พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] เปียก! (08/07/58)กลับมาแล้วครับ และจะแต่งต่อไป
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: chin-ruyze ที่ 29-06-2013 18:17:43
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ว่าด้วยกฏของผู้เขียน
ข้อ 1 นิยายเรื่องนี้ผมไม่อาจบอกได้ว่ามันจะเป็นนิยายเรื่องสั้นหรือยาว แล้วแต่ผู้อ่านและเม้นท์นะครับ :hao3:
ข้อ 2 นิยายเรื่องนี้อาจใช้ภาษาและมีเนื้อเรื่องเรท 18+ ผู้ใดอายุไม่ถึงหรือรับไม่ไหวกรุณากดกากบาทออกไปด้วยนะครับ ผมเป็นห่วงเดี๋ยวเลือดหมดตัวจะหาสำรองลำบากครับ :hao6:
ข้อ 3 พิจารณาก่อนอ่านด้วยนะครับ มันแรงจริงๆนะครับ (เตือนอีกรอบ) ฮี่ๆๆ :m25:
ข้อ 4 นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นสดๆไม่มีการวางพล๊อต และไม่เกี่ยวกับเรื่องจริงแต่อย่างใด นิยายเรื่องนี้จะถูกนำมาลงไว้ที่เว็บไซด์นี้เพียงที่เดียวเท่านั้น ใครพบเห็นอยู่ที่อื่นช่วยแจ้งด้วยนะครับ :katai1:
ข้อ 5 สุดท้ายละ ระหว่างอ่านกรุณาอยู่ในที่ลับตาคนนะคร้าบบบบบบบ :hao7:
-
สปอยยยยยยยย
เรื่องราวของรุ่นน้องที่น่ารัก กวนตีน และเกย์หนุ่มรุ่นพี่
ใครจะโดนกด และใครจะกดใคร (โอ้ว ยังไงก็ไม่ใช่ P เดียวแน่ๆอ่ะ)
ขั้นแรก ผมต้องวางยาสินะครับ หึๆๆๆๆ
ขั้นที่สอง แบล็คเมลล์
และขั้นสุดท้าย........
ฮี่ๆๆๆ ลากขึ้นเตียง!!
-
:hao6: เข้ามารออ่านทันทีเลยจ้า แบบขอขั้นสุดท้ายเลยได้ปะ :laugh3:
-
รอจ้าาา ท่าจะมันน่ะเนี่ยย :oo1: :oo1: o13
-
ไม่ต้องห่วงค่ะเลือดสำรองมีเยอะเรทได้เต็มที่^.,^
(หนูหื่นค่ะ)
-
อุ๊ย เรื่องใหม่
รอๆๆ
-
ระหว่างรอ ขอไปเตรียมเลือดมาสำรองก่อน อิอิ
-
:mew1: :mew1:
ระหว่างรอไปบริจาคเลือดสำรองไว้ก่อน....เผื่อฉุกเฉิน!!!!
ต้องไปตรวจหัวใจเตรียมไว้ด้วยปะ....เผื่อทำงานหนักเกิ๊นนน!!!!
:mew3: :mew3:
-
รอ
:call:
-
อ่านเม้นท์แต่ละคนผมเชื่อก็ได้ว่า เลือดพอนะครับ ฮี่ๆๆ :hao6:
รอช้าอยู่ใย ไปเปียก! กันเลยดีกว่า :hao7:
ตอนที่ 1 รุ่นน้องปากดีจนได้เรื่อง (เปียก)
คืนนี้เหล่าน้องๆจากมหา'ลัยชื่อดังจะมารวมตัวกันฉลองเนื่องในโอกาศเลี้ยงต้อนรับขวัญจากรุ่นพี่ พี่รหัส ปู่รหัสและ ฯลฯ
ในผับแห่งหนึ่ง ผมหมายตาน้องคนหนึ่งไว้นานแล้ว เขาตัวไม่ผอมบางอย่างคนเป็นเคะทั่วไป ร่างกายออกจะสูงหนามีกล้ามเนื้อพอตัวเพราะน้องเขาเป็นถึงนักกีฬาบาสของโรงเรียนมาก่อน ผิวสีน้ำผึ้งอ่อนๆเนียนนุ่มมากเมื่อผมแกล้งไปโดน
ดวงตาดำเข้มคมหากแต่มันปรือหวานยามเจ้าตัวเมาไร้ซึ่งสติเช่นตอนนี้ ดวงตาที่คลอน้ำเปล่งประกายมองมาแต่ละทีทำเอาผมใจสั่น ไหนจะปากบางๆสีแดงอมส้มๆนั่นอีกล่ะ น่ากัดเหลือเกิน ผมยกแก้วขึ้นจิบเพื่อดับอารมณ์ที่มันเริ่มพลุ่งพล่าน
"พี่เฟย์ ไม่ออกไปเต้นเหรอครับเห็นนั่งอยู่นานแล้วเนี่ย"
"ไม่ล่ะพี่ขอเฝ้าโต๊ะดีกว่า พอดีพี่ต้องคอยดูเด็กด้วยเดี๋ยวมีเรื่อง"
ผมบอกยิ้มๆเมื่อน้องนัท เพื่อนเด็กคนที่ผมหมายตาไว้เข้ามาชวนคุย ที่จริงน้องคนนี้ก็น่าสนนะครับ ตัวบางปากแดงๆมีลุคเพลย์บอยนิดๆเสียแต่ท่าทางจะเป็นคนพูดมากอยู่สักหน่อย ไว้วันหลังผมจะหลอกมันไปนอนบ้านผม
ไอ้นัทเห็นผมไม่พูดอะไรต่อมันก็กระดกแก้วดื่มรวดเดียวหมดแล้วแล่นออกไปดิ้นท่าหนอนดิ้นกับเพื่อนๆต่อไป ผมคิดว่าอีกแป๊บน้องคนนั้นจะต้องเหนื่อยและกลับมาดื่มแน่ๆ ผมเทผงยาลงไปในแก้วน้องเขาและไม่ผิดจากที่คาดไว้น้องเขาเดินป้อแป้กลับมา มาถึงก็คว้าแก้วกระดกเอาๆจนผมกลัวมันจะสำลักตาย
"น้องซัน ใจเย็นๆครับไม่มีใครแย่งหรอกน่า"
น้องเขาหันมามองผมแล้ววางแก้วลงแรงๆผมก็ตกใจสิครับ น้องซันโน้มตัวเข้ามาใกล้ผมแล้วจ้อง
"พี่เฟย์ ผมถามจริงๆเหอะ พี่เป็นเกย์ใช่ป่าว?"
ผมตกใจเลย นอกจากเพื่อนๆผมแล้วไม่มีใครรู้เรื่องที่ผมเป็นเกย์ เพราะผมแอ๊บเก่งวางตัวแมนตลอดและติดนิสัยชอบเอาใจผู้หญิงอีกเพราะงั้นมันไม่น่าจะมีใครดูออก ผมกระแอมไปแล้วยกแก้วจิบเสไปเรื่องอื่น
"บ้าแล้วซัน เอาอะไรมาพูดพี่เนี่ยนะเกย์ดูยังไงนี่เมาแล้วดิ พอได้แล้วพรุ่งนี้มีเรียนแล้วนะ เออ...แล้วแข่งบาสมหา'ลัยซันลงป่าวครับ"
"พี่ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องหรอกครับ ผมเคยได้ยินพี่พูดกับเพื่อนเวลาพี่มองพวกผม พี่บอกว่า 'เด็กผู้ชายน่ารักอยากกินจัง' ไงครับหรือพี่จะปฏิเสธ"
"เอ่อ....."
ผมพูดไม่ออก ตอนนั้นคิดว่าน้องมันกลับบ้านไปกันหมดแล้วซะอีก ไอ้น้องซันถอยกลับไปนั่งตัวตรงแล้วยิ้มเยาะผม
"พี่รู้ป่ะว่าผมอ่ะ โคตรรังเกียจพวกเกย์เลย พวกเกย์มันเหี้ย วิปริต ไร้ค่าน่าจะตายๆไปให้หมดโลกซะ หึๆๆ"
น้องมันพูดจบก็ลุกออกไปดิ้นต่อ ส่วนผมเหรอนั่งบีบแก้วแน่นในใจพลุ่งพล่านแต่ไม่ใช่เพราะความกระสันอยาก แต่มันพลุ่งพล่านไปด้วยความโมโห
'แล้วกูจะทำให้มึงจำเกย์ไปจนตาย ไอ้น้องซัน!'
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ไม่ผิดจากที่คาดไว้เลย น้องๆเมาเหมือนหมาเลยครับ แล้วไอ้พวกที่พอจะพากันกลับได้ก็กลับ ส่วนไอ้น้องนัทและน้องซันมันนอนตายกันหมดครับไม่รู้ว่าจะหาทางเอามันไปบ้านผมยังไงก็พอดีรุ่นน้องเพื่อนมันบอกว่ามันสองคนนอนหอแต่ตอนนี้หอน่าจะปิดแล้วผมเลยอาสาพามันมาบ้านผมได้ง่ายๆเลยครับ เสร็จกู แต่ต้องพ่วงเอาไอ้นัทมาด้วยเพราะมันพักหอเดียวกันจะเอามาแต่ไอ้น้องซันก็ไม่ได้เดี๋ยวไม่สมจริง ผมเป็นรุ่นพี่ที่ใจดีครับ ฮ่าๆๆ
แล้วผมก็จัดการพามันสองคนขึ้นรถขับกลับบ้านด้วยความระทึก แค่ได้ยินมันครางอือ อา ตอนพลิกตัวนอนท่าใหม่ก็ทำเอาผมปวดน้องชายตึบๆแล้วครับผมเหยียบคันเร่งไม่ผ่อนเลยทีเดียวไม่กลัวมันแล้วกูอยาก
มาถึงบ้านแล้วผมก็แบกไอ้นัทเข้าบ้านไปก่อนเอาไปวางๆไว้แถวโซฟามันก็นอนนิ่งไม่ขยับสักนิดผมเบาใจรีบออกไปแบกไอ้น้องซันเข้ามาโยนลงบนเตียงโดยไม่เบามือแต่อย่างใดเพราะผมยังฉุนคำที่น้องเขาพูดอยู่แถมน้องซันโดนยาผมไปแล้วไม่มีทางรู้สึกตัวง่ายๆแน่ ผมรีบถอดเสื้อผ้าวิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วแล้วรีบออกมาหาน้องซันคนน่ารักแต่ปากเสีย
ผมจัดการลอกคราบน้องเขาจนเหลือแต่ตัวเปลือยเปล่าผมอ้าปากค้างน้ำลายสอ
ร่างกายมีมัดกล้ามพอประมาณ หน้าท้องมีซิกแพ็กน้อยๆน่ารัก และกล้ามก้นที่แน่นกระชับผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดดมซอกนั้น ก้นแน่นๆทำเอาผมนึกจิตนาการไปไกลแต่ไม่เป็นไรอีกเดี๋ยวผมก็จะได้ทำตามที่ผมคิดไว้แล้ว
"เฮ้ย! พี่เฟย์ พี่จะทำอะไรเพื่อนผมวะ!"
เอาแล้วสิครับไอ้น้องนัทเจือกเดินเข้ามาในห้องผมซะอีก คาดว่ามันคงจะเข้ามาหาห้องน้ำแต่ดันเห็นผมเล่นก้นเพื่อนมัน ไอ้นัทมีสีหน้าตกใจจัดแถมยังชี้หน้าผมอย่างโมโหอีกด้วย เอาวะค่อยมาจัดการไอ้น้องซันทีหลังตอนนี้ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างก่อนที่ไอ้น้องนัทจะโวยวายไปมากกว่านี้
"ป่าวครับน้องนัท พี่แค่จะเช็ดตัวให้น้องซันเท่านั้นเองคิดมากไปได้น้องนัท"
"พี่อย่ามาแก้ตัวเมื่อกี้ผมเห็นพี่เล่นก้นเพื่อนผมอยู่นะ พี่แม่งทุเรศว่ะจะฟันเพื่อนผมเหรอไม่มีทางหรอกผมจะไปบอกทุกคนให้หมดว่าพี่เป็นเกย์! แล้วถอยไปด้วยผมจะพาเพื่อนผมกลับ!"
เอาแล้วๆกูจะอดเหรอเนี่ยไม่มีทาง กูอุตส่าห์หาทางพามันมาแล้วจะถอยกลับไม่ได้เสียชื่อหมด
ในระหว่างที่ไอ้น้องนัทระมัดระวังตัวหยิบเอาเสื้อผ้ามาใส่ให้ไอ้น้องซันแม้จะแว่บเดียวที่มันละสายตาจากผม ผมก็กระโดดเข้าล็อคคอมันจากด้านหลัง ไอ้น้องนัทดิ้นโวยวายทั้งเตะทั้งชกผมจนเจ็บไปหมดผมรีบคว้าเน็กไทด์ขึ้นมาแล้วรวบมือมันมามัดไว้ให้แน่นหนาที่สุด กลัวมันหลุด
"นิ่งๆสิครับน้องนัท ทำตัวเป็นเด็กดีหน่อย"
"กูไม่นิ่ง ไอ้เหี้ย ไอ้วิปริตปล่อยกู!"
"น้องนัทครับ ถ้ายังปากดีแบบนี้อยู่อีกจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้แล้วนะครับ"
ผมพยายามพูดดีๆด้วยแต่ไอ้น้องนัทนี่ปากเหมือนเพื่อนมันกันหมด ปากหมาพอๆกัน แล้วมันจะหวานหรือเปล่านะ
เร็วเท่าความคิดผมก็สอดมือเข้าท้ายทอยไอ้น้องนัทแล้วบังคับให้มันหันหน้ามารับจูบผม ไอ้น้องนัทสุดหล่อพยายามกัดผมให้ได้ผมเลยเอาอีกมือมาบีบคางมันให้อ้าปากออก
"อื้อ...อื้ม....อ้ะ ไอ้เหี้ยปล่อย.....อู้ม...."
หึๆๆ ปากไอ้น้องนัทหวานจริงๆครับผมกวาดลิ้นเข้าไปสบายใจเลย ไอ้น้องนัทพยายามเอาลิ้นมันหดเข้าไปเพื่อหลบผมแต่ผมก็ตามไปดึงดูดลิ้นมันออกมาจนได้ ผมถอนปากออกเมื่อร่างในอ้อมแขนผมเหมือนจะหายใจไม่ทัน
น้ำลายใสๆเลอะมุมปาก ส่วนเจ้าตัวตอนนี้หอบแฮ่กหน้าแดงก่ำ ตานี่ปรือมีน้ำคลอเลยสงสัยจะรู้สึกดีมากผมเลยจับไอ้น้องนัทถอดเสื้อผ้าอย่างเร่งด่วนเพราะตอนนี้ผมปวดน้องชายแทบระเบิดแล้ว
ผมถอดเสื้อผ้าน้องนัทจนหมดเหลือแต่เสื้อที่มันถอดไม่ได้เพราะติดเน็กไทด์ที่ข้อมือน้อง ร่างขาวๆกระจ่างแก่สายตาผม ไอ้น้องนัทรูปร่างดีมากสมกับเป็นนักกีฬาว่ายน้ำจริงๆ นอกจากจะขาวมากแล้วก้นขาวๆก็แน่นตึง ตัวไม่หนาและไม่บางจนเกินไป
"ไอ้เหี้ย มึงปล่อยกูนะ ไอ้เกย์ ไอ้โรคจิต โอ๊ย!"
ผมหมั่นใส้ความปากดีของไอ้น้องนัทเลยคว้าหมับไปที่น้องชายมันแรงๆ ไอ้น้องนัทตัวงอเป็นกุ้งเลยครับ สีหน้าเหยเก ผมเห็นแล้วอดกดจูบลงไปยังแก้มมันอีกครั้งไม่ได้
"ถ้าน้องนัทยังไม่เลิกพูดหยาบๆอีกพี่จะลงโทษน้องแล้วนะครับ"
"กูไม่เลิกพูด มึงมันไอ้วิปริต! อึ่ก!"
ผมชกเข้าท้องไอ้น้องนัทไปที น้องมันจุกจนตัวงอผมอุ้มมันขึ้นเตียงที่มีน้องซันนอนขดตัวอยู่ ผมวางน้องนัทลงข้างๆกันน้องนัทพยายามเรียกเพื่อนเสียงดัง
"อย่าพยายามเลย ไอ้น้องซันเพื่อนน้องมันไม่ตื่นง่ายๆหรอก จนกว่าจะพรุ่งนี้เพราะว่ายาที่พี่ใส่มันแรง อิๆ"
"มึง....มึง วางยาเพื่อนกู"
ไอ้น้องนัทมองผมอ้าปากค้าง ผมเห็นแบบนั้นก็ก้มลงขโมยจูบน้องมันได้อีกครั้ง ไอ้น้องนัทสะบัดหน้าหนีผมหัวเราะหึๆแล้วคลานขึ้นเตียงคล่อมไอ้น้องนัทหน้าหล่อที่พยายามเขยิบตัวหนีผมลากเอวมันลงมาอยู่ใต้ร่างผมอีกที ไอ้น้องนัทดิ้นพล่านผมจูบหยอกตามหน้ามันจนฉ่ำแล้วฉกปลายลิ้นเข้ายอดอกสีชมพูน่ารักนั้นเร็วๆ
"อย่า....อ่ะ....ซีดส์..."
ไอ้น้องนัทแอ่นตัวขึ้นรับสัมผัสจากผม ได้ใจสิครับผมรัวลิ้นลงไปน้องนัทก็ร้องครางจนยอดอกทั้งสองข้างมันตั้งชันแทบจะจิ้มตาผมบอดเลย อิๆท่าทางน้องเขาจะเสียว
"ปากบอกอย่า แต่ตรงนี้มันเยิ้มแล้วนะครับน้องนัท"
ผมบอกล้อๆแล้วเอาปลายนิ้วเขี่ยๆปลายท่อท่อนลำที่ตอนนี้มีน้ำใสๆไหลเยิ้ม ไอ้น้องนัทหันหน้าหนีหลับตาปี๋
"อ่ะ....อ๊า.....ยะ....อย่า....อ๊ะ...."
ผมปาดลิ้นเบาๆปลายท่อนลำ น้องนัทสะดุ้งแล้วร้องครางลั่นเสียวๆเลย ผมได้ใจเลยกระดิกลิ้นรัวๆจนน้องมันกระเด้งตัวขึ้นพรางร้องเสียงสั่น ผมครอบปากลงไปจนเกือบมิด แหม ไม่ไหวครับไอ้น้องนัทไม่ใช่เล็กๆนะครับผมกินมันถึงโคนไม่ไหวเลยรูดๆจนกระทั่งน้องมันเกร็งตัวขึ้นผมรู้เลยเอานิ้วกดรูปลายท่อนลำไม่ให้น้องเขาเสร็จ ไอ้น้องนัทร้องฮือตัวสั่นระริกเห็นแล้วอยากเสียบเร็วๆแต่ไม่ได้ต้องลงโทษน้องมันให้จำไว้ว่าอย่าด่าใครอีก อิๆ
"พี่ยังไม่ให้น้องนัทไปหรอกนะครับ เพราะพี่จะลงโทษที่น้องนัทด่าพี่ อยากเสร็จมั้ยครับ"
ผมถามยิ้มๆใครเจอแบบนี้แล้วทนได้ให้มันรู้ไป น้องนัทตัวสั่นหงิกๆเลยครับพยายามดันตัวหนีจากผมน้ำตาซึมมันน่าฟัดจริงๆน้องนัทเอ้ย!
"พี่เฟย์ครับ.....ผม....ผมขอโทษ...ฮึก.....ให้ผมไปเถอะครับ ผมไม่ไหวแล้ว"
แหม ต้องแบบนี้สิถึงจะน่ารัก ผมกดจูบอีกครั้งน้องเขาไม่ขัดขืนแต่ก็ไม่จูบตอบแต่แค่นี้ก็ดีแล้ว ผมให้รางวัลเด็กดีด้วยการรูดแรงๆจนน้องเขาแตก เต็มมือเลยครับผมเอามันขึ้นมาเลียชิม หวานจริงๆครับน้ำสุดหล่อหวานจนผมติดใจ ผมจับขาน้องเขาไว้แน่นแล้วแยกออกกว้าง ไอ้น้องนัทพยายามขืนมือผมแต่ไม่สำเร็จหรอกครับ ผมโน้มหน้าลงไปแล้วกัดแก้มก้นน้องแรงๆสักทีด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วเลยริมฝีปากไปยังรูเล็กๆสีชมพูจางๆเลียปาดขึ้นลงไม่กี่ทีน้องนัทก็ร้องครางพร้อมกับท่อนลำที่ผงาดขึ้นอีกครั้งแต่ไม่เต็มที่เท่าไร ผมมองรูที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายผมแล้วคิดว่าอาจจะไม่พอ ผมคว้าขวดเจลตรงหัวเตียงมาบีบใส่มือแล้วกดนิ้วมือลงไปช้าๆ
"อย่าพี่....ผมเจ็บ...ฮึก!"
ไอ้น้องนัทดิ้นหนีทั้งน้ำตา ผมเห็นแล้วใจกระตุกสงสัยผมจะหลงรักน้องนัทอีกคนแล้วล่ะ
"โอ๋ๆ เจ็บแป๊บเดียวเองครับน้องนัท อย่าเกร็งสิครับพี่จะเบามือ"
ผมไม่สนแล้วตอนนี้ไอ้หนูของผมมันจะระเบิดแล้ว แต่ผมสงสารน้องนัทไม่อยากให้เจ็บสักเท่าไรเลยทนอดขยายช่องทางต่ออีกหน่อย ผมสอดนิ้วเข้าไปอีกสามนิ้วน้องนัทขมิบตึบๆเลย ผมกดคว้านข้างในผนังนุ่มๆหาที่เหมาะๆ
"อ้ะ....อ้ะ.....อย่าตรงนั้น....อ๊ะ ตรงนั้นพี่เฟย์ อ๊ะ...."
อืมเจอแล้วอย่างนี้ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อยล่ะ ผมกดนิ้วเข้าไปชนตรงนั้นถี่ๆแรงๆจนน้องนัทตัวเกร็งกระตุกช่องทางขยายขึ้นมาหน่อยผมก็ขยับตัวเข้าหาน้องแล้วจ่อน้องชายผมเข้ากับรูสีสวยอย่างตื่นเต้น
"อ๊ะ....พี่เฟย์ยะ.....เจ็บ!เอาออกไป ผมเจ็บ!"
โอ้โห ขนาดผมเข้าไปแค่ครึ่งหัวเองน้องเขาร้องซะบ้านแทบแตกดิ้นพล่านเป็นปลาถูกทุบหัวเลย ผมต้องละมือจากขาข้างหนึ่งของน้องเขามากดไหล่ให้น้องเขาอยู่นิ่ง แล้วผมก็กระแทกเข้าไปอีกครึ่งลำ ตอนหัวมันเข้าไปได้หมดน้องนัทอ้าปากค้าง น้ำตาไหลเป็นทางเลย
"ไม่เป็นไรนะครับน้องนัท อีกเดี๋ยวก็จะไม่เจ็บแล้ว"
ผมปลอบน้องไปก็จูบปากน้องเขาไปด้วย ส่วนมือก็เร่งสาวนัทน้อยให้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง
"อ้ะ....อา.....อ้ะ.....อ๊ะ!"
พอน้องนัทเริ่มเสียวผมก็ไม่รอช้ากระแทกอีกครึ่งที่เหลือเข้าไปจนมิดโคน น้องนัทหันหน้าหนีกัดฟันแน่น ข้างในขมิบถี่ยิบจนผมแทบแตกแต่ไม่ได้กว่าจะได้เปิดซิงหนุ่มหล่อรุ่นน้องไม่ใช่เรื่องง่าย ผมกดแช่ค้างไว้สักพักพอให้น้องนัทหายเกร็ง
"อ้ะ.....อย่าเพิ่ง....อ้ะ...อ๊ะ...อ๊ะ....."
ผมกระแทกเข้าไปในรูอุ่นๆของน้องนัทแรงๆ แรงเสียดสีในผนังนุ่มๆทำเอาตาลาย ไหนจะแรงตอดถี่ยิบนี่อีกผมทนไม่ไหวแล้ว ผมยกขาน้องนัทพาดบ่าแล้วกระแทกป้าบๆจนน้องนัทร้องลั่นแล้วแตกโดยที่ผมไม่ได้แตะต้องมันด้วยซ้ำ พอน้องนัทแตกแรงขมิบถี่ยิบตอดจนผมกลั้นไม่ไหวต้องแตกเข้ารูน้องนัทไปด้วย ผมหายใจหอบแฮ่กพอๆกับน้องนัทที่ตอนนี้นอนแน่นิ่่งตัวเกร็งกระตุกเป็นพักๆ ผมถอนตัวออกมาดัง 'บ๊วบ' แล้วน้ำของผมก็ไหลลงมาเลอะตามขาน้องเขาไปหมดดูน่าปลื้มใจมาก
"ทีนี้น้องนัทนอนพักเฉยๆนะครับไม่งั้นพี่จะเอาน้องอีกจนกว่าน้องจะเดินไม่ได้เลยนะครับ"
ผมขู่น้องเขาเอาไว้ก่อนแต่ยังไม่กล้าแก้มัดน้องนัทปล่อยน้องนัทนอนหอบหายใจไปทั้งยังงั้น ผมหันกลับมามองเหยื่อตัวเอ้ที่ผมหมายตาไว้นาน
จนตอนนี้น้องซันยังนอนหลับหายใจสม่ำเสมอผมเลยบีบปากให้น้องอ้าปาก ผมก้มลงดูดปากน้องเขาแรงๆแล้วแหย่ลิ้นลงไปกวาดข้างใน ลิ้นเล็กๆร้อนๆตอบสนองลิ้นของผมอย่างไม่รู้ตัว อูยยย เสียวจริงๆน้องชายผมผงาดขึ้นมาอีกครั้ง
ผมจับน้องซันพลิกตัวนอนคว่ำแล้วยกก้นน้องเขาโด่งขึ้น ก้นแน่นๆทำผมหมั่นเขี้ยวอีกแล้วผมกัดเล่นแล้วเลียแก้มก้นจนทั่ว ผมใช้ลิ้นชอนไชเข้าไปในซอกแคบนั้นอย่างยากลำบาก ผมใช้สองมือแหวกมันออกแล้วเลียปาดผ่านรูเล็กนั้นอย่างแรง ผมพยายามแยงลิ้นเข้าไปแล้วดึงออก รูน้องเขาขมิบตอดรับจนผมซูดปากด้วยความเสียวเมื่อนึกถึงเวลาที่น้องชายผมได้ทะลวงเข้าไป
"อือ....อืม....."
น้องซันครางเบาๆผมเงยหน้ามองน้องนัทที่เงียบไป ปรากฏว่าน้องนัทหลับไปแล้ว ส่วนน้องซันนอนร้องครางหน้าหล่อๆเบี้ยวเลยสงสัยจะเริ่มเสียว ผมบีบเจลใส่มือไม่กะให้เยอะเท่าไร อยากให้ไอ้น้องซันมันเจ็บซะบ้างเพราะผมยังโกรธเรื่องในผับไม่หาย
"อื้อ!...อย่า....อืม...."
ขนาดมันหลับอยู่นะครับ แต่ไอ้น้องซันมันคลานหนีเมื่อผมสอดนิ้วเข้าไปในรูนิ้วหนึ่งแต่แทงมิดเลยนะครับ อิๆ
ผมดันนิ้วเข้าไปลึกๆแล้วกดคว้านๆพอเจอจุดกระสันผมก็แทงไม่ยั้งเลยครับ น้องซันส่ายก้นหนีมือผมไปมาน่ารักมาก แล้วน้องชายของน้องซันก็เริ่มผงกหัวขึ้นมาผมพลิกตัวน้องซันนอนหงายอีกครั้ง ยอดอกสีน้ำตาลอ่อนๆนั้นน่ารักจนผมอดใจไม่ได้ก้มลงเล็มเลียมันเล่น น้องซันแอ่นอกให้ผมดูดสบายๆเลยครับแต่ก็อย่างว่าแค่นี้ไม่ได้ ผมกัดไปทั่วตัวน้องเขาเลยครับ กะเอาให้ลายพร้อยไปทั้งตัวเลย ลากลิ้นลงมาจนถึงน้องชายมัน โอ้โห ไม่เบานะเนี่ยน้องซัน ผมจัดการชิมน้ำหวานๆที่ไหลเยิ้มออกมาถึงจะไม่หวานเท่าของน้องนัทแต่ใช้ได้เลยล่ะ ผมไม่ปล่อยให้น้องซันถึงเช่นกันแต่จับขาน้องซันยกขึ้นแล้วแยกออกกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วจ่อท่อนลำผมกับรูสวยนั่น
"อึ๊ก!....เจ็บ ไอ้เหี้ย!...เอาออกไป!"
แหมๆขนาดไม่รู้ตัวยังด่าผมได้เลย แต่รูน้องซันแน่นกว่าน้องนัทเสียอีก เข้าได้แค่ครึ่งเดียวก็แสบใช่เล่นผมกัดฟันนิ่งรอให้น้องซันหยุดเกร็ง
"อาส์.....ฟิตจริงๆครับน้องซัน สมแล้วที่พี่เล็งน้องมาตั้งนานไม่ผิดหวังจริงๆ อึ๊บ!"
"โอ๊ย! ไอ้สัส ฮึก! เจ็บกูเจ็บ....ใครวะเอาออกไป"
แหม ผมรอไม่ไหวแล้วกระทุ้งเข้าไปสุดลำแล้วค้างไว้ ไอ้น้องซันดิ้นหนีทั้งๆที่ยังหลับนั่นแหละครับ สักพักมันก็นิ่งแล้วหลับสนิทอีกครั้ง
"อือ....อืม.....อืม....."
ผมค่อยๆบดคว้านเข้าไปเบาๆไอ้น้องซันก็ครางหงิงๆ ผมทนไม่ไหวแล้วจับน้องซันขึ้นนั่งแล้วซอยสุดแรงทันทีและคงจะแรงไปน้องซันร้องลั่นน้ำตาไหลนองหน้าเลยครับ ผมไม่สนกระแทกอย่างเดียว
ป้าบๆๆ
"โอ๊ะ....โอ๊ยๆ....อา....เจ็บ...อ้ะ....อ๊า"
ผมกระแทกสวนขึ้นสุดแรงน้องซันร้องลั่นแล้วแตกออกมาเต็มหน้าอกผม น้องซันหล่นฟุ่บหน้าลงกับอกผมแล้วหลับไปทั้งน้ำตา แหม น่าสงสารจริงๆต้องเอาอีกรอบ อิๆ
เช้าวันต่อมา
"โอ๊ย ไอ้เหี้ยเอ้ย!เกิดอะไรขึ้นกับกูเนี่ย"
เอาแล้วครับเสียงโวยวายของน้องซันดังลั่นมาจากในห้องนอนผม เมื่อคืนผมต่ออีกสามยกกับน้องนัทและน้องซันเสร็จแล้วก็ปล่อยให้น้องๆเขานอนกันสภาพนั้นไม่แปลกที่น้องเขาจะตื่นขึ้นมาโวยวาย
"ไอ้สัส ไอ้เกย์เหี้ยมึงอยู่ไหน!"
"ใจเย็นๆก่อนไอ้ซัน มึงก็รู้สภาพเราตอนนี้มีแต่เสียเปรียบ"
อืม ไอ้น้องนัทฉลาด พูดจามีเหตุผลผมชักจะชอบน้องนัทมากกว่าไอ้น้องซันเสียแล้วสิ
"กูไม่กลัว!ไอ้เหี้ย มึงออกมา โอ๊ะ เจ็บสัส!"
ท้ายประโยคไอ้น้องซันร้องเสียงเบา คงกลัวว่าผมจะได้ยิน ผมหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นน้องสองคนเดินมาหาผมด้วยสีหน้าจะฆ่าคนได้ น้องซันจะเดินเข้ามาใกล้ผมแต่น้องนัทจับเพื่อนไว้ทั้งๆที่ร่างกายไม่อำนวยเดินยังเซเลย เฮ้อ น่าสงสารอยากต่ออีกรอบจัง อิๆ
"ไงครับน้องรัก เดินไหวแล้วเหรอครับเสียงดังแบบนี้คงไม่เป็นอะไรมากสินะ"
ผมนั่งจิบกาแฟนิ่งๆทั้งๆที่ตอนนี้อยากจะตะครุบน้องเขามานอนใต้ร่างผมอีกก็ตามที
"ไอ้เกย์เหี้ย มึงทำอะไรพวกกู!"
"อยากให้พี่พูดจริงๆเหรอครับว่าเมื่อคืนพี่ทำอะไรกับพวกน้อง"
ผมแอบยิ้มเมื่อเห็นสองหนุ่มยืนกัดฟันกรอด น้องนัทหน้าเสียแต่น้องซันสิ เดินเข้ามาใกล้ผมแล้วชี้หน้า
"มึงคอยดู กูจะกลับมาฆ่ามึงไอ้เกย์เหี้ย!"
"พูดจาไม่น่าฟังเลยนะครับน้อง งั้นพี่เอาวิดีโอของเราสองคนเมื่อคืนไปลงเน็ตฯ ดีมั้ยครับเผื่อน้องจะรู้จักทำตัวน่ารักขึ้นมาบ้าง"
ไอ้น้องซันยืนอึ้งเลยครับ หน้าตาตอนนี้น่าจับฟัดจริงๆ ไอ้น้องนัทที่ยืนข้างๆอ้าปากค้างแล้วพูดกับผมเสียงเครียด
"พี่เฟย์ พี่ถ่ายคลิปพวกผมเมื่อคืนด้วยเหรอ"
"ครับน้องนัท พี่อยากเก็บไว้เป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งพี่ได้ฟันก้นซิงๆของน้องสองคน แต่ถ้าหากน้องสองคนยังทำกิริยากับรุ่นพี่อย่างพี่แบบนี้อีกพี่ก็จำใจต้องแบ่งของดีให้คนอื่นดูด้วยครับ"
ผมตีสีหน้าแบบจำยอมแต่มุมปากดันยกยิ้มขึ้นมา ก็มันกลั้นไม่อยู่นี่ครับ ไอ้น้องนัทกับน้องซันกำหมัดแน่น ใจจริงอยากเข้ามาฆ่าผมให้ตายเลยสินะ แหมๆ
"มึงต้องการอะไรจากพวกกู!"
"น้องซันพูดไม่เพราะเลยครับ พูดใหม่สิ"
"มึง.....พะ.....ฮึก...พี่ต้องการอะไรจากพวกผมอีก"
น้องซันกัดปากแน่นก่อนจะยอมพูดดีๆกับผม เขาหลบสายตาผมอย่างน่ารัก ส่วนน้องนัทที่ยืนข้างๆก็ซุกหน้ากับแขนเพื่อน
"พี่ไม่ต้องการอะไรหรอกครับนอกจากตัวน้องสองคน พี่พูดแบบนี้เข้าใจรึเปล่าครับ"
"หมายความว่ามึง...เอ่อ พี่จะให้ผมนอนกับพี่อีก?"
"ครับ ก็ประมาณนั้น ถ้าน้องไม่ทำตามที่พี่ต้องการ อย่างที่บอกไปแล้วเลือกเอาละกัน พี่จะไปรอที่รถเดี๋ยวไปส่ง"
สองหนุ่มน้อยมองหน้ากันไปมา ผมแอบยิ้มกับตัวเองแล้วคว้ากุญแจรถเดินออกมา ใจจริงกะจะให้น้องๆกลับเองแต่แหม สภาพแบบนั้นไม่ถึงบ้านแน่ๆผมเลยเปลี่ยนใจจะไปส่งน้องเขาพร้อมทั้งไปดูด้วยว่าน้องเขาพักที่ไหนเผื่อผมจะได้ไปค้าง อิๆ
รอไม่นานครับน้องเขาก็พากันเดินออกมา เดินเซๆนะครับ หน้าตาน้องนัทนี่เหมือนจะร้องไห้ ส่วนไอ้น้องซันของผมทำหน้าเหมือนคนใกล้ตาย ผมรู้ผลลัพธ์นี้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น น้องเขาสองคนเปิดเข้ามานั่งด้านหลังผมก็ไม่ว่า คงจะอยากทำใจ แล้วผมก็ขับรถพาน้องเขากลับหอจากนั้นผมก็กลับบ้านรอวันที่จะได้ไปเรียนอย่างใจจดใจจ่อ อิๆ
(จบตอนที่ 1)
ตอนต่อไป เขียนอีกดีมั้ยครับ หรือให้มันจบแค่นี้ดี ขอความเห็นหน่อยคร้าบบบบบบบ :katai1:
ประกาศ คลังเลือดกรุ๊ปวายหมดสต๊อก ขอรับบริจาคด่วนๆ :hao6:
ใครจะรอตอนต่อไป รออีกหน่อยนะครับ ความหื่นของผมยังไม่มาเลย ฮิ้วววว :hao7:
-
สงกรานต์แล้วหรอเนี่ยเปียกซะ(1คู่3คน!?)
เลือดๆๆๆๆต้องการเลือด^.,^(ไม่ใช่แวมไพร์ก็ต้องการ)
-
พี่เฟย์สุดยอดถ้าเป็นเรื่องจริงนี่ก็เรียกเลวได้โล่ห์เลย :mew1:
น้องซัน น้องนัทก็นะไม่น่าเลยยิ่งด่าเค้าก็ยิ่งชอบสิ เลยโดนจัดหนักเลยน่าอิจฉา(?) อิอิ
แล้วเรื่องวิดีโอนี่อำใช่มะเนี่ย ไม่เห็นบอกเลยว่าถ่ายตอนไหน
เล่นสนุกกะสองน้องซะ 3 รอบ 4 รอบเอาเวลาที่ไหนถ่ายหว่า
รออ่านตอนต่อไปค๊า เพราะคิดว่าผู้เขียนคงไม่ใจร้าย :impress: นี่แค่เริ่มต้นยังไม่เปียกสมใจเลยจะจบได้ไงเนอะ
ส่วนเลือดเราไม่ขาดเพราะผลิตได้เรื่อย ๆ ไม่มีหมด นี่ก็เสียไปไม่ถึงครึ่งของที่เตรียมไว้นะเนี่ย :laugh3:
-
เอ่อ..พี่เฟย์
ชื่อน่ากดนะ..แต่เป็นรุก(รุกสองด้วย)
รอตอนต่อไปครับ
:hao7:
-
แอบสงสารน้องสองคนเบาเบา อิอิ
-
ต่อเลยค่ะ สนุกมาก ชอบๆ
-
:katai5: ตามมาจากเรื่อนเก่า :katai2-1: อร๊ายเฟย์แม่งเลว :katai1:
-
อุ่ย ชอบบบบบบบ จัดหนักเลยค่ะพี่ น้องมันดื้อนะ
แต่แบบ แอบสงสารนิดหน่อยอ่ะ นิดหน่อย นิดเดียวกิงๆ :hao7:
-
ต่อด่วนนนนนนน
พี่เฟย์ร้ายอ่ะ น่าเอาคืนมากกกกก
-
:oni1: :oni1:
น้องมันดื้อ....พี่เฟย์ใจเย็น เบามือกับน้องๆหน่อย
เด๋วเข็ดพี่เฟย์แล้วหันไปกินกันเองนะ....อดจริงไรจริง
o13 o13
ปล. ตอนแรกแอบเคืองตอนใช้ยา แต่น้องซันมันน่าโดนจริงอ่ะ
-
ต่อจ้าาา พี่เฟย์สุดยอดชั่วร้ายยเลยยยอ่ะะ แต่ก็ชอบน่ะ อิอิ o18 o18
-
กลัวน้องมันแค้นแล้วจะสลับบทบาทกันจริงๆ อิอิ
-
สลับตำแหน่งเหอะ สะใจดี อิอิ -.,-
-
พี่เฟย์เลวที่สุด :m31: ขอให้โดนซันกับนัทจับกดบ้าง
โอยยเลือดพุ่ง. หน้ามืด :jul1:
รีบมาต่อเร็วๆน้า
-
รอต่อไป
(เปียกมากจริงๆ...)
-
:mew4: :mew2:
-
ไม่สปอย ไม่เรื่องมากแล้วไปหื่น เอ้ย! ไปอ่านกันเถอะคร้าบบบ :hao7:
ตอนที่ 2 จะหนีไปไหน เดี๋ยวเจอ(ตอ)พี่!
หลังจากเปิดเรียนวันแรกน้องๆที่น่ารักสองคนของผมและตัวผมก็ไม่ได้ไปเรียนครับ แต่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะวันเปิดเรียนวันแรกมักจะไม่ค่อยมีนักศึกษามาเรียนกันนักเนื่องจากเหล่าอาจารย์ก็รู้ว่ามีการเลี้ยงต้อนรับน้องก็เลยไม่มายด์อะไรมาก แต่วันนี้มีเรียนครับ แหม ผมละมาเรียนด้วยความหลั้นล้าคาดหวังกับการเจอหน้าน้องนัทและน้องซันในวันนี้
แต่กลับกลายเป็นว่าวันนี้ทั้งวันผมหาพวกมันไม่เจอ ทั้งๆที่เพื่อนของมันก็บอกว่ามันมาเรียนแล้ว แต่พวกมันสองคนเล่นซ่อนแอบกับผม ช่างกล้าจริงๆผมจัดให้ชุดใหญ่แน่ๆ
เลิกเรียน
"ไอ้นัท มึงว่ามันจะหาพวกเราเจอมั้ยวะ?"
"ไม่รู้ดิ แต่มันรู้จักหอเราแล้วรีบเก็บเสื้อผ้าดีกว่าเดี๋ยวมันเลิกเรียนมาดักรอเราจะแย่เอานะ"
เสียงคุยกันหน้าประตูพร้อมกับเสียงไขกุญแจ ท่าทางคนที่ผมรอจะมากันแล้วล่ะครับ คิดไม่ผิดจริงๆที่ยอมโดดเรียนคาบสุดท้ายมาดัก คิดจะหนีคนอย่างกูไปงั้นเหรอมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกน้องเอ้ย! ฮ่าๆๆๆ
"เอาไปให้หมดเลยป่าว เฮ้ย!"
"ไงครับน้องชายสุดที่รัก ตกใจที่เห็นพี่ขนาดนี้เลยเหรอครับ"
ผมยกยิ้มขู่น้องเขาเมื่อประตูห้องถูกเปิดเข้ามา น้องซันนี่อยู่ในโหมดวิญญาณออกจากร่าง ส่วนน้องนัทอยู่ในโหมดช็อคตาค้าง ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปหาน้องสองคน พอผมก้าวเข้าไปหาน้องเขาก็ก้าวถอยหลัง ผลัดกันคนละก้าว ถ้ามากกว่านี้น้องเขาต้องหนีออกนอกประตูไปแน่ๆ
"หยุดอยู่แค่นั้นแหละ หรือจะให้พี่แชร์คลิป!"
ได้ผลสองเท้าของน้องๆหยุดชะงักห่างจากประตูสองก้าวผมแอบถอนใจโล่งอกเพราะถ้าน้องเขาหนีไปตอนนี้ผมคงไม่มีปัญญาตามไปแน่ๆเพราะคลิปมันอยู่ในคอมฯที่บ้านผมอย่างเดียวเพื่อป้องกันคนอื่นหรือเพื่อนๆเห็นคลิปของสองหนุ่มนี่
"มึง!...อ่ะ พี่มาทำอะไรที่ห้องพวกผม"
น้องซันครับ เรียกพี่เพราะๆมันยากหรือไง -0-"
"พี่เข้ามาในห้องของพวกผมได้ยังไง!?"
น้องนัทเอ่ยถามตาโต เขามองกุญแจในมือสลับกับมองหน้าผม
"พี่ขอกุญแจสำรองมาจากคนดูแลหอ พี่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนมันไม่ยากเลยที่พี่จะเข้ามาในห้องนี้" ผมยกยิ้มหน่อยๆ
"แม่งเอ้ย! เสียแผนหมด" น้องซันสถบเบาๆ
"พี่จะเอาอะไรกับพวกผมอีก วันนี้พวกผมไม่ว่างนะครับพวกผมไม่ค่อยสบายไว้พี่มาวันหลังเถอะนะครับ"
แหม น้องนัทนี่น่ารักจริงๆพูดเพราะๆแบบนี้พี่รักตายเลย แต่! อย่ามาแหลกับพี่เพราะพี่เชี่ยวชาญวิชาแหลมาแล้วระดับน้องแหลไม่ทันพี่หรอกนะครับ
"หือ? ไม่ค่อยสบายเหรอครับแย่เลยสิ อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนพี่รุนแรงไปก็ได้งั้นพี่ต้องรับผิดชอบน้องๆหน่อยแล้วสิเนี่ย"
"รับผิดชอบเหรอ? ยังไง?"
แหม น้องซันขมวดคิ้วทำหน้างงได้น่ารักน่าเสียบ เอ้ย! น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆครับ คิดแล้วน้ำลายไหล
"เมื่อพี่เป็นคนทำให้น้องไม่สบายงั้นพี่จะเป็นคนดูแลน้องๆเองนะครับ เก็บเสื้อผ้าเลยครับ"
"หา เก็บเสื้อผ้า? ทะ.....ทำไมพวกผมต้องเก็บเสื้อผ้าด้วยล่ะครับ!"
น้องนัทถามเลิกลั่ก เสมองไปยังประตูมือไม้กำชายเสื้อตัวเองแน่น แหมๆก็ตอนแรกคิดจะเก็บเสื้อผ้าอยู่แล้วนี่นา มาทำเป็นอิดออด
"พี่จะให้น้องๆไปอยู่กับพี่ตั้งแต่วันนี้ไปครับ พี่จะได้ดูแลน้องๆได้ตลอดเวลาไงครับ"
"ไม่ต้องพวกกูไม่ไปอยู่กับมึงหรอก!"
อุ้ย! น้องซันน่ากั๊วน่ากลัว กำมือแน่นเชียว ผมยกมือถือขึ้นมากดเล่นๆน้องมันมองกันหน้าซีด ผมแกล้งไม่สนใจสีหน้านั้น
"แย่จังเลยนะ พี่อุตส่าห์หาทางออกที่ดีให้ ถ้าน้องๆไม่รับน้ำใจของพี่ พี่เองก็จนปัญญานะครับ"
"มึง! ไอ้เกย์เหี้ย!"
"ไอ้ซันใจเย็นๆ เราเสียเปรียบอยู่นะ"
"พี่ให้เวลา 20 นาทีเก็บของให้เรียบร้อยพี่จะไปรอที่รถ อย่าให้พี่ต้องตามนะครับไม่งั้นเกิดอะไรขึ้นพี่ไม่รู้ด้วยนะ"
ผมเดินยิ้มร่าออกไป หูไม่วายได้ยินเสียงก่นด่าดังลั่นจากในห้อง ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเปิดเพลงฟัง ดูนาฬิกาพลางรอเวลาอย่างใจจดจ่อ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะกระจกรถเบาๆผมหันไปมองเห็นน้องนัทยืนทำหน้าเคร่งเครียด ส่วนไอ้น้องซันหน้าหล่อยืนฟึดฟัดอยู่ด้านหลังไม่ยอมเข้าใกล้รถผม ผมปลดล็อคน้องเขาสองคนเตรียมเปิดประตูหลังแต่ผมเบรกไว้ทัน
"อะๆ ลืมบอกไปพี่ไม่ใช่คนขับรถของน้องๆนะครับ มานั่งกับพี่คนหนึ่ง เลือกมา"
สองหนุ่มแลดูตัดสินใจยาก โดยเฉพาะน้องซันขนาดหน้าผมน้องเขายังไม่ยอมมองเลย จะให้มานั่งข้างผมนี่คงจะยากน่าดู และที่ผมคิดไว้ก็ไม่มีผิดน้องนัทแทรกตัวเข้ามานั่งข้างผม ส่วนน้องซันเข้าไปนั่งหงุดหงิดข้างหลัง สายตาเหลือบมองมาที่ผมเป็นระยะๆ
"พี่เฟย์จะให้พวกผมไปอยู่กับพี่กี่วัน?"
"ก็จนกว่าพี่จะเบื่อนั่นแหละครับ"
"ไอ้สัส พวกกูไม่ใช่ของเล่นมึงนะที่นึกจะเล่นก็เล่นนึกจะทิ้งก็ทิ้งพวกกูก็คนนะโว้ย!"
"น้องซันจำที่ตัวเองเคยพูดตอนอยู่ในผับได้รึเปล่าล่ะครับ"
"พูดอะไรกูจำไม่ได้ ถ้าเกี่ยวกับมึงกูไม่จำให้รกสมองหรอก!"
"งั้นพี่จะเตือนความจำให้นะครับ น้องซันบอกว่าโคตรเกลียดเกย์ใส่หน้าพี่ เกย์แล้วยังไงคนเหมือนกันน้องซันยังไม่เกรงใจพี่เลย ด่าสาดเสียเทเสียเหมือนเกย์ไม่ใช่คน พี่ก็จะทำให้น้องรู้ว่าเกย์ดียังไงล่ะครับ ฮ่าๆๆ"
"แล้วผมล่ะพี่เฟย์ ผมไม่เกี่ยวเลยไม่ใช่รึไง"
น้องนัทเอ่ยปากขึ้นมาบ้างหลังจากนั่งเงียบฟังผมทะเลาะกับน้องซัน ผมเหลือบมองน้องนัทแว่บหนึ่ง ถึงจะไม่เจตนารวบหัวรวบหางน้องนัทตอนแรกก็ตามแต่ตอนนี้ผมไม่เสียใจสักนิดที่เอาน้องนัทมาเป็นเมียอีกคนของผมเพราะน้องนัทแกน่ารักมากจริงๆทั้งนิสัยและหน้าตา
"มันช่วยไม่ได้ที่คืนนั้นน้องนัทเข้ามาขัดขวางพี่เองนี่ครับ แต่ตอนนี้พี่คิดว่าโชคดีที่น้องนัทเข้ามาขัดขวางเพราะพี่ไม่คิดมาก่อนเลยครับว่าน้องนัทจะอร่อยสุดๆไปเลย"
ผมพูดแล้วแกล้งแล่บลิ้นเลียปากน้องนัทถึงกับหน้าแดงหันหน้าหนีไปเลย ได้ยินเสียงบ่นงึมงัมๆว่าไม่น่าเลยจากหนุ่มน้อยน่ารัก
ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดยังโรงรถแล้วพาน้องทั้งสองคนเข้าบ้าน บ้านของผมเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น บริเวณรอบบ้านกว้างมีสนามหน้าบ้านและโรงจอดรถได้ 6 คัน รั้วกำแพงอิฐสูงเลยหัวไปครึ่งเมตร กะไม่ให้ใครเห็นบ้านผมเลย มีสระน้ำเล็กๆหลังบ้านแบบมีโดมตาข่าย โดยรวมแล้วบ้านผมนี่น่าอยู่นะครับน้องนัทกับน้องซันน่าจะชอบ อิๆ แต่ทำไมหน้าบูดจัง ยังงี้ต้องเพิ่มสีให้หน้าน้องๆเขาหน่อยครับ
ผมเดินตรงไปยังน้องนัทแล้วคว้าเอวน้องเขาเข้ามากอดแน่น น้องนัทสะดุ้งตกใจดิ้นกระดุ๊กๆน่ารักผมเลยกดริมฝีปากลงไปชิมปากแดงๆของน้องเขาทันที ลิ้นเล็กๆหลบหลีกการจู่โจมของผมไปมาแต่ผมก็ตามไปไม่ลดละ จนน้องนัทตัวอ่อนยวบริมฝีปากเปรอะคราบน้ำใสๆ ตาปรือหน้าแดงจัด
"ไอ้สัส ปล่อยเพื่อนกูนะ!"
แหมๆ น้องซันหันมาเห็นฉากสยิวพอดีหน้างี้แดงไปหมดแต่ยังแดงไม่เท่าน้องนัท งั้นผมต้องเพิ่มสีอีกหน่อยดีกว่ามั้งครับ
ไวเท่าความคิดผมเอาอีกมือคว้าท้ายทอยน้องซันเข้ามาใกล้แล้วกดจูบแรงๆทันที กับน้องซันดูเหมือนต้องใช้กำลังอยู่สักหน่อย น้องซันนี่เล่นด้วยยากครับ น้องแกทั้งกัด เตะ ถีบ ชกผมสารพัดแต่ทำไม่ถนัดเพราะผมยืนอยู่ด้านหลังและจับหน้าน้องซันให้หันมารับลิ้นร้อนๆจากผม ปากที่เม้มแน่นพยายามอย่างยิ่งในการขัดขืนผม มือเล็กๆก็แกะมือผมออก แต่ไม่สำเร็จผมกัดปากน้องเขาแรงๆทีหนึ่งน้องเขาก็อ้าปากร้องด่าแต่ไม่ทันลิ้นผมที่สอดเข้าไปไล้เลียลิ้นนุ่มอุ่นของน้องซันจนตอนนี้น้องซันหมดแรงขืนตัวพิงผมหอบหน้าแดงก่ำ สรุปตอนนี้ในอ้อมแขนผมกอดสองหนุ่มที่หน้าแดงก่ำไว้แน่บแน่น อิๆ ฮาเร็มชัดๆมีความสุขชะมัดอ่าส์ *.,* ฟินนนน
ผมแบกน้องสองคนขึ้นมาวางไว้บนเตียง น้องซันที่ตอนนี้สติกลับคืนมาแล้วนั่งมองไปทั่วห้องด้วยสายตาตื่นตระหนกพรางขยับตัวหนีชิดหัวเตียง ส่วนน้องนัทตอนนี้นั่งเอามือลูบหน้าตัวเองงงๆแล้วหันมามองผม
"พี่เฟย์ อะไรครับเนี่ย?"
"มึง..จะ...จะทำอะไรพวกกู!?"
น้องซันถามเสียงโหดทั้งๆที่ตัวสั่นริกๆ แววตาของน้องเขาจ้องผมเขม็งพอผมขยับตัวนิดเดียวน้องเขาก็สะดุ้งเฮือก น่ารักน่าดูเอ็น เอ้ย! น่าเอ็นดูจริงๆเลยครับ
"พี่เฟย์ พวกผมไม่ค่อยสบายอยู่นะครับ"
น้องนัทพยายามขยับไปเบียดน้องซัน น้องเขาก้มหน้างุดๆไม่ยอมมองผมเลยแต่แก้มนี่แดงได้อีก ผมแสร้งกระแอมไปทีน้องซันกับน้องนัทก็สะดุ้งอีก อิๆ สนุกว่ะ-0-
"น้องสองคนไม่สบายตรงไหนล่ะครับ เดี๋ยวพี่เฟย์จะตรวจไข้ให้นะครับถอดเสื้อผ้าสิครับ"
"อะ...เอ่อ....ไม่ต้อง...ไม่ต้องหรอกครับขอพวกผมนอนพักสักวันก็ดีขึ้นแล้วครับ"
"ชะ...ใช่ๆ นอนพักก็หายไม่ต้องตรวจหรอก"
น้องนัทกับน้องซันแย่งกันพูดแทบลิ้นพันกันแต่ผมไม่ยอมปล่อยไปหรอก ไอ้ที่คิดจะหนีผมน่ะผมยังไม่ได้คิดบัญชีเลยต้องสั่งสอนให้รู้ซะบ้างว่าเจ้าของของน้องๆคือใคร
"พี่สั่งให้ถอดเสื้อผ้าก็ถอดสิครับ อย่าขัดใจพี่ไม่งั้นเกิดอะไรขึ้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน เร็วๆอย่าให้พี่ต้องโมโห!"
ผมเก๊กหน้าโหดใส่ น้องนัทกับน้องซันมองหน้ากันเลิกลั่กแล้วค่อยๆเสื้อผ้าออกอย่างอิดออด หน้าน้องซันนี่แดงสลับซีดขาวเดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นเขียวอย่างน่าตลกแต่น้องนัทสิครับหน้าแดงยังไงก็อยู่ยังงั้น
"ถอดให้หมดสิครับ กางเกงในด้วย!"
"หา! จะบ้ารึไงมึงคิดจะทำอะไรพวกกูอีก!?"
.
.
.
.
.
มีต่อข้างล่าง มันเต็มครับ
-
ต่อๆ ตอน 2 ครึ่งหลัง
น้องซันหันมาแหกปากใส่ผมเสียงดังมือกำขอบกางเกงไว้แน่นไม่ยอมแม้แต่จะปลดเข็มขัดออกด้วยซ้ำ ผมหันไปมองน้องนัทที่ตอนนี้มองเพื่อนสลับกับผมอย่างลำบากใจ
"ช่วยไม่ได้นะครับ น้องนัทไปจับเพื่อนไว้อย่าให้ดิ้นหนีได้นะครับไม่งั้นพี่จะลงโทษน้องนัทให้หนักเลยนะครับ"
"เอาจริงเหรอพี่เฟย์"
"เฮ้ย! ไอ้นัทอย่านะมึงกูเพื่อนมึงนะ ไอ้เกย์เหี้ยมึงจะทำอะไรกับกู!"
น้องซันสะดุ้งเขยิบหนีเพื่อนมันอย่างตกใจเลย ผมล่ะขำ น้องนัทกระโดดเข้าไปรวบมือไอ้น้องซันกดไว้กับเตียงแน่นไอ้น้องซันแหกปากโวยวายหน้าซีด
"ในเมื่อน้องซันขัดขืนพี่ก็ต้องใช้ความรุนแรงเข้าช่วยแล้วล่ะครับไม่งั้นพี่จะตรวจไข้น้องซันได้ยังไงล่ะครับ?"
ผมตรงเข้าไปถอดกางเกงน้องซันอย่างรวดเร็วน้องซันพยายามยกขาถีบผมพร้อมทั้งแหกปากด่าผมไปด้วย ผมเลยเอาเข็มขัดของน้องซันเองมามัดมือเขาติดกับหัวเตียงน้องซันตาเหลือกเลยครับ
"มึงทำเหี้ยอะไร ปล่อยกูนะ ไอ้เหี้ย ไอ้เกย์ทุเรศ ปล่อยกู!"
"ตรวจภายในวัดไข้ไงล่ะครับ เอาล่ะอ้าขาออกกว้างๆสิครับน้องซัน"
"ไอ้เหี้ย ไม่เอา! กูไม่เอาปล่อยกูนะ! ไอ้นัทช่วยกูด้วย!"
"เอ่อ....พี่เฟย์ อย่าทำอะไรมันเลยนะครับผมขอ แค่นี้มันก็จะตายอยู่แล้วนะพี่"
ไอ้น้องนัทพยายามอ้อนผมด้วยหน้าตาน่ารัก น่าแทง เอ้ย! น่าแกล้งจังครับ ผมแกล้งถอนหายใจแล้วลูบหน้าน้องนัทเบาๆ
"น้องนัทครับถ้าน้องนัทไม่ให้พี่ทำน้องซัน งั้นน้องนัทจะต้องโดนแทนน้องซันนะครับ ว่ายังไงล่ะครับ"
น้องนัททำสีหน้าหวาดกลัวแล้วมองเพื่อนอย่างลำบากใจ สุดท้ายก็เอ่ยเสียงแผ่ว
"ไอ้ซันกูขอโทษนะ"
"ไอ้นัท! ไม่เอานะ ไอ้นัทมึงอย่าทิ้งกู ไอ้นัทกูไม่เอา ฮึก!"
น้องซันแหกปากร้องไห้เลยครับ โอ้โห แค่จะโดนแทงแค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยครับผมสงสารครับเลยบีบเจลใส่มือจนชุ่มแล้วแทงนิ้วเข้าไปในรูน้องซันจนมิดเลยครับ น้องซันสะดุ้งจนเกร็งไปทั้งตัวเลยครับ
"โอ๊ย! ปล่อยกู ไอ้เหี้ย ไอ้สัส ปล่อยกูเจ็บ! ฮือๆ"
"นี่คือการลงโทษครับที่น้องซันด่าพี่ ไม่รู้จักจำเลยนะครับเมื่อไรที่พี่ได้ยินน้องซันด่าพี่จะลงโทษน้องซันทุกครั้งเลยนะครับ ทีนี้จะพูดเพราะๆกับพี่ได้รึยังครับ"
"กูไม่พูด ก็มึงมันเหี้ย! ทำได้แต่ลักหลับคนอื่นเขา ข่มขู่คนอื่นเขา มึงมันเหี้ยจะให้กูพูดกับมึงเหมือนคนดีๆได้ยังไง โอ๊ย! ไอ้สัส!"
ผมโมโหเลยยัดนิ้วเข้าไปอีกสองนิ้วรวดเดียว น้องซันสะดุ้งบิดตัวหนีมือผมใหญ่เลย ผมกระแทกนิ้วเข้าๆออกๆจนกระทั่งมันไปครูดกับผนังนุ่มที่ไวต่อสัมผัสน้องซันหลับตาแน่นส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา
"อ้ะ...อ้ะ...อ๊า...อย่า...ตะ...ตรงนั้น อย่า...อ๊า"
"หึๆๆ เป็นไงล่ะ เสียวล่ะสิแล้วน้องซันจะได้รู้ว่าเกย์อย่างพี่ให้ความสุขน้องได้แค่ไหน"
"ไม่! อย่า...อ่ะ....อ้ะ....พอแล้วผมจะ....พะ....พี่เฟย์...อ๊า"
แหมๆ พอได้ยินน้องซันร้องเรียกชื่อผมแล้วมันก็ดีใจเผลอปล่อยให้น้องเขาเสร็จไปซะแล้ว น้องซันนอนหอบหน้าตาเนื้อตัวแดงไปหมด ดวงตาหรี่ปรือหวานฉ่ำ ปากแดงๆเผยออ้าผมเลยฉกลิ้นเข้าไปดึงไปดูดจนน้ำใสๆไหลเลอะมุมปากน้องซันดูเซ็กซี่มาก หันไปข้างเตียงน้องนัทนั่งเอามือกุมเป้ากางเกงแน่นดวงตาจ้องมองเพื่อนตัวเองตาไม่กระพริบ เสียงหอบหายใจทำให้ผมรู้ว่าน้องนัทเองก็เกิดอารมณ์ขึ้นแล้ว ผมขยับไปคว้าเอวน้องนัทเข้ามากอด น้องนัทสะดุ้งเฮือกดิ้นหนีผมพัลวัล
"พี่เฟย์จะ....จะทำอะไรผมไหนว่าจะไม่ทำอะไรผมไง!?"
"หืม? พี่พูดเมื่อไรว่าจะไม่ทำอะไรน้องนัท"
"ก็พี่บอกว่าถ้าผมไม่ให้พี่ทำอะไรไอ้ซันพี่จะทำผมแทน แต่นี่พี่ทำไอ้ซันแล้วนี่พี่ก็ต้องปล่อยผมสิ!"
"อ๋อ น้องนัทครับพี่พูดไม่จบ พี่หมายถึงว่าจะทำน้องนัทแทนถ้าไม่ให้พี่ทำน้องซัน 'ก่อน' แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่จะไม่ทำอะไรน้องนัทเลยนะครับ"
"อะ....พี่โกหกผม ปล่อยผมนะ พี่เฟย์ปล่อยผม!"
น้องนัทดิ้นร้องโวยวายผมเลยจับปิดปากซะเลย ปากนิ่มๆหวานๆน่าหมั่นเขี้ยว ผมดูดเลียริมฝีปากแดงๆจนน้องเขาตัวสั่นปลายลิ้นผมก็สอดแทรกเข้าไปไล้เลียลิ้นเล็กๆนั่นอย่างหยอกเย้า น้องนัทเผลอเอาลิ้นตามลิ้นผมออกมาผมก็จัดการดูดดึงจนน้ำใสๆไหลย้อยจากมุมปากลงมาถึงคอ
ผมละจากริมฝีปากหวานนั้นแล้วลากลิ้นไล้เลียลงมาตามแนวลำคอขาวเนียน กดจูบให้มีร่องรอยแดงๆนิดหน่อยน้องนัทก็ครางหลับตาเคลิ้มไปกับผม ฝ่ามือผมไม่รอช้ามันเลื่อนไปปลดกางเกงน้องนัทออกอย่างรีบเร่ง ท่อนลำของน้องนัทชี้เด่แม้จะไม่เต็มที่แต่เดี๋ยวผมจะจัดการมันเอง
"อ้ะ...พี่เฟย์ โอ้....ซี้ด.....ผม...พอแล้วพี่...อ้ะ...อ้ะ"
ผมตวัดลิ้นเลียยอดอกสีชมพูเล็กๆนั่นอย่างหยอกเย้า มืออีกข้างก็บีบขย้ำยอดอกอีกข้าง มือน้องนัททั้งดึงทั้งขยี้เส้นผมของผมจนแสบหนังหัวเลยครับ อีกมือผมเลื้อยลงไปยังท่อนลำของน้องนัทแล้วกำรูดแรงๆไม่ให้น้องเขาตั้งตัว
"อ้ะ พี่เฟย์ โอ๊ย....เสียวจัง....อ้ะ...อ้ะ...พี่เฟย์ช้าหน่อยผม....อ้ะ...อู้ว"
ผมตาลายเมื่อได้ยินเสียงครางจากปากน้องนัทเลยอดไม่ได้ที่จะดูดเสียงหวานมาชิมบ้าง ผมหยิบเจลมาบีบใส่มือจนชุ่มแล้วนวดวนๆรอบรูสวยๆจนน้องนัทอ้าปากครางเสียงหวานแล้วผมก็สอดนิ้วเข้าไปสองนิ้ว น้องนัทสะดุ้งลืมตามองผมอย่างขอร้อง
"พะ...พี่เฟย์ ไม่เอานะครับ ผมกลัว....อ่ะ...อย่า...อ่ะ...อ๊าว"
แหม น้องนัทร้องครางเป็นแมวน้อยเลยเชียวเมื่อผมขยับนิ้วครูดผนังนุ่มด้านในเร็วๆจนมันสัมผัสได้ถึงจุดกระสันน้องนัทก็ขยับก้นตามจังหวะมือผม จนผมเห็นว่าน้องชายผมเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันผมเลยชักมือออกแล้วงัดเฟย์ที่ไม่น้อยออกมาลืมตาดูโลก มันผงกหัวหงึกๆเมื่อเห็นรูสีสวยอยู่ตรงหน้า ผมอยากรู้สึกเหนือกว่าน้องๆให้เขาอยู่ใต้อาณัติของผม
"อึก! พี่เฟย์ มันแน่นจังครับ เบาๆหน่อยนะครับ"
ผมจ่อท่อนลำเข้าไปในรูน้องนัทแล้วกดเข้าไปได้นิดเดียวน้องนัทก็ทำหน้าเบี้ยวเอามือยันท้องผมไว้ไม่ให้ขยับ ผมเองก็เสียวจนแทบแตกเมื่อรูน้องนัทขมิบตอดถี่ๆหัวท่อนลำของผม
"อ้ะ...อ้ะ...อย่าเพิ่งขยับ....ผม....อื้อ! อ้ะ....อ้ะ...."
ผมดันท่อนลำเข้าไปจนสุดโคน ข้างในรูน้องนัทตอดผมตึบๆเลยครับ แถมน้องนัทยังกัดปากกลั้นเสียงครางอีก เซ็กซี่สัสๆ ผมทนไม่ไหวเลยดึงออกมาเกือบสุดแล้วกระแทกเข้าไปใหม่ น้องนัทอ้าปากค้างร้องเสียงหลงเลย ผมไม่รอน้องเขาแล้วครับดึงออกมาอีกแล้วกระแทกเข้าไปแน่นๆเน้นๆจนน้องนัทจิกเล็บเข้ากับแขนผมแน่น ปากก็ร้องครางไม่ลืมหูลืมตา
"อ้ะ...อ่ะ...อ้ะ....อ๊า....อ๊า.....อย่า....อ๊า....ช้าๆ ผม....อ๊ะ...อึ๊ก!"
น้องนัทยกมือขึ้นกอดคอผมพร้อมทั้งกัดไหล่ผมระบายความเสียว หน้าตาน้องนัทแดงก่ำแถมน้องนัทยังขมิบบีบรัดท่อนลำผมแน่นอีก ผมกระหน่ำซอยน้องนัทเร็วๆแล้วรูดท่อนลำให้น้องนัทไปด้วย ลิ้นและปากผมก็ไม่อยู่เฉยดูดเลียใบหูแดงๆเล่น จนกระทั่งผมรู้สึกได้ถึงแรงเกร็งของน้องนัทผมก็ยกตัวน้องนัทขึ้นนั่งแล้วจับเอวน้องนัทกระแทกลงส่วนผมก็สวนเอวขึ้นจนน้องปล่อยปากจากไหล่ผมแล้วร้องลั่น
"อ๊า....พี่เฟย์ ผมจะ....อ๊ะ.....อ๊า...."
"อู้ว.....อา.....น้องนัทสุดยอดจริงๆครับ"
ผมกระแทกตัวเข้าไปลึกสุดๆแล้วท่อนลำผมก็กระตุกหงึกๆก่อนจะฉีดน้ำพุ่งกระฉูดเข้าไปในร่องเสียวของน้องนัทจนหมด น้องนัทเองก็แตกเลอะเทอะเต็มหน้าท้องเลยไปถึงอกผมเลยครับ แล้วน้องนัทก็ตัวอ่อนหล่นทับมานอนบนตัวผม น้องเขาหายใจหอบแฮ่กๆ หูหัวแดงก่ำ
ผมลูบหัวน้องนัทปลอบโยน น้องเขานอนหลับตานิ่งลมหายใจค่อยๆปรับคืนสภาพเดิมแต่น้องซันที่นอนหลับตาอยู่ข้างๆหันหน้าหนี คิ้วเข้มขมวดแน่น ใบหน้าแดงก่ำสองขางอขึ้นมาปิดลำตัว ผมจูบหน้าผากน้องนัทอีกครั้งแล้วขยับออกจากตัวน้องเขา ของเหลวที่ผมปล่อยไว้ข้างในตัวน้องนัทไหลซึมออกมาตามซอกขาเลอะที่นอนเป็นวง
ผมขยับมาคล่อมตัวน้องซัน น้องเขาสะดุ้งขยับตัวหนีแต่ไม่ยอมลืมตามองผม ได้เลยอยากเล่นแบบนี้ใช่มั้ย
ผมก้มหน้าลงเลียยอดอกสีจางเล่น ดูดเม้ม ไล้วนแล้วกัดดึงเล่น น้องซันขดตัวหนีแม้จะมีบางครั้งที่เผลอตัวแอ่นหน้าอกให้ผมดูดก็ตาม ผมลากลิ้นและปากวนไปมาช่วงลำตัวเรื่อยๆจนน้องซันหลุดครางออกมาผมก็สอดตัวเข้าไปกลางหว่างขาน้องซัน สองมือผมแยกขาน้องเขาออกกว้างเพื่อให้รูสวรรค์เด่นชัด น้องซันผวาเฮือกลืมตามามองผมหวาดๆ
"ยะ....อย่านะ ผมขอล่ะพี่.....ปล่อยผมไปเถอะ ผมจะไม่ด่าไม่ก้าวร้าวกับพี่เฟย์อีกแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะครับ"
น้องซันร้องขอเสียงสั่นเมื่อผมยกขาน้องซันขึ้นไปพาดไว้บนหัว ผมหยิบเข็มขัดของน้องนัทขึ้นมาแล้วมัดขาข้างหนึ่งของน้องซันไว้กับหัวเตียงกลายเป็นท่าเสียสาว เอ้ย! ท่าเสียหนุ่มที่เซ็กซี่สุดๆ ท่านี้ทำให้น้องซันไม่อาจยกขาลงมาได้รูสวรรค์สีสวยลอยเด่นชัดคาตาผม เห็นกระทั่งขนอ่อนๆที่ขึ้นมาเล็กน้อยบริเวณนั้นและกลีบแต่ละกลีบที่ขมิบน้อยๆนั่น
"น้องซันครับ อย่ากลัวไปเลยนะครับพี่เฟย์จะมอบความสุขให้น้องซัน ยอมเป็นเมียพี่ดีๆ ว่าง่ายๆดีกว่านะครับ"
ผมก้มลงแหวกก้นของน้องซันออกแล้วใช้ลิ้นตวัดเลียรอบๆรูอย่างกระหาย ทุกครั้งที่ลิ้นของผมลากผ่านรูของน้องเขาจะขมิบๆ ผมนี่แค่มองก็เสียวเแปล๊บไปหมดแล้ว ผมจิกลิ้นแยงเข้าไปในรูนั้นแต่น้องซันเกร็งมันไว้ทำให้ผมเข้าไปไม่ได้ ผมใช้นิ้วดันร่องแล้วแหวกรูน้องเขาออก แยงลิ้นเข้าไปในรูแล้วดึงเข้าดึงออก น้องซันขยับก้นหนีลิ้นผมจนก้นลอยไม่ติดที่นอนเลยครับ
"อย่า....อ้ะ....พอ....พี่เฟย์....อย่า...อ้ะ....ขอร้อง....อ้ะ....จะ...ฮือ...อ๊ะ!"
ผมทนไม่ไหวแล้วครับสอดสองนิ้วเข้าไปในรูฟิตๆนั่นทันที จากตอนแรกน้องซันขยับก้นรับตอนนี้กลายเป็นสะดุ้งหนีทันทีเลย ผมก็ตามเข้าไปแทงๆจนน้องซันสั่นไปทั้งตัว หน้าตาน้องซันเหยเกด้วยความเสียวเพราะผมเน้นย้ำแค่ตรงจุดกระสัน ผมกระแทกๆพยายามงอนิ้วครูดผนังนุ่มอุ่นให้มากที่สุด น้องซันกระตุกเป็นพักๆ ท่อนลำของน้องซันตั้งชันปลายมีน้ำใสไหลเยิ้มลงมาเป็นสาย
ผมก้มลงลากลิ้นชิมน้ำของน้องซันก่อนจะครอบปากลงไปดูดไม่นานน้องซันก็เกร็งตัวขึ้นพยายามเด้งเอวสวนเข้าปากผม นั่นแปลว่าน้องซันจะไม่ไหวแล้ว ผมละปากออกน้องซันครางฮือเลยครับ เหมือนจะถึงแต่ค้างอยู่กลางทาง
ผมผละจากน้องซันไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงหยิบบางสิ่งออกมา มันมีลักษณะเป็นแท่งใสยาวตรงปลายมีกล่องมอเตอร์ ผมจับท่อนลำของน้องซันตั้งตรงแล้วแหย่แท่งใสลงไปในรูท่อน้องซันดิ้นพล่านร้องดังลั่น
"โอ๊ย! พี่ทำอะไรวะ มันเจ็บเอาออกนะโว้ย! โอ๊ะ.....อู๊ว......เอาออก.....อ้ะ....อ้ะ....ซี้ด....เจ็บ"
ผมดันแท่งใสลงไปจนเกือบสุดแล้วแช่ไว้ก่อนจะเปิดสวิทต์ให้เครื่องมือทำงาน แท่งใสที่เสียบคารูท่อท่อนลำนั้นสั่นสะเทือนจนท่อนลำของน้องซันสั่นหงึกๆ หน้าท้องเกร็งแน่น ปากแดงๆของน้องซันอ้าค้างร้องครางลั่น
ผมบีบเจลใส่ท่อนลำของผมอีกหน่อยแล้วยกก้นน้องซันลอยขึ้นจ่อให้ตรงรูสวาทแล้วยัดเข้าไปเร็วๆแต่มันเข้าไม่หมดเข้าไปได้แค่เกือบครึ่งเอง ผมคาไว้แล้วผ่อนลมหายใจคลายความเครียดเกร็งลงบ้างเพราะข้างในตัวน้องเขาตอดท่อนลำผมตึบๆจนผมเกือบแตกเลย ดีว่าผมเสร็จไปแล้วรอบหนึ่งเลยยังทนได้ น้องซันอ้าปากค้างแต่ไม่มีเสียงออกมา เสียงหอบหายใจของน้องซันทำเอาผมเกือบสงสารแต่ความอยากมันทำให้ผมต้องยัดเยียดตัวเข้าไปอีกเกือบสุดแล้วๆ
"อุก....อย่าเพิ่งมันจุก....เอาออก...แฮ่กๆ....พี่ครับเอามันออกให้ผมที ผมขอร้อง...ผมไม่ไหวแล้ว...พี่....ฮึก! พี่เฟย์....อื๊ืือ....อื้ม...."
น้องซันสั่นไปทั้งตัวอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน น้ำตาไหลนองหน้าจนหมอนเปียกไปหมด ผมอ่อนใจดึงแท่งใสออกจากปลายท่อท่อนลำ พอปลายแท่งหลุดออกมาน้องซันก็น้ำแตกพุ่งกระฉอกตามมาติดๆ
"อ้ะ.....อ๊า......"
น้องซันหอบแฮ่กๆน่าสงสาร แต่ว่าผมยังไม่ทันได้โยกเลยนี่ครับ ผมสอดแท่งใสเข้าไปเบียดกันในรูน้องซันแล้วเปิดสวิทต์เปลี่ยนเบอร์เป็นเบอร์ 3 น้องซันกระตุกขึ้นแล้วร้องครางใหญ่เลย เอวก็ส่ายไปมาผมซูดปากด้วยความเสียวแล้วโยกตัวเนิบๆ
"อ้ะ....อ้ะ.....อ้ะ.....พี่.....อ๊ะ....อ๊ะ.....อีก.....อ๊ะ....."
ผมแกล้งขยับช้าๆเนิบๆจนน้องเขาร้องประท้วงผมยิ้มเลยครับสาวออกมาจนเกือบสุดลำแล้วเด้งเอวสวนเข้าไปจนมิดโคนทำแบบนี้ไปเรื่อยๆเพิ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนน้องเขาตัวสั่นคลอนไปกับแรงกระแทกของผม
ป้าบๆๆๆๆ
"อ๊า....อ๊า.....อ๊า....เร็ว ผมจะ.....อ๊า....อ๊า....."
ผมจับเอวน้องซันแน่นแล้วซอยเข้าถี่ๆเลยครับ น้ำลื่นๆไหลออกมาจากรูน้องซันไหลเยิ้มหยดลงบนที่นอนจนแฉะไปหมด ผมดึงแท่งใสออกจากรูน้องซันแล้วซอยถี่ๆมิดลำแต่สงสัยจะแรงไปน้องซันสะดุ้งถอยหนีจนท่อนลำผมเกือบหลุดออกมา ผมกดตัวน้องไว้แล้วจัดการเผด็จศึกขั้นสุดท้าย
ปึกๆๆป้าบๆๆ
"โอ้ว....น้องซันสุดยอดเลยพี่จะถึงแล้วๆ โอ้ว มาแล้วๆ"
"พี่ อ้ะ........ผมก็จะ.....อีกนิด....พี่เฟย์...อึ๊.....อู๊ยยยย...."
"อ้ะ....อ๊ะ.....อ๊ะ.....อ๊ะ....อ๊า!....."
