-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐คว้าเดือน
เดือนอยู่สูงขนาดนั้น
คนเตี้ยๆ อย่างผม จะคว้าได้เหรอ?
#คว้าเดือน (https://twitter.com/hashtag/%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%99?src=hash)
สารบัญ
Chapter 1
Chapter 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3741580#msg3741580)
Chapter 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3743694#msg3743694)
Chapter 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3748509#msg3748509)
Chapter 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3751323#msg3751323)
Chapter 6
Chapter 7 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3823265#msg3823265)
Chapter 8 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3824466#msg3824466)
Chapter 9 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3825425#msg3825425)
Chapter 10 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3826355#msg3826355)
Chapter 11 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3828182#msg3828182)
Chapter 12 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3829572#msg3829572)
Chapter 13 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3832996#msg3832996)
Chapter 14 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3834452#msg3834452)
Chapter 15 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3837649#msg3837649)
Chapter 16 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3841903#msg3841903)
Chapter 17 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3845569#msg3845569)
Chapter 18 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3850705#msg3850705)
Chapter 19 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3864103#msg3864103)
Chapter 20 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3865187#msg3865187)
Chapter 21 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3881426#msg3881426)
Chapter 22 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3890484#msg3890484)
Chapter 23 (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3890485#msg3890485)
END (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63906.msg3890487#msg3890487)
-
1
แสงแดดยามเช้าแผ่อุณภูมิร้อนส่องตรงมาที่กลางกระหม่อม จนผมต้องขยับพลิกร่างไปมาอย่างรู้สึกไม่สบายตัวนัก แม้ไม่อยากลืมตาตื่นขึ้น หากแต่ไอแดดทำให้หยาดเหงื่อซึมเคลือบร่างกายเปลือยเปล่า และความร้อนที่สัมผัสได้จากข้างกาย ทำให้ตาตี่ๆ ของผมทนไม่ไหว
ท่อนแขนแข็งแกร่งของใครบางคนโอบรัดผมไว้แน่นหนา ยิ่งขยับตัว ท่อนแขนนั้นก็ยิ่งกระชับมากขึ้น ความร้อนจากกายเจ้าของฝ่ามือร้อนกับความร้อนจากกายผมเองประสานกันเป็นหยาดเหงื่อชื้นแฉะ สุดท้ายผมก็ต้องยอมตื่น ตาเล็กๆ ตี่ๆ กระพริบถี่เพื่อปรับตัวเองให้มองเห็นท่ามกลางแสงแดดจ้าที่ลอดเข้ามา พยายามฝืนแรงที่เหนี่ยวรั้งร่างเอาไว้หยัดตัวขึ้นนั่งไปด้วย
กว่าจะหลุดจากแรงรัดได้ ก็เล่นเอาเหงื่อแตกยิ่งกว่าเดิม
ผมบิดเอี้ยวตัวไปมาเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า สะบัดศีรษะสองสามทีเพื่อเรียกสติให้กลับคืน และเมื่อภาพทุกอย่างกระจ่างชัดสู่สายตา ผมก็สร่างอาการเมาค้างจากเมื่อคืนในทันที!
ภาพของชายหนุ่มผมยาวประบ่า ใบหน้าคมคายเกลี้ยงเกลา คิ้วเข้มเหนือดวงตาโต และสันจมูกโด่งตรงไร้ที่ติ ทำเอาผมอ้าปากค้างก่อนจะเอ่ยด้วยความตกใจ
“เฮ้ย!”
ส่งเสียงหลงไม่พอ ยังจะถอยกรูดห่างอีกฝ่ายออกไปด้วย เพราะถ้าผมแค่เห็นหน้าหล่อๆ ของเขายังพอทำเนา แต่ดันเห็นแผงอกเปลือยๆ เหนือหน้าท้องแปดห่อที่เหมือนหลุดมาจากนิตยสารนายแบบ และส่วนใต้สะดือที่เห็นไรขนอ่อนนิดๆ ...ต่ำลงไปกว่านั้น....
ผมรีบกระชากสายตาจากด้านล่างกลับขึ้นมาด้านบน
และจ้องหน้าหล่อเหลาทันที! ผมตื่นเต็มตา ผู้รู้จักเจ้าของใบหน้าแบบนี้ดี
“ค...คราม!?”
บุคคลที่อยู่ข้างกายผมในยามเช้า บุคคลที่อยู่ในสภาพร่างกายเปลือยเปล่าเฉกเช่นเดียวกับผม บุคคลที่กำลังเหยียดกายนอนร่วมกันอยู่บนเตียงคับแคบ ใต้ไอแดดกรุ่นๆ เหงื่อชื้นๆ แทบจะผสานรวม คือ คราม
นาย คราม พิบูลธรรม คนนั้น!!
เดือนของคณะสถาปัตย์คนนั้น!!!
คนที่ผมไม่ได้มีความสนิทชิดเชื้อด้วยแม้แต่นิดเดียว!!!!
พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!!??
✻
✻
ผมมานอนเตียงเดียวกับครามได้ไงเนี่ย?
ผมคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก นอนเตียงเดียวกันไม่พอ ยังถอดเสื้อผ้าไม่เหลือสักชิ้น นอนกอดกันกลมในห้อง จนแทบจะหลอมละลายรวมกันอยู่แล้ว
บอกตามตรง ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้มีโอกาสคุยกับครามมากนัก แต่เนื่องจากกลุ่มเพื่อนที่ผมมักไปเที่ยวเตร็ดเตร่ด้วยกันมีขนาดใหญ่ ที่รวมเด็กนิเทศจากคณะผม และเด็กถาปัตย์จากคณะเขาไว้
แต่ถึงจะบอกว่าเป็นกลุ่มเพื่อนที่ผมมักไปเที่ยวเตร็ดเตร่ด้วย คนก็มากเกินกว่าที่ผมจะทำความสนิทสนมได้กับทุกคน ทำให้หากไม่ได้เจอกันเพราะคนอื่นนัด ผมก็ไม่เคยคุยหรือทักครามเป็นการส่วนตัว
ทำไงได้ ผมกับเขามันคนละโลกนี่
ผมชื่อ แดนไท เพื่อนๆ เรียกแดน เป็นแค่เด็กนักศึกษาธรรมดา ผลการเรียนกลางๆ หน้าตาก็เฉยๆ ค่อนไปทางตี๋จืด สูงแค่ร้อยเจ็ดสิบเกือบกลางๆ เรียกว่าโคตรไม่โดดเด่น หากไปที่ไหนเป็นกลุ่มใหญ่ ผมก็กลายเป็นบุคคลที่โลกลืมได้ทันที แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะผมเป็นคนชอบสังเกตคนอยู่ห่างๆ ชอบมองสิ่งรอบกาย ทางเดิน ทางเท้า สถานที่เที่ยว ร้านอาหารชิลๆ พวกนี้ เพราะงั้นต่อให้ถูกลืม ผมก็ยังเพลิดเพลินกับสิ่งต่างๆ ได้อย่างดี
เวลาอยู่ในกลุ่มเพื่อนใหญ่ๆ ดูเผินๆ ครามจะเป็นคนเงียบขรึม และเข้าถึงไม่ได้ง่าย หากแต่อีกฝ่ายก็มีมุมที่ให้ความรู้สึกถึงความใจเย็นและเป็นผู้ใหญ่ ไม่ได้มีความหยิ่งทะนงในตัวเองเหมือนกับคนที่ป๊อบปูล่าร์อย่างคนอื่นๆ ที่ผมเคยรู้จัก เพราะงั้น แม้จะไม่เคยได้คุยกันนอกเหนือไปจากเรื่องพื้นๆ หรือคุยเกินเลยไปถึงเรื่องส่วนตัว ผมก็รู้สึกชอบพอครามอยู่เหมือนกัน
แน่นอนว่าเขาไม่รู้...
ครามเป็นคนที่ผมคิดว่าหน้าตาดีอย่างที่หาตัวจับได้ยาก มองผ่านๆ นึกว่านายแบบลูกครึ่งจากรันเวย์ ตัวก็โคตรสูง เทียบกับผม ผมนี่แค่คงเขาเองมั้ง จริงๆ แค่ตำแหน่งเดือนก็การันตีได้อยู่แล้ว
ยิ่งพอผมมาเห็นใบหน้าเพอร์เฟคใกล้ๆ แบบนี้ ก็เล่นเอาหัวใจผมเต้นตึกตักไม่หยุด
ดวงตาคู่คมสีนำตาลเข้มรับกับใบหน้า จมูกโด่งสวยที่ไม่บอกก็คงนึกว่าเป็นลูกครึ่ง ริมฝีปากหยักได้รูปที่บางครั้งก็เผยรอยยิ้มเล็กน้อย ผมยาวประบ่าดำขลับที่มักรวบเก็บไว้ด้านหลัง ไม่ใช่แค่สะกดทุกสายตา แต่ตอนนี้ทำให้หัวใจผมแทบจะหยุดเต้น
ถามจริง ชาตินี้เคยสิวขึ้นรึเปล่า? ทำไมมันใสวิ๊งงี้วะ?
ที่บ้านเลี้ยงด้วยไลโคปีนแทนนมเหรอ?
...เริ่มเพ้อแล้วไอ้แดน
ผมพยายามหายใจเข้าออกยาวๆ และตั้งสติ แล้วก็อดคิดไม่ได้
ทำไมอยู่ๆ ครามถึงมานอนอยู่ข้างได้วะ?
พอหลียวมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แม้จะตกใจในคราแรก แต่พอตั้งสติที่ไม่ค่อยจะมีได้ ความทรงจำทุกอย่างก็กลับคืนสู่สมอง
✻
✻
เมื่อคืน
ผมไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ เพื่อฉลองที่การสอบกลางภาคเสร็จสิ้น หลังจากที่ทุกคนเริ่มแยกย้าย ผมก็ได้รู้ว่าคอนโดของผมอยู่ทางเดียวกับคราม จึงทำให้ตัดสินใจกลับด้วยกัน
ผมจำได้แค่ลางๆ ว่าระหว่างทางที่กำลังคุยกันเรื่อยเปื่อยบนรถไฟฟ้า ครามก็เอ่ยปากชวนให้ผมดื่มไปต่อเป็นเพื่อนที่คอนโด ผมเห็นว่าไม่มีอะไรเสียหายและวันรุ่งขึ้นก็เป็นวันหยุด จึงตกลงไปกับเขา
เมื่อเหล้าเข้าปากมากขึ้น กำแพงบางๆ ที่เคยขวางกั้นก็เหมือนจะหายวับไปด้วย ผมเอ่ยปากพูดถึงความนิยมของสาวๆ ที่มีต่อคราม และแปลกใจที่ไม่เคยเห็นคนหน้าตาหล่อเหลาอย่างเขาเดินควงกับใครในมหาวิทยาลัยให้เห็นสักครั้ง
“ก็แค่ไม่ได้ชอบพวกนั้นในทำนองนั้นน่ะ” เจ้าของห้องตอบ
“แล้วต้องเป็นผู้หญิงแบบไหน นายถึงจะชอบทำนองนั้นล่ะ?” ผมเอ่ยถามไปตรงๆ ทว่าไม่ได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย
เมื่อเห็นว่าครามนิ่งเงียบไป ผมจึงไม่เซ้าซี้ถามต่ออีก ผมเข้าใจดีถึงการเว้นระยะห่างให้พอเหมาะ
หากอีกฝ่ายไม่เต็มใจจะเปิดเผย ก็ไม่ควรทู่ซี้ถามต่อให้รู้สึกลำบากใจ ผมยกกระป๋องเบียร์เย็นๆ ขึ้นดื่มอีกสองสามอึก ก่อนจะเตรียมเปิดกระป๋องใหม่
ทันใดนั้นมือผมก็ถูกครามดึงเพื่อให้หันไปเผชิญหน้า ไม่ทันได้ตั้งตัว ชายหนุ่มร่างสูงกว่าก็แนบจุมพิตลงกับริมฝีปากของผม จูบที่แผ่วเบาและลังเลในคราแรก เริ่มดูดดื่มและเร่าร้อนขึ้นเมื่อผมไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้าน
เอ่อ... ตอนนั้นผมก็แค่เมามากอะ สมองประมวลผลไม่ทันจริงๆ นะ เลยไม่ได้วี๊ดว้ายใส่คราม
และคงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ที่ทำให้ผมไม่คิดจะขัดขืน และคิดไปว่าสัมผัสนุ่มนิ่มที่ริมฝีปากทำให้รู้สึกดีอยู่เหมือนกัน จากเพียงแค่จูบ จึงเริ่มเลยเถิดกลายเป็นสัมผัสตามส่วนอื่นของร่างกาย และลงท้ายด้วยการ ร่วมรัก
✻
✻
-
✻
✻
หลักฐานทุกอย่างบนร่างกายผมในตอนเช้า ปรากฏชัดเจนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง รอยจุมพิตสีกุหลาบที่แต่งแต้มตามเนื้อตัว ความแสบร้อนและความสุขสมที่ยังคงตกค้างอยู่ตรงช่องทางด้านหลัง ผมไม่ได้มีความรู้สึกรังเกียจหรือโกรธเคืองเกิดขึ้น เพราะความสุขทางเพศรสที่ครามมอบให้ ทำให้ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าสะอิดสะเอียน
เพราะแอลกอฮอล์รึเปล่าที่ทำให้ผมยอมรับได้ง่ายๆ แบบนี้?
ขณะที่กำลังถอนหายใจอย่างคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรต่อไป ครามก็เอื้อมมือมาจับที่ข้อมือผมไว้ ชายหนุ่มผมยาวปรกบ่าลืมตาปรือมองมาทางผมพลางส่งรอยยิ้มที่เข้ากับรุ่งอรุณที่สุดมาให้
“หวัดดีตอนเช้า”
ครามเอ่ยเสียงแหบเครือ แต่ดวงตาคู่คมก็แสดงออกถึงความสดใสอยู่ในที
“หวะ หวัด.. หวัดดี” ถึงกับติดอ่าง
ผมทำสีหน้าไม่ถูกจึงได้แต่ก้มหน้าแดงงุดไปทางอื่น
“เมื่อคืน...”
“ม.. ไม่เป็นไร!!” ผมรีบส่งเสียงไปทันควัน “พอเมาแล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นได้เสมอล่ะ ฮ่าๆ” ปากเอ่ยไปตามอัตโนมัติ
“........”
ครามเงียบ หัวคิ้วได้รูปขมวดมุ่นเป็นปมผิดกับใบหน้าประดับรอยยิ้มเมื่อครู่ อาจจะเพราะเขาคงพึ่งตั้งสตินึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ ผมจึงหาทางเอ่ยต่อเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีมากไปกว่านี้
“นายไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงพวกเราก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องคิดมากอะไรนี่เนอะ แล้วเราก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น...”
ยิ่งพูด ก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ได้ช่วยทำให้เจ้าของห้องไม่คิดมากเลย ครามแสดงสีหน้าเคร่งเครียดพลางดันตัวลุกขึ้นนั่ง ฝ่ามือแกร่งสางเส้นผมดำขลับไปด้านหลัง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มก้มมองต่ำ ไม่ได้หันมาทางผมราวกับกำลังครุ่นคิดไม่ตก
ผมพยายามคิดวิธีพาตัวเองออกจากสถานการณ์ที่ส่อเค้าน่าอึดอัด จึงตัดสินใจเอ่ยออกมา
“เอ่อ... เราขอใช้ห้องน้ำหน่อยได้ปะ...”
เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า ผมจึงค่อยๆ ผละร่างออกจากเตียงแคบ ร่างทั้งร่างเปียกแฉะไปด้วยเหงื่อที่หลอมละลายกับคนข้างกาย หากได้อาบน้ำชำระคราบเหงื่อให้รู้สึกสดชื่นเย็นสบายมากขึ้นแล้วล่ะก็ สมองเล็กๆ ของผมก็อาจคิดหาวิธีสลายความตึงเครียดนี้ออก
และทันทีที่ก้าวเท้าสัมผัสลงกับพื้นเพื่อลุกขึ้น สองขาเจ้ากรรมก็ดันทรุดฮวบลงเสียอย่างนั้น
“เหวอ...”
ตุบ!
หน้าผมถึงกับคว่ำกับจูบพื้นลามิเนต
ความเจ็บแปลบจากด้านหลังทำให้ร่างกายเสียหลักล้มลง เจ้าของห้องที่เห็นสภาพอนาถของผมเช่นนั้น จึงเข้ามาช้อนร่างผมขึ้นด้วยวงแขนแข็งแรง
“เดี๋ยวเราพาไป”
ครามอุ้มผมไปยังห้องน้ำ นี่ผมตัวเบาขนาดนั้นเลยเหรอถึงอุ้มผมได้ง่ายๆ
แม้ว่าเจ้าผมจะดิ้นไปมาเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับความดื้อดึงของคนร่างสูงกว่าอยู่ดี
เป็นครั้งแรกที่ผมถูกปฎิบัติราวกับเป็นเจ้าหญิงที่ไม่ต้องทำอะไรเอง ครามทั้งตระเตรียมแปรงสีฟันและแก้วน้ำ ทั้งจัดการหาเก้าอี้มาให้นั่งระหว่างที่แปรงฟันโดยที่ผมไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นเดิน หากไม่รีบยกมือห้ามไว้ คนผมยาวก็คงจัดการอาบน้ำให้อีกแน่ เพราะครามอุ้มร่างที่ไม่ได้มีความบอบบางเหมือนหญิงสาวอย่างผมไปที่อ่าง ก่อนจะหยิบฝักบัวมาเปิดน้ำชโลมร่างให้โดยไม่ได้ร้องขอ
“เดี๋ยวเราอาบเองก็ได้...” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว รู้สึกไม่อยากทำตัวน่าอายมากไปกว่านี้ อย่างน้อยผมก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องได้รับการดูแลเอาใจใสมากเกินไปเสียหน่อย อีกทั้งความเจ็บตกค้างก็ไม่ได้มากขนาดที่ถึงกับทนไม่ได้
“ไม่เป็นไร” ครามตอบห้วน และดึงดันที่จะเป็นฝ่ายทำทุกอย่างให้
ขณะที่ยืนเผชิญหน้ากันในอ่าง ผมไม่อาจสบสายตากับครามได้ตรงๆ ใบหน้าผมร้อนผ่าวไปหมด ร่างกายส่วนที่ถูกคนตัวสูงสัมผัสทำให้หัวใจเต้นแรง จนในที่สุดผมก็ต้องหันหลังหลบหลีกทั้งสายตาคู่คม ทั้งสัมผัสอ่อนโยนด้วยความขวยเขิน
ที่จริงผมไม่กล้ามองหุ่นเว่อร์วังอลังของครามตรงๆ ด้วยน่ะ ยิ่งให้มองต่ำลงไปก็ยิ่งไม่กล้า
“จริงๆนะ... ให้เราทำเองเถอะ” ปากเอ่ยไปอย่างนั้น หากแต่ร่างกายผมกลับไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านไม่ต่างจากเมื่อคืน
เมื่อครามได้ยิน ก็โน้มกายเข้ามาใกล้ สองมือดึงไว้รอบเอวเพื่อแนบแผงอกแกร่งกับแผ่นหลังผม
“ยังไงพวกเราก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องคิดมากอะไรนี่”
ปลายจมูกโด่งเข้าคลอเคลียที่ข้างหู พลางส่งเสียงกระซิบกระซาบจากด้านหลัง สองแขนโอบกระชับไว้ผมแน่น
“........”
แม้ผมจะอึ้งไปเมื่อครามเลือกใช้ประโยคเดียวกับที่ผมพึ่งเอ่ยบอก ทว่าความอ่อนโยนที่ถูกถ่ายทอดมาให้ ทำให้ผมไม่คิดว่าครามพูดออกมาในแง่ร้ายหรือด้วยความไม่พอใจ
ร่างสูงกว่าจับผมให้หันกลับมาเผชิญหน้า ฝ่ามือร้อนเชยคางผมขึ้นเพื่อให้สบสายตา
วินาทีนั้น ผมรู้สึกราวกับว่าตัวเองไร้เรี่ยวแรงต่อต้านอย่างสิ้นเชิง ร่างกายพร้อมจะทรุดลงภายใต้อ้อมแขนที่โอบไว้แน่น ดวงตาสีเข้มราวกับมีเวทย์มนต์แฝงอยู่สะกดให้ตกอยู่ในห้วงภวังค์ จนผมไม่อาจขยับเขยื้อนไม่ต่างจากเมื่อคืน
ที่บ้านไม่ได้เลี้ยงด้วยไลโคปีนอย่างเดียว แต่เลี้ยงด้วยน้ำมนต์ด้วยใช่ป่ะ?
และแล้วครามก็แนบจุมพิตประทับลงที่ริมฝีปากผม เชื่องช้า นุ่มนวลในคราแรก กระทั่งดูดดื่มและเร่าร้อนยิ่งขึ้น
อดไม่ได้ที่จะต้องส่งเสียงครางอื้ออึงออกมา เมื่อครามผละริมฝีปากออก ลมหายใจผมก็ขาดห้วงและหอบเครือ ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ยังคงสะกดผมเอาไว้ เสียงสายน้ำไหลไม่อาจดังกลบเสียงหัวใจเต้นของตัวเองเอาไว้ได้ เจ้าของริมฝีปากตรงหน้าคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกล่าวคำพูด
“แดน... แดนคงไม่บอกว่าจูบครั้งนี้ เป็นเพราะพวกเราเมาจนทำเรื่องไม่คาดคิดนะ”
✻
✻
Cont.
---
สวัสดีค่ะ
ขอฝากนิยายเรื่องคว้าเดือนด้วยนะคะ หวังว่าจะเอ็นดูน้องแดนกันน้า
ขอบคุณค่ะ
-
:hao7: :hao7: ค้างมากกกกกก มาต่อเร็วๆ น้าา
-
ติดตามค่าาา น่าสนุก :katai2-1:
-
ยังไงคะ..ยังไง...แดน-คราม :z1: :haun4:
ชอบ ชอบ รอ รอ o13 :hao3:
-
ได้ทั้งทีก็คุ้มเลย คว้าเดือนจริงๆ
-
:hao7: โอ๊ย...มาต่อด่วนค่ะ ทำให้ติดอล้วอย่าหานไปนะค่ะ o13
-
มาต่อด่วนๆค่าาาา :katai4:
-
ตามๆๆ :katai2-1:
-
อ่านแล้วเพลินมากเลยยยขอตอนต่อไปเลยได้มั้ยคะ
ครามแอบชอบแดนเหมือนกันรึป่าว ถึงได้ไม่รู้สึกแย่อะไรที่ทำไป
-
น่าติดตามมากค่า ภาษาสวยจัง เราชอบ
ชอบลักษณะตัวละคร ชอบความไม่โดดเด่นของน้องแดน
อยากรู้ว่า อะไรทำให้คุณเดือนสนใจน้องแดน
เดาว่า ครามต้องแอบชอบน้องแดนก่อนอยู่แล้วแน่ ๆ
-
ครามมีใจให้แดนนานแล้วหรือเปล่า พอมีโอกาสก็เลยกินหัวรวบหาง ^^ //อย่าดราม่านะ ไม่อยากอ่านอะไรที่มันบีบคั้นหัวใจเท่าไร ^^"
-
:mew1: :mew1: รออ่านค่ะ จะfeel good มั้ยเนี้ยยยย :hao3:
-
ขอ feel good นะคะ หัวใจอ่อนแอ
-
คืออะไรคะคราม คืออย่าทำอย่างนี้นะถ้าไม่คิดจริงจัง :katai2-1:
-
รอติดตามจ้า
-
2
“แดน... แดนคงไม่บอกว่าจูบครั้งนี้ เป็นเพราะพวกเราเมาจนทำเรื่องไม่คาดคิดนะ”
เสียงของครามฟังดูห่างไกลเพราะสติผมชักจะล่องลอย ไม่อยากเชื่อว่าแค่จูบ จะทำให้ผมถึงกับทรุดจนไม่อาจทรงตัวจริงๆ โชคดีที่หัวไม่ทิ่มกับอ่างเพราะมีสองแขนรวบเอวไว้
เมื่อวานผมยังดีอยู่แท้ๆ แต่วันนี้กลับรู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่สบายเสียอย่างงั้น ทั้งตัวร้อนๆ รุมๆ ยิ่งจุดที่กายแนบติดเรียกได้ว่าร้อนฉ่า เผลอๆ ถ้าเอาปรอทมาวัดอาจจะแตกก็ได้
แล้วสายน้ำที่ชโลมร่างไม่ช่วยให้อุณหภูมิร้อนผ่าวของร่างกายลดน้อยลงเลย
แผ่นหลังของผมถูกเขาดันจนแนบติดกับผนัง ที่ข้างใบหู ผมได้ยินเสียงลมหายใจผะแผ่วแทบผสานเป็นหนึ่งไปกับเสียงน้ำไหลซ่าจากฝักบัว
“ว่าไง...ตอนนี้แดนเมาอยู่รึเปล่า”
ปลายจมูกโด่งไล้ซีกแก้มของผม แผ่นอกร้อนยิ่งเข้ามาแนบติด ท่าทางของเราตอนนี้ดูจะติดเรทไม่เหมาะสมกับเด็กที่สุด ผมพยายามเบี่ยงใบหน้าแดงๆ จนครามเหมือนจะเอ่ยคำขาด
“ถ้าไม่ตอบ...เราจะจูบจนกว่าแดนจะตอบนะ” คำพูดเอ่ยผ่านริมฝีปากที่คลี่ยิ้มบาง
น่าแปลกที่ผมคิดว่ารอยยิ้มตรงหน้า ดูเจ้าเล่ห์เหลือเกิน
และก่อนที่ริมฝีปากตรงหน้าจะโน้มเข้ามาช่วงชิงอากศอีกครั้ง...
“ป เปล่า!! ไม่เมา สร่างแล้ว!!”
ผมรีบโพล่งตอบออกไป และใช้พละกำลังเฮือกสุดท้ายหาช่องว่างแทรกตัวหนีจากอ่าง ผมล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายที คาดว่าอีกสักพักคงจะตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และก่อนที่ครามจะเข้ามาคว้าร่างผมได้ ผมก็รีบทำตัวเป็นปลาไหลลื่นๆ มือรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเอามาพันรอบร่างแล้ววิ่งปรู้ดออกจากห้องน้ำ
ไม่ไหวจริงๆ...ผมกลัวตัวเองจะหัวใจวายคาห้องน้ำของคราม แล้วถ้าผมหัวใจวายขึ้นมาจริงๆ ครามก็จะเดือดร้อนไม่ใช่เหรอไง
ผมคิดถึงสวัสดิภาพของครามหรอกนะ ถึงได้สู้ตายหนีออกจากห้องน้ำมาแบบนี้
แต่ไม่นานนัก เจ้าของห้องก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างกายช่วงล่างปิดไว้ด้วยผ้าขนหนูสีน้ำเงินเข้ม เส้นผมยาวดำเปียกชุ่ม เนื้อตัวช่วงบนเกาะพราวด้วยหยาดน้ำ และอาจเพราะจุดที่ครามยืนอยู่เป็นจุดที่แสงแดดส่องเข้ามาพอดี หยดน้ำจึงเหมือนว่ากำลังเล่นกับแสง ส่งให้เดือนคณะสถาปัตย์เจิดจ้าจนแสบตา
หากหยิบกล้องมาถ่ายรูปตอนนี้ คงจะได้รูปที่สวยน่าดู
มือใหญ่เสยผมยาวที่ปรกลงมาไปด้านหลัง สายตาคมพลางมองผมที่หยิบเสื้อผ้าชุดเก่ามาใส่เรียบร้อยแล้ว แต่ดูเหมือนว่าผมจะรีบเกินไป กระดุมจึงกลัดผิดกลัดถูก
ร่างสูงเดินตรงมาที่ผม ก่อนยื่นมือเหมือนจะช่วยกลัดกระดุมให้ใหม่ ทว่าร่างกายของผมดันแสดงปฏิกริยาตอบสนองเร็วกว่า ปัดมือที่หวังดีออกเสียอย่างงั้น
“........”
ครามนิ่งงันไปครู่หนึ่ง
แม้ครามจะไม่ได้ทำสีหน้าโกรธ แต่ผมก็คิดว่าเขาอาจจะรู้สึกไม่ดี ผมจึงกลั้นใจจะเอ่ยคำว่าขอโทษออกไป แต่ครามพูดออกมาก่อน
“เดี๋ยวใส่เสื้อผ้าเสร็จ จะไปส่งที่คอนโด”
ผมอ้าปากเตรียมจะบอกว่า เดี๋ยวผมเดินกลับเองได้ เพราะคอนโดผมอยู่ห่างไปแค่สองซอย แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออกเพราะคราวนี้ครามส่งสายตาเย็นๆ มาให้ผมจนไม่กล้าปริปากและขยับตัวแม้แต่นิดเดียว
✻
✻
ครามมาส่งผมถึงหน้าคอนโด แล้วก็ขอตัวไปธุระต่อ ซึ่งผมก็โล่งใจอยู่หน่อยๆ และใจหายอยู่นิดๆ
จะว่าไงดี เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง ไม่รู้ว่าจะปฏิบัติตัวยังไงถึงจะเหมาะสม กังวลว่าสุดท้ายจะกลายเป็นวันไนท์แสตนด์ แบบที่เช้ามาผมกับครามก็กลายเป็นแค่คนที่รู้จักกันเผินๆ
ผมรู้ตัวว่าเดิมทีผมกับเขาไม่ได้สนิทกัน พอเกิดเรื่องเมื่อคืน ก็ใช่ว่าจะทำให้สนิทกันมากขึ้น หากโชคร้ายผมกับเขาก็อาจกลายเป็นคนไม่รู้จักไม่มองหน้ากันไปเลย หรือถ้าโชคร้ายยิ่งกว่า ก็คือผมอาจกลายเป็น เซ็กซ์เฟรนด์
...เซ็กซ์เฟรนด์ กับครามเนี่ยนะ?
บ้าแล้วไอ้แดน ตี๋จืดโลกลืมอย่างนาย แค่ครั้งเดียวก็เรียกว่าปาฏิหาริย์แล้ว
ครามเป็นใคร แล้วนายเป็นใคร? เลิกคิดอะไรเหลวไหลเถอะ
ผมเริ่มนึกถึงตอนที่พบครามครั้งแรก
ย้อนไปตอนเปิดภาคเรียนแรกกับสังคมใหม่
ผมแอดมิดติดเข้าคณะนิเทศได้อย่างฉิวเฉียด เข้ามาได้ก็ถูกจัดอยู่ในกลุ่มตัวเสริม พูดง่ายๆ ก็คือพวกไร้ความโดดเด่นนั่นแหละ ความจืดจางของผมทำให้เพื่อนๆ แทบจะจำผมไม่ได้ แต่ข้อดีของผมก็คงเป็นเรื่องที่ผมพอจะถ่ายรูปได้ เวลาไปที่ไหน ผมจึงรับหน้าที่เป็นตากล้องให้เพื่อนๆ เสมอ
ถ้าเห็นรูปถ่ายกลุ่มตามเฟสบุ๊ค หรือIG แล้วไม่เห็นรูปผมในนั้น ไม่ต้องเดาว่าผมหายไปไหน เพราะผมเป็นคนถ่ายไงถึงไม่ได้อยู่ในนั้น โทรศัพท์มือถือของผมเรียกได้ว่า มีแต่รูปคนอื่นไม่มีรูปตัวเอง จนผมต้องพกมือถืออีกเครื่องเพื่อไว้ใช้ถ่ายรูปที่อยากถ่ายส่วนตัว
และมือถืออีกเครื่องนี้เอง บางครั้งบางคราวผมก็ใช้มันเก็บรูปของ เดือนคณะใกล้ๆ อย่างสถาปัตย์...
ผมยังจำได้ดีว่าตอนที่เดินไปสำรวจตึกเรียนคณะสถาปัตย์ครั้งแรกเพราะอยากหามุมเก็บรูปสวยๆ สองเท้าผมก็ต้องหยุดชะงัก สายตาของผมเห็นหนุ่มผมยาวคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว และโต๊ะหินที่เขาใช้นั่ง ตั้งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้พอดี
ภาพตอนนั้นที่ปรากฏสู่สายตาช่างสมบูรณ์แบบ แสงแดดอ่อนลอดผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ และทอดเงาลงบนใบหน้าคมคายหล่อเหลา มุมปากของคนที่กำลังก้มอ่านบางสิ่งคลี่ยิ้มบาง ไม่ต่างอะไรกับใบหน้าของประติมากรรมเทพเจ้ากรีก
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโหมดถ่ายรูปตามสัญชาติญาณ ชั่วพริบตาเดียว ภาพของคราม ก็มาปรากฏบนหน้าจอ หลังจากนั้นสายตาของผมก็ได้แต่จับจ้องภาพนี้อย่างภาคภูมิใจ แทนที่จะเป็นภาพของมุมสวยๆ ของตึกคณะ
ผมเอาแต่มองโทรศัพท์จนเหมือนว่าวิญญาณถูกดูดลงไปในนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียง
“เห้ยแดน ไหงมายืนจ้องมือถืออยู่หน้าคณะกูได้เนี่ย”
คนที่ทักผมคือกุนต์ เพื่อนจากโรงเรียนมัธยมเดียวกันที่สอบติดสถาปัตย์ เราไม่ได้สนิทกันนัก แต่ก็อยู่ห้องเดียวกันมาก่อน เขาเดินมาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงที่น่าจะอยู่ปีเดียวกันอีกสองคน
“เปล่านี่”
ผมรีบปฏิเสธ เตรียมเก็บมือถือเข้ากระเป๋า แต่กุนต์ก็แกล้งผมด้วยการหาทางแย่งมือถือไปจนได้ แล้วก็ส่งต่อให้เพื่อนผู้หญิงตัวเล็ก
“เธอจะไปเอาของเค้ามาให้เราทำไม” เสียงแหลมๆ เอ่ยถาม
“แดนมันถ่ายรูปสวยโคตร เลยอยากเห็นว่ามันถ่ายอะไรไว้”
ผมก็ไม่เข้าใจว่าคนเราจะขี้เสือกไปทำไม แต่จะด่ากุนต์มากก็ไม่ได้ เพราะผมเองก็เสือกถือวิสาสะถ่ายรูปคนอื่นเข้าเครื่อง และตอนนั้นผมไม่ได้ตั้งพาสเวิร์ดไว้เสียด้วย พวกนั้นจึงเห็นรูปที่ผมถ่ายเข้า
“ว้าย หล่อโคตร ส่งให้มั่งได้ปะ แอดไลน์กันจะได้ส่งรูปง่าย” คราวนี้ผู้หญิงตัวสูงกว่าหน่อยเอ่ยบ้าง
“แดน มึงมีรสนิยมงี้เหรอ พึ่งรู้นะเนี่ย”
“บ้า มึงก็รู้ว่ากูชอบถ่ายรูปเรื่อยเปื่อย” ผมรีบปฏิเสธ
กุนต์ยิ้มขำ แล้วไม่ได้ว่าอะไรต่อเพราะต้องไปเข้าเรียน แต่ก่อนไป ผมก็ถูกลากเข้าไปในไลน์กลุ่มใหม่เรียบร้อย และหลังจากนั้น รูปของคราม ก็กลายเป็นรูปประกวดเดือนของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ที่มีคนกดโหวตมากที่สุด
และเพราะเหตุการณ์นั้น ผมก็ได้บทเรียนว่า ผมควรจะมีโทรศัพท์ส่วนตัวอีกเครื่อง ติดพาสเวิร์ดเอาไว้ให้แน่นหนา และห้ามโหลดโปรแกรมแชตใดๆ เข้าเครื่องเด็ดขาด
✻
✻
ขณะที่คิดคิดถึงเรื่องเก่าเรื่อยเปื่อย มือก็หยิบโทรศัพท์ส่วนตัวที่ว่าขึ้นมาเปิดรูปดู
ร้านกาแฟอินดี้ที่ถ่ายจากด้านนอก รถเก่าจอดอยู่กลางสายฝน แสงไฟท้ายรถที่ติดอยู่กลางท้องถนน ตึกคณะอันไร้ผู้คน แมวจรจัดใต้โต๊ะอาหาร และภาพล่าสุด...เป็นภาพในปาร์ตี้เมื่อคืนของกลุ่มเพื่อนที่กำลังพูดคุยและกินดื่มใต้แสงไฟสีส้มแดงสลัวๆ ที่ผมถ่ายไกลๆ จากหน้าห้องน้ำ
ในภาพของกลุ่มคนนั้น สิ่งที่โดดเด่นที่สุดมีอยู่สิ่งเดียว นั่นคือ ใบหน้าของครามที่เปื้อนยิ้ม
ตอนที่กำลังจ้องภาพนั้นอยู่ราวกับถูกมนต์ดึงดูด
ก็มีสายโทรศัพท์เข้ามาเสียอย่างงั้น
RRRrrrrrr
...แต่เครื่องนี้ ผมไม่ได้ให้เบอร์ใครไว้ไม่ใช่เหรอ?
แล้วก็ไม่มีทางเมมเบอร์ใครไว้ด้วย โดยเฉพาะเจ้าของชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอนี่...
'คราม'
ผมอ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ ไม่ได้กดรับโทรศัพท์จนกระทั่งเสียงเรียกเข้าเชยๆ เงียบไป
RRRrrrrrrr
และก่อนที่ผมจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ชื่อเดิม ก็โทรเข้ามาอีกครั้ง
ครั้งนี้... ผมพยายาม... กลั้นใจกดรับ...
“ฮะ ฮัลโหล”
[ยุ่งอยู่เหรอ รับช้าจัง]
เสียงทุ้มๆ แบบนี้ เป็นครามไม่ผิดแน่
“ปะ เปล่า อะ เอ้ย ยะ ยุ่งอยู่นิดหน่อย...” คือผมดูรูปคนปลายสายอยู่ไง เลยยุ่งๆ
[ว่างคุยรึเปล่า]
“วะ ว่าง...ละ แล้วค..ครามมีเบอร์เครื่องนี้ของเราได้ไง...”
[จำไม่ได้จริงๆ เหรอ ว่าแดนเป็นคนให้เองเมื่อคืน]
“......”
ผมจำไม่ได้สักนิด นี่ผมให้เบอร์ไม่พอ ยังจะเมมเบอร์เขาเอาไว้อีกด้วย
[อยากให้ทวนความจำให้ไหม ว่าแดนให้เราได้ยังไง]
“......”
เอ่ยมาแบบนี้ ผมควรจะตอบไปว่าอะไรดีล่ะ?
✻
✻
Cont.
--
มาต่อแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ^^ ฝากเอ็นดูน้องแดนด้วยนะคะ ก่อนที่พี่ครามจะมาแย่งเอ็นดูนะ
ฝาก Hashtag ของ #คว้าเดือน (https://twitter.com/hashtag/à¸à¸§à¹à¸²à¹à¸à¸·à¸à¸) ไว้ด้วยนะคะ
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
-
รอติดตามค่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
แดนเขินเราเข้าใจนะ แต่ครามจะเข้าใจมั้ยอ่ะ
กลัวครามคิดว่าแดนรังเกียจ แต่ดูจากที่โทรมาไม่น่าจะใช่ ขอให้เป็นนิยายfeel goodอย่างนี้ไปเรื่่อยๆเลยนะคะ อยากอ่านตอนครามจะคบกับแดนแบบจริงจังว่าจะน่ารักขนาดไหนแล้วก็มาลงต่อเนื่องแบบนี้ไปเรื่อยๆเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ขอยาวๆนิดนึง
-
:-[ :o8:อ่านแล้ว น่ารักอ่ะ ชอบค่ะ ติดตามๆ
-
โอ้ย ชอบมากมายก่ายกอง ทำไมน่ารัก เขินไปกับน้องแดน :-[
น้องแดน ซื่อ ๆ ขี้ตกใจ เหมือนกระต่ายตัวน้อย ๆ เลย
คราม ให้ความรู้สึกอบอุ่น ละมุนละไม แต่ก็มีความเจ้าเล่ห์นิด ๆ นะเนี่ย
อ่านแล้วรู้เลยว่า น้องแดนคนซื่อไม่ทันครามแน่ ๆ
ไม่ทันไรโดนเอาเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวไปซะแล้ว เมมชื่อให้เรียบร้อยอีก
แล้วครามก็กลายเป็นคนพิเศษ เพราะเป็นคนเดียวที่มีเบอร์นี้ของน้องแดน
แถมเป็นคนเดียวที่มีชื่อเมมอยู่ในเครื่องนี้ของน้องด้วย > <
ชอบที่เค้าเรียกแทนตัวกันแบบน่ารัก ๆ จัง เขิน
-
จากคว้าเดือน สงสัยกลายเป็นเดือนมาคว้า :z1: :hao6: :haun4:
-
อ่านแล้วตื่นเต้น ละมุน แล้วก็ลุ้นหน่อยๆ
-
บทจะได้เดือนก็ง่ายดายอะไรแบบนี้ แดนขี้ตกใจมาก น่ารักมากๆเลนค่ะ :กอด1:
-
อยากรู้อะ ว่าให้ได้ยังไง พน.จะมาบอกไหม 555
-
OMG so hot มากค่ะน้องคราม
-
ทวนความจำเลยค่าาา เราชอบมากก
บอกเลยยย อยากอ่านอีกเลยเนี้ยยย
-
โง้ยยยยยย
น่ารัก น่าติดตาม
อ่านแล้วใจหวิวไปเลยยยย :mew1:
-
น่าจะฟีลกู๊ดเนอะะะ55555555 ระแวงดราม่ายังไงไม่รู้ แต่ก็ตามค่า :mew1:
-
o13 มาบ่อยๆยาวๆ นะค่ะ... จะรอค่ะ :hao7:
-
ชอบนายเอก ชอบความฟิลกู้ด
-
Hot มากจ้าาาาา omg
ปล.หวังว่าจะป็นฟีลกู้ด 55555 กลัววววหักมุม 555
-
เหมือนจะไม่ต้องคว้าเเล้วมั้งเดือน
เพราะเหมือนเดือนมันจะกระโดดมาห้เองเเล้วมั้ง
ทวนความจำหน่อยมั้ยแดน :o8:
-
รู้สึกครามจะติดใจแดนอ่ะ อิอิ
-
ติดตามค้าาาา :mew2:
-
3
[อยากให้ทวนความจำให้ไหม ว่าแดนให้เราได้ยังไง]
“......”
ผมนั่งนิ่ง ปากอ้าพะงาบแต่ไม่มีเสียง
เวลาผ่านไปนานที่ผมไม่พูดอะไร จนคนปลายสายเอ่ยเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น
[เย็นนี้ทำอะไร]
“เอ่อ...ม..ไม่ได้ทำอะไร”
ถามแบบนี้ค่อยตอบง่ายขึ้นหน่อย
[งั้นไปหาได้ไหม?]
“เอ๋?”
[เห็นว่าแดนชอบถ่ายรูปใช่ไหม?]
“ใช่...”
[ถ้าขอความเห็นเรื่ององค์ประกอบภาพในโปรเจกต์ของคณะ...จะรบกวนรึเปล่า?]
“ไม่...ไม่รบกวน เราช่วยได้”
[งั้นเดี๋ยวไปหาที่คอนโดนะ]
“อืม...” ผมเกือบจะคลายความตื่นเต้นแล้ว ทว่า...
[แล้วเดี๋ยวจะทวนความจำให้ว่าแดนให้เบอร์เราได้ยังไง]
“!?”
สมองไม่ทันจะประมวลผล ปลายสายก็วางหูไปเสียแล้ว
หลังจากนั้นผมก็ได้แต่นั่งแข็งทื่อ สมองตื้อๆ แปลกๆ พยายามนึกย้อนไปว่าตัวเองให้เบอร์โทรศัพท์ครามไปได้ยังไง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
ที่จริงผมอาจจะพยายามนึกไม่มากพอ เพราะผมค่อนข้างลังเลที่จะเค้นสมองระลึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากจุมพิตร้อนผ่าว เลยเถิดไปจนกลายเป็นการร่วมรัก...แค่คิดก็รู้สึกร้อนฉ่าไปทั้งตัว
ผมยังมองเห็นร่องรอยสีจางบนตัวที่หลงเหลือ แต่งแต้มทั้งข้างลำคอ แผ่นอก และหน้าท้อง...ไม่อยากเปิดดูมากกว่านี้ว่ายังมีรอยจูบที่ไหนอีก
เมื่อคืนพวกเราคงเมามากจริงๆ
แต่ว่าทั้งๆ ที่ผมจำอะไรได้เลือนรางนัก ทำไมครามถึงจำได้มากกว่านะ?
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรอีก ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงและผล็อยหลับไป
✻
✻
ร่างกายรู้สึกร้อนผ่าวไปทุกส่วน ยิ่งส่วนที่ถูกกลีบปากของคนด้านบนสัมผัส รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟแล่นผ่านให้ร่างกายบิดเร่าด้วยความทนไม่ไหว ลิ้นชื้นแฉะหยอกเย้าเวียนวนอยู่ที่ปลายอก ก่อนจะดุนดึงจนส่วนยอดผลุบหายเข้าไปในปาก
เกิดมาก็พึ่งเคยรู้ว่าจุดนั้นไวต่อสัมผัสขนาดนี้ ไรขนอ่อนทั้งกายลุกชัน ไม่เว้นแม้แต่ส่วนที่อ่อนไหวที่สุด ความร้อนแผ่ไปทั่วร่าง ผ้าปูที่นอนซึมซับเหงื่อชื้นที่ผุดจากแผ่นหลัง ยามคนด้านบนลากไล้ปลายลิ้นต่ำลง สะโพกก็เผลอยกขึ้นจนไม่ติดเตียง และก่อนที่จะแตะลงกับตรงปลายที่รุ่มร้อนนั้น ลำคอก็ส่งเสียงแหบพร่า
“ไม่เอา...ตรงนั้น”
ดวงตาคมเหลือบมองขึ้นมา เรือนผมยาวที่ตกระไปตามผิวทำให้รู้สึกจักจี้เล็กๆ มือแกร่งจับรั้งต้นขาที่พยายามถอยหนี ลมหายใจอุ่นรินรดใกล้
“ถ้าไม่เอา...ก็บอกพาสเวิร์ดมาเร็ว”
“ไม่...ไม่เอา...”
คำปฏิเสธราวกับไปกระตุ้นอีกฝ่ายให้ยกมุมปากนิดๆ ก่อนจะก้มใบหน้า และครอบครองความแข็งขืนเอาไว้
ความหวามไหวก่อตัวบริเวณท้องน้อย คล้ายปลายเส้นประสาทสัมผัสทุกเส้นไปรวมอยู่ที่จุดนั้น กลีบปากและเรียวลิ้นร้อนรุกไล่ไม่หยุด แม้พยายามดิ้นรนหนีความทรมานแสนหวานที่อีกฝ่ายมอบให้ สุดท้ายก็หนีไม่พ้น
กระทั่งส่งเสียงออกไป
✻
✻
“2305!!”
ผมตะโกนวันเกิดแม่ลั่น
ดวงตาเบิกโพลง ผวาตัวตื่นขึ้นจากฝัน
เหงื่อชื้นๆ ผุดจากร่างทั้งๆ ที่เปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้ ปลายผมเปียกแนบติดหน้าผาก และไม่ใช่แค่กายที่เปียกเหงื่อชุ่ม กางเกงในผมก็ยัง...
ฉิบหายแล้วไอ้แดน
นี่ผมฝันกลางวันไม่พอ ยังจะฝันเปียกอีกเหรอ?
กลางวันแสกๆ เนี่ยนะ?
บอกใครก็คงต้องอายไปสามบ้านแปดบ้าน ผมขยี้หัวแรงๆ ด้วยความอนาถตัวเอง ก่อนจะรีบลงจากเตียงแล้วก้าวเท้ายาวๆ ไปทำลายหลักฐานที่เครื่องซักผ้า
ฟังเสียงเครื่องซักผ้าไป หัวก็โขกลงกับเครื่องไป อยากจะเอาหัวโหม่งตายจริงๆ แต่เสียงเรียกเข้าเชยๆ ของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อนที่ผมจะทำอย่างนั้น
ผมมองดูหน้าจอ เป็นครามที่โทรเข้ามาเพื่อบอกว่ามาถึงคอนโดแล้ว สายตาผมมองเครื่องซักผ้าอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ออกไปรับเขาด้วยความรู้สึกประหม่าไม่น้อย
ครามมาในชุดเดียวกับเมื่อเช้า ผมยาวประบ่ารวบมัดไปด้านหลัง ร่างสูงใหญ่สวมเสื้อยืดสีขาวที่พับแขนเสื้อขึ้นกับกางเกงยีน หากเป็นผมใส่คงดูธรรมดา ทว่าพอเป็นคราม แค่เสื้อยืดกางเกงยีนก็ดูดีต่างกันเหมือนฟ้ากับเหว
มองแค่จากภายนอกก็เหมือนจะสามารถคาดเดาถึงร่างกายและกล้ามเนื้อสวยสมบูรณ์แบบได้
“ไปทำอะไรมา เหงื่อแตกขนาดนี้”
ปลายนิ้วของครามยื่นมาปัดปลายผมชื้นๆ ขึ้นไม่ให้ปิดหน้า ผมได้แต่ยิ้มแหะจนตาหยีไม่กล้าบอกความจริง
“พอดีนอนกลางวันแล้วลืมเปิดแอร์น่ะ”
ขืนบอกไปว่าฝันกลางวันเรื่องพิเรนทร์ๆ เขาคงได้คิดว่าผมหมกมุ่นหรือไม่ก็โรคจิตแน่
“เหรอ แล้วแดนฝันกลางวันถึงเรื่องอะไร?”
“ไม่มี ไม่ได้ฝันอะไรเล้ย” อยู่ๆ ผมก็ตอบเสียงสูง
รีบกลบเกลื่อนด้วยการจ้ำอ้าวเดินนำครามมาที่ห้อง ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าที่เห็นรอยยิ้มขำของอีกฝ่าย เมื่อเดือนร่างสูงเข้ามายืนอยู่ข้างในแล้ว ผมก็ยิ่งประหม่าหนักกว่าเก่า
รู้สึกเสียใจแทนครามอยู่ไม่น้อย ที่ผู้ชายตัวโตอย่างเขาต้องมานั่งเบียดกับผมบนพื้นที่เล็กๆ สำหรับนั่งเล่นในคอนโดแบบสตูดิโอ
ห้องของผมมองเผินๆ ใครเห็นคงคิดว่ารูหนู เพราะห้องมีขนาดเล็กมาก ผมกลิ้งสี่ห้าตลบก็สุดทางแล้วมั้ง ผิดกับคอนโดของครามที่ทั้งกว้างทั้งใหญ่ ห้องของครามเป็นห้องชุดแบบสองห้องนอน ส่วนของห้องรับแขกก็มีพื้นที่มากพอจะวางโซฟายาวหน้าทีวีและเครื่องเล่มเกม
เท่าที่ผมจำได้ ห้องน้ำห้องครัวของเขากว้างขวาง ตู้เย็นขนาดก็น่าจะแช่คนได้ทั้งตัว แล้วยังมีโต๊ะทานอาหารข้างเคาน์เตอร์ครัวอีก
ส่วนห้องนอนยิ่งไม่ต้องพูดถึง นอกจากตู้เสื้อผ้าใบใหญ่แล้ว ยังมีพื้นที่วางโต๊ะดราฟ และมุมทำงานอีกด้วย
แต่น่าแปลก...ที่เตียงของครามเล็กกว่าที่คิด
ไม่สิ พอลองนึกดูดีๆ เตียงของครามก็เป็นเตียงขนาดคิงไซส์ไม่ใช่เหรอ?
แล้วทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันแคบได้นะ?
“คิดอะไรอยู่ คิ้วผูกกันเป็นโบว์เชียว”
เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียกให้ผมหลุดจากห้วงความคิด ผมหันไปเงยมองคนร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านข้าง เราใกล้กันแค่ช่วงลมหายใจเท่านั้น ใกล้จนได้กลิ่นหอม ที่พอได้สูดดมแล้วก็เหมือนตกอยู่ในห้วงอาณาเขตของอีกฝ่าย
“เอ่อ...เปล่า”
ครามเลิกคิ้วเล็กๆ เหมือนไม่เชื่อที่ผมพูดเท่าไหร่
แล้วทันใดนั้นเสียงเครื่องซักผ้าที่ซักผ้าเสร็จก็ดังขึ้น หันเหความสนใจของเราทั้งคู่
“แดนจะไปตากผ้าก่อนดูงานไหม?”
เดือนคณะสถาปัตย์เสนอ
“ไม่เป็นไร ซักแค่ตัวเดียวเอง”
“หืม ซักตัวเดียว?”
“ใช่ๆ ซักแค่กางเกงน..เอ้ย กางเกงนอน”
“อ้อ” ครามพยักหน้า
“......”
“ที่แท้ก่อนหน้านี้ก็ทำงานบ้านอยู่ด้วย มิน่าเหงื่อท่วมตัวเชียว”
“เอ่อ ใช่ๆ คือจริงๆ เรานอนตื่นขึ้นมา แล้วก็ค่อยทำความสะอาดบ้าน แล้วก็ซักผ้า เลยเหงื่อออก”
แต่ห้องผมก็ยังฝุ่นเขรอะๆ ไม่เหมือนห้องที่พึ่งทำความสะอาดซักนิด รู้สึกเหมือนผมกำลังขุดหลุมฝังตัวเองเลยแฮะ
เจ้าของใบหน้าหล่อเหล่าเท้าศอกลงกับโต๊ะตั้งพื้น แล้วจ้องผมด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
“ไม่ยอมบอกความจริงมากี่ครั้งแล้วนะวันนี้”
ผมสะดุ้งโหยง พอทำสีหน้าเหยเก ครามก็ยื่นมือมาขยี้หัวผมพลางหัวเราะ
“แดน”
“หืม...”
“เก็บความลับอะไรอยู่รึเปล่า”
“ม..ไม่นะ ไม่มีนี่”
“เหรอ...นี่เราต้องรีดยังไง แดนถึงจะคายความลับออกมาดี”
“......”
ผมไม่ใช่งูนะ ถึงต้องรีดพิษออกมาน่ะ
แล้วเมื่อวาน ก็เหมือนจะรีดไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
✻
✻
เพียงแค่ครามขยับตัวเหมือนจะเข้ามาใกล้ ผมกระถดกายถอยห่างจากครามตามสัญชาติญาณ จะว่าไงดี ความรู้สึกมันเหมือนกับเหยื่อหนีผู้ล่าไม่มีผิด
ส่วนใครเป็นเหยื่อ ใครเป็นผู้ล่า คงไม่ต้องเสียเวลาบอก
ถึงอย่างนั้นต่อให้บอกว่าถอยห่างจากอีกฝ่าย ผมกับครามก็ยังอยู่ใกล้กันอยู่ดี ใกล้จนรู้สึกว่าหากปลายจมูกโด่งหันมา คงจะชนกับแก้มผมได้ง่ายๆ ก็ห้องผมมันแคบแค่นี้เอง
ครามไม่เค้นอะไรต่อ เขาหยิบเอาสมุดเสก็ตช์ภาพออกมา และเปิดให้ดูภาพร่างร้านกาแฟที่น่าจะเป็นโปรเจ็กต์ออกแบบงานที่เขาบอก เขาถามความเห็นเพราะรู้สึกว่าภาพนี้ยังขาดอะไรบางอย่าง จึงอยากให้ผมช่วยดู
ผมเคยได้ยินเรื่องที่ครามเรียนดีแทบทุกวิชา คะแนนจัดว่าสูงในรุ่น และพอมาเห็นผลงานของเขา ผมก็ยิ่งทึ่ง และสงสัยว่าเขาทำงานออกมาได้ดีขนาดนี้แล้ว ถามผมไปก็คงไม่มีประโยชน์หรอกมั้ง
“แดนไม่คิดว่ามันขาดอะไรเหรอ”
“ไม่นี่ เราว่าทุกอย่างมันดูลงตัวมากเลย”
“แต่เราว่ามันยังขาดอะไร...สมมติว่าถ้าแดนจะถ่ายรูปร้านนี้จากด้านนอก ถ้ามีอะไรหรือลดอะไร ภาพจะดูสวย?”
“.......”
ผมลองนึกตาม ถ้าผมจะถ่ายรูป ก็คงอยากให้เห็นด้านในร้านกาแฟมากกว่านี้
“ฝั่งนี้ถ้าไม่ใช่ผนังทึบรูปน่าจะออกมาสวย”
พอเอ่ยความเห็น ครามก็นำสมุดกลับไปแก้
สายตาผมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาเอาจริงเอาจังกับสิ่งตรงหน้า เส้นผมที่รวบไปด้านหลังลวกๆ เปิดให้เห็นหน้าผากเนียน คิ้วเข้มเรียงตัวสวยรับกับหน้าผากนั้น พอเขาก้มหน้าลง ก็ทำให้เห็นแพขนตายาวเด่นชัด
คนอะไร ดูสมบูรณ์แบบไปทุกส่วน อยากจะถ่ายรูปมุมนี้เก็บไว้จริงๆ
“นี่หน้าเรามีอะไรติดรึเปล่า”
อยู่ๆ ครามก็เอ่ยพลางเหลือบสายตาขึ้นมอง
ปากอ้าๆ ของผมรีบหุบทันที หน้าจืดๆ รีบส่ายไปมา
คิ้วเข้มเลิกขึ้นอีกครั้ง ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะเอ่ย
“เหรอ...หรือว่าอยากถ่ายรูป?”
คราวนี้ผมทำหน้าเหวอถึงขีดสุด นี่เขารู้ได้ยังไง?
“เห็นกำมือถือ 'ส่วนตัว' แน่นขนาดนั้นน่ะสิ”
รู้ไม่พอ ยังอ่านใจว่าผมคิดอะไรได้อีกเหรอ!?
เมื่อมือใหญ่เลื่อนมาวางทาบทับมือของผมข้างที่กำโทรศัพท์ไว้ ภายในอกข้างซ้ายก็เต้นระรัว
ปลายนิ้วยาวสากค่อยๆ ดึงเอาโทรศัพท์ข้างใต้ออกจากมือผม แล้วนำไปกดรหัสเข้าเครื่อง
“2305...วันเกิดแม่”
“.......”
“รู้ไหม ตอนแรกเรานึกว่าแดนจะใช้วันเกิดตัวเองเป็นพาสเวิร์ดเสียอีก”
ผมหน้าแดงแปร๊ด ความฝันเมื่อกลางวันฉายในหัวซ้ำไปซ้ำมา ใบหน้าก้มงุดหลบสายตาคมของอีกฝ่าย
แล้วโทรศัพท์ก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
“ถ่ายไหม”
ผมไม่กล้าตอบ ไม่กล้ารับของของตัวเองจากครามด้วย ได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ
เนิ่นนาน จนกระทั่งคนร่างสูงส่งเสียง
“แดน”
สายตาลอบมองนิดๆ ทั้งตัวเหมือนจะหดเล็กลีบจนเท่ามด
“กลัวเรารึเปล่า”
ผมส่ายหน้าแรงๆ
มันไม่ใช่ความรู้สึกกลัวอีกฝ่าย แต่เป็นความรู้สึก กลัวตัวเอง มากกว่า
“ไม่ต้องกลัว เราไม่ทำอะไรที่แดนไม่ชอบหรอก”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายกมุมปากยิ้มน้อยๆ ก่อนจะรั้งตัวผมเข้าไปใกล้
เราใกล้ จนผมได้กลิ่นน้ำหอมจากกายเขา และรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ค่อยๆ รินรดใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ผมเงยขึ้นมองคราม ภาพของเดือนที่สูงเกินเอื้อมค่อยๆ คล้อยต่ำลงจนราวกับจะคว้าได้
จมูกโด่งโน้มลง และกดลงตรงข้างแก้มผม เนิ่นนาน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสัมผัสอุ่นของริมฝีปาก
แม้จะแผ่วเบา หากแต่มันก็หนักแน่นเพียงพอจะทำให้ห้วงเวลาของผมหยุดลง และเพียงแค่ชั่วอึดใจ สัมผัสอุ่นชื้นก็คืบเคลื่อนมาหยุดอยู่ที่กลีบปากผม
ปลายลิ้นชื้นค่อยๆ แตะลากตามเนื้อปากบนเบาๆ แล้วดุนเม้ม ราวกับต้องการซึมซาบรสชาติหวานทีละนิด ครามทำแบบเดียวกันกับกลีบปากล่าง ก่อนจะแทรกเรียวลิ้นเข้ามาสัมผัสกับผม
มือใหญ่พลางยกขึ้นมาสัมผัสซีกแก้ม ก่อนจะไล้มาประคองยังท้ายทอย ปลายนิ้วสากออกแรงกดเบาๆ จนริมฝีปากบดเบียดแนบชิดกันมากขึ้น ลมหายใจคล้ายจะถูกคนตรงหน้ากอบโกยออกจากร่าง
ได้แต่ครางอู้อี้ในลำคอ ครามผละออกเล็กน้อย เพื่อเปิดโอกาสให้ผมรับอวลอากาศเข้าไปในปอด ก่อนที่ลมหายใจร้อนจะแลกเปลี่ยนให้กันและกันอีกครั้ง
✻
✻
CONT.
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามครามกับแดนนะคะ ดีใจมากเลยค่ะ ที่ช่วยคอมเม้นต์ให้ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ^^
-
ฮ็อตเกินบรรยายจริงงงงง
-
โอ้โหพี่ครามคะ!!!!!
-
พี่ครามรุกเร็วมาก
-
:-[ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ค้าง
-
:-[ กลับมาก่อนนนนนน :ling1: คนอ่านคลั่ง :ling1: อยากอ่านต่อใจจะขาดดดด :ling1:
-
โอ้ยยย ความร้อนแรงของครามนี้ โอย เขินนน :m1:
ชอบความเจ้าเล่ห์แบบสุขุมนุ่มลึกของคุณเดือนสุดหล่อมาก
น้องแดน เหมือนเป็นกระต่ายตัวน้อยที่โดนราชสีห์จ้องจะตะครุบตลอดเวลา
รู้ว่ารีบไปไม่ดี เลยวางแผนค่อย ๆ เข้าหาน้องแดนใช่ไหมคุณคราม
แสดงว่าที่ผ่านมา ที่น้องแดนแอบถ่ายรูปเนี่ย รู้ตัวตลอดเลยสิ
ว่าแต่ วิธีได้รหัสผ่านไปนี่ ไม่ใช่แค่ความฝันใช่ไหม โห ร้ายจริง ๆ >////<
รู้ขนาดว่าเป็นวันเกิดแม่เลยด้วย รู้ได้ไงอ่ะ เหมือนรู้เรื่องน้องแดนทุกเรื่องเลย
คุณครามฉลาด รูปหล่อ เพอร์เฟ็ค ร้อนแรง เจ้าเล่ห์ และอบอุ่นละมุนละไม อวย ๆ 555
อิจฉาน้องแดนที่สุด ฮื่อออ
-
เราว่าครามต้องมองแดนอยู่นานมากแล้วแน่ๆ
ไม่ใช่เพิ่งมาชอบหรอก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว
:hao7:
-
โซ แดม ฮ็อททท
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ละมุนนนนนนนนนนนนน
-
:-[
-
:pighaun: งื่อ มันร้อนแรงอะไรอย่างนี้
-
:serius2: ค้างงงงงงงงง!!! :o12:
-
วิ้งงงงงง..... เหมือนโดนตัดตบแบบค้างงงงง ลุ้นๆ ชอบๆ ดูละมุนหวานนุ่มลิ้น 55555 มาต่อไวๆ น๊า
-
โอ๊ยๆ......ชอบบบบบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขจริงๆ :mew1:
น่าจะต่างฝ่ายต่างชอบกันนะ
คราม น่าจะรู้ตัวเรื่องแดนชอบตัวเอง
และแอบถ่ายรูปตัวเอง แต่ไม่กระโตกกระตาก
คราม ฉลาด สงสัยความลับแนเปิดหมดแล้ว
รอตอนใหม่ อยากอ่านอีกและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบอ่ะ ละมุนต่อใจจ
-
โอ้โหหห ดูท่าว่าจะเหม็นความรักไปทั้งเรื่อง :กอด1:
-
ทำไมถึงละมุนไม่รู้ ฮืออออ ชอบค่ะชอบบบบบ รอติดตามนะคะ
เป็นกำลังใจให้
-
ทำไมครามละมุนดีจัง งืออ หลงอ่ะ
-
อยากอ่านต่ิอแล้ว :mew2:
-
ฮืออออ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
หนูใจเต้นแรง เขินแทนไปหมดแล้วเนี่ย ฮือออออออออออออ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เราว่านี่แดนโดนเดือนคว้าแล้วล่ะ
ฮืออออ อ่านแล้วก็ช่วยแดนเขินไปด้วยเนี่ย
-
:pig4: :pig4:
-
แดนมึนๆอีนๆแบบนี้ ครามได้ฉวยโอกาสทั้งเรื่องแน่ๆ
จะจีบหนูแดนก็บอกไปตรงเลยสิ
-
:katai2-1:
-
:-[
-
โอ้
-
รู้ได้ไงว่าวันเกิดแม่? พี่ครามแกรุกเร็วเนาะ :katai2-1:
-
คือแบบครามกะสัมผัสแนบชิดทั้งวันที่เจอหน้าเลยว่างั้น
-
ครามเองก็แอบมองแดนมาก่อนแล้วใช่ไหมถึงรุกเร็วเป็นไฟลามทุ่งขนาดนี้ เขินแทน วิธีนั้นไม่น่าเป็นวิธีรีดความลับได้นะคะ ~///~
-
ว๊าวๆๆ ยังไงค่ะ รอตอนต่อไป :pig4:
-
ถ้าจะละมุนขนาดนี้ ไม่ใช่แค่แดนและที่แอบมองครามฝ่ายเดียว :-[
-
โอ้ยยย
อิจฉาน้องแดนจัง
-
คือดีมาก แบบดีมากกกกกก
ชอบการบรรยายเรื่องมาก
มันไม่มากไม่น้อยและทำให้เห็นภาพชัดเจน
ครามฮอตมากนะ
น้องแดนต้องระวังหัวใจดีดีนะลูกกกกก
-
อย่าให้มีดราม่าเลย อยากอ่านเรื่องที่สบายๆบ้าง :L2: :L2: :L2:
-
o13 o13
-
ครามรุกเร็วมาก o13
-
รุกหนักมากกกแดนตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว
-
4
ตอนนี้ ผมรู้สึกมึนๆ งงๆ กับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับครามอยู่หน่อยๆ
จะว่าผมเป็นเพื่อนกับครามแล้วรึเปล่านะ? เพราะหลังจากวันนั้น ครามก็จะแวะมาหาผมที่ห้องอยู่บ่อยๆ มานั่งคุย ทำงาน บางทีก็ช่วยติววิชาที่ผมไม่ถนัด ในหนึ่งอาทิตย์ ก็ต้องมีเจอหน้ากันสักห้าวันเป็นอย่างน้อย
หรือจะบอกว่าเราเป็นเซ็กซ์เฟรนด์? ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ เพราะผมกับครามไม่เคยเกินเลยไปถึงขั้นนั้นอีก
ผมโล่งใจที่เราไม่เกินเลยไปมากกว่านั้น เพราะผมไม่อยากเป็นเซ็กเฟรนด์กับเขา ไม่อยากให้เขามาคุยกับผมเพราะเรื่องอย่างว่า
แต่ถ้าจะบอกว่าผมเป็นเพื่อนจริง ก็คงพูดได้ไม่เต็มปากนัก เพราะปกติคนเป็นเพื่อนกัน ก็คงไม่จูบกันหรอกจริงไหม?
ปฏิเสธไมได้ว่าบางครั้งเวลาที่เราอยู่ใกล้กันในห้องแคบๆ จมูกโด่งก็มีเผลอมาชนแก้มผมบ้าง...หลังจากนั้นก็อาจจะเลยเถิดไปเป็นการจูบ
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจอย่างคิดไม่ตกขณะนั่งเอนศีรษะพิงกับพนักเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์
แม้ผมจะเสียพาสเวิร์ดโทรศัพท์ส่วนตัวให้ครามไปแล้ว แต่ก็ยังโชคดีที่ยังไม่เสียพาสเวิร์ดเข้าคอมพิวเตอร์ส่วนตัวให้อีกอย่าง
คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ มีความลับมากยิ่งกว่าในมือถือเสียอีก ปกติเวลาผมถ่ายรูป ผมจะอัพรูปลงเครื่องเก็บไว้ หลังจากนั้นก็ลบออกจากโทรศัพท์เพื่อไม่ให้เมมโมรี่เต็ม
ผมจะใช้คอมพิวเตอร์ในการแต่งรูปเพื่อลงบล็อกเกี่ยวกับภาพถ่ายของผม
สำหรับผมแล้ว ภาพถ่าย บ่งบอกเรื่องราวได้ดีกว่าคำพูด บ่งบอกบรรยากาศ และความรู้สึกได้ตรงกว่าคำบรรยายใดๆ และนี่คงเป็นเหตุผลที่ผมชอบถ่ายภาพทิวทัศน์ หรือถ้าเป็นภาพถ่ายของคน ก็จะเป็นตอนที่เขาไม่รู้ตัว
ผมคลิ้กโฟลเดอร์ภาพหนึ่งเพื่อเข้าไปดูรูปด้านใน
ชื่อของโฟลเดอร์คือ Indigo
ด้านใน เก็บรูปของ คราม ไว้
จากเดิมผมมีรูปของครามไม่มาก แต่ระยะหลังมานี้ ผมมีโอกาส แอบ ถ่ายรูปเขามากกว่าแต่ก่อน มีหลายรูปในโฟลเดอร์นี้เคยเอาไว้ใช้โปรโมตเดือนของคณะสถาปัตย์ตอนปี 1
ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้อยู่ในคณะนี้ แต่ตอนนั้นก็จับพลัดจับผลูไปมีส่วนร่วมซะงั้น ผมถูกลากเข้าไปในกรุ๊ปแฟนคลับคราม และถูกใช้ให้หารูปครามเพื่อทำโปรเจ็กต์หรือแคมเปญต่างๆ
รูปตอนที่ครามนั่งใต้ร่มไม้
รูปของคนผมยาวกำลังช่วยเพื่อนแบกโต๊ะกิจกรรม
รูปตอนที่ร่างสูงกำลังเสยผมไปด้านหลัง หรือรูปตอนกำลังใช้แขนเสื้อนักศึกษาซับเหงื่อชื้นบนหน้าผาก
แต่ละรูปมีคนไลค์มากมายมหาศาล เรียกได้ว่าตอนนั้นผมน่าจะเป็นหัวคะแนนให้เขาได้ผ่านรูปถ่าย
ผมไม่เคยบอกครามเรื่องนี้ ไม่คิดจะบอก เพราะขืนบอกไป เขาอาจจะหาว่าผมโรคจิตชอบแอบถ่ายรูปก็ได้
ยิ่งพักหลังที่ผมได้ใกล้ชิดกับเขา รูปที่ผมแอบถ่ายก็เพิ่มมากขึ้นกว่าเก่า
อย่างเช่น รูปที่ผมแอบถ่ายแผ่นหลังกว้างนั่งทำงานที่โต๊ะตั้งพื้นในห้องเล็กจากระเบียง
รูปตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาหลับอยู่บนเตียงของผม
รูปตอนที่ศีรษะของครามนอนทับอยู่บนตัก
รูปข้าวของเครื่องใช้อย่างชั้นหนังสือในห้องของเขา ระเบียงคอนโดที่เปิดรับลม ครีมโกนหนวดที่วางในห้องน้ำ
รูปเหล่านี้ผมไม่มีทางปล่อยให้หลุดออกไปให้ใครดู ไม่ใช่ว่ามันน่าอายหรืออะไร แต่ผมแค่อยากให้มันเป็นรูปที่มีผมเพียงคนเดียวที่จะได้เห็นเท่านั้น
ราวกับว่าเวลาได้มองรูปพวกนี้ ผมจะรู้สึกเหมือนได้รู้จักครามในมุมที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน
ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยรู้ว่าครามใช้น้ำหอมอะไร ไม่เคยรู้ว่าเขาชอบอ่านหนังสืออะไร ไม่รู้...ว่าเวลาที่อยู่ใกล้ๆ กลิ่นกายของเขาจะหอมแค่ไหน หรือริมฝีปากยามที่ประทับลงมา จะชอบหยอกล้อผมอย่างไร
“เฮ้อ”
ไม่รู้ว่าผมถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้ว คิดเรื่องของครามทีไร หัวใจจะรู้สึกคันยิบๆ ทุกที
ผมมีความสุขกับตอนนี้ ไม่ได้คิดกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์แบบนี้กับครามเลย เพราะแค่นี้สำหรับผมก็มากเกินพอแล้ว
มีสิ่งเดียวที่ผมกังวลก็คือตัวเองจะเผลอลืมที่ที่ตัวเองยืน แล้วไปเรียกร้องในสิ่งที่เกินเอื้อมน่ะสิ
ผมกดปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเปลี่ยนไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ครามบอกว่าคืนนี้จะมาค้างที่คอนโดผม เขามีหนังที่อยากจะให้ผมดูด้วยกัน
แค่คิดถึงอีกฝ่าย หัวใจก็เต้นตึกตักอีกแล้ว ผมพยายามกล่อมตัวเองให้ไม่คิดอะไรมากกว่านี้ แต่กล่อมเท่าไหร่ ก็ดูจะไม่ค่อยได้ผลเลยแฮะ
✻
✻
ครามแวะมาที่ห้องผมในตอนค่ำ พร้อมกับเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ใช้ดูหนังที่เขาอยากให้ผมดูด้วย
วันนี้ครามปล่อยผมไม่ได้รวบไว้เหมือนทุกครั้ง เสื้อยืดแขนสามส่วนสีเทาและกางเกงยีนทำให้เขาดูเท่ห์ไม่น้อย ดูเหมือนเขาจะแวะไปที่ไหนมาก่อนหน้า
“แดนกินข้าวเย็นรึยัง” คนร่างสูงถามเมื่อผมเดประตูให้เขาเข้ามาในห้อง
“กินแล้ว แล้วครามล่ะ”
“กินมากับเพื่อนก่อนมาที่นี้แล้ว” มือใหญ่ยกถุงกระดาษจากแบรนด์ในห้างขึ้นมาในแนวสายตา “เราซื้อมาฝาก เผื่อแดนหิว”
“ขอบคุณนะ” ผมยิ้มและรับของมาถือไว้ ครามไม่เคยมาหาผมมือเปล่า มีอะไรติดไม้ติดมือมาเสมอ แล้วไม่รู้ว่าอ่านใจได้หรือยังไง ของที่เอามามักจะเป็นของที่ผมชอบ รู้สึกเหมือนแก้มผมจะยุ้ยขึ้นกว่าเดิมแล้วด้วย
เรานั่งเอนหลังพิงข้างเตียงดูหนังกันจบไปสองเรื่อง ผมก็เริ่มหาวหวอด คงเพราะหนังที่ว่าเป็นหนังอาร์ตเข้าใจยาก และสมองผมก็เข้าไม่ค่อยจะถึง ครามเห็นเข้าก็เลยบอกผมให้นอน ส่วนเขาขออาบน้ำและออกมาทำงานต่ออีกนิดหน่อย
ตอนที่เดือนสถาปัตย์เข้าห้องน้ำไป สองหูได้ยินเสียงสายน้ำไหลแผ่วๆ ขับกล่อม ดวงตาของผมปรือ ในหัวพลางก็นึกไปถึงเช้าวันนั้นที่เราอาบน้ำด้วยกัน
แผงอกแผ่อุณหภูมิร้อนที่แนบกับแผ่นหลัง ฝ่ามือที่สัมผัสไปตามกาย ภายใต้สายน้ำชโลมร่าง
และแค่คิด...ใบหน้าของผมก็ร้อนฉ่า จนต้องรีบส่ายหน้าสะบัดความคิดไม่เข้าท่า
คนในห้องน้ำออกมาเห็นท่าทางน่าขันของผมเข้าพอดี จึงเอ่ยถาม
“หน้าแดงนะแดน เป็นอะไรรึเปล่า” มุมปากของครามยิ้มน้อยๆ ยิ่งทำให้ผมหน้าแดงกว่าเก่า
ผมไม่ได้ตอบ และครามก็ไม่ได้เค้นถามต่อ
เพราะห้องแคบ สองขายาวก้าวเพียงไม่กี่ก้าวจากหน้าห้องน้ำก็มาถึงข้างเตียง
ร่างสูงใหญ่ในกางเกงขาสั้นนั่งลงกับเบาะนอนที่พื้น กายช่วงบนเปลือยเปล่า บนบ่าพาดไว้ด้วยผ้าขนหนู เขายื่นมือไปกดพิมพ์หน้าคอมพิวเตอร์ เพื่อทำโปรเจ็กต์ออกแบบของคณะต่อ
ครามมาค้างกับผมหลายครั้งแล้ว ทุกครั้งจะให้ผมนอนเตียงแล้วตัวเองนอนพื้น ผมพยายามบอกให้เขาไปนอนบนเตียงตลอด แต่สุดท้ายก็บอกว่าจะให้เจ้าของห้องนอนพื้นไม่ได้ ผมคิดว่าบางทีเขาอาจไม่ชอบนอนเตียงเล็กก็เป็นได้ เพราะเตียงของผมเป็นขนาดซิงเกิ้ลเท่านั้นเอง
ผมนั่งอยู่บนเตียง และมองครามจากด้านหลัง พึ่งสังเกตว่าผมของอีกฝ่ายยังเปียกชื้น และลมจากเครื่องปรับอากาศก็เป่าอยู่เหนือศีรษะ มือเลยยื่นไปแตะที่ผ้าขนหนูเหนือบ่ากว้างโดยไม่รู้ตัว
โครงหน้าคมหันมามอง ผมจึงกลั้นใจบอก
“เราเช็ดผมให้นะ อากาศเย็น เดี๋ยวจะไม่สบาย”
เมื่อได้ยินคำตอบ ครามก็หันกลับไปมองหน้าจอต่อ เหมือนเป็นการอนุญาตกลายๆ
มือของผมกระชับผ้าขนหนูบนบ่าคนตรงหน้า แล้วค่อยๆ ซับเช็ดหยาดน้ำจากผมยาว นิ้วมือคอยสางเส้นผมดำไปด้วย
น่าแปลก ทั้งๆ ที่เขาใช้แชมพูและสบู่เดียวกันกับผม แต่มันกลับให้ความรู้สึกแตกต่างจากผมมาก กลิ่นจากกายของคราม คล้ายกลิ่นหอมที่สามารถล่อลวงคนให้ติดกับ ยากที่จะผละห่างออกไป
แผ่นหลังอุ่นของคนที่นั่งพื้นเอนพิงทับขาผม จนเส้นผมไม่เปียกชื้นเท่าเก่า คนร่างก็สูงโน้มศีรษะมาด้านหลัง ก่อนจะนอนทับกับตักผม
ผมก้มลงมองใบหน้าหล่อเหลา ที่เวลานี้ดูกลับหัวแปลกตา ถึงอย่างนั้นก็ยังดูสมบูรณ์แบบไม่เปลี่ยน
ครามยื่นมือมากอบกุมที่ข้างแก้มผม ดวงตาลุ่มลึกมองจ้องราวกับจะทำให้ผมตกอยู่ในห้วงมนต์ขลัง
เวลาราวกับจะหยุดนิ่งไปเนิ่นนาน
กระทั่งฝ่ามือของเขาเคลื่อนจากข้างแก้ม มากดศีรษะผมให้โน้มเข้าหาตัว หลังจากนั้นก็บรรจงประทับริมฝีปากที่ปลายคาง และเลื่อนมายังกลีบปากล่าง ปลายลิ้นค่อยๆ แทรกให้แนวฟันเผยอขึ้นตอบรับ
แล้วครามก็ผละออกไป ก่อนจะขึ้นมานั่งที่เตียงกับผม
พื้นที่ฟูกด้านข้างยวบลงไปตามน้ำหนัก และไม่ทันที่ผมจะตั้งตัว ครามก็โน้มใบหน้ามาอีกครั้ง
ครั้งนี้เจ้าของสองแขนแกร่งโอบร่างผม แผงอกกว้างแผ่อุณหภูมิร้อนผ่านเสื้อยืดที่ผมสวมใส่จนรู้สึกได้ แล้วแนบริมฝีปากประทับลงมา
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดมากี่ครั้ง ผมก็ไม่เคยขัดขืนเขาเลยสักครั้ง
เพราะสัมผัสของครามนุ่มนวลและอ่อนโยนจนผมวางใจหรือ? หรือเพราะเขาไม่เคยเกินเลยกับผมไปมากกว่าจูบอีก? ผมเองก็ไม่แน่ใจนัก
ผมไม่ใช่คนมีประสบการณ์ ไม่ค่อยรู้วิธีตอบรับ และไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
หัวใจผมเต้นหนักหน่วง ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกแปลกกว่าเก่า เพราะอยู่ๆ ผมก็อยากเป็นฝ่ายโน้มนำสัมผัสบ้าง
มือของผมยกขึ้นวางแนบกับอกซ้าย ปลายนิ้วของผมสั่นขณะที่รู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจอีกฝ่ายผ่านผิวร้อน
จากมือเดียว เป็นสองมือ แล้วเลื่อนขึ้นกอบกุมใบหน้าหล่อเหลาอย่างที่ไม่เคยทำ ปลายลิ้นแตกไล้ริมฝีปากบน เพื่อให้ซึมวับเข้าไปในร่าง
มันหวาน และอุ่นซ่าน
เมื่อผมเลื่อนลงมายังริมฝีปากล่าง ผมได้ยินเสียงพึงพอใจในลำคอของอีกฝ่าย ผมจึงเม้มเน้นย้ำตรงส่วนนั้น
เป็นครั้งแรกที่ครามมีปฏิกิริยาแบบนี้ คงเพราะปกติเขาจะเป็นฝ่ายทำให้ผมพอใจตลอด
ทว่า ทั้งๆ ที่ผมเป็นฝ่ายคิดจะทำให้เขาพอใจ ร่างกายของผมกลับรู้สึกตื่นตัวเพราะเห็นการตอบรับของเขาที่ต่างไปจากเดิม
กายช่วงล่างยิ่งร้อนรุ่ม เมื่อปลายนิ้วของคนตรงหน้าสอดเข้าไปในเสื้อ แล้วสัมผัสไล่ลงมาตามแนวกระดูกสันหลัง
ผมรู้ว่าต้องผละตัวออก ก่อนที่จะควบคุมอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้ ถึงอย่างนั้นผมกลับปล่อยทุกสิ่งไปตามอารมณ์ ราวกับสติล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มัวเมายิ่งกว่าตอนที่ดื่มเหล้าเสียอีก
เมื่อมือใหญ่เลื่อนมาจับมี่สะโพก และดันให้ขยับเข้าหาตัว ครามก็ราวกับจะรู้สึกถึงบางสิ่งที่ดันกางเกงของผมเล็กน้อย แล้วเขาก็หยุดและเป็นฝ่ายผละออกเสียอย่างนั้น
“แดน นี่ก็ดึกแล้ว...นอนเถอะ”
“......”
เสียงทุ้มหวานรินรดข้างหู แต่เล่นเอาผมอ้าปากค้างเก้อ
ผมพึ่งเข้าใจก็วันนี้...ว่าการถูกปล่อยให้ค้างเติ่งกลางอากาศมันเป็นยังไง!
✻
✻
CONT.
มาต่อแล้ววว ครามทิ้งให้แดนค้างเติ่ง แต่ไรท์ไม่ทิ้งรีดให้ค้างนานแน่นอน จะรีบมาต่อจ้า
ไรท์ขอฝาก hashtag ทวิต #คว้าเดือน (https://twitter.com/hashtag/%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%99) หน่อยน้า ตอนนี้ไรท์เข้าทวิตไม่ได้ แต่เข้าไปอ่านแท็กตลอดเลย ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เลยจ้า
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่า
-
o22 อ้าวครามไมงี้อ่ะ เล่นอะไรอ่ะ สงสารน้องแดน หึหึ
:3123: :pig4: :3123:
-
เหอะ...........คราม มาทำให้อยาก แล้วจากไปปะ :z3: :z3: :z3:
ยังไงๆ ครามเล่นอะไรเนี่ย
ต่อไปแดนไม่กล้าเล่นอย่างนี้กับครามแล้ว
มันเหมือนปฏิเสธแดนนะ ทั้งที่เริ่มต้นก่อนแท้ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แป่วว ทำไมปล่อยแดนยังงั้นเล่าครามม
-
ครามมาทำให้แดนหลงยิ่งกว่าเดิม แบบถอนตัวไม่ขึ้นเลยทีนี้
-
ทำไมรู้สึกว่าครามเริ่มทวีความรุกหนักมากขึ้นนะ
-
จริงๆแดนซื่อเนอะ 555 เจอจีบแบบเนียนๆ
-
:a5: o22 :a5: o22 ค้างงงงง ไม่ใช่แค่แดนนะคนอ่านเนี้ย :a5:
-
:ruready
:กอด1:
-
เสียดาย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:z1:
-
:hao3:
ไม่ใช่แค่แดนน่ะ คนอ่านก็ค้าง !!
-
คราม!! แดนค้างนะ
เราก็ค้าง 555+
-
ครามจะปล่อยให้แดนค้างแบบนี้ไม้ด้ายยยยยยย
-
ค้างเติงไปหมดด
-
ชอบแบบเนียนๆ รักกันเนียนๆ คันหัวใจเหมือนแดน
-
เราคิดมากรึเปล่า เหมือนจะเป็นเกมส์ ครามรู้ตัวตลอดว่าแดนแอบถ่ายรูปไรงี้
-
แหม เสียดาย
-
เหมือนครามเป็นฝ่ายเข้าหา
-
รู้สึกว่าครามน่าจะกำลังหลอกล่อแดนให้ติดกับตัวเองยังไงไม่รู้แหะ คงเล็งมานานจนรู้ว่าแดนมีโทรศัพท์ส่วนตัว
-
อดเปรี้ยวไว้กินหวานเหรอจ๊ะ :hao7:
-
เฮือกกกกก กำลังเคลิ้มเลยจ้าาา :o8:
-
ครามมาทำให้อยากแล้วจากไป :ling1:
-
รู้สึกอยากอ่านฝั่งครามบ้าง
อยากรู้ว่าคิดอะไร รู้สึกยังไงกับแดน
จะได้เชียร์อย่างสนิทใจจริง ๆ มันแอบระแวง แหะ ๆ
-
น่ารักมากค่ะ แต่ตอนนี้อ่านไประแวงดราม่าไปด้วย (ฮา)
-
หวานนนนน
แดนน่าจะอยู่ในสายตาครามมานานแล้วแน่ๆ
อยากอ่านพาร์ทของครามจุง
-
:z1: :z1: :z1:
-
5
“เฮ้อ”
ผมถอนหายใจถี่มาหลายวันอย่างคิดไม่ตก
ใช่ ผมไม่อยากเป็นเซ็กซ์เฟรนด์กับคราม แต่พอครามไม่มีทีท่าว่าจะอยากมีอะไรเกินเลยมากกว่าจูบ ทำไมผมต้องหัวใจหวิวๆ ด้วย
นี่ผมเป็นอะไรกันแน่?
ผมอยากเป็นอะไรกับครามกันแน่?
คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกจริงๆ
แล้วผมมองครามไม่ออกด้วย แต่ไหนแต่ไร ผมก็คิดว่าเขาเป็นคนที่อ่านยากอยู่แล้ว
ผมจำได้ว่ามีวันนึง คณะสถาปัตย์กำลังจัดให้ผู้เข้าประกวดเดือนตอบคำถามเพื่อให้นักศึกษาคนอื่นๆ รู้จักผู้เข้าประกวดให้มากขึ้น ผมที่ชอบไปเสนอหน้าคณะนั้นบ่อยๆ ก็คอยด้อมๆ มองๆ เวทีจากที่ไกลๆ
พิธีกรหญิงท่าทางคล่องแคล่วยิงคำถามให้กับคราม ตัวเต็งเดือนคณะสถาปัตย์
“น้องคราม พิบูลธรรม พี่อยากรู้จักน้องให้มากขึ้น ก่อนอื่นช่วยบอกหน่อยได้มั้ยว่ามาเข้าร่วมการประกวดได้ยังไง”
“น่าจะเริ่มจากมีคนเห็นรูปถ่ายของผม เพื่อนๆ เลยโหวตกันให้ผมเข้าประกวด”
“รูปนี้เนอะ” พิธีกรยกรูปถ่าย ที่ผมเป็นคนถ่ายขึ้นมา
“ครับ”
“รูปนี้หล่อมากกก ไม่แปลกใจทำไมเพื่อนถึงเชียร์ แต่อย่างน้องต่อให้เพื่อนๆ ไม่เห็นรูป ก็ต้องร่วมด้วยช่วยกันสนับสนุนให้มาประกวดเดือนคณะอยู่แล้วล่ะค่ะ”
“ไม่หรอกครับ ผมคิดว่าจริงๆ แล้วต้องยกเครดิตให้คนถ่ายภาพ เพราะผมไม่ได้ดูดีขนาดในรูป และเพราะรูปนี้ คนอื่นๆ ถึงเห็นในสิ่งที่ผมไม่เห็นตัวเองต่างหาก”
“ต๊าย พี่มองมุมไหนน้องครามก็ดูดีกว่าในรูปนะคะ”
ครามแค่ยิ้มนิ่งๆ ตอบ และเพียงแค่นั้น ก็ทำให้สาวๆ พากันกรี๊ดคอแตกได้แล้ว
ตอนนั้นผมอ่านรอยยิ้มของเขาไม่ออกจริงๆ ว่าหมายความว่ายังไง
เห็นด้วย หรือไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พิธีกรพูดกันแน่
และตอนนี้ ต่อให้ผมคุยหรือใกล้ชิดกับอีกฝ่าย ผมก็ไม่เคยเดาท่าทีเขาออกเลย ผิดกับเขาที่เหมือนจะเดาความคิดผมได้บ่อยๆ
คิดแล้วก็รู้สึกนอยด์นิดหน่อยเหมือนกัน
“เฮ้อ”
ผมถอนหายใจอีกครั้ง และดูเหมือนการถอนหายใจครั้งนี้ จะเรียกให้ใครบางคนมาตบหัวผมดังผัวะ!
“เฮ้ย แดน พักนี้ถอนหายใจบ่อยเกินไปแล้ว แล้วนี่กลับมาสิงตึกคณะตัวเองได้แล้วเหรอ? ปกติเห็นอยู่แต่ถาปัตย์ตลอด”
คนที่ส่งเสียงดังคือ หนึ่ง เพื่อนคณะเดียวกับผม
ที่จริงหนึ่งเป็นคนที่ดูดีมากคนนึงทีเดียว แต่คงเพราะมาเป็นเพื่อนกับผมมั้ง เขาถึงได้ดูจืดจางกว่าที่ควรจะเป็น
“ก็พูดเว่อร์ไป”
“เว่อร์ตรงไหน ใครๆ เค้าก็รู้กันทั้งนั้น ว่าเดี๋ยวนี้ แดนไทที่หน้าจืดๆ เด็กนิเทศ ตัวติดกับเดือน'ถาปัตย์เป็นปาท่องโก๋”
“ห้ะ?”
นี่ผมไม่เห็นรู้ว่ามีคนไปพูดแบบนั้น ปกติในมหาวิทยาลัยผมกับครามก็ไม่ได้ตัวติดกันอะไรเลยนะ
“กุนต์มันเล่าไปทั่วว่าพักหลังชวนคุณเดือนสถาปัตย์ไปที่ไหน ก็เอาแต่บอกว่าจะไปกับแดนไทตลอด”
“......”
“หน้าออกขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคิดอะไรก็'โง่' แล้ว”
ไม่เห็นต้องย้ำเลย เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?
“แดน นี่เห็นว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันมานานนะ จะขอเตือนอะไรไว้หน่อย”
“เตือน?”
“อย่าไปยุ่งกับเดือนคณะนั้นมาก รู้ป่าวว่าพวกเดือนน่ะ ร้อยทั้งร้อย เป็นพวกหยิ่ง หลงตัวเอง เห็นแก่ตัว ชอบหลอกใช้คนอื่น”
หนึ่งก็เป็นอย่างงี้เสมอ ดูจะไม่ชอบพวกเดือนของคณะอื่นๆ ไปซะหมด บางทีเขาอาจจะฝังใจ ที่ตอนปีหนึ่งตัวเองเกือบจะได้เป็นเดือนอยู่แล้ว แต่ก็ถูกแย่งตำแหน่งไปได้
“อืม...”
ผมทำเป็นพยักหน้าเออออห่อหมกตาม แม้จริงๆ จะไม่เชื่อว่าครามเป็นอย่างนั้นแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเขาหยิ่ง ก็คงไม่เข้ามาใกล้ชิดกับคนจืดจางอย่างผม ถ้าหลงตัวเอง ก็คงไม่ตอบคำถามถ่อมตัวเหมือนตอนนั้น
เรื่องเห็นแก่ตัวยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่
ผมยังเคยเก็บภาพของคราม ตอนที่ซื้อไอศกรีมกะทิให้เด็กขายดอกไม้คนนึง ตอนนั้นเด็กแค่มองรถขายไอศกรีมตาละห้อยแค่นั้นเอง สองขายาวก็ก้าวฉับๆ ไปซื้อขนมให้เด็กแล้ว
แบบนี้จะบอกว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวเหรอ?
ส่วนเรื่องหลอกใช้คนอื่น...เท่าที่ผมรู้ ครามไม่ใช่คนแบบนั้น
ที่แน่ๆ เขาไม่เคยใช้ให้ผมทำอะไรให้สักอย่างด้วย มีแต่เขานี่แหละ ที่คอยทำอะไรให้ผมโดยไม่ได้ร้องขออยู่ตลอด
“น้องแดน เชื่อพ่อหนึ่ง ถ้าเดือน'ถาปัตย์มันจริงใจ ป่านนี้ก็ทำอะไรให้มันชัดเจนไปแล้ว”
“......”
แล้วหนึ่งก็ทิ้งระเบิดตูมใหญ่ให้ผม ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไปเข้าตึกเรียน
.
.
คำพูดของหนึ่ง ทำให้ผมเอากลับมาคิดจนไม่เป็นอันทำอย่างอื่น
กินก็คิด นอนก็คิด
แต่คิดไปคิดมาก็นึกขึ้นได้ว่า ผมจะต้องการความชัดเจนไปทำไม ในเมื่อผมก็บอกตัวเองอยู่ไม่ใช่เหรอว่าไม่หวังที่จะคว้าเดือนที่สูงเกินเอื้อมคนนั้น
ถ้าไม่หวัง ก็ไม่เห็นต้องคิดมาก อยู่แบบนี้ ก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ บางครั้งถึงหัวใจจะหวิวๆ ไปบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซะหน่อย
พอทำความเข้าใจกับตัวเองใหม่ได้ ผมก็โล่งใจมากขึ้น ไม่เอาแต่ถอนหายใจทั้งวันแล้ว
ไม่หวัง ก็ไม่เสียใจ หากรู้จุดยืนของตัวเอง ก็ไม่ต้องเหนื่อยหาทางไขว่คว้าสิ่งที่ไกลเกินเอื้อม
ใช่แล้วไอ้แดน อย่าเผลอลืมตัวเป็นอันขาด
ผมกลับมาที่ห้องหลังเรียนเสร็จ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็มานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ต่อ
ผมไม่ได้อัพเดตภาพถ่ายในบล็อกตัวเองนานแล้ว ก็ตั้งแต่ที่เอาแต่ถ่ายรูปครามมากขึ้นนั่นแหละ วันนี้ฤกษ์ดีเลยลองไล่หารูปเก่ามาแต่งแล้วอัพเดตซะหน่อย
เลือกไปเลือกมา เม้าส์ก็คลิ้กไปเปิดรูปเก่าขึ้น
มันเป็นรูปบันไดทางขึ้นตึกเรียน ที่ทอดไปเห็นหน้าต่าง และที่กรอบหน้าต่างนั้นมีนกตัวน้อยสองตัวเกาะอยู่
พอเห็นรูป ความทรงจำเก่าตั้งแต่สมัยปีหนึ่งก็ย้อนฉายในหัว.. ผมถ่ายรูปนี้ ตอนที่ยืนอยู่ชั้นล่าง และตรงหน้าก็เป็นบันไดที่ทอดตัวขึ้นไปเห็นกรอบหน้าต่าง
มองออกไปด้านนอก จะเห็นก้อนเมฆขาวบนท้องนภาสดใส เสียงเชียร์ด้านนอกฟังดูน่าสนุกรับกับบรรยากาศ แล้วนกน้อยสองตัวก็ทำท่าราวกับจะขานรับเสียงคนที่ร้องเชียร์อย่างกระฉับกระเฉง
ในตอนนั้นสิ่งตรงหน้าดูสวย จนผมอดใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไม่ได้
และเพราะสนใจภาพที่สายตามองเห็นมากไป จึงไม่รู้ว่าบนบันได มีนักศึกษาหญิงกำลังเดินขึ้นชั้นบนอยู่ด้วย
มันจะไม่เป็นปัญหาเลย ถ้ากระโปรงที่นักศึกษาหญิงคนนั้นไม่รัดและสั้น ทันทีที่ผมกดถ่ายรูปแล้วเกิดเสียงชัตเตอร์ดัง ผู้หญิงคนนั้นก็คิดว่าผมไปแอบถ่ายใต้กระโปรงเธอเข้า
เธอโวยวายใหญ่ โวยวายคนเดียวไม่พอ ยังเรียกเพื่อนให้มารุมว่าผมด้วย
ผมปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ไม่เชื่อ เค้นจะยึดเอามือถือผมไปเปิดดูให้ได้
แน่นอนว่าผมไม่ยอม ถึงผมจะเป็นคนไม่ค่อยมีปากมีเสียง แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมายุ่งกับรูปในโทรศัพท์ผมง่ายๆ เหมือนกัน แล้วผมไม่ได้ผิดเสียหน่อย รูปที่ถ่ายไม่ติดแม้แต่ชายกระโปรงเจ้าตัวด้วยซ้ำ ผมจึงไม่ยอมให้เธอเปิดโทรศัพท์ผมดูรูปด้านใน
สองหญิงหนึ่งชาย แย่งโทรศัพท์เครื่องเดียว เป็นภาพที่ใครเห็นแล้วก็คงขำ แต่ตอนนั้นผมไม่ขำจริงๆ มันน่าอายโคตรๆ แล้วที่สำคัญ ตอนนั้นผมดันไม่ได้อยู่ที่ตึกคณะตัวเองซะด้วย
...ใช่
ผมอยู่ตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
ที่มาก็เพราะผมชอบการออกแบบของตึกนี้เป็นพิเศษ...จริงๆ นะ ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นเลย
เสียงโวยวายของพวกเราที่แย่งโทรศัพท์กันกลางบันได ทำเอาเด็กสถาปัตย์คนอื่นๆ เริ่มมามุง
ไม่ใช่ว่าผมจะสู้แรงผู้หญิงสองคนไม่ได้ แต่ผมไม่อยากใช้แรงเยอะเพราะหากหัวทิ่มตกบันไดกันทั้งกลุ่มไปจะยุ่งกว่าเก่า
ตอนที่ผมสลัดมือผู้หญิงไม่หลุดอยู่นั้นเอง ก็มีคนเดินมาแทรกกลางวง
และการมาถึงของผู้ชายร่างสูง ก็ช่วยเบนสายตาของไทยมุงให้ผมได้มาก
“ทะเลาะอะไรกันตรงนี้ เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก”
เสียงทุ้มฟังดูเข้ม
สองขายาวก้าวฉับ พอสายตาเห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดีกรีเดือนคณะสถาปัตย์คิ้วขมวดกัน และเดินมาแทรกกลาง ทำให้วงพวกเราแทบแตกกันไปคนละทิศละทาง
“แดนไท...” แค่ได้ยินเสียงเรียกชื่อผมก็สะดุ้ง และเสียงของครามดุแบบนี้ ทำเอาผมตัวลีบเล็กเท่ามด “...ไปทำอะไรให้รึเปล่า”
แต่พอได้ยินจบ ก็เล่นเอาผมต้องเงยมองคนร่างสูงด้วยความงุนงง มือใหญ่อ้อมมาโอบไหล่ผมให้เข้าไปอยู่ใกล้ โครงหน้าไร้ที่ติหันไปเผชิญกับโจทย์หญิงทั้งสอง
“ก็ไอ้เนี่ย มาแอบถ่ายใต้กระโปรงเราตอนเราเดินขึ้นบันได เลยจะเอาโทรศัพท์มาลบรูปน่ะสิ”
พอโจทก์ที่หนึ่งตอบ ดวงตาคมปลาบก็หันมามองทางผม ทว่าสิ่งที่สื่อผ่านแววตาไม่ได้ดุดันอย่างที่คิด
ผมส่ายหน้าให้ก่อนจะก้มหน้าหนี
“แดนไม่ใช่คนแบบนั้น คงเป็นเรื่องเข้าใจผิด” ครามเอ่ย
ผมเองก็แปลกใจไม่น้อย ทั้งๆ ที่เราไม่ได้คุยกัน ทำไมเขาถึงมั่นใจขนาดบอกว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้นได้
“ถ้าไม่ได้ทำทำไมถึงไม่ให้ดูรูปในมือถือล่ะ?”
คราวนี้โจทก์ที่สองพูดบ้าง
“ผมไม่ได้ถ่ายรูปคุณไว้จริงๆ แล้วนี่ก็มือถือส่วนตัว ทำไมต้องเอาให้พวกคุณดูด้วยล่ะ” ผมส่งเสียง มือกำโทรศัพท์แน่น
“นั่นไง ถ้าไม่ได้ถ่าย ก็ต้องให้ดูได้สิ”
เถียงกันอย่างนี้ไปก็ไม่จบ สองสาวทำท่าจะเดินเข้ามาแย่งมือถืออีกรอบ แต่คนที่ได้มือถือจากผมไป กลับเป็นคราม
“เดี๋ยวผมดูให้ ว่ามีรูปพวกคุณรึเปล่า แบบนี้โอเคไหม”
ครามมองผู้หญิงสองคน แล้วก็หันมามองผม
เขามองมาแบบนี้ แล้วผมจะปฏิเสธได้เหรอ?
สุดท้ายผมก็ยอมให้ครามเป็นคนดูรูปในมือถือ ในใจภาวนาไม่ให้เขาเห็นรูปที่ไม่ควรเห็นเข้า
คนร่างสูงใช้ไถรูปดูแค่ครู่เดียว ก็เงยหน้าขึ้นบอกฝ่ายที่กล่าวหาผม
“ในเครื่องไม่มีรูปคุณสักรูป เมื่อกี้ก็ถ่ายแต่รูปหน้าต่างบันได”
ครามชูเฉพาะรูปล่าสุดให้พวกนั้นดู พวกนั้นจึงหน้าเสีน
พออีกฝ่ายทำท่าจะเดินไปเฉยๆ เสียงทุ้มเข้มก็เอ่ยดัก
“จะไม่ขอโทษเค้าหน่อยเหรอครับ”
นักศึกษาหญิงเอ่ยขอโทษอย่างจำใจ แล้วรีบวิ่งหนีหายไป
เดือนสถาปัตย์ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมายื่นมือถือคืนให้ผม
“ข..ขอบคุณ”
ผมยกมือสั่นๆ รับไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แล้วก็นึกคำพูดอะไรไม่ออกอีก เหงื่อผุดตามข้างขมับทั้งๆ ที่ไม่ได้ร้อนอะไร
โชคดีที่หางตาเหลือบไปเห็นเพื่อนสมัยมัธยมอย่างกุนต์เดินมาจะขึ้นตึก ผมจึงรีบก้าวกระโดดไปหา และหาทางปลีกตัวจากครามมาได้.. เสียงไลน์จากโทรศัพท์ดัง เรียกความสนใจจากผม กุนต์ทักมาหาเพื่อชวนผมไปกินข้าวกับกลุ่ม
'แดน คืนนี้ไปกินหมูกะทะกันป่าว?'
บางทีออกไปพบปะเพื่อนฝูง กินให้อิ่มหนำ ก็อาจจะทำให้หยุดฟุ้งซ่านก็ได้
ผมเกือบจะตอบตกลงไปแล้ว
ทว่ามีสายเข้าจากโทรศัพท์ส่วนตัวเสียก่อน
คราม โทรเข้ามาได้จังหวะจริงๆ
[แดน คืนนี้ไปกินข้าวกันมั้ย มีร้านคนรู้จักอยากให้ลองไปดู บรรยากาศดี แดนน่าจะชอบ]
“......”
บอกมาแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมจะเลือกไปกับใคร
อยู่ๆ ก็กลายเป็นคนฮ็อตซะงั้น มีแต่คนชวนไปกินข้าวด้วย แต่ผมก็ต้องเลือกไปได้แค่ที่เดียวอยู่แล้วอะเนอะ
...ขอโทษนะเว้ยกุนต์
'โทษทีว่ะกุนต์ ไปไม่ได้ คราวหน้าละกัน'
[ว่าไงแดน มีนัดกับใครรึเปล่า] ท้ายประโยค ครามเค้นเสียงหน่อยๆ
“เปล่า ไม่ได้นัดใคร ไปสิ”
[โอเค งั้นเดี๋ยวไปรับตอนทุ่มนึง]
“อื้ม”
ผมนี่มันน่าตีจริงๆ ไหนบอกจะไม่หวั่นไหว ไม่หวังอะไรแล้วไง
เฮ้อ หัวใจเจ้ากรรม เต้นแรงอีกจนได้
.
.
CONT.
TALK มาแล้วววว ขอบคุณรีดทุกคนที่ติดตามและคอมเม้นต์ มาเชียร์ครามกับแดนกันต่อ ที่จริงพิครามก็ออกจะชัดเจนน้า น้องแดนล่ะก็ คิดมากน่าตี
เจอกันใหม่ตอนหน้า ไรท์ฝาก hashtag ทวิต #คว้าเดือน (https://twitter.com/hashtag/%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%99)
ไว้ด้วยเหมือนเดิมนะ
-
มาเร็ว ไปเร็ว อยากอ่านอีก :ling1: :ling1: :ling1:
คราม แดน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ก็ครามเริ่มก่อน พอแดนอยากก็จากไป
แดน ก็เสียขวัญอ่ะสิ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จริงๆกะน่าจะกลั้นใจถาม ไปเลยนะแดนนน
-
บางทีก็นึกกลัวคำตอบนะ
-
แหมมมมม อยากแหมให้ไปถึงดาวพลูโต
555555555
-
เฮ้ออออ บางทีแดนก็ไม่ควรคิดไปเองขนาดนั้น มันก็ดูมีอะไรแปลกๆให้ผิดสังเกตอยู่นะแดน
-
แดนเอ้ยย อย่าเพิ่งนึกไปเองคนเดียวสิ
-
สั้นได้ใจจริงๆ ฮือออออ
แต่ยังไงก้รอนะคะ
-
ก็คนที่แอบชอบชวน ใครๆก็หวั่นไหว
ไม้ใช่ว่าครามรู้? ตอนเข้าไปช่วยก็เรียกชื่อ
-
:katai2-1: :hao6:
-
โอ้ยยย น้องแดน
-
เราว่าครามเห็นรูปแน่ๆ
-
มาเอาใจช่วยน้องแดน
-
ครามสวดยอดพระเอก
น่าจะแอบมองแดนไทมาก่อนที่แดนจะมองตัวเองซะอีก
มอบโล่ห์คนแอบรักดีเด่น 2017
:mew1:
-
ครามรอให้แดนพูดอะไรออกมาบ้างรึเปล่า แต่แดนก็แบบเจียมตัวตลอดไง :hao3:
-
ก็จริงอย่างที่เพื่อนแดนบอก ครามไม่ทำอะไรให้ชัดเจน
เหมือนเพื่อนแต่ก็เกินเลยคำว่าเพื่อน
ไม่ได้คบกันแต่ไปไหนมาไหนด้วยกัน
ถึงแดนจะไม่หวังอะไรแต่ในใจก็ต้องมีแอบคิดบ้างแหละ
-
รอออออออออออ :mew6:
-
หม่
-
ยังคงรอคอยยยย
-
รออยู่นะคะ
-
จุดยืน ยืนยันที่จะรักอะเนอะแดนไท
-
:กอด1:
-
นายครามนี่ยังไงนะ คิดอะไรกับน้องแดนก็รีบบอก รีบทำให้ชัดเจนนะครับ สงสารน้องแดนที่ต้องคิด ต้องเครียดไปคนเดียว
-
:L2: :pig4: :L2:
-
สนุก :katai5:
-
:mc4:
-
ชอบค่ะ สำนวนสวย เนื้อเรื่องราบรื่นต่อเนื่องดี ติดตามค่า
-
เพื่อนไม่จริงง :katai3:
-
อิครามควรไปเป็นโฮสนะป้าว่า
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
6
ขณะที่ผมออกมายืนรอที่หน้าปากซอยคอนโด อยู่ๆ ก็มีมือใหญ่เข้ามาปิดตาจากด้านหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของมืออบอุ่นคู่นี้เป็นของใคร เพราะคนเพียงคนเดียวที่ทำให้ผมตกอยู่ในห้วงภวังค์จากกลิ่นหอมที่อวลจากกาย มีแค่ครามเท่านั้น
“ทายสิว่าใคร”
ผมเม้มปากกลั้นยิ้ม ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะชอบเล่นอะไรเป็นเด็กๆ แบบนี้ด้วย
“ใครอะ กุนต์เหรอ”
“......”
เหมือนได้ยินเสียงลมหายใจหนักๆ อย่างไม่พอใจ แล้วมือใหญ่ก็เคลื่อนออกจากสายตา
ภาพของครามปรากฏตรงหน้า วันนี้เขามาในเสื้อโปโลสีขาวและกางเกงห้าส่วน เรือนผมมัดรวบไว้ด้านหลังลวกๆ
“นี่นัดกับคนอื่นเหรอ ถึงได้ทายไม่ถูก” เสียงทุ้มเข้มขึ้นเล็กน้อย
ริมฝีปากผมยิ้มจนตาแทบปิด หัวใจพองโตอย่างห้ามไม่อยู่ แล้วร่างก็ถูกรวบเข้าไปกอดอย่างไม่ทันตั้งตัว
หางตาถูกแนบประทับเร็วๆ ด้วยกลีบปากคนร่างสูง
ผมตกใจไม่น้อย เพราะนี่เรายืนกันอยู่ด้านนอก โชคดีที่ตอนกลางคืนไม่มีใครเดินพลุกพล่านและไม่มีใครสังเกตเห็น
“คราม...”
เรียวคิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อผมส่งเสียง
พอเห็นหน้าของคนตรงหน้าแล้ว สุดท้ายผมก็เบี่ยงเบนเรื่องและเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ
“เอ่อ...จะไปกันยังไงเหรอ นั่งแท็กซี่รึเปล่า”
“เดี๋ยวขับรถไป”
“แล้วรถอยู่ไหนล่ะ”
“ที่คอนโด”
ผมอ้าปากเหวอ จนครามหัวเราะออกมาก่อนเอ่ย
“ก็อยากให้แดนเดินไปด้วยกัน”
“......”
ไม่รู้จะเอ่ยตอบอะไร เพราะถ้าเอ่ยออกไป อาจจะกลายเป็นพ่นรุ้งใส่เขาก็ได้
แล้วครามก็สอดประสานนิ้วทั้งห้าเข้าแทรกเข้ากับมือผม กายสูงเดินพาผมไปที่คอนโดของเขา
ระหว่างทางที่เดิน ดวงไฟสีส้มข้างทางดูสวยจนน่าแปลกใจ
...ไอ้แดน หยุดเพ้อได้แล้ว
บอกตัวเองอย่างพยายามควบคุมสติ โชคดีที่ระยะทางสั้นๆ ไม่นานเราก็มาถึงคอนโดของครามแล้ว ขืนเดินจูงมือกลางสาธารณะนานกว่านี้ ความคิดเพ้อเจ้อของผมคงไปไกลกู่ไม่กลับ
ผมขึ้นไปนั่งรถของคราม เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้ขึ้นมานั่งรถอีกฝ่าย เพราะปกติครามจะไม่ขับรถไปมหาวิทยาลัยเท่าไหร่ แล้วถ้าวันไหนเรากลับด้วยกัน ก็จะใช้รถสาธารณะหรือแท็กซี่ซะมากกว่า
พอก้นถึงเบาะและปิดประตู ครามก็เอี้ยวตัวมาดึงเข็มขัดและคาดให้ผม
ภายในรถเงียบงันครู่หนึ่ง ก่อนอีกฝ่ายจะเปิดปาก
“เหมือนไม่ได้อยู่กับแดนสองคนเงียบๆ แบบนี้มาสักพักเลยเนอะ”
“......”
ก็ตั้งแต่ที่ผมถูกปล่อยให้ค้างเติ่งกลางเวหา ผมยอมรับว่าไม่ค่อยได้เปิดโอกาสให้ตัวเองอยู่กับครามสองต่อสอง
“วันนั้น...เราทำให้แดนโกรธรึเปล่า”
ผมอึ้งไป ถึงวันนั้นจะอารมณ์ค้างยังไง ผมก็ไม่มีทางโกรธครามได้
“ม..ไม่ จะโกรธได้ยังไง”
“ถ้าไม่โกรธ งั้นต่อไปนี้ห้ามหลบหน้า”
พอใบหน้าหล่อเหลายื่นคำขาด ผมก็เผลอกัดปากตัวเองเล็กน้อย
ครามเห็น ก็ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าผม ปลายนิ้วโป้งดันให้กลีบปากล่างเผยอออก
นัยน์ตาเห็นคนตรงหน้าคลี่ยิ้ม ก่อนจะโน้มใบหน้าคมคายบดเบียดสัมผัสเนิบช้า ปลายลิ้นแทรกผ่าน และหยอกล้อไปยังจุดต่างๆ ในปากราวกับกำลังสำรวจ ทั้งเพดานปาก ทั้งแนวฟันแต่ละซี่ และทุกส่วนของเรียวลิ้น
แผ่วเบาเมื่อแรกสัมผัส และลุ่มลึกขึ้น ริ้วลมหายใจร้อนเป่ารดข้างแก้มจนใบหน้าร้อนฉ่า
ผมไม่เคยชินกับสัมผัสแบบนี้เลย แต่ก็เหมือนว่าจะเป็นฝ่ายเฝ้ารอที่จะซึมซับความหวานฉ่ำอยู่ตลอด
ครามผละออกไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกลับไปนั่งที่นั่งคนขับดีๆ มือใหญ่คาดเข็มขัดให้ตัวเอง หลังจากนั้นจึงออกรถ
ระหว่างทาง เดือนสถาปัตย์ก็เคาะปลายนิ้วพลางฮัมเพลงคลอเสียงเพลงเบาๆ ในรถไปด้วย ส่วนผมตอนนี้ฟังอะไรก็ไม่เข้าหัว เพราะสติหลุดไปตั้งนานแล้ว
.
.
หลังจากขับรถออกจากตัวเมืองที่รถแน่นขนัด พวกเราก็มาถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว คนร่างสูงก็โทรศัพท์หาคนรู้จักว่ามาถึงแล้ว และกำลังจะเดินเข้าไป
มองจากด้านนอก บรรยากาศของร้านอาหารดูดี ตัวร้านเป็นเรือนไทย และมีโต๊ะอาหารตั้งในส่วนของสวน เพลงที่เปิดก็ไม่ดังเหมือนร้านอาหารในตัวเมือง
พนักงานสาวสวมชุดไทยเป็นคนมาต้อนรับ ดูแล้วถูกฝึกมารยาทมาอย่างดี
พอเดินเข้าไปในร้านเพื่อหาโต๊ะที่จอง ก็เห็นคนนั่งในร้านเกือบเต็มทุกโต๊ะ มีทั้งคนไทยและต่างชาติ เรียกว่าแขกเยอะไม่น้อย ทว่าดูไม่พลุกพล่านและไม่มีเสียงโหวกเหวกดังหนวกหู
โต๊ะที่พวกเรานั่งเป็นโต๊ะที่อยู่ในส่วนของศาลากลางส่วน ไม่รู้ว่าครามจองยังไงถึงได้ที่ดีขนาดนี้เหมือนกัน
อาหารที่นำมาเสิร์ฟรสชาติดี ของก็สดใหม่ พอรวมกับบรรยากาศดีๆ ของร้านแล้ว ไม่แปลกใจที่ครามอยากให้ผมมาที่นี่ เพราะผมชอบมากจริงๆ
พวกเรากินอาหารจนใกล้จะหมดแล้ว ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาครามที่โต๊ะ
“ไงคราม รสชาติร้านพี่ยังถูกปากเหมือนเดิมมั้ย” ชายคนนั้นเอ่ยกับเดือนสถาปัตย์
“อร่อยเหมือนเดิมครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยตอบ มุมปากยกยิ้มน้อยๆ
อีกฝายพยักหน้า ก่อนจะหันมาทางผม
“นี่แดนครับ”
ครามแนะนำผมให้คนที่น่าจะเป็นเจ้าของร้าน
ผมยกมือไหว้ไม่รอช้า
“สวัสดีครับ อาหารร้านนี้อร่อยมากจริงๆ ครับ บรรยากาศก็ดี พนักงานก็บริการดี”
“น้องชอบพี่ก็ดีใจ ที่จริงร้านนี้ก็ได้บ้านครามช่วยไว้ ยังไงอยากสั่งอะไรก็ตามสบายเลยนะ พี่บอกให้ครามมาที่นี่ตั้งหลายครั้งก็ไม่ยอมแวะมาสักที ครั้งสุดท้ายที่มาก็ตอนเข้ามหา'ลัยใหม่ๆ ได้รึเปล่านะ คราม”
“ครับ”
“สองปีได้กว่าจะเห็นหน้า พี่ยังจำได้อยู่เลยว่าตอนนั้นครามมากับสาวฮ๊อตหุ่นเซียะ เออ พูดถึงแล้ว คุณ...ป่านใช่มั้ย? ไม่มาด้วยเหรอ”
พอพี่เจ้าของร้านถาม ผมก็รู้สึกได้ว่าครามนิ่งไป สีหน้าแม้จะเรียบเฉย แต่ภายในดูยากจะคาดเดา
“ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้วครับ”
“อ้าวเหรอ แล้วเสปคเรายังเป็นสาวอายุมากกว่าอยู่รึเปล่าล่ะ ถ้าสนใจ พี่แนะนำให้ได้นะ”
ครามส่ายหน้าเบาๆ และเริ่มตักกับข้าวใส่จานผมเพิ่ม
“กุ้งตัวสุดท้าย แดนกินสิ”
ผมได้แต่ยิ้มแหย หูผึ่งอยากฟังพี่เจ้าของร้านต่อ แต่หลังจากนั้นหัวข้อสนทนาก็เป็นเรื่องของสัพเพเหระ เรื่องของร้านอาหารนี้ที่มีส่วนที่เป็นห้องพักแรมสำหรับนักท่องเที่ยว
พวกเราอยู่ที่ร้านกันจนดึก ดูโชว์การแสดง และเดินไปดูเรือนไทยสำหรับห้องพัก หลังจากที่ไม่ได้ถ่ายรูประหว่างมื้ออาหาร ผมก็ได้โอกาสเก็บภาพบรรยากาศสวยๆ เอาไว้ และไม่ลืมถ่ายรูปศาลาที่ผมและครามนั่งทานอาหารด้วยกัน
ตอนที่ครามขับรถส่งผมกลับคอนโด ในหัวผมมีคำถามอยากจะถามครามเรื่องของผู้หญิงคนที่เจ้าของร้านพูดถึง
ไม่ต้องบอกก็เข้าใจได้ว่าครามเคยพาแฟนเก่าที่อายุมากกว่ามากินอาหารที่ร้านนี้ แต่แฟนคนนั้นก็คงจะเลิกกันไปแล้ว
แต่สุดท้ายต่อให้สงสัยยังไง ผมก็ไม่กล้าถามออกไปอยู่ดี ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ
.
.
หลังจากครามส่งผมที่คอนโดแล้ว เขาก็กลับไปห้องของตัวเอง ไม่ได้อยู่ค้างเหมือนที่เคยทำ
ส่วนผมพอกลับมาถึง ก็นั่งเหม่ออยู่ข้างเตียงได้ครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจอาบน้ำ เผื่อว่าจะช่วยให้เลิกคิดฟุ้งซ่านได้บ้าง
ขณะที่สายน้ำไหลผ่านร่าง ผมก็นึกถึงท่าทีของครามตอนที่พี่เจ้าของร้านพูดถึงแฟนเก่า ใบหน้าหล่อเหลานั้นแปลกไปจริงๆ
ตอนที่เคยถามครามเรื่องที่ทำไมเขาไม่มีแฟน ทั้งๆ ที่ก็มีผู้หญิงมากมายสนใจ แล้วอีกฝ่ายตอบว่าไม่ได้คิดกับพวกนั้นทำนองนั้น
หรือที่จริงแล้วสาเหตุที่ไม่มีใคร...เพราะครามยังคิดถึงแฟนเก่า?
ก็สีหน้าของครามดูนิ่งไปตอนที่พี่เจ้าของร้านทักนี่นา
แล้วเสปคของครามคือผู้หญิงอายุมากกว่าเหรอ? แถมแฟนเก่ายังหุ่นดีเสียด้วย จะว่าไปก็ไม่เหนือความคาดหมายเท่าไหร่ หากครามจะชอบแบบนั้น
ภาพของครามเคียงข้างด้วยผู้หญิงสวยหุ่นสะบึมผุดขึ้นในสมอง
ครามจะเคยจูบกับผู้หญิงคนนั้น อย่างที่จูบผมไหมนะ?
มือใหญ่นั้นจะสัมผัสไปตามเนื้อตัว ริมฝีปากฝากจุมพิตร้อนไปทุกส่วน เนินอกที่จับแล้วเต็มไม้เต็มมือ สะโพกผายที่รับกับกายแข็งแกร่ง
ยังไงกับผู้หญิง...ก็ต่างจากผู้ชายอยู่แล้วใช่ไหม? ผู้ชายอย่างผม จับตรงไหนก็เจอแต่กระดูก มือก็สาก ตัวก็ไม่นุ่มนิ่ม
วันนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเหล้า ผมก็ไม่มีสิทธิแม้แต่จะคิด
สมองเริ่มเตลิดนึกถึงภาพของครามปรนเปรอสัมผัสให้ผู้หญิง ร่างกายสมบูรณ์แบบกอดรับกับหญิงสาว ปลายลิ้นหยอกเย้ากับยอดอก
แต่แล้วภาพของผู้หญิง ก็ถูกแทนที่ด้วยภาพของตัวผมเอง ทุกที่ที่มือใหญ่สัมผัสรู้สึกร้อนฉ่า ส่วนใต้ท้องน้อยลงไปก็ร้อนรุ่มขึ้นมาเสียอย่างงั้น
ท่ามกลางสายน้ำที่ไหลผ่านกาย ผมเลื่อนมือลงไปสัมผัสความร้อนด้านล่าง หยุดคิดถึงน้ำเสียงทุ้มหวาน และท่าทีเอาอกเอาใจของอีกฝ่ายไม่ได้
ปลายนิ้วที่กอบกุมความแข็งขืนขยับไปตามแรงปรารถนา หากผมกลับรู้สึกว่ายังไม่เพียงพอ ภายในกายต้องการมากกว่านี้
หัวใจเต้นแรงเมื่อมืออีกข้างที่ว่างเคลื่อนไปด้านหลัง ลมหายใจหอบถี่ไม่หยุด ผมสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วแทรกเข้าไปด้านในความรุ่มร้อนพร้อมกับอีกมือที่ยังคงไม่หยุดสัมผัส
ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากโครงหน้าไร้ที่ติของคราม เสียงของคราม และสัมผัสของคราม
“อา...คราม...” ส่งเสียงแผ่วเรียกชื่อใครคนนั้น
จนกระทั่งอารมณ์ถูกปลดปล่อยออกมา
ผมทรุดลงกับพื้นห้องน้ำ ใบหน้าร้อนฉ่าทั้งๆ ที่ร่างกายชุ่มไปด้วยหยาดน้ำจากฝักบัว
อยากจะเอาหัวโหม่งกำแพงให้มันรู้แล้วรู้รอด
“อ๊ากกกกกก”
ผมร้องโหยหวนให้กับความน่าอายของตัวเอง มือขยี้หัวแรงๆ โชคดีจริงๆ ที่วันนี้ครามไม่มาค้างด้วย ไม่งั้นถ้าผมเดินออกจากห้องน้ำด้วยหน้าแดงๆ ไม่วายเขาต้องสังเกตเห็นอะไรผิดปกติแน่
นี่ผมนึกถึงหน้าครามตอนช่วยตัวเองไม่พอ ยังจะใช้...
หัวสะบัดไปมาอย่างต้องการสลัดความคิด
ผมว่าผมอาการหนักแล้ว หนักจนกู่ไม่กลับด้วย!
.
.
CONT
TALK อาการน้องแดนเป็นแบบนี้ ต้องให้พิครามมาช่วยแล้วแหละ อิอิอิ ขอบคุณรีดทุกคนที่ช่วยติดตามครามแดนน้า แล้วไรท์จะรีบมาต่อ จุบุจุบุ ^^
-
:กอด1:
-
อ้ากกกกก เขินครามอะ อยากให้ไรท์เพิ่มให้แต่ละchapยาวกว่านี้อีกนิ้สสสส :hao6: :hao6:
-
กรี๊ดดดดด เขิลเลออออ :-[ :-[
-
นี่ครามยังคิดอะไรกะผญคนนั้นมั้ย
คือแบบ ทำขนาดนี้ ชอบแดนแล้วรึเปล่า
การแสดงออกมันก็ชวนให้คิดแต่ไม่ชัดเจนเลยง่ะ
:mew6:
-
มาอัพแล้ว หายไปนานมาก :heaven
-
:pig4:
-
อยากอ่านพาทคราม
:z3: :z3:
-
:L2: ให้กำลังใจคนเขียน
-
รอตอนต่อไปน้า
-
ข้ามขั้นตอนไปหน่อย ครามก็เลยอยากค่อยเป็นค่อยไปมั้ง เดาล้วน ๆ
-
ครามนี่ยังไงนะครับ รีบบอกแดนไทไปได้แล้วนะครับ ว่าคิดอะไรอยู่ ปล่อยให้อีกคนคิดฟุ้งซ่านไปแบบนี้ ไม่ดีนะครับ
-
อ่านไปอ่านมาเริ่มระแวงเพราะดูเหมือนใจตรงกัน แต่มีนดูง่ายไปกลัวเป็นเกมฝั่งคราม
-
ครามคิดอะไรกับแดน บอกนิดซิ :katai2-1:
-
หวั่นๆ ป่านแฟนเก่าคราม :m16:
ทิ้งตะกอนความรักไว้ที่คราม
ให้ระแวงว่าป่าน จะต้องกลับมาหาครามน่ะสิ :ling1: :serius2:
แล้วครามก็ไม่ชัดเจนกันแดน :z3: :z3: :z3:
เอาไงๆคราม แดนหลงครามเต็มๆซะแล้ว :hao5:
คราม แดน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
7
ลึกลงเท่าไรก็ยิ่งมืดมน
ค้นไปเท่าไรก็ยิ่งสับสน
ส่วนลึกในใจคน ใครจะรู้จริง
เสียงเพลงที่โหลดเข้ามือถือเฉพาะกิจดังสนั่นผ่านหูฟัง ทั้งหัวทั้งตัวขยับไปตามจังหวะด้วยความอิน แต่สงสัยจะอินมากไปหน่อยจนลืมตัว ว่าตอนนี้ผมอยู่ใต้ตึกคณะนิเทศรอไอ้หนึ่งอยู่
เตรียมจะลุกขึ้นมารำแล้ว แต่หูฟังก็ถูกกระชากไปซะก่อน
“ไอ้แดน! มึงอย่าบ้า”
“......”
เสียงของหนึ่งทำให้ผมหลุดจากเพลงที่ฟังวนประมาณร้อยรอบ
ใบหน้าเด๋อๆ ด๋าๆ หันไปมองเพื่อนร่วมคณะที่เข้ามาขัดจังหวะ
หนึ่งเป็นคนตัวเล็ก เล็กกว่าผม แต่หน้าตาดีนำผมไปหลายเท่า พอเห็นแล้วก็ฟุ้งซ่านไปอีกว่าถ้าผมหน้าตาดีแบบหนึ่งบ้าง บางทีก็อาจจะพอสู้กับพี่สาวหุ่นสะบึมได้มั้ยนะ?
ป้าบ!
หัวที่สมุดเล่มบางๆ ตบทิ่มไปด้านหน้า
“คิดอะไรเพ้อเจ้ออีกอะดิ” หนึ่งพูด
ผมหน้ายู่เมื่อโดนทำร้ายร่างกาย ถึงจะไม่เจ็บ แต่ก็รู้สึกเหมือนถูกมีดคมๆ มาแทงหัวใจเหมือนกัน
“เป็นเพื่อนกัน ต้องเล่นกันแรงขนาดนี้เลยเหรอ”
แล้วเสียงทุ้มที่ดังให้ได้ยิน ก็ทำเอาผมใจเต้นแรงอย่างไม่อยากเชื่อหู เพราะอยู่ๆ เดือนคณะสถาปัตย์ก็มาเยือนคณะนิเทศอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ครามมายืนเผชิญหน้ากับหนึ่ง หากเป็นคนอื่น ก็คงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เมื่อถูกเดือนร่างสูงมองคิ้วขมวด ทว่าหนึ่งเพื่อนผมกลับสามารถยืนโต้อีกฝ่ายได้อย่างไม่รู้สึกอะไร
“แรงไม่แรงก็ถามเจ้าตัวดูก่อนมะ?”
หน้าขาวๆ ของหนึ่งแยกเขี้ยวดุดันใส่คราม ก่อนจะหันมาทางผมอย่างต้องการให้ผมตอบไปว่าเจ็บหรือไม่
“เราไม่เป็นไร เล่นกันเฉยๆ” ผมตอบ
หนึ่งทำท่ายักคิ้วใส่คนร่างสูง หน้าตาน่ารักดูหยิ่งยโสจนน่าตี
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถอนหายใจเฮือก ก่อนส่งเสียง
“แดน เดี๋ยวไปไหนต่อ ไปกินข้าวกันไหม?”
“แดนมีนัดกับเราแล้ว”
หนึ่งรีบเข้ามาแทรก สีหน้าไม่เป็นมิตรสักนิด ครามที่คิ้วขมวดกันอยู่แล้วจึงยิ่งขมวดคิ้วหนัก
“คือ...เรานัดกับหนึ่งไว้แล้ว ขอโทษด้วยนะคราม...”
ถ้าผมยังไม่ได้ตกลงจะไปกับหนึ่ง ก็คงจะไปกับครามได้อยู่หรอก
“ถึงแดนไม่ไปด้วย แต่คุณเดือนสถาปัตย์ก็ยังมีคนให้ไปด้วยอีกตั้งเยอะนี่” หนึ่งเริ่มเหล่มองคนร่างสูง
“ก็อยากไปกับแดน”
พอครามเอ่ย หนึ่งก็ทำปากคว่ำใส่ ส่วนผมก็หน้าแดงไปถึงใบหู
“เอาเถอะ แดนมีนัดแล้วก็ไม่เป็นไร เอาไว้เดี๋ยวคืนนี้ไปหาที่ห้องแทนแล้วกัน” ครามว่าต่อ
รอยยิ้มที่จุดข้างมุมปากของครามดูเจ้าเล่ห์ จนตอนนี้หนึ่งน่าจะปากคว่ำไปถึงพื้นได้แล้ว
พวกผมแยกกับครามที่ใต้ตึกคณะ โดยตลอดเวลาที่ไปกับหนึ่งหลังจากนั้น สองหูก็ได้ยินเสียงหนึ่งบ่นไม่หยุด
บอกว่าครามกวนประสาทบ้างล่ะ คิดจะยึดแดนไว้กับตัวเองคนเดียวบ้างล่ะ
ซึ่งผมก็คิดว่าไม่จริงหรอก เพราะผมยังเห็นครามไปกับกลุ่มเพื่อนของเขาอยู่เลย เวลาที่อยู่ในมหาวิทยาลัย ครามก็ยังแฮงเอาท์กับกลุ่มเพื่อนตัวเอง ไม่ใช่ผมอย่างที่หนึ่งหรือกุนต์เข้าใจผิด
เพื่อนๆ กลุ่มที่สนิทกับคราม แล้วไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ก็เรียกว่าเป็นกลุ่มหน้าตาดีทั้งนั้น ผมเองเวลาจะเดินไปไหนกับครามในมหา’ลัยยังต้องคิดแล้วคิดอีก
เพราะบางทีก็ได้ยินคำพูดลอยๆ มาว่า
‘คนหน้าจืดๆ นั่นสนิทกับน้องครามเหรอ?’
‘พวกอยากดังรึเปล่า ถึงได้พยายามทำตัวติดกับพี่คราม’
‘โคตรไม่เข้ากันเลยอะ’
ได้ยินแบบนี้ ผมก็เกรงใจครามนะ ต้องมาฟังเสียงอะไรก็ไม่รู้ อีกอย่างที่คนพูดกันก็ถูก คนหน้าจืดๆ แบบผม ไปยืนข้างเดือนมันก็ตลกพิลึก สู้ปล่อยให้ครามใช้เวลาอยู่กับกลุ่มเพื่อนดีกว่า
“...แดน”
“หา?” ผมสะดุ้งเมื่อหนึ่งเรียกตัวเองที่กำลังเหม่อ
“เฮ้อ อาการหนักนะเรา”
“อาการหนักอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“อาการเพ้อเจ้อไง”
“......” ผมทำหน้าหงิกใส่หนึ่งไปที จนเพื่อนตัวเล็กกว่านิดหน่อยยกมือขึ้นมาบิดแก้มที่ไม่ค่อยจะมีเนื้อจนเจ็บ
คนหน้าตาดีนี่มันซาดิสต์ทุกคนเลยมั้ย? เอ๊ะ?
“จริงๆ ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ เพราะก็เคยบอกไปแล้วว่าถ้าเดือนถาปัตย์นั่นจริงใจ ก็คงทำตัวชัดเจนไปแล้ว”
ผมหลุบตมองพื้น ท่าทีซึมไปอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ถ้าฝ่ายนั้นมันทำตัวไม่ชัดเจนจริงๆ เราก็เป็นฝ่ายทำตัวให้มันชัดเจนไปเลยสิ!!”
หืม??
“ใช่ น้องแดน เชื่อพ่อหนึ่ง ถ้าเดือนนั่นมันไม่ชัดเจนนัก ก็ทำตัวชัดเจนแทนไปเลย!!”
เอ๋??
ว่ายังไงนะ??
.
.
คำแนะนำที่หนึ่งให้ผมก็คือ ให้ทำตัวชัดเจน
แต่คำถามที่ทิ้งไว้ก็คือ จะให้ชัดเจนยังไง?
หนึ่งบอกว่า คนเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องทำตัวให้ชัดเจนว่าเป็นเพื่อน หากไม่ใช่เพื่อน ก็ต้องชัดเจนว่าไม่ใช่
“แดน ถึงขั้นไหนกับเดือนถาปัตย์นั่นแล้วล่ะ?”
คำถามของหนึ่งเล่นเอาผมสำลักข้าวจนไอโขลก
“เฮ้ย ขั้นไหนอะไร ก็ทั่วไป...” ท้ายคำถึงกับเสียงแผ่ว ผมบอกไม่ได้หรอกว่าเราตั้งแต่ขั้น Z ถึง A
“เคยจับมือกันมั้ย”
ผมพยักหน้าอย่างเลี่ยงๆ
“จูบกันยัง”
ถามแบบนี้ ตาผมเหล่มองบนจนแทบจะทะลุไปเพดาน
“ไวไฟนะเรา แล้วถึงขั้นนั้นยัง?”
“ไม่ถึ๊ง จะบ้าเหรอ...”
หนึ่งคิ้วผูกกันเป็นโบว์ราวกับไม่เชื่อคำโกหกของผม
“ถ้าไม่ถึง ก็ลองอ่อยไปเลย! เนี่ย ปลดกระดุมเสื้อนิดๆ ใส่กางเกงสั้นๆ หน่อย จะได้รู้ๆ กันไปเลยว่าจะเป็นเพื่อนหรือเป็นอะไร!” แล้วเพื่อนตัวเล็กก็โพสท์ท่าเซ็กซี่ให้ดู เล่นเอาผมขำจนสำลักข้าวอีกครั้ง
ถ้าหนึ่งรู้ว่าผมกับครามเลยขั้นนั้นไปแล้ว เขาจะด่าผมมั้ยนะ?
แต่คิดๆ ดู ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าหลังจากวันนั้น เราก็ไม่ได้เกินเลยกันอีก เพราะครามต้องการจะเป็นเพื่อนกับผมเฉยๆ ใช่มั้ย? ไม่ใช่เซ็กซ์เฟรนด์ และไม่ใช่มากกว่าเพื่อน...?
“ไม่งั้นก็ห้ามจับมือ ห้ามจูจุ๊บ! ห้ามคุยกันกระหนุงกระหนิง ห้ามกุ๊กกิ๊ก! เพื่อนกันไม่ทำแบบนั้น เข้าใจมั้ยแดน?”
ผมนั่งนิ่ง พลางพยักหน้า
ทำไมผมจะไม่รู้ ว่าขอบเขตของเพื่อนคืออะไร และผมคงต้องคิดเรื่องนี้จริงจังเสียทีอย่างที่หนึ่งว่า
ไม่งั้นผมเองนี่แหละ ที่จะแย่
.
.
ดวงอาทิตย์ลับฟ้า ดวงจันทร์ลอยขึ้นแทนที่
ผมกลับมาอยู่ในคอนโดเรียบร้อยแล้ว อาบน้ำอาบท่าเสร็จ ก็มานั่งหน้ากระจกมองดูตัวเอง
ไม่รู้สึกว่ามีส่วนไหนบนใบหน้าที่โดดเด่นสักส่วน คิ้วไม่บางไม่หนา กลีบปากอิ่มหน่อยๆ จมูกไม่แบนแต่ก็ไม่ได้โด่งสวย ตาก็ตี่ ยิ้มทีเหมือนเห็นสระอิ ทุกอย่างที่เป็นผมมันธรรมดาสุดๆ ข้อดีก็คงมีแค่ผิวที่ออกเหลืองไม่เป็นรอยด่าง สิวไม่ขึ้น ขนไม่ค่อยมี คงเป็นเพราะยีนดีจากบรรพบุรุษจากซัวเถา
ถ้าลองปิดหน้า แล้วมองไล่จากคอลงไป พิจารณาหุ่นแห้งๆ ในเสื้อนอนปลดกระดุมสามสี่เม็ด กับกางเกงบอลยาวเท่าเข่า
“......”
ดูยังไงก็ไม่ได้เซ็กซี่หรือน่ารัก นี่หนึ่งคิดว่าวิธีนี่จะอ่อยเดือนที่หุ่นสุดแสนจะเพอร์เฟ็กต์ได้เหรอ?
ผมกลัดกระดุมเสื้อติดแบบเดิม ก่อนจะมองเวลา
ครามส่งเมสเสจมาบอกว่าจะมาถึงในอีกสิบนาที นี่ก็น่าจะได้เวลาแล้ว
และแค่คิด เจ้าตัวก็โทรเข้ามาจริงๆ ช่างเป็นคนที่ตรงเวลาไม่เปลี่ยน ไม่เคยต้องให้ผมรอเก้อเลยสักครั้ง
ผมไปรับครามเข้ามาในห้อง วันนี้เขายังอยู่ในชุดนักศึกษา มาถึงก็ขอใช้ห้องน้ำอาบน้ำ
เพราะครามมาค้างกับผมหลายครั้ง ข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าของเขาจึงยังมีอยู่ในห้องผม แปรงสีฟันที่เคยมีอันเดียวโดดๆ แก้วน้ำ จานชามช้อมส้อมในห้อง มีจำนวนเพิ่มขึ้น
ครามเคยถามอยู่เหมือนกันว่าไอ้พวกแก้วน้ำคู่ ชุดจานชามคู่ที่เพิ่มขึ้นมันมีที่มาที่ไปยังไง ถามไปยิ้มไป แต่ผมก็บอกไปว่ามีคนให้มา ไม่ได้บอกไปตรงๆ ว่าผมก็เป็นคนซื้อเพิ่มเอง ก็ผมรู้สึกเกรงใจถ้าจะให้ครามต้องเอาของใช้ไปกลับจากคอนโดนี่ เลยซื้อเผื่อๆ ไว้ก่อน
แล้วนี่พอเห็นครามผมเปียกๆ หลังจากออกจากห้องน้ำ ก็เริ่มคิดว่าจะซื้อไดร์เป่าผมมาเพิ่มเหมือนกัน ผมของผมสั้น แป๊บเดียวก็แห้ง แต่คนผมยาวแบบครามต้องใช้เวลาพอดูกว่าจะแห้งสนิท แล้วเขาก็มีนิสัยชอบนอนผมเปียกๆ ด้วย ซึ่งผมไม่เห็นด้วยเลย เพราะมันจะทำให้ไม่สบายได้ง่าย
คนร่างสูงเดินมานั่งบนเตียงกับผม เขาสวมเสื้อกล้ามและขาสั้นแทนชุดนอน มือใหญ่ส่งผ้าขนหนูแห้งมาให้ ผมรับไว้อย่างรู้งาน
สองมือช่วยซับน้ำจากเรือนผมให้คนตรงหน้า และผมคงจะตั้งอกตั้งใจมากไปหน่อย จนไม่ทันได้สังเกตว่าครามส่งสายตามองผมในระยะที่ใกล้กันขนาดนี้
ทันทีที่รู้ตัวว่าถูกนัยน์ตาคมจ้องมอง ผมก็เม้มปากและพยายามมองไปทางอื่น ในใจสั่นจนแผ่ไปถึงมือ
ครามยกมือมาจับมือผมที่เช็ดหยาดน้ำให้ ความอบอุ่นกอบกุมมือผม
“ขอบใจ” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ย
และก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะโน้มเข้ามาหา ผมก็ผละตัวลุกออกจากเตียง
“ด..เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย ปวดฉี่”
แล้วผมก็แวบเข้าห้องน้ำ ปล่อยครามที่มองผมอึ้งๆ ไว้ด้านหลัง
.
.
ออกจากห้องน้ำมาอีกที ก็เห็นครามกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะของผม
เค้าหน้าหล่อเหลาดูเคร่งขรึมกว่าปกติ ดวงตาคมหันกลับมาทางผมเมื่อรู้ว่าผมออกมาจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปนั่งเฉยๆ อยู่นาน
ผมกลืนน้ำลายเอื้อกเพราะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แปลกไป
“คอมไม่ได้ใช่พาสเวิร์ดเดียวกับโทรศัพท์เหรอ” ครามไม่ยิ้มตอนที่ถามเหมือนทุกที
“ป..เปล่า”
“พาสเวิร์ดอะไร บอกได้มั้ย”
พาสเวิร์ดคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ ผมบอกไม่ได้จริงๆ ให้ตายก็บอกไม่ได้ ผมเริ่มเครียดจนง่ามนิ้วมือชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งๆ อากาศในห้องออกจะเย็นฉ่ำ
“จะขอเชคเมลหน่อย พอดีไม่ได้เอาคอมมา” เดือนร่างสูงว่าต่อ
ปกติครามจะพกคอมพิวเตอร์ติดตัวมาด้วยตลอด พอวันนี้ไม่ได้พกมา คอมของผมก็เลยเป็นเป้าหมายไปโดยปริยาย
“คือ...ใช้อีกเครื่องของเรามั้ย พอดีเครื่องนั้นมันเสีย”
“เสีย?”
ดูยังไงก็ไม่เสีย แต่ก็แค่ติดพาสเวิร์ดก่อนเข้าเท่านั้นเอง
“อ..อืม...”
ครามลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ แล้วเดินมานั่งที่เตียงหน้านิ่ง เขานิ่งเสียจนผมเครียดเอามากๆ กับท่าทีแบบนี้
“คราม...”
“นอนเถอะแดน พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ?”
คนร่างสูงเปลี่ยนเรื่อง และลงไปนอนที่ที่นอนบนพื้น
คืนนั้นเรียกว่าผมกระสับกระส่ายนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะถึงแม้จะมีอีกคนในห้องด้วย แต่ผมความเงียบกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนนอนอยู่คนเดียว
.
.
CONT.
TALK เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งงอนไรท์เหมือนที่พี่ครามงอนแดนนะ ไรท์รีบมาต่อให้จบตอนเพราะอยากให้ถึงตอนหวานเร็วๆ แต่ก่อนหวานก็อึนๆนิโหน่ยก่อนเนอะ แล้วรับรองว่าจะหวานให้น้ำตาลขึ้นตา ให้เลือดหมดตัวเลย (?) หลังจากหวานแล้วก็ค่อยว่ากันอีกที
ในส่วนของตอนนี้น้าน น้องหนึ่งสอนอ่อยแล้ว ถึงแดนจะยังไม่ทำตาม แต่เดี๋ยวก็ได้มีอ่อยพี่ครามแน่นอน ให้อ่อยตอนนี้เดี๋ยวพี่ครามหัวใจวายตายก่อนจิจบเรื่องน้า
ส่วนน้องแดนก็ความลับเยอะมากกกก ต้องให้พี่ครามมารีดความลับอีกทีซะแล้วแหละ ฮิๆ
แล้วเจอกันใหม่จ้า
-
ครามก็ทำตัวให้มันชัดเจนมากกว่านี้ซิ
:L2: :L2:
-
:L2: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
มีการงอนเกิดขึ้น แหมมมมก็ชัดเจนหน่อยสิจ๊ะ :hao3: :pig4:
-
มาต่อเร็วๆน้า คิดถึงแดน :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai1:
-
คุณครามคะ แฟนก็ไม่ใช่ จะอยากรู้ความลับอะไรน้องแดนนักหนา
-
งอนที่แดน หนีไปเข้าห้องน้ำ
งอนที่แดน ไม้บอกพาสคอม
แต่ทำตัวไม่ชัดเจน
จะเพื่อนหรือแฟน ตกลงให้แน่นะคราม
การกระทำ ไม่ชัดเท่าคำพูดนะจ๊ะตอนนี้
:impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
มีอิมเมจนุ้งแดนป่าว?
คีบับ นุ้งแดนบรรยายตัวเองจืดชืดเนี่ย
เลยทำให้อยากรู้ว่า นุ้งครามมาตกหลุมได้ไง?
-
อยากอ่านพาร์ทของครามบ้างจ๊ะ
-
:katai1:
-
ความชัดเจนอยู่หนายยยย :hao5:
-
เกินไปไหมคราม อะไร ๆ ที่เป็นส่วนตัวแดน ก็จะเข้าไปดูให้ได้ แล้วของตัวเองได้เปิดเผยให้แดนรู้อะไรมากเท่าที่แดนให้ดูบ้างไหม o12
-
ครามจะเข้าใจผิดรึเปล่า
-
งือออออ เป็นเราก็นอยด์เหมือนคราม แต่ครามก็นะ
-
ก็ครามไม่ชัดเจนเองนี่นา ถึงจะบอกว่าแดนเอ๋อๆ แต่ก็ต้องทำให้แดนเข้าใจด้วยไง
ห้ามงอนน้อง!
-
ไม่ได้เป็นอะไรกัน จะงอนทำไม ชัดเจนหน่อย
-
สั้นนนนนน ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คราม งอนแดนล่ะสิ
ทีตัวเองค้างคา ไม่ชัดเจนล่ะ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
ครามนี่ นามจริงคือ คุกคาม ใช่มั้ย
ในส่วนของแดนนั้น อยู่ในโหมดเจียมตน รึเป็นคนช้าๆ
-
ตกลงครามจะเอาอย่างไงหรือคิดหลอกใช้จริงๆ
-
ยังไงครับเนี่ย ลุ้นๆ
-
ฮื่อออออออค้างงงงงงง
ลุ้นด้วยว่าครามจะทำอะไรรรร
-
8
ผมรู้ว่าเวลานี้คงเป็นเวลาใกล้เช้าแล้ว อาจจะประมาณสักตีห้าได้
ไม่ว่าจะพยายามข่มตายังไงก็หลับไม่ลงทั้งคืน ได้แต่หลับๆ ตื่นๆ อยู่ตลอด เพราะงั้นตอนที่คนที่นอนด้านล่างเตียงลุกขึ้นมาเก็บของในความมืด ผมถึงรู้สึกตัว
ทว่าเปลือกตายังคงปิด ยามที่กายสูงใหญ่มานั่งลงข้างเตียง
กลิ่นกายหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของครามอวลเข้าจมูก ลมหายใจร้อนรินรดเหนือหน้าผาก รู้สึกถึงปลายจมูกโด่งที่ลากผ่านจากกลางหว่างคิ้วไล้ลงมาตามสัน ก่อนเคลื่อนไปยังซีกแก้มซ้าย น่าจะเป็นแพขนตายาวที่ระไปตามผิวยามคนด้านบนกระพริบตา
ความนุ่มและชุ่มชื้นบดเบียดที่ริมฝีปาก กลีบปากบนถูกกัดเม้มและดุนดึง ก่อนที่กลีบปากล่างจะถูกทำแบบเดียวกัน แล้วเจ้าของลมหายใจร้อนก็ผละออกไป เบนเป้าหมายไปที่ข้างลำคอ
เผลอขยับตัวและส่งเสียงจากในคอเมื่อถูกคมฟันขบกัด เนื้อกายตรงจุดที่ถูกเม้มร้อนผ่าว
รู้สึกเจ็บและจักจี้นิดๆ ไม่นานนักครามก็ลุกออกไป
สองหูได้ยินเสียงประตูห้องงับปิด หลังจากแน่ใจแล้วว่าเดือนร่างสูงออกไป ผมก็ลุกพรวดขึ้นมานั่ง
หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด มันเต้นแรงจนเจ็บแปลบๆ
ผมนั่งกอดเข่าบนเตียง ใบหน้าซุกลงกับขา ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงต่อไป
.
.
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมรู้สึกเหมือนถูกครามเมิน
ปกติเราต้องได้เจอหน้ากัน คุยกัน กินข้าวด้วยกัน แต่นี่โทรศัพท์ส่วนตัวผมไม่มีสายเข้าสักสาย ไม่มีข้อความสักข้อความ เวลาที่ไปกินข้าวเป็นกลุ่มใหญ่ เห็นหน้ากันก็แค่พยักหน้าทักทาย
ไม่สิ จะว่าปกติก็ไม่ถูก แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าปกติ
...ก็แค่กลับไปเป็นเหมือนเดิมเท่านั้นเอง จะคิดอะไรมากห้ะแดน?
ก็แค่กลับไปเป็นคนที่รู้จักกันเผินๆ ไม่ได้คุย ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน เมื่อก่อนผมก็อยู่ได้ไม่มีปัญหาอะไรซะหน่อย
แต่ทำไมหัวใจถึงได้รู้สึกโหวงๆ ขนาดนี้นะ...
“นี่จะนั่งซึมไปอีกนานมั้ย?”
หนึ่งทัก เมื่อเห็นผมเอาแต่นั่งซึมกะทือไร้วิญญาณ
“ซึมอะไร ไม่ได้ซึม” ตอบไป แต่น้ำเสียงบ่งบอกตรงกันข้าม
“ไม่ซึมแล้วมาทำหูตกหางตกแบบนี้เนี่ยนะ? บอกใคร ใครเค้าจะเชื่อ บอกมาตรงๆ ดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น”
“......”
“เพราะอ่อยเดือนถา’ปัตย์ไม่ติดเหรอ”
ผมส่ายหน้า เพราะไม่ได้แม้แต่จะอ่อยด้วยซ้ำ
“อ้าว ถ้างั้นเพราะอะไร บอกมาสิ จะได้ช่วยคิดได้ว่าจะทำยังไง”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่เชื่อ”
ใบหน้าขาวๆ ขยับเข้ามาใกล้ ตาโตถลึงมองอย่างคาดคั้น
สุดท้ายผมก็ถอนหายใจ และเล่าให้หนึ่งฟังเท่าที่จะเล่าได้ ผมรู้ว่าหนึ่งจะไม่บอกใคร และหนึ่งก็เป็นคนที่ผมเชื่อใจ เหมือนกับที่เขาก็เชื่อใจผมเหมือนกัน
“ก็...ยกตัวอย่างเฉยๆ นะ สมมติว่ามีคนที่เราเคยคุยกันทุกวัน ทำอะไรด้วยกันบ่อยๆ อยู่ๆ ก็หายไปไม่คุยกับเรา มันเป็นเพราะอะไรเหรอ?”
“บอกแล้วไม่เชื่อว่าไอ้เดือนนั่นมันไม่จริงใจ ดูซิ มาหลอกอยากแล้วก็ทิ้ง!”
พอผมซึมกว่าเดิม หนึ่งก็เลยพูดต่ออย่างจริงจัง
“ที่เค้าไม่คุย ไปทำอะไรให้โกรธรึเปล่าล่ะ”
เรื่องที่ผมไม่ได้ให้พาสเวิร์ดเขาเพื่อใช้คอมพิวเตอร์แวบเข้ามาในหัว
“ถ้าเราทำผิด ก็ต้องขอโทษนะรู้มั้ย...แต่จริงๆ ก็อาจจะไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายโกรธเลยไม่คุยเสนอไปนะแดน”
เห?
ผมทำท่าสนใจกว่าเก่า ว่าทำไมหนึ่งถึงพูดแบบนั้น
“ไม่เคยดูหนังเหรอ หรือเข้าเวบบอร์ด ฟังพี่อ้อยพี่ฉอด? บางคนนะ ถ้าอยากจะเรียกร้องความสนใจจากเรา ก็จะทำเป็นเมินเรา เพื่อให้เราเข้าหาก่อนไง”
คิ้วผมชนกันทันที
“ก่อนหน้านี้ ใครเป็นคนโทรหาก่อน แดน หรือเดือนนั่น?”
“ค..คราม...”
“แล้วใคร ที่เป็นคนเริ่มชวนไปไหนต่อไหนก่อน?”
“ส่วนมากก็คราม...เฮ้ย เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่าหมายถึงใคร?”
รู้สึกเหมือนถูกหลอกถามเลยอะ
“ไม่ต้องมาอ้อมค้อมแล้วแดน...มองจากพระจันทร์ยังรู้ว่าเดี๋ยวนี้แดนสนิทกับใคร ไปไหนกับใคร”
“......”
“เอาล่ะ พูดตรงๆ เลย เราว่าเดือนนั่นน่ะ ลองใจแดนอยู่”
ลองใจ?
“ก็ที่แดนบอกมาว่าฝ่ายนั้นเค้าเป็นคนคุยก่อนชวนก่อน ถ้าแดนไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มเลย เป็นใครