรามีซึ่งเกียรติและศักดิ์ศรีแล้ว อันความหอมหวานเพียงใดแห่งอำนาจ เกียรติและศักดิ์ศรีนั้นฤๅยังคงอยู่กับเราสืบไปนานเท่านาน
แร๊งงงง อิอิ แต่ก็รักกันๆๆ เนอะ
เขียนโดย eiky
-
สุดๆๆๆๆๆๆน้องภูมิแรงได้อีกน้องเอาให้มันสุดๆไปเลยกับอีพวกเลวแบบนี้
-
น้องภูมิยังคงแรงได้ต่อเนื่อง สะจายยยยยย
-
นี่ ๆ ๆ จะทำให้คุณโตโต้กับภูมิแตกคอกันหรือนิ
ช่างร้ายกาจซะจริงนะ
แบบนี้ต้องให้ภูมิเล่นงานหนัก ๆ ซะแล้ว
ภูมิกับพลอยต้องช่วยกันอย่างหนักแล้วแหละ
แต่จะว่าไปนะไม่รู้คุณโตโต้
จะหูเบาไปเชื่อยัยแม่มดพวกนี้หรือเปล่านะ
ลุ้น ๆ ๆ
-
โอ้ย เป็นห่วงน้องภูมิจังเลย :z3:
บริษัทนี้ทำไมคนโกงมันถึงได้เยอะแบบนี้นะ
-
ดีมากน้องภูมิ
ไม่ชอบเลยจริงๆคนที่ชอบดูถูกคนอื่น
คนเรายิ่งสูงก็ต้องยิ่งทำตัวให้อ่อนน้อม
ส่วนเรื่องความรัก น้องภูมิกับพี่แทนต้องรักกันและเชื่อใจกันให้มากๆนะจ้ะ
:กอด1:
-
+1
วู้ ภูมิ สุดๆๆๆๆๆๆ
ไม่ไหวๆ รอตอนต่อไป
-
น้องภูมิ น้องพลอย หาตัวช่วยเถอะ
อย่าใจเย็นเกิน ชักช้า จะเสียงานใหญ่
ศัตรูเริ่มเดินหมากแล้วนะ
-
น้องภูมิยังคงความแรงไว้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย... o13
จะทำให้โตโต้กับภูมิแตกคอกันหรอ..เหอ...
ถ้าโตโต้ยังไปเชื่อยัยพวกนี้อีกนี่...ไปกินหญ้าจะดีกว่านะ เสียดายข้าว
-
o13 น่าติดตามสุดๆ
-
พ้นจากตัวมารในมหาลัย ก็ต้องมาเจอตัวมารที่ที่ทำงานอีก ทำบุญมาด้วยอะไรเนี่ยภูมิบุญ.... :z3:
-
วันล่ะสองตอนได้ใหม ภูมิจะสู้พวกมันไหวหรือป่าวววว สู้ๆๆๆๆ
-
โอ๊ย สุดยอด พี่ภูมิสุดยอด พีอิ๊กสุดยอด มันมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่แบบนี้พี่ภูมิก็ไปสร้างสัตรูใว้รอบตัวเลยทีนี้ แล้วลำพังพี่ภูมิกับพี่พลอยจะใหวเหรอคับ
น่ากลัวเนาะ
-
เฮ้ยยย
แม่ง
คันปาก
Eเมย์ Eแพร Eน้อย
เมิงไปเข้าวัดสงบจิตสงบใจบ้างปะ
:angry2:
:m31:
-
มิน่าบ.ถึงได้โดนโกงเละเทะ แต่ไม่มีใครจัดการอะไร
ระบบงานแบบนี้น่ะเอง
อ่านแล้วสยองมากค่ะ แบบว่าบ.ล้มละลายไปนี่ไม่แปลกใจเลยเนี่ย
-
ต้องแรงให้ได้อย่างนิซิน้องภูมิ
รักคนแต่งนะครับ :L2:
-
คนเลวมากกว่าคนดี สัจธรรม :seng2ped:
-
ภูมิของเราแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เอาไปเลย +10
-
มันส์ พะยะค่ะ
ภูมิบุญสู้ ๆๆๆๆๆ ทั้งเรื่องงาน และ เรื่องหัวใจ
อย่าให้ ไอ้ผ้านวมมาทำให้หวั่นไหว
-
โห้ยอ่านแล้วมันมือจิงๆงานนี้ได้มีเฮ
คนเรานี้มันไม่รู้จักความพอดีจิงๆไอคนแบบนี้มันต้องเจอคนจิงแบบภูมินี้มันถึงจะสะใจ
คนเราเวลาเงินมันบังตานี้น่าลัวอ่ะน้องภูมิสู้ๆนะอย่าไปยอมคนพวกนี้นะมันต้องได้รับกรรม
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
ไม่ไหวจะเคลียร์ แก็งส์ชะนีปอประบาด
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องภมูิเอาอีกๆ มันส์มาก
ขอบคุณนะคะ คุณeiky
-
น่าติดตาม :angry2: :angry2: :call:
-
บริษัทมีคนแบบนี้ทำงานอยู่ถ้ากิจการไม่รุ่งเรืองจริงล้มละลายไปนานหล่ะ
ภูมิแรงอย่างต่อเนี่องมาก
แต่แอบห่วงว่านังพวกนั้นจะทำไรกับภูมิอ่ะ
-
ท่าจะยากนะให้โตโต้กับภูมิแตกคอกัน ทุกวันนี้โตโต้ก็แทบจะรวบหัวรวบหางภูมิอยู่ละ อิอิ
-
ของจริงกำลังจะเริ่มแล้วสินะ
ภูมิบุญ อย่าไปยอมมัน จัดการมันให้เด็ดขาด
เอาให้อย่าได้มีโอกาสลุกขึ้นมากอบโกยผลประโยชน์จากใครได้อีก
เต็มที่เลยนะภูมิ จัดการมัน
-
กรี๊ด!!! :จุ๊บๆ: +1 ให้กับความแรงค่ะ อ่านแล้วสะใจ :laugh:
แรงนะคะตอนนี้อะ แรงทั้งภูมิบุญทั้งนังพวกพนักงานตัวตืดที่คอยชอนไชดูดเลือดคดโกงเงินจากบริษัท
แลดูเหมือนจะต้องโละทิ้งกันทั้งบริษัทนะคะเนี่ย มองไม่เห็นใครที่ตัวเป้งๆ ที่พอจะมาเป็นพวกของภูมิบุญสักคนเลยนะคะ :เฮ้อ: เป็นห่วงนางเอกของเราจริงๆ ค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าเส้นทางในวงการธุรกิจนี่มันน่ากลัวนะคะ พอมีเงินมีทองเข้ามาเกี่ยวข้องแล้วทำให้ไว้ใจใครไม่ได้สักคน คนที่เป็นเจ้าของธุรกิจหรืออยู่ฝ่ายตรวจสอบคงปวดหัวน่าดู
***********************
คลิ๊ก คำนี้เป็นคำที่มีพยัญชนะต้นเป็นอักษรต่ำ ประสมด้วยสระเสียงสั้นและมีพยัญชนะท้ายหรือตัวสะกดเป็นเสียงกัก ได้แก่ ก บ ด เหล่านี้เป็นคำตายและมีเสียงวรรณยุกต์เป็นเสียงตรีอยู่แล้วโดยที่ไม่ต้องเติมรูปวรรณยุกต์ใดๆ ดังนั้น คลิก ไม่ต้องใส่รูปวรรณยุกต์นะคะ
วี๊ดเสียง, แร๊ง คำที่พยัญชนะต้นเป็นอักษรต่ำเดี่ยว ประสมด้วยสระเสียงยาว ตามด้วยพยัญชนะท้ายหรือตัวสะกดมาตราใดก็แล้วแต่ ถ้าต้องการผันคำเหล่านั้นให้ได้เสียงสูงหรือเสียงวรรณยุกต์ตรีตามกฎต้องใส่รูปวรรณยุกต์โทค่ะ ดังนั้นสองคำนี้จึงสะกด วี้ดเสียง, แร้ง แบบนี้ค่ะจึงจะถูกต้องตามกฎ (แร๊งง จริงๆ คำนี้เราก็ไม่ได้ออกเสียงเป็นเสียงสูงระดับเสียงตรีเสียทีเดียวนะคะ มันก้ำกึ่งกันระหว่างเสียงโทและตรี เพราะถ้าออกเป็นเสียงสูงระดับเสียงตรีมันก็จะไปตรงกับคำว่าแร้ง หรือนกแร้ง)
ขออนุญาตขยายความเรื่องวรรณยุกต์ตรีและจัตวาหน่อยนะคะ จริงๆ คำในภาษาไทยแต่เดิมไม่มีรูปวรรณยุกต์ตรีและจัตวาหรอกค่ะ มีแต่เสียงเฉยๆ รูปวรรณยุกต์สองรูปนี้คิดขึ้นสำหรับเขียนคำยืมภาษาต่างประเทศ ลองสังเกตสิคะคำไทยแท้จะไม่ใช้รูปวรรณยุกต์ตรีกับจัตวาเลย คำไทยแท้ที่มีพยัญชนะต้นเป็นอักษรกลางก็ไม่ปรากฏเสียงวรรณยุกต์ตรีและจัตวาเลย ที่ปรากฏก็เป็นคำยืมจากภาษาต่างประเทศทั้งนั้น เช่น ก๋วยเตี๋ยว กวยจั๊บ (คำนี้ราชบัณฑิตฯ กำหนดให้พยางค์แรกออกเสียงเป็นเสียงสามัญนะคะ หลายคนชอบเขียนเป็น ก๋วยจั๊บ) ถึงแม้เราจะไม่มีรูปวรรรยุกต์สองรูปนี้มาแต่เดิม แต่เราก็มีเสียงวรรณยุกต์ทั้งสองนี้อยู่ก่อนแล้ว โดยปรากฏในกลุ่มอักษรสูงและอักษรต่ำที่มีเสียงคู่กับเสียงอักษรสูง ดังตัวอย่าง คา (เสียงสามัญ) ข่า(เสียงเอก) ข้า(เสียงโท) ค้า(เสียงตรี) ขา(เสียงจัตวา)
เปอร์เซนต์ อย่าลืมเติมไม้ไต่คู้ที่พยางค์หลังนะคะ เพราะพยางค์หลังเราออกเสียงสั้นเป็นเสียงสระเอะ จึงต้องเขียน เปอร์เซ็นต์
องค์กรณ์, แผนการณ์ ไม่ต้องเติม ณ์ นะคะ องค์กร, แผนการ เฉยๆ
หลงไหล คำนี้ต้องใช้ ใ- นะคะ เป็น หลงใหล ถ้า ไหล นี้หมายถึงไหลไปตามน้ำ ลื่นไหล ปลาไหล ค่ะ
-
+1 ให้น้อง eiky คุณเป็นนักเขียนที่อัจฉริยะจริง ๆ สามารถเขียนเรื่องได้สองเรื่องพร้อมกัน
และพล๊อตเรื่องไม่เหมือนกันเลย แยกโสตประสาทได้เยี่ยมมากเลย เรื่องน้องปุ่นก็มีแต่คนจิตใจดี
น่ารัก สนุกสนาน เรื่องน้องภูมิตรงกันข้ามเลย คนรอบข้างน้องภูมิมีแต่พวกเลวร้าย จิตใจย่ำแย่มาก
คิดเปอร์เซ็นต์ของคนดีที่อยู่รอบตัวน้องภูมิมีไม่ถึง 15% เลยมั้ง นอกนั้นล้วนแต่เลวมากเลวน้อย
เชียร์พี่แทนนะคะ เพราะไม่ชอบนายโตโต้เลย แม้ตอนนี้ดูเหมือนจะดีแต่ไม่ใช่ดีแบบน่าไว้วางใจ
ยังมีบางครั้่งแอบร้ายลึกอยู่นะ ทำให้หวั่นใจกลัวจะมาเป็นตัวที่ทำให้พี่แทนกับน้องภูมิน้องผิดใจกัน
รออ่านตอนต่อไปว่าภูมิกับพลอยจะมีวิธีจัดการกับพวกที่คดโกงบริษัทอย่างไร เอาใจช่วยค่ะ
อย่าลืมวิ่งไปอัพเรื่องน้องปุ่นนะคะ รอชมความน่ารักของพ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วนอยู่ด้วยนะ :pig4:
-
:laugh: :laugh:
ภูมิยังเริ่ดเหมือนเดิม
พลอยดูวีนๆน่าจะมีเหตุผลกว่านี้น่ะ
-
ภูมิสู้ๆๆ :yeb:
ไล่ไอ้พวกขี้โกงออกหั้ยหมดดดด :angry2:
-
อ่ามาแล้วน้า ขอบคุณทุกคนนะครับที่คอยติดตาม ช่วงนี้เข้ามาดูตอนเลิกงานทีเดียวเลยอ่า งานยุ่งเนะ น้องมิคร้าบ รบกวนเป็นคนตรวจให้หน่อยน้า จุ๊บๆๆๆ ตอนที่แล้วเข้าไปแก้แล้ว ตาปรือๆๆน้า (ความจริง อ่อนภาษาไทยตอนเรียนคาบเส้นตลอดอ่า)
ฉากห้าสิบสาม
พอพลอยเห็นสีหน้าของภูมิบุญที่กดลิฟท์ลงไปชั้นใต้ดินอีกครั้งก็ชักกลัวเพราะสี หน้าของภูมิบุญช่างต่างกับเมื่อครู่นี้มาก ใบหน้าบึ้งตึงสายตาจ้องมองประตูลิฟท์เหมือนมันทำอะไรขัดใจเอา
"ภูมิ เราออกไปกินกาแฟกันก่อนไหม"
พลอยร้องขึ้นเมื่อลิฟท์เปิดออก ภูมิบุญพยักหน้ารู้ตัวว่ากำลังโกรธจึงไม่อยากจะพูดอะไรมาก ทั้งสองลงไปส่งลุงที่ห้องเก็บเอกสารโดยบอกถึงเอกสารที่ต้องการแล้วกลับขึ้น ไปชั้นล็อบบี้แล้วเดินออกมาจากบริษัทเดินไปข้างๆมีร้านขายกาแฟอยู่
"ภูมิๆ"
เสียงเรียกตามหลังมา
"ต๊อป"
ภูมิบุญกับพลอยหันไปแล้วร้องออกมาพร้อมกันเพราะคนที่กำลังวิ่งมากระหืดกระหอบคือต๊อปนั่นเอง
"ไปไหนกันเราไปด้วย"
"นายไม่ทำงานเหรอ"
ภูมิบุญถามเสียงเขียว
"ทำดิ แต่พี่เขาใช้ให้ไปซื้อกาแฟ ไปนั่งกินกาแฟก่อนไหมเบรคก่อน"
ต๊อปยังหอบอยู่ ภูมิบุญกับพลอยพยักหน้า
"อ้าวต๊อป นายเป็นคนซื้อกาแฟด้วยเหรอ ดีจังเนอะแผนกนาย"
"ไม่หรอกพลอย พอดีเราจะมาเข้าห้องน้ำ พี่เขาเลยวาน"
"เหรองั้นเราไปนั่งกินกาแฟก่อน คนบางคนกำลังจะลมออกหู"
พลอยกัดแล้วพยักพเยิดไปทางภูมิบุญ
"เออ ภูมิชื่อเสียงนายดังทั่วบริษัทแล้วนะ เห็นเขาบอกว่าแรง หึหึ เราว่าแล้วเชียวว่าต้องมีวันนี้"
"หือ หมายความว่ายังไงต๊อป"
ภูมิบุญหันขวับมา
"เปล่า ก็ตอนเรียนนายก็ดังนะเรื่องไม่ยอมใคร แผลงฤทธิ์เสียจนหลายคนกลัวนะไม่รู้เหรอ คณะเรามีหลายคนนะชอบภูมิ แต่กลัวกันเลยไม่มีใครกล้าจีบ"
"แหมพูดเหมือนนายรู้ดีเนอะต๊อป"
"รู้ดิ เพราะเราก็ชอบภูมิ"
ต๊อปพูดออกมาภูมิบุญทำหน้าเจื่อนไปแต่ก็ตีสีหน้าเป็นเหมือนเดิม
"อย่ามาล้อเล่นนะต๊อป เดี๋ยวเราก็เอาจริงหรอก เออ งานเป็นยังไงบ้าง"
ภูมิบุญเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากจะไปหว่านเม็ดอะไรลงไปในทราย ไม่งอกก็นับเป็นบุญแต่ถ้างอกขึ้นมาเรื่องเวียนหัวบาปกรรมก็รออยู่ข้างหน้า
"ก็ดีนะ แผนกเราพี่ๆน่ารัก ไม่เหมือนแผนกบัญชี"
"หือ ทำไมล่ะแผนกบัญชีทำไม"
ภูมิบุญสนใจขึ้นมาพลอยเองก็ทำตาโต
"ไปนั่งคุยกันในร้านกาแฟดีกว่าเราร้อน"
ท่าทางของต๊อปไม่ได้ระแคะระคายอะไรเพราะสีหน้าที่แสดงออกมาเหมือนว่าเขาจะไม่รู้เรื่องที่ทั้งสองคนกำลังค้นหาความจริงอยู่
"เอาล่ะเล่าให้ฟังหน่อยสิต๊อป ว่าพี่ๆเขาว่ายังไงบ้างเกี่ยวกับแผนกบัญชี"
พลอยเป็นคนเริ่ม ภูมิบุญยังสงวนท่าทีอยู่
"ก็เห็นพี่ๆเขาว่าแผนกบัญชีทำตัวเป็นเอกเทศ ใหญ่สุดในบริษัทคุณโตโต้ยังเกรงเลยนะ มีตัวเป้งๆอยู่หลายคน"
ภูมิบุญมองหน้าพลอยสบตากัน
"ใครบ้างล่ะต๊อป"
พลอยดันประเด็นให้ร้อนขึ้น
"ก็ตัวใหญ่สุดน่าจะเป็นพี่น้อย รองลงมาก็ผู้ช่วยเขาสองคนนั่นล่ะมั๊ง ก็พี่สายใจกับพี่อ้อม"
ทั้งสองชื่อภูมิบุญกับพลอยยังไม่เคยเห็นหน้า
"เหรอ เขาใหญ่มากเลยเหรอ"
ภูมิบุญพุดขึ้นบ้าง
"เราก็ไม่รู้นะเรื่องนี้ แต่เห็นพี่ๆเขาบอกว่า เหมือนอำนาจการตัดสินใจครึ่งหนึ่งอยู่ที่แผนกบัญชีนี่ล่ะ ใครอย่าได้ไปขัดใจนะ พี่เขาบอกว่าเวลาคุณโตโต้เซ็นอนุมัติมาแล้ว แต่ถ้าแผนกบัญชีไม่พอใจใครกว่าจะตีเช็คออกมารอไปเถอะ"
"หือ มีแบบนี้ด้วยเหรอ แสดงว่าเขาไม่ได้สนใจลายเซ็นของคุณโตโต้เลยสิ"
"เห็นพี่ๆบอกว่าคุณโตโต้เองก็เกรงคุณน้อยอยู่เหมือนกัน เพราะแกเป็นคนเก่าแก่ตั้งแต่สมัยคุณแม่ของคุณโตโต้ คงเกรงใจน่ะภูมิ"
ต๊อปดูดกาแฟเย็นในแก้ว ภูมิบุญเม้มปาก
"ต๊อป เราถามหน่อยสิ แผนกนายมีใครที่แปลกๆบ้างไหม"
ภูมิบุญถามขึ้นมองหน้าต๊อปจริงจัง
"แปลกยังไงล่ะภูมิ ท่าทางเหรอ"
"ก็รวยขึ้นผิดปกติ หรูขึ้นมากอะไรแบบนี้อ่ะต๊อป แต่ถ้าท่าทางแปลก นายนั่นล่ะที่แปลก"
พลอยดอดขึ้น ต๊อปหัวเราะออกมา
"แหมพลอย เราแค่สูงไปหน่อย หัวฟูอีกต่างหาก ไม่แปลกหรอกน่า"
"ผมหยิกๆแบบนี้ก็ดีแล้วนี่ต๊อป"
ภูมิบุญพูดขึ้น ต๊อปหันมายิ้มทำตาหวานให้
"ว่ามาๆพ่อคุณอย่ามาทำตาหวาน แฟนเค้าอยู่เมืองนอกจ้ะ นายหมดสิทธิ์"
พลอยขัดจังหวะ ภูมิบุญเองก็รู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นออกไป ต๊อปหน้าเจื่อนลง
"ถ้ารวยขึ้นน่าจะเป็นพี่ภานุนะเห็นพี่ๆเขาบอกว่าออกบีเอ็มซีรี่เจ็ดเชียวนะพลอย แต่เราไม่เคยเห็นหน้าเขาหรอกนะ เพราะเขาเป็นคนไปดูงานที่เชียงใหม่ ตั้งแต่เราเข้ามาทำที่นี่จะสองเดือนแล้วเรายังไม่เคยเห็นเลยอ่ะ"
"มีใครอีกไหม"
ภูมิบุญพูดขึ้นน้ำเสียงจริงจัง
"มีอะไรหรือเปล่าภูมิ"
ต๊อปชักสงสัยมองหน้าภูมิบุญ
"ตอนนี้ยังหรอกต๊อป แต่เรื่องวันนี้อย่าไปเล่าให้ใครฟังนะเราขอร้อง"
"หือที่เรามาคุยกับภูมิน่ะเหรอ โอ๊ยเราไม่พูดหรอก มีอะไรให้เราช่วยบ้างไหมล่ะ ท่าทางคงมีอะไรแน่ๆเราว่านะ"
ต๊อปพูดขึ้นแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"งั้นเราวานต๊อปช่วยดูคนในแผนกออกแบบให้เราหน่อยสิ"
ภูมิบุญพูดออกไปพลอยมองหน้าภูมิบุญทันที ภูมิบุญพยักหน้าให้พลอย
"ดูอะไรล่ะภูมิ"
"เรื่องนี้เป็นความลับนะต๊อป เราไว้ใจนายในฐานะที่เราเรียนจบมาจากสถาบันที่ทรงเกียรติเดียวกัน อีกอย่างในฐานะที่นายเป็นเพื่อนเรา"
ภูมิบุญเว้นจังหวะแต่สายตายังจับจ้องปฏิกริยาของต๊อปอยู่ พยายามพูดอ้อมเน้นสิ่งยึดเหนี่ยวใจของนิสิตสถาบันเดียวกันเน้นย้ำให้เขาฮึกเหิมขึ้นมา
"เราคิดว่ามีคนกำลังโกงในบริษัทของเรา อยากให้นายช่วยเป็นหูเป็นตาให้เราหน่อย ถ้าเห็นว่าใครทำตัวน่าสงสัย ให้นายคอยสังเกตว่าเขาทำอะไรบ้าง มีหลักฐานอะไรจะสาวถึงตัวเขาได้ไหม ช่วยเราหน่อยนะต๊อป เราเพิ่งเข้ามาอย่างที่นายรู้มีแต่คนเขม่นเราเพราะเรายังเด็ก อีกอย่างก็มาอยู่ในตำแหน่งที่ใครๆหลายคนหมายปอง เราไม่มีพวกเลยนะต๊อป"
ปลายประโยคเติมเสียงอ้อนเข้าไปทำให้ต๊อปมองหน้าภูมิบุญอย่างเห็นใจในหัวอกเดียวกัน
"ทำไมเด็กกว่าแล้วมีความรู้ความสามารถ เป็นกันซะแบบนี้บริษัทหลายที่มันถึงไม่เจริญ เราไม่คิดเลยนะว่าที่นี่ก็จะเป็น"
ต๊อปพูดออกมาน้ำเสียงหนักแน่น ภูมิบุญยิ้มในใจ
"ไม่ต้องห่วงหรอกภูมิ เดี๋ยวเราเป็นพวกนายเอง ไม่ว่าภูมิจะอยู่ฝ่ายไหน เราจะอยู่กับภูมิ"
"อะแฮ่ม"
พลอยกระแอมขึ้น จากที่กำลังตาหวานต๊อปก็หัวเราะออกมา เขาเป็นคนอารมณ์ดีมองโลกในแง่ดี ภูมิบุญเองก็ไม่ได้คิดที่จะใช้เขาแต่ก็อยากจะได้พวกเพราะตอนนี้เขารู้สึกว่า เขาต่อสู้อยู่เพียงลำพัง แม้จะมีคุณโตโต้คอยหนุนหลังให้และพลอยคอยสนับสนุน แต่เป้าใหญ่คือตัวของภูมิบุญเอง ทั้งสามกลับเข้าไปในบริษัท ภูมิบุญกับพลอยกลับลงไปชั้นใต้ดินเพื่อขนเอกสารกลับขึ้นที่ทำงานของตน ส่วนต๊อปก็แยกไปแล้ว พอเดินกลับมาถึงหน้าห้องโตโต้ก็ต้องแปลกใจเพราะเห็นคุณอนิรุธนั่งรออยู่ที่ เก้าอี้หน้าโต๊ะของพลอย
"อ้าวคุณอนิรุธคะ ประชุมเสร็จแล้วเหรอคะ"
"อ้อ ยังหรอกครับ พอดีคุณน้อยมาพบคุณโตโต้"
"คุณน้อย"
ทั้งสองมองหน้ากันภูมิบุญเม้มปากหนัก พอดีกับโตโต้เปิดประตูออกมา
"อ้าวภูมิ พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
โตโต้เหมือนจะเดินออกมาตามพลอยแต่พอเจอตัวภูมิบุญก็ร้องเรียก ภูมิบุญเม้มปากหนักแล้วเดินเข้าห้องไป
"ครับคุณโตโต้"
น้อยนั่งหันหลังให้ตัวโยนสั่นอยู่เหมือนกำลังร้องไห้ สีหน้าของโตโต้เหมือนเหนื่อยหน่ายมองหน้าภูมิบุญเรียบเฉย
"คือพี่น้อยเขาบอกว่าภูมิไปว่าเขาถึงออฟฟิศเลยเหรอภูมิ เรื่องมันเป็นยังไงเล่าให้พี่ฟังซิ"
พอได้ยินก็ถึงกับแสยะยิ้มออกมา ภูมิบุญเดินไปที่ที่เคยยืนเมื่อตอนฉะกับแพรมองหน้าน้อยที่กำลังบีบน้ำตาก้มหน้าร้องไห้อยู่
"ตายจริง คุณน้อยคิดไปแบบนั้นเหรอครับ ผมต้องกราบขอโทษคุณน้อยนะครับ ผมนี่แย่จริงๆ เพิ่งเข้ามาก็ไปทำให้คุณน้อยเข้าใจผิดเสียแล้ว ไม่เจียมตัวเอาเสียเลย"
น้ำเสียงของภูมิบุญไม่ได้สำนึกผิด ความเสแสร้งมันเปล่งออกไปจนน้อยก้มหน้ากัดฟันอยู่
"พี่ไม่ได้มาฟ้องนะคะน้องภูมิ พี่น้อยทำงานที่นี่มานาน ไม่เคยเจอรุ่นน้องไปว่าถึงที่ออฟฟิศ พี่ตกใจน่ะค่ะน้องภูมิ"
"อ้อเหรอครับ งั้นผมขอโทษคุณน้อยอีกทีนะครับ ขอโทษจริงๆที่พูดว่าคุณน้อยเทรนพนักงานให้ไม่รู้จักสัมมาคารวะ ให้คุณอ้อยืนชี้หน้าด่าลุงเดินเอกสาร ทั้งที่อายุรุ่นปู่รุ่นตา แต่เหมือนกับด่าว่ารุ่นน้องหรือคนรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่นะหรือครับ หรือที่ผมบอกว่าที่คุณน้อยบอกว่าวัฒนธรรมองค์กรของที่นี่นับถือกันตาม ตำแหน่งไม่สนใจระบบอาวุโสหรือเปล่าครับ ตายจริงผมเสียใจจริงๆ ผมขอโทษนะครับคุณน้อย"
ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้แต่ใบหน้ากลับยิ้มแสยะออกมา น้อยเงยหน้าขึ้นมองฉายแววตาเกลียดชังออกมาอย่างไม่มีปิดบัง
"ดูสิคะ คุณโตโต้ น้องภูมิทำไมก้าวร้าวแบบนี้ พี่น้อยไม่เคยเจอ พี่น้อย ฮึกๆ"
เสแสร้งร้องไห้ออกมา โตโต้หันมามองหน้าภูมิบุญแล้วยักไหล่ให้เหมือนรู้กันกับภูมิบุญ
"เอาเถอะครับคุณน้อย ยังไงน้องเขาก็ขอโทษแล้ว น้องเขาไม่มีประสบการณ์น่ะครับ คุณน้อยอย่าถือสาเลยนะครับ"
โตโต้พูดออกไป ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"พี่ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะคุณโตโต้ แต่รบกวนคุณโตโต้บอกน้องภูมิหน่อยนะคะ ว่าเกรงใจแผนกพี่บ้าง อย่างน้อยก็เห็นแก่หน้าพี่บ้างก็ยังดี"
"ครับ"
โตโต้ตอบรับ น้อยยิ้มออกมาทั้งที่ก้มหน้า
"เกรงใจสิครับคุณน้อย ผมคงไม่ทำเหมือนบางคนหรอกครับ ทั้งที่คุณท่านไว้ใจเมตตาแต่กลับไม่รู้จักพอ เป็นทาสเงิน อยากได้ยศได้อำนาจโกงหน้าด้านๆ คนๆนั้นสิครับน่าจะไว้หน้าคุณท่านบ้าง"
"ภูมิ"
โตโต้ร้องปรามสายตาดุดันขึ้นมาทันที
"น้องภูมิหมายถึงใครคะ"
"เอาเถอะครับคุณน้อย อย่าใส่ใจเลยครับ น้องภูมิเขาเป็นคนแบบนี้ล่ะครับ ขอโทษคุณน้อยซะภูมิ"
นานแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงดุห้วนๆแบบนี้จากปากของโตโต้ ภูมิบุญเม้มปากหน้าเสียไป นี่เขาเป็นอะไรไป หูหนวกตาบอดหรือยังไง
"ขอโทษครับคุณน้อย ผมคงเครียดไปหน่อยน่ะครับ"
ภูมิบุญยอมยกมือขึ้นไหว้อีกครั้งกัดฟันแน่น ในใจก็โกรธแค้นอยู่ ไม่ใช่หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ต่อหน้าแต่เป็นชายที่ยืนอยู่ข้างๆเขานี่เอง พอน้อยออกจากห้องไปภูมิบุญก็กลับไปนั่งลงที่โต๊ะหน้าตาบอกบุญไม่รับ
"ภูมิ เป็นยังไงบ้างเจออะไรไหมที่ไปดูเอกสารน่ะ"
ภูมิบุญทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด
"ภูมิ"
โตโต้เดินมาประชิดตัว
"เจอครับแต่คงไม่มีประโยขน์อะไร"
"อ้าวทำไมล่ะครับ"
ภูมิบุญสะบัดเสียงไม่มองหน้าเพราะรู้ดีว่าตัวเองกำลังโกรธ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มออกมา
"ก็ในเมื่อคุณไม่สนใจผมจะหาไปทำไมล่ะครับ ปล่อยให้คนพวกนั้นโกงไปเถอะ เพราะผมทำแบบนี้คนพวกนั้นก็เกลียดผมเข้าไส้อยู่แล้ว พอกันทีผมไม่อยากให้ใครเกลียดอีกแล้ว"
ภูมิบุญพูดออกมาเม้มปากแน่น
"ฮ่าๆๆ ภูมิฟังพี่นะ"
โตโต้หัวเราะออกมาเสียงดังจนภูมิบุญต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่ขุ่นมัว
"เรามองสีหน้าพี่ไม่ออกเลยเหรอ ภูมิคิดว่าพี่พอใจจะเก็บยัยแก่นี่ไว้ให้มันโกงได้อีกเหรอ แต่ตอนนี้เราไม่มีหลักฐานอะไรนะภูมิอย่าลืมสิครับ เราอย่ากระโตกกระตากไปเดี๋ยวไก่ตื่น แต่ที่ภูมิเปิดฉากกับเขาน่ะพี่ก็เห็นด้วยนะ ปัญหานี้พี่ก็ไม่เคยรู้มาก่อน ดีจะได้สะสางกันไปทีเดียว ตอนนี้พี่ให้คุณอนิรุธกำลังทำเรื่องส่งศาลฟ้องร้องอยู่ หลักฐานก็กำลังรวบรวม สายพี่รายงานว่ามีอยู่เกือบสิบคนเชียวนะที่โกง ยกโขยงกันออกแน่คราวนี้"
โตโต้พูดออกมา ภูมิบุญถึงกับอึ้งมองเขาผิดไปจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าท่าทางที่เขาดูเหลาะแหละแต่จริงแล้วไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ เขารอเวลาอยู่หรือ
"คุณโตโต้รู้เหรอครับว่าใคร"
"รู้สิภูมิ รู้มานานแล้ว ไม่ใช่เพิ่งรู้ แต่พอเราเข้ามานี่ล่ะ เรื่องที่พี่กำลังสืบมันก็แดงออกมา"
"แล้วทำไมไม่บอกผมสักคำ"
ภูมิบุญขึ้นเสียง
"อ้าว ก็เราเจอตั้งแต่มาทำงานวันแรก เรานะผิดที่ฉลาดเกินไป ฮ่าๆๆ แต่ดีครับพี่ชอบ พี่ว่าพวกนั้นคงรู้ตัวแล้วล่ะ"
โตโต้ทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ ภูมิบุญเองก็นิ่ง
"ถ้าอย่างนั้น ผมไม่น่าออกตัวไปแบบนั้นเลยนะครับ"
"ไม่หรอกภูมิ เอาเถอะรู้ตัวก็ดีจะได้ฟันได้ถูกตัว คงคิดว่าพี่ไม่มีน้ำยาสินะคนพวกนี้"
โตโต้พูดออกมาแล้วยิ้มที่มุมปาก
"แล้วเราจะเอายังไงต่อไปครับคุณโตโต้"
"ภูมิ ก็ค้นเอกสารให้พี่ให้ได้มากที่สุด ส่วนพี่ก็จะให้สายเอาข้อมูลมาให้เช่นกัน คงปลายเดือนนี้ล่ะรู้เรื่องกันอย่างช้านะ อย่างเร็วก็อาทิตย์หน้า ไม่ต้องห่วงภูมิคุณอนิรุธเขาไว้ใจได้เพราะพี่เป็นคนจ้างเขาเอง จบจากที่เดียวกับเรานะ น่าจะใช้ได้"
"สายเหรอครับ ใครกัน"
"เดี๋ยวให้เรื่องมันนิ่งๆกว่านี้ก่อนแล้วพี่จะบอก"
โตโต้ผ่อนลมหายใจออกมาแล้วเดินมาทำท่าเดิมที่เก้าอี้ภูมิบุญ
"คุณโตโต้ก็ร้ายนะครับ ไม่ใช่ผมคนเดียวแล้วล่ะที่ร้าย"
"เหมาะสมกันดีไหมล่ะ หึหึ"
เขาวกเข้าเรื่องเดิมอีกครั้ง ภูมิบุญก้มหน้าลงถอนหายใจออกมา
"งั้นเราก็ต้องรีบหาข้อมูลสินะครับ จะได้รู้กันเสียทีว่าใครกันที่มันโกงคุณท่าน"
ภูมิบุญเบี่ยงเข้าประเด็นโตโต้หัวเราะออกมายอมจำนนเดินกลับไปทำงานที่โต๊ะอย่างเคย
"ไอ้เด็กนั่นมันรู้ตัวแล้วนะสายใจ ต่อไปนี้จะทำอะไรให้ระวังหน่อยนะ บอกอ้อมด้วย"
น้อยพอกลับถึงห้องทำงานตัวเองก็เรียกมือซ้ายเข้าพบ สีหน้าที่เคร่งเครียดเพ่งมองกองเอกสารตรงหน้า
"อะไรกันคะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นมันมีพิษสงมากขนาดนั้นเชียวเหรอคะ"
"มีไม่มีมันก็ถอนหงอกชั้นต่อหน้าโตโต้แล้วล่ะ ทำไมมันไม่โง่เหมือนไอ้โตโต้กับนังอภิสรานะ ท่าทางจะอยู่ด้วยกันลำบากแล้วไอ้ภูมิบุญ"
มือที่กำขยำกระดาษที่กองอยู่เบื้องหน้าบีบขยุ้มเข้าหากันอย่างแรงจนกระดาษจากแผ่นเรียบราบกลายเป็นก้อนยับยู่ยี่
"ให้สายใจสั่งคนจัดการมันเลยไหมคะ"
มือซ้ายเอ่ยออกมาสายตาดูโหดเหี้ยม
"อย่าเพิ่ง ต้องเอาให้แน่ชัดกว่านี้ก่อน เรื่องนั้นค่อยว่ากัน"
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครยิ่งกว่านิยาย คนที่เขามาดหมายปองร้ายเราเขาไม่คิดเพียงแค่จะเอาให้เราเจ็บช้ำหนำใจ แต่เขาคิดแค่ว่าจะทำยังไงที่จะเขี่ยเราออกให้พ้นทาง มนุษย์หนอรักชีวิตของตนเท่าใด มดน้อย หนอนผีเสื้อมันก็รักชีวิตของตนเท่านั้น ตอนหน้ามืดจะทำร้ายเขาคิดบ้างไหมว่าทำไปแล้วเขาคนเดียวหรือเปล่าที่จะเจ็บ ช้ำหรือสูญเสีย เขาคนเดียวไหมที่จะทนทุกข์ทรมาน ในเมื่อเรามีคนข้างหลัง เขาเองก็ต้องมีคนข้างหลัง ทำไปแล้วบอกว่าเสียใจไม่ได้คิด หน้ามืดตามัวไป ถ้าเป็นท่านท่านจะว่าอย่างไร ในเมื่อก่อนทำเขาไม่ได้ร้องไห้เสียใจคิดไปไกลถึงเพียงนี้เลย ถ้าปล่อยให้กิเลสครองใจใครหน้าไหนก็ไม่พ้นบ่วงกรรม
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
คนเลวกลุ่มนี้ไม่สำนึก
+1 รักษาสุขภาพนะ Eiky
-
ตัวร้ายเยอะจริงเอาออกบ้างก็ได้น่ะ เห้อ ภูมิสู้ๆ
-
ร้ายมาก็ร้ายกลับไป แรงมาก็แรงกลับไปเลยน้องภูมิอย่าไปยอมมันไอ้พวกนิสัยไม่ดี :beat:
-
เชือดเฉือนกันจิง
ยกโขยงออกไปเลย พวกเลี้ยงไม่เชื่อง
โตโต้ หยอดทุักวันเลย
ภูมิจะอ่อนลงไหมเนี่ย
-
โหหห โตโต้ใช่ย่ิอยเว้ย
รอตอนที่พวกคนเลวโดนเอาคืน ชอบโกงนัก ชิ
-
พวกนังแก่ พวกนี้ สงสัย ต้องเอาให้ มอบกระแตไปเลย
หืมๆ เมื่อไหร่นะ พวกมันจะ เดี้ยงเนี่ย เอารถ สิบล้อ นะคราวเนี่ย
ชนแล้วถอยกลับมาเหยียบ :m16:
:L2: :L2:
-
แหมโกงเค้าไว้แล้วยังจะหน้าด้านทำชั่วต่ออีกนะ
ก็อย่างว่าวัวมันสันหลังหวะ ใครมันไปแหกแผลเปิดเข้าก็ดิ้นพล่านแล้วแหละ กร้ากกกกก
ภูมิบุญและพ้องเพื่อน สู้ๆๆ 555+ โตโต้ก็รีบทำให้ภูมิไข่วเขว่ได้แล้ว คนอื่นรออ่านรอยู่ อิอิ
-
สงสัยงานนี้คงจะอีกยาวแน่เลยภูมิ :เฮ้อ:
รีบรวบรวมพรรคพวกที่ดีแล้วไล่พวกตัวโกงออกเหอะ o13
ปอล้อ.คุณอิ๊กกี้นี่เขียนตัวร้ายเยอะเกินไปม้ายคร๊าบ o22
-
เกลียดๆๆๆๆๆ เกลียดพวกคดโกง ไม่มีความสำนึกเลย
เล่นงานให้หนักเลยนะภูมิ โตโต้ ไล่ออกให้หมดเลย
พี่แทนระวังนะ ภูมิอาจใจอ่อนกับโต้ซักวัน
-
วันนี้ไม่ยอมนอนมารอพบพี่ภูมิเลยนะ
ชักเป็นห่วงแล้วจริงๆดิคับ
พี่ภูมิเล่นเปิดตัวตั้งแต่วันแรกที่เข้าทำงานเลย
แถมอีกฝั่งยังอยู่ในที่มืดอยู่เลย
น่ากลัวคับ
แต่ มันส์มาก
-
น่ารักจริงๆ ค่ะคุณอิ๊กกี้ ขยันดีแท้ :กอด1:
ถึงขั้นสั่งคนจัดการเลยทีเดียว :a5: อยากอ่านต่อแล้วค่ะคุณอิ๊กกี้ขา ไม่รู้จะเป็นอย่างไรต่อไป
นายโตโต้นี่น่ารักขึ้นทุกวันนะคะ ขยันหยอดจริงๆ เมื่อไรนางเอกเราจะเห็นใจนะ :o9:
ปล. คุณอิ๊กกี้นี่ถ่อมตัวจังนะคะ น้องมิว่าคุณอิ๊กกี้เขียนได้ดีทีเดียว ไม่วกวน ไม่เยิ่นเย้อ ทำให้คนอ่านเห็นภาพ ไม่อยากเชื่อหรอกค่ะว่าจะได้แค่คาบเส้น
********************
มั๊ง ต้องใช้รูปวรรรยุกต์โทนะคะ เห็นใช้รูปวรรณยุกต์ตรีอยู่ที่หนึ่งน่ะค่ะ
พยักเพยิด ถ้าเขียนแบบนี้จะอ่านว่า พะ-ยัก-พะ-เหยิด ค่ะ คำนี้ พ ต้องอยู่หน้าสระเอนะคะ ต้องเขียน พยักพเยิด
แผงฤทธิ์ แผงนี้หมายถึงแผงลอย แผงไฟฟ้า ถ้าจะให้หมายถึงแสดงอำนาจต้องมีควบกล้ำ ล ด้วยนะคะ ต้องเขียนเป็น แผลงฤทธิ์ ค่ะ
เซนต์ อย่าลืมใส่ไม้ไต่คู้แล้วตัดตัวการันต์ข้างหลังออกเป็น เซ็น ด้วยนะคะ
แฟนเค้าอยู่เมืองนอกจ๊ะ นายหมดสิทธิ์ น้องมิว่าตรงนี้ถ้าออกเสียงโทเป็น จ้ะ จะเป็นธรรมชาติมากกว่านะคะ
บาปกรรมก็ตั้งตระหง่านรออยู่ข้างหน้า ตรงนี้ไม่ได้สะกดผิดอะไรหรอกค่ะ แต่ไม่ตรงความหมายเท่านั้นเอง เห็นตอนที่ภูมิบุญนั่งรถไปหายายที่มุกดาหารคุณอิ๊กกี้ก็ใช้คำวิเศษณ์คำนี้พรรณนาภาพความมืดเหมือนกัน จริงๆ ตระหง่านเป็นคำวิเศษณ์แปลว่าสูงเด่นเป็นสง่า มักใช้บอกลักษณะของสิ่งก่อสร้างที่มองเห็นเป็นรูปธรรมมากกว่า เช่น อาคารรูปทรงทันสมัยหลังนั้นตั้งตระหง่านอยู่กลางสระน้ำ บาปกรรมมันเป็นเรื่องนามธรรมน้องมิว่าแค่ "บาปกรรมก็รออยู่ข้างหน้า" ก็พอ
-
แวะมาบอกอ่านแล้วแต่ของดออกเสียงคะ
-
ยัง ยังไม่สำนึก จัดการเลยน้องภูมิ
รักคนแต่งนะครับ :L2:
-
คราวนี้จะทำอะไรก็ลำบากแล้วสิ รู้ตัวแบบนี้แล้วหลักฐานจะหาเจอได้ง่ายๆ มั้ยล่ะนั่น
แถมภูมิเปิดตัวซะแรง กลายเป็นเป้าให้ลงมืออีก
พวกคนคิดไม่ดีน่ะ ไม่สนใจเรื่องผิดถูกด้วย
ขนาดแค่รู้ตัวยังคิดจะลงมือเก็บ แล้วถ้าโดนไล่เบี้ยจะทำรุนแรงกว่าเดิมน่ะสิ
เพี้ยงงงงงงงง ภูมิอย่าต้องโชคร้ายอีกเลยนะ
-
มาให้กำลังใจคุณอิ๊กกี้ :กอด1:
ส่วนความเห็น..ก็เหมือนตอนที่ผ่านๆมานั่นแหละ
ซัดเอาให้ราบไปซักข้างก็ดีเหมือนกัน
ยังไงก็อยู่ข้างภูมิอยู่แล้ว
-
เพิ่งอ่านทัน
แบบว่าไรท์เตอร์นี่เป็นบุคคลอันตรายอย่างร้ายแรง
เขียนออกมาได้ไง ไม่เคยเจอนายเอกที่ไหนเป็นอย่างนี้มาก่อน
แอบใส่บุคคลิคตัวเองเข้าไปรึเปล่าเนี่ย
ไม่สมควรมีเรื่องด้วยเป็นอย่างยิ่ง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลัยมาอ่านอีกครั้ง ภูมิเราโตขึ้นแล้ว
ดีใจด้วยยย เลือกเชียร์พระเอกไม่ถูกนี่สิ ชอบพี่แทน แต่ไม่มีอะไรตื่นเต้นเลย อิอิ :o8:
-
โตโต้ รู้สึกว่าพักหลังมานี่ จะขยันหยอดภูมิซะเหลือเกิน...
อย่าหวั่นไหวนะภูมิ...คริคริ...
ถ้าหวั่นไหวเมื่อไร ก็คิดถึงหน้าพี่แทนใว้นะ..เผื่อจะช่วยได้ ฮาๆๆๆๆๆๆๆ
...................
โตโต้ไม่หมูนะเนี้ยะ..คิดจะโกงกันหรอ ไม่ได้แอ้มหรอก...
เมื่อโตโต้ ภูมิ พลอย ต็อป คุณอนิรุธ และบุคคลนิรนาม ร่วมมือ ผลึกกำลังกันแล้วไซร์
ออฟฟิตก็จะไร้ซึ่งคนชั่วและคนโกงกิน...ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มติดสำบัด สำนวนมาจากไรเตอร์....
take care & thanks
-
คนเลว ไม่รู้จักพอ
ลงโทษให้สาสมเลยนะ
ช่วยกันๆ โต้+ภูมื
เรื่องหัวใจค่อยว่ากัน ฮ่าๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แบบนี้ภูมิต้องระวังตัวเพิ่มขึ้นแล้วแหละ
ระวังตัวกับพวกโกงตั้งตัวได้เร็วมีวิธีโต้ตอบ
มีวิธีค้นหา แต่ระวังคุณโตโต้ด้วยนะมีแต่เสียเปรียบ :m20:
-
เอ..สถานการณ์ภายในบริษัทตอนนี้ จะเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกดีๆ ที่ภูมิเริ่มมีให้โตโต้รึเปล่า ก็ทั้งสองต้องร่วมแรงร่วมใจกัน
สะสางปัญหาเน่าๆในบริษัทร่วมกันนี่เนอะ เอาใจช่วยให้ภูมิจ้ะ
-
คนเรานะ
คำว่าโลภคำเดียวที่ทำให้หน้ามืดตามัวผิดมนุษย์มนาได้ถึงขนาดนี้
คนเราควรจะพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่
เพราะถึงแม้ว่าจะรวยล้นฟ้าขนาดไหน
เวลาตายไปก็เอาไปไม่ได้
สิ่งที่เหลือไว้คือความดีของเจ้าตัวเท่านั้นที่จะยังคงอยู่
หรือความเลวที่ยังคงติดตัวให้คนอื่นเขาได้ว่าเหยียดประณาม
น่าอับอาย
เม้นดราม่าอีกแระ
-
+1 ก่อนเลยนะคะ
น้อวภูมิจะโดนอะไรอีกไหมนะเนี่่ย
โตโต้ช่วยภูมิด้วยล่ะ ...
-
โอวววว.....ผ่านมา 53 ตอน พึ่งรู้ว่า...............
:laugh: ไอ้โตโต้เนี่ย...มันมีสมองด้วยยยยย......
นี่มันคิดแผน...ยืมมือให้น้องภูมิโดนด่า (เจ็บตัว) แทนใช่ไหม???
คนอ่าน...ไม่เคยคิดอะไรดี ๆ กะไอ้โตโต้อยู่แล้ว ฮึ (เหมือนแค้นส่วนตัว) :m16:
น้องภูมิจ๋า.....ห่วงหนูจังเลย...สู้ ๆ นะจ๊ะ :a2:
:กอด1: น้อง eiky นะจ๊ะ
-
555+ ชอบ โตโต้และภูมิแร๊งได้ใจมั๊กๆ อิอิ รอตอนต่อไปจ้าาา
-
หกโมงครึ่งแล้ว วันนี้คุณอิ๊กกี้จะมาไหมคะ น้องมิมาปูเสื่อนั่งรอค่ะ
-
หกโมงครึ่งแล้ว วันนี้คุณอิ๊กกี้จะมาไหมคะ น้องมิมาปูเสื่อนั่งรอค่ะ
วันนี้ดึกหน่อยน้า ยุ่งหัวฟู อิอิ แอบเขียนนะเนี่ย
-
พี่อิ๊กค๊าบรออ่านอยู่นะ มาลงได้แล้วนะคับดึกแล้วด้วย
-
ภูมิหาบอดี้การ์ดดีไหม
-
วันนี้มาไม่ทันแล้วน้า ขอโทษทุกคน
ไม่ไหวอ่าเพิ่งจะถึงบ้าน
เหนื่อยมากมาย ขอบอกขอนอนพักหมองก่อนน้า
-
ไม่เป็นไรค่ะ พักผ่อนนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ :กอด1:
-
:call: :call:+1
-
ดีนะที่ไม่รอเมื่อคืน พี่อิ๊กอู้ตามป้านัทเลย หึหึ
มาจิ้มพี่อิ๊กกลับค๊าบ
-
ดีนะที่ไม่รอเมื่อคืน พี่อิ๊กอู้ตามป้านัทเลย หึหึ
มาจิ้มพี่อิ๊กกลับค๊าบ
ไอ้หนูส้ม อย่าใช้สิทธิ์พาดพิงคะ ขอบอก
ป้าออนแอร์เรื่องนึงวันเสาร์ อีกเรื่องนึงเฉพาะวันอาทิตย์
งวดนี้ใจดีแค่เอามาลงให้ก่อนเวลาเองส่วนอิคกี้
น่าจะไม่สะบายมากกว่ายิ่งอากาศแปรปรวนบ่อย ๆ
อีกกี้ กับป้าแค่เป็นคนละคน ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางชู้ชายไม่
เรื่องอู้มิใช่โรคคาติดต่อแต่อย่างใด
แต่คนเขียนบางทีก็อยากพักหัวสมองบ้างก็เท่านั้น
นักอ่านทุกท่านโปรดจงเข้าใจและเห็นใจคนเขียนด้วยนะคะ อีป้าแก่ ๆ ขอร้อง
ปล. ตอบ ประท้วง ข้ามกระทู้จะผิดไหมค่ะ 555
-
หนื่อยนักก็พักก่อนจ้ะ รอได้จ้ะ
-
ดีนะที่ไม่รอเมื่อคืน พี่อิ๊กอู้ตามป้านัทเลย หึหึ
มาจิ้มพี่อิ๊กกลับค๊าบ
ไอ้หนูส้ม อย่าใช้สิทธิ์พาดพิงคะ ขอบอก
ป้าออนแอร์เรื่องนึงวันเสาร์ อีกเรื่องนึงเฉพาะวันอาทิตย์
งวดนี้ใจดีแค่เอามาลงให้ก่อนเวลาเองส่วนอิคกี้
น่าจะไม่สะบายมากกว่ายิ่งอากาศแปรปรวนบ่อย ๆ
อีกกี้ กับป้าแค่เป็นคนละคน ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางชู้ชายไม่
เรื่องอู้มิใช่โรคคาติดต่อแต่อย่างใด
แต่คนเขียนบางทีก็อยากพักหัวสมองบ้างก็เท่านั้น
นักอ่านทุกท่านโปรดจงเข้าใจและเห็นใจคนเขียนด้วยนะคะ อีป้าแก่ ๆ ขอร้อง
ปล. ตอบ ประท้วง ข้ามกระทู้จะผิดไหมค่ะ 555
ป้านัทขอโทษครับ :call: :call:
รับทราบแล้วครับ คราวหน้าไม่แซวแล้ว แฮแฮ
ขอโทษพี่อิ๊กด้วยนะคับ
-
อีกกี้ กับป้าแค่เป็นคนละคน ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางชู้ชายไม่
เอ่อ...ป้านัทคะ น้องมิว่าก็ไม่น่าจะมีแฟนคลับคุณอิ๊กกี้คนไหนคิดแบบนั้นนะคะ :a5:
-
อีกกี้ กับป้าแค่เป็นคนละคน ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางชู้ชายไม่
เอ่อ...ป้านัทคะ น้องมิว่าก็ไม่น่าจะมีแฟนคลับคุณอิ๊กกี้คนไหนคิดแบบนั้นนะคะ :a5:
5555+++ น้องมินะ เข้าใจพูด ป้าไม่ได้สัมพันธ์แบบนั้นหรอก แต่ป้าจะเป็นแม่สื่อให้ผมตะหากเนอะ ป้าเนอะ อิอิ
-
เมื่อวานขอโทษน้าที่มาต่อไม่ได้ อยากเขียนให้ยาวๆ อิอิ เมื่อวานคิดไม่ออกด้วยล่ะ ขอบคุณทุกคนนะคร้าบที่ติดตาม ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ
ฉากห้าสิบสี่
พอกลับถึงบ้านทำงานทุกอย่างเสร็จก็มาออนคอมพิวเตอร์รอแทนทวีแต่แทนทวีก็ไม่มาสักที ภูมิบุญจึงออฟไลน์ข้อความไปหาในเมจเซ็นเจอร์
"เรียนหนักใช่ไหมครับพี่แทน ภูมิเป็นห่วงพี่แทนนะครับ รักษาสุขภาพด้วย"
"วันศุกร์นี้ภูมิจะไปเชียงใหม่บินไปวันเดียวกลับครับไปดูโครงการ พี่แทนไม่ไต้องเป็นห่วงนะ"
ภูมิบุญปิดคอมพิวเตอร์แล้วรีบเข้านอน ส่วนโตโต้ก็กำลังคุยงานกับคุณอนิรุธทางโทรศัพท์อยู่วันนี้ภูมิบุญหอบเอกสารมาดูที่ห้อง พอดูได้สักพักก็เปิดคอมพิวเตอร์หวังจะขอกำลังใจจากคนรักแต่ก็คลาดกันสุดท้ายก็เข้านอนในที่สุด
คราใดที่มาเยือนสนามบินครานั้นก็จะรำลึกนึกถึงวันที่ร่างสูงโปร่งนั้นยืนอยู่ท่ามกลางครอบครัว แทนทวียืนเด่นอยู่ในวงล้อมของนายแพทย์แทนชัยผู้เป็นบิดา แพทย์หญิงศิริกานต์มารดาและแวนพี่สาว สายตาของแทนทวีเลื่อนลอยไม่เป็นสุข ใบหน้าหมองเศร้าไม่พูดไม่จา ผู้ที่รายล้อมอยู่ก็เข้าใจดีในสถานการณ์ไม่มีใครคอยซักไซร้อะไร ปล่อยให้เวลาค่อยๆนำพาตัวของเขาเข้าไปในสนามบินรอขึ้นเครื่อง พอถึงเวลาแทนทวีก็หิ้วกระเป๋าสาวเท้าเข้าไปในด่านตรวจคน เขาพยายามมองหาใครสักคน ใครสักคนที่เขาอยากจะโอบกอดเพื่อร่ำลาก่อนจาก คนที่เขารักปานดวงใจ แผ่นหลังกว้างอันนั้น แผ่นหลังที่เคยโอบกอดทั้งยามสุขและทุกข์ มันกำลังเลือนหายไป ภูมิบุญไม่ได้มาส่งเพราะได้ร่ำลากันเสร็จแล้วเป็นวันที่บ้านภูมิบุญยิ้มแย้มตลอดเวลาที่สนทนากัน พยายามไม่ให้เขาเครียด แทนทวีเดินหายเข้าไปในด่านตรวจคนแล้ว นายแพทย์แทนชัยกับแพทย์หญิงศิริกานต์แยกกลับบ้านไปแล้วเหลือเพียงแวนที่ยืนมองหาใครบางคนอยู่
"ภูมิ โอเคไหม"
น่าแปลกที่จากเหตุการณ์เลวร้ายวันที่นิตาเสียชีวิตแวนเปลี่ยนไป ทัศนคติเกี่ยวกับภูมิบุญก็เปลี่ยนไปด้วย เธอเห็นใจและสงสารแม้จะรู้แผนการของบิดามารดาดีอยู่แก่ใจ ภูมิบุญยืนหลบอยู่ที่มุมอับข้างๆห้องขายตั๋วของสายการบินแห่งหนึ่งบนชั้นสี่ของอาคารผู้โดยสารของสนามบินสุวรรณภูมิ พอทุกคนเดินจากไปภูมิบุญก็ปรากฏตัวพอแวนเห็นก็ปรี่เข้าไปหา น้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้าตามันเอ่อนองออกมา
"ทำใจดีๆนะภูมิ สองปีแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวแทนมันก็กลับมา"
แวนกอดร่างของภูมิบุญไว้ไม่สนใจสายตาของใคร
"ภูมิอยากจะกอดพี่แทนอีกสักครั้ง พี่แวน ภูมิ ภูมิอยากจะบอกลา แค่ครั้งสุดท้าย"
"ภูมิ พี่เข้าใจ พี่เข้าใจ"
ภูมิบุญเม้มปากแน่นปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเดียวไม่ปล่อยโฮออกมา แต่ยิ่งเก็บยิ่งบังคับให้มันอยู่ข้างในเพียงใด แรงดันของความเสียใจมันก็ดีดดันออกมา ภูมิบุญสะอื้นจนตัวสั่นโยนไป แวนพาภูมิบุญเดินออกไปจากที่ตรงนั้น แทนทวีจะรู้ไหมหนอว่าหลังจากที่ตนและครอบครัวออกจากบ้านมาที่สนามบิน ทั้งที่ภูมิบุญบอกว่าจะไม่มาส่งแต่เขากลับนั่งแท็กซี่ตามมาคอยมองดูอยู่ตลอดเวลา หลบอยู่อย่างนั้นไม่อยากเผยตัวออกมาเพราะเกรงว่าจะทำให้เขาลังเล เขาไปเพื่ออนาคตที่ดี เขาไปเรียนเพื่อตัวเขาเอง ภูมิบุญไม่อยากจะรั้งเขาไว้ ใจจริงอยากโผเข้าไปกอดบอกลาให้หนำใจ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ยืนลูบเสาเม้มปากแน่นอยู่ แทนทวีเขาจะรู้ไหมหนอว่าวันที่ร่ำลากันที่ภูมิบุญยิ้มตลอดเวลา
"อย่าเปลี่ยนใจเลยครับพี่แทน แหมจบมาจากเมืองนอกเมืองนาดูดีจะตายไปขี้คร้านจะลืมภูมิ ไปเถอะครับเพื่ออนาคต ภูมิก็อยากมีแฟนเท่ห์ๆกับเขาเหมือนกันน้า"
คำพูดที่สรรหาพูดออกไปมันเสแสร้งทั้งหมด ในใจของภูมิบุญสั่นไหวอยากจะเหนี่ยวรั้งเอาไว้
"อย่าไปเลย อย่าจากผมไปเลย"
แต่ก็พูดออกมาไม่ได้ พอแทนทวีกลับบ้านไป ความมืดก็ปกคลุมจิตใจภูมิบุญร้องไห้ออกมาเพียงลำพัง ร่างเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำปากก็กัดผ้าเช็ดตัวเอาไว้เพราะกลัวว่าใครจะได้ยิน ความทรมานใจแบบนั้นของภูมิบุญแทนทวีจะรับรู้บ้างไหมหนอ มีใครบ้างอยากจะเห็นคนที่รักเดินจากไปต่อหน้า มีใครบ้างที่จะยอมฝืนยิ้มอยู่ได้ทั้งที่หัวใจโดนตัดเหยีบย่ำจนบอบช้ำ แม้ว่าเขาจะไปเพื่อสิ่งที่ดี แม้ว่าเขาจะไปเพื่ออนาคตของเขาเอง แต่รับรู้ไว้เถิดใจอีกดวงมันเจ็บช้ำทรมานแสนสาหัสเหลือเกิน
ภูมิบุญบินไปเชียงใหม่กับโตโต้และคุณอนิรุธโดยไม่บอกให้ใครในบริษัทรู้ โตโต้โทรไปสั่งงานที่เชียงใหม่บอกให้แจ้งภานุคนที่ภูมิบุญสงสัยวานให้เขามาทำธุระในเมืองเพื่อที่จะไม่ให้เขาสงสัยหรือไหวตัวทัน พอถึงเชียงใหม่ตอนสิบเอ็ดโมงกว่าก็ตรงไปยังรีสอร์ททันที การก่อสร้างแล้วเสร็จไปเกือบเก้าสิบเปอร์เซนต์แล้ว ทั้งสามแยกกันออกเดินตรวจงานโดยมีเอกสารในมือเป็นพิมพ์เขียวกับเอกสารการสั่งซื้ออยู่ในมือ
"นี่มันไม้อัดทั้งนั้นเลยนี่ เลวที่สุด"
ภูมิบุญเอามือเคาะตามผนังห้องในส่วนที่เป็นไม้ตกแต่งตามผนังห้อง ยิ่งเดินดูยิ่งเห็นว่าวัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ในการก่อสร้างมันของราคาถูกเกรดไม่ได้ตามมาตรฐานที่ทางบริษัทวางเอาไว้ ภูมิบุญถ่ายภาพเก็บตัวอย่างใส่ถุงกระดาษกลับไป ส่วนโตโต้เองก็สีหน้าเคร่งเครียดเช่นกัน คุณอนิรุธกำลังง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์ส่วนตัวนิ้วเคาะแป้นแต่คอกับบ่าก็หนีบโทรศัพท์คุยอยู่กับอีกฝั่ง น่าจะเป็นลูกน้องหรือเพื่อนร่วมงานเพราะเห็นสั่งงานกันอยู่
"เลวมาก ดูมันทำกับเราสิมันเล่นเอาทุกอย่างเลย ไม่ได้ตามมาตรฐานสักอย่าง ชั่วช้าที่สุด"
โตโต้พูดขึ้นระหว่างนั่งรถกลับไปที่สนามบิน
"คุณโตโต้ดูรูปนี้สิครับ โคมไฟชุดนี้ตามใบสั่งซื้อ ตัวละสามแสน แต่ดูสภาพแล้วน่าจะไม่เกินพัน เกินไปจริงๆนะครับ"
ภูมิบุญเอากล้องดิจิตอลออกมาเลิ่อนภาพให้โตโต้ดู รายนั้นพอเห็นก็เม้มปากหนักเข้าหากัน สายตาแค้นเคืองเป็นอย่างมาก
"เราจะรออีกนานแค่ไหนครับคุณโตโต้ หลักฐานที่มีมันก็มากพอที่จะจัดการกับคนพวกนนี้แล้วนะ"
ภูมิบุญพูดออกมามองหน้าโตโต้
"พี่ขอไปดูที่เขาค้อด้วยหน่อย ไหนๆก็จะล้างเลือดแล้ว ขอเอาออกให้หมดเลยละกัน"
โตโต้ฉายแววตาเคียดแค้นออกมา คนพวกนี้มองไม่เห็นหัวมารดาของเขาเลยหรือ บริษัทนี้ตั้งมาด้วยความเหนื่อยยากของลูกผู้หญิงตัวคนเดียวเธอทำงานหนัก เพื่อที่จะก่อร่างสร้างตัว แต่คนพวกนี้กลับมาทำตัวเป็นริ้นไรคอยสูบเลือดสูบเนื้อกับแบบนี้หรือ โตโต้ขบกรามแน่นจนปูดโปน
"งั้นผมไปด้วยนะครับ จะได้ช่วยกันดู"
"ไม่เป็นไรภูมิ เดี๋ยวพวกมันจะสงสัยเอา ให้เรากลับไปทำงานตามปกตินั่นล่ะดีแล้ว เดี๋ยวพี่ไปกับคุณอนิรุธเอง"
โตโต้พูดออกมา ภูมิบุญนิ่งเงียบไป
"แล้วคุณโตโต้แน่ใจนะครับว่าที่เขาค้อไม่มีสายของพวกนี้อยู่"
ภูมิบุญพูดออกมา โตโต้หันขวับมามอง
"ไม่หรอกภูมิ พี่กะจะไม่เข้าไปในรีสอร์ทหรอก พี่ตั้งใจจะไปคุยกับซัพพลายเออร์"
"มันนานแล้วนี่ครับคุณโตโต้ ไม่ใช่เราหมดสัญญาไปแล้วเหรอครับ"
ภูมิบุญสงสัยเพราะตนไม่มีความรู้เรื่องนี้เท่าไหร่นัก
"ยังหรอกภูมิ ซัพพลายเออร์ก่อสร้างพี่ทำสัญญาไว้ห้าปี"
ทั้งสองสนทนากันอยู่เบาะท้ายโดยมีคุณอนิรุธนั่งหน้ากับคนขับรถ
"คุณโตโต้ครับ เราไม่เลยไปที่เขาค้อเลยล่ะครับ ไหนๆก็มาแล้ว"
คุณอนิรุธเอ่ยขึ้น โตโต้ฉายแววตาออกมา
"จริงสินะ ภูมิงั้นภูมิกลับไปคนเดียวก่อนนะ พรุ่งนี้เย็นๆเดี๋ยวพี่กลับ"
"เอ่อ ให้ผมไปด้วยไม่ได้เหรอครับ"
"อย่าเลยภูมิ เพราะภูมิต้องช่วยพี่ไปเตรียมเอกสารให้ทนายทางฝั่งโน้นนะ คุณวิโรจน์รออยู่ทางโน้นใช่ไหมคุณอนิรุธ"
"ครับ ผมบอกให้เตรียมเอกสารทุกอย่างไว้หมดแล้ว รอให้น้องภูมิกลับไปหาให้อีกนิดหน่อยครับ ตอนนี้เราหลักฐานเกือบครบแล้ว"
โตโต้หันไปหาอนิรุธ ฝ่ายโน้นก็เอี้ยวคอกลับมา ภุมิบุญพยักหน้าตาม พอทั้งสองไปส่งภูมิบุญขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯก็ขับรถเลยไปเพชรบูรณ์ ไม่ชอบการเดินทางคนเดียว ไม่ว่าจะทางไหน แต่ดีหน่อยที่นั่งเครื่องใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงแล้วอีกอย่างภูมิบุญไม่มีเวลามาปลีกวิเวกคิดอะไรเรื่อยเปื่อย หรือจะมานั่งเหงาอยู่เหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้ว แฟ้มเอกสารที่อยู่หน้าตักถูกเปิดออกปากกาสีสันฉูดฉาดป้ายลงไปตรงข้อความที่สำคัญ ทำอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้แต่พอรู้สึกตัวขึ้นมาเสียงพนักงานบนเครื่องก็ประกาศ ว่ากำลังจะจอดเครื่องบินที่สนามบินสุวรรณภูมิแล้ว ภูมิบุญเก็บเอกสารเข้ากระเป๋าสะพายแล้วเตรียมตัวลงจากเครื่อง
"สวัสดีครับพี่วิโรจน์"
ภูมิบุญตรงจากสนามบินไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งย่านพัฒนาการ ต้องนัดคุยกันนอกบ้านเพราะเรื่องนี้ยังไม่อยากให้คุณอภิสรารู้ คุณวิโรจน์หอบเอกสารกับโน๊ตบุ๊คมานั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ภูมิบุญเองก็หอบเอาเอกสารที่วานลุงหมายคนขับรถเอามาจากที่บ้านใส่รถมาด้วย ตอนมารับขากลับจากสนามบิน รวมถึงเอกสารที่ได้มาบางส่วนจากเชียงใหม่
"อืมหลักฐานแน่นมากครับคงดิ้นไม่หลุด"
หลังจากดูเอกสารเสร็จคุณวิโรจน์ก็เปรยออกมา
"ผมไม่อยากให้ใครหลุดไปได้สักคนนะครับ ตัวเล็กตัวน้อยอยากให้โดนให้หมด"
ภูมิบุญเองเม้มปากยิ่งดูเอกสารหลักฐานต่างๆยิ่งโกรธแค้น
"แล้วเรื่องไปถึงไหนแล้วครับคุณวิโรจน์"
"พี่อนิรุจส่งเรื่องให้ศาลไปสามวันก่อน ผมว่าอย่างช้าน่าจะวันพฤหัสนี้นะครับ หมายศาลก็น่าจะถึง เพราะพี่อนิรุจเขาเป็นเพื่อนกับอัยการ"
"ดีครับ ผมไม่อยากให้พวกนั้นได้ตั้งตัว กลัวว่าจะไหวตัวทัน"
"ไม่ต้องห่วงครับน้องภูมิ"
ทั้งสองอยู่สนทนากันจนเวลาสองทุ่มกว่าภูมิบุญให้ลุงหมายมาส่งแล้วบอกให้กลับไปก่อนได้เลย ฝากบอกทางบ้านว่านัดคุยงานกับดีลเลอร์ พอกลับถึงบ้านก็ไปทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เข้าไปคุยกับนายใหญ่ของบ้าน
"ภูมิช่วงนี้ที่ทำงานมีอะไรกันหรือลูกป้าเห็นหน้าเครียดๆกันทั้งสองคนเลย มีเรื่องกับพี่เขาเหรอ"
"เปล่าครับคุณท่าน ภูมิหน้าเครียดไปเหรอครับ น่าจะเป็นเอกสารที่เยอะไปหน่อยล่ะครับ แต่ภูมิไม่ได้
เครียดนะครับคุณท่าน"
"อืม มีอะไรหรือเปล่าลูกบอกป้าได้นะ"
ภูมิบุญเม้มปากแน่นแม้จะพยายามปิดแต่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าคุณอภิสราไม่ใช่คนโง่
"ครับ ถ้ามีอะไรภูมิจะบอกคุณท่านก่อนใครครับ แต่ตอนนี้ภูมิขอศึกษาตรวจงานดูให้แน่ชัดก่อน"
"ป้ารู้นะภูมิว่าเรื่องอะไร"
คุณอภิสราโพล่งขึ้นมาภูมิบุญมองหน้าคนพูดทันที สายตาโตขึ้นไม่คาดคิดกับสิ่งที่ได้ยิน
"คุณท่านรู้เหรอครับ"
"ป้าพอจะดูออกนะว่าเรื่องอะไร เรื่องคนโกงบริษัทใช่ไหม"
ภูมิบุญอ้าปากค้างมองหน้าคุณอภิสราตาค้าง
"ป้าพอรู้มาตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่มอบอำนาจให้ตาโต้ดูแล คนเก่าแก่ใช่ไหมที่ทำ"
น้ำเสียงเรียบราบแต่มันแฝงไปด้วยความฉลาดล้ำลึก ภูมิบุญเม้มปาก
"ภูมิกำลังดำเนินเรื่องอยู่ครับคุณท่าน อยากเรียนให้ทราบนานแล้ว แต่ยังไม่มั่นใจ อยากให้แน่ใจกว่านี้ก่อน เกรงว่าคุณท่านจะไม่สบายใจ"
ภูมิบุญพูดออกไปสายตายอมจำนน
"ป้าไม่ว่าอะไรหรอกลูก ทำไมกันนะจะทำยังไงคนโกงเหล่านี้มันถึงจะหมดไปเสียที จ้างเขาเงินเดือนก็ไม่ใช่น้อย ดูแลก็ไม่ใช่ไม่ดี นี่ป้าทำอะไรบกพร่องไปหรือเปล่าลูกบอกป้าที"
น้ำเสียงตัดพ้อระบายออกมา สายตาเหนื่อยหน่าย
"คุณท่านอย่าพูดแบบนั้นสิครับ คนเรามันไม่รู้จักพอต่อให้เราดีด้วยแค่ไหน มันก็ยังไม่รู้จักพอหรอกครับ ภูมิจะรักษาผลประโยชน์ของคุณท่านให้ได้มากที่สุด จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาโกงง่ายๆอีกต่อไปแล้ว"
ยกริมฝีปากขึ้น คุณอภิาราเอื้อมมือมาจับมือของภูมิบุญ
"ภูมิ ป้าภูมิใจนะ เราโตขึ้นมาก ป้าภูมิใจเหลือเกิน"
"ขอบพระคุณคุณท่านนะครับที่เมตตาให้โอกาสภูมิกับแม่"
ภูมิบุญก้มลงกราบที่ตักของคุณอภิสรา รายนั้นน้ำตาซึมลูบหัวอยู่ ภูมิบุญเองก็มีน้ำตารื้นออกมาเต็มตาเช่นกัน พอกลับถึงห้องก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อจะคุยกับคนรัก แต่รออยู่นานแทนทวีก็ไม่ยอมออนเสียที พอไม่เห็นก็ใจสั่นไหวไป นี่เขาเป็นอะไรไปหรือ ยังงอนไม่หายแต่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะปกติแทนทวีไม่เคยงอนภูมิบุญเลย หรือว่าอ่านหนังสือหนักเลยไม่มีเวลา ทั้งที่ใจสั่นไหวไปแต่ก็ส่งข้อความออฟไลน์ไปหา
"อ่านหนังสือเหรอครับพี่แทน คิดถึงจังครับ"
"รักษาสุขภาพด้วยนะภูมิเป็นห่วง"
พยายามบอกตัวเองให้คิดไปในทางดีทางบวก แต่ใจเจ้ากรรมจะเชื่อไหมว่าทั้งที่พยายามคิดไปในแง่ดีแล้ว แต่ก็ไม่แคล้วจะหวาดระแวง ทั้งที่ไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในใจมาก่อน
พอวันอาทิตย์โตโต้ก็ยังไม่กลับจากเพชรบูรณ์ โทรศัพท์มาบอกภูมิบุญแต่เช้าว่าอยากอยู่ต่ออีกสักวันเพราะยิ่งอยู่ยิ่งเห็นอะไรที่น่าจะเอามาเป็นหลักฐานผูกมัดคนโกงให้ดิ้นไม่หลุด รายชื่อที่เขาเอ่ยมาล้วนแล้วแต่ตำแหน่งใหญ่โตในบริษัท ภูมิบุญเองก็ตกใจที่ได้ยิน วันนี้จึงนัดกับคุณวิโรจน์อีกครั้งหลังจากที่ได้เมล์จากโตโต้ เขาสแกนเอกสารที่สำคัญส่งให้ภูมิบุญก่อน ภูมิบุญเตรียมเอกสารหร้อมแล้วก็ออกจากบ้านโดยนั่งแท็กซี่ไปที่นัดพบที่เดิม
"คราวนี้ไม่หลุดแน่ครับน้องภูมิ"
"คุณวิโรจน์ครับ เราแค่จะฟ้องร้องพวกนั้นเฉยๆเหรอครับ แล้วเงินที่เราโดนโกงไปล่ะครับ"
ภูมิบุญยังอดคิดถึงข้อนี้ไม่ได้
"อ้อ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เราจะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายคืนสองเท่า ถ้าหากว่าเงินมันแปรสภาพไปเป็นทรัพย์สินส่วนอื่น เราก็จะยึดทรัพย์สินนั้นทั้งหมดครับ"
รู้สึกใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน นี่มันเลวร้ายขนาดนี้เชียวหรือ "ยึดทรัพย์สิน" ฟังดูมันรุนแรงโหดร้ายเหลือเกิน แต่ก็สาสมแล้วที่คนพวกนี้ได้กระทำไว้กับบริษัทที่โอบอุ้มให้ที่ทำงาน ให้เงิน แต่พวกเขาไม่รู้จักพอเอง
"เอ่อ ถ้าหากว่าเขาไม่มีทัรพย์สินคืนเราล่ะครับ"
"เราก็ฟ้องล้มละลายบุคคลนั้นครับ เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำธุรกรรมอะไรได้อีกเลยในประเทศนี้"
"ฟ้องล้มละลาย"
ภูมิบุญร้องขึ้น รู้สึกร้อนๆหนาวๆหวั่นในใจ เคยได้ยินแต่ในข่าว นี่มันแย่ขนาดนี้เชียวหรือ การโกงไม่ใช่สิ่งดี นี่น่ะหรือคือผลกรรมของการคิดคดโกง
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับน้องภูมิ หน้าซีดเชียว น้องภูมิไม่ต้องกลัวหรอกนะครับ คนทำเลวก็ย่อมได้รับผลกรรมแบบนี้ล่ะครับ"
วิโรจน์พูดหน้าตาเฉย เขาคงเคยเจอกับกรณีแบบนี้มานับไม่ถ้วนแล้วเพราะเขาเป็นทนาย แต่ภูมิบุญเพิ่งจะทำงานได้ไม่ถึงเดือน แต่เขาต้องมารับรู้เรื่องราวที่ใหญ่โตที่สุดในสายงาน จิตใจที่สั่นไหวไปมันย่อมเป็นธรรมดา
"เอาเถอะ ไหนๆมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ขี่หลังเสือแล้วคงลงไม่ได้ง่ายๆสินะ"
ภูมิบุญบอกกับตัวเองแล้วคิดไปในแนวทางใหม่ แม้จะรู้สึกเห็นใจบุคคลเหล่านั้น แต่มันสาสมแล้วกับผลที่พวกเขาจะได้รับ ยกริมฝีปากสูงขึ้นอีกครั้ง ยิ้มแสยะออกมา
พอวันจันทร์ภูมิบุญก็ไปทำงานตามปกติ โตโต้ยังไม่กลับจากเพชรบูรณ์แต่เขายังไม่โทรศัพท์มาหา ภูมิบุญก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง เพราะเขาหายไปถึงสามวันสองคืนแล้ว น่าประหลาด สามปีที่ผ่านมาเขาเองเป็นคนที่ภูมิบุญเห็นหน้าอยู่ทุกวัน จะว่าไปแล้วโตโต้มาให้ภูมิบุญเห็นหน้ามากกว่าแทนทวีเสียอีก แม้ภูมิบุญเองจะไม่ไว้ใจกับสิ่งที่เคยพานพบมา กับสิ่งที่เขากระทำไว้กับภูมิบุญเมื่ออดีต ไม่เคยไว้ใจไม่เคยปันใจ แต่เพลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง
"คุณโตโต้ เป็นยังไงบ้างครับ"
หลังจากที่คิดไตร่ตรองอยู่นานจึงกดโทรศัพท์ไปหาเขาทันที
"เป็นห่วงพี่เหรอครับภูมิ ดีใจจัง"
คำแรกที่พูดออกมาทำให้ภูมิบุญอยากจะวางสายไปเสีย จากน้ำเสียงดูท่าเขาคงสบายดี
"เอ่อ"
"พอดีพี่กำลังให้คนรื้อเอกสารจากบัญชีอยู่น่ะครับ บอกว่าศุลกากรมาตรวจบัญชี พอดีคุณอนิรุจเขามีเพื่อนเป็นปลัดอยู่ที่นี่จึงขอความร่วมมือ"
"ปลัด" พอได้ยินคำนี้ภูมิบุญก็นิ่งเงียบไป คนๆหนึ่งที่เป็นอดีตไปนานแสนนานผุดขึ้นในห้วงความคิด เพราะเขาปมในใจมันถึงไม่ยอมจางหายไปสักที เพราะเขาปมในใจมันจึงลบล้างไม่ออกเสียที
"ภูมิ เป็นอะไรหรือเปล่าเงียบจัง"
"อ้อ เปล่าครับ คุณโตโต้จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ"
ภูมิบุญเปลี่ยนเรื่องไป สะดุ้งออกมาถอนหายใจ
"คงเย็นนี้ครับ พี่ฝากบริษัทด้วยนะ"
"ครับ งั้นเราเจอกันเย็นนี้นะครับ"
ภูมิบุญตัดบทไม่อยากจะสนทนาอะไรมากนักกับเขา เพราะภูมิบุญเองไม่ได้คิดอะไรแต่จิตใจเขาภูมิบุญไม่รู้ ขอให้เขาคงระดับความเกลียดชังไว้ในใจอย่าได้คิดในแง่ดีกับภูมิบุญเลย ขอให้รู้สึกยังไงก็ให้คงไว้อย่างนั้น เพราะเขาเองก็คงระดับนั้นไว้อยู่ในใจเช่นกัน
"ภูมิ เราว่าเราไปเปิดบริษัทตรวจสอบบัญชีดีไหม เนี่ยยิ่งตรวจยิ่งเจอ สนุกเป็นบ้าเลย"
พลอยร้องขึ้นเมื่อเจอหน้าเพื่อนรัก
"เจอเยอะเลยเหรอพลอย"
"โอ๊ย เกือบทุกรายการ ไม่รู้มันโกงเอาไปซื้อโครงการอะไรกันหรือยังไง เล็กๆน้อยก็เอา เรามานั่งๆคิดดู ขำว่ะคนเรา"
"คนโกงนี่พลอย เข็มเล่มเดียวเขาจะเอา ยังไงเขาก็จะเอา"
ภูมิบุญพูดขึ้นพลอยยิ้มร่าออกมา
"อืมใช่ แล้วเป็นยังไงบ้างเชียงใหม่ สวีตกันไหม"
"บ้าเหรอ ไปทำงานนะพลอย ไม่มีทางหรอก"
"อ่ะจ้า พ่อคนใจเดียว แล้วบอสผ้าห่มนวมเรายังไม่มาเหรอ"
พลอยล้อเลียนอย่างสนุกสนาน
"ยัง คงตอนเย็นล่ะ นี่ก็อยู่เพชรบูรณ์"
"คงเจออะไรเข้าล่ะสิ เพราะเราตรวจดูบัญชี เพชรบูรณ์นี่โกงเยอะกว่าเชียงใหม่อีกนะ"
"เออ พลอยเรียกลุงเดินเอกสารให้หน่อยสิ"
ภูมิบุญเอ่ยออกมา
"มีอะไรเหรอภูมิ"
"ฝากบอกลุงด้วยนะ ถ้ามีเอกสารหรือจดหมายมาถึงพนักงานบริษัทให้เอามาให้เราก่อน"
"หือ ทำไมล่ะ"
"หมายศาลไงพลอย เราไม่อยากให้พวกนั้นไหวตัวทัน อยากให้หงายหลังกันทุกคน"
น้ำเสียงที่เปล่งออกไปทำให้พลอยตาค้าง แต่แค่ครู่เดียวก็ยิ้มออกมา
"ถึงเวลาแล้วสินะ ไอ้พวกชาติชั่ว ออกไปให้พ้นๆเสียที"
พลอยพูดออกมาสายตาไม่ต่างจากเพื่อนรักเลยแม้แต่น้อย ภูมิบุญเดินเข้าไปในห้องทำงาน สักพักก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น
"ทำไมยะ แกก็เรียกนายแกให้ออกมาสิถ้าแกไม่อยากให้ชั้นเข้าไป นังเลขาฯ"
เมย์นั่นเองเธอถือแฟ้มเซ็นเอกสารอยู่ในมือ
"มีอะไรกันพลอยเสียงดังเชียว"
"ชั้นมาเสนอเซ็น แต่บอกเลาขาเธอหน่อยนะ ว่าหัดมีมารยาทบ้าง"
เมย์เบะปากใส่พลอย รายนั้นอ้าปากกำลังจะพูดภูมิบุญหันมามองแล้วส่ายหน้าให้ พลอยจึงยอมสงบลง
"เชิญครับคุณเมย์"
ภูมิบุญผายมือเข้าไปในห้อง เมย์สะบัดหน้าใส่พลอยแล้วเดินเข้าไปไม่ได้สนใจใคร
"เอกสารอะไรครับ"
"อ้าว ก็ที่ให้ไปแก้ไงคะ"
"อ้อ ก็รอพรีเซนต์งานพร้อมคุณหินนี่ครับ จะมาเซ็นอะไรกัน"
"แหม น้องภูมิคะ เซ็นอนุมัติให้เอาไปทำแผนงานมาพรีเซนต์นั่นล่ะค่ะ คุณโตโต้ไม่ได้บอกไว้เหรอคะ หึหึ"
แสยะปากยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยัน
"พรีเซนต์งานต้องเซ็นอนุมัติด้วยเหรอครับ ผมไม่ยักรู้"
"ค่ะ รู้ไว้ซะว่าที่นี่เขาทำกันแบบนี้ ทางเราแก้บัดเจ็ทเป็นสามล้านแล้วนะคะ ตัดออกทุกอย่าง จะได้ง่อยๆไงคะ"
ภูมิบุญเม้มปากหนัก แต่ก็ยิ้มออกมา
"ครับ ผมขอศึกษาดูก่อนนะครับ"
"อุ๊ย ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวก็ถึงวันพรีเซนต์แล้ว รอไม่ได้หรอกค่ะ"
"แต่เอกสารจะสมบูรณ์มันต้องมีสองลายเซนไม่ใช่เหรอครับคุณเมย์"
"อันนั้นคืออนุมัติว่าแผนงานของใครได้ไปไม่ใช่เหรอคะ อันนั้นชั้นทราบดี แต่อันนี้แค่อนุมัติให้ทางเราไปจัดเตรียมแผงงานมาพรีเซนต์ คราวก่อนคุณโตโต้ก็ทำแบบนี้นะคะ น่าจะถามกันหน่อย เสียเวลาคนอื่นเขานะคะน้องภูมิ"
น้ำเสียงที่กระแนะกระแหนอยู่ตลอดเวลาทำให้ภูมิบุญเม้มปากแน่นอดทนเอาไว้จนรู้สึกว่าหูเริ่มร้อน
"เดี๋ยวหินก็คงเอามาให้เซ็นเหมือนกันล่ะคะ"
"ครับ งั้นรอนอกห้องก่อนได้ไหม ผมขออ่านรายละเอียดดูก่อน"
ภูมิบุญบอกไป เมย์ยิ้มแล้วยอมลุกออกไปโดยง่าย
"แปลกจริง"
"คุณโตโต้ครับ ผมต้องเซ็นอนุมัติให้เขาแค่จะเสนอแผนงานด้วยเหรอครับ"
ภูมิบุญกดโทรศัพท์ไปถามโตโต้
"เอ้ย บ้าเหรอภูมิในจะเซ็นอนุมัติแค่เสนอแผนงาน ไล่มันกลับไปเลย เดี๋ยวพี่กลับไปจัดการเอง"
พอวางสายจากโตโต้ภูมิบุญก็เม้มปากหนัก สายตาส่อแววแค้นเคืองออกมา
"พลอย เรียกคุณเมย์เข้ามาหาหน่อยสิ"
น้ำเสียงขุ่นแข็ง พอเมย์เปิดประตูเข้าห้องมา ภูมิบุญก็มองด้วยสายตาที่รังเกียจ
"ผมขอตีกลับนะครับคุณเมย์"
"อะไรกัน น้องภูมิจะตีกลับเอกสารพี่ไม่ได้นะ พี่เสียเวลามามากแล้วนะคะ"
เมย์แว้ดเสียงขึ้นไม่ยอมนั่งลง
"เหรอครับ หรือคุณเมย์อยากจะเสียเวลาให้มากกว่านี้ล่ะครับ ลืมไปแล้วเหรอว่าผมมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งอะไร ผมไม่เซ็นก้คือไม่เซ็น ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องแจงให้คุณทราบ ถ้าไม่อยากเสียเวลามากนักก็เอางานอื่นมาทำก่อนสิครับ แล้วที่ผมเรียนคุณแพรไปว่าอยากได้ตัวอย่าง แล้วไหนล่ะครับตัวอย่างอย่ามาทำเหมือนผมพูดเล่นๆ ถ้าหามาไม่ได้ตามที่ผมขอไป ดีครับ ผมจะได้เอางานนี้ให้คุณหินเขาทำไปเลย"
"น้องภูมิ"
"หมดธุระแล้วใช่ไหมครับ เชิญ"
ภูมิบุญทำเป็นดูเอกสารต่อไม่ได้ใส่ใจกับกริยาที่เธอแสดงออกมา เมย์ลงส้นเท้าเดินออกมาจากห้อง พลอยเองก็หัวเราะออกมายิ่งทำให้เธอหน้าบูดบึ้งมากกว่าเดิม
"เกือบไปแล้วภูมิ ต้องรอบคอบให้มากกว่านี้"
ภูมิบุญบอกกับตัวเองแล้วระบายลมหายใจออกมา
*************
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
อยากรู้จังเลยผลออกมาพวกโกงมันจะอยู่กันยังไง
ยิ่งพวกตำแหน่งใหญ่ ๆ ซะด้วย
พวกนี้ต้องกำจัดให้สิ้นซาก
ภูมิสู้ ๆ ๆ
ปล. งานนี้แทนมีการเปลี่ยนใจหรือเปล่า
-
:z3: :z3:
พี่แทนไปไหนอ่า
อยากนอกใจน๊า
-
แก๊งชะนีพวกนี มัน สมควร โดน
เอาให้ เกิด ไม่ได้เลย o18
:L2: :L2:
-
เศร้า พี่แทนหายไปไหน น้องภูมิเหงาใจเลย รอบด้านก็มีแต่พวกตัวแสบที่คอยโกงกิน
ทั้งนั้นเลย จะคอยเป็นกำลังใจให้น้องภูมิ ...... :L2:
-
โอ้ ... ศึกนี้ดุเดือนดยิ่งนัก
น้องภูมิ น้องพลอย สู้ๆ :mc4:
-
เฉือดเฉือนดีแท้
พวกนั้นมันเขี้ยวแก่จนรากงอกแล้ว
ระวัง ให้มีสติอยู่กับตัวนะ
ระวังถ้ามันเล่นเรื่องงานไม่ได้ มันจะเล่นเรื่องส่วนตัว
-
พี่แทน...หายไปไหน???
ห้ามน้อกใจน้องภูมินะ!!!
-
พี่ภูมิสู้ต่อเลยนะ มันมากจริงๆ ตาต่อตาฟันต่อฟัน
เอาไอ้พวกขี้โกงให้มันจมดินเลย
อย่าไปสงสารมันนะ
-
มันส์หยดเลยค่า
แต่แทนหายไปไหน ไม่ออน
ไม่สบาย หรืองอนกันน๊าาา
-
ดีนะที่ภูมิรอบคอบโทรไปหาโตโต้ก่อน
ไม่งั้นมันเอาไปเบิกเงินเยอะแยะแน่ๆ
แยามากนะคนแบบนี้ เฮ้อ
-
ระเเวงเฮียเเทนอ่ะ เชียร์โตโต้ดีกว่าเนอะ
ทำตัวดีขึ้นเยอะเเล้ว
-
:L1:
-
เรื่องที่ไม่คาดคิดของแทนจะเกิดอะไรต่อไปรอค่ะต้อวรออย่างเดียว เดาไม่ได้ คนเขียนชอบพลิกบท
ไอ้หนูส้มป้าแค่บ่นนะคะ ไม่ได้ว่าอะไรเลยจริง ๆ 555
น้องมิค่ะ เออแบบว่าขอให้รู้ไว้นิดนึงเห็นป้าแก่ๆ แบบนี้ แต่สามีเค้าเอาะนะขอบอก แถมโครตขี้หึงเลยคะ 555
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ
(http://a.imageshack.us/img690/3148/spyrs.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16133.0)(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
กลัวพี่แทนมีคนใหม่จัง
หวังว่าพี่อิ๊กกี้คงม่ะใจร้ายให้พี่แทนทิ้งภูมิบุญไปหรอกนา :เฮ้อ:
เปนกำลังใจให้ภูมิบุญและลุงอิ๊กครับ มาต่ไวๆนะ กำลังเข้มข้นเรย :bye2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้น
อ๊ากกกก ชอบเรื่องนี้จังงงงงงงงงง -..-
-
กลัวพี่แทนมีคนใหม่จัง
หวังว่าพี่อิ๊กกี้คงม่ะใจร้ายให้พี่แทนทิ้งภูมิบุญไปหรอกนา :เฮ้อ:
เปนกำลังใจให้ภูมิบุญและลุงอิ๊กครับ มาต่ไวๆนะ กำลังเข้มข้นเรย :bye2:
แอ่กกก เกินไปแล้ว เกินไปแล้ว เรียกลุงเลยน้า เดี๋ยวแช่งให้สอบตกเลยนี่วินนี่ เหอๆๆๆ
-
รักแท้แพ้ระยะทาง จิงๆนะ :teach:
-
น้องภูมิสู้ ๆ
โตโต้สู้ ๆ
น้องพลอยสู้ ๆ
และก็คนแต่งสู้ ๆ นะจ๊ะั อิอิ
-
นายแทน เป็นไร
-
come back ค๊ะ เนื้อเรื่องกำลังได้ที่อ่านทีเดียวภตอนเลย
ภูมิ โตโต้ พี่แทน พลอย สู้ๆ อิ๊กกี้ด้วยนะค่ะสู้ๆ
รักกันๆ :กอด1:
-
แทน ตีตั๋วกลับเมืองไทยกระทันหันเหรอลูก^^
-
โหย ดุเดือดมากๆ ชอบมากเลยอ่ะ แต่อยากให้แทนมาให้กำลังใจน้องภูมิด้วย หายต๋อมไป โดนฉกด้วยความพลั้งเผลอ มาเศร้าอ่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ขอรับ
ลุ้นกับการจับโกงไปเลยทีเดียว
ว่าแต่แทนหายไปไหนเนี่ย
ลักษณะเหมือนคนนอกใจเลยน้า~
รอตอนต่อไปนะคับ
-
ระวังให้ดีดีนะคะ น้องภูมิ
กลัวลางร้ายจะปรากฎค่ะ
คงจะไม่เลวร้ายนักใช่มั้ยคะคุณeiky
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งสนุก มันส์ดีอะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ
:really2: :L2: o13
-
น้องภูมิกำลังต้องการกำลังใจเยอะ ๆ .....เป็นตัวปะทะก็เหนื่อยหน่อยนะจ๊ะ
ส่วนพี่แทน....เกิดอะไรขึ้น...วันก่อนยังดี ๆ อยู่เลย...น่าเป็นห่วงน้า....
มีเหตุร้ายรึเปล่า....หรือว่าไปเสียท่าใครเข้า?????....
รู้สึก....บรรยากาศเริ่มทมึน...อีกแล้วครับท่านนนน..... :freeze:
กด + ติดสินบนน้อง eiky รักกัน ๆ น้า..... :จุ๊บๆ:
-
อยากให้พวกนี้ไปตายแล้วเกิดใหม่จริงๆ
:angry2:
-
สู้ๆ นะคะ
อ่านแล้วอินดีแฮะ ชอบที่มีเรืองงานมาเกี่ยวมากๆ
คือรู้สึกว่ามันใกล้ตัว คนเราก็ไม่ได้มีแต่เรื่องรักๆใคร่ๆ ชีวิตประจำวันก็มีเรื่องงานเยอะสุดล่ะคะ
แต่ตัวโกงเรื่องนี้ร้ายและเลวมากค่ะ พวกคดโกงแบบนี้เก็บไว้ไม่ได้จริงๆ
เป็นปลวกในเสาไม้ค้ำบ้านชัดๆ
-
จะร้ายกันไปไหนเนี่ยพวกนี้นี่
-
อ่านตอนที่ภูมิแอบไปส่งแทนแล้วน้ำตาคลอค่ะ แบบว่าอ่านแล้วภาพความหลังมันผุดขึ้นมาในใจ อยากไปไปส่ง อยากไปให้กำลังใจ อยากไปเห็นก้าวสุดท้ายที่เหยียบแผ่นดินไทยแต่ก็ทำไม่ได้ :monkeysad: (ส่วนตัวไปหน่อย :m23:)
ยิ่งอ่านไปก็ยิ่งกลัวนะคะ เหมือนภัยอันตรายมันกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ภูมิบุญแล้วก็โตโต้ทุกทีๆ
เจอกันคืนวันพฤหัสบดีนะคะคุณอิ๊กกี้ :กอด1: ไม่รู้ถึงตอนนั้นภูมิบุญของเราจะเป็นอย่างไรบ้าง
ปล. เฮอๆ....เป็นแฟนป้านัทนี่เองที่คิด ไม่ใช่แฟนคลับ :z1:
-
อยากให้พวกนี้ไปตายแล้วเกิดใหม่จริงๆ
:angry2:
อย่าให้เกิดใหม่เลยเถอะ หนักองค์กร หนักสังคม หนักแผ่นดิน .. รกโลก!
ส่วนแทน..อืม..คิดอะไรอยู่?
คุณอิ๊ก อยากจะบอกชอบเรื่องนี้มากอ่ะ มากจริงๆ
ล้ำลึกมากๆ สะท้อนอะไรๆหลายอย่างดี
(บางทีก็เหมือนสะท้อนด้านมืดตัวเอง55)
แต่..บางทีอาจต้องทิ้งช่วงอ่านนิดนึงนะ แหะๆ
บางช่วงถ้าอ่านเรื่องดราม่า(เรื่องอื่นที่ตามอ่าน)พร้อมกับเรื่องที่มันเห็นได้จริง(เรื่องนี้่แหละ)พร้อมๆกัน
บวกภาระประจำวันด้วย..
o22
เดี๋ยวจะน็อคก่อน
:L2:
-
เคี้ยกกกก เอาเลยคุ่ะภูิมิ เอาให้มันตายกันไปเลยไอ่พวกขี้โกง
ตาโต้ก็นะ ไม่นึกว่าจะฉลาดกับเค้าได้เหมือนกัน อิอิ :laugh:
(อัพจาก อิโต้ ---> ตาโต้ ได้ภายใน 2 ตอน ฮาาาา)
-
ดุเดือดยิ่งนัก :3125: :3125: :call:
-
ง่าาาา ไม่น่าอ่านทันเลยย อยากอ่านต่ออีกอ่าาา o9
กำลังมันเลย รอดูคนพวกนี้สิจะเป็นยังไง มันมีอยู่ทุกองค์กรจริง ๆ
ปล.มีเค้าลางว่าเรื่องเศร้ากำลังจะตามมาใช่มั้ย อย่าให้ต้องเสียน้ำตานะ อิอิ
-
รอดูผลกรรมที่พวกมันทำกันไว้ เอาให้หนักๆเลยนะ
เกิดอะไรขึ้นกับพี่แทนค่ะ อย่าบอกนะว่าพี่แทนมีคนอื่น สงสารภูมิอ่ะ
-
คุณอิ๊ก อยากจะบอกชอบเรื่องนี้มากอ่ะ มากจริงๆ
ล้ำลึกมากๆ สะท้อนอะไรๆหลายอย่างดี
(บางทีก็เหมือนสะท้อนด้านมืดตัวเอง55)
แต่..บางทีอาจต้องทิ้งช่วงอ่านนิดนึงนะ แหะๆ
บางช่วงถ้าอ่านเรื่องดราม่า(เรื่องอื่นที่ตามอ่าน)พร้อมกับเรื่องที่มันเห็นได้จริง(เรื่องนี้่แหละ)พร้อมๆกัน
บวกภาระประจำวันด้วย..
o22
เดี๋ยวจะน็อคก่อน
:L2:
อิอิ ไม่อยากบอกเลยว่าบางทีก็สะท้อนด้านมืดของคนเขียนน้า แว้กกก
อย่าหักโหมนะคร้าบ คิดว่าดูละคร ทุกวันพุธพฤหัสน้า อิอิ
รักกันๆๆ
-
รออยู่น่ะครับ
-
น้องภูมิสู้ๆ
พี่แทนหายไปไหนอ่ะ
หรือว่าแอบบินกลับไทย
:กอด1:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แล้วตาแทน หายไปไหนอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะคับ
-
สนุกมากค่ะ
คุณโตโต้ เริ่มหันมาสนน้องภูมิจริงจังแล้วใช่ไหม
แล้วพี่แทนละว่ายังไง
บริษัทคุณท่านที่มีคนโกงเป็นขบวนการ
อนาจมากๆ ทำไปได้
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ทันอ่า....สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
อ่านแล้วแทบไม่อยากหยุดเลย ดำเนินเรื่องดี วางพล็อตดีมากๆ
อ่านตอนแรกอยากจะบอกว่าภูมินี่ปากดีๆจริงๆเพราะบางครั้งเรื่องมันเข้ามาก็เพราะปากมันพูดโพล่งออกไปไม่ทันคิดให้รอบคอบ...แต่จะโทษภูมิอย่างเดียวก็ไม่ได้ ไอ่คนรอบตัวก็เลวได้ใจ
ยิ่งอ่านๆไป อืมม...ภูมิร้ายลึกแบบมีแผนการเยอะดี (แต่เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงเชียว) แต่ชอบนะ ไม่กลัวความจริง กล้าสู้คน...โดนใจสุดๆ น้อยคนที่จะเขียนแบบนี้ แบบมีเหตุมีผล...ชอบมากๆ
รออ่านต่อนะค๊า :L2:
-
คุณอิ๊ก อยากจะบอกชอบเรื่องนี้มากอ่ะ มากจริงๆ
ล้ำลึกมากๆ สะท้อนอะไรๆหลายอย่างดี
(บางทีก็เหมือนสะท้อนด้านมืดตัวเอง55)
แต่..บางทีอาจต้องทิ้งช่วงอ่านนิดนึงนะ แหะๆ
บางช่วงถ้าอ่านเรื่องดราม่า(เรื่องอื่นที่ตามอ่าน)พร้อมกับเรื่องที่มันเห็นได้จริง(เรื่องนี้่แหละ)พร้อมๆกัน
บวกภาระประจำวันด้วย..
o22
เดี๋ยวจะน็อคก่อน
:L2:
อิอิ ไม่อยากบอกเลยว่าบางทีก็สะท้อนด้านมืดของคนเขียนน้า แว้กกก
อย่าหักโหมนะคร้าบ คิดว่าดูละคร ทุกวันพุธพฤหัสน้า อิอิ
รักกันๆๆ
งั้นด้านมืดบางอย่างของคุณอิ๊กกับเราคงเหมือนกัน ชิมิเคอะ :interest:
แซวเล่นน่ะค่ะ
ให้กำลังใจ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เฮ้อ กว่าจะมาได้เนอะ อิอิ ไม่ได้อู้น้า พอดีเค้ากินไวน์ขาวไป อิอิ มาวเลยเน้ ขอบคุณทุกคนนะครับที่คอยติดตาม จุ๊บๆๆ อย่าลืมโหวต Miss Universe น้า อิอิ สู้ๆๆๆๆ
ฉากห้าสิบห้า
"อีบ้านั่นห้ามก็ไม่ฟังนะภูมิ มันมาทำอะไร"
พลอยเดินเข้ามาถามภูมิบุญในห้องทำงาน ภูมิบุญระบายลมหายใจออกมา
"จะให้เราเซ็นอนุมัติแผนงานให้ ทั้งที่ยังไม่ได้พรีเซนต์"
"อีนี่ มันเอาตาตุ่มคิดเหรอ จะบ้าไปแล้ว"
"นั่นน่ะสิ เราก็โทรไปถามคุณโตโต้ เขาบอกว่าอย่าไปเซ็น"
"แหม พวกมันอาศัยช่วงที่บอสไม่อยู่น่ะสิ เลวที่สุด คอยดูนะถ้ามาอีกจะตบให้หน้าหงายเลย"
"อย่าเลยพลอย อย่าไปแลกกับคนพวกนี้เลย ใจเย็นๆก่อน"
"ไม่ได้หรอกภูมิ คนพวกนี้มันไม่เห็นโลงศพมันไม่หลั่งน้ำตาหรอก เราไม่ยอมให้มันมาแรงใส่ฝ่ายเดียวหรอก เป็นพนักงานใหม่แล้วไง เป็นรุ่นน้องแล้วไง อยากจะเคารพอยู่หรอกนะถ้าไม่ทำตัวแบบนี้"
พลอยโพล่งออกมา ภูมิบุญถอนหายใจ
"น้องภูมิ ทำไมคะ ทำไมถึงไม่เซ็นให้พี่"
ประตูถูกผลักออกพร้อมร่างของแพรที่มีแฟ้มเอกสารอยู่ในมือ ข้างหลังเป็นเมย์ที่ยืนแสยะยิ้มอยู่
"ไวจริงนะ เรื่องฟ้องน่ะ"
พลอยพูดขึ้นหันขวับไปกันไว้ยืนตาเขียว
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ ถอยไป"
แพรขึ้นเสียงตวาดเสียงดัง
"ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อหนูเป็นเลขาฯหน้าห้องนี้ หนูเคยบอกแล้ว ว่าใครหน้าไหนถ้าจะผ่านเข้ามาในห้องต้องผ่านหนูก่อนไม่ใช่เหรอ"
แพรเม้มปากมองหน้าพลอยเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"พลอย ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราจัดการเอง พลอยตามคุณหินให้ที"
"จะตามมาทำไมคะน้องภูมิ ก็พี่เอามาให้เซ็นอยู่นี่คะ"
"คุณ แพรครับ ให้เกียรติผมด้วย ผมว่าคุณแพรน่าจะเข้าใจนะครับว่าห้องนี้เป็นห้องทำงานของเจ้าของกิจการ ถ้าไม่ยำเกรงผมก็ให้เกรงในตำแหน่งผมด้วย อย่ามาส่งเสียงดังแถวนี้ ผมไม่ชอบ"
"น้องภูมิ" วี้ดเสียงขึ้นสูงยืนมองหน้าตาเขียว ภูมิบุญลุกขึ้นจ้องหน้าเช่นกัน
"ในเมื่อผมไม่เซ็น แล้วทางคุณต้องการอะไรล่ะครับ ผมไม่เซ็นคือไม่เซ็น อยากให้เซ็นก็ต้องรอถึงวันพรีเซนต์ ไม่ใช่วันนี้ แล้วไหนครับ ตัวอย่างของที่ผมขอไป ทำงานกันง่ายไปไหมครับคุณแพร ผมเพิ่งทำงานก็จริงนะครับ แต่ไม่ใช่ว่าหัวผมกลวง ผมไม่รู้ว่าหลักการทำงานของที่นี่เขาทำกันยังไง แต่ตามหลักสากลการจะเซ็นอนุมัติโปรเจ็กต์แต่ละอย่าง ผมต้องมั่นใจแล้วว่าคุณมีคุณสมบัติเพียงพอแล้ว"
"น้องภูมิ"
ได้แต่สะอึกขึ้นเสียงสูง
"เชิญครับถ้าหมดธุระแล้ว อ้อต่อไปถ้ามีธุระกับห้องนี้อีก กรุณาทำตามอย่างที่เลขาฯผมบอกนะครับ รบกวนด้วย"
นั่งลงเปิดเอกสารดูต่อไม่ได้สนใจในสายตาหรือกริยาท่าทางของคนทั้งสอง
"ปัง"
เสียงปิดประตูดังลั่น
"เป็นไงคะ ขอดูหน่อยสิคะว่าลายเซ็นของบอสยังสวยเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า"
"ปากดีนะแก คอยดูเถอะ สักวันแกต้องก้มลงศิโรราบให้ชั้น"
"เมื่อไหร่คะคุณแพร ต๊าย อย่าให้รอนานนักนะคะ พลอยเป็นพวกขี้เบื่อน่ะค่ะ รอนานๆไม่ชอบ"
"แก มากเกินไปแล้วนะ ชั้นตำแหน่งใหญ่กว่าแกนะ"
แพรถลาเข้าหาสายตาหมายจะตบเอาสักที พลอยลุกขึ้นยืนจังก้าไม่ยอมเช่นกัน
"แล้วไงคะ ตำแหน่งน่ะ จะถอดพรุ่งนี้มะรืนยังได้ ใหญ่มาจากไหนคะคุณแพร ถ้าใหญ่จริงทำตัวให้น่าเคารพนับถือหน่อยสิคะ เพิ่งจะรู้ว่าคนที่ตำแหน่งใหญ่ๆนี่กลัวคนเขาไม่รู้เหรอคะถึงคอยป่าวประกาศ ทั่วบ้านทั่วเมืองขนาดนี้"
"แก"
แพรยกมือขึ้น มาดของหัวหน้าพีอาร์ที่คอยติดต่อประชาสัมพันธ์ให้บริษัทหายไปทันที มาดของแม่ค้าขายปลาเข้ามาแทนที่ พลอยเอกก็ยกแฟ้มขึ้นเหมือนกัน
"แก"
"น้องพลอยครับ ตามตัวพี่เหรอ"
พอดีหินเดินมาร้องทักก่อน ทั้งสองคนจึงเปลี่ยนสีหน้าเหมือนกิ้งก่าทันทีสายตายังคงเขียวมองอยู่
"อ้อคุณหิน เรื่องแผนงานน่ะค่ะ เชิญด้านในดีกว่านะคะ"
พลอยเชิญหินให้ตามเข้าไปในห้องทำงานของภูมิบุญ ส่วนแพรกับเมย์ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็น
"ยังไงๆงานนี้ก็ต้องเป็นของคุณแพรล่ะค่ะ หินน่ะไม่เคยทำงานใหญ่ทำไม่ได้หรอก"
เมย์เปรยขึ้น เมื่อเห็นพลอยเดินกลับออกมา
"ได้ไม่ได้ไม่รู้อ่ะนะ แต่รู้ว่าคนที่ทำงานใหญ่แต่ไม่เอาอ่าวน่ะมีถมไป สักแต่เอาตำแหน่งมาบังหน้า ทำงานห่วย"
พลอยพูดขึ้นลอยๆ
"แกว่าใคร ปากดีนักนะ รักษาเก้าอี้แกไว้ให้ดีเถอะ ชั้นจะมาทวงคืน"
เมย์แว้ดเสียงขึ้นแพรเองก็กัดปากแน่น
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เพราะหนูคงไม่ยอมให้ใครแย่งตำแหน่งง่ายๆเหมือนกัน เด็กสาวๆยังไงก็มีภาษีเหนือกว่าพวกหนังเหี่ยวๆ"
"กรี๊ดดด แก อี"
พลอยลุกขึ้นถลึงตาใส่ แพรลากเมย์ออกไปเสียเพราะมีคนจากออฟฟิศออกมาดูแล้ว
"น้องภูมิจะดูตัวอย่างของใช่ไหมครับ พี่เตรียมมาแล้ว แต่ยังเหลือแต่อาหารนะครับ ซัพพายเออร์เขานัดวันพุธ ยังไงเดี๋ยววันพุธพี่เอามาให้ดูอีกที"
พอนั่งลงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของภูมิบุญหินก็เอาแฟ้มงานที่ตัวเองหอบมาออกมา วาง ต่างกับเจ้าก่อนที่เพิ่งออกจากห้องไป ภูมิบุญจ้องมองครุ่นคิดอยู่
"ครับไม่มีปัญหา ผมขอดูตัวอย่างเลยได้ไหมครับ"
ภูมิบุญเอ่อยออกไป ฝ่ายหินก็กดโทรศัพท์ส่วนตัวไปบอกเพื่อนร่วมงานให้เอาตัวอย่างของมาให้ดู
"แต่น้องภูมิครับ เรื่องเซเลปที่จะไปเปิดงาน คือพอดีพี่รู้จักออการ์ไนเซอร์ เป็นรุ่นพี่ที่มหาฯลัยน่ะครับ เขามีออนแฮนด์อยู่หกคนถึงแปดคน"
หินเอ่ยรายชื่อให้ภูมิบุญฟัง ภูมิบุญพยักหน้ารับฟัง
"แต่เรื่องบัดเจ็ท พี่เขาต่อรองอยากจะขอที่สองแสนครับ รวมทุกอย่าง ทั้งค่าเครื่องค่าตัว ส่วนที่พักพี่จะให้พักที่รีสอร์ทของเรานั่นล่ะครับ"
"สองแสนเหรอครับ อืม ผมขอพิจารณาดูก่อนนะครับ อันนี้ราคาดีที่สุดแล้วใช่ไหมครับคุณหิน"
"มีอีกทางครับ บัดเจ็ทแสนนึงแต่เซเลปได้แค่สี่คนถึงห้าเป็นอย่างมาก พี่คิดว่าเปิดตัวทั้งทีเอาให้ดังไปเลยครับ เพราะงานเปิดตัวเรามีอยู่แค่สองทางเลือก คือดับกับเกิด คราวที่แล้วที่เขาค้อ เซเลปไม่กี่คนแต่บัดเจ็ทสูงกว่านี้นะครับน้องภูมิ"
"ครับ ผมกำลังตรวจสอบอยู่ เพราะผมคิดว่าการโชว์ตัวแค่ไม่ถึงชั่วโมงนี่เขาคิดกันแพงขนาดนี้เชียวหรือ อีกอย่างค่าเครื่องที่พักต่างๆ เราก็ออกให้หมด ยังไงผมรบกวนขอรายละเอียดมากกว่านี้นะครับ"
"แล้วน้องภูมิอยากให้มีเซเลปประมาณกี่คนดีครับ พี่ว่าไม่เกินแปดน่าจะโอเค เพราะถ้าเยอะกว่านั้นจะเหมือนไปแย่งซีนงานของเราเสีย"
"อืม ผมว่าเท่านั้นก็น่าจะโอเคนะครับ เดี๋ยวผมลองปรึกษากับคุณโตโต้ดูอีกที แล้วเรื่องสื่อล่ะครับ"
"อ้อ เรื่องสื่อ ตอนนี้ผมมีนิตยสารเกี่ยวกับที่พักอาศัยออนแฮนด์อยู่ห้าเล่มครับ หนังสือพิมพ์อีกสองฉบับ ส่วนสื่อโทรทัศน์นี่พี่ไม่แนะนำนะครับ เพราะค่าเวลาเขาแพงแอดให้เราก็ไม่กี่นาที ส่วนมากจะเป็นดึกๆด้วย"
"เหรอครับ แล้วรายการท่องเที่ยวได้ดูมาบ้างไหมครับ"
"ดูครับ แต่พี่คิดว่าน่าจะเป็นหลังเปิดตัวน่าจะเหมาะกว่า จะได้ส่งเทียบเชิญมาทำรายการเลย เพราะถ้ามาช่วงงานคงไม่ได้เห็นพร็อพเพอร์ตี้เราเท่าไหร่นัก"
ภูมิบุญพยักหน้า ตั้งใจฟังในสิ่งที่หินเล่า สักพักก็มีเพื่อนร่วมงานเอาตัวอย่างของมาให้ดู
"ผ้าที่ใช้ในงาน พี่คิดว่าจะเน้นผ้าพื้นเมืองนะครับ เพราะในรีสอร์ทเราก็ใช้ผ้าแบบนี้อยู่แล้ว ผมขอให้ซัพพายเออร์เอามาให้ สีก็จะเน้นสีขาวผ้าฝ้าย กับสีทองส้มสัญลักษณ์ของรีสอร์ทเรา ส่วนแบบการจัดงานตามนี้ครับ เซ็ทไว้สองแบบ นี่ครับน้องภูมิ"
หินเอาแฟ้มตัวอย่างผ้าขึ้นมาให้ภูมิบุญดู พร้อมกับแฟ้มแผนงาน ภูมิบุญเปิดดูแล้วพยักหน้าพอใจกับสิ่งที่ได้เห็น
"ส่วนนี่เป็นรายชื่อดอกไม้สดที่ใช้ในงานครับ ผมติดต่อไว้สองที่ ให้ราคาใกล้เคียงกัน เจ้านี้มีดอกไม้หลายชนิดกว่าแต่พี่ว่าดอกมันเล็กไปหน่อย ส่วนเจ้านี้เน้นกุหลาบกับกล้วยไม้แต่ดอกใหญ่เห็นเขาบอกส่งมาขายในกรุงเทพฯ"
หินเอาแฟ้มงานอีกเล่มขึ้นนำเสนอ
"อืมครับ ขอบคุณนะครับคุณหิน ผมพอใจมากครับ เดี๋ยวยังไงวันพฤหัสฯผมค่อยตัดสินใจอีกที ผมรอปรึกษากับคุณโตโต้ก่อนนะครับ"
ภูมิบุญบอกเมื่อดูแผนการเสนองานของหินเสร็จ เขายิ้มออกมา
"คุณหินครับ คราวที่แล้วคุณหินได้ช่วยคุณแพรเตรียมงานหรือเปล่าครับ"
ภูมิบุญเบนเข้าประเด็น
"น้องภูมิครับ แผนงานทุกอย่างพี่เป็นคนร่างกับทีม แต่พอทำเสร็จชื่อพี่กลับไม่มีเลย แล้วคุณแพรก็เปลี่ยนรายการตามใจชอบ ทั้งที่พี่แย้งแล้วว่าบางรายการมันไม่เหมาะ อย่างเซเลปเชิญคนที่มีข่าวฉาวทั้งปีไปงาน แต่งตัวก็ไม่ดูกาลเทศะสรุปก็เป็นอย่างที่เห็นล่ะครับ"
"หมายถึงคุณหินคอยเตรียมงานให้คุณแพรตลอดเลยเหรอครับ"
"ครับ แต่ทำไงได้ครับน้องภูมิ เขาเป็นหัวหน้านี่นะ พี่ก็ทำตามหน้าที่"
หินพูดออกมาไม่รู้ว่าจุดประสงค์คืออะไรแต่ภูมิบุญก็สูดลมหายใจเข้าปอดครุ่นคิดอยู่
"งั้นหลังงานเปิดตัว รบกวนคุณหินรวบรวมงานที่คุณหินเคยทำมาให้ผมดูหน่อยได้ไหมครับ เผื่อว่าผมจะทำอะไรได้บ้าง"
ตาฉายแววดีใจขึ้นมาทันที พอสนทนากันจบภูมิบุญก็นั่งไตรตรองอยู่ ชีวิตการทำงานมันช้างหนักหน่วงเสียจริง การตัดสินใจพลาดหมายถึงการเสียอะไรไปสักอย่างไม่มากก็น้อย ไม่เหมือนตอนเรียนแม้จะทำรายงานผิด อาจารย์ก็ตีกลับมาให้แก้ใหม่ได้ แต่นี่มันไม่ใช่ ชีวิตการทำงานถ้าพลาดไปคนที่รอซ้ำเติมมีอยู่ตลอดเวลา คนที่คอยหาช่องหาโอกาสมันมีอยู่ตลอด
"พี่น้อยคะ แพรว่ามันรู้ตัวแล้วนะคะพี่น้อย"
พอกลับไปถึงทีทำงานก็เดินออกไปหาที่เงียบๆกดโทรศัพท์ไปหาน้อย
"จริงเหรอคะน้องแพร หึมันฉลาดกว่าที่เราคิด ไม่เป็นไรนะคะน้องแพร เราต้องไวกว่าพวกมัน เดี๋ยวพี่จะให้คนไปเอาเอกสารไปทำลายซะ มันก็ไม่มีหลักฐานจะทำอะไรเราได้แล้วล่ะค่ะ"
"อย่าช้านะคะพี่น้อย แพรกลัวว่ามันจะไหวตัวทัน รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ"
น้อยกดสายวางไปแล้ว สายตาเคียดแค้นขึ้นมา
"หล่อนมาทำเองสิยะ แหมช่วยได้เยอะมากนะยะหล่อนน่ะ อย่าริมาสั่งชั้น"
น้อยพูดออกมาก่อนที่จะเรียกมือซ้ายมาพบ
"ให้เอาขายหมดเลยใช่ไหมคะคุณน้อย"
สายใจมือซ้ายของน้อยพูดขึ้น
"ขายแล้วบอกให้เขาเอาไปทำลายด้วย อย่าให้เหลือซาก เอาให้เนียนนะสายใจ"
น้อยกำชับ พอสายใจลงไปห้องเก็บเอกสารก็เห็นคล้องกุญแจดอกใหญ่อยู่เหมือนเคย กดโทรศัพท์หาลุงให้มาเปิดห้องให้ทันที
"มาเปิดห้องให้ชั้นหน่อย"
"อ้อ คุณสายใจ ขอโทษนะครับผมออกมาทำธุระให้ออฟฟิศน่ะครับ กุญแจคุณภูมิแกเก็บไว้"
"อะไรกันยะ ทำไมให้คนแบบนั้นเก็บไว้ ลุงนี่ไม่ได้เรื่องจริง"
สายใจหัวเสียไปแล้วทำหน้าบึ้งตึงครุ่นคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไปดี
"คะพี่ ติดต่ออะไรคะ"
พลอยถามขึ้นเมื่อเห็นสายใจยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าโต๊ะ
"คือพี่จะมาเอากุญแจห้องเก็บเอกสารค่ะ"
"หือ แล้วทำไมมาที่นี่ล่ะคะ เราไม่มีกุญแจนะคะพี่"
"อ้าว ก็ลุงบอกว่าน้องภูมิเก็บไว้นี่คะ พี่เสียเวลานะคะน้อง"
แว้ดเสียงขึ้นทันที
"เสียเวลาหรือไม่ไม่ทราบค่ะ แต่รู้ว่าคุณภูมิไม่ได้เก็บกุญแจไว้"
พลอยตอบกลับไม่ได้สนใจ สายใจเม้มปากหนัก
"ดีค่ะ งั้นพี่จะให้ช่างงัดกุญแจออกมาเลย"
"เชิญ ค่ะ แต่จากที่ดูระเบียบการของพนักงาน ใครที่ทำลายข้าวของบริษัท โทษคือจำหน่ายออกนะคะ ไม่ทราบพี่ทำงานมานานจนลืม หรือว่าไม่เคยอ่าน"
"เธอ"
สายใจมองสายตากร้าว
"เอาสิคะ ในเมื่อคำสั่งให้ล็อคห้องนั้นคือคุณโตโต้ พี่คิดว่าพี่มีอำนาจการตัดสินใจเหนือกว่า เชิญค่ะ"
พลอยยังไม่หยุด มองสายตายียวน
"มีอะไรกันเหรอพลอย"
ภูมิบุญเดินออกมาจากห้องพอดีเอ่ยถามขึ้น
"ก็พี่เค้าจะมาเอากุญแจห้องเอกสารน่ะค่ะบอส พอดีพลอยบอกว่าเราไม่ได้เก็บกุญแจไว้ แต่พี่เค้าบอกว่าจะให้ช่างงัดห้อง"
พลอยเล่าใส่จริตจนสายใจมองตาเขียว
"ด่วนมากเหรอครับพี่ แต่เท่าที่ทราบแผนกบัญชีจะเก็บเอกสารทุกต้นเดือนนี่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ ผมจะได้ให้คนเปิดให้"
ภูมิบุญมองด้วยสายตาที่ราบเรียบ
"เอ่อ คือพี่ว่าจะค้นเอกสารสั่งจ่ายเช็คเมื่อเดือนก่อนน่ะค่ะน้องภูิ พอดีมีปัญหานิดหน่อย"
"อ้อ เหรอครับ พลอยบอกช่างให้กุญแจสำรองไปเปิดให้พี่เขาสิ"
"ภูมิ"
พลอยร้องขึ้นไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
"พี่ไปรอหน้าห้องเลยนะครับ เดี๋ยวให้ช่างไปเปิดให้"
ภูมิบุญไม่ได้สนใจท่าทางของพลอยหันไปบอกสายใจ รายนั้นยิ้มออกมาแล้วเดินหนีไป
"โง่จริงๆ"
เธอพูดออกมาระหว่างรอลิฟท์ลงไปชั้นใต้ดิน
"ทำไมล่ะภูมิ"
"ไม่เป็นไรหรอกพลอย หึหึ ไปค้นเอาสิถ้าเจอ"
ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมา
"หมายความว่ายังไงอ่ะภูมิ"
"ก็เราโทรมาบอกให้ลุงกับลุงหมายขนไปเก็บที่บ้านหมดแล้วนี่พลอย เอกสารที่เราต้องการ ที่เหลือก็ไม่สำคัญอะไร อยากได้อะไรก็หาเอาสิ"
"ภูมิ นายนี่น่ากลัวจริงๆนะ"
"ว่าไปนะพลอย เราก็ต้องรอบคอบไว้ก่อนสิ ยิ่งเราก้าวไวกว่าอีกฝ่ายเราก็ย่อมได้เปรียบ แต่เราก็ต้องไม่ประมาทนะ"
"จ้า ยิ่งนานวันนายยิ่งโตขึ้นทุกวันนะเนี่ย อย่าเจ้าเล่ห์มากนักล่ะกับเราน่ะ"
พลอยพูดติดตลกออกมา
"พลอย เวลาเราอยู่กับพลอย เราเป็นตัวของเรามากที่สุดนะ มันเป็นตัวเราจริงๆ เราไม่ได้เสแสร้ง"
ภูมิบุญพูดเสียงจริงจังก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป
ส่วนโตโต้ก็กลับมาถึงบ้านตอนห้าโมงเย็นพอถึงบ้านก็สลบเป็นตายเพราะหน้าตา เหมือน คนไม่ได้นอน คุณอภิสราก็ไม่ได้กวนใจอะไร ภูมิบุญกลับไปถึงบ้านก็เข้าไปคุยกับเจ้าของบ้านอยู่พักใหญ่แล้วก็หอบเอกสาร มาตรวจดูอีก
"พี่แทน เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เมื่อวานไม่เห็นออน ภูมิเป็นห่วงนะครับ"
พอดึกทำงานทุกอย่างเสร็จก็มีเวลาส่วนตัว พอเห็นแทนทวีออนไลน์ก็รีบเข้าไปทัก ทั้งที่ปกติแทนทวีจะเป็นคนทักมาก่อนทุกครั้ง
"อ้อ ภูมิ โทษทีนะ เมื่อวานพี่ทำงานส่งเหนื่อยมาก หลับเป็นตาย ภูมิสบายดีไหม"
"เอ่อ ครับ พี่แทนโอเคใช่ไหม กินข้าวหรือยังอ่ะครับ"
"อืม เรียบร้อยแล้ว ภูมิ พี่ทำงานค้างไว้ แค่นี้ก่อนนะ พี่รักภูมินะครับ"
"ได้ครับพี่แทน ภูมิก็รักพี่แทนนะครับ"
มันไม่ชื่นฉ่ำใจเหมือนเคย ทำไมวันนี้มันถึงสั้นกระชับแบบนี้ เขาคงทำงานยุ่งจริงๆ ขนาดเรายังยุ่งปกติจะออนไลน์ตลอดเวลา แต่พอทำงานยุ่งก็ไม่ได้ออนไลน์เวลาทำงาน เขาคงยุ่งจริงๆนั่นล่ะ ภูมิบุญปลอบใจตัวเองก่อนจะเข้านอน
ส่วนพลอยวันนี้นัดทานข้าวกันกับไพลินพี่สาวกับก้องเพื่อนรักที่โรงแรมที่ไพลินทำงาน
"แหมก้อง ตัวห่างๆกันบ้างก็ได้นะ แล้วจะนัดพลอยมาทำไมเนี่ยพี่ไพลิน ถ้าอยากมาดินเนอร์กันสองคนน่ะ"
พลอยทำหน้าเซ็งเพราะทั้งสองคนพอเจอหน้ากันก็หวานใส่กันไม่สนใจใคร
"บ้าพลอย ก็พี่อยากเจอเรานี่นะ ไม่ได้เจอกินข้าวด้วยกันตั้งนานแล้ว"
"เออ พลอยแล้วภูมิเป็นไงบ้าง"
ก้องถามขึ้น
"ก็ดี ภูมิเขาโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากแล้วนะก้อง ความคิดความอ่านก็ลึกล้ำ"
"ก็ภูมิเป็นถึงระดับผู้บริหารนี่นะ วันหลังนัดกินข้าวกันดีกว่าเนอะ พี่ก็คิดถึงภูมิเหมือนกัน"
ไพลินเสริม ทั้งสามนั่งสนทนากันอยู่ระหว่างรออาหาร
"อ้าว คุณไพลิน มาทานข้าวเหรอครับ"
เสียงทักดังมาจากข้างหลังพลอย ไพลินเงยหน้าขึ้น
"อ้าว สวัสดีค่ะคุณกาย พอดีนัดน้องมาทานข้าวด้วยกันน่ะค่ะ คุณกายมาดื่มไวน์เหรอคะ"
พอรู้ว่าใครพลอยถึงกับส่ายหน้า ทำหน้าหมดอารมณ์ทันที
"ครับ พอดีนัดลูกค้ามาคุยงาน ติดใจโรงแรมของคุณไพลินน่ะครับ"
"ตายแล้ว อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะคุณกาย ไพลินเป็นแค่เซลส์ต๊อกต๋อยเองค่ะ เชิญคุณกายนั่งด้วยกันก่อนไหมคะ"
ไพลินลุกขึ้นชวนตามมารยาท
"ครับ ดีเลยผมว่าจะหาอะไรกินก่อน พอดีลูกค้ายังไม่มา ไม่รังเกียจนะครับ น้องพลอย"
นั่งลงข้างพลอยทันที สายตามองพลอยหยาดเยิ้ม
"ไม่หรอกค่ะ แค่เป็นการทานอาหารค่ำระหว่างคนรู้จักเท่านั้นเอง"
พลอยปราดมองด้วยหางตา กายยิ้มออกมาทันที
"พลอย"
ไพลินหน้าเสียร้องปรามน้องสาว เพราะรู้ถึงพิษสงดีว่าพลอยเป็นอย่างไร
"อุ๊ยตายจริง แสดงว่าวันนี้เราก็มีเจ้ามือแล้วสิคะพี่ไพลิน ดีจัง"
พลอยร้องขึ้นยิ้มแสยะออกมา
"ไม่มีปัญหาครับ งั้นพี่ขออนุญาตสั่งอาหารเพิ่มนะครับ"
เขาทำให้พลอยกัดฟันหมั่นไส้อยู่
"น้องพลอยได้งานแล้วเหรอครับ"
กายหันหน้ามาถามจริงจัง พลอยทำท่าเป็นไม่สนใจ
"อ้อค่ะ ได้งานเป็นเลขาฯน่ะค่ะคุณกาย"
ไพลินตอบแทนน้องสาว ก้องมองตาขวางเหมือนกัน
"จริงเหรอครับ ว้าน่าจะถามผมก่อนสักคำ ผมกำลังอยากได้เลขาฯอยู่พอดี"
"หึหึ เลขาฯหรือเลียขาคะ"
"พลอย"
"ฮ่าๆๆ เข้าใจพูดนะครับน้องพลอย"
กลับหัวเราะออกมาพอใจเสีย พลอยทำหน้าหมั่นไส้ หลังจากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก
"วันหลังพี่เลี้ยงข้าวอีกนะครับน้องพลอย"
พอทานข้าวเสร็จก็พูดออกมา แล้วลุกเดินหนีไป
"อวดรวยจริงนะ"
"ก้อง ไม่เอานะคะ อย่าไปว่าเขาแบบนั้น"
"จ้า เพราะไพลินนะเนี่ย"
"แหม หวานกันอีกแล้ว กลับดีกว่า พี่ไพลินกลับเถอะพลอยจะกลับไปดูเอกสารต่อ"
พลอยขัดแล้วลุกเดินนำไปก่อน ไม่ชอบใจที่วันนี้เจอหน้ากาย เจอทีไรไม่ชอบใจทุกทีแต่พักหลังนี่เขาออกตัวแน่ชัดเลยว่าจีบพลอย ไม่สนใจใครทั้งนั้น บางวันไปถึงบ้านคุยอยู่กับแม่ของพลอย พอพลอยกลับไปเจอก็ตะเพิดกลับบ้าน จนแม่และไพลินต้องคอยปราม ส่วนกายเขาไม่หยุดแค่นี้แน่ เพราะเขาคิดว่าเขาเจอแล้ว คนที่ถูกใจเขาที่สุดที่หามานาน
ยังรักันอยู่เนอะ มั่นใจคนไทยรักกันๆๆๆ มามะ มารักกัน จุ๊บๆๆ
เขียนโดย eiky
-
เอาอีกครับบบบบ
-
ไม่หวังอะไรกับเเทนเเล้วล่ะ เผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะภูมิ
ยังไงก็ เชียร์โตโต้ดีกว่า
-
แอบ เชียร์ กาย นะ
ชอบตั้งแต่ออกมา ตอนโน้น แล้ว :กอด1:
อิอิอิ :L2: :L2:
-
ชอบพลอย กะ กาย จัง
-
แทนแปลกๆ เนอะ
ลุ้นกันต่อไป
ขอบคุณค่ะ
-
:serius2:
:sad4:
:angry2:
:m31:
:fire:
กอดอิ๊คคิวซังด้วยอ้อมที่ร้อนแรง
:กอด1:
-
มีอะไรเกิดขึ้นกับแทนหรือเปล่าคับ
รักคนแต่งนะ :กอด1:
-
หรือ รักแท้ จะแพ้ ระยะทาง.......
โอ้ พี่ แทนนนน :o12:
-
ดูดิคนเราหายไปแอบไปกินไวน์ ปล่อยให้เราคิดถึง เอาญี่ปุ่นมาส่งแล้วก็หายเลย
พี่อิ๊กค๊าบ ยิ่งอ่านยิ่งมันจริงๆด้วยนะ
พี่ภูมิทันคนความคิดเร็วกว่า อย่างนี้ได้รับพนักงานใหม่กันทั้งบริษัทแน่นอนเลยแบบนี้
แต่พี่แทนมีอะไรผิดปกติไปมากๆเลยนะนั่นนะ
-
นายแทนแปลกไป
+1
-
:z2: :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นายเป็นอะไรไป :a5:
-
เครียดเรื่องแทน
ขอให้เป็นภูมิได้ไหมที่เป็นคนเลือก
ไม่ใช่แทน
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นยิ่งสนุก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
พี่แทนเปลี่ยนไปหรือเปล่า
เกิดอะไรขึ้น....จะปล่อยโอกาสให้คุณโตโต้ชิมะ
-
:L1:เอามันเลยน้องภูมิ
-
คนดีศรีพี่แทนกำลังจะเปลี่ยนไปเหรอ o22
ไรฟระ...แค่เววลาช่วงแป๊บเดียวที่ไม่ได้คุยกันทำให้ลืมกันไปเลย เอ๊ะ รึว่าแอบมีคนใหม่ที่ดูๆกันอยู่แล้ว..ชิส์ชิส์
รอดูต่อไป :m16:
แต่แอบสะใจไอ้พวกโกงกินจริงๆ...หุหุ จะไวไปไหน ยังไงภูมิไวกว่า .... คิกคิก เตรียมตัวกินข้าวแดงเหอะ
-
รักแท้ แพ้ระยะทาง คำๆนี้ยังใช้ได้เสมอ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอบคุณผู้แต่งค่ะ :pig4: :pig4:
-
10 10 10!!
ภููมิกับพลอย เริ่ดมากเลยค่ะ
ตายซะไอ้พวกคนชั่ว!!
กร๊ากกกกกกก :fire:
-
พี่แทนดูแปลกๆไปนะเนี่ยยย
-
เอาใจช่วยน้องภูมิในเรื่องงาน ให้จัดการกับพวกคดโกงทั้งหลาย เพราะพี่เกลียดคนแบบนี้มาก
รอบคอบแล้วใจเย็นๆนะครับ แล้วคำพูดที่มีกันมานานว่า คนที่ลักกี้อินเวิร์ค มักจะอันลักกี้อินเลิฟน่ะ
ดูท่าจะเป็นจริงกับน้องภูมิและพี่แทนซะแล้ว ดูจากตอนนี้ การพูดคุนของพี่แทน มันเหมือนลางสังหรณ์นะ
ก็ไม่ได้โทษใครนะ แต่ ด้วยความไกลของระยะทาง ความห่างของเวลา รวมถึงปัจจัยแวดล้อมอีกหลายๆอย่าง
ก็ขอให้เป็นการจากกันด้วยการเจ็บปวดที่น้อยที่สุดล่ะกัน (แต่แอบเชียร์โตโต้อยู่น้า)
ส่วนพนูพลอยน่ะ ป้าขอบอกว่า ถ้าไม่อยากมาอยู่หมู่บ้านคานทองกับป้า กรุณาลดความห้าวลงบ้างเน้อ
โดยเฉพาะกับคุณกาย ฮึ เมื่อไรที่คุณกายเป็นฝ่ายได้เปรียบ ป้าจะให้คุณกายจัดการให้อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทุกวันๆเลย
-
สงสัยพี่แทนแอบมีคนใหม่แน่ๆเลย
ภูมิสู้ๆ เอาคนโกงมาลงโทษให้ได้
:L2:
-
เรื่องรักๆของภูมิ ต้องรอโตโต้มาปลอบใจลูกเดียว อิอิ
พี่แทนมันถึงจะดี แต่ท่าทางไม่ใช่พระเอกแต่แรกล่ะมั้ง
เราเลยไม่ค่อยอะไรมากมายเท่าไหร่อ่ะนะ ฮ่าๆๆ
ส่วนเรื่องอื่นๆทั้งบริษัท ก็ขอให้จับคนโกงได้ไวๆ
จะได้จบเรื่องวุ่นวายในบ.ซักทีเนอะ อิอิ
-
อ่า ไม่อยากคิดว่าแทนจะเปลี่ยนไปเลย
รอดูตอนต่อ ๆ ไปดีกว่าแหละกัน :เฮ้อ:
-
โดยส่วนตัวไม่คิดว่าแทนจะคู่กับภูมิแต่แรกอยู่แล้ว จากเหตุการณ์ช่วงที่เรียนกันอยู่ ทำให้รู้สึกแบบนั้น
หวังแค่ว่า อย่างน้อยก็เคยรู้สึกดีๆต่อกันมาก่อน
ถ้ามีอะไรบางอย่างก็อยากให้คุยให้เข้าใจกันแล้วจบความสัมพันธ์กันด้วยดี เป็นพี่เป็นน้องกันก็ยังได้
ส่วนเรื่องงานที่บริษัท ของจริงแล้วสินะ
บางทีเราพลาดไปแค่นิดเดียว แต่ผลของมัน ทำลายเราได้แทบลุกไม่ขึ้น
คิดให้รอบคอบนะภูมิ เราเชื่อวิธีการจัดการของภูมิอยู่แล้ว ศักยภาพภูมิมีเพียงพอ
ขอแค่อย่าประมาท ขอให้ซัดพวกคดโกงเป็นสันดานพวกนั้นให้อย่าได้ผุดได้เกิดมาทำลายใครอีกเลย
:กอด1:ให้กำลังใจคุณอิ๊ก
-
เง้อ ดูรักภูมิซะขนาดนั้น เปลี่ยนใจง่ายอย่างนี้เสียดายแย่นะครับ พี่แทน
เอาใจช่วย ภูมิ แทนต่อไป
-
อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ตามใจคนเขียน จัดมาอย่างไรก็อ่านอย่างนั้น
(เรื่องของเรื่อง ขัดใจคนเขียนไมได้ ใจจริงไม่อยากให้ความรักมันวุ่นวายไปกว่านี้)
กรรมกำหนดผลสะท้อนสู่ผู้กระทำกรรมก็เท่านั้นเอง
-
แทนเริ่มเปลี่ยนไปแล้วเนอะ
-
แทนมีคนใหม่แล้วใช่ม้ายยย :sad4:
คนหลอกลวง :o12:
-
:z3: :z3: :z3:
พี่แทนเปลี่ยนไป
นี้สิน่ะที่เขาเรียก รักแท้แพ้ระยะทาง
เห้อ เชียร์โตโต้น่ะ
แต่ถ้ารักกันจะมีปัญหากับคุณอภิสรารึป่าวหว่า
:z3: :z3: :z3:
จัดการพวกนั้นให้หมดเร็วๆน่ะ
เริ่มรำคาญล่ะ
-
เรื่องพี่แทน เริ่มลางไม่ค่อยจะดี เป็นกำลังใจให้ภูมิจ้ะ :L2:
-
+1 เป็นกำลังใจให้คุณ eiky อ่านตอนนี้แล้วยิ่งได้ลุ้นหลายอย่างเลย
อย่างแรกลุ้นว่าหินจะเสนองานออกมาดีเป็นที่ถูกใจของภูมิกับพี่โตโต้
จนได้งานนี้ไปทำรึเปล่า ลุ้นที่สองคือจุดจบของพวกกลุ่มคดโกงจะเป็น
ยังไง ลุ้นต่อมาคือ พี่แทนเริ่มมีลางไม่ดีออกมา พี่แทนเป็นอะไรทำไมถึง
ทำตัวเหินห่างน้องภูมิขนาดนี้ คงต้องรอหาคำตอบต่อไป.... :pig4:
-
อ่านไม่ต้องลุ้นนะคร้าบ อิอิ เขียนไม่ต้องกั๊ก อิอิ รักทุกคนครับ ขอบคุณที่ติดตาม
ฉากห้าสิบหก
"เป็นยังไงบ้างภูมิ เมื่อวานมันมาให้เราเซ็นอะไรนะ"
โตโต้ถามภูมิบุญระหว่างไปทำงาน สายตายังจับจ้องที่ถนนใหญ่เบื้องหน้าท่าทางของเขาดูสดชื่นขึ้นมาบ้างแล้ว
"ก็แผนงานนำเสนอน่ะครับ พอดีโทรไปถามคุณโตโต้ก่อน จึงยังไม่ได้เซ็น"
"ร้ายจริงๆ นี่กะจะเล่นตอนที่พี่ไม่อยู่ล่ะสินะ ดี"
โตโต้กัดกรามกรอด
"วันนี้พี่จะเรียกประชุมด่วน"
"แล้วหลักฐาน หมายศาลล่ะครับ"
"หมายศาลมาแล้ว มีคนโทรมาบอกพี่เมื่อเช้า พอดีคุณอนิรุธเขาวานเพื่อนเขาเร่งให้น่ะ พี่ว่าถ้ายิ่งปล่อยไว้นานเดี๋ยวพวกมันไหวตัวทัน เอาให้หงายหลังไปเลย"
โตโต้แสยะยิ้มออกมา
"เมื่อวาน คุณสายใจก็มาขอกุญแจห้องเก็บเอกสาร ถ้าผมคิดไม่ผิด คิดว่าฝ่ายโน้นน่าจะไหวตัวแล้ว คงคิดจะเอาเอกสารไปทำลาย เพราะเห็นแม่บ้านบอกพลอยว่าคุณสายใจให้เรียกคนรับซื้อของเก่าเข้ามา"
"จริงเหรอภูมิ แล้วมันได้เอกสารไปไหม"
"คงได้ล่ะครับ แต่เอกสารที่เขาต้องการคงจะไม่ได้ไป เพราะผมให้ลุงหมายขนมาไว้ที่ห้องเก็บของที่บ้านหมดแล้ว"
โตโต้หันมายิ้มกริ่ม
"ฉลาดมากภูมิ ดีใจจริงๆนะที่เรามาช่วยงานพี่ ถ้าเรื่องเสร็จไปด้วยดีเราอยากได้อะไร เดี๋ยวพี่หาให้"
"ผมไม่ได้อยากได้อะไรหรอกครับคุณโตโต้ ผมแค่อยากจะตอบแทนคุณท่านที่เมตตาผมกับแม่"
ภูมิบุญพูดเสียงเรียบมองออกไปนอกถนน
"เอ๊ะ ทำไมมอเตอร์ไซค์คันนี้ตามเรามาตลอดเลยครับ ผมเห็นตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว"
พอมองออกไปนอกรถสายตาก็ไปตกอยู่ที่กระจกมองหลัง รถมอร์เตอร์ไซค์คันใหญ่มีคนนั่งมาสองคนใส่หมวกกันน็อคสีดำมะเมื่อมขับคอย ตามอยู่ตลอดเวลา พอโตโต้เห็นรถมอร์เตอร์ไซค์ก็ขับเร็วขึ้น จนมาขนาบข้างอยู่ทางฝั่งของภูมิบุญ
"ภูมิระวัง"
โตโต้ร้องออกมา หักพวงมาลัยทันที เขาเอามือผลักตัวภูมิบุญให้ก้มไปข้างหน้า
"ปัง!"
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวขึ้น โตโต้หักรถปาดหน้ารถมอร์เตอร์ไซค์จนเขาเสียหลักไถลไปกับพื้น
"เอี๊ยด!!!!"
"ภูมิๆ ภูมิเป็นอะไรไหม"
"โครม!!"
เสียงรถที่วิ่งตามมาชนกันเป็นระนาว ภูมิบุญหูชาไปหน้าซีด
"ผมไม่เป็นอะไร คุณโตโต้ คุณโตโต้ถูกยิง"
เลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากแขนของโตโต้ ภูมิบุญตกใจทำอะไรไม่ถูก
"ไม่เป็นไรพี่ยังไหว"
โตโต้พูดออกมา ภูมิบุญกัดปากแน่น
"ภูมิ อย่าออกไป ภูมิ"
ภูมิบุญปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วก้าวลงไปจากรถทันที ร่างสองร่างที่กำลังคลานอยู่กลางถนน เท้าของภูมิบุญก้าวไปเหยียบโดนปืน ไฟโทสะเข้าครอบงำหน้าของภูมิบุญแดงจัด เอาเท้าเขี่ยปืนให้ไถลเข้าไปในใต้ท้องรถ วิ่งกึ่งเดินปรี่เข้าไปหา ร่างของคนที่เป็นมือปืนกำลังลุกจะวิ่งหนีไป แต่อีกร่างเหมือนเจ็บหนักเพราะมีเลือดอาบอยู่ตามตัว มีแผลถลอกปอกเปิก ภูมิบุญถอดรองเท้าออกมาข้างหนึ่ง ปาไปใส่กลางหัวของร่างที่กำลังจะลุกวิ่งหนีไป ร่างนั้นขมำไปข้างหน้าเสียหลักล้มลง
"มึงจะไปไหน"
เสียงกร้าวแข็งดังไปทั่วท้องถนน ภูมิบุญวิ่งปรี่เข้าไป ดึงเอาหมวกกันน็อคออก พอมือคว้าได้หมวกกันน็อคก็กระหน่ำตีเข้าที่หัว จนเลือดของมือปืนไหลอาบออกมา ส่วนอีกคนพยายามจะคลานหนี
"กูไปทำอะไรให้มึง ทำไม"
ตีไปตวาดไป พอเหลือบไปเห็นอีกร่างที่กำลังจะคลานหนีก็ถลาเข้าไปหาจับหัวให้โขกกับพื้น ทั้งที่ยังใส่หมวกกันน็อคอยู่จนหมวกแตก ภูมิบุญง้างมือเอาหมวกกันน็อคฟาดอีก
"ภูมิ พอแล้วภูมิ"
โตโต้คลานออกมาจากรถ อึ้งตกใจไม่คิดว่าภูมิบุญจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ ไม่เคยคิด พอมีสติก็รีบลงมาจากรถ แต่เนื่องด้วยเริ่มเจ็บแขนเลือดก็ไหลออกมากเขาจึงเหมือนจะเป็นลมไป
"คุณโตโต้"
พอเหลือบไปเห็นอีกร่างก็ถึงกับสะอึก เพลามือแล้วปรี่เข้าไปประคองร่างของโตโต้ พอดีตำรวจขับรถมอร์เตอร์ไซค์มา
"ช่วยด้วยครับคุณตำรวจ ช่วยด้วยพี่ผมถูกยิง"
ภูมิบุญร้องขึ้นหน้าตาตื่นตกใจเป็นอย่างมาก
"รีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับ เดี๋ยวเสียเลือดมากกว่านี้"
"คุณตำรวจอย่าปล่อยมันไปนะครับ มันยิงพี่ผม"
ภูมิบุญร้องเหมือนคนบ้า เพียงอีกไม่กี่อึดใจเสียงรถหวอกับรถพยาบาลก็วิ่งกรูกันเข้ามา มีคนเจ็บจากการชนกันสองคน โตโต้กับภูมิบุญนั่งไปในรถพยาบาลกับตำรวจ เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดมันรวดเร็วเสียเหลือเกิน ถ้าหากว่ามือปืนยังถือปืนอยู่ในมือ ภูมิบุญคงเป็นอีกร่างที่นอนอยู่ข้างๆโตโต้ พอโมโหมากๆเขามองไม่เห็นอะไรเลย คิดแค่ว่าอยากจะจับตัวของคนคิดร้าย คิดแค่ว่ามันจะหนีไปไหนไม่ได้ เขาไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้เลย โกรธลมออกหูหน้ามืดตามัวไป
"พลอย พลอยเรามีอุบัติเหตู บอกทางบ้านให้ที"
"ภูมิๆ เป็นอะไร ภูมิ"
พอมีสติก็กดโทรศัพท์ไปหาพลอยทันที แต่พูดจาไม่รู้เรื่องน้ำเสียงเหมือนคนที่เสียจริตไป พลอยร้องออกมาเสียงดังหน้าซีด ลนลานทำอะไรไม่ถูกแต่พอตั้งสติได้ก็โทรสัพท์ไปแจ้งที่บ้านของโตโต้ ฝั่งนั้นแทบจะบินไปที่โรงพยาบาลทันที โตโต้เข้าห้องผ่าตัดไป เขาเสียเลือดมากพอสมควร แต่ภูมิบุญมีกรุ๊ปเลือดแตกต่างกันจึงให้เลือดไม่ได้ โชคยังดีที่ทางโรงพยาบาลมีเลือดสำรองโตโต้ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่โดนลูกปืนถากที่ต้นแขนซ้าย
"ภูมิลูก"
เสียงคุณอภิสราร้องมาแต่ไกล จันทร์เองก็วิ่งเข้ามากอดลูกชายที่นั่งตัวสั่นอยู่
"เกิดอะไรขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น"
คุณอภิสราร้องออกมาน้ำตาคลอ จันทร์เองร้องไห้ไปก่อนแล้ว
"เป็นอะไรไหมลูก เจ็บตรงไหนไหม"
กอดจับตามหน้าตามหัว ภูมิบุญกัดปากแน่นส่ายหน้า
"ภูมิไม่เป็นอะไร แต่คุณโตโต้"
"พี่เขาเป็นอะไรลูก"
คุณอภิสรานั่งลงอีกข้าง สายตาที่คลอไปด้วยน้ำตาเบิกโพลงออกมา ภูมิบุญสูดหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด รวบรวมสติ
"เราโดนดักยิง มันตั้งใจจะยิงภูมิ แต่คุณโตโต้ดึงตัวภูมิให้หลบ กระสุนเลยโดนที่แขนครับ"
"อะไรนะ"
"ตายแล้วใครมันช่างใจไม้ใส้ระกำกันขนาดนี้"
คุณอภิสรากับจันทร์ร้องขึ้นพร้อมกัน พอดีกับหมอเดินออกมาจากห้อง
"คุณหมอคะ ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ"
"อ้อ ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ กระสุนถากที่ต้นแขนซ้าย เรากำลังให้เลือดอยู่ครับ ไม่มีอะไรแล้ว"
คุณอภิสราตบหน้าอกตัวเองโล่งใจ
"ใครมันกล้าทำแบบนี้"
น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นห้วนดุขึ้นมาทันที
"พวกนั้นสินะ นี่ทำกันขนาดนี้เลยหรือ ดีเราจะได้เห็นดีกัน ฉันใจดีมามากแล้ว"
เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณอภิสรากัดฟันแสดงสีหน้าสีตาที่โกรธแค้นแบบนี้ออกมา ความเย็นชาโหดร้ายมันเจืออยู่ทุกอณูของแววตานั้น ภูมิบุญยังสั่นตกใจอยู่ จันทร์เองก็กอดปลอบลูกชายอยู่ คุณอภิสราเดินเข้าไปดูลูกชาย
"โห มากันทุกคนเลยเหรอครับแม่ โต้ไม่เป็นไรหรอกแค่ถากๆ"
ยิ้มออกมาล้อเล่นอยู่ คุณอภิสราไม่ได้ล้อเล่นด้วย
"ไม่เป็นไรใช่ไหมตาโต้ แม่ตกใจหมด"
"ผมดวงแข็งครับแม่ แต่ภูมิน่ะ แม่บอกหน่อยนะว่าอย่าบ้าบิ่นมากนัก โต้ใจหาย ใจกล้ามากนะเราภูมิ"
โตโต้พูดยิ้มๆหันมามองที่ภูมิบุญที่หน้าตายังตื่นกลัวอยู่
"น้องทำอะไรตาโต้"
"ก็น้องน่ะแม่ วิ่งออกไปเอาหมวกกันน็อคตีมือปืนหัวแตกไปไม่เป็นเลยทั้งสองคน ตกใจแทบแย่"
"ตายแล้ว ทำไมทำแบบนั้นลูก ตาย ถ้ามันมีปืนทำยังไง ทำไมทำแบบนั้น"
เสียงสูงพุ่งขึ้นหันมาจับตัวภูมิบุญ คุณอภิสราน้ำตาไหลออกมา จันทร์เองนิ่งอึ้งอยู่ไม่กระดิกตัว
"ทำไมคิดแบบนั้นลูก ไม่ได้นะถ้าภูมิเป็นอะไรไปจะทำยังไง ตายแล้ว ขวัญเอ๋ยขวัญมา"
ดึงตัวภูมิบุญเข้ามากอด เหมือนไปกระตุ้นให้สิ่งเร้าในใจทำงานเพิ่มมากขึ้น ความตกใจที่สะสมอยู่พุ่งออกมา ภูมิบุญปล่อยเขื่อนน้ำตาให้ไหลออกมา โตโต้อึ้งมองคนตัวเล็กที่กอดมารดาของตนร้องไห้อยู่อย่างเวทนา กว่าที่ภูมิบุญจะสงบลงได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร พอตำรวจเข้ามาสอบปากคำคุณอภิสรากับจันทร์ก็ออกไปจากห้อง พอตำรวจกลับไปโตโต้ก็ระบายลมหายใจออกมา
"วันนี้ก็ต้องเลื่อนการประชุมออกไปสินะ"
"ไม่ได้นะครับ ยิ่งเลื่อนออกไปพวกมันก็ไหวตัวทันแล้ว ผมไหวเดี๋ยวผมไปประชุมเอง"
"ภูมิ แน่ใจเหรอ"
"แม่ไปด้วย ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว นี่มันจงใจฆ่ากันชัดๆ คนแบบนี้สักแดงเดียวก็ไม่ให้ แม่จะลากมันเข้าคุกให้หมดคนที่เกี่ยวข้อง"
คุณอภิสราเดินเข้ามาพอได้ยินก็ทำสายตาเกรี้ยวกราด เห็นดีเห็นงามไปกับภูิบุญ โตโต้จึงนิ่งอยู่ไม่ได้ว่าอะไร
"คุณน้อย รู้เรื่องหรือยังคะว่าคุณโตโต้ถูกลอบยิง"
แพรกดโทรศัพท์ไปหาน้อย ทั้งที่รายนั้นรู้ตัวดีอยู่แล้ว
"ตายจริง จริงเหรอคะน้องแพร ใครกันช่างกล้า"
"แหม พี่น้อยคะ ทำน่ะน่าจะจ้างคนที่มันโปรกว่านี้หน่อยนะคะ เท่าที่รู้มาโดนแบบถากๆนะคะ"
"หมายความว่ายังไงน้องแพร พี่ไม่รู้เรื่องด้วยนะ พูดแบบนี้พี่เสียหายนะคะ"
"แหมใครทำมันก็รู้ดีอยู่แก่ใจนะคะ"
น้อยกดวางสายทันที ใบหน้าครุ่นคิดขึ้นมาทันที ในใจก็เต้นแรง นี่ก้าวพลาดไปเหรอ ตั้งใจจะจัดการไอ้คนที่เพิ่งเข้ามา แต่ทำไมมันไปพลาดแบบนั้นได้นะ เธอกัดปากมือเริ่มสั่น
"คุณน้อยคะ มีเรียกประชุมด่วนตอนนี้ค่ะที่บอร์ดรูม"
มือขวาเดินเข้ามาบอก น้อยสะดุ้งตกใจจนแทบจะตกเก้าอี้
"มีอะไรด่วนอ้อม"
"ไม่ทราบค่ะ ทางออฟฟิศสั่งลงมา ให้พร้อมกันที่บอร์ดภายในสิบนาที คุณน้อยไปค่ะ พวกนั้นคงไม่รู้หรอกว่าใครบงการ"
คำสั่งด่วนจากฝ่ายออฟฟิศคือคำสั่งที่เด็ดขาด เคยมีขึ้นครั้งที่จับคนโกงเมื่อคราวคุณอภิสราอยู่ที่นี่ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีขึ้นอีกเลย หน้าของน้อยซีดจนไม่มีเลือดอยู่บนใบหน้า
"หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องทุจริตนะครับคุณน้อย"
หัวหน้าแผนกจัดซื้อเดินมากระซิบถามสีหน้าไม่ต่างกันเลย น้อยได้แต่เม้มปากแน่นไม่ตอบ ทุกคนรออยู่แล้วในห้องประชุม สีหน้าแต่ละคนเคร่งเครียดเพราะทราบข่าวเรื่องการปองร้ายโตโต้กับภูมิบุญ เมื่อเช้าแล้ว เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังแว่วมาไม่ขาดสาย พอน้อยกับสุรพลที่เดินเคียงคู่เข้ามาในห้องด้วยกัน หลายสายตาก็มองจับจ้องมา แววตาที่ฉายออกมาหลากหลายความหมาย ทั้งห่วงใยทั้งสาแก่ใจ น้อยก้มหน้าลงมือไม้เริ่มสั่น
"ภูมิ ภูมิเป็นอะไรไหม ภูมิ"
พอเห็นหน้าของภูมิบุญพลอยก็ร้องออกมาหน้าซีดยังไม่หาย ภูมิบุญส่ายหน้า
"สวัสดีค่ะคุณท่าน ห้องประชุมพร้อมแล้วค่ะ"
พลอยหันไปทำความเคารพผู้เป็นเจ้าของบริษัท รายนั้นหน้าตานิ่งเฉยเหมือนกำลังพยายามรวบรวมสมาธิอยู่
"คุณอนิรุธ พร้อมแล้วใช่ไหมคะ"
"ครับคุณท่าน เอกสารพร้อมแล้วครับ"
"ดีค่ะ งั้นเราเข้าไปกันเลย"
"เอ่อ คุณท่านครับ ถ้าคุณอนิรุธเข้าไปตอนนี้พวกนั้นจะรู้ตัวกันก่อนนะครับ"
"รอไม่ได้หรอกภูมิ ฟันก็ฟันให้ขาด ป้าไม่ยอมแล้ว"
น้ำเสียงที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวสายตามองไปเบื้องหน้า
"ครับ ภูมิเข้าใจดีครับคุณท่าน แต่ภูมิขออนุญาตจัดการเรื่องนี้เองได้ไหมครับ เพราะคนที่เขาหมายจะทำร้ายคือภูมิ ไม่ใช่คุณโตโต้ อีกอย่างถ้าบอกไปตอนนี้มันเหมือนพวกนั้นจะทำใจง่ายเกินไป ภูมิอยากให้เขารู้สึกอย่างที่ภูมิรู้สึก"
เป็นครั้งแรกที่ภูมิบุญแย้งคนเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน คุณอภิสราหยุดคิดแล้วหันมามองภูมิ
"ภูมิ โอเคไหมลูก"
"ครับ คนที่คุณท่านไว้วางใจให้ทำงาน แต่กลับทำแบบนี้ตอบแทน มันง่ายไปครับที่จะทำให้เขาแค่รับรู้ว่าโทษของเขามันคืออะไร เราต้องให้เขารู้ถึงความรู้สึกด้วยครับว่าเราเองรู้สึกยังไงที่ถ้าหากว่าวาง ใจใครสักคนแล้วเขาทำให้เราผิดหวัง"
"ภูมิ"
ได้แต่ร้องออกมามองหน้าภูมิบุญ สายตาของภูมิบุญนิ่งเย็นเฉียบ คุณอภิสราจับแขนของภูมิบุญไว้
"พลอย ตามตำรวจให้ด้วย รอเข้าไปพร้อมกับคุณอนิรุธ เดี๋ยวเราให้สัญญาณ"
ภูมิบุญหันไปบอกพลอย คุณอภิสราได้แต่ถอนหายใจ
"ตามใจเราละกัน ป้าจะเข้าไปด้วย อยากดูซิน้ำหน้าคนขี้โกง"
ทั้งสองเดินตามกันเข้าไปในห้องประชุม พลอยเอกก็ถือเอกสารตามเข้าไป พอเห็นหน้าคุณอภิสราทุกคนถึงกับหน้าซีดตกใจกันเป็นแถบ
"คุณท่าน"
"ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ที่เรียกประชุมด่วน ทำให้ตกใจกันหมดเลย"
คุณอภิสรานั่งลงแล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ สายตากวาดมองไปทุกคน ทุกคนหลบตาเริ่มเหงื่อซึม ตามฝ่ามือ
"ภูมิ เริ่มได้แล้วลูก"
หันไปบอกภูมิบุญที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ครับ อย่างที่คุณท่านแจ้งไปว่าทางเราขอโทษทุกคนด้วยที่นักประชุมด่วน แต่เนื่องด้วยมีเรื่องด่วนเช่นกัน รบกวนเวลาการทำงานของทุกคนไม่นานนักหรอกนะครับ เรื่องประชุมก็การจัดงานเปิดตัวรีสอร์ทของเราที่เชียงใหม่ ตอนนี้แผนงานที่เรากำลังพิจารณามีอยู่สองแผนงานนะครับ ส่วนจะเลือกแผนงานไหนนั้นต้องรอประชุมอีกรอบวันพฤหัสฯนี้"
ภูมิบุญพูดน้ำเสียงเรียบราบ มีเสียงถอนหายใจออกมา สีหน้าของน้อยปิดไม่มิดสีหน้าที่เหนื่อยหน่ายกับเรื่องที่ได้ยิน แม้จะเกรงคนที่นั่งหัวโต๊ะอยู่ก็ตาม แต่ด้วยห้องประชุมมันเงียบ พอถอนหายใจออกมาทุกสายตาก็มองจ้องไปที่เธอ
"เอ่อ"
"ไม่เป็นไรครับเรื่องนี้คงน่าเบื่อ แต่ที่เรียกประชุมด่วนไม่ใช่เรื่องนี้หรอกนะครับ คือทางเราทราบมาว่ามีการทุจริตในองค์กรของเรา เริ่มตั้งแต่โครงการที่เขาค้อเรื่อยมา ทางเราบกพร่องอะไรหรือเปล่าครับ มีใครน้อยเนื้อต่ำใจเรื่องเกี่ยวกับงานบ้างไหมครับ อยากจะบอกทุกคนนะครับว่าทางเราผิดหวังมาก ไว้วางใจทุกท่านที่ร่วมงาน แต่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแล้ว ไม่รู้จริงๆว่าคนที่ทำเขาคิดกันยังไง"
ภูมิบุญเริ่มเพิ่มน้ำหนักเสียงสายตามองจ้องไปทุกคน
"ใครกันคะที่กล้าทำเรื่องแบบนั้น"
แพรร้องขึ้น ทำหน้ารังเกียจกับสิ่งที่ได้ยิน ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ โกงได้เราก็เอาคืนได้ และต่อจากนี้เราหวังว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะเป็นบทเรียนให้กับทุกคน"
"แล้วใครล่ะครับที่โกง น้องภูมิบอกมาเลยครับ พี่ว่าคนโกงน่าจะบอกให้รู้เลย ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะอายหรอกครับ ตอนทำทำไมไม่อาย ตอนนี้รึจะมาอาย"
"ครับคุณอภิพงษ์ พลอยรบกวนแจกเอกสารหน่อย"
ภูมิบุญหันไปบอกพลอย พลอยเองก็พยักหน้าเดินแจกเอกสาร
"ทำไมพี่ไม่ได้ล่ะครับ น้องพลอย ข้ามพี่ไปนะ"
คุณอภิพงษ์ร้องขึ้นแล้วยิ้มออกมา
"อย่าอยากได้เลยค่ะ"
พลอยพูดแล้วยิ้มพอคนที่ได้แฟ้มเอกสารพลิกดูก็ถึงกับซีดมือสั่นทำอะไรไม่ถูก
"หมายศาล"
"ครับ ตามนั้นครับ คนที่ได้รับแฟ้มเอกสารคือคนที่โกง เราไม่ได้สงสัยนะครับ หลักฐานมันแน่นหนาเหลือเกิน"
"ไม่จริง ไม่จริงนะคะคุณท่าน น้อยทำงานมานานน้อยไม่มีทางโกง คุณท่านอย่าไปเชื่อเด็กเมื่อวานซืนคนนี้นะคะ เป็นแค่ลุกคนใช้กล้าดียังไง"
น้อยลุกขึ้นแสดงกริยาออกมา ร้องเสียงดัง
"พูดจบหรือยังน้อย ลูกคนใช้ที่เธอพูดถึงน่ะ คือคนที่ชั้นให้อำนาจ และกรุณาอย่ามาเรียกลูกหลานชั้นแบบนี้อีก ทุกอย่างชั้นเป็นคนตัดสินใจ ถ้าใครไม่เคารพยำเกรงกัน ก็เกรงว่าคงร่วมงานกันไม่ได้"
คุณอภิสราพูดขึ้นเสียงเรียบเฉย
"อ้อ อีกอย่างเรื่องเมื่อเช้า มือปืนสารภาพแล้วนะครับ พลอยเชิญคุณอนิรุธให้ที"
ภูมิบุญพูดออกมา พลอยเองยิ้มอย่างมีความสุข เดินออกไปนอกห้อง สักพักตำรวจกับคุณอนิรุธก็เข้ามาในห้อง
"ตำรวจ"
"เชิญคุณน้อยที่โรงพักด้วยครับ"
"ชั้นไม่รู้เรื่อง ชั้นไม่เกี่ยว อย่ามาปรักปรำชั้นนะ"
"เชิญที่โรงพักดีกว่าครับ เพราะคุณสายใจกับคุณอ้อมสารภาพหมดแล้ว"
หมดแรงทรุดลงกับที่ น้อยเหมือนคนสิ้นไร้ไม้ตอก เหงื่อไหล น้ำตาซึม อีกหลายคนที่นั่งอยู่ก็ไม่ต่างกัน โดยเฉพาะแพร
"ไม่ต้องห่วงนะครับ คนที่โกงบริษัทไป เราขอคืนแค่สองเท่าเอง ถ้าหากว่าเงินนั้นมันแปรสภาพเป็นสินทรัพย์ไปแล้ว เราก็จะยึดทั้งหมดนะครับ อีกอย่างทุกคนที่ครอบครองเอกสารอยู่ในมือ คุณสิ้นสภาพของการเป็นพนักงานของที่นี่นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป"
"กรี๊ดดด"
แพรร้องออกมาเอามือซุกหน้าร้องไห้ออกมา ไม่มีใครสนใจ ภูมิบุญลุกขึ้นดึงแขนคุณอภิสราออกนอกห้องไป
"ภูมิกราบขอโทษคุณท่านนะครับที่ตัดสินใจเอง พูดเองทุกอย่าง"
ภูมิบุญก้มลงกราบที่อกของคุณอภิสรา
"ไม่เป็นไรลูก ภูมิเก่งมาก ป้าดีใจนะที่ภูมิโตเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว"
"ภูมิไม่อยากให้เรื่องแบบนี้ระคายหูคุณท่านเลยนะครับ ภูมิเลยอยากจะจัดการเอง เพราะภูมิคนเดียวคุณโตโต้ถึงบาดเจ็บ"
"ไม่เอาลูก ไม่เอาอย่าพูดแแบบนี้ ไม่ว่าภูมิหรือโต้ถ้าใครเจ็บป้าก็เสียใจมากนะลูก"
คุณอภิสรากอดภูมิบุญไว้แน่น คุณอภิสรากลับไปหาโตโต้ที่โรงพยาบาลเพราะยังเป็นห่วงอยู่มาก ส่วนภูมิบุญอยู่คุยกับคุณอนิรุธต่อ
"ดีใจด้วยนะคะน้องภูมิ"
เสียงดังมาจากประตู เมย์นั่นเอง
"มีธุระอะไรครับคุณเมย์"
"พี่มาแสดงความยินดีค่ะ กว่าจะจบเรื่องพี่ต้องตอแหลแทบตาย เหนื่อยมากค่ะ"
เมย์ยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไม่เคยเห็น มันไม่มีจริตเหมือนก่อน หน้าตาเธอก็ไม่แต่งเข้มจัดเช่นเคย
"หมายความว่ายังไงครับ"
"เอ่อ น้องภูมิครับ สายของคุณโตโต้ก็คุณเมย์นี่ล่ะครับ เราคุยกันมานานแล้ว เมย์อาสา เพราะเห็นว่าน้องภูมิจะมาเป็นผู้ช่วย จึงแทรกเข้าไปในสายของแพร"
คุณอนิรุธพูดออกมายิ้มให้กับเมย์
"หมายความว่า"
"ใช่ค่ะน้องภูมิ ที่ผ่านมาพี่ขอโทษด้วยนะคะ ที่แสดงละครเกินจริงไปหน่อย พอดีพี่อินน่ะค่ะ ยิ่งน้องพลอยนะ แหมว่าอะไรพี่พี่ไม่ถือนะคะ แต่ว่าพี่ไม่สวยนี่ ไม่ยอมค่ะเลือดเลยขึ้นหน้านิดนึง ไม่ว่ากันนะคะ"
ภูมิบุญทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะยิ้มหรือทำหน้าเศร้าดี นี่โตโต้แยบยลขนาดนี้เชียวหรือ เห็นท่าทางเขาแบบนั้นเขาไม่ใช่คนโง่เลย ภูมิบุญมองเขาผิดไปจริงๆ
รักกันๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:z3: :z3:
เริ่ดม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ภูมิโห๊ดโหด
5555.
เมย์นี่สาวดีนี่เอง
5555.
+1ให้ความโหดของนู๋ภูมิ
-
:z3: :z3:
เริ่ดม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ภูมิโห๊ดโหด
5555.
เมย์นี่สาวดีนี่เอง
5555.
+1ให้ความโหดของนู๋ภูมิ
โอ๊ะ ท่านพี่ อ่านเร็วมาก ข้าน้อยขอนับถือ
-
พลิคล็อคนะเนี่ย คิดไม่ถึงจิงๆว่าเมย์จะเป็นสายให้โตโต้
งานนี้คะแนนนิยมโตโต้พุ่งพรวดค่ะ หุหุ
-
ไม่มีอะไรจะบอก
นอกจาก
สุดยอด
o13
จริงๆยำมือปืนไม่พอนะ ต้องยำตัวการด้วย
แต่ ไปใช้กรรมต่อในคุกละกันนะ
ส่วนเมย์ ไม่คิดจริงๆว่าจะเป็นสายให้โตโต้
...
ถึงได้คิดตลอดว่าโตโต้กับภูมิควรจะคู่กัน :laugh:
:กอด1:คุณอิ๊ก สุดยอดตลอด
-
มัวแต่อ่านน้องญี่ปุ่น จิ้มอิ๊คไม่ทัน
:z3:
เดี๋ยวกลับมาเม้น!
-
มัวแต่อ่านน้องญี่ปุ่น จิ้มอิ๊คไม่ทัน
:z3:
เดี๋ยวกลับมาเม้น!
ตลอดๆ มาให้ทำโทษเลย มามะ
-
เย้ๆๆ ในที่สุดพวกขี้โกงก็ถูกกำจัดเรียบร้อย o13
หวังว่าคงไม่มีใครมาเอาคืนน่ะ :call:
ว่าแต่ดูแล้วพระเกคงไม่พ้นตาโตโต้แล้วสิเนี่ย :impress2:
นายแทนดูเหมืนรักไม่แท้แพ้ระยะทาง :m31:
-
โฮ่ๆๆ สมน้ำนห้าคนชั่วเข้าคุกไปให้หมด!!!
พี่แทน...นอกใจน้องภูมิหรอ!?
-
มีสายด้วย :a5:
รู้เขารู้เราเน๊อะ ไม่งั้นจะชนะได้ยังไง
o18
ว่าแต่ มือปืนนี่กระหลั่วชะมัดเลย
-
พลิคล็อคนะเนี่ย คิดไม่ถึงจิงๆว่าเมย์จะเป็นสายให้โตโต้
งานนี้คะแนนนิยมโตโต้พุ่งพรวดค่ะ หุหุ
เห็นด้วยค่ะ surprise จริง ๆ
-
จับตัวโกงได้แล้วประจานกันหน่อยย
สมน้ำหน้าอย่างแรง
-
คุณโตโต้ เป็นพระเอกแน่นอนใช่ไหมนี่
แล้วพี่แทนของเค้าล่ะ :z3:
-
แรงได้อีกน้องภูมิ เสร็จเรื่องนี้ ก็มาถึงเรื่องของหัวใจ
-
อ่านแล้วเหนื่อย ลุ้นจนตัวโก่ง
เหลือเรื่องรักที่ต้องลุ้นต่อไปจะต้องเหนื่อยกว่านี้แน่
-
มีลุ้นตลอดอ่ะคนเรา จัดไปอย่าให้เสีย เอาให้หนัก อย่าให้ได้เกิด หึ หึ
-
ได้ใจตรงเมย์เนี่ยแหละ ฮ่าๆๆ อินจัดมาก ^___^
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ ภูมิแรงดี เดินเรื่องเร็วดีด้วย o13
-
สุดยอดมันต้องอย่างนี้สิ
โดนกันไปหนัก ๆ ใหญ่กันดีนัก
สมน้ำหน้าพวกคนโกง ชิชะ
ไม่รู้จักคำว่าพอ ก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ
o13 o13
-
อ่านตอนนี้จบ แล้วโล่งเลย เหมือนอุปสรรคหมดไปอีกหนึ่งอย่าง
รอๆๆตอนต่อไป
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง
o13 :really2: :L2:
-
+1ให้คุณอิ๊กก่อนจ้าก่อนที่จะเม้นท์
น้องภูมิเก่งมากค่ะ โตโต้ เค้าเชียร์ตัวแล้วนะ เชียร์หมดใจเลย
ส่วนนายแทนตอนนี้คงกำลังจะเปลี่ยนไป ก็ปล่อยเค้าไปเถอะนะ น้องภูมิคงต้องหันมาดูพี่โตโต้จริงๆจังๆซะทีล่ะ ทีนี้อ่ะ
ถ้าไม่ได้เค้าน้องอาจเจอไข้โป้งจังๆเลยหนา
ขอทายว่าคนเฝ้าไข้ที่ถูกใจพี่โตโต้ที่สุด ต้องเป็นน้องภูมิคนเดียว แล้วอยากให้ช่วงเวลาที่โตโต้เจ็บเนี่ย
เป็นช่วงเวลาที่ทั้งโตโต้และน้องภูมิ เกิดความรู้สึกที่ดีๆต่อกัน นะคะ นะ คุณอิ๊ก นะ
-
กรี๊ด!!! แรงมากค่ะ :จุ๊บๆ: +1 ไปเลยค่ะ
ขอชื่นชม "สไตล์" การเขียนของคุณอิ๊กกี้นะคะที่ไม่ยืดเยื้อ ไม่เยิ่นเย้อ และก็สามารถดึงอารมณ์คนอ่านให้ "อิน" ไปกับเรื่องจนถึงจุดไคล์แม็กซ์ของเนื้อเรื่องช่วงนี้ได้ o13
ภูมิบุญนี่แรงนะคะ อย่างนี้ "คนที่นอกใจ" ระวังตัวไว้ คงต้องโดนนางเอกเรา "เจี๋ยน" แน่ๆ o18 ว่าแต่ตอนโตโต้โดนยิงเนี่ยตกใจราวกับแฟนโดนยิงเลยนะคะ :m12:
ส่วนเมย์นี่เลิกเป็นเลขาฯ แล้วไปเล่นละครเลยจะดีกว่านะน้องมิว่า :laugh:
***********************
ฉากที่ 55
มหาฯลัย คำนี้ถ้าจะเขียนแบบภาษาปากมักจะเขียนว่า มหา'ลัย มากกว่าน่ะค่ะ
ฉากที่ 56
ขมำ ถ้าเขียนแบบนี้จะอ่าออกเสียงแบบอักษรนำค่ะ จะอ่านว่า ขะ-หมำ ถ้าต้องการให้อ่านว่า คะ-มำ ก็เขียนตรงตัวเลยค่ะว่า คะมำ
ใจไม้ใส้ระกำ ภาษาไทยปัจจุบันไม่มีคำ "ใส้" นะคะ มีแต่ "ไส้" เพราะฉะนั้นคำนี้ต้องเขียนว่า ใจไม้ไส้ระกำ
-
โอ้ย เริ่ดค่ะ เริ่ด
ตอนนี้ มันส์ มากเลยอ่ะ
หุหุหุหุ :L2: :L2:
-
อ่านตอนก่อนก็....ใจหายไม่รู้ว่าพี่แทนคิดอะไรอยู่????
ไม่รู้ว่าไปเสียท่าใคร หรือเต็มใจให้ท่าใครหรือเปล่า......
งานนี้......มีกระชากใจอีกแน่ ๆ ..... o6
ส่วนตอนนี้.....เวลาน้องภูมิเลือดขึ้นหน้านี่น่ากลัวนิ....:freeze:
แต่พอนู๋ตั้งหลักได้......นู๋ฟันไม่เลี้ยง...สุดยอดอ่ะ
ไอ้โตโต้....ดูไว้ของจริงต้องแบบนี้....อย่าได้หือเชียวขอบอก... :m29:
ตามลุ้นเรื่องหัวใจของน้องภูมิต่อไป.....
:กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky คนเก่ง :L1:
กด + ให้ น้อง eiky ที่แต่งแบบไม่กั๊ก...คนอ่านสะจายยยย..จ๊ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกก
พี่เมย์
กราบสวัสดีค่ะ แล้วก้อกราบที่อกตู้มๆ ขอโทษงามๆ
หนูแช่งพี่ไปหลายยกเลย
5555+
-
สะจายยยยยยย o13
ที่แท้เมย์ก็เป็นสปายสายลับนี่เอง แหม เล่นตีบทแตกขนาดนี้ เอาตุ๊กตาทองไปเลยค่ะ o13
พี่แทนหล่ะ ยังเหมือนเดิมมั๊ย
-
อ่าๆ อ่านเสร็จเม้นท์ทันที
ชอบฉากแอ็คชั่นของภูมิบุญอ่ะ อิ๊คบรรยายซะเรานึกภาพออกเป็นฉากๆเลย
นี่แนะๆ เอาแม่งให้ตาย ทุบมันให้ตาย เอาหัวโขกพื้น เอารองเท้าทั้งเขวี้ยงทั้งทุบ
บ่งบอกว่าภูมิบุญมีไหวพริบดีนะ เหมือนเป็นสัญชาติญาณ...อำมหิต :laugh:
สนุกอ่า เราอ่านแบบไม่เครียดเพราะ...แวบไปอ่านคอมเม้นท์ก่อนแล้ว...รู้สึกเลวยิ่งกว่านังแพรนังน้อยอีก
ส่วนพี่เมย์...เลื่อนตำแหน่งให้ละ เลิศมาก~
ว่าแต่พี่แทนน้อยใจจนแอบภูมิบุญไปมีคนอื่นแล้วใช่ม้ายยยยย...ควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย
ตอนหน้าเข้าใจว่า...และหวังว่า...จะเป็นเลิฟซีนหวานๆพระนาย
ม่ายได้บังคับน้า...เค้าแค่กดดันตัวเองเฉยๆ :-[
กด+ ไม่ได้แล้วน้าตัวเอง เพราะเค้ากดให้ตัวเองไปแล้ว
มามะ ขอกอดอิ๊คคิวซังอีกที :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกก มันมากกกกกกกกกกก
ลุ้นตามตอนที่มีคนขับรถตามมาเลย แล้วพี่ภูมิกล้ามากที่ออกไปต่อสู้กัยมือปืนเลย ลุดยอด
แต่พี่แทนหายไปใหน
-
สะใจ น้องภูมิเยี่ยมมาก o13
+1
-
เลิศมากน้องภูมิ สะใจโพด ๆ
-
หนุกมากครับ
ภูมิบุญ สุดๆ เลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ศึกรบจบแว้ว เหลือศึกรัก
-
ยังคงความสนุกอย่างจัดจ้านเหมือนเดิมเลยนะค่ะ อิ๊กกี้ o13
ว่าแต่นายแทนหายไปไหนกัน ชักน่าสงสัย
-
สาสมแล้วกับพวกคนชั่ว!
อยุไปก็เป็นขยะสังคม
-
กรี๊ด เริ่ดค่ะเริ่ด เด็ดขาดไปเลย
เอามันให้ที่สุดเลยเนอะ !
แต่สายโตโต้นี่เนียนจริงๆเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ
แอบคิดไปเลยว่าพวกเดียวกันเลยนะเนี่ย เต็มที่มากๆ ฮ่าๆ
-
เมย์ๆๆๆๆ
อิอิ
แทนๆๆๆๆ
-
แหะๆ เราเดาถูกคนครับ แอบเข้ามาอ่านเวลาทำงาน เจ้านายจะไล่ออกแบบนี้รึเปล่านะ
กำจัดปัญหาตัวโกงออกไปแล้ว ต่อไปก็ปัญหาหัวใจแล้วสิครับ รอแทน ถ้ามีใหม่ โดนภูมิเหวี่ยงอีกคนแน่เลย 55
-
ภูมิสุดยอด หุหุ
ตอนนี้ไม่สนไอ้พี่เเทนเเล้วล่ะ
เชียร์โตโต้ดีกว่าาาา
-
โหยยย เมย์มาแรงจริงๆ ส่วนพี่แทนหายไปมีกิ๊กแหงม
-
ว๊าย ที่แท้คุณเมย์นี่เอง :o8:
บ่นว่าเหนื่อย แต่มี่จริงท่าทางสนุกนะคะคุณเมย์ไปอยู่ฝั่งนั้นอะ สายสืบๆ
พี่พลอยต้องอย่าลืมขอโทษคุณเค้าด้วยนะคะ
ภูมิเริ่ด แต่จบสั้นไปหน่อย :3123:
-
o13 สุดยอด o13 สุดยอด +1 :L2: :L2:
-
เสียใจอ่ะ รู้ว่าคุณโตโต้เป็นพระเอก
แต่ภูมิ คนที่ไม่เคยมีความรัก พอมีก็รักแบบทุ่มทั้งชีวิต
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพี่แทนเปลี่ยนไป น้องภูมิ จะเจ็บเจียนตายแค่ไหน
เราอยากให้น้องภูมิเปลี่ยนใจ มากกว่าพี่แทนทิ้งน้า TAT
แม่ยกนายเอกอ่ะ ทุกคนเจ็บได้ ยกเว้นายเอก เอิ๊กๆ XD
-
บวกหนึ่งค่า
ขอบคุณมากๆ สำหรับตอนนี้
กรรมตามสนองรวดเร็วดีจัง
-
กรี๊ดดสั้นไปไหมค่ะ หรืออิฉันสนุกเกินไป
ไม่คิดว่า คุณโตโต้ก็มีแผนอยู่เหมือนกัน....
ที่แท้ เมว์ก็พวกเดียวกัน
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
-
สะใจดีจริงๆ..ยิ่งตอนที่เปิดเอกสารแล้วหน้าซีดกันเนี่ย....ทำอะไรไว้ยังแถได้อีกคนเรา
ภูมินี่บางมุมนี่น่ากลัวเพราะความเคียดแค้นมันสุมจริงๆ...
-
โหหักมุมเรื่องสาย คือ คุณเมย์นี่เอง ตีบทแตกมากๆๆๆๆๆๆเลยนะเนี่ย แต่ดีใจคนชั่วโดนจับซะแล้ววว
-
ภูมิเสร็จโตโต้เเน่เลย
เริ่มเป็นห่วงละ
-
หกโมงครึ่งแล้ว วันนี้คุณอิ๊กกี้จะว่างมาต่อไหมคะเนี่ย :m13:
ภูมิเสร็จโตโต้เเน่เลย
เริ่มเป็นห่วงละ
รู้สึกว่าจะภูมิบุญจะ "เสร็จ" โตโต้ไปเรียบร้อยตั้งแต่ต้นๆ เรื่องแล้วนะคะ :impress2:
-
หกโมงครึ่งแล้ว วันนี้คุณอิ๊กกี้จะว่างมาต่อไหมคะเนี่ย :m13:
ภูมิเสร็จโตโต้เเน่เลย
เริ่มเป็นห่วงละ
รู้สึกว่าจะภูมิบุญจะ "เสร็จ" โตโต้ไปเรียบร้อยตั้งแต่ต้นๆ เรื่องแล้วนะคะ :impress2:
น้องมิคร้าบ ทุกๆคน อิอิ คือว่าติดตาม ฝนทิพย์อ่า ไม่มีกะใจจะเขียนเลย
Please put your hands together for Thailand!!!!!!
อิอิ คาดว่าจบแล้วถึงจะต่อน้า รอหน่อยน้า
อิอิ บ้านางงามเนะ
จุ๊บๆๆๆ
-
บ้านางงาม 555
-
อิอิ คาดว่าจบแล้วถึงจะต่อน้า รอหน่อยน้า
หมายถึงว่ารอถึงดูถ่ายทอดการประกวดวันอังคารที่จะถึงนี้เลยรึเปล่าคะ :confuse:
-
อิอิ คาดว่าจบแล้วถึงจะต่อน้า รอหน่อยน้า
หมายถึงว่ารอถึงดูถ่ายทอดการประกวดวันอังคารที่จะถึงนี้เลยรึเปล่าคะ :confuse:
อิอิ ไม่หรอกน้า จะพยายามเขียน คร้าบ คืนนี้ให้น้องมิ กะทุกคน นอนเร็วๆเนอะ รับรองตอนต่อไป แซ่บบบ้านางงาม 555
ป้า ดูดิ น้องเขาสวยเจิดมาก อิอิ ชอบๆ เลยดูน้า
-
+1ไว้ก่อน
ปุ่งนี้ตื่นตี 4 มาอ่านต่อคร๊าฟ :กอด1:
-
ภูมิจะเจออะไรอีกมั้ยเนี่ยยย มาบวกให้ละกัน รอตอนต่อไปเน้อออ
-
นางเอกเรื่องนี้ ฉลาดมาก หายห่วง
ไม่ต้องกังวลภัยอันตรายใดๆเลย ดีจัง
ชอบค่ะเรื่องนี้ ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว ไม่เหมือนเรื่องอื่นที่เคยอ่านมาเลย น้องญี่ปุ่นก็ด้วย ชอบมากกกก
สู้ๆนะคะ จะรออ่านต่อ
-
แวะมาดูรอบดึก
:L2:
-
ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :angry2:
-
:really2: :really2: :really2:
-
รออยู่นะครับ
มาต่อด้วยนะครับ
:L2: :L2: :L2:
-
อิอิ นางงามเขาไม่อัพเดทอ่าเลยมานั่งเขียน สั้นๆน้า ให้หายคิดถึง ขอบคุณนะคร้าบที่ติดตาม ละครหลังข่าวเรื่องนี้ แว้กกก ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคร้าบ อย่าลืมน้า เชียร์น้องปุ๊กลุ๊กด้วยน้า จุ๊บๆๆๆๆ
ฉากห้าสิบเจ็ด
มีคนเคยบอกว่าเวลาเราหลับตา เรามักจะมองไม่เห็นสิ่งต่างๆรอบตัว จะมีเพียงความมืดมิดที่ปกคลุม เวลาเจอสิ่งไม่สบายใจหรือไม่ชอบใจ หลับตาเสียแม้สักเพียงเสี้ยววินาที ภาพเหล่านั้นมันก็จะเลือนหายไป มันเป็นเช่นนั้นจริงหรือ ภาพในอดีตที่เพิ่งจะผ่านพ้นไป กลิ่นคาวของเลือดที่คละคลุ้งตลบไปทั่วทั้งโสตประสาท ภาพแววตาที่แค้นอาฆาตยังติดตรึงใจ แค่เพียงหลับตามันหายไปได้จริงหรือ
"คุณโตโต้เป็นยังไงบ้างครับคุณท่าน"
ภูมิ บุญถามขึ้นเมื่อออกจากบริษัทแล้วตรงไปที่โรงพยาบาล เพราะทุกคนที่บ้านรวมกันอยู่ที่โรงพยาบาล สีหน้าของคุณอภิสราไม่ได้วิตกกังวลอะไรแล้ว
"ก็ดีขึ้นแล้วล่ะลูก ตอนนี้ก็ให้น้ำเกลืออยู่ โชคดีนะที่แค่ถากๆไป พอตาโต้หายป้าคงต้องทำบุญบ้านครั้งใหญ่"
"ครับ คุณท่านจะกลับเลยเหรอครับ"
ภูมิบุญถามเพราะเห็นมารดาของตนเก็บของกำลังจะออกไปจากห้อง
"จ๊ะ ป้าอยากจะอาบน้ำเต็มทีแล้ว ร้อนเหนื่อยมาทั้งวัน ภูมิไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาหน่อยสิลูก เห็นบ่นอยู่ว่าไม่มีใครเฝ้า"
"เอ่อ"
อยากจะปฏิเสธออกไปแต่ก็ไม่พูด เดินเข้าไปในห้อง เห็นโตโต้กำลังนอนอยู่อย่างสบายอารมณ์
"เป็นไงภูมิ เรียบร้อยดีไหม เห็นแม่บอกภูมิเฉียบขาดมาก"
โตโต้พูดขึ้นหันมายิ้มให้ ภูมิบุญไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดีได้แต่ยิ้มแห้งๆ
"ยังเจ็บอยู่ไหมครับ"
เดินเข้าไปใกล้ๆ เพราะเขาลูกปืนถึงพลาดไป เพราะเขาที่ผลักให้ก้มตัวลงเขาจึงรับเคราะห์แทน พอเห็นแล้วก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับจิต
"ไม่แล้ว แค่มันปวดๆนิดหน่อย"
"ขอบคุณนะครับคุณโตโต้ ที่ช่วยผมไว้"
พูดออกมาเสียงเครือ ไม่ได้อยากให้เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้น ไม่อยากให้เขาเข้ามาใกล้มากไปกว่านี้
"ไม่เป็นไร พี่ก็ต้องคอยปกป้องภูมิอยู่แล้วนี่นะ เออ พี่ว่าจะไปพักฟื้นที่เชียงใหม่นะ ภูมิต้องไปกับพี่ด้วยล่ะ"
โตโต้พูดขึ้นยังยิ้มอยู่
"แล้วบริษัทล่ะครับ ใครจะดู คงไม่ได้หรอกครับคุณโตโต้"
"อ้าว พี่เจ็บนะภูมิ คนเรานี่นะ ช่วยเขาแล้วพอเขาไม่เป็นไร เรามันก็ไม่มีค่าอะไรเลยสินะ"
ตัดพ้อออกมา ภูมิบุญเม้มปาก ไม่ชอบที่จะได้ยินคำพูดแบบนี้ แต่ก็นิ่งไม่พูดอะไร
"เรื่องบริษัท แม่จะเข้าไปดูให้ ช่วงนี้ไม่มีอะไรมากหรอก โปรเจ็กต์ทุกอย่างพี่ระงับไว้ก่อน แค่อาทิตย์เดียวเองภูมิ ไม่รู้ล่ะพี่บอกแม่ไปแล้ว และที่สำคัญแม่โอเคแล้วด้วย"
"ไม่เห็นคุณท่านบอกอะไรผมสักคำ"
ยังค้านอยู่ไม่ยอมง่ายๆ
"กลับบ้านไปแม่ก็คงบอกเองล่ะ"
"ทำไมต้องไปไกลถึงเชียงใหม่ด้วยล่ะครับ อยู่บ้านพักรักษาตัวไม่หายเหรอ"
"ฮ่าๆๆ ส่วนตัวไงครับ ถือโอกาสพักร้อนไปในตัว ตั้งแต่ทำงานมาพี่ยังไม่พักเลยนะภูมิ"
ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกแล้ว ภูมิบุญนิ่งคิดก่อนจะถอยห่างออกมา
"แล้วต้องนอนโรงบาลกี่วันครับถึงจะกลับบ้านได้"
"หมอบอกให้นอนคืนนึง แต่พี่คงไม่นอนหรอก นอนไม่หลับ กลับไปนอนบ้านดีกว่า"
"จะดีเหรอครับ"
"เอาน่า พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย"
ภูมิบุญได้แต่ส่ายหน้า
"มาช่วยพี่หน่อยสิภูมิ"
โตโต้ยันกายลุกขึ้น เขาพูดจริงทำจริง ภูมิบุญยืนมองอยู่ไม่ได้ใส่ใจ
"โอ๊ย"
"คุณโตโต้ เจ็บไหม"
โตโต้ล้มลงกับเตียงเหมือนเคย หน้าตาบูดเบี้ยวแสดงความเจ็บปวดออกมา ภูมิบุญปรี่เข้าไปหา
"คุณโตโต้"
โตโต้คว้าหมับเข้าที่ต้นคอของภูมิบุญแล้วถือโอกาสหอมแก้มทันที ภูมิบุญสะดุ้งไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ได้ ขืนตัวออกมามือก็ไปโดนเข้าที่แผล
"โอ๊ย"
"สม อยู่ดีๆไม่ชอบสินะครับ เจ็บจะได้จำ"
ภูมิบุญพูดออกไป ไม่สนใจนอาการ
"ใจร้ายว่ะภูมิ พี่เจ็บจริงๆนะ"
"รู้ครับ ตั้งใจทำให้เจ็บ"
"โอ๊ย เลือดไหลอีกแล้ว"
เลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผลเป็นดวงสีแดงสด ภูมิบุญตกใจ
"ผมขอโทษ"
ลังเลแต่ก็เดินเข้าไป ดึงแขนของเขามาดู
"เดี๋ยวผมเรียกหมอ"
"ไม่ต้อง เรียกหมอพี่ก็ไม่ได้กลับบ้านสิ ภูมิเปลี่ยนผ้าพันแผลให้พี่หน่อย"
"ผมทำไม่เป็น"
"แค่เอามาเปลี่ยน นี่ไงแกะออกแบบนี้"
โตโต้ใช้มือข้างขวาแกะผ้าพันแผลออกทันที ภูมิบุญยืนอึ้งอยู่
"เอ่อ"
"เจ็บนะภูมิ พี่เจ็บจริงๆนะ"
แม้จะไม่แสดงสีหน้าท่าทางออกมาแต่น้ำเสียงที่ขรึมของเขาทำให้ภูมิบุญต้องยอม ใจอ่อน เดินไปหยิบผ้าที่พยาบาลเตรียมใส่ห่อไว้ให้กลับไปล้างแผลเองที่บ้าน แกะออกมาแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆอีกครั้ง จะยืนทำก็ไม่ถนัดภูมิบุญนั่งลงตรงข้างๆเตียง โตโต้เองก็ขยับตัวให้ภูมิบุญนั่ง
"เจ็บอยู่ไหมครับ"
โตโต้ส่ายหน้าเอามือขวาขึ้นพาดหัวนอนดูอยู่ ภูมิบุญค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกมา พอเห็นเลือดที่กำลังไหลก็หน้าซีด
"เรียกหมอดีกว่าไหมครับ"
"ไม่ต้องหรอก ล้างแผลแล้วก็พันๆ เดี๋ยวก็หยุดเองล่ะ"
โตโต้ไม่อยากให้ใครทำให้เขา คนที่อยากให้แตะตัวมากที่สุดกำลังพยายามแกะผ้าออกอยู่ข้างๆนี่เอง ภูมิบุญซับเลือดออกจนหมดแล้วจึงล้างแผล กลัวว่าจะโดนแผลอีกเลือดจะไหลออกมา จึงเบามือเป็นที่สุด ส่วนคนที่นอนเอามือรองหัวอยู่นั้นยิ้มออกมา
พลอยเองพอเลิกงานก็ออกมารอรถหน้าบริษัทป้ายรถเมล์ที่คราคร่ำไปด้วยพนักงานบริษัทเดียวกัน ต่างก็ออกันอยู่ด้วยมีจุดประสงค์เช่นเดียวกัน
"พลอยๆ กลับบ้านใช่ไหม ป่ะพี่ไปส่ง"
เสียงเรียมาจากรถยุโรปหรูมันวาวสีดำจอดอยู่หน้าป้ายรถเมล์ พลอยหันไปมองพอเห็นว่าใครก็เชิดหน้าใส่ทำเป็นไม่สนใจ
"พลอยๆ เร็วๆเดี๋ยวเขาด่าเอา"
"น้องๆ แฟนมารับน่ะไปดิ รถเมล์ไม่มีที่จอด"
เสียงพนักงานคนอื่นบอก พลอยเริ่มรู้สึกอายขึ้นมาเพราะตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนทั้งป้ายรถเมล์ ไปแล้ว จะเดินหนีไปก็เสียฟอร์ม จะขึ้นรถไปกับเขาหรือก็ไม่มีทาง
"ปรื๊นนนน"
เสียงบีบแตรยายดังก้องไล่รถคันงามข้างหน้าให้ขยับแต่เขาเองก็ไม่ได้สนใจ
"ไปเถอะหนู จะทะเลาะกันก็กลับไปทะเลาะที่บ้าน ขวางทางคนอื่นเขา"
เสียงดังอยู่รอบตัว สายตาที่เปลี่ยนเป็นรำคาญฉายออกมาจากทุกคน พลอยเริ่มอึดอัด ตัดสินใจวิ่งกึ่งเดินหนีไปทันที
"ไอ้บ้าเอ้ย"
พลอยสบถออกมาวิ่งไม่ยอมหยุด กายถึงกับอึ้งไม่คิดว่าพลอยจะใจแข็งขนาดนี้
"เอาสิพลอย ใจแข็งแค่ไหนกันเชียว"
กายเองก็ไม่ยอมแพ้ขับรถตามไปติดๆ พอพลอยกวักมือเรียกแท็กซี่เขาก็ขับรถไปดักหน้าไว้
"จะเอายังไงพี่ ต้องการอะไร"
พลอยเหลืออดเดินปรี่ไปเปิดประตูรถตวาดออกไปเสียงดัง
"ขึ้นมาซะก็สิ้นเรื่องนะพลอย"
"พี่เป็นบ้าเหรอ ว่างมากนักหรือไงถึงมาตามวอแวคนอื่น ว่างนักก็เอาเงินไปแจกเด็กด้อยโอกาสโน่นพี่ รวยนักไม่ใช่เหรอ"
พลอยแว้ดเสียงออกมาดังสนั่น ไม่สนใจคนที่สัญจรไปมาแล้ว
"พลอย พี่แค่อยากไปส่งพลอยกลับบ้านนะครับ ไม่ได้มีจุดประสงค์อย่างอื่น นะครับเห็นไหมเราเป็นคนทำให้รถติดนะ"
เสียงบีบแตรรถยังดังสนั่น พลอยกัดปาก
"ได้ อยากไปส่งใช่ไหม"
พลอยกัดฟันพูด แล้วก้าวขึ้นรถไปปิดประตูเสียงดัง
"โห ใจเย็นๆครับพลอย แหมเรานี่เอาเรื่องเหมือนกันนะ"
พอพลอยก้าวขึ้นไปนั่งบนรถกายก็บึ่งรถออกไปทันที
"ตกลงมาเลยพี่ จะจีบหนูใช่ไหม หนูไม่ชอบพี่ ไม่คิดอยากจะมีผัว กำลังตั้งใจทำงานหาเงิน หรือพี่อยากจะได้แค่หนู เพราะคิดว่าหนูมันปากไม่ดี มันท้าทายความสามารถของพี่ พี่คิดผิดเพราะมันจะไม่มีทางเกิดขึ้น หรือพี่ต้องการอะไรว่ามาเลยค่ะ"
พลอยหันหน้าไปใส่เป็นชุด แต่พอพูดจบกายกลับหัวเราะออกมา
"เรานี่นะ พี่จีบเรา ใช่ครับ ไม่ได้คิดแค่อยากจะได้"
"ไม่มีทางค่ะพี่ ทำไมคะ มายุ่งกับหนูทำไม ผู้หญิงมากหน้าหลายตาต่างก็ยอมพี่กันทั้งนั้น โดยที่พี่ไม่ต้องออกแรงอะไรเลย อย่ามาเสียเวลาเลยพี่ หนูไม่เล่นด้วยหรอก"
"ฮ่าๆๆ อย่างนี้ล่ะที่โดนใจพี่ ทำไมล่ะพลอย พี่ไม่สนหรอก รู้ไหม พี่มีแฟนมาก็เยอะนะ แต่พี่ไม่เคยถูกใจเท่าเรามาก่อน ให้ตายเถอะ"
"กรี๊ดดดด"
พลอยกรี๊ดใส่หน้า กายเหวอไป อ้าปากค้าง
"พูดไม่รู้เรื่องเหรอพี่ หนูไม่อยากมีผัว เข้าใจไหม"
ทุกคำที่ออกจากปากมันเป็นการตะโกนแทบทุกคำ ทั้งใจตะคอกเสียงใส่เขาเต็มที่ให้เขาเอือม
"อันนี้ก็ถูกใจ"
กายพูดออกมาเสียงอ่อยๆ
"จอดข้างหน้าได้ไหมคะ หนูจะลง นั่งไม่ได้หรอกค่ะรถแพงๆมันคันก้น"
พลอยออกคำสั่ง แต่กายทำเป็นไม่สนใจเพิ่มความเร็วของรถขึ้น
"รัดเข็มขัดด้วยนะครับ มันอันตราย"
แต่กลับพูดออกมาเสียงขรึม พลอยกรี๊ดใส่อีกครั้ง สองครั้ง สามครั้ง จนหน้าแดงเสียงแหบ แต่กายกลับหัวเราะออกมา พลอยนั่งนิ่งถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับผู้ชายคนนี้จริงๆ
"พี่แทน ดีใจจังครับที่เจอ"
"ทำไมล่ะภูมิ พี่มาตั้งนานแล้ว รอเราอยู่นี่ล่ะ"
"ก็ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่แทนออนเท่าไหร่ ภูมิคิดว่าพี่แทนคงงานยุ่งน่ะครับ"
"อ้อ โทษทีนะภูมิ พี่ทำรายงานเยอะไปหน่อย เมื่อวันก่อนน็อคไปเลย งอนหรือเปล่าครับ คนดี"
"เปล่าครับพี่แทน ภูมิเข้าใจ พี่แทนทำอะไรอยู่ครับ"
"วันนี้ว่างครับ คิดถึงภูมิจังเลย พี่อยากกลับแล้วเนี่ย ไม่อยากเรียนให้จบเลย คิดถึงภูมิ"
"ไม่ดีหรอกครับพี่แทน แหมแค่อีกปีเดียวเอง แป๊บเดียวนะครับ อึดใจเดียว อดทนหน่อยนะครับ ภูมิก็คิดถึงพี่แทน"
"อยากกอดภูมิจังเลยนะ นานแค่ไหนแล้วที่พี่ไม่ได้กอดเรา"
"พี่แทนครับ ภูมิคิดถึงพี่แทนมากนะ คิดถึงมากจริงๆ ยิ่งมีเรื่องที่ทำงานยิ่งคิดถึง รู้ไหมครับว่าเวลาที่ภูมิท้อ ภูมิจะคิดถึงแต่พี่แทน พี่แทนเป็นกำลังใจให้ภูมิตลอดเลยนะ"
"พี่ดีใจจังครับ พี่ก็คิดถึงภูมิมากนะ พี่รักภูมินะ รักมาก"
"ภูมิก็รักพี่แทนนะครับ"
ภูมิบุญกลับถึงบ้านก็บังคับให้โตโต้กินยา กว่าจะกินได้เขาดื้อเหมือนเด็กเพราะถ้าให้กินเองก็ไม่กิน คุณอภิสราก็บังคับไม่ได้ ภูมิบุญต้องอ้อนวอนหลายทาง จนต้องหลวมตัวตกปากรับคำไปเชียงใหม่กับเขาพรุ่งนี้ โตโต้ถึงยอมกินยา พอโตโต้ขึ้นไปนอนก็ขอตัวกลับมาห้องพัก รีบเปิดคอมพิวเตอร์ทันที แรงใจที่คิดว่าขาดหายไปคืนกลับมาดังเดิม แรงใจที่มาจากอีกปลายขอบฟ้า แม้จะมีทะเลขวางกั้นหลายร้อยไมล์แต่ทั้งสองก็ส่งใจถึงกัน ภูมิบุญยิ้มอย่างเป็นสุข เหตุการณ์ที่บริษัทผ่านไปด้วยดี เรื่องของหัวใจก็ชุ่มฉ่ำมีรักคอยหล่อเลี้ยง แค่นี้จริงๆที่ต้องการ ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว
เมื่อตอนก่อนเลิกงานหลังจากที่เมย์เดินออกไปจากห้องของภูมิบุญแล้วก็เดินออก ไปยิ้มให้พลอย รายนั้นยกมือไหว้ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่หลังจากที่รู้ความจริง
"พี่ไม่ถือหรอกค่ะน้องพลอย เรานี่เก่งนะพี่ยอมรับ แต่ขอเรื่องเดียว อย่าว่าพี่ไม่สวย อันนี้ไม่ยอมนะคะ"
เมย์พูดขึ้นน้ำเสียงติดตลก
"แหมพี่เมย์ พลอยล้อเล่นหรอกค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ แต่พี่เมย์นี่ตุ๊กตาทองยังอายเลยนะคะ"
"ถือว่าเป็นคำชมนะคะน้องพลอย ไม่ได้หรอกค่ะ พี่เองก็เกลียดคนไม่รู้จักพอ พี่อาสาคุณโตโต้เองล่ะค่ะ"
"แล้วพี่เมย์จะกลับมาทำตำแหน่งเดิมไหมคะ พลอยจะได้ไปบอกภูมิให้ พลอยว่าพลอยไปทำอย่างอื่นดีกว่า"
"อุ๊ย ไม่ค่ะน้องพลอย ไม่ๆ พี่ว่าพี่ชักติดใจพีอาร์แล้วล่ะค่ะ จะขอเป็นลูกมือคุณหิน ชอบผลงานมานานแล้ว แต่ช่วงนั้นพี่ได้แต่เก็บข้อมูล เพราะแผนกบัญชียังไม่เด่นมาก เลยไม่ได้ช่วยอะไรคงไม่กลับหรอกค่ะ ฝากน้องพลอยด้วยนะคะ เออ เดี๋ยววันไหนว่างพี่จะสอนให้นะ"
เมย์พูดอย่างอารมณ์ดี ทั้งสองคุยกันอย่างออกรสก่อนที่เมย์จะเดินกลับไปออฟฟิศของตน
"นังนกสองหัว ตอแหลที่สุด"
เสียงแพรที่กำลังกวาดของบนโต๊ะลงกล่องกระดาษด่ากราดมา
"อุ๊ยตาย นึกว่าเสียงใคร แพรนี่เอง"
เมย์เดินปรี่เข้าหาโดยไม่สะทกสะท้าน
"แกแน่มากนะที่เข้ามาหลอกชั้นนังเมย์"
"ก็พอตัวล่ะค่ะแพร ไม่งั้นจะเขี่ยพวกเห็นเศษเงินดีกว่างานที่มั่นคงแบบนี้ออกไปจากบริษัทได้เหรอคะ"
"แก จำไว้ อย่าให้ชั้นมาเอาคืนนะชั้นจะทำให้สาสมเลย นังงูพิษ"
"ค่า เชิญค่ะ แต่เอ๊ะ ตายแล้ว ไม่ได้นะคะแพร อันนั้นทรัพย์สินของทางบริษัทนี่คะ อะไรกัน โกงจนวินาทีสุดท้ายเลยนะคนเรา หน้าด้านหน้าทนจริงๆ"
"กรี๊ดดด อีเมย์ แก"
ปรี่เข้ามาง้างมือขึ้นจะตบ เมย์รีบคว้าแฟ้มหนาๆใกล้มือมาถือขู่ไว้
"เอาสิคะ หมั่นไส้มานานเหมือนกัน หนอยคิดว่าตัวเองแน่มากนักเหรอ อย่างหล่อนน่ะ เขารับเข้าทำงานก็บุญหัวแล้ว ทำงานก็ทุเรศ เสือกโกงอีกต่างหาก นี่ยังไม่สำเหนียกตัวเองอีก เป็นไงล่ะหรูหรานัก สมน้ำหน้า ไม่เหลืออะไรสักชิ้น"
"กรี๊ดด อีเมย์"
"อะไร อีแพร หล่อนเข้ามาแต่ตัว หล่อนก็ต้องออกไปแต่ตัว อ้ออย่าได้หวังเอาอะไรออกไปสักชิ้นเดียว"
"แกมีปัญญาอะไรมาห้ามชั้น อีงูพิษ หน้าโง่"
"ต๊าย กล้าพูด คนหน้าโง่น่ะหล่อนย่ะ ไม่ใช่ชั้น ไม่งั้นชั้นจะหลอกหล่อนได้เหรอ คนโง่น่ะคือคนเห็นแค่เงินเล็กน้อยแต่เลื่อยขาเก้าอี้ตัวเอง หล่อนเอาอะไรคิดแพร เอาต่อมเหงื่อคิดเหรอ"
"ชั้นไม่จนหนทางหรอก บริษัทนี้ไม่เอา ชั้นก็ไปที่ใหม่ อีโง่"
เสียงด่าทอกันดังก้องออฟฟิศพนักงานคนอื่นๆมายืนมองกันใหญ่ ต่างก็เชียร์เมย์
"เฮ้อ แสดงความโง่ดักดานออกมานะแพร จะบอกให้นะ หล่อนไปไหนใครจะเอา หือ ไปที่ใหม่เพื่อที่จะไปโกงเขาอีกน่ะเหรอ หล่อนคิดว่าใครเขาจะเอาคนขี้โกงอย่างหล่อน จำเอาไว้ หล่อนคิดว่าบริษัทนี้กระจอกเหรอยะ คอนเน็กชั่นเขาก็ใหญ่โต คนที่โกงบริษัทนี้จะไม่เหลืออะไรสักอย่าง พวกหล่อนจะต้องรับกรรม จำไว้"
เมย์พูดเสียงดังสายตาเคียดแค้น ร้องบอกให้พนักงานผู้ชายขนของออกจากล่องของแพร รายนั้นยืนน้ำตาไหลตัวสั่นอยู่โกรธจัดจนหน้าแดง
ของที่ได้มาง่ายมักจะเสียไปง่ายเพราะเรามองข้ามละเลยคุณค่าของมันไป เงินที่ร้อน เงินที่โกงเขามาหรือลักเขามามักจะออกไปเร็วอยู่กับเราไม่นาน มิหนำซ้ำจะนำพาความร้อนใจมาให้ ถ้าเรามองเห็นเงินว่ามันใหญ่กว่าสิ่งที่ทำ เงินมันก็ย่อมจะยิ่งใหญ่กว่าเสมอ เงินซื้อได้ทุกอย่าง ยกเว้นความซื่อสัตย์จากใจจริง ทำไมเราไม่อยู่เท่าที่เรามี หาเงินเอามาเติมเต็มในสิ่งที่ขาดให้พอเพียง มีเงินมากแล้วยังไงต้องร้อนใจเหมือนไฟลนอยู่ตลอดเวลาอย่างนี้หรือ ต้องคอยหวาดระแวงว่าใครเขาจะมาแย่งมาฉวยเอา หรือกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเงินนี้ไม่ได้มาด้วยสุจริต ดีใจแล้วหรือ มนุษย์เอยอันกล้วยน้ำว้าหนึ่งลูกกลืนลงท้องไปก็หล่อเลี้ยงชีวิตให้อยู่ต่อไป ได้เช่นเดียวกับการกินอาหารเลิศรสราคาแพง แต่ถ้ากินกล้วยน้ำว้าแล้วสุขใจเหลือเกิน พอใจเหลือเกินกับกล้วยน้ำว้าที่เราหามันมาด้วยน้ำพักน้ำแรง แล้วทำไมเราถึงเสาะแสวงหาอาหารหรูหราราคาแพงแต่ต้องไปทนนั่งตัวแข็งเชิดคอ ทรมานกายเช่นนั้นหรือ
"ป้าฝากพี่เขาด้วยนะภูมิ แขนน่ะคงยังจับไม่ถนัด ตาโต้เองก็อย่ากวนน้องเขามากนักล่ะ เดี๋ยวแม่เรียกกลับนะ"
คุณอภิสรายืนบอกลูกชายกับภูมิบุญอยู่หน้าบ้าน ภูมิบุยเองหน้าตาไม่ปรารถนาที่จะไปด้วยเลย แต่คนตัวใหญ่กลับยิ้มอย่างมีความสุข
"ครับคุณท่าน ภูมิเป็นห่วงบริษัทจังเลยครับ เป็นห่วงคุณท่าน อุตส่าห์วางมือแล้วแท้ๆ"
ภูมิบุญเหน็บโตโต้ แต่รายนั้นทำหูทวนลมไม่รับรู้
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะภูมิ ป้าสบายมากดีเหมือนกันจะได้ไปดูฟ้าหลังฝน"
"เออตาโต้ อย่าลืมตามเรื่องล่ะ อย่าปล่อยให้เงียบหายไป ไม่ได้นะ"
"ไม่มีทางครับแม่ คุณอนิรุธกับคุณวิโรจน์ดำเนินการอยู่ครับ โต้ไม่ปล่อยไปหรอก"
"คนเรานะ เลี้ยงดีๆไม่ชอบ อยากรวยกันทางลัด เฮ้อ"
คุณอภิสราถอนหายใจออกมาหันมามองหน้าภูมิบุญ
"ไปเถอะจ๊ะ เดี๋ยวตกเครื่อง ลุงหมายต้องกลับมารับแม่ไปที่บริษัทอีกนะ"
คุณอภิสราเอ่ยขึ้น ภูมิบุญยกมือไหว้มารดาของตนแล้วลาเจ้าของบ้าน คุณอภิสรากอดตัวของภูมิบุญไว้
"ภูมิ ป้าไว้ใจเรามากนะ ป้ารักเราเหมือนลูกเหมือนหลาน ดูแลกันดีๆนะลูก"
สะท้อนบาดลึกเข้าไปถึงกลางใจ บางทีคนพูดอาจจะไม่ได้คิดอะไรแต่คนที่อยู่ในอ้อมกอดถึงกับสะดุ้ง สิ่งต่างๆในอดีตที่เคยทำผิดพลาดไปกับเขามันสะท้อนเด่นขึ้นมา ภาพเหล่านั้นมันลอยเข้ามาในหัว นี่น่ะหรือสิ่งที่ตอบแทนให้กับคนที่ไว้ใจเขามากที่สุด คนที่เพิ่งจะพูดออกมาว่ารักเขาเหมือนลุกเหมือนหลาน เขาตอบแทนคนๆนี้ด้วยการทำแบบนี้คืนหรือ มันหนักหนาสาหัสกว่าการโกง มันคือการเหยียบย่ำหัวใจของผู้เป็นมารดาถ้าหากว่าท่านรู้ว่า คนที่ท่านไว้ใจมากที่สุดคนนี้ คนที่ท่านรักเหมือนลูกเหมือนหลานคนนี้ มีความสัมพัธ์ลุกซึ้งกับบุตรชายเพียงคนเดียวของท่าน นี่น่ะหรือภูมิบุญ
รักกันๆๆๆๆ จุ๊บบๆๆ
เขียนโดย eiky
-
ภูมิเริ่มหวั่นไหวแล้ว แต่พี่แทนนี่มีคนอื่นป่าว คุณโตโต้คงได้ทีทำคะแนนสิน่ะ เห้อ
-
:z13:คุณอิ๊กขา จะรอตอนต่อไปนะคะ หวังว่าเชียงใหม่คงจะมีมนต์ขลังนะคะ
-
คนทำชั่วย่อมต้องได้รับผลกรรมที่ทำไว้.....
คนคิดไม่ดี....ชีวิตก็เหมือนมีไฟสุมอยู่ในใจตลอดเวลา....
น้องพลอยแรงงงง......ออกแนวเกลียดกายเลยเหรอ?????
ส่วนน้องภูมิแม้จะมีความสุขบ้าง....แต่ก็ยังมีปมติดค้างอยู่ในใจ...
นั่นสิ....ถ้าคุณอภิสรารู้จะเกิดอะไรขึ้น????....
ยังไงก็ยังเชียร์พี่แทนอยู่นะ......คนที่ดีตั้งแต่ต้น...จะมาเสียตอนปลายไหม???
เม้นท์นี้.....มีแต่คำถาม????........ :o11: งงตัวเองเหมือนกัน
:pig4: น้อง eiky กด + ให้จ๊ะ
-
คนทำชั่วย่อมต้องได้รับผลกรรมที่ทำไว้.....
คนคิดไม่ดี....ชีวิตก็เหมือนมีไฟสุมอยู่ในใจตลอดเวลา....
น้องพลอยแรงงงง......ออกแนวเกลียดกายเลยเหรอ?????
ส่วนน้องภูมิแม้จะมีความสุขบ้าง....แต่ก็ยังมีปมติดค้างอยู่ในใจ...
นั่นสิ....ถ้าคุณอภิสรารู้จะเกิดอะไรขึ้น????....
ยังไงก็ยังเชียร์พี่แทนอยู่นะ......คนที่ดีตั้งแต่ต้น...จะมาเสียตอนปลายไหม???
เม้นท์นี้.....มีแต่คำถาม????........ :o11: งงตัวเองเหมือนกัน
:pig4: น้อง eiky กด + ให้จ๊ะ
อยากบอกว่ารักพี่กานดาจังเยย อิอิ
บวกคืนไปแล้วเนะ
-
:เฮ้อ:อย่าคิดมากน่าน้องภูมิอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด อย่าคิดมากกับเรื่องที่ยังไม่เกิด :L1:
-
เชียงใหม่จะเป็นใจ
หรือคนไกลหัวใจจะห่างออกไปอีก
ความทุกข์ทับถมในจิตใจภูมิ เราะคำว่ากตัญญู
บทสรุปคงอีกไม่ไกล น่าจะเร็ว ๆ นี้ใช่ไหมค่ะ
รอคอยบทสรุปแต่ละอย่างที่จะเผยออกมาในที่สุด
รัก eiky เหมือนกัน +1
-
เชียงใหม่จะเป็นใจ
หรือคนไกลหัวใจจะห่างออกไปอีก
ความทุกข์ทับถมในจิตใจภูมิ เราะคำว่ากตัญญู
บทสรุปคงอีกไม่ไกล น่าจะเร็ว ๆ นี้ใช่ไหมค่ะ
รอคอยบทสรุปแต่ละอย่างที่จะเผยออกมาในที่สุด
รัก eiky เหมือนกัน +1
รักป้าเหมือนกัน ยิ่งกว่ากระทิงแดง แว้กกก เกี่ยวมะอ่า อิอิ ไหนอ่าแฟนผมอ่าไหนบอกจะติดต่อ ทวงๆๆ
-
น้องภูมิเริ่มเหมือนโยเข้าไปเรื่อยๆแล้ว :sad4:
เรื่องนี้ขออย่าให้มีผู้ใหญ่เป็นอุปสรรคขัดขวางเลยน่ะครับ :pig4:
นายแทนนี่ก็ดูเหมือนจะมีคนใหม่แล้ว :เฮ้อ:
มิเป็นไรข้อยเปลี่ยนใจแปรพักษ์มาเชียร์ตากีโต้เรียบร้อยโล้ย :bye2:
-
กลัวว่าพี่แทนจะมีคนอื่น กลัวรักแท้แพ้ระยะทางหรือว่าแพ้ใกล้ชิดหว่า
ไม่รู้ระหว่างภูมิบุญกับพี่แทน ใครจะหวั่นไหว โอนเอน ง่องแง่ง(?) ก่อนกันหรือว่าพร้อมๆ กัน
-
ตลก พลอยอ่ะ
-
พี่แทนเป็นรักแพ้ระยะทาง พ่อแม่พี่แทนกีดกัน
คุณโตโต้ เป็นรักที่เป็นไปไม่ได้ ด้วยความคิดกตัญญูต่อคุณท่าน
นายเอกไม่มีจริงหรือเรื่องนี้
ให้พลอยเป็นนางเอกของเรื่องกับพี่กายไปเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
+1 ค่า
ปลาบปลื้มกะพี่เมย์อยู่
ฮ่าๆ
-
แม่พี่แทน คงทำสำเร็จแล้วละมั้ง แทนบอกว่าไม่ว่าง เพราะไปพัวพันกับญ อยุใช่มั้ย?
นอกใจภูมิ
เยี่ยมไปเลย ทั้งที่ภูมิยกหัวใจให้
โตโต้ ยังไม่สายหรอกนะ ถ้าจะกลับใจเป็นคนดี
ทำคะแนนซะสิตอนนี้
คนอ่าน จะปันใจมาเชียร์ โตโต้ กับ ภูมิบุญ
-
อยากรู้จังเลยแม่ของโตโต้รู้ถึงความสัมพันธ์ของโตโต้กับภูมิบ้างแล้วหรือยัง
หรือว่ารู้แล้วแต่ไม่ได้พูดอะไร
-
อยากรู้จังเลยแม่ของโตโต้รู้ถึงความสัมพันธ์ของโตโต้กับภูมิบ้างแล้วหรือยัง
หรือว่ารู้แล้วแต่ไม่ได้พูดอะไร
แอ่ะ ห้ามเดาน้า อิอิ จุ๊ๆๆๆ
-
เรื่องยาก เคลียร์ไปแล้ว
ห่วงน้องภูมิ ไม่ไว้ใจนายแทน
+1
-
สมน้ำหน้ามันทุกคน ไอ้พวกขี้โกง
สะใจมากคับพี่อิ๊ก
แต่เห็นแต่ผลของการกระทำของพวกมันในขั้นต้นเท่านั้นนะครับ
อยากเห็นผลของการกระทำต่อจากนั้นด้วยอะ
พี่แทนก็ออกมาแล้ว เหลือแต่พี่ภูมิเท่านั้นละว่าจะเป็นอย่างไงต่อ
พี่ภูมิสู้ๆ
รักพี่อิ๊กด้วย
-
ดีใจจังค่ะที่มาต่อแล้ว แต่คุณอิ๊กกี้ทิ้งท้ายไว้ซะเครียดเชียวนะคะ
คุณอภิสราอาจจะรักภูมิบุญเหมือนลูก(สะใภ้) จริงๆ ก็ได้นะคะ :z1:
มาต่อเร็วๆ นะคะคุณอิ๊กกี้ น้องมิยอมรับว่าติดเรื่องนี้มากๆ ใจจริงอยากให้ต่อสักวันละสามตอนด้วยซ้ำ แต่ก็กลัวคุณอิ๊กกี้จะเหนื่อยเกินไป
*************
คราคร่ำ คำนี้ควบกล้ำ ล นะคะ ไม่ใช่ ร ต้องเขียน คลาคล่ำ ค่ะ
-
ไม่ได้คอมเม้นมานาน พี่eikyสบายดีไหม :-[
เนื้อเรื่องเข้มข้นมากๆเลย สู้ๆๆต่อไปน้าาาาาาา
จะติดตามผลงานตลอด .... :impress:
[/b]
-
อยากบอกว่า ไม่ใช่แค่เสม็ดที่เสร็จทุกรายนะจ้ะ
แต่...ใครที่รักกันชอบกันแต่ยังไม่ลงเอยกัน...แล้วไปเชียงใหม่ก็เสร็จทุกรายเหมือนกันนะจ้ะ
(ผลจากการสำรวจโพลงุงุงิงิ อะคริอะคริ งุงิงุงิ)
บรรยายกาศมันดี
อาหารอร่อย
มีแค่เราสองคน
วิ๊ดวิ้ววว~
เจเจ้คอนเฟิร์มมม~ ตีตัวไปซะคืนนี้เลยโตโต้ คนอ่านใจร้อน อยากเห็นตอนได้เสีย
คริคริ งุงิ มีความสุข เพราะพระนายมันเริ่มรักกันแระ
โล่งงงง~
:oni1:
-
รักแทนเสมอ
-
ภูมิงานเข้า
แต่ท่าทางแม่คุณชายผ้าห่มออกจะฉลาดขนาดนั้น น่าจะ.... นะครับ
-
กลัวแทนเปลี่ยนไป แต่ไม่ว่าภููมิจะคู่กับใครก็ได้ทั้งนั้นหละ
แต่กลัวจะเป็นไปตามชื่อเรื่อง "ที่นี่ไม่มีนายเอก"
มันจะหมายความแค่ว่า นายเอกร้าย แสบ แค่นั้นหรือว่า "ตาย" :z3:
-
ไปที่สูงๆ ระวังจะหนาว กันนะ :L2:
-
นึกว่าพี่แทนจะเปิดทางให้คุณโตโต้แล้วเสียอีก
แต่ไปพักผ่อนกันแบบนี้
จะเกิดอะไรขึ้นอีกหรือเปล่า
น้องพลอยกับพี่กาย อ๊ายยยย
ยอมๆไปเหอะค่ะน้องพลอย ดูแล้วพี่กายคงไม่มาเล่นๆหรอก อิอิ
-
ขอบคุณคนแต่งมากนะคับ
-
มีนักเรียนเขียนคติประจำใจมาส่งบอกว่า "ทำชั่วได้ชั่ว ทำดีไม่ได้อะไร" (กรรมค่ะ นักเรียนช้านนนน T^T)
แต่คิดว่าเรื่องนี้ทุกอย่างก็คงเป็นไปตามกรรมที่ตัวเองก่อแหละเนอะ
ดูแต่ละคนสิ เลวได้ใจจริงๆ...แต่คุณโตโต้นี่ยังไง จะทำภูมิใจอ่อนด้วยอะ :z3:
แถมยังติดอยู่กับคำว่า "บุญคุณ" อีกต่างหาก พี่แทนก็แปลกๆ :เฮ้อ:
เชียงใหม่จะเป็นยังไงน้าาา...รออ่านตอนต่อไปค่าาา :impress2:
-
อยากบอกว่า ไม่ใช่แค่เสม็ดที่เสร็จทุกรายนะจ้ะ
แต่...ใครที่รักกันชอบกันแต่ยังไม่ลงเอยกัน...แล้วไปเชียงใหม่ก็เสร็จทุกรายเหมือนกันนะจ้ะ
(ผลจากการสำรวจโพลงุงุงิงิ อะคริอะคริ งุงิงุงิ)
อิอิ นั่นแน่ เผยความลับมาเรื่อยๆน้า แทงมีประสบกาม เอ้ยประสบการณ์มาก่อนแน่ๆ อุอิอุอิ คนเขียนซาดิสต์เดี๋ยวมีแปลกแจกไปน้า อิอิ
กลัวแทนเปลี่ยนไป แต่ไม่ว่าภููมิจะคู่กับใครก็ได้ทั้งนั้นหละ
แต่กลัวจะเป็นไปตามชื่อเรื่อง "ที่นี่ไม่มีนายเอก"
มันจะหมายความแค่ว่า นายเอกร้าย แสบ แค่นั้นหรือว่า "ตาย" :z3:
ไม่ตายครับ ไม่ชอบการตาย ไม่ชอบให้ใครตาย เพราะมันมีความเจ็บปวดอื่นอีกที่ทรมานกว่าการตาย แว้กกก คนเขียนเป็นเอ็ม+เอสน้าอย่าลืม หุหุ
มีนักเรียนเขียนคติประจำใจมาส่งบอกว่า "ทำชั่วได้ชั่ว ทำดีไม่ได้อะไร" (กรรมค่ะ นักเรียนช้านนนน T^T)
แต่คิดว่าเรื่องนี้ทุกอย่างก็คงเป็นไปตามกรรมที่ตัวเองก่อแหละเนอะ
ดูแต่ละคนสิ เลวได้ใจจริงๆ...แต่คุณโตโต้นี่ยังไง จะทำภูมิใจอ่อนด้วยอะ :z3:
แถมยังติดอยู่กับคำว่า "บุญคุณ" อีกต่างหาก พี่แทนก็แปลกๆ :เฮ้อ:
เชียงใหม่จะเป็นยังไงน้าาา...รออ่านตอนต่อไปค่าาา :impress2:
เอ๋ แบรี่เป็นครูจริงๆเหรอ สอนชั้นไหนอ่า อิอิ มัธยมปลายอ่ะเปล่า กิ๊วๆๆๆ มีฟามสุขจังน้า อิจฉาตาร้อน อุอิ อุอิ
-
ระยะทางที่ห่างกัน ท่าทางจะเป็นอุปสรรคของรักแท้ระหว่างแทนกับภูมิซะแล้ว แถมทางนี้คนใกล้ตัวก็ยิ่งอยากใกล้เข้าไปอีก..
ไม่รู้ว่าใครจะหวั่นไหวก่อนกัน แต่ภูมิเองก็เหมือนมีชะนักติดหลังกับคุณท่าน.. :เฮ้อ: เป็นกำลังใจให้ภูมิต่อไป
-
แทนแปลกๆไปนะ
(หรือเพราะฉันอินจัด หรือเพราะฉันคิดมากเกินไป 55)
คนชั่วกำลังรับกรรม แต่เท่าที่ดู เหมือนจะยังสำนึกไม่ได้นะ
พลอย เธอคือมายไอดอล!
โคตรแน่อ่ะ
o13
:กอด1:ให้กำลังใจคุณอิ๊ก
-
+1 ให้คุณ eiky ตอนนี้เรื่องราวที่เกี่ยวกับบริษัทก็คลี่คลายแล้วสินะ
แต่เรื่องหัวใจและความสัมพันธ์ของโตโต้+ภูมิบุญ+แทน จะเป็นยังไงต่อไป
คนหนึ่งอยู่ใกล้แต่บอกว่าใจไม่ได้รัก (แค่หวั่นไหว) แต่อีกคนอยู่ใกลทั้งปาก
และใจบอกว่ารักแต่ยังมีอุปสรรคอีกมากมาย แต่ก็ดีใจที่คุณ eiky บอกว่า
ไม่มีเรื่องความตายมาพรากที่ให้ไม่มีนายเอกแบบชื่อเรื่อง ก็แล้วทำไมถึงชื่อว่า
ที่นี่ไม่มีนายเอกล่ะ เมื่อไรจะได้คำตอบน้า ..... :pig4:
-
สองทุ่มแล้ว!!!! วันนี้คุณอิ๊กกี้ไม่มาต่อแน่เลยอะ
-
พี่แทนกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เย่ๆๆๆ
-
+1 :z2: :z2: :z2:
-
+1 ค่า
พี่แทนอะไรกันเนี่ยมาๆหายๆ
เรียนหนักเหรอยังงัยกันนะ
-
มาบอกว่า....คิดถึงน้องภูมินิ :กอด1:
-
เจอกันคืนวันพฤหัสบดีนะคะคุณอิ๊กกี้ :กอด1:
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นที่เชียงใหม่บ้างน้าาาาาา
:z13:
-
อิอิ แอบมาก่อนการประกวดมิสยูนิเวิร์สน้า อิอิ ตอนนี้ไม่มีอะไรนะครับ อ่านเบาๆเน้อ รักทุกคน ร่วมใจเชียร์ Miss Thailand!!!
ฉากห้าสิบแปด
ตอนนี้สิบโมงครึ่ง สภาพการจราจรทางไปสนามบินสุวรรณภูมิไม่คับคั่งเท่าไรนัก บ้านเรือนของผู้คนรายทาง มีสีเขียวๆของต้นไม้ใบหญ้าแซมขึ้นมา หัวใจที่หวั่นไหวล่องลอยไป ถ้าหากว่าตอนนี้พระอาทิตย์กำลังฉายแสงแรกของวันที่กรุงเทพฯ ป่านนี้ทางฝั่งโน้นคงจะกำลังมองแสงสุดท้ายของวันอยู่ ตะวันคงเคลื่อนคล้อยลงต่ำไปทุกที เวลาบ่ายหน้าตรงไปทางสนามบินทีไรภาพความทรงจำเหล่านั้นทำไมมันเด่นชัดขึ้นมาอีกทุกที ไม่ได้เสียใจ ไม่ได้ทุกข์ใจ แต่มันหวิวๆในใจ ทำไมคนเราต้องพรากจากกันด้วยนะ ทำไมโลกใบนี้มันช่างกว้างใหญ่ไพศาลยิ่งนัก ทำไมเมื่อเจอกันแล้ว รักกันแล้วต้องกล่าวคำร่ำลากัน แม้จะรู้ดีว่าจากกันแล้วต้องได้เจอกันอีก แต่ใจจริง ไม่อยากห่างจากคนรักเลยสักชั่ววินาทีเดียว
"คิดอะไรอยู่ภูมิ ตาลอยเชียว"
เสียงทุ้มเข้มทำให้ภูมิบุญสะดุ้งตื่นจากภวังค์
"เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ผมคิดเรื่อยเปื่อย"
"เหรอ ตาลอยเชียวนะ มากับพี่นี่ลำบากใจมากขนาดนี้เลยเหรอภูมิ"
อยากตอบออกไปว่า "ใช่" แต่ก็นิ่งเงียบเสีย ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่ได้ยิน
"แต่พี่ไม่สนหรอกนะ ฮ่าๆๆ มีเรามาด้วยก็พอแล้ว เรื่องอื่นค่อยว่ากัน"
โตโต้พูดออกมาอย่างอารมณ์ดี ภูมิบุญเม้มปากหนัก หันหน้าออกนอกกระจกรถอีก เอาเถอะยังไงๆก็ต้องอยู่กับเขาอีกนาน ยิ่งต่อล้อต่อเถียงเขายิ่งได้ใจ ภูมิบุญคิด พอถึงสนามบินก็รีบเข้าไปเช็คอินขึ้นเครื่องเพราะมาทันเวลาพอดี เสียงเครื่องยนต์ที่กำลังจะพาเครื่องขึ้นสู่น่านฟ้าดังกึกก้อง ภูมิบุญเม้มปากหลับตา ไม่ได้กลัวเสียงนี้ แต่มันบีบหัวใจเหลือเกิน มันเหมือนเสียงของคนที่พรากคนรักไปจากเขา มันเหมือนเสียงสัญญาณของความโหดร้าย เสียงที่ดังเสียดแทงเข้าไปกลางใจ ไม่อยากจะได้ยิน
"กลัวเหรอภูมิ"
คนตัวใหญ้โน้มใบหน้าที่มีเคราเขียวครึ้มเข้ามาใกล้ มือหนาก็เอื้อมมากุมมือของภูมิบุญไว้ ภูมิบุญจะชักมือออกแต่โตโต้ก็ไม่ยอมปล่อยเช่นกัน
"อย่าดึงแขนพี่แรงสิภูมิ มันยังเจ็บอยู่นะ"
"ก็ปล่อยสิครับ อึดอัด"
"พี่ชอบนี่ ทริปนี้ตามใจพี่นะ หึหึ"
หัวเราะออกมาภูมิบุญหันมามองตาเขียว แต่โตโต้กลับยิ้มอย่างพึงใจ
การยึดทรัพย์สินของผู้ที่มีรายชื่อโกงบริษัทกระทำในทันทีที่มีหมายศาลออกมา ทรัพย์สินส่วนใหญ่โดนยึดกรรมสิทธิ์เอาไว้โดยไม่ให้ใครแตะต้อง น้อยดูเหมือนจะโดนหนักกว่าใครเพราะเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับทั้งคดีอาญาจ้างวานฆ่า และคดโกงบริษัท ทั้งบ้านทั้งรถ ทรพย์สินต่างๆโดนศาลยึดไว้หมด จากคนที่มีอำนาจไม่เหลืออะไรสักอย่างเดียว
"พลอยๆ รู้ข่าวหรือยัง"
"อะไรคะพี่เมย์"
เมย์วิ่งหน้าตื่นมาแต่เช้า พลอยกำลังนั่งเคลียร์เอกสารค้างอยู่บนโต๊ะ
"ก็เจ๊น้อยไง ฆ่าตัวตายแล้วนะพลอย"
"ตายแล้ว จริงเหรอคะพี่เมย์"
พลอยร้องออกมาหน้าซีด
"พี่ก็ตกใจ เนี่ยคนในบริษัทตกใจกันทุกคน พอทางบ้านประกันตัวออกมาแกคงเครียดน่ะ"
เมย์เองก็สีหน้าไม่ต่างจากพลอยเลย
"แกยิงตัวตายเมื่อตอนใกล้รุ่นนี่เองพลอย"
"เวรกรรมแท้ๆ อย่าจองเวรจองกรรมกันเลยนะคะพี่น้อย"
"เฮ้อนะคนเรา ทำไมถึงได้คิดกันตื้นจริงนะ ตอนทำไม่คิดเลยว่าผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง เห็นบอกลูกชายก็ลาออกจากโรงเรียนเลยนะ"
"ตายจริง บาปกรรมแท้ๆ"
"คงทนสภาพไม่ไหว สามีเจ๊แกก็ทำงานอยู่ธนาคาร คงพอเป็นที่พึ่งได้บ้างล่ะ"
เมย์นั่งลงข้างหน้าพลอยระบายออกมา
"แต่เท่าที่รู้เรายึดทรัพย์สินหมดเลยไม่ใช่เหรอคะพี่เมย์ แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปล่ะทีนี้"
"เอาน่าพลอย มันเป็นผลกรรม เห็นไหมไม่ใช่ตัวเองคนเดียวนะที่รับกรรม แต่คนในครอบครัวก็ต้องมาพลอยรับกรรมไปด้วย น่าเห็นใจนะ แต่ทำยังไงได้"
เมย์ฉายแววตาสงสารออกมา
"คนที่อยากให้ทำแบบนี้ทำไมมันไม่ทำนะ"
"บ้าเหรอพี่เมย์ไม่ดีนะคะ อย่าไปคิดแบบนี้เลย น่าสงสารเค้าออก"
พลอยรู้ว่าเมย์หมายถึงใคร ร้องปรามเอาไว้
"พี่ล้อเล่นหรอกพลอย พี่ก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำอะไรขนาดนั้น เออจะบอกให้บอสรู้ไหม"
"ยังหรอกค่ะ บอสไปพักรักษาตัว ไม่อยากให้มีเรื่องไปกระทบ ภูมิยิ่งเป็นคนขี้สงสารคนอยู่ด้วย กลับมาค่อยบอกดีกว่าค่ะ"
"อืมพี่เห็นด้วย มาวันนี้ว่างพี่สอนงานเลขาฯให้"
เมย์บอกแล้วรื้อเอาเอกสารหน้าโต๊ะมาเปิดดู พลอยเองก็รู้สึกท้อแท้ในใจไม่น้อยไปกว่าเมย์หรือใครที่ได้ยิน ถึงกับต้องปลิดชีพตัวเองเลยหรือ มันหนักหนามากรู้ดี แต่ทุกอย่างมันก็งอกเงยขึ้นจากน้ำมือของตัวเขาเอง ทำไมหนีปัญหาแบบนี้นะ แล้วคนที่อยู่ข้างหลังล่ะพวกเขาจะทำยังไงต่อไป พลอยครุ่นคิดอยู่ทั้งวัน พอตอนเลิกงานก็เดินออกมารอรถที่หน้าบริษัท เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง น่าจะอายุไม่เกินสิบแปดปียืนน้ำตาไหลอยู่ระหว่างทางไปป้ายรถเมล์
"น้องคะ เป็นอะไรคะทำไมมายืนร้องไห้อยู่ตรงนี้"
พลอยเดินไปใกล้ถามขึ้นด้วยความห่วงใย
"พี่ทำงานอยู่บริษัทนี้เหรอ"
เขาถามขึ้นดวงตาแดงช้ำคงร้องไห้มามากพอสมควร
"ใช่จ๊ะ มีอะไรเหรอหนู"
"ใจร้าย ทำไมคนในบริษัทนี้ใจร้าย"
"หือ อะไรกันจ๊ะ ใครทำอะไรหนู"
เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นแต่เหมือนเด็กที่เพิ่งจะสูญเสียคนที่รัก หรือหลงทาง หรือว่า
"บริษัทนี้ฆ่าแม่ผม ผมเกลียดบริษัทนี้"
เขาตะโกนออกมา สายตากร้าว พลอยสะท้อนเข้าไปถึงใจ
"น้อง"
พลอยอุทานออกมาหัวใจหลุดลอยไป
"ทำไม ฆ่าแม่ผมทำไม แล้วผมกับพ่อจะอยู่ยังไง ทำไม ทำไม"
เขาร้องออกมาสายตาที่มีน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา ทำให้ใจของพลอยอ่อนไหวร้าวราน
"มาคุยกับพี่ตรงนี้ก่อนไหมคะน้อง พี่เข้าใจเรานะ ทำใจดีๆไว้นะคะ"
พลอยจูงมือเขาจะพาไปนั่งตรงม้านั่งหน้าบริษัท แต่เขาสะบัดมือออก
"อย่ามายุ่งกับผม คนใจร้าย พวกไม่มีหัวใจ"
เขาตวาดเสียงดังลั่นจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง
"น้องคะ ฟังนะคะ พี่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่เข้าใจ แต่เราจะมีตีโพยตีพายแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
พลอยเหลืออด พยายามควบคุมอารมณ์แต่ในเมื่อคนมันเข้าใจไปอีกทาง ประโยชน์อะไรที่จะมายืนเศร้าใจหรือเห็นใจเขา
"แล้วรู้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่ของเราถึงต้องทำแบบนั้น รู้บ้างไหม แล้วเคยรู้ไหมว่าแม่เราเขาทำอะไรไว้กับบริษัทนี้ บ้านที่เราอยู่ รถที่พ่อแม่เราขับน่ะ มันมาจากไหน เคยรู้บ้างไหมคะ"
พลอยตวาดเช่นกัน เขาสะดุ้งน้ำตาหยุดไหลมองหน้าพลอยอย่างเคียดแค้น
"ถ้าแม่เราไม่โกงบริษัท เรื่องอะไรที่บริษัทจะต้องยึดทรัพย์สินของแม่เรา บริษัทนี้เลี้ยงคนดีไม่เคยให้ต้องลำบาก แต่แม่เราไม่รู้จักพอเอง จะมาโทษกันแบบนี้ไม่ได้นะ ก่อนโกงน่ะคิดบ้างไหมว่าเรื่องมันจะจบยังไง หา เคยคิดบ้างไหม"
พลอยตวาดเสียงดังลั่นเช่นกัน ความสงสารที่มีมันหายไปเพราะความโกรธ เข้าใจและรู้ดีว่าคนที่เพิ่งจะสูญเสียมารดาไปเป็นเช่นไร แต่เขาคงขาดสติ
"พี่อย่ามาว่าแม่ผมนะ แม่ผมไม่ได้โกง อย่ามาใส่ร้ายแม่ผมนะ"
เขาเองก็ตวาดขึ้นเสียงสั่น
"น้องคะ ฟังพี่นะ ทางเราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนี้หรอกนะคะ แต่น้องก็ต้องเข้าใจด้วย แล้วที่แม่เราจ้างคนไปทำร้ายเจ้าของบริษัทนี่รู้เรื่องไหมคะ โกรธเกลียดกันอะไรขนาดนั้นถึงกับต้องฆ่าต้องแกงกันเลยเหรอ น้องจะโกรธพี่ก็เข้าใจ แต่ถ้าแม่เราเข้มแข็งสักหน่อยสู้กับปัญหา พี่ว่าเรื่องมันคงไม่เลวร้ายอย่างนี้หรอก"
"ไม่ต้องมาพูด ผมเกลียดทุกคนในบริษัทนี้ คอยดูนะผมจะมาเอาคืน"
เขาพูดแล้วทำท่าจะวิ่งหนีไป
"เดี๋ยว ใครสั่งใครสอนให้เจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้ หา ถ้าเรามีสติพี่ยังจะพอช่วยพูดกับเจ้าของบริษัทให้ปรานีบ้าง แต่นี่อะไร จะมาทำอะไรเค้า"
พลอยแว้ดเสียงอันดังขึ้นเขาหยุดกึกลงกำหมัดแน่น
"นี่เบอร์พี่ อย่าคิดเองเออเอง เราเพิ่งจะอายุแค่นี้อย่าไปหัดคิดเรื่องแบบนั้นมันไม่ดี มีอะไรก็โทรมาหาพี่ เดี๋ยวพี่ช่วยพูดกับบอสให้"
พลอยอ่อนเสียงลงดึงแขนเขาไว้ เขาหันหน้ามามองหน้าพลอยสายตายังชิงชังอยู่มาก แต่พลอยเองก็ไม่ได้สะทกสะท้าน
"ทุกอย่างมีที่มาที่ไป ถ้าหากใจเรามีบางอย่างที่ครอบงำอยู่ เรื่องเล็กๆน้อยๆหรือรายละเอียดอื่นใดเรามักจะมองไม่เห็นหรอกค่ะน้อง โทรหาพี่ถ้าเราต้องการความช่วยเหลือ พี่ยินดี พี่ไม่ใช่คนใจร้าย พี่เห็นใจและเข้าใจเรามากที่สุด"
พลอยพูดเสียงหนักแน่นยัดนามบัตรใส่มือให้เขา แล้วดันหลังให้เขากลับไป เขายืนนิ่งอยู่นานกำนามบัตรจนยับยู่ยี่ในมือพอได้สติก็วิ่งหนีไป พลอยเองก็สั่นไปทั้งใจไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะเป็นแบบนี้มาก่อน คิดไม่ถึงว่าปัญหามันจะไม่ได้จบลงไปเหมือนอย่างที่ใจคิด มนุษย์เราล้วนแล้วแต่มีญาติมีเชื้อ มีคนที่รักมีคนที่เกลียด คนที่รักเราเขาคงไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้จบลงอย่างง่ายดายเช่นกัน พลอยถอนหายใจออกมา
"พลอยๆ กลับบ้านเหรอครับ มาเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
เสียงเดิมที่คุ้นเคยดังขึ้นตรงป้ายรถเมล์ กายบีบแตรรถแล้วเปิดกระจกรถออกมา พลอยยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง กายเองก็คิดว่าวันนี้ต้องตามพลอยยังไงดีเพราะคงไม่ยอมง่ายๆเช่นเคย แต่พลอยก้าวลงจากฟุตบาทเดินไปเปิดประตูรถแล้วก้าวเข้าไปนั่งข้างๆกาย รายนั้นถึงกับอึ้งพูดไม่ออก สะดุ้งอีกทีเมื่อมีเสียงบีบแตรรถไล่ให้ขยับรถจึงเคลื่อนรถออกไป
"วันนี้มาแปลกแฮะ ไม่สบายหรือเปล่าพลอย"
กายถามเพราะเห็นท่าทีที่แปลกไปของอีกคน พลอยสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย แม้จะตวาดเด็กคนนั้นไปแต่ในใจก็เศร้าหมองอยู่มาก
"พี่คะ พี่เคยลำบากใจอะไรไหมคะ"
สิ่งที่พลอยเอ่ยออกมาทำให้กายนิ่งเงียบไป
"หือ มีอะไรหรือเปล่าพลอย เราแปลกๆไปนะวันนี้"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ รบกวนพี่ส่งหนูลงตรงแยกพระรามเก้าทีนะคะ"
พลอยพูดขึ้นสายตาเหม่อลอย
"ทำไมล่ะพลอยนัดเพื่อนไว้เหรอ"
"เปล่าค่ะ พลอยอยากจะไปไหว้พระ"
"อืม เคยสิครับพลอย พี่เองก็ต้องดูแลกิจการให้กับทางบ้านนะ เรื่องงานใช่ไหม"
กายพอจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาพูดขึ้นเสียงขรึม
"เรื่องเกิดจากคนๆเดียวแท้ๆ แต่ทำไมมันลุกลามไปหาคนใกล้ตัวเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยนะคะ น่าสงสาร แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี"
พลอยเสียงเครือไปด้วยน้ำตา กระพริบตาถี่จนกายสังเกตุเห็นได้
"งั้นพี่พาเราไปนั่งฟังเพลงก่อนดีกว่านะ จะได้สบายใจ"
กายบอกแล้วมองตรงไปยังถนน ส่วนพลอยนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ สายตาที่มองออกไปนอกกระจกมันร้าวราน ไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่เลวร้ายขนาดนี้มาก่อน ตอนที่นิตาเสียชีวิต เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อน เพราะไม่ได้คลุกคลีหรือรักใคร่อะไรกับนิตา อีกอย่างไม่ได้เจอด้วยตัวเอง คนที่ตายไปแล้วเขาไม่รับรู้หรอกว่าเราลำบากใจหรือทุกข์ใจแค่ไหน แต่สายตาของเด็กชายเมื่อครู่มันบาดลึกลงไปในหัวใจ สายตาที่หมดที่พึ่ง สายตาที่ไม่เหลืออะไรในชีวิต มันบาดลึกลงไปในใจ เจ็บเหลือเกิน
กายพาพลอยไปนั่งที่ร้านเลียบทางด่วนรามอินทราเป็นร้านเล็กๆกึ่งผับ ผู้คนไม่พลุกพล่านมากนัก พลอยนั่งลงสายตายังเหม่อลอยอยู่
"พี่ก็เคยมีเรื่องไม่สบายใจนะพลอย ตอนพี่ทำงานใหม่ๆ ปัญหาที่ไม่เคยเจอ เรื่องที่ไม่เหมือนตอนที่เรียน อยากหนีไปให้ไกลแต่ก็ทำแบบตอนเรียนอีกไม่ได้แล้ว มันเป็นความรับผิดชอบของเรา พี่ก็สู้กับมันมา บางทีคนก็มองว่าดูใจร้ายนะ แต่ทำยังไงได้ ถ้าเราไม่ทำเขา เขาเองนั่นล่ะที่จะทำร้ายเรา"
กายพูดออกมา พลอยเม้มปากหนัก
"ทำไมคนเราไม่รู้จักพอกันนะคะ ถ้ารู้จักพอเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด ถ้ารู้จักยับยั้งใจบ้าง คนในครอบครัวก็คงไม่ต้องมาลำบาก"
พลอยครางออกมาน้ำตาเริ่มเอ่อ ปกติแล้วเะอเป็นคนเข้มแข็งมาโดยตลอด แต่สิ่งที่เห็นเหตุการณ์ที่เจอ มันบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน
"เพราะคนเราไม่มีคำว่าพอไงครับ ทุกอย่างนั่นล่ะ ถ้ารู้จักพอป่านนี้บ้านเมืองเราก็ไม่เจริญหรอกจริงไหม ถ้าจะมองให้มันเป็นแง่ดี แต่การไม่รู้จักพอมากๆเข้าบางทีมันก็ทำร้ายตัวเราเอง อย่าคิดมากนะครับ เราทำถูกแล้วล่ะพี่ว่า"
"หนูไม่อยากเห็นใครต้องมาเสียใจเลย เด็กคนนั้นเขาจะอยู่ยังไงถ้าไม่เหลืออะไร เขาจะได้เรียนต่อไหม ใครจะส่งเสีย หนูเสียใจนะ"
พลอยร้องไห้ออกมา กายอึ้งไปรีบปรี่เข้าไปหา
"ไม่ต้องมากอดหนู หนูไม่ได้นางเอกขนาดนั้น"
พลอยพูดออกมากายหน้าเหวอไป เพราะคิดว่าจะอาศัยโอกาสนี้รุกทำคะแนนแต่สำหรับผู้หญิงตรงหน้าคงยาก กายแอบอมยิ้มออกมา
อากาศยามบ่ายในตัวเมืองเชียงใหม่ไม่ร้อนมากนัก มีลมเอื่อยๆพัดผ่านมาให้คลายความร้อนได้บ้าง ภูมิบุญนั่งอยู่ระเบียงหน้าห้องพัก มองภูเขาเบื้องหน้าที่เขียวครึ้ม หมอกบางๆขมุกขมัวอยู่แม้บ่ายคล้อยแล้ว ปลายเดือนคุลาคมเช่นนี้อากาศก็เริ่มที่จะเย็นลงเหมาะแก่การมาพักผ่อนเสียจริง
"ภูมิ ล้างแผลให้พี่หน่อยสิ มันคันๆอ่ะ"
โตโต้เดินถือกล่องยาเข้ามา ปลุกภูมิบุญให้ตื่นจากภวังค์ เขาเหลือบหันไปมองร่างโตที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา
"พี่สั่งอาหารไปนะเดี๋ยวก็คงมา หิวยังเรา"
"นิดหน่อยครับ มันคันแสดงว่ามันเริ่มจะแห้งแล้วสิครับ"
ภูมิบุญพูดแล้วลุกขึ้นไปจัดแจงที่นั่งเตรียมจะล้างแผลให้เขา
"อากาศดีเนอะ จะนอนให้ฉ่ำปอดไปเลย"
"ครับ ยังเจ็บอยู่ไหมครับคุณโตโต้"
โตโต้ส่ายหน้ายิ้มให้ ภูมิบุญจับจ้องอยู่ที่ต้นแขนซ้าย ค่อยๆแกะเอาผ้าพันแผลออก
"ยังไม่แห้งเลยนี่ครับ"
ปากก็พูดไปเรื่อยกับสิ่งที่เห็น ส่วนโตโต้ยิ้มอย่างพอใจ
"พี่ไม่อยากให้มันหายหรอก"
"ทำไมล่ะครับ อยากให้มันเน่าเหรอ จะได้ตัดแขนทิ้ง"
"ถ้าหายแล้วภูมิก็ไม่ได้ล้างแผลให้พี่สิ ไม่เอาหรอก"
โตโต้พูดออกมา ภูมิบุญนิ่งไป ไม่น่าเริ่มประเด็นเลย ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก
"ผมขอตัวไปข้างล่างหน่อยนะครับ"
พอล้างแผลเสร็จก็พันผ้าให้โตโต้
"จะไปไหนล่ะ พี่ไม่อยากอยู่คนเดียว"
"ผมจะไปเดินเล่น อยู่แต่ในห้องมันอุดอู้"
"งั้นพี่ไปด้วย"
"อย่าเลยครับ แผลยังไม่หายดี"
"เดินเล่นใช้เท้านี่ภูมิ พี่เจ็บแขนนะไม่ได้เจ็บเท้า"
สูดลมหายใจเข้าลึกกักไว้ในปอด
"พี่ก็เซ็งๆเหมือนกัน นอนทั้งวันเพลีย"
โตโต้พูดออกมาแล้วลุกขึ้นทำท่าเตรียมพร้อม ภูมิบุญแสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายออกมาอีกครั้ง
"พี่รู้นะภูมิว่าเราลำบากใจที่มาอยู่กับพี่สองคนแบบนี้ แต่พี่ขอสักวันไม่ได้เหรอภูมิ ทำดีกับพี่หน่อย พี่แค่ต้องการกำลังใจ"
น้ำเสียงที่ขรึมเย็นจนภูมิบุญสะท้านไปกลางใจ มองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ นี่เขาเป็นอะไรไป นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้น
"คุณโตโต้"
ได้แต่ร้องออกไป โตโต้จ้องมองใบหน้าของภูมิบุญแน่นิ่งไม่ไหวติงเช่นกัน ภูมิบุญหลบสายตา ในใจเริ่มร้อนรน นี่เขาจะทำยังไงดี ให้เหตุการณ์นี้มันลุล่วงไปได้ด้วยดี ไม่อยากให้ความหวัง ไม่อยากให้เขาคิดแม้แต่น้อย มันมากเกินไปแล้ว มันหนักหนาเกินที่ใจจะแบกรับเรื่องราวไร้สาระที่ไม่เกิดประโยชน์เหล่านี้ ไม่คิด ไม่คิด ภูมิบุญบอกกับตัวเอง
"งั้นไปเดินเล่นกันครับ ไหวนะคุณโตโต้"
ภูมิบุญพูดออกมาพยายามทำตัวให้ยิ้มแย้มแจ่มใส เพรารู้สึกสะท้อนใจมากเช่นกันกับคำพูดและท่าทางของเขา นี่แสดงสีหน้าท่าทางออกไปมากขนาดนั้นเชียวหรือ ภูมิบุญคิดอยู่ในใจ
"ไปเดินดูของที่ตลาดดีไหม มีตลาดคนเดินด้วยนี่"
"คนเยอะนะครับ ไม่กลัวคนเขาจะมาเดินชนแขนเอาเหรอ ไปเดินริมน้ำปิงดีกว่าครับ ผมไม่ได้อยากจะซื้ออะไร"
ภูมิบุญบอกแล้วเดินออกจากห้องไป โตโต้เดินตามไปติดๆ โตโต้พยายามจะใกล้ชิดอยู่ตลอดเวลาที่มีจังหวะและโอกาส ไม่ว่าจะแตะเนื้อตัว ตอนแรกภูมิบุญก็พยายามจะบ่ายเบี่ยงไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ แต่พอเขาตื้อมากขึ้นก็รำคาญขี้เกียจขัดขืนอีก โตโต้จึงได้ใจ
"ยังคิดถึงมันอยู่เหรอไอ้แทนน่ะ"
อยู่ดีๆก็โพล่งขึ้นมา ภูมิบุญกำลังเหม่อมองลำน้ำปิงยามอาทิตย์อัสดง สายน้ำสีขุ่นๆสะท้อนกับแสงแดดงดงามยิ่งนัก สะดุ้งหมดอารมณ์ที่จะดูทันที
"ทำไมเหรอครับ"
"มันมีคนใหม่แล้วป่านนี้ เป็นอย่างเราน่ะไม่มีอะไรผูกมัดกันไว้ ลำพังเชื่อใจกันอย่างเดียวไม่เหลือหรอก เชื่อพี่ดิ"
"แล้วทำไมครับ"
พูดเสียงเขียวจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ
"ทีหญิงชายอย่างคุณโตโต้ยังไปไม่รอดเลย แล้วหญิงกับชายมันมีอะไรล่ะครับที่ผูกที่มัดกันไว้ คนเราหากไม่เชื่อใจกันไม่มีใจให้กัน เพศไหน รศนิยมแบบไหน ต่อให้ผูกมัดตรึงกันด้วยเชือก มันก็ไม่อยู่หรอก จริงไหมครับ"
"ฮ่าๆ เอาจริงเอาจังเชียวนะ พูดถึงชื่อมันไม่ได้เลยนะภูมิ รักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ"
"กลับเถอะครับ ผมหิวแล้ว"
ภูมิบุญตัดบทเดินหนีไป ไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนแบบนี้
"หึหึ สักวันเถอะภูมิ คนที่ภูมิจะต้องรกจนหมดใจคือพี่ พี่คนเดียว"
โตโต้หัวเราะไล่หลังมา ไม่รู้ทำไมถึงเปลี่ยนความคิดจากเกลียดเป็นแบบนี้ไปได้ รักหรือ? ก็ไม่ เขาแค่อยากจะเอาชนะคนถือดีอย่างภูมิบุญเท่านั้นเอง อยากรู้ว่าคนที่ใจแข็งอย่างเขาเวลารักใครหมดใจ มันจะเป็นเหมือนรักแทนทวีไหม แค่นั้นเอง
รักกันๆๆ
เขียนโดย eiky
-
จิ้มพี่อิ๊ก ยังไม่ได้อ่านเลย
ไปอ่านก่อนนะ
-
:เฮ้อ:สร้างคดีไว้อีกแล้วน้องภูมิ งานใหม่เริ่มเข้ามาหาอีกแล้วละ
-
ตอนนี้ยังเชียร์ พี่แทนอยู่
แต่ถ้าพี่แทนไปนอกใจ นอกกายที่ เมกามานะ
ฮึ่ม
โตโต้ก็ได้
ชอบพลอยกะกายอ่ะ
น่ารักดีคู่นี้ พ่อแง่แม่งอน
เด็กนั่น...ที่มาหน้าบริษัท กลับไปบ้านแล้วขอให้มันคิดได้เถอะ
-
สงสัยเรื่องเน้เป็นเรื่องรวมดาวร้ายอ่ะป่าวครับพี่อิ๊ก :z1:
แล้วก็ให้พวกภูมิช่วยกันกวาดล้างทีละคนๆ :jul3:
แต่จนป่านนี้แล้วตาโต้ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองอีกหรอเนี่ย
สงสัยต้องรอให้ภูมิได้เข้าร.พ.บ้างมั้ง แล้วเอาให้สลบไปหลายวัน
ถึงจะรู้ใจตัวเอง :เฮ้อ:
-
ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ
คุณโตโต้นี่ท่าจะหยอดภูมิตลอดแล้วนะ
แต่อยากรู้จังว่าภูมิจะใจอ่อนหรือเปล่านะ
ส่วนแทนนะคาดว่าน่าจะมีคนใหม่แล้วแหละ
-
พี่อิ๊ก จากไปอีกคนแล้วนะ
หลักการของเหตุผล แต่คนนี้ไม่ค่อยสงสารเท่าใหร่
แต่นายโตโต้นี่เอาใหญ่แล้วนะ
พี่แทนอยู่ใหนเรียนจบเร็วๆนะ
-
เด็กลูกยัยคุณน้อยอะไรนั่นจะมาเป็นตัวแปรตัวปัญหาอะไรปะคะ
ตอนก่อนๆหน้าก็เชียร์โตโต้อยู่หรอกนะ แต่พอมาตอนนี้ ดูเหมือนโตโม่ได้รักภูมิจริง แค่อยากเอาชนะ ก็เลยไม่อยากเชียร์
แล้วทางแทนเราก็ชักหวั่นเรื่องเวลากับระยะทาง กลัวมันจะทำให้ความรู้สึกของแทนเปลี่ยนไป
สงสัย "ที่นี่ไม่มีนายเอก" จะเป็นจริงเสียกระมัง คุณอิ๊ก ทำเอาแก้วใจแป้วนะนี่
-
ไอ้พี่โต้นี่...รักก้ไม่ได้รัก แค่อยากเอาชนะ...
อย่าทำแบบนี้เลยเหอะ มันบาป...
-
เด็กนั่นจะแก้แค้นไหมน่ะ แต่แก้แค้นกันอีกจะเป็นนิยายที่เคลียดมากไปแร้วน่ะ ส่วนพี่แทนจะเปงไงน๊า
-
โตโต้ แม้จะตอนนี้ก็ยังไม่เลิกเอาชนะ
ระวังเถอะว่าจะรักเขาเสียเอง..
รอตอนต่อไปค้าบ
-
เฮ้ออออ เดาไม่ออกเลยเเฮะ
-
เด็กนั่นน่ากลัวอ่ะ o22
โตโต้เอ้ยยยยย กะจะเชียร์แกอยู่แล้วนะ ฮึ่ยยยย :m16:
-
สงสารน้องภูมิจัง ศึกรอบด้านเลย สถานการณ์ทางพี่แทนก็ดูแปลก ๆ ไป
พี่โตโต้ก็รุกน้องจัง น้องก็สับสนแย่สิอย่างนี้ แล้วแบบนี้จะปรึกษาหารือใครได้
พลอยเองก็กำลังแย่ มีเรื่องมาบั่นทอนทำให้หญิงเหล็กต้องน้ำตาตกเหมือนกัน
แต่ยังดีมีพี่กายคอยปลอบใจ เดี๋ยวคงได้มีการใจอ่อนกันบ้างล่ะ ...... :pig4:
-
อิโต้ เห็นดีได้ไม่นาน กวนประสาทอีกแล้วนะ
ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย อยากให้ภูมิมีความสุขกับเค้าบ้าง T______T
-
ตอนนี้นุ่มสบาย เหมือนโซฟีแบบกระชับ :-[
ชอบจริงๆตอนที่พระนายมันเข้าฉากด้วยกันเนี่ย
มันหวานอวลๆ โตโต้ทำผิดไว้ต่อภูมิบุญไว้มาก
จึงถึงเวลาแล้วที่โตโต้ควรจะออดอ้อนง้องอนภูมิบุญให้เปลี่ยนความคิดและจิตใจ
เปลี่ยนจากความอคติให้เป็นมีความรู้สึกดีๆต่อกัน
แทนหายไปไหนก็ไม่รู้ คนอ่านก็รักเข้าใจและสงสารแทนเหมือนกัน
แต่ความรู้สึกเหมือนจะผูกพันกับโตโต้และภูมิบุญมากกว่า เพราะคู่นี้เค้ามีอะไรกันลึกซึ้ง
ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง
ว่าแต่สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมจริงๆ
ถึงแม้ว่าใครจะรวยล้นฟ้า ตายไปก็เอาทรัพย์สมบัติที่ไปโกงเขามาไปด้วยไม่ได้
จะเหลือไว้ก็เพียงแต่คุณงามความดีและบารมีที่เจ้าตัวสะสมไว้ที่ตอนยังมีชีวิตอยู่
+1 อิ๊คคิวซังน้า
อิดิท
แงะ ยัง+ไม่ได้อ่า~
:กอด1:
-
ไอ้คุณโตโต้นี้ไม่ได้รักภูมิหรอกเรอะ เชอะ ไม่น่าโดนแค่แขนเลยยยยยย :z6:
พี่แทนบ้า รีบ ๆ มาเคลียร์ตัวเองสักทีนึงเซ่
คะแนนนิยมตกแล้วรู้บ้างปะเนี้ย :angry2:
-
จะมีภาคสองมั้ยคะ วัยที่ ลูกของน้อยมาแก้แค้นบริษัทคืน อิๆ^O^ :pighaun:
-
เหอๆ นี่ขนาดอารมณ์สบายๆ ยังพาคนเครียดกันนะครับ คุณอิ๊ก
ว่าแต่ท่าทาง สุดท้ายนายผ้าห่มคงเป็นพระเอกซะจริงๆ ไม่มีนายเอก เอาพระเอกสองคนละกันครับ o22
-
สรุป โตโต้ก็ยังร้ายเหมือนเดิม
รักคนแต่งนะคับ :L1:
-
งานเข้าอีกแล้ว ทำไม่คิด คนข้างหลังรับผล น่าสงสาร
โตโต้ ไม่โตนะ จะเอาชนะไม่เลิก
+1
-
อ่อนเพลียละเหี่ยใจกับอิตาโตโต้
ประโยคสุดท้ายช่างแหม่งๆดีพิกล
ความแค้นวิ่งวนเวียนไม่รู้จักจบจักสิ้น
ทางเลือกแค่สองทาง เลือกที่จะหยุด
หรือเลือกที่จะสานต่อ ให้วนเวียนเป็นวงจรต่อไป
ใช่มั้ย?
:กอด1: คุณอิ๊กให้กำลังใจ
(อดดูนางงามพรุ่งนี้แหละ :เฮ้อ:)
-
อย่า บอกนะแทน มีคนอื่นเนี่ย
อย่าทำร้ายภูมิเลย :sad4:
-
รอตอนต่อไป :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เมื่าไหร่พี่แทนจะกลับมาเนี่ย สงสารภูมิจัง
-
โตโต้ ถ้าแค่นั้น ก็อย่าไปขัดขวางความรักของเค้าเลยยยย
-
:L2:
-
เอาใจช่วยโตโต้ อิอิ
-
จบลงด้วยดีกับการหาคนโกง
แต่บทสรุปไม่สวยงามอย่างที่คิด
เพราะกลับมีปัญหาเล็กๆ แต่คงจะบานปลายออกมาซะงั้น
แม่หนีปัญหาโดยการจบชีวิตตัวเอง
แต่ทิ้งภาระมากมายไว้กับครอบครัว
ลูกชายที่เห็นมุมด้านเดียว ก็เอามาแค้นฝังใจ
แล้วจะมีปัญหาตามมาให้น้องภูมิอีกไหม
เพิ่งจะเจอกับความสงบไม่ทันไร
ทำท่าจะมีเรื่องเข้ามาอีกแล้ว
ไหนจะเรื่องหัวใจกับคนไกล และคนใกล้อีก
น้องภูมิ สู้ๆน๊า
-
นั่นดิ...โตโต้เปลี่ยนความคิดตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ว่าแต่รักภูมิจริงๆเหรอ
ไม่ใช่แค่อยากเอาชนะเหมือนที่ผ่านมาหรอกนะ :z3:
ขนาดเบาๆ ยังแอบเครียดนะคะพี่ eiky
ป.ล. หนูเป็นครูค่ะ แต่ยังไม่จริง เพราะแค่ฝึกสอนอยู่ :z1:
แต่...สอนมอปลายแถมโรงเรียนชายล้วน!!!~ นั่งจิ้นทั้งวันอะพี่ กร๊ากกก
-
ก็เข้าใจอารมณ์ของคนสูญเสียนะ แต่...ไอ้เด็กนั่นมันอะไรเนี่ย! ยีนส์ของแม่ที่ได้รับมามันกำเริบเรอะ!! นิสัย...
-
ถ้าไม่รัก ก็อย่าทำเลยนะครับ
-
โตโต้ ไมทำงี้เนี่ย กำลังจะเชียร์อยู่เลย
ส่วนพี่แทน อย่าบอกว่ารักแท้แพ้ระยะทางนะพี่
น้องภูมิ
เมื่อไหร่จะได้พบกับความสุข มีคนรักและห่วงใยกับเค้าจริง ๆ ซะที
พี่ eiky ดราม่าได้ แต่ขอแฮปปี้ตอนจบนะพี่
-
โตโต้เลิกที่จะพิสูจน์อะไรบ้าบอกับความรู้สึกภูมิเถอะ เพราะที่สุดแล้ว คนที่เสียใจก็ภูมิแลอาจจะเป็นตัวเอง...
-
ยังเป็นไอ้โตโต้คนเดิม....เล่นสนุกกับจิตใจของน้องภูมิ...
โดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา....มันน่า :beat: ต่อเนื่องจริง ๆ
น้องภูมิเข้มแข็งไว้นะจ๊ะ....จะบอกให้คิดถึงพี่แทนนน...
ตอนนี้ก็.....ไม่น่าไว้ใจพอกัน...... :เฮ้อ:
งั้น..มาคิดถึงพี่กานดาดีกว่าเนอะ.....รักจริงหวังแต่งนะจ๊ะน้องภูมิ :give2:
:กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky (แม่ยกน้องปุ๊กลุก) :L1:
กด + ให้แม่ยก eiky
-
ถึงจะเชียร์แทน
แต่ก้อคิดเองนะว่า แทนคงไม่ได้สมหวังกะน้องภูมิ
มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
รอถึงวันนั้น
ว่าโตโต้จะรอได้นานแค่ไหน
บางที เวลาก้อพิสูจน์อะไรหลายๆ อย่าง
ไม่อยากเดาแล้วค่ะ เอิ๊กกก
-
:z12:ประกาศ....คนหาย..จากเล้าโดยไม่บอกกล่าว...
เป็นอะไรไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ...ถ้ายังไงแจ้งข่าวด้วยน้า...
เป็นห่วงนะจ๊ะ...น้อง eiky :L1:
-
:o12: :o12: :o12:
อ๊ากกกกกกกก เลือกไม่ถูกอ่ะ ไม่รู้จะเชียร์ใคร
แทนก็แสนดี
โต้ก็ถูกใจ ถึงแม้นิสัยกวนๆจะเริ่มกลับมาแล้วก็ตาม
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:z12:ประกาศ....คนหาย..จากเล้าโดยไม่บอกกล่าว...
เป็นอะไรไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ...ถ้ายังไงแจ้งข่าวด้วยน้า...
เป็นห่วงนะจ๊ะ...น้อง eiky :L1:
พี่กานดา ทุกคนคร้าบ ผมเป็นกรดไหลย้อนอ่ะ ปวดท้องมาก ขอโทษทีน้า
เดี๋ยวจะพยายาม เขียนมาลงให้น้า
รักกันๆๆ
-
:z12:ประกาศ....คนหาย..จากเล้าโดยไม่บอกกล่าว...
เป็นอะไรไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ...ถ้ายังไงแจ้งข่าวด้วยน้า...
เป็นห่วงนะจ๊ะ...น้อง eiky :L1:
พี่กานดา ทุกคนคร้าบ ผมเป็นกรดไหลย้อนอ่ะ ปวดท้องมาก ขอโทษทีน้า
เดี๋ยวจะพยายาม เขียนมาลงให้น้า
รักกันๆๆ
โอ๊ะ คุณอิ๊ก ไม่สบายก็พักผ่อนก่อนนะคะ
อย่าหักโหม อย่าได้กังวล คนอ่านรอได้นะ
:กอด1:
-
:z12:ประกาศ....คนหาย..จากเล้าโดยไม่บอกกล่าว...
เป็นอะไรไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ...ถ้ายังไงแจ้งข่าวด้วยน้า...
เป็นห่วงนะจ๊ะ...น้อง eiky :L1:
พี่กานดา ทุกคนคร้าบ ผมเป็นกรดไหลย้อนอ่ะ ปวดท้องมาก ขอโทษทีน้า
เดี๋ยวจะพยายาม เขียนมาลงให้น้า
รักกันๆๆ
โอ๊ะ คุณอิ๊ก ไม่สบายก็พักผ่อนก่อนนะคะ
อย่าหักโหม อย่าได้กังวล คนอ่านรอได้นะ
:กอด1:
พักผ่อนให้เพียงพอนะคะ :L2: :L2:
-
พักผ่อนเยอะ ๆ น้า....
ไม่ต้องกังวลเรื่องการลงนิยายหรอก....
เดี๋ยวเครียด....ลงกระเพาะ...พาลปวดท้องไปอีก
รักษาสุขภาพนะจ๊ะ..... :L2:
-
:pig4:
-
กลัวแทนเปลี่ยนไป แต่ไม่ว่าภููมิจะคู่กับใครก็ได้ทั้งนั้นหละ
แต่กลัวจะเป็นไปตามชื่อเรื่อง "ที่นี่ไม่มีนายเอก"
มันจะหมายความแค่ว่า นายเอกร้าย แสบ แค่นั้นหรือว่า "ตาย" :z3:
ไม่ตายครับ ไม่ชอบการตาย ไม่ชอบให้ใครตาย เพราะมันมีความเจ็บปวดอื่นอีกที่ทรมานกว่าการตาย แว้กกก คนเขียนเป็นเอ็ม+เอสน้าอย่าลืม หุหุ
คนอ่านก็เป็นเอ็ม+เอสเหมือนกัน 555+
หายไว ๆ น้าา อาการดีขึ้นยังค๊าบบบบ
-
มาเยี่ยมคนป่วย :L2: :กอด1:
รักษาสุขภาพก่อน รออ่านได้
-
:L2: :L2:
-
พยายามเขียนแล้วนะครับ ช่วงนี้อาจจะดูขาดๆเกินๆไม่ถึงใจ รอหน่อยน้า เดี๋ยวหายแล้วจะจัดให้มันๆ ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ
ฉากห้าสิบเก้า
ภูมิบุญเดินนำหน้าตรงไปยังโรงแรมที่พัก ในใจยังขุ่นมัวตะกิดตะขวงใจกับคนตัวใหญ่ที่เดินตามหลังมายังไม่หาย
"เอี๊ยดดด"
"เอ๋งๆๆ"
เสียงเบรครถดังลั่นถนน ใต้ท้องรถมีสุนัขที่พยายามดิ้นหนีล้อรถยนต์อยู่ ภูมิบุญชะงักหันไปดู
"ตายแล้ว"
คนขับรถไม่ได้สนใจจะออกรถขับต่อไปแต่ภูมิบุญปรี่เข้าไปเคาะกระจกรถ
"คุณๆ ลงมานี่นะ"
เขาตกใจลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้าวลงรถมา สีหน้าดูเจื่อนๆ
"ทำไมขับรถไม่ดู คุณเหยียบหมานะ"
"เอ่อ มันเดินไม่ดูเอง นี่มันถนนนะคุณ โผล่พรวดพราดออกมาใครจะทันมอง"
"ไม่รู้ล่ะคุณต้องพามันไปโรงพยาบาลด้วย"
ภูมิบุญเสียงแข็งสายตากร้าว โตโต้เดินมาใกล้ๆมองดูอยู่
"ภูมิ ไปเถอะอย่าไปยุ่งกับเขาเลย"
"ไม่ได้ คุณทำผิดคุณต้องรับผิดชอบด้วย"
"โอ๊ย คุณเป็นบ้าหรือเปล่า กะอีแค่หมาตัวเดียว มันเป็นญาติคุณเหรอ"
เขาเองก็ไม่ยอม ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"เห็นแก่ตัว มันก็มีชีวิตเหมือนคุณนั่นล่ะ ทำแล้วพูดแบบนี้เหรอ"
"คุณอย่ามาว่าผมนะ ผมไม่ช่วยอะไรมันทั้งนั้น คุณอยากช่วยก็ช่วยเอง"
"ชั่ว"
"เอ๊ะ ไอ้นี่"
"เฮ้ย มึงจะทำอะไร จะไปตายห่าที่ไหนก็ไป ไอ้เลว"
เขาทำท่าจะปรี่เข้ามาหาภูมิบุญแต่โตโต้ก็ขยับตัวออกไปบังไว้ ด้วยร่างโตโต้ที่สูงใหญ่กว่า แม้แขนจะเจ็บแต่ใส่เสื้อยืดตัวโคร่งบังไว้เขาจึงผงะออกแล้วถอยเดินกลับเข้า รถขับหนีไป
"ภูมิเป็นอะไรไหม"
หันมาหาคนตัวเล็กแต่ภูมิบุญ กำลังนั่งจะเอื้อมมือไปแตะสุนัขตัวนั้นอยู่ มันไม่ยอมให้เข้าใกล้แม้ขาจะเจ็บ เสียงร้องระงมไปทั่วทั้งถนน คนที่สัญจรไปมาหันมามองแต่ก็ไม่มีใครทำอะไร แค่สายตาที่มองมา บ้างสงสาร บ้างแสยะปากรังเกียจ
"ไม่เป็นไรแล้วนะ มาเดี๋ยวฉันพาไปหาหมอ"
ภูมิบุญพูดเสียงคลอ พยายามจะเอื้อมมือไปแตะตัวมัน แต่ยิ่งยื่นมือไปมันยิ่งดิ้นหนีจะกัดเอาท่าเดียว ภูมิบุญหลับตาน้ำตาไหลแข็งใจเอื้อมมือไปลูบที่ขามันแผ่วเบา เนิ่นนานกว่าที่มันจะยอมให้จับ พยายามเอาใจสื่อออกไปว่าไม่ได้คิดร้าย สัญชาตญาณของสัตว์ทั้งเล็กใหญ่ แม้แต่มนุษย์เราเองก็สามารถรับรู้ได้ว่าใครประสงค์ดีหรือร้าย สุนัขขี้เรื้อนผอมโซตัวนี้เป็นธรรมดาที่ใครเห็นใครก็เมินหน้าหนี สภาพของมันคือสุนัขจรจัด แต่ภูมิบุญไม่ได้สนใจ พอแตะตัวมันได้ก็ค่อยๆลูบจนมันยอมไว้ใจ
"ภูมิกลับเถอะ"
"ผมจะพามันไปหาหมอ"
เสียงที่เปล่งออกมาทำให้โตโต้เงียบไปเพราะมันเจือออกมาด้วยน้ำตา พอมันยอมให้จับให้ลูบ ภูมิบุญก็อุ้มตัวของมันขึ้นไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด โตโต้เองก็ได้แต่มองอยู่ เขายอมไปกับภูมิบุญโดยไปแจ้งพนักงานที่รีสอร์ทของตนให้เอารถออก ระหว่างทางสายตาของภูมิบุญดูเป็นกังวล สายตาที่เจือไปด้วยน้ำตา
"ทำไมทำแบบนี้ล่ะภูมิ มันแค่หมาจรจัดตัวนึงนะ"
โตโต้ถามขึ้นเมื่อนั่งรอหมออยู่หน้าคลีนิก
"มันก็มีชีวิตนี่ครับคุณโตโต้ มันขี้เรื้อนไม่ใช่มันจะไม่รักชีวิตของมัน เราเป็นคนแต่เราไม่มีสิทธิ์จะไปเอาชีวิตของสัตว์พวกนี้ได้ตามอำเภอใจนี่ ครับ"
"อืม เรานี่ใจดีจังนะ ผิดกับตอนที่ตีมือปืนนั่น"
โตโต้พูดออกมาแล้วหัวเราะ ภูมิบุญหายเศร้าทันทีแต่กลับรู้สึกหมั่นไส้แทน
"ผมก็ไม่ได้ใจดี เป็นคนดีอะไรมากมายนักหรอกครับ แค่อย่ามาร้ายกับผม"
"ครับพี่รู้ รู้ว่าภูมิเป็นคนยังไง แล้วหมานี่จะทำยังไง"
โตโต้ปลี่ยนประเด็นเพราะน้ำเสียงของภูมิบุญที่เครียดขรึมขึ้นมา ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่
"อยากเอามันกลับไปกรุงเทพฯด้วยไหมล่ะภูมิ"
โตโต้พูดขึ้นลอยๆ แต่ภูมิบุญหันขวับมา สายตาเหมือนเด้กที่กำลังจะได้ของรักเป็นของขวัญ
"จริงเหรอครับ คุณโตโต้"
"ดีใจขนาดนั้นเชียว ที่บ้านเราก็ไม่มีหมา เดี๋ยวลองถามแม่ดู"
โตโต้พูด ภูมิบุญนั่งยิ้มอยู่อย่างมีความสุข โตโต้เหลือบมามองก็ยิ้มออกมา
"วันนี้เป็นไงบ้างพลอย"
กายถามขึ้นเมื่อพลอยก้าวขึ้นนั่งข้างๆในรถหรู วันนี้พลอยไม่ต้องรอให้เขาเรียก หรือรอให้ใครบีบแตรไล่เหมือนแต่ก่อน ก้าวขึ้นรถทันทีที่เห็น ในใจยังร้อนรุ่มอยู่มากเรื่องของเด็กคนเมื่อวาน
"ก็ดีค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว แต่เครียดๆนิดหน่อย"
"เอา น่า อย่าไปเครียด เรื่องบางเรื่องพี่รู้ว่ามันมีผลทางใจ ห้ามไม่ให้คิดยาก แต่เราคิดอยู่ฝ่ายเดียว มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะพลอย เราเองนั่นล่ะที่จะลำบาก"
กายพูดขึ้น อารมณ์ดีเป็นพิเศษ แค่ได้เจอพลอยทุกวัน เจอทีท่าที่ไม่ได้ดัดจริตแสดงออกมา เจอตัวตนที่แท้จริงของพลอย เขายิ่งอยากเจอเธอทุกวัน
"งั้นวันนี้ไปกินข้าวกันก่อนกลับนะ จะได้สบายใจ"
"พี่จีบหนูเหรอคะ"
พลอยโพล่งออกมา กายถึงกับหัวเราะ
"อ้าว ไม่รู้ตัวหรอกเหรอเนี่ย โหนะคนเราพี่ตามเช้าเย็นแบบนี้ไม่เรียกว่าจีบจะเรียกว่าอะไรล่ะครับน้องพลอย"
"ทำไมล่ะคะพี่"
หันขวับมาจ้องหน้า ทำเอากายเงียบลงทันที ทำหน้าไม่ถูก
"พี่ชอบเรานะพลอย เราไม่เหมือนคนอื่น ไม่เสแสร้ง คนอื่นๆที่เข้ามาเขาหวังอย่างอื่นมากกว่า แต่เราทำให้พี่รู้ว่าคนดีๆก็ยังมีอยู่"
"หนูก็ไม่ได้ดีนะคะ หนูก็อยากได้ผลประโยชน์ เงินน่ะมีใครบ้างไม่อยากได้"
"ฮ่าๆๆ เอาสิ เราอยากได้อะไรล่ะ"
กายก็ไม่ยอมแพ้ ทำเอาพลอยนิ่งคิดอยู่
"ก็รถหรูๆสักคัน คอนโดใจกลางเมือง เงินฝากในบัญชีทุกเดือน เป็นไงคะ พอได้ไหม"
พูดออกไปเพราะอยากรู้สีหน้าท่าทางของเขา แต่กายกลับยิ้มออกมา
"ไปดูรถกันเลยไหม"
"พี่"
"อ้าว ก็พี่โอเคไง ทำไมล่ะ"
"พี่คะ ไม่ต้องหรอก หนูล้อเล่น ท่ารวยมากขนาดนั้น ไปซื้อของให้คนด้อยโอกาสจะดีกว่าไหมคะ หนูไม่ได้ต้องการของแบบนั้น"
"อ้าวนะ ก็เราเสนอมาเอง"
"พอเถอะค่ะ"
พลอยเสียงแข็งขึ้น
"อ่านะ คนเรา เฮ้อพี่ทำอะไรผิดไปอีกเนี่ย"
กายบ่นออกมาคนเดียว สายตามองจ้องไปตามถนน
"พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกค่ะ หนูผิดเองที่ล้อเล่นไม่เข้าเรื่อง หนูไม่ชอบคนอวดร่ำอวดรวย รวยแล้วยังไงคะ กินข้าวไหม ก็กิน รวยแล้วตอนนอนไม่กรนเหรอคะ ก็คนเหมือนๆกัน แต่โอกาสทางสังคมมันแตกต่างกันก็เท่านั้นเอง"
พลอยโพล่งออกมา
"คร้าบ พี่เข้าใจแล้ว โดนสวดเลยกู"
"อะไรนะพี่"
พลอยแว้ดเสียงขึ้น
"ปะ เปล่าคร้าบ โหดุนะเรา"
"จะไปกินข้าวที่ไหนล่ะคะ หิวแล้ว"
พลอยพูดออกมา กายยิ้มแก้มปริ
"พี่แทน ภูมิจะเลี้ยงหมาแล้วนะ"
พอมีเวลาส่วนตัวก็หามุมสงบเงียบเปิดมือถือออนไลน์ แทนทวีมารออยู่ก่อนแล้ว
"จริงเหรอภูมิ พันธุ์อะไรอ่ะ"
"หมาข้างถนนอ่ะครับ พอดีมันโดนรถชน"
"หา จริงเหรอ แน่ใจแล้วเหรอภูมิ"
"ครับ มันน่าสงสารออก"
"เอาเถอะ พี่เชื่อว่าภูมิเป็นคนใจดี สงสารมันไม่น่าแปลก คิดถึงพี่ไหม"
"ไม่มีวันไหน วินาทีไหนที่ภูมิจะไม่คิดถึงพี่นะครับ"
"ชื่นใจจังคับ พี่ยุ่งมากช่วงนี้ ทำรายงานเรียงวิชา เหนื่อยมาก"
"พี่แทนพักเยอะๆนะครับ เดี๋ยวไม่สบาย"
"อยากกอดภูมิจังเลย"
"ก็รีบเรียนให้จบนะครับ ภูมิรออยู่"
ภูมิบุญคุยกับแทนทวีทางโทรศัพท์อยู่นานพอสมควร แทนทวีขอตัวไปดูหนังสือต่อภูมิบุญจึงเดินกลับมาเอาที่ชาร์ตมือถือในห้อง จากวันเป็นสัปดาห์ ตลอดอาทิตย์ที่อยู่ด้วยกัน ทุกเวลาที่เฝ้ามองกริยาท่าทางของภูมิบุญ โตโต้รู้สึกเป็นสุขใจ รอยยิ้มของภูมิบุญเวลาไปหาเจ้าขี้เรื้อนตัวนั้นเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่าง ประหลาดไม่เคยเห็น รอยยิ้มที่แม้นปรายมาทางเขาสักหน่อย มันคงตราตรึงติดใจอยู่ไม่จางหาย
"แล้วจะตั้งชื่อมันว่าอะไรล่ะภูมิ"
โตโต้ถามขึ้นตอนเดินออกมาจากคลีนิก
"ยังไม่ได้คิดเลยครับ แล้วคุณท่านว่ายังไงบ้างครับ"
"ไม่ว่าอะไรนิ แม่บอกดีเหมือนกันจะได้ให้มันกินเศษอาหาร"
"ครับ เดี๋ยวผมดูแลมันเอง"
"เรานี่ก็ใจบุญเหมือนกันนะเนี่ย"
"มันน่าสงสารนี่ครับ แล้วเราจะเอามันกลับยังไงล่ะครับ คุณโตโต้"
ภูมิบุญมองหน้าโตโต้
"เดี๋ยวให้คนที่นี่ขับรถเอามันไปส่งให้"
แขนที่เจ็บตกสะเก็ดแห้งแล้ว เจ็บนิดหน่อยแต่ไมมากนัก เพราะภูมิบุญล้างแผลให้เช้าเย็น พอกลับไปที่โรงแรมก็เก็บของเตรียมกลับเข้ากรุงเทพฯ ภูมิบุญเห็นโตโต้แขนยังไม่หายดีนักจึงเก็บกระเป๋าให้
"พี่ว่าเราน่าจะอยู่ต่ออีกสักคืนนะ"
"ไม่ดีหรอกครับ เป็นห่วงที่บริษัท"
"ไม่เป็นไรหรอกน่าภูมิ แม่พี่ก็ดูอยู่ พี่อยากจะอยู่ต่ออีกสักคืน"
"ทำไมล่ะครับ แขนก็เริ่มหายดีแล้วนี่"
"พี่อยากอยู่กับภูมิ"
โตโต้พูดออกมาลอยๆ แต่คำพูดที่เลื่อนลอยนั้นสะกิดใจของภูมิเหลือเกิน ภูมิบุญถอนหายใจหลุบสายตาลงต่ำทันที ยิ่งพยายามหนีห่าง เขายิ่งดึงทุกอย่างให้กลับคืนมาเป็นดังเดิม
"อย่าเลยครับคุณโตโต้ แค่นี้ผมก็รู้สึกลำบากใจมากแล้ว"
"ทำไมภูมิ เราคิดว่าไอ้แทนมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเหรอ"
น้ำเสียงขุ่นเข้มขึ้น
"ครับ ผมเชื่อใจคนที่ผมรัก"
"หึ รักกันจริงนะ อย่าลืมสิว่าพี่เป็นผัวคนแรกของเรานะ"
โตโต้โพล่งออกมา สายตาเบิกกว้าง
"ไม่ใช่นี่ครับ ผัวคนแรกอยู่ที่เพชรบูรณ์ คุณโตโต้ครับ ผมมีผัวคนแรกตั้งแต่เรียน มอห้า กว่าจะมาถึงคุณโตโต้ผมเองก็โดนมาเยอะเหมือนกันนะครับ"
ไม่มีเสียงตอบ แต่สายตาที่มองโกรธจัด
"งั้นนอนกับใครก็คงไม่เสียหายสินะ"
"คุณจะทำอะไรคุณโตโต้"
ภูมิบุญร้องขึ้นเพราะโตโต้เดินตรงเข้าหา
"อ้าว จะทำไมล่ะ ในเมื่อนอนกับใครก็ได้ นอนกับพี่หน่อยจะเป็นไรไป"
"อย่านะ ผมไม่ได้มั่วนะ"
โตโต้ไม่ฟังเสียงเหวี่ยงตัวของภูมิบุญลงเตียงไปอย่างแรง ร่างสะท้อนขึ้นมา แล้วเขาก็โถมกายทับทันที
"อย่านะ อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ"
ภูมิบุญพยายามดิ้นออกจากวงแขนของโตโต้ กดไปที่แผลใบหน้าของโตโต้เหยเกแต่ไม่ร้องออกมาสักคำ เลือดของแผลที่กำลังตกสะเก็ดไหลออกมา โตโต้ไม่ยอมหยุด เขาซุกไซร้ไปตามซอกคอที่คนตัวเล็กห่อคอไว้ โตโต้พลิกตัวของภูมิบุญให้นอนคว่ำลงแล้วเขาก็ดึงเฉพาะกางเกงออก
"พอที คุณไม่ต่างไปจากสัตว์"
ภูมิบุญร้องออกมา ไม่ดิ้นหนีไม่พยายามขัดขืนอีกต่อไป นอนนิ่งอยู่ท่านั้น คำพูดมันกระตุกใจของโตโต้เขาหยุดการกระทำลง แล้วพลิกกายไปนอนข้างๆ
"พี่ขอโทษ"
เขาครางออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น ไม่มีน้ำตา พอทีกับการร้องไห้ไร้สาระกับอีแค่เรื่องนี้ ภูมิบุญจัดการกับกางเกงของตัวเองแล้วกระเด้งตัวออกจากเตียง
"ผมทำแผลให้"
อยากจะเดินหนีไปเสีย แต่ภาพที่เห็นมันก็ไม่อาจจะทำให้หันหลังหนีไปได้
"ไม่เป็นไร พี่ควรจะโดนแบบนี้ล่ะ"
โตโต้พูดออกมา เหม่อมองออกไปทางอื่น ภูมิบุญถอนหายใจแล้วไปหยิบกล่องทำแผลมานั่งลงข้างๆ
"อย่าทำแบบนี้อีกนะครับคุณโตโต้ ผมขอร้อง ถ้าไม่เห็นแก่ผม ก็เห็นแก่หน้าคุณท่านด้วย ถ้าท่านรู้ขึ้นมา มันจะลำบาก"
ภูมิบุญพูดเสียงเรียบทำแผลโดยไม่มองหน้าของโตโต้
"พี่ไม่รับปากหรอกนะภูมิ ช่วยไม่ได้ยิ่งอยู่ใกล้เราพี่ยิ่งอยากเข้าหา"
"ไหนบอกไม่ชอบเกย์ไงครับ หรือว่าติดใจ"
"คงเป็นอย่างหลัง คนอื่นพี่ก็ไม่ชอบนะ มันมาติดอยู่ที่เรานี่ล่ะ"
"ทำไมล่ะครับ เกย์มันก็เหมือนๆกัน ผมไม่ได้มีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นตรงไหนเลย"
"ไม่รู้สิภูมิ รู้แต่ว่าพี่ชอบมองเราว่ะ หรือว่าพี่จะเป็นเกย์ไปแล้ว"
ภูมิบุญถอนหายใจออกมา อยากจะเอาชนะคำพูดของเขาเหมือนกัน แต่ปัญหามันคงไม่จบถ้าหากต่อล้อต่อเถียงกับเขา
"อย่าเป็นเลยครับ อยู่ในที่ที่คุณโตโต้ควรอยู่นั่นล่ะดีแล้ว"
"ที่ที่พี่ควรอยู่ มันคือที่ที่มีภูมิอยู่ด้วยนะ"
ได้แต่เม้มปากหนัก มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ ภูมิบุญคิดในใจ ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างที่ใจคิดหรืออย่างที่ปากพูด ความรู้สึกต่างหากที่สำคัญ
"เอาเถอะครับ ตกลงเราอยู่ต่ออีกคืนก็ได้ แต่คุณโตโต้โทรไปเรียนคุณท่านเองนะครับ"
"เรียบร้อยตั้งนานแล้ว แม่ไม่เห็นว่าอะไรนี่"
ภูมิบุญปราดตามองขึ้น นี่เขาขี้โกงเสียจริง
"หึหึ เราไปไหนไม่รอดหรอกนะภูมิ อย่าพยายามหนีพี่เลย"
โตโต้พูดขึ้นทีเล่นทีจริง ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ตกลงจะเอายังไงครับคุณโตโต้ นี่คุณพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม ผมมีพี่แทนอยู่แล้วและผมก็รักเขามาก ถึงแม้ไม่มีเขาผมก็ไม่เอาคุณ"
"ภูมิ"
โตโต้ขึ้นเสียงสายตากร้าวเหมือนโดนสบประมาท
"เข้าใจผมด้วย จะให้ผมทำกับคุณท่านได้ยังไง คุณจะให้ผมทำแบบนี้กับคุณท่านได้ยังไง"
อนิจจัง น้ำตาไหลออกมา พูดถึงผู้มีพระคุณขึ้นมาทีไรหัวใจมันสั่นไหวไป ยิ่งโดนบีบคั้นให้พูด เหมือนยิ่งเค้นความในใจที่กกักเก็บไว้ให้หลั่งไหลพรั่งพรูออกมา โตโต้ชะงักไปตกใจในอาการของภูมิบุญ
"เอ่อ พี่"
"พอทีเถอะครับ อย่าทำแบบนี้อีกผมขอร้อง คุณจะเกลียดโกรธผมยังไงก็ได้ แต่อย่าให้ผมต้องทำร้ายคุณท่าน ผมทำไม่ได้"
เสียงสะอื้นดังออกมา ภูมิบุญจ้องมองใบหน้าโตโต้ไม่ยอมวางตา ม่านน้ำตาที่ไหลออกมามันยิ่งทำให้โตโต้เข้าใจในความคิดของภูมิบุญมากยิ่ง ขึ้น ภูมิบุญเดินหนีไปแล้ว โตโต้นั่งอึ้งอยู่ พลันในใจก็คิดขึ้นมาได้
"พี่พอจะเข้าใจเรานะภูมิ แต่พี่ก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ ภูมิคือคนที่พี่อยากได้ และพี่ก็ต้องได้"
ไม่คิดถึงผู้เป็นมารดา ไม่สนใจหัวอกคนอื่น เพราะคิดเพียงแค่ว่า ยิ่งภูมิบุญมีเหตุผลที่น่าฟังแบบนี้ เขาเองยิ่งสนใจในตัวของภูมิบุญมากยิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว เป็นคนที่น่าสนใจที่สุดเท่าที่เคยรู้จักมา ยิ่งชิดใกล้ยิ่งอยากครอบครอง ยิ่งจ้องมองยิ่งบาดลึกลงไปในใจ จากที่เกลียดเข้าเส้นเลือด กลายเป็นอยากเอาชนะ แต่พอเอาชนะไม่ได้ใจตัวเองก็อ่อนละลายไปเอง หมายให้เขาเจ็บคิดร้ายต่อเขา ตัวเราเองที่เจ็บ หันมองมาดูตัวเองบ้างสักครา บางสิ่งที่เรากำลังวิ่งตามหา มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆก็ได้ บางอย่างที่เราไขว่คว้าพยายามหามาทั้งชีวิต มันอาจจะเป็นแค่สิ่งเร้าให้เราทำเท่านั้น แต่ใจจริงๆของเราอยากได้มันไหม ตอบคำถามตัวเองให้ได้เสียก่อน ก่อนที่จะไปตั้งคำถามกับใคร ฟังเสียงหัวใจของตัวเองเสียก่อน ก่อนที่จะไปรับฟังใคร ถ้าหากว่าเข้าใจความต้องการของใจเราแล้ว ความสุขที่เราคอยหามันก็อยู่ไม่ไกลหรอก จริงไหม
ยังรักกันอยู่ไหมครับ
เขียนโดย eiky
-
คุณโตโต้คิดบ้างเปล่าว่าบางทีแม่คุณโตโต้อาจจะรู้เรื่องแล้วก็ได้
แต่ยังไม่ได้พูดนะ (เดาเอาเอง)
ปล. เมื่อไหร่ภูมิจะใจอ่อน
-
สุดท้าย โตโต้ก็ตกหลุมที่ตัวเองขุดเอาไว้ซะเอง
หวังว่าแทนจะเหมือนเดิมนะ
-
น่าสงสาร นะเนี่ย :L2: :L2:
-
ภูมิใจดีกับน้องหมานิ
อิตาคุณโตโต้ เอาอีกแล้วนะ ฮิ้ม ๆ ๆ ๆ !!! :m16: :m16: :m16:
-
แบบว่่าหนักใจแทนภูมิจริง ๆ
ให้คำตอบไปว่าเพราะ คุณท่าน
ไอ้โตโต้ มันไม่ยอมหรอก ถ้าภูมิยังไม่บอกว่า ไม่รัก มัน
มันคงตื้อ สุดขอบโลกแหละ
-
รักอยู่คร้าบบบบ
-
อย่ากดดันภูมิ ขอร้องอิคุณโตโต้ :fire:
-
แทนคงไม่เปลี่ยนไปใช่ไหม โตโต้เอาแต่ได้อ่ะ สงสารภูมิจัง ตอนจบเรื่องนี้จะเปงไงน่ะ กลัวภูมิจะบ้าจัง
-
รักกันอยู่ค่ะ^^
รักกันๆ
-
:pig4:
-
หลงรักเข้าจนได้นะไอ้โต้
-
ไม่เข้าใจโตโต้ตริงๆนะ ตกลงรักน้องภูมิไปแล้วหรือแค่อยากเอาชนะ??
ยังไงก้พี่แทน!!!!
-
รักสิ....
หึหึ อ่านตอนนี้แล้วอึดอัดกับบรรยากาศของสองคนนั่น
จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ
หรือจะตลอดชีวิต
เฮ้อออ ไม่อยากเดาตอนจบเลย
เพราะเดาไม่ออก 555
-
พี่อิ๊ก ผมจำได้ตอนที่คุณท่านแอบฟังโตโต้พูดจาทะโลมภูมิครั้งสุดท้าย คุณท่านบอกว่า แอบฟังตั้งแต่ ตอนที่นิตาตายอ่ะพี่
สรุปคุณท่านรู้เรื่องมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ภูมิกับโต้ยังไม่รู้ใช่มั้ยครับพี่อิ๊ก :really2:
ตกลงแล้วตาโต้ก็ตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้
สมน้ำหน้า... :pigha2:
หวังว่าพอแทนกลับมาแล้ว คงไม่พ่วงใครติดกลับมาด้วยนา :a5:
-
อะไรกันหล่ะเนี่ย เฮ้ออออออ :เฮ้อ:
รักคนแต่งนะคับ :L1:
-
น้องภูมิคนดี.....ใครว่าเรื่องนี้ไม่มีนายเอก....ไม่จริ๊งงงง...พี่เถียงขาดใจ
นู๋น่ะเป็น....นายเอกยุกต์ใหม่....มีทุกรสชาดในตัวเอง....สุดยอดดด.... o13
ไอ้โตโต้ยังคง....คิดถึงตัวเองเป็นหลักอย่างคงเส้นคงวา.....
ส่วนพี่แทน.....ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วกัน..... :เฮ้อ:
:L1: น้องภูมิ เลยไปถึง น้อง eiky :กอด1:
กด + ได้รึเปล่าไม่รู้...วันนี้ถ้าไม่ได้..พรุ่งนี้กดให้ จ๊ะ
-
เฮ้อ...คิดว่าปมจะเริ่มคลี่คลาย แต่กลับดูเหมือนยิ่งกระชับมัดเกลียวให้อึดอัด
-
แทนกลับมาเร็วๆเถอะ อยากรู้อะไรบางอย่างแล้ว
-
อึดอัดกับนิสัยนายโตโต้
นายแทน น้องภูมิคลุมเครือพิกล
writer เรื่องนี้ไม่เอาดราม่านะ ขอร้อง
+1
-
"เข้าใจผมด้วย จะให้ผมทำกับคุณท่านได้ยังไง คุณจะให้ผมทำแบบนี้กับคุณท่านได้ยังไง"
พูดแบบนี้แสดงว่าถ้าคุณท่าน "ไฟเขียว" ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ o18
คุณอิ๊กกี้ดูแลตัวเองด้วยนะคะ รู้สึกว่าสอง สามปีมานี้คนเป็นกันเยอะจังนะคะโรคกรดไหลย้อนเนี่ย ตอนน้องมิเด็กๆ ไม่เคยรู้จักเพิ่งมารู้จักเร็วๆ นี้เอง
***************
ตอนที่ 59
คลีนิก คำนี้เวลาออกเสียงออกเป็นเสียงยาวก็จริง แต่ราชบัณฑิตฯ กำหนดให้เขียน คลินิก ตามรูปสะกดภาษาอังกฤษ ค่ะ
ตะกิดตะขวง คำนี้ ข ทั้งคู่ค่ะ ต้องเป็น ตะขิดตะขวง
-
:เฮ้อ:น้องภูมิค่ะ ขอให้พี่แทนมั่นคงกับน้องภูมิเหมือนที่น้องภูมิมั่นคงกับเขานะคะ
คุณโตโต้ พยายามเข้านะ :a2:
-
โตโต้ มีสติหน่อยเถอะ
ถึงอยากให้แกเป็นพระเอก แต่ถ้ายังทำอะไรเพื่ออยากเอาชนะ หรือต้องได้ในสิ่งที่ต้องการโดยไม่สนบาปบุญหรือผิดชอบชั่วดี ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
ถ้าสิ่งที่ทำให้ภูมิเป็นแค่การอยากเอาชนะ ไม่ใช่ความรู้สึก
อย่ายุ่งกับภูมิเลย
คนน่ะนะ ไม่อยากทำร้าย(บางทีอาจเป็นทำลาย)ใครหรอกถ้าไม่ถูกกระทำก่อน
แล้วยิ่งโดนทำมากเท่าไหร่ อย่าให้มีโอกาสได้ลุก
เตรียมตัวถูกเอาคืนมากกว่าที่เอาไว้ได้เลย! โดนจัดหนักอย่างสาสมแน่!
ชอบเรื่องนี้จริงๆเลย เป็นหนึ่งในเรื่องที่ชอบที่สุดที่กำลังตามอ่าน
แล้วยิ่งอ่านเหมือนยิ่งสะท้อนสัญชาตญาณดิบยังไงก็ไม่รู้สิ
แหะๆ รักกันๆ(ก็ได้วะ) ตามแบบที่คุณอิ๊กพูดดีกว่า :laugh:
:กอด1:คุณอิ๊ก ให้กำลังใจ
ดูแลตัวเองด้วยนะคะ กรดไหลย้อน ดูเหมือนต้องใช้ระยะเวลารักษา มั้ง?
-
+1 o13 o13 :กอด1: :กอด1:
-
อยากรู้จริงๆว่าแทนเปลี่ยนไปแล้วหรือยัง
โตโต้ เมื่อไหร่จะควบคุมสติอารมณ์ตัวเองได้เนี่ย
-
อ่า เค้าขอโต้ดดดดด
อ่านช้าไปหนึ่งวัน
ขอแนะนำพ่อพระเอกว่าให้เอาชนะใจภูมิบุญด้วยความดีนะ
เพราะความดีพิฆาตทุกอย่างจริงๆ
+1 อิ๊คคิวซังที่รัก :กอด1:
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาคุณอภิสราเป็นคนฉลาดนะ แต่แค่ไม่พูดเท่านั้นเอง o4
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาคุณอภิสราเป็นคนฉลาดนะ แต่แค่ไม่พูดเท่านั้นเอง o4
โดนใจมากค่ะ o13
-
รักพี่อิ๊ก รักพี่ภูมิ รักญี่ปุ่น
-
วันนี้คุณอิ๊กกี้ไม่มาต่อหรอคะ
-
ทำไมยังมะมา...
แต่คนอ่านก็เต็มใจรอ อิอิ
-
วันนี้คุณอิ๊กกี้ไม่มาต่อหรอคะ
น้องมิคร้าบ พรุ่งนี้น้า มะไหวอ่า พยายามกินแล้วไม่นอนเลย แต่เคยตัวง่วงกำลังดี เหอๆๆ
ทำไมยังมะมา...
แต่คนอ่านก็เต็มใจรอ อิอิ
รอด้วยน้า ตั้งแต่ตอนต่อไปจะเพิ่มดีกรีน้า อิอิ ต้องติดตามๆ จุ๊บๆๆ
-
เพิ่มดีกรี!!!!!!
แค่คิดก็.....เมาหัวทิ่มแล้ววววว...
สงสัย...ไอ้โตโต้เสร็จแน่ ๆ....(ยำให้เละ)
:จุ๊บๆ: ให้กำลังใจ น้อง eiky เนะ
-
อืม ...
เหมือนคุณท่านเองก็รู้เรื่องแล้วหรือเปล่าหว่า?
เง้อ มึนๆ
-
ไม่เป็นไรค่ะ ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ ลองกินยา Gaviscon ดูสิคะ เห็นโฆษณากันอยู่
ว่าแต่อาการมันเป็นยังไงหรอคะโรคนี้อะ น้องมิก็ประเภทกินแล้วนอนเหมือนกันจะได้สังวรตัวเองไว้ :เฮ้อ:
-
รอๆ ตอไป
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ห้าโมงแล้วๆ เข้ามานั่งรอค่ะ o4
-
รอด้วยคนนะน้องมิ
-
มาแล้วครับ ฮือๆๆ ไม่ไหวแล้ว
ฉากหกสิบ
พอกลับถึงกรุงเทพฯภูมิบุญก็รู้สึกดีขึ้นเพราะไม่ได้อยู่กับโตโต้เพียงลำพัง คุณอภิสรารออยู่หน้าบ้านกับจันทร์
"เป็นไงบ้างลูก พักผ่อนสบายไหม"
คุณอภิสรามองหน้าของทั้งสองที่เดินลงมาจากรถ
"ดีคับแม่ แผลแห้งแล้ว"
"ดีจ๊ะ เป็นไงบ้างภูมิ เออ ไอ้เจ้าตูบนั่นน่ะป้าให้ลุงหมายพาไปหาหมอแล้วนะ"
"เอ่อ รบกวนคุณท่านหรือเปล่าครับ ภูมิว่าจะดูแลมันเอง"
"ไม่เป็นไรหรอก ป้าไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ดีเหมือนกันจะได้ให้มันคอยกินเศษอาหาร ไม่ต้องทิ้ง"
"ขอบพระคุณนะครับคุณท่านที่เมตตามัน"
"ป้าว่ามันน่าสงสารออกนะ เป็นขี้เรื้อนแล้วยังโดนรถชนอีก คนเรานี่ก็ใจไม้ไส้ระกำกันเสียจริง ไม่ได้สนใจชีวิตของสัตว์น้อยใหญ่เลย"
เจ้าของบ้านพูดน้ำเสียงแสดงความเมตตาออกมา ภูมิบุญยิ่งซาบซึ้งใจ พอเอาของไปเก็บก็เดินออกมาคุยกับคุณอภิสราอีกครั้ง ส่วนโตโต้กำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องรับแขก
"ภูมิ คุณน้อยน่ะเสียแล้วนะ"
"อะไรนะครับคุณท่าน"
ภูมิบุญอุทานออกมาใบหน้าซีดเผือดลง
"เธอคิดสั้น เรื่องเกิดเมื่ออาทิตย์ก่อน ป้าไม่ให้ส่งข่าวเพราะเดี๋ยวเป็นกังวล"
คุณอภิสราพูดเสียงเรียบ สายตาทอดอาลัย
"ไม่น่าเลย ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย"
"นั่นน่ะสิภูมิ ลูกผัวก็มี ได้ข่าวว่าลูกก็ลาออกจากโรงเรียนเลยนะ ส่วนสามีก็ยังทำงานตามปกติ นี่ล่ะนะผลกรรม ใครบอกมันจะตามไปให้ใช้ในชาติหน้า ชาตินี้ล่ะกรรมสมัยนี้ติดจรวด"
"ทำไมเธอหนีปัญหาแบบนั้นนะครับ ไม่ดีเลย"
ภูมิบุญแสดงความกังวลใจออกมา
"แล้วคนอื่นๆล่ะครับ คุณท่านพอจะทราบข่าวไหม"
"เห็นคุณอนิรุธบอกว่าพวกนั้นก็แย่ไปตามๆกัน ตอนมีเงินก็ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ไอ้คนที่ได้ของมาเราก็ยังพอเอาคืนได้ แต่คนที่เอาเงินไปผลาญจนหมด เราก็ฟ้องล้มละลายไปแล้ว"
ภูมิบุญนิ่งฟังอยู่ ไม่อยากแสดงอาการอะไรออกไปมาก เพราะอย่างน้อยคนพวกนี้ก็โกง เวลาเราเห็นใจสงสารเขา เขาก็หักหลังคดโกงเราได้ นี่ล่ะผลกรรม กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมชดใช้กันเอง
พอไปทำงานพลอยก็ปรี่เข้ามาหาทันทีเมื่อเจอหน้า
"ภูมิ เป็นไงบ้าง เที่ยวสนุกไหม"
"ก็เรื่อยๆอ่ะพลอย ไม่ได้สนุกอะไรมาก แล้วทางนี้เป็นยังไงบ้าง"
"ก็มีเรื่องนิดหน่อยน่ะภูมิ เรื่องคุณน้อย"
"เรารู้แล้ว ไม่น่าเลยนะ ไม่น่าคิดสั้นเลย"
"ใช่ แต่น่าสงสารตรงที่เด็กนั่น ลูกชายเขาน่ะ ยังเรียนอยู่ ม ปลายเองนะภูมิ"
"หือ"
พลอยเล่าเรื่องให้ภูมิบุญฟังกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
"ทำไมน้องมันคิดไปแบบนั้นล่ะ"
"นั่นน่ะสิ เราเองก็พยายามจะช่วยนะ แต่มันคงยังโกรธอยู่"
"มีอะไรให้เราช่วยบอกนะพลอย"
ภูมิบุญบอกแล้วเดินตามโตโต้เข้าไปในห้อง
"คุณโตโต้ครับ ผมคิดว่าอยากจะจ้างคนมาเทรนพนักงานของเราทั้งบริษัท คุณโตโต้คิดว่ายังไงครับ"
"หือ เทรนอะไรล่ะภูมิ"
"เรื่องแอทติจูดในการทำงานน่ะครับ"
"หือ ยังไง"
"ผมคิดว่าไหนๆบริษัทเราก็เพิ่งจะผ่านเรื่องร้ายๆมา ถึงเวลาที่เราจะล้างความคิดเก่าๆให้ออกไปจากบริษัทของเรา เพราะถ้าให้คิดแบบเก่าๆ เดี๋ยวปัญหาเดิมก็จะเกิดอีกเหมือนเคย"
ภูมิบุญแจงรายละเอียดออกไป โตโต้นั่งฟังอยู่
"อืม เอาสิภูมิ ช่วงนี้ก็ไม่มีอะไร แล้วให้ใครเข้าเทรนบ้างล่ะภูมิ"
"ทุกคนในบริษัทครับ ไม่ว่าจะอยู่แผนกอะไรตำแหน่งไหน ต้องเข้าเทรนด้วยกันหมด"
"อ้าว แล้วใครจะทำงานล่ะภูมิ"
"ก็จัดเป็นรอบๆสิครับคุณโตโต้ เดี๋ยวเรื่องคนเทรนผมจะติดต่อพี่ไพลินเอง เพราะที่โรงแรมของพี่ไพลินเทรนกันบ่อยๆ"
ตลอดเวลาที่อยู่ที่เชียงใหม่ภูมิบุญครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา คิดถึงตอนไปหาไพลินที่โรงแรม หลายครั้งที่ไพลินเล่าให้ฟังว่าคนในองค์กรของเธอปฏิบัติกันดีเพียงใดยิ่งที่ให้ภูมิบุญอยากจะนำแนวคิดนั้นกลับมาใช้ที่บริษัท เพราะเห็นการปฏิบัติต่อลุงเดินเอกสารคราวนั้นมันยังฝังติดอยู่ในใจ
"เอาสิภูมิ ถ้ามันจะเป็นประโยชน์กับบริษัทเราก็ลองทำดู"
"ครับ ถ้าอย่างนั้นผมให้พลอยแจ้งแต่ละแผนกไปเลยนะครับ เพราะเดี๋ยวเราก็มีโปรเจ็กต์ที่เชียงใหม่อีก"
"อืม พี่ว่าเชียงใหม่คงเลื่อนออกไปอีกนะ ภูมิก็เห็นแล้วนี่วัสดุอุปกรณ์ทีใช้มันไม่ได้มาตรฐานเลย พี่ไม่อยากจะเสียชื่อ"
"อ้อ ครับ งั้นช่วงเวลานี้นอกจากเราจะเทรนพนะกงานเรื่องการทำงาน ผมว่าเราหันมาพัฒนาด้านการบริการในรีสอร์ทของเราดีไหมครับ"
ทั้งสองสนทนากันอยู่สักพัก ภูมิบุญก็เดินออกมาบอกพลอยในเรื่องที่คุยกันกับโตโต้ไว้
"ภูมิ น้องคนนั้นโทรมาล่ะ"
"หือ เขาว่ายังไงพลอย"
"เขาบอก เขาอยากตาย" พลอยร้องออกมาหน้าตาตื่น
"อะไรกัน ชีวิตนี้มันเกิดมาง่าย ตายกันง่ายขนาดนั้นเชียว"
"เราก็ตกใจนะภูมิ เนี่ยเราเพิ่งจะวางสายน้องเขาไป"
"แล้วน้องมันอยู่ไหน"
ภูมิบุญถามเสียงเครียด เพราะไม่เคยเห็นสีหน้าท่าทางของเพื่อนรักเป็นแบบนี้มาก่อน
"อยู่หน้าบริษัท"
"ไป เราไปด้วย"
ภูมิบุญพูด พลอยเองทำหน้าไม่ถูก ภูมิบุญเดินกลับเข้าไปบอกโตโต้ว่าจะไปร้านกาแฟ โตโต้ก็ไม่ได้ว่าอะไร พอทั้งสองลงลิฟท์มาจากออฟฟิศก็ตรงดิ่งไปยังม้านั่งหน้าบริษัท เพราะเห็นเด็กชายคนหนึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"น้อง"
พลอยร้องออกมาเมื่อเห็นสภาพ เขาเหมือนคนอดนอน ข้าวปลาไม่ได้กินหน้าตาดูซูบผอม เสื้อผ้าดูมอมแมม
"พี่ ผมอยากตาย"
เขาร้องไห้ออกมา ภูมิบุญยืนเม้มปากหนัก สะท้อนบาดลึกลงไปในใจ
"ใจเย็นๆนะคะน้อง มีอะไรไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อย"
พลอยปรี่เข้าไปหา เขามองหน้าภูมิบุญเพราะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
"นี่เพื่อนพี่ ไม่ต้องกลัวเขาช่วยน้องได้นะ"
"ผมไม่เหลือใครแล้วพี่ ชีวิตผมไม่มีค่าอะไรแล้ว"
เขาสะอื้นออกมา สายตาดูปวดร้าวจากสิ่งที่ได้พบเจอมา
"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ"
"ทำไมพี่ ผมทำอะไรผิด ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย เพื่อนๆไม่มีใครคบกับผมเลย พ่อก็กินแต่เหล้า ผมไม่มีใครแล้ว ผมไม่มีใคร ผมจะอยู่ไปทำไม"
เสียงที่เปล่งออกมามันรันทดหดหู่ พลันภาพในอดีตก็ฉายขึ้นมาในมโนจิตของภูมิบุญ ตอนนั้นตอนที่ยายเสีย ความรู้สึกเหล่านี้มันเคยผ่านมาแล้ว ผ่ากลางใจของเขามาแล้ว มันเจ็บปวดทรมาน แม้กระทั่งทุกวันนี้ มันเป็นแผลเป็นที่ไม่มีทางหาย แม้จะพยายามหาสิ่งดีสิ่งใดมากลบมาเยียวยารักษา แต่แผลนั้นมันบาดลึกเกินที่จะเยียวยา เขารู้ดีว่ามันเป็นยังไงกับความรู้สึกนี้ ความรู้สึกของการที่คนที่รักโดนพรากจากไป โดยไม่มีแม้คำร่ำลา ความรู้สึกของความโดดเดี่ยวเดียวดาย เงามืดของโลกใบนี้มันช่างโหดร้าย เมื่อทุกอย่างเริ่มครอบงำ พลันภูมิบุญก็ระลึกไปถึงเรื่องที่ตัวเองทำเอาไว้ เขาอาจจะคิดแก้แค้นก็เป็นได้ ชีวิตของใครคนหนึ่งที่เคยบริสุทธิ์ผุดผ่องมา แต่โดนใครเอาคราบดำป้ายให้เปื้อนด่าง เขาผิดอะไรหรือ ภูมิบุญปรี่เข้าไปหาบ้าง
"พี่เข้าใจนะครับน้อง ใจเย็นๆนะ อย่าคิดสั้น"
"พี่เป็นใคร พี่จะเข้าใจได้ยังไง พี่รู้เหรอว่าการที่ไม่มีแม่ การที่ไม่มีเพื่อนคบมันเป็นยังไง พี่รู้เหรอ"
เขาตวาดเสียงดัง จนภูมิบุญผงะออก สายตากร้าวโกรธแค้นชิงชังฉายเด่นอยู่
"พี่รู้เหรอว่าการที่ไม่เหลือใครมันรู้สึกยังไง ผมไม่อยากอยู่แบบนี้ ของที่ผมเคยมี ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้ว ผมไม่ได้เรียน ผมไม่มีที่ไป พี่รู้เหรอว่ามันเป็นยังไง"
ภูมิบุญสะอึกนิ่งน้ำตาคลอออกมา เสียงหัวใจเต้นรุนแรงดังกว่าเดิม เลือดในกายมันฉีดอัดขึ้นมาระเรื่ออยู่บนผิวหน้า พลอยเองก็น้ำตาคลอ พอได้ยินขึ้นมาแบบนี้ก็หันมามองเพื่อนรัก เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่น้องคนนี้กำลังพูดออกมา ภูมิบุญเองก็รู้สึกแบบนี้มาแล้ว
"ใจเย็นๆนะคะน้อง"
"ถ้าพี่ไม่รู้ พี่จะเข้าใจผมได้ยังไง ชีวิตพี่สมบูรณ์แบบอยู่แล้วนี่ พี่จะเข้าใจเหรอว่าคนที่ไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีข้าวกินมันจะเป็นยังไง"
สายตาที่มองจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของภูมิบุญยังไม่วางตา น้ำตาของเขาไหลอาบหน้า สองตาเต็มไปด้วยน้ำตา ภูมิบุญสะท้อนใจอย่างแรง พยายามเม้มปากกักเก็บความรู้สึกไว้
"พี่เข้าใจครับ พี่เข้าใจ"
เสียงที่ลอดออกมามันเหมือนครางออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เข้าใจสิเข้าใจดีว่ามันเป็นยังไง หาคำปลอบ แต่คิดไม่ออกว่าควรพูดอะไรออกไป จำได้ว่าตอนนั้นตัวเองก็ไม่ฟังใคร ไม่เคยฟังใครเลย แม้แต่ยายที่ตนรัก "อย่าคิดจงเกลียดจงชังเขานะลูก มันไม่ดี มันบาป" คำพูดของคนที่รักเท่าชีวิต เขายังไม่ฟัง แล้วใครหน้าไหน คำพูดแสนหวานอันใดมันจะมารั้งเขาไว้ได้
"ไม่ต้องมาพูด ผมไม่ได้หาพี่เพื่อให้พี่เห็นใจ แค่อยากมาบอกว่า ผมจะไปตายซะให้มันจบๆไป"
"น้องครับ"
ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน เขาลุกขึ้นยืน ทันทีที่เขาจะก้าวขาออกเดิน ภูมิบุญก็คว้าตัวไว้กอดเขาไว้แน่น
"จะให้พี่ทำยังไงครับน้อง บอกพี่ที จะให้พี่ทำยังไง"
ภูมิบุญร้องไห้ออกมา พลังที่กักเก็บความรู้สึกไว้มันพังทลายออกมา พลอยเองก็ร้องไห้ออกมา สะท้อนใจเหลือเกิน ทั้งที่มันผ่านมาแล้ว ทั้งที่เพื่อนรักของเธอผ่านมันมาได้แล้วแท้ๆ เขาเองสะดุ้งตกใจไม่คิดว่าภูมิบุญจะกอดตัวเขาไว้
"พี่ ปล่อยนะ ปล่อยผม ให้ผมไป ผมไม่อยากอยู่"
เขาพยายามดิ้นออก แต่ภูมิบุญก็กอดรัดไว้แน่นกว่าเดิม
"อย่าพูดแบบนั้น อย่าคิดแบบนั้น"
"ทำไม ทำไม ปล่อยผม"
"ฟังนะน้อง ฟังให้ดี"
"ภูมิ"
พลอยร้องออกมา ส่ายหน้าไม่ให้ภูมิบุญขุดเรื่องอดีตของตนขึ้นมาอีก เพราะรู้ดีว่าพอพูเรื่องนี้ทีไร คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือตัวของภูมิบุญเอง
"พี่เข้าใจเราดีที่สุด พี่เข้าใจ เพราะพี่เองก็เคยเจอเรื่องแบบนี้มาเหมือนกับเรา ความรู้สึกที่ไม่มีใคร โดนย้ายโรงเรียน ไม่มีข้าวกิน น่ะเหรอ พี่เข้าใจ"
ภูมิบุญสะอื้นออกมา น้ำตาไหลนองหน้า
"ความรู้สึกที่เราต้องสูญเสียคนที่รักไปน่ะหรือ พี่รู้ดี ฟังพี่บ้าง ชีวิตเราไม่ได้มีแค่นี้ บอกพี่สิครับว่าพี่ทำอะไรให้เราได้บ้าง บอกพี่"
คนที่สะอื้นหนักคือภูมิบุญสะอื้นจนหมดเรี่ยวแรงที่จะรั้งเหนี่ยวตัวของน้องเขาไว้ ภูมิบุญทรุดร่างลงกับพื้น สะอื้นปิ่มใจจะขาด พลอยปรี่เข้ามากอดไว้
"พอแล้วภูมิ พอแล้ว ไม่ต้องพูด ไม่ต้องแล้ว"
เสียงร้องไห้ระงมอยู่หน้าบริษัท เขายืนนิ่งมองอยู่ พลอยเองพยายามจะคืนสติให้เพื่อนรัก นานแสนนานกว่าที่ทั้งสองคนจะสงบลง พอหยุดร้องไห้ก็นั่งคุยกัน โชคยังดีที่น้องเขาฟังคำพูดของภูมิบุญกับพลอย หยุดความคิดที่อยากจะไปตายเสีย
"จะเอาแบบนี้เหรอภูมิ ให้น้องเขาไปอยู่กับเราก็ได้นะ"
"ไม่ได้หรอกพลอย บ้านพลอยมีแต่ผู้หญิง เราเห็นใจน้องเขาก็จริงนะ แต่เราไม่อยากสร้างปัญหาอะไรอีกแล้ว"
"แล้วจะหาห้องเช่าให้น้องเขาจริงเหรอ แล้วพ่อของเขาล่ะ"
"ก็ในกรณีที่เขาไม่อยากอยู่บ้านไงพลอย เราไม่รู้จะคิดหาวิธีอะไรที่ดีกว่านี้แล้ว เรื่องที่เรียนพลอยจัดการให้เราได้ไหม เอาแถวนี้ล่ะ จะได้ใกล้หูใกล้ตา ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเดี๋ยวเราจัดการเอง"
"จะดีเหรอภูมิ เราว่าไปบอกบอสก่อนดีไหม"
"อืม เดี๋ยวเราบอกเอง"
พอกลับเข้าไปทำงานก็ไปเล่าให้โตโต้ฟัง
"คิดดีแล้วเหรอภูมิ พี่ว่าอย่าไปยุ่งเรื่องของเขาดีกว่าไหม"
"ผมเล่าให้ฟังเฉยๆครับ ไม่ได้ขอความเห็น เดี๋ยวคุณโตโต้จะหาว่าข้ามหน้าข้ามตา"
น้ำเสียงขุ่นมัวไม่พอใจ
"อ้อ พี่ลืมไป เงินเดือนเราเยอะแล้วนี่ เดี่ยวนี้เลยกะจะเลี้ยงเด็กว่างั้น"
ภูมิบุญหันขวับสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"คนเราถ้ามีโอกาสที่ดีเท่าเทียมกัน คงไม่มีใครเลวหรอกครับในโลกนี้ คุณโตโต้จะคิดยังไงก็ตามใจ ผมแค่อยากจะรับผิดชอบในสิ่งที่ผมมีส่วนร่วม"
"ภูมิ แล้วที่แม่เขาทำกับบริษัทของเราล่ะ"
"แค่ตายยังไม่พอเหรอครับ หรืออยากให้ทุกคนในครอบครัวของคุณน้อยต้องตาย ย่อยยับไปกับตาเหรอครับถึงจะพอใจ"
ภูมิบุญไม่ยอมลดราวาศอกสายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของโตโต้ เขาสะดุ้ง
"พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เอาเถอะ ถ้าเราคิดดีแล้วพี่ก็ไม่ว่าอะไร"
ยอมจำนนเพราะไม่อยากให้ภูมิบุญเคืองตนเอง เดี๋ยวนี้ไม่รู้ทำไมเขาเป็นห่วงความรู้สึกของคนที่มองเขาตาเขียวนี่มากเป็นพิเศษ ยิ่งเห็น ยิ่งใกล้ยิ่งห่วงใยมากขึ้นทุกวัน ทั้งที่แต่ก่อนเกลียดจนไม่อยากแม้แต่จะมองหน้า
"ภูมิเป็นไงบ้างวันนี้ ทำงานเหนื่อยไหม"
พอกลับถึงบ้านก็ทำงานบ้านช่วยอ้อยกับจันทร์ อยู่คุยกับเจ้าของบ้านครู่ใหญ่ เสร็จธุระแล้วก็มีเวลาส่วนตัวเปิดคอมพิวเตอร์เติมเต็มกำลังใจให้ตัวเอง
"ไม่เหนื่อยครับ แต่เครียดนิดหน่อย"
"หือ มีอะไรครับ พี่เป็นห่วงนะ"
ภูมิบุญตัดสินใจเล่าเรื่องต่างๆให้แทนทวีฟัง
"อืม ภูมิแน่ใจแล้วเหรอครับ ว่าเด็กนั่นจะไม่สร้างปัญหาให้"
"ไม่รู้สิครับพี่แทน ภูมิไม่อยากเห็นใครต้องเจ็บปวดอีก"
"เอาเถอะครับ แล้วแต่ภูมิ พี่เข้าใจ"
"พี่แทนยุ่งอยู่ไหมครับ"
"อ้อ ไม่แล้วล่ะ ดึกแล้วเดี๋ยวพี่ก็คงนอน งดทำรายงานไปสักวัน เออภูมิ อยากเห็นหน้าพี่ไหม"
"อยากสิครับ อยากเห็นมาก"
"พี่ยืมกล้องมาจากเพื่อน แป๊บนึงน้า เดี๋ยวพี่ให้ดู"
ภูมิบุญรออยู่ด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เห็นหน้าของแทนทวี นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น พอภาพในจอคอมพิวเตอร์ฉายออกมา ก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ภูมิบุญเอานิ้วลูบที่จอคอมพิวเตอร์แผ่วเบาราวกับว่ามันจะบอบช้ำ แทนทวียังดูเหมือนเดิม เว้นแต่สีผมที่ไปโกรกให้สีอ่อนลง
"พี่แทน ภูมิคิดถึงพี่แทนเหลือเกิน"
"พี่ก็คิดถึงภูมิ คิดถึงมาก"
"พี่แทนยังดูเหมือนเดิมเลยนะครับ หล่อเหมือนเดิมเลย"
"ภูมิซื้อกล้องมาดิวันหลัง พี่ก็อยากเห็นหน้าภูมินะ"
"ได้ครับ เดี๋ยววันหลังภูมิจะแวะซื้อ"
"พี่รักภูมินะ รักเสมอ"
"ภูมิก็รักพี่ครับ รักพี่เสมอ"
วันที่เหน็ดเหนื่อยแบกความรู้สึกที่ปวดร้าวรันทดใจมา พอได้เติมเต็มพลังใจความสดใสก็กลับคืนมา หัวใจที่ห่อเหี่ยวไปกับสิ่งกระทบก็ชุ่มฉ่ำดังเดิม แม้จะนานแสนนานก็จะรอ แม้จะไม่รู้วันเดือนก็จะคอย เขาคนนั้น คนที่เป็นทุกอย่างของหัวใจ เขาคนนั้นคนที่คอยเติมเต็มความรักให้หัวใจมีพลังก้าวต่อไปในวันที่มืดมน
พอวันใหม่ภูมิบุญก็นักเจอกับลูกชายของน้อย เขาชื่อ บาส เรียนอยู่แค่ชั้นมัธยมสี่เขายอมออกมาพบแต่โดยดี เพราะพ่อของเขาโดนไล่ออกจากงานเนื่องจากเครียดจัดและกินเหล้าตลอดเวลาทำงานไม่ได้ ตัวของเขาเองก็คงเครียดอยู่ไม่น้อย เพราะใบหน้าช่างเศร้าหมองไร้ซึ่งแววของความสดใสในแววตา
"กินข้าวมาหรือยังบาส"
ภูมิบุญถามแล้วเอามือไปแตะบ่าเขาเบาๆ บาสส่ายหน้า
"งั้นพี่พาไปกินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวเราค่อยไปซื้อของเข้าห้อง"
ไม่มีเสียงตอบรับจากเขา ก้มหน้าเดินตามหลังไป พลอยเองก็มองอย่างห่วงใย
"แล้วพ่อเป็นไงบ้าง บาส"
"พ่อเมาอย่างเดียว พ่อผมไม่เคยกินเหล้ามาก่อน"
พอถามถึงครอบครัวก็ง้างปากพูดออกมาได้ แต่เหมือนกำลังจะพ่นความรู้สึกออกมาอีก
"มาอยู่อย่างนี้ไม่ห่วงพ่อเหรอ" พลอยหน้าเสีย
"แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมอยู่ไม่ได้ ห่วงก็ห่วง แต่ผมก็กำลังจะตาย"
พูดเรื่องตายขึ้นมาทีไรภูมิบุญรู้สึกจี๊ดขึ้นมาที่ใจ
"อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลยพลอย ตามใจเรานะบาส พี่เช่าห้องไว้ให้เราจะมาอยู่เมื่อไหร่ก็ได้ ส่วนเรื่องเรียนเราไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ พี่จะส่งเสียเราอย่างที่พี่รับปากเอาไว้ แต่ขออย่างเดียว อย่าพูดเรื่องตายให้พี่ได้ยินอีก ชีวิตเรามีค่าเกินไปที่จะเอาพูดเล่นๆ คนที่เขาไม่อยากเสียชีวิตไปเขาพยายามทำทุกทางเพื่อรักษาชีวิตของเขาไว้ แต่เรามีชีวิตแต่กลับเอามันมาแช่งเล่นทุกวัน พี่ขอนะครับ"
คำพูดที่แข็งแกร่งกร้าวออกมาจากใจ ใจอ่อนก็จริงแต่เวลาเอาจริงภูมิบุญเองก็ไม่ยอมเหลาะแหละหรืออ่อนให้กับใคร พูดออกมาจากใจ ออกมาจากความรู้สึก เขาจะสบายใจหรือคิดไม่ได้มันเรื่องของเขาแล้ว
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
^
^
^
จิ้มๆทะลวงพี่อิ๊ก :z13:
หวังว่าน้องบาสคงม่ะเปนปัญหายุ่งยากในคราวต่อไปนะคราบ :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่แทน...เปรียบเสมือนน้ำบ่อน้อย...ที่คอยล่อเลี้ยงใจน้องภูมิ
หวังว่ามันจะไม่เหือดแห้งไปตามกาลเวลานะจ๊ะ.....
น้องภูมิ....หมั่นสะสมความดีไว้เถอะ.....
ตั้งมั่นอยู่ในคุณความดี....ความทุกข์ร้อนก็จะผ่อนคลาย... :กอด1:
น้อง eiky พักผ่อนเยอะ ๆ น้า....รักกัน ๆ จ๊ะ :L1:
กด + ให้คนขยันนะคะ
-
อ่านวันเดียวจบเลยค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ สมจริง ตรงใจ ภาษาสำนวนการเขียน
มีเขียนผิดบ้างแต่ก็ไม่ได้อะไรเพราะมัวแต่อินกับเนื้อเรื่อง ฮะๆ
เรื่องความรักก็ลุ้นจริงลุ้นจัง ตอนแรกนี่โอ๊ย อย่านะไม่เอาโตโต้ขอแทนเป็นพระเอกเถอะ พอมาตอนนี้ อูย...ใครดีล่ะทีนี้...
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ :กอด1:
+1ค่า
-
5555 ภูมิมีแต่เรื่องยุ่ง ๆ ตลอดเลยนะ
ไม่เรื่องนี้ก็เรื่องโน้น
อยากให้ภูมิเจอในเรื่องดี ๆ บ้าง
ไม่อยากเครียด
-
เง้อ จะไม่เป็นปัญหาตามหลังมาแน่เหรอพี่ภูมิ
แต่พี่ภูมิเป็นคนใจดี อะไรๆ ต้องดีตามมาแน่
-
รักแทน เสียดายโตโต้
-
หรือบาสจะมาเป็นพระเอกเเทนสองคนนี้
กร๊ากก ไม่รู้ว่าเราคิดได้ไง :laugh:
-
เด็กน้อยจะเข้าใจแค่ไหน ถึงเจตนาของคนช่วย
น้องภูมิอย่าลืมบอกคุณท่านด้วย
เอาใจช่วย
+1
-
มาต่อซักทีนะพีอิ๊ค
ดีใจ โครตๆ
สงสานบาสจัง :monkeysad:
อย่าให้เกิดเรื่องอะไรอีกเลย
สาธุ สงสารภูมิ
อีกอยากเห้อๆ ถึงจะชอบโตโต้
บ้างแล้วนะ แต่ก้อเชียร์แทนอยู่
อย่าให้แทนเปลียนไปเลย
อ่านแล้วๆ มันโหวงๆ แหวงๆ
ไงไม่รุ ตั้งแต่ ที่ แทน ยุ่ง
ทำรายงาน อ่า ขอให้แทน
แทนทำรายงานจริงๆ นะ
จะรอแทนกลับมานะ แต่
ขออย่าให้แทน เปลี่ยนไป
ฟรือมีใคร ให้รักภูมิคนเดียว
นะ ขอบคุณพี่อิ๊คมากนะ
รักกันๆๆๆ รักพี่อิ๊ก อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เนื้อเรื่องเข้มข้น+ ซีเรียส
อิ๊คกี้ :กอด1: รักกันๆค่ะ
-
อ่า...
อ่านแล้วเจ็บจัง
คนเราเกิดมาย่อมมีความลำบากด้วยกันทั้งนั้น
บาส...
ให้คิดเสียว่านี่คือประสบการณ์ชีวิตที่เพื่อนคนอื่นๆไม่มีทางหาได้
ยิ่งบาสเจอเรื่องร้ายๆหนักเท่าไหร่ แต่บาสยังมีสติและประคองตัวเองให้อยู่รอดได้อยู่
นั่นแหล่ะคือความแข็งแกร่ง มันจะทำให้บาสเป็นลูกผู้ชายที่เข้มแข็ง เป็นคนเก่ง เป็นที่พึ่งพาของครอบครัวและตัวเองได้
แค่บาสอดทนและไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคเท่านั้น
+1 เป็นกำลังใจให้น้องบาส
(น้องบาสสนใจมาเล่นกับน้องญี่ปุ่นมั้ยอ่า??? ฮี่ฮี่ฮี่)
-
มาแล้วๆ :m4:
แบบนี้ถ้าถามความเห็นของแม่ๆ ป้าๆ ในหนังไทยก็จะบอกว่า "เลี้ยงลูกเสือลูกตะเข้ไว้แบบนี้ สักวันมันก็คงจะหันมาแว้งกัดสนองคุณให้เท่านั้น" :laugh:
ไม่รู้ว่าบาสเนี่ยจะมาดีมาร้าย แต่ก็นะคะ ตัวเท่านี้คงไม่มีพิษสงอะไรมากมายหรอก แลดูก็ไม่ใช่คนเจ้าแผนการอะไรมากมาย หรือยังไงคะคุณอิ๊กกี้
เจอกันเย็นพฤหัสบดีนะคะ ไม่รู้ถึงตอนนั้นแทนทวีจะเปิดตัวแฟนใหม่รึยังนะ o18
-
รักคร้าบๆ
-
กะแล้วเชียวว่าถ้าน้องภูมิรู้เรื่องบาส
ต้องทำแบบนี้...แล้วเรื่องนี้จะมีปัญหาตามมาให้น้องภูมิอีกไหม
สู้ต่อไปน๊าน้องภูมิ
-
:L1:มองโลกในแง่ดีอีกแล้วน้องภูมิ :L1:
-
ไม่ใช่วันหน้าวันหลัง เด็กน้อยนี่เกิดชอบภูมิขึ้นมาหรอกนะ 5555
-
จะมีเรื่องยุ่งยากเกิดกับภูมิอีกมั้ยเนี่ย
รักคนแต่งนะคับ
-
ตอนที่ผ่านมาเมื่อกี้เห็นโตโต้บอกแค่อยากเอาชนะภูมิ พอมาตอนนี้กลับแสดงว่าห่วง และดูเหมือนจะรักอีกด้วย
จะเอาไงแน่โตโต้ กำลังจะถอดใจไม่เชียร์อยู่เชียว อ้าว..มาทำเอาเขวซะแระ
อืม..หวังว่าน้องบาสคงไม่มาขมวดปมให้เพิ่มขึ้นมาอีกหลายๆปมเน้อ
-
โอ้ ไม่นะ นี้ บอส จะเป็นปัญหาในอนาคตหรือ เปล่า
แต่ ก็ อยากให้ช่วยน้องเค้านะ
อิอิ +1 สำหรับ กำลังใจ :L2: :L2:
-
ไม่ไว้ใจบาส รู้สึกเหมือนกำลังจะสร้างปัญหาให้ภูมิ
:กอด1:คุณอิ๊กหายไวๆนะ
-
+1 :L2: :L2:
-
หรือจะเชียร์บาสกับน้องภูมิไปเลยดี :z1:
กินเด็กๆ
-
:L2: พักผ่อนเยอะ ๆ นะจ๊ะ...
-
หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนอะ
พี่อิ๊กกี้หายไวๆค่ะ จัดช่อดอกไม้เยี่ยมก่อน :L2:
-
ตามทันแล้ว :pig4:
-
กลัวจัง กลัวว่าเดกนั่นต้องหาเรื่องให้ภูมิแน่เลย เครียดจัง เรื่องนี้คือนิยายเครียดแห่งปีจิงๆ
-
:L2: หายไวนะค่ะ :กอด1:
-
น้องภูมิสู้ต่อไป!!!
หวังว่าน้องบาสคงไม่ได้มาร้ายใช่มั้ย...
โอ้วพี่แทน รีบๆเรียนให้จบรีบๆกลับเถ๊อะ...
-
อิอิ แอบมาตอนดึกๆน้า พอดีเข้าเวรดึก เลยเขียน ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคร้าบ ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว กินยาทั้งน้ำทั้งเม็ด เหอๆๆ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ เรื่องนี้ไม่เครียดน้า ทำไมเพื่อนๆบอกเครียด คนเขียนยังชิวๆ เลยอ่า อิอิ
ฉากหกสิบเอ็ด
"ก่อนอื่นผมต้องขอชี้แจงในการเทรนของบริษัทของเราในครั้งนี้ก่อนนะครับ ทางเราทราบดีว่าพนักงานทุกท่านมีศักยภาพดีอยู่แล้ว แต่บางอย่างเรายังต้องการที่จะพัฒนาเพื่อให้ศักยภาพของพนักงานทุกคนดีขึ้นอีก หัวข้อในการเทรนวันนี้คือการทำงานด้วยทัศนคติที่ดี แอทติจูดหรือทัศนคติคืออะไร มันคือความรู้สึก ความคิดของเราต่อสิ่งที่ทำ หรือสิ่งที่เห็น"
ภูมิบุญออกไปยืนด้านหน้าห้องประชุมที่จุผู้เข้าร่วมประชุมได้ประมาณห้าสิบคน เขาประกาศก้องน้ำเสียงชัดเจนไม่สั่นไหว ภูมิบุญโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก โตโต้เองก็คอยนั่งมองดูอยู่
"วันนี้ผมเชิญอาจารย์ที่ทรงคุณวุฒิ ท่านได้ให้การอบรมแก่องค์กรใหญ่ๆมาหลายองค์กรแล้ว วันนี้เราได้รับเกียรติจากท่าน หวังว่าเพื่อนๆพนักงานทุกคนคงได้รับความรู้ใหม่ๆเพื่อนำไปปรับปรุงการทำงานของตนให้ดียิ่งขึ้นเพื่อตัวของเพื่อนพนักงานเองและเพื่อบริษัทของเรา ขอบคุณครับ"
เสียงปรบมือดังขึ้นกึกก้อง ภูมิบุญเดินกลับมาที่นั่ง
"ฝากด้วยนะครับอาจารย์"
"ยินดีครับ"
อาจารย์ผู้ชายวัยกลางคนแต่งตัวตามสมัยนิยม ท่าทางกระเบียดออกไปผู้หญิงเสียมากกว่าผู้ชาย ตัวภูมิบุญเองแม้จะรู้ตัวว่าเป็นเกย์แต่ไม่มีอาการของหญิงสาวปรากฏแม้แต่น้อย พออาจารย์แนะนำตัวก็เริ่มการบรรยาย โดยเน้นที่หัวข้อหลักคือทัศนคติที่ดีในการทำงาน อาจารย์แจกแผ่นพับให้ทุกคนเพื่อเป็นคู่มือในการอบรม
"ถ้าเรามีแอทติจูดที่ดีในการทำงาน มันส่งผลในหลายๆด้านด้วยกันนะครับ ใครรู้บ้างว่าในบริษัทเราใครหรือตำแหน่งใดสำคัญที่สุด"
อาจารย์ถามขึ้นแล้วมองหาคนตอบ มีคนยกมือ
"เจ้าของกิจการครับ"
เสียงตอบมาจากแผนกช่าง
"ถูกต้องครับ แล้วมีใครอีกไหม"
"เมเนจเมนต์ค่ะ"
"บัญชีค่ะ"
พอมีคนตอบเสียงอื่นๆก็เริ่มตามมา
"ครับ ในแต่ละองค์กรไม่ว่าจะน้อยใหญ่ คนที่สำคัญที่สุด คนแรกคือลูกค้า สองเจ้าของกิจการ สามพนักงานทุกคน สี่สังคมที่บริษัทเราตั้งอยู่ ทำไมน่ะเหรอครับ ลูกค้าถือว่าเป็นคนสำคัญเพราะคนที่จ้างงานเราแม้จะเป็นเจ้าของกิจการ แต่รายได้ที่เจ้าของกิจการได้จากลูกค้าก็มาแปรเป็นเงินเดือนให้พนักงาน ถ้าเจ้าของกิจการไม่มีลูกค้า บริษัทจะไปรอดไหมครับ ก็ไม่ เพราะฉะนั้นเราจึงถือว่าคนที่จ้างเราจริงๆ นั่นก็คือลูกค้า หรือคนที่เอารายได้เข้ามาให้บริษัทของเรา"
อาจารย์หยุดแล้วรอให้ทุกคนตอบมีส่วนร่วมในการอบรม
"เจ้าของกิจการก็สำคัญเพราะถ้าไม่มีเจ้าของกิจการ แน่นอนครับย่อมไม่มีบริษัท ส่วนพนักงานทุกคนไม่ว่าตำแหน่งอะไรหรือใครในบริษัทก็มีความสำคัญเท่าเทียมกัน ทำไมน่ะเหรอครับ อย่างคนเดินเอกสารในบริษัท เขาสำคัญไหม ถ้าไม่มีคนเดินเอกสาร ใครครับที่ต้องเป็นคนทำ ก็เราเองนั่นไงครับไหนจะต้องทำงานของตัวเอง ไหนจะต้องวิ่งเอกสาร อาจารย์คิดว่า วันนั้นเราคงทำงานได้ไม่ดีหรอกครับ อย่างแม่บ้านทำความสะอาด เวลาเราเข้าห้องน้ำ ถ้าไม่มีแม่บ้านทำความสะอาด ห้องน้ำน่าเข้าไหมครับ บริษัทหรูหราแต่ไม่มีแม่บ้านทำความสะอาด บริษัทนั้นจะน่าทำงานไหม การทำงานร่วมกันไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งอะไรเราต้องให้ความสำคัญกับเพื่อนร่วมงานนะครับ อย่าเห็นว่าเขาเป็นแค่แม่บ้าน คนเดินเอกสาร จะไปจิกหัวด่าว่าเขาไม่ดีนะครับ เพราะอย่าลืมว่าคนที่ไปว่าเขา คุณก็คือพนักงานคนหนึ่งเหมือนกัน ถ้าไปว่าเขา ว่าเป็นแค่แม่บ้านทำความสะอาด เพื่อนร่วมงานจะรู้สึกยังไงครับ แน่นอนเวลาไปไหนเขาก็จะรู้สึกไม่ภูมิใจ ไม่กล้าบอกใครว่าตนทำงานตำแหน่งอะไร เห็นไหม เราได้สร้างปมด้อยให้เพื่อนร่วมงานไปแล้ว โดยไม่รู้ตัว แทนที่เราจะยกย่องเขา เพราะถ้าไม่มีเขา เราก็จะไม่มีที่สะอาดๆทำงานจริงไหมครับ เราต้องทำให้ทุกตำแหน่งภูมิใจในหน้าที่การงานของเขา แล้วตัวเขาเองก็จะรู้สึกว่าเขามีค่า เป็นถึงแม่บ้านในบริษัท เอ พี ที กรุ๊ป ไม่ใช่ใครจะมาเป็นกันง่ายๆนะ เห็นไหมครับ แค่ทัศนคติที่มีต่อเพื่อนร่วมงานเล็กน้อย เราสามารถเปลี่ยนความคิดเปลี่ยนแนวการทำงานได้ ถ้าเรารู้สึกภูมิใจในสิ่งที่เราทำ ไม่ว่าตำแหน่งอะไร งานนั้นๆรับประกันได้เลยครับว่างานออกมาดีแน่นอน"
อาจารย์บรรยายยืดยาว เน้นเสียงสูงต่ำออกลีลาท่าทาง พนักงานที่เข้าอบรมก็หัวเราะไปตามที่อาจารย์บรรยาย
"ตัวอย่างนะครับ อย่างเวลาเราไปกินก๋วยเตี๋ยวอาซิ่มข้างถนนจะกินต้องเดินไปสั่ง แต่ก็ไม่ว่ากันเพราะราคาก็ไม่สูงมาก คืออาจารย์อยากจะเปรียบเทียบกันว่า ก๋วยเตี๋ยวชามนึง ๒๕ บาทข้างถนนกับบริการของเขา หรือเป็นการบริการตัวเองแค่นั้น กับร้านอาหารที่พอเราเดินเข้าไปพนักงานแทบจะมาอุ้มเรา กับการที่แค่จะเดินเข้าไปสั่งก๋วยเตี๋ยวกินเหมือนกัน แต่ชามละร้อยกว่าบาท รสชาติก็ไม่ได้แตกต่างกันเลย เพราะอะไรน่ะหรือครับ เพราะการบริการเป็นสำคัญ อย่างเวลาเราไปซื้ออะไรดีเอายาล่ะกัน ร้านแรกไปซื้อร้านอาเจ็ก อาเจ็กถามว่า จะเอายาอะไร กี่เม็ด พอบอกไปก็หยิบให้หน้าตาก็เหมือนเพิ่งทะเลาะกับเมียมา เราเสียอีกที่รู้สึกเกรงใจเขา จริงไหมครับ พอเข้าร้านที่สอง อาเจ็กเหมือนกัน แต่อาเจ็กถามว่าเป็นอะไรมาครับ เราบอกไม่สบายปวดท้อง อาเจ็กถามอาการ แล้วแนะนำว่าควรใช้ยานี้นะอาการแบบนี้ แนะนำวิธีการใช้ยา ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ถามทุกคนว่าเราจะรู้สึกพอใจที่จะไปซื้อยาที่ร้านไหนครับ"
อาจารย์ถาม ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
"เห็นไหมครับ แค่เราใส่ใจในสิ่งที่เรากำลังจะขาย หมายถึงงานของเราคือการทำรีสอร์ทเพื่อขายให้คนมาเข้าพักใช่ไหมครับ เหมือนกันครับ ถ้าหากว่าคุณฝ่ายประชาสัมพันธ์เวลาไปขายให้ลูกค้า พูดจาไม่ดีหรือไม่สนใจลูกค้า ไม่มีใครอยากซื้อหรอกครับ ถึงคุณจะบอกว่าพร็อพเพอร์ตี้ของคุณมันหกดาวเจ็ดดาวแต่ทำท่าเหมือนดาวครึ่ง ไปไม่รอดหรอกครับ เพราะฉะนั้นแอทติจูดมันสำคัญมาก ถ้าเรามีแอทติจุดที่ดี ภาพลักษณ์ของบริษัทก็ดี ที่สำคัญภาพลักษณ์ของตัวเราก็ดีตามไปด้วย"
การบรรยายใช้เวลาทั้งวันสำหรับกลุ่มแรก ภูมิบุญนั่งฟังอยู่ด้วยแค่ครึ่งวันแรกเพราะต้องไปทำงานต่อ ส่วนโตโต้ก็ออกมาพร้อมกัน
"เราว่าอาจารย์ตลกดีนะ ไม่เครียด"
พลอยบอกตอนเดินออกจากห้อง
"อืม ก็ได้พี่ไพลินล่ะแนะนำ"
"ดีนะเราว่า แต่ก่อนความคิดทัศนคติก็ไม่ค่อยดี พอฟังอาจารย์พูดแล้วมันก็จริงนะ"
"หวังว่าพนักงานของเราคงได้แง่คิดอะไรบ้างนะ"
ภูมิบุญคุยกับพลอยสักพักก็เดินเข้าห้องไปกับโตโต้
"ไปกินข้าวกันภูมิ จะเที่ยงแล้ว"
"ครับ เป็นไงบ้างครับคุณโตโต้ ใช้ได้ไหม"
"ดีนะพี่ว่า อย่างน้อยก็มีประโยชน์ต่อบริษัท"
น้ำเสียงเรียบแต่ใบหน้ายิ้มแย้ม ภูมิบุญออกไปทานข้าวกับโตโต้ส่วนพลอยไม่ไปด้วยเพราะติดงานเตรียมเอกสารการประชุมอยู่
"แล้วเด็กคนนั้นเป็นไงภูมิ"
โตโต้ถามขึ้นเมื่อนั่งรออาหารที่สั่งไป
"ก็พาไปดูห้องแล้วครับ จะอยู่หรือไม่อยู่ก็แล้วแต่น้องเขา"
"เหรอ ไม่เสียเงินเปล่านะ"
"ไม่รู้สิครับ มันเป็นสิ่งที่ผมทำได้นตอนนี้ ไม่รู้จะช่วยน้องเขายังไงเหมือนกัน"
"เรานี่ก็ขยันหาเรื่องมาใส่หัวนะ"
"ทำไงได้ครับ ผมไม่อยากเห็นอนาคตของเด็กตาดำๆคนหนึ่งต้องมาพังลงต่อหน้าต่อตา"
"คร้าบ ใจดีจริงๆนะเรา"
โตโต้ล้อออกมา ภูมิบุญไม่โต้ตอบยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"งั้นเย็นนี้นัดน้องมันมาทานข้าวด้วยกันสิ"
โตโต้พูดขึ้น ภูมิบุญปรายตาขึ้นมองไม่เข้าใจในจุดประสงค์ของคนพูด
"ครับ ผมจะลองชวนดู"
"พี่แค่อยากดูหน้าเขาหน่อยน่ะ เผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง"
เสียงตอบรับจากพนักงานใรการอบรมออกมาดีเกินคาด พนักงานหลายคนปรับเปลี่ยนความคิดหลังจากการอบรมเสร็จสิ้นลงในวันแรก ทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พูดคุยกันในเรื่องที่เพิ่งจะได้อบรมมา พอเลิกงานภูมิบุญก็นัดกับบาสให้มาเจอที่หน้าบริษัท พลอยเองต้องรีบกลับเพราะมีธุระกับทางบ้าน โดยมีกายมารับเช่นทุกวัน
"เป็นไงบ้างบาส เรียนเหนื่อยไหม"
พอเจอหน้าบาสภูมิบุญก็ทักทาย เขาอยู่ในชุดนักเรียนสะพายเป้ที่หลัง สีหน้าดูดีขึ้นกว่าวันก่อน
"ก็เรื่อยๆพี่ แล้วพี่จะพาผมไปไหน"
"ไปกินข้าวกันครับ"
ภูมิบุญบอกไปแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
"แต่ไปกับพี่อีกคนนะครับ"
"ไม่ ผมไม่ไปกับคนอื่น"
เขาเสียงแข็งขึ้นมามองหน้าภูมิบุญที่สะดุ้งกับอาการของเขา
"ทำไมล่ะครับ"
"ถ้าพี่อยากไปกับผมก็ไปกับผมสิ ทำไมต้องชวนคนอื่นไปเยอะแยะ หรือจะให้มาดูคนไม่มีทางไปอย่างผมเหรอ"
"บาส"
ได้แต่ร้องออกมา ภูมิบุญถอนหายใจ
"งั้นพี่ไปเถอะครับ ผมจะกลับ"
"ได้ครับ เดี๋ยวพี่โทรไปบอกพี่เขาก่อน รอแป๊บนะครับ"
พอโทรศัพท์ไปบอกโตโต้รายนั้นก็โวยวายใหญ่ แต่ภูมิบุญก็อธิบายว่าบางทีบาสอาจะยังทำใจไม่ได้ ไม่อยากเจอใครมากหน้าหลายตา พอตกลงกันได้ก็พาบาสออกไปจากบริษัท
"ไปกินที่ซีคอนละกันนะ เผื่อเราอยากได้อะไรเพิ่มพี่จะได้ซื้อให้"
ไม่รู้ว่าที่พูดออกไปทำให้สายตาของอีกคนฉายแววขึ้นมา ภูมิบุญเรียกรถแท็กซี่หน้าบริษัทแล้วตรงไปยังที่หมาย เดินวนอยู่ไม่นานก็ตัดสินใจเข้ากร้านอาหารญี่ปุ่น
"ผมอยากได้โทรศัพท์"
อยู่ดีๆเขาก็โพล่งขึ้นมา ภูมิบุญมองหน้าเขา
"แล้วเครื่องที่ใช้อยู่ล่ะครับ"
"ผมจะขาย"
"อ้าว ทำไมล่ะบาส มันยังดีอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"ก็ผมไม่มีเงินนี่พี่ ผมจะขายทุกอย่างล่ะที่มี"
ภูมิบุญเม้มปากสูดลมหายใจเข้าไปกักเก็บไว้ในปอด
"ก็พี่คอยดูแลเราอยู่นี่บาส อยากได้เงินก็บอกพี่สิ เราจะไปขายทำไม"
"ไม่รู้ล่ะพี่ ผมอยากได้โทรศัพท์ใหม่"
เขายังยืนกระต่ายขาเดียว ภูมิบุญเองก็ครุ่นคิดอยู่
"จะเอารุ่นไหนล่ะ"
"สี่จี"
"บาส"
ภูมิบุญร้องออกมา มองเขาอย่างไม่พอใจ
"พี่ไม่ซื้อให้เหรอ ไหนบอกจะดูแลผม แค่นี้พี่ก็ไม่รับผิดชอบผมแล้วเหรอ"
เขาคิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า พูดออกมายิ้มที่มุมปาก
"ฟังพี่นะบาส เพื่ออะไรครับ เราทำอะไรอยู่รู้ตัวไหม เราเรียนหนังสืออยู่นะ ความจำเป็นอะไรที่เราจะต้องใช้โทรศัพท์แพงๆขนาดนั้น เราไม่ได้ติดต่อกับใคร หรือเป็นนักธุรกิจ พี่ซื้อให้ได้ไหม ได้ แต่เพื่ออะไร แล้วที่พี่ทำอยู่นี่พี่ไม่ดูแลเราเหรอครับ อย่ามาว่าพี่ไม่รับผิดชอบเรา พี่ไม่ได้ทำอะไรเรา แต่คนที่ทำคือแม่ของเราซึ่งท่านได้เสียไปแล้ว เอาเถอะกินข้าวก่อนส่วนเรื่องนั้นค่อยว่ากัน"
ภูมิบุญตัดบทเพราะเห็นเขากำลังอ้าปากจะพูดขึ้นมา พออาหารมาก็ก้มหน้าก้มตากินไม่ได้สนใจเขาอีก
"เพื่อนที่โรงเรียนใหม่เป็นไงบ้างบาส เข้ากับเพื่อนได้หรือยัง"
"ยัง"
"ทำไมล่ะ เราต้องรีบปรับตัวนะจะได้ไม่ลำบาก"
"จะให้มีเพื่อนได้ยังไง ในเมื่อผมไม่ได้ไปโรงเรียน"
"บาส"
ได้แต่ร้องออกมา มองหน้าเขาอีกครั้ง
"เรามีโอกาสดีกว่าคนอื่นเขานะบาส อย่าทำตัวแบบนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นพี่รู้ว่าเราไม่ผิด ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย แต่เราก็อย่าหนีปัญหาแบบนี้สิบาส"
"พอเถอะพี่ ผมไม่อยากฟัง ตกลงจะซื้อให้ไหม โทรศัพท์อ่ะ"
"ไม่ครับ ของที่ห้องยังขาดอะไรอีกไหม"
ภูมิบุญตอบหน้าตาเฉย ทำท่าไม่สนใจเขาอีก
"พี่ ไหนบอกจะซื้อให้ผม ทำไมหลอกผม"
เขาขึ้นเสียงมองหน้าภูมิบุญอย่างไม่พอใจ
"พี่บอกเหรอว่าจะซื้อให้ ค่ำแล้วรีบกลับเถอะ เดี๋ยวพ่อเราเป็นห่วง เออเรื่องค่าใช้จ่าย พี่ลองคำนวณดูแล้วนะ น่าจะตกอาทิตย์ละห้าร้อย ส่วนวันเสาร์อาทิตย์พี่ว่าจะหาอะไรให้เราทำ"
"ห้าร้อย เป็นบ้าเหรอพี่ เงินแค่นั้นจะเอาไปทำอะไรได้ ผมไม่เอาหรอก"
เขาร้องขึ้นมาทำหน้ารังเกียจในสิ่งที่ได้ยิน
"ตามนั้นครับ อยากได้เพิ่มก็พี่จะหาอะไรให้ทำไง กลับบ้านดีๆนะ"
หันหลังเดินหนีไปทันที เขายืนกัดฟันอยู่ ภูมิบุญรู้ดีว่าเขาอาจจะเป็นปัญหาใหม่ที่เข้ามารุมหัวใจให้คิดหนัก แต่ยังไงเสียมันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว เรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาแม้เขาจะเป็นแค่ฟันเฟืองหนึ่งในบริษัท แต่ด้วยพระคุณของคุณอภิสราต่อให้ทำมากกว่านี้เขาก็ยอม และแม้มันจะทำร้ายใครมากมายแค่ไหน เขาก็ได้แต่ยอมทำใจเท่านั้นเอง
"ทำไมพลอยกับภูมิต้องรับผิดชอบเขาด้วยล่ะ พี่ไม่เข้าใจจริงๆนะ"
กายถามขึ้นระหว่างขับรถไปส่งพลอยที่บ้าน
"แหมพี่ อย่างน้อยก็เด็กคนนึงนะคะ เขาอายุแค่นั้นต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้แล้ว หนูว่ามันอาจจะดูรุนแรงไปหน่อยนะ ช่วยแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"คร้าบ แม่พระ แล้วนี่จะตรงกลับบ้านเลยเหรอไม่แวะกินอะไรกับพี่ก่อนเหรอครับ"
กายเปลี่ยนเรื่องคุยหันมายิ้มให้พลอย
"ไม่ค่ะ แม่รออยู่ เห็นแม่บอกทำกับข้าวไว้รอ"
"จริงเหรอ ดีเลยงั้นพี่ขอกินข้าวด้วยคน"
"อ้าวนะ จะกินได้เหรอคะ กับข้าวบ้านๆอ่ะ ไม่ได้ไฮโซหรูหรานะพี่"
"ไม่รู้สิ ลองดูเผื่อติดใจ"
เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลอยทำหน้าหมั่นไส้ขึ้นมา แต่น่าแปลกที่มารดาของพลอยกลับรักใคร่เอ็นดูกายเพราะรายนี้แม้จะไม่ได้ไปรับพลอยก็จะไปขลุกอยู่ที่บ้านคุยเล่นกับมารดาของพลอยประจำ เข้าทางผู้ใหญ่พลอยแขวะเอาประจำแต่กายก็ไม่ได้สนใจอะไร
"ภูมิ ทำไมวันนี้ไม่กลับมากับพี่เขาล่ะลูก ไปไหนมา"
พอเดินเข้าบ้าน นายใหญ่ซึ่งนั่งรออยู่หน้าบ้านอยู่แล้วก็ถามขึ้นภูมิบุญทำสีหน้าไม่ถูก
"พอดีพาน้องไปกินข้าวครับคุณท่าน"
"น้องไหน เรามีน้องด้วยเหรอ"
"เอ่อ ผมต้องกราบขอโทษคุณท่านด้วยนะครับที่ยังไม่ได้เรียนเรื่องนี้ คือว่า"
ภูมิบุญตัดสินใจเล่าให้คุณอภิสราฟังทุกอย่าง ที่ช่วยเหลือบาสเพราะคิดว่าไม่อยากให้เด็กเป็นเหมือนตัวเอง ไม่อยากเห็นปมด้อยซ้ำซ้อนที่ตัวเองเคยเจอมา คุณอภิสรานั่งฟังครุ่นคิดอยู่
"ภูมิ ฟังนะลูก ที่เราจิตใจดีเมตตาเด็กนั่นป้าไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ป้าเห็นว่ามันรังจะเอาปัญหาเข้ามาใส่ตัว ชีวิตคนเราน่ะลูกมันลำบากกันทุกคนล่ะ ป้ารู้ว่าภูมิทนเห็นเด็กมันสิ้นอนาคตไม่ได้ แต่ฟังจากที่เราพูด เด็กคนนี้ครอบครัวเขาเคยเลี้ยงด้วยวัตถุมาก่อน มันยากนะลูกที่จะทำให้เขาอยู่อย่างพอเพียงได้ แต่เอาเถอะตัดสินใจไปแล้วนี่นะ วันหลังพาเขามาหาป้าหน่อยนะ ไหนๆก็จะดูแลเขาแล้วนี่"
คุณอภิสราถอนหายใจออกมา ภูมิบุญเองรู้สึกผิดขึ้นมาก้มหน้าลงเพราะละอายที่จะมองหน้าผู้ซึ่งสายตาความคิดกว้างไกลกว่า
"เอาเถอะลูก อย่าคิดมากยังไงป้าก็ดีใจที่เราเป็นคนจิตใจดีทนเห็นคนอื่นตกทุกข์ได้ยากไม่ได้"
"ภูมิขอโทษนะครับคุณท่านที่ทำอะไรไปโดยไม่ได้ปรึกษา"
"แต่เราก็เล่าทุกอย่างให้ป้าฟังทุกเรื่องนี่ลูก ไม่เคยมีเรื่องไหนที่ภูมิจะปดป้าเลยนี่ จริงไหม"
ภูมิบุญสะดุ้งกับคำพูดของคุณอภิสรา ชนักที่ปักหลังอยู่มันเหมือนจะทำพิษเข้าให้ ความเจ็บปวดแปลบขึ้นกลางใจ ภูมิบุญนิ่งเม้มปากหนัก
"มีอะไรไม่สบายใจเหรอลูก ทำหน้าไม่ดีเลย"
"เอ่อ ไม่มีอะไรครับคุณท่าน ภูมิคงเครียดไปหน่อย"
แก้ตัวไปแต่สีหน้ายังไม่สู้ดี ตอบโดยที่ไม่มองหน้าคนถาม
"มาหาป้าหน่อยสิภูมิ"
ภูมิบุญสะดุ้งอีกครั้งเพราะนั่งอยู่ข้างๆกันแต่คุณอภิสรากลับเรียกให้เข้าไปหา
"ป้าขอกอดเราหน่อย"
สายตาที่มองทำให้ภูมิบุญน้ำตาคลอออกมา บีบหัวใจเหลือเกิน สายตาที่ห่วงใยปรารถนาดีมาโดยตลอด สายตาที่เมตตาปรานีไม่เคยคิดร้ายกำลังฉายมา ภูมิบุญเม้มปากหนัก
"คุณท่าน"
พอคุณอภิสราโอบกอดภูมิบุญก็ถึงกับร้องไห้ออกมา หัวใจสะท้อน คนที่เขารักและห่วงใยเรามากขนาดนี้แต่เรากลับทำร้ายท่านแบบนี้หรือภูมิบุญ ถ้าท่านรู้เรื่องขึ้นมาทุกอย่างมันจะเป็นยังไง
"เป็นอะไรไปลูก ร้องไห้ทำไม"
"ภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษนะครับคุณท่าน"
"หือ เรื่องอะไรกันลูก"
"ภูมิเป็นเด็กไม่ดี ภูมิ"
พูดไม่ออกเพราะไม่รู้จะเรียบเรียงหรือกล่าวอะไรขึ้นมาดี ภูมิบุญสะอื้นหนักสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจมันยากยิ่งนักที่จะพูดมันออกมาเป็นคำได้ ยิ่งสิ่งที่ทำไว้กับผู้มีพระคุณเช่นนั้นแล้ว ต่อให้ตายจากกันไปก็คงไม่พูดออกมา คำขอโทษแม้บางทีมันอาจจะทำให้ความผิดที่เราทำบุเลาเบาบางลงไปได้บ้างไม่มากก็น้อย แต่บางทีสิ่งที่เราทำไว้กับเขามันก็ยากเกินกว่าคำว่าขอโทษมันจะลบล้างให้ได้ เคยไหมที่เราเคยทำผิดกับใครแล้วยังไม่ได้ขอโทษหรือขอให้เขายกโทษให้ ความผิดที่เราละอายแก่ใจแม้จะพูดออกมากับตัวเองเพียงลำพัง เรายังรู้สึกว่ามันน่าละอาย ความผิดเล้กน้อยหรือใหญ่หลวงที่มันสะสมเป็นสนิมอยู่ในใจ เป็นความจริงที่ตัวเราเพียงคนเดียวที่รู้แต่บอกใครไม่ได้ มันเหมือนเงาของปีศาจที่คอยหลอกหลอนให้เราผวาไม่ว่าคราใดที่นึกถึงมันขึ้นมา
"อะไรกันลูก ไม่เอาอย่าพูดแบบนี้"
คุณอภิสรากอดปลอบโยนอยู่ ระบายลมหายใจออกมารดหัวของภูมิบุญ
"หนักใจเรื่องเรากับตาโต้ใช่ไหมภูมิ"
คุณอภิสราพูดออกมาเสียงเรียบนิ่งที่สุด แต่มันเย็นยะเยือกเข้าไปบาดในใจเหมือนก้อนน้ำแข็งที่แหลมคม
"คุณท่าน"
ภูมิบุญผงะออกจากอ้อมกอด สีหน้าเหมือนคนที่เจอเงามืดในยามรัตติกาลวิ่งไล่ล่าอยู่แต่พอหันไปกลับไม่มีเจ้าของเงานั้น หน้าซีดอ้าปากค้าง ตาเบิกโพลง
"ป้ารู้มาตั้งนานแล้วล่ะลูก เรื่องเรากับตาโต้"
ภูมิบุญเม้มปากหนักน้ำตาไหลออกมาอาบสองแก้ม สายตาเริ่มมองเห็นใบหน้าของผู้มีพระคุณไม่ถนัดเพราะม่านน้ำตามันบังตา ภูมิบุญจิตหลุดลอยไปไกลแสนไกล เสียใจหรือ ไม่ มันมากกว่านั้น ตกใจหรือ อาจจะใช่ แต่มันมาพร้อมกันทีเดียว รับไม่ไหว ตั้งรับไม่ทัน
"คุณท่าน ภูมิ"
พูดเริ่มไม่เป็นภาษาคน น้ำหูน้ำตาไหลออกมาเปรอะเปื้อน พลันภูมิบุญก็ล้มตัวลงกับพื้น ก้มลงกราบแทบเท้าของคุณอภิสรา
"ภูมิ ทำอะไรลูก ลุกขึ้นไม่เอาลูก ไม่เอาอย่าทำแบบนี้"
"ภูมิ เป็นคนเลว ภูมิเป็นคนไม่ดี คุณท่าน ภูมิกราบขอโทษคุณท่าน ภูมิ"
เสียงสะอื้นเหมือนคนกำลังขาดใจ คุณอภิสราเองก็พยายามดึงตัวภูมิบุญขึ้นมา โตโต้ที่มาถึงก่อนนั่งเล่นอยู่ในห้องรับแขกได้ยินเสียงก็ออกมาดู จันทร์กับอ้อยเองที่ทำกับข้าวอยู่ในครัวก็ออกมาดู
"ภูมิ อะไรกันลูก"
จันทร์ปรี่เข้ามาหา สีหน้าตื่นกลัว
"ไม่มีอะไร ขอชั้นคุยกับภูมิก่อน ไปทำงานของพวกเธอได้แล้ว"
น้ำเสียงที่เด็ดขาดเปล่งเสียงออกไป จันทร์กับอ้อยผงะหยุดกึกลง
"ตาโต้มานี่ก่อน"
เสียงเรียกของมารดาทำให้โตโต้หยุดกึกลงเช่นกันเริ่มเสียวสันหลังในสิ่งที่ตากำลังเห็น กับเสียงเรียกของมารดา
"ครับแม่"
"นั่งลง ภูมิลุกขึ้นได้แล้วลูก พอแล้ว ป้ารู้แล้วว่าเรารู้สึกผิด ป้ายังไม่ทันว่าอะไรเลยนะลูก"
พยายามจะดึงตัวของภูมิบุญให้ลุกขึ้นจากพื้น แต่ก็ไม่มีแรงกำลังเพราะภูมิบุญกอดเท้าไว้แน่นร้องไห้สะอื้นปิ่มใจจะขาดอยู่ คุณอภิสราหันมาพยักหน้าให้บุตรชาย โตโต้เองก็รู้งานมาประคองดึงตัวของภูมิบุญขึ้นมาจากพื้น ร่างกายของภูมิบุญอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง สายตาสิ้นไร้ซึ่งความหวังหรือพลังของชีวิต มีเพียงความหดหู่เจ็บปวดฉายออกมา
"เอาล่ะ ไหนๆแม่ก็พูดแล้ว ก็ขอให้แม่พูดมันออกมาเถอะนะ"
คุณอภิสราถอนหายใจออกมามองหน้าโตโต้กับภูมิบุญที่ประคองร่างกันอยู่
"แม่รู้ตั้งนานแล้วนะว่าเราสองคนมีอะไรลึกซึ้งกัน"
"แม่"
คราวนี้เป็นโตโต้ที่อุทานออกมา เพราะภูมิบุญเหมือนไม่มีแรงแล้ว
"ที่แม่ไม่พูด ไม่ใช่แม่คอยจะจับผิดหรืออะไรกับเราสองคน แต่แม่คอยดูท่าทีอยู่ แม่ไม่ได้รังเกียจหรือรู้สึกไม่ดีที่ลูกเองจะมีแฟนเป็นผู้ชายหรือใคร แต่แม่เฝ้ามองว่าเราปฏิบัติต่อกันดีแล้วหรือยัง แต่ก่อนลูกเองอาจจะไม่ชอบน้อง แม้ตอนนี้เองจะชอบหรือยังแม่ก็ไม่แน่ใจ แต่ภูมิแม่ไม่เคยเสียใจนะที่เราเข้ามาในบ้าน ก็จริงอยู่ที่แม่มีลูกคนเดียว แต่ก่อนก็คิดว่าอยากมีลูกมีหลานสืบทอดวงศ์ตระกูล คนเป็นแม่ถามว่าตกใจไหม ตกใจ เสียใจเหมือนกัน แต่พอมาคิดดูดีๆแล้ว ชื่อเสียงเรียงนาม สกุลนี้เราเองที่อุปโลกมันขึ้นมา ฐานะเงินทองก็ด้วยพละกำลังของแม่ที่หามา พอแม่สิ้นลมหายใจไปแม่เอาอะไรติดตัวแม่ไปได้บ้าง ไม่มีเลยสักอย่าง แม่แค่อยากจะมีความสุขตอนบั้นปลาย เห็นเราสองคนที่แม่รักมีความสุขแค่นี้แม่ก็ตายตาหลับแล้วล่ะลูก"
"คุณท่าน"
ไม่รอให้คุณอภิสราพูดจบ ภูมิบุญก็ปล่อยเขื่อนน้ำตาให้แตกออกมาอีกครั้ง ครางออกไปเสียงเคล้าน้ำตาโตโต้เองก็นั่งน้ำตาซึมอยู่ มือก็จับบ่าของภูมิบุญไว้
"แม่ไม่ใช่คนหัวโบราณที่จะกีดกัน แม่รักและเอ็นดูภูมิเหมือนลูกแท้ๆ จะให้ทำร้ายเราน่ะหรือแม่ทำไม่ได้หรอก สิ่งที่เจอมาตั้งแต่เด็กจนเดี๋ยวนี้มันก็ไม่ใช่ง่ายเลย จะให้แม่ห้ามน่ะหรือจะทำไปทำไมในเมื่อรู้ว่าใจของลูกมันอยู่ที่ไหน จริงไหมตาโต้"
คนที่โดนเรียกชื่อถึงกับสะอึก กระพริบตาถี่ๆไล่ม่านน้ำตาออกไป
"แต่น้องมันก็มีแฟนอยู่แล้ว อันนี้ล่ะที่แม่หนักใจ เพราะฉะนั้นตาโต้จะทำอะไรก็เกรงใจน้องมันด้วย เรามาทีหลังเราต้องพึงสังวรใจเอาไว้ด้วย"
"คุณท่านรู้ทุกอย่าง คุณท่าน"
สะอื้นออกมา คุณอภิสราดึงตัวไปกอดอีกครั้ง
"ใช่ แม่รู้ทุกอย่าง รู้มาโดยตลอด"
เหนือฟ้ายังมีฟ้า แม้นดาวฤกษ์จะสุกสว่างเพียงใดฤๅจะสู้แสงจันทรา ท่านว่าท่านรู้ย่อมมีผู้รู้กว่าท่าน คุณอภิสราสร้างความประหลาดใจให้กับทั้งภูมิบุญและโตโต้เป็นอย่างมาก ภูมิบุญเองใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าที่จะหายสะอื้น ส่วนโตโต้ก็ได้แต่นิ่งฟังอยู่ อันความรักนั้นผู้ใดกำหนดหรือว่าต้องเป็นรักของหญิงกับชาย อันความรักนั้นแม้นหากเกิดขึ้นกับใครวรรณะใด สกุลใด เราล้วนแล้วแต่เรียกมันว่ารัก ไม่มีความผิดในความรัก แต่การที่ท่านไม่รู้จักรักนั่นต่างหากเป็นความผิด
"พี่แทน ภูมิยังไม่ได้ไปซื้อกล้องมาเลยอ่ะครับ ขอโทษด้วยนะครับ"
พอใจเริ่มโปร่งสบายหายจากสะอื้นก็มีเวลาส่วนตัว แม้ในใจจะยังคงหนักอึ้งกับเรื่องที่เพิ่งจะเจอมา แต่ก็อยากเจอคนที่รัก ได้คุยแค่คำสองคำก็คงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
"ไม่เป็นไรครับภูมิ พี่รอได้ แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง"
"อ้อ ไม่มีอะไรมากครับ เหนื่อยนิดหน่อย พี่แทนกินข้าวแล้วเหรอครับ"
ไม่รู้จะถามอะไรออกไปดี ความในใจที่ถูกบีบกดเอาไว้มันอยากจะระเบิดออกมา ทั้งที่อยากจะระบายความรู้สึกต่างๆออกมาให้คนรักฟัง แต่ก็ไม่มีอะไรจะเขียนไป พิมพ์ข้อความไว้เยอะแยะมากมายแต่ก็กดลบออก ทำอยู่อย่างนั้นนานแสนนาน
"เราแปลกๆไปนะภูมิ มีอะไรหรือเปล่า"
"อ้อ ไม่มีหรอกครับ พี่แทน ภูมิคงเหนื่อย พี่แทนสบายดีไหมครับ"
"อืม พี่ก็ดีครับ คิดถึงภูมินะ"
"ครับ ภูมิก็คิดถึงพี่แทนครับ"
ภูมิบุญไม่สามารถจะรับสภาวะเบื้องหน้าได้อีกต่อไป ภาพเคลื่อนไหวของแทนทวียิ่งแทงบาดลึกลงไปในใจ เขาทำอะไรผิด ทำไมคนที่เข้ามาในชีวิตของเขาจะต้องเจ็บปวดกันทุกคน นี่เราเป็นอะไรไป คุณท่านรู้เรื่องระหว่างโตโต้กับเขาแล้ว แต่ท่านกลับไม่ว่าอะไร มิหนำซ้ำยังแสดงความเห็นอกเห็นใจออกมา นี่มันอะไรกัน ตอนนี้ความเห็นอกเห็นใจทั้งหมดเทไปยังฝ่ายแทนทวีผู้อยู่อีกฟากฝั่งขอบทะเล นับจากนี้ไม่ว่าจะทำอะไรลงไปต้องนึกถึงน้ำใจของแทนทวีให้มากเข้าไว้ เพราะคนดีๆอย่างแทนทวีไม่สมควรด้วยประการทั้งปวงที่จะมารับกับความเจ็บปวดที่เขาไม่ได้ก่อ
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
จิ้มมม เว้ยยยยยย
ค่อยเม้นท์อีกที
:-[
-
สงสารภูมิหง่ะ คิดมากจิงๆ :เฮ้อ:
ส่วนน้องบาสนี่ก็ชักเอาใหญ่แล้ว :m16:
เหนว่าภูมิใจดีด้วยเลยเอาใหญ่ :m31:
จับมาฟาดก้นสัก 20-30 เพี๊ยะดีแมะเนี่ย :angry2:
-
จิ้มมม เว้ยยยยยย
ค่อยเม้นท์อีกที
:-[
ขอปรบมือให้คนแรก อิอิ กินยายังอ่ะ แทงแรง
สงสารภูมิหง่ะ คิดมากจิงๆ :เฮ้อ:
ส่วนน้องบาสนี่ก็ชักเอาใหญ่แล้ว :m16:
เหนว่าภูมิใจดีด้วยเลยเอาใหญ่ :m31:
จับมาฟาดก้นสัก 20-30 เพี๊ยะดีแมะเนี่ย :angry2:
น้องวินนี่ไม่ไปโรงเรียนเหรอพรุ่งนี้อ่ะ เกเรหรา อิอิ
แล้วน้องส้มจี๊ดไปไหน เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นเลยเนอะ คิดถึงๆ
-
สงสารน้องภูมิจัง มีแต่เรื่องหนักใจ....
โหไอ้คุณน้องบาส ปั๊ดเหนี่ยวเลยนี่ น่าหมั่นไส้
-
เรื่องนี้มีแต่คนมีความคิดล้ำลึกจริงๆ
ภูมิ คุณอภิสรา อิตาโตโต้ แวน นิตา ทัน(ชื่อนี้ป่ะหว่า แหะๆ ลืมอ่ะ) ...
แต่ล้ำลึกที่สุดต้องคุณอิ๊ก ถ่ายทอดออกมาได้เป็นเรื่องราว อ่านแล้ว โคตรอิน
o13
เด็กบาส ถูกเลี้ยงแบบสปอยล์ด้วยเงิน ยากอยู่นะจะปรับความคิดเด็กนี่
แต่ที่กำลังเกรง เกรงว่าเด็กมันจะอยากแก้แค้น
แต่วิธีการคงไม่ล้ำลึกหรอก
ดูแล้วสกิลยังไม่ถึง
ที่ห่วงคือ กลัวจะสร้างปัญหาให้ภูมิ
:L2: :กอด1:
-
กร๊ากกก ขำคุณอิ๊กแซว
"กินยายัง"
5555+
ออกทะเลเลยตรุ
เกือบลืมเม้นนิยาย กร๊ากกก
จะว่าไปยังเดาไม่ออกเลยว่า
ระหว่างแทนกะภููมิจะยังไงต่อ
แต่มีึความรู้สึกว่า ยังไงก้อไม่คู่กัน ก้อมิรู้
ตอนนี้เชียร์โต้
เพราะเป็นผู้เปนคนขึ้นมาเยอะแล้ว
รักน้องห่วงน้องกะเค้ามั่งแล้ว
คนผิดที่ยอมรับผิด ยอมปรับปรุงตัว
สมควรที่จะให้โอกาศมิใช่เหรอ
งั้นคุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้
เอานายเอกของเรื่องไปเลย 555
ส่วนบาส
อ่านแล้วถึงกับถอนหายใจเลยเหอะ
โตมาแบบไหนกันนะ
ใช้ข้ออ้างเรื่องแม่ มาทำตัวแบบนี้
ไม่ไหวๆ
-
เรื่องนี้มีแต่คนมีความคิดล้ำลึกจริงๆ
ภูมิ คุณอภิสรา อิตาโตโต้ แวน นิตา ทัน(ชื่อนี้ป่ะหว่า แหะๆ ลืมอ่ะ) ...
แต่ล้ำลึกที่สุดต้องคุณอิ๊ก ถ่ายทอดออกมาได้เป็นเรื่องราว อ่านแล้ว โคตรอิน
o13
เด็กบาส ถูกเลี้ยงแบบสปอยล์ด้วยเงิน ยากอยู่นะจะปรับความคิดเด็กนี่
แต่ที่กำลังเกรง เกรงว่าเด็กมันจะอยากแก้แค้น
แต่วิธีการคงไม่ล้ำลึกหรอก
ดูแล้วสกิลยังไม่ถึง
ที่ห่วงคือ กลัวจะสร้างปัญหาให้ภูมิ
:L2: :กอด1:
ถูกต้องนะคร้าบบ จำเก่งจริงๆ อิอิ ผมยังคิดว่าตัวละครมันเยอะไปเนอะ แต่ดีใจจังมีคนจำได้ จุ๊บๆๆ
กร๊ากกก ขำคุณอิ๊กแซว
"กินยายัง"
5555+
ออกทะเลเลยตรุ
เกือบลืมเม้นนิยาย กร๊ากกก
อ่ามะได้แซวน้า แทงแรงเค้าเป็นโรคเดียวกันกะอิ๊กน้า อิอิ อยากเข้าสมาคมด้วยไหมอ่า อิอิ มามะมาเป็นกรดไหลย้อนกัน
-
สงสารน้องภูมิ
เครียดแทน
+1
-
แวะมาอ่านเอาเหนื่อย 555 เริ่มจะหักมุมอีกแล้วนะอิคกี้
-
*กระโดดถีบไอ้เด็กบาส* ไม่รู้ว่ามันเสียใจจริงหรือป่าว
เอาไอ้บาสให้อยู่มือเลยนะภูมิ
เฮ้อออ.... เเล้วต่อไปจะเป็นไงล่ะเนี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้เด็กบาสนี่จะเอาไงกันแน่เนี่ย ชักเอาใหญ่แระ ได้คืบจะเอาศอก :z6:
คุณอภิสรา เปินคนเปิดมากๆอ่ะค่ะ อยากมีแม่แบบนี้จัง :เฮ้อ:
สงสารภูมินะ เรื่องมากมายที่ต้องแก้ ต้องดูแล ต้องคิด เกินตัวไปมั๊ยภูมิ
+1 ค่ะ
รักอิ๊ก :กอด1:
รักภูมิ :กอด1:
-
" อันความรักนั้นผู้ใดกำหนดหรือว่าต้องเป็นรักของหญิงกับชาย อันความรักนั้นแม้นหากเกิดขึ้นกับใครวรรณะใด
สกุลใด เราล้วนแล้วแต่เรียกมันว่ารัก ไม่มีความผิดในความรัก แต่การที่ท่านไม่รู้จักรักนั่นต่างหากเป็นความผิด"
ชอบประโยคนี้จังเลย +1 :L2: :L2:
-
:L1:
-
คุณอภิสราทำเอาอึ้ง :a5: อยู่ที่ภูมิแล้วล่ะทีนี้
-
จะมีใครเหมือนคุณหญิงอีกมั้ยเนี่ย ซึ้งอะ กระซิกๆ ส่วนไอ้เด็กบาสสันดานไม่รู้จักพอของแม่เริ่มโผล่แล้วสินะ อายุเท่าไหร่แล้วยังคิดไม่เป็นอีก ไม่ใช่เด็กสี่ห้าขวบนะเว้ย มีเมียมีลูกได้แล้วนา โอ้ย!ปวดตับแทนจริงๆ
-
อื่มมม ตื่นมาก็เข้ามาอ่านภูมิบุญทันทีเลยนะเนี่ยยย
จะเม้นท์อะไรก่อนดีหว่า...เพราะตอนนี้มีหลายอย่างเกิดขึ้นนะ
เอาเรื่องน้องบาสก่อนแล้วกัน
เด็กคนนี้ถูกตามใจใช้เงินเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ ก็เข้าทำนองพ่อแม่รังแกฉัน
ถูกสปอยหนักเข้าก็คิดอะไรไม่เป็น...ยิ่งอ่านตอนที่จะซื้อโทรศัพท์มือถือยิ่งปรี๊ดดแตกก
เด็กสมัยนี้ไม่รู้จักถึงความเหมาะสม พูดเรื่องจริงเลยก็คือคนอ่านค่อนข้างแอนตี้เรื่องนี้มาก
เวลาขึ้นบีทีเอสหรือลงเอ็มอาทีต้องเจอคนเล่นบีบีหรือไม่ก็ไอโฟนอยู่ตลอดเวลา เหมือนกลายเป็นว่าสิ่งเหล่านี้ขาดไม่ได้อีกแล้วในชีวิต
ถ้าเป็นผู้ใหญ่หรือนิสิตที่ทำงานแล้วก็ว่าไปอย่าง...แต่ไอ้เด็กที่ยังไม่มีเงินแล้วยังต้องขอพ่อแม่ใช้เนี่ยยยย...มันเห็นแล้วสะอิดสะเอียนอยากอ้วก
คือเราก็ไม่ได้อะไรแบบนั้นนะ...แต่เห็นแล้วมันขัดลูกตาว่ะ
บางทีก็คิดอยากทวนกระแสสังคม ซื้อไอ้โนเกียรุ่น3310มาใช้... :laugh: แต่เหมือนสังคมจะบีบบังคับให้เราต้องเลือกรุ่นทัชสกีน สามจี
อย่างว่าแหล่ะ โลกเราหมุนอยู่ทุกวินาที อะไรๆมันก็พัฒนาไปเรื่อยๆ แค่เรารู้จักใช้อย่างมีสติ
อ่า พอละๆ...ข้างบนที่เราบ่นนี้เป็นแค่ความคิดส่วนตัวของเราเท่านั้นนะ :impress:
มาเรื่องคุณแมแม่อิสรากันบ้างดีกว่า...ชอบคุณอิสราจัง เธอรู้ดีทุกอย่างน้า แต่ไม่เคยพูดออกไป
เป็นแม่ที่ดีอ่า...ขอบคุณที่ไม่รังเกียจภูมิบุญน้า
อยากรู้ว่าคุณโตโต้จะทำยังไงต่อไป :กอด1:
-
อึ้งแทนภูมิเลยอ่ะ ว่าแต่โตโต้รักภูมิจริงหรือเปล่าล่ะ
เฮ้ออ สงสารพี่แทนนะ
ส่วนไอ่เด็กบาส ขอโดดถีบซักทีได้มั๊ย
-
อยากเข้าไปตบหัวเด็กบาสจริง ๆ :beat:
-
อืม...เหมือนกับบาสกำลังลองใจภูมิด้วย ดูว่าลิมิตอยู่ที่ไหนซึ่งก็ดีที่ภูมิได้สร้างมันขึ้นมาชัดเจน
คนมีทิฐิไม่ว่ายังไงก็จะมีทิฐิอยู่ มันบังตาจนมองไม่เห็นความเป็นไปอะไรหลายๆอย่างหรือบางครั้งแม้จะเห็นก็จะตีความแปลงมันเป็นแง่ร้ายเสียหมด
ดราม่ามั้ย..ก็ดราม่าแต่ยัยต่ายก็ยังชิวๆรับได้ค่า (ต่อมดราม่าเจ๊งไปนานแล้ว 555+)
-
ต้องลุ้นกันต่อไปว่าจะเป็นรักสามเศร้ามั้ยเนี่ย..
เด็กเกรียนบาส น่าจับตบให้หัวทิ่มเลย...
-
เฮ้อ คุนท่านรุเรื่องแร้วๆๆๆๆ แต่ภูมิจะเอาไงกะเดกนั่นอ่ะ เหนื่อยแทนภูมิอ่ะ
-
คุณอิ๊กหายไวไวนะคะ ฝาก :L2:มาเป็นกำลังใจค่ะ
ตอนล่าสุดนี่ เทใจให้คุณท่านของน้องภูมิหมดเลย
แล้วก็เห็นใจโตโต้จริงๆแหละที่นี้อ่ะ ภูมิเค้าก็รักแทนไม่เปลี่ยนแปลง
ยังไงๆเมื่อผลสรุปออกมา งานนี้ต้องมีคนใดคนหนึ่ง หรือสองคนที่เจ็บปวดใช่ไหมคะคุณอิ๊ก
มาว่าเรื่องเด็กบาสต่อ ก็อยากจะโกรธมันนะ แต่ก็คิดได้ควรโกรธพ่อกับแม่มันมากกว่า
ก็เลี้ยงดูกันมาแบบนั้น ให้มันซึมซับเอาทัศนะ แนวคิด แนวการดำรงชีวิตแบบนั้น
แล้วมันกำลังจะเป็นไม้แก่ซะด้วย ไม่รู้จะเปลี่ยนมันได้ไหม
พื้นฐานจิตใจมันไม่เหมือนภูมินี่ คุณยายของภูมิท่านเลี้ยงภูมิมาให้คิดดี พูดดี ทำดี
ภูมิเลยมีพื้นฐานจิตใจที่ดีกว่าเด็กนั่น แม้ใจภูมิจะเคยมีบาดแผลที่น่ากลัวและเจ็บปวด
แต่ด้วยพื้นฐานจิตใจของภูมิดี ภูมิจึงคิดเป็นกว่าเด็กบาสนั่น
-
แม่ของคุณโตโต้นี่ใจกว้างมากกกกกกกกกกกกกกก
พี่ภูมิทีนี้จะทำอย่างไรกับชีวิต ดูแล้วไอ้คุณโตโต้รุกหนักแน่ทีนี้ ได้โอกาศแม่เปิดไฟเขียวแล้ว
แต่ไอ้เด็กคนนั้นมันน่าเตะนัก ไม่รู้จักประมาณตัวจะตายอยู่แล้วยังไม่รู้สึก
ปล่อยให้มันเฉาตายไปเลลยดีกว่า
-
เฮ้ออออออออออออออออออ
-
บาสออกตัวได้แรงอีกนะ
ก็แบบนี้แหละจมไม่ลง
ไม่รู้ถึงสภาพของตัวเองเป็นยังไง
-
นิสัย เสียจริง อิเด็กเวน
มันน่านัก o18
แต่ พอมาหลัง ก็ เศร้า+ ซึ้ง มากเลยทีเดียว
คุณ อภิศรา นี้ ดีมากจริง น่ายกย่องๆ :L2: :L2:
-
คงจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ทั้งสิ้น...เว้นแต่พี่แทนเปลี๊ยนไป๊.....
คุณท่านสมแล้วที่เป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพนับถือ...ใช้เหตุผลและความรักผนวกเข้ากัน...
น้องภูมิ....ได้ที่พำนักพึ่งพิงที่ร่มเย็นจริง ๆ...เป็นบุญของน้องนะจ๊ะ... o15
เด็กบาส...เป็นวัยรุ่นที่ถูกเลี้ยงด้วยวัตถุนิยมเหมือนเด็กทั่ว ๆ ไปในสมัยนี้
ถ้าน้องภูมิอยากจะช่วยเขา....ก็อย่าปล่อยให้ความสงสารของน้องภูมิ
กลับไปทำร้ายเขาล่ะ......เจองานช้างเข้าแล้วละน้องภูมิ :เฮ้อ:
เออ....น้องพลอย...หนีพี่กายไม่พ้นหรอก...พี่แกรุกได้สม่ำเสมอจริง ๆ o13
:L1: น้อง eiky รักกัน ๆ น้า....
+ สำหรับน้องภูมิคนดีของพี่... :กอด1:
-
คุณท่านนี่สุดยอด อาบน้ำร้อนมาก่อนประมาทไม่ได้เลย
เด็กบาสนี่นะ ...ขอให้น้องเขาสำนึกเร็วๆ ละกัน
-
คุณท่านรู้มาโดยตลอด
ไม่ต้องหนักใจแล้วนะภูมิ
เหลือแต่เรื่องพี่แทนสินะ ตอนนี้คนอ่านเชียร์คุณโตโต้ไปเรียบร้อย
ส่วนเด็กบาสนั้น
ไม่ไหวเลยจริงๆ หนักใจแทนภูมิ
แล้วเด็กคนนี้จะก่อปัญหาให้อีกไหมละเนี๊ยะ
-
หืมมม
คุณอภิศรานี่สุ๊ดยอดดด
-
:กอด1:น้องภูมิ :จุ๊บๆ: น้อง eiky
-
จะมีอะไรในกอไผ่อีกหรือเปล่าเนี่ย
ซับซ้อนจริงๆ น้องภูมิสู้ๆๆ
-
ง่า
คุณอภิสรานี่มีตาทิพย์รึไงเนี่ย เป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมจิงๆ
เลือกไม่ถูกแล้วว่าจะเชียร์ใคร
อยากให้สมหวังทุกคน
:amen: :amen: :amen:
สาทู้้ อย่ามีเรื่องร้ายๆอีกเลยนะ
-
แบบว่าอ่านรวดเดียวจบ...อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากๆเลย
มาต่อเร็วๆน้า เป็นกำลังใจให้จ้า o13
-
อิอิ แอบมาตอนกลางวันเน้อ เพิ่งจาตื่น ขอบคุณทุกคนนะครับสำหรับความห่วงใย เรื่องปวดท้องมันค่อยยังชั่วแล้ว ควบคุมอาหารอย่างจัง แต่เฮ้อ เป็นหวัดซะงั้น ไม่เข้าใจ นี่ขนาดฟาดวิตามินซีทุกวันนะเนี่ย ตอนนี้อาจจะได้เห็นภูมิบุญในด้านมืดนะครับ อิอิ เหมือนสะท้อนตัวเองออกมายังไงไม่รู้ สู้ๆๆ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ
ฉากหกสิบสอง
เนิ่น นานแสนนานกว่าที่บาดแผลจะหายดีเป็นปกติ รู้ไหมเราใช้เวลานานแค่ไหนในการรักษารอยขีดข่วนตามร่างกาย บ้างก็เดือน สองเดือนกว่าที่รอยนั้นจะจางเลือนหายไป แล้วถ้าแผลที่ลึกกรีดลงไปกลางใจล่ะ เราจะใช้เวลาเท่าไรถึงจะเยียวยารักษาให้มันหายเป็นปกติดังเดิม
แม้ คุณอภิสราจะไม่ได้ตำหนิเรื่องระหว่างภูมิบุญกับโตโต้ แต่ความละอายใจมันก็ไม่ใช่จะเลือนหายไปได้โดยง่าย ภูมิบุญยังไม่สนิทใจที่จะเผชิญหน้ากับคุณอภิสราโดยตรง ส่วนคุณอภิสราก็เข้าใจดีว่าภูมิบุญลำบากใจ แต่ทว่าโตโต้กลับเป็นคนเดียวที่ดีใจลิงโลดออกหน้าออกตา
"แม่วันนี้โต้จะพาน้องไปทานข้าวเช้าข้างนอกนะครับ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง"
โต โต้บอกกับมารดาที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร พอเห็นภูมิบุญเตรียมพร้อมสำหรับไปทำงานเดินมาจากห้องพักก็เปรยขึ้น ภูมิบุญได้ยินเข้าก็ทำสีหน้าไม่ชอบใจนัก
"ดีเหมือนกันนะลูกกินแต่ข้าวต้มกับคนแก่ ลองออกไปทานอาหารฝรั่งบ้าง ดีเหมือนกันไปเถอะลุกเดี๋ยวสาย"
คุณอภิสราก็เป็นใจพูดออกมาแล้วยิ้ม
"เอ่อ ภูมิไม่ชอบทานอาหารฝรั่งน่ะครับคุณท่าน อยากจะทานข้าวเช้ากับคุณท่านทุกวัน คุณโตโต้อยากทานอาหารฝรั่งออกไปก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมนั่งรถไปเอง"
ภูมิบุญพูดออกมาโดยไม่ได้มองหน้าใคร คุณอภิสรายิ้มออกมาพยักพเยิดให้บุตรชาย
"ไม่ลองไปเปลี่ยนรสชาติอาหารดูหน่อยเหรอลูก ไม่เบื่อเหรอ"
"ไม่ เคยเบื่อหรอกครับคุณท่าน การที่ภูมิได้ทานข้าวกับคุณท่านทุกเช้า เหมือนภูมิมาขอพรจากคุณท่าน ออกไปทานข้างนอกภูมิก็ไม่ได้พรนี้สิครับ"
"ดูเราสิ เข้าใจพูดนะ คนแก่ปลื้มตายเลยแบบนี้"
"กินที่นี่ก็ได้ครับภูมิ พี่แค่ออกชวนออกไปกินข้างนอกบ้าง ไหนครับแม่วันนี้มีอะไรกิน"
"ก็มีก๋วยเตี๋ยวหมูตำลึง แม่นึกอยากกินเลยบอกจันทร์เขาทำน่ะ"
"น่ากินจังครับแม่ อ้าวนั่งสิภูมิ"
โต โต้จัดแจงที่นั่งให้ภูมิบุญ ยิ่งเขาพยายามทำดีด้วยเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกอึดอัดในใจ กว่าจะทานข้าวเช้าเสร็จก็นั่งพะอืดพะอมอยู่ ถ้าไม่มีคุณอภิสรานั่งอยู่ด้วยเขาคงลุกหนีไปนานแล้ว
"แล้วเด็กนั่นเป็นไงบ้างภูมิ"
โตโต้ถามระหว่างทางไปทำงาน ภูมิบุญระบายลมหายใจออกมา
"ก็ไม่มีอะไรมากครับ ท่าทางคุณน้อยคงไม่ค่อยมีเวลาให้เขานัก เหมือนจะเป็นเด็กเอาแต่ใจ"
"พยายามหน่อยนะ พี่ว่ามันไม่ง่ายหรอกนะ การที่จะดูแลเด็กวัยรุ่นสักคนให้อยู่ในโอวาทเราน่ะ"
"ครับ"
ภูมิ บุญรู้ดีอยู่แก่ใจมันไม่ง่ายที่จะดูแลหรือควบคุมความประพฤติของเด็กวัยรุ่น อายุเท่านี้ แต่อย่างไรเสียเขาก็จะพยายามไม่ให้เขาเสียคนไปมากกว่านี้ บางทีนิ่งเงียบไปเสียก็ดีกว่าแจงเหตุผลออกไปให้ใครฟัง เขาอาจจะเข้าใจเรา แต่บางทีคำตอบเหล่านั้นเราเองที่ไม่อยากได้ยิน ทั้งที่เหตุผลของเขาถูกต้องทุกอย่าง ภูมิบุญนิ่งเงียบไป
"เออ ภูมิเดี๋ยวเย็นนี้ไปงานกับพี่หน่อยนะ พอดีไอ้พอล จำพอลได้ใช่ไหม มันทำหนังสือเกี่ยวกับรถจะเปิดตัวเย็นนี้ มันฝากพี่ชวนเราด้วย"
"กี่โมงครับ"
"สองทุ่ม เดี๋ยวเรารีบกลับบ้านเร็วหน่อยจะได้มาเปลี่ยนเสื้อผ้า"
โตโต้พูดโดยไม่ได้มองพลิกหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับธุรกิจอ่านอยู่
"ครับ"
พอคิดถึงพอลก็หวนคิดไปถึงแวน ตั้งแต่เรื่องคราวนั้นมีโอกาสเจอกันน้อยมาก แวนเองเปลี่ยนไปเป็นคนละคน มีเหตุผลมากขึ้นไม่กรี๊ดกร๊าดเหมือนแต่ก่อน อีกอย่างเธอไม่จงเกลียดจงชังภูมิบุญแล้ว ในใจก็อยากจะไปเจอแวนเหมือนกันภูมิบุญจึงไม่ได้ปฏิเสธไป พอถึงที่ทำงานก็เข้าร่วมอบรมในวันที่สองในครึ่งเวลาแรก พอครึ่งเวลาหลังโตโต้ก็ชวนออกไปเตร่ข้างนอกอ้างว่าจะพาไปซื้อของไปให้พอลใน งานเปิดตัวหนังสือ
"แค่ดอกไม้ก็น่าจะโอเคว่าไหมภูมิ"
"ครับ งานเปิดตัวแบบนี้ดอกไม้น่าจะดีกว่า"
"ช่วยพี่เลือกหน่อยดิ"
โตโต้ยืนอยู่ข้างหลังภูมิบุญเอามือมาแตะบ่า ภูมิบุญพยายามจะเบี่ยงตัวออกอยู่ตลอดเวลา โตโต้เองก็รู้ แต่ก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
"เอาแบบเป็นกระถางไหมครับ พองานเสร็จเขาอาจจะเอาไปตกแต่งสำนักงานได้"
"อืม งั้นก็ต้องเป็นฟาแลนด์ดิ"
"มีฟาแลนด์ไหมครับ"
ภูมิบุญหันไปถามพนักงาน
"มีค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ ขอโทษนะคะเนื่องในโอกาสงานอะไรนะคะ ดิฉันจะได้ช่วยเลือก"
"อ้อ งานเปิดตัวหนังสือครับ"
"ถ้างั้น ฟาแลนด์สีขาวอมชมพูดีไหมคะ ถ้างานเปิดตัวหนังสือน่าจะเอาเป็นกลุ่มใหญ่ๆ อย่างอันนี้ค่ะ"
เธอแนะนำพลางชี้ให้ดูกระถางกระเบื้องเคลือบสีเขียวอ่อนๆ มีช่อฟาแลนด์สี่ต้นขึ้นอยู่ในกระถางเดียวกัน ชูช่อบานสะพรั่ง
"ต้นนี้เป็นไงครับคุณโตโต้"
"อืม ดีนะ แล้วแต่ภูมิครับ พี่ไม่รู้เรื่องหรอก"
"ครับ งั้นเอาต้นนี้ครับ รบกวนขอการ์ดด้วยนะครับ"
ภูมิบุญบอกไป พนักงานรีบกุลีกุจอจัดแจงให้
"ทำไมเวลาพี่ไปไหนกับเราพี่ถึงได้รู้สึกสบายใจจังนะภูมิ"
อยู่ๆก็พูดขึ้นมาลอยๆ ภูมิบุญทำเป็นหูทวนลมไม่ได้สนใจ
"แล้วเราจะเข้าบริษัทอีกไหมครับคุณโตโต้"
"ทำไมเราไม่ยอมเรียกพี่ว่าพี่เสียทีนะ เรียกคุณ มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้ พี่ไม่ชอบเลย"
โตโต้เองก็ไม่สนใจการเบี่ยงประเด็นของภูมิบุญเช่นกัน จี้เอาคำตอบในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้
"ผมให้เกียรติคุณโตโต้ไงครับ ผมเป็นลูกน้องอาศัยพึ่งใบบุญอยู่จะอาจเอื้อมไปตีสนิทอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ"
"ฮ่าๆๆ ไม่ได้ ต่อไปให้ให้เรียกพี่ว่าพี่นะ แต่ก่อนเราก็เคยเรียกนี่"
"ผมไม่สะดวกใจจะเรียกน่ะครับ อย่าบังคับผมเลย"
"ไม่ได้บังคับนะภูมิ พี่อยากให้เราเรียกพี่แบบนั้นจริงๆนะ พี่รู้ว่าพี่แทนที่ใครบางคนไม่ได้หรอก แต่พี่ขอแค่นี้ไม่ได้เหรอ"
ภูมิบุญถึงกับสะอึกออกมา เม้มปากแน่น จริงสินะไม่มีใครแทนที่ใครได้หรอก ในเมื่อหัวใจมันมีดวงเดียว มันรักได้ทีละคนเดียว ถึงแม้จะไม่ได้รักกับแทนทวีเขาก็คงไม่มองชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าหรอก ไม่มีเหตุผล ไม่อยากจะหาคำตอบ รู้แต่ว่ามันไม่มีทาง ภูมิบุญบอกกับตัวเอง แล้วนิ่งเงียบไปเดินไปดูพนักงานจัดกระถางให้ พอเสร็จก็ตรงกลับบ้าน
"พี่แวนเหรอครับ ภูมิเองนะครับ สะดวกคุยไหม"
พอกลับมาที่ห้องพักของตัวเองก็กดโทรศัพท์หาแวน เบอร์ที่ได้มาไม่เคยกดโทรออกเลยสักครั้ง เก็บไว้ในโทรศัพท์อย่างนั้น
"ภูมิ นี่ภูมิจริงๆเหรอ เป็นยังไงบ้าง หายไปเลยนะ ไม่เคยโทรหาพี่เลย"
"ขอโทษพี่แวนนะครับ คือพอดีภูมิยุ่งๆน่ะครับ เอ่อ พี่แวนครับ วันนี้พี่พอลเขาเปิดตัวหนังสือ พี่แวนจะไปด้วยไหมครับ"
"ไปสิจ๊ะ ภูมิไปด้วยกันนะ พี่อยากเจอเรามาก ไม่เจอตั้งนาน"
"ครับ ภูมิจะไปกับคุณ"
เว้นจังหวะเพราะรู้ดีว่าทั้งสองคนเคยคบหาดูใจกันมาก่อน และเรื่องทีผ่านมามันยังน่าละอายที่จะเอ่ยอะไรออกไป
"โตโต้เหรอ ดีจ๊ะ แหมภูมิ มันผ่านมานานแล้ว พี่ไม่คิดอะไรแล้วจ๊ะ พี่กับโต้เป็นเพื่อนกันไปแล้ว เราไม่ต้องคิดมากหรอก รีบมานะภูมิพี่อยากเจอเราจริงๆนะ"
น้ำเสียงของแวนสื่อความหมายอย่างที่พูด พอสนทนากันสักพักก็วางสายแล้วภูมิบุญก็ไปอาบน้ำชำระร่างกาย พอออกมาจากห้องน้ำเข้าไปในห้องเพื่อจะเลี่ยนเสื้อผ้า เสียงโทรศัพท์ก้ดังขึ้น
"ครับ บาส"
คนที่โทรเข้ามาคือบาส ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรับสาย
"พี่มาหาผมหน่อย"
"มีอะไรเหรอครับ"
"ไม่ต้องถามออกมาตอนนี้ได้ไหม"
"พี่ไม่ว่างน่ะบาส ต้องไปทำธุระ"
"ผมไม่สนหรอก ผมจะรออยู่หน้าหอ"
เขากดวางสายไปแล้ว ภูมิบุญกัดปากโกรธจัด นี่อะไรกันไม่เคยคุยกับใครแล้วพูดกันยังไม่ทันรู้เรื่องแล้ววางสายใส่กัน ภูมิบุญกดโทรศัพท์กลับไป
"อย่าวางสายใส่พี่นะบาส มีอะไรครับ"
พอเขารับภูมิบุยก็ทำเสียงเข้มดุใส่ทันที
"ผมมีปัญหา อย่ามาถามอะไรตอนนี้ได้ไหม จะมาไม่มา"
"พรุ่งนี้ตอนเย็นได้ครับ ไม่ใช่วันนี้ เพราะพี่"
เขากดสายทิ้งไปอีกแล้ว เม้มปากแน่นแล้วระบายลมหายใจออกมา ภูมิบุญวางโทรศัพท์ไว้บนเตียง ยืนมองมันอยู่เนิ่นนานแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"พลอย เรารบกวนหน่อยสิ พอเลิกงานไปดูบาสให้หน่อย เมื่อกี๊โทรมาบอกว่ามีปัญหา เราจะไปงานเปิดตัวหนังสือน่ะ"
ตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรัก
"มีอะไรอีก เด็กนี่จะมากไปแล้วนะ"
"เรารบกวนหน่อยนะพลอย มีอะไรโทรหาเราละกัน"
ไม่ได้อยากจะรบกวนเพื่อนรักแต่ในเมื่อมันไม่มีทางเลือก อย่างน้อยเขาเองก็คุ้นกับพลอยเพราะพลอยเป็นคนยื่นข้อเสนอความช่วยเหลือเป็น คนแรก
"พี่คะ แวะแถวซีคอนก่อนได้ไหมคะ พลอยจะไปเจอน้องเขา"
พอกายมารับก็บอกสารถีไปยังจุดหมายที่ตนจะไป
"หือ มีอะไรเหรอพลอย"
"ไม่รู้สิคะ เห็นน้องเขาโทรไปหาภูมิ ว่ามีปัญหา พอดีภูมิต้องไปงานเปิดตัวหนังสือน่ะค่ะ"
"อ้าวเหรอ ได้ๆ ชวนน้องเขาไปกินข้าวด้วยกันเลยไหม"
"ได้ค่ะพี่"
พอรถไปจอดหน้าหอพักของบาสพลอยเองก็ก้าวลงจากรถ มองไปรอบๆแต่ไม่เห็นหน้าของบาส
"อยู่ไหนล่ะคะบาส พี่อยู่หน้าหอเราแล้วนะ"
"อ้าว แล้วพี่ภูมิไม่มาเหรอ"
"ภูมิเขาบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ว่าง เรามีอะไรคะ"
กดสายทิ้งไปอีก พลอยเหวออ้าปากพูดไปอยู่คนเดียว
"อะไรกัน มารยาทไม่ดี"
พลอย กดโทรศัพท์ไปอีกครั้งแต่เขาไม่ได้รับสาย ในใจก็เริ่มที่จะร้อนรน นี่เขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า พอสักพักก็เห็นเขาเดินลงมาจากบนหอ ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน อยู่ในชุดปกติดูเหมือนเพิ่งจะกลับเข้ามา
"บาส ทำไมกดสายทิ้งพี่ยังคุยไม่รู้เรื่องเลยนะ"
พอเห็นหน้าก็ปรี่เข้าไปหา ถลึงตาใส่
"ผมอยากได้คอมฯอ่ะพี่ อยู่แบบนี้ไม่มีอะไรทำ เซ็ง"
เขาไม่ได้สนใจในท่าทีของพลอยเลยแม้แต่น้อย
"ข้างล่างหอก็มีร้านคอมฯนี่ เราจะเอามาทำอะไร"
"พี่ ผมก็ต้องคุยกับเพื่อนๆบ้างสิ"
เขาย้อนมองหน้าไม่ยอมลดละเช่นกัน พลอยอยากจะตอบกลับไปให้หน้าหงาย ไหนบอกไม่มีใครคบ แล้วจะเอาเพื่อนมาจากไหนมาคุย แต่ก็กลัวว่ามันจะรุนแรงเกินไป
"เรื่องนี้พี่ขอปรึกษากับภูมิก่อนนะบาส มีอะไรอีกไหม"
"ทำไมล่ะพี่ ผมอยากได้วันนี้ ไม่ใช่ให้รอ ถ้าให้รอผมจะเรียกพี่มาเหรอ"
ลมออกหูทันทีพลอยเม้มปากแน่น
"นี่ จะเกินไปแล้วนะ เห็นพวกพี่เป็นใครอยากได้อะไรก็โทรสั่ง่เอาเหรอ แล้ววันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนใช่ไหม ทำตัวให้มันดีๆหน่อยสิบาสก่อนที่ะเรียกร้องอะไรจากใคร ประโยชน์น่ะรู้จักไหม"
"พี่ อย่ามาว่าผมนะ เพราะพวกพี่นั่นล่ะผมถึงได้มีชีวิตแบบนี้"
เขาเองก็ไม่ยอมลดละเช่นกัน ตวาดขึ้นเสียงดัง
"เหรอคะ หรืออยากจะมีชีวิตแบบแย่กว่านี้เอาไหมล่ะ พวกพี่อุตส่าห์เห็นใจในสิ่งที่เราเจอมา แต่ดูเราทำตัวสิ อ้อ อีกอย่างมารยาทน่ะ ไม่รู้เหรอว่าเวลาคุยกับผู้ใหญ่ต้องรอให้ผู้ใหญ่พูดให้จบก่อน ไม่ใช่กดสายทิ้งแบบนั้น"
"อย่ามาสอนผม พี่เป็นใคร ผมจะทำแบบนี้ใครจะทำไม"
"ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะบาส อ้อพี่ลืมไป ว่าบางทีเราก็คงไม่มีใครอบรมสินะถึงได้เป็นแบบนี้ เพราะมัวแต่ไปโกงเขา"
"เฮ้ยพี่"
เขาทำท่าจะปรี่เข้าหา พลอยถอยร่นไป
"ไอ้น้อง จะทำอะไร"
กายที่ยืนมองอยู่ห่างๆปรี่เข้ามา พอเห็นหน้ากายเขาก็หน้าถอดสีไปเพราะกายตัวสูงใหญ่กว่าเขามาก
"พี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าผม"
"ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอบาส ว่าพี่ใช้สิทธิ์อะไร ผู้ปกครองของเราไง จำไม่ได้แล้วเหรอ"
พลอยเองก็ยังไม่ยอมลงง่ายๆ สายตาจ้องเขาเขม็ง
"มีอะไรกันพลอย ทำไมไม่พูดกันดีๆ"
"พูดดีไม่มีประโยชน์หรอกค่ะพี่ ถ้าคิดว่าตัวแน่อย่ามาโอดครวญสิว่ามีปัญหา ปัญญาก็มี สมองก็มี คิดเองสิ"
"พี่"
เขามองเกรี๊ยวกราดกำหมัดแน่น
"เอาน่าพลอย ไหนเรามีอะไรครับ"
"พี่ไม่ต้องมายุ่ง จำไว้นะอย่ามายุ่งกับผมอีก ผมจะตายจะทำอะไรก็เรื่องของผม"
"งั้นเรากลับเถอะค่ะพี่ เผื่อบางคนเขาอยากจะฆ่าตัวตายเงียบๆคนเดียว"
"พลอย"
เดินหนีไปแล้ว บาสได้แต่กำหมัดแน่นกัดกรามจนปูดโปน กายเดินตามพลอยไปที่รถ
"พูดแบบนั้นจะดีเหรอพลอย เด็กมันยังไม่มีวุฒิภาวะพอนะพี่ว่า"
"เหลือทนค่ะพี่ หนูไม่ทนแล้ว พี่ดูมันพูดสิ พ่อแม่มันคงมัวแต่โกงอย่างเดียว มารยาทสักนิดก็เลยไม่ได้สอน เลี้ยงลูกด้วยเงินแบบนี้ น่าเห็นใจ"
พลอยโพล่งออกมาระบายลมหายใจอย่างหงุดหงิด
"เอาน่า คนเราไม่เหมือนกัน มันถูกเลี้ยงมาแบบนี้นี่นะ คงจมไม่ลง อย่าคิดมากพลอยเดี๋ยวมันก็คิดได้เอง"
ทั้งสองบ่ายหน้ารถออกจากหอพักไปแล้ว โดยมีแววตาโกรธแค้นเฝ้ามองอยู่ เขากำหมัดกัดปากแน่น
ส่วนภูมิบุญพอออกจากบ้านไปยังไม่ทันถึงงานดีพลอยก็โทรศัพท์มารายงานเล่า เรื่องให้ฟัง ไม่มีเสียงความคิดเห็นอะไรหลุดออกจากปากของภูมิบุญ ได้แต่เออออตามเพื่อนรักไป แต่ในใจก็ครุ่นคิดอยู่
"มีอะไรเหรอภูมิ หน้าตาไม่ดีเลย"
โตโต้ถามขึ้น ภูมิบุญถอนหายใจออกมา
"ก็เด็กคนนั้นน่ะครับ อยากได้คอมฯจะเอาวันนี้"
"เฮ้ย อยากได้วันนี้ก็จะเอาวันนี้เลยเหรอ มันนี่น่าเตะจริงๆ"
"แต่พลอยก็ว่าน้องเขาไปแรงเหมือนกันนะครับ ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอะไรสั้นๆหรือเปล่า"
ความในใจที่กังวลหลุดออกมา
"ภูมิ ถ้าเด็กมันจะคิดสั้นน่ะ มันทำไปตั้งแต่แม่มันทำแล้ว อย่าเป็นกังวลเลย เขาคงแค่อยากจะเรียกร้องความสนใจ เอาน่าเดี๋ยวมันก็คิดได้เอง"
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีกับคำพูดของโตโต้ มีกำลังใจขึ้นมา จริงสินะ ถ้าเขาจะคิดสั้นป่านนี้ก็คงไม่อยู่แล้ว คำพูดของโตโต้ทำให้ใจโล่งขึ้นมาได้ พอไปถึงงานก็เห็นแวนยืนรออยู่ก่อนแล้ว เธออยู่ในชุดเกาะอกสีดำ ยืนเด่นด้วยรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ด พอเหลือบมาเห็นรถของโตโต้ที่กำลังจอดให้พนักงานวาเล็ตเอารถไปเก็บให้ที่หน้า งานก็ปรี่เข้ามา สีหน้าปีติยินดีเป็นอย่างยิ่ง
"ภูมิ ทางนี้ๆ"
แวนโบกไม้โบกมือวิ่งเข้ามาสวมกอด
"เป็นยังไงบ้าง ตายจริงเรายังหน้าตาน่ารักเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย"
"สบายดีครับพี่แวน พี่แวนก็ยังสวยเหมือนเดิมนะครับ"
"อุ๊ยปากหวาน ว่าไงคะโต้ดูแลน้องภูมิของแวนดีไหมเนี่ย ไหนโต้ทำอะไรให้ภูมิลำบากใจหรือเปล่าจ๊ะ"
แวนยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นหน้าของคนทั้งสอง ไม่มีเขินอายอดีตคนรักเก่าแม้แต่น้อย
"โต้ก็ดูแลดีนะ แต่น้องชายแวนนั่นล่ะ อยู่ตั้งไกล ระวังนะเราจะชิงตำแหน่ง"
โตโต้พูดติดตลก แต่แวนกลับนิ่งเงียบไป สีหน้าเจื่อนลงทันที
"เข้าไปในงานเถอะค่ะ พอลรออยู่ ต๊าย ขอบคุณนะคะสำหรับดอกไม้สวยจริงๆ ถ้าให้เดานี่น้องภูมิเลือกใช่ไหมคะ"
แวนเปลี่ยนสีหน้าแล้วพาทั้งสองเดินเข้างานไป
"อ้าวไอ้โต้ ไอ้ห่า นี่ถ้ากูไม่มีบัตรเชิญกูก็ไม่ได้เจอตัวมึงสินะ หวัดดีครับน้องภูมิ ขอบใจนะครับที่มา"
คำทักทายของพอลทำให้ภูมิบุญยิ้มออกมาได้ เขายังเป็นเหมือนเดิม ทุกคนยังเหมือนเดิมกับรูปลักษณ์ภายนอก แต่จิตใจมันเปลี่ยนไปมากแล้ว จากที่แต่ก่อนอยากจะเอาชนะชิงดีชิงเด่นกัน สุดท้ายก็ไม่มีใครได้อะไรไปมีเพียงรอยบาดแผลจากในอดีตให้คอยหวนระลึกถึงอยู่ ทุกวัน
"งั้นแวนดูแลน้องภูมิเองนะคะพอล โต้คะตามสบายนะ เพื่อนๆมากันเยอะเลยค่ะทางโน้นเลย"
แวนบอกแล้วจูงมือภูมิบุญไปหาที่นั่งแล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มติดมือไปด้วย
"เดี๋ยวนั่งรอพี่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ไปเอาอะไรมาให้ทาน"
พอได้ที่นั่งแวนก็ผละออกไปหาของว่างมาให้ ภูมิบุญนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กๆหลังงาน ระบายลมหายใจออกมา สังคมที่เขาคอยปฏิเสธอยู่ตลอดเวลา ความหรูหราไฮโซที่ใครๆอยากจะเข้ามาเกี่ยวพัน ส่วนตัวเขาเองแล้วไม่ได้อยากเข้ามาข้องแวะเลยสักนิด มองไปทางไหนก็เจอแต่หน้ากาก เสื้อผ้าแพรพรรณของแต่ละคนล้วนแล้วแต่แพงๆทั้งนั้น หัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นความโอ่อ่าของแต่ละคนที่งัดออกมาต่อสู้ฟาดฟันกัน เพื่ออะไร แต่ภูมิบุญเองก็หนีวงการนี้ไม่พ้น เขาได้ก้าวเข้ามาแล้วเต็มตัวแล้ว แม้จะไม่อยากเข้ามาก็ตาม
"ต๊าย นึกว่าใคร ดูดีขึ้นนี่ภูมิ"
เสียงแหลมทักมาจากข้างหลัง ภูมิบุญหันขวับไป ฟ้านั่นเอง เธอยืนเด่นอยู่ข้างหลัง ในมือถือกระเป๋าสุดหรูราคาแพง
"อ้อ พี่ฟ้า สวัสดีครับ สบายดีเหรอ"
ไม่รู้จะทักทายอะไรไปดี คนๆนี้ลืมไปแล้วในหัว ตั้งแต่เพื่อนของเธอตายไปภาพใบหน้าท่าทางของเธอก็เหมือนจะโดนลบออกไปหมดแล้ว
"ไฮโซนะยะ ได้ข่าวเป็นถึงรองกรรมการผู้บริหารเหรอ เธอนี่แน่จริงๆเลยนะภูมิ"
ไม่ได้สนใจในคำทักทาย แต่ก็ยังแขวะอยู่ไม่เลิก เพราะจุดประสงค์ของเธอก็คือเข้ามาแขวะไม่ได้เข้ามาทักทาย
"ครับ"
ในเมื่อเธอไม่ได้สนใจในคำทักทายก็ไม่รู้จะหาคำใดสรรหาพูดออกไปดี
"แต่ยังไงกามันก็ยังเป็นกาอยู่วันยังค่ำล่ะนะ กาในฝูงหงษ์ไงเคยได้ยินป่ะ"
พูดแล้วก็หัวเราะออกมา ภูมิบุญหน้าชาไป ไม่คิดว่าแม้จะผ่านมานานแสนนานแล้ว คนพวกนี้ก็ยังจดจำเรื่องแบบนี้ไม่เคยลืม
"ครับ ทราบดีครับ หวังว่าพี่ฟ้าจะสบายดีนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"จะไปไหนยะ ต๊าย ไม่เจอตั้งนาน คนเขาอุตส่าห์มาทักทาย แหมพอมีตำแหน่งใหญ่โตหน่อยหยิ่งหรอยะ"
ถอนหายใจออกมาจากที่กำลังลุกขึ้นจะก้าวหนีไปก็หันหน้าไปเผชิญ
"พี่ทักทายผมอยู่เหรอครับพี่ฟ้า ไม่ยักรู้แฮะ รู้สึกว่าพี่กำลังอิจฉาผมอยู่นะ"
"ต๊ายแก"
"ไม่เจอกันตั้งนาน พี่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆนะครับ เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น ดีครับ สม่ำเสมอดี"
"อะไรคะน้องภูมิ"
แวนเดินกลับมาพร้อมจานเล็กๆในมือ
"อ้าว น้องฟ้า มาทักน้องภูมิเหรอ"
"ค่ะพี่แวน แต่ท่าทางคงหยิ่งอยู่สูงเกินไปแล้วล่ะค่ะ แหมทำตัวไอโซเชียวนะยะ"
"เอ๊ะ ทำไมล่ะฟ้า ทำไมไปว่าน้องเขาแบบนั้น"
"แหมก็ดูท่าทางสิคะพี่แวน ฟ้าอุตส่าห์แวะเข้ามาทักทายดีๆ แต่ก็ไม่อยากจะคุยกับฟ้า จะให้เข้าใจว่ายังไงล่ะคะ"
ฟ้าเสแสร้งไป ภูมิบุญเม้มปาก แล้วยิ้มออกมา
"อ้อ ครับ ผมขอโทษนะครับพี่ฟ้า ถ้าการที่ผมจะเดินหนีไปเพราะพี่ฟ้าว่าผมเป็นกาในฝูงหงษ์ เลือดกายังไงมันก็เป็นกาน่ะ คือผมรู้สึกไม่ค่อยชอบน่ะครับ อีกอย่างถึงผมจะทำอะไรอยู่หรือไปไกลแค่ไหนแล้ว ผมก็ไม่เคยลืมที่มาหรือตัวตนที่แท้จริงของผมนะครับ"
มองหน้าฟ้าไม่ยอมลดละเช่นกัน
"อะไรกันฟ้า ทำไมพูดแบบนี้ ใครกาใครหงษ์ ที่เห็นน้องเค้านะเป็นหงษ์ เธอนั่นล่ะที่เหมือนอีกา"
"กรี๊ดด พี่แวน"
"ไปเถอะภูมิ อะไรกัน ทำตัวไร้สาระ หาได้ยังล่ะคะเหยื่อไฮโซน่ะน้องฟ้า"
แวนเองก็หมั่นไส้มานานถือโอกาสเพิ่มโบนัสให้เลย ฟ้ากรี๊ดออกมาไม่สนใจใคร จนคนในงานหันมามองเป็นตาเดียว ส่วนแวนกับภูมิบุญเดินหนีไปแล้ว
"อย่าไปถือสานะภูมิ เขาเรียกคนพวกนี้เศรษฐีใหม่ กระแดะ แหมทำนั่นทำนี่หน่อยพอมีเงินก็เรียกตัวเองว่าเป็นไฮโซ แต่ดูคำพูดคำจาสิ"
"ครับภูมิไม่คิดอะไรไรหรอก คนเราไม่เหมือนกัน"
"เฮ้อนะ เรานี่ใจดีจริงๆ พี่ไม่รู้เลยว่าแต่ก่อนคิดเกลียดชังเราไปได้ยังไง แต่ก่อนพี่ก็เป็นนะว่าแต่เขา แต่หลังจากที่พี่ได้เจอเรา มีเรื่องกันนั่นล่ะ พี่ถึงคิดได้ ขอบใจมากนะภูมิ"
แวนพูดออกมาน้ำเสียงจริงจัง
"แหมพี่แวน ภูมิไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
"ทำสิจ๊ะ อย่างน้อยก็เตือนสติให้พี่รู้ว่า คนเราแท้จริงแล้วมันไม่มีอะไรเลยนะ เงินทองที่มีมันสู้ความดีที่ทำไม่ได้หรอกนะพี่ว่า เราเตือนให้พี่คิดได้แบบนั้น เออ ภูมิ เดือนหน้าพี่จะไปแจกทุนให้น้องๆที่ต่างจังหวัดอยากสมทบทุนด้วยไหม"
"ได้ครับพี่แวน ที่ไหนครับ"
น้ำเสียงยินดีปรีดาขึ้นมาทันที ทั้งคู่สนทนากันอยู่จนถึงเวลาเปิดงาน แวนต้องไปประจำตำแหน่งคือข้างๆพอล ส่วนภูมิบุญก็เดินกลับไปาโตโต้ที่ยืนหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของไวน์แดงในมือ แล้ว
"คุยอะไรกันนานจังภูมิ นินทาพี่ป่ะ"
"ไม่นี่ครับ คุยเรื่องทั่วๆไป ไม่ได้เจอกันนาน"
"จริงดิ พี่นึกว่านินทาพี่ซะอีก"
"มีอะไรให้นินทาล่ะครับ"
"อ้าว จะรู้เหรอ อย่างน้อยเราสองคนก็เป็นคนที่พี่เคย"
"เมาแล้วก็อย่าพูดมากดีกว่านะครับคุณโตโต้ ไม่งั้นผมจะพากลับบ้านนะ"
ภูมิบุญขู่ออกไป โตโต้ยิ้มออกมา
"คร้าบที่รัก แหมพี่เชื่อเราคนเดียวนะเนี่ย"
ปรี่จะเข้ามาหาไม่ได้สนใจใคร ภูมิบุญต้องเอาศอกดันไว้แล้วทำตาเขียวใส่ โตโต้พอใจเป็นยิ่งนัก ส่วนภูมิบุญเองไม่ได้ชอบใจเลยกับการที่เขาละลาบละล้วงมากเกินไป พอดีมีข้อความเข้าโทรศัพท์ภูมิบุญจึงเอามือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"ลาก่อนพี่ อยู่ไปก็ไม่มีใครสนใจ ตายดีกว่า"
เป็นข้อความที่ถอดสีหน้าของภูมิบุญได้ในทันที มือเริ่มสั่นจนโตโต้สังเกตุได้
"เป็นอะไรภูมิ"
เขาเสียงตื่นคว้าโทรศัพท์ในมือไปดู
"ฉิบหาย ไอ้เด็กนี่มันบ้าหรือไงนะ ไปภูมิ"
โต โต้เหมือนจะสร่างเมาทันที ลากแขนของภูมิบุญออกจากงานไป แวนกับพอลยังอยู่บนเวที แวนทำท่าถามว่าจะไปไหน โตโต้ได้แต่ทำท่าทางว่าเดี๋ยวจะโทรศัพท์หา
"ไม่เอาน่าภูมิ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันคงไม่คิดทำอะไรหรอก"
"ทำไมเขาถึงคิดทำแบบนี้"
ภูมิบุญร้องออกมา เสียงขาดๆหายๆ
"ภูมิ คนที่คิดฆ่าตัวตายน่ะ เขาไม่บอกใครหรอกนะ พี่ว่าเขาน่าจะเรียกร้องความสนใจมากกว่า"
"ถ้าเป็นอย่างนั้น ภูมิจะไม่ให้อภัยเขาเลย"
เม้ม ปากแน่น ในใจก็ร้อนรน ถ้าหากว่าเขาตัดสินใจทำร้ายตัวเองขึ้นมาจริงๆคงไม่ใช่เรื่องที่จะยินดีปรีดา สักเท่าไรนัก เด็กคนหนึ่งที่จนหนทางไปมาขอพึ่งพาอาศัย ถ้าเรื่องมันเกิดขึ้นจริงๆเขาจะโทษใคร หรือมันควรจะเป็นความผิดของใครกัน ท่าทางที่กระสับกระส่ายของภูมิบุญทำให้โตโต้เร่งความเร็วของรถเพิ่มขึ้น พอถึงหน้าหอของบาสก็รีบปรี่ลงมาจากรถโดยไม่รอให้โตโต้จอดรถให้สนิทเสียก่อน ภูมิบุญรีบวิ่งขึ้นไปบนหอตรงไปยังห้องของบาส
"ปังๆๆ"
กระหน่ำทุบประตูห้องอโดยไม่รีรอ
"บาสๆ บาสเปิดประตูให้พี่หน่อย บาส"
ร้องออกมาเสียงดัง เสียงร้องบวกกับเสียงทุบประตูดังมากพอที่ห้องข้างๆจะโผล่หน้าออกมาดู
"โว้ย ใครตายวะ ทุบหาพ่อมึงเหรอ"
เสียงของข้างห้องด่าทอออกมาแต่ภูมิบุญไม่สนใจเคาะต่อไป ยิ่งนานไม่เปิดประตูสักทียิ่งร้อนใจ แต่ทันใดประตูก็เปิดออก
"บาส"
ได้แต่อ้าปากค้าง เพราะเขาเองอยู่ในชุดนอนสภาพไม่เหมือนคนใกล้ตายหรือมาดหมายจะคร่าชีวิตของตน
"มาแล้วเหรอพี่ ต้องใช้ไม้นี้เนอะถึงยอมมา"
เขาพูดหน้าตาเฉยทำหน้าทะเล้นใส่ภูมิบุญอีก
"เลวมาก ทำแบบนี้ได้ยังไงบาส ทำแบบนี้ทำไม"
ตวาดออกมาเสียงดัง หูตาพร่ามัวเพราะลมกำลังออกหู โกรธจัดหน้าแดง
"พี่ไม่อยากมาเองนี่ ช่วยไม่ได้" เขายังไม่สะทกสะท้านลอยหน้าลอยตาพูด
"เราต้องการอะไร หา เราอยากได้อะไร ทำแบบนี้ทำไม"
ยังตะเบ็งเสียงออกมา
"โว้ย ไอ้ห่าเอ้ย จะด่ากันไปด่าที่อื่นกูจะนอน รบกวนชาวบ้านเขารู้ไหม สัตว์เอ้ย"
เสียงเดิมดังออกมาจากห้องเดิม โตโต้ขึ้นมาถึงก็ปรี่เข้ามาหา แต่ภูมิบุญกันเอาไว้
"ปังๆๆ"
ภูมิบุญเดินตรงไปยังหน้าห้องเจ้าของเสียง
"มึงจะเอาอะไร มาทุบห้องกูทำไม"
"เมื่อกี๊ว่าอะไรนะครับ"
"ภูมิ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย"
"ทำไม ก็มึงมาเคาะเสียงดังหนวกหู กูนอนไม่ได้"
เด็กคนที่เปิดห้องออกมาท่าทางคงเรียนไม่เกินมหาวิทยาลัยชั้นปีที่สองเป็นอย่างมาก แฟนสาวที่ยืนเกาะอยู่ด้านหลังเชิดหน้าลอยคออยู่
"ขอโทษนะครับน้องที่เสียงดัง ถ้าแบบนี้ล่ะ"
ความ ก้าวร้าวที่กักเก็บไว้ในใจมานานมันดีดขึ้นมา สายตาที่ดุดันโกรธแค้นมันพร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเวลา ภูมิบุญง้างเท้าขึ้นถีบไปที่ประตูที่เขาเปิดแง้มไว้ครึ่งตัว แรงถีบเหวี่ยงประตูอัดเข้ากับตัวของเขา แฟนสาวเองก็กระเด็นล้มเซไปไม่เป็นทิศเป็นทาง
"โอ๊ย กรี๊ดด"
"จำไว้ อย่าด่าว่าใครที่แกไม่รู้จัก"
"สัตว์"
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
แอะ
ได้จิ้มคนนี้อีกแล้ว
:เฮ้อ:
-
เขา สบถออกมาทั้งที่ร่างยังกลิ้งอยู่กับพื้น ภูมิบุญปรี่เข้าไปในห้อง โตโต้ที่ยืนอ้าปากค้างอยู่รีบปรี่เข้าไปหา เพราะจำได้ดีว่าเวลาที่ภูมิบุญโมโหจนขาดสติมันน่ากลัวเพียงใด บาสเองก็ยืนอึ้งอยู่ไม่กระดิกตัว
"พอแล้วภูมิ พอแล้ว"
โตโต้คว้าตัวของภูมิบุญไว้ได้ ลากออกมา
"ไอ้เชี่ย มึงมาเตะกูทำไม"
เขายังด่ากราดอยู่
"ผลั่ก"
รองเท้าหนังพื้นไม้สั่งทำพิเศษถีบยัดเข้าไปที่กลางอกของเด็กคนนั้นเต็มแรง
"อึ๊ก กรี๊ดด" ไม่มีเสียงอันใดออกมาจากปากเด็กชาย แต่เด็กสาวกลับกรี๊ดดังลั่น
"ภูมิ พอแล้ว พี่บอกพอ"
โตโต้ต้องตวาดกอดตัวไว้แน่น
"น้องเอานี่ พี่ขอโทษแทนแฟนพี่ด้วยนะ เขาโมโหร้ายแบบนี้ล่ะ"
พอ เหวี่ยงตัวภูมิบุญออกไปจากห้องได้โตโต้ก็ควักเงินจำนวนหนึ่งยื่นให้ เด็กคนที่นอนกุมหน้าอกอยู่ ภูมิบุญหน้าตาไม่เหมือนคนเดิมอีกต่อไป เลือดที่ไปเลี้ยงที่ใบหน้ามันมากเป็นพิเศษ ความแดงของใบหน้าและลำคอทำให้บาสเริ่มสั่น กลัวขึ้นมาในใจ
"ไหน บอกมาซิว่าสนุกเหรอบาสที่ทำแบบนี้ หา สนุกมากเหรอ"
พยายามดิ้นออกจากมือของโตโต้แต่รายนั้นไม่ปล่อยง่ายๆ
"ตอบ ถามทำไมไม่ตอบ อยากตายมากนักเหรอหา"
"ภูมิ ใจเย็นๆ"
"ก็ ก็ผมอยากได้คอมฯนี่พี่"
"แล้วทำไมทำแบบนี้ บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าพูดเรื่องเป็นเรื่องตายกับพี่ เราพูดไม่รู้เรื่องเหรอ อยากตายมากนักใช่ไหม"
ภูมิบุญเสียงดังจนมีคนโทรศัพท์ไปฟ้องเจ้าของหอ เพราะเจ้าของหอเดินขึ้นมาถึงตัวแล้ว
"มีอะไรกันหนู ค่อยๆพูดกันได้ไหม เกรงใจห้องอื่นเขาบ้าง"
"ขอโทษนะครับ ภูมิพอเถอะ กลับได้แล้ว"
"ลงไปคุยกับพี่ข้างล่าง"
"ไม่เอาอ่ะ ผมจะนอน" เสียงสั่นส่ายหน้า
"บอกให้ลง"
สั้นๆ ห้วนๆ สายตาหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ เป็นคำเดียวที่หลุดออกจากปากของภูมิบุญก่อนที่เจ้าตัวจะเดินลงไปก่อนใคร พอโดนลมข้างนอกปะทะหน้าก็รู้สึกตัวขึ้นมาว่าได้ทำในสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ สิ่งที่มืดดำเป็นส่วนที่เก็บทับไว้ก้นบึ้งมานานแสนนาน โตโต้เดินตามลงมาไม่ยอมห่างแม้จะอึ้งในสิ่งที่ภูมิบุญกระทำ แต่เขาก็เคยเห็นแล้ว และเขาเองพอจะสรุปอะไรเกี่ยวกับภูมิบุญได้ประมาณหนึ่ง คือเวลาที่ภูมิบุญโกรธจัดจนมองไม่เห็นอะไรแล้ว เขาจะกลายเป็นคนเกรี้ยวกราดดุร้ายอารมณ์รุนแรง และมักจะทำอะไรที่ไม่มีใครคิดว่าคนอย่างภูมิบุญจะทำลงไปได้ เหตุการณ์สองครั้งมันทำให้เขาได้ประจักษ์แล้วว่า ภูมิบุญไม่ใช่แค่หน้าตาหวานเพียงอย่างเดียว แต่ซ่อนด้วยความเผ็ดร้อนอยู่ภายใน ความร้อนแรงที่พร้อมจะแผดเผาใครที่หมายจะคิดร้ายให้มอดไหม้ไป
"ใจเย็นๆนะภูมิ ค่อยๆพูดกัน"
โตโต้ตามไปบีบบ่าเบาๆ
"ครับ"
พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้ได้มากที่สุด พยายามจะไล่ความโมโหโกรธาออกไปจากใจให้ได้ บาสเดินก้มหน้าลงมาจากบนหอ
"บาส ไหนลองพูดมาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
ภูมิบุญถามเสียงขรึม เป็นน้ำเสียงที่กดความโกรธหรืออารมณ์ร้ายเอาไว้
"ก็ผมอยากได้คอมฯนี่ ผมไม่รู้ ขอพี่พลอยแล้วไม่ให้"
"คิด ว่าตัวเองเป็นใครบาส คิดว่าทำอะไรอยู่ ทำตัวให้มันน่ารักหน่อยสิ อยากได้อะไรจะเนรมิตเอาเหรอ เรารู้บ้างไหมว่ากว่าจะได้เงินมาแต่ละบาทมันยากเย็นเพียงไหน เธอเองก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าเวลาที่เราลำบากมันเป็นยังไง จำไม่ได้เหรอ หรือว่าถูกเลี้ยงมาแบบให้จมไม่ลง"
"จำเอาไว้นะ ถ้าอยากได้อะไรพี่จะให้เอง ไม่ต้องมาทำแบบนี้ ถ้าเธอกล้าทำแบบนี้อีก พี่จะตัดความรับผิดชอบจากเธอเสีย พอกันที ถ้านิสัยไม่ดีก็อยู่คนเดียวไป อยากเป็นภาระของสังคม เป็นขยะสังคมก็ตามใจ เพราะคนอย่างเธอ มันคงคิดอะไรไม่ได้สินะ"
"พี่"
"หัด มองดูคนอื่นซะบ้าง คนที่เขาแย่ คนที่เขาลำบากกว่าเรามีเยอะแยะไป คนพวกนั้นกลับไม่ยอมแพ้ แล้วนี่อะไรกับเรื่องแค่นี้เราก็ไม่เอาไหนซะแล้ว แล้วจะโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ยังไงบาส"
ไม่ยอมเปิด โอกาสให้เขาอ้าปากพูด น้ำตาของบาสคลอ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครยืนด่าแทงใจเขาอย่างนี้มาก่อน อยากจะด่าตอบแต่เห็นกริยาเมื่อครู่ของคนที่รูปร่างไม่ได้ต่างจากเขามากมาย นัก กลับนึกขยาดขึ้นมา ไม่น่าเชื่อว่าคนที่หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสหน้าตาน่ารักอย่างภูมิบุญจะเอา เรื่องได้ขนาดนี้ อีกทั้งสายตาคู่นั้นยังคอยจับจ้องใบหน้าของเขาจนไม่กล้าสู้หน้า ไม่เคยเกรงกลัวใครเลยจริงๆ แต่ทำไมคนตัวเล็กเบื้องหน้าถึงทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมา กว่าภูมิบุญจะสงบลงได้ก็ตวาดบาสไปหลายทีเหมือนกัน ทำเอาจนเขาหงอไปน้ำตาคลอ
"เอาน่าภูมิกลับเถอะ ให้น้องมันไปนอนได้แล้วดึกแล้ว"
"เรื่องโรงเรียน อย่าให้พี่รู้ว่าเราไม่ไปนะ พี่ไม่ได้ขู่แต่อยากจะบอกว่า ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะมาพูดแบบนี้กับเรา หวังว่าคงเข้าใจนะบาส"
ภูมิบุญหันหลังให้แล้วก้าวขึ้นรถทันที โตโต้ต้องรีบพยักหน้าให้บาสขึ้นห้องไป ส่วนเขาก็รีบขึ้นไปบนรถเช่นกัน
"โหภูมิ เห็นหน้าน้องมันไหม คงกลัวไปอีกนาน"
"ภูมิไม่ได้อยากทำแบบนี้นะครับ แต่มันห้ามไม่ไหวจริงๆ"
"เอาน่า พี่เข้าใจ แต่ถ้ามาคนเดียวอย่าเปรี๊ยวนักล่ะ พี่เป็นห่วง เรานี่ใจใหญ่เสียจริงนะ"
โตโต้พูดแหย่ๆ เพราะกลัวว่าคนที่นั่งข้างๆจะของขึ้นมาอีก ยิ้มแห้งๆ แต่รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ภูมิบุญเปลี่ยนคำแทนตัวของเขาเอง แม้ภูมิบุญจะไม่ได้สังเกตุแต่คนตัวโตเขาเก็บทุกรายละเอียด
สุริยันตะวันฉายแสงสีทอง เรืองรองอยู่ขอบฟ้านภาลัย
เสียงนกปลุกให้ตื่นจากหลับไหล เสียงหัวใจก็ร้องเรียกเพรียกหา
สกุนาโบยบินออกตั้งแต่เช้า แล้วตัวเราใยเหงาอยู่เปล่าเปลี่ยว
ไม่เคยมีแม้แต่สักวันเดียว ที่จะเหลียวแลมองมาดูกัน
อยู่ใต้ฟ้าแห่งนั้นสุขใจไหม รู้ไหมใครเป็นห่วงคนึงหา
ยิ่งนานวันหัวใจรักไม่โรยรา ยังเรียกหาแต่เธอผู้เป็นดวงใจ
เขียนโดย eiky
-
:z13:ให้พรุน
...
ตอนนี้อาจจะได้เห็นภูมิบุญในด้านมืดนะครับ อิอิ เหมือนสะท้อนตัวเองออกมายังไงไม่รู้
...
อย่าว่าแต่สะท้อนคุณอิ๊กเลย เราอ่านก็สะดุ้งอยู่เหมือนกัน
ทั้งพฤติกรรมเวลาภูมิโมโหจนขาดสติและเวลาพลอยด่า
คุ้นเคยดีเหลือเกิน :laugh:
คุณพี่แวนจัดไปหนึ่ง สะใจ ขอกอดแวนทีนึง :กอด1: เริ่ดที่สุด 55+
ดีใจนะ ที่สุดท้ายแวนก็กลายเป็นความเป็นมิตรภาพกับภูมิไป ดีใจจริงๆ
ตกลงแล้วบาสแค่ถูกเลี้ยงแบบสปอยล์มาหนักสินะ
ดีแล้วล่ะ ไม่อยากให้เด็กคนนี้มาสร้างปัญหาหนักๆให้ภูมิ..
ภูมิ สอนเด็กนี่ให้ได้นะ อย่าให้มีควาทคิดจะโกงคนอื่นเหมือนแม่เขา
ให้เด็กบาสรู้ว่าความผิดพลาดที่ได้เห็น เขาไม่ควรจะทำซ้ำรอยใครอีก
:กอด1:
-
แอะ
ได้จิ้มคนนี้อีกแล้ว
:เฮ้อ:
เอ่อ แทงแรงๆจ๊ะ อยู่ตรงกลางเป็นแซนวิชให้เค้าเลยเน้ อิอิ อย่างรวดเร็ว ปรบมือๆๆๆ มันไม่ให้โพสต์เกิน สองหมื่นตัวอักษรเนอะ ลืม เขียนเมามัน แหะๆๆๆ
-
:z13:ให้พรุน
ชักสงสัย ไม่ทำงานกันเร้อเนี่ย เหอๆๆๆ ไวมาก แอบปลื้มน้า จุ๊บๆๆๆๆ
-
:z13:จิ้มไรเตอร์แถมด้วย +1:กอด1:
อ่านฟรีมานานแล้วตอนนี้ขอเม้นด้วยคน
ภูมิแกร่งจริงถึงจะผ่านเรื่องร้ายมามากมายก็ตาม o13
-
:z13:ให้พรุน
ชักสงสัย ไม่ทำงานกันเร้อเนี่ย เหอๆๆๆ ไวมาก แอบปลื้มน้า จุ๊บๆๆๆๆ
งานท่วมหัวอ่ะคุณอิ๊ก แต่กลับบ้านขอเปิดดูเล้าก่อน
เปิดเบราเซอร์ทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ จนกว่าจะปิดคอม
แล้วโดยมากจังหวะที่จะกลับมาดูเล้า มันมักจะตรงกับจังหวะที่นิยายที่ตามอ่านอัพตอนใหม่พอดี
บังเอิญมาก ได้หลายรอบหลายเรื่องอยู่ :laugh:
ไม่ได้นั่งว่างเฝ้าเล้าทั้งวันหรอก (ใจจริงอยากมีเวลานั่งว่างอ่ะ เพราะติดนิยาย)
อย่างวันนี้ก็.. กลับถึงบ้านได้ก็ขึ้นเปิดคอมเลย เจอเรื่องคุณอิ๊กพอดี ^^
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :L2:
-
โฮ้ว น้องภูมิเหวี่ยง...น่ากลัวมากกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หุหุ...ได้ใจอ่ะ...น้องภูมิแรงกว่านี้ก็รับได้ อิอิ..
แต่อิเด็กบาสนี่น่าจะสำนึก รู้สึกตัวบ้างได้แล้วนะ
-
น้องภูมิองค์ลงหุหุแรงเหมือนเดิมสะจาย
นิสัยบาสมันจะแก้ไงหายนะเนี้ยไอสงสารก็สงสารอ่ะนะแต่ถ้าตามใจโตขึ้นมาได้เป็นผู้ใหญ่เสียคนแน่ๆ
เผลอๆนิสัยจะเป็นเหมือนแม่อีกน่ากลัวจิงๆ
คนเราถ้าอยู่อย่างเพียงพอชีวิตก็มีความสุขแล้วเนอะ
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
น่ากระโดดถีบไอ่น้องบาสนั่นด้วยอีกคน กวนตรี๊บจริง ๆ
หวังว่าคราวนี้คงคิดได้บ้างนะ
...
เราสังหรณ์ว่า พี่แทนเป็นอื่นไปแล้ว
เซ็งจริง ๆ
-
อ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกว่าคุณโตโต้ได้ใจขึ้นอีกเยอะ
เอาไปห้ากระโหลกเลย รุกดีนัก
แต่ต้องรุกหนักๆ ภูมิบุญถึงจะหมดฤทธิ์
ส่วนน้องบาส พี่เชื่อว่า ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แข็งดัดยาก
แต่พี่เนี่ยเป็นคนชอบกินหญ้าอ่อน ยิ่งเด็กหัวหลิมกึ่งเกรียนกึ่งรองทรง พี่ระทวย เห็นแล้วอยากเข้าไปลูบหัวเล่น :-[
เอาเป็นว่าอย่าเหี้ยนให้มากนะน้อง
เดี๋ยวพี่ภูมิไม่ปลื้มแล้วจะถีบหัวส่ง
น้องบาสก็ทำตัวน่ารัก อ้อนพี่เขาให้เยอะๆหน่อย จะได้มาเป็นศัตรูหัวใจคุณโตโต้ไง
ฮี่ฮี่ฮี่
+1 อิ๊กคิวซัง ตอนนี้ยาวสะจายเกิ๊นนน ขอน้องญี่ปุ่นของเราแบบนี้บ้างอะไรบ้าง
:กอด1:
-
และแล้วก็จัดการเด็กมีปัญหาไปได้อีกหนึ่งคน~
เฮ้อ แอบรู้สึกแปลกๆตอนที่แวนทำสีหน้าแปลกๆพอพูดถึงแทน... :sad4:
-
ต้องอย่างนี้ซิภูมิ แรงได้อีกคับ กลับมาเป็นคนเดิมแล้ว
รักคนแต่งนะคับ :L1:
-
แรงได้อีกน้องภูมิ ได้ใจมากๆเลยครับ :L1:
-
ก็น่าเดือดหรอกนะ เป็นเรานะตบหัวเด็กนั้นไปก่อนและ :beat:
-
ภูมิเป็นตัวละครที่มีหลายมิติดีมาก ๆเลย
-
สะใจไอเด็กบาสจริงๆ เรื่องมากสุดๆ
-
เหอเหอ ถ้าเปรียบกับพี่ภูมิว่าเป็นด้านมืดเหมือนกับพี่แบบนี้ แสดงว่าพี่อิ๊กก็ เหอเหอ :m17: :m8: o21
พี่อิ๊กน่ารักเนาะใจดีอีกต่างหาก :try2:
วันนี้เอามาให้อ่านซะยาวเลย
-
โอ๊ย..สะใจไอ้น้องบาสกลัวหงอไปเลย มีหลายคนค่ะที่เหมือนภูมิบุญ
เวลาเลือดขึ้นหน้าแล้ว ไม่ฟังทั้งนั้นไม่ว่าหน้าไหน แล้วมันจะมีแรงมหาศาลด้วย
อารมณ์สงบแล้วก็จะมาคิดได้ว่า กูทำไปได้ไง
เราเห็นกิริยาพี่แวนเราก็รู้แล้วว่าพี่แทนเปลี่ยนไปแล้วแน่ๆ
-
:z3: :z3:
ภูมิเริ่ดอ่ะตอนนี้
เดกบาสนี้ปล่อยให้ตายไปเหอะ
รำคาญอ่ะ เรียกร้องความสนใจ
รู้สึกว่าพี่แทนนิห่างๆไปน่ะ
มีคนอื่นป่าววว
-
เรื่องนี้ มีคนเลวกว่าโตโต้แล้ว
เหอๆ
เด็กอะไร นิสัยไม่ดีอย่างแรง
-
:laugh: ผวากันทั้งเล้าเลยยยย....
แบบนี้ซิ....นายเอกในดวงใจ.... o13
น้อง eiky เอาพฤติกรรมส่วนตัวมาลงให้อ่าน... :m29:
กด + แบบมือไม้สั่นนนน.... ... o21
-
ภูมิโมโหได้น่ากลัวมาก
ต้องมาโตโต้คอยฉุด ไม่งั้นจะกู่ไม่กลับ =w="
รอตอนต่อไปขอรับ
-
ชอบตอนนี้จังเยย :man1:
นานๆจะได้เห็นภูมิเวอร์ชั่นพี่อิ๊ก :laugh:
และแวนที่กลับตัวกลับใจเปนแสนดีไปได้ :impress2:
กับน้องบาสที่ดูเหมือนจะเข็ดแล้ว o18
ตอนนี้ดูเหมือนทุกคนจะจำภูมิบุญไปอีกนาน o13
-
ดาร์กภูมิบุญ เลยแห๊ะตอนนี้ o13
ไอ้น้องบาสนี่หอมันอยู่ตรงไหนค่ะ จะไปกระทืบมันให้จมดินเลย :m16:
แวนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยจริงๆนะ แต่พอพูดถึงแทนแวนก็หน้าเสีย มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย
-
เหอเหอ ถ้าเปรียบกับพี่ภูมิว่าเป็นด้านมืดเหมือนกับพี่แบบนี้ แสดงว่าพี่อิ๊กก็ เหอเหอ :m17: :m8: o21
พี่อิ๊กน่ารักเนาะใจดีอีกต่างหาก :try2:
วันนี้เอามาให้อ่านซะยาวเลย
เอ่อ อันนี้คือชมเนอะ น้องส้มจี๊ด เหอๆๆ
:laugh: ผวากันทั้งเล้าเลยยยย....
แบบนี้ซิ....นายเอกในดวงใจ.... o13
น้อง eiky เอาพฤติกรรมส่วนตัวมาลงให้อ่าน... :m29:
กด + แบบมือไม้สั่นนนน.... ... o21
แว้กกก พี่กานดา ม่ายช่ายด้านมืดของผ๊มมม คือว่าอ่านนิยายมากไปเน้อ เหอๆๆ เดี๋ยวคิดกันว่าผมเป็นคนใจร้ายน้า เค้าแค่ เป็นเอ็ม+ดิสต์ นิดๆ อ่า
ชอบตอนนี้จังเยย :man1:
นานๆจะได้เห็นภูมิเวอร์ชั่นพี่อิ๊ก :laugh:
น่านมาอีกคนละ หึหึ เดี๋ยวเหอะๆ วินนี่ โดนดีน้า
โอ๊ย..สะใจไอ้น้องบาสกลัวหงอไปเลย มีหลายคนค่ะที่เหมือนภูมิบุญ
เวลาเลือดขึ้นหน้าแล้ว ไม่ฟังทั้งนั้นไม่ว่าหน้าไหน แล้วมันจะมีแรงมหาศาลด้วย
อารมณ์สงบแล้วก็จะมาคิดได้ว่า กูทำไปได้ไง
เราเห็นกิริยาพี่แวนเราก็รู้แล้วว่าพี่แทนเปลี่ยนไปแล้วแน่ๆ
เห็นด้วยกะยาหยีเนอะ อิอิ เราเป็นกันทุกคนไม่ได้เป็นแต่เค้านา อิอิ จุ๊บๆๆ
-
แก้ข่าวจ้า......
น้อง eiky น่ะน่ารักมะได้น่ากลัวน้า....
พฤติกรรมน้อง eiky เหมือนน้องญี่ปุ่นเนะ.... o3
-
^
^
^
นั่นจิๆ พี่อิ๊กเหมือนญี่ปุ่น ผสม ภูมิบุญตอนโกรธเนะ :กอด1:
-
ถ้าโตโต้ไม่มาน้องบาสและคู่ผัวเมียนั่นมีหวังตายแบบไม่เผาผีแน่ๆเลย เหอๆ
แต่มันก็น่าโมโหจริงๆแหละ เค้าอุตส่าห์มาช่วยยังทำตัวงี่เง่า เป็นคนอื่นเจ้าเข้าบ้านเด็กกำพร้าไปแล้วมั้ง ถ้าพ่อตายไปด้วยนะ
-
ไอน้องบาสนี่น่าเตะจริงๆเลย :z6:
ภูมิจ๋าจัดไปอย่าช้าๆ
-
+1 ให้น้อง eiky ตอนนี้บาสได้เห็นตัวตนของภูมิ น่าจะทำให้คิดอะไรได้บ้างแล้ว
อาจเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของบาสเลยก็ได้ เพราะคงไม่กล้าที่จะตัดฟางเส้นสุดท้าย
ที่ตัวเองเกาะอยู่แน่นอนหากไม่ยอมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น
สำหรับการที่ภูมิแสดงอารมณ์ออกมาแบบนี้ พี่ว่าดีนะ ดีกว่าเก็บกดอารมณ์ไว้ในใจ
คนเดียว ยิ่งจะทำให้ทุกข์ใจหนักขึ้นไปอีก นาน ๆ ทีได้ระเบิดอารมณ์ออกมาแบบ
แรง ๆ แบบนี้ถือว่าได้ปลดปล่อย ชอบภูมิในรูปแบบนี้นะ นี่แหละมนุษย์ปุถุชนที่
แท้จริง มีรัก มีทุกข์ มีเศร้า และมีอารมณ์โกรธแค้นได้ ..... :pig4:
-
ยาวสะใจมากค่ะตอนนี้ อยากจะกรี๊ด
เป็นไงล่ะไอ้เด็กบ้า งี่เง่ากับใครไม่งี่เง่ามางี่เง่ากับภูมิ สะจายยยยย :m20:
เด็กนิสัยอย่างนี้มันต้องโดนสั่งสอน เป็นเรานะบ่องหูไปตังกะจะเอาโทรศัพท์ละ สันดานจริงๆ
หวังว่าคราวนี้คงจะฉลาดขึ้นมาบ้างนะ ไม่งั้นก็ไม่ไหวๆๆๆ
ป.ล.หนูภูมิได้ใจไปเต็มๆเลยตอนนี้ o13 o13
-
คนเรามีด้ามืดด้วยกันทุกคนไม่มีเว้นหรอกค่ะ
แม้แต่อีป้าแก่ ๆ เอง เวลาโมโหยอมรับเลยว่าเป็นคนที่น่ากลัวคนนึง
คำว่าเลือดขึ้นหน้ามันเป็นยังไงรู้ซึ้งมาแล้วค่ะ 555
แต่ตอนนี้แก่ตัวลงดูเหมือนจะใจเย็นขึ้นเยอะ 55555555
รัก eiky เหมือนเดิมเช่นทุกวัน +1 ค่ะ
-
สะใจโว้ย :laugh3:
ปลื้มภูมิโหมดโหดชะมัด
:-[ :m3:
-
สะใจตอนกระโดดถีบไอ่ข้างห้อง 55555 ส่วนน้องบาส ต้องเจอแบบนี้แหละ
-
สมควรเจ้าเด้กบาส ไม่เคยสำนึก
เป็นกำลังใจน้องภูมิ
แวนทำท่าแปลกๆ
นายแทนทำอะไรใช่มั๊ย
+1
-
หวังให้น้องมันคิดได้ คนอื่นก็พร้อมจะช่วยล่ะนะ
-
ภูมิแรงมากกกกกก
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวันสถานการณ์ร้อนแรงจริงๆ นะคะ คุณอิ๊กกี้
คุณท่านนี่น่ารักจริงๆ นะคะ อยากมีแม่สามีแบบนี้ :-[ แต่ขอแย้งคุณท่านหน่อยนะคะ ลูกชายคุณท่านน่ะมาก่อนเขานะคะ คุณท่านเข้าใจผิดแล้วค่ะ o18
เค้าลางเริ่มคืบคลานมาแล้วสินะคะเนี่ย แบบนี้โตโต้ต้องไปฟิตหุ่นให้มากๆ เตรียมขึ้นแท่นพระเอกเต็มตัวได้แล้ว :laugh:
กลอนแปดในตอนล่าสุดเพราะดีนะคะ o13 แต่อย่าลืมสัมผัสระหว่างบทนะคะคุณอิ๊กกี้ :จุ๊บๆ: +1 สำหรับกลอนเพราะๆ ค่ะ
********************
ฉากที่ 61
กระเบียด เป็นมาตราวัดนะคะ ถ้าจะสื่อความว่าโน้มเอียงไปทางใดทางหนึ่งต้องใช้ กระเดียด ค่ะ
ฉากที่ 62
อุปโลก คำนี้มันมาจากคำบาลี อปโลกน น่ะค่ะ เพราะฉะนั้นเวลานำมาเขียนตามระบบคำแบบไทยต้องมี น์ ด้วยนะคะ ต้องเขียน อุปโลกน์
-
:pig4: :กอด1: :L2:
-
โอ้วววววววว
ดุเด็ด เผ็ดมันมากค่ะ ตอนนี้
หมั่นไส้น้องบาสจะแย่ล่ะ ไร้สำนึกที่สุด น่าจะตัดหางปล่อยวัดไปเลย
ทำไมอ่านตอนที่โตดต้ พูด กับแวน แล้วสังหรณ์ไม่ดีเนี่ยะ
ขอให้พี่แทน อย่าเปลี่ยนใจ ขอให้พี่แทนรักภูมิคนเดียว
ทนเห็นน้องภูมิเสียใจไม่ได้อ่ะ ไม่งั้นภูมิคงไม่เชื่อในความรักอีกเลยตลอดชีวิต
-
หนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสัยต้องเจอของจริงแบบนี้ก่อนละมั้ง
เด็กบาสถึงจะ รู้ตัว
เอาแต่ใจมากไปก็ไม่ไหวนะ
แม้จะอยากช่วยเหลือแค่ไหนก็เหอะ
เรียกร้องตลอดเวลาไม่นึกถึงว่าใครจะเดือดร้อนบ้าง
-
มาแบบไม่ยาวมากนะครับ อย่าเพิ่งว่ากันน้าว่าหาแต่เรื่องให้ภูมิบุญอิอิ ไม่อยากเน้นว่าคนเขียนเป็นเอ็ม+เอสน้า ไม่หรอกน่า ภูมิบุญสบายมาก ชิวๆ เนอะ อย่าเครียดนะครับ รับรองตอนหน้ามาแบบ ซุปเปอร์ อิอิ ขอบคุณทุกคนน้าที่รักกันเหมือนเดิม งั้นเอาความรักจากใจผมส่งให้ทุกคนด้วยนะครับ นอนหลับฝันดี จุ๊บๆๆ
ฉากหกสิบสาม
เคย อยู่ในที่มืดมากๆไหม ความมืดมันไม่ใช่เพียงแต่ทำให้เรากลัว มองไปทางไหนไม่มีแสงอันใด จะไขว่คว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยวอันใดไม่มี ความมืดสนิทดำมืดมันปกคลุมไปรอบกาย ความกลัวที่ดูเหมือนใหญ่กว่าทุกสิ่ง ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้นะ แต่รู้ไหมถ้าเราหลับตาสักพัก สักแค่ไม่กี่นาที ค่อยๆลืมตาออกมา ความมืดนั้นเหมือนจะมีเงาให้สายตาของเราพอคุ้นชินมองเห็นอะไรต่อมิอะไรได้ ไม่ยาก จิตใจคนเราก็เช่นกัน ถ้ามันมืดมนนักก็หยุดนิ่งสักพักเสีย เพ่งมองเบื้องหน้า สักพักเราก็จะเห็นแสงสว่างหรือทางไปเอง
"วันนี้เหนื่อยไหมครับพี่แทน"
พอมีเวลาพักใจก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์เรียกหาคนที่รัก แทนทวีรออยู่ก่อนแล้ว
"อ้าวภูมิ มาเมื่อไหร่ ไม่เหนื่อยครับ เราเป็นไงบ้าง"
"วันนี้มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ"
"หือ มีอะไรครับ"
ภูมิบุญบอกเล่าไปอย่างละเอียด
"ใจเย็นๆนะภูมิ พี่ว่าไม่มีอะไรแล้วล่ะ เราเองน่ะใจร้อนนะควบคุมหน่อยก็ดี พี่ไม่เคยเห็นเราเป็นแบบนี้มาก่อนนะ"
"ครับพี่แทน ภูมิเองก็รู้ตัว แต่มันห้ามไม่ได้ วันนี้ไปงานเปิดตัวหนังสือมา เจอพี่แวนด้วยนะครับ"
"พี่แวนเหรอ พูดอะไรหรือเปล่า"
"ก็คุยกันปกตินี่ครับ มีอะไรเหรอครับ"
"อ้อ เปล่าๆ กลัวว่าจะนินทาพี่น่ะสิ"
"ไม่หรอกครับพี่แทน ทุกคนที่นี่เขาคิดถึงพี่แทนกันทุกคนนะครับ"
"พี่อยากจะกลับจะแย่อยู่แล้ว แต่พอจบต้องทำโครงงานอีก พี่กลัวว่าจะได้อยู่ฝึกงานที่นี่อ่ะภูมิ"
ใจหายหลุดลอยไป นั่งนิ่งไม่กระดิกไหวตัว พิมพ์ข้อความไปแล้วลบออก พิมพ์อีกครั้งก็ลบออก
"ภูมิ เป็นอะไรไป เงียบจัง"
"ภูมิขอดูหน้าพี่แทนหน่อยสิครับ อยากเห็นจัง"
"อ้อ วันนี้กล้องพี่เสียครับภูมิ เอาไว้พี่ไปซื้ออันใหม่มานะเดี๋ยวให้ดูทุกสัดส่วนเลยดีไหม"
"แหม อยากเห็นแค่หน้าพี่แทนนะครับ ไม่ได้อยากเห็นส่วนอื่น"
"อ่ะนะ แต่พี่อยากเห็นทุกสัดส่วนของภูมินะ"
แม้จะเสียใจเล็กน้อยที่ไม่ได้เห็นหน้าคนรักแต่การสนทนาก็เป็นไปโดยดี ฝ่าฟันเรื่องราวๆต่างๆมาทั้งวัน เหนื่อยกายท้อใจ แต่พอมาได้น้ำเลี้ยงแห่งใจก็เหมือนจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกที จากที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันพอหัวถึงหมอนแม้จะมีเรื่องคั่งค้างในใจก็ไม่ เป็นอุปสรรค พอเอนหลังลงนอนก็หลับเป็นตาย
"ภูมิจ๊ะ เมื่อคืนมีอะไรกันเหรอ ทำไมรีบกลับ เห็นโต้บอกว่าภูมิต้องรีบกลับไปดูน้อง ภูมิมีน้องด้วยเหรอจ๊ะ"
พอบ่ายๆแวนก็โทรศัพท์มาหา ภูมิบุญเล่าเรื่องคร่าวๆให้แวนฟัง
"เฮ้อ นะ พี่คิดถึงตัวเองจังเลย พี่ก็เคยทำตัวไม่ดีแบบนั้นมาก่อน ยึดติดในวัตถุ สักวันเขาคงคิดได้เองล่ะภูมิ พี่ว่าน้องเขาโชคดีนะที่มาเจอภูมิ"
"โชคร้ายมากกว่าครับพี่แวน เมื่อคืนภูมิว่าเขาแรงเหมือนกัน"
"ไม่หรอกน่า คนเราบางทีมองไม่เห็นการกระทำหรือความคิดของตัวเองหรอก อย่างน้อยพี่ว่าเราก็เป็นเหมือนกระจกสะท้อนเงาให้เขาเห็นนะ"
คำพูดคำจาที่คุ้นๆเหมือนกับฝ้ายรุ่นพี่ที่แสนดี ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ยินมาจากปากของแวน เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ
"นี่เย็นนี้ว่างไหม ออกมาเจอพี่หน่อย ชวนโต้ออกมาก็ได้"
"มีอะไรหรือเปล่าครับพี่แวน เย็นนี้ยังไม่ได้ดูตารางงานเลยครับ"
"แหมพ่อนักธุรกิจใหญ่ เอาน่าเจอพี่ก็เป็นงาน คือพี่จะคุยเรื่องแต่งงานน่ะภูมิ อยากไปจัดที่เขาค้อ พี่เคยไปสวยติดใจ"
"แต่งงาน จริงเหรอครับ ยินดีด้วยนะครับพี่แวน" ร้องออกมาทั้งตกใจทั้งประหลาดใจ
"ต้องรีบคว้าไว้น่ะจ๊ะ เดี๋ยวพอลเขาเปลี่ยนใจ คราวนี้ไม่ยอมแล้ว"
แวนหัวเราะออกมา โตโต้ที่นั่งมองอยู่เงี่ยหูฟัง พอวางสายจากแวนไปก็บอกให้โตโต้ฟัง
"จริงเหรอภูมิ เออดีไปๆ ไอ้ห่าพอลไม่เห็นบอกพี่สักคำ"
สีหน้าดูครุ่นคิด แม้ปากจะพูดติดตลก ภูมิบุญสะท้อนใจขึ้นมาทันที
"คุณโตโต้ไม่อยากแต่งงานบ้างเหรอครับ ครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อ แม่ ลูก"
ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนได้พูดออกไปมันทำให้ชายที่นั่งมองอยู่ยิ้มออกมา
"นั่นสินะ แต่ขอมีแต่พ่อกับแม่ได้ไหม ลูกไปขอเขามาเลี้ยงเอา ให้ไอ้พอลทำให้สักสองคน ดีไหมภูมิ"
สายตาเปลี่ยนไปเป็นกรุ้มกริ่มขึ้นมา
"ทำไมล่ะครับ แฟนคุณโตโต้มีลูกไม่ได้เหรอครับ"
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาหมายความถึงอะไรแต่ก็แสร้งออกไป
"ใช่เขามีลูกไม่ได้ แต่พี่ไม่ได้เสียใจนะ ที่จริงไม่ได้อยากมีลูก แค่อยากตื่นมาทุกวันเจอหน้าเขาก็พอ"
"ดีจังนะครับ น่าอิจฉาแฟนคุณโตโต้จัง"
ไม่รู้ทำไมบังคับตัวเองให้หยุดพูดต่อปากต่อคำกับเขาไม่ได้ ยิ่งอยากหยุดยิ่งอ้าปากพูด
"ไม่ต้องอิจฉาหรอกครับ พี่อาภัพจะตาย เพราะเขาไม่เคยมองพี่เลยน่ะสิภูมิ มีแฟนอยู่แล้วด้วย แต่พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะ เพราะพี่รู้ว่าเขาเองก็ชอบพี่อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน"
คราวนี้เงียบอึ้งไป ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงใคร แต่ไม่อยากพูดต่อไปอีกแล้ว ยิ่งพูดเหมือนมันวนเวียนมาเข้าตัวเองยังไงไม่รู้
"ภูมิว่าเขาจะใจอ่อนไหม"
แต่โตโต้เองไม่ยอมหยุด ภูมิบุญได้แต่ระบายลมหายใจออกมา
"คงไม่หรอกครับ คนเราจะรักใครสักคนรักได้ทีละคน เพราะใจเขาก็น่าจะมีดวงเดียว"
"หึหึ เหรอครับ แสดงว่าพี่โชคดีสินะที่ได้ทั้งตัวและหัวใจของเขามาก่อนแฟนเขาอีก"
ยิ้มขึ้นที่มุมปาก ภูมิบุญร้อนผ่าวไปทั้งหน้า พยายามทำหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด นิ่งเงียบเก็บอาการไป อึดอัดทุกครั้งที่เขาเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา แปลบในใจทุกทีที่เขาพยายามขุดคุ้ยเรื่องอดีตขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อไหร่มันจะจบ ไม่อยากรับรู้เรื่องแบบนี้แบกเรื่องแบบนี้ไว้ในใจอีกแล้ว แล้วทั้งวันโตโต้ก็พยายามแทะโลมอยู่ตลอดไม่ว่าจะช่วงไหน ได้แต่ระบายลมหายใจออกมา เพราะไม่อยากแสดงกริยาอะไรที่มันคล้อยตามเขามาก เพราะเขาก็ตีเข้าตัวเองหมดอยู่ดี พอเลิกงานก็ตรงไปยังที่นัดหมายกับแวนเอาไว้ โดยมีโตโต้ตามไปด้วย
"รอนานไหมครับพี่แวน"
ภูมิบุญทักทายยกมือไหว้เช่นเคย
"ไม่หรอกจ๊ะภูมิ พี่เพิ่งมาเมื่อครู่เอง ว่าไงคะโต้ไม่ปล่อยให้น้องมาคนเดียวเลยนะ"
"ไม่ได้หรอกแวน ภูมิเขาไม่เคยไปไหนคนเดียวมีผมตามติดตลอด ปล่อยมาคนเดียวไม่ได้หรอก"
"แหม คนที่อยู่เคียงข้างน้องภูมิน่าจะเป็นตาแทนนะ"
แวนพูดขึ้นสายตาอ่านลำบาก ภูมิบุญเองก็ฉายแววตาอยากรู้ขึ้นมา
"ก็พี่แทนไปเรียนนี่ครับ เดี๋ยวก็กลับมา"
พูดแล้วปรายตาไปมองชายคนที่นั่งข้างๆ
"อืม โต้แวนขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
หลังจากที่ครุ่นคิดอะไรอยู่สักพักก็เอ่ยขึ้นมา โตโต้ทำหน้างงๆแต่ก็พยักหน้าเดินตามแวนออกไป ทั้งสองคุยกันหน้าตาเคร่งเครียดอยู่สักพักก็เดินกลับมา
"มีอะไรกันเหรอครับ หน้าเครียดเชียว"
"อ้อ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะภูมิ คือเรื่องงานแต่งนั่นล่ะ พี่คิดว่าพี่มีน้อง"
"มีน้อง"
"จ๊ะ เลยเครียดนิดหน่อย กลัวว่าพ่อแม่รู้แล้วจะว่าเอา"
แวนมองหน้าโตโต้เหมือนกำลังอ่านสายตากันอยู่
"ไม่หรอกครับพี่แวน พ่อแม่พี่แวนใจดีจะตาย"
"หึ ถ้าใจดีคงไม่พรากใครบางคนออกจากกันหรอกนะ"
พูดขึ้นมาลอยๆ ภูมิบุญทำหน้าไม่ถูกแทงเข้ากลางอกสะอึกอยู่
"เออ แล้วได้ฤกษ์มาเมื่อไหร่ล่ะแวน แล้วไอ้เชี่ยพอลทำไมมันไม่มาด้วย"
โตโต้พูดขึ้นเหมือนจะเบี่ยงประเด็นให้ความเครียดจางหายไป
"ก็คิดว่าน่าจะรอตาแทนกลับมาล่ะ น่าจะประมาณสิ้นปี พอลเขาเพิ่งเปิดตัวหนังสือนี่โต้ก็เลยยุ่งนิดหน่อย"
"พี่แทนจะกลับมาสิ้นปีเหรอครับ"
น้ำเสียงลิงโลดขึ้นมา ตาเป็นประกาย
"แหมภูมิ พอพูดถึงตาแทนนี่ดูมีความสุขจังนะ ถ้ามาก็คงมางานแต่งพี่นั่นล่ะจ๊ะ แล้วก็คงกลับไปเรียนเหมือนเดิม"
"นั่นสิ สิ้นปีก็อีกไม่กี่เดือนนี่แวน จะเตรียมตัวทันเหรอ"
โตโต้ปราดตามองไปยังภูมิบุญ รายนั้นทำหน้าไม่สนใจ
"ก็ถึงได้เรียกให้โต้กับน้องภูมิมาคุยนี่ไงจ๊ะ ช่วยแวนหน่อย คนเดียวคิดไม่ออก เรื่องสถานที่ก็คงเป็นที่กรุงเทพฯกับที่เขาค้อนั่นล่ะ"
"อ้อครับ แล้ววางตีมของงานไว้หรือยังครับพี่แวน"
"ยังเลยจ๊ะภูมิ นี่พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย มัวแต่ตกใจเรื่องมีน้อง คิดแต่ว่าจะแต่งๆ แต่เรื่องอื่นยังไม่ได้คิดเลย ช่วยพี่หน่อยนะภูมิ"
แวนส่งสายตาวิงวอนออกมา
"ยินดีครับ ภูมิจะทำให้เต็มฝีมือเลยครับ"
"งั้นพี่ยกให้น้องภูมิเป็นคนจัดการเลยได้ไหมจ๊ะ พี่ไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำยังไงดี"
"เอ่อ"
หันไปหาโตโต้ขอความคิดเห็นสมทบ โตโต้ก็พยักหน้า
"ถือเป็นงานแรกเลยนะครับ ที่ภูมิจะลงไปแบบเต็มตัว"
"พี่เชื่อใจเราจ๊ะ โทรหาพี่ได้ตลอดเวลานะจ๊ะ พอลด้วย"
รู้สึกยินดีที่แวนไว้วางใจ แต่ก็ยังลำบากใจที่งานนี้นับเป็นงานแรกที่จะทำแบบจริงๆจังๆ ทั้งสามคุยรายละเอียดกันอยู่สักพักก็พากันไปทานมื้อค่ำที่โรงแรมในย่านศรี นครินทร์
"ไม่น่าเชื่อนะภูมิ ทุกอย่างในโลกนี้ไม่แน่นอนเลยจริงๆ"
โตโต้พูดออกมาตอนขับรถกลับบ้าน
"อะไรที่ไม่น่าเชื่อล่ะครับ"
ภูมิบุญย้อนเพราะไม่เข้าใจประเด็นที่แท้จริง
"ก็แวนกับพอลไง แวนเคยเป็นคนรักเก่าพี่ ตอนนั้นก็คิดอยากจะแต่งงานกันเหมือนกันนะ แต่เห็นไหมมันก็ไม่แน่นอน"
"ก็เราหล่อเลี้ยงชีวิตด้วยความรู้สึกนี่ครับ คนเราเปลี่ยนได้ตลอดเวลา วันนี้คิดแบบนี้ พรุ่งนี้ก็คิดต่างออกไป"
"นั่นสินะ จากที่เคยเกลียด จนแปรเปลี่ยนเป็นรัก"
คำพูดที่ทำให้ภูมิบุญนิ่งอึ้งไป ทำผิดพลาดอีกแล้ว ผิดที่ต่อประเด็นกับเขา หน้าร้อนแดงขึ้นมาไม่รู้ทำไม โตโต้หันมามองหน้าของภูมิบุญส่งสายตาหวานฉ่ำ ภูมิบุญหลุบสายตาลงต่ำ
"จริงไหมครับ"
เขายังไม่ยอมเลิกยังไล่จี้อยู่
"มันก็ไม่เสมอไปหรอกครับคุณโตโต้ เขาบอกว่าไม่คิด ในใจอาจจะคิด เขาบอกไม่เกลียดในใจอาจจะเกลียด"
"บอกไม่รักแต่ในใจไปเกินครึ่งแล้วประมาณนั้นเหรอครับ"
ได้แต่เม้มปากหนัก ไม่เคยกำชัยชนะเลยสักครั้งถ้าหากว่าสนทนาเกี่ยวกับหัวข้อนี้
"เขาไม่พูดใช่ว่าเขาไม่คิด เขาไม่พูดใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก บางอย่างที่ทำไว้มันก็ยากนะครับที่จะลืม"
ปราดสายตาขึ้นมองรู้สึกรำคาญเต็มทน
"ทำไมล่ะภูมิ รักมันมากนักเหรอไอ้แทนน่ะ คิดถึงมันมากนักเหรอ ป่านนี้ไม่ใช่มันไปมีคนใหม่เรียบร้อยไปแล้วเหรอ ทำไมเราไม่มองคนที่อยู่ใกล้ๆตัว"
ในที่สุดก็โพล่งออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่นอีกครั้ง
"เขาจะมีใครหรือไม่มีมันไม่ใช่ประเด็นนี่ครับ เพราะผมยังยืนยันว่าผมรักเขา เขาคนเดียว ไม่ว่าจะยังไง"
โตโต้กัดฟันแน่นเช่นกัน สายตาที่มองมาทั้งสมเพชเวทนาคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ แววตาของเขาช่างมีทิฐิมานะสูงเหลือเกิน
"ทำใจไว้บ้างก็ดีนะภูมิ คนอยู่ไกลกันน่ะไว้ใจไม่ได้นักหรอก"
"อย่าไปเปรียบคนอื่นใส่ตัวเองสิครับคุณโตโต้ ผมรู้ว่าพี่แทนเป็นคนยังไง แล้วก็กรุณาเก็บความหวังดีของคุณไว้เถอะครับ ผมไม่อยากได้ยินเรื่องนี้อีก"
"เอี๊ยดดด"
โตโต้เหยียบเบรคทันที เขาดูเกรี้ยวกราดขึ้นมา
"ทำไม มันมีดีอะไรเราถึงได้รักมันนักหนาหา รู้ไหมว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันมีคนอื่นแล้ว เราจะมามัวเทิดทูนบูชาอะไรมัน มันหลอกเรารู้ไหมภูมิ มันหลอกเรา"
เขาตะคอกออกมา ภูมิบุญหน้าชากระตุกในใจ เม้มปากแน่น
"คุณรู้ได้ยังไง คุณเอาอะไรมาพูด คุณรู้สักเขาดีแค่ไหนกัน"
ความคับแค้นใจมันปะทุออกมา น้ำเสียงที่เครือไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ คนที่เขาอยู่ห่างกัน ร้อยทั้งร้อยย่อมไม่อยากจะได้ยินเรื่องพรรค์นี้ เรื่องที่เป็นหนามเสียดแทงใจ แม้จะมั่นใจเชื่อมั่นในตัวของคนที่อยู่ไกลแค่ไหนก็ตาม ไม่อยากจะได้ยิน
"พี่รู้ก็แล้วกัน เลิกโง่เสียทีภูมิ เราจะทนรอมันทำไม ในเมื่อมันไม่ได้ทำตามที่มันพูดไว้"
"พอที ผมไม่อยากได้ยิน"
ร้องออกไปเหมือนน้ำตาจะปริ่มล้นออกมาจากหางตา ภูมิบุญเปิดประตูรถก้าวลงทันที ที่ตรงนั้นคือในซอยบ้านของคุณอภิสราเอง เดินอีกไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงหน้าบ้าน
"ภูมิ ภูมิ จะไปไหน"
โตโต้เองก็เปิดประตูรถก้าวตามมา
"อย่ามายุ่งกับผม ปล่อยผมไปซะที"
"ภูมิ ขึ้นรถเดี๋ยวนี้อยากให้แม่รู้เหรอ"
"พอที ผมถามจริงๆ ผมมีอะไรดี ทำไมคุณถึงมาคอยวอแว เลิกยุ่งกับผมซะที"
ไม่หยุดเดินแต่วิ่งแทน โตโต้หมดปัญญาที่จะตาม ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาในสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนภูมิบุญพอวิ่งเข้าบ้านได้ก้เปลี่ยนเป็นเดิน เพราะเห็นคุณอภิสรานั่งอยู่หน้าบ้านเหมือนจะคอยอยู่แล้ว
"ทำไมเดินมาลูก มีอะไรกัน"
สมองยังไม่ทันได้คิดคำตอบแต่เปลี่ยนสีหน้ายิ้มตอบรับแทน
"คือ คุณโตโต้จอดดูรถน่ะครับ พอดีรถมีปัญหานิดหน่อย"
"หือ อะไรกันทำไมรถมีปัญหาได้ ลุงหมายไม่ได้เช็คให้หรอกเหรอ"
"เอ่อ คุณท่านครับ ภูมิขอตัวนะครับ วันนี้ภูมิรู้สึกปวดหัว"
"เป็นอะไรมากไหมลูก กินยาหรือยัง"
น้ำเสียงวิตกกังวลขึ้นมาทันที
"ยังครับ เดี๋ยวไปขอพี่อ้อยกิน"
"ไปเถอะลูก กินข้าวแล้วกินยารีบนอนซะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"
คุณอภิสรามาจับที่หน้าผากแตะอยู่สองสามทีก็ดันหลังให้ภูมิบุญเดินไปห้องพัก ของตัวเอง รู้สึกผิดที่โกหกผู้มีพระคุณอีกครั้งแต่เรื่องนี้จะบอกให้ใครรู้ได้ด้วยหรือ เรื่องหัวใจที่มันกำลังปั่นป่วน ถามว่าทำไม ได้แต่อ้าปากพูดไม่ออก ไม่มีคำใดจะอธิบายกริยาอาการความรู้สึกเหล่านี้ได้ ภูมิบุญรีบเข้าห้องของตัวเองแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ทันที ในใจร้อนรนเหมือนมีไฟลน
"พี่แทน"
พอเห็นแทนทวีออนไลน์ก็เข้าไปทักทันที
"พี่แทนครับ ยุ่งอยู่เหรอครับ"
"พี่แทน"
ไม่มีปฏิกริยาตอบรับจากหน้าจอของอีกฝ่าย ภูมิบุญส่งข้อความไปหลายอัน ทั้งเขย่าหน้าจอ ในใจก็ร้อนยิ่งขึ้นอยู่นิ่งไม่ได้
"อ้าวภูมิ มาตั้งแต่ตอนไหน โทษทีพี่ไปห้องน้ำมา"
สักพักแทนทวีก็ตอบกลับ
"อ้อ ครับคิดว่าพี่แทนไม่อยู่ซะอีก"
"โทษทีนะภูมิ เราไม่เคยออนเวลานี้นี่ พี่เลยออนทิ้งไว้แล้วทำนั่นทำนี่"
"ครับ พี่แทนว่างอยู่ไหมครับ"
"ครับ ว่างแล้ว เป็นไงเราวันนี้"
"ภูมิถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ"
"หือ ว่ามาครับอยากถามอะไรพี่"
"พี่แทนมีคนอื่นเหรอครับ"
การสนทนาที่ไม่ได้อยู่ต่อหน้า ไม่ได้พูดคุยทางโทรศัพท์มันดูง่ายเหลือเกินที่จะถามคำถามยากๆออกไป ทั้งที่ปกติเป็นคนที่ไม่กล้าที่จะถามอะไรแบบนี้
"เฮ้ย ทำไมถามพี่แบบนี้ ภูมิมีอะไรครับ"
"มีหรือเปล่าครับ"
"ภูมิ ฟังพี่นะ พี่มีภูมิคนเดียว คนเดียวเท่านั้น ใครมันว่าอะไรพี่ บอกมานะภูมิ พี่อยู่ที่นี่คิดถึงภูมิจะตาย ไม่มีวันไหนที่พี่จะไม่คิดถึงภูมิ พี่เสียใจนะที่เราถามพี่แบบนี้ นี่ภูมิไม่ไว้ใจพี่แล้วเหรอ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับพี่แทน ภูมิขอโทษ ภูมิแค่ไม่สบายใจ ภูมิเชื่อใจพี่แทน แต่"
ไม่อยากปัดความผิดไปให้ใคร ผิดเองที่ไม่ชั่งใจให้ดี ผิดเองที่เอาแต่ความร้อนแห่งใจเป็นที่ตั้ง
"ภูมิขอโทษนะครับพี่แทน ภูมิแค่คิดถึงพี่แทนมากไปหน่อย"
"คิดถึงพี่ต้องหาว่าพี่มีคนใหม่เลยหรือภูมิ"
"พี่แทน ภูมิขอโทษ"
"เอาเถอะ พี่ไม่อยากหงุดหงิด พี่มีเราคนเดียวนะภูมิจำไว้ ไม่เคยคิดมีใจให้คนอื่น อย่าถามพี่ หรือสงสัยพี่แบบนี้อีก พี่ไม่ชอบ"
แม้จะเป็นแค่เพียงตัวหนังสือที่ผ่านหน้าจอมาให้อ่าน แต่ก็รับรู้ได้ว่าข้อความเหล่านี้มันออกมาจากความคับแค้นใจ ไม่น่าเลย ไม่น่าถามออกไปเลย พอบทสนทนาออกมาในรูปแบบนี้ แทนทวีเองทั้งที่บอกว่าไม่คิดอะไรแล้ว แต่ก็เป็นคนขอตัวออกไปก่อน ภูมิบุญเองที่เป็นฝ่ายรับความทุกข์ตรมเข้ามาสุมในอก เฉกเช่นปาลูกบอลใส่กำแพง หมายจะให้กำแพงนั้นสะทกสะท้านแต่ท่านเอยลูกบอลมันจะไปไหนเสีย มันก็กระเด้งกลับมาหาตัวเรานั่นเอง แรงดันของลูกบอลยอกอกตำใจอยู่ ภูมิบุญพูดอะไรไม่ออก คิดอะไรไม่ได้ นอนแผ่ลงกับเตียงหมดซึ่งเรี่ยวแรง แค่ตัวหนังสือยังรู้สึกเจ็บปวดได้มากมายขนาดนี้ ถ้าเป็นคำพูดล่ะมันจะเจ็บแปลบถึงเพียงใด เจ็บเหลือเกินแต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด ถ้าร้องไห้ออกมาได้คงไม่ตรมในใจเช่นนี้ ร้อนรนในใจเดินไม่สุข นั่งไม่สุข นอนไม่ได้ ใจเจ้าเอยมีอิทธิพลควบคุมสมอง ควบคุมร่างกายไม่ให้เป็นไปดังปกติ นี่น่ะหรือเขาบอกถ้าใจมันหมดกำลังแล้ว ร่างกายมันก็อ่อนยอมตามกันไป
"ภูมิๆ นอนหรือยัง"
พอสมองมันเหนื่อยใจมันจนหนทางไม่มีทางไปมันล้ามันเหนื่อยมันก็ยอมอ่อนลงพอให้ตาหลับลงไปได้ แต่เพียงไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"อืม พลอยเหรอ มีอะไรหรือเเปล่า"
"ภูมิ ไอ้บาสมันเข้าโรงบาล ที่หอเขาโทรมาบอกเรา"
น้ำเสียงของพลอยตื่นกลัว เหมือนคนที่เพิ่งจะวิ่งร้อยเมตรมาแล้วให้พูดในทันที ตอนไปจ่ายค่าหอพลอยอาสาให้เบอร์กับทางหอไว้เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ตามตัว ได้ ในฐานะของผู้ปกครอง แต่ไม่คิดว่ามันจะฉุกเฉินขนาดนี้
"อะไรนะพลอย"
"เรารู้แค่ว่าไอ้บาสมันโดนทำร้าย ภูมิเราจะทำยังไงดี"
พลันความง่วงความเหนื่อยล้าที่ยังไม่ผ่านไปก็มลายหายไป นี่มันอะไรกัน จะเอาอะไรกันกับคนๆนี้ ทำไมมีเรื่งไม่จบไม่สิ้น ทำไม ในใจของภูมิบุญค้านออกมาแต่ก็กระเด้งตัวลุกขึ้น
"บาสอยู่ที่ไหนพลอย"
"พระรามเก้า"
"เดี๋ยวเราไป"
"พี่กายจะมารับเราไป ภูมิรีบไปนะ เดี๋ยวเราตามไป"
พอวางสายจากพลอยก็เปลี่ยนเสื้อผ้าถือกระเป๋าเงินวิ่งออกมาจากห้อง ทุกคนในบ้านหลับไหลกันหมดแล้ว แม้แต่โตโต้เพราะตอนนี้มันเลยเที่ยงคืนมานานแล้ว ภูมิบุญวิ่งออกจากบ้านพยายามมองหารถแท็กซี่แต่ก็ไม่มีผ่านมาสักคัน วิ่งออกไปจนถึงถนนใหญ่พอเรียกรถได้ก็ก้าวขึ้นไปกระหืดกระหอบบอกจุดหมายปลาย ทาง
"บาส"
ใช้เวลานานกว่าที่คิด เพราะใจมันไปก่อนตัวแล้ว นั่งกระสับกระส่ายอยู่ไม่เป็นสุข ทั้งที่คนขับรถเองก็เร่งฝีเท้าให้เต็มที่
"เกิดอะไรขึ้น หมอครับ น้องผมเป็นอะไร"
พอสอบถามจากเคาท์เตอร์ก็รีบไปหน้าห้องฉุกเฉิน พอดีเห็นหมอเดินออกมาจากห้อง
"คุณเป็นญาติคนไข้ใช่ไหมครับ"
"ครับ เขาเป็นน้องผมเอง เกิดอะไรขึ้นครับคุณหมอ"
น้ำเสียงร้อนรนสายตาเบิกกว้าง
"น้องชายคุณโดนทำร้ายมานะครับ กระดูกชายโครงร้าว หมอต้องรอแสกนสมองพรุ่งนี้ ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ"
ทรุดถอยหลังไปสองก้าว ใจหล่นร่วงหายไป หมอเดินไปแล้ว พอดีกับพยาบาลเข็นเตียงของบาสออกมา
"บาส"
สะอึกน้ำตาร่วงพรู สภาพตามตัวฟกช้ำดำเขียว หน้าตาปูดโปนออกมา คราบเลือดยังกรังตามใบหน้า เขานอนหมดสติอยู่บนเตียง
"ญาติคนไข้เหรอคะ น้องไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ พกช้ำนิดหน่อย"
นี่นิดหน่อยเหรอ เกิดอะไรขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น
"บาส ตายแล้ว"
เสียงพลอยร้องออกมา มีกายเดินตามหลังมา
"บาส ใครกัน ใคร"
พลอยร้องไห้ออกมา ถลาเข้ามากอดภูมิบุญ ภูมิบุญเองก็ยืนสั่นอยู่ น้ำตาไหลออกมา เขาทำผิดอะไรทำไมถึงทำกันถึงขนาดนี้ ถึงแม้นหากว่าเขาทำผิดจริงมันควรจะเป็นแบบนี้หรือ
"น้องเขามีเรื่องกับคนข้างห้องนะภูมิ พี่โทรถามเจ้าของหอแล้ว เขาบอกเด็กคนนั้นคงแค้นใจที่เราไปทำร้ายเขาวันนั้น เลยมาลงที่น้องมัน แต่ตอนนี้สองคนนั้นหนีไปแล้ว"
ทรุดพยุงร่างไว้แทบไม่อยู่ อะไรกัน นี่เราทำอะไรลงไป ผลกรรมที่เราทำไว้ทำไมมันไปฟาดใส่คนอื่นแบบนี้ นี่อะไรกัน เพราะความใจร้อน เพราะความโมโหจนหน้ามืดตามัว ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้
"แจ้งความ หนูจะไปแจ้งความ หนูจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด"
"งั้นพี่ไปจัดการเรื่องโรงบาลก่อน เดี๋ยวพี่โทรบอกเพื่อนพี่ก่อน มันเป็นผู้กำกับอยู่ สน พระโขนง มันน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง"
กายพูดออกมาแล้วเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์จัดการเรื่องห้องพักผู้ป่วยค่ารักษาพยาบาล
"เพราะเราคนเดียว เพราะเรา"
ภูมิบุญร้องออกมาน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
"ภูมิ"
"เพราะเราเอาแต่ความหุนหันของตัวเอง เพราะเราเอง เราจะทำยังไงดีพลอย เราจะทำยังไงดี"
ปัญหาที่รุมเร้าตั้งแต่เกิดมามีแต่เรื่องมาบั่นทอนจิตใจ ไม่อยากจะเผชิญกับเรื่องเหล่านี้อีกแล้ว จะเอาอะไรกันหนักหนากับชีวิตของคนเพียงคนเดียว ถ้าเรื่องเกิดกับตัวเองจะไม่เอ่ยปากบ่นสักคำ กี่ครั้งกี่คราที่ลากเอาผู้อื่นมาเกี่ยวข้อง มาเจ็บปวดทรมานด้วย พวกเขาผิดอะไร ภูมิบุญร้องต่อว่าตัวเองอยู่ในใจ วิบากรรมไม่มีทางหลบหนีหลีกพ้น แต่อย่าได้ท้ออย่าได้ยอมแพ้ ถ้าเราผ่านมันไปได้ แล้วเราลองมองย้อนกลับไป สิ่งหนักๆเหล่านั้นเราก็ผ่านมันมาได้แล้ว เพราะตราบใดที่มีชีวิต ความเจ็บปวดมันก็คุกคามเราอยู่ทุกเมื่อไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ อันรักเขามากก็เจ็บปวด อันเสียเขาไปก็เจ็บปวด อันกินอิ่มเกินไปก็เจ็บปวด อันหิวเกินไปก็เจ็บปวด ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้ในโลกนี้ อย่างน้อยความเจ็บปวดนี้มันก็เตือนให้เรารู้ว่าเรายังคงมีลมหายใจอยู่ไม่ใช่ หรือ
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
สงสารน้องภูมิ สงสารน้องบาส :monkeysad:
มีเรื่องนายแทนด้วย
โตโต้บอกความจริงไปเลย
+1
-
เย้ยยยย
ไปกันใหญ่แล้ววว
แต่ละตอน ละสายตากันไม่ได้เลยทีเดียว
เนื้อหาเข้มข้นสุดๆ
ใจลึกๆ นะ แบบไม่ได้เข้าข้างโตโต้นะ
เราคิดว่าพี่แทนอาจมีคนอื่น
ไม่รู้สิ คิดว่าอย่างนั้น
ถ้าเป็นจริงๆ ภูมิจะเป็นยังไงเนี้ยะ
ตอนนี้จิตใจน้องอ่อนแอสุดๆ
โอ้ยยย สงสารน้อง ไรท์เตอร์อย่าทำร้ายน้องภูมิมากน๊า
เบาๆ หน่อย อิอิ
-
งานเข้าชุดใหญ่เลยนะพี่ภูมิ
ทั้งพี่แทน ทั้งไอ้บาส
มีแต่เรื่อง เฮ้อ
-
เปลี่ยนกันไปทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะคะ อยากรู้จังถ้าภูมิบุญรู้ความจริงจะเป็นอย่างไร จะอาละวาดขนาดไหนนะ
เหตุการณ์กำลังเข้มข้นเชียวนะคะ ตอนหน้าจะเด็ดมากเลยใช่ไหมคะคุณอิ๊กกี้
อย่างนั้นรีบมาต่อนะคะ น้องมิรออยู่นะ :กอด1:
-
จะบอกว่า คุณอิ๊กกี้ ใจร้ายมาก ๆ อ่ะ
จิตใจภูมิบุญจะช้ำไปไหนเนี่ย
ตอนนี้ อดสงสารเด็กบาสไม่ได้เลย
เฮ้อ....
ส่วนเรื่อง แทน...
อืม...มีใหม่ชัวร์
-
อ่า หลากหลายอารมณ์
ฉากของโตโต้อ่านไปก็จั๊กจี้หัวใจไป
ฉากของแทนอ่านแล้วเจ็บ
ฉากของบาสอ่านแล้วสงสาร
:เฮ้อ:
อยากรู้ว่าแทนแอบนอกใจภูมิบุญจริงๆรึเปล่า
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น คนอ่านคนนี้นึกสภาพของภูมิบุญเมื่อถึงเวลานั้นไม่ออกเลย
เพราะมันคงจะเจ็บมาก เหมือนยิ่งคาดหวังอะไรไว้มากๆแล้วมันไม่เป็นอย่างที่หวัง คงเหมือนตกจากที่สูง
ความจริงเป็นอะไรที่เจ็บปวด...
สรุปอยากให้ภูมิบุญสนใจโตโต้บ้างอะไรบ้าง รักบ้างอะไรบ้าง
ตอนนี้โตโต้เอาไปห้ากระโหลกเลย แม่มม โคตรชอบฉากที่จีบภูมิบุญเลยอ่า
+1 อิ๊กคิวซังน้า :กอด1:
-
อ่านแล้วอยากกระอักเลือดตาย :m25:
อะไรจะซวยซ้ำ ซวยซ้อนเยี่ยงนี้ :z3:
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดอิแทน :z6:
สรุปที่มายิ่งกับภูมิเพราะแค่อยากเอาชนะหรือป่าวเนี่ย :beat:
เหมือนมีลางว่าวันแต่งงานของแวน อิคุ๊นแทนจะพาว่าที่เจ้าสาวมาด้วยยังไงม่ะยู้ :angry2:
พี่อิ๊ก.........
ซาดิสต์จิงๆง๊ะ o22
-
เศร้าได้อีกนะนี่ เฮ้ออออออออ
เมื่อไหร่จะได้เจอกับความสุขซะที่
แต่คงจะเศร้ามากกว่านี้ถ้ารู้ว่าแทนมีคนใหม่
-
เฮ้อ..ภูมิเอ้ย เมื่อไรเรื่องราววุ่นวายต่างๆ เหล่านี้ มันจะห่างหายไปจากชีวิตของหนูซะทีเนี่ย
เดี๋ยวเรื่องนั้น เรื่องโน้น เรื่องนี้ คุณอิ๊กขา สงสารภูมิใจจะขาดแล้วเนี่ย
ใกล้หรือยังคะ เรื่องราวต่างๆ ที่พระเจ้าต้องการทดสอบความเข้มแข็ง และกล้าแกร่งของภูมิ
ใกล้จะหมดหรือยังคะ
-
สงสารภูมิเนาะ :monkeysad:
แต่ถ้าภูมิผ่านช่วงเวลาความยากเข็ญ และความเจ็บปวดของชีวิตไปได้ ภูมิก็คงจะกร้าวแกร่งมากๆๆ :z3:
แต่คนเขียนอย่าใจร้ายกับภูมินักเลย กลัวภูมิจะเป็นบ้าตายก่อนง่ะ
-
นายแทน นี่ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย ใช่มั้ยครับ คนแต่ง
รักคนแต่งนะคับ :3123:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแร้วอ่า ตอนนี้ค่อนข้างมั่นใจแร้วว่าพี่แทนมีคนอื่น เกลียดการหักหลังมากที่สุด สารภาพน่ะว่าช่วงหลังอ่านข้ามๆเพราะเนื้อเรื่องเครียดมาก จะรอตอนที่ภูมิรู้เรื่องพี่แทนแล้วกัน สงสารภูมิจริงๆๆ ไม่อยากให้ภูมิโดนหลอกไปมากกว่านี้
-
เฮ้อ อ่านแล้วเครียด เมืื่อไหร่จะเข้าสู่โหมดมีความสุขบ้างค่ะ? o22
-
เรื่องแทนมันต้องมีอะไรแน่ๆดูเหมือนแวนก็จะรู้เสียด้วย
ไม่งั้นคงไม่น่าเครียดอะไรกันขนาดนี้
ส่วนบาส น่าสงสารนะ
-
ขออีกหลาย ๆ ตอนได้มั้ยอ่าาา
ใจจะขาด อยากอ่านต่ออ่าา สนุกทุกตอนเลยจริง ๆๆ
-
:z3:เครียดแทนน้องภูมิอ่ะ
ทำไมมันถึงได้ดูยุ่งเหยิงนักพี่แทนนะๆพี่แทนใจร้ายไอ้ตอนที่ไปไล่ตามจีบเค้านี้โห้นานเท่าไหร่ก็รอได้ที่ยังงี้ละ
มันน่าตบกระโหลกนักโมโหๆ
เฮ้อภูมิอย่าคิดมากนะเห็นน้องภูมิเศร้าที่ไรพี่สาวก็เศร้าตามนะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
อย่างที่เคยคอมเม้นท์ไปแล้ว
สุดท้ายแล้ว หวังแค่แทนกับภูมิจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้..
(ไม่คิดแต่แรกว่าแทนจะคู่ภูมิ ยิ่งปักใจเชื่อไปเต็มที่แล้วว่ายังไงโตโต้เป็นพระเอกแน่ :laugh: )
เวรมันยอมระงับด้วยการไม่จองเวร แต่..ไม่ใช่ฝ่ายตรงข้ามจองเวรเรา..
แล้วเราจะเป็นเป้านิ่งให้เขาทำอะไรก็ได้..ไม่ปกป้องตัวเอง..มันไม่ใช่..
ทำอะไรไว้แค่ไหน ก็ต้องได้รับผลนั้นกลับไปเช่นกัน..
:กอด1:คุณอิ๊ก รักกันๆตามที่คุณอิ๊กพูดดีกว่า (มั้ง?) :laugh3:
-
ภูมิเป็นคนประเภทที่ว่าห้ามดูถูก ห้ามกดขี่ ข่มเหง ห้ามรังแก พร้อมเอาคืนทุกรูปแบบ
แต่ลึก ๆ แล้วเป็นคนจิตใจดีมาก ๆ เพราะงั้นภูมิถึงมีความทุกข์เข้ามาตลอด
เพราะหวังดี ปรารถนาดีต่อคนอื่นมากไป บางทีบางเรื่องก็ต้องปล่อยไปบ้าง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบางทีมันก็ไม่ใช่เพราะภูมิหรอก มันก็ผลจากการกระทำของเจ้าตัวนั่นแหละ
เพราะงั้นถ้าไปแบกรับมาเป็นความผิดของตัวซะหมด ก็จะทุกข์ไม่จบไม่สิ้นซักที
ถ้าบาสมันไม่กวนตีน ภูมิจะอารมณ์ขึ้นไปมีเรื่องกับข้างห้องมั๊ย ก็เปล่า
เรื่องที่สำคัญกว่า คือ เรื่องพี่แทนแล้วแหละ กลิ่นตุ ๆ โชยมาขนาดนี้
ไม่ใช่ว่างานแต่งจะหนีบเมียกลับบ้านมาด้วยเหรอ
นี่แหละ ทุกข์ของตัวเองจริง ๆ เลยแหละ ทุกข์ที่เขาทำให้โดยที่ตัวเองไม่ผิดเลยล่ะ
-
:sad11: :sad11:
-
ว่าแล้วมีกลิ่นตั้งแต่ตนก่อน แวนแปลกๆ
ไม่น้า........... ไม่ยอม ทำไมพี่แทนทำแบบนี้
สงสารภูมิสุดใจ T_T
-
พี่แทนเปลี่ยนไปจริงไหม
คุณโตโต้รู้มาจากไหน
แต่ก็รู้สึกเหมือนพี่แทนแปลกๆไป
โธ๋ น้องภูมิจ๋า....ถ้ารักคุณโตโต้ก็รักไปเถอะ
ทรมานตัวเองอยู่ทำไม
ส่วนเด็กบาส เฮ้อ...
-
กาลเวลาเปลื่ยนแปลงอะไรได้เสมอ แม้แต่ใจคน :L1:
-
เฮ้อ! เอาเข้าไป พระศุกร์ก็เข้าแถมพระเสาร์ยังอยากจะเข้าแทรกอีก คนอ่านเกิดอาการนอยด์ งุงิ งุงิ
-
เริ่มเคืองแทนแล้วสิ
เห้อๆ
สงสารบาส
:monkeysad:
-
ชีวิตภูมิมีแต่เรื่องเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน เมื่อไหร่ภูมิจะมีควาามสุขซะทีหนอ :sad4:
-
ชีวิตน้องภูมินี่มันไม่เคยสงบเลยเนอะ... :m15:
เดี๋ยวๆ...ที่โตโต้พูดนี่จริงป่ะเนี่ย...ไม่ยอมนะพี่แทน อุตส่าห์เชียร์... :m31:
-
สงสารภมิจังงานเข้าตลอด :m15:
แทนนี่ก็คงจะมีคนอื่นไปแล้วจริง
แต่ยังมีหน้ามาหลอกภูมิว่าไม่มีใคร :beat: :z6:
-
ทำไมแวนไม่พูดเรื่องจริงออกมา ปกป้องแทนไว้ทำไม ทำแบบนี้น้องภูมิยิ่งน่าสงสารมากขึ้น
มีแต่เรื่องทุกข์ใจ จะเพิ่มเรื่องของแทนอีกเรื่องคงไม่ได้ทำให้อะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้ว
ตอนแรกเกลียดเจ้าบาสมาก แต่ตอนนี้สงสารโคตร สงสารทั้่งบาสสงสารทั้่งน้องภูมิ ผู้มี
ชะตาชีวิตคล้ายคลึงกันเลย .....เอาใจช่วยทั้งน้องภูมิ+น้องบาส รักพลอยจังเพื่อนที่แสนดี
รวมทั้งชอบกายขึ้นมากด้วยล่ะ ที่คอยช่วยเหลือพลอยกับภูมิยามมีเรื่องราวอะไรเข้ามา ...
ขอให้พลอยรับพิจารณากายสักที เอาใช่วยเช่นกัน ..... :pig4:
-
+1 ค่ะ ไม่ได้อ่านมาหลายวัน
:เฮ้อ: สงสาร ภูมิอีกแล้ว ในกรณีนี้ เข้ามาในรูปแบบ ที่เป็นผู้ใหญ่
มันเจ็บกระดุกหน้าดู เอาใจช่วยภูมิละกัน :กอด1:
พี่ออิ๊กกี้ ก็เขียนได้ดีเหลือเกิน อ่านแล้ว อินจริงๆ :L2:
-
เราคิดแล้วว่านายแทนต้องมีคนใหม่แล้วแน่ๆ
ตัวห่าง ใจก็ห่างตาม ตามแสต็บของมันจริงป่ะ
-
จะสองทุ่มแล้ว...เข้ามารอตอนใหม่ค่ะ
จะสี่ทุ่มแล้วสงสัยไม่มาแน่เลย :sad4:
-
ถ้าพี่แทนมีคนอื่นจริง...แล้วแกล้งเหวี่ยงกลับน้องภูมิแบบนี้...
ต้องบอกว่า.... :angry2: ....พี่แทนใจร้ายมาก...โยนความรู้สึกผิดมาให้น้องภูมิซะงั้น..
ไม่รู้ว่าไปทำใครท้อง...แล้วต้องรับผิดชอบรึเปล่า?????...(คนอ่านชอบเดา)
ส่วนเด็กบาส.....ฟื้นขึ้นมาคงลงที่น้องภูมิเต็ม ๆ...... :เฮ้อ:
อย่าปล่อยให้ความรู้สึกผิดทำให้เด็กคนนี้เสียคนนะน้องภูมิ.....
เข้มข้นขึ้นทุกวันนะน้อง eiky o13
กด + ให้กำลังใจน้องภูมิ สู้ ๆ
-
พี่แทนไปมีคนอื่นจิงดิ
เฮ้อ
ระยะทางและการเวลาทำให้คนเปลี่ยนไปจิงๆ
-
บาส เฮอๆๆๆ
-
ความแน่นอนนั้นแลคือความไม่แน่นอน
-
ภูมิน่าสงสารอ่ะ..
แวนน่ารู้ระแคะระคายเรื่องน้องตัวเองหรือปล่าว...เฮ้อ...สงสัยเรื่องแทน จริงๆ รักแท้จะแพ้ระยะทางป่ะว๊าาา :z10:
-
มีแต่เรื่องวิ่งเข้ามาหาภูมิ :sad4:
-
การจะไปมีอะไรกับใครแบบชั่วคราวพอเข้าใจและพอจะรับได้แต่ถึงกับมีใครคนใหม่แบบถาวรนี่...
จะเป็นเพราะอะไรก็แล้วแต่ เพราะความห่างไกลไม่เคยห้ามใจให้คิดถึงกันและไม่เคยสั่งใจให้หยุดรัก
-
บางที ถ้าโตโต้จะชอบหนูภูมิแบบไม่ต้องมีคำหวานตลอดเวลา อาจจะเชียร์มากกว่านี้นะ
แบบนี้มันหวานเ่ลี่ยน จนทำให้เรามองว่า หน้าม้อชะมัด 5555
สู้ๆนะทุกคน พี่แทน ดูหงุดหงิดง่ายนะ พิรุธเพียบเลย
ขอบคุณนะคะ คนแต่ง
อยากอ่านตอนต่อไปล่ะ 5555
-
สิบกว่าวันที่หายไปเนี้ยะ..
เกิดเรื่องขึ้นกับตัวละครเยอะแยะมากมาย..
โดยเฉพาะเรื่องบาส..เชื่อว่าภูมิจะสามารถสอนหั้ยบาสกลายเป็นคนดีได้..
การสอนคนให้เป็นคนไม่ใช่เรื่องง่ายและก็ไม่ใช่เรื่องยาก..เชื่อว่าภูมิทำได้ และทำได้ดีด้วย..
:กอด1:ให้กำลังใจภูมิและพลอย..
แต่เรื่องอิพี่แทน มันชักจะยังไง ๆ อยู่นะ.. :angry2: :angry2:
พี่แวนน่าจะรู้เรื่องของอิพี่แทนมันดี..
พี่แทนได้โปรดอย่าทำร้ายภูมิด้วยวิธีที่ทำอยู่ตอนนี้เลย..สงสารภูมิอ่ะ..
ยังตามอ่านอยู่ถึงแม้จะหายไปบ้างอารัยบ้าง..หุหุ..
:กอด1: :pig4: :กอด1:
-
อยากให้มาต่อแร้วอ่า อยากให้ภูมิรู้ความจริงเรื่องแทนเร็วๆอ่า จะได้ม่ะเจ็บไปมากก่านี้
-
คุณอิ๊กกี้ขาคืนนี้มาต่อไหมคะ ถ้าไม่มาก็...เจอกันคืนวันพฤหัสบดีเหมือนเดิมนะคะ :กอด1:
-
วันนี้ไม่มาต่อเหรอคับ
รักษาสุขภาพนะคับ
-
คุณอิ๊กกี้ขาคืนนี้มาต่อไหมคะ ถ้าไม่มาก็...เจอกันคืนวันพฤหัสบดีเหมือนเดิมนะคะ :กอด1:
น้องิคร้าบ ทุกๆคน กำลังเร่งมือน้า อาจจะดึกๆ รอหน่อยน้า
-
ขนมพร้อม!
เป๊ปซี่พร้อม!
หมอนพร้อม! :a2: :a11: :music:
รอนะ
-
คุณอิ๊กกี้ขาคืนนี้มาต่อไหมคะ ถ้าไม่มาก็...เจอกันคืนวันพฤหัสบดีเหมือนเดิมนะคะ :กอด1:
น้องิคร้าบ ทุกๆคน กำลังเร่งมือน้า อาจจะดึกๆ รอหน่อยน้า
เอาเป็นว่าวันพฤหัสบดีเจอกันนะคะ :bye2:
-
คุณอิ๊กกี้ขาคืนนี้มาต่อไหมคะ ถ้าไม่มาก็...เจอกันคืนวันพฤหัสบดีเหมือนเดิมนะคะ :กอด1:
น้องิคร้าบ ทุกๆคน กำลังเร่งมือน้า อาจจะดึกๆ รอหน่อยน้า
เอาเป็นว่าวันพฤหัสบดีเจอกันนะคะ :bye2:
นอนแล้วเหรอน้องมิ (ตะโกน) นับหนึ่งถึง ได้เลยสิบเลย เร่งมือเต็มที่แล้วน้า
-
ขอโทษน้ามาดึก เร่งมือเต็มที่แล้วน้า เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังว่าไปไหนมานะคร้าบ อ่านก่อนๆ
ฉากหกสิบสี่
"ทำไมใจร้ายกันจังเลย ทำลงไปได้ยังไง น้องมันเพิ่งจะอายุสิบห้าเองนะ"
พลอยร้องออกมาระหว่างทางไปยังหอของบาส
"เด็กมันไม่ทันคิดน่ะสิพลอย มันคิดแต่จะเอาคืน"
"ทำไมไม่มาเอาคืนกับภูมิ ไปทำเด็กมันทำไม เลว"
เสียงที่ดังขึ้นลอดออกมาจากไรฟันกัดกรามแน่นจนปูดโปน พลอยเองก็ไม่ได้ปลอบเพราะตนเองก็มีอารมณ์ความรู้สึกไปในทางเดียวกัน
"ใจเย็นๆก่อนนะ พี่ว่าเพื่อนพี่คงตามจับตัวได้เร็วๆนี้ล่ะ"
"จับได้พลอยจะไม่ยอมให้อภัยมันเลยนะคะ ก่อนเข้าตารางพลอยขอตบหน้ามันสักที"
"โห พลอย ใจเย็นๆ ไม่ได้หรอกถ้าเรื่องถึงตำรวจจะไปทำกับเขาแบบนั้นไม่ได้"
ทั้งสามโต้แย้งกันมาตลอดทางจนถึงหน้าหอ ภูมิบุญปรี่เข้าไปที่ห้องสำนักงานทันที มีตำรวจมารออยู่ก่อนแล้วสองนาย
"คุณกายใช่ไหมครับ ผู้กำกับฝากมาบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ตอนนี้เราให้กำลังตำรวจออกค้นหาตัวผู้ก่อเหตุแล้วครับ"
นายดาบคนหนึ่งเดินมาหากายแล้วเอ่ยขึ้น
"ฝากด้วยนะครับ หลานผมเอง"
กายพูดเต็มปากเต็มคำ
"เกิดอะไรขึ้นครับลุง ทำไมน้องผมถึงโดนทำร้าย"
ภูมิบุญปรี่เข้าไปหาเจ้าของหอที่นั่งหน้าเสียอกสั่นขวัญแขวนอยู่
"ลุง ก็ไม่รู้นะหนู ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ข้างห้องเขาโทรลงมาบอก ลุงขึ้นไปดูก็เห็นพ่อหนูนั่นอยู่ในสภาพแบบนั้นแล้ว เลยโทรเรียกรถพยาบาลให้"
ลุงเล่าแบบสั่นๆ
"ใจร้าย"
พลอยร้องขึ้น
"คนทำมันหนีไปแล้วหนูพอเกิดเรื่องมันก็ไปเลย ของในห้องมันก็ไม่เอาไปสักอย่าง"
ภูมิบุญได้แต่เม้มปากแน่น
"งั้นเรากลับก่อนเถอะภูมิ ดึกมากแล้ว ขอบคุณนะครับลุง"
"ภูมิอยากจะจับตัวพวกมันให้ได้ในคืนนี้"
"เอาน่า ใจเย็นๆ ให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่เขา เพื่อนพี่คนนี้เชื่อถือได้ เราไม่ต้องห่วงหรอก ไม่น่าจะเกินพรุ่งนี้"
ภูมิ บุญแม้ในใจจะร้อนรนอยู่มากแต่ก็ยอมกลับบ้านแต่โดยดี กายขับรถไปส่งที่บ้านก่อนแล้วค่อยวกไปส่งพลอย จวนจะตีสี่แล้วภูมิบุญเดินเข้าบ้านในสภาพที่ไม่มีจิตใจ มันลอยหายไปไหนแล้วไม่รู้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันตรึงอยู่ในหัวรุมเร้ากันอยู่
"ภูมิ ไปไหนมาลูก"
เสียง ของจันทร์ร้องออกมา เธอตื่นมาเห็นห้องของภูมิบุญเปิดอยู่จึงอยู่รอไม่ได้กลับเข้าไปนอนอีก จิตใจของผู้เป็นแม่ก็กระสับกระส่ายไม่แพ้กัน
"แม่"
ภูมิบุญปรี่เข้าไปกอดมารดาร่ำไห้ออกมา
"ภูมิ มีอะไรลูก เป็นอะไรไป"
"แม่ ภูมิไม่ไหวแล้ว ภูมิเป็นตัวซวย อยู่ที่ไหนสร้างแต่ความลำบากให้เขา ภูมิไม่ไหวแล้ว แม่"
เสียงร้องไห้ที่ดังไม่มากนักเพราะคนที่ร้องกักเก็บมันเอาไว้ แต่ตัวที่สั่นโยนเพราะแรงสะอื้นมันทำให้ร่างของมารดาที่กอดไว้สั่นไปด้วย
"ภูมิ มีอะไร บอกแม่ ทำไมพูดแบบนี้ บอกแม่"
จันทร์เองก็ตกใจ ไม่ได้ร้องไห้แต่หัวใจกลับบอบช้ำไม่แพ้กัน
"แม่ทำไม ทำไมทุกอย่างเป็นเพราะภูมิคนเดียว เป็นเพราะภูมิ"
ไม่ นานนักจันทร์ก็หลั่งน้ำตาออกมา พยายามซักแต่ภูมิบุญก็พูดวกไปเวียนมาอยู่แต่ประโยคเดิม แต่พอจะจับใจความได้ว่าลูกน้อยเนื้อต่ำใจอะไรมา เนิ่นนานจนฟ้าสางภูมิบุญจึงยอมสงบและเล่าเรื่องราวต่างๆให้มารดาของตนฟัง
"ตายจริง เวรกรรมแท้ๆ"
"เพราะภูมิคนเดียวนะแม่ ถ้าวันนั้นภูมิไม่ทำอย่างนั้นไป น้องเขาคงไม่เจอเรื่องแบบนี้"
"ไม่ หรอกภูมิ ที่เราทำแบบนั้นมันก็ไม่ถูก แม่เองก็ว่ามันผิด แต่น้องมันไม่เกี่ยวข้องด้วยนี่ เอาเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้เราต้องหาทางแก้ไขก่อนว่าจะทำยังไงต่อไปดี"
สนทนากับมารดาอยู่สักพักก็เข้าไปในห้องล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า พยายามข่มตานอนแต่ก็ไม่หลับ
"วันนี้ต้องไปวัดกับป้านะลูก ไม่ได้แล้ว อะไรกันคนตัวเล็กๆคนนึงทำไมเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้อยู่ไม่จบไม่สิ้น"
พอสายเดินไปตึกใหญ่ คุณอภิสรารู้เรื่องจากจันทร์ก็นั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่ ส่วนโตโต้กำลังเดินลงมาจากบนบ้าน
"มีอะไรกันเหรอครับแม่"
โตโต้ถามขึ้นเพราะเห็นสีหน้าของทุกคนไม่สู้ดี
"วันนี้เราไปทำงานคนเดียวนะตาโต้ แม่จะพาน้องไปวัด"
"อ้าว ทำไมล่ะครับ มีอะไรกัน"
"ก็มีเรื่องน่ะสิ เด็กข้างห้องมันทำร้ายไอ้หนูนั่นน่ะสิ"
"อะไรนะแม่"
โตโต้วางกระเป๋าใส่เอกสารลงจากมือทันที แล้วหันไปมองหน้าภูมิบุญที่ดูซูบซีดเหมือนคนอดนอน
"ทำไมไม่บอกพี่ภูมิ"
"นี่ ตาโต้ อย่าไปว่าน้องเขานะ เมื่อคืนก็ออกไปคนเดียว ไม่ได้แล้วแม่ต้องพาไปให้หลวงพ่อท่านรดน้ำมนต์ให้แล้ว อะไรกัน ตั้งแต่เรื่องที่บริษัทแม่ยังไม่ได้ทำบุญบ้านเลย คงจะถึงคราวแล้วล่ะ"
"งั้นโต้ไปด้วยนะแม่"
"เราไปทำงานเถอะอย่ากระโตกกระตากไป แม่ไปแค่ลพบุรีเองให้ลุงหมายขับรถให้ ไปจันทร์ไปเตรียมของ"
คุณ อภิสราสั่งเด็ดขาด โตโต้ได้แต่มองหน้าของภูมิบุญ สงสารจับใจ ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาไม่เคยมีวันไหนที่โตโต้ต้องไปทำงานคนเดียว คนตัวเล็กผิวสีน้ำผึ้งที่มองไม่รู้จักเบื่อจะนั่งข้างกายตลอด แต่วันนี้เขาต้องยอมให้ภูมิบุญไปเพราะว่ามารดาสั่ง
ส่วนพลอยเองก็ลางานครึ่งวันไผเฝ้าบาสที่โรงพยาบาล กายเป็นคนรับผิดชอบให้ทั้งหมด บาสฟื้นแล้วแต่ไม่พูดอะไรกับใครเลย
"ใคร ใครทำลูกผม"
คุณ รังสรรค์บิดาของบาสร่ำไห้อยู่ข้างเตียงลูกชาย สภาพของเขาไม่ต่างจากขี้เมาคนหนึ่ง กลิ่นเหล้าคลุ้งกระจายไปทั่วห้อง บาสเองเบือนหน้าหนีบิดา พลอยเดินเข้าไปเจอจึงยกมือไหว้ทักทาย รุ้สึกตกใจที่เห็นสภาพของผู้เป็นพ่อของบาส ทำไมมันเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ จากนายธนาคารที่ในวาดภาพเอาไว้ต้องมีมาดของนักธุรกิจ แต่ตอนนี้เขาไม่ต่างจากลุงขี้เมาคนหนึ่ง
"หนู ลุงขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
พอคร่ำครวญอยุ่สักพักเห็นพลอยจะเดินออกไปรอนอกห้องจึงเดินตามออกมา
"คะ คุณลุง"
"ลุงได้ข่าวว่ามีคนดูแลลูกผมใช่ไหม เป็นหนูหรือเปล่า"
พลอยมองหน้าของเขาอย่างไม่เข้าใจในจุดประสงค์
"เอ่อ ทำไมหรือคะ"
"เปล่าหรอก ลุงรุ้สึกละอายที่เลี้ยงลูกไม่ได้ บ้านก็ไม่มีจะอยู่ เงินก็ไม่มี สงสารลูกก็สงสาร ถือว่าเมตตาบาสมันนะหนู"
"ทำไมล่ะคะลุง"
"ลุงกะว่าจะไปอยู่ต่างจังหวัด หนีเจ้าหนี้น่ะหนู อยากจะฝากฝังบาสมันกับหนูเลย"
"ลุงคะ แล้วลุงจะไปอยุ่ไหนล่ะคะ"
พลอยชักสีหน้าไม่ดี เพราะตกใจที่ได้ยินคนที่เป็นพ่อพูดขึ้นมาแบบนี้
"มีอย่างหนึ่งที่บาสกับน้อยไม่เคยรู้"
เขาหยุดแล้วมองหน้าพลอยเรียกร้องความสงสารเห็นใจ
"ลุงมีเมียอีกคน อยุ่ที่เพชรบุรี ลุงว่าจะไปอยู่กับเขาที่นั่น"
ได้แต่อ้าปากค้าง พูดไม่ออก
"ลุงมีลูกสาวกับเขาด้วย ลุงกะจะไปตั้งหลัก ยังไงลุงฝากบาสมันด้วยนะหนู"
น้ำตา ซึมออกมา พลอยเองเหมือนลมขึ้นมาจุกอยู่ที่อกหายใจลำบาก น้ำตาซึมออกมาเหมือนกัน นี่มันอะไร นี่มันวิบากกรรมอะไรมากมายก่ายกองขนาดนี้ พลอยนิ่งทรุดลงนั่งกับม้านั่ง ลุงเดินเข้าไปหาลูกชายเป้นครั้งสุดท้าย
"อย่าดื้อนะลูก เชื่อฟังพี่เขานะ พ่อขอโทษที่ทำลายความฝันของเรา พ่อเสียใจนะลูก รักษาตัวดีๆนะบาส"
เขา เองก็คงไม่ได้อยากทำเช่นนี้ บาสเองก็ไม่ได้อยากหันหลังให้บิดา ใครกันอยากจะได้ยินประโยคบาดใจเหล่านี้จากใครก็ช่างบนโลกใบนี้ บาสเองน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มแต่กัดฟันเม้มปากเอาไว้แน่น คุณรังสรรค์เองก็เม้มปากหนักก้มตัวลงกอดลูกชายแผ่วเบาเพราะกลัวว่าจะเจ็บ ก่อนจะจากไป
"พ่อ"
เสียง ลอดออกมาจากไรฟันแต่เขาออกจากห้องไปแล้ว อนิจจา ถึงเขาเป็นยาจกชีประขาวเขาได้ชื่อว่าบิดา ถึงเขาเป็นคนเลวหลอกลวงโลกเขานั้นก็ยังเป็นบิดา แล้วบุตรจะอายบิดามันควรแล้วหรือ บาสหันหลังกลับมาไม่เจอพ่อของเขาแล้ว มีพลอยกับกายยืนอยู่ กายเพิ่งจะมาจากซื้อของโดยให้พลอยขึ้นมาก่อน
"พ่อ พ่อไปไหน พ่อครับ พ่อ"
เขา ร้องออกมา พลอยถึงกับทรุดลง กายรีบประคองตัวไว้ "พ่อ" แทงใจเหลือเกิน นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินคำนี้จากครอบครัวของเธอ แต่ภาพของพ่อที่มีในใจพลอยมันไม่น่าจดจำเท่าใดนัก เพราะพ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่ที่ต้องแยกจากกันเพราะพ่อของเธอไปมีคนใหม่ เหมือนอย่างที่คุณรังสรรค์กำลังทำอยู่
"บาส"
พอได้สติก็ปรี่เข้าไปหา
"พ่อผมไปไหนพี่ พ่อ"
เขาร้องครวญครางออกมา
"พ่อเราไม่ได้ไปไหนหรอก ท่านไปอาบน้ำ บาส บาสเจ็บไหม พี่ขอโทษนะที่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเรา"
พลอยสะอื้นออกไปจับตามตัวของเขาอย่างแผ่วเบา กายเองก็ยืนประคองอยู่ข้างหลังไม่ยอมห่าง
"พี่ไม่ยอมให้พวกนั้นลอยนวลหรอกนะบาส พี่ไม่ยอม"
"พี่ ผมผิดเองล่ะที่ไปรกลูกหูลูกตาเขา คนอย่างผมน่ะ ควรจะตายๆไปซะ"
"บาส"
"บาส อย่าพูดแบบนี้สิครับ รุ้ไหมทุกคนเขาเป็นห่วงนะ ไหนเกิดอะไรขึ้น เราพอจะเล่าได้ไหม"
เสียง ขรึมๆของกายทำให้ความเครียดมันดูอ่อนลง น้ำเสียงที่เข้มแข็งแต่อ่อนนุ่มไปในตัว บาสเม้มปากพยายามปาดน้ำตาออก พอเขาไม่คร่ำครวญแล้วกายก็เรียกให้เพื่อนที่เป็นผู้กำกับเข้ามาสอบปากคำ พลอยเองก็ถอยไปอยุ่ห่างๆกับกาย แต่พอรู้เรื่องว่าแท้ที่จริงแล้วเด็กคนนั้นไม่ได้มีความแค้นเป็นหลัก จุดประสงค์หลักคือมาไถเงินจากบาส เพราะเห็นที่โตโต้ให้เงินไปในวันนั้น พวกเขามากันสามคนรวมน้องผู้หญิงอีกคนเป็นสี่คน ทั้งสี่เหมือนเมาเหล้ามา บาสเล่าไปเรื่อยๆ พลอยได้ยินถึงกับเม้มปากหนัก
"โทษคืออะไรคะคุณตำรวจ"
พลอยโพล่งขึ้นเดินปรี่เข้าไปจ้องหน้า
"ทำร้ายร่างกายครับ"
"ไม่พอค่ะ เพิ่มข้อหาพยายามฆ่าด้วยสิคะ ดูน้องหนูสิ แบบนี้เขาเรียกทำร้ายกันเหรอคะ กระดูกชายโครงร้าวเนี่ย ยังไงหนูก็ไม่ยอม"
"พลอย"
กายปรามขึ้นแล้วอมยิ้มให้เพื่อนที่ยิ้มเช่นกัน
"ครับๆ ได้ครับน้องพลอย เดี๋ยวพี่จัดให้"
พลอย ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนกายกับเพื่อนก็นั่งยิ้มอยู่อย่างพอใจ ด้านภูมิบุญก็นั่งเงียบไปตลอดทางในใจก็คิดไปต่างๆนานาเกี่ยวกับเรื่องที่ เกิดขึ้น
"ถึงแล้วลูก"
คุณ อภิสราร้องบอก ภูมิบุญสะดุ้งตื่นจากภวังค์ วัดเขาสมโภชน์ที่จังหวัดลพบุรี มองไปหลังวัดมีภูเขารายล้อมอยู่เป้นเงาทะมึนแลดูน่าเกรงขาม หลังจากที่ขึ้นไปกราบพระบนโบสถ์แล้วก็ทำสังฆทานกันคนละชุด หลวงพ่อเพ่งมองใบหน้าของภูมิบุญตั้งแต่ก้าวเข้าไปในอุโบสถ
"โยมนี่มีบุญมีวาสนาสูงมากนะ แต่ ก็มีกรรมเยอะเหลือเกิน"
"นั่นสิคะเจ้าคะหลวงพ่อ หลานดิฉันทำไมเจอแต่เรื่องร้ายๆตลอด หลวงพ่อช่วยทำน้ำมนต์ให้หน่อยได้ไหมเจ้าคะ"
คุณอภิสราพนมมือขึ้น คุ้นเคยกับวัดแห่งนี้เป็นอย่างดีเพราะมาจำศีลที่นี่อยู่บ่อยครั้งกับจันทร์
"กรรม นะโยม จะหนีมันไปไม่พ้นหรอก ชาติที่แล้วทำเขาเอาไว้เยอะ แต่ก็ให้สร้างกุศล แผ่ส่วนบุญไปให้เจ้ากรรมนายเวร กรรมนั้นมันจะได้ลดละลงบ้าง อย่างโยมนี่เดี่ยวก็พ้นวิบากกรมแล้ว อดทนเอาหน่อยนะโยม"
ไม่ ได้รุ้สึกซึ้งในรสพระธรรมหรือเข้าใจอะไรในสิ่งที่ หลวงพ่อเทศน์ให้ฟัง เพราะในหัวมันมัวมันตื้อไปหมด พออาบน้ำมนตืเสร็จก็กลับเข้ากรุงเทพฯ
"ภูมิเหรอ ภูมิกลับจากวัดหรือยัง"
พลอยโทรสัพท์เข้ามาหา
"กำลังกลับพลอย มีอะไรเหรอ"
"จับได้แล้วนะพลอย ไอ้เด็กเวรพวกนั้น ตอนนี้เรากับบอสกำลังไปที่สน.สวนหลวง"
"จริงเหรอพลอย เดี๋ยวเราไป"
ภูมิบุญร้องออกมาเสียงดัง คุณอภิสรากับจันทร์หันมองเป็นตาเดียว
"มีอะไรกันเหรอลูก"
"จับตัวคนร้ายได้แล้วครับคุณท่าน"
"เห็นไหม กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนอง"
คุณอภิสราพูดขึ้นแต่จันทร์กลับมีสีหน้าหงอยลง
"อโหสิกรรมเถอะนะลูก อย่าไปจองเวรจองกรรมอะไรกับเขาเลย ผลกรรมเขาก้ได้รับแล้ว"
"ครับแม่ ผลกรรมเขาได้รับแล้ว"
ภูมิ บุญพูดออกมาน้ำเสียงแปลกไปจนคุณอภิสราปรายตามอง เพราะในใจของภูมิบุญกลับคิดว่า "กรรมนั้นตามสนอง แต่มันยังไม่สาสมไงครับแม่" พอถึงกรุงเทพฯบ่ายสามโมงกว่าๆ โตโต้ก็มารอรับที่บ้าน ส่วนพลอยไปรออยู่ที่สถานีตำรวจแล้วกับกาย ภูมิบุญพอขึ้นั่งบนรถได้ก็เปลี่ยนสีหน้าจากเหม่อลอยอยู่เป็นกระหายใคร่อยาก อยากจะเจอหน้าเด็กคนนั้นอีกที อยากจะเจอหน้าของคนที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็กอายุแค่สิบห้าปี
"จับได้เมื่อเช้านะภูมิ เด็กพวกนี้กำลังเมายากันอยู่"
"ที่ไหนครับ"
"ลาดกระบัง เรียนอยู่ปีสามกันแล้วนะ"
กัด ฟังนั่งนิ่งไม่ยอมพูดจา สายตาของภูมิบุญจ้องมองไปยังพื้นถนนไม่วางตา พอถึงสถานีตำรวจภูมิบุญก็รีบขึ้นไปข้างบนทันที เห็นพลอยกับกายนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"เลวมาก ทำแบบนี้ได้ยังไง เป็นคนอยู่หรือเปล่า น้องเขาอายุแค่สิบห้าเองนะ ไม่มีสามัญสำนึก โตเป็นควายแล้ว เอาอะไรคิดมีสมองไหม"
เสียงพลอยตะเบ็งเสียงใส่เด็กวัยรุ่นทั้งสี่
"พลอย พี่กาย"
"ภูมิ นี่ไงไอ้พวกเดนสังคมที่ทำร้ายบาส"
ภูมิบุญสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่ ปราดตามองทุกคนเรียงตัว เด็กคนที่ภูมิบุญมีเรื่องด้วยมองไม่วางตาเช่นกัน
"ใครเป็นคนทำ"
ภูมิบุญพูดขึ้นเสียงแข็ง
"เอ่อ น้องครับ น้องเขาสารภาพแล้วนะครับ ทางตำรวจแค่อยากให้มาดูตัวเฉยๆ"
"ผมทราบครับคุณตำรวจ ผมแค่อยากรู้ว่าใครทำ"
ภูมิบุญยังเสียงแข็งอยู่จ้องมองไม่วางตา
"ทำแบบนั้นทำไมครับ พี่เป็นคนมีเรื่องกับเรา ทำไมไม่มาทำที่พี่ ไปลงกับน้องเขาได้ยังไง"
"ภูมิ ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่เขาจัดการ"
กายเริ่มเห็นรังสีดำออกจากตาของภูมิบุญ
"กูนี่ล่ะทำ น่าจะเอาให้ตาย"
"ผลั่ก"
"เฮ้ย น้องพอๆ"
คนที่เคยมีเรื่องกันพูดออกมา ทันทีที่เขาเปล่งเสียงออกมาภูมิบุญก็ง้างเท้าถีบเข้าไปที่กลางใบหน้าของเขา หงายหลังตกเก้าอี้ไป เสียงน้องผู้หญิงกรี๊ดขึ้นทันที
"สัตว์ มึงเป็นคนอยู่ไหม อยากมีเรื่องมามีกับกูนี่ เก่งจริงแน่จริงไปตีเด็กเหรอ ไอ้สัตว์"
กายที่รั้งตัวภูมิบุญเอาไว้ต้องเพิ่มแรงเป็นพิเศษ โตโต้ขึ้นมาเจอก็เข้ามาดึงอีกอีกแรง
"เชี่ยเอ้ย"
อีกคนเปล่งเสียงออกมา
"ผลั๊วะ"
คราวนี้เป็นพลอยที่เอากระเป๋าถือใบใหญ่ฟาดไปที่หน้าของคนที่พูด
"ยังจะปากดี พ่อแม่ไม่มีเหรอถึงไม่สั่งไม่สอน เลวระยำ"
"พลอย"
กายวางมือจากภูมิบุญปรี่เข้าไปดึงตัวพลอยออกมา พลอยทั้งถีบทั้งเตะ ตำรวจทั้งโรงพักต้องเข้ามาระงับเหตุการณ์
"ผมไม่ยอม พวกนี้ไม่ใช่เยาวชนแล้วใช่ไหมครับคุณตำรวจ"
ภูมิบุญยังร้องออกมา
"ใจเย็นๆนะครับ ถ้าทำแบบนี้พี่ไม่ให้เจอแล้วนะ เดี๋ยวพ่อแม่ของเด็กก็มาแล้ว"
"ผมไม่ให้ประกันตัว คุณโตโต้ผมขอปรึกษาคุณอนิรุธได้ไหม ผมไม่ยอม ยังไงก็ไม่ยอม มันไม่ง่ายไปเหรอ พอทำชั่วแล้วจะมาประกันตัว ไม่มีทาง"
"เอ่อ กาย พาน้องออกไประงับอารมณ์ก่อนเถอะว่ะ เดี๋ยวเสียรูปคดีหมด"
กายพยักหน้าแล้วลากพลอยออกมา โตโต้จึงลากภูมิบุญออกมาเช่นกัน
"ไหน ลูก ลูกอีชั้นไม่ผิด ลูกอีชั้นไม่ผิด"
เสียงร้องดังขึ้นมาจากทางขึ้นสถานี ภูมิบุญเม้มปากหนัก โตโต้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจึงรีบดึงตัวออกไป
"กลับก่อนเถอะภูมิ เดี๋ยวพี่ให้คุณอนิรุธจัดการให้"
"ไม่ยอมนะครับ ยังไงก็ไม่ยอม"
"ครับ พี่เข้าใจพี่เองก็ไม่ยอมหรอกภูมิ แต่เราใจเย็นๆก่อนได้ไหม"
โตโต้พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบภูมิบุญเม้มปากแน่นสูดลมหายใจเข้าปอด น้ำตาคลอออกมา
"ทำไมครับ ทำไม"
"เอาน่าภูมิ ป่ะกลับก่อน"
กว่าจะต้อนให้กลับบ้านได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร รายของพลอยเองก็ไม่ใช่น้อย กายต้องถือวิสาสะกอดตัวเอาไว้เพราะยังไงพลอยก็ไม่ยอม เพราะสิ่งที่เธอเจอมาที่โรงพยาบาลมันบีบใจเหลือเกิน แค่นั้นมันยังไม่สาสม กายเองก็กว่าจะลากตัวพลอยออกมาได้
"ไปเยี่ยมน้องกันดีกว่าไหมภูมิ น้องมันคงอยากมีเพื่อน"
โตโต้พูดขึ้น ภูมิบุญถึงยอมแต่โดยดี
รักกันๆ ตอนดึกๆ
เขียนโดย eiky
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อออ๋อย ภูมิ
ต้องเจออีกเยอะมั้ยเนี่ย
สิ่งเร้าเยอะเกินอ่า อดทนหน่อยเน้อ :sad4:
-
สู้ๆนะภูมิ หวังว่ากรรมมันคงจะหมดไปเร็วๆนี้นะ :เฮ้อ:
-
+1 ก่อนเลยนะคะ
เฮ้อ สงสารภูมิ เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆจะจบไปนะเนี่ย :m15:
-
พ่อน้องบาสนี่ไม่ไหวนะ
ไร้ความรับผิดชอบ เป็นไอ้ขี้แพ้ของแท้ :seng2ped:
-
แค่นี้มันไม่พอหรอก..จำคุกตลอดชีวิตนั่นแหละดี
กี่ครั้งกี่หนที่ต้องเห็นตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือข่าวในโทรทัศน์
ถึงคนถูกทำร้าย ตั้งแต่ถูกทำร้าย มีร่องรอยบาดเจ็บ แต่ยังมีชีวิตรอด..
ถูกทำร้าย อาการสาหัส..
โดนลูกหลง เสียชีวิต..
หึ ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน ..
ความรับผิดชอบล่ะ อยู่ที่ใคร..
สำคัญที่สุด..สามัญสำนึกของผู้กระทำผิดล่ะ ซักกี่รายที่สำนึกได้จริงว่าตนเองทำผิดอะไรไป..
ภูมิ อย่าปล่อยไอ้เด็กกลุ่มนี้รอดไปได้นะ
:กอด1:คุณอิ๊ก
-
กรี๊ดด....อยากอ่านต่อค่ะ....
ภูมิปัญหามีมาให้แก้ล้านแปด
วาสนาดีแต่กำเยอะคิดแล้วเห็นใจ
แล้วเมื่อไรจะชดใช้หมด
พ่อบาสนี้ก็ไม่ไหวจริงๆ บาสก็ลูกนะ
ถ้าจะไปทำไมไม่เอาบาสไปด้วย
ทิ้งให้เป็นปัญหากับเด็กทำไม
-
เฮ้อออ... อยากให้ภูมิมีความสุขจริงๆ ซะที :m15:
-
:monkeysad:
สงสารภูมิสงสารบาสอ่ะน้ำตาคลอเลย
ว่าที่นิสัยบาสเสียต้องมาจากพ่อแม่แน่เลยแม่ก็เลี้ยงด้วยเงินพ่อก็มีบ้านเล็กบาสเลยเป็นเด็กมีปัญหา :เฮ้อ:
จากที่ตอนแรกไม่ค่อยชอบบาสตอนนี้สงสารน้องจับใจเลยในครอบครัวเหลือพ่อๆก็มาทิ้งอีกทำไมเค้าได้ใจร้ายขนาดนี้นะ
ไม่สงสารลูกตัวเองเหรอไงวะโมโหมากอ่ะ :m16:
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่ะ
-
:call: :call: :call:
-
สงสารภูมิ มากๆ
-
:L1:สงสาร
-
ว่าจะไม่เม้นต์แล้วนะ กะอ่านอย่างเดียว(เห็นแก่ตัวดี เหมือนหลายๆคน) ทนไม่ได้กะประโยคนี้
"ยังจะปากดี พ่อแม่ไม่มีเหรอถึงไม่สั่งไม่สอน เลวระยำ"
มันรู้สึกว่าการโกรธนี่ทำลายสติ ความดูดีของพลอยหายไปหมดเลย เพราะรักและห่วงน้อง เฮ้อ แล้วไปลามถึงบุพการีเขาอีก โกรธอีกคนแต่ลงที่อีกคน พ่อแม่เขาก็สอนและรักในแบบที่เขาทำได้ตามสมองและสติปัญญาของเขาที่มี "ประมาณพ่อแม่รังแกฉันไง" พื้นฐานทางครอบครัวและการแสดงความรักของแต่ล่ะครอบครัวไม่เหมือนกัน การที่คนนึงในครอบครัวทำผิดไม่ใช่โทษพ่อแม่ไม่สั่งไม่สอน ตัวเด็กเองที่สำคัญ เด็กกำพร้าบางคนไม่เห็นมีพ่อแม่สั่งสอน แค่จบปอ หก แต่มีความคิดความอ่านมากกว่าคนจบปริญญาโทอีก พอคนที่ตัวเองชอบพอทำผิด แค่พูดให้กำลังใจปลอบประโลมและเข้าข้างกัน เฮ้อ......แต่เขามีพ่อแม่นะ ฟังสี เสียงแว๊ดมาเลย "ลูกฉันไม่ผิด" ....ความรักของแม่บางทีก็ผิดนะเหมือเส้นผมบังภูเขาแหละ มองข้ามความถูกผิดไปเลยก็มี สงสารและอโหสิเหอะ เขาเจ็บปวดใจ ทุกข์ใจ กว่าเรานะที่ลูกเขาเป็นแบบนี้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พอได้ยินว่าใกล้จะหมดเคราะห์กรรม ก้รู้สึกโล่งอกนิดหน่อย
เพราะตอนนี้ อ่านไปเกร็งไปทุกตอน
อะไรจะขนาดนั้นเนาะ
-
:sad4:
โคตรแอ๊คชั่นดราม่า
ทั้งภูมิบุญทั้งพลอยถึงเนื้อถึงตัวจริงๆ
แต่ถ้าใครมาทำน้องของเรา...บางทีเราก็อาจจะทำแบบนี้ได้เหมือนกัน
วินาทีที่ความโกรธมันบังตา ขาดสติแล้วเพราะเห็นน้องของตัวเองเจ็บ
อยากเห็นภูมิบุญมีความสุขซะที
คงเร็วๆนี้เนอะตัวเอง เค้าสงสารนายเอกแล้วอ่า
ภูมิบุญมารักกับคุณโตโต้เถอะ คุณแม่ขอร้องงงง
:กอด1:
-
ตอนนี้ก็ได้แต่หวังนะคะคุณอิ๊กว่า ปมต่างๆกำลังจะคลี่คลาย
และเป็นไปในทางที่ดี อยากให้ภูมิหมดเคราะห์หมดโศกซะที
-
หมดเคราะห์ซะทีเหอะ เครียดไปแล้วนะ อยากให้ภูมิรู้ความจิงเรื่องพี่แทนเร็วๆจัง สงสารภูมิ
-
น้องภูมิ อ๊ากกกกก
ใจเย็นไว้หนู
พักนี้สติหลุดบ่อย
ใจร่มๆ น๊า
-
ดราม่าได้อีกกกกกกกกกกก T__________T :m15: :m15: :m15:
น้องภูมินี่ จะว่าไปแล้ว ถึก ทน ยิ่งกว่าอุลตร้าแมนอีกนะ เจอเรื่องร้ายๆตั้งมากมาย แต่ก็ยังสู้ต่อไปได้ ไม่เคยยอมแพ้
ทนอีกหน่อยเดี๋ยวก็หมดเคราะห์แบบที่พระท่านว่าแล้ว
สู้เขานะ อุลตร้าแมนภูมิ! :monkeysad: :monkeysad:
-
ไม่ยอมด้วยคน อีพวกนี้ต้องเอาให้เข็ด
-
ข้อเสียของสังคมไทย
1.กฎหมายไม่เข้มแข็ง
2.ลูกชายเทวดา อ้อ! ลูกสาวด้วย
-
อิเด็กบร้าพวกนั้นมันแย่จิงๆอ่ะ
ไม่มีสำนึกอ่ะ
ปล กรรมของภูมิรีบๆหมดๆเหอะ
อยากเห็นภูมิมีความสุขบ้างหง่ะ
-
พ่อบาสเลวอ่ะ อย่างนี้ก็ทิ้งลูกเลยอ่ะดิ
ผช อะไร ไข่ไปทั่วเลวๆๆๆ
ขอให้เมียกะลูกสาวที่นั่นถีบหัวส่งซะ
ส่วนบาส คราวนี้ขอให้น้องคิดได้นะ
ทุกคนพร้อมให้โอกาศ
พี่อิกกี้ อย่าให้ ไอ้อีสามสี่ตัวนั่นรอดไปได้นะ
เมายาแล้วยังจะมารีดไถอีก
โดนแค่นี้น้อยไป ให้มันติดคุกซะ จะได้หลาบจำ โอกาศน่ะ มันไม่มีมาเรื่อย ๆ สำหรับคนทำผิดหรอกนะ
โอ้ย อ่านตอนนี้แล้วไฟแค้นมันลุกพรึบ ๆ
-
สงสารน้องบาสจัง เข้าใจทั้งพลอยกับภูมิบุญเลยว่ารู้สึกยังไง ดูแลน้องบาสดี ๆ นะ
พี่พลอย+ภูมิ เพราะน้องบาสก็มีชีวิตที่คล้ายกับทั้งพลอยและภูมิเลย คงจะเข้าใจ
หัวอกพวกเดียวกันเป็นอย่างดี ดูแลให้น้องเติบโตขึ้นมาเป็นคนดีในสังคม มีจิตใจที่ดี
และเข้มแข็ง ...รอตอนต่อไปนะ ..... :sad11:
-
ทำไมต้องทำร้ายคนไม่มีทางสู้ด้วย แย่จริงๆ :o12:
-
ภูมิช่างเจ้าคิดเจ้าแค้นเหลือเกิ๊น
ขนาดพระเทศน์ แม่สอน ภูมิยังม่ะสนจาย
แล้วเมื่อไรภูมิจะมีความสุขงิ
ตามเวรตามกรรมละกันน่ะภูมิ
ก็แล้วแต่พี่อิ๊กจะเมตตา :call:
+1 เป็นกำลังใจครับ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ภูมิพ้นเคราะห์ไวๆๆ เง้อออ...แต่ไอ้พวกนั้นเนี่ยมันควรจะโดนยำีนนอกรอบก่อนจริงๆนะ :m16:
-
ทำไมพ่อน้อง บาส ทำแบบนีเนี่ย :เฮ้อ:
สงสาร หน่ะเนี่ย
แล้วไอ้พวกเวน นั้น ทำไมมัน น่าอย่างนี้เนี่ย o18
:L2: :L2:
-
สงสารน้องภูมิ
เมื่อไหร่จะมีความสุข
+1
-
กะลังหนุกอ่า
อย่ายอมน้าาาาาาาาาาาาาา
:fire: :fire:
-
น้องภูมิ...งานช้างจริง ๆ ต้องดูแลเด็กมีปัญหา
แถม...พ่อทิ้งอีกต่างหาก....สู้ ๆ นะน้องภูมิ
พี่ว่าต่อไป....น้องบาสต้องติดน้องภูมิเป็นตังเมแน่เลย
o3 หุ หุ ...โปรดทราบ คู่แข่ง พี่แทน กะ ไอ้โตโต้ได้เกิดขึ้นแล้ว
เคี้ยวเด็ก...ก็มันส์ดีนะจ๊ะน้องภูมิ... :haun5:
น้อง eiky เก่งนะปรับอารมณ์แต่งไปแต่งมาสองเรื่อง o13
ความจริงเก่งมานานแล้วเนอะ (เพิ่งรู้เหรออออ)... :m19:
รักกัน ๆ เช่นกันจ้า...
-
ไม่ใช่มีแต่คนอ่านนะครับที่เครียด ผมเองก็เครียด เฮ้อนะ เขียนเรื่องเครียดๆแบบนี้ได้ยังไงกัน พอกันที ผมเหนื่อยกับเรื่องแบบนี้ จิตไม่ถึงกับตกแต่มันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ผมรู้ว่ามีเพื่อนๆหลายคนที่คอยติดตามอ่าน แต่พอเรื่องเริ่มเครียดก็ปล่อยให้มันผ่านไปก่อน ไม่ว่ากันครับ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มันเครียดจริงๆ พอมาถึงตอนนี้ความเครียดน่าจะพอแล้ว ผมพอเอง ไม่ไหว มันแทรกเข้าไปเรื่องโน้นด้วย กลิ่นอายของความเครียด ฮ่าๆๆๆ ขอระบายหน่อยน้า คนเขียนปวดเฮดเหลือเกิน
ฉากหกสิบห้า
พอ ถึงโรงพยาบาลก็รู้สึกหวั่นใจไม่กล้าสู้หน้าบาส เพราะอย่างน้อยก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น แต่โตโต้ก็ดันหลังให้ภูมิบุญเข้าห้องไปและคอยตามหลังให้กำลังใจอยู่
"บาส"
ร้องขึ้นเสียงสั่น
"พี่"
"เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม"
ภูมิบุญเข้าไปยืนข้างๆเตียง บาสบ่ายหน้าหนีไม่มองหน้า สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ภูมิบุญสะท้อนใจในถาพที่เห็น
"บาส พี่ขอโทษนะ ถ้าวันนั้นพี่ไม่ทำแบบนั้น เราก็คงไม่เป็นแบบนี้"
น้ำ เสียงสั่นเครือไปด้วยความรวดร้าวในใจ โตโต้เดินเข้ามาประชิดตัวบีบบ่าของภูมิบุญเบาๆเพื่อให้กำลังใจ เพราะน้อยครั้งที่จะเห็นคนเบื้องหน้านี้อ่อนไหว
"มันไม่เกี่ยวกับพี่หรอกครับ ผมซวยเอง"
พอเอ่ยขึ้นมาก็กระชากใจให้ร่วงหล่นลงหายไป
"บาส"
"ผมตัดสินใจแล้วล่ะพี่ ผมจะไม่เรียนต่อ จะออกมาหางานทำ"
"บาส"
ได้แต่ร้องเรียกชื่อ น้ำตาเริ่มคลอออกมา
"ไม่ได้นะบาส พี่ไม่ยอมให้เราออกมาทำงานหรอกนะ พี่จะดูแลเราเอง"
"พี่เป็นใคร ทำไมพี่ถึงจะมาดูแลผม ในเมื่อพ่อของผมเองเขายังไม่สนใจใยดีผมเลย พี่ปล่อยให้ผมเดินไปตามทางของผมเถอะ"
น้ำเสียงของเขาเองก็ระทมทุกข์อยู่ไม่น้อย ภาพบิดาหันหลังเดินจากไป ภาพสิ่งต่างๆที่วนเวียนเข้ามาในชีวิตมันฉายออกมาอย่างแจ่มชัด
"บา ส อย่าพูดแบบนั้นสิ พี่ไม่รู้นะว่าเราจะคิดยังไง แต่พี่ไม่ยอมปล่อยให้เราไปเผชิญชีวิตเพียงลำพังแบบนั้นหรอก พี่รู้ว่าเราเจ็บ แต่อยากให้รู้เรารู้ไว้นะบาส พี่เองก็เจ็บมากเหมือนกัน ยิ่งเห็นเราเป็นแบบนี้พี่ยิ่งทรมาน"
"พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับผม อย่ามาสงสารผม ผมไม่ต้องการ"
"บาส ใจเย็นๆสิครับ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นพี่รู้ว่ามันเลวร้ายนะสำหรับเรา แต่อยากให้รู้นะว่ายังมีพี่กับพี่ภูมิอยู่ อย่าคิดแบบนั้นเลย"
โตโต้พูดออกมาบ้าง แต่ท่าทางของบาสไม่ยอมลงง่ายๆยืนกระต่ายขาเดียวอยู่
"คุณโตโต้ภูมิขอคุยกับน้องเขาหน่อยสิครับ"
ภูมิบุญหันไปบอกโตโต้ รายนั้นก็นิ่งคิดอยู่แล้วพยักหน้าเดินออกจากห้องไป
"บาส อยากรู้เรื่องของพี่ไหม ว่าพี่เป็นมายังไง"
"ไม่ ผมอยากอยู่คนเดียว"
เขาเมินหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ
"รู้ ไหม พี่โตมากับยายที่ต่างจังหวัด โตมาโดยไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย อยากเจอหน้าพ่อนะ อยากเจอมาก แต่แม้แต่รูปสักใบพี่ก็ไม่เคยเห็น แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นหรอกนะ เพราะพี่คิดว่าพี่อยู่ได้ โตมาในสังคมที่ไม่ดีแต่ยายสอนพี่ในสิ่งที่ดี"
ไม่ ได้สนใจในทีท่าของเขา แต่ภูมิบุญเล่าเรื่องต่างๆของตัวเอง เล่าอย่างละเอียด ทั้งเรื่องที่มีเหตุบาดหมางใจกับปลัดอำเภอจนได้ย้ายโรงเรียน เรื่องของอภิชัย เรื่องของยาย แม้ภูมิบุญเองจะไม่ค่อยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพราะทุกครั้งที่เล่ามันคือทุกครั้งที่เขาเอาหัวใจตัวเองออกมาเหยียบย่ำให้ เจ็บปวด แต่เขาเห็นว่าเป็นทางเดียวในตอนนี้ที่จะทำให้บาสหันมาสนใจเขาได้บ้าง พอเล่าถึงยายก็เม้มปากแน่นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ สะอื้นออกมา บาสเองก็ตกใจ ภูมิบุญซุกหน้าลงกับขอบเตียงสะอื้นไห้อยู่ บาสต้องเอามือมาแตะที่แขนเบาๆเพราะทนเห็นสภาพไม่ได้เหมือนกัน น้อยครั้งที่ภูมิบุญจะร้องไห้ถ้าไม่เจอเรื่องกระแทกใจ แต่ครั้งนี้เขาก็ได้ร้องไห้ออกมาเพราะเรื่องของคนที่นอนอยู่บนเตียงเบื้อง หน้า กับเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตทั้งหมดมันเข้ามาสุมรุมกันอยู่
"พี่ โอเคไหม"
บา สร้องเรียกสติให้คืนกลับมา ภูมิบุญสะอื้นหนักแม้เสียงไม่มีแต่ท่าทางที่แสดงออกมามันก็บีบหัวใจของบา สได้ไม่น้อย ภูมิบุญยังไม่หายสะอื้นดีก็เล่าต่อไปถึงเรื่องของนิตา เล่าเคล้าน้ำตา บาสเองก็เริ่มที่จะน้ำตาไหลออกมา
"พี่ ผมขอโทษ"
เขายอมเอ่ยออกมา ผมบุญเม้มปากแน่น
"ผมขอโทษ ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าพี่เจออะไรมาบ้าง ผมขอโทษ"
เขาคร่ำครวญออกมาเพราะทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตาแล้วโผเข้ากอดร่างของเขาแผ่วเบา
"ไม่เป็นไรนะบาส อย่าคิดว่าไม่มีใคร พี่อยู่ตรงนี้ เรายังมีพี่อีกคนนะ"
ทั้งสองกอดกันร้องไห้อยู่นานแสนนาน พลอยกับกายยืนคุยกับโตโต้อยู่ด้านนอก รออยู่นานเป็นห่วงก็เป็นห่วงแต่ก็เชื่อใจของภูมิบุญ
"บาสอยากให้พี่ทำอะไรกับเด็กพวกนั้น พี่จะทำให้สาสมกับที่พวกมันทำไว้กับเรา"
พอหยุดร้องไห้ก็พูดออกมาน้ำเสียงขุ่นเขียว
"พี่ อย่าเลยครับ พวกเขาคงไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นหรอก"
สิ่งที่ลอดออกมาจากปากของบาสทำให้ภูมิบุญถึงกับอึ้ง
"บาส แต่มันทำกับเรามากเกินไปนะ พี่ไม่ยอม"
ภูมิบุญร้องออกไปสายตาเคียดแค้น
"ครับผมเองก็เจ็บใจ แต่หลังจากที่คุยกับคุณตำรวจแล้ว ผมพอรู้ว่าโทษมันท่าจะหนัก ผมไม่อยากให้ใครหมดอนาคตไปเหมือนผม"
ร่าง ของภูมิบุญกระตุกสั่นไหวไปในทันที หัวใจที่เริ่มจะฟื้นแข็งแรงกลับโดนกระแทกกระทั้นเข้าไปอีกรอบ นี่น่ะหรือเด็กที่เขาคิดว่ามีปัญหาในตอนแรก นี่น่ะหรือความคิดของเขา สิ่งที่บาสพบเจอมาแม้จะเป็นเวลาไม่นานนักแต่เขาก็ได้ลิ้มรสของความลำบาก อนาคตที่กำลังจะดับวูบเลือนหายไปต่อหน้า เขารู้ดีว่ามันเป็นยังไง แม้เขาจะถูกเลี้ยงดูมาแบบวัตถุนิยมแต่พื้นฐานจิตใจของเขาก็ไม่ได้เลวร้ายแต่ อย่างใด
"เราแน่ใจแล้วเหรอบาส"
ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่ก่อนจะเอ่ยออกไป
"ครับ ผมไม่เอาเรื่อง"
บา สถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดขึ้น ภูมิบุญเม้มปากแน่นครุ่นคิดอยู่ เงาของรัตติกาลมันช่างน่ากลัวเสียนี่กระไร ในคืนที่ไร้แสงใดในระยะสายตาที่จะมองเห็น เงานั้นมันหลอกหลอนให้เราต้องคอยผวา กลัวแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเอง ทว่าหากมองย้อนกลับไปเพราะเงาของโลกทำให้มีเวลากลางคืนกับกลางวัน เพราะเงาของโลกทำให้เราเห็นดวงจันทร์สลับกับดวงอาทิตย์ ถ้าคิดให้ดีแล้วความมืดก็ทำให้อะไรหลายๆอย่างเกิดสมดุล มีกลางวันมีกลางคืน มีมืดมีสว่าง เพราะถ้าสว่างเราก็มองเห็นท้องฟ้าครามสวย และถ้ามืดเราก็เห็นแสงดาวแสงเดือนระยับ ในความมืดย่อมมีสิ่งดีๆหรือสวยงามซ่อนอยู่ฉันท์ใด มนุษย์เราก็ย่อมมีทั้งดีและเลวฉันท์นั้นแล
"เห็นใจอีชั้นเถิดค่าคุณตำรวจ อย่าเอาลุกชายอีชั้นเข้าคุกเลยนะคะ"
เสียง คร่ำครวญของมารดาของเด็กคนที่ทำร้ายบาสดังก้อง สถานีตำรวจ หลังจากที่มาถึงโวยวายอยู่พักใหญ่แต่พอทราบโทษกับหลักประกันที่ทางคุณอนิรุ ธตั้งไว้แล้วถึงกลับร้องไห้สั่นกันทุกคน
"อีชั้นเป็นแค่แม่ค้า จะไปเอาเงินแสนเงินล้านมาจากไหน สงสารลูกชายอีชั้นด้วยเถิดค่ะ"
เธอ ร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาเปรอะเปื้อนหน้า ทางตำรวจก็พยายามทำให้เธอหยุดฟูมฟายเพื่อที่จะได้ทำตามหลักกฏหมาย เพราะน้ำตาเปลี่ยนกฏหมายไม่ได้ ผู้ปกครองของเด็กอีกสองคนก็ทำท่าเหมือนกัน แต่รายนั้นแย่กว่าเพราะทำงานโรงงานน้องสาวก็เข้าโรงพยาบาล ส่วนลูกชายก็กำลังจะก้าวเข้าไปอยู่ในคุก เสียงอ้อนวอนดังโหยหวนไปทั่วทั้งสถานี ภูมิบุญขอร้องให้โตโต้พากลับไปที่โรงพักอีกรอบ กายกับพลอยก็ตามมาด้วยทั้งที่ภูมิบุญยังไม่ได้บอกอะไร
"คุณเจ้าขาสงสารเด็กมันด้วยเถอะค่ะ อย่าใจร้ายเลยนะคะ"
พอ ภูมิบุญขึ้นไปบนสถานีก็ยืนนิ่งอยู่ ผู้กำกับเข้ามาคุยกับกายเพื่อเล่ารายละเอียดให้ฟัง ส่วนคุณอนิรุธก็เข้ามาหาโตโต้กับภูมิบุญ พอเล่าถึงโทษทัณฑ์ที่เด็กทั้งสี่คนจะได้รับ ภูมิบุญก็ถึงกับกระตุกเพราะโทษทำร้ายร่างกายมันไม่รุนแรงเท่าไหร่นักแต่ที่ เพิ่มข้อหาพยายามฆ่าไปโทษมันรุนแรงจนภูมิบุญหน้าซีดไม่มีเลือดสักหยด
"ต้องจำคุกนานขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณอนิรุธ"
ภูมิบุญครางออกมาสีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด
"ทำไมล่ะภูมิ ดีออกสมน้ำหน้ามัน"
พลอยร้องขึ้น ภูมิบุญเม้มปากแน่น ลุกขึ้นเดินไปหาผู้ปกครองของเด็กทั้งสี่
"คุณคะเด็กมันแค่มีเรื่องกันอย่าทำกันถึงขนาดนี้เลยนะคะ ดิชั้นขอร้องล่ะ"
"นั่นสิครับคุณ เด็กมันมีเรื่องกันแค่นี้ถึงกับต้องขังกันเลยเหรอ ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอครับ"
"พวกคุณมีเงินมีทองขนาดนี้ สงสารคนจนๆอย่างพวกเราด้วยเถอะครับ พวกเราไม่มีปัญญาจะหาเงินมาประกันตัวได้หรอก"
ทุกเสียงรุมมาที่ภูมิบุญที่นั่งนิ่งพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดอยู่
"ทำไม คะ ก็ลูกของพวกคุณทำผิด ใครทำผิดก็ต้องว่ากันไปตามผิด เก่งนักไม่ใช่เหรอคะ ก็ไปอยู่ในคุกสักสี่ห้าปีไม่เห็นจะเป็นไรเลย ไปเก่งในคุกไงคะ"
พลอยแว้ดเสียงขึ้น
"พลอย"
"นี่คุณ ไม่เห็นใจกันหน่อยสิ ใจดำจริงๆ"
"ใจไม่ดำหรอกค่ะ แล้วทำไมตอนทำไม่คิดล่ะคะว่าผลมันจะเป็นยังไง ตอนนี้จะมาโอดครวญให้ใครเขาเห็นใจ"
"พลอยพอเถอะ"
ภูมิบุญปรามกายเองก็เข้ามาจับแขนพลอยไว้ ทางตำรวจเริ่มที่จะเข้ามาสังเกตุการณ์เพราะเห็นฤิทธิ์ของพลอยแล้ว
"ไม่ได้นะภูมิ อย่าเสียเวลาเสวนากับคนพวกนี้เลย"
"ใช่สิ พวกเรามันจนนี่ ไม่ใช่ลูกใช่หลานคุณนี่คุณก็พูดแบบนี้ได้"
"ป้ากราบล่ะค่ะคุณกรุณาเราด้วยอย่าให้ลูกชายป้าต้องเข้าคุกเลย มันจะเรียนจบอยู่แล้ว เห็นแก่อนาคตเด็กมันเถอะค่ะ"
ป้าแกทำท่าจะก้มลงกราบจริงๆภูมิบุญไปจับมือเอาไว้
"อย่าทำแบบนี้เลยครับป้า"
"แม่อย่าไปง้อมัน จะไปขอร้องคนพวกนี้ทำไม"
เสียงเด็กคนนั้นร้องขึ้นสายตากร้าวมีน้ำตาคลออยู่
"หุบปากไปเลยไอ้ลูกเลว ทำชั่วทำผิดแล้วยังไม่สำนึกเหรอ ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้"
น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลรินออกมา สะท้อนใจของภูมิบุญยิ่งนัก ภูมิบุญลุกขึ้นเดินไปจูงแขนโตโต้ออกไปข้างนอก
"คุณโตโต้ครับ ภูมิไม่เอาเรื่องเด็กพวกนี้แล้ว"
"หา อะไรนะภูมิ ทำไมล่ะ"
โตโต้ร้องออกมาหน้าตาตื่น
"บาสเขาไม่อยากเห็นใครต้องเสียอนคตเหมือนเขาอีก ภูมิเองก็เข้าใจน้องมันนะครับ พอกันที ให้บาปกรรมมันจบแค่นี้เถอะ"
ภูมิบุญพูดออกไปเสียงเครียด โตโต้นิ่งคิดอยู่ก่อนจะเรียกคุณอนิรุธออกมาบอกความประสงค์ของภูมิบุญ
"เอ่อ ผมเกรงว่าจะช้าไปน่ะครับน้องภูมิ ถึงเราจะไม่เอาเรื่องแต่มันเป็นคดีอาญา เราทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะครับ"
"ทำไมล่ะครับ คุณอนิรุธ"
ภูมิบุญหน้าถอดสีอีกครั้ง
"คือคดีอาญามันไม่เหมือนคดีแพ่งนะครับ ถ้าหากตำรวจได้ลงบันทึกประจำวันแล้ว ต้องรอศาลอย่างเดียวครับ"
"แล้วเรื่องประกันตัวล่ะครับ"
"ถ้าน้องภูมิไม่เอาเรื่อง เดี๋ยวผมจะลองคุยกับทางตำรวจดูนะครับ น่าจะพอได้เพราะเรื่องยังไม่ถึงศาล"
คุณอนิรุธแจงออกมา ทำให้ภูมิบุญค่อยโล่งใจ โตโต้เองก็จับบ่าของภูมิบุญอยู่
"แม่กลับไปเถอะ ผมจะติดคุกเอง แม่ไม่ต้องลำบาก"
"จะให้แม่ปล่อยแกไว้นี่ได้ยังไง เป็นตายยังไงก็ต้องช่วย"
เสียงแม่ลูกร้องไห้พร่ำพรรณากันอยู่ ภูมิบุญเดินเข้าไปยืนอยู่หน้าทุกคน
"พอใจหรือยัง ไม่ต้องมาสงสาร อยากทำอะไรก็เชิญ"
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ"
พลอยแว้ดเสียงขึ้นเพราะพ่อของเด็กอีกคนร้องขึ้น
"พลอย ทุกคนครับ เรื่องวันนี้ ทางผมไม่เอาเรื่อง"
"อะไรนะภูมิ"
พลอยร้องขึ้น ภูมิบุญพยักหน้าให้พลอยโตโต้ได้บอกกับกายแล้วกายจึงดึงตัวพลอยออกไปคุย
"ที่ไม่เอาเรื่อง เพราคนเจ็บเขาอโหสิกรรมให้นะครับ ไม่ใช่ผม"
ภูมิบุญพุดเสียงเรียบนิ่ง ทุกคนอึ้งอยู่ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากใคร
"น้องผม เขาไม่อยากเห็นใครต้องมาเสียอนาคตเพราะการกระทำที่สิ้นคิดของใครบางคน"
"ขอบคุณมากนะคะคุณ"
เสียงร้องของความปีติดีใจดังออกมา
"น้องๆ ครับ พี่จะพยายามให้ทนายช่วยนะ เรื่องมันเป็นคดีอาญาไปแล้ว อยากจะยกเลิกแต่มันก็ทำไม่ได้แต่เรื่องประกันตัวพี่จะให้ทนายพี่ช่วยลดลงให้ น้อยที่สุด ผ่านเรื่องวันนี้ไปแล้วพี่อยากจะขอให้พวกเราตั้งใจเรียนให้จบนะครับ เป็นคนดีของสังคม อย่าทำแบบนี้กับใครอีก เพราะคนที่เดือดร้อนไม่ได้มีแต่เราคนเดียว"
ภูมิ บุญพูดเสียงนิ่งสายตากวาดมองผ่านแต่ละใบหน้าไปอย่างเชื่องช้า พอพูดจบแม่ลูกโผเข้ากอดกันกลมเสียงร่ำไห้ดังสนั่นไปทั่วทั้งโรงพัก ภูมิบุญหันหลังเดินออกมาด้วยความรู้สึกที่โล่งใจ
"พี่ เดี๋ยว"
เสียงเรียกของเด็กคนนั้น ภูมิบุญหยุดกึกลงแล้วหันไป
"ผมขอโทษนะครับพี่ ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ"
เขายกมือไหว้ทั้งน้ำตา เด็กทั้งสี่คนยกมือไหว้ภูมิบุญพร้อมกันทุกคน ภูมิบุญออกจากโรงพักมาแล้ว
"เราไม่เข้าใจเลยจริงๆนะภูมิ บาสมันคิดอะไรของมัน"
พลอยถามขึ้นตอนออกมาจากโรงพัก
"บาสมันคงไม่อยากเห็นใครเป็นเหมือนมันล่ะพลอย ดีแล้วล่ะจะได้หมดเวรหมดกรรมกันไปเสียที"
ไม่มีใครพูดอะไรอีกเพราะน้ำเสียงของภูมิบุญเหนื่อยหน่ายที่จะเล่าหรือแจง เหตุผล ว่าทำไม หรือเพราะอะไร ตัดสินใจไปแล้ว พูดออกไปแล้ว ทำอย่างที่บาสต้องการแล้ว อยากให้มันจบอยากให้มันหมดเรื่องแบบนี้ไปจากใจเสียที แม้แต่คุณอภิสราเองก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย
"ดีแล้วลูก อย่าไปจองเวรจองกรรมเขาเลย เราจะได้กุศล"
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี กุศลหรือ มันเป็นตัวยังไง ภูมิบุญเองแย้งในใจแต่ก็นิ่งเงียบไป แต่บางทีการทำแบบนี้อย่างน้อยก็ได้เห็นแววตาที่ตอนแรกมองอย่างเกลียดชัง มันเปลี่ยนเป็นแววตาที่มีความหวัง มองภูมิบุญอย่างดีใจเหมือนเขาได้ให้ชีวิตใหม่แก่เด็กทั้งสี่คน หรือว่านี่น่ะหรือเขาเรียกกุศล
เรื่องราวเลวร้ายผ่านไปแล้ว บาสออกจากโรงพยาบาลแล้ว ภูมิบุญเช่าหอที่ใหม่ที่ดูดีกว่าใกล้โรงเรียนกว่าให้บาส โดยค่าใช้จ่ายทั้งหมดโตโต้เป็นคนรับผิดชอบออกให้ เจ้าตูบขี้เรื้อนเองก็กลับมาอยู่ที่บ้านแล้วหลังจากที่เอาไปฝากไว้ที่โรง พยาบาลสัตว์หลายสัปดาห์ จากสุนัขขี้เรื้อนมันเริ่มมีแววตาสดใสอ้วนท้วนขึ้น ขนเริ่มขึ้น มีแววของสุนัขพันธ์ดี เพราะแท้จริงมันคือสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ภูมิบุญรักและดูแลเอาใจใส่มันมาก อย่างน้อยก็สงสาร คุณอภิสราเองก็เอ็นดูมันเช่นกัน หลังจากผ่านเหตุการณ์ร้ายๆไปคุณอภิสราก็มีการกำหนดวันทำบุญบ้านครั้งใหญ่ ภูมิบุญเองก็คุยกับแทนทวีมากยิ่งขึ้นแม้จะยุ่งมากแค่ไหนก็ตามเขาต้องเจียด เวลาให้คนที่เขารัก ส่วนงานก็ง่วนอยู่แต่กับการเตรียมงานแต่งของแวน ชีวิตที่มีเมฆหมอกทะมึนดำบังอยู่ตลอดเวลาเริ่มมองเห็นฟ้าสีครามแสงแห่งความ สุขสาดส่องอยู่ไรๆ หวังว่ามันจะเป็นความสุขที่แท้จริง ไม่มีสิ่งเลวร้ายเข้ามาอีกนะ ภูมิบุญคิดเอาไว้
รักกันๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:z3: :z3:
ถึงเวลาที่ภูมิต้องรู้เรื่องพี่แทนแล้วล่ะไรเตอร์(เม้นรอมาสามตอนล่ะ)555.
แต่บอกก่อนม่ะได้เชียโตโต้น่ะ
แต่ก้ออยากให้มีความสุขอ่ะ
นี่คือนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วม่ะอยากให้ตัวเอกแฮปปี้เพราะภูมิผ่านเรื่องมาเยอะ
อยากให้ยุคนเดียวดูแลบาสให้ดีๆมากก่า
:เฮ้อ:
ตอนนี้ภูมิทำถูกมากปล่อยให้เปงเรื่องของเวรกรรมเถอะ
รอวันที่ภูมิรู้ความจริง
ป.ล.เบื่อพลอยอ่ะแว้ดๆๆอย่างเดียวม่ะใช้สมอง
-
โล่งใจที่ปัญหาถูกแก้ไปในทางที่ดีขึ้น
ถึงแม้อีกฟากนึงของความคิด ก็ไม่ค่อยอยากให้ไอ้เด็กพวกนั้นหลุดรอดออกไปเท่าไหร่หรอก
ดูเหมือนจะไม่สำนึก..ยังดีที่สุดท้ายยังคิดได้..
คนเราถ้าทำผิดแล้วสำนึกได้จริงๆ ยังไงก็ได้รับการให้อกัยและโอกาสแน่
เว้นซะแต่มันไม่สำนึก กับ..อีกประเภทก็..คนผิดสำนึกได้จริง แต่คนในสังคมด้วยความเห็นแก่ตัวกับความคิดแคบๆ ไม่ให้โอกาสเขา
มันกลับกลายเป็นผลักดันให้เขากลับไปสู่วังวนเดิมที่เขาต้องการจะหลุดพ้น..เพียงเพราะเขาเคยทำผิดพลาด
ความจริงบนโลก มีซักกี่คนที่รับได้จริงๆ ไม่ใช่ดีแต่ปากพูดว่า ฉันรับความจริงได้
แหะๆ ลืมตัว หลุดเม้นเครียดอีกแล้ว
:กอด1:คุณอิ๊ก มาคลายเครียดกันดีกว่าเนาะ
http://www.youtube.com/v/9CqB7MofYJw?fs=1&hl=en_US&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999
-
แล้วเรื่องพี่แทนล่ะคะ รอลุ้นตั้งแต่ตอนก่อนล่ะ จะขาดใจ อยากให้โช๊ะเด๊ะ
รู้ดำรู้แดงไปเลยสีกที แต่โกรธพี่แทนจังมาทำกันได้ อยากได้แบบภูมิเสียใจ แต่ก็ตัดใจได้แม้จะเจ็บเจียนตาย
แต่สุดท้ายพี่แทนก็ตาสว่างสำนึกผิดมาอ้อนวอนแทบเท้า แต่ตอนนั้นก็สายไปแล้ว
ก๊าก........... อยากให้พี่แทนเสียใจมั้งอ่ะ คนอ่านแค้น ไม่อโหสิกรรม กั๊กๆ :laugh:
-
งานตอนนี้จบแล้วค่อยโล่งใจ ขอถอนหายใจดังๆหนึ่งที เฮ้อออออออออออออ
-
ผ่านไปอีกเรื่อง
เสียดาย...เรื่องนี้ภูมิก็เป็นคนดีเกินไป
เฮ้อ
อย่าให้สิ่งที่บาสและภูมิตัดสินใจต้องเสียล่ะ
ไอ้เด็ก เวง พวกนั้น -*-
-
ยังเหลืออีกเรื่องที่ยังไม่กระจ่าง เรื่องพี่แทน แล้วใครจะเป็นคนเปิดหูเปิดตาให้ภูมิได้รับรู้
และเมื่อรู้แล้วภูมิจะเป็นยังไงบ้าง น่าเป็นห่วงจังเลย ...พี่โตโต้จะช่วยรักษาแผลใจให้ได้
รึเปล่า ..... :pig4:
-
อโหสิ คำคำนี้สั้นๆมีคุณอนันต์ทำได้ดีแล้ว ทำด้วยใจ :call: :call: :call:
-
หลังงจากนี้จะไม่มีเรื่องร้ายๆแล้วใช่มั้ยยยย...
แล้วเมื่อไหร่น้องภูมิกับพี่แทนจะได้เจอกัน
-
เฮ้อ ที่ไม่ได้เม้นท์มาหลายตอนเพราะว่าอ่านแล้วเครียดมาก เม้นท์ไม่ออก :sad4:
ตอนนี้ค่อยโล่งอกแหละที่อะไรดูจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง ยกเว้นพี่แทน แง่มๆ
ไรเตอร์จ๋า อย่าให้ภูมิเสียใจมากไปกว่านี้เลยนะ แค่นี้ก็รันทดมาตลอดเรื่องแหละ อ่านไปร้าวไป :z3:
-
ให้สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตของน้องภูมิบ้างเหอะ :L1:
-
พี่ก็ขอภาวนาขออย่าให้เกิดเรื่องร้าย ๆ กับน้องภูมิอีกเลยนะ
น้องบาส...เป็นเด็กรู้จักคิด...ได้รับการดูแลเอาใจใส่ที่ดี
น้องก็จะเติบโตเป็นคนดีได้ในอนาคต.....น้องภูมิคงไม่ต้องเหนื่อยมาก
มาถึงตอนต้องลุ้นแล้วซินะ....ว่าสุดท้าย...ใครจะมาวิน..
ระหว่าง พี่แทน กะ คุณชายโตโต้..... :m13:
เฮ้ย...ไม่เอาไม่เครียดน้า...น้อง eiky ตัวละครเราลิขิตเอง
ถ้าหนักนักก็ผ่อนลง....งานอดิเรกแต่งเพราะใจรักอย่าให้กลายเป็นทุกข์
เครียดเรื่องงานประจำก็เกินพอแล้ว....ผ่อนคลายเข้าน้อง.....
พี่เข้ามาอ่านก็เพื่อผ่อนคลายเหมือนกัน...ต่อให้บทสรุปเป็นแบบไหน
ก็ลำรึกไว้เสมอว่า มันคือนิยาย OK ไหมจ๊ะ :L2:
-
คงได้เวลาฉายแววของคนใหม่เพ่แทนแล้วละคับพี่อิ๊ก :beat:
น้องบาสนี่ดูท่าคงม่าดื้อกะภูมิแล้วสินะ ดีแร้ว :impress2:
แต่ดูท่าน้องบาสจะจกว้างกว่าภูมิเยอะแหะ คิดดีกว่าผู้ใหญ่หลายคนอีก o13
-
เรื่องงาน เรื่องเด็กบาส เรื่องที่บ้าน ดูเหมือนคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว ภูมิเริ่มหายใจหายคอคล่องแล้ว
คงเหลือเรื่องพี่แทน ถ้าตอนนี้คุณอิ๊กจะให้ภูมิได้รับรู้ ก็เอาเลย จะได้ให้ภูมิเสียใจเรื่องใหญ่เป็นเรื่องสุดท้ายในชีวิต
และก็
เห็นด้วยอย่างยิ่งกับรีของคุณkanda53 ค่ะ
-
เรื่องงาน เรื่องเด็กบาส เรื่องที่บ้าน ดูเหมือนคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว ภูมิเริ่มหายใจหายคอคล่องแล้ว
คงเหลือเรื่องพี่แทน ถ้าตอนนี้คุณอิ๊กจะให้ภูมิได้รับรู้ ก็เอาเลย จะได้ให้ภูมิเสียใจเรื่องใหญ่เป็นเรื่องสุดท้ายในชีวิต
และก็
เห็นด้วยอย่างยิ่งกับรีของคุณkanda53 ค่ะ
คนอ่านหัวใจเดียวกันอีกแล้วววว.... o13 :bye2: ค่ะ
-
เรื่องแย่ๆผ่านไปแล้ว หวังว่าต่อไปจะมีเรื่องดีๆเข้ามา :pig4:
-
ภูมิบุญมาต่อตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมอิชั้นไม่เห็นนนนนนน
:m31:
ตอนนี้เหมือนจะทิ้งทวนซึนามิ
ก่อนที่จะได้พบกับพายุเฮอร์ริเคน
อยากบอกว่าติดตามและเป็นกำลังใจให้อิ๊คคิวซังเสมอนะ
เค้ายังกด+ให้ตัวเองไม่ด้ายยยยย
รักกันๆเช่นกัน :กอด1:
-
งืดดดดดด เครียดผ่านไป
แต่มีลางว่า
ต้องมาเครียดเรื่องแทนอีก
อ๊ากกกกกก ไม่ไหวไม่ทน
อยากรู้ แต่ไม่อยากถาม ฮ่าๆ
พี่แทนเป็นยังไง สบายดีอยู่มั้ย
มีคนอื่นหรือยัง
เฮ้อออออ
-
อันนี้ฝากให้ภูมิบุญนะคะ
หัวใจที่ใกล้หมดแรง ไม่มีแม้แสงตะวัน
ชีวิตดูใกล้หมดหวัง ตะวันยังแสนยาวไกล
ไม่มีคำตอบจากฟ้า ต้องทนอีกนานเท่าไหร่
ชีวิตมีเพียงจุดหมาย ที่ยังไม่เจอปลายทาง
บอกตัวเองไม่มีคนไหนที่จะพบแต่ความสดใส
ต้องย้ำตัวเองให้เดินต่อไปแม้ไร้มือใครมาประคอง
กว่าที่รุ้งจะทอให้เห็น กว่าหัวใจจะเต็มอีกครั้ง
ก่อนรุ้งจะทอ
หัวใจจะใกล้หมดแรง ไม่มีแม้แสงตะวัน
ชีวิตดูใกล้หมดหวัง ตะวันยังแสนยาวไกล
ไม่มีคำตอบจากฟ้า ต้องทนอีกนานเท่าไร
ชีวิตมีเพียงจุดหมาย ที่ยังไม่เจอปลายทาง
ปลอบตัวเองไม่มีคนไหน
ที่จะพบแต่ความสดใส
ต้องย้ำตัวเองให้เดินต่อไป
แม้ไรมือใครมาประคอง
ก่อนที่รุ้งจะทอให้เห็น
ก่อนที่หัวใจจะเต็มอีกครั้ง
สิบหนทีเราพลาดพลั้ง
มันคงต้องดีสักครั้ง
ก่อนที่ฟ้าจะเปิดให้เห็น
และวันนั้นฉันจะยืนอีกครั้ง
เพื่อจะได้เรียนรู้ว่าชีวิตไม่เคยสิ้นหวัง
ถ้าใจเราไม่ยอม
แม้ความหวังของฉัน
มันจะริบหรี่สักเพียงไหน
แต่ว่าไฟนี้ไม่เคยดับสักครั้ง
ขอทำหวังเล็ก ๆ ให้เป็นจริงขึ้นสักวัน
จะเป็นอย่างไร จะเดินต่อไป
วันนั้นคงสมดังใจ
....................................................
http://www.youtube.com/v/wmg029EoA5c?fs=1&hl=en_US&color1=0x006699&color2=0x54abd6
อันนี้อีป้าแก่ ๆ ฝากไปให้อีตาคุณแทนทวีด้วยนะ eiky
ไม่เคยได้เห็น น้ำตาที่เป็นของฉันใช่ไหม
ที่ต้องคอยแต่แอบเอาไว้และไม่เคยร้องมันออกมา
ที่เธอไม่รักแม้เธอไม่เคยได้เห็นในสายตา
สิ่งดีๆ ที่บอกกันมาแต่ไม่เคยได้ใกล้กว่านี้
สิ่งที่เธอเคยได้เห็นฉันคือ
ฉันคนเดิมอยู่ตรงที่เก่า
แบ่งปันอารมณ์ที่เหงาที่ซึมเซา
แต่ไม่ใช่คนที่เธอรัก
ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ
อีกคนที่รักๆ เธอคนเดียวเท่านั้นหมดใจ
ไม่ต้องการคำตอบใดๆ แค่อย่าทำร้ายใจก็พอ
อาจมีสักครั้งที่เธอต้องทนอ้างว้างไม่เหลือใคร
แต่อย่าลืมอีกหนึ่งคนไกลคนที่ใจไม่ไกลจากเธอ
สิ่งที่เธอเคยได้เห็นฉันคือ
ฉันคนเดิมอยู่ตรงที่เก่า
แบ่งปันอารมณ์ที่เหงาที่ซึมเซา
แต่ไม่ใช่คนที่เธอรัก
ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ
ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ
บอกให้เธอรู้ไกลๆ หนึ่งใจยังรักเธอ
http://www.youtube.com/v/ZIbJaqri2B4?fs=1&hl=en_US&color1=0x006699&color2=0x54abd6
-
เหมือนจะหมดเรื่องแล้วสำหรับความรู้สึกของภูมิบุญ
แต่คนอ่านก็ยังรู้อีกว่า ยังมีพายุอีกลูกนึงที่ชื่อ แทน รออยู่
ไม่รู้ว่าจะพัดกระหน่ำความรู้สึกของภูมิบุญหนักแค่ไหน
เฮ้อ
-
ดีแล้ว การให้อภัยคือทานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด พ่อน้องบาสหนีไปแทนที่น้องบาสจะอาการหนักกลับคิดได้แฮะ สงสัยเพราะเรื่องที่ภูมิเล่าให้ฟัง ค่อยๆคลายปมกันไปทีละเปลาะ ขอบคุณไรเตอร์จ้า :L2:
-
หวังว่าการไม่เอาเรื่อวครั้งจะทำให้ได้เวรพวกนั้นมันคิดได้จริง..
ยังเหลือเรื่องของเแทนนี่แหล่ะ อีกเรื่องนึงที่ยังคลุมเคลืออยู่
-
อิอิ
อ่านแล้ว ให้ความรู้ สึกโลงอก ยังไงไม่รู้
บาส นี้ ก็ใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย :L2: :L2:
-
เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขก็เก็บเกี่ยวเอาไว้เยอะๆน๊าน้องภูมิ
เด็กบาสนี้นึกว่าจะสร้างมาให้แต่ปัญหา
แม้จำทำตัวให้มีปัญหาแต่จิตใจก็ไม่ได้มืดดำ
ดีแล้วอย่าเอาแต่ความเครียดมาให้น้องภูมิอีกเลย
แม้น้องภูมิจะพยายามยึดพี่แทนแค่ไหน
แต่คนอ่านกลับเชียร์คุณโตโต้ไปซะแล้วซิน้องภูมิ
-
แล้วภูมิจะแก้ปัญหา โตโต้ กับ แทนทวียังไง?
-
เชียร์ไอ้โต้ เบื่อไอ้เเทน ชิ
-
อันนี้ฝากให้ภูมิบุญนะคะ
....................................................
[/center]
http://www.youtube.com/v/wmg029EoA5c?fs=1&hl=en_US&color1=0x006699&color2=0x54abd6
อันนี้อีป้าแก่ ๆ ฝากไปให้อีตาคุณแทนทวีด้วยนะ eiky
http://www.youtube.com/v/ZIbJaqri2B4?fs=1&hl=en_US&color1=0x006699&color2=0x54abd6
ขอบคุณครับป้า ซึ้งใจเลย พอหลับตาฟังมันกัดกินใจดีเนอะ อิอิ
-
:เฮ้อ: เครียดผ่านไป :z2: :z2:
-
ทุกข์จะหมดหรือยังน้องภูมิ
-
ดีจังเลย
น้องบาสคิดได้แล้ว
ดีที่แก้ปัญหาได้ ผ่านไปได้อีกครั้ง
สู้ๆนะภูมิ โตโต้
o13
-
ดีใจนะที่เรื่องทั้งหมดผ่านไปด้วยดี
ตอนนี้ก็เหลือแค่พี่แทน ว่าพี่แทนยังรักและมั่นคงกับภูมิจริงๆ
หรือว่าตอนนี้พี่แทนมีคนอื่นไปแล้ว แต่ก็ยังโกหกภูมิอยู่
เฉลยได้แล้วน๊าอิ๊กกี้
-
เหลือแทนคนเดียวดราม่าก็คงจะหายไป (ใช่มั้ยคะ?)
:กอด1:คนเขียน ไม่เครียดน้าๆ โอ๋ๆ รักกันๆ
-
อยากให้ภูมิเจอเรื่องดีบ้าง :กอด1:
-
ตอนนี้ยิ่งอ่านยิ่งดิดแฮะๆ
ความเครียดเริ่มหายไป
ท้องฟ้าเริ่มจะสดใส
เรื่องต่างก้อเริ่มดีขึ้นแล้ว
เหลือเหรื่แงสุดท้ายคือเรื่องของ
แทนทวี สินะ
จะรอต่อไปนะคับ
ขอบคุณพี่อิกกี่
รักกันๆ :กอด1:
-
มาก่อนที่สัญญาไว้หนึ่งวัน :laugh: ดีใจจังได้อ่านต่อตั้งสองตอน (แต่ไม่รู้ว่าคืนนี้คุณอิ๊กกี้จะมาต่อไหมนะคะ):m21:
เครียดกันขนาดนั้นเลยหรอคะ :confuse: น้องมิไม่เห็นรู้สึกว่าเครียดเลย เรื่องออกจะเข้มข้น สนุกจะตายไป
แหม!!! นางเอกเราเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เปลี่ยนจริงๆ ดีที่ได้มาเจอบาส เหตุการณ์ของบาสคงจะเป็นเครื่องเตือนใจภูมิบุญถ้าวันต้องเจอเหตุการณ์ที่ทำให้คับแค้นใจขึ้นมาอีก ถ้ามีคนแบบบาสจริงๆ ก็ต้องถือว่าเป็นคนที่มีจิตใจดีมากคนหนึ่งเลย o13 แบบนี้ต้อง :จุ๊บๆ: +1 คุณอิ๊กกี้ที่สร้างตัวละครที่เป็นแบบอย่างที่ดี
*******************************
ตอนที่ 64
กว่าจะต้อนให้กลับบ้านได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร
คำว่า ต้อน หมายความว่า สกัดกั้นให้ไหตามที่ต้องการ, ไล่โดยวิธีกันไม่ให้แตกฝูง โดยปริยายหมายถึงกริยาที่คล้ายคลึงกัน ต้อนเข้ามุม ต้อนให้จนมุม ซึ่งในประโยคที่ยกมาก็ไม่ได้มีภาพของการไล่ต้อน น่าจะใช้คำว่า เกลี้ยกล่อม มากกว่านะคะ
ตอนที่ 65
ฉันท์ใด....ฉันท์นั้น คำนี้หมายถึง ชื่อคำประพันธ์ประเภทหนึ่งที่มีการบังคับครุ ลหุ นะคะ ถ้าจะให้หมายถึง เสมอเหมือน ไม่ต้องมี ท์ นะคะ ฉันใด...ฉันนั้น เลยค่ะ
สังเกตุการณ์ ไม่ต้องมีสระอุนะคะ สังเกต เฉยๆ
พรรณา คำนี้มาจากภาษาสันสกฤต วรฺณนา เวลาเปลี่ยนรูปมาเป็นคำในภาษาไทยเรายังเก็บรูปตัว น ไว้นะคะ ฉะนั้นต้องเป็น พรรณนา นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อ่านจบแล้วววว
เอามาทำเป็นหนัง มรสุมชีวิตได้เลยนะเนี่ยยยย
:L2:
-
คุณอิ๊กกี้ไม่มาแน่เลยคืนนี้ :sad4:
-
ตอนนี้ไม่ยาวนะครับ ไม่มีอะไรให้เครียดด้วย เหอๆ เขียนแบบเครียดมากๆไม่ดีเนอะ ถามเพื่อนๆหน่อยสิครับ โปรเจ็กต์เรื่องหน้าเป็นเรื่องเศร้า เศร้าแค่ไหนยังไม่แน่ใจ แต่จะเน้นการบรรยาย ถามว่าเพื่อนๆจะมีใครอ่านไหมอ่ะ แต่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่เคยอ่าน ขอบอกว่าบังคับนะครับ อิอิ เนอะๆ พอดีผมจะถนัดเรื่องที่ลากลงดินอ่ะ อิอิ สะใจดี ยังไงซาวด์เสียงหน่อยน้า ถ้าไม่มีคนอ่านจะได้ไม่เขียน อิอิ เพราะชื่อเรื่องมีแล้ว พล็อตเรื่องมาแล้ว และเรื่องนี้คิดว่าผมอยากเขียนมากไม่รู้ทำไม ที่จริงอยากเขียนก่อนน้องภูมิอีกนะ แต่เบรคความเศร้าเพราะน้องโยเพิ่งจะจบไป อิอิ แต่เอ๊ะ ถ้าเศร้าเราก็มีน้องญี่ปุ่นคอยให้เพื่อนๆอมยิ้มนี่เนอะ เพราะว่าเรื่องน้องญี่ปุ่นกะจะเขียนไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายปลายทาง เน้น ฮา คลายเครียด ยังไง ซาวด์เสียงด้วยน้า เพื่อนๆ รักกันๆเช่นทุกวันไม่สร่างซา
ฉากหกสิบหก
วัน ทำบุญบ้านคุณอภิสราเชิญนายแพทย์แทนชัยกับแพทย์หญิงศิริกานต์มาด้วยเนื่องจาก ช่วงหลังเห็นกริยาท่าทีของแวนเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นอีกทั้งภูมิบุญเองก็ ชอบพออยู่กับบุตรชายเพียงคนเดียวกับท่านทั้งสอง ส่วนแขกคนอื่นๆโตโต้ก็เชิญเพื่อนมาสองสามคน ภูมิบุญเองก็เชิญฝ้ายกับโต้ง ก้องกับไพลิน แล้วก็พลอยมาร่วมทำบุญบ้านครั้งนี้ด้วยแต่กายมาไม่ได้เพราะต้องไปดูงานต่าง ประเทศสองวัน ก่อนถึงวันทำบุญภูมิบุญก็ง่วนอยู่กับการเตรียมงานเพราะไม่ได้จ้างใครเรื่อง ทำกับข้าว จัดเตรียมอาสนะสำหรับพระสงฆ์ใบตองห่อและรองอาหาร ดอกไม้ในการทำบุญล้วนแล้วแต่ทำขึ้นมาเอง ดอกไม้ภูมิบุญกับคุณอภิสราช่วยกันจัดทำมีบัวขาวกับกล้วยไม้สีขาวมีจำปีกับ รักเสียบไม้ รวมถึงใบตองด้วย ส่วนเรื่องอาหารในครัวอ้อยกับจันทร์เป็นคนจัดการ โตโต้เองก็มานั่งดูภูมิบุญกับคุณอภิสราพับใบตองอยู่อยากทำบ้างพยายามทำอยู่ หลายอันแต่ไม่เข้าท่าจึงได้แต่มองดูอยู่ห่างๆ
"ภูมินี่เก่งนะ ทำประณีตบรรจง ป้าสู้ไม่ได้เลย"
คุณอภิสราเอ่ยขึ้นหลังจากเฝ้ามองดูภูมิบุญพับกระทงอยู่
"ไม่หรอกครับคุณท่าน ภูมิเองก็ทำไม่เก่งหรอกครับ แต่อาศัยทำบ่อยๆ"
"พี่เขาก็ทำออกบ่อย ไหนตาโต้ทำไปกี่อันแล้วนะ ไม่เห็นรายนั้นได้เรื่องสักอันเลยนี่ลูก"
คุณอภิสราหัวเราะออกมา โตโต้เองก็ยิ้มอายๆ พอถึงวันงานแขกก็มาถึงงานแต่เช้าแวนกับพอลมาถึงพร้อมกับพลอย พลอยเองพอมาถึงก็ปรี่เข้าไปช่วยในครัวทันทีเพราะคุ้นเคยกันดี ส่วนพอลกับแวนก็นั่งคุยกันอยู่กับโตโต้
"พี่ฝ้าย พี่โต้ง สวัสดีครับ ขอบคุณนะครับที่สละเวลามา"
"ไม่เสียเวลาเลยจ๊ะ เรื่องงานบุญนี่ขอให้บอก เราดูโตขึ้นเยอะเลยนะภูมิ"
ฝ้ายยิ้มอย่างดีใจที่ได้เจอหน้าของภูมิบุญ
"อ้าวฝ้าย ทำไมไปว่าน้องเขาแก่ขึ้นล่ะเดี๋ยวภูมิก็น้อยใจหรอก"
"บ้าเหรอโต้ง โตขึ้นนี่ดูจากแววตาท่าทางหรอก บ้าน้องภูมิยังหน้าอ่อนเหมือนเดิมนั่นล่ะจ๊ะอย่าไปฟังพี่โต้งนะภูมิ"
ทั้งสามหัวเราะอย่างอารมณ์ดีไม่ได้ถือสาหาความแต่อย่างใด พอเชิญแขกเข้าไปในบ้านก็ออกมารับไพลินกับก้องที่ตามๆกันมา ไพลินเองก็มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ก้องเองก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย พอบุพการีของแทนทวีมาถึงภูมิบุญก็ออกไปรับถึงหน้าบ้าน
"ขอบพระคุณคุณท่านทั้งสองนะครับที่มา เชิญด้านในก่อนครับ"
กริยาท่าทางของภูมิบุญกระตุกใจแพทย์หญิงศิริกานต์เป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ได้แต่เก็บเงียบไว้ในใจ
"อะไรกันภูมิ จนป่านนี้ยังเรียกคุณท่านอยู่อีกเหรอ พ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกเลยคุณท่งคุณท่านเนี่ย เรียกพ่อเถอะลูก"
"ครับ คุณพ่อกับคุณแม่สบายดีนะครับ ภูมิไม่ค่อยมีเวลาว่างเข้าไปเยี่ยมเลย ว่าจะทำแกงส้มปลาช่อนไปฝากอยู่แต่หาโอกาสไม่ได้สักที"
ภูมิบุญนิ่งคิดก่อนจะพูดออกไป นายแพทย์แทนชัยหัวเราะร่าเริงอย่างอารมณ์ดี พ อเชิญเข้าบ้านคุณอภิสรากับโตโต้ก็ออกมาต้อนรับอีกทีหนึ่ง โตโต้เองมีสีหน้าเจื่อนๆนิดหน่อยคงเพราะเคยคบหากับบุตรีของทั้งสองคน แต่ก็ชักสีหน้าให้เป็นปกติดังเดิม
"ขอบคุณมากนะคะ คุณหมอที่เสียเวลามาทำบุญบ้านกับดิฉัน เชิญนั่งก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวพระก็มาถึงแล้ว"
"บ้านเราอยู่แค่นี้เองครับคุณอภิสรา แต่ก็ไม่เคยแวะมาเยี่ยมเยียนสักที"
"นั่นสินะคะ คงเพราะรั้วบ้านมันใหญ่โตไป บางทีมันก็กักขังเรามากเกินไปเหมือนกันนะ แทนที่จะเปิดรับออกมาเจอเพื่อนบ้าน เจอสิ่งดีๆบ้าง ใช่ไหมคะคุณหมอ"
สีหน้าของแพทย์หญิงศิริกานต์เจื่อนลงทำหน้าลำบากใจอยู่ แต่ยังไม่มีใครทันสังเกตุ พอพระมาถึงภูมิบุญก็เตรียมของกับพลอย ส่วนโตโต้ พอลและก้องก็ออกไปรับพระสงฆ์เข้ามาในบ้าน นิมนต์มาเก้ารูปเพื่อความเป็นศิริมงคล พอพระเริ่มทำพิธีทุกคนก็นั่งพนมมือเรียงรายกันอยู่ พอเสร็จคุณอภิสรา โตโต้และภูมิบุญก็ไปประเคนภัตตราหาร ภูมิบุญคอยส่งของให้คุณอภิสราอยู่ด้านหลัง ท่าทางที่คล่องแคล่วรู้งานสร้างความประทับใจแก่คนที่เฝ้ามองดูอยู่
"ภูมินี่เอาการเอางานดีจังนะคะคุณ"
แพทย์หญิงศิริกานต์เอ่ยขึ้นเบาๆข้างผู้เป็นสามี
"นั่นสินะ ใครได้ไปเป็นลูกภูมิใจหน้าบานเลยล่ะ"
ผู้เป็นสามีเอ่ยขึ้นไม่รู้ว่าคำพูดของตนจะไปเสียดแทงใจของภรรยา นั่นสินะเพชรอยู่ในมือแล้วแท้ๆแต่ตนเองกับตั้งแง่กีดกันคนทั้งสอง เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ทำใจไว้แล้วหรือยัง แพทย์หญิงศิริกานต์ตั้งคำถามให้กับตัวเอง เพราะอย่างที่เธอคาดไว้ว่ารู้จักบุตรชายของตนดีว่าเป็นคนยังไง ถ้าเขาเป็นไปอย่างที่คิดเตรียมใจไว้แล้วจริงๆเหรอ
พอเลี้ยงพระเสร็จท่านก็ให้พรภูมิบุญนั่ง อยู่ข้างๆคุณอภิสราเอามือแตะที่แขนเพราะกำลังกรวดน้ำ โตโต้เองก็แตะแขนมารดาของตนอีกข้างภาพเบื้องหน้านี้มันช่างน่าดูเสียนี่ กระไร ฝั่งขวาเป็นบุตรชายตัวใหญ่ท่าทางเก้ๆกังๆไม่ถนัด แต่ฝั่งซ้ายเป็นเด็กในเรือนของตน รูปร่างเล็กสมส่วนผิวสีน้ำผึ้งขับกับแสงไฟยิ่งทำให้ชวนมอง ท่าทางดูปราดเปรียวคล่องแคล่ว
"เสียดาย"
"หือ อะไรนะคุณ"
นายแพทย์แทนชัยกระซิบถามภรรยาเสียงเบา เพราะพิธียังไม่จบ แพทย์หญิงศิริกานต์ส่ายหน้าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พอเสร็จงานพรกลับวัดไปแล้วก็เลี้ยงข้าวแขก
"ตามสบายเลยนะคะ วันนี้มีขนมจีนน้ำยาปลาช่อน จันทร์เขาโชว์ฝีมือเองเลย เชิญค่ะเชิญ"
เสียงคุณอภิสราเชื้อเชิญแขกให้นั่งรับประทานอาหารตามอัธยาศัย ภูมิบุญเองก็คอยดูแลแขกเหรื่อไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
"เป็นไงบ้างครับพี่ฝ้าย ทานได้ไหมครับ"
"อื้ม อร่อยมากเลยภูมิ น้ำยาข้นมาก รสชาติกลมกล่อมที่สุด พี่ต้องขอเบิ้นแล้วล่ะ"
ฝ้ายที่กำลังเคี้ยวผักอยู่ตอบพลางหัวเราะร่าเริง ส่วนโต้งเองก็กำลังสนใจกับรายการอาหารอย่างอื่นอยู่
"น่ากินทั้งนั้นเลยนะภูมิ ทำประณีตมากเลยอ่ะ ใบตองห่อเอยแกะสลักเอย"
"ท่าน่ากินพี่โต้งก็ทานเยอะๆนะครับ แม่เขาจะได้ไม่เสียใจ"
ภูมิบุญเดินไปดูทางแวนรายนั้นไม่ค่อยคุ้น กับอาหารเผ็ดๆ เท่าไหร่นักแต่อาหารก็มีอยู่หลายชิดทั้งแกง ผัดทอด นึ่ง อาหารที่ยกออกมาแต่ละอย่างทำให้พลอยตีมือก้องเอาไว้แทบไม่ทัน
"บอกแฟนตัวเองหน่อยสิพี่ไพลิน ดูกิน ก้องตายอดตายอยากมาจากไหนอ่ะ"
"โหย ไม่ได้หรอกพลอย ของดีๆอร่อยๆทั้งนั้น ไม่กินเดี๋ยวแม่จันทร์เขาจะเสียใจ"
"เข้าใจพูดเนอะ"
"แล้วนายกายอะไรนั่นไม่มาหรอกเหรอจ๊ะ แม่น้องสาวตัวดี"
ไพลินได้ทียอกย้อนพลอย รายนั้นทำหน้าไม่ถูก
"ไม่ว่างมาค่ะ"
"ต๊าย ออกตัวแล้วเหรอว่าคบกัน แหมยอมๆตั้งแต่แรกๆก็สิ้นเรื่องแล้วนะ"
"พี่ไพลิน"
"อย่าไปว่าพลอยเขาเลยครับพี่ไพลิน ดีใจจังที่เพื่อนขายออกแล้ว"
"แหมภูมิ ขายองขายออกอะไรล่ะ อย่างเราน่ะใครเขาจะมาเอา"
"นั่นสินะพลอย ฮ่าๆ ห้าวๆอย่างพลอยคิดไม่ถึงเลยนะว่าจะมีคนมอง"
"นายก้อง เกินไปแล้วย่ะ ห้าวๆอย่างเราแต่สวยนะจ๊ะจะบอก"
"จ้า แม่สวย วันก่อนเห็นนอนเลยไม่ล้างหน้าล้างตา ตื่นขึ้นมามาสคาร่าเต็มเบ้าตานี่ได้ข่าว"
ไพลินเผาน้องสาวชนิดเผาขน
"พี่ไพลิน"
ถลึงตาเขียวใส่พี่สาว ทุกคนหัวเราะขึ้นทันที ภูมิบุญเองก็หัวเราะออกมาเพราะคิดภาพตาม ไม่รู้ตัวหรอกว่าถูกใครหลายคนเฝ้ามองอยู่ เคยเห็นภูมิบุญหัวเราะสักครั้งไหม ไม่เคยเลย นานแสนนานจะมีก็เพียงรอยยิ้มที่เหือดแห้งแต่กระนั้นก็ยังยากที่จะเห็น แต่วันนี้เขาเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างสดใส ใครกันนะที่มาทำให้เขาหยุดหัวเราะไปเสีย รอยยิ้มนี้ เสียงหัวเราะแบบนี้ มันช่างชวนให้น่ามอง ไรฟันขาวเรียงเป็นระเบียบรอยยิ้มที่ดวงหน้าสีหน้าแววตาดูมีความสุข ใครกันนะที่มาทำให้มันหม่นหมองลง โต้โต้นั่งมองอยู่ไกลๆแวนเองกับพอลก็หันมามอง คุณอภิสราถึงกับยิ้มออกมาพึงใจกับสิ่งที่ได้เห็น
"เวลาภูมิยิ้มนี่น่ามองนะจันทร์ ทำไมไม่ค่อยยิ้มให้เห็นเลย มันถึงเวลาซะทีนะที่ภูมิเขาจะมีความสุข เจอเรื่องร้ายๆมามากพอแล้ว"
คุณอภิสราเอ่ยขึ้นกับจันทร์รายนั้นก็ยิ้ม ออกมา แค่รอยยิ้มของคนๆเดียวสร้างความสุขให้คนได้มากมายหลายคน แค่รอยยิ้มจากคนที่ตรมทุกข์มาตลอดเกือบทั้งชีวิต มันเป็นเหมือนสายฝนกลางทะเลทราย ชื่นฉ่ำหัวใจเหลือเกิน
"ว่างๆก็ไปเยี่ยมแม่บ้างนะจ๊ะภูมิ ยังคิดถึงแกงส้มของภูมิอยู่เลยนะ"
พอออกมาส่งแขกหน้าบ้านแพทย์หญิงศิริกานต์ก็พูดขึ้น
"ครับ คุณ เอ่อ คุณแม่ ถ้าภูมิว่างเดี๋ยวภูมิเข้าไปเยี่ยมนะครับ"
"นั่นสิลูก บ้านเราอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง"
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะแม่ น้องภูมิไปเยี่ยมบ้านเราบ่อยแน่ๆ เพราะงานแต่งของแวนก็ได้ภูมินี่ล่ะค่ะเป็นแม่งานให้"
แวนเสริมขึ้นยืนเรียงรายกันอยู่ทั้งครอบครัว
"จริงเหรอลูก ดีๆ"
นายแพทย์แทนชัยเอ่ยขึ้นทั้งสองเข้ามาลูบ หัวของภูมิบุญอย่างเอ็นดู เป็นครั้งแรกที่ภูมิบุญรู้สึกโล่งใจ เข้าข้างตัวเองไปว่าพ่อแม่ของแทนทวีก็ชอบตนเช่นกัน
"พี่แทนครับ วันนี้ภูมิมีความสุขที่สุดเลย"
พอมีเวลาส่วนตัวหลังจากเก็บข้าวของช่วยทางบ้านเสร็จก็เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์
"ดีแล้วครับภูมิ พี่อยากให้ภูมิมีความสุขมากๆนะ เพราะถ้าภูมิมีความสุขพี่เองก็มีความสุข"
"วันนี้ภูมิได้กล้องมาแล้วนะครับพี่แทน อยากเห็นหน้าภูมิไหม"
"อยากสิภูมิ ไหนๆ"
พอเชื่อมต่อกับกล้องได้ก็ส่งคำเชิญไปให้แทนทวีเปิดกล้องของตนดู
"ภูมิ"
"ครับพี่แทน"
"ภูมิ น่ารักเหมือนเดิมนะ น่ารักมาก"
"แหมพี่แทนครับ ก็คนๆเดิมนะ พี่แทนก็ยังหล่อเหมือนเดิมนะครับ"
"พี่ดีใจจังครับที่ได้เห็นหน้าภูมิ มีความสุขที่สุด"
ทั้งสองสนทนากันอยู่นานพอสมควรกำลังใจที่ ส่งมอบให้กันสร้างความสุขให้แต่ละฝ่าย ภูมิเป็นรู้สึกเป็นสุขใจมากที่สุดวันหนึ่ง ไม่มีอะไรคั่งค้างในใจ ปมต่างๆดูเหมือนจะถูกคลี่คลายหมดแล้ว พอไปทำงานก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเดียว เพราะโปรเจ็กต์ที่เชียงใหม่ได้กำหนดวันที่จัดงานแล้ว คือปลายปี ส่วนงานแต่งงานของแวนก็อีกแค่เดือนกว่าๆ ภูมิบุญจึงรีบลงมือทำงานอย่างเต็มที่ พอเลิกงานก็ให้โตโต้พาไปเจอบาสทุกวัน รายนั้นดีขึ้นมากแล้วไปโรงเรียนได้ตามปกติ แม้สีหน้าแววตาจะยังไม่สดใสร่าเริงเหมือนเดิมแต่ก็ดูดีขึ้นมาก
"วันนี้เป็นไงบ้างบาส เรียนเหนื่อยไหม"
ภูมิบุญถามขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน เพราะต้องรับบาสไปทานข้าวที่บ้านด้วยทุกวัน คุณอภิสราเองก็เอ็นดูบาสพอสมควร แม้จะไม่มากเท่าไหร่แต่ก็ไม่แสดงออกอะไรมากนัก ด้วยความที่บาสเป็นคนแข็งๆพูดน้อย แต่คุณอภิสราเองก็เห็นใจในสิ่งที่เขาเผชิญมา
"แหมพี่ ผมแค่ไปนั่งเรียนไม่เหนื่อยหรอกครับ พี่สองคนล่ะ งานยุ่งไหม"
"ยุ่งดิบาส ช่วงนี้งานเปิดตัวที่เชียงใหม่กำลังยุ่งเชียว"
"เชียงใหม่เหรอครับ"
บาสหันไปทางต้นเสียง โตโต้สายตายังมองถนนเบื้องหน้าอยู่
"อยากไปไหมบาส เดี๋ยวคราวหน้าถ้าพี่ขึ้นไปดูงานแล้วตรงกับวันหยุดของเราเดี๋ยวพี่พาไป"
ภูมิบุญเอี้ยวคอมายิ้มให้
"จริงนะพี่ ผมอยากไปครับ แม่เคยสัญญาว่าจะพาไปตั้งแต่ปีที่แล้ว"
น้ำเสียงอ่อยลงอย่างเห็นได้ชัดสายตาหลุบต่ำลง ภูมิบุญกับโตโต้มองหน้ากัน
"นี่ไงครับเดี๋ยวพี่สองคนจะพาไป เขาค้อด้วยเป็นไงเคยไปไหม สวยนะ"
โตโต้พูดออกมา บาสค่อยมีสีหน้าดีขึ้น
"ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณมาก"
บาสยิ้มขึ้นมาในใจลิงโลด เพราะแม้ตอนที่เขามีทุกอย่างอยู่นั้นพ่อแม่ของเขาไม่ได้มีเวลาให้เลย ปกติจะให้เงินเอาไว้ใช้อย่างเดียว อยากได้อะไรอยากซื้ออะไรก็ตามใจเขา อยากไปเที่ยวไหนก็ไปได้แต่ต้องในระแวกนี้ เขาถูกเลี้ยงมาด้วยเงินและวัตถุมันจึงไม่แปลกที่เวลาไม่มีวัตถุรองรับความ ต้องการเขาก็รับไม่ได้ แต่พอมีเรื่องเกิดขึ้นแม้จะยังเด็กแต่เขาก็พอคิดได้ เวลาอยากได้อะไรพอไปขอภูมิบุญรายนั้นจะซักเสียจนเขารำคาญ ทำไม เพราะอะไร ใช้ประโยชน์อะไร ถ้าไม่มีจะโอเคไหม หรือถ้ามีจะรู้สึกดีขึ้นจริงๆไหม แม้จะรู้สึกรำคาญแต่พอกลับมาคิดเองมันก็จริงอย่างที่ภูมิบุญบอก
"บาส ยังอยากได้โทรศัพท์รุ่นนี้อยู่ใช่ไหม"
ภูมิบุญตัดสินใจยื่นกล่องโทรศัพท์ใหม่ราคา หลายหมื่นบาทให้บาสหลังกินข้าวเสร็จ เขามานั่งเล่นกับเจ้าตูบที่ตอนนี้ขนยาวสลวยสุขภาพแข็งแรงต่างจากเจ้าขี้ เรื้อนในตอนแรกราวกับเป็นคนละตัว
"เอ่อ พี่"
เขาทำหน้าตกใจยังไม่ยื่นมือมารับ
"พี่ให้เป็นของขวัญเราละกัน ที่เราเป็นเด็กดี"
บาสก้มหน้าลงครุ่นคิดอยู่
"ของเก่าก็ยังใช้ได้อยู่นี่ครับพี่ ปกติผมไม่ได้โทรออกหาใคร เพื่อนที่ใหม่ก็ยังไม่สนิท มีแต่รับสายพี่กับพี่พลอยเท่านั้นเอง"
ภูมิบุญมองหน้าเขาอย่างพิจารณา
"ผมไม่อยากได้แล้วครับพี่ รบกวนพี่เปล่าๆ เดี๋ยวนี้ทำรายงานเยอะ ผมต้องใช้เงินเพิ่มขึ้น เกรงใจพี่ครับ"
"บาส"
ร้องออกมาแววตาปลื้มปีติกับสิ่งที่ได้ยิน
"ขอบคุณพี่มากนะครับที่ดีกับผมเหลือเกิน"
เขายกมือขึ้นไหว้ ภูมิบุญนั่งลงข้างๆเอามือขึ้นแตะบ่าของเขาเบาๆ
"พี่ดีใจนะบาส ดีใจที่เราคิดได้ พี่ภูมิใจในตัวเรามากนะ"
"ผมเป็นเด็กไม่ดีหรอกครับพี่ แต่ผมก็ไม่อยากทำให้พี่กับพี่พลอยเสียใจ"
ภูมิบุญยิ้มออกมาช่วงนี้รอยยิ้มผุดขึ้นบน ดวงหน้าของภูมิบุญบ่อยครั้ง บ่อยจนคนที่เห็นเป็นสุขใจเช่นกัน พอแตะบ่าเขาอยู่สักพัก บาสก็ถอนหายใจออกมาสีหน้าเศร้าลงอีก
"มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าบาส"
"ที่โรงเรียนใหม่ ผมไม่มีเพื่อนเลยครับพี่ เหมือนผมเป็นตัวประหลาด บางทีผมก็ไม่อยากไปโรงเรียน"
ภูมิบุญสูดลมหายใจเข้าปอดมองเขาอย่างสงสาร
"บาส ถ้าเราอยากมีเพื่อน เราก็ต้องเข้าหาเพื่อนก่อนสิครับ พี่ว่าเพราะท่าทางเราตอนนี้ดูเครียดๆพูดน้อยล่ะมั้ง เพื่อนๆจึงไม่กล้าเข้ามาคุย ถ้าเราอยากให้เขาคุยกับเรา เราก็ต้องเอ่ยปากคุยกับเขาก่อน อย่าคิดมากเลยนะพี่ว่าเดี๋ยวก็ดีขึ้นเองล่ะ"
"พี่ผมถามหน่อยสิ เพื่อนเก่าผม ทำไมเวลาผมไม่เหลืออะไรแล้ว ทำไมพวกมันไม่คุยกับผมเลย ทั้งที่แต่ก่อนเป็นเพื่อนรักกัน"
น้ำเสียงเครียดขึ้นมา
"บาส คนเราน่ะการเลี้ยงดูไม่เหมือนกัน ถ้าเพื่อนเราเป็นแบบนั้น เราก็อย่าไปเสียดายเลยนะครับ แสดงว่าเขาคบเราเพียงผิวเผิน เวลามีเงินถึงเรียกเพื่อน เวลาไม่มีเงินก็ไม่คุย อย่าไปใส่ใจเลย ถ้าเราเป็นคนดีพี่เชื่อว่าสักวันเราจะมีเพื่อนที่รักเราจริง"
ภูมิบุญแบ่งปันประสบการณืต่างๆให้บาสฟังพอ เย็นหน่อยก็ให้ลุงหมายไปส่งบาสที่หอพัก ส่วนภูมิบุญก็เข้าไปนั่งคุยกับคุณอภิสราอยู่ในบ้านสักพักก่อนที่จะแยกตัวไป
"พี่ว่าบาสมันดูดีขึ้นแล้วนะ ท่าทางไม่เครียดเหมือนแต่ก่อนแล้ว"
โตโต้นั่งอยู่บนเตียงของภูมิบุญ พอเปิดประตุห้องเข้ามาก็ถึงกับชะงักแต่ก็สงวนท่าทีเอาไว้
"ครับ แต่เราก็ยังคงต้องเฝ้าดูอยู่นี่ครับ ยังปล่อยไม่ได้หรอก"
"อืม เหนื่อยจังวันนี้ อ่า"
ครางออกมาพลางนอนลงบนเตียงเอามือประสานท้ายทอย
"คุณโตโต้มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ"
ถามออกไปเพราะเห็นท่าทางแล้วคงไม่ยอมกลับง่ายๆ
"ก็มาหาไงภูมิ แค่อยากมาเห็นหน้า"
"เจอกันอยู่ทุกวันนี่ครับ ไม่เบื่อหน้าผมเหรอ"
"ไม่เคยเบื่อ มีแต่อยากเจอมากขึ้น"
พอพูดออกไปถึงรู้ตัวว่าไม่น่าปริปากออกไปแบบนั้นเลย ภูมิบุญยังยืนเก้ๆกังๆอยู่กลางห้อง
"มานั่งนี่สิภูมิ พี่ถามอะไรหน่อย"
"ครับ"
ภูมิบุญไม่ได้ทำอย่างที่เขาบอก แต่เดินอ้อมไปนั่งบนโต๊ะหน้าคอมพิวเตอร์
"เรื่องงานของแวนน่ะ ไอ้แทนมันจะกลับมาด้วยใช่ไหม"
"คิดว่าน่าจะกลับครับ"
"เหรอ กลับมาทำไม"
เสียงเหมือนคนพาล
"อ้าวคุณโตโต้ก็เขาเป็นพี่น้องกันนี่ครับ พี่สาวแต่งงานทั้งทีก็ต้องกลับมาสิครับ"
"หึหึ ขอให้กลับมาคนเดียวนะ"
หัวเราะขึ้นมา ภูมิบุญได้แต่เม้มปากแน่น ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาอีก
"มีธุระอะไรอีกไหมครับ ภูมิจะอาบน้ำ"
"ไม่มีแล้ว แต่ขอเอนหลังสักพักได้ไหม"
"ไม่ไปนอนที่ห้องล่ะครับ เวลาหลับจะได้นอนไปเลย"
"ที่นี่ก็เหมือนกันล่ะน่า ทำไมกลัวกลิ่นตัวพี่จะติดเตียงเราเหรอ แต่ว่าเตียงเรานี่หอมดีเนอะ กลิ่นตัวภูมิยังติดอยู่เลย"
ว่าแล้วก็นอนคว่ำหน้าสูดลมหายใจเข้าปอด เสียงดัง ภูมิบุญได้แต่ยืนเม้มปาก ไม่รู้จะไล่เขายังไงดี จึงได้แต่หยิบผ้าเช็ดตัวเดินออกจากห้องไป พออาบน้ำเสร็จ ใช้เวลานานพอสมควรกลับเข้าห้องมา คิดว่าเขาคงกลับห้องไปแล้ว แต่ไม่เลย เขานอนแผ่หราอยู่กลางเตียงท่าทางเหมือนหลับไปแล้ว ได้แต่ส่ายหน้า นี่เขาจะมาไม้ไหนอีกนะ ภูมิบุญแต่งตัวเสร็จจึงเดินไปเขย่าตัวของโตโต้
"คุณโตโต้ครับ คุณโตโต้กลับไปนอนที่ห้องเถอะครับ"
"หือ"
พลิกกายหนีมือของภูมิบุญ
"คุณโตโต้"
"เอ๊ะ คุณโตโต้จะทำอะไรครับ"
พอภูมิบุญกระเด้ตัวขึ้นยังไม่ทันสุดดีโตโต้ก็คว้าแขนของภูมิบุญดึงให้ล้มลงไปนอนทับเขาบนเตียงกอดไว้แน่น
"ขอกอดหน่อยดิภูมิ พี่ไม่ได้กอดเรานานแล้วนะ"
"อย่าทำแบบนี้ครับ"
"ทำไมล่ะ หือ"
ไม่กอดเปล่าเอาหน้าซุกเข้าตามซอกคอสูดหายใจแรงๆ ภูมิบุญหน้าแดงขึ้นมาพยายามดิ้นหนี
"อย่าครับ ปล่อย"
"ขอกอดหน่อยน่า นะพี่กอดแป๊บเดียว"
"ไม่เอาครับ ปล่อยเถอะ"
ภูมิบุญดิ้นอยู่สักพักแต่สู้แรงของโตโต้ ไม่ได้จึงนิ่งอยู่ ปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ได้ต่อสู้หรือต้านทานอะไรเขามากมายนัก คงเป็นเพราะเจอหน้าเขาทุกวัน ชินกับการที่เขาพยายามแทะโลมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทุกเวลา พอภูมิบุญนิ่งเขาก็เบื่อไปเอง ยอมปล่อยแต่โดยดีเพราะเห็นอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย โตโต้กลับห้องไปแล้ว ภูมิบุญจึงเปิดคอมพิวเตอร์สนทนากับคนเพียงคนเดียวที่ได้ครอบครองหัวใจของเขา
"งานพี่แวนพี่จะกลับด้วยนะภูมิ กลับอาทิตย์นึง"
แทนทวีบอกออกมาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ ภูมิบุญหัวใจเต้นแรงขึ้นมา
"จริงเหรอครับพี่แทน ภูมิดีใจจังเลย"
"พี่ก็ดีใจ พี่จะพาภูมิไปเที่ยวให้หนำใจเลย ลางานไว้นะภูมิ"
"ครับพี่แทน อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจังเลยนะครับ ภูมิคิดถึงพี่แทนมากนะรู้ไหม"
"พี่ก็อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆเหมือนกันครับ อยากกอดภูมิจะแย่อยู่แล้ว"
หัวใจ พองโตขึ้นมาคำพูดของแทนทวีเหมือนน้ำหล่อเลี้ยงใจให้ชุ่มฉ่ำ รู้สึกเป็นสุขเหลือเกิน นานแสนนานที่รอคอยคนรัก มันนานกัดกินหัวใจ แต่พอรู้ว่าวันที่จะได้เจอหน้าของคนที่รักหัวใจก็พองโตมีชีวิตชีวาขึ้น
ภารตีแน่งน้อง คอยถ้า พี่เอย
อกขื่นทุกข์ตรมแล้ว ห่อนบ้า
น้องรอพี่ดวงแก้ว ใจรักผูกมั่น
ขอพี่ยาคืนน้อง อกร้องเปรมปรีย์
ทะเลกั้นฟากฟ้า สุดหล้า แสนไกล
ผูกจิตแน่นอุรา พี่เจ้า
ตัวไกลใจดุจผา นั้นแฮ พี่เอย
ใจมั่นหวังเชยชู้ พี่ข้า คืนใจ
น้องมิ จ๋า อุตริอยากเขียนโคลงสี่สุภาพ ดูให้หน่อยน้า เหอๆๆ เพิ่งจะรู้ว่ามันเขียนยากมากมาย
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
แอร๊ยยยยยยยย
จิ้มมมมมมมม
ฮ่าฮ่าฮ่า
-
แอร๊ยยยยยยยย
จิ้มมมมมมมม
ฮ่าฮ่าฮ่า
อ่า ตะเองเปลี่ยนรูปเลยเหรอ ยังไม่ได้ถาม เป็นไง ถูกใจมะน้องญี่ปุ่นอ่ะ อิอิ
-
:z3: :z3:
ตอนนี้เริ่มงงๆนิด
ตกลงพี่แทนไม่มีคนอื่นแบบที่เราเข้าใจรึนี้
555.
แต่เซนต์มันบอกว่าแทนมีคนอื่นอ่า
ถ้ามีจริงรีบเปิดตัวน่ะภูมิจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้
สงสารภูมิ
ชีวิตของภูมิดีขึ้นเรื่อยๆล่ะ
สู้ๆ
-
:L1:น้องภูมิเด็กดี
-
อิอิ
ชอบจังเลยนะ
ว่าแต่ แทนจะทำให้ภูมิเสียใจจริงๆ หรอเนี่ย :L2: :L2:
-
ยังไม่ไว้ใจไอ้เเทนอยู่ดีเเหละ ไม่รู้จะดีเเต่พูดหรือป่าว
-
ตอนนี้ลุ้นอย่าเดียว ว่าแทนจะมีคนใหม่ไหม
นอกกายอย่างเดียว ไม่นอกใจ ก็ไม่ปลื้มนะคะ
-
แอร๊ยยยยยยยยย~
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น
ไม่รู้สิ ตอนที่อ่านฉากทำบุญบ้านแล้วคิดถึงตอนทีทำบุญบ้านของตัวเอง
บรรยากาศดีมาก ญาติสนิทมิตรสหายมาร่วมงานบุญ แดดไม่ร้อน อากาศเย็นๆ ลมพัดอ่อนๆ
แค่คิดก็มีความสุขแล้วเน้อออออ
เป็นกำลังใจให้คุณโตโต้รุกภูมิบุญเสมอ ถึงแม้ว่าเทนจะแสนดีแค่ไหนก็ตาม
แบบ ...คนอ่านแอบเลวส์นิดส์นึง :laugh:
พีเอส น้องญี่ปุ่นถูกใจเจเจ้มากกกกกกกก มีความสุขจริงๆ อ่านแล้วนั่งยิ้มบ้าคนเดียว
ขอบคุณน้า
ส่วนเรื่องหน้าเรายังไงก็ได้ อยากอ่านจินตนาการของไรท์เตอร์
ไม่ทิ้งกันแน่นอน และดีใจที่รู้ว่าน้องญี่ปุ่นยังไม่มีกำหนดจบเร็วๆนี้
:กอด1:
-
ฟังจากคุณหญิงแพทย์พูดแสดงว่าแทนมีใหม่ชัวร์ป๊าบ ล้านเปอร์เซนด์
ตอนนี้หนูบาสเปนเดกดีมาก กอดเทนึง :กอด1:
อ่านตอนนี้แล้วเชียร์โตตี๊ครับผม :bye2:
-
เมื่อไหร่ความจริงเรื่องพี่แทนจะกระจ่างสักที สงสารน้องภูมิที่ต้องเสียใจอีกครั้ง
เอาใจช่วยน้า ..... ดีใจด้วยที่น้องบาสเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมากเลย ไม่เสียงแรง
ใจและกายที่น้องภูมิ+พลอยคอยช่วยส่งเสริมและดูแลด้วยใจจริง ....
-
พี่อิ๊ก เขียนอะไรหลอกล่อได้เยี่ยงนี้
กลิ่นมันคล้ายๆกับคลื่นใต้น้ำยังไงม่รู้
ข้างบนมันดูสงบเงียบ
แต่ด้านล่างมันเหมือนกับกองถ่านที่มีขี้เถ้าคลุมอยู่ยังไงอย่างนั้น
ตอนต่อไปเห็นเลือดอีกแน่ใช่ป่าวคับพี่อิ๊ก
-
เหมือนอะไรๆกำลังดีขึ้นใช่หรือไม่...
ว่าแต่ ทำไมอีตาโตโต้ถึงพูดแบบนี้อีกหล่ะ...
ไม่จิงใช่มั้ยพี่แทน???
-
อ่านไปมีความสุขไป
รักกันๆ :กอด1:
-
แทนมีคนใหม่ก็คงเป็นแผนแยกคู่ของคุณแพทย์หญิงท่านนั้นล่ะจ้ะ
หวังว่างานแต่งแวน จะเป็นเหตุการณ์เศร้าเหตุการณ์สุดท้ายของภูมินะคะคุณไรเตอร์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลัวจะเป็นเหมือนที่โต้บอกนะคือแทนไม่ได้กลับมาคนเดียวนี่สิ
เพราะดูท่าจะเป็นแบบนั้น ทุกคนมีพิรุธกันหมดเลยตั้งแต่กลับมาเจอแบนครั้งแรก แวนก็ทำท่าลำบากใจ
พ่อและแม่ของแทนก็เหมือนรู้แล้วว่าลูกตัวเองมีคนรักใหม่แล้ว
เฮ้อสงสารภูมิจัง ทุกอย่างกำลังจะราบลื่นแล้วแท้ๆ โตโต้จะช่วยดามใจภูมิได้ไหมเนี่ย อิอิ
-
วันนี้มาไวจังเลยนะคะคุณอิ๊กกี้ เหตุการณ์ในเรื่องมีแต่ความสุข คนอ่านก็สุขตาม :laugh:
แต่ไม่รู้ว่าพายุใหญ่ลูกสุดท้ายจะถาโถมใส่ภูมิบุญและคนอ่านตอนไหน :เฮ้อ:
ยังไงๆ น้องมิก็ยังเชียร์โตโต้เสมอนะคะ :laugh: สู้ๆ โตโต้ อีกนิดเดียว!!! :a2:
แต่งโคลงมาให้แฟนได้อ่านกันด้วยหรอคะเนี่ย สุดยอด "โคลง" เป็นคำประพันธ์ที่แต่งยากนะคะ เพราะด้วยฉันทลักษณ์ที่บังคับจำนวนคำน้อย แต่ต้องแต่งให้สื่อความมาก ไหนยังมีเรื่องบังคับคำเอก คำโท อีก บอกตรงๆ ว่าให้น้องมิแต่ง น้องมิก็คงแต่งไม่ได้เท่าคุณอิ๊กกี้นะคะเนี่ย แต่งได้ขนาดนี้ก็ต้องบอกว่า o13 แล้วค่ะ ขอ :จุ๊บๆ:+1 ให้กับความพยายามเลยค่ะ
ภารตีแน่งน้อง คอยถ้า พี่เอย
อกขื่นทุกข์ตรมแล้ว ห่อนบ้า
น้องรอพี่ดวงแก้ว ใจรัก ผูกมั่น
ขอพี่ยาคืนน้อง อกร้องเปรมปรีย์
ทะเลกั้นฟากฟ้า สุดหล้า แสนไกล
ผูกจิตแน่นอุรา พี่เจ้า
ตัวไกลใจดุจผา นั้นแฮ พี่เอย
ใจมั่นหวังเชยชู้ พี่ข้าคืนใจ
คอยถ้า "ถ้า" เป็นคำสันธานแสดงเงื่อนไข หรือการคาดคะเน นะคะ ถ้าจะหมายความถึงการรอคอยต้อง คอยท่า ค่ะ
ใจ ตรงนี้ไม่ได้สะกดผิดหรอกค่ะ แต่ตำแหน่งนี้บังคับคำเอก ถ้าหาคำเอกไม่ได้ให้ใช้คำตายหรือคำเอกโทษมาแทนได้ แต่ ใจ ไม่จัดเป็นคำตายนะคะ เพราะคำตายคือคำที่ประสมสระเสียงสั้น ยกเว้น อำ ใอ ไอ เอา ถ้าประสมด้วยสระเสียงยาวต้องมีตัวสะกดมาตราแม่ กก กบ กด เสมอ จึงจะเป็นคำตาย
ภารตี คำนี้ก็ไม่ได้สะกดผิดอะไรหรอกค่ะ น้องมิสงสัยเท่านั้นเอง ภารตี แปลว่า คำพูด พออ่านบาทนี้แล้วรู้สึกแปลกๆ น่ะค่ะ ประมาณว่า คำพูดของน้องที่บอกว่ารอคอยพี่ พอไปดูเนื้อความในบาทต่อไปยิ่งรู้สึกแปลกๆ
ห่อน คำนี้แปลว่า เคย, ไม่ ถ้าใช้ห่อนในบาทนี้ก็จะแปลว่า ในอกแสนจะเป็นทุกข์จน (เคย, ไม่) บ้า พอถอดความแล้วออกจะแปลกๆ อยู่นะคะ
********************************
สังเกตุ ไม่ต้องมีสระอุนะคะ สังเกต เฉยๆ
ภัตตราหาร คำนี้เป็นคำสนธิระหว่าง ภตฺต+อาหาร ดังนั้นพอเอามาเขียนเป็นคำในภาษาไทย ไม่ต้องเติม ร นะคะ ภัตตาหาร เฉยๆ
ระแวก คำนี้พยางค์แรกไม่ต้องกระดกลิ้นนะคะ ละแวก ก็พอค่ะ
"แล้วนายกายอะไรนั่นไม่มาหรอกเหรอจ๊ะ แม่น้องสาวตัวดี"
ไพลินได้ทียอกย้อนพลอย รายนั้นทำหน้าไม่ถูก
"ไม่ว่างมาค่ะ"
"ต๊าย ออกตัวแล้วเหรอว่าคบกัน แหมยอมๆตั้งแต่แรกๆก็สิ้นเรื่องแล้วนะ"
ออกตัว คำนี้ก็ไม่ได้สะกดผิกหรอกค่ะ แต่ออกตัวหมายถึง พูดกันตัวหรือแก้ตัวไว้ก่อน ในประโยคนี้น่าจะใช้ ยอมรับ มากกว่า เพราะพลอยก็ไม่ได้พูดแก้ตัวอะไร หรือ "ออกตัว" คุณอิ๊กกี้จะให้หมายถึง "เริ่ม" รึเปล่าอันนี้น้องมิก็ไม่แน่ใจ
ปล. เรื่องใหม่จะเศร้าหรอคะ จริงๆ น้องมิชอบอ่านนิยายเศร้าๆ อกหักรักคุดนะคะ จัดมาเลยค่ะ เอาให้อ่านแล้วร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าเลยก็ได้ :กอด1:
-
เอามาฝากอีกเพลง แต่เสียงไม่ค่อยแจ่มอะ
http://www.youtube.com/v/P5bjpGadOm0?fs=1&hl=en_US&color1=0x402061&color2=0x9461ca
-
ข่าวดีนิที่....นู๋ญี่ปุ่นจะมีให้อ่านไปเรื่อย ๆ....
เรื่องใหม่????....จัดมาเหอะ....พี่สู้ไม่ถอยอยู่แล้ววว :a9:
น้องภูมิใกล้ถึงบทสรุปแล้วซินะ.......
ขอให้น้องภูมิได้พบความสุขจริง ๆ ซะทีนะ... :กอด1:
:L1: น้อง eiky คนเก่ง :จุ๊บๆ:
-
ขอให้แทนกลับมาคนเดียวเถอะ
อย่าเกิดเรื่องอะไรเลย
สาธุ :call:
-
ความสุขของน้องภูมิอยู่ไหน
นายแทนไม่น่าวางใจ
คุณแม่และพี่สาวมีพิรุธเต็มๆ
+1
-
:กอด1: :กอด1:
-
แทนมีคนใหม่ก็คงเป็นแผนแยกคู่ของคุณแพทย์หญิงท่านนั้นล่ะจ้ะ
หวังว่างานแต่งแวน จะเป็นเหตุการณ์เศร้าเหตุการณ์สุดท้ายของภูมินะคะคุณไรเตอร์
หวังด้วยคน
-
อ่านแล้วรู้สึกลุ้นกับเรื่องแทนจริงๆค่ะ โอย จะจบแบบไหนเนี่ย
แทน...ยัง...ไม่ทำให้ภูมิเสียใจใช่มั้ย..
รักกันๆค่ะ
-
กลับมาแล้วจะมีเรื่อกอีกมั้ยเนี่ย
ไม่กล้าเดาเลยจิงๆ
-
ไม่ทันได้ดูว่าเรื่องนี้อัพด้วย :m5:
มัวแต่ไปอินกับงานโรงเรียนญี่ปุ่นอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ
คุณอิ๊ก ทำไมเรารู้สึกว่าภูมิในใจลึกๆจริงๆ น่าจะชอบโตโต้ ไม่ใช่แทน
กับแทน จริงคงเป็นความรู้สึกดี ที่ มีคนเข้าใจและคอยช่วยเหลือตอนที่อะไรๆก็หวังจะซัดภูมิให้กระอัก
แต่มันหักเหพัฒนามาทางคนรักเฉยเลย (อย่างว่า มันมีตัวแปรเยอะแยะ)
แล้วความสัมพันธ์ก็ยาวเรื่อยมา..
รู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ ไม่รู้ทำไม
ถ้าจะมีอะไรทำให้ภูมิเสียใจ ขอให้เรื่องแทนเป็นเรื่องสุดท้ายเถอะ
ให้จบด้วยดีแล้วคุยกันได้ เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง กันได้
คือ เราเชียร์โตโต้มาแต่แรกเลยอ่ะ ตั้งแต่ตอนยังนิสัยเสียคิดไม่ได้กันซักคนนั่นแหละ
แต่ที่ปลาบปลื้มที่สุด คือแวน
เหมือนบัวที่อยู่ใต้โคลนแล้วสุดท้ายก็ออกมาเบ่งบานรับแสงอาทิตย์นั่นแหละ
พ่อแม่แวนคงจะดีใจและปลาบปลื้มใจมากนะ
ขอถามคุณอิ๊กกลับว่า ที่ว่าเศร้านี่ สุดท้าย จบแบบสุขสมหวังหรือจบแบบ ไม่สมหวังคะ?
ถ้ามันhappy endingนะ จัดมาเถอะค่ะ เศร้าเสียดตับ ดราม่าแค่ไหน จัดมาให้หนัก
เราอ่านได้ สบาย..
แต่ถ้ามันจบแบบไม่สมหวัง หมายถึงว่า สุดท้ายแล้วตัวเอกทั้งสองไม่ได้คู่กัน เป็นต้น
ก็ยังคงอ่านค่ะ แต่อยากรู้ไว้ก่อน จะได้ปรับโหมดทัน
พูดตามตรง ว่า ชอบอ่านนิยายที่สุดท้ายแล้ว ก็จบแบบตัวเอกคู่กันน่ะ
จะผ่านอะไรมาหนักเบาแค่ไหนแล้วแต่ความคิดของคนเขียนเลย คนอ่านไม่เคยขัด
ขอแค่คู่กันพอ เพราะมันคือ นิยาย :laugh:
:กอด1: คุณอิ๊กทีนึง ให้กำลังใจ
-
สงสัยพี่แทนจะไปคว้าคนไม่ดีมา XD
-
ไม่รู้ว่าคราวนีั้กลับมาพี่แทนจะเป็นยังไง
จะรักเหมือนเดิม
หรือหักหลังความไว้เนื้อเชื่อใจ
ลุ้นๆๆๆๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เรื่องใหม่ของไรซ์เตอร์ก็อย่าเศร้ามากนะครับ
เพราะรีดเดอร์ เป็นประเภท หัวใจอ่อนแอ
กลัวว่าจะร้องไห้ จนน้ำตาท่วม กทม อะครับ
-
ขอถามคุณอิ๊กกลับว่า ที่ว่าเศร้านี่ สุดท้าย จบแบบสุขสมหวังหรือจบแบบ ไม่สมหวังคะ?
ถ้ามันhappy endingนะ จัดมาเถอะค่ะ เศร้าเสียดตับ ดราม่าแค่ไหน จัดมาให้หนัก
เราอ่านได้ สบาย..
แต่ถ้ามันจบแบบไม่สมหวัง หมายถึงว่า สุดท้ายแล้วตัวเอกทั้งสองไม่ได้คู่กัน เป็นต้น
เห็นคุณอิ๊กกี้ยืนยันว่า Happy Ending นะคะ
-
บรรยายเรื่องได้ดีจริง ทำให้อยากติดตามตอนต่อไป
-
ขอถามคุณอิ๊กกลับว่า ที่ว่าเศร้านี่ สุดท้าย จบแบบสุขสมหวังหรือจบแบบ ไม่สมหวังคะ?
ถ้ามันhappy endingนะ จัดมาเถอะค่ะ เศร้าเสียดตับ ดราม่าแค่ไหน จัดมาให้หนัก
เราอ่านได้ สบาย..
แต่ถ้ามันจบแบบไม่สมหวัง หมายถึงว่า สุดท้ายแล้วตัวเอกทั้งสองไม่ได้คู่กัน เป็นต้น
เห็นคุณอิ๊กกี้ยืนยันว่า Happy Ending นะคะ
:pig4: น้องมิที่บอกค่ะ
ถ้าhappy endingล่ะก็ คุณอิ๊กขา จัดหนักโลด อย่าให้เสีย!
คนอ่านพร้อมเสมอ :a1:
-
วันนี้มาต่อไหมคะเนี่ยคุณอิ๊กกี้ขา
-
ลุ้นๆว่าแทนจะยังมั่นคงในตัวภูมิจริงรึเปล่า
-
เข้ามารอคุณ eiky
:z2: :z2:
-
มีเรื่องตลกจะเล่าให้ฟังล่ะ เคยทำงานกะกลางคืนกันไหม แล้วเวลาเลิกงานตอนเช้าๆน่ะ พอเจอแสงแดด พระเจ้าอยากจะยืนหลับตรงนั้นเลย เรื่องเกิดเมื่อเชื้อ ก็ออกเวรตามปกติ ขึ้นรถไฟฟ้า เอ๊ะทำไมแอร์มันฉ่ำแบบนี้นะ ง่วงมากมาย ง่วงแบบที่ลืมตาไม่ได้ คนข้างๆก็เริ่มกลัวว่าไอ้นี่มันเป็นอะไรบีบคิ้วตัวเองใหญ่ ต้านทานยังไงก็ไม่ไหว สรุปสัปงก "โป๊ก" นี่ขนาดยืนพิงประตูด้านที่มันไม่เปิดนะ เพราะสถานีที่ลงคือสถานีปลายทาง โขกแรงดังสนั่นหวั่นไหว ตกใจไม่ได้กลัวดั้งจะหักหัวจะแตก แต่กลัวแว่นตาเค้าอ่า เพลย์บอยอ่า เกือบหัก เหอๆๆ คนมองกันตรึม แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เหอๆๆ อย่าบอกใครน้าเพื่อนๆ อายนะเนี่ย
ฉากหกสิบเจ็ด
กลาง เดือนตุลาคม อากาศที่แปรเปลี่ยนในช่วงปลายฝนต้นหนาวไม่ร้อนมากไม่หนาวมากมีสายฝนโปรยปราย มาตลอดช่วงก่อนหน้านี้ ภูมิบุญเองกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมงานแต่งงานให้กับแวน แผนงานทุกอย่างเขาเป็นคนร่างเอง โดยร่างแล้วเอาไปเสนอแวน รายนั้นเห็นดีเห็นงามด้วยทุกอย่าง
"ภูมิว่างานมีตอนกลางคืน ชุดนี้เป็นยังไงบ้างครับพี่แวน ไม่เทอะทะไป ส่วนชุดของพี่พอลก็สบายๆ เพราะเห็นพี่แวนบอกว่าแขกที่จะไปที่เขาค้อส่วนมากเป็นเพื่อนๆกันใช่ไหมครับ"
"ไหนจ๊ะภูมิ อืม น่ารักดีนะ สวยๆ พี่ชอบอะไรสบายๆแบบนี้ล่ะจ๊ะ"
"ถ้าพี่แวนชอบผมจะได้นัดทางร้านเขาเอาชุดเข้ามาให้ลองนะครับ"
"ภูมิเหนื่อยแย่เลยนะ วิ่งงานให้พี่อยู่คนเดียว"
"ไม่ หรอกครับพี่แวน สนุกดีออก พรุ่งนี้ภูมิก็ว่าจะไปเขาค้อนะครับ ไปดูเขาเตรียมสถานที่ เพราะเราสร้างศาลาตรงกลางรีสอร์ทขึ้นมาใหม่ กลัวว่าจะเสร็จไม่ทัน"
ภูมิบุญเล่ารายละเอียดให้แวนฟังอย่างเป็นสุข นี่คืองานชิ้นแรกของเขาที่ลงมือทำเองทุกอย่าง ลงมาเต็มตัว โตโต้เองก็ปล่อยให้ภูมิบุญจัดการได้เต็มที่ ส่วนงานที่เชียงใหม่หินกับทีมก็เร่งมือกันเต็มที่เช่นกัน ภูมิบุญเองก็คอยเป็นที่ปรึกษาให้หิน เพราะโตโต้จะเป็นคนดูทั้งหมด แต่ไม่ได้ให้คำปรึกษาอะไร
"ไปถึงไหนแล้วครับคุณหิน"
เอ่ยถามขึ้นเมื่อเจอหน้าที่บริษัท ภูมิบุญไม่ค่อยนั่งที่ออฟฟิศแล้ว เดินไปแผนกต่างๆเวลาที่ตนต้องการเอกสารหรือข้อมูล ไม่ได้เรียกให้คนมาพบแล้ว
"อ้อ น้องภูมิ ตอนนี้เรากำลังเร่งมือเรื่องการปรับปรุงสถานที่น่ะครับ เกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว เหลือทัชอัพอีกนิดหน่อย น้องภูมิมาพอดีเลย วันก่อนพี่ไปเชียงใหม่มาได้ตัวอย่างผ้ามา เป็นผ้าฝ้ายสีนวล แต่มันพริ้วลมดีเหลือเกิน เลยเอามาให้น้องภูมิดู เพราะคราวก่อนที่เราเลือกเอาไว้มันไม่พริ้วลมอย่างนี้นะครับ"
"นิ่มดีครับคุณหิน แล้วเรื่องราคาล่ะครับ"
"ไม่ต้องห่วงครับเพราะมันเบากว่า ราคาจึงถูกลงมาก"
"ดีครับ งั้นเราเปลี่ยนเป็นใช้ผ้าตัวนี้แทนก็แล้วกัน"
เรื่องที่ทำงานผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทัศนคติของพนักงานหลังการอบรมดีขึ้นมาก มีการพึ่งพาอาศัยกัน ไม่ดูถูกดูแคลนเพราะฉะนั้นการทำงานจึงลื่นไหลไปได้ด้วยดี
"บาส เก็บของเสร็จยัง เดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปรับนะ"
ภูมิบุญกดโทรศัพท์ไปหาบาส ตอนนี้เขาเป็นเด็กดีขึ้นมากอยู่ในโอวาทไม่ก้าวร้าวเกเรเหมือนก่อน ภูมิบุญตั้งใจจะพาบาสไปเขาค้อด้วย เพราะหลังจากเหตุการณ์ร้ายๆก็ไม่ได้พาเขาออกไปเที่ยวไหนเลย
"เสร็จแล้วพี่ ตื่นเต้นจังเลยอ่ะ ผมไม่เคยไปเลยนะเขาค้อ"
"เอาเสื้อหนาวไปด้วยนะ พี่ว่าอากาศน่าจะเย็น อย่าลืมกล้องล่ะ"
โตโต้เองก็ติดสอยห้อยตามไปทุกงานไม่เคยปล่อยให้ภูมิบุญไปไหนมาไหนคนเดียว เพราะถึงแม้ว่าภูมิบุญอยากจะไปคนเดียว ไม่อยากให้โตโต้ไปด้วย แต่รายนั้นก็เข้าหามารดาของตนอ้อนวอนเพราะรู้ว่าภูมิบุญไม่อยากขัดใจมารดา ของตนและเขาก็ทำสำเร็จทุกครั้งไปจนภูมิบุญไม่อยากที่จะห้ามอีก
"แวะกินอะไรกันก่อนไหมภูมิ หิวไหมบาส"
โตโต้เอี้ยวคอมาถามบาสที่นั่งอยู่เบาะหลัง แล้วค่อยหันไปมองหน้าคนที่นั่งข้างๆ
"ก็ดีครับพี่ ผมยังไม่ได้กินไรเลยอ่ะ รีบจัดของ"
"งั้นเราแวะตรงปั้มแถวรังสิตดีไหมครับคุณโตโต้ จะได้ซื้อของกินขึ้นมาติดไว้บนรถด้วย"
"อืม ดีเหมือนกัน"
โตโต้ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ขับรถมุ่งหน้าออกจากรุงเทพฯ
"พี่ภูมิๆ"
"หือ มีอะไรครับบาส"
บาสสะกิดแขนภูมิบุญเมื่อรถจอดที่ปั๊มขนาดใหญ่ชานเมือง
"ผมถามอะไรหน่อยสิ พี่จะโกรธไหม"
"อะไรครับ"
"พี่ภูมิเป็นแฟนกับพี่โตโต้เหรอครับ"
เขาโพล่งออกมา ภูมิบุญถึงกับหน้าชาไป ร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที
"มะ ไม่ครับบาส พี่มีแฟนอยู่แล้ว คุณโตโต้เขาเป็นเจ้านาย"
ตอบออกไปตะกุกตะกัก ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไม
"เหรอครับ แต่ผมว่าท่าทางที่พี่โตโต้แสดงออกมาเหมือนว่าพี่ภูมิเป็นแฟนเขาเลยนะ"
"ไม่หรอกบาส พี่รักแฟนพี่คนเดียว อย่าสงสัยเลย"
"ครับพี่ แฟนพี่นี่โชคดีจังนะครับ"
เขาพูดออกมาเสียงอ่อยๆ
"อ้าว ทำไมล่ะบาส พี่ไม่เห็นจะมีอะไรดีตรงไหนเลย"
"ใครบอก ผมว่าพี่ภูมินิสัยดีจะตาย น่ารักอีกตะหาก"
"บ้าเหรอบาส อย่าบอกนะว่าเราก็เป็นเกย์อีกคน"
"ไม่ๆพี่ แต่ผมพูดอย่างที่เห็น ผมไม่ได้ชอบผู้ชายผมยังคิดเลยว่าพี่น่ารัก"
"แก่แดดแล้วนะเรา ไม่เอาแล้ว ไปๆไปหาข้าวกิน เราจะเอาอะไรป่ะเดี๋ยวพี่ซื้อไปเก็บบนรถ"
ภูมิบุญพูดออกไปอย่างอารมณ์ดี พอดีโตโต้ก็เดินมาสมทบ ภูมิบุญแยกไปซื้อของโดยให้บาสกับโตโต้เดินไปที่ร้านขายอาหารก่อน
"บาส เราช่วยพี่หน่อยดิ"
"ครับพี่ มีอะไรให้ผมช่วยครับ"
โตโต้ทำท่ากระซิบกระซาบ สายตาก็คอยมองดูภูมิบุญ
"ทำให้พี่ภูมิเขาชอบพี่ได้ไหม ช่วยหน่อย พี่ตามจนท้อแล้วเนี่ย"
"อิอิ ผมว่าแล้ว เมื่อกี๊ผมก็ถามพี่ภูมิ ว่าเป็นแฟนกับพี่แน่ๆ แต่พี่ภูมิเขาบอกมีแฟนอยู่แล้ว"
"ฮึ แฟนน่ะอยู่ห่างกันมันจะเหมือนเดินเร้อพี่ว่า ป่านนี้ไม่ใช่มันมีใหม่ไปสามสี่คนแล้วเหรอ"
"แล้วแฟนพี่ภูมิเป็นใครอ่ะพี่"
"ก็น้องชายพี่แวนไง"
"หา จริงเหรอครับ หน้าตาเป็นยังไงอ่ะหล่อไหมล่ะครับ"
"หล่ออะไรล่ะบาส ขี้เหร่กว่าพี่อีกนะ"
โตโต้พูดออกไปไม่ตรงกับความเป้นจริง ทั้งสองซุบซิบกันอยู่สักพักภูมิบุญก็เดินกลับมาพร้อมถุงใส่ของพะรุงพะรัง
กว่าจะมาถึงเขาค้อก็เกือบตีสองเข้าไปแล้ว โตโต้ยังเบิกตากว้างสายตาจับจ้องถนนอยู่ ง่วงเหมือนกันแต่เพราะคนที่นั่งมาข้างๆเองก็ไม่ยอมหลับตา เพราะคอยนั่งคุยเป็นเพื่อนตลอดทาง ส่วนบาสหลับไปแล้ว
"ไม่เคยขับรถมาที่นี่ตอนกลางคืนเลยนะเนี่ย"
โตโต้พูดออกมา
"มองไม่ค่อยเห็นถนนเหรอครับ"
"เปล่า แปลกๆดี ถนนโล่งดีนะพี่ว่า อากาศก็เย็นดี"
พอถึงที่รีสอร์ทก็พากันเข้าไปพักผ่อน บาสเองยังงัวเงียอยู่ ส่วนภูมิบุญก็เข้านอนที่ห้องของตัวเองแล้ว โตโต้เองก็แยกไปนอนเหมือนกัน
"บาสๆ มาดูหมอกเร็ว"
พอเช้าภูมิบุญตื่นก่อนใครเข้าไปปลุกบาสในห้องเพราะออกมาเจอหมอกลงหนาเต็ม พื้นที่มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากไอสีขาวๆลอยกระจายอยู่ทั่วบริเวณ
"หือ หมอกเหรอพี่"
"อืม เยอะมากเราไม่เคยเห็นแน่ๆ"
บาสงัวเงียตื่นขึ้นแล้วลุกออกมาตามภูมิบุญ
"โห เยอะมากพี่ ไม่เคยเห็นหมอกเยอะแบบนี้มาก่อน"
"สวยใช่ไหม"
"กล้องๆ ไปเอากล้องก่อนนะพี่"
บาสวิ่งกลับเข้าไปเอากล้องที่เตรียมมาพอออกมาก็สนุกสนานกับการถ่ายรูป แอบถ่ายภูมิบุญด้วยเพราะรายนั้นไม่ค่อยชอบถ่ายรูป ทั้งสามนอนค้างอีกหนึ่งคืนที่เขาค้อแล้วค่อยกลับมาที่กรุงเทพฯ
"ทางภูมิพร้อมทุกอย่างแล้วนะครับพี่แวน ตอนนี้เหลือแต่รอวัน อันนี้เป็นสไลด์เอามาให้พี่แวนดูก่อน"
หลายสัปดาห์ผ่านไปงานที่เตรียมก็ลุล่วงไปได้ด้วยดี ภูมิบุญเอางานที่ตัวเองทำมานำเสนอแวนกับพอล
"อืม เยี่ยมเลยครับน้องภูมิ สวยจริงๆ เรียบๆแต่ดูดีนะ"
พอลพูดขึ้น
"เก่งมากเลยภูมิ ไม่น่าเชื่อนะว่าจะทำออกมาสวยขนาดนี้ ตอนนี้ก็ตั้งตารอแต่วันงานสินะ"
"ขอบคุณครับ นี่เป็นงานแรก ภูมิไม่อยากให้พี่แวนกับพี่พอลเสียหน้า"
"ไม่นะภูมิ แบบนี้ได้หน้าสิไม่ว่า สวยมาก นายแทนมาเจอต้องชมไม่หยุดปากแน่ๆ"
"ครับ"
ไม่รู้ทำไมหัวใจอยู่ๆก็เต้นแรงขึ้นมา หลุบตาลงต่ำเพราะคิดไปถึงวันงานทีไรในใจมันก็คิดไปถึงแต่แทนทวี
"ตาแทนมาแน่จ๊ะภูมิ ไม่ต้องห่วง"
แวนเหมือนรู้ทันพูดออกมา ภูมิบุญอายหน้าแดงขึ้นมาทันที
"เอ่อ ครับ มาวันไหนนะครับพี่แวน"
"พี่ว่าน่าจะมาก่อนวันงานสองวันนะ เพราะเห็นบอกว่ายังติดเรียนอยู่มาอยู่นานไม่ได้"
แค่นี้ก็พอใจแล้ว ดีใจมากแล้ว แค่วันเดียว ชั่วโมงเดียวก็เป็นสุขใจแล้ว ขอแค่ได้เห็นหน้าคนที่รัก คนที่รอคอยมานานแค่นั้นก็พอใจแล้วจริงๆ แค่สักเสี้ยววินาทีขอให้ได้กลิ่นของลมหายใจนั้น ได้สัมผัสมือที่ห่างหายจากการเกาะกุมไปนานแสนนาน แค่นั้นจริงๆ
"พี่แทน พี่แทนจะมาวันไหนนะครับ"
ภูมิบุญพิมพ์ข้อความลงไปบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
"หือ ใครบอกพี่จะกลับ พี่ไม่ได้กลับนะภูมิ"
"อย่ามาอำกันสิครับพี่แทน พี่แวนบอกหมดแล้ว"
"หือ พี่บอกพี่แวนไปแล้วนี่ว่าพี่ติดสอบ ไปไม่ได้"
"อย่าล้อเล่นเลยครับพี่แทน ภูมิอยากเจอพี่แทนมากนะ"
"พี่ก็อยากเจอภูมิมากนะ แต่พี่กลับไม่ได้จริงๆ พี่ไม่ได้อำนะภูมิ"
ตอนแรกคิดว่าเขาล้อเล่นแต่พอย้ำหลายๆทีเข้า ภูมิบุญเองที่สะอึกจุกอยู่ในอก ใจเต้นแรงร้อนรนขึ้นมาทันที
"ภูมิ อย่าโกรธพี่นะ พี่ไปไม่ได้จริงๆ"
หัวใจที่พองโตก่อนหน้านี้มันเหี่ยวแฟบลงทันใด เหมือนลูกโป่งมีคนเอาเข็มไปเจาะให้อากาศภายในออกมา เหลือไว้เพียงความเหี่ยวเฉาของตัวลูกโป่งเอง เสียใจจังเลย เจ็บยอกอยู่ในใจ
"ไม่เป็นไรครับ"
พยายามจะพิมพ์ข้อความที่ตัดพ้อเสียดแทงใจเขาเช่นกัน แต่พิมพ์แล้วลบ พิมพ์แล้วลบทำอยู่อย่างนั้น หัวใจมันอ่อนล้าไปแล้ว ความห่อเหี่ยวมันเข้ามาปกคลุมหัวใจแล้ว ที่วาดหวังไว้มันพังทลายลง หัวใจที่กำลังพองโตมันบอบสลายไป น้ำตาคลอออกมา
"ภูมิ ภูมิ ยังอยู่ไหม พี่ขอโทษนะ"
ข้อความเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ได้แต่จ้องมองด้วยม่านน้ำตา แต่ไม่มีปฏิกริยาโต้ตอบแต่อย่างใด เจ็บ ร้าวอยู่ในใจ พยายามทนนั่งมองข้อความฝ่ายเดียวของแทนทวี ยิ่งเห็นยิ่งชอกช้ำใจ ยิ่งเห็นยิ่งปวดแปลบเข้าไปในใจ ไม่มีเรี่ยวแรง ไม่รู้จะเริ่มเรียบเรียงคำพูดจากตรงไหน ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่มองด้วยน้ำตา
"ภูมิ พี่ขอโทษจริงๆนะ ถ้าภูมิไม่ตอบงั้นพี่ไปก่อนนะครับ"
เขาไปแล้ว น่าประหลาดตอนเขาออนไลน์อยู่ไม่คุย แต่พอเขาออกจากระบบไปกลับหวั่นในใจร้องไห้ออกมาซุกหน้าอยู่กับโต๊ะหมดอาลัย ตายอยากขึ้นมาทันที ใจคนเราหนอยากที่จะหาคำอธิบายจำกัดความ ปากไปอย่างหนึ่งใจคิดไปอย่างหนึ่ง ความร้าวรานมันจะไปไหนเสีย แต่ก็มีเวลาให้เศร้าโศกเสียใจเพียงเท่านี้ จะคร่ำครวญตีอกชกตัวประโยชน์อะไรหามีไม่
ภูมิบุญไม่มีเวลามานั่งตรมอกอยู่นานนักเพราะยิ่งวันงานงวดใกล้เข้ามา เขาเองด้วยความที่เป็นแม่งาน ไหนจะวิ่งขึ้นวิ่งลงเขาค้อกับกรุงเทพฯ เวลาส่วนมากใช้ไปกับการเตรียมงาน แก้นั่นทำนี่อยู่โตโต้เองก็คอยจับผิดเรื่องสีหน้าสีตาอยู่ตลอดเวลาเพราะ ฉะนั้นภูมิบุญจึงพยายามทำตัวให้เป็นปกติให้ได้มากที่สุด
"พลอยเดี๋ยวตอนเย็นพาเราไปดูของที่ร้านขายเทียนหน่อยนะ เราว่าจะเพิ่มเทียนหอมตอนกลางคืน พลอยว่าเข้าท่าไหม"
ภูมิบุญเดินออกมาหาพลอยที่โต๊ะ
"อืม เข้าท่านะภูมิ โรแมนติกดีจัง ว่าแต่มันไม่มีลมเหรอภูมิ"
"ไม่หรอกพลอย มีแต่หมอก เราทดลองดูแล้วสวยดี"
"อืม ไปสิ ร้านไหนล่ะ"
"ก็แถวบ้านเรานี่ล่ะ เราโทรติดต่อไว้แล้ว"
พลอยเห็นดีเห็นงามด้วย ที่ชวนพลอยเพราะว่าพลอยมีรถขับเองแล้ว แม้จะมีกายคอยรับคอยส่งแต่พลอยเองก็อยากจะมีอะไรเป็นของตัวเอง แม้กระนั้นกายเองก็ไปดักรออยู่ที่บ้านประจำ หรือไม่ก็ไปรับมาจากที่บ้านเลย อาทิตย์หนึ่งพลอยขับรถมาเองแค่ไม่กี่วันรวมถึงวันนี้ด้วยเพราะกายติดประชุม
"เอากลิ่นนี้ไหมภูมิ หอมดีนะ กลิ่นอะไรคะพี่"
พลอยเอาเทียนหอมสีสันสวยงามขนาดกระทัดรัดกระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก
"กลิ่นดอกโมกค่ะ มีกลิ่นแอปเปิ้ลเขียวด้วยนะคะน้อง หอมสดชื่นดีเหมือนกัน"
"คือผมเอาไปใช้ในงานแต่งน่ะครับพี่ อยากได้กลิ่นที่มันออกหวานๆ โรแมนติกๆหน่อย"
ภูมิบุญบอกออกไปพลางหยิบกลิ่นนั้นกลิ่นนี้เอามาดมตามที่พลอยยื่นให้
"งั้นลองเป็นโรสแมรี่ ผสมกับลาเวนเดอร์ดีไหมคะ ถ้าจุดพร้อมกันกลิ่นมันจะหวานโรแมนติกดีนะคะ"
"เหรอครับ พี่รบกวนลองจุดให้ผมดมดูได้ไหมครับ"
พอทางร้านจุดเทียนให้ทดลองดมดูก็ชอบใจกันใหญ่
"เอาอันนี้ล่ะครับ ผมอยากจะได้สักอย่างละห้าร้อย พี่ส่งให้ได้ไหมครับ"
"ห้าร้อย"
เจ้าของร้านอุทานออกมาทำหน้าดีใจ
"ครับ ที่อยู่ตามนี้นะครับ ผมต้องวางมัดจำก่อนเท่าไหร่ครับ"
ภูมิบุญยื่นที่อยู่ให้ พอเข้าไปคุยรายละเอียดกับทางร้านก็เดินออกมาสมทบกับพลอย
"ภูมิ ภูมิ นั่นภูมิใช่ไหม"
เสียงทักดังมาจากนอกร้าน ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นมอง
"พี่ทัน"
ภูมิบุญเบิกตาโพลง นานมากแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกับทัน แปลกใจที่เจอประหลาดใจที่เขายังอยากจะเข้ามาทักทาย
"สวัสดีครับพี่ทัน ไม่เจอตั้งนานพี่ทันสบายดีเหรอครับ"
ภูมิบุญยกมือไหว้ก่อน พลอยเองเชิดหน้าอยู่ไม่ทำตามเพราะไม่ชอบขี้หน้าอยู่มาก
"ครับ พี่สบายดี ภูมิมาซื้อเทียนหอมเหรอครับ พอดีพี่ผ่านมาทำธุระแถวนี้พอดี"
"ครับ เอาไปใช้ในงานแต่งน่ะครับ"
"หือใครแต่งงานครับ อย่าบอกนะว่าเรา เรายังน่ารักเหมือนเดิมนะภูมิ ว่างไหมไปนั่งกินกาแฟกับพี่ก่อนไหม"
"ไม่ว่างค่ะ เดี๋ยวเราจะกลับแล้ว"
พลอยโพล่งขึ้น ภูมิบุญรีบเอามือสะกิด
"ว่างครับพี่ทัน พี่สาวพี่แทนน่ะครับจะแต่งงานพอดีภูมเป็นคนดูแลเรื่องงานให้เลยกะจะมาดู เทียนหน่อยพลอยงั้นพลอยกลับบ้านไปก่อนนะ ขอบใจมาก"
"จะดีเหรอภูมิ ไว้ใจไม่ได้นะไอ้นี่"
พลอยกระซิบบอกสายตาก็เหลือบไปมองทัน
"เอาน่าพลอย มันผ่านมานานแล้ว เขาคงไม่เป็นเหมือนเดิมหรอก"
ภูมิบุญบอกออกไปแล้วยิ้มให้ทัน พลอยทำหน้าประหลับประเหลือกไม่พอใจ แต่ก็ยอมจากไปแต่โดยดี
"เป็นไงเรา ดูโตขึ้นเยอะเลยนะ พี่นึกว่านักธุรกิจที่ไหน"
"แหม พี่ทันครับพูดเกินไป พี่ทันเองก็ยังดูดีอยู่นะครับ เราไม่เจอกันนานเท่าไหร่แล้วนะ"
"สามปีได้แล้วมั้งตั้งแต่"
ไม่พูดออกมาแต่กลับหันไปหาพนักงานเรียกมาสั่งกาแฟ ภูมิบุญไม่คิดติดใจอะไรแล้ว ไม่อยากได้ยินเรื่องราวต่างๆในวันวาน
"แล้วพี่ทันทำอะไรอยู่ครับตอนนี้ช่วยที่บ้านอยู่หรือเปล่า"
"ครับ พี่ก็ทำงานให้ที่บ้านนั่นล่ะภูมิ ช่วงนี้คอนโดขึ้นเยอะพี่เลยไม่ว่างเลย "
"ดีแล้วครับ ทำงานเยอะๆจะได้ไม่มีเวลามาคิดฟุ้งซ่าน"
หัวเราะออกไปเบาๆ ทันกลับมองจ้องหน้าตาหวาน
"ไม่อยากจะเชื่อนะ ว่าพี่เคยเกลียดเรามาก่อน"
อยู่ๆก็พูดขึ้นภูมิบุญทำหน้าไม่ถูกปรับไม่ทัน
"ครับ อย่าพูดถึงมันเลยครับพี่ทัน มันผ่านมาแล้ว"
"เนอะ เวลาเราโตขึ้นอะไรหลายๆอย่างมันก็เปลี่ยนไป พี่เคยทำเรื่องไม่ดีกับภูมิเยอะมาก เยอะจนไม่รู้ว่าจะขอให้ยกโทษให้ยังไงดี"
เสียงเครียดเม้มปากแน่น ภูมิบุญเองเริ่มที่จะอึดอัดขึ้นมา
"บางอย่างมันเปลี่ยนไปนะภูมิ แต่อย่างหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือความรู้สึกที่มีต่อภูมิ"
"เกลียดภูมิน่ะเหรอครับพี่ทัน ยังเกลียดภูมิอยู่เหรอ"
สวนไปทันที ทันถึงกลับหัวเราะออกมา
"บ้าเหรอภูมิ นี่เราไม่รู้ตัวจริงๆเหรอว่าที่พี่ทำไปทั้งหมดเพราะอะไร"
"ครับ"
แม้จะรู้ดีว่าเขาจะพูดอะไรออกมาแต่ภูมิบุญก็อยากจะได้ยินจากปากของเขา
"เพราะพี่ชอบเราไงภูมิ รู้สึกยังไงก็ยังรู้สึกอย่างนั้น"
เขาหวังจะให้ภูมิบุญเขินในสิ่งที่พูดออกมา
"น่าเสียดายนะครับ พี่ทันน่าจะมาเจอภูมิก่อนพี่แทน"
พูดออกไปหน้าตาเฉย ทันหน้าเจื่อนลงทันที
"นั่นสินะ ไอ้แทนมันโชคดี"
พอถึงเวลานี้ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาตั้งแง่โกรธเคืองเหลียดกัน ถึงแม้จะไม่ชอบหน้าเท่าไรนัก แต่เอาเถอะวันหนึ่งข้างหน้าชายผู้นี้อาจจะเป็นประโยชน์ หรืเอื้ออะไรหลายอย่างที่หาจากใครทั่วไปไม่ได้ให้กับภูมิบุญก้เป็นได้ ภูมิบุญมีแนวทางคิดของตัวเองก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยทันขับรถไปส่งภูมิบุญที่หน้าบ้าน
จะหักห้ามสิ่งใดในโลกา ฤๅจะมาหนักเท่าหักห้ามจิต
จะตัดสิ่งใดไม่ให้คิด เท่าดวงจิตตัดยากลำบากแสน
อันเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ฤๅจะคดดั่งใจเราจะเทียบแทน
แม้ลมปากจะหวานหูไม่รู้หาย แท้ก็สายธาราที่ไหลไป
ด้วยไฟรักสุมใจเผาไหม้จิต หยุดไม่คิดยิ่งหมองระทมไหม้
ดังน้ำค้างเหือดแห้งกลางดินทราย เหลือเพียงสายน้ำตาอยู่กลางใจ
รักกันๆๆน้า
เขียนโดย eiky
-
ขอถามคุณอิ๊กกลับว่า ที่ว่าเศร้านี่ สุดท้าย จบแบบสุขสมหวังหรือจบแบบ ไม่สมหวังคะ?
ถ้ามันhappy endingนะ จัดมาเถอะค่ะ เศร้าเสียดตับ ดราม่าแค่ไหน จัดมาให้หนัก
เราอ่านได้ สบาย..
แต่ถ้ามันจบแบบไม่สมหวัง หมายถึงว่า สุดท้ายแล้วตัวเอกทั้งสองไม่ได้คู่กัน เป็นต้น
เห็นคุณอิ๊กกี้ยืนยันว่า Happy Ending นะคะ
:pig4: น้องมิที่บอกค่ะ
ถ้าhappy endingล่ะก็ คุณอิ๊กขา จัดหนักโลด อย่าให้เสีย!
คนอ่านพร้อมเสมอ :a1:
ตามนั้นคร้าบ ถึงจะเป็น เอ็ม+เอส แต่เราไม่นิยมความพรัดพรากสูญเสียน้า
อิอิ แต่คงอีกสักพักนะคร้าบ เพราะเรื่องนี้ ยังไม่ถึงตอนพีกของเรื่องเลยอ่า อิอิ
จุ๊บๆๆ
-
:3123: :กอด1:รักๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่แทน เรื่องของพี่มันส่งกลิ่นตุข้ามน้ำข้ามทะเลมาเลยนะ
เฮ้อ สงสารภูมิ
-
แบบนี้คนอ่านก็ happy happy
-
อ๊าย................ ทนไม่ได้ :serius2:
เมื่ิอไหร่จะรู้ดำรู้แดงกันสักทีคะ คาใจมากมาย
อยากรู้เรื่องพี่แทนจะแย่แล้วค่ะ อึดอัด
ปล. "ก็พี่ชายพี่แวนไง"
เราจำผิดเปล่าคะ พี่แทนเป็นน้องชายพี่แวนไม่ใช่เหรอคะ
-
เชียร์โตโต้ขาดใจ :fire:
-
กลัวภูมิจะต้องอกตรมเพราะพี่แทนจริงๆเลย
-
พี่แทนเริ่มทำตัวส่งกลิ่นไม่ดีลอยข้ามฝั่งทวีปมา....
-
อ๊าย................ ทนไม่ได้ :serius2:
เมื่ิอไหร่จะรู้ดำรู้แดงกันสักทีคะ คาใจมากมาย
อยากรู้เรื่องพี่แทนจะแย่แล้วค่ะ อึดอัด
ปล. "ก็พี่ชายพี่แวนไง"
เราจำผิดเปล่าคะ พี่แทนเป็นน้องชายพี่แวนไม่ใช่เหรอคะ
อ่า อายจัง เค้าเบลอเอ๋อๆน้า อิอิ แก้แล้วๆๆ
-
สังเกตได้ว่าแทนเปลี่ยนไป
แทนไม่แคร์ภูมิบุญเหมือนเมื่อก่อน
เศร้าจริงๆ
ตอนนี้ใจของภูมิบุญคงระส่ำระสาย จิตใจมันหนักหน่วงเหมือนมีหินถ่วงอยู่กลางบ่อน้ำ
ใจนึงก็อยากจะเชื่อมั่นในคนรัก แต่อีกใจก็ลังเลไม่มั่นใจ
ในเมื่อความห่างไกลมันทำให้เรามองไม่เห็นซึ่งกันและกัน จึงอดเปลี่ยวใจไม่ได้เลย
+1 ไรท์เตอร์อิ๊คคิวซัง
:กอด1:
-
พี่อิ๊กจร้าตอนหน้าขอรู้ความจริงเรื่องพี่แทนน่ะ ไม่ไหวแล้วสงสารภูมิอย่ายืดน๊าเด๋วอืด ปล เกลียดอิพี่แทนมาก
-
ม่ายน้าาาา :o12:
พี่แทนอย่าดีแตกน้า เดี๋ยวให้ภูมิตีให้ตายเลย
อะไรกัน สอบจะไม่รู้ล่วงหน้าได้ยังไง ติดใครรึเปล่า งานวันเกิดพี่สาวยังไม่ยอมมา
ขอให้ตาแทนแค่ขี้จุ๊เบเบ่ ไว้เซอร์ไพรส์ภูมิวันงานด้วยเถอะ :sad4:
-
ถ้าพี่แทนไม่รีบกลับมา ข้าน้อยจะไปเชียร์คุณโต้ แล้วนะ
-
แทนนอกใจภูมิแล้วชัวร์ !!! :beat:
-
นั่นไงๆๆๆ
ไอ้พี่แทน
แม่ง มีอารายตะหงิดแล้วอ่ะ
โอ๊ยยย
ระยะทางทำให้คนเปลี่ยน...
-
เฮอๆ อ่านแล้วก็อยากเห็นโตโต้รีบทำคะแนนตีตื้นนายแทน หยอดภูมิบ่อยๆ :haun5:
ไม่รู้เมื่อไรภูมิเราจะรู้ความจริงนะคะ
:จุ๊บๆ: +1 ให้กับกลอนเพราะๆ ค่ะ เข้าใจแต่งนะคะคุณอิ๊กกี้ เอาวรรคทองในวรรณคดีมาเล่นด้วย o13
ปล. เอ็มเอสคืออะไรหรอคะ :confuse:
ติดใครรึเปล่า งานวันเกิดพี่สาวยังไม่ยอมมา
เอ่อ...งานแต่งงานค่ะ
-
เฮอๆ อ่านแล้วก็อยากเห็นโตโต้รีบทำคะแนนตีตื้นนายแทน หยอดภูมิบ่อยๆ :haun5:
ไม่รู้เมื่อไรภูมิเราจะรู้ความจริงนะคะ
:จุ๊บๆ: +1 ให้กับกลอนเพราะๆ ค่ะ เข้าใจแต่งนะคะคุณอิ๊กกี้ เอาวรรคทองในวรรณคดีมาเล่นด้วย o13
น้องมิจ๋า ปกติเป็นคนชอบเขียนกลอนนะ เป็นพวกบ้าจินตนาการ เดี๋ยวันหลัง จะลอง ดอดกลอนภาษาอังกฤษ ช่วยดูให้ด้วยน้า จุ๊บๆๆ
ปล เอส มาจากซาดิสซึ่ม ท่าเข้าใจไม่ผิดน่าจะเป็นพวกชอบเห็นความเจ็บปวดแล้วเป็นสุข
เอ็ม มาจาก มาโซคิส และท่าเข้าใจไม่ผิดอีกคือพวกที่ชอบทำให้ตัวเองเจ็บปวกแล้วมีความสุข เหอๆๆๆ
-
ปล เอส มาจากซาดิสซึ่ม ท่าเข้าใจไม่ผิดน่าจะเป็นพวกชอบเห็นความเจ็บปวดแล้วเป็นสุข
เอ็ม มาจาก มาโซคิส และท่าเข้าใจไม่ผิดอีกคือพวกที่ชอบทำให้ตัวเองเจ็บปวกแล้วมีความสุข เหอๆๆๆ
ที่ผ่านๆ มาน้องมิว่าไม่เห็นจะซาดิสหรือมาโซคิส เท่าไรเลยค่ะ
เพิ่มระดับอีกนิดก็ดีนะคะ :laugh:
เรื่องกลอนภาษาอังกฤษหรอค่ะ อืมม ไม่อยากจะบอกว่าน้องมิเนี่ยภาษาอังกฤษง่อยเปลี้ยอย่างรุนแรง o6
-
แทนเปลี่ยนไปแหงๆๆ....อืมม...แปลกๆ อิอิ รอลุ้นต่อ
-
สงสารภูมิอีกแล้ว :m15:
-
เริ่มเคืองนายแทน
+1
-
ถ้าการันตีว่าจบสุขนาฎกรรมจะดราม่าแค่ไหนก็มาเลยเช่นกันค่ะ พร้อม~!
ว่าแต่บทนี้จบแบบอืม...ภูมิก็ยังคงมีด้านนี้อยู่ (?!)
รักกันๆค่ะ
:กอด1:
-
รอได้อยู่แล้วค่ะคุณอิ๊ก
ยึดที่นี่เป็นบ้านอย่างเงียบๆไปแล้ว จะไปไหนได้ล่ะนะ
เราก็ออกกึ่งเอสล่ะ เห็นคนอื่นเจ็บปวดทุรนทุรายแล้ว เอ็นโดรฟีนพุ่งปรี๊ดเชียว :laugh:
(ดูโรคจิตยังไงไม่รู้เนาะ :-[ )
เอาล่ะสิ ถึงจะเชียร์โตโต้แต่แรก แต่ก็เริ่มหงุดหงิดเรื่องแทนแล้วสิ
เริ่มอยากรู้ว่าเพราะอะไร..แทนถึงเปลี่ยนไป..
หรือจะไม่ใช่แค่มีคนอื่น แต่อาจเพราะแทนได้ข้อมูลอะไรมา
จะจากใคร ไม่อาจคาดเดา
ทำให้เข้าใจอะไรผิดไป..จนเป็นตัวแปรให้แทน(น่าจะ)มีคนอื่นไปแล้ว
:กอด1:คุณอิ๊กทีนึง
มีเรื่องตลกจะเล่าให้ฟังล่ะ เคยทำงานกะกลางคืนกันไหม แล้วเวลาเลิกงานตอนเช้าๆน่ะ พอเจอแสงแดด พระเจ้าอยากจะยืนหลับตรงนั้นเลย เรื่องเกิดเมื่อเชื้อ ก็ออกเวรตามปกติ ขึ้นรถไฟฟ้า เอ๊ะทำไมแอร์มันฉ่ำแบบนี้นะ ง่วงมากมาย ง่วงแบบที่ลืมตาไม่ได้ คนข้างๆก็เริ่มกลัวว่าไอ้นี่มันเป็นอะไรบีบคิ้วตัวเองใหญ่ ต้านทานยังไงก็ไม่ไหว สรุปสัปงก "โป๊ก" นี่ขนาดยืนพิงประตูด้านที่มันไม่เปิดนะ เพราะสถานีที่ลงคือสถานีปลายทาง โขกแรงดังสนั่นหวั่นไหว ตกใจไม่ได้กลัวดั้งจะหักหัวจะแตก แต่กลัวแว่นตาเค้าอ่า เพลย์บอยอ่า เกือบหัก เหอๆๆ คนมองกันตรึม แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เหอๆๆ อย่าบอกใครน้าเพื่อนๆ อายนะเนี่ย
คาดว่าคงไม่ทันแล้วคุณอิ๊ก คนเค้ารู้กันหมดแล้ว ฮ่าๆ
-
พี่แทนแม่มไม่น่าใว้ใจตั้งแต่ไปเรียนต่อล่ะ ="=
พี่โตโต้ดีกว่าภูมิ !!!
-
พี่อิ๊กกี้ค่ะ จะเก็บตัว แทนไปถึงไหน อกจะแตกตายอยู่แระ
ไปลากเค้ากลับมา เปิดความจริง ออกมาซะ อย่างนี้ น้อง อึดอัดนะคะ
T T
-
เซ็งแทนแล้ว
ทำไมเป็นคนแบบนี้ :m31: :m31: :m31:
แต่นี่แหละที่ทำให้ตัดสินใจเชียร์โตโต้อย่างเต็มตัว
เกลียดแทนนนนนน
:fire: :fire: :fire:
สู้เค้านะ โตโต้
o13 o13 o13
-
ภูมิเป็นคนทิ้งแทนได้ไหม
แบบว่า เห็นภูมิเจ็บมาเยอะละ
-
คุณโตโต้พูดเป็นนัยๆอีกละ
พี่แทนต้องมีความลับอะไรแน่
คำว่าเสียดายของคุณหญิงนั้นอีก...
มันเกิดอะไรขึ้น บอกให้น้องภูมิรู้ไวๆสิ
เผื่อโอกาสของคุณโตโต้จะมาบ้าง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ย..... มันสังหรณ์ ใจมันสังหรณ์สุดๆไปเลยอ่ะ :เฮ้อ:
อาการเดียวกับแฟนเก่าไอเลย นิสัยมันดีโคตรๆเลยนะ แต่พอห่างกัน...ก็นะ บอกว่าเรียนหนัก กิจกรรมเยอะ ซ้อมกีฬาเลิกดึก เพลีย ไม่ว่างจริงๆ ฯลฯ แล้วมันก็ทำใจบอกเลิกไอไม่ได้แล้วก็ไปมีแฟนใหม่เฉยเลย รอให้ไอรู้เองแบบนั้น ...คนปากแข็งนี่ยังไงก็ปากแข็งเนอะ แบบว่ากูไม่ยอมรับสักอย่างถึงจะมีหลักฐานเ้ห็นๆแต่คนมันไม่ยอมรับให้ทำไง~ (คิดถึงมันแล้วเจ็บจริงๆว่ะ มันดีกับไอมากเลยนะ แต่.....ช่างเหอะ)
......ไม่อยากให้พี่แทนมีใครใหม่เลยอ่ะ ไม่อยากจริงๆนะ ขอคนนี้เป็นพระเอกได้ไหม?
(เหมือนกำลังบอกตัวเองว่าไม่อยากเชื่อจริงๆว่าไอ้แฟนเก่ามันหลอกกรูไงงั้นเลยแฮะ คิดแล้วเจ็บโว้ย!)
อิกกี้..ถ้าไม่ได้จริงๆ ตอนหลังช่วยทำให้มันกลับมาอ้อนวอนขอความรักกับภูมิอีกทีได้ไหม ขอเหอะ อยากเห็นคนไปไหนไม่รอดอ่ะ :angry2:
:เฮ้อ: พี่แวนคงรู้อะไรแล้วสินะ คงพูดออกไปไม่ได้สินะ (กรูเข้าใจ) ยังไงอีกฝ่ายก็เป็นน้องแท้ๆนี่นะ ... ทำไมภูมิต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ ไอ้พี่แทนก็อีกคน มึงไม่รักเขาแล้วยังฉุดรั้งเขาไว้ทำไม? ฮึ!
:o12:
-
หึหึ คลิ่นใต้น้ำ ภูเขาไฟที่ยังสงบ หึหึ น่ากลัว
พี่อิ๊กเจ้าพ่อซาดิสหลบใน อิอิ
-
เริ่มไม่แน่ใจกับคำว่ารักของพี่แทน
ทั้งๆที่น่าจะหาโอกาสกลับไทยสุดชีวิต แต่พี่แทนกลับไม่ทำ
เฮ้ออ..ระยะทางทำให้รักมันห่างไกล ภูมิจ๋าาาา ทำใจหน่อยมั้ย :sad4:
-
อ่านแล้วแอบสะอึกแทนภูมิ
ทำไมพี่แทนมันกลับมาไม่ได้ล่ะ
ดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ เหอๆๆ
-
ไม่ชอบไอ้พี่แทนแล้ว :fire:
เชียร์โตโต้ดีกว่า
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: ตบอิพี่แทน
ถ้าไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับให้ตลอดเลยนะพี่แทน!!!!!! :angry2: :angry2:
เพราะถ้ากลับมาคงต้องมาทำภูมิร้องไห้แน่ๆอ่ะ :m16:
ทั้งพี่แวนทั้งพ่อแม่ตาแทนก็ออกอาการส่อพิรุธแล้วว่าตาพี่แทนมีคนใหม่แน่ๆ :serius2:
แบบนี้พี่โตโต้รอเสียบเลยสิเนี่ย :laugh:
-
โอ้โห ยังไม่พีคเลยเหรอพี่
ดีจังเลยยย ยังได้อ่านอีกนานนน
ขอ happy ending นะพี่ เท่านี้ พออ
-
He says star then I see a stars,
He says far then I'm regret,
He says love I'm so refresh,
Then I say "you're the best, honey"
ฉากหกสิบแปด
ก่อน วันงานสองวันภูมิบุญก็ประจำอยู่ที่เขาค้อกับพลอย มีบาสลาโรงเรียนมาช่วยงานด้วย ส่วนโตโต้อยู่จัดการงานที่กรุงเทพฯ สถานที่พร้อมแล้วตกแต่งไว้อย่างสวยงาม ดอกไม้สดสั่งไว้แล้ว เทียนหอมผ้าพริ้วลมต่างๆถูกเตรียมไว้ไม่มีขาดตกบกพร่อง
"ดอกไม้นี่มาก่อนคืนวันงานทันใช่ไหมภูมิ"
พลอยถามขึ้นหลังจากที่ทำงานมาทั้งวันมานั่งพักอยู่ศาลากลางรีสอร์ทที่เพิ่ง สร้างขึ้นมาใหม่เพื่องานนี้โดยเฉพาะ มีบาสนั่งกินน้ำผลไม้ปั่นอยู่ใกล้ๆ
"อืม เราว่าน่าจะทัน ให้พนักงานที่รีสอร์ทเขาช่วย แบบเอาไปให้เขาแล้ว"
ภูมิบุญยังเดินรอบศาลาอยู่คอยหยิบนั่นจับนี่อยู่ ผ้าสีขาวกับสีน้ำตาลทองปลิวไสวต้องลมอยู่ทั่วบริเวณเช่นกัน
"พักบ้างเถอะภูมิ เดี๋ยวค่อยไปลุยต่อ ทำยังกะงานของตัวเองเลยนะ"
"ไม่ได้หรอกพลอย งานแรกนี่เดี๋ยวจะเสียชื่อ"
"แหม ไม่หรอกภูมิแค่เห็นแบบก็เริ่ดแล้ว หาที่ไหนไม่ได้หรอก ซุ้มดอกไม้อีก หวานซะ"
พลอยแซวแล้วยื่นแก้วน้ำสัปปะรดปั่นให้ภูมิบุญ
"สวยดีนะพี่ ผมว่าสวยกว่าเขาทำในโรงแรมอีก ฉากหลังมันก็สวย"
บาสพูดขึ้นบ้าง
"แบบน่ะมันสวย แต่ทำออกมาจริงมันก็ไม่ได้ตามแบบร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะบาส"
"เหรอครับ ทำไมแบบนั้นล่ะพี่"
บาสสงสัยเดินออกไปจากที่นั่งไปยืนใกล้ๆภูมิบุญแหงนมองผ้าที่ปลิวอยู่
"ก็แบบน่ะเป็นรูปแบบที่เราร่างขึ้นจากจิตนการ ของจริงบางอย่างมันก็ไม่ได้ตามจินตนาการเสมอไปหรอก จริงไหม"
บาสพนักหน้าแล้วยิ้มแห้งๆ
"แล้วเทียนนี่เอาตั้งพื้นเหรอพี่ ผมว่าห้อยจะดีกว่าไหมเอาแก้วใส่มันจะได้เห็นแต่ไกล"
บาสพูดขึ้นลอยๆแต่ภูมิบุญหันขวับทันที
"จริงสิ บาสขอบใจมาก พี่ไปตามช่างรีสอร์ก่อนนะ"
ตาวาวขึ้นมาวิ่งเข้าไปในรีสอร์ท สักพักก็ตามช่างของทางรีสอร์ทออกมาสองคน
"อ้อ ได้ครับคุณภูมิ เดี๋ยวผมเอาลวดมาห้อยให้ครับ จะเอาประมาณไหนดีครับ แค่ตรงศาลาหรือว่าทั่วๆบริเวณ"
ช่างถามขึ้นภูมิบุญมองไปรอบๆบริเวณแล้วบอกนายช่างไป
"ช่วยพี่ได้เยอะจริงๆเลยนะบาส เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงข้าวเต็มที่เลย"
"เก่งมากบาส พี่เองยังคิดไม่ถึงเลย"
พลอยร้องออกมาแล้วมายืนเรียงกันมองช่างทำงานอยู่อย่างขะมักเขม้น
"แหมพี่ชมผมเกินไปแล้ว แต่ผมว่ากินที่นี่ดีไหมอ่ะ ผมอยากดูเขาทำด้วย อยากเห็นตอนเราจุดเทียน"
"อืม ก็ดีนะ เดี๋ยวพี่จะได้สั่งเขาทำอาหารให้ อยากกินอะไรว่ามาเลยบาสเต็มที่"
ภูมิบุญจับบ่าของบาสแล้วยิ้มอย่างพอใจ พอช่างออกมาห้อยเทียนให้ก็ช่วยกันทำ บาสเองดูชอบใจกับการปีนป่ายขึ้นไปติดลวดบนต้นไม้เตี้ยๆ ส่วนภูมิบุญก็ช่วยติดที่ศาลา คอยดูตำแหน่งช่วยกันกับพลอย ตะวันคล้อยจวนจะลับขอบฟ้าแล้ว แสงสีแดงส้มสาดทั่วฝืนผ้าทางทิศประจิม พอฟ้าเริ่มมืดทั้งสามคนก็ตื่นเต้นกับการเอาเทียนหอมออกมาเรียงใส่แก้วที่ ช่างติดห้อยไว้เรียบร้อยแล้ว แยกย้ายกันจุดเทียนที่ห้อยอยู่รอบบริเวณ พอแสงเทียนสาดส่องแสงอาทิตย์ก็อ่อนแรงอัสดงไปแล้ว ระยิบระยับดังแก้วห้อยระย้าอยู่ตามที่ต่างๆทั่วบริเวณ
"อ่า พี่ สวยมาก"
บาสทิ้งของในมือลงทั้งหมด ยืนอ้าปากค้าง พลอยเองก็ทำเหมือนกัน
"สวยมาก สวยมากจริงๆ"
แต่ไม่มีเสียงใดจากปากของภูมิบุญ ทำไมกันนะยิ่งเจอสิ่งสวยๆงามๆ ทำไมจิตใจมันถึงกลับห่อเหี่ยวไร้เรี่ยวแรง จุกยอกอยู่ในอกแบบนี้
"เอ๊ะ ใครมาอ่ะ รถคุ้นๆ"
พลอยร้องออกมาเพราะเห็นรถยนต์ยุโรปหรูสีดำมาจอดอยู่หน้ารีสอร์ทไม่ขับไปที่จอดรถที่ทางรีสอร์ทเตรียมไว้ให้
"ใครกันน่ะ"
พลอยยังติดใจชะเง้อคอไปดู
"ภูมิ"
พอเห็นเงาของคนที่กำลังเดินเข้ามาก็ถึงกับอ้าปากค้างร้องเสียงหลง ภูมิบุญหันไปมองตามเสียงของพลอย
"พี่แทน"
พอเห็นร่างของชายที่ก้าวลงจากรถเดินปรี่ตรงเข้ามาหาก็ปล่อยเทียนในมือลงอ้าปากค้างเช่นกัน
"ภูมิ ทำไมครับเจอหน้าพี่ทำเหมือนเห็นผีเลย"
แทนทวีพูดยิ้มๆแล้วเดินตรงเข้ามาจับมือของภูมิบุญ
"นี่ภูมิฝันไปใช่ไหม นี่ไม่จริงใช่ไหม"
ร้องออกมาน้ำตาเอ่อนองหน้า ตายังเบิกโพลงอยู่ บาสเองยังงงๆอยู่แต่พอได้ยินภูมิบุญร้องเรียกให้รู้ว่าเป็นใครก็พอจะเข้าใจเดินไปหาพลอย
"แฟนพี่ภูมินี่"
พลอยพยักหน้าแล้วดึงมือของบาสเข้าไปในรีสอร์ท
"เรื่องจริงครับ พี่มาเซอร์ไพรซ์เราไง"
"พี่แทน"
ร้องไห้ออกมาสุดที่จะกลั้น โผเข้ากอดแทนทวี รายนั้นก็อ้าแขนรับโอบกอดไว้แน่น
"คิดถึงเหลือเกินภูมิ พี่คิดถึงภูมิเหลือเกิน"
"ภูมิก็คิดถึงพี่แทน คิดถึงมาก"
"พี่ลงจากเครื่องมาก็ตรงมานี่เลยนะ ยังไม่ได้ไปไหนเลย"
"แล้วไหนบอกจะไม่มา"
"พี่ ก็อำเราไง รู้นะว่าภูมิเสียใจแต่พี่อยากจะทำให้เราประหลาดใจ พี่สาวตัวเองแต่งงานทั้งทีมาไม่ได้ก็แปลกล่ะ เหนื่อยมากนะนั่งเครื่องพี่ยังไม่ได้นอนเลย แต่พอเห็นหน้าภูมิแล้วพี่หายเหนื่อยเลยนะ"
แทนทวีกอดภูมิบุญจูบตามผมทั่วศรีษะ ภูมิบุญเองก็กอดร่างของแทนทวีแน่นเช่นกัน สูดเอากลิ่นกายของเขาเข้าไปในปอด กลิ่นที่คุ้นเคยและจางหายไปนานตอนนี้กลิ่นมันอยู่ตรงหน้าแล้วกลิ่นของคนที่ เขารัก หัวใจที่ห่อเหี่ยวแฟบไปมันพองโตขึ้นมาหัวใจที่เต้นแรงสูบฉีดเลือดขึ้นมา เลี้ยงที่ใบหน้าจนแดงระเรื่อ กอดกันอยู่อย่างนั้นนานแสนนานปล่อยความในใจออกมาพรั่งพรูก่อนที่ภูมิบุญจะ ดึงแขนของแทนทวีไปนั่งที่ศาลามีเทียนหอมห้อยระย้าส่องแสงระยิบระยับอยู่ ตอนนี้เองที่เห็นว่ามันสวย สวยงามบาดตาบาดใจ หัวใจล่องลอยไปแล้ว รักที่คอยอยู่ คนไกลที่เฝ้าคอยทุกวัน นับทุกนาทีให้เพียงเจอหน้าเขาอีกสักครา ตอนนี้เขานั่งอยู่ข้างหน้าแล้ว ภูมิบุญยังมีน้ำตาคลออยู่ที่ตา
"ทำไมร้องไห้ล่ะภูมิ ไม่ดีใจเหรอที่เจอพี่"
แทนทวีถามยกนิ้วขึ้นปากน้ำตา
"ดีใจ ดีใจมาก นึกว่าพี่จะไม่มา"
พูดไม่เป็นคำภูมิบุญยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าเขาแผ่วเบา ทุกอย่างยังเหมือนเดิม หน้าตาของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป จะเปลี่ยนก็แค่เขาทำสีผมให้อ่อนลงกับเจาะหูทั้งสองข้าง ภูมิบุญเม้มปากสัมผัสหน้าของเขาเหมือนกับว่านี่มันไม่ใช่เรื่องจริง
"พี่อยู่นี่แล้วครับภูมิ รู้ไหมพี่ใจจะขาดรู้สึกไม่อยากจากภูมิไปไหนเลย ยิ่งเจอยิ่งรัก ยิ่งเห็นหน้าภูมิพี่ยิ่งไม่อยากกลับไป"
แทนทวียิ้มออกมามองหน้าจ้องตาสื่อความในใจ
"พี่รักภูมิมากนะ รักไม่เคยเปลี่ยน ภูมิคือคนเดียวที่พี่รัก และจะรักตลอดไป"
เอ่ยคำมั่นออกมาอีกครา ภูมิบุญเอานิ้วปิดปากของเขาไว้
"อย่าพูดเลยครับพี่แทน ภูมิรู้ว่าพี่แทนรักภูมิ ภูมิก็รักพี่แทนคนเดียว รักคนเดียวเสมอมา"
ถ้ามองเข้าไปในศาลามีคนสองคนนั่งคลอเคลียกันอยู่ คนหนึ่งร่างหนาใหญ่กำลังเกาะกุมมือของคนตัวเล็กกว่า แสงเทียนระยับที่ทอแสงวามวับอยู่ระยิบระยับแสงนวลของเทียนที่ห้อยอยู่รายรอบ ทำให้ภาพนี้น่าดูที่สุด บาสเองออกมาแอบยืนดูอยู่กดชัตเตอร์กล้องไว้หลายภาพ
"พี่จะรีบเรียนให้จบ แล้วพี่จะกลับมาหาภูมิ พี่สัญญา พี่ไม่อยากฝึกงานที่โน่นแล้ว พี่อยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีภูมิ พี่อยู่ไม่ได้"
น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังมันกระตุกหัวใจของภูมิบุญยิ่งนัก เม้มปากแน่นหัวใจละลายอ่อนระทวยไป
"ขอบคุณภูมินะที่รอพี่ ที่ภูมิยังมั่นคงในรักของเรา"
"พี่แทน ภูมิรักพี่แทนมากนะ และภูมิไม่มีทางเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะยังไง"
"คนดีของพี่"
แทนทวีดึงตัวของภูมิบุญเข้ามากระชับกอดไว้ในอกลูบหัวอยู่ ส่วนภูมิบุญก็สะอื้นออกมา ไม่ได้เสียใจแต่มันตื้นตันใจเหลือเกิน มันสุขใจ ความสุขที่มันล้นออกมาทางตา ใครว่าน้ำตาเป็นเพื่อนของเราได้เฉพาะยามเหงาหรือเศร้าใจเท่านั้น เวลาที่เราเปี่ยมสุขน้ำตามันก็ไหลออกมา ตื้นตันใจเหลือเกิน สุขใจจนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนี้ อยากหยุดมันไว้ไม่ให้เดินต่อไป
ความสุขทางใจที่หายไปนานแสนนานมันหวนกลับคืนมาอีกครา แทนทวีอยู่ช่วยงานภูมิบุญที่เขาค้อนับจากวันนั้น จนถึงวันงานจริงแวนกับพอลพร้อมทั้งญาติก็มาล่วงหน้าก่อนหนึ่งวัน
"แหม มันอุบไว้นะภูมิ มันไม่ให้พี่บอกเรา มันบอกกะจะมาเซอร์ไพรซ์"
พอแวนเห็นหน้าภูมิบุญกับแทนทวีที่ยืนเคียงข้างกันก็แซวออกไป ภูมิบุญยิ้มเต็มดวงหน้า
"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่แวน ยังไงพี่แทนก็มา แค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ"
"เห็นไหมตาแทน น้องภูมิน่ารักแสนดีขนาดนี้ แกยังจะใจดำปล่อยให้น้องเขารอนานๆนะ"
"แหมพี่แวน ผมอยากไปที่ไหนล่ะ พ่อกับแม่โน่น"
แทนทวีบุ้ยปากไปทางบุพการีที่กำลังลงจากรถมา พอได้ยินอย่างนั้นแพทย์หญิงศิริกานต์ก็ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี
"ที่แม่ทำก็เพื่ออนาคตของเรานั่นล่ะตาแทน มาว่าแม่อีกอะไรกัน"
"แหมแม่ ผมล้อเล่น อย่างน้อยก็รู้ว่าภูมิเขายังรอผมอยู่"
แวนอ้าปากจะพูดเหน็บเอาสักทีแต่ก็หุบปากลงไม่พูดอะไรออกมา
"พี่แวนครับ ภูมิมีอะไรจะเซอร์ไพรซ์พี่แวนด้วยนะครับ"
"หือ อะไรจ๊ะภูมิ"
"เรื่องเทียนน่ะครับ ไม่มีในแผนงานแต่ภูมิลองทำแล้ว สวยมากคิดว่าพี่แวนกับพี่พอลน่าจะชอบ"
"อ้อ ที่ห้อยอยู่เนี่ยเหรอ เข้าใจคิดนะ ขอบใจมากนะภูมิ ถ้าไม่ได้ภูมิงานพี่คงไม่ออกมาแบบนี้แน่ๆ"
แวนเข้ามาจับแขนของภูมิบุญยิ้มให้อย่างจริงใจ
"ไม่เป็นไรครับ ถือว่าเป็นของขวัญวันแต่งงานให้พี่แวนกับพี่พอล"
รื้นน้ำตาไหลออกมา แวนต้องกระพริบตาถี่ๆไล่มันไป นี่น่ะหรือคนที่เธอเคยเกลียดคิดทำร้าย นี่น่ะหรือคนที่เธอเคยแม้แต่ไม่อยากจะเห็นหน้า
"ภูมิ ขอบใจมาก"
แทนความในใจแวนโผเข้ากอดภูมิบุญ เม้มปากแน่น พอลเองก็เข้ามากล่าวคำขอบคุณก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเตรียมตัว
"มาด้วยเหรอ นึกว่าจะมีใหม่ไม่ยอมมา"
เสียงทักที่ห้วนแข็งดังมาจากข้างหลัง โตโต้มาถึงทีหลังใคร มีคุณอภิสรากับจันทร์มาอีกคัน สายตาของโตโต้ปราดมองหน้าแทนทวีอยู่ไม่ถึงวินาที แต่ก็หันไปจ้องหน้าภูมิบุญ ในแววตานั้นมันอยากเกินที่จะอ่าน ทั้งขุ่นเคืองใจ ไม่พอใจ ปวดร้าวมันสุมรุมกันอยู่ ภูมิบุญทำหน้าไม่ถูกแต่ก็บอกกับตัวเองว่าเขาทำถูกแล้ว ให้เขาตัดใจเสียทีจะได้หมดเรื่องกันไป
"มาสิพี่ พี่สาวผมแต่งทั้งที อีกอย่างผมก็มาหาแฟนผมด้วย ใครทิ้งไปก็โง่เต็มทีแล้ว คนน่ารักนิสัยดีอย่างภูมิ หาไม่ได้ง่ายๆนะครับ"
"เหรอ ยังคิดว่าภูมิเป็นแฟนนายอยู่เหรอ"
"คุณโตโต้"
ภูมิบุญปรามขึ้น โตโต้หันมามองแล้วเม้มปากกัดกรามแน่นก่อนที่จะเดินหนีไป ภูมิบุญเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเขามากนักเพราะคุณอภิสรากำลังเดินมา
"นั่งรถไกลมันปวดเมื่อยไปหมด เป็นไงบ้างลูกงานเตรียมงานเรียบร้อยดีไหม"
"ครับคุณท่าน คุณท่านจะให้เขามานวดให้ไหมครับ ภูมิจะได้บอกพนักงานเขาให้ ถือว่าทดลองสปาของเราไปในตัว"
"เอาไหมจันทร์ตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรทำนี่นะ"
"อุ๊ย คุณท่านทำเถอะค่ะ จันทร์จะเดินดูรอบๆ ไม่ได้มาเสียนาน"
"เธอไม่ทำชั้นก็ไม่ทำ อะไรกัน ตอนนั่งอยู่ในรถเห็นขยับยุกยิก จะมาบอกไม่เมื่อยเหรอ"
คุณอภิสราทำเสียงเข้ม ภูมิบุญยิ้มออกมาจึงเดินไปหามารดาของตน
"ทำเป็นเพื่อนคุณท่านสิครับแม่ นะครับช่วยติชมให้ด้วย"
ภูมิบุญเข้าไปอ้อนจันทร์รายนั้นคิดอยู่นานถึงพยักหน้าตอบรับ แทนทวียกมือไหว้ทักทายคุณอภิสราแล้วคุยกันอยู่พักใหญ่ ทั้งสองจึงแยกย้ายไปเข้าห้องพัก ส่วนภูมิบุญกับแทนทวีก็ไปช่วยเขาเตรียมงาน
"ภูมิๆ ไปอาบน้ำเถอะ จะสี่โมงแล้วเดี๋ยวแขกมาจะไม่มีเวลา"
พลอยเดินออกมาตามภูมิบุญ
"ไปอาบน้ำหน่อยก็ดีนะภูมิ เห็นกรำงานแต่เช้าแล้ว หน้าหมองไปนะเนี่ย"
แทนทวีบอกแล้วเอามือขึ้นแตะตามแก้ม
"แหมพี่แทนขา หวานตลอดเลยน้า"
พลอยแซวออกมา แทนทวียิ้มอายๆ
"ไม่ได้หรอกพลอย พี่ไม่ได้เจอภูมิเขาบ่อยๆนี่ ต้องหวานให้คุ้ม"
แทนทวีตอบกลับไป ภูมิบุญหัวใจเต้นแรง ทุกอย่างมันช่างสวยงามเหลือเกิน พอแยกกันไปอาบน้ำชะระร่างกายเสร็จก็ออกมารอรับแขก ภูมิบุญพักห้องเดียวกับบาส ส่วนพลอยพักคนเดียวรอฝ้ายมาถึงค่อยพักกับฝ้ายเพราะโต้งไม่ว่างมางานด้วย ส่วนโตโต้พักคนเดียว สีหน้าสีตาไม่ค่อยปลื้มกับงานเท่าไหร่เห็นอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมด
"หล่อเชียวนะจ๊ะบาส"
พลอยแซวบาสที่ใส่เสื้อผ้าที่ภูมิบุญซื้อให้ เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงแสล็คกับแจ็กเก็ตสีเทาอ่อนๆ
"แหมพี่พลอย อยู่มาตั้งนานเพิ่งจะเห็นว่าผมหล่อเหรอ"
"เอาใหญ่นะเรา เห็นนานแล้วจ้า แต่ไม่อยากชมเดี๋ยวเหลิง"
"อ่านะคนเรา พี่ภูมิเขาซื้อให้อ่ะพี่"
"แขกเริ่มมาแล้ว เราไปดูพี่แวนก่อนนะว่าเสร็จหรือยัง"
ภูมิบุญบอกก่อนจะเดินกลับเข้าไปในรีสอร์ท แวนยังแต่งตัวไม่เสร็จแต่พอลเสร็จแล้ว พอลจึงเดินตามภูมิบุญออกมารับแขกระหว่างที่รอแวนแต่งตัว
"งานน่ารักมากเลยภูมิ พี่ชอบจริงๆเลย ค่ำๆใช่ไหมถึงจะจุดเทียน"
"ครับ รอตะวันตกดินก็จุดได้เลยครับ"
"ไอเดียใครเนี่ย เจ๋งดีนะ"
"บาสครับ น้องเขาคิดขึ้นมาเมื่อวานเองนะครับพี่พอล"
"จริงดิ เก่งนะเรา"
พอลหันไปชมบาสที่ยืนอยู่ข้างๆภูมิบุญรายนั้นยิ้มออกมา
"บาสเขาชอบถ่ายรูปด้วยนะครับ เออบาสเราไปเดินถ่ายรูปเล่นๆก่อนก็ได้นะเดี๋ยวจะเบื่อเสียก่อน"
"ไม่เบื่อหรอกพี่ เดี๋ยวผมเป็นตากล้องจำเป็นให้พี่ละกัน พี่พลอยมาๆเป็นนางแบบให้ผมหน่อย"
บาสหยิบกล้องขึ้นมา พลอยเองก็ไม่รอช้าเข้ามาโพสต์ท่าให้บาสชักรูปทันที พอแขกเหรื่อเข้ามาในงาน ส่วนมากเป็นเพื่อนของแวนกับพอล มีญาติบ้างแต่ไม่มากเพราะญาติมีงานไปแล้วเมื่อวานที่บ้าน เสียงทักทายจอแจอยู่ทั่วบริเวณงาน รถที่เข้ามาในงานมีแต่รถหรูหราราคาแพงทั้งนั้น ภูมิบุญยืนเคียงข้างกับแทนทวีมีพลอยขนาบอยู่อีกข้างอยู่หน้างานให้แขกเซน ชื่ออวยพรให้คู่บ่าวสาว พอฝ้ายมาฝ้ายก็มาติดดอกไม้ให้แขกช่วยพลอย
"จัดงานได้น่ารักมากภูมิ เข้าใจทำนะ"
ฝ้ายชมเพราะตั้งแต่ทางเข้าในงานแม้แต่ลานจอดรถเองก็มีช่อดอกไม้ปักอยู่ตาม เสา มีเชือกสีทองคล้องอยู่เป็นสาย เสาไม้สีขาวที่ทำขึ้นมาตรงปลายมีช่อดอกไม้ติดอยู่ มีระย้าพวงชมพูห้อยลงมามีเทียนหอมอยู่ตรงโคนเสา ทางเข้าเป็นซุ้มดอกไม้หลากหลายชนิด หลากหลายสีระย้าที่ร้อยดอกรักสลับกับกุหลาบระโยงระยางอยู่มีเทียนหอมราย เรียงตามทางเข้ามา เสาขนาดเล็กเหมือนท่อนไม้ไผ่ย้อมสีน้ำตาลทองที่แวนชอบตรงปลายไม้มีผ้าสอง สีสะบัดไปตามแรงลมที่เอื่อยๆมีดอกไม้ที่ร้อยห้อยพันกันลงมาด้วย พอถึงเวลาจุดเทียน พนักงานก็ช่วยกันจุดเทียนหอมตามจุดต่างๆ บาสเองก็ไปช่วยเขาทำด้วย พอแสงเทียนส่องสว่างขึ้นพร้อมๆกัน เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันที
"เจ๋งว่ะ"
"สวยมากแวน สวยจริงๆ"
เสียงชมอยู่ไม่ขาดปาก ภูมิบุญยิ้มออกมา พลอยเองก็ดูเป็นสุข คนที่จะดูมีความสุขมากกว่าใครก็คือบาสเพราะเขาคือต้นคิดและสิ่งที่เขาคิดมี คนให้ความสำคัญกับมัน โตโต้เองมองอยู่ไกลๆ คอยมองตามหลังภูมิบุญอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเห็นเขาสองคนอยู่ด้วยกันยิ่งสะกิดใจเม้มปากหงุดหงิดไปเสีย
"เก่งมากจ๊ะภูมิ ป้าดีใจมากนะที่เราทำออกมาได้ดีมากๆ"
"ขอบพระคุณ คุณท่านนะครับที่ให้โอกาสกับภูมิ"
คุณอภิสราเดินเข้ามาชมถึงตัวก่อนจะแยกออกไปคุยกับแพทย์หญิงศิริกานต์
"ภูมิจ๊ะ ทางนี้หน่อย"
แพทย์หญิงศิริกานต์ร้องเรียก ภูมิบุญเดินค้อมตัวเข้าไปหา
"ขอบใจมากนะลูก ขอบใจมาก"
พอภูมิบุญนั่งลงใกล้ๆแพทย์หญิงศิริกานต์ก็น้ำตาไหลออกมาลูบหัวภูมิบุญอยู่ รายนั้นถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าแพทย์หญิงศิริกานต์จะร้องไห้ออกมาได้
"ภูมิยินดีครับ"
พอถึงเวลาที่แวนขึ้นไปกล่าวขอบคุณแขกที่มาในงาน แวนก็สอดส่ายสายตามองหาภูมิบุญ
"ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกคนนะคะ ที่อุตส่าห์ขับรถมาไกลจากกรุงเทพฯ ขอบคุณมาก งานวันนี้เป็นไงบ้างคะ อาหารถูกปากไหม หวังว่าทุกคนคงชอบงานของแวนนะคะ ขอบคุณพอลนะคะที่ยอมแต่งงานกับแวน"
เสียงหัวเราะดังขึ้นมาเพราะแวนทำสีหน้าสีตาทะเล้นใส่
"แวนเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมานานแล้ว คิดว่าตัวเองต้องได้ทุกอย่างที่เราอยากได้ เคยทำอะไรไม่ดีมามากมาย แต่พอลก็ยังรักและยอมแต่งงานกับแวน ขอบคุณมากนะคะ"
น้ำตาปริ่มออกมาพอลโอบว่าที่ภรรยา เสียงปรบมือดังกึกก้อง
"อ้อ งานวันนี้ที่เพื่อนๆชมว่าสวย ต้องขอบคุณน้องภูมินะคะ เป็นคนดำเนินงานเองทั้งหมด ภูมิ พี่ขอบใจเรามากนะ พี่ขอโทษเราด้วยที่ผ่านมาพี่เคยทำไม่ดีไว้กับเรา พี่เพิ่งรู้ว่าเราเป็นคนน่ารักมากแค่ไหน ขอบใจมาก"
ทุกคนหันมาทาง ภูมิบุญที่ยืนอยู่เคียงข้างแทนทวี ภูมิบุญเองก็เม้มปากตื้นตันอยู่ในใจ พอทุกคนกล่าวเสร็จก็มีอาหารเลี้ยงตามเคาท์เตอร์ที่จัดไว้ แขกบางคนก็ขอตัวกลับก่อนเพราะไม่อยากจะค้างอาจจะมีธุระหรือจุดประสงค์อย่าง อื่น บางส่วนที่สนิทมากๆก็ค้าง
"รู้สึกดีจังเลยนะภูมิ พี่เพิ่งรู้นะว่าที่นี่มันสวยขนาดนี้ คราวหลังเรามากันสองคนนะ"
แทนทวีเดินมาประชิดด้านหลังเอามือโอบไว้ที่บั้นเอว
"เห็นดาวด้วยนะครับ"
"อืม สวยมาก พี่มีความสุขจังเลยครับภูมิ ที่จริงอยู่ไหนก็ได้นะที่มีภูมิกับพี่สองคน"
"พี่แทน อยากให้พี่แทนรีบกลับมาจังเลย"
"พี่เองก็อยากจะกลับนะ แต่อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้วภูมิ พี่ไม่อยากอยู่นักหรอก แต่สัญญากับพอ่แม่ไว้ ทนเอาหน่อยนะภูมิ"
"ครับ ภูิรอพี่แทนอยู่ทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ภูมิจะไม่คิดถึงพี่"
"พี่ก็เหมือนกันครับ พี่คิดถึงภูมิคนเดียว เพราะภูมิพี่ถึงอดทนอยู่ได้ เพราะภูมินะ รู้ไหม"
ทั้งสองกอดกันอยู่ใต้เงาของดวงดาราที่ทอแสงระยับอยู่ทั่วท้องฟ้า อากาสเย็นสบายไม่หนาวมากไม่ร้อนมาก ถ้าหากว่าคนที่เรารอคอยหวนกลับมาคืนใจ สุขไหนมันจะยิ่งไปกว่า แค่ได้เห็นเขาอีกสักครั้ง คนที่ครอบครองหัวใจ คนที่เป็นเจ้าของดวงใจ
คราใดแหงนหน้าขึ้นฟ้า นั่นจันทราแสงจันทราใช่ไหม
คราใดมองเงาในน้ำใส ฤานั่นใช่แสงดาราฤๅสาดส่อง
คราใดจ้องมองนัยน์ตานวลน้อง ดุจดังสองดารานภากาศ
คราใดเหินห่างศิโรราบ จวนจะขาดลมหายใจอยู่รอนรอน
เขียนโดย eiky
-
อ่านแล้วเห็นภาพ บรรยากาศดีมาก กลอนเพราะดี
แต่เหมือนมีอะไรแอบแฝง หรือคนอ่านวิตกจริต
สงสารน้องภูมิ
+1
-
งงกะอิพี่แทนจิงๆ ตอนนี้เหมือนว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เห้อ รึอิพี่แทนม่ะได้นอกใจ ด่าอิพี่แทนไว้ซะเยอะด้วยสิ 55 แอบสงสารโตโต้นิดๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ออออ ระเเวงเเทนอ่ะ
โตโต้พูดเหมือนรู้อะไรเกี่ยวกับเเทน
ที่ปิดภูมิอยู่
เพื่อใจไว้บ้างก็ดีนะภูมิ
-
พี่อิ๊กบรรยาย ได้จินตนาการออกมาง่ายจริงๆครับ
ในจินตนาการสวยมากๆ อยากจะเห็นของจริงแบบนี้มั่งจัง
แต่พี่อิ๊ก ทำไมหลอกล่อกันได้ขนาดนี้ ไอ้เราก็คิดว่าพี่แทนจะเปลี่ยนไปแล้ว
แต่สงสัยพี่อิ๊กจะหลอกให้น้องคิดไปอีกทางใช่ป่าว
หึหึ ยังคิดว่าพี่แทนแอบทำอะไรอยู่ที่โน่นอยู่นะพี่อิ๊ก
-
เอ้ออ อารมณ์ชั่ววูบขึ้นมาว่าอยากจะแต่งงาน
แต่รถไฟฟ้ายังไม่หาช้านนนซะทีเนี่ยเด้ เง้ออ
อ่านแล้วรู้สึกเห็นใจคุณโตโต้...ตัวเองอุตส่าห์เฝ้าปลาไว้ซะนาน กินก็ไม่ได้กิน ได้แต่มอง ได้แต่เลีย
แต่อยู่ๆก็มีแมวตัวเดิมที่กลับมากินแทนไปซะนี่ แถมยังกลับมาแบบได้ใจไปเต็มๆ
โตโต้คงต้องเปลี่ยนจากแมวที่เฝ้าปลาย่างไปเป็นหมาหัวเน่าแล้วกระมัง
อ่านแล้วเจ็บแปล๊บๆ
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊คเสมอ :กอด1:
-
เรื่องมันยังไม่พีคใช่มั๊ยคะ
เพราะฉะนั้นอิพี่แทนต้องเป็นคนทำให้พีคแน่ๆ :laugh: :laugh:
รอเชียร์พี่โตโต้ต่อไป -..- o18 o18
-
บรรยากาศหวานหยดย้อย โรแมนติกมากค่ะ แทนทวีกับภูมิบุญก็หวานกันตลอดงาน :o8:
แต่....โตโต้ของน้องมิล่ะ :z3: ไม่เหลือช่องว่างพอให้เบียดตีตื้นขึ้นมาเลย o6
คุณอิ๊กกี้นี่นอกจากจะแต่งกลอนภาษาไทยเก่งแล้วยังแต่งกลอนภาษาอังกฤษเก่งอีกด้วยนะคะ แต่งให้ภาษาไทยและภาษาอังกฤษไปทางเดียวกันได้ o13 ค่ะ :จุ๊บๆ:+1 ให้กับความสามารถ เลยค่ะ (แต่ตอนนี้ยังไม่คบ 24 ชั่วโมง เดี๋ยวดึกๆ จะมากดบวกให้นะคะ)
*******************
เชนต์ คำนี้ไม่ต้องมี ต์ นะคะ อีกอย่างคำนี้เราเขียนรูปเขียนให้ประสมสระเอก้จริง แต่เวลาเราออกเสียงจริงเราออกเสียงเป็นสระเสียงสั้น ดังนั้นอย่าลืมเติมไม้ไต่คู้นะคะ ต้องเป็น เซ็น ค่ะ
อาภาษ หมายถึง เจ็บป่วยหรือเปล่าค่ะ ถ้าใช่ต้องเขียนว่า อาพาธ นะคะ อีกอย่างปัจจุบันคำนี้เราใช้กับพระสงฆ์นะคะ ไม่ใช้ในบริบททั่วไป
-
:L1:
-
อ้าว........... งง
พี่แทนไม่เท่าไหร่ ขงอย่างงี้มันเฟคกันได้ คนมันจะเปลี่ยนเป้นอื่น
แต่ทำไมคนอื่นๆ ถึงไม่แสดงอะไรออกมาให้เราสะกิดใจเหมือนตอนผ่านๆ มาล่ะคะ พี่แวนก็ไม่ชัดเจน
มีแค่โตโต้เอง
โตโต้รุ้อะไรมาเนี่ยะ เก็บไว้ทำไม ระเบิดสักทีสิคะ แม่ยกอึดอัด :o12:
-
เรื่องนี้มันมีอะไรมากกว่านั้นน
นี่ยังไม่เข้าชื่อเรื่องใช่ไหมค่ะ พี่คนแต่ง
ไม่เอาเศร้านะะ เอาแฮปปี้ ๆ
พี่แทน พี่โตโต้ เฮ้ออออ
ปล่อยให้เวลาเป็นตัวตัดสินละกันเนอะ :เฮ้อ:
-
ไม่รู้สิรู้สึกว่าเหมือนแทนจะมีอะไรแอบแฝง เฮ้อ
-
พี่อิ๊กกี้กำลังจะหลอกให้เราตายใจใช่ไหม ฮือออ ได้กลิ่นทะแม่ง ๆ
อ่านตอนพี่แทนมานะ ดีใจแทนภูมิมากเลย
-
หวานขม
-
ความจริงในหัวใจของใครบางคนยากเกินกว่าที่ใครอีกคนจะเข้าใจ
ความจริงที่เห็นและที่ทำให้เห็น มันอาจจะไม่ได้มีความหมายอะไร
เลยเมื่ออีกคนได้รู้ความจริงนั้น เฮ้อ.... วันนี้อีป้าแก่ๆ ทำไมเหนื่อยจัง
จะรัก eiky และ ทุกคนเหมือนเดิมเช่นวันวานที่ผันผ่าน
และจะไม่แปรเปลี่ยนใจไปเหมือนใครบางคน
-
ทำมาเป็นเซอร์ไพร์สนะพี่แทน....
เกือบได้ :z6: จากเหล่าแม่ยกน้องภูมิแล้ว...
ความจริง มันยังแม่ง ๆ อยู่นา.....จะมีเซอร์ไพร์ส
ให้ช็อครอบสองไหมมมม.....ผวานะเนี่ยยย :sad2:
อ่านแล้ว....เห็นเลยว่าน้องภูมิมีความสุขมาก....
ก่อนหมดกรรมอย่างที่พระท่านว่าน่ะ.....มันจะ
.....ขนาดไหนหนอ.... :เฮ้อ:
:กอด1: น้องภูมิแรง ๆ ..... :กอด1:
:กอด1: น้อง eiky ด้วยนะจ๊ะ
กด + ให้กำลังใจน้องภูมิล้วน ๆ ..... :L1:
:กอด1: ให้กำลังใจรีบนด้วยค่ะ
-
คุณอิ๊กขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา..
แปะไว้ก่อนนะ
งานยังไม่เสร็จเล้ยยยยยยยยย ท่วมท้น
:m31:
อาจมีกำหนดลากยาว ..
แต่จะกลับมาอ่านต่อแน่นอนค่ะ ไม่หนีไปไหน
:กอด1:
-
งงไปตามๆกัน
ตกลงว่ายังไงเนี่ย
ไอ้พี่แทน มันมีใหม่จิงป่ะ
ความสุขก่อนพายุเข้ารึเปล่าภูมิ
ตอนนี้แอบสงสารโตโต้
คงปวดร้าวน่าดูเชียว
- - "
-
รู้สึกว่าแต่ละคนไปอยู่นอกแล้ว กลับมาเปลี่ยนทุกคนเลย ว่าไหม???
ติดคามอยู่คะ อ่านรวดเลย 555 o13
-
ฤกษ์งามยามดีงานเสร็จตีห้านิดๆ (ปาดเหงื่อ)
ทนไม่ไหว ต้องเข้ามาอ่านจนได้
..
ตกลงเรื่องแทนมันเป็นยังไงกันแน่นิ?
แต่คนอ่านออกตัวเลยเชียร์โตโต้ล่ะ :laugh:
แต่ถ้าแทนไม่ได้นอกใจภูมิ และตามพล็อตคุณอิ๊ก แทนเป็นพระเอกคู่กับภูมิ
คนอ่านเคารพพล็อตและคนเขียนนะคะ ไม่ได้แอนตี้อาละฟาดหาง ฮ่าๆๆๆ
แค่บอกเฉยๆว่าคนอ่านคิดอะไร^^
ดีใจที่ภูมิมีความสุข แต่ยังไม่วางใจในสถานการณ์อ่ะ
บอกตรงๆ
:กอด1: ให้กำลังใจ
แว่บไปนอนซักสองชม.ก่อนจะลากสังขารไปส่งงานให้ทัน
-
ความจริงที่เห็นและที่ทำให้เห็น มันอาจจะไม่ได้มีความหมายอะไร
เลยเมื่ออีกคนได้รู้ความจริงนั้น เฮ้อ.... วันนี้อีป้าแก่ๆ ทำไมเหนื่อยจัง
จะรัก eiky และ ทุกคนเหมือนเดิมเช่นวันวานที่ผันผ่าน
และจะไม่แปรเปลี่ยนใจไปเหมือนใครบางคน
หือ ป้ามะเข้าใจน้า อย่ามาปล่อยเควสชั่นมาร์กไว้แล้วไปน้า งง นะเนี่ย
ฤกษ์งามยามดีงานเสร็จตีห้านิดๆ (ปาดเหงื่อ)
ทนไม่ไหว ต้องเข้ามาอ่านจนได้
แว่บไปนอนซักสองชม.ก่อนจะลากสังขารไปส่งงานให้ทัน
เอ๋ทำอารายอ่าคร้าบ ทำไมนอนดึก เข้ากะเหมือนผมเหรอ สู้ๆน้า เรื่องพล็อตยังไม่ได้บอกเลยน้าว่าใครเป็นพระเอก หุหุ ตามกันต่อไปแต่คงอีกไม่นานหรอกคร้าบ
-
จินตนาการบรรยากาศแล้วอยากไปอยู่ที่นั่นจัง ท่าทางจะสวยมาก :L1:
คุณพี่แทนก็ยังดูเหมือนเดิม แต่ทำไมเรารู้สึกยังไงไม่รู้ฟระ :serius2:
ขออย่าให้มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนะ ไม่อยากให้ภูมิเสียใจอีกแล้วอ่ะ แม้คนที่เสียใจจะเป็นนายโตโต้ก็ช่าง~ :sad4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อึดอัดใจ! :m31:
พี่อิ๊กกี้จ๊ะ ช่วยทำให้ไอมั่นใจทีว่ายังเป็นพี่แทนคนเดิม :impress:
-
:impress2: อ่านตามแล้วมีความสุขจังค่ะ เอาไว้ถ้ามีโอกาสแต่งงานขอยืมไอเดียแขวนเทียนไปใช้บ้างนะคะ 555+
แต่ยังไงก็ยังติดตรงแทนอยู่ดี แต่ก็จะเชื่อนะ....
รักกันๆ :L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งไม่เข้าใจ ใครเป็นพระเอกหว่า???
โตโต้แหละโตโต้ ว่าแต่ มันจะเป็นยังไงต่อไปหว่า???
-
อิอิอิอิอ
ภูมิ จะได้คู่ กับแทนไหมอ่ะ
อ่านแล้ว เหมือนไรเตอร์ อยากให้ คนอ่านยากจะเดา จริงๆ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
"แหมแม่ ผมล้อเล่น อย่างน้อยก็รู้ว่าภูมิเขายังรอผมอยู่"
แวนอ้าปากจะพูดเหน็บเอาสักทีแต่ก็หุบปากลงไม่พูดอะไรออกมา
ทีแวนไม่พูดมีอะไรปิดบังไว้หรือเปล่านะ
ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดไว้เลยนะ หรือว่าเราจะคิดมากไป :m21:
ขอถามคุณอิ๊กกลับว่า ที่ว่าเศร้านี่ สุดท้าย จบแบบสุขสมหวังหรือจบแบบ ไม่สมหวังคะ?
ถ้ามันhappy endingนะ จัดมาเถอะค่ะ เศร้าเสียดตับ ดราม่าแค่ไหน จัดมาให้หนัก
เราอ่านได้ สบาย..
แต่ถ้ามันจบแบบไม่สมหวัง หมายถึงว่า สุดท้ายแล้วตัวเอกทั้งสองไม่ได้คู่กัน เป็นต้น
เห็นคุณอิ๊กกี้ยืนยันว่า Happy Ending นะคะ
:pig4: น้องมิที่บอกค่ะ
ถ้าhappy endingล่ะก็ คุณอิ๊กขา จัดหนักโลด อย่าให้เสีย!
คนอ่านพร้อมเสมอ :a1:
เห็นด้วยนะ
รักกันๆ :L2:
-
น้ำตาจะไหลค่ะตอนนี้
ถามว่าไหลเพราะชอตไหน
โอ้ยยย หลายช๊อต ฮา
แวนขอบคุณพอลที่ยอมแต่งงานด้วย ใครว่ามันเป็นเรื่องน่าขำกัน
อ่านแล้วมันไม่ขำเลย มันซึ้งมากเหอะ
ตอนแทนกลับมาก้อจะไหล
เค้ารักกันมากจริงๆ สินะ
รักมากจนแทบไม่มีช่องว่างให้ใครบางคนแทรกเข้าไปได้เลย
น้ำตาจะไหลสงสารโตโต้
สุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไรเนี้ยะ
เดาไม่ถูกเลยจริงๆ
ไม่อยากให้ภูมิเสียใจ
ไม่อยากแล้วจริงๆ น๊า
-
ก้นะ เดาได้ลางๆว่าพี่แทนคงแอบมีกิ๊ก...มีกิ๊กได้ไม่ว่า
แต่ห้ามทิ้งน้องภูมิ!!!!!!
ถ้าถึงเวลาที่ต้องเลือก ถ้าพี่แทนนิ้งน้องภูมิ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย...
-
วันนี้น้องภูมิไม่มานะครับ คิดไม่ออก มันไม่ไหล ไปไม่ได้ เจอกันพรุ่งนี้
อิอิ มาระทึกกัน
-
ตกลงว่าแทนจะเอายังไงกันแน่นี่
รักจิงหรือลวง
ทำไมไม่มีใครบอกความจิงกับภูมิอ่ะ
ใจร้ายๆๆๆๆๆ
:m31: :m31: :m31:
-
วันนี้น้องภูมิไม่มานะครับ คิดไม่ออก มันไม่ไหล ไปไม่ได้ เจอกันพรุ่งนี้
อิอิ มาระทึกกัน
:sad4: ถ้าอย่างนั้น เจอกันคืนวันพฤหัสบดีเหมือนเดิมนะคะ :bye2:
-
มันเหมือนจะมีอะไรแอบแฝง o18
-
อ่านทีเดียวให้จบแล้วค่อยเม้น
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบมากๆเลยค่ะ
อัพบ่อยๆนะค่ะ
เชียร์คู่ แทนกับภูมิ ไม่เชียร์ โตโต้กับภูมิ
ภูมิเหมาะกับแทนมากกว่า อิอิ
ตอนต่อไปจัดงานหมั้นของแทนกับภูมิเลยสิค่ะ
55555
-
สงสารโตโต้ แทนกลับมาทำม๊ายยยยยย
-
+1 :L2: :L2:
-
พี่แทนค่ะ...ตกลงว่าไงคะเนี๊ยะ
งงไปหมดละ
คนอ่านคนนี้เชียร์คุณโตโต้สุดใจไปแล้วละซิ
เด็กบาส เริ่มเป็นเด็กดีมากขึ้นละ
ดีแล้วๆ..พี่ภูมิจะได้เบาใจ
-
เชียร์คุณโตโต้ อีก 1 เสียง
-
แวะมาดู พร้อมได้ความคิดประหลาดๆที่แว่บเข้าหัวมาว่า
ถ้ากรณีที่แทนมีคนอื่น..อาจเป็นไปได้ว่าเพราะแทนไปเจอสามีที่ออสเตรเลียเข้าให้แล้ว :laugh:
และสืบเนื่องจากชื่อเรื่อง ที่นี่ไม่มีนายเอก..
อาจมีกรณีนี้จริง เพราะสุดท้ายภูมิบุกับบาสรักกัน และภูมิเป็นฝ่ายเป็นสามี
:m20:
คลายเครียด หรือเครียดหนักกว่าเดิมไม่รู้นิ ช่วงนี้คนอ่านทั้งมึนทั้งเบลอและทั้งรั่ว!
ฤกษ์งามยามดีงานเสร็จตีห้านิดๆ (ปาดเหงื่อ)
ทนไม่ไหว ต้องเข้ามาอ่านจนได้
แว่บไปนอนซักสองชม.ก่อนจะลากสังขารไปส่งงานให้ทัน
เอ๋ทำอารายอ่าคร้าบ ทำไมนอนดึก เข้ากะเหมือนผมเหรอ สู้ๆน้า เรื่องพล็อตยังไม่ได้บอกเลยน้าว่าใครเป็นพระเอก หุหุ ตามกันต่อไปแต่คงอีกไม่นานหรอกคร้าบ
เปล่าค่ะคุณอิ๊ก ยังเรียนอยู่ งานท่วมหัวมาก ระบายไม่ทัน ทำเข้าไปเหอะ ไม่ต้องไปนอน :m31:
อาจารย์ก็ช่างน่ารัก ว่างอยู่ตั้งนานไม่มีงาน ก่อนสอบไฟนอล อาจารย์หวังดีกับเด็กๆ
สั่งงานมาซะเยอะ..สภาพแต่ละตน ซอมบี้เดินได้ดีๆนี่เอง ตาลึกโบ๋ โทรมซีด สิวขึ้นพรึ่บ
แวะมาบอกด้วยว่า ต้องไปเตรียมรบ(สอบไฟนอล)แล้ว หลังไฟนอลจะกลับมาตามอ่านย้อนหลังนะคะ
ทั้งภูมิบุญ และ ครอบครัวหมีขาว
:กอด1:ทีนึง ให้กำลังใจ
-
แวะมาดู พร้อมได้ความคิดประหลาดๆที่แว่บเข้าหัวมาว่า
ถ้ากรณีที่แทนมีคนอื่น..อาจเป็นไปได้ว่าเพราะแทนไปเจอสามีที่ออสเตรเลียเข้าให้แล้ว :laugh:
และสืบเนื่องจากชื่อเรื่อง ที่นี่ไม่มีนายเอก..
อาจมีกรณีนี้จริง เพราะสุดท้ายภูมิบุกับบาสรักกัน และภูมิเป็นฝ่ายเป็นสามี
:m20:
กรี๊ด!!!! เป็นการพลิกบทบาทครั้งสำคัญยิ่งกว่าแอน ทองประสม อีกนะคะเนี่ย :laugh:
เปล่าค่ะคุณอิ๊ก ยังเรียนอยู่ งานท่วมหัวมาก ระบายไม่ทัน ทำเข้าไปเหอะ ไม่ต้องไปนอน :m31:
อาจารย์ก็ช่างน่ารัก ว่างอยู่ตั้งนานไม่มีงาน ก่อนสอบไฟนอล อาจารย์หวังดีกับเด็กๆ
สั่งงานมาซะเยอะ..สภาพแต่ละตน ซอมบี้เดินได้ดีๆนี่เอง ตาลึกโบ๋ โทรมซีด สิวขึ้นพรึ่บ
น้องมิเข้าใจความรู้สึกนี้ค่ะ เพราะกำลังประสบอยู่ เราตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันค่ะ :เฮ้อ:
ปล. โดดเรียนมารอเชียร์โตโต้เลยนะคะเนี่ย เพราะฉะนั้นมาเร็วๆ นะคะ :laugh: จริงๆ เปล่าหรอกค่ะ ทำรายงานติดลม ไปเรียนไม่ทัน เลยไม่ไปดีกว่า
(ภาพวงจรชีวิต Naomi :pigwrite: - o19 - :sleep2: - o6 - :o10: - :sad5:)
-
เปล่าค่ะคุณอิ๊ก ยังเรียนอยู่ งานท่วมหัวมาก ระบายไม่ทัน ทำเข้าไปเหอะ ไม่ต้องไปนอน :m31:
อาจารย์ก็ช่างน่ารัก ว่างอยู่ตั้งนานไม่มีงาน ก่อนสอบไฟนอล อาจารย์หวังดีกับเด็กๆ
สั่งงานมาซะเยอะ..สภาพแต่ละตน ซอมบี้เดินได้ดีๆนี่เอง ตาลึกโบ๋ โทรมซีด สิวขึ้นพรึ่บ
น้องมิเข้าใจความรู้สึกนี้ค่ะ เพราะกำลังประสบอยู่ เราตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันค่ะ :เฮ้อ:
ปล. โดดเรียนมารอเชียร์โตโต้เลยนะคะเนี่ย เพราะฉะนั้นมาเร็วๆ นะคะ :laugh: จริงๆ เปล่าหรอกค่ะ ทำรายงานติดลม ไปเรียนไม่ทัน เลยไม่ไปดีกว่า
(ภาพวงจรชีวิต Naomi :pigwrite: - o19 - :sleep2: - o6 - :o10: - :sad5:)
ดีใจจังมีเพื่อนร่วมชะตากรรม
วงจรชีวิตเราไม่ได้ต่างกันเลยค่ะน้องมิ
:กอด1:
ขอพักมานั่งรอนิยายด้วยเหมือนกัน^^
แวะมาดู พร้อมได้ความคิดประหลาดๆที่แว่บเข้าหัวมาว่า
ถ้ากรณีที่แทนมีคนอื่น..อาจเป็นไปได้ว่าเพราะแทนไปเจอสามีที่ออสเตรเลียเข้าให้แล้ว :laugh:
และสืบเนื่องจากชื่อเรื่อง ที่นี่ไม่มีนายเอก..
อาจมีกรณีนี้จริง เพราะสุดท้ายภูมิบุกับบาสรักกัน และภูมิเป็นฝ่ายเป็นสามี
:m20:
กรี๊ด!!!! เป็นกาลพลิกบทบาทครั้งสำคัญยิ่งกว่าแอน ทองประสม อีกนะคะเนี่ย :laugh:
หวังแค่ว่าหนึ่งในความคิดประหลาดๆของเรา จะไม่เป็นจริงนะคะ
ไม่งั้นล่ะก็ ไม่ :a5: ก็ :m20: กันไปข้างนึงแน่
-
ฉากหกสิบเก้า
คืน ก่อนที่แทนทวีจะกลับไปออสเตรเลียเขาได้พาภูมิบุญไปค้างที่หัวหิน แม้บรรยากาศจะชวนให้ออกไปเดินเล่นแต่ทั้งสองก็ไม่ออกไปจากห้องเลยนอนก่ายกอด กันอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน
"ไม่อยากกลับเลยให้ตายสิ อยากอยู่แบบนี้กับภูมิไปนานๆ"
แทนทวีพรมจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน ภูมิบุญเองก็เบียดกายเข้าหาเช่นกัน
"รีบกลับไปเรียนให้จบเถอะครับพี่แทน พอจบแล้วเราก็จะได้เจอกันทุกวันไง"
"เนอะ อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆจังเลย"
วัน เวลาที่เป็นสุขรู้สึกไหมว่ามันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ได้สูดกลิ่นกายคนรักไม่ทันไรก้ต้องถึงเวลาที่เขาต้องกลับแล้ว ใจหายลอยปลิวไปไกลแสนไกล พยายามกดเก็บความรู้สึกเหล่านั้นความหวิวหวั่นในใจไว้ข้างในพยายามฝืนยิ้ม ออกมา ในวันที่เขาจำเป็นต้องร่ำลาจากไป แต่ถึงอย่างไรเขาก็จะหวนกลับมาอีกไม่นาน
สนาม บินสุวรรณภูมิคราคร่ำไปด้วยผู้คนเช่นทุกวัน ครั้งนี้ภูมิบุญไม่ต้องหลบซ่อนเพื่อที่จะไปส่งแทนทวีเหมือนครั้งก่อนแล้ว ทั้งคู่ยืนอยู่เคียงข้างกัน มีนายแพทย์แทนชัยกับแพทย์หญิงสิริกานต์ยืนอยู่ไม่ไกล
"ดูแลตัวเองดีๆนะภูมิ"
แทนทวีกุมมือของภูมิบุญเอาไว้แน่นบีบคลึงอยู่ถ่ายถอนความในใจให้ซึมผ่านไปกับแรงบีบนั้น
"พี่แทนเองก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ภูมิรออยู่นะ"
"พี่จะรีบกลับมานะภูมิ พี่รักเรามากนะ"
"ภูมิก็รักพี่แทนครับ รักมาก"
เขา เดินจากเข้าไปด้านในแล้วภูมิบุญยืนเม้มปากแน่นอยู่ ไม่เอ่ยอะไรออกมา ในใจหวิวๆบอกไม่ถูก เป็นธรรมดาของมนุษย์เมื่อใดที่ต้องพัดพรากจากคนที่รักของที่รักย่อมใจหาย เป็นเรื่องปกติแม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าต้องกลับมาเจอกันอีกครั้งก็ตาม พอกลับถึงบ้านก็เห็นโตโต้ยืนหน้ายักษ์รออยู่ที่หน้าห้องของตนเอง
"เป็นไงไปกกกันมาช้ำเลยล่ะสิท่า"
น้ำเสียงที่พูดออกมาประชดประชัน สายตาก็ดูเกรี้ยวกราด ภูมิบุญแม้จะเข้าใจอะไรไม่มากนักแต่ก็เข้าใจเขาดีว่าคงรู้สึกลำบากใจไปไม่น้อย
"ครับ ก็ดีครับ"
"พี่ไม่เข้าใจทำไมเราถึงได้รักมันนัก คนอยู่ใกล้ๆตัวไม่มอง"
"แล้วพี่แทนเขามีอะไรเสียหายล่ะครับ ผมถึงจะรักเขาไม่ได้"
ได้แต่กัดฟันโตโต้เองเม้มปากแน่นสายตาเคียดแค้นขึ้นมา
"สักวันภูมิ สักวันเราจะรู้ พี่ไม่เป็นไรพี่รอได้ เรานี่เก่งนะฝืนใจตัวเองได้ด้วย"
โต โต้พูดแล้วเดินหนีไปปล่อยให้ภูมิบุญยืนคิดอยู่คนเดียว แม้จะรู้สึกผิดที่เห็นโตโต้ดูซึมๆไปแต่ก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจหรือปันใจให้ใคร ได้อีกให้มันจบแค่นี้เถอะนะคุณโตโต้เรื่องระหว่างเรา ภูมิบุญบอกกับตัวเอง
ชีวิต ที่ดำเนินต่อไปตามครรลอง ทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติ งานเปิดตัวที่เชียงใหม่ผ่านไปได้ด้วยดีชื่อเสียงของรีสอร์ทก็ถือว่าประสบผล สำเร็จตามวงสังคมเป็นอย่างดี ทุกคนทำงานกันอย่างเต็มที่งานจึงออกมาดีเกินคาด บาสเองก็ช่วยออกแบบการตกแต่งงาน เขารู้สึกชอบงานประเภทนี้ภุมิบุญจึงเคี่ยวเข็ญให้เขาเรียนต่อทางมัณฑนศิลป์ บาสเองก็ตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าเดิม ส่วนพลอยตอนนี้ตกลงปลงใจคบกับกายไปแบบเปิดเผยแล้ว โครงการแต่งงานยังไม่มีในเร็ววันนี้แต่ทั้งสองก็ดูรักกันดี ส่วนคนที่กำลังจะแต่งงานเป็นคู่ต่อไปคือไพลินกับก้อง รายนั้นก็อยากจะจัดงานเหมือนแวน เพราะหลังจากงานแต่งงานของแวนผ่านไปเพื่อนๆในวงสังคมของแวนและพอลก็ต่างมา จัดงานที่เขาค้อกันเกือบทุกคู่นับเป็นที่ฮือฮาในแวดวงการจัดงานแต่งเลยก็ว่า ได้
แวน เองก็คลอดลูกแล้วเป็นเด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชัง ทั้งสองดูมีความสุขในชีวิตคู่เป็นอย่างมากครอบครัวที่สมบูรณ์ตามอุดมคติ อย่างที่ใครๆหลายคนวาดฝันเอาไว้ ครอบครัวที่เพรียบพร้อมทั้งบิดามารดาแล้วก็บุตร มองย้อนกลับมาหาตนก็ได้แต่สะท้อนใจ นี่เราผิดปกติไปหรือ จิตที่ใฝ่รักชายเพศเดียวกัน เพศที่มีทุกอย่างเหมือนกันเราผิดปกติไปใช่ไหม แต่สิ่งนี้เราเลือกเอง อันความรักหากเกิดกับใครเพศใดๆแล้วมันแก้ได้เปลี่ยนได้ด้วยหรือ ภูมิบุญเคยตั้งคำถามให้กับตัวเอง แต่คำตอบก็ยังลอยอยู่บนฟ้า ไม่มีใครหรือคำตอบใดๆจะให้ความกระจ่างแก่ใจเขาได้สักที อย่างน้อยก็ยังดีในสิ่งที่ใครๆอาจจะมองว่าผิดปกตินี้แต่ผู้ให้ชีวิตและผู้มี พระคุณมองข้ามมันไปเสีย เข้าอกเข้าใจ รู้ดีแก่ใจว่าบุคคลเหล่านั้นก็คงเจ็บปวดไม่น้อยที่รู้ว่าลูกชายของตนหรือคน ที่ตนเองรักและเอ็นดูไม่ได้เป็นเหมือนชาวบ้านเขา แต่อนิจจังสังขารไม่เที่ยง อันตัวเราจะอยู่ได้ถึงวันพรุ่งหรือไม่ก็ไม่รู้ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ทำไมเราไม่เลือกที่จะสูดเอาแต่กลิ่นของความฉ่ำ ชื่นสุขใจไม่ดีกว่าสูดเอากลิ่นของความทุกข์ตรมระทมจิตหรอกหรือ
"ภูมิพี่ไพลินน่ะเรื่องมาก บอกไม่อยากได้ตีมเดียวกับพี่แวน อะไรกันน่าเบื่องบก็เขียม"
พลอยบ่นออกมาตอนสายในมือกางแผนงานงานแต่งของไพลินกับก้องขึ้นดูบนโต๊ะทำงาน งานนี้พลอยลงเต็มตัวทั้งที่เป็นบริษัททำรีสอร์ทแต่เดี๋ยวนี้รับงานจัดงาน แต่ง หรืองานอะไรก็ตามแต่ที่ใช้สถานที่ของทางรีสอร์ทจึงมีการจัดตั้งแผนกขึ้นมา ใหม่คือ แผนกจัดเลี้ยงแต่ยังไม่มีคนคุมอย่างเต็มตัวเพราะภูมิบุญเป็นคนดูอยู่ แผนกนี้สร้างรายได้ให้กับบริษัทนับว่าดีทีเดียวเป็นผลพวงมาจากงานแต่งงานของ แวนและงานเปิดตัวที่เชียงใหม่
"อย่าบ่นเลยน่า ตีมซ้ำๆกันใครเขาจะอยากได้ล่ะพลอย แล้วพี่ไพลินอยากได้แบบไหนล่ะ"
"อยากได้แบบมีดอกไม้มีเทียนมีผ้า ดูสิภูมิ แล้วจะให้ทำยังไงให้มันต่าง"
ภูมิบุญครุ่นคิดอยู่
"ลองถามบาสหรือยัง เผื่อบาสจะมีไอเดีย"
"อุ๊ยภูมิ น้องมันเตรียมตัวสอบอยู่นี่ไม่อยากรบกวน"
"บ้าสิพลอย ถ้าไม่บอกมันล่ะมันยิ่งจะงอน เราว่าถามหน่อยล่ะกัน จะดีใจล่ะสิไม่ว่า"
ภูมิบุญบอกเพราะถ้างานไหนที่บาสช่วยออกไอเดียก็จะแบ่งเงินให้บาสเก็บไว้ใช้ เองด้วย รายนั้นดีใจใหญ่ที่มีรายได้เป็นของตัวเอง แต่เขาก็นับว่าเป็นเด็กดีไม่ได้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพราะเขามีเป้าหมายที่จะ ซื้อคอนโดฯเป็นของตัวเองตอนนี้เก็บเงินได้ครึ่งทางแล้ว
"พี่แทน พี่แทนจะกลับวันไหนนะครับ"
เป็นปกติเกือบทุกวันที่จะสนทนากับคนรักก่อนเข้านอน แม้บางวันจะยุ่งจนไม่อาจจะออนไลน์สนทนากันได้ แต่ก็ยังคงทำอยู่เป็นประจำไม่มีขาด
"คงอาทิตย์หน้าล่ะภูมิตอนนี้เคลียร์เอกสารอยู่ ดีใจไหมภูมิที่พี่จะกลับแล้ว"
"ดีใจสิครับ ดีใจมาก"
"ภูมิรู้ไหมที่นิวซีแลนด์ผู้ชายเขาแต่งงานกันได้ด้วยนะ"
"จริงเหรอครับ ดีจังเลย"
"เรามาแต่งงานกันที่นี่ดีไหมภูมิ"
ไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดออกมา ทำให้คนที่รับสารหัวใจพองโตวาดวิมานอากาศเอาไว้แล้ว เป็นไปได้ด้วยหรือที่ผู้ชายจะแต่งงานกัน มันเป็นจริงด้วยหรือ
"จะดีเหรอครับพี่แทน"
"ดีสิภูมิ พี่อยากแต่งงานกับเรานะ"
"อืม กลับมาก่อนแล้วค่อยคุยกันได้ไหมครับ กลัวแต่ว่าพี่แทนจะเปลี่ยนใจ"
"ภูมิ"
"ภูมิล้อเล่นครับพี่ แล้วได้ตารางบินมาหรือยังครับ ให้ภูมิไปรับไหม"
"ไม่ต้องหรอกภูมิ พี่อยากไปเซอร์ไพรซ์เราอีก"
"ไม่เอาแล้วพี่แทน ภูมิหัวใจจะวายตายพอดี"
"ฮ่าๆ ไม่ชอบหรอกหรือ พี่ว่าดีนะให้เราหัวใจเต้นแรง"
ยิ่งใกล้วันที่แทนทวีจะกลับใจยิ่งเต้นแรง ภูมิบุญจากที่ไม่เคยทำเรื่องดูแลตัวเองอย่างเข้าสปาก็ทำ อยากให้ตัวเองดูดีที่สุดเมื่อคนรักมาเห็น โตโต้เองก็ได้แต่เฝ้ามองอยู่ใกล้ๆด้วยหัวใจที่ร้าวราน ยิ่งภูมิบุญดูมีความสุขเขาเองเหมือนจะตรมระทมทุกข์เป็นเท่าตัว ยิ่งภูมิบุญฉายยิ้มออกมาบนดวงหน้า น้ำตาของเขาก็คลอดหัวอกกลัดหนองเข้าไปทุกวัน นี่คงเป็นกรรมที่ทำกับภูมิบุญเอาไว้ แต่ก่อนทำร้ายเขาเกลียดชังเขาเข้าไส้ แต่ตอนนี้หัวใจมันศิโรราบให้แทบเท้าจะเหยียบจะย่ำยังไงก็แล้วแต่ภูมิบุญ และเขาเองก็กำลังทำแบบนั้นอยู่
"ตาโต้ ไม่สบายหรือเปล่าลูก ทำไมพักหน้าดูหมองจัง"
ผู้เป็นมารดาทักขึ้นเมื่อตอนเย็นก่อนรับประมานอาหาร ภูมิบุญกำลังช่วยจันทร์กับอ้อยอยู่ในครัว
"อ้อ ไม่มีอะไรครับแม่ งานคงยุ่ง"
"พักบ้างนะลูก อย่าให้ล้มหมอนนอนเสื่อไป เดี๋ยวมันจะมาหนักที่น้อง"
เม้มปากแน่นถอนหายใจออกมา
"แม่ดูรักภูมิจังนะครับ"
คุณอภิสรานิ่งจ้องมองใบหน้าซูบซีดของบุตรชายอย่างพิจารณา
"รักสิ รักมาก"
"ครับแม่ ผมรู้ครับ ผมก็รักน้องเขามาก"
พูดเสียงขาดๆหายๆเหมือนกระซิบออกมาท่อนสุดท้าย
"โต้ ฟังแม่นะ น้องเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ เราไม่ดีใจเหรอที่จะเห็นน้องมีความสุข แม่เองก็ปวดใจที่เห็นน้องเขาทุกข์อยู่ทุกวัน และตอนนี้น้องมันกำลังมีความสุขแม่เองก็ดีใจ"
"ครับแม่ โต้เองก็ดีใจ แต่ทำไมโต้ถึงรู้สึกปวดใจจังล่ะครับ"
"มานี่ลูก อย่าคิดมากของๆเรายังไงมันก็เป็นของๆเรา ถือว่าทำบุญกันมาน้อย แต่อย่างน้อยก็ยังดีไม่ใช่เหรอที่น้องมันยังอยู่กับเรา"
คุณอภิสราลุกขึ้นไปโอบกอดบุตรชาย โตโต้น้ำตาซึมออกมา มารดาของเขารู้ทุกเรื่องทุกความเคลื่อนไหว รู้ไปไกลกว่าที่เขารู้เสียอีกแต่เหมือนกำลังรอบางอย่าง รอให้ฟ้าเปิดใจกระจ่างมากกว่านี้ถึงจะยอมปริปากออกมา
"เป็นไงลูก ตาแทนนั่นจะกลับมาเมื่อไหร่นะ"
คุณอภิสราถามขึ้นตอนทานข้าวเย็นด้วยกัน ภูมิบุญระบายยิ้มออกมาอย่างเปิดเผยแม้อยากจะปิดบังความในใจไว้แต่มันทะลัก ล้นออกมาทางตาทางสีหน้าท่าทาง
"เห็นบอกว่าอาทิตย์หน้านี่ล่ะครับคุณท่าน"
"อืม ท่าทางเราดีใจมากนะ"
เสียงที่เรียบนิ่งทำให้ภูมิบุญหยุดอาการลิงโลด มีอะไรเจืออยู่ในน้ำเสียงเรียบนั้น
"เอ่อ ครับคุณท่าน"
"เอาเถอะจ๊ะ คนรักกันอยู่ห่างกันนานๆไม่ดีหรอก กลับมาซะได้ก็ดี คนฝั่งนี้จะได้สุขใจเสียที"
คุณอภิสรายิ้มออกมาแห้งๆ ส่วนโตโต้วางช้อนกับส้อมในมือ เม้มปากแน่น
"อ้าว อิ่มแล้วเหรอลูก"
"ครับ โต้ไม่ค่อยหิว เออภูมิ เรื่องงานของไพลิน กับโครงการที่ปราณน่ะพี่ขอดูหน่อยได้ไหม"
เสียงของโตโต้เครียดขรึมมาก ขรึมเสียจนรู้สึกเสียวแปลบไปถึงสันหลัง
"ครับ ได้ครับ เดี๋ยวภูมิเอาขึ้นไปให้ดูนะครับ"
โตโต้เดินขึ้นห้องไปแล้ว ภูมิบุญระบายลมหายใจออกมา พักหลังเวลามีงานอะไรที่ต้องคิดร่วมกันจะเอาขึ้นไปทำบนห้องของโตโต้ เขาไม่ได้ละลาบละล้วงภูมิบุญเหมือนแต่ก่อนแล้ว เหมือนคนกำลังทำใจ ภูมิบุญเองแม้จะลำบากใจแต่ก็อยากจะตัดความสัมพันธ์แบบนี้ให้ขาดไปเสียเรื่อง ค้างคาใจจะได้หมดไปเสียที
"นี่ครับคุณโตโต้ แบบงานที่ปราณ ส่วนเล่มนี้เป็นงานของพี่ไพลิน แต่ของพี่ไพลินเรายังไม่ได้สรุปนะครับ แต่ร่างๆเอาไว้ก่อน"
ภูมิบุญวางแฟ้มเอกสารลงตรงหน้าโตโต้ที่นั่งนิ่งอยู่ไม่ไหวติง
"ภูมิ"
เขาครางออกมาลอดออกจาคอ ภูมิบุญสะท้านไปทั้งใจ
"ครับ คุณโตโต้"
"ก่อนที่เราจะกลับไปหามัน พี่ขอกอดภูมิอีกสักครั้งได้ไหม"
เขาปราดตาขึ้นมอง ภูมิบุญสะอึกไปดวงตาที่เคลือบไปด้วยม่านน้ำตา มองฉายอกมาด้วยความร้าวรานจากภายใน ใจกระตุกหวิวไป
"อย่าเลยครับ มันไม่ดีหรอก"
พูดออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก นอกจากตัดให้ขาด ทำให้จบ
"แค่กอดอีกสักครั้ง ในฐานะพี่ชายกับน้องชายก็ไม่ได้เลยเหรอภูมิ"
น้ำเสียงที่เค้นออกมามันระทมทุกข์จนรู้สึกได้ นี่เขาเจ็บปวดมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ภูมิบุญเม้มปากแน่นคิดไตร่ตรองอยู่ ส่วนในใจก็หวั่นไหวปลิวลอยหายไปไกลแสนไกลแล้ว
"คุณโตโต้"
"นะครับภูมิ พี่ขอกอดเราเป็นครั้งสุกท้ายได้ไหม แค่วินาทีเดียวก็ยังดี"
"พอเถอะครับ อย่าพูดเลย"
อ่อนระทวยไปทั้งใจทั้งร่างกาย ภูมิบุญเองก็โผเข้ากอดเขาทั้งน้ำตา ทำไมมันเจ็บยอกในใจเช่นนี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเห็นน้ำตาของชายผู้นี้ แล้วนี่อะไร เขาสะอื้นออกมาทันทีที่ร่างกายของภูมิบุญกอดกระชับกับร่างของเขา
"พี่รักภูมินะ พี่รักภูมิมาก เพิ่งจะรู้ตัวตอนที่พี่กำลังจะเสียภูมิไป"
เขาคร่ำครวญออกมากอดภูมิบุญแน่นจนไม่มีที่ว่างให้อากาศลอดผ่านเข้าไปได้ ตัวสั่นไหวโยนไปกับแรงสะอื้น
"พี่เสียใจ พี่เสียใจที่เคยทำไม่ดีกับภูมิ"
"คุณโตโต้"
"พี่ขอโทษ พี่ผิดเองพี่มันเลว"
"พอแล้ว คุณโตโต้ พอแล้ว"
ร้องไห้ออกมาเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมว่าใจทำไมมันสิ้นไร้เรี่ยวแรงมากขาดนี้ กอดเขาแน่นเช่นกัน นานแสนนานกว่าที่พายุในใจจะสงบลงปล่อยให้ไออุ่นจากร่างของอีกฝ่ายถ่ายเทผ่าน เข้าสู่ร่างกายไปหล่อเลี้ยงหัวใจของตนเอง นานพอที่จะแยกออกจากกัน
"จำไว้นะภูมิ พี่จะรอเราอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าจะยังไง"
โตโต้พูดขึ้นไม่มีน้ำตาแล้ว สายตานิ่งคมกริบ
"อย่าเลยครับ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกคุณโตโต้ อย่ารอเลยครับ"
"ไม่ต้องพูดหรอกภูมิ พี่จะทำอะไรเราไม่ต้องมาสนใจหรอก ไม่ต้องมาสนใจพี่"
ไม่มีอะไรจะพุดออกไป พยายามรวบรวมกำลังใจที่จะก้าวออกมาจากห้องของเขา พยายามรวบรวมพลังทุกอย่างที่มีนำพาร่างออกมาจากห้องให้ได้ แต่มันก็ยากเหลือเกิน ดูเหมือนเรี่ยวแรงพลังกายพลังใจมันจะหายไป อ่อนแรงอ่อนล้าไม่มีแรงแม้แต่จะเดิน นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมใจถึงหวั่นไหวไปได้มากขนาดนี้ นี่เกิดอะไรขึ้นกับเรา นี่ใจเราหวั่นไหวให้กับเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ภูมิบุญตั้งคำถามให้กับตัวเองอีกครั้ง แต่มีเพียงนิ่งเงียบงันเป็นคำตอบจากหัวใจของตัวเอง
"ภูมิตกลงพี่แทนเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ"
พลอยถามขึ้นในวันทำงาน ภูมิบุญยิ้มออกมาทันที โตโต้ที่เดินเข้ามาพร้อมกันหน้าเจื่อนลงเดินเข้าออฟฟิศไปแล้ว
"เห็นบอกว่าพรุ่งนี้ล่ะพลอย เราดีใจจังเลย ว่าจะไปรับที่สนามบิน"
"แล้วรู้ไฟลท์เหรอภูมิ"
พลอยถามน้ำเสียงลิงโลดดีใจไปกับเพื่อนรัก
"ไม่รู้ แต่เราว่าจะลองเช็คกับทางสายการบินดู"
"ทำไมไม่ยอมบอกเนอะ กะจะเซอร์ไพรซ์กันไปถึงไหนเนี่ย"
"นั่นน่ะสิ แต่พี่แทนเขาชอบทำแบบนี้ล่ะพลอยทำให้ประหลาดใจอยู่เรื่อยล่ะ"
"แต่บ่อยๆก็ไม่ไหวนะเราว่า เดี๋ยวช็อคตายกันพอดี"
พลอยหัวเราะออกมาภูมิบุญเองก็ยิ้มออกมา ในใจมันกรีดร้องดีใจล่วงหน้าไปแล้ว แต่พอเข้าไปทำงานเห็นสีหน้าของโตโต้แล้วก็ต้องหุบสีหน้าที่ดีใจสุขใจลงเสีย เพราะเห็นใจเขามากเหมือนกัน
"พลอย เราว่าจะไปซื้อของขวัญให้พี่แทน พลอยว่าเราควรจะซื้ออะไรดี"
ปรึกษาพลอยตอนพักทานข้าวกลางวัน โตโต้บอกไม่หิวเลยไม่ได้ลงมากินข้าวด้วย ภูมิบุญกับพลอยนั่งกินข้าวอยู่ร้านอาหารตามสั่งข้างๆตึก
"เราว่าเสื้อเชิ้ตดีไหมล่ะ ไม่รู้สิคนมาจากนอกนี่เอาอะไรให้เป็นของขวัญดีล่ะ"
พลอยเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก
"พาเราไปเลือกหน่อยสิพลอย"
"อยากไปนะภูมิ แต่อีตาบ้านั่นจะมารับไปเจอที่บ้านอะไรก็ไม่รู้"
พาดพิงไปถึงกาย ภูมิบุญยิ้มออกมา
"จริงเหรอ งั้นไม่เป็นไร เราว่างานต่อไปต้องเป็นพลอยกับพี่กายแน่ๆ"
ภูมิบุญแซวขึ้น พลอยอายหน้าแดง
"บ้าเหรอภูมิ ถ้าอยากจะแต่งงานกับเราต้องคบกันให้ได้เก้าปีก่อนย่ะ เราไม่มีทางอ่อนยอมให้ง่ายๆหรอกเสียชื่อพลอยหมด"
"แหมนะ ให้เขารอนานเดี๋ยวคานทองก็ถามหาหรอก"
"ทีพี่แทนยังให้ภูมิรอได้เลย ทำไมเราจะให้เขารอไม่ได้"
พลอยโพล่งออกมา ภูมิบุญนิ่งเงียบไป
"อุ๊ยเราขอโทษนะภูมิ ปากไม่ดีอีกแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอก แหมแต่ของเราเขาก็จะกลับมาแล้วนี่ รอแค่ไหนก็เต็มใจรอ"
"จ้า ยอมจริงๆเลย"
ทั้งสองสนทนากันอยู่จนถึงเวลางานจึงกลับเข้าออฟฟิศตามปกติ สรุปแล้วภูมิบุญต้องโทรศัพท์ไปชวนบาสให้ออกมาซื้อของขวัญเป็นเพื่อน รายนั้นไม่เคยปฏิเสธ แม้เขาจะติดเรียนหรือติดอ่านหนังสือแต่สำหรับภูมิบุญแล้วเขามีเวลาให้เสมอ เพราะเขารู้แล้วว่าภูมิบุญเป็นคนให้ชีวิตใหม่แก่เขา
ชีวิตคนเราเปราะ บางยิ่งนัก ผ่านวันผ่านคืนมานานแสนนานจนความเปราะบางมันสร้างภูมิคุ้มกันให้กับตัวเองจน แข็งแกร่ง ลมพัดที่ผ่านมาแต่ก่อนหนาวสะท้านยะเยือกไปถึงใจถึงจิตวิญญาณแต่มาบัดนี้ลม นั้นเพียงปัดเป่าให้ทุเลาคลายร้อนเท่านั้นเอง ชีวิตที่สมบูรณ์จริงๆแล้วคืออะไร บริวารแวดล้อม เงินทองมั่งคั่ง ความรักไม่เคยหมดสิ้นจากใจหรือ มันอาจจะจริงตามนั้นก็เป็นได้ แต่ความสมบูรณ์ของใจคือการที่ได้นอนหลับแล้วไม่ผวาตื่นฝันร้ายหรือคิดวกวน ว่าจะมีอะไรมาทำให้ใจหม่นหมองจนนอนไม่ได้ ความสมบูรณ์ของจิตใจคือการที่ใจเรารู้จักพอ เสพในสิ่งที่มี หาความสุขจากสิ่งที่มีอยู่รายรอบกายไม่ใช่หรือ
P.s. เจอกันหลังเที่ยงคืนนะครับ
เขียนโดย eiky
-
:z13:คุณอิ๊กให้ทะลุ
******************
เหมือนภูมิรักแทน แต่ก็เหมือนลึกๆในใจภูมิรักโตโต้ด้วย
คุณอิ๊กขา คนอ่านงง.. :really2:
หลังเที่ยงคืนเหรอ?
แปะไว้ก่อน อาจจะไม่ได้อยู่ถึงหลังเที่ยงคืน :o12:
:กอด1:ทีนึง
-
หวั่น ๆ ภูมิจะไปรับพี่แทนที่สนามบินเหรอ จะเซอร์ไพรส์เขาหรือว่าตัวเองหนอ
หวั่น ๆ ๆ ๆ ๆ จริง ๆ
-
ฮือออออ ไม่ไหวแล้ว
สงสารโตโต้อย่างหนัก
แอบคิดแปลกๆกะเค้าบ้าง
ยกน้องบาสให้โตโต้ละกัน
กร๊ากกกก
น้องเป็นคนดี อยู่กับคนดีๆ นะลูกนะ
ฮา
หลบไปเลียแผลใจก่อน
ประหนึ่งอกหักเอง ฮือ โตโต้เอ้ยยยยย
คิดซะว่า ตอนนี้่กำลังใช้กรรมนะน้องนะ
-
กรี๊ด..................................
ชอบตอนนี้มาก..................
ชอบที่สุดตั้งแต่อ่านมาก ก๊ากๆ :laugh:
สะใจอย่างรุนแรง อ่านมาทั้งเรื่อง รอคอยตอนนี้ที่สุด สมใจ โฮก......
จะลงหลังเที่ยงคืนอีกตอนเหรอคะ เราจะไม่นอนน้า จะรออ่านค่ะ :กอด1:
อยากอ่านต่อมากเลยค่ะ กำลังแอบคิดว่า อาจจะใกล้เฉลยเรื่องพี่แทนล่ะ แบบไปรับไม่ทันตั้งตัวแล้วเห็นแทนพาใครมาไรงี้ :z3:
ปล. ย้ำอีกครั้ง ตอนนี้สะใจมากค่ะ ชอบมาก................ ฮ่าๆ
-
เพ่แทนขอภูมิแต่งงาน o22
เรื่องจริงหรือพูดเล่น :serius2:
หรือว่าที่นั่นนอกจากจะผู้ชายจะแต่งงานกันได้แล้ว ยังมีเมียเก็บได้หลายคนด้วย :m31:
สักสงสารอีตากีโต้ :sad11:
-
ทำๆมยังรู้สึกแปลกๆว่าพี่แทนยังมีอะไรปิดบังอยู่...
-
เกรงว่ารอบนี้ภูมิจะได้เซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าที่เคย... -*-
เพิ่งรู้สึกสงสารโตโต้ก็ตอนนี้นี่เอง
รอตอนต่อไปขอรับ
-
ภูมิจะได้เจอแทนแล้ววววว
ดูสิว่าใครจะตกใจมากกว่ากัน
รอนะครับ o13
-
กลัวภูมิ โดนเซอร์ไพจริง ๆ
ตอนแรกนึกว่า โตโต้ จะกลับมาบ้าเหมือนเดิม ดี ที่โตขึ้นแล้ว
-
จะรอเซอร์ไพรส์ หลังเที่ยวคืน
ไม่พี่แทนก็น้องภูมิ ต้องโดนเข้าสักคน
:m7: :m7: :m7:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารโตโต้เป็นที่สุด
จะเกิดอะไร จะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ กันอีกนะคุณแทน มันดูแปลกๆอ่ะ
-
จะรอลุ้นระเบิดหลังเที่ยงคืน หึๆๆ
-
คุณโตโต้ ฮือๆ น่าสงสารมาก
พี่แทนนะยังไง ดูมีลับลมคมใน!!!
จะรอหลังเที่ยงคืนนะคะ
-
กลับมาเชียร์โตโต้
ไม่ชอบเห็นโตโต้เศร้าอ่ะ
มันดูไม่ใช่โตโต้
หลังๆมาไม่ชอบพี่แทนเลยหง่ะ
-
หลังเที่ยงคืนไม่ไหววว
เดี๋ยววมาอ่านต่อพรุ่งนี้นะ พี่ อิอิ
เรื่องนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี สงสารคนแต่งละกัน ต้องเอาใจแม่ยกหลายฝ่ายย 5555 :z2:
-
อื่มมม ถ้าพูดตามหลักความจริง...
ภูมิบุญผูกพันกับคุณโตโต้มากกว่าแทนซะอีก
เพราะอยู่บ้านเดียวกัน ไปทำงานด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน
เรียกได้ว่าแทบจะตัวติดกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง...ไม่แปลกที่ภูมิบุญจะรู้สึกหวั่นไหวให้กับโตโต้ เพราะความใกล้ชิดกันมันมีมากกว่า
แต่ที่ภูมิบุญยังพะเน้าพะนอรอใจจดจ่ออยู่กับแทนเพราะความรักมันบังตา
แล้วอีกอย่าง...กับหลายๆเรื่องที่ผ่านมา...ภูมิบุญก็ได้พิสูจน์แล้วว่าตัวเองเป็นคนที่มีความอดทน
เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่ภูมิบุญจะยังเฝ้ารอแทนทวีต่อไป...
พีเอส อยากให้โตโต้สมหวังเร็วๆจัง เจ็บปวดทั้งพระทั้งนายเลย
:o12:
-
เฮ้ออออ มีอะไรในกอไผ่ล่ะเพ่เเทน :เฮ้อ:
อยากให้คู่กะโตโต้อ่ะ :m15:
-
สงสารโตโต้ :o12:
-
หลังเที่ยงคืนนะคะ ><
จะจบแล้วรึเปล่าน้า เหมือนมีลางสังหรณ์ งุงิๆ
-
ไม่รู้ใครจะเซอร์ไพร์สใครนะงานนี้.....
น้องภูมิเตรียมใจไว้บ้างก็ดีนะ.....
เหมือนจะสุข.....แต่.....ทำไมไม่สุขก็ไม่รู้เนอะ...
รอพรุ่งนี้....รึจะแอบตามไปเซอร์ไพร์สเค้าด้วยอีกคนดีหว่า... :m21:
:กอด1: น้องภูมิคนดี กะ น้อง eiky นะจ๊ะ :L1:
-
"นั่นน่ะสิ แต่พี่แทนเขาชอบทำแบบนี้ล่ะพลอยทำให้ประหลาดใจอยู่เรื่อยล่ะ"
"แต่บ่อยๆก็ไม่ไหวนะเราว่า เดี๋ยวช็อคตายกันพอดี"
คุณอิ๊กกี้กำลังบอกใบ้สถานการณ์บางอย่างอยู่ใช่ไหมคะ แบบนี้โตโต้ของน้องมิก็ :a1: ละสิคะ :laugh:
แอบดีใจเงียบๆ นะคะเนี่ยแฟนโตโต้มีมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย
อยากให้วันที่มีเหตุการณ์เซอร์ไพส์มาถึงไวๆ จริงๆ ค่ะ
ปล. หลังเที่ยงคืนมีอะไรกันหรอคะ จะมาต่ออีกตอนหรอ :m4: :m11:
***********************
คราคร่ำ คำนี้เป็นคำควบกล้ำถูกต้องแล้วค่ะ แต่ควบกล้ำ ล ค่ะ ต้องเป็น คลาคล่ำ
เพรียบพร้อม คำนี้พยางค์แรกเป็นพยัญชนะต้นเดี่ยวค่ะ ไม่ต้องควบกล้ำนะคะ เพียบพร้อม เฉยๆ
-
โถ คุณโต้
:o12: :o12: :o12:
-
เหอเหอ พี่อิ๊ก หลังเที่ยงคืนมันจะมีอะไรกันละนี่
-
ฮือออ พี่โตโต้ :monkeysad: :monkeysad:
มามะ มาซบอกเค้าก็ได้นะคะพี่โตโต้ :-[ :-[ :-[
-
23.52 Now.
-
มาปูเสื่อรออิอิ
-
00.05 น.
-
อิอิ รอนานไหมคร้าบ จุ๊บๆ น้า
ฉากเจ็ดสิบ
"ช่วยพี่เลือกหน่อยนะบาส ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องซื้ออะไรให้พี่แทนดี"
พอนัดเจอกับบาสที่หน้าซีคอนฯหลังเลิกงานบาสก็มาตามนัด ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ ภูมิบุญปรี่เข้าไปหายิ้มให้อย่างดีใจ
"โห อิจฉาพี่แทนจังอ่ะพี่ มีแฟนรออยู่นี่ ยังจะซื้อของฝากให้อีก"
"แหมบาส เราเองอยากได้อะไรพี่ก็ซื้อให้นี่ เดี๋ยวเรามีแฟนก็รู้เองล่ะ"
"คร้าบ งั้นซื้อของเสร็จพี่เลี้ยงข้าวผมด้วยน้า ผมอยากกินอาหารเวียตนามอ่ะ"
"ได้สิ เข้าไปข้างในกันเถอะร้อน"
ภูมิบุญบอกแล้วเดินนำเข้าไปในห้างฝั่งโรบินสัน
"พี่ไม่ซื้อเสื้อเชิ้ตล่ะพี่ สีหวานๆ"
"ไม่รู้สิบาส ดูก่อน ใจหนึ่งก็อยากให้นาฬิกา อีกใจก็อยากให้เสื้อผ้า ลองเดินตัดสินใจดูก่อน"
"อ้อ ครับอย่านานนักนะพี่ ผมหิวแล้วเนี่ย"
"คร้าบ พ่อน้องชาย แป๊บเดียวล่ะน่า"
เดินหยอกล้อกันเข้าไปในตัวห้างสรรพสินค้า ก็ตรงไปยังชั้นขายเครื่องแต่งกายชาย เดินวนอยู่รอบหนึ่งแต่ยังตัดสินใจไม่ได้สักที
"แวะยี่ห้อนี้ก่อนดีไหมบาส ท่าทางจะเข้าท่าอยู่นะ"
"ครับ"
เดินปรี่เข้าไปตรงเคาท์เตอร์หยิบเสื้อยืดขึ้นมาดูสีหวานดี
"ตัวนี้เป็นไงบา...."
ได้แต่อ้าปากค้างตะลึงงันอยู่ เพราะสายตาเหลือบไปเห็นที่คนคุ้นเคย คนที่เป็นดวงใจ ใบหน้าที่คุ้นเคยติดตรึงตาตรึงในใจเขายืนอยู่ต่อหน้า แต่พอเขาเห็นหน้าภูมิบุญท่าทางของเขาก็เหมือนกับเจอโจทก์เก่า ตาถลนออกมาหน้าซีดเผือดลงทันที
"ภูมิ"
"พี่แทน"
คนฝั่งนี้แม้จะตกใจแต่ความดีใจมันเข้ามาแทนที่แล้ว ความปลาบปลื้มปีติมันสูบฉีดผ่านเส้นเลือดขึ้นมาหล่อเลี้ยงทั่วทั้งสรรพางค์กาย ปรี่จะเข้าไปหาเขาแต่แทนทวีถอยหลังออกไปทำให้ภูมิบุญชะงักเท้าไว้ ลังเลอยู่
"ตัวเอง ตัวนี้เป็นไงบ้าง"
เสียงอื่นร้องทักมา เสียงที่ทำให้หัวใจหลุดปลิวไปไหนแล้ว เสียงที่กระชากใจออกไปทั้งดวง ภูมิบุญใจสั่นหวั่นไหวเหลือบตาไปมองตามเสียง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเท่าๆกันกับแทนทวีดูจากรูปร่างผิวพรรณหน้าตาแล้วเขา ดูดีมากทีเดียว สายตาที่เขาปราดมองมามันเหยียดหยันอยู่ในที
"ใครอ่ะตัวเอง"
กระตุกใจเหลือเกิน "ใคร" นี่เรากลายเป็นใครไปแล้วหรือ สมองเริ่มพร่ามัวมึนทึบประมวลผลไม่ออก กรามเริ่มขบเข้าหากันแน่นปากเริ่มเม้มแน่น มือสั่นฟันเริ่มกระทบกันดังกึกๆ
"ภูมิ ภูมิมาทำอะไรที่นี่"
"ไหนบอกจะมาพรุ่งนี้"
น้ำเสียงที่น่าเวทนาเปล่งออกไปจากลำคอ แต่น่าประหลาดไม่มีน้ำตาสักหยดออกมาเคลือบตาเหมือนทุกที
"อ้อ พี่มาก่อนน่ะภูมิ เป็นไงบ้าง สบายดีเหรอ"
ทำไมรู้สึกห่างเหินแบบนี้ ทำไมรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม นี่เขาเป็นอะไรไป นี่มันเป็นความฝันใช่ไหม
"อ้อ นี่น่ะเหรอ น้องภูมิที่แทนคุยด้วยน่ะ ตัวจริงน่ารักกว่าในกล้องอีกนะ"
เหมือนโดนฝ่ามือฟาดลงมาที่หน้าสักสิบครั้ง มันชาไปทั้งตัวเลือดที่ไหลร้อนเหมือนมันหยุดไหลไปแล้ว สภาพทุกอย่างของร่างกายมันเหมือนจะหยุดชะงักลง
"เพื่อนเหรอครับพี่แทน"
กัดฟันถามออกไปทั้งที่ใจมันรับรู้แล้ว รู้ดีแก่ใจแล้วว่าคนข้างหน้านี้เป็นใคร
"อ้อ นี่พีทแฟนพี่เองภูมิ"
"เฮ้ย พี่ทำแบบนี้ได้ยังไงวะ เลวว่ะพี่"
บาสทนยืนฟังอยู่นานพอกดโทรศัพท์ไปหาโตโต้เสร็จก็โพล่งออกมาเขาก้าวมายืนขวางหน้าของภูมิบุญเอาไว้
"อ้อ เฮอะๆ เหรอครับพี่ อ้อแฟนพี่เหรอ เฮอะๆ ดีจัง"
กลายเป็นคนบ้าไม่สมประกอบไปแล้ว ท่าทางของภูมิบุญเหมือนคนเสียจริต ยืนคว้างอยู่พยายามจะเดินหนี บาสเห็นท่าไม่ดีรีบจับข้อมือไว้
"ภูมิ พี่ขอคุยด้วยหน่อย พี่รู้ว่าภูมิรู้สึกยังไง"
"บาสพาพี่ไป"
พูดไม่เป็นคำน้ำตาเริ่มจะไหลออกมาแล้ว ไม่อยากให้ใครเห็นไม่อยากเป็นคนที่น่าอับอายในที่แห่งนี้
"หยุดเลย สัตว์ อย่าเข้ามานะ ชาติชั่ว"
บาสชี้หน้ากราดก่อนจะรีบจูงมือของภูมิบุญเดินหนีไป
"ไปสนใจทำไมตัวเอง เดี๋ยวเค้าก็รู้อยู่ดี น่าสงสาร"
"พีท"
อนาถใจแท้เด็กชายมัธยมกำลังจูงมือคนที่นับถือเป็นพี่ชายปลิวระลิ่วเดินลงบันไดเลื่อนมา ภูมิบุญเดินเหินไม่ได้อย่างปกติเขาสะดุดพื้นต่างระดับของบันไดหัวคะมำลง
"ไหวไหมพี่"
บาสถาม ภูมิบุญเม้มปากแน่นพยายามไม่ร้องไห้ออกมา ส่ายหน้า แต่เหมือนหน้ามันหนักมีหินถ่วงอยู่หัวมันหนัก มันชาไปหมด นี่อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น
"อยู่ไหนเฮีย ผมอยู่ข้างหน้าแล้ว"
บาสรับโทรศัพท์ของโตโต้ พอออกมายืนข้างหน้าห้างบาสเหลือบไปเห็นรถของโตโต้ก็รีบจูงมือของภูมิบุญไปหาทันที
"พี่ภูมิจะไปไหน"
เดินไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าจิตใจมันกระเจิดกระเจิง ใจหรือ เรายังมีใจเหลืออยู่อีกเหรอ "แฟนพี่" เขาคือแฟนแทนทวี แล้วเราล่ะ เป็นใคร เราล่ะ เรากลายเป็นใครไปแล้ว
"ภูมิ"
โตโต้ลงจากรถมาพอเห็นสภาพก็ถึงกับเข่าอ่อน ภูมิบุญเหมือนคนบ้าที่ไม่เหลือแล้วซึ่งสติ หน้าตาบูดเบี้ยวเหมือนพยายามกักเก็บอะไรไว้ภายใน ความรวดร้าวที่มันฉายออกมาทางแววตายากเกินที่จะบีบกักขังมันเอาไว้ ความปวดร้าวมันแสดงออกมาทุกอณูของร่างกาย ร่างที่สั่นไหวเหมือนหนาวปากที่สั่นฟันกระทบกันอยู่
"กลับบ้านเราภูมิ"
"พี่"
นั่นเป็นเสียงเดียวที่ออกจากปากภูมิบุญ แวบหนึ่งปลื้มปีติเหลือเกินที่ภูมิบุญยอมเรียกเขาว่าพี่ แต่ส่วนที่เหลือของหัวใจมันแหลกราญไปแล้วเพราะคนที่โผเข้ากอดต่อหน้าร่าง สั่นสะท้านไปด้วยพลังของความสูญเสียอาดูรใจ โตโต้กอดภูมิบุญไว้แน่นไม่สนใจสายตาใคร กอดไว้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ต้องรีบจูงมือภูมิบุญขึ้นรถไปเพราะเสียงบีบแตรไล่ดังกึกก้องแล้ว
"เลวมากนะเฮีย เชี่ยสุดๆ อยากจะเตะปากมันสักที"
บาสสบถออกมาระหว่างทาง โตโต้เองไม่พูดอะไรออกมา ได้แต่ชำเลืองมองคนตัวเล็กที่กอดตัวเองเม้มปากแน่นอยู่ ไม่มีเสียงสะอื้นออกมา มีเพียงน้ำตาที่ไหลอาบหน้า สายตามองออกไปนอกกระจกไม่รู้ว่ามันจะเจ็บปวดมากมายเพียงใด แต่อยากให้เขารับรู้เหลือเกินว่าคนที่กำลังมองเองก็ปวดร้าวไม่น้อยเช่นกัน พอถึงบ้านภูมิบุญรีบลงจากรถเอามือปาดน้ำตาเพราะเห็นคุณอภิสรากับจันทร์นั่งคอยอยู่หน้าบ้านแล้ว พอเดินลงรถได้ก็เซถลาไป หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง ความเจ็บปวดที่กักเก็บไว้มันระเบิดออกมา ภูมิบุญทรุดกายลงกับพื้นหน้าบ้าน สะอื้นออกมาปิ่มใจจะขาด ไม่มีเสียงมีแต่น้ำตากับท่าทางที่ตัวโยนสั่นไหวอยู่
"ภูมิ"
"พี่ภูมิ"
ทั้งสองยังก้าวลงจากรถไม่ทันที่จะคว้าตัวเอาไว้ร้องเสียงระงม
"ตายแล้วภูมิลูกเป็นอะไร ภูมิ"
เสียงของคุณอภิสรากับจันทร์ดังคู่กันอยู่หน้าบ้านก่อนที่จะปรี่เข้ามาดู
"ภูมิ ภูมิทำอะไรผิด ฮึกๆ"
"โธ่ลูก"
คุณอภิสราโผเข้าไปกอดร่างที่แทบจะแนบลงกับพื้น ดึงขึ้นมาจันทร์เองก็น้ำตาไหลออกมาเพราะเห็นสภาพของลูกชายแล้วทนไม่ได้ ยังไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรก็น้ำตาไหลก่อนแล้วตามประสาหัวอกคนเป็นแม่ ส่วนคุณอภิสราเม้มปากแน่น กระตุกใจมากเช่นกันแต่ก็พยายามนิ่งเป็นเสาให้ภูมิบุญค้ำ กอดอยู่
"น้องเป็นอะไรตาโต้"
ถามเสียงขุ่นเขียว
"เอ่อ น้อง"
"ก็ไอ้เชี่ย เอ้ย แฟนพี่ภูมิน่ะครับคุณท่าน กลับมาแล้วพร้อมแฟนใหม่ เราไปเจอที่ซีคอนฯ"
บาสพูดออกมาสายตาโกรธแค้นกำหมัดแน่น
"โธ่ลูก ใจร้ายจริงๆ"
มือก็ลูบตามหลังเพราะแรงสะอื้นของภูมิบุญมันสะท้อนเข้าไปถึงทรวงอกของผู้เป็นใหญ่ในบ้าน
"คุณท่าน ภูมิเป็นใคร ภูมิเป็นใครในสายตาเขา ภูมิโง่มากเลยใช่ไหม ภูมิทำอะไรผิด ภูมิทำอะไรผิด"
คนที่เห็นภาพนี้ต่างเม้มปากแน่นอนาจใจกับสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า ร่างของชายรูปร่างงามผิวงามจิตใจดีผู้นี้กำลังเสียจิตวิญญาณไป เสียงคร่ำครวญที่โอดครวญออกมาแม้เราเห็นเรายังรับรู้ได้ว่าเขาคงทุกข์เจ็บ ปวดทรมานแสนสาหัสสากรรจ์มากมายนัก แล้วตัวของคนที่กำลังคร่ำครวญเองเล่าเขาจะเจ็บยอกเข้าไปในจิตถึงเท่าใด ใบหน้าคมงามรูปนั้นกำลังจะจรดลงกับพื้นน้ำตาไหลหยดลงเป็นด่างดวงบนพื้นปูน แรงดึงของมารดากับคุณอภิสราก็ต้านไว้ไม่ได้ เสียใจ เจ็บใจ ปวดร้าวเหลือเกิน
"เฮียไปไหน"
บาสร้องขึ้น เพราะโตโต้ปรี่ขึ้นรถไปบาสวิ่งตามเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเคียงข้าง ผู้เป็นมารดาไม่ได้ร้องห้ามแต่อย่างใด เพราะลำพังคนที่อยู่ต่อหน้าก็กระชากหัวใจไปมากแล้ว ร่างที่โน้มลงไปกับแรงโน้มถ่วงของโลก ปล่อยให้ร่างของเขาติดพื้นไม่ได้ มันบีบใจเกินไปพยายามดึงรั้งขึ้นมาไว้ในอก
"ตั้งจิตให้มั่นนะลูก ตั้งจิตให้มั่น"
เสียงเหมือนพระสวดอยู่เหนือหัวดังเป็นระยะ ตอนนี้สติไม่มีเหลือแล้ว มันชาไปหมด น้ำตาที่ไหลออกมามันมากมายไม่มีหยุดหย่อน อันเสียงใดจะผ่านเข้ามาในโสตประสาทได้ในตอนนี้นั้นยากยิ่ง เพราะเจ้าตัวกำลังหน้ามืดตามัวร้าวรานใจอยู่ แม้จะเป็นเสียงทิพยืเสียงสวรรค์ก็ไม่ได้ยินแล้ว
"เฮียจะไปเอาเลือดหัวมันออก"
"ผมไปด้วย"
โตโต้กัดฟันแน่นขับรถตรงไปยังบ้านของแทนทวีทันที ตอนแรกตั้งใจจะไปหาที่ซีคอนฯแต่คิดว่าคงคลาดกัน ขับรถออกมาแล้วแต่ยังไงก็ต้องไป
"ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่แวนพูดมันจะเลวร้ายแบบนี้"
"พี่แวนพูดอะไรเฮีย"
บาสถามสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
"แวนบอกว่าแทนทวีอาจจะมีคนใหม่ เพราะเคยโทรไปหาที่โน่นแล้วมีคนอื่นรับสาย"
"ชาติชั่ว พี่ภูมิอุตส่าห์รอ เลวชาติ"
บาสสบถออกมา
"ใช่ เลว"
กัดฟันแน่นขบกรามจนปูดโปน
"ภูมิลูก ตั้งสติหน่อย ป้าใจจะขาด พอแล้วลูก พอแล้ว"
"ภูมิพอเถอะลูก พอแล้ว"
เสียงคร่ำครวญของผู้เป็นมารดาที่เข้ามากอดตัวอีกข้างเคียงคู่อยู่กับคุณอภิสราพยายามช่วยกันเรียกสติให้คืนกลับมาหาภูมิบุญ เพราะภูมิบุญแค่สะอื้นออกมาไม่เปล่งเสียงเหมือนกำลังกลืนความชอกช้ำใจลงไปในคอ หายใจเริ่มติดขัด ผู่ที่สวมกอดอยู่ยิ่งเห็นยิ่งร้าวรานใจ
"แม่ แม่ภูมิ ภูมิเจ็บ"
"แม่รู้ลูก พอแล้ว พอแล้ว แม่ขอร้อง พอแล้วลูก"
จะสรรหาคำใดมาบรรยายความโศกาอาดูรเบื้องหน้าถึงจะเทียบเท่าความเสียใจที่เขาได้รับ ร่างเล็กเริ่มขดงอแม้จะมีผู้ใหญ่สองท่านกอดรั้งไว้แต่แรงสะอื้น แรงสะท้อนของหัวใจมันต้านไว้ มันค้านยึดเหนี่ยวให้ร่างกำลังจะลงสู่พื้น คุณอภิสราจากที่นิ่งเข้มแข็งอยู่ก็ร้องไห้ออกมา ยิ่งเห็นภูมิบุญคร่ำครวญยิ่งเหมือนใจจะขาดตามไป อนิจจา ความเศร้าโศกของบุตรในอุทรมากเท่าใดผู้เป็นมารดาได้รับไปมากเท่าทวีคูณ
"โต้"
แวนที่กำลังเล่นกำลูกชายวัยแบเบาะอยู่หน้าบ้านหน้าซีดลงทันทีเมื่อเห็นหน้าอดีตแฟนหนุ่มบุกมาถึงหน้าบ้าน
"มันอยู่ไหนแวน"
เสียงกร้าวแข็งเปล่งออกไปสายตามองเลยข้ามหัวของแวนไป
"พี่ฝนๆ ฝากน้องเข้าไปในบ้านหน่อยค่ะ"
แวนหน้าถอดสีร้องหาคนในบ้านให้มาพาลูกหลบพายุร้ายที่คิดว่ากำลังจะกระหน่ำลงในไม่ช้า
"ใจเย็นๆนะโต้ มีอะไรค่อยพูดต่อยจากัน"
"มันอยู่ไหน"
ยังเน้นคำเดิมแต่น้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นมาก
"มีอะไรกันลูก"
เสียงของบุพการีของแวนดังออกมาสักพักร่างของทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้า
"สวัสดีครับ วันนี้ผมขออนุญาตินะครับ"
โตโต้ยกมือขึ้นไหว้บอกออกไปก่อนที่จะสอดส่องสายตาหาแทนทวี
"แทนยังไม่กลับเลยจ๊ะโต้"
"กลับจากไหน โกหก ไหนบอกจะกลับมาพรุ่งนี้ เลว รู้ไหมภูมิไปเจอมันมากับตา"
"หา อะไรนะ"
แวนเอามือขึ้นทาบอก บิดามารดาก็กุมจับมือกันสีหน้าไม่ต่างไปจากแวนเลยแม้แต่น้อย
"รู้กันแล้วช่วยกันปิดใช่ไหมแวน ทำไมทำแบบนี้ ไปดูภูมิสิ ไปดูว่าภูมิเป็นยังไงตอนนี้ พอใจไหม พอใจรึยัง"
เสียงตวาดดังลั่นไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนแล้ว
"โต้ ใจเย็นๆนะ แวนไม่ได้ตั้งใจจะปิดนะ"
"โกหก ทำแบบนี้กับภูมิได้ยังไง รู้ไหมว่าภูมิเขานับวันนับคืนรอ สมใจแล้วใช่ไหม เขี่ยเขาออกพ้นทางได้แล้วนี่"
สายตาจับจ้องไปที่บุพการีของแวน รายนั้นหลบสายตา แพทย์หญิงศิริกานต์เดินเข้าบ้านไปแล้ว ทรุดลงบนโซฟา แวบแรกที่เห็นหน้าบุตรชายกลับมาพรอ้มเพื่อนชายอีกคน แล้วประกาศก้องว่า "นี่แฟนผมครับแม่ เราว่าจะไปแต่งงานกันที่นิวซีแลนด์ปีหน้า" หัวใจก็สลายหายไป ตอนแรกที่คิดเอาไว้คือแค่ให้ห่างจากภูมิบุญเผื่อว่าแทนทวีจะเปลี่ยนใจมีแฟนที่เป็นอิสตรีเพศ แต่ไม่เลยคิดผิดแท้ๆ เสียภูมิบุญไปก็ชอกช้ำใจมากพออยู่แล้ว แต่ลูกชายยิ่งมาทำแบบนี้เหมือนตายทั้งเป็น
"ใจเย็นๆก่อนนะโต้พ่อขอล่ะ"
"ครับ ผมจะใจเย็นถ้าผมได้เจอหน้าไอ้ชาติชั่วนั่นก่อน"
ไม่ยอมลดราวาศอกให้เลย ยืนกระต่ายขาเดียวเกรี้ยวกราดอยู่ แวนเองน้ำตาไหลออกมาเห็นใจภูมิบุญชิงชังน้องชายตัวเองแต่จะทำยังไงได้ ยังไงๆเขาก็เป็นเลือดเป็นเชื้อของตัวเอง
"โต้ แวนเข้าใจโต้นะ แวนขอโทษแทนตาแทนด้วย"
"สายไปแล้วล่ะแวน นี่เห็นภูมิเป็นควายเหรอ ไม่รักกันแล้วหลอกเขาไว้ทำไม ภูมิทำอะไรผิดเหรอ เลวชั่วช้าที่สุด เอาอะไรทำหัวใจ"
พอดีกับเสียงรถจอดกึกลงหน้ารั้งประตูบ้าน โตโต้เบนความสนใจไปหารถคันนั้นทันที พอรู้ว่าใครก็วิ่งเข้าไปกระชากประตูรถออกลากแขนของแทนทวีออกมาจากรถ
"พลั่กๆๆๆๆ"
เสียงต่อยเข้าที่หน้านับครั้งไม่ได้
"โอ๊ย ว้ายนี่มันอะไรกัน"
ผู้ชายคนนั้นร้องว้ายออกมา แวนเองก็ร้องเสียงเดียวกันแล้วปรี่เข้าไปห้าม นายแพทย์แทนชัยก็ปรี่เข้าไปดึงตัวของโตโต้ออกมา
"สัตว์ มึงเป็นคนอยู่รึเปล่า ไอ้เชี่ย เลวยิ่งกว่าหมา สาระเลวเอ้ย"
พอโตโต้โดนดึงตัวออกมาบาสเองก็กระโดดถีบเข้าไปที่ยอดอกของแทนทวี รายนั้นกำลังพยายามพยุงตัวลุกขึ้นเลือดกบปากเปรอะตามหน้า ก็หงายหลังล้มลงไปอีก
"พอแล้ว บอกให้พอ หยุด"
นายแพทย์แทนชัยร้องออกมา บาสยืนกัดฟันแน่น
"อะไรกัน ทำไมพาลจังเลย นิสัยไม่ดี"
"หุบปากไปเลยอีตุ๊ด มึงอยากโดนเหรอ"
บาสตวาดใส่แฟนใหม่ของแทนทวีที่ก้าวลงมาประคองร่างของแทนทวีขึ้น พอขาดคำบาสก็เหวี่ยงเท้าเข้าไปที่สะเอวของเขาทันที
"โอ๊ย"
"พอแล้ว อย่ามาเป็นนักเลงแถวนี้นะ ไม่งั้นพ่อจะเรียกตำรวจแล้วนะ"
นายแพทย์แทนชัยเหลืออดร้องออกมาเสียงดัง บาสหยุดกึกลงสายตาไม่ได้กลัวแม้แต่น้อยแต่ที่หยุดเพราะเกรงใจผู้ใหญ่ โตโต้สะบัดออกจากการเกาะกุมของแวนกับนายแพทย์แทนชัย
"ไหนมึงบอกกูมาซิ มึงทำแบบนี้ได้ยังไง"
"อะไร คนเขาไม่รักกันแล้วทำแบบนี้เลยเหรอ ต่ำทรามที่สุด"
เขาคนนั้นพูดออกมาแม้สีหน้าสีตาจะหวาดกลัวอยู่ไม่น้อยก็ตาม แต่ด้วยเป็นคนที่ไม่เคยโดนใครทำร้ายแบบนี้มาก่อน จึงไม่ยอมแพ้เช่นกัน
"มึงหุบปากกูไม่ได้ถามมึง มึงว่าไงไอ้แทน"
แทนทวีหลุบตาลงไม่กล้าสบตา พอเจ็บตัวถึงคิดขึ้นมาได้ว่าเขาลืมไปว่าเขาเองก็มีภูมิบุญคอยอยู่ที่นี่ ใจใจคิดว่าจะค่อยๆบอก จากที่ห่างกันมานาน เรื่องราวหลายๆอย่างผ่านเข้ามา เขาได้แต่คิดว่าภูมิบุยต้องเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ แต่เขาคงลืมไปว่าทุกคำพูดที่เขาเปล่งออกมา รายนั้นจดเอาไว้บันทึกเอาไว้จารไว้ในใจยากที่จะลบเลือน
"ผมขอโทษ ผมยังไม่ได้บอกภูมิ ผมว่า"
"ว่าอะไร สัตว์ มึงทำได้ยังไง ให้ภูมิเขารอปีสองปี ส่วนมึงก็ไประเริงกับอีเชี่ยนี่ มึงเอาอะไรทำหัวใจ หา"
"โต้พอเถอะพ่อขอ พ่อรู้ว่าภูมิเขารู้สึกยังไง เอาไว้มีสติแล้วค่อยมาคุยกันดีไหม พ่อขอล่ะ"
"รู้เหรอครับว่าภูมิเขารู้สึกยังไง พ่อรู้เหรอครับ พ่อเห็นเหรอว่าคนที่หาทางไปไม่เจอน่ะมันเป็นยังไง ภูมิเดินกลับเข้าบ้านยังไม่ได้เลย พ่อไปดูสิครับถ้าอยากรู้ และไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันแล้วทั้งนั้น ดี ตัดกันแบบนี้ล่ะตายจะได้ไม่ต้องมาเผาผี ไปบาส กลับ ผมต้องกราบขอโทษด้วยนะครับที่มาโวยวายที่นี่ แต่เข้าใจผมด้วย คนของผมทำอะไรผิด เขาสมควรได้รับการตอบแทนแบบนี้ด้วยเหรอครับ คุณพ่อ"
ประโยคสุดท้ายราบเรียบนิ่งพรอ้มกับการยกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นใหญ่ในบ้าน นายแพทย์แทนชัยกลืนน้ำลายตัวเองลงคออย่างยากลำบากหน้าชาร้อนวูบวาบตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีคำไหนเจ็บปวดเสียดใจได้เท่านี้มาก่อน แวนเองก็สะอื้นยืนเกาะแขนบิดาอยู่ มองน้องชายอย่างหยามเหยียดก่อนจะเข้าบ้านไปด้วยแรงลากของบิดา ส่วนแพทย์หญิงศิริกานต์นั่งร้องไห้อยู่ ได้ยินทุกคำเจ็บทุกประโยคยอกใจอยู่ ทนดูไม่ได้ทนเห็นไม่ได้ รู้สึกผิดเจ็บอยู่ในใจ พอเห็นหน้าแวนก็โผเข้ากอดร่ำไห้กันอยู่สองคน
"พากันไปอยู่คอนโดได้ไหมตาแทน พ่อทำใจไม่ได้"
"พ่อ"
เป็นคำเดียวที่พูดกับบุตรชายก่อนจะจูงแขนภรรยาขึ้นห้องไปส่วนแวนก็ไปอุ้มเอาลูกชายมาจากเด็กในบ้านแล้วขึ้นห้องไปเช่นกัน ด้านภูมิบุญพอร้องไห้จนเหนื่อยไร้สิ้นซึ่งเรี่ยวแรงแล้วก็ลุกขึ้นมาได้ คุณอภิสรากับจันทร์พยุงไปนั่งในบ้าน คุณอภิสรายังลูบหัวอยู่ไม่หยุด แม้จะมีน้ำตาซึมออกมาบ้างแต่ก็ไม่สะอื้นแล้ว
"ภูมิกราบขอโทษคุณท่านนะครับ ที่ทำให้คุณท่านร้องไห้ ภูมินี่ไม่ไหวเลยจริงๆ"
ภูมิบุญก้มลงจะกราบแต่คุณอภิสราจับมือไว้เม้มปากสายหน้าน้ำตาไหลออกมา ยอกใจเหลือเกิน
"ภูมิลูก จำไว้นะ เราเจ็บแม่เรากับป้าก็เจ็บ ป้ารู้ว่าเราเสียใจ แต่มันต้องผ่านไปได้ลูก เขาไม่เห็นค่าของเราก็ช่างเขา นั่นไม่ได้แสดงว่าเราจะไม่มีค่านะ ภูมิยังมีค่าเสมอสำหรับป้ากับแม่จันทร์ของภูมิ มีค่ามาก มากจนเกินจะให้ภูมิมาทำแบบนี้ไม่ได้"
น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาอีกภูมิบุญเม้มปากหนัก
"ภูมิขอโทษ มันเป็นกรรมของภูมิเอง ภูมิโง่เอง"
"อย่าลูก อย่าพูดแบบนี้ คนเราถ้าเขาจะหลอกเรา ต่อให้ฉลาดแค่ไหนเขาก็หลอก อย่าเสียใจไปเลย น้ำใจคนเรามันไม่ได้มีให้เห็นกันแค่นี้หรอก สักวันเขาจะรู้ว่าเขาได้เสียสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตของเขาไป"
ผู้เป็นใหญ่ในบ้านก็พยายามเหลือเกินที่จะเรียกขวัญและกำลังใจคืนมาให้คนที่นั่งน้ำตาไหลอยู่เบื้องหน้า
"แม่ เป็นไงบ้างครับ"
โตโต้กลับเข้ามาพร้อมกับบาส ถามขึ้นเสียงเบาเพราะเห็นสภาพแล้วใจอ่อนระทวยไป โตโต้เข้าไปนั่งใกล้ๆจับบ่าของภูมิบุญเอาไว้ ส่วนบาสไปนั่งลงข้างๆจันทร์แล้วกอดแขนของจันทร์ไว้เพราะรายนั้นยังสะอื้นอยู่
"ถือว่าทำบุญกันมาแค่นี้ล่ะกันนะลูก อย่าไปคิดจองเวรจองกรรมกับเขาเลย"
คุณอภิสราบอกก่อนที่จะปล่อยให้ภูมิบุญกลับห้องไป ภูมิบุญกินข้าวไม่ลงพยายามแล้วไม่อยากให้ตัวเองเป็นตัวปัญหา แต่ทำไม่ได้จริงๆ แค่น้ำเปล่าเวลากลืนมันลงก็เหมือนกลืนก้อนหินดินทรายลงไปในคอ โตโต้เองให้บาสนอนที่ห้องของเขา ส่วนตัวเขาเองนอนไม่ได้ นั่งยังไม่ได้จิตใจเป็นห่วงเป็นกังวลกับคนร่างเล็กที่เพิ่งจะเดินกลับห้องไป เขาอาสาไปนอนเฝ้าภูมิบุญที่หน้าห้องเพราะกลัวว่าจะทำร้ายตัวเอง คุณอภิสราก็ไม่ว่าอะไรเพราะความในใจมันเกินที่จะพูดเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้ โตโต้ให้อ้อยกางมุ้งให้ที่หน้าห้องของภูมิบุญแล้วเขาก็ไปนอนเฝ้าอยู่อย่างนั้น
สรรพสิ่งทั้งหลายรู้ไหมเวลาเราโดนทำร้ายได้บาดแผลมา ตอนแรกมันจะไม่เจ็บอาจจะดูชาๆเสียด้วยซ้ำ แต่อนิจจาเวลาใดที่ได้อยู่เพียงลำพัง มีสติสัมปชัญญะกลับคืนมา นิ่งพอที่จะได้คิดไตรตรองความเป็นไปเป็นมาแล้วความเจ็บปวดที่มันซ่อนตัวอยู่ในซอกหลืบของความรู้สึก ตอนนี้มันปรากฏแสดงผลออกมาแล้ว ใจที่ชาแปรเปลี่ยนเป็นปวดร้าวเจ็บยอกอยู่ในอก เสียงสะอื้นดังก้องออกไปให้คนที่นอนเฝ้าอยู่หน้าห้องเม้มปากแน่น อยากเข้าไปกอดปลอบโยนเหลือเกิน อยากเข้าไปโอบกอด ภูมิบุญซุกหน้าลงกับหมอน สะอื้นดังแว่วไม่ยอมหยุด โตโต้เองทนไม่ได้อีกต่อไป ไปขอกุญแจจากจันทร์ให้มาเปิดประตูให้
"โต้ดูภูมิเองครับแม่จันทร์"
บอกให้จันทร์คลายกังวลก่อนที่ตนเองจะก้าวเข้าไปในห้อง
"ภูมิ"
ร้องออกไปทรุดกายลงนั่งข้างๆ ภูมิบุญลุกขึ้นมาโผเข้ากอดโตโต้
"ร้องไห้พอครับ พี่เข้าใจ ร้องออกมาเถอะคนดี พี่อยู่นี่แล้ว"
"ฮึกๆๆ พี่ภูมิโง่มากใช่ไหม ภูมิโง่มากใช่ไหม"
คร่ำครวญออกมา โตโต้กอดร่างของภูมิบุญแน่นเอามือลูบตามแผ่นหลัง
"ไม่หรอกภูมิ เขานั่นล่ะที่โง่ไม่ใช่ภูมิ"
"ภูมิใจจะขาด เจ็บ เจ็บเหลือเกิน"
"ภูมิ คนดีของพี่ พี่อยู่นี่แล้วนะครับ พี่จะอยู่กับภูมิ ตรงนี้ อยู่ตรงนี้เสมอไม่ไปไหน รู้ไว้นะว่าภูมิมีพี่อยู่ทั้งคน"
อยากให้เขารับรู้จากใจ ว่ามีอีกคนที่รอเขาอยู่ ในใจก็ยินดีปรีดาที่แทนทวีทำแบบนั้น เพราะเขาเองก็คิดเอาไว้แบบนั้นเหมือนกัน คราวนี้เองที่จะไม่มีใครได้เข้าใกล้ภูมิบุญอีกนอกจากเขาคนเดียว โตโต้ยิ้มออกมาพรมจูบทั่วหน้าผากของภูมิบุญก่อนที่ภูมิบุญจะสิ้นฤทธิ์เดชนอนหลับไป
ดังหินผาเหวี่ยงไปในอากาศ ศิโรราบยอมแล้วแทบเท้านี้
จะขว้างปาอย่างไรก็ตามที แค่เธอมีน้ำใจรักเหลือให้กัน
เห็นรอยยิ้มคราใดใจจะขาด ยิ่งคมบาดกรีดลึกกลางใจฉัน
เขาคนนั้นได้ใจเธอเชยชมกัน ส่วนตัวฉันนั้นแค่เป็นคนคุ้นเคย
ได้กลิ่นนี้ทีไรสุดสวาท เหมือนมีดบาดปักใจแต่ทำเฉย
เธอไม่รู้เธอไม่เคยจะรู้เลย กลิ่นที่เคยจากนี้เขาได้มันไป
แค่เดินผ่านก็รับรู้ถึงไออุ่น แผ่ละมุนผ่านลมมาให้ใจไหว
เธอรับรู้หรือไม่ฉันปวดใจ ฉันเป็นใครเป็นได้แค่วันวาน
หงษ์หยกสวยยังระทวยกับสายลม บอระเพ็ดขมยังจำนนกับตาดตาล
ใจของคนย่อมสิ้นลมกับคำหวาน เพราะเป็นมารไม่ให้เราเห็นทางไป
รักกันๆๆ
เขียนโดย eiky
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆ
:sad4: :sad4:
เศร้าแทนภูมิ
ไอ้แทนบอกได้คำเดียวว่าเลวมาก
เมิงจะทิ้งแล้วทำไมต้องมาบอกกับภูมิด้วยว่าจะแต่งงานกับภูมิล่ะ
เลวที่สุดเลวได้ใจจริงๆ
สงสารภูมิโตโต้ปลอบน้องดีดีนะ
-
สุดๆ อ่านแล้วอึ้ง ถ้าเจอกับตัวเองแบบนี้ ก็คงไม่ต่างกัน :เฮ้อ:
-
ขออนุญาตหยาบคาย
กรูว่าแล้ว อิพี่แทนแม่งเลวแสส!!!
แม่มทำแบบนี้ได้ไงวะ สันดาน สู้หายออกไปจากชีวิตภูมิ
ไม่ต้องกลับมาพบมาเจอกันเลยดีกว่า ไม่ต้องพูดจาให้ความหวังด้วย
แต่ที่ทำมันแย่สุดๆเลยนะ ทำได้ไงวะแม่ม ="=
เดือดเพราะความอิน
ภูมิน่าจะเปลี่ยนมารักโต้บ้าง
ไม่น่ามั่นคงกับมันเลย!!!
-
คิดแล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้ แล้วกรรมมันจะตามแทนทวีในชาตินี้เลยมั๊ย
อยากได้แบบเห็น ๆ เลยน่ะ
-
มาปล่อยของแล้ว ไปทำงานต่อดีกว่าเนะ อย่ารุมด่ากันน้า
มันต้องมีวันนี้ ยืดเยื้อไปก็เปล่าประโยชน์ เนะ
จริงไหมคร้าบบบบบบบบบบ :กอด1:
-
อ่านอีกรอบ เสียน้ำตากันไปเลย.
-
ไม่ไหว eiky ทำเอา อีป้าแก่ ๆ ปี่แตก น้ำตาเป็นเผาเต่าอีกแล้ว
ตายจากกันไปก็ไม่ตเ้องไปเผาผีกันนั่นและถูกที่สุด
สมน้ำหน้าพ่อแม่ ของดีใกล้ตัวไม่มีคว้าไว้
กลับไปเอาอี... ช่างมันเถอะ ไม่เรียกให้เสียปากดีกว่า
กรรมชี้ชัดการกระทำ
กรรมสนองคืนกลับก็เท่านั้น
ร้างราเพราะเลิกรัก
สิ้นเยื่อขาดใยก็ใช่ที่
แค่เปลี่ยนแปรไปก็เท่านั้น
ช่างหัวมันเถอะ
รักกัน เฮอะๆๆ
ก่อนจะรักใครอื่น หมั่นรักตัวเองให้มากกว่าก็พอ
ไปนอนพร้อมใกับน้ำตาที่ยังไหลต่อไป
อีกสักพักก็คงจะหยุดไหลได้เอง เฮ้อ...
-
:z13: :z13: :z13:
โอยยยยยยยย
ทั้งสงสารทั้งสะใจ
สงสารภูมิอุตส่าห์ทุ่มเทให้ไปแต่
:serius2: :serius2: :serius2:
แต่สะใจที่ไอ้แทน(ขอหยาบทีเหอะ)สูญเสียคนดีๆอย่างภูมิไป
แล้วมันจะรู้สึกไอ้ไก่ได้พลอย
มันไม่ได้สูญเสียแค่ภูมิหรอก
แต่มันต้องสู้เสียทั้งพี่ทั้งน้องทั้งครอบครัวแนๆ
จะเข้าหน้าใครติดอีกล่ะ
แต่ขออย่าให้ภูมิบุญกลับไปเป็นคนเก่าเลย(แอบกลัวใจภูมิ)
-
ว่าแย้ว :เฮ้อ:
ขอให้กรรมตามเจ้าแทนทัน :m31:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :o12: :o12: :o12: :o12:
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องภูมิมาซบอกเค้ามั๊ยลูก :m15: :m15:
(พี่โตโต้ด้วย มาซบอกเค้ามามะ o18 )
:beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: <<< ให้อิพี่แทน :m31: :m31: :m31:
-
โอ้ยยยยยยยย
อ่านไปน้ำตาไหลพรากๆ
ไม่ไหว ไม่ทน ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา พูดไม่ออก
อึ้ง ไม่คิดว่า แทนจะทำแบบนี้ ทำได้ยังไง
หลอกกันได้ยัง เพื่ออะไร มีคนใหม่ก้อบอกสิ
จะบ้า สงสารภูมิไม่ไหวแล้ว
ถ้าคนใหม่ดีกว่าภูมิจะไม่ว่าเลย
แต่ลางสังหรณ์บอกว่า ไม่น่าจะดี
ถ้าผลกรรมไม่ตามทันแทน เห็นที fc น้องภูมิอาจขว้างระเบิดไปถึงบ้านแทนได้
:monkeysad:
ชีวิตน้องโศกตลอดเลย แล้วเมื่อไรจิตใจน้องจะหายดี
ต้องใช้เวลาอีกเท่าไรกัน เฮ้อออออ
ดราม่ามาส่วนหนึ่งของชีวิตแล้ว
ฮืออออออ ที่สุดอ่ะตอนนี้ พีคมากค่า
+1 เลย ขอตัวไปทำใจก่อน :m15:
-
โอ้ยยย ไอ้เเทน ไอ้ควายยยยยยยย
-
ทำภูมิร้องไห้.อย่าให้เจอนะมรึ......ง ปั๊ด ตบให้ลืมวันเลย
อย่าร้องให้คนเลวน้าา เสียน้ำตาเปล่าาาา
และอย่าจองเวรเลย เราไม่มีความสุขหรอก
-
ทำไมคนเราเปลี่ยนใจง่ายจัง รักแท้..แพ้ใกล้ชิดจริงๆเนอะ เศร้า..จิตตกอีกแล้ว
พยามยามบอกตัวเองว่านิยายนะ ไม่ใช่เรื่องจริง แต่ก็ยังเจ็บอยู่เลย
-
โฮก.......................
ฮือๆ โฮๆ
น้ำตาร่วงกราวเลย :o12:
ทำใจไว้แล้วล่ะว่าต้องมีตอนนี้ แต่ก็อดไม่ได้ เราไม่อยากให้น้องภูมิเสียใจเลย
อ่านตอนนี้ก็คิดได้อย่างหนึ่งว่า ดีเหลือเกินที่มีโตโต้อยู่ด้วย :L2:
น้องภูมิไม่จองเวร แต่เราอยากจองเวรอ่ะ ได้ไหมคะ เราอยากให้สักวันแทนทวี ตาสว่าง โงหัวขึ้น
แ้ล้วกลับมาอ้อนวอนแทบเท้าน้องภูมิอ่ะ แต่ตอนนั้นก็สายไปเสียแล้ว แค้นใจจริงจัง
ทำกันได้ลงคอ ดูท่าจะเปลี่ยนกันไปนานแล้ว ตอนที่เขาค้อก็ยังมีตีสองหน้ากันได้ แค้นมากกกกกกกกก
กรี๊ด.................. ไม่ไหวแล้ว ขอเถอะคะ เคืองโกรธ ก๊ากๆ :laugh:
-
นึกว่าไอ้เหี้ยแทนทวี จะเป็นคนดี
ที่ไหนได้เลวสุดๆ เลวซะยิ่งกว่าตอนโตโต้ทำกับน้องภูมิอีก
มีเหตุผลอะไรต้องทำกับภูมิบุญอย่าง เครียให้กระจ่างด้วย
หรืออีนายพีท มันยั่วเอา แต่อย่างไรก็ผิดอยู่ดี
รอประหารอย่างเดียว
:m31: :m16: :fire: :angry2:
:beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: ให้ไอ้แทนทวี
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:a5:แทนไม่เห็นใจน้องเลย
:beat: :z6:
โธ่ ภูมิ เดี๋ยวมันก็เลิกกัน
-
:o12: :o12: :o12: สงสารภูมิ
-
บรรยายสื่ออารมณ์ได้เยี่ยมมากครับ สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตัวละครนั้นได้อย่างดีเลยทีเดียว :L2:
"อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย จงปล่อยมันนองหัวใจ คำว่ารักของคุณนั้นมากไป สำหรับคนใจไม่จริง"
นึกถึงเพลงนี้ของเอ็ม เดอะดาว ขึ้นมาทันที
-
อีแทน อีง่อ!
-
และแล้วความจริงก็ปรากฏ
ไหนปากบอกว่ารักบอกให้รอ
แต่ดูพี่แทนทำซิ....สงสารน้องภูมิมากๆ
ทำใจนะภูมิร้องไห้พอใจแล้วก็กลับมายิ้มให้ได้นะ
อย่างน้อยๆรอบตัวเรายังมีคนที่รักอยู่อีกเยอะ
หลังจากเสียน้ำตาให้แทนทวีจนพอแล้ว หันกลับมายิ้มให้แม่จันทร์ด้วยนะ
-
กูว่าแล้วไอ้ห่า! แล้วที่น่าเจ็บใจที่สุดคือมึงไปคว้าอีตุ๊ดแรดมาอีก :z6:
ใจมึงทำด้วยอะไรวะ! ไม่รักแล้วยังพูดพล่ามให้ความหวังอยู่ได้!!! มึงบอกให้รอทำเหี้ยไร!? :angry2:
ไอ้เวรรรรรรรรรรรรเอ๊ย เลวสัดๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฯลฯ :m31:
.
.
.
ที่จริงไอนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาหลายวันแล๊ะ แต่ไม่นึกว่าต้องเอ่ยถึงจริงๆ ถึงแม้ลึกๆจะรู้สึกก็เถอะ... "เหลือแต่ตอ"(แหล)
ในวันที่ไม่มีที่ไป หมดหนทางจะบอก ที่ที่แสนใกลแห่งนั้น
ยังมีต้นไม้ต้นใหญ่ และก็ชวนให้ฉันไป เธอบอก
ต้นไม้ที่เธอว่านั้น ที่อยู่บนนั้น คือบ้านในฝัน มีทุกสิ่ง
แล้วเขาก็ทิ้งทุกสิ่ง และทิ้งทุกอย่าง ออกเดินทาง
เพื่อที่จะพบทุกสิ่ง และพบทุกอย่าง กับสิ่งที่หวังเอาไว้ เย....
ไม่ทันได้คิด ไม่ทันระวัง ไม่ทันคำนึง ให้เธอหลอก
ไอ้ฉันก็ซื่อ ไอ้ฉันก็บื้อ กลับได้ก็ยังให้เธอหรอก ฉันมันก็คิดจะไว้ใจ
ก็คิดว่าน่าจะเชื่อใจ รู้หน้าไม่รู้ใจ
ไม่ทันได้คิด ไม่ทันระวัง ไม่ทันคำนึง ให้เธอหลอก
ไอ้ฉันก็ซื่อ ไอ้ฉันก็บื้อ กลับได้ก็ยังให้เธอหรอก ฉันมันก็คิดจะเชื่อ
เธอก็คิดว่าน่าจะเชื่อใจ
สุดท้ายก็มีแต่ตอแล้ววว เหลือแต่ตอ เหลือแต่ตอ เหลือแต่ตอ
ไม่เห็นมี มันมีแต่ตอแล้ว ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนั้น มีบ้านในฝัน มันไม่เห็นมี มันมีแต่ตอ เห็นมีแต่ตอ ตอตอ ตอตอ แหล.....
เฮอะ! สุดท้ายทุกอย่างก็คือ ตอแหล!
ที่จริงไอยังนึกออกอีกหลายเพลงเลยนะ ตอนนี้ก็ฟังอยู่ (ไม่ขอลงเนื้อเพลงนะ มันเยอะ) เช่น อย่าบอกว่ารัก , ไหนว่าจะไม่หลอกกัน , ผิดที่ไว้ใจ , เมื่อรักฉันเกิด , คนที่ฆ่าฉัน และอีกหลายๆเพลงของSilly fools (ไอเป็นแฟนวงนี้น่ะ ตอนยังไม่แตกวงนะ)
ปล.ปวดท้อง! พี่รู้ไหมทำไอเครียดมากๆเลยนะเนี่ย สังหรณ์ใจอยู่แล้วแหละ แต่เห็นจะๆตาแบบนี้ก็อดช็อกตามไปด้วยไม่ได้ :sad2:
-
.ลองฟังกันดูโดนเต็มๆ
http://www.musicatm.com/play/atmplayer/PlayerWhite_jukebox.swf
เพลงอินดี้ หลอกให้รัก....หลอกให้รอ
เปิ้ล
-
เลวมาก ที่โดนนะน้อยไป
-
ระยะทางที่ห่างไกลนึกว่ามันจะได้ชะนีหรืออะไรที่ดีกว่า เชรี่ยไปเอาตัวอะไรมาประดับบนหัวมันเนี้ยไอ้แทน
ไม่นึกว่าที่ไอ้โต้มันเตือนจะเป็นเรื่องจริง ดูแลภูมิดีๆละกันไอ้โต้มีโอกาสแล้วนี่ อย่าปล่อยหลุดลอยละกัน
ส่วนไอ้เชรี่ยแทนระยะทางและเวลาจะลงโทษมันเอง งานนี้สมใจพ่อแม่ของมันแล้วละที่ทำกับภูมิ แล้วลูกของตัวเองมาทำแบบนี่กับพ่อแม่มันอีกที
จะสมน้ำหน้าพ่อแม่มันดีมั้ย
-
ว่าแล้วไอ้เชี่ยแทน
-
คุณอิ๊กรู้มั๊ยเช้านี้ทำงานไม่ได้แล้วหล่ะ นั่งร้องไห้อยู่เนี่ย
-
ไอ่แทน.......เลวได้อีก.... :angry2:
ว่าแล้วเชียว ทำอึกอักๆ เวลาคุยกับภูมิ แล้วนี่ ถ้าภูมิไม่เห็นกับตามันจะหลอกยังไงอีกเนี่ย...ที่สำคัญ ตอนคุยผ่านกล้องมีแฟนใหม่อยู่ด้วย..
โอยย คุณพระ...จะเป็นลม ทำกันอย่างนี้ได้ไงเนี่ย.....
ที่โดน ไปนั่นน่ะ มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ.... :z6: (อ่านแล้วอินเลยเนะ คุณอิ๊ก)
-
ทำไมทำกันอย่างนี้อ่ะ พี่แท๊นนนนนนนนนน
ฮือๆๆ ไม่สงสารคนที่รอหรอ น้องภูมืรอด้วยรักนะ
อ๊ากกกกกกก อยากกระทืบมันนนนนนนน
-
กรูอยากฆ่ามรึงไอ้แทนนนนนน
-
แบนพี่แทน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เลวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
อิตุ๊ดแฟนพี่แทนก้อีกคน...ไปรักกันบนต้นงิ้วซะเถอะ!
-
ชายชั่วกับตุ๊ดโฉด กอดคอลงนรกไปด้วยกันเลยไป๊!! สงสารหนูภูมิใจจะขาดอยู่แล้วว อิโตโต้ไหนๆโอกาสก็มาแล้ว เสียบเลยๆๆ
-
โมโหมากกกกกกกกกกไอ้แทนไอ้เลว
คุณโต้ด่าได้สะใจมากคนเรามันเปลี่ยนกันได้จิงๆทำไมตอนนั้นไม่คิดมั้งวะเวลาไปไล่ตามจีบภูมิอ่ะ
ดีแล้วแระที่ไอพี่แทนมันเผยธาตุแท้ออกมาจะได้หมดเวรหมดกำ
แต่จะสงสารก็แต่ภูมินี้แระทั้งรักทั้งรอเค้าหมดใจ
เกลียดอิพี่แทนที่สุดไอเลว
ขอให้น้องภูมิเปิดใจให้พี่โต้นะอย่าปิดกลั้นตัวเองคนอย่างไอพี่แทนมันไม่น่าเสียดายสักนิดก็แค่ผู้ชายเลวๆคนนึง
รักน้องภูมิมากๆเลยน๊า :กอด1:
-
เฮ้อออ :เฮ้อ:
อ่านแล้วปลง เพราะความรักมันเป็นแบบนี้
ยังจำได้อยู่เลยว่าแทนทวีพบกับภูมิบุญได้ยังไง แทนเป็นฝ่ายเข้ามาจีบภูมิก่อนด้วยซ้ำ...
ไม่อยากให้ภูมิบุญคิดอะไรต่อแทนทวีอีก จะได้จบกันแค่ชาตินี้ไม่ต้องมีชาติหน้า
ทำกันได้นะแทนทวี เธอมันรักเดียว แต่กระเจี๊ยวว่อกแว่ก
ถ้ารู้ตัวแล้วว่าตัวเองไม่ได้รักภูมิบุญอีก หรือมีคนใหม่ไปแล้ว ทำไมเธอยังจะต้องมาให้ความหวังกับเค้า
หลอกให้เค้ายิ่งยิ่งหลงทำไมกัน? เธอมันจิตไม่ปกติหรือไง?
แต่ตอนนี้คุณโต้โต้พระเอกมากกกก...แบบถ้าพระเอกไม่เกิดงานนี้แล้วจะไปเกิดงานไหน...
ตอนนี้มีอีกสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป...นั่นคือภูมิบุญเรียกคุณโตโต้ว่า 'พี่'
เชื่อว่าระยะนี้ภูมิบุญจะอ่อนแอเหลือเกิน และต้องการใครซักคนมาดูแล
ขอให้คุณโตโต้ใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์ รีบกักตุนเก็บคะแนนให้เยอะๆ
อย่างนี้คนอ่านก็เชียร์คุณโตโต้ได้สุดใจแล้วซิเนี่ย คริคริ
พีเอส ตื่นขึ้นมาก็ประเดิมดราม่าของภูมิบุญเป็นเรื่องแรกเลยนะเนี่ย
:กอด1:
-
อ่านแล้ว ยังรู้สึกว่า จะต้องมีเรื่องให้ปวดใจกว่านี้อีกใช่มั๊ยครับ eiky (ยังฝั่งใจจากเอ-โย T_T)
.
ส่วนไอ่แทน ....ดีมากที่สันดานเลว ภูมิจะได้คู่กับโตโต้
-
สงสารภูมิอะ .....
-
สงสารภูมิ อ่ะ
-
ขออนุญาตหยาบคาย
กรูว่าแล้ว อิพี่แทนแม่งเลวแสส!!!
แม่มทำแบบนี้ได้ไงวะ สันดาน สู้หายออกไปจากชีวิตภูมิ
ไม่ต้องกลับมาพบมาเจอกันเลยดีกว่า ไม่ต้องพูดจาให้ความหวังด้วย
แต่ที่ทำมันแย่สุดๆเลยนะ ทำได้ไงวะแม่ม ="=
เดือดเพราะความอิน
ภูมิน่าจะเปลี่ยนมารักโต้บ้าง
ไม่น่ามั่นคงกับมันเลย!!!
ขอบคุณ K2KARN ที่เดือดแทน มันน่าโดนทรายคั่วร้อนสาด เปรตจริงๆ
-
ดูท่างานนี้... โตโต้คงได้เป็นพระเอกจริงๆ
โอ้ยยยย ไอ้พี่แทนเอ๊ยยย ชั้นเกลียดแกหว่ะ
เหอๆๆๆๆ ( อินด้วยคนค่ะ )
-
อ่านแล้วก็ปลงกับชีวิต ดูนั่งดูชิวิตใครสักคนอยู่เลย :monkeysad:
กำเวงมันมีของมันจริงๆ นะเนี่ย ลองกลับไปอ่านตั้งแต่แรกเริ่มใหม่แล้วก็จะเห็นมาเรื่อยๆ เรย ผลจากการกระทำของแต่ละคน
แต่อดคิดไม่ได้ว่าคนไหนจะทุกข์กว่ากัน ระหว่าง คนที่ต้องรอคอยให้คนรักที่ห่างไกลกลับมาโดยไม่รู้ว่าเขาไม่รักเราแล้ว กับคนที่ได้แต่รอให้อีกคนหันมารัก ทั้งที่ตัวอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม
เป็นการพิสูจน์เรื่องกรรม กับรักแท้ได้ดีจิงๆ เพียงแค่ต้องใช้เวลาเท่านั้นเอง :เฮ้อ:
-
แอบเศร้าไปกับภูมินะ
แต่ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ
คิดซ่ะว่่า เค้าไม่ใช่ของเรานะ
ภูมิ ยังมีโตโต้อยู่ข้างๆ
แม้้มััีนไม่ใช่คนดี
แต่ ลองเปิดใจหน่อยหล่ะกัน
ปล แอบดีใจแทนโตโต้
โอกาสมาถึงแล้ว
-
อ่านหลังทานข้าวเที่ยง.....น้ำตาซึม... :monkeysad:
คิดว่า...จะมั่วหญิงกลับเป็นชายซะเนี่ย.....
ไม่มีความมั่นคงในจิตใจเลยจริง ๆ... :angry2:
แต่คิดอีกทีก็ดี.....ถ้าน้องภูมิต้องอยู่กับไอ้บ้าเนี่ย....
แล้วมาออกลายทีหลัง........น้องภูมิจะเจ็บมากกว่านี้.....
ตอนนี้คิดซะว่า.....มันได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วก็แล้วกันนะน้องภูมิ.....
เวลา......จะช่วยรักษาให้น้องภูมิคนเก่งให้กลับมา..... :a2:
แล้ววันนั้น....น้องภูมิจะรู้สึกดีใจที่ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับมัน.... :กอด1:
:เฮ้อ: ก่อนหมดกรรม.....น้ำตานองท่วมตัวและหัวใจ :sad11:
:L1: น้องภูมิคนดี กับ น้อง eiky หมดใจ :L1:
-
:m16: :m16: :m16:
ไอ้พี่แทน แมร่ง เลวแสรดดดดดดดดดดดด :m31:
:angry2:ขอให้กรรมสนองมันโดยเร็ว
:m15:สงสารน้องภูมิ
-
ดีแล้วที่รู้ตั้งแต่ตอนนี้ พี่โตโต้จะได้เป็นพระเอกเต็มตัวสักที
-
รอตอนนี้มานานแล้ว สะใจจิงๆๆเลย
เพราะเชียร์โตโต้มาตั้งแต่แรกแล้ว อิอิ
ไปๆมาๆไอแทนเลวกว่าโต้หลายเท่าเลย
ทำแบบนี้ฆ่ากันดีกว่า จะมีใหม่ไม่ว่านะ
แต่ไม่น่าหลอกให้รอเลยเลวเป็นที่สุด
ไม่งั้นป่านนี้้น้องภฺมิได้แซ่บกับโต้ไปถึงสวรรค์ชั้นไหนแล้ว
เพราะแกคนเดียวไอแทน ตัวมาร คนแต่งรบกวนส่งกรรมให้
มันเร็วๆนะ เอาให้เจ็บแสบ สมกับที่มันทำกับภูมิ แอบสะใจล่วงหน้า
ปล. คนหลายคนไม่ชอบคำนี้ "แฟนใหม่ของแฟนเก่า"
คนหลายคนเกลียดคำนี้ "แฟนเก่าของแฟนใหม่"
คุณคิดว่าจะหนี 2 คำนี้พ้นหรือ
แอบเอามาจากหนังเรื่องแฟนใหม่ เข้ากับตอนนี้
-
ดีแล้วแหละ ให้มันจบๆกันไปเลย จะได้ไม่ต้องมีเวรมีกรรมกันอีก
-
:z3: :z3: :z3:
ฉากนี้ที่รอคอยมานาน
พออ่านแล้วเจ็บมากเจ็บไม่แพ้ภูมิเลยจิงๆ
สงสารภูมิจัง
ขอให้ภูมิเปิดใจให้โตโต้ด้วยน๊า
ส่วนอิพี่แทนและอิน๊างพีท (ดี่ไม่ควงชะนีกลับมา แต่แอบซะใจพ่อแม่แทนนิดๆ) :fire:
ไปตายซะ ไอชั่ว :beat: :beat:
ภูมิสู้ๆ :3123: :3123:
-
ดีเลย สงสารโต้ สงสารภูมิ ให้เขาได้รักกันเถอะ รักกันๆ
ไรท์เตอร์เมื่อไหร่จามาต่อค่ะ รู้สึกค้างมากกก อยากอ่านอีกกกกกกกกกกก ต่อวันนี้ได้มั้ย??
5555+
ู^______________^
-
ว่าแล้ว ไอ้พี่แทน ทำผิดมหันต์แล้ว เสียของดีไปแล้วมั๊ยละ
พี่ภูมิ ใจแข็งใว้นะ คนดีๆยังอยู่ข้างๆนะครับพี่ภูมิ
พี่อิ๊กครับผมก็โดนมาเหมือนกันนะครับเป็นเหมือนกันเลยแบบนี้เลย
แต่ไม่ขอเล่านะครับไม่อยากคิดถึงมันอีก :sad4: :o12:
อยู่มันคนเดียวดีกว่าสบายใจดี ต่อไปนี้จะเป็นคนที่เลือกมัง ไม่เป็นแล้วคนที่ถูกเลือก
รักพี่อิ๊กด้วย :กอด1:
-
เชี่ย แทน!
เค้ามาไม่ทันรอบหลังเที่ยงคืน มาอีกที เผลออ่านเม้นชาวบ้่านไป ไอ้พี่แทน! ฮึ่ม!
ทีนี้แหละจะได้เป็นโอกาสของโตโต้
ชอบมากเลยตอนที่โตโต้ออกไปจัดการไอ้เชี่ยแทน...บาสด้วยเป็นน้องที่น่ารักมากก
คว้าไรไม่คว้า ไปคว้าอีตุ๊ดมา แถมยังมาพูดจาไม่ดีใส่ภูมิอีกทั้งที่ตัวเองมาทีหลัง..
พี่อิ๊กกี้ค่ะ แบบนี้ ขอให้แทนมันเจ็บยิ่งกว่าที่ภูมิเจ็บ อย่าให้ภูมิอภัยให้มันง่าย ๆ
ไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ของแบบนี้ มันต้องสั่งสอนเกิดวันหน้าไอ้พี่แทนมันทำแบบนี้อีก..เอาให้เข็ดจะได้หลาบจำ ขอให้เป็นเอดส์ตายซะ ท่าทางแฟนใหม่จะมั่ว
(โมโห โกรธ เหวี่ยงไปทั่วเลย)
-
เข้ามาเม้นอีกรอบ เมื่อเช้าอ่านจากมือถือเล่นเอาน้ำตาแตกเพื่อนก็ตกใจว่าเป็นไร :sad4:
**ขอโทษถ้าหยาบคายนะคะ**
เกลียดไอ้แทนว่ะค่ะ แม่งไม่รักเค้าแล้วก็น่าจะบอกหรือไม่ก็เลิกติดต่อดิ แต่นี่แม่งยังบอกว่ารัก
บอกให้รอ ให้ความหวังกับภูมิ ตอนแรกนึกว่าจะคบชนี แต่ที่ไหนได้ ทุเรศว่ะ
อินั่นมันพูดว่าตัวจริงน่ารักกว่า แสดงว่าตลอดเวลาที่แกคุยกับภูมิ
อินี่ก็อยู่ด้วยใช่ม่ะ แล้วแกยังเล่นละครหลอกภูมิตลอดเลยใช่มั๊ย แม่งเลวว่ะ
ขอให้ความรักของมันกับอีนั่นไม่สวยหรู กรรมตามทันให้หนักๆไปเลย ให้ไอ้แทนมันรู้
ว่ามันได้สูญเสียของมีค่าที่สุดไปแล้ว
:z6: :beat: :m16: :m31: :fire: :angry2:
ส่วนตอนนี้ ก็ให้โตโต้ก็ดูแลภูมิดีๆแล้วกันนะ คาดว่าความรู้สึกของภูมิคงยังไม่คงที่นานแน่ๆเลย
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เกลียดไอ้แทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
+1ค่ะคุณอิ๊ก คุณสุดยอดมาก o13
-
บอกได้คำเดียวว่าสมน้ำหน้าแม่ของแทนทวีที่ปล่อยคนดีๆอย่างน้องภูมิไป :laugh:
-
:fire: ตอนนี้บีบใจมากกก ตอนแรกคิดว่าพี่แทนจะดีมาก
พระเอกมีคนเดียวไม่ได้ คิดว่าพี่แทนคงตายแน่ๆ เพราะเป็นคนดีเกินไป
สุดท้ายพี่แทนแม่งก็เลว ไม่รักกันก็บอก คนรอมันเสียใจแค่ไหน รู้สึกแย่มากๆกับพี่แทน TT
เป็นตอนที่อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยอ่า เข้าใจความรู้สึกของคนที่มองไปทางไหนก็มืดมน
ฟ้าหลังฝนย่อมดีเสมอ สู้ๆนะภูมิ (อินจัด)
-
ว่าแล้ว
ไอ...แทน เลว
ขอด่าซักทีัไม่ไหว มันเฮิท
พี่ อิคกี้
อยากให้ไอแทนได้รับบทเรียนจัง
เอาให้หนักๆ เลย
รักกันๆ
-
อิ๊กกี้ค่ะ ดราม่ามากค่ะตอนนี้เศร้าด้วยไม่ไหวจะเคลียกับคนเรา
ไม่ไหวจิงๆค่ะ ขอหยาบคายหน่อยนะค่ะ
ถึง ไอคุณแทน :angry2:
คุณเป็นอะไรค่ะ เป็นเหี้ยอะไรมากไหม มีของดีๆไม่รู้จักรักษา ไปคว้าอี....ที่ไหนมาก็ไม่รู้ ปล่อยคนดีๆเค้าตั้งตาคอยอย่างซื่อสัตย์ แต่คุณทำอะไรค่ะ
หลอกเค้า ปั่นหัวเค้า สนุกมากไหมค่ะ กับการเล่นกับหัวใจคนนิ แถมอีนั้นดูเหมือนจะรู้อยู่ด้วยว่าแทนก็คุยกับภูมิอยู่
แล้วที่ทำที่ในงานแต่งงานแวนนี้ก็ด้วยไม่รักกันแล้ว มาหลอกให้ความหวังกันทำไม บอกกันเลยว่าไม่รักยังจะดีซะกว่าที่เห็นคนที่รักมาหลอกกันอย่างงี้ :beat:
แล้วอย่าบอกนะค่ะว่าที่เป็นอย่างนี้ เพราะเหงา เพราะห่างกัน มันก็แค่คำแก้ตัวทั้งนั้น ภูมิเค้ายังอยู่ได้ เค้ายังทนซื่อสัตย์อยู่ได้
มันอยู่ที่ตัวคุณเอง (ความเหี้ย)ของคุณเองตังหาก ไม่ต้องโทดใคร
บอกได้คำเดียวเลวทั้งคู่ ทำกันได้.... จากนี้ขอให้ไป...ทั้งคู่นะค่ะ คุณช่างเหมาะสมกัน"เหมือนผีเน่ากับโลงผุ"
ชาตินี้ขออย่าให้มาเป็นบาปเป็นกรรม เป็นเสนียดในชีวิตของกันและกันอีกเลย
ถึง โตโต้
ตอนนี้นายทำดีแล้วพยายามต่อไป :เฮ้อ:ภูมิผ่านมามากเจ็บมามากคงไม่ใจอ่อนง่ายๆ นายต้องอดทนเข้านะถ้าอยากอยู่ตรงนั้น ในใจน้องภูมิ
ถึงน้องภูมิ
อดทนไว้นะค่ะ แค่คนเลวเพียงคนเดียวไม่ทำให้เราตายหรอก ก่อนมีเค้าเรายังอยู่ได้
เจ็บครั้งเดียวดีกว่าโง่ไปตลอดชีวิต เค้าไม่เห็นค่าเราไม่เห็นต้องสน ไม่ใช่เราไม่มีค่าแต่เค้าตังหากไม่เห็นค่าเราเอง
ยังมีคนที่เห็นค่าเราที่รักเราอยู่ต้องเยอะ อย่าไปสนคนเลวพันนั้นเลย :กอด1:
ถึงอิ๊กกี้
รักกันๆ :L1:
-
http://www.youtube.com/v/eC61NDxTlWQ?fs=1&hl=en_US&color1=0x402061&color2=0x9461ca
http://www.youtube.com/v/kh3PGTPnZPg?fs=1&hl=en_US&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f
http://www.youtube.com/v/fgrzg04OVC0?fs=1&hl=en_US&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6
http://www.youtube.com/v/Jbp0Np39Zso?fs=1&hl=en_US&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b
http://www.youtube.com/v/CE7gvhOzb2s?fs=1&hl=en_US&color1=0xe1600f&color2=0xfebd01
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
เล่นเอาน้ำตาคลอ
เห็นมั้ยคุณโ๖้เราช่างแสนดี
ไอ้แทนเลวมาก ทำกับภูมิแบบนี้ได้ไง :angry2: :angry2:
ของกระโดดขาคู่ถีบยอดอกมัน 100 ที :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
-
โอ้ยยยยแสรดดดดดดดดดดดเว้ยยยยยยยยยยย
-
เอ๊อ.. แล้วไหงไม่บอกตั้งกะภูมิถามคราวนู้นล่ะว้า..ว่ามีใหม่แล้ว
คนเราชอบให้ถึงที่สุดก่อนกันหมดเลยแฮะ
..เอ ถ้ามันกล้าบอกตั้งแต่คราวโน้น จะว่าอย่างน้อยมันก็แมน...
หรือจะว่ามันไม่แคร์เลยล่ะ?
วุ้ยอิน :m31:
-
MVเหตุผลที่ทนเหงา โดนมากค่ะป้า TT^TT
-
อยากระทึกกันอีกไหมครับ อิอิ รอน้า แป๊บเดียว
-
ไม่รู้จะบอกว่าดีหรือไม่ดีกับตอนนี้ดี
เพราะมันเป็นผลดีกับพระเอกนี่เนอะ
รออ่านต่อไปละกันนะ
-
อยากระทึกกันอีกไหมครับ อิอิ รอน้า แป๊บเดียว
ยังมีระทึกกว่านี้อีกหรอคะ คุณผู้แต่ง
-
รอน๊าพี่อิ๊ก แต่ง่วงมากมาย
-
ปวดใจจะตายอยู่แล้วเพ่ TT ปวดท้องมากมาย ขอใหู้ตูมเดียวเจ็บได้ไหม ทยอยเจ็บแบบนี้รับไม่ไหวจริงๆ
-
ระรวยระรินแรงร้อนโรยรา ระริกระทวยล้าหลั่งไหล
รุ่มเร้าร้อนรนรวดร้าวไร้ ลืมหรือไรรักลวงล่อหลอกหลอน
ฤทธิ์ฤๅเรารู้แล้วลบเลือน รักฤๅเลื่อนหลอกเราร้าวร่ำร้อง
ลิ้มรสรักร้อนรุ่มร้าวรานลอง ระรวยรอนร้อนฤๅรอนรอนลม
แปลบปวดแสบยอกจุกในอก สะอึกชกตีตัวไปให้ร้าวเหลือ
ยอกยอกเน้นย่ำเหยียบแสบทาเกลือ ร้อนรนเหลือสิ้นแรงจะสิ้นลม
บาดคมลึกฝังไปกลางทรวงอก แผลร้าวรกลากร่างทุกข์ระทม
ยิ่งเงยหน้าแหงนมองฟ้าหน้ายิ่งจม ร้าวระทมจมทุกข์อเวจี
ฉากเจ็ดสิบเอ็ด
ยังจำได้ไหมวันนั้นที่สัญญาว่าจะรักเราเพียงคนเดียว มืออุ่นที่เกาะกุมอยู่เนิ่นนาน จำได้ไหมว่าพูดอะไรออกมาบ้าง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ไกลเท่าไรก็จะมีแค่เราคนเดียว ห่างกันแค่น้ำทะเลกั้นแต่ใต้แผ่นฟ้าเดียวกัน อนิจจา คนเราก็แปรเปลี่ยนไปได้เช่นนี้ อันไม้เลื้อยอยู่ใกล้เสาหลักใดก็เลื้อยไปใจเขาเองก็คงเฉกเช่นกัน ถามว่าเจ็บมากไหม เจ็บมากจนไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาดี ครั้นเวลาอยู่เพียงลำพังภาพอดีตที่เคยทำร่วมกันมามันก็วนเวียนฉายขึ้นมาเหมือนเตือนใจ เยาะเย้ยหยันเหยียดให้เรายิ่งตรมระทมทุกข์หนักเข้าไปอีก ภูมิบุญนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของโตโต้ เหนื่อย ล้า แม้จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่ก็ไม่อยากแม้ที่จะลืมตามาเผชิญหน้าใคร อาย เจ็บ วาดวิมานเอาไว้ในอากาศ วิมานนั้นสวยงามวิจิตร วิมานรักของสองเรา แต่มันก็ปลิวลอยมลายหายไปอย่างง่ายดาย เหลือไว้เพียงภาพที่ล่อลวงตา บางทีก็ยังหลอกตัวเองว่ามันไม่จริง สิ่งที่เพิ่งจะผ่านมามันเป็นแค่ฝัน มันไม่จริง แต่พอรู้สึกตัวขยับกายความร้าวรานแห่งใจมันก็ยากเกินจะบอกว่ามันเป็นเพียงฝัน หรือถ้ามันเป็นฝันจริงมันก็คงโหดร้ายหนักหนาสาหัสสากรรจ์มากทีเดียว เพราะนอกจากใจที่เจ็บแปลบปลาบแล้ว กายเองก็ร้าวรานระทมไปเช่นกัน
"ตื่นแล้วเหรอครับ คนดี"
เสียงทุ้มเข้มดังแว่วอยู่บริเวณหน้าผาก ภูมิบุญพลิกกายออกจากการกอดก่ายของเขา
"อยู่นิ่งๆสักพักสิภูมิ"
ได้แต่สูดลมหายใจเข้าปอดโดยไม่ลืมตามาดูเขา ไม่อยากเห็นใคร ความจริงไม่อยากจะได้ยินเสียงใครเสียด้วยซ้ำ ภูมิบุญยังคงหลับตาอยากให้ความร้าวรานนี้จางหายออกไปจากใจเสียที แต่คิดขึ้นมาทีไรก็เจ็บยอกเข้าไปในใจไม่เจือจาง ไม่หายไปเลยสักที
"กินอะไรหน่อยไหม เก้าโมงแล้ว"
"ภูมิอยากจะอาบน้ำ"
ยอมพูดออกมาแต่ไม่ยอมมองหน้าเขา โตโต้กระชับก่อนแน่นขึ้นจุมพิศแผ่วเบาที่หน้าผาก
"ครับ พี่รู้ครับว่าเราเจ็บ แต่ภูมิรู้เอาไว้ด้วยนะ ยิ่งภูมิเจ็บเท่าไหร่ พี่เจ็บกว่าภูมิหลายร้อยเท่านัก"
เม้มปากแน่น "ทำไม" พอแล้วอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย ไม่อยากมีใคร ไม่อยากได้ยาขนานไหนวิเศษแค่ไหนมาเยียวยารักษา จะรักษาตัวเอง พอแล้วกับบ่วงรักพันมัดใจแบบนี้ ภูมิบุญตัดสินใจลุกจากเตียงเดินออกไปเข้าห้องน้ำ โตโต้เองได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังไปก่อนจะกลับขึ้นห้องของตัวเอง สายตาของคนในบ้านรอคำตอบจากโตโต้อยู่ สายตาที่ห่วงหาอาทรฉายออกมาโดยไม่ต้องเอ่ยอะไร
"น้องเป็นไงบ้างลูก"
คุณอภิสราถามขึ้น โตโต้ถอนหายใจออกมา
"คงสักพักล่ะครับแม่ โต้กลัวใจน้องจังเลย"
"โธ่ ภูมิ เมื่อไหร่เรื่องราวร้ายๆมันจะจบจะสิ้นเสียที"
ครางออกมาสีหน้าสีตาไม่ต่างไปจากบุตรชาย บาสไปโรงเรียนแล้วโดยมีลุงหมายขับรถไปส่ง ส่วนโตโต้วันนี้ขอเข้าบริษัทสายๆเพราะไม่มีกะจิตกะใจ ภูมิบุญเองคงไม่ได้ไปทำงานตามปกติ คงรอให้จิตใจกลับสู่สภาพเดิมให้เร็วที่สุดคุณอภิสราถึงจะปล่อยไป
เปิดน้ำฝักบัวไหลให้รดตัว ให้ความเย็นของน้ำมันราดเอาความร้อนรุ่มในใจหมายจะให้มันไหลออกมากับสายน้ำ แต่เปล่าเลย ยิ่งเย็นยิ่งยะเยือกเข้าไปถึงกลางใจ นี่เราทำผิดอะไรหรือ ถ้าเราทำผิดเองพร้อมจะยอมอ้อนวอนให้เขากลับมาคืนดี รักมากเหลือเกิน รักจนหมดใจ นี่เขาเห็นเราเป็นใครในสายตาของเขาหรือเราเป็นคนโง่งมงายยิ้มผ่านจอคอมพิวเตอร์ ให้เขาสองคนหัวเราะเยาะกับท่าทางการแสดงความรักของเรา นับวันนับคืนรอคอยเขาให้กลับมาเพื่อที่จะพาคนอื่นมายืนต่อหน้าแล้วบอกว่า "แฟนพี่" นี่น่ะหรือ เราเป็นใคร เราทำอะไรอยู่ เรื่องวันวานที่ผ่านไปไม่นานเขาไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยหรือ อ้อมกอดนั้น จุมพิศนั้น คำรักคำนั้น มันเป็นอะไร มันมีความหมายอะไร พูดมันออกมาง่ายเหลือเกิน จำมันได้ไหม จำมันได้หรือเปล่า คำพูดที่เพียงลอดไรฟันออกมารู้ไหม มันสลักฝังในใจอย่างไม่มีวันลบเลือน ไม่มีวัน
"ภูมิ ภูมิเป็นไงบ้าง"
พอออกจากห้องน้ำมาพลอยก็โทรศัพท์มาหาเพราะบาสรายงานแต่เช้า สายไม่ได้รับกว่าหกสิบกว่าสาย ภูมิบุญจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์เนิ่นนานกว่าจะยกมันขึ้นถอดถอนหายใจก่อนจะกดรับ
"พลอย"
ครางออกมา อีกฝั่งพอได้ยินก็แทบทรุดน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงหรือพลังอันใด ความหดหู่เจ็บปวดร้าวราวมันดังแว่วออกมา
"ภูมิ"
พลอยเองที่เป็นคนสะอื้นออกมา ไม่ได้คุยอะไรกันเลยเพราะภูมิบุญเองก็เม้มปากแน่นพยายามจะไม่หลั่งน้ำตาออกมาอีก มันเกินพอ มันมากไปแล้ว แต่พลอยเองก็สะอื้นเกินกว่าที่จะพูดออกมาเป็นคำได้ ชีวิตของเพื่อนที่เธอรักตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเห็นภูมิบุญมีความสุขได้เนิ่นนานเลยสักครั้ง วิบากกรรมมันมากมายสายตาที่ร้าวรานเมื่อใดที่เผชิญทุกข์กรรมมันช่างน่าเวทนายิ่งนัก ทำกันลงคอ ใจดำ!!
"คุณท่านครับ ภูมิขอขึ้นไปกราบพระบนห้องได้ไหมครับ"
พอทำใจปรับสีหน้าไม่ให้เศร้าโศกอาดูรเกินไป รู้ดี รู้แก่ใจว่าผู้ที่รักตนก็เสียใจไปไม่น้อยกว่าเขา ภูมิบุญก็เดินไปที่ตึกใหญ่ คุณอภิสราปรี่เข้ามาโอบไว้
"ได้สิลูก ไปเดี๋ยวป้าไปด้วย จันทร์วานตัดดอกซ้อนใส่พานมาให้หน่อย"
หันไปบอกจันทร์ รายนั้นเม้มปากแน่นแล้วรีบออกไปหน้าบ้าน
"เป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นไหม"
"ครับ ไม่มีอะไรแล้ว"
ปากบอกไปอย่างนั้นพยายามฝืนยิ้ม แต่ใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกแม้แต่เด็กไร้เดียงสายังมองออกว่าเขาไม่ได้ยิ้ม แต่กำลังร้องไห้อยู่ภายในใต้ดวงหน้านั้น สายตาที่เค้นเอาความเจ็บปวดฉายแววออกมา ความทรมานที่ถูกกักกันไว้ไม่ให้ไหลออกมา ใครมองก็รู้
"อย่าคิดมากนะลูก อย่าไปเจ้าคิดเจ้าแค้น ทำใจให้สบาย เรายังมีอะไรอีกหลายอย่างให้ต้องทำ อย่าเพิ่งท้อ"
กำลังใจจากปากของนายใหญ่ของบ้านพรั่งพรูออกมา มือก็คอยลูบปลอบประโลมอยู่ ภูมิบุญเม้มปากพยักหน้ายิ้มแห้งๆออกมา
ห้องพระที่ดูขรึมศักดิ์สิทธิ์ทาสีผนังด้วยสีน้ำตาลทองมีพระพุทธรูปหลายองค์หลายขนาดรายเรียงอยู่บนหิ้งพระ คราใดที่ใจเราหมองหม่น ครานั้นจะนึกถึงพระพุทธคุณ คราใดที่ใจเราสำราญดี เรากำลังนึกอะไร คุณอภิสรานั่งพับเพียบลงข้างๆภูมิบุญจันทร์กลับมาพร้อมพานดอกพุดซ้อนในมือสีขาวสะอาดตา
"แผ่เมตตาอโหสิกรรมให้แก่กันเสียเถิดลูก สิ่งใดผ่านก็ขอให้ผ่าน อย่าให้ทุกข์ให้ตรมอีกเลย"
สะกิดใจ พลันภาพในอดีตก็ฉายออกมา อภิชัยเองก็เคยรู้สึกแบบนี้เช่นกัน ยังจำได้ดีวันที่เขากอดขาขอร้องไม่ให้ภูมิบุญทิ้งไป ยังจำได้ดีทุกคำพูดที่เขาพูดออกไป "เราไม่เคยรักนายจำเอาไว้ ที่เราทำทั้งหมดเพื่อที่จะให้นายรู้ว่าการที่สูญเสียคนที่รัก มันรู้สึกยังไง" อนิจจาร้าวเหลือไปถึงใจ นี่น่ะหรือความรู้สึกของเขา นี่น่ะหรือความรู้สึกของเขาในตอนนั้น อภิชัย เราขอโทษ น้ำตาไหลออกมาทันที ภาพอดีตที่ยังคงแจ่มชัด เราเองก็เคยทำกับเขาไว้เจ็บแสบยอกอกไม่ใช่น้อย สมควรแล้วที่ได้รับผลกรรมนี้ สมควรแล้วที่ได้ลิ้มรสของความขมปวดใจนี้ คุณอภิสรากับจันทร์เอื้อมมือมาแตะที่บ่าของภูมิบุญเม้มปากพยายามแข็งใจไม่ร้องไห้ออกมา เพราะภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือร่างของภูมิบุญที่พนมมือก้มลงกราบแต่แน่นิ่งอยู่ท่านั้นสะอื้นออกมา
คุณอภิสราพนมมือขึ้นแล้วตั้งนโมสามจบ อาราธนาพระพุทธคูณ พระธรรมคุณ แลพระสังฆคุณ กว่าจะเงยหน้าขึ้นมาได้ก็ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองน้ำตาไหลซึมออกมาแล้ว ภูมิบุญเองก็เม้มปากแน่นพนมมือพยายามตั้งสมาธิ
"อะหัง สุขิโต โหมิ อะหัง นิททุกโข โหมิ อะหัง อะเวโร โหมิ อะหัง อัพยาปัชโฌ โหมิ อะหัง อะนีโฆ โหมิ สุขี อัตตานัง ปะริหะรามิฯ"
คุณอภิสรากล่าวบทแผ่เมตตาออกมาภูมิบุญจ้องมองไปที่พระพักตร์ขององค์พระพุทธรูป ราวกับกำลังอ้อนวอนขอร้องให้พระท่านช่วยให้พรให้ลุล่วงวิบากกรรมนี้ไปที
"สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในที่นี่ ลูกขอแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลในการสวดมนต์ครั้งนี้ ให้แก่ บิดา มารดา ครูบาอาจารย์ เจ้ากรรมนายเวร แลหลานของข้าพเจ้าที่ทุกข์ใจอยู่ที่นี้ สิ่งใดเคยทำผิดพลาดไป ทั้งในอดีตชาติ ปัจจุบันชาติ และอนาคตชาติ ทั้งที่จงใจก็ดี ไม่จงใจก็ดี ลูกขออโหสิกรรม ขอให้เจ้ากรรมนายเวรจงประสบแต่ความสุขความเจริญ ด้วยเทอญ"
คุณอภิสรากล่าวขึ้นเสียงเครือไปด้วยน้ำตา ภูมิบุญน้ำตาไหลออกมาตั้งจิตอธิษฐาน หลับตาลง นั่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจนน้ำตาเหือดแห้งหายไป
"ภูมิขออยู่บนนี้สักพักได้ไหมครับคุณท่าน"
ภูมิบุญเอ่ยออกมา คุณอภิสราพยักหน้าแล้วมองไปยังจันทร์ที่ใบหน้ารวดร้าวไม่ต่างกัน ทั้งสองก้มลงกราบพระแล้วลุกออกจากห้องไปแล้ว
"หลวงพ่อครับ นี่เป็นผลกรรมที่ผมเคยทำไว้ใช่ไหม ยายเคยพร่ำสอนแล้วแต่ผมไม่เคยทำตามได้เลย วันนี้รับรู้แล้วว่าผลกรรมมันตามสนองได้จริง มันเจ็บปวดเจียนตาย หลวงพ่อช่วยลูกให้พ้นบ่วงทุกข์นี้ด้วยเถิด"
ครางออกมาก้มลงกราบน้ำตาไหลพราก
"น้องภูมิเป็นยังไงบ้างคะคุณแม่"
แวนเองถือกระเช้าดอกไม้มาเยี่ยมภูมิบุญถึงบ้าน สีหน้าก็ไม่ต่างไปจากใคร แววตาดูร้าวรานมากเช่นกัน
"ยังไม่ตายหรอกหนู แล้วนี่เอาดอกไม้มาเยี่ยมใคร คนในบ้านนี้ไม่มีใครป่วยไข้"
คุณอภิสราเชิดหน้าไม่มองสบตาแวนที่ก้มหน้าไม่สู้หน้าเช่นกัน
"แวนมากราบขอโทษคุณแม่ค่ะ มาขอโทษน้องแทนน้องชาย"
"ไม่เป็นไรหรอกหนู ถือว่าตัดเวรตัดกรรมกันเสีย"
น้ำเสียงยังห้วนอยู่ แวนเองสะท้านใจ
"แวนเสียใจนะคะ"
"ใครๆเขาก็เสียกันทั้งนั้นล่ะหนู ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกจริงไหม เอาเถอะภูมิเขาไม่คิดแค้นอะไรในใจหรอก สบายใจได้ แต่ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม ตัดกันแล้วตัดกันเลยนะ อย่ามาวอแวกับภูมิอีก สงสารน้องมันบ้าง ให้มันมีชีวิตที่สงบสุขบ้าง หนูเองตอนนี้ก็เป็นแม่คนแล้วนี่นะ น่าจะเข้าใจว่าถ้าลูกเราเจ็บ คนเป็นแม่อย่างเราเจ็บกว่าเท่าใด"
"คุณแม่"
เม้มปากแน่นน้ำตาคลอ
"แวนขอเจอน้องเขาได้ไหมคะ"
"ได้น่ะได้ แต่ไม่รู้ว่าภูมิเขาจะบากหน้ามาเจอเราหรือเปล่านะ"
ทุกคำพูดมันเสียดแทงเข้าไปในใจของแวน ปรายหางตาที่มองมารังเกียจเดียดฉันท์ เข้าใจดีในความรู้สึกเพราะเธอเองก็รู้สึกแบบนั้นกับน้องชายแท้ๆของตนเช่นกัน
"จันทร์ไปตามภูมิให้หน่อย"
คุณอภิสราหันไปบอกจันทร์
"ตามสบายนะหนู ป้าขอตัวก่อน"
คุณอภิสราลุกขึ้นทันที เดินขึ้นห้องไปแล้ว พอจันทร์ไปบอกภูมิบุญว่าแวนมาพบก็นั่งนิ่งอยู่
"ไหวไหมลูก"
จันทร์ตบบ่าภูมิบุญเบาๆ
"แม่ ภูมิขอโทษแม่นะครับ ภูมิเป็นลูกไม่ดี คอยสร้างแต่ความทุกข์ใจให้แม่ แม่อโหสิกรรมให้ภูมินะครับ"
"ภูมิ"
สะอื้นออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หัวอกมารดาแค่แตะมือสัมผัสลูกก็รับรู้แล้วว่าลูกในอุทรของตนสบายดีหรือทุกข์ใจ จันทร์เองสุดกลั้น ทนมองดูความเจ็บปวดของลูกชายมสตั้งแต่วัยเยาว์ แม้จะไม่ได้เลี้ยงดูมากับมือ แต่รักลูกมากไม่แพ้ใคร หัวอกกลัดหนองอยู่ทุกวี่วัน ที่นำพาความสุขมาให้ภูมิบุญไม่ได้ แล้วนี่อะไร ลูกชายก้มลงกราบกับตักมารดาร้องไห้กอดกันอยู่ จันทร์ปล่อยโฮออกมา ภูมิบุญเองก็ร้องไห้ สัญญากับตัวเองว่านี่จะเป็นการร้องไห้ฟูมฟายครั้งสุดท้าย ขอร้องไห้ให้มารดาของตน ขอร้องอยู่ในอกของมารดาของตนเท่านั้นพอ เนิ่นนานกว่าที่จะสงบลงได้ ภูมิบุญบอกให้มารดาตนลงไปก่อนขอตัวทำสีหน้าสีตาให้ดีขึ้นก่อนจะลงไปพบแขกที่รออยู่เบื้องล่าง
"เจ็บก็รู้ แต่ตายไหม ไม่ตาย เจ็บก็ดี จะได้รู้ไว้ ว่ายังมีลมหายใจอยู่ จะมาครวญครางเพื่ออะไร ไม่มีประโยชน์ เขาไม่รักคือเขาไม่รัก เขาไม่เอาคือเขาไม่เอา เขาหมดใจไม่เหลือแล้ว จะร้องไห้ฟูมฟายแล้วเขาจะคืนมาไหมก็ไม่ หมดสมัยแล้วภูมิจะมาร้องไห้คร่ำครวญเป็นนางเอกอยู่แบบนี้ เราะเราไม่ใช่นางเอก ที่นี่ไม่มีนางเอก"
ภูมิบุญพูดกับตัวเองในห้องน้ำชั้นบนก่อนจะล้างหน้าล้างตาแสยะยิ้มให้กับความเศร้าหมองที่ปรากฏก่อนจะก้าวออกมา เดินลงมาชั้นล่างอย่างเชื่องช้า
"ภูมิ"
"พี่แวน"
ร้องออกไปพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ ดวงตายังคงแดงช้ำอยู่ก็ตาม
"ภูมิ"
แวนยังร้องเรียกอยู่ปรี่เข้ามาหาน้ำตาคลอเบ้า
"แหมเอาดอกไม้มาเยี่ยมด้วย ทำเหมือนใครป่วยเลยนะครับ แล้วใครดูน้องครับพี่แวน หนีมาแบบนี้น้องไม่ร้องคิดถึงแย่แล้วเหรอ"
สะอึกพูดไม่ออก เพราะภูมิบุญยิ้มออกมารู้ทั้งรู้ว่าเขาพยายามฝืนทำ ดวงหน้ายิ้มแต่แววตามันกำลังร้องไห้อยู่ แวนเอามือทาบอกตัวเอง
"ภูมิ โอเคไหม พี่ขอโทษแทน"
"ไม่มีอะไรหรอกครับพี่แวน มาขอทงขอโทษอะไรล่ะครับ ไม่มีใครทำอะไรใครสักหน่อย อย่าร้องไห้เลยครับ พี่แวนจะทำไห้เดี๋ยวภูมิร้องอีกคนนะ"
ระบายยิ้มแห้งๆออกมา แวนใจหายหลุดลอยไป
"พี่ไม่รู้จะว่าอะไรดีภูมิ เสียใจมาก แต่"
"เอาเถอะครับพี่แวน เห็นไหมภูมิไม่เป็นไรแล้ว คนเขาไม่รักกันแล้วนี่ครับ จะทำยังไงได้ ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน จะบังคับฝืนใจกันแบบนั้นเขาไม่เรียกว่ารักหรอกครับ"
"พี่ขอโทษนะภูมิ ที่จริงพี่ระแคะระคายมาตั้งนานแล้วล่ะ แต่พี่ยังไม่แน่ใจ พี่ไม่อยากให้ภูมิ คนดีๆอย่างภูมิต้องเสียใจเพราะคนอย่างไอ้แทน"
ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่ก่อนจะยิ้มออกมา
"มันเป็นกรรมของภูมิเองล่ะครับ ทำบุญกันมาแค่นี้ ขอบคุณพี่แวนมากนะครับที่อุตส่าห์เอาดอกไม้มาเยี่ยม"
คิดย้อนไปถึงคราวนั้น แวนหิ้วดอกเบญจมาศสีขาวทำเป็นพวงหรีดมาให้ภูมิบุญ ทำไปได้ยังไงกัน แต่คราวนี้ดอกกุหลาบสีขาวแซมเหลืองพันธ์ดีดอกใหญ่เป็นช่อสวยงามวางอยู่เบื้องหน้า อย่างน้อยเธอเองก็เสียใจ เสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น พอแวนกลับบ้านไปภูมิบุญก็นั่งเหม่อลอยอยู่หน้าบ้าน ปากบอกแข็งแรงแต่ใจอ่อนระทวย จะให้ตัดคนที่รักหมดใจได้ง่ายดายเพียงนี้หรือ มันไม่ง่าย มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ภูมิบุญนั่งรวบรวมความคิดอยู่
"ภูมิ"
เสียงร้องเรียกมาจากหน้าบ้าน นั่งจนลืมเวลา นี่มันเย็นขนาดนี้เชียวหรือ เพราะคนที่เรียกคือพลอย มีกายกำลังเดินตามมา ส่วนโตโต้เดินตามมากับบาสห่างๆ นี่เราดูแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ แค่อกหักไม่ได้เจ็บจะตายทำไมต้องแห่กันมาเยอะขนาดนี้
"อ้าวพลอยเลิกงานแล้วเหรอ"
ร้องทักออกไปหน้าตาดูไร้สีของเลือด
"เป็นไงบ้างภูมิ ไอ้ชาติชั่วนั่น มันสมควรได้รับการตอบแทนให้สาสม"
พลอยร้องออกมาดวงตาแดงช้ำ
"อย่าเลยพลอย จะไปเอาอะไรกับเขาล่ะ เขาหมดใจแล้วนี่ เราทำอะไรได้ อย่างมากก็ทำใจ"
"ภูมิ มันไม่แฟร์นะ ถ้าหมดรักไม่บอกกันออกมาตรงๆล่ะ หลอกกันให้คอยแบบนี้ได้ยังไง มันเอาอะไรทำหัวใจ"
ภูมิบุญเม้มปากแน่น ถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไม อยากรู้แต่ไม่อยากได้ยินจากใครนอกจากเขาคนเดียว
"ทำไมทำกันแบบนี้นะ นี่มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่"
กายถามขึ้นเสียงเครียดเช่นกัน
"เอาน่าพี่กาย พลอยอย่าถามภูมิอีกเลย บาสไปบอกพี่อ้อยเอาของว่างมาให้หน่อยดิ"
โตโต้ตัดบทเพราะเห็นสภาพของภูมิบุญมาทั้งคืน พอแล้ว ความเจ็บปวดที่เขาเคยได้รับ มันน้อยนิดนักหากเปรียบกับคนร่างเล็กที่นั่งเหม่อทอดสายตาออกไปไกลแสนไกลคนนี้ กายกับพลอยพยักหน้าแล้วนั่งลง พลอยเอื้อมมือไปกุมมือเพื่อนเบาๆ แสดงความเห็นอกเห็นใจออกมา
"ทำไมทำสีหน้าแบบนั้นล่ะตัวเอง เสียใจมากเหรอ"
แฟนหนุ่มคนใหม่ของแทนทวีเอ่ยขึ้น ทั้งวันไม่ไปไหนเลยนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนคอนโด ส่วนแฟนหนุ่มก็เดินไปเดินมาดูท่าหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
"ไม่รู้สิพีท เค้ารู้สึกผิดอ่ะ เค้าเหมือนยังรัก"
"พอเลยตัวเอง อะไรกันตกลงกันไว้แล้วนี่ จบคือจบ ดูสิพีทกับมันมีอะไรต่างกันบ้าง ตัวเองอย่ามาพูดแบบนี้นะ เราอยู่ด้วยกันมาเกือบสามปีแล้วนะ เจอหน้ากันทุกวัน ไหนตัวเองบอกว่ามันก็มีคนที่วอแวเจอหน้ากันอยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอ"
แว้ดเสียงขึ้น แทนทวีครุ่นคิดอยู่ก่อนจะพยักหน้า ใช่สินะ แม้จะรู้สึกผิดแต่ครั้งหนึ่งภูมิบุญก็เคยมีอะไรกันกับโตโต้ เขาทำใจไม่ได้
"แต่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี เค้าน่าจะบอกกับน้องภูมิไปตรงๆ"
"อยากบอกก็ไปบอกสิตัวเอง จะสนใจทำไมเลิกกันแล้วนี่"
คนที่พูดเหมือนไม่เคยมีหัวใจรักใคร สายตาไม่ได้สนใจในคำพูดของตัวเอง แสยะปากคิดถึงใบหน้าที่สลดลงของภูมิบุญเมื่อวาน
"บาสไปวิ่งสวนหลวงกับพี่ไหม"
นานแสนนานกว่าที่ใจจะฟื้นสภาพคืนดังเดิม ภูมิบุญใช้เวลาอยู่กับตัวเองจากที่นานอยู่แล้วก็นานมากขึ้น พิจารณาว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันอะไรส่วนไหนของชีวิต พอเริ่มรู้สึกดีก็เริ่มที่จะกลับมาเป็นปกติคนเดิม บาสเองตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นก็ค้างที่นี่เกือบทุกคืน นอนห้องโตโต้บ้างห้องภูมิบุญบ้าง แต่ส่วนมากนอนห้องภูมิบุญเพราะภูมิบุญไม่อยากให้โตโต้เข้ามาใกล้มากเกินไป หวั่นไหวไหม มาก แต่ตอนนี้มันงง มันสับสนกับหัวใจของตัวเอง
"ไปดิพี่่ เราปั่นจักรยานไปนะ"
"อืมก็ดี เราปั่นให้พี่ซ้อนท้ายนะ"
"สบายมาก"
ทั้งสองออกจากบ้านไปทันที ตรงไปยังสวนหลวง พอดีกบัแทนทวีขับรถกลับมาบ้านของตัวเองเพื่อคุยกับบิดาเรื่องชีวิตของเขาว่าจะเอายังไงดี แทนทวีขับรถตามไปทันที
"ภูมิๆ พี่ขอคุยด้วยหน่อย"
แทนทวีร้องเรียก ภูมิบุญชะงัก น้ำเสียงที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่เคยหลงไหล มันก้องดังแว่วในหูสะกิดใจ
"เฮ้ย อย่านะมึงอย่าหาว่ากูไม่เตือน"
พอบาสหันตามมาก็จอดจักรยานเกรี้ยวกราดใส่ทันที
"บาส"
ภูมิบุญตบบ่าของบาสเบาๆปรามเอาไว้ แทนทวีปราดตามองบาสอย่างเคืองใจ ตั้งแต่วันที่โดนเขากระโดดถีบกลางอก
"พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิภูมิ"
น้ำเสียงห้วนสายตามองปราดมา น่าใจหายใจละลายในแววตาเขามันไม่มีแววตาของความรักที่เคยมีให้กันเหลืออยู่เลย มันมีเพียงความว่างเปล่า
"ไม่ได้นะพี่ อย่าไปคุยกะมัน"
บาสร้องขึ้น ภูมิบุญครุ่นคิดอยู่ก่อนจะส่ายหน้าห้ามบาส
"ครับ"
ภูมิบุญตอบออกไปจ้องตาเขาเขม็ง แต่แทนทวีกลับหลบสายตา แล้วเดินห่างไปจากที่ยืนอยู่ ภูมิบุญเดินตามไป
"ภูมิ พี่ขอโทษนะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่ไม่ได้ตั้งใจ"
แทนทวีพูดออกมามองเข้ามาในตาของภูมิบุญ สะท้อนใจ ภูมิบุญสูดลมหายใจเข้าปอด ที่วาดหวังไว้มันไม่ใช่แบบนี้ มันไม่ใช่มายืนต่อหน้ากันเพื่อเอ่ยคำลา ไม่ได้ตั้งใจแต่จงใจใช่ไหม อยากจะตอกกลับให้หน้าหงายไป คนเขารักกันเขาทำกันอย่างนี้หรือ คำถามเดิมๆซ้ำๆยังวนไปเวียนมาในหัว ยังหาคำตอบไม่ได้คิดไม่ออก
"พี่รู้ว่าพี่ทำไม่ถูก พี่เสียใจนะ แต่พี่ไม่รู้จะทำยังไงดี พี่ไม่อยากจะปิดบังภูมิหรอกนะ"
ภูมิบุญยังนิ่งเงียบอยู่ หัวใจที่กำลังแข็งแรงกลับสั่นไหวไปอีกครั้ง มันสั่นมันไหวปวดแปลบอยู่ในใจแทบไม่มีแรงจะยืน
"ภูมิ พูดอะไรบ้างสิ ทำไมเงียบแบบนี้ พี่ขอโทษ"
คนเคยรักกันแม้จะแค่เคยรักกัน แต่เยื่อใยมันก็ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง เยื่อสายใยรักที่มันถักทอขึ้นมาอย่างยากลำบาก ตัดง่ายๆมันจะได้หรือ แทนทวีเองพอมาอยู่ต่อหน้าภูมิบุญเองก็หวั่นไหวไปไม่น้อยเช่นกัน คนร่างเล็กตรงหน้าดีกับเขาตลอดมา ความรักที่เขามอบให้มันบริสุทธิ์มันใสสะอาด แต่ตอนนี้ก้าวไปอีกทางแล้ว เสียดาย
"ภูมิ พูดอะไรบ้างสิ พี่ขอโทษ"
"อยากจะได้ยินอะไรจากภูมิล่ะครับพี่ พี่อยากจะให้ภูมิพูดอะไร"
"ภูมิ"
สะอึกไป จริงสินะถ้าให้พูดคาดคั้นให้เขาพูดจะเอาอะไรจากปากเขา เพราะถ้าเป็นเขาเองไม่ด่ากราดให้ก็บุญหัวแล้ว จะคาดคั้นอะไรเอากับคนที่กำลังพยายามสะกดความเจ็บปวดเอาไว้ภายใน จะบังคับให้เขาพูดอะไรในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ความหลังครั้งก่อนสะท้อนออกมาทางตาของภูมิบุญร้าวลึกลงไปในใจของแทนทวี อนิจจา ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อหลายเดือนก่อนสายตาสองคู่นี้กำลังมองจ้องกันอย่างดูดดื่ม แล้วตอนนี้สายตาของอีกคนกำลังตัดพ้อฉายความทรมานใจออกมา
"พี่รู้ว่าภูมิเจ็บ พี่เข้าใจ พี่ยังรักภูมิเหมือนเดิมนะ"
"ฮึ พอเถอะครับ พูดทำไม พี่จะพูดทำไม"
สวนขึ้นทั้งที่เขายังพูดไม่ทันจบ
"ที่ทำกับภูมิเท่าที่ผ่านมามันคืออะไรพี่แทน มันหมายความว่ายังไง ภูมิเป็นอะไรในสายตาพี่ เป็นควายเหรอ ภูมิก็มีหัวใจนะ ไม่รักไม่ว่าแต่พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่เอาอะไรทำหัวใจ"
ตวาดออกมาเสียงดัง น้ำตาไหลออกมาสุดที่จะกลั้น ตัวสั่นสะท้านไหวติงไปทั้งร่าง แทนทวีตกใจปรี่จะเข้ามาประคองแต่ภูมิบุญถอยหนี
"ภูมิรักพี่มากนะ พี่ทำแบบนี้กับภูมิได้ยังไง ภูมิรอพี่คนเดียว ไม่เคยมองใครเฝ้ารออยู่คนเดียว"
"ภูมิ เข้าใจพี่ด้วยสิ พี่อยู่ที่โน่นพี่ไม่มีใคร พี่เหงานะภูมิ กับพีทพี่ไม่คิดว่าจะไปได้ไกลขนาดนี้"
"มักมากไม่รู้จักพอ"
"ภูมิ แล้วภูมิเองล่ะกับไอ้โตโต้พี่ยังไม่ว่าอะไรภูมิสักคำ แล้วทำไม"
"อ้อ นี่ใช่ไหมสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจพี่ ภูมิขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าอย่างนั้นก็พอเถอะครับพี่แทน ภูมิอโหสิกรรมให้ จบกันแค่นี้เถอะหมดเวรหมดกรรมกันเสียที"
จากที่น้ำตาไหลพลันมันเหือดแห้งหายไปทันที คำพูดที่เหมือนยาทาแผลสดแสบแปลบเข้าไปกลางใจ เหมือนฟ้าผ่าลงแสกกลางหน้าตรงลงไปในหัวใจ นี่น่ะหรือคือความคิดของคนที่เคยบอกว่ารักกัน นี่น่ะหรือกับคำสัญญาที่ให้ไว้คำพูดแสนหวานเหล่านั้นมันคืออะไร แค่การผายลมออกมาทางปากเองหรอกหรือ ตอนนั้นบอกไม่ถือไม่คิดรักมั่นคงไม่ว่าจะยังไง แต่พอถึงเวลานี้เรื่องเก่าขุดเอามาเล่าใหม่ในเมื่อไม่มีทางไปก็เอาแผลเก่าสะกิดมันให้เลือดไหลออกมาสะใจแสบทรวงกันอีกครา ดี จะได้ตัดได้ง่ายๆ ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ภูมิ พี่ยังรัก"
"พี่จะพล่ามหาอะไรล่ะครับ ไปบอกคนใหม่ของพี่ดีกว่าไหม แค่นี้ใช่ไหมเรื่องที่จะคุยกับผม บาสไปเร็วเดี๋ยวค่ำก่อน"
"ภูมิ"
ภูมิบุญหันหลังจากไปแล้วบาสทำหน้ายักษ์ใส่ก่อนที่จะวิ่งตามภูมิบุญไป
"อยากไปก็ไป คนแบบนี้ไม่เก็บไว่ทำพันธ์หรอก"
พูดออกมารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด เจ็บไหมยังมีเหลืออยู่ แต่มันไม่มากแล้ว ไม่มากเหมือนเมื่อวานไม่ร้าวรานจะเป็นจะตายเหมือนตอนที่เจอใหม่ๆ ยิ่งพอได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเขา "ไปเถอะแทนทวี"
มามะมารักกันๆ ปล. รักน้า
เขียนโดย eiky[/color]
-
:L1:
-
:L1:
ว้าว อย่างรวดเร็วน้าพี่โรซี่
-
เศร้า แต่ก็ดี จะได้จบๆกันไป เริ่มต้นใหม่ดีกว่า
ขอบคุณมากสำหรับคุณ eiky ที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน
-
http://www.youtube.com/v/P5bjpGadOm0?fs=1&hl=en_US&color1=0xe1600f&color2=0xfebd01
ทำไม่ไ่หยุดกันเสียที หยุดอยู่กับที่จะดีกว่าไหม หยุดเวลา หยุดทุกอย่า ไม่ยินและไม่ยลใด ๆ
ได้โปรดจบลงเสียที ...
-
นึกว่าจะเหลือคนดีๆไว้ให้ภูมิสักคน แต่ละคนก่อนจะดีเลวมาก่อนทุกทีเลย ว่าแต่ภูมิเหอะตอนนี้หันมามองคนข้างๆบ้างก็ดีนะถึงจะทำเลวมาก่อนก็เถอะ :L1:
รออยู่คร๊าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรักนะ
-
ตัดให้ขาดเร็วๆนะภูมิ อย่าเอามันมาให้เสียใจอีกเลยกับไอ้ผู้ชายพรรนี้
มีความสุขจริงๆซักทีนะ
:กอด1:คุณอิ๊ก :L2: :L2: :L1: :pig4:
-
รอตอนนี้มานานแล้ว สะใจจิงๆๆเลย
เพราะเชียร์โตโต้มาตั้งแต่แรกแล้ว อิอิ
ไปๆมาๆไอแทนเลวกว่าโต้หลายเท่าเลย
ทำแบบนี้ฆ่ากันดีกว่า จะมีใหม่ไม่ว่านะ
แต่ไม่น่าหลอกให้รอเลยเลวเป็นที่สุด
ไม่งั้นป่านนี้้น้องภฺมิได้แซ่บกับโต้ไปถึงสวรรค์ชั้นไหนแล้ว
เพราะแกคนเดียวไอแทน ตัวมาร คนแต่งรบกวนส่งกรรมให้
มันเร็วๆนะ เอาให้เจ็บแสบ สมกับที่มันทำกับภูมิ แอบสะใจล่วงหน้า
ปล. คนหลายคนไม่ชอบคำนี้ "แฟนใหม่ของแฟนเก่า"
คนหลายคนเกลียดคำนี้ "แฟนเก่าของแฟนใหม่"
คุณคิดว่าจะหนี 2 คำนี้พ้นหรือ
แอบเอามาจากหนังเรื่องแฟนใหม่ เข้ากับตอนนี้
ตามนี้เลยค๊าบบ อิอิ
แทนเลวกว่าที่คิดไว้อีกแหะ แล้วกรรมมันจะตามทันเหมือนที่มันตามกลับมาหาภูมิ
คนที่ร้ายกลับกลายเป็นดีหมด แต่คนที่เคยดีมาตลอดกลับร้ายซะยิ่งกว่า
เอาน่า ภูมิยังเหลือคนที่ดี ๆ กับตัวเองอีกเยอะ ยังมีโตโต้ อ่อ ทันอีกคน 555+
-
+1 ก่อนเลยนะคะ :L2:
แทนมาพูดทำไมวะ ปล่อยไปเลยดีกว่าอย่ามาพบมาเจอกันอีก
:m31: :fire: :angry2:
โตโต้ดูแลภูมิที :z3:
-
รอจนได้อ่าน พอได้อ่านแล้วอยากอ่านต่อ
ไอ้พี่แทน ไอ้พี่ชั่ง ไอ้พี่เห็นแก่ตัว หลอกพี่ภูมิมาได้ตั้ง 3 ปี
แล้วยังมีหน้ามาพูดอีกว่า อยู่ที่โน่นก็เหงา แล้วพี่ภูมิละไม่เหงาเหรอ
เห็นแก่ตัวสุดๆ
พี่อิ๊กครับ ขออีกนะครับ จัดหนักๆให้ไอ้พี่ชั่วนี้อีกซักคนนะครับ
-
อยากจะกระโดดถีบพี่แทน...- -*
ไปตายซะ ผู้ ช แบบนี้!!!!!!!!!!!! เลวกว่าโตโต้ตอนแรกๆอีก :fire: :m31: :m16: :angry2:
น้องภูมิไม่ต้องไปสน!!!!!!!!!
ผู้ ช ...แบบนี้ เอา teen เขี่ยก้เจอ!
ไปเรียนเมืองนอกมา 3 ปี นึกว่าจะได้อะไรดีๆกลับมา แม่มไม่มีอ่ะ แถมกลับมายังพูดแบบนี้อีก...ตอนโตโต้ภูมิเค้าตั้งใจที่ไหน...เหอะ ไร้สาระหว่ะ ค.ผิดของตัวเองกลับไม่ยอมรับ แล้วยังจะยกเรื่องของคนอื่นขึ้นมาทั้งๆที่เค้าไม่ได้อยากให้เกิด สันดานเสียมากๆ ไปรักกับอิตุ๊ดนั่นให้พอใจเลย รักกันให้ตายไปเลยนะ! แล้วอย่าซมซานกลับมาให้เห็นอีกหล่ะ ผู้ ช แบบนี้เสียชาติเกิดหว่ะ!
น้องภูมิเข้มแข็งๆ
-
ถูกต้องที่สุด ภูมิ
ปล่อยมันไปเหอะ
คนอย่างนี้
อย่ามายุ่งเกี่ยวกันเลย
เสียเวลา
จบๆกันไป
อย่ามาเจอกันเลย
-
เมื่อต้องห่างกัน ต่างคนต่างเหงา
ภูมิตั้งตารออย่างมั่นคง แต่แทนทวีมองหาคนอื่นมาแก้เหงา
หรือจริงๆแล้วแทนไม่เคยรักภูมิเลย !!* หรือไม่ความรักของแทนทวีก็เห็นแก่ตัวเกินไป
* แล้วพีทคนที่พูดจาเหมือนไม่มีหัวใจน่ะเหรอ จะรักแทนทวีจริง รอวันที่ผู้ชายคนนี้จะต้องซมซานกลับมารับกรรมค่ะ
+1 :L2:
-
อ๊าก.............................
ไม่ไหวแล้ว เจ๊โกรธ.....................
เกลียดมัน ทำกันงี้ได้ไง ดูพูดออกมาแต่ละคำ สำนึกสักนิดก็ไม่มี
ขอแบบสำนึกผิดคลานมาแทบเท้าด้วยนะตัวเอง
แฟนใหม่ดูไม่ได้เรื่องเลยอ่ะ เลิกๆ กันสักทีสิ หมั่นไส้
-
แม่ง.... 3ปีกว่าที่ผ่านมามึงหลอกให้เขารอได้ลงคอ ยิ้มและหัวเราะไปกับคนของมึงมาตลอด กลับมายังมาเอาภูมิอีก แต่มึงกลับบอกว่าไม่ตั้งใจ!!!
แม่งงงงงงเอ๊ยยยยยยย! กูไม่รู้จะบรรยายความเลวของมึงยังไงให้สมกันจริงๆ
รักเหี้ยไรของมึง ไม่รักแล้วยังพล่าม ลมปากมึงมันก็แค่นี้ ใจมึงก็คิดได้อีแค่นี้ ทำมาเป็นพูดว่าภูมิก็ทำเหมือนกัน
ห่า! เหมือนกันตรงไหน? ภูมิเขายอมไอ้โต้เหรอ?! แล้วเค้าหลอกมึงไหม มึงสิ! ทำตัวเหี้ยๆแล้วยังพูดให้คนอื่นต่ำลงไปกับมึงด้วย
สัด! ไปให้พ้นๆจากชีวิตภูมิซะทีเหอะ เลิกพล่ามไร้สาระสักที!
:angry2:
ปล.ขอโทษที่หยาบคายค่ะ สุดจะทนกับไอ้แทนจริงๆ
-
รู้สึกว่าสิ่งที่แทนทวีได้รับยังน้อยไป
ขออีกหน่อยนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ๆๆ หนูแอบอยากรู้เรื่องราวของพี่แทนอ่ะ...
คนเรามันน่าจะมีสาเหตุที่ทำให้เปลี่ยนใจ นอกจากความใกล้ชิดป่าว...
อยากรู้ว่าทำไมมันถึงได้หมดรักกันง่ายดาย... :m16:
-
ภูมิตั้งต้นใหม่เถอะ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันไป
คนเลวมันก็ต้องอยู่กับคนเลวล่ะ เป็นคนดีแล้วก็อย่าไปอยู่กับคนเลวเลย
เกลียดเหตุผลแทนที่ว่า ก็เหงาแล้วมันเลยเกินเลยมาจนกลับไปได้ :fire: :fire: :fire: :fire:
-
แทนนี่ไม่ได้เรื่องตั้งแต่แรกแล้วมั้งเนี่ย = = "
-
อิพี่แทน!!! :z6: :beat:
มันยังจะมาบอกว่ารักเขาอีกทำไมฟะ :m31: :m31:
โมโหโกรธาแทนน้องภูมิ :serius2: :serius2:
แอบสะใจกับคำพูดของภูมิตอนสุดท้าย น่าจะพูดเสร็จแล้วกระโดดก้านคอมันสักทีนะภูมิ อิอิ :laugh:
-
เจ็บดีจริงๆ
การตั้งความหวังไว้สูงแต่ไม่เป็นอย่างที่เราหวัง มันก็คล้ายๆกับการถูกผลักตกจากหน้าผาลงสู่เหวลึก
วูบบบบ~
เสียวแปล๊บที่ท้องน้อยยย
ตกไปถึงพื้น...ไม่ทันได้เจ็บ เพราะช็อคตั้งแต่อยู่กลางอากาศ
แอ๊กกก ตายคาที่...
ความหวังเป็นเรื่องประมาณนั้น...
ภูมิบุญฟื้นตัวเร็ว เพราะเป็นคนมีสติ มีความคิด...และเป็นคนที่มีความอดทน
ที่สำคัญเป็นคนที่มีศาสนาในหัวใจ
คนอ่านคนนี้ระลึกถึงอริยสัจ4 เสมอ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค เพราะคิดว่าถ้าเราเข้าใจถึงสาเหตุแล้วจะเป็นไม่ทุกข์ จะไม่เจ็บปวด
สังเกตนิยายเรื่องนี้มาตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว กล่าวถึงบาปบุญคุณโทษ กฎแห่งที่กรรมที่ทำกันมา
เป็นนิยายที่ดีนะ อ่านแล้วสะกิดใจดี
+1 พี่อิ๊ค
o13
-
+1 :z2: :z2:
-
เกลียดไอ้พี่แทนจริงๆ :fire:
แอบมีใหม่ตั้งนาน แล้วปล่อยให้ภูมิรอ เลวจริงๆ
ขอให้ภูมิฟื้นตัวเร็วๆ และต่อไปก็เจอแต่เรื่องดีๆด้วยเถอะ :กอด1:
-
พี่โตโต้มาปลอบหน่อยสิ :กอด1:
-
ภูมิจ๋าาา
แวรี่กู๊ดดดด
-
ไร้คำพูดกับพี่แทน
คำแก้ตัวที่เห็นแก่ตัว
เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรคะแทนทวี
ไม่รู้ว่าจะเห็นใจหรือสะใจคุณแม่แทนดี
เพราะอยากจะกีดกันออกจากภูมิ
ลูกชายเลยหาเมียใหม่เข้าบ้าน....เป็นไงค่ะคุณหญิง...สมใจไหม
-
:z6: :beat: :z6:ไอ้พี่แทน
เป็นกำลังใจให้ภูมิบุญ อย่าไปคิดถึงมันอีกเลยเนะ o13
ตามเวรตามกรรมเถอะ :bye2:
:L1: :L1:
-
ตามมาอ่านรับยามเช้า
ภูมิสู้ๆนะ
ชีวิตต้องสู้ ฉลามสู้ชีวิต!!!!!!!
-
จะร้องไห้ฟูมฟายแล้วเขาจะคืนมาไหมก็ไม่ หมดสมัยแล้วภูมิจะมาร้องไห้คร่ำครวญเป็นนางเอกอยู่แบบนี้ เราะเราไม่ใช่นางเอก ที่นี่ไม่มีนางเอก"
พี่อิค
นี่คือที่มาของชื่อเรื่องหรือเปล่า
เกียจไอแทน
"อยากไปก็ไป คนแบบนี้ไม่เก็บไว่ทำพันธ์หรอก"
พูด ออกมารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด เจ็บไหมยังมีเหลืออยู่ แต่มันไม่มากแล้ว ไม่มากเหมือนเมื่อวานไม่ร้าวรานจะเป็นจะตายเหมือนตอนที่เจอใหม่ๆ ยิ่งพอได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเขา "ไปเถอะแทนทวี"
พูดมาได้ไง
เหอะๆๆ ซักวันเหอๆ แช่งขอให้ไอพีชมีผัวใหม่ หุหุ สะจาย
ภูมิรีบทำใจนะ แล้วกับมา รักกันๆ กับโต้
จะได้ มีความสุขสักที
-
เต็ม 10 ให้ 100 เก่งจริงๆภูมิ คนแบบมันอย่าเก็บไว้ทำพันธุ์เนอะ ปล่อยผีเน่ากับโรงผุมันไปอยู่ด้วยกัน หึหึหึ
-
เพิ่งมาอ่านสองตอนรวด ปวดใจหนึบ ๆ
น้ำตาจะร่วงที่ทำงาน T T ดีใจกับภูมิด้วย ที่ตัดมันออกไปจากใจได้ ^^
-
โห.....เจ้บจี๊ดเลยตอนนี้
แต่มีความรู้สึกว่าแทนกับแฟนใหม่นี่จะอยู่ด้วยกันไม่รอด
ภูมิหายไวไวนะยังไงก็ยังมีคนที่รักเราเยอะแยะ
สู้ๆๆครับ
-
หน้าด้านเนาะ.. พูดออกมาได้"ยังรัก"
แล้วที่ทำลงไปตรงไหนที่เรียกว่ารักเหรอ??
ทำเหมือนตัวเองไม่เคยมีคนอื่น เห็นแก่ตัวว่ะ -*-
-
แง่งง ไม่รู้จะสรรหาคำด่าอะไรมาให้ไอ้แทนมันดี
ช่างมันเหอะภูมิ ไอ้ผู้ชายมักมาก หลอกหลวง ไม่รักแล้วทำไมมันไม่บอกออกมา
หลอกให้ภูมิรอตั้งกี่ปี เลวมากกกกกกก
ชีวิตต้องสู้ต้องไปนะภูมิ ยังไงภูมิก็ยังมีคนที่รักภูมิอยู่ข้าง ๆ ตั้งมากมาย สู้ ๆ นะ
-
ภูมิสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
รู้สึกว่าสิ่งที่แทนทวีได้รับยังน้อยไป
ขออีกหน่อยนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
เห็นด้วยกับคุณและทุกคน จัดให้หนัก อย่าได้รั้งรอ
-
"อยากไปก็ไป คนแบบนี้ไม่เก็บไว่ทำพันธ์หรอก"
พูด ออกมารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด เจ็บไหมยังมีเหลืออยู่ แต่มันไม่มากแล้ว ไม่มากเหมือนเมื่อวานไม่ร้าวรานจะเป็นจะตายเหมือนตอนที่เจอใหม่ๆ ยิ่งพอได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเขา "ไปเถอะแทนทวี"
^
^
คือ อ่านแล้วสงสัยว่า ประโยคท้ายๆอันนี้ ใครพูดอ่ะจ้ะ แทน หรือว่า ภูมิ หรือว่า พีค
-
สงสารภูมิ เจ็บขนาดนี้จะยอมเปิดใจให้โตโต้ไหมเนี่
-
ภูมิสู้ๆๆๆ แทนทวีน่ะมีคำเดียวจะให้คือเลว พอเถอะพุชายห่วยๆ
-
คุณอิ๊กขา พอได้แล้วยังคะ กับการเล่นกับน้องภูมิแบบนี้น่ะ ขอเถอะนะคะ พอได้แล้วค่ะ
คนอ่านแบบดิชั้นจะตายแล้วค่ะ :m15:
:monkeysad:
:sad11:
คิดไม่ถึงว่านายแทนมันจะเลือดเย็น ขี้ขลาด ตีหน้าสับปลับ ได้ขนาดนี้ โอ๊ย..ไม่รู้จะหาคำจำกัดความใด
จึงจะจำกัดความให้เหมาะสมที่สุดกับพฤติกรรมของนายแทนได้
-
เหตุผลที่มีใหม่เพราะเหงา กับเหตุผลที่ตอแหลใส่กันมันแยกกันนะอิพี่แทน :m16:
ช่างมัน ยังไงมันก็ต้องสังเวยตัวเอง
เพื่อให้โต้ได้มีสิทธิ์รักภูมิอยู่แล้น :m20:
-
น้ำตาซึมรอบสอง..... :monkeysad:
ไอ้บ้าแทนนี่มัน....ไม่มีความรู้สึกผิดอยู่ในจิตใจเลยหรือไง
แต่น้องภูมิ...เริ่มคิดได้ล่ะ..........
คนแบบนี้ไม่มีค่าพอให้เสียน้ำตาหรอก :angry2:
น้อง eiky ขอผลกรรมของไอ้แทนแรง ๆ หน่อยนะจ๊ะ
:กอด1: น้องภูมิคนดี กะ น้อง eiky คนเก่ง :L2:
กด + ให้น้องภูมิ สู้ ๆ นะจ๊ะ :L1:
-
ถ้าหากคุณเคยช้ำใจ
กับคนใจร้ายสักคน
เขาปล่อยคุณไว้ให้หมองหม่น
ให้ทนกับความเฉยชา
ทุกสิ่งที่คุณให้ไป
ไม่มีความหมายกลับมา
ที่สุดก็เสียแต่น้ำตา
ที่คุณไม่เคยให้ใคร
อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย
จงปล่อยให้นองหัวใจ
อย่าไปเสียน้ำตาและร้องไห้
ให้คนที่ใจไม่จริง
ไม่มีหวังที่มันจะเหมือนเก่า
เหมือนวันที่เคยแอบอิง
อย่าไปเสียน้ำตาให้บางสิ่ง
ที่มันไม่กลับคืนมา
เพราะเจ็บมาจนฉันจำ
กลัวคุณจะช้ำหนักหนา
ไม่อยากให้ช้ำให้ไร้ค่า
ดั่งที่ใจฉันเคย
อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย
เค้าคงไม่เคยเห็นใจ
ก็เพราะรักของคุณนั้นมากไป
สำหรับคนใจไม่จริง
ไม่มีหวังที่มันจะเหมือนเก่า
เหมือนวันที่เคยแอบอิง
อย่าไปเสียน้ำตาให้บางสิ่ง
ที่มันไม่กลับคืนมา
เสียดายแทนที่มันรินมันไหล
เพราะใจมันเหนื่อยมันล้า
ไม่มีใครที่จะกลับมาหา
มารับรู้ว่าเจ็บเพียงไหน
อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย
เค้าคงไม่เคยเห็นใจ
ก็เพราะรักของคุณนั้นมากไป
สำหรับคนใจไม่จริง
ไม่มีหวังที่มันจะเหมือนเก่า
เหมือนวันที่เคยแอบอิง
อย่าไปเสียน้ำตาให้บางสิ่ง
ที่มันไม่กลับคืนมา
http://www.youtube.com/v/fOsOSlUdm3E?fs=1&hl=en_US&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f
ตามนั้น เอิกๆๆๆ (อ่านแล้ว จบข่าว บ้าไปแล้ว เอิก ๆๆๆ)
-
ไร้คำพูดกับนายแทนทวี
จนป่านนี้ก็ยังบอกว่าพี่ยังรักภูมิอยู่ :z6:
u deserve better จ้ะน้องภูมิ
:กอด1:
-
หนักเกินไปแล้ว ฮือออ
เกินจะรับไหว
เสียใจมากกก เสียใจประหนึ่งเปนส่วนหนึ่งของภูมิ
เฮ้อออ อินจัด
โตโต้สู้ๆ นะ เราต้องสู้เยอะๆ เอาชนะใจภูมิให้ได้
-
อิพี่แทนนี่เลวได้โล่จริงๆ :m31:
ทำกันขนาดนี้ยังมีหน้ามาพูดว่ารักกันอีก...แมร่งใจทำด้วยอะไร!!!
ภูมิจ๋าตัดมันไปซะ ภูมิยังมีพี่โต้อยู่นะ แอร๊ยยยย :-[
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กค่ะ มาต่อเร็วๆน้า
-
o13 o13 o13
-
ลุ้นๆ ให้โตโต้ กับ ภูมิ รักกัน รักกัน แต่คงไม่ยากใช่มั้ย?
-
คนเราพอ จะไป แม่งพูดงี้ทุกคนอ่ะ
ชิส์
-
^
^
หล่อจัง..ใครคับ +1 ให้แล้วด้วย
(จุ๊บได้ 12 หน้าแล้ว)
-
บวหนึ่งคะ
ไม่มีไรเม้น เพราะ o13
-
ขอมอบเพลงนี้ให้น้องภูมิครับ (แอบเก่า(มากกก))
http://www.youtube.com/v/byOZoSqKSHo
**พี่น้องคู่นี้ก็แปลก แวนจากคนเคยเกลียดกันแทบตายสุดท้ายกลายมาเป็นรักและเห็นอกเห็นใจ ขณะที่แทนผู้ซึ่งเป็นที่รักดั่งดวงใจ สุดท้ายกลับทำลายมันลงไปเสียป่นปี้ :เฮ้อ:
-
วันนี้พี่ภูมิจะมาป่าวคับพี่อิ๊ก คิดถึงพี่ภูมิ
อยากเห็นพี่ภูมิก้าวไปข้างหน้า
แล้วอยากเห็นไอ้พี่แทนกับแฟนใหม่ต้องมีอันเป็นไปแบบที่เจ็บแสบที่สุด
ให้ไอ้พี่แทนกลับมาคิดได้ว่าได้เสียสิ่งสำคัญในชีวิตไปเพราะความมักง่าย มักมากของตัวเอง
รักพี่อิ๊กเหมือนกัน
-
ช่ายๆ ไม่รักก็บอก แสรดแทน ช้านดกียแกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :5779: :m8:
สู้ๆภูมิ :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ภูมิสู้ต่อไปอย่าไปสนใจคนแย่ๆอย่างแทนเลย :L2:
-
มาเถอะนะ พลีส.... โปรดมาต่อให้หายเศร้าที นะ eiky อีป้าแก่ ๆ รออ่านอยู่
http://www.youtube.com/v/fBGo8a4ox0g?fs=1&hl=en_US&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6
เอาอันนี้มาแข่งกับเจิน ๆ พอสู้ได้ไหมคะ คริ ๆ
-
มาเถอะนะ พลีส.... โปรดมาต่อให้หายเศร้าที นะ eiky อีป้าแก่ ๆ รออ่านอยู่
ป้าคร้าบ กำลังปั่นอยู่น้า ไปนอนก่อนน้า แล้วตื่นมาดึกๆน้า อิอิ
เค้าจะไปทำงานรอบดึกอ่า กะว่าจะปั่นๆ แต่รับรองหายเศร้าแล้วล่ะ อิอิ แต่จะเป็นการสาดน้ำลายใส่กัน
รอเค้าน้า ทุกคน
จุ๊บๆๆๆ
-
:m7:
รอ
รอ
รอ
:m13:
-
สาปส่งไอ้แทน ชิ มีใหม่ก็ได้ไม่เท่าภูมิหรอก
มีหน้ามาว่าเรื่องโตโต้ เลวสุดบรรยาย :fire:
-
http://www.youtube.com/v/265bDXBt6Aw?fs=1&hl=en_US
ฝากเพลงนี้ถามนายเเทนหน่อย
ไม่รู้จาติดไหมอิอิ
-
อยากจะยันไปที่ปากพล่อยๆของไอ่แทนจริงๆๆ..
ตอนแรกบอกไม่เป็นไรเข้าใจน้อง..ตอนนี้มาทำเป็นรับไม่ได้...ไอ้เลวเอ้ย..อยู่กับปฟนใหม่มาตั้งสามปี ที่ผ่านมาก็หลอกน้องมาตลอด...ไปตายซะไป๊ :angry2:
เมื่อไหร่ที่พีทจากแกไปอีกคน...คงได้รู้สึกถึงการสูญเสียบ้างล่ะนะ
-
00.07 น.
-
ที่จริงอยากเอาให้มันกว่านี้นะ แต่ที่ทำงานมีงานเข้า เหอๆๆ ซวยอีกแล้วตู จิตใจคนเขียนเองกระเจิดกระเจิง พลาดในเรื่อง่ายดาย เพราะหลับหูหลับตาทำงาน เอาน่าเนอะ ไหนๆก็พอหอมปากหอมคอ รักทุกคนครับ ขอบคุณที่ติดตาม และให้กำลังใจกันเสมอมา ร้ากกกกกกกกก ว้อยยยยยยยยย
ฉากเจ็ดสิบสอง
"ตัวเองน้องเขาว่าไงอ่ะ"
พอกลับถึงคอนโดสีหน้าสีตาของแทนทวีก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ภูมิบุญดูใจแข็งมาก รู้สึกผิดที่พูดคำเหล่านั้นออกไป รู้ดีว่าอดีตของภูมิบุญเป็นอย่างไร เคยไม่คิดติดใจ แต่ทำไมวันนี้พูดแบบนี้ออกไปได้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน สายตาของภูมิบุญในตอนท้ายมันเหมือนสายตาของคนที่หมดแล้วทุกอย่าง เหมือนว่าเขาจะทำใจได้ แทนทวีเองกลับสะท้อนใจอยู่ลึกๆ นี่เขาทำถูกต้องแล้วเหรอ
"รู้สึกผิดอ่ะ ไม่รู้ว่าน้องภูมิจะเสียใจมากขนาดนี้"
"แหมมันก็ธรรมดาล่ะตัวเอง แต่ยังดีกว่าปล่อยให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้นะ"
"อืม"
แทนทวีนั่งลงบนโซฟาถอนหายใจออกมา
"อย่าบอกนะว่ายังรักมันอยู่"
"พีท คนเคยรักกันน่ะ มันตัดไม่ง่ายนักหรอกนะ"
"แต่ก็ไม่ใช่จะตัดไม่ได้นี่ จริงไหม ตัดไปแล้ว ไม่เอาล่ะอย่ามาพูดเรื่องนี้กันดีกว่า ตัวเองวันนี้เพื่อนๆเค้านัดอ่ะ เราออกไปเจอเพื่อนๆหน่อยนะ ตั้งแต่มาก็อุดอู้อยู่แต่ในคอนโดเค้าเซ็ง"
พีทเอ่ยออกมาแล้วเข้าไปนั่งใกล้ๆแทนทวี
"อย่าเสียใจเลยนะครับที่รัก มามะ เค้าจะทำให้ตัวเองรู้ว่ามีเค้าอยู่น่ะมันวิเศษแค่ไหน"
สายตาเย้ายวนหวานฉ่ำ พีทเริ่มบทรักด้วยการแตะลิ้นไปที่คอของแทนทวี ลีลาท่าทางช่ำชองเผ็ดร้อน แทนทวีเองก็พึงใจกับสิ่งที่ได้รับ นี่กระมังที่ทำให้เขาเปลี่ยนใจจากภูมิบุญ นี่กระมังที่นำพาใจของเขาตีออกห่างจากคนที่เขาเคยให้คำมั่นสัญญาเอาไว้ว่าจะรักมั่นคง กิเลสหนาบังพรางตา ราคะร้อนเผาผลาญทุกสิ่ง
เสียงเพลงดังกลบทุกเสียงในผับย่านทองหล่อ ผู้คนที่มาเที่ยวในผับต่างแต่งตัวดูดีมีรสนิยม เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังแทรกเสียงเพลงออกมา แทนทวีคลอเคลียอยู่กับพีทท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนๆในแวดวงสังคมเดียวกัน รสนิยมเดียวกัน
"ต๊าย พีท แฟนแกน่ะหล่อนะ"
"แน่นอน อย่างชั้นต้องมีแฟนดูดีเท่านั้น"
พอเหล้าเข้าปากกริยาอาการจากที่บอกว่าตนเป็นผู้ดีมีสกุลก็ส่อแววสถุลรุนชาติออกมา
"อีป๊อด ผัวแกล่ะ ไหนบอกว่าคืนดีกับไอ้ไมค์แล้ว"
"อ๊าย อย่างไอ้ไมค์น่ะดีแต่ใหญ่ เชิดใส่ หาใหม่ใหญ่สะใจกว่า"
"ต๊ายสวยนะยะ"
เสียงคุยกันดังไม่เกรงใจใคร ไม่มีความจำเป็น แทนทวีก็เคลิ้มไปกับเสียงเพลงและฤทธิ์ของสุรา ไม่ได้สนใจใครเช่นกัน
"ตัวเองเค้าไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
พีทบอกแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ สายตาก็คอยสอดส่ายส่อแววระยับดังผีเสื้อราตรีมองหาเกสรหวาน
"อุ๊ย ขอโทษครับ"
พีทเห็นเป้าหมายที่หน้าห้องน้ำเป็นชายหนุ่มรูปงามกำลังยืนรอแถวเข้าห้องน้ำอยู่
"อ้อ ไม่เป็นไรครับ"
เขาเอ่ยขึ้นมาแล้วหันหน้าไปรอแถวต่อไม่ได้สนใจพีทแต่อย่างใด แต่สำหรับพีทเองหัวใจเต้นแรงความท้าทายใหม่ได้เกิดขึ้นแล้ว
"เอ่อ ขอโทษนะครับ คือผมเพิ่งกลับจากเมืองนอก ไม่ทราบว่าที่นี่เขาไม่ให้ดูดบุหรี่ในเธคแล้วเหรอครับ"
พีทสะกิดแขนชายหนุ่มข้างหน้า
"มันเป็นทั่วโลกนี่คุณ จบจากไหนล่ะครับ"
สะอึกไปเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้สนใจ นับเป็นความท้าทาย นี่ล่ะผู้ชายที่น่าค้นหา
"ออสเตรเลียครับ เคยไปไหมครับ แต่ที่โน่นยังนะครับ"
"ครับ ผมไม่เคยไปหรอกครับออสเตรเลีย"
เขาหันหน้ากลับไปไม่สนใจ
"อุ๊ย ขอโทษทีครับ เวียนหัวไปหน่อย"
พีทใส่จริตทำเป็นหน้ามืดฟุบลงไปข้างหน้ามือไปคว้าหมับที่เอวของเขาทันที ใจเต้นสั่นไหวขึ้นมา ร่างกายกำยำยิ่งนัก
"ไหวไหมคุณ"
"อยากสูดอากาศ หายใจไม่ค่อยสะดวก พาอกไปข้างนอกได้ไหมครับ"
"ทางออกตรงโน้นครับ ผมปวดเยี่ยวโทษที"
เขาพูดออกมาสายตามองอย่างตหนิ แต่พีททำเป็นไม่สนใจยิ้มพราวอยู่ ถูกใจมากที่สุด
"ไปนานจังเลยพีท อยากกลับแล้ว"
แทนทวีเอ่ยขึ้นรู้สึกเริ่มไม่สนุกแล้ว
"อะไรกันตัวเอง เพิ่งมานะ กำลังสนุกจะรีบกลับไปไหน"
"ไม่รู้อ่ะ รู้สึกเวียนๆหัว กลับก่อนได้ไหม"
"แทน แทนจะปล่อยพีทไว้คนเดียวเหรอ"
"ก็เราเวียนหัวอ่ะ"
แทนทวีเสียงเขียวขึ้นมา พีทรู้สึกตัวขึ้นมา
"อืม งั้นแทนกลับไปก่อนเค้าก็ได้ เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่งให้ อย่าเพิ่งนอนนะครับคนดี เดี๋ยวเค้ากลับ"
พีททำสายตายั่วยวนทาบริมฝีปากเข้าหากันอย่างไม่อายใคร เสียงเพื่อนๆในกลุ่มเป่าปากเฮดังขึ้นทันที แทนทวีเดินออกไปแล้วแต่พีทยังคงยืนอยู่กับเพื่อนๆ พอลับหลังแทนทวีพีทก็กลับไปที่หน้าห้องน้ำเหมือนเดิม หมายใจจะได้เจอกับคนที่เขาอยากจะเจอ อยากจะสานสัมพันธ์ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเดินอยู่รอบผับก็ไม่เจอ
"ว้า ไปซะแล้ว ว่าจะสอยเอาซะหน่อย"
พีทบ่นออกมาก่อนที่จะหัวเสียให้เพื่อนไปส่งที่คอนโดฯ
"แทน ที่แทนกลับก่อนน่ะพีทไม่ชอบนะ เสียหน้าเพื่อนๆหมด"
พอเห็นแทนทวียังไม่นอนก็โวยวายใส่ทันที
"ก็เราเวียนหัวนี่ อะไรบอกแล้วนะ"
"ไม่เชื่อหรอก ทำหน้าเข้าเหมือนคิดถึงไอ้หน้าจืดนั่นเลยนะ ทำไมตัดมันไม่ขาดเหรอแทน"
"พีท อย่าพูดแบบนี้นะ ภูมิเขามาก่อนพีทนะ ไม่แปลกที่เราจะคยังคิดถึงอยู่"
"แทน แล้วยังไง มาก่อนแล้วยังไง ก็ตอนนี้แทนนั่งอยู่ตรงนี้ อยู่กับคนที่มาทีหลังอย่างพีทนี่ไง ไม่ได้นะต้องตัดมันให้ขาด ไม่งั้นพีทไม่ยอมจริงๆด้วย"
แทนทวีส่ายหน้าก่อนจะเดินหนีไป ไม่อยากชวนทะเลาะ แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย อยู่ที่โน่นก็หวานฉ่ำไม่เคยมีปากเสียงกัน นั่นเป็นส่วนหนึ่งที่แทนทวีตัดใจจากภูมิ รสหวานจากรักของพีทมันหอมหวนชวนให้หลงไหล ยังจำได้ดีวันแรกที่ทั้งสองเจอกัน พีทตามจีบแทนทวีอย่างออกหน้าออกตา แม้แทนทวีจะบอกไปว่ามีแฟนแล้วแต่พีทก็ไม่ได้สนใจ ทำไมล่ะคนมันจะเอา พอมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสอง แทนทวีเองก็ไม่อาจจะปฏิเสธความต้องการของร่างกายของตนได้ เพราะพีทรุกหนักเหลือเกิน ไม่ว่าจะไปไหนพีทตามแจตลอด ไม่มีอาย อยากได้ จะเอา
"ภูมิเก่งจัง เรานับถือเลย ถ้าเป็นเรานะคงนอนร้องไห้อยู่แน่ๆ"
พลอยถามขึ้นเมื่อตอนเข้าทำงาน เห็นภูมิบุญเดินมากับโตโต้หน้าตาเป็นปกติ
"จะให้เราตีอกชกตัวอยู่ยังไงล่ะพลอย ไม่มีประโยชน์ คนเขาไม่เห็นค่าของเรานี่นะ"
"ฮึ ไข่มุกดีๆไม่เอาไปคว้าเอาเปลือกหอย ไอ้โง่เอ้ย"
พลอยพูดออกมาเข้าใจหาอะไรมาเปรียบเปรย
"ไม่แน่หรอกเราเองนั่นล่ะที่จะเป็นเปลือกหอย"
"ว่าไปนะภูมิ ภูมิน่ะมีค่าเกินกว่าจะให้มันเหลือกก็แล้วกัน เราดีใจนะที่เห็นภูมิกลับมาเป็นคนเดิมได้"
ภูมิบุญได้แต่เม้มปาก ใครจะล่วงรู้ความในใจที่มันสะสมหมักหมมอยู่ เจ็บยอกปวดแปลบอยู่ แสดงออกไปให้ใครเห็นไม่ได้ เพราะมันคือความในใจ คือความในที่ขอฝังให้มันตายไปกับร่างนี้เพียงลำพัง
"พี่เย็นนี้ภูมินัดบาสไว้นะ ขอออกก่อนได้ไหมครับ"
ภูมิบุญพูดขึ้นก่อนเวลาเลิกงานสองชั่วโมง
"หือ จะไปไหนครับ ให้พี่ไปด้วยไหม"
"พาบาสไปดูคอมฯน่ะครับ ไม่เป้ฯไรครับ เดี๋ยวรบกวนพี่โต้ไปรับกลับจะดีกว่า"
ยิ้มออกมาจากใจ โตโต้รู้สึกดีอย่างประหลาด คำแทนตัวที่ภูมิบุญเปลี่ยนเรียกเขานั้น มันสร้างความปลื้มปีติขึ้นในใจได้อย่างมากมาย
"ครับ ที่ไหนล่ะ"
"ว่าจะไปบางนาครับ น่าจะใหญ่กว่าที่ซีคอน"
"อ้อ ได้ แล้วไปยังไงกัน ไม่รอพี่ล่ะ"
"ว่าจะนั่งแท็กซี่ไปครับ แป๊บเดียว พี่โต้ยังเหลือประชุมบัญชีอยู่ไม่ใช่เหรอครับ รอไปรับกลับดีกว่า จะได้แวะซื้อของกลับบ้านด้วย"
"ครับได้ๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่โทรฯหา"
โตโต้บอกแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ส่วนภูมิบุญจัดเก็บเอกสารบนโต๊ะ โตโต้เหลือบชำเลืองมองยิ้มออกมา
"ให้พี่ดูแลเราเถอะนะภูมิ เราหนีพี่ไปไม่พ้นหรอก"
โตโต้คิดอยู่ในใจแล้วระบายยิ้มออกมา ภูมิบุญออกจากบริษัทก่อนเวลาเลิกงานเขานัดเจอกับบาสที่หน้าบริษัท
"ไปเอ็มโพเรียมดีไหมพี่เพื่อนผมบอกว่าเขามีงานลดราคาอยู่"
บาสพูดขึ้นเมื่อเจอหน้าของภูมิบุญ
"จริงเหรอบาส พี่ว่าจะพาเราไปบางนานะ แต่เดี๋ยวพี่โทรบอกพี่โต้ก่อน"
"เฮียจะไปรับเราเหรอครับ"
"อืม พอดีติดประชุมน่ะเลยมาด้วยไม่ได้"
"ผมว่าพี่กับเฮียน่าจะเป็นแฟนกันเนอะ ผมว่าดูเหมาะกว่าไอ้เชี่ยนั่นซะอีก"
บาสพูดออกมาไม่รู้จุดประสงค์คืออะไรแต่ภูมิบุญพอได้ยินก็ร้อนๆวูบวาบที่ใบหน้า
"บาส พูดอะไรน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก"
"ทำไมอ่ะพี่ เฮียเขาก็ดูรักพี่ออกจะตายไป นะนะยอมใจอ่อนรับรักเฮียเขาหน่อย ผมจะได้เห็นพี่มีความสุขซะที"
"บาส ถ้าพูดมากพี่ไม่พาไปแล้วนะ"
"อ่า คร้าบพี่ภูมิงอนไปได้"
ภูมิบุญเหมือนจะรู้สึกอายหน้าแดงฉายออกมา พอทั้งคู่เปลี่ยนเส้นทางไปยังห้างใจกลางเมืองก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่เอ็มโพเรียม ตรงไปยังชั้นที่เขาจัดงานลดราคาเกี่ยวกับอุปกรณ์คอมพิวเตอร์
"เอารุ่นนี้ไหมบาส กระทัดรัดดี"
"โห แพงอ่ะพี่ ไม่อยากได้อะไรแพงๆ ผมแค่เอาไปทำรายงานกับทำงานของพี่นิดหน่อยเอง"
"เหรอ งั้นเราเลือกเอาที่เราชอบก็แล้วกัน"
บาสเดินเลือกคอมพิวเตอร์แบบโน๊ตบุ๊คไปเรื่อยๆพอถูกใจก็เรียกให้ภูมิบุญไปดู ภูมิบุญเห็นด้วยจึงซื้อให้
"ขอบคุณครับพี่ เดี๋ยวผมจะตั้งใจเรียนสอบเข้าให้ได้"
"อืม ดีแล้วล่ะ อย่าเอาไปใช้ในทางไม่ถูกล่ะพี่ริบคืนนะจะบอกให้"
"คร้าบ"
พอซื้อคอมพิวเตอร์เสร็จก็ไปนั่งกินขนมที่ร้านขายเบเกอรี่ บาสเองก็ดูเห่อกับโน๊ตบุ๊คอยู่พูดนั่นพูดนี่ ส่วนภูมิบุญก็คล้อยตาม
"อ้าว น้องภูมิใช่ไหม"
เสียงทักดังขึ้น ภูมิบุญเงยหน้าตามเสียงนั้น พลันก็หน้าถอดสีเพราะคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าคือคนที่กระชากหัวใจเขาให้หลุกลอยไปในวันก่อน ไม่ได้อยากจะจำใบหน้านี้ แต่มันติดตายากจะลืม
"แหม กินเด็กเหรอจ๊ะ ถึงว่าดูไม่เสียใจเลยที่แทนเขาทิ้ง"
พีทยืนเด่นอยู่ไม่สนใจใครจีบปากจีบคอพูดออกมา
"เห่าไรวะ เดี๋ยวก็โดนดีหรอกมึง"
บาสโพล่งขึ้น สายตาจะเอาเรื่อง
"บาส อย่าเสียมารยาท"
"หัดอบรมคนของน้องหน่อยนะ อย่าก้าวร้าวให้มันมากนัก ที่มาทักไม่ใช่อะไรหรอกนะ เห็นแทนเขาบอกว่าไปบอกเลิกวันก่อน แต่แทนบอกว่าเหมือนน้องจะยังดูมีเยื่อใยอยู่ ตัดใจซะนะภูมิ ยังไงๆน้องก็สู้พี่ไม่ได้หรอก"
ภูมิบุญเม้มปากแน่น บาสอ้าปากจะด่าทำท่าจะลุกขึ้นแต่ภูมิบุญจับมือเอาไว้
"แต่พี่ขอเตือนนะว่าตัดให้ขาดแล้วขาดเลยนะ อย่ามาวอแว พี่ไม่ยอมแน่ๆ"
"ฮึ ทำไมถึงคิดว่าผมยังมีเยื่อใยอยู่ล่ะครับ จริงครับผมเคยรักพี่แทน แต่คุณไม่เข้าใจเหรอครับ คำว่าเคยน่ะ มันคืออดีต อยากได้ก็เอาไปสิครับ คนโลเลพรรค์นั้นน่ะ"
"แหม ทำเป็นพูดดีนะจ๊ะน้องภูมิ ทำไมสีหน้าวันนั้นกับวันนี้เปลี่ยนไม่เหมือนกันเลย หรือว่าเราเองก็ไม่ได้รักแทนอยู่แล้ว"
ทุกคำพูดแทงใจแต่ไม่อยากจะต่อกรกับเขาเลย ไม่อยากจะเสวนาด้วยแม้แต่คำเดียว
"แล้วคุณจะมาพูดทำไมล่ะครับ จบไปแล้วนี่ ผมไม่ติดใจอะไร ไหนๆคุณก้ได้เขาไปนี่ครับ ยังไม่พอใจเหรอ อ้อ แต่อยากเตือนคุณไว้หน่อยนะครับ คำว่ารักจากปากของเขาน่ะมันคงเชื่อไม่ได้หรอกนะ และก็เชิญกินของเก่าของผมให้อร่อย เพราะผมไม่เสียดายหรอกครับ คนใหม่ของผมดีกว่าทุกอย่าง"
"หยาบคาย พูดมาได้ยังไง อ้อนี่สินะที่แทนเขาบอกว่าเราเป็นแค่ลุกคนใช้ในบ้าน กริยามารยาทท่าจะจริงอย่างที่แทนบอก"
เม้มปากแน่นสายตามองดุจเพลิงที่หมายจะเผาคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าให้มอดไหม้ไป
"เฮ้ยมึง เกินไปป่ะวะ"
"หุบปากนะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่มันเรื่องของผู้ใหญ่แกไม่เกี่ยว"
"อย่าบาส อย่าไปแลกกับเขา เพิ่งจะรู้เหมือนกันนะว่าคนที่ไปเรียนจบมาจากเมืองนอกเมืองนา จะมีปัญญาแค่จ่ายค่าเรียนพอให้จบๆไป แต่ไม่มีปัญญาหาผัวเป็นตัวตน"
"แก"
ถลึงตาใส่ภูมิบุญทำเป็นไม่สนใจ
"ขอตัวได้ไหมครับ เรากำลังสนทนากันระหว่างคนในครอบครัว ไปให้พ้นๆที"
"ปากดีไปเถอะ ถ้าเก่งนักคงไม่เสียคนรักไปแบบนี้หรอก อย่างน้อยชั้นก็เอาผัวแกมากกได้"
"เอาไปสิครับ ชอบของเหลือเดนก็เชิญ อ้พี่แทนน่ะคิดว่าลีลาก็งั้นๆล่ะครับ คงเหมาะกับคุณสินะ"
"เชี่ยนี่"
บาสสั่งนมเย็นไป ส่วนภูมิบุญสั่งโกโก้ร้อนเพิ่งจะวางลงไม่ทันไรพีทก็มาทัก มือเขาฉวยแก้วน้ำของบาสสาดใส่หน้าภูมิบุญทันที
"ไอ้เชี่ย"
บาสร้องขึ้นตกใจผงะออกปรี่จะลุกขึ้น พนักงานในร้านรวมทั้งลุกค้าก็ส่งเสียงอื้ออึงอยู่
"อ๊ายย"
พอสาดน้ำนมเย็นใส่หน้าภูมิบุญไม่ทันถึงหนึ่งวินาที แก้วโกโก้ร้อนในมือก็สาดกลับไปใส่กลางตัวพอดี นับว่ายังมีความปรานีจากภูมิบุญที่ไม่สาดไปใส่หน้าของเขา
"โอ๊ยย ร้อน"
"จำไว้ อย่าคิดว่าตัวเองแน่คนเดียว สาดมายังไงจำเอาไว้แกจะเจอกลับคืนไปยิ่งกว่า"
ตัวตนที่เก็บบีบกดเอาไว้นานแสนนานเผยออกมาอีกครั้ง ตัวตนที่เกือบจะลืมไปว่าเขาเคยเป็นคนแบบนี้ สีหน้าที่แสยะยิ้มยืนเด่นอยู่ไม่ได้เกรงกลัวใคร สีหน้ารอยยิ้มที่พร้อมจะเหยียบย่ำศัตรูได้ทุกเมื่อเผยออกมาอีกครา
"ไปบาส"
"กรี๊ดด ช่วยด้วย ช่วยชั้นด้วย"
พีทนอนเกือกกลิ้งอยู่ที่พื้น เพราะแสบร้อนของน้ำโกโก้ที่ไอควันขึ้นฉุยกลางอกเริ่มแดง พนักงานวิ่งกรูกันเข้ามา
"จับมัน มันทำร้ายชั้น"
"เอาสิ มาจับเลย ใครกันที่ทำกันก่อน ทุกคนในที่นี้เป็นพยานได้ มาเลยผมจะเอาคืนให้สาสม ถ้าอยากจะแจ้งความนี่นามบัตรผมนัดมาได้ทุกเวลา"
หันขวับมาสายตาเกี้ยวกราดใส่ มือควักนามบัตรออกมายื่นให้พนักงานที่ชะงักกันทุกคนเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่จะไม่มีใครเห็น และทุกคำพูดของพีทที่ตะโกนแหกปากออกมาต่างจากภูมิบุญที่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เพราะรู้ดีว่าถ้าพูดเสียงดังไปย่อมมีแต่เสียกับเสีย คนที่ได้เห็นเหตุการณ์ส่วนใหญ่ต่างลังเล ภูมิบุญกับบาสเดินออกไปจากร้านแล้ว
"แจ่มว่ะพี่ ฮ่าๆ สมน้ำหน้า แวะไปล้างก่อนไหมอ่ะ"
บาสหัวเราะขึ้น เป็นเสียงที่เรียกสติคืนกลับมาให้ภูมิบุญ
"มันไม่ดีหรอกนะบาส พี่ไม่อยากให้เราจำอะไรที่ไม่ดีแบบนี้นะ"
ภูมิบุญพูดเสียงเครียดก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ มีบาสเดินตามไป พอโตโต้มารับก็โวยวายใหญ่จะไม่ยอมท่าเดียว แต่ภูมิบุญขอร้องไว้จึงยอมสงบลง ส่วนพีทไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ แต่ภูมิบุญคิดเอาไว้อยู่ก่อนแล้วจึงโทรบอกกายให้ช่วยเป็นธุระให้ กายเองก็จัดการให้โดยโทรไปบอกเพื่อนอาศัยบารมีทำเรื่องให้หายไป อำนาจมีอยู่จริง ถ้าใช้มันไม่ถูกมันก็ทำร้ายคนอื่น แต่สำหรับคนอย่างพีทเขาคงอยากจะลองเล่นกับคนอย่างภูมิบุญ เพราะเขาเองก็คิดว่าตัวแน่ไม่เคยแพ้ใคร ถ้าอย่างนั้นเรามาลองกันสักตั้งไหมล่ะ ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมากับความคิดที่โลดแล่นอยู่ในหัว
เขียนโดย eiky
-
อ่านตอนนี้แล้วสะใจมากมายค่ะ :laugh:
แทนทวี นี่หรอคนที่คุณเลือก ต่ำซะไม่มี
:L2: ขอบคุณพี่อิ๊กค่ะ
-
มาช่วงนี้ทุกคืนเลย ขอบคุณมากที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน
แล้วภูมิบุญจะรักโตโต้ได้รึยัง รักกัน..รักกัน
-
ดีใจจัง มาทุกวันเลย
ช่วงนี้มันมาก เราตั้งตารอ ตลอดวันเลยค่ะ
สมน้ำหน้าแทนได้ก้อนกรวดไปจริงด้วย XD
ขอบคุณมากค่ะ :L2:
ปล. อ่านอีกรอบ มาคิดอีกที อยากให้โลกมันกลมจัง
ให้ผู้ชายที่พีทไปถูกใจเป็นพี่ทัน แล้วต่อมาทิ้งแทนไป
แล้วพี่ทันก็ช่วยน้องภูมิแก้แแค้น ทิ้งพีทไปอีก ก๊ากๆ โมโหจนไปกันใหญ่แล้วชั้น :m31:
-
เจ๋งหว่ะ o13 ภูมิบุญ กลับมาเป็นคนแกร่งเหมือนเดิมแล้ว รักกันๆ^^
โตโต้ไม่มีบทเลย
ตอนนี้กลายร่างเปน fc โตโต้ซะแล้ว 555+ :m20:
"พี่โต้" เรียกอย่างนี้น่ารักดีค่ะ^^ :mc4: :call: :z13:
-
eiky ป้าว่าเรื่องจะวุ่นวายไปกว่าเก่าไหมน่ะ
อำนาจอยู่ในมือใคร
มันก็หอมก็หวานชวนให้หย่อนรากลึก
ควา่มพยาบาทคงจะส่งกลิ่นตลบอบอวลหอมฟุง
ล่อลวงให้หลงมัวเมาไปกับมัน
ลืมคำว่าีรัก จำได้แต่ พยาบาท แล้วงั้นรึ
เฮ้อ...............
-
มาช่วงนี้ทุกคืนเลย ขอบคุณมากที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน
แล้วภูมิบุญจะรักโตโต้ได้รึยัง รักกัน..รักกัน
เวลาออกอากาศเป็นไปตามตารางงานคร้าบบ 5555
eiky ป้าว่าเรื่องจะวุ่นวายไปกว่าเก่าไหมน่ะ
ม่ายคร้าบ ไม่ไปกันใหญ่น้า แต่ตอนนี้ขอให้เขาได้งัดกันหน่อยน้าป้าน้า จุ๊บๆๆ
-
เล่นกับใครไม่มาเล่นนะมาเล่นกับภูมิ หึหึ
มีตัวร้ายตัวใหม่ละค่อยตื่นเต้นขึ้นมาหน่อย ฮาฮ่า
ให้ภูมิได้แสดงฝีมือบ้างเถอะเด๋วมีดมันจะหายคมซะก่อน
-
แกร่งงี้ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน งี้ค่อยเป็นภูมิหน่อย หุหุ
บาส ชอบไม้ ลุคใหม่ อิอิ แต่อย่าไปตามพี่เขาล่ะ ไม่ดีๆๆ
-
เรื่องชักจะมันส์ขึ้นแล้วสิ > <
-
หง่ะ ระรานกันได้กันดีจริงๆ
อย่าให้ถึงวันที่อิพี่แทนนึกเปลี่ยนใจกลับมาล่ะ :m31:
-
ตอนนี้เครียดทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
ภูมิบุญคนเดิมกลับมาแล้ว
อยากบอกว่าตอนนี้สะใจสุดๆ :laugh:
จะรอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กค่า :L2:
-
อยากจะดีใจที่แทนมีคนใหม่แต่ก็ดีใจไม่ออกเพราะสงสารภูมิ ภูมิเสียใจมาก
แต่ยังคงคิดอยู่นะคะ ว่าลึกๆ ภูมิรักโตโต้ ไม่ใช่แทน
แต่กับแทน ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
พีทนี่ .. เหอะๆ แทนไปเอามาได้ไง ขุดมาจากขุมไหนเนี่ย?
อันนี้ก็แอบบิ๊กเซอร์ไพรส์ ไม่คิดว่าแทนจะชอบผู้ชายไปแล้ว
นึกว่าแอบซุกกิ๊กเป็นผู้หญิงซะอีก
แล้วก็นังพีท แกนี่จะไปดึงสัญชาตญาณดิบภูมิออกมาตอนนี้เพื่อ?
ช่วงนี้ดิฉันไม่ได้อ่านทุกวันนะคะ o9
:กอด1:คุณอิ๊กทีนึง ให้กำลังใจ นี่มันอยู่ช่วงพีคหรือกำลังจะเริ่มคะเนี่ย?
-
โอยยย... กว่าจะตามอ่านทัน ข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียวว
ชอบมากคับป๋ม o13
กดบวกให้ไรเตอร์ด้วย เป็นแฟนคลับพี่โต้+น้องภูมิ ด้วยคนคับ
-
:call: :call: :call: :L2: :L2:
-
อิคุณพีท กิริยาส่อสถุล เอ้! สกุลมากกกก :angry2: เพราะฉะนั้นคู่กับอิพี่แทนไปนั่นล่ะดีละ ชั่วพอๆกัน เหมาะสมกันมากๆ o13 ยังกับ ผีเน่ากะโลงผุเลย :laugh:
พูดแล้วอยากกระโดดสกายคิกใส่จริงๆเลย :z6:
ตอนหน้าจัดมันเลยโลดเลยค่ะน้องภูมิ อย่าให้เสีย o18 !!!!
-
ว่าแล้วว่าภูมิคนนี้จะต้องกลับมา
:เฮ้อ:
ควรจะดีใจหรือกลุ่มใจดีเนี่ย
ช่วงนี้ถ่างตารอeikyหลังเที่ยงคืนทุกวัน
ตอนนี้ชักไม่ไหวแล้ว
วันพรุ่งนี้.....เดี๋ยว..ต้องวันนี้สิ
ต้องตื่นไปวัดวันพระทำบุญอีก
แล้วจะเอาบุญมาฝากeikyด้วยนะ
ราตรีสวัสดิ์จ้า
:bye2: :a12:
-
กรี๊ดดดด ภูมิเท่ที่สุดเลย!
10 10 10 !
ต้องอย่างนี้สิภูมิ มัวมานั่งเศร้าไม่ได้อะไรขึ้นมา เล่นมาก็เล่นกลับ :z2:
-
รักภูมิ :man1:
+1
-
นี่เหรอคนที่แกเลือกไอ้พี่แทน เลวชาติ
ขอให้ผลกรรมมันกลับไปให้ไอ้พี่แทนกับอีพีทเร็วๆนะ เอาให้หนัก เอาให้สาสม
ไอ้พี่แทนแล้วตกลงแกไปนินทาอะไรน้องภูมิไว้อีกบ้างเนี่ย ภูมิเป็นลูกคนใช้ กิริยามารยาทไม่ดีเหร๋อ
แม่งชั่วที่สุด ตกลงตลอดมาแกเคยรักภูมิมั่งป่ะเนี่ย:m31: :fire: :angry2:
ดีใจที่ภูมิกลับมาเป็นคนเดิมได้แล้ว อย่าไปสนใจใส่ใจคนแบบบนั้นเลย
ปล่อยมันไปอยู่กะคนเน่าๆด้วยกันเถอะ
จากนี้ไปขอให้ภูมิเปิดใจให้โตโต้ด้วแล้วกันนะ :L1:
รักภูมิ รักโต้ รักคุณอิ๊ก :กอด1: +1 ค่ะ
-
หึๆ สะใจ !!!
-
ป๊าดดดด
ภูมิบุญคนเดิมกับมาแล้ว
อ่านแล้วมีความสุข ฮ๋าๆ
-
ต้องอย่างนี้ครับน้องภูมิ
:L2:
:pig4:
-
แจ่มแจ๋วแหววแซบมากครับพี่ภูมิ สะจาย
กำลังจะออกลายแล้วนะนังพีท
มายุ่งกับพี่ภูมิเดียวก็โดนไม่ใน้อยหรอก 5555
แล้วไอ้พี่แทนจะพยายามเข้ามาขอคืนดีกับพี่ภูมิหรือป่าวน๊า
ถ้าใช่เหมือนผมเด๊ะเลย แต่พี่ภูมิใจแข็งใว้นะครับ อย่าไปยอมอ่อนให้นะครับ
ถ้ามันยอมปล่อยเราให้หลุดมือเราก็กลับมายืนที่ที่ให้มันต้องเงยหน้าขึ้นมามองเราดีกว่านะ
ไปโรงเรียนดีกว่า รักพี่อิ๊กนะครับ
-
สมน้ำหน้าไอ้แทน นี้คนที่แกเลือกแทนภูมิใช่มั้ย เชอะ
-
ที่นี้ไม่มีนายเอกจริง ๆ
แจ่มครับ น้องภูมิ หุหุ
-
ไอ้แทนเจอตัวเหี้ยเข้าให้แล้วเหมาะสมกันดีว่ะกับความโลเลของมัน
-
ภูมิสู้ๆๆๆๆ เอาให้ตายทั้งสองคนเลย
-
รอวันแทนโดนพีทเขี่ยทิ้ง คงสะใจน่าดูเมื่อถึงวันนั้น
-
กร๊ากกก อยากบอกว่าสะจายที่สุด 5555 เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับภูมิบุญ หึหึหึ เดี๋ยวเจอๆๆๆ ส่วนไอ้แทน สาธู๊!ขอให้มันโดนหนักกว่าภูมิเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย จะสมน้ำหน้าซ้ำให้ 555
-
"อยากไปก็ไป คนแบบนี้ไม่เก็บไว่ทำพันธ์หรอก"
พูด ออกมารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด เจ็บไหมยังมีเหลืออยู่ แต่มันไม่มากแล้ว ไม่มากเหมือนเมื่อวานไม่ร้าวรานจะเป็นจะตายเหมือนตอนที่เจอใหม่ๆ ยิ่งพอได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเขา "ไปเถอะแทนทวี"
งั้น..ประโยคบน แทนเป็นคนพูดเหรอเนี่ย..
นึกว่าภูมิ
-
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ ไม่ได้เปิดคอมวันสองวันพลาดไปสามตอนแหนะ ฮึๆ
ไม่รักไม่ว่าแต่อย่ามาหลอกกันแบบนี้...ถ้าแทนยังมีความรู้สึกรักและอยากจะได้สองคนไว้จะโกรธน้อยกว่านี้แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่ข้ออ้าง
ไม่ว่ายังไงก็ไม่ใช่
ฮือออออออออออออออออออออออ
ไปหาอะไรให้หายชอกช้ำก่อนนะคะ T-T/
-
รู้แล้วรู้สึกสะใจ
ที่รู้ว่าภรรยามันต่ำ
5 55 กร๊าก
ตอนนี้รออย่างเดียว
รอให้ ไอแทน รู้ตัวว่าโดนภรรยา ต่ำๆ
สวมเขา
วันนั้นมาถึงจะซะใจมาก หุหุ
พี่อิคจัดแรงเลย
แบบว่ามากราบแทบเท้าภูมิ
คิดอนาคตแล้วแอบ
สะใจ อ่า ฮ่า ฮ้า
-
เอ่อ.. แทน
ช่างเหมาะสมกับคำว่า "ผู้ชายเหมือนสายน้ำ ย่อมไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ"
ไอ้คนนี้ เหมาะกับนายที่สุดแล้ว...
-
น้้องภูมิที่จัดให้ยังน้อยไปนะ
+1
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ ภูมิเริ่ดอ่ะ นังพีทก็น่ะเหมาะกะไอแทนดี ผีเน่ากับโลงผุ
-
เอาเลยภูมิ เอาให้แสบไปถึงทรวงเลย นางพีท
ส่วนแทน เตรียมตัวรับกรรมที่่ก่อได้เลย งานนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต
-
:เฮ้อ: เบื่ออีแรดนี่จังว่ะ ได้ไปแล้วยังตามมาระรานอีก ไม่มีอะไรจะทำจริงๆ วันๆร่านหาแต่ผู้ชาย - -"
เอาเลยภูมิ ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร เฮอะ! :a14:
-
พีทเอ้ยยย ร่านนักระวังติดเอดส์นะเว้ย
:m31:
ศึกนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก ภูมิบุญคนเดิมกลับมาแว้วววว
"...พี่โต้..."
แอร๊ยยยยยยย น่ารักได้อีก :-[ เห็นมั้ยบอกแล้วว่ามีบางอย่างที่เปลี่ยนไป
:กอด1:
-
ดีจังที่เหตุการณ์เป็นแบบนี้ น้องภูมิจะได้ตัดๆแทนไปได้โดยเร็ว คะแนนแทนจะได้ติดลบ แล้วมาบวกที่โตโต้
(ไม่ได้เชียร์โตโต้เล้ย จริงๆนะ พูดไปตามเหตุการณ์ 555)
น้องภูมิรับมือพีทได้ รับมือกับสถานการณ์ต่างๆได้อย่างไม่ฟูมฟายแล้ว ดีใจกับน้องภูฒิจริงๆจ้ะ
เอาล่ะ เวลาจะช่วยเยียวยาให้น้องภูมิดีขึ้นจ้ะ สู้ๆ น้องภูมิ
-
จบเรื่องนั้น ก็มีเรื่องนี้ต่อ
ภูมิบุญ ทำบุญมาด้วยอาราย
บอกหน่อยเน่ อยากรู้จะได้ไม่ทำตาม
555
-
ไรเตอร์
ตอนนี้โดนจายอย่างแรงเลยนิ
ขอให้ภูมิงัดให้อินางพีทให้กระเด็นไปนอกโลกเลย
อิอิ
แล้วมาต่ออีกนะครับ
:pig4:
-
น้องภูมิ....ซัดไปเหอะ...แบบมีสตินะน้อง....
แต่อย่าให้อารมณ์ด้านมืดมันกลับมาเป็นนายอีกล่ะ.... :teach:
พี่ก็อยากให้....คนชั่วมันได้รับอะไรบ้าง.....
ดู ๆ ไป....ไอ้แทนไม่ได้รักนังพีท...แค่หลงเท่านั้น
และไม่ช้า...ไอ้แทนก็จะไม่เหลือใคร....... :laugh:
ถึงตอนนั้น....มันคงจะเสียใจที่สุดเพราะสิ่งที่มีค่าหลุดลอยไป
:laugh5: เดาเอง....สะจายยยล่วงหน้าเอง...
:L1: น้องภูมิคนเก่ง กะ น้อง eiky คนขยัน :L1:
งานเข้าเหรอจ๊ะ...ค่อย ๆ แก้ปัญหาไปน้า... สู้ ๆ นะ
พี่เองก็....งานเข้าประจำ...เลยมาอ่านนิยายคลายเครียด
-
"อยากไปก็ไป คนแบบนี้ไม่เก็บไว่ทำพันธ์หรอก"
พูด ออกมารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด เจ็บไหมยังมีเหลืออยู่ แต่มันไม่มากแล้ว ไม่มากเหมือนเมื่อวานไม่ร้าวรานจะเป็นจะตายเหมือนตอนที่เจอใหม่ๆ ยิ่งพอได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเขา "ไปเถอะแทนทวี"
งั้น..ประโยคบน แทนเป็นคนพูดเหรอเนี่ย..
นึกว่าภูมิ
คนพูดคือภูมิบุญคร้าบ ขอโต๊ดน้าเขียนแบบกำกวม อิอิ ภูมิบุญได้ยินที่เขาว่าเรื่องโตโต้ไง เขาเลยนึกในใจ ตอนแรกจากเสียใจ เลยคิดว่า ไปเถอะผู้ชายอย่างแกเนี่ย ไปไหนก็ไปประมาณนี้ เลยหายเศร้าได้ค่อนข้างเร็ว
L1: น้องภูมิคนเก่ง กะ น้อง eiky คนขยัน :L1:
งานเข้าเหรอจ๊ะ...ค่อย ๆ แก้ปัญหาไปน้า... สู้ ๆ นะ
พี่เองก็....งานเข้าประจำ...เลยมาอ่านนิยายคลายเครียด
สรุปว่าเครียดกว่าเดิมใช่ไหมพี่กานดา มาเจอน้องภูมิเข้า เอิ๊กกก อิอิ
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกส์
นังพีท ว่าแล้วเชียว ว่าแกมันปลวก นิสัยดวกกกน์
คอยดูเถอะ อิพี่แทน
แกกำลังได้รับกรรมที่ทำไว้
จะคอยสมน้ำหน้า
โตโต้สู้ๆ นะ ใกล้แล้วๆ
-
ถึงหน้า 22 แล้ว สู้ ๆ
-
สะใจมากน้องภูมิ กู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คอยดู เดี๋ยวพี่แทนจะได้ซมซานกลับมาหา...
น้องภูมิอย่าได้ไปแคร์พี่แทน คนแบบนั้น ปล่อยให้มันตายตายไปซะเถอะ!
น้องภูมิต้องใจแข็งไว้นะ!
เป็นกำลังใจให้น้องภูมิ สู้ๆนะ
-
สุดๆๆอ่า เด๊ี๋ยวกรรมต้องตามสนองนายแทนทวีแน่เลย
สมน้ำน่า
ภูมิสู้ๆนะคราบบ
คนเขียนมาวันละหลายๆรอบได้ม้ายคราบ
มานอึดอัดดดดดดดดด
-
จากการเปรียบเทียบ
1. แทนทวีตามจีบภูมิก่อนในช่วงแรก กับ พีทตามจีบแทนทวี ทั้งที่รู้ว่ามีแฟนอยู่แล้ว ด้านๆ
2. จากคร่าวๆ ภูมิผ่านผู้ชายมา 2 คนเองก้อมี ลูกปลัด กะ โต้โต้ ตามที่อ่านมา ก้อยังพอนับได้ และไม่ได้ปิดบังแทนทวี
ส่วยยัยพีทคงนับไม่ถ้วนจริงมะ แถมปิดบังอีก
3. ภูมิรอแทนทวีมาตลอด 2 ปี ตามสัญญา แต่กับ ยัยพีทแอบนอกใจในพับ ทั้งที่ไอแทนทวีมาด้วย
4. ภูมิสุภาพเรียบร้อย เป็นผู้ดี ทั้งกริยาต่างๆ และจิตใจ แต่กับ ยัยพีทผู้ดีสะปล่าว แต่กริยากับตรงข้าม
5. ยียพีทเรื่องนั้นเก่ง พฅูดจาหวาน แต่ไม่จริงใจ กับภูมิ จริงใจ คิดอย่างไรพูดไปอย่างนั้น
จากที่เปรียบเทียบมานะ คงบอกอะไรได้หลายๆ อย่าง ภูมิมีค่ากว่ามัน เยอะๆ แบบ ฟ้า กับ เหว ประมาณนั้น
กับไปหาโต้ดีกว่าเนอะๆ โต้ยังดีซะกว่า ไอ Stupid แทน มีเพชรอยู่ในมือแท้ กลับไปคว้ากรวดมาซะงั้น
รอให้ กรรมคืนสนองเถอะ
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
ภูมิไม่เอานะลูก ไม่เอาๆๆ
-
สักวันภูมิจะกลา่ยเป็นบ้าไหมคะ
แบบ...ตอนแรกอ่านแล้วนึกว่าภูมิทำใจได้แล้ว ตอนที่ร้องไห้ที่ห้องพระ
แต่พอต่อมา มาเจอนังพีทเนี่ย ก็มาร้ายเหมือนเดิม เหมือนจะเปลี่ยนแต่ก็ไม่เปลี่ยน เหมือนจะคิดได้แต่ก็กลับมาอีรอบเดิมวนไปวนมา
คนที่พีทเจอเนี่ย โตโต้ใช่ไหม แน่เลย...แล้วชีจะยิ่งมาราวีภูมิต่ออีกแน่ ๆ
พี่โต้...น่ารักอ่ะ เรียกกันอย่างนี้แล้ว..
โตโต้คนที่เลวที่สุดแต่แรกเจอตอนนี้กลับกลายเป็นรักและห่วงใยภูมิบุญที่สุด
ฝากบอก..ไอ้พี่แทนด้วย เมียพี่มันมั่วระวังเป็นเอดส์ตายนะคะ
จะหาว่าคนอ่านไม่เตือน !
-
แทนมีลางสวมเขา
แต่พีทมีลางโดนภูมิเล่นงาน
ดูสิว่าจะเปนไงต่อไป
ปล.เชียร์พี่โต้ :กอด1:
-
วันนี้เข้ามาอ่าน 3-4 ตอนหลังเพื่อความกระชับของเนื้อเรื่องเลยนะครับ
เข้าใจความรู้สึกของพี่ภูมิชัดมาก
แต่พี่ภูมิเข้มแข็งมาก
-
เอเหมือนมีใครหายไปอ่ะเปล่าน้า อิอิ อย่าทิ้งกันไปน้า ไม่ตอบเมนต์ไม่ใช่ไม่รักน้า ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนะครับ ช่วงนี้ไม่ได้ทำอะไรเลย กลับจากทำงานก็รีบกินๆ นอนๆ รีบตื่นมาปั่นน้องภูมิกับน้องญี่ปุ่น ไม่ได้ตอบอะไรใครเลย อย่างอนน้า
ปล ภูมิบุญน่ะเขาหยุดแล้วคร้าบ แต่นี่เป็นแก่นของเรื่อง เวลาเราหยุดเราก็ไม่อยากจะวอแวอะไรกับใครอีก แต่อีกฝ่ายมันไม่ยอมนะ อิอิ เลยทำตัวเป็นกำแพงเด้งใส่มันเท่านั้นเอง ไม่อาว ไม่อาว อย่าเครียดน้า ต่อจากนี้ มันไม่มีน้ำตาแล้วน้า แต่ ขอออกตัว ว่าอาจจะมีคำหยาบคาย ถึงหยาบมาก หลับตาน้า อย่าถือสา เพื่ออรรถรสของนิยาย เดี๋ยวจะพยายามเขียนให้แน่นๆมันๆ เพื่อนๆออกความเห็นได้น้า น้อมรับฟังคร้าบบ จุ๊บบ :L2: :กอด1:
ฉากเจ็ดสิบสาม
อันน้ำในบึงที่พัดกระเพื่อมต้องลมเกลียวคลื่นพัดถาโถมซัดฝั่งแลดูน่ากลัว ดูดุร้ายไม่กล้าเข้าใกล้ แต่หากน้ำในบึงนั้นนิ่งแน่ดังแก้วใสไม่ไหวติง สะท้อนเงาของทุกอย่างที่สาดกระทบ น้ำนิ่งดูเยือกเย็นขรึมไม่รู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้น้ำนิ่งนั้น ถามว่าถ้าให้เลือกลงไปในบึงเราจะเลือกที่จะฝ่าเกลียวคลื่นที่ซัดถาโถมอย่าง บ้าคลั่งไปหรือชั่งใจยอมแหวกน้ำที่นิ่งสนิทให้เป็นคลื่นด้วยตัวเรา แล้วทุกย่างก้าวมันก็สะท้อนเงาของเราออกมา
พีทเองโกรธแค้นฝังใจอยู่มากความร้อนของโกโก้ที่สาดมาเต็มกลางอกไม่แสบร้อนเท่าหัวใจที่โดนลูบคม แผ่นอกแดงเป็นรอยเด่นชัด
"เห็นไหมแทน แฟนเก่าแทนน่ะ สถุลไร้รุนชาติมากนะ แค่พีทไปทักทายด้วย โกรธจนไม่ลืมหูลืมตา สาดโกโก้ร้อนใส่เค้า ไม่ยอมนะแทนทำแบบนี้ได้ยังไง ต่ำทรามมาก"
ร้องไห้ใส่จริตออกมา เปิดอกให้แทนทวีดู รายนั้นตกใจหน้าซีดไป
"ภูมิ ทำไมใจร้ายแบบนี้"
ภาพด้านเดียวที่เห็น ความด้านเดียวที่ฟัง เขาตัดสินใจกล่าวหาแล้วว่าภูมิบุญเป็นคนผิด
"เห็นไหมแทน คนแบบนี้น่ะเหรอที่แทนเฝ้ารักเฝ้าบูชา เขามีอะไรดี จิตใจชั่วร้าย พีทเจ็บนะแทน พีทไม่ยอมนะ"
ออดอ้อนออเซาะ แทนทวีเองดึงตัวคนรักใหม่ไปกอดแผ่วเบาลูบปลอบประโลมอยู่ พีทเองก็ซุกหน้าลงกับบ่าร้องไห้ออกมา พลันสายตาก็ฉายออกมา สายตาที่เหมือนในละครของตัวร้าย
"อยากลองดีกับชั้นเหรอภูมิ คนอย่างพีทไม่มีทางให้ใครมาลูบคมง่ายๆ แล้วแกจะได้เห็นดีกัน"
แสยะยิ้มออกมาแม้ร่างจะเจ็บแต่ใจไม่ยอมแพ้
"ภูมิครับ นี่พี่ทันนะ ว่างคุยไหม"
ภูมิบุญพอเห็นหน้าจอโทรศัพท์ก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับ เพราะโตโต้เองก็นั่งอยู่ในห้องทำงานด้วยสายตาเหลือบมามองแล้ว
"ครับพี่ทัน คุยได้ครับ"
"ภูมิ เรื่องไอ้แทนน่ะ ภูมิระแคะระคายอะไรไหม"
พอได้ยินก็กระตุกใจ เม้มปากแน่น โตโต้เองก็ปราดสายตามามอง
"มันจบแล้วครับเรื่องระหว่างพี่แทน"
"ฮึ ว่าแล้วเชียว พี่เห็นไอ้แทนมันมากับเด็กใหม่ที่ผับเมื่อสองวันที่แล้ว"
"ครับ อย่าพูดถึงเขาเลยครับพี่ทัน พี่ทันสบายดีไหมครับ"
"ภูมิ พี่เสียใจด้วยนะ พี่เข้าใจความรู้สึกของเรานะ"
"ขอบคุณครับพี่ทัน ภูมิไม่เป็นไรครับ"
"เออ ภูมิรู้ไหมแฟนใหม่มันมาสีพี่ด้วยนะ ดูสิมันไปคว้าอีแรดที่ไหนมาทำเมียก็ไม่รู้"
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ใจเต้นระรัวอยากรู้ขึ้นมาทันที
"หือ จริงเหรอครับ"
"จริงสิภูมิ"
ทันเล่าเรื่องในผับคืนวันนั้นให้ภูมิบุญฟัง ได้แต่พยักหน้ารับรู้ แววตาฉายออกมาพลันก็แสยะยิ้มออกมาเช่นกัน
"หาได้ดีแค่นี้เองเหรอพี่แทน"
ครางอกมาก่อนจะกดวางสาย
"มีอะไรครับภูมิ ใคร"
เสียงขรึมเขียวถามขึ้น
"อ้อ พี่ทันน่ะครับ รุ่นพี่ที่มหาฯลัย เขาโทรมาบอกเรื่องพี่แทน"
"หือ ทำไม มันยังมีเรื่องอะไรมาให้เรารกใจอีก"
"เปล่าหรอกครับพี่ คือเขาไปเจอพี่แทนในผับกับแฟนใหม่เค้า ไม่มีอะไรครับ"
"สันดานมันมักง่าย อย่าไปใส่ใจเลยภูมิ อย่าพูดถึงมันอีกพี่หงุดหงิด"
ทำท่าฟึดฟัดออกมา ภูมิบุญเองก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นอีกครั้ง แต่จ้องมองอยู่ เป็นเบอร์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หรือว่าลูกค้านะ เพราะปกติให้เบอร์ใครไปจะบันทึกชื่อไว้หมด
"สวัสดีครับ"
"ฮัลโล น้องภูมิใช่ไหมครับ"
"เอ่อ ครับ จากไหนนะครับ"
น้ำเสียงแปร่งๆประหลาดไม่เคยได้ยินมาก่อน
"แบบไหนนะครับน้องภูมิ"
คำถามหรือนี่มันเป็นประโยคชนิดไหนกัน ภูมิบุญอึ้งงงอยู่
"ครับ คืออะไรครับ"
"อะไรกัน น้องภูมิน่ะเป็นแบบไหนครับ"
"เอ่อ ขอโทษนะครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีผมขออนุญาติวางสายนะครับ"
กดวางสายไปใจเต้นระทึก นี่มันอะไรกัน คนๆนี้เป็นใครรู้จักชื่อของเขาได้ยังไงกัน ยังไม่ทันทีใจจะหายเต้น โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง เป็นเบอร์ใหม่เพราะสายตาไม่คุ้นกับเบอร์ที่โชว์ ไม่ใช่เบอร์เมื่อครู่ด้วย ภูมิบุญลังเลก่อนจะกดรับสาย
"ครับ"
"น้องภูมิใช่ไหมครับ"
"ครับ ไม่ทราบว่าจากไหนนะครับ"
"มาหาพี่ตอนนี้ได้ไหม พี่อยู่อ่อนนุชสี่สิบหก"
อึ้งไปกันใหญ่ นี่มันอะไรกัน
"เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ มีธุระอะไรกับผมครับ"
"อ้าว ที่เราลงไว้ในเวบในครับ ขายสามร้อยจริงเหรอครับ รูปเราน่ารักดีนะครับ พี่ชอบ เดี๋ยวพี่ให้ห้าร้อย"
กดสายทิ้งทันทีหน้าถอดสี นี่มันอะไรกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น
"มีอะไรภูมิ เกิดอะไรขึ้น"
พอเห็นสีหน้าของภูมิบุญเหมือนเพิ่งเจอผีหลอกมา โตโต้ก็ลุกจากที่เดินปรี่เข้ามาหา
"พี่ ใครไม่รู้โทรมา เขาบอกว่าภูมิขายตัว"
"หา บ้าเหรอ ใครกัน"
โตโต้ฉวยโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาเบอร์ล่าสุดทันที
"เมื่อกี๊ว่าอะไรนะครับ"
"อ้อ ตกลงเปลี่ยนใจจะมาแล้วเหรอครับ พี่ให้ห้าร้อยเลยนะ"
"เอ่อ เข้าใจผิดแล้วมั้งครับ นี่ไม่ใช่เบอร์ของคนที่ทำเรื่องแบบนั้นนะครับ"
"อ้าว ก็เห็นโพสต์ไว้ในเน็ท โทษทีนะครับ"
"เดี๋ยว"
โตโต้เสียงขรึมห้วนแต่นิ่งอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน
"เขาโพสต์ว่ายังไงนะครับ เวบไหน"
เขาชะงักที่จะพูดแต่ก็บอกออกมา โตโต้เม้มปากแน่นสายตาดังพยาเสือโคร่งที่เห็นเหยื่อ ส่วนภูมิบุญเองนั่งนิ่งงงอยู่ใจเต้นสั่นไหวพยายามเรียบเรียงเรื่องราว
"พลอยตามคุณหินให้หน่อยสิ"
โตโต้กดโทรศัพท์ไปหาพลอย สักพักหินก็เดินเข้ามาในห้อง
"ครับคุณโตโต้"
หินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพลอย สีหน้าดูตื่นๆ แวบหนึ่งปราดตามองมายังภูมิบุญ
"คุณเคยเข้าเวบนี้ไหม"
ภูมิบุญยื่นกระดาษที่จดเอาไว้ในมือให้หินดู พอเห็นก็หน้าถอดสี
"เอ่อ เรื่องน้องภูมิใช่ไหมครับ"
"หือ คุณรู้เรื่องเหรอ"
"ปะ เปล่าครับ คือผมเห็นเมื่อไม่กี่นาทีนี้เองครับเพื่อนโทรมาบอก ว่าคนในรูปหน้าเหมือนน้องภูมิ คือเพื่อนผมเขาเคยไปช่วยงานที่เขาค้อน่ะครับเคยเห็นน้องภูมิ ผมว่าจะเข้ามาถามเหมือนกัน"
"ใครทำเรื่องแบบนี้ คุณพอจะสืบได้ไหม"
"เอ่อ"
โตโต้ทำเสียงดุเข้ม สายตาไม่ยอมวางจากใบหน้าของหิน พลอยเองก็ตกใจเดินเข้ามาหาภูมิบุญที่นั่งนิ่งอยู่
"ถ้าให้เดาไม่ผิด น่าจะเป็นคนที่เคยสนิทกับน้องภูมินะครับ เพราะลงภาพ ลงเบอร์ไว้ คนนอกไม่น่าจะมีใครรู้"
"หึ ไอ้ชาติชั่วนั่นสินะ เดี๋ยวจะไปเอาเลือดหัวมันออก"
โตโต้ลุกจากที่หุนหันจะเดินออกไปจากออฟฟิศ ภูมิบุญรีบลุกขึ้น
"พี่โต้ อย่าครับ"
"ทำไมล่ะภูมิ แบบนี้มันเกินไปแล้วนะ เลิกกันก็เลิกไปแล้ว นี่มันทำแบบนี้เลยเหรอ มันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า"
โตโต้หันมาเกรี้ยวกราดใส่ ภูมิบุญเม้มปากแน่น หินกับพลอยหน้าซีดสลดลง ต่างมองทั้งคู่อย่างไม่เข้าใจ
"ภูมิเกิดอะไรขึ้น"
พลอยถามออกมาเสียงสั่นๆเพราะเกรงโตโต้ ภูมิบุญสูดหายใจเข้าปอดแล้วเล่าให้หินกับพลอยฟัง
"เลวที่สุด ชั่ว ไปเลยค่ะบอส พลอยไปด้วยขอตบให้เลือดมันสาดหน่อยเถอะ ไอ้ชาติชั่ว ทำแบบนี้ได้ยังไง"
"นั่นสิครับ ทำเหมือนคนเกลียดกันเหมือนไม่เคยรักกันเลย แรงมากนะครับถ้าทำแบบนี้"
หินเสริมโตโต้เองยิ่งเหมือนโดนไฟลน แต่ภูมิบุญจับมือไว้ใช้สายตาวิงวอน ทำเหมือนคนเกลียดกันหรือ คำพูดของหินสะท้อนความคิดของภูมิบุญ "เล่นแบบนี้เลยเหรอ" คิดอยู่ในใจแล้วเม้มปากแน่น
"เรายังไม่รู้ว่า ใครทำ อย่าเพิ่งใจร้อนเลยครับพี่โต้ ใจเย็นๆก่อน ถ้าหากเราไปว่าเขา แล้วเขาไม่ได้ทำล่ะครับ มันไม่ดีหรอก ของแบบนี้จับมือใครดมไม่ได้หรอก"
ภูมิบุญพูดขึ้นเสียงเรียบ พลอยถึงกับอ้าปาก
"ภูมิ แล้วใครจะมีรูปของภูมิ มีเรากับก้องแล้วก็ไอ้ควายนั่นคนเดียวนะ เรารู้ว่าภูมิไม่ค่อยถ่ายรูป ไหนคะพี่หิน เวบไหนคะ พลอยขอดูรูปหน่อย"
พลอยแจงเหตุผลออกมา มองไปหาหินรายนั้นหันไปมองหน้าโตโต้ พอโตโต้พยักหน้าจึงเดินไปที่โต๊ะทำงานของโตโต้เปิดเวบที่ว่าขึ้นมา
"ตายแล้ว น่าเกลียด รับ ออกสาว ขาย สามร้อย ร้อนเงิน"
พลอยร้องออกมาภูมิบุญแม้จะเจ็บแปลบแสบใจอยู่แต่ก็ไม่พูดอะไรนิ่งเม้มปากอยู่
"นี่มันเบอร์ภูมินี่ แล้วนี่ ภูมินี่มันรูปที่เคยไปหัวหินนี่ ที่ภูมิไปกับมัน"
"สัตว์ เลวชาติ"
โตโต้ทุบโต๊ะเสียงดังโครมใหญ่ ทั้งหินและพลอยสะดุ้งพร้อมกัน
"คุณหินพอจะทำอะไรกับเวบนี้ได้ไหมครับ"
ภูมิบุญเอ่ยออกมา น้ำเสียงเรียบเหลือเกิน
"เอ่อ พี่พอจะมีเพื่อนเป็นเวบมาสเตอร์อยู่เดี๋ยวจัดการให้ครับ"
"ลบให้ภูมิที ภูมิอาย"
น้ำเสียงตอนนี้สะท้อนใจของโตโต้ยิ่งนัก มันหดหู่เหมือนยอมจำนนต่อชะตากรรม
"ภูมิ พี่ไม่ยอมนะ พี่จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ทำแบบนี้ได้ยังไง"
"พี่โต้ครับ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ภูมิโอเค อย่าใส่ใจเลย เลิกแล้วต่อกันเถอะ"
"ภูมิ"
"ไปทำงานต่อเถอะพลอย คุณหินขอบคุณมากนะครับ"
ภูมิบุญเอ่ยออกมาสายตาหลุบต่ำลง พลันโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีก ภูมิบุญมองอยู่ไม่ไหวติง โตโต้ฉวยโทรศัพท์มากดรับ
"ครับ"
"น้องภูมิใช่ไหมครับ ตอนนี้มาหาพี่ได้ไหมที่"
"ภูมิไม่ว่างมีแต่ผัวของภูมิกับลุกปืนน่ะ มึงจะเอาไหม ไอ้เชี่ย"
โตโต้สบถออกไป เขากดสายทิ้งทันที ภูมิบุญมองหน้าโตโต้ พลอยกับหินเองก็มองแต่ทั้งสองก้มหน้าลงแล้วรีบเดินออกไปจากห้องพร้อม รอยอมยิ้ม ส่วนภูมิบุญได้แต่ส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่พบเจอ
"โทรศัพท์ภูมิเอามาไว้กับพี่นะ"
โตโต้พูดขึ้นแล้วกำโทรศัพท์ไว้ในมือ
"พรุ่งนี้พี่จะหาเบอร์ใหม่มาเปลี่ยนให้"
ได้แต่นิ่งไม่ยอมพูด ในใจก็ครุ่นคิดอยู่
"เล่นแบบนี้เลยเหรอ ได้ ฉันเจ็บแค่นี้ไม่เป็นไร คอยตั้งรับให้ดีก็แล้วกัน อย่าหาว่าฉันใจร้าย"
เม้มปากแน่นแล้วยกริมฝีปากสูงขึ้น
"แทน พีทยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ของพีทแบตหมดขี้เกียจชาร์จ"
ก่อนหน้านั้นหนึ่งชั่วโมงในคอนดูหรูใจกลางเมือง
"อืม บนโต๊ะน่ะ"
"แทนไม่ออกไปหาพ่อเหรอ ไหนบอกจะนัดคุยกันเรื่องงาน"
"เดี๋ยวไป พีทบอกจะไปหาแม่ไม่ใช่เหรอ"
"รอออกไปพร้อมแทนนั่นล่ะ แทนไปอาบน้ำสิ"
แทนทวีลุกจากเตียงแล้วเข้าห้องน้ำไป ส่วนพีทกดโทรศัพท์หาเพื่อน แต่ในใจก็แวบคิดอะไรขึ้นมาได้
"เก่งนักใช่ไหมไอ้ภูมิ ลองไม้แรกไปหน่อยเป็นไร"
สายตาที่ฉายออกมาเกลียดชังเหมือนทำเวรทำกรรมกันมาแต่ชาติปางไหน คนที่จิตใจชั่วร้าย ย่อมคิดในสิ่งชั่วร้ายเสมอไม่ใช่เรื่องแปลก เรื่องที่คนธรรมดาสามัญคิดไม่ถึง แต่คนพวกนี้มันคือพื้นฐานของจิตใจ ความร่ำรวยเอย การศึกษาที่อวดอ้างว่าสูงส่งเอยมันไม่ได้เกลาจิตใจเลยแม้แต่น้อย คิดแค่ว่าจะทำให้เจ็บ ให้แสบสาสมกับที่ตนได้รับ คิดเพียงเท่านี้จริงๆ คนรอบข้างหรือคนที่เขามาดหมายปองร้ายจะเป็นอย่างไรก็ช่างหัวมัน สาแก่ใจ
"พี่ทันครับ ภูมินะครับ พี่ทันว่างไหม"
พอเดินมาเข้าห้องน้ำก็กดโทรศัพท์ไปหาทัน สายตาฉายแววยากจะเดาออกมา
"ครับภูมิ พี่ว่างเสมอล่ะสำหรับภูมิ"
"ขอบคุณครับพี่ทัน ตอนเย็นนี้ว่างไหมครับ ภูมิอยากเจอ"
"ได้สิครับน้องภูมิ พี่ไม่ได้ไปไหนว่างครับ"
พอวางสายจากทันก็เดินกลับเข้าไปบอกโตโต้
"พี่โต้ครับตอนเย็นภูมิขอไปเจจอพี่ทันได้ไหมครับ มีเรื่องจะขอให้เขาช่วย"
"หือ ที่ไหนกี่โมง"
ถามเสียงเครียดขรึมขึ้นมาทันที
"พี่เขาจะมาเจอที่ซีคอนฯครับ"
"ได้แต่พี่ไปด้วย"
"เอ่อ"
"ถ้าไม่ให้ไปก็ไม่ได้"
โตโต้พูดออกมาทำเป็นไม่สนใจก้มหน้าดูเอกสารบนโต๊ะก่อน ภูมิบุญถอนหายใจออกมาแล้วกดโทรศัพท์ไปบอกทันอีกที
"ได้ครับภูมิ ไม่มีปัญหา แล้วไอ้โตโต้นี่มันอะไรของมัน อย่าบอกนะว่ามันชอบภูมิ"
"ไม่หรอกครับพี่ เขาเป็นเจ้านาย ปกติก็กลับบ้านด้วยกัน ตกลงเจอกันนะครับ"
ภูมิบุญไม่อยากจะพูดไปให้มากความรีบตัดบทวางสายทันที พอเลิกงานก็ออกไปหาทันตามนัด ภูมิบุญขอร้องให้โตโต้อยู่ห่างๆไม่อยากให้เรื่องมันแตกก่อนเพราะอยากจะคุย ธุระส่วนตัวจริงๆ ตอนแรกโตโต้ไม่ยอมแต่ภูมิบุญต้องอ้อนถึงยอมใจอ่อน แต่เขาก็เฝ้ามองอยู่ห่างๆ
"พี่ทันบอกว่าแฟนใหม่พี่แทนเขาเข้ามาจีบพี่ทันใช่ไหมครับ"
ภูมิบุญเข้าเรื่องทันทีไม่อ้อมค้อม
"ภูมิยังเสียใจอยู่เหรอ"
"เปล่าหรอกครับพี่ คือ"
ภูมิบุญตัดสินใจเล่าให้ทันฟังแม้ไม่หมด แต่งเติมใส่สีตีไข่ลงไปบ้างแต่มันก็มาจากพื้นฐานความเป็นจริง รวมถึงเรื่องเมื่อเช้า
"เลว สุดๆ มันทำแบบนี้ได้ยังไง ไม่น่าเชื่อ พี่ดีใจจังที่เลิกคบกับมันไม่น่าเสียใจเลยที่มันบอกเลิกคบตอนนั้น เพื่อนเลวๆแบบนี้อย่ามารู้จักกันดีกว่า"
ทันแสดงสีหน้าสีตาเกรี้ยวกราดออกมาไม่แพ้ใครๆที่ได้ยินเรื่องนี้
"อย่าหาว่าภูมิใจร้ายหรือหลอกใช้พี่ทันเลยนะครับ แต่ภูมิแค่อยากจะให้พี่แทนเขารู้ว่า เขาเลือกคนผิด"
สายตาอ้อนวอนออกมา ทันมองหน้าภูมิบุญชั่งใจคิดอยู่
"พี่ เข้าใจเรานะภูมิ เอาเถอะพี่เต็มใจช่วย มันสมควรได้รับผลกรรมแบบนี้ล่ะ อะไรควายที่สุด มีเพชรอยู่ในมือไม่เอา เอากรวดเอาทราย ไอ้โง่เอ้ย"
ทันสบถออกมานับครั้งไม่ถ้วนก่อนจะแยกย้ายกันไป โตโต้รีบปรี่เข้ามามองอยู่ตลอดเวลาไม่วางตา
"เราคุยอะไรกับมัน"
"ธุระนิดหน่อยครับ กลับเถอะครับพี่โต้ภูมิเหนื่อยแล้ว"
"ภูมิ อย่าไปคุยกับใครมั่วซั่วนะ พี่ไม่ไว้ใจ สายตาไอ้นั่นเหมือนมันจะจีบเราเลยนะ"
แสดงความในใจออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"จะจีบก็ไม่แปลกนี่ครับ เพราะภูมิโสด"
"ใครบอกโสด ลืมไปเหรอภูมิว่าพี่เป็นใคร"
เสียงทุ้มหวานขึ้นมาทันที สายตาฉ่ำเยิ้ม ภูมิบุญรู้สึกหวั่นไหวแต่ก็พยายามไม่ดึงเขาหรือใครเข้ามาในใจอีก พอที
"เป็นเจ้านายไงครับ กลับเถอะ"
ตัดบทไปเสียแล้วเดินนำหน้าโตโต้ไป
"พี่เป็นคนที่รักภูมินะ รักมาก รักมานานแล้ว ที่พี่เสียใจอยู่จนถึงตอนนี้คือ ทำไมพี่ไม่ยอมบอกความในใจกับเราตั้งแต่ตอนที่รู้สึกรัก"
พูดออกมาเสียงดัง ภูมิบุญหยุดกึกลง ใจสั่นหวั่นไหวลอยไปไกล เม้มปากแน่น แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา ในใจมันหวั่นอย่างประหลาด รู้สึกแปลกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกแม้แต่กับทัน
"ครับพี่แทน"
พอจะนอนโทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง แต่เป็นเบอร์ของที่เคยทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่เขาโทรเข้ามา หา คนที่เคยรอเบอร์นี้ทุกวัน รอให้เขาโทรเข้ามาแค่เพียงได้ยินเสียงลมหายใจ แค่ได้รู้ความเป้นไปในแต่ละวัน เบอร์ที่เคยทำให้เป็นสุขใจนอนหลับฝันหวาน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ มันเป็นเบอร์ที่เหมือนเจ้าหนี้ตามทวงหนี้อยู่ ภูมิบุญลังเลใจอยู่นานก่อนจะกดรับสาย
"ว่าไงจ๊ะ น้องภูมิ ขายได้กี่ไม้แล้วล่ะ"
เม้มปากแน่นทันทีเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาหา
"น่ารักอย่างน้องภูมิถูกไปไหมจ๊ะ แต่เอ๊ะพี่ว่าน่าจะสมน้ำสมเนื้อแล้วเนอะ กับคนไร้สกุลรุนชาติอย่างน้องภูมิน่ะ"
"เห่า อะไรอยู่ครับ เราเคยรู้จักกันเหรอ อ้ออีกอย่างทำบ่อยเหรอครับขายตามเน็ทเนี่ย สิ้นคิดจริงๆ เรียนก็สูง อ้อหรือว่าที่ไปเรียนเมืองนอกเมืองนานี่เป็นเงินจากการทำแบบนี้เหรอครับ ตายจริงถ้าครั้งละสามร้อยสี่ร้อย กี่ครั้งล่ะครับถึงจะพอค่าเครื่องบิน"
"อีสัตว์"
"อ้อ อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะหวั่นไหวนะครับ ตั้งรับให้ดี ลิ้นน่ะอย่าแลบออกมายาวนักสิครับ ตายจริงสองแฉกด้วยหางแดงอีกตะหาก"
กดวางสายทิ้งไปทันที ภูมิบุญปิดเครื่อง ไม่ได้อยากจะหนีแต่ไม่อยากเสวนากับคนที่ดึงให้จิตใจต่ำทรามลง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วลุกขึ้นสวดมนต์
"ภูมิพยายามแล้วนะยาย ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นแล้ว อโหสิกรรมให้แล้ว ถ้านี่มันจะเป็นการแสดงผลกรรมให้เขาเห็นว่าไม่ควรทำ ก็อภัยให้ภูมิด้วยเถิด"
ก้มลงกราบแล้วสวดมนต์นั่งสมาธิอยู่นานกว่าจิตใจจะคลายกังวล แล้วจึงล้มตัวลงนอน
"แทน อะไรอ่ะลิ้นสองแฉก หางแดงอ่ะ"
หันไปถามแทนทวีที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่
"เหี๊ยไง"
รักกันๆๆ
ปล ขอความกรุณาอ่านแล้ว รบกวนกรี๊ดดดดด ใส่คนเขียนหน่อยคร้าบ เหอๆๆ เอาดังๆเลย งานเข้าเยอะแยะจังเลย แต่ยังมีเวลาทำปรับอารมณ์เขียนนิยาย บ้าไปแล้ว อ้อ ตอนนี้ไม่ได้สะท้อนมุมใดมุมหนึ่งของคนเขียนออกมาน้า ฮ่าๆๆๆ คนเขียนน่าร้ากก แต่เอ ทำไมเขียนแล้วมันไหลดีจังหว่า แหะๆ รักกันๆ มามะ มารักกัน
เขียนโดย eiky
-
:z13: :z13: :z13: eiky 555
เคี้วย = ควาย + เหี้ย = อีดอกกระทือพีท
ไม่ไหว ท่าจะบานเป็นจานบินไปไหนแล้วอีเวลติไล้
โอ๊ย เผลอบ่นอะไรไปซะดังเชียว เสียภาพพจน์ กุลเกย์ รักเด็ก...ผู้ชายหมด 555
-
อีเหี้ย .......พีท :z6:
-
กรี๊ด แทบจะไปตบนัง พีท ทำอย่างนี้ได้ไง ยอมไม่ได้นะภูมิ เอาให้สาหัส ไปเลย พี่แทนก็เหมือนกันเลวจริงๆ
-
อินังพีทททท :beat:
:z6:
-
คนหนึ่งก็ ควาย อีกคนก็ เชี้ย
ช่างเข้ากันเหลือเกิน
-
วันนี้ได้อ่านแต่หัวค่ำ(หรือเปล่า?)
แต่เอาให้สมน้ำสมเนื้อนะภูมิ
เชียร์!!!!!!
ไม่ต้องถึงตาย
แค่ซานซมไปหาใครไม่ได้อีกก็พอ
:angry2:
-
"เหี๊ยไง"
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20:
สะใจมากค่ะน้องภูมิ o13
น้องภูมิเขาก็อุตส่าด่าแบบสุภาพแต่เข้าใจง่ายๆแล้วนะ นังพีทไม่รู้ซะังั้น บ่งบอกถึงระดับปัญญาได้ดีทีเดียว ว่าโง๊โง่เนอะ :jul3:
แต่ฮาที่สุด คือ ตอนท้ายอ่ะ เหมือนนังพีทโดนอิพี่แทนด่าซ้ำให้อีกรอบเลยอ่ะ :laugh:
:L1: :กอด1:คุณอิกกี้ขยันได้อีกค่ะ :กอด1: :L1:
-
อยากให้ถึงวันที่แทนตาสว่างเร็ว ๆ อยากเห็นแทนซมซานแทบเป็นบ้า
อยากเห็นตอนที่อีเควี้ยโดนทันหลอก และแทนทิ้ง
อยากให้ภูมิตอบรับความรู้สึกของโตโต้ซักนิดก็ยังดี อยากมากไปหรือเปล่า
-
o13
หนุกมากกกก
สุดท้ายแล้ว
คนอย่างไอ่แทน กะ อิพีท
มันก็จะไม่เหลือใคร แม้กระทั่งตัวมันเอง
ไอ่-อิ สันดานนนนนนนนนน เอดส์ โคตรจะมั่วเลย
:impress2: น้องภูมิ+พี่โตโต้
+1 คร้าบบบบบบ อิ๊กๆๆๆๆๆกี้ๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ชอบตอนจบตอนที่สุดอ่า...
ีชีวิตภูมินี่มีแต่เรื่องจริงๆ
สมน้ำหน้าแทน ไปคว้าเอาตัวไรมาก็ไม่รู้ =w=
งามไส้ไหมล่ะ ไปยั่วคนอื่นต่อเนี่ย
เชียร์โตโต้ แต่แบบว่า คุณพี่ดีให้สม่ำเสมออย่างนี้ก็แล้วกันน้า
-
อยากจะด่าาาาาาาาาาาาา แต่ไมาอยากพิมพ์ออกมา
มุขนี้มันความคิดชัดๆๆๆ เดี๋ยวเจอคนสวยเล่น แล้วจะ...
เลวในสันดาน
-
คุณอิ๊กขอมา เอ้าจัดให้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....
เป็นเสียงกรี๊ดจาก รีดเดอร์วัยเริ่มชรา ไม่รู้จะดังถึงใจคุณอิ๊กไหม แต่ก็อยากให้อ่ะ
น้องภูมิ คนบางคนไม่ใช่แค่บัวเหล่าที่สี่เท่านั้น แต่มันต่ำกว่านั้นอีกมากๆ
ถ้าเราเฉยๆไม่โต้ตอบ มันไม่มีสำนึกหรอก มันยิ่งได้ใจและระรานเรายิ่งขึ้น
ดังนั้นบางครั้งจึงจำเป็นต้องโต้ตอบเพื่อสั่งสอนซะบ้าง
น้องภูมิตั้งสติให้มั่นคง แล้วจงจัดการเอาคืนให้เจ็บๆเลย อยากมาระรานเราก่อนนี่
นายแทน และ นังพีท เคยได้ยินป่ะ "วัวของใครเข้าคอกคนนั้น" วัวของแกทั้งสองคนกำลังจะเข้าคอกมันแระ
-
"เหี้ยไง"... :laugh:
-
โดนตอกกลับไปอย่างนั้น จี๊ดดีมั้ยหล่ะอีตุ๊ด...
เควี่ยของแท้เลยนะคุณ...
เห็นด้วยกับคำพูดพี่ทันที่สุด โง่มีเพชรในมือไม่เอา โง่ไำปคว้ากรวดทรายมา...
ไปเรียนนอกซะเปล่า...ก็อย่างว่านะการศึกษามันไม่ได้ทำให้สมองคนพัฒนาซักเท่าไหร่...
-
น้องภูมิโหมด DARK กลับมาแล้ว จัดการนังพีทเลย o18
-
โอ่ย ..
ภูมิ ครับ
จัดการ อย่าให้เหลือซาก เลย ทั้งคู่เลย เลวพอกัน
รักโตโต้อ่ะ ^^
-
5555 สมควรโดนแล้ว "พีท" เดี๋ยวจะเจ็บไม่ใช่น้อย
:beat: :z6: :laugh:
-
:z6: เกลียดนังพีช กับไอ้พี่แทนจริงๆ
โตโต้ก็ดีกับภูมิให้มากๆนะ ภูมิจะได้ใจอ่อนซะที :กอด1:
-
ขอให้กรรมตามสนองอิตัว 2 ตัวนั้นเร็วๆ :m16:
ปล . ตอนนี้ได้พี่ทันเป็นพวกอีกคนแล้ว ดูท่าอีพีทจะโดนเลนคนแรก คนแรกเอาให้หนักๆ คนสองเอาให้เจ็บช้ำน้ำใจแทบลืมไมลงเลยเชียว o13
-
ด่าได้ถูกใจจริง ๆ
ภูมิเล่นงานให้หนักเลยนะ
ไม่ต้องเลี้ยงไว้เลย
อยากให้ภูมิใจอ่อนกับคุณโตโต้มั่งจังเลย
-
สุดยอดมากภูมิ o13
เอามันกลับไปให้หนักๆเลย ได้พี่ทันมาช่วยทั้งคน
หึหึ ทำให้"ไอ้ควาย"มันรู้ว่าเอา"ตัวเหี้ย"มาทำเมีย ผลมันจะออกมาเป็นยังไง
-
ที่สุด o13
-
อ๊าย.....................................
เค้าเดาถูก..................... :กอด1:
กรี๊ด !!!!!!
ดีใจ มันต้องเจอแบบนี้
เอาให้จงหนัก ก๊ากๆ :laugh:
-
คนเค้าอุตส่าห์ตัดใจให้ขาดจบทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่ในเมื่ออยากหาเรื่องใส่ตัวเองแบบนี้ ก็จัดชุดใหญ่ให้มันไปเถอะภูมิ o13
:L2: ขอบคุณพี่อิ๊กค่ะ
-
ฆ่ามันให้ตายเลย
-
มารอดูภูมิบุญโต้กลับล่ะ
แหม นึกว่าคนที่นังพีทจีบเนี่ยคือโตโต้ซะอีก
ก่อกวนด้วยวิธีนี้ ยิ่งกว่า สถุลไร้สกุลรุนชาติอีกนะยะ
-
ขอภูมิคนเก่าแรงๆ กลับมาที 55 :laugh:
-
ไม่ได้หายไปไหนนะคะ แค่ไปเรียนเท่านั้นเอง คืนนี้มาต่อไหมคะ สามทุ่มกว่าแล้ว
"กรี๊ด!!!!!" ไม่อยู่สามวันพลาดอะไรดีๆ ไปหลายตอน :a5:
ผิดคาดมากเลยค่ะคุณอิ๊กกี้ ทีแรกนึกว่าแทรจะมีแฟนใหม่เป็นชะนี ไม่น่าล่ะตอนงานทำบุญบ้านแม่แทนทวีถึงแปลกๆ มานึกเสียดายภูมิบุญทำไมกัน ทั้งที่เป็นความตั้งใจของตัวเองแท้ๆ ความจริงเรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้นี่เอง :laugh: เยี่ยมค่ะ
มันต้องแบบนี้สิคะถึงจะเรียกว่าภูมิบุญ จะมานั่งร้องไห้ร่ำไรอยู่ได้ยังไงกัน ไม่สมกับเป็นภูมิบุญเลย ภูมิบุญตัวจริงมันต้องอย่างนี้สิคะ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน o3
โห!!! พอแทนทวีเปิดเปิดตัวแฟนใหม่มามีแต่คนรุมด่า รุมประณาม นะคะ น้องมิว่าแทนทวีนี่ตอนที่หลงภูมิบุญก็หลงแบบไร้สติแบบนี้นะคะ ใครว่าใครห้ามก็ไม่ฟัง แต่ตอนนี้แค่เปลี่ยนจากภูมิบุญไปหลงคนใหม่เท่านั้นเอง
ระรวยระรินแรงร้อนโรยรา ระริกระทวยล้าหลั่งไหล
รุ่มเร้าร้อนรนรวดร้าวไร้ ลืมหรือไรรักลวงล่อหลอกหลอน
ฤทธิ์ฤๅเรารู้แล้วลบเลือน รักฤๅเลื่อนหลอกเราร้าวร่ำร้อง
ลิ้มรสรักร้อนรุ่มร้าวรานลอง ระรวยรอนร้อนฤๅรอนรอนลม
แปลบปวดแสบยอกจุกในอก สะอึกชกตีตัวไปให้ร้าวเหลือ
ยอกยอกเน้นย่ำเหยียบแสบทาเกลือ ร้อนรนเหลือสิ้นแรงจะสิ้นลม
บาดคมลึกฝังไปกลางทรวงอก แผลร้าวรกลากร่างทุกข์ระทม
ยิ่งเงยหน้าแหงนมองฟ้าหน้ายิ่งจม ร้าวระทมจมทุกข์อเวจี
ชอบกลอน 4 บทนี้นะคะ คุณอิ๊กกี้ช่างเล่นเสียงคำได้ดีจริงๆ o13 เก่งจังค่ะ
:จุ๊บๆ: +1 ให้สำหรับกลอนเพราะๆ และตัวตนที่แท้จริงของภูมิบุญที่กำลังจะถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง
******************************
ตอนที่ 70
เวียตนาม ชื่อประเทศๆ นี้พจจนานุกรมเขากำหนดให้ใช้ ด สะกดน่ะค่ะ ต้องเป็น เวียดนาม
ปลิวระลิ่ว คำว่า ระลิ่ว ไม่มีในพจนานุกรม มีแต่ ลิ่ว ถึงจะไม่ปรากฏในพจจนานุกรมปัจจุบัน แต่โบราณเราก็มีใช้ค่ะ แต่เขียนเป็น ละลิ่ว
อนุญาติ คำนี้ไม่ต้องเติมสระอินะคะ อนุญาต เฉยๆ
เป็นเลือดเป็นเนื้อของตัวเอง หรือเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข หมายถึงคนที่เป็น ลูกหลาน หรือ ผู้สืบเชื้อสายมาจากคนพูด เท่านั้นนะคะ แต่แวนกับแทนทวีเป็นพี่น้องกันเท่านั้น แทนทวีไม่ได้เป็นเลือดเป็นเลือดเป็นเนื้อของแวน แต่เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดนะคะ
ตอนที่ 71
ดอกกุหลาบขาวแซมเหลืองพันธ์ดี คำว่า พันธ์ หมายถึงผูก มัด ตรึง แต่ถ้าจะหมายถึงสายพันธุ์ ต้อง พันธุ์ นี้นะคะ
ทำพันธ์ ก็เช่นเดียวกันค่ะ ต้อง ทำพันธุ์ แบบนี้นะคะ เพราะทำพันธุ์ โดยปริยายหมายถึงเอามาร่วมเชื่อสาย พันธุ หรือ พันธุ์ แปลว่า เชื้อสาย พวกพ้อง วงศ์วาน
ตอนที่ 72
กระทัดรัด คำนี้ไม่ต้องควบกล้ำ ร นะคะ กะทัดรัด เฉยๆ
โน๊ตบุ๊ค คำนี้ น เป็นอักษรต่ำนะคะ ถ้าต้องการให้เป็นเสียงตรีต้องใช้รูปวรรรยุกตืโทค่ะ และถ้าพยัญชนะท้ายคำเดิมเป็นตัว k เขากำหนดให้ถ่ายเป็นตัว ก เพราะฉะนั้นต้องเขียน โน้ตบุ๊ก ค่ะ
ตอนที่ 73
อนุญาติ คำนี้ไม่ต้องเติมสระอินะคะ อนุญาต เฉยๆ
-
เพิ่งรู้นะเนี้ยอีแพทเป็นเหี้ย มีผัวเป็นควาย
-
กระทืบมันเลยยยยยยยยยยยยยยยอ พี่ภูมิเดียวน้องช่วยยยยย
เกรียดมันจังเลย คนบ้าอะไรทำแต่เรื่องชั่วๆ
แถมยังมายั่วคนอื่นได้ตลอดอีก
เหมาะแล้วกับไอ้พี่แทน มักง่ายกับชอบยั่วแล้วมั่วเหมาะกันมาก
แต่พี่อิ๊ก รอบดึกยังมาอีกป่าวคับ
ช่วงนี้นอนดึก
-
อิพีทททททททท :z6:
ภูมิเอาคืนมันให้หนัก อย่างนี้ตั้องจัดหนักไปเลย
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊ก มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
ตอนนี้คนอ่าน อารมณ์รุนแรงมาก
สะใจ ด่าอิพีท ลิ้นสองแฉก หางแดง ด้วยยย
เซ็งจริงๆ รออ่านละกัน ตอนที่อิพีทเสียหน้า น่ะ หึหึหึ
จะรอนะคะ จุ๊บ จุ๊บ :กอด1:
-
5555
โอ๊ยสะใจ แทนเป็นคนพูดเลยหรอเหี้ยเนี๊ยะ
พออ่านแล้วทำไมเหมือนแทนด่าเลยอ่ะ
รู้สึกสะใจนิดๆ
นังพีทกับอิพี่แทนสมควรโดนให้หนักๆนะคุณไรเตอร์
รออยู่นะครับสู้ๆๆ o13
-
อยากอ่านต่อ Eiky
-
กระจกวิเศษเอ๋ย ใครทำกรรมใดไว้จงสะท้อนกรรมนั้นกลับคืน
-
กร๊ากกกกก เควี้ยได้ใจจริงๆจ้าพี่น้อง สมน้ำหน้าอีพีทมัน กร๊ากกก กรี๊ดเลยสิเธอโดนด่าแบบผู้ดีมีการศึกษาเข้าไป วะฮะฮา...
-
โอ้แม่เจ้า ทำกันได้แสบไส้มาก ไอ้บ้าแทนมันไปเอาE kun พีทจากเดนหลุมไหนเนี่ย ต่ำ ต่ำจริงๆ คนจะชอกช้ำคงเป็น พ่อแม่พี่ของแทน ครอบครัวของพี่แทน เป็นไงล่ะ หวงแต่ภาพพจน์ของตัวเอง ถีบลูกไปเมืองนอก แทนที่จะได้ของที่ล้ำค่าติดตัวกลับมาให้ชื่นชม เปล่าเลย เอาเชื้อโรคมาฝากซะงั้น
เฮ้อ สังคมมนุษย์
-
^
^
^
เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ทีนี้ได้คิดแล้วซิครับคุณหมอ
พี่อิ๊กไม่มาแล้วใช่ป่าวคับ วันนี้ไปนอนก่อนนะคับ
-
ฮ่าๆๆ สะใจอ่ะ ภูมิ แทนก็ฮา ตอบแฟนเหมือนด่าแฟนตัวเองเลย ฮ่าๆๆ
-
:angry2: :angry2:
-
กรี๊ดด....น้องภูมิขา
มีปัญหามาให้แก้อีกแล้ว
นังพีทก็ชั่วได้อีก...แย่งไปได้แล้วยังจะรังควาน
ปล.คุณโตโต้คะ...ยังไม่ทันได้ตกปากรับคำกัน
ก็อ้างข้อหารักเค้าเข้าตัวแล้ว....ฮิ้วววว
-
กรี๊สสสสสสสสสสส ดังพอมั้ยคร้าไรเตอร์55555
น้องภูมิต้องเอาคืนให้สาสมนะ
-
แม่ง... ไม่รู้จะด่าตัวเหี้ยตัวนี้ยังไงดี :angry2:
เฮอะ! เหมาะสมกันจริงๆ ต้องเรียกว่าผีเน่าๆกับโลงผุๆนี่แหละ
-
รอตอนต่อปุย กับ การเอาคืนที่สาสม o13
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
สะจาย
"เี_ีย"ไง เหอๆ
เอาเลยภูมิบุญ fighto!!!!!
:z6: :z6: :z6:
-
สะใจดีอ่ะ คุณอิ๊ก...
เอาอีกๆๆๆ คริคริ
-
อีพี่แทนไม่คู่ควรกับเพชรหรอก
อยู่กับกรวดไปอ่ะดีแล้ว
:z6:
-
55+ ภูมิด่ากลับได้ฉลาดมากๆๆ เหี้ยไง 55+ อึ้งไปเลยซินะ
-
:m20:นังพีทโง่เนอะ....เลยเหมือนไอ้แทนเป็นคนด่าเลย...
เล่นแรงนะเนี่ย....คงเคยขายเลยรู้ช่องทางเป็นอย่างดี :angry2:
ถ้าโดนกระชากหน้ากากออกมา....คนชั่ว ๆ ทั้งสองคนคงไม่เหลือ
ใครเลย..... :laugh5: :laugh5:
กด+ ให้น้อง eiky "งานเข้าเยอะ ดีกว่าไม่มีงานทำเนอะ" :กอด1:
-
55 555+
สะจาย ไอ พีท
"เหี้ยไง"
เหมือนไอแทนด่าพีทยังไงไม่รู้
ภูมิรวมกับทันแล้ว เสร็จแน่นางพีช กับ ไอแทน
อึ อึ อึ o3
ปล. จะผิดไหมถ้าแอบเชียร์ ภูมิ+ทัน
-
มันส์ซะใจดีจริง ๆๆๆ
เอาอีกเยอะ ๆ เลยนะ 555+
-
วันนี้น้องภูมิไม่มานะครับ ข้าพเจ้ายังมะได้นอนเลยอ่า ฟาดกาแฟไป สะจายยย
เอิ๊กกกก เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้น้า
-
วันนี้น้องภูมิไม่มานะครับ ข้าพเจ้ายังมะได้นอนเลยอ่า ฟาดกาแฟไป สะจายยย
เอิ๊กกกก เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้น้า
กำลังจะเข้ามาถามพอดี ไม่เป็นไรค่ะ พักผ่อนเยอะๆ นะคะ :กอด1:
น้องมิเองก็ยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน o19
-
เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ทีนี้ได้คิดแล้วซิครับคุณหมอ
พี่อิ๊กไม่มาแล้วใช่ป่าวคับ วันนี้ไปนอนก่อนนะคับ
น่าประหลาด เมื่อตอนงีบตอนกลางวันฝันว่าน้องส้มจี๊ดมาด่าพี่ล่ะ ฮ่าๆๆๆ เป็นเอามาก คงจะอดนอนหลายวันน้องกระทู้น้องภูมิไปเข้าสิงเลย
วันนี้น้องภูมิไม่มานะครับ ข้าพเจ้ายังมะได้นอนเลยอ่า ฟาดกาแฟไป สะจายยย
เอิ๊กกกก เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้น้า
กำลังจะเข้ามาถามพอดี ไม่เป็นไรค่ะ พักผ่อนเยอะๆ นะคะ :กอด1:
น้องมิเองก็ยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน o19
ปะไปนอนๆ ตื่นมาจาได้สดชื่นเนะ จุ๊บๆๆ
-
ชั่วววววว มากนังพีท
รกโลกมากค่ะขอบอก
เกิดมาเพื่ออะไรเนี้ยะ
โอ้ยยยย น้องภูมิการไม่จองเวรก้อดีนะคะ
แต่คงใช้ไ่ม่ได้เสมอไปกับคนบางคน
-
เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ทีนี้ได้คิดแล้วซิครับคุณหมอ
พี่อิ๊กไม่มาแล้วใช่ป่าวคับ วันนี้ไปนอนก่อนนะคับ
น่าประหลาด เมื่อตอนงีบตอนกลางวันฝันว่าน้องส้มจี๊ดมาด่าพี่ล่ะ ฮ่าๆๆๆ เป็นเอามาก คงจะอดนอนหลายวันน้องกระทู้น้องภูมิไปเข้าสิงเลย
ok คับพี่อิ๊ก เดียวส้มไปร้องเพลงกล่อมนอนให้เอาป่าว
ปล.ไม่ได้ข้าไปทำร้ายพี่อิ๊กในฝันนะแค่แว๊บไปดูว่าทำไรอยู่ต่างหาก แฮแฮ
-
เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ทีนี้ได้คิดแล้วซิครับคุณหมอ
พี่อิ๊กไม่มาแล้วใช่ป่าวคับ วันนี้ไปนอนก่อนนะคับ
น่าประหลาด เมื่อตอนงีบตอนกลางวันฝันว่าน้องส้มจี๊ดมาด่าพี่ล่ะ ฮ่าๆๆๆ เป็นเอามาก คงจะอดนอนหลายวันน้องกระทู้น้องภูมิไปเข้าสิงเลย
ok คับพี่อิ๊ก เดียวส้มไปร้องเพลงกล่อมนอนให้เอาป่าว
ปล.ไม่ได้ข้าไปทำร้ายพี่อิ๊กในฝันนะแค่แว๊บไปดูว่าทำไรอยู่ต่างหาก แฮแฮ
อย่าสิงพี่น้า เหอๆๆ กลัวแย้ววว ว่าอยู่เห็นเงาใครตะคุ่มๆ ส้มจี๊ดนี่เอง เหอๆๆ
-
วันนี้น้องภูมิไม่มานะครับ ข้าพเจ้ายังมะได้นอนเลยอ่า ฟาดกาแฟไป สะจายยย
เอิ๊กกกก เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้น้า
กำลังจะเข้ามาถามพอดี ไม่เป็นไรค่ะ พักผ่อนเยอะๆ นะคะ :กอด1:
น้องมิเองก็ยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน o19
ปะไปนอนๆ ตื่นมาจาได้สดชื่นเนะ จุ๊บๆๆ
ตัวเป็นผู้ชายพายเรือ อยู่ๆ ก็มาชวนเค้าไปนอน แบบนี้จะให้น้องมิคิดยังไงคะ....ปะ...ไปนอนกันเถอะค่ะ :-[ :กอด1:
-
พักผ่อนนะคับ พรุ่งนี้ค่อยมาต่อ
ดูแลสุขภาพนะคับ
-
"แทน อะไรอ่ะลิ้นสองแฉก หางแดงอ่ะ"
หันไปถามแทนทวีที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่
"เหี๊ยไง"
ค่าตัวสามร้อยสูงไปมั้ง ขนาดเหี้ยยังไม่รู้จัก สงสัยมัวแต่หากินปลัดขิกสิท่า :m20: :m20: :m20:
-
อ่านตั้ง 5 ครั้ง เพิ่งจะเม้นต์ น้องภูมิบุญน่ารักม๊ากๆๆๆๆๆ แต่น้องอิ๊กน่ารักกว่า 555
-
ไม่เป็นไรจร้า ดูแลสุขภาพตัวก่อนนะ
อย่าหักโหมมากนักล่ะ เดี่ยวจะแย่เอา
นะพี่อิค
ยังไงก้อจะรอนะคับ บ :m2:
-
มารอน้องภูมิ :z2:
-
ห้าๆๆๆ พีท อีด อก
-
จ้า... จะรอพรุ่งนี้น้า
มาเยอะยาวๆ น้า อยากให้ถึงตอนเอาคืนพีทเร็วๆ ฮ่าๆ
-
:กอด1: :กอด1:
-
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะครับ ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นเพื่อความบันเทิงของนิยายเท่านั้น ผมคิดว่าตอนนี้ค่อนข้างแรง คนอื่นคิดยังไงไม่รู้ฮ่าๆๆๆ เลยออกตัวเอาไว้ก่อน เพื่อนๆอาจจะไม่คิดอะไรก็ได้เนอะ
ฉากเจ็ดสิบสี่
ด้วยอารมณ์ที่ไม่พึงใจ หงุดหงิด รู้สึกโกรธที่ได้ยินแทนทวีตอบคำถามออกมา
"เลว ปากดีนักนะมึง กล้าด่ากูว่าเหี้ยเหรอ"
บ่นอยู่คนเดียวในห้องน้ำกำลังอาบน้ำจะออกไปข้างนอก พาลโกรธแทนทวีไปด้วย
"จะไปไหนพีท"
"เบื่อ ไปหาเหล้ากิน"
"อีกละ ไหนบอกเจ็บหน้าอกไม่ใช่เหรอ"
"โอ๊ย แทน เจ็บหน้าอกนะไม่เกี่ยวกับกินเหล้า เซ็งเข้าใจไหม"
เดินฟึดฟัดออกจากห้องไป แทนทวีได้แต่นั่งนิ่งไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี ปกติตอนอยู่ที่โน่นพีทจะเป็นคนน่ารักไม่เกรี้ยวกราดแบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น
สถานที่เดิมในยามค่ำคืนเสียงเพลงที่กระหึ่มอยู่ดังแว่วออกมาถึงภายนอก พีทนัดเพื่อนเอาไว้ เพื่อนขาเที่ยวไม่มีเกี่ยงกับคำเชิญชวนไม่ว่าเมื่อไหร่
"นี่แก วันนั้นน่ะชั้นไปสอยเด็กแถววังมาล่ะแก แจ่มมาก"
"อะไรของแกวัง"
พีททำหน้าเซ็งอยู่ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เพื่อนพูดมากนัก
"แหมก็เด็กแถววังสราญไงแก ถูกๆ"
"ต่ำเชียว"
"อ้าวแก อยู่สูงจนชินไงกินอะไรต่ำๆบ้างเพิ่มรสชาติให้ชีวิต"
"เชิญกินไปคนเดียวเถอะ อย่างชั้นต้องระดับเดียวกันเท่านั้น"
พีทเชิดหน้าลอยคออยู่
"จ้าแม่คนสวย เริ่ดนะหล่อนน่ะ"
พีทคอยสอดส่องสายตาหาคนที่เขาอยากเจอ จุดประสงค์ของการมาผับในคืนนี้ไม่ใช่แค่เซ็งอย่างเดียว แต่เขาอยากเจอหน้าคนๆนั้นอีกครั้ง ทันเองแวะมาที่นี่หลังจากที่คุยกับภูมิบุญแล้ว เพราะคิดว่าคนที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกน่าจะอดใจไม่ได้ที่จะออกตระเวน เที่ยว และเขาก็คิดถูก เขามองเห็นพีทตั้งแต่เดินเข้ามาในผับ ทันเดินหลบมุมก่อนรอให้สบโอกาสจึงเผยตัวออกมา ทำท่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
"แก ชั้นไปห้องน้ำก่อนนะ"
เป็นประโยคบอกเล่าไม่ต้องการคำตอบหรือคำถามใดๆ น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ไม่ได้สนใจฟังคำตอบจากเพื่อนเพราะเขาเดินไปแล้ว เพื่อนๆเองก็ไม่ได้ใส่ใจ พีทเล็งเห็นเป้าหมายแล้ว เขาปรี่ตรงไปหาทันทันที
"คุณ มาด้วยเหรอครับ แหมโชคดีจัง"
ร้องทักออกไปแข่งกับเสียงเพลง ทันทำหน้าไม่สนใจปราดตามองแค่วินาทีเดียว
"คุณคุยกับผมเหรอ"
"คุณนั่นล่ะ อะไรกันจำผมไม่ได้เหรอ วันนั้นไง"
"จำไม่ได้หรอกคุณ วันๆเจอคนล้านแปด ว่าไง มีอะไร"
ตอบเสียงห้วนใส่ พีทชะงักไปแต่ก็ฝืนยิ้มสู้
"ก็เคยคุยกันนี่ ก็เลยเข้ามาทัก คุณมากับใครอ่ะ"
"ทำไมครับ"
"แหม คุณก็ถามดูไง"
"เท่าที่เห็น ไปเยี่ยวก่อนนะ"
"ไปด้วย ผมปวดพอดี"
ทันยกริมฝีปากขึ้นเป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ ท่าจะไม่ยากแล้วล่ะภูมิ
"ยืนห่างโถจังอ่ะคุณ"
ยื่นหน้าไปดูไม่ได้อายใคร
"ทำไม ก็มันใหญ่อ่ะ"
"จริงเหรอ ไม่เห็นไม่เชื่อหรอก"
ทันฉายแววตาออกเหมือนเสือออกล่าเหยื่อ
"อยากลองไหมล่ะ"
"แหมคุณก็ อยากสิ"
เหมือนจะอายแต่ไม่อาย ยิ่งเขารุกไล่เท่าไหร่ ยิ่งโดนใจของพีทมากเท่านั้น ทันรีบเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วหลบมุมเข้ามุมอับ พีทเองก็เดินตามอย่างกระชั้นชิด ทันพอเห็นพีทเดินตามมาก็ดึงแขนเข้ามาหา
"อุ๊ย"
ทำจริตออกมาแต่เบียดกายเข้าหา
"ก้นใหญ่ดีนี่ น่าจะแน่นนะ"
ทันเองไม่ได้สนใจหรือพิศวาสอะไรมากนัก แต่อยากจะทำให้ลุล่วงตามแผนเท่านั้น
"อยากลองไหมล่ะ รับรองคุณจะติดใจ"
ท้าทายออกมาทั้งคำพูดและสายตา พีทเองไม่ได้หวั่นอะไรเลยล้วงลงต่ำไปที่เป้ากางเกงของทัน แต่ทันจับมือเอาไว้
"ใจเย็นๆสิคุณ ผมไม่ได้อยากมีแค่เซ็กส์ แต่ผมอยากมีแฟน ถ้าคุณจะหาเซ็กส์ก็ไปหาเอากับคนอื่น ไม่ใช่ผม"
ทันดันตัวเขาออกไป พีทเม้มปากเหมือนครุ่นคิดอยู่
"ผมไปนะ โชคดี"
ลุกเดินหนีไปทันที พีทเองทั้งอึ้งทั้งแปลกใจ เพราะท่าทางของทันดูเป็นเพลย์บอยรักสนุกไม่น่าจะอยากจะมีแฟนเป็นตัวตนได้
"เดี๋ยวคุณ ผมขอเบอร์คุณได้ไหม"
"เอาไปซื้อหวยเหรอ ผมบอกคุณแล้ว ผมอยากมีแฟน ไม่ได้มาหาเซกส์"
"แหมก็ยังไม่ได้ลองคุยกันเลย จะตกลงปลงใจเป็นแฟนได้ยังไง"
"หึหึ คุณไม่เชื่อในรักแรกพบเหรอครับ ผมรู้นะว่าคุณก็ชอบผม อย่าเรื่องมากครับ"
พีทสะอึก ทุกคำที่เขาตอกกลับมาเหมือนว่าเขาไม่ได้แคร์เลยไม้แต่น้อย แต่ทำไมมันโดนใจจังเลย ยิ่งตอกมายิ่งท้าทายใจเต้นแรง
"ผมขอเบอร์คุณหน่อย"
พีทเอามือล้วงเข้าไปในขากางเกงทันทันที เอามือควานหาโทรศัพท์อยู่ ทันเองก็นิ่งทำเฉยปล่อยให้เขาทำไป พอควานอยู่สักพักก็ดึงโทรสัพท์ออกมา กดเบอร์ของตัวเองโทรออก
"ไว้เจอกันนะครับ แต่น่าจะเจอกันคืนนี้เลยนะ ท่าทางน้องชายคุณมันตื่นแล้วนะ"
"หึหึ"
ทันหัวเราะแล้วเดินออกจากผับทันที ส่วนพีทยิ้มหวานถูกใจเป็นยิ่งนัก
"ชั้นกลับแล้วนะแก"
"ต๊ายอะไรกันยะ เพิ่งจะมาแกนี่อะไร แล้วจะชวนออกมาทำไม"
"อย่าโวยวายไปหน่อยเลย นี่เงินเอาไปจ่าย จะกินจะสั่งอะไรก็สั่งเอา"
พีทล้วงเงินออกมาวางต่อหน้าเพื่อนแล้วเดินออกไปเช่นกัน พอออกไปพ้นผับก็กดโทรศัพท์หาเบอร์ที่เพิ่งได้มาทันที แต่เขาปิดเครื่องไปแล้ว พยายามโทรตั้งหลายทีแต่ก็ยังเหมือนเดิม
"หึ อยากเล่นกับไฟเหรอพ่อคุณ มาเรามาลองกันสักตั้ง"
พีทพูดขึ้นยิ้มแสยะออกมา ส่วนทันพอออกจากผับได้ก็โทรไปหาภูมิบุญเช่นกัน
"หึ ภูมิ อีนี่มันร่านจริงๆนั่นล่ะ คิดไว้ไม่มีผิดว่ามันต้องขอเบอร์"
ทันเล่าออกมา ภูมิบุญก็นิ่งฟังอยู่อย่างตั้งใจ
"ครับ แล้วมันจะเป็นยังไงต่อครับ"
"พี่มีโทรศัพท์สองเครื่อง เบอร์นั้นเพิ่งไปเอามาจากเซเว่น เขาแจกน่ะภูมิ หึหึ มันคงคิดว่าพี่จะโง่ให้เบอร์มัน จะเป็นยังไงต่อพี่คงต้องยอมเปลืองตัวล่ะทีนี้"
"มันจะดีเหรอครับพี่ทัน ภูมิขอให้พี่ทันทำเยอะไปหรือเปล่าครับ"
"ไม่หรอกภูมิ คิดอะไรมาก พี่ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย เอาน่าคิดว่าสนุกๆกัน หึหึ"
พอวางสายจากทันก็ยิ้มกริ่มพอใจที่ได้ยินเป็นยิ่งนัก
"อยากให้พี่แทนรู้จังเลย ว่าคนที่พี่เลือกน่ะ มันไม่ได้รักพี่เลยสักนิดเดียว"
ภูมิบุญพูดสายตาฉายแววออกมา ก่อนที่จะหันหน้าเข้าหาพระในห้องแล้วสวดมนต์ก่อนนอน แม้จะอยากทำให้เขารับรู้ว่าความเสียใจมันมีรสชาติขมยังไง มันเปื้อนมันด่างหัวใจเขาเป็นกันยังไง อยากให้เขาทั้งสองได้รับรู้อย่างน้อยก็จะได้ไม่ไปทำร้ายใครอีก ภูมิบุญก็ยังแผ่เมตตาอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลในการสวดมนต์ให้กับเขาทั้งสองที่ ถือเป็นเจ้ากรรมนายเวร ถ้าทุกข์หนักก็ขอให้บรรเทาเบาบางลงไป
"ตาโต้เย็นนี้แม่จะไปค้างที่วัดนะ ไม่ได้ไปนั่งวิปัสสะนาเสียนาน"
คุณอภิสราเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบุตรชายเดินลงมาจากชั้นบน มือก็พับผ้าสีขาวอยู่มีจันทร์นั่งอยู่ใกล้ๆ
"ไปกับแม่จันทร์เหรอครับ"
"จ๊ะ จะมีใครอีก ในชีวิตแม่มีจันทร์กับลูกแล้วก็น้องนั่นล่ะ"
"แหมคุณท่านคะ พูดเกินไปจันทร์เองก็เป็นแค่คน"
"พอแล้วจันทร์อย่าทำให้หงุดหงิดแต่เช้า เสื้อผ้าเตรียมแล้วเหรอ ถึงได้มาเตรียมให้ชั้นน่ะ"
"เอ่อ ค่ะคุณท่านเตรียมแล้ว"
คุณอภิสราชิงพูดก่อนเพราะรู้ว่าจันทร์จะเอ่ยอะไรออกมา อย่างเดียวที่ไม่พอใจจันทร์คือการที่เธอเจียมตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเยินยอยกขึ้นแค่ไหนก็ตาม คุณอภิสรารู้ดีว่ามันเป็นสิ่งที่ดีเพราะสิ่งนี้ก็แผ่ซึมไปถึงภูมิบุญด้วย แต่บางทีเจ้าของบ้านเองก็รำคาญใจเพราะเธอเองก็ไม่เหลือใครอื่นนอกจากคนใน บ้านเอง
"ว่าไงคุณ คืนนี้ว่างไหม"
ทันเองก็เริ่มดำเนินการตามแผนต่อไป เพราะคิดว่าถ้ารีรอหรือเล่นตัวมากไปมันจะจืดเสียก่อน
"คุณ ว่าง ว่างสิ ที่ไหนครับ"
เสียงของพีทมันตื่นเต้นออกนอกหน้า แม้จะอยู่ที่คอนโดกับแทนทวีเอง
"ที่เดิม เวลาเดิม"
"ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเจอกัน"
"ใครอ่ะพีท"
แทนทวีถามขึ้นเสียงเขียว
"อ้อ เพื่อนน่ะแทน เขาบอกว่าอยากจะร่วมงานด้วย เนี่ยวันนี้พีทจะไปหาแม่ คิดว่าน่าจะทำงานเสียที พักพอแล้ว"
พีทเสแสร้งไป ความจริงแล้วกิจการทางบ้านของพีททำเกี่ยวกับออการ์ไนเซอร์ จัดอีเว้นงานต่างๆ เป็นบริษัทค่อนข้างใหญ่ แม้พีทเองจะยังไม่อยากทำงานแต่มันก็คงถึงเวลาเสียที เพราะอยู่เฉยๆก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แต่ที่คอนโดกับแทนทวี
"เหรอ งั้นแทนก็จะไปคุยกับพ่อเหมือนกัน น่าจะทำงานได้แล้ว"
"อืมดีเหมือนกันเนอะ เราจะได้ไม่ว่าง อยู่แบบนี้เซ็งตายเลย"
พีทยิ้มร่าเริงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป แทนทวีเองไม่ได้เอะใจคิดเป็นอื่นเพราะเชื่อใจพีท
"อยู่ไหนแล้วคุณ ผมถึงแล้วนะ"
พอถึงเวลานัดพีทก็โทรจิกตามตัวทัน
"อ้อ กำลังถึง รอหน่อยสิ"
"อยากเจอแล้วอ่ะ รีบๆมาหน่อย"
"หึ เจอก็แค่เจอนี่"
ทันพูดออกไปแล้วกดวางสาย
"แหม เล่นตัวเชียวนะยะ อย่าให้ชั้นได้กินนะ จะเอาให้โงหัวไม่ขึ้นเชียว"
ยิ้มพรามเสน่ห์ขึ้นมา ในหัวก็คิดถึงแผนการที่วางเอาไว้เช่นกัน
"ไปที่อื่นเถอะ เสียงดัง"
พอทันไปถึงก็พูดขึ้นยังไม่ทันได้นั่ง
"ได้ ไปที่ไหนดี"
"โรงแรมไหม"
"ได้ งั้นไปเลย"
เสียงสั่นขึ้นมา สายตาฉายแววกระหายใคร่อยากออกมา ทันเองก็ยิ้มออกมา
"ไปรถผมนะ รถคุณจอดไว้นี่ล่ะ"
ทันเอ่ยขึ้น พีทเองก็ไม่ได้แย้ง กลับยินดีเสียอีก
"ตกลงคุณมีแฟนหรือยัง ไม่เห็นบอก"
ทันเอ่ยขึ้นระหว่างบึ่งรถออกจากซอยทองหล่อ
"ไม่ ไม่มี ผมจะมีใครได้ยังไง เพิ่งกลับจากเมืองนอกนะ คุณอ่ะพูดอะไรก็ไม่รู้"
ตอบตะกุกตะกัก หลบสายตาตอบไม่เต็มเสียง
"เอาให้แน่"
"แน่สิคุณ ผมจะหลอกคุณให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ"
"ให้ได้ผมไง หึหึ"
ทันตอกกลับไป พีทเองเม้มปากแล้วหันไปมองหน้าทัน
"แหมพูดซะ แล้วจะให้ไหมล่ะครับ คุณ"
ทำสายตายั่วยวน กระเถิบเข้าประชิดตัว
"ผมชื่อทันนะ"
"ผมพีท"
เสียงกระเส่าขึ้นมาวางมือไว้บนตักของทันอย่างไม่เคอะเขิน ทันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร
"พี่จะยอมทำเพื่อเรานะภูมิ พี่เคยทำผิดกับเราไว้มาก พี่ไม่เสียใจหรอกนะที่ทำแบบนี้ อย่างน้อยพี่ก็มีแต่ได้กับได้ ไม่มีเสีย"
ทันคิดอยู่ในใจก่อนจะฉายรอยยิ้มออกมาที่มุมปาก ปล่อยร่างกายให้มันตื่นตัวไปตามแรงยั่วยวนของพีท
"อ๊ะ โห"
พีทเองรูดซิบกางเกงของทันออกแล้ว แม้เขาจะกำลังขับรถอยู่บนถนน พอเห็นเนื้อหนันของทันก็ถึงกับทำตาโต
"ทำไม เล็กไปเหรอ"
ทันพูดขึ้นไม่หันไปมองหน้าของพีท
"แล้วจะเล่นอยู่อย่างนี้เหรอ ไม่ทำอะไรมันล่ะ"
ทันเองก็ยั่วขยับเอวให้ซิปเปิดอ้ามากกว่าเดิม พีทกลืนน้ำลายคงคอ ไม่ถึงวินาทีก็ก้มหัวลง ทันเองเม้มปาก
"จะคิดอะไรมากมาย รู้ว่าเขาสกปรก แต่เอาเถอะ เราเองก็ใช่ว่าจะสะอาดผุดผ่อง"
คิดอยู่ในใจก่อนที่จะปล่อยใจให้ระเริงไปกับความหรรษาที่พีทมอบให้
"อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว"
ทันครางออกมาในคอ พีทเองก็ไม่ได้สนใจ
"อ๊ะ อ่า"
พอเห็นทันเกร็งตัวพีทเองก็เร่งจังหวะของปากให้เร็วขึ้น ไม่ได้กลัว ไม่ได้สนใจ ทำเพราะพึงใจ ทันเองก็กดหัวของพีทลงให้จมแช่อยู่อย่างนั้น พีทเองก็ไม่ขัดขืนกลืนกินอย่างพึงใจ
"อ่า ทันอ่ะกลืนลงคอหมดเลย"
ทำท่าอายแต่แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง สายตายังยั่วยวนอยู่
ทันเองจอดรถข้างทางจัดการกับกางเกงของตัวเอง ยิ้มพราวออกมา
"คุณลงตรงนี้ล่ะ ผมเสร็จแล้ว อยากจะนอน"
"อ้าว ทำไมล่ะทัน"
"ลงไป"
เสียงห้วนเขียวปราดตามอง พีทเองชะงักอยู่ตกใจ
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยเจอกันนะครับที่รัก ไม่ส่งนะ"
พูดแล้วหันหน้าตรงไปยังถนน บริเวณนี้คือแถวพระรามเก้า ข้างทางมีไฟสาดส่อง แต่เปลี่ยวมืด
"จะให้ลงตรงนี้ได้ยังไง รถผ่านไม่ค่อยมีอ่ะ ทัน แวะไปส่งให้ที่รถพีทหน่อยสิ"
"ลงไป ผมอยากจะกลับแล้ว"
ยังยืนยันคำเดิมน้ำเสียงเดิม
"ใจร้ายอ่ะ"
"หึ หรือจะไม่เอา"
ทันพยักหน้าให้พีททำตามที่บอก เขายึกยักอยู่นานกว่าจะลงจากรถ พอเขาก้าวลงจากรถประตูปิดลงทันก็บึ่งรถหนีไปทันที
"แหม เลวได้ใจจริงๆเลยนะ คุณทัน แต่โดนใจที่สุด หึหึ คอยดูนะ จะเอาให้ติดแกะไม่ออกเลย เลวๆแบบนี้ล่ะชอบ"
ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ส่วนทันพอขับรถหนีมาก็แวะปั้มซื้อน้ำขวดในร้านขายของแล้วเข้าไปทำความสะอาด ให้ตัวเอง ทำเหมือนเปื้อนอะไรสกปรกมากมาล้างอย่างดี
"ภูมิวันนี้แม่กับแม่จันทร์ไม่อยู่นะ ทำกับข้าวให้พี่กินหน่อยสิ อยากกินผัดขี้เมาทะเลฝีมือภูมิ"
โตโต้เอ่ยขึ้นเมื่อกลับมาถึงบ้าน ภูมิบุญชะเง้อมองหาผู้ใหญ่ที่เคยมานั่งรอที่หน้าบ้าน
"แล้วพี่อ้อยล่ะครับ"
"เห็นโทรบอกพี่ว่าจะไปดูหมอลำอะไรนี่ล่ะ"
โตโต้เอ่ยขึ้นแล้วยิ้ม แต่ภูมิบุญเองใจเริ่มสั่นไหว เหมือนคราวนั้นเลย คราวที่เขาโดนโตโต้ทำร้าย พอคิดขึ้นมาหน้าก็ซีดลง แต่โตโต้ปรี่เข้ามาประชิดตัวแล้ว
"ไม่สบายเหรอครับคนดี หน้าซีดเชียว"
เสียงกระซิบดังอยู่ข้างหู ภูมิบุญย่นลำคอทันที
"เอ่อ มะไม่ครับ เดี๋ยวภูมิไปทำให้นะครับ"
"เดี๋ยวพี่ช่วย"
"พี่โต้ไม่เคยทำนี่ครับ อย่าเลย"
"ไม่ลองแล้วเมื่อไหร่จะเป็นล่ะภูมิ เอาเถอะพี่ไม่อยากรอกิน"
โตโต้ยืนยันแล้วพับแขนเสื้อขึ้น ภูมิบุญได้แต่เม้มปากหวั่นอยู่ในใจแต่ก็พยายามรักษาอาการสีหน้าท่าทางไว้
"อย่าหั่นแบบนั้นสิครับ มาเดี๋ยวภูมิทำให้ดู"
พอให้ทำจริงๆโตโต้ก็ทำไม่เป็นเอาเสียเลย บอกให้หั่นมะเขือเปราะก็เอามีดมาสับๆท่าเดียว ภูมิบุญร้องเสียงหลง เข้าไปแย่งมีดออกมาจากมือของโตโต้และหั่นให้ดูเป็นตัวอย่าง
"เก่งจังครับ"
โตโต้จับบั้นเอวของภูมิบุญไว้เบียดร่างเข้าหาทันที ภูมิบุญเบี่ยงตัวออกแล้วหันมาทำตาเขียวใส่
"อยากโดนมีดบาดเหรอครับ"
"ฮ่าๆๆ ดูทำหน้าเข้า ก็พี่ตั้งใจดูอยู่นี่ครับ"
"ดูห่างๆก็ได้นี่ครับ"
"อ้าว พี่สายตาไม่ค่อยดีภูมิไม่รู้หรอกเหรอ"
โตโต้ยิ้มหัวเราะอย่างพอใจ แล้วท้าวคางลงกับแท่นกลางครัวที่ภูมิบุญกำลังหั่นมะเขืออยู่ พอหั่นมะเขือเสร็จก็เอาพริกมาหั่นเป็นริ้วๆ
"โอ๊ย แสบตา"
โตโต้กุมหน้าทันทีเมื่อภูมิบุญลงมือหั่นพริก
"สม อยากมาดูใกล้ดีนัก"
พูดออกมาเบาๆ แต่ท่าทางของโตโต้ทำให้ใจสั่นไหวไป
"ไปล้างก่อนครับ เห็นไหมบอกแล้วทำครัวไม่ใช่ง่าย"
ภูมิบุญจูงมือของโตโต้ไปที่อ่างล้างผักแล้วเปิดน้ำให้โตโต้ก้มหน้าลง วักน้ำใส่หน้า ภูมิบุญเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบผ้าเย็นมาแกะพอโตโต้เงยหน้าขึ้นก็เช็ดให้
"ยังแสบอยู่ไหมครับ"
"อือ แสบจัง"
"อย่าเพิ่งลืมตานะครับ ทนเอาหน่อยเดี๋ยวก็หาย"
ภูมิบุญพูดแล้วเอาผ้าเย็นเช็ดตามใบหน้าและแถวขอบตา พลันโตโต้ก็เอื้อมมือขึ้นกุมมือของภูมิบุญเอาไว้ ใจสั่นไหวขึ้นมาพยายามจะชักมือออกแต่โตโต้ไม่ยอมปล่อย
"ภูมิ ให้พี่ดูแลภูมิเถอะนะ พี่ทนเห็นภูมิอยู่แบบนี้ไมได้"
ใจหลุดลอยสั่นไหวไปไกล ทำมันมันถึงสั่นไหวได้มากขนาดนี้นะ
"ใครกันแน่ที่กำลังดูแลใครอยู่"
ภูมิบุญพูดขึ้นเสียงขาดๆหายๆ โตโต้ยิ้มออกมาเห็นไรฟัน
"ฮ่าๆๆ นั่นสินะ งั้นภูมิอยู่ดูแลพี่คนเดียวแบบนี้ได้ไหม พี่มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆภูมิ"
ยังไม่ยอมหยุด ทุกคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของภูมิบุญมันเป็นช่องทางไปได้เสมอสำหรับโตโต้ ภูมิบุญแม้จะหวั่นไหวไปมากแต่ก็พยายามดึงสติกลับคืนมาหันไปทำกับข้าวต่อ พอเสร็จจากการเก็บกวาดหลังทานอาหารก็กลับมาอาบน้ำเตรียมจะนอน แต่พอกลับเข้ามาในห้องน้ำก็ต้องผงะเพราะโตโต้นอนแผ่อยู่บนเตียงแล้ว
"พี่ เข้ามาทำไม"
ภูมิบุญร้องอกไปสีหน้าตื่นกลัว
"พี่ไม่อยากนอนคนเดียวอ่ะ นอนด้วยได้ไหม ฮ้าว ง่วงจัง"
เสแสร้งออกมา ภูมิบุญยืนนิ่ง
"ไม่ได้นะครับ ภูมิไม่สะดวกใจ พี่โต้กลับไปนอนที่ห้องเถอะ"
"ทำไมล่ะภูมิ ให้พี่นอนเป็นเพื่อนเถอะ"
ไม่พูดเปล่าลุกขึ้นมาดึงข้อมือภูมิบุญให้ล้มลงไปนอนบนเตียง โตโต้รีบขึ้นคร่อมทันที
"อย่านะ อย่าทำแบบนี้ภูมิขอร้อง"
"หือ ทำไมครับคนดี พี่ขอกอดหน่อยได้ไหม คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว"
โตโต้เองก็ลืมเรื่องราวเก่าๆไปสิ้น ตัดสินใจแล้ว แต่ก่อนเคยเกลียดเขามากจนไม่อยากจะมองหน้า แต่ตอนนี้อยากได้หัวใจของคนที่กอดอยู่ในอกมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้ เขายอมสยบให้กับภูมิบุญคนเดียว มั่นใจแล้ว ปากก็พร่ำเพ้อพูดอะไรออกไปต่างๆนานา ครางอยู่แถวลำคอของภูมิบุญ สูดเอากลิ่นสบู่แรงๆเข้าปอด ภูมิบุญสั่นไหวสะท้านไปถึงใจ
"อย่าครับพี่โต้ ภูมิขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลย"
"หือ ทำไมครับคนดี พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ พี่แค่กอดเฉยๆ"
"กอดก็ไม่ได้"
"ทำไมจะกอดคนที่พี่รักไม่ได้"
โตโต้ถอนหน้าขึ้นจากลำคอของภูมิบุญจ้องมองเข้าไปในตาทั้งสอง ที่ฉายแววสั่นสะท้านตื่นกลัวอยู่ พอโดนจ้องตาหน้าถูกจับเอาไว้ไม่รู้จะหลบหรือเบือนไปทางไหน เขาจ้องมาก็จ้องตอบกลับไป อ่านสายตาภาษาใจที่เขาสื่อออกมา หวั่นเข้าไปถึงทรวง โตโต้ประทับริมฝีปากลงทันที ปากของภูมิบุญที่เผยอกำลังจะพูดออกมาโดนประทับแล้ว พยายามจะขัดขืนแต่ทำไมต้านแรงภายในใจไม่ได้ อ้าปากรับรอยจุมพิศอย่างเต็มใจ
"พอแล้ว ภูมิขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลย"
น้ำตาเคลือบตาร้องออกมา ความในใจมันก็มีมากมายเหลือเกิน ยังไม่พร้อม ยังไม่อยากทำแบบนี้ ภูมิบุญผลักหน้าของเขาออก โตโต้ยิ้มพราวแล้วจูบหนักแน่นที่หน้าผาก
"พี่ไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้หรอกครับ พี่ขอกอดแค่นั้นเอง พี่จะรอจนกว่าภูมิจะพร้อมรับรักของพี่ พี่จะรอครับคนดี"
เสียงทุ้มบาดลึกลงไปในใจ ภูมิบุญเม้มปากหนักก่อนที่จะหันหลังให้เขากอดอย่างพอใจ เนิ่นนานแสนนานที่ใจฝ่ามรสุมมา ไม่อยากจะเปิดรับพายุรักลุกใหม่ ยังทำใจไม่ได้ วันก่อนเพิ่งจะร้องไห้คร่ำครวญเสียใจอยู่ มันเร็วไปไหมที่จะกระดี๊กระด๊ารับรักใหม่ ไม่รู้ คิดไม่ออก ไปไม่ถูก สับสนในหัว ไม่อยากจะรับเรื่องเหล่านี้เข้ามาถมไว้ในใจ ขอพักใจบ้างแม้สักนาที ขออยู่กับตัวเองบ้าง แม้สักเสี้ยววินาที แค่นี้จริงๆ
รักกันๆ Ps. ตอนนี้เลขสวยนะเนี่ย วะฮ่าๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
^
^
^
จิ่มพี่ eiky ด้วยรัก
:L1:
-
เฮ้อ รักเป็นพิษ หัวใจขอหยุดพักเรื่องรัก แค่สักวินาทีเดียวก็พอ
รัก eiky เสมอ
อีป้าแก่ ๆ
-
เหอ เหอ ปฏิบัติการเอาคืนเริ่มแล้ว พี่ทันนี่ก็เลว แรงได้ใจจริง ๆ
อย่างนี้แหละเหมาะกับอิพีทดี โอ๊ยยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
+1
-
ชอบตอนนี้ยังเยย
เหมือนเรื่องนี้จะเปลี่ยนจากคนเลวแรกๆ มาเป็นคนดีที่หลังเลยง่ะ
ทันก็แรงได้ใจ จัดการยัยพีทหนักๆเยยเพ่
ส่วนโต้ก็รุกเข้าไปเลย ภูมิเริ่มใจอ่อนแล้ว o13
กอดปี๊อิ๊ก :กอด1:
-
อยากจะอ่านตอนที่แทนรู้เรื่องยัยพีทใจจะขาดแล้ว 55+
ภูมิจ๋าอะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะนะ อยากอ่านตอนที่ภูมิมีความสุขจริงๆ เร็วๆ :กอด1:
-
ดีใจจังได้อ่านแล้ว รอตั้งคืนนึงแน่ะ
ตอนนี้ภูมิเริ่มมีใจกับโตโต้แล้ว แสดงว่าน้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน
-
"หึ ภูมิ อีนี่มันร่านจริงๆนั่นล่ะ คิดไว้ไม่มีผิดว่ามันต้องขอเบอร์"
แทนทวีเล่าออกมา ภูมิบุญก็นิ่งฟังอยู่อย่างตั้งใจ
พอเห็นทันเกร็งตัวพีทเองก็เร่งจังหวะของปากให้เร็วขึ้น ไม่ได้กลัว ไม่ได้สนใจ ทำเพราะพึงใจ ทันเองก็กดหัวของพีทลงให้จมแช่อยู่อย่างนั้น พีทเองก็มีขัดขืนกลืนกินอย่างพึงใจ
"อ่า ทันอ่ะกลืนลงคอหมดเลย"
ทำท่าอายแต่แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง สายตายังยั่ยยวนอยู่
---------------------------------------------------
แรงมั้ย...ก็แรงแต่โดยส่วนตัวรู้สึกว่าโดยทั่วไปสำหรับเรื่องนี้แล้วไม่แรงไปนะคะ (คนเขียนบอกจะดีใจหรือเสียใจดี 555+)
สรุปว่าตอนจบโตโต้คงเป็นพระเอกใช่มั้ยเนี่ย คงไม่จบแบบภูมิอยู่โสดหรอกมั้ง
สู้ๆค่ะ!
-
แทนทวีเล่าออกมา ภูมิบุญก็นิ่งฟังอยู่อย่างตั้งใจ
น่าจะเป็น ทัน นะคะ
ตอนนี้แหละ โตโต้ นายรีบรุกภูมิเลย...จิตใจตอนนี้ยิ่งอ่นแอสับสน เป็นช่วงเวลาที่ภูมิงงงวย
ทำให้เขารักและไว้ใจนายซะ o13
-
555555 หัวเราะอย่างคนจะเป็นบ้า 55555
ไอ้พี่แทนกำลังโดนนังเชื้อโรคเล่นงาน 5555
ยิ่งคอนนี้ไม่มี"ภูมิ"คุ้มกันแล้วเชื้อโรคเล่นงานได้ง่ายๆแน่
สมน้ำหน้ากับความมักง่าย
แต่อยากจะรู้เรื่องราวคนรอบข้างใกล้ชิดของไอ้พี่แทนด้วยนะครับจะรู้สึกเป็นอย่างไรที่ได้ทำอะไรพลาดไปด้วยนะครับพี่อิ๊ก
-
ไอ้แทน และพีทเน่า กำลังโดนเอาคืน วะฮะฮ่า!! อีโต้ก็รุกต่อปายยยยน้าาาา
-
แทนกับพีทเริ่มเข้าสู่ช่วงจรอุบาท
แทนเริ่มคิดได้แล้วใช่มั้ยล่ะ...มีทองอยู่ในมือแต่กลับหน้ามืดตามัวไปหยิบกากเพชรมาแทนซะได้
พีท...แรง
แต่เคยอ่านแรงกว่านี้
ตอนนี้เหมือนเป็นตอนที่แรงที่สุดของเรื่องนี้เลย ก็ดีนะ แสดงถึงธาตุแท้ดี
ตูดสั่นเลยนะแกรรร...เง้ออ
เกลียดคนอย่างพีทว่ะ สงสารแทนที่ได้มัน แต่ก็คิดได้ว่ากรรมคงกำลังสนองทั้งสองคน
ชอบฉากของคุณโตโต้กับภูมิบุญ มันหวานอวลๆดี
อยากจะบอกโตโต้ว่าให้ใช้ลูกตื๊อเข้าไปเยอะๆ เพราะตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก
แต่ก็เข้าใจภูมิบุญ ให้เวลานายเอกของเราหน่อยแล้วกัน
+1 พี่อิ๊ก คิดถึง :กอด1:
-
เกลียดอิพีทจริงๆเลย :fire:
ขอให้ความชั่วโดนเปิดโปงเร็วๆ อยากจะดูน้ำหน้าอิพี่แทนจริงๆว่าจะเป็นยังไง
ภูมิจ๋าเมื่อไหร่จะใจอ่อนซักทีหล่ะ ถึงตอนนี้ใจยังไม่อ่อนแต่ก็มีหวั่นไหวเหมือนกันใช่ม้า :-[
พี่อิ๊กมาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
พีทแรดดดดดดดดดดดดดดดดดด :angry2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้วเย สนุกมากมายเหมือนเดิม
ใกล้แล้วพีทเอ๋ยยยย
ความสนุกอยู่กับหล่อนได้ไม่นานหรอก
คิดแล้วก้อสนุกแล้วค่าไรท์เตอร์
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
โตโต้ๆๆๆๆๆๆ
ชั้นรักนายจัง
อ๊ายยย
ชอบโตโต้อ่ะ
เคลิ้มเลยตู
ปล งานนี้ต้องยกความดีให้พี่ทันซ่ะแล้ว
เกลียดพีทมากอ่ะ
คนอะไีร
แย่สุดๆ
-
หัวเราะ หัวเราะ และหัวเราะด้วยความสะใจ
ถึงเวลาเอาคืนแล้ว
ตอนนี้ไม่แรงหรอกครับ
เอาไว้จับพีทมาหั่นศพเมื่อไหร่นั่นแหละโหด ฮ่าๆๆๆ
:z2:
-
อยากให้พี่โตโต้สมหวังสักที ใจอ่อนเร็วๆนะ
-
"อยากลองไหมล่ะ รับลองคุณจะติดใจ"
ที่ถูกต้องเป็น >>> รับรอง ค่ะ
อินังพีทบอกไม่ชอบพวกของต่ำๆ แต่ตัวแกน่ะ ต่ำกว่าชั้นแก่นโลกแล้วเฟ้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!! :angry2: :m31:
คนอย่างนี้ต้องเอามันไปฝังไว้ไกลๆเลย :m16:
อยู่ไปก็ทำบ้านเมืองสกปรก มีแต่เชื้อโรค :o211:
น้องภูมิจั๊ดด่วนเลยค่าาาาาา~ o18 o18
-
โต้ครับ ใจเย็นๆนะครับ โต้เคยได้ยินป่ะ อดเปรี้ยวไว้กินหวานน่ะ
น้องเค้าพึ่งจะผ่านช่วงเวลา "หัวใจสลาย" มาใหม่ๆ
แผลยังสมานกันไม่ดี อย่าพึ่งไป ป๋อ ณัฐวุฒิ น้องเร็วนัก
หมายถึงอย่าพึ่งไปสะกิดใจนองเค้าเลย เดี๋ยวแผลเกิดปริ เลือดไหลอีก แล้วก็จะไม่หายเร็ว
พี่แก้วว่าโต้เร่งพิสูจน์ความจริงใจ และพิสูจน์ให้น้องเห็นความรักที่แท้จริงที่โต้มีให้น้อง จะดีกว่าไหม
ถ้าน้องเกิดมาเพื่อเป็นของๆโต้ ยังไงๆน้องก็ต้องเป็นของโต้วันยังค่ำ ถ้าไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่ ซึ่งโต้ก็คงต้องทำใจ
คุณอิ๊กขา เชียร์โต้นะคะ
-
โตโต้นี่ขยันหยอดน้องภูมิจริงๆ :o8:
-
ทันยังคงความแสบไว้เหมือนเดิม......
พีท.....อยากได้จนไม่สนอะไร....สุดจะร่านเลยนะ
คิดอีกที....สมน้ำหน้าไอ้แทนที่ไปได้คนแบบนี้มา.... :laugh:
พี่โตโต้ใจเย็น ๆ....ให้เวลาน้องภูมิหน่อย.....
คิดว่าน้องคงไม่เห็นใครดีกว่าแล้ว...อดทนอีกนิด
รับรองว่า....คุ้มกับการรอคอยแน่ ๆ....เนอะน้องภูมิเนอะ o3
:L1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky :L1:
กด + ให้ความมันส์นะจ๊ะ
-
รอวิธีการเอาคืนของภูมิว่าจะทำยังไง
เอาให้กลับไปเมืองนอกไม่ทันเลย
สะใจดี
-
ห่างหายไปนาน เพราะติดงาน
กลับมาน้องภูมิแม้จะยังคงความแรง แต่ตอนนี้กิเลสอารมณ์ไม่อยู่เหนือสติแล้ว ดีใจจัง
รอให้สมหวังนะครับ
อาจแล้ว เฮ้อ ไอพี่แทน ถ้าเปลี่ยนใจก็น่าจะบอกตรงๆ มาหลอกคนอื่นให้รอเปล่า :angry2:
-
สะใจตอนที่พี่ทันไล่พีทลงรถจริงๆ อิอิ...
แต่เจ้าหล่อนก็ไม่ได้แคร์เลย... เอาอีกๆๆๆ อิอิ...สนุกอ่า
-
แอบมาลง ไม่บอกไม่กล่าว คืนนี้มีต่อไหมคะ อยากอ่านต่อ :z3:
น้องมิว่าไม่เห็นแรงเกินไปเลยนะคะคุณอิ๊กกี้ ตรงไหนหรอที่คุณอิ๊กกี้บอกว่าแรง สะใจคนอ่านออกค่ะ
คืนนี้ต่ออีกยก...ไหวไหมคะ :impress:
ไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะคะ
-
ฮ่าๆๆ เพื่อนๆบอกๆไม่แรง แสดงว่าผมคิดไปเอง เพราะกลัวว่ามันจะดูติดเรทไปหน่อยอ่ะครับ
ถ้าอย่างงั้น จัดไปอย่าให้เสีย เหอๆๆ แน่ใจนะว่าจะไม่โดนแบน เอิ๊กกกก
คืนนี้หวังว่านะครับ น้องมิ ขอรวบรวมสติก่อนเน้อ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อาจจะได้อ่าน 19+ ฮ่าๆๆๆ
รักกันๆๆ
-
อยากให้ทันได้เจอคนดีดีมั่งอ่ะไม่อยากให้พีทเกาะติดเลย
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีให้อ่านนะครับ o13
-
รออ่าน 19+ คืนนี้คับ :z1:
-
20+ก็ไม่ว่ากันค่ะ :z1:
แบบนี้คนอ่านชอบบบบ~ :haun4:
รอด้วยคนค่ะ :กอด1: o18
-
งานนี้พี่ทันยอมทุ่มสุดตัว!! เจ๋งจริงๆพี่ ยอมยกเครดิตให้เลย ฮ่าๆๆๆๆ (ถึงแม้จะได้กับได้อย่างที่พี่ว่าก็เหอะแต่การต้องเกลือกกลิ้งไปกับตัวสกปรกก็คงมีบ้างล่ะสิที่ทำให้รู้สึกไม่ดีจนคุณพี่ต้องไปล้างน้ำกลางทางขนาดนั้น) แต่เอาเนอะเพื่อน้องภูมิ o13
อีพีท คำว่า..แรด ร่าน เหี้ย ยังไม่เพียงพอสำหรับแกเลย :angry2: รีบๆออกไปจากวงโคจรภูมิเร็วๆเถอะ!
คุณพี่อิกกี้เคอะ :impress2: ไอจะรู้ดูแผนการของพี่ทันต่อนะจ๊ะ~
-
พี่อิ๊ก มารอ 19+20+21+ ด้วยเหมือนกัน
แต่ฮอนด้า+โตโยต้าไม่เอางะ กลัว
-
แรงได้อีกอ่ะ พีท
อยากได้คนเลว
เดี๋ยวก็โดน :z6: :z6: :z6:
เล่นให้หนักเลยนะ ภูมิ พี่ทันด้วย :z1: :z1:
เริ่มรักพี่ทันและ ทำเพื่อน้อง แต่ก็เชียร์โตโต้นะ
o13 o13 o13 o13 o13
-
โตโต้ตอนล่าสุดนายหล่อมาก นายทำดีแล้วอย่าดีแตกหล่ะ o13
ทันก็เป็นคนดีนะค่ะ
"คนเลวที่กลายเป็นคนดีมีแต่คนชื่นชม คนดีที่กลายเป็นคนเลวมีแต่คนรังเกียจ"
รักกันๆๆ
รอตอนต่อไปอย่างตั้งตาคอยค่ะอิ๊กกี้ :L1:
-
อ๊าย,..............
ไม่เห็นแรงเลยอ่า
ขอหนักๆกว่านี้ ก๊ากๆ XDDDDDDD
-
ฮ่าๆๆ เพื่อนๆบอกๆไม่แรง แสดงว่าผมคิดไปเอง เพราะกลัวว่ามันจะดูติดเรทไปหน่อยอ่ะครับ
ถ้าอย่างงั้น จัดไปอย่าให้เสีย เหอๆๆ แน่ใจนะว่าจะไม่โดนแบน เอิ๊กกกก
คืนนี้หวังว่านะครับ น้องมิ ขอรวบรวมสติก่อนเน้อ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อาจจะได้อ่าน 19+ ฮ่าๆๆๆ
รักกันๆๆ
น้องมิว่า ตอนที่ภูมิโดนวางยาแลดูจะแรง ติดเรท ยิ่งกว่าตอนล่าสุดอีกนะคะ :haun4:
กรี๊ด!!!! ตั้งตาคอยฉาก 19+ คืนนี้อย่างใจจดใจจ่อ :impress2:
ขอบคุณมากนะคะคุณอิ๊กกี้
-
อยากจะเห็นไอ้แทนตอนมันรู้ว่าเมียมันร่านจังเลย หึหึ
แต่คิดว่าแทนก็โดนมันหลอกเหมือนกัน รู้ความจริงคงจะเจ็บน่าดูนะแทน
แต่สะใจค่ะ :laugh:
ตอนนี้โตโต้พระเอ๊กพระเอกอ่ะ o13
-
คิดว่าจะไม่เขียนอะไรแบบนี้แล้วล่ะ ส่วนตัวคิดว่ามันไม่เหมาะสม อย่าว่ากันน้า อิอิ เค้าเรียบร้อยออก เหอๆๆๆ แนวนี้ไม่ถนัดอ่า ยังไงคิดว่าน่าจะเขียนผิดเยอะแยะไปหมด น้องมิช่วยดูหน่อยน้า ผมนี่น่าจะไปเป็นนักร้องลูกทุ่งเนอะ แม่ยกดันซะ ดันขึ้นด้วยนะขอบอกเหอๆๆ เขียนเอามันส์ พะยะค่ะ วะฮ่าๆๆๆๆ
ฉากเจ็ดสิบห้า
"แทน แทน นี่แทนรู้ไหมว่าบริษัทของแม่พีทน่ะเป็นคู่แข่งกับบริษัทที่น้องภูมิทำอยู่นะ"
พีทน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าสายงานของตนเกี่ยวพันกับภูมิบุญอีกครั้ง
"จริงเหรอพีท แล้วทำไมอ่ะ"
"แหม แทนก็จะลองดูสักตั้งไงว่าหัวของคนที่จบที่นี่กับคนที่จบนอกอย่างเราน่ะ ใครมันจะแน่กว่ากัน"
"อย่าไปยุ่งกับเขาเลยพีท ปล่อยน้องเขาไปเถอะ"
เริ่มรู้สึกผิด ไม่อยากจะทำให้ภูมิบุญเจ็บปวดอีกแล้ว
"แทนไม่ทำก็ไม่ต้องทำสิ อย่าลืมนะว่าภูมิน่ะทำพีทเจ็บแสบไว้มาก ยอมไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ"
"พีท ยกโทษให้น้องเขาเถอะ"
"โว้ย แทน อะไรกัน แค่นี้นะ วันนี้พีทกลับดึกหน่อยนะ มีนัดกินข้าวคุยงานกับเพื่อน"
โวยวายใส่แล้ววางหูไปทันที
"หึ แกเจอชั้นแน่ไอ้ภูมิ มางัดกันสักตั้งซิ ใครมันจะแน่กว่าใคร"
คาดโทษไว้ในใจก่อนที่จะขับรถบึ่งออกไปจากบริษัทของมารดา
"คุณหินครับโปรเจ็กต์ใหม่ที่ของคุณกานดาน่ะครับ ไปถึงไหนแล้ว"
ภูมิบุญเดินมาหาหินที่ออฟฟิศไต่ถามถึงงานที่ตนเองเป็นคนรับผิดชอบเกี่ยวกับการจัดงานที่เขาค้อ
"รอเสนองานอีกครั้งสุดท้ายครับน้องภูมิ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร"
"ครับ งั้นวันไปเสนองานภูมิขอไปด้วยนะครับ จะได้ทำความรู้จักกับคุณกานดาเอาไว้ เพราะลุกค้าคนนี้สำคัญอยากให้ได้งาน"
"ได้ครับน้องภูมิ คุณกานดาแกคงจะดีใจ"
เสียงเพลงที่กระหึ่มดังไม่ได้ช่วยให้จิตใจเคลิ้มไหวไปด้วยเลยแม้แต่น้อย พีทนั่งกัดปากตัวเองอยู่เพราะติดต่อกับทันไม่ได้
"เป็นไรแก หน้างอเชียว ผัวไม่มาเหรอ"
เพื่อนถามขึ้นเพราะสีหน้าของพีทบอกบุญไม่รับ
"ปากดีนะแก คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ เซ็งทำไมปิดโทรศัพท์เนี่ย"
"ใครยะ"
"เสือก เบื่อว่ะแก มีอะไรให้ทำดีกว่านี้ไหม"
ตวาดใส่เพื่อนๆไป แต่ทำหน้าไม่สนใจกับปฏิกริยาของเพื่อน ถามเรื่องที่จนอยากรู้ทันที
"ไปตี้กันไหมล่ะ เดี๋ยวชั้นจะได้นัดเด็กให้"
"ก็นี่ไม่ใช่ตี้เหรอ"
"ตี้แบบมีของน่ะย่ะ ทำยังกะไม่เคย"
"เออ ดีเหมือนกัน ไม่ได้ทำนานแล้ว ไปแกชั้นเซ็ง"
ลุกเดินออกมาจากโต๊ะทันที เพื่อนก็เดินตามทั้งคู่ตรงไปยังคอนโดของเพื่อนพีททันที
"ภูมิลูกมานี่หน่อย ป้าได้ของมาจากวัดมารับไปสิจ๊ะ"
คุณอภิสรากวักมือเรียกภูมิบุญลงมาจากรถ โตโต้เองก็เดินตามมา
"ครับคุณท่าน"
"สายสิญจน์จ๊ะ ขอหลวงพ่อมาจะได้แคล้วคลาด"
คุณอภิสราหยิบด้ายสีเหลืองเส้นเล็กๆออกมาจากห่อ ภูมิบุญยกมือขึ้นพนมคุณอภิสราก็ผูกข้อแขนให้
"ของโต้ล่ะแม่"
โตโต้นั่งลงข้างๆภูมิบุญทำสีหน้าล้อเลียนผู้เป็นมารดา
"แหม ของเราแม่ก็ไม่ลืมหรอกนะ มายื่นแขนมา ภูมิรองแขนให้พี่เขาหน่อยสิ"
โตโต้ยื่นแขนไปให้มารดาผูกข้อมือให้ ส่วนภูมิบุญก็ยื่นมือไปแตะแขนของโตโต้ ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่คนตัวใหญ่คิดไปไกลแสนไกลแล้ว
"ฮ่าๆๆ เหมือนแม่กำลังแต่งงานให้โต้กับน้องเลยนะครับ"
หัวเราะออกมา ภูมิบุญหน้าแดงจัด ตุณอภิสราก็ยิ้มมองหน้าภูมิบุญ
"เรานี่ก็เข้าใจพูดนะตาโต้ มาลูกกินน้ำมะตูมเย็นๆหน่อย มาเหนื่อยๆ"
ยิ้มออกมาเหมือนรู้เห็นเป็นใจกันทั้งสองแม่ลูก ส่วนภูมิบุญนั่งหน้าแดงก่ำอยู่ ใจหวิวๆ
"เรียกเด็กน่ะ ขอที่มันหล่อๆดูเป็นคนได้ไหมนังป๊อด ไม่ใช่คว้าเด็กข้างถนนมา ชั้นไม่กินด้วยหรอกนะ"
พีทร้องบอกเพื่อนที่กำลังกดโทรศัพท์ออกไปเรียกเด็กมาร่วมปาร์ตี้ด้วย
"จ้า แม่คนสวย แกล่วงหน้าไปก่อนเลย ชั้นมีแต่โค๊กนะแก ถ้าอยากอีเดี๋ยวชั้นโทรสั่งอีคริสให้"
"เออ เอามาหมดนั่นล่ะ เซ็งจัดเร็วๆเดี๋ยวดาวน์ก่อน"
พีทรอจานที่กำลังอบในตู้ไมโครเวฟ พอเสียงร้องของเครื่องดังบอกว่าของที่อยู่ภายในสุกแล้วก็เปิดตู้อบเอาจานออกมา
"โอ๊ย ร้อน"
"โง่จริง ไม่เอาผ้ารองล่ะหล่อน"
"แหม ปากดีนะอีป๊อด มาทำให้ชั้นเลยแก"
"ถอยไปอีคุณนาย ได้เรื่องอะไรสักอย่างไหมเนี่ย"
ป๊อดเอาผ้ามาหยิบจานไปนั่งลงบนโซฟา ของในจานไม่ใช่ของกินแต่อย่างใด มีเพียงราบเปื้อนของอะไรสักอย่างสีน้ำตาลเหลืองๆติดอยู่กรัง พอนั่งลงก็เอาบัตรโดยสารรถไฟฟ้ามาขูดเบาๆ พลันคราบนั้นก็กลายเป็นฝุ่นผง ที่ซื้อบัตรโดยสารรถไฟฟ้าเอาไว้ไม่ได้ใช้แต่อย่างใด แต่เอามาทำเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
"มาๆ ชั้นเป่าให้"
ป๊อดหยิบหลอดดูดน้ำขึ้นมาเอาผงนั้นเข้าไปในหลอด พอพีทมานั่งลงใกล้ก็เอาท่อไปจ่อที่จมูกเป่าลมเข้าไปเต็มแรง
"สัตว์ อ่าขึ้นหัวเลยแก"
"เป่าให้ชั้นบ้าง"
พีทหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วลืมตาขึ้นหันไปทำให้เพื่อนบ้าง
"โอ สวรรค์"
ป๊อดครางออกมา ท่าทางของทั้งสองคนดูหลุดไปแล้วจากโลกความเป็นจริง ตาปรือม่านตาขยายกว้าง พีทดิ้นพราดๆไม่ใช่ทรมานแต่เหมือนว่าตัวเองกำลังลอยอยู่บนอากาศ
"เด็กใกล้มาหรือยังแก ชั้นอยาก"
"มาแล้ว เดี๋ยวลงไปรับก่อน"
ป๊อดบอกแล้วเดินออกจากห้องไป พีทเองก็ดิ้นพรวดพราดอยู่บนโซฟา มือไม้เริ่มป่ายเสื้อผ้าให้หลุดออกจากกาย
"กี่คนแก"
เสียงเริ่มสั่น หูตาเริ่มพร่ามัว
"สาม"
"ไม่พอ ชั้นอยากได้มากกว่านี้"
"เออๆ เดี๋ยวชั้นบอกอีคริสพามาด้วย เอาอีเพิ่มนะแก ไหนเอาเงินมา"
"สัตว์ หน้าเงินนะแก ในกระเป๋าโน่นไปหยิบเอา"
"ของแกทำเองนะ อ้าวน้องเอาเลยๆ ในจานน่ะช่วยตัวเอง"
ชายหนุ่มรูปงามหน้าตาท่าทางมองไม่ออกว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ทั้งสามตั้งวงล้อมจานใบนั้นอยู่ พีทคลานเข้าไปหา
"ใครใหญ่สุด"
ครางเสียงกระเส่าออกมา
"ผมเจ็ดอ่ะพี่"
"ฮ่า ไหน"
เริ่มหายใจออกทางปาก พีทให้คนทั้งสามเติมเชื้อไฟให้ พอสูดเข้าไปอีกรอบก็หลับตาปี๋ ลมหายใจร้อน ชายหนุ่มทั้งสามก็ทำท่าเดียวกัน ส่วนป๊อดกำลังอบจานที่สองอยู่ระหว่างรอเพื่อนอีกคน
"อ่า ใหญ่จริง"
เอามือล้วงงัดของสงวนของเขาออกมาทันที ไม่อายใครไม่สนใจ พีทก้มลงทำอย่างที่ทำกับทัน
"อ่า สุดยอดพี่"
อีกสองคนที่เหลือก็ถอดเสื้อผ้าของพีทออกแล้ว พีทเองก็ไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น ก้มหน้าก้มตาให้ความสนใจกับของที่อยู่เบื้องหน้า
"เอาชั้น เอาชั้น เอาแรงๆ ฮ่า ร้อน"
ไม่รู้ว่ามีสติหรือไม่ แต่กริยาที่แสดงออกมา เขาคงไม่ทำตอนที่ปกติอยู่แน่ๆ
"เอ๊ะ ใครให้ใส่ถุง ไม่ต้องเอาเข้ามาแบบนั้นล่ะ"
ปากก็ทำกิจกรรมกับชายหนุ่มอีกสองคน แต่พอเหลือบตาไปเห็นชายหนุ่มคนนั้นกำลังหยิบถุงยางอนามัยมาใส่ก็ร้องตวาดออก ไป เขาโยนมันทิ้งทันที หน้ามืดตามัวทั้งสองฝ่าย พอเพื่อนอีกคนมาก็ไม่สนใจหันไปมอง ครวญครางออกมาอย่างสาแก่ใจ คนแล้วคนเล่าที่ยัดเยียดความเป็นชายเข้าไปในร่างายแต่คนที่รับมันเข้ามากลับ ไม่รู้สึกว่าพอ ยังไม่พอ ยังอยากได้อีก ยาสองขนาดผสานกันทำให้โลกของพีทเปลี่ยนสีเป็นเฉดที่เขาต้องการ วนเวียนทำแบบนั้นอยู่จนถึงเช้า นอนหลับไปเมื่อฤทธิ์ของยาหมดลง
"โอย ปวดตัวจัง"
พอตื่นก็ครวญครางออกมา
"แหมไม่ปวดก็เวอร์ล่ะ ผู้ชายตั้งหกคน สมใจแกเลยสิ"
"เฉยๆอ่ะถ้าเรื่องนั้น ตอนอยู่โน่นก่อนเจอแทน ชั้นล่อฝรั่งไปตั้งสิบกว่าคน ไม่เห็นเป็นไร"
"ต๊ายแก เหล็กเรียกแม่เลยนะเนี่ย"
"หึหึ รู้จักชั้นน้อยไป หาอะไรมากินหน่อยสิแก หิวแล้ว แล้วนี่กี่โมงแล้ว"
พีทคลานไปบนพื้นคว้าผ้าเช้ดตัวมาพันกายเอาไว้
"ว้าย ไอ้บ้าตัวไหนกัดคอชั้นเนี่ย เลวที่สุด"
พอยืนอยู่หน้าห้องน้ำก็ส่งเสียงร้องออกมา ที่ร้องตกใจเพราะกลัวว่าแทนทวีจะรู้
"ไหนแก โหรอยใหญ่เชียว"
หน้าซีดเอามือแตะอย่างแผ่วเบา
"แทนจะสงสัยไหมเนี่ย"
"แกก็ไปร้านหมอให้เขาทำให้ดิ น่าจะดีขึ้น"
"ร้านหมอที่ไหนเขาแก้รอยดูดด้วยอีนี่"
"แหม อีโง่เดี๋ยวนี้เขาทำให้มันจางได้ย่ะ หรือไม่หล่อนก็เอารองพื้นโป๊ะเข้าไปสิ ไม่เอาแล้วคุยด้วยแล้วอารมณ์เสีย"
มองอยู่นานถอนหายใจ ใครกันนะที่ดูดคอจนเป็นรอยขนาดนี้ แต่ก็ไม่หวั่นใจมากแล้วเพราะคิดว่าคงเอารองพื้นทาให้มันหนาๆแทนทวีเองก็คง ไม่สังเกต
"ไปไหนมาพีท ทำไมเมื่อคืนไม่กลับห้อง"
พอกลับเข้าห้องไป แทนทวีก็นั่งตาเขียวรออยู่
"อ้อ พอดีกินเหล้ากะเพื่อนน่ะแทนเมา เค้าเลยไม่อยากกลับ ขับรถมันอันตราย ไม่คุ้นถนนด้วย"
"น่าจะโทรมาบอกกันบ้าง รู้ไหมว่าเป็นห่วง"
"แทนอ่ะ ขอโทษน้า เค้าขอโทษคราวหน้าจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว"
เข้าไปออเซาะกอดแขนของแทนทวี ส่วนแทนทวีก็ทำหน้าบึ้งอยู่ ในใจก็เริ่มที่จะหวั่นๆ พีทดูเปลี่ยนไปมากเมื่อกลับมาเมืองไทย ตอนอยู่ที่โน่นเขาไม่ได้เป็นแบบนี้ หรือว่าเราจะ ไม่หรอก ไม่น่าจะมีอะไร แทนทวีแย้งตัวเองอยู่ในใจ
"พรุ่งนี้ใช่ไหมครับคุณหินที่ต้องไปพบคุณกานดา"
"ครับน้องภูมิ นัดเอาไว้ตอนบ่าย"
"ดีครับ ภูมิจะได้เคลียร์งานเรียกด้วยนะครับ"
ภูมิบุญเองพอผ่านเรื่องร้ายๆมาก็เป็นผู้ใหญ่เกินอายุ มีความรับผิดชอบความคิดความอ่านก็กว้างไกลกว่าแต่ก่อนเยอะ เรื่องที่เลวร้ายถ้าเราไม่ยอมแพ้ให้มันเสียก่อน มันนั่นเองที่เป็นแรงผลักทำให้เราโตขึ้น
"เสียดายงานคุณกานดาจริงๆเลย"
พอพีทเข้าไปทำงานในบริษัทกับมารดาของตน มารดาก็มาบ่นให้ฟังเพราะงานที่หลุดลอยไปคืองานใหญ่ประจำปีเลยก็ว่าได้
"ทำไมล่ะแม่ กะอีแค่งานแต่งงานงานเดียวแม่เครียดขนาดนี้เชียว"
"ไม่เครียดได้ยังไง คุณกานดาน่ะเป็นลูกสาวบริษัทนำเข้ารถยนต์ชื่อดังเชียวนะพีท ถ้าได้คุณกานดามาคนอื่นๆก็ต้องหันมามองบริษัทเรา"
"แล้วทำไมเราถึงพลาดงานนี้ไปล่ะแม่"
"ก็บริษัท"
เล่าออกมาให้ลุกชายฟัง พอพีทได้ยินก็หูผึ่ง
"นี่แกจะเป็นศัตรูของชั้นทั้งหัวใจทั้งเรื่องงานเลยเหรอไอ้ภูมิ ได้เราจะได้เห็นดีกัน"
กัดฟันกรอดออกมา สายตาเคียดแค้น
"แม่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพีทจัดการเอง"
สายตาเคียดแค้นไม่ยอมง่ายๆฉายออกมา
"ภูมิ พี่ว่าอีนี่มันก็ไม่ใช่โง่นะ พี่พอดูตามันออก"
ทันเองก็โทรปรึกษากับภูมิบุญอยู่ตลอดเวลา คอยบอกเล่าเหตุการณ์ความคืบหน้าให้ฟังอยู่ตลอด
"พี่ทันระวังตัวด้วยนะครับ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกภูมิ พี่ไม่ใช่กล้วยๆนะ หึหึ"
ทันเองมีความมั่นใจมากว่าแผนการที่วางไว้จะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เพราะจากประสบการณ์ของเขาเอง เท่าที่ผ่านมาเขาอยากได้ใครเขาได้มาโดยตลอด และทุกคนที่เลิกรากันไปเพราะเขาเป็นคนขอเลิกเอง แต่มีภูมิบุญเพียงคนเดียวที่เขายังไม่ได้ และไม่สามารถชนะใจได้ง่ายๆ
"วันนี้ว่างไหมพีท อยากเจอกันไหม"
ทันกดโทรศัพท์ไปหาพีททันที
"ว่าง เจอที่ไหน"
"ที่ผับดีไหม จะต่อค่อยว่ากัน"
"อืม เวลาเดิมใช่ไหม"
"ใช่ เจอกัน"
วางสายไปแล้ว ทันยิ้มพราวออกมา
"คงถึงคราวแล้วสินะที่จะมีอะไรกันเสียที"
ทันพูดออกมาแล้วบ่ายหน้าไปยังที่นัดหมายแม้ยังไม่ถึงเวลานัด
"มาตอนนี้ได้ไหม"
ทันแกล้งโทรศัพท์ไปยั่วพีทเพราะยังไม่ถึงห้าโมงเย็นเสียด้วยซ้ำ
"อะไรกันคุณ นี่มันยังไม่มืดเลยนะ ผับยังไม่เปิดหรอก"
"ผมรู้จักเจ้าของเขาเปิดให้แล้ว"
"แต่พีทยังไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะ"
"ไม่มาก็ไม่ต้องเจอ"
"อ่ะๆ ไปก็ได้ แหมใจร้อนไปได้"
ทันหัวเราะออกมาอย่างสาแก่ใจ แล้วตั้งตารอคอยพีทให้มาหาตามที่บอก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพีทก็มาถึงที่นัดหมาย เขารนรานลงจากรถปรี่เข้าไปหาทัน
"แหมรีบมาเชียวนะ เนี่ยพีทยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ"
"ทำไม อยากเจอน่ะ"
"อุ๊ย เข้าไปในร้านดีกว่าไหม ร้อน"
พีทเอามือขึ้นทำท่าพัดลมให้เป่าเข้าหน้าตัวเอง แล้วเดินนำหน้าทันเข้าไปในผับ
"เด็กเขาจัดร้านอยู่น่ะคุณ จะดีเหรอเกะกะเขาเปล่าๆ"
"เราขึ้นไปชั้นสองดิ คนไม่ขึ้น"
ตาพราวขึ้นมาทันที
"สั่งเครื่องดื่มไปด้วยดีไหม"
"สั่งดิ"
พีทหันไปหาพนักงานที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมโต๊ะเพื่อการเปิดร้านในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า พอเสร็จก็เดินตามทันขึ้นไปชั้นบน
"มีอะไรเหรอคุณ นัดมาแต่หัววันเลย"
"เงี่ยน อยากให้ทำให้หน่อย"
"อุ๊ย เอาอย่างงั้นเลย"
"ทำไมล่ะ หรือจะไม่ทำ"
"บ้า จะมาทำตรงนี้ได้ไงอ่ะ คนออกจะเต็ม"
"ในห้องน้ำดิ ตามมา"
ทันลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำที่พนักงานยังไม่มาทำความสะอาด สาวเท้าเข้าไปยืนเด่นรออยู่ พีทเองใจสั่นไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
"จะดีเหรอคุณ เราไปโรงแรมดีกว่าไหมอ่ะ"
"เอากันตรงนี้ล่ะ อย่าเรื่องมาก เร็วๆ"
ทันเร่งแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำห้องริมสุด พีทเองยืนละล้าละลังอยู่ แต่กิเลสในใจมันหนากว่าสิ่งใด พีทเดินตามเข้าไปทันที
"ดูดดิ เร็วอยากแล้ว"
ทันงัดของตัวเองออกมาพีทเองกลืนน้ำลายลงคอทำตาโต
"โห พอเจอสว่างๆแบบนี้ ไม่น้อยเลยนะคุณ"
ทันไม่ฟังเสียงกดหัวของพีทลงทันที เขาก็นั่งลงอย่างว่าง่าย ไม่มีเสียงใดลอดออกมาจากคอของพีทแล้วนอกจากเสียงคราง
"ถ่ายคลิปไว้ไหม อยากเก็บไว้ดู"
ทันพูดขึ้นเสียงกระเส่า มือถือโทรศัพท์ไว้ในมือแล้ว
"อ่า จะดีเหรอคุณไม่เอาอาย"
"จะอายอะไรล่ะ เห็นกันอยู่แค่สองคน"
ทันพูดแต่กดบันทึกไปนานแล้ว
"อย่าเอาไปลงเน็ทนะ"
"อืม ดูดต่อสิ"
พีทก็ก้มหน้าก้มตาทำต่ออย่างว่าง่าย ส่วนทันก็ถ่ายซูมเอาเฉพาะหน้าของพีทกับแท่งเนื้อของตัวเอง พีทเองแสดงความเก่งกล้าสามารถออกมาซอกซอนไปทุกมุมของร่างกายของทัน
"ไม่เอาไม่จูบ ไม่ชอบ เหม็นปาก"
พอพีทเลื้อยขึ้นไปถึงคางทันเองก็เบี่ยงหน้าหนี เขาหน้าเสียไป ทันเองก็กลัวว่าแผนจะแตก
"มาเอากันเลยดีกว่า ผมต้องมั่นใจคุณก่อน ผมถึงจะยอมจูบ"
ทันเอ่ยออกมาแล้วดันให้พีทหันหลังให้ ทันควักถุงยางออกมา
"อ่า คุณเตรียมมาด้วยเหรอ"
ในใจไม่อยากให้ใช้ แต่ก็วางมาดเอาไว้ก่อน
"เอามาดิ ก็ตั้งใจจะมาเอา"
พอสวมเสร็จก็แหวกหาทางเข้า แทงพรวดเข้าไปมิดด้าม แต่ไม่มีเสียงร้องสักคำ กลับครางออกมาด้วยความพึงใจ
"อา มีความสุขที่สุดเลยคุณ"
ทัน เองถึงกับงง ขนาดของน้องชายเขาก็ไม่ใช่น้อย แต่นี่อะไรไม่ร้องสักแอ่ะ แต่ก็กัดปากตัวเองมือหนึ่งกดหลังของพีทลง ส่วนอีกมือก็จับโทรศัพท์มือถือถ่ายไว้
"ทัน แรงๆ แรงกว่านี้อีก"
ครางกระเส่าออกมาไม่เกรงกลัวใครจะมาได้ยิน ทันเองพอได้ยินก็กัดฟัน มือฉวยไปกำเอาเส้นผมท้ายทอยของพีทดึงให้เอี้ยวหน้าหันมา
"อ่า ชอบที่สุดทัน แรงๆ"
ทันยิ่งได้ใจกระแทกกระทั้นเข้าไป
"มาพีทจัดการเอง"
เหมือนจะไม่สาแก่ใจพีทผลักให้ทันนั่งลงกับโถชักโครกก้าวขึ้นไปคร่อมสองขาเหยียบปากโถเอาไว้ ทันเองต้องนั่งแค่ริมๆ
"เป็นไงครับที่รัก ชอบไหม พีทเก่งไหม"
"อืม เก่ง ทำหน้าให้มันเซ็กซี่หน่อยสิครับ"
ทันเองก็ครางกระเส่าออกมา พีทได้ใจแสดงสีหน้าสีตาออกมาไม่ยอมแพ้
"อ่า ผมจะเสร็จแล้ว"
"อ๊ะ อย่าเพิ่ง มาเสร็จในปากพีท"
ก้าวลงอย่างรนราน ทันเองรีบยืนขึ้นดึงเอาปราการออก พีทอ้าปากรอ
"อ่า ชื่นใจที่สุด"
"ฮ่า"
ทันหายใจทางปากปล่อยให้พีททำความสะอาดให้เสร็จสรรพแล้วดึงกางเกงขึ้น
"อ้าว ทันจะไปไหน พีทยังไม่เสร็จเลยนะ"
"ช่วยตัวเองดิ เสร็จแล้วไม่มีอารมณ์"
ทันผลักประตูออกไปทันที พีทเองต้องรีบดึงประตูกลับเข้ามาเพราะเขาถอดกางเกงออกหมดพาดไว้กับประตู
"ฮึ๋ย อะไรเนี่ย"
อารมณ์เสียหงุดหงิดไป ส่วนทันเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกับยื่นเงินให้พนักงานในร้าน
"ขอบใจมากน้อง"
ที่จริงก็ไม่ได้ว่าจ้างอะไรแต่เป็นสินน้ำใจที่ยอมให้ทันขึ้นไปชั้นสองทั้ง ที่ ร้านยังไม่ได้เปิด อีกอย่างทันรู้จักกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี จึงไม่มีปัญหาอะไร
"มึงดังแน่อีแรด"
ทันเอ่ยออกมาก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาภูมิบุญ
"ให้พี่ปล่อยเลยไหมภูมิ"
"อย่าเพิ่งครับพี่ทัน"
"อ้าว ทำไมล่ะ เราไม่อยากให้มันเจ็บเหรอ"
"เท่าที่พี่ทันเล่ามา คนอย่างพีทไม่น่าจะสนใจกับเรื่องแบบนี้หรอกครับ รอสักพัก รอให้เขาเผยตัวตนออกมามากกว่านี้ก่อนครับ ตอนนั้นเราค่อยว่ากัน"
แสยะยิ้มออกมา ก่อนหันหน้าเข้าหาพระอีกครั้งพนมมือขึ้นสวดมนต์
"อย่าว่ากันร้ายเลยนะพีท ผมไม่ได้ร้าย แค่อยากให้รู้ไว้ ว่าทำร้ายผมน่ะมันไม่ง่ายหรอกนะ"
love love love
เขียนโดย eiky
-
:z13:
จิ้มมมมคุณอิกกี้
พออ่านตอนนี้จบ สิ่งแรกที่คิดขึ้นมาทันทีเลยคือว่า
ไอ้แทนควายมากกกกกกกกก :o10:
อิพี่แทน มีของดีๆไม่ชอบ ชอบไปเก็บของเน่าๆมาใช้ :angry2:
เด๋วอีกไม่นานแทนมันก็ต้องเน่าตามนังพีทไปแน่ๆ :เฮ้อ:
สำหรับอิพี่แทนบอกได้คำเดียวว่า "สมน้ำหน้า" :m14:
นังพีทเอดส์แด๊กแน่ๆ :sad3: :sad3:
-
รอบหน้านายทันส่งรูปไปให้นายแทนมันดูหน่อย
สงสัยมาดนายทันจะ bad boy โดนใจน้องพีท o18
+1
-
ให้พี่ทันเต็มร้อยเลย ถูกจายมากกกก เอริ้ก :laugh:
อิพีทนี่ค่อดร่านสุดๆเรยอ่า o22
ม่ารู้จะสมเพชหรือสงสารแทนดี
เอาเป็นสมน้ำหน้าล่ะกาน :jul3:
มาต่ออีกนะครับป๋ม :กอด1:
-
:fire:สุดยอดเลย.............เอามานให้ตายไปข้างหนึ่งเลย :fire:
-
เฮ้อ... ร่านได้โล่ห์จริง ๆ อีนังนี่
ว่าแล้วว่าจะต้องบานเป็นจานบิน
ใหญ่ต่อใหญ่แค่ไหน หล่อนก็รับได้หมด 555
หรือของหล่อนมันเป็นแบล็คโฮลยะ
ปล. รักจะสำส่อน ก็หัดรู้จักระมัดระวังตัวบ้างสิค่ะ เซฟเซ็กส์รู้จักไหมค่ะ ควายเขาคู่ มีนอ
-
HIV แดกแน่น้องพีท :laugh:
-
ชอบมากเลยครับ เรื่องนี้
แรงได้ใจ
-
เอามันให้เข็ด
-
แรงงงง
-
ไม่ไหวแล้วนะ ไอ้คุณพีท HIV ลอยเด่นมาแต่ไกล
-
ไอ้พี่แทนสมน้ำหน้าถูกมวมเขาสะให้เข็ด
คุณพี่ทันเอาไป100คะแนนเลยคร้า
คุณพี่โต้หยอดตลอด ไม่พลาดเลยนะเก็บทุกเม็ดเลยน้า
น้องภูมิสู้ๆคร้่า
-
ร่านได้โล่ ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่านังพีท
ไอ้พี่แทนก็โง่บรมเฮ้ออออ แอบสงสารพี่แทน :เฮ้อ:
พี่ทันสุดยอดอ่ะ แบดบอยตัวจริงเลยค่ะ o13
-
เผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาเลย
โดนเป็นสิบแค่เรื่องจิ๊บ ๆ
-
ลุ้น...กลัวว่าทันจะไม่ป้องกัน...ดีจัง..
โดนมาเป็นสิบ หลวมซะ
แทนควายยยยย
โตโต้เอ้ย รุกไปเรื่อย ๆ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน
-
หึหึ พี่ภูมินี่น่ากลัวจังเลย เจ้าแห่งการแก้แค้น เจ้าแห่งการวางแผน อยากคิดได้แบบพี่ภูมิมั่ง
พี่อิกครับแรงแล้วครับตอนนี้ยิ่งฉากตอนเสพยา เห็นชัดมาก
ตอนนี้ไอ้พี่แทนก็กลายเป็นอุปกรณ์ไถนาสมัยโบรานไปแล้ว เหอเหอ สมคนมักง่าย
-
พีทแม่งร่านชิบ
เอาดะไม่เลือกหน้า แถมยังไม่ให้ใช้ถุงยางอีก ติดเอดส์แน่เมิงงง
ยอมรับว่าอ่านตอนนี้แล้วหัวใจมันเต้นแรงโคตร
แม่งมีเพื่อนแบบนี้กูยอมคบหมาดีกว่า
พากันอัพยา มั่วเซ็กซ์
เจริญแท้ ตายแล้วจะรู้ว่านรกน่ะมีจริง
+พี่อิ๊กไม่ได้แล้วน้า
วันนี้พี่ชายบ้าพลังที่ซู๊ดดด แต่อัพอีกเค้าก็อ่านอีกนั่นแหล่ะ อิยะฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
น่าเห็นใจแทนนะที่หลงมัวเมาจนไม่เห็นตัวตนที่แท้จริงของอิพีท
หวังว่าอิพีทคงเป็นอุปสรรคสุดท้ายของภูมิแล้วนะ
เจ็บสุด ๆ แล้วละ ทั้งคนรัก แล้วยังจะงานอีก แสบตัวแม่จริง ๆ
-
เห้อๆ แทนขุดของเสียมาจากใหนเนี้ย
ถานะก้อดี แต่ทำไมทำตัวต่ำแบบนี้
นาสมเพศ เนอะ
-
อ่ะนะ เริ่มใจอ่อนล่ะ
โตโต้ดูแลภูมิดีดีนะ : )
พีท ไม่ไหวจะเคลียร์ ทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้นล่ะนะ
ไม่รู้จะสงสารดีรึเปล่า เอาเป็นสมเพชละกันนะ พีท
ขอบคุณนะคะ
:กอด1:
-
แบบว่า...ไปไม่เป็นเลย ไม่รู้จะด่าอิพีทมันยังไงดีแล้ว :เฮ้อ:
คิดถึงฉากหวานๆบ้างแล้วอ่ะพี่อิ๊ก เมื่อไหร่จะเห็นภูมิสวีตกับโต้บ้างอ่า :-[
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
อ่าน 2 ตอนล่าสุด
บอกได้ประโยคเดียว
"สะจวยยยยยย โว้ยยยยย"
ฮ่าฮ่า
อ่ะ..อันนี้แถม
ไอ่ควายยยยยยยยยยยยยยย..แทน
:กอด1:เลิฟเลิฟ เน๊าะ อิ๊กกี้ อิอิ
-
หวังว่ามันจะติดโรคอ่ะ
แต่ใจนึงก็ไม่อยากให่แทนติดโรคด้วยอ่ะ
ถึงจะทำตัวไม่ดีไปหน่อยแต่ก็ยังมีความคิดบ้างอ่ะ
แต่ก็แล้วแต่คนเขียนอ่ะนะครับ
จะติดตามต่อไปนะครับ รอตอนต่อไปอยู่นะครับ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สมน้ำหน้าแทน อยากทิ้งภูมิไปเจออี...แบบนี้
หึหึหึ พีทนี่ เปนอะไรที่ แร๊งงงงงงงมากอ่ะ
ไม่ไหวๆๆๆๆๆ
-
แหมคุณอิ๊กกี้ขาอย่าเครียดไปเลยค่ะ แฟนๆ ชอบ เรื่องแบบนี้ :laugh:
คิดเหมือนคุณDarKLasT เลยค่ะ กลัวแทนทวีติดเอดส์จังเลยค่ะ นายทันยังโอเคที่นังพีทถวายบัวให้เฉยๆ ตอนยิ้มกันยังใส่ถุง แต่แทนสิน่าเป็นห่วง :เฮ้อ: ถึงจะไม่เคยเชียร์แทนทวีเลยตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่ก็อดสงสารไม่ได้ ครั้งหนึ่งเขาก็เคยดีกับภูมิยิ่งกว่าใครๆ นี่น้องมิโดนความลวงที่สมจริงที่คุณอิ๊กกี้สร้างขึ้นมาครอบงำจนสนิทใจ (อิน) เกินไปใช่ไหมคะเนี่ย เอาเป็นว่าตามที่คุณอิ๊กกี้วางเรื่องไว้แล้วกันค่ะ เดี๋ยวจะเสียโครงเรื่องที่วางไว้
ขอบคุณนะคะคุณอิ๊กกี้ วันนี้ฟิตจัง รออ่านตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อยิ่งขึ้นค่ะ :กอด1:
:จุ๊บๆ:+1 ให้กับความฟิตของคุณอิ๊กกี้เลยค่ะ
"ไม่ต้องห่วงหรอกภูมิ พี่ไม่ใช่กล้วยๆนะ หึหึ"
กล้วยเป็นสำนวนแปลว่าง่ายๆ ก็จริง แต่ใช้บรรยายลักษณะอย่างอื่นที่ไม่ใช่คน เช่น ข้อสอบวันนี้กล้วยๆ ทำได้ทุกข้อเลย มัสมั่นหรอเรื่องกล้วยๆ เดี่ยวโชว์ฝีมือให้ดู แต่ถ้าใช้บรรยายลักษณะคนเรามีสำนวน ไก่อ่อน หมายถึงผู้ไม่ประสา ผู้มีประสบการณ์น้อย ไม่ทันเล่ห์คนอื่น มักใช้กับผู้ชายที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของผู้หญิง น้องมิว่าใช้สำนวนนี้น่าจะเหมาะกว่านะคะ
-
กร๊ด.......................
ตอนสองค่อยแรงได้ใจเจ๊หน่อย ก๊ากๆ
-
โห...แรงกันได้โล่ห์เลยแฮะ..
ปล.ช่วงนี้ คุณโตโต้ บทน้อยและsoft ลงเยอะเลยอ่ะ
-
อิอิ...พีทต้องรีบไปทำรีแพร์แล้วแหล่ะ...
ฝรั่งสิบ ไทยหก..โดนพี่ทันอีก...เหอเหอ...ใช่ย่อย..
สนุกๆๆอ่ะ คุณอิ๊ก...แบบนี้สะใจดี..คริคริ
-
ภูมิแรงมาก พี่ทันนี่แบบ เลฺส ฮ่าๆๆ
-
สุดยอด
-
กรี๊ด อิพี่แทนโง่เนาะ ,,
พีทมันขนาดนี้แล้วไม่รู้ตัว ='=
ไม่ต้องกลับมาหาภูมิเลยนะ
พี่โตโต้เค้าไม่ยอมหรอกเว้ย !
-
ดีไม่ดีอีพีทนี่ติดเอดส์รึเปล่า น่ากลัวมากๆๆ มั่วซั่วซะขนาดนี้ คุณโสยอมแพ้เลย อย่างน้อยขายตัวก็ยังได้ตัง อันนี้ฟรีๆเลยนะเนี่ย หึหึ
รอตอนที่อีพีทมันล่มจม อิอิ
-
แรงจริงๆพี่ ในหลายๆด้านเลย ^^
อีพีทนี่เอดส์แดกแน่ พี่ทันก็คงไม่รอดแล้วล่ะ น่าจะควายจริงๆนั่นแหละ เห็นแบบนี้แล้วไม่เชื่อจริงๆว่าที่เคยอยู่ด้วยกันมา3ปีกว่าของพวกมันอีพีทจะไม่เคยนอกกาย(ส่วนใจไม่ต้องพูดถึงคงไม่มีแต่แรกอยู่แล้ว) ก็สมน้ำหน้านะ ไม่สงสารอ่ะ เพราะสิ่งที่แกทำกับภูมิไว้มันเกินกว่าให้อภัยได้ อยากนอกใจเองอยากไปเอาคนมั่วๆเอง น่าจะรู้ว่าคนแบบนี้น่าจะผ่านจนหลวมแค่ไหน(ขนาดพี่ทันยังตกใจว่ากุก็ใหญ่นะมึงไม่ร้องสักแอะ) แต่ในเมื่ออยากเอาเซ็กซ์มันส์ไม่เอาความรักและก็หลอกให้คนที่รักแกรอมาได้ก็หลายปี เท่านั้นยังไม่พอยังมารังควานกันอีก เคยได้ยินใช่มะ "มีผัว(กรณีนี้คงเป็นเมีย)ผิดคิดจนตัวตาย" สมควรใช้กะแกจริงๆ (หึ! ทำหน้าเหยียดหยามใส่~)
ส่วนภูมิที่ยังไม่ให้พี่ทันปล่อยคลิปนี่กะให้มันเป็นที่รู้จักก่อนล่ะสิ เพิ่งกลับมาแบบนี้ยังไม่ค่อยมีคนรู้จักเท่าไหร่ งานการก็ยังไม่ได้ทำ ถึงเอาคลิปปล่อยไปก็เท่านั้น เจ๋งจริงๆ หึหึ~ พี่ทันก็เหมือนกัน ปล่อยให้มันอยากแล้วจากไปจริงๆ เห็นมันเป็นแบบนี้ยิ่งกว่าอีตัวซะอีก 55555+
o13
-
แรงงมากค่ะ พีท....
พี่แทนนี้โดนเขาจูงจมูกมาได้ตั้งนานนะ
ไม่รู้ตัวเลยว่าทิ้งเพชรไปคว้ากรวด
กรรมแท้พี่แทน
คุณโตโต้เร่งทำคะแนนเข้าเอาใจช่วย
-
แทนกลายเป็นตัวอะไรที่มีเขาไปหล่ะ แต่ก็เข้ากันดีกับนังพีทที่เป็นตัวอะไรที่มีนอ :angry2:
ภูมิสู้เราจะไม่ทำร้ายใคร ถ้าเค้าไม่มาทำเราก่อน
รักกันๆ อิ๊กกี้ :L2:
-
รอการเอาคืนจากภูมิบุญ โฮะๆๆๆ พีทเน่าแก่เสร็จแน่ กร๊ากกกกก
-
ตาอิ๊ก ไปเที่ยวใหนละวันนี้ 555
มาต่อแถวรอพี่ภูมิดีกว่า
ชอบแร๊งๆ
-
สุดยอดมาก ๆ พีทัน มีคนช่วยภูมิดีแบบนี้
ยัยพีทนรกนั้นเสร็จแน่ ๆ :z6:
-
แรงๆๆๆ
งานนี้พีทเละแน่ๆ
-
โอ๊ย อินังพีท อยากจะตบให้คว่ำ
น้องภูมิเอามันให้แสบไปเลย!
-
แรงได้อีก
ยอมแพ้เถอะพีท
อย่าสู้กะภูมิเลย นายแพ้แน่
เดี๋ยวเจ็บมากนะ
หุหุ
o18 o18 o18
-
ไม่อยู่ 1 สัปดาห์ เพราะติดภารกิจที่แดนไกล ไม่สามารถเล่นคอมได้เลย คิดถึงน้องภูมิที่สุด
ไม่ได้อ่านหลายวันมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมากมาย ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งมีการปะทะ ทั้งมีการเอาคืน
หลายรสชาดมากเลย สนุกค่ะ +1 สำหรับคุณ eiky ผู้แต่ง :pig4:
-
เอ่อนังพีทนี่เป็นที่รวมของความเสื่อมทั้งหลายจริงๆ :z6:
-
วันนี้ตาอิ๊กแอบไปดูบอลแน่เลยใช่ป่าวคับ
ที่จริงมาดูบ้านหลานก็ไก้ อิอิ
แต่ตาอิ๊กเชียร์ทีมอะไรละ แมนยูป่าว
ถ้าเชียร์มาดูกับหลานก็ได้ เดียวหลานช่วยนวด รู้น๊าคนแก่ขี้เมื่อย 555
แล้วก็รอพี่ภูมิกับญี่ปุ่นต่อ
รักพี่อิ๊กด้วยเหมือนกัน
-
วันนี้มาต่อไหมคะคุณอิ๊กกี้ น้องมิคอยอยู่นะ :กอด1:
-
วันนี้มาต่อไหมคะคุณอิ๊กกี้ น้องมิคอยอยู่นะ :กอด1:
วันนี้ไม่มาน้า คนเขียนหมดพลังเมื่อวานบ้าพลังไปหน่อย อิอิ มัวแต่อ่านเรื่องของคุณ maji+ เหอๆๆ หนุกน้า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพยายามเขียนน้า จุ๊บๆๆ พักความแรงสักวันเนอะ เดี๋ยวเครียดไป
วันนี้ตาอิ๊กแอบไปดูบอลแน่เลยใช่ป่าวคับ
ที่จริงมาดูบ้านหลานก็ไก้ อิอิ
แต่ตาอิ๊กเชียร์ทีมอะไรละ แมนยูป่าว
ถ้าเชียร์มาดูกับหลานก็ได้ เดียวหลานช่วยนวด รู้น๊าคนแก่ขี้เมื่อย 555
แล้วก็รอพี่ภูมิกับญี่ปุ่นต่อ
รักพี่อิ๊กด้วยเหมือนกัน
ตามะดูบอลน้าหลานส้มจี๊ด ดูแต่นักเล่นบอล แว้กกกๆๆๆ
ไม่อยู่ 1 สัปดาห์ เพราะติดภารกิจที่แดนไกล ไม่สามารถเล่นคอมได้เลย คิดถึงน้องภูมิที่สุด
ไม่ได้อ่านหลายวันมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมากมาย ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งมีการปะทะ ทั้งมีการเอาคืน
หลายรสชาดมากเลย สนุกค่ะ +1 สำหรับคุณ eiky ผู้แต่ง :pig4:
ยินดีต้อนรับกลับบ้านคร้าบ เอ้ย กลับเล้า เอ้ย กลับเล้านั่นล่ะเนอะ อิอิ
-
วันนี้มาต่อไหมคะคุณอิ๊กกี้ น้องมิคอยอยู่นะ :กอด1:
วันนี้ไม่มาน้า คนเขียนหมดพลังเมื่อวานบ้าพลังไปหน่อย อิอิ มัวแต่อ่านเรื่องของคุณ maji+ เหอๆๆ หนุกน้า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพยายามเขียนน้า จุ๊บๆๆ พักความแรงสักวันเนอะ เดี๋ยวเครียดไป
อย่างนั้นเจอกันคืนวันศุกร์นะคะ :กอด1:
-
แม่เจ้า
นังพีทแรงส์มากกก
ไม่น่าเชื่อว่าจะแรงถึงขนาดนี้
ว่าแต่พี่ทันนี่ ช่วยแล้ว อย่าหวังอะไรจากน้องภูมิน๊า
แค่นี้เรื่องก้อยุ่งเหยิงมากพอแล้วว
-
รอๆๆ คับพีอิค
-
แรงๆๆๆๆๆภูมิเริ่ดมาก อิพีทก็ร่านได้ใจ ไอแทนก็ควาย สมควร
-
แอบเศร้าเล็กน้อยที่คืนนี้พี่อิ๊กไม่มาต่อ :sad4:
คืนพรุ่งนี้ขอเป็น 20+ เลยได้ป่ะคะพี่อิ๊ก 555+
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รออ่านนะครับ......สะใจดีครับ
-
+1 :L2: :L2:
-
รับทราบค๊า รออิ๊กกี้ก่ะน้องภูมิต่อปาย
รักกันๆ :กอด1:
-
ถ้าไอ้แทน....ยังคบอยู่กับนังพีท....
คงได้ป่วยเป็นโรคอย่างว่าตายชัวร์... :laugh:
:กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky :กอด1:
-
พี่ทัน นายแน่มาก o13
-
คืนนี้จะมาต่อไหมครับพี่ อิ๊กกี้
จะรอนะคับ :undecided:
-
อ่านทันละค่ะ เฮ๊อะๆๆๆ มาราธอนมากๆอ่ะ
อดีต:น้องภูมิ= ราชินี(น้ำหวาน)
ไอ้โต้= เอ็งเลวมากกกกกกกก กรุเกลียดเมิง
พี่แทน=ก็ดีนะ แต่แบบบทบอกว่าเป็นพระรองผู้แสนดี
ไอ้เชรี่ยพี่ทัน = ไอ้โต้
ปัจจุบัน: น้องภูมิ= เจ้าหญิงที่ถูกกลั่นแกล้ง (กะลังกลายพันธ์ กลับไปเป็นราชินี น้ำหวานเหมือนเดิม)
โตโต้= พระเอกในฝัน น่ารัก อบอุ่น นิสัยดี มีเวลาให้ อู๊ยยยยยยยยยยยยยอะไรจะเพอเฟ็คขนาดเน้
สาดแทน = ควาย ลิ้นสองแฉก หางเดงตัวผู้
พี่ทัน= อัศวิน (สารภาพ..ชอบพี่ทันอ่ะ เชรี่ยได้ใจ)
สุดท้ายนี้ +1 & :กอด1: ไรเตอร์หนึ่งทีจ๊า
-
สมน้ำหน้าแทน เลิกกับภูมิเพราะโตโต้แค่คนเดียว
ถ้ารู้ว่านังพีทมันผ่านอะไรมาบ้างจะทำหน้ายังงัย
สะใจมากๆๆๆๆๆๆๆ
ทิ้งภูมิไปเอาลิ้นสองแฉก หางแดง
-
คิดว่าตอนนี้เขียนเวอรืไปหน่อย มันไม่มีอยู่จริงนะครับ มันเป็นแค่การเซ็ตฉากในนิยายเพื่ออรรถรสเท่านั้น พยายามจะสื่อให้เห็นความเป็นตัวตนของตัวละคร ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ จุ๊บๆๆๆ
ฉากเจ็ดสิบหก
"คุณกานดาครับ นี่น้องภูมิครับคนดูแลงานของคุณกานดา"
เสียงของหินแนะนำให้รู้จักกับภูมิบุญ หญิงสาววัยรุ่นตอนปลายหน้าตาท่าทางดูดีมีสกุลยิ้มหวาน ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆก็ท่าทางไม่แตกต่างกัน แสดงให้เห็นถึงฐานะของบุคคลทั้งสอง ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ยังดูเด็กๆอยู่เลยนะคะน้องภูมิ เก่งจังค่ะ"
"ยินดีที่ได้รับใช้เช่นกันครับคุณกานดา คุณประภัส ดูแบบงานแล้วหรือยังครับพอใช้ได้ไหมครับ"
"พี่กานชอบแบบนี้ค่ะน้องภูมิ ดอกกุหลาบสีขาว มีน้ำพุ สวยมากค่ะพี่กานชอบ"
กานดาเปิดสมุดรูปแบบของงานที่ตนชอบให้ภูมิบุญดู
"อ้อ แบบนี้น้องผมเป็นคนคิดเองครับ"
บาสเป็นคนคิดแผนงานนี้ขึ้นมา เพราะหลังจากทราบแก่นของงานว่าตัวคุณกานดาเองชอบดอกไม้สีขาว จึงคิดแบบนี้ออกมา ภูมิบุญยิ้มพอใจ
"จริงเหรอคะน้องภูมิตายจริงเก่งทั้งน้องทั้งพี่เลยนะคะ ส่วนเรื่องอาหารพี่กานอยากได้เป็นอาหารไทยโบราณน่ะค่ะน้องภูมิ สลับกับค็อกเทลจัดเป็นมุมได้ไหมคะ"
ภูมิบุญเอาปากกาขึ้นมาจดอย่างตั้งใจ
"น้องภูมิครับ ท่าทางคุณกานดาชอบน้องภูมิมากเลยนะครับ พี่ว่ายกงานนี้ให้น้องภูมิดูแลไปเต็มตัวดีกว่า เพราะพี่มีอีกงานเป็นงานเปิดตัวสินค้าที่เชียงใหม่ จะได้ลงงานนั้นเต็มตัวไปเลย"
หินพูดขึ้นระหว่างเดินออกมาจากการพบกานดา
"จะดีเหรอครับคุณหิน ไม่ดีกว่าครับ ภูมิอยากช่วย มันเป็นงานของคุณหินอยู่แล้ว ไม่เอาหรอกครับ ภูมิเป็นที่ปรึกษาให้คุณหินดีกว่า"
"โห น้องภูมิพี่คิดว่าจะได้สบายหัวซะหน่อย ไม่เป็นไรครับ แต่งานนี้คุณกานดาเขารีเควสตัวน้องภูมิเลยนะครับ"
"ไปแน่ครับคุณหิน"
ทั้งสองเดินออกมาจากร้านอาหารที่นัดคุยกัน เดินไปขึ้นรถก่อนกลับเข้าบริษัท
"หึหึ เดี๋ยวแกเจอชั้นหน่อยสิไอ้ภูมิ"
มีสายตาอยู่คู่หนึ่งที่เฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา พีทก้าวลงจากรถแล้วเดินปรี่เข้าไปข้างในร้าน เขาสืบทราบมาว่ากานดากับภูมิบุญนัดคุยงานกันที่นี่ เขาจึงตามมาสังเกตการณ์
"อ๊ะ คุณกานดาใช่ไหมครับ สวัสดีครับ ผมพีทนะครับ จากเอ็นออร์การ์ไนเซอร์ พีทขอรบกวนเวลาคุณกานดาสักนิดได้ไหมครับ"
พีทถือวิสาสะเข้าไปทักทายโดยที่คนทั้งสองมองหน้ากันอย่างงงๆ พีทนั่งลงต่อหน้าทันที
"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"อ้อ คือพีทจะมาแสดงความยินดีด้วยกับคุณกานดากับคุณประภัสน่ะครับ พีทเป็นเพื่อนกับน้องภูมิ เห็นน้องภูมิบอกว่าคุณกานดาจะไปจัดงานแต่งที่เขาค้อ ถ้าไม่รบกวนวันงานพีทขอไปช่วยอีกแรงได้ไหมครับ พอดีขอภูมิเขาแล้ว เขาบอกว่าให้มาขอคุณกานดาเอง"
ทั้งสองมองหน้ากัน
"เอ่อ แล้วแต่น้องภูมิสิคะ ไม่เห็นต้องมาขอกานเลย"
"อ้อ ไม่ได้หรอกครับคุณกานดา เพราะงานนี้เป็นงานใหญ่ใครจะเข้าจะออกง่ายๆไม่ดีแน่ๆ จริงไหมครับ แบบงานที่เลือกไว้แบบนี้เหรอครับ ตายจริงสวยมาก"
ถือวิสาสะหยิบแบบงานที่วางอยู่ข้างๆกานดาขึ้นมาดู สายตากวาดมองอย่างรวดเร็ว
"เนี่ยคุณกานดาทราบไหมครับ ว่าน้องภูมิน่ะเก่งมากจัดหลายงานมีแต่คนประทับใจ แต่พีทเองก็จัดงานแต่งนะครับ มีอะไรเราปรึกษากันตลอด อยากเห็นวันงานเร็วๆจังเลยนะครับ"
สายตาไม่ได้ใส่ใจปฏิกริยาของคนทั้งคู่เลย พูดในสิ่งที่ตนอยากพูด เข้าประเด็น พอไม่มีอะไรจะพูดต่อก็ขอตัวเดินหนีออกมาทันที
"เราจะได้เห็นกัน คิดแบบงานเก๋ดีนี่"
สายตาฉายออกมาแล้วแสยะยิ้มออกมา
"บาสเก่งมาก เจ้าของงานเขาชอบแบบที่บาสเลือกมากนะ เสร็จงานนี้พี่จะเพิ่มค่าขนมบาสด้วยนะ"
ภูมิบุญพูดขึ้นตอนกลับบ้านเพราะวันนี้บาสจะไปค้างที่บ้าน
"จริงเหรอพี่ โห ดีใจจังอ่ะ"
บาสร้องขึ้นสีหน้าท่าทางดูดีใจ
"เก่งมากบาส รีบเรียนให้จบนะจะได้ออกมาช่วยพี่ภูมิ"
โตโต้เสริมเอี้ยวคอมายิ้มให้
"ครับเฮีย ผมจะตั้งใจเรียน ดีใจจังเลย"
"ยังมีแบบที่คิดไว้อีกหลายแบบใช่ไหม พี่จะได้เอาไปเสนอลูกค้าคนอื่น"
"มีเยอะเลยพี่ ผมว่างๆคิดไว้ตลอด เวลาพักกลางวันก็นั่งคิด"
"เรียนก็เรียน ว่างค่อยคิดดิบาส"
เสียงเข้มดุขึ้นมา บาสทำหน้าจ๋อยลง
"พี่โต้อย่าว่าบาสเลยครับ ดีกว่าเอาเวลาว่างไปทำอย่างอื่น เดี๋ยวนี้ทำโฟโต้ช็อปเก่งแล้วนี่ วันก่อนบาสยังมาสอนภูมิเลย"
คนที่นั่งเคียงข้างมาปราม โตโต้จึงเงียบไป บาสเองแอบยิ้มออกมา
"แทน วันนี้ออกไปข้างนอกไหม"
"ไปไหน"
"ไปกินข้าวสิแทน เป็นไงบ้างงานของแทนน่ะ"
พีทถามขึ้นหลังจากวางกระเป๋าลงบนโซฟาเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม
"อืมก็ดีนะ ไม่มีอะไรมาก ของพีทล่ะ"
"ก็ดี ไม่น่าเบื่อ มีอะไรสนุกๆให้ทำเยอะ หึหึ"
สายตาจ้องมองไปแล้วแสยะยิ้มออกมาเหมือนเคย ทั้งคู่ตกลงไปทานข้าวเย็นกันที่โรงแรมชื่อดังแถวสุขุมวิท
"กินอาหารอิตาเลียนเนอะแทน ไม่ได้กินมานานแล้ว"
"อืม ได้ๆ"
แทนทวีดูเนือยๆไปเพราะเวลาทำงานก็ทำงานหนัก และความเครียดที่ครอบครัวมอบให้มันก็สุมรุมอยู่ เพราะทางบ้านไม่มีใครคุยกับแทนทวีนอกเรื่อง ไม่ถามสารทุกข์สุกดิบ คุยแค่เรื่องงานสองสามคำ หน้าตาของแทนทวีเศร้าหมองลงมาก พอเดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลียนก็เลือกที่นั่ง สายตาของพีทเหลือบไปมองเห็นหญิงชายคู่หนึ่ง สะดุดตากับฝ่ายชายที่หน้าตาดูผุดผ่องต้องตาเป็นยิ่งนัก
"เอาตรงนี้ดีกว่าแทน"
เลือกที่นั่งถามออกไปแต่นั่งลงบนเก้าอี้แล้ว แทนทวีเองก็ไม่ได้สังเกตนั่งตาม พีทเลือกที่นั่งที่หันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม พอสั่งอาหารระหว่างรอก็ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มโปรยเสน่ห์ ส่วนฝ่ายนั้นเริ่มรู้ตัวสะกิดบอกแฟนสาว ทั้งสองคุยกับซุบซิบอยู่ ส่วนพีทเองพอเห็นว่าทั้งสองรู้ตัวจึงเปลี่ยนมุมมองไปทำเป็นไม่สนใจ พออาหารมาก็ลงมือทานกัน แต่ต้องหยุดลงเพราะเห็นอีกฝ่ายกำลังลุกไปเข้าห้องน้ำเพราะเห็นว่าเขาถามพนักงานเกี่ยวกับทางไปห้องน้ำ พอพนักงานบอกเสร็จเขาก็เดินออกไป พอพ้นแค่ประตูร้านอาหารพีทก็ลุกขึ้นบ้าง
"ไปห้องน้ำแป๊บนะแทน"
พีทลุกตามไปทันที พอเข้าไปในห้องน้ำก็มองไม่เห็นชายคนนั้นที่โถปัสสาวะ แต่เห็นประตูห้องน้ำปิดอยู่ พีทฉายรอยยิ้มออกมา เขาไปยืนรอที่หน้าห้องน้ำทันที พอเสียงปลดล็อคกลอนประตู
"โอ๊ย ลื่น"
ถลาเข้าไปในห้องน้ำที่ประตูกำลังเปิดออก โผเข้าไปกอดเขาอย่างจงใจ
"เฮ้ย"
"อุ๊ยขอโทษครับ พอดีลื่น"
"เป็นอะไรไหมครับ"
"โอ๊ย เจ็บข้อเท้า"
แสดงละครออกมาน้ำเน่าที่สุด แต่สีหน้าของชายไก่อ่อนนั้นดูจะเชื่อสนิทใจ พีทเกาะแขนเขาแน่นไม่ปล่อยสูดเอากลิ่นกายเข้าปอดเพื่อกระตุ้นฮอร์โมนของตัวเอง จงใจเอาหน้าซุกลงไปกับอกพยายามหายใจทางปากให้ไอร้อนแผ่ไปตรงกลางอกของเขา ชายหนุ่มอึดอัดขึ้นมาทันที
"เดี๋ยวผมไปตามคนมาช่วย"
เขาพูดออกมาน้ำเสียงแสดงความลำบากใจออกมา
"ไม่ อย่าเพิ่งไปช่วยพีทก่อน"
พีทเบียดกายเข้าหาเจาะจงเน้นเฉพาะส่วนเขาพยายามเบี่ยงร่างออก แต่พีทก็ลุกไล่ไม่ยอมเช่นกัน
"เอ่อ"
"เจ็บมากดูให้หน่อยได้ไหมครับ"
พีททำท่าครางออกมาใบหน้าเหยเก เขาลังเล
"ตรงไหนครับ"
"ตรงนี้"
ท่าที่ยืนอยู่ตอนนี้คืพีทกำลังเกาะแขนของเขาอยู่หน้าไม่ห่างจากอกเท่าไรนัก เอวก็เบียดอยู่กับส่วนสำคัญของเขาพอเขาถามขึ้นพีทก็ชี้ลงไปที่ข้อเท้า โดยวิธีที่ชี้คือเบียดมือลงไปข้างตัวเอาหน้าโน้มเข้าไปหาเขาประชิดกว่าเดิม มือที่สอดลงมาจงใจให้มันโดนส่วนนั้นเขาสะดุ้งถอยหลังไปนิ้วมือของพีทก็เกี่ยวไปโดนซิปรูดลงทันที
"เฮ้ยคุณ"
เขาผลักตัวของพีทออกทันทีหน้าตาเหวอหวาดกลัว
"ช่วยไหมครับ มันตื่นแล้วนะ"
พูดออกมาทำสายตายั่วยวน
"ไอ้บ้า โรคจิตป่าววะ"
เดินเดินออกจากห้องน้ำทันที
"ควายเอ้ย สวรรค์อยู่แค่เอื้อม โง่จัง"
พีทสบถออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ
"คุณ เพื่อนคุณน่ะเลวมากเลยนะ ล่วงเกินผมในห้องน้ำ โรคจิตหรือเปล่า"
ชายหนุ่มโวยวายขึ้นทันทีต่อหน้าแทนทวี ด้วยความโมโหและตกใจทำให้เขาไม่สามารถระงับสติได้
"อะไรกันคุณ ใครเขาไปทำอะไรคุณ"
แทนเองก็หน้าตาตื่นเพราะอยู่ดีๆก็มีคนมาชี้หน้าว่าอยู่
"ก็คนที่มากับคุณน่ะ เขาจะทำไม่ดีกับผมในห้องน้ำ"
"อะไรกันครับ แทน มีอะไรเหรอ"
เดินเข้ามาสีหน้าสีตาไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย
"ไอ้โรคจิต เมื่อกี๊แกจะล่วงเกินกูอยู่เลย"
"อะไรกัน บ้าเหรอคุณ คุณมีหลักฐานอะไรมาว่าผมแบบนี้ ผมฟ้องหมิ่นประมาทคุณได้นะ ผมเป็นใครมีหน้ามีตาขนาดนี้ ผมจะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง"
"ตอแหล เมื่อกี๊แกมาจับของกูอยู่เลย บอกว่าจะอมให้"
"ตายแล้ว แทนอย่าไปฟังเค้านะ อะไรกันน่าเกลียด ใครจะไปทำแบบนั้น สกปรก"
เอามือทาบอกทำสีหน้าตกใจปรี่เข้าไปเกาะแขนแทนทวีที่ลุกขึ้นยืนแล้ว
"มีอะไรกันครับ กรุณาอย่ามีเรื่องกันที่นี่นะครับ ผมขอร้อง"
ผู้จัดการร้านเดินปรี่เข้ามาห้าม ชายหนุ่มคนนั้นถึงหยุดมองหน้าพีทอย่างเคียดแค้น
"พวกสัตว์ประหลาด วิปริตผิดเพศอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาทำแบบนี้อีก"
เขาพูดออกมาก่อนจะจูงมือแฟนสาวเดินออกจากร้านไป
"เดี๋ยว เมื่อกี๊ว่าใครเป็นสัตว์ประหลาดนะ"
"พีทไม่เอาอายคนเขา ไปกลับเถอะ"
เม้มปากแน่นยอมเชื่อฟังแทนทวีแต่โดยดี เพราะต่อนหน้าแฟนหนุ่มเขาคือคนที่น่ารักเท่านั้น
"แทนเดี๋ยวแทนไปสั่งกลับบ้านให้หน่อยสิ พีทยังไม่ได้กินเลยอ่ะ อะไรกันอารมณ์เสียแท้ๆ คนเรานี่ก็แปลก ไม่อยากจ่ายค่าอาหารแพงๆ ไม่มีปัญญาแล้วมากุเรื่องขึ้น เข้าใจทำเนอะ"
พีทพูดออกมาแทนทวีเริ่มลังเลใจ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แทนทวีเดินกลับเข้าไปในร้าน พีทรีบปรี่ไปที่ลานจอดรถทันที สอดส่องสายตาหาคู่กรณี พอเห็นเขากำลังจะก้าวขึ้นรถก็วิ่งเข้าไปหา
"เดี๋ยว ไอ้สัตว์ เมื่อกี้มึงด่ากูเหรอ"
ถีบเข้าที่เอวของเขาอัดเข้ากับประตูรถ
"โอ๊ย!!! กรี๊ด!!!! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"
"มึงอย่าร้องนะอีชะนี มึงอยากให้ผัวมึงตายเหรอ"
เกรี้ยวกราดขึ้นมือจิกผมของเขาขึ้นคร่อมร่างเอาไว้จับหัวโขกกับพื้นอย่างแรง เลือดไหลออกมา
"กรี๊ดด ช่วยด้วย"
"อีนี่ พูดไม่ฟังใช่ไหม"
พอชายหนุ่มสิ้นแรงพีทก็ปรี่เข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังขวัญเสียอยู่ กระชากแขนเข้ามาหาตัวฟาดมือลงไปที่หน้าทันที
"กล้าทำให้กูอายเหรอ พวกแกต้องอายกว่าร้อยเท่า นี่แน่ะ"
"กรี๊ดดด"
"หยุดนะ คุณทำอะไร"
ยามรักษาการประจำชั้นวิ่งกรูกันเข้ามาสองคนจับตัวของพีทเอาไว้
"ปล่อยกูนะ ปล่อย"
เรื่องไปจบลงที่สถานีตำรวจ ทางฝ่ายเสียหายไม่ยอมความ แต่ด้วยบารมีของมารดาของพีท เขาลอยหน้าลอยตาอยู่ไม่ได้สนใจอะไร
"พีท ทำไมพีททำแบบนี้"
แทนทวีถามขึ้นสายตาขุ่นมัวเริ่มสงสัยในพฤติกรรมของแฟนหนุ่ม
"แทน ก็พีทเดินไปรอแทนที่รถ มันก็เข้ามาด่าว่าพีทอีก พีททนไม่ไหวน่ะ อะไรกันพีทไม่ได้ไปหาเรื่องเขาก่อนนะแทน อยู่ดีๆมาว่าพีทเป็นโรคจิต พีทไม่เอาเรื่องก็ดีถมไปแล้ว แล้วนี่อะไรยังมาว่าพีทอีก พีทไม่ยอมนะแทน"
ร้องไห้กระซิกออกมาจับมือแทนทวีไว้แน่น ส่งสายตาวิงวอนขอความเห็นใจ
"โกหก ตอแหล"
"พอๆ อย่ามาทะเลาะกันบนโรงพัก"
ร้อยเวรหนุ่มปรามขึ้น พีทเอามือขึ้นปาดน้ำตาที่สั่งได้ออกแล้วนั่งกอดอกเชิดหน้าไม่สนใจ
"ยังไงผมก็ไม่ยอมนะครับคุณตำรวจแบบนี้มันทำร้ายร่างกายกัน ชัดๆ"
"ฮึ ตามสบาย"
"ไอ้ชั่ว"
เขาปรี่จะลุกขึ้นโผเข้าหา
"คุณ หยุดนะ นี่มันโรงพักนะ ถ้ายังไม่หยุดผมจะขังทั้งสองคนนั่นล่ะ"
"ขังรวมกันสองคนได้ไหมครับคุณตำรวจ"
ยังเอ่ยขึ้นน้ำเสียงไม่ไดกังวลแต่อย่างใด แต่สายตากลับหันไปยิ้มเยาะแสยะปากใส่อยู่
"ไอ้"
ชายหนุ่มกราดเกรี้ยวแต่ร้อยเวรส่งสายตาสยบจึงยอมเงียบ พอมารดาของพีทมาถึงก็ตกลงกับทางผู้ปกครองของอีกฝ่าย ตอนแรกจะไม่ยอมความแต่เสนอเงินไปก้อนใหญ่ทั้งสองจึงยอมความ
"ทำไมดีแต่ก่อเรื่อง"
"แม่ ก็มันมาว่าพีท"
"โอ๊ย ขยันจริงจริ๊งเรื่องก่อเรื่องเนี่ย ไปกลับบ้าน"
"แม่กลับไปก่อนเถอะ พีทจะคุยกับตำรวจก่อน"
"มีอะไรให้คุย"
"แม่ กลับไปก่อนเถอะ พีทขอโทษ"
ยังยืนยันคำเดิมกอดอกหันหลังให้มารดา
"แทน พีทฝากไปส่งแม่ให้หน่อย พีทขอปรึกษากับคุณตำรวจก่อนเดี๋ยวเรากลับ"
"ทำไมไม่กลับพร้อมกัน"
"แทนกลับไปก่อน พีทมีเหตุผลของพีท เดี๋ยวค่อยคุยกัน"
พีทไม่สบตา แทนทวีมองอยู่ด้วยสายตาที่ครุ่นคิด ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปกับมารดาของพีท ที่ยังไม่ไปเพราะเห็นนายตำรวจหนุ่มที่เพิ่งมาเปลี่ยนเวร หน้าตาถูกใจยิ่งนัก
"คุณตำรวจครับ ช่วยขังผมที่นี่สักคืนได้ไหม"
ทำให้ตำรวจถึงกับอ้าปากค้าง
"เป็นบ้าเหรอคุณ ใครเขาอยากนอนในคุกบ้าง คุณเป็นบ้าหรือเปล่า"
"คือ ฮึกๆ พีทเป็นคนไม่ดี ทำให้แม่เสียใจ พีทอยากดัดนิสัยของตัวเอง น่ะครับ ได้โปรดเถอะครับคุณตรวจ ให้พีทได้รับรู้ถึงรสชาติของความอัปยศอดสู แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ยังดี"
ร้องไห้ออกมาคร่ำครวญ ตำรวจเองก็ตกใจ
"ไม่ได้หรอกคุณ คดีมันยอมความกันไปแล้ว เราไม่มีสิทธิ์กักขังประชาชนหรอกครับ"
"แม้ประชาชนจะเรียกร้องเองเหรอครับ"
"ใช่ คุณกลับบ้านไปเถอะ"
ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ใส่จริตความเจ็บปวดออกมาแต่ตำรวจก็ไม่ได้ใจอ่อน พีทครุ่นคิดอยู่ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆก่อนจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เดินเซทำท่าล้มไปเกี่ยวเครื่องพิมพ์ดีดของเจ้าหน้าที่ให้ร่วงลงจากโต๊ะ พอเครื่องหล่นอยู่ที่พื้นก็ใช้เท้าเตะให้กระแทกกับผนังห้องเครื่องพิมพ์ดีดกระจายแยกออกเป็นส่วนๆ
"คุณ"
ตำราวจร้องคุณไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเห็น
"งั้นคุณตำรวจก็ขังผมได้แล้วสินะ เพราะทำลายทรัพย์สินของทางราชการ"
ลอยหน้าลอยตาพูด ตำรวจนายนั้นได้แต่กัดฟันแน่นเดินปรี่ออกไปหานายตำรวจคนที่พีทหมายตาเอาไว้ก่อนจะปรึกษากันอยู่ สรุปอยากนอนในกรงตำรวจก็ไม่ขัดความต้องการแต่อย่างใด แต่พีทขอร้องให้แยกขังเพราะไม่อยากอยู่ร่วมกับผู้ต้องหาคนอื่น ทางตำรวจขี้เกียจรำคาญจึงแยกขัง ไม่ได้ทุกข์ไม่ได้ร้อนใจแต่อย่างใดยิ้มกริ่มคิดแผนเอาไว้ในใจ
"พี่ว่าบาสคิดแบบอื่นไว้เยอะๆก็ดีนะ สถานที่เรามันจำกัดพี่กลัวว่าแบบมันจะซ้ำกัน"
ภูมิบุญนั่งคุยอยู่กับบาสและโตโต้ที่ห้องรับแขก กางแผนงานออกมาดู บาสเองวาดแผนงานไว้หลายแบบ
"ไม่หรอกพี่ภูมิ ผมว่ามันท้าทายดีออก ยิ่งสถานที่เราจำกัด มันยิ่งโชว์กึ๋นเรานะว่าแน่แค่ไหน เรื่องแบบซ้ำกันไม่มีทางหรอกพี่ ผมศึกษามาดี"
บาสหัวเราะชอบใจ ภูมิบุญยิ้มออกมา โตโต้เองก็จ้องมองหน้าของภูมิบุญอยู่
"งั้นเดี๋ยวใกล้ๆวันงานพี่จะให้บาสขึ้นไปเขาค้อกับพี่ ขาดโรงเรียนบ่อยไปไหมเรา"
"โอ๊ยไม่เลยพี่ อาทิตย์หน้าใช่ไหม ได้ครับเพราะอาทิตย์นี้สอบ อาทิตย์หน้าน่าจะปิดเทอมพอดี ไม่มีปัญหา ผมจะได้รับงานเต็มตัวเสียที"
"แหม พ่อนักธุรกิจใหญ่ สอบให้ผ่านก่อนเถอะ"
ภูมิบุญหัวเราะออกมา ทั้งสามหัวเราะอย่างมีความสุขก่อนที่จะแยกย้ายกันไปนอน โดยบาสนอนที่ห้องของภูมิบุญเช่นเคย
"คุณตำรวจครับ พีทหิวน้ำ"
พอเห็นสบโอกาสจึงครางขึ้น ดึกมากแล้วมีเพียงเสียงวิทยุที่ตำรวจร้อยเวรหนุ่มเปิดคลออยู่ นายตำรวจนายนี้น่าจะเพิ่งจบมาเพราะหน้ายังอ่อนๆอยู่
"ครับ"
เขาก็ใจดีเดินไปกดน้ำมาให้พีท พอเขายื่นแก้วน้ำให้ พีทก็จับมือของตำรวจทันที
"มือนิ่มจังครับ อุ๊ยน้ำหกใส่"
จริตจะก้านนี่ไม่ต้องห่วง ไม่เคยอาย เพราะคิดเสมอว่าอายก็ไม่ได้สิ่งที่หมาย พอน้ำหกใส่มือตำรวจเขาจะชักมือออกแต่พีทกลับดึงเอาไว้ ก้มลงอ้าปากดูดนิ้วนั้นทันที
"คุณ"
พีทเอาลิ้นวนรอบๆนิ้วดุนๆอยู่ สายตาก็ส่งประกายยั่วยวน นายตำรวจชักมืออกอย่างรวดเร็ว
"อย่ามาทำอะไรแบบนี้บนโรงพัก เดี๋ยวคุณจะโดนข้อหาไม่น้อยนะ"
"ก็เห็นมือเลอะ พีทก็อยากจะเช็ดให้ ที่คุณตำรวจพูด ทำที่นี่ไม่ได้ ถ้าที่อื่นได้เหรอครับ"
"คุณ"
นายตำรวจหน้าแดงขึ้นมาทันที เดินหันหน้าหนีไป
"โอ๊ย"
พีทแกล้งร้องขึ้นอีกเสียงดังพอสมควรพอที่จะทำให้ตำรวจหันกลับมาอีกครั้ง
"เป็นอะไรคุณ"
"เจ็บขาครับคุณตำรวจ อ่า ขาแพลงแน่เลย"
แต่ท่าที่ทำอยู่นั้นมันไม่น่าจะเรียกว่าเจ็บขา เพราะพีทเอาร่องก้นมาสีอยู่ที่ลูกกรงหันหน้ามาทำสายตายั่วยวน ส่ายก้นไปมา นายตำรวจถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สมเพชเวทนาคนที่ทำอาการแบบนี้อยู่เบื้องหน้า
"คุณตำรวจช่วยดูหน่อยสิครับ โอ๊ยเจ็บ"
ยื่นขาออกไปนอกลูกกรง ตำรวจยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะก้มลงดูอย่างระมัดระวัง พอเขาก้มลงแค่นั้นพีทก็ทำท่ายั่วยวนส่งสายตาหวานฉ่ำ
"พีทช่วยไหมครับคุณตำรวจ"
"โรคจิต"
นายตำรวจคนนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วเดินหนีไปทันที สรุปแล้วต้องนอนในกรงขังฟรีก่อนจะโทรเรียกมารดามาประกันตัวอีกรอบในตอนเช้า
"ทำอะไรรู้จักคิดซะบ้าง อะไรกันก่อเรื่องวันเดียวเยอะแยะแม่เสียเงินไปหลายแสนเรานี่ไม่ไหวนะพีท"
"อย่าบ่นไปหน่อยเลยแม่ ใครจะอยากให้มันเป็นแบบนี้ เอาเถอะเดี๋ยวพีทจะหาคืนให้"
"อายเขาไหม รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น โว้ยกลุ้มใจ"
มารดาของพีทร้องออกมาน้ำเสียงเอือมระอา
"อายทำไมแม่ พีทไม่แคร์ จะแรงแบบนี้ล่ะใครจะทำไม"
รักกันๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:z13:
จิ้มคุณอิกกี้
อึ้งกับความต่ำของนังพีท o22 o22 o22
ไม่สามารถบรรยายความเน่าของมันได้เลยทีเดียว เน่าไม่ไหวจะด่าแว้วววว!! :m31: :angry2:
-
อิบ้านี่มันจะทำอะไรกับงานของภูมิอีกเนี่ย
โอ้ยยยยย อยากฆ่าอีเหี้ยตัวนี้จริงๆเลย :fire:
:angry2:เมื่อไรไอ้ควายแทนมันจะรู้ตัวซักที
โอ้ยยยยยยย หงุดหงิด :m16: :fire:
-
โอ้ว :a5:
ไม่รู้จะสรรหาคำพูดแบบไหนมาเขียนให้ยัยพีทดี o22
สุดยอดตัวร้าย ตัวร่าน ตัวเลว อีตัวแห่งศตวรรษเลยทีเดียว อ่านแล้วสงสารคนเป็นพ่อแม่มันจิม
สงสัยตอนสุดท้ายติดเอดส์ตายแหงม สักสงสารไอ้คุณแทน แต่ก็สมแล้วหล่ะ อยากมักในกาม
ทิ้งภูมิบุญไป มีอีตัวสุดยอดแห่งศควรรษได้ลงคอ แต่ยังไงๆก็ไม่อยากให้อีคุณแทนติดเอดส์หรือรับผลกรรมตามอิพีทเทาไร
อย่างน้อยม่ะก่อนก็เคยเป็นคนดี :เฮ้อ:
ว่าแต่คุณหินคงไม่โดนอะไรไปนะนั่น คุณกานดาเผลอหลงเชื่ออีตัวแห่งศตวรรษอีกต่างหาก o22
มาต่ออีกน่ะพี่อิ๊กซี :กอด1:
-
555
อยากได้เวอร์ๆ ค่ะ เขียนมาเถอะค่ะ ไม่ต้องกลัวเวอร์ไป มันดี XD
-
อิพีท ปีนี้ชั้นจะโหวตให้แกเป็นตัวร้ายแห่งปี ชั่วไม่มีใครเกินจริง ๆ
-
ไอ่นี้เข้าข่ายโรคจิตจริง ๆ เลยนะ
อยากจะประจานอย่างแรง
เมื่อไหร่ภูมิจะลงมือนะ
ว่าแต่แผนงานของภูมิกับหินที่ช่วยกันทำ
จะพังหรือเปล่า
-
สงสารพ่อแม่มันที่มีลูกเหี้ยแบบอีพีทโคตรเหี้ยเลวสารพัดสัตว์เลยมึง สมใจไอ้แทนแล้วทีมีเหี้ยสมใจอยาก
-
โห นังพีชโรคจิตสุดๆ
-
ขอหยาบคายนิดนึงค่ะ พีทต่ำมากก :เฮ้อ:
เพชรกับกรวดจริงๆ โง่บรมค่ะแทนทวี อะไรบังหูบังตากันหนอ
ดีแล้วล่ะ คนโง่กับคนต่ำๆก็เหมาะกันดี อย่ายุ่งกับคนดีๆอย่างภูมิเลย !!
-
55 อิพีทนี่มันร่านจิงๆๆ ไอแทนก็โง่เนอะ
-
ต่ำยิ่งกว่าพื้นดิน
อีเห.... พีทนี่ สงสัยเป็นโรค ขาดเซ็ก แล้วจะตายมั้ง
-
มันบ้าไปแล้ว พีท... :seng2ped:
-
ทำไมแทนถึงเลือกคนนี้ อะไรดลใจ :เฮ้อ:
-
เงี่ยนจิงคนเรา (ขออภัยถ้ามันหยาบ แต่คำนี้ตรงสุด ๆแล้ว)
เมื่อไหร่อาการของโรคเอดส์จะออก
ทำไมแทนถึงเลือกคนนี้ อะไรดลใจ :เฮ้อ:
ไม่ได้ดลใจหรอก ท่าทางจะดลกายมากกว่า
-
จุดจบคนอย่างพีท ควรจะเป็นบ้า เสียสติ จนต้องล่ามไว้ แต่อย่าให้ต้องตายเลย มันง่ายไป ต่อให้เป็นเอดส์ ปล่อยคลิป ท่าทางมันคงจะไม่แคร์ เนะ 55+
-
ยังไม่สะใจเลย รอดูจุดจบของนังพีทกับเจ้าแทนผู้แสนมืดบอดและโง่เขลา
แต่ก็ลุ้นอยู่กลัวว่านังพีทจะไปป่วนงานคุณกานดาทำให้ภูมิต้องเสียหาย
คนเลวมักทำอะไรที่เลว ๆ ได้ง่ายแบบไม่ต้องละอายใจ นังพีทเป็นโรค
ฮิสทีเรียรึเปล่าเนี่ยเจอะเจอผู้ชายไม่ได้เลย พยายามจะเอาทำสามีซะหมด
แบบไม่เลือกหน้าด้วย บ้าป่าว + ไม่ได้แล้วเพราะไป + ให้ในเรื่องน้องปุ่นแล้ว
เปลี่ยนเป็น :กอด1: แทนละกัน
-
นังพีทนี่มันโรคจิตแล้วนะนั่นนะ เอาใว้นอกโรงบาลมีแต่จะทำร้ายคนอื่นนะนั่นนะ
แถมยังเป็นตัวแพร่เชื้ออีกต่างหาก
ทำไมไม่มีใครเอาไปเก็บใว้เป็นที่เป็นทางละนั่น
แล้วจะคอยดูเวลาที่มันไปอาละวาดใส่พ่อแม่ของได้พี่แทนดูดิว่าจะมันขนาดใหน
จะสมน้ำหน้าไอ้พี่แทน
ฮักอ้ายอิ๊กโตย อ้ายอิ๊กขยันจาดนัก
-
โง่ทั้งแม่ทั้งลูกเลยเนอะ 555
-
ไม่รู้จะว่าอะไรและ
ไม่มีอะไรจะมา
เปรียบกับยียพีชอีกแล้ว
ต่ำ จริงๆ ยัยพีช
มาต่อแล้วพีอิ๊คกี้ 555
น้ำตาใหลดีใจ o7
-
อีพีทนี่ร้ายมากๆ
ขอร้องหล่ะครับ ขอให้แทนทวีหลุมจากบ่วงกรรม จากอีนางพีทเถอะครับ
ยังไงแทนทวีก็เคยดีกับภูมิบุญมาก่อน อย่าให้ไปจมกับนางพีทเลย
เริ่มสงสารแทนทวีแล้ว มันร้ายขนาดนี้ซินะแทนทวีถึงได้หลงไปกับมัน
สงสารแทนทวีจริงๆ ครอบครัวก็รับไม่ได้ ขอร้องหล่ะไรเตอร์ครับ
:o12: :o12: :o12:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิพี่แทนเมื่อไหร่จะเลิกเคี้ยวเอื้องแล้วกลับมากินข้าวซักทีนะ :m31:
เกลียดอิพีทมานนนนนน <<<วิบัติเล็กน้อยเพื่ออารมณ์
รักภูมิกับพี่โต้นะ จุ๊บ จุ๊บ :-[
-
บวชเหอะ แทนทวี
-
เฮ้ย.....เป็นไรมากป่ะวะ
อย่างนี้เข้าข่ายโรคจิตละนะ
แล้วจะไปป่วนงานแต่งชาวบ้านเค้าอีก
ถามจริง...ฮิสทีเรียใช่ป่ะเนี่ย อนาคตเอดส์แน่นอน....ตอนก่อนๆบอกไม่ชอบใส่ถุงอ่ะ
ไรเตอร์ เราอินมากอ่ะ อ่านไปนี่แบบ แบะปากไปด้วย คนอะไรทำตัวได้น่ารังเกียจขนาดนี้
ปล. :-[ พี่โต้ โผล่มานิ๊ดนึง
-
คนอย่างพีท ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายความ......ดี
บอกได้คำเดียว ทุเรศจริงๆ เฮ้อ
ขอบคุณนะคะ อย่าให้พีทมาทำอะไรภูมิได้นะ หึ
-
Iphone ผมเจ๊งงงงงงงงงงงง แว้กกกกกกก
ยังไม่ถึงเดือนเลย เว้ยยยยยยยยยย
เพื่อนหิ้วมาจากนอก
เขมรป่าวว้าาาาาา
โมโหๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3: :z3: :z3:
-
น่าสงสารพ่อแม่...มีลูกแบบนี้...
มีเงิน แต่ไร้สมอง อุตส่าไปเรียนถึงเมืองนอก วันวันดีแต่จับผู้ ช...
แล้วมุกอ่อยหน่ะ หัดเปลี่ยนซะมั่งนะ มีแต่ล้มขาเจ็บ ขาแพลง...ไปโรงบาลเข้าเฝือกไป๊
พอยื่งอ่านดจอสันดานอีนี่ ยิ่งรู้สึกส่าพี่แทนโคตรโง่เลย...เขาสูงกี่เมตรแล้ววะ?
-
555 ทำใจได้อย่างเดียวมั้ง eiky ถ้าซ่อมคงไม่คุ้ม ซื้อใหม่ดีกว่า
ป้าก็ว่าจะเปลี่ยนมือถือพอดี
กะว่าจะไปดู ไอโน่ ของโซนี่ ตอนสิ้นเดือนนี้ดีกว่า 555
-
ไอ้คุณพีท นี่อาการหนักนะ
-
" แรงแบบนี้ ใครจะทำไม "
ไม่มีใครทำไม หรอกจ้า.. มีแต่ตัวเองนั่นละทำตัวเอง :z3:
-
กระเทยโรคจิต - -"
ไม่รู้แทนคว้ามาได้ยังไง....
โต้กับภูมิและบาสเหมือนครอบครัวสุขสันต์เลย ครึๆๆ น่ารักเชียว
-
นังพีทนี่ เป็นโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย
:z6:
-
มีคนแบบนี้ในโลกด้วยหรอ โรคจิตแหงมๆ
-
พีทแม่งทำตัวมันเองนะนั่น
ร่านชิบ :angry2:
อย่าหาว่าหยาบเลยนะ แต่ถ้าอยากได้ดุ้นจริงๆแนะนำให้มาเดินแถวสุขุมวิท-นานา
ตลอดทางขายอวัยวะเพศเทียม เลือกแบบเลือกขนาดได้ พร้อมไวอากร้าและถุงยาง ถ้าคุณพีทว่างๆแวะมาเดินได้นะ
เผื่อได้ของติดไม้ติดมือกลับบ้านซักอันสองอัน คันปากคันตูดจริงๆนะคู๊ณณณ
ขอโทษที่เม้นท์แรงนะ ถึงแม้ว่าพีทในที่นี้จะเป็นแค่ตัวละคร แต่ก็อยากจะรู้ว่าถ้าพีทมีตัวตนอยู่จริง แล้วถูกคนด่ามากมายขนาดนี้จะสำนึกได้รึเปล่า
กลัวแทนติดเอดส์ติดโรคจากพีทว่ะ ทันก็เหมือนกัน แต่เมื่อตอนที่แล้วเค้าสวมถุงยางนี้...แตกในปากพีทคงไม่ติดโรคใช่มั้ย??
ชอบตอนที่ภูมิบุญอยู่กับคุณโตโต้จัง ยิ่งมีบาสเด็กดี แถมเรียกโตโต้ว่าเฮียด้วย มันยิ่งให้อารมณ์ครอบครัวยังไงก็ไม่รู้
น่ารักดี หวานนน ชอบบบ :-[
เนอะๆ
+1 พี่อิ๊ก ด้วยความนิยมชมชอบจริงๆ
-
Iphone ผมเจ๊งงงงงงงงงงงง แว้กกกกกกก
ยังไม่ถึงเดือนเลย เว้ยยยยยยยยยย
เพื่อนหิ้วมาจากนอก
เขมรป่าวว้าาาาาา
โมโหๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3: :z3: :z3:
หิ้วมาจากนอก นอกเมืองหังโจว 5555
สงสัยโดนแล้วเฮียเรา
ของผมก็เคยได้ หน้าจอทัชสกรีน ใช้ได้ 2 เดือน สกรีนไม่ค่อยไปละ
โชคดีวันนั้นเอาใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ แล้วนั่งเสียงดังแป๊ะ
หยิบออกมาดูจอมันแบ่งเขตการปกครองเป็นฝ่ายเหนือกับฝ่ายใต้ซะแล้ว ดีใจได้เครื่องใหม่เลย
เฮียซื้อใหม่เลย
-
อิโคตรร่านนนนน โอ้ย!ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่ามันดี สาธุ!อนาคตขอให้มันเป็นเอดส์ จนไม่มีจะแดก เจอแต่คนที่เลวกว่า อ๊ากก!อยากกระตืบมานนน
-
นังพีทเข้าใจไรผิดไปป่าวเนี่ย....
แบบนี้เค้าไม่ได้เรียกว่าแรง เค้าเรียกว่า แรด อ่ะ :angry2:
ทุกที่ ทุกเวลาไม่ได้มียางเลยให้ตายเหอะ..
-
เหอะๆๆ
เห็นแล้วสงสารแทนขึ้นมานิดๆ
เข้าใจเลือกดีนะแทนได้ของต่ำซะ
มาต่อไวไวนะครับ
-
พ่อแม่รังแกฉัน ลูกไม้หล่นใต้ต้น
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
ใช่มั้ีย writer
+1
-
อีพีท ต่ำมากๆๆๆๆๆๆ :z6:
-
อืมมม บทนี้พีทเด่น~
ภูมิจะรู้ตัวเมื่อไหร่ว่าพีทมันมาวางยาในงานไปแล้วเนี่ย
-
ผีเน่ากับโลงผุ
เหมาะกับเเทนทวีมาก :beat: :z6:
-
นังพีทโรคจิตมากอะ :z6:
-
ตบกับกูสัดฉาดมั้ยอีพีท หมั่นไส้มึงเหลือเกิน
หาว่าภูมิร่าน มึงดูตัวมึงเองหรือยัง
อีนี่ ร่านยิ่งกว่า กระหรี่ รีบหาเงิน
โตโต้ สั่งคนมาลงแขกอีนี่สิ แต่อย่าดีกว่า เด๊่ยวมันจะชอบ
แทน ทำไมแกโง่ขนาดนี้ อุส่าไปเรียนเมืองนอกมากตั้งนาน
แทนที่จะกลับมาเอาอะไรดีๆกับมา ที่เอากับมานี่คือปลิงทะเลกับเขาใช่มั้ย
อีพีทเดี๋ยวมึงโดน ถ้ากูทะลุเข้านิยายได้นะ
กระเทยก็กระเทยเถอะ จะตบให้หายเป็นกระเทยเลย
เคยทำตัวเป้นกระเทยที่ดีของสังคมบ้างมั้ยค่ะมึงงงงง
ปล. อินมากไปหน่อย ขอโทษค่ะ แหะๆ
-
พีทนี่มันบ๊องได้โล่ห์จริงๆ = = "
-
เป้นคนที่สุดยอดจริงๆนังพีท. แกต้องโรคจิตแน่ๆ
-
โอ้ยยยย
จะบรรยายไงดี
"ร่านสุดๆ"อ่ะนังพีท
จะบ้าตายยย ชีแรงเกินมนุษย์ไปแล้ว
-
น่าสมเพช..อิพีท
น่าเวทนา..ไอ่แทน
และก็สังเวช..พ่อแม่ไอ่แทนด้วย
สะใจดีเหลือหลาย
หึหึ
โตโต้+ภูมิ+น้องบาส
รักกันๆ น่าชื่นชม จริงๆ
:L2:อิ๊กกี้..เลิฟเลิฟ จุ๊บบบบบบ
-
พูดได้คำเดียวค่ะ
แรงมาก....แทนทวีคิดดีแล้วหรอ
วันใดที่ความแตกแทนทวีรู้เรื่อง
วันนั้นคงเป็นวันที่ค้นพบว่า
ตัวเองโง่แค่ไหน...
-
อ่านรวดเดียวเลย หกชั่วโมงแน่ะ
ค่อนข้าชอบบุคลิกของภูมิ เขาดูหลากหลายแต่ก็เข้าถึง
พลอยเป็นเพื่อนที่ชาตินี้อยากหาได้อย่างภูมิบ้างจัง
โตโต้นี่ตอนแรกไม่ชอบเท่าไหร่ เพราะทิฐิเกิน แต่ตอนนี้ก็โอเค
แทน แรกๆมาดีมากรักจริง เข้าใจนะว่ามันต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง แต่ก็ไม่น่าหรอกให้รักหลอกให้รอ แย่ เห็นแก่ตัว มักมากอย่างที่โดดนด่านั่นแหละ
บาส ตอนแรกรำคาญอิเดกนี่มาก สปอยสุดๆ แต่ตอนนี้กลายมาเป็นขวัญใจแล้ว น่ารัก ปกป้องภูมิ
ทัน ก็ไม่ค่อยต่างจากโตโต้หรอก แต่เค้าก็มีส่วนดีอยู่นะ
พีท นี่แรงไปไหน มีคนแบบนี้มากๆมันทำให้ดูเสื่อมๆยังไงไม่รู้ เราไม่คิดว่าเค้าจะมาต่อกรกับภูมิได้หรอก ตอนจบคงเป็นบ้าแหงๆ ดูโรคจิตๆอยู่แล้วด้วย เอดส์นี่ก็น่าจะเป็นประเด็นเพราะไม่ค่อยป้องกัย ห่วงแทนกลัวติดไปด้วย อนาถจริงๆ
-
ต่ำกว่ากะหรี่อีกอะอีพีทนี่ ไม่ไหวเลยนะ
ตอนจบเรื่องน่าจะให้เป็นเอดส์ตายไป สกปรกมากๆ คิดภาพคนแบบนี้แล้วขยะแขยงจริงๆ
-
พีทเข้าข่ายโรจจิตแล้วแระ.....ออกกลิ่นเหม็นเน่าโชยมา
อ่านแล้วน่าสมเพช.....เงินทองและการศึกษาไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ
:กอด1: น้องภูมิคนดี กะ น้อง eiky คนเก่ง :กอด1:
อย่าเสียอารมณ์.....เสียทรัพย์น้อย ๆ อาจได้ทรัพย์ใหญ่ ๆ ตามมาก็ได้นะ
-
พีทมันเป็นไรมากป่ะเนี่ย
ไปตรวจสุขภาพจิตหน่อยไม๊
เหมือนไม่ค่อยปกตินะ
สงสารพ่อแม่จิงๆ
เครียดตายเลย
มีลูกแบบนี้
-
สงสารคุณแม่พีทมากๆเลย
คุณแม่ขา เกิดข้อผิดพลาดอะไรในการเลี้ยงดูลูกคนนี้ตรงไหนหรือคะ
ผลถึงออกมาได้แบบอัปลักษณ์ ทรลักษณ์ แล้วก็....
เป็นตัวทำลายความสุขความภูมิใจ ของพ่อแม่ได้ซะขนาดนี้
-
ถึงหน้า 31 แล้ว..
-
อ่านแล้วบอกได้คำเดียวว่า แรงงงงจริงๆ นังพีท :beat:
อยากรู้จริงๆ ตอนที่เจอแทนมันใช้มุขไหนอะคุณ eiky
อ่านมาถึงตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนเรื่องมันใกล้จะจบเลยอะ ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก :impress2: แต่ยังดีที่คุณ eiky บอกว่าเรื่องญี่ปุ่นจะเขียนไปเรื่อย
รักๆ ทุกคนจ้า :L1:
-
วันนี้จะมาต่อไหมคับพี่ อิ๊คๆ
ลุ้นๆ มากๆ เลย
รอวันที่แทนทวีรู้เรื่อง
คงใกล้แล้วสิ
แต่กว่าจะถึงวันนั้น
แทนทวีคงเป็นเอดส์ก่อน แน่ๆ
หรือว่ะวันที่รู้ความจิง
คือวันที่แทนทวีรู้ตัวว่าเป็น เอดส์
หรือยังไง จะรอพีอิ๊คนะคับ
ป.ล. วันงานภูมิจะต้องรับศึกอะไรกับนังพีชนะ
เราจะเอาใจช่วยนะภูมิ
-
เอ้ย เหนือคำบรรยายจริง ๆ
-
วันนี้มาต่อไหมครับ
ช่วงนี้ลุ้นมากๆ
:L2: :L2: :L2:
:pig4:
-
แวะมาอ่านเม้นท์ แฟน ๆ eiky แล้ว แบบว่า 555
จะอินไปไหนกันนักหนา ค่ะ
เออ....... นึกมาได้อย่างนึง การศึกษา ไม่อาจช่วยใครสันดานดีขึ้น หากว่ายังคงกินหญ้าอยู่ต่อไป 555
-
:m22: มาดูว่าเฮียอิ๊กมายัง เมื่อยังไม่มาก็ :m32: เอาไปให้หมด เหอเหอ :m7:
:oni3:เฮียจงมา อิอิ
-
:impress2:
ฉันรัก(ภูมิ)ของฉันจริง..จริง
ฮิฮิ เน๊าะ โตโต้
มาได้แล้ว อิ๊กกี้ จุ๊บๆ
-
นิสัยน้องพีท เหมือนผมเปี๊ยบเลย 5555555555555
-
คือว่าพยายามเขียนอยู่นะครับ รอหน่อยน้า ขอบคุณทุกกำลังใจ อิอิ ว่างๆก็ไปเชียร์น้องญี่ปุ่นหน่อยน้า น้องญี่ปุ่นจะลงประเภทคู่น้า ขอกำลังใจ คร้าบบ
ฉากเจ็ดสิบเจ็ด
"ป๊อด นังปริมมันจะแต่งงานอาทิตย์หน้าใช่ไหม"
พีทกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนที่สนิทที่สุดที่เคยร่วมปาร์ตี้กัน
"ใช่การ์ดแกก็ได้ไปแล้วนี่ หรือไม่ได้ดู"
"อีนี่ ชั้นถามเพื่อความมั่นใจ โอ๊ยไม่คุยด้วยแล้ว รำคาญ"
พีทหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่เพื่อนแล้วกดสายทิ้งก่อนจะกดเบอร์โทรสัพท์ที่ต้องการแล้วกดสายโทรออก
"ไม่ได้หรอกแก ชั้นวางมัดจำไปแล้ว งานจะเริ่มอยู่แล้วการ์ดก็แจกหมดแล้ว แกจะให้เปลี่ยนแบบนี้ไม่ได้หรอก"
เสียงของเพื่อนว่าที่เจ้าสาวเอ่ยขึ้น
"ไม่ได้เลยเหรอแก ชั้นจะจัดให้เลยนะ"
"แกไม่ลองไปถามนังแคทดูล่ะ มันท้องกับซ้งเห็นมันบอกแม่มันจะจับแต่งงานอยู่นี่"
"เหรอแก งั้นแค่นี้นะ"
เมื่ออีกฝ่ายไม่เอื้อผลประโยชน์ก็วางสายแล้วกดโทรศัพท์ไปหาอีกคนทันที
"อีกแค่อาทิตย์เดียวเองนะครับคุณกานดา ตอนนี้ที่โน่นเราเซ็ทของเตรียมไว้พอสมควรแล้ว วันนี้ภูมิเอาตัวอย่างอาหารโบราณมาให้ลองชิมดู ไม่ทราบว่าพอได้ไหมครับ"
ภูมิบุญกับหินเองก็กำลังเสนองานอยู่ ทางฝ่ายกานดาเองชอบใจกับสิ่งที่ภูมิบุญนำเสนอยิ่งนัก
"ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะน้องภูมิ พี่กานพอใจกับแผนงานมาก รอแค่ถึงวันงานเท่านั้นเอง ไม่ห่วงอะไรแล้ว อาหารก็ถูกใจพี่มากค่ะขอบคุณมาก"
กานดายิ้มออกมาภูมิบุญค่อยโล่งใจ
"เดี๋ยววันพุธพี่จะล่วงหน้าไปที่งานก่อนนะครับน้องภูมิ แล้วน้องบาสสอบเสร็จหรือยังครับ"
หินถามขึ้นระหว่างทางกลับบริษัท
"สอบเสร็จแล้วครับภูมิกับบาสว่าจะไปเช้าวันพฤหัสน่าจะถึงตอนบ่าย ทำทั้งวันน่าจะพอ เรื่องการเตรียมงานเรียบร้อยดีนะครับคุณหิน"
"เรียบร้อยดีครับ ของเราพร้อมแล้ว ดอกไม้ก็คืนวันพุธน่าจะถึง ส่วนอาหารก็ถึงวันงานครับ สถานที่ก็เหลือแค่ไปตกแต่ง"
"ถ้ามีอะไรเร่งด่วนบอกภูมิได้เลยนะครับ"
ภูมิบุญเองนั่งตำแหน่งควบคุมงานเกี่ยวกับการจัดอีเวนท์เต็มตัวแล้ว โดยมีหินเป็นผู้ช่วยส่วนด้านพีอาร์ให้เมย์คอยดูแลให้ งานทุกอย่างในบริษัทเป็นไปอย่างราบรื่น คุณอภิสราเองก็วางมือแล้วไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว โตโต้เองก็นั่งแท่นผู้บริหารเต็มตัว มีภูมิบุญเป็นผู้ช่วย
"วันนี้ไปกินข้าวนอกบ้านสักวันไหมภูมิ"
โตโต้ถามขึ้นเมื่อกลับถึงบริษัท
"ได้ครับเดี๋ยวจะได้ชวนบาสไปด้วย"
"ไปกับพี่สองคนไม่ได้เหรอภูมิ ให้บาสมันไปรอที่บ้าน"
โตโต้ส่งสายตาวิงวอน ภูมิบุญเองก็อึกอักอยู่
"นะครับภูมิ พี่ขอสักวัน"
"มีอะไรพิเศษหรือเปล่าครับพี่"
"เอ่อ ไม่มีหรอกครับ พี่แค่อยากกินข้าวกับภูมิสองคน ได้ไหมครับ"
เสียงนุ่มทุ้มเสียดใจเหลือเกิน ภูมิบุญได้แต่เม้มปาก กลับมาย้อนหวนคิดถึงใจตัวเอง ตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้าเขา เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านไป สิ่งที่เขาทำไว้กับตัว สิ่งนี้มันคาใจ สิ่งที่จริงๆแล้วอยู่ส่วนที่ลึกที่สุดในใจนี่เรารู้สึกยังไงกับเขากันแน่ ภูมิบุญตั้งคำภามให้กับตัวเอง
"วันนี้วันเกิดพี่ สิ่งเดียวที่อยากได้ในโลกนี้คือการที่ภูมิมานั่งกินข้าวกับพี่แค่นี้ล่ะ"
โตโต้เผยความในใจออกมา สายตามองภูมิบุญหวานฉ่ำ
"อ้าวแล้วทำไมไม่บอกล่ะครับพี่โต้ ภูมิจะได้เตรียมของขวัญให้"
ภูมิบุญพูดแก้เขินไป
"ไม่ต้องหรอกครับภูมิ แค่นี้พี่ก็พอใจแล้ว"
ทำไมหัวใจถึงเต้นแรง เหมือนเลือดในกายมันร้อนวิ่งพลุ้งพล่านอยู่ทั่วร่าง เกิดอะไรขึ้นทำไมหัวใจมันไหวเอนได้มากถึงเพียงนี้ ทำไมสายตาของเขามันช่างหวานเสียจริง หวานจนไม่อาจหลบไปไหนได้
"น้องภูมิคะ ทำไมทำกับพี่กานแบบนี้ ไม่ไว้หน้ากันเลย เห็นพี่กานเป็นอะไร พี่กานอุตส่าห์ไว้ใจ ทำแบบนี้กับพี่ได้ยังไง"
พอเช้าวันใหม่ ยังไม่ทันจะเที่ยงกานดาก็โทรศัพท์เข้ามาโวยวายกับภูมิบุญ ตกใจอึ้งงงไปหมด
"เอ่อ คุณกานดาใจเย็นๆนะครับ เกิดอะไรขึ้นครับ"
ไม่รู้จะถามอะไรออกไปดี เพราะน้ำเสียงของกานดาเหมือนคนทั้งโกรธทั้งร้องไห้ผสมกัน
"ยังมีหน้ามาถามอีก ไปเปิดดูนิตยาสาร"
กานกาบอกชื่อนิตยสารออกมาร้องไห้ฟูมฟายอยู่พักใหญ่จึงวางสายไป
"น้องภูมิๆ แย่แล้ว มีคนก็อบตีมงานของคุณกานดาไป ทั้งดุ้นเลยน้องภูมิ"
แค่วางสายไปจริงๆหินก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น ในมือถือนิตยาสารในแวดวงสังคมไฮโซ ภูมิบุญใจสั่นระทึก โตโต้เองก็ลุกขึ้นเดินมาหา
"งานเพิ่งมีไปเมื่อคืนก่อน ดูเหมือนจะมีการเร่งพิมพ์ออกมาด้วยนะครับ ปกตินิตยาสารฉบับนี้จะออกทุกสิ้นเดือน เพื่อนพี่โทรมาบอก"
หินเปิดหน้าที่เหมือนเอามือสิบมือมารุมตบหน้าภูมิบุญให้ชาร้อนอยู่ ปากก็เล่าเรื่องราวที่น่าจะเป็นให้ฟัง
"ใครกัน เลวที่สุด"
ภูมิบุญแค่ปราดตาดูก็รู้ว่าชิ้นงานที่แสดงให้เห็นอยู่ต่อหน้าเป็นงานของตน งานของบาสที่คิดออกมา ตีมงานดอกไม้ แม้จะไม่ใช่ทุกอย่างแต่แกนหลักของงานมันเหมือนกันทุกอย่าง เหมือนกันชนิดที่เรียกว่าเป็นงานเดียวกันกับของคุณกานดาเลยก็ว่าได้
"ไม่ทราบเหมือนกันนะครับน้องภูมิ คนของเราไม่มีทางทำแบบนี้แน่ๆ เพราะแบบมีพี่กับต้น ในแผนกเท่านั้นที่รู้ ไม่มีทางครับน้องภูมิ"
"ไปพบคุณกานดากับผมหน่อยครับคุณหิน"
เสียงขรึมสายตาครุ่นคิดอยู่
"ไหวไหมภูมิ ให้พี่ไปด้วยไหม"
โตโต้เดินมาจับบ่าของภูมิบุญเอาไว้
"ไม่เป็นไรครับ ภูมิต้องไปขอโทษคุณกานดาด้วยตัวเอง"
ภูมิบุญบอกแล้วเดินออกจากห้องไป หินรีบวิ่งตามออกมา พลอยเองก็หน้าตาตื่นแต่ภูมิบุญได้แต่พยักหน้าให้ ส่งสัญญาณให้รู้ว่าเดี๋ยวเล่ารายละเอียดให้ฟัง
"บาสเหรอ สอบเสร็จยัง"
ภูมิบุญกดโทรศัพทไปหาบาสทันที
"เสร็จพอดีพี่ภูมิ วันสุดท้ายแล้วโล่งจังเลย"
"บาส แบบงานของคุณกานดาน่ะ ร่างให้พี่ใหม่ได้ไหมเอาวันนี้เลย บาสร่างไว้คร่าวๆอยู่แล้วใช่ไหม เอามาทั้งหมดมารอพี่ที่บริษัท"
"หา เกิดอะไรขึ้นพี่ภูมิ"
"เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง รีบหน่อยนะบาส"
ภูมิบุญกดวางสายจากบาสแล้วโทรบอกพลอย ไม่ให้พลอยพูดอะไรแค่เล่าในสิ่งที่จำเป็นต้องบอกกับบาส แล้ววางสายไป
"ใจเย็นๆนะครับน้องภูมิเรายังไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนทำ"
"ใครเป็นออร์กาไนเซอร์งานนี้ครับ คุณหินสืบให้ได้ไหมว่าเจ้าสาวเป็นใคร เจ้าบ่าวเป็นใคร แล้วใครเป็นคนจัดงาน ตีมงานได้มาจากไหน ภูมิขอคำตอบก่อนไปถึงบ้านคุณกานดานะครับ"
ถือเป็นคำสั่ง หินรีบลนลานกดโทรศัพท์ออกไปหาเพื่อนทันที ภูมิบุญที่นั่งอยู่ข้างๆหันหน้าออกนอกกระจกเปิดดูในนิตยสารไม่มีชื่อบอกเอาไว้ เม้มปากแน่น พอจะดุดึงดันขึ้นมาหินเองถึงกับไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา สายตาของภูมิบุญดูโกรธจัดไม่ลงง่ายๆ
"แวะร้านดอกไม้ด้วยครับ"
ภูมิบุญบอกคนขับรถ เขาก็ตอบรับ กว่าจะไปถึงบ้านของคุณกานดาก็เกือบชั่วโมงเข้าไปแล้ว หินเองได้คำตอบแค่ใครเป็นเจ้าสาวกับเจ้าบ่าว แต่เรื่องคนจัดงานกำลังจะได้คำตอบ แต่ภูมิบุญลงจากรถไปแล้ว
"ฮึ พี่เสียใจมากนะคะน้องภูมิ ทำไมทำกันแบบนี้ แล้วนี่พี่ยังจะมีหน้าจัดงานไปได้ยังไง"
แค่เพียงเห็นหน้ากานดาเองก็ไม่ยอมมองหน้าโกรธจัด แม้คนที่เป็นว่าที่เจ้าบ่าวจะพยายามบีบมือไว้
"ภูมิต้องขอโทษคุณกานดาด้วยนะครับ ภูมิไม่รู้จริงว่าตีมงานของเราจะไปซ้ำกับงานของคนอื่น"
"พี่ไม่รู้ล่ะค่ะ ยังไงก็ไม่เอาแล้ว ไม่ไว้หน้าพี่เลยอะไรกัน"
"ใจเย็นๆสิกาน ฟังน้องเขาก่อน"
ภูมิบุญก้มหน้านิ่ง
"ภูมิขอแก้ตัวได้ไหมครับ"
"ยังไงคะ งานพี่มีศุกร์นี้แล้ว แล้วนี่มันก็วันจันทร์ จะแก้ยังไงพี่ไม่เอางานที่ซ้ำกับคนอื่นนะคะ อะไรกันใช้ไม่ได้เลย"
ร้องไห้ออกมาด้วยความคับแค้นใจ ภูมิบุญได้แต่แน่นิ่งอึ้งอยู่ลำบากใจมากเหลือเกิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น
"แน่ใจเหรอครับน้องภูมิว่าไม่มีใครทราบเรื่องนี้"
"ครับคุณประภัส บริษัทเรามีคนรู้อยู่ไม่กี่คน ไม่มีทางจะออกไปจากทางบริษัทเราแน่ๆครับ อีกอย่างคนในงานก็ไม่มีใครรู้จักมักจี่"
"แล้วเพื่อนน้องภูมิคนนั้นล่ะคะ ที่เค้ามาขอไปงานของเราเราน่ะภัสจำได้ไหม"
กานดาพูดขึ้นทั้งน้ำตาภูมิบุญปราดตาขึ้นมองทันที
"คนไหนครับคุณกานดา"
"ชื่ออะไรนะภัส พีทหรืออะไรนี่ล่ะ"
ถอนหายใจออกมาภูมิบุญแสยะยิ้มออกมา
"คุณกานดาครับ นั่นไม่ใช่เพื่อนผม"
ภูมิบุญตัดสินใจเล่าเรื่องราวของพีทให้กานดาฟัง เรื่องที่เขาเคยแย่งแทนทวีไปจากเขาและเรื่องที่ไม่ลงรอยกัน
"ตายจริง นิสัยแย่มาก พี่กานก็ว่าอยู่ทำไมเขาถึงมาดึงแผนงานของพี่ไปดู"
"คุณกานดาไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวภูมิจะปรับเปลี่ยนทุกอย่างให้ใหม่ ขออย่างเดียว ขอความไว้วางใจให้ภูมิอีกสักครั้ง นะครับคุณกานดา ภูมิต้องขอโทาด้วยที่ให้เรื่องส่วนตัวมาทำให้งานของคุณกานดาเสีย"
ภูมิบุญอ้อนวอนน้ำตาปริ่มออกมา กานดาหันไปมองว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งพยักหน้าช้าๆ
"ไม่เป็นไรค่ะน้องภูมิ พี่กานเข้าใจ แต่ขออย่าได้ทำกับพี่กานแบบนี้อีก งานแต่งงานมันสำคัญมากสำหรับพี่กาน ยังไงพี่กานฝากด้วยนะคะ"
กานดาเองก็พูดออกมาเสียงเครือ เสียงที่บีบคั้นความรู้สึกได้ดีเหลือเกิน นี่เขากล้าทำเรื่องแบบนี้กับคนที่กำลังจะแต่งงาน เขาไม่รู้จักแยกแยะแม้กระทั่งเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวเลยหรือ เอาความรักของคนอื่นมาเป็นเรื่องล้อเล่นหรือเห็นเป็นสาแก่ใจตัวเองได้ยังไง
"บาส ไหนแผนงานพี่ขอดูหน่อย"
พอกลับถึงบริษัทก็เห็นบาสนั่งรออยู่กับโตโต้ในห้องทำงานแล้วมีพลอยเดินเข้ามาสมทบ
"คุณหินครับ เชิญคุณต้นด้วยนะครับ จะได้แจงงานกันเลย"
ภูมิบุญหันไปบอกหินรายนั้นรีบกดโทรศัพท์ไปบอกเพื่อนร่วมงานทันที
"เกิดอะไรขึ้นภูมิ ใครทำ"
โตโต้ถามขึ้นเสียงขรึม
"คิดว่าน่าจะเป็นแฟนที่แทนครับ เพราะเห็นเข้าไปหาคุณกานดาและอ้างตัวว่าเป็นเพื่อนของภูมิ แล้วขอดูแบบงาน"
"ชาติชั่ว มันจะเอายังไง"
โตโต้โพล่งขึ้นเสียงดุห้วนทันที
"เชี่ยที่สุด มันขโมยความคิดผมไปนะพี่"
"อีนี่ มันวอนซะแล้ว ต้องจัดการนะภูมิ"
คนในห้องก่นด่ากันทุกคน ภูมิบุญครุ่นคิดอยู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ตอนนี้เรามาช่วยกันเลือกแผนงานแล้วส่งไปเสนอให้คุณกานดาก่อนดีกว่า เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น พลอยเตรียมจดให้เราด้วยนะ"
ภูมิบุญบอกเพื่อนรักพลอยเองก็พยักหน้าแม้จะยังโมโหอยู่
"พี่ไม่ยอมนะภูมิ พี่จะให้คุณอนิรุธจัดการ"
"ครับพี่โต้ เรื่องนั้นเราค่อยว่ากัน ภูมิเองก็ไม่ยอม"
ภูมิบุญหันไปพูดกับโตโต้แล้วหันมาที่บาสที่ทำหน้าสุดเซ็ง
"ไหนบาส อ้อคุณต้นเชิญครับ"
พอเห็นหินเดินเข้ามาพร้อมกับต้นก็เชิญให้นั่ง ภูมิบุญยืนอยู่ข้างๆโตโต้กับบาส ก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะรับแขกในห้องแล้วนั่นล้อมวงกันอยู่
"คุณกานดาครับ ภูมิขอรบกวนอีกอย่างได้ไหมครับ ไม่ทราบว่าคุณประภัสชอบสีอะไรครับ หรือชอบดอกไม้ไหม"
พอคุยกันไม่ลงตัวสักทีก็กดโทรศัพท์ไปหากานดาอีกรอบ
"ชอบสีส้มโอรสค่ะน้องภูมิ ส่วนดอกไม้ไม่เห็นพี่ภัสชอบนะคะ"
"ขอบคุณมากครับคุณกานดา อีกไม่เกินชั่วโมงภูมิจะส่งเมล์ไปให้ดูนะครับ"
ภูมิบุญกดวางสายแล้วหันหน้ามองทุกคน
"แบบนี้เป็นไงพี่ ถ้าเขายังอยากได้ดอกไม้สีขาวอยู่ แล้วถ้าชอบสีส้มๆอ่ะ"
บาสลากเมาส์ไปมาบนโน๊ตบุ้กของตัวเองแล้วหันไปให้ภูมิบุญดู
"บาส"
ภูมิบุญร้องออกมาตาโต ทุกคนจึงมาล้อมวงกันดู
"โห สุดยอดบาส พี่ยอมเราจริงๆ แน่มากๆ"
หินร้องขึ้นบ้าง
"ไหน"
โตโต้ร้องออกมาบ้างแล้วไปเกาะบ่าบาส
"เออ เข้าใจทำ เรามีหัวทางด้านนี้จริงๆนะพี่ว่า รีบเรียนให้จบเร็วๆแล้วมาช่วยพี่ภูมิเขาทำงาน"
"แหมเฮีย อันนี้แค่ร่างๆครับ ผมขอเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะเอาให้แจ่มกว่านี้ ผมรับรอง"
บาสพูดแล้วดึงเครื่องกลับเข้าหาตัวเอง ที่เขาร่างไว้คือแบบที่เน้นดอกไม้สีขาวสลับกับสีส้มอมชมพู ป้ายชื่อของคู่บ่าวสาวก็ทำขึ้นด้วยดอกไม้เน้นกุหลาบขาว แบบที่วาดออกมามันสวยเตะตาทีเดียว ภูมิบุญเองก็ปรึกษากับลูกทีมว่าต้องการอะไรเพิ่มลดอะไรบ้าง แจงงานให้ทุุกคน หินจากที่จะไปเขาค้อวันพุธก็ออกเดินทางไปพร้มต้นเลยหลังจากที่ได้รับงานเสร็จ ส่วนบาสพอร่างแบบลงสีเสร็จก็ให้ภูมิบุญปรับแก้อีกนิดหน่อยจึงส่งแบบไปให้กานดาอนุมัติ
"น้องภูมิ ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆ สวยกว่าอันที่แล้วอีก ขอบใจมาก"
เสียงเหมือนร้องไห้ออกมาอีก
"คุณกานดาชอบใช่ไหมครับ ภูมิขอโทษอีกครั้งที่ทำเรื่องน่าอายแต่ครั้งนี้คนที่เห็นคือภูมิกับทีมงานห้าคนเท่านั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีกภูมิจะรับผิดชอบเองครับ"
ภูมิบุญแสดงความรับผิดชอบออกไป กานดาเองก็รู้สึกพอใจกับสิ่งที่ได้เห็น พอคุยอยู่กับกานดาสักพักก็วางสาย แล้วหันมาพยักหน้าให้บาส
"อ่า โล่งใจหน่อย แต่โต๊ะต้องเปลี่ยนใหม่นะพี่ เราไม่ขาดทุนเหรอ"
"อืม พี่ว่าเราให้ช่างต่อเป็นอีกชั้นได้ไหม เพราะของเราที่มีเป็นไม้ทึบ ถ้าให้ช่างต่อวันนี้น่าจะทัน"
ภูมิบุญกดโทรศัพท์ออกไปหาหินสั่งงานออกไป
"ภูมิ เราโตขึ้นเยอะมากเลยนะ พี่ภูมิใจในตัวเราจริงๆ"
โตโต้พูดขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน มีบาสนั่งเปิดคอมฯอยุ่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจ
"ขอบคุณครับพี่โต้ แต่ไม่หรอก มันเป็นความรับผิดชอบของภูมินี่ครับ"
"แล้วเรื่องนี้เราจะจัดการยังไง พี่จะเล่นให้หนักเลยนะ"
"ภูมิมีวิธีของภูมิครับพี่โต้ไม่ต้องห่วง"
ฉายแววตาที่ไม่ค่อยได้เห็นในช่วงหลังออกมา แววตาที่แค้นระอุ แววตาที่อัดแน่นไปด้วยเพลิงของความเคียดแค้นที่พร้อมทุกเมื่อที่จะประทุออกมา
"พี่ทันเหรอครับ ภูมิรบกวนอะไรพี่ทันหน่อยสิครับ"
พอกลับถึงบ้านก็กำชับทั้งสองคนไม่ให้เอ่ยเรื่องนี้ที่บ้านอีก ไม่อยากให้คนในบ้านต้องเป็นกังวลใจ ภูมิบุญนั่งอยุ่ในห้องพักของตัวเอง เล่าเรื่องให้ทันฟัง
"ให้พี่ทำยังไงว่ามาเลยครับภูมิ"
บอกความประสงค์ออกไปทันเองก็รับฟังอยู่
"พี่ทันอย่าลืมนะครับว่าเราจะต้องไม่รู้จักกัน และต้องมั่นใจว่าที่ตรงนั้นภูมิจะแสดงอิทธิฤทธิ์ได้อย่างเต็มที่"
"ฮ่าๆๆ อย่าเอาให้ถึงตายนะภูมิ ปล่อยไว้ให้พี่เล่นมันด้วย"
พอวางสายจากทันภูมิบุญเองก็อาบน้ำชำระร่างกายแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงยีนส์สีดำเหมือนคราวที่ไปงานวันเกิดของนิตาคราวนั้น
"ภูมิจะไปไหน"
โตโต้เห็นภูมิบุญกำลังจะเดินออกจากบ้านไป การแต่งตัวที่ไม่เคยเห็นมานาน นานจนจำไม่ได้
"ภูมินัดคุยงานกับคุณกานดาอีกน่ะครับพี่โต้"
"อย่ามาหลอกพี่ จะไปไหน"
โตโต้จับข้อมือไว้แน่นสายตาเค้นเอาคำตอบ ภูมิบุญถอนหายใจออกมา
"จะไปเจอพี่แทน ภูมิจะไปคุยให้รู้เรื่องว่าจะเอายังไง"
"ทำไมไม่บอกพี่สักคำ"
เสียงห้วนดุขึ้นทันที
"ภูมิไม่อยากให้"
"ไป ไปด้วยกัน ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก รุ้ไหมว่าพี่เป็นห่วง"
โตโต้ทั้งที่อยู่ในชุดลำลองกางเกงผ้าฝ้ายขาสั้นเสื้อยืดธรรมดา ดึงแขนภูมิบุญไปที่รถ
"พี่โต้ ไปเปลี่ยนกางเกงก่อนดีไหม เดี๋ยวเข้าผับไม่ได้"
ภูมิบุญร้องออกมา โตโต้นิ่งคิดอยู่ก่อนที่จะลากแขนภูมิบุญขึ้นไปบนห้องด้วยเพราะกลัวว่าจะหนีไปคนเดียว ภูมิบุญไม่ได้ขัดขืนอะไรเดินตามโดยดุสดี ไม่มีอะไรต้องปิดใคร จะมามัวแอบเก็บงำเอาไว้ในใจแล้วแก้ปัญหาไปคนเดียวน่ะหรือไม่มีทาง เรื่องจริงคือเรื่องจริง ความจริงแม้จะตีไข่ใส่สีไปบ้าง แต่มันจะต้องไม่อยู่ในใจเพียงคนเดียว
"คุณออกมาเจอกันหน่อยสิ ที่เดิมนะ คิดถึงอยากเจอ"
ทันเองก็ทำตามคำขอของภูมิบุญกดโทรศัพท์นัดแนะกับพีททันที
"คิดถึงพีทเหรอคุณ ได้สิเดี๋ยวไปที่เดิมนะ"
รายนั้นกำลังดีใจจากคำชมจากงานที่เขาฉกมันมาจากคนอื่น ปัญญาของคนอื่นแต่เขากลับลอยหน้าลอยตา บอกว่า ผมครับ ผมทำเอง งานนี้เป็นฝีมือของผมเองครับ ไม่ได้ระแวงใจอะไร
เสียงเพลงในสถานที่อโคจรดังแว่วออกมา ภูมิบุญนั่งอยุ่มุมในสุดของร้านมีโตโต้นั่งประกบอยู่ สายตาของภูมิบุญยังมั่นคงเรื่องความแค้นไม่ได้คิดอยากจะทำแบบนี้ ไม่ได้อยากจะให้ความแค้นมันไม่ยอมไปไหนเสียที ให้อภัยเหรอได้นะ ให้อภัยอยู่แต่ถ้าทำแบบนั้นแล้วคนพรรค์นั้นคนจำพวกอย่างพีทเขาจะรับรู้ไหมว่าเราได้แผ่เมตตาให้ทุกคืน ให้หมดเวรหมดกรรมกันไป แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด แล้วจะให้ทำยังไงถึงจะยอมหยุด ไม่มีหรอกนะที่จะมานั่งส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ไม่มีที่นี่ ทำอะไรมา ให้มันรู้เสียบ้างว่าคนอื่นเขาก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกับที่ตัวเองกำลังจะโดนอยู่นี้
รักกันๆ ปล. ไม่ได้อยากเขียนให้ค้างน้า แต่มันยาวไปมันชอบไม่ให้อัพอ่า เลยตัดไว้พรุ่งนี้ดีกว่า อิอิ คืนนี้ไปนอนคิดฉากใันๆ มาให้เพื่อนๆระทึกกันดีกว่าเนะ จุ๊บๆ
เขียนโดย eiky
-
จิ้มก่อนเด้ออออ... :z13:
:m16:ถึงจุดที่นังพีท....จะโดนยำแล้ววว...
แต่คิดว่า...ไอ้แทนคงเจ็บสุดงานนี้.....
ส่วนนังพีท...เกินเยียวยา....ด้านขนาดนั้น....
แต่ถ้า...ถูกทุบหม้อข้าวทิ้งหากินไม่ได้ก็ไม่แน่.....
ลองเป็นคนจนซะบ้าง....อาจกลับเป็นคนก็ได้.... :angry2:
:กอด1: น้องภูมิ กะ น้อง eiky :กอด1:
รักกัน ๆ นะจ๊ะ
-
โล่งอก ที่ยังเคลียร์เรื่องได้ :เฮ้อ:
และแล้วก็ถึงเวลาสะสางกะอีพีทแล้วสินร๊า
ภูมิจ๋า เอาให้หนักๆเลย o13
เป็นกำลังใจให้คับ :L1:
-
ไม่ค้างเลยค่ะ eiky (กัดฟัดพูดชัด ๆ)
-
มากไปไหม ร่านขนาดนี้ ยิ่งกว่าคุณโสอีก
-
ค้างมากกก อ๊าก แต่สมน้ำหน้าพีท แกเอ๊ย จัดหนักอย่างเดียวเท่านั้น :fire:
-
สะสางคราวนี้เอาให้หนักเลยนะภูมิ
เอาให้มันอับอายผู้คน พบเจอใครไม่ได้อีก
อี่นี่มันทั้งร่าน ทั้งเลว ทั้งเหี้ย ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่ามันแล้ว
คนแบบนี้เกืดมาหนักแผ่นดิน
เป็นกำลังใจให้น้องกะคุณอิ๊กค่ะ :L2: :กอด1:
-
อ๊าย........... มันมากๆ
กำลังลุ้นเลยค่ะ เดาไม่ออกว่าน้องภูมิจะทำไง
พรุ่งนี้มาเร็วๆ น้า :call:
-
ภูมิภาคดาร์กไซด์กลับมาแล้ว
เอ่อ..... ก็พอสมควร สมน้ำสมเนื้อกันล่ะนะ คนบางจำพวกไม่ซาบซึ้งกับความดี
ก็ต้องเจอบทลงโทษที่ร้ายพอจะได้สำนึกล่ะนะ
-
ตอนหน้าแล้วใช่มั้ยค๊ะ
แทนทวีจะได้เห็นธาตุแท้ของเมียตัวเองซักที :เฮ้อ:
ยิ่งอ่านบาสยิ่งน่ารักอ่ะค่ะ
ขอบคุณพี่อิ๊ก :L2:
-
จัดหนักเลยภูมิบุญ
ว่าแต่ ...โตโต้เนี่ยยย :-[
-
:L1:
-
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็ว ๆ
อิพีทร่วงแน่ ๆ ต้องสะใจมาก ๆ แน่ ๆ เลย
-
รอลุ้นตอนหน้าน้องภูมิจัดการนังพีทให้สาสมเลย o18
-
จัดให้หนักเลย น้องภูมิ
พีทร้ายมากเกินไปและ :z6:
-
สันดารอย่างนังพีทนี่ ไร้คำบรรยายจริงๆ :m31:
:z6: :z6:ถีบมันออกนอกโลกด่วนนนน!!!!! :angry2:
-
สุดยอดคับพี่อิค
รอพรุ่งนี้นะคับ
แบบว่ากำลังเผ็ดร้อนเลย
ถึงเวลาลงนรกแล้วที่รัก
อีนังพีช o18
-
กรี๊ดด พรุ่งเน้ต้องมันหยดแน่ๆ :serius2:
-
ตาอิ๊กค๊าบ ตาอิ๊กเล่นอย่างนี้ตาอิกเอาเข็มมาจิ้มกันเลยดีกว่า
ตาอิ๊กรู้ป่าวว่าเหมือนกับขับรถมาอย่างเร็วแล้วถนนก็หายไป (จริงๆไม่เคยเจอเหมือนกัน) หึหึ
เหมือนกับโดนลูกบอลอัดหน้า เหมือนกับขี่จักยานคันสูงๆแล้วเท้าหลุดจากที่ปั่นแล้วก้นหลุดจากเบาะแล้วไอ้นั่นไปกระแทกกับคานของรถจักยาน ตอนนี้น้ำลายฟูมปากไปละ
วันนี้ตาอิ๊กใจรายทำเอาลงไม่ถึงพื้นแล้ว
กำลังมันมากๆได้เวลาเอาคืน ออร่าสีดำของพี่ภูมิเปล่งประกายออกมาอีกแล้ว
จัดหนักเลยคับพี่ภูมิอย่าไปขัดสัทธามัน
อยู่สบายๆไม่ชอบ แล้วเผื่อแผ่ไปถึงคนรอบข้างมันด้วยยิ่งดี หึหึ
วันนี้ไม่รักตาแล้ว ใว้พรุ่งนี้ค่อยมารักตาอิ๊กต่อ แฮแฮ
-
ขอหนัก ๆ เลยภูมิ เอาให้ไม่ได้ผุดได้เกิดเลยเหอะ
หน้าด้านมากกกกก :z6:
-
สุดจะบรรยายกับอีนี่จริงๆ :เฮ้อ:
รอพรุ่งนี้ หวังว่าจะตูมเดียวนะคะ :m31: ค้างมากมายจริงๆ (คืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย!? ตื่นเต้นอ่ะ! :serius2:)
-
รออยู่น่ะครับ รอวันที่แทนจะกระอัก อ่ะอยากรู้ครับ
-
:m15: รู้ค่ะว่าไม่อยากให้ค้าง แต่ๆๆๆๆ มันค้างค่ะ
โอมเวลาจงเดินเร็ว :call: พรุ่งนี้สอบเสร็จจะรีบมาตั้งตารออ่านนะค่ะ
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค่ะพี่อิ๊ก >o<
พรุ่งนี้มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
o13 บาส..เก่งน่ะ
น่ารักด้วย
:กอด1: รักนะ..ไอ่นู๋
เฮียโต้ด้วย อิอิ
ภูมิจัดไป อย่าให้เสีย
นรกเปิดอ้า รอพีทเน่าอยู่
ส่วนตอนหน้า
รอสะใจ ไอ่แทนควาย
อย่างเดียวเลย ฮ่าฮ่า :laugh:
:L2:อิ๊กกี้
ป้อล่อ..แค้นฝังหุ่นเว้ยยยยยย กร๊ากกกกกกก
-
ลุ้นมากค่าไรท์เตอร์
อดใจรอแทบไม่ไหวกันเลยทีเดียว
น้องภูมิไม่ทำให้พี่ผิดหวังแน่ๆ
พี่มั่นใจ ฮ่าๆ
-
น้องบาสนี่เก่งจริง หัวครีเอทนะ
คุณนักเขียนทำค้างนะคะ
-
น้อง Eiky....ใจร้ายนะ
ค้างงง
-
:sad4:
แบบว่ากำลังอ่านเพลินๆ แล้วเห็นคำว่า "เขียนโดย eiky" นี่...คนอ่านมึนไปหนึ่งลมหายใจ
ก็มันค้างมากกกกกกกกกกกอะตะเองงงง :sad4:
ภูมิบุญนี่เป็นคนถึงไหนถึงกันดีนะ คนแบบนี้ถึงใจดี
น้องบาส...น้องน่ารักขึ้นมากเลยน้า สนใจมาเป็นเด็กในฮาเลมของพี่ม้ายยย
มาอยู่กับน้องญี่ปุ่นไง :laugh:
ตั้งใจเรียนนะหนู มามะ ขอลูบหัวหนึ่งที :z1:
ส่วนEพีท Eแร่ดอันลิมิทเต็ท!!!
แกเริ่มรู้รึสึกคันๆบ้างรึยัง? ลองแลบลิ้นเช็คดูซิว่าเป็นฝ้าบ้างรึเปล่า?? คนอ่านเป็นห่วงนะเนี่ยยย
ไปเช็คเลือดบ้างนะ..... ไม่รู้จะด่าไรแกดี :m31:
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กเสมอ
** "...พี่โต้..." คำนี้อ่านแล้วขนลุก เพราะมันออกมาจากปากของภูมิบุญ คำเรียกนี้มีความหมาย
-
เอานังพีทให้เละ!
-
อ่านแต่ละบรรทัดแล้วหายใจไม่ทั่วท้อง ลุ้นว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ ภูมิจะโดนรังแกเปล่า แล้วก็โดนจนได้ แต่ก็เอาตัวรอด ทีนี้ก็ถึงเวลาชำระความกันซะที :beat:
รออ่านอยู่น้า จัดให้หนักๆ ยาวๆ เลยน้า o13
-
เอาให้มันไม่ได้ผุดได้เกิดเลย
ไอแทนอีกตัวเตรียมรับกรรมที่ก่อได้เลย
ตั้งแต่อ่านมาพีทเลวสุดเลยนะ ในบรรดาทั้งหมดอะ
งานนี้จัดหนัก (ขอขีดเส้นใต้คำว่า จัดหนัก)
-
จัดหนักด่วนๆเลยภูมิ เอาให้มันหน้าหงายไปเลย
-
โห
ไม่อยากจะพูดเลยว่าไม่ค้างเลยครับไม่เค๊ยไม่เคยค้างเลย
นังพีทตายแน่คราวนี้
แต่ก้ยังสงสารแทนอยู่ดี
หาคนดีดีให้สักคนก็คงดีมั้งนะ
รอตอนต่อไปอยู่ครับ
ส่วนน้องญี่ปุ่นก็ยังติดตามอยู่ครับวันนี้ไปเชียร์บอยมามันส์มากเลยครับ o13
อิอิ o13
-
กรี๊ด ยัยพีทเลวที่สุดเลย ทำแบบนี้ได้ไง :angry2:
ภูมิเจ๋งมาก บาสด้วยนะ o13
-
จัดหนักเลยน้องภูมิบุญ o18
+1 :L2: :L2: :L2:
-
ร้ายกาจมากค่ะ..พีททำแบบนี้ได้ไง
ว่าจะไม่ร้ายก็ต้องกลับมาร้ายอีกจนได้
แทนทวี...ไม่อยากจะซ้ำเติมเลยว่าโง่จริงๆ
คุณโตโต้...สู้ๆนะเชียร์อยู่น้องภูมิขาใจอ่อนให้โตโต้ทีเหอะนะ
-
ระทึกใจดีจริงๆค่ะ
ดูหนังญี่ปุ่นจบ สลดหดหู่มาก พอเข้ามาอ่านในนี้ รู้สึกเปลี่ยนมู๊ด เป็นดุ เด็ด เผ็ด มันส์เลย
ชอบๆ ไรท์เตอร์ูู^^.
-
รอฉากต่อไป
เห็นใจแทนทวีด้วยน๊า คนมันโง่ไปแล้ว
เพราะว่าเจอคนแบบอีนังพีท มันจับตาย (ที่มันเป็นแบบตอนที่แล้ว)
ให้แทนทวีเข้าใจสิ่งที่ภูมิบุญทำด้วยนะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุยเลยยยย
-
หืม อิพีท เจองานใหญ่เข้าแล้วล่ะหล่อน เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับภูมิบุญ
ซาตานประทับร่างแล้วทีนี้อะไรก็ยั้งไว้ไม่อยู่แล้วล่ะ
หุ หุ หุ รอตื้บซ้ำมันคืนนี้ เอาให้จมธรณีไปเลยเน้ออออออออ
-
รอให้ถึงพรุ่งนี้แทบไม่ไหวเลยล่ะ เตะมันๆ 55
-
จัดการนังพีทซ่ะ เอาให้ไอแทนกะอักเลือดด้วย
-
ไอ้พีทนี่มันตามกัด ไม่เลิกแฮะ..สงสัยต้องเอาคืน จัดไปหนักๆอย่างที่โตโต้ว่าแล้วล่ะ
ท่าทางแทนทวีเองก็ไม่ได้สำคัญกับพีทเท่าไหร่นักหรอก
-
จัดหนักๆให้กระเจิงไปเลย!!! :angry2:
มันต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ไม่ยอมๆๆ
-
รอตอนหน้า มันส์แน่
ฉะนังพีทให้หงายไปเลยนะภูมิ ร้ายมากเลวมาก ขโมยความคิดของคนอื่นหน้าด้านๆ
-
:m16: ลุย!!!
ไรเตอร์พร้อมมั้ย? คนอ่านพร้อมแล้ว :z1:
-
หวังว่านังพีท เจอพี่โต้
แล้วคงไม่ไปอ่อยอีกนะ ไม่งั้น แกโดนพี่โต้กระทืบกลับมาแน่อ่ะ
-
หมายเหตุจากคนเขียน เนื้อเรื่องตอนนี้ไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวงที่จะให้เยาวชนได้อ่าน เนื้อหา บทสนทนาถูกแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงให้เห็นถึงแก่นของตัวละคร สถานที่หรือชื่อบุคคลไม่มีอยู่จริง โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่าน
ปล คิดว่ามันเกินไปนะ แต่ไม่รู้สิครับ ยิ่งเขียนยิ่งมัน อาจจะดูเกินจริงไปหน่อยนะ ให้อภัยกันนะครับ ขอให้มีความสุขในการอ่าน ขอบคุณทุกคนที่ติดตามครับ
อิ๊กกี้ ฉากเจ็ดสิบแปด
"พี่แทนครับ นี่ภูมินะ"
ก่อนหน้านั้นระหว่างทางไปยังทองหล่อภูมิบุญยกโทรศัพท์ขึ้นตัดสินใจโทรไปหา แทนทวี ในใจไม่เหลืออะไรให้เขาแล้ว แม้จะยังมีเยื่อใยรักอยู่บ้างแต่มันก็ไม่มีอิทธิพลใดๆจะมาทำให้จิตใจในตอน นี้ไหวหวั่นได้
"เอ่อ ครับภูมิ ว่าไงครับ"
น้ำเสียงที่ดูห่างเหินยิ่งนานวันมันยิ่งดูดันความสัมพันธ์ที่เคยมีให้กัน ห่างไกลกันออกไปนั่นมันยิ่งทำให้ภูมิบุญตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น
"ภูมิอยากจะบอกพี่แทนเรื่องของแฟนพี่น่ะครับ"
"หือ มีอะไรภูมิ มีอะไรกับพีทอีก"
"ภูมิไม่มีอะไรกับเขาหรอกครับ แต่อยากให้พี่แทนช่วยเตือนแฟนพี่ได้ไหม ว่าอย่ามายุ่งกับภูมิอีก ภูมิยกโทษให้แล้ว ไม่ติดใจแล้ว"
"ภูมิ ทำไมไม่ลองถามตัวเองล่ะ ว่าเราทำอะไรไว้กับพีท เราสาดน้ำร้อนใส่เขานะภูมิ"
แทนทวีทำให้เลือดในกายร้อนแรงขึ้น ภูมิบุญเม้มปากหนักไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของคนที่เคยรัก นี่สินะที่เขาว่าเวลาคนมันหมดใจ เยื่อใยอะไรสักอย่างมันก็ไม่มีเหลือให้กัน ทั้งที่แต่ก่อนจะเชื่อใจกันเป็นคนยังไงเขาก็รู้ดีมาโดยตลอด แต่นี่เขาเหมือนหลับหูหลับตาฟังความข้างเดียว แล้วเราจะมานั่งคร่ำครวญฟูมฟายอะไรให้เขาล่ะ
"อ้อ พี่แทนเชื่ออย่างนั้นใช่ไหมครับ งั้นอย่าหาว่าภูมิใจร้ายนะครับ"
กดสายทิ้งไปถอนหายใจออกมา สายตาที่ฉายออกมามันอัดแน่นไปด้วยความคับแค้นใจ เขาทำให้เจ็บจนแทบจะเดินหลับบ้านไม่ถูกไม่พอ หน้ามืดตามัวอีกต่างหาก
"มันว่ายังไงภูมิ"
เสียงทุ้มที่กำลังขับรถอยู่ดังขึ้นเรียกสติ
"อ้อ เขาหาว่าภูมิเป็นคนเริ่มก่อนครับ"
"เลว เห็นไหมภูมิ มันโง่เป็นควายแบบนี้ล่ะ ดีนะมันเข้าใจเลือกคบกัน เดนคนกับเดนคนมาอยู่ด้วยกันช่างเหมาะสมกันดีแท้"
"ครับ"
ภูมิบุญเม้มปากแน่น "อย่าหาว่าแรงนะพี่แทน เห็นแก่หน้าพี่แทนหรอกนะถึงโทรบอก แต่เมื่อได้ยินแบบนี้ ไม่ไว้หน้าแล้วนะ" ภูมิบุญไม่เปล่งเสียงออกมาแต่คิดอยู่ในใจ
"ภูมิยังรักมันอยู่ไหม"
โตโต้ถามขึ้นเสียงเครียดแล้วเหลือบสายตามามอง
"พี่โต้ พี่โต้คิดว่าภูมิจะยังรักเขาอยู่ได้เหรอครับ ภูมิยอมรับว่าเมื่อก่อนที่ยังไม่รู้ยังรัก หรืออะไรไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าภูมิหูหนวกตาบอดไปก็แล้วกัน อย่าถามภูมิเลยครับว่าเหลืออะไรไว้ให้เขา มันไม่มีสักอย่าง"
น้ำเสียงของภูมิบุญทำให้โตโต้ยิ้มออกมาอย่างพอใจในคำตอบ
เสียง เพลงที่ดังกระหึ่มอยู่นั้นไม่ได้ทำให้คนที่ใส่ชุดดำตัวเล็กเคลิบเคลิ้มหรือ เพลิดเพลินไปด้วยเลย ในใจมันร้อนเหมือนสุมไฟกองใหญ่อยู่ มือเริ่มสั่นเพราะความโกรธที่ขังอัดแน่นอยู่ในใจ สายตาคอยจับจ้องอยู่ที่หน้าประตู ระบายลมหายใจออกมาช้าๆเหมือนกำลังควบคุมมันอยู่ ส่วนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกาย คอยกุมมือไว้บีบเบาๆให้คลายความร้อนในใจลง แต่ไม่เลย ภูมิบุญเหลือบไปเห็นทันที่กำลังเดินเข้ามา ทันเหลือบสายตามามองแล้วเดินตรงเข้ามานั่งโต๊ะข้างๆทำเป็นไม่รู้จักกัน แค่เพียงไม่นานที่ทันกดโทรศัพท์ส่งข้อความออกไป ร่างของคนที่รอคอยก็เดินเข้ามาหาทัน แต่พอปราดสายตาไปเห็นภูมิบุญที่นั่งเบิกตาโพลงอยู่ก็ชะงักเท้าสีหน้ามองไม่ ชัดว่าสลดหรืออะไรแต่ไม่ถึงเสี้ยววินาทีเขาก็ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"มานานแล้วเหรอทัน"
ทักทายขึ้นทันทียิ้มเต็มดวงหน้าทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
"เพิ่งมา"
"อ้าว น้องภูมินี่ มาเที่ยวด้วยเหรอ"
ยังไงก็ต้องทักเพราะโต๊ะอยู่ติดกัน ภูมิบุญไม่ตอบแต่จ้องหน้าไม่วางตา
"ต๊าย นึกว่าจะกินนมนอนอยู่กับบ้าน เที่ยวเป็นด้วยเนอะ"
"เฮ้ย พูดอะไรระวังปากหน่อยนะมึง"
โตโต้โพล่งขึ้นสายตาเกรี้ยวกราด พีทถอยร่นไปหลบหลังทัน ภูมิบุญบีบมือของโตโต้เอาไว้แล้วส่ายหน้าให้ เขาจึงยอมนิ่ง
"ต๊าย นี่แฟนใหม่เหรอน้องภูมิ ไวนะ ได้ข่าวเพิ่งโดนแทนเขี่ยทิ้งนี่ เร็วเหมือนกันนะเรา"
"หึหึ ชอบเล่าจังนะครับเรื่องเก่าๆน่ะ ของเก่าของภูมิน่ะเหรอครับ ได้ข่าวเหมือนกันนี่ว่ามีคนชอบกินของเหลือเดน"
เน้นคำว่าเก่าภูมิบุญเองยังบีบมือโตโต้อยู่
"แก"
"ทำไม พูดแค่นี้เดือดเหรอ ทีว่าคนอื่นว่าเอาๆ เจ็บเป็นรู้สึกด้วยเหรอ นึกว่าหน้าหนาไม่รู้สึกเสียอีก"
พีทกัดปากตัวเอง บริเวณนั้นถูกกันคนออกไป อีกทั้งยังไม่ดึกมาก ทันเองติดต่อไว้กับเจ้าของร้านที่เขารู้จักไว้แล้ว พีทยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจกัยสิ่งที่ภูมิบุญพูด ยิ้มร่าเริงคลอเคลียกับทัน
"เก่งนะจ๊ะน้องภูมิ เห็นหงิมๆแบบนี้แอบแรงนะเนี่ย ต๊าย แทนอยู่กับงูพิษมานานเหมือนกันนะเนี่ย"
"อย่างน้อยก็ไม่ตีสองหน้าลิ้นสองแฉก ร่านหาคนนั้นคนนี้หรอกนะ แล้วที่ออกมาร่านแรดเนี่ย ของเก่าผมเขารู้ไหม อ้อ ลืมไปมีเขานี่นะ คงนอนเทิดทูนเป็นควายอยู่ที่บ้าน"
"มากไปแล้วนะ แกกล้าดียังไง"
แว้ดเสียงขึ้นถลึงตาใส่ ภูมิบุญเองก็ใช่ว่าจะกลัว ลุกขึ้นเหมือนกัน ทันดึงมือของพีทเอาไว้
"อ้อ พี่ไม่ถือสาหรอกนะ คนการศึกษาน้อยน่ะ คงถนัดแต่พูดเรื่องแบบนี้สินะ ลืมบอกไป คิดงานเก่งนะน้องภูมิ แขกชอบทุกคนเลย นับถือนับถือ"
โตโต้ลุกขึ้นตบโต๊ะทันที ภูมิบุญจับมือเอาไว้ ส่งสายตาที่คมกริบมองโตโต้ให้หยุด เขาเองก็หยุดกัดฟันอยู่ ท่าทางของพีทที่ดัดจริตทำท่ากลัวยิ่งยั่วโมโหเขามากกว่าเดิม
"เรื่องนั้นน่ะเหรอครับ ไม่ถือสาครับ ถือว่าทำทาน น่าสงสารจังอุตส่าห์บินไปเรียนตั้งเมืองนอกเมืองนา ไม่น่าเชื่อว่าจะไม่มีสมอง ไม่ได้อะไรกลับมาเลยเหรอครับ หรือว่ามัวแต่ร่านหาดุ้นของผู้ชาย เอ๊ะหรือว่าโดนมากไป สมองเลยฝ่อ"
"แก"
"พอแล้วคุณ ไปๆอย่าไปมีเรื่องกับเขา"
ทันทำท่าห้าม
"คุณเห็นมันว่าพีทไหม มันเป็นใครมาว่าพีทแว้ดๆ"
"คุณเองก็ว่าน้องเขานี่"
"นี่คุณ"
พีทกัดฟัน ภูมิบุญไม่ยอมหยุดง่ายๆ
"เรื่องที่ทำไว้น่ะ อย่าคิดว่ามันจะจบง่ายๆนะ และรู้เอาไว้ด้วย ว่าคนที่จบที่เมืองนี้บ้านนี้ล่ะ จะทำให้คุณจนหนทางไป"
"แกมีปัญญาจะทำอะไรชั้น หาไอ้หน้าจืด"
"นี่ไง"
สาดเหล้าใส่หน้าทันที
"อ๊าย ทันช่วยด้วย"
ถ้าอยู่กับเพื่อนจะสาดคืนหรือไม่ก็โผเข้าหาแล้ว แต่ด้วยภาพลักษณ์ที่ค้ำคออยู่ พีทได้แต่แสดงจริตออกมาหลบอยู่หลังทัน
"ไปๆ ไปล้างหน้าล้างตา ผมไปรอข้างนอกไปที่อื่นกันดีกว่า"
"ฮึ แกจำไว้นะไอ้ภูมิ"
พีทเองก็ยังไม่ยอมหยุด โกรธท่วมใจแต่ทำอะไรไม่ได้
"พี่โต้ ไปรอภูมิที่รถ"
"ภูมิ ไม่ได้พี่ไปด้วย"
"ภูมิขอล่ะครับ ภูมิยังสะสางไม่จบ"
"ไม่"
"บอกให้ไปรอที่รถ"
เด็ดขาดด้วยคำพูดและสายตา โตโต้ชะงักไป เคยเห็นฤิทธิ์แล้ว รู้แล้ว ซึ้งแล้ว ได้แต่พยักหน้าทำหน้าเจื่อนๆเดินออกมา พอเห็นโตโต้เดินออกมา ทันเองก็เข้าไปแนะนำตัวกับโตโต้ ส่วนภูมิบุญเดินตามเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
"ว่าไง"
ภูมิบุญถีบประตูเข้าไปในห้องน้ำเสียงดัง ตอนนี้ไม่มีใครเลยในห้องน้ำ มีเพียงพีทที่หน้าตาบึ้งตึงอยู่ กำลังวักน้ำใส่เสื้อล้างคราบเหล้าออก
"แกจะเอายังไง กล้าตามมาถึงนี่เลย โอ๊ย"
ไม่ยอมให้อ้าปากพูดให้จบ ถีบเข้าไปที่กลางตัว พีทล้มหงายหลังไปหลังชนผนัง
"มึงทำอะไรไว้กับกู สัตว์"
ปรี่เข้าไปเตะซ้ำ
"โอ๊ย ช่วยด้วย มึง"
พยายามดิ้นหนีไปตั้งหลัก ก่อนที่คลานจะเกาะประตูห้องน้ำพยายามดันกายขึ้นมาได้
"พลั่ก"
"โอ๊ย"
ภูมิบุญถีบเข้าที่กลางหลังพีทหัวขมำไปอีกหน้าซุกลงกับโถชักโครก แต่ก็พยายามเอามือดันขอบโถเอาไว้
"มึงจำไว้ให้ดี อย่าคิดว่ามึงแน่แค่คนเดียว มึงคิดเหรอว่าคนอื่นเขาจะง่อยเหมือนผัวมึง อย่ามาวอแวกับกู จำไว้"
เอาเท้าเหยียบหัวลงกับชักโครกจนหน้าจุ่มลงไปปริ่มกับน้ำ ภูมิบุญเอื้อมมือไปกดชักโครกทันที
"ว้ายย ช่วย"
"ร้อง มึงร้องเลย อย่ามาแรงใส่กู จำไว้"
พายุร้ายวิญาณเลวเข้าสิงสายตาที่จ้องมองร่างที่ดิ้นพยายามดิ้นหนีออกจากการ เกาะกุมอยู่นั้นมันเหมือนจ้องมองของเน่าเหม็น ภูมิบุญใช้แรงทั้งหมดของมือออกแรงกระชากฝาชักโครกออกมา ปล่อยเท้าลง
"ไอ้ชาติ โอ๊ย" "โพล๊ะ"
โชคยังดีที่เป็นแค่พลาสติกราคาถูกไม่ใช่กระเบื้อง ภูมิบุญกระหน่ำฟาดใส่หัวของพีท ไม่มีเลือดมีแต่น้ำที่กระเด็นออก
"ภูมิๆ พอแล้ว"
ทันกับโตโต้วิ่งเข้ามาโตโต้ดึงร่างของภูมิบุญออกดึงออก เสียงร้องของพีทระงมอยู่คับห้องน้ำ
"ฮ่า เลว สัตว์ มึงกล้าทำแบบนี้กับกูเหรอ"
พอเงยหน้าขึ้นมาหายใจได้ พีทก็ปรี่เข้ามาไม่ยอมเช่นกัน
"พลั่ก โอ๊ย"
ปรี่เข้ามาก็โดนถีบออกไปหลังชนผนังห้องน้ำ
"ยังไม่พอใช่ไหม หา"
ภูมิบุญดิ้นออกจากการเกาะกุมของโตโต้ รายนั้นพอเห็นท่าทางของพีทก็ปล่อยมือทันที ภูมิบุญโผเข้าหา เหยียบเข้าที่หน้าบี้ติดกับพื้นห้องน้ำ
"จำไว้ จำใส่หัวไว้ อย่ามาลองดี"
"ปล่อยกู ปล่อย"
พีทเองก็ดิ้นอยู่มือไม้คว้าจะกระชากเช่นกัน เขาไม่ยอมง่ายๆ ภูมิบุญก็ต่อยเข้าที่ท้องมือดึงรองเท้าของพีทออกมาฟาดเข้าไปที่ตัวเพราะเขา ก้มหน้าเอามือป้องหน้าเอาไว้
"ยอมแล้ว พอแล้ว"
เขาร้องออกมา หน้าตาบวมช้ำน้ำตาไหลเปื้อนหน้า ไม่รู้ว่าน้ำจากตาหรือจากชักโครก
"พอเถอะภูมิ สกปรก"
โตโต้ดึงตัวของภูมิบุญออก
"จำเอาไว้ ถ้ายังไม่หยุด มันจะไม่ใช่แค่นี้ ถ้าคิดว่าแน่ให้มาเลย มีอะไรงัดมาเลย คราวนี้มันจะไม่ใช่แค่นี้ จำไว้ ทำกูเจ็บแค่ไหน มึงจะได้ไปสิบเท่า จำไว้"
ตะคอกออกไป พีทตัวงอนอนขดอยู่ สายตาของภูมิบุญมันไม่ใช่ตัวของเขาเลย แม้แต่โตโต้ที่มองสบตาสายตาคู่นี้อยู่ทุกวัน หรือแม้จะเคยเห็นความเกรี้ยวกราดแบบนี้มาก่อน แต่ไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้มาก่อน โตโต้ต้องกอดตัวของภูมิบุญเอาไว้แน่น พอสงบลงก็พากันออกไปจากห้องน้ำ ภูมิบุญพยักหน้าให้ทัน รายนั้นก็เข้าไปประคองตัวของพีท
"คุณไปไหนมา ไม่มาช่วยพีท ฮึกๆ"
คร่ำครวญออกมาสะอึกสะอื้น มือก็กอดทันไว้แน่น
"ผมช่วยแล้วแต่แฟนมันจับตัวไว้ เจ็บไหมที่รัก"
แม้ในใจจะแสยะยิ้มสาแก่ใจแต่ปากก็พูดออกไปแบบนั้น
"พีทเจ็บใจ คอยดูนะพีทจะเอาคืน"
"คุณอย่าเลย น้องคนนี้ผมคุ้นๆหน้า เขาเป็นรุ่นน้องที่มหาฯลัย ตอนเรียนน่ะเคยมีเรื่องกันกับอีกคนเกือบตายนะคุณ แย่งผู้ชายกันนี่ล่ะ ไม่มีใครอยากจะยุ่งกับเขาหรอก"
พูดออกไปแล้วสังเกตสีหน้าท่าทางของพีท ซึ่งสลดซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
"ภูมิ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะพี่ขอ"
โตโต้พูดขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
"ภูมิไม่ได้อยากทำแบบนี้ ภูมิ"
น้ำตาไหลออกมาเม้มปากแน่น พอมีสติคืนมาก็รู้สึกตัว สิ่งที่พยายามจะฝังมันลงไปในส่วนลึกที่สุดของใจ มันยังคงเผยออกมาทุกครั้งที่โกรธจัด บุคลิกที่ตัวเขาเองก็ไม่พึงใจ
"พี่รู้ภูมิพี่รู้ แต่พอแล้ว ต่อจากนี้พี่จะไม่ให้ภูมิเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"
อยากจะจอดรถลงแล้วดึงตัวเข้ามากอดเหลือเกิน ร่างที่สะท้อนเพราะสะอื้นอยู่นั้นเหมือนเขาต้องการใครสักคน โตโต้ตีไฟเลี้ยวจอดข้างทางทันที
"พี่"
เป็นภูมิบุญเองที่โผเข้าหา
"ครับภูมิ ไม่มีอะไรแล้วนะ"
กอดปลอบอยู่
"พี่รู้ว่าเราไม่อยากทำ แต่ครั้งนี้พี่ไม่ว่า พี่แค่ไม่อยากเห็นภูมิมีแววตาแบบนั้นอีก รู้ไหมพี่ใจหาย"
โตโต้เองก็พยายามปลอบประโลมอยุ่จนภูมิบุญเงียบลง
"รู้ไหมภูมิทำพี่กลัวนะเนี่ย"
โตโต้ล้อเลียนก่อนจะขับรถต่อไป
"กลัวก็อย่ามาแหย่สิครับ"
"ฮ่าๆๆ แบบนี้พี่จะไปไหนได้เนี่ย มีแฟนดุขนาดนี้"
หันขวับทำตาเขียวใส่ทันที
"พี่โต้"
ด้านทันพอพาพีทออกมาจากผับแล้วก็ทำท่าจะไปส่งที่คอนโด
"คุณ อย่าเพิ่งไปด้ไหมพาพีทไปไหนก่อนก็ได้ พีทไม่อยากกลับ"
"อ้าวจะไปไหนล่ะคุณ"
ทันร้องขึ้นถามเหลือบสายตามามอง
"ไปโรงแรมก่อนได้ไหม"
"เฮ้ยคุณ ไปทำไมคุณเจ็บขนาดนี้ผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรคุณหรอกนะ"
"แต่พีทมี พีทไม่เจ็บหรอกคุณ ช่วยปลอบใจพีทหน่อยได้ไหม เนี่ยเจ็บไปหมดแล้ว"
ทันได้แต่ถอนหายใจอย่างระอา
"เอาข้างทางเลยไหมล่ะ"
"ได้ ที่มืดๆหน่อยนะคุณ"
ไม่ได้เกรงกลัวหรือสะทกสะท้านแต่อย่างใด ร่างกายที่ระบมอยู่มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกขยาดเลยแม้แต่น้อย พีทเริ่มตั้งแต่พูดจบก้มหัวลงซุกหน้าขาของทัน ทันเองก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะต้องการทำให้เขาตายใจ
"เอาพีทแรงๆเลยคุณ เอาแรงๆ"
พอถึงเวลาก็ร้องขอออกมา ทันเองก็กัดฟันทำตามที่บอกเขาใส่ถุงยางอนามัยถึงสองชั้น โดยที่พีทไม่ทันได้สังเกต รู้สึกกลัวขึ้นมาเพราะท่าทางของคนที่กำลังร้องครวญครางอยู่ต่อหน้านี้มัน ช่างน่ากลัวเสียจริง
"พีทมีความสุขที่สุดเลยคุณ อ่าแรงๆเอาแรงๆ เต็มที่เลย อ่า"
ปากก็พร่ำเพ้อออกมา ทันรีบขยับเอวให้เร็วถี่กว่าเดิม
"อ๊ะ ผมจะเสร็จแล้ว"
"อย่าเพิ่งเสร็จ อย่า"
รีบถอนตัวออกจากเนื้อหนันของทันรีบหันมา ทำเหมือนเดิมถึงถุงยางออกแล้วกลืนกินอย่างไม่รังเกียจ ทันเองที่เป็นฝ่ายแขยงขนลุกขนพองอยู่ แต่ก็ไม่หยุดคิด
"ช่วยพีทหน่อยสิคุณ"
"ออกไปนอกรถเดี๋ยวเปื้อน"
ทันบอกก่อนจะเปิดประตูรถเดินลงไปก่อน พอพีทก้าวตามลงมาก็ทำท่าเป็นรับโทรศัพท์ทั้งที่ไม่มีใครโทรเข้ามา
"หา อะไรนะ อยู่ไหน เออๆ เดี๋ยวไปเลย รอก่อน"
พีทยืนฟังอยู่สีหน้ายังดูปกติ ส่วนทันพอทำท่ากดสายทิ้งแล้วหันหน้ามามองพีทอย่างสลด
"ผมต้องไปก่อนนะคุณ ทวดเข้าโรงบาล เอาไว้มาต่อกันนะ"
"อ้าว แล้วพีทล่ะ"
"โทษทีผมจำเป็นคุณกลับเองนะ"
"คุณ เดี๋ยว คุณ"
ทันไม่ฟังเสียงรีบเดินอ้อนกลับไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งล็อครถทันทีก่อนจะบึ่งรถออกไป ส่วนพีทยืนอึ้งอยู่รีบดึงกางเกงขึ้น
"โว้ย มันวันอะไรวะ ซวยฉิบหาย"
พอกลับถึงห้องก็ตีหน้าเศร้าร่ำไห้ออกมาโผเข้าไปกอดแทนทวี
"พีท เกิดอะไรขึ้น นี่พีทไปโดนอะไรมา"
แทนทวีเองก็ร้องอกมาเสียงหลงหน้าตาตื่น
"แทน แทนดูสิ น้องภูมิเขาทำร้ายพีท"
"อะไรนะพีท ทำไมเลวแบบนี้"
แทนทวีก่นด่าออกมาสายตาเคียดแค้น
"พีทไปกินข้าวกับเพื่อน อยู่ๆน้องภูมิก็ปรี่เข้ามาทำร้าย แทน พีทไม่ยอมนะ มันเกินไป พีทเจ็บแทนจ๋า พีทเจ็บ"
"ฮึ แทนเองก็ไม่ยอมหรอกนะพีท ทำเกินไปแล้ว ทำไมเป็นคนก้าวร้าวแบบนี้นะ ไม่น่าหลงรักคนแบบนี้เลย"
โพล่งออกมาสายตายังเขียวขุ่น ส่วนพีทก็ซุกอยู่ในอกแล้วแสยะยิ้มออกมาทางปากเหมือนนางร้ายในละครเขาทำ แม้จะยังสะอื้นอยู่ แทนทวีก็กอดปลอบอยู่
"เอาสิภูมิ ชั้นไม่นักเลงสู้แกหรอก แต่อย่าคิดว่าชั้นจะยอม ไม่ได้ด้วยเล่ห์แกก็ต้องเจอชั้นด้วยกล คอยดู"
คาดโทษเอาไว้ในใจสายตาฉายความเคียดแค้นออกมา
รักกันๆ ปล ถ้าบ้าพลังอาจจะมีต่อนิดหน่อยพอหอมปากหอมคอ น้า จุ๊บๆๆ
เขียนโดย eiky
-
กรี๊ดด เมื่อ ไหร่จะเผด็จศึกเนี้ย
-
ต่ออีกพี่อิ๊กๆๆๆๆ ตอนนี้สะใจจริง นังร่านพีทต้องโดนแบบนี้ ไอแทนก็โง่ๆๆๆๆ สมควร ภูมิเริ่ดมาก โตโต้ก็โครตพระเอก พี่ทันก็ได้ใจ บวก1เลยเอ้า
-
อ่านแล้วอยากกระทืบแทนจัง
แม่งโง่ ชั่ว ไอแทนก็ควายเอาไว้เทิด
รอวันที่ความจริงปรากฎ จะหัวเราะให้ฟันร่วงแม่ง
โง่จริงๆ คงไม่ติดโรคกลับมานะ เกลียดมันว่ะ
-
คุณeikyขา อาการของน้องภูมิเนี่ยจะต้องถึงขั้นพึ่งจิตแพทย์ป่ะ เป็นห่วงน้องภูมิจัง
เนี่ยกลัวจะเจออะไรๆจากนายแทนอีก แล้วภูมิจะออกอาการอีกอ่ะ
ส่วนพีทอ่ะ จะต้องได้รับบทเรียนอีกกี่บท ถึงจะหลาบจำ คุณeikyรีบๆจัดบทเรียนหนักๆให้ไปเลยนะคะ
แต่.............ที่ดีใจที่สุดในตอนนี้คือ คุณโตโต้ ได้คะแนนไปอีกเต็มๆ หุ หุ หุ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ม่ะไหร่คุนแทนทวีจะได้รู้ความจริงแล้วก็เลิกโง่ซักที
แอบลุ้นบทสรุปของพีทจิงๆเลยค่ะ
พี่โต้ พยายามอีกนิดน๊ะค๊ะ จบเรื่องพีท ภูมิคงรู้ใจตัวเองเช่นกัน
อยากเห็นพี่อิ๊กบ้าพลัง อยากอ่านอีกตอน :L2:
-
แหมน่าจะเห็นด้วยตาตัวเองน่ะไอ้แทนนน
-
สำหรับอิพีท :beat: :beat: :beat:
สำหรับพี่แทน :z6:
สำหรับน้องภูมิ :a2: สะใจมั่ก ๆ
และนี่สำหรับพี่โตโต้ :o8: พี่น่ารักขึ้นทุกวันนะ รู้ตัวหรือเปล่า
-
อ๊าก....................... ไอ้พี่แทน.......................
อ่านตอนนี้แล้วมีน้ำโห
เมื่อไหร่มันจะหายโง่................
ทนไม่ไหวแล้ว อ๊าก...............................
-
โหแร๊ง
อิอิแต่เหมือนจะยังไม่สะใจนะครับขอให้ภูมิจัดการให้จบๆๆไปสักทีไม่อยากเห็นภูมิเป็นแบบนี้อีกแล้วอ่า
โตโต้น่ารักแฮะตอนนี้ พี่ทันก็นะหึหึ ส่วนพี่แทน เอ่อ โง่ได้อีก
มาต่ออีกนะครับรออยู่อิอิ o13
-
สำหรับคนอย่างพีทแค่นี้มันไม่แรงไปหรอกพี่อิ๊ก
จอรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
แทนหนอแทน ไม่น่าไปหลงชอบมันเลย :z6:
-
พอหมดรักแล้ว...ก็ลืมตัวตนกันไปหมดเลยหรือ
แทนนะแทนหลงซะจนตามืดบอดไปแล้ว
กลัวแทนทันเลยอ่ะ ขนาดมีเรื่องขนาดนี้ยังแรงได้อีก กลัวจะเชื้อโรคมาจากมันจริงๆ
น่าจะโดนให้หนักกว่านี้ จะได้ซ่าส์ไม่ออก
-
อี๋......อย่างพีทนี่ถ้าไม่หน้ามืดกลัดมัน จริงๆ คงเอาไม่ลงอ่ะ..
เรียกร้องได้แบบน่าเกลียด แถมน่ากลัว เหอเหอ...
แทนทวี..เขา....ย๊าวยาว เนะ
-
Writer จัดมาหนักๆเลย ชอบบบบบ หนูว่าตอนจบพีทเป็นบ้าแน่เลย o13
-
นังพีทมันช่างแสดงจริงๆ เมื่อไหร่แทนมันจะถอดเขาออกจากหัวเนี่ย อ่านแล้วขัดจิตกีบแทนจริงๆ
น้องภูมิจัดใฟ้หนักกว่านี้ได้ป่ะเจ๊ขอร้อง
-
ชอบน้องภูมิ~ :-[
จริงๆก็ไม่สนับสนุนให้ใช้ความรุนแรงแบบนี้สักเท่าไร แต่!!!กรณีนังพีทนี่ สนับสนุนเต็มที่ แค่นี้มันยังน้อยไป!! :angry2:
-
แทนแม่มโง่มากมาย อยากให้มันรู้ความจริงไวๆจริง ว่าตัวจริงของอิตัวที่มันปลอบ มันเทิดทูนอยู่อ่ะ ต่ำกว่าเศษกรวด เศษหินขนาดไหน :m16:
พี่โต้ตอนนี้พระเอกม๊ากกอะ พี่ทันก็เอาไปเลยเต็มสิบ o13
ส่วนน้องภูมิก็ขาดสติบ่อย :เฮ้อ: แค่ตัวพรรค์นั้นอ่ะ คงไม่จำเป็นต้องไปเกลือกกลิ้งด้วยหรอก สกปรกยิ่งกว่าอะไรดี เราสูงอยู๋แล้วอย่าไปยุ่งกับคนต่ำๆพรรค์นั้นเลยภูมิ ...
มาต่ออีกนะคับพี่อิ๊ก :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงกันอ่ะ? ... สงสัยวันนั้นคงรู้ว่าผีเน่ากับโลงผุมันเ็ป็นเอดส์แดกกันเลยมั้ง :laugh:
แต่อีร่านพีทมันไม่เอะใจเลยเรอะ พี่ทันบอกว่าอยู่Uเดียวกัน ก็น่าจะรู้ว่าคงรู้จักไอ้เวรแทนด้วย หรือ..ไม่แคร์อะไรทั้งนั้น? - -"
ฮาพี่ทันนิดหน่อยตรงทำเขากลัวไปเลย เยี่ยมจริงๆนะพี่ ยังสวมบทบาทต่ออีกอ่ะ o13
-
พีท กูว่าเมิงคงไม่ได้เป็นเอดส์ตายหรอกกก
แต่เมิงน่าจะตายคากองถุงยางแน่ๆ กูเริ่มเห็นอนาคตที่สว่างอย่างริบหรี่ของเมิงแระ
ฮิสทีเรีย + ซาดิสมาโช...นะเมิงงง o18
เดี๋ยวก็โดนคนเขียนเค้าจัดหนักหรอกกก คริคริ
อ่านแล้วรู้สึกมีภูมิต้านทานคุ้มกันดีมากก ประมาณว่าไม่หวั่นแม้วันมามาก เพราะภูมิบุญเป็นคนเก่ง เจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ
แต่ที่วันนี้ภูมิบุญวีนแตกกเพราะ...ความอดทนของคนมันก็มีอยู่อย่างจำกัดเหมือนกัน
สะใจดี...อย่างนี้แหล่ะ ใครจะรู้ว่าภูเขาลูกนั้นเป็นภูเขาไฟรึเปล่า...
ใครจะรู้ว่าภายใต้ความสงบราบเรียบนั้น...มีความเครียด...ความกดดันถูกซ่อนอยู่ พร้อมที่จะประทุ
โอกาสนี้...คนอ่านจึงขอบริจาค "ถุงยาง" ให้พีท 1 ตู้คอนเทนเนอร์...เอาไปใช้นะ
และ "น้ำมันตับปลา โอเมก้าทรี" ให้แทน 1 ตู้คอนเทนเนอร์...จะได้ฉลาดและตาสว่างเสียที
+1 พี่อิ๊ก แหม่ ลูกพี่คันมืออ อัพอีกก็อ่านอีกนั่นแล...คริคริ o13
-
ได้ใจมาก อีพีทต้องโดนแบบนี้ ว่าแต่ยังน้องไปนะ (แบบว่าซาดิส)
รอให้แทนทวีตาสว่างเสียที เจอทันเพือ่นเก่าสวมเขา แล้วทิ้งอีพีทอีกที ซะใจโครต
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แต่ก่อนไอ้คุณแทนกินข้าว ไหงเดี๋ยวนี้หันมากินหญ้าล่ะ
-
แสดงว่ายังต้องมีการชิงไหวชิงพริบกันต่อไปใช่ไหม โดยมีแทนทวีเข้าร่วมด้วย งั้นขอแบบเด็ดๆ เลยนะคุณ eiky เอาแบบหงายหลังตึงกันไปเลย
รอน้า :L1:
-
แรงงง..งง
-
เมื่อไหร่จะถึงวันที่ไอแทน
โง่จะรู้ความจริงสักทีนะ
สุดยอดมากขอบอกว่า
สะจาย หุ หุ
-
อีเชรี่ยยังไม่เข็ดสงสัยต้องจัดชุดใหญ่ให้ซะแล้วน้องภูมิ
-
อ๊ากกกกก ยังคงแรงอย่างต่อเนื่อง
พีทนี่ไม่เข็ดเนอะ
ไม่ปางตายไม่เข็ดจริงๆ
จัดหนักเลยมั้ยน้องภูมิ
-
แทนเอ๊ย ที่ผ่านน่ะไม่ได้เรียนรู้ซึมซับนิสัยภูมิเขามาเลยใช่มั้ย?
ปากบอกว่ารักน่ะรักจริงๆน่ะเหรอ?
แต่ก็นะ...
:L2:คนเขียน สู้ๆนะคะ
-
สงสัยบั้นปลายนังพีทคงจะจบด้วยเอดส์...
เควี่ย กับ ควาย ก้เหมาะกันดีนี่...
-
ไม่จบไม่สิ้น ต้องมีคนตายสักคนใช่ไหม
เอาเป็นแทนทวีละกัน
ชิ!
-
สะใจ ๆ ๆๆ
แต่มันจะต้องยังไม่หมดเท่านี้
ต้องเอาให้ซีด ให้ไปไม่เป็นเลย
โมโห คนอะไรร่านได้อีก ฮึ่ยยยย!!
-
น้องภูมิจ้าฟิวขาดอีกแล้ว
พี่โตโต้ยังเอาไม่อยู่เลย
ใจเย็นน๊า...พีทเองก็ร้ายกาจมากๆ
ซึ่งๆหน้าสู้ไม่ได้เลยได้แต่ลอบกัด
ระวังตัวให้ดีเถอะ ภูมิบุญไม่ใช่เล่นๆนะ
คุณโตโต้สู้ๆนะเอาใจน้องภูมิให้ได้ อิอิ
-
โอ้ ... แรงได้อีกนะพีท
หนังหน้าทำด้วยอะไรนะ
ภูมิน่าจะเอาให้หนักกว่านี้นะ
เมื่อไหร่จะประจานพีทจนไม่มีพื้นที่อยู่เลย
ไม่ได้สำนึกอะไรเลย ...
-
สะใจ สะใจ นังพีทขนาดเจ็บปางตายยังร่านได้อีก
แรดเรียกปู่แล้ว หนังหนาจริง ๆ เอาอีกค่า ๆ ๆ ๆ
:beat: :beat:
-
อี่นี่มันตัวเชรี่ยจริงๆ โดนขนาดนั้ยังร่าน :pigangry2:
ท่าทางไอ้พี่แทนควายจะต้องติดเอดส์จากอี่นี่แน่นอนนะ
-
นังพีทมันเป็นอะไรของมันนะนั่นนะ เค้าเรียกอะไรนะมาโชติกป่าวเรียกไม่ถูก
ประเภทชอบเจ็บตัวแล้วมีความสุข
แบบนี้ต้องจัดหนักๆกว่านี้เลยครับพี่ภูมิอย่าไปใว้หน้าใครทั้งนั้น
แล้วไอ้พี่แทนอีกละทีแรกเริ่มจะสงสารแล้วนะนั่นนะที่ง่าวอยู่คนเดียว
แต่ตอนนี้ไม่ละ ปล่อยให้ง่าวไปง่าวจาดนักไม่ต้องไปสงสารมันละ
พี่ทันเก่งเนาะยังจะมีอารมณ์ไปร่วมกับนังพีทอีก ไม่กลัวเหรอ
คุณโตโต้น่ารักขึ้นเป็นกอง
อยากอ่านอีกทำไงดีคับเฮียอิ๊ก
-
เอาอีกคับ กำลังมันเลย :z6:
-
สุดยอด ภูมิน่ากลัวสุดๆ คราวนี้ท่าทางแทนจะได้โดนดีด้วยแน่ อยากโง่ดีนัก
-
ควายยังอายว่ะแทน....
ดี..แทนไปเอาเรื่องภูมิเลย ภูมิจะได้เอาคลิปให้ดู...
จะรอวันที่แกเห็นคลิปและรู้ตัวว่าติดเอดส์จากนังพีทนะ...ขอให้มีความสุขกะเขาโง้งๆบนหัวนะจ๊ะ
ภาวนาให้ไรเตอร์บ้าค่ะ อิอิ
ปล. ความจริงภูมิจะแรงกว่านี้ก็ยังโอ อยู่นะคะไรเตอร์
-
นังพีทนี่สงสัยไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา :fire:
-
เฮ้อ น้องภูมิ ใจเย็นๆนะ
ค่อยๆปรับตัวไปแล้วกันเนอะ
แต่ พีท แรดโ ค ต ร ไม่ไหวจริงๆ คนนี้
-
ไม่รู้สิ เหมือนมันยังไม่ค่อยสาแก่ใจป้า อยากให้มันโดนรุมโทรมมากกว่า
คนแบบนี้ถึงจะมีอยู่จริงในสังคม แต่คงเป็นคนที่ไม่ค่อยเต็มคนสักเท่าไหร่
ถ้าไปหาหมดรักษาจิต ป้าว่าหมอคงป่วยทางจิตตามมันไปติด ๆ แน่ๆ
ทางเดียวที่จัดให้ได้ คงเอารถแบ็คโฮขุดหลุมกว้าง ๆ เอาปูนขาวโรย
ก่อนบรรจงเอาอีเวติไล ลงแล้วโรยปูนขาวทับ ก่อนไถกลบและเอารถบดอัดดินให้แน่น ๆ
อ้อ แล้วอย่าลืมติดป้ายตัวโต ๆ นะคะ ว่าเขตกักกันโรคห้ามเข้า
-
แทนจะตายตอนจบมั้ยเนี่ย?
บรึ๋ย~
-
ไม่รู้สิ เหมือนมันยังไม่ค่อยสาแก่ใจป้า อยากให้มันโดนรุมโทรมมากกว่า
คนแบบนี้ถึงจะมีอยู่จริงในสังคม แต่คงเป็นคนที่ไม่ค่อยเต็มคนสักเท่าไหร่
ถ้าไปหาหมดรักษาจิต ป้าว่าหมอคงป่วยทางจิตตามมันไปติด ๆ แน่ๆ
ทางเดียวที่จัดให้ได้ คงเอารถแบ็คโฮขุดหลุมกว้าง ๆ เอาปูนขาวโรย
ก่อนบรรจงเอาอีเวติไล ลงแล้วโรยปูนขาวทับ ก่อนไถกลบและเอารถบดอัดดินให้แน่น ๆ
อ้อ แล้วอย่าลืมติดป้ายตัวโต ๆ นะคะ ว่าเขตกักกันโรคห้ามเข้า
^
ถ้ามันโดนรุมโทรม ริวว่ามันจะเหมือนได้รางวัลมากกว่าอ่ะสิจ้ะ เอิ้กก
(ตอนก่อนๆ สิบคนยังเคยมาแล้ว~)
-
^
^
^
ริวเคยได้ยินคำขอสุดท้ายของคนที่จะโดนประหารไหมลูก แบบเดียวกันนั้นแล
แต่น่าจะโดนแบบเหมาหมู่บ้านเหมือนในหนังไทยเรื่อง คืนบาป.........
ไงค่ะ คำขอสุดท้ายที่น่าสงเคราะห์ให้หล่อนสักนิดหากจะต้องหมดแล้วซึ่งลมหายใจ
-
+1
-
เจ็บๆ โดนเขาควายของไอ้พี่แทนทวีทิ่มเข้าใส่ เพราะเขามันงอกยาววววววววววเกินไป55555+
สะใจเป็นบ้าเลย คนพรรค์นั้นมันต้องเจอของต่ำๆแบบส้วมนี่แหละ เอาให้หนักเลยโตโต้ แก้แค้นแทนภูมิ เอาให้หนักกว่าภูมิ ทั้ง แทนทวีกับพีทดัดจริต 555+
-
แรงดีมากค่าาาาาาาาาาา น้องภฺูมิ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
คราวนี้เต็มสิบให้ร้อยเลย สะใจมากกกกก
ส่วนแทนก็ยังโง่เหมือนเดิม
น่าเบื่อชะมัด เมื่อไหร่จะฉลาดทันพีทซะที
ถ้ามาก่อกวนอีก เอาให้หนักกว่านี้อีกนะ
o13 o13 o13 o13
-
สงสัยความรักจะทำให้ตาบอด ความหลงทำให้โคตรโง่ละมั้งไอ้แทนเนี่ย ดีใจที่ไม่ได้มาตั้งแต่เชียร์มาตั้งแต่ต้น คราวหน้าจัดไอ้พีทหนักๆ บวกตื๊บอิแทนซักทีสองทีได้มั้ยไรท์เตอร์ นอกจากจะโง่แล้วยังไม่มีซีรีบรัมอีก อิโง่!!!!! คิดไม่เป็นไง... :angry2:
-
คุณอิ๊กขา ยังคงแปะไว้อยู่นะ
สิ้นเดือนจะกลับมาอ่าน ค่ะ
แบบว่าเรื่องของคุณอิ๊กเนื้อหาและอารมณ์ค่อนข้างได้ใจ
แต่มันจะไปตีกับหนังสือสอบ :laugh:
น้องญี่ปุ่นก็รวมไว้หลังสิ้นเดือนด้วยเหมือนกัน
:กอด1: ให้กำลังใจคุณอิ๊กค่ะ
-
แอบมาตอนดึก เพื่อความระทึกยามวิกาล อิอิ
ฉากเจ็ดสิบเก้า
เปรียบหนึ่งบุษบกลอยคอในวารี ชลธีไหลผ่านมาม่านน้ำใส
เหล่ามัจฉาแลนกกาคอยตอดใย กลีบร่วงใบเน่าเหม็นก็โรยรา
เปรียบสองดังโคถึกที่ก้มหัว เห็นแต่ตัวแลเงาไม่รู้ค่า
หลักตรงไหนวนรอบเห็นเท่าตา แพรกพฤกษายังหน่ายเจ้าควายเอย
เปรียบสามดังวานรที่ได้แก้ว ถึงเพริศแพร้วระยับค่าไม่ชื่นเฉย
ขว้างปาไปในป่าเมินเสียเลย เพราะไม่เคยเห็นค่าของแก้วนิล
เปรียบสี่ดังมนุษย์ผู้ขลาดเขลา เอาตัวเราเป็นที่ตั้งใฝ่ถวิล
หาของรักคว้าตามใจมุ่งลงดิน ไร้แล้วสิ้นปัญญาจะครองตัว
"ภูมิให้พี่ปล่อยเลยไหม พี่ว่าน่าจะปล่อยได้แล้วนะ จะกระทืบก็กระทืบให้มันจมดิน"
ทันเองโทรศัพท์กลับมาหาภูมิบุญหลังจากที่ขับรถหนีพีทมา
"พี่ทันส่งให้ภูมิหน่อยได้ไหมครับ อยากให้ใครสักคนได้ดู"
ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมา
"ไม่ได้อยากทำแบบนี้นะครับพี่แทน บอกแล้วอย่าบังคับภูมิ"
พอได้รับข้อความเป็นรูปแบบวีดีโอจากทัน ภูมิบุญก็เปิดดู เบะปากกับสิ่งที่เห็นดูไม่จบ ทำใจไม่ได้ แค่อยากเห็นว่าหน้าของคนๆนั้นมันชัดเจนอยู่หรือไม่ ทันเองถ่ายวีดีโอได้ดีเสียจริง ภาพซูมเน้นหน้าตาของอีกฝ่ายมันชัดเจนยิ่งนัก ภูมิบุญถ่ายข้อมูลลงคอมพิวเตอร์ทันที แต่ยังไม่ได้ทำอะไรเก็บไว้เป็นไม้เด็ด
"ภูมิ ออกมาเจอพี่หน่อยสิ พี่อยากจะคุยด้วย"
พอไปที่ทำงานแทนทวีก็โทรศัพท์เข้ามาหาภูมิบุญแต่เช้า
"ครับ มีอะไรหรอครับพี่แทน"
"เรื่องเมื่อคืนน่ะภูมิ พี่อยากจะเคลียร์ให้มันรู้เรื่อง"
"เรื่องอะไรครับ เคลียร์ไปแล้วนี่ครับ"
"มันไม่จบนะภูมิ ภูมิทำเกินไปนะ ลงมาคุยกับพี่ พี่รออยู่ที่ร้านกาแฟข้างบริษัท"
วางสายไปแล้ว ภูมิบุญใจเต้นระทึก ไม่ใช่กลัวแต่เหมือนโดนสะกิดต่อมในใจอีกครา โตโต้เดินปรี่เข้ามาหา
"มันอยู่ข้างล่างใช่ไหม"
เสียงดังที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ดังพอที่จะให้โตโต้ไม่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น ภูมิบุญพยักหน้า
"ไป ลงไปคุยกับมัน"
"เดี๋ยวภูมิไปเองดีกว่าครับ เขาคงอยากคุยกับภูมิ"
"ไม่ได้ ไม่ต้องห้าม มันไม่มีเวลาสองต่อสองกับภูมิอีกแล้ว"
เสียงดุห้วนลากแขนภูมิบุญออกจากห้องไป
"มีอะไรภูมิ"
"พลอยดูออฟฟิศด้วย เดี๋ยวลงไปข้างล่าง"
โตโต้สั่ง ภูมิบุญหันไปมองหน้าพลอยแล้วยักคิ้วให้ส่งสัญญาณ
"บอสคะ ให้พลอยไปด้วยได้ไหมคะ"
"อย่าเลยพลอย อยู่นี่ล่ะ"
ในใจของพลอยเต้น เรื่องเมื่อคืนก็พลาดไปไม่อยากจะพลาดวันนี้อีก เพราะหลังจากที่ภูมิบุญเล่าให้ฟังพลอยเองก็เดือดบอกว่าทำน้อยไป น่าจะเอาให้หนักกว่านี้อีก โตโต้เดินนำหน้าภูมิบุญลงไป สีหน้าไม่เอาใครเลย ใครเห็นก็ต้องหลบ
"หึ มาคนเดียวไม่ได้เหรอภูมิกลัวพี่จะทำอะไร พี่ไม่เหมือนเรานะ"
พอเห็นทั้งคู่เดินเข้ามาในร้านก็แขวะทันที
"แล้วพี่แทนทำไมไม่มาคนเดียวล่ะครับ หรือคนที่นั่งข้างๆไม่ใช่คน"
ภูมิบุญแสยะยิ้มให้แทนทวี
"แทนดูสิ คำขอโทษสักคำยังไม่มี ยังมาปากดีอีก ร้ายกาจที่สุด"
"มึงจะเอายังไงไอ้แทน"
เสียงเข้มดุกว่าใครดังขึ้นสายตาที่มองเหมือนกำลังจะกลืนกินร่างของทั้งสองลงคอไป
"ก็ไม่เอาไง เรื่องระหว่างภูมิกับกู มึงไม่เกี่ยว"
"ไอ้"
"พี่โต้ อย่าครับ เราไม่จำเป็นต้องไปแลกกับเขา ภูมิคุยเอง"
ภูมิบุญปรามไว้แล้วนั่งลงข้างหน้าของทั้งสอง โตโต้นั่งลงแต่ลากเก้าอี้ออกไปห่างๆเพราะกลัวว่าจะอดใจไม่ไหว
"ภูมิทำเกินไปนะ เห็นไหมว่าพีทเขาเจ็บแค่ไหน ทำไมถึงลงไม้ลงมือกันขนาดนี้"
แทนทวีเปิดฉาก สายตาดูหมิ่นเหยียดหยาม ไม่น่าเชื่อว่ามันออกมาจากตาคู่เดียวกันกับคู่ที่เคยฉายแสดงความรักออกมา
"แล้วเขาเล่าอะไรให้พี่แทนฟังบ้างล่ะครับ"
"ทุกอย่าง ภูมิไม่ต้องมานอกเรื่อง นี่มันอะไรกันทำไมเป็นคนก้าวร้าวแบบนี้ พี่มองคนผิดไปจริงๆ"
มองคนผิด พูดออกมาได้ยังไง นี่เขากำลังตำหนิภูมิบุญอยู่ เม้มปากแน่นพยายามระบายลมหายใจร้อนออกมา
"เหรอครับ ถ้าบอกทุกอย่างแล้ว พี่ยังหูหนวกตาบอดเทิดทูนเขาอยู่อีกเหรอพี่แทน พี่เอาอะไรทำหัวใจ ที่เลิกกับภูมิน่ะ เสียใจนะแต่ไม่เสียใจเท่าที่ภูมิรู้ว่าเคยคบกับควาย"
"ภูมิ"
แทนทวีตบโต๊ะเสียงดัง โตโต้ลุกขึ้นยืนขวางเอาไว้ สายตาทั้งสี่คู่มองหน้ากันอย่างไม่ยอมยี่หระ พนักงานในร้านไม่กล้าทำอะไรเพราะรู้จักดีว่าใครกำลังมีเรื่องอยู่ได้แต่ถอยห่างออกไป
"เอาเถอะ จะยังไงก็ตาม พี่ก็เสียใจเหมือนกันที่เคยคบกับภูมิ"
แทนทวีพูดออกมา มันเสียดใจจังเลย ทำไมมันแทงใจมากมายขนาดนี้
"ครับ แล้วพี่จะเอาอะไรล่ะครับวันนี้ หรืออยากให้ภูมิซ้ำอีกรอบนึงเหรอถึงจะยอมจบ"
"แทน ดูน้องภูมิสิ ใจร้ายที่สุด"
"หุบปากไปเถอะ ตอแหลได้กับเขาคนเดียวนั่นล่ะ คนอื่นคิดว่าเขาจะโง่เหมือน"
"ภูมิ มันจะมากไปแล้วนะ"
ลุกขึ้นจะกระชากคอภูมิบุญแต่โตโต้ตบโต๊ะก่อน
"มึงจะทำอะไร"
"ที่แฟนพี่เล่า เขาเล่าหรือเปล่าล่ะครับว่าภูมิทำไมถึงทำ พี่น่าจะรู้จักภูมิดี แต่คงไม่หรอก เขาบอกไหมว่าเขาไปขโมยตีมงานของบริษัทภูมิมา"
"ไม่จริงนะแทน ตีมงานพีทคิดขึ้นเอง พีทจบจากนอกนะ มีความจำเป็นด้วยเหรอที่ต้องไปแย่งงานกับคนที่ไม่มีหัวคิดแบบนี้"
แทนทวีมองหน้าภูมิบุญจ้องอยู่ไม่วางตา ภูมิบุญเองก็จ้องอยู่
"เหรอ เอาเถอะคิดยังไงไปคุยกันที่ศาลก็แล้วกันเพราะของเราจดลิขสิทธิ์ทางปัญญาเอาไว้ เตรียมหลักฐานให้เหมือนกับที่เรามีล่ะ"
พูดขึ้นเสียงเรียบ หน้าของพีทซีดเผือดลง
"แล้วบอกพี่ไหมว่าเขาไปกับใคร เมื่อคืนน่ะ"
"เพื่อนไงแทน พีทไปกับเพื่อน"
รีบลนลานออกตัว
"เหรอ เพื่อนเหรอ หึหึ"
"แทนกลับเถอะ น้องภูมิพูดไม่รู้เรื่องหรอก"
"ไม่ได้นะพีท ยังไงภูมิก็ต้องรับผิดชอบ"
แทนทวีแย้งไม่ยอมไป
"แทน พีทไม่เป็นไร พีทไม่เอาความกับน้องภูมิ พีทเข้าใจหัวอกคนที่โดนแย่งแฟนไปว่ามันเป็นยังไง"
ร้องไห้ออกมา แต่มันไม่ได้น่าเวทนาแต่อย่างใด คนที่เห็นยิ่งอยากจะเข้าไปตบซ้ำ
"มีอะไรปักหลังอยู่เหรอคุณ เอาตัวให้รอดนะ"
ภูมิบุญขู่ตามหลังเพราะพีทลากแขนของแทนทวีออกไปแล้ว
"ทำไมไม่บอกมันไปเลยภูมิ มันจะได้หายกินหญ้าเสียที"
"พี่โต้ครับ มันง่ายไป เจ็บแค่นี้มันไม่พอหรอกครับ สำหรับคนอย่างพี่แทนกับมัน"
พูดออกมาเสียงเครียด โตโต้ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี รีบเข้ามากุมมือไว้
"ภูมิ อย่าให้มันทำร้ายตัวภูมิเองนะ"
"ไม่แล้วล่ะครับพี่โต้ ภูมิพอแล้ว แค่อยากให้เขารู้แค่นั้นเอง ว่าตอนที่เจ็บ มันเจ็บจริงๆนะ คนเราบางคนแค่บอกว่าเราเจ็บเขาไม่เข้าใจหรอกครับ เขาต้องได้รับรู้เองเขาถึงจะรู้สึก"
โตโต้ได้แต่ถอนหายใจออกมา คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าไม่ได้มีมิติเดียว ครั้นดีก็ดีจนใจหาย ครั้นร้ายก็ร้ายจนน่ากลัว แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมีที่มาที่ไป พอหวนคิดย้อนพิจารณาให้ดีแล้ว หึหึ สมควรแล้วล่ะไอ้แทน โตโต้ยิ้มออกมา จูงมือของภูมิบุญขึ้นออฟฟิศไป
ตอนบ่ายก็นั่งรถไปเขาค้อกับโตโต้มีบาสติดรถไปด้วย ส่วนพลอยจะตามไปทีหลังโดยมีกายไปส่ง พอไปถึงเขาค้อกลางดึกก็ลงมือทำงานกันเลยมีหินกับต้นเตรียมงานรออยู่แล้ว งานเสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี แบบงานที่วาดขึ้นใหม่บรรจงรังสรรค์สร้างขึ้นมาใหม่อย่างวิจิตร โต๊ะไม้กลมหนาก็ให้ชั่งต่อขึ้นมาอีกชั้นเอากระจกหนาเป็นหน้าโต๊ะ ส่วนพื้นที่ว่างที่มองเห็นมีกระไม้ทรงกลมความสูงของขอบเตี้ยๆเพื่อที่จะเอาใส่โอเอซิสสำหรับปักดอกไม้ โต๊ะทำขึ้นใหม่เกือบร้อยกว่าตัว ช่างเองก็เกณฑ์ช่างจากด้านนอกมาช่วยแล้วคุมงานอีกทีหนึ่ง ทำงานกันหามรุ่งหามค่ำแบ่งออกเป็นสองกะ เพราะภูมิบุญประกาศแล้วว่าจะให้ค่าตอบแทนพิเศษสำหรับช่างกับแม่บ้านที่อยู่ทำงานอาทิตย์นี้ ทุกคนจึงเต็มใจออกแรงกายแรงใจช่วยเต็มที่ เก้าอี้ก็เอาผ้าไหมหยาบๆสีขาวปักดิ้นสีส้มโอรสทำมือทั้งหมด แม้จะมีเวลาไม่มากแต่คนที่ช่วยก็ทำกันอย่างแข็งขัน เอามาทำเป็นที่คลุมทั้งเก้าอี้ให้รับกับดอกไม้ที่จะใส่ประดับที่โต๊ะ เก้าอี้แต่ละตัวถูกประดับด้วยดอกพุดสีขาวร้อยกรองเป็นสายรวบไปข้างหลังทำอุบะระย้าลงมาสวยงามนัก ตามขาโต๊ะก็ประดับประดาไปด้วยเถากุหลาบที่ทำขึ้นสีขาวสีส้มโอรสสลับกันอยู่ บริเวณภายในงานก็ตกแต่งด้วยกุหลาบขาวแซมกับกุหลาบสีส้มอมชมพูที่ต้องสั่งมาจากเชียงใหม่ทั้งหมดและกวาดมาจากปากคลองตลาดอีกที่ น้ำพุยังคงไว้เช่นเดิมแต่ได้ทำเหล็กเป็นกรงเหมือนกรงนกขนาดใหญ่ล้อมเอาไว้ ประดับประดาไปด้วยไฟที่สาดขึ้น ตามกรงนั้นก็ประดับไปเถาด้วยกุหลาบมีขาวกับสีโอรสเกี่ยวพันเลื้อยกันขึ้นไป พอเปิดน้ำพุที่พุ่งขึ้นเพียงแต่เบาๆ เหมือนสวรรค์ใจกลางงาน ตามต้นไม้ห้อยโคมกระดาษสาที่เขียนชื่อของทั้งสองติดอยู่ แสงไฟสีส้มที่ส่องผ่านกระดาษสีลอดออกมาวามวับระยับไปทั่วบริเวณงาน บนเวทีก็ทำเป็นโครงไม้ไผ่สานเป็นมิติ ฉากหลังก็ทำเหลื่อมล้ำกัน และทั้งหมดถูกประดับด้วยกุหลาบขาวด้านหนึ่งและกุหลาบสีโอรสอีกด้านหนึ่ง รถบรรทุกที่คราคร่ำเรียงรายกันเข้ามาตอนเช้ามืด คันแล้วคันเล่าเพื่อส่งของจำพวกดอกไม้อุปกรณ์ต่างๆก่อนวันงาน พอของมาส่งก็ออกมาช่วยกันตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง ดอกไม้จุดสำคัญยังไม่ปัก หรือถ้าปักแล้วให้เอาผ้าใบมากางกั้นแดดกั้นลมคอยพรมน้ำให้อยู่ตลอดเวลา
กานดากับประภัสพร้อมทั้งครอบครัวมาถึงตอนบ่ายแก่ๆ พอเห็นงานกานดาเองถึงกับร้องไห้ออกมา
"น้องภูมิ พี่ขอโทษที่เคยว่าน้องภูมิไป พี่ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆ สวยมาก"
ร้องไห้ออกมาด้วยความปีติตื้นตัน ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"เพราะน้องภูมิคนนี้นะครับคุณกานดา เขาคิดตีมขึ้นมาให้ใหม่ ถ้าไม่ได้บาสภูมิเองคงไม่มีปัญญา"
ภูมิบุญเองก็ดันหลังบาสให้ยกมือไหว้ครอบครัวของกานดา บาสยิ้มแห้งๆเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับเจ้าของงาน
"พี่กานให้เพิ่มอีกสองแสนค่ะน้องภูมิ ถูกใจพี่กานมาก"
กานดาพูดออกมายิ้มทั้งน้ำตา
"อย่าเลยครับคุณกานดา ถือเป็นของขวัญของบริษัทของเรา ที่เคยทำให้เราเกือบเสียคุณกานดาไป"
"อย่าปฏิเสธเลยครับน้องภูมิ พี่พอใจมาก พ่อแม่ก็ชอบใจมาก โดยเฉพาะดอกไม้ที่เก้าอี้นั่น"
พอถึงเวลางานจริงๆ ดอกไม้ที่รับกับแสงโคมไฟ ทางเข้างานเองก็ประดับประดาไปด้วยดอกไม้โคมไฟ ห้อยระย้าอยู่งดงามยิ่งนัก น้ำพุที่เปิดไฟสาดส่องขึ้นช่างเข้าใจปั้นแต่ง โต๊ะที่ปักดอกไม้ที่พื้นชั้นแรกมองเห็นแจ่มชัดจากกระจกหน้าโต๊ะพราวไปด้วยกุหลาบขาวเต็มกระบะแซมด้วยกุหลาบสีส้มเป้นชื่อย่อภาษาอังกฤษของคนทั้งสอง มีแก้วเจียรไนยวางอยู่ตรงกลางสะท้อนแสงระยิบระยับ แขกทุกคนต่างชื่นชมในงานครั้งนี้ บนเวทีเองก็สว่างไสวไปด้วยไฟที่สาดส่อง มวลดอกไม้ก็บานรับแสงนั้น เจ้าสาวร้องไห้ออกมาอีกคราเมื่อถึงเวลาที่ต้องขึ้นกล่าวคำขอบคุณ มารดาของกานดาเองก็ร้องไห้น้ำตาซึมออกมา กินใจยิ่งนักภูมิบุญเดินไปกอดบาสด้วยความรักและแทนคำขอบใจ
"ขอบใจมากบาส พี่ดีใจมาก พี่ดีใจจริงๆ"
สะอึกคำพูดเพราะมันปริ่มไปด้วยน้ำตา บาสเองก็กอดภูมิบุญร้องไห้ออกมา
"บาสมีวันนี้เพราะพี่ภูมิ เพราะพี่ที่ให้โอกาสบาส ขอบคุณครับพี่ภูมิ"
จากเหตุการณ์ที่ติดลบเสียเปรียบพลิกกลับมาเป็นกำชัยได้ เพราะสติที่มีไม่วู่วามตอนมีเหตุ พอกลับมาถึงกรุงเทพฯทั้งสามก็รีบเข้าไปพักเพราะหน้าตาดูอิดโรยไม่ต่างกัน แต่ทว่าคนที่ยืนรออยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านทำให้ทุกคนชะงักอยู่
"มันมาทำไมอีก"
โตโต้เปิดประตูรถจะลงไปตวาดไล่หนีไป แต่ภูมิบุญรั้งมือเอาไว้
"อย่าพี่โต้ ดูหน้าเขาสิ คงรู้เรื่องแล้ว"
ชายคนนั้นคือแทนทวี หน้าตาที่ดูอิดโรยอดนอนซูบผอมตาแดงช้ำ ยืนแน่นิ่งมองเข้ามาในรถน้ำตายังไหลออกมาไม่หยุด
ก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน แทนทวีได้รับเมล์ประหลาด
"เปิดดูซะไอ้ควาย ถ้าไม่อยากเขายาวถึงดวงพระจันทร์"
ข้อความตัวใหญ่สีแดงสดส่งเข้าเมล์ส่วนตัวของเขา แทนทวีกดลบไปทันที แต่เอะใจเพราะเขาส่งมาอีกรอบ เลยลองเปิดดู มันคือวีดีโอไฟล์ที่แนบมากับเมล์ พอเปิดดูแทนทวีถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้า
"พีท นี่มันอะไร พีททำอะไร"
ไม่ทำงาน ทำไม่ได้ อยู่ไม่ได้ร่างมันสั่นไหว ใจมันเต้นแรงบีบให้เขาต้องปรี่กลับไปที่คอนโด อีกร่างที่เขาโวยวายใส่ยังนอนหลับสบายอารมณ์อยู่บนเตียง
"อะไรอ่ะแทน โวยวายแต่เช้า"
"พีทหลอกแทนใช่ไหม พีททำไมทำแบบนี้ ไหนบอกรักแทน ไหนบอกเราจะแต่งงานกัน แทนอุตส่าห์ขัดใจพ่อแม่นะ พีททำแบบนี้ได้ยังไง"
แทนทวีโวยวายเสียงดังลั่น หน้าตาเหี้ยมเกรียม
"อะไรแทน พีทไม่เข้าใจ แทนพูดเรื่องอะไร"
ยังตีหน้าซื้อไร้เดียงสาอยู่ แทนทวีสุดกลั้น
"แหกตาดูนี่ซะ"
แทนทวีปาแผ่นซีดีที่ที่ถ่ายข้อมูลจากวีดีโอที่ได้รับลงแผ่นซีดีใส่หน้าของพีทอย่างแรง เขาเองยังสั่นอยู่ พีทเริ่มหน้าถอดสี
"ไม่อ่ะ พีทไม่รู้เรื่องพีทจำเป็นต้องดูด้วยเหรอ"
"บอกให้ดู อีแพศยา"
ตวาดออกมาเสียงดังกว่าเดิม ตาถลนนออกจากเบ้า พีทถึงกับสะอึก
"แทน"
พีทเองก็เริ่มที่จะสั่น แต่ก็ต้องเดินเอาแผ่นไปยัดเข้าใส่เครื่องเล่น ทันทีที่เครื่องอ่านแผ่นที่ใส่เข้าไป ภาพที่ฉายออกมาทางจอโทรทัศน์ พีทรีบกดปิดทันที
"ไม่ใช่พีทนะแทน บ้าเหรอ ใครกันทำเรื่องแบบนี้"
"ยังจะมาตอแหล มึงนี่หลอกกูมาตลอดใช่ไหม สัตว์"
ปรี่เข้ากระชากแขนทันที กำปั้นแน่นๆต่อยเข้าที่หน้าของพีท
"โอ๊ย แทน ฟังพีทก่อน แทนอย่า กรี๊ด"
กระหน่ำซัดหมัดใส่หน้าใส่ตัว
"ไม่ใช่พีทนะแทน แทนดูดีๆมันไม่ใช่พีท"
คร่ำครวญร่ำร้องอยู่ แทนทวีเองพอได้สติจึงถอยออกไป คราบเลือดกรังเต็มมือ
"ไหนมึงพิสูจน์ซิว่าไม่ใช่มึง นั่นมันหน้ามึง นั่นมันเสียงมึง แล้วไอ้นั่นมันเป็นใคร ห๊า อีสัตว์ ไอ้นั่นมันเป็นใคร"
"ปิ๊งป่อง"
เสียงกดกริ่งหน้าประตูคอนโดดังขึ้น พีทแทบจะเป็นลมล้มพับลงกับที่
ปล. มาค้างรอบดึกกัน อิอิ เดี๋ยวไม่มีอะไรเขียน วะฮ่าๆๆๆ อย่ารุมด่าผมน้า
เขียนโดย eiky[/color]
-
น้อง Eiky มันค้างงงง :serius2:
-
เวรกรรมที่ทำไว้กำลังลงนายพีทซะแล้ว :laugh: :laugh:
-
สมควรแล้วล่ะ...โดนซะทีพีท
หายควายซะด้วยนะแทนเอ๊ย
ดีๆ ไม่ชอบ ชอบคนเลวซะงั้น :seng2ped:
-
โหค้างเข้ามารอตั้งเเต่สามทุ่ม แต่มีสไปซ์รอที่หน้าประตู เอเขาเรียกสไปซ์หรือเซอร์ไพรซ์
เเทนเพิ่งจะฉลาดนะคงกินปลามาเเน่ๆ
-
เย้ยยยย ตัดอารมณ์ฉับ :z3:
แต่สะใจ 55+ อิพี่แทนนี่อะน้าา :really2:
-
:z13: :z13: :a5: ค้าง มากกกกกกกกกกกกกกกกก
ใครมาอะ แต่ +1 ให้ไรเตอร์ ก่อน :call: :call:
-
สุดๆไปเลย รอฉากนี้มานานมากกกกกก :mc4:
-
ใจร้ายที่สุด :o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สะใจ! o13
แม่งหายโง่ซะที แต่มันยังไม่พอๆๆๆๆๆๆ ขอมั่ง :z6: ว่าแต่..ใครมาคะ?
พี่อิ๊กกี้มาต่อเดี๋ยวนี้นะ มาเล่าตอนอดีตนั่นกับปัจจุบันหน้าบ้านต่อเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างคาใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยโว้ยยยยยยยยยยยยย
o9
-
สะใจมาก เดาว่าทันคงมาเซอร์ไพรส์ถึงที่
อย่าคิดว่าจะกลับมาง่ายๆ แก้วมันร้าวไปแล้วไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอก
เพชรมันหลุดมือไปแล้ว เหลือแต่ขี้โคลนเท่านั้นแหละ
-
พี่กี้...ขอเรียกพี่นะคะ
สะใจค่ะ
หนูขอเต็มๆนะค่ะ....ต่อให้ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า น้องก็ขอสมน้ำหน้ามันสถานเดียวค่ะ อิคุณ ทวาย(แทน+ควาย)
ปล.น้องภูมิคงไม่กลับไปหาไอ้พี่แทนนะ ขอร้อง อย่ากลับไปนะ สงสารโตโต้ ดักคอ พี่กี้ไว้ก่อน อิอิ +1ค่ะ
-
:z3: :z3: :z3:
คุณอิกกกกกกกกกกกกกกี้~
ค้างงงงงงงงงง่ะ T^T :sad4:
คืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆเลย :m15: คุณอิกกี้รังแกกันได้ :monkeysad:
-
อ๊าก....................ค้างงงงงงง
เค้าไม่ยอม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กำลังมันเลยค่ะ
หืม........ ในที่สุด อ๊าก......................
สมน้ำหน้า ก๊ากๆ
โดนแค่นี้น้อยไปนะ แทนทวี กรี๊ด............................. สะใจเจ๊หลาย
ขอแบบสำนึกผิดอ้อนวอนแทบเท้าน้า
แต่อยากอ่านเร็วๆ ค่ะ รอไม่ไหวแล้วอ่า กว่าจะพรุ่งนี้ T^T
ปล. เดาว่าคนที่มาคือทนาย ไม่ก็ตำรวจ เพราะขโมยแบบนี้เป็นคดีอาญาได้อ่า
-
สะใจมากกก o13
-
โฮกกเข้ามาได้อ่านอีกตอน
ดีดดิ้นค้างคะอย่างแรง.......เสียงที่ประตูนี้ใครคะ เพื่อนเก่าของแทนทวีหรือเปล่า หึหึ
ควายแทนรู้ตัวแล้วคะ..จุดพลุ
เป็นไงคะรู้สึกยังไงบ้าง
แล้วกลับมาหาน้องภูมิทำไมคะ
ตัดเขาออกแล้วคิดได้งั้นหรือ
พลาดคะพลาด....
-
อ๊ากกก.. เย้... :m4:
สะใจมากมาย :laugh:
แต่น่าจะรู้ให้มากกว่านี้น่ะ o18
ที่ภูมิส่งไปให้ดูยังแม่ะถึงเสี้ยวของตัวจริงอิแพทเลย :really2:
:กอด1:กอดพี่อิ๊ก
-
ซะใจ
:mc4: :mc4: :mc4:
:z2: :z2: :z2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฆ่าคนเขียนด้วยการงอนนี่จะมีความผิดมั๊ยนะ ข้อหาทำให้ค้าง
-
สมน้ำสมเนื้อกับไอ้แทนเหลือเกินอีแพท
-
น้องภูมิแรงได้ใจเลยยย กับคนร้ายๆมันต้องอย่างนี้แหละ
ควายแทนรู้แล้ว หึหึ เป็นไงล่ะ
-
กริ้ดดดด ค้างค่า
ยังสะใจไม่เต็มที่เลย มาต่อไว ๆ นะค่า
-
ใครมา? ทัน? แต่ถ้าเป็นตำรวจมาจับขโมยลิขสิทธิ์จะซะใจมาก
-
5555 สะใจสุดๆๆๆ
-
เอาเรื่องมันให้ถึงที่สุดเลยนะ อยากรู้เหมือนกันว่านักเรียนนอกเวลาขึ้นศาลเพราะลอกความคิดคนอื่นนี่ัจะภูมิใจขนาดไหน
ถึงตอนนี้แล้ว "สะใจว่ะ" แต่มันก็ยังไม่สุด ๆ อ่ะ ยังไม่สมกับที่มันทำกับภูมิ ทั้งสองคนเลย
หวังว่าไอ้เสียงปิ๊งป่องนั่น จะทำให้สะใจมากกว่านี้นะ ซาดิสต์เว้ยยตรู
+1 ให้เลย
-
:sad4:
ระทึกดีแท้
อ่านแล้วก็รู้สึกหมดความศรัทธาในตัวแทนทวี
นี่หรือคนที่เคยรักกัน...คนรักเปลี่ยนเป็นคนชังได้อย่างง่ายดาย
ขอบคุณคุณโตโต้ที่อยู่เคียงค้างภูมิบุญตลอดมา
เพราะถึงแม้ว่าคนที่แข็งแกร่งขนาดไหน...แต่ก็ไม่อาจอยู่คนเดียวได้โดยไร้คนเคียงข้าง
ตอนนี้แทนทวีก็ตาสว่างแล้วสินะ
มามะ มาเป็นแทนศิษย์พี่ป๊อดด้วยกัน o18
* เหนือพีทยังมีภูมิบุญ
** เหนือภูมิบุญยังมีอิ๊กกี้
*** แล้วเหนือร่างอิ๊กกี้...คือใครหว่า กร๊ากกกกก :z3: บ้าไปแระ อ่านจนเพี้ยน :laugh:
:กอด1:
-
มันค้างคามากกว่าเก่านะค่ะ...ลุงงงงงงงงงง eiky...ว่ะ 55555 (เอามั่ง) :m9:
รีบมาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ ถ้าอารมณ์มันค้างมากกว่านี้ อาจมีการปรับเปลี่ยนเป้าหมายจากการรุมประชาทัณฑ์อีกระหรี่พีท เป็นการรุมลงไม้ลงมือลงแรงกับ ลุง eiky ได้นะค่ะ เค้าเป็นห่วงนะเนี่ย :m14:
ฟายแทนกับกระหรี่พีทโดนสั่งสอนน้อยไปมิค่ะเนี่ย ยังไม่ได้เสี้ยวของความสาสมใจสักเท่าไหร่เลย สันดานอีน้ำหวานดีนักนะเมิงอีกระหรี่พีท แบบนี้ต้องจัดให้อีกระหรี่พีทไปอีกหนัก ๆ เลยค่ะ เอาแบบให้บริษัทของแม่มันเสียชื่อเสียงไปทั่วทั้งวงสังคมจนล้มละลายไปเลยยิ่งดีค่ะ อีกระหรี่พีทมันจะได้ไปขายตัวขายชีวิตเน่า ๆ ของมันในวงการค้าน้ำกามอย่างเต็มตัวสมกับที่มันใฝ่ฝันมานานซะที ถือว่าทำบุญให้มันเป็นครั้งสุดท้ายนะค่ะ ลุง eiky ว่ะ 55555 (มั่งอีกรอบ) :m4:
-
งานนี้ตีงูต้องตีให้ตาย.. ระทึกมากๆ
อยากอ่านต่อจนมือสั่นเยย
-
:laugh: สะใจในที่สุดนังพีทก็โดน
แถมแทนก็เจ็บเป็นงัยเข้าใจหรือยังคำว่าเสียใจ :laugh: :laugh: :laugh:
คุณ อิก ทำค้างงงงงงงงงอีกและ
รีบมาต่อน้าจะรอ
:L1:นักเขียน แถมกำลังใจ :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มออกมาเลย
แบบสะใจโครตๆ
สุดยอดมากพี่อิค
ขอชื่นชมจริงๆ จากใจ
จะบวกให้ก้อไม่ได้โพสยังมะถึง
จะรอต่อไปอยากรู้แทนจะพูดกับภูมิว่ะอะไร
ใครกันนะที่กดกริ่ง คงจะเป็นทันนะสิน่ะ
อยากอ่านแล้ว อ่า กำลังเข้มข้นเลย
พี่อิคตอนต่อไปน่าจะฟ้องคดี
ให้บริษัทยัยพีชมันล้มละลายเลย
ตีงูมันต้องตีให้ตาย ฮ่าๆ สะจาย
-
สะใจมาก ๆ แต่ยัง ๆ ให้แทนรู้ก่อนว่าใครตีท้ายครัว หุหุ
-
แหมๆ อีสันขวาน โดนซะน่วม ฮ่าๆ
มันยังไม่พอๆ
อีแทนแกมันโง่จริงๆ
สมน้ำหน้าอีปลวกกกก
พี่อิ๊กกี้ทำให้ค้างจัง
ไม่มีกะจิตกะใจอ่านหนังสือสอบเลยค่ะ
-
หึหึ....แทนทวี มันยังเจ็บไม่พอหรอก...มันแค่เป็นอาการช็อก และตกใจเฉยๆ...
มันต้องโดนทั้ง แทน ทั้ง พีท เอาให้หนักๆๆ จัดไป o18
ปล...เอร่อ...คนอ่านมะได้โรคจิต โหดร้ายนะ แค่มันอินกะนิยาย ฉึกๆ
-
"ไม่ได้อยากทำแบบนี้นะครับพี่ทัน บอกแล้วอย่าบังคับภูมิ"
=> พี่แทนสิคะ?
--------------------------------
แหมเชื่อแล้วเหรอแทน ทำไมไม่คิดต่อล่ะว่านั่นน่ะแฝดคนฝาหรือโฟโต้ชอป เฮอะ!
สู้ๆทั้งภูมิ โตโต้แล้วก็คนแต่งเลยนะคะ จุ๊บๆ
-
สุดยอดมากกกกกกกกกกค่ะ
กำลังมันส์เลย สมน้ำหน้าไอ้พี่แทน
อยากทำให้ภูมิเสียใจ....แย่มากกก
มีของดีอยู่ในมือ ไปคว้าเอาตัวอะไรมาก็ไม่รู้
อินตามชะมัดเลยค่ะ หึหึหึ
-
กำ กำ กำ กำ
ค้างมากมายค้างอย่างแรงเลย
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณอิ๊กกี้ คร้าบ
ทำไมถึงทำกับพวกเราได้อย่างนี้
:sad4: :o12: :serius2:
-
ทันมาใช่ไหม
เยสสส
ชอบอ่ะคำนี้ ที่โตโต้บอกว่ามันไม่มีโอกาสที่จะอยู่กับภูมิสองต่อสอง
ยิ้มมมม เลยล่ะ
-
ค้าง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อ่านตอนนี้แล้วมีเศร้า มีสุข และก็สะใจ
แต่ทำไมถึงได้ตัดฉับๆๆ อย่างนี้ล่ะค้าบบบบ
:a5:
-
ค้างมากๆๆ อ่ะ
ขอตอนต่อไป ด่วนค้าบบ
-
เฮ้อออออ กรรมใครก็กรรมมันแล้วกัน
พ่อแทน เอ้ยยยยยยยยยยย กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว
อยากตามไปกระทืบพีทต่ออ่ะ ชิ!! :m16:
-
สะใจ !!!
-
อ่า เพิ่งตื่นมา ทำไมสดชื่นจังเยยยย
เอ ทำไมรู้สึกฝันร้ายน้า เมหือนมีใครแอบด่าเราอยู่น้า อิอิ
มีอารายกันหราค้าบบบ
เดี๋ยวมาต่อให้น้า เรียกวิญญาณก่อน จุ๊บๆๆๆ
-
อ่า เพิ่งตื่นมา ทำไมสดชื่นจังเยยยย
เอ ทำไมรู้สึกฝันร้ายน้า เมหือนมีใครแอบด่าเราอยู่น้า อิอิ
มีอารายกันหราค้าบบบ
เดี๋ยวมาต่อให้น้า เรียกวิญญาณก่อน จุ๊บๆๆๆ
กรี๊ด..............
นั่งเฝ้ากระทุ้ทั้งวันทั้งคืน XDDDDDDDDDDDDDDD
เตรียมพลุจุดฉลองสมน้ำหน้าพี่แทนแล้วเนี่ยะ ก๊ากๆ
-
เพิ่งตื่นเหมือนกันเลยคุณอิกกี้ เมื่อคืนนอนไม่หลับจริงๆด้วยอ่ะ :sad4:
อยากอ่านน้องภูมิต่ออออ
รีบๆมาต่อนะคะ รออยู่ :L2: :L2: :3123:
:bye2:
-
คุณอิ๊ก อ่านทันแล้ว
อยากจะบอกว่าพีท อีนี่ร้ายกาจมากอ่ะ ทั้งต่ำระยำสถุน
อ่านไปก็มือเท้าขยับยิกๆ
ที่มันทำกับภูมิอ่ะ เราเชื่อว่าภูมิเอาคืนได้แสบสันกว่าแน่
แล้วก็หึหึ..จริงๆด้วย
ไม่อยากจะคิดถึงความหฤหรรที่มันจะเกิดขึ้นกับพีทต่อจากนี้ไปเลยจริงๆ :m11:
โชคดีนะพีท ถ้ายังมีชีวิตรอด ขอให้ไปให้พ้น จากชีวิตภูมิซักที
แต่แอบฮาพีท อะไรมันจะอยาก..ขนาดนั้น?
อย่างนี้มันแทบจะใครก็ได้ ขอให้ขนาด..ใหญ่ สาแก่ใจตูดเธอเลยสินะ
ไม่เลือกเลยจริงๆ อย่างนี้ก็ไม่ได้ต่างจากเดรัจฉานสินะ
พูดถึงแทน ไม่ได้ผิดคาดอะไรมากนักแต่ผิดหวังนิดหน่อย เรื่องที่ว่าภูมิ
ช่วงที่แทนยังรักภูมิ เราว่าแทนน่าจะรู้นะว่าภูมิเป็นคนยังไง
ผิดหวังที่พี่แกหลงกับเปลือกนอกและอารมณ์ชนิดไร้สติ
แปลว่ากับภูมิก็หลงกับเปลือกนอกและสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ตอนนั้นสิ
และสุดท้าย ภูมิ ดีแล้วที่เอาแค่สั่งสอนให้รู้ว่าเค้าควรได้รับอะไรถ้ายังคิดก่อเวรก่อกรรมกับคนอื่น
แต่เอาแบบสกิลสูงสุดเลยนะ อย่างพีทเบาๆไม่พอหรอก ต้องจัดหนัก
:กอด1:คุณอิ๊กให้กำลังใจ ล้ำลึกอีกแล้ว
ไม่รู้ทำไมชอบตอนภูมิมีเรื่อง มันดูแสดงด้านมืดดี แล้วก็..
ลุ้นตลอดเพราะอยากให้ภูมิเอาด้านมืดจัดการคนที่มันชอบระรานภูมิ
:laugh: (แอบโรคจิตหน่อยๆแล้ว)
-
ถึงฉากเข้มข้นอีกแล้ว
คุณนักเขียนคะ
คุณผู้อ่านใจจะขาดนะคะ มาทำให้ค้างกันแบบนี้
-
ไงหล่ะอิพี่แทน...เจ็บดีไหมหล่ะ
ใจนึงก็สงสารนะแต่ความสมน้ำหน้ามีมากกว่า
พี่อิ๊กใจร้าย เล่นตัดฉับเลยอ่ะ :sad4:
-
อร๊ายยย ควายตื่นแล้ว
-
อยากเพิ่มเขาอีกมั้ยพี่แทน แบบว่า ควายเขาคู่อ่ะ
-
บรรยายอารมย์ไม่ถูกเลย เพราะโดนหักมุมด้วยการค้างของคุณ eiky :serius2:
เมื่อเวลาที่ทุกคนรอยคอยมาถึงแล้ว ก็เอาให้มันเต็มที่เลยนะ eiky ถ้าให้เดาคนที่เคาะประตู น่าจะเป็นคนที่พีทนัดมาบำบัดความอยากแน่ๆ เลย โชคร้ายแล้วละพีทเอย :beat:
รอน้าถ้าคืนนี้ไม่มาต่อ จะเล่นคุณไสย์แล้วนะ :call: :call:
-
อ๊ากกกกกกกก
จะนอนหลับได้อย่างไร
มันค้างมากเยี่ยงนี้
คนมารอไรท์เตอร์ฺกันเปนแสนแล้วเนี้ยะ ฮ่าๆ
ถ้าไม่มา สงสัยไรท์เตอร์คงโดนอุ้มแน่ๆ
-
ค้างๆๆๆๆๆ :serius2:
-
ต่อด่วนเลยนะ ไม่งั้นไม่ยอม
ขีดเส้นใต้คำว่า ต่อด่วน
-
โหยยยย มีค้างรอบดึกด้วย คาดว่าทันคงมาให้พีทได้ตกใจเล่นละ หุๆๆๆ
-
แจ้งข่าว คร้าบบ
คิดว่าอีกไม่เกิน ครึ่ง ชม น้า
แต่มันไม่มันเลยอ่ะ คิดว่านะ
อิอิ รอน้า จุ๊บๆ
-
รอสิคุณอิ๊ก..
เอาให้แจ่มที่สุดเท่าที่คุณอิ๊กต้องการเลย
รอได้เสมอ
:กอด1:
-
เอาสะสะเลยครับ รอหลายวันก็ได้ แต่ขอให้มันเจ็บปวด กระอักเลือด กราบตีนภูมิไปเลย 555+
-
ตาอิ๊กค๊าบ ตาอิ๊กเปลี่ยนไปเดียวนี้ชอบแกล้ง มันสดุดหน้าทิ่มเลยอะคับแบบนี้
อยากรู้เรื่องตอนที่อยู่หน้าบ้านคุณโตโต้ เล้วก็ใครมาเคาะประตู
สมน้ำหน้ามันทั้งคู่ 5555555555555555555555555
ไอ้พี่แทนเขาหักแล้ว5555
แล้วนังพีทละ ไม่อยาจะพูดถึงให้เป็นอะไรไม่รู้
ตาอิ๊กมาได้แล้วนะคับ คนมารอเพียบแล้วนะคับ
-
มันไม่มัน ถึงไม่ถึง สะไม่สะ บอกได้นะครับ คิดว่ามันยังไม่จบแค่นี้ เอิ๊กกกก รอความเห็นของทุกคน ขอโต๊ดน้าให้รอ ให้ค้าง อิอิ มีคนบอกว่าผมกวนทรีน ฮ่าๆๆๆ เพิ่งรู้กันหรา อิอิ รักน้า จุ๊บๆๆจั๊บๆๆๆ
ฉากแปดสิบ
"ปิ้งป่อง"
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งสองคนหันหน้าไปมองทางประตู พีทหน้าซีดเผือดลงร่างเริ่มสั่นไหว ส่วนแทนทวีร่างเองก็สั่นเพราะความโกรธที่สุมอัดแน่นอยู่ในใจ สายตาที่ฉายแววออกมามันมีเพียงแต่เพลิงของความอาฆาตแค้น
"ใคร"
เสียงห้วนดุดังตวาดอยู่ลั่นห้อง แทนทวีปรี่จะไปเปิดประตู
"แทนอย่า พีทเปิดเอง"
ร้องออกมาอย่างลืมตัววิ่งออกไปดักหน้าแทนทวี ยิ่งทำแบบนั้นแทนทวียิ่งเดือดดาลขึ้นมา กระชากมือของพีทเหวี่ยงไปล้มระเนระนาดลงกับพื้น
"แทน!!"
ประตูบานหนาใหญ่ถูกเปิดออก ลมจากภายนอกห้องตีปะทะหน้า พอเห็นว่าใครก็ผงะหน้าซีดลง
"ไอ้ทัน!!"
คืนก่อนหน้านั้น
"หวังว่ามึงยังคงใช้เมล์เดิมอยู่นะไอ้แทน ไอ้ควาย หึหึ"
ทันเองเอาคลิปวีดีโอที่ถ่ายไว้ถ่ายโอนข้อมูลลงคอมพิวเตอร์ หลังจากส่งให้ภูมิบุญเสร็จก็ฉายแววตาขึ้นมา
"ภูมิไม่ต้องลงมือหรอกคนเลวอย่างมันสองคน พี่จัดการเอง"
เวปไซด์เกย์ หรือแม้แต่เวบทั่วไปที่สามารถโพสต์รูปหรือคลิปต่างๆลงไปได้ ทันสืบหาข้อมูลมาเป็นอย่างดี เลือกเอาเฉพาะเวบที่มียอดคนเข้าชมสูงๆ เขาปล่อยคลิปไปแล้ว ตั้งชื่อกระทู้ว่า "ไฮโซร่านสวาท"
"เออกูเอง"
ทันทำท่าแสดงสีหน้าผงะนิดหน่อย แสดงความประหลาดใจออกมา
"มึงมาหาใคร"
แทนทวีถามเสียงห้วน ทันมองเข้าไปในห้องเห็นร่างของพีทกำลังจะลุกขึ้นหน้าตาเปรอะกรังไปด้วยเลือด พีทพอเห็นหน้าทันก็ส่ายหน้า ไม่ให้บอก
"เอ่อ นี่แฟนมึงเหรอ"
"อย่าบอกนะว่าคนในคลิปคือมึง ไอ้"
"พลั่ก" "อึ๊ก"
แทนทวีปรี่เข้าจะชกหน้าของทัน แต่รายนั้นง้างหมัดรอไว้แล้วยัดหมัดเข้าไปที่ลิ้นปี่แทนทวีจุกตัวงอล้มลง
"เออ กูเอง กูไม่รู้นี่หว่าว่านี่แฟนมึง ไหนบอกไม่มีแฟนไงคุณ"
ทันยังตีหน้าซื่อถามออกมา ไม่มีคำตอบจากพีท รายนั้นสั่นร้องไห้อยู่
"อะไรวะ มาหลอกกัน ไหนบอกรักกัน"
"สัตว์!! เลว!!"
แทนทวีกัดฟันพูดออกมาพยายามดันตัวขึ้น
"มึงออกจากห้องกูไปเลย อีชาติชั่ว อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก ก่อนที่กูจะฆ่ามึง"
หันไปตวาดใส่พีท
"แทน! ทัน!"
ไม่รู้จะไปทางไหนดี ทันเองแอบฉายรอยยิ้มออกมา
"พีทไม่ได้ตั้งใจนะแทน พีท"
"หุบปากอีกตอแหล ที่ผ่านมามึงหลอกูมาตลอดใช่ไหม"
ปรี่เข้าไปกระชากแขนตบเข้าไปที่ปากที่เจ่ออยู่แล้วให้เลือดทะลักไหลออกมาอีก
"กรี๊ด แทน โว้ย!! พอแล้ว"
สุดทนเหมือนกัน โพล่งออกมาเหวี่ยงมือของแทนทวีออก
"จะเอายังไงคุณ จะอยู่กับมันหรือจะไปกับผม"
ทันเองก็กระพือเพิ่มเชื้อไฟมันโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้นอีก
"สัตว์ มึงทำอย่างนี้กับกูได้ยังไง ห๊า"
"โว้ย!! หยุดโวยวายซะที หัดมองดูตัวเองบ้าง ทันเขามีอะไรเหนือกว่าแทนทุกอย่าง เข้าใจด้วย เป็นใครๆก็เอาทันทั้งนั้นล่ะ"
"อี!!"
"หยุดนะ!! จะมาด่าว่าพีทอย่างนี้ไม่ได้นะ ก็แกมันโง่เอง ช่วยไม่ได้ ชั้นก็ต้องหาของที่ดีกว่าให้ตัวเองสิ เรื่องบนเตียงทันก็เริ่ดกว่า ส่วนแกมันควาย!!"
"กรี๊ด!!!"
แทนปรี่เข้ากระชากแขนมาต่อยมาตบจนสาแก่ใจแต่ทันเองก็ยืนยิ้มมองอยู่ไม่ไหวร่าง
"ทันช่วยพีทด้วย ไอ้แทนมันบ้าไปแล้ว"
วิ่งออกไปเกาะแขนทัน แทนทวีปรี่ตามออกไป ทันต่อยเข้าที่หน้าของแทนทวีหงายหลังไปอีก
"หึ ตั้งแต่เรียนแล้วนี่ไอ้แทน มึงโง่เป็นควายมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่เรื่องทุกเรื่องที่ว่าโง่ ไม่โง่สู้มึงทิ้งคนที่ดีที่สุดไปหรอกนะ มึงน่ะเขาไม่เรียกหรอกควาย เพราะมึงมันโง่กว่าควาย"
เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ นั่งนิ่งหน้าชาหัวใจแหลกราน น้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม นี่น่ะหรือที่บอกเคยรักกัน นี่น่ะหรือคนที่ตั้งใจว่าจะไปแต่งงานอยู่กันกันฉันผัวเมีย นี่น่ะหรือคนที่ทำให้ต้องบาดหมางใจกับครอบครัว และนี่น่ะหรือคือคนที่เขาทำให้ต้องเสียใครบางคน ใครคนนั้นที่ตอนนี้ฉายแววแห่งเพชรแท้ออกมา น้ำตาไหล สะอึกสะอื้นซุกหน้าลงกับพื้น พีทเองก็รีบเก็บของออกจากห้อง ทันเองยังยืนอยู่นอกห้องมองดูอยู่ด้วยความสมเพชเวทนา แต่สาแก่ใจที่สุด
"ทำไมทำแบบนี้ พีท ทำไมทำแบบนี้"
คร่ำครวญร้องไห้ออกมาโศกาอาดูรอยู่เหมือนสิ้นไร้แล้วพลังแห่งใจ พอพีทจะเดินออกจากห้อง ก็ปรี่ไปเกาะขาไว้
"พีท อย่าไปนะพีท แทนไม่มีใคร พีทอย่าทิ้งแทนไปนะ"
"โว้ย!! อย่ามาจับชั้น เสนียด ไอ้ควายไปกินหญ้าต่อไป๊ ไปเถอะคุณ ให้มันโง่ตายอยู่นี่ล่ะคนเดียว"
เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา แทนทวีถึงกับสะอึกพูดอะไรไม่ออก กัดฟันเงยหน้าขึ้นมอง
"ที่แท้มึงก็เหี้ยดีๆนี่เองอีสัตว์ ไปเลย แล้วมึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าอีก"
สายตาที่มองไปด้วยน้ำตามันโกรธแค้นชิงชัง
"แหม ใครจะะกลับมาหาแกให้โง่ ไม่ดูสารรูปตัวเองเลยนะมึง อย่างมึงใครเขาจะเอา ไปเถอะคุณ รำคาญ"
เตะเท้าออกไปอย่างแรงมือของแทนทวีที่เกาะกุมอยู่ถูกเหวี่ยงจนพาร่างเซไป ทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว เหลือไว้เพียงแทนทวีที่นอนเกลือกกลิ้งร้องไห้คร่ำครวญอยู่ เจ็บเหลือเกินเหมือนโดนคนรุมเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ร่างโถมมาที่ใจเจ็บปวดเหลือ เกิน นี่น่ะหรือคนถูกทิ้ง มันรู้สึกอย่างนี้เองน่ะหรือ แล้ว "ภูมิ" ร้องออกมา ยังจำได้ดีวันที่เจอกับภูมิบุญโดยบังเอิญที่ซีคอนฯ "นี่แฟนพี่เอง" พูดออกไปตามความจริง แต่สีหน้าของภูมิบุญในตอนนั้น มันเหมือนคนบ้าที่จะยิ้มก็ไม่ยิ้มจะหัวเราะก็ไม่หัวเราะ จะร้องไห้ก็ไม่ ตอนนั้นเขาเวทนาภูมิบุญมากเช่นกัน พลันภาพต่างๆในอดีตที่เคยมีร่วมกัน ภาพความสวยงามของความทรงจำที่ฉายออกมาเด่นชัดเหลือเกิน รอยยิ้มนั้น กลิ่นกายที่หอมตรึงจิต ร่างเล้กสีน้ำผึ้งยามต้องแสงส่องประกายนั้น เขาเป็นคนปล่อยให้หลุดลอยไปจากมือเอง
"พี่สัญญา พี่จะรักภูมิคนเดียว"
"พี่รักภูมิคนเดียว"
"ในชีวิตพี่ไม่เคยรักใครเท่าภูมิมาก่อน พี่รักภูมิ"
"จำไว้นะภูมิ ไม่ว่าพี่ะอยู่ที่ไหน ไกลเท่าไร ภูมิคือหนึ่งในใจพี่คนเดียวเท่านั้น"
"พี่สัญญา"
"พี่สัญญา"
สะอึกน้ำตาตัวเองสะท้อนบาดลึกลงไปกลางใจ นี่เขาทำอะไรลงไป นี่เขาเขี่ยเพชรในมือทิ้งไปแล้วไปคว้าก้อนกรวดก้อนหินชั้นต่ำมาแนบไว้กับอก นี่เขาทำอะไรลงไป ตั้งแต่รู้จักภูมิบุญมาแววตาคู่นั้นที่เฝ้าฉายมองมา มันไม่เคยส่อแววไม่ซื่อสัตย์กับเขาเลย รักมั่นคงมันแจ่มจรัสฉายอยู่ในตา แล้วเขาเองทำลายมันลงไปได้อย่างไร ทันเองฟูมฟายคร่ำครวญเหมือนคนบ้า ตอนนี้ภาพต่างๆในอดีตกำลังเล่นงานเขา ภาพใบหน้าของคนที่เขาด่าว่าไปเมื่อวันก่อน
"รอตรงนี้ล่ะคุณผมไปเอารถก่อน"
ทันบอกขึ้นหลังลงมาถึงชั้นล็อบบี้ของคอนโด
"ทำไมคุณไม่ขึ้นไปชั้นลานจอดรถเลยล่ะคุณ อายคนเขา ดูหน้าตาพีทสิ"
"ไม่เป็นไรหรอก ผมจอดไว้ไกล กลัวว่าคุณจะเดินไกล รอตรงนี้ล่ะ"
ทันพูดแล้วเดินกลับขึ้นลิฟท์ไปอีก พีทเองก็นั่งรอจากนาทีเป็นสิบนาที เป็นครึ่งชั่วโมง เริ่มกระวนกระวาย กดโทรศัพท์ออกไปหาทัน
"ทำไมนานจังล่ะคุณ พีทรอนานแล้วนะ"
"หึหึ มึงไม่ต้องรอหรอกอีหน้าด้าน ไปตายที่ไหนก็ไป"
ทันพูดออกมาเสียงเรียบ
"คุณ คุณพูดอะไรน่ะ พีทไม่เข้าใจ"
"เดี๋ยวมึงก็จะเข้าใจ"
"อ๊าย อะไรกัน อย่าถ่าย อย่าถาย"
ยังไม่ทันจบการสนทนาแต่นักข่าวก็กรูกันเข้ามาในห้องโถงของคอนโด แสงแพลชวูบวาบจนแสบตา
"คุณพีทลูกชายของคุณอรอุมา เจ้าของบริษัทเอ็นออร์กาไนซ์เซอร์ใช่ไหมครับ"
"คลิปที่อยู่ในเน็ทคือน้องพีทใช่ไหมคะ"
"รู้สึกยังไงบ้างคะที่ทำไปแบบนั้น"
"เสพยาหรือเปล่าคะ"
"กรี๊ดดด ออกไป๊ ออกไป๊"
กรีดร้องขึ้นเอามือซุกหน้าไม่รู้จะวิ่งไปทางไหนดี พีทถูรายล้อมไปด้วยนักข่าวจากแวดวงสังคมของตนเองที่เคยกล่าวว่ามันวิเศษเริศ หรู ตอนนี้มันทำให้เขาจนทางไป ไม่รู้จะไปทางไหนดี ในใจก็โกรธทันที่ทำแบบนี้แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาพอี่จะมาคิดถึงเรื่องแบบนั้นได้ แล้ว พีทตัดสินใจวิ่งขึ้นลิฟท์ไปยังรถของตัวเอง
"ภูมิ พี่ขอโทษ"
เสียงที่ลอดไรฟันออกมามันช่างสลดหดหู่เหลือเกิน น้ำตาที่ไหลอาบหน้าแววตาที่วิงวอนขอร้อง
"พี่ไม่คิดเลยว่าพีทจะเป็นคนแบบนี้ พี่มองภูมิผิดไป พี่ขอโทษ"
"มองผิดไปหรือ พูดอีกแล้ว คำนี้อีกแล้ว" ภูมิบุญคิดในใจแล้วแสยะยิ้มออกมา
"พี่แทน เรื่องระหว่างเราภูมิอโหสิกรรมให้หมดแล้ว ไม่คิดติดใจอะไร พี่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ มันจบแล้ว"
"พี่ทำผิดกับภูมิเอาไว้มาก ภูมิให้อภัยพี่นะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่หูหนวกตาบอดไป"
"ครับ"
"ภูมิ ตอนนี้ภูมิก็ยังไม่มีใคร พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม พี่ขอแก้ตัวอีกครั้ง"
สายตาที่วิงวอนขอร้อง ถ้าเป็นเรื่องงานหรือเรื่องอื่นที่เขาทำผิด ภูมิบุญอาจจะเห็นแก่สายตาคู่นี้ที่กำลังมองมา อาจจะใจอ่อนให้โอกาสเขาอีกครั้ง แต่เขาทำผิดไว้กับหัวใจ มันลบล้างกันยังไงหรือ ทำร้ายใจต้องได้รับสิ่งนั้นสิ่งเดียวกันตอบแทน
"พี่แทนครับ ภูมิถามพี่แทนอย่างหนึ่งสิ ถ้าพี่แทนตอบคำถามภูมิได้ ภูมิอาจจะกลับไปหาพี่"
ถามขึ้นเสียงเรียบแต่มันทำให้แทนทวีตาวาวขึ้นมาทันที ปรี่จะเข้ามาจับมือ แต่ภูมิบุญถอยออกไปหนึ่งก้าว
"ได้ภูมิ ถามพี่เลย ถามมาเลย"
"ถ้าพี่แทนมีแก้วอะไรก็ได้อยู่ในมือ วันนึงพี่เผลอทำมันร้าวขึ้นมา พี่แทนจะทำยังไงให้มันกลับมาเป็นแก้วใบเดิมครับ ตอบภูมิที ตอบภูมิให้ภูมิกระจ่างแก่ใจที"
สายตาที่เค้นเอาคำตอบ แม้จะได้คำตอบมาก็คงไม่เป็นที่พอใจแน่
"ก็หลอมมันขึ้นมาใหม่สิภูมิ ไม่เห็นจะยาก" แสดงความเขลาออกไป
"หึ ถ้าหลอมขึ้นมาใหม่มันก็ไม่ได้เหมือนเดิม ถึงพี่จะพยายามทำให้มันเป็นเหมือนเดิม จำไว้นะครับพี่แทน ตอนที่ภูมิรักพี่แทนภูมิคอยประคบประหงมใจเหมือนรักษาแก้ว ไม่ให้มีอะไรมาแผ้วพาน แต่เมื่อพี่ทำมันแตกมันร้าวเอง ภูมิเองก็เสียใจครับ"
"ภูมิ พี่ขอโทษจะให้พี่ทำยังไงภูมิถึงจะกลับมาหาพี่เหมือนเดิม บอกพี่ที"
"อย่า เลยครับพี่แทน ตอนนี้พี่แทนแค่คงไม่มีใครและคงต้องการใคร เหมือนที่พี่อยู่ไกลภูมิแล้วบอกว่าเหงา ภูมิเองก็เหงานะครับที่รอ เอาเถอะมันไม่มีประโยชน์หรอกครับพี่แทน ภูมิเสียใจด้วยจริงๆ"
ยังคงรักษาระดับน้ำเสียงไว้อย่างมั่นคง โตโต้กับบาสเองก็ออกมาจากรถยืนดูอยู่ห่างๆ
"ภูมิ ภูมิพูดเหมือนไม่เคยรักพี่จริงๆเลยนะ"
"หึ พี่แทน พี่แทนกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง พี่อย่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้งแล้วมาว่าภูมิแบบนั้น รู้สึกยังไงล่ะครับที่โดนคนที่รักตบหน้าเอาแบบนี้ เจ็บไหม รู้สึกแปลบปวดเข้าถึงใจไหม ถ้ารู้สึกอย่างนั้น จำไว้ภูมิก็เคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน"
ขึ้นเสียงสายตาเกรี้ยวกราด คนที่อยู่ต่อหน้าเหมือนจะพูดไม่รู้เรื่องแล้ว
"ภูมิจำไม่ได้เหรอว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหน ภูมิจำ"
"อย่ามาย้อนความคิดให้ภูมิจำ อย่ามาพูดว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหน เคย มันแค่เคย ทำไมภูมิจะจำไม่ได้จำได้ดี จำได้ก็ลบมันออกได้ แล้วถามตัวเองบ้างไหมตอนที่มีเขาเข้ามา จำอะไรเกี่ยวกับภูมิได้บ้าง ตอนนั้นภูมิอยู่ไหน อยู่ตรงไหนของหัวใจพี่ พี่ถึงแบ่งแยกใจได้ลงคอ อย่ามารื้อฟื้นว่าเคยรักกันยังไง ใช่เคยรักมาก แต่มันหมดไปแล้ว มันไม่มีเหลือแล้ว"
"ภูมิ"
"พี่แทน เราจบกันไปแล้ว พอเถอะครับ"
"พี่ขอโทษภูมิ พี่จะทำยังไงดี ให้พี่ทำยังไงดี"
"พี่ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ แค่ทำตัวเหมือนเคย โชคดีนะพี่แทน"
"ภูมิ พี่ขอเป็นแค่พี่น้องกับภูมิยังไม่ได้เหรอ เห็นแก่ที่เราเคยรักกัน ได้ไหมภูมิ พี่รู้ว่าพี่ทำผิดกับภูมิมามาก ถ้าภูมิจะใจร้ายไม่ให้พี่กลับมาพี่ก็ขอโอกาสเป็นแค่นั้นไม่ได้เหรอ"
"พี่แทน สิ่งที่พี่แทนทำอย่าว่าแต่พี่น้องเลยครับ แม้แต่เพื่อนภูมิก็ไม่เอา แต่อย่าห่วงเลย ภูมิยกโทษให้หมดแล้ว เลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับ ถือว่ามันเป็นแค่ฝันไปเรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันจบแค่นี้"
"ภูมิ ทำไมภูมิใจดำแบบนี้ แม้แต่เพื่อนภูมิก็ไม่ให้โอกาสพี่เลยเหรอ เพราะมันใช่ไหม"
สายตาปราดไปมองโตโต้ ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ครับ"
"ภูมิรักมันใช่ไหม อ้อที่แท้ คนที่เปลี่ยนไม่ใช่พี่หรอกแต่มันเป็นภูมิ ภูมิเองที่ปันใจ"
"หึหึ พี่แทน"
หัวเราะออกมา ยกริมฝีปากสูงขึ้น
"ใช่ครับ ภูมิเพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน ว่าที่ผ่านมาภูมิรักใคร กับพี่แทนเองบางทีมันเป็นแค่ความรักระหว่างพี่น้อง แต่สำหรับพี่โต้ ภูมิรักเขามานานแล้ว รักตั้งแต่วันแรกที่เห็น พอใจไหมครับ อย่าหาว่าภูมิหลอกพี่เลยนะครับ ถือว่าเราหายกัน"
กัดฟันพูดออกมา คนที่ได้ยินหัวใจกระตุกดีดลิงโลดขึ้นมา แต่อีกคนเม้มปากแน่น
"มักง่าย"
"งั้นจะมาเรียกร้องอะไรจากคนมักง่ายคนนี้ล่ะครับ"
เสียงเขียวสายตาที่จ้องมองทำให้แทนทวีสะอึก
"เอ่อ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ ภูมิ พี่ขอโทษ พี่ไม่เชื่อหรอกว่าภูมิจะรู้สึกแบบนั้น ไม่มีใจเหลือให้พี่จริงๆเลยหรือภูมิ ภูมิไม่มีอะไรเหลือให้พี่แล้วจริงๆเหรอ"
"ครับ ใจที่มีให้ไปหมดแล้ว พี่ก็ขยี้มันด้วยเท้าแหลกรานไปหมดแล้ว กลับไปเถอะพี่แทน ต่อจากนี้เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ต่อจากนี้เวลาเจอหน้ากัน ขอให้ทำเหมือนไม่รู้จักภูมิ เพราะภูมิเองก็จะมองพี่เป็นธาตุอากาศเหมือนกัน"
"ภูมิ"
ร่ำไห้ออกมาปิ่มใจจะขาด ทรุดตัวลงสะอึกสะอื้นกอดขาภูมิบุญเอาไว้
"พี่ขอโทษ พี่รู้แล้ว พี่เจ็บแล้ว ภูมิพี่ขอโทษ อย่าทำแบบนี้กับพี่เลย"
คำพูดของภูมิบุญไม่ได้สะกิดใจให้แค่แทนทวีเท่านั้นที่สะอึก อีกสองคนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับมองหน้ากันหวาดหวั่นขึ้นมาในใจ
"อย่าทำแบบนี้เลยครับพี่แทน อย่ามาร้องไห้ให้ภูมิเลย มันไม่มีค่าอะไรหรอก"
"ภูมิ ทำไมพูดแบบนี้ ไม่เห็นใจพี่เลยเหรอ ภูมิพี่ขอโทษ"
"ภูมิบอกแล้วนี่ครับ ภูมิยกโทษให้แล้ว อย่ามาทำแบบนี้ รู้ไหมสิ่งที่พี่ทำมันทำให้ภูมิรู้สึกรังเกียจ พี่ดูไม่มีค่าอะไรเลย"
คำพูดที่ทิ่มแทงใจเฉือดเฉือนไม่ได้อยากพูดออกไป แต่อยากตัดให้ขาด ไม่ต้องมามีเยื่อใยเหลือต่อกันอีก
"ภูมิ"
"ปล่อยเถอะพี่แทน"
"ใจร้าย ทำไมภูมิเป็นคนใจร้ายแบบนี้"
ยอมปล่อยขาแต่โดยดี ร่างกายสั่นไหวไปด้วยแรงสะอื้นไห้ ภูมิบุญเองก็มองอยู่ด้วยสายตาที่สมเพชเวทนา
"ใช่ครับภูมิใจร้าย ภูมิเคยบอกพี่แล้ว ว่าอย่าให้ภูมิได้ทำ ทำไมครับพี่ ในเมื่อภูมิเคยไว้ใจพี่ แล้วพี่ยังทำกับภูมิได้เลย แล้วทำไมภูมิจะทำให้พี่รู้ไม่ได้ว่าเจ็บน่ะ มันเป็นยังไง เจ็บไหมครับ ถ้าเจ็บนั่นล่ะคือสิ่งที่ภูมิเคยรู้สึก อ้อ ถ้ายังมีโอกาสเจอแฟนพี่ อ้อไม่ใช่สินะแฟนคนนั้นของพี่ ฝากบอกเขาด้วยนะว่ามันยังไม่จบ มันง่ายไปกับสิ่งที่พี่กับเขาทำไว้กับภูมิ ในเมื่อภูมิยอมหลีกทางให้แล้วไม่ยอมปล่อยภูมิไปเอง ก็รับเอาไปเถอะความใจร้ายของภูมิ บอกเขารอรับหมายศาลได้เลย"
เหวี่ยงขาออกเดินเข้าบ้านไปแล้ว โตโต้ยิ้มแสยะออกมา บาสวิ่งเข้าไปเปิดประตูให้โตโต้เอารถเข้าบ้าน ส่วนแทนทวีนั่งเหลือกกลิ้งอยู่หน้าบ้านเหมือนคนไม่มีทางไป น่าอนาถใจแท้
ด้านพีทพอไม่มีที่ไปก็กลับไปบ้านหามารดาของตน พอก้าวเข้าบ้านก็เห็นมารดายืนถลึงตาใส่อยู่
"ทำไมสร้างแต่เรื่อง เนี่ยเห็นไหม หมายศาล"
ปาซองเอกสารทางราชการใส่หน้าลูกชาย
"อะไรกันล่ะแม่ หมายศาลอะไร"
"ก็แกไปทำอะไรไว้ล่ะ ห๊า โอ๊ยกลับมาทั้งทีนี่มาสร้างเรื่องให้ชั้นเหรอ"
"อะไรแม่ โอ๊ยอย่ามาพูดอะไรตอนนี้ได้ไหม พีทเครียด"
"ชั้นสิควรจะเครียดกว่าแก ละเมิดลิขสิทธิ์เขา รู้ไหมเขาจะเรียกร้องค่าเสียหายเท่าไหร่ เกือบสิบล้าน!!"
"โว้ยแม่!! ไหน"
ร้องตวาดกลับไปเช่นกัน พอเปิดเอกสารออกดูถึงกับปล่อยให้มันร่วงลงหน้าซีด ทรุดลงกับที่
"แก ไอ้ภูมิ"
สายตาเคียดแค้นน้ำตาล้นออกมา พีทวิ่งขึ้นไปบนบ้านรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิกออกมา พยายามติดต่อกับทันแต่ทำยังไงก็ติดต่อไม่ได้
"อะไรแก ชั้นไม่มีอารมณ์มาคุยหรอกนะ"
พอมีโทรศัพท์เรียกเข้ามาก็รีบกดรับนึกว่าเป้นของคนที่รออยู่ แต่พอเป็นเพื่อนสนิทก็โวยวายใส่
"ย่ะ ชั้นก็ไม่ได้อยากจะคุยหรอก แต่แกเล่นบทรักได้เริ่ดนะหล่อน แหมครางซะ ทำหน้าซะ"
"แกพูดอะไร"
"แหมอีนี่ เข้าไปดูในเวบสิยะ ดังใหญ่แล้วนะแก ตอนนี้หน้าแกว่อนไปทุกเวบแล้ว"
"อะไรนะ"
หัวใจสั่นไหวปาโทรศัพท์เข้าผนังห้องทันที
"กรี๊ด"
พีทกรีดร้องออกมา ล้มตัวลงบนเตียงร่ำไห้อยู่ ผลกรรมมันตามมาทันแล้ว ไม่ต้องรอชาติหน้าหรือชาติไหน รับเอาไว้ตั้งรับเอาไว้ให้มั่น เพราะมันยังมีอีกระลอกที่ใหญ่กว่าตั้งเค้ากำลังจะถาโถมเข้ามา
ต้องรักน้า อิอิ รักผมๆๆ อิอิ
Ps. เมื่อกี๊นั่งคิดอยู่ว่าหลังจากจบเรื่องนี้แล้วอยากเขียนเรื่องสั้น ใครมีเรื่องอะไรเล่าสู่กันฟังไหมอ่า อิอิ พีเอ็มบอกได้น้า อยากเขียนๆ เห็นป้านัทเขียนแล้วอยากเอาบ้าง อิอิ ไอดอลเลยนะนั่น
เขียนโดย eiky
-
อ๊าคคคคคคค
ขอบอกว่านั่นนะฉากเด็ดดวงไปเลย
ยำให้เละไปเลย มีเขาอยู่บนหัวนานแล้ว
ตอนนี้เขาหลุดไปแล้วตาสว่างซะที
สมน้ำหน้า สะใจจริง ๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
อยากบอกว่าสะจายมากมาย o13
พี่ทันซู๊ดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :กอด1:
น้องภูมิก็สุดยอด พูดตัดขาดออกไปตรงๆเลย :impress2:
อิพี่แทน ถ้ารู้ว่านิสัยอย่างนี้ ไม่น่าคบด้วยแต่แรกเล๊ยยย :angry2:
ตอนนี้โต้ได้ใจไปเต็มๆ แล้วหลังจากนั้นภูมิจะว่ายังไงน๊า :เฮ้อ:
มาต่ออีกน่ะพี่อิ๊กกี้ :กอด1:
:L2:
-
สะใจมากกกกกกกกกก
รักพี่ อิ๊ก
ต่อน้องญี่ปุ่นด้วยนะ
น่ารักมากมาย
-
สะใจกับอิพีทมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่กับพี่แทน ไม่ใช่ว่าไม่สะใจนะ แต่รู้สึกว่าพี่แทนไม่น่าสงสารเลยน่ะ
คือ เจ็บแบบไม่น่าสงสารแต่มันน่าสมเพทมากกว่า
เฮ้อ กรรมยุคอินเตอร์เน็ทไม่ต้องรอชาติหน้า คลิกเดียวก็เสียวได้...
อยากบอกว่าพี่ทันลุคน่าเป็นพระเอกแฮะ โหด เหี้ยม ปฏิบัติการเร็วทันใจมากมาย
ถ้าไม่มีพี่โตโต้นะ จะตั้งตัวเป็นแม่ยกซะหน่อย
-
โฮกกกกกกก :m31: เอาอีก!! :fire: เอาอีก!! :fire:
สะใจมากค่ะ แต่อยากได้อีกกกกกกกกก :m31:
เพราะคิดว่า คนอย่างนังพีท เจอแค่นี้มันไม่สำนึกหรอกค่ะ :m16:
ขอบคุณมากค่ะคุณอิกกี้ o13 สะใจมากกกก :m11:
-
แทนทวีเหมือนจะยังไม่สำนึกว่าตัวเองผิดแค่ไหน
ให้กลับไปใช้เวลาสำนึกตัวอีกครั้ง น่าจะดี
นางพีท น่าจะโดนมากกว่านี้อีกหน่อย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกด้วยข้อความและคำพูด เอาไปจัดให้ ป้าว่าน่าจะตรงนะ
http://www.youtube.com/v/4h8Em6RE2RQ?fs=1&hl=en_US&color1=0x402061&color2=0x9461ca
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คุณอิ๊ก สุดยอดดดดด o13
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักคุณอิ๊กรักน้องภูมิ :กอด1: :L2: :L1:
-
:mc4: :mc4:
โครตสะใจ
ภูมิสุดยอด
o13 o13 o13
ติดเรื่องนี้ยิ่งกว่าระครทีวี
เข้ามาดูเช้าดูเย็น
เวลาทำงานก็แอบแว๊บมาดู
ลุ้นว่าจะมาโพสต่อหรือยังยิ่งกว่าติดคาเฟอีนอีกนะเนี่ย
เพราะฉะนั้น
รอตอนต่อไปอย่างใจระทึก
-
น่แหละ ฉากนี้แหละ เด็ด ...ฉากที่ต้องการมากๆ
ไอ้ควาย เล่นง่ายเน๊อะ พี่ขอโทษพี่ผิดไปแล้ว...ถุยยย
กลับมาคบกันอีกได้มั๊ย......ไอ้ควายกล้าขอนะเมิง
สะใจสุดๆพีกี้ อิอิ...ตอนหน้าเล่นอีพีทต่อนะพี่ :-[หนูชอบ
-
สะใจพี่แทนจัง....
พูดจาเห็นแก่ตัว แย่จิงๆ...แย่มาก!!!!!!!!!!!!!
แบบนี้เลย ผู้ ช ห่วยๆของแท้!!!!!!!!!
นังพีท...หัวเราะไม่ออกเลยเป็นไง
-
อีแพทกับไอ้แทนเจอชุดใหญ่เข้าไปจริงๆ :m20: :m20:
-
ความรู้สึกส่วนตัวนะคับ รู้สึกว่ามันยังไม่สะใจเท่าที่คิด แต่ที่คิดไม่รู้ว่าถึงใหนความสะใจนะ อิอิ
แต่ก็นะมันก็ได้แค่นนี้เองละความรักที่ไม่เข้าท่า จบแบบเจ็บๆ
รักคนที่ไม่ได้รักเรา เลิกกัน เราเจ็บคนเดียว
รักคนที่เค้ารักเรา เลิกกัน เค้าเจ็บคนเดียว
รักคนที่เรารักเค้าแล้วเค้ารักเรา เลิกกัน เจ็บทั้งสองคน
แต่ตอนนี้รักเฮียอิ๊ก :L1:
-
สะใจแต่ยังไม่สุดอ่ะคุณอิ๊ก
กับแทนเราว่าสาสมแล้ว
แต่กับพีทอ่ะคุณอิ๊ก..
ความรู้สึกเรา มันยังไม่พออ่ะ..
เราเองก็คิดไม่ออกหรอกว่าทำยังไงถึงจะสาสม แต่อ่านแล้วเราว่าพีทไม่น่าจะโดนแค่นี้
คิดว่าพีทยังคิดจะทำอะไรภูมิอีกแน่เลย แต่..ก็จะโดนภูมิตอกกลับหงายเงิบไป
เอาแบบฝังความแรงของชีให้มิดไปเลย
คุณอิ๊กขา ถ้าพีทยังไม่คิดจะจบ จัดไปให้หมดแม็กเลยนะคะ
ถ้าไม่ได้อ่านวันที่คุณอิ๊กลง ก็จะกลับมาอ่าน
:กอด1:
ปล. ลืมบอกไป..ว่า เพิ่งรู้ว่าเรามองแทนเป็นคนดีเกินไปตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
ถ้าบอกว่า..แทน 'โง่' กว่าเราเคยมอง คุณอิ๊กห้ามโกรธนะ
พื้นนิสัยไม่ถึงขั้นเลว แต่ โง่จริงๆ อันนี้เพิ่งรู้ซึ้งจากตอนนี้
อันนี้ สงสัยเราจะอ่านไม่ขาดเอง - -"
-
สะใจจริง 555+
-
โอโห้ สะใจซะ
แต่แอบกลัวใจน้องภูมิอ่ะ
ร้ายนะนี้ คุณพี่โตโต้ อย่าเผลอทำผิดแบบแทนน่ะ โดนกระหน่ำแน่ๆ :fire:
-
หายค้าง o13
สะใจมาก :laugh:
-
หาว่าน้องภูมิใจร้าย ไม่ได้ย้อนดูตัวแกเองเล้ยย .. แทนทวี
ว่าตอนที่ตัดน้องเค้าน่ะ น้องเป็นยังไงบ้าง .. สม
แต่ยังรู้สึกว่ามันน้อยไปหน่อย กับความเสียใจที่แทนทวีได้รับ
ส่วนพีท รอความหายนะ มาเยือนซะเถอะ :laugh:
-
เอิ่ม แทนจะเป็นเอดส์มั้ยครับ :m29:
-
พีท-แทน
แค่นี้ยังไม่พอค่ะ
ต้องจัดให้อีก หนัก หนัก
:laugh:
-
มันสะใจจริงโว้ยยย !!
-
ก๊าก............................ สมน้ำหน้าอ่ะ
แหม.. ขอแบบอ้อนวอนแทบเท้าก็จัดให้ แต่แอบไม่ชอบใจตรงที่ไปแทบเท้าพีด้วยนี่สิ
น่าสมเพชมากเลยแทนทวี เมื่อก่อนเราว่าแทนทวีเท่อ่ะ
ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเลย
จะจบแล้วเหรอคะ เฮ้อ ตามอ่านมานานแอบใจหาย :L2:
-
แทน เป็นประเภท ไม่เคยมองว่าตัวเองผิด แค่คิดว่าที่เป็นอยู่เพราะคนอื่นทำให้เกิด
อยากมีตอน พี่โต้ หงอนู๋ภูมิจัง *0*
-
ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ จริงๆสินะ เฮ้ออ :เฮ้อ:
-
สะใจมากมาย :laugh: :laugh:
-
เริ่ด
ทำไงจะใจเด็ดได้อย่างภูมิง่ะ
ชอบ ชอบ
-
อ่านแรกก็ชอบนะ นายภูมิ ไม่ยอมคนดี แถมฉลาด แต่
อ่านไปอ่านไป นี่นายภูมิของเรามันโรคจิตนี่
การไม่ให้อภัยใครเลยมันดีตรงไหน การที่เอาคนดีๆเป็นเครื่องมือทำร้ายคนที่เราไม่ชอบมันดีตรงไหน แล้วได้นึกถึงคนที่เขาดีกับเราไหม ทำไมเขาต้องมารับความไม่จริงใจจากเรา หืม นายภูมิ
อ่านแล้วแทนที่จะเกลียดตัวร้าย กลับเกลียดนายเอกซะแล้วซิเรา
ปล. ยังอ่านไม่ถึงไหนหรอก ยังตามไม่ทัน แต่ ตอนนี้รับนายภูมิไม่ได้ :z3:
-
นึกแล้วว่าจบอิหรอบนี้ แต่แทนนี่ยังไม่สำนึกอีกน้า ไปตามตื้อภูมิอยู่นั้นแหละ ไม่จบง่ายๆแค่นี้แน่ นังพีท :fire:
-
ขอโอกาสแก้ตัวสำหรับแทนทวีสักครั้งเถอะค่ะ ลุงงงงง eiky :monkeysad:
ไม่ใช่โอกาสเพื่อเริ่มใหม่กับภูมิอีกครั้ง แต่เป็นโอกาสในการชดเชยและชดใช้ความผิดที่เคยทำไว้ให้กับภูมิบ้าง (คิดซิคิดดด..... :beat: ลุงงงงง eiky)
แล้วนังกระหรี่พีทมันจะคลั่งจนสติแตกจนไปทำร้ายภูมิมั๊ยเนี่ย อย่านะ...ถ้าแกคิดจะทำอะไรภูมิ ต้องข้ามศพ ลุงงงงง eiky ไปก่อน ไม่งั้นอย่าหวังได้แตะแม้ขี้เล็บของภูมิ ว่ะ 55555 :m18:
-
เกินบรรยายจริงๆ
-
น้องหวานหวาน(ช่อง3) ชิดซ้าย น้องภูมิแรงส์
-
สะใจมากเลยคร้าบ
หวังว่าภูมิจะเจอแต่เรื่องดีๆครับ
-
ผลสรุปจะเป็นยังไงดีนะพีท
กรรมตามสนองไปเลย
แต่ที่เค้าทำกลับนะรุนแรงกว่าหลายเท่า
-
ทันปรี่เข้ากระชากแขนมาต่อยมาตบจนสาแก่ใจแต่แทนเองก็ยืนยิ้มมองอยู่ไม่ไหวร่าง
สับบทกันแล้วสองคนนี้ พักผ่อนมั่งนะครับ ยังยากอ่านต่อแหละ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้ที่อ่านมา...คำขอโทษของแทนทวีมากมายนับไม่ท้วน
แต่ก็ไม่อาจลบล้างความผิดที่ตัวเองได้เคยกระทำไว้ได้...
น้ำตาของแทนทวีก็มากมายล้นเอ่ออ
แต่มันก็ไม่มีความหมาย...
คำขอโทษและน้ำตาของแทนทวี...ไม่ได้มีค่าอะไร ทุกอย่างแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว
ส่วนพีท...นี่คือผลกรรมของสิ่งที่นายได้ก่อเอาไว้
อายมั้ย??
งามหน้ามั้ย??
พ่อแม่ญาติพี่น้องเพื่อน...คนที่ใช้นามสกุลเดียวกับนายจะรู้สึกอับอายมากแค่ไหนกัน???
สะใจจริงๆ...จัดหนักครั้งนี้
+1 พี่อิ๊ก o13
-
โห อ่านแล้วสงสารพี่แทนจับใจ แต่ก็เห็นใจภูมินะ
โตโต้ยิ้มหน้าบานเลยอิอิ
อยากให้พี่แททนตั้งตัวได้แล้วก็กลับมาเป็นคนดีอีกอ่ะ
คุณอิ๊กคงไม่ใจร้ายมั้ง
แล้วจะรอตอนต่อไปนะครับ :impress3:
เย้ๆๆๆ 100หน้า เย้ๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
อ่านแรกก็ชอบนะ นายภูมิ ไม่ยอมคนดี แถมฉลาด แต่
อ่านไปอ่านไป นี่นายภูมิของเรามันโรคจิตนี่
การไม่ให้อภัยใครเลยมันดีตรงไหน การที่เอาคนดีๆเป็นเครื่องมือทำร้ายคนที่เราไม่ชอบมันดีตรงไหน แล้วได้นึกถึงคนที่เขาดีกับเราไหม ทำไมเขาต้องมารับความไม่จริงใจจากเรา หืม นายภูมิ
อ่านแล้วแทนที่จะเกลียดตัวร้าย กลับเกลียดนายเอกซะแล้วซิเรา
ปล. ยังอ่านไม่ถึงไหนหรอก ยังตามไม่ทัน แต่ ตอนนี้รับนายภูมิไม่ได้ :z3:
อ่านถึงตอนไหนค้าบบบ ถ้าเริ่มแรกเป็นแบบนั้นล่ะครับ
อ่านต่อๆ เดี๋ยวมันมีที่มาที่ไปน้า
ขอบคุณนะครับที่แวะเข้ามาอ่าน
-
มาตอบเม้นนี่เอง
นึกว่ามาลงตอนต่อไปซะอีก
อยากอ่านตอนของคุณโต้มั่งอะ
เมื่อไหร่ภูมิจะใจอ่อน ลุ้น ๆ ๆ
-
เหมือนละคร ระบำดวงดาวเลยยยย
-
ฉลองกับพี่อิกครบ 100 หน้าจร้า
ขอแปะไว้ก่อน อิอิ
-
เย่ๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทัน พออ่านตอนล่าสุด บอกได้คำเดียวว่าสะใจดีแท้ สมน้ำหน้าตาพี่แทนมากมายเลยค่า (เหมือนไหร่พี่โตโต้จะสมหวังน้อ)
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^o^
-
สุดยอดน้องภูมิ
นายแทนนอกจากไม่ฉลาด ยังไม่รู้ตัวอีกด้วย
+1
-
อ่านจบตอนนี้แล้วสะใจมากมายอะขอรับ
มันต้องแบบนี้สิภูมิ เอิ้กๆๆๆ
-
ถามว่าสงสารแทนมั้ย...สงสารนะ แต่มันก็สมควรกับสิ่งที่ได้ทำลงไปกับภูมิแล้ว
ส่วนอิพีทบอกตรงๆว่าไม่มีความสงสารเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะพี่อิ๊ก :กอด1:
-
พี่อิคทิ้งท้ายไว้สะสยิวเลย
ทำหัวใจแล่นโลดตก
กระทบพื้น
จะจบแล้วหรอ อยากบอกว่า
ยังไม่อยากให้จบเลย อยากให้มีงานเข้า
มาอีกเยอะๆ เลย อย่าใจร้ายทิ้งกันไปเลยนะ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วใจจะขาดทีเดียว อยากจบแบยบเศร้่าน้าคราบบบ
-
'สะใจ' ความรู้สึกตอนนี้มันมีมากกว่าสะใจด้วยซ้ำ ไอ้ควายก็เกือบฉลาด มาพลาดโชว์ความโง่อีกตอนท้ายๆ อี HIV ถามหานี่ก็เริ่มไปไม่เป็น เป็นไงโดนหมายศาลซะ สาธุ!ติดคุกๆ ถูกรุมโทรม ได้เอดส์แถมอีก แม่จะหัวเราะให้ดู หึ!กรรมใดใครก่อ ตนก็เป็นที่พึ่งแห่งตนซะละ โอ้ย สะจายยย
-
:mc4:
ไปสู่ที่ชอบ ที่ชอบ..นะ แทนทวี
อย่าได้เบียดเบียน ซึ่งกันและกันเลย
พีทโสโครก
สิ่งที่เจออยู่
นั่นล่ะ นรกบนดิน เจอทั้งเป็นๆนี่ล่ะ
:กอด1: อิ๊กกี้ รักนะ อิอิ
-
หึหึ...มันต้องอย่างนี้สิ o13 สะใจดีจริงๆๆ
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร แต่กรรมใครทำไว้ก็รอรับกันไป o18
จัดชุดใหญ่ได้โดนใจจริงๆๆ เห็นว่าจะมีชุดใหญ่กว่าอีก..อิอิ รออ่านจ้าาาา
-
สุดยอดมากเลยอะครับ :z1:
สะใจเป็นที่สุด ร่าน แรด ซะขนาดนี้
ไม่น่าเชื่อว่าคนโง่ๆจะรวยได้ขนาดนี้นะเนี่ย
พี่อิกกี้อย่าลืมเขียนเรื่องราวของอีพีทนี่ตอ่ด้วยนะครับ อยากรู้ว่าฆ่าตัวตายไปรึยัง กร้ากกกก (ซาดิสมากๆเลยตู) o18
-
เข้ามาฉลอง 100 หน้าค่ะคุณอิ๊ก :mc4: :mc4: :mc4:
+1 ให้คุณอิ๊กด้วยค่ะ :L2:
-
:mc3: :mc3:
มาเพื่อการฉลอง100หน้าโดยเฉพาะ
:กอด1:
-
สุดท้ายพีทต้องตายใช่มั้ยยย
เหมือนกันศัตรูทั้งหมดที่ผ่านมาของภูมิ
แต่ซะใจแทนจริง ๆ สมน้ำหน้ามาก ๆๆ
-
:laugh: มันสะใจจริงโว้ยยย !! :m20:
อยากจะบอกว่า ยังไม่อยากให้จบเลย
:z2: :z2: :z2:
-
กะแล้วว่าคนที่เข้ามาต้องเป็นทัน
เนียนมาค่ะสมบทบาทที่วางไว้กับน้องภูมิ เอาโล่ไปครองค่ะพี่ทัน
เป็นไงบ้างคะแทนทวี
พอรู้สึกตัวตัดเขาออกไปก็กลับไปโหยหา
ขอร้องให้น้องภูมิให้อภัย ให้กลับมาเหมือนเดิม
ลืมไปหรือเปล่าค่ะว่าคนที่ตัดสัมพันธ์มันเป็นใคร
แล้วจะไปร้องขออะไรจากเขาอีกค่ะ
ส่วนพีท...เริ่มรู้สึกสงสารและเห็นใจ
แต่มันเป็นผลกรรมที่ตัวเองเป็นคนก่อ
ก็นะยอมรับมันไปซะ
-
สะใจ มากกกกกก
-
:z2: :z2: :z2:
สะใจมากๆ
สมน้ำหน้าพี่แทน ตอนแรกเรารึอุตส่าห์เชียร์ เหอะๆ... ควายได้อีก หลวมขนาด...ไม่เอะใจ - -
สันดานที่สุด คนจังไร ปันใจให้กะหรี่ แล้วยังทำร้ายน้องภูมิ
เชียร์พี่โต้ล่ะตอนนี้ บทจะหวานก็หวานซ้าาา...
อย่าลืมเล่าถึงนังพีทต่อนะคะพี่อิ๊ก อยากรู้ว่ามันจะบากหน้าอยู่ในสังคมเฮง..วยได้ยังไง
ติดตามๆ ^ ^ :กอด1:
ยินดีด้วยค่ะที่ขึ้นหน้าที่ 100 แล้ว :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ต้องตอนนี้สิสะใจสุดๆๆๆๆๆๆๆ :m11:
พี่ทันเจ๋งที่สุด! เอาไปหนึ่งจุ๊ฟ :จุ๊บๆ: ~ o13 ส่วนภูมินี่ยิ่งกว่าเจ๋งอีกยกให้เป็นซุปเปอร์เจ๋งยอดมนุษย์เลยดีไหม :laugh:
-
สะใจมาก ๆ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
เอาอีกครับชอบครับ
-
พี่แทนคนเดิมหายไปไหนเนี่ย
-
ตามอ่านทันแล้ว
หวังว่าน้องภูมิจะมีความสุข
-
ฉลองหน้าที่ 100 ขอตอนที่ 81 แบบยาวๆ นะ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
วันนี้มาต่อเปล่าครับ
เป็นกำลังใจให้ตอนต่อไป
:L2: :L2: :L2:
:กอด1:
:pig4:
-
:mc3: :a2: : 222222:เย่ๆๆๆพี่อิ๊ก 100 หน้า
วันนี้คุยไรไม่ถูกจริงๆ
-
หวัดดีคุณ eiky :L1:
เห็นเขาฉลอง 100 หน้าก็ขอแจมด้วยคน :mc4: :mc4: :mc4: แล้วอย่าลืมมาต่อน้า เหมือนอารมย์มันยังไม่สุดเลย
รักคนแต่งเหมือนเดิม :L1:
-
อ่า ผมได้เป็นคนเมนต์ที่ สามพันพอดี แว้กกกกกก
อิอิ ขอบคุณคร้าบบบ ทุกๆคน น่าร้ากกกมากมาย
แต่วันนี้ไม่ต่อน้า เพราะผมไม่ได้นอนมาสองวันแระ ไปไม่เป็นเลยครับท่าน เหอๆๆๆ
ปรับตัวกะรอบดึกยังไม่ได้
เดี๋ยวมีสติแล้วมาต่อยาวววววให้น้า จุ๊บๆๆๆๆ
-
พักผ่อนเยอะๆ ดูแลตัวเองด้วยนะ :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกกก
รอตอนต่อไปน้า o13
-
การที่มองว่าภูมิเป็นตัวดีหรือตัวร้ายย่อมขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคน
แต่การที่คนดีกลายเป็นคนร้ายต่างก็มีเหตุผลเช่นกัน ชีวิตคนก็เหมือนละคร
เรื่องที่อ่านก็คือละคร อ่านเพื่อหาความสุขสนุกใส่ตัวก็ถือว่าเป็นเรื่องดีนะ
สร้างความสุขให้ผู้อ่านและผู้แต่ง ขอบคุณสำหรับเรื่องแต่งที่สนุกและต้อง
คอยติดตามเรื่องราวต่อ ๆ ไปอยู่ตลอด (ติดยิ่งกว่าดูละครเสียอีก) แม้ตอนนี้
น้องภูมิจะดูร้ายไปบ้างแต่ก็มีที่มาของความร้าย ชอบค่ะ :pig4:
-
รักษาสุขภาพด้วยนะพี่อิ๊ค
จะรออ่านนะ :o8:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ สะใจ ภูมิเริ่ดมาก หึหึ ไอแทนสมน้ำหน้า นังพีทต้องโดนแรงๆๆๆ
-
คุณอิ๊กพักผ่อนก่อน ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องห่วง
คนอ่านรอได้ ถ้ามาแสดงตัวตามอ่านตลอด ก็แปลว่าจะไม่ไปไหน
พักผ่อนเยอะๆนะคะ
:L2: :กอด1:
-
พักผ่อนให้เพียงพอนะคะคุณอิ๊ก :L2: :L1:
เดี๋ยวนี้เห็นมาอัพทุกวันเลย หยุดบ้างก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะพักผ่อนไม่เพียงพอ :onion_asleep:
คนอ่านเป็นห่วง :จุ๊บๆ: :bye2:
-
พักผ่อน พักผ่อน พักผ่อน พักผ่อน น่า :L2: :L2:
-
มาแลองหน้า 100 ไม่ทัน ขอฉลองที่หน้า 101 แล้วกันนะคะ :mc4:
ไม่ได้เข้ามาตั้ง 5 วัน คุณอิ๊กกี้เดินเรื่องไปได้ไกลจริงๆ กระชับ ฉับไวดีมากค่ะ อ่านแล้วสะใจน้องมิมากค่ะ โดยเฉพาะฉากปะทะคารมกันระหว่างภูมิบุญกับแทนทวีอ่านไปน้องมิก็หัวเราะด้วยความสะใจไป สุดยอดค่ะ o13 :จุ๊บๆ:+1 เลยค่ะ
******************
ตอนที่ 77
พลุ้งพล่าน คำนี้พยางค์แรกไม่ต้องควบกล้ำนะคะ พุ่งพล่าน ก็พอค่ะ
สีโอรส คำว่า โอรส แปลว่าลูกชายค่ะ ถ้าเป็นชื่อสีเขียนว่า โอลด์โรส ค่ะ เพราะเป็นคำทับศัพท์ภาษาอังกฤษคำว่า oldrose
ประทุ พยางค์แรกไม่ควบกล้ำนะคะ ปะทุ เฉยๆ
ดุสดี ไม่มีนะคะ มีแต่ ดุษฎี ที่แปลว่า ยินดี กับ ดุษณี ที่แปลว่า ยอมรับ น้องมิคิดว่าในบริบทที่คุณอิ๊กกี้เขียนคำนี้น่าจะเป็นน่าจะเป็น ดุษณี นะคะ
ตอนที่ 78
โพล๊ะ คำนี้พยัญชนะต้นเป็นอักษรต่ำนะคะ แล้วยังเป็นคำตายอีก โดยปกติอักษรต่ำคำตายแม้ไม่ใส่รูปวรรณยุกต์ก็มีเสียงเป้นเสียงตรีอยุ่แล้ว ดังนั้น โพละ ไม่ต้องเติมรูปวรรณยุกต์ค่ะ
ตอนที่ 79
คราคร่ำ คำนี้ควบกล้ำ ล นะคะ ต้องเป็น คลาคล่ำ ค่ะ
เปรียบหนึ่งบุษบกลอยคอในวารี ชลธีไหลผ่านมาม่านน้ำใส
เหล่ามัจฉาแลนกกาคอยตอดใย กลีบร่วงใบเน่าเหม็นก็โรยรา
บุษบก ไม่ได้แปลว่าดอกบัวนะคะ แม้แต่ บุษบา บุษบัน บุษป เหล่านี้ก็ไม่ได้แปลว่าดอกบัว แต่หมายถึงดอกไม้ทั่วไปค่ะ ส่วนบุษบกเป็นเรือนแบบมณฑปขนาดย่อมสำหรับพระมหากษัตริย์ประทับในพระราชพิธี หรือสำหรับประดิษฐานปูชนียวัตถุ
บุษบกหน้าตาเป็นแบบนี้ค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i1/bb_icon.gif) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=0e14e3614827fbbb10b9db4fa51da0d5)
ถ้าบุษบกมีส่วนที่เป็นเหมือนปีกยื่นออกมาจากทั้งสองข้างแบบในภาพด้านล่างนี้เราเรียกว่า "บุษบกมาลา" ค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i0/busabokmala2.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=35f7897ae0c75238b65332fa98b7ff8a)
ตอนที่ 80
แหลกราน คำนี้พยางค์หลัง ญ สะกดค่ะ ต้องเป็นแหลกราญ
-
อิ๊กกี้ค้าบ ไม่ได้มาอ่านอาทิดนึง เรื่องเดินไปไกล กดเปลี่ยนหน้าแทบไม่ทัน
น่าติดตามมาก แต่จะจบแล้วเหรอ น่าเสียดายจัง
แต่ละคนก็ได้บทเรียนกันไปแล้ว แต่สงสารแทนเหมือนกันนะ ถึงเขาจะโง่ แต่ให้โอกาสเขาบ้างเถอะครับ ถึงจะแค่เคยดีก็เถอะ
ไม่อยากให้บทสรุปเหมือนกับของพีทเลยนะ ขานั้นเขาแรงเกิน ให้จบแรงไปคนเดียวละกันนะครับ (หมายถึงจุดจบนะครับ...อันนี้แค่เดา)
-
เอีย ตื่นยังคับ ลุกขึ้นมากินข้าวกินน้ำได้แล้วนะครับ
อ้อล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะ อิอิ
-
อ่านมาตั้งแต่เมื่อคืน พึ่งจะตามทันเม่ือกี้
ขอบคุณมากครับ ได้ใจผมไปเต็มๆ ผมชอบนิสัยภูมิหลายอย่าง
ถึงจะกลัวภูมิจะทำร้ายตัวเองด้วย การยึดติดอย่างที่เขาเป็นจะทำให้เขาไม่มีสุข เหมือนที่โต้ว่า
แต่ก็ดูมีพัฒนาการทางอารมณ์มากขึ้น ปล่อยในสิ่งที่ปล่อยได้ ดีแล้วครับ ว่าไปแล้วก็อยากให้
น้องไปทำบุญบ้าง แผ่เมตตาเยอะๆ พวกเจ้ากรรมเข้าเผื่อจะปล่อยบ้าง
ส่วนแทน ผมว่านิสัยเขาเปลี่ยนไปมาก เหมือนตอนมหาลัยกับตอนกลับมาจากเมืองนอกแล้ว
เป็นคนละคน ผมว่าคุณอิ๊กเปลี่ยนคนนี้มากไปนิด แทบไม่เหลือเค้าเดิมเลย
ผมชอบบาสนะ ดีแล้วน้อง คิดถึงอนาคตให้มากๆ อย่ายึดติดกับอดีตเลย
รอตอนต่อไปนะครับ
-
คิดถึงภูมิกับพี่โต้แล้วววววว
วันนี้พี่อิ๊กจะมาอัพไหมคะ...ยังไงก็พักผ่อนมากๆนะคะ :กอด1:
-
รอ ร๊อ รอ รอพี่อิ๊ก
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ
ไงก็พักผ่อนให้มากๆนะคะ รอได้เสมอค่ะ ^^
-
ฉากแปดสิบเอ็ด
"พี่โต้ครับ เมื่อกี๊ที่พูดออกไป ภูมิขอโทษนะครับ"
พอเดินเข้ามาในบ้านมีเวลาที่ได้อยู่กันเพียงลำพัง ภูมิบุญนั่งลงบนเตียงของตัวเองถอนหายใจออกมา ส่วนโตโต้เดินตามเข้ามายิ้มกริ่มอยู่
"เรื่องอะไรครับ"
"เอ่อ เรื่องที่ภูมิหลอกพี่แทนไปน่ะครับ"
"อ้าว ภูมิไม่ได้พูดจริงหรอกเหรอ พี่อุตส่าห์ดีใจ ว้า"
เดินเข้าไปถึงตัวแล้ว โตโต้กอดเข้าที่เอวของภูมิบุญทันที
"จะทำอะไรครับพี่"
"ภูมิไม่คิดพี่ไม่สนใจหรอก เพราะพี่คิดไปแล้ว"
"พี่โต้"
"พี่รักภูมิมานานแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน ที่ทำร้ายภูมิไปเพราะพี่เรียกร้องความสนใจ ยิ่งอยู่ใกล้เราพี่ยิ่งรัก พี่เพิ่งรู้ตัวว่าพี่ขาดเราไม่ได้"
โตโต้เอาคางเกยที่บ่าของภูมิบุญสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ทำเอาคนที่พยายามจะดิ้นหนีออกหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
"อย่าทำแบบนี้เลยครับ"
ยังขัดขืนอยู่แต่โตโต้ก็รุกหนักจากแค่สูดลมหายใจก็เป็นปักจมูกลงไปบนคอภูมิบุญอ่อนระทวยไป
"ภูมิเองก็คิดเหมือนพี่ไม่ใช่เหรอครับ พี่อยากกอดภูมิแบบนี้มานานแล้ว"
พูดไม่ออกพยายามจะดึงตัวออกจากการเกาะกุม แต่ยิ่งพยายามเขายิ่งกอดรัดแน่นขึ้น
"ภูมิยังไม่พร้อม"
ยอมพูดออกมา เสียงเหมือนกระซิบแผ่วเบาอยู่ในลำคอ
"พี่รอได้ครับภูมิ พี่รอได้"
"รอได้ก็ปล่อยภูมิเสียทีสิครับ"
"ก็มัดจำไงภูมิ"
โตโต้เอามือจับหน้าของภูมิบุญหันมา จ้องตาที่หลุบลงต่ำ วาบหวามเข้าไปในใจ ละลายไปแล้วทั้งใจ ริมฝีปากหนาอุ่นทาบลงทันที ภูมิบุญสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้ถอยหนี เป็นครั้งแรกที่ได้ทำมันออกมาจากใจ รอยจุมพิศที่เป็นความพึงใจของคนทั้งสองฝ่าย หลับตาพริ้มหวานละมุน นี่มันคงไม่ใช่ฝัน คนที่สัมผัสโอบกอดอยู่ต่อหน้าเขาคงไม่ใช่ฝัน รอยจุมพิศนี้มันคงไม่ใช่แค่มายาหลอกหลอน รับรู้ได้ถึงความนุ่มนวล มันแทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของร่างกาย ชื่นใจ พึงใจ นี่หรือที่เขาเรียกว่าความสุข ไม่ขอมีอะไรอีกแล้วในโลกนี้ ขอแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
"เป็นยังไง ห๊า จนต่อหลักฐานทุกอย่าง ทำไมไปขโมยงานเขามา ชั้นอุตส่าห์ส่งไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา มีปัญญาทำแค่ขโมยเขาเนี่ยเหรอ ห๊า"
เสียงคุณอรอุมาด่ากราดหลังจากออก มาจากศาล ผู้เป็นแม่หน้าซีดร่ำไห้อยู่ ส่วนพีทเองหน้าซีดดูเลื่อนลอยไม่มีสติอยู่กับตัว "สิบล้าน" เงินจำนวนนี้ไม่ใช่น้อยๆ เงินที่ได้จากงานแต่งของเพื่อนไม่ถึงแสน เพราะได้ควักเนื้อออกให้เพื่อนไปเสียส่วนใหญ่ ได้ไม่คุ้มเสีย เสียมากด้วย ร่างทรุดลงร้องไห้ ตอนนั้นคิดแค่อยากให้ภูมิบุญเสียหน้า ไม่คิดเลยอยากให้เขาเจ็บ แต่มันกลับทำให้เราเจ็บยอกกลับมาไม่รู้กี่เท่า
"ทำอะไรไม่รู้จักคิด เป็นยังไง เจ๊ง เจ๊ง โอ๊ย บริษัทชั้น"
ทั้งตบทั้งตีบุตรชายที่นั่งร้องไห้อยู่ เป็นภาพที่น่าสังเวชใจยิ่งนัก ภูมิบุญเดินออกมาจากศาลพร้อมกับโตโต้และคุณอนิรุธ
"แก เพราะแกคนเดียว ไอ้ภูมิ"
พอเห็นหน้าก็ปรี่ลุกขึ้นจะเข้าไปทำร้าย
"หยุดนะ นี่ยังไม่พออีกเหรอ"
โตโต้ตวาดลั่นเสียงกึกก้อง
"หยุดนะพีท ทำไมทำตัวแบบนี้ ไป๊ ไปให้พ้นหน้าชั้น ลูกเลว"
มารดาก็กระชากแขนไว้ พีทเองก็ร่างไหวด้วยแรงกระตุก ไม่มีสติ ในใจมีแต่ความแค้นผสมอยู่กับความอับอาย เม้มปากแน่นสายตามองด้วยความเคียดแค้น
"แกจำไว้ จำไว้ให้ดี มันจะไม่จบแค่นี้"
ตะโกนออกมา
"ขอสัมภาษณ์หน่อยนะคะ ไม่ทราบว่าเป็นเหตุการณ์เกี่ยวเนื่องกันกับคลิปวีดีโอที่"
"แล้วบริษัทเอ็นออร์กาไนเซอร์จะยังคงอยู่ได้ไหมครับ"
นักข่าวของแวดวงสังคมไฮโซกรูกันเข้ามา โตโต้พาภูมิบุญเดินอ้อมไปด้านหลัง ส่วนพีทกับมารดาถูกล้อมไว้แล้วซึ่งนักข่าว
"กรี๊ดด อย่ามาถามอย่ามาถาม ออกไป๊"
พีทกรีดร้องขึ้น มารดาเองก็ทำเหมือนกัน ขาดสติทั้งแม่ลูก
"มันคงไม่เกินไปหรอกใช่ไหมครับ พี่โต้"
ภูมิบุญเอ่ยขึ้นเมื่อขึ้นนั่งบนรถ
"ไม่หรอกภูมิ มันคือธุรกิจ ไม่ซื่อสัตย์ก็ต้องเจอแบบนี้ มันเป็นกลไกของสังคม"
ได้แต่ระบายลมหายใจออกมา ไม่ได้อยากให้มันรุนแรงขนาดนี้ คิดย้อนดูแล้วการที่จะทำให้ใครบางคนจนหนทางไป มันไม่ใช่เรื่องสนุก พื้นฐานของใจไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น อย่างน้อยก็ยังเป็นคนอยู่ แต่พอทำไปแล้วมันแก้ไขไม่ได้ ถ้าเรานิ่งเราไม่โต้ตอบ เราเองสินะที่คงกำลังคร่ำครวญเสียใจอยู่ ไม่น่าจะเป็นเขา อโหสิกรรมให้ด้วยนะ พีท
"นังป๊อด แกมีของไหม"
พอร้องไห้คร่ำครวญอยู่สักพักก็หาทางระบายออก ไม่รู้จะทำยังไงไม่รู้จะไปไหนดี พีทจึงกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสนิท
"ของไรยะ"
"แกตี้ป่ะวันนี้"
"ว้าย มีเงินเหรอยะแก ได้ข่าวว่าสิ้นเนื้อประดาตัวแล้วนี่ ยังมีหน้าจะมาตี้อีกเหรอ เก็บเงินไว้กินข้าวแกงไม่ดีกว่าเหรอ นังพีท"
เพื่อนสนิท? นี่น่ะหรือเพื่อนกัน
"อีป๊อดทำไมแกพูดแบบนี้"
"ทำไม ก็พูดเรื่องจริง ไม่มีเงินชั้นไม่คบหรอกนะแก ไม่อยากทำการกุศล"
"อีป๊อด แต่ก่อนชั้นช่วยแกตลอด มีอะไรชั้นก็จ่าย แล้วทำไมแกพูดแบบนี้ เลี้ยงไม่เชื่อง อีงูพิษ"
ไม่ยอมเช่นกันด่ากราดออกไป
"นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้หัดดูเงาหัวตัวเองซะบ้างอีพีท ใครเขาจะคบแก แค่นี้นะไม่อยากคุยกะคนจน"
"กรี๊ดดด"
เป็นอีกครั้งที่ปาโทรศัพทืเข้าผนังห้อง ดึงทึ้งผ้าห่มบนเตียง เอาหมอนมาบีบต่อยอยู่อย่างนั้น
"เลว ไม่มีใครจริงใจ เลวที่สุด"
ใครบอกเงินซื้อได้ทุกอย่าง วันนี้คงเป็นจริงขึ้นมาแล้ว เพื่อน ผู้ชาย ใช่นั่นมันแต่ก่อนอย่างที่เพื่อนของพีทพูด แต่ก่อนไม่กี่วันก่อนหน้านี้ อยากได้อะไร อยากไปไหน ชี้นิ้วสั่งเอาได้สมใจทุกอย่าง ไม่เคยอยู่อย่างนี้ ไม่เคยอยู่แบบอับอายผู้คนแบบนี้มาก่อนตั้งแต่เกิดมา พีทกรีดร้อง ยิ่งคิดยิ่งกรีดร้องออกมา
"ชั้นไม่แคร์ ชั้นไปเองก็ได้ จำไว้นะอีป๊อด แม่จะเล่นให้เจ็บ"
พีทคาดโทษเอาไว้ก่อนจะแต่งตัวออกจากบ้านไป ที่จริงเงินสิบล้านมันก็มากพอสมควร แต่ทรัพย์สินที่มารดาสะสมมามันก้ไม่ได้ทำให้สิ้นเนื้อประดาตัวไปเสียทีเดียว เพียงแต่มันไม่เหมือนเดิม พีทบึ่งรถออกจากบ้าน ไม่ฟังเสียงทัดทานจากใคร
ยามวิกาลย่านวังสราญรมย์มันช่างดูวังเวงนัก มีไฟที่ส่องสว่างอยู่ตามเสาหรือจุดต่างๆอยู่วิบวับพอให้เห็นเงาสลัวๆของใคร หลายคนที่สัญจรไปมาตามท้องถนน ไฟจากรถยนต์สาดส่องไปทำให้เห็นเงาของใครบางคนที่กำลังยืนรอ รอลูกค้า ได้ยินมาจากเพื่อน เพื่อนที่สนิทที่สุดที่เพิ่งตัดความสัมพัธ์กันไป พอจวนตัวหาทางไปไม่เจอก็คิดขึ้นมาได้ พีทขับรถวนตามถนนเลียบคลองหลอดช้าๆ เงามืดของชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่เป็นจุดๆมันช่างดูไม่น่าไว้วางใจ ขับวนผ่านหน้ากระทรวงเลี้ยวขวาผ่านหน้าวัดโพธิ์ ตรงเข้าไปเส้นผ่านท่าเตียน ทำไมใจมันเต้นแรงได้ขนาดนี้ กลัวหรือ ไม่ใช่ มันคือความท้าทาย ขับวนอยู่อย่างนั้นช้าๆ สายตาก็สอดส่ายมองหาคนที่ต้องการ และแล้วก็ไปสะดุดตากับชายรูปร่างกำยำยืนอยู่ทางไปศิลปากร พีทชะลอรถใจเต้นโครมคราม นี่เขาทำกันยังไงนะ เขาเดินเข้ามาหาที่รถทันที พีทสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึก ลดกระจกรถลง
"เที่ยวไหมพี่"
เขายิงเข้าประเด็นทันที สายตามองสำรวจภายในรถอย่างรวดเร็ว
"เอ่อ ไปที่ไหนล่ะครับ"
"ผมรู้จักที่พี่"
นิ่งคิดอยู่ ใจมันก็เต้นโครมครามเหมือนจะหลุดออกมาจากอก เลือดในกายมันสูบฉีดได้เต็มที่ร้อนไปทั้งตัว
"เท่าไหร่"
ถามออกไป เพราะรู้ดีว่าเขาคงไม่ชวนไปฟรีๆ
"๕๐๐ พี่"
"ห๊า ๕๐๐"
ร้องออกมามองหน้าเขาอย่างไม่น่าเชื่อ อะไรกันแค่นี้เนี่ยนะแล้วเขาจะทำอะไรให้เรา พีทตั้งคำถามขึ้นในใจ
"แพงไปเหรอพี่ ถูกแล้วนะครับ"
"ขึ้นมาก่อน"
พีทเองอึกอักก่อนจะพูดออกไป ไม่มั่นใจ กลัวเหมือนกัน แต่แรงเรียกร้องของบางอย่างภายใต้ร่างอันนี้มันรุนแรงมากเกินกว่าที่จะขับรถ หนีไปได้
"แล้วทำอะไรบ้าง"
พอเขาขึ้นมาบนรถก็ถามเสียงสั่น มองดูเรือนร่างภายใต้เสื้อยืดคอกลมสีตุ่นๆของเขา
"ทุกอย่างพี่ แต่ผมไม่รับ"
พอใจเป็นที่สุด ฉายรอยยิ้มออกมา
"ดี ใหญ่ไหม"
"เจ็ดพี่"
"หือ จริงเหรอ ไปที่ไหนนะ"
ใจสั่นอยากเห็นของจริงขึ้นมา ใจเต้นโครมคราม เขาบอกทางให้พีทขับรถเข้าไปในซอยคอกวัว หาที่จอดแล้วเดินเข้าไปในหลืบในซอก มาหยุดอยู่ต่อหน้าห้องแถวเก่าๆโทรมๆแห่งหนึ่ง ดูเหมือนจะทำเป็นโรงแรมชั่วคราว นี่น่ะหรือโรงแรมจิ้งหรีดอย่างที่เขาว่ากัน พีทเดินตามเขาเข้าไปในใจก็เต้นตุ้มๆต่อมๆหวาดหวั่นไม่น้อย แต่ก็ไม่ยอมถอยมันคือความแปลกใหม่สำหรับตัวเขา อยากลอง ไม่แพง พอจ่ายค่าห้องก็ถึงกับพูดไม่ออก ค่าห้อง๓๐๐บาท ไม่เคยนอนที่ไหนถูกแบบนี้มาก่อน พีทยิ่งแปลกประหลาดในใจมากเข้าไปอีก
"เอาเลยไหมพี่ ของขึ้นแล้ว"
เขาไม่รีรอเพราะทุกนาทีคือเวลาทำมาหากิน ส่วนพีทเองก็ไม่อิดออดเช่นกัน กระโจนเข้าหาอย่างกระหายอยาก ลีลารักที่เขามอบให้แม้จะไม่ถึงใจเหมือนใครหลายคนที่ผ่านมา แต่ขนาดของเขาก็สร้างความพึงใจให้เขาได้ไม่น้อย
"ไม่ใส่ถุงได้ไหม"
พีทร้องออกมา เขาชะงัก
"ไม่ได้หรอกพี่"
"พี่ให้พันนึง เอาไหม"
ยื่นข้อเสนอ ทำให้เขานิ่งคิดอยู่ก่อนจะทำตามความประสงค์ของลูกค้า พีทเป็นคนสะอาด ร่างกายผุดผ่องหน้าตาก็ดีเทียบชั้นดารา เขาเองจึงไม่ลังเลนานนัก เสียงครวญครางที่ออกมาจากปากของพีทมันแสดงให้เห็นถึงความพึงใจที่เขาได้รับ ไม่เคยจ่ายให้ผู้ชายน้อยอย่างนี้มาก่อน ชอบใจถูกใจยิ่งนัก จ่ายไม่ถึงพันห้าก็ได้เสพสมอารมณ์หมาย นี่คือแหล่งแห่งความสำราญใจแห่งใหม่ของพีท
"คิดอะไรอยู่ครับภูมิ พี่เห็นนั่งเหม่อมานานแล้วนะ"
โตโต้เดินเข้ามาทักเพราะเห็นว่าภูมิบุญนั่งเหม่อออกไปหน้าบ้านนานแล้ว เฝ้ามองดูอยู่ทุกฝีก้าว
"มะ ไม่มีอะไรครับพี่โต้ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย"
"มีอะไรอยากเล่าให้พี่ฟังไหม คนดี"
หันมามองทันที สายตาของเขามันบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน ภูมิบุญเม้มปากแน่น "คนดี" เคยได้ยินจากปากใครกันนะ ทำไมมันคุ้นเสียเหลือเกิน มันเหมือนยังก้องดังอยู่ในหู
"ภูมิเหนื่อย"
เสียงที่ลอดริมฝีปากออกมา มันทำให้คนตัวใหญ่ปรี่เข้าไปกุมมือเอาไว้ บีบคลึงอยู่เบาๆ แค่คำๆเดียวมันสื่อทุกอย่าง มันเหมือนบอกความในใจใต้แววตาคู้นี้ออกมาจดหมดเปลือก
"ไปพักไหม ไปกับพี่ ไปกันสองคน"
เสียงทุ้มนุ่มยังสร้างความวาบหวามให้ใจ โตโต้เองมองตาภูมิบุญไม่วางตา
"ไปไหนครับ เราต้อง"
นิ้วชี้แข็งๆมาปิดไว้ที่ปากแล้ว เขาส่ายหน้าเบาๆปรามไม่ให้พูด
"พี่ไม่สนใจอะไรแล้ว ภูมิรู้ไหมสิ่งเดียวที่พี่ห่วงคือภูมิ"
"พี่โต้"
ร้องออกมา น้ำตาไหลออกมาคลอสองตา ปลื้มใจกระตุกหัวใจเหลือเกิน คนตัวใหญ่เองก็มองจ้องอยู่กุมมือไว้แน่น รักภูมิบุญตั้งแต่ตอนไหนนะ ความรู้สึกรักมันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน
ยังจำวันนั้นได้ดี วันที่ลากตัวภูมิบุญขึ้นไปบนรถ ปากบอกกับมารดาว่าจะไปส่งภูมิบุญให้ที่มหาวิทยาลัย แต่ขับตรงไปบนถนนวงแหวนเฉลิมพระเกียรติ ทะเลาะกันรุนแรง ภูมิบุญบอกให้จอดรถก็จอด วินาทีที่ถีบภูมิบุญลงจากรถ จิตใจมันสะท้อนไหวหวั่นไป ร่างเล็กๆเกลือกลิ้งอยู่กับพื้นซีเมนต์ร้อนระอุ เจ็บยอกเข้าไปในใจยิ่งเห็นคนร่างเล็กเดินร้องไห้สะอื้นอยู่บนถนนเส้นนั้น เพียงลำพัง ไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือจากใคร แม้จะเจ็บร้องไห้อยู่ ก็มีฐิธิมานะพอ ใจมันไหวไป นี่เราทำอะไรลงไป เกินไปไหม เขาทำผิดอะไร เราถึงทำกับเขาได้มากขนาดนั้น ภาพของภูมิบุญที่เดินลากร่างตัวเองไปตามถนนที่แดดร้อนเปรี้ยงยังตรึงอยู่ใน ใจอยู่ในตาไม่เคยลบเลือน
"พ่อผมขอโทษ ผมไม่มีอะไรเหลือแล้ว ใจผมมันแตกไปแล้ว ผมมันโง่ มีเพชรอยู่ในมือแท้ๆแต่กลับปาทิ้ง ไปคว้าเอาก้อนกรวดมา"
แทนทวีเองก็ร้องไห้คร่ำครวญก้มลงกราบแทบเท้าบิดา แพทย์หญิงศิริกานต์เม้มปากแน่นน้ำตาไหล แวนเองก็อุ้มลูกเดินหนีไปทนเห็นสภาพไม่ได้
"เอาเถอะ ตาแทน ตอนนี้ก็รู้แล้ว เวรกรรมแท้ๆ ถือว่าหมดเวรหมดกรรมกันซะ"
นายแพทย์แทนชัยเอ่ยออกมา
"ผมเสียดายน้องภูมิ ผมไม่น่าเลยพ่อ"
ครวญครางออกมา ยิ่งร้องมากเท่าไหร่แพทย์หญิงศิริกานต์ก็เม้มปากแน่นมากเท่านั้น
"แม่ผิดเองแทน แม่ผิดเอง แม่เป็นคนเจ้ากี้เจ้าการให้เราไปเรียนที่โน่นเอง แม่เสียใจ"
ร้องไห้ออกมาก้มลงกอดตัวลูกชายไว้
"แม่อยากจะกันเราออกจากภูมิ แต่ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ แม่เสียใจ"
ใครก็สามารถคิดผิดได้ มองผิดได้ไม่ใช่เรื่องแปลก ของบางอย่างเรามองผิดไป แต่เราก็สามารถแก้ตัวทำให้มันกลับคืนมาได้เหมือนเดิมไม่ยากเย็นนัก แต่เรื่องหัวใจ เรื่องความรัก ตอนมีรักเห็นรักเป็นของเล่น เห็นหัวใจเขาเป็นแค่สิ่งของแค่ก้อนเนื้อ เป็นของตายจะทำอะไรก็ทำตามใจไม่คิดเห็นน้ำใจกัน ไม่มองเห็นค่าของก้อนเนื้อนั้น แต่รู้อะไรไหมหัวใจที่ร้าวแตกไปมันยิ่งกว่าแก้ว ที่พอร้าวแล้วจะประสานยังไงให้มันคืนดังเดิม แก้วร้าวทุบใหม่ยังพอมีหวังหลอมให้มันเป็นรูปเดิร่างเดิมได้ไม่ยาก แต่ใจล่ะทำให้มันมีตำหนิแล้ว จะเอายาที่ไหนมาทา เอาอะไรที่ไหนมาลบ เสียใจด้วยแทนทวี
ผ่านวันคืนที่โหดร้ายอันยาวนาน ทุกอย่างในชีวิตดูจะกลับคืนสู่สภาพปกติ หัวใจที่แห้งเหี่ยวโรยราเหมือนได้น้ำทิพย์ปลอบประโลมชะโลมใจให้ชุ่มฉ่ำมี ชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง โตโต้วางแผนจะพาภูมิบุญไปเที่ยวยุโรปเพื่อพักผ่อน แต่ภูมิบุญเองค้านไม่อยากไปต่างประเทศบอกว่าอยากเที่ยวอยู่ในเมืองไทย โตโต้เองจึงเปลี่ยนแผนจะพาไปเที่ยวทางเหนือ เริ่มจากลำปาง ลำพูนแล้วก็เชียงใหม่ ภูมิบุญเองก็เห็นดีด้วยชีวิตมีความสุขมากขึ้น ตอนนี้โตโต้เองเปิดตัวอย่างไม่อายใครว่าภูมิบุญคือดวงใจของเขา คุณอภิสราเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะรายนั้นหันหน้าเข้าหาวัดไปแล้ว จันทร์เองก็เช่นกัน แทนทวีพอหายจากเศร้าใจก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งานไม่สนใจใคร ส่วนพีทก็ทำงานบ้างเพราะหลังจากที่เจอพายุร้ายบริษัทก็เสื่อมสถานะทางการ เงิน พนักงานลาออกเป็นจำนวนมาก คุณอรอุมาเองต้องลงมาบริหารจัดการเกือบทุกอย่าง พีทเองก็ทำแต่ไม่มาก ไม่สนใจเพราะสิ่งใหม่ที่เขาค้นพบมันน่าค้นหาน่าดึงดูดมากกว่า
"ไปหาหมอสิพีท จะมานอนซมอยู่แบบนี้ได้ยังไง"
พอไม่สบายก็นอนซมอยู่แต่ในบ้าน ส่วนมารดาก็ไม่ได้มีเวลามาดูแลเพราะทำงานหนัก
"เดี๋ยวก็หายน่ะแม่ วันนี้พีทไม่ไปทำงานนะ"
"แหม ถึงแกหายดีแกก็ไม่ไปไม่ใช่เหรอ"
"หึ แม่ออกไปเถอะ พีทจะนอน"
หันหลังให้มารดาทันที หน้าตาที่ซูบผอมลงตอบลงเยอะทำให้พีทดูไม่ดีเท่าเดิม แต่ทั้งที่คิดว่าไม่เป็นไรมาก เดี๋ยวก็หาย แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น ร่างกายที่อ่อนแอเหมือนมันจะพร้อมยอมให้เชื้อโรคในร่างมันทำงานได้เร็วขึ้น พีทตัดสินใจไปหาหมอเพราะทนกับสภาพของตัวเองไม่ไหว
"เอ่อ ทำใจดีๆไว้นะครับ"
พอตรวจเสร็จหมอก็ทำสีหน้าเครียด ส่วนพีทยังตีสีหน้าปกติอยู่
"ผมเป็นอะไรครับหมอ ทำไมพักนี้ปวดหัวบ่อย ท้องเสียด้วย นอนก็ลำบาก"
พีทบอกอาการเพิ่มเติมไป หมอถอนหายใจออกมาก่อนจะจ้องตาของพีท
"ผมเสียใจด้วยนะครับ คุณมีเลือดบวก"
"เลือดบวก นี่หมอหมายถึงผมเป็นเอดส์เหรอ ไม่จริง หมอเอาอะไรมาพูด"
โวยวายขึ้นทันที สีหน้าซีดเผือดลง ร่างสั่นไหวหัวใจร้าวราน
"ไม่ใช่จะไม่มีทางรักษานะครับ อย่าเพิ่งตกใจไป คนที่เป็นโรคนี้ถ้าดูแลตัวเองดีๆก็อยู่ได้หลายสิบปีนะครับ"
"ยังไง ไม่จริงหมอ หมอตรวจผิด ผมไม่มีทาง ไม่จริง"
เอามือกุมหน้าตัวเองไม่ยอมรับกับสิ่งที่ได้ยิน พีทวิ่งออกจากห้องทันที
"ชั้นเป็นเอดส์ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ไม่จริง"
ลนลานเหมือนคนบ้าขาดสติ ทั้งหัวเราะและร้องไห้ พีทเหมือนคนจนหนทางไป นั่งอยู่ในรถร้องไห้อยู่
"ถ้าชั้นเป็น คนอื่นก็ต้องเป็น ชั้นไม่ยอมหรอก"
พีทร้องขึ้นสายตาฉายความโกรธแค้นออกมา พลันก็กดโทรศัพท์ไปหาแทนทวีทันที
"แทน อย่าเพิ่งวางสาย"
ทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย พีทก็ขู่ไม่ให้วางสาย
"มีอะไร"
"หึหึ ฮ่าๆๆๆ แกซวยแล้วไอ้แทน แกซวยแล้ว"
หัวเราะออกไป แทนทวีเอาโทรศัพท์ออกให้ไกลหูเพราะเสียงหัวเราะที่ดังออกมาเหมือนคนบ้ามันแสบแก้วหู
"เป็นบ้าเหรอ มึงมีอะไรถ้าไม่พูดกูวางนะ"
แทนทวีทำเป็นไม่สนใจ
"กูเป็นเอดส์ ฮ่าๆๆๆ กูเป็นเอดส์ไอ้แทน มึงอย่าคิดว่ามึงจะรอดไปได้"
หูตึงประสาทตาดับ มองไม่เห็นสิ่งใด ไม่ได้ยินเสียงใด แทนทวีปล่อยให้โทรศัพท์ร่วงลงจากมือหล่นลงพื้นทันที ร่างทรุดลงไม่มีที่เกาะกุม
"ไม่จริง"
แทนทวีค้าน ร่างสั่นไหวไป
"ว้าย อะไรกันแทน มีอะไรลูก เกิดอะไรขึ้น"
แพทย์หญิงศิริกานต์ร้องออกมา เข้ามาประคองร่างของบุตรชายไว้ น้ำตาไหลออกมานองหน้าของเขาแล้ว นี่เกิดอะไรขึ้น นี่มันไม่จริงใช่ไหม
อนิจจา ไฟใดไหนจะร้อนรนเผาไหม้ได้ร้อนยิ่งกว่าไฟในใจ ยิ่งสุมยิ่งคุกรุ่นอยู่ คนที่เจ็บช้ำจะเป็นใครไหนเลยนอกจากเรา ไฟในทรวงยิ่งพัดกระพือโหมลุกโชน ดวงใจของเจ้าของร่างนั้นก็มอดไหม้แหลกลาญไป
รักกันๆ
ปล คิดว่ามันน่าจะจบได้แล้วเนอะ เขียนต่อแล้วคิดไม่ออก เพราะใจมันไปอยู่กับเรื่องใหม่เรียบร้อยแล้ว เป็นคนนิสัยไม่ดีอย่างนี้ล่ะ ฮ่าๆๆ เรื่องนั้น เน้นการบรรยายนะครับ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด น้องภูมินี่อีกตอนก็น่าจะปิดฉากไปแล้ว
ปล อีกครั้ง สำหรับเพื่อนๆ นี่ไม่ใช่คำขู่ แต่เป็นการบังคับ ว่าต้องตามไปอ่านด้วยน้า เหอๆๆ พยายามอย่างเต็มที่จะเขียนให้ดีๆ คร้าบบ ขอบคุณมากสำหรับทุกกำลังใจที่มีให้ผม รักกันๆ
เขียนโดย eiky
-
:z13:คุณอิ๊กได้อีกแล้ว 55
**********************
พีทเป็นเอดส์จริงๆด้วย
ไม่สงสารไม่สะใจ ออกแนวเฉยๆและสมเพชมากกว่า
สิ่งที่พีทได้รับเหมาะสมกับการกระทำที่ผ่านมาแล้วนี่นะ
แต่..แทน..คงไม่เป็นหรอกมั้ง
คิดว่าพีทคงติดหลังจากไปได้ผู้ชายท่านนั้นที่สนามหลวงนั่นแหละ
คือ ถึงแทนจะทำร้ายภูมิแต่พื้นเพไม่ใช่คนจิตใจเลวร้าย แค่โลเลไปตามเปลือกนอกที่มองเห็น
เลยไม่อยากให้ให้แทนเป็นเอดส์ตามพีทไปด้วย แค่ให้แทนรู้สึกผิดกับการที่ทิ้งภูมิไปตลอดนั่นแหละดีแล้ว
ส่วนพีทน่ะ สำส่อน อืมมมม..คำนี้น่าจะเหมาะ ใช่มั้ย
ถ้าติดเอดส์เข้าซักวัน ก็ไม่ได้น่าแปลกอะไร
ว่าแต่ท้ายที่สุดแล้วพีทจะสำนึกได้หรือเปล่าว่าสิ่งที่ทำกับภูมิและ คงจะเคยทำไม่ดีไว้กับคนอื่นๆด้วยน่ะ มันผิด!
คุณพี่โตโต้กับภูมิเค้าจะสวีทกันแล้วใช่มั้ย :m13:
:กอด1:คุณอิ๊กให้กำลังใจ
-
นึกแล้วว่าอย่างนังพีทไม่รอดแน่ แต่แทนไม่น่าเป็นนะ แต่ไม่แน่หรอกเพราะว่ามันมั่วอยู่ด้วยกันนี่นา :z6:
ดีใจกับภูมิด้วยที่เรื่องราวกำลังเป็นไปได้ด้วยดี :mc4:
ตอนนี้โตโต้เหมือนเป็นพ่อพระมาโปรดทีเดียว รออ่านฟิคของ eiky ทุกวันเลยจ้า ทั้งเรื่องนี้แล้วก็น้องญี่ปุ่นด้วย คนละแนวเลยแต่สนุกไม่แพ้กัน :-[
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ไม่รู้ซิค่ะ...ส่วนตัวคิดว่า แทนไม่น่าจะเป็นนะ..อาจจะรอด
ภาวนาให้รอดพ้นก็แล้วกันเห็นแก่ความที่เคยดีในอดีตหรอกนะ เชอะ
ปล. :กอด1:พี่กี้แรงๆพร้อม+1นะค่ะ
-
AIDS....
-
ใกล้จะพบแล้วเหรอ
แบบนี้ภูมิก็ได้เจอแต่สิ่งที่ดี ๆ
มีความสุขแล้วใช่เปล่า
ดู ๆ ๆ ไปพีทไม่ได้สำนึกตัวเลยนะ
แถมเป็นโรคด้วย
-
แร๊งๆๆๆๆๆๆ โดนใจมากนังพีทหายร่านซะที 55 แอบสะใจปนเวทนาแทนเล็กๆ ภูมิกับโตโต้เปงไปได้ดี ขอให้รักกันๆ รอตอนจบ ปล อยากได้เอ็นซีหวานๆส่งท้ายอ่ะ 55 บวก1จร้า รอติดตามเรื่องต่อไป
-
รักกันๆด้วยคน :กอด1:
คาดไว้ไม่ผิดเลยว่าพฤติกรรมเสี่ยงแบบพีท ไม่พ้น HIV แน่ๆ
แต่ยังไง ตอนนี้แทนก็สำนึกผิดแล้ว คุณอิกกี้ ก็ปล่อยแทนทวี
ไปเถอะนะคับ แบบว่า พีท ได้รับเชื้อมาหลังจากเลิกรากะแทน แล้วกันนะ :z2:
-
อ่านตอนนี้จบแล้วก็ขอถอนหายใจยาวๆ ทีนึงก่อน ในที่สุดเวงกำมันก็ทำหน้าที่ของมันซะที แต่สงสารแทน ถึงจะโง่แต่ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร หวังว่า eiky จะไม่ใจร้ายเกินไป แต่สำหรับพีทปล่อยให้เขารับกรรมที่ทำไว้ซะ
ส่วนภูมิก็คงถึงเวลาที่จะได้รับความสุขซะที อย่างที่พระท่านบอกไว้ว่าใช้กรรมหมดก็จะสบายใช่ปะ มีโต้คอยดูแลไม่ต้องห่วงแล้ว ห่วงแต่ eiky มีคนดูแลยังน้า แต่ที่แน่ๆ เรายังมีเรื่องราวให้ต้องติดตามกันต่อไป สัญญาว่าถ้ามีเรื่องใหม่จะตามไปอ่านแน่นอน
o13
เป็นกำลังใจให้ eiky รักน้า :L1:
-
ไม่อยากให้แทนติดเอดส์เหมือนกัน
:serius2:
ส่วนอินังพีท ก็สมควรแล้ว
:เฮ้อ:
-
:z13:คุณอิ๊กได้อีกแล้ว 55
**********************
พีทเป็นเอดส์จริงๆด้วย
ไม่สงสารไม่สะใจ ออกแนวเฉยๆและสมเพชมากกว่า
สิ่งที่พีทได้รับเหมาะสมกับการกระทำที่ผ่านมาแล้วนี่นะ
แต่..แทน..คงไม่เป็นหรอกมั้ง
คิดว่าพีทคงติดหลังจากไปได้ผู้ชายท่านนั้นที่สนามหลวงนั่นแหละ
คือ ถึงแทนจะทำร้ายภูมิแต่พื้นเพไม่ใช่คนจิตใจเลวร้าย แค่โลเลไปตามเปลือกนอกที่มองเห็น
เลยไม่อยากให้ให้แทนเป็นเอดส์ตามพีทไปด้วย แค่ให้แทนรู้สึกผิดกับการที่ทิ้งภูมิไปตลอดนั่นแหละดีแล้ว
ส่วนพีทน่ะ สำส่อน อืมมมม..คำนี้น่าจะเหมาะ ใช่มั้ย
ถ้าติดเอดส์เข้าซักวัน ก็ไม่ได้น่าแปลกอะไร
ว่าแต่ท้ายที่สุดแล้วพีทจะสำนึกได้หรือเปล่าว่าสิ่งที่ทำกับภูมิและ คงจะเคยทำไม่ดีไว้กับคนอื่นๆด้วยน่ะ มันผิด!
คุณพี่โตโต้กับภูมิเค้าจะสวีทกันแล้วใช่มั้ย :m13:
:กอด1:คุณอิ๊กให้กำลังใจ
เหอๆๆ จิ้มได้ทั้งสองเรื่องเลยน้า นับถือๆ ขอบอกตามความจริง ที่จริงมันจะยังไม่จบหรอกนะครับ เพราะมันเหลืออีกปมนึง ทัน ไง แต่มันดูจะหนักไปสำหรับภูมิบุญ ช่องสามเขาบอกว่าเรตติ้งไม่แรง สู้น้ำหวานไม่ได้ เลยตัดก่อน แว้กกกก เนอะ ความจริงมันต้องลากไส้กันนานกว่านี้นะ เหอๆๆ เข้าขั้นจิต แต่เอาน่า มีเรื่องใหม่มาจอแล้วคร้าบบบ จุ๊บๆๆๆ
แต่ยังไง ตอนนี้แทนก็สำนึกผิดแล้ว คุณอิกกี้ ก็ปล่อยแทนทวี
ไปเถอะนะคับ แบบว่า พีท ได้รับเชื้อมาหลังจากเลิกรากะแทน แล้วกันนะ :z2:
แว้กกกก เราไม่ได้กำแทนทวีไว้น้า เหอๆๆๆ แค่ตวัดปากกาไปตามเนื้อเรื่องเท่านั้นเอง งุงิๆ แทนน่ะเหรอ ต้องเป็น เอ้ย อิอิ เดี๋ยวจัดให้เห็นซาดสต์แบบนี้ก็ไม่ใจร้ายหรอกน่า
-
เอ่อ........ ไม่เอา..........................
แรงไปอ่ะ กับพีทสมควรแล้ว มั่วดีนัก
แต่กับพี่แทน คุณอิ๊ก อย่าใจร้ายเลยน้า :o12:
พีทเป็นตอนไหนอ่า ตั้งแต่เริ่มเที่ยวเปล่า ถ้างั้นแทนก็ไม่น่าจติดจิ
เป็นห่วงพี่ทันที่รักด้วย ก๊ากๆ
ขอเอาแบบชัดๆ น้า ว่าสองคนนั้นติดหรือปลอดภัย เดี๋ยวใจไม่สงบ
-
สมควรแล้วที่พีทจะเป็นเอดส์ ส่วนแทนก็ไม่รู้เหมือนกัน เป็นหรือไม่ก็ไม่ต่างกันแล้วในความรู้สึกของเรานะ
เพียงแต่หวังว่าจะไม่เป็น เพราะถ้าแทนเป็น โอกาสที่ภูมิจะเป็นก็มีสูงมากทีเดียว
เพราะช่วงที่แทนกลับมาในวันแต่งงานพี่สาว แทนกับภูมิก็ดันไปมีความสัมพันธ์กันอีก เฮ้อ
แล้วแต่เวรแต่กรรมแล้วกัน
-
สงสารแทน ไม่อยากให้เป็น
ใครทำอะไรก้อรับผลกรรมไป
-
แฮ่ๆ ตามแต่คุณอิ๊กเลยค่ะ จะจบเลยก็ได้ หรือจะต่อประเด็นทันก็ได้
ส่วนเรื่องใหม่ ตามไปอ่านอยู่แล้วล่ะ
แต่ถ้ามีปมเรื่องทันอีกเรื่องนี่แปลว่า
ที่ผ่านมา ทันก็..ไม่ได้สำนึกล่ะสิ? หลอกล่อให้คนอ่านตายใจ เหรอ?
:serius2:
เอ๊ะ หรือยังไง? ชักน่าสงสัย ฮ่าาาาา
ภูมิเอ๊ยยยยยยย อยากเห็นภูมิมีความสุขในชีวิต จริงๆ ซักที
คุณอิ๊กก็.. เรตติ้งภูมิบุญสูสีพอได้กับน้ำหวานกับรมมี่อยู่นะ
-
ชี้แจงคร้าบ
ที่บอกว่าปมยังเหลืออีกปมนึงคือ ทัน อ่ะ
เพราะว่าทันเป็นคนเดียวที่ภูมิยังไม่ได้เอาคืน อิอิ
จำได้ไหมว่าทำอะไรไว้ เหอๆๆ
แต่พอแระ คนอ่านเหนื่อยแล้ว คนเขียนก็จิตเข้าขั้น
ความจริงจะทำให้ทันมาทำเหือนแทนทวีเลยนะจะบอก เหอๆๆ บ้าไปแล้วตรู
ยังไงก็ขอบคุณคร้าบบ
มาๆกอดมือยาวววววววววว
-
ตอนหน้าจะจบแล้วหรือครับ
ไม่อยากให้แทนทวีต้องเป็นเอดส์เลยนะ
มันไม่น่าจะเลวร้ายถึงขนาดนั้น แค่นี้ก็น่าจะสมแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สำหรับพีทคิดว่าสิ่งที่เกิดขี้นเกิดจากการกระทำที่ตัวเองเป็นคนก่อขึ้น จึงไม่น่าสงสารเลย
ก็ดูเหมือนจะสมควรที่จะต้องเป็น คนอ่านที่อ่านมาแต่ต้นก็เดาได้อยู่แล้วว่าจุดจบของพีท
จะต้องเป็นโรคเอดส์ตายหรือไม่ก็ถูกพวกไม่ดีฆ่าตายแน่นอน ส่วนแทนหากติดโรคร้ายจากพีท
ก็ถือว่าน่าสงสารมากเพราะมันจะกระทบไปถึงพ่อแม่พี่น้องด้วย เท่าที่ภูมิไม่กลับมาดีด้วยก็ถือ
เป็นเคราะห์กรรมแล้ว ยังจะมาติดโรคร้ายจากพีทอีก ส่วนทันก็น่าจะจบสิ้นความแค้นกับภูมิแล้ว
เพราะช่วยภูมิแก้แค้นคนอื่นมาก็เยอะแล้ว ควรจะมีชีวิตที่ก้าวต่อไปแบบดี ๆ ขอให้พี่โตโต้กับ
ภูมิเข้าใจและดูแลกันและกันตลอดไป ....... :pig4: :L1:
-
สมควรแล้วนังพีทที่เอดส์จะถามหา
ขอให้น้องภูมิมีความสุขซักทีเถอะ
-
เฮ่ออ ชีวิต ใช้ชีวิตไม่คิดนี้ก็เสี่ยงแบบนี้แหละ
แต่แทนคงไม่เป็นหรอกนิ
ตามอ่านต่อจ้า
:o8:
-
เฮ้อออ
ถึงเกลียดแทน แต่ยังไม่อยากให้แทนติดเชื้อเลยเหอะ
ไม่รู้ว่าพีทติดมาตั้งแต่เมื่อไร
ถ้าตั้งแต่อยู่เมืองนอกละก้อ แทนไม่รอดแน่ๆ
จิตตกจริงๆ เครียดแทน แทนทวี
-
เหอๆๆ กรรมตามนังพีททันแบบติดจรวด :laugh:
-
ชักจะสงสารอ้พี่แทนขึ้นมาตะหงิดๆ
ให้มันโง่อย่างเดียวดีกว่านะคับ อย่าให้มันต้องติดอะไรมาเลยนะคับ
จะจบแล้วเหรอคับ ไม่มีต่อตอนที่พี่ภูมิมีน้องเหรอ อิอิ
อยากอุ้มหลาน
-
กะแล้ว ว่าพีทต้องเป็นเอดส์ซักวันนี่ล่ะ
แต่ยังลุ้นอยู่ เพราะไม่อยากให้แทนติดไปด้วย
ขอให้เริ่มเป็นหลังจากเลิกกับแทนด้วยเหอะ สงสารแทนอ่ะ
-
ถ้านับตามความสมจริงของเนื้อเรื่องก็ไม่แน่ว่าแทนจะเป็นอ่ะนะ
แต่ถ้าอาการยังไม่ออก ก็กินยาไปล่ะักัน
แบบของมันช่วยไม่ได้จริงๆ มันเหมือนหวย จะออกตอนไหนก็ไม่รู้ล่ะ
-
อย่าให้แทนทวีเป็นเอดส์เลยนะ
อุส่ากลับใจได้แล้ว ฮือๆ
จะจบจริงๆ รอพี่อิ๊ค
แต่ไม่เป็นไรจะรอเรื่องต่อไปนะ
จะเป็นแนวแบบภูมิรึเปล่าครับ
ยังไงก้อจะติดตามผลงานพี่อิคนะคับแหะๆ
ไม่ทิ้งไปไหนหรอกจร้า
คืบหน้ายังไงก้ออัพเดจบอจนะคับ
จะรอๆ
-
กะแล้วว่ายัยพีทต้องเป็นเอดส์แน่ ๆ ก็คุณเธอไม่ชอบให้ใ่ส่ถุงยางซะงั้นอะ
ไม่น่าเลยจริง ๆ น๊า เอาเถอะ ทำดีได้ดี ทำชั่วก็ต้องได้ผลชั่วกลับไปละนะ :call:
-
ถ้าอ่านตอนนี้แล้ว ไอ้แทนไม่น่าติดโรคนะ
-
แทนคงไม่น่าจะเป็นเนอะ
เพราะถ้าแทนเป็น ภูมิก็ต้องเสี่ยงด้วยง่ะ o22
-
ม่าจริ๊ง :o12:
พีท่ะเป็นได้ แต่แทนอุตสาห์หายโง่แล้ว คงไม่ได้ติดกับพีทใช่มั้ย :sad11:
-
วันนี้แอบมาแต่หัววันเลยนะคะคุณอิ๊กกี้
ตกลงว่าเหลืออีกตอนหรือว่าปิดฉากรูดม่านจบตอนที่ 81 เลยคะเนี่ย แอบหวังให้เหลืออีก 1 ตอน ขอแบบหวานๆ ส่งท้ายหน่อยนะคะ :-[
เรื่องใหม่ชื่ออะไรหรอคะ แนวเรื่องประมาณไหนอะคะ ยังไงทำลิงก์บอกไว้หน่อยนะคะ จะตามไปค่ะ :กอด1:
********************
ฐิธิมานะ สลับเสียงกันนะคะ ต้องเป็น ทิฐิมานะ นะคะ
-
วันนี้แอบมาแต่หัววันเลยนะคะคุณอิ๊กกี้
ตกลงว่าเหลืออีกตอนหรือว่าปิดฉากรูดม่านจบตอนที่ 81 เลยคะเนี่ย แอบหวังให้เหลืออีก 1 ตอน ขอแบบหวานๆ ส่งท้ายหน่อยนะคะ :-[
เรื่องใหม่ชื่ออะไรหรอคะ แนวเรื่องประมาณไหนอะคะ ยังไงทำลิงก์บอกไว้หน่อยนะคะ จะตามไปค่ะ :กอด1:
********************
ฐิธิมานะ สลับเสียงกันนะคะ ต้องเป็น ทิฐิมานะ นะคะ
คือไม่ตามไม่ได้นะน้องมิ เหอๆๆ ถือเป็นคำขู่ มีอีกตอนครับ หรือไม่ก็สองตอนแล้วแต่อิอิ เพราะตอนนี้กำลังร่างโครงเรื่องของเรื่องใหม่ เนื้อเรื่องประมาณแอบรัก แต่เน้นบรรยายคร้าบ
เศร้านิดๆไม่มาก เพราะว่าคนเขียนเองถนัดเรื่องเศร้า หรือดึงอารมณ์มากๆ มันสะใจดี อิอิ
แต่รับประกันตอนท้ายจบดี คิดว่าดีกว่าเรื่องนี้อีก ไม่นิยมความไม่สมหวัง ว่างๆไปอ่านน้องโยที่จบแล้วให้หน่อยน้า น้องมิ จ๋า อันนั้น ไม่เศร้าเลย เรื่องราวก็เกิดขึ้นแถวบ้านเรา อิอิ เน้น บ้านเรา อ่อนนุช
เดี๋ยวแปะลิงค์ให้น้า จุ๊บๆๆ
-
โว่ว แทนคงไม่เป็นหรอกมั้ง เลิกกันไปนานแล้วนี่
แต่พีทมัน แ ร ด มานานแล้วเหมือนกันนะ หึ
พี่โต้ พี่ภูมิไปเที่ยวก็ขอให้มีความสุขนะคะ
ขอบคุณนะคะ
:กอด1:
ปล. อ้าว พี่ไม่ได้ถนัดเรื่อง ฮา หรอกเหรอ เข้าใจผิดมานานแล้วเหรอเนี่ย เห็นแต่งญี่ปุ่นสนุกมากกก
-
สะใจนังพีทสุดท้ายก็ต้องเป็นเอดส์ มั่วดีนัก
แต่ขอนะคุณอิ๊ก ไม่อยากให้พี่แทนเป็นอ่ะ เพราะยังไงซะพื้นฐานจิตใจขอพี่แทนก็เป็นคนดี
ส่วนทัน เรื่องมันจบไปนานแล้ว และตอนนี้ทันก็ดีกับภูมิแล้ว ไม่อยากให้มีการแก้แค้นใดๆกันอีก
สุดท้ายน้องภูมิกับโตโต้ ขอให้รักกันสวีทหวานแหววบ้าง
น้องภูมิมีความจริงๆซักทีนะคะ :กอด1:
คุณอิ๊กว่างๆก็มาเที่ยวตลาดเอี่ยมสมบัติบ้านเค้าบ้างกะได้นะ อิอิ ^^
-
ภาวนาขออย่าให้แทนเป็นเลย ถึงเมื่อก่อนจะแอบแอนตี้แทนนิดๆ
สงสารแทนอ่ะค่ะ
รออ่านเรื่องใหม่นะคะ :o8:
-
รอดูต่อไป........ :เฮ้อ:
-
โฮะๆๆ กรรมตามทันแล้วอีพีท เอดส์แดกเลยเป็นไง โสน้าหน้า กร๊ากกก ส่วนแทน จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีนะถ้าเป็นเอดส์ หึหึหึ
-
อินังพีท เป็นเอดส์ซะแล้ว...
ถึงจะไม่ชอบหน้าพี่แทน ก้ไม่ได้อยากให้พี่แทนเป็นนะ...- -
ขอให้พี่แทนไม่ได้เปนเอดส์
-
โกรธคนแต่งเรื่องนี้แล้วด้วย เค้ายิ่งฝึกงานยุ่งๆอยู่มาทำให้ติดซะงั้น
อิอิ
ชอบบบบบบ
-
:z13:คุณอิ๊กได้อีกแล้ว 55
**********************
พีทเป็นเอดส์จริงๆด้วย
ไม่สงสารไม่สะใจ ออกแนวเฉยๆและสมเพชมากกว่า
สิ่งที่พีทได้รับเหมาะสมกับการกระทำที่ผ่านมาแล้วนี่นะ
แต่..แทน..คงไม่เป็นหรอกมั้ง
คิดว่าพีทคงติดหลังจากไปได้ผู้ชายท่านนั้นที่สนามหลวงนั่นแหละ
คือ ถึงแทนจะทำร้ายภูมิแต่พื้นเพไม่ใช่คนจิตใจเลวร้าย แค่โลเลไปตามเปลือกนอกที่มองเห็น
เลยไม่อยากให้ให้แทนเป็นเอดส์ตามพีทไปด้วย แค่ให้แทนรู้สึกผิดกับการที่ทิ้งภูมิไปตลอดนั่นแหละดีแล้ว
ส่วนพีทน่ะ สำส่อน อืมมมม..คำนี้น่าจะเหมาะ ใช่มั้ย
ถ้าติดเอดส์เข้าซักวัน ก็ไม่ได้น่าแปลกอะไร
ว่าแต่ท้ายที่สุดแล้วพีทจะสำนึกได้หรือเปล่าว่าสิ่งที่ทำกับภูมิและ คงจะเคยทำไม่ดีไว้กับคนอื่นๆด้วยน่ะ มันผิด!
คุณพี่โตโต้กับภูมิเค้าจะสวีทกันแล้วใช่มั้ย :m13:
:กอด1:คุณอิ๊กให้กำลังใจ
^
^
^
+1 knightofbabylon เป๊ะมาก!...แทงแรงก็ว่างั้นเหมือนกัน :กอด1:
-
ถ้าจะจบแล้วอย่าจบเลยนะคะ แต่ก็อยากให้มีตอนพิเศษบ้างนะคะ
จะตามอ่านเรื่องต่อไปคะ แต่ขอแนวแบบนี้นะคะ แอบชอบเป็นพิเศษ
อ่านแล้วก็นะ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง สนุกจัง
รักภูมิ รักโต้ ตอนอ่านเรื่องนี้มีประมาณสิบหน้า ตอนนี้ขึ้น 100 หน้าแล้วดีใจกับคนเขียนคะ
สะดุดกับคำว่าเรื่องนี้ไม่มีนายเอกอ๊ะ คงแบบนี้มั้งเพราะภูมิร้าย แรง ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
สนุกมากคะ :L1:
-
ผมว่าแทนมีสิทธิ์เป็นนะ พีทไม่ใช่พึ่งมั่ว ทำมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนพี้ยา ก็เคยเอาสดมาแล้วไม่ใช่เหรอ
ดังนั้นผมว่าสุดท้ายผู้เขียนล่ะเป็นคนตัดสิน จะว่าไม่เสี่ยงเลยก็ไม่ได้
เป็นเอดส์น่ะ ไม่ตายครับ จะตายเพราะโรคแทรกซ้อนมากกว่า
-
กลับมาเล่าเรื่องให้ฟัง
ก็วันนั้นเราต้องตื่นแต่เช้าไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ประมาณตีสี่
แล้วทีนี้ก็แบบ...อยู่ๆก็มีโตโยต้าแคมมี่สีขาวมันปล๊าบบบแล่นเข้ามาจอด
ไอ้เราก็ด้วยความเป็นคนฉลาดเลยอยากรู้...เรื่องชาวบ้าน ก็ชำเลืองมอง
เห็น...ผู้หญิงสวย รูปร่างดี ภูมิฐานบ่งบอกว่ามีเงินและการงานหน้าที่ดี ประจำอยู่ตำแหน่งคนขับ มีผู้ชายที่อธิบายไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดีนั่งอยู่ข้างๆ
เขาใส่เสื้อยืดธรรมดา กางเกงราคาถูก รองเท้าแตะ...
แต่แค่นั้นยังไม่พอ...เบาะหลังยังมีอีกคู่ สวยดูดีไม่แพ้กัน นั่งคู่กับผู้ชายอีกคนอยู่
แค่นั้นก็เราก็พอจะรู้แล้วแหล่ะว่าเมื่อคืนสี่คนนี้เค้าไปเอ็กเซอร์ไซกันมา
ผู้ชายไหว้ผู้หญิงเสร็จก็เปิดประตูลงมาจากรถ...พร้อมกับดอกกุหลาบแดงอีกคนละดอก
เราไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี...กับสิ่งที่เห็น เพราะเพิ่งเคยเห็นผู้ชายขายน้ำ...ว่าเขาทำงานกันแบบนี้เองหรอ...
แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือเราไม่เคยเห็นผู้หญิงเที่ยวผู้ชายมาก่อน
มันเลยค่อนข้างสะเทือนใจ...เพราะรูปร่างหน้าตาและฐานะอย่างหล่อนทั้งสองคน...น่าจะนอนกับผู้ชายที่ดีกว่านี้
บางทีหล่อนอาจจะนอนกับแฟนรวยๆของหล่อนก็ได้...แต่ทำไม??
เง้อออออ~ :เฮ้อ:
-
+1 ค่า o13
พีทเป็นเอดส์นะว่าแล้วว่าต้องเป็น
ส่วนแทนไม่น่าเป็นหรอกมั้งเพราะว่าพีทน่าจะติดเพราะไปมีอะไรกับไอ้นั่นอ่ะนะ :เฮ้อ:
สมน้ำหน้าชีวิตแล้วมั้งนั่น มั่วเสียขนาดนั้นเอง เหอะๆ
ขอให้ภูมิรับรักโตโต้เสียทีนะ :กอด1:
-
จะจบแล้วเหรอคับ
แฮปปี้นะครับ :L2:
-
ตอนหน้า ถ้าจะจบแล้ว
ยังไง ก็ขอ NC :haun4: ของพี่โต้กับน้องภูมิ ด้วยน่ะครับ
อ่านแล้ว เครียดมานาน...ขอเป็นโบนัสให้กับเรื่องนี้หน่อยเหอะ
น่ะคร้าบบบบบ อิ๊กกี้
รักกัน ก็ต้องมีตามใจกันบ้างอะไรบ้าง ใช่ป่ะ ฮ่าฮ่า
:pig4:
-
จะจบแล้วเหรอ...อืม ก้อสมควรแล้ว
ให้ภูมิมีความสุขกะโต้ไป
ส่วนพีท ...บัวใต้น้ำก้อยังเป็นบัวใต้น้ำ
ส่วนแทน...ขอให้รอดล่ะกัน
ตอนจบ....ขอคู่โต้ภูมิหวานๆนะคะ
-
จะจบแล้วหรอไรท์เตอร์
หง่า
อยากอ่านโตโต้กับภูมิหวานๆ ประมาณว่าโลกนี้มีเพียงเราสอง
ไรท์เตอร์อ่า เราดันอยู่นะ จะชิ่งไปแต่งเรื่องใหม่ได้ไง
อย่าถอดใจสิไรท์เตอร์ - - :seng2ped:
:call: :call: :call: :call: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ผลกรรมตามสนองพีทแล้วจริงๆ :เฮ้อ:
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะพี่อิ๊ก อยากอ่านตอนหวานๆของโต้กับภูมิอีกซัก2-3ตอน
ส่วนเรื่องใหม่ตามไปอ่านแน่นอนค่ะ :L2:
-
ไม่อยากให้พี่แทนเป็นตามนังพีทเลยอ่ะ
ปล่อยให้นังพีทมันเป้นไปคนเดีนวไม่ได้หรอครับคุณอิ๊กเห็นแก่คนอ่านตาดำดำเถอะครับ
พี่แทนไม่น่าจะถึงกับติดโรคแบบนี้นะครับTT^TT
-
อ้อ!เพิ่งจะนึกออก ถ้าไอ้แทนมันเป็นเอดส์จริง แล้วทันละ?? แต่ทันป้องกันคงจะปลอดภัยนะ พ่อยอดขมองอิ่มของช้านนนนน
-
จุดสุดท้ายของพีท ก็คงไม่พ้น..เรียกร้องเองดีนัก มั่วแต่ไม่ป้องกัน..
แทนลองไปตรวจก่อนดีมั้ย
ส่วนทัน....หวังว่าคงไม่กลับมาทวงบุญคุญแบบแย่ๆนะ...
-
กรรมแท้นะพีท ช่วยไม่ได้ที่ต้องเจอแบบนี้
ทำตัวเองแท้ๆ...คงได้มาจาก500 คราวนั้นละพีทเอย..
ถึงแม้จะโกรธแทนทวีก็ไม่อยากให้แทนทวีรับเชื้อไปด้วย
คงไม่โชคร้ายถึงขนาดนั้นหรอกมั้งแทนทวี
คุณโตโต้กรี๊ดดด ออกรับออกหน้าออกตาว่ารักน้องภูมิ
น่ารักที่สู๊ด....น้องภูมิก็เริ่มเปิดใจให้แล้ว
จะจบแล้วหรอค่ะเรื่องนี้
คงได้คิดถึงน้องภูมิแย่
-
อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาไหลอ่ะครับ
สงสารพีท
คนเราขาดสติ แค่ครั้ง
-
เศร้ามานานแล้ว
ขอหวานๆให้มดเอียนสักตอนนะ
-
พี่อิ๊กกี้....แปะลิงค์ให้หน่อยค่า
จาตามไปอ่านอีกเรื่องที่จบแล้วอ่ะค่ะ
จะตามอ่านทุกเรื่องของพี่อิ๊กกี้นะจ๊ะ........^0^
-
มารอลุ้นผลของแทน
-
พี่อิ๊กกี้....แปะลิงค์ให้หน่อยค่า
จาตามไปอ่านอีกเรื่องที่จบแล้วอ่ะค่ะ
จะตามอ่านทุกเรื่องของพี่อิ๊กกี้นะจ๊ะ........^0^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13937.0
เรื่องนี้เรื่องแรกนะครับ ชื่อเรื่องให้รักนำทางใจ อิอิ หว๊านหวานน้า เป็นเบาหวานป่าว ถ้าเป็นแนะนำหาอะไรมาเตรียมไว้ด้วยน้า อิอิ เดี๋ยวเบาหวานขึ้น เหอๆๆๆๆ
ก่อนอ่านถามป้านัท กะพี่กานดาดูก่อนได้น้าว่าน่าอ่านหรือเปล่า อิอิ อีกเรื่อง ออนแอรืไปเรื่อยๆ คร้าบ My Sweetheart valentine เชียร์น้องญี่ปุ่นเร๊วกำลังแข่งแบดฯอยู่เลย อิอิ
-
สมน้ำหน้าพีท แต่ยังไงก็ไม่อยากให้แทนติดเอดส์ไปด้วยอ่าาาา สงสารแทน
-
เห็นเปลี่ยนหัวแล้ว เลยมาปูเสื่อรอชมฉากปิดค่ะ :o8:
เดี๋ยวมาช่วยดึงม่านนะคะ o18
-
ปิดฉาก
"แทน เป็นอะไร ออกมาคุยกับพี่ก่อน แทนเปิดประตูหน่อย"
หลังจากรับโทรศัพท์จากพีทเสร็จก็ทรุดตัวลง เสียงร้องของแพทย์หญิงศิริกานต์ทำให้แวนวิ่งออกมาดู แต่แทนทวีวิ่งขึ้นมาบนห้องของตัวเองแล้ว
"เปิดประตูให้พี่หน่อยแทน แทนมีอะไร เปิดประตูให้พี่หน่อย"
แวนยังคงทุบประตูเสียงดัง บิดามารดาเองก็ลุ้นอยู่ด้านล่างเกาะกุมกันอยู่
"อย่ามายุ่งกับผม ออกไป๊"
แทนทวีโต้ตอบลอดผ่านประตูออกมา
"แทน มีอะไร บอกพี่มาแทน พี่เป็นห่วงนะ เปิดประตูให้พี่หน่อย"
น้ำเสียงอ่อนอ้อนวอน นานพอสมควรแทนทวีถึงยอมเปิดประตูให้ พอก้าวขาเข้าไปในห้องแวนเองถึงกับร้องออกมา
"แทน"
แทนทวีน้ำตาเอ่อนองหน้าหัวโดนทึ้งยุ่งเหยิงสภาพช่างน่าเวทนานัก
"มีอะไรแทน เกิดอะไรขึ้น"
แวนปรี่เข้าไปจับแขนเขย่าอยู่
"พี่ พีทเขาเป็นเอดส์"
"อะไรนะ"
แวนครางออกมาเปล่งเสียงแทบไม่ออก หน้าซีดเผือดลงร่างแทบทรุด
"ใจเย็นๆแทน เรายังไม่ได้ไปตรวจ อย่าเพิ่งตีโพยพีพายไปก่อน"
"ผมจะทำยังไงดี พี่แวน ผมจะทำยังไงดี"
"ไปตรวจกันแทน เราคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก"
"ผมกลัวพี่แวน ผมกลัว"
"เราไม่ได้ป้องกันเหรอแทน"
แวนถามขึ้นไม่ได้มีจุดประสงค์จะบั่นทอนความรู้สึกของน้องชาย เพราะตอนนี้เองความรู้สึกเขาคงไม่มีอะไรจะบั่นทอนหรือทำร้ายได้แล้ว เพราะมันแหลกสลายไปแล้ว
"ผมป้องกันตลอดนะพี่แวน ทั้งกับภูมิเอง ผมก็ป้องกันตลอด แต่พีทเองไม่อยากให้ผมใส่ถุงแต่ผมไม่เคยนะพี่ ผมจะติดไหม"
แทนทวีพูดออกมาดูเลื่อนลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"แทน งั้นไม่ต้องกลัว เราป้องกันตัวน่ะดีแล้ว พี่ว่ามันไม่ติดหรอก ดีแล้ว"
"ผมกลัวพี่"
น้ำตายังคลอที่เบ้าตาแวนเองก็พยายามปลอบ จนแทนทวีรู้สึกดีขึ้นจึงพากันไปตรวจ ระหว่างที่รอแทนทวีเหมือนตกนรกทั้งเป็นนั่งสั่นกระสับกระส่ายรออยู่หน้าห้อง ตรวจ มือเย็นแต่เหงื่อเปียกชุ่ม แวนเองก็คอยกุมมืออยู่ตลอดเวลาไม่ห่าง ผลตรวจออกมาแล้ว แทนทวีไม่มีเชื้ออยู่ ครั้งสุดท้ายที่มีอะไรกับพีทคือตอนที่บอกเลิกกับภูมิบุญมันนานมาแล้ว อีกทั้งทุกครั้งเขาก็ป้องกันตัวอย่างดี แม้ตัวพีทเองจะอ้อนวอนแต่แทนทวีก็ไม่ยอม ไม่เสียชื่อที่เป็นลูกของหมอ
"หมดเรื่องกันไปเสียทีนะลูก"
แพทย์หญิงศิริกานต์ลูบหัวบุตรชายปลอบอยู่
"พ่อครับแม่ครับ แทนอยากจะบวช"
ตัดสินใจแล้วผ่านเรื่องร้าย ทำเรื่องไม่ดีมาเยอะ อยากจะทำจิตใจให้สงบหันหน้าพึ่งทางธรรมบ้าง หวังให้ใจเย็นลงสงบลงบ้าง มารดาถึงกับสะอึกน้ำตาร้องไห้ออกมา
"ดีแล้วลูก ดีแล้ว"
ไม่มีใครขัด ทั้งบิดามารดาต่างเห็นดีเห็นงามไปด้วย แทนทวีบวชเงียบๆที่วัดที่จังหวัดตาก อยากออกห่างจากความวุ่นวายสับสนของเมืองใหญ่ ภูมิบุญเองพอรู้ข่าวก็ก็ตามขึ้นไปกราบขอขมา เพราะเป็นเวลาที่ต้องขึ้นเหนือกับโตโต้พอดี
"สบายดีเหรอโยม"
บาดลึกลงใจ น้ำเสียงที่เย็นสงบสายตาที่แน่นนิ่งไม่ไหวติง ภูมิบุญเม้มปากแน่น
"ครับหลวงพี่ กระผมสบายดี มากราบขอขมาหลวงพี่"
น้ำตาปริ่มออกมาแต่กระพริบตาถี่ๆไล่ม่านน้ำตาออกไป
"โยมภูมิ อาตมาไม่ติดใจอะไรแล้ว ที่ผ่านมามันเป็นวิบากกรรมของอาตมาเอง โยมเองเป็นคนดี หมั่นทำดีต่อไปนะ เรื่องที่แล้วที่ผ่านถือว่าชดใช้กรรมต่อกัน อย่าคิดอาฆาตแค้นต่อกันเลยนะโยม"
"กระผมไม่มีอะไรติดใจแล้วครับหลวงพี่ ไม่เคยติดใจอะไรกับใคร"
"ดีแล้วโยม โยมรู้ตัวไหมว่าโยมเป็นเหมือนเพชร อย่าเสียใจน้อยใจไปถ้าลิงมันจะไม่เห็นค่าของเพชร เพราะเพชรถึงอยู่ในที่ร้อนหรือเย็นเพชรก็ยังเป็นเพชรวันยังค่ำ ความดีมันจะเป็นเกราะคุ้มภัยให้กับโยม เจริญพรนะโยม"
ก้มลงกราบพร้อมน้ำตา หลวงพี่เดินเข้ากุฏิไปแล้ว ส่วนภูมิบุญยังไม่เงยหน้าขึ้นจากพื้น น้ำตาไหลออกมา โตโต้เข้ามาจับร่างดึงขึ้น
"ภูมิ"
"พี่ ภูมิดีใจเหลือเกิน ภูมิปลื้มใจที่เห็นหลวงพี่เขาคิดได้แบบนี้"
"เราไปกันเถอะภูมิ อนุโมทนากับพระท่านด้วย"
ทั้งสองประคองร่างกันออกไปจากวัด เนิ่นนานแสนนานกว่ามรสุมมันจะผ่านพ้นไป มีทั้งลูกน้อยลูกใหญ่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้เผชิญอยู่ไม่ขาดตอน ต่อสู้ผ่าฟันกับมันมาตลอดไม่เคยหวั่น ไม่ได้อยากให้มันออกมาในรูปแบบนี้ ไม่ได้อยากให้มันบีบคั้นใครหลายๆคนแบบนี้ ชีวิตของแต่ละคนมันล้วนแล้วมีทางขีดไว้ให้ไปตามแต่ละบุญกรรมที่สั่งสมมา ชะตาชีวิตถูกลิขิตเอาไว้แล้ว ผลกรรมที่กระทำหนุนให้สู่ที่หมายหรือร่วงลงที่ต่ำ
"ชั้นติดคนอื่นก็ต้องติดเหมือนกัน ชั้นไม่มีความสุข คนอื่นก็อย่าหวัง"
แม้จะไอเรื้อรังหน้าตาซูบผอม มือไม้เนื้อหนังเหี่ยวย่นลง ผิวพรรณที่เคยสดใสเปล่งปลั่งก็หมองหม่นลง พีทเองไม่ยอมแพ้ต่อโรคร้าย ที่ไม่ยอมแพ้คือไม่ยอมอยู่นิ่งรักษามัน ทุกคืนเขาตระเวนออกไปหาเหยื่อ แถวสนามหลวงไปมาหมดแล้ว เปลี่ยนที่เป็นเธคที่สีลม ตลาดอตก แยกลำสาลี ที่ไหนที่มีแหล่งของเกย์เขาจะตระเวนไปทุกที่ และทุกคืนเขาก็จะมีคนติดสอยห้อยตามมาด้วยทุกคน ทุกครั้งที่ระเริงรักเขาจะบอกให้คู่ขาไม่ต้องใช้ถุงยาง หรือถ้าใช้เขาเองก็จะแกล้งเอาเล็บจิกข่วนถุงยางนั้นให้มีสภาพไม่สมบูรณ์ คืนนี้ก็เช่นกัน พีทเอาเครื่องสำอางทาตัวลบเลือนริ้วรอยทั้งบนใบหน้าและตามตัว อาการทางร่างกายที่เริ่มฟ้องออกมามันไม่ได้เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด พอทาเครื่องประทินผิวลงไปใบหน้าที่เหี่ยวหมองไปก็กลับมามีชีวิตชีวาเหมือน เดิม จุดหมายปลายทางของเขาคือเธอย่านรัชดา พีทบ่ายหน้าออกจากบ้านในเวลาที่ตนคิดไว้ พอไปถึงก็สอดส่องหาเหยื่อสายตาที่ยังใช้การได้เป็นอย่างดี
"วันนี้ก็ครบสามร้อยแล้วสินะ หึหึ"
แสยะยิ้มออกมาสายตาก็ยั่วยวนมองหาเป้าหมายต่อไป
"เอ๊ะนั่นมันพีทนี่ ใช่พีทคนที่เคยมีเรื่องกับน้องภูมิไหมต้น ได้ข่าวว่าเป็นจ๊ะนี่"
หินนั่นเองเขามากับต้นและเพื่อนร่วมงานอีกสามคน ฉลองปิดโปรเจกต์ที่กาญจนบุรี พอต้นหันมาตามคำบอกเล่าของหินก็ซุบซิบกัน
"เลวที่สุด นี่มันกะจะเอามาแพร่เชื้อให้ทุกคนเหรอเนี่ย"
"อย่าไปยุ่งกับมันนะ"
พีทเองไม่ได้สนใจมองเดินรอบเธคอยู่มองหาคนที่เขาต้องการ สายตาไปสะดุดกับหนุ่มรุปร่างงามหน้าตาดีคนหนึ่งที่อยู่ในวงล้อมของผองเพื่อน ท่าทางเหมือนกำลังเรียนอยู่ไม่น่าจะเกินมหาวิทยาลัย พีทปรี่เข้าไปหาทันที
"น้องครับ น่ารักจังนะครับพี่เลี้ยงเหล้าเอาไหม"
โพล่งขึ้นกลางวง ของฟรีจะมีใครปฏิเสธอีกทั้งหน้าตาของคนที่เสนอเหล้าฟรีก็เด่นสะดุดตา เสียงน้องๆร้องขึ้นอย่างดีใจ
"อยากสั่งอะไรเต็มที่เลยครับน้องๆพี่ทุ่มไม่อั้น"
เป็นไปอย่างที่ใจคิด พีทแสยะยิ้มออกมาแล้วเข้าไปคลุกคลีกับเป้าหมาย
"เอาแล้วไหมล่ะ ไม่ได้นะต้องไปเตือนน้องเขาหน่อย อนคตจะดับวูบเพราะอีเปรตนี่แน่ๆ"
หินพูดขึ้นแล้วคอยสังเกตการณ์อยู่ พอถึงเวลาเธคเลิกน้องๆก็เมามายไม่ได้สติ
"เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านนะครับน้อง"
พีทไม่สนใจใครลากตัวเขาออกไปแล้ว
"นี่ต๊อป ทำไมทำแบบนี้ ทำไมเมาขนาดนี้ไหนบอกจะมาแป๊บเดียว"
หินปรี่เข้าไปทำท่ารู้จักพูดออกไปดึงแขนเขาไว้
"หือ พี่เป็นใคร"
"อย่ามาพูดแบบนี้นะต๊อป พี่เป็นใครก็เป็นเมียเธอน่ะสิ นี่แกเป็นใครปล่อยผัวชั้นเดี๋ยวนี้นะ"
หินดึงมือเขาออกมาไม่อยากแตะตัวพีท แสดงท่ารังเกียจออกมา
"น้องพี่มีเรื่องจะบอก อย่าเพิ่งโวยวายไป"
หินกระซิบบอกเขา
"อะไรพี่ ไม่คุยผมจะไปกับพี่เขา"
"นอกใจพี่เหรอต๊อป ไปเลยแกอีหน้าด้าน ยังจะมายืนอยู่ ผัวเมียเค้าจะคุยกัน ไปให้พ้น"
หินแสดงท่าทางเกรี้ยวกราดออกมา พีททำหน้างงๆแล้วยอมเดินหนีไป จิ๊ปากออกมาแค้นใจอยู่แต่ก็ไม่ใช่ประเด็น ที่นี่ไม่ได้ไปที่ใหม่ก็ได้
"ไอ้น้อง อยากเป็นเอดส์เหรอ ไม่รู้เหรอว่าอีนั่นมันเป็นเอดส์ เห็นแก่ของฟรีนะเรา"
พอพีทเดินห่างออกไปหินก็พูดขึ้น เพื่อนๆเขาหลีกทางให้กลับกันไปหมดแล้ว
"เฮ้ย พี่เอาอะไรมาพูด"
"หรือจะให้เรียกให้มันกลับมาหา หือ พี่รู้จักมันเพระมันเคยมีเรื่องกับเจ้านายของพี่ แต่มันไม่ได้รู้จักพี่หรอกนะ พี่ไม่ได้อะไรกับเราหนอกนะ แต่เห็นท่าทางเหมือนยังเรียนอยู่ ไม่อยากให้เสียอนาคต"
เขาเริ่มมีสติหน้าซีด
"ไปกลับบ้าน อย่าไปกับใครง่ายๆแบบนี้อีก"
หินบอกแล้วเดินหันหลังให้
"พี่ ขอบคุณมากนะครับ"
เขาเรียกไว้แล้วยกมือขึ้นไหว้ หินพยักหน้าให้
"พี่"
"อะไรอีก"
"ผมไม่เหลือตังค์เลยอ่ะ"
"นั่นให้มันได้อย่างนี้ มาเที่ยวอะไรไม่มีเงิน ปล่อยให้ไปกับอีเอดส์นั่นดีไหม"
ท่าทางของเขายังเมาร่อแร่อยู่ หินส่ายหน้า
"หลุดจากอีนั่นเดี๋ยวชั้นก็ฟาดเอาซะหรอก"
หินพูดออกมาก่อนจะไปส่งเขาที่หอพัก ส่วนพีทขับรถตรงไปยังสถานที่เดิมคือบริเวณวังสราญรมย์ วนรถอยู่สองสามรอบก็ได้เด็กมาสามคน ไปยังที่เดิม ทำเหมือนเดิมไม่ได้เกรงกลัวต่อบาปกรรม บาปที่ตัวเองรับมามันไม่พอเพียงมันต้องแผ่ให้คนอื่นได้รับกรรมนี้ด้วย กรรมหนอไม่มีวันยุติ ไม่มีวันจบสิ้น ร่างที่แบกเอาเชื้อโรคนำพามันไปทุกที่เพื่อแพร่กระจายมันออกไปจนวาระสุดท้าย ของชีวิต ไม่ใช่มีเพียงแต่เขาที่เป็น แต่ใครหลายคนที่ติดบ่วงกรรมไปด้วย อนิจจา บ่วงกรรมมันตีแผ่วงกว้างออกไปไกลแสนไกล จากคนนั้นไปคนนี้ จากแค่สามร้อย มันจะจบที่จำนวนเท่าไหร่ จากแค่สามร้อยที่เขาป้ายราคีให้ มันจะยังเพิ่มจำนวนต่อไป จากร้อยเป็นพัน จากพันเป็นอีกหลายพัน
ด้านพลอยงานแต่งงานถูกกำหนดขึ้นแล้วปลายปีหน้า จัดที่เดิมคือเขาค้อตอนนี้รักใคร่กับกายเป็นอย่างดีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำ ร่วมกันมามันผสานใจสองใจให้รักผูกพันกันเหนียวแน่น กายเองไม่คิดว่าจะรักพลอยได้มากมายขนาดนี้ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งเห็นว่าพลอยไม่ใช่แค่ผู้หยิงธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องคอยทำตัว หวานเพื่อให้หมู่ภมรมาตอม แต่พลอยเป็นผู้หญิงที่เป็นผู้หญิงจริงๆ กริยามารยาทไม่ถึงกับดี จริตก็มีแต่พองาม ทำอาหารก็ได้ ทำงานก็เก่ง อีกอย่างคืนพลอยมีเพื่อนที่ดี เพื่อนที่เอื้ออาทรต่อกันในทุกเรื่อง คอยพยุงฉุดรั้งกันในยามคับขัน ทางบ้านของกายพอใจกับว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้มาก รักจนอยากจะจับแต่งให้เร็ววัน ส่วนบาสเองก็สอบเข้าคณะมัณฑณศิลป์ของสิลปากรได้ เขาดีใจมากแม้จะเรียนเป็นหน้าที่หลักแต่ก็ยังออกแบบงานให้กับทางบริษัทอยู่ เรื่อยๆ บาสเป็นคนขยันหัวดี ไม่มีแววเกรเรก้าวร้าวเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่หอพักแล้ว เพราะเขาได้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของโตโต้ ห้องข้างๆภูมิบุญ บาสเองเอาไปเอามาก็ติดคุณอภิสรามาก เพราะเวลาออกแบบชิ้นงานมาก็เอามาอวด คุณอภิสราเองนอกจากเข้าวัดกับจันทร์แล้วก็มารอรับลุกหลานกลับจากเรียนหรือ ที่ทำงาน น่าประหลาดแท้แม้คนเหล่านี้จะไม่ใช่ลุกหลานในไส้ เป็นใครมาจากไหนก้ไม่รู้ แต่ความประพฤติกริยามารยาทมันมีค่ากว่าสายเลือดเสียอีก ทุกคนมีความสุข ความสุขที่ดูเหมือนจะเลือนหายไป หรือความสุขที่อาจจะมีความทุกข์เข้ามาบดบังในช่วงเวลาหนึ่ง แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแล้ว
"จอดตรงนี้ก่อนได้ไหมครับพี่โต้"
ภูมิบุญร้องขึ้นเมื่อกำลังเดินทางกลับที่พักหลังจากที่ขับรถตระเวนเที่ยว ทั่ว ทั้งเมืองลำปาง ปลายเดือนธันวาคมอากาศที่หนาวเย็นแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณบรรยากาศแห่งความสุข กระจายตลบอบอวลไปทั่ว ทุกพื้นที่ประดับประดาไปด้วยไฟแสงสี บ้านเล็กเมืองใหญ่ไม่ต่างกัน บรรยากาศของความสุขของใครหลายๆคน ดวงตะวันกำลังจะลับฟ้า ลับปลายภูเขาที่อำเภอเถินที่สวยงามจับใจนัก แสงสีส้มอมแดงทาระยับอยู่ทั่วทั้งขอบฟ้า ภูมิบุญเปิดประตูรถออกไปสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกจ้องมองแผ่นฟ้านั้นเนิ่นนาน
"ดูได้แป๊บเดียวนะครับ เดี๋ยวมืดก่อน"
เสียงทุ้มดังอยู่ข้างๆหู โตโต้เดินเข้ามาสวมกอดจากข้างหลัง ไม่ขัดขืนไม่ค้านไหว แต่เอามือกอดกระชับแขนของเขาให้แน่นขึ้น
"ครับ ภูมิขอดูแป๊บเดียว สวยจังนะครับ"
"อืม ภูมิรู้ไหมพี่มีความสุขที่สุดเลยนะที่ได้มาที่นี่กับภูมิ"
"ภูมิก็มีความสุขครับ มีความสุขมาก"
ภาพชายสองคนที่ยืนโอบกอดกันอยู่ระหว่างทาง เบื้องหน้าเป็นหุบเขาสีเขียวจนดำ มองไกลออกไปเป็นเทือกเขาที่ตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า เงาของทั้งคู่ทอดยาวพาดผ่านถนนไป สุขใจ อิ่มใจเหลือเกิน นานแสนนานที่แบกความทุกข์มา นานแสนนานที่ทนฝืนเกลียดชังกันมาทั้งที่หัวใจเอนไหวเข้าหากัน จะปิดบังความรู้สึกนั้นไปใย ในเมื่อหัวใจมันตรงกัน
"หลับตาก่อนสิภูมิ ยืนรอตรงนี้แป๊บนะ"
โตโต้บอกให้ภูมิบุญทำตามก่อนที่จะเดินเข้าไปหลังรีสอร์ท ตระเตรียมกับทางรีสอร์ทให้เตรียมสถานที่ให้
"มีอะไรเหรอครับพี่โต้"
"ตามมาครับ เดินระวังนะ"
โตโต้โอบอยู่ด้านหลังดันร่างให้ไปในทิศทางที่ตัวเองต้องการ พอถึงที่ก็บอกให้ภูมิบุญลืมตา
"ลืมตาได้ครับภูมิ"
โคมไฟหลากสีสันปักห้อยอยู่บนไม้ไผ่ รายรอบไปด้วยตะเกียงเทียนบนพื้น โต๊ะตรงหน้ามันคืออาหารเย็นที่ประดับประดาไปด้วยแสงเทียน ดอกไม้ ภูมิบุญพอเปิดตาก็อ้าปากค้าง น้ำตาไหลออกมา
"พี่โต้"
โผเข้ากอดร่างของคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง กอดแน่นสะอื้นไห้ออกมา
"ร้องไห้ทำไมครับคนดี หือ พี่ทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ"
"มะ ไม่ใช่ ภูมิดีใจ ดีใจที่สุด"
โตโต้เองก็ยิ้มออกมาใบหน้าเปี่ยมสุข ภูมิบุญเองก็กอดกระชับแน่นกว่าเดิม วิมานบนดินที่โตโต้จัดเตรียมไว้มันได้พาหัวใจของภูมิบุญล่องลอยไปไกลแสนไกล หัวใจที่บอบช้ำมันกลับมามีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง กลัวไหมที่จะเริ่มรักใหม่ ไม่เคยกลัวกับความรัก ไม่ได้มั่นใจ แต่ไม่มีอะไรให้ต้องพะวง จะรักก็รัก จะมีใจก็ปล่อยมันไป นี่มันคือใจฉัน นี่มันคือความสุขของฉัน จะเจ็บอีกแล้วยังไง จะทรมานอีกมันก็ไม่ตาย รักมากยิ่งทุกข์มากแต่ใช่ว่าทุกคนจะหล่อเลี้ยงความรักเหมือนกัน ไม่แน่คนๆนี้อาจจะเป็นคนที่เติมเต็มความสุขให้ใจได้ตลอดเวลา เวลาที่ร่างท้อใจเหี่ยว เวลาที่เราต้องการใครสักคน ก็ได้แค่หวังว่าเขาคนนี้จะยืนอยู่เคียงข้างกัน จะว่าไปแล้วชายคนนี้อยู่เคียงข้างมาโดยตลอด ตั้งแต่เขากลับมาแม้จะไม่ลงรอยกันแต่เขาก็อยู่ข้างๆตลอดมา ขอให้อยู่อย่างนี้ตลอดไปเถอะนะ แม้ผมจะทำตัวไม่ได้น่ารักเหมือนนางเอกในละคร ก้าวร้าวปากเสียไปบ้าง แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้มีใจไว้เผื่อให้ใครอื่นอีก รักเพียงคนเดียว รักมาเนิ่นนาน ที่รักของผม
จบบริบูรณ์
Ps. สักหน่อยนะครับ เฮ้อ ลากกันมานานเนอะกว่าจะจบลงได้ ทรมานบีบใจกันมานาน แต่ผมเองก็ไม่ชอบจบแบบเศร้า เพราะในเนื้อเรื่องมันก็รันทดมามากพอแล้วจึงอยากให้ทุกเรื่องจบแบบนี้ แม้ในชีวิตจริงมันจะไม่อย่างนี้ก็เถอะ เหอๆๆๆ
ขอบคุณมากนะครับสำหรับทุกคนที่คอยติดตามอ่าน ตอนเขียนก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากไม่ได้หวังว่าจะมีคนอ่านเยอะๆ แต่เรื่องนี้ทะลุร้อยหน้า แว้กกก ดีใจนะเนี่ย ลืมบอกถ้าอ่านดีๆจะเห็นว่าผมพยายามแทรกคำสอนทางพระพุทธศานาลงไปบ้าง อย่าเพิ่งเบื่อนะครับ คิดว่ามันเข้ากันได้ดีกับเนื้อนิยาย เนอะ อ่านขำๆ ไม่ได้เก่งกล้าสามารถอะไรหรอกครับ แต่อยากจะแชรืความรู้สึกกับเพื่อนๆ ความรู้ผมก็ไม่ได้ค้นหาเท่าที่ควร เพราะเวลาหลักคือทำงานกะนอน เหอๆๆ พอตื่นก็นั่งเลย แต่สถานที่ที่วนไปเวียนมาอยู่แต่เขาค้อกับเชียงใหม่ เพราะเคยไปมา เขาค้อสวยมากจริงๆ อิอิ อันนี้ไม่ได้นั่งเทียนเขียนเอาน้า เหอๆๆ คนเขียนไม่นั่งครับ แว้กกกก ยังไงก็ขอบคุณทุกความห่วงใย ความใส่ใจที่มีให้กัน สำหรับแฟนๆเก่าที่เคยตามมาตั้งแต่ น้องโย ขอบคุณมากที่ยังรักผม แม้จะห่างหายกันไปบ้าง สำหรับแฟนๆที่เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ยินดีต้อนรับคร้าบบบ หวังว่าเรื่องที่เขียนจะให้ความบันเทิงใจได้ไม่มากก็น้อย และหวังว่าเพื่อนๆจะติดตามเรื่องต่อๆไปของผมนะครับ อิอิ คือพลังเยอะไปหน่อยช่วงนี้ เวลาหัวมันไหล มันก็ไหลนะ ไหลจนโมโหตัวเองที่พิมพ์ไม่ทัน
สุดท้าย ขอบคุณอีกครั้ง ไม่ได้เอ่ยนามใครเป้นพิเศษนะครับ อย่าว่ากันน้า รักทุกคน ผมแม้จะไม่ค่อยตอบเม็นต์แต่อ่านทุกอันนะครับ อิอิ อ่านบ่อยด้วย บางทีคิดอะไรไม่ออกก็กลับมาเปิดอ่าน กำลังใจจากตัวหนังสือของเพื่อนๆคือแรงผลักดันให้ผมเขียนต่อไปได้ ก้มหวัคารวะครับ ที่รักของผม
อิ๊กกี้
เขียนโดย eiky [/color]
-
จิ้มไว้ก่นเด้อ
หุหุ
________________________
พร่ำส่งท้ายเรื่อง อย่าถือสา
นี่ละหน่าฟ้าหลังฝน งดงามเสมอ อ
วันนี้ฝนตกหนักมะได้ไปใหนเลย
เลยมาเฝ้ารอนิยายคุณ อิค เห็นมะ
เม้นแรก ถ้าไม่รักไม่รอหรอก
เรื่องนี้คือเรื่องแรกที่ทำให้ผมได้รู้จัก
พี่อิ๊คๆ ตอนแรกไม่กล้าเปิดหรอก
เห็นชื่อเรื่องแล้วก้อกลัวอะเน้อ
แต่มันก้อหักห้ามไม่ได้ ก้อรองอ่าน
อ่านไปก้อติดแหงกเลย ตั้งแต่ตอนนั้น
ก้อรีเพมาตลอด และก้อมีโอกาศกลับไปอ่าน
ตั้งแต่เรื่องแรกของพีอิ๊ค พี่โย ขอบอกว่าร้องให้กระจาย
และก้อเรื่องญี่ปุ่น ฮากระจาย ขอชมว่าพี่อิ๊คแต่งเก่งมา
ได้ทุกอารมณ์เลย และก้อจะติดตามผมงานต่อไปด้วยนะคับ
ขอสมัครเป็นแฟนครับเลยก้อ ได้ หุหุ
เรื่องใหม่แนวใหน ชื่อเรื่องอะไร มารีพาพบอกกันบ้านนะ
อย่าลืมว่ามีแฟนคลับคนนี้ยังรอติดตามอยู่
สุดท้าย...
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมาก ตอนจบก้อน่ารักหุ หุ
แต่อยากอ่านตอนพีทใกล้ตายอ่ะ แบบว่าน่าจะสำนึกบ้างก่อนตาย
อะไรประมาณ เนี๊ย พร่ำมานานต้องไปและนะ พี่อิ๊ค ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะคับ
และก้อคำสอนดีๆ ที่พอจะนำมาใช้ในชีวิตได้บ้าง ขอบคุณนะ
รักกันๆ :L2:
-
ดึงม่าน แล้วก็เต้นฉลอง
:z2: :z2: :z2:
ในที่สุดน้องภูมิก็จบแล้ว ต่อไปคงคิดถึงแน่ๆค่ะ :monkeysad:
ธรรมดาต้องเข้าบอร์ดมาอ่านน้องภูมิทุกวัน พอปิดม่านแล้วใจหายเหมือนกันนะนี่ :o12:
ขอบคุณ คุณอิ๊กกี้สำหรับบนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ :L2:
จะรอชมและติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ :กอด1:
(รวมถึงเรื่องน้องญี่ปุ่นด้วย :m1:)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L1:
ปล.ขอตอนพิเศษมั่งก็ดีนะคะ :m5:
-
:กอด1:
:L2:
:pig4:
-
ผลตรวจออกมาแล้ว แทนทวีไม่มีเชื้ออยู่
ชิ!
ขอบคุณสำหรับตอนจบค่ะ หมดเวรหมดกรรมกันซะที
คนอ่านหมดเวรเรื่องนี้ แต่ตอ้งมีกรรมไปอ่านเรื่องใหม่อีก... :เฮ้อ:
ไม่ใช่ไรนะ ชอบบบบ :laugh:
จบแบบนี้ต้องรีเควสตอนพิเศษ คะ
-
จบแล้วจริงหงะ?
จบแล้วจิงเหรอ?
ไม่อยากให้จบเลย
แต่ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่มีวันเลิกลาเนาะ
อ่านเรื่องนี้ทีไรทำให้ระลึกได้เสมอว่าคนทำดีย่อมได้ดี
แม้ในสังคมจะไม่เห็นชัดเจน
แต่รอบตัวเราก็มีอยู่จริงๆ
และก็เชื่อว่าในโลกมีคนอย่างน้องภูมิอยู่จริงๆ
ขอบคุณอิ๊กกี้ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน
ติดตามผลงานของอิ๊กกี้มาตลอดเห็นการพัฒนาการในด้านต่างๆแล้วชื่นใจ
เป็นกำลังใจให้อิ๊กกี้สร้างสรรค์เรื่องราวดีๆต่อไป
ตอนนี้รีบแว๊บไปหาน้องญี่ปุ่นต่อ
:L2: :3123: :L1: :pig4:
-
รักกันครับ
:L2:
:pig4:
-
จบ...ซะแล้ว :sad11:
เรื่องนี้เป็นนิยายที่แปลกแล้วก็น่าสนใจ ตลอดเรื่องพูดถึงการแค้นและการเอาคืนกันในหลายๆรูปแบบ
มีทั้งแง่คิดที่ดีและไม่ดี สอดแทรกอยู่ตลอด วัฏจักรของตัวละครไม่ซ้ำซาก แปลกใหม่และมีมิติ
อ่านแล้วได้แง่คิด ได้แรงใจ หลายๆครั้ง สะใจ และ เศร้าใจ
สนุกมาก ขอบคุณที่รังสรรค์ผลงานดีๆเช่นนี้ ขอสมัครเป็นแฟนคลับได้ไหม :-[
อ่านมาทุกเรื่อง ชอบจัง ขอกอดทีนะ ฮ่าๆ :กอด1:
o13
-
จบแล้ว :m15: คนดีๆแบบภูมิก็มีสิ่งดีๆที่เหมาะสมกับการประพฤติตัวรออยู่
ส่วนพีทไม่อยากจะพูดถึง....โถความคิดคนจบเมืองนอกเมืองนา คิดได้แค่นี้ใช่ป่ะ..แทนที่จะเอาเวลาไปรักษาตัว
เฮ้อ :เฮ้อ: รู้สึกเหงาจังนิยายดีๆสนุกๆที่เราตามอ่านจบไปอีกเรื่องแล้วอ่ะ
อ้อนพี่กี้ขอตอนพิเศษ โต้ภูมหวานๆมั่งได้ป่าวอ่ะคร๊า :m13:
-
:L2: ส่งดอกไม้มาแทนคำขอบคุณ ที่ไรเตอร์มอบความบันเทิง ที่แฝงแนวคิดดีๆ
ให้ได้อ่านกันมาตลอดระยะเวลาหนึ่ง ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จะรออ่านผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ
-
ขอตอนพิเศษหวาน ๆ ๆ นะ
-
อา จบซะแล้ว สนุกทุกตอนตั้งแต่ตอนแรกเลย
แล้วจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆนะคะ
-
ฮิ้วววววววววววววววววววววว จบแล้ว
นังพีทนี่นะ...ไม่อยากจะพูดเลยจริงๆ
พี่หินกับน้องต๊อปจะมีเรื่องราวสานต่อมั้ยน้อ~
รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ ^^
-
คล้ายคุณ jimmyFG
ตอนแรกก็เลี่ยงไม่อ่านเรื่องนี้ แต่เห็นว่าคนแต่งขยันมาต่อเหลือเกิน เสียงตอบรับท่วมท้น
พอได้ลองอ่านสักครั้งก็ถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว
-
พี่อิ๊กค๊บ พี่ภูมิจบจริงแล้วเหรอ ไม่มีตอนพิเศษมาให้สั่งลามั่งเหรอคับ :o12:
นังพีท มันสุดยอดมาก ถึงมันจะชั่วจะเลวอย่างไร ความผิดมันก็แค่ตาย :m16: เฮ้อ ง่ายมาก
หลวงพี่แทนก็คิดดีทำดีต่อจากนี้ซะเลยนะครับ อะไรดีๆมันจะได้เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง
บาส นี่ก็ต้องเป็นเด็กที่พื้นฐานทางความนึกคิดดีมาก ขนาดพ่อแม่รังแกฉันยังทำอะไรไม่ได้เลย
พี่พลอยก็นะ ความจริงใจตรงไปตรงมาก็ทำให้ได้คนรักทีดี พี่กายก็เอาชนะใจพี่พลอยด้วยความดีได้
พี่ภูมินี่ดูๆแล้วน่าจะเป็นเทวดานะครับไม่ใช่มารหรอก ดูง่ายๆ คนรอบๆข้างของพี่ภูมิมีความสุขทุกคน
คุณโตโต้ในที่สุดก็กลับตัวได้รู้ใจตัวเอง แล้วก็ทำสำเร็จซะด้วย ก็เลยมีความสุขซะ
พี่อิ๊ก ขอบคุณนะครับเรื่องนี้ชอบครับ รักพี่อิ๊กด้วย :-[
-
จบไปอีกเรื่อง สนุกแบบแปลกๆๆ ไม่มีนายเอกจริงๆๆ
คิดเหมือน คห.บน อยากได้ตอนพิเศษหวานๆของพี่โตโต้กับน้องภูมิซักตอนน่ะค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และสนุกมากๆๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะคับ :pig4:
-
จบแล้วเหรอครับ ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีๆที่มีมาให้อ่านน่ะครับ
-
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆ
นิยายของคุณeiky สนุกทุกเรื่อง
ทั้งน้องภูมิ น้องโย และน้องญี่ปุ่น
และรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ชีวิตคนเราก็เท่านี้ มีคนรักมีคนชัง มีทุกข์มีสุข ปะปนกันไป
อย่างแทนทวีต้องถือว่าเพราะพ่อแม่สั่งสอนมาดี ครอบครัวเป็นภูมิคุ้มกันที่ดี
ถึงจะนอกลู่นอกทางไปบ้างตามประสาวัยรุ่น แต่สุดท้ายแล้วก็ได้คิด คิดได้ในที่สุด
ส่วนตัวอย่างของอิพีท คือ ตัวอย่างที่พ่อแม่ไม่มีเวลาสั่งสอนหรือเป็นพวกที่ว่าสั่งสอนแล้วไม่จำ
เพราะฉะนั้น จึงคิดหรือทำอะไรไม่เคยไตร่ตรอง ไม่เคยคิดที่จะให้อะไรกับใคร
จนตัวเองจะตายอยู่แล้วยังคิดแค้น ทำร้ายคนอื่นเขาไปทั่ว โทษว่าเป็นความผิดของคนอื่นไปซะทั้งหมด
คนแบบนี้ตายไปก็เป็นได้แค่สัมภเวสีที่แม้แต่นรกยังไม่ต้องการ
ส่วนภูมิบุญก็สะท้อนถึงด้านมืดของจิตใจคนได้ดี ถึงแม้ว่าจะยึดถือคำสั่งสอนดี ๆ
แต่บางครั้งคนเราก็อดไม่ได้ที่จะทำอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้
คนนี่นะไม่ใช่พระโสดาบันที่จะอภัยให้ได้โดยไม่มีข้อแม้
เรื่องนี้ก็เป็นตัวอย่างที่ดีที่จะสอนใจของคนอ่านไปด้วยว่า ทำดีย่อมได้ดี
ให้กำลังใจทั้งคนเขียนและคนอ่านนะคะ
... สุดท้ายจะมีตอนพิเศษมั๊ยน๊า แบบว่าช่วงหลัง ๆ พี่โตโต้มีบทน้อยมากเลย
-
ขอบคุณคุณอิ๊ก สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ :L2: :pig4:
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยก็ว่าได้ที่เค้าอ่านแล้วเม้นตั้งแต่ตอนแรก(ปกติจะอ่านไปเรื่อยๆก่อนแล้วค่อยเม้น :m23: )
รักเรื่องนี้ รักภูมิค่ะ ติดเรื่องนี้มากมายยิ่งกว่าละครซะอีก
ที่จริงก็อินกับเรื่องนี้มากๆเช่นกัน เพราะแต่ละสถานที่เราก็รู้จักและคุ้นเคย ก็แถวอ่อนนุชนะแหละ
เอาเป็นว่าเรายกเรื่องนี้ให้เป็นที่1 ในใจเราเลยหล่ะกันค่า o13
+1 ให้คุณอิ๊กค่ะ รักคุณอิ๊กมากมาย :จุ๊บๆ:
-
:L1:จบซะแล้ว รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ
-
ในที่สุดก็จบแบบ happy ending แต่จะเสียก็ตรงอีพีทเนี่ย นอกจากจะไม่สำนึก แล้วยังสร้างเวรสร้างกรรมอีก ไปรับความทรมานในนรกต่อแล้วกัน ชิชะ
ส่วนหลวงพี่แทน ขออนุโมทนาบุญด้วยแล้วกันนะคะ เฮ้อ!โนคอมเม้นต์ต่อ
ภูมิกับโตโต้ ดีแล้วที่ไม่กลัวทีเเริ่มต้นใหม่ ตีมือๆๆๆ
สุดท้ายอยากบอกว่า... รักอิ๊คกี้ที่สุดเลย!!!
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบค่า
ในที่สุดน้องภูมิก็มีความสุขในตอนท้าย ดีใจ ๆ
จะติดตามผลงานของคนแต่งต่อไปนะค่า :bye2:
-
สนุกมากเลยค่ะ ดีใจที่จบแบบ Happy
แต่น่าเสียดาย น่าจะมี NC ของน้องภูมิกะพี่โต้ ส่งท้ายอีกนิดนิ :impress2:
อ่านเรื่องนี้แล้วได้อารมณ์ประหนึ่งนั่งไวกิ้ง ทั้งลุ้น ทั้งตื่นเต้น ทั้งหวาดเสียว สารพัด
น้องอิ๊กกี้ แต่งได้สนุกมากๆ
ยังบวกให้ใครไม่ได้
ขอมอบ :L2: และ :กอด1: จากใจค่ะ
รออ่านญี่ปุ่นและเรื่องต่อไปนะคะ :L1:
-
"กมฺมุนา วตฺตตีโลโก....สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม”
ใครทำอะไรไว้ย่อมได้สิ่งนั้นตอบแทน ไม่ต้องรอถึงชาติหน้า!!! ชาติน้ามันก็ตามเราทันแล้ว
กรรมก็เหมือนกับเงา ตามติดเราไปทุกที่ เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง แต่มันก็ไม่เคยหายไปไหน...
:3123:ขอบคุณอิ๊กกี้ ที่ทำให้มีเรื่องดีๆให้อ่านกันจนถึงวันนี้
จบซะแล้วแอบใจหายอยู่เหมือนกัน หายไปทำงานส่งอาจารณ์กลับมาก็จบซะแล้ว :เฮ้อ:
ขอบคุณอิ๊กกี้ และตัวละครทุกตัวที่ทำให้เรื่องราวดำเดินมาถึงวันนี้
ไม่ว่าชีวิตจะดีหรือร้าย ก็ขอให้รักกันๆ
+1กอดอิ๊กกี้ :กอด1:
-
จบแว้ววว...
---HaPpY EnDInG---
-
:sad11:จบแล้วเหรอ.....รีบๆๆหาเรื่องใหม่มาให้อ่านเร็วๆๆนะครับ...คิดถึง :pig4:
-
:จุ๊บๆ: + 1 ส่งท้ายสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
จบไปซะแล้ว สำหรับที่นี่ไม่มีนายเอก แต่ถึงคุณอิ๊กกี้จะบอกอย่างนั้นภูมิบุญก็เป็นนายเอกตัวหนึ่งที่ประทับใจน้องมินะคะ ใฝ่หานายเอกบุคลิกแบบนี้มานาน ขอบคุณคุณอิ๊กกี้นะคะที่สร้างให้ภูมิบุญมีตัวตนขึ้นมา
แล้วเจอกันใน "สนิมน้ำค้าง" นะคะ :กอด1:
ปล. ขอลิงก์เรื่องใหม่ด้วยค่ะ หาไม่เจอ :sad4: (หรือยังไม่ได้โพสคะ :confuse: )
-
อ๊ากกกก จบเร็วจังอ่า อยากให้มีต่อจัง :sad11:
ว่าเเต่จะมีตอนพิเศษพี่หินกับน้องต๊อป ป่ะไรเตอร์ :z1:
:pig4: :pig4:
-
แอบเสียดายที่เรื่องนี้จบแล้ว...อยากให้มีตอนพิเศษของโต้กับภูมิจังเลยค่ะ :monkeysad:
ยังไงก็ขอบคุณพี่อิ๊กมากๆเลยนะคะ ที่เขียนเรื่องราวดีๆแบบนี้ขึ้นมา
อาจมีบางตอนที่เครียดหรือบีบคั้นไปบ้าง แต่จริงๆแล้วเรื่องนี้ได้ให้ข้อคิดได้อย่างมากมายเลยค่ะ
ขอบคุณจริงๆ :L2:
-
ว้า จบซะแล้ว ชอบตอนจบจังค่ะ
พี่เขียนจบได้ดีจังเลยย มันสรุปทุกอย่างที่ให้เราอ่านแล้วมีความสุข!!!!!! :o8:
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีดีอย่างนี้ให้ได้อ่านกัน
แล้วจะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
ปล. ช่วยอย่าเศร้านะคะ เรื่องหน้า อิอิ
:bye2:
-
พี่ไม่สบาย...หายไป 2-3 วัน....กลับมา....น้องภูมิถึงบทสรุปแล้ว
:mc4:ยินดีกับความสุขที่น้องภูมิได้รับ....
ยินดีกับโตโต้ที่ได้เพชรไปครอง.....
ยินดีกับพระแทนที่พบความสงบสุข...
ยินดีกับพลอยที่มีกายเป็นรักแท้จริงใจ.... :mc4:
และเศร้าใจกับความคิดของพีท...
คนที่ไม่เคยรู้ตัวว่าผิด...แม้จะใกล้ตาย... :เฮ้อ:
:pig4:ขอบคุณน้อง eiky กับนิยายดี ๆ ที่สอดแทรกหลาย ๆ
อรรถรสให้อ่าน....ขอบคุณกับความขยันและความต่อเนื่อง
ที่ไม่เคยปล่อยให้คนอ่านต้องรอคอยนาน :pig4:
และจะติดตามนิยายเรื่องต่อไปของน้อง eiky นะจ๊ะ
กด + ให้กับนิยายเรื่องนี้ o13
:L1: น้อง eiky :L2:
-
จบแล้วรึนี่. Happyเสียทีนะภูมิ
-
ขอบคุณนะที่รัก คิคิ
ที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่าน
จับจิต จับใจมาก
เป้นกำลังใจให้ ไม่ว่าจะทำอะไรต่อ
ขอบคุณมากจริงๆ จร้า :กอด1:
-
ในที่สุดภูมิก็มีความสุขซะที :กอด1:
+1 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่าจบแล้วจริงๆหรอเนี๊ยะ :monkeysad: :sad11:
พระแทนบวชไม่สึกเลยหรอนั่น
เอ่อพีทไม่รู้จะว่าไงดีเป้นแค่คนเดียวไม่ได้ต้องแพร่
โหแล้วเรื่องใหม่นี่เรื่องไรหรอครับ
แต่ว่ามันจบแล้วจริงๆหรอ ใจหายแปลกนะนิ
รอเรื่องใหม่อยู่นะครับยังไงก็บอกๆมั่งนะครับ :L2:
-
ขอบคุณคุณอิ๊กเช่นกันค่ะ จบได้ดีมากจริงๆ
ไม่เคยอ่านนิยายลักษณะนี้มาก่อนเหมือนกัน
บอกตามตรง ติดใจสำนวนการเล่าที่เอาคำสอนทางพระพุทธศาสนามาใช้ด้วยนี่แหละ
บวกกับการผูกเรื่อง และที่ถูกใจที่สุด การแก้แค้นเอาคืนของภูมิ เหนือมากๆ
สุดยอดอ่ะ แค้นเป็นแค้น แหลกเป็นแหลก
สะใจในอารมณ์มากๆ มากจริงๆ
(เวลาภูมิแค้น บางอารมณ์ก็เหมือนเห็นอะไรในตัวเอง แว้บๆ :laugh:)
ทำให้เรื่องนี้ สนุกมาก แล้วเรื่องนี้ก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่เราติดมากด้วย
เห็นได้ชัดๆ คนที่คิดได้ กับคนที่คิดไม่ได้ จุดจบช่างต่างกัน
แวนกับแทน บาส แล้วก็ทันด้วย นี่คือคนที่คิดได้
ส่วนพีทกับนิตา นี่ก็คือคนที่ทำยังไงก็ไม่มีทางคิดได้
สำหรับเรา คำว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ไม่ได้หมายความว่าไม่ปกป้องตัวเอง
ปล่อยให้ใครมาทำอะไรก็ได้ไม่โต้ตอบ มันไม่ใช่..
อนุโมทนาสาธุกับแทนด้วย ดูสงบมากเลย
ส่วนบาส จากตอนแรกระแวงนะว่าจะสร้างปัญหาให้ภูมิ สุดท้าย น้องแกคิดได้แล้วก็เป็นเด็กดีซะด้วย ปลาบปลื้ม ฮ่าๆๆๆๆๆ
ติดมัณฑณศิลป์ด้วย ^^ (ศิลปากรนะคะไม่ใช่สิลปากร)
หุหุ แต่ภูมิกับโตโต้ยังไม่สวีทกันอย่างที่คิดเลยอ่ะ มีตอนพิเศษมั้ยคะ?
อยากได้ฉากสวีทปนสยิว :-[
:กอด1:คุณอิ๊กเป็นการขอบคุณ
-
ปิดม่านไปอย่างสวยงาม ภูมิแฮปปี้สะที แต่อยากได้เอ็นซีหวานๆภูมิโตโต้ส่งท้ายจัง
-
ขอบคุณ eiky ครับ
ที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านจนจบ
ขอบคุณจริงๆ
-
จบแล้ว
:pig4:ค้าบ
สนุกมากมาย
-
พี่ไม่สบาย...หายไป 2-3 วัน....กลับมา....น้องภูมิถึงบทสรุปแล้ว
:mc4:ยินดีกับความสุขที่น้องภูมิได้รับ....
ยินดีกับโตโต้ที่ได้เพชรไปครอง.....
ยินดีกับพระแทนที่พบความสงบสุข...
ยินดีกับพลอยที่มีกายเป็นรักแท้จริงใจ.... :mc4:
และเศร้าใจกับความคิดของพีท...
คนที่ไม่เคยรู้ตัวว่าผิด...แม้จะใกล้ตาย... :เฮ้อ:
:pig4:ขอบคุณน้อง eiky กับนิยายดี ๆ ที่สอดแทรกหลาย ๆ
อรรถรสให้อ่าน....ขอบคุณกับความขยันและความต่อเนื่อง
ที่ไม่เคยปล่อยให้คนอ่านต้องรอคอยนาน :pig4:
และจะติดตามนิยายเรื่องต่อไปของน้อง eiky นะจ๊ะ
กด + ให้กับนิยายเรื่องนี้ o13
:L1: น้อง eiky :L2:
ว่าอยู่หายไปไหนมา เหอๆๆว่าจะพีเอ็มไปหาแล้วนะวันนี้
ป่วยหายยังคร้าบพี่กานดา รักษาสุขภาพด้วยน้า อากาศมันบ้าๆบอ
สำหรับทุกคนขอบคุณมากครับ วันที่ ๑ ตุลาคมเจอกันครับ เรื่องใหม่ ชื่ออยู่ท้ายของชื่อผมเลยครับ ส่วนน้องมิจ๋า ลิงค์เรื่องเก่าอยู่รีบนๆก่อนตอนนี้น้า
สำหรับเรื่องใหม่ เน้นกลิ่นอายบ้านนอกท้องทุ่ง บรรยายเยอะๆ เน้นท่าทางของตัวละคร ไม่อยากจะบอก ส่วนหนึ่งเป็นเรื่องจริงจากคนเขียนเอง แว้กก ได้ยินอย่างนี้แล้วไม่ใช่ไม่ตามอ่านกันน้า หุหุ
จุ๊บๆๆ เจอกันนะคร้าบ
-
:impress2:รอเรื่องใหม่นะครับ :o8:
-
ว้าวววว แฮปปี้มาก ๆ เลย
ขอบคุณมาก ๆ เลยครับ เป็นเรื่องที่ดีจริง ๆ
สะท้อนสังคนในแง่มุมที่ดีมาก ๆ เลย
-
สนุกมาก ไม่อยากให้จบเลย สั้นไปนิดนะ
คนอ่านก้อได้ผ่านทุกข์สุขพร้อมน้องภูมิ
ขอตอนพิเศษนะ writer
เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องใหม่
+1
-
น่าจะมีตอนพิเศษนะไรท์เตอร์ ชอบบทสุดท้ายจริงๆ ไรท์เตอร์เขียนได้ดีมาก บทของแทนทวีพูดกับภูมิ พาลน้ำตาจะไหลเอา แต่ไม่หนำใจ สวีทของน้องภูมิกับพี่โต้เลย
ไรท์เตอร์จ๋า จ๊ะ
บทพิเศษ จงมา
จงมา
จงมา
nc
ืnc
nc
5555555555555+ :angry2: :z1:
-
:pig
ขอบคุณครับผม
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนึงครับ จบซะแล้ว :L2:
-
เรื่องจบอย่างสมบูรณ์แล้ว ขอบคุณอิ๊กกี๊มากเลยที่เขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกัน
ถึงแม้เจ้จะยังไม่ได้อ่านเท่าไร เพราะเนี้อเรื่องที่มาม่า ทรมารคนอ่านสุดๆ
ไว้เจ้ทำใจได้เจ้จะมาตามอ่านต่อนะค่ะ รักเรื่องนี้จริงๆ(แต่ใจไม่กล้าพอที่จะอ่าน.....ซะงั้น)
รอตามผลงานอิ๊กกี๊เสมอค่ะ :กอด1:
-
จบแบบนี้สิค่อยมีกำลังใจอ่าน จะรอชุดใหม่ละกันครับขอบคุณกับงานเขียนดีดีแบบบีบคั้นจิตใจแบบนี้ครับ
-
ตั้งสติก่อนเม้นท์
วันนี้ไปข้างนอกตั้งแต่บ่าย กลับบ้านก็สองทุ่มครึ่งแถมยังเปียกฝนอีกกก
พอเข้าเล้ามาก็เห็น...Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) ปิดฉาก ๒๖ กันยายน ๒๕๕๓ P.103 Thank You!!!...
วินาทีนั้นก็เลยใจหายแวบบบ อารายว้า จบแล้วหรอ??? คือคิดว่าพี่อิ๊กจะเว้นช่วงแล้วต่อจนจบ หัวใจโหลงเหลงเลย
คอมเม้นท์สำหรับตอนสุดท้าย...
อยากบอกว่าคนเขียนจบได้อย่างลงตัว อารมณ์มันต่อเนื่องไม่มีสะดุด
พีทมันก็ยังเป็นพีทที่สันดานอยู่วันยังค่ำ บัวไม่พ้นตมเสียที ได้แต่สงสารคนที่เป็นเหยื่อในความเลวระยำของพีทมัน
เป็นคนเดียวไม่ได้ต้องเป็นตัวพาหะไปแพร่เชื้อ...เลวส์สิ้นดีเลยเมิง แถมยังมาแพร่รัชดาบ้านชั้นอีกนะ :m31:
แทนทวี...อนุโมนาบุญหลวงพี่ด้วย นึกถึงตอนที่ตัวเองไปนอนวัดถือศีลเลย พระธรรมทำให้เราสงบจริงๆ ชีวิตนี้ทั้งชีวิตรู้สึกว่าเพียงพอแล้ว
แต่พอเราไม่ได้ปฏิบัติต่อเนื่องเหมือนที่เคร่งครัดอยู่ในวัดก็กลับมาเป็นใหม่ อย่างเนี่ยแหล่ะที่เขาว่า ศาสนาคือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
เพราะถึงแม้ว่าพ่อแม่จะดูเหมือนเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด แต่ในความจริงไม่ใช่หรอก แม้กระทั่งบางครั้งเรายังไม่เข้าใจตัวเราเองเลย
ศาสนาเป็นความสงบนิ่งที่สยบเรา...
น้องบาส...น้องบาสเป็นเด็กดีของพี่ๆเค้านะ ขอให้น้องบาสได้ดิบได้ดีในอนาคต พวกพี่เค้าสองคนไม่ทอดทิ้งนายหรอก สู้ๆต่อไป
ส่วนคน...คู่สุดท้าย...คุณโตโต้กับภูมิบุญ ความรักมันลงตัวแล้วเนอะ หวานไม่มาก แต่จริงใจนี่สำคัญ
ทั้งสองคนนี้ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ ไม่ว่าจะดีจะร้าย และนั่นคือบทเรียนว่าต่อไปจะไม่ทำให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นอีก
ขอให้คุณโตโต้รักษาเพชรเม็ดนี้เอาไว้ และคนอ่านก็เชื่อว่าคุณโตโต้ทำได้อย่างแน่นอน
ดูแลและรักภูมิบุญให้มากๆ รักให้เหมือนในทุกๆวันที่ผ่านมา ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ขออย่าให้ความรักที่ยิ่งใหญ่นี้จืดจางลงไป
แม้เรื่องนี้จะจบไปแล้ว แต่ก็ยังเป็นกำลังใจให้กับทุกตัวละครเสมอ
มันเหมือนกับว่า...เรื่องจบแล้ว แต่คนอ่านยังรู้สึกได้ว่าตัวละครยังคงดำเนินชีวิตอยู่ต่อไป...อย่างมีความสุขในทุกๆวัน
ด้วยความรักและผูกพันถึงพี่อิ๊กกี้ จากน้องแทงแรง :กอด1:
-
ใจหาย......นิยายที่เคยมารอทุกคืนกำลังปิดฉาก....
เป็นเรื่องที่คนแต่งไม่เคยหายไปไหน
ต้องมารอทุกวัน...ชอบจริงๆ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์งานดี :pig4:ๆให้อ่าน
-
จบแล้วววววว ซึ้งมากกกก แต่พีทหละ ??? ไม่น่าเลยคนเรา
ชอบแนวการเขียนของพี่อิ๊กกี้มากๆอ่า รีเควสฟิกแนวพีเรียดได้มั้ย
5555555 รักกันๆ คะ :L2:
-
เราชอบนิยายของคุณอิ๊กมากเลยขอรับ
สนุกมากๆ แล้วเรื่องนี้ก็ทำให้เราติดมากตามชื่อเรื่องเลย...เฮโรอีน 555
(อยากชมจากใจจริงว่าเข้าใจตั้งชื่อเรื่องจริงๆ)
ยกนิ้วให้เลยขอรับ
ไม่เสียใจจริงๆที่ตามมาจนจบ
-
:pig4:
ขอบคุณ มั่กๆ อิ๊กกี้
แต่งนิยายดีๆ ประดับไว้ในเล้า อีกเรื่องนึง
:L2: มีความสุขมากครับ ที่ได้อ่านเรื่องนี้
o13 เยี่ยมจริงๆ
-
+1 พี่อิ๊กค่ะ o13
จบแล้วสินะเนี่ย แล้วภูมิก็ได้อยู่กับพี่โต้นะ
พลอยเองก็ลงเอยกับกาย ดีจริงๆเลย :impress2:
ทุกคนมีความสุข :mc4:
-
ขอบคุณครับ
-
เห็นเลยว่าสิ่งที่พีททำไแมันไม่ได้จบแค่ัตัวพีทแต่มันยังทิ้งผลไว้ให้คนอื่นที่ต้องมารับเคราะห์อีกไม่รู้เท่าไหร่...
ส่วนน้องภูมิได้เวลาที่จะมีความสุขเสียทีกับคนที่รักภูมิและพร้อมจะดูแลภูมิอย่างพี่โต้จริงๆ
อนุโมธนากับหลวงพี่แทนทวี
พี่ทัน...ไปไหนไปเหอะ อิอิ
พลอย เพื่อนที่แสนดีก็ได้กับคนดีๆกับพี่กาย ...
ขอบคุณคุณอิ๊กกี้สำหรับเรื่องดีๆที่นำมาแบ่งปันกันค่ะ....สนุกมากมาย... o13
จะเป็นไปได้มั้ย แบบว่าขอตอนพิเศษหวานๆให้พี่โต้กับน้องภูมิ อิอิ ..แบบว่ายังไม่ได้มีตอนหวานกันเลยเหอะ...
ปล....เดี๋ยวจะตามไปอ่าน Boy's Story นะคะ...... :pig4:
-
เราชอบนิยายของคุณอิ๊กมากเลยขอรับ
สนุกมากๆ แล้วเรื่องนี้ก็ทำให้เราติดมากตามชื่อเรื่องเลย...เฮโรอีน 555
(อยากชมจากใจจริงว่าเข้าใจตั้งชื่อเรื่องจริงๆ)
ยกนิ้วให้เลยขอรับ
ไม่เสียใจจริงๆที่ตามมาจนจบ
อ่านแล้วเหมือนคุณRavenเข้าใจว่าชื่อเรื่องคือ เฮโรอีน จริงๆ ชื่อเรื่องภาษาอังกฤษคือ Heroine (ฮีโรอิน)แปลว่า "นางเอก" นะจ๊ะ
-
จบซะแล้ว
ขอบคุณมากเลยนะครับ ที่แต่งเรื่องดีดี ให้ได้อ่าน ผมชอบมากเลยแหละ ><
อ่านแทนหนังสือสอบไปแล้ว
-
ปิดฉากแล้วหรือค่ะ
มีความสุขกับการอ่านเรื่องนี้ทุกครั้ง
แม้บ้างตอนมันจะบีบคั้นอารมณ์ไปบ้าง
จบไปอีกเรื่องแล้วแอบเสียดาย
ไม่ได้มานั่งรออ่านน้องภูมิแล้ว
ขอส่งท้ายเรื่องกับต้องพิเศษหวานๆของน้องภูมิกับพี่โต้
อีกซักตอนเถอะค่ะ...เจ็บปวดมาเกือบทั้งเรื่องละ
ให้น้องภูมิได้มีช่วงหวานๆบ้าง อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
จะติดตามเรื่องต่อๆไป
:z2: :z2: :z2: :L2:
-
จบแล้ววววววววววว :a5:
ขอบคุณWriterหลายๆ
มีตอนพิเศษไหม อยากอ่านตอนน้องภูมิกับโตโต้หวานๆแล้วมีทะเลาะกันนิดนึง อิอิอิ จะได้มีครบทุกรส ฮ่าๆๆ :laugh:
-
:L2: :L2: ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีให้อ่านน่ะ
แล้วจะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆต่อไปจ๊ะ
-
พี่อิ๊กกี้....แปะลิงค์ให้หน่อยค่า
จาตามไปอ่านอีกเรื่องที่จบแล้วอ่ะค่ะ
จะตามอ่านทุกเรื่องของพี่อิ๊กกี้นะจ๊ะ........^0^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13937.0
เรื่องนี้เรื่องแรกนะครับ ชื่อเรื่องให้รักนำทางใจ อิอิ หว๊านหวานน้า เป็นเบาหวานป่าว ถ้าเป็นแนะนำหาอะไรมาเตรียมไว้ด้วยน้า อิอิ เดี๋ยวเบาหวานขึ้น เหอๆๆๆๆ
ก่อนอ่านถามป้านัท กะพี่กานดาดูก่อนได้น้าว่าน่าอ่านหรือเปล่า อิอิ อีกเรื่อง ออนแอรืไปเรื่อยๆ คร้าบ My Sweetheart valentine เชียร์น้องญี่ปุ่นเร๊วกำลังแข่งแบดฯอยู่เลย อิอิ
ป้านัฐยืนยันนอนยันตะแคงยันให้เลย ว่า หวาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาานมาก
เฮอะๆๆ
eiky จบได้สวย แต่..........
ที่ไม่สวยน่าจะเป็นนังเห็ดสดเพาะเชื้อ 555
มีรักอาจจะทุกข์ แต่คนเราหล่อเลี้ยงความรักไม่เหมือนกันทุกคนหรอก ป้าก็คนนึงที่เชื่อแบบนั้น
และป้าก็คงอาจจะเสียใจกับรักมาบ้าง แต่...........
มันก็ไม่ตายจริง ๆ
รักเสมอเหมือนกัน
ป.ล. เรื่องใหม่จะมาเมื่อไหร่บอกด้วย จะตามไปราวี เอ้ย ตามไปอ่าน 555
-
อ๊าก.................. จบแล้ว T^T
ยังอยากอ่านต่ออีกเลยค่ะ รุ้สึกยังหวานไม่สะใจ
คุณอิ๊กขา ว่างๆ มาต่อตอนพิเศษหลังจากนี้หน่อยน้า อยากรู้ว่ารักกันแล้วจะเป้นไง
คิดถึงน้องภูมิค่ะ รู้สึกผูกพัน :-[
ปล. อย่าไปเชื่อคุณอิ๊กนะคะ เรื่องก่อนไม่หวานอ่ะ ดราม่ากว่านี้อีก น้องโยรันทดสุดใจล่ะ :laugh:
นิยายสั้นที่จะเขียนใหม่นี่เป็นเรื่องคุณหินเปล่าคะ รู้สึกมันจะต่อกับน้องในผับได้ยังไงไม่รู้
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ :กอด1:
-
อิ่ม ^^ ขอบคุนพี่ิ่อิ๊กมากๆๆค่ะ
-
ปิดฉากลงแล้ว ผมว่าเรื่องนี้เป็นการเขียนที่ดีเรื่องหนึ่ง
สอดแทรกความรู้และหลักการดำเนินชีวิต ผมชอบในลักษณะความเป็นคนสู้คนของภูมิ ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค แม้จะมีความแรงในตัวมากก็เถอะ
โตโต้ ก็เป็นอีกตัวอย่างของคนเลวที่กลับตัว สมควรได้รับการให้อภัย แต่ของแบบนี้ต้องพิสูจน์กันหน่อย เพราะเท่าที่ผ่านมา ไม่ค่อยมีบทของพี่โต้เท่าไหร่นัก
และสุดท้ายคือพีท คนแบบนี้คงมีอยู่จริง เป็นตัวอย่างที่ดีอีกเช่นกัน ให้เราระวังและป้องกันในการมีอะไรกับคนแปลกหน้า หรือเจอกันตามผับ มันไม่น่าไว้ใจหรอกครับ ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า
เน้อ น้องอิ๊ก ไว้จะตามไปอ่านเรื่องใหม่ แต่ถ้าเศร้าไป ไม่อ่านนะค้าบ ชีวิตจิงก็เหนรื่อยอยู่แล้ว อยากอ่านขำๆ
-
จบแล้วในที่สุด แต่ละคนก็ได้ผลกรรมต่างๆกันไป แต่ดีใจที่สุดท้ายแล้วภูมิได้มีความสุขในที่สุด
-
หมดเวรหมดกรรม มีความสุขในชีวิตซะทีนะค่ะภูมิ :monkeysad:
ดีใจจังที่พี่แทนรอดพ้นเวรกรรม (จากความสำส่อนร่านไม่เลือกแรดไม่ยั้งของนังกระหรี่พีท :beat:)
ขอบคุณมากนะค่ะพี่ eiky สนุกมาก ๆ ตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ :3123:
-
สนุกมากครับ อ๊ะแบบว่า อ่านแบบ วันเดียวจบ
ขอบคุณนะครับที่แต่งเรื่องหนุกๆให้อ่าน
-
+1 ให้คุณอิ๊กกี้
น้องภูมิเป็นคนดี ทำดีต้องได้ดีคับ :L2:
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณที่พี่อิ๊กกี้ แปะลิงค์ให้นะจ๊ะ
ตอนนี้กำลังตามอ่านน้องญี่ปุ้นอยู่จ๊ะ.........อยากจะกรี๊ด.......เริ่ดคร้า...เริ่ด
อีกเรื่องก้อกำลังอ่านอยู่นะจ๊ะ
เปงกำลังใจให้พี่อิ๊กกี้นะจ๊ะ... ^0^
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวและข้อคิดดีๆนะคะ
+1 จ้ะ
-
จุ๊บไปอ่านถึงหน้า 61 แล้ว..
-
อารมณ์ค้างจากเมื่อวาน วันนี้เลยขอมอบเพลงให้กับคุณโตโต้และภูมิบุญ
.
.
.
http://www.youtube.com/v/3zit4i2FiVY?fs=1&hl=en_US&border=1
.
.
.
Can't smile without you :music:
ขอให้คุณโตโต้กับภูมิบุญมีความสุขตลอดไปเน้
รักน้าอิ๊กคิวซัง จุ๊บๆ
:L2: :L2: :L2:
-
ในที่สุดน้องภูมิก็มีความสุขจริงๆเสียที :pig4:
-
จบแล้วหรอ
สังเวช ทั้งสมเพชเจ้าพีท มีคนติดๆไปตั้งกีคนละนั่น นางร้ายของแท้เลยจริงๆ :เฮ้อ:
สวนภูมิกับโต้ โต้คงดีใจนาดูสินั่น ในที่สุดก็ได้ภูมิบุญมาครอบครองเสียที :impress2:
ดูแลน้องดีดีละโต้
นายแทนก็บวชซะแล้ว ดีเหมือนกันที่ไม่ได้ติดโรคจากพีท
และขอหั้ยมีฟามสุขนร้าคับ :bye2:
ปล.ขอบคุณที่อิ๊กที่เขียนเรื่องดีดีให้อ่านกันคับ แนวเวรกรรมตามทัน อย่างนี้ชอบคับผม o13
-
นิยายเรื่องนี้สุดยอดเลย
ให้ข้อคิดด้วยอะ
คุณอิ๊กเรื่องต่อไปอยากได้แนว
ตบจูบๆๆๆๆอะ ขอเป็นแนวมัธยมใสๆๆ
พระเอกโหดๆอะ
-
สนิมน้ำค้าง (Stained Glass)
จะรออ่าน้าส์
^^
-
เห็นด้วยกับรีบน ๆ เรื่องนี้สนุกครบรสจริง ๆ และยังแฝงไปด้วยสาระและคติธรรมต่าง ๆ
อ่านแล้วทำให้ปลงได้ในหลายเรื่อง ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ติดตามอ่านเรื่องนี้มาโดย
ตลอด แรก ๆ ไม่ได้เม้นท์ แต่ต่อมาทนไม่ไหวต้องเม้นท์ให้เกือบทุกตอน ขอบคุณ
ที่แต่งเรื่องสนุกแบบนี้มาให้คนอ่านได้รับความสุข ขอปวารณาตัวว่าจะเป็น fc ที่จะ
คอยติดตามอ่านงานเขียนของคุณต่อไปเรื่อย ๆ ขอบคุณจริง ๆ :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากๆนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ออกมาให้อ่านกัน
เป็นเรื่องหนึ่งที่มีคุณค่ามากค่ะ
สนุกทุกฉากทุกตอน ครบทุกรสชาดในชีวิต
ให้แง่คิด คติธรรมดีๆที่สอดแทรก และเข้ากับการดำเนินเรื่อง สะท้อนปัญหาสังคมอีกด้วย
ชอบตัวละครในเรื่องทุกตัวเลยค่ะ ผูกโยงเรื่องต่อกันได้ดีมาก
อยากเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นเรื่องทรงคุณค่าในใจเลยค่ะ
ปล.ไม่อยากให้เรื่องนี้จบลงเลย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ตามอ่านรวดเดียวจบ
o13 o13 o13
สนุกม้ากกกกก
:pig4: writer
+1 ให้น้องภูมิ
-
สุดท้ายก็จบลงอย่าง Happy Ending มีความสุขจริง ๆ เลย :monkeysad:
ปล.แต่ขอแอบคอมเม้นท์ตอนจบนิดนึงจิ อยากให้ยาวกว่านี้อีกซัก 1-2 ตอน เหมือนมันรวบรัดอ่าา
แล้วอย่าลืมมาบอกเรื่องใหม่กันด้วยน้า จะตามไปอ่านค๊าบบบ
-
ตามไปอย่างช้า ๆ หน้า 67
-
อ่านจบแล้วอ่านอย่างต่อเนื่องไม่หวั่นแม้วันมาม่า อ่านไปโซ้ยไปอย่างเมามัน
สนุกทุกตอนจริงๆ อ่านแล้วสะใจในอารมณ์เป็นที่สุด อยากสู้คนได้อย่างภูมิบ้างอ่ะ
อ่านไปแล้วก็คิดถึงประโยคที่ว่า "เรื่องจริงยิ่งกว่าในนิยาย" เคยสัมผัสมาแล้ว
อ่านในนิยายมันสนุก แต่เรื่องจริงในชีวิตจริงนี่ยิ่งกว่า ได้แต่ทน ทน แล้วก็ทน เท่านั้น
เข้าใจคำว่าอำนาจกับเงิน เลยทีเดียวจะสู้คนต้องมีสองอย่างนี้ด้วยอ่ะไม่งั้นเรามันก็แค่เหยื่อ
:o12:(แอร๊ย!!! นี่ช้านจะมาจิตตกใส่เม้นทำไม เพ้อเจ้อจริงๆ)
:L2:แสดงความยินดีที่ปิดฉากแล้วจ้า ชื่นชมนักเขียน แต่งนิยายได้สนุกดีมากๆ เพิ่งอ่านผลงานนี้เป็นเรื่องแรกก็ติดใจซะแล้วเลยต้องของฝากตัวเป็นแฟนนิยายกันเลยทีเดียว ยังไงน่าจะมีลิ้งค์นิยายเรื่องอื่นๆที่คุณอิ๊กแต่งมาแปะไว้ก็ดีนะ
ปล.จะไปหาเรื่องอื่นของคุณอิ๊กอ่านแน่นอน :pig4:
-
คอมเสีย ปั่นงาน เข้ามาอีกที จบแล้ว :a5:
เดี๋ยวตามอ่านให้ครบก่อนค่ะ แต่ตอนจบอ่านแล้ว ดีจังที่มีความสุขกันทุกคน :man1:
-
ชื่อเรื่องเหมาะมากค่ะ ... ติดมากจริงๆ
เหมือนว่า จะเลิกอ่านไม่ได้เด็ดขาด ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้
ทั้งๆที่เราไม่ค่อยชอบเรื่องที่มันดราม่าเลย
แต่เรื่องนี้อยู่เหนือทุกข้อยกเว้นจริงๆค่ะ
ชอบพลอยกับก้อง เพื่อนแบบนี้เนี่ย ดีจริงๆนะคะ
ถึงจะผ่านความเลวร้ายมาแค่ไหน แต่สิ่งที่อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่าภูมิโชคดี คือ การที่มีเพื่อนแบบ ๒คนนี้ล่ะค่ะ
ในที่สุดเรื่องเลวร้าย (มากๆ) ก็ผ่านไป
สงสารพี่แทนนะ ... แต่มันก็สมควรแล้วค่ะ กับการทรยศคนที่ไว้ใจขนาดนี้
แค่ ภูมิ ยอมคุยด้วย เราว่า ก็เยอะแล้วนะ ... ถ้าพี่แทนไม่มีครอบครัว นี่ก็แย่เลยนะ
อ่านมาหลังๆ ชอบพี่ทัน แฮะ ^^ เหมือนคิดได้ (หลังจากทำเรื่องเอี้ยมากๆไปแล้ว)
แต่ก็ยังดีที่คิดได้ ... ยังดีที่มีด้านนี้ รู้สึกว่า สักวัน พี่ทัน คงจะเจอคนที่ดี
น้องบาสสู้ๆนะ .... ดูเป็นเด็กที่น่าจะมีอนาคต โชคดี ที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี
โชคดีที่ได้โอกาส เพราะถ้าเอาจริงๆ ความสามารถก็ช่วยไม่ได้ ถ้าเราไม่ได้รับโอกาส
อยากให้น้องบาส รักษาความโชคดีของตัวเองไว้ เป็นที่เอ็นดูไปตลอดนะ
แด่ความรักของพี่โตโต้ .... แค่ชื่อ ก็อุ่นแล้ว ^^
-
เยี่ยมมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครับ
-
ในที่สุดก็ปิดฉากลง.... :L2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มีข้อคิดสอดแทรกมาตลอดนะคะ
ไอว่าเรื่องนี้ออกจะตรงกับชีวิตคนเรานะ มีกิเลสเยอะแยะไปหมด
ถึงแม้บางอย่างบางตอนจะดูเหมือนละครไปหน่อยก็เหอะ (ยังไงก็คือนิยายนี่หว่า ไม่ซีเรียสค่ะ)
จะติดตามเรื่องต่อๆไปของพี่แน่นอนค่ะ :กอด1:
ว่าแล้วก็ไปหาญี่ปุ่นจังดีกว่า :oni1:
-
สะเทือน อารม และสะเทือนสันดานตัวเองมากกกก
ขอบคุณสำหรับ เรื่องน่ารักๆนะครับ
สงสารพีทจัง
+1คร้าบบบบ
-
ขอขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ สนุกๆ อีกทั้งมากด้วยคำเตือนและแง่คิดดีๆ ให้พวกเราได้อ่านกันนะคะ o13
จะรอติดตามผลงานต่างๆต่อไปนะคะ รวมทั้งน้องญี่ปุ่นอีกเรื่องด้วย ชอบมากๆ ค่ะ :give2:
-
จุ๊บ 77
-
ไม่มี nc หวานๆของ โตโต้กะภูมิ แล้วหรอ ในเรื่องตอนได้กันยังไม่รักกันเลยอ่ะ
-
คิดถึงภูมิกับโต้อยากอ่านฉากหวานๆของคู่นี้บ้างจังเลยค่ะ
พี่อิ๊กไม่ลองเขียนตอนพิเศษของคู่นี้บ้างหล่ะคะ :impress2:
-
ไม่มี nc หวานๆของ โตโต้กะภูมิ แล้วหรอ ในเรื่องตอนได้กันยังไม่รักกันเลยอ่ะ
เค้ามาเรียกร้องตอนพิเศษแบบนี้ด้วยคน :z1:
-
90 แล้ว..
อีพีท มึงตายแน่.
-
ใจหายนะคะ ใครจะหาว่าโอเวอร์ก็ได้ ถึงเรื่องจะจบไปแล้วแต่น้องมิก็คลิกเข้ามาในกระทู้นี้ทุกวัน มันเป็นความผูกพันนะคะ เคยคลิกเข้ามาเกือยทุกวันเป็นเวลาหลายๆ เดือน พอจบไปแล้วไม่ได้คลิกเข้ามาก็เหมือนขาดอะไรไปในชีวิต :เฮ้อ:
ตอนนี้กำลังอ่านเรื่อง Boy's Story เพิ่งถึงตอนที่ 19 เอง
รอเรื่องใหม่วันที่ 1 ตุลาคม อยู่นะคะ :กอด1:
-
สุดยอด
เป็นตอนจบที่ลงตัวมากๆเลยค่ะ
ชอบๆจิงๆ
ดีใจที่ภูมิเปิดใจอีกครั้ง
ปล พีทแม่งแย่อ่ะ
จะตายแล้วยังพาคนอื่นตายอีก
-
จบแล้ว
:L2: :L2: :L2:
ขอบเรื่องนี้ตรงที่สอดแทรกหลักธรรมนี่แหละ
-
เข้ามาแจ้งข่าว สำหรับตอนพิเศษที่เพื่อนๆอยากอ่านนะครับ
กำลังรวบรวมความหวานขั้นสุดอยู่นะครับ
อดใจรอนิดน้า สำหรับเรื่องใหม่ ออนแอร์แล้วเน้อ เหอๆๆ เพื่อนๆบอกว่ามีกลิ่นรันทดลอยมาแต่ไกล
ไม่มากหรอกครับ เอาพอหอมปากหอมคอเนอะ
รักกันๆๆ
-
เข้ามารอเพิ่มน้ำตาลในเลือดค่ะคุณอิ๊ก :-[
-
รอคอยฉากสวีทปนสยิวอย่างใจจดใจจ่อ
:a9:
-
มานอนรอ
-
รักน้องภูมิ
รักพี่โตโต้
รักทุกๆคน
รวมถึงอิ๊กด้วยน้าคร้าบบบบ
-
จิ้มไว้ก่อนจบ..
-
ฉากพิเศษ สำหรับคนพิเศษ แทนคำขอบคุณครับ
ผ่านวันเวลาที่โหดร้ายยาวนาน ลากร่างลากใจผ่านวันคืนที่ขมขื่น มันไม่ง่ายกับชีวิตแบบนี้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะผ่านมันไปไม่ได้ ทุกข์ เจ็บ ร้องไห้ หัวเราะ ยังไงเสียมันก็คือส่วนหนึ่งของชีวิต จะหลบจะหลีกยังไงมันจะพ้นไปได้ ครั้นตอนเรามีสุขเรามองเห็นความทุกข์ไหม เห็นนะ แต่รสชาติมันเป็นยังไงเราไม่พึงปรารถนาจะสัมผัส เช่นกันครั้นเรามีทุกข์ เราก็จมอยู่แต่กับความรู้สึกนั้น ตรม ยอกอกอยู่ทั้งที่ชีวิตมันมีอยู่สองด้าน ไม่สุขก็ทุกข์เท่านั้นแล เวลาเรามีรักเรามักมองไม่เห็นความผิดหรือข้อบกพร่องของอีกฝ่ายเพราะรักนั้นมันพรางตา หรือแม้หากจะผิดความผิดนั้นมันก็น้อยนิดนัก แต่เมื่อใดหมดรักแม้จะแค่ถอนหายใจมันก็กลับกลายเป็นความผิดมหันต์ นี่ล่ะหนาชีวิตคน เราหล่อเลี้ยงชีวิตอยู่ด้วยสิ่งใดฤๅ ใจ เราเอาใจของตนเป็นที่ตั้งกระนั้นหรือถ้าหากว่าเรามีใจเอนเอียงไปทางไหน ใคร่สิ่งใดมากกว่า สิ่งนั้นก็ย่อมมี่ค่ามีราคาสำหรับเรา ถ้าหากใจเราปิดกั้นให้กับสิ่งใด สิ่งนั้นก็ดูช่างน่ารังเกียจ แต่กระนั้นเพราะคนเรามีใจแบบนี้ โลกนี้มันจึงมีมิติให้เรามีเรื่องราวเล่าสู่กันฟังอย่างไม่รู้จักจบสิ้นจริงไหม
ภูมิบุญเองก็เป็นอีกคนที่ผ่านความโหดร้ายของชีวิตมาไม่น้อย ลากร่างดึงใจผ่านวัยที่ล่วงเลยชีวิตวัยรุ่นตอนต้นที่ไม่เหมือนวัยรุ่นธรรมดาทั่วไป ผ่านมันมาอย่างลำบาก แต่เขาก็ผ่านมันมาได้ ชีวิตที่ไม่ได้สวยงามแต่ก็ประคับประคองมันมาจนล่วงพ้นมาได้ เพราะอะไร เพราะเขาเองก็เอาใจเป็นที่ตั้ง มีรัก มีเกลียด แม้จะมีเกลียดมาก รักมาก แต่ตราบใดที่ยังหล่อเลี้ยงชีวิตให้ผ่านพ้นมันไปได้ พอวันหนึ่งเรามองย้อนกลับมาเราจะเห็นว่ามันไม่ได้ใหญ่โตไปอย่างตอนที่เราเผชิญกับมันเลย อาจจะขันให้กับสิ่งที่เราเคยทำเสียด้วยซ้ำ ความผิดที่คิดว่าใหญ่ในตอนนั้นพอเหลียวมองย้อนกลับไป นั่นน่ะหรือที่เราเรียกว่าใหญ่ ตีอกชกตัวร่ำไห้ให้กับมัน
"พี่โต้ครับอย่านอนตรงนี้นานเลยนะครับ เดี๋ยวไม่สบาย"
เสียงของภูมิบุญดังสะท้อนขึ้นในความเงียบ
"หือ อีกสักหน่อยได้ไหมครับคนดี ขอดูดาวอีกแป๊บเดียว หนาวไหมครับ"
คืนที่ท้องฟ้าสว่างไสวไปด้วยหมู่ดารารายเรียงประดับประดาไปทั่วทั้งแผ่นฟ้า แหงนมองขึ้นไปเหมือนกำลังมองหมู่เพชรพลอยที่ต่างก็อวดอ้างแสงระยับของตัวเอง เล็กบ้างใหญ่บ้าง โซฟาหวายสานที่บุด้วยผ้าฝ้ายอย่างดีมีร่างสองร่างกำลังนอนก่ายกอดกันอยู่บนนั้น ผ้าห่มนวมผืนหนาคลุมร่างเพื่อป้องกันความเหน็บหนาว มือหนาขยับหมวกไหมพรมสีน้ำตาลอ่อนบันหัวของคนที่กำลังซุกหน้าลงกับอก ผ้าพันคอนุ่มละมุนคล้องคอของสองคนเข้าด้วยกัน ร่างกายที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าหนามีผ้าห่มคลุมทับอีกชั้น มันไม่ได้หนาวเหมือนอากาศภายนอกเลย อุ่นไอรักแผ่ไปถึงกันและกัน บนระเบียงบนที่พักมองออกไปเห็นเงาดำมืดของภูเขาเบื้องหน้า ส่วนเบื้องบนคือหมู่ดาวระยับแสงดารดาษแวววาวอยู่ คนตัวใหญ่มีอำนาจพอที่จะสั่งให้พนักงานเอาเตาอั้งโล่มีถ่านคุไฟอยู่สีแดงฉานมาวางอยู่ใกล้ๆ มีสังกะสีรองเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความเสียหายจากความร้อนของไฟนั้น
"พี่มีความสุขจังครับ อยากอยู่อย่างนี้ไปนานๆ อยู่ตรงนี้อีกสักพักนะครับคนดีของพี่"
เสียงที่ทุ้มเบาสบายฟังกี่ทีก็ไม่มีเบื่อยังก้องกังวานอยู่ข้างหู ภูมิบุญเองก็เอื้อมมือขึ้นไปกระชับหมวกไหมพรมสีเดียวกันบนหัวของเขา
"ครับ ภูมิเองก็มีความสุข"
"คิดถึงนะครับคนดี"
"หือ ทำไมล่ะครับ ภูมิก็อยู่ตรงนี้นี่ ยังคิดถึงอยู่อีกเหรอ"
"ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งคิดถึง ใครกันนะเป็นคนบัญญัติคำว่าคิดถึงขึ้นมา"
"น่าจะใช้คำว่าไม่พอสินะครับ"
ภูมิบุญเย้า โตโต้จับปลายคางแล้วขบที่ปลายจมูกเบาๆ
"ใช่ ไม่มีคำว่าพอสำหรับภูมิ พี่ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งคิดถึงเรา อยากจะกอดอยู่อย่างนี้ แม้แต่กอดก็ยังรู้สึกว่าไม่พอ ไม่เคยพอ"
"พี่โต้ รักภูมิมากขนาดนี้เลยเหรอครับ"
คนถูกถามตอบด้วยสายตาที่หวานละมุน หวาบวาบเข้าไปในใจ แทนคำตอบด้วยริมฝีปากหนาอุ่นที่ทาบลงมาอย่างแผ่วเบา ภูมิบุญเองก็เผยอปากรับริมฝีปากนั้น ความหวานดูดดื่มเติมเต็มให้แก่กันนานแสนนานกว่าจะถอดถอนหน้าออกจากกัน
"รักมากสิครับคนดี รักมากจนพี่หาคำมาพูดไม่ได้ แต่พี่จะไม่ถามภูมิหรอกนะว่ารักพี่บ้างไหม เพราะพี่คิดว่าพี่รู้ว่าภูมิเอง"
"ก็รักพี่มาก รักมากเหลือเกิน"
ภูมิบุญแย่งตอบน้ำตาเอ่อออกมาดวงตาที่เคลือบด้วยม่านน้ำตามันส่องแสงประกายแวววาวระยับสื่อออกไปแทนคำตอบจากใจ
"ภูมิ พี่รักภูมินะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นับจากนี้พี่จะไม่ไปไหน"
"อย่าครับพี่โต้ อย่าสัญญา ภูมิรู้ว่าเรารักกัน ภูมิไม่ได้ขออะไรมาก แค่อยากให้พี่โต้รักภูมิแบบนี้ไปทุกๆวัน วันข้างหน้าภูมิไม่สนใจ ภูมิขอแค่ได้อยู่ข้างๆ"
"คนดีของพี่"
ยากไหมกับการที่จะรักใครสักคนจนหมดหัวใจ ยากนะ คนที่เราจะสานสัมพันธ์มอบดวงใจความรู้สึกรักบริสุทธิ์ไม่มีอะไรเคลือบแฝงให้ไปหมดทั้งใจ มันไม่ง่าย การที่จะเจอคนที่เรารักมันไม่ได้หาง่ายๆ หรือเดินเจอตามท้องถนน แต่ถ้าท่านได้รักมาแล้ว ขอให้กอดรักนั้นไว้กับอก ทะนุถนอมมันให้ดี อย่าปล่อยให้มันหนีหายไปไหนเลย
สองร่างกลับเข้ามานอนบนเตียงหลังใหญ่สีขาวผ้าห่มผืนนาที่สองกายซุกอยู่ ใต้นั้นมันอุ่นแต่กระนั้นสองร่างก็เบียดกายเข้าหากันอย่างไม่รู้จักเหนื่อย หน่าย คราวที่รักน้ำต้มผักยังว่าหวาน นี่สิหนอที่โบราณท่านว่าไว้ สาวยตาสอดประสานมองกันอย่างไม่รู้จักเบื่อ แววตาแห่งรักที่ทอแสงระยิบออกมายิ่งทำให้อีกฝ่ายหลงไหล
สองร่างเบียดก่ายกอดพ่อยอดขวัญ แลกลิ้นพันแทรกในร่างไม่ห่างหาย
แน่งน้องคร่อมพี่เจ้าเอยก็ลูบกาย แลกน้ำลายหวานฉ่ำถึงกลางทรวง
ขยับเอวเร่งน้องร่อนรับแสนวาบหวาม ตาคู่งามฉายแววรักอยู่บนสรวง
ร่างเบียดร่างกายเบียดกายซบอกทรวง สุขทั้งปวงสรรหามามอบให้กัน
มือลูบล้วงเอวร่อนต่ำยกก้นกอย เนื้อแน่งน้อยชิวหาลากสู่สวรรค์
เนื้อเป็นเนื้อน้ำเป็นน้ำเบียดหากัน แสนสุขสันต์ชื่นชีวาลีลาหวาน
เสียงครวญครางกระเส่าร้องให้เจ้ารู้ พ่อยอดชู้เติมเชื้อไฟร้องเรียกขาน
เนื้อหนั่นน้อยสอดเข้าร่างแสนสำราญ อยากจะจารเนื้อหนั่นนั้นให้ติดตัว
"ยายครับ ผมขอสัญญาว่าผมจะดูแลและรักน้องภูมิไปตลอดจนกว่าผมจะสิ้น"
"พี่โต้ ไม่เอาครับ บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าสัญญาสาบานอะไร ไม่เอาๆ"
ภูมิบุญร้องขึ้นก่อนที่โตโต้จะพูดให้จบประโยค เขานั่งคุกเขาอยู่ต่อหน้าแท่นปูนที่สีดำๆด่างๆมีเศษกิ่งไม้ใบไม้แห้งปกคลุมไปทั่ว ธูปสองดอกที่จุดขึ้นส่งกลิ่นควันฟุ้งไปทั่วบริเวณ พวงมาลัยดอกมะลิวางอยู่ข้างๆ วันนี้เป็นวันแต่งงานของพลอยกับกาย พอช่วยงานเสร็จรอพิธีในตอนค่ำโตโต้ก็ร้องอยากจะมากราบยายของภูมิบุญ เวลาพลบค่ำแสงตะวันทอแสงนวลเย็นตา ลมหนาวที่เขาค้อที่หนาวเย็นทั้งวันอยู่แล้วยิ่งใกล้ค่ำความหนาวก็เพิ่มระดับขึ้น โตโต้กับภูมิบุญนั่งคุกเข่าอยู่พนมมือขึ้นเคียงข้างกัน
"ยายจ๋า ตอนนี้ภูมิไม่เสียใจ ไม่ทุกข์ใจอะไรแล้ว ภูมิพาคนที่ภูมิรักมากราบยาย แต่ก่อนภูมิเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ถ้าไม่มีคำสอนของยายป่านนี้ภูมิจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ถ้าวิญญาณของยายรับรู้ โปรดรู้ไว้ด้วยนะครับ ว่าหลานของยายคนนี้รักยายมาก ยายไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้ว"
จ้องมองแท่งปูนนั้นอยู่นานแสนนาน โตโต้เองก็พร่ำเพ้อต่อหน้าแท่นปูนนั้นเหมือนกัน คนเราถ้าหากแม้นมีสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อเสมอว่าเรื่องราวเลวร้ายสักเพียงไหนถ้าหากเรามีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจแล้ว เราเองจะไม่หลงทาง ทุกข์เอยจะพัดจะโหมเข้ามาก็มาเถิด สักวันฟ้างามหลังฝนร้ายนั้นก็จะทอแสงประกายทองให้เราได้เชยชมอยู่นั่นแล
บรรยากาศภายในงานแต่งงานของพลอยและกายสวยงามมาก งานของกานดาและไพลินว่าสวยแล้ว งานนี้บาสเองระดมสมองร่วมกับพลอยเต็มที่ กายเองก็ทุ่มทุนไม่อั้นของที่ใช้ในงานล้วนแล้วแต่เป็นของชั้นดีที่คัดเลือกมาเป็นพิเศษ เหมือนวิมานบนดิน พลอยเองเลือกดอกบัวหลากสีมาประดับในงานเพราะโดยส่วนตัวชอบอยู่แล้ว สถานที่จัดงานย้ายไปอยู่หลังรีสอร์ทติดริมบึงกว้าง ภายในบึงที่น้ำนิ่งสงบมีเพียงไอของน้ำลอยขึ้นมามีคนเอาหลักไม้ไปปักเอาโคมไปแขวนระย้าส่องแสงระยิบระยับอยู่ ผูกเทียนลอยน้ำเป็นแพยาวส่องแสงวามวับไปทั่วทั้งคุ้งน้ำ มีดอกบัวหลวงพับกลีบ บัวสาย บัวผัน บัวเผื่อนลอยอยู่เป็นหย่อมๆ ถัดขึ้นมาเป็นเวทีที่ทำขึ้นชั่วคราวหันหลังให้บึง เวทีทำขึ้นด้วยไม้ยกชั้นให้สูงขึ้นแค่เข่าประดับประดาด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ข้างเวทีก็ทำเป็นเสาขึ้นห้อยโคมระย้า โยงเข้าหากันด้วยพวงชมพูแซมด้วยม่านดอกรักกับกุหลาบขาวแดง บนโต๊ะแต่ละโต๊ะปูด้วยผ้าฝ้ายฉลุลายบางๆมีอ่างแก้วลอยบัวกับเทียนหอมอยู่ตรงกลาง เก้าอี้ทุกตัวถูกห้อยด้วยไฟที่ใส่ในลูกบอลกลมขนาดเขื่องทำด้วยใยไหมหลากสีสัน แต่ละโต๊ะมีไม้ไผ่หุ้มด้วยกระดาษสาพันเกี่ยวขึ้นไปด้วยพวงชมพูกับกุหลาบหนูสีสันหวานจับใจ มีโคมลูกเล็กๆห้อยอยู่ ทางเข้างานก็มีอ่างแก้วลอยบัวหลวงพับกลีบล้อมรอบด้วยเทียนหอมแท่งใหญ่ มีเสาห้อยโคมมีผ้าแพรผูกโบว์เขียนตัวอักษรชื่อของคู่บ่าวสาวเอาไว้
"ขอบใจมากนะบาส อ่ะนี่รางวัลของคนเก่ง"
กายยื่นซองกระดาษสีขาวให้บาสที่ยืนใส่แจ็กเก็ตตามสมัยนิยมกางเกงยีนส์สีขาวอยู่ข้างๆภูมิบุญกับโตโต้
"อ่า"
บาสหันไปมองหน้าภูมิบุญเหมือนจะขอคำตอบ ภูมิบุญพยักหน้า บาสยกมือไหว้รับซองมา
"พี่ชอบมากบาส ขอบใจมาก"
"ครับ ขอบคุณครับพี่ แต่ถ้าเยอะไปผมไม่เอานะครับ"
"อ้าว ทำไมล่ะ พี่เต็มใจให้"
"ก็พี่สาวผมแต่งงานนี่ครับพี่ ผมเป็นน้องแค่นี้ผมเต็มที่อยู่แล้ว"
พลอยเองพอได้ยินยิ้มออกมาเดินเข้ามากอดบาส
"บาส ขอบใจมาก แต่รับๆไปเถอะ เจ้าบ่าวพี่เขารวย"
หันไปแขวะคนเป้นเจ้าบ่าวรายนั้นยิ้มร่าหัวเราะอยู่
"ระวังนะพี่กาย พลอยเขากินจุ ระวังพี่กายจะเลี้ยงไม่ไหว"
ภูมิบุญแหย่เพื่อนรักบ้าง
"ลองเลี้ยงไม่ไหวสิภูมิ ไหวไหมคะเจ้าบ่าว"
"ฮ่าๆ ไหวสิคร้าบเจ้าสาว กินยังไงก็ไหว พี่ทุ่มไม่อั้น"
ทุกคนหวัเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี อากาศเริ่มเย็นลงทุกขณะเสื้อผ้าหนาถูกสวมใส่แล้วนั่งรายล้อมกันอยู่ข้างเวที เพราะมีการก่อกองไฟไว้ข้างๆเพื่อให้ความอบอุ่น เจ้าบ่าวเป็นคนเล่นกีตาร์ แขกที่มาในงานส่วนมากเป็นเครือญาติ เพื่อนที่สนิท แล้วก็พนักงานที่บริษัท งานจึงจัดขึ้นแบบสบายๆไม่มีพิธีรีตองอะไร
"สิ่งที่ฉันหวัง สิ่งที่ฉันคอย
อาจดูเหมือนเลื่อนลอย เกือบจะฝันไป
มองหาคนๆหนึ่ง ที่ไม่รู้เป็นใคร
และไม่รู้เมื่อไหร่ จะพบคนผู้นั้น"
เสียงดีดกีต้าร์โปร่งดังใสก้องกังวานขึ้น พลอยเป็นคนร้องเพลงคู่กับกาย ทั้งคู่นั่งอยู่บนเวทีห่มผ้าห่มนวม เหมือนไม่ใช่งานแต่งแต่ดูเหมือนเป็นการมาเข้าค่ายเสียมากกว่า พอเสียงใสๆของพลอยลอยมาปะทะหูภูมิบุญก็เม้มปากหันไปมองคนตัวใหญ่ที่นั่งกุมมืออยู่ติดกัน เขาส่งสายตาหวานผ่านซึมเข้าไปในใจ
"อาจบางทีในเมืองกว้างใหญ่
หมอกและควันช่วยกันพรางตา
มีขอบรั้วขอบกำแพงสร้างมา
ตึกระฟ้าคอยบังเราอยู่
แต่เราก็หากันจนเจอ
มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า
เมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง
เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่
แต่มันคงไม่ยากเกินไป
ที่ฉันจะพบเธอ"
พลอยร้องต่อไปไม่ได้ เอาไมโครโฟนออกจากหน้า ร้องไห้ออกมา กายเองก็หยุดเล่นกีต้าร์กอดร่างของพลอยเอาไว้ ทุกคนเงียบแต่มองอยู่ด้วยความวาบหวามใจ กายเองกอดจูบพลอยอยู่ปลอบให้สงบลง
"ขอโทษนะคะ พอดีความปลื้มใจมันมาแรงน่ะค่ะ ไหนๆก็ซึ้งแล้วนะคะ พลอยขอพูดอะไรหน่อย เพราะเพลงรู้ว่าเพื่อนๆทนฟังเสียงเป็ดอยู่งานจะล่มเอา"
เสียงหัวเราะดังครืนขึ้น บรรยากาศเริ่มแจ่มใสขึ้นมา
"ขอบคุณพี่กายนะคะ ขอบคุณที่มองเห็นพลอยเป็นผู้หญิง"
เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก พลอยหยุดพูดแล้วหันไปยิ้มให้เจ้าบ่าว
"เอ่อ ที่ยังเห็นพลอยเป็นผู้หญิงที่ควรค่ากับพี่กาย"
เสียงขรึมนิ่งลงทำให้เสียงหัวเราะหยุดลงได้ทันที
"พลอยเป็นคนไม่น่ารัก อันนี้พลอยรู้ตัวดีค่ะ แต่พี่กายก็ยังรัก ชีวิตผู้หญิงกะโปโลคนหนึ่ง มีผู้ชายที่เพียบพร้อมเข้ามาในชีวิต ขอบคุณค่ะพี่กาย พลอยรักพี่กายค่ะ"
เสียงปรบมือเป่าปากดังขึ้น พลอยหยุดจังหวะให้เสียงเงียบลง
"อีกคนที่พลอยต้องขอบคุณ ภูมิ"
หันมาทางภูมิบุญ พลอยน้ำตาคลอออกมาเม้มปากแน่น
"ภูมิคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของพลอย ขอบคุณมากนะภูมิ ในทุกอย่างที่ภูมิทำให้เราเห็นแต่สิ่งที่ดีๆมาตลอด แม้ชีวิตของภูมิเองจะผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะ แต่เพื่อนคนนี้ไม่เคยยอมแพ้ ชีวิตของภูมิทำให้พลอยได้เรียนรู้ และเข้มแข็ง พลอยรักภูมิมากนะ ขอบคุณจริงๆ"
พลอยกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ภูมิบุญเองก็น้ำตาซึมออกมา โตโต้กระชับมือกุมบีบคลึงเบาๆ
"ไม่เน่าเชื่อเลยเนอะ ว่าเราจะมีวันนี้ได้"
พลอยพูดขึ้นหลังจากที่งานจบ แขกเหรื่อแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้ว บ้างก็จับกลุ่มกันอยู่รอบกองไฟสังสรรค์กันไม่ยอมเลิก แต่พลอยกาย โตโต้และภูมิบุญนั่งอยู่ที่โต๊ะห่างออกมาจากกลุ่มที่สังสรรค์กันอยู่เล็กน้อย ก้องเองต้องพาไพลินเข้านอนเร็วเพราะไพลินท้องได้ห้าเดือนแล้ว ส่วนฝ้ายเองก็ต้องพาลูกเข้านอนเช่นกัน แวนเองกำลังตั้งท้องน้องอีกคน รายนี้ดูวุ่นวายกับครอบครัวมากเพราะคนโตกำลังซนพอลเองก็คอยตามแต่ลูกไม่มีเวลามานั่งคุยด้วย ส่วนพระแทนฝากแค่คำอวยพรมาทางแวน ทันเองก็มางานด้วยอยู่ในกลุ่มที่สังสรรค์กันอยู่ ไม่ได้พาใครมาหรือมีความสัมพันธ์กับใครเป็นพิเศษยังเป็นชายรักสนุกอยู่
"นั่นสินะ ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าเราจะมานั่งอยู่ตรงนี้พร้อมหน้ากัน"
ภูมิบุญเอ่ยขึ้นมายิ้มให้พลอย
"เมื่อก่อนกระโปรงเรายังไม่อยากจะใส่เลย ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะแต่งงาน"
พลอยหัวเราะออกมา กายเองก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
"เดี๋ยวนี้นะภูมิ ก็ยังไม่ยอมใส่กระโปรงอยู่ดี ขาออกจะสวย"
เจ้าบ่าวตาหวานฉ่ำ
"แหมพี่กาย สวยก็เก็บไว้ให้พี่กายดูคนเดียวไงครับ จริงไหมพลอย"
พลอยเองอายขึ้นมา กายได้ทีฉวยเอวเข้าไปกอดแล้วพรมจูบทั่วหน้าผาก ทั้งสี่คนคุยกันอยู่สักพักจึงแยกย้ายกันเข้าไปพักผ่อน ภูมิบุญเองก็แยกไปเข้าห้องพักของตัวเอง กำลังสระผมให้โตโต้อยู่ในอ่างน้ำอุ่นตีฟองแล้วโรยรอบอ่างด้วยกลีบกุหลาบ ที่โรยกลีบกุหลาบนั้นเพราะบาสเป็นคนจัดการให้ อยากเห็นภูมิบุญมีความสุขกับโตโต้
"เมาเหรอครับพี่โต้"
เอาริมฝีปากทาบกับใบหูที่แดงก่ำ
"ไม่หรอกภูมิ พี่แค่มึนๆ"
"เอนตัวลงครับ เดี๋ยวภูมินวดหัวให้"
ภูมิบุญขึ้นนั่งบนขอบอ่างแล้วดึงร่างของโตโต้มาแนบกับหว่างขา คลึงนวดศรีษะอยู่อย่างนั้น จนคนตัวใหญ่เคลิบเคลิ้มไป พอนวดเสร็จก็ฟอกสบู่ให้ลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างกาย โตโต้เองก็หันหน้าเข้าหาทำอย่างที่ภูมิบุญทำให้บ้าง
"พี่ว่าให้แม่ผูกข้อมือให้ดีไหมภูมิ เห็นพลอยแต่งงานพี่ก็อยากแต่งเหมือนกัน"
ภูมิบุญกลั้นหัวเราะฉายรอยยิ้มออกมา
"ไม่ต้องหรอกครับพี่โต้ การแต่งงานไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของความรักนี่ครับ แค่รักแบบนี้ให้เท่ากันทุกวัน แค่นี้ก็พอ"
"แต่พี่อยากทำแบบนี้บ้างนะภูมิ"
"เพื่ออะไรล่ะครับ คนเรารักกัน คนสองคนเท่านั้นที่รู้ คนอื่นที่เขาดูรู้เขาก็รู้ ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศหรอก รีบขึ้นเถอะครับเดี๋ยวเป็นหวัด"
ภูมิบุญตัดบทแล้วลุกขึ้นจากอ่าง โตโต้รีบลุกขึ้นตามแล้วดึงร่างเปล่าเปลือยของภูมิบุญมากอดไว้
"ก็พี่หวงของพี่นี่ครับ อยากให้คนอื่นรู้ว่าภูมิเป็นของพี่"
"พี่โต้ครับ พี่ยังคิดว่าภูมิจะไปเป็นของใครได้อีกเหรอ ไม่มีแล้วล่ะครับ แต่ถ้าพี่โต้แอบไปมีใคร หึ รู้ใช่ไหมว่าต้องเป็นยังไง"
ทิ้งท้ายประโยคด้วยเสียงขึ้นจมูกแสยะยิ้มออกมา
"คร้าบ พี่ไม่กล้าหรอกน่า มีเมียน่ารักแบบนี้ทั้งคน อีกอย่างดุด้วย พี่คงไม่กล้าหรอกคร้าบ ที่รัก"
"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเรียกร้องอะไรสิครับ ภูมิไม่ไปไหน พี่โต้ไม่ไปไหน ทำตัวเป็นผัวที่ดีก็พอแล้ว"
ภูมิบุญหันหน้าเข้าโตโต้เหมือนกัน ยิ้มพราวเต็มดวงหน้าประทับริมฝีปากลงไปบนปากหนาที่เผยอรออยู่แล้ว เคยคิดว่าตัวรับบทเมียต้องทำตัวเหงียมเจียมตัว ไม่แสดงความต้องการอะไรเกี่ยวเรื่องบนเตียงออกมามากนักเพราะอาจจะดูไม่ดี ใครกันนะช่างคิดอะไรแบบนี้ออกมาได้ ทำไมในเมื่อใจมันอยาก ข้างในมันเรียกร้อง อยากจะเป็นคนทำเอง อยากเป็นคนเริ่มเอง ต้องการก็บอก ภูมิบุญเองเป็นคนเริ่มเองหลายครั้งหลายครา ไม่มีเอียงอาย ทำเพราะใจ ทำเพราะรักเต็มที่กับทุกสัมผัส ใส่ใจในทุกอารมณ์ ไม่มีมาดของนางเอกในนิยายที่จะเผยอปากรอรับจูบหวานนั้นฝ่ายเดียวทั้งที่ใจเต้นเรียกร้อง ทำไมล่ะในเมื่อใจมันอยาก อยากจูบเขาก็จูบ อยากขึ้นคร่อมเขาก็ขึ้นจะอายทำไมในเมื่อผู้ชายข้างหน้าคนนี้เขาเรียกเราว่า "เมีย" ก็ไม่แปลกที่เมียจะทำให้ผู้ที่เรียกตัวเองว่า "ผัว"
อิอิ ยังรักกันๆ อยู่ไหมอ่า
เฮ้อ ยากนะอะไรหวานๆเนี่ย เค้นออกมาเต็มที่เปิดเพลง ดูเอ็มวี เหอๆๆ แต่ไม่เอาอ่าวเลยสักอย่าง นั่งหลับตาเขียนเองเลย
แทนคำขอบคุณนะครับเพื่อนๆที่รักผมเสมอมา มันไม่หวานมากนักหรอก ผมพยายามแล้ว เหอๆๆ มีแอบทิ้งท้ายด้วยนะ อิอิ
เอ็นซีเอาไปแบบกลอนเนอะ อิอิ จิ้นกันเอง ฮ่าๆๆๆ ปกติว่าจะไม่เขียนตอนพิเศษนะ แต่เห็นเพื่อนๆเข้ามาเมนต์ทิ้งไว้ คนเขียนเองก็ใจหาย ไม่น่ารีบจบเนอะ น่าจะเอาอีกสักสิบฉาก ฮ่าๆๆๆ เอาเถอะๆ ไหนๆเรื่องใหม่ก็ออนไปแล้ว เพื่อนๆรุมด่ายับ อิอิ เพราะแนวนั้น ถนัดนักแล แบบลากนายเอก พระเอกให้จมพื้น หึหึ แต่เรื่องของผมไม่จบแบบเศร้านะครับ เพราะโดยส่วนตัวไม่ชอบอะไรแบบนั้น ชอบอะไรที่มันกระตุกใจไปเรื่อยๆ ยิ้มบ้างเศร้าบ้าง
ปล ชอบไม่ชอบจัดมาครับ เดี๋ยวเอาไว้หาคนรู้ใจได้ก่อน จะจัดมาเซ็ทใหญ่ รับรองฉ่ำหวานกว่านี้ เหอๆๆ (คงอีกนาน)
รักทุกคนครับ
เขียนโดย eiky
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มคุณอิ๊กส่งท้ายย!!!!!
ในที่สุดก็จบอย่างมีความสุข ทั้งภูมิและโตโต้ :o8:
น่าร๊ากกกกกกกกอ่ะค่ะ :m11:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
:sad4: :sad4:อ๊าคคคคคคคคคคคค
รอลุ้นคู่นี้ตั้งนานแหละ ว่าแต่ทำไม ... ทำไม
ถึงไม่มีฉากกุ๊กกิ๊กกันเยอะ ๆ ๆ เลยอะ
-
ชอบๆเอาอีกๆ :L1:
-
กรี๊ดๆๆๆ ได้สมใจแล้ว 55 ชอบตอนท้ายจัง แร๊งเริ่ดจิง โดนใจ 55 หญ้าก็คิดแบบนั้นน่ะ 55
-
หวานจังงงงงงงงงงงงงงงงงงง ดูเป็นฉากที่ไม่น่าหาได้ในเนื้อเรื่อง 555
สวีทจิงจิงงงงงง
-
คุณอิ๊กน่ารักมากเลยค่ะ มีตอนพิเศษมามอบให้แฟนๆอีก
ชอบมากค่ะ หวานกำลังพอดี ขอบคุณมากนะคะคุณอิ๊ก
-
แรงส์!!!!!! ชอบย่อหน้าสุดท้ายที่สุดดดด 5555
กลอนพี่อิ๊กกี้
.....อีโรติกได้อีก หึหึหึหึึหึ
ชอบมากเลยคุ่ะ พาทนี้ หวานจัง น่าีัรักมากมากมากเลยย
ขอบคุณนะคะ พี่อิ๊กกี้ เลิฟ เลิฟ
:กอด1:
-
ตอนนี้ หวานดีนะ น้องภูมิ ดูเป็นคนที่ซื่อตรงกับหัวใจตัวเอง ดี
ชอบนะ ไม่เสแสร้ง ไม่ปั้นแต่ง แต่มาจากใจ สุดๆๆ จิง :3123:
-
ชอบกลอนมากกก....
ขอบคุณมากครับสำหรับตอนพิเศษ
-
555 แสดงว่าพี่อิ๊กยังหาคู่ซ้อมไม่ได้ 55
แต่ยังแต่งซะหวานขนาดนี้ ถ้าหาได้แล้วจะขนาดใหนกันนี่คับ
อ่านไปยิ้มไปหวานไป อมลูกอมไปยังจืด 555
วันนี้โล่งด้วย สอบเสร็จแล้ว 5555
เอาเลยคับพี่อิก ตอนพิเศษอีกซัก 30 ตอนเป็นไงคับ
-
ขอบคุณมาก ๆ เลยค่าสำหรับตอนพิเศษ o13
-
เอาอีก ชอบบบบบบบบ :impress2:
-
:-[ ขอบคุณมากค่ะพี่อิ๊ก ขอแบบนี้บ่อยๆได้มั้ยค๊ะ :กอด1:
-
หวานหยดย้อยมากค่ะ อ่านแล้วอยากหาคนไปนอนดูดาวด้วยกันสักคืนจริงๆ :-[
มือลูบล้วงเอวร่อนต่ำยกก้นกอย เนื้อแน่งน้อยชิวหาลากสู่สวรรค์
เนื้อเป็นเนื้อน้ำเป็นน้ำเบียดหากัน แสนสุขสันต์ชื่นชีวาลีลาหวาน
เสียงครวญครางกระเส่าร้องให้เจ้ารู้ พ่อยอดชู้เติมเชื้อไฟร้องเรียกขาน
เนื้อหนั่นน้อยสอดเข้าร่างแสนสำราญ อยากจะจารเนื้อหนั่นนั้นให้ติดตัว[/i]
"เนื้อหนั่นน้อยสอดเข้าร่างแสนสำราญ" :oo1:
ภูมิบุญหันหน้าเข้าโตโต้เหมือนกัน ยิ้มพราวเต็มดวงหน้าประทับริมฝีปากลงไปบนปากหนาที่เผยอรออยู่แล้ว เคยคิดว่าตัวรับบทเมียต้องทำตัวเหงียมเจียมตัว ไม่แสดงความต้องการอะไรเกี่ยวเรื่องบนเตียงออกมามากนักเพราะอาจจะดูไม่ดี ใครกันนะช่างคิดอะไรแบบนี้ออกมาได้ ทำไมในเมื่อใจมันอยาก ข้างในมันเรียกร้อง อยากจะเป็นคนทำเอง อยากเป็นคนเริ่มเอง ต้องการก็บอก ภูมิบุญเองเป็นคนเริ่มเองหลายครั้งหลายครา ไม่มีเอียงอาย ทำเพราะใจ ทำเพราะรักเต็มที่กับทุกสัมผัส ใส่ใจในทุกอารมณ์ ไม่มีมาดของนางเอกในนิยายที่จะเผยอปากรอรับจูบหวานนั้นฝ่ายเดียวทั้งที่ใจเต้นเรียกร้อง ทำไมล่ะในเมื่อใจมันอยาก อยากจูบเขาก็จูบ อยากขึ้นคร่อมเขาก็ขึ้นจะอายทำไมในเมื่อผู้ชายข้างหน้าคนนี้เขาเรียกเราว่า "เมีย" ก็ไม่แปลกที่เมียจะทำให้ผู้ที่เรียกตัวเองว่า "ผัว"
มัน "เริด" ก็ตรงนี้แหละค่ะ :impress2:
:จุ๊บๆ: +1 อีกรอบค่ะ
-
พี่อิ๊คใจดีที่สุดๆ
กำลังติดตามเรื่องใหม่อยู่น้าส์
อ่า แล้วชอบมากๆ
โดนกระผมอย่างแรง
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานกันจริงๆ :impress2:
-
อ่ามีความรู้สึกว่า
ตอนนี้สินะที่เป็นตอนจบแบบจริงๆ
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีีดีให้อ่านนะครับ o13
-
โห
ผัว
เมีย
ลึกซึ้งกินใจอย่างแรงอ่า....
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมาก :กอด1: :L2:
+1
-
กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
เฮ้อ.... โล่งอกไปที แต่ถ้าหากจะเขียนฉากวาบหวานให้ได้ฟิล คงต้องไปลองหาเมืย
หรือผัว เพื่อฝึกฝน ทฤษฎี และ ปฏิบัติ จริง ๆ สิเนาะ 555
-
ชอบเพลงนี้จังเลย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษดี ๆ
-
ชอบจริงๆเลยตอนเน้ เป็นบรรยากาศที่ทุกคนแฮปปี้ :กอด1:ความรักอบอวล Love is all around
-
ยินดีกับพลายแล้วก้อพี่กาย
แอบอิจฉากับความรักของทั้งคู่จิง
โตโต้กับภูมิก้อด้วย
ลงตัวกันแล้ว
เห็นพวกเค้ามีความสุขเราก้อมีความสุข
ปล ชอบความคิดของภูมิจัง
คนเป็นเมียไม่จำเป้นต้องเหนียมเจียมตัว
อยากก้อบอกว่าอยาก เพราะทำด้วยใจ
นี่แหละ ชอบตรงนี้แหละ
ปล ขอบคุณมากค่ะ สำหรับผลงาน
-
ยังมีต่อ ยังมีต่อใช่มั้ยไรท์เตอร์
โอย จะละลายลงไปกองกับพรมเช็ดเท้าที่บ้านแล้ว :jul1:
คนอะไร หวานชะมัด
ภูมิก็ใช่ย่อย
น่ารักจริง ๆ พี่โต้ ก็ วุ้ย เขิลๆ^^ :-[ :jul3:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษครับ :pig4:
กำลังห่วงอยู่เลยว่าภูมิกับโต้จะเป็นยังไงต่อไป
เห็นเป็นแบบนี้ก็หมดห่วงแล้วครับผม :man1:
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กกี้ๆ o13
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ภูมิยังแรงไม่เปลี่ยน :laugh:
ทำตัวเป็นผัวที่ดีก็พอแล้ว
ชอบตรงเนี่ย~ :laugh3:
-
ทั้งหวาน+โรแมนติกมากเลยค่ะพี่อิ๊ก :-[
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษตอนนี้มากๆเลยนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
"ทำตัวเป็นผัวที่ดีก็พอ" แอบแรงนะนี่ แต่ชอบ 555 ขออีกได้มั้ยอิ๊กกี้จ๋า อิอิ
-
ขอตอนพิเศษอีกซักตอนเห้อ
+1
-
แรงดีไม่มีตกจริง อะไรจริง :กอด1:
-
+1 ก่อนเลยค่า
แฮปปี้ๆเยอะ พลอยเองก็ได้แต่งงานกับกาย
ส่วนชีวิตภูมิลำบากจริงๆ ต่อไปก็คงมีแต่เรื่องดีๆ :กอด1: :L1: o13 :n1:
-
"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเรียกร้องอะไรสิครับ ภูมิไม่ไปไหน พี่โต้ไม่ไปไหน ทำตัวเป็นผัวที่ดีก็พอแล้ว"
ภูมิบุญหันหน้าเข้าโตโต้เหมือนกัน ยิ้มพราวเต็มดวงหน้าประทับริมฝีปากลงไปบนปากหนาที่เผยอรออยู่แล้ว เคยคิดว่าตัวรับบทเมียต้องทำตัวเหงียมเจียมตัว ไม่แสดงความต้องการอะไรเกี่ยวเรื่องบนเตียงออกมามากนักเพราะอาจจะดูไม่ดี ใครกันนะช่างคิดอะไรแบบนี้ออกมาได้ ทำไมในเมื่อใจมันอยาก ข้างในมันเรียกร้อง อยากจะเป็นคนทำเอง อยากเป็นคนเริ่มเอง ต้องการก็บอก ภูมิบุญเองเป็นคนเริ่มเองหลายครั้งหลายครา ไม่มีเอียงอาย ทำเพราะใจ ทำเพราะรักเต็มที่กับทุกสัมผัส ใส่ใจในทุกอารมณ์ ไม่มีมาดของนางเอกในนิยายที่จะเผยอปากรอรับจูบหวานนั้นฝ่ายเดียวทั้งที่ใจเต้นเรียกร้อง ทำไมล่ะในเมื่อใจมันอยาก อยากจูบเขาก็จูบ อยากขึ้นคร่อมเขาก็ขึ้นจะอายทำไมในเมื่อผู้ชายข้างหน้าคนนี้เขาเรียกเราว่า "เมีย" ก็ไม่แปลกที่เมียจะทำให้ผู้ที่เรียกตัวเองว่า "ผัว"
มันโดนนนนนนนนนนนนนนนนน อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงง
:m11:
NC สำหรับเรา แอบอ่านยาก ไม่สันทัดกับกลอน เพราะมันช้า ต้องค่อยๆวิเคราะห์
แต่ก็ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย :m25: ไปแล้วเรียบร้อยล่ะคุณอิ๊ก
ขอบคุณนะคะ น่ารักจริงๆเลย มามะ :จุ๊บๆ: เน้นๆทีนึง เป็นการขอบคุณ
-
ภูมิยังแรงไม่เปลี่ยนจริงๆนะ
แต่ชอบๆๆๆๆ ขอหวานๆอย่างนี้อีกซักตอนนะคะคุณอิ๊ก
-
กรี๊ด.............
คุณอิ๊กคะ โพสต์เราเพิ่งถึงอ่ะ เพิ่งกดบวกได้ เราวิ่งมากดให้กระทุฝ้นี้เป็นคะแนนแรกเลยน้า
จุ๊บๆ
-
+1 ขอบคุณมาก :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานมากๆ
+1 ขอบคุณ Eiky ค่ะ
-
ละลายยยยยเลย
-
สุดสุดสุด แล้วชอบมากมาย ลงท้ายสวยงาม :L1: :L1: :L1:
-
แบบนี้ถ้าอยากอ่านฉากหวานๆบ่อยๆ คงต้องทำตัวเป็นแม่สื่อพ่อชักเสียแล้ว
-
ชอบอ่าาาา แร๊งนะน้องภูมิ หุหุ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ จัดมาให้ทั้งกลอน ทั้งฉากหวาน ๆ
น้ำตาไหลเพราะตื้นตันในรักระหว่างเพื่อนของพลอย+ภูมิ
รักวาบหวามปน :haun4: ของพี่โตโต้กับน้องภูมิ อิ อิ
ชอบทุกประโยคที่แต่งออกมาเลย กินใจ และมีความสุขมาก
:pig4: :L1:
-
:mc4:เป็นบทสรุปที่จบบริบูรณ์จริง ๆ....
ความสุขสอดแทรกทุกอนูของเนื้อหา.... :-[
NC ....สวยงาม....ใช้กลอนส่งผ่านความรู้สึก...
อ่านแล้ว....วิเคราะห์แล้วก็.... :jul1: เหมียนกัน...
น้องภูมิ...นู๋คิดถูกแล้วละจ๊ะ....รักแล้วต้องแสดงออก....
ปรนนิบัติสามีให้รักให้หลง....โลกนี้ก็อยู่ในกำมือเรา.....:a2:
น้อง eiky o13 จริง ๆ ข้าพเจ้าขอซูฮก o15
-
หวานอ่ะ...ชอบๆๆๆๆ :-[
พี่กี้อ่ะ แต่ถ้าโต้กับภูมิแต่งกันก็ดีนะพี่
พูดง่ายอยากได้ตอนพิเศษอีกหลายๆตอนอ่ะ อิอิ
-
แค่นี้ก็นึกภาพออกแล้ว..
-
หว้านหวาน นะค้าบบบ ช่วงนี้ซุ่มเงียบ
ผุดเเร่องใหม่รึยังค้าบ
-
ประทับใจมากค่ะลงเอยแบบมีความสุข
กว่าน้องภูมิจะมีความสุขได้แบบนี้ก็ต้องผ่านอะไรมามากมาย
สุดท้ายพี่โต้นี้แหละที่เป็นพระเอกตัวจริงแม้แรกเริ่มจะเลวร้ายมากแค่ไหน
พี่กายกับพลอยก็ลงเอยกันได้ด้วยดี
มีความสุขกับตอนพิเศษมากค่ะ
มีมาให้อ่านทิ้งท้ายแบบนี้ ชักก็อยากจะอ่านต่ออีกตอนแล้วซิ
ขอบคุณมากค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคับ
-
อ่านแล้วอมยิ้มน้อยๆ ทำไมรู้สึกว่าตัวหนังสือมันหวานจังเลย
ขอบคุณครับ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับนิยายเรื่องนี้ :L2:
-
ได้อ่านตอนพิเศษนี้แล้วมีความสุขจังเลยอ่ะ... :-[
ขอบคุณนะ eiky
ไว้จะรออ่านเรื่องหวานๆๆๆ จาก eiky น๊าาา :กอด1:
-
ตอนพิเศษนี่ตรงไปตรงมาดีครับ ฮาฮ่า แอบแรงเบาๆ เรื่องของผัวๆเมียๆ ฮาฮ่า
-
มีความสุขตามน้องภูมิไปด้วย
แต่ก็ไม่ยุ่งเรื่อง " ผัวๆเมียๆ " เค้าหรอก :laugh:
-
บอกตามตรงเลยว่าตอนแรกเห็นชื่อเรื่องก็ไม่มีความรู้สึกอยากจะอ่าน
แต่ว่านึกไงไม่รู้เข้ามาอ่านจนจบซะงั้นนิยายเรื่องนี้ทำให้ได้รับรู้ถึงมุมมองต่างๆ
ทำให้ได้รู้คำว่าคุณค่าของชีวิตและรูปแบบของความรักที่คิดว่าใช่แต่ในที่สุด
คนที่เราไม่เคยใส่ใจต่างหากที่ดีกว่าจะติดตามอิ๊กตลอดไป
-
ฮึกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากแต่งงานนน อิจฉาพลอยอ้ะ
เราเล็งพี่กายไว้ ฮ่าๆๆๆ
น้องภูมิแร๊งงงงงส์
เขินจัง !!!!
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ มาก
o13 :L1:
-
มีความสุขที่สุด[/b]
-
สนุกม๊ากมากคร่ะ.....ในทีสุดความพยายามหนึ่งอาทิตย์ก็สำเร็จ..อ่านจบแล้ว.... :a2: :a2: :a2: :a2:
-
55555 มาแอบดูเรื่องของผัว เมีย อีกกก
ภูมิเร่าร้อนได้สวดยอดดดดดดดดด
รักกันๆๆๆ :L1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจร้า
อิ่มเอมในหัวใจจริงๆ
-
ภูมิจ๋าาาาาาาาาาาา
-
นิยายย้ายหมวดแล้วแฮะ
ยังคิดถึงภูมิกับพี่โต้อยู่นะคะพี่อิ๊ก
ถ้านานๆมีต่อตอนพิเศษบ้างก็ดีนะคะ :impress2:
-
กดไลค์เรื่องนี้
-
เป็นมากกว่านิยาย อ่านแล้วได้อะไรเยอะเลย
เศร้า ซึ้ง สะใจ แง่คิด ขอบคุณคนแต่งกับคนโพสมากๆ นะคับ
เรียกน้ำตาเป็นกระบุงเลย
-
เป็นมากกว่านิยาย อ่านแล้วได้อะไรเยอะเลย
เศร้า ซึ้ง สะใจ แง่คิด ขอบคุณคนแต่งกับคนโพสมากๆ นะคับ
เรียกน้ำตาเป็นกระบุงเลย
คนแต่งกับคนโพสต์เป็นผมเองนี่ล่ะครับ ขอบคุณมากที่ชอบนิยายเรื่องนี้
-
สนุกมากๆ อ่านได้3-4ตอนเริ่มจับทางได้ว่านี่มันความรู้สึกเดียวกับเวลาดูละครเลยอ่ะ
ละครที่สมัยนี้จะชอบทำให้นางเอกรู้จักตบนางร้ายกลับ หรือแอบแกล้งแม่ผัวตัวร้ายได้
มันรู้สึกสะใจที่ไม่ได้น้ำเน่าแบบนางเอกโบราณที่หน้าหวานตาใสทำร้ายใครแม้แต่มดสักตัวก็ไม่เป็น
มันส์ทุกตอนครับ คิดว่าน่าจะจบสั้นกว่านี้เพราะแต่ล่ะตอนจุดขายอยู่ที่ความแรงของตัวละคร
มันซ้ำๆกันทุกตอน เพราะฉะนั้นจบสั้นกว่านี้จะได้ฟีลดีกว่าครับ
อีกเรื่องที่เป็นปัญหามากๆคือ การแบ่งวรรคคำครับ เพี้ยนและประหลาดอย่างแรงงงง
.
.
.
.
โดยรวมก็ชอบมากอยู่ดีจ้าาาาาาา มีเรื่องใหม่บอกด้วยนะครับจะตามไปเป็นกำลังใจ จุ๊ฟๆๆ
-
ทำตัวเป็นผัวที่ดีก็พอแล้ว
ชอบประโยคนี้จังเลย
อ่านตั้งนานแหน่ะ กว่าจะจบเรื่องนี้
สนุกมากๆ ได้ทั้งความสนุกและแง่คิดอะไรหลายๆ อย่าง
เป็นตัวอย่างที่ดีให้เห็นว่า จะยอมคนเสมอไปมันก็ไม่ได้
แต่จะแรงมากไปมันก็ไม่ดี
สนุกจริงๆ ครับ
ได้น่าจะครบทุกรสชาติเลย
ไว้จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆ ไปอีกนะครับ ^^ o13 o13 o13
-
พึ่งอ่านครั้งเเรก โคตรชอบเลย อ่านไป สะใจไป สุดๆๆ อะ
น่าจะเอาไปทำเป็นละครเนอะ คงติดทั่วบ้านทั่วเมือง นางเอก สุ้คน เก่ง ที่สำคัญน่ารักอีกตังหาก
ขอบคุณ คุณeiky นะครับ ที่เเต่งนิยายดีๆ ให้พวกเราได้เสพกัน กันกันงอบเเงม อิอิอิ
Ps. น่าจะมีตอนพิเศษ อีกอะ เเละจะรอติดตามผมงานต่อไปนะครับบ ขอบคุณครับบบบ
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากครับ o13
อีกอย่างที่ชอบคือนายเอก (ถึงแม้จะบอกว่าที่นี่ไม่มีนายเอกก็ตาม) :z2:
เพราะนายเอกแบบนี้หายากเข้าไปทุกที มีแต่แรกๆก็แมนดีหลังๆสาวแตกซะงั้น
ขอขอบคุณ(มากๆ)และก็ขอเป็นสาวกพี่อิ็กกี้อีกคนด้วยนะครับ :กอด1:
-
555
แรงจนจบเรื่องเลยภูมิเอ๊ย!!
อ่านไปแบบแทนโง่จริงๆอ่ะ 55
อย่างน้อยก็แฮปปี้เอนดิ้ง
ชีวิตภูมิบัดซบมาตลอดจริงๆอ่ะ
-
นั่งอ่าน เกือบ 7 ชั่วโมง o22
อ่านไปก็ลุ้นไป :really2:
ไม่เสียแรงที่เชียร์โตโต้ตั้งแต่แรก :z1:
ขอบคุณ คุณ eiky ครับ :pig4:
ป.ล. เรื่องหน้าขอฉากหวานๆ เยอะๆนะครับ :haun4:
:L2:
-
กว่าอ่านจนจบ...ลุ้น~~สายตัวแทบขาด... บีบคั้นหัวใจและสมองกันทุกฉากทุกตอนเลยทีเดียว :o12:
ช่วงแรกๆเกลียดโตโต้จับใจ มันจะอะไรกันนักกันหนา พอมารู้ว่าปมของโต้คืออะไรก็ยังไม่หายเกลียด แม้จะลดลงบ้างนิดหน่อย แต่สิ่งที่แถมมาคือความหมั่นใส้อย่างรุนแรง คิดว่า...เอ็งจะโกรธ จะเกลียด จะแก้แค้นอะไรก็เอาไปทำกับคนที่ทำเอ็งสิฟระ นี่อะไรน้องมันไม่ได้รู้ได้เห็นอะไรเลยดันพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วยซะงั้น ไม่มีน้ำยาไปเอาคืนตัวการ ก็มาแก้แค้นกับตัวแทนที่อ่อนแอกว่า น่าโดดถีบจริงๆ แต่พอหลังๆที่อิคุณโต้เริ่มอ่อนลงก็ค่อยน่าเชียร์ขึ้นมาหน่อย รู้สึกดีๆกับโต้มากขึ้น...พวกคนไม่ดีกลับตัวเนี่ยมันน่าส่งเสริม
แต่มาดูฝั่งอิคุณแทน ไม่น่าหลงไปเชียร์เล้ย พฤติกรรมดิ่งลงเหว :angry2:...ตั้งแต่ต้องแยกไปเมืองนอกแล้ว ตอนแรกแค่คิดว่าระยะทางคงทำให้ตีตัวออกห่าง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจะไม่อยากกระทืบเจ้าแทนมันเท่านี้ แต่นี่อะไร ตัวเองไปมีคนอื่น ยังมามีหน้าหยอดเขาแล้วหยอดเขาอีก แถมพูดชวนไปแต่งงานกันที่เมืองนอก ไม่รู้สึกอะไรบ้างรึไงนะที่พูดประโยคเดียวกันกับคนสองคนพร้อมกันแบบนี้น่ะ แถมยังมีหน้ากล้ากลับมากอดเขาอีก ความจริงก็คงอยากจะเก็บภูมิเอาไว้เป็นของตายล่ะมั้ง ประมาณว่าถ้าไม่ใช่บังเอิ้น~~ภูมิไปเจอเข้าแล้วความแตก ก็คงจะหยอดๆหลอกๆไปเรื่อยๆนั่นแหละ แต่พอความมันแตกแล้วไม่มีอะไรแก้ตัวอีก เลยต้องเลือก...ซึ่งก็ไม่อยาก เพราะอิคุณแทนคงเห็นว่าอินังพีทมันรวยกว่า มีหน้าตาในสังคมกว่า ไม่อยากจะคิดเลยว่าสามปีที่อยู่นู่นแทนมันคุยเรื่องอะไรของภูมิไปบ้าง นังชะนีถึงได้มาบอกว่าภูมิเป็นลูกคนใช้แบบนี้ที่หน้าเกลียดที่สุดก็ข้ออ้างที่บอกว่าเหงาเลยไปมีคนอื่น ปากพูดมือพิมพ์บอกคนนึงว่ารักนักรักหนา รักภูมิคนเดียว ตอกย้ำซ้ำทุกว่าว่าให้เชื่อให้มั่นใจ แต่พอพูดเสร็จก็หันไปกกกอดคนอีก อยากบอกว่ารับไม่ได้จริงๆ ยิ่งพอตอนรู้ว่าพีทมันมั่วแค่ไหนแล้วก็ไปร้องห่มร้องไห้ขอภูมิคืนดีเนี่ย โหย~~ประโยคแต่ละประโยคที่ตอกกลับภูมิมาไม่น่าเชื่อว่าจะเค้นออกมาจากสมองได้ กล้าว่าภูมิใจร้ายอย่างงู้นอย่างงี้ แหม...ไม่ย้อนดูตัวเองเลยนะ มันน่าเอาน้ำโคลนสาดไล่จริงๆ
ส่วนตัวร้ายอย่างนังพีทไม่ขอพูดดถึงค่ะ เป็นอะไรที่ขยะแขยงมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน คือใช้คำว่าหยะแหยงเลยนะคะ เข้าใจความรู้สึกของทันตอนต้องรีบไปล้างตัวเลยอ่ะ บรึ๋ย~~ ไม่พูดแล้วดีกว่า...
หนูทันเป็นอีกคนหนึ่ง ที่มีพัฒนาการในทางที่ดี ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ อย่างว่าเหตุการณ์บางอย่างมันก็สอนคนได้จริงๆ
นอกจากนี้ตัวละครเสริมทั้งหลายแหล่ก็น่ารักๆหลายคนเลยคะ อย่างคนที่ชอบมากเลยก็คือ คุณท่านของน้องภูมิ เป็นผู้หญิงที่จะเรียกว่าไงดี...อุดมคติ ล่ะมั้ง แบบว่า ฉลาดในการใช้พระเดชและพระคุณ มีความเป็นผู้ใหญ่ รู้จักเข้าใจคนอื่น มองโลกในมุมกว้าง ที่สำคัญเป็นผู้ดีจากเนื้อในและยังใจดีมากๆอีกด้วย เป็นคนที่เห็นแล้วให้ความรู้สึก....เกรง....โดยสัญชาตญาณ ทั้งเกรงใจ ทั้งเคารพยำเกรง แล้วก็เทิดทูนไปในตัว เข้าใจความรู้สึกภูมิที่มีกับคุณอริศราเลยค่ะ
อีกคนที่ชอบก็ไม่พ้น พลอยกับกาย สองคนนี้น่ารักดี กายให้ความรู้สึกเหมือนแทนทวีตอนจีบภูมิใหม่ๆ แต่มีความคิดกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่า... ส่วนพลอย ก็หญิงห้าวบู๊แตกแหลกลาน ชอบผู้หญิงแบบนี้นะ มันมีรสชาตดี ฮิฮิ
น้องบาสช่วงกลับตัวแล้วก็เป็นอีกคนที่น่ารักมาก ยิ่งตอนที่อยู่กับภูมิยิ่งรู้สึกว่าพี่น้องต่างสายเลือดคู่นี้รักกันมากจริงๆ ชอบฉากที่บาสขี่จักรยานแล้วให้ภูมิซ้อนท้ายอะค่ะ ไม่รู้ทำไม แต่เรารู้สึกว่าพอจินตนาการฉากนี้แล้วมันอบอุ่นนะ
ส่วนตัวเอกที่จะขาดไม่ได้เลยอย่างน้องภูมิก็ให้นิยามที่นี่ไม่มีนางเอกได้อย่างเห็นเป็นจริงเป็นจัง เป็นตัวละครที่มีมิติหลากหลายมาก จนบางทีรู้สึกว่าภูมิเป็นคนหลายบุคลิก ทั้งน่ากลัว แต่ก็น่าสนใจ ไม่แปลกที่ใครๆก็จะมองตาม อยากรู้ว่าแล้วคนแบบนี้จะเป็นยังไงต่อไป ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ เค้าจะแก้มันยังไง.... เป็นคนที่น่าสงสารมากที่สุดในเรื่อง แต่ก็ดูเหมือนเวรกรรมมันจะตามทันมากที่สุดเช่นกัน
พอพูดถึงเวรกรรมตามทัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นำเสนอแง่มุมนี้ได้ชัดเจนมาก แล้วก็ทั่วถึงทุกตัวคนกันเลยทีเดียว แอบมีกลิ่นไอน่ากลัวลอยอวนยังไงไม่รู้ค่ะ อย่างเช่นตอนที่นิตาโดนรถชน มาไวและตายไปไวมากไม่ทันตั้งตัวกันเลยทีเดียว เครสของน้อยก็เหมือนกัน แต่ที่หยองสุด(แหยงไม่พอยังพ่องหยองมาด้วย)คงไม่พ้นนังพีท..... o22
เนื้อหาของเรื่องนี้...แรง...มาก แต่ก็น่าประทับใจ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมาก พออ่านจบแล้วยังเหลือกลิ่นอายจางๆให้คิดถึง ถ้าเทียบกับการดื่มกาแฟ ก็ต้องบอกว่ามีอาฟเตอร์เทสที่ดีมากเลยค่ะ ...
อีกอย่างนะคะ เรื่องนี้ทำให้พฤติกรรมที่เลิกปฏิบัติมานานแล้วของอิเจ๊คนนี้กลับมาอีกครั้ง นั่นก็คือ เปิดอ่านตอนสุดท้ายก่อน ความจริงอ่านมาถึงตอนประมาณ 30 ได้นั่นแหละค่ะ เหอๆ มันเครียดมากอ่ะค่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ เลยอยากรู้ว่าเรื่องมันจะจบแนวไหน จะได้ทำใจก่อนอ่านต่อ พอกวาดตาคราวๆแล้ว อืม...โอเค ค่อยกลับมาอ่านอย่างสบายใจ คิดไว้แต่แรกว่าแทนไม่ใช่พระเอก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นคนเลวร้ายได้ถึงขนาดนี้ บอกตามตรงตอนที่มาบอกเลิกภูมิกับตอนที่มาขอคืนดีกับภูมิทำใจไม่ได้จริงๆ ดีแล้วล่ะที่สุดท้ายภูมิจะเลือกโตโต้
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่เขียนเรื่องนี้ออกมา ได้เห็นสัจธรรมอะไรหลายอย่างจากเรื่องนี้จริงๆ
อยากบวกคะแนนให้แต่ คุณวุฒิยังไม่ถึง..งั้นขอ :กอด1: แน่นๆหนึ่งที่นะคะ ฮิฮิ :-[
-
กว่าอ่านจนจบ...ลุ้น~~สายตัวแทบขาด... บีบคั้นหัวใจและสมองกันทุกฉากทุกตอนเลยทีเดียว :o12:
ช่วงแรกๆเกลียดโตโต้จับใจ มันจะอะไรกันนักกันหนา พอมารู้ว่าปมของโต้คืออะไรก็ยังไม่หายเกลียด แม้จะลดลงบ้างนิดหน่อย แต่สิ่งที่แถมมาคือความหมั่นใส้อย่างรุนแรง คิดว่า...เอ็งจะโกรธ จะเกลียด จะแก้แค้นอะไรก็เอาไปทำกับคนที่ทำเอ็งสิฟระ นี่อะไรน้องมันไม่ได้รู้ได้เห็นอะไรเลยดันพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วยซะงั้น ไม่มีน้ำยาไปเอาคืนตัวการ ก็มาแก้แค้นกับตัวแทนที่อ่อนแอกว่า น่าโดดถีบจริงๆ แต่พอหลังๆที่อิคุณโต้เริ่มอ่อนลงก็ค่อยน่าเชียร์ขึ้นมาหน่อย รู้สึกดีๆกับโต้มากขึ้น...พวกคนไม่ดีกลับตัวเนี่ยมันน่าส่งเสริม
แต่มาดูฝั่งอิคุณแทน ไม่น่าหลงไปเชียร์เล้ย พฤติกรรมดิ่งลงเหว :angry2:...ตั้งแต่ต้องแยกไปเมืองนอกแล้ว ตอนแรกแค่คิดว่าระยะทางคงทำให้ตีตัวออกห่าง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจะไม่อยากกระทืบเจ้าแทนมันเท่านี้ แต่นี่อะไร ตัวเองไปมีคนอื่น ยังมามีหน้าหยอดเขาแล้วหยอดเขาอีก แถมพูดชวนไปแต่งงานกันที่เมืองนอก ไม่รู้สึกอะไรบ้างรึไงนะที่พูดประโยคเดียวกันกับคนสองคนพร้อมกันแบบนี้น่ะ แถมยังมีหน้ากล้ากลับมากอดเขาอีก ความจริงก็คงอยากจะเก็บภูมิเอาไว้เป็นของตายล่ะมั้ง ประมาณว่าถ้าไม่ใช่บังเอิ้น~~ภูมิไปเจอเข้าแล้วความแตก ก็คงจะหยอดๆหลอกๆไปเรื่อยๆนั่นแหละ แต่พอความมันแตกแล้วไม่มีอะไรแก้ตัวอีก เลยต้องเลือก...ซึ่งก็ไม่อยาก เพราะอิคุณแทนคงเห็นว่าอินังพีทมันรวยกว่า มีหน้าตาในสังคมกว่า ไม่อยากจะคิดเลยว่าสามปีที่อยู่นู่นแทนมันคุยเรื่องอะไรของภูมิไปบ้าง นังชะนีถึงได้มาบอกว่าภูมิเป็นลูกคนใช้แบบนี้ที่หน้าเกลียดที่สุดก็ข้ออ้างที่บอกว่าเหงาเลยไปมีคนอื่น ปากพูดมือพิมพ์บอกคนนึงว่ารักนักรักหนา รักภูมิคนเดียว ตอกย้ำซ้ำทุกว่าว่าให้เชื่อให้มั่นใจ แต่พอพูดเสร็จก็หันไปกกกอดคนอีก อยากบอกว่ารับไม่ได้จริงๆ ยิ่งพอตอนรู้ว่าพีทมันมั่วแค่ไหนแล้วก็ไปร้องห่มร้องไห้ขอภูมิคืนดีเนี่ย โหย~~ประโยคแต่ละประโยคที่ตอกกลับภูมิมาไม่น่าเชื่อว่าจะเค้นออกมาจากสมองได้ กล้าว่าภูมิใจร้ายอย่างงู้นอย่างงี้ แหม...ไม่ย้อนดูตัวเองเลยนะ มันน่าเอาน้ำโคลนสาดไล่จริงๆ
ส่วนตัวร้ายอย่างนังพีทไม่ขอพูดดถึงค่ะ เป็นอะไรที่ขยะแขยงมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน คือใช้คำว่าหยะแหยงเลยนะคะ เข้าใจความรู้สึกของทันตอนต้องรีบไปล้างตัวเลยอ่ะ บรึ๋ย~~ ไม่พูดแล้วดีกว่า...
หนูทันเป็นอีกคนหนึ่ง ที่มีพัฒนาการในทางที่ดี ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ อย่างว่าเหตุการณ์บางอย่างมันก็สอนคนได้จริงๆ
นอกจากนี้ตัวละครเสริมทั้งหลายแหล่ก็น่ารักๆหลายคนเลยคะ อย่างคนที่ชอบมากเลยก็คือ คุณท่านของน้องภูมิ เป็นผู้หญิงที่จะเรียกว่าไงดี...อุดมคติ ล่ะมั้ง แบบว่า ฉลาดในการใช้พระเดชและพระคุณ มีความเป็นผู้ใหญ่ รู้จักเข้าใจคนอื่น มองโลกในมุมกว้าง ที่สำคัญเป็นผู้ดีจากเนื้อในและยังใจดีมากๆอีกด้วย เป็นคนที่เห็นแล้วให้ความรู้สึก....เกรง....โดยสัญชาตญาณ ทั้งเกรงใจ ทั้งเคารพยำเกรง แล้วก็เทิดทูนไปในตัว เข้าใจความรู้สึกภูมิที่มีกับคุณอริศราเลยค่ะ
อีกคนที่ชอบก็ไม่พ้น พลอยกับกาย สองคนนี้น่ารักดี กายให้ความรู้สึกเหมือนแทนทวีตอนจีบภูมิใหม่ๆ แต่มีความคิดกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่า... ส่วนพลอย ก็หญิงห้าวบู๊แตกแหลกลาน ชอบผู้หญิงแบบนี้นะ มันมีรสชาตดี ฮิฮิ
น้องบาสช่วงกลับตัวแล้วก็เป็นอีกคนที่น่ารักมาก ยิ่งตอนที่อยู่กับภูมิยิ่งรู้สึกว่าพี่น้องต่างสายเลือดคู่นี้รักกันมากจริงๆ ชอบฉากที่บาสขี่จักรยานแล้วให้ภูมิซ้อนท้ายอะค่ะ ไม่รู้ทำไม แต่เรารู้สึกว่าพอจินตนาการฉากนี้แล้วมันอบอุ่นนะ
ส่วนตัวเอกที่จะขาดไม่ได้เลยอย่างน้องภูมิก็ให้นิยามที่นี่ไม่มีนางเอกได้อย่างเห็นเป็นจริงเป็นจัง เป็นตัวละครที่มีมิติหลากหลายมาก จนบางทีรู้สึกว่าภูมิเป็นคนหลายบุคลิก ทั้งน่ากลัว แต่ก็น่าสนใจ ไม่แปลกที่ใครๆก็จะมองตาม อยากรู้ว่าแล้วคนแบบนี้จะเป็นยังไงต่อไป ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ เค้าจะแก้มันยังไง.... เป็นคนที่น่าสงสารมากที่สุดในเรื่อง แต่ก็ดูเหมือนเวรกรรมมันจะตามทันมากที่สุดเช่นกัน
พอพูดถึงเวรกรรมตามทัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นำเสนอแง่มุมนี้ได้ชัดเจนมาก แล้วก็ทั่วถึงทุกตัวคนกันเลยทีเดียว แอบมีกลิ่นไอน่ากลัวลอยอวนยังไงไม่รู้ค่ะ อย่างเช่นตอนที่นิตาโดนรถชน มาไวและตายไปไวมากไม่ทันตั้งตัวกันเลยทีเดียว เครสของน้อยก็เหมือนกัน แต่ที่หยองสุด(แหยงไม่พอยังพ่องหยองมาด้วย)คงไม่พ้นนังพีท..... o22
เนื้อหาของเรื่องนี้...แรง...มาก แต่ก็น่าประทับใจ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมาก พออ่านจบแล้วยังเหลือกลิ่นอายจางๆให้คิดถึง ถ้าเทียบกับการดื่มกาแฟ ก็ต้องบอกว่ามีอาฟเตอร์เทสที่ดีมากเลยค่ะ ...
อีกอย่างนะคะ เรื่องนี้ทำให้พฤติกรรมที่เลิกปฏิบัติมานานแล้วของอิเจ๊คนนี้กลับมาอีกครั้ง นั่นก็คือ เปิดอ่านตอนสุดท้ายก่อน ความจริงอ่านมาถึงตอนประมาณ 30 ได้นั่นแหละค่ะ เหอๆ มันเครียดมากอ่ะค่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ เลยอยากรู้ว่าเรื่องมันจะจบแนวไหน จะได้ทำใจก่อนอ่านต่อ พอกวาดตาคราวๆแล้ว อืม...โอเค ค่อยกลับมาอ่านอย่างสบายใจ คิดไว้แต่แรกว่าแทนไม่ใช่พระเอก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นคนเลวร้ายได้ถึงขนาดนี้ บอกตามตรงตอนที่มาบอกเลิกภูมิกับตอนที่มาขอคืนดีกับภูมิทำใจไม่ได้จริงๆ ดีแล้วล่ะที่สุดท้ายภูมิจะเลือกโตโต้
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่เขียนเรื่องนี้ออกมา ได้เห็นสัจธรรมอะไรหลายอย่างจากเรื่องนี้จริงๆ
อยากบวกคะแนนให้แต่ คุณวุฒิยังไม่ถึง..งั้นขอ :กอด1: แน่นๆหนึ่งที่นะคะ ฮิฮิ :-[
เห็นด้วยกับคนนี้ทั้งหมด - -
ตอนแรกว่าจะพิมพ์เอง แต่พออ่านของคนนี้แล้วคงไม่ต้องแล้วล่ะ 55+
ตามนั้นเลย
ต้องขอบคุณที่พิมพ์ให้ 555+
ถ้าสังคมเป็นแบบนี้จริงๆคงแย่เนอะ
แต่สถานที่เนี่ยรู้จักหมดเลย 55+
ทั้งที่ปกติแล้วจะไม่รู้ นั่นเพราะ ที่กล่าวมาทั้งหมด อยู่ใกล้บ้านเรามาก วะฮะฮ่า
ไม่งั้นถึงจะบอกเส้นทางยังไงแต่ถ้าเราไม่เคยไปหรือคุ้นเคยให้ตายก็จำไม่ได้ ^^
ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณมากๆที่แต่งให้เราอ่าน
มันสอนอะไรได้หลายๆอย่างจริงๆ ^^
-
กรี๊ดดดด
อ่านจบแล้วค่ะ ฮุๆๆๆ
ประทับใจมากๆเลยค่ะพี่ อิค :o8:
ชอบภูมิ มากๆ เป็นคนแรง แต่ก็ แรงแบบ ศิลปะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ส่วนโตโต้ ตอนแรก ก็นึก ว่าคล้าย ชื่อ หมาดี ฮา~~~
ส่วนแทน เริ่มรุ้สึกช่วงแทนไปเมืองนอกว่า ต้อง นอกใจ ไม่ก็ เดี้ยง กรั๊กๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยยยยย เป็นกำลังใจให้นะคะ
จะติดตามผลงานของพี่แน่นอน อิอิ :L2:
-
กว่าอ่านจนจบ...ลุ้น~~สายตัวแทบขาด... บีบคั้นหัวใจและสมองกันทุกฉากทุกตอนเลยทีเดียว :o12:
ช่วงแรกๆเกลียดโตโต้จับใจ มันจะอะไรกันนักกันหนา พอมารู้ว่าปมของโต้คืออะไรก็ยังไม่หายเกลียด แม้จะลดลงบ้างนิดหน่อย แต่สิ่งที่แถมมาคือความหมั่นใส้อย่างรุนแรง คิดว่า...เอ็งจะโกรธ จะเกลียด จะแก้แค้นอะไรก็เอาไปทำกับคนที่ทำเอ็งสิฟระ นี่อะไรน้องมันไม่ได้รู้ได้เห็นอะไรเลยดันพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วยซะงั้น ไม่มีน้ำยาไปเอาคืนตัวการ ก็มาแก้แค้นกับตัวแทนที่อ่อนแอกว่า น่าโดดถีบจริงๆ แต่พอหลังๆที่อิคุณโต้เริ่มอ่อนลงก็ค่อยน่าเชียร์ขึ้นมาหน่อย รู้สึกดีๆกับโต้มากขึ้น...พวกคนไม่ดีกลับตัวเนี่ยมันน่าส่งเสริม
แต่มาดูฝั่งอิคุณแทน ไม่น่าหลงไปเชียร์เล้ย พฤติกรรมดิ่งลงเหว :angry2:...ตั้งแต่ต้องแยกไปเมืองนอกแล้ว ตอนแรกแค่คิดว่าระยะทางคงทำให้ตีตัวออกห่าง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจะไม่อยากกระทืบเจ้าแทนมันเท่านี้ แต่นี่อะไร ตัวเองไปมีคนอื่น ยังมามีหน้าหยอดเขาแล้วหยอดเขาอีก แถมพูดชวนไปแต่งงานกันที่เมืองนอก ไม่รู้สึกอะไรบ้างรึไงนะที่พูดประโยคเดียวกันกับคนสองคนพร้อมกันแบบนี้น่ะ แถมยังมีหน้ากล้ากลับมากอดเขาอีก ความจริงก็คงอยากจะเก็บภูมิเอาไว้เป็นของตายล่ะมั้ง ประมาณว่าถ้าไม่ใช่บังเอิ้น~~ภูมิไปเจอเข้าแล้วความแตก ก็คงจะหยอดๆหลอกๆไปเรื่อยๆนั่นแหละ แต่พอความมันแตกแล้วไม่มีอะไรแก้ตัวอีก เลยต้องเลือก...ซึ่งก็ไม่อยาก เพราะอิคุณแทนคงเห็นว่าอินังพีทมันรวยกว่า มีหน้าตาในสังคมกว่า ไม่อยากจะคิดเลยว่าสามปีที่อยู่นู่นแทนมันคุยเรื่องอะไรของภูมิไปบ้าง นังชะนีถึงได้มาบอกว่าภูมิเป็นลูกคนใช้แบบนี้ที่หน้าเกลียดที่สุดก็ข้ออ้างที่บอกว่าเหงาเลยไปมีคนอื่น ปากพูดมือพิมพ์บอกคนนึงว่ารักนักรักหนา รักภูมิคนเดียว ตอกย้ำซ้ำทุกว่าว่าให้เชื่อให้มั่นใจ แต่พอพูดเสร็จก็หันไปกกกอดคนอีก อยากบอกว่ารับไม่ได้จริงๆ ยิ่งพอตอนรู้ว่าพีทมันมั่วแค่ไหนแล้วก็ไปร้องห่มร้องไห้ขอภูมิคืนดีเนี่ย โหย~~ประโยคแต่ละประโยคที่ตอกกลับภูมิมาไม่น่าเชื่อว่าจะเค้นออกมาจากสมองได้ กล้าว่าภูมิใจร้ายอย่างงู้นอย่างงี้ แหม...ไม่ย้อนดูตัวเองเลยนะ มันน่าเอาน้ำโคลนสาดไล่จริงๆ
ส่วนตัวร้ายอย่างนังพีทไม่ขอพูดดถึงค่ะ เป็นอะไรที่ขยะแขยงมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน คือใช้คำว่าหยะแหยงเลยนะคะ เข้าใจความรู้สึกของทันตอนต้องรีบไปล้างตัวเลยอ่ะ บรึ๋ย~~ ไม่พูดแล้วดีกว่า...
หนูทันเป็นอีกคนหนึ่ง ที่มีพัฒนาการในทางที่ดี ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ อย่างว่าเหตุการณ์บางอย่างมันก็สอนคนได้จริงๆ
นอกจากนี้ตัวละครเสริมทั้งหลายแหล่ก็น่ารักๆหลายคนเลยคะ อย่างคนที่ชอบมากเลยก็คือ คุณท่านของน้องภูมิ เป็นผู้หญิงที่จะเรียกว่าไงดี...อุดมคติ ล่ะมั้ง แบบว่า ฉลาดในการใช้พระเดชและพระคุณ มีความเป็นผู้ใหญ่ รู้จักเข้าใจคนอื่น มองโลกในมุมกว้าง ที่สำคัญเป็นผู้ดีจากเนื้อในและยังใจดีมากๆอีกด้วย เป็นคนที่เห็นแล้วให้ความรู้สึก....เกรง....โดยสัญชาตญาณ ทั้งเกรงใจ ทั้งเคารพยำเกรง แล้วก็เทิดทูนไปในตัว เข้าใจความรู้สึกภูมิที่มีกับคุณอริศราเลยค่ะ
อีกคนที่ชอบก็ไม่พ้น พลอยกับกาย สองคนนี้น่ารักดี กายให้ความรู้สึกเหมือนแทนทวีตอนจีบภูมิใหม่ๆ แต่มีความคิดกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่า... ส่วนพลอย ก็หญิงห้าวบู๊แตกแหลกลาน ชอบผู้หญิงแบบนี้นะ มันมีรสชาตดี ฮิฮิ
น้องบาสช่วงกลับตัวแล้วก็เป็นอีกคนที่น่ารักมาก ยิ่งตอนที่อยู่กับภูมิยิ่งรู้สึกว่าพี่น้องต่างสายเลือดคู่นี้รักกันมากจริงๆ ชอบฉากที่บาสขี่จักรยานแล้วให้ภูมิซ้อนท้ายอะค่ะ ไม่รู้ทำไม แต่เรารู้สึกว่าพอจินตนาการฉากนี้แล้วมันอบอุ่นนะ
ส่วนตัวเอกที่จะขาดไม่ได้เลยอย่างน้องภูมิก็ให้นิยามที่นี่ไม่มีนางเอกได้อย่างเห็นเป็นจริงเป็นจัง เป็นตัวละครที่มีมิติหลากหลายมาก จนบางทีรู้สึกว่าภูมิเป็นคนหลายบุคลิก ทั้งน่ากลัว แต่ก็น่าสนใจ ไม่แปลกที่ใครๆก็จะมองตาม อยากรู้ว่าแล้วคนแบบนี้จะเป็นยังไงต่อไป ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ เค้าจะแก้มันยังไง.... เป็นคนที่น่าสงสารมากที่สุดในเรื่อง แต่ก็ดูเหมือนเวรกรรมมันจะตามทันมากที่สุดเช่นกัน
พอพูดถึงเวรกรรมตามทัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นำเสนอแง่มุมนี้ได้ชัดเจนมาก แล้วก็ทั่วถึงทุกตัวคนกันเลยทีเดียว แอบมีกลิ่นไอน่ากลัวลอยอวนยังไงไม่รู้ค่ะ อย่างเช่นตอนที่นิตาโดนรถชน มาไวและตายไปไวมากไม่ทันตั้งตัวกันเลยทีเดียว เครสของน้อยก็เหมือนกัน แต่ที่หยองสุด(แหยงไม่พอยังพ่องหยองมาด้วย)คงไม่พ้นนังพีท..... o22
เนื้อหาของเรื่องนี้...แรง...มาก แต่ก็น่าประทับใจ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมาก พออ่านจบแล้วยังเหลือกลิ่นอายจางๆให้คิดถึง ถ้าเทียบกับการดื่มกาแฟ ก็ต้องบอกว่ามีอาฟเตอร์เทสที่ดีมากเลยค่ะ ...
อีกอย่างนะคะ เรื่องนี้ทำให้พฤติกรรมที่เลิกปฏิบัติมานานแล้วของอิเจ๊คนนี้กลับมาอีกครั้ง นั่นก็คือ เปิดอ่านตอนสุดท้ายก่อน ความจริงอ่านมาถึงตอนประมาณ 30 ได้นั่นแหละค่ะ เหอๆ มันเครียดมากอ่ะค่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ เลยอยากรู้ว่าเรื่องมันจะจบแนวไหน จะได้ทำใจก่อนอ่านต่อ พอกวาดตาคราวๆแล้ว อืม...โอเค ค่อยกลับมาอ่านอย่างสบายใจ คิดไว้แต่แรกว่าแทนไม่ใช่พระเอก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นคนเลวร้ายได้ถึงขนาดนี้ บอกตามตรงตอนที่มาบอกเลิกภูมิกับตอนที่มาขอคืนดีกับภูมิทำใจไม่ได้จริงๆ ดีแล้วล่ะที่สุดท้ายภูมิจะเลือกโตโต้
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่เขียนเรื่องนี้ออกมา ได้เห็นสัจธรรมอะไรหลายอย่างจากเรื่องนี้จริงๆ
อยากบวกคะแนนให้แต่ คุณวุฒิยังไม่ถึง..งั้นขอ :กอด1: แน่นๆหนึ่งที่นะคะ ฮิฮิ :-[
ป้าดดดดดด เพิ่งเข้ามาดู น่าประทับใจมาก ขอบคุณมากนะครับที่เมนต์ให้จากความรู้สึก ดีใจจังเลยเวลาเห็นคนเมนต์ยาวๆ อิอิ ยังไงติดตามผลงานด้วยน้า ขอบคุณมากครับ
จุ๊บๆๆ
-
ยาวมากกกกกกก แต่ก็ตามอ่านอยู่สองวัน อ่านจนจบ
สนุกดี ขอบคุณครับ
-
เป็นอีกเรื่องนึงจากเว็บนี้ที่ทำให้ผมต้องติดตามอ่านทุกวัน นี่ถ้าไม่ติดต้องทำงาน กินข้าว ทำอารายสาระพัดสาระเพ ก็จะนั่งอ่านให้จบภายในวันเดียวเลยล่ะ :-[
ขอบอกว่า รสชาติเหมือนละครทีวีที่ทำให้แม่ค้าในตลาดติดงอมแงมอารายประมาณนั้น มันมีครบรสเลย ทั้งเปรี้ยว ทั้งหวาน ทั้งขม รวมๆแล้ว อูมามิ มากๆ
อารมณ์รึก็สะใจทุกบททุกบาทบรรทัด ทำเอามือไม้อยู่ไม่สุข อยากจะไปร่วมวงตบ คนที่มาแกล้งภูมิด้วย :z6:
เก่งครับ ชีวิตจริงรึป่าวคับคุณอี๊ก เขียนเหมือนอยู่ในเห็นการณ์ทุกตอน ผมอ่านล่ะเห็นภาพทุกตอนเลย โดยเฉพาะตอน.....อ่ะคับ :o8:
น่าจะมาทำเป็นละครในช่องเกย์ทีวีเนาะ :call: ผมจะตามดูทุกตอนเหมือนที่ตามอ่านผลงานคุณอี๊กเนี้ยแหละครับ
แต่เรื่องนี้น่ะ เครียดทั้งเรื่องเลยนะครับ :jul1: ผมเครียดตามจนต้องพักไปดูหนังตลกถึงสามวันอ่ะ
ขอยกนิ้วที่มีทั้งหมดให้เลยคับ สุดยอกกกกกกกกกก จิงๆ o13
ต้น
-
เป็นอีกเรื่องนึงจากเว็บนี้ที่ทำให้ผมต้องติดตามอ่านทุกวัน นี่ถ้าไม่ติดต้องทำงาน กินข้าว ทำอารายสาระพัดสาระเพ ก็จะนั่งอ่านให้จบภายในวันเดียวเลยล่ะ :-[
ขอบอกว่า รสชาติเหมือนละครทีวีที่ทำให้แม่ค้าในตลาดติดงอมแงมอารายประมาณนั้น มันมีครบรสเลย ทั้งเปรี้ยว ทั้งหวาน ทั้งขม รวมๆแล้ว อูมามิ มากๆ
อารมณ์รึก็สะใจทุกบททุกบาทบรรทัด ทำเอามือไม้อยู่ไม่สุข อยากจะไปร่วมวงตบ คนที่มาแกล้งภูมิด้วย :z6:
เก่งครับ ชีวิตจริงรึป่าวคับคุณอี๊ก เขียนเหมือนอยู่ในเห็นการณ์ทุกตอน ผมอ่านล่ะเห็นภาพทุกตอนเลย โดยเฉพาะตอน.....อ่ะคับ :o8:
น่าจะมาทำเป็นละครในช่องเกย์ทีวีเนาะ :call: ผมจะตามดูทุกตอนเหมือนที่ตามอ่านผลงานคุณอี๊กเนี้ยแหละครับ
แต่เรื่องนี้น่ะ เครียดทั้งเรื่องเลยนะครับ :jul1: ผมเครียดตามจนต้องพักไปดูหนังตลกถึงสามวันอ่ะ
ขอยกนิ้วที่มีทั้งหมดให้เลยคับ สุดยอกกกกกกกกกก จิงๆ o13
ต้น
ตอบคุณต้นนะครับ
ขอบคุณมากที่แวะเข้ามาอ่านจนจบนะครับ
อิอิ ไม่ได้เอาประสบการณืมาเล่าอะไรหรอกครับ
ดึงมาจากคนข้างๆ แว้กกก
ชีวิตจริงคนเรายิ่งกว่านิยายอีกเนอะ มันจะเครียดไปหน่อย
แต่ก็พยายามไม่ให้มันจบแบบรันทด
ถ้ายังไงติดตามผลงานด้วยนะครับ
ขอบคุณมาก
อิ๊กกี้
-
:L2:มอบดอกไม้ให้ อิ๊กกี้ คนแต่ง ขอบอกว่าอ่านจบไป 2 เรื่อง เรื่องแรก Boy's Story (ให้รักนำทางใจ) เรื่องที่ 2 ก็เรื่อง Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) อ่านแบบง่าอ่านรวดเดียวแบบไม่ยอมนอนเลย อ่านตั้งแต่ 10 โมง ของวันที่ 31 ตุบาคม แว่บไปพักสายตาบ้าง จนอ่านจบเรื่องนี้เวลา 12.54 ของวันที่ 1 ขอบอกว่าอ่านแล้วติด เขียนเรื่องได้รัยทด น่าทำเป็นละครมากๆ เดี๋ยวไปนอนก่อนตื่นมาอ่าน 2 เรื่องที่เหลือ :L2:
-
เป็นนายเอกที่ถึงใจที่สุด เนื่อเรื่องก็สนุกมากค่ะ
รู้สึกทึ่งกับการผูกเรื่องและปมของตัวละคร ทำให้หยุดอ่านไม่ได้เลยจริงๆ o13
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ :กอด1:
-
o13
-
+1 ให้ sk26 ตรงใจมาก
+1 เป็นกำลังใจให้ Eiky
-
ชอบน้องภูมิ :-[
-
DRAMA มากๆ
-
อ่านจบเรียบร้อยแล้วสนุกมากๆเลยคะ
แต่งได้เก่งมากๆเลยนะคะ
ตอนอ่านไม่รู้สึกเหมือนอ่านเลยแต่รู้สึกเหมือนได้ดูละครมากกว่า
ทั้งคำบรรรยาย คำพูด ของตัวละครบอกได้ว่ายอดเยี่ยมมากๆเลยคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ
จะเป็นกำใจในการแต่งเรื่องอื่นๆ
และจะติดตามผลงานอื่นๆนะคะ
:L2: :L2: :L2:
ปล.ตอนนี้กำลังอ่านเรื่องน้องญี่ปุ่นถึงคนละแนวกันแต่ก็สนุกไม่แพ้กันยอดเยี่ยมจริงๆ
-
อ่านตาแฉะไปสามวันสามคืนเลยค่ะ ชอบมากกกก ตอนที่พี่แทนนอกใจนี่เราน้ำตาไหลพรากๆ เลยนะ แต่โดยส่วนตัวก็ยังชอบแทนอยู่นะ ดีใจด้วยที่ภูมิมีความสุขสักที
ปล หาคู่ให้พี่แทนหน่อยดิ อยากให้ได้เจอคนดีๆ บ้าง ชีวิตมันจะเศร้าเกินไป
-
ขอบคุณนะค๊า...
เป็นเรื่องที่สร้างอารมณ์สะเทือนใจได้เป็นอย่างดี
มีความรู้สึกอยากติดตามต่อไปเรื่อยๆ
เราเองเป็นคนเบื่อง่าย อ่านหนังสือไม่ค่อยจบเล่มจบเรื่องเท่าไหร่
แต่พออ่านเรื่องนี้ก็รู้สึกไม่อยากไปไหน สามารถอ่านได้เป็นสิบชั่วโมงติดต่อกัน
ขอบคุณจริงๆ
ปล.ขอชมเชยคนเขียนนะคะ ประสบการณ์ต้องมากจริงๆ ไม่งั้นเขียนเรื่องให้ดีแบบนี้ได้ยากมากๆ
^^ จะติดตามผลงานต่อไปจ๊ะ
-
ใครบอกนิยายเกย์ไร้สาระ โรคจิต คิดเอาใหม่เหอะ มีสาระกว่านิยายที่วางอยู่เกลื่อนตลาดอีก :a1:
ขอบคุณพี่นักเขียนนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆ แบบนี้ออกมาให้ได้อ่าน อ่านไปก็ปลงกับตัวเองไป
เพราะก็เป็นอีกคนที่ออกจะไม่ยอมใคร ใครดีมาก็ดีกลับ ร้ายมาก็ร้ายกลับ เรื่องไม่จบไม่สิ้นจริงๆ ล่ะค่ะ
ภูมิบุญ เป็นคนที่ซับซ้อน ความคิดความอ่าน การแสดงออกต่างๆ ยอมรับเลยว่าหลายๆ ตอนก็ตามไม่ทันเหมือนกัน
คุณโตโต้ รายนี้ตอนแรกอึมครึมมาเชียว ออกจะหมั่นไส้บวกเกลียดเข้าหน่อยๆ แต่อ่านไปๆ ก็แอบลุ้นให้ลงเอยกับภูมิอยู่เหมือนกัน
พี่แทน ขอบอกว่ารักมากเลยคนนี้ พี่ดีทุกอย่างค่ะ ยกเว้นตอนที่ทำร้ายจิตใจภูมิ อย่ากกระโดดขาคู่มาก :z6: แต่พอเห็นสภาพอันน่าอนาถจิตแล้วก็สงสาร กลับไปรักเหมือนเดิม
พี่ทัน คนนี้ไม่พูดไม่ได้ จากที่เกลียดมาแทบตาย กลายเป็นคนที่หนุนหลังภูมิไว้อย่างดี พี่คะ พี่ยอดมากค่ะ o13
พอละๆ ขืนพิมพ์มากกว่านี้แล้วจะยาว เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องอื่นต่อนะคะ :bye2: (ใช้อีโมเยอะจะโดด่ามั้ยเนี่ย)
-
มาเม้นไว้ก่อน
เพิ่งอ่านไปได้ไม่ภึง 10 ตอนเลยค่ะ
ภูมิใช้คำพูดเชือดเฉือนได้ดีม๊ากมาก
ไว้มาอ่านต่อนะคะ เหลืออีกตั้งเยอะแน่ะ
สนุกสนุก
-
รวดเดียวจบ สุดยอด ชอบมาก
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะครับ !!!
แค่ได้อ่านช่วงแรกก็สนุกละคร้าบบบบ !!!
ครายว่าไม่สนุก....
ว่าแร้วขิไปแอบอ่านต่อนะครับป๋ม o13 o13 o13
-
อ่านถึงตอนที่เจ็ดละคร้าบ !!!!!
เหอะๆๆ น้องภูมิผู้สุดแสนน่ารัก ก็สู้คนนะเฟ้ย!!!!!
ไอ้คุณโต้ อย่ามาหลงรักน้องเค้าละกาน 5 5 5
"ชั้นก็สู้คน น่ะ ชั้นก็สู้คน " อิอิคิดถึงเพลง นิโคล เรย...
อ่านต่อแระงับ... :กอด1: :กอด1:
-
o13 o13 o13
ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ บอกได้แค่ว่า สนุกมาก
แล้วก็ที่สำคัญ +1 ค่ะ :mc4:
-
อ่านจบแร้วววคร้าบ!!!!! :sad11: :sad11: :sad11:
ว๊า!!!!!!!จบซะแร้ว...... อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนผมไม่ได้กำลังอ่านนิยายอยู่เรยอ่ะครับ..
เหมือนกำลังดูละครมากกว่า ชอบครับ ชอบมากๆๆๆๆๆๆเลย
โกดแค้นแทนก็หลายฉาก สะใจก็หลายตอน น้ำตาตกอีกเพียบ..........
ขอบคุณมากๆๆๆๆ นะครับสำหรับนิยายดีๆสนุกๆเรื่องนี้แถมแฝงข้อคิดดีๆไว้อีกด้วย.....
ผมเพิ่งอ่านเรื่องนี้ของคุณอิกกี้เป็นเรื่องแรก แต่สัญญาครับ ว่าจะติดตามอ่านเรื่องของคุณอิกกี้ให้หมดเลย...
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ระหว่างอ่านก็รู้สึกว่า คนเขียนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ยิ่งเอาไปเทียบกับน้องญี่ปุ่น .. มันไม่ใช่เลยกิ๊ฟ
แต่พออ่านจบ นี่ก็คือเรื่องจริง เรื่องจริงที่อาจจะเกิดกับชีวิตใครก็ได้ แต่มันอาจจะดูเกินจริงไปนิดที่มาเกิดกับภูมิบุญซะเยอะ แต่ก็แน่ละ เพราะในภาษานิยายเค้าคือตัวหลักของเรื่อง
อ่านจบแล้วภายใน 2 วัน ตอนนี้อยากกด Like คุณอิ๊กรัว ๆ เพราะคุณอิ๊กคงเหนื่อยมากที่ทำให้พวกเราอ่านไปเหนื่อยไปได้ขนาดนี้ การคิดที่ซับซ้อน อารมณ์ที่ซับซ้อนของภูมิบุญ มันถ่ายทอดออกมาได้ขนาดนี้ คุณอิ๊กก็คงใช้พลังงานไปไม่น้อยเหมือนกัน ผมก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้ใครซักคนนึงมาเจออะไรหนัก ๆ แบบนี้เลย ขอให้มีเพียงภูมิบุญเท่านั้นที่เจอ และให้มันเป็นนิยายแหละดีแล้ว
.
.
สนุกมากครับ นิยายซักเรื่่องนึงที่สนุกขนาดนี้นี่หาไม่ได้ง่าย ๆ เด๋วจะไปอ่านน้องญี่ปุ่นต่อครับ ทิ้งมาหลายวันแล้ว อิอิอิ
-
ขอบคุณนะครับ
ที่มีเรื่องดีๆแบบนี้มาแับ่งปัน
ชอบมากๆเลยครับ
-
ขอบคุณนะครับ
ที่มีเรื่องดีๆแบบนี้มาแับ่งปัน
ชอบมากๆเลยครับ
-
อ่านจบแร้วววคร้าบ!!!!! :sad11: :sad11: :sad11:
ว๊า!!!!!!!จบซะแร้ว...... อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนผมไม่ได้กำลังอ่านนิยายอยู่เรยอ่ะครับ..
เหมือนกำลังดูละครมากกว่า ชอบครับ ชอบมากๆๆๆๆๆๆเลย
โกดแค้นแทนก็หลายฉาก สะใจก็หลายตอน น้ำตาตกอีกเพียบ..........
ขอบคุณมากๆๆๆๆ นะครับสำหรับนิยายดีๆสนุกๆเรื่องนี้แถมแฝงข้อคิดดีๆไว้อีกด้วย.....
ผมเพิ่งอ่านเรื่องนี้ของคุณอิกกี้เป็นเรื่องแรก แต่สัญญาครับ ว่าจะติดตามอ่านเรื่องของคุณอิกกี้ให้หมดเลย...
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณนะครับน้องหนู
ตามเรื่องของพี่ทุกเรื่องเลย น่าชื่นชม น่าดีใจจัง
มีความสุขแล้วล่ะครับแค่ได้เห็นทุกคนชอบใจ หรือแม้ไม่ชอบใจแต่ก็ยังมีน้ำใจมาสละเวลาเขียนเม้นต์ให้
ตอนเขียนนิยายไม่ได้หวังอะไรมากมายนัก แต่เขียนเพราะเหมือนเป็นคนบ้า อิอิ
อยู่คนเดียวก็หาอะไรมาขีดมาเขียน มองนั่นเป็นเรื่องมองนี่เป็นกลอนได้ตลอด
เข้าขั้นเยอะ ใช่ไหม อิอิ
ยังไงๆ ก็ขอบคุณมากๆนะคร้าบ ที่ติดตาม
อ้อ มีเรื่องใหม่ด้วยน้า ตอนนี้ ใครที่ชื่นชอบน้องภูมิบุญ อย่าลืมไปหน้านิยายที่กำลังออนแร์นะครับ เขาชื่อ นายพล อิอิ
รักกันๆ จุ๊บๆๆ
-
จิ้มอิกกี้555
-
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีดี \\(^^)// (>/////<)
-
:L2: :L2:
ดอกไม้ให้คนแต่งครับ : )
ขอบคุณน่ะครับที่เขียนเรื่องดีๆมีข้อคิดอย่างนี้ให้ได้อ่าน
สนุกมากๆๆเลยครับ
ไว้จะค่อยติดตามผลงานเรื่องอื่นๆอีกน่ะครับ
-
ขอบคุณคุณอิ๊กกี้นะครับที่มีเรื่องราวดีๆให้ได้อ่าน ตัวละครทุกคนล้วนมีที่มาที่ไป แต่ที่น่าสงสารที่สุดคือภูมิ เพราะเจออะไรมาก็เยอะๆ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ
-
ขอบคุณพี่อิ๊กมากมายสำหรับเรื่องดีดี
ผมค่อนข้างทึ่งนะหลังอ่านเสร็จในแต่ละตอน
ตัวละครมีสีสัน (ตัวร้ายนิอ่านที่ำไรองลงทุกทีอยากเป็นนอ้งภูมิเอง)
ผมชอบเวลาที่ภูมิเอาคืน รู้สึกว่ามันเจ็บแสบและสาสมมาก
ที่ขาดไม่ได้เลยคือพี่เอาหลักธรรมเข้ามาแทรกเป็นข้อคิดได้
ที่นี่ไม่มีนายเอกให้อะไรผมหลายอย่างนะ อ่านและคิดตาม
อ่านแล้วกลับมาดูตัวเรา
คาใจอย่างหนึ่งทำไมพี่อิ๊กเลือกมุกดาหารเป้นแบ็กฉาำกที่ไปค่ายอาสา
คือจังหวัดผมอะอยากทราบว่าพี่อิ๊กเคยไปหรือว่ามีความหลังใดที่นั้น
เพราะมันคือจังหวัดผมเองอิอิอิภูมิใจ
:L2:
-
ขอบคุณพี่อิ๊กมากมายสำหรับเรื่องดีดี
ผมค่อนข้างทึ่งนะหลังอ่านเสร็จในแต่ละตอน
ตัวละครมีสีสัน (ตัวร้ายนิอ่านที่ำไรองลงทุกทีอยากเป็นนอ้งภูมิเอง)
ผมชอบเวลาที่ภูมิเอาคืน รู้สึกว่ามันเจ็บแสบและสาสมมาก
ที่ขาดไม่ได้เลยคือพี่เอาหลักธรรมเข้ามาแทรกเป็นข้อคิดได้
ที่นี่ไม่มีนายเอกให้อะไรผมหลายอย่างนะ อ่านและคิดตาม
อ่านแล้วกลับมาดูตัวเรา
คาใจอย่างหนึ่งทำไมพี่อิ๊กเลือกมุกดาหารเป้นแบ็กฉาำกที่ไปค่ายอาสา
คือจังหวัดผมอะอยากทราบว่าพี่อิ๊กเคยไปหรือว่ามีความหลังใดที่นั้น
เพราะมันคือจังหวัดผมเองอิอิอิภูมิใจ
:L2:
ขอบคุณนะครับที่แวะเข้ามาอ่าน
ที่เลือกฉากหลังเป็นจังหวัดมุกดาหารก้ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เคยไปเที่ยวตลาดอินโดจีนตอนเด็กๆ คือนับเป็นที่แรกที่พ่อกับแม่พาไปเที่ยวเลยจำค่อนข้างจะติดใจ โดยส่วนตัวทึ่งกับความกว้างของแม่น้ำโขงมาก เพราะเท่าที่รู้แม่น้ำมันน่าจะเป็นสายไม่กว้างเท่านี้ แต่พอไปเห็นแม่น้ำโขงก็เลยติตาน่ะครับ ผู้คนก็น่ารัก ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ
ขอบคุณครับ
อิ๊กกี้
-
อ่านจบแร้ว สุดยอดเลยอะ :D
ขอบคุณครับ :)
-
เป็นเรื่องที่ สุดๆๆๆ มากกก อินเลยย บีบหัวใจจริง
แร๊งงงงง
o13
กว่าจะอ่านมาจนจบได้เกือบตายเหมือนกัน อิอิ
-
สุดยอดเลยเรื่องนี้
อิน ทุกอารมณ์เลย
ชอบจังเลย
:L1: :L1: :L1:
-
ดีครับ คุณอิ๊ก..
กลับมาอ่านอีกครั้งด้วยความคิด
ทั้งที่เคยอ่านไปจนจบแล้ว
แต่พอกลับมาติดตามอีก ก็ยังลุ้นเหมือนเดิม
ครั้งนี้ อ่านไปก็คิดตามแทบทุกตัวอักษร
แลเวก็พบความจริงอย่างหนึ่ง...
คุณอิ๊กเก็บทุกรายละเอียดจริงๆ
บางที บางประโยค บางคำพูดง่ายๆ
แต่ทำไมมันมีอิทธิพลกับเนื้อเรื่องเหลือเกิน
ประหนึ่งว่าถ้าขาดตรงนี้ไป ก็ไม่สามารถต่อเรื่องราวได้
และอีกอย่างคือ
ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกสอน
จากนิยายที่คุณเขียน
มันมาตอนไหนก็ไม่รู้
จากตอนแรกๆที่คิดเหมือนน้องภูมิ ทำไมเราต้องยอม..
แรงมาก็แรงไปสิ แต่พออ่านมาเรื่อยๆก็เริ่มเห็นแล้ลว่ะว่า แก้แค้นไปแล้วได้อะไร
ในที่สุดก็เจ็บทั้งสองฝ่ายอย่างดีก็แค่เสมอตัว แล้วเราจะต้องเอาตัวเราเข้าไปทำให้มันเจ็บทำไม..
พอมาช่วงหลังที่รู้จักการให้อภัยแล้ว...
แต่คนบางจำพวก เขาก็ไม่เคยสำนึกในสิ่งที่พลาดไปแล้ว ก็ต้องได้รับบทเรียนบ้าง
แต่เราก็ต้องรู้ว่าเราทำอะไรอยู่....
นับถือคุณอิ๊กนะครับ ที่กลั่นกรองได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้
นี่คือประสบการณ์ชีวิตที่สอนใจได้ดีเยี่ยมอีกบทหนึ่ง
ขอบคุณคุณอิ๊กมาๆนะครับบบบบ
และจะติดตามผลงานต่อไป...........
.
.
.
.
ปล..แอบชอบน้องบาสอ่ะ...
-
อ่านจบเป็นรอบที่ 3 แล้ว
รออย่างมีความหวังว่าพี่ิอิ๊กจะรวมเล่ม
เรื่องนี้ด้วย อยากได้จริงๆนะคับ พลีสสส
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ตามมาจาก เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย
ตอนแรกอ่านเรื่องนั้นจบก็ค่อนข้างติดใจในสไตล์การแต่งแบบนี้น่ะครับ
ก็เลยตามอ่านผลงานที่เหลือ โดยเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองแล้ว
แต่เดี๋ยวว่าจะตามที่เหลือ เพราะค่อนข้างชอบ อ่านแล้วสนุกดีน่ะครับ ดีมากเลย
ส่วนความรู้สึกที่อ่านเรื่องนี้จบคือสั้นๆเลยครับ มันสุดยอดและก็แร๊งงงงง มาก :z2:
ของเขาดีจริง แรงจริง อะไรจริง :laugh:
ขอบคุณน่ะครับ สนุกดีมากๆเลย :pig4:
จะคอยติดตามผลงานชิ้นต่อไปล่ะกัน :L2:
:กอด1:
-
โอ้พระเจ้า...มองข้ามเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ยย สุดยอด
สนุกมาก แถมยังได้ข้อคิดดีๆอีก
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่าน
ยอมรับว่าเคยเห็นเรื่องนี้ผ่านตามาบ้าง เคยเปิดเข้ามาอ่านด้วย
แต่ว่าตอนแรกๆนั้นแอบกลัว เพราะภูมิเอง ร้ายใช่ย่อยเลย
เรากลัวอะไรๆมันจะพลิกล็อก กลัวจบเศร้า กลัวไปหมด 555+
เวลาอ่าน เรามันจะอินไปกับมัน ดังนั้น เราก็อยากรักษาใจตัวเองไว้นิดนึง
(^^~ เว่อร์ไปนิด) เพราะว่าถ้ามันเศร้า เราก็หดหู่ แล้วก็เสียใจมาก
ร้องไห้น้ำตาท่วมจอ ถ้าเป็นแบบนั้นบ่อยๆเราก็ไม่ไหว เหอเหอ
ขนาดเรื่องนี้ อ่านไปใจก็สั่นไป นึกอยู่แล้ว ว่าพี่แทนแกยังไงๆอยู่
แต่ก็นะ เฮียแกก็ยังคงหลอกถูมิต่อไปอีก เชอะ ไอ้เราก็เลยเขวไปเขวมา
ความดีที่พี่แกทำไว้มันก็เยอะ เลยขึ้นๆลงๆ จะเกลียดก็เกลียดไปสุด
ยิ่งไอ้ตอนที่ ภูมิไปเจอแทนโดนบังเอิญนี่ดิ
ฟู่... ใจแทบขาด เสียใจแทนภูมิ ความรู้สึกนี่ไปหมดเลย
ถ้าเป็นเรา เราก็คงพูดไม่ออกอ่ะ คงรู้สึกเหมือนตัวเองมีเขางอกอ่ะ
โกรธแทนมากกก ไม่ได้โกรธที่เปลี่ยนใจ แต่โกรธที่ไม่บอก
อย่างน้อยบอกกันบ้างเถอะ ทำแบบนี้ รับไม่ไหวเลยจริงๆ
แต่ยอมรับว่า สมน้ำหน้า + สะใจที่สุด ตอนที่แทนรู้ว่าโดนพีทหลอก
มันให้อารมณ์แบบ กรรมตามทันจริงๆ โฮะโฮะโฮะ
ส่วนพีท ทำตัวแบบนั้นก็สมควรแล้วนี่ จะสงสารก็แต่แม่พีทนั่นแหล่ะ
ทำงานก็เหนื่อย นอกจากลูกจะไม่ได้ดั่งใจแล้ว ยังสร้างแต่ปัญหา
อุตส่าห์ ส่งไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา เฮ้อ... เวรกรรม
สุดท้ายนี้ ถึงความรักของพี่โตโต้กับน้องภูมิ จะกระท่อนกระแท่น มากมายในช่วงแรก
และคะแนนของพี่โตโต้เองก็ ติดลบไปเยอะ จากการกระทำพี่แกในตอนแรก
แต่ว่าตอนนี้ พี่แกคะแนนบวกสุดๆค่ะ ^^ น่ารักมากกกกกกก
อ่าอีกคนที่ขาดไปไม่ได้เลยคือ คุณอริศรา เป็นคนที่สุดยอดจริงๆ
ต้องถือว่าภูมิโชคดีมาก ที่ได้เจอคนแบบนี้ ข้อน้อยขอซูฮก
ปล.ในเรื่องเราอิจฉาพลอยที่สุดเลยยย เพื่อนก็ดี แฟนก็ดี ครอบครัวโอ ครอบครัวแฟนยังรักอีก
ฮู่ววว ทำบุญมาด้วยอะไรเนี่ย 555+
-
รักกเรื่องนี้ที่สุดเลย
อ่าน 6 วันจบ.. 5555
คนแต่งเขียนดีมากเลย...ใช้ภาษาดีมากกก ชมครับผม :)
เขียนเรื่องใหม่ ๆ มาให้ติดตามอีกเยอะๆ นะครับ
-
ในที่สุดก้อตามอ่านจบซักที (ฮา)
ตามมาจาก ผมรับบทเป็นนางร้าย
นิยายของพี่อิกกี้ (ขออนุญาติเรียก ) มีครบทุกรสมากๆๆๆ
ยิ่งกว่าช่อง เจ็ดสีอีก
อ่านนี้แบบว่า ชอบน้องภูมิสุดๆๆๆ
แถมว่ายังไม่เท่ากับน้องนาย
อ่านเรื่องนี้แล้วให้คติสอนใจในการดำเนินชีวิตประจำวันเป็นอย่างมากเลย
ขอบคุนพี่อิกกี้มากๆๆครับ
-
o13 o13 o13
-
:3123: :3123:
สนุกมากค๊าา
-
ตอนนี้อ่านถึงฉากที่สี่สิบแปด รู้สึกทรมานใจจนอ่านต่อไม่ได้เลยไปอ่านเรื่องอื่นๆก่อนค่อยกลับมาอ่านใหม่(เว่อร์อยููููู่คนเดียว)
-
ที่ชอบสุดของเรื่องนี้คือการหักมุม ของตัวละครจากที่เคยเลวเคยโกงก็กลับตัวมาเป็นคนดีศรีสังคมได้ทส่วนคนที่น่าจะดีสุดท้ายก็เหลว ... คนที่เกลียดกันจะตายก็มารักกันจะกลืนกินได้ อนิจังไม่เที่ยงโดยแท้ แต่จุดเด่นของเรื่องคือการไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาและรู้จักสู้เพื่อตัวเอง ชอบค่ะ
-
สุดท้ายก็อ่านจนจบ เฮ้อ...สนุกมากครับแต่ก็แอบทรมานจิต :z3: นายเอกเนี่ยไม่ได้ร้ายหรอกค่ะในความคิดของเรา
เราเองคิดว่าเค้าทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แต่ที่ทุกๆคนเห็นว่าร้านน่ะ ความจริงก็คือ มนุษย์เราเป็นส่วนใหญ่เวลาทำร้ายคนอื่นไปแล้วก็อาจจะสงสารคนๆนั้นเมื่อเห็นคนๆนั้นทุกข์มากๆทั้งๆที่เราอาจจะคิดว่าคนที่โดนไม่น่าจะถึงขนาดนั้น แบบว่า คิดว่าเราทำเกินไปน่ะค่ะ แต่ความจริงก็ชอบเรื่องนี้มาก เพราะสังคมเราปัจจุบันก็มีอย่างในเนื้อเรื่อง นายเอกเป็นตัวแทนของความกล้าจริงๆยอมรับมากมายค่ะ
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายสนุก คุณอิ๊ก (ความจริงแล้วเราก็มีเพื่อนสนิทชื่อนี้เหมือนกันค่ะ แล้วก็เรียก อิ๊กกี้บางครั้งเหมือนกันด้วย แต่มันก็กลายเป็นอดีตไปแล้วค่ะ เรากับเพื่อนเลิกคบกันเพราะความเข้าใจไม่ตรงกันและบางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนเราไม่ค่อยสำคัญกับเค้า ประมาณเค้าไม่ค่อยจะแคร์เรา พอได้มาอ่านเรื่องนี้ที่มีชื่อของคุณอิ๊กก็ทำให้คิดถึงเพื่อนสนิทขึ้นมาล่ะค่ะ)
-
หลากหลายอารมณ์เลยค่ะเรื่องนี้
สนุกมาก อ่านรื่นลืมเวลา
เรื่องพีทแรงส์มากค่ะ ขยาดจริงๆ
แต่ตอนพิเศษซึ้งและหวานที่สุด
ขอบคุณสำหรับความสุขที่มอบให้ผ่านตัวอักษรค่ะ :pig4:
-
สุดท้ายก็อ่านจนจบ เฮ้อ...สนุกมากครับแต่ก็แอบทรมานจิต :z3: นายเอกเนี่ยไม่ได้ร้ายหรอกค่ะในความคิดของเรา
เราเองคิดว่าเค้าทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แต่ที่ทุกๆคนเห็นว่าร้านน่ะ ความจริงก็คือ มนุษย์เราเป็นส่วนใหญ่เวลาทำร้ายคนอื่นไปแล้วก็อาจจะสงสารคนๆนั้นเมื่อเห็นคนๆนั้นทุกข์มากๆทั้งๆที่เราอาจจะคิดว่าคนที่โดนไม่น่าจะถึงขนาดนั้น แบบว่า คิดว่าเราทำเกินไปน่ะค่ะ แต่ความจริงก็ชอบเรื่องนี้มาก เพราะสังคมเราปัจจุบันก็มีอย่างในเนื้อเรื่อง นายเอกเป็นตัวแทนของความกล้าจริงๆยอมรับมากมายค่ะ
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายสนุก คุณอิ๊ก (ความจริงแล้วเราก็มีเพื่อนสนิทชื่อนี้เหมือนกันค่ะ แล้วก็เรียก อิ๊กกี้บางครั้งเหมือนกันด้วย แต่มันก็กลายเป็นอดีตไปแล้วค่ะ เรากับเพื่อนเลิกคบกันเพราะความเข้าใจไม่ตรงกันและบางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนเราไม่ค่อยสำคัญกับเค้า ประมาณเค้าไม่ค่อยจะแคร์เรา พอได้มาอ่านเรื่องนี้ที่มีชื่อของคุณอิ๊กก็ทำให้คิดถึงเพื่อนสนิทขึ้นมาล่ะค่ะ)
อืม น่าเห็นใจนะครับ การเลิกคบเพื่อนเป็นอะไรที่ทำยากนะ เพราะเพื่อนมันต่างจากตำแหน่งอื่นๆ แต่ก็เอาเถอะ เขาไม่สนใจเรา ให้เราคอยตาม พี่ว่าป่านนี้เขาก็คงคิดถึงเราอยู่เหมือนกัน เพราะเพื่อนคนใหม่ๆ เขาก็คงไม่ได้สนใจเขามากเท่าเราหรอกครับ คิดถึงกันก็ลองคุยกันใหม่นะครับ เผื่อว่าบางทีโตขึ้นผ่านอะไรมาพอสมควร จะปรับมุมความคิดได้บ้าง...
แว้กกก ไม่ได้สอนน้า เค้าแค่ออกความเห็น อิอิ
ขอบคุณมากนะครับที่ติดตามนิยายของพี่ทุกเรื่องเลย แฟนตัวยง อิอิ ดีใจจัง
จุ๊บๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย อยากให้รวมเล่มจัง ไม่ก๋ทำลิงก์ไว้หน้าเเรกจัง เปิดลำบากนิดหน่อยอ่ะ
-
โว้วววว ดีใจที่อ่านจบ
อยากจะบอก คุณอิ๊คว่า ตามอ่านมาครบทุกเรื่องแล้วนะ
ใช้เวลาหลายวันเหมือนกันกว่าจะตามอ่านจนครบทุกเรื่อง 555+
-
บอกได้คำเดียวว่า เยี่ยม!!! o13
จะติดตามทุกผลงานของคุณอิ๊กกี้และตลอดไปนะครับ :L2:
:กอด1:
:pig4:
-
พึ่งอ่านถึงตอนเจอแฟนใหม่สัสแทน เชี่ยสุดๆๆๆๆ หลอกอยู่ได้ แล้วตอนมางานแต่งก็มาทำอย่างนี้ทำไม เลวว่ะ!!!!
มาให้ความหวังคนอื่น แต่ตัวเองนอนกกเมียใหม่อยู่เนี่ยนะ เฮ้ย!!!! เอามันให้หนักหน่อยก็ดีนะ
ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆมาให้อ่านถึงมุมนึงของชีวิตครับ คุณ eiky
-
ชอบมากคะเรื่องนี้ อ่านเรื่องนี้จบเป็นเรื่องแรกนะเนี่ยยยยย พี่อิ๊กกี้แต่งเก่งจังเลยคะอ่านแล้วอินสุดๆๆๆอะ
รักน้องภูมินะๆๆๆๆๆ :impress2:
-
โอย ตาลาย นั่งอ่านมาสามวัน
คุ้มค่า :กอด1: :L2:
เก่งมากจริงๆค่ะคนแต่ง o13
*ยกนิ้วเลยย :กอด1:
-
น้องอิ๊กกี้ ไหนว่าแต่งเอามัน สะใจ ไม่มาม่า ไหงอ่านไปอ่านมากระดาษทิชชู เกือบหมดม้วนล่ะเนี่ย
สนุกมาก สะเทือนใจ โอ้ย หลายอารมณ์ จะตามงานไปเรื่อยๆนะ o13 :bye2:
-
ภูมิ....นายร้ายเหมือนกันนะเนี่ยยยยยยยย
-
:m25: :m25: อ๊ากกกกกกกกก..
น้องภูมิ....
แรงงงงงงงงงงงง....จิง ๆๆ :haun4: :haun4:
-
:m25: :m25: อ๊ากกกกกกกกก..
น้องภูมิ....
แรงงงงงงงงงงงง....จิง ๆๆ :haun4: :haun4:
อ่านจบยังค้าบ อิอิ ไม่แรงน้า ออกจะเบาๆ
-
อ่านมาสามวันค่ะ ตาเปียกตาแฉะกันเลยค่ะ เรื่องนี้แรงมากค่ะ อ่านแล้วเกลียดตัวละครหลายตัวเลย สำหรับพีทนี่ ดิฉันอ่านไปก็ต้องอ้าปากสงสัยว่า ชีทำไมร่านแบบนี้ กรี๊ด คนแบบนี้ก็มี ตอแหลได้โล่...โอ๊ย ไม่ไหวค่ะ ส่วนแทน ยอมรับว่าเชียร์มาโดยตลอด อยากให้เป็นพระเอกนะคะ แต่ว่าในเมื่อไม่สัตย์ซื่อก็ไปทางใครทางมันเถอะ เอาเป็นว่าในเรื่องนี้ชอบพี่อ๊อฟนะคะ โฮะๆ หลังจากช่วงกลางๆเรื่องก็หายไปเลย กรี๊ดด ชอบตัวละครประกอบค่ะ :laugh:
ขอบคุณคุณอิ๊กมากนะคะ :กอด1:
-
พึ่งจะมีโอกาศได้อ่านผลงานของคุณอิคกี้เป็นเรื่องแรกคับ อ่านแล้วมีความสุขสนุกมากคับ ความรู้สึกส่วนตัวผมคิดว่าอ่านผลงานของคุณอิคกี้แล้วสบายใจดี อาจเพราะนิสัยน่ารักเป็นกันเองของคุณอิคกี้ด้วยคับ ส่วนที่คุณอิคกี้สอดแทรกธรรมะเข้ามาเนียนๆชอบมากคับ การให้ธรรมะเป็นทานที่ยิ่งใหญ่เป็นมหากุศลคับ ขอบคุณจากใจคับ ผมจะติดตามผลงานของคุณอิคกี้ต่อไปคับ ฝากตัวเป็นแฟน :กอด1: เอ้ย!! เป็นแฟนคลับด้วยคับ
-
พึ่งจะมีโอกาศได้อ่านผลงานของคุณอิคกี้เป็นเรื่องแรกคับ อ่านแล้วมีความสุขสนุกมากคับ ความรู้สึกส่วนตัวผมคิดว่าอ่านผลงานของคุณอิคกี้แล้วสบายใจดี อาจเพราะนิสัยน่ารักเป็นกันเองของคุณอิคกี้ด้วยคับ ส่วนที่คุณอิคกี้สอดแทรกธรรมะเข้ามาเนียนๆชอบมากคับ การให้ธรรมะเป็นทานที่ยิ่งใหญ่เป็นมหากุศลคับ ขอบคุณจากใจคับ ผมจะติดตามผลงานของคุณอิคกี้ต่อไปคับ ฝากตัวเป็นแฟน :กอด1: เอ้ย!! เป็นแฟนคลับด้วยคับ
ขอบคุณคร้าบ และยินดีต้อนรับคร้าบ อิอิ เค้ายังว่างย้า แว้กกกก
-
พี่อิกกี้ ขอบคุณน่ะค่ะที่ทำให้เราได้อ่านเรื่องสนุก ๆ แบบนี้ เรื่องนี้ ดีมาก ๆ ค่ะ อาจมองดูว่าเป็นเรื่องที่แรงเอาการอ่ะน่ะ แต่ก็ได้สอดแทรกอะไรหลาย ๆ อย่างไว้ในเนื่อเรื่อง
ขอบคุณจิง ๆ ค่ะ
รัก
-
สนุกมากเลยครับบบบ
เสียน้ามตาไปหลายรอบมากๆๆๆ 5555+
ขอบคุณมากนะครับที่สรรหาสิ่งดีๆๆๆ มาให้
เป็นกำลังใจให้ตลอดไปครับ
-
ใช้เวลาอ่าน 2 วัน ถึงจบ แทบหมดแรง ลุ้นตลอดทั้งเรื่องเลยอ่า อุตส่าห์เชียร์นายแทน ไม่น่าเลย :serius2:
ชอบมากคร๊าบ +1 ให้นักเขียน สุดยอดมากๆ o13
-
รู้ว่าพี่อิ๊กคงจะเหนื่อย แต่ยังไงก็รอน้องภูมิแบบรวมเล่มนะครับ
อยากได้จริงๆ :กอด1: :กอด1:
-
รู้ว่าพี่อิ๊กคงจะเหนื่อย แต่ยังไงก็รอน้องภูมิแบบรวมเล่มนะครับ
อยากได้จริงๆ :กอด1: :กอด1:
คร้าบ ชินจัง พี่รวมแน่ๆ จะรีไรท์เขียนใหม่หมดทุกเรื่อง เอาทุกเรื่องเลยนะ อิอิ ถ้ารักกันจริง
จุ๊บๆๆ
-
รีไรท์ทุกเรื่อง :a5: ผมคงตายคาคอมแน่ :laugh:
แต่ก็ยังอยากให้รวมเล่มภูมิบุญนะครับคิดถึง
ปล.เรื่องนี้ชอบธันมาก ชื่อนี้รึเปล่าจำไม่ได้อ่านนานแล้ว ที่เป็นตัวโกงก่อนจะมาดีอ่ะคับ
-
รู้ว่าพี่อิ๊กคงจะเหนื่อย แต่ยังไงก็รอน้องภูมิแบบรวมเล่มนะครับ
อยากได้จริงๆ :กอด1: :กอด1:
คร้าบ ชินจัง พี่รวมแน่ๆ จะรีไรท์เขียนใหม่หมดทุกเรื่อง เอาทุกเรื่องเลยนะ อิอิ ถ้ารักกันจริง
จุ๊บๆๆ
:a5: :a5: :a5:
เออ ทรัพจางอะคับ
-
รู้ว่าพี่อิ๊กคงจะเหนื่อย แต่ยังไงก็รอน้องภูมิแบบรวมเล่มนะครับ
อยากได้จริงๆ :กอด1: :กอด1:
คร้าบ ชินจัง พี่รวมแน่ๆ จะรีไรท์เขียนใหม่หมดทุกเรื่อง เอาทุกเรื่องเลยนะ อิอิ ถ้ารักกันจริง
จุ๊บๆๆ
:a5: :a5: :a5:
เออ ทรัพจางอะคับ
เว้ย ชินจัง ไม่ได้รวมทีเดียวน้า อิอิ อาจจะ ปีละเล่มไงคร้าบ เผื่อจะได้ไม่ลืมกันไง มุมิมุมิ
-
สุดยอดมากคะเรื่องนี้ มีหลากหลายอารมณ์ให้น่าติดตาม เขียนได้ดีทีเดียว
กว่าจะอ่านจบก็3วัน แหะๆ .........
-
ขอบคุณครับ
จริงๆแล้วผมอ่านเรื่อง เมื่อมผมรับบทเป็นนางร้าย ก่อน
แล้วถึงมาเจอเรื่องนี้ทีหลัง
สนุกมากเลยนะครับ ครบทุกรสชาติ มีอะไรให้ลุ้นอยู่ตลอดเวลา
แต่อยากจะบอกว่า นายเอกแต่ละเรื่อง ร้ายได้ใจดีนะครับ
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
แค่อยากจะบอกว่า...
น้อยนักที่จะอ่านนิยายหน้าคอมแล้วร้องไห้ :serius2:
แต่เป็นไปแล้ว :a5:
มันส์และสะเทือนอารมณ์มากค่ะ
และสุดท้าย รวมเล่มเถอะ!!
-
แค่อยากจะบอกว่า...
น้อยนักที่จะอ่านนิยายหน้าคอมแล้วร้องไห้ :serius2:
แต่เป็นไปแล้ว :a5:
มันส์และสะเทือนอารมณ์มากค่ะ
และสุดท้าย รวมเล่มเถอะ!!
อิอิ เพื่อนๆแฟนๆที่ชอบน้องภูมิ และนิยายเรื่องนี้ รวมเล่มแน่นอนครับ หยอดกระปุกได้เลย
ผมตั้งใจไว้ว่าจะเขียนเพิ่มตอนที่มันหายไป ถ้าสังเกตดีๆในนิยาย จะมีบางช่วงที่รวบรัด ข้ามไปเลย ในนั้นด้วยแล้วก็มีช่วงพีกที่ผมตัดออกเพราะความแรงของเนื้อหา แต่รับรองว่าเวอร์ชั่นรวมเล่ม เป้นเวอร์ชั่นที่ผมเองเขียนไว้แล้วตั้งแต่ตอนแรก แต่คัดออกบ้างตามความเหมาะสม อิอิ อยากอ่านก็กำลังเขียนอยู่นะครับ เดี๋ยวมาแจ้งข่าวเรื่อยๆ
-
อ่านถึงหย้า37แล้วเหมือนดูละครเรยาเลยครับ
ไม่มีนายเอก มีแต่ตัวร้าย เห้อออออออออออ :เฮ้อ:
-
อ่านนิยายของอิ๊กกี้แล้ว ขอบอกว่าเขาคือคนที่จินตนาการที่สูงจริงๆๆ
อ่านเรื่อง เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย มาอ่านเรื่องนี้ต่อ ขอบอกว่าสนุกมากๆ
ได้ข้อคิด แง่ของการดำรงชีวิตมากมาย การอโหสิกรรมให้นั้นคือสิ่งที่สวยงาม
และเราต้องแผ่ให้ด้วยใจที่บริสุทธิ์ เขาถึงจะได้รับ ภูมิอาจจะแผในช่วงที่จิต
มีความอาฆาต คนเหล่านั้นเลยไม่ได้รับผลบุญนั้น
"กรรมดี ย่อมตอบแทนเสมอ"
"กรรมชั่วนั้นคืนผลเร็วและไม่ต้อรอถึงชาติหน้า ชาตินี้ละครับ"
"ขอให้มีความสุข และใครที่ได้อ่านนิยายเรื่องขอให้ผลบุญนั้นน้อมนำเราทั้งหลาย
ได้พบสิ่งดีงามและสมหวังตลอดไป ทั้งคนเขียนและคนอ่าน"
"จากใจ โดดเดี่ยว แต่ไม่เดียวดาย" :pig4:
-
ไม่รู้จะเม้นอะไร มันตื้นตันค่ะ !!!!!! อ้ากกกกก :o12:
ไม่อยากให้จบเลย :m15: 3 วันมานี้ ก็นั่งอ่านนิยายเรื่องนี้ตลอดมีเวลาว่างปุ้บก็เข้ามาตลอดเลย
แม้แต่เวลาอาบน้ำ ก็ยังเอาโน๊ตบุ๊คเข้าไปด้วย - -"
เรื่องนี้ มันสุดยอดมากกกกกก อยากบอกว่าคนแต่งเจ๋งมาก ! o13 ขอบคุณนะค่ะที่แต่งเรื่องนี้มา :กอด1:
อ่านเรื่องนี้แล้วมันรู้สึกดีแปลกๆยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก :monkeysad: ชอบมากๆๆๆๆๆ
พออ่านจบแล้วก็ใจหาย รู้สึกมันผ่านไปเร็วมากเหลือเกินนนน :m15:
มันตื้นตันอะ ไม่รู้จะเม้นอะไรดี T^T แต่ว่า ขอบคุณคนแต่งจากใจจริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ !!!!
อ้าาาาาาาาาาาาาา ไม่ไหว ไปนอนทำใจกับนิยายที่เพิ่งจบไปดีกว่า ! :o12:
ปล. ด้วยรักและห่วงใยสู่คนแต่ง :L1: :L2: :pig4:
-
ไม่มีตอนพิเศษ ออกมาให้อ่านมั้งเหรอ..
คิดถึงตัวละครในเรื่องจังเลย..
:call: :call: :call:
-
:mc4: :mc4: ขอมาเจิมเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
เราเพิ่งมาอ่าน ขอบอกชอบมากๆๆเลยค่ะ ตัวละคร :o8:
อยากให้ลงมากกกกกกกกกกกก ชอบเรื่องนี้มากๆ ที่บอกว่า ช่วงแรกจะน่าเบื่อ
เราว่าไม่นะ ได้รู้อะไรหลายอย่างของภูมิ ชอบจัง สงสัย โตโต้ คู่กับภูมิ ช่ายไหม
เห็นห้องโตโต้สีดำ เอ...โตโต้ เราจะเป็นพวก SM ไหมอะ เพราะพวกนี้ก็นิยมสีดำ
ด้วย ส่วน แทน ก็น่าสนใจ ตื้อเก่งน่ารักดี ถ้าจะเจ้าชู้ไม่เบาเลยนะ :laugh:
แต่ โตโต้ ชิ ไม่รู้จะ จะทำให้ภูมิต้องปวดหัว มากมายแทนไหม :laugh:
แล้ว ใครรุก ใครรับค่ะ อย่างไร ภูมิก็น่ารักสุดๆๆ ปลื้มมากๆ :z2:
อย่างไรก็มาลงเยอะๆนะจ้า จะเป็นกำลังใจคนเขียนนะค่ะ :3123:
แต่ถามหน่อย '' เอ๋ หมีดำอ่า เรื่องน้องญี่ปุ่นน้า นี่เรื่องน้องภูมิบุญน้า เหอๆๆๆ นาย 4life กลายเป็นญี่ปุ่นไปแย้ววว '' ที่บอกว่านิ ไรเตอร์ เขียนเรื่องอื่นด้วยหรือค่ะ อยากอ่านค่ะ ช่วยส่งลิงให้หน่อยจะได้เข้าไปอ่านค่ะ :L2:
-
ตามอ่านตั้งหลายวันกว่าจะจบ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ค่ะ :L2:
-
ซื้อเรื่องนางร้ายมาอ่าน สนุกมากค่ะ แต่อยากถามว่ามีเรื่องอื่นของคุณอิ๊กที่รวมเล่มอีกมั๊ยคะ ขอโทษนะคะพอดีเรื่องนี้ยังไม่ได้อ่าน ตอนนี้ปวดตามากกกกก เลยอยากให้รวมเล่มค่ะจะตามอุดหนุน o13 o13 o13
-
เรื่องนี้คือเรื่องต่อไปคร้าบ กำลังเรียบเรียง อิอิ ขอบคุณล่วงหน้านะคร้าบ
จุ๊บๆๆๆ
-
รวมเล่มนะคะ รวมเล่มด่วนนนน
รอซื้อเก็บอย่างแรงค่ะ
ชอบผลงานของคุณeikyทุกเรื่องเลย ชอบมากค่ะ อ่านแล้วตัวละครมีมิติมากมาก ชอบคร้า o13
-
อ่านจบแล้ว
อบากบอกคำเดียว "ขอบคุณมากค่ะ"
ดีใจมากที่ได้อ่านนิยายดีๆอย่างนี้
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
>< เรื่องนี้บีบคั้นหัวใจมากค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ ขอบคุณคุณeiky มากนะคะ ^^
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณครับสำหรับนิยายเรื่องนี้
-
อ่านจบ ณ เวลา ๓.๒๑ เจ๋งมากครับ
ร้องไห้ไม่รู้กี่รอบ เป็นนิยายที่ดีจริงๆ
สอนอะไรผมได้เยอะเลย ขอบคุณมากนะครับ :)
-
โอยยยยยยยย
กว่าจะจบ อ่านเรื่องนี้แล้วทรมานมาก (เฮ้ย เดี๋ยวนักเขียนสาป)
กั๊ดอก มันทุกตอน แบบว่า เราเป็นพวกปลงง่ายไง พอมาเจอเรื่องนี้แล้วแบบ ทรมานใจ (แสดงว่าเราไม่ใช่ เอส เอ็ม สินะ - -เหมือนจะดี)
ในทุกๆตอนที่อ่าน อารมณ์ ณ ตอนนั้นไม่เหมือนกันซักตอน
บางตอนก็แบบ เฮ้ย น้องภูมิเจ๋ง อ่า แรงดี ชอบๆ
แต่บางตอนก็แบบ ปลงๆมันเหอะน๊า ยิ่งอ่านยิ่งกั๊ดอก
ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้ประมาณอาทิตย์นึงได้ ถึงแม้ว่าจะมีบางตอนที่อ่านแล้วทรมานจิต
แต่ไม่น่าเชื่อว่า เนื้อเรื่อง หรือ บทบาทตัวละคร ในเรื่องมันจะดึงให้เรา อดทนต่อความทรมานที่หรรษา (เริ่มจะเอส เอ็มละ)
อ่านจนจบได้ อยากบอกว่าคุณนักเขียนสุดยอดมากเลยค่ะ แม้จะมีพิมตก พิมผิดบ้าง แต่ก็มีนักอ่านหลายๆท่านแก้คำผิดให้
เนื้อเรื่องนี้แหวกแนวที่เราอ่านเลย เป็นเรื่องที่เดาไม่ได้ว่าจะดำเนินไปยังไงต่อ
ไม่อยากบอกว่า เราคิดว่าโตโต้น่าจะเป็นพระเอกตั้งแต่แรก เพราะ ราศี มันบอก ฮา ฮา
เรื่องก็สอดแทรกธรรมะ ทุกสิ่งทางโลกที่่เป็นไปในทางธรรมด้วย มันเริ่ด ตรงนี้แหล่ะ
เราเป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนสร้างงานเขียนดีๆแบบนี้ออกมาอีกนะคะ
สู้ๆค่ะ
-
ตามอ่านงานคุณอิ๊กมาโดยไม่เรียงลำดับ ตั้งแต่นางร้ายฯ สนิมน้ำค้าง อื่นๆมาจนเรื่องนี้ รู้สึกชอบเรื่องนี้มากเลย ใครว่านางร้ายแรง เราว่าเรื่องนี้แรงกว่า แต่ก็มันส์กว่ามากๆ ดีใจที่สุดท้ายภูมิก็พบกับคนรักจริงและความสุข
ถึงใครเกลียดแทนแต่เราออกจะสงสารนะตัวละครตัวนี้....ต้องจากคนรักเพราะแผนพ่อ แม่ รักภูมิ แต่กับอีพีทก็ไม่อยากเสีย แต่ก็นะ พอถึงเวลาเลือก กลับเลือกกรวด ก็รับผลไป ชอบผองเพื่อนของภูมิ และโตโต้ โต้ร้ายเพราะมีความหลัง แต่พอรู้เรื่อง ปมของภูมิก็เปิดใจ ลดทิฐิ อุปสรรคด้านพ่อแม่ไม่มีกั้น อุปสรรคเดียวคือใจน้องภูมิ แต่อย่างว่า สองคนนี้ภูมิกับโต้คงต้องใช้คำว่า "คู่กันแล้ว ไม่แคล้วกัน" พระเอกขี่ม้าขาวอีกคนคงเป็นทัน มาน่ารักตอนจบ ถ้าไม่มีพี่โต้ จะยุทันจริงๆนะเนี่ย ร้ายแต่แอบพระเอกดี จะตามอ่านเรื่องที่ยังเขียนไม่จบของคุณอิ๊กนะคะ ตามอ่านน้องเอ๋อไปได้ซัก2-3ตอนละ กำลังสนุกมากจ้า :impress2:
-
มันส์มากกก เด็ดกว่าละครหลังข่าวอีกครับ ชอบบบบ
-
อ่านจบแล้วค่ะชอบภูมิมากเลย
เป็นที่อ่อนน้อมแต่ไม่กร้าวร้าว
แล้วก็ไม่ยอมคน แต่ว่าวงเล็บไว้หน่อยว่า
เรื่องนี้วิบากกรรมเยอะอย่างแรง
แต่ยังไงก็ชอบงานเขียนของคุณอิ๊กมากเลยนะคะ
รออ่านผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
-
ฮี้ฮี้ แบบว่าคิดฮอดเรื่องนี้ ขออนุญาติกลับมาอ่านอีกรอบ(รอบที่สาม)นะค่ะ :laugh: :laugh:
โอเค ขอตัวชะแว้บไปอ่านล่ะ ! o18
____________
อ่านจบแล้ววว ว อ้าาา รู้สึกมีความสุขยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกกก(เอ้ะ กูซาดิส ? - -)
รักเรื่องนี้มากๆๆๆๆค่ะ! อ่านจบแล้วก็มาอ่านอีกหลายรอบมาก อะไรจะชอบมากมายขนาดนี้ ><
ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะที่แบ่งปันนิยายเรื่องนี้มาให้อ่านกัน ขอบคุณจริงๆนะ :กอด1:
ปล. รักเรื่องนี้มากจริงๆ :L1: :pig4:
-
ขอบคุณทุกกำลังใจจากเพื่อนๆนะครับ ตอนนี้มีเรื่องจะมาแจ้งว่า
***หยอดกระปุกเก็บตังค์ไว้ได้แว้ววว เค้ากะลังเขียนตอนพิเศษ ใกล้จะเสร็จแล้วค้าบ
ตอนพิเศษที่เพิ่มเข้ามามากมายเหมือนเรื่องอีกเรื่องหนึ่งเลยล่ะ ขอบอก อิอิ ไม่เคยได้อ่านที่ไหน
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมพยายามเขียนมากที่สุด กลับไปแก้แล้วแก้อีก จากที่เคยสะดุด แก้ให้เนียนเรียบ ด้วยแป้ง บีบี แว้กกก
สรุปว่า หยอดกระปุกรอเลยนะค้าบ ที่รักกกกกก *****
จุ๊บๆๆๆๆ
-
ยกมือจองคนแรกหรือเปล่า
จะเก็บเงินเตรียมไว้นะคะ
-
หยอดกระปุกรอแล้วจ้า :L2:
-
อั๊ยย่ะ ขอ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: รอมานานแล้วออกมะไหร่ซื้อเลยครับพี่อิ๊กเก้ ขอแรงๆนะ
กรี้ดดดดอยากได้แล้วอะ :m31:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะสนุกมากเลย :กอด1:
-
เห็นว่าจะรวมเล่ม เลยลองไปอ่านมา 5 ตอน
สนุกอ่ะ ชอบจริงๆ นายเอกนิสัยแบบนี้เนี่ย
จะอดใจไม่อ่าน ไว้รออ่านตอนที่เป็นรูปเล่มเลยดีกว่า
สู้ๆ น่ะค่ะ คนเขียน อุดหนุนแน่นอนจ้า :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้ต้องจินตนาการไปด้วยแต่ สุดยอดมากๆ อ่านรวดเดียวปวดตา 5+
-
เรื่องนี้ แรงมว๊ากกกก สะใจอย่างบอกไม่ถูก ><
-
เรื่องนี้ แรงมว๊ากกกก สะใจอย่างบอกไม่ถูก ><
:impress3:
-
ขอบคุณนะครับสำเรื่องราวดีๆ ที่นำมาแบ่งปันกัน :)
-
อ่านรวดเดียวข้ามวันข้ามคืน คนแต่งเก่งมากเลยครับ เป็นเรื่องที่สนุกมาก o13
-
ตอนพิเศษ ก่อนเปิดจอง (เบาๆ)
วันเวลาผ่านไปรวดเร็วดังลมพัด สายน้ำที่ไหลจากที่สูงลงที่ต่ำไม่ย้อนกลับเฉกเช่นใดกาลเวลาก็หมุนผ่านไปไวเฉกเช่นนั้น แทนทีวบินลัดฟ้าไปเรียนต่อที่ออสเตรีเลียแล้วทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่ดีไว้ให้คนเบื้องหลังได้คอยหวนระลึกถึง ส่วนภูมิบุญเองยึดมั่นกับคำสัญญาที่แทนทวีมอบไว้ให้ก่อนจากไม่หันมองใครเป็นพิเศษ ไม่สนใจใครนอกจากอยู่กับเพื่อนสนิทตั้งใจเรียน ส่วนโตโต้เองพักหลังมาก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมรื้อคดีความ ตอนแรกทางผู้ใหญ่ที่มีอำนาจไม่ยอมให้รื้อคดีความขึ้นมาอีกแต่ด้วยความมุ่งมั่นของโตโต้และทนายหนุ่มเมฆเองทำให้คดีความได้กลับคืนสู่ชั้นศาลอีกครั้ง
“แต่ผมว่าโอกาสน้อยนะครับคุณโต้ ปลัดเองมีอำนาจครอบคลุมไปทั่วทั้งจังหวัด ทั้งอัยการเองก็เป็นเพื่อนของปลัดด้วย ผมเกรงว่าจะเสียเวลาเปล่า” ทนายหนุ่มแสดงความคิดเห็นออกมาภายในห้องพักที่เพชรบูรณ์ เวลาส่วนมากเขาจะขลุกอยู่ที่นี่โตโต้เองก็มาพักอยู่ที่รีสอร์ทหลายวันในหนึ่งสัปดาห์ ทั้งสองปรึกษาหารือดำเนินการอยู่เงียบๆ โตโต้ฉายแววตาครุ่นคิดออกมาอีกครั้ง เขาถอนหายใจออกมานับครั้งไม่ถ้วน
“มันพอจะมีวิธีอื่นไหมครับคุณเมฆ”
“วิธีอื่นน่ะพอมีครับแต่มันไม่ใช่จรรยาบรรณของทนายความอย่างผมน่ะสิ” เมฆหลุดปากออกมาแล้วเหมือนว่าได้เผลอตัวพูดไปทำท่าตกใจในสิ่งที่ตนได้เอ่ยออกไป
“ยังไงครับ” โตโต้หันขวับทันทีที่ได้ยิน
“เอ่อ มันไม่ดีหรอกครับคุณโต้”
“คุณเมฆอย่าลืมสิว่าผมไม่ใช่ทนายความ อีกอย่างไม่ว่าจะให้ใช้วิธีสกปรกแค่ไหนที่จะให้ผมได้ที่ผืนนั้นกลับคืนมาให้น้องภูมิผมจะยอมทำ เออ จริงสินะปลัดเองก็ใช้วิธีสกปรกถึงได้ที่ของภูมิมา ถ้าเราจะใช้วิธีสกปรกตลบหลังเขาบ้างมันก็คงไม่แปลก” โตโต้ร้องออกมาเมื่อเอ่ยมาถึงคำนั้น แววตาของเขาเหมือนคนที่อยู่ในที่มืดแล้วเจอแสงสว่าง
“ใช่ครับ นั่นคือสิ่งที่ผมคิดเพราะผมคิดว่าปลัดเองทำอะไรที่ผิดต่อจรรยาบรรณของข้าราชการอยู่หลายอย่าง ผมพอจะมีข้อมูลอยู่บ้าง” เมฆเองก็แสดงความคิดเห็นออกมาทั้งสองปรึกษาหารือกันอยู่จนดึกดื่น
ทางด้านภูมิบุญเองวันนี้นัดกับพลอยไปเดินซื้อหนังสือมาทำรายงานออกจากบ้านไปตั้งแต่ก่อนเที่ยง สถานที่นัดเจอคือสยามดิสคัฟเวอรี่ภูมิบุญไปถึงก่อนเวลานิดหน่อยเดินเตร่อยู่แถวนั้น
“ภูมิๆ นั่นภูมิใช่ไหม” เสียงร้องทักมาจากด้านหลัง หญิงสาวสูงปราดเปรียวใบหน้าสะสวยกว่าใครที่เดินผ่านไปมา
“เอ่อ ครับสวัสดีครับพี่” ภูมิบุญหันไปตามเสียงเรียกแล้วยกมือไหว้เมื่อรู้ว่าใคร
“โชคดีจังที่เจอ มาทำอะไรจ๊ะ มาเดินซื้อของเหรอ”
“มาซื้อหนังสือครับ นัดเพื่อนไว้”
“ตอนนี้ว่างไหม ไปกินน้ำปั่นกับพี่หน่อยไหมคะ พี่อยากคุยกับภูมิมากๆเลยนะ พี่ยังพอมีเวลาก่อนบ่ายสามเดี๋ยวต้องไปเดินแบบที่เซ็นทรัลเวิลด์” มุกเองเข้าไปจับข้อมือของภูมิบุญทันทีใบหน้ายิ้มแย้มดีใจเป็นอย่างมากที่เจอตัว ภูมิบุญเองเก้ๆกังๆอยู่ไม่รู้จะไปทางไหนดี
“เอ่อ” “นะคะน้องภูมิ พี่มีเรื่องอยากจะคุยมากมายเลย นับจากเจอที่บ้านวันนั้นก็ไม่มีโอกาสเจออีกเลย บอกตามตรงนะพี่ถูกชะตากับเรามากอยากรู้จักให้มากกว่านี้ รู้สึกเมหือนภูมิเป็นน้องเลยนะ” มุกพูดออกมาทำให้ภูมิบุญถึงกับอายหน้าแดง สุดท้ายก็ยอมเดินไปกับมุก แตก่อนไปก็โทรบอกพลอยว่าสถานที่นัดพบใหม่คือพารากอน
“ภูมิไม่ชอบอีตาโตโต้นั่นใช่ไหม” อยู่ดีๆมุกก็เอ่ยขึ้นตอนที่นั่งอยู่ในร้านขายขนมชั้นใต้ดินของตัวห้าง ภูมิบุญเลิ่กลั่กไม่รู้จะตอบยังไงดี
“พี่พอจะรู้ คนอะไรนิสัยไม่ดี นี่มีอะไรบอกพี่ได้เลยนะ อย่าให้เขามารังแกเราได้ง่ายๆ พี่เป็นคนเกลียดคนใช้ความรุนแรงมากๆเลยนะ” มุกบอกออกมาสีหน้าจริงจัง
“พี่เมฆเป็นพี่ชายพี่เอง มีอะไรปรึกษาได้พี่ยินดี” ภูมิบุญได้แต่พยักหน้ายิ้มแห้งๆ
“แล้วพี่มุกเป็นนางแบบเหรอครับ” ภูมิบุญเอ่ยถามขึ้นแก้เขิน ทั้งๆที่รู้ ทั้งๆที่เห็นอยู่
“จะแค่ช่วงนี้ล่ะระหว่างรองาน พี่ไม่ได้เลือกงานนะแต่เท่าที่ติดต่อไปเขาให้เงินเดือนพี่ไม่ได้ตามที่ขอ ไมได้ขอเยอะแยะอะไรเลยนะ และอีกอย่างงานเดินแบบถ่ายแบบนี่ได้เงินง่ายมากๆได้เยอะด้วย พี่เลยอยากจะเก็บเงินก่อนน่ะจ๊ะ วันนี้ว่างไหมล่ะไปดูพี่เดินแบบกัน เพื่อนจะมากี่โมง” มุกเอ่ยปากชวนทันที
“กำลังเดินมาครับ ผมกับเพื่อนไปได้เหรอครับ”
“ไปได้สิเดี๋ยวพี่พาเข้า พี่เดินให้สองห้องเสื้อ บ่ายสี่โมงห้องเสื้อแรก แล้วก็ตอนทุ่มกว่าๆอีกห้อง ช่วงนี้พี่เลยยุ่งๆเพราะมันมีแฟชั่นวีค พี่ต้องรีบโกยล่ะจ๊ะภูมิก่อนจะเหี่ยวไปกว่านี้” ว่าแล้วก็หัวเราะออกมาภูมิบุญเองก็หัวเราะ มุกเป็คนอารมณ์ดีทำให้ภูมิบุญคุยด้วยแล้วไม่เขินมากเหมือนตอนแรก พอพลอยมาถึงภูมิบุญก็แนะนำให้รู้จักกับมุก มุกเองก็ชอบพอพลอยเช่นกันเพราะพลอยเป็นคนติดตามวงการดารา
“ตัวจริงพี่มุกสวยจังค่ะ พลอยเคยเห็นแต่ตามแมกกาซีน” พลอยเอ่ยออกมาระหว่างที่ทั้งสามเดินไปที่เซ็นทรัลเวิลด์
“ว้ายไม่หรอกค่ะน้องพลอย พี่ก็หน้าธรรมดานะแค่แต่งหน้า ตัวโย่งกว่าผู้หญิงไทยปกติก็เท่านั้นเอง น้องพลอยสิสวยจริงหน้าไมได้แต่งแต่แบบว่าได้รูป สวยไปทุกตรง” มุกชมคืนบ้างพลอยเองถึงกับเขินอายม้วนไป ภูมิบุญเองก็ยิ้มชอบใจที่พลอยกับมุกเข้ากันได้ดี
“ฆาตกร” พอมุกพาภูมิบุญกับพลอยจะเข้าไปในงานหน้างานมีแขกเหรื่อสื่อมวลชนมายืนออกันอยู่เต็ม มุกพาพลอยกับภูมิบุญจะอ้อมไปด้านหลังพลันก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านข้าง ภูมิบุญสะดุดกึกแล้วหันไปมองตามเสียง
“หน้าด้านหน้าทน ทำไมฆาตกรมันถึงมาลอยนวลอยู่ได้นะ กฎหมายบ้านเมืองไม่มีแล้วหรือไง ไม่อายคนเหรอที่ฆ่าคนตายแล้วมาเดินเชิดหน้าลอยตาอยู่ได้” ฟ้านั่นเองเธอเป็นหนึ่งในบรรดานางแบบ น้ำเสียงที่เปล่งขึ้นอันดังทำให้คนในละแวกนั้นหันมามอง
“แกหมายถึงใคร” พลอยแว้ดเสียงขึ้นสายตาถลึงใส่
“จะใครล่ะ ไม่รู้ตัวเหรอว่าฆ่าคนตาย หรือว่าไม่มีจิตใต้สำนึก อีฆาตกร” ฟ้ากรีดร้องออกมาตะเบ็งเสียง ภูมิบุญเม้มปากแน่นเริ่มหน้าชา ภาพของนิตาที่นอนจมกองเลือดอยู่กลางถนนก็ผุดฉายขึ้น มุกเองสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของภูมิบุญได้
“ขอโทษนะฟ้า ไม่รู้นะว่าเธอหมายถึงใคร แต่ตามหลักกฏหมายถ้าเธอไม่มีหลักฐานแล้วมาพูดจาแบบนี้ คนๆนั้นที่เธอเอ่ยถึงเขาสามารถฟ้องร้องในฐานหมิ่นประมาทเขาได้นะ” มุกเองเดินออกไปบังหน้าพลอยกับภูมิบุญไว้สายตามองดูฟ้าอย่างไม่ยี่หระเช่นกัน
“ไม่ใช่เรื่องของเธอนะมุก ไม่ต้องมายุ่ง แกมันฆาตกรไอ้ภูมิ”
“นั่นไงเธอเอ่ยชื่อออกมาแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องของเราก็จริงแต่ภูมิกับพลอยคือน้องของเรา เราว่าเธออย่าเอะอะโวยวายให้มันอายคนเลยดีกว่า เพราะคนที่โดนเพ่งเล็งน่ะไม่ใช่น้องเราหรอกนะแต่มันเป็นเธอ อย่าลืมสิว่าเธอเป็นนางแบบ เป็นคนในวงการ อยากมีข่าวแล้วดับเพียงข้ามคืนก็ทำสิ” มุกขู่ไว้ฟ้ากำมือแน่นสายตาเคียดแค้นอยู่ มุกเองดันหลังให้ทั้งสองคนเดินไปตามทางที่เธอจะพาไปแต่แรก
“มีอะไรกันหรือเปล่าภูมิ” มุกเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่หาที่นั่งให้ทั้งสองได้แล้ว แต่ภูมิบุญกลับแสดงสีหน้าเครียดออกมา พลอยเองก็บีบมือของภูมิบุญแสดงความเห็นใจ
“ไม่เป็นไรนะพร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้พี่ฟังก็ได้ พี่เป็นคนนอกเราเพิ่งจะรู้จักกันไม่สมควรหรอก” มุกเอ่ยออกมาไม่ได้ประชดหรือบีบบังคับแต่อย่างใดแต่มันคือความสัตย์จริง ภูมิบุญเม้มปากพยักหน้า
“แผนนี้ได้ผลแน่นะคุณเมฆ แล้วกำนันเดชเขาเล่นด้วยเหรอ” โตโต้เอ่ยออกมาในตอนเย็นหลังจากที่ฟังแผนของเมฆอยู่ ครุ่นคิดอยู่นานจนเป็นอันได้ข้อสรุป
“คิดว่าไม่น่าจะพลาดครับ กำนันแกเองเป็นคนตรงไม่ชอบคนคดโกง แกบอกว่าตอนที่แกยังไมได้เป็นกำนันพอจะรู้เรื่องของยายอยู่บ้าง แต่ก็ทำอะไรไมได้เพราะตอนนั้นปลัดเขาหว่านเม็ดเงินปิดปากชาวบ้านทุกครัวเรือนเลยก็ว่าได้”
“ก็หมายถึงตัวกำนันด้วยสิ” โตโต้แย้งขึ้น
“ครับ ตอนนั้นกำนันแกเป็นพ่อค้าอยู่ต่างอำเภอแต่แกเล่าว่ามีคนเอาเงินไปให้ไม่กี่พันบาทแลกกับการที่ไม่รับซื้อมะขามจากสวนของยาย ตอนแรกกำนันแกก็ไม่เข้าใจจะไม่รับเงินแต่คนที่เอามาให้กำชับดิบดีว่าถ้าไม่รับซื้อก็ให้ซื้อในราคาที่ต่ำกว่าเจ้าอื่นๆ พอยายมาขายให้จริงแกก็เพิ่มราคาให้แต่ไม่มากนักเพราะได้รับปากกับคนที่มาติดต่อไว้ก่อนแล้ว พอมารู้ตอนหลังแกเสียใจมากครับอยากจะขอโทษยาย ยิ่งมารู้เรื่องที่ยายโดนปลัดโกงเอาที่ยิ่งเสียใจ กำนันแกเลยอยากจะไถ่โทษครับคุณโต้” เมฆเล่าออกมาโตโต้เองนิ่งฟังอยู่แล้วพยักหน้าตาม
“งั้นเอาตามนี้ล่ะครับคุณเมฆ เอาให้ดิ้นไม่หลุด ตอนนี้ผมไม่อยากจะได้แค่ที่ผืนนั้นคืน แต่ผมจะเอาตำแหน่งแกด้วย คนที่เขาดีๆไม่คดโกงก็มีอยู่เยอะ คนไม่ดีก็ควรจะได้รับโทษ"”โตโต้เอ่ยออกมาพลันก็สะท้อนใจคิดถึงการกระทำของตัวเองที่กระทำลงไปกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ไมได้เจอยิ่งอยากเจอ ไม่ได้แกล้งยิ่งใจจะขาดนี่เขาเป็นอะไรไป
“ภูมิพี่อยากให้เราไปเพชรบูรณ์กับพี่วันศุกร์นี้ครับ” โตโต้รอเจอภูมิบุญในตอนเย็นหลังจากที่ไมได้เจอกันเกือบสามเดือน
“ผมไม่ว่างครับ” คำตอบที่ห้วนสั้นแต่นั่นไม่ได้ทำให้โตโต้มีสีหน้าเคร่งขรึมแต่ประการใดเขากลับยิ้มออกมา
“ไม่ว่างก็ไม่สนอ่ะครับ พี่สั่ง”
“คุณไม่มี” “อ๊ะๆ อย่าพูดว่าไม่มีสิทธิ์ครับ พี่มีสิทธิ์ในฐานะสามี” โตโต้รีบดักคอไว้ภูมิบุญเม้มปากแน่นฉายแววตาเกรี้ยวกราดออกมา
“คนที่เท่าไหร่ล่ะครับ ถ้าจะนับสิทธิ์จริงๆแล้วคุณโตโต้จะยังมีเหรอ” ภูมิบุญยกริมฝีปากสูงขึ้นแล้วแสยะยิ้มให้
“ไม่รู้ว่าคนที่เท่าไหร่ ไม่ได้สนใจจะจำแต่รู้ว่าตอนนี้พี่มีสิทธิ์ในตัวเราร้อบเปอร์เซนต์ ไอ้แทนก็ไม่อยู่แล้วนี่เท่าที่รู้ตอนนี้เราว่าง ไม่เหงาเหรออยู่คนเดียวน่ะ ว่างๆก็มาหาผัวคนนี้ได้นะไม่ได้ปล่อยมาหลายวันเจอเราเข้าไปคงได้คางเหลืองแน่ๆ” โตโต้ฉายรอยยิ้มกวนๆออกมา
“งั้นก็เก็บต่อไปเถอะครับผมไม่สน”
“แต่พี่สน ไม่รู้ล่ะไปไม่ไปไปลองถามแม่พี่ดูว่าท่านจะยอมให้ภูมิปฏิเสธไหม” โตโต้ทิ้งไพ่ใบที่เหนือกว่าภูมิบุญเม้มปากแน่น
“เอะอะก็เอาคุณท่านเข้ามาอ้าง เคยคิดจะทำอะไรด้วยตัวเองบ้างไหมครับ”
“คิดสิก็นี่ไงพี่ทำอยู่” เขาตอบออกมาหน้าตาเฉยแล้วก็ปรี่เข้าหาตัวของภูมิบุญทันที
“เอ๊ะจะทำอะไรคุณโตโต้” ภูมิบุญร้องจะถอยหนีก็ไม่ทันเพราะมัวแต่ขุ่นเคืองในใจคิดหาคำพูดจะเอาคืนให้เจ็บแสบ
“สะดีดสะดิ้งนะ สาวขึ้นป่ะเนี่ยเราน่ะ หรืออยากจะแปลงเพศก็ดีนะพี่ชอบหมดล่ะถ้าเป็นเรา” โตโต้จับบ่าของภูมิบุญไว้ รายนั้นยกมือกำหมัดกำลังจะปล่อยเข้าที่ท้องของเขาแต่โตโต้รู้ทันอ้อมไปเบียดอยู่ด้านหลังจับแขนไว้แน่น
“อย่ามาดูถูกผม” กัดฟันแค่นคำออกมาพยายามดิ้นหนี
“อ้าวแสดงว่าพี่พูดถูกดิ ไมได้ดูผิดแต่ดูถูกแล้ว” เขายังคงอารมณ์ดียอกย้อนอยู่ แต่ภูมิบุญกลับเดือดเป็นไฟ
“ไม่ตลกนะคุณโตโต้ปล่อยได้หรือยังหรืออยากให้คุณท่านมาเจอ” ภูมิบุญเองก็คิดว่าถ้าอ้างเจ้าของบ้านแล้วเขาจะเหนือกว่า
“ก็เจอไปดิจะได้ให้แม่สู่ขอเป็นผัวเราเป็นทางการไปเลยก็ดีเหมือนกันนะ”
“นี่” “ทำไมครับที่รัก หือ ทำไมทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ น่ารักนะเราน่ะ” “อ๊ะ” โตโต้หอมฟอดเข้าไปที่แก้มของภูมิบุญทันที ภูมิบุญเองดิ้นหลุดออกมาแล้วถอยออกห่าง
“คุณมันโรคจิต ไม่มีอะไรให้ทำแล้วหรือไงมาวอแวกับผมทำไม”
“อ้าวไม่วอแวกับเมียตัวเองจะให้พี่มีชู้หรือไง เรานี่ก็แปลก” ได้แต่เม้มปากสู้ไม่ได้เลยวันนี้ เขามาแรงเกินไปตั้งหลักไม่ทันเพราะเหตุที่ว่าไม่ได้เจอกันมานานและไม่ได้ปะทะคารมกับใครทำให้ภูมิบุญปรับตัวไม่ทัน เขาวิ่งหนีเข้าที่พักไปแล้ว ทิ้งไว้แต่เสียงหัวเราะของโตโต้ไล่หลังไป
“ยกโทษให้พี่ด้วยนะภูมิ นี่คือสิ่งแรกที่พี่จะทำให้เรา” โตโต้ครางออกมากับตัวเองสายตามุ่งมั่นเพราะสิ่งที่ดำเนินการไปลุล่วงไปเกือบจะสมบูรณ์แล้ว
อันอำนาจเงินตรานั้นซื้อได้แม้กระทั้งจิตใจคนจริงหรือ มีคนเคยแย้งว่าไม่จริงเป็นไปไม่ได้สิ่งหนึ่งที่อำนาจเงินตรานั้นซื้อไม่ได้คือใจคน ตอนนี้เห็นจะไม่จริง ถ้าหากแม้นว่ามีเงินแล้วไซร้แม้แต่ใจที่แข็งกว่าเพชรก็สามารถครอบครองได้ เงินบันดาลความสะดวกสบาย อำนาจบารมีความมีหน้ามีตาทางสังคม หากแม้นว่าใครคนหนึ่งคนใดได้เสพกิเลสจากเงินตราเป็นนิจแล้วยากยิ่งนักที่จะมองลงสู่พื้น ครั้นพออยู่บนฐานเงินฐานทองเสียนานใจที่เคยแข็งแกร่งก็ผันแปรไป อันใจคนเราไหวเอนเช่นใบไม้ต้องลมเช่นไรก็ย่อมอ่อนเอนไปตามอำนาจสิ่งเร้านั้นๆแล พอวันศุกร์ภูมิบุญก็ต้องยอมขึ้นไปเพชรบูรณ์กับโตโต้จนได้ด้วยคุณอภิสราที่รู้เรื่องราวทุกอย่างดีเป็นคนออกคำสั่งอีกที คราวนี้ทั้งคุณอภิสราเองจันทร์ได้ขึ้นไปพร้อมหน้าพร้อมตากันภูมิบุญจึงสบายใจไปได้เปราะหนึ่งเพราะอย่างน้อยโตโต้ก็จะไม่ได้มาวอแวมากนัก แต่กระนั้นสายตาของโตโต้ก็คอยยียวนกวนประสาทอยู่ทุกครั้งที่มารดาของเขาเผลอ
“วิธีนี้แม่ก็ไม่เห็นด้วยหรอกนะโต้ แต่เอาเถิดในเมื่อเราไม่มีทางอื่น ในเมื่อเขาก็เคยทำแบบนี้ไว้กับคนของเราเช่นกันลองกันสักตั้งว่าเขาจะรู้สึกเช่นใด” คุณอภิสราเอ่ยออกมาตอนที่ถึงที่พักทนายความและกำนันรออยู่แล้ว ทางตำราวจเองและผู้ใหญ่ในกระทรวงที่คุณอภิสราออกหน้าไปเชิญมาด้วยตัวเองนี่ก็อาศัยอำนาจเงิน เงินใครมากกว่ามีอำนาจมากกว่าขึ้นอยู่กับว่าคนๆนั้นเขาจะใช้อำนาจเงินนั้นไปในทิศทางไหน ส่วนอัยการที่เป็นพักพวกของปลัดอยู่ในระหว่างการสอบสวนซึ่งปิดเป็นความลับอยู่หลักฐานที่เขายื่นให้คือการปัดสวะให้พ้นตัว ไม่มีมิตรแท้ ไม่มีคำว่าเพื่อนหลงเหลืออยู่เขาทำเพื่อเอาตัวรอดเพื่อหลุดพ้นทั้งจากตำแหน่งและคดีความ
“หลักฐานพร้อมแล้วใช่ไหมครับ งั้นสถานที่นัดพบเป็นที่รีสอร์ของปลัดนะครับ” โตโต้เอ่ยขึ้นหลังจากที่แจกแจงหน้าที่กันไป ตอนนี้ภูมิบุญอยู่ในห้องพักแต่ทุกคนมาพร้อมกันแล้วที่ล็อบบี้ของรีสอร์ท คุณอภิสราแยกไปกับผู้ใหญ่ในกระทรวงและนายตำรวจตำแหน่งใหญ่ที่สุดของเมืองเพชรบูรณ์ ไปรอที่รีสอร์ทของปลัดอำเภอเอง นายตำรวจท่านนี้เพิ่งจะย้ายเข้ามาประจำการได้ไม่นานนักปลัดเองพยายามจะตีสนิทแต่ด้วยความที่เป็นคนมือสะอาดถือน้ำพิพัฒน์สัตยาเป็นหลักในการปฏิบัติหน้าที่รับใช้แผ่นดิน ปลัดเข้าไม่ถึงตัว ส่วนโตโต้จะพาภูมิบุญกับจันทร์ไปที่รีสอร์ทเหมือนกัน ส่วนเมฆกับกำนันเดชไปนัดเจอกับปลัดที่เดียวกัน
“ผมเสนอแกไปให้ค่าน้ำชาแกกับโครงการสร้างถนนคอนกรีตผมให้สามล้าน แต่แกขอมาห้าล้านครับคุณทนาย” กำนันเดชเล่ารายละเอียดจากการที่เข้าไปพบกับปลัดอำเภอเมื่อวานเสนอโครงการทำถนนคอนกรีตที่ได้งบมาจากทางรัฐบาล ความจริงเรื่องผ่านมายังทางจังหวัด ผ่านมาอำเภอ แล้วไปยังตำบล นี่เรื่องมาถึงอำเภอถ้าหากแม้นว่ามีคนอย่างปลัดอำเภออยู่ที่จังหวัด เงินในการสร้างถนนนั้นจะเหลือสักเท่าใดกันเชียวกว่าจะได้เป็นคอนกรีตให้ประชาชนได้ใช้
“ครับผมติดต่อกับทางจังหวัดไว้แล้ว โครงการนี้ทางจังหวัดจะล่อเป้าเฉยๆครับที่จริงอนุมัติไปแล้ว” เมฆเล่าออกมาพร้อมกับฉายรอยยิ้มออกมาอย่างพึงใจเพราะสิ่งที่เขาวางแผนไว้เหมือนว่ามันกำลังจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ความจริงคณะปลัดที่จังหวัดเป็นชุดใหม่ทั้งหมดเพราะคนเก่าที่เคยร่วมมือกันกับปลัดอำเภอนั้นได้ถูกโยกย้ายไปที่อื่นเสียสิ้น แต่ปลัดอำเภอท่านนี้มีอำนาจเงินมากกว่าใครจึงอยู่ที่นี่ต่อไปได้และยังคงดำรงชีพอยู่ได้ด้วยการโกงประชาชน ทนายเมฆได้เข้าไปยื่นหลักฐานที่เขาหามาได้ให้กับทางจังหวัดแต่ตอนแรกทางจังหวัดเมหือนจะไม่สนใจที่จะทำการอันใดแต่ด้วยความที่ทนายเมฆขู่ว่าถ้าหากไม่ทำอะไรเรื่องก็คงถึงกระทรวงที่กรุงเทพฯ คราวนี้ทางจังหวัดจึงยอมดิ้นรนร่วมมือด้วย
“อ้าว มาๆนั่งๆกำนัน กินน้ำกินท่าก่อน เป็นยังไงรีสอร์ทผมพอใช้ได้ไหม" พอถึงที่ปลัดอำเภอก็เดินออกมาต้อนรับเขาเองก็เพิ่งเดินทางมาถึงเหมือนกัน เขายังสวมชุดของราชการแสดงว่ายังอยู่ในเวลางาน กำนันเดินเข้าไปค้อมตัวก้มหัวให้เขาส่วนทนายความเมฆเองก็มองหน้าเขาไว้แต่ไม่ให้มีพิรุธมาก
“แล้วพ่อหนุ่มนี่ใครรึ ทำไมไม่ยักเคยเห็น” ปลัดอำเภอกันมาทางทนายเมฆ
“อ้อผู้รับเหมาที่ประมูลได้น่ะครับคุณปลัด พอดีจะเชิญมาเซนต์สัญญาก็เลยพามาด้วยซะเลย” กำนันเองก็เตรียมตัวมาอย่างดี
“อ้อ มาๆพ่อหนุ่มนั่งๆ โชคดีนะที่ประมูลได้ ว่าแต่มานี่พอจะรู้ไหมว่ามาทำไม” ปลัดอำเภอเอ่ยขึ้นตรงประเด็นหลังจากที่นั่งลงก้นยังไม่ทันร้อน เมฆเองยิ้มออกมามือก็ล้วงไปในกระเป๋าถือที่เขาหิ้วมาด้วย
“ทราบครับท่านปลัด” ทนายหนุ่มตอบออกไปแล้วหันไปยังกำนัน
“คือคุณปลัดครับ ผมว่าจากงบประมาณสิบล้าน ถ้าหากว่าตัดไปให้คุณปลัดเสียห้าล้านเท่าที่เหลือมันจะได้ไม่พอสองกิโลฯน่ะสิครับ” กำนันเองก็เข้าเรื่องเช่นกัน
“ทำไมจะไม่พอ บ้านดงยางยังทำได้ ทำไมบ้านใหม่พัฒนาจะทำไม่ได้ ห้าล้านมันทำได้ถึงสามสี่โลถ้าจะทำ ทาบางๆเอาสิคอนกรีตน่ะ” ปลัดอำเภอเอ่ยขึ้นมาแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ กำนันเองเริ่มกัดริมฝีปากเหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่ดวงหน้า แก้มที่กร้านแดดกร้านลมมันเริ่มมีสีแสดงให้รู้ว่าเขาเริ่มที่จะไม่พอใจกับคำพูดของปลัด
“แต่ขอไม่ได้เหรอครับคุณปลัด เพราะหมู่บ้านใหม่พัฒนาเพิ่งจะได้ถนนคอนกรีตอยากจะให้มันใช้ได้นานๆ”
“ทำไมกำนัน นี่ผมก็ขอครึ่งนึงมันไม่เยอะหรอกนะ บ้านดงยางเอาเอาหกสิบสี่สิบเลยนะ หรือกำนันจะค้านผมจะได้ไม่เซนต์อนุมัติให้” ปลัดอำเภอโพล่งออกมาสีหน้าเริ่มที่จะแสดงความรำคาญออกมา กำนันเม้มปากแน่นกำหมัด ทนายเมฆเอามือบีบที่ต้นขาไม่ให้ปลัดเห็นเบาๆ
“แล้วทางการเขาไม่มาตรวจเหรอครับท่านปลัด ในส่วนของผมไม่ได้มีปัญหา เพราะคอนกรีตที่ใช้ก็จะเอาอย่างคุณภาพต่ำมาผสมกวรดทรายเอา แต่ถ้าหากว่าทางการเขาเข้ามาตรวจงานผมไม่รู้ด้วยนะครับ” ทนายเมฆเองตัดบทเพราะเริ่มเห็นว่ากำนันมีอารฒณ์ไม่พอใจมากแล้ว
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ ประมูลได้มาแล้วนี่ ทางการเขามาตรวจเขาก็ต้องมาหาผม ผมเป็นคนพาเขาไปตรวจ ถ้าอยากให้งานผ่านคุณก็เตรียมค่าน้ำชานิดหน่อยไว้สิ จะยากอะไร ทำงานในอำเภอนี้ถ้าพูดง่ายๆ งานก็มีไม่ขาดล่ะพ่อหนุ่ม แต่ถ้าหากว่าค้านไม่พอใจหรือความเห็นไม่ตรงกันก็เห็นทีจะอยู่ได้ไม่นาน” ปลัดเอ่ยออกมาแล้วแสยะยิ้มมองหน้าของกำนันที่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา เขาพยายามปรับอารมณ์อยู่
“ครับคุณปลัด งั้นเอาตามนั้นก็ได้ครับ ทางคุณไม่มีปัญหานะครับ” กำนันยอมเงยหน้าขึ้นมาสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วหันไปทางทนายเมฆ เมฆเองก็พยักหน้า
“งั้นเอกสารผมเตรียมมาแล้วครับคุณปลัด รบกวนเซนต์ตรงนี้ด้วย ของคุณล่ะเอามาไหมเอกสารที่ได้จากการประมูลจากทางจังหวัดน่ะ” กำนันเองเริ่มทำตามแผนเขาระงับอารมณ์ได้มากแล้ว กำนันยื่นเอกสารพร้อมกับปากกาไปตรงหน้าของปลัด ส่วนปลัดเองมองดูอยู่แล้วยิ้มออกมา
“เช็คเท่านั้นนะ ไม่โอนเข้าบัญชีเดี๋ยวน่าสงสัย หรือไม่ก็เงินสดเท่านั้น” ปลัดพูดออกมาก่อนที่จะก้มลงเซนต์เอกสารเขาไม่ได้อ่านเลยแม้แต่น้อย อนิจจัง นี่เขาเรียกอำนาจเงินครอบงำหรือกิเลสมันหนาเกินจะขุดจะลอกได้ เอกสารที่เขายื่นให้เซนต์นั้นมันเป็นของหลวงตราครุฑนั้นไม่ทำให้ให้ยำเกรงได้ดอกหรือ ถ้าแม้นหากว่าจะกินจะโกงไม่ทำให้มันลับหูลับตาหน่อยแต่นี่ทำกันโจ่งแจ้งไม่อายฟ้าอายดินไม่ละอายแก่น้ำพิพัฒน์สัตยาที่ถือไปก่อนเข้ารับตำแหน่ง งั้นกรรมเอยก็ลงทัณฑ์เขาเถิด
“โอเคล่ะครับ หลักฐานน่าจะเพียงพอแล้ว หมดเรื่องแล้วล่ะครับกำนันขอบคุณมาก” ทนายเมฆเอ่ยขึ้นหลังจากที่ดึงเอกสารของตนที่เตรียมมาให้ปลัดเซนต์ ส่วนปลัดเองยังไมได้รู้ตัวว่าสองคนนี้ได้ทำอะไรกัน
“อ้าว จะไปเลยรึไม่กินข้าวกินปลากันก่อนล่ะ” พอทั้งสองลุกขึ้นทันทีปลัดเองก็ร้องเรียกไว้
“อ้อกินครับ แต่ไม่ใช่ที่นี่ เพราะที่นี่ผมว่าคงไม่มีใครได้กินหรอก คุณปลัดเองก็เถอะครับ เวลาที่เหลือในช่วงบ่ายก็คงมัวแต่ให้ปากคำกับท่านผบ.ล่ะครับ” ทนายเมฆเอ่ยขึ้นปลัดอำเภอลุกขึ้นทันทีเอามือตบโต๊ะกวาดแก้วกาแฟลงพื้นทันที
“นี่มึงพูดอะไร ใครผบ.” เสียงกร้าวแข็งขึ้นรอยยิ้มบนดวงหน้าเมื่อครู่หายไปสิ้น
“ผมไงผบ. ขอบคุณมากกำนัน” พอเห็นสัญญาณคุณอภิสราพร้อมทั้งผู้ใหญ่ในกระทรวงรวมถึงนายตำรวจใหญ่ก็เดินออกมาจากห้องที่เข้ามารออยู่ก่อนหน้า ฝ่ายโตโต้ก็พาจันทร์กับภูมิบุญออกมาจากสถานที่ที่เฝ้ามองดูอยู่เช่นกัน
“ท่าน” ปลัดอำเภอร้องออกมาหน้าซีดเป็นไก่ต้มพลันเหงื่อกาฬก็ผุดออกมาเต็มดวงหน้า ท่านเอยเคยเห็นคนสิ้นอำนาจวาสนาไหม จากที่ไสย์คานหาบทองกินของเลิศอุปโลกน์ว่าตนดีพร้อมตั้งแต่เกิดอยู่อย่างเพริดแพร้วไม่เคยเหยียบย่ำดินหญ้าครั้นเดินดินเหยียบตมฤๅจะคุ้นเคยจากที่ไม่เคยหยิบจับสิ่งใดพลันวิปลาสวาสนาสิ้นดวงตกจากไม่เคยถือกลับได้หาบเยี่ยงชาวนา จากไม่เคยกินข้าวคลุกเกลือก็ได้กิน จากไม่เคยเดินดินได้เกลือกกลิ้ง อันสังขารหนึ่ง ชีวิตหนึ่งนั้นไม่เที่ยงแท้แลอำนาจวาสนานั้นฤๅจะเที่ยงเอย
“จบเรื่องกันเสียทีนะ” คุณอภิสราเอ่ยขึ้นหลังจากกลับเข้ามาที่พักมองหน้าจันทร์ที่ใบหน้าเศร้าสร้อยอยู่ แม้จะดีใจที่ได้ที่ดินคืนแต่ก็เห็นคนสิ้นไร้วาสนาต่อนห้าต่อตา ภาพของปลัดอำเภอที่ร่ำไห้พร้อมภรรยานั้นมัช่างน่าเวทนานัก จันทร์เองไม่ใช่คนคิดแค้นอะไรจิตใจจึงนึกสงสารเป็นเรื่องธรรมดา ซึ่งแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับภูมิบุญ
“มึง มึงนั่นเอง มึงกลับมาแก้แค้นกูใช่ไหม” ก่อนที่ทางตำรวจจะลากคอของปลัดอำเภอไปสอบสวนที่สถานีตำรวจภูมิบุญเดินแสยะยิ้มเข้าไปหาพร้อมทั้งยกมือไวห้อย่างนอบน้อม
“ผมเคยบอกปลัดแล้วนี่ครับ จำหน้าผมไว้ให้ดี จำชื่อผมไว้ แต่เสียดายผมไม่ได้ทำเอง แต่นั่นมันก็น่าจะเพียงพอให้คุณปลัด เอ๊ะไม่สิ ปลัดน่ะมันคงเป็นเพียงอดีต เหตุการณืนี้มันคงจะพอให้คุณได้จำไปจนตาย จำไว้อย่าคิดว่าตัวเองมีอำนาจแล้วจะมาข่มเหงรังแกคนอื่นได้” ภูมิบุญกัดฟันพูดออกมาเพียงแผ่วเบาไม่ให้ใครได้ยิน มีเพียงเขากับอดีตปลัดอำเภอที่ได้ยิน ใบหน้าของภูมิบุญแสดงความเศร้าสร้อยออกมาไม่ต่างจากคนอื่นที่ได้เห็น สิ่งนี้เขาทำได้ดีกว่าใครและกำลังทำอยู่ เสียงอดีตปลัดอำเภอก่นด่าดังลั่น
“กลับกันเถอะภูมิ” โตโต้ดึแขนของภูมิบุญออกมาให้ห่างจากรัศมีของบริเวณนั้น ภูมิบุญเองนิ่งเงียบมาตลอดทั้งทาง ดีใจที่ได้เห็นคนชั่วได้ชดใช้กรรม สมควรแล้วที่เขาจะได้รับผลกรรมนั้น ระลึกไปถึงยายผู้เป็นที่รัก ถ้าหากว่ายายรับรู้ขอให้ยายรู้ว่าคนชั่วนั้นกรรมได้วิ่งตามทันแล้ว หลับให้สบายนะยายจ๋า ตอนเย็นหลังจากที่แวะเข้าไปดูบ้าน บ้านที่เก่าโทรมชำรุดจนคนที่เคยอยู่อาศัยถึงกับเข่าอ่อนเมื่อเจอ ต้นมะขามใหญ่หน้าบ้านยังคงอยู่แต่บริเวณบ้านนั้นเหมือนบ้านร้างมีขยะสุมกันอยู่เต็ม พอภูมิบุญได้ยินก็ถึงกับใจหล่นหายไป เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือทำไมเขาถึงติดยา เพราะตัวเขาเองใช่ไหม ชีวิตของคนๆหนึ่งต้องกลับหายวับไปกับตา สาแก่ใจหรือยัง ได้ในสิ่งที่หวังไว้เกินกว่าหวังไว้เสียอีก แต่ทำไมในใจมันปวดร้าวเหลือเกิน ทำไมมันหายใจติดขัดเหมือนใจจะขาดเหลือเกิน นี่เขาทำอะไรอยู่ ทำอะไรลงไป คิดได้แค่นั้นก็ร่ำไห้ออกมา ท่านเอย การที่เราจะตบหัวของใครคนหนึ่งนั้นจากโดยเจตนาหรือไม่ก็ตามที พอระลึกได้ว่าไม่เห็นควรจะกระทำแล้วนั้นจะแค่เพียงเอ่ยคำว่า “เสียใจ” “ขอโทษ” มันเพียงพอแล้วหรือ ถ้าหากเขาคนนั้นเอ่ยย้อนกลับมาว่า “ก่อนทำท่านคิดอันใดอยู่ หรือก่อนทำทำไมไม่คิด” ท่านจะกล่าวเช่นไร ภูมิบุญเองก็เช่นกันด้วยความคิดแค้นจนทำให้เรื่องมันบานปลายใหญ่โตเช่นนี้เขาเองก็เสียใจ แต่เขาทำอะไรได้นอกจากทุกข์ในใจ ไฟที่ลามเผาใจเขานั้นมันไมได้มอดแค่เพียงรู้สึกผิด มันจะคอยกัดกินหัวใจเขาไปตลอด นี่น่ะหรือทุกข์ในใจ ตราบาปที่เขาเองผูกมันโยงมันขึ้นมาเอง
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. ตอนพิเศษที่เขียนขึ้นมาใหม่ ทั้งแทรกเนื้อหา เพิ่ม ปรับปรุง ดัดแปลง แก้ไข มันเยอะมากๆครับผม อิอิ อ่านไปอ่านมาคิดว่าอ่านเรื่องใหม่อยู่ เรื่องมันเยอะจริงๆกะน้องภูมิคนนี้ เอามาให้อ่านกันก่อนตัดสินใจจะสั่งจองนะครับผม
ถ้าจะเปิดจอง คิดว่าในเร็วๆนี้ เดี๋ยวผมมาแจ้งข่าวอีกที แต่ผมเชื่อว่าคนที่เคยอ่านน้องภูมิมาแล้ว จะนึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะมีเยอะขนาดนี้ อิอิ อุดหนุนเค้าหน่อยน้า เรื่องนี้เค้าทำเองด้วยนิ อิอิ
ขอบคุณครับ
อิ๊กกี้
ขอบคุณทุกกำลังใจไม่ว่าจะแค่คลิกเข้ามาอ่านหรือไม่ก็ตาม ผมขอขอบคุณในทุกน้ำใจครับผม
-
น้องจองแน่ค่ะพี่อิ๊ค o13
-
นิยายดีๆหายากแต่เรื่องนี้ เกินคำว่าดีเลย มันเยี่ยมมาก
-
ชูจั๊กแร้ดำรอตั้งนานและ รู้สึกว่าัตัวมารมันเยอะขึ้นหรือเปล่าครับ แต่ก็ดีขอให้ภูมิแรงขึ้นกว่าเดิมนะครับชอบความจริงก็คิดว่าตอนอ่านในบร์อดทำไมไม่ทำอะไรปลัด อ่านเพลินจนลืมไปเลยครับ ชอบจริงๆเลยนิยายแบบนี้ของพี่เนี้ยเรื่องนี้อ่านได้ สิบรอบแล้วมั้งครับ
ยิ่งอ่านตอนใหม่ยิ่งอยากได้ครับ
-
ยกมือรอจองด้วยคับ
-
ใกล้เสร็จแล้วครับผม น่าจะปลายเดือนจะได้เปิดจองแล้ว อิอิ ตื่นเต้นๆๆๆ
-
อ่านตอนพิเศษ เสร็จแล้ว...งง
ตอนจบของเรื่อง ภูมิบุญตัดเป็นตัดตายกับแทนทวีไปแล้ว ไม่ใช่เหรอครับ
แล้วทำไมต้องหันมายึดมั่นคำสัญญา รอแทนทวีกลับมาอ่ะ งงจริงๆๆๆ
แล้วโตโต้(ของผม)ง่ะ
ภูมิจะทิ้งขว้างหน้าตาเฉย
..ไม่ยอมอ่ะ..
:serius2:
ป้อล่อ..ยังยืนยันว่า สมน้ำหน้าไอ่แทนอยู่ ไม่เปลี่ยนแปลง
เพราะเคยตามเชียร์ในเรื่อง แล้วแมร่ง..เชี้ยยยย เสียดายแรงเชียร์ชิ๊บ
อย่ากลับมาว่ะ ไปตามหาอิพีทเน่า ของมรึง เหอะ
หุหุ
-
o13 :กอด1: o13
-
ใกล้สิ้นสุดการรอแล้วสินะ อิอิ ติดตามข่าวจ้า
-
พี่อิ๊ก หวัดดีครับ พี่ภูมิกลับไปตอนกลางๆใช่ป่าวพี่ เห็นพี่ภูมิแรงๆอยู่อย่างนี้ สะใจจริงๆ
-
o22 แอบงงนิดๆ
นึกว่าจะเป็นตอนพิเศษหวานๆตอนหลัง แบบไม่มีดราม่าไรแล้ว
-
o22 แอบงงนิดๆ
นึกว่าจะเป็นตอนพิเศษหวานๆตอนหลัง แบบไม่มีดราม่าไรแล้ว
น้องญ่าคร้าบ อันนี้เหมือนแทรกตอนคับผม ตอนหวานอ่ะมีแทรกพรมอยู่ทั้งเรื่อง อิอิ รับประกัน หวาน เปี้ยว เป้ดร้อน มัน ขม ครบรส!!!!
-
:L2: :L2: :L2:เปิดจองแล้วคร้าบผม อิอิ :L2: :L2:
-
ปิดจองแล้วนะครับผม
ใครที่ยังอยากได้แต่จองไม่ทัน ก็เมล์ไปลงชื่อไว้ ที่ keytian14 (at) yahoo (dot) com หรือไปลงชื่อไว้ที่เฟส Eiky Thaiboyslove นะครับ เพราะว่าผมจะลาบวชกลับมาประมาณวันที่ 28 มีนาคม เผื่อจะได้รีปริ๊นให้ครับผม
จุ๊บๆๆๆ
อิ๊กกี้
(http://images.temppic.com/24-01-2012/images_vertis/1327369568_0.92280400.jpg)
อิ๊กกี้
-
จองพร้อมโอนเงินไปเมื่อวันที่ 23 มกราคม 2554 แล้วนะคะ
ยังไม่ได้รับการยืนยันการโอนค่ะ
-
จองพร้อมโอนเงินไปเมื่อวันที่ 23 มกราคม 2554 แล้วนะคะ
ยังไม่ได้รับการยืนยันการโอนค่ะ
ขอโทษนะครับผม พอดีวันนี้ที่ทำงานไฟดับเลยไม่ได้ออกไปเช็คยอดเลย ไม่ต้องห่วงนะครับ พรุ่งนี้ผมจะดูให้
ขอบคุุณคร้าบ
จุ๊บๆๆ
-
เพิ่งรู้ว่าเปิดจองแล้ว (ไปอยู่ไหนมาฟระ!!!)
ดูจากรูปแล้ว หนามากกกกกเลย อิอิ อ่านสะใจ ^___^
แล้วกระดาษนี่เป็นกระดาษขาวรึเปล่าคะ หรือสีในคอมเราเพี้ยน แต่ไม่เป็นไร จาเอา!!! อิอิ
-
เพิ่งรู้ว่าเปิดจองแล้ว (ไปอยู่ไหนมาฟระ!!!)
ดูจากรูปแล้ว หนามากกกกกเลย อิอิ อ่านสะใจ ^___^
แล้วกระดาษนี่เป็นกระดาษขาวรึเปล่าคะ หรือสีในคอมเราเพี้ยน แต่ไม่เป็นไร จาเอา!!! อิอิ
หนามากคร้าบ เพราะมันมีตั้ง 926 หน้า อิอิ นี่ยังต้องตรวจอีกรอบนะเพิ่มแน่ๆ กระดาษจะเอาเป็นกระดาษถนอมสายตาคร้าบ
สั่งจองได้เลยคร้าบผม
จุ๊บๆๆ
-
เป็นอีกเรื่องที่นายเอกของเค้าดีจริงแรงจริง
บทพระเอกพระรองน้อยอ่ะ แถมหาความหวานกับพี่โตโต้ไม่เจอเลยมัวแต่ไปหลงกับพี่แทน
ปล ตั้งแต่ต้นเรื่องเราก้อเชียร์พี่โต้แล้ว กัดกันดี เกลียดกันมากก้อรักกันมาก
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
สนับสนุนคับ นิยายดีๆ :L2: อ่านผลงานคุณอิ๊กกี้มาหลายเรื่องแล้วคับ หลากหลายแนวมาก ชอบทุกแนว เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กนะคับ
-
o13 o13 o13
-
จองเล้ยยย เพิ่มความนุกนิ สนุกๆๆๆๆ
เรื่องนี้เต็มที่มากคร้าบ
รับประกันความสนุก
จุ๊บๆๆ
-
หนามากคร้าบ เพราะมันมีตั้ง 926 หน้า อิอิ นี่ยังต้องตรวจอีกรอบนะเพิ่มแน่ๆ กระดาษจะเอาเป็นกระดาษถนอมสายตาคร้าบ
สั่งจองได้เลยคร้าบผม
จุ๊บๆๆ
ว่าจะถามเรื่องกระดาษขาวอยู่พอดี *0*
เพิ่มเติม โอนเงินไปแล้ว ยังมะได้เมลตอบรับอ่ะคะ :กอด1:
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
ย่องมาดู แว้วก้อปายยยย :oni2:
เรื่องนี้หนุกค่ะ อิอิ
-
สนุกมากๆๆๆ ได้ข้อคิดอะไรหลายๆๆอย่างจากเรื่องนี้ ขอบคุณพี่อิ๊กมากๆๆที่ผลิตเรื่องน่าอ่านอย่างนี้ให้พวกเรา
-
พึ่งได้มาอ่านค่ีะ...
เคยแว่บๆมาอ่านนิดหน่อยแล้วก็จากไป
เพราะแรกๆมันเรียบไปหน่อย แต่พอมาย้อนอ่านอีกที
ไปเรื่อยๆก็ติด รักน้องภูมิมากกก
ร้าย รู้ เรียน รัก ร้อนแรง รุนแรง โอ๊ยยยย ชอบอ่ะ!
ด่าได้ผู้ดีมาก แต่ที่ชอบที่สุดก็กริยาที่มีต่อผู้อาวุโสกว่านี่แหละ
เด็ก หมายังใจดีซะขนาด
แต่ก็ปลื้มตอนเค้าขาดสติเหมือนกันนะ สุดยอด!
ตอนไอ้พี่แทนโผล่มากับนังพีทนี่สะอึก แบบเอนหลังไปทำใจเลยนะ
สงสารน้องภูมิ + เอือมกับคนโง่ด้วยแล้ว เหอะๆ
เรื่องนี้อาจมีลุ้นจะอุดหนุนนะคะ ชอบๆ อยากเก็บไว้เหมือนกัน
แต่ทรัพย์ไม่ค่อยเอื้อ 55555
-
จบแ้ล้วอะ
อ่านตอนต้นเรื่องก็แบบนายเอรันทดได้อีกนะ แต่พออ่านไปเรื่อยๆก็แบบแรงมากก ภูมิเป็นเจ้าคิดเจ้าแค้นได้ใจเลยนะคะ แอบกัวนะเนี่ยแต่พี่โต้เราสิร้ายกว่าอีกสองคนนี้แรงพอกันเลย แทน้น่าสงสารนะคะ ตอนต้นๆเหมือนจะเป็นคนดีเลย :a5: สุดท้ายเรื่องนี้แรงงมากๆเลยคะ กว่าน้องภูมิจะได้สมหวังร้องให้ไปหลายปืปเลยอะ น่าสงสาร
-
แวะเข้ามาแจ้งข่าวครับ
ตอนนี้สั่งพิมพ์ไปแว้ววววว แหะๆๆ ใจร้อนเจงๆ อยากเห็นหนังสือเลยสั่งพิพม์ไปเลย และสั่งทำเข็มกลัดแล้วด้วยนิ
โค้งสุดท้ายแล้วคร้าบ ใครที่กำลังตัดสินใจ รีบตัดสินใจน้า เพราะเดี๋ยวอิ๊กก็จะลาบวชเป็นเดือนแน่ะ
อยากให้มีไว้เก็บสะสมนิยายปกแดงๆสักเล่มนิ อิอิ
จุ๊บๆๆ
อิ๊กกี้
-
จองพร้อมโอนไปแล้วน๊า
วันที่ 11/02/12
-
อยากได้หนังสือแล้วคับ อยากอ่านตอนพิเศษจังคับ
-
อีก 2 วันเท่านั้น คร้าบบบบ
รีบๆกันหน่อยน้า ใครอยากอ่านและสะสมน้อภูมิในเวอร์ชั่นที่เขียนเพิ่มประหนึ่งได้อ่านเรื่องใหม่ทั้งเรื่อง
อิอิ
จุ๊บๆๆๆ
-
โอนเงินไปแล้วนะค๊าบบ
-
พี่อิ๊ก T^T หนูจะโอนพรุ่งนี้นะคะ แต่ยังไม่ได้จองเลยง่าาาา
กลัวจองไปทางยาฮูกลัวไปไม่ถึง แล้วจองทางเฟซก้ไม่เป็นอีก = =;
หนูขอโอนก่อนนะคะ แล้วจะยืนยันการโอนทีหลังเน้ออออออ
(หนูแอดเฟซพี่ไปแล้วนา รบกวนรับด้วยนะคะ T^T)
แล้วจะไปโอนให้พรุ่งนี้ค่า ><
-
นายเอกเลวจริงๆ
-
วันสุดท้ายแล้ววคร้าบบ อิอิ จะปิดตอนเย็นๆนะคร้าบ ผม
ส่วนใครที่อยากได้ จองไว้ก่อนได้นะครับ เมล์ไปจองได้เลย
เดี๋ยวผมสึกออกมาจะมาดำเนินการให้ครับ แต่ว่าไม่มีของแถมให้น้า
อิอิ เพราะของแถมทำจำนวนจำกัดคร้าบบ
ขอบคุณครับผม
-
เมล์แจ้งโอนไปแล้วนะคะ มาซะวันสุดท้ายเกือบไม่ทัน ^^
-
พี่อิ๊กขา T^T พรุ่งนี้หนูไปโอนให้น๊า วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้
ขอโทษด้วยค่า จะไปโอนให้จริงๆเน้อ อย่าตัดชื่อหนูน้า T^T
เดี๋ยวหนูโอนให้ตอนเช้าพรุ่งนี้ T^T
ทำของแถมเกินให้หนูชุดนึงนะคะ ขอโทษจริง ๆ TOT
-
พึ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เห็นตอนนี้แล้วอดแสดงความคิดเห็นไม่ได้
"ภูมิจะอดทนนะยาย ภูมิทำจะทำแต่ความดี แต่ยายจ๋า ภูมิต้องยอมเขาไหม คนที่คิดคอยทำร้ายภูมิ ภูมิไม่เคยไปทำร้ายใครก่อน ภูมิจำเป็นต้องยอมเขาไหม ภูมิยังจำวันนั้นได้นะยาย วันที่ยายก้มลงจะกราบไอ้ปลัด ภูมิเสียใจ ภูมิเสียใจ"
เฮ้อ ภูมิ ทำไมไม่จำภาพวันที่เราคิดแก้แค้นจนกระทั่งยายตายหละ
การเป็นคนไม่ยอมคนเนี้ย สุดยอด แต่ภูมิเหมือนไม่ใช่แค่ไม่ยอมคนหนะ บางครั้งก็เข้าไปรุกรานเขาก่อนด้วยซ้ำ กรณีนี้ไม่ใช่เรียกว่าป้องกันตัว แต่เรียกว่าทำเกินกว่าเหตุ (แต่เอะ ภูมิก็ไม่เคยบอกว่าแค่ป้องกันตัวนี่หว่า ฮ่าๆๆ)
แล้วทำแบบนี้ ทำให้แวนรู้อย่างนี้ ไม่กลัวถึงหูแทนเหรอ แทนไม่ผิดอะไรเลยหนะ เป็นเครื่องมือให้ภูมิแก้แค้น ก็เศร้าพอแล้ว ถ้ายังต้องมารู้เรื่องนี้อีกจะเป็นอย่างไร
-
จัดส่งหนังสือให้ทุกคนแล้วนะครับ
เช็คเมล์ดูรหัสไปรษณีย์ด้วยน้า
อิอิ
ถ้ามีอะไรตกหล่นจะแก้ไขได้ทันครับผม
ขอบคุณมากคร้าบ
ปล. เพิ่งจะรู้ว่าศิลปะนี่เขาอาศัยพรสวรรค์จริงๆนะ แหะๆ แค่ห่อของผมเองก็ง่อยแล้ว ฮ่าๆๆ อย่าว่าเค้าน้า เพราะเค้ามะมีศิลปะ อิอิ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ สีแดงสวยดีค่ะ ขอบคุณสำหรับเข็มกลัด (ของแถม)อันใหญ่ดีค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้วนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
:pig4: สำหรับนิยายสนุกๆ ที่สอดแทรกสิ่งต่างๆไว้มากมายค่ะ
ขอบคุณและเป็นกำลังใจสำหรับเรื่องต่อไปค่ะ :bye2:
-
ได้รับหนังสือแล้วนะครับ
-
"ขอโทษนะครับน้องที่เสียงดัง ถ้าแบบนี้ล่ะ"
ความ ก้าวร้าวที่กักเก็บไว้ในใจมานานมันดีดขึ้นมา สายตาที่ดุดันโกรธแค้นมันพร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเวลา ภูมิบุญง้างเท้าขึ้นถีบไปที่ประตูที่เขาเปิดแง้มไว้ครึ่งตัว แรงถีบเหวี่ยงประตูอัดเข้ากับตัวของเขา แฟนสาวเองก็กระเด็นล้มเซไปไม่เป็นทิศเป็นทาง
ถีบผิดคนไปหรือเปล่าภูมิ คนที่ควรโดนถีบน่าจะเป็นเด็กนรกบาสนั่นหนะ ส่วนเด็กคนนี้ถือว่ารับเคราะห์ เพราะถ้าเป็นเราใครมาทำเสียงดังใส่ อาจจะไม่ถึงขั้นด่า แต่คงออกมาดูพร้อมสายตาตำหนิ (เอ ถ้าคนทำเสียงดังเป็นภูมิ แล้วฉันจะโดนควักลูกตาไหมเนี้ย จ๊าก)
-
เพิ่งได้จะอ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านจบแล้วเลยมาเม้นท์ให้กำลังใจคุณอิ๊กกี้นะคะ
ไม่เคยอ่านเรื่องนี้ที่นายเอกฝึปากขนาดนี้มาก่อน ฮ่าๆๆ ด่าแต่ละทีมันตรงจุด ได้ใจจริงๆ
เห็นใจเนอะชีวิตบางทีไม่ได้ระรานใครแต่เรื่องมันวิ่งมาชนเอง
เค้าร้ายมา น้องภูมิก็ใช่ย่อยเหมือนกัน ถ้าเป็นเรื่องจริงไม่แน่อาจได้ไปนอนคุกแล้ว ฮ่าๆ
เรื่องนี้อ่านแรกๆ เดาว่าโตโต้เป็นพระเอก พอกลางๆ เรื่องชักไม่แน่ใจพี่แทนมาแรงเหลือเกิน
ก็รับได้นะถ้าพี่แทนจะเป็นพระเอก แปลกนะปกติเราเชียร์พระเอกคนไหนแล้วพอไม่ตรงที่เชียร์ก็จะค่อนข้างเฟลมาก
ไม่อยากอ่านต่อ แต่เรื่องนี้เรารับได้ไม่ว่าพระเอกจะเป็นพี่แทนหรือโตโต้(แต่เชียร์โตโต้มากกว่า)
ขนาดตอนพี่แทนทิ้งภูมิเรายังร้องไห้เลยทั้งๆ ที่ควรจะแอบดีใจที่เข้าทางโตโต้
พอจบเรื่องโตโต้เป็นพระเอกก็ดีใจมาก ฟิน อิอิ
ขอบคุณนะคะเรื่องนี้สนุกมากเราอ่านทั้งวันเลย
-
ขอบคุณมากนะครับ ที่นำเรื่องสนุกๆมาให้ได้ติดตาม ไม่รู้จะบอกว่าอย่างไร บอกได้คำเดียวว่า อิ่ม มาก หลายครั้งที่แอบน้ำตาไหล และหลายครั้งที่แอบยิ้ม จนคนข้างๆนึกว่าเป็นบ้าแล้ว 555
สวดยอดไปเลยครับ
-
เฮ้อเหมื่อนยกภูเขาออกจากอกเลยอ่ะ
ใช้เวลาอยู่หลายวันเหมื่อนกันกว่าจะจบ
แต่ชอบมากนะครับ ไม่รู้สิแต่ผมว่ามันได้
อะไรมากว่าความสนุกที่คาดว่าน่าจะได้
อ่ะสรุปเอาง่าย มันเป็นนิยายที่ดีมาก
ทั้งสนุก ทั้งสอน ทั้งมัน หลากหลายที่ได้รั
พอได้แล้วอยากบอกเลยขอบคุณมากๆ
ที่แต่งมาแบ่งปันกัน ถึงผมจะมาอ่านช้า
ไปหน่อยก้อเหอะนะ แต่ก้อตั้งใจอ่านทุกตอนนะ
วันๆแทบไม่อยากจะไปทำอะไรอ่ะ
มันส์มาก อ่านติดลมตลอดเลย ยังไงก้อเอามา
แบ่งปันกันอีกนะครับ แล้วก้อขอบคุณอีกครั้งนะครับ
ขอบคุณครับ เออ ผมนัทนะครับ
-
:a5: อ่านหนังสือจบแล้ว
เรียกได้ว่า สมกับที่กะไว้ คือ "ไม่ว่างอย่าริิอาจไปหยิบมาเปิด"
ตรูวางไม่ลง 1 วันเต็มๆ กับ 2เล่มที่หนา
พักบ้างมาทายาแก้ปวด :laugh: (หนักฮับผม)
อย่างแรกที่ต้องบอกคุณอิ๊กกี้ :pig4: มากที่เสียสละเวลามาเขียนและทำเป็นรูปเล่ม
"ประทับใจและไม่ผิดหวังเลยค่ะ" จบคำเดียว
พล็อตคุณอิ๊กวางได้สะใจดี
:m31: เป็นโกรธ :m15: เป็นเศร้า
คือเราไม่ได้อ่านจากในทู้เลยอ่ะนะ มารออ่านเล่มทีเดียว เราเลยมีความรู้สึกไปเรื่อยๆ จากที่อ่านไปเรื่อยในเล่มเริ่มจาก
เล่ม 1
1. โอย....อีจะชีช้ำไปไหนนักฟ๊ะ :angry2:
2. เออ...สู้เข้าไป :z10: เนื้อเป็นเนื้อ เลือดเป็นเลือด (ใจนึงสงสารตัวเอก ว่าตอนหลังจะเสียใจ จะเจ็บจากการกระทำตัวเองมั้ย :เฮ้อ:)
3. แง่ม...ตบเยอะจริงวุ้ย (แต่ด้วยวัยอ่ะนะ มันก็ต้องแบบนั้น อันนี้รับได้ค่ะ :กอด1:)
4. หวานไปมั้ยกับตาแทนเนี่ย....แต่ :n1:ไอ้พี่โต้มันน่าจะเป็นพระเอก ติดใจไอ้พี่โต้ชอบกล
เล่ม 2
1. เริ่มเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่ ตัวละครมีพัฒนาการทางอารมณ์รู้สึกร่วมไปเลยค่ะ o13
2. :z3: เล่มสองนะ บรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่า คนอ่านไม่ได้กินข้าว อ่านอย่างเดียวจนจบเล่ม
3. จบแล้ว มันจบแล้ว..... :sad4: อยากอ่านต่อ ไม่มีอีกเหรอเนี่ย :o12:
-------------------- เกี่ยวกับรูปเล่ม
ชอบปกนะคะ เข้าถึงเรื่องดี
เนื้อใน ตัวไม่เล็กหรอก อ่านได้สบายตา
คำมีผิดนิดหน่อย เล่มที่ 2 ผิดประปราย...ไม่ถือๆ ค่า
o8 แต่คุณอิ๊ก ขอติเรื่องนึง (รักนะคุณอิ๊ก เลยอยากติเพื่อก่อ อย่าถือสากันนะคะ)
คุณอิ๊กไม่ตัดคำหลังบรรทัดนี่ไม่ว่านะคะ
แต่คุณอิ๊กเผลอเอาย่อหน้าอื่นมาต่อกับประโยคก่อนหน้า
เวลาไล่ตามอ่าน คนอ่านค่อนข้างสับสนนะคะ
อันนี้ไม่ดีๆ
ช่องว่างนี้นะคะ มีทั้งเล่ม 1 กับ 2 เลยนะคะ
อีกกรณีนึง ประโยคอ่ะค่ะ บางประโยคมันแยกกัน แต่ไม่มีการเคาะเว้นช่องไฟให้สองประโยคนั้นๆ
มันอันตราย ชวนให้อาจหลง ชวนให้เข้าใจความหมายของานผิดได้
ที่สำคัญที่สุด มันลดทอนคุณค่างานดีๆ ของคุณอิ๊กลงไป
จริงอยู่ว่า พออ่านไปเรื่อยๆ คนอ่านจะมันส์กับเนื้อหาจนมองข้ามสิ่งเหล่านี้ไปได้
แต่....งานดีๆ คนอ่านก็หวังจะให้ งานนั้นมาสู่สายตาในแบบที่ "ดี"
หวังว่า ในผลงานหน้า คุณอิ๊กจะก่อร่างสร้างผลงานดีๆ มาสู่มือผู้อ่านตัวน้อยๆ กันอีกหลายๆ เรื่องนะคะ
จักเป็นกำลังใจให้เสมอ
ด้วยความจริงใจ
-
แวะเข้ามาทักทาย คิดถึง แทนทวี
-
อ่านจบแล้ว เรื่องนี้หลากหลายอารมณ์มากกับภูมิบุญ
ตอนแแรกสงสาร :monkeysad: ถัดมาก็หมั่นไส้ :m16: ถัดมาอีกหน่อยเริ่มเกลียด :m31:
พอเลยมาอีกนิดกลับมาสงสารอีกครั้ง :sad4: ถัดมาอีกก็ลุ้น :call: ลุ้นเสร็จก็สบายใจ :เฮ้อ:
สบายใจก็สะใจ :laugh: แล้วก็เขิน :-[ อ่านไปเครียดไป แทบบ้า ๕๕๕๕๕๕๕๕
อินมากจริง ๆ เรื่องนี้ คนแต่ง แต่งได้อารมณ์มากกกกก o13
ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนแต่งเรื่องใหม่อีกหลาย ๆ เรื่อง
-
อ่านจบภายใน 1วันครึ่งแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
อีพี่แทน เลวมาก ใจโลเล ทีตอนแรกอยู่ดีมากจริงๆ ดีที่สุด แถมเปิดตัวมาเป็นคนแรก แอบคิดอยากให้เป็นพระเอก
สมควรแล้วที่ได้อีพีทไปคนแบบนี้ไม่สมควรได้มาไว้ในครอบครองจิตใจโลเลไม่พอ ยังหลอกลวงคนอื่นให้รักให้รอ
บทสรุปสำหรับ 2ตัวนี้ ถือว่าโอเค แต่แอบอยากให้มีซีนทรมานพี่แทนมากกว่านี้ แต่ก็โอเคแล้ว
ติดตามคุณอิ้คมาทุกเรื่อง ไม่ผิดหวังจริงๆ จะรอผลงานต่อๆไปนะจ้า จ้วฟๆ
-
อ่านหนังสือแล้ว...เสียน้ำตากันอีกรอบ...หนังสือขยายให้รู้จักน้องภูมิมากขึ้น...ทำให้เข้าใจว่าทำไมน้องถึงแรงงงง
ทำให้เรื่องสมบูรณ์มากขึ้น...อ่านแล้วครบรส หลากอารมณ์จริง ๆ คงเป็นอีกเรื่องที่หยิบมาอ่านกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ
และยอมรับว่าวางไม่ลงจริง ๆ บทสรุปไปตามกรรมของแต่ละคน...สะท้อนใจและม่วนใจแบบหนัก ๆ นะ
ขอขอบคุณน้องอิ๊กที่ร้อยเรียงและสร้างสรรมาให้อ่านกันนะจ๊ะ :L2:
-
สมน้ำหน้านังพีทมากค่ะ :m16: กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมคืนสนอง
ตัวจะตายยังอุส่าห์จะพาคนอื่นเขาไปด้วยแย่จริงๆเลย :angry2:
น้องคนนั้นรอดจากนังพีทแล้วโดนพี่หินสอยแทนใช่มั้ยอ่ะ ๕๕๕๕๕๕๕ :oo1:
โตโต้น่ารักตลอดดดด ถึงตอนแรกๆจะโหดแต่ก็เร้าใจ อิอิ :-[ รักกับน้องภูมินานๆนะคะ :L2:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
o13 ถูกใจใช่เลยค่ะ เราชอบแนวดราม่าอยู่เเล้วด้วย อิอิ เเถมเเนวเขียวแทรกธรรมะ รวมถึงบรรยายออกเเนวภาษาธรรม ชอบค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ รอติดตามผลงานต่อไป o13 :bye2:
-
ดีจร้า เค้าอ่านทีเดียวรวบเลยชอบม๊ากกกกกกกกกกก สนุกทุกตอนเลยคร่าา :-[
ภูมิ - น่ารักน่ากอด น่าเอาชนะ จริงๆสำหรับ นางเอก .. เอ๊ย ไม่ใช่ เมียคุณโตโ้ต้ คนนี้ อยากไปลักพาตัว มานอนกอดซะจริงๆ
จะโดนคุณโต้เชือดทิ้งเลยไหม๊ 5555+ :sad5:
โตโต้ + แทน - สองคนนี้มาดีคนละอย่างเนาะ แต่สุดแล้วท้าย ตัวประกอปก็หลุดแฟมจากหน้านิยายไปในที่ทุด :m4: โง่จน
มันน่าหมั้นไส้สุดๆ บังอาจมาทำน้องภูมิเสียใจ o3 ตรงข้ามกันกับ โตโต้ แรกๆ ถึงจะเลวไปบ้าง แต่ก็เลว แบบ
น่ารักๆอ่ะ :m14: มีแกล้งไปหวั่นไหวไปเอง ไม่เลวหลงผิด งี่เง่า ไร้เหตุผล (กระทบสุดๆ) :m26:
พีท - .. จะบอกว่าสมน้ำหน้าสุดๆ แต่ก็เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายดีนะ เลวยันจบเรื่องจริงๆ :o9:
แล้วก็ชอบ ทุกๆคนเลย (ถึงจะมีลืมชื่อ :o8:) ก็ คุณท่าน แม่จันทร์ พลอย กาย กล้อง ไพลิน ทัน แวน ออฟ ฝ้าย บาส หล่าตัวร้ายต่างๆ :L2:
ทุกคนโดนวางลงไปในบทได้อย่างลงตัวมาก อ่านไปก้ติดไป ข้าวปลาไม่กิน ยังไงก็อยากกอ่านให้จบก่อนทุกทีเลย
(ไม่ขนาดนั้นแต่เรื่องนี้ชอบจริงๆนะ :จุ๊บๆ: )
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมากกกกกก o13
-
ดาม่า :o12:+งง(ว่าคู่ไหน) :really2:=เครียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ขอบคุณครับผม ช่วงแรกๆสมัยยังเรียนอยู่ ไม่ค่อยชอบที่จะอ่่านเท่าไร แต่ก็อยากรู้ว่าเป็นไง พอมาช่วงทำงาน ขอบช่วงนี้ครับ อ่านสนุกดี อย่างไรก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
-
o13 สนุกมากครับขอบคุณมาก
-
ก่อนอื่นต้องขอออกตัวว่ายาวมากครับ แบบเยอะได้อีกแต่ก็นอนอ่านไปเรื่อยหลับ ๆ ตื่น ๆ อ่านไปรวมแล้วห้าวันแต่ละวันก็ไม่เต็มนะครับ คือจะว่าไงละเนื้อหาของเรื่องจะว่าแรงไหมบอกแบบไม่ได้คิดเลยออกมาจากไขสันหลังเลย ว่า แรงมาก คือตอนแรก ๆ อ่านไปเกิดความรู้สึกประมาณว่าจะเชียร์ดีระหว่างแทนทวีกับโตโต้แต่ลึก ๆ แล้วเชียร์โต้นะไม่รู้อ่ะเลวบ้างก็ยอม อิอิ คือแทนแรก ๆ ก็ดูเหมือนพระเอกในอุดมคติ กลาง ๆ เรื่องแล้วเริ่มจะไม่ไหว ถึงตรงนั้นบอกได้เต็มปากว่าเชียร์โต้แล้วตั้งแต่โต้ไม่ขืนใจภูมิ ไม่รู้อ่ะก็อารมณ์ประมาณว่าก็พระเอกอ่ะนะ คือตอนนั้นก็เริ่มงงว่า ตัวละครชั่งสรรหามาได้เยอะไปไหน แต่แล้วคนเขียนก็ถ่ายทอดออกมาได้ดีทีเดียว วางบทบาทได้ลงตัวดีครับ ยิ่งพอมีพีทเข้าเท่านั้นละเริ่มมีอารมณ์คล้อยตามนายเอกไปเลย อยากเก็บพีทมากตอนนั้น แต่วิธีการของภูมิแยบยลยิ่งนัก โต้ก็คอยเคียงข้างตลอดคืออ่านตรงนี้ละชอบมากนะครับแบบไงละฟินนน นั่นเอง อิอิ แต่ที่สะอึกมากตรงที่แทนทวีบอกกับภูมิที่ยังฝังใจเรื่องโต้อยู่ตรงนี้เลยที่รู้สึกว่าเกลียดแทนมาก คือก่อนหน้านี้ยังไม่เกลียดแต่แค่เฉย ๆ พอตอนนี้เกลียดเข้าตับเลย อ่านไปเรื่อย ๆ ความรู้สึกผมเหมือนกับอยู่ในโรงฆ่าสัตว์ยังไงไม่รู้ มีเรื่องเกิดขึ้นไม่ซ้ำจริง ๆ ผมละเหนื่อยแทนเลยตอนนั้นตัวร้ายก็ร้ายซะไม่มีอะไรเหลือเลย รวม ๆ แล้วถือว่าชอบนะครับ ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ อีกเรื่องนะครับ ที่สละเวลามาโพสและแต่งให้อ่าน ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
-
สนุกมากเลยค่ะ ตอนแรกที่อ่านนะกดดันมากเลยกลัวภูมิจะทำอะไรที่ไม่ดี
ตอนกลางชักสนุกพอ
ตอนท้ายชักมันส์
จบด้วยความหวานชอบมาเลย
เชียร์โตโต้เป็นพระเอกตั้งแต่แรกไม่ผิดหวังจริงๆ
ให้แง่คิดหลายอย่าง
-
เอาตรงๆ ป่าว คือแบบว่า...
อ่านไป...ร้องไห้ไป
อ่านไป...สะใจไป
อ่านไป...เศร้าไป
อ่านไป...
โคตรหลายอารมณ์เลยเรื่องนี้
-
เหมือนรู้ัตัวช้ามากที่ได้พึ่งมาอ่าน
เสียดายมากจริงๆๆเรื่องนี้ ทำไมฉันไม่มาอ่านตั้งแต่แรก
สนุกมากก ชอบคาแรคเตอรนายเอกมากก
ข้างนอกดูเรียบร้อยแต่ภายในใจร้ายลึก
เป็นตัวละคนที่เดาได้ยากมากว่ากำลังคิดจะทำอะไรอยู่
ส่วนพระเอกตอนแรกนี่เกลียดเข้าไส้
ทำไมถึงทำกับภูมิแบบนี้อ่ะโตโต้
แต่พอรู้ว่ามีปมก็เข้าใจ - -"
ตอนแรกอ่านแอบเบียนใจไปให้แทนนะ
แต่พออ่านเรื่อยๆๆจนถึงตอนไปออสเตเรีย
ก็รู้แล้วว่าต้องนอกใจแน่ๆๆ
แต่ไม่คิดว่าจะเอาก้อนกรวดกลับมา สมน้ำหน้า
แต่ก็เห็นใจนะแทนคงหัวอ่อนเกินไปจริงๆ
ไม่ทันคนหรือยังไงก็ไม่รู้ มีเพรชในมืออยู่แท้ๆๆกลับปล่อยทิ้ง
ส่วนตัวร้ายรู้สึกมีหลายตัวแต่ก็ได้รับกรรมกันหมดแล้ว
ตัวร้ายในเรื่องนี้ที่คิดว่าทั้งแรง ทั้งร้าย เ-วนะ
ไม่พ้นพีทหรอกเป็นเอดส์คนเดียวไม่พอต้องเอาคนอื่นมาร่วมซวย
โชคดีที่แทนป้องกันนะ - -"
ขอบคุณพี่นักเขียนนะค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้อ่านแม้จะมาไม่ทันก็เถอะ
ซื้อหรือจองอะไรก็ไม่ทันด้วย Y Y
เป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ จุ๊บๆ
-
:3059:
-
เฮ้อ ไม่เข้าใจแทนเลย เสียดาย เสียดาย
-
ประกาศเปิดจองหนังสือและโอนเงินครับผม
ประกาศ Re-Printed
Heroine ที่นี่ไม่มี “นางเอก”
[/size][/color]
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่ 21 ธันวาคม 2555 ถึง 31 มกราคม 2556
[/color]
รายละเอียด
เวอร์ชั่น รีปริ๊นท์นี้ เนื้อหาค่อนข้างสมบูรณ์นะครับ เพราะได้ทำการ ตรวจทานอีกรอบ เว้นวรรค ใหม่หมด
จำนวนหน้าเพิ่มขึ้นจาก 924 หน้า เป็น 945 หน้า เนื้อหาคงเดิมครับ
สำหรับผู้ที่สนใจ สามารถโอนเงินและเมล์แจ้งได้เลยครับ แจ้งที่ keytian14@yahooดอทคอม
ธนาคาร ทหารไทย สาขา ถนนทองหล่อ
เลขที่ 182-2-12998-5
ชื่อบัญชี ธรรพ์มนูญ เทียนทิพย์
จำนวน 970 บาทครับ รวมค่าจัดส่ง
ปล. สำหรับท่านที่จองพร้อมเรื่อง My Sweetheart Valentine หรือ Don’t Call me BaBy!! สามารถ โอนเงินได้พร้อมกันครับ หรือสะดวกโอนก่อนแล้วรอหนังสือพร้อมกันเลยก็ได้
-
สนุกมากเลยครับบ ได้ลองอ่าน เรื่องเมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย แล้วก็เรื่องนี้ เลยตามหาเรื่องอื่น ของพี่ อิ๊ก
ไม่ทราบว่ามีกี่เรื่องอ่ะครับ
-
สนุกสุดๆ คุณอิ๊กกี้เขียนดีอีกแล้วอ่ะ กรี๊ดๆๆๆ ฉับไว ลื่นไหล บทฉลาด เปิด ปู ปิด ครบวงจรในแต่ละตอน / ชอบพัฒนาการของตัวละครเป็นพิเศษ ชอบการแทรกคติธรรมสอนใจที่วางไว้ตลอด เข้ากับโครงเรื่องมาก โดยไม่รู้ึสึกว่าถูกยัดเยียด o13
มงกุฏนายเอกจากเคยให้คุณ "นายพล" ขอฉกมาให้หนู "ภูมิบุญ" แทน โปรดมาก เธอสู้คน(อย่างแรง...ไม่รู้เรียกปมด้อยหรือปมเด่นดี)+ปะฉะดะสุดตัว+หลายมิติ+เรียนรู้ที่จะเติบโตในทางที่ดีและพัฒนาภาวะอารมณ์+รักมั่นคง //ครบนะ
ปลื้มอีกอย่างที่ตำแหน่งพระเอกตกเป็นของคุณเครื่องนอนหรือคุณสุขภัณฑ์ TOTO #ชั้นเล็งคนนี้แต่แรก อิอิ คนนี้ก็พัฒนาการยอดเยี่ยม จากร้ายกลายเป็นดี อำนาจรักทำได้ ...น้ำหยดลงหิน ตอดถี่จนได้เรื่อง / ส่วนพี่แทน ตอนต้นๆเธอหวานจนเกินรับประทานน่ะ ปนไม่ค่อยฉลาดนิดหน่อย เลยไม่เชียร์ ส่วนหลังๆดันขมปี๋ขึ้นมาซะอีก สุดโต่งนะ
ตามอ่านของคุณอิ๊กกี้มา 3 เรื่องแล้ว ลุยต่อๆ :L1:
ป.ล. บาสโตขึ้นมาแล้วเวิร์ค มีโครงการภาคสองของเ้จ้าหนูบาสบ้างมั้ยคะ? หลังๆพี่ทันก็เท่ห์นะ บทพูดห่ามๆที่มีกับน้องจั่วพีท โดนใจเจ้จริงๆ
^
^
^
เห็นรีบนถามถึงงานอื่นๆของคุณ eiky ขออนุญาิตแปะ เท่าที่พอทราบนะคะ (กำลังตามเก็บอยู่เหมือนกัน)
- Boy’s Story ให้รักนำทางใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13937.0) เข้าชิงสุดโศกปี 4
- Heroine...ที่นี่ไม่มี "นายเอก" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0) เข้าชิงภาษาไทยดีเด่น/นายเอก/ตัวร้ายปี 4
- สนิมน้ำค้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18602.0)
- เมื่อผมรับบทเป็น "นางร้าย" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20423.0) รางวัลตัวร้ายปี 5
- Never Last, Never End...รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ “ตัวประกอบ” (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24288.0)
- My Sweetheart Valentine...หวานใจนายหน้าเอ๋อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15313.0) เข้าชิงสุดฮาปี 4
- เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27747.0)
- Don’t Call Me Baby!! + You’re My Baby!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32290.0)
Blog ของคุณ eiky (http://eiky.wordpress.com/storie/)
FB ของคุณ eiky (http://www.facebook.com/pages/Eikys-Story/173993032657995)
-
สนุกสุดๆ คุณอิ๊กกี้เขียนดีอีกแล้วอ่ะ กรี๊ดๆๆๆ ฉับไว ลื่นไหล บทฉลาด เปิด ปู ปิด ครบวงจรในแต่ละตอน / ชอบพัฒนาการของตัวละครเป็นพิเศษ ชอบการแทรกคติธรรมสอนใจที่วางไว้ตลอด เข้ากับโครงเรื่องมาก โดยไม่รู้ึสึกว่าถูกยัดเยียด o13
มงกุฏนายเอกจากเคยให้คุณ "นายพล" ขอฉกมาให้หนู "ภูมิบุญ" แทน โปรดมาก เธอสู้คน(อย่างแรง...ไม่รู้เรียกปมด้อยหรือปมเด่นดี)+ปะฉะดะสุดตัว+หลายมิติ+เรียนรู้ที่จะเติบโตในทางที่ดีและพัฒนาภาวะอารมณ์+รักมั่นคง //ครบนะ
ปลื้มอีกอย่างที่ตำแหน่งพระเอกตกเป็นของคุณเครื่องนอนหรือคุณสุขภัณฑ์ TOTO #ชั้นเล็งคนนี้แต่แรก อิอิ คนนี้ก็พัฒนาการยอดเยี่ยม จากร้ายกลายเป็นดี อำนาจรักทำได้ ...น้ำหยดลงหิน ตอดถี่จนได้เรื่อง / ส่วนพี่แทน ตอนต้นๆเธอหวานจนเกินรับประทานน่ะ ปนไม่ค่อยฉลาดนิดหน่อย เลยไม่เชียร์ ส่วนหลังๆดันขมปี๋ขึ้นมาซะอีก สุดโต่งนะ
ตามอ่านของคุณอิ๊กกี้มา 3 เรื่องแล้ว ลุยต่อๆ :L1:
ป.ล. บาสโตขึ้นมาแล้วเวิร์ค มีโครงการภาคสองของเ้จ้าหนูบาสบ้างมั้ยคะ? หลังๆพี่ทันก็เท่ห์นะ บทพูดห่ามๆที่มีกับน้องจั่วพีท โดนใจเจ้จริงๆ
ู^
^
^
เห็นรีบนถามถึงงานอื่นๆของคุณ eiky ขออนุญาิตแปะ เท่าที่พอทราบนะคะ (กำลังตามเก็บอยู่เหมือนกัน)
- Boy’s Story ให้รักนำทางใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13937.0) เข้าชิงสุดโศกปี 4
- Heroine...ที่นี่ไม่มี "นายเอก" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0) เข้าชิงภาษาไทยดีเด่น/นายเอก/ตัวร้ายปี 4
- สนิมน้ำค้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18602.0)
- เมื่อผมรับบทเป็น "นางร้าย" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20423.0) รางวัลตัวร้ายปี 5
- Never Last, Never End...รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ “ตัวประกอบ” (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24288.0)
- My Sweetheart Valentine...หวานใจนายหน้าเอ๋อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15313.0) เข้าชิงสุดฮาปี 4
- เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27747.0)
- Don’t Call Me Baby!! + You’re My Baby!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32290.0)
ิBlog ของคุณ eiky (http://eiky.wordpress.com/storie/)
FB ของคุณ eiky (http://www.facebook.com/pages/Eikys-Story/173993032657995)
แว้กกกก แฟนตัวจริงเสียงจริง ขอบคุณมากคร้าบ ผมเขียนเองยังงงๆ ว่าอะไรยัง ดีใจสุดๆๆ
ขอบคุณมากนะคร้าบ
-
อาห์ ดีใจ ได้จิ้มคุณ eiky เป็นครั้งแรก ขอบคุณอีกครั้งที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ เจ้ปลื้มมากกก :impress2:
-
ตามมาจากหลานนายพล
มาเรื่องนี้รู้สึกว่าตั้งชื่อเรื่อง 2 เรื่่องนี้ได้เข้ากันดีจัง
แล้วจะตามไปอ่านเรื่องอื่น ๆ ต่อนะจ้า
:bye2: :bye2: :bye2:
-
สนุกสุดๆ คุณอิ๊กกี้เขียนดีอีกแล้วอ่ะ กรี๊ดๆๆๆ ฉับไว ลื่นไหล บทฉลาด เปิด ปู ปิด ครบวงจรในแต่ละตอน / ชอบพัฒนาการของตัวละครเป็นพิเศษ ชอบการแทรกคติธรรมสอนใจที่วางไว้ตลอด เข้ากับโครงเรื่องมาก โดยไม่รู้ึสึกว่าถูกยัดเยียด o13
มงกุฏนายเอกจากเคยให้คุณ "นายพล" ขอฉกมาให้หนู "ภูมิบุญ" แทน โปรดมาก เธอสู้คน(อย่างแรง...ไม่รู้เรียกปมด้อยหรือปมเด่นดี)+ปะฉะดะสุดตัว+หลายมิติ+เรียนรู้ที่จะเติบโตในทางที่ดีและพัฒนาภาวะอารมณ์+รักมั่นคง //ครบนะ
ปลื้มอีกอย่างที่ตำแหน่งพระเอกตกเป็นของคุณเครื่องนอนหรือคุณสุขภัณฑ์ TOTO #ชั้นเล็งคนนี้แต่แรก อิอิ คนนี้ก็พัฒนาการยอดเยี่ยม จากร้ายกลายเป็นดี อำนาจรักทำได้ ...น้ำหยดลงหิน ตอดถี่จนได้เรื่อง / ส่วนพี่แทน ตอนต้นๆเธอหวานจนเกินรับประทานน่ะ ปนไม่ค่อยฉลาดนิดหน่อย เลยไม่เชียร์ ส่วนหลังๆดันขมปี๋ขึ้นมาซะอีก สุดโต่งนะ
ตามอ่านของคุณอิ๊กกี้มา 3 เรื่องแล้ว ลุยต่อๆ :L1:
ป.ล. บาสโตขึ้นมาแล้วเวิร์ค มีโครงการภาคสองของเ้จ้าหนูบาสบ้างมั้ยคะ? หลังๆพี่ทันก็เท่ห์นะ บทพูดห่ามๆที่มีกับน้องจั่วพีท โดนใจเจ้จริงๆ
ู^
^
^
เห็นรีบนถามถึงงานอื่นๆของคุณ eiky ขออนุญาิตแปะ เท่าที่พอทราบนะคะ (กำลังตามเก็บอยู่เหมือนกัน)
- Boy’s Story ให้รักนำทางใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13937.0) เข้าชิงสุดโศกปี 4
- Heroine...ที่นี่ไม่มี "นายเอก" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0) เข้าชิงภาษาไทยดีเด่น/นายเอก/ตัวร้ายปี 4
- สนิมน้ำค้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18602.0)
- เมื่อผมรับบทเป็น "นางร้าย" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20423.0) รางวัลตัวร้ายปี 5
- Never Last, Never End...รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ “ตัวประกอบ” (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24288.0)
- My Sweetheart Valentine...หวานใจนายหน้าเอ๋อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15313.0) เข้าชิงสุดฮาปี 4
- เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27747.0)
- Don’t Call Me Baby!! + You’re My Baby!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32290.0)
ิBlog ของคุณ eiky (http://eiky.wordpress.com/storie/)
FB ของคุณ eiky (http://www.facebook.com/pages/Eikys-Story/173993032657995)
ขอแปะเรื่อง <a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26552.0">P a r a d a - มนต์รัก พาราดา</a> ด้วยนะค่ะ
ยังไม่จบเลย คุณอิ๊กมาต่อเถอะค่ะ ออกจะชอบบบ :impress2: แอบทวง อิอิ
-
อ่านจบแล้วค่า แรงทุกเรื่องที่คุณอิ๊กกี้แต่ง
แอบน้ำตาคลอให้กับน้องภูมิหลายตอนเลยค่ะ :m15:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
:bye2: o13 o13 o13 o13 :bye2:
-
สนุกมากครับ เล่าได้ตรงกับเหตุการณ์ปัจจุบันมาก สังคมสมัยนี้ค่อดมั่วยา ชอบสดกันเยอะแยะ เป็นกำลังใจให้ครับ รออ่านเรื่องอื่นๆนะครับ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ แล้วก้ให้ข้อคิดเยอะมากๆๆๆๆๆเลยด้วย
ภูมิเข้มแข็งมากๆค่ะ ถึงเราจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำหลายครั้งของภูมิ แต่ถ้าเป็นเราเราคงยอมแพ้ไปนานแล้ว เพราะงั้นนับถือใจของภูมิจริงๆค่ะ
-
:katai4: :hao6: :bye2: o13 o13 o13 o13
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาให้ได้อ่านกันนะคะ
ได้ข้อคิดอะไรดีๆเยอะเลย ถึงแม้บางคนจะคิดไม่ได้จนวาระสุดท้ายของชีวิตก็ตาม
ขอบคุณมากมายค่ะ :pig4: :L2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทั้งสนุกและซึ้งสุดๆ นักเขียนเขียนเก่งมากๆเลย :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :heaven
-
นี้เราไปอยู่ไหนมาพึ่งได้มาอ่านนิยายเรื่องนี้ :sad4:
ชอบมากกกก คุณอิ๊กกี้แต่งได้ดีมากมีสอดข้อคิด ธรรมะไว้ในหลายๆตอน
เราชอบนิยายแนวนี้จัง พระเอกร้ายๆ ดราม่า ไม่ชอบนิยายหวานๆ >_< อ่านทีเดียว2วันจบ
อ่านตอนแรกก็คิดอยู่แล้วว่าอีพี่แทนต้องร้ายตอนท้ายแน่ๆเพราะพี่แทนมันดีเกินไปแต่สุดท้ายเลวเกินความคาดหมาย :pigangry2:
แต่ยังอยากให้แทนได้รับโทษกว่านี้อยากให้เอาหนักๆ 55 (โรคจิตป่าววะกู) o18
ตัวละครเรื่องนี้
พอจะดีก็ดีใจหาย พอร้ายก็ร้ายจนน่ากลัว
ขอบคุณอิ๊กกี้ที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆมาให้เราอ่าน :pig4:
-
ไล่อ่านจนจบ :hao7:
เนื้อหาดีมาก ได้แง่คิดต่างๆมากมาย ยกไว้เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่อง :mew1:
ภูมิบุญ นายสุดยอด!! o13
-
ชอบตั้งเเต่เรื่อง เมื่อผมรับบทเป็นนงร้าย เเล้ว ก้อเรื่อง my sweatheart valentine อันนี้ก้อชอบมากกกก ขอบคุณ คุณอิ๊กกี้ที่เเต่งนิยายดีดีอย่างมาใฟ้อ่าน ขอบคุณสำหรับข้อคิดต่างในทุกๆตอน ชอบทุกตัวละคร
ชอบทุกตอนชอบทุกบทบาท เเละที่สำคัญชอบนายเอกเเบบนี้เเหละเริ่ดเฟ่อร์ๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณจริงๆ ประทับใจมากรู้สึกว่าไม่เสียเวลาที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ขอให้คุณอิ๊กกี้เเต่งนิยายดีๆอย่างนี้ต่อๆไปเรื่อยๆ น่ะจ้ะ
-
o13 :katai2-1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆเรื่องนี้ค่ะ
เรื่องนี้ให้ข้อคิดหลายอย่างเลยนะ
คนที่มีความแค้นไม่มีใครมีความสุข
-
:3123: :3123: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ เป็นนิยายที่นายเอกร้ายมากเลย :a5: :sad4: จนบางทีรู้สึกสงสารตัวร้ายในเรื่องเหมือนกัน บางอย่างรู้สึกว่ามันเกินไป
เป็นอีกแนว อ่านแล้วเหมือนจะหน่วงๆ แต่ให้หยุดอ่านก็ไม่ได้ ^ ^
ปล ภูมิ...สุดยอด นายเข้มแข็งมาก
โตโต้ พระเอก ที่ต้นเรื่องทุเรศมาก
แทน ตอนแรกเชียร์ ตอนท้ายแช่ง
คนอื่นๆ คนที่เคยร้าย แต่เปลี่ยนตัวเอง เห็นได้ดีกันทุกคน
เคยเกลียดทัน ทำไมถึงเลวอย่างนี้ แต่ต่อมาก็อยากให้ทันมีคู่อย่างคนอื่นเขาเหมือนกัน
พีท เป็นคนที่เหมือนบัวในโคนตมจริงๆ สำนึกไม่มีเลย ตายไปคงปีนต้นงิ้ว
คนแต่งคุณอิคกี้ ขอบคุณค่ะ จากใจ :pig4: :L2: :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่น่าประทับใจมาก :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อ อิโต้กะเมียมันเป็นไรมากป่ะเนี้ย โรคจิตแบบนี้ทำใจให้รับว่าอิโต้มันเป็นพระเอกไม่ได้จริงๆอ่ะ :z3: :z3: :z3:ดีนะที่ภูมิไม่ใช่นายเอกโลกสวยงั้นอิชั้นขอลาตายดีกว่า :katai1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบ
ได้ทั้งสาระ แนวคิดใหม่
มองอะไรในมุมใหม่ๆด้วย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้นะค่ะ
จะติดตามรอผลงานเรื่องใหม่นะค่ะ
-
ภูมิน่าเห็นเพราะผ่านเรื่องราวร้ายๆมีปมมาเยอะ แต่ภูมิก็น่ากลัวที่ไม่ยอมละทิ้งความอาฆาต เรื่องราวที่มันต่อความยาวสาวความยืดมาจนอิรุงตุงนังแบบนี้ส่วนหนึ่งเพราะการกระทำที่ไม่ยอมใครจนเกินพอดีของภูมเอง คนเรานะเกลียดสิ่งไหนจงอย่าทำสิ่งนั้นแต่สิ่งที่ภูมิกำลังทำมันจะไม่ต่างอะไรกับพวกที่มาทำภูมิเลย ไม่ได้บอกให้ภูมิยอมคนอื่นไปซะทุกเรื่อง แต่ก็ไม่ชอบที่ภูมิทำตัวร้ายกาจแบบนี้เหมือนกัน แรงได้ ร้ายได้ แต่ไม่ใช่ตอแหลและก้าวร้าวนะภูมิ อ่านไปอ่านมาแล้วเหนื่อยใจ :เฮ้อ: :เฮ้อ:ขอบคุณนักเขียนแล้วกันนะคะ แต่ชอบนิยายเรื่องหวานใจนายเอ๋อ นู้นมากอ่ะ คิดถึงน้องญี่ปุ่นกะพี่หมีขาว
-
อิแทนนน แม่ง :m31: :fire: :m16: :angry2: :serius2: :z3:
-
โอ้ยๆๆๆ อิชั้นร้องไห้ตามน้องภูมิ :m15: ไม่เป็นไรนะภูมิเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ต่อไปนี้ขอภูมิอย่าได้มาเจอะเจอคนเลวๆโลเลมักง่ายแบบอิแทนอีกเลย :call: :call: ไม่มีการให้อภัยโหสิอ่ะได้แต่ให้อภัยคงยากว่ะไอ้แทนชั่ว :z6: :z6:
-
สุขก็เพราะรัก เศร้าก็เพราะรัก
เจ็บก็ต้องจาก ได้อยู่ก็ฝืนใจ
ห่างกันแสนไกล โกรธยังฝังใจ
แต่ไม่รู้ทำไมตอนจบได้รักกัน
เรื่องราวจบลงด้วยดีอยู่ในนิยายเรื่องเก่า
เรื่องจริงจบลงอย่างไรใครจะรู้
ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก
ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน
ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก
เพึ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย
ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ
อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว
คงมีสักวันที่ความรักนั้นจะเป็นของเธอ
เรื่องราวจบลงด้วยดีอยู่ในนิยายเรื่องเก่า
เรื่องจริงจบลงอย่างไรใครจะรู้
ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก
ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน
ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก
เพิ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย
ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ
อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว
คงมีสักวันที่ความรักนั้นจะเป็นของเธอ
.....เป็นกำลังใจให้กันค่ะ... :n1: :n1:
-
ขอบคุณมากค่ะ นิยายสมุกมากกกกกก :sad11:
-
สนุกมากๆๆๆ ได้ข้อคิดดีๆด้วย
บอกตรงๆว่าจะหยุดอ่านทีแรกเพราะรู้สึกว่าตัวละครไม่ค่อยมีพัฒนาการทางนิสัยเลยอ่าาา
แต่ๆๆๆ อ่านไปแล้ว รู้สึกว่ามันดึงดูดใจที่จะต้องอ่านให้จบ
อ่านไปอ่านมา ชอบโตโต้อ่ะ ชอบคนเลวววว 5555 รู้สึกว่าเคมีเข้ากับน้องภูมิที่สุด :laugh:
แล้วก็ชอบคุณแม่ของโตโต้มากๆๆๆด้วยค่ะ
เธอดูใจดี แต่น่าเกรงขาม จิตใจงดงามสุดๆ
ส่วนคุณพี่แทนแม้เธอจะดีมากๆๆ ก่อนที่จะบินเรียนอ่ะนะ
ยังไงก็เชียร์โตโต้มาตลอด และคิดว่าลึกๆเค้ารักน้องภูมิแต่แรกง่า จินตนาการเอง
ส่วนที่จะเสียดายอีคุณพี่แทนตรงที่ก่อนหน้านั้นรักน้องภูมิมาก
ชอบตอนที่แทนพอรู้ว่าน้องภูมิกลับไปรักษาสภาพจิตใจที่มุกดาหาร
แล้วรีบตามไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น อารมณ์นั้นอินนะ
รู้สึกว่าถ้ามีใครที่รักและห่วงเราขนาดนี้ คงรักตายเลย
ตอนนั้นคิดว่า แล้วน้องภูมิจะมาเลือกโตโต้ได้ไงหว่า?
แต่ๆๆ พอคุณพี่แทนต้องไปเรียนต่อ คิดว่าได้มีนอกใจแน่
แต่ก็ไม่คิดว่าจะไปพาเอาก้อนกรวดมาทำเมีย (พี่แทนของช้านน ทำไมไม่หาที่มันดีๆเหมือนน้องภูมิให้ได้ล่ะค้าาา จะนอกใจทั้งที...เพ้ออีกแล้วว
แต่ดีใจอ่ะที่สุดท้ายพี่แทนได้มีโอกาสบวช สาธุๆๆ)
จริงๆแล้วมีตัวละครที่ชอบหลายตัว
เช่น พลอย ชอบพลอยมากๆๆๆ เชียร์ให้คู่กับพี่กายตั้งแต่ฉากแรก ในความคิดของตัวเอง รู้สึกว่าพี่กายนั้นหล่อ สุภาพที่สุดในเรื่อง จิ้นไปเอง
อิจฉาพลอยยยย อินๆๆ
นี่เป็นนิยายของน้อง eiky เรื่องแรกที่ได้อ่าน
และขอตามอ่านเรื่องอื่นด้วยจ้าาา ติดใจจริงๆ
ชอบ มันโดนง่า
ขอให้น้อง eiky มีความสุขนะคะ แต่งนิยายหนุกๆให้อ่านไปเรื่อยๆนะคะ อิอิอิ จุ๊บๆๆ
:impress2:
-
เพิ่งมาไดอ่านสนุกมากๆเลย
-
ขอบคุณสำหรับพี่โต้กับน้องภูมิจ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
ประทับใจมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค่ะ
-
:mew1: มีนิยาย ที่ครบทุกรสชาติ :katai2-1:
:hao3: ยอมรับเลยว่าเป็นเรื่องที่ดีสุดอีกหนึ่งเรื่อง ในดวงใจเลยค่ะ :call:
:m3: กำลังจะตามเก็บ อ่านเรื่องอื่นๆด้วยนะค่ะ แต่งดีขนาดนี้ มาจุ๊บทีได้ไหม :m3:
-
วันวันเดียวจบเลยยย
อยากบอกว่าภูมิแซ่บมากกกกก :katai2-1: :katai2-1:
สนุกสุดดดดด ขอบคุณที่่แต่งนิยายสนุกๆๆให้อ่านนะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบอกว่าประทับใจมากกันนิยายเรื่องนี้
ถึงตอนต้นเรื่องจะรู้สึกว่าบางอย่างมันเกินไปก็เถอะ
แต่พออ่านจนจบก็คิดเลยว่านี่แหละมนุษย์
ทำผิดได้พลาดได้ แล้วก็เปลี่ยนตัวเองได้ถ้ามีโอกาส
สรุปว่าประทับใจและชอบมาก ยังไงก็ขอให้มีผลงานดีๆมาอย่างต่อเนื่องนะคะ
-
เพิ่งได้อ่าน. สนุกมาก!!!!!!
ตามอ่านจาก พี่นาย แล้วมาต้อม มาเจอภูมิอีก
เสียใจที่เพิ่งจะได้อ่านตอนนี้ :) นิยายของพี่อิ๊กกี้ คือมันดีมากจิงๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกมากๆ
:pig4: :pig4:
-
อ่านวันเดียวจบเลย(ฮา) แบบว่าเรื่องมันเข้มข้นจนว่างไม่ได้เลย อ่านจบแล้วได้แง่คิดดีๆมากมายเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :pig4:
-
สนุกมากมาย. น้ำต่ซึมหลายรอบ. ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ น้ำตาแตกหมดกระดาษทิชชู่ไปครึ่งม้วนกับตอนที่ภูมิไปเจอแทนที่ซีคอน โอ๊ยยยย นี่มันชีวิตเจ้ กรี๊ดสลบพร้อมต่อมน้ำตาแตก :m15:
ขอบคุณไรท์นะคะ สนุกมากกกกก ถึงจะแอบบีบหัวใจเจ้ทุกครั้งที่อ่านตอนแทนกับภูมิที่ติดต่อกันตอนอยู่ห่างกัน โอ๊ยยย มันใช่ บอกเลย :katai1:
-
ขอบคุณครับสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่อง เป็นอะไรที่เรียกว่า คนเขียนเขียนเอามัน คนอ่านนี่โคตรมันเลยครับ !!!!!
ชอบแบบภูมิบุญ ทันคนดี สนุกๆครับ ^^ :bye2: :bye2:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้... :hao5:
เป็นเรื่องราวที่มีหลากหลายอารมณ์ ได้แง่คิด สอดแทรกคุณธรรม ถือว่าเป็นนิยายที่มีคุณค่าเรื่องหนึ่งเลยนะคะ :katai2-1:
เข้าใจเลยธรรมชาติของมนุษย์เป็นเหมือนตัวละครในเรื่องเลย :z13:
ต้องขอขอบคุณคุณอิ๊คกี้นะคะที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านกัน ขอให้มีกำลังใจสร้างสรรค์งานดีๆให้เราได้อ่านอีกเยอะๆนะคะ ปลื้มปลิ่มมากมายยยย :katai2-1: :mew1:
-
อ่านรอบที่ 2 แล้ว ทั้งวันรวดเดียวจนจบ
จะบอกว่าไงดีล่ะ ชอบ คำเดียวสั้นๆง่ายๆ
ขอบคุณที่สร้างความบันเทิงให้คนอ่านนะครับ :bye2:
-
อ่านรอบที่ 2 แล้ว ทั้งวันรวดเดียวจนจบ
จะบอกว่าไงดีล่ะ ชอบ คำเดียวสั้นๆง่ายๆ
ขอบคุณที่สร้างความบันเทิงให้คนอ่านนะครับ :bye2:
ในหนังสือยาวกว่านี้นะครับ 5555 มันกว่ามากๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับผม
-
o13 o13
สนุกมากๆเลย
-
เพิ่งได้อ่านนิยายเรื่องนี้.... 3 วันรวดเดียวจบ !! :a5:
อ่านไปก็ทั้งเครียด ทั้งหน่วง
ยิ่งตอนภูมิโดนพี่แทนทิ้งนี่นะ
สงสารภูมิมากกกกกก
คิดว่าจะจบแบบไม่แฮปปี้แล้วนิยายเรื่องนี้
กลัวน้องภูมิจะเข็ด ไม่ยอมเปิดใจแล้วซะอีก.. :เฮ้อ:
ยังไงก็ขอบคุณ คุณอิ๊กกี้มาค่ะ สำหรับนิยายดีๆ
จะรอ... NC ...น้องภูมิกับพี่โตโต้ในตอนพิเศษนะคะ
แอบหวัง งานมโน :oo1:
-
อ่านรวดเดียวจบ ไม่หลับไม่นอน สนุกมากเลยครับ ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่านกันนะครับ
-
กลับมาอ่านอีกรอบดีมั้ย
เรื่องนี้สนุกมาก
-
กลับมาอ่านอีกรอบดีมั้ย
เรื่องนี้สนุกมาก
หนังสือสนุกกว่านะครับ แฮ่ๆๆๆ
-
กลับมาอ่านอีกรอบดีมั้ย
เรื่องนี้สนุกมาก
หนังสือสนุกกว่านะครับ แฮ่ๆๆๆ
คุณ eiky ก็รีปริ้นท์ให้ได้อ่านหน่อยสิคะ ฮ่าๆๆๆ
/รอด้วยความหวัง ><
-
Re-print เถอะค่ะ ขอร้องงงง :impress2:
อยากอ่านแบบเปนหนังสือมั่กๆ :pig4:
-
ขอโทษด้วยนะครับที่คอมเมนท์ของผมอาจจะใช้คำแรงไปหน่อย แต่ว่าจริงใจนะเนี่ยครับ ที่สำคัญคิดว่าน่าจะเม้นต์ยาวมากและเวิ่นเว้อมากเลยทีเดียวเชียวแหละ :o8:
ตอนอ่านช่วงแรกนี่ผมได้แต่อุทานว่า shift หายละ นิยายน้ำเน่านี่หว่า เน่าสึด เน่าแบบละครไทยเลย!!!! Gu เกลียดน้ำเน่า!!!!!!!!!!!
แต่ที่อุทานดังกว่าเดิม คือ shift หายละ gu ติด!!!!!!!!!!!!!
เข้าใจจิตใจแม่บ้านที่ติดละครเลยตรู :hao4:
เหมือนกลับไปเห็นตัวเองตอนดู twd ภาค 1-3 รวดเดียวจบ
ภูมินี่เป็นนายเอกที่มีปมสุดๆ ชีวิตแมร่งโคตรรันทด พ่อไม่มี โดนรังแก ยายตาย โดนพระเอกข่มขืนอีก (รู้สึกแต่แรกละว่าโต้พระเอกแน่นอน) ไปไหนก็มีแต่คนเกลียดคนอิจฉาคนหมั่นไส้คนหาเรื่อง เกือบโดนเพื่อนแฟนข่มขืนอีก มาตอนพิเศษนี่ก็เพิ่งเผยว่าโดนอิปลัดโกงด้วย คือ ชีวิตแมร่งบัดซบมาก แต่ในขณะเดียวกันคนที่รักภูมิก็ร๊ากรักเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็หลงภูมิได้ละ
อิผ้านวมนี่ก็มาสไตล์ไม่รู้หัวใจตัวเอง เลวทราม กลั่นแกล้ง รังแกนายเอก สุดท้ายก็รักเค้าหัวปักหัวปำถอนตัวไม่ขึ้น มาสไตล์ต้องรักให้มากเพื่อชดใช้ความ rayum ที่เคยทำไว้
แทนทวีนี่ก็พระรองมาแต่ไกล คนอะไรแสนดี เพอร์เฟค น่าจับทำผัวเป็นที่สุด ตอนแทนไปเรียนต่อนี่คือคิดละ ไม่ภูมิก็แทนล่ะที่นอกใจ คือรักแท้มักแพ้ใกล้ชิด ในใจแมร่งตีกันมั่ว แบบพี่แทนเมิงอย่าเลวนะ น้องภูมิเมิงอย่าทำร้ายจิตใจพี่แทน gu นะ แต่พอตอนแรกที่มีฉากแชทนี่คิดเลยอิพี่แทน เมิงนอกใจภูมิแน่นอน แมร่งดูมีอะไรปิดบังแต่พอมางานแต่งแวนก็ยังดูรักภูมิดีนี่หว่า ความคิดต่อมาเลยเป็นอิภูมิ เมิงปันใจให้อิพระเอกมันละใช่ม๊ายยยยย เมิงจะทิ้งพี่แทน gu ใช่ไม๊เอดอก!!! จนมาเงิบเอาฉากเปิดตัวนังพีทนั่น คืออิพี่แทน gu คิดมาตลอดว่าเมิงแสนดี เมิงพระรอง here here แต่ที่แท้เมิง rayum หมามาก!!!!!!!!!!!!! Gu รู้สึกประหนึ่ง gu เป็นภูมิเลย แบบเจ็บ แบบเฮ้ย คุณหลอกดาว!!!!!!!!!!!!!!!!!! แบบอยากเป็นช่างกล อยากสาวไปที่หน้าตาคนดีนั่น(จิ้นไปเองว่าหล่อแบบคนดี)ให้ยับ อยากกระทืบให้สาสมแก่ความเชื่อใจที่มีให้ ทำลายความไว้วางใจ gu ฮือ~ ยิ่งตอนด่าภูมินะ แบบ e here!!!!!!!!! ที่เมิงเคยบอกว่ารักนี่เมิง Thor rare ใช่ม๊ายยยยยยยยย :m31:
คือเสียใจมากฉากในวันเก่าๆของเรา(!?)มันหวนคืนมา กระท่อมปลายนาที่เค้าดั้นด้นมา ถึงลำบากก็อยู่เคียงข้างเรา(!?)ให้กำลังใจเรา(!?) แต่มาแพ้ลีลาบนเตียงของ e curry เนี่ยน๊า!!!!!!!! :angry2:
อิน้องบาสนี่ตอนแรกพูดได้คำเดียวว่า e เด็กเปตร แต่ตอนพ่อทิ้งนี่ใจอ่อนยวบ gu อยากจับหัวอิพ่อโขกข้างฝารัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่สุดท้ายก็ยังดีที่มีความสุข ได้ดี และรู้จักบุญคุณคน ทำเอาผมอยากเลี้ยงต้อยเลย :katai2-1:
ส่วนตัวละครอื่นก็ไม่มีอะไร ก็ไหลไปตามอารมณ์ของเนื้อเรื่อง
ที่สุดคงจะเป็นเรื่องอิแทนนี่แหละ คือส่วนตัวเป็นพวกชอบพระรองมากกว่าพระเอก แพ้คนดี แต่พอรู้ว่ามันใจง่ายขนาดนี้ here ขนาดนี้ อยากเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "เรื่องนี้ไม่มีพระรอง!!!" พระรองที่ไหนใจหมาขนาดนี้ เกลียดนักอิพวก Thor rare เล่นละครหน้าตาย ทำร้ายหัวใจคนอื่นเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!
นิยายจบอารมณ์ไม่จบ!!!!!! อยากตบอิพี่แทนสั่งสอน กร๊าซซซซซซซซซซ :m31:
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณคนเขียน ทำผมอดหลับอดนอนและอารมณ์คั่งค้างกับอิพี่แทน วันนี้คงต้องมีเข้ายิมระบายอารมณ์ 5555+ รักนะ จุ๊ฟๆ :mew1: :กอด1:
-
ขอโทษด้วยนะครับที่คอมเมนท์ของผมอาจจะใช้คำแรงไปหน่อย แต่ว่าจริงใจนะเนี่ยครับ ที่สำคัญคิดว่าน่าจะเม้นต์ยาวมากและเวิ่นเว้อมากเลยทีเดียวเชียวแหละ :o8:
ตอนอ่านช่วงแรกนี่ผมได้แต่อุทานว่า shift หายละ นิยายน้ำเน่านี่หว่า เน่าสึด เน่าแบบละครไทยเลย!!!! Gu เกลียดน้ำเน่า!!!!!!!!!!!
แต่ที่อุทานดังกว่าเดิม คือ shift หายละ gu ติด!!!!!!!!!!!!!
เข้าใจจิตใจแม่บ้านที่ติดละครเลยตรู :hao4:
เหมือนกลับไปเห็นตัวเองตอนดู twd ภาค 1-3 รวดเดียวจบ
ภูมินี่เป็นนายเอกที่มีปมสุดๆ ชีวิตแมร่งโคตรรันทด พ่อไม่มี โดนรังแก ยายตาย โดนพระเอกข่มขืนอีก (รู้สึกแต่แรกละว่าโต้พระเอกแน่นอน) ไปไหนก็มีแต่คนเกลียดคนอิจฉาคนหมั่นไส้คนหาเรื่อง เกือบโดนเพื่อนแฟนข่มขืนอีก มาตอนพิเศษนี่ก็เพิ่งเผยว่าโดนอิปลัดโกงด้วย คือ ชีวิตแมร่งบัดซบมาก แต่ในขณะเดียวกันคนที่รักภูมิก็ร๊ากรักเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็หลงภูมิได้ละ
อิผ้านวมนี่ก็มาสไตล์ไม่รู้หัวใจตัวเอง เลวทราม กลั่นแกล้ง รังแกนายเอก สุดท้ายก็รักเค้าหัวปักหัวปำถอนตัวไม่ขึ้น มาสไตล์ต้องรักให้มากเพื่อชดใช้ความ rayum ที่เคยทำไว้
แทนทวีนี่ก็พระรองมาแต่ไกล คนอะไรแสนดี เพอร์เฟค น่าจับทำผัวเป็นที่สุด ตอนแทนไปเรียนต่อนี่คือคิดละ ไม่ภูมิก็แทนล่ะที่นอกใจ คือรักแท้มักแพ้ใกล้ชิด ในใจแมร่งตีกันมั่ว แบบพี่แทนเมิงอย่าเลวนะ น้องภูมิเมิงอย่าทำร้ายจิตใจพี่แทน gu นะ แต่พอตอนแรกที่มีฉากแชทนี่คิดเลยอิพี่แทน เมิงนอกใจภูมิแน่นอน แมร่งดูมีอะไรปิดบังแต่พอมางานแต่งแวนก็ยังดูรักภูมิดีนี่หว่า ความคิดต่อมาเลยเป็นอิภูมิ เมิงปันใจให้อิพระเอกมันละใช่ม๊ายยยยย เมิงจะทิ้งพี่แทน gu ใช่ไม๊เอดอก!!! จนมาเงิบเอาฉากเปิดตัวนังพีทนั่น คืออิพี่แทน gu คิดมาตลอดว่าเมิงแสนดี เมิงพระรอง here here แต่ที่แท้เมิง rayum หมามาก!!!!!!!!!!!!! Gu รู้สึกประหนึ่ง gu เป็นภูมิเลย แบบเจ็บ แบบเฮ้ย คุณหลอกดาว!!!!!!!!!!!!!!!!!! แบบอยากเป็นช่างกล อยากสาวไปที่หน้าตาคนดีนั่น(จิ้นไปเองว่าหล่อแบบคนดี)ให้ยับ อยากกระทืบให้สาสมแก่ความเชื่อใจที่มีให้ ทำลายความไว้วางใจ gu ฮือ~ ยิ่งตอนด่าภูมินะ แบบ e here!!!!!!!!! ที่เมิงเคยบอกว่ารักนี่เมิง Thor rare ใช่ม๊ายยยยยยยยย :m31:
คือเสียใจมากฉากในวันเก่าๆของเรา(!?)มันหวนคืนมา กระท่อมปลายนาที่เค้าดั้นด้นมา ถึงลำบากก็อยู่เคียงข้างเรา(!?)ให้กำลังใจเรา(!?) แต่มาแพ้ลีลาบนเตียงของ e curry เนี่ยน๊า!!!!!!!! :angry2:
อิน้องบาสนี่ตอนแรกพูดได้คำเดียวว่า e เด็กเปตร แต่ตอนพ่อทิ้งนี่ใจอ่อนยวบ gu อยากจับหัวอิพ่อโขกข้างฝารัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่สุดท้ายก็ยังดีที่มีความสุข ได้ดี และรู้จักบุญคุณคน ทำเอาผมอยากเลี้ยงต้อยเลย :katai2-1:
ส่วนตัวละครอื่นก็ไม่มีอะไร ก็ไหลไปตามอารมณ์ของเนื้อเรื่อง
ที่สุดคงจะเป็นเรื่องอิแทนนี่แหละ คือส่วนตัวเป็นพวกชอบพระรองมากกว่าพระเอก แพ้คนดี แต่พอรู้ว่ามันใจง่ายขนาดนี้ here ขนาดนี้ อยากเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "เรื่องนี้ไม่มีพระรอง!!!" พระรองที่ไหนใจหมาขนาดนี้ เกลียดนักอิพวก Thor rare เล่นละครหน้าตาย ทำร้ายหัวใจคนอื่นเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!
นิยายจบอารมณ์ไม่จบ!!!!!! อยากตบอิพี่แทนสั่งสอน กร๊าซซซซซซซซซซ :m31:
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณคนเขียน ทำผมอดหลับอดนอนและอารมณ์คั่งค้างกับอิพี่แทน วันนี้คงต้องมีเข้ายิมระบายอารมณ์ 5555+ รักนะ จุ๊ฟๆ :mew1: :กอด1:
555++ เหมือนค้างเหรอครับ เอาน่า อ่านขำๆ อันนี้อ่านในเล้าใช่ป่ะครับ
อยากบอกว่า หนังสือคนละแบบนะครับ เปลี่ยนพล็อต ดราม่าลากตั้งแต่ท้ายซอยจนต้นซอย 555 คนเขียนชอบซาดิสม์
แต่ ปล.หนังสือหมด ไม่มีแพลนจะรีปริ๊น ขอรับ...อิอิ
-
คือใช้วันเดียวอ่านจบเลยในเล้า ไรท์เขียนเก่งมากครับ เอาสะอยากเห็นเวอร์ชั่นหนังสือเลย ไรท์มีเฟสไหมครับ เหมือนผมเห็นแว็บๆแต่หาไม่เจอแล้ว
-
คือใช้วันเดียวอ่านจบเลยในเล้า ไรท์เขียนเก่งมากครับ เอาสะอยากเห็นเวอร์ชั่นหนังสือเลย ไรท์มีเฟสไหมครับ เหมือนผมเห็นแว็บๆแต่หาไม่เจอแล้ว
Eiky's Story ครับ เพจ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
อืม
นิยายแต่ก่อนมันดีแบบนี้นี่เอง
เสียดายอ่ะ
สมัยนั้นยังเป็นวุ้นอยู่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
ขอบคุณมากๆจริงๆนะค่ะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ออกมาให้ได้อ่านกัน :pig4:
#ชอบการปูเรื่องที่มีความสนเหตุสมผลดีค่ะอย่างกับเป็นชีวิตจริงแนะ :katai2-1:
-
ภูมิสู้คนมากเลยค่ะลูก พี่โตโต้มาตอนแรกๆไม่อยากใหเป็นพระเอกเลย เลวจัง แต่สุดท้ายพระเอกก็คือพระเอก 555
-
:-[
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านรอบที่สอง อ่านรวดเดียวสองวันจบ จะว่างไปไหนนิ!? :katai4:
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ทำให้เราอินจนมึนหัวได้ขนาดนี้ อินประหนึ่งเป็นน้องภูมิเอง :mew5:
ตอนแรก ลำไย อิตาแทนมากกกก + โกรธอิตาผ้านวมนั่นมากกกกก เช่นกัน :katai1:
เชียร์ใครไม่ถูก แต่มีลางว่าพ่อผ้านวมจะมาวินเลยลงข้างอิตานี่
ส่วนน้องภูมิ อาจจะมีเกินไปบ้างในบางที แต่ไม่มีตอนไหนเลย ที่ "ไม่ชอบ" ตัวละครตัวนี้เลยค่ะ
ตัวร้ายในเรื่องนี่สุดติ่งเหลือเกิน :z6:
เอาเป็นว่า ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ จะติดตามคุณอิ๊กไปเรื่อยๆค่ะ :mew1:
-
เข้ามาอ่านนิยายนี้อีกรอบ ก็แซ่บเหมือนเดิม
-
ภูมิสุ้ๆๆๆๆ
-
ครบทุกรสเลย เรื่องนี้ สะใจ เศร้า หวาน มัน :mew1:
-
ชอบแนวนี้ที่สุด
-
เดินเรื่องเข้มข้นมาก คนเขียนช่างขยันและมีพล็อตได้ไม่สิ้นสุดจริงๆ 555
คนอะไรก็ซวยและซวยได้ตลอดเวลาตั้งแต่เด็กจนทำงาน เอิ้กๆ
ดีที่ยังมีความดียึดเหนี่ยวรั้งด้านแสงสว่างกลับมา เฮ้อ
-
เดินเรื่องเข้มข้นมาก คนเขียนช่างขยันและมีพล็อตได้ไม่สิ้นสุดจริงๆ 555
คนอะไรก็ซวยและซวยได้ตลอดเวลาตั้งแต่เด็กจนทำงาน เอิ้กๆ
ดีที่ยังมีความดียึดเหนี่ยวรั้งด้านแสงสว่างกลับมา เฮ้อ
เฮียอ่านจบแล้วเหรอ 5555
-
นอกจากการชื่นชมนิยายแล้ว อยากบอกว่า หากเราเป็น ภูมิ เราเลือกคนที่ข่มขืนเราไม่ได้จริงๆ นิยายเด็กดีที่นางเอกฉลาด ไม่โง่ ไม่หัวอ่อน
เรื่องทั้งเรื่อง เราเลือกให้อภัยแทน (หมายถึงถ้าต้องเลือกสักคน )
เรายังไม่อินกับความรักระหว่างโต้กับภูมิ ยังมองไม่ออกว่าภูมิรักโตแบบไหน เริ่มรักตั้งแต่เมื่อไหร่ มันยังไม่รู้สึกถึงความรักระหว่างคนทั้งคู่ แต่กับแทน มันมีสตอรี่ มีการดูแลเอาใจใส่ เราว่าในชีวิตจริง ใครที่เกลียดเรา ตั้งแต่เริ่มมองหน้า ข่มขืนเรา เราคงรักคนคนนั้นไม่ได้ ต่างกับแทน ตอนที่อยากรู้จักแรกๆ อาจเข้าหาภูมิด้วยความท้าทาย อยากได้ ดูภูมิไม่เหมือนใคร แต่หลังจากนั้นมันคือความรู้สึกของแทนจริงๆ ที่แทนรักและเอาใจใส่ เราให้อภัยได้ ในช่วงเวลาที่ต้องห่างกัน แล้วเขาเผลอไปมีคนอื่น นอกใจ โกหก ตอนที่กลับมาแล้วรู้ความจริง อาจจะโกรธและเกลียด แต่รักเขา มาตลอด วันหนึ่งความรู้สึกมันจะดีขึ้น หากวันนึงเขาสำนึกได้ แล้วกลับมาขอคืนดี แทนคงจะเป็นคนแรกที่เราให้โอกาส
ไม่ได้หมายความว่าถ้ามาขอคืนดีแล้วจะหายโกรธโดยทันที มันต้องใช้เวลาอาจจะนานหน่อย แต่ยังไงก็ต้องเป็นแทน ถ้าเทียบกับโต้แล้ว เราไม่อินกับโต้จริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอร้องอย่าให้โตโต้เป็นพระเอกเลยให้พี่แทนเป็นยังดีกว่า ฉันละเกลียดดดดดดมาทำกับลูกฉันได้ไง
-
อ่านถึงตินอิแทนมีคนใหม่โครตขึ้น ถ้ามันไม่รักกันแล้วก็แค่บอก อย่ามาบอกสงสารเพราะมันทุเรศ ถ้าไม่รักมีคนใหม่ถูมิตัดใจได้ง่ายๆเลยเชื่อดิ ไอ้สารเลวแทนแม่ง หมดเวรหมกกรรมละภูมิ เสียผู้ชายห่วยๆไปได้ชีวิตกลับคืน คิดสะว่าเคยติดค้างมัน หายกันไปละกัน อย่าไปเจอมันอีก
Edit///อ่านจบละ มันส์มากๆ เรื่องยาวสุดๆ ขอบคุณคนเขียนเลยก่อนอื่น><
เรื่องนี้ไม่มีนายเอกพระเอกก็ได้นะตามชื่อเพราะบทเด่นคือน้องภูมิ เราชอบน้องนะ หนักแน่นดีแถมยังฟาดแรงถ้าใครทำนาง ส่วนโต้จากตอนแรกที่ไม่ชอบ เวลามันเปลี่ยนทุกอย่างจริงๆ จากคนที่นิสัยเสียตอนแรกกลับมาเป็นพระเอกได้แบบไม่ค้านสายตา
อีแทนนี่ เราเคยคิดมาตลอดนะว่าเราน่าจะเป็นคนใจดีแต่พอมาอ่านอิแทนเรารังเกียจมัน ต่อให้ตอนหลังมันคิดได้ก็เถอะเพราะระหว่างทางมันเลวจริง เหมาะสมแล้วกับพีท แหม.. น่าจะรักกันให้นานๆหน่อยก็ไม่ได้ สะอิดสะเอียนไม่หายยันอ่านจบ
-
มันดีมากกก
-
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังต้องร้องไห้กับเรื่องนี้เหมือนเดิม
ไรท์เขียนไว้ดีมาก...ขอบคุณนะคะ
ปล.คิดถึงบรรยากาศเล้าเมื่อสิบปีก่อน ที่มีแต่มิตรภาพและการพูดคุยหยอกล้อกันน่ารัก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ภูมิคอนแรกน่าสงสารมากนะตอนหลังนี่คือทำตัวเองล้วน ๆ เลย หนำซ้ำยังลากเแาคนไม่เกี่ยวข้องเข้ามาเจ็บปวดด้วยอีก ทำกรรมซ้ำซ้อนมาก
-
:o8: :mew3: สนุกมากครับอ่านมาหลายรอบแล้ว อ่านตั้งแต่ อายุ20 จนตอนนี้ จะ27 แล้วครับ
-
เป็นนายเอกที่สู้คนมากจริงๆ
-
สนุกมากก ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านครับ ตอนแรกไม่เชียร์โตโต้เลย ดูป่าเถื่อนเกิน แต่พอโตขึ้นก็เริ่มดีขึ้น สนุกอะ
-
กำลังจะเข้ามาอ่านอีกรอบแต่ขอไปทำใจก่อนนะถึงจะรู้เรื่องราวมาแล้วแต่ก็ยังคิดว่าต้องน้ำตาร่วงเป็นโอ่งแน่เลย..เดี๋ยวกลับมาแน่
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)