"โอ๊ะ.....อ่า.....อู้ว สุดยอด มาแล้วๆ อาส์!"
ผมกับน้องซันแหกปากร้องครางดังลั่น ผมแทงเข้าไปลึกๆแล้วกระตุกฉีดน้ำเข้าไปในรูของน้องซันแล้วซอยต่อให้มันหายเสียว ส่วนน้องซันกระตุกเกร็งพ่นน้ำมาเต็มหน้าท้องตัวเองมีกระเด็นไปเปรอะหน้าน้องเขานิดหน่อย ผมลามเลียหน้าน้องเขาจนหมด แล้วดึงท่อนลำตัวเองออกมา น้ำเสียวของผมไหลทะลักออกมาตามซอกก้นงอนๆนั้นจนแฉะไปหมด ที่นอนของผมนี่ไม่ต้องพูดถึงสภาพยิ่งกว่าผ่านสงครามโลกมาเสียอีก
ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นมาแล้วนั่งลงแกะเข็มขัดออกจากมือและขาของน้องซัน จากนั้นก็เช็ดเนื้อตัวให้น้องซันที่ตอนนี้หมดสตินอนนิ่งไปแล้วเบาๆจากนั้นก็เช็ดตัวให้น้องนัทอีกเบาๆแล้วอุ้มทั้งสองคนไปอีกห้อง ผมวางพวกเขาลงกับเตียงสะอาดและห่มผ้าให้อย่างเบามือ ถึงแม้ว่าผมจะใช้วิธีสกปรกให้ได้น้องเขามาแต่ผมก็รักจริงนะครับ ผมกดจูบบนหน้าผากพวกเขาคนละทีก่อนจะดับไฟแล้วปิดประตู
พรุ่งนี้น้องเขาสองคนจะลุกไปเรียนไหวมั้ยนะ?
ผมล่ะกลุ้มใจจริงๆ อิๆ [^+++^]
จบตอนที่ 2 ฝนตกผมเปียก! ด้วยเลย แย่จัง ฮ่าๆๆ :hao6:
เห็นมีคนอยากให้สลับบทกัน งั้นผมขอผลโหวตตรงนี้หน่อยครับ :katai2-1:
กอดผมหนึ่งนาที ถ้าอยากให้พี่เฟย์กดสองหนุ่มต่อไป
หรือ :hao3:
หอมแก้มผมคนละหนึ่งนาที ถ้าอยากให้น้องนัทกับน้องซันจับพี่เฟย์กดบ้าง
ผมรอผลโหวตอยู่นะคร้าบบบ :katai1:
-
:katai1: สลับเลย อิ๊พี่เฟย์ มันเลว เดวก้อคงทิ้งน้องๆแน่นอน ชะนั้นต้องให้น้องๆเปนสามีมันด้วยมันจะได้ไม่กล้าทิ้ง :laugh:
แต่คิดไปคิดมา แล้วถ้าอิ๊เฟย์มันเปนแบบนี้ต่อไป แต่มันก้อน่าสงสารน้องๆอีกน่ะแหละ ไม่มีหลักประกันเลยว่าจะไม่โดนทิ้ง :z3: เลือกไม่ถูก เอาเปน หอมแก้มและกอดไปพร้อมๆกัน 10 นาทีไปเลย :mew1: :กอด1:
-
น้องๆโดนพี่เฟย์กินอีกแล้ว
-
ถ้าพี่เฟย์รักน้องจริงเรายอมหอมแก้มคนเขียน
ให้น้องกดพี่เฟย์เลยค่ะ ลุยโลด
-
สำหรับเรานะฮะ..
ขอ :กอด1: แล้วกันนะ
แบบว่า.. :hao5:
เอางี้แหละ เลือกไม่ถูก
-
มาเลยจ้าาเดี่ยวกอดและหอม นานๆเลยย 5555 :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :hao7: อยากเห็นน้องกดมั้ง ขอหนักๆให้สาสมกับที่ทำกับน้องไว้เยอะ
-
แม้ว่าผมจะใช้วิธีสกปรกให้ได้น้องเขามาแต่ผมก็รักจริงนะครับ>>>จะเชื่อได้มั้ยเนี่ยยยย
ขอ :กอด1: ล่ะกัน เพราะน้องซันอ่ะคงกดได้นะ แต่น้องนัทนี่คงไม่ไหว
ไม่รู้อ่ะแต่คิดว่าอย่างพี่เฟย์ ไม่น่าจะพลาดโดนน้องกดได้ จริงๆ อิอิ
-
:กอด1: :กอด1:
ให้น้องนัทกับน้องซัน กดพี่เฟย์บ้าง
-
ยังไงก็ได้ตามใจคนเขียน
จะสลับหรือไม่คนอ่านก็ฟินพอกัน
-
พี่เฟย์ต้องโดนเอาคืนบ้างค่ะ
ฟอด :o8:
-
จัดไป
-
กอดๆๆๆๆๆ
หอมๆๆๆๆๆ
จับนักเขียนกดซะดีมะเนี่ยตอนที่แล้วยังไม่ทันแห้งเลยเปียกอีกละไม่เป็นไรสู้สุดใจ
-
อยากเห็น 3P แบบพร้อมๆกันอ่ะ :pighaun:
-
หอมแก้มคนเขียน 10 นาทีเลย ณ จุดนี้ค่ะ5555555555555
ถ้าอีพี่มันโดนบ้างจะรู้สึกค่ะ หึๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
แอร๊ยยย ขอกอดก็พอค่ะ พี่เฟย์เป็นกดแล้วน่ารักดีง่ะ อยากเห็นซันเป็นฝ่ายโดน ปากดีนัก อิอิ
น่าจะมีสามคนบ้างเล่นแซนวิช ซันอยู่ล่าง โดนกระทำไปซะแก เฟย์ตรงกลางจิ้มซันโดนนัทเสียบ
นัทให้เสียบได้เพราะนิสัยดี พูดจาดีเข้าหูค่ะ! :laugh:
***เพิ่มเติมๆ ส่วนนึงที่ชอบเรื่องนี้ เพราะว่าคนดำเนินเรื่องเป็นรุกอ่ะ ค่อนข้างน้อยในเล้า- -
สุดท้ายแล้วแต่คนเขียนเลยค่า^^
-
หอมมมมม ฟอดดดด
อยากให้พี่เฟย์โดนกด เอาแบบหนักๆ ลุกไม่ขึ้นเลย
รอตอนต่อไปนะ
:hao6: :hao6:
-
เฟย์รักซันกับนัทจริง ๆ ใช่ไหม ซันก็จริง ๆ เลยทำไมไม่อ่อนให้เฟย์บ้าง นัทน่ารัก
-
อย่างนี้ต้องแก้แค้นคืน
-
ขอให้พี่เฟย์รุกตลอด แบบให้เฮียแกมีเมียสองคน คึคึ นะนะ :กอด1:
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
เราขอแซนด์วิชดีฝ่า แบบว่าน้องนัทรับน้องซันรุกแล้วพี่เฟย์รุกน้องซันพร้อมกับ
//หื่นไปปะ// แบบว่าเป็นทรีซั่มในฝันเลยอ่า :hao6: :hao6:
ขอโทษนะน้องนัท ณ โมเม้นต์นี้เทียบกันแล้วน้องซันมันเหมาะที่จะเป็นรับ+รุกมากกว่าอ่ะ......
:oo1: :oo1:
-
:oni2: ตอพี่เฟย์พาเปียกกันถ้วนทั่วเลยอะ :jul1:
คิดว่ายังไงสองน้องก็คงหนีพี่เฟย์ไม่พ้นแน่นอน
เพราะพี่เค้าออกจะฉลาดปราดเปื่อง ไม่งั้นไม่เลวได้โล่ห์ขนาดนี้ (อุ้๊ย เผลอยอพี่เฟย์อีกล่ะ) 555
แนะนำให้สองน้องเปิดใจยอมรับในตอ เอ๊ยในตัวพี่เฟย์ดีกว่าไม่งั้นคลิปโดนแฉน๊า :m26:
เรื่องโหวตก็เลือกยากจัง งั้นเลือกกอดไป หอมไป ในเวลาเดียวได้ไหมอะ
ไม่ได้หื่นนะแต่คิดว่าเลือกแบบไหนก็ได้เปียกหมือนกันแหละจ้า o18
รอ รอตอนต่อไปค๊า :กอด1: :mew1: :pig4:
ปล.น้องนัท น้องซันสู้ ๆ ดูแลตัวเองด้วยน๊า :hao5:
-
ต้องพลัดกันจิ
ทั้งกอด ทั้งหอมเลย
ต้องให้น้องซัน น้องนัทเอาคืนบ้าง
รอลุ้นตอนหน้า อิอิ
-
รอจ้าาาา อ่านแล้ว 'เปียก' ตามชื่อเรื่องเลยครับ อิอิ
-
ว๊ากกกกกกกกก กั๊กๆๆๆๆ
พี่เฟย์ ร้ายจังนะคะ ฮ่าๆๆๆ
-
โอ๊ยยย!!! เพิ่งเปิดมาอ่านค่ะ
ขอรับบริจาคเลือด อิอิ :jul1:
ขอทั้งกอดทั้งหอมคนเขียนเลยได้มั๊ยคะ .. อร๊างงง~~
-.,-
-
เรื่องนี้ก็แจ่ม แต่ไม่ต้องสลับบทนะแบบนี้ดีแล้ว
-
กอดค่ะ ^_^ อยากให้พี่เฟย์กดตลอดไปเบยย :hao3:
-
ผมแบ่งบรรทัดไม่ได้มันเกินอ่ะ อ่านติดๆกันไปนะครับ :katai1:
ตอนที่ 3 พลาด! (ตายแน่กู)
นาฬิกาปลุกดังขึ้นผมรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเร่งด่วน ผมเดินเข้าครัวทำโจ๊กปูไว้ 2 ที่ เสร็จแล้วก็ไปค้นๆยาแก้ไข้แก้ปวดแก้อักเสบมาเตรียมไว้ เสร็จแล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อที่จะปลุกบรรดาเมียๆของผม
"อือ....อย่ามายุ่งนะ......ซันไม่กินนะครับ..."
ผมเขย่าปลุกน้องซันก่อน แหมเพิ่งเห็นน้องซันตอนงัวเงีย หน้ามุ่ยปากตูมยังกับเด็กๆเห็นแล้วอยากเอาท่อนลำของผมยัดปาก เฮ้ย!ไม่ได้ๆน้องมันยังเหนื่อยอยู่ อิๆ
"อือ....ตื่นแล้วครับหม่ามี้....จุ๊บๆ...."
แหง่ะ ผมเขย่าปลุกน้องนัท แต่น้องเขาดันครางแล้วลุกขึ้นมาจุ๊บแก้มผมสองทีแล้วล้มตัวลงนอนต่อ ทำเอาเฟย์น้อยคึกแต่เช้า ไหนๆก็ยังไม่อยากตื่นกันใช่มั้ยได้ๆ
ผมรูดซิบกางเกงตัวเองลงในเสี้ยววินาทีแล้วควักเฟย์มินิออกมาจ่อปากน้องซันที่เผยออ้าอยู่แล้วจัดการยัดเข้าปากน้องเขาเบาๆไม่ให้ตื่น อยากขี้เซากันนัก ผมจับหน้าน้องซันให้อมได้ถนัดๆแล้วค่อยๆแทงเข้าไปช้าๆ น้องซันครางอือแล้วกลืนน้ำลายปลายลิ้นตวัดพันท่อนลำของผมจนเสียวหัวลำ ผมเกร็งตัวซี้ดปากแล้วซอยถี่ๆ
สวบๆๆๆ
"อือ....อู้ว ปากน้องซันนี่อุ่นดีจริงๆทำเอาพี่เฟย์จะแตกแล้ว โอ้ๆๆ มาๆๆ"
ผมครางกระเส่าอยู่คนเดียวเลยครับ ซอยถี่ๆมีบ้างที่แทงลึกไปน้องซันจะสำลักเกือบตื่นผมต้องค้างเอาไว้รอจนน้องซันหลับอีกผมก็ซอยอีก กว่าจะแตกเล่นเอาลุ้นจนขนลุก สุดท้ายผมก็น้ำแตกคาปากไอ้น้องซันรูปหล่อผมดึงเฟย์มินิออกมาพร้อมทั้งน้ำเสียวของผมไหลเลอะลงมาตามมุมปากน้องซันทำเอาผมตั้งเด่อีกรอบ
นี่กูเซ็กจัดไปรึเปล่าวะ?
ผมกลัวน้องนัทเหงาเลยปีนขึ้นเตียงอีกฝั่งแล้วง้างปากน้องนัทออก ผมเสียบท่อนลำผมเข้าปากน้องนัทแล้วแช่ไว้ยังไม่ทันจะโยกผมก็สะดุ้งเมื่อน้องนัทดูดท่อนลำของผมจ๊วบๆเลย ผมเสียวมากแทบแตกอีกแล้วแต่กลั้นไว้ทัน ผมก้มมองหน้าน้องนัทไม่มีท่าทางจะตื่นสงสัยน้องเขาจะฝันว่าได้กินไอติมมั่งดูดใหญ่เลยแถมแรงด้วย
ผมทนไม่ไหวแล้วจับหัวน้องนัทให้นิ่งๆแล้วซอยถี่ๆรัวๆเลยครับ เสียวขนาดนี้ลักหลับไม่ไหวแล้วครับ ผมอัดเข้าปากน้องนัทจนเกือบสุดลำหลายครั้ง น้องนัทสำลักแล้วป่ายมือไปมาผมก็จับมือน้องเขาไว้แล้วอัดเน้นๆกระดกท่อนลำเข้าไปในคอน้องเขาลึกๆจนน้องเผลอกลืนลงไป เมื่อน้ำผมแตกจนสุดแล้วผมก็ดึงตัวเองออก น้ำเสียวของผมไหลล้นมุมปากน้องนัทเหมือนน้องซัน
ผมมองแล้วอยากจับมาแทงอีกจริงๆเลย ดูสิขนาดนี้แล้วน้องสองคนยังไม่ตื่นอีก ผมจัดการมุดผ้าห่มจับท่อนลำน้องนัทขึ้นมารูดขึ้นรูดลง อีกมือผมสอดเข้าไปลูบท่อนลำของน้องซัน จนน้องนัทและน้องซันเริ่มแข็งขึ้นมาผมก็ครอบปากลงไปแล้วดูดๆปลายท่อนลำ เล็มเลียขอบหยักแล้วเรื่อยลงไปยังถุงนุ่มนิ่มด้านล่าง ขบเล่นอีกนิดหน่อยน้องเขาก็เกร็งตัวขึ้นผมกลับมาครอบปากลงไปอีกรูดขึ้นลงเร็วๆจนได้ยินเสียงน้องนัทร้องขึ้นมาแล้วแตกเต็มปากผม ผมจัดการดูดเลียจนน้ำน้องนัทหมดเกลี้ยงแล้วหันมาเอ็นดูน้องซันบ้าง ท่อนลำน้องซันยังแข็งเกร็งทั้งยังอวบด้วยผมใช้ปลายลิ้นแตะๆหัวหยักก้นน้องเขาก็เด้งขึ้นมาเลยครับ
ผมลากลิ้นเลียทั่วท่อนลำแล้วรัวลิ้นลงถุงนุ่มนิ่มด้านล่าง ดูดมั่งอมมั่งจนท่อนลำของน้องซันแข็งโป๊ก ผมกลับมาแหย่ลิ้นลงไปในรูปลายท่อท่อนลำเล่น เสียงร้องครางอือ อาดังไม่หยุดผมครอบปากลงไปให้ลึกที่สุดแล้วตวัดลิ้นพันท่อนลำ ดูดๆแล้วรูดขึ้นลงเร็วๆไม่นานน้องซันก็เด้งตัวขึ้นมาแล้วพ่นน้ำเต็มปากผม มันหวานๆมันๆผมเลยเล็มเลียจนหมดเพื่อทำความสะอาดให้น้องเขาด้วย
ผมคลานออกมาจากผ้าห่มน้องสองคนยังคงนอนหน้าแดงไม่ยอมตื่น
ผมคว้ามือถือมาตั้งเวลาแล้ววางไว้หัวนอนน้องเขาจากนั้นก็เดินออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่แป๊บเดียวเสียงมือถือก็ดังขึ้นลั่นบ้านเพราะผมเปิดเสียงไว้จนสุด ผมยืนรอหน้าห้องไม่นานได้ยินเสียงสถบด่าเบาๆแล้วผมก็เคาะประตูพอเป็นพิธีแล้วเปิดเข้าไป
น้องซันนั่งหัวฟูยกแขนเช็ดคราบน้ำเสียวจากมุมปากตัวเองอย่างมึนงง ได้ยินเสียงสถบด่าว่าน้ำอะไรเหนียวๆเต็มปากเลยด้วย
ส่วนน้องนัททั้งขยี้ตาทั้งเช็ดปากวุ่นวายไปหมด ตาแดงๆเหมือนกระต่ายหรี่ปรือแค่ครึ่งเดียว ดูน่ารักน่าหมั่นเขี้ยวได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้น้องซัน ผมกระแอมนิดหน่อยเรียกสายตาของสองหนุ่มให้หันมาสนใจ
"พี่ให้เวลาอีก 30นาทีแต่งตัวให้เรียบร้อยพี่จะไปส่งที่มหา'ลัย แล้วอย่าให้พี่ต้องรอนานรู้ใช่มั้ยว่าขัดคำสั่งพี่ต้องเจอกับอะไร"
แล้วผมก็เดินมาหยิบมือถือแล้วเดินออกมานอกห้องด้วยมาดรุ่นพี่สุดโหดทั้งๆที่ความจริงผมไม่กล้าอยู่นานเพราะว่าน้องเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้นตั้งแต่เมื่อคืนเดี๋ยวก็พากันไม่ได้เข้าเรียนอีกวันหรอก ผมพยายามสงบจิตใจไม่ให้นึกถึงเสียงคราง ปากแดงๆ รูฟิตๆ ตาฉ่ำๆ โอ๊ย กูว่าจะไม่คิดแล้วเนี่ย -*-
30 นาทีตรงเป๊ะน้องเขาก็พากันเดินออกมาครับ หน้างี้บึ้งตึงเหลือเกินผมกวักมือเรียกน้องมานั่งที่โต๊ะอาหารแล้วผมก็ยกโจ๊กปูมาวางตรงหน้าน้องเขาครับ น้องซันหันไปมองหน้าน้องนัทอย่างแปลกใจ
"พี่เฟย์ นี่พี่ทำข้าวเช้าให้พวกผมเหรอครับ?"
น้องนัทเอ่ยปากถามแต่น้องซันเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างต้องการคำตอบ ดวงตาแป๋วแหววมองผมเป๋ง
น้องเอ้ย! อย่ามองกันยังงั้น เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหวลากตัวเข้าห้องแล้วแทงไม่ยั้งซะเลยหรอก!
ผมกลืนน้ำลายลงคอเอื้อก!
"ครับ เพราะน้องๆอาจจะไม่สบายได้ต้องทานยาก่อนไปเรียนแล้วจะทานยาได้ก็ต้องทานข้าวก่อน เพราะงั้นทานข้าวให้หมดนะครับแล้วพี่จะเอายามาให้"
ผมบอก น้องซันก้มมองโจ๊กตรงหน้าสีหน้าลังเลแต่สุดท้ายก็ตักมันเข้าปาก น้องนัทเห็นเพื่อนกินก็เลยหยิบช้อนตักกินบ้าง น้องนัททำตาโตแล้วเผลอพูดเบาๆว่า อร่อย ผมยิ้มนิดๆแล้วเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาสองแก้วพร้อมด้วยยาสองชุด ผมนี่อะไรๆก็ต้องขอสองครับ -0-
"นี่ยาแก้ไข้กับยาแก้อักเสบ ทานเข้าไปครับแล้วดื่มน้ำตามเยอะๆด้วยนะครับ"
ผมส่งยาให้น้องนัทมองยาชั่งใจอยู่นานแล้วกรอกปากเข้าไปตามสั่งแต่น้องซันน่ะสิ นั่งมองยาไม่ยอมหยิบมันขึ้นมากิน ผมเริ่มหงุดหงิดอีกครั้งน้องซันนี่ชอบขัดผมอยู่เรื่อยเลยทำไมกันนะ
"น้องซัน ทำไมไม่ทานยาครับ"
"ไม่ทาน! มีไรป่ะ!"
แบบนี้เขาเรียกดื้อครับ ผมบอกให้น้องนัทออกไปรอที่รถ น้องนัทดูลังเลแต่พอผมดุอีกครั้งก็ยอมออกไปแต่โดยดี น้องซันจะลุกออกไปตามเพื่อนแต่ผมรวบเอวน้องมากอดไว้แล้วกดหน้าเข้ามาใกล้ น้องซันพยายามเบี่ยงหน้าหนี
"น้องซันทำไมชอบดื้อกับพี่จังเลยครับ พี่ให้ทานยาเพราะพี่เป็นห่วง ทานยาเถอะนะครับ"
"ไม่กิน! ยังไงกู...ผะ...ผมก็ไม่กิน!"
น้องซันเปลี่ยนคำแทนตัวอย่างรวดเร็วเมื่อผมรัดเอวน้องเขาแน่นขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดไม่สุภาพ น้องซันก้มหน้าหลบจมูกกับปากผมที่ไซร้ไปทั่วหน้าอย่างลำบาก
"ทำไมไม่ทานยา บอกพี่หน่อยได้ไหมครับน้องซัน"
"ก็มัน.....มันขม...."
น้องซันเอ่ยเสียงเบาผมนิ่งชะงักเพราะความคาดไม่ถึง น้องซันหนุ่มหน้าหล่อลุคนักเลงนักเรียนกลัวการกินยานี่นะ? ทำไม น้องมันมีมุมน่ารักแบบไม่เข้ากับท่าทางที่เจ้าตัวพยายามแสดงออกนักล่ะ ผมยิ่งหลงรักมากกว่าเดิมอีกแล้ว ผมคว้ายามากรอกปากตัวเอง กระดกแก้วน้ำเข้าปาก มือผมจับอยู่ที่ท้ายทอยแล้วประกบปากลง น้องซันสะดุ้งแล้วอ้าปากขึ้นมาเตรียมโวยวาย
เข้าทางผมสิครับ ผมค่อยๆปล่อยให้เม็ดยาและน้ำไหลลงคอน้องเขาช้าๆกลัวน้องเขาสำลัก จวบจนน้องเขากลืนยาลงไปหมดแล้วผมก็ถือโอกาสกวาดลิ้นชิมปากนุ่มๆของน้องเขาอีกหน่อย น้องซันตีแขนผมประท้วงผมเลยถอยออกมาอย่างเสียดาย
"อืม ดื่มน้ำอีกหน่อยดีกว่านะครับน้องซัน"
ผมคว้าแก้วน้ำที่เหลือส่งให้น้องซัน น้องเขาก้มหน้างุดรับไปดื่มจนหมดโดยไม่ยอมพูดอะไรอีก ผมแอบเห็นหูเล็กๆนั้นแดงก่ำ น่ารักจริงๆลากเข้าห้องนอนแทงสักรอบก่อนดีมั้ยนะ -0-
"พี่...คือผมว่า...เราจะไปเรียนคาบแรกไม่ทันแล้วนะครับ"
น้องซันเตือนสติผม อ้าว? จริงด้วยจะสายอยู่แล้วเนี่ย น้องๆมันมีเรียนตอนเช้าเสียด้วย ผมคว้ากระเป๋าเรียนของผมกับของน้องซันมาพาดไหล่ อีกมือคว้ากุญแจรถ เห็นน้องเขายังยืนงงผมเลยคว้ามือน้องซันวิ่งมาขึ้นรถซึ่งน้องนัทยืนรออยู่ ยังเหมือนเดิมครับ น้องนัทนั่งหน้า น้องซันนั่งหลังแต่เงียบสงบปากสงบคำ
แปลกจังเลย เวลาน้องซันเงียบแบบนี้ผมเหงายังไงบอกไม่ถูกเลยแฮะ?
เหลืออีก 10 นาทีจะเข้าคลาสผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดใต้ตึกเรียนของน้องเขาเลยกันเสียเวลาเดิน ผมเปิดประตูรถออกมาเรียกสองหนุ่มก่อนที่เขาจะวิ่งขึ้นไปเรียน
"เที่ยงนี้รอพี่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวมารับไปทานข้าวกัน"
ผมไม่ฟังคำทักท้วงอะไรจากน้องๆรีบขึ้นรถกระชากตัวไปยังตึกเรียนของตัวเองทันที นี่กว่าจะไปถึงไอ้พวกเพื่อนตัวดีของผมนี่คงจะบ่นสรรเสริญผมไปรอบที่ล้านแปดแล้วล่ะ
ผมตีรถเข้าซองอย่างสวยงาม ท้ายรถปัดไปขูดต้นคูณนิดหน่อย อา.......ช่างแมร่งละกัน
ผมเปิดประตูรถลงมาเหล่าเพื่อนผู้มีจรรยาบรรณของรุ่นพี่...ถุ้ย! ก็พูดไปอย่างงั้นเอง พวกมันก็เหี้ยพอๆกับผมนี่แหละ (ไม่งั้นมันจะมาเป็นเพื่อนผมได้ยังไงล่ะครับ)
"ไอ้เฟย์ วันนี้หัดดริฟไถลต้นคูณนะมึง รีบไปตายไหนวะ"
คนแรกที่เอ่ยปากทักผมอย่างมีมารยาทคือ 'ไอ้ม่อน' หนุ่มหน้าเข้ม ผิวเข้ม....เข้มแม่งทุกอย่างในตัวมัน ไอ้เสือไบแห่งกลุ่ม ผมเงยหน้ามองมันก่อนจะส่งนิ้วกลางให้มัน
"กูนึกว่าต้นคูณมันเป็นมึงไงไอ้หมาม่อน!"
"พอๆพวกมึงเจอกันทีไรกัดกันยังกะเป็ด รีบขึ้นมาสิวะไอ้เฟย์ วันนี้มีคลาสนะเฟ้ย"
คนที่สองที่เรียกผมคือ 'ไอ้ยูเฟีย' ไอ้หน้าตี๋ขวัญใจเหล่าสาวแท้และสาวเทียม ผมพยักหน้าให้มันส่งๆ นิสัยมันซกมกไม่เข้ากับหน้าตา ผมอยากจะบอกสาวๆเหลือเกินว่าหลงผิดซะแล้วนะครับ ไอ้ม่อนซะอีกที่สะอาดจัดตรงข้ามกับสีผิวมันเลย เฮ้อ.....
ผมลากตัวเองขึ้นห้องได้ก็เจอพวกมันสี่ตัวนั่งเหยียดแข้งเหยียดขาเต็มพื้นที่ท้ายห้อง ผมคิดว่าการเป็นเด็กหลังห้องคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการโดนมองว่าแย่จากสายตารอบข้าง
ผมเห็นชายหนุ่มอีกคนในกลุ่มผมนั่งเล่นมือถืออย่างเมามัน ทรงผมแหวกแนวกับสีผมสีส้มชมพูบนหัวมันทำให้มันดูเหมือนหลุดมาจากนอกโลก
"ไอ้เป็ดมันเล่นอะไรอยู่วะ"
ครับไอ้หัวสีนั่นคือ 'ไอ้เป็ด' เพื่อนลำดับที่สามของผม มันเงยหน้าทัก 'โย่ว' ผมคำเดียวแล้วหันกลับไปสนใจมือถือเส็งเคร็งของมันต่อ แหม ไอ้เพื่อนเวง
"มันได้ไลน์สาวมาอ่ะดิเลยนั่งจีบกันอยู่เนี่ย มึงอย่าไปยุ่งกับมันเลย มึงมาเล่าให้พวกกูฟังดีกว่าว่าเมื่อคืนและเมื่อคืนก่อนเกิดอะไรขึ้น"
ไอ้หนุ่มหน้าหล่อ ผิวขาว ตัวบาง ปากแดง ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนผมล่ะก็ผมอาจจะเอามันทำเมียไปตั้งนานแล้วก็ได้นะเนี่ย ไอ้นี่คือ 'ไอ้ซูกัส' ไอ้คนสวยประจำกลุ่มผม แต่อย่าไปชมว่ามันสวยต่อหน้านะครับ เดี๋ยวได้ตาแหกกันแน่ๆ
"ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าถามมากเรื่องของมึงกับไอ้เด็กที่ชื่อ ฮอลล์ กูยังไม่ถามมึงเลยนะ!"
ได้ผล ไอ้ซูกัสปิดปากเงียบเลย ผมเหล่มองหน้ามัน หน้างี้แดงเถือกเลย แสดงว่าระหว่างมันกับไอ้เด็กที่ชื่อฮอลล์คงจะมีซัมติงรองอะไรเกิดขึ้นแน่ๆอ่ะ อยากรู้เหมือนกันแฮะ จะว่าไปคงจะเข้ากันพิลึก ซูกัสลูกอมเคี้ยวนุ่มกับฮอลล์ลูกอมหวานเย็นชุ่มคอ หึๆๆ
"ไอ้ซูกัสไม่ถามงั้นกูถามได้ใช่ป่ะ งั้นกูขอใช้สิทธ์เพื่อนถามมึงว่าน้องคนที่มึงเคยบอกพวกกูไว้ เสร็จมึงแล้วล่ะสิ"
อ้าว ยังมีไอ้หมาม่อนอยู่อีก อืม เลี่ยงยังไงดีนะ อ๋อ รู้แล้ว!
"ไอ้หมาม่อน เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำผับเมื่อคืนวานนั้นมึงจะให้กูไขข้อข้องใจด้วยใช่มั้ย?"
"อะ....อะไร ห้องน้ำเหี้ยไรกูไม่รู้เรื่อง เบื่อมึงว่ะกูไม่สนใจมึงแล้ว"
ไอ้หมาม่อนคว้ามือถือมาเสียบหูฟังเพลงไม่หันมาสนใจผมอีก แหมๆทำกลบเกลื่อนกูรู้หรอกน่า ผมยิ้มเย็นอีกครั้งเมื่อไอ้ยูเฟียมันมานั่งจ้องหน้าผมยิ้มๆอย่างรู้ทันพอผมจะเปิดปากพูดมันก็ยกนิ้วมาส่ายไปมาหน้าผม
"อย่ามาพูดกูไม่มีเรื่องอะไรให้มึงแฉหรอกไอ้เฟย์ รู้ใช่มั้ยว่ากูเป็นคนยังไงหรือต่อให้มีกูก็ไม่แคร์ถ้ามึงอยากจะแฉ แต่ระวังกูเล่นมึงคืนล่ะกัน เอาล่ะ ทีนี้เล่าให้กูฟัง!"
ไอ้เหี้ยยูเฟีย ไอ้เพื่อนเวรตะไล มึงแม่งไม่มีจุดอ่อนให้กูเล่นมั่งเล้ย กูงอล ไอ้ตับห่าน!
"เฮ้อ ในกลุ่มเรามีมึงนี่แหละที่กูเกลียดขี้หน้ามึงชะมัด"
"ช่างมึงดิ เล่ามาๆ"
"คือว่า.."
พอผมเปิดปากขึ้นประโยค เสียงอาจารย์ก็เดินเข้ามา สรุปว่าผมก็ยังไม่ได้เล่า ไม่ใช่ว่าเพราะพวกผมตั้งใจเรียนหรอกนะแต่เป็นเพราะว่าผมเบี่ยงเบนประเด็นให้ไอ้ยูเฟียมันสนใจอาจารย์ทรงภูเขาไฟได้สำเร็จก็เท่านั้นเอง
เที่ยงแล้วผมรีบกวาดทุกอย่างลงกระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกนอกห้องคนแรกแต่ดันหงายหลังล้มโครมเมื่อมีมือเกี่ยวคอเสื้อผมไว้จากด้านหลัง
"ไอ้เหี้ยยูฟัก! จะดึงกูไว้ทำผะ...พ่อมึงรึไง!"
เกือบไป เกือบหลุด 'ผัว' ไปแล้ว คนเยอะแยะซะด้วย ไอ้ยูเฟียเลิกคิ้วมองผม
"กูชื่อยูเฟียนะไอ้ฟัก!"
ผมเหงื่อตก ไอ้ยูเฟียเปลี่ยนชื่อผมคืนมั่ง ผมลุกขึ้นปัดๆกางเกงแล้วหันมามองพวกมันสี่ตัว เอ้ย! สี่คนอย่างหงุดหงิด
"กูไม่ว่างมาเล่นต่อคำกูรีบ!"
ผมกำลังก้าวเท้าออกไปก็โดนมันคว้าคอเสื้ออีกครั้ง แม่งกูจะแดกหัวพวกมึงแล้วนะ เดี๋ยวน้องๆสุดที่รักของกูรอนานหิวข้าวกระเพาะรั่วใครจะรับผิดชอบ ไอ้สลัดผัก!
"มึงจะรีบไปไหนวะ ไปแดกข้าวด้วยกันหน่อยดิ๊!"
ไอ้หมาม่อนกระโดดมากอดคอผม แหม ตัวยังกะควายพิงมาได้เอวกูเกือบหัก ไอ้เป็ดยังคงยืนเล่นไลน์อย่างเมามันส่วนไอ้ซูกัสนั่งอมจูป้าจุ๊บแก้มป่อง ไอ้ยูเฟียกอดอกมองหน้าผม
"พวกมึงฟังกูนะ กู-จะ-ไป-แดก-ข้าว-กับเมีย! รู้แล้วก็ปล่อยกูได้แล้วไอ้เหี้ยเอ้ย!"
ผมไม่สนใจสีหน้าเหวอแดกของพวกมันแต่อย่างใด สะบัดตัวหลุดมาได้ผมก็รีบวิ่งขึ้นรถขับกระชากตัวออกอย่างเร็วขืนชักช้าน้องมันโกรธผมจะทำไง ตอนเอารถออกกระโปรงหลังรถขูดถังขยะอีกรอบ กูเปลี่ยนรถแน่ๆไอ้สัส!
ผมรีบเร่งขับเข้ามาจอดใต้ตึกเรียนของน้องเขาและคอยจ้องมองน้องๆแต่ละคนที่เดินลงมาเรื่อยๆแต่.......
ไม่มี!? น้องนัทกับน้องซันอยู่หนายยยย กูทึ้งหัวตัวเองแล้วกรีดร้องในใจ
หรือว่ากูมาช้า!?
ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูตอนนี้เที่ยงครึ่งไปแล้วแต่ผมออกมาตั้งแต่เที่ยงตรงนะ แล้วทำไมน้องเขายังไม่ลงมาอีกผมหงุดหงิดมากขึ้น หนุ่มๆรุ่นน้องน่ารักหลายคนที่เดินผ่านไปมาไม่ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นเลย แม้ว่ามันจะเป็นอาหารตาที่ดีก็ตามแต่กระเพาะผมยังว่างเปล่านะครับ พูดแล้วมันเศร้า TwT
ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์ก่อนจะชะงัก!
ลืมไปกูไม่มีเบอร์น้องๆเขานี่หว่า!? ตายห่า ทำไงดีวะเป็นไงเป็นกันผมตัดสินใจเดินขึ้นไปบนตึกเรียนน้องปีหนึ่ง ไล่หาทีละห้องทีละชั้นแต่ก็ไม่เจอ ผมกำมือแน่นพยายามสงบสติอารมณ์ น้องมันกล้าท้าทายผมกลับไปเจอดีแน่ๆ
ผมลงไปรอที่รถอารมณ์หิวมันหายไปหมดแล้วแทนด้วยอารมณ์อยากฆ่าคน ผมนั่งรอจนหมดเวลาพักเที่ยง ผมโทรไปบอกไอ้หมาม่อนว่าจะกลับบ้านก่อนไม่เข้าคลาสช่วงบ่ายมันก็แซวว่าไปกินข้าวกับเมียเลยจะไปกินตับต่อใช่มั้ย แต่ผมไม่มีอารมณ์มาคุยเล่นเลยตัดสายแล้วรอ.....
สักพักผมก็เห็นเป้าหมาย น้องนัทกับน้องซันเดินมองซ้ายมองขวาแล้วรีบเดินขึ้นตึกเรียนไป ผมยกยิ้มเครียดรอจนกริ่งเริ่มเรียนดังขึ้นสักพักผมหยิบกระดาษประวัติน้องสองคนที่ผมได้มาตอนรับน้องติดมือขึ้นไปด้วยแล้วเคาะประตูพอเป็นมารยาท อาจารย์ผู้สอนมองผมอย่างแปลกใจแต่เป้าหมายของผมสองคนนี่สินั่งก้มหน้าหลบตาตัวสั่นเชียว
"ว่าไงนายเฟเลียน วิษากมลวิเศษ รุ่นพี่สุดหล่อมาตึกเรียนน้องปีหนึ่งมีอะไรรึเปล่า"
อาจารย์คนสวยเอ่ยถามผม แกรู้จักผมดีเลยครับเพราะผมเนี่ยเป็นต้นเหตุกรณีสาวตีกันแย่งผู้ชายบ่อยๆครับ อิๆ ภูมิใจนิดหน่อยแต่นี่ไม่ใช่เวลาครับ ผมหันไปไหว้อาจารย์คนสวยอย่างงดงามราวนางสาวไทย ฮ่าๆแล้วก็แหลเรื่องน้องสองคนนั้นว่าพ่อแม่น้องเขารู้จักกับผมแต่ว่าวันนี้ทางบ้านมีธุระด่วนพ่อแม่เขาให้ผมมาขออนุญาติจากอาจารย์พาตัวน้องเขากลับบ้านวันนี้แต่น้องเขาไม่กล้าบอกอาจารย์เขาเลยต้องมาบอกแทนและมารับน้องๆกลับบ้านด้วย ด้วยความที่เป็นรุ่นพี่และมีความประพฤติดีมาตลอดอาจารย์เลยปล่อยผมลากน้องสองคนออกมาจากห้องได้ง่ายๆ
ผมลากน้องสองคนยัดเข้ารถแล้วปิดประตูแรงๆ ผมรีบก้าวขึ้นไปนั่งแล้วขับกลับบ้านด้วยอารมณ์ครุกรุ่นด้วยความโมโห น้องนัทกับน้องซันก็นั่งเงียบมาตลอดทางแต่ก็ดีแล้วถ้าน้องหลุดพูดมาสักคำผมต้องหัวฟัดหัวเหวี่ยงปล้ำน้องเขาบนรถแน่ๆ
.
.
.
.
.
ต่อข้างล่างนะครับ
-
ต่อๆ (3)
ในที่สุดพวกผมก็กลับถึงบ้านโดยปลอดภัย ผมลากน้องสองคนเข้าบ้าน....ไม่สิผมไม่ได้ลากเข้าบ้านแต่ผมลากน้องเขาไปหลังบ้านพอถึงที่หมายผมก็เหวี่ยงน้องสองคนลงไปในสระน้ำ
"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรวะ กูว่ายน้ำไม่เป็นนะโว้ย!"
น้องซันแหกปากร้อง มือเกาะเพื่อนตัวเองแน่น น้องนัทเองก็ทำหน้าตกใจยกใหญ่คว้าเพื่อนไว้แทบไม่ทัน ผมยืนกอดอกมอง
"วันนี้พี่สั่งเราสองคนไว้ว่ายังไง!"
น้องซันมองหน้าเพื่อนแล้วก้มหน้างุด ปากบางๆขยับพูดอะไรเบาๆกับน้องนัทผมไม่ได้ยิน ผมตวาดถามซ้ำน้องสองคนสะดุ้งเฮือก!
"พวกผมไม่เห็นได้ยินพี่สั่งอะไรเลยนี่ครับ ใครจะไปรู้ว่าพี่รอพวกผมอยู่ล่ะ"
น้องนัทยอมเป็นหน่วยกล้าตายพูดออกมา ตาจ้องเขม็งมาที่ผม มือจับตัวเพื่อนแน่นผมยกยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ
"งั้นเหรอครับ น้องสองคนไม่ได้ยินที่พี่สั่งจริงๆเหรอครับ ได้ในเมื่อน้องๆยืนยันแบบนั้นพี่ก็อยากจะรู้นักว่าน้องๆจะปากแข็งแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน!"
ผมโกรธจริงๆแล้วครับ ถ้ามีเหตุผลอะไรบ้างอาจจะทำให้ผมเย็นลงบ้างแต่นี่เล่นเถียงข้างๆคูๆ ผมไม่ยอมครับ ผมเดินเร็วๆเข้าบ้านเปิดตู้เย็นงัดน้ำแข็งทั้งหมดที่มีใส่ถังน้ำแล้วหิ้วไปสาดลงสระ น้องมันร้องโวยวายครับ ไอ้น้องนัทพยายามพาเพื่อนมันว่ายเข้าฝั่งแต่ผมชี้หน้าสั่งห้ามเข้ามา น้องมันแช่น้ำได้ประมาณครึ่งชั่วโมงก็เริ่มหน้าซีดปากสั่นผมมองอย่างสะใจ
"พี่เฟย์ พี่จะฆ่าพวกผมรึไง! แค่พวกผมไม่กินข้าวกับพี่แค่นี้พี่ทำเป็นเรื่องใหญ่ พี่มีหัวคิดบ้างหรือเปล่าห๋า!"
น้องนัทตะโกนด่าผม แหม กล้าจริงๆตอนนี้น้องซันหงอเป็นลูกหมาเชียว หูลู่หางตกคงกลัวน้ำจริงๆ
ผมคว้าเบาะเป่าลมโยนลงไปแล้วตัวผมเองก็กระโดดลงไปในสระด้วย บรื้อ หนาวว่ะ -*-
"พี่จะทำอะไรอีกครับ"
น้องนัทถามอย่างไม่พอใจ ผมไม่พูดอะไรตรงเข้าหาน้องนัทคว้าตัวน้องซันเหวี่ยงไปเกาะเบาะเป่าลมที่ผมโยนลงมาเมื่อกี้น้องเขาทำหน้าแตกตื่นเลยคว้าเบาะแน่นไม่กระดิกแม้แต่ปลายนิ้ว ผมมองอย่างพอใจแล้วหันมาจัดการน้องนัทต่อ
"พอพี่ใจดีขึ้นมาหน่อยรู้สึกว่าน้องนัทจะไม่ค่อยเชื่อฟังพี่เท่าไรนะ สงสัยต้องฝึกกันใหม่กว่าจะเชื่อง!"
"ทำบ้าอะไรวะ ไอ้พี่เฟย์! ปล่อยกูนะ!"
ผมตรงเข้าล็อคตัวน้องนัทไว้แน่น ปลดกางเกงออกอย่างรวดเร็ว น้องนัทดูเหมือนจะขยับตัวไม่ค่อยถนัดเพราะตัวแช่ในน้ำเย็นจัดเป็นเวลานาน ผมลากตัวน้องนัทเข้าริมสระแล้วผลักน้องเขาให้ชนขอบสระ
"มึงจะทำเหี้ยอะไรไอ้เฟย์ ปล่อยกูนะไอ้เหี้ย ไอ้สัสนรก!"
"เดี๋ยวนี้เริ่มปากกล้าจังนะครับน้องนัท พี่จะฝึกน้องนัทให้เชื่องไงล่ะครับ เตรียมใจไว้เถอะ!"
ผมพูดเสียงเหี้ยมแล้วลูบมือไปยังยอดอกสีจางบีบขย้ำแรงๆจนน้องนัทร้องลั่นแล้วสถบด่า อีกมือผมลากลงไปยังท่อนลำของน้องนัทที่นิ่งสงบแต่คงเป็นเพราะน้ำมันเย็นจัดท่อนลำของน้องนัทเลยไม่ตอบสนองผมเลย
"ไอ้เกย์นรก! มึงปล่อยเพื่อนกูนะ กูจะเอาตำรวจมาลากคอมึงเข้าคุก!"
เสียงไอ้น้องซันดังแง่วๆอยู่ไม่ไกลแต่ผมไม่สนใจยังไงมันก็ทำอะไรผมไม่ได้ตอนนี้
ผมอาจจะด้วยความหน้ามืดผมสาวท่อนเนื้อตัวเองเร็วๆแล้วใช้สองมือแหวกก้นน้องนัทออกจ่อท่อนลำเข้าชิดลากถูๆไปมาน้องนัทพยายามสะบัดก้นหนีผมแต่ผมใช้สองขาหนีบขาน้องนัทไว้
"ไอ้เหี้ย อ๊ากกกกกก"
น้องนัทแหกปากร้องลั่นเมื่อผมสอดท่อนเนื้อตัวเองเข้าไปยังรูสวาทนั้นโดยแรง น้องนัทตัวสั่นระริกน้ำตาไหลเป็นทางผมหูอื้อไม่ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของน้องเขาด้วยซ้ำพอท่อนลำผมเข้าไปได้สุดผมก็จับเอวน้องนัทแน่นแล้วกระแทกเข้าไปถี่ๆ
"อ้ะ.....อ้ะ.....ไอ้สัส กูเจ็บ....อ๊ะ.....โอ๊ย....หยุด....อ๊ะ.....อั่ก..."
ผมขยับโยกเอวอย่างหน้ามืดตามัวแทงน้องเขาไม่ยั้งแรงเสียดสีมันทำให้ผมซูดปากคราง แรงขมิบตอดตลอดท่อนลำผมมากกว่าที่เคยเป็นทำให้ผมลืมยั้งตัวเองกระแทกเข้าไปป้าบๆๆจนน้องนัทร้องลั่นทั้งร้องครางแบบเสียวๆและร้องแบบเจ็บปวด
"อ๊า....อ๊ะ.....ซี้ดส์....อ๊ะ.....เจ็บ....โอ๊ะ....มันจะๆ.....อ๊า...."
"อึก....ใกล้แล้วๆ น้องนัทครับๆ พี่จะเสร็จแล้ว โอ้ว!"
"อี๊.....อย่า ระ....อ๊ะ....อ๊า!"
ผมกระแทกเข้าไปสุดๆแล้วกดแช่ไว้จนท่อนลำผมกระตุกฉีดน้ำเข้าไปในตัวน้องนัทจนหมดผมก็ดึงตัวเองออกน้ำในสระพลันมีสีแดงขึ้นมาเลยครับ ผมเอามือล้วงเข้าไปกวาดภายในรูน้องนัทเพื่อล้างด้านใน น้องนัทกระตุกตัวแล้วครางเบาๆ ผมอุ้มน้องนัทขึ้นจากสระแล้วเอาผ้าขนหนูแถวๆนั้นห่อตัวน้องเขาไว้หลายทบ จากนั้นน้องนัทก็หลับไปบนเก้าอี้ริมสระ ผมหันกลับมามองอีกคนที่หน้าซีดเกาะเบาะเป่าลมอย่างกระหาย
น้องซันที่เห็นทุกอย่างแบบติดขอบจอมองผมด้วยสีหน้าหวาดกลัวอย่างมากเขาพยายามเอามือกวักน้ำพาตัวเองเข้าไปฝั่งอีกด้านของสระน้ำ ผมลงน้ำอีกครั้งแล้วค่อยๆเข้าไปหาน้องซันช้าๆ น้องซันลนลานใหญ่เลยตีน้ำจนกระเด็นกระจัดกระจายแล้วเหตุการณ์ที่คาดไว้แล้วก็เกิดขึ้น
น้องซันลื่นตกจากเบาะไถลลงน้ำ น้องซันพยายามถีบตัวเองขึ้นมาและตีน้ำแต่ก็จมลงไปใหม่ผมตรงดิ่งเข้าไปคว้าตัวน้องซันมากอดไว้แน่น น้องเขาตัวสั่นสองมือกอดคอผมไว้แน่นหน้าตาหวาดกลัวสุดๆ
"ไงล่ะเก่งดีนัก พี่ปล่อยเราไว้ในนี้เลยดีมั้ย"
ผมพูดเสียงเหี้ยมแม้ใจจริงตอนนี้สงสารน้องมาก จากนักเลงมากลายเป็นลูกหมาตกน้ำหูลู่หางตกครางหงิงๆ
"อยะ.....อย่านะพี่ผมกลัวแล้ว ฮึกๆ ผมกลัวแล้วพี่พาผมขึ้นไปทีผมขอร้อง ฮือๆ"
น้องซันหลับหูหลับตากอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย โอกาสแบบนี้หายาก น้องซันไม่เคยที่จะเป็นฝ่ายเข้าใกล้ผมด้วยตัวเองแบบนี้มาก่อนมันทำให้ผมอยากยืดช่วงเวลานี้ออกไปอีกหน่อย ผมกระชับเอวน้องเขาเข้ามาเบียดชิดกับท่อนลำผมที่มันผงาดขึ้นมาถูไถเป้ากางเกงสแล็คเปียกๆของน้องซัน
"อ้ะ...พี่เฟย์ อย่าทำอะไรผมนะครับผมกลัว ฮึก"
ผมหมั่นเขี้ยวน้องซันตอนนี้มากเลยจับคางเขาเงยขึ้นแล้วกดริมฝีปากลงไปน้องซันไม่กล้าขัดขืนผม ทีนี้ผมก็ได้ใจสิ ผมลากลิ้นเลียกลีบปากนุ่มๆเพิ่มอุณหภูมิให้มันอย่างช้าๆไม่เร่งรีบ ปลายลิ้นสอดเข้าไปเบาๆแล้วดึงออกสองครั้งสามครั้งน้องซันก็ตัวเกร็งขึ้นมา
"อื้อ.....อืม.....อืม.....แฮ่กๆ พอก่อนพี่เฟย์ ผมหาย....อู้ม...."
ผมปล่อยน้องซันพักหายใจสักครู่แล้วบรรจงกดริมฝีปากลงไปใหม่ ครั้งนี้ผมสอดลิ้นเข้าไปดึงดันลิ้นของน้องเขาจนน้องสะดุ้งแล้วลากลิ้นน้องเขาออกมาเลียและดูดดื่มมันเข้าไป ผมอยากกลืนกินน้องเขาทั้งตัวเลย
มือของผมลูบไล้แผ่นหลังเนียนๆแล้วลากลงต่ำ ผมใช้สองมือเอื้อมไปด้านหลังน้องซันแล้วแหวกแก้มก้นน้องเขาออกให้กว้าง ส่งนิ้วมือเข้าไปถูๆไถๆจนน้องเขาเด้งตัวหนีมือผมแต่ดันเด้งมาข้างหน้าชนเป้าผมพอดีเลย
"อื้อ....อ้ะ....อย่า....อ๊ะ...อ๊ะ...."
ผมกดมือกับด้านหลังน้องซันให้ตัวน้องซันแอ่นเข้ามาหาผม ขาสองข้างของผมหนีบตัวน้องเขาไว้แล้วเกี่ยวเอากางเกงออกไปจากร่างนวลที่งดงาม ผมขยับเอวถูท่อนลำกับน้องเขาไปมาเสียวมากเพราะน้ำที่ล้อมรอบตัวเรา
"พี่เฟย์อย่าเพิ่ง....พะ...พี่....อื๊!"
ผมดันตัวน้องซันเข้าไปชิดขอบสระแล้วยกขาน้องขึ้นขาหนึ่งจ่อท่อนลำของผมเข้าไปนวดๆกลีบร่องก่อนจะกระแทกเข้าไปทันที น้องซันกอดรัดผมแน่นน้ำตาไหลพราก รูน้องเขาขมิบๆตึบๆแบบแน่นๆเลยครับ ท่าจะเจ็บจริง ผมจูบซับน้ำตาน้องซันแล้วลูบหลังปลอบน้องเบาๆพอน้องซันหยุดสะอื้นผมก็จัดการสาวเข้าสาวออกเนิบๆ กดท่อนลำเข้าไปแน่นแล้วบดคว้านข้างในบ้างน้องซันก็ร้องครางเสียวออกมา ผมเลยกระหน่ำกระแทกน้องซันป้าบๆๆจนน้องซันกระตุกเกร็งผมก็ละมือจากขาของน้องซันแล้วจับสะโพกยกขึ้นจากนั้นก็กระแทกป้าบๆๆเน้นๆเพราะแรงต้านของน้ำมันทำให้ผมเร่งอย่างเคยไม่ได้
รูน้องซันขมิบรัดตอดถี่ๆรัวๆทำเอาผมกระตุกแล้วแตกเข้าไปในตัวน้องทันทีอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมกระแทกถี่ๆอีกหน่อยจนน้ำผมแตกเสร็จเรียบร้อยผมก็ถอนตัวออก น้องซันหอบหน้าแดงก่ำ พิงอกผมอย่างอ่อนแรง ผมจับน้องหันหลังให้เอามือจับขอบสระไว้แล้วผมก็สอดนิ้วเข้าไปคว้านข้างในกวาดเอาน้ำของผมออกน้องซันเกร็งตัวขึ้นมาเลยผมกวาดเสร็จก็อุ้มน้องซันขึ้นมาจากสระ
"น้องซันครับ คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ อย่าทดสอบความอดทนของพี่ พี่ได้น้องมาเป็นเมียแล้วก็ใช่ว่าพี่จะไม่รักหรือเห็นเป็นแค่ของเล่นเสียเมื่อไร พี่ทำไปเพราะหวังดีนะครับ"
น้องซันไม่พูดอะไรซุกหน้ากับไหล่ผมอย่างเดียว ผมเอาน้องซันมาวางไว้ตรงโซฟาแล้วรีบวิ่งไปอุ้มน้องนัทเข้าบ้านอย่างเร่งด่วน ผมเช็ดตัวด้วยน้ำอุ่นให้น้องๆอีกรอบแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ น้องซันนั่งดูการ์ตูนโดยคอยชำเลืองมองผมเสมอ ส่วนน้องนัทยังไม่ตื่นเลยครับ
ผมเข้าครัวทำอาหารง่ายๆสามสี่อย่างแล้วเรียกน้องๆมาทานข้าว
"พี่เฟย์! พี่เฟย์ มาดูไอ้นัทที ไอ้นัทเป็นอะไรไม่รู้ พี่!"
ผมตกใจแทบช็อค รีบวิ่งไปตามเสียเรียกร้อนลนของน้องซัน บนโซฟาน้องนัทนอนสั่นกระตุกจนน่ากลัวผมเอามือจับหน้าผากน้องนัทมันร้อนจัดสงสัยว่าไข้ขึ้นแต่คงไม่ใช่ไข้ขึ้นธรรมดาผมบอกให้น้องซันเฝ้าบ้านส่วนผมคว้ากุญแจรถแล้วอุ้มน้องนัทยัดใส่รถเหยียบมิดสู่โรงพยาบาล สถานที่ผมเกลียดที่สุดในเวลาเพียง 10 นาที
ในที่สุดน้องนัทก็ถึงมือหมอ ผมนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินจนเมื่อหมอหน้าดุเดินเข้ามาหาผมแล้วฟาดฝ่ามือหนาหนักลงบนแก้มซีกซ้ายของผมเต็มแรง หน้าผมหันไปตามแรงตบเลือดไหลซึมมุมปาก
"แกนี่มันไม่ได้เรื่อง คราวนี้ลูกหลานใครอีกล่ะ ทั้งชีวิตทำแต่เรื่องงามหน้าทั้งนั้นเลยนี่ไม่เคยทำเรื่องดีๆให้กับวงศ์ตระกูลเลยสักครั้ง ไอ้เด็กเหลือขอ!"
ผมหันไปมองเขาอย่างชินชา ความเจ็บปวดทางกายมันเล็กน้อยเหลือเกินผมได้รับมันจากเขามาเนิ่นนานจนมันชาชินเสียแล้ว หากแต่แววตาคู่นั้นของเขาต่างหากที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บจริงๆ
".....พ่อ....."
"อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ ฉันไม่มีลูกวิปริตแบบแกแล้วเรื่องเหี้ยๆของแกก็จัดการให้เรียบร้อยซะด้วยอย่าให้ลามมาถึงวงศ์ตระกูลของฉันล่ะ"
'เขา'ชายวัยกลางคนหันหลังกลับไปในทันทีเหมือนว่ากลัวใครจะเห็นเขายืนคุยผม เขามาเพื่อต่อว่าและทำร้ายจิตใจผมเพียงเท่านั้นไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านี้ ผมกำมือแน่นสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆพอดีกับที่หมอเจ้าของไข้ของน้องนัทเดินออกมาผมก็รีบตรงไปหาเขา
"น้องนัทเป็นยังไงบ้างครับหมอ!"
"คุณคือญาติคนไข้ที่ชื่อนัทธิตการณ์ ใช่มั้ยครับ"
ผมพยักหน้าตอบรับโดยเร็วเมื่อคุณหมอเอ่ยชื่อเต็มๆของน้องนัท ผมขยำชายเสื้อแน่นเมื่อคุณหมอทำหน้าเครียด
"คุณนัทธิตการณ์เป็นปอดบวมครับ อีกอย่างได้รับบาดเจ็บที่รูทวารทำให้อาการแย่กว่าเดิมมาก คนไข้จะมีอาการหวาดกลัวในจิตใต้สำนึก หมออยากถามว่าคุณเป็นคนทำรึเปล่า!"
ผมนิ่งอึ้งไป พยักหน้าตอบอย่างเหม่อลอย
"หมอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวเรื่องคนอื่นแต่อยากจะขอให้คุณคำนึงถึงตัวคนไข้หน่อย เขามีชีวิตจิตใจอย่าได้ทำอะไรที่ทำร้ายเขาไปทั้งชีวิตเลย"
หมอพูดจบก็เดินออกไป ผมยืนคอตกนึกทวนคำพูดของคุณหมออีกครั้ง
พ่อ...ไม่สิ 'เขา' พูดถูก ผมมันเด็กเหลือขอทำแต่เรื่องเหี้ยๆทำแม้กระทั่งน้องร่วมสถาบันเดียวกัน ทำลายชีวิตปกติสุขของเขาด้วยคำว่า 'อยากได้' ของผม นี่ผมกำลังทำสิ่งเดียวกันกับสิ่งที่ผมเคยรังเกียจมันหนักหนา สิ่งที่ผมพยายามลืมมันไปแล้วด้วยการหันเหความสนใจไปหาหนุ่มน่ารักๆเพื่อลบรอยอดีตที่ผมรังเกียจ
แต่มันควรจะจบลงได้แล้ว ผมควรจะเลิกเล่นเกมส์นี้สักที อย่างน้อยๆผมจะได้ไม่ต้องทำลายชีวิตใครไปมากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่ามันจะสายไปรึเปล่านะ
ผมรอจนพยาบาลย้ายตัวน้องนัทเข้าห้องปลอดเชื้อ ผมมองน้องจากนอกกระจก ผมผิดเองที่ทำให้น้องเขาต้องเป็นแบบนี้ ผมผิดเองที่เกิดมา ผมผิดเองที่ทำให้ 'แม่' ต้องตาย
ผมขับรถกลับบ้านด้วยความเหม่อลอยเกือบจะเสยเสาไฟฟ้าอยู่หลายครั้งแต่ก็กลับมาถึงบ้านได้จนได้ ผมเดินหมดแรงเข้าไปในบ้านน้องซันก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมทันที
"พี่เฟย์ ไอ้นัทเป็นยังไงบ้างพี่ แล้วทำไมไม่กลับมาด้วยกันไอ้นัทอยู่ไหน!?"
ผมถอนหายใจแล้วลูบหน้าลูบตาตัวเองเรียกสติกลับคืนมา ผมจ้องหน้าน้องซันด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ตอนแรกผมแค่ชอบน้องเขาแค่อยากเอาชนะปากร้ายๆนี่แค่อยากลองมีอะไรด้วยเท่านั้น
แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ผม 'รัก' น้องซัน ผมพยายามหาเหตุผลว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้กับน้องเขา
"น้องนัทเป็นปอดบวมแต่ตอนนี้ปลอดภัยดี"
"แล้วยังไงใครอยู่เฝ้าเพื่อนผม พี่เฟย์ผมจะไปเฝ้าไอ้นัทพี่เอาไอ้นัทไปโรงพยาบาลไหน!"
ผมคว้าข้อมือน้องซันให้นั่งลงแล้วยกยิ้มให้ เป็นยิ้มที่ผมแย้มออกมาด้วยความรู้สึกลึกๆ น้องซันมองผมอย่างไม่พอใจ
"ใจเย็นๆตอนนี้น้องนัทอยู่ในห้องปลอดเชื้อยังไปเยี่ยมตอนนี้ไม่ได้มันดึกแล้วไว้พรุ่งนี้เช้าพี่จะพาไปนะครับ"
"ก็ได้ งั้นผมไปนอนนะ"
ผมรั้งน้องซันมากอดไว้น้องเขาดิ้นนิดหน่อยแต่เห็นผมกอดเฉยๆเลยนั่งนิ่ง ผมกอดน้องเขาแน่นอยากซึมซับความอบอุ่นนี้อีกนิด
"น้องซันครับ รู้หรือเปล่าว่าพี่รักน้องซันจริงๆ" น้องเขาไม่ตอบอะไรผมมองไม่เห็นสีหน้าและท่าทางของน้องเขาเพราะผมหลับตาไว้ ผมกลัว.....กลัวว่าสีหน้าและแววตาที่ผมเห็นจากน้องจะเหมือนแววตาอีกคู่ของเขาคนนั้น
"พี่ไม่เคยคิดที่จะรักใครมาก่อนเลยจนพี่ได้เจอซันและนัท พี่ควบคุมตัวเองไม่ได้ พี่กลัว.....กลัวว่าถ้าไม่ใช้วิธีที่ขี้ขลาดนั้นพี่จะไม่มีทางได้น้องสองคนมา"
"ใช่ วิธีขี้ขลาด พี่ทำกับพวกผมแบบนั้นมันทำให้ผมเกลียดพี่จับใจเลย"
น้องซันเอ่ยขึ้นมาหลังจากผมพูดจบทันที ผมสะท้านเฮือก แต่มันก็ไม่แปลกอะไรเพราะที่ผมทำมันสมควรแล้วที่จะต้องได้รับการตอบสนองเช่นนี้
"ครับพี่มันน่ารังเกียจ จะสายไปไหมครับถ้าพี่จะคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้น้องๆ แม้จะได้คืนไปไม่หมดก็ตาม น้องๆจะยอมยกโทษให้พี่สักครั้งได้ไหมครับ"
"ไม่มีวัน พี่ทำลายชีวิตผมกับไอ้นัทจนป่นปี้ ผมกับไอ้นัทเสียความเป็นชายให้กับพี่ไม่ว่าจะชดใช้ยังไงมันก็ไม่คุ้มกับที่พวกผมเสียไป"
ผมสะอื้นเลย นั่นสินะ สิ่งที่ผมทำมันเกินกว่าจะให้อภัยเช่นเดียวกับที่ผมไม่อาจอภัยให้ใครคนหนึ่งได้นั่นเอง ผมตัดใจเงยหน้ามองน้องซัน ผิดคาดน้องซันไม่ได้มองผมอย่างรังเกียจแต่เขามองผมอย่างเจ็บปวด ทำเอาผมสะท้าน
"พี่ขอโทษ พี่จะคืนอิสระให้น้องๆและ....และชดใช้คืนน้องๆจนกว่าจะพอใจ ครับ"
"ถ้าผมต้องการให้พี่ชดใช้ด้วยชีวิตล่ะ!"
ผมยกยิ้มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมยิ้มทั้งน้ำตา
"ครับ ต่อให้น้องต้องการชีวิตพี่ก็จะให้!"
จบตอนที่ 3
คะแนนทั้งสองฝั่ง(กดเฟย์ - กดนัท ซัน) มีเท่ากันครับ :hao7:
ผมเลยกะจะให้ทั้งสองฝั่งไปแข่งขันกันครับ ฝั่งไหนชนะ เนื้อเรื่องจะเป็นแบบที่คุณต้องการ
(ส่วนผม เปียก! ได้ทั้งกอดทั้งหอมจากผู้อ่าน ฮ่าๆๆ เราได้กำไรมากสุดเบย ได้ข่าวใครจะกดคนเขียนนะ ผมเมะนะคร้าบบ)
-
สามคนมันส์ดีเหมือนเดิมดีกว่า 5555
-
สงสารเฟย์ :ling1: แต่ยังอยากให้เฟย์มีเมียสองคนอยู่ดี ไม่อยากให้โดนกด :hao3:
-
พี่เฟย์สู้ๆน่ะ :mew4: :mew4:
-
เชียร์เฮียเฟย์ ๆ ๆ ๆ เฮียเฟย์กดเบยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai3: :hao6:
น่าสงสารเฮียอ่ะ สู้ๆน๊าาาาาาาาาาาาาาาา :hao5:
-
ชดใช้ด้วยชีวิตนี่อยู่ด้วยกันไปตลอดดดดใช่มะคึคึ
-
สงสารเฮียเฟย์.. :o12:
ขอให้ผ่านพ้นหม้อต้ม(ม่าม่า)เดือดไปได้ทั้งสามคนนะ
น้องนัท..หายไวๆนะฮะ :z3:
รอตอนต่อไปฮะ.. :katai5:
-
อยากให้เฟย์โดนซันกดค่า เรื่องแบบนี้มันต้องมีหักมุมสิ! 5555
-
น่าน ผู้ชายมีปมนี่เองเฟย์
รอเปียกต่อไปนะ
-
พี่เฟย์ ทำน้ำตาคลอเลย
ใครจะเห็นหรือไม่ก็ช่างนะ แต่เราเห็นแล้วความรักของพี่เฟย์
เชียร์พี่เฟย์ กอด :กอด1:
-
เฟย์รักซันกับนัทก็ดูแลดี ๆ สิ ไม่ใช่ทำแบบนั้น พูดกันดี ๆ สิ รู้ว่าซันกลัวยังทำแบบนั้นอีก นัทก็ทำไมถึงพูดแบบนั้น
-
เชียให้เฟย์โดนกดอยู่ดีค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮือออออออ เศร้า
-
o13 แจ่มมากซัน เอาให้หนักๆ ตาเฟย์จะได้คิดได้สะมั่ง :katai1:
-
อ้าวคดีพลิก กลายเป็นชีวิตพี่เฟย์ชวนมาม่าซะงั้น แล้วพ่อลูกจะได้เข้าใจกันไหมอะ
ตอนต่อไปน้องนัทจะหายป่วยเพื่อมารุมแก้แค้นพี่เฟย์ หรือสองน้องจะใจอ่อนยอมให้อภัยพี่เฟย์ที่สำนึกผิด
แต่คงไม่ขนาดให้ชดใช้ด้วยชีวิตหรอกมั่ง รอติดตามบทลงโทษที่พี่เฟย์สมควรได้รับค๊า :L2:
หวังว่าคงไม่เปียกน้ำตากันท่วมจอน๊า :bye2:
-
:mew5: :mew5:
อ๊ะ อ๊ะ...พี่เฟย์แอบมีปม นึกว่าที่ทำเพราะหื่นอย่างเดียวล้วนๆ
ให้น้องนัท+น้องซันเอาคืนบ้างเหอะ...
แต่เรื่องราวจะเป็นอย่างไร รอติดตามคับ....จัดมาได้เลย
:mew2: :mew2:
-
พี่เฟย์เค้าจะชดใช้ยังไงนะ?
:hao6:
-
ดุเดือดเลือดพล่านมาก
-
กอดพี่เฟย์แน่น ๆ
:กอด1: :กอด1:
-
อย่างที่บอก คนอ่านเรื่องนี้ต้องเปียก! :hao6: อาจะเปียกด้วยอะไรผมไม่ทราบ :hao5:
แต่อย่างที่บอกยังไงก็ต้องเปียก! (ย้ำให้สมชื่อเรื่องครับ ฮ่าๆๆ) :hao7:
ตอนที่ 4 ตัดสินใจ น้ำตาและเลือด
วันรุ่งขึ้น
ผมลุกจากเตียงเดินซึมเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองอย่างรีบเร่งเพราะผมสัญญาไว้ว่าจะพาน้องซันไปเยี่ยมน้องนัท ผมแต่งตัวลวกๆหน้าตาซูบจนเกินจะดูได้เพราะเมื่อคืนนี้ผมนอนไม่หลับเลย ผมเดินออกมาแล้วเข้าครัวทำข้าวต้มทะเลสองที่ ผมชะงัก! ปกติผมไม่ทานข้าวเช้า แต่ผมทำอาหารเผื่อน้องสองคนที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของผม เวลาแค่ไม่กี่วันทำไมมันฝังลึกลงในหัวใจผมได้ขนาดนี้ ผมหัวเราะสมเพชตัวเอง
น้องซันเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร เขาก้มหน้ามองแค่พื้น ผมเข้าใจเขาคงไม่อยากมองหน้าคนอย่างผมเท่าไรหรอก ดีไม่ดีแม้แต่การมีอยู่ของผมอาจจะทำให้เขาสะอิดสะเอียดก็ได้ ผมรู้สึกขมขื่นในลำคอขึ้นมาจะกลืนยังยาก ผมก้มหน้ามองพื้นกลัวจะเห็นแววตาที่สะท้อนความไร้ค่าของผม
"เอ่อ.....น้องซันทานข้าวเช้าก่อนนะเดี๋ยวพี่จะ....จะไปเตรียมของใช้ส่วนตัวให้น้องนัทก่อน"
"ไม่ต้องหรอกครับ ผมจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว"
"เอ่อ...."
หมดทางไปต่อทำได้แค่ยืนก้มหน้าเกาหัวแกรกๆ
"ทำอะไรอยู่ล่ะพี่เฟย์ มาทานข้าวสิครับ"
ผมอื้งเงยหน้ามองน้องซันทันที น้องเขานั่งตักข้าวต้มทานไปเงียบๆไม่ได้มองผมเลย ผมลังเลว่าจะเข้าไปนั่งด้วยดีมั้ยแต่สุดท้ายก็ย้ายก้นตัวเองมานั่งทานข้าวเช้าที่ผมไม่เคยทานเลยสักครั้ง
ตั้งแต่คำแรกที่ผมตักใส่ปาก มันพาลจะทำให้ผมน้ำตาไหลไม่เคยรู้เลยว่าข้าวเช้ามันจะอร่อยได้ขนาดนี้ยิ่งมีคนมานั่งทานด้วยแล้วมันยิ่งอร่อย อร่อยจนแทบไม่อยากให้ช่วงเวลานี้สิ้นสุด แต่ทุกอย่างมันมักจะมีจุดสิ้นสุดเสมอเช่นความรักที่โง่เขลาของผม
ผมรอให้น้องซันทานเสร็จแล้วผมก็เก็บถ้วยจานไปล้าง ผมมัวแต่เหม่อลอยจนทำแก้วแตกไปใบหนึ่ง อุตส่าห์จะเก็บไว้เป็นที่ระลึกมื้ออาหารครั้งนี้สักหน่อย เสียดายจัง
ผมหันไปหยิบกระเป๋าจากมือน้องซันมาถือเองแล้วเดินไปที่รถ ผมเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วหันกลับมามองน้องซันที่แทรกตัวมานั่งข้างผม ถึงลึกๆผมจะแอบดีใจที่น้องซันอยากนั่งข้างผมแต่ผมรู้ดีว่ามันเป็นเพราะคำที่ผมเคยพูดไว้ ผมอยากคิดเข้าข้างตัวเองสักนิดเพราะมันทำให้ผมมีความสุข
"ถ้าน้องซันฝืนใจจะนั่งข้างหลังก็ได้นะ พี่ไม่ถือหรอกเพราะพี่บอกแล้วว่าจะชดใช้คืนทุกสิ่ง"
ผมบอกแต่น้องซันยังคงนั่งนิ่งไม่เอ่ยปาก ไม่หันมามอง ผมไม่รู้จะทำยังเลยสตาร์ทรถแล้วขับออกมา
....บางทีน้องอาจจะรำคาญผม
เรามาถึงโรงพยาบาลในเวลาเก้าโมงเช้า ผมพาน้องซันไปหาน้องนัท พยาบาลบอกว่าอาการดีขึ้นแล้วจะย้ายกลับห้องพักฟื้นวันนี้ น้องซันกับผมยืนมองน้องนัทอยู่หน้ากระจก น้องซันยกมือลูบกระจกแล้วมองน้องนัทอยู่อย่างนั้น ผมเห็นแล้วคิดว่าปล่อยเขาสองคนอยู่ด้วยกันสักพักคงจะดีผมเลยปลีกตัวมานั่งตรงจุดนั่งรอของญาติ
"โอ๊ย ไอ้เหี้ยใครจะอยากได้มึงมาเป็นผัว เมายังกับหมาอยู่ทุกวันกูไปหาผัวใหม่ไม่ดีกว่าเรอะไอ้ชาติหมา!"
"แล้วมึงคิดว่ากูอยากได้มึงเป็นเมียนักหรือไง ร่านไปทั่วกูยอมเป็นผัวให้มึงก็ดีแล้วอีตอแหล!"
จู่ๆเสียงผัวเมียคู่หนึ่งก็ทะเลาะกันเอ็ดตะโรลั่น ผมนั่งมองพวกเขาอย่างตกใจนางพยาบาลเข้ามาห้ามก็แล้ว บุรุษพยาบาลก็แล้ว ร่ำๆว่าคุณหมอจะมาจับฉีดยาระงับประสาทผมเดินเข้าไปช่วยห้ามอีกคนเพราะตรงนี้นอกจากญาติคนไข้แล้วก็มีคนไม่กี่คน ผมตรงเข้าจับตัวฝ่ายสามีไว้แล้วบอกให้ใจเย็นๆ
"เพี๊ยะ!"
ผมหน้าชามึนงงไปวูบเลย ไม่ทันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ถูกตบเข้าแก้มซ้ายแผลเก่าทันที เลือดมุมปากไหลออกมาเดินเล่นเป็นทาง ผมสะบัดหัวได้ยินเสียงนางพยาบาลร้องกรี๊ดทีหนึ่งจากนั้นทุกอย่างรอบตัวก็เงียบสงัดแม้แต่คู่ผัวเมียที่ทะเลาะกันอยู่ยังเงียบ ผมเงยหน้าขึ้นหาสาเหตุแล้วก็เข้าใจทั้งหมด
"เมื่อวานทำเรื่องไว้ยังไม่พออีกเหรอ! ยังจะมาแย่งผู้ชายกับคนอื่นอีก ไอ้เด็กวิปริต! คนเขามีเมียอยู่แล้วยังจะไปแย่งไม่รู้จักอาย!"
ผมยืนนิ่งคลายมือจากพี่ผู้ชายที่ตอนนี้วิ่งไปกอดเมียตัวแน่นดูรักใคร่กันขึ้นมาทันที ผมแอบหัวเราะในใจแม้ว่าหน้าจะเจ็บจนชาก็ตาม
"เอ่อ.....ไม่ใช่นะคะคุณหมอณรงค์ คือคุณคนนี้มาช่วยห้ามสามีภรรยาคู่นี้ทะเลาะกันน่ะคะ"
ปลายเสียงนางพยาบาลสาวอ่อยลงเมื่อเขาหันไปตวัดสายตามอง เขาหันกลับมามองผมอีกครั้งแค่นเสียง 'ฮึ' ขึ้นจมูกคราหนึ่งก็หันหลังเดินจากไป
ผมยกมือปาดเลือดจากปากออก ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาผมข่มมันให้ไหลย้อนกลับ มันไม่มีทางกลับมาได้อีกแล้วครอบครัวของผม
"คุณครับไปทำแผลหน่อยดีกว่าไหมครับ"
เสียงหมอคนหนึ่งถามผม เขาคือคนที่เป็นเจ้าของไข้น้องนัทนั่นเอง ผมส่ายหน้าแล้วปฏิเสธไป ผมหมดแรงแล้ว ไม่อยากจะทำอะไรต่อไปแล้วผมนั่งปิดหน้านิ่งอยู่นานจนกระทั่งได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ ผมเงยหน้าขึ้นมองเป็นน้องซัน ผมพยายามทำสีหน้าปกติแม้ว่าในใจผมมันจะจมดิ่งลงไปในกระแสความเจ็บปวด ผมไม่ต้องการให้น้องเขารำคาญ ความรู้สึกของผมไม่ควรไปรบกวนน้องเขา
"ว่าไงครับน้องซัน มีอะไรรึเปล่าครับ"
"เขากำลังจะย้ายไอ้นัทไปห้องพักฟื้นผมเลยออกมาคอย"
ผมพยักหน้ารับรู้ ตาน้องซันแดงก่ำสงสัยจะแอบไปร้องไห้เรื่องน้องนัท ผมนี่มันสันดานเหี้ยจริงๆเลย ผมนั่งเงียบๆกับน้องซัน น้องซันดูเหมือนจะอึดอัดที่ต้องนั่งอยู่กับผมสองคน ผมเสยกนาฬิกาขึ้นมาดู
"เที่ยงแล้วน้องซันหิวข้าวมั้ยครับเดี๋ยวพี่พาไป.....เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้"
ผมเกือบลืมว่าน้องซันไม่อยากอยู่ใกล้ผมเท่าไรเรื่องอะไรจะไปกับผมให้เสียเวลา สู้อยู่รอเพื่อนตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ ผมทนความเงียบไม่ไหวเลยลุกขึ้นยืนน้องซันคว้าชายเสื้อผมไว้ ผมหันไปมองอย่างประหลาดใจ
"ผมอยากออกไปกินข้าวนอกโรงพยาบาล"
ผมอยากจะยกยิ้มแต่ก็กลัวจะยิ้มค้าง น้องซันอาจจะไม่อยากกินอาหารในโรงพยาบาลจริงๆก็ได้แต่ผมขอเถอะ ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองอีกสักครั้งว่าน้องซันเปิดใจให้ผม และอยากให้ผมพาเขาไปทานข้าวด้วยกัน
ผมพยักหน้าแล้วจับมือน้องซันอย่างลืมตัว น้องซันสะบัดมือหนีผมอึ้งไป นั่นสินะผมสำคัญตัวผิด บอกแล้วว่าผมอาจจะยิ้มเก้อ ฮะๆๆ
ผมเดินนำน้องซันออกมาจากโรงพยาบาล เราไม่ได้ไปไหนไกลนัก แค่เดินออกมาเข้าซอยและเดินไปอีกหน่อยร้านอาหารธรรมดาซึ่งน้องซันเป็นคนเดินนำผมเข้าร้าน
น้องซันเปิดเมนูแล้วก็สั่งๆ ผมได้แต่เหม่อมองหน้าน้องเขาจนไม่ได้ฟังอะไรเลย มารู้ตัวอีกทีตอนเมนูแปะหน้าผมเพราะบริกรยืนถามผมสามรอบแล้ว
ผมจำไม่ได้ว่าสั่งอะไรไป รู้แต่ว่าตอนนี้ผมอยากจะยิ้มทั้งน้ำตาทั้งดีใจและปวดใจ นี่กรรมคงจะตามสนองผมแล้ว เฮ้อ เจ็บ.....
ระหว่างมื้ออาหารนั้นเรากินกันไปเงียบๆพอเสร็จก็กลับโรงพยาบาลขึ้นไปเยี่ยมน้องนัท ตอนที่ขึ้นมาน้องนัทก็ตื่นแล้ว น้องซันโวยวายถามอาการเพื่อนวุ่นวายไปหมด ผมนั่งห่างๆปล่อยเพื่อนรักเขาคุยกัน สักพักน้องซันก็ขอตัวไปซื้อขนมให้น้องนัท บอกให้ผมดูแลน้องนัทด้วย ผมเลยต้องนั่งมองน้องนัทนิ่ง
"พี่เฟย์ไม่มีอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ"
น้องนัทเอ่ยทำลายความเงียบ ผมเดินเข้าไปยืนข้างเตียง ใบหน้าขาวซีดของน้องนัททำผมใจสั่น มันตอกย้ำสิ่งที่ผมทำลงไป
"อย่างที่น้องซันบอก พี่จะไม่ทำร้ายน้องๆอีกแล้ว พี่จะชดใช้คืนเรานะ ชดใช้ทุกอย่าง"
"พี่ทำผมเกือบตาย ทำผมฝันร้ายตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ พี่พูดแค่นี้จะให้ผมเชื่อเหรอครับ"
"พี่ไม่มีอะไรประกันว่าพี่พูดจริงนอกจากชีวิตพี่ ถ้าน้องนัทและน้องซันจะขออะไรจากพี่ก็ตามพี่ก็จะให้"
"แม้ว่าผมจะให้พี่ไปตายซะยังงั้นเหรอครับ"
"ครับ"
"แล้วมันจะคืนสิ่งที่ผมเสียไปได้ไหมล่ะ! พี่จะคืนสิ่งที่พี่ย่ำยีผมมาตั้งแต่ต้นได้มั้ยล่ะ! พี่ทำได้มั้ย!"
น้องนัทตะคอกออกมาเสียงดัง น้ำตาไหลพราก ยิ่งตะโกนน้องเขาก็ยิ่งไอ ผมรีบเข้าไปประคองแต่น้องนัทปัดมือผมออก
"พี่....พี่ขอโทษ อย่าตะคอกอีกเลย ไอใหญ่แล้วนะ"
ผมลนลาน น้องนัทก็ยิ่งไอ จนน้องซันเปิดประตูเข้ามาน้องเขาก็ตวาดเสียงกร้าวใส่ผมว่าทำอะไรน้องนัทจนเขาไอหนักขนาดนี้ น้องซันไล่ผมออกมา ผมมองหน้าน้องนัทอีกครั้ง
"ถ้าน้องนัทหายดีเมื่อไร พี่จะชดใช้ให้ สิ่งที่พี่ชดใช้เราสองคนได้มีแค่ชีวิตนี้เท่านั้น"
ผมก้าวถอยหลังน้ำตากำลังเอ่อนอง ผมหันหลังวิ่งออกมาจากห้องนั้น วิ่งหนีให้ไกล หนีจากทุกสิ่งทุกอย่าง หนีจากโลกใบนี้....
เอี๊ยด!
โครม!
เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือเสียงคนกรีดร้องเสียงล้อรถบนท้องถนน และ......
เสียงหัวใจเต้นครั้งสุดท้ายของตัวเอง!
จบตอนที่ 4 เฮ้อ ผมบิ้วอารมณ์อย่างอื่นนอกจากหื่นไม่ค่อยออกง่า
พอเขียนเสร็จ ขอไปนั่งมองสาวๆทำใจก่อนนะคร้าบบบ
เจอกันตอนหน้า มาดูมุมมองของไอ้น้องซันกันบ้างงงงงงงง :hao7:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
พี่เฟย์อย่าเป็นอะไรนะกลับมาทำให้เปียกกว่านี้สิอย่าทิ้งซันกะนัทไปเลย(ยังมีอารมณ์หื่นอีกเนอะ^.,^)
นัทกะซันคิดยังไงนะรอรอรอ
-
:monkeysad: โถ ชีวิตพี่เฟย์ทำไมรัดทดขนาดนี้ ไม่ว่าทำอะไรก็ผิดไปหมด
เวลาอยู่กับน้องซันก็ต้องเจียมเนื้อ เจียมตัวไปซะแล้ว
พ่อพี่เฟย์ก็นะขนาดตัวเองเข้าใจผิดยังไม่มีขอโทษหรือสำนึกผิดกับลูกบ้างเลย
แล้วพี่เฟย์จะรอดไหมเนี่ย ถ้าตายตอนนี้ก็ยังไม่ได้ชดใช้ให้สองน้องสิ
รอติดตามค่ะนี่ขนาดบิ้วไม่ออกนะเนี่ย ยังจิ๊ดในใจขนาดนี้
ตอนหน้ารออ่านความในใจน้องซันค่ะ
ว่าถ้าพี่เฟยรอดมาได้จะยังพอมีหวังได้รับการให้อภัยอยู่ไหม :pig4:
-
แอบค้างไปตอนเฟย์วิ่งออกมา :a5: ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นจริงสิน่ะะะ :mew4: แล้วจะเป็นไงต่อไป สงสารทั้งสามคน :hao5:
-
เราเข้าใจเฟย์นะ แต่เรื่องที่เราแก้ไขไม่ได้แต่เราปรับปรุงได้นิ
ขออย่าให้เป็นอะไรเลยนะ
ใครก็ได้ CPR ด่วน :o12:
ปล.ช่างเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัว นึกถึงแต่หน้าตาแต่ไม่เคบนึกถึงจิตใจลูก :m16:
-
พ่อพี่เฟย์มันน่านัก ชิ
พี่เฟย์อย่าเป็นไรนะ ทำไมไม่มีใครเข้าใจพี่เฟย์บ้าง :ling3:
-
เอร๊ยยยยยยยยยย
เราอยากเปียกเลือดกันนะ ไม่ได้อยากเปียกน้ำตา
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ไม่ต้องฟื้นเลยยยยยยยยยย พี่เฟย์ 555++ //อินี่โรคจิต :z6: //
มานั่งรอ พิจารณาคดีต่อค่ะ
เบื่ออิตาคุณพ่อของพี่เฟย์ ชริ!!!!! :katai1:
-
:katai1: ต่อด่วนเลยค่ะ
-
ถูกรถชนอย่างนี้อยากให้พี่เฟยแกเป็นเจ้าชายนิทราสักเดือนสองเกือนหรือไม่ก็ตาบอด หรือจำอะไรไม่ได้ประมาณนี้
อยากเห็นปฏิกิริยาของคนรอบข้างว่าจะเป็นยังไงทั้งซัน นัทและพ่อว่าทั้งหมดถ้าหากรู้ว่าเฟยไม่เหมือนเดิมอย่าที่เคยเป็นจะเป็นยังไง
ซันและนัทจะยอมยกโทษให้หรือไม่
แต่ไม่อยากให้พี่เฟยทรมานนานนักสงสารพี่แก
ปล.ที่พี่เฟยแกเป็นอย่างนี้เหตุผลหนึ่งคงมาจากครอบครัว ประมาณว่าพ่อโทษลูกชายที่ทำให้แม่ตายอะไรประมาณนี้ละมั้ง
-
แงงงงงงงงงงง พี่เฟย์อย่าเป็นอะไรนะ
:m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad:
-
:z13: :z13:
มาม่าเริ่มอืดแระ ว่างแวะมาเติมน้ำซุปด่วนๆ
:z10: :z10:
-
สงสารเฟย์ พ่อเฟย์ทำไมใจร้ายจัง เฟย์อย่าเป็นอะไรนะ
-
:z3: เห้ยยยยย ไม่ได้ต้องการมาม่า รสจัดจ้านขนาดน๊านนน เอาแค่พอดีๆ ดีกว่า เอาอิ๊พี่เฟย์กลับมา :mew2:
-
ไหนๆๆก็ไหนๆๆแระ
เฟยยอมให้ นัทกับซันกดคืนสักรอบล่ะกัน
ทำไว้เยอะนิ ต้องเอาคืนนนนนนน
แล้วค่อยกดน้องคืนล่ะกัน อิอิ
แต่ที่แน่ๆๆๆต้องให้เฟยได้รับบทเรียน เล่นแรงกะน้องมานิ
ถึงเวลาโดนเอาคืนซะแล้ว เฟย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ก็สงสารเฟยน่ะ แต่เป็นพี่ก็ต้องยอมน้องละน่ะ อิอิ
-
วันนี่จะมาไหมนาาา :hao4:
-
พี่เฟย์ แม่งโครตใจหล่อ
ซันนัท ไม่สงสาร ชอบเฟย์หื่น
:mew4: :mew4:
-
อ้าวววววว
ใครเป็นไร เฟย์หรอ
รอๆๆๆๆๆ
-
โหย สงสารพี่เฟย์อะ เพราะอารมณ์หื่นแท้ๆเล้ย :mew2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย แปะชื่อไว้ เดี๋ยวมาอ่านค่า
กรี๊ดดดด อย่าเป็นอะไรนะเฟย์ อยู่เป็นผัวนัทกับซันก่อน :beat:
-
มาม่าจะชามยักษ์หรือป่าวหนอ สงสารเฟย์เบาๆ
-
ดราม่าเลย :hao5:
-
เศร้าอ่า :m15:
พี่เฟย์อย่าเป็นอะไรนะ :serius2:
น้องซัน น้องนัท เปิดใจให้พี่เฟย์ด้วยด่วนๆๆเลย
:m16: :m16:
พี่เฟย์รักน้องนัทกะน้องซันมากนะ
:angry2: :angry2:
-
ตอนนี้ขอมาแบบสั้นๆนะ เปียกนิดหน่อย ฮ่าๆๆๆ :hao6:
แอบกระซิบ มีบางคนเดาทางถูกไปกว่าครึ่งเรื่องของผมเบย งั้นเลิกเขียนดีกว่า งอล :katai1:
ตอนที่ 5 สารภาพ
ผมนายศิลวิธิตยา วาษิตฤทธ์ ชื่อเล่นชื่อซัน ผมเป็นน้องใหม่ปีหนึ่ง นักบาสของโรงเรียน แต่ตอนนี้เลิกเล่นบาสไปแล้วครับ ไม่มีเหตุผลอะไรซับซ้อนแค่ขี้เกียจเล่นแล้ว
ในวันรับน้อง ผมได้พบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง เขาน่ารักนิสัยดี ขนาดจะว้ากน้องๆแต่ละทียังหันไปถามเพื่อน ถามแล้วถามอีก ผมเลยจำแกได้ รุ่นพี่คนนี้รูปร่างสูง ตัวหนากว่าผมนิดเดียวเองแต่เอวบางอย่าบอกใคร หน้าตาจัดว่าหล่อแต่มองอีกมุมจะบอกว่าเขาสวยก็ได้ ผมแอบมองเขามาตั้งนานแล้ว
ผมและไอ้นัทย้ายมาเรียนที่เดียวกันเพราะเราสนิทกันมาตั้งแต่สามขวบ ฟังไม่ผิดหรอกครับ ไอ้นัทเป็นลูกบุญธรรมของพี่สาวของเพื่อนแม่ เราถูกเลี้ยงมาด้วยกันจนเหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน ผมมีอะไรก็มักจะบอกมันหมด
"คนนั้นเหรอไอ้ซัน แต่ดูน่าจะเจ้าชู้สุดๆเลยนะเนี่ย"
ไอ้นัทบุ้ยปากชี้ไปทางรุ่นพี่คนนั้น ผมพยักหน้าแล้วแอบมองเขาอีก เพื่อนคนผิวเข้มๆกระโดดกอดคอเขาอีกแล้ว ผมล่ะหมั่นไส้อยากออกไปถีบสักที บังอาจมาแตะต้องของๆผม
"เขาชื่ออะไรวะ กูชอบพี่เขาจังมึงดูดิๆขนาดกินน้ำยังน่ารักได้อีกอ่ะ"
"มึงนี่เป็นเอามาก เขาชื่อพี่เฟย์ ชื่อจริงชื่อเฟเลี่ยน วิษากมลวิเศษ ลูกครึ่งไทย-สวิตซ์ นอกนั้นกูไม่รู้แล้ว"
"ชื่อพี่เฟย์เหรอ ชื่อน่ารักจังเลย"
ผมเพ้อเพราะพี่คนน่ารักไปแล้วจนกิจกรรมรับน้องจบ พวกพี่ๆเขาก็จะเลี้ยงปลอบขวัญน้องๆที่โดนว้าก ผมดีใจที่จะได้มีเรื่องเนียนไปแอบคุยกับพี่เฟย์ แต่ผมเดินเข้าไปไม่ทันถึงตรงที่พวกพี่เขานั่งกันอยู่ มือปริศนาก็คว้าไหล่ผมไว้
"น้องเหรอที่สนใจไอ้เฟย์มัน ชื่ออะไรนะเรา"
ผมจำพี่คนนี้ได้เขาชื่อพี่ยูเฟีย เพื่อนพี่เฟย์ แต่ท่าทางแบบนี้พี่เขาอาจจะไม่ได้มาดีกับผมแน่ๆ
"ผมชื่อซัน ผมจะสนใจใครมันไม่เกี่ยวกับพี่ไม่ใช่เหรอ?"
"เกี่ยวแน่ถ้ามึงมายุ่งวุ่นวายกับไอ้เฟย์ อย่าคิดเลยเชื่อกูดีกว่า"
พี่ยูเฟียตบบ่าผมแล้วเดินไปหาพี่เฟย์ พี่เขานั่งหันหลังให้ผมเลยไม่เห็นว่าผมอยู่ตรงนี้ ผมกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปหาพี่ยูเฟียก็เอ่ยเสียงดังหยุดการก้าวขาของผมได้ชะงัก
"เฮ้ย ไอ้เฟย์ คราวก่อนที่มึงหิ้วน้องปีสองไปแดกเป็นไงมั่งวะยังคบกันอยู่หรือเปล่า"
"ไอ้บ้า ใครจะไปคบวะกูแค่เล่นๆน้องมันอ้าขาให้กูเองนี่หว่า แล้วตอนนี้มันก็ไปเป็นเมียคนอื่นแล้วด้วย"
ผมได้ยินพี่เฟย์หัวเราะเบาๆแต่สะท้านเข้ามาถึงหัวใจผม นี่พี่เฟย์เป็นคนแบบนี้เองเหรอ?
"อ้าว ไอ้ห่านี่เลือกแดกแต่เด็กหนุ่มๆรุ่นน้องนะมึง สันดานจริงๆ"
คราวนี้เสียงเพื่อนอีกคนของพี่เฟย์พูด ผมมองไปยังแผ่นหลังพี่เฟย์ แต่ได้สบตากับพี่ยูเฟียที่ยักคิ้วส่งมาให้ผม
"ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ เด็กหนุ่มรุ่นน้องมันน่ากินจริงๆ กูเลยจัดการ"
ผมทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ววิ่งหนีออกมาจากบริเวณนั้น สมองผมสะท้อนก้องคำพูดของพี่เฟย์ ผมกลับหอไปเล่าให้ไอ้นัทฟัง มันบอกให้ผมตัดใจซะ ยังไม่รู้จักกันดีก็ไปคาดหวังกับพี่แก มันไม่เป็นอย่างที่หวังเสมอหรอก
ผมนอนคิดไปมา ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็อดคาดหวังไม่ได้อยู่ดี ผมข่มตาหลับอีกไม่นานจะเข้าสู่เช้าวันใหม่ ผมรอวันที่จะได้พบกับพี่เฟย์อีกครั้ง
ในผับ
ผมนั่งโต๊ะเดียวกับพี่เฟย์ ตอนแรกผมก็ดีใจนะแต่พอเห็นพี่แกแอบมองๆบรรดาน้องๆคนอื่นด้วยดวงตาหวานเชื่อมขนาดนั้นผมก็รู้สึกหงุดหงิด เลยชวนไอ้นัทออกไปดิ้นด้วยกัน ระหว่างนั้นผมก็คอยสังเกตพี่เฟย์ แกเป็นคนมีเสน่ห์มากทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างเข้ามานัวเนียเข้ามาให้ท่ากับพี่เฟย์ แต่ดูเหมือนแกจะไม่เล่นด้วย แกอาจจะมีเป้าหมายแล้วก็ได้ พอคิดได้ดังนั้นผมก็หงุดหงิดเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว ผมดึงไอ้นัทเข้ามากระซิบ
"มึงไปถามพี่เฟย์หน่อยดิว่าทำไมไม่มาเต้นกัน"
"เฮ้ย มึงจะไปถามพี่เขาทำไมล่ะ"
"กูอยากรู้ว่าพี่เขาแอบเล็งใครไว้รึเปล่า เห็นนั่งมองไอ้พวกที่เต้นๆนี่นานแล้วแต่ไม่เห็นจะมาเต้นด้วยเลย"
"เออๆ เดี๋ยวกูจัดให้"
ว่าแล้วไอ้นัทก็แล้นแหลวิ่งกลับไปที่โต๊ะแกล้งหิวน้ำแล้วคุยกับพี่เฟย์สองสามคำแล้วแล่นกลับมารายงายผม
"ว่าไงมึง พี่เฟย์เขาว่าไงบ้าง?"
"เออๆ ใจร้อนจริงๆมึง พี่เขาบอกจะเฝ้าโต๊ะกลัวเด็กมันตีกัน กูว่าพี่เขาคงไม่ได้เล็งใครหรอกคืนนี้"
หึ ผมหัวเราะขึ้นจมูก คนอย่างพี่เฟย์เห็นรุ่นน้องละลานตาขนาดนี้จะไม่เอากลับไปสักคนเป็นไปไม่ได้หรอก
ผมแกล้งหิวน้ำบ้างเดินกลับไปที่โต๊ะคว้าแก้วประจำตัวผมขึ้นดื่มอักๆทีเดียวหมดแก้ว พี่เฟย์ปรามผมอย่างขำๆ ผมนึกโมโหเมื่อเห็นพี่เฟย์หัวเราะผมเหมือนที่หัวเราะให้เด็กหนุ่มอีกโต๊ะ ผมวางแก้วกระแทกโต๊ะแล้วพูดในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับใจผมออกไป ผมผละออกมาไม่ทันได้มองพี่เฟย์อีกเพราะผมละอายเกินกว่าจะมองหน้าพี่เขา ผมกลับไปเต้นกับไอ้นัทแล้วจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีก
ผมฝัน?
ผมฝันว่าพี่เฟย์จูบผมและขอผมเป็นแฟนด้วย พอผมตอบตกลงกำลังจะจับพี่เฟย์กดผมก็โดนลูกศรปักเข้าที่ก้นและรู้สึกเจ็บมาก!
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าอีกวันในสภาพเละเทะ เนื้อตัวผมเต็มไปด้วยคราบน้ำเหนียวๆกลิ่นคาวกามทั้งข้างหน้าและรูก้นของผม แถมยังมีไอ้นัทนอนข้างๆผมในสภาพไม่ต่างกันด้วย เนื้อตัวเราสองคนเต็มไปด้วยร่องรอยความใคร่ ไอ้นัทเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง มันเจ็บใจมากแต่ผมกำลังอึ้งอยู่ไม่คิดว่าคนที่พี่เฟย์สนใจจะเป็นผม
และนาทีหลังจากสติผมกลับมา ผมโกรธพี่เฟย์มากทั้งเรื่องวางยาผมและข่มขืนไอ้นัทและที่ผมเดือดสุดๆก็คือพี่เฟย์เป็นฝ่ายเสียบผมนี่สิ!
ผมโกรธมากที่เห็นไอ้นัทร้องไห้ ผมเปลี่ยนความรู้สึกดีๆที่มอบให้พี่เฟย์เป็นความเกลียดชังเพื่อทค่ผมจะได้ไม่ต้องยกโทษให้เขา ถ้าหากผมยกโทษให้เขาง่ายๆนั่นจะหมายถึงว่าผมทรยศไอ้นัท เขาทำร้ายร่างกายและจิตใจไอ้นัทมาก ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยทำตัวตรงกันข้ามกับใจตัวเองทุกอย่างตั้งแต่การพูดจาและการแสดงออกทางกิริยา
วันรุ่งขึ้นผมพาไอ้นัทเล่นซ่อนแอบกับพี่เฟย์ ไม่อยากเจอพี่เฟย์ไม่อย่างนั้นใจผมมันจะอ่อนลงไม่อาจทนเฉยเมินกับพี่เขาได้ และไม่อาจจะแสดงท่าทีที่เข้าข้างพี่เฟย์ได้เมื่อไอ้นัทยังอยู่กับผม ดังนั้นไม่ให้เขาสองคนเจอกันน่าจะดีที่สุด
ผมรีบพาไอ้นัทกลับห้องกะจะพามันไปอยู่กับเพื่อนอีกคนของเราแต่มันไม่ทันเวลา พี่เฟย์มาดักรอในห้องของพวกผม ผมทั้งดีใจและหวาดกลัว ดีใจที่จะได้อยู่กับพี่เฟย์ หวาดกลัวว่าไอ้นัทจะเจ็บปวด แต่ผมไม่มีทางออกให้พวกเราอีกแล้ว.....
พี่เฟย์ข่มขืนเราอีกครั้งผมก็ยังรับไม่ค่อยได้เมื่อต้องเป็นฝ่ายถูกเสียบอีกครั้ง ผมเจ็บ กลัวและไม่ชอบถูกเอามากๆผมอยากจะเป็นฝ่ายจับพี่เฟย์กดเสียด้วยซ้ำแต่ผมกลัวใจตัวเองจำต้องทำเหมือนผมไม่สมยอม
ไอ้นัทดันมีอารมณ์ตอนที่เห็นผมถูกกระตุ้น แล้วมันก็โดนพี่เฟย์เสียบจนได้ ภาพที่พี่เฟย์ขยับตัวและครางทำเอาผมใจเต้น ผมเบือนหน้าหนีแต่หูได้ยินชัดเจน ผมหวงไม่อยากให้พี่เฟย์ สัมผัสไอ้นัทแต่ว่าผมพูดออกไปไม่ได้
พี่เฟย์ชอบทำให้ผมอาย ชอบทำเหมือนตัวเองเก่งเหลือเกินจับมัดผมให้อยู่ในท่าทางที่น่าอายแต่ผมก็รู้สึกดีไปด้วยเมื่อพี่เฟย์รู้สึกดี.....
วันต่อมาผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือที่หัวเตียงเพียงแต่ว่ามันไม่ใช่ของผมหรือไอ้นัท ผมเด้งตัวลุกขึ้นมาก็แปลกใจกับของเหลวบางอย่างในปากไอ้นัทเองก็เหมือนกัน แล้วพี่เฟย์ก็เข้ามาสั่งพวกผมให้แต่งตัว พอพี่เฟย์ออกไปผมกับไอ้นัทก็รีบไปอาบน้ำอย่างเร็ว
ผมกับไอ้นัทออกมาก็เห็นโจ๊กปู ผมสงสัยครับว่าพี่เฟย์ดูแลคนเป็นคู่ขาขนาดนี้เลยเหรอก็ไหนผมเคยได้ยินมาว่าน้ำแตกแล้วแยกทาง ผมส่งสายตาให้ไอ้นัทถาม และคำตอบนั้นทำเอาผมอายม้วน
สุดท้ายพี่เฟย์ก็ส่งยามาให้พวกผมกินจริงๆ ผมคิดหาทางทำยังไงก็ได้ที่จะทำให้พี่เฟย์จูบผมขึ้นมา แล้วผมก็นึกถึงนิยายเรื่องหนึ่งขึ้นมา ผมแกล้งไม่กินยาแต่โดยดีและตามคาดพี่เฟย์ป้อนยาให้ผมด้วยปากแถมยังขโมยจูบผมอีกด้วย แล้วเราก็รีบไปเรียนเพราะมันจะสายแล้ว ผมเสียดายจังเลย
ตอนเที่ยงพี่เฟย์จะมารับไปทานข้าวปต่ไอ้นัทไม่อยากไปมันบอกว่าถ้าเจอหน้าพี่เฟย์มันกินข้าวไม่ลง ผมก็เลยตกลงกับมันรีบออกจากห้องก่อนเที่ยงและกลับมาหลังเที่ยงเล็กน้อย แต่ผิดคาดพี่เฟย์บุกห้องเรียนพวกผมแล้วแต่งเรื่องมั่วซั่วลากผมกับไอ้นัทออกไปเนียนๆเลย
หน้าตาพี่เฟย์ดูโมโหมากทั้งผมและไอ้นัทพร้อมใจกันหุบปากสนิท พอถึงบ้านพี่เฟย์ลากพวกผมเหวี่ยงลงสระน้ำ มันลึกมากเลยผมกลัวมากเพราะว่ายน้ำไม่เป็นตอนเด็กก็เคยจมน้ำมาแล้วด้วย พี่เฟย์ทรมานพวกผมด้วยการไปเอาน้ำแข็งมาเติมในสระ พวกผมตอนแรกก็พอไหวแต่นานไปชักจะรู้สึกตัวชาขึ้นมาบ้างแล้ว ไอ้นัทเลยแหกปากด่าพี่เฟย์ไปและมันทำให้พี่เฟย์โกรธมากขึ้นไปอีก สุดท้ายวันนั้นก็จบลงแบบเดิมพวกผมก็ถูกพี่เฟย์แทงจนแทบสลบ แต่เพราะเป็นการมีเซ็กส์กับพี่เฟย์ในน้ำมันทำให้ผมไม่รู้สึกกลัวน้ำอีกแล้ว
ตอนดึกขณะที่พี่เฟย์กำลังจะเรียกพวกผมกินข้าว ไอ้นัทที่นอนหลับอยู่ก็ชักขึ้นมาผมตกใจรีบเรียกพี่เฟย์เสียงดังลั่น พี่เฟย์วิ่งหน้าตื่นมาจับหน้าผากไอ้นัทแล้วรีบพาไอ้นัทออกไปส่งโรงพยาบาล ผมได้แต่สวดมนต์ขออย่าให้เพื่อนผมเป็นอะไรไป
เกือบเที่ยงคืนพี่เฟย์ก็กลับมาพต้อมกับรอยฝ่ามือบนหน้าและรอยเลือดมุมปาก ผมอยากถามใจจะขาดว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าสิ่งที่ผมถามออกไปคือไอ้นัทเป็นยังไงบ้าง
แล้วพี่เฟย์ก็ถามเรื่องการชดใช้คืน ผมไม่รู้ว่าพี่เฟย์ไปเจออะไรมาแต่ผมได้ยินทุกคำพูดนั้นแล้วผมรู้สึกเจ็บในหัวใจมาก สิ่งที่พี่เฟย์ทำร้ายผมมันยากจะชดใช้คืนแต่ผมก็ไม่เคยคิดจะเอาคืนเลยสักครั้ง แต่สิ่งที่คาใจผมคือเรื่องของไอ้นัท มันเป็นเพลย์บอย ชอบผู้หญิงเป็นชีวิตจิตใจ แต่พี่เฟย์ทำร้ายความภาคภูมิใจของมัน ทำให้มันเป็นเกย์ ทำให้มันอับอาย มันคงจะเกลียดพี่เฟย์มากและมันคงจะเกลียดผมด้วยถ้าผมเลือกพี่เฟย์
ผมถามพี่ดฟย์ว่าชดใช้ให้ผมด้วยชีวิตได้มั้ย เพราะผมอยากให้พี่เฟย์เอาชีวิตทั้งหมดของพี่เฟย์มาอยู่กับผมตลอดไปโดยถือซะว่าคือการชดใช้ แต่ผมตั้งใจให้พี่เขาคิดว่าผมอยากให้พี่เขาตาย มันผิดคาดมากที่พี่เฟย์ตอบตกลง สุดท้ายคืนนั้นผมนอนคิดเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ
รุ่งเช้า
พี่เฟย์ทำข้าวเช้าไว้สองที่ ผมจำที่ไอ้นัทสืบมาได้ว่าพี่เฟย์เป็นคนไม่ทานข้าวเช้า แต่วันนี้พี่เขาทำข้าวเช้าสองที่ และผมเข้าใจว่าอีกที่เผื่อไอ้นัท ผมอดหึงห่วงไม่ได้แต่ตอนที่แอบเหลือบตามองหน้าพี่เฟย์ซีดมากเหมือนคนอดนอน ตาก็แดงก่ำ ผมใจอ่อนเรียกพี่เขามานั่งทานข้าวด้วยกันจากนั้นก็ไปหาไอ้นัท
ที่โรงพยาบาล
ผมมองไอ้นัทผ่านกระจกใส ผมอยากสัมผัสมันแต่ทำได้แค่ลูบมือมันผ่านกระจก ผมมันงี่เง่าทั้งๆที่รับปากแม่เอาไว้แล้วแท้ๆว่าจะดูแลมันเหมือนน้องชายคนหนึ่ง แต่ผมทำไม่ได้ ผมปล่อยให้ไอ้นัทโดนข่มขืน ปล่อยให้มันไม่สบาย ผมไม่มีสิทธ์จะเป็นพี่น้องกับมันจริงๆ แค่น้องคนเดียวดูแลไม่ได้ พยาบาลสาวเดินมาบอกกับผมว่าจะย้ายไอ้นัทออกมาแต่ขอเวลาให้หมอตรวจอีกหน่อย ผมหันมาจะถามพี่เฟย์แต่เขาหายไป
ผมออกเดินหาจนมาเจอพี่เขานั่งหน้าเศร้า ยังไม่ทันเข้าไปหาเสียงคนทะเลาะกันก็ดังขึ้น ผมเห็นพี่เฟย์เข้าไปช่วยแยกช่วยห้ามด้วยแต่จู่ๆก็มีหมอคนหนึ่งปรี่เข้าไปอย่างเร็วแล้วตบหน้าพี่เฟย์จนปากแตก ผมสะดุ้งตกใจมากว่าจะวิ่งออกมากระโดดถีบมัน แต่พี่เฟย์กลับยืนนิ่งและมองคนนั้นด้วยสีหน้าแข็งกร้าวทั้งๆที่แววตทดูเจ็บปวดและเริ่มมีน้ำตาคลอ
สุดท้ายเหตุการณ์ก็สงบลงพี่เฟย์นั่งปิดหน้านิ่งผมเดินเข้าไปหาเขาก็เงยหน้ามองผม ทำสีหน้าอ่อนโยนจนน่าตลกแต่ผมกลับหงุดหงิด นี่ถ้าผมไม่เห็นเรื่องเมื่อกี้ผมก็คงไม่รู้ว่าพี่เฟย์เจ็บเป็น ทำหน้าตาสุขสบายได้สมจริงเหลือเกิน สุดท้ายพี่เฟย์พาผมออกไปกินข้าวผมสะบัดมือพี่เฟย์ออกเพราะไม่อยากให้คนในโรงพยาบาลพูดนินทาพี่เขาเพราะเมื่อกี้ตาหมอหน้าดุยังกล่าวหาพี่เฟย์แย่งผัวชาวบ้านเลย แต่พี่เฟย์ไม่เข้าใจผมเขาซึมลงไปอีกแล้ว
พวกเรากลับมาเยี่ยมไอ้นัท ผมถามไถ่อาการมันเยอะแยะจนมันรำคาญผม พี่เฟย์เดินไปนั่งที่โซฟาไกลจากพวกผม คงไม่อยากขัดจังหวะ สายตาพี่เขาเหมือนอยากคุยกับไอ้นัทผมหาข้ออ้างปล่อยเขาปรับความเข้าใจกัน
ผมเดินออกมารออยู่หน้าประตูสักพักจนกระทั่งได้ยินเสียงไออย่างรุนแรงของไอ้นัท ด้วยความตกใจและเป็นห่วงมันผมเลยหันไปตะคอกพี่เฟย์แล้วหันไปดูแลไอ้นัท พี่เฟย์พูดกับพวกผมเสียงสั่นแล้วหุนหันวิ่งออกไปจากห้อง เสียงสะอื้นนิดๆที่ได้ยินทำเอาผมใจหาย
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาหมอเจ้าของไข้ไอ้นัทก็เดินเข้ามาบอกผมว่า ผู้ชายที่พาไอ้นัทมาหาหมอตอนนี้ถูกรถชนอยู่ห้องฉุกเฉิน หัวใจหยุดเต้นนานแล้วเห็นว่าเป็นญาติไอ้นัทเลยมาบอกเพื่อจะให้โทรตามคนในครอบครัวมารับทราบ
ผมกับไอ้นัทอึ้งไปสนิทใจ ไอ้นัทตรมหมอเสียงสั่นแต่หมอก็ยืนยันคำเดิม ผมหัวหมุนไปหมดไม่ได้ยินอะไรอีก ใจเต้นจนแทบทะลุอกออกมา สองขาผมวิ่งไปยังห้องฉุกเฉินพยาบาลไม่ยอมให้ผมเข้าไปผมได้แต่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้องนั้น แล้วก็มีมือคู่หนึ่งวางแปะไหล่ ผมเงยหน้ามอง สองตาพร่าไปด้วยน้ำตาไอ้นัทเดินมาทั้งเสาน้ำเกลือ
"พี่เฟย์ต้องไม่เป็นอะไรหรอก มึงใจเย็นๆนะไอ้ซัน"
"ไอ้นัท แต่หมอบอกว่าพี่เฟย์หัวใจหยุดเต้นนานแล้วนะโว้ย! จะให้กูใจเย็นได้ยังไง!"
ไอ้นัทเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ผมลุกขึ้นไปนั่งข้างๆมัน ไอ้นัทเอ่ยเบาๆทั้งยังจ้องไปยังประตูฉุกเฉินตาไม่กระพริบ
"พี่เฟย์บอกว่าจะรอให้กูหายดีก่อนถึงจะชดใช้ให้ด้วยชีวิต ตอนนี้กูยังไม่หายเพราะงั้นพี่เฟย์ต้องไม่เป็นไรแน่ๆ" ไอ้นัทถอนหายใจแล้วพูดต่อ "ตอนเห็นหน้าพี่เฟย์วันนี้กูอยากให้พี่เขาตายๆไปซะ แต่พอรู้ว่าพี่เขาจะ....นั่นแหละแล้วกูก็ใจหาย แล้วกูก็เสียใจและ....เจ็บปวดที่ตรงนี้"
ไอ้นัทชี้ตรงหน้าอกข้างซ้าย ผมมองมันอย่างประหลาดใจ
"ไอ้นัท มึงรักพี่เฟย์?"
"อืม...ทั้งรักทั้งเกลียดเลยล่ะ แต่กูรู้ว่ามึงรักพี่เขากูจะไม่ไปแทรกกลางระหว่างมึงกับพี่เขา กูทำใจไม่โกรธแค้นพี่เขาได้แล้วล่ะและไม่โกรธมึงด้วยถ้ามึงจะเลือกพี่เขามากกว่ากู"
"กู....กูไม่รู้ ตอนนี้กูแค่อยากให้พี่เฟย์ตื่นขึ้นมาก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกทีเถอะ"
ผมภาวนาให้พี่เฟย์มีชีวิตกลับมาอีกครั้ง ในใจผมเรียกหาพี่เฟย์เป็นร้อยๆครั้ง ผมอยากให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเราช่วงเวลานี้ที่สุด!
จบตอนที่ 5
เฮ้อ......หมดไฟในการเขียนจังเลย ไม่เปียกเลยอ่ะ :katai1:
แต่ถ้าได้หอมแก้มสาวๆในเล้าสักที สองที อาจจะมีกำลังใจมากขึ้น :-[
มา! ใครใจดี ผมขอหอมแก้มหน่อยคร้าบ ฟอดดดดดดดด :impress2:
-
ที่แท้ซันก็ชอบเฟย์นี่เองถ้าไม่อยากให้เพื่อนเสียใจก็อยู่ด้วยกันทั้ง 3คนนั่นละจะได้ควบคุมเฟย์ได้อยู่หมัดคึคึ
หอมๆกอดๆนักเขียน
-
ผมได้ยินพี่ซันหัวเราะเบาๆแต่สะท้านเข้ามาถึงหัวใจผม นี่พี่ซันเป็นคนแบบนี้เองเหรอ?
^
^
5555 สงสัยผู้เขียนจะหมดไฟจริง พี่เฟย์ กลายเป็นพี่ซันไปซะละ
แหมคดีพลิกอีกแล้ว กลายเป็นน้องซันหวังกดพี่เฟย์ตั้งแต่แรกเห็นซะงั้น
สรุปที่น้องซันทั้งด่า ทั้งโกรธ พี่เฟย์นี่ตรงข้ามกับใจหมดเลยอะจิ
อย่างนี้ต้องให้พี่เฟย์ตื่นมาฟังความรู้สึกของสองน้องไว ๆ
แล้วค่อยเคลียร์อีกทีว่าใครจะกดใคร :hao6: 555 ยังมีแก่ใจจะหื่น
แล้วน้องนัทก็ไม่ต้องเสียสละให้น้องซันหรอก ของอย่างนี้แบ่งปันกันได้
:เฮ้อ: ตอนนี้ขอแค่ให้พี่เฟย์ฟื้นขึ้นมาครบ 32 ก่อนดีกว่า
ทั้งกอด :กอด1: ทั้งหอม :จุ๊บๆ: เอาใจผู้เขียนฝุด ๆ :pig4:
รอเปียกตอนหน้าค๊า พร้อมเปียกทุกสถานการณ์
-
:mew1: :กอด1: ทั้งหอมทั้งกอดกันเลยทีเดียววว
อั้ยย่ะ พี่เฟย์หัวใจหยุดเต้นนนนนนนนนนน :hao3: แล้วจะเป็นไงต่อทีเนี้ย
ตอนนี้ก็ทำให้เปียกน๊าาาาาาาาาาาาาาา เปียกเต็มหน้าเบยยยยย :z3:
-
ผมได้ยินพี่ซันหัวเราะเบาๆแต่สะท้านเข้ามาถึงหัวใจผม นี่พี่ซันเป็นคนแบบนี้เองเหรอ?
ขอโทษครับ แอบมีเบลอ จิ้มในมือถือไม่ถนัดอ่ะ
แก้ไขแล้วนะครับ อิๆ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ถ้ารักเฟย์ก็ดูแลเฟย์ดีๆตอนฟื้น อยากรู้จริงพ่อเฟย์จะมาช่วยไหมหรือจะปล่อยลูกตาย เฟย์อย่าเป็นอะไรนะ
-
ตอนที่ 1-3 เปียกเลือด (กำเดา)
ตอนที่ 4 เปียกเลือด (ของพี่เฟย์)
ตอนที่ 5 เปียกน้ำ (น้ำตาซัน)
งืออออ! คนอ่านอยากอ่านต่อคนเขียนอย่างพึ่งหมดไฟจิค้าาาาาาาา
-
กอดและหอมแก้มทีนึง คนเขียนจะได้มีไฟ
-
รอตอนต่อไป
-
ต่อไปก็อยู่กันสามคนชูชื่นไปเลย
-
เฮ้อออ :เฮ้อ:
พี่เฟย์อย่าเพิ่งเป็นไรไปนะ
-
กอดดด ให้กำลังใจ :L2:
มาดูกันว่าเรื่องราวจะเป้นยังไงต่อไป พี่เฟย์ :mew6: :hao5:
-
เอาแล้วไง..... ถ้าถึงเวลาจริงๆ พี่เฟย์จะเลือกได้หรอ??? สงสัยทั้งสองคนอ่ะ
-
ก้อนะจะหวังเครมเค้าเค้าดันมาโดนเครมสะเอง :oo1: แต่ก้อเฟย์คืนมาเถอะมาฟังความในใจน้องๆกัน :hao5:
-
นัทอ่ะชายแท้แน่เหรอ :ruready
เฟย์ตื่นนะ ตื่นๆๆๆๆๆจะได้มาเป็นผัวน้องๆต่อ คริคริ :z2:
-
มาต่อตอนต่อไปเถอะค่ะ :mew6: อยากให้ถึงตอนแฮปปี้ๆแล้ว :mew6:
-
รอติดตมตอนต่อไปค่าาา :hao3:
-
:ling1: สะเทือนใจคร่าาาาา
พี่เฟย์จงฟื้นขึ้นมาหาน้องซันบัดเดี๋ยวนี้! :z3: :z3:
รอตอนต่อไปด้วยใจระทึก :katai1:
-
3p จาอ๊าวๆ
-
ไม่เปียกอ่ะ มันไม่เปียก
รอๆๆเผื่อตอนหน้าจะเปียก
-
เรื่องเป็นอย่างงี้เอง
พี่เฟย์รีบฟื้นเถอะๆๆ *ส่งน้องซันน้องนัทไปผายปอด*
:hao6:
-
จะรุก กลับโดนแทงซะก่อง ฮ่าๆๆๆ
มามะ รอๆๆๆๆๆ
-
:hao7: :hao7: อยากให้มาต่อเร็วๆจัง :mew2:
-
ซันกับนัทรักเฟย์ เฟย์ก็รักซันกับนัท แล้วแบบนี้จะต้องเลือกอะไรกันซันกับนัท เฟย์อย่าเป็นอะไรนะ ไหนบอกว่าจะชดใช้ให้ซันกับนัทไง ชดใช้ด้วยการดูแลสองคนนั้นสิ ไม่ใช่แบบนี้นะเฟย์
-
:กอด1: :กอด1: กอดให้กำลังใจค่ะ
-
น้องซันนน กรี๊ดดดดดด
อยากให้พี่เฟย์ตื่นมารู้ความจริงเร็วๆ คงไม่มีดราม่าพี่เฟย์หลับไปสิบปีหรอกนะ :katai1:
-
ตื่นขึ้นมาเลยนะพี่เฟย์
น้อง ๆ เศร้ากันหมดแล้ว
รวมถึงคนอ่านด้วย
:z3: :z3:
-
ชอบนัท><
สามพีเลยจ้า
-
มึนๆเบลอๆ ไม่รู้ว่าพิมผิด ถูกยังไง โทษทีนะครับ :katai1:
ตอนนี้มาเผยปมปริศนา(หรือทิ้งบอมบ์กันแน่?) :hao7:
ตอนที่ 6 บาปที่หวนกลับมา
ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ผมยืนอยู่ที่นี่ สถานที่โล่งกว้างมีแต่หมอกควันและมืดๆมัวๆ ผมมองไม่เห็นอะไรเลย ผมก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆสายตาก็คอยมองสอดส่องไปทั่ว แต่สุดท้ายผมก็ยังไม่เห็นอะไรอยู่ดี จนกระทั่งผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้องเพลงกล่อมเด็ก ผมเดินตามเสียงนั้นไปจนเจอเธอ หญิงสาวผมยาวสีแดงกับหน้าตางดงามหมดจด เธอนั่งถักเสื้อกั๊กเด็กทารก ผมตรงเข้าไปหาเธอทันที
"ขอโทษนะครับคุณ ผมขอถามหน่อยที่นี่มันที่ไหนครับแล้วผมจะต้องไปทำอะไรที่ไหนหรือเปล่าครับ"
เธอเงยหน้าส่งยิ้มให้กับผมแล้วถักเสื้อต่อ
"ที่นี่คือที่ๆเธอไม่ควรมาตอนนี้ ส่วนเธอต้องไปทำอะไรก็ลองนึกดูให้ดีๆสิจ้ะ สัญญาอะไรไว้กับใครต้องกลับไปทำให้สำเร็จก่อนถึงจะมาอยู่ที่นี่ได้นะ"
ผมนึกทวนคำพูดของเธอคนนั้น น้ำเสียงและรอยยิ้มนั้นอบอุ่นจนผมโหยหาอย่างบอกไม่ถูก ผมพยายามนึกแต่นึกเท่าไรก็นึกเรื่องที่ตัวเองต้องทำไม่ออกจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกจากที่ไกลๆ
ผมสะดุ้งมองไปรอบๆตัวแต่ก็ไม่เห็นอะไร ผมพยายามจับน้ำเสียงที่ได้ยินแว่วๆให้ได้ มันแผ่วเบาแต่หนักแน่นมาก เสียงเรียกของผู้ชายมีสามเสียง มีเสียงของคนหนุ่มสองเสียง และเสียงคนแก่แหบๆเรียกชื่อผมอยู่ พวกเขาเรียก 'เฟย์ กลับมา' และ 'เฟย์อย่าไปนะ' ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ได้ยินรึยัง พวกเขายังต้องการลูกอยู่นะ ลูกไม่ใช่คนที่พระเจ้าไม่รักหรอกนะ ความรักอยู่รอบตัวลูกเสมอ ลูกเฟย์"
ผมสะดุ้งเฮือก หันกลับไปมองหญิงสาวคนนั้นที่กำลังลอยห่างจากผมไปไกลเรื่อยๆแล้วน้ำตาผมก็หยดลงทันทีที่เข้าใจ
"แม่!"
เฮือก!
"คุณหมอ คนไข้หัวใจกลับมาเต้นปกติแล้วค่ะ ความดันลดต่ำมากเพราะเสียเลือดเยอะเกินไป แต่การหายใจปกติค่ะ!"
ผมพยายามปรือตาขึ้นมาแต่เปลือกตามันหนักอึ้งไปหมด เสียงคนพูดอะไรไม่รู้รอบตัวหนวกหูผมปล่อยตัวเองผล่อยหลับอีกครั้ง
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงสีขาวและความรู้สึกเจ็บแปล๊บไปทั่วตัว ผมกวาดสายตามองรอบห้องก็เห็นใครคนหนึ่งนอนฟุ่บอยู่ข้างเตียงผม เส้นผมสีน้ำตาลวางแปะกับมือผม เสียงหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเขาหลับสนิท
ผมพยายามลุกขึ้นแต่มันเจ็บไปหมด ผมหมดแรงเลยทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งพร้อมกับประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามา ชายหนุ่มผมดำชะงักค้างมองผมอย่างประหลาดใจ
"พี่เฟย์.....พี่เฟย์ฟื้นแล้ว? พี่เฟย์ฟื้นแล้วจริงๆด้วย เฮ้ย! ได้นัทตื่นๆพี่เฟย์ฟื้นแล้ว!"
ชายคนนั้นตะโกนลั่นพลางวิ่งเข้ามาเขย่าอีกคนที่นอนอยู่ข้างเตียงผม เขาปรือตาขึ้นมามองผมแล้วก็ตกใจก่อนจะยิ้มร่าแล้วกระโดดเข้ามากอดผมทั้งสองคน ซ้ำแผลผม
"โอ๊ย! เจ็บๆๆ ปล่อยนะพวกคุณเป็นใครกันน่ะ แล้วมากอดผมทำไม!?”
ผมมองหน้าน้องสองคนด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูกเพราะน้องเขามองผมอย่างตกใจ ผิดหวัง เจ็บปวด และ เสียใจ
แล้วไม่ทันที่ผมจะเอ่ยอะไรอีกหมอก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับทองหน้าผมอย่างบอกไม่ถูก เขาเป็นคุณหมอหน้าเข้มแลดูดุ เขาปรายตามองผมและน้องสองคนด้วยสีหน้ารังเกียจซึ่งผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง
“ไงฟื้นแล้วสินะ แล้วเด็กสองคนนี้ใครล่ะ”
“เออ ผมไม่ทราบครับ ผมจำอะไรไม่ได้เลย”
ทันทีที่ผมพูดออกไปคุณหมอทำหน้าตาสะดุดแล้วหันกลับมาจ้องผมอีกคราหนึ่ง เขาเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วเอาไฟฉายเล็กๆส่องตาผมแล้วยิ้มออกมา
“อืม ดูเหมือนจะเสียความทรงจำไปนะ แต่ไม่เป็นไรสภาพร่างกายปลอดภัยดีแล้ว เดี๋ยววันนี้กลับบ้านได้พ่อจะให้พวกพี่ๆเขาพาเรากลับบ้านนะเฟย์”
“หา? คุณเป็นพ่อผมเหรอครับ เอ่อ....ผมจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง”
“ไม่เป็นไรๆจำไม่ได้ก็ไม่ต้องจำ นอนพักซะเดี๋ยวพ่อจะให้พี่เขามารับ”
ผมนั่งมองคุณพ่อที่เดินยิ้มร่าออกไปอย่างมึนงง น้องสองคนรีบวิ่งเข้ามาเกาะขอบเตียงผมแน่นหน้าตาเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว น้องคนผมสีดำดึงมือผมเข้าไปกุมไว้แล้วร้องไห้
“พี่เฟย์ พี่.....ไม่จริงใช่มั้ย พี่ลืมพวกผมไปได้ยังไงพี่!”
“เอ่อ พวกน้องเป็นอะไรกับพี่เหรอ แล้วพวกน้องชื่ออะไรกันน่ะ”
“พี่แม่งเฮงซวย! พวกผมเป็นแฟนพี่นะ มาลืมกันง่ายๆยังงี้ได้ยังไงเล่า!”
น้องคนผมสีอ่อนพูดเสียงดังทั้งน้ำตา ทำไมผมรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้นะ ผมรู้สึกผูกพันกับน้องๆเขาจังแต่ผมนึกไม่ออกเลย นึกไม่ออกสักเรื่องแม้แต่เรื่องของตัวเอง
“แฟนเหรอ? แต่พวกน้องเป็นผู้ชายนี่?”
“น้องเฟย์ พี่ๆมารับกลับบ้านแล้วคร้าบๆ”
เสียงดะโกนลั่นพร้อมๆการปรากฏตัวของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง สองคน หน้าตาหล่อเข้มคนหนึ่งและหน้าตาทะเล้นดูเจ้าชู้อีกคนหนึ่ง พวกเขาเข้ามาแล้วกอดผมทันที ผมสะดุ้งแล้วสะบัดตัวออก บอกไม่ถูกตอนที่โดนสัมผัสผมรู้สึกกลัวและรังเกียจยังไงบอกไม่ถูกเลยเผลอสะบัดตัวอย่างแรง พี่เขามองผมนิ่ง
“ขอโทษครับพี่ คือผมไม่ชิน ผม...ผมจำพวกพี่ไม่ได้เลยครับ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรๆคุณพ่อบอกไว้แล้ว นี่เสื้อผ้าเปลี่ยน ลุกไหวไหมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิเดี๋ยวพี่พากลับบ้าน”
ชายอีกคนกล่าว พวกเขามองไปยังน้องสองคนที่อ้างตัวเป็นแฟนผม พวกเขาเช็ดคราบน้ำตาแล้งนั่งเงียบ ผมพยายามลากตัวเองเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ทั้งๆที่ในใจยังลังเลไม่อยากไปกับพวกพี่ชายด้วยซ้ำแต่ผมคงจะต้องเชื่อคนในครอบครัวมากกว่า ผมเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นน้องสองคนร้องไห้และแสดงท่าทางเกรี้ยวกราด เหมือนว่าพวกเขาทะเลาะกับพี่ชายผมนะ ผมรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นน้องๆร้องไห้ ผมเป็นห่วงพวกเขาและเจ็บที่หัวใจเมื่อพวกเขาร้องไห้
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ พี่ทำอะไรครับ?”
“เปล่าๆ พอดีพี่ทักทายรุ่นน้องของเฟย์น่ะ ดูเหมือนว่าน้องๆของเฟย์นี่ไม่มีสัมมาคารวะกับผู้ใหญ่เอาซะเลยนะครับ”
“นั่นสินะ ไปๆ กลับบ้านกันดีกว่านะน้องเฟย์”
ผมไม่ทันตอบอะไรก็ถูกพี่ชายอุ้มตัวลอยพาออกไป ก่อนประตูจะปิดลงผมเหลือบไปมองน้องเขา สายตาเจ็บปวดนั้นทำผมใจกระตุก ผมหลับตาลงไม่อยากจะเห็นอะไรที่น่าเศร้าแบบนั้น
ผมถูกพากลับมาที่บ้านโดยพี่ชายอุ้มมาตลอดทาง ผมเพิ่งรู้ว่าผมมีบ้านใหญ่ขนาดนี้นะเนี่ย บ้านแฝดสองชั้น บริเวณรอบบ้านกว้างมากเลย ผมรับรู้เพิ่มมาอีกว่าผมมีพี่ชายทั้งหมด 3 คน มีคุณพ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาลดัง มีคุณแม่ที่สวยมากแต่ดูคุณแม่จะไม่ค่อยชอบผมเลย แต่พี่ชายทั้งสามคนก็ดูแลผมดีมาก
พี่คนโต พี่ออย พี่ชายหน้าหวานพูดจาสุภาพและใจดีมาก พี่เขาดูแลและตามใจผมมากแม้ว่าจะมีการสัมผัสต้องตัวผมมากไปหน่อยก็เถอะ
พี่คนรอง พี่มิล พี่ชายหน้านิ่ง พูดน้อยๆแต่มักจะทำทุกอย่างที่ผมต้องการให้โดยไม่มีอิดออด สายตาเขามองผมแปลกๆแต่ว่าผมไม่เข้าใจเท่าไร เขาไม่ค่อยจะอยู่ใกล้ผมมักจะหลบหลีกจนเกินจำเป็นด้วยซ้ำ
พี่คนสุดท้าย พี่แอล พี่ชายหน้าหล่อ จอมเจ้าชู้ ผมคิดว่างั้นนะ เขาชอบมาหยอกมาล้อเล่นกับผมบ่อยครั้ง เป็นเพื่อนเล่นที่ดีแต่เป็นพี่ที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร พี่เขาชอบเข้ามากอดมาหอมผม เขาบอกตอนเด็กๆผมก็เล่นกับเขาแบบนี้บ่อยๆ
แต่ที่ว่ามาทั้งหมดทั้งมวล ผมรังเกียจสัมผัสจากพวกเขา และผมอึดอัดมากเมื่ออยู่ในบ้านหลังนี้ ความรู้สึกไม่คุ้นเคยเหมือนว่าที่จริงผมไม่เคยอยู่บ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ และผมข้องใจมากในเมื่อคุณแม่และคุณพ่อของผมเป็นคนไทยแล้วทำไมผมถึงเป็นลูกครึ่งล่ะ แถมพี่ชายทั้ง3ของผมก็เป็นคนไทยด้วย ถึงผมจะความจำเสื่อมแต่ใช่ว่าผมจะโง่นะเว้ยครับ!
กลางดึก
“อยะ....อย่านะ....อย่า ออกไป! ไอ้เหี้ย ปล่อยกู! อย่า!”
เสียงร้องครางละเมอดังเล็ดลอดออกมาจากห้องด้านในสุด ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมใจกันขมวดคิ้วแน่น ริมฝีปากขบเม้มจนเป็นเส้นตรง เสียงถอนหายใจดังในความมืดที่วังเวง
“เขายังคงฝันร้ายอยู่อีก สิ่งที่เราทำไปคงจะมากเกินไปจริงๆ”
“แต่ตอนนี้เขาจำเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้แล้ว เราน่าจะใช้โอกาสนี้เริ่มต้นใหม่นะ หรือพี่ว่าไง?”
“ฉันเห็นด้วย ฉันไม่มีทางปล่อยเขาไปอีกเป็นครั้งที่สอง ฉันต้องการเขา”
“ได้! ในเมื่อพวกนายก็คิดแบบเดียวกับฉัน งั้นเราจะย้อนเรื่องราวเมื่ออดีตขึ้นมาใหม่ และครั้งนี้อย่าให้ซ้ำรอยเดิมล่ะ ต้องทำให้เขายอมอยู่กับเราให้ได้ เข้าใจมั้ย!”
พวกเขาพยักหน้าให้สัญญากันเป็นหมั้นเป็นเหมาะ น้ำเสียงหนักแน่นและแววตาที่ทอประกายในความมืด ร่างที่นอนสั่นเทาอยู่ในห้องไม่อาจล่วงรู้เลยว่าอีกไม่นาน ฝันร้ายในอดีตกำลังจะกลับมาหาตัวเขา ถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไรกับบาปที่หวนกลับมาตอกย้ำเขาอีกครั้ง
จบตอนที่ 6
มาแบบสั้นๆอ่ะ ไม่เปียกเบยๆ :hao7: :katai1:
ใครว่าผมจะเขียนแต่เรื่องของไอ้เฟย์ เพื่อนมันอีก 4 คนก็ต้องไม่เว้น วะฮะฮ่าๆ :hao6:
แล้วพี่หมออ่ะ ดูดี น่าจะจับมาคู่กะใครสักคนจังเลย คนอ่านคิดว่าไงครับ :hao3:
ขอจุ๊บเป็นกำลังใจด้วยนะครับ ผมหัวใจแห้งเหี่ยว ไม่เปียกมาหลายวันแล้ว :katai4: :katai4:
-
รู้ละว่าเฟย์มันนิสัยเหมือนใคร 55555 สงสารนัทซันอ่ะ
-
>< โหยย เบื้องลึกเบื้องหลังความหลังอันขมขื่น
แงงงงง พี่เฟย์ผู้น่าสงสาร :katai1:
จุ๊บคนเขียนหนึ่งที รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :mew1:
ปล. ช่วงแรกพี่เฟย์กลายเป็นน้องซันอ่ะค่ะ ตอนก่อนจะฟื้น
-
อย่าบอกนะว่าเปย์เคยโดนพี่ๆ (ที่น่าจะคนละแม่) ข่มขืน o22
ทำไมมันทรมานแบบนี้สงสาร ซัน-นัท ก็สงสาร เฟย์รีบๆจำได้นะ :mew4:
-
ไม่น้าาาาาาาา! อะไรมันจะรันทดขนาดนี้อ่าาาาา
สงสารทั้งซัน สงสารทั้งนังและคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือพี่เฟย์ ทำไมต้องกลับมาเจอเรื่องร้ายๆ เหมือนในอดีตแบบนี้ด้วยยยย
แล้วพ่อของเฟย์ทำไมดูเหมือนจะดีใจที่ลูกชายตัวเองความจำเสื่อมอย่างนั้น แถมยังเหมือนจะสนับสนุนไอ้พวกพี่ๆ เลวๆ ทั้งสามคนนั่นด้วย
ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาา
ปล.เรื่องนี้แรกๆ หื่นๆ แต่ไปไปมาไหงกลายมาเป็นดราม่าน้ำตาท่วมจออย่างงี้อ่าาาาาา
-
โถ่ชีวิต พลิกจากแมะกลายเป็นเคะมีอดีตไปได้นะเฟย์ :mew5: ตอนหน้าขอยาวๆนะค่ะ ไม่อิ่มค่ะ :mew1:
-
เฟย์มีอดีตที่เลวร้ายนี่เองน่าสงสารรรร
จากที่เตรียมกระดาษทิชชู่มาเช็ดเลือดกับกลายมาเช็ดน้ำตาแทนดราม่ากระจายยยยย
-
สงสารนัทกับซันจัง
แต่เชียร์สามพี่น้องสุดใจ...กดเลยค่า กดเลย
-
:mew2: อิพี่เฟย์ชักดราม่าละ :z3:
-
สงสารเฟย์
-
รู้ชัดเลยว่าเฟย์รับนิสัยมาจากใคร เคยเจอในหนังเหมือนกันว่าเด็กที่ถูกรังแก มักจะรังแกคนอื่นต่อไปเป็นทอดๆ จากที่เกลียดเฟย์กลายมาเป็นสงสารเลยอ่า :serius2:
แล้วมาต่อไวๆนะค้า :mew1:
-
อ้าววววววววว
ไงงี้อ่าเฟย์ ลืมนัทกับซัน
ทิ้งบอมไว้จริงๆๆแระ
สงสัยต่อๆๆๆ
-
นัท กับ ซันอ่ะ เอานัทกับซันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :katai1:
-
ชีวิตแสนเศร้าของพี่เฟย์ท่าจะอีกยาว แถมหนักขึ้น ๆ ซะด้วย
จำสองน้องไม่ได้ก็แย่แล้ว ดันต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวที่ดูจิตป่วยทั้งบ้าน
อย่างนี้พี่เฟย์จะจิต ๆ บ้างก็ไม่แปลกล่ะ
เพื่อน ๆพี่เฟย์ก็น่าติดตามค่ะ ดูแล้วจิตๆ ไม่แพ้กัน เหมือนจะ bad boy ยกกลุ่ม
รอติดตามค่ะว่าใครจะช่วยพี่เฟย์ล้างบาปนี้ออกไป
เอ่อจะบอกว่าอ่านตอน 6 แต่ทำไมจบตอน 7 อะคะ :hao5:
:mew1: เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนมีแรงใจไม่เหี่ยวแห้งค๊า
-
เฟย์เคยถูกพวกพี่ชายทำอะไรกันแน่ พ่อเฟย์นิสัยแปลก ๆ นะนั่น นัทกับซันอย่ายอมแพ้นะ เฟย์รักนัทกับซันนะ แม้จะจำไม่ได้แต่ในใจเฟย์ก็มีนัทกับซันนะ
-
:heaven :heaven
ไอ้พี่ทั้งสามคนไปตายซะ....
พี่เฟย์ต้องคู่คี่กับน้องซัน-น้องนัทเท่านั้นเฟร้ยยยยย
:katai4: :katai4:
-
เห้ยยย อะไรเนี่ย พวกพี่ๆมาจากไหนอีกเนี่ย
แค่นัทซันก็ดราม่าพอแล้ว
ยังเอาพี่ๆจากอดีตที่เจ็บปวดมาอีก เฮ้ออออ :เฮ้อ:
ยังไงๆ ชั้นก็เชียร์นัทซันเท่าน้านนนน
สงสารนัทซันจัง เจ็บปวดสินะ
-
ขอบคุณคนอ่านที่แจ้งคำผิดให้ผมนะครับ ช่วงนี้เปื่อย เปียกมากไปหน่อย อิๆๆ :hao6:
ตอนที่ 7 เปลี่ยนอดีตและปัจจุบัน
ในวันต่อมาใครจะรู้ว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายสับประลังเคพรรค์นี้กับตัวผม หลังจากนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วกลับมาอยู่ที่บ้านนี่ไม่มีวันไหนที่ผมจะเล็ดรอดสายตาของพี่ชายทั้งสามคนไปได้เลย ไหนจะไอ้พ่องี่เง่าที่เอาแต่ยัดเยียดหนังสือการแพทย์ให้ผมอ่าน ไหนจะพร่ำด่าพวกเกย์ต่อหน้าผม ไหนจะการเอาใจผมที่เมื่อก่อนผมไม่เคยได้รับเลยด้วยซ้ำทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผมความจำเสื่อม!!
อันที่จริงหลังกลับมาอยู่บ้านได้สองวันความทรงจำผมก็กลับคืนมาหมดแล้วแถมชัดเจนจนเหมือนมันไม่เคยเสื่อมเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะการเอาใจใส่จากพี่ชายทั้งสามคนและพ่อ ทำให้ผมโลภอยากได้มากขึ้นอีกจนกระทั่งมันเลยเถิด ผมอยู่ที่นี่ได้ 1 สัปดาห์แล้วและเพิ่งรู้ตัวว่าคิดผิด นี่มันยิ่งกว่านรกซะอีก ไอ้เฟย์อยากจะบ้าตายโว้ย!
“น้องเฟย์ ดื่มวิตามินแก้วนี้ด้วยนะครับจะได้แข็งแรงๆ”
“ขอบคุณครับพี่ออย”
“น้องเฟย์ กินเค้กกันๆ นี่พี่ไปซื้อจากร้านที่ดังๆลงในนิตยสารเลยนะ มาชิมเร็ว”
“ขอบคุณครับ พี่แอล”
“นม ดื่มซะ”
“ขอบคุณครับพี่มิล”
“เฟย์ พ่อซื้อเสื้อผ้ามาให้ใหม่น่ะ นี่พ่อมีหนังสือการทำ bypass มาให้อ่านด้วย มารับไปเร็ว”
“ขะ...ขอบคุณครับพ่อ”
และอะไรอีกเยอะแยะที่ผมแทบจะบ้าตาย มันไม่เหมือนที่ผมวาดฝันไว้สักนิดว่าการมีครอบครัวที่อบอุ่นมันไม่ใช่อุ่นจนร้อนขนาดนี้ แถม ผมเกลียดมันอีกด้วย ผมเกลียดการเสแสร้งของเหล่าพี่ชายปลอมๆและพ่อที่ไม่เคยยอมรับในตัวผม
ผมนั่งถอนหายใจริมระเบียง สวนหลังบ้านปลูกดอกไม้และสมุนไพรไว้หลายอย่าง ผมจำมันได้ว่าพ่อเคยมานั่งร้องไห้และพูดถึงแม่ แม่ผมสาวสวิตซ์หน้าตาน่ารัก ชอบดื่มชามากและที่นี่เป็นที่โปรดของแม่ พ่อเลยไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับสวนนี่ แต่มันจะทดแทนกันได้เหรอกับคนที่ตายไปแล้วไม่สามรถเห็น สัมผัสหรือรับรู้เรื่องพรรค์นี้ได้อีกแล้ว ทำไปก็ไม่มีประโยชน์
แม่เลี้ยงคนใหม่น่ารังเกียจหล่อนทำตัวสูงส่งทั้งๆที่มาจากบ้านหม่อมตระกูลดัง แต่หล่อนเป็นแค่คนดูแลบ้านนะครับ แต่พ่อผมดันมาชอบหล่อนเลยขอมาหลังจากแม่เสียไม่นาน ฮึ ผมรู้ หล่อนตั้งใจเข้าหาพ่อเพราะรู้ว่าแม่ผมตายแล้ว แถมมรดกของคุณพ่อไม่ใช่น้อยๆ หล่อนพาลูกติดอีก3คนมาด้วย และตอนแรกผมดีใจมากที่จะมีพี่ชายแต่ผมคิดผิด พวกมันเป็นเดรัจฉาน พวกมันทำร้ายผม!
มัวแต่คิดเรื่องตัวเองแล้วตอนนี้น้องนัทกับน้องซันจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมยังจำได้ถึงสายตาที่คลอน้ำตาของน้องๆได้ดี ผมทำน้องเขาร้องไห้อีกแล้ว ผมมันใช้ไม่ได้เลยเห็นทีผมจะต้องกลับบ้านแล้วล่ะ บ้านของผมที่มีน้องๆอยู่ด้วยนั่นสิบ้านจริงๆของผม
“คิดอะไรอยู่ น้องเฟย์ข้างนอกหนาวแล้วนะครับเข้าบ้านเถอะ”
เสียงพี่แอลดังมาจากข้างหลังผมหันไปมองละลุกพรวดหนีห่างจากมือเขาที่กำลังจะแตะตัวผม ไม่ใช่ว่าผมกระแดะนะแต่มันกลัวฝังใจ ไม่สามารถเข้าใกล้พวกมันได้เลย ผมพยายามฝืนยิ้มและตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งที่สุด
“ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะครับ ขออยู่คนเดียวอีกสักพักนะครับพี่แอล”
ผมขยับหนีพี่แอลแล้วก้าวลงไปในสวนด้านล่าง ผมไม่สนใจมันแล้วไอ้สารเลวที่ข่มเหงผม แค่เห็นก็จะอ้วกแล้ว ให้ตายสิผมเดินมาไม่ทันไรไอ้แอลก็จับแขนผมไว้แล้วดึงเข้าไปหามันแต่ผมขืนตัวไว้ อยากจะอ้วกแล้วกูยิ้มไม่ไหวแล้วเว้ย
“เฟย์ อย่าดื้อ เข้าบ้านเดี๋ยวนี้”
“เข้าก็เข้าสิ ปล่อยแขนผมด้วยมันเจ็บ”
ไอ้แอลปล่อยแขนผมทั้งที่ยังทำหน้าโหดนั่นแหละ ผมเดินผ่านหน้ามันเร็วๆจงใจกระแทกไหลมันไปที ผมแอบสะใจต่อไปผมจะเอาคืนพวกมันบ้างแล้ว ไอ้พวกปลิง!
ผมเข้าบ้านแล้วก็ต้องเครียดหนักเพราะผมไม่มีมือถือ ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรเลย ข้าวของของผมมันหายไปหมดตั้งแต่ตอนเกิดอุบัติเหตุ ผมอยากจะโทรไปหาเพื่อนๆของผม อยากจะรู้ข่าวคราวของน้องนัทกับน้องซัน ผมอยากจะกลับไปแต่ว่าไม่ได้ ผมต้องแก้แค้นไอ้สารเลวสามคนนี่ก่อน
พอผมขึ้นมาที่ห้องนอนผมก็ต้องถอยหลังออกมาอีกที ไอ้หน้าขรึมมิลนั่งอยุ่ที่เตียงของผมมืดๆ ไฟก็ไม่เปิดผมเห็นตามันสะท้อนแสงไฟวาวน่าสยดสยอง มันลุกเดินเข้ามาหาผม เอาแล้วไง สัสเอ้ย!
“จะไปไหนล่ะ นี่ห้องของเฟย์นี่”
“อะ...ครับ ใช่ แล้วพี่มิลมาทำอะไรที่ห้องผมล่ะครับ”
“เปล่า พี่แค่อยากคุยอะไรด้วยหน่อยเข้ามาสิ”
ไอ้มิลจับมือผมลากเข้าห้องแล้วปิดประตู ฮึ กูไม่กลัวกูในตอนนี้ไม่ใช่ไอ้เฟย์เมื่อ6ปีที่แล้วอีกต่อไป ถ้าคิดจะทำอะไรกูละก็โดนดีแน่
“พี่มิลมีอะไรครับ”
“เฟย์ เข้าเรื่องนะเฟย์ความจำกลับคืนมาแล้วใช่มั้ย?”
เฮือก!
สะดุ้งสิครับ ไหงไอ้มิลมันรู้วะ เอาไงดีๆ ถ้ามันรู้แล้วนอกจากจะแก้แค้นไม่สำเร็จผมอาจจะโดนมันฆ่าปิดปากด้วยก็ได้นะ คิดเข้าสิๆไอ้เฟย์
“ครับ ความจำผมกลับมาแล้ว แต่มันไม่ชัดเจน ผมจำได้แค่ผมน่าจะอายุ15นะครับ ผมอยู่ที่นี่และนอกนั้นผมจำไม่ได้เลย”
ใช่ ความจำเมื่อ ตอนอายุ 15 ผมอยู่ที่นี่และจากไปเมื่ออายุ 15 ย่าง 16 ผมก็หนีไปจากที่นี่ และเพราะอย่างงั้นหลังจาก15ปีแล้วผมจะไม่มีความจำเกี่ยวกับทีนี่อีกเลย
ไอ้มิลมองหน้าผมอย่างคิดหนัก ผมก็แอ๊บหน้าซื่อไว้ ผมทำหน้าซื่อจนชินแล้ว ทำไว้หลอกน้องๆมานอนกับผมบ่อย อิๆ เฮ้ย! กลับมาซีเรียสต่อ ผมมองมัน มันก็มองผมจนสุดท้ายมันก็ยกมือขยี้หัวผมแล้วบอกราตรีสวัสดิ์เดินออกไป เฮ้อ กูรอดสินะ?
รุ่งเช้าวันต่อมา
“เอาพี่เฟย์คืนมานะโว้ย! พี่เฟย์ออกมานะ”
“ใจเย็นๆไอ้น้อง มึงจับมันไว้ก่อนๆ”
“ที่นี่ไม่มีคนที่พวกมึงรู้จัก กลับไปซะ!”
“โกหก! พี่เฟย์ๆๆ”
เสียงโหวกเหวกโวยวายที่ห้องโถงหน้าทำผมปวดหัวจี๊ดก่อนจะกลายเป็นยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงและจดจำได้ นั่นเสียงน้องนัทและน้องซันแต่เอ.....เหมือนจะมีเสียงเพื่อนผมด้วยนะ?
“มีอะไรกันเหรอครับพี่”
ผมเดินลงบันไดมาอย่างไม่รู้เรื่อง พยายามไม่มองน้องสองคนที่เกือบจะสะบัดตัวหลุดจากไอ้ยูเฟียและไอ้หมาม่อนวิ่งมาหาผม ใจจริงผมอยากจะวิ่งเข้าไปกอดน้องๆให้หายคิดถึงแต่ว่าอีกใจผมกลัว....กลัวไม่ได้แก้แค้น
“พี่เฟย์ กลับบ้านเรากัน! ผมมารับพี่แล้วนะ”
“พี่เฟย์ พี่จะชดใช้ให้ผมไม่ใช่เหรอ เนี่ยกลับบ้านเราด้วยกันนะครับ”
ผมแทบจะร้องไห้ พยายามกลั้นสะอื้น ไม่ไหวแล้วทำไมมันทำยากแบบนี้ผมหันกลับจะเดินขึ้นห้องแต่มีคนวิ่งมาดึงมือผมไว้ ผมหันมามองก็เห็นไอ้ซูกัสจ้องผมหน้าเครียด ผมหันกลับมาอีกครั้ง
“เฟย์ น้องจำคนพวกนี้ได้รึเปล่าครับ”
“ไม่......ผมจำไม่ได้”
ผมจำไม่ได้ ไม่ใช่ไม่เคยรู้จัก ผมอยากจะบอก อยากจะโผเข้ากอดเพื่อนๆและน้องของผมแต่มันยังไม่ถึงเวลา ไอ้ออยหันกลับไปประจันหน้ากับน้องซันและไอ้ยูเฟีย ไอ้หมาม่อนรีบดันตัวไอ้น้องนัทไปอยู่ข้างหลัง ไอ้ซูกัสดึงผมไปหาไอ้เป็ดแต่พี่มิลที่อยู่ใกล้ผมกระชากตัวผมกลับมา ไอ้เป็ดจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด
“ได้ยินที่น้องกูบอกแล้วใช่มั้ย พวกมึงกลับไปซะแล้วอย่ามารบกวนน้องกูอีก”
ไอ้ออยสั่งเสียงเข้มผมอยากจะกระโดดถีบมันจัง บังอาจตะคอกใส่หน้าน้องซันของกู ไอ้น้องซันไม่มองมันเลย สายตาน้องมองผมน้ำตาคลอสีหน้าดูโกรธมากผมเจ็บที่ใจจังเลย ล้มเลิกแผนนี้ดีมั้ยนะ ถ้าทำแบบนี้ผมจะได้กลับไปพร้อมกับน้องๆและเพื่อนๆของผมได้
“ออกไป ไม่งั้นแจ้งตำรวจ”
“ใช่ ข้อหาบุกรุกโดยไม่ได้รับอนุญาต ออกไป!!”
ไอ้มิลและไอ้แอลออกปากไล่ทุกคนอีกครั้ง ผมกำมือแน่นแล้วล้วงกระเป๋าเดินกลับขึ้นห้อง เมื่อไอ้พวกเพื่อนๆผมพาน้องๆผมเดินออกไป ผมรีบเข้าห้องปิดประตูอย่างแน่นหนาและเอามือออกจากกระเป๋ากางเกง ผมมองสิ่งที่อยู่ในมือใจผมเต้นรัว
“เฟย์ เป็นไรมั้ย?”
เฮือก!
กูตกใจ ไอ้สัส อยู่ๆก็เล่นมาเคาะเรียกกู ผมหันซ้ายหันขวาหาที่ซ่อนของกลางในมือและผมก็เจอ ยัดมันไว้ในหมอนนี่แหละ แล้วผมก็ออกไปเปิดประตูไอ้มิลมันยืนมองผมอย่างสงสัย
“มีอะไรครับพี่มิล ผมปวดหัวอยากนอน”
“เปล่าพี่แค่จะมาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ถ้างั้นก็นอนเถอะ”
ผมกล่าวขอบคุณอย่างขอไปทีแล้วรีบปิดประตูล็อคเสร็จสรรพแล้วกระโดดขึ้นเตียงหยิบของที่อยู่ในหมอนออกมา เพียงสักพักมันก็สั่นผมกดรับทันที
“ไง ไอ้เหี้ย ไอ้เพื่อนเวง ไปทำอีท่าไหนความจำเสื่อมวะไอ้เฟย์!”
ทันทีที่ผมกดรับสายมือถือเครื่องสีดำเครื่องเล็กขนาดฝ่ามือผมที่ไอ้ซูกัสยัดใส่มือผม เสียงไอ้ห่าหมาม่อนก็ตะเบ็งออกมาเต็มรูหูผม แก้วหูแตกเรียบร้อย
“ไอ้สัส หูกูบอดแล้ว ห่าเอ้ย จะเล่าย่อๆนะ กูถูกรถชนความจำกระเด็นหายไปพร้อมกับกระดูกซี่โครงกูเมื่อหลายวันก่อน กูได้ความจำกลับคืนมาเมื่อไม่นานมานี้เองและกูยังกลับไปไม่ได้ กูมีเรื่องต้องทำ”
ปลายสายเงียบไป ผมใจเสียดึงมือถือออกมาดูเพื่อให้แน่ใจว่าแบตมันไม่ได้หมดจริงๆแล้วเอามาแนบหูอีกครั้ง
“พี่เฟย์ พี่ไม่ได้จะทิ้งพวกผมใช่มั้ยครับ”
“น้องซัน.....พี่ไม่มีวันทิ้งน้องซันแน่นอน พี่ขอโทษแต่พี่ต้องการเวลาจัดการอะไรบางอย่างก่อน”
“พี่เฟย์ ผมยังไม่ได้รับการชดใช้จากพี่เลยนะครับ ผมอยากให้พี่กลับมาเร็วๆ”
“น้องนัท.....ไม่โกรธพี่เฟย์แล้วเหรอครับ ยังอยากให้พี่กลับไปใช่มั้ยครับ”
ผมสะอื้นออกมาเบาๆ พยายามแล้วที่จะไม่แสดงความอ่อนแอออกมาแต่ว่ามันไม่ไหว มันคิดถึง มันห่วงหา ใจจะขาด อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า อยากสัมผัส อยากได้กลิ่น อยากอยู่ใกล้ๆ น้องซันน้องนัทของผม
“ครับ พี่เฟย์รีบกลับมานะครับ พวกผมรออยู่นะ”
น้องซันกับน้องนัทประสานเสียงพูดเข้ามาผมน้ำตาร่วงเลยครับ ไม่คิดว่าจะได้รับความรู้สึกแบบเดียวกันตอบกลับมา ผมมีความสุขมากและจะยิ่งมีความสุขมากขึ้นไปอีกถ้าผมจัดการอะไรได้สำเร็จผมจะรีบกลับไปหาน้องๆทันที
“ไอ้เฟย์ พวกกูก็รอมึงอยู่นะ รีบๆจัดการธุระมึงให้เรียบร้อย ต้นคูณที่มหาลัยมันเหงาที่มึงไม่ไปขับรถขูดมันบ้างเนี่ย”
ไอ้หมาม่อนแซวผมมาตามสาย มันทำให้ผมหยุดร้องได้และหัวเราะกับมุขของมัน
“เฟย์ รีบกลับมาเร็วๆนะกูขี้เกียจตอบบรรดาแฟนคลับของมึงว่ามึงหายหัวไปไหนแล้ว กูเบื่อ ไอ้หน้าหล่อ!”
ฮ่าๆๆ ไอ้ซูกัสด่าผมหรือชมผมกันเนี่ย ว่าแต่ผมมีแฟนคลับด้วยเหรอไม่เห็นรู้เรื่องเลย เสียงปลายสายเงียบไปหลังจากผมหัวเราะพวกมัน ผมพยายามเรียกหลายครั้งก็ไม่มีเสียงตอบผมดูเบอร์มันก็ขึ้นว่าโทรอยู่ ผมแนบหูลงไปอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเบาๆ
“เฟย์ รีบกลับมานะ ที่นี่ไม่มีมึงอยู่มันเหงา......”
“ไอ้ยูเฟีย กู......กูจะพยายาม อีกไม่นาน กูสัญญา”
“รีบกลับมานะ กูคิดถึงมึง”
!!
ผมอึ้งไปนิดหน่อยกับประโยคสุดท้ายที่ไอ้ยูเฟียบอก เสียงสัญญาณดังบอกให้ผมรับรู้ว่าปลายสายวางสายลงแล้ว ผมนั่งนิ่งคิดเรื่องราวต่างๆขึ้นมา ในอดีตผมโดนทำร้ายร่างกายและจิตใจจากไอ้ชั่วที่ได้ฐานะเป็นพี่ชายของผมเพราะแม่ของมันเข้ามาเกาะพ่อของผม และพ่อของผมที่เสียใจที่ผมเกิดมาและทำให้แม่ต้องตาย ผมกลายเป็นส่วนเกินในบ้านหลังนี้ แล้วทำไมตอนนี้ทุกคนถึงได้เปลี่ยนไปหมด พ่อที่ไม่เคยสนใจในตัวผม เอาใจผมซะจนผมอึดอัด ไอ้พวกสารเลวนั่นอีกอยู่ๆก็มาทำดีกับผมจนผมสะอิดสะเอียน ผมไม่รู้ว่าควรจะเลิกราแค่นี้ดีหรือเดินหน้าต่อไป ความเจ็บคับแค้นใจในอดีตยังคงตอกย้ำผมอยู่ ผมตัดสินใจไม่ได้
กลางดึก
ผมตื่นขึ้นมาเพราะนอนไม่ค่อยจะหลับ ผมเดินออกมานั่งมองท้องฟ้าตรงระเบียง ดวงดาวระยิบระยับสวยงาม ถ้ามีน้องนัทกับน้องซันอยู่ตรงนี้ด้วยผมคงจะมีความสุขกว่านี้ ผมถอนหายใจยาวยืดเพราะความหนักใจ
“นอนไม่หลับเหรอ คิดมากอะไรอยู่ล่ะสิเรา”
ผมสะดุ้งเฮือก! ไอ้แอลนั่นเอง มันเดินเข้ามาหาผมพร้อมทั้งแก้วชาอุ่นๆสองแก้ว มันยื่นให้ผม ว่าจะไม่รับแต่กลิ่นหอมๆนั่นมันดึงดูดเหลือเกิน กลิ่นชากุหลาบของชอบผม ผมยกขึ้นจิบและกล่าวขอบคุณเบาๆ
“ผมกำลังคิดเรื่องบางอย่าง เกี่ยวกับพวกพี่และพ่อ......ผมอยากจะรู้”
“อะไรล่ะ ถามพี่ได้นะครับ”
“พี่....พวกพี่ไม่ใช่พี่ของผมแท้ๆใช่หรือเปล่าล่ะครับ”
ผมถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่ถ้าไม่เกริ่นนำแบบนี้มันจะรู้ว่าผมไม่ได้ความจำเสื่อมแล้ว ไอ้แอลหันมามองหน้าผม มันไม่ได้ทำหน้าประหลาดใจเท่าไรแต่เสยกชาขึ้นจิบผมจ้องมันเอาคำตอบ
“ใช่ เฟย์กับพวกพี่เกิดคนละแม่ แม่ของเฟย์ตายไปแล้วและที่เห็นอยุ่ตอนนี้คือแม่ของพวกพี่เอง”
“แล้วพวกพี่ไม่เกลียดผมเหรอครับ ผมไม่ใช่ลูกของแม่พี่ แล้วแม่พี่ก็ดูไม่ค่อยชอบผมด้วย”
“คิดมากน่ะเฟย์ พวกพี่รักเฟย์มากนะ รักมากจนเฟย์คิดไม่ถึงเชียวล่ะ”
“เอ่อ.....ละ....แล้วพ่อล่ะครับ ทำไมต้องเอาหนังสือยากๆมาให้ผมอ่านด้วย ไหนจะชอบพูดเรื่องชายรักชายที่วะ...วิปริตให้ผมฟังบ่อยๆพ่อทำไปทำไมครับพี่แอล”
ผมเอียงหัวหลบมือไอ้แอลที่จะยกมาจับหัวผมแล้วเสถามเรื่องอื่นต่อ ไอ้แอลชะงักแล้วนั่งพิงพนักเก้าอี้
“พ่อเขาอยากให้เฟย์เป็นหมอ เขาไม่อยากให้เฟย์ไปเป็นพวก....เกย์.....พ่อเขารักเฟย์นะครับ”
“งั้นเหรอครับ”
ฮึ รักงั้นเหรอครับ สิ่งที่เขามอบให้กับผมตั้งแต่ลืมตาดูโลกคือความรักงั้นเหรอ เป็นความรักที่ซาดิสต์ไปหน่อยรึเปล่าพอดีผมไม่ใช่พวกมาโซซะด้วยสิ รับไม่ไหวหรอกเฟ้ย คนที่ชี้หน้าด่าว่าผมทำให้แม่ตาย คนที่ทุบตีผมทุกครั้งที่สอบไม่ได้ที่ 1 คนที่ขังผมไว้นอกบ้านทั้งคืนเมื่อผมกลับช้า คนที่ไม่ให้ผมกินข้าวปลาเมื่อผมมีเรื่องชกต่อยที่โรงเรียน นี่หรือคือคนที่รักผม?
ความทรงจำวัยเด็กมันไม่มีอะไรน่าจดจำสักอย่าง ช่างน่าสมเพชจริงๆตัวผม ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนโดยไม่ยอมแม้แต่ละเอ่ยลาไอ้แอลตามมารยาท ผมล้มตัวลงนอนครุ่นคิดถึงอดีตที่ผ่านมา อดีตที่ครั้งหนึ่งผมเกือบจะตายไปแล้วเพราะพวกมัน คนในบ้านหลังนี้
หลังจากวันนี้เป็นต้นไปผมจะเปลี่ยนมัน ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบันผมจะเปลี่ยนมัน
เปลี่ยนให้มันมาสยบแทบเท้าผม!
จบตอนที่ 7
ตอนหน้า
เฟย์ : ผมจะแก้แค้นพวกมันแล้วนะครับ เตรียมเปียกอีกแล้ว ฮี่ๆๆ :hao7:
-
คราวหน้าจะเปียกเลือดใช่ม่ะะะะ :oo1: :oo1:
-
เปียก!
เปียกอะไรอ่ะ?
เปียกเลือด (บนกระบาล) ของสามพี่น้องหรือเปล่า
-
ซับซ้อนกว่าที่คิด แต่ชอบ 5555
-
จัดหนักๆเลยพี่เฟย์ :katai1:
-
เอาเลยพี่เฟย์ แค้นนี้ต้องชำระ จัดไปอย่าให้เสีย :hao7:
-
ไอ้พวกพี่เลว
เฟย์สู้ ๆ เอาคืนให้สาสมเลยนะ
:z6: :z6: :z6:
-
ทำไมทุกคนถึงโหดกันจังละแค่พิการก็พอแล้วหึหึ^^
-
สงสารชีวิตเฟย์จังเลยยย
-
รีบแก้แค้นให้เสร็จๆ แล้วกลับไปอยู่กับน้องๆซะทีเถอะ สงสารน้องๆจัง
แต่อย่างน้อยน้องๆก็ได้รู้แล้วว่าความจำพี่เฟย์กลับมาแล้ว
รอนิดนึงนะน้องๆ
ว่าแต่แอบสะดุดตรงคำว่าคิดถึงของยูเฟีย ไม่ได้คิดอะไรช่ะ ไม่เอานะเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเนี่ย
-
:hao6: จะคอยเปียกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่เฟย์ชีวิตน่าสสารอ่ะ ตอนเด็กน้อย พ่อพี่โหดร้ายฟร่ะ :katai1:
กลับไปหาน้องนัทกับน้องซันเห้ออออออออออออออออออออออออออ :katai3:
-
พี่ๆทั้งสาม ถึงข้าพเจ้าจะเกลียดพวกคุณ
แต่อย่างไรก็ตาม....
ข้าพเจ้าเชียร์ให้พวกคุณกดพี่เฟย์ซะให้ราบไปเลยขอรับบบบ
-
:hao4:เปลี่ยนให้ซัน-นัท กดเฟย์บ้างได้ไหมน้าาาา
พี่เฟย์ดูน่าจะถูกกด มากกว่ากดคนอื่นน้า ><
-
พี ๆ เฟย์ทำอะไรกันเฟย์บ้างนะเนี่ย
-
:เฮ้อ: ที่บอกว่าเตรียมตัวเปียกเนี่ยคือ เฟย์แก้แค้นโดยการจับทำเมียทั้งหมด แล้วซันนัท = ตกกระป๋อง :z3:
-
พี่เฟย์สู้ๆ
แล้วรีบกลีบไปหาน้องๆเร็วๆนะ
-
:mew6: พี่เฟย์ สู้ๆ นร้า
-
:mew2: :mew2:
อยากบอกเฟย์ว่า...ถ้าเฟย์ปล่อยวางอดีตที่เจ็บปวดได้
เฟย์จะเดินหน้าต่อไปกับน้องซัน-น้องนัทได้อย่างมีความสุขนะ
แต่ว่า....................
..........
.
.
แต่ว่าถ้าเฟย์ยังเจ็บปวดจากอดีตที่ถูกทำร้ายต่อไป.
.
......ก็จัดหนักพวกมันให้สาสมก่อนแล้วค่อยเดินหน้า..หุ หุ
o18 o18
-
พี่เฟย์คืนชีพ ท่าจะร้ายกว่าเดิมด้วยเพราะบวกความแค้นในอดีตเข้าไป
แต่จริง ๆอยากให้พี่เฟย์ทิ้งอดีตแล้วไปเริ่มต้นกับสองน้องมากกว่า :amen:
จริง ๆพวกพี่ ๆและพ่ออาจจะรักพี่เฟย์มากแต่แสดงออกอย่างผิดๆก็ได้ (คิดแบบคนดี๊คนดี)
แล้วหลังจากแก้แค้นพวกพี่กะพ่อ ก็ต้องเรื่องเพื่อนที่แอบห่วงใยอีกสิ จะกลายเป็น 4 P ไหม ไม่นะ :serius2:
งานนี้ก็จับเพื่อนมาชนพี่ แต่จะกี่ P ล่ะเนี่ย (เดาเอาว่าน่าจะมีซักคู่แหละ) รอเปียกตอนหน้าจ้า :L2:
-
เฟย์สู้ๆ!!!
-
จะเปียกแล้วรอ
อิอิ
-
จะกี่คนกี่คู่กันล่ะคะเนี่ย โอยยยยยย
-
:katai4: :katai4: :katai4: :sad4: :o12: :call:
-
อย่าเลยค่ะ สงสารซันกับนัท :mew6:
-
สมกับที่บอกว่าไม่มีพล็อตเลยคัฟเนื้อเรื่องไปเรื่อยๆ พลิกล็อคได็ตลอดเวลาจิงๆ รอนะคัฟ^^
-
แก้แค้นให้สำเร็จนะเฟย์!!
-
ดีใจเห็นคนอ่านมาเม้นท์กันเยอะ มีนักอ่านคนหนึ่งเพิ่งเข้ามาติดตามผม เขาอ่านเรื่องนี้ก่อนแล้วไปอ่านเรื่องสั้นอีกเรื่องของผม (ขอบคุณครับ) :pig4:
ตอนที่ 8 แก้แค้น
ผมตื่นขึ้นมาเกือบเที่ยงและรับรู้ว่าทุกคนออกไปทำงานกันหมดแล้ว ผมเดินลงมาหาอะไรกินแล้วครุ่นคิด หากผมยังไม่รีบจัดการอะไรๆตอนนี้ล่ะก็เวลาที่ผมจะได้กลับไปกอดน้องนัทและน้องซันของผมคงจะยืดออกไปอีก แค่นี้ผมก็แทบขาดใจแล้ว ผมเดินหาห้องทำงานของพ่อแล้วแอบดันตัวเข้าไปในห้อง ผมเจอเอกสารการแพทย์หลายอย่าง และผมก็เพิ่งรู้ว่าพ่อเก็บรูปทุกรูปที่เป็นรูปแม่และผมไว้ในห้องนี้ ผมหยิบรูปแม่ขึ้นมาดูแล้วร้องไห้เธอคือคนที่ปรากฏในฝันของผมเมื่อตอนที่ผมเกือบตาย เธอทำให้ผมกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ผมลูบใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นเบาๆด้วยความตื้นตันใจ แม้ผมจะไม่เคยได้เห็นแม่ แต่ผมก็รู้จักแม่จากรูปถ่ายและเรื่องเล่าจากปากพ่อ จะมีคำด่าผมบ้างแต่ผมก็อยากฟังเวลาพ่อเล่าเรื่องแม่
ผมวางรูปใบนั้นลงที่เดิมแล้วเริ่มหาของที่ผมต้องการ เอกสารที่ดินแถบต่างจังหวัดและโฉนดที่ดินบ้านหลังนี้ แล้วยังมีที่โรงพยาบาลอีก2แห่ง ผมกวาดสินทรัพย์ที่เป็นอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดมาเก็บไว้ ผมยัดซองเอกสารไว้ในเสื้อแล้วย่องออกมาจากห้องทำงานพ่อ แต่แล้วเสียงตวาดก็ดังออกมาจากมุมห้องหนังสือ
“แกทำอะไรน่ะ!? แกเข้าไปทำอะไรในห้องทำงานคุณณรงค์!”
ยัยป้ามหาภัย ยัยแม่เลี้ยงสารเลว กล้าดีนักนะที่เรียกผมว่า ‘แก’ ผมหันไปมองหล่อนอย่างไม่ใยดีนัก ผมไม่จำเป็นต้องแกล้งความจำเสื่อมเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอเพราะเธอเองก็แทบจะไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ
“ผมจะไปทำอะไรหรือเข้าไปที่ห้องไหนในบ้านนี้ก็ได้เพราะมันเป็นบ้านของผมนี่ครับ คุณนายวิษากมลวิเศษ”
ผมจงใจเรียกนามสกุลพ่ออย่างถากถางแต่มันคงไม่สะเทือนหน้าที่พอกแป้งหนาเป็นเมตรอย่างนั้นหรอกมั้ง?
“กล้าพูดนะแก ไอ้เด็กวิปริต อีกไม่นานสมบัติทั้งหมดนี้จะต้องเป็นของฉัน ของลูกชายฉันไม่มีของแกแม้แต่แดงเดียว!”
ยัยป้าหน้าเหี่ยวตวาดตะคอกผมดังลั่น เนื้อตัวแกสั่นอย่างกับคนบ้า ผมเอือมจริงๆพ่อผมนี่รสนิยมต่ำชะมัด ผมโบกมือแล้วเดินหนีออกมา
“เออๆ คุณจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณเถอะ อีกไม่นานเราจะได้รู้กัน”
เสียงกรี๊ดดังลั่นทางเดิน ผมเดินเข้าห้องอุดหูแทบไม่ทัน ผมเอาเอกสารไปยัดเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ใบหนึ่งเตรียมพร้อมเผ่นทุกเมื่อ ผมหยิบขวดแก้วใสเล็กๆขึ้นมาแล้วเขย่ามันเบาๆ สองตาผมมองมันอย่างตื่นเต้น คืนนี้ผมจะจัดให้นะครับพี่ชาย.........
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในความมืดนั้นผมสะลืมสะลือพยายามลืมตาตื่น
“มันตื่นแล้วว่ะ เฮ้ย! ทำไงต่อดีวะ”
“ช่างแม่ง ทำต่อไปเลย ยังไงมันก็ขัดขืนไม่ไหวแล้วว่ะดูดิ”
เสียงคนพูดใกล้ๆผม เสียงหัวเราะทำเอาผมมึนหัวไปหมด ที่นี่ที่ไหนแล้วผมกำลังทำอะไรอยู่?
“อึ๊!...เจ็บ! โอ๊ย....ทำอะไรผม....พี่....อยะ...อุ๊ก!”
ผมสะดุ้งเด้งตัวขึ้นทันทีที่ท่อนแข็งๆเสียบพรวดเข้ามาในตัวผม สองมือผมปัดป่ายยันคนที่นั่งคุกเข่าคล่อมผมออกแต่เขาไม่ขยับเลยซ้ำยังเด้งเอวสวนท่อนลำเข้ามาในรูของผมรัวๆอีก ผมอ้าปากเตรียมร้องโวยวายหัวของใครอีกคนก็พุ่งเข้ามาปิดปากผม ลิ้นร้อนๆชื้นๆล้วงเข้ามาในปากผมจนผมแทบจะอ้วก หน้าอกผมถูกใครอีกคนดูดกัดจนมันเจ็บไปหมด ผมพยายามดิ้นขันขืนแต่มันไม่มีผลเลย ความเจ็บชาจากรูด้านหลังมันทำให้ผมหมดแรงจะขยับตัว
“อ๊ะ....อย่า...ปล่อยกู ไอ้สัส....อั๊ก!....อย่า!”
มันโยกตัวกระแทกบดขยี้จนผมขาสั่นมันเจ็บและแสบ ทุกครั้งที่มันกระแทกท่อนลำอันใหญ่โตเข้ามาผมก็จะจุกที่ท้องน้อยมาก รู้สึกเหมือนมันจะอ้วกแล้ว หนีก็ไม่ได้ มันซอยถี่ๆแล้วกระตุกปล่อยน้ำอุ่นๆเข้ามาในรูผม มันอุ่นๆและไหลเข้าไป มันดึงท่อนลำออกผมก็แทบจะร้องไชโยดีใจ ไม่ทันไรอีกคนก็จับผมพลิกคว่ำแล้วเอาท่อนลำที่ใหญ่ไม่แพ้กันเสียบเข้ามาทันที มันไม่ปล่อยให้ผมได้พักผ่อน เสียบได้ก็บดควง กระแทกเสียบเข้าออกจนผมเสียววาบขึ้นมาแต่แล้วความเจ็บแสบก็หยุดอาการเสียวของผมไว้ มันซอยผมแรงมากและนานแล้วในที่สุดก็แตกเข้ามาในตัวผม ผมหมดแรงแม้แต่จะหายใจนอนพังพาบปล่อยให้น้ำคาวๆนั่นไหลเลอะตามซอกขาของผม อีกคนไม่รอช้ามันลากผมขึ้นมายืนหันหน้าเข้ากำแพงผมเอามือยันไว้แล้วมันก็เสียบท่อนเนื้อเข้ามาเต็มแรง ผมรู้สึกเลยว่ามันคงจะฉีกยิ่งกว่าเดิมอีกแล้ว มันกระแทกผมแรงมากจนผมขาสั่นยืนไม่อยู่ มันช้อนก้นผมขึ้นแล้วซอยๆจนแตกคารูผม ผมหลับตาลงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาแล้วสติผมก็ดับวูบ
เฮือก!
บ้าชิบ! ผมฝันเรื่องเดิม เรื่องเมื่อในอดีตที่ผมหวาดกลัวและฝังใจ ผมคิดว่าผมลืมมันไปได้แล้วซะอีก มันไม่ได้ลบเลือนไปเลย มันกลายเป็นฝังอยู่ในจิตใต้สำนึก ไม่ว่าจะทำยังไง ผมก็ลบมันออกไปไม่ได้
ผมควานหาขวดแก้วสีใสที่บรรจุของเหลวสีชมพูอ่อนแล้วยกยิ้มอย่างเย็นชา ในเมื่อผมเปลี่ยนฝันของผมไม่ได้ผมก็สร้างฝันเรื่องใหม่ที่ดีกว่าขึ้นมาสิ!
วันนี้ผมเห็นไอ้แอลอยู่บ้านคนเดียวและนี่คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของผม การแก้แค้นแสนอร่อยจะเริ่มขึ้นแล้ว อันดับแรกผมวางยานอนหลับชนิดอ่อนให้ทุกคนในบ้านกินจากนั้นลากไอ้เหี้ยแอลเข้าห้องผม หึๆๆ คืนนี้มึงจะได้ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวดที่กูเคยเจอแล้วมึงจะต้องเจ็บกว่ากูหลายเท่านัก ผมค้นๆลิ้นชักในห้องผม แย่จังอุปกรณ์ของเล่นผมอยู่ที่บ้านหมดเลย นอกจากยาขวดเล็กๆนี่ผมก็ไม่มีอะไรอีก
อ๋อ สงสัยเหรอว่ายาขวดนี้คืออะไร เดี๋ยวผมบอกครับผมหยิบมันมาจากตู้ยาตัวอย่างของพ่อเขาแหละครับ รวมทั้งยานอนหลับด้วย
ผมหาเทปมาพันรอมือไอ้แอลกับหัวเตียงแน่นหนาชนิดที่ว่าต้องใช้ของมีดคมตัดถึงจะเอาออกได้ ผมยกขามันข้างหนึ่งขึ้นแล้วจับงอขาพันเทปช่วงหัวเข่าลามไปถึงขาอ่อนมันอีกรอบ แหม ท่านอนเซ็กซี่ดีนี่ครับพี่ชาย ฮ่าๆๆ ขาอีกข้างผมจับมันยกขึ้นแล้วมัดเข้ากับหัวเตียงโดยพยายามแยกขามันออกกว้างๆ และฉีกเทปอีกนิดมาปิดปากมันกันร้องโวยวายหลังจากที่ผมกรอกของเหลวสีชมพูใสเข้าไปในปากมันจนหมดแล้ว
“อือ....อืม....”
ผมนั่งมองมันเพลินแล้วมันก็ตื่นครับ หน้าตามันสะลืมสะลืมดูน่ารัก ดวงตาหวานๆปรือมองไปรอบตัวไม่ถนัดมันจ้องผมนิ่งก่อนจะค่อยๆรู้สึกตัวเต็มที่และตาเหลือกดิ้นพล่าน ผมยกยิ้มอย่างสะใจแล้วหยิบมีดพกปีกผีเสื้อขึ้นมาควงเล่น
“ไงครับตื่นแล้วเหรอพี่ชายที่น่ารัก วันนี้ดูน่ารักกว่าทุกวันจริงๆนะครับเนี่ย”
“อื๊อ! อื้อ...อื้อ...”
ไอ้แอลพยายามพูดแต่มันดังแค่ในลำคอ สายตามันดูหวาดกลัวมากแล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการผมนั่งลงข้างเตียงมันแล้วบรรจงกรีดเสื้อมัน ผมลากปลายมีดผ่านลำคอไล่ลงมายังคอเสื้อลากยาวมาจนถึงหน้าท้องแบนราบที่มีซิกแพคแน่นๆแล้วสอดมีดเข้าไป ผมกรีดเสื้อมันขาดเป็นสองท่อนแล้วกระชากออก มันสะดุ้งแล้วนอนเกร็งตัวนิ่ง
“ไม่ต้องกลัวครับพี่แอล อีกไม่นานยามันจะค่อยๆออกฤทธิ์แล้วพี่จะเป็นฝ่ายเรียกร้องจากผมเสียด้วยซ้ำ”
ผมรู้สึกถึงเสียงหอบหายใจที่แรงขึ้นเลยแกะเทปออกจากปากเขา พอเขาจะร้องผมก็บดจูบลงไป ไต่ลิ้นไปตามไรฟันแล้วตวัดไล้เลียลิ้นนุ่มๆของไอ้แอล มันพยายามหดลิ้นหนีผมเลยบีบยอดอกมันแรงๆมันเผลอปล่อยผมดึงดูดลิ้นมันสักพักมันก็คล้อยตาม ลิ้นมันกับผมพันกันยุ่งเสียงดูดจ๊วบจ๊าบปลุกเลือดในตัวผมให้พลุ่งพล่านผมผละจากปากมันน้ำลายไหลย้อนเป็นทาง ปากมันวาว ตาเยิ้ม มึงเสร็จกูแน่ไอ้แอล มึงต้องเป็นเมียกู!
“ไงครับพี่แอล เริ่มเสียวแล้วสินะครับ พี่รู้ไหมครับว่านี่คืออะไร”
ผมหยิบขวดแก้วใสที่ว่างเปล่าขึ้นมาชูให้มันเห็น ขวดลักษณะพิเศษแบบนี้ แค่เห็นไอ้แอลก็ตาเหลือกโพลงแล้วส่ายหน้าดิ้นหนี ปากที่เตรียมร้องโวยวายผมจัดการปิดมันด้วยปากผมอีกครั้ง และตัดกางเกงมันออก ท่อนลำสีสวยผงาดชี้หน้าผมยกยิ้มอย่างสะใจ
“ยาปลุกเซ็กส์ชนิดฉับพลัน ตัวอย่างรุ่นทดลองเบอร์03 พี่คงเคยรู้จักมันแล้วสินะแต่เพราะมันเป็นรุ่นทดลองผมไม่รู้นะว่าผลมันจะร้ายแรงแค่ไหน"
"อย่า...ทะ....ทำไมเฟย์ทำกับพี่บะ.....แบบนี้....ทะ....ทำไม หรือว่า....อ้ะ!"
ผมยกยิ้มสะใจเมื่อไอ้แอลตัวสั่นเพราะความร้อนที่พุ่งสูงจากภายในร่างกาย ท่อนลำขนาดไม่เล็กของมันชูชันสั่นระริก ปลายท่อนลำมีน้ำใสๆไหลริน ผมใช้นิ้วชี้ลากเกลี่ยเล่นมันเยิ้มติดปลายนิ้วผมไล้มันไปตามรูปหน้าไอ้แอล
"อย่างที่มึงสงสัยนั่นแหละแอล กูไม่ได้ความจำเสื่อมแล้ว กูหายแล้วและกูจะเตือนอะไรอย่างนะถ้าอยากให้คนในบ้านเห็นสภาพแบบนี้ของมึงจะร้องดังๆก็ได้นะ หึๆๆ"
"อยะ.....อย่านะเฟย์ อ้ะ....ปล่อย....อ้ะ.....ร้อน ไม่ไหวปล่อยพี่เถอะเฟย์.....ฮึก.....อึ๊ก!"
ผมเลียปากตัวเองอย่างกระหายร่างขาวนวลตอนนี้แดงก่ำไปหมด ใบหน้าหล่อทะเล้นที่มีรอยยิ้มขี้เล่นประดับเสมอตอนนี้บิดเบี้ยวไปด้วยความเสี้ยนแก้มแดงปลั่งหลับตาแน่น ผมมองไปแล้วก็แอบคิดแหละว่าสภาพไอ้แอลตอนนี้มันน่ารักจริงๆ
ผมกดจมูกเข้าสูดดมแก้มและไซร้คอ ลากลิ้นร้อนผ่านลำคอเลื้อยขึ้นไปขบกัดยังใบหูเล็กแหย่ลิ้นลงไปในหูจนมันขนลุกร้องคราง ผมเหลือบมองกล้องวิดีโอที่วางตั้งไว้แล้วผละตัวออกจากมัน
"ฟะ....เฟย์ อย่าทรมานพี่....ยะ....อย่า....อื๊อ....ร้อน ไม่ไหวแล้ว... ฮึก...เฟย์ ช่วยพี่...ช่วย...ฮึก....อ๊า"
ผมหัวเราะกับสภาพของไอ้แอลที่เห็น สะใจจริงๆมันนอนถ่างขาร้องครางเรียกชื่อผม ภาพที่มันข่มเหงผมชัดเจนในสมอง ผมก้าวขามาหยุดอยู่ข้างๆเตียงและมองมันทุรนทุรายบิดตัวเร่าๆหอบแฮ่กๆ บอกตรงๆมันดูน่าเอาแต่ไม่เท่าน้องสองคนของผม แค่พอทำให้ผมกรึ่มๆเท่านั้นผมเลยแกล้งใช้นิ้วเขี่ยๆร่องก้นมัน ไอ้แอลสะดุ้งเฮือกแต่ก็ไม่ได้ขยับหนีแต่อย่างใด ผมลากนิ้วผ่านร่องก้นมันขึ้นลงๆไอ้แอลเกร็งตัวยกก้นลอยร้องคราง ผมเลยสอดนิ้วเข้าไปเขี่ยๆรูสวรรค์ที่แน่นตึบ
"อ้ะ....เฟย์ๆ พี่เสียว ไม่ไหวแล้วเฟย์ ปล่อยพี่เถอะ...พี่ยอมแล้วจะทำอะไรก็ทำสักที อั่ก!"
ผมเห็นไอ้แอลกระสันอยากเลยจัดการแทงนิ้วเข้าไปในตัวมัน มันสะดุ้งแล้วร้องเสียงหลงเลย ผมคานิ้วไว้ในรูซิงๆของมันสักพัก เพราะอะไรผมถึงรู้ว่ารูมันซิงน่ะเหรอ มันบอกยากนะเอาเป็นว่ามันขมิบเกร็งรูแน่นหน้าตาบิดเบี้ยวแล้วยังไม่รู้จักผ่อนคลายอีกมันก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา ผมแกล้งกระดิกนิ้วในรูมันอีกหน่อยมันก็ดิ้นพล่านเลย
"โอ๊ยๆ อย่าเฟย์กูเจ็บๆ....โอ๊ย....โอ๊ะ....อ้ะ...อ้ะ....นะ....นั่น ตรงนั้นกูจะ....โอ้ว...."
ผมกดนิ้วเข้าไปลึกๆแล้วงอนิ้วบดคว้านเข้าออกจนมันกระแทกจุดกระสันไอ้แอล มันเด้งเอวตามมือผมเลย ปากแดงๆของมันร้องครางจนผมต้องจัดการปิดปากมันด้วยปากผม แรงตอดรัดนิ้วมือผมทำให้ผมแปลกใจผมละจากจูบก้มลงมามองเห็นน้องชายมันพ่นพิษเปรอะตัวมันไปหมด มันกระตุกสักพักแต่ไม่ยอมอ่อนตัวลง น้องชายมันยังคงชี้หน้าผมอย่างมั่นคง ไอ้แอลหอบแฮ่กนอนหลับตาพริ้มแล้วร้องครางอีกครั้งเมื่อผมยัดนิ้วมือเข้าไปอีกสามนิ้ว
"โอ๊ะ.....อ้ะ....อ้ะ.....เร็วๆได้....อุ๊.....อื้ม....อื๊อ....อีกอยะ.....อยะ.....อย่าหยุดนะ อีก....อึ๊....ฮือ...."
ไอ้แอลขยับเอวสวนนิ้วมือผมที่กดระแทกเข้าไปในตัวมันดูท่าทางร่านซะไม่มี ผมดึงมือออกปล่อยให้มันค้างอยู่แบบนั้น ไอ้แอลมองอ้อนวอนผมน้ำตาคลอ ตัวมันก็นอนบิดให้ความอยากมันหายไปแต่ทั้งมือและขามันก็ถูกมัดจะช่วยตัวเองก็ไม่ได้มันเลยร้องไห้สะอื้นผมนั่งมองมันอย่างสนุก
"อยากให้กูช่วยมั้ยล่ะ?"
ไอ้แอลพยักหน้าลนลาน สองตามันแดงก่ำน้ำตานองหน้าหมดสิ้นท่าทีของพี่ชายเพลย์บอยจอมเจ้าชู้ หรือท่าทางของพี่ชายสารเลวที่เคยข่มเหงผม จากนี้จะมีแต่ภาพของมันที่ถูกผมกระทำการย่ำยีมันบ้าง
ผมเดินลงไปในครัวหาอุปกรณ์จำเป็นขึ้นมาบนห้อง พอมันเห็นว่าผมเอาอะไรขึ้นมาเท่านั้นแหละ ไอ้แอลตาเหลือกพยายามดิ้นหนีผมใหญ่เลย
แหมๆแค่ผมเอาสารพัดผักมาให้มันกินบำรุงร่างกายเอง ส่วนขวดเบียร์เย็นๆเนี่ยพอดีผมกลัวมันร้องไห้น้ำหมดตัว เดี๋ยวคอแห้งเลยเอามาเผื่อ ส่วนน้ำผึ้งเนี่ยผมเอามาให้มันกินเห็นมันชอบของหวาน และอย่างสุดท้ายที่ผมวางให้มันเห็นชัดๆคือ...........
ไข่ไก่เบอร์ 0
เดี๋ยวมาต่อ ใจเย็นๆ :katai5:
มีคำถาม ไข่ไก่มีไว้ทำอะไร ตอบถูกมากกว่า 10 คน ผมแถมคู่พิเศษ :hao6:
แต่ถ้าตอบไม่ถูก เสียแก้มให้ผมหอมนะครับ ฟอดดดดด :hao7:
-
เอามายัดดด แต่มันจะไม่แตกหรอ :oo1:
หรือเอามาให้กินนน
-
รู้สึกสะใจมากเลยเฟย์555
-
โอ๊ะ! โอ๊ะ! โอ๊ะ! โอ๊ะ!
พี่แอลจะโดนแล้ววววววววว
รีบจัดการเร็วๆ เข้านะเฟย์จะได้รีบกลับไปหาเด็กๆ
ว่าแต่ เกลียดยัยป้าหน้าเหี่ยวนั่นจริงๆ
-
:z10: :z10: :z10:
-
เอาเลยพี่เฟย์เอาหนักๆ
-
:katai5: เละคา... แน่ๆ
-
ไข่ไก่เบอร์ 0 โอ้วววว
รีบแก้แค้นให้เสร็จๆ น้องๆ รออยู่ อิอิ
-
ไข่ไก่ เบอร์0 โอ๊ะโอ เอามาให้กินรึป่าว ไอ้ที่ยัดน่ะ คงเป็นเบียร์ ^^ แต่แก้แค้น ได้แบบ อึ๊ยยย
-
โห แค่วิธีมัดมือ มัดเท้าก็น่ากลัวแล้ว ที่แน่ ๆ ก็คงเมื่อยน่าดู
แถมโดนใช้ยาด้วยคงทรมานสุด ๆ o21
รายแรกน่ะไม่ยากเพราะยังไม่มีใครระวังตัว
แต่รายต่อ ๆ ไปนี่สิ คงต้องวางแผนให้แยบยล
แต่จริง ๆ ก็แอบสงสารนะ แถมวัสดุที่ใช้ประกอบการแก้แค้นนี่ก็
ทั้งผัก เบียร์ น้ำผึ้ง ไข่ไก่เบอร์ 0 จะเอาไปทำอะไรอะ
ถ้าจะเอาทุกอย่างมายัด มันก็คงประหลาด แล้วถ้าเอามาผสมกันมันจะออกมาเป็นอาไร
โอ๊ย :serius2: คิดไม่ออก ไม่มีประสบการณ์ รอเฉลยดีกว่า มาเร็ว ๆ นะคะ มันอยากรู้อะ :katai1:
-
ยัดใส่...แล้วกระแทกไม่ยั้งให้ไข่แตกข้างในแล้วเอาน้ำที่ได้ยัดปากแอลซะ555555 :oo1: :oo1:(คงไม่สาดิสเกินไปหรอกนะหึหึ :laugh:)
-
ว๊ากกกกกกกกกกกก สยองแทน
-
เอามาทำสุกี้กินกันใช่ไหมน่ะ
-
เอามามาร์คหน้าหรอ คิกๆๆๆ
-
:ling1: :ling1:
ไม่เข้าใจพี่เฟย์อ่ะ ไหนบอกรังเกียจ ขยะแขยง
แต่เวลาแก้แค้นถึงไปดูดปากแลกเอนไซม์กับแอลอ่า
หรือว่าตอนนี้ไม่ขยะแขยงแล้วเหรอ????
มันขัดแย้งกันแปลกๆเนอะ
:ling2: :ling2:
-
:-[ แน่นอนอยู่แล้วว่า สลัดผักสูตรคนไดเอ๊ท แบบติดจรวดปานกินยาลดความอ้วน :laugh: เอ๊ะหรือว่าเค้ากินมังสะวิรัต :hao6:
-
เอิ่มมมมมมมมม อ่านตอนแรก SM ชะมัดเบยยยยยยยยยยยยยย แอบดูน่าสงสารนะยะ
แต่ไม่หรอก พี่เฟย์จัดการๆๆๆ :katai3:
-
/ชูมือตอบ เอามาทำกับข้าวค่าา โดนถีบออกจากกระทู้ ฮ่าๆๆ เค้าล้อเล่น ก็ต้องเอามาใส่ตะดึ๊ดสิค้า
แหม่พี่แอลคนเจ้าชู้สิ้นท่าขนาดนี้ อยากเห็นตอนน้องเฟย์จัดการพี่มิลจังเลยค่ะ คงจะแซ่บน่าดู อิอิ
-
เอามาทำอะไรไม่รู้หรอกค่ะ. รู้แต่ว่าตอนนี้เลือดพุ่งล่วงหน้าไปแล้ว :jul1:
-
:m25: :m25: :pighaun: :hao6:
-
ไข่ไก่เบอร์ 0
เอาไว้ทำอะไร!!
>.<
-
กรี๊ดดดด มาต่อเร็วๆนะ ลุ้นๆ อิอิ :katai2-1:
-
เอามา.....เพราะกลัวว่าแอลจะหิวใช่มะ :hao6:
-
ไข่ไก่เบอร์ 0!!! เอามากี่ฟองอ่ะ เดี๋ยวไม่อิ่มนะ กิกิ :katai5:
-
โอ๊ะ โอ รอไม่แล้วสิ๊ อยากรู้จางง :katai5:
แอบตามมาจากอีกกระทู้ 55
-
อยากให้จดการยัยป้ามหาภัยเร็วๆๆ :m16:
-
เนื่องจากว่าคนเขียนได้ถูกลักพาตัวหายเข้ากลีบเมฆไปเกือบเดือน วันนี้กลับมาได้อย่างปลอดภัย ฮ่าๆๆๆ :hao7:
(ไอ้วินกูจะฆ่ามึงแน่ๆๆ) เชิญทุกคนสาปแช่งไอ้วินได้เลยครับ (มันพาไป ตจว.) :hao3:
และเนื่องด้วยรู้สึกผิดที่ปล่อยให้คนอ่านค้างคา เลยขอโทษด้วยการลงเรื่องพิเศษคั่นเวลา 2 เรื่องคร้าบบบบบบบบบบบ :katai1:
รออีกนิดจะเอามาลง ขอโทษที่หายไปจริงๆครับ (ยกโทษให้เก๊าเต๊อะ) :hao5:
รีบปั่นๆ :katai4: :katai4:
-
ยกโทษให้อยู่แล้วคัฟ มาส่องทุกวัน แต่คิดว่าคนแต่งไปไหน มั่ยเห็นมาต่อนานอ่ะ เพราะเห็นว่าอัพบ่อย รอบนี้ผิดสังเกต ^^
-
เย้ ๆ คนเขียนกลับมาแล้ว ที่แท้โดนลักพาไปตจว. :hao3:
คิดว่าไปวางแผนแก้แค้นที่ไหนแล้วซะอีก
รอ รอ จ้า ทุกเรื่อง ทุกตอน ดีใจที่กลับมาจ้า :กอด1:
-
ในที่สุดก็มาแล้ว
-
คนแต่งกลับมาแล้วTOTTดีใจจนจะร้องไห้อย่าไปสาปแช่งอะไรพี่วินเลยสงสารพี่เค้าว่าแต่บ้านพี่เค้าอยู่ไหนอะถามเฉยๆนะ(จะเอาระเบิดไปปา M16 รถถัง ปืนกล 555+)กรุณามองข้ามวงเล็บไป
-
รออยู่เสมอค่ะ~^^
-
ยกโทษให้
แต่ขอตอนพิเศษเบิ้ล (โลภไปไหม)
มานั่งรอค่าาา
-
ห่างหายไปนาน มาต่อแล้วคร้าบบบบ
แอบกระซิบ บ้านไอ้วินอยู่แถวๆนนทบุรีครับ อย่าลืมเอาT4 ไปด้วยนะครับ ผมจุดไฟให้ ฮี่ๆๆ
ใครท้าผมนะว่าขอสองตอนรวด จัดไป
ต่อ (2)
ผมวางของทั้งหมดแล้วจัดแจงหาของมาหล่อลื่น ได้ ky จากตู้ยาทดลองอีกหลอดผมบีบมันใส่มะเขือยาวแล้วลูบๆให้ทั่ว ไอ้แอลมองด้วยสีหน้ากระอั่กกระอ่วน เหมือนอยากจะพูดแล้วก็หุบปากหันหน้าหนีอีก ผมนั่งลงกลางหว่างขามัน แหวกร่องก้นออกแล้วเอามะเขือยาวถูตามร่องช้าๆเนิบๆอีกมือผมก็สาวรูดน้องชายมันที่เยิ้มได้ที่ ไอ้แอลร้องครางจนผมเบลอขึ้นมาเลย เสียวเพราะเสียงมันร้องนี่แหละ
"อ่า.....อ้ะ.....อ้ะ....โอ๊ย! เจ็บ เอาออกก่อนๆ เฟย์!....อู้ว....เจ็บ...อุ....อึ๊ก....อื้อ....อื้อ...."
ไอ้แอลพยายามกลั้นเสียงร้องโดยการกัดปากตัวเองแน่นจนห้อเลือด ผมรอมันเผลอแล้วยัดมะเขือยาวเข้าไปแรงๆมันร้องลั่น ผมกดขยี้ คว้านข้างในแล้วเสียบเข้าดึงออกช้าๆมันก็ทนแทบไม่ไหวแล้ว
ผมดันเข้าจนสุดก็หวาดเสียวเหมือนกันว่ามันจะหักคามั้ยเพราะไอ้แอลขมิบแน่นมากกว่าจะกระแทกเข้าหรือดึงออกได้แต่ละทีต้องค่อยๆทำ ผมเบื่อมะเขือแล้ว สงสัยแอลมันจะไม่ชอบผมดึงออกแล้วโยนทิ้งไปหยิบแตงร้านขึ้นทา ky เหมือนเดิมแล้วค่อยๆแทงเข้าไป อ่า แตงร้านมันใหญ่กว่ามะเขือสินะยัดแทบไม่เข้า ไอ้แอลเกร็งจนกล้ามก้นขึ้นเป็นลูก ผมนวดก้นมันเพลินมือดี
"เฟย์....เฟย์...อา.....อา.....อา....."
หึๆ หลุดครางเรียกชื่อกูจนได้แต่สงสัยว่าแตงร้านไม่สะใจมัน สีหน้าดูไม่ทรมานเท่าที่ควรผมดึงแตงร้านออกดัง 'บล็อค' ไอ้แอลสะดุ้งขมิบรัว แตงเกือบหักเลยไอ้สัส....
เอาล่ะ ผมอยากจะลองใช้ไอ้นี่มั่งแล้วล่ะ
เบียร์เย็นๆ
ผมเปิดฝาแล้วกระดกเข้าปากอึกใหญ่ ไอ้แอลมองผมงงๆผมจับกรามมันให้อ้าปากผมกดริมฝีปากผมลงไปเพื่อส่งของเหลวขมๆเข้าคอมัน เสร็จแล้วผมก็ยกสะโพกมันให้สูงขึ้นกว่าเดิมแล้วยัดปากขวดชำแรกผ่านเข้ารูก้นมัน ไอ้แอลกระตุกตัวเกร็งพยายามดิ้นหนีผมแต่มันจะหนีได้ยังไง ฮ่าๆๆ
ผมยกขวดขึ้นสูงปล่อยให้ของเหลวในขวดไหลเข้าไปๆ อืม....รู้สึกถึงแรงตอดผ่านขวดเลย แบบขวดขยับขืนมือผมเลย ผมดันขวดเข้าไปอีกครึ่งนิ้วไอ้แอลร้องน้ำตาไหลนองหน้ากว่าเดิมเลย ปากคอสั่นไปหมดเห็นแล้วผมอยากยัดน้องชายผมเข้าปากมันจัง
"อ๊า....อ้ะ.....อ้ะ....อย่า.....แสบ....มันจะ.....ฮือ...อึก....อึก...อื้อ!"
ผมดึงขวดออกช้าๆแล้วยัดเข้าไปใหม่เบียร์ฟองฟอด ผมดึงเข้าดึงออกไม่กี่ทีไอ้แอลก็แตกอีกครั้งมัน หายใจปานจะขาดใจเลยผมยอมหยุดมือให้มันพัก 10 วินาที อิๆ ต่อไปขอผมสนุกมั่งล่ะ
ผมปลดซิปกางเกงลงแล้วควักเฟย์มินิออกมาซึ่งตอนนี้มันขยายจนเกือบเท่าแขนเด็กแล้ว ผมเทน้ำผึ้งลงไปแล้วลุกไปคล่อมหน้าไอ้แอล ผมสั่งให้มันอมให้ผมมันส่ายหน้าดิกๆทั้งที่ยังหายใจหอบ
"มึงอมให้กูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นมึงได้เจออะไรที่น่ากลัวกว่านี้แน่ หรือมึงอยากเจอ"
สุดท้ายไอ้แอลก็ยอมผม มันแล่บลิ้นออกมาแตะๆที่ปลายท่อนลำแล้วลากลิ้นเลียปาดไปมาผมเอนตัวหามันกว่าเดิมแล้วยัดท่อนลำเข้าไปเบาๆมันครูดโดนฟันไอ้แอลเจ็บๆเสียวๆดีแฮะ ไอ้แอลพยายามดูดหัวท่อนเนื้อของผมแล้วรูดแรงๆผมซี๊ดส์เลยจับหัวมันแน่นแล้วซอยใส่ปากมันอย่างเมามัน ไอ้แอลสำลักผมเลยต้องถอนตัวออกมาแล้วรอให้มันหายก่อนจะยัดเข้าปากมันใหม่
"ดูดแรงๆ เออ นั่นแหละใช้ลิ้นใช้คอให้หมดนะมึง อา...... ดีมากแอล ดี....อา...."
ผมซอยปากมันถี่รัวจนมันทำเสียงเหมือนจะอ้วกผมก็ยัดเข้าไปถึงคอหอยมันเลยแล้วแตกปล่อยน้ำไหลเข้าคอมัน
"กินให้หมดนะมึง อย่าคายออกมา กูสั่งก็กลืนลงไปสิวะ!"
ไอ้แอลกลืนน้ำของผมลงไปด้วยสีหน้าแขยง ผมดึงท่อนเนื้อตัวเองออก น้ำมันไหลล้นออกมาตามมุมปาก ไอ้แอลไอจนตัวโยนผมเลยแหวกก้นมันออกจากกันแล้วเล็ง....
"อึ๊ก!...อ๊ะ....อยะ.....อย่าเพิ่ง....อั่ก! จุก อย่า....อ่ะ....อ้ะ.....อ้ะ....อึก....."
ผมเสียบท่อนเนื้อผมเข้าไปทีเดียวมิดลำไอ้แอลอ้าปากค้างร้องระงม ผมดึงออกมานิดเดียวแล้วกระแทกกลับเข้าไปแรงๆให้ลึกๆสักพักไอ้แอลครางเสียงพร่าท่าทางจะเสียว แหม ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันมีความสุขนะครับแต่ทำไงได้ อีกเดียวนรกจะมาเยือนมัน ผมเด้งเอวเสียบเข้าเสียบออกดังป้าบๆๆๆตัวไอ้แอลก็ขยับตามแรงอัดท่อนเข้าตูดมัน ผมดึงท่อนเนื้อออกมาจนเกือบสุดแล้วกระแทกป้าบเข้าไปมิดในทีเดียว ผมทำแบบนี้ไปสักพักจนไอ้แอลน้ำแตกอีกครั้งแรงตอดในรูทำเอาผมเกือบกลั้นไม่ไหว ไอ้แอลขมิบตึบๆจนผมปวดน้องชายมากผมคว้ามีดขึ้นมาตัดเทปที่ขาทั้งสองขาของไอ้แอลแล้วจับมันนอนตะแคง ผมยกขามันขึ้นพาดบ่าข้างหนึ่งแล้วกระแทกเข้ารูมันป้าบๆๆกล้ามก้นมันสั่นพั่บๆๆผมเอามีดกดลงบนก้นมันแล้วกรีดเป็นรูปตัว F เลือดสีแดงๆตัดกับผิวขาวๆของมันจริงๆ
"โอ้ว....อิ๊....อี๊....เฟย์....อึ๊ก....โอ๊ะ....โอ๊ย....อา.....อ้ะ....อ้ะ....เสียว....อ๊ะ"
ผมแทงซ้ายแทงขวาแรงๆ อีกมือก็เอื้อมไปบีบขยี้ยอดอกสีสวยนั่นแรงๆ ยิ่งผมบิดขยี้ยอดอกมันมากเท่าไร แรงขมิบตอดในรูมันก็ยิ่งถี่รัวจนผมทนไม่ไหวแล้วเร่งซอยตูดมันรัวๆเลยครับ
ป้าบๆๆๆๆ
"เฟย์...เฟย์....กูจะ....อ๊า.....อ๊า.....อ๊า....."
"สัส....แน่นชิบหาย กูจะแตกแล้ว....อืม....มาเลยๆ เข้าไปลึกๆ.... อ๊า...แตกแล้ว สุดยอดไอ้เหี้ยแอล"
ผมกระแทกเข้ารูมันลึกๆแล้วปล่อยน้ำให้แตกเข้ารูมันให้ลึกๆ ผมซอยต่ออีกหน่อยให้น้ำออกจนหมด ไอ้แอลเองก็เสร็จเหมือนกัน น้ำใสๆไหลออกมานิดหน่อยคงเพราะมันแตกมากไปจนผลิตไม่ทัน น่าสงสาร กูขออีกรอบ!
หลังจากผมได้กินมันสักประมาณห้ารอบได้(เดาเอาประมาณนี้แหละ) ไอ้แอลก็นอนสลบคาท่อนลำผมเลย เนื้อตัวมันมีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆมีรอยฟันด้วยสงสัยผมกัดแรงไปหน่อย ผมเขย่าปลุกมันขึ้นมา ไอ้แอลสะลืมสะลืมปรือตามองผม
"มึงยังนอนไม่ได้จนกว่ากูจะพอใจ เมื่อกี้กูช่วยทำให้มึงหายเสี้ยนแล้วต่อไปถึงเวลามึงตอบแทนกูแล้วล่ะนะ หึๆๆ"
"มึงจะทำอะไรกูอีก...อ๊ะ!....อย่านะ.....มึงหยุดนะ!"
ผมจับขามันแหกออกเอาขาผมทับไว้ ผมถือไข่ไก่ชูขึ้นมาให้มันดู ผมเอาไข่ไก่ถูๆรูมันที่มีน้ำคาวข้นของผมไหลเยิ้มจนรูมันขมิบๆผมก็ดันไข่ไก่เข้าไปไอ้แอลก็ยังพยายามขับมันออกผมเลยก้มลงไปกัดหัวนมมันแรงๆมันร้องแล้วดิ้นมือผมก็ดันจนไข่ไก่เข้าไปหมด ผมใช้นิ้วดันไข่ไก่เข้าไปลึกๆจนสุดปลายนิ้วผมไอ้แอลร้องไห้ตัวสั่น มันหมดแรงจะขัดขืนผมไปตั้งนานแล้ว มันร้องสะอื้นน่าสงสารผมเลยเลียปากมันแล้วดูด เลื้อยลิ้นเข้าไปจ้วงปากมัน ลิ้นนุ่มๆหวานๆผมดูดแรงๆมันก็อ่อนระทวย
"อู้ว....อืม....อือ...อึก! อื้อ....อึ....อึก!"
ผมยัดไข่ไก่ใบที่สองเข้าไปอีก ไอ้แอลดิ้นพล่านปลายเท้าจิกที่นอนแน่น หน้าเหยเกพยายามสะบัดหน้าหนีจากจูบของผม
"อย่านะ! ไอ้เหี้ยเฟย์....อั่ก!... เจ็บ มึง....กู...ฮึก...อื้อ!"
ผมยัดเข้าไปจนข้างในรูมันดัง 'กึก!' ผมก็รู้แล้วว่ามันคงชนกัน ผมยังคงดันเข้าไปจนมิดโคนนิ้วมือผม ตัวไอ้แอลสั่นระริกน้ำตาที่แห้งไปแล้วไหลพรากอีกครั้ง ถึงผมจะแก้พันธนการทั้งหมดให้มันแล้วแต่มันก็ยังไม่มีปัญญาขัดขืนผม สะใจเหลือเกิน หรือกูจะซาดิสต์ ม่ายยยย!
ผมเอาไข่ใบที่สามยัดเข้าไปอีกใบ ไอ้แอลร้องโฮๆเป็นเด็กๆเลยผมรู้สึกมีอารมณ์ยามเมื่อได้เห็นใบหน้าเจ็บปวดของมันผมยัดจนมิดนิ้วผมเลย ตัวมันสั่นแบบเหมือนคนเป็นไข้มาลาเลีย ฮ่า ถูกใจว่ะ
ปึก!
ผมชกหน้าท้องมันทีหนึ่งมันก็งอตัวเป็นกุ้งเลย ผมจับน้องชายมันมารูดๆจนมันแข็งผมก็เด็ดตะไคร้มาก้านแล้วแทงเข้าไปในรูปลายท่อ ไอ้แอลสะดุ้งคลานถอยหลังหนีผมกดขามันลงกับเตียงแน่น มันมองผมด้วยความโกรธตาแดงก่ำ
"มึงยัง....ยังไม่พอใจอีกเหรอ ปล่อยกูไปเถอะ.....ปล่อยกูเถอะ ฮึก...ปล่อยกู"
"ตอนนั้นกูก็บอกพวกมึงแบบนี้เหมือนกันนี่ พวกมึงไม่เห็นจะทำตามที่กูร้องขอเลย แถมยังด่ากูเหยียดหยามกูว่าเป็นกระหรี่ เป็นเมียบำเรอของพวกมึง!"
"ฮึก...กูขอโทษ กูผิดไปแล้ว ยกโทษให้กูเถอะ กูขอร้อง....ฮึก...กูกลัวแล้ว...ฮือๆ"
ผมมองไอ้แอลที่นอนร้องไห้หมดสภาพ ภาพมันตอนนี้กลบทั้งภาพผมในอดีตจนหมด ผมจำตัวเองในอดีตแทบไม่ได้ ผมจำได้แต่ภาพไอ้แอลในตอนนี้และไม่รู้ว่าผมทำเกินไปหรือเปล่าแต่......
แต่ผมรู้สึกดีจริงๆ!
ผมจับมันลุกขึ้นนั่งแล้วลากมันเข้าห้องน้ำ ผมนั่งลงขอบอ่างอาบน้ำแล้วให้มันนั่งบนตักผมอีกที มันนั่งหันหน้ามาหาผม มือผมอยู่ที่ก้นมันและบีบเค้นไปอย่างมันมือ
"ถ้ามึงดันมันออกมาได้กูจะสิ้นสุดการลงโทษมึงเท่านี้ ทำได้มั้ย?"
มันลังเลแต่ก็พยักหน้าให้ ผมใช้สองมือแหวกก้นมันออกจากกัน โดยที่ผมพยายามดึงให้มันกว้างสุดๆปลายนิ้วผมแหย่เข้าไปในรูแล้วแทงเข้าออกไอ้แอลร้องซี๊ดส์แล้วขยับเอวโยกตามจังหวะนิ้วผม น้ำเหนียวๆไหลออกมานิดหน่อยแล้วไข่ไก่ใบแรกก็ค่อยๆดันตัวออกมาแล้วหลุดผลุงตกพื้นแตกกระจาย นิ้วมือผมปาดรูมันแล้วจับแหกรูบานๆออก
โอ้โห ขนาดมองไม่เห็นนะแต่ตอนมือผมลากผ่านรู้เลยว่ารูมันบานเป็นรูโบ๋เลย ผมลากลิ้นกัดหัวนมมันแรงๆ ทั้งดูดทั้งเลียจนน้องชายมันแข็งเป้กยังกะท่อนไม้ ไอ้แอลหอบหายใจกระเส่าทำเอาน้องชายผมตั้งเด่อยากมุดถ้ำอีกรอบ
"อึก...อื้อ....อื้อ....อู้ว...."
ไอ้แอลขยับโยกเอวบิดไปมาไข่ใบที่สองก็โผล่ออกมาแล้วค่อยๆหลุดออกแตกไปอีกใบ สีหน้ามันเหมือนทรมานมากผมเห็นแล้วซี้ดส์อ่ะ ปากแดงๆของมันอ้าค้างร้องเสียงหวานเลย
แล้วไข่ใบที่สามก็โผล่ออกมาเกือบจะหลุดละ ผมไม่รู้นึกยังไงเอานิ้วกระทุ้งเข้าไปอีกมันสะดุ้งหน้าแหงนไปข้างหลังตัวเกร็งเลยผมแอบใจเต้นเบาๆ
"อย่าแกล้งกูสิ....ฮึก....กว่ามันจะออกกู....อื้อ....เดี๋ยว....อยะ....อ้ะ...อึก! โอะ....โอ๊ะ....โอ๊ย....อา...อ้ะ.....อ้ะ"
ผมแทงน้องชายเข้าไปชนไข่ไก่ข้างในรูมันเลย ไข่ที่ตอนผมใส่ออกจะเย็นๆตอนนี้ผมรู้สึกถึงความร้อนที่กระจายอยู่ในรูมันได้อย่างชัดเจนแล้วไข่ไก่มันก็แข็งๆชนกับหัวลำของผมจนทั้งเจ็บแล้วก็เสียวไปด้วยผมจับเอวมันแน่นเมื่อมันพยายามจะดันตัวออกผมก็เด้งเอวสวนเข้าไปแรงๆมันเกร็งกระตุกกอดคอผมแน่น ลมหายใจมันหยุดไปเมื่อผมนั่งนิ่งมันก็ผ่อนลมหายใจ
"อ๋า....อย่าเพิ่ง อ้ะ....อ๊ะ...อ๊ะ....อ๊า......"
"อา.....จะแตกแล้ว....อ้ะ....อ้ะ...แอลกูทำแรงๆนะ... โอ้ว....ซี้ดส์...อา...."
พอมันหายใจได้สักพักผมก็ยกตัวมันขึ้นแล้วกดลงสวนเอวผมที่เด้งสวนขึ้นไปเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังป้าบๆๆๆ ผมบีบขย้ำแก้มก้นมันเน้นๆสอดท่อนลำเข้าไปถี่ๆจนมันร้องเสียงดังตัวเกร็งกระตุกสั่นๆนั่นแหละ ผมก็ถูกแรงขมิบตอดลำจนน้ำแตกพุ่งเข้าไปในรูมันจนไหลนองไปหมด ทั้งผมทั้งมันพากันหอบแฮ่ก
"อ๊า....อ๊า...."
"แม่ง แตกแล้ว! อาส์..."
ผมดึงท่อนลำของผมออกน้ำขาวๆก็ไหลออกตามมาด้วย ผมสอดนิ้วเข้าไปดึงรูที่บานอยู่แล้วให้แหกยิ่งกว่าเก่าสักพักไข่ไก่ใบสุดท้ายก็ไหลออกมาแต่ว่ามันออกมาเป็นเศษ พร้อมกับเลือดสีเข้มผมก็ตกใจนึกว่าเลือดตัวเองที่ไหนได้มันแค่ถลอกแต่รูไอ้แอลน่ะสิ คงจะฉีกเลือดมันเลยไหลออกมา ผมเอาสายฉีดล้างข้างในให้มันพยายามคว้านลึกๆเอาทุกอย่างออกให้หมดจนเลือดที่ไหลๆอยู่หยุดไหล ผมจับตัวมันให้นอนลงในอ่างอาบน้ำ
ไอ้แอลนอนร้องไห้ตาแดงก่ำ เนื้อตัวมีแต่รอยดูดรอยกัดเลือดซิบๆ ตรงรูมันก็โบ๋และบวมเป่งเห็นแล้วอยากแทงอีกรอบแต่ไม่ได้แล้วล่ะเดี๋ยวมันตูดแหกตายไปซะก่อน
ผมอาบน้ำให้มันแล้วหายามาให้มันกินแล้วปล่อยมันนอนอยู่ในห้องผมนั่นแหละผมจัดการเก็บกวาดหลักฐานทั้งหมดให้เรียบร้อยเอากล้องวีดีโอไปซุกในกระเป๋าเป้ยัดไว้หลังตู้เสื้อผ้า ผมมองนาฬิกาแล้วก็ยิ้มออกมาเมื่อมันเป็นเวลาตี5 อีกไม่นานจะเช้าทุกคนจะทำหน้ายังไงเมื่อเจอไอ้แอลในห้องนอนผมในสภาพแบบนี้ หึๆๆๆ
แล้วพวกมึงจะได้รู้จักกูมากกว่าเดิม!
จบตอนที่ 8
ส่งทุกท่านเข้านอนด้วยความเปียก ฮะฮ่าๆ :hao6:
-
ตอนพิเศษคั่นเวลา
เมื่อโดเรม่อนปะทะดอนเรโม่!? -0-
คืนนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าน้องปีหนึ่งที่น่ารักทุกคน ผมนั่งยิ้มจนเหงือกจะแห้งอยู่ร่อมร่อ ไอ้เพื่อนตัวดีก็พากันไปอ่อยสาว ผมเองก็อยากจะไปบ้างถ้าไม่ติดว่าไอ้น้องรหัสตัวขาวคนนี้จะไม่คออ่อนจนกระดกไปแก้วเดียวแล้วเลื้อยผมอยู่ยังงี้ตั้งแต่งานเปิดน่ะนะ
"พี่ม่อนค้าบ พี่ม่อนดูม่ายสาหนุกเบยน้า ทามมายกานหรือว่าพี่ม่อนจาเบื่อโผ้ม....เอิ้ก"
ผมผลักหน้าไอ้ตัวขาวออกไปอย่างหยะแหยง คือถึงจะเห็นผมผิวเข้มแบบนี้ขอบอกว่าผมรักสะอาดมากนะครับ ยิ่งมาเจอเด็กตัวเหม็นเหงื่อแบบนี้บวกกลิ่นเหล้าด้วยแล้วผมจะอ้วกเสียให้ได้ ผมลุกขึ้นขอตัวไปห้องน้ำ ผมรองน้ำขึ้นมาล้างหน้าก็มีคนเดินมายืนข้างหลัง ผมเงยหน้ามองมัน
"มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?"
มันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้ายิ้มเยาะยังไงไม่รู้ มันค่อนข้างจะสูงนะ สูงกว่าผมไปสัก 4-5 เซนต์แหละ ผมดำซอยยาวถึงไหล่ ผิวขาวมั้งไม่แน่ใจไฟมันสลัวๆ แต่ที่แน่ใจคือมันตั้งใจจะกวนตีนผมแน่ๆ เพราะพอมันมองผมเสร็จมันก็เข้าประชิดตัวผม สองมือก็สอดเข้าเอวผมพรางรัดแน่น ผมขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้กลิ่นเหล้าและบุหรี่จากตัวมัน
"หน้าตาใช้ได้ รูปร่างพอดี สนใจจะหาคนอุ่นเตียงมั้ยครับคนสวย"
"สนแน่ถ้าคนนั้นจะไม่ใช่มึง ปล่อยกูสกปรกว่ะ แมร่ง!"
ผมสะบัดตัวหลุดมาได้ก็รีบจ้ำกลับโต๊ะทันที แอบเหลือบกลับไปมองเห็นมันอยู่ในกลุ่มรุ่นพี่เช่นเดียวกับผม แสดงว่ามันอายุเท่าผม แต่มันอยู่ในกลุ่มเนติฯ คณะกฏหมาย ผมเบือนหน้าหนีเมื่อมันส่งยิ้มมาให้
"เป็นอะไรไปวะไอ้โดเรม่อนทำหน้าเหมือนเหม็นหมาเน่าอ่ะ ชนแก้วๆ"
ผมหันไปชนแก้วตามคำขอของไอ้เป็ด สายตามองกวาดตามบรรดาเพื่อนในกลุ่มที่ผมสนิทๆซึ่งได้แก่ ไอ้เป็ดไอ้ตัวนำแฟชั่นแบบเป็ดๆของมัน ไอ้ซูกัสไอ้หล่อหน้าหวาน ตาหวาน ปากหวานเพราะมันชอบอมจูปาจุ๊บตลอดเวลาไม่เว้นแม้แต่ตอนดื่ม -0-' ไอ้ยูเฟียไอ้เพลย์บอยหน้าหล่อ ทั้งสาวทั้งกระเทยติดมันทั้งคณะหล่อไม่เกรงใจใคร ไอ้เฟย์คู่กัดไอ้ยูเฟียแต่เหมือนมันจะกัดไม่เคยชนะสักทีมีแต่ผมนี่แหละที่มันกัดชนะตลอด เฮ้อ คนหล่อกลุ้ม
ผมหันไปเห็นไอ้ซูกัสกำลังกระดกแก้วดวลกับใครคนหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตายดูเหมือนว่ามันจะเอาคนนั้นไม่ลงนะท่าทางร้ายไม่เบา ผมหันไปหาไอ้เป็ดกะจะให้มันไปกับผมไปห้ามไอ้ซูกัสเสียหน่อยแต่ก็ไม่ทันมันวิ่งรี่ไปหาสาวๆนุ่งสั้นแถวข้างบันไดแล้ว ผมหันมาหาไอ้ยูเฟียก็หุบปากเงียบ มันนั่งดื่มเงียบๆจ้องไอ้เฟย์ไม่วางตา ท่าทีของมันนอกจากผมแล้วก็ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันแอบชอบไอ้เฟย์อยู่ สายตามันมีแต่ไอ้เฟย์แต่มันก็ยังควงสาวเป็นว่าเล่นผมถอนหายใจด้วยความเซ็งจนปัญญากับความในใจพวกมันจริงๆ
"พี่ม่อนค่าบ อุบส์...จะ...อ้วก....พี่ม่อนพา...."
"เฮ้ย! อย่าเพิ่งนะเว้ยไอ้โม่กลั้นไว้ก่อนนะไอ้เด็กเวร มานี่!"
ผมละความสนใจจากเพื่อนๆไปในทันทีที่ไอ้เด็กตัวขาวมันก้มตัวลงมาที่หน้าขาผมพร้อมทำท่าขย้อนของเก่าอีกด้วย เท่านั้นแหละใจผมตกไปอยู่ตาตุ่มรีบพยุงมันตรงดิ่งไปห้องน้ำแบบเร่งเครื่องตอนติดแยกแครายเลย (เอี๊ยด.......)
"พี่ม่อนค้าบ พี่ม่อนมีแฟนยางค้าบ ผมนายนีโม่ขอซามักนาค้าบ"
"ไอ้เวรเอ้ย รีบๆเข้าไปล้วงคอให้เสร็จไปกูรอตรงนี้แหละ ซวยจริงๆตัองมาดูแลเด็ก"
ผมจับมันโยนเข้าห้องน้ำไปได้ยินเสียงโอ้กอ้ากแล้วแทบน้ำตาไหลนี่ถ้าเมื่อกี้พามันมาไม่ทันไม่อยากจะนึกสภาพเลย
"หาคนอุ่นเตียงได้แล้วเหรอครับ คนสวย"
ผมหันขวับไปปะทะเข้ากับแผงอกหนาของไอ้หน้าม่อคนเดิมที่มันเคยมาลวนลามผม เหมือนเดิมเลยครับมันเดินเข้ามาด้านหลังแล้วโอบเอวผมไว้หลวมๆ
"ปล่อย คุณมึงเป็นใครกูก็ไม่รู้จักเลิกวุ่นวายกับกูได้แล้วกูต้องดูน้องแล้วช่วยเลิกเรียกกูว่าคนสวยซะด้วย!"
ผมผลักมันออกแล้วเดินไปหาน้องโม่แต่ก็โดนแรงดึงจากหลังคอเสื้อจนหงายหลังเข้าไปกระแทกมันอีกครั้ง ผมพยายามจะคว้าขอบอ่างล้างหน้าไว้มันจับผมพลิกตัวหันหน้าไปหามันแล้วคลื่นความร้อนก็ประทับลงบนปากผมพอดิบพอดี
"อื้อ! อึ....อึก! อือ....."
ผมพยายามกัดปากมันแต่มือแข็งๆของมันก็บีบล็อคกรามผมไว้จนกรามแทบหัก ปลายลิ้นเปียกร้อนก็ฉกเข้ามาในปากผมถูไถกับเรียวลิ้นของผมที่พยายามพลิกหลบจนตอนนี้ลิ้นเราพันกันมั่วไปหมดผมรู้สึกได้ถึงของเหลวจากปากกำลังไหลย้อยลงไปตามมุมปาก
"อ้ะ!....แฮ่กๆ มึงจะทำเชี้ยอะไร....อ้ะ....ปะ....ปล่อยกู....อืม....."
หลังจากมันปล่อยให้ปากผมเป็นอิสระผมก็กอบโกยอากาศเข้าปอดจนเต็มที่แต่ปากมันกลับไล้เลียไปตามร่องรอยของเหลวใสที่ไหลลงไปตามซอกคอเลื้อยปากและปลายลิ้นดูดกัดทิ้งร่องรอยไว้ทุกที่ที่มันลากผ่าน ผมหายใจเข้าลึกๆแล้ว.....
ผลัวะ!
"โอ๊ย! คุณ!....."
ผมเสยเข้าให้เต็มเป้ากางเกงมัน มันร้องลั่นแล้วลงไปนอนคู้ตัวบนพื้น ผมจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วมองมันอย่างผู้ชนะ
"เสียใจด้วยนะ ฝีมือระดับมึงเอากูไม่อยู่หรอก ไอ้อ่อน!"
ผมทิ้งท้ายอย่างสวยงามแล้วเดินเข้าไปลากไอ้หมา(ปลา)น้อยนีโม่ออกจากห้องน้ำที่มันนอนกอดคอห่านอย่างมีความสุขออกไปโยนขึ้นรถ ผมขยี้ปากตัวเองอย่างหงุดหงิดสัมผัสที่ไม่พิสมัยยังติดตรึงบนร่างกายผมทางเดียวที่จะลบมันออกได้นั้น.....
ผมหันกลับมามองไอ้หนุ่มน้อยข้างตัวอย่างยินดี
นีโม่ คืนนี้กูจะยอมเป็นผัวมึงสักคืนแล้วกันนะ......
ผมสตาร์ทรถแล้วเร่งเครื่องขับออกไปจุดหมายคือคอนโดของผม ไอ้โม่นอนกรนเบาๆอย่างไม่รู้ชะตาตูดกำลังจะขาด คืนนี้ผมจะเล่นกับมันกี่ท่าดีนะ ฮึๆๆๆ
:hao6: :hao7: :hao7: (รีบซิ่งกลับบ้าน)
หลังจากผมขับรถปาดซ้ายแซงขวาจนคนอื่นด่าสรรเสิญผมไปกว่าสิบคนผมก็พาไอ้โม่มาถึงคอนโดกลางใจเมืองของผม ยามส่งยิ้มมาให้ผมเพราะเราคนเคยๆกันผมแบกไอ้โม่ที่หลับไม่รู้เรื่องขึ้นห้องแล้วจัดการลอกคราบมัน สภาพมันตอนนี้ทำเอาอารมณ์ผมหดหายไปเกินกว่าครึ่งเสียอีก ผมลากมันเข้าห้องน้ำเตรียมน้ำอุ่นแล้วโยนมันลงไปบีบสบู่เหลวใส่มือแล้วเอาไปลูบไล้ตามตัวมันนุ่มมือดีจัง ผมอาบน้ำให้มันก็แอบเอากำไรนิดหน่อยน้องชายมันตั้งขึ้นมาชี้หน้าผมตลอดเวลาโดยที่ผมไม่ได้แตะต้องมันสักนิด พออาบน้ำให้มันเสร็จแล้วผมก็ลากมันไปโยนปุที่เตียงแล้วผมก็เข้าไปอาบน้ำบ้างเสร็จแล้วผมก็เดินออกมาด้วยสภาพนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียว ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นไอ้โม่ห่มผ้าเพราะเมื่อกี้ผมไม่ได้ห่มให้มัน
ช่างเถอะๆไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาสนใจผมเดินไปนั่งข้างๆแล้วก้มลงหอมแก้มมัน แหม ตอนนี้น้องโม่ดูน่ากินขึ้นมาแล้วล่ะครับ ผมสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันและขยับมือกับปลายลิ้นผมไปตามร่างกายขาวใสน่ารักจนน้องโม่บิดตัวร้องครางเสียงหวานผมไม่รอช้ากระตุกผ้าโยนทิ้งข้างเตียงหยิบเจลกับถุงยางบนหัวเตียงพร้อมจะจัดการก้นแน่นๆของน้องรหัสตัวเอง ผมบีบเจลใส่มือเยอะมากแล้วถูไปที่รูเล็กๆนั้นอย่างรีบร้อน ปลายนิ้วผมยัดเข้าไปถึงจะไม่ง่ายนักแต่ก็ไม่ยากเกินไปเพราะน้องโม่ให้ความร่วมมือกับผมเป็นอย่างดี รูแน่นๆพยายามผ่อนคลายให้ผมสำรวจจวบจนเมื่อผมสามารถสอดนิ้วเข้าไปได้สามนิ้วผมก็ละมือจากรูสีสวยแล้วจ่อท่อนเนื้อที่ใหญ่กว่านิ้วแล้วดันเข้าไปทันที ไอ้น้องโม่สะดุ้งร้องครางเสียงดังมากเลยครับผมนี่หูอื้อตาลายไปเลย
"อ๊า.....อยะ....เบาก่อน.....อ๊า......ฮะ.....พะ.....พี่ม่อน เจ็บ.....อ๊ะ.....อ๊ะ.....ซี้ดส์......เสียวมาก....อา...."
ผมเด้งเอวกระแทกป้าบๆจนน้องมันบิดตัวหนีผมก็รวบตัวมันไว้แน่น สองมือของมันก็กอดคอผมแน่น ระหว่างที่ผมกำลังเร่งซอยรูแน่นๆของไอ้น้องโม่ผมก็รู้สึกเสียววาบเมื่อมีปลายนิ้วสอดเข้ามาในรูของผมสองนิ้วแล้วคว้านด้านในเบาๆ ผมก็หลับตาแน่นจะถอยออกก็เหมือนไอ้โม่จะรู้เลยขมิบรัดจนผมขยับตัวออกไม่ได้
"อย่า...อ่ะ....ไอ้โม่ เอานิ้วมึงออก....อ๊ะ....อ้ะ.....อ้ะ....."
ผมสะดุ้งบิดตัวหนีเมื่อนิ้วมันกระแทกย้ำจุดกระสันของผมถี่ๆแล้วผมก็รู้สึกถึงปลายลิ้นร้อนชื้นแตะแต้มต้นคอผมเท่านั้นแหละผมวาบตั้งแต่หัวยันสันหลัง
ในเมื่อสองมือของไอ้โม่ยังคงกอดคอผมอยู่เป็นไปไม่ได้ที่จะมีมือมาทะลวงรูของผม แล้วไหนจะลิ้นเปียกๆที่ลากเลียจนหลังผมเปียกไปหมดแบบนี้ไม่ใช่ไอ้โม่แน่ๆละผมพยายามจะถอนตัวออกจากไอ้โม่เพื่อดูหน้าไอ้คนลอบกัดด้านหลังแต่ไอ้โม่ไม่ยอมปล่อยผมมันขมิบรูแน่นแล้วจับหน้าผมไปบดจูบจนผมเคลิ้มไอ้คนด้านหลังก็เสียบพรวดเข้ามาในรูของผมทันทีจนผมสะดุ้งดิ้นพล่าน
"อึ....อื้อ....อื้อ.....อึก....."
"ใจเย็นๆนะครับพี่ม่อนเดี๋ยวก็จะรู้สึกดีเองนะครับ อา.....ขยับเลย ไม่ไหวแล้ว...อ๊ะ......อ๊ะ.....เร็ว....อ๊า...."
ผมหน้ามืดขยับตัวไปตามแรงกระแทกด้านหลังพอมันกระแทกผมที ท่อนเนื้อของผมก็อัดเข้ารูไอ้โม่อีกที เสียงหนั่นเนื้อสอดกระแทกเสียบเข้าเสียบออกดังลั่นห้องกว่าสติผมจะกลับมาก็เป็นตอนที่ไอ้คนข้างหลังมันเร่งซอยจนผมกับไอ้โม่สะดุ้งแตกน้ำกระจายผมก็ร่วงทันทีก่อนที่สมองผมจะสับสวิทต์ในหูผมแว่วเสียงคนหัวเราะเบาๆ
"สุดยอดจริงๆพี่ม่อนของผม......ของดอนนี่ หึๆๆ"
The end (story 1)
หึๆๆ ตอนพิเศษ ไม่เปียกจนโชกให้มันรู้ไป ไหน ใครอยากอ่านต่อมั่ง ยกมือแสดงตัวทีคร้าบ :katai1:
-
เปียกเลือดดดด สยองอ่ะะะ :katai3: :katai3:
เอาตอนพิเศษด้วย
-
:hao6: กลับมาแล้วอร๊าย อ่านแล้วเปียกจิงๆ
:laugh: แต่ไม่ชอบใจอย่าง เฟย์ทำเหมือนถูกใจแอลนะ หวังว่าแก้แค้นเส๊ดจะไม่ยกให้เสมอน้องซัน กับ น้องนัทหลอกนะ :katai1:
ไม่งั้นล่ะก้อ ชั้นจะเกียจแก :m31: :z6: :beat:
ปล. ตอนพิเศษ เนี่ยแสดงว่าเหตุการ มันเกิดในวันเดียวกับตอนที่เฟย์จัดการน้องนัทกับซันชะมะ :laugh:
-
แสดงตัวกันแทบไม่ทันนนนนนน 5555+ :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :hao6:
-
แสดงตัวด้วยคนคาฟ อ๊ากกสยองอ่ะสยองแทนนายแอลเลย ว่าแต่รูมันโบ๋ถึงขนาดเอาไข่ดิบยัดเข้าได้หรอ แล้วเวลามันตอดไม่แตกหรอ หรือว่าไม่ตอดเพราะเฟย์เอาเข้าไปยังตอดเลย ตอนพิเศษเรื่องที่สองนิชอบ อยากอ่านเรื่องนี้ด้วยอ่ะ อยากอ่านอีก น้องดอนนี่มาทะลวงพี่ม่อนเลย คนที่ไม่รู้ตัว อย่างโม่ตื่นขึ้นมาจะเป็นไงน๊าหรือจะรุกสามพีพี่ม่อนรับคนเดียว ขอบคุณคัฟ^^
-
เราขอแสดงตัวกับตอนพิเศษด้วยคน อะจึ๊ย สยิมมากพี่ม่อน 3P อร๊างงงงงงงง
ปล.อยากให้เฟย์แก้แค้นนะแต่ไม่อยากให้เฟย์เสียบเอง กลัวติดใจพวกนั้น
แ้ล้วลืมน้องสองคนของเรา
-
:jul1:
รู้ว่าแก้แค้น แต่แอบไม่อยากให้เฟย์เป็นคนทำเองอ่ะ หวงแทนน้องทั้งสอง อิอิ
ส่วนตอนพิเศษ ทำให้อยากอ่านต่อจริงๆ ฮ่าาา
-
เปียกกันเลยทีเดียว แหม่
ชอบตอนพิเศษอ่ะ
อยากอ่านของคนที่เหลือด้วย
-
แอลรู้สึกยังไงกับเฟย์ ทำไมถึงทำแบบนั้นกับเฟย์ แอลน่าสงสารนะเนี่ย เฟย์ใจร้ายไม่ใช่เล่น แต่ทำกันสามคน ทำไมแอลโดนคนเดียวนั่น
-
ชอบๆๆๆๆๆ
:m25:
-
ละ เลือดดดดด :z2:
-
เลือดสาดระนาวมากๆ
-
นึกว่าเฟย์จะโดนกดบ้างซะอีก
จะมีฉากแบบนี้บ้างมั้ยเนี่ย
-
เลือดสาดกระจายทั้งของคนอ่านและของแอล :m25:
สงสารแอลเหมือนกันแต่สงสารเฟย์มากกว่า :mew4:
-
พี่เฟย์โหดมั่กๆอะซะใจจิงๆไข่ไก่อู้ยฟินสุดดดดชอบๆๆๆๆ
พี่ม่อนโดนอีกคนละ3Pว่าแต่พี่เฟย์นี่จะกี่Pกันแน่นะ6 7 8 9......แค่คิดก็-.,-
(พี่วินเด๋วเจอกันอิอิ)
-
สาดซะกลัวเลยอ่ะ
-
จัดการแอลได้โหด+ซาดิสต์ มากๆ เลยอ่ะ
ว่าแต่จัดการน้องคนสุดท้องได้ ลำดับต่อไปก็เห็นจะเป็นมิลพี่ชายคนกลาง และออยพี่ชายคนแรก (ที่น่าจะโดนหนักที่สุด)
การแก้แค้นครั้งต่อไป ก็ใช้แส้กับเทียนไข ฮึฮึ (อินี่จิตอย่างแรง!!)
........................
ตอนนี้พิเศษนี่เกินคาดจริง
ตอนแรกก็ออกจะงงๆ กับพี่ม่อนของเราที่ดูเหมือนว่าจะเป็นคุณชายที่รักความสะอาดมากกก
ตอนแรกก็กะจะกินแค่น้องปลานีโม่ตัวน้อยของเรา แต่ไปไปมาๆ ดันได้กินปลาใหญ่ติดก้นมาด้วยแฮะ
เรื่องนี้ฮาแบบมึนๆ รู้สึกว่าสองหนุ่มสองมุมเค้าจะมีแผนมาจับพี่ม่อนเราโดยเฉพาะนะเนี่ย อิอิ
-
ไหนใครอยากอ่านเรื่องเพื่อนๆไอ้เฟย์ จัดให้คร้าบบบบ :hao6:
น้องแมวเหมียว บอมบ์ให้ถูกคนนะครับ ถ้าโดนผมเดี๋ยวไม่มีคนลงนิยายต่อนะเออ :katai1:
สงสัยวันนี้อากาศหนาวไอ้วินวิ่งซุกผมทั้งวันเลย ฮ่าๆๆๆ :hao7:
ตอนพิเศษคั่นเวลา
เมื่อลูกอมเคี้ยวหนึบโดนเคี้ยว? -.,-
อา วันนี้เป็นวันเลี้ยงรับน้องของสถาบัน แน่นอนว่าทุกคนจะต้องดีใจกันถัวนหน้า เหล่าน้องใหม่น่ารักไฉไลส่งยิ้มหยาดเยิ้มให้กระผมจนต้องมองตาค้าง ผมแกะห่อจูปาจุ๊บยัดเข้าปากตัวเองเมื่อรู้สึกเขินสาวน้อยคนหนึ่งที่ยืนส่งยิ้มให้ผม
อ้อ....ลืมแนะนำตัวผมนายซูกัส ชื่อจริง ยังไม่บอก สถานะตอนนี้โสดแต่หมายตาน้องตาหวานคนนั้นไว้แล้ว ผมเลียจูปาจุ๊บเรียกความมั่นใจแล้วรี่ตรงเข้าไปหาเธอทันที
"อะแฮ่ม เอ่อ.....สวัสดีครับพี่ชื่อซูกัส น้องเป็นเด็กปีหนึ่งใช่เปล่าครับ ชื่ออะไรเอ่ย"
สาวน้อยอมยิ้มเขินอายผมแล้วเงยหน้ามองผม ดวงตากลมโตแลดูหวานหยดย้อยริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบลิปน่าจูบขยับตอบคำถามของผม
"ชื่อมิ้นค่ะ ยินดีที่รู้จักค่ะพี่ซูกัส"
"ครับน้องมิ้น แล้วนี่เพื่อนไปไหนหมดครับพี่เห็นน้องนั่นคนเดียวนานแล้วพี่เลยเดินมากลัวน้องมิ้นนั่งคนเดียวจะเหงา"
"อ๋อ เพื่อนมิ้นเขาไปนั่งกับรุ่นพี่อีกกลุ่มน่ะคะมิ้นเลยนั่งคนเดียว อ้าว?นั่นไงคะเพื่อนมิ้น"
ไอ้กระผมอุตส่าห์ดีใจที่เพื่อนๆน้องมิ้นไม่อยู่จะได้ชวนน้องเขาไปดื่มกับผมสองต่อสองแล้วไอ้ตัวไหนมันกล้ามาขัดคอกูวะครับ
พอผมหันไปมองตามนิ้วมือเรียวสวยของน้องมิ้นที่ชี้ไปทางด้านหลังผมก็ชะงักกลืนน้ำลายลงคอเอื้อก! ชายหนุ่มร่างสูงตัวบึกผิวขาวซีดหน้าดุ คุ้นๆว่าเมื่อก่อนผมจะเคยเห็นมัน มันยกมุมปากแสยะยิ้มเท่านั้นผมลนลานรีบลุกขึ้นแทบไม่ทัน ชัดเลยๆแม่งไอ้นรกแตก!
"ไงมึงไอ้หน่อมแหน้ม เป็นรุ่นพี่กูเหรอวะไม่เจอกันนานยังอมจูปาจุ๊บอยู่อีกเหรอ เด็กว่ะ หึๆๆ"
"เสือก! นี่เรื่องของกู แล้วมึงนึกยังไงมาเป็นรุ่นน้องกูล่ะไอ้ฮอลล์!"
"อ้าวๆ อย่าสำคัญตัวไปหน่อยเลย ใครจะไปรู้ล่ะว่ามึงเรียนอยู่ที่นี่อ่ะ แล้วนี่มึงมายุ่งอะไรกับแฟนกู!"
"ห๊ะ! แฟน? น้องมิ้น.....แฟนมึง?"
ผมมองหน้ามันสลับกับน้องมิ้น ไหนน้องมิ้นบอกว่าเพื่อน กูอดอีกแล้วแถมเป็นเด็กของไอ้เชี้ยฮอลล์อีกด้วยเจ็บใจว่ะ ทำไมของที่ผมอยากได้ต้องเป็นของของไอ้ฮอลล์ตลอดเลยวะ ผมสะบัดหน้าแล้วเดินหนีแต่มือแข็งๆของไอ้ฮอลล์จับไหล่ผมไว้แล้วหัวเราะ
"ไงมึง อย่าบอกนะว่าตั้งใจจะมาจีบแฟนกูน่ะ ไม่มีปัญญาหาคนอื่นแล้วเหรอวะ ก็อย่างว่าคนหน้าตาเหมือนผู้หญิงอย่างมึงคงหาได้แต่ผู้ชายล่ะนะ"
ผลัวะ!
โครม!
"อุ๊บ....เหี้ยเอ้ย!"
เร็วเท่าความคิดพอมันด่าผมก็ง้างหมัดสอยเข้าเต็มปากมันเลย เจ็บมือชะมัดแต่เห็นเลือดมันกลบปากไอ้ฮอลล์แล้วสะใจ แอบเอามือไปสะบัดข้างหลังเดี๋ยวเสียลุค
"ไง ปากดีจังนะมึง ตั้งแต่กูปฏิเสธรักจากมึงเมื่อหลายปีก่อนมึงนี่ยังทำตัวดีแต่ปากเหมือนเดิมเลยนะไอ้ไก่อ่อน แฟนมึงควรจะรู้นะว่าเมื่อก่อนมึงเป็นเกย์มึงชอบผู้ชายและมึงก็ชอบกูด้วย"
ไอ้ฮอลล์ลุกขึ้นมาชี้หน้าผมด้วยความโกรธจัด ตัวมันสั่นแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาผมเห็นแววตาดุของมันก็แอบใจสั่น คืออันที่จริงผมชกต่อยไม่เก่งง่ะ ผมเลยกลัวมัน
"มึงคิดว่ากูจะยังชอบมึงอยู่อีกเหรอไอ้ซูกัส คนที่แดกเหล้าแก้วเดียวยังคลานเป็นหมากูไม่เอาทำพันธุ์ให้เสียเวลาหรอก!"
"ไอ้สัสฮอลล์แล้วที่มึงแดกเหล้าไม่ถึงแก้ววันนั้นก็เมาเป็นหมาน่ะ มึงมันน่าเอาทำพันธุ์ไหมล่ะ ไอ้ไก่อ่อน!"
"ได้! งั้นวันนี้มาดวลกัน ใครเสือกเมาร่วงไปก่อนไอ้เหี้ยนั่นเป็นหมา! มึงกล้าไหมล่ะไอ้ซูกัส!"
"เออ! กูไม่เคยกลัว เข้ามาเลย!"
แล้วมหรกรรมซดแหลกระหว่างผมกับมันก็เริ่มขึ้น เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าส่งผ่านมือมาให้ผมและมันจนกะทั่งสติผมเริ่มเลือนรางผมก็เริ่มสงสัยว่าทำไมผมต้องมานั่งฝืนตัวเองดื่มน้ำขมๆนี่ด้วยวะ แล้วผมทำไปเพื่ออะไร ผมมองเห็นไอ้ฮอลล์กระดกหมดแก้วแล้วยิ้มทั้งที่ตัวมันแทบจะนอนเกยโต๊ะอยู่แล้วผมหัวเราะท่าทางของมันแล้วกระดกแก้วตัวเอง ตอนที่ผมวางแก้วลงกับโต๊ะโลกทั้งใบของผมก็มืดลงทันที
อืม.....ทำไมมันรู้สึกร้อนแปลกๆ เสียงอะไรฟังไม่รู้เรื่องเลย แล้วทำไมรู้สึกวูบวาบจังเลย?
"กูขอนะกัส กูรักมึง"
ห๊ะ!?
"ไอ้....ไอ้ฮอลล์ อ่ะ....มึงจะทำอะไรกูไอ้สัส อยะ....โอ๊ย!"
ผมลืมตามาก็เห็นหน้าไอ้ฮอลล์ที่ก้มลงมาจนชิดหน้าผม ผมลุกพรวดแล้วก็ทรุดลงไปนอนอีกรอบเมื่อหัวมันปวดจนแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
"ไม่ไหวแล้ว กูทนไม่ไหวแล้ว กูขอนะไอ้กัสมึงจะด่าจะฆ่ากูยังไงก็ได้แต่ตอนนี้กูจะตายแล้วจริงๆ"
ไอ้ฮอลล์มีท่าทางแปลกๆเหมือนมันอยากมากจนจะตายแล้ว มันไม่ฟังผมจับขาผมยกขึ้นแหกออกแล้วมันก็ยัดท่อนเนื้อมันเข้ามาพรวดเดียวผมสะดุ้งร้องลั่นตะเกียกตะกายดิ้นหนีมันไปทั่ว
"ไอ้สัส ไอ้เหี้ย เอาออกไปกูเจ็บ! แมร่งไอ้เหี้ย เจ็บ โอ๊ย!"
ไอ้ฮอลล์กระชากเอวผมลงไปกดไว้กับเตียง ท่อนเนื้อมันที่เสียบเข้ามายังสามารถดันเข้ามาได้อีก ผมจุกและเจ็บมากจนไม่มีเรี่ยวแรงจะหนี มันพยายามยัดท่อนเนื้อของมันเข้ามาจนสุดผมน้ำตาไหลพรากเป็นน้ำตกมันก้มลงจูบซับน้ำตา
"กูขอโทษ กูโดนวางยา ตอนแรกกูนึกว่ามึงวางยากู.........แต่ว่าตอนนี้มาคิดๆดูมึงอาจจะอยากวางยาแฟนกูก็ได้แต่คนกินเข้าไปคือกูมึงก็รับผิดชอบด้วยตัวเองละกันนะไอ้กัส"
"กูไม่ได้ทำไอ้สัส...อ๊ะ....อย่าเพิ่งขยับกู....โอ๊ะ....ซี้ดส์......กูไม่ได้....อื้อ! อ้ะ.....อื้อ.....อื้อ...."
ผมพยายามอธิบายแต่ไอ้ฮอลล์ไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้ผมได้อ้าปากมันขยับซอยเนิบๆบดขยี้เข้าไปข้างในรูของผม เสียงร้องอันน่าอับอายทำให้ผมต้องซุกหน้ากัดหมอนแน่นปล่อยให้มันกระทำชำเราร่างกายนี้ต่อไปอย่างหลีกหนีไม่ได้
"มึงต้องรับผิดชอบ มึงต้องเป็นเมียกู! อา....."
"ไม่....อือ....กูไม่ได้ทำ.....อ้ะ....อึก....อื้อ....อย่า อ๊ะ.....ไม่เอา เจ็บ พอ....ฮึก...อึ้ก!"
ผมพยายามกลั้นเสียงร้องไว้และขอร้องมัน ไอ้ฮอลล์นอกจากจะโยนความผิดมาให้ผมแล้วมันยังขยับโยกสะโพกแรงๆเข้ามาอีก รูข้างหลังต้องรองรับท่อนเนื้อหนาแน่นจนตอนนี้แสบร้อนไปหมด แรงเสียดสีในผนังรูทำเอาท่อนเนื้อของผมเริ่มมีความรู้สึกแม้ไม่ได้สัมผัส
"อา....ดีเหลือเกิน กัส...กัส....มึงแน่นมาก เสียวสุดๆ อา....อา....."
"อึก....อื้อ....ฮอลล์ มึงอย่า....อ้ะ....อย่าแรง กูจะ....อ้ะ.....อ้ะ......ไม่....ไม่ไหว....พอกูจะ....อ๊ะ....อ๊า......"
ไอ้ฮอลล์สอดมือเข้ามารูดท่อนเนื้อของผมที่ตอนนี้ปริ่มเขื่อนจนผมเกร็งด้วยความเสียวมันก็กระหน่ำกระแทกเข้ามาหน้าขากระแทกเนื้อกล้ามก้นผมดังป้าบๆแล้วก็แตกกระฉูดเข้ามาในรูของผมพร้อมกับมือของมันที่บีบรูดจนท่อนเนื้อของผมปล่อยพิษรักออกมาเนืองนอง ผมหอบหายใจปานจะขาดใจ ไอ้ฮอลล์ถอนตัวออกไปทำให้ผมโล่งใจและโล่งข้างล่างวาบ
อั่ก!?
"อะ....ไอ้ฮอลล์ มึง...อ้ะ....อ้ะ...."
ผมโล่งใจได้เพียงวินาทีเดียวไอ้ฮอลล์ก็จับผมพลิกนอนหงายแล้วแทงพรวดเข้ามาอีกรอบ รอบนี้มันไม่กดแช่ค้างไว้แต่มันจับผมยกล้อแล้วซอยไม่ลืมหูลืมตาจนผมทั้งเจ็บทั้งเสียวจนร้องลั่น
"มึงอย่าคิดว่ามันจะจบลงง่ายๆเลยไอ้กัส คืนนี้มึงไม่ได้นอนแน่ๆ ฮึๆๆ"
"ปล่อยกู.....อ้ะ....อย่า....อ๊า....."
และแล้วคืนนั้นเสียงร้องครางและเสียงกระทบของคลื่นความร้อนก็ดังเล็ดลอดประตูห้องสุดหรูในคอนโดแห่งหนึ่งนั้นทั้งคืน ไม่มีใครรู้หรอกว่าข้างในห้องเขาทั้งคู่จะร้อนแรงแค่ไหน เพราะแม้แต่จิ้งจกที่แอบไปเกาะอยู่หน้าประตูห้องยังต้องตกลงมานอนชักกระตุกก่อนจะวิ่งหนีหายไป.....
The end (story 2)
ผมเป็นจิ้งจกคร้าบบบบบ คนอ่านจะเป็นอะไรดี ฮี่ๆๆๆ :-[
-
:hao7: อร๊าย จัดไปเอายูเฟียมาอีกคู่ เพราะเค้าแอบชอบเฟย์ ชะนั้นต้องตัดทาง ที่จะแย่งชิงกันไป :z1:
ส่วนพี่เฟย์ก้อรออยู่นร๊าาาา :กอด1: กอดคนเขียน
-
ยังเปียกไม่สะใจเลยอ่ะ
อ่านไปอ่านมาชักชอบคู่เพื่อนๆมากว่าคู่เฟย์อีกอ่ะ
-
มิ้นวางยาหรอ(คิดได้เนอะ- -?)
แหม่ๆปากบอกไม่แต่ร้อนแรงใช่เล่นนะซูกัส
ยังเหลือใครอีกนะที่ยังไม่โดน"ยูเฟีย"จะรอดไหมนะอิอิ^.,^
-
ใครวางยา?
และใครจะเป็นคู่เปียกคู่ต่อไปนะ น่าจะเป็นยูเฟีย :hao3:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
สรุปใครวางยาเนี่ย จะไปตบรางวัล
-
ใครวางยา??
เป็นไรดีหว่าาา ขอเป็นประตูล่ะกันเนอะ ฮ่าาาา
-
ซูกัสไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวจริง ๆ ใช่ไหม น่าสงสารซูกัสนะนั่น
-
เห็นมีคนบอกอยากอ่านยูเฟีย เราก็อยากอ่านบ้าง ว่าแต่ใครวางยาว่ะ มันน่าจะมีรางวัลให้อ่ะ เอ๊ะหรือว่ามิ้นอ่ะ มิ้นเป็นสาววายรึเปล่าลูก หรือมิ้นรวมหัวกะฮอลล์อ่ะ อิอิ จะอะไรก็ช่างร้อนแรงจริงๆ งั้นเราเป็นหัวเตียงดีกว่าเนอะใกล้ดี ชอบจ้า เป็นกำลังใจให้น๊าา เอาตอนพิเศษมาอีกกี้ได้นะ ช๊อบชอบ^^
-
ตามมาอ่าน หุหุ ยังไม่เปียกหมดตัวเลย เอามาอีกอ่ะ ว่าแต่อ่านแล้วยังรู้สึกแต่ละคู่ยังค้างคาน้า ^^
-
แหม่ะ! ใครนะเป็นคนวางยา ถูกใจแม่ยกซะจริงๆ
มาจะขอมอบพวงมาลัยแบงค์กาโม่งามๆซักสามพวง อิอิ :impress2:
-
สรุปใครวางยา?
ใช่ฮอลล์หรือเปล่า?
ว่าแต่ ไอ้สองตัวนี้มันไปดวลกันที่คอนโดตั้งแต่ตอนไหนอ่ะ?
แล้วคอนโดใคร?
คำถามมากมาย
แต่คำตอบเดียว ถ้าคนเขียนเป็นจิ้งจก เค้าก็จะเป็นเพดาน ฮุฮุ ได้ดูจากมุมสูงเหมือนกัน
-
ยังไม่เปียกเลย........
-
กรึ๋ย พี่เฟย์โหดจริงอะไรจริง ทั้งวิธีและวัตถุดิบประกอบการแก้แค้นแต่ละอย่าง คิดได้ไงเนี่ย
อ่านไปก็แอบสงสารพี่แอลเลยอะ โดนขนาดนั้นทนได้ไง อย่างงี้ไม่ต้องห่ามไปโรงบาลกันเลยเหรอ
แล้วไข่นี่มันเข้าไปได้ตั้ง 3 ลูกเลยเหรอคงทรมานน่าดู ขนาดเป็นรูโบ๋เนี่ยคิดตามแล้วสยองอะ :sad3:
ตอนนี้พี่เฟย์ก็ได้แก้แค้นสมใจ แถมอัดวิดีโอไว้ด้วย แล้วก็เหมือนตั้งใจจะให้คนในบ้านได้เห็นสภาพพี่แอล
แต่ทำอย่างงั้นแล้วพี่เฟย์จะได้อะไรล่ะ แล้วต้องแก้แค้นคนอื่น ๆ ให้ครบเลยมั้ยน๊า
รอติดตามจ้า อย่างรู้จังตอนที่พี่เฟย์แอบใจเต้นเนี่ยเพราะความสะใจ หรือเกิดถูกใจพี่แอลกันน๊า
…………………………………………..
ตอนพิเศษนี่สั้นจัง คั่นเวลาจริง ๆ รู้สึกว่าเหล้าเป็นเหตุทั้ง 2 คู่เลยน๊า
คู่แรกตกลงพี่ม่อนได้เป็นสามีน้องนีโม่ และเป็นเมียน้องดอนนี่ เหรอ
อ่านแล้วก็งง ๆ สงสัยจะเริ่มเมาด้วยแหละ
แต่คู่สองน้องซูกัสนี่สิ ตกเป็นเมียน้องฮอลล์เต็ม ๆ
แล้วจริง ๆ ใครวางยาใคร อะไรยังไง จริงไม่จริงล่ะเนี่ย
ถ้าถามจิ้งจกที่แอบเกาะอยู่หน้าประตูห้องจะรู้ไหมน๊า 555
ตอนหน้าพี่เฟย์จะพาใครมาเปียกสยองอีกไหมเนี่ย
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
ว๊ากกกกกกกกก กั๊กๆๆๆๆๆ
-
อยากอ่านเรื่องหลัก อ๊ากกกกกกกกกกกก ซันหายไปเลยน้อ
-
เช้ามากัสจะมีแรงไมเนี่ย เล่นไม่ให้หลับเลยนิ
มีคู่เพื่อนต่ออีกไมเอ่ย
-
ขอเดาว่าแฟนฮอลล์เป็นสาววายแล้วอยากให้เขาได้กัน ฮ่าๆ :laugh:
ร้อนแรงแบบนี้แล้วกัสจะลุกไหวป่ะเนี่ย
มาต่อคู่เพื่อนให้อีกหน่อยเน้อ เราอยากอ่านอ่ะ มาลงนะ ๆๆๆๆ :ling1:
ปล.ยังไม่ลืมเฟย์หรอกนะจ๊ะ :กอด1:
-
รอเปียกอยู่นะคร๊าาาาา
มาต่อไวๆน๊าาาา
-
ชักจะคิดเรื่องต่อไปไม่ออกอ่ะ มันไม่มีพล็อตก็งี้แหละนะ คนอ่านทัมใจนะครับ
ผมจะพยายามปั่นสุดชีวิตตตตตต :katai4: :katai4:
ตอนที่ 9 แผนร้ายที่ไม่สำเร็จ
ผมถูกปลุกโดยเสียงเคาะประตูดังลั่นบ้าน ผมงัวเงียลุกขึ้นมาเปิดประตูจ้องคนที่ยืนอยู่อย่างหงุดหงิดกว่ากูจะได้นอนเกือบเช้านะเว้ย เล่นมาปลุกกูตอนเจ็ดโมงเช้าเนี่ยนะกูจะบ้าตาย
"พี่ออยมีอะไรครับ ผมง่วงอยู่เลยเนี่ย"
"อ้าวเหรอ ขอโทษๆพี่ไม่รู้นี่ แต่ว่าเราน่ะตื่นมากินข้าวเช้าก่อนดีกว่ามั้งครับเดี๋ยวค่อยนอนต่อนะ"
"ไม่เอาหรอก ผมอิ่มแล้ว"
"หา!? อิ่มอะไร เรายังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ไอ้แอลมันหายไปไหนเนี่ยปล่อยน้องอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่าพ่อกับพี่อยู่วอร์ด เหลวไหลจริงๆ"
"พี่แอลไม่ได้เหลวไหลนะครับ พี่ออยอย่ามาว่าพี่แอลของผมนะ!"
"หืม ทำไมพี่จะว่ามันไม่ได้ล่ะก็มันปล่อยเราอยู่บ้านคนเดียวไม่ใช่เหรอ"
ไอ้ออยถามผมด้วยความสงสัย หึๆ นี่แหละกูรอให้มึงถามตั้งนานแล้วไอ้โง่
"พี่แอลไม่ได้ปล่อยผมให้อยู่คนเดียวสักหน่อย เมื่อคืนนี้พี่แอลอยู่กับผมทั้งคืนกว่าผมจะได้นอนเกือบเช้าตอนนี้พี่แอลนอนอยู่ในห้องผมนี่ไง ผมง่วงขอตัวนะครับ!"
ปัง!
ผมปิดประตูใส่หน้าไอ้ออย หึๆ รอเวลาอีกหน่อยเดี๋ยวจะได้สนุกกันกว่านี้ ผมตรงไปยังร่างที่นอนหลับไม่รู้เรื่องบนเตียงแล้วคลานขึ้นไปนอนกอดมัน ผมหาวออกมาอีกครั้งก่อนจะหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย
เช้าวันถัดมา
หลังจากวันนั้นไอ้แอลไม่สบายหนักนอนซมอยู่บนเตียงทั้งวันโดยมีผมคอยดูแลอย่างรักใคร่ปานจะกลืนกินแต่ที่จริงมันคือละครฉากหนึ่งที่ผมเตรียมมันไว้ให้พวกมันเท่านั้น หลังจากไอ้แอลได้สติและดีขึ้นแล้ว ผมขู่มันเรื่องกล้องวีดีโอมันก็กลัวลนลานเลยครับ ผมสั่งให้มันแกล้งเป็นแฟนกับผมเฉพาะเมื่อตอนอยู่ที่บ้านนี้ และผมยังสามารถเอามันเมื่อไรก็ได้อีกด้วย เรียกได้ว่าฝันร้ายในอดีตมันจางหายไปเกือบหมดแล้ว
แต่ที่ต้องบอกว่าเกือบหมดเพราะว่า ฝันร้ายของผมกับไอ้ออยและไอ้มิลยังคาตาผมอยู่และผมไม่มีวันได้เป็นสุขเมื่อยังไม่เห็นความทุกข์ทรมานของพวกมันทั้งหมด รวมถึงยัยแม่เลี้ยงสารเลวนั่นด้วย!
แผนการดำเนินไปด้วยดี ไอ้แอลได้เป็นแฟนผม และมีไอ้ออยคอยหึงโหดอยู่เรื่อยๆ ไอ้แอลกับไอ้ออยแตกคอกันอย่างรวดเร็วโดยที่ผมแทบไม่ต้องแสดงละครอะไรมากมายเลย เช่นว่า...
"ไอ้แอล มึงจะทำตัวติดน้องมากไปแล้วนะ ปล่อยมันไปทำอะไรส่วนตัวมั่งสิ เนอะเฟย์"
ไอ้ออยพูดเสียงเครียดเมื่อเห็นไอ้แอลนั่งตักผม แล้วก็อ้าปากกินขนมที่ผมป้อนด้วยความจำใจนั้นแต่ไอ้ออยกลับคิดว่าไอ้แอลบังคับผม
"ไม่หรอกครับพี่ออย ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับพี่แอล เนอะพี่แอล"
ผมป้อน(ยัด)ขนมเข้าปากไอ้แอลไม่ให้มันมีโอกาสพูดอะไรอีก ไอ้ออยทำเสียงจิ๊ด้วยความไม่พอใจแล้วขยับมานั่งข้างๆผม
"งั้นน้องเฟย์ป้อนขนมพี่ออยบ้างสิครับ"
"ไม่เอาอ่ะครับ พี่ออยไม่ใช่คนพิเศษของผมนี่ พี่แอลต่างหากคนพิเศษของผมคนเดียว อิๆ"
ผมแสร้งหัวเราะแล้วยัดขนมเข้าปากไอ้แอลต่อไป ไอ้ออยดูหงุดหงิดมากมันลากผมออกมาคุยที่สวนสมุนไพรของแม่ผม
"น้องเฟย์ครับ.....พี่ออยขอถามอะไรอย่างหนึ่งนะครับ น้องเฟย์ต้องตอบพี่ออยตามจริงนะครับ"
"อ่า....ครับ ผมจะตอบถ้าตอบได้นะครับ ถามมาสิครับพี่ออย"
"เอ่อ....คือว่าเรื่องเมื่อคืนนั้น....คือแบบว่า เมื่อคืนนั้นที่แอลกับเฟย์อยู่บ้านกันสองคน....คือว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นบอกพี่ได้มั้ยครับ"
ผมแกล้งทำท่าอิดออดทั้งๆที่ในใจอยากจะตะโกนบอกมันด้วยซ้ำแต่ต้องไว้เชิง ผมก้มหน้าลงแล้วทำท่าเขินอาย ผมยื่นมือกำชายเสื้อมันด้วยท่าทางแอ๊บแบ้วมาก ทำเองยังอดขนลุกไม่ได้เลย อิๆ
"คือว่า....ผมบอกพี่ออยก็ได้นะครับเพราะพี่เป็นพี่ชายของผมแต่ว่า......"
"แต่อะไร บอกพี่มา!"
"คือว่า....พี่ออยอย่าเอาไปบอกใครนะครับ คือว่าผมกับพี่แอลเรามีอะไรกันแล้ว และเราก็รักกันมากด้วย พี่แอลบอกว่ารักผมเพราะงั้นผมก็เลย...ผมกับพี่แอลเป็นแฟนกันแต่ผมกลัวพ่อจะเกลียดผม"
ผมเงยหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาเทียม(ยาหยอดตาเอามาป้ายมะกี้เอง อิๆ) ผมร้องไห้สะอื้นปากสั่นริกๆจะยกยิ้มอยู่รอมร่อ เฮ้ย!ไม่ได้ๆเฟคต่อๆ
ผมร้องไห้ด้วยความแสบตา ลมมันตีหน้าบวกกับน้ำตาหยอดตามันเย็น หึๆ ทีนี้ไม่ต้องเฟคละกูน้ำตาไหลจริงๆเลย ไอ้ออยดึงผมเข้าไปกอดแน่นเสียงมันดูลนลาน
"พี่ออยอย่าบอกใครนะครับ ผมขอร้องฮึก.....พี่แอลเขารักผม ถึงตอนแรกผมจะไม่รักเขาแต่ว่าผมกับเขามีอะไรกันไปแล้ว ผมต้องรับผิดชอบเขา ผมจะพยายามรักพี่แอลไม่ใช่เพราะต้องรับผิดชอบอย่างเดียว พี่ออยผมขอนะ อย่าบอกใครนะ ครับ"
"พี่....ครับๆ น้องเฟย์อย่าร้องนะครับ พี่ออยจะไม่บอกใคร จะไม่บอกคุณพ่อณรงค์แน่นอนเพราะงั้นอย่าร้องนะครับ"
ผมยืนซบอกมันร้องไห้อยู่สักพักก็เมื่อยเลยเสบอกไปว่าปวดหัวไม่สบายขอไปนอนมันแทบจะอุ้มผมขึ้นห้องเชียวครับ พอมันส่งผมเข้านอนมันก็รีบออกไป ผมนอนฟังจนไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้วผมก็ผุดลุกไปยืนหน้าห้องไอ้แอลแล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้แล้ว
ไอ้ออยไปหาไอ้แอลในห้องและถกเถียงกันเสียงดัง ที่พวกเขากล้าเสียงดังเพราะว่าห้องของไอ้แอลอยู่คนละปีกของบ้าน ผมแนบหูเข้าไปฟังความเคลื่อนไหว
"มึงขี้โกงไอ้สัสแอล มึงชิงนอนกับมันเพื่อให้มันรับผิดชอบมึง ที่จริงมึงคิดจะเก็บมันไว้คนเดียวใช่มั้ย!"
"มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะไอ้ออย มึงกำลังถูกมันหลอกอยู่นะ! กูไม่ได้จะเก็บมันไว้คนเดียวนะเว้ย!"
"งั้นมึงบอกกูมาสิว่ามันหลอกอะไรกู แล้วทำไมมึงถึงเอามันไปเป็นแฟนมึงคนเดียว ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะให้มันกลับมาเป็นเมียเราสามคนอีกครั้งน่ะ แต่นี่มึงทำแบบนี้ มึงมีเหตุผลอะไรกันแน่!"
"กู...กูบอกไม่ได้...."
"ไอ้เหี้ย! ทำไมบอกไม่ได้ มึงไม่มีอะไรจะแก้ตัวมากกว่าน่ะสิ มึงผิดสัญญาพวกกู มึงไม่ใช่พี่น้องกูแล้ว กูจะเอาไอ้เฟย์คืนมามึงเตรียมตัวไว้!"
พอเสียงในห้องเงียบเสียงบิดประตูดังผมวิ่งหาที่หลบแทบไม่ทันวิ่งไปหลบข้างหลังแจกันลายคราม ไอ้ออยเดินกระทืบเท้าเข้าห้องตัวเองไป ผมก้าวออกมาจากที่ซ่อนแล้วแสยะยิ้มเดินเข้าไปหาสุดที่รักจอมปลอมในห้อง มันนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียงในสภาพก้มหน้าก้มตา ตัวสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น ผมชะงักค้างเพราะผมมั่นใจว่าไอ้แอลร้องไห้ ยังไม่เคยบอกใช่มั้ยว่าผมแพ้น้ำตา ไม่ว่าจะเด็ก ผู้หญิง ผู้ชาย หนุ่มหรือแก่ เห็นน้ำตาแล้วผมใจอ่อนยวบยาบเลยล่ะ
แต่เพราะผมอยากจะทำให้มันเจ็บกว่านี้ผมเลยแข็งใจเดินเข้าไปใกล้แล้วเอาเท้าเขี่ยๆมันเงยหน้ามองผมอย่างตกใจแล้วลนลานถอยหลังซุกมุมห้องผมเห็นหน้านองน้ำตากับจมูกแดงๆตาฉ่ำๆแล้วรู้สึกใจหายวูบ ผมผิดเหรอ? ผมแค่ต้องการคืนความเจ็บปวดในอดีตให้พวกมันบ้างก็เท่านั้นเอง ผมโยนสำนึกดีชั่วทิ้งไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยเก็บทีหลัง
"ไงมึง ร้องไห้ยังกับผู้หญิงเสียตัว ทำสำออยไปได้ หึๆ"
"มึง....ฮึก....มึงเข้ามาทำไม!"
"แหมๆ กูจะมาหาเมียกูบ้างไม่ได้หรือไง แล้วนี่ดีนะที่มึงยังไม่ได้บอกอะไรไอ้ออยไปไม่งั้นคลิปมึง....หึๆ"
ผมหัวเราะแล้วเดินเข้าไปฉุดมันขึ้นมาเหวี่ยงใส่เตียง มันสถบเบาๆแล้วถอยชิดติดผนังเลย สายตามันมองผมเหมือนหวาดกลัวมาก ตัวมันสั่นๆด้วยผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนายพรานและมันคือเหยื่อ!
"มึงจะเอาอะไรกับกูอีก! กูก็ยอมมึงทุกอย่างแล้วเมื่อไรมึงจะปล่อยกูไปสักที....ฮึก..."
"กูจะเอามึงนี่ไง แล้วกูจะไม่มีวันปล่อยมึงจนกว่าพวกมึงทั้งหมดจะหายไปจากตระกูลวิษากมลวิเศษ!"
ผมพูดเสียงกร้าวแล้วกระชากตัวมันลงมานอนใต้ร่างผม มันดิ้นรนปัดป่ายมือไปทั่ว ผมรวบมือมันไว้แล้วกระชากเสื้อมันจนขาด กระดุมหลุดกระเด็นพร้อมกับสติของผมที่ขาดลงเมื่อมันเอาตีนถีบเข้าท้องผมอย่างจัง
"ปล่อยกู ไอ้เหี้ย! กูไม่ให้มึงเอา ปล่อยกู...ฮือๆๆ"
"อยากเล่นแรงๆเหรอ ได้กูจัดให้ไอ้แอล อีร่าน!"
เพี๊ยะๆๆ
ผมตบหน้ามันไปสามครั้งรวด มุมปากมันมีเลือดซึม ผมก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากกับมัน ไม่มีความอ่อนหวาน ไม่มีความปราณี ผมมีแรงเท่าไรก็ใส่มันให้หมด ผมละจากปากที่บวมแดงเจ่อของมันแล้วลามเลียยอดอกสีชมพูสวย ดูดแรงๆจนมันแดงขึ้นผมก็ใช้ฟันกัดลงไปมันสะดุ้งพลิกตัวหนีเลย
"โอ๊ย! อย่านะไอ้สัส มึงปล่อยกูนะ กูเป็นพี่ชายมึงนะไอ้เหี้ยเฟย์....ฮึก....อึ๊ก!"
"อย่างมึงน่ะเหรอพี่ชายกู? อย่างมึงเป็นได้แค่อีตัวของกูเท่านั้นแหละไอ้แอล!"
ผมกระชากกางเกงมันโยนทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ผมจับสะโพกมันยกขึ้น มันดิ้นสะบัดตัวจนผมต้องใช้มือข้างหนึ่งกดหลังมันลงกับที่นอนแล้วอีกมือผมก็จับก้นมันแหวกออก มันพยายามจะหุบขาเข้าหากันแต่ผมเอาตัวแทรกเข้าไปกั้นไว้ก่อน สภาพตอนนี้ไอ้แอลเลยนอนคว่ำยกตูดให้ผมเชยชม ขาสองขาถูกผมดันแยกออกกว้าง รูสวาทที่ยังคงแดงและบวมเล็กน้อยบ่งบอกร่องรอยที่มันผจญมา ผมจ่อท่อนเนื้อของผมเข้าไปใกล้แล้วดันเข้าไปนิดหน่อยแล้วเอาออกถูวนปากทางแล้วดันเข้าไปอีก เอาออกแล้วถูร่องก้นมันไปมา มือผมละจากท่อนขามาบีบขย้ำกล้ามก้นแน่นๆ
"อยะ.....อย่านะ....มึง อย่าเอาเข้านะ กูขอร้องหล่ะ....อื้อ.....อั่ก!"
ผมรอจนมันเผลอคลายความระมัดระวังแล้วสอดพรวดเดียวเข้าไปในรูที่กำลังขมิบเชิญชวนผมอยู่ มันเข้าไปได้เกือบครึ่งเอง แต่ข้างในมันตอดตึบๆรัวๆจนผมปวดตุบๆ ตัวไอ้แอลสั่นระริกมันหลับตากัดปากแน่น ผมเหงื่อตกเมื่อรูไอ้แอลกำลังจะดันผมออก และมันฝืดมากทำให้ผมเข้าไปต่อไม่ได้แถมมันยังเกร็งจนผมแสบท่อนลำไปหมดแล้วด้วย
"อื้อ....อืม.....อืม....เฟย์ๆ อื้ม.....อย่า....อ๊ะ....อา...."
มีกี่สิบแอลก็สู้ไอ้เฟย์คนเดียวไม่ได้หรอกครับ หึๆ ผมก้มลงโน้มตัวลงไปลากลิ้นเลียใบหูแดงๆนั่นแล้วลามมาลูบไล้แผ่นหลังขาวสะอาดเล่น ปลายลิ้นลากแยงเข้ารูหูมันแล้วตวัดไชเล่น อีกมือผมบีบขย้ำหน้าอกมัน เขี่ยๆติ่งนิ่มๆจนมันตั้งชัน อีกมือผมก็จัดการส่งลงไปลูบคลึงน้องชายมันจนตอนนี้แข็งเป้กยิ่งกว่าท่อนไม้ในมือผม มันหอบหายใจแฮ่กแล้วร้องครางผมเห็นว่ามันคลายความเกร็งลงก็กระทุ้งเข้าไปมิดโคนไอ้แอลอ้าปากร้องลั่นฟุ่บตัวลงที่นอนหมดสภาพ
"มึง...แฮ่กๆ กูเจ็บ.....อย่าเพิ่งขะ....อ้ะ.....อ้ะ.....อย่าเลียไปกระแทกไปสิวะ.....อ้ะ....อ๊า....อ๊า...."
ผมกระแทกเอวเข้าออกเรื่อยๆไม่ช้าไม่เร็ว ปากผมก็พรมจูบไปตามหน้าตามัน ลากไปเรื่อยทุกที่ฝากรอยแดงช้ำเป็นจ้ำ ผมกัดคอมันแรงๆแล้วดูดจนเนื้อมันยืดหลุดจากปากผมดังจุ๊บ ผมก็หาที่ดูดใหม่ไปเรื่อยๆ สะโพกผมก็กระแทกก้นมันป้าบๆๆๆ
ตัวมันสั่นไปตามแรงกระแทกของผม ปากแดงๆอ้าค้างร้องครางไม่ได้หยุด มันจิกผ้าปูที่นอนแน่น เอวมันก็เด้งสวนรับจังหวะของผมอีกด้วย ท่าจะติดใจผมซะแล้วสิ ผมหยุดแล้วจับมันนั่งทับผม มันหันหัวมามองผมอย่างงุนงง ผมเลียหลังคอมันแล้วมือทั้งสองข้างของผมก็ยกขามันทั้งสองข้างขึ้น มันเอามือยันขาผมเมื่อตัวมันถูกยกลอยและวินาทีต่อมาดาวก็พราวระยับเต็มหัวผมเมื่อผมปล่อยมันกระแทกลงมา
"โอ๊ย! ไอ้เหี้ย....ฮึก....จุก....อึก...."
กูก็จุกครับผม แต่ผมจับมันยกขึ้นอีกครั้งแล้วปล่อยมันลงมากระแทกผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมเด้งเอวสวนเข้าไปจนมันชนกับแก้มก้นไอ้แอลดังป้าบ! ไอ้แอลกระตุกร้องครางน้ำตาไหลพราก ตัวมันสั่นกระตุก สะอื้นเลยครับ รอบนี้ผมเสียวเลยเข้าลึกสุดๆแถมมันขมิบตอดแน่นมากเลยครูดกับผนังถ้ำด้านในแบบแนบเนื้อเลยครับ เทคนิคนี้ไม่สงวนเอาไปลองกันได้ครับ ซี๊ดส์มาก
ผมจับมันยกขึ้นและปล่อยมันกระแทกผมไปเรื่อยๆจากที่มันร้องด้วยความทรมานกลายเป็นร้องด้วยความเสียวซะงั้นผมจับเอวมันแน่นแล้วกระหน่ำกระแทกเข้าไปถี่ๆไอ้แอลร้องลั่นเมื่อผมเสยท่อนเนื้อเข้าไปลึกๆแล้วกระตุกปล่อยน้ำให้แตกทะลายไหลเข้าไปในตัวมัน
"อ๊ะ....เฟย์.....อ๊า.....อ๊า...."
"อา.....สุดยอด....."
ผมกับมันหอบแฮ่ก ผมยกตัวมันออกแล้วนอนทับมัน ไอ้แอลพลิกตัวหนีผมแต่ผมกระชากมันเข้ากอดไว้ มันร้องไห้สะอื้นเลยครับ ผมได้ยินแล้วรู้สึกแปลกๆจัง
"มึง....ฮึก....ออกไป....ออกไปได้แล้ว กูขอร้อง....ฮือๆๆ"
"แอล มึง......"
ผมอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ผมก็พูดไม่ออก ความสุขสมที่ผมทำกับมันทำให้ผมรู้สึกดีแต่มันก็แค่เดี๋ยวเดียว สิ่งที่เหลืออยู่จากนั้นมีเพียงเสียงร้องไห้และคราบน้ำตา ผมปวดในอกและสะบัดตัวลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องมัน ผมเดินใจลอยกลับห้องแต่ก็เจอใครบางคนที่ผมไม่อยากเจอในช่วงนี้ ไอ้มิล!
"ไปไหนมา เห็นว่าไม่สบายนี่ ใช่มั้ยเฟย์"
"อ่า ครับแค่ปวดหัวนิดหน่อย พี่มิลมาหาผมมีอะไรรึเปล่าครับ?"
ไอ้มิลยกยิ้มมุมปากแล้วเดินมาลูบแก้มผม มันช่างสยิวดีแท้ถ้าผมจะไม่ได้ยินมันพูดประโยคนั้น
"ที่ปวดหัวเพราะยังไม่รู้จะวางแผนอะไรต่อไปใช่มั้ยล่ะ"
ไอ้มิลเดินหนีกลับห้องไปแต่ผมนี่ยืนหน้าซีดอยู่หน้าห้อง ผมรีบพาตัวเองกลับห้องแบบมึนๆ ทบทวนคำพูดไอ้มิล หรือว่ามันจะรู้เรื่องของผมแล้ว แล้วมันไม่หลงกลของผมเลย นี่ผมจะหาทางกำจัดพวกมันออกไปจากตระกูลผมด้วยวิธีไหนดีนะ ผมชักหนักใจแล้วสิ
วันต่อมา
ผมตื่นแต่เช้าเพื่อออกมาใส่บาตรที่มีป้าแม่บ้านเตรียมไว้ให้ หลังจากผมเข้าบ้านแล้วผมก็ต้องแอบถอนหายใจเมื่อเจอครอบครัวแสนจอมปลอมนั่งรอผมที่โต๊ะอาหาร ผมขยับตัวเข้าไปนั่งข้างไอ้แอลโดยมีสายตายัยป้ามหาภัยมองจิกทุกฝีก้าว
"ร่ำไร ไม่เห็นหรือไงว่าเขารอเธออยู่คนเดียวทั้งโต๊ะ ดูสิเนี่ยแทนที่ตาออยจะได้ไปทำงานเร็วๆต้องเสียเวลามาคอยเด็กนิสัยเสียคนเดียว"
ผมแอบกัดฟันกรอด เหลือบมองหน้าพ่อตัวเองก็เห็นท่านทำหน้ากระอักกระอ่วนคว้าหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ผมเงยหน้ามองไอ้ออย
"ผมขอโทษนะครับพี่ออย ที่ทำให้พี่เสียเวลากับเด็กนิสัยเสียอย่างผม ต่อไปผมจะไม่ทานข้าวเช้าแล้วนะครับให้ทุกคนทานกันไปได้เลยจะได้ไม่ต้องเสียเวลารอผมอีก!"
ผมพูดด้วยเสียงสั่นๆฟังดูน่าสงสารแต่ที่จริงเสียงผมสั่นเพราะจะทนไม่ไหวอยากฆ่าคนแล้วต่างหาก ผมรีบสะบัดตัวลุกพรวดออกจากห้องทานข้าวแล้วเดินหนีมานั่งริมระเบียงในสวนของแม่ผม เสียงคนเดินมาข้างหลังผมหยุดกึก ผมหันไปมองและเตรียมจะบีบน้ำตาเมื่อคิดว่าไอ้ออยจะต้องตามมาง้อผมแต่มันผิดคาดเมื่อเห็นไอ้หน้าขรึมยืนมองผมอยู่แทน
"พี่มิล...พี่จะตามมาต่อว่าอะไรผมอีก"
"เปล่า กูไม่สนใจหรอกว่ามึงจะเรียกร้องความสนใจจากใคร กูสนแค่ว่ามึงจะใช้วิธีไหนในการแก้แค้นพวกกูมากกว่า"
ผมอึ้งสนิท นี่ไอ้มิลมันรู้เรื่องทุกอย่างแล้วจริงๆด้วย นี่หมายความว่าทุกอย่างที่ผมทำมันจับได้ว่าผมเสแสร้ง แล้วมันจะบอกทุกคนมั้ย ผมลุกขึ้นยืนมองหน้ามันเต็มความสูง มันยืนพิงเสากอดอกมองผมอย่างเยาะเย้ย ยักคิ้วข้างหนึ่งเป็นการท้าทายผม
"มึงรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร!?"
"ตั้งแต่วันที่เพื่อนๆมึงมาร้องโวยวายจะพามึงไปนั่นแหละ ตอนแรกกูก็แค่สงสัย แต่ตอนนี้กูมั่นใจแล้ว วันนั้นเพื่อนมึงแอบเอามือถือใส่มือมึงใช่มั้ยล่ะ กูแอบฟังมึงอยู่หน้าห้องนอนมึง แล้วมึงคิดว่ากูรู้มากแค่ไหนล่ะ ฮึๆ"
ผมยืนตัวชามองไอ้มิลเดินหนีไปด้วยหัวใจที่สั่นระทึก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะดำเนินการแก้แค้นนี้ต่อไปโดยที่มีไอ้มิลคอยจับตามอง เห็นทีผมคงต้องกำจัดไอ้มิลออกไปจากที่นี่เป็นคนแรกเสียแล้วสิ ผมคิดแผนการต่อไปโดยไม่สนใจมันต่อให้รู้แล้วยังไงถ้าป้องกันกูไม่ได้มึงก็ยังคงแพ้กูอยู่ดีนั่นแหละ แล้วมาดูกันว่าจะเป็นมึงหรือกูที่แพ้!
จบตอนที่ 9
ตอนหน้ารออีกนิดนะครับ :katai1:
-
เหนม๊ายยยย สุดท้าย เฟย์ก็หวั่นไหสไปกับคำว่าชั่วดี แล้วความรู้สึกของนัทกับซันล่ะ :angry2:
น้องทั้งสองอุตส่ารอให้แกกลับไป แต่แกกลับไปหวั่นไหวกับศัตรู :z6: มันน่าถีบนักขอให้แผนแกล่ม :katai1:
แกจะได้กลับไปหาน้องนัทน้องซัน :m31:
ปล.คนเขียนเก่งจะตายขนาดไม่มีพล๊อตเรื่องยังได้ขนาดนี้ถือว่าโอเครแล้วจร้า :L2: สู้ๆนร้า คนอ่านอยากให้เฟย์หยุดแค่สองเมีนคือน้องนัทกับซันแค่นี้นะ คนอื่นแค่สนุกได้แต่ต้องหยุดที่สองน้องนะหยุดที่คนอื่นไม่ยอม :m31: รอตอนต่อไปจร้า /// วิ่งไปกอดคนเขียน :กอด1:
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าแอลโครตน่ารักน่าปล้ำเลยอ่ะ 555
สงสารแหะ คนแต่งขาา~ หาคู่ปลอบใจแอลมันหน่อยเถอะ
อ่านแล้วรู้สึกแอลน่าเอ็นดู น่าจับกดเสียจริง!!!
-
สงสารแอล มิลรู้แต่ก็ปล่อยให้เฟย์ทำต่อไปเนี่ยนะ มิลมีแผนอะไรกันแน่ แอล มิล ออย ทำแบบนั้นกับเฟย์ทำไมกันแน่ มีเหตุผลไหมเนี่ย ชอบเฟย์งั้นหรือ หรือว่าอะไร เฟย์เหมือนจะใจอ่อนให้แอลหน่อย ๆ แล้วใช่ไหม
-
แล้วพี่จะรอ แต่มาเร็วๆ เหอะ ไหว้ล่ะ 55
-
ู^
^
^
แอบเข้ามาเจาะไข่รีฯบน อิๆๆ
:hao6:
-
อ้าว มิลรู้เรื่องล่ะ เฟย์จัดมิลต่อเลยนะ เดี๋ยวเสียแผน
ใน 3 คนนี้คนที่น่าจะจัดการง่ายที่สุดคือ ออย เพราะดูจากนิสัยแล้ว หลงกลคนง่ายจัง(หรือออยซ้อนแผน!)
-
เออน้อง อย่าจริงจังเรื่องแก้แค้นมากล่ะ คือ นัทกะซัน มันรออยู่อ้ะ
คนอยู่ด้วยๆกัน ผ่านความตายมาหวุดหวิด เพิ่งจะอาหารดีขึ้น แต่ดันนนแยกกลับไปอยู่บ้านนนนน >< แล้วไอ้เบื๊อกสองตัวนี้เล่าาาาาาาาาา
-
:z3: :z3:
-
ฆ่ามันเลยพี่เฟย์
-
แอลน่าสงสารน่ะ อิอิ เปียกหมดเลยยย :katai3: :katai3:
-
เฟย์เมื่อไหร่จะจบเรื่องสักที อยากให้กลับไปหาครอบครัวของเฟย์
ที่มีน้องนัทและซันรออยู่ เฮ้อ
-
มิลรู้แล้วจะทำไงต่อไปละเฟย์จับกดตอนนี้เลยดีมะ
แล้วนัทกะซันเป็นไงมั่งเนี่ยยิ่งแก้แค้นยิ่งผูกปมเข้าไปใหญ่รีบๆจบเรื่องนี้ซะทีเถอะเฟย์(นึกว่าพี่วินลักพาตัวไปซะละ)
-
ไอ้พี่มิล!
เฟย์รีบๆ จัดการไอ้พี่มิลซะ
อย่าให้มันปากโป้ง แล้วมาดูแผนเราออก!
-
มิลชั่วจิง ทำผิดแล้วยังไม่สำนึกอีก
เฟย์จัดการไล่มิลออกไปจากบ้านเร็วๆเลยนะ :m31:
-
เฟย์แกอย่าหวั่นไหวนะย๊ะ!! :katai1:
-
เดี๋ยวๆ เฟย์ นี่ลืมน้องทั้งสองของชั้นแล้วใช่มั้ยเนี่ย ห๊าาาาา :ling1:
-
คุณทำอะไรอยู่เฟย์ น้องซันกะนัทรออยู่ แต่มัวแต่มาสนใจเรื่องแก้แค้นเนี่ยหรอ แก้แค้นแล้วได้อะไร จองเวรจองกรรมกันไม่หมดไม่สิ้นนะเนี่ย คุณคิดหรือเฟย์ ว่าแก้แค้นไปแล้ว เค้าออกจากบ้านแล้วเค้าจะไม่กลับมาแก้แค้นคุณเอง ในเมื่อพวกเค้าเลวขนาดนั้น มิลนี่เก่งนะจับทางถูกซะด้วย แต่ไอ้แอลโง่บรมเลย ออยก็เชื่อคนง่ายเกิ๊น(หวังว่าคงไม่ซ้อนแผนนะ) รอตอนต่อไปคัฟ Thanks^^
-
งง กับไอ้พี่มิล ถ้ามันรู้แผนของพี่เฟย์ตั้งนานแล้วทำไมมันไม่คิดจะช่วยพี่แอล
ปล่อยให้พี่แอลโดนพี่เฟย์แก้แค้นซะสะบักสะบอม แทบตายขนาดนั้น
จริง ๆ ไอ้พี่มิลนี่แหละสมควรโดนสุด เพราะท่าทางจะไม่เคยสำนึกเลยนะนั่น
ถึงพี่แอลจะเคยร่วมกับพี่มิล พี่ออยทำร้ายพี่เฟย์ แต่จริง ๆ อาจจะแค่ทำตามพวกพี่ ๆก็ได้
ไม่ได้เข้าข้างพี่แอลนะ แต่โดนซะขนาดนั้น ยังไงก็อดสงสารไม่ได้อะ :monkeysad:
แล้วพี่เฟย์จะอยู่แก้แค้นอีกนานไหมเนี่ย เหมือนจะเอาชีวิตเข้าแลกกะการแก้แค้นครั้งนี้เลย
ไม่คิดจะกลับไปหาอนาคตที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ ทั้งสองน้องทั้งเพื่อนที่รักพี่เฟย์ตั้งหลายคน
ก่อนความจำเสื่อมพี่เฟยก็อยู่ด้วยตัวเองมาได้ตั้งนาน ตัดทิ้งไปเลยก็ได้ครอบครัวแบบนี้
เพราะยังไงหลังจากแก้แค้นแล้วก็คงกลับมาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ไม่ได้แล้วล่ะพี่เฟย์
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนคิดเรื่องได้ผ่านฉลุย แบบไม่ดราม่ามากก็จะดีนะคะ :pig4: :L2:
-
ตกลงเฟย์จะได้ใครมั่งเนี่ยยยยยยยย
เยอะไปแล้วน้า
-
:katai1:
-
ย้อนอ่านหลายตอน รวมตอนพิเศษด้วย
คู่เพื่อน ๆ เฟย? แซ่บมากกกก
ป.ล.พี่มิลรู้แผนหมดแล้วอ่า ทำไงดีเฟย์?
++++++++++++
ขอบคุณนะคะ >.<
-
ที่มา 20 % เพราะผมคิดตอนต่อไปไม่ออก อิๆๆ
ตอนที่ 10 ล่อลวง สังหาร เสน่หา[/b]
หลังจากที่ไอ้มิลและผมประกาศศึกกันแล้วฝ่ายมันเพียงแค่คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของผม ส่วนผมยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป ผมพักเรื่องไอ้แอลไว้ก่อนตอนนี้ปัญหาเรื่องยัยป้าปากประลัยทำเอาผมหูบอดชั่วขณะ
"ถึงจะความจำเสื่อมใช่ว่าจะทำงานไม่ได้นี่คะคุณพี่ ดูสิเนี่ยอยู่บ้านเฉยๆจะเคยตัวเดี๋ยวจะขี้เกียจตัวเป็นขน เปลืองข้าวแดงแกงร้อนนะคะ"
"เอาน่าคุณ ตาเฟย์จำอะไรไม่ได้แบบนี้จะไปทำอะไรได้ล่ะ อีกอย่างมันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมายนี่นา"
ผมนั่งเงียบฟังพ่อเถียงกับยัยป้าหน้าเหี่ยว(กูเปลี่ยนฉายามันไปเรื่อยๆน่ะแหละ) พ่อดูท่าทางจะเกรงใจยัยป้าใจคดนั่นเหลือเกิน ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!
"ขอโทษนะครับที่ผมทำให้เปลืองข้างแดงแกงร้อนของคุณ 'พ่อ' แต่ว่าไม่ได้เปลืองที่ผมคนเดียวหรอกนะครับ ผมว่า 'คุณนายวิษากมลวิเศษ' ก็อยู่บ้านเฉยๆไม่เห็นได้ทำประโยชน์อะไรเลยนี่ครับ"
พอผมพูดจบยัยป้าปากเบี้ยวก็ลุกขึ้นยืนชี้หน้าผมมือไม้สั่นระริก ดวงตาจ้องมองผมด้วยความอาฆาตพร้อมหันไปฟ้องพ่อผมที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์และไม่พยายามสบตากับผมเลย
"คุณพี่! ดูสิคะ ดูลูกคุณพี่ด่าน้องสิคะ เป็นแค่เด็กลามปามเถียงผู้ใหญ่แบบนี้ใช้ไม่ได้นะคะคุณพี่ ใครรู้เข้าจะตำหนิเราได้ว่าไม่รู้จักสั่งสอนเด็ก!"
ผมมองแล้วอยากจะวิ่งเข้าไปบีบคอยัยป้าแก่ผมทรงพุดเดิ้ลนี่จังเลยครับ ดูสิครับหันไปทำหน้าตาเสียใจจะเป็นจะตายกับพ่อผม แต่พอหันมาทางผมเท่านั้นแหละหน้าตายังกับหมาหน้าย่น ปากกับจมูกจะไหลมารวมกันแล้ว โอ๊ย ขยะแขยง ทำไมยัยป้านี่น่าขยะแขยงจังแต่ลูกชายของยัยป้ากลับน่าอร่อยโดยเฉพาะไอ้แอล อร่อยถูกปากใช้ได้
"อะแฮ่ม อืม พ่อว่าเฟย์พูดแรงไปนะ ขอโทษแม่แกเดี๋ยวนี้!"
และประโยคนี้ทำให้ผมช็อคอีกรอบ ทำไม? ทั้งๆที่ตอนนี้พวกเขาเข้าใจว่าผมความจำเสื่อมแล้วแต่ทำไมพ่อยังไม่เชื่อในตัวผมอีก ทำไมถึงคิดว่าผมสมควรขอโทษคนที่ไม่ควรจะเรียกว่าแม่อย่างผู้หญิงคนนี้
"พ่อ....พ่อคิดว่าผมผิด? พ่อสั่งผมเหรอครับที่ให้ขอโทษผู้หญิงคนนี้!?"
"จะเป็นไรไปเจ้าเฟย์ ขอโทษแม่ตัวเองไม่ใช่เรื่องแปลกแค่ขอโทษแม่แกซะเรื่องก็จบแล้ว"
"ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ผม! และจะไม่มีวันเป็น!"
"ตายแล้วดูสิคะคุณพี่ ขนาดกับพ่อตัวเองยังกล้าขึ้นเสียงใส่ ไม่เคารพพ่อแม่เอาซะเลย"
"เจ้าเฟย์ ทำไมทำตัวแบบนี้! ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปไปทำงานที่บริษัทค้าไม้กับอาสุวัช พ่อจะให้เขาดัดนิสัยแกดูสิว่าแกจะยังดื้ออยู่อีกมั้ย!"
"พ่อ! ผมไม่ไป ทำไมพ่อทำกับผมแบบนี้ ทำไมพ่อต้องเข้าข้างแต่ผู้หญิงคนนี้ พ่อยังเห็นผมเป็นลูกอยู่บ้างมั้ย พ่อ!"
พ่อลุกเดินหนีผมไปขึ้นรถแล้วสั่งคนขับรถออกรถไปทำงานหนีหน้าผมที่วิ่งตามมาด้วยความเจ็บปวด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องส่งผมไปอยู่กับสุวัช น้องชายยัยป้าปากเหี้ยนั่นด้วย
"เป็นยังไงล่ะแก ไอ้เด็กวิปริต พรุ่งนี้แกก็ต้องไปทำงานแล้วไม่ได้อยู่บ้านสบายๆแน่ แล้วฉันจะสั่งให้ตาวัชใช้งานแกหนักๆเอาให้ตายไปเลย โฮ่ะๆๆ"
แล้วยัยป้าหน้าทู่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะเดินไปขึ้นรถอีกคันเพื่อสั่งคนขับรถพาร่างอวบอ้วนของหล่อนออกไปผลาญสมบัติของพ่อเล่น
ผมกำมือแน่น สายตามองตามท้ายรถหล่อนไปจนลับตา แต่จะดีกว่านี้ถ้ามันจะไปลับจากชีวิตผมและพ่อของผม ผมสะบัดตัวเดินเข้าบ้านเพื่อเตรียมตัวสำหรับศึกในวันพรุ่งนี้
เช้าวันต่อมา มาถึง
ผมเตรียมตัวเพื่อไปทำงาน ไม่ใช่ว่าผมขยันหรือเชื่อฟังพ่อหรอกนะครับ แต่บริษัทค้าไม้ที่จริงเป็นของพ่อแต่ให้อาสุวัชบริหารต่อจนมันจะกลายเป็นของมันอยู่แล้ว ผมจะเข้าไปทำงานที่นั่น ผมจะเอามันกลับคืนมา ของทุกอย่างของตระกูลวิษากมลวิเศษจะให้คนเลวๆเอาไปไม่ได้เด็ดขาด!
"อ้าว เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วเหรอเจ้าเฟย์ กินข้าวเช้าก่อนมั้ยลูก"
ผมมองพ่อที่นั่งจิบกาแฟบนโต๊ะอย่างไร้ความรู้สึก มียัยป้าหัวทรงเห็ดฟูนั่งหน้ามุ่ยกับไอ้ออยนั่งอยู่ด้วย ผมเดินไปนั่งแล้วปฏิเสธอาหารเช้าทุกมื้อที่บ้านหลังนี้ ผมไม่ยอมให้ความประทับใจในมื้อเช้าของผมกับน้องซันต้องถูกความเซ็งจากที่นี่ทำลายแน่นอน
"ฮึ นึกว่าจะแกล้งสำออยไม่สบายขึ้นมาซะแล้วสิ"
"แม่ครับ อย่าว่าน้องแบบนั้นสิครับ"
ไอ้ออยกระตุกแขนเสื้อแม่มันเบาๆแล้วหันมายิ้มให้ผม เออหนอทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้นะ ถ้าวันนี้ได้เห็นหน้าไอ้แอลแทนหน้าไอ้ออยคงจะดีกว่านี้มาก ผมถอนหายใจไม่มองหน้าพ่อแต่แสร้งหันไปยิ้มหวานให้ไอ้ออย
"ขอบคุณนะครับพี่ออย แต่ว่าใครจะว่าอะไรผมชินแล้วล่ะครับ ตามสบายเถอะ"
"โธ่ๆ ไม่ได้นะครับ แม่อย่าว่าน้องเฟย์ของผมสิครับ น้องเฟย์ครับต่อไปใครว่ามาบอกพี่ออยได้เลยนะครับเดี๋ยวพี่ออยจัดการให้"
ไอ้ออยโดนแม่มันหยิกเข้าให้แต่ยังหันมาปั้นจิ้มปั้นเจ่อยิ้มตาพราวให้ผม ผมเสหลบตามันมองพ่อที่นั่งกระอั่กกระอ่วนแล้วลุกขึ้นยืน
"แล้วนี่จะไปกันหรือยังครับ เข้างานสายเดี๋ยวผมจะโดนด่าว่าไร้การศึกษาเข้าอีก"
"เอ่อ....คือว่า เจ้าเฟย์เดี๋ยวพ่อต้องไปทำงานแล้วเหมือนกัน ส่วนเรื่องพาลูกไปบริษัทเดี๋ยวตาออยจะพาลูกไปเองนะ"
ผมหันขวับไปมองไอ้ออยทันที มิน่าล่ะว่าแล้วว่าทำไมเช้านี้มันเสือกนั่งตาบานอยู่บ้านได้ โอ๊ย เบื่อหน้าไอ้เหี้ยนี่ว่ะ รองจากแม่มันก็มีมันนี่แหละที่ผมเบื่อหน้าสุดๆ
"ป่ะ น้องเฟย์พร้อมแล้วใช่มั้ยงั้นเราไปกันเลยนะครับ"
ผมสะดุ้งขยับตัวหนีเมื่อไอ้ออยเดินเข้ามารวบเอวผมเข้าไปหา มันยิ้มกลุ้มกริ้มใส่ผมแล้วโอบเอวผมเดินไปกับมันอีกครั้ง ผมได้แต่เดินตามมันไปเพราะได้เห็นสายตาไม่พอใจจากแม่ของมันและสายตารังเกียจจากพ่อของผมที่มองมันเท่านี้ก็ทำให้ผมยอมมันแต่โดยดีแล้ว
ที่เหลือเดี๋ยวมาต่อวันหลังนะครับ ใกล้เสร็จละ :katai4: :katai4:
-
:m31: นั่นไงๆ ชักอยากเจอหน้าแอลแล้ว แสดงว่าเริ่มสนใจมันแล้่วสินะ แล้วน้องซันกับน้องนัทล่ะ น่าถีบแกนัก :z6:
ต่อสู้นะๆ เกียจอิพุดเดิ้ล หน้าเหี่ยวนั่นจิงๆ :katai1: แล้วต่อไปจะเป๊นใครนร๊าาาาาา รอที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อ :hao7:
-
ทำไมเฟย์ไม่คิดถึงน้องสองคนที่รออยู่เลลยอ่ะ :mew4:
-
รอตอนต่อไปนะคัฟ สู้ๆคัฟคนเขียน ^^
-
เป็นการแก้แค้นที่แสนช้ามากๆ
จนลืมนัทกับซัน :hao5:
น่าจะกระชับ หน่อยนะ เราอยากอ่านนนัทกับซันบ้าง
-
คิดถึงแอลสะด้วยยย นั้นสิเราก็คิดถึง น้องอีกสองคนด้วยยย :mew3:
-
เรื่องนี้กี่pคะคุณคนเขียนนนน ถ้ายังแก้แค้นไม่จบแนะนำเปลี่ยนคู่เถอะ!!!
-
แรกเริ่มอ่านชอบนัท
มาปัจจุบันรักแอล
คนแต่งขาาา
ขอบทจบแอลสวยๆหน่อยนะคะ
อยากเห็นแอลมีคู่!!!!
-
คิดถึงไอ้ตัวเล็กทั้งสองแล้วอ่ะ
เมื่อไหร่เฟย์จะรรีบแก้แค้นให้มันจบๆ จะได้กลับไปหาเด็กๆ
ว่าแต่อย่าไปหลงใจอ่อนกับไอ้พวกนี้เชียวนะ!
-
คิดถึงไอ้ตัวเล็กแล้ว
รีบๆแก้แค้นให้เสดเร็วๆจิ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกแบบเปียกๆดี?
เฟย์อย่าลืม ซันกับนัทล่ะ!!!!
-
เฟย์เริ่มชอบแอลแล้วใช่ไหมนะนั่น
-
ต่อ ตอนที่ 10
และแล้วในที่สุดผมก็มายืนถอนหายใจหน้าบริษัทวิษาค้าไม้จนได้พร้อมกับที่คอยหลีกหนีมือไม้ยุ่มย่ามของไอ้ออยด้วย ผมว่าตอนนี้เหนื่อยใจเพิ่มเป็นสองเท่า ไอ้ออยบอกว่าวันนี้ไอ้คุณสุวัชอยู่บริษัทซะด้วย
“ไงครับน้องเฟย์ หน้ามุ่ยเชียวกลัวอาสุวัชเหรอครับ โอ๋ๆไม่ต้องกลัวนะครับอาสุวัชเป็นคนใจดี”
“เปล่าครับ ผมแค่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้างเลยกังวลเท่านั้นเอง”
ผมบอกแล้วเดินหนีมือมันที่เอื้อมมาลูบหัวผม แหม่ กูคนนะไม่ใช่หมา เอะอะลูบหัวๆ เดี๋ยวผมกูก็บางกันไปใหญ่หรอก!
เอาล่ะสิ ไอ้คุณสุวัชผมเคยเห็นแค่ครั้งเดียวก็ไม่รู้จะพูดไงดีแล้ว ผมเดินเข้าไปในบริษัทโดยมีไอ้ออยจับแขนผมลากเข้าไป สะบัดยังไงก็ไม่หลุด ผมเดินตามแรงฉุดไปจนถึงห้องประธานพร้อมทั้งเห็นการทักทายจากพนักงานแทบทุกคนที่แสดงท่าทีน้อบน้อมต่อไอ้ออยโดยสายตาพวกนั้นมองผมอย่างสงสัย
หึ นี่บริษัทของตระกูลผมแท้ๆแต่พวกเขากลับไม่รู้จักทายาทที่แท้จริงอย่างผม ซ้ำไอ้คุณสุวัชยังกล้าตั้งตนเป็นประธานเอาเองอีกด้วย ถึงจะเข้ามาจัดการดูแลที่นี่แทนคุณแม่ของผมก็ตามแต่ยังไม่มีการเลือกประธานบริษัทคนใหม่เลย ช่างบังอาจจริงๆ
“สวัสดีครับคุณอาสุวัช ผมพาน้องเฟย์มาตามคำสั่งของคุณพ่อแล้วคร้บ”
ไอ้ออยผลักประตูเข้าไปโดยไม่ยอมเคาะประตูและเลขาหน้าห้องก็ไม่อยู่ด้วย พอผมเดินตามเข้ามาก็อึ้งตัวแข็งค้างไปในทันที ไอ้ออยเอาตัวเข้ามาบดบังสิ่งนั้นจากสายตาผมแต่มันไม่ทันแล้วเพราะผมเห็นมันชัดเจน
ในห้องประธาน ผู้ชายสองคนกำลังนัวเนียกันเกือบได้ที เห็นได้จากช่วงล่างที่กำลังเร่งซอยอย่างแรงจนข้าวของบนโต๊ะกระจัดกระจาย เสียงร้องครางที่ดังเมื่อสักครู่ และชายคนที่ก้มหน้าก้มตาซอยเอาเป็นเอาตายมันก็ไม่ใช่ใครนอกจากไอ้คุณสุวัชและเลขาชายหน้าห้องมันนั่นเอง
“เอ่อ....โทษทีครับอา ผมไม่รู้ว่าอากำลังยุ่งอยู่ หึๆๆ งั้นเดี๋ยวผมพาน้องออกไปรอที่ห้องรับรองแขกแล้วกันนะครับ”
ไอ้ออยดึงหน้าผมซุกอกมันตลอดทางแล้วลากไปห้องรับรองแขกของบริษัทที่อยู่อีกฝั่ง ผมเดินตามมันไม่พูดอะไรต่อเพราะยังตกใจที่เห็นหนังสดชนิดชิดขอบเวทีขนาดนี้ เห็นแล้วอารมณ์เงี่ยนบังเกิด ถ้าผมยึดบริษัทนี้คืนมาได้ผมอยากจะลองทำอะไรๆกับน้องๆของผมที่นี่บ้างจัง......เอ้ย! ไอ้สัสเฟย์นี่มึงคิดเหี้ยอะไรอยู่วะ กลับมานะเว้ย กลับมาๆ
“ไงครับน้องเฟย์ ตกใจเลยเหรอ เห็นอะไรไปบ้างเนี่ย”
ผมที่หลุดจากจินตนการมีอันต้องสะดุ้งเมื่อไอ้ออยวางมือแปะที่หน้าขาผมก่อนจะลูบขึ้นลูบลงช้าๆยั่วอารมณ์ ปากมันก็เข้ามากระซิบถามข้างหูผม เออ สยิวดีแต่ไม่ใช่กับมึงนะไอ้ออย กับจินตนาการน้องๆของกูต่างหาก ผมเลยลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีไปยังหน้าต่าง
“เปล่า เรื่องแค่นี้ผมไม่ตกใจหรอก กับพี่แอลผมจัดหนักกว่านี้อีก”
ผมเหล่ตามองไอ้ออย มันกระตุกหัวคิ้วแล้วกลับมาตีหน้าเฉย ผมเลิกสนใจมันแล้วมองลงไปยังเบื้องล่างที่เป็นด้าหลังบริษัท และตรงข้ามคือโกดังเก็บสินค้า มีคนงานหลายคนที่กำลังทำงาน ผมมองอย่างสนใจ
“อะแฮ่ม ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ พอดีช่วงนี้อากำลังยุ่งนิดหน่อย”
ไอ้คุณสุวัชเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแล้วตัวมันเองก็นั่งลงยังโซฟา จากนั้นก็หันมามองผมที่เดินมานั่งด้านตรงข้ามกับมันแต่เสือกเป็นฝั่งไอ้ออย ไอ้ออยมันเลยขยับเข้ามาเบียดผมได้อีก เวรกรรมจริงๆ
“ผมมาทำงานตามที่คุณพ่อสั่ง คุณอาจะให้ผมทำอะไร?”
“อืม หลานเฟย์ความจำเสื่อมสินะยังไม่หายดีงั้นเอางี้นะตอนนี้หลานเฟย์ก็มาเป็นผู้ช่วยอาก่อนแล้วกัน แล้วคล่องเมื่อไรก็มาทำตำแหน่งเลขาอาดีมั้ย?”
ผมแทบจะขากถุยใส่หน้ามันเลยครับ มีอย่างที่ไหนวะให้ลูกชายเจ้าของบริษัทมาเป็นเลขาไอ้คนเป็นผู้จัดการ นึกแล้วว่าคนแบบนี้สมควรกำจัดไปให้พ้นวงษ์ตระกูลผมจริงๆ แล้วไอ้สายตาหวานเยิ้มนั่นจะใช้มันมองกูเพื่ออะไรวะครับ หันไปมองไอ้ออยบ้างก็ได้กูขนลุก ชักไม่น่าไว้ใจซะแล้วสิ
“ผมยังไงก็ได้ครับก็ผมเพิ่งมานี่นาคุณอาจัดการเถอะครับ แล้วจะเริ่มงานกันเลยมั้ยครับ?”
“โวๆ เดี๋ยวสิน้องเฟย์ แหม เห็นมั้ยอา ผมบอกแล้วว่าน้องเฟย์เป็นเด็กดีแถมไฟแรงซะด้วย มาไม่ทันไรจะขอเริ่มงานแล้ว ใจเย็นๆสิครับวันนี้พี่ออยว่าน้องเฟย์เดินดูรอบๆบริษัทก่อนจะดีกว่านะครับ”
“นั่นสิ อาก็ว่ายังงั้นนะ ส่วนเริ่มงานอาว่าไว้พรุ่งนี้ดีกว่าอาจะได้ให้คนมาจัดโต๊ะทำงานให้หลานเฟย์ทัน”
ไอ้คุณสุวัชลูบหัวผมไล่ไปยังหลังต้นคออันเป็นจุดตายของผมแล้วลูบเบาๆจนผมสยิวหันไปมองหน้ามันแล้วสะดุ้ง สายตาแบบนั้นมันเหมือนสายตาคนที่มองเหยื่อตัวเองชัดๆผมขยับตัวหนีอย่างอึดอัดใจ
“เดี๋ยวให้เลขาอาพาน้องเฟย์ไปเดินดูบริษัทได้มั้ยครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับอาหน่อย”
ไอ้ออยบอกแล้วมองหน้าอามันนิ่ง ท่าทางจะเรื่องใหญ่เห็นหน้าเครียดซะขนาดนั้น ไอ้คุณสุวัชหัวเราะแล้วเรียกเลขาคนสนิทให้พาผมออกไป ผมมองคู่ขาไอ้คุณสุวัชเห็นได้ชัดว่าเขาแทบไม่มีอะไรผิดสังเกตตาผมเลย ท่าเดินปกติมั่นคง ใบหน้าไร้ซึ่งแววเขินอาย และยังฉีดน้ำหอมฟุ้งอีก ดับกลิ่นคาวกามรึไงวะ ฉุนจมูกชิบหาย
ผมถูกพาเดินชมในบริษัทจนทั่ว ทั้งแผนกโน่นนี่นั่นจนแทบเวียนหัว แผนกครีฯดูจะน่าสนใจเป็นพิเศษ ส่วนแผนกการเงินดูจะสุขสบายมากไปแล้วนั่งทาเล็บกันยังกับอยู่ในร้านเสริมสวย แต่สำคับที่สุดคือแผนกจัดซื้อและที่โกดังนั่นต่างหาก ไว้มีโอกาสมากกว่านี้เถอะผมจะจัดการทุกอย่างให้เข้าที่ให้ได้
สุดท้ายผมกับคู่ขาไอ้คุณสุวัชก็ลากขาเดินกลับมา ทันเห็นไอ้ออยและไอ้คุณสุวัชออกมาจากห้องรับรองแขกพอดี ไอ้ออยหันมาเห็นผมแล้วสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มให้ ส่วนไอ้คุณสุวัชมองผมด้วยสายตาแบบเดิมซ้ำยังยกยิ้มหวานเกินจำเป็นให้อีก ผมหันไปมองข้างหลังเพราะคิดว่ามันอาจจะยิ้มให้คู่ขาตัวเองแต่ก็เปล่า ไอ้เลขานั่นหายไปไหนไม่รู้เร็วชะมัด
“ไงเรา เดินดูทั่วรึยัง เห็นตาออยบอกว่าจะพาเธอออกไปซื้อของต่ออีกไม่ใช่เหรอ?”
“เอ๊ะ? ซื้อของเหรอ?”
“ใช่แล้วครับคุณอา งั้นผมขอตัวเลยนะครับ น้องเฟย์ไหว้ลาคุณอาซะสิจะได้รีบไปรีบกลับบ้านกัน”
ผมยกมือไหว้ลาไอ้คุณสุวัชแบบงงๆแล้วก็โดนไอ้ออยลากไปยัดใส่รถแล้วขับพาออกไปจากนั้นเหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากไอ้ออยจอดรถแล้วกระชากตัวผมเข้าไปบดจูบอย่างรุนแรง รสกลิ่นแปลกๆที่ผมคุ้นๆลอยอวลในปาก ผมผลักมันออกอย่างเร็วด้วยความตกใจ ไม่ใช่ว่าตกใจกับการกระทำของมันนะเพราะผมก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ว่าตัวเองโดนจ้องจะถูกกินอยู่แต่ที่ตกใจเพราะไม่คิดว่าอยู่ๆไอ้ออยจะบ้าบิ่นแตกหักกับผมวันนี้เลย ผมชกหน้าไปที มันเหมือนได้สติหันกลับมามองผมด้วยแววตาตื่นตกใจ
“อ่ะ เฟย์พี่.....พี่ขอโทษ คือเมื่อกี้พี่ไม่ได้ตั้งใจ....เฟย์”
มันขยับเข้ามาหาแต่ผมขยับตัวชิดประตูแล้วก็เปิดผลัวะลงไปทันที ผมวิ่งหนีมันออกมายังได้ยินเสียงมันเรียกชื่อผมแว่วๆ ผมคลำทางกลับบ้านของตัวเองในใจแทบจะทรุดอยู่ข้างทางแล้ว ทำไมผมต้องมาริเริ่มทำอะไรเอาตอนนี้ ทำไมผมต้องเจอพ่อตอนนี้ทำไมผมถึงปล่อยความเจ็บปวดที่อยู่ในใจตอนนี้ไม่ได้ เพราะอะไร
“เพราะผมกลัวว่าความสุขที่ผมมีกับน้องๆจะหายไป กลัวว่าสิ่งที่เคยค้างคาเมื่ออดีตจะมาทำให้มันเลวร้ายลงเพราะงั้นผมถึงต้องย้อนกลับไปเก็บกวาดพวกมัน.........แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำคนเดียวมันเหนื่อยเหลือเกิน ผมไร้ความสามารถจะสู้กับพวกมันจริงๆ ขอโทษนะน้องซัน น้องนัทที่พี่เป็นคนไม่เอาไหน”
ผมเหนื่อยล้าแล้วกับการต่อสู้แย่งชิง เมื่อใดที่ผมรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุด ความหวาดกลัวที่จะสูญเสียยิ่งมากขึ้น เหมือนครั้งที่ผมสูญเสียครอบครัว พวกเขาเข้ามาแย่งทุกอย่างไปจากผมผมกลัวที่จะสูญเสีย....ผมกลัวจริงๆ
++++++++
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านเมื่อไรแต่ตอนที่ลืมตามองเพดานห้องที่คุ้นเคยผมก็เด้งลุกขึ้นฉับพลัน เสียงคนคุยกันดังอยู่นอกห้อง เสียงตะหลิวกับกระทะเคาะกันเสียงดัง ผมลุกขึ้นเดินไปที่ประตูแล้วจับลูกบิด แต่ผมชะงัก ผมกลัวอะไรอยู่.....
“เฮ้ย กูบอกว่าใส่น้ำมันก่อนๆมึงนี่แม่งโง่ว่ะแค่ทอดไข่แค่นี้เอง ถุย”
“อะไรวะไอ้ซัน มึงทำเป็นก็มาทำดิ สั่งอยู่นั่นแหละ”
ผมกำลูกบิดประตูแน่น เสียงนั้นที่ผมโหยหามานาน เสียงที่ไม่ได้ยินมาเกือบเดือนอยู่หลังประตูบานนี้ หลายคืนที่ผมต้องสะดุ้งตื่นเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วไม่เจอใคร ผมกลัวว่านี่จะเป็นความฝันของผมอีกคืนหนึ่งที่พอเปิดประตูออกไปแล้วทุกอย่างจะว่างเปล่า แต่ผมก็อดใจไม่ได้ต้องเปิดมันออกไป เพราะผมโหยหาอย่างที่สุดแล้ว
แกร๊ก........
“อ้าว? หวัดดีครับพี่เฟย์ ตื่นแล้วสินะครับ”
“ไง นึกว่าจะนอนจนเช้าอีกวันซะอีก....เป็นอะไรไปอีกล่ะ”
ผมมองคนสองคนตรงหน้า แต่จู่ๆภาพมันก็เบลอจนมองแทบไม่เห็น น้องนัทพยายามทอดไข่ น้องซันเดินเข้ามาหาผมแล้วยกมือลูบหน้าผมเบาๆ
“ดูดิเนี่ย อะไรวะ ร้องไห้ด้วยเป็นอะไรอีกพี่เฟย์”
ผมตกใจยกมือลูบหน้าตัวเอง จริงๆด้วยหน้าผมเลอะไปหมด ผมกำลังอึ้งอยู่แท้ๆแต่ก็อดไม่ได้ต้องคว้าเอาตัวน้องซันเข้ามากอดสักที
“ซัน...ซัน...พี่คิดถึง...ซัน....”
“โอ๊ยๆ เอวจะหักแล้ว เบาหน่อยสิ.......ผมก็....”
“อะไรกันพี่เฟย์ คิดถึงแต่ไอ้ซันเหรอ แล้วผมล่ะ”
ผมเงยหน้ามองน้องนัทในชุดกันเปื้อนสีฟ้ายืนเท้าเอวหน้าบึ้งแล้วหัวเราะ ผมลากน้องซันเข้าไปใกล้น้องนัทแล้วกอดทั้งสองคนไว้แน่น ตอนแรกน้องๆก็พากันดิ้นกระดุกกระดิกแต่สักพักผมก็รู้สึกได้ถึงวงแขนที่กอดรัดตอบผม
“คิดถึงสินัท....คิดถึงมากที่สุด...มากจนจะตายอยู่แล้ว”
“เหอะ คิดถึงแต่เล่นหายไปเกือบเดือนเนี่ยนะ ผมจะเชื่อพี่ดีมั้ย”
“ผมเห็นด้วยกับไอ้ซัน พี่เฟย์กลับมาอยู่ที่นี่กับพวกเราเถอะนะครับ ผมรู้ว่าพี่มีเรื่องที่ต้องทำแต่มันไม่ได้จำเป็นไปกว่าความสุขของพี่ไม่ใช่เหรอครับ”
ผมยืนนิ่งครุ่นคิด อันที่จริงผมก็เริ่มท้อแล้วเหมือนกัน ถึงจะแก้แค้นพวกมันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ภาพใบหน้านองน้ำตาของไอ้แอลลอยขึ้นมาผมใจสั่น ความรู้สึกอึดอัดใจนี่คืออะไร ทำไมผมรู้สึกคิดถึงมัน เป็นไปไม่ได้ ไม่! ผมไม่มีทางคิดถึงมันเด็ดขาด
“ถ้าพี่ทำแบบนั้นไม่เท่ากับว่าพี่เป็นไอ้ขี้แพ้เหรอ ซันกับนัทคิดจะคบกับคนไม่เอาไหนเหรอ”
“น่ารำคาญจริงๆพี่เฟย์ ผมไม่ได้คบกับเทพเจ้านะจะได้ดีไปซะทุกอย่างน่ะ ผมแค่คบกับพี่ไม่เข้าใจรึไง”
“ใช่ครับ อย่างที่ซันพูด พี่จะเป็นคนแบบไหนไม่สำคัญหรอก มันสำคัญที่ว่าผมคบกับพี่เท่านั้น”
นั่นสินะ ในเมื่อน้องๆก็ยังยอมรับตัวผมได้ แล้วทำไมตัวผมเองจะไม่ยอมรับตัวเองวะ เราเองก็เป็นผู้ใหญ่ เป็นพี่ด้วยซ้ำเรื่องแค่นี้ต้องให้น้องๆสอน น่าละอายจริงๆไอ้เฟย์ ไอ้คนโคตรปลวก! ผมด่าตัวเองในใจพร้อมเรียกรอยยิ้มออกมาส่งให้น้องๆ
“นั่นสินะ พี่ว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้วล่ะแต่ยังไงพี่ก็ต้องกลับไปเอาของบางอย่างกลับมาก่อน ซัน นัท รอพี่เฟย์อีกหน่อยได้มั้ยครับ พี่สัญญาว่าจะแค่ไปเอาของแล้วจะรีบกลับมา”
น้องซันลังเลไม่ยอมตอบผมแต่น้องนัทพยักหน้าให้แล้วคลายอ้อมกอด ผมยืนมองหน้าน้องทั้งสองคนอย่างกังวลใจและเมื่อน้องซันและน้องนัทเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้และพยักหน้าให้อีกครั้งผมก็ยกยิ้มจนหุบลงไม่ได้เลยเชียว ผมจัดการอาบน้ำแต่งตัวแล้วมุ่งหน้าสู่บ้าน.....บ้านที่ไม่ใช่บ้านของผมอีกต่อไป
บทที่ 10 ยังไม่จบ ต่อวันหลังนะครับ
ส่วนใครที่ยังไม่ถูกใจกับไอ้เฟย์ หึๆๆๆ รอดูกันต่อไปผมไม่สปอย ตอนต่อไปเป็น "บท ล่อลวง" ครับ :katai1:
-
เยสสสส เฟย์คิดได้แล้วเว้ยเห้ยยยย จะกลับมาอยู่บ้านแล้ว กลับมาอยู่กับน้องนัทน้องซัน ผมสงสัยอยู่นะว่าตอนไอ้ออยมันออกมาจากห้องกะอาสุวัชของมัน พอมันเห็นเฟย์แล้วมันทำไมสะดุ้ง หรือว่าต้นเหตุของการเป็นเกย์ของพวกสามพี่น้องมาจากอาของพวกมันว่ะ สงสัยเรื่องที่ออยมันคุยคงเรื่องอามันเอาเลขาแน่เลย แล้วอิเฟย์เนี่ยมันเป็นอะไรคิดถึงแอลอีกไมอ่ะ ขอบคุณคัฟคนเขียน ^^
-
ไปล่อลวงแอลหรอออ :katai3:
-
เฟย์อย่าไปคิดถึงแอลสิ!
คิดถึงนัทและซันไว้!
ห้ามใจอ่อนนะ!
-
ชอบแอลอ่าาา ไม่ต้องแอลอยู่กับเฟย์ก็ได้ แต่อยากเห็นแอลมีคู่><
-
เหนื่อยกับเฟย์จริงๆ ทำไมต้องคิดถึงคนอื่น (แอล) ด้วย
เราไม่ชอบเลย ฮึ
-
เฟย์กลับมาหาน้องๆเถอะ
คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว :ling1:
-
เลิกแก้แค้นได้แล้วนะคะ
-
:katai1: ล่อลวงแอลมา เป๊นเมียคนี่ 3 น่ะหลอ
ส่วนเรื่องแก้แค้น ดูแล้วสำเร๊จยากแน่หากไม่มีใครช่วย มีกันหล๊ายคนเกิ๊น :เฮ้อ:
-
ตอนนี้ไอ้พี่มิลหายไปเลย กลายเป็นไอ้พี่ออยมาวุ่นวายแทนซะงั้น
แล้วพี่เฟย์จะตัดใจเรื่องแก้แค้นได้จริง ๆ เหรอ ถึงจะต้องต่อสู้อยู่คนเดียวก็เถอะ
แต่พี่เฟย์จะยอมปล่อยไอ้พี่มิล ไอ้พี่ออย แล้วก็ยัยป้าสารพัดหน้าให้ลอยนวลไปเหรอ
ตอนนี้ยังมีอาสุวัชเพิ่มขึ้นอีกคน ดูแล้วร้ายซะด้วย ถ้าเฟย์จะเอาบริษัทคืนมาก็คงต้องจัดการอาคนนี้อีกคน
แล้วไอ้อาการคิดถึงพี่แอลนี่อีก :เฮ้อ: หนักใจกะไอ้พี่เฟย์แทนสองน้องจริง ๆ
มีสองน้องที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างแล้วแท้ ๆ ยังยอมกลับถ้ำเสือ คงไม่ใช่จะไปขโมยลูกเสือหรอกนะพี่เฟย์ :mc1:
ตอนหน้าใครจะล่อลวงใคร ยังไงล่ะเนี่ย รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค๊า :pig4: :mew1:
-
พี่เฟย์น่าสงสาร :o12:
แต่ไม่แก้แค้นก็ดีนะมาอยู่กับน้องๆน่ารักๆดีกว่า อยู่กับเด็กๆแล้วกระชุ่มกระชวยดีกว่าแก้แค้นจะตาย
ไม่ยอมสปอยอ่ะ งอนแล้วด้วย
แต่เฟย์กลับไปเอาของคงไม่เป็นหรอกนะ :hao4:
-
คิดได้ซักทีนะเฟย์นึกว่าจะคิดได้ตอนที่ทุกอย่างมันสายจนไม่มีวิธีที่จะแก้ไขอะไรได้เลย
-
เฟย์สู้ ๆ น๊าา
แล้วรีบกลับมาอยู่กับน้องซันน้องนัทไว ๆ ~^^
-
เฟย์ซันนัทแอลเลยได้ไหมเนี่ย แต่ออยท่าทางไม่น่าไว้ใจพอ ๆ กับมิลยังไงไม่รู้
-
:mew5: :mew5:
เอิ่มมมมม.....เนื้อเรื่องโดดไปไหมเนี่ย
ทำไมเฟย์ไม่จัดการอะไรให้เด็ดขาดไปเลย
ทำอะไรครึ่งๆกลางๆค้างคาใจนะเนี่ย
แล้วของที่จะกลับไปเอาคงไม่ใช่ไอ้น้องแอลหรอกนะ
:mew2: :mew2:
-
เคยบอกไปแล้วนะครับว่าพล๊อตเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับคนอ่าน เพราะผมไม่มีพล๊อต ไม่มีสต๊อก แต่งสดๆเลือดโจ้กสดๆ เอิ้ก
บท ล่อลวง
ผมนั่งรถกลับเข้ามาในบ้านตั้งใจไว้แล้วว่าจะบอกกับพ่อว่าความทรงจำผมกลับมาแล้วและเอาโฉนดที่ดินทั้งหมดมาเก็บไว้เอง แล้วก็ว่าจะเอากล้องวิดีโอที่มีผมและไอ้แอลเร่าร้อนกันในนั้นออกมาทำลายทิ้ง ผมอยากจะหยุดทุกอย่างเพราะเรื่องนี้มันไม่ทำให้ใครมีความสุขเลยสักคน และผมไม่สมควรทำตัวเหมือนพวกมัน ผมเพิ่งจะรู้ตัวเองเมื่อมองในมุมคนอื่น ผมตอนนี้ทำกับไอ้แอลไม่ต่างจากตอนที่พวกมันทำกับผมเลย ผมสมเพชตัวเองจริงๆ
ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านก็ไม่เจอใคร คิดว่าทุกคนคงจะออกไปทำธุระข้างนอกกันหมดแล้ว ผมเข้าห้องไปหากระเป๋าเป้มาใส่ของ เอาเมมโมรี่การ์ดออกจากกล้องมาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงแต่ไม่รู้ทำไมผมเอากล้องยัดไว้ในกระเป๋าอีกด้วย เออ...งงกับตัวเองเหมือนกัน ผมเตรียมทุกอย่างพร้อมก็ลงมานั่งรอที่สวนหน้าบ้าน ก่อนไปผมอยากจะพูดคุยกับพ่อให้เคลียร์สักที ผมที่อยู่ในใจผมมันจะได้หมดไป ผมอยากมีความสุขกับครอบครัวที่เป็นของผมจริงๆ
เคร้ง!
ผมเหมือนจะได้ยินเสียงโลหะกระทบอะไรสักอย่าง ผมวางกระเป๋าลงแล้วเดินไปตามเสียง เดินเลี้ยวเข้าไปข้างหลังบ้านซึ่งดูมืดครึ้มเพราะมีต้นไม้เยอะไปหน่อย ผมค่อยๆย่องไปดูอย่างระวังเพราะคิดถึงโจรขโมยแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีอะไร ผมถอนหายใจเฮือก
“โธ่ ไม่เห็นมีอะไรหรือว่าเราตาฝาด...เฮ้ย!”
ผมหันหลังกลับมาก็เห็นเพียงเงาของบางสิ่งที่ฟาดเข้าเต็มๆหัวผมแล้วทุกอย่างก็ดับวูบ..............................
+++++++++++++
เสียงแว่วคนพูดกันดังอยู่รอบๆตัวผม ผมพยายามลืมตาขึ้นแต่ไม่ว่ายังไงมันก็ยังมืดสนิท อ้อ! ดูเหมือนว่ามันจะเอาอะไรสักอย่างปิดตาผมไว้นะ ปากผมก็พูดไม่ได้ถูกปิดไว้แล้วยิ่งตัวนี่กระดิกแทบไม่ได้เลย ชาตั้งแต่ไหล่ยันขา นี่มันมัดผมเป็นแหนมเลยสินะ อยากจะบอกพวกมันจังเลยว่า......
ไม่ต้องมัดแน่นขนาดนี้ก็ได้กูไม่ใช่เอ็กเม็นนะเว้ย แค่ที่มือกูก็ไม่หลุดแล้ว โอ๊ย เจ็บแปล๊บปล๊าบ อ๊ากกกกกกกกกก!!
“อ้าว? ดูเหมือนจะตื่นแล้วนะครับน้องเฟย์ เอาไงต่อดีคุณดีโอ?”
“หึๆ ตื่นแล้วก็ดีจะได้คุยกันง่ายๆหน่อย เฮ้ เจ้าหนูคงรู้ตัวสินะว่าตอนนี้แกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน? หืม....”
“อึก....อื้ออึ๊ก!”
เวรกรรม ผมด่ามัน ‘ไอ้สัส’ แต่ดันออกมาแค่เสียงอึกอัก บัดซบเอ๊ย!
“อยากจะพูดอะไรน่ะ คล็อก แก้มัดที่ปากมันหน่อยสิ”
“ไอ้พวกเหี้ย พวกมึงจับกูมาทำไมพ่อแม่มึงไม่เคยสอนเหรอว่าอย่าทำตัวเหี้ยๆน่ะ อุ้ก!”
ทันที่ที่ปากผมเป็นอิสระผมก็โพล่งออกไป ใครจะรู้ว่าจะได้ส้นเท้างามๆกระทืบลิ้นปี่แทบแตกกันล่ะครับ ผมจุกหายใจไม่ออกไปพักใหญ่รู้สึกถึงแรงกระชากผมจนหนังหัวแทบเปิด ลมร้อนๆเป่ารดหน้าผมกลิ่นมันฉุนแสบจมูกมากจนผมสะบัดหน้าหนีแต่ไม่รอดเพราะมือที่จิกขยุ้มเส้นผม
“ทำตัวดีๆหน่อยเจ้าหนู รู้ตัวซะบ้างสิว่าตอนนี้แกเป็นแค่เหยื่อน่ะ ถ้ายังไม่อยากตายก็ฟังที่ฉันพูดให้ดีๆล่ะ”
“พวกมึงต้องการอะไร”
“เด็กคนนี้พูดจาไม่ไพเราะเอาเสียเลยนะครับคุณดีโอ ผมทนฟังไม่ไหวแล้วล่ะ”
“ไม่เอาน่าคล็อก นายจะสนใจมันทำไมมากมายเดี๋ยวมันก็ไม่ได้อยู่รกหูรกตานายแล้ว........เอาล่ะเข้าประเด็นของเราดีกว่านะเจ้าหนู แกเป็นสมาชิกในครอบครัววิษากมลวิเศษใช่มั้ยล่ะ สิ่งที่ฉันต้องการคือเรียกค่าไถ่ ฉันต้องการให้แกโทรไปบอกคนที่บ้านแกให้เอาเงินมาสิบล้านแลกตัวแก ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแกก็จะปลอดภัยง่ายใช่มั้ยล่ะ”
“แกเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้เป็นคนสำคัญขนาดที่พวกเขาจะยอมเสียเงินมาไถ่ตัวหรอกน่า”
“งั้นเหรอ แต่เท่าที่ได้ข่าวมาแกเป็นน้องชายคนสุดท้ายของบ้านและทุกคนดูจะเอ็นดูแกมากไม่ใช่เหรอ อย่ามาหลอกกันซะให้ยากถ้าไม่อยากตายก็ทำตามที่บอก เอาล่ะบอกเบอร์โทรที่บ้านแกมา!”
มันเตะผมเข้าที่ท้องไปทีทำเอาไส้แทบทะลักออกปาก เสียงมันตะคอกดูหงุดหงิด ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันถ้าพ่อรู้ว่าผมตกอยู่ในอันตรายพ่อจะทำยังไงรีบมาช่วยผมหรือทำเป็นไม่เคยได้ยินเรื่องนี้
ผมบอกเบอร์โทรที่บ้านนั้นให้ไปอย่างรวดเร็วมันหัวเราะพอใจแล้วเดินออกไปคุยด้านนอกผมนอนนิ่งรอฟังความเคลื่อนไหวสักพักของเหลวบางอย่างก็แตะเข้าที่ริมฝีปากไหลเข้าลำคอผมไปนิดหน่อยผมรีบสะบัดหน้าหลบไอ้ของแปลกปลอมนั่นอย่างตกใจแต่พอผมจะกลิ้งตัวหลบความรู้สึกว่ามีคนนั่งทับตัวผมก็ทำให้ผมขยับไม่ได้ มือมันพยายามล็อคคางผมให้อยู่นิ่งๆแต่ผมเม้มปากแน่นไม่ยอมให้อะไรบางอย่างนั่นเข้ามาอยู่ในตัวผมแน่
“นี่อยู่เฉยๆสิครับ แล้วก็อ้าปากซะด้วยนะเด็กดี เชื่อฟังผมแล้วจะได้ไม่เจ็บตัวนะ”
“ไม่! อ้ะ....อึก...”
ชิบหาย ผมเผลออ้าปากพูดมันเทของเหลวพรวดลงคอผมไปหลายอึกเลย ผมหวาดหวั่นในใจไม่รู้ว่าที่มันให้ผมกินคืออะไรผมได้แต่นอนนิ่งตัวเกร็งผมไม่รู้จะทำยังไงดีต่อสถานการณ์แบบนี้ ผมกลัว ผมกลัวจริงๆนะ
“เด็กดี อีกเดี๋ยวจะรู้สึกสบายขึ้นนะ หึๆ”
ผมรู้สึกหัวมึนไปหมด เหมือนคนเมา หัวสมองมันว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก จำไม่ได้แล้วว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ร่างกายก็อ่อนปวกเปียกมันแก้มัดผมแล้วอุ้มขึ้นไปวางบนที่นอนนุ่มๆ แขนผมยังไม่อาจขยับได้ ตาผมยังคงถูกมัดไว้ผมคงไม่รอดแล้วตอนนี้...........
จบบทล่อลวง
ใครสงสัยว่าล่อลวงยังไง ก็ไอ้สองตัวนั้นนั่นแหละครับ :hao7:
เจอกันตอนหน้าบท สังหาร เตรียมสาดเลือด ฮ่าๆๆๆ o22
แล้วใครว่าไอ้เฟย์มันจะล้างมือเรื่องแก้แค้นเท่านี้ ไม่มีทางเสียล่ะ ฮี่ๆๆๆ
-
ค้างเมิ่ก
-
มันค้างมากๆเลย
ถึงยังไงเราก็ไม่อยากให้เฟย์โดนใครทำอะไรอีกแล้วนะ
เพราะคงจะแก้แค้นกันไม่จบไม่สิ้น
-
:ling1: ค้าง!!!
-
ชอบแอลค่าาา ขอใไ้แอลกลับตัวและมีคู่!!!!!
ขอให้เฟย์ปลอดภัยด้วย><
-
:serius2: ว๊ากกก อารายเนี่ยเฟย์จะวางมือแล้วทำไมมันมีแต่เรื่องมาให้ฆ่าล้างแค้นแบบนี้นะ :z3:
ชูป้ายไฟ ให้นัทซันหาผัวใหม่ :laugh: หมั่นไส้ เฟย์ละ :z6:
-
อะไรเนี่ยยย :katai1: :katai1:
-
ยังไงกันเนี่ย แล้วจะมีใครมาช่วยเฟย์ไหม
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ๊ะะะ อะไรรรยังงไงงง
เฟย์จะโดนอีกแล้วหรอออ
เพื่อนๆมาช่วยเซ่ๆๆๆๆๆ
เพื่อนๆไปไหนกันหมดดดดด
อยากให้เฟย์แก้แค้นสำเร็จ
เอาสามตัวนั้นให้ตาย อีแม่ด้วย เลวมากกกกก
ถ้าพ่อกลับมาเข้าใจแล้วรักเฟย์ ก้จะน้ำเน่าไป ขอให้พ่อ ตายได้มะ 555
รู้สึกเกลียดดพ่อแบบนี้ ทำไม ลูกไม่ใช่ตุ๊กตานะ ที่จะจับให้ทำอะไรก้ได้ แม่งงงงง
เฟย์ๆๆๆ ขอให้มีคนมาช่วย ไม่งั้นเฟย์ก้ออกไปได้เองงง
แล้วกลับไปหาน้องนัทก่าน้องซันนะ
นัทกับซันน่ารักกกก อยากให้เปนนางเอกก 3P
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อะไรอ่าาาาาา :katai4:
-
ค้าง คำเดียวสั้นๆ ง่ายๆ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
what!? ค้างอ่าาาาาาา
เราจะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
มะ...มา...มาแค่นี้จริงๆ เหรอคะ!
แง! คนเขียนใจร้าย ปล่อยให้เค้าค้าง
เรื่องนี้ตกลงใครเป็นพระเอกใครเป็นนายเอกกันแน่เนี่ย! ชักงงแล้วอ่ะ
ไอ้พวกบ้าจับเฟย์ทำไม! ปล่อยให้เฟย์ไปหาน้องซันกับน้องนัทเดี๋ยวนี้นะ!
แล้วยาที่ให้กินนั่นยาอะไร!
ไอ้พวกเลวววววววววว!
-
ค้างอ่ะค้าง ทำไมเฟย์ต้องโดนใครก็ไม่รู้จับมาอีก มันน่าจะจบๆได้แล้วนะ จะได้กลับไปรักกะน้องนัทน้องซันซะที รอบทล่อลวงต่อไปนะ ^^
-
มาแค่นี้คนอ่านมันรับไม่ได้!!! :serius2:
มาสั้นแล้วยังทำให้ค้างอีกอ่ะ :hao5: รออ่านส่วนที่เหลือนะคะ
-
สั้นๆง่ายๆได้ใจความดีล่อลวงเราก็นึกว่าเฟย์จะล่อลวงมิลมา....ซะอีกที่ไหนได้โดนจับตัวมาซะงั้น
ใครกันนะที่จับตัวเฟย์มาอะตอนหน้าเลือดสาดนี่เลือดอะไรนะอิอิ
-
กรี๊ด ค้างงงงงงงงงงงงง :ling1:
-
โถ ชีวิตขนาดจะกลับตัวเป็นคนดีสวรรค์(ผู้เขียน)ยังกลั่นแกล้งพี่เฟย์จนได้
ตอนนี้ยังไม่ทันได้ถูกล่อลวงพี่เฟย์ก็โดนฟาดแล้วลากไปเรียกค่าไถ่ซะล่ะ
ไม่รู้ว่าชายปริศนา 2 คนนี่เป็นใคร หรือจะเป็นคนใกล้ตัวที่กำลังล่อลวงให้พี่เฟย์สับสนตายใจ
แล้วเรื่องจะพิสูจน์ความรักของพ่อนี่มันจะทำให้พี่เฟย์ซาบซึ้งหรือแค้นหนักไปเลยไม่รู้
แต่ถ้าบอกว่าพี่เฟย์ยังต้องอยู่ในวังวนของการแก้แค้นแบบนี้
แสดงว่าที่พี่เฟย์ถูกจับเรียกค่าไถ่จะต้องเกี่ยวอะไรกะไอ้พวกแม่เลี้ยงและพี่เลี้ยงใจโหดอีกแล้วรึเปล่า
แล้วตอนนี้พี่เฟย์จะมีใครมาช่วยไหมเนี่ย เพราะโดนให้กินอะไรเข้าไปไม่รู้
แต่ที่แน่ ๆ งานนี้ถ้าพี่เฟย์รอดไปได้ สงสัยแก้แค้นเลือดสาดกันเลย
รอติดตามบทต่อไปและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :mew1:
-
:ling1: :ling1:
เกิดอารายขึ้นเนี่ยะ...ทุกคนหายไปไหนหมด!!!!
:ling2: :ling2:
-
ขออภัยกับเนื้อเรื่องที่ไหลไปเรื่อย ฮ่าๆๆๆ :hao6:
ก็นะเห็นคนอ่านรำคาญเจ้าเฟย์ละ ตัดจบให้มันตายไปเลยดีไหมครับ ฮี่ๆๆ :hao7:
บท สังหาร
คืนนั้นบ้านวิษากมลวิเศษวุ่นวายไปด้วยเสียงสถบบ่นงึมงำและเสียงเดินกันวุ่นวาย ในห้องโถงกว้างมีหนุ่มใหญ่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดพลางจ้องโทรศัพท์เอาเป็นเอาตาย ข้างกันนั้นผู้หญิงคนเดียวในบ้านนั่นโบกพัดอย่างไม่สบอารมณ์ ชายหนุ่มหน้าหวานนั่งกอดเข่าตัวเองบนโซฟาเงียบๆสายตาจ้องมองโต๊ะตรงหน้านิ่ง ชายอีกคนเดินวนไปเวียนมาแทบไม่หยุด ส่วนอีกคนยืนพิงประตูห้องโถงเล่นไม่สนใจใคร
“ป่านนี้น้องเฟย์จะเป็นยังไงก็ไม่รู้ น้องยังไม่หายดีด้วยผมไม่น่าดุน้องเลย”
“นั่นน่ะสิ แกทำอะไรของแกกัน ทำไมปล่อยให้น้องวิ่งหนีไปแบบนั้น น้องมันยังจำอะไรไม่ได้แบบนั้นแล้วจะกลับบ้านมาได้ยังไง”
“นี่คุณพี่มันไม่ใช่ความผิดของตาออยนะคะ! เป็นเพราะเด็กนั่นวิ่งหนีออกไปเองแบบนั้นต่างหาก แล้วเนี่ยถ้าไม่เพราะความเอาแต่ใจของมันป่านนี้พวกเราคงจะได้นอนกันหมดแล้ว ง่วงจะแย่”
“มันจะมากไปแล้วนะคุณหญิง! นี่คุณไม่เป็นห่วงลูกผมบ้างเลยหรือไง”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ อย่าลืมนะว่าที่คุณมีทุกวันนี้เพราะใคร ฉันจะขึ้นไปนอนแล้วอย่ามารบกวนฉันอีกแล้วกัน ฮึ เรื่องไร้สาระเดี๋ยวมันก็กลับมาเองน่ะแหละ ไป ตาออยขึ้นไปนอนกันลูก”
“ไม่ครับคุณแม่ ผมจะอยู่รอน้องเฟย์คุณแม่ขึ้นไปนอนก่อนเถอะครับ”
“พ่อครับ แจ้งตำรวจเลยสิครับ”
“ไม่ได้หรอกเจ้าแอล ถ้าไม่ถึง 24 ชม. ตำรวจเขาไม่รับเรื่องหรอกนะลูก พ่อเองก็อยากจะแจ้งความเหมือนกัน”
แอลหันไปนั่งกอดเข่าเงียบๆอีกคราว ฝ่ายออยเดินวนไปวนมาจนคนมองเวียนหัว มิลที่ยืนมองอยู่นานเมื่อไม่มีคนสนใจเขาก็เดินกลับห้องไป ในห้องที่ตกแต่งโทนสีดำกลับมีกระเป๋าเป้สีแดงวางอยู่ มิลเดินเข้าไปเปิดมันแล้วเทของที่อยู่ข้างในลงบนเตียงทั้งเอกสารโฉนดและกล้องวิดีโอกลิ้งหล่นลงมา
“หึ คิดจะไปจากที่นี่ง่ายๆไม่มีทางหรอกเฟย์ มึงต้องอยู่ที่นี่กับกูไปตลอดชีวิต”
ปี๊บๆๆ
“ฮัลโหล......กูรู้แล้ว อย่าเพิ่งทำอะไรมันกูจัดการเอง....ไอ้สัสเงินมึงจะเอาไหมอย่าทำอะไรมัน มันเป็นเหยื่อของกูคนเดียว อย่าขัดคำสั่งกูถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ เข้าใจมั้ย!”
มิลกดวางโทรศัพท์พร้อมกับที่เสียงประตูห้องเขาเปิดออก มันสะดุ้งตกใจแล้วก็เปลี่ยนเป็นโล่งใจเมื่อเห็นผู้ที่เดินเข้ามาหาชัดๆ
“กะอยู่แล้วเชียวว่าเรื่องที่มันหายตัวไปต้องเป็นฝีมือมิล”
“แม่ครับ คราวหลังอย่ามาเงียบๆสิครับ”
“จ้า แม่ขอโทษ ว่าแต่ที่แม่พูดเป็นความจริงใช่มั้ย ที่เรื่องไอ้เฟย์หายไปเป็นฝีมือลูกใชมั้ย”
“หึๆ ไม่รู้สิครับ”
“แหม แค่นี้บอกแม่บ้างก็ไม่ได้ แต่แม่มีอะไรจะเตือนหน่อยนะลูก”
“ครับ?”
“คนตายเท่านั้นที่จะเก็บความลับไว้ได้......”
“เรื่องนั้นถึงคุณแม่ไม่บอกผมก็รู้อยู่แล้วล่ะครับ หึๆ”
คุณนายวิษากมลวิเศษเดินออกไปแล้วทิ้งเขาไว้กับความเงียบรอบตัว เสียงหัวเราะดังขึ้นในความมืด แสงสะท้อนรอยยิ้มจากแสงไฟด้านนอกทำให้มันน่ากลัวกว่าที่เคยเป็น
“นั่นสินะ คนตายเท่านั้นที่จะเก็บความลับไว้ได้.......”
++++++++++
“อึก....อือ....อื้อ....อือ......”
ผมนอนบิดตัวไปมาอย่างทรมานกับความร้อนรุ่มที่แผดเผาอยู่ข้างในตัวผม ถึงตอนนี้ผมก็เข้าใจแล้วว่าที่พวกมันให้ผมกินเข้าไปนั้นคืออะไร เพราะของแบบนี้ผมเองก็เคยใช้กับคนอื่น นี่กรรมตามสนองผมสินะ
“หมายความว่ายังไงดีโอ มันไม่ยอมให้เงินเราเหรอ?”
“ฉันไม่แน่ใจแต่มันบอกว่าห้ามยุ่งกับเจ้าหนูนี่ มันสั่งไว้ด้วยว่าถ้าไม่อยากตายอย่าขัดคำสั่งมัน”
“ชิ มันมีสิทธ์อะไรมาสั่งพวกเรา ถึงเราจะทำงานให้มันแต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะยอมก้มหัวให้มันจิกหัวใช้งานนะเว้ย”
“แล้วจะเอายังไง ยาก็ให้มันกินแล้วด้วยส่วนไอ้ห่านั่นก็ไม่รู้ว่ามันจะมาเมื่อไรด้วย เดี๋ยวเจ้าหนูนี่ทนไม่ไหวตายไปทำยังไงกัน”
“จะทำอะไรก็ทำไปเลย ยังไงมันก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอกน่า”
“พวกมึงจะ.....จะทำอะไร....กูจะ.....ฮึก....พวกมึงโดนจ้างมาสินะ...อ้ะ”
“หึๆท่าทางทรมานขนาดนี้ยังจะพูดอะไรอีกเหรอเจ้าหนู”
“อ้ะ...อยะ.....อย่าจับกู....อึก....พวกมึงน่ะ ไม่มีทางได้เงินหรอกแม้แต่ชีวิตตัวเองก็ไม่มีทางจะรักษาไว้ได้ด้วย”
“หมายความว่ายังไง?”
“คนที่....คนที่จ้างวาน มึงคือใคร?”
“จำเป็นต้องบอกแกด้วยเหรอเจ้าหนู นึกว่าจะพูดอะไรซะอีก หยุดเรื่องไร้สาระแล้วมาสนุกกันดีกว่า”
“ไม่ไร้สาระ แฮ่กๆ.....กูไม่เคยมีศัตรู แล้วเรื่องที่กูเป็นน้องคนเล็กของบ้านไม่มีใครรู้สักคน คนที่รู้ก็มีแต่คนในบ้านเพราะฉะนั้นคนที่จะให้ข้อมูลมึงได้มีแค่พวกมัน! กูพูดถูกใช่มั้ย!”
“หึๆ ดีโอ ไอ้หนูนี่ฉลาดกว่าที่คิดนะ ดูท่าเราคงไม่ต้องแสดงละครต่อแล้วล่ะ”
“นั่นสินะ ฉันก็เบื่อเต็มทีที่จะต้องเล่นละครเป็นผู้ร้ายเรียกค่าไถ่ เอาล่ะถ้างั้นเรามาสนุกกันได้แล้ว คล็อกถอดกางเกงมันออกซะ”
“อย่านะ ไอ้เหี้ยเอ้ย! พวกมึงรู้ไว้ถ้าเป็นไอ้พวกสันดานนั่นพวกมึงไม่มีทางได้เงินหรอก มันจะต้องมาฆ่ามึงแน่ๆมึงคอยดูสิ”
ผมหมดหนทางเอาตัวรอดแล้วเมื่อความเย็นวาบขึ้นด้านล่าง กางเกงผมคงจะถูกถอดออกไปแล้วสินะ ตายแน่ๆกู ตายๆชาติชายของกูแล้วกูจะเอาหน้าที่ไหนกลับไปหาน้องๆได้วะ ไม่อ๊าววววววว
ปัง!
เฮือก!
“กูบอกพวกมึงว่ายังไง! กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ายุ่งกับมัน มันเป็นของกูคนเดียว!”
หลังจากเสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างดังเสียงตวาดก็ตามมา ผมรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้มากแต่นึกไม่ออก ร้อนก็ร้อน เมื่อยตัวไปหมด ต้องถูกมัดอีกนานแค่ไหนวะเนี่ย
“ถุ้ย! พวกกูจะรู้มั้ยว่ามึงจะมาเมื่อไร แล้วอีกอย่างมึงจ้างให้กูเล่นบทผู้ร้ายลักพาเรียกค่าไถ่ กูก็ทำให้แล้วเรื่องอื่นมึงไม่มีสิทธ์มาสั่งพวกกู”
“เฮ้ย คล็อก ใจเย็นๆ”
“พวกมึงกล้ามากนะที่เล่นลิ้นกับกู...แต่ช่างแมร่งยังไงพวกมึงก็ไม่มีโอกาสหายใจอีกแล้วแหละ”
ปัง! ปัง! ปัง!
ผมได้ยินเสียงปืนดังขึ้นสามนัด เสียงร้องโอดครวญและเงียบไป เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือเสียงหัวเราะแผ่วเบาข้างหูผม
จบบทสังหาร
เจอกันบทต่อไป "บทเสน่หา" ครับ :katai4:
ขอบคุณทุกเม้นท์นะ ผมอ่านทุกอันและมันเป็นสิ่งผลัก(ดัน-เตะ ถีบ)ให้ผมแต่งต่อไปได้ขอบคุณผู้อ่านเช่นกันครับ :3123:
-
เรื่องนี้มันจะจบยังไงเนี่ยน๊าา เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปไป รอติดตามคัฟ ขอบคุณคัฟ^^
-
ตบนางมิลลลล :beat: :beat:
-
มาสั้นตลอดเลยอ่ะ T T
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่จบไม่สิ้นซักที เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
ว่าแล้วเชียวว่าไอ้มิลต้องคิดแผนอะไรแน่ๆ
ว่าแต่เลวทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะมึง ทำไมมันฆ่าคนได้ง่ายขนาดนั้นวะ
เฟย์อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ
-
ล่อลวงโดนลักพาตัวสังหารโดนฆ่าตายเหลือบทเสน่หาจะเป็นยังไงนะอิอิคาดว่าเลือดน่าจะท่วมจอกว่าสังหารอีกคริๆ
-
กระชากหัวอีพี่มิลมาตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แกกล้าดียังไงทำเฟย์
แกไม่ตายดีแน่!
-
:katai1: ตายห่าละ ไอ้พี่มิลแม่งมาเหนือว่ะ :z3: แล้วเฟย์แม่งจะไปสู่ไรได้ว๊าาา :serius2:
ไม่ยอมนะเฟย์ห้ามตาย ต้องเอาคืนพวกมันก่อน :sad4:
-
ยังคงนั่งยัน นอนยัน ยืนยันว่าชอบแอล
แอลน่าร้ากกกกกก อยากให้แอลมีคู่><
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนปัจจุบัน เข้าใจอย่างถ่องแท้เลยค่ะว่าคนเขียนไม่มีพล็อตเรื่องเลยจริงๆ
เพราะเรารู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันออกทะเลไปมาก
ตอนแรกมา เหมือนตัวละครหลักของเรื่องคือนัท ซัน และตัวพระเอกเอง
เนื้อเรื่องเกี่ยวกับการจับตัวมา ต่อมาพระเอกรู้สึกผิดและสำนึกได้ สองคนนั้นก็รักพระเอก ให้อภัย รักกันด้วยดี
แบบนั้นก็น่าจะจบเรื่องได้แล้ว แต่ไปๆมาๆ ดันกลายเป็นว่าพระเอกเป็นคนมีปมทำให้เนื้อเรื่องยืดออกไปอีก
และก็เลยไปถึงการแก้แค้นสามพี่น้อง และตัวละครหลักของเรื่องในตอนแรกซึ่งก็คือนัทกับซันก็หาย กลายเป็นไม่มีบทไปเลย
เนื้อเรื่องจากช่วงแรกถึงช่วงที่สอง มันเลยเหมือนกับมีแค่ตะขอที่เกี่ยวกันไว้เท่านั้น ไม่ได้เชื่อมกันสักเท่าไหร่น่ะคะ
แต่ยังไงก็ติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
อดคิดไม่ได้ว่าแอลอาจจะรู้แผนมิลแล้วมาช่วยเฟย์ เพราะแอลก็เหมือนไม่ได้ถึงขนาดไม่ชอบเฟย์ใช่ไหม ไม่งั้นเฟย์หายไปคงไม่มานั่งรอข่าวหรอก แต่สงสัยว่าเฟย์จะมีหลายตำแหน่งนะนั่น มิลท่าทางจะรู้แผนการเฟย์จริง ๆ ให้คนคอยตามเฟย์หรือเปล่าเนี่ย มิล ออย แอลคิดยังไงกับเฟย์กันแน่
-
ค้างเจ้าค่ะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:z13: :z13:
-
ที่แท้ก็เป็นแผนไอ้พี่มิลจนได้ ช่างสมเป็นแม่ลูกกันจริง
ตอนนี้มีการฆ่ากันด้วยอะ แล้วพี่เฟย์จะหนีไปได้ยังไง
หรือเดี๋ยวพี่ออยกะพี่แอลจะมาช่วยไหมน๊า
แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังได้รู้สึกดีที่พ่อก็ยังเป็นห่วงพี่เฟย์เหมือนกันนะ
แล้วอย่าพึ่งน้อยใจตัดจบให้พี่เฟย์ตายเลย เดี๋ยวสองน้องรอเก้อนะ
บทต่อไปใครเสน่หาใคร รอติดตามคะ :pig4: :mew1:
-
มาต่อเถอะค่ะเรื่องเป็นยังไงก็ยังอ่านอยู่ดี ตามใจคนเขียนค่ะ แต่ขอเยอะๆหน่อยนะ :mew3:
-
มาสั้นทรมานคนอ่านอีกแล้วว :serius2:
อยากจะกรีดร้องโหยหวน
เอาพี่เฟย์มาต่อเร็วๆเดี๋ยวนี้ :fire:
ขนาดไม่มีพล็อตเรื่องยังสนุกยอ่ะ แต่ให้ดีกว่านี้มายาวๆเถอะนะคะ คนอ่านจะลงแดงแล้ว
-
อยากตบอีคุณหญิงนี้สักสามสี่ฉาด
-
:z3: :z3: :z3: :z3: สนุกมากเลยคราฟฟ นั่งอ่านรัว สิบตอน พลาดไม่ได้เลย รอติดตามเรื่องนี้น่ะคราฟฟๆๆ มาต่อเร็วๆๆน้า Author น่ารักๆๆๆๆ จุ๊ฟฟฟทีนึง อิอิ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
มิลแม่ง แผนสูงจิงๆ
เฟย์ๆๆๆๆ ต้องเอาคืนนนให้ได้เซ่ๆๆๆๆ
อีแม่มันด้วย ต้องเอาให้ตายยยย
-
ตอนหน้าเฟย์จะโดนแทงข้างหลังทะลุถึงลำไส้ไหมล่ะเนี่ย
-
เนื่องด้วยคิดตอนต่อไปไม่ออกเอาอีกคู่มาให้แทะเล่นไปพลางๆก่อนกันคนอ่านลืมผม ฮ่าๆๆ :hao7:
ตอนพิเศษคั่นเวลา (3)story 3
เมื่อเป็ดไม่ใช่สัตว์กินพืชอีกต่อไป!?
วันนี้เป็นวันหวยออก เย้ย! ไม่ช่ายผมล้อเล่น อะแฮ่มๆผมนายเป็ดผู้หล่อเหลาประจำกลุ่มครับ วันนี้มางานรับน้องที่แสนจะน่ารักบรรยากาศสลัวๆจะล้วงจะควักใครก็มองไม่เห็นหรอก อิๆๆ ผมมีสาวในสเปกแล้วและเธอคนนั้นก็ยืนอยู่กับเพื่อนๆของเธอแต่ผมเป็นคนมั่นครับเลยเดินเข้าไปหาเลยได้เบอร์มาด้วย คนหล่อทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด
จากวันนั้นผมนั่งเล่น line ทั้งวันเลยครับ น้องเขาชื่อกิ่ง เป็นน้องใหม่น่ารัก พูดเพราะนิสัยดี ผมติดคุยกับน้องเขาได้สักพักแล้วล่ะ แบบว่าติดจนไม่สนใจเพื่อนเลย ฮะๆๆ
^วันนี้ทำอะไรอยู่ครับน้องกิ่ง^
^เล่นบาส วันนี้ร้อนจังเลย^
^เมื่อไรจะว่างไปเที่ยวกับพี่สักทีละครับ^
^กิ่งไม่แน่ใจ ไว้กิ่งว่างจะบอกอีกทีนะ ตอนนี้กิ่งไปเล่นบาสก่อน ไว้เจอกันอีกทีค่ะ^
^ครับผม ไว้เจอกันใหม่ครับ^
นั่นแหละบทสนทนาประจำวันผมมักจะถามเสมอว่าเมื่อไรที่น้องเขาจะยอมออกเดทกับผมสักที การรอคอยอะไรบางอย่างบางครั้งก็ทำให้ตื่นเต้นดีนะครับ
และแล้ววันที่ผมจะได้เดทกับน้องกิ่งก็มาถึง วันนี้น้องกิ่งนัดให้ผมมาหาที่ห้องเพราะน้องเขาจัดปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆน้อยๆผมก็ไม่รอช้าอย่างน้อยจะได้เจอหน้าบ้าง
"สวัสดีค่ะพี่เป็ด นี่มางานไอ้กิ่งมันด้วยเหรอคะ?"
"ครับ แล้วนี่น้องก็มางานน้องกิ่งเหมือนกันเหรอ เป็นเพื่อนกิ่งใช่ป่ะทำไมวันงานรับน้องพี่ไม่เห็นน้องๆเลยล่ะเลยไม่คุ้นหน้ากันเลยครับเนี่ย"
"อ๋อ....วันงานตอนนั้นพวกหนูมัวแต่อ่อยอ่ะพี่เลยไม่ได้อยู่เฝ้าโต๊ะ อีกอย่างไอ้กิ่งมันคออ่อนพวกหนูเลยปล่อยมันเฝ้าโต๊ะ อย่ามัวแต่คุยเลยพี่เข้าไปข้างในกันดีกว่า"
ผมพยักหน้ารับแล้วตามน้องๆเข้าไปในห้องซึ่งไม่ได้กว้างมาก มีโต๊ะจัดอาหารน่ากินไว้หลายอย่างและมีเครื่องดื่มทั้งมีแอลกอฮอล์และไม่มีให้เลือกมากมายส่วนเจ้าของวันเกิดผมยังไม่เห็นเลย
"พี่เป็ด นี่ครับน้ำพันซ์ ผมไม่รู้ว่าพี่ขอบกินหรือเปล่าแต่ลองดูนะครับ"
ผมไม่ทันขอบคุณน้องผู้ชายน่ารักก็เดินหายไปอีกมุมห้องเสียแล้ว หน้าคุ้นๆ.....อ๋อ คนที่ยืนอยู่ข้างๆน้องกิ่งเมื่อตอนนั้นน่ะเอง ผมยกแก้วขึ้นดื่ม อืม อร่อย กำลังคอแห้งเอาอีกสักแก้วดีกว่า
สามทุ่มกว่าแล้วที่ผมนั่งซดน้ำสีสวยจนตอนนี้สติไม่ครบ32 สักเท่าไรแต่ทำไมผมยังไม่เจอเจ้าของวันเกิดสักทีนะแล้วนี่เขาเป่าเค้กไปกันตอนไหนทำไมผมไม่รู้เรื่องหรือผมจะเมาซะแล้ว
"พี่เป็ดไหวหรือเปล่าครับ พี่ไปนอนที่ห้องผมก่อนก็ได้นะครับ"
ผมพยักหน้ารับนาทีนั้นไม่อยากเล่นตัว มันง่วงมากแล้วก็เหนื่อยด้วยเพิ่งกลับจากโปรเจค น้องผู้ชายที่เอาพันซ์มาให้พยุงผมเข้าห้องพอผมเห็นเตียงผมก็ทิ้งตัวลงนอนกรนคร่อกทันที
ผมสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกจักจี้บริเวณหน้าขาแล้วก็รู้สึกเสียวแปลกๆ ในแสงไฟสลัวๆผมเห็นเงาคนกำลังยุ่งวุ่นวายกับการปลุกลูกชายผมให้ตื่น ผมเองก็กรึ่มๆเลยปล่อยใหัทำไป มีคนมาทำให้ฟรีๆใครไม่เอาก็โง่แล้ว
สักพักพอผมขึ้นเท่านั้นแหละร่างนั้นก็ลุกขึ้นนั่งเทียนให้ผม ขนาดมองเห็นข้างหลังยังรู้เลยว่าสวย ผิวเนียนขาว ก้นงอนนวลเนียนและ......
"อ๊า....."
"อ๊ากกกกกก"
ชิบหายไอ้ที่นั่งเทียนให้ผมมันไม่ใช่ผู้หญิง! และมันกำลังขยับรูก้นน้อยๆให้กลืนกินเป็ดน้อยผม โอ๊ย เจ็บท่อนลำมากเลย แสบมาก แต่ดูท่าคนนั้นก็คงจะเจ็บผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นเกร็งที่ถ่ายทอดมาถึงผม
"มึงเป็นใครเนี่ย แล้วทำเหี้ยอะไรอยู่!"
"พะ....พี่เป็ด....กิ่งขอโทษ กิ่งชอบพี่ กิ่งขอนะครับ....อ่ะ"
ไอ้สัส พูดอย่างเดียวอย่าขย่มดิ ขันติมันแตกไปแล้วผมเลยสนองด้วยการกระเด้งเอวสวนขึ้นซะ มันร้องโอ๊ยเลย
"กิ่งเหรอ มึงว่ามึงชื่อกิ่งเหรอ?"
"คะ....ครับ....ซี้ดส์....อ่ะ....อา....อา...กิ่งเองที่.....อา.....ที่คุยline กับพี่เป็ด....กิ่ง....อ๊ะ...."
"พูดมาให้จบ อา....."
เออ มันดีเว้ย เอามันก่อนอย่างอื่นค่อยว่ากัน
"กิ่งให้เพื่อนหลอกพี่ กิ่งให้line พี่ไปแล้วปลอมเป็นผู้หญิง กิ่งอยากคุยกับพี่ อ๊า....."
อุบส์ กลั้นไม่ทันแล้วผมกระหน่ำซอยเข้าไปป้าบๆกล้ามก้นงอนๆกระเด้งตามจนในที่สุดก็ขมิบบีบรัดรีดน้ำไปจากเป็ดน้อยหมดเกลี้ยง กิ่งหันหน้ามามองผม เป็นน้องคนที่เอาเครื่องดื่มมาใหัผมนั่นเอง
"มึงไม่คิดบ้างเหรอว่ากูไม่ใช่เกย์ ต่อให้นอนกับมึงใช่ว่ากูจะยอมรับมึงเป็นแฟนนะไอ้กิ่ง"
"ผมรู้ครับ แต่ผมเป็นฝ่ายรักพี่เพราะงั้นผมจะยอมพี่เป็ดทุกอย่างขอแค่โอกาสให้ผมได้ลองเป็นแฟนกับพี่เท่านั้น"
"ไม่ กูไม่มีทางชอบเกย์"
ไอ้กิ่งยกก้นลอยแล้วปล่อยให้เป็ดนัอยหลุดออกมาพร้อมกับน้ำของผมที่ไหลออกมาหยดลงบนตัวผมเอง มุมนี้เซ็กซี่เป็นบ้า แต่ไม่! ผมไม่ใช่เกย์
"พี่ยังไม่ลองจะรู้ได้ไงครับ หรือว่าพี่กลัวผม"
"ตลกน่ามึงมีอะไรให้กูกลัวกัน"
"งั้นพี่มาคบกับผมสิครับ ถ้าพี่รักผมเราก็คบกันไปเรื่อยๆ แต่ถ้าไม่ผมจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีกเลย"
ข้อเสนอนี้มีแต่ได้ ถึงจะต้องมีแฟนก่อนเวลาแต่ก็ยังดีมีที่ระบายล่ะนะ ผมยกยิ้มให้มันเมื่อไอ้กิ่งก้มลงไล้เลียเป็ดน้อยที่มันผงาดอีกรอบ
"ก็ได้ กูจะลองคบกับมึงดู กิ่ง เมียสุดเซ็ก หึๆๆ"
The end story 3
ตอนที่ 11 ก็ถึงคราวที่สองน้องจะกลับกลายมาเล่นบทพระเอกกันล่ะคร้าบ ฮะๆๆ :a5:
-
:hao6: น้องกิ่งท่าทางจะแซบนะพี่เป็ด
หลงกลเด็กเข้าแล้วล่ะ
-
สองน้องจะกลายเป็นพระเอก?
หรือว่าตอนหน้าพี่เฟย์จะโดนกด :hao6: !!!(เอะอะอยากให้มีซากโดนกดตลอด)
ไม่เอาน้าาา แค่อยากให้น้องๆมาช่วยพี่เฟย์กลับบ้านก็พอ :hao5:
อย่ากดพี่เฟย์เลยนะ
-
:hao6: :hao6:
ปูเสื่อรอตอนต่อไป
:impress2: :impress2:
-
ตอนนี้เฟย์จะเป็นไงบ้างนะ
-
โว๊ะๆๆๆๆ น้องกิ่งจัดพี่เป็ดเองเลยอ่ะ กรี๊ดดด เลิศ
ว่าแต่สปอยเล็กนั่น แสดงว่าตอนหน้าน้องซัน-นัท จะมาช่วยทันและจะรุกพี่เฟย์แทนสินะ
เพราะเฟย์โดนยาไม่มีแรงต้องรอรับอย่างเดียว อิิอิ
-
ขอแอลหน่อยยยย เอาเป็นตอนพิเศษก็ได้ค่าาา
อยากเห็นแอลมีคู่อ่าาาาา><
-
รอเวลาที่น้องสองคนจะเป็นสามี พี่เฟย์น่ะะะะ :mew3: :mew3:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: นี่ๆๆ เตงรู้มั๊ย เค้ามานั่งรออ่านตอนต่อไปของตะเองที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
-
มิลนี่มันชั่วจริงนะ
-
รอตอน11
-
เรื่องสั่น คั่นเวลาให้หายคิดถึงก็ยังดีค่ะ เอ่อ แล้วเรื่องน้องเป็ดนี่จบแล้วเหรอคะ แค่รับเป็นแฟนเองอะ
ยังไม่เห็นน้องเป็ดได้กินสัตว์ กินพืชเลย มีแต่น้องกิ่งได้กินน้องเป็ดมากกว่านะเนี่ย 555
ฮามาก ตอนแรกยังเป็นน้องกิ่งอย่างงู้นอย่างงี้ พอรู้ความจริงกลายเป็นไอ้กิ่งซะงั้น
ส่วนเรื่องหลัก สองน้องจะบุกมาช่วยพี่เฟย์ที่รักแล้วแน่เลย :m4:
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนค๊า :pig4: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สองน้องจะเล่นบทพระเอก??
ยังไงอ่าาาาาาาาาาา
รอชมๆ
-
อื้อหือน้องกิ่ง -.,-
-
คือว่า มีคนเล่นมุขพี่มากกะผม งั้นผมเอามั่ง
ตะเอง เวลาแต่งนิยายเค้าไม่เคยคิดถึงเนื้อเรื่องหรือพล็อตเบย เค้าคิดถึงแต่คนอ่านตลอดๆเบย(ว่าหื่นกันมั้ย) :hao7:
ไหนๆก็ยังหื่นไม่ออก(ผมนะ) งั้นเอาเรื่องราวโรแมนติกไปชิมก่อนแล้วกัน บอกแล้วนะว่าแนวone shot อ่านแบบไม่ต้องเข้าใจ ฮ่าๆๆ
Story one shot
Chapter 1 จูบ
คืนที่อากาศหนาวเย็น เมืองแห่งสีสันไม่เคยหยุดนิ่ง แสงไฟส่องตามทางเรียงรายสวยงามเข้ากับเทศกาลคาลนิวาในประเทศนั้นจริงๆ เสียงเพลงรื่นเริงเปิดคลอลอยตามลม
ร่างสูงโปร่งในชุดผ้าคลุมสีดำสนิทก้าวเท้าเร็วๆเพื่อจะผ่านตรอกที่มีงานรื่นเริงโดยไว เขาไม่ชอบเอาเสียเลยที่ที่มีผู้คนแออัด เขาเหมือนจะหายใจไม่ออก ดวงตาสีแดงเปล่งประกายยามแสงไฟจับต้องดูแปลกประหลาด เขาพยายามเดินให้เร็วที่สุดและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นให้ผู้คนเห็นหน้าค่าตาของเขาเด็ดขาดและนั่นทำให้เขาชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง
"โอ๊ะ.....อ่า โทษที เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่?" ชายคนนั้นยื่นมือมาให้เขาเมื่อหันมาเห็นเขานั่งคลุกฝุ่นกับพื้น เขาปัดมือนั้นออกอย่างไม่ใยดีแล้วลุกขึ้นด้วยตัวเอง เขาปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าและออกก้าวเดินอีกครั้งหากแต่ไม่สามารถเดินต่อไปได้
เขาเหลือบมองมือที่แข็งแกร่งและหนาของคนที่จับแขนเขาไว้อย่างหงุดหงิด ยิ่งอยู่กับที่นานยิ่งเป็นจุดสนใจและเขาไม่ปรารถนาให้มันเป็นเช่นนั้นเขาพยายามสะบัดแขนหนีแต่ไม่เป็นผล เขาเหลือบมองชายคนนั้นที่ยืนส่งยิ้มให้หน้าตาย
"ใจคอจะไม่ตอบรับน้ำใจข้าหน่อยหรือ ตอนนี้ทุกคนกำลังสนุกกันไหงเจ้าถึงได้ทำท่าทางมืดมนขนาดนั้นกันนะ"
เขาไม่อยากจะตอบอะไรและยังคงออกแรงสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของชายคนนั้น เขาอยากจะเอาสิ่งที่อยู่ในขอบกางเกงขึ้นมาจ้วงปากเปราะๆนั่นเสียเหลือเกิน แต่ไม่อาจทำได้เขาจึงเพียรงัดแงะมือแข็งแกร่งนั้นโดยไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยว่าใบหน้ายิ้มแย้มนั่นกำลังก้มเข้ามาใกล้เขา ซึ่งมันใกล้เกินไปแล้ว
"อุ๊บ! อุ....อือ....."
ไม่ทันที่เขาจะตั้งตัวริมฝีปากร้อนนั้นก็ประทับลงบนกลีบปากสีจางของเขาเสียแล้ว มือน้อยๆของเขาที่กำลังพยายามงัดมือแกร่งนั้นออกจำต้องผละมายันอกแกร่งให้ออกห่างเพราะร่างนั้นแทบจะหลอมรวมกับเขาแล้ว
เปลวไฟร้อนเร่าถูกจุดขึ้นมาภายในใจเขาอย่างเงียบๆ เรียวลิ้นเปียกร้อนสอดแทรกเข้ามาขโมยและลิ้มลองรสในโพลงปากเขาอย่างกำเริบเสิบสาน ริมฝีปากกดบดเบียดจนเขาเจ็บขึ้นมานิดๆ ปลายลิ้นร้อนชักนำลิ้นของเขาให้พัวพันดูดดื่มรสหวานที่เขาไม่เคยพบพาน
ปุ้ง! ปัง! ปัง!
เสียงพลุพลันเรียกสติเขาจากการล่อลวงที่หอมหวาน เขาผลักชายหนุ่มออกอย่างรวดเร็วแล้วหลบซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของตนอย่างอับอาย มือขาวซีดรีบดึงกระชับฮู้ดลงมาปิดหน้าแล้วแทรกตัวปะปนไปกับฝูงชนหายไป
ชายหนุ่มผู้ได้รับสัมผัสอันหอมหวาน ยังติดตรึงใจเขาไม่หาย มือแกร่งยกลูบริมฝีปากตนอย่างพึงใจ เขาไม่เคยลิ้มลองสิ่งใดที่หอมหวานและเย้ายวนเท่านี้มาก่อน ท่ามกลางผู้คนมากมายมีเพียงเขาคนนั้นที่ทำให้หัวใจที่ด้านชาของเขากลับมาเต้นแรงอีกครั้ง
เสียงจุดพลุยังคงมีอย่างต่อเนื่อง เสียงเพลงรื่นเริง เสียงผู้คนขับกล่อมไปตามกระแสแห่งสีสันชีวิต ชายหนุ่มยกยิ้มให้กับตัวเองแล้วเดินจากมา
เขาคิดว่าในค่ำคืนนี้คงจะไม่มีอะไรพิเศษเท่ากับน้ำผึ้งที่หอมหวานนั้นอีกแล้ว ความสนใจในงานเทศกาลของเขาจึงหมดไป เขาตัดสินใจกลับบ้านและเฝ้าฝันถึงคืนนี้
ว่า....สักวันเขาสองคนจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
(The end story 1)
:a3: :a3: :a3: :a3:
-
Story one shot
Chapter 2 กอด
ภายในกล่องสีเหลี่ยมที่เคลื่อนที่จากข้างล่างขึ้นไปข้างบน ตึกสำนักงานร้อยกว่าชั้นทำให้ช่วงเช้าของการทำงานมีผู้คนมากมายเข้ามาใช้ลิฟต์กันแน่นหนาและมันเป็นสิ่งที่เขาต้องเผชิญกับมันทุกเช้าเพราะชั้นที่เขาทำงานคือชั้น99 ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องทนอึดอัดอยู่ในกล่องเหล็กนี่นานกว่าใคร
เขายกมือเช็ดเหงื่อที่หยดย้อยลงมาตามซอกคอลวกๆ ตอนนี้ในลิฟต์มีคนขึ้นมาเต็มแน่นไปหมด อากาศก็ร้อนเขาพยายามชิดตัวเข้าผนังแต่ก็ดันชนกับใครคนหนึ่ง
แม้จะไม่หันไปดูเขาก็พอเดาได้ลางๆว่าต้องเป็นผู้ชายแน่ๆเพราะกลิ่นบุหรี่และกลิ่นน้ำหอมผู้ชายโชยปะทะจมูกเขาอยู่เนื่องๆ เขารู้สึกอึดอัดจนต้องขยับตัวเปลี่ยนท่าแต่ไม่วายโดนคนข้างหลัง เขาขมวดคิ้วแน่นรู้สึกหงุดหงิดใจและแปลกใจนิดๆเมื่อสิ่งที่เขาคิดว่ามันคือเป้ากางเกงของคนข้างหลังนั้นกำลังเบียดและถูไถก้นเขาไปมา
เขาพยายามถอยห่างแต่ก็ไม่สามารถขยับไปได้มากกว่านี้แล้ว ลิฟต์เปิดที่ชั้น11 มีคนออกไปสามสี่คนได้พอเหลือที่โล่งให้เขาขยับหนีคนข้างหลังบ้างแต่แล้วในชั้นที่17คนกลับเข้ามาเพิ่มอีกจนดันเขาให้กลับเข้าไปเบียดกับชายคนเดิม
เขาสะดุ้งตกใจเมื่อแขนแกร่งนั้นตวัดรัดเอวเขาแน่นและลากเขาเข้าไปบดเบียดส่วนล่างของกางเกงที่กำลังโป่งนูนนั่นด้วย เขาไม่กล้าจะโวยวายหรือขยับตัวหนี เขาไม่เคยเจอกรณีเช่นนี้ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก
ชายด้านหลังขยับถูไถก้นเขาไปสักพักก็เลื่อนมือลงต่ำและเขี่ยเป้ากางเกงของเขา ทำเอาเขาแทบร้องไห้ออกมาเพราะกลัวและตกใจ ผู้คนในลิฟต์ยังคงไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เขาหลับตาแน่นเมื่อมือนั้นลูบไล้ไปตามสันขอบกางเกงเล่นเอาเขาแทบแข้งขาอ่อนทิ้งตัวพิงอกแกร่งนั้น
มือแกร่งอีกข้างลูบเลื่อนขึ้นไปบดคลึงยอดอกจนมันตั้งชันตัวเขาก็แทบหลุดปากร้องออกไป และทุกครั้งที่ลิฟต์หยุดและเปิดออก ฝ่ามือนั้นจะหยุดขยับและกอดเขาแน่น
เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัวเมื่อฝ่ามือแกร่งเลื่อนเข้าไปรูดซิบลงพร้อมทั้งสอดเข้าไปเขี่ยสิ่งที่อยู่ข้างใน มันขยับเขยื้อนไปตามแรงกระตุ้นของฝ่ามือนั้นอย่างง่ายดาย ความซ่าบซ่านแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายและเขาก็ได้ทำเรื่องน่าอายลงไปแล้ว เขากัดปากแน่นกลั้นเสียงร้องน่าอายแล้วก้มมองสภาพตัวเอง
มือแกร่งคู่นั้นเอาผ้าเข็ดหน้าปาดไล้เบาๆทำความสะอาดให้เขา เสียงหายใจหอบน้อยๆดังข้างหูตอนนี้เขารู้สึกหน้าร้อนชาไปหมดและตอนที่ลิฟต์เปิดที่ชั้น99เขารีบวิ่งหนีออกมาทันที
ตอนที่เขาหันกลับไปมองอีกครั้งประตูลิฟต์ก็ได้ปิดลงเสียแล้ว สายตาฉ่ำเยิ้มของเขามองตามมันไปอย่างสับสน เขากลัวแต่เขาก็ตื่นเต้น ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อกี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน และมันติดตรึงอยู่ในใจเขามาก ความอยากรู้และต้องการทำให้เขาใจเต้นแรง เขาจะได้พบกับคนนั้นอีกไหม และหากได้พบแล้วเขาจะพูดอะไรดี จะทำตัวอย่างไรดี เขาเดินเข้าห้องทำงานอย่างเหม่อลอย สมองที่เคยแจ่มใสบัดนี้มีแต่ความโหยหาสัมผัสอันแสนเร่าร้อนนั้น
ในขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่งก็ไม่แตกต่างกัน ชายร่างสูงใหญ่กำผ้าเช็ดหน้าแน่นพลางนึกถึงเจ้าของร่างนุ่มนิ่มและกลิ่นกายที่หอมหวาน ใบหน้าของเขาฉายรอยยิ้มพึงใจที่นานทีปีหนจะมีมาให้เห็น เขาเก็บผ้าเช็ดหน้านั้นลงกระเป๋ากางเกงอย่างแผ่วเบาแล้วกลับไปเป็นผู้บริหารทำหน้าที่CEOของตนเช่นทุกวัน
แต่หลังจากวันนี้ ทุกอย่างจะไม่น่าเบื่อเช่นวันเก่าๆอีกต่อไป
(The end story 2)
ไม่หื่นสินะ อืม......
งั้นไปนอนรอความหื่นก่อนนะครับ
:a12: :a12: :a12: :a12: :a12:
-
ไม่หื่นตรงไหนเนี่ย!!
เฮ่อๆเล่นกันในลิฟเลยเหรอจ๊ะ :impress2:
ว่าShot แรก กะ shotที่สองวันเกี่ยวกันไหมอ่ะ
เหมือนจะไม่เกี่ยวกันแต่ก็เหมือนเกี่ยวกัน
งง? :really2:
แต่เนื้อหายังน่าตื่นเต้นเหมือนเดิมเลยค่ะ. ยังไม่ค่อได้คุยอะไรกันมากก็เกือบจะได้กินกันแว้ววว
ชอบๆๆๆ รอ่อานทั้งเรื่องสั้นทั้งพี่เฟย์เลยนะคะ~
-
มันคือ Shot Story จริงๆ shot ซะจนเรา Shock
เพราะมันสั้นเกิน มาอีกนิดได้ป่ะ
แบบกำลังหื่นได้ที่อ่ะ :hao6:
-
รอพี่เฟย์เปียกน้ำอยู่น่ะะะะิ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: อั๊ยย่ะ เค้าเขิล อ่ะ ตะเอง ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆ มาต่ออีกนะ เค้าชอบๆๆๆๆ อิอิอิอิ
-
Short Story 2 เรื่อง เล่นเอาเลือดไหล
ชอบเรื่องสองเป็นพิเศษ
-
เป็ดไม่ค่อยเลยนะ รอเฟย์แอลนัทซัน
-
เป็นเรื่องสั้นที่อยากให้เป็นเรื่องยาวจิงๆ
ไม่ได้หื่น...แค่ตื่นตัวเฉยๆ
พี่เฟย์เปียกไปถึงไหนแล้วเนี่ย
-
โอววว~ ลิฟท์ 99 ชั้น -.,-
:hao6:
-
:katai1: :katai1:
แล้วพี่เฟย์ล่ะ....อยู่หนายยยย????
:katai1: :katai1:
-
มากกว่างง คือสงสัย (เอ๊ มันเหมือนกันป่ะเนี่ย)
แล้วทั้งสองคู่ของทั้งสองตอนนี่เค้าจะได้เจอกันอีกไหม ให้จิ้นเองสินะ
แต่ชอบเรื่องที่สองจัง มันดูหื่น แต่ดูน่าประทับใจยังไงไม่รู้ (คนอ่านเป็นโรคจิตมั่ง)
ถ้าเจอในชีวิตจริงคงอยากวิ่งหนี แต่ถ้าเป็นในนิยายนี่ชอบอะ อยากวิ่งเข้าใส่ 555
CEO หื่น ๆ อย่างงี้น่าจะเขียนเป็นเรื่องใหม่เลยนะคะ น่ารักจัง
แต่ตอนนี้ก็รอพี่เฟย์กะสองน้องกันก่อนล่ะกันเนอะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนรู้สึกหื่น ไว ๆ ค่ะ :pig4: :L2:
-
too short นะ เราเลยค้างๆคาๆ ไม่สุดอ่ะ มันไม่สุด
-
เรารอลุ้นว่า
นัทกับซันจะมาช่วยยอดชายนายเฟย์ยังไงหรือมาช่วยหรือเปล่า 5555+
-
แบบว่าหื่นไม่ออก แล้วกลัวว่าคนอ่านจะลืมผม เลยส่งเรื่องเบาๆ(ไม่หื่น)มาคั่นเวลา ฮ่าๆๆ กะว่าตอนต่อของเฟย์จะลงทีเดียวยาวววว
Story one shot
Chapter 3 จับ
มันเป็นเรื่องปกติเหลือเกินสำหรับการถูกเนื้อต้องตัวกันในสมัยนี้และยิ่งในสถานที่แบบนี้ด้วยแล้ว.....
ชายร่างบางนั่งถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย เขาทำงานเป็นโฮสต์มาได้เกือบเดือนแล้ว การคุยเอาใจลูกค้าคืองานของเขา แม้จะมีการจับต้องเนื้อตัวกันบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับเกินเลย สายตาคมนั้นเหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างแกร่งที่นั่งอยู่คนเดียวในมุมหนึ่ง ด้วยความรักในหน้าที่การงานแม้ลูกค้าจะเป็นชายเขาก็ยังทำหน้าที่ได้ไม่มีที่ติ
เขาคว้าแก้วเครื่องดื่มสีสวยที่มีรสชาติขมฝาดเดินตรงเข้าไปนั่งกับชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวอย่างถือวิสาสะ ชายคนนั้นเหลือบมามองเขาเป็นเชิงถาม เขายกแก้วชูขึ้นคล้ายจะขอชนด้วย
"ว่าไงครับ นั่งคนเดียวไม่เหงาเหรอ ผมเป็นเพื่อนคุยให้ได้นะครับ"
ชายคนนั้นไม่ตอบแต่พยักหน้าทีหนึ่งก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มของตนขึ้นดื่ม นั่นทำให้ศักดิ์ศรีของโฮสต์อันดับสามของคลับถึงกับคิ้วกระตุก รอยยิ้มของเขาเคยใช้ได้มาแล้วทั้งกับชายและหญิง แต่ชายคนนี้ไม่เพียงไม่หลงใหลในรอยยิ้มเขาแล้วยังเย็นชาใส่จนเขาแทบจะแข็งตายไปแล้ว
เขาหงุดหงิดขึ้นมานิดๆแต่พยายามปั้นหน้ายิ้มส่งให้คนตรงหน้าที่ไม่สนใจเขาเลย เขาเห็นชายคนนั้นวางแก้วที่ว่างเปล่าลง สายตาเหลือบมองเขาเชิงท้าทายและเขาเข้าใจมัน
เมื่อสักครู่เขาทันเห็นสิ่งที่ชายคนนี้ดื่มดังนั้นไม่แปลกที่เขาจะสามารถชงมันออกมาได้ดี ชายคนนั้นเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยหลังจากจิบเข้าไปเท่านั้น รอยยิ้มที่หวังคำชมของเขาจึงแข็งค้างไปในทันที
นี่มันเป็นการหยามศักดิ์ศรีกันชัดๆ.... เขาคิดมันในใจ รอยยิ้มหวานเริ่มเหลือเพียงรอยยิ้มแยกเขี้ยวแต่มันกลับทำให้สายตาเย็นชานั้นวาววับขึ้นมาและดับลงในชั่วพริบตา
เขาขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มหวังจะใช้เสน่ห์ของตนพิชิตน้ำแข็งมนุษย์ ร่างบางที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นหอมของน้ำหอมชั้นดีขยับแน่นชิดชายหนุ่ม เสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมสีดำสนิทของฝ่ายตรงข้ามปลดกระดุมลงมาถึงซิกแพ็กหนา เขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้เมื่อได้เห็นร่างกายที่สวยงามขนาดนี้
ฝ่ามือขาวเนียนค่อยๆวางลงบนขาเขาอย่างกลัวๆกล้าๆ สายตาที่จ้องแผงอกของเขาวาวโรจน์ เขานึกขำอยู่บ้างที่ชายหนุ่มร่างเล็กคนนี้เดินถือแก้วเข้ามาหาเขา เขาถือโอกาสทดสอบหนุ่มน้อยคนนี้กับการทำงานที่ได้เป็นอันดับสามของคลับนี้เพียงเวลาไม่นาน
สีหน้าและท่าทางที่พยายามปั้นขึ้นมาล่อลวงนั้นมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย เขาพยายามส่งความเย็นชาใส่จนได้เห็นด้านดื้อดึงและเด็กของคนนี้และมันทำให้เขาใจกระตุก มือขาวๆนั้นกำลังลูบไล้ท่อนขาแกร่งของเขาเสมือนว่าชำนาญนักหนา เขาหันหน้าหนีเพื่อสะกดกลั้นรอยยิ้มที่แตะแต้มริมฝีปากของเขา เมื่อเขาหันกลับมาคว้าเครื่องดื่มขึ้นดื่มแสร้งเมินร่างเย้ายวนนั้น หัวคิ้วเรียวสวยนั้นก็พลันขมวดเกร็งโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากบางก็เหยียดเม้มเป็นเส้นตรงไม่เผยรอยยิ้มหวายหยาดย้อยอีก เขาเฝ้ารอการสัมผัสขั้นต่อไปของคนร่างบาง
ฝ่ามือเล็กเปลี่ยนมาลูบต้นแขนเขาแทน เขาแทบหลุดขำ ไม่ไหวเลยเด็กคนนี้ไม่มีความรู้เรื่องแบบนี้สักนิดทำไมได้ขึ้นเป็นที่สามกันนะเขาสงสัยเหลือเกินจึงคว้าฝ่ามือนุ่มเล็กนั้น สายตางุนงงมองเขาอย่างไม่เข้าใจและพริบตาเดียวมันก็เปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเขาสอดมือเข้าลูบไล้แผ่นหลังเนียนลื่นมือร่างนั้นพลันเหยียดตัวตรง
"ฮะ.....เฮ้ คุณจะทำอะไรน่ะ"
"อยู่เฉยๆทำงานของนายไป"
เขานิ่งชะงักกับคำพูดนั้น ฝ่ามือหนายังคงคืบคลานขึ้นไปเรื่อยๆผ่านแนวสันหลังก่อนจะลากลงไปใกล้จุดอันตราย เลื้อยหายเข้าไปยังขอบกางเกงแล้วบีบคลึงกล้ามก้นแน่นๆอย่างหมั่นเขี้ยว เขาหลับตาแน่นเมื่อไม่อาจขยับตัวได้ดั่งใจ คำว่างานทำให้เขาทนมันต่อไปโดยไม่ทันรู้ตัวเขาก็ถูกจับนั่งลงบนตักแกร่งของชายคนนั้นเสียแล้ว
ฝ่ามือที่ลูบไล้แผ่นอกของเขานั้นลากวนและบีบคลึงจนยอดอกที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสของเขาแข็งชันสู้มือแกร่งทุกคราที่ลากผ่านเขาก็รู้สึกซ่าบซ่านไปทั้งตัว
"อึ....อือ.....อา....."
ฝ่ามืออีกข้างก็ไม่หยุดนิ่งทำหน้าที่ของมัน ปลายนิ้วเรียวสวยเขี่ยกระดุมกางเกงออกแล้วลากซิบเลื่อนลง ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปทำความรู้จักกับตัวตนของเขาที่ไม่เคยมีใครได้รู้จัก เขานึกดีใจที่ในคลับนี้มืดสลัวไม่เช่นนั้นอาจมีคนได้เห็นเรื่องน่าอายของเขาตอนนี้แน่ๆ
ปลายนิ้วที่หยอกเย้าร่างกายเขาไปทั่วทำให้เขาเกิดความต้องการอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฝ่ามือที่กอบกุมตัวตนเขาไว้นั้นช่างอบอุ่นจนเขาไม่อาจบรรยายออกมาได้ ร่างของเขาสั่นเกร็งเพราะความต้องการจนแทบทนไม่ไหว เขาสะอื้นฮักเมื่อชายหนุ่มเร่งจังหวะส่งเขาให้ถึงฝั่งฝันเขาก็แทบกลั้นเสียงร้องไม่ได้เลย ก่อนที่สมองเขาจะพร่าเลือนและมืดลงเขาได้ยินเสียงในใจกระซิบบอกถึงความต้องการ
เขาอยากรู้จักคนๆนี้ อยากจะพูดคุยกันมากกว่านี้ อยากจะทำเรื่องอะไรๆที่มากกว่านี้ ไม่ใช่แค่ในคลับ แต่เขาอยากรู้จักชายคนนี้อย่างแท้จริง
ร่างบางพล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วเมื่อถูกกระตุ้นและถูกปลดปล่อยโดยฝีมือเขา ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยหวานที่หลับสนิทอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือลูบเส้นผมเงาเบาๆแล้วอุ้มขึ้นมาเพื่อพาเข้าไปพักในห้องส่วนตัวของเขา
ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะสามารถขึ้นเป็นเบอร์สามได้ในเวลาไม่นาน ด้วยเสน่ห์เย้ายวนที่ไร้เดียงสาของเขาก็สามารถทำให้ผู้คนหลงใหลแล้ว
เขาวางร่างบางลงกับที่นอนนุ่ม มือคว้าผ้าห่มคลุมให้โดยที่สายตาเขาไม่อาจละไปจากดวงหน้าหวานนั้นได้สักเพียงวินาที
เห็นทีเขาจะต้องเลิกจ้างเด็กคนนี้ไม่ให้ทำงานในคลับแล้วเอามาเป็นของเขาคนเดียวเสียแล้วสิ.....
(The end story 3)
-
Story one shot
Chapter 4 จ้อง
เสียงเป่าใบไม้ดังลอยมาตามลม เสียงนั้นคล้ายจะช่วยเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำได้ ร่างบางที่เล็กและแคระแกร็นของเด็กชายเดินโซซัดโซเซไปตามเสียงที่ได้ยิน เขาไม่รู้ว่าจะเดินมาที่นี่เพื่ออะไรหากแต่ความเจ็บปวดจากบาดแผลบนร่างกายทำให้สมองของเขาไม่อาจคิดประมวลผลสิ่งที่ซับซ้อนได้ในตอนนี้
เขาเดินลัดเลาะมาตามริมแม่น้ำและต้นไม้ที่ขึ้นรกทึบจนได้เห็นคนที่เป็นเจ้าของเสียงเพลงที่ไพเราะนั้น
ร่างกายสมส่วนที่ดูแข็งแรงสง่างามและสมชาติชายชาตรีนั้นนั่งบนโขดหินสูงและคาบใบไม้ไว้หนึ่งใบ เสียงเพลงนั้นแว่วหวานอ่อนโยนขัดกับผู้บรรเลงสิ้นเชิง เขาเงยหน้ามองจากหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง เขาอับอายไม่กล้าพาสภาพนี้ของตนเองไปให้คนที่งดงามเช่นนั้นได้เห็น เขากลัวว่าคนนั้นจะรังเกียจเขาเหมือนคนอื่นๆในเมือง เขาเลือกที่จะซ่อนตัวแล้วแอบมองคนนั้นบรรเลงเพลงธรรมชาติต่อไป
จวบจนใกล้ค่ำเขาจึงขยับตัวเข้าซ่อนใต้พุ่มไม้เมื่อชายเจ้าของบทเพลงเดินผ่านมาทางเขา เสี้ยวหน้าที่ได้เห็นเพียงชั่วครู่ติดตรึงใจยิ่งนัก ความงดงามที่แข็งแกร่ง เขาเองก็อยากจะเป็นเช่นนั้นบ้าง
เมื่อชายคนนั้นจากไปแล้วเขาก็พาตัวเองออกจากที่ซ่อนแล้วก้าวลงไปยืนข้างริมน้ำ วักน้ำขึ้นมาล้างหน้าล้างตาและดื่มทดแทนอาหารที่ไม่ได้ลิ้มรสมานานร่วมสัปดาห์อย่างสลดใจ ภาพใบหน้าเล็กๆที่ปรากฏบนผืนน้ำสร้างความเจ็บปวดที่เงียบงันให้กับเขาอีกครั้ง
เส้นผมยาวหยาบกร้านสีขาวล้วนทั้งที่เขาอายุไม่กี่สิบขวบ ดวงตาสีแดงสดที่น่ากลัว ผิวที่ขาวซีดและแห้งกร้าน นี่คือสิ่งที่เป็นตัวเขา และมันยังเป็นบาปของเขาอีกด้วย
ครอบครัวที่รักของเขาได้ถูกอุบัติเหตุครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่สามารถยื้อไว้ได้จนเขาต้องอยู่เพียงลำพังในโลกกว้างใหญ่ใบนี้ หากแต่จิตใจคนยังคับแคบ ผู้คนต่างกล่าวหาว่าเขาคือตัวหายนะและทุบตีขับไล่เขาออกจากเมือง ครอบครัวที่แสนสุขพังทลายลงในชั่วข้ามคืน สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงชีวิตที่มีบาปและรอยแผลในใจ
เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งหางตาทันได้เห็นแสงสะท้อนแวววาวเข้าตา เขาเดินขึ้นไปบนโขดหินด้วยความระมัดระวังอาศัยแสงจันทร์ช่วยสาดส่อง เหรียญทองตราประจำตัวตระกูลดังในเมืองที่เขาเคยอยู่ เขาหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ สิ่งนี้คงจะเป็นของชายคนนั้น ถ้าเช่นนั้นเขาจะขอเก็บมันไว้เพื่อเป็นที่ระลึกแล้วกัน
เขายกยิ้มขื่นในใจแล้วพาตัวเองไปเอนหลังยังโคนต้นไม้ประจำก่อนจะนอนมองดวงดาวนับร้อยนับพันบนท้องฟ้า และอธิฐานถึงดวงดาว.....
วันนี้เขาก็มานั่งแอบตรงต้นไม้ที่เดิมอีกแล้ว ชายคนนั้นยังคงบรรเลงเพลงแว่วหวานต่อไปเช่นทุกวัน เขาเองก็ได้แต่แอบมองจากตรงนี้ทุกวันเช่นกัน
"โครก....คราก....."
"นั่นใครน่ะ!"
ท้องเจ้ากรรม หลังจากไม่ได้กินอะไรมานานมันจึงส่งเสียงร้องประท้วงออกมาและนั่นทำให้คนที่กำลังขับกล่อมบทเพลงได้ยิน เขาแทบจะร้องไห้ด้วยความตกใจพยายามมุดเข้าพุ่มไม้ต้นประจำหากแต่ไม่อาจรอดพ้นสายตาคมของชายหนุ่ม เขาถูกลากออกมาจากพุ่มไม้ด้วยสภาพมอมแมมแถมยังมีแต่ใบไม้เต็มหัวอีกด้วย
"ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนเจ้า ข้าขอโทษ อย่าตีข้าอีกเลย ข้ากลัวแล้ว!"
เขาลนลานรีบร้องขอออกไป เหตุการณ์ในอดีตยังคงฝังลึกในใจ สีหน้าที่น่ากลัวของชาวเมืองและความเจ็บปวดที่ได้รับจากการทุบตีทำให้เขาอดตัวสั่นไม่ได้ เขารอเสียงคำสั่งพิพากษาจากชายตรงหน้าหากแต่เงียบอยู่นานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองและพบว่าอีกฝ่ายเพียงยกยิ้มให้
"ผมของเจ้าสวยแปลกตาดี แล้วสีตาของเจ้าก็งดงามมากเลยนะ"
เขาได้แต่ยืนนิ่ง รูปร่างที่อัปลักษณ์เช่นนี้กลับถูกคนที่เขาชื่นชมมาตลอดเอ่ยชม พอตั้งสติได้ใบหน้าเขาก็พลันร้อนผ่าว ปลายนิ้วหยาบยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าเขาแผ่วเบายิ่งนัก
"บอกตามตรงข้าไม่เคยเห็นใครงดงามได้เท่าเจ้าเลย ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็ตาม ข้าขอชื่นชมเจ้าอีกหน่อยได้ไหม"
เขาได้แต่พยักหน้าตอบออกไป ดวงตาสีดำสนิทนั้นกำลังจ้องมองเขามันแฝงไปด้วยความพึงใจที่เขาเองก็สามารถรู้สึกได้ ริมฝีปากของเขานั้นแย้มยิ้มให้เขาอยู่ตลอดจนเขาเองที่เผลอหลงใหลรอยยิ้มนั้นจนหัวใจเต้นแรง
"ช่วยเงยหน้าเจ้าให้ข้าได้เห็นชัดๆหน่อยได้หรือไม่ เจ้าตัวน้อย"
น้ำเสียงยามเอ่ยเรียกเขาช่างอ่อนโยนราวกับความฝันที่ล่องลอย เขาเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้าและทันใดนั้น
"โครก....."
"อ่ะ.....ฮะๆๆๆๆ นี่หรือว่าเจ้ากำลังหิว?"
เขาอับอายจนหน้าร้อนไปหมด ก้มหน้างุดแทนการตอบ ชายหนุ่มละมือจากใบหน้างามค้นของในกระเป๋ากุกกักเพียงครู่ก็ยื่นห่อผ้าให้ซึ่งข้างในมีซาลาเปาใส้ผักอยู่สามลูก เขาพลันน้ำลายสอเมื่อได้กลิ่นของอาหารหากแต่เขาไม่อยากให้ตัวเองดูน่าสมเพชไปกว่านี้ในสายตาของชายหนุ่ม เขาจึงส่ายหน้าปฏิเสธ
"ทำไมล่ะ หรือเจ้าไม่ชอบกิน?"
และเขาก็ส่ายหน้าอีกครั้ง เหมือนชายหนุ่มจะไม่เข้าใจเท่าไรเขาพยายามพูดถามไปเรื่อยๆจนกระทั่ง.....
"หรือว่าเจ้าไม่อยากเอาเปรียบข้า?"
ครานี้เขาไม่ส่ายหัวปฏิเสธเช่นเดิมนั่นทำให้ชายหนุ่มเข้าใจในทันที เขาแบ่งซาลาเปาก้อนหนึ่งเป็นสองส่วน ส่งให้เขาหนึ่งลูกกับอีกครึ่ง เช่นเดียวกับที่อยู่ในมือเขา
"ทีนี้เราก็มีเท่าๆกันแล้วนะ ดังนั้นเจ้าเองก็รีบๆกินเข้าไปหากไม่ ข้าจะตีเจ้าแน่ๆ"
ชายหนุ่มพูดขู่ก่อนจะยัดซาลาเปาส่วนของตนเข้าปากไปอย่างรวดเร็ว เขามองชายหนุ่มด้วยความตื้นตันใจและค่อยๆบดเคี้ยวซาลาเปา อาหารที่ไม่ได้ลิ้มลองในรอบสัปดาห์อย่างช้าๆ แม้ความจริงมันไม่ได้มีรสชาติที่เอร็ดอร่อยเลิศเลอเท่าใดนักแต่มันก็ให้ความอบอุ่นแก่เขาจนไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้
ยามที่เขาหลั่งน้ำตา ชายตรงหน้ายังคงอ่อนโยนกับเขาด้วย ปลายนิ้วไล้เกลี่ยหยาดน้ำออกก่อนจะรั้งตัวเขาเข้าไปกอดแน่น สายตาที่พร่าไปด้วยน้ำตาของเขาจ้องมองชายหนุ่มนิ่ง เขารู้สึกดีใจเหลือเกินหากแต่อีกใจกลับหวาดกลัวยิ่งนัก หากนี่เป็นเพียงความฝันเขาเองก็ไม่อยากตื่นอีกเลย
คืนนั้นชายหนุ่มเล่าเรื่องหลายเรื่องให้เขาฟังและสัญญาว่าจะกลับมาหาเขาอีกในวันพรุ่งนี้ เขาโบกมือลาเมื่อร่างนั้นเดินลับหายไปในเมือง
เขาล้มตัวลงนอนใต้ต้นไม้ต้นเดิมแล้วหลับตาแย้มยิ้มอย่างมีความสุข เขาจะเฝ้ารอวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึงอย่างใจจดจ่อ.........
(The end story 4)
-
เป็นเจ้าของโฮสนี่เองหื่นเบาๆ
-
น่ารักทั้งสองเรื่องเลยอะ^ <
-
ขอบคุณค่ะ น่าสนใจทั่้ง 3-4 เลย ^^
-
จูบ
กอด
จับ
จ้อง
เรารอจิ้มอ่ะ มันจะมาไหมเนี่ย
-
ตอน1-2 อยากอ่านอีก ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร 555+
แต่เรื่อง3-4 น่ารักดีชอบๆๆๆ
รอพ่อยอดชายนายเฟย์ต่อ 5555+
-
:mew1: :mew1: ถ้านี่คือความฝัน เราก็ไม่อยากตื่นจากฝันนี้เลย เฮ้อๆๆๆๆ คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เรื่องที่3 นี่น่ารักดีจัง แล้วทำไมถึงเป็นโฮสต์อับดับสามล่ะคะ
แล้วอันดับหนึ่งกะสองนี่ไปไหนเหรอ แล้วนายเอกของเรานี่ยั่วได้ถูกคนมาก
อยากรู้จังถ้าตื่นมาจะยอมเป็นของคุณเจ้าของคลับคนเดียวรึเปล่า
เรื่องที่สี่นี่ก็เหมือนนิยายย้อนยุค เศร้า ๆ เหงา ๆชีวิตนายเอกดูรันทดจัง
แล้วพระเอกจะกลับไปหานายเอกอย่างที่สัญญาไว้ไหมน๊า
น่าแต่งเป็นเรื่องยาวกว่านี้ทั้ง 4 เรื่องเลยนะคะ
รอติดตามทุกเรื่องทุกตอนจ้า :pig4: :L2:
-
เอาเรื่องสั้นมาลงอีกแล้ว แต่ละเรื่องน่า่รักมากเลย
อยากให้มาต่ออีกสักหน่อยก่อนเฟย์จะมาจัง :mew3:
-
วันช็อตทั้ง4เรื่องน่าติดตามอ่ะ แต่เสียดายเป็นแค่วันช็อต เค้าชอบเรื่องที่3อ่ะ ดูหื่นๆดี อิอิ
-
เราชอบคู่ เป็ด"ปัก"กิ่ง จังเลยค่า :z1:
รอพี่เฟย์ :katai2-1:
-
สนุกดีค่ะ รอเฟย์แอลซันนัท
-
หายไปนานไม่มีอะไรแก้ตัวครับ มาต่อกันดีกว่า แหะๆ :katai2-1:
บทเสน่หา
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองเพดานสีขาวที่ไม่คุ้นตา แสงไฟจากหลอดนีออนส่องจนตาผมเคืองต้องหลับตายกมือขยี้ตา อืม หายเคืองแต่แสบตาแทน ผมลุกนั่งกวาดมองไปรอบตัว ดูเหมือนผมจะอยู่ในห้องๆหนึ่งที่ดูธรรมดามากๆเพราะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากเตียงที่ผมนั่งอยู่ โต๊ะข้างเตียง โซฟาหนึ่งตัว ห้องน้ำหนึ่งห้องหน้าต่างหนึ่งบานที่ติดเหล็กดัดและม่านสีน้ำเงินทึบ อืม ค่อนข้างจะมืดมากถ้าไม่เปิดไฟ ผมกะจะลุกไปดูหน้าต่างก็หงายเก๋งลงนอนอีกครั้งเมื่อโซ่ที่หัวเตียงมันรั้งคอผมไว้
“ไอ้เหี้ย อะไรอีกวะ นี่ชีวิตกูมันจะเฮงซวยไปถึงไหน!”
ผมสถบตอกย้ำความระยำในชีวิต โซ่ล่ามหมาชัดๆเอามาล่ามกูได้ไงวะ แม่กุญแจอันเท่าฝาบ้านกลัวผมจะแงะออกหรือไง เนื้อตัวรู้สึกร้อนๆนิดหน่อย นั่นสิก่อนหน้านี้ผมกินยานั่นเข้าไปโชคดีในความโชคร้ายที่ผมสำมะเลเทเมาเคยเล่นยาพวกนี้อยู่ไม่แปลกถ้าผมจะสามารถทนจนมันหมดฤทธิ์ได้แต่ว่าตอนนี้มันยังไม่หมดฤทธิ์สินะผมถึงได้ร้อนๆอยู่แบบนี้
แกร็ก!
"ไงครับที่รัก ตื่นแล้วเหรอหิวข้าวหรือเปล่า"
ทันทีที่ผมหันไปเจอไอ้คนเปิดประตูเข้ามาผมก็อ้าปากค้างไม่ทันคิดถึงมันจริงๆ ไอ้มิล!
"ไอ้มิล....นี้มึง....ทำไม"
เอาเข้าจริงๆผมงงและตกใจไปหมดมีแต่คำถาม และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรยังไงอีกด้วย ทั้งๆที่ผมกะจะล้างมือจากคนพวกนี้แล้วแท้ๆแต่ทำไมมันต้องกลับมาทำร้ายผมอีก หรือโชคชะตาไม่อยากให้ผมยอมแพ้หรือต้องการให้ผมไม่ก็มันตายกันไปข้างสินะ
"ตกใจมากเหรอที่เห็นกู แต่มึงไม่น่าจะต้องตกใจขนาดนั้นเลยก็พอเดาได้ลางๆแล้วไม่ใช่เหรอ น้องเฟย์"
ไอ้มิลเดินมานั่งข้างผมแล้วยกมือลูบแก้มผม แหยะ หยะแหยงอ่า ตอนนี้ไอ้มิลหน้าตาจิตมากยิ่งกว่าไอ้ออยเสียอีก ฮ่าๆๆๆนี่เรียกว่าหนีเสือปะจระเข้หรือเปล่านะ
"ใช่ กูพอเดาได้แต่กูไม่รู้จุดประสงค์ของมึง ไอ้มิล! ทำไมมึงต้องให้คนลักพาตัวกูแล้วเอากูมากักขังไว้แบบนี้วะ ทำไมมึงไม่ฆ่ากูในเมื่อมึงเกลียดกู!?"
"จุๆ ใครบอกว่าพี่เกลียดเฟย์กันครับ หืม พี่น่ะรักเฟย์นะครับ....รักมากกว่าไอ้ออยหรือไอ้แอลอีกนะครับ"
"รักกูงั้นเหรอ เดี๋ยวนะกูไม่เข้าใจนี่....มึงรักกูแล้วทำไมตอนนั้นมึง...กูจำได้มึงสั่งให้ไอ้ออยกับไอ้แอลข่มขืนกู แล้วมึงจะมาบอกว่ารักกู? จะให้กูเชื่อเหรอ!"
"แล้วมันทำให้เฟย์เกลียดไอ้สองคนนั้นมากใช่ไหมล่ะครับ นั่นแหละสิ่งที่พี่ตั้งใจให้เฟย์คิด"
"มึงอยากให้กูเกลียดไอ้ออยกับไอ้แอลมึงเลยสั่งให้มันข่มขืนกูสินะ กูเข้าใจแล้วแต่ว่ามึงทำไปทำไม"
"อันที่จริงพี่ก็ไม่อยากให้มันสองคนมาแตะต้องน้องเฟย์หรอกครับแต่เพื่อให้มันสมจริงและไม่ปากโป้งออกไปเลยต้องยอมให้มันสองคนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแต่พี่ก็ไม่เคยให้มันมาแตะต้องน้องเฟย์อีกเลยนะครับ ใช่มั้ยล่ะ"
"มึงพูดแบบนั้นเหมือนมึงไม่รักพวกมันเลยนะ พวกมันเป็นพี่น้องกับมึงไม่ใช่หรือไงกัน แล้วมึงทำไปมันได้ประโยชน์อะไร"
"พี่ไม่เคยเป็นพี่น้องกับพวกมัน ประโยชน์ที่พี่ได้รับเหรอพี่ได้ตัวเฟย์ไง พี่รักเฟย์นะครับ"
"แต่กูเกลียดมึง และเหมือนจะเกลียดมึงมากกว่าไอ้สองตัวนั่นเสียอีก ปล่อยกูซะ!"
ผมหัวเสียสุดๆฝันร้ายในอดีตต้นสายปลายเหตุเริ่มจากความคิดวิปริตของไอ้บ้านี่คนเดียวเลย มันทำให้วัยเด็กของผมไม่มีความสุข ไอ้สารเลว!
"ปล่อยเหรอ.....ฮะ....ฮ่าๆๆๆ ใครจะโง่ปล่อยน้องเฟย์ออกไปกัน กว่าจะได้กลับมากว่าจะมีโอกาสเอามาเป็นของตัวเองคนเดียวแบบนี้รู้มั้ยว่าพี่ต้องรอมานานแค่ไหน แล้วพี่จะปล่อยสุดที่ตักของพี่ให้คนอื่นได้ไงกัน น้องเฟย์เป็นของพี่มิล เป็นของพี่มิลคนเดียว!"
ไอ้มิลมันบ้าไปแล้ว มันบีบหน้าผมจนเจ็บไปหมดผมพยายามกำมือมันไว้ไม่ให้บีบแรงไปกว่านี้ ผมรู้สึกเนื้อตัวไม่ค่อยมีแรงคงเพราะยานั่นและยังปวดหัวนิดๆด้วย ผมมองหาทางรอดถ้าจะออกไปได้ต้องมีกุญแจและนอกจากมันแล้วไม่มีใครกุญแจน่าจะอยู่กับตัวมัน ผมพยายามป่ายมือไปตามกระเป๋ากางเกงมันและเจอ...
"อย่าครับพี่มิล ผมเจ็บ...."
ผมพูดเสียงเบาเหมือนยอมมัน ได้ผลมันนิ่งไปและคลายมือออก สีหน้าแววตาโหดเหี้ยมเมื่อครู่กลับมาเป็นปกติ มันฉีกยิ้มให้ผมที่บีบนวดหน้าตัวเองแล้วหยิบกล่องข้าวมาวางให้ผม
"ว่าง่ายๆนะครับที่รัก แล้วพี่มิลจะดูแลน้องเฟย์อย่างดี อยากได้อะไรพี่จะหามาให้แต่พี่ขออย่างเดียว......"
ไอ้มิลขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วพูดเสียงเข้มด้วยสีหน้าจริงจังจนผมขนลุก
"อย่าพยายามหนีไปจากพี่ ไม่งั้นจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้นะครับ.....เด็กดี"
ผมพยักหน้าให้มันส่งๆมือหยาบลูบหัวผม ความรู้สึกอึดอัดจู่โจมเข้ามาจนผมหายใจแทบไม่ออก ผมไม่คิดจะอยู่กับมันแน่ๆแต่ถ้าผมหนีไปจะเกิดอะไรขึ้น มันจะทำอะไรผมหรือพ่อผมหรืออาจจะทำร้ายคนสำคัญของผม.....น้องนัท น้องซัน
มันปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวในห้องที่มิดทึบและเสียงกุญแจจากข้างนอกดังสะท้อนเข้ามาในความคิดผม ผมมองในมือตัวเองที่กำลูกกุญแจสีเงินไว้แน่นฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อผมไม่ได้คิดอะไรนอกจากการออกไปจากที่นี่ จะออกไปยังไง จะเดินไปทางไหนหรือจะขอความช่วยเหลือจากใครผมยังคิดไม่ออกเลย ได้แต่รอ รอเวลา........
จบบทเสน่หา
หึๆๆ ไอ้มิลเสน่หาในตัวไอ้เฟย์แต่........
เจอกันตอนหน้า ทีมคอมมานโดบ้าเลือดจะบุกรังโจร (ว่าไปนั่นจะพยายามปั่นสู้ฝนนะครับ)เจออากาศเย็นๆแล้วหมดแรง :ling3:
-
น้องๆเราจะมาช่วยหรอเนี่ย
-
แหงะ อยากอ่านอีก รอน้องๆมาช่วยยยย
-
แสดงว่าแอลกับออยก็น่าจะรักเฟย์เหมือนกัน แล้วโดนมิลยุสินะนั่น
-
มิลมันโรคจิตมากอ่ะ
-
ไอ้โรคจิตมิลเอ๊ย รักบ้ารักบออะไรห๊ะ รีบๆหนีให้พ้น ย้ำว่าให้พ้นนะเฟบ์จะได้เป็นสุข
-
ไอ้บ้า โรคจิตชัดๆ
รอหน่วยสวาท 555+
-
มิลนี่โรคจิตสุดๆอะรักมากไปป่าว
-
ยิ่งอ่านตัวละครยิ่งจิตมากขึ้นเรื่อยๆ 55+
ไอ้พี่มิลเลวอ่ะ ใช่น้องเป็นเครื่องมือ
เอาล่ะ ทีนี่ใครจะมาช่วยเฟย์กันหว่า อยากให้เป็นน้องนัทกับน้องซันจัง อิอิ
(ให้เล่นบทเป็นเมียจอมโหดมาตามสามีกลับบ้าน โฮ๊ะๆๆ)
-
:hao5: :hao5:
หายไปนานเลย กลับมากับฝนด้วย
:mew5: :mew5:
-
มิลเสน่หาในตัวไอ้เฟย์แต่.......แท้ที่จริงแล้วมิลเคะใช่มะ :laugh:
ตอนหน้า o18
-
มันเสน่หาหรือว่ามันโรคจิตกันแน่เนี่ยไอ้มิล
แม่งคิดได้ไงให้พี่น้องตังเองข่มขืนคนที่ตัวเองบอกว่ารัก
รอตอนหน้าที่พวกน้องๆจะมาช่วยเฟย์นะ
-
นี่ไอ้พี่มิลมันเสน่หาในตัวน้องเฟย์ขนาดไม่นับไอ้พี่ออยพี่แอลเป็นน้องเลยเหรอเนี่ย
แถมลงทุนวางแผนซะสลับซับซ้อนมายาวนานเพื่อคิดจะครอบครองตัวน้องเฟย์คนเดียวด้วย
จริง ๆในเมื่อรักมากจนไม่อยากให้ใครแตะต้อง ไอ้พี่มิลก็น่าจะจับน้องเฟย์มาขังให้เป็นบุคคลสาปสูญไปเลย
ดีกว่าปล่อยให้น้องเฟย์ที่รักผ่านมือชายมาเยอะขนาดนี้แล้วถึงค่อยมาลักพาตัวตอนนี้ เพราะยังไงก็เลวเหมือนกันอยู่ดี
แต่ตอนนี้ยังไงพี่เฟย์ก็ได้กุญแจมาแล้ว แล้วเดี๋ยวทีมคอมมานโดบ้าเลือดก็จะบุกมาช่วยพี่เฟย์ด้วย
ไม่รู้งานนี้จะมีใครเลือดตกยางออกมั่ง แต่ยังไงก็ขอให้พี่เฟย์ได้กลับสู่อ้อมอกของสองน้องไว ๆละกันค่ะ
เอ่อ แล้วไอ่ "หึๆๆ ไอ้มิลเสน่หาในตัวไอ้เฟย์แต่......" มันแต่อะไรเหรอค่ะอยากรู้หรือมีการหักมุมอะไรอีกน๊า
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :mew1:
-
รอ แอล ที่ร้ากกกกก><
ขอคู่ให้แอลหนูหน่อยสิคะ*_*
-
:o8: :o8: สนุกคราฟฟฟฟฟ เค้าจะตั้งหน้าตั้งตารอ คอมมานโด บ้าเลือด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จู่โจมเลย ฮู้เล่ๆๆๆๆๆๆ
-
จัดต่อ อีกหนึ่งอาทิตย์จะมาต่อนะครับพอดีจะไปค้างบ้านไอ้วิน อิๆ :hao7:
ตอนที่ 11 ช่วยเหลือ คดี น้ำตา
หลังจากผ่านไปหนึ่งวันแล้วยังไม่มีข่าวคราวจากคนที่เดินทางกลับบ้านและให้สัญญาว่าจะกลับมาแม้แต่นิด มือที่กระหน่ำกดเบอร์โทรที่เคยให้ไว้จนโทรศัพท์แทบพังขว้างมันกระแทกผนังรอบที่สองแล้วเศษซากโทรศัพท์สองเครื่องนอนแอ้งแม้งบนพื้น
"พอได้แล้วไอ้ซัน ต่อให้มึงขว้างมือถือที่มีจนหมดมันก็ไม่มีประโยชน์ มันไม่ได้มีปัญหาที่โทรศัพท์มึงก็รู้ดี"
"ใช่! กูรู้แต่กูหงุดหงิด นี่มันนานเกินไปแล้วนะมันเกิดอะไรขึ้นกูทนไม่ไหวแล้ว!"
ใช่ เขาทนไม่ไหวแล้ว วันนี้เขาสองคนนั่งรอพี่เฟย์จนไม่ได้หลับได้นอน เฝ้ารอรับดวงใจที่หายไปคืนสู่ตัวเองแต่แล้วรอจนสว่างคาตาเงาร่างที่คาดหวังกลับไม่ปรากฎแม้แต่เงา
"มึงใจเย็นๆวู่วามไปจะได้อะไรขึ้นมา"
"มึงไม่เป็นห่วงพี่เฟย์เลยหรือไงไอ้นัท....อ๋อ กูรู้แล้วที่จริงมึงไม่ได้รักพี่เฟย์เลยสินะมึงถึงได้ไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลยน่ะ!"
"ใครว่ากูไม่ร้อนใจล่ะ! กูก็รักพี่เฟย์พอๆกับมึงนั่นแหละแต่ถ้าเราใจร้อนขาดสติทั้งคู่แทนที่จะช่วยพี่เฟย์ได้มันไม่บรรลัยกันหมดหรอกเหรอ!"
ผมนิ่งเงียบ ก็จริงของไอ้นัทเพราะผมใจร้อนและขาดสติถ้าไม่มีมันอยู่เราอาจบรรลัยไปแล้วอย่างที่มันว่า ผมลูบหน้าลูบตาสงบสติอารมณ์แล้วนั่งลง
"เอาล่ะกูเข้าใจแล้ว มึงมีวิธีการอะไรมั่งล่ะ"
ผมนั่งฟังมันเล่าแผนการเงียบๆบอกตามตรงไอ้นัทเป็นคนเก่งมันมีสติและความคิดดีๆเยอะเพียงแต่มันเพลย์บอยไปหน่อยเท่านั้นเองเกรดมันเลยไม่ค่อยดี ผมคิดประมวลผลตามแผนของมันและเตรียมตัวบุกบ้านวิษากมลวิเศษอีกครั้ง
ณ วิทยาลัย
บริเวณซุ้มใกล้โรงอาหารมีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา โต๊ะหินอ่อนมีคนนั่งเต็มและมีเสียงโวยวายดังมาเป็นระยะๆ
"ทำไมพวกกูต้องช่วยมึง คราวที่แล้วพวกกูก็ช่วยมึงจนโดนไล่ออกมายังกับหมา!"
ชายหนุ่มผู้มีสีหน้าเคร่งขรึมเอ่ย เขาไม่แม้แต่จะมองผมกับไอ้นัทสักนิด ผมไม่ชอบเขาเท่าไรเพราะสายตาที่เขามองพี่เฟย์มันมากกว่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะมอง
"ไม่เอาน่าไอ้ยูเฟีย นั่นก็เพื่อนเรานะเว้ยไอ้เฟย์มันอาจจะมีเรื่องจริงๆก็ได้ถ้ามันสัญญาอะไรแล้วมันไม่เคยผิดสัญญานะพวกมึงก็รู้ดี"
พี่คนชื่อม่อนพูดอีกคน มือเข้มตบบ่าพี่ยูเฟียที่จิ๊ปากอย่างไม่พอใจ พี่คนน่ารักที่อมจูปาจุ๊บก็ยื่นหน้าเข้ามาร่วมวงด้วย
"นั่นสิ กูว่ามันอาจจะมีปัญหาอะไรก็ได้ก่อนหน้านี้มันยังโทรมาหากูเลยกูว่าไปดูมันหน่อยดีกว่ามั้ย"
"อืม....ถ้าไม่มีอะไรจะได้ไปรับมันกลับเลย หรือถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆเราจะได้ช่วยเหลือมันทัน กูเห็นด้วยกับไอ้ม่อนไอ้ซูกัสว่ะไอ้ยูเฟีย ทำตามที่น้องมันว่าเถอะ"
ผมมองพี่เป็ดอย่างซึ้งใจ เพื่อนๆพี่เฟย์ที่ดูเถื่อนๆแท้จริงแล้วเป็นคนดีมาก แล้วยังรักเพื่อนพ้องสุดๆอีกด้วย เขาล่ะแอบดีใจแทนพี่เฟย์จริงๆ
"หึ....ก็ได้กูจะทำแต่ไม่ใช่ว่ากูทำเพื่อมึงสองคนนะแต่ที่กูทำเพราะว่าไอ้เฟย์มันเป็นเพื่อนกู!"
พี่ยูเฟียพูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป พวกผมมองหน้ากันแล้วพากันเดินออกจากบริเวณนั้น ผมกำมือแน่นตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะต้องพาพี่เฟย์กลับมาให้ได้
บริเวณหน้าบ้านตระกูลวิษากมลวิเศษ
สองหนุ่มหน้าอ่อนยืนกดกริ่งรออยู่ไม่นานคนรับใช้ในบ้านก็ออกมาเปิดประตูให้ ทันทีที่พวกเขาสองคนก้าวเข้าไปในตัวบ้านชานวัยกลางคนก็รีบวิ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยสีหน้าโกรธเคือง
"พวกแก พวกแกเอาตัวเจ้าเฟย์ไปซ่อนไว้ที่ไหน! ไอ้เด็กวิปริต! เอาลูกชายฉันคืนมานะ!"
พวกผมมองหน้ากันอย่างงุนงง นี่หมายความว่ายังไง พี่เฟย์ไม่ได้กลับมาที่บ้านงั้นหรือ
"เดี๋ยวนะครับใจเย็นๆก่อนพวกผมไม่ได้เจอพี่เฟย์เหมือนกันนะครับที่มาที่นี่ก็เพื่อจะถามเรื่องพี่เฟย์เพราะพี่เขาบอกว่าจะมาเก็บของที่นี่แต่พี่เฟย์ก็ยังไม่ได้กลับไปอีกเลยพวกผมถึงได้มาที่นี่!"
ผมมองหน้าไอ้นัทแน่ชัดแล้วว่าอาจจะเกิดเรื่องกับพี่เฟย์แน่ๆแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมขอให้พ่อของพี่เฟย์เล่าให้ฟังแต่เขาเอาแต่ไล่ผมออกมาจนผมต้องยอมแพ้แล้วออกมาแต่โดยดี ผมกดโทรศัพท์ไปหาปลายทางทันที
"ครับพี่ ดูเหมือนพี่เฟย์จะไม่ได้อยู่ที่นี่....ไม่ครับไม่รู้เหมือนกัน.....ครับที่เหลือฝากด้วยนะครับ....ครับพี่ขอบคุณครับ"
ผมวางโทรศัพท์พอกับที่ไอ้นัทหันมาถามผมพอดี
"เป็นไงมั่งวะพี่เขาว่าไง"
"พี่ซูกัสบอกให้เราจับตามองคนในบ้านจากตรงนี้แล้วพี่ยูเฟียจะประกบไอ้แอล ส่วนพี่ม่อนจะตามติดไอ้ออยและพี่ซูกัสจะคอยจับตาความเคลื่อนไหวคนที่ออกไปข้างนอก"
"งั้นหมายความว่าเราต้องแสตนด์บายอยู่ที่นี่น่ะสิ"
ผมพยักหน้าให้มันแล้วหาที่เหมาะซ่อนตัว งานนี้เราไม่ได้คิดหรอกว่าจะได้เบาะแสอะไรในทันทีแต่เราแคหวังว่าอาจจะได้ร่องรอยสักอย่างเมื่อเริ่มต้นจากที่เกิดเหตุ
รออยู่นานผมก็เห็นไอ้แอลกลับเข้ามาที่บ้านแล้วมันก็ออกไปสักครู่รถพี่ยูเฟียก็ขับตามออกไป ผมนั่งจับสังเกตคนในบ้านต่อไปอีกไอ้ออยกับไอ้มิลกลับมาที่บ้าน นั่งกินข้าวกันและเหมือนจะสนทนากันบางอย่างดูเคร่งเครียด ไอ้ออยเดินขึ้นห้องไปแล้วเหลือไอ้มิลคุยกับพ่อของพี่เฟย์และยัยคุณนายคนนั้นนั่งดูเครื่องเพชร.....
สามทุ่มกว่าแล้วพวกผมนั่งรอจนกระทั่งมือถือสั่น เป็นพี่ซูกัสผมกดรับทันที
"ครับพี่.....เอ่ะ จริงเหรอครับ ให้ผมทำดีกว่ามั้ยครับ......เปล่าครับได้ครับ เข้าใจแล้วครับ"
"มีอะไรเหรอวะซัน?"
"พี่ซูกัสจะรอให้คนในบ้านหลับก่อนพี่เขาจะแอบเข้าไปติดเครื่องดักฟังข้างในบ้าน เขาบอกให้เราดูต้นทางให้ด้วยอย่าให้ใครตื่น"
"อย่าให้ใครตื่น? ทำยังไงวะ"
"เดี๋ยวรอพี่ม่อน แล้วเราจะรู้เอง พี่เขาว่างั้น?"
ผมยักไหล่ทีหนึ่ง ผมเองก็ไม่รู้ได้แต่ทำตามที่พวกพี่ๆเขาบอก ผมโทรบอกที่อยู่ตัวเองให้พี่ม่อนรู้ พี่ม่อนเข้ามาหาพร้อมทั้งกระป๋องสเปย์หลายขวด
"นี่คือแก๊สยาสลบ พวกน้องต้องเข้าไปวางไว้ตำแหน่งต่างๆในบ้านที่พี่บอกนะ เสร็จแล้วรีบออกมาพวกพี่จะเตรียมตัวเข้าจัดการพวกน้องรีบกลับมาที่นี่แล้วคอยเฝ้าไว้ว่ามีใครหรืออะไรจะเข้าใกล้พวกพี่ในระหว่างที่พวกพี่กำลังทำงาน อันนี้กล้องส่องทางไกล อันนี้กล้องอินฟาเรด ระวังพวกสายตรวจด้วย"
พี่ม่อนเข้ามาสั่งการแล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว ผมกางแผนที่บ้านที่มีจุดกากบาทสีแดงมาร์คอยู่แล้วแบ่งงานกันกับไอ้นัท ผมเข้าทางหลังบ้านวางสามจุด ไอ้นัทเข้าทางข้างบ้านวางสามจุดเราปะมือกันแล้ววิ่งปุเลงๆลงไป.....
สี่ทุ่มห้าสิบนาทีทุกอย่างเงียบสงัดผมให้สัญญาณเงาตะคุ่มๆสองเงาก็ค่อยๆย่องเข้าไปในบ้าน รอไม่นานเงานั้นก็ออกมาแล้วเรียกรวมพลผมไอ้นัทพี่ม่อนพี่ซูกัสและพี่เป็ดนั่งรวมกันที่รถตู้สีขาวของพี่เป็ด
"เป็นไงมั่งไอ้เป็ดสัญญาณชัดเจน?"
พี่ซูกัสถามแล้วแกะห่อลูกอมขึ้นมา
"อืม ใช้ได้แต่ตัวสัญญาณมันจำกัดแค่ 7กิโลเมตรนะ ถ้าไกลกว่านี้มันจะรับสัญญาณไม่ได้แล้วตัวเครื่องส่งมีไฟแค่ 72 ชั่วโมงจะหาอะไรก็รีบๆละกันนนะเว้ย"
"เฮ้อ กูอุตส่าห์เสี่ยงตายเสือกใช้ได้แค่แป๊บเดียวเอง ทำไมมึงไม่เอาไอ้ที่มันดีๆมาวะไอ้คุณเป็ด"
"ไปขอพ่อกูสิครับไอ้คุณม่อน นี่เอามาใช้ถ้าพ่อกูรู้เข้ากูก็ถูกซ้อมเป็นกระสอบทรายได้นะครับ!"
"เออๆ แล้วมึงคอยดักฟังทางนี้แล้วกันได้ข่าวอะไรก็บอกพวกกูขอไปงีบเก็บแรงไว้ก่อนพรุ่งนี้ต้องตามมันยาว บายเพื่อน"
พี่ม่อนพูดแล้วลงจากรถไปพี่ซูกัสเองก็เช่นกันพวกผมมองหน้าพี่เป็ดที่ยืนแยกเขี้ยวส่งเพื่อนแล้วทำตัวไม่ถูก พวกพี่เขานี่เป็นใครกันแน่?
"เออ แล้วไอ้ยูเฟียหายหัวไปไหนวะไม่โผล่ไม่ส่งข่าวมาเลย ไอ้แอลด้วยมันไปตามกันอีท่าไหนวะ อ้าว? น้องนัทน้องซันไม่กลับบ้านไปนอนก่อนละครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยตามต่อจะดีกว่านะ"
"เอ่อ.....พี่เป็ดครับพวกผมขอนอนในรถพี่นี่แหละครับถึงกลับไปพวกผมก็กังวลใจขออยู่ที่นี่ดีกว่า"
"อืม ตามใจ นอนซะเดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ได้เจอไอ้เฟย์แล้วอย่าคิดมากพวกกูต้องช่วยมันได้อยู่แล้ว มันก็เพื่อนกู พวกกูก็ห่วงเหมือนกันเพราะงั้นพวกมึงนอนซะ"
จบบทแรก ต่อ บทช่วยเหลือข้างล่าง
-
ตอนที่11 บทช่วยเหลือ
หลังจากปฏิบัติการมิชชั่นอิมพอสซิเบิ้ลของพวกผมเสร็จสิ้นพวกผมก็ตื่นขึ้นมาพร้อมปฏิบัติงานกัน วันนี้ก็ยังไม่เห็นพี่ยูเฟียหรือไอ้แอลเลยแต่พวกผมไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้นมากนัก พี่ม่อนสะกดรอยตามไอ้ออยที่ออกไปแต่เช้าตรู่ พี่ซูกัสออกไปสืบข่าวจากบ้านใกล้เคียงและเลยไปยังสถานที่ที่คาดว่าพี่เฟย์จะไป พี่เป็ดคอยสอดแนมดักฟังคนในบ้านอยู่นานเสียงสถบดังเล็ดลอดหูฟังโทรศัพท์มาให้พวกผมได้ยิน
"ชิบหายแล้วพวก กูได้ยินยัยคุณนายบอกว่าจะไปจัดการให้เรียบร้อยเสียที.....จัดการอะไรวะกูสงสัยพวกมึงมีใครว่างบ้างตามอีคุณนายออกไปทีสิอาจจะได้อะไรมากกว่าที่คิด"
"ไอ้เสลดเป็ดกูประกบติดไอ้ออยอยู่เนี่ย มันโทรฯหาใครไม่รู้ดูมีพิรุด กูจะตามมันไปก่อนนะ"
เสียงพี่ม่อนดังมาตามสายที่พวกเราเปิดประชุมสายกันอยู่
"เดี๋ยวนะเป็ดตอนนี้ยัยคุณนายมันจะไปไหนวะ"
"อ้อ ไอ้ซูกัสมึงว่างใช่ป่ะ ตามไปเลยอีคุณนายจะไปเส้นสอง สายในบางรัก ตามอย่าให้คลาดนะเว้ย"
"จัดให้คร้าบ กูซะอย่าง"
"แล้วใครติดต่อไอ้ยูเฟียได้บ้าง?"
".........."
"อ้าว อย่าบอกนะว่าไม่มี.....สัส แมร่งไปโดนเก็บรึเปล่าวะ พวกมึงใครเหลือบ้าง"
"เหลือแค่ผมสองคนแหละพี่เป็ด"
"นัท ซัน.....เฮ้อ เอางี้นะน้องสองคนมาเฝ้าเครื่องแทนพี่ก่อน พี่จะตามไอ้ยูเฟียกลับมาก่อนขาดมันไปงานไม่เดิน"
พวกผมตอบรับแล้ววิ่งกลับไปที่รถ ส่วนพี่เป็ดเรียกรถแท๊กซี่ออกไปอย่างหัวเสีย ผมกับไอ้นัทนั่งเช็คเครื่องดักฟังไปเรื่อยๆและกดบันทึกเสียงตามที่พี่เป็ดสอน
"มึงยังไม่ตายอีกเหรอ......อย่าคิดว่าจะได้อะไรจากกู มันเป็นของกู มึงโง่เองจะตายก็สมควรแล้ว....ฮ่าๆๆๆ แก้แค้นแทนคู่ขาของมึงน่ะเหรอมีปัญญาทำได้ก็ทำสิวะ.....ไม่มีทางไอ้เฟย์เป็นของกูใครก็เอาไปจากกูไม่ได้ ใครเอาไปกูจะฆ่ามัน!"
เสียงเหมือนคนคุยโทรศัพท์ดังชัดเจน ผมกับไอ้นัทนิ่งค้างเมื่อรู้ว่ามันเอ่ยถึงใครและแน่นอนแล้วพี่เฟย์อยู่ในกำมือมันแต่เสียงนั่นมันคือใคร?
"ซันโทรบอกพวกพี่ๆเขาก่อนดีกว่า เราแค่สองคนทำอะไรมากไม่ได้หรอกนะ"
"อืม"
ผมเชื่อไอ้นัทกดโทรฯหาพี่ๆทั้งหลายเสียแต่ว่าสายไม่ว่างกันเลย ผมกดโทรฯอีกครั้งก่อนจะทึ้งหัวตัวเองเมื่อพบว่าแบตฯมันหมด
"แย่แล้วไอ้นัทแบตฯกูหมด"
"ใช้มือถือกูสิ.....ตังค์หมด....."
ผมเหงื่อตกเมื่อไอ้นัทยกมือถือลงแล้วหันมาบอก ให้ตายสิทำไมต้องจำเพาะเจาะจงเอาตอนสำคัญๆด้วยนะผมแงะซิมมือถือตัวเองออกมากะจะสลับใส่เครื่องไอ้นัทก็มีอันต้องขว้างทิ้งอีกรอบเพราะเครื่องมันใช้ไมโครซิม แต่เครื่องผมใช้ซิมการ์ดธรรมดา
"ไม่ทันแล้วไอ้ซัน นั่นรถมันออกจากบ้านแล้วมึงจะตามไปมั้ย!"
"ตาม!"
นาทีนี้ผมไม่สามารถรอได้อีกแล้วผมลงจากรถพี่เป็ดแล้วตรงเข้าไปเอารถมอเตอร์ไซต์คันโตออกมาจากที่ซ่อนแล้วออกตัวตามรถเก๋งสีดำไปห่างๆ ผมไม่รู้หรอกว่าจะทำยังไงต่อเมื่อต้องประจันหน้าแต่ผมปล่อยมันหลุดมือไม่ได้เด็ดขาด
"ไอ้นัท เกาะแน่นๆนะเว้ยกูจะซิ่งละนะ!"
รถคันนั้นขับออกนอกตัวจังหวัดมุ่งหน้าสู่ทิศใต้ จากตึกรามบ้านช่องสองข้างทางเริ่มมีแต่ป่าอีกครั้ง ท้องทุ่งและผืนนาข้างทางทำเอาผมและไอ้นัทใจสั่น แน่นอนว่าพวกผมยังเด็กเจอเรื่องแบบนี้ก็กลัวกันได้ ความกลัวไม่แบ่งแยกอายุนะเฟ้ย แต่ผมคิดว่าตอนนี้พี่เฟย์อยู่ในอันตรายคนเดียวคงจะยิ่งกลัวกว่าพวกผมแน่ๆ คิดได้แบบนั้นผมก็หายใจเข้าแรงๆแล้วขับตามมันต่อไป
ภายในรถมืดมากจนผมมองไม่เห็นว่าใครอยู่ในรถ เงารางๆเห็นเป็นผู้ชายขับมาคนเดียว มันแวะจอดที่ปั้มแห่งหนึ่งแล้วลงจากรถ ตอนที่มันหันหน้ามาทางที่ผมกำลังจะเข้าสายตามันเหมือนจะสบเข้ากับผม
ผมขนลุกและใจสั่น รอยยิ้มมุมปากนั่นผมตาฝาดหรือเปล่า!?
"ซัน ไอ้นั่นมัน...ไอ้มิล พี่คนรองของพี่เฟย์นี่....ใช่มั้ย!?"
ไอ้นัทถามผมอย่างไม่แน่ใจ แต่ผมมั่นใจว่าเป็นมันแน่นอน และมันอาจจะรู้ตัวแล้วก็ได้
"ใช่เป็นมันแต่ว่า.....ดูเหมือนมันจะรู้ว่าพวกเราตามมันอยู่"
ผมพูดเสียงเครียด หากมันรู้ล่ะก็ มันจะทำยังไงกับพวกผม มันไม่มีทางพาผมไปเจอพี่เฟย์แน่ๆแต่ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกผมจำต้องตามมันต่อไป
มันออกจากร้านสะดวกซื้อแล้วขึ้นรถขับออกไปตามปกติ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเพราะเมฆฝน ผมขับตามมันไปอย่างยากเย็นไม่นานนักมันก็จอดลงหน้าตึกร้างแถวฝั่งธนฯ
มันลงจากรถพร้อมถุงข้าวของ พวกผมจอดรถแอบๆไว้มุมหนึ่ง ด้านหลังตึกมีแต่ป่า ด้านข้างมีคลองกว้างน่าจะลึกแถมตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดมากแล้วผมกับไอ้นัทพยายามพรางตัวให้เชียบมากที่สุด
ไอ้มิลวางถุงข้าวของลงและไขประตู ผมเห็นมันแสยะยิ้มและค่อยๆปล่อยโซ่ที่คล้องประตูลงช้าๆ เสียงโซ่ตกกระทบพื้นประตูก็ถูกกระแทกเปิดออกมาในทันทีพร้อมกับเงาร่างคนที่พวกผมโหยหามานานโผล่ออกมาพร้อมทั้งหน้าแข้งที่ซัดเข้าเต็มแก้มของไอ้มิล
ป้าบ!
ผิดคาดไอ้มิลยกแขนขึ้นกันไว้ได้และแทงเข่าเข้ากลางลำตัวพี่เฟย์ พวกผมนิ่งค้างมองอย่างตกใจทั้งอึ้งและดีใจ พี่เฟย์พลิกตัวหลบแต่โดนหมัดเสยเข้าเฉียดหางคิ้วไปเลือดไหลซึม แต่อีกฝ่ายเองก็โดนสันเท้าฟาดเข้าเต็มหลังคอเช่นกัน
โครม!
"แฮ่กๆ ไอ้สัสมิล ไอ้เวรตายไปเลยนะมึง!"
พี่เฟย์หอบแฮ่กพลางชี้หน้าด่าไอ้คนที่นอนสลบหมดฤทธิ์อย่างโมโห เขายกมือปาดเลือดที่ไหลเข้าตาแล้วถอนใจเฮือก
"พี่เฟย์....."
"หือ?"
พี่เฟย์หันหน้ามาหาพวกผมแล้วเขาก็ค่อยๆยิ้มขึ้นมา ผมสองคนยืนขาแข็งขยับไม่ออกเมื่อได้เห็นร่องรอยม่วงช้ำเต็มตัวพี่เฟย์ พี่เขาเดินเข้ามาหาผมอย่างดีใจแล้วสวมกอดพวกผมแน่น
"ฮะๆๆ นัท ซัน! นัท ซันจริงๆด้วยนี่มาช่วยพี่เหรอครับ พี่ดีใจจังเลยคิดถึงมากด้วยแต่ว่า....."
พี่เฟย์ยันไหล่ผมออกแล้วจ้องผมกับไอ้นัทเขม็ง
"ทำไมมากันสองคนรู้ไหมว่ามันอันตรายมากโดยเฉพาะกับไอ้พวก....."
"ไอ้พวกไหนเหรอครับเฟย์!"
ผมกับพี่เฟย์สะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงนั้นดังมาจากข้างหลังพี่เฟย์ ไอ้มิลมันฟื้นแล้วแต่ไม่น่าเป็นไปได้ถ้าโดนเข้าไปตรงๆขนาดนั้นมันไม่น่าจะฟื้นเร็วขนาดนี้หรือว่า.....
"เป็นยังไงครับน้องเฟย์ พี่อุตส่าห์เล่นละครให้พวกน้องได้เจอกันทั้งที ปรบมือกันหน่อยสิครับ ฮ่าๆๆๆๆ"
"มึงไอ้มิล นี่มึงคิดจะทำอะไรกันแน่!"
พี่เฟย์ดันพวกผมไปอยู่ข้างหลังตัวเองเมื่อไอ้มิลล้วงปืนขึ้นมาปลดเซฟ ผมคว้าตัวพี่เฟย์ไว้แน่น
"พี่เฟย์ พวกผมมาเพื่อช่วยพี่นะ พี่ไม่ต้องปกป้องผมหรอก!"
"ดี....ดีมาก อย่างที่ไอ้เด็กนั่นบอก น้องเฟย์ของพี่ไม่ต้องไปปกป้องมันหรอก ได้เจอกันแล้วก็พอได้แล้ว เฟย์กลับมาหาพี่ได้แล้วครับ"
ไอ้มิลปรบมือชมก่อนจะกางมือออกรอการโผเข้าไปกอดของพี่เฟย์แต่มันไม่มีทางหรอก ผมว่าตอนนี้มันดูจิตมาก บางทีมันอาจจะไม่ปกติมาตั้งนานแล้วก็ได้
"อย่าไปนะพี่เฟย์ พี่เฟย์ไม่ใช่ของของมันสักหน่อย!"
ไอ้นัทพูดบ้างหลังจากที่เงียบมานาน ผมรู้มันกลัวและมันกำลังประเมินสถานการณ์การได้เปรียบเสียเปรียบอยู่ ผมนับถือมันเลยจริงๆกับเรื่องคำนวนผลได้ผลเสียของมัน
"เฟย์! กลับมาหากูเดี๋ยวนี้!"
"กูไม่กลับ กูไม่ใช่ของของมึงอย่างที่น้องกูว่า กูเป็นของน้องนัทกับน้องซันต่างหาก! มึงอย่าได้หวัง!"
"เฟย์ กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปจากกู มึงเตรียมบอกลาไอ้เด็กสองคนนั้นได้เลยเพราะมึงจะไม่ได้เจอมันอีกตลอดกาล!"
"อย่า!"
ปัง! ปัง! ปัง!
เฮือก!
เสียงปืนดังขึ้นสามนัดซ้อนพี่เฟย์เอาตัวเข้าบังผมกับไอ้นัทเต็มที่ แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมากลับเห็นพี่เฟย์ยิ้มแล้วกระชากพวกผมออกห่างจากตรงนั้นแล้วกระโดดลงมาจากตึกโดยหิ้วผมกับไอ้นัทไว้กับเอว ผมหันไปมองยังด้านบนชั้นสามเห็นชายคนหนึ่งกำลังยิงตอบโต้กับไอ้มิลอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมหันมามองพี่เฟย์กับไอ้นัทอย่างงุนงง
"ไอ้ห่าเอ้ย กว่าจะตามมาฆ่าไอ้เหี้ยนี่ได้ล่อซะกูเกือบตายจริงๆแล้ว"
"พี่เฟย์ หมอนั่นใครน่ะแล้วเขามาช่วยพวกเราเหรอ?"
"ใครว่าล่ะ ไอ้เวรนั่นมันเป็นเจ้ากรรมนายเวรของไอ้มิลไงล่ะ ถึงจะคิดว่ามันอาจจะไม่ตายแต่พี่ก็ไม่คาดว่ามันจะตามมาได้ขนาดนี้ท่าจะแค้นไอ้มิลมากเลย"
"งั้นก็ถือว่าโชคดีในความโชคร้ายนะครับ"
ไอ้นัทพูดเสียงอ่อยแกว่งแขนไปมาให้พี่เฟย์วางมันลงสักที
"ว่าแต่เราจะกลับกันยังไงล่ะเนี่ย เดินไปไม่ไหวหรอกนะพี่ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนด้วย"
"อ้อ ผมเอารถมอเตอร์ไซต์มา ที่นี่อยู่ฝั่งธนฯครับพี่เฟย์ พวกผมพาพี่กลับได้นะครับ"
พี่เฟย์ยกมือขยี้หัวพวกผมทั้งรอยยิ้มแล้วพากันไปลากรถออกมาจากที่ซ่อนแล้วเผ่นออกจากที่นั่น ผมยังได้ยินเสียงยิงกันในตอนที่ขับรถออกมา
ถึงจะมีการช่วยเหลือโดยไม่ตั้งใจจากชายคนนั้นแต่มันก็ทำให้ผมได้พี่เฟย์คืนมา ขอบคุณความช่วยเหลืออันสุดแสนบังเอิญครั้งนี้ด้วยนะครับ....
จบบทช่วยเหลือ
ใครเชียร์ไอ้แอล อย่าห่วงครับจัดให้ บอกแล้วเนื้อเรื่องจะเกิดได้ก็มาจากความเห็นและคำติชมของทุกคนที่เข้ามาอ่าน ผมไม่มีพล๊อตเรื่องไหลไปเรื่อยแต่ตั้งใจให้เปียก(สารพัด) ถ้าไม่มีคำติชมจากทุกคนผมก็ไม่มีเรื่องราวจะเขียนต่อ ขอบคุณคนอ่านมากครับ :katai2-1:
-
อยากรู้อ่ะ คนนั้นเป็นใครรรรร :katai1:
แล้วยูเฟีย กับแอลหายไปไหนนน
-
ใครเป็นคนยิงมิลเราไม่รู้ แต่เรารู้ว่าเราอยากดูมิลถูกกด!!!! บังอาจมาทำร้ายพี่เฟย์ของน้องๆได้ยังไง จงโดนกดไปซะ
ว่าแต่พี่เฟย์ได้เจอน้องๆแล้ว แล้วเปียกตอนหน้าอ่ะ ใครจะกดใคร หนูจะเอาฉากเปียกกกก (เค้าเปล่าหื่นนะ :hao6: )
-
โห เป็นหน่วยคอมมานโดที่วางแผนกันสลับซ้ำซ้อนมาก แต่ฮีโร่ไหง่กลายเป็นบุคคลปริศนาหว่า
งานนี้ไอ้พี่มิลก็ประมาทเกิน ตัวคนเดียวยังกล้าให้สองน้องสะกดรอยตามไปเจอพี่เฟย์จนได้
ดู ๆ แล้วไอ้พี่มิลมันก็ไม่ค่อยเต็มจริง ๆ นะนั่น เพราะถ้ามันไม่มีปืนมาขู่ กะแค่พี่เฟย์คนเดียว
ไอ้พี่มิลก็แทบไม่มีปัญญาจะสู้แล้วอะ สุดท้ายพี่เฟย์กะสองน้องก็รอดมาได้อย่างหวุดหวิด
ตกลงชายปริศนาคนนั้นเป็นใครล่ะเนี่ย ดูท่าจะแค้นพี่มิลมากคราวนี้พี่มิลคงไม่รอดแน่เลย
แล้วเหมือนพี่เฟย์จะรู้จักซะด้วย ตกลงจะให้พี่มิลตายจริง ๆ เหรอ แล้วอีกเรื่องที่เป็นปริศนา
ตกลงพี่ยูเฟียกะพี่แอลนี่หนีตามกันไปแล้วรึเปล่า อยู่ดี ๆ ก็หายไปเลยแบบนี้น่าสงสัย
แต่ถ้าจะให้พี่แอลไปคู่ยูเฟีย แล้วพี่เฟย์ล่ะ เพราะพี่เฟย์ก็ดูมีใจให้พี่แอลอยู่บ้าง รึเปล่า
ส่วนพี่ยูเฟียก็ดูมีใจให้พี่เฟย์ ไม่ใช่เหรอ โอ๊ย ความสัมพันธ์สลับซ้ำซ้อน เดาไม่ถูก แค่อยากให้ทุกคนสมหวัง
ส่วนคนร้ายก็ได้รับการลงโทษ แต่ก็ไม่อยากให้มีใครตายเลยอะ แล้วพี่ออยจะมีคู่เหมือนพี่แอลไหมค่ะ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :mew1:
-
:katai1: อยากรู้ว่าใครมายิงมิล ส่วนยูเฟียกับแอลเนี่ย คงมีได้เสียแหละ เพราะเพื่อนๆต่างเป็นฝั่งเป็นฝากันไปเรียบร้อยแล้วด้วย :laugh:
-
แล้วสรุปว่าคนๆนั้นเป็นใครอ๊า :m29:
เป็นกำลังใจให้จ้า จะติดตามเรื่อยๆเจ้าคร๊า :m4:
-
ยูเฟียกะแอลหายไปพร้อมๆกันแบบนี้ต้องมีซัมติงอะไรกันแน่ๆเลยอิอิ^<
เรื่องร้ายๆก็กำลังจะผ่านพ้นไปแล้ว(!?)คงจะไม่มีเรื่องอะไรมารบกวนความสงบสุขอีกอะนะ(หวังว่า- -")
ใครกันนะเป็นคนมาช่วยเฟย์ยังคงเป็นปริศนาต่อไป~
-
ดีใจจังที่พี่เฟย์รอดมาได้แล้ว ซันนัทหนูเก่งมาก ส่วนแอลยูเฟียเอาไปเถอะ คนที่มาช่วยคงเป็นคนที่ไอ้มิลจ้างไปจับเฟย์สินะ ปล.ตอนหน้าจะเปียกไหมนะ อิๆ
-
หวังว่าพวกที่มาใหม่จะจัดการมิลได้นะ แล้วเฟย์รู้ได้ไงว่าพวกนี้จะมา
-
มาลงชื่ออ่านฮะ
ชอบเรื่องนี้มาตั้งแต่จั่วหัวเปิดเรื่องเลย
คิดเปลี่ยนจากผีสิงเป็นสมาชิกจริง ๆ จังเพราะเรื่องนี้เลยนะฮะ
แล้วจะรอติดตามตอนต่อไปนะฮะ
-
มาลงชื่ออ่านฮะ
ชอบเรื่องนี้มาตั้งแต่จั่วหัวเปิดเรื่องเลย
คิดเปลี่ยนจากผีสิงเป็นสมาชิกจริง ๆ จังเพราะเรื่องนี้เลยนะฮะ
แล้วจะรอติดตามตอนต่อไปนะฮะ
จริงดิ? เอาจริงดิ......เฮ้ยดีใจแฮะทำให้คนชอบอ่านได้ ขอบคุณมาก :hao7:
+เป็ด ไปเลย ซึ้งใจ :hao5:
-
ตอบ
- lluvia
นั่นสินะ อืมๆ....ผมก็สงสัยเหมือนกัน
- aoihimeko
ขอบอกเลย คนนี้อ่ะ เดาทางผมเก่งมาก เรื่องก่อนๆเล่นดักไว้ซะผมหมดทางไปเลย 555+
- แมวเหมียว
คนนี้ติดตามผมมาตั้งแต่ต้น อิๆ น่ารักจริงๆ แต่เรื่องวุ่นๆยังไม่จบหรอก
- sanri
ขอบคุณที่ติดตามครับ เอาเปียกกว่านี้มั้ย?
- yymomo
นั่นสิเพื่อนได้ฝั่งฝากันหมดแล้วเนอะ ฮ่าๆๆ
- Lily teddy
คนนี้ต้องบอกเลยว่า...อ่านเม้นท์คุณทีไร ผมฮึดสู้ตลอด ขอบคุณมากครับ
- teatimes
อยากเปียกเหรอ? แหม นิยายคุณก็เปียกแล้วนะ ยังอยากเปียกมากกว่านี้อีกเหรอ ฮ่าๆๆ
- nunnan
ก็ไม่รู้สินะ ฮ่าๆๆ ติดตามต่อไปจิก๊าบ
- ultra_bang
ติดตามต่ออ่ะป่าวคร้าบ
- Fellina
คับ เชียร์ แอลจังเลย ได้ จัดให้
- hembetaro
ผมมาบ่อยๆไม่ได้อ่ะ อ่รมณ์หื่นไม่พร้อม อิๆ
- Chichi Yuki
ผมอยากจิตกว่านี้อ่ะ ฮี่ๆๆๆ
- ลิงน้อยสุดเอ๋อ
หน่วยคอมมานโด ไหงกลายเป็นหน่วยสวาท ฮ่าๆๆ
- @Lucifer_Prince@
ถ้าหนีพ้น? เรื่องก็จบอ่ะจิ เอาไงดีนะ อิๆ
- gupalz
นั่นสินะ
- maru
มันไม่เกี่ยวกับผมนะ เชื่อดิ
- ชะรอยน้อย
เอิ่ม.......รอต่อไป
- JustWait
ยังคิดถึงคู่ "เป็ด ปัก กิ่ง" อยู่ป่าวคับ จะได้เอามาเสิร์ฟอีก ฮ่าๆๆ
- ultra_bang
เป็นอะไรไปครับ?
- pachth
ชอบ one shot เหรอครับ?
- iammz
ขอบคุณครับ
- Gutjang
อ่า....555+
- fay 13
ยังติดตามอยู่มั้ยคร้าบ?
- soul love
บ่งบอกความหื่นแล้วนะครับ ฮ่าๆๆ
- Ra poo
:katai1:
- thichanorit
อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ......
- Zalzah_iP
อ่านเม้นท์นี้แล้วรู้สึกผิด (ผมยังอ่อนครับ) :hao5:
- immanuel
ผมไม่ค้างนะ อิๆ
- sowza3366
ครับ ได้ครับ จัดให้ครับ
- หมูกระต่าย
ผมจัดคุณนายมาให้ตบครับ
- Yunatsu
ได้ครับ จะจัดให้ตายไปข้างครับ ฮี่ๆๆ
- thichanorit
ผมยังเขียนต่อนะ -0-
- Biwty...
รอแล้วหายไปเลย ผมไม่ดีสินะ ฮือๆๆ(ล้อเล่นครับ)
- ★KVH™★
นั่นสิครับ ผมก็คิดงั้น
- numay
ครับ
- kun
กลับมาด่วนๆเลยครับ
- jaja-jj
อยากจะทำแต่กระแสมันไม่แรงอ่ะครับ
- sowza3366
จัดหนัก?
- golove2
กดและกด ใจคอจะให้กดอย่างเดียวเหรอครับ ฮ่าๆๆ
- bangkeaw
ผิดคาด
- saintangel
ยังรอแซนวิซอยู่มั้ยครับ เดี๋ยวจัดให้
- kikikiki
กลับมาหอมแก้มผมก๊อนนนนนน
- appattap
ครับ ได้เลย
- rule
เอางั้นเหรอ
- Poes
กำลังใจจากคนนี้หายไปไหนแล้ว ฮือๆๆ
- Tassanee
กลับมาเถอะครับ
- itim97
ผมก็คิดงั้นนะ
- kwangkoyha
ไม่ไหวแล้วครับ
- Anyann
เอาจริงเหรอ?
- loveyous
นั่นสิ
- appattap
ผมก็ชอบครับ ฮ่าๆๆ
- bulldog17
อยากต้มมาม่าให้คนนี้จัง
- ตัวเล็ก
ยังรักกันอยู่มั้ยคร้าบบบบ
- sunshinesunrise
ปมเยอะเนอะ อิๆ
- Mbbyza
ตามมาสิครับ
- rije
ครับผม รับทราบ
- spy4869
จัดให้แล้วไง :hao6:
- SaM_TwiN
วิ่งอยู่ครับ เอ๋ วิ่งดิเอ๋ ฮ่าๆๆ
- พลอยสวย
ครับ ได้มาแล้วครับ(กำลังใจ)
- pockypocky
ต่อแล้ว...แล้วมาอ่านไวๆนะครับ ฮิๆๆ
- Mbbyza
จัดให้แน่ถ้าคุณยังอ่านอยู่ ฮ่าๆๆ
- clock_nuchchee
เชียร์ผมบ้างสิ :katai5:
- uknowvry
ครับ
- zabzebra
เยอะครับ 555+
- Roman chibi
:call: :hao7:
- babimild1985
จะหนีไปไหนครับ ฮี่ๆๆ
- supizpiz
กิน "ไข่ไก่" กับผมมั้ย ฮ่าๆๆ
- phai
ขอบคุณครับ
- myd3ar
อาจจะมี รอตามนะครับ อิๆ
- nomo9
ครับ ต้องมีต่อแน่ๆ
- herberry
ครับ ขอโทษครับที่ทำให้รอ :hao5:
- omuya
:katai1: :hao7:
- jimmyFG
ทำไม่ได้เลยครับ มันวนกลับไม่ถูก
- kogomon
เปียก เพราะช่วงนี้สงกรานต์ครับ (ไม่ใช่แล้ว!) 555+
- immanuel
จบ สั้นๆง่าย อิๆ ล้อเล่นครับ
ขอบคุณทุกเม้นท์นะครับ ว่างๆผมหมดไฟก็เปิดย้อนกลับมาอ่าน ชื่นใจจริงๆ แรงหื่นกลับมาแล้วปั่นต่อ ฮ่าๆๆๆ :katai4: :katai4:
-
คู่เวรคู่กรรมมิลเนี่ย ผัวหรือเมียเนี่ย 555+
ยูเฟีย กับ แอลหายเงิบเลย ไม่ใช่แอบกุ๊กกิ๊กกันเด้อ
นัทซัน เฟย์ จบเรื่องก็คงเปียกจากความคิดถึง 5555+
-
แอลของนู๋><!!!!
เอาแบบ ตบจูบ กักขัง!...(ซาดิสต์ไปป่าวหว่า555^^;;;)
-
เฟย์ปลอดภัยแล้ววว
-
อยากให้ไอ้พี่น้องทั้งสามนี่โดนกดทุกคนเลย
ไอ้สองตัวเอาแบบ SM เลือดสาด เหลือไว้แค่แอลคนเดียวที่เอาเบาๆ พอ เพราะโดนเฟย์ทำมามากแล้วสงสาร
ส่วนไอ้พี่มิลให้โดนหนักกว่าเพื่อนเลย
มาตามลุ้นค่าาา
-
:haun4: :katai5: ติดตามต่อคราฟฟฟ ตอนหน้า ขอ เปียกๆๆนะคราฟฟฟ น้องซัน น้องนัท ดูแลพี่เฟย์ ให้ถึงกิ๋นไปเลย อิอิอิ
รออ่านตอนต่อนะคราฟฟฟ อิอิอิ
#รักคนเขียนจังเลย
##### :mew1: :mew1:
-
:z13:
-
จะกี่ช็อทก็ชอบหมดละ ขอแค่มีให้ช็อทละกัน๕๕
แล้วยูเฟียไปไหมอ่า....
-
แอลจะเป็นอะไรไหมเนี่ย
-
แอลกับยูเฟียหายไปไหนน๊า?
-
ตอนที่11 บท คดี
หลังจากที่เราหนีมาได้วันนั้น ผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วพวกเพื่อนๆพี่เฟย์เข้ามาทักทายและพูดคุยกันสักพักก็แยกย้ายกันกลับไป เรื่องราวต่างๆถูกถ่ายทอดออกมาจากปากพี่เฟย์ทั้งเรื่องถูกลักพาและเรื่องภายในบ้านแต่บางเรื่องพี่เฟย์ข้ามที่จะพูดถึง
"นัท ซัน พี่ขอบใจมากนะที่ห่วงใยพี่และคอยช่วยเหลือพี่"
ผมพูดขอบใจน้องๆทั้งสองคนของผม มันเป็นช่วงลำบากของชีวิตจริงๆ ผมคิดว่าจะไม่รอดกลับมาหาน้องๆซะแล้ว
"พี่เฟย์....ไอ้พี่บ้าจะต้องมีเรื่องบ้าบออะไรอีกรึเปล่าเนี่ย เมื่อไรพี่จะมาชดใช้ความผิดให้พวกผมจริงๆจังๆสักทีละเฟ้ย!"
ง่ะ น้องซันโวยวายใส่ผม มะกี้เรียกพี่เฟย์ซะเสียงหวาน ไหงตอนท้ายแทบจะกินหัวผมแล้วเนี่ย ผมนั่งหงอยๆมองน้ำตาคลอ ไม่ได้กลัวเมียนะเออ จุ๊ๆ
"ใช่ พี่เฟย์ทำพวกผมลำบากมากเลยหวังว่าจากนี้จะไม่มีเรื่องปวดหัวอีกนะครับ!"
เฮือก! น้องนัทกอดอกพูดเสียงแข็ง หน้าตาขรึมมากมาย ง่าผมกลัวจนหัวหดหมดแล้วเนี่ย ถ้าเมียๆผมโกรธจนงอนไปละก็แย่แน่ๆ
"โอ๋ๆน้องนัทกับน้องซันอย่าโกรธพี่เฟย์อีกเลยนะครับ พี่เฟย์จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก สาบานเลยเอา!"
ผมยกมือชูสามนิ้ว แอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลังด้วย อิๆ แต่น้องนัทจับได้บิดเสียเนื้อไหล่แทบหลุด ผมต้องร้องโอดโอย ทำตาปริบๆน้องเขาถอนหายใจแล้วนวดไหล่ให้ผม แหม น่ารักแบบนี้พี่เฟย์ไม่ไปรักคนอื่นหรอก ฮ่าๆๆๆ
"พี่เฟย์ทำให้พวกผมสองคนเป็นห่วงมาก รู้ตัวรึเปล่าครับ"
พระเจ้าช่วย น้องซันพูดกับผมมีหางเสียง อยากจะกรี๊ด แหม น่ารักจริงๆเมียใครคร้าบ ฮ่าๆ แต่ผมมีชะนักติดหลังเรื่องไอ้แอล ผมอยากจะสารภาพออกไปจังแต่ก็กลัวว่าน้องเขาจะ.....ไม่อยากคิด
"พี่ขอโทษครับ เอ่อ...พี่มีอะไรอยากจะขอให้น้องนัทกับน้องซันช่วยหน่อยครับได้หรือเปล่า?"
น้องเขามองหน้ากันแล้วมองผมงงๆ ผมคลี่ยิ้มให้อย่างเกร็งๆ ผมอยากจะเคลียร์ตัวเอง ผมอยากจะสามารถเดินจูงมือคนที่ผมรักไปได้ในทุกที่ ผมอยากจะมีอิสระในความรัก
........
ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
ในโต๊ะริมหน้าต่างด้านในสุด บริเวณโดยรอบเงียบสงบมีชายสี่คนนั่งจ้องหน้ากันเคร่งเครียด ชายสูงวัยมีท่าทีโมโหและตกใจ
"แกจะบอกว่าที่แกหายไปเป็นเพราะเจ้ามิลมันจ้างคนลักพาตัวแกไปกักขังงั้นเหรอ?"
"ครับ ผมรู้ว่าพ่อไม่เชื่อผมแต่ผมแค่อยากจะบอก"
"เฮอะ พี่น้องบ้านเรารักแกอย่างกับอะไรดีมันไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นได้หรอก คนเรียนสูงแถมเป็นหมอไม่ทำอะไรสิ้นคิดอย่างแก!"
ผมสะอึกเลย ทำไมผมในสายตาพ่อถึงได้ดูไร้ค่าและน่าอายขนาดนั้นกัน หรือพ่อไม่เคยรักผมเลย
"แล้วไงครับคุณพ่อ จะเรียนสูงจะเป็นหมอหรือไม่เป็นมันเอามาใช้วัดความเป็นคนดีไม่ได้หรอกนะครับ"
น้องซันพูดขึ้นมาบ้างหลังจากผมนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง น้องนัทบีบมือให้กำลังใจผม พ่อดูไม่พอใจน้องซันมาก
"แกมันยังเป็นแค่เด็กจะมารู้อะไร อย่าริอาจมาสั่งสอนฉัน เฟย์ แกหัดสั่งสอนไอ้คู่ขาแกเสียบ้างนะว่าไม่ควรเถียงผู้ใหญ่!"
"พ่อครับ น้องนัทกับน้องซันไม่ใช่คู่ขาผม เขาสองคนเป็นแฟนผม เป็นคนที่ผมรักกรุณาอย่ามาดูถูกพวกเราต่อให้เป็นพ่อก็เถอะ!"
"แก! นี่จะมาประกาศความวิปริตของแกให้ฉันฟังหรือจะมาเล่าเรื่องที่แกหายไปให้ฉันฟังกันแน่!"
ผมถอนหายใจเฮือก ดูเอาสิใครเริ่มก่อน แหม ผู้ใหญ่นี่แยกคำว่าอธิบายกับคำว่าเถียงออกจากกันไม่เป็นสินะ ผมยอมแพ้จริงๆ
"ผมบอกแล้วไงพ่อว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากไอ้มิลมันวางแผนจับตัวผมไป.....เหมือนที่ผมเคยบอกพ่อเมื่อตอนผมอายุสิบขวบ.....เรื่องนั้นที่พ่อตีผมแล้วบอกว่าผมโกหก.....ฮึก...."
ผมหลุดสะอื้นออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต ผมเคยฟ้องพ่อเรื่องถูกพวกพี่ๆข่มขืน แต่พ่อไม่เชื่อซ้ำยังตีผมเพียงเพราะคิดว่าผมโกหกเรียกร้องความสนใจด้วยเรื่องทุเรศผิดเพศ ตอนนั้นผมทั้งเจ็บตัวและเจ็บใจ ทุกวันเฝ้าแต่หาทางออกจากบ้านนั้นจนอายุ15 ปีผมก็หาเงินแล้วหนีออกจากบ้านนั้นมาได้สำเร็จ ผมนึกขึ้นมาทีไรก็จะรู้สึก.....เสียใจ
พ่อมองผมด้วยความตกใจ แกถอนหายใจแล้วเคาะนิ้วลงกับโต๊ะเบาๆด้วยท่าทางครุ่นคิด น้องนัทกับน้องซันกอดแขนผมแน่นให้กำลังใจผม ผมฝืนยิ้มและเงยหน้ามองพ่อให้เต็มตา
"ผมไม่ได้ติดใจอะไรมากแค่อยากบอกให้พ่อรู้ว่าคนพวกนั้นไม่ดี และไอ้มิลมันฆ่าปิดปากพวกที่มันจ้างไว้ด้วย มันจิตไม่ปกติและที่ผมกลับไปหาพ่อเพราะผมเป็นห่วงพ่อ แต่ว่าพ่อไม่ต้องการผม ผมก็จะขอลาพ่อตรงนี้เลยแล้วกัน....ขอบคุณที่ให้ผมเกิดมา ลาก่อนครับ"
ผมลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ผู้ให้ชีวิตครั้งสุดท้าย อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอ ผมรักพ่อนะ แต่ถ้าผมอยู่พ่อจะไม่สบายใจ
"ขอบคุณที่ทำให้พี่เฟย์เกิดมานะครับคุณพ่อ พี่เฟย์มีความหมายกับพวกผมมาก"
น้องนัทเปิดปากบอกกับพ่อผมบ้าง น้องนัทยกมือไหว้พ่อผมแล้วกอดแขนผมเหมือนเดิม ผมนี่ยิ้มจนแก้มแทบปริ หัวใจพองโต
"ผมก็ขอบคุณด้วยครับที่ทำให้พี่เฟย์ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ และทำให้ผมเจอพี่เขา และทำให้พวกผมได้รักพี่เขา จากนี้ผมจะรักพี่เฟย์แทนคุณเอง"
น้องซันพูดปิดท้ายพร้อมทั้งยกมือไหว้ด้วยรอยยิ้มแจ่มใส.....ไม่สิต้องบอกว่าด้วยรอยยิ้มสะใจอย่างที่สุดต่างหาก น้องสองคนรีบลากผมออกมานอกร้านนั้นแล้วยัดผมเข้ารถ
"หิวจังเลยนะ.....ว่าไงนัท"
"อืม.....อยากกินโจ๊กปูจังเลยครับ"
เห? ไหงน้องสองคนเปลี่ยนเรื่องไวจัง แต่ก็ดีผมเองก็หิวเหมือนกันนี่มันยังเช้าอยู่ด้วยหาอะไรใส่ท้องหน่อยดีกว่า
"ถ้างั้นไปกินที่ร้านข้างมหา'ลัย ดีมั้ยครับ?"
"ไม่เอา!"
ทั้งน้องนัทและน้องซันหันมาตะโกนใส่ผมจนหูอื้อ อ้าว? แล้วจะไปกินที่ไหนล่ะ ผมมองน้องเขาอย่างขอคำตอบ
"ก็....พี่จำได้ป่ะว่าตอนพี่ทำอาหารเช้าให้ผมกินครั้งแรกน่ะพี่ทำอะไรให้ผมกินล่ะ"
น้องซันพูดเสียงค่อยหันหน้าหนีอีก ผมเลยหันไปมองน้องนัทที่ตอนนี้ไปนั่งข้างหลังบ้าง
"ก็....อะแฮ่ม คือ....กินที่ร้านไม่อร่อย....ครับ"
ผมค่อยๆเข้าใจแล้วล่ะครับ ผมยกยิ้มนิดๆแล้วรีบเข้าเกียร์ซิ่งกลับบ้าน มื้อเช้าที่แสนจะมีความสุขรอผมอยู่ต้องรีบกลับไปทำอาหารให้เมียสุดที่รักรับประทานครับ ผมโคตรจะมีความสุขเลย แม้จะเริ่มต้นด้วยโทสะแต่จบลงด้วยความรักแบบนี้ผมยอมตายเลย......
***************
"นี่คุณหมายความว่ายังไงคุณณรงค์! จะบอกว่าลูกชายฉันเป็นผู้ร้ายลักพาตัวและฆ่าคนหรือไง! อย่ามากล่าวหาลูกชายฉันนะ!"
เสียงแว้ดๆเอ็ดตะโรลั่นบ้านดังจนฝูงนกแถวนั้นตกใจบินหนีกระจาย ชายสูงวัยนั่งกุมขมับอย่างอดทน เขามองผู้หญิงตรงหน้าที่ไม่ได้มีความสวยงามสักนิดอย่างหงุดหงิด
"ผมไม่ได้กล่าวหา แต่นี่เป็นเรื่องที่ลูกชายผมบอกมา แล้วเจ้ามิลลูกชายคุณก็หายตัวไปด้วยจะให้เชื่อว่ายังไงล่ะ!"
"ยังไงฉันก็ไม่ให้คุณจับลูกชายฉันส่งตำรวจแน่ๆ หลักฐานก็ไม่มีอย่ามาใส่ความกันนะตามิลออกจะเป็นเด็กดีไม่เหมือนลูกชายคุณที่จิตวิปริตผิดเพศ ยี้ ยิ่งพูดแล้วยิ่งขยะแขยง!"
หล่อนทำสีหน้ายู่ด้วยความรังเกียจ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องที่สามีพูดมาเป็นความจริงแต่หล่อนไม่ยอมให้ลูกชายสุดที่รักต้องเข้าคุกแน่นอน ตามิลเป็นลูกชายของหล่อนกับคนที่หล่อนรักมากจะยอมให้เป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด
"คุณจะยอมหรือไม่ยอมแต่เจ้าเฟย์ก็แจ้งความไปเรียบร้อยแล้ว ถ้าเจอเจ้ามิลเมื่อไรพามันไปให้ปากคำซะด้วยนะก่อนจะโดนหมายจับ ผมไม่รับผิดชอบเรื่องลูกของคุณด้วยหรอกนะ!"
"อะไรนะ! คุณณรงค์! กลับมาคุยให้รู้เรื่องก่อนนะ คุณณรงค์! กรี๊ด!"
หล่อนแหกปากร้องลั่นเมื่อสามีพูดกระชากเสียงใส่และเดินหนีขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจหล่อนอีก หล่อนมองตามร่างสามีไปด้วยสายตาโกรธแค้น มือบางกำแน่นและสั่นระริกไปทั้งตัว หล่อนกัดฟันพูดเสียงลอดไรฟันออกมาทั้งน้ำตา
"คอยดูเถอะ ฉันไม่ยอมให้ใครทำอะไรลูกของฉันได้หรอก คอยดู!"
จบบทคดี
-
บท น้ำตา
หลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญได้ผ่านพ้นไป ผมและครอบครัวอันประกอบไปด้วยผม น้องนัท น้องซัน ฮี่ๆๆ ผ่านไปแต่ละวันอย่างมีความสุขแม้ว่าแต่ละวันจะแลกมาด้วยรอยช้ำตามตัวผมก็ตามเช่นตอนนี้
"พี่เฟย์ครับ ตรงนั้นยังมีฝุ่นอยู่เลยนะครับ จำไม่ได้เหรอครับว่าผมแพ้ฝุ่น"
ผมเงยหน้าจากผ้าขี้ริ้วในมือมองน้องนัทที่นั่งไขว้ห้างบนโซฟาชี้นิ้วไปที่โต๊ะกลาง ใบหน้ายิ้มแย้มส่งให้ผมขนลุกชัน มีลางว่าจะเจ็บตัว
"แต่พี่เช็ดไปเมื่อกี้แล้วนะครับน้องนัท พี่ว่ามันสะอาดแล้วนะ"
"พี่จะเถียงผมเหรอ ไหนบอกจะชดใช้ผมไงเรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้! ดีผมจะไม่เชื่อพี่อีกแล้ว!"
"หวาๆ ไม่ใช่นะ โอเคพี่จะเช็ดเดี๋ยวนี้แหละครับ น้องนัทพูดถูกพี่เช็ดไม่สะอาดเลยพี่จะเช็ดใหม่เดี๋ยวนี้เลยครับ เพราะงั้นวางแก้วน้ำลงเถอะนะครับ"
ผมพูดเสียงอ่อยเมื่อน้องนัทคว้าแก้วน้ำขึ้นมาเตรียมขว้างมันใส่ผม แหม คราวที่แล้วแจกันหัวเกือบแตก คราวนี้แก้วน้ำ ผมรีบลุกขึ้นไปเช็ดโต๊ะอย่างรวดเร็ว น้องนัทยิ้มอย่างพอใจแล้ววางแก้วลงนั่งดูทีวีต่อ ผมแอบถอนใจเฮือก เมียผมดุจังเลย
"ไอ้พี่เฟย์! ยังไม่ซักผ้าอีกเหรอ นี่มันกี่โมงเข้าไปแล้วกว่าผ้าจะแห้งอีกจะซักตอนไหนกันแน่ นี่แดดมันจะหมดแล้วนะถ้าเสื้อนักศึกษาของผมแห้งไม่ทันพรุ่งนี้ผมฆ่าพี่แน่ๆ!"
เสียงน้องซันโวยวายดังมาจากหน้าประตูคาดว่าคงเพิ่งจะกลับจากไปเรียนมา ผมยืนเหงื่อตกมือที่เช็ดโต๊ะหยุดชะงัก หันไปมองน้องซันที่เดินเข้ามาพร้อมทั้งถอดเสื้อนักศึกษาตัวนอกออกเหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาว อารมณ์หื่นพลันถามหา
"มัวแต่มองอะไรอยู่ได้ผมกลับมาร้อนๆขอน้ำหน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย"
ผมหยุดอารมณ์หื่นตัวเองแล้ววางผ้าขี้ริ้วลงวิ่งเข้าครัวไปนำน้ำเย็นๆมาบริการเมียสุดที่รักทันที น้องซันรับไปดื่มอักๆทีเดียวหมด ผมเห็นเหงื่อหยดพราวเต็มตัวน้องเขาแล้วอดจะช่วยเช็ดไม่ได้
"ทำอะไรน่ะพี่เฟย์!"
น้องซันจับมือผมที่กำลังล้วงเข้าไปถูไถยอดอกนั้นไว้ได้ทัน สายตาคมหันมาจ้องผมเขม็ง ผมได้แต่เหงื่อไหลยืนกลืนน้ำลายเอื้อก!
"เอ่อ พี่จะช่วยเช็ดเหงื่อให้น้องซันน่ะครับ"
"เช็ดเหงื่อ? โดยใช้มือเนี่ยนะ น่าเชื่อมากเตรียมใจไว้แล้วใช่มั้ยครับ!"
"เอ่ะ! เดี๋ยว.....อุก! อ่อก! แอ่ก!"
ศอก เข่า ตามด้วยหมัดเข้าตรงเป้าทุกจุดเล่นเอาผมแดดิ้นกระแด่กๆบนพื้น น้องนัทหัวเราะขึ้นมาและหยิบขนมใส่ปาก ส่วนน้องซันหันมายักคิ้วให้ผมพร้อมทั้งเสียงหัวเราะน้อยๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมนอนยิ้มทั้งน้ำตาบนพื้นกุมเป้าที่ถูกประทุษร้ายแน่น
....คุณแม่ครับ แค่ผมสามารถทำให้น้องๆหัวเราะได้ผมก็มีความสุขแล้วครับ ฮือๆๆ..... :o7:
ติ๊ดๆๆ
เสียงโทรศัพท์บ้านสุดเชยดังขึ้นมาขัดจังหวะความสุขของผม ผมจำต้องลากตัวเองขึ้นมารับมันอย่างเสียไม่ได้ และเมื่อเสียงจากปลายสายพูดขึ้นทำเอาผมสั่นไปทั้งตัว
"ไงครับน้องเฟย์ที่รัก ลืมพี่มิลหรือยังเอ่ย หึๆๆ"
"มึง....โทรฯมาทำไม ต้องการอะไร!?"
"แหม ต้องถามด้วยเหรอครับ พี่โทรฯมาเพราะทนคิดถึงน้องเฟย์ไม่ไหวไงครับ อีกไม่นานพี่จะรับเราไปอยู่ด้วยกันนะครับ ที่รัก!"
"กูไม่ไป มึงมอบตัวเสียเถอะเห็นแก่แม่มึงโทษหนักจะได้เป็นเบา เพราะยังไงกูก็ไม่มีวันอยู่กับมึงหรอก!"
ผมพูดเสียงแข็งข่มความกลัวในใจตัวเอง ภาพที่มันยกปืนเล็งมาทางผมกับน้องๆยังติดแน่นในความทรงจำและอยากจะบอกว่าที่จริงผมกลัวมาก.....กลัวตายและ....กลัวสูญเสีย
"อย่าพูดหยาบๆกับพี่แบบนี้นะเฟย์! ไม่งั้นไอ้ณรงค์ได้กลายเป็นชิ้นๆแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ"
"มึงจะทำอะไรพ่อกู! อย่านะไอ้มิล!"
ผมตกใจมือไม้สั่นแทบจะทำโทรศัพท์หลุดมือ
......ผมนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อวันนั้นขึ้นมา ตอนที่ไอ้มิลยกปืนขึ้นจะยิงพวกผม
ปัง! ปัง! ปัง!
ผมใจหายวาบนึกว่าตายแน่แล้ว แต่มันไม่ใช่ เสียงปืนนั้นไม่ใช่ของไอ้มิล ผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นผู้ชายต่างชาติคนหนึ่งถือปืนเล็งไปที่ไอ้มิลอยู่
“ไอ้สารเลว มึงฆ่าดีโอ อย่าอยู่เลยมึง!”
อ่ะ เสียงนี่มัน คุ้นๆนะ หรือว่าจะเป็นคล็อก? ที่อกเขามีผ้าพันแผลไว้ เลือดซึมออกมาจนชุ่ม ผมหันไปมองไอ้มิล มันยกยิ้มน้อยๆ
“น่าเสียดายที่ตอนนั้นกูไม่มีเวลาดูว่าพวกมึงหมดลมหายใจไปแล้วรึยังเพราะต้องรีบพาสุดที่รักกูมาเก็บไว้ ไม่คิดว่ามึงจะยังมีชีวิตอยู่นะ คล็อก”
“กูจะฆ่ามึง กูจะแก้แค้นมึงแทนดีโอ!”
“เอาสิวะ!”
....แล้วมันก็กระหน่ำยิงกันอีก ผมกับน้องๆอยู่ในวิถีกระสุนทางเดียวที่จะรอด ต้องกระโดดลงไป ผมเล็งให้ตัวกระโดดลงไปยังพุ่มไม้และกองขยะลดการกระแทกและหนีมา ในหูยังได้ยินเสียงปืนในตอนนั้นอยู่เลย.............
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือมาวางบนไหล่และบีบแน่น ผมหันไปมองน้องนัทกับน้องซันยืนจ้องผม เขาพยักหน้าให้กำลังใจผม มันทำให้ผมใจชื้นขึ้นเป็นกอง
"บอกว่าให้พูดกับกูเพราะๆ อยากเห็นพ่อมึงตายใช่มั้ย!"
"อย่านะ....ผมขอโทษครับพี่มิล อย่าทำอะไรพ่อผมเลยนะครับพี่ต้องการอะไรบอกผมมาสิ"
ผมกัดฟันพูดกับมัน ฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อผมกำมือแน่นอยากจะชกมันให้สาสมกับสิ่งที่มันทิ้งไว้ในใจผมเหลือเกิน
"เฟย์น่าจะรู้ว่าพี่ต้องการอะไรนะ กลับมาหาพี่ซะพี่รอน้องเฟย์อยู่ที่บ้านนะครับ แล้วก็พาไอ้เด็กสองคนที่แย่งเฟย์ไปจากพี่มาด้วย!"
"ไม่! ทำไมต้องพาไปนัทกับซันไม่เกี่ยว!"
"มึงเลือกเอาระหว่างมันสองคนกับพ่อของมึง! เอามันมาให้กูพรุ่งนี้เช้า และอย่าบอกใครไม่ว่าเพื่อนๆของมึงหรือตำรวจ จำเอาไว้มึงอยู่ในกำมือกู!"
ตื้ดๆๆๆ
สายถูกวางไปแล้วแต่ผมยังยืนกำมันนิ่ง ตอนนี้ผมสมองโล่งว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออกสักอย่างเดียว
พ่อ กับ น้องนัทน้องซัน และตัวผม......
ผมจะเลือกอะไร และผมมีสิทธิ์เลือกมั้ย? ผมจะทำยังไงดี ผมกลัว ผมคิดไม่ออก ผม.....
"พี่เฟย์ใจเย็นๆครับ"
ผมสะดุ้งหลุดออกจากห้วงความคิดอันสับสนของตัวเอง น้องนัทเดินเข้ามาจับไหล่ผมบีบแน่น ส่วนน้องซันหยิบผ้ามาเช็ดเหงื่อที่หน้าให้ผมอย่างแผ่วเบา
"พี่เฟย์ค่อยๆเล่าให้พวกผมฟังนะครับ พวกผมจะได้ช่วยคิด....นะ"
ผมยืนนิ่งมองลึกเข้าไปในดวงตาของน้องๆ ผมเชื่อใจน้องๆนะแต่ผมไม่เชื่อใจไอ้มิล มันต้องคิดจะทำอันตรายกับน้องนัทน้องซันแน่ๆ และผมคงไม่สามรถทำตามที่ไอ้มิลบอกได้
"ไอ้มิลมันโทรฯมา มันต้องการแลกตัวพี่กับพ่อของพี่เท่านั้นเอง ไม่ต้องเป็นห่วงพี่จะพาตำรวจไปด้วยรับรองทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย"
"จริงๆเหรอครับ?"
"แน่ใจนะพี่เฟย์?"
น้องนัทและน้องซันมองผมตาแป๋ว ผมยกมือขยี้หัวน้องๆอย่างที่เคยทำแล้วหัวเราะเบาๆ
"ครับ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย น้องนัทกับน้องซันไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวจะได้มาทานข้าวกัน"
ผมดันน้องๆเข้าห้องไป ส่วนตัวผมรีบออกมาเข้าครัวทำอาหาร ในสมองครุ่นคิดแต่เรื่องของไอ้มิล เห็นทีงานนี้ต้องขอตัวช่วยซะแล้ว
พอคิดได้ดังนั้นผมก็ยกมือถือกดเบอร์นั้นอย่างรวดเร็วและมันก็เป็นไปตามที่ผมต้องการ
'ไอ้มิล! อย่าคิดว่ามึงถือไพ่เหนือกว่ากูคนเดียวนะโว้ย กูไม่ใช่เฟย์ไอ้เด็กน้อยคนเดิมอีกต่อไปแล้ว แล้วมึงจะต้องรับผลที่ตามมา!'
.......
เช้าตรู่วันต่อมา
ผมออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อให้ทันเวลาที่ไอ้มิลบอกและเพื่อไม่ให้น้องๆของผมตื่นทันผมด้วย ผมรีบกลับมาที่บ้านพ่ออีกครั้งอย่างรีบร้อน ภายในบ้านเงียบเชียบยิ่งกว่าครั้งก่อน ผมกวาดสายตามองไปรอบด้าน
"มาเร็วดีนี่ที่รัก ทนคิดถึงพี่ไม่ไหวแล้วเหมือนกันใช่มั้ยครับน้องเฟย์"
ผมหันไปตามเสียงเย็นๆนั้นทันที ไอ้มิลนั่งอยู่บนขั้นบันไดบ้านชั้นบน ในบ้านมืดสลัวๆเพราะไฟไม่ได้ถูกเปิดสักดวง ไอ้มิลค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงมาหาผม
"พ่อล่ะ? แล้วคนอื่นๆล่ะ ทุกคนหายไปไหน!?"
ผมขาสั่นยามเมื่อเห็นมันแสยะยิ้มส่งมาให้ ทำไมนะคนที่เงียบขรึมและดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในบ้านกลับกลายเป็นคนที่จิตวิปริตที่สุดในบ้านกัน ใจจริงผมอยากจะใส่เกียร์ถอยหลังนะเพราะผมตัวเปล่านี่ ส่วนมันผมเห็นปืนกระบอกสีดำเมื่อมในมือมันชัดเจน
"พวกมันน่ะเหรอ พี่พาไปอยู่ในที่ที่เงียบๆแล้วพวกมันจะได้ไม่มารบกวนเวลาฮันนีมูนของเราสองคนไงครับ"
มันเดินลงมาหยุดตรงหน้าผม มันสอดมือไปล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วชูบางสิ่งให้ผมดูซึ่งมันทำให้ผมเย็นวูบและตัวสั่นได้ในทันที
"ใส่มันไว้ที่มือซะ อ้อ! ใส่ไขว้หลังด้วยนะน้องรัก หึๆๆ"
มันโยนกุญแจมือสีเงินวาวมาให้ผม ผมลังเลหากผมใส่มันผมจะไม่มีทางหนีได้อีกแต่หากไม่ใส่ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรคนในบ้านมั่ง
"รีบๆใส่สิวะ! หรือมึงอยากให้กูเลาะกระดูกพ่อมึงออกมาเล่นล่ะหา!"
มันตวาดผมเมื่อเห็นผมยืนนิ่งอยู่นาน ผมรีบคว้ามันขึ้นมาใส่อย่างลนลาน ความเย็นเฉียบของกุญแจมือแผ่ซ่านเข้าไปถึงหัวใจผม พอผมใส่เสร็จมันก็เดินเข้ามากระชากเส้นผมของผมเข้าไปใกล้มัน
"อึก! บอกได้หรือยังว่าพ่อกับคนอื่นๆอยู่ที่ไหน!"
"แหมๆ น้องเฟย์ของพี่ช่างน่ารักจริงๆขนาดตอนนี้ยังจะห่วงคนอื่นอยู่อีก แต่....."
เพี๊ยะ!
"อึก! ไอ้สัส!"
ผมเผลอด่ามันเมื่อมันตบหน้าผมอย่างแรง ได้รสเลือดในปากประแล่มๆในทันใด มันเหลือกตามองผมอย่างโมโห
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
มันตบซ้อนอีกสามทีเล่นเอาผมมึนงงสติวูบไปแว่บหนึ่งเลยทีเดียว มือหนักชิบเป๋งเลือดไหลออกมาจากปากผมจนมันหยดลงพื้น ไอ้มิลแล่บลิ้นเลียปลายคางผมก่อนจะหัวเราะลั่น
"ทีนี้อย่าริอาจด่ากูอีกจำไว้! กูจะไม่บอกที่ซ่อนพ่อมึงเพราะมึงไม่ทำตามที่กูบอก ไอ้เด็กสองคนนั่นมันอยู่ที่ไหน!"
"มันกลับบ้านนอกไปแล้ว....."
ผมพูดเสียงเบา พยายามแสดงละครให้สมบทบาทมากที่สุด อย่างน้อยๆผมไม่อยากให้น้องๆมาตกอยู่ในอันตรายกับผม แต่ไอ้มิลเหมือนยังไม่เชื่อ
"อย่ามาโกหกกู กูไม่ได้แดกหญ้าแทนข้าว มันอยู่ไหนบอกมา!"
"กูพูดจริงๆมันเลิกกับกูแล้วเพราะมึงไง! เพราะมันกลัวมึงมันเลยเลิกกับกู! สมใจมึงแล้วใช่มั้ย!"
ผมแกล้งทำสีหน้าจะเป็นจะตาย ไอ้มิลมันเชื่อมันยิ้มร่าแล้วหัวเราะเสียงดัง มันก้มลงมาหอมแก้มผมแรงๆทีหนึ่งแล้วพยายามลากผมขึ้นไปบนห้อง
"ดี....ดีแล้วจากนี้จะไม่มีใครเอามึงไปจากกูได้อีก ไม่มีวัน! มึงจะอยู่กับกูไปจนตาย ฮ่าๆๆๆ"
"ปล่อยกูนะ กูไม่อยู่กับมึง บอกมาว่าพ่อกูอยู่ไหน ไอ้สัส ไอ้โรคจิต อุ้ก!"
ผมพยายามดิ้นสะบัดมันออกแต่ไม่วายโดนมันต่อยเข้าที่ท้องจนได้ไม่ใช่แค่หมัดเดียว มันมาทั้งหมัดทั้งเตะจนผมจุกตัวงอมันแบกผมขึ้นบ่าแล้วเอาไปโยนโครมบนเตียงในห้องๆหนึ่ง
"ตอนนี้เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะจะถามหาผู้ชายอื่นทำไม คิดถึงแต่พี่สิ เรียกชื่อพี่สิครับน้องเฟย์ที่รัก ฮ่าๆๆๆๆ"
"แย่หน่อยนะทุกเวลากูคิดถึงแต่น้องนัทและน้องซันเท่านั้น ไอ้โรคจิต! ไปตายซะไป!"
ผมตะคอกมันสุดตัวแม้จะจุกจนแทบขยับไม่ได้ก็ตาม ผมรอสัญญาณแห่งความหวัง ผมว่าผมน่าจะถ่วงเวลาได้มากที่สุดแล้ว เพราะงั้นขอให้สำเร็จด้วยเถอะ!
ปัง!
ทั้งผมและไอ้มิลสะดุ้ง ผมสะดุ้งเพราะดีใจ ส่วนไอ้มิลสะดุ้งเพราะตกใจ ผมกลิ้งลงจากเตียงและกระเสือกกระสนพาตัวเองหนีออกมาจากห้องนั้น ในที่สุดสัญญาณที่ผมรอคอยก็มาถึงเสียที ไอ้มิลที่ตอนแรกตะลึงงันเพราะเสียงปืนนัดนั้นได้สติรีบตามมาจับผมแต่ไม่ทันหรอกเพราะผมระวังตัวอยู่เสมอ ผมไม่สามารถวิ่งลงบันไดได้เพราะไอ้มิลวิ่งตามมาติดๆผมจึงวิ่งไปที่ตึกปีกซ้ายของบ้านแทน
"หยุดนะไอ้เฟย์! มึงจะหนีกูไปไหน มึงหนีกูไม่พ้นหรอก!"
"แฮ่ก หยุดให้โง่เหรอไอ้สัส อย่าตามมานะเว้ย!"
ผมวิ่งหนีมันอุตลุต จะไปทางไหนก็มีแต่ทางตันจะโดดลงทางหน้าต่างก็ไม่ได้มันไม่ได้ต่ำขนาดตอนหนีจากตึกร้างและไม่มีต้นไม้เป็นเบาะรองอีกด้วย ผมวิ่งจนมาสุดทางจำต้องหันไปประจันหน้ากับไอ้มิลอย่างเลี่ยงไม่ได้ มันมองดูผมแล้วหัวเราะจิตๆอีกครั้ง
"ฮ่า...แฮ่กๆ ในที่สุดมึงก็หนีกูไม่พ้น ยอมกลับมานอนให้กูกอดดีๆเถอะเฟย์ กูไม่อยากรุนแรงกับมึงนะ"
"ไม่เอาหรอกไอ้ห่า....แฮ่กๆ กูเกลียดการเป็นฝ่ายรับที่สุดเลยมึงรู้มั้ย นั่นหมายความว่ากูก็เกลียดมึงด้วย!"
ผมพุ่งเข้าไปหามันไม่ให้มันทันตั้งตัวตวัดขาเตะเข้าที่ก้านคอมันแต่มันยกแขนขึ้นกันก่อนจะส่งหมัดขวาแลกกับผม ตัวผมเองไม่สามารถใช้มือทั้งสองข้างได้เลยจำต้องทิ้งตัวลงนอนกับพื้นเพื่อหลบหมัดนั้นและถีบตัวขึ้นในทันทีที่ไอ้มิลยกเท้ากระตื้บในตำแหน่งที่ผมล้มตัวลงเมื่อครู่
ผมกระโดดถอยหลังและพุ่งเข้าไปใหม่ ไอ้มิลยกแขนกันหน้ามันอีกครั้งแต่ผมไม่ได้เล็งมันที่นั่นเสียหน่อย ข้อเท้าซ้ายของมันต่างหากที่ผมเล็ง
ป้าบ!
โครม!
"โอ๊ย! ไอ้เฟย์ มึง!"
ผมได้โอกาสรีบดีดตัวหนีจากมันทันที ผมวิ่งลงไปยังบันไดที่หมายตาไว้แต่แรกแล้วไถลตัวลงไปอย่างเร็ว ไอ้มิลตามผมออกมาแต่ไม่ทันแล้วล่ะ ผมชนะแล้วเมื่อผมวิ่งออกมาหน้าบ้านได้เกมส์นี้ก็จะจบลง
"ทำได้ดีมากไอ้เฟย์ กูใจหายใจคว่ำหมด!"
"เฟย์ มึงมาหลบหลังกูนี่ เร็วๆ"
ผมวิ่งเข้าไปหาบรรดาเพื่อนๆของผมทั้งไอ้ยูเฟียไอ้หมาม่อนไอ้ซูกัสไอ้เป็ดและตำรวจอีกหลายสิบคน ผมหันหลังให้ไอ้เป็ดช่วยไขกุญแจมือ สายตาผมจ้องไปยังไอ้มิลที่ยืนนิ่งมองผมเขม็ง
"มึง.....ทำแบบนี้ทำไมกูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าแจ้งตำรวจและเพื่อนๆของมึง ไม่เป็นห่วงพ่อมึงแล้วหรือไง"
ผมหัวเราะนิดๆแล้วชี้มือไปทางด้านหลังของกลุ่มตำรวจ ไอ้มิลอ้าปากค้างเมื่อพ่อของผมก้าวออกมาพร้อมทั้งไอ้ออยไอ้แอลและแม่ของมันซึ่งอยู่ในความดูแลของตำรวจ
"กูไม่ใช่เด็กชายเฟย์ตัวเล็กๆที่คอยให้มึงรังแกอีกแล้ว มึงมันพลาดไปแล้วที่คิดว่ากูเหมือนเดิม"
"เฟย์ กูขอร้องกลับมาหากู...."
มันเรียกผมอีกครั้ง.....อีกครั้ง.....และอีกครั้ง มันเรียกร้องให้ผมกลับไปหามันตลอด อีกมือก็ถือปืนส่ายไปมาไม่ให้ใครเข้าใกล้มัน ผมมองมันด้วยความสมเพชเหลือเกิน
"พี่มิลมอบตัวเถอะนะครับ เห็นแก่ความเป็นพี่น้องของพวกเรา"
"ใช่ มิล มอบตัวเถอะ อย่าทำอะไรโง่ๆอีกเลย"
ไอ้แอลกับไอ้ออยออกมายืนด้านหน้าพูดกับไอ้มิลเสียงสั่นเครือ ท่าทางจะเสียใจมาก ผมไม่รู้จะจบเรื่องนี้ยังไงคงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ
"กูไม่ใช่พี่น้องมึง! กูไม่เคยมีพี่น้อง ถึงแม่เดียวกันแต่พ่อกูไม่ใช่พ่อมึง มึงจำเอาไว้กูไม่เคยคิดว่าพวกมึงเป็นพี่น้องกูเลยสักครั้งไอ้ออยไอ้แอล!"
ไอ้มิลตวาดเสียงกร้าวทำเอาผมชะงัก ไม่ใช่แค่ผมหรอกไอ้ออยกับไอ้แอลด้วย พวกมันตกใจจนทำหน้าพิลึก
"หมายความว่ายังไง พวกเราไม่ใช่พี่น้องกันเหรอ?"
ไอ้แอลถามเสียงสั่น น้ำตาคลอ ผมเห็นแล้วรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาอยากเข้าไปกอดมัน ปลอบมันว่าอย่าร้องแต่ผมทำไม่ได้ ผมไม่ใช่คนที่สามารถยืนข้างๆมันได้
"อยากรู้เหรอกูบอกมึงก็ได้!"
"อย่านะตามิล อย่าพูดนะลูก ฮือๆๆ พอเถอะตามิล มอบตัวเถอะนะเดี๋ยวแม่จะช่วยลูกเอง พอเถอะนะลูกเห็นแก่แม่เถอะนะ ฮือๆๆๆ"
แม่ไอ้มิลจะวิ่งเข้ามาแต่ตำรวจจับตัวไว้ทัน ไอ้มิลหันไปมองแม่มันด้วยสายตาที่เรียกได้ว่าไม่ควรใช้มองคนที่มันรักได้เลย
"หึๆๆ ไอ้ออยไอ้แอล พวกมึงรู้เอาไว้ว่าทำไมพ่อถึงไม่เคยรักกูเลย เพราะกูไม่ใช่ลูกของพ่อไงล่ะ เพราะกูคือลูกของนังสำส่อนนั่นกับคนใช้! ตอนที่พ่อรู้พ่อแทบจะฆ่ากูกับมันทิ้งแต่เพราะว่าพ่อกูตายไปซะก่อนพ่อมึงเลยยอมให้กูกับนังนั่นอยู่ในบ้านต่อ มันถูกลดขั้นมาเป็นคนใช้แต่พอมีไอ้แอล พ่อมึงก็ยอมให้นังนั่นกลับมาเป็นคนดูแลบ้าน ทุกอย่างเพราะอีนั่น อีคนที่เป็นแม่กู อีคนที่เป็นแม่พวกมึงไง! แต่สุดท้ายก็ทนอยู่กับมันไม่ได้จนต้องมาจับไอ้ณรงค์เป็นผัวไงล่ะ แม่ของพวกมึงดีมั้ยล่ะ พ่อของพวกมึงด้วยเคยทำอะไรไว้กับกูมึงรู้มั้ย!"
ผมนิ่งอึ้งฟังไอ้มิลพล่ามทั้งน้ำตา ผมไม่เคยรู้เลย ไม่เคยรู้ว่าบนความเจ็บปวดของคนหนึ่งคนจะสามารถสร้างความเจ็บปวดให้กับคนอีกหลายคนได้ ผมสงสารมัน ผมเริ่มเห็นใจมัน
"ที่กูฆ่าคนเป็นก็เพราะมันสอนกู! สอนให้กูเหี้ย! แล้วกูก็ทำ เพราะกูมีสิ่งที่กูต้องการ.....เฟย์......สิ่งเดียวในชีวิตกูที่ทำให้กูอยากมีชีวิตอยู่ กูรักมึง.....กูรักมึง เฟย์"
"พอเถอะมิล มอบตัวเถอะนะถ้ามึงรักกูมึงต้องไม่ทำแบบนี้....."
ผมทนไม่ไหวแล้ว ไอ้ออยหน้าซีดไปแล้ว ส่วนแม่มันก็เป็นลมเรียบร้อยโดยมีพ่อของผมคอยประคองอยู่ส่วนไอ้แอลที่ร้องไห้จนตาแดงก่ำได้อ้อมแขนของไอ้ยูเฟียกอดปลอบไว้ ผมไม่จำเป็นกับที่นี่อีกแล้ว ผมหลับตาหนีภาพไอ้มิลที่ยืนน้ำตานองหน้าไว้ ผมเจ็บปวด ผมทำใจไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าจะรักผมหรือเพราะอะไรแต่แววตามันทำให้ผมปวดใจ
"พี่เฟย์!"
เสียงเรียกจากด้านหลังเจ้าหน้าที่ด้านหนึ่งดังขึ้นผมหันไปมองพร้อมกับที่ทุกคนหันไปมอง นัทกับซันวิ่งเข้ามาหาผม หางตาผมเหลือบไปเห็นเงาลางๆที่พุ่งเข้าไปหานัทกับซัน เท้าผมก็ไวกว่าความคิดวิ่งเข้าไปหาน้องๆด้วยความเร็วพอๆกับเงาร่างนั้น
ปัง!
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกเหมือนโดนต่อยหนักๆเข้าที่ท้อง ความรู้สึกเหมือนโดนกระแทกจากท่อนซุงทำเอาผมจุกและชาไปหมด ผมยืนบังน้องนัทกับน้องซันไว้ข้างหลัง ไอ้มิลยืนมองผมอยู่ด้านหน้าดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยน้ำตา ผมทรุดลงตรงนั้นในสายตาที่พร่ามัวผมเห็นไอ้มิลร่ำร้องจนเหมือนคนบ้า มันยกปืนจ่อหัวตัวเองและ.....
ปัง!
ผมหมดสติลงในตอนนั้น.......
จบตอนที่ 11 บท น้ำตา
เจอกันตอนหน้าคงไม่ต้องมาม่าแล้วละเนอะ ฮ่าๆๆ :hao7:
-
มาม่าเรื่องนี้หมดน้ำไปหลายลิตรกันเลยทีเดียว- -"
นึกว่ามิลจะตายไปซะตั้งแต่ตอนนั้นซะอีกถึงไม่ชอบแต่ก็น่าสงสารอ่ะT^TT
ดูเฟย์จะเกรงใจนัทกะซันมากเลยเนอะอิอิแบบนี้เรียกกลัวเมียอะป่าวคึคึ^ <
ปล.ตอนพิเศษแต่งเป็นปีก็รอได้อิอิ
-
บทน้ำตา ตื่นเต้นมาก ๆ เลยค่ะ
เพราะอย่างงี้นี่เองนะมิล T^T
-
มิลน่าสงสาร
ชีวิตน่าจะได้เจอคนดีๆ สักคน
คนที่พร้อมจะรักและดูแล ไม่ว่าจะเป็นรุกหรือรับ
เฮ่อ! เศร้า อยากให้ทุกคนสมหวังมีความสุข (โลกสวยไปไหมหล่อน!)
สรุปคนที่น่าสงสารที่สุดคือคนที่ร้ายที่สุด นั่นก็คือ มิล...
-
จบแล้วหรอ ฮือๆๆ :hao5:
-
เฟย์ชอบแอลจริง ๆ สินะนั่น แต่แอลมียูเ้ฟียแล้วใช่ไหม ยูเฟียดูแลแอลดี ๆ นะ
-
เฮ้อ น่าสงสารกันหมดเลย
-
มิลชีวิตรันทดจัง
-
:heaven :heaven :heaven :heaven
ว้าวๆๆๆ คุ้มค่ากับการรอคอยจังเลยคับ รักคนเขียนจังเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
มิลน่าสงสาร อยู่กับอดีตที่คอยทำร้าย
ขอให้เฟย์ปลอดภัย อย่างเพิ่งตายนะ ฮ่าาาาา
-
สงสารมิลอ่ะ
แน่แอลกับยูเฟีย อิอิอิ
เฟร์อย่าเป็นไรน๊า~~~
-
อดีตที่แสนเจ็บปวดไม่ทำให้ใครมีชีวิตที่ดีขึ้น
นอกจากคนที่ยอมทิ้งอดีตและใส่ใจกับปัจจุบันและอนาคตมากกว่า
ต่างคนต่างมีปมและน่าสงสาร
หากเลือกที่จะจบชีวิตก็ขอให้ไปสบายนะมิล
ส่วนเฟย์ยังไงก็ทนๆเอาหน่อยน้องๆกำลังพาไปโรงบาล
เข้มแข็งเข้าไว้แล้วกลับมาเปียกให้ดูหน่อย
ปล.หวังว่าพ่อของเฟย์จะตาสว่างซะทีนะหลังจากที่มืดบอดมานาน
-
:call: :call:
มาต่อ มาต่อ
:impress3: :impress3:
-
อ้าว นึกว่าพี่มิลตายไปซะแล้ว กลับมาอีกทีกลายเป็นร้ายคลั่งไปเลย แถมชีวิตพี่มิลก็ช่างน่าเศร้า มีความหลังที่เลวร้าย
ถึงได้เกลียดทั้งแม่และน้องตัวเอง แต่จริง ๆพวกแอลกะออยก็ไม่ได้รู้เรื่องด้วยแท้ ๆ แล้วทั้งแม่กับน้องก็ดูรักพี่มิลมาก
ทำไมพี่มิลถึงไปรักพี่เฟย์มากกว่าล่ะ ถึงจะรักแบบโหด ๆ ก็เถอะ ตอนนี้พี่เฟย์ก็โดนไปซะอ่วมเลยไหนจะโดนสองน้องทำโทษอีก
แต่สองน้องกับเหล่าเพื่อน ๆ นี่คอยช่วยพี่เฟย์ตลอดจริง ๆ แล้วคราวนี้จะมีใครช่วยพี่เฟย์กับพี่มิลทันไหมเนี่ย
ไม่อยากให้มีใครตายเลยแต่ถ้าพี่มิลรอดก็คงต้องอยู่ด้วยความทรมานไปตลอดชีวิตแน่ ๆ
ส่วนพี่แอลนี่จะไปคู่กะยูเฟียจริงเหรอ ทั้งที่พี่เฟย์ก็น่าจะมีใจให้พี่แอลด้วยอะ ที่สำคัญยูเฟียกะพี่แอลเค้าไปปิ๊งกันตอนไหนน๊า
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้กันเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
ปล. จริง ๆ อยากโหวตข้อสุดท้ายเอาหมดเลย แต่กลัวผู้เขียนไปยอมแต่งให้เพราะบอกทำไว้งั้นแหละ
เลยเลือก กอดไป ไม่ได้หื่นนะค่ะ แต่ยังประทับใจกับ คุณ CEO หื่นอยู่อะคะ
-
อดสงสารมิลไม่ได้
ฮือๆๆๆ
-
หนึ่งเดือน(กว่า ๆ) ผ่านไปไวเหมือนโกหก ยังรอเปียกอยู่นะค่ะ (ไม่ได้เร่งน๊า)
เอา ONE SHORT(2)กอด ของคุณ CEO มาต่อก่อนก็ได้น๊า อิอิ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนมาต่อได้ไว ๆ จ้า :pig4: :L2: :กอด1:
-
บทที่12 ความรัก ความผิดเพี้ยน ความเกลียดชัง
ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง ลำคอแห้งผากขาดน้ำขยับตัวมากก็ไม่ได้รู้สึกระบมทั้งตัว
ที่จำได้ครั้งล่าสุดเหมือนผมจะถูกยิงเพราะเข้าไปกันน้องนัทกับน้องซันนี่นะแล้วก็......ไอ้มิล.....
ผมอดร้องไห้ไม่ได้ถึงจะเกลียดมันก็เถอะแต่ไม่เคยอยากให้มันตายจริงๆแบบนี้สักครั้ง ภาพใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของมันติดตรึงในจิตใจผมมากกว่าภาพที่มันทำหน้าตาโหดร้ายใส่ผมเสียอีก
ผมหวนนึกถึงตอนที่ผมความจำเสื่อมแล้วเข้าไปอยู่ในบ้านนั้นได้เป็นอย่างดี ตอนนั้นถ้าผมไม่คิดจะแก้แค้นขึ้นมา....ถ้าเพียงแต่ผมจะยับยั้งตัวเองไว้ เรื่องในวันนี้คงจะไม่เกิด
ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้เงียบๆ ภาพในวันเก่าๆผุดขึ้นมาในหัวผมไม่ปะติดปะต่อ ผมเสียใจ...เสียใจจริงๆ
'เฟย์ ดื่มนมซะ'
'นี่เค้กร้านดังเลยนะ พี่ซื้อมาฝาก'
'พ่อซื้อเสื้อผ้ามาให้ ลองใส่ดูนะว่าชอบหรือเปล่า'
'กินวิตามินเยอะๆจะได้แข็งแรงนะครับเฟย์'
ภาพรอยยิ้มของทุกคนที่ผมเคยอยากจะเห็นผมได้เห็นมันมาแล้ว และผมก็ทำพังลงเองกับมือด้วย
"ผมขอโทษ.....ผมเสียใจ....ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมเสียใจจริงๆ....ขอ....โทษ...."
......แม่ครับ ถ้าแม่ยังอยู่แม่บอกผมทีว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดี แม่ครับผมท้อเหลือเกินอยากจะนอนหลับไปแบบนี้ ไม่อยากตื่นรับความเจ็บปวดอีกแล้วครับ แม่ครับ.....รักผม.....รึเปล่า.....
...............
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นพี่เฟย์ซึมลงไปมาก ทำเอาผมกับไอ้ซันเศร้าไปด้วย ผมกับไอ้ซันคิดมาตลอดว่ามันเป็นความผิดของพวกเราที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้าไปแบบนั้นทำให้พี่เฟย์ต้องถูกยิงและทำให้พี่มิลต้องตาย งานศพพี่มิลจัดอย่างเงียบๆ แม่ของพี่เขาร้องไห้จนเป็นลมแล้วเป็นลมอีก พี่ออยก็หน้าหมองไปเยอะ พี่แอลก็ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนดีว่ามีพี่ยูเฟียคอยปลอบอยู่ข้างๆ
ผมเองก็ไม่รู้จะทำอะไรดีให้พี่เฟย์ร่าเริงขึ้นได้บ้าง ไอ้ซันพยายามแกล้งดุพี่เฟย์หรือแกล้งงอนพี่เฟย์เพื่อให้พี่เฟย์ง้อมันหรือเถียงมันบ้างแต่พี่เฟย์ก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆแล้วหลับตาลงหันหน้าหนีประจำ ผมจนใจจริงๆ
"นัท ไอ้เฟย์เป็นยังไงบ้างดีขึ้นบ้างมั้ย?"
เหล่าเพื่อนๆของพี่เฟย์มักจะแวะเวียนมาเยี่ยมพค้อมทั้งซื้อข้าวของมาฝากไม่ขาด ผมจนใจได้แต่ส่ายหน้าให้พวกพี่เขา นอกจากผมและไอ้ซันพี่เฟย์ไม่ยอมพบหน้าใครทั้งนั้นแม้แต่พ่อของตัวเอง
"นัท.....ซัน....อยู่ไหนครับ มาหาพี่หน่อยนะครับ"
จู่ๆเสียงพี่เฟย์ก็เรียกผมกับไอ้ซัน ผมมองหน้าพวกพี่เขา พี่ยูเฟียพยักหน้าให้ผมกับไอ้นัทก็เลยลุกออกมา ผมเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป พี่เฟย์นั่งอยู่บนเตียงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนที่ผมเดินเข้าไปพี่เฟย์หันมายิ้มให้ผม
"นัท หยิบกล่องสีดำเล็กๆตรงหัวเตียงให้พี่หน่อยสิครับ"
ผมเดินไปหยิบมาให้พี่เฟย์งงๆ พี่เฟย์รับมันมาถือไว้ในมือแล้วยิ้มน้อยๆ ดวงตาแดงก่ำไม่มีน้ำตาแล้วแต่สภาพของพี่เขาตอนนี้ดูเปราะบางเกินไป ดูราวกับจะหายไปได้ทุกเวลา
"ซัน ออกไปเรียกแอลมาหาพี่หน่อยพี่รู้นะว่าเขาอยู่ที่นี่พี่ได้ยินเสียงเขา อย่าให้คนอื่นตามมานะ"
ไอ้ซันทำหน้างงๆแต่ก็ยอมเดินออกไปพาพี่แอลเข้ามาแต่โดยดี พวกผมจะออกไปรอข้างนอกพี่เฟย์ก็เรียกไว้ซะก่อน
"ไม่ต้องออกไปพี่อยากให้เราสองคนฟังด้วย...."
ผมกับไอ้ซันเลยนั่งลงข้างเตียงพี่เฟย์ ส่วนพี่แอลนั้นเลือกจะลากเก้าอี้เข้ามานั่งข้างเตียงพี่เขา
"เฟย์.....เป็นไงบ้าง"
"อืม ก็ยังดีอยู่ขอบคุณนะ.....พี่แอล"
"ห๊ะ....เอ่อ....แล้วเรียกพี่มา....มีอะไรหรือเปล่า?"
ผมเห็นพี่เฟย์ขมวดคิ้วแล้วหลับตาลงครู่หนึ่ง เขาถอนหายใจแล้วเปิดตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาไร้ความลังเลแล้ว
"พี่แอล ตอนที่ผมไปอยู่ที่บ้านนั้นแล้ว.....ผมได้ข่มขืนทารุณกรรมพี่ไปรวมทั้งถ่ายคลิปแบล็คเมลล์พี่หลายต่อหลายครั้ง.....ผมอยากจะขอโทษ....ผมไม่หวังได้รับการให้อภัยแต่ผมอยากจะพูดมันออกมา ผมขอโทษ ผมเสียใจจริงๆ"
ผมนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ไอ้ซันเองก็ด้วยมันเตรียมจะอ้าปากถามแต่ผมกำมือมันไว้แน่น ปรามมันด้วยสายตาให้มันนิ่งไว้ก่อน พี่แอลหันมามองพวกผมอย่างตกใจแล้วก็หันกลับไปมองพี่เฟย์อีกครั้ง สีหน้ากระอักกระอ่วนของพี่แอลทำให้พี่เฟย์ต้องหลับตาลงอีกครั้ง ฝ่ามือซีดขาวของพี่เฟย์ยื่นกล่องสีดำเล็กๆกล่องนั้นใส่มือพี่แอล
"ในกล่องนี่มีเมมโมรี่การ์ดตอนนั้นอยู่ ผมขอคืนมันให้จะทำยังไงกับมันก็แล้วแต่ พี่เป็นอิสระจากผมแล้ว....."
พี่แอลเปิดกล่องแล้วมองมันด้วยสีหน้าปั้นยากเหมือนจะดีใจเหมือนจะร้องไห้และเหมือนจะโมโหด้วย เขาปิดกล่องลงอีกครั้งแล้วสูดหายใจลึก
"ถ้าพี่บอกว่าไม่เป็นไรมันก็เป็นการโกหก ทั้งโกหกนายและโกหกตัวเองด้วย พี่ไม่สามารถยกโทษให้นายได้หรอกนะเฟย์"
พี่เฟย์ยิ้มรับแล้วพยักหน้าให้ พี่แอลลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยุดหน้าประตูห้อง พี่เขายืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยออกมา
"แต่ว่าพี่เองก็เคยทำไม่ดีกับนายเหมือนกันเพราะงั้น......พี่เองก็อยากจะขอโทษนายด้วยและไม่ขอให้นายให้อภัยพี่ แต่พี่อยากให้นายรู้ไว้ไม่ว่ายังไงพี่ก็ยังรักนายเหมือนเดิม....พี่ยังอยากเป็นพี่น้องกับนายต่อไป"
"ผมไม่มีสิทธิ์จะพูดคำนี้แต่.....พี่แอลครับ ขอให้มีความสุขนะครับ....."
พี่แอลเดินออกไปจากห้องพร้อมประตูที่ปิดลง พี่เฟย์ลืมตาขึ้นมองผมสองคน แม้จะพยายามเข้มแข็งแค่ไหนแต่แววตาสั่นกลัวนั่นซ่อนไว้ไม่มิดเอาเสียเลย
"รู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่มั้ย รังเกียจพี่หรือเปล่า...."
ผมมองหน้าไอ้ซัน ใจจริงก็ยังโกรธอยู่แต่ผมมีสิทธิ์จะโกรธพี่เฟย์มั้ย ผมเป็นแค่ตัวสำรองด้วยซ้ำต่างจากไอ้ซัน มันรักพี่เฟย์ก่อนผม และพี่เฟย์ก็รักมันก่อนผมด้วย....
"ผมโกรธพี่เฟย์มาก! ผมรังเกียจที่พี่ไปนอนกับคนอื่น! แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมรักพี่เฟย์มากเช่นกัน!"
ไอ้ซันกัดฟันพูดทั้งน้ำตา มันเป็นคนหวงของ ขนาดตอนเด็กใครมาเล่นของเล่นร่วมกับมัน มันยังต่อยเขาจนตาแตก แล้วยิ่งเป็นคนที่มันรัก มันไม่ยิ่งหวงรึไง ผมยิ้มให้กับมันและพี่เฟย์
"ผมไม่เคยรังเกียจพี่....แม้ตอนแรกๆผมจะเกลียดพี่ที่ทำแบบนั้นกับผมแต่ผมตอนนี้ก็ไม่ได้เกลียดอะไรพี่เลยสักนิด ตรงกันข้ามผมรักพี่เฟย์เข้าแล้วครับ"
จบ 50%
เอาไป ครึ่งเดียวก่อน ที่่เหลือผมยังไม่ได้เขียนต่อครับ ช่วงนี้ปัญหาชีวิตเยอะ ทั้งเรื่องซ่อมบ้าน ทั้งเรื่องลุงป่วยอัมพาตกินอีก
เครียดครับ ขอบคุณที่ยังรอผมทั้งๆที่มันเว้นช่วงนานมาก เพื่อขอบคุณจะเสิร์ฟเรื่องสั้นให้ตามที่ขอครับ
-
:sad4: ดีใจที่มาต่อคะ ถึงมานิดเดียวกะยังดีที่ไม่หายไปนะคะ ถ้ายังไม่พร้อมจะต่อมาแจ้งข่าวบ้างก็ยังดีคะ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
รอให้พร้อมก่อนแล้วค่อยกลับมาแต่งก็ได้ค่ะ
มาปูเสื่อรอแอลกับยูเฟียดีกว่า อิอิ
-
ขอบคุณค่าาา มาต่อแล้ว
ยังไงก็เป็นกำลังใจนะคะ สู้ ๆ ค่ะ ^^
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เรานึกว่าตาฝาดที่มาต่อ แต่ ฮึก...ฮึก มาต่อจริงๆด้วย
ความรู้สึกผิดที่เกาะกินในใจของเฟย์นั้นช่างน่าสงสาร
หวังว่า ซัน-นัท จะช่วยรักษาได้นะ
รอตอนที่เหลือนะจ๊ะ
ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องเร่ง แค่มาก็พอ :กอด1:
-
ไม่เป็นไรค่ะพี่ยังไงก็รออยู่ตลอดค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :)
-
:L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้คับ
-
สู้ๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอ
ทุกอุปสรรค์สามารถผ่านไปได้เสมอ
ปล.สงสารมิล แทบจะร้องไห้ น่าสงสารทุกคนเลย
-
:z10: :z10:
หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมาก้เลย คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คราฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
แง มาต่อก็เศร้าเลย ตกลงพี่มิลไม่รอดจริงเหรอเนี่ย น่าสงสารพี่มิลเหมือนกันนะ
ตอนนี้พี่เฟย์ก็น่าสงสารนะ จะว่าพี่เฟย์ผิดทึ่คิดแค้นเกินก็ไม่ได้ เพราะสิ่งที่พี่มิลทำมันก็ร้ายกาจจริง ๆ ถึงทำไปเพราะรักก็เถอะ
แต่ตอนนี้พี่มิลก็ไม่อยู่แล้ว พี่เฟย์ก็เก็บสิ่งดี ๆที่พี่มิลและคนในครอบครัวทำให้เป็นความทรงจำที่ดีล่ะกัน
กับพ่อและพี่น้องคนอื่นคิดว่าพี่เฟย์ก็ยังมีโอกาสปรับความเข้าใจบ้างล่ะ ถึงจะต้องใช้เวลา
อย่างพี่แอลที่ตอนนี้ยังให้อภัยไม่ได้ แต่อนาคตทุกอย่างคงดีขึ้นได้แหละนะ เพราะพี่เฟย์ก็ร้ายกะพี่แอลเยอะจริง ๆ
แม้แต่น้องนัทกะซันที่โกรธพี่เฟย์เรื่องพี่แอลแต่ยังไงความรักก็ทำให้สองน้องยอมให้อภัยพี่เฟย์นี่นะ
ยังไงก็ขอให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี ไม่มีพลิกหรือเศร้ากว่านี้อีกเลยนะคะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียน ผ่านพ้นปัญหาที่มีไปได้ด้วยดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาต่อนิยายให้
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ขอให้คุณลุงแข็งแรงขึ้นด้วยค่ะ สู้ ๆ :pig4: :L2: :กอด1:
-
ยูเฟียกับแอลเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ T^T ยูเฟียคู่กับคนอื่นไม่ได้หรอ
-
ยังคงสงสัยเรื่องยูเฟียแอล ยังไงนะนั่น ยังไงก็ขอให้แอลมีความสุขละกัน ส่วนเฟย์ตอนนี้ดูเปราะบางมากเลยนะนั่น คงคิดมากน่าดู แต่ก็ยังสงสัยว่าเฟย์คิดยังไงกับแอลกันแน่นะ
-
เสิร์ฟที่เหลือ ต่อไปอาหารจานหลักครับ ขอบคุณทุกกำลังใจ มีแรงฮึดอีกรอบแย้ว หึๆๆ
ต่อ
"ผมไม่เคยรังเกียจพี่....แม้ตอนแรกๆผมจะเกลียดพี่ที่ทำแบบนั้นกับผมแต่ผมตอนนี้ก็ไม่ได้เกลียดอะไรพี่เลยสักนิด ตรงกันข้ามผมรักพี่เฟย์เข้าแล้วครับ"
ผมตอบทั้งน้ำตา ใช่ ผมรักพี่เฟย์และก็รักไอ้ซันด้วย มันเปรียบเหมือนพี่น้องของผมและผมรู้มันถึงเวลาที่ผมต้องไปจากครอบครัวของพวกเขาแล้วจริงๆผมดึงไอ้ซันเข้ามากอดกับพี่เฟย์พวกเราร้องไห้เงียบๆ ผมจะจำความอบอุ่นนี้ไว้ในใจ
"นัท ซัน พี่ขอบใจมากและต่อไปนี้พี่สัญญานะว่าจะดูแลเราสองคนให้ดีที่สุดเท่าที่คนๆหนึ่งจะดูแลคนที่ตัวเองรักได้"
พี่เฟย์ดึงผมและไอ้ซันเข้าไปหอมแก้มคนละที ไอ้ซันเขินผลักพี่เฟย์วุ่นวาย ผมหัวเราะเบาๆ
"ถ้าจะให้ดีกว่านะพี่เฟย์ ตอนนี้เพื่อนพี่รอกันอยู่ข้างนอก ออกไปทักทายเขาบ้างดีกว่ารู้มั้ยเพื่อนพี่เป็นห่วงพี่กันมาก5วันที่ผ่านมานี่น่ะ พวกเขามาทุกวันเลยนะ"
"นั่นสิพี่เฟย์ ออกไปเจอพวกเพื่อนๆพี่บ้างป่ะ ถึงผมจะไม่ค่อยชอบพี่ยูเฟียก็เถอะ ฮึ!"
ไอ้ซันกอดอกทำแก้มป่องงอนๆ พี่เฟย์ขยี้หัวมันเล่น ผมเดินไปหยิบชุดมาเปลี่ยนให้พี่เฟย์ มีไอ้ซันคอยช่วย พี่เฟย์หันมามองผมก่อนจะยิ้ม
"ถ้าพี่ไม่มีน้องนัทอยู่ด้วยจะใช้ชีวิตยังไงนะ พี่นึกไม่ออกเลย"
ไอ้ซันพยักหน้าหงึกหงัก ผมอมยิ้มนิดๆ
.....ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก ก็พี่เฟย์ยังมีไอ้ซัน มีเพื่อนที่ผมรักอยู่ด้วย คงไม่เป็นไรหรอก.....
+++++++++++++++++++++++++++++
"ไงไอ้เฟย์ เป็นไงมั่งวะ.....แผลดีขึ้นมั้ย?"
ไอ้เป็ดคนแรกที่ลุกจากโซฟาเดินเข้ามาพยุงผมไปนั่ง น้องนัทเดินไปตักอาหารมาให้ผม ส่วนน้องซันเดินไปเอาน้ำกับยามาให้ ผมมองกวาดสายตาไปทั่วห้องแคบๆของบ้านผม ไอ้เป็ดมองหน้าผม มือแปะหน้าผาก ไอ้หมาม่อนเดินมามองผมหัวจรดเท้าแล้วทำหน้าเครียด ไอ้ซูกัสขมวดคิ้วมองผม เคี้ยวจูปาจุ๊บดังกร๊อบ ไอ้ยูเฟียนั่งมองผมนิ่งๆแขนมันกอดเอวพี่แอลไว้เบาๆ ผมถอนหายใจ
"ไม่....กูดีขึ้นมากแล้ว พวกมึงไม่ต้องมองกูแบบนั้นก็ได้"
"มึงหายเงียบไปตั้งหลายวัน!"
"อืม กูทำใจอยู่น่ะไอ้ซูกัส"
"มึงดีขึ้นจริงๆเหรอ หมายถึงสภาพจิตใจมึงน่ะนะ?"
"ใช่....แน่นอนไอ้หมาม่อน กูโอเคมาก ขอบใจ!"
"เฟย์......"
"หืม?"
ผมหันไปมองไอ้ยูเฟีย มันลุกขึ้นเดินมาดึงผมขึ้นไปกอดแน่น มือมันตบหลังผมเบาๆเหมือนทุกครั้งเวลาผมกังวลหรือเวลามันต้องการปลอบผม
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะมึง กูคิดถึงมึงมากๆอย่าหายไปไหนอีกนะ"
"อ่ะ....เอ่อ.....แน่นอน"
ผมตอบรับมันงงๆ คำพูดนี้น้องนัทกับน้องซันของผมต่างหากที่น่าจะพูด แต่เอาเถอะมันคงคิดถึงเพื่อนร่วมวงเหล้าอย่างผมแหละนะ เหมือนๆกับที่คิดถึงไอ้เป็ด ไอ้หมาม่อนหรือไอ้ซูกัสนั่นแหละ
"ถ้ามึงไม่เป็นอะไรแล้วพวกกูกลับดีกว่า มึงพักมากๆจะได้แข็งแรงเร็วๆนะ"
เหล่าเพื่อนๆผมพากันเดินมาตบหัว? ตบไหล่ ตบหลังแล้วกลับไป ผมหันมองน้องนัทกับน้องซันที่มองผมเขม็ง
"เอ่อ.....มองอะไรพี่เหรอครับ หน้าพี่มีอะไรติดเหรอครับ"
"ฮึ่ม.....ทนไม่ไหวแล้วนะ!"
"เอ่ะ?!"
น้องซันเดินเข้ามาหาผมแล้วก้มหน้าเข้ามาหาผมใกล้ๆ และ.....
"จ๊ากกกกก.....พอแล้วน้องซันพี่เจ็บ! หู! หูจะขาดแล้ว โอ๊ยๆปล่อยพี่ไปเถอะ!"
"หึๆๆสมน้ำหน้า"
น้องนัทหัวเราะซ้ำเติม ผมลูบหูที่แดงเถือกและเปียกน้ำลายน้องซันงงๆ
"พี่ทำอะไรผิดอ่ะ ทำไมต้องกัดหูกันด้วยล่ะครับน้องซัน"
ผมพูดเสียงอ่อย ไม่ได้กลัวเมียนะครับ เขาเรียกให้เกรียติกันเท่านั้นนะครับ
"ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวซะบ้างนะพี่เฟย์ โดนกัดบ้างก็ดี คิกๆๆ"
น้องซันอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วล่ะ ผมยกยิ้มให้น้องๆแล้วควานหามือถือมากดเบอร์ยิกๆนานจนน้องซันหงุดหงิดแย่งมือถือผมไป
"หาอะไรอยู่น่ะ ตั้งนานแล้วนะน่ารำคาญว่ะพี่เฟย์"
"เอ้า! มารำคาญพี่ทำไมล่ะ พี่กำลังหาเบอร์พ่อพี่อยู่น่ะ.....เอ่อ พี่เป็นห่วงพ่อตั้งแต่วันนั้น...."
"ไหวแล้วเหรอครับพี่เฟย์"
"อืม แน่นอนร่างกายพี่ไม่อ่อนแอขนาดนั้น หายเร็วจะตายไม่ต้องห่วงนะครับน้องนัท"
"เปล่าครับ ผมหมายถึงจิตใจพี่น่ะ หายดีแล้วเหรอ?"
น้องนัทจ้องตาผมนิ่ง ผมสั่นไหวเล็กน้อย ใช่ ทางด้านร่างกายผมไหวอยู่แล้วแต่ทางด้านจิตใจ.....
"พี่พอไหว ก็พี่ยังมีน้องนัทกับน้องซันอยู่ข้างๆนี่ครับ มันไหวอยู่แล้วและพี่ก็ปล่อยเรื่องนี้มันคาราคาซังมานานต้องจัดการสักทีแล้ว!"
ผมตอบอย่างมั่นใจ ตอนนี้ผมเชื่อมั่นในตัวเองและน้องๆจนถึงที่สุดแล้ว ไม่ว่าอะไรคงไม่ทำให้ผมล้มลงได้อีก
ยามดึก
ผมที่นอนสลึมสลือจะหลับแหล่มิหลับแหล่ต้องโงหัวขึ้นมาเมื่อมีความรู้สึกที่จักจี้และเสียวแปล๊บๆที่น้องชายของผม แสงจากไฟนอกบ้านส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้ผมเห็นร่างตะคุ่มๆสองร่างกำลังนัวเนียอยู่บนตัวผม
"อืม.....อ่ะ....เบาครับมันโดนฟัน....ซี๊ด!"
"พี่เฟย์ รู้สึกดีไหมครับ...อืม....."
เสียงน้องซันถามอู้อี้ติดท่อนลำของผม แน่ชัดแล้วว่าคนที่กำลังกินน้องชายผมคือน้องซัน งั้นคนที่กำลังดูดยอดอกและไซร้ซอกคอผมตอนนี้คงจะเป็นน้องนัทสินะ
"ครับ ดีครับ ดีมาก....อ่ะ....อื้อ.....ซันๆ เดี๋ยว...อา....ช้าหน่อย....อ๊ะ......นัทอย่ากัดสิครับ....อืม....."
ผมสะดุ้งเมื่อซันรูดแรงมากจนผมแสบแถมนัทยังกัดยอดอกผมเล่นอีก ทั้งเจ็บทั้งเสียว ผมที่กำลังเพลินๆจากการบริการของน้องทั้งสองคนก็ต้องสะดุ้งลุกขึ้นถอยหนีติดหัวเตียงทันทีเมื่อมีมือลูบผ่านช่องทางของผมเหมือนจะแยงเข้ามา
"เฮ้ย! เดี๋ยวสิ นี่น้องซันน้องนัทจะทำอะไรครับ!?"
ตายแหงๆ ผมตอนนี้ร่างกายสภาพไม่เต็มร้อยด้วย น้องนัทก็ใช่จะแรงน้อย น้องซันก็นักกีฬาบาส ถ้าเป็นตอนนี้ยังไงผมก็เสียเปรียบสุดๆ ในความมืดผมมองไม่เห็นสีหน้าของน้องทั้งสองคนเลย
"พี่เฟย์จะกลัวทำไมครับ ผมสองคนจะช่วยทำให้พี่รู้สึกสบายตัวขึ้นไงล่ะครับ อยู่นิ่งๆสิครับ!"
น้องซันพูดเสียงแหบพร่าแล้วจับข้อเท้าผมแน่นกระชากลงมานอนแผ่หราเหมือนเดิมอีกครั้ง
"พี่เฟย์ยังไม่หายดี พวกผมจะจัดการให้เองนะครับ หึๆ!"
เฮ้ย! ทำไมน้องๆของผมมันหัวเราะแปลกๆวะ หรือจะมีแผนอะไรกัน ท่าทางแบบนี้มัน.....เหมือนตอนที่ผมมีแผนจะเอาน้องๆเลยล่ะครับ.......เฮ้ย!
"นัทครับ ซันครับ คือพี่รู้สึกเจ็บแผลขึ้นมาแล้วอ่ะครับ แผลอาจจะฉีกก็ได้ เปิดไฟหน่อยนะครับ"
"ไม่ฉีกหรอกครับแผลมันตกสะเก็ดไปแล้ว ก็ผมทำแผลให้พี่เองกับมือ หึๆ"
น้องนัทหัวเราะในคออีกครั้งแล้วก้มลงมาประกบปากกับผม แล้วมีหรือที่ผมจะยอม สู้กลับสิครับจูบมาผมจูบตอบเอาให้อ่อนระทวยไปเลย
"อืม....อือ....อึก...อืม....อา....พี่เฟย์ผมขอหายใจ....อึก...."
"จุ๊บ...จุ๊บ....อืม...."
เหอ? น้องซันเล่นกับน้องชายผมอีกแล้ว เล่นดูดเน้นที่หัวมันแบบนั้นผมจะเหลือเหรอ โอ๊ย! เสียว
ผมละปากจากน้องนัทแล้วดันหัวน้องซันไว้
"ซัน....อา....ชะ...ช้าๆก่อน....อื้อ!"
นัทคว้ามือผมทั้งสองข้างมากดไว้กับเตียงแล้วปิดปากผมอีกครั้งด้วยปากนุ่มๆของน้องนัทเอง ปล่อยให้น้องซัทเล่นกับน้องชายของผมตามสบาย ผมงี้เสียวจนตาลาย
"อือ...อึก!"
ผมสะดุ้งอีกรอบเมื่อน้องซันขบกัดขาด้านในผมแล้วเอามือลูบๆก้นผม ยังไม่พอน้องซันยังลากลิ้นลงไปยังด้านหลังผม มันลงต่ำลงไปเรื่อยๆและ.....
'ม่าย......ใครก็ได้ช่วยกูด้วย กูไม่อยากโดนเสียบ!'
จบตอนที่ 12
ตอนต่อไป บท ความรัก
คำถามครับ จะให้...........
-01 เฟย์โดนซันกับนัทกด หรือ
-02 เฟย์กดนัท ซันกดเฟย์ หรือ
-03 เฟย์กดซัน นัทกดเฟย์ หรือ
-04 นัทกดซัน เฟย์ควบสอง หรือ
-05 ซัทกดนัท เฟย์ ควบสอง
พอๆละ ผมตาลาย ฮ่าๆๆๆ เลือกเอาครับ ด่านจิ้น เลือกเอาเดี๋ยวมาต่อ
แก้ไขแล้วครับ พิมพ์ในมือถือ ลืมชื่อตัวละครครับ :heaven
-
01รัวๆ คิคิ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อ๊ากกกกกกกกกกก อยากจะร้องดังๆๆๆๆๆ มันค้างงงงงงง
อ่าาาาาา เลือกไม่ถูกอ่ะ เดาไม่ถูก แต่พอดูแล้วก็น่าจะ
ข้อ 5
-
:hao6: :hao6:
ถูกทุกข้อเบย
-
ตอนนี้เบา ๆ เรื่องทุกอย่างเริ่มคลี่คลาย แต่จริง ๆ ด่านสำคัญก็คือพ่อนี่แหละนะ
เพราะถึงพี่เฟย์จะมีสองน้อง และเพื่อน ๆ แต่ยังไงพ่อก็คือคนสำคัญในครอบครัว
ที่พี่เฟย์คงปล่อยผ่านไปไม่ได้ (คุ้นว่าเคยบอกพี่เฟย์ไม่ต้องไปสนใจด้วยล่ะ 555)
ในเมื่อเกิดเรื่องเศร้าหลาย ๆ อย่างแบบนี้ ทุกคนคงเข้าใจและคิดได้กับเรื่องที่ผ่านมาบ้างแหละนะ
แต่ที่แน่ ๆ คืนนี้พี่เฟย์จะจัดการกะสองน้องยังไง หรือจะโดนสองน้องจัดการล่ะ เนี่ย อิอิ
เลือก 02 ล่ะกันค่ะ เพราะน้องนัทน่ารักคงกดพี่เฟย์ไม่ลงหรอก ส่วนน้องซันนี่คงพร้อมกดพี่เฟย์นานละ
แล้วที่น้องนัทคิดตอนต้นนี่เหมือนจะไปจากพี่เฟย์กะน้องซันเลยอะ ทำไมนะหรือคิดว่าพี่เฟย์รักน้องซันคนเดียว
แล้วยังพี่ยูเฟียอีก รักพี่เสียดายน้องนะเนี่ย ดูยังอาลัยอาวรณ์พี่เฟย์อยู่เลย
ต่อไปเป็นบทความรักคงมีแต่เรื่องดี ๆ แล้วล่ะเนอะคะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนสู้ ๆ ต่อไปจ้า :pig4: :กอด1:
ปล. ทำไมตั้งแต่ยามดึกพี่เฟย์ ถึงกลายเป็นพี่เฟรย์ล่ะค่ะ :mew2:
-
02 จ้าาาา :hao6: :hao6:
-
01 ดีก่าถึงจะสาสม :hao6:
-
ตอนที่เหลือมาแบบเบาๆ แต่ก็ดีแล้วที่เฟย์เลิกเก็บตัว
แต่ตอนหน้านี่สิ หึหึ เอามาให้เลือกแต่มันมีแต่อันไม่ตรงใจเราอ่ะ
ตามแต่คนเขียนละกัน แต่ก็เดาๆเอาว่าน่าจะเป็น
หนูซันกดก่อน เฟย์กดนัท จากนั้นเปลี่ยนเป็น หนูนัทกดเฟย์ เฟย์กดซันต่อ
เอาแบบนี้เป็นไง โอป่ะ หุหุ
-
ตอนแรกก็อยากเลือก01 เพื่อความสะใจอ่ะนะ
แต่น้องนัทจะไหวมั้ย
เอา 02 ล่ะกันเนอะ
:hao6:
-
สรุป!
เฟย์โดนทั้งนัท ทั้งซันกด 55+
-
โหวด 01
เคยกดเค้ามาแล้ว
ถึงเวลาดุ้นนั้นคือนสนอง
อร๊ากกก ฉันพิมพ์อะไรลงปายยย
:m10: :m10:
ถ้าต่อไม่จบตามจะตามเสียบคนแต่ง :z4:
-
vote2 ><
รอยูเฟียกับแอลอยู่นะคะ อิอิ
เปิดเป็นเรื่องใหม่ก็ไม่ว่าน้าาาาา คนเขียน
อยากอ่านคู่นี้มากกกกกก
-
01 เพื่อความสะใจของตัวเองหมั่นไส้เฟย์มานานล่ะหึหึ
-
ยังไงก็ด้ายยยยยยยยยยยยยยยย
ได้โหม้ดเลยจ้า
แค่มาต่อเร็วๆก็พอ
-
จัดเลยๆๆๆๆ อิอิอิ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อยากได้ 04 เพื่อนกินกันเอง อุอุ
ส่วนเฟย์อยู่บนยอด :hao6:
-
ขออภัย
เนื่องจากคนแต่งเรื่องนี้อยู่ในระหว่างเริ่มงานใหม่ ไม่มีเวลาว่างเลย ทำให้ไม่สามารถมาต่อนิยายเรื่องนี้ให้จบได้ แต่จะไม่ทิ้งนะครับ ไว้ว่างจริงๆจะรีบนำมาลง และขอโทษทุกคนที่ติดตามด้วยนะครับ ที่ทำให้ผิดหวัง
:3123: :call:
-
OK ขอให้โชคดีกับงานใหม่คับ
รอติดตามจร้า
o13
-
รับทราบค่ะ แค่คนเขียนไม่ทิ้ง ไว้มีเวลาเมื่อไหร่ค่อยมาอัพก็ได้
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนโชคดีกับงานใหม่นะคะ
:mc3: ขอให้มีแต่สิ่งดี ๆ รับปีใหม่ Happy New Year 2014 ค่ะ :mc2:
-
รับทราบคับป๋ม^^
สัญญาแล้วนะว่าจะไม่ทิ้งเรื่องนี้อ่ะอย่าลืมนะค่ะ
รอเสมอค่ะ :)
-
จะรอนะคะ
สู้ๆกับงานใหม่ด้วยน้า~ :mew1:
-
:hao6: มารอด้วยคน
-
รอตอนต่อไปค่า ฟินได้ที่เลย หุหุ
-
รอค่ะ
-
จิ้ม 2 รัวๆ :katai4: :haun4:
-
นายเฟย์ มีแต่คนมารุมรักแท้ แต่ก็น่าเพลียแทน
อยากให้เฟย์โดนนัทซันรุมอ่ะ จะแทคทีมกับยูเฟียอีกคนก็ไม่ว่ากันนะ คริคริ
:hao7:
-
:hao7: :hao7: :hao7: รอรัวๆ
อยากอ่านพี่แอลอีกอ่ะ :hao3:
-
รอ ร้อ รอ ร้อ รออออออออออออออออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
รับทราบค่ะ แค่คนเขียนไม่ทิ้ง ไว้มีเวลาเมื่อไหร่ค่อยมาอัพก็ได้
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนโชคดีกับงานใหม่นะคะ
:mc3: ขอให้มีแต่สิ่งดี ๆ รับปีใหม่ Happy New Year 2014 ค่ะ :mc2:
ยังรอติดตามอยู่นะคะ จากปีใหม่นู้น ถึงปีใหม่(ไทย)นี้ สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ
-
เราพึ่งมาอ่านเรื่องนี้อ่ะถูกใจ :laugh:
อยากให้เฟย์โดนกดจังสะใจหุหุ
-
คึๆๆ ขอโทษที่หายไปนาน คอมฯพัง มือถือเจ๊ง นิยายหาย เลยต้องมานั่งก๊อปในเว็บคืน แล้วไปนั่งอ่านทวน อืม....ผมเขียนอะไรไปเนี่ยยยย เดี๋ยวไปเขียนต่อนะครับ แล้วจะมาลง เห็นไหมผมไม่ลืมนะแต่แค่ไม่มีเวลา + กับมีปัญหามารุมมากไปหน่อยเท่านั้นเอง
ปล. ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะครับ น้ำตาจะไหล กระซิกๆ :sad4:
-
ตายๆกันหมดซะจบเรื่อง แหม่ :heaven
-
สนุกครับ มีครบทุกอารมณ์เลย ... แต่ยังไม่จบใช่ป่ะครับ
ขอบคุณครับ รอนะครับ
-
อยากให้พี่เฟย์เจอน้องๆกด เอาแบบของเล่นด้วย หึๆๆๆ เอาหนักๆ ไข่ไก่ด้วย แตงด้วย มะเขือด้วยยยย
ผมนี่ตู้หู๊ครับ :hao6: :hao7: o13 o22 ลั้นลาเลยถ้าได้ :call: o18แล้วก็ขอให้พี่มิลมาเข้าฝัน+ลาน้องเฟย์ดีๆ เข้าใจนะ ว่าโดยกมลสันดานแกไม่ได้เลวร้าย พวกนี้เขาเจอเรื่องไม่ดีในชีวิตมา แล้วไม่รู้วิธีแสดงออก ต้องโทดผู้ใหญ่ ที่ทำให้เยาวชนกลายเปนแบบนี้
มาต่อเร็วๆนะครับ
ป.ล ขอเพจทวงนิยายที :hao6: :impress2:
-
ยังรออยู่นะคะ
-
ยังรออยู่นะคะ 1 ปีผ่านไปยังไงก็ยังรออยู่ :hao4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:sad4:
ผมกลับมาแล้วครับ และจะแต่งต่อไป
ดราม่าแปบ สรุป ลุงผมเป็นอัมพาตตลอดชีวิต แถมลูกแกไม่มาดูแล ชีวิตผมต้องรับผิดชอบอะไรหลายอย่าง ทำให้หนักเรื่องจิตนาการความคิด ท้อ แต่งไม่ออกไปหลายเดือน เป้นปีๆ แต่ทุกคนที่อยู่ที่ยังรอผม เพราะงั้นผมจะกลับมาแต่งต่อ จะพยายามจนกว่าจะจบ
ผมขอโทษที่หายไปนานจริงๆครับ ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
สู้ๆน่ะค่ะ รออ่านอยู่ :-[ :impress2: :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ :mew1:
-
:mew1: รอติดตามอ่านอยู่นะคะ พึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากค่ะ
-
รอออ่านต่อนะจ้าาาาาา :katai2-1:
-
รอจ้าาาาาาาาาาา
-
รออออออออออออออออออออ
-
กำตามสนองเฟย์แล้ว :katai1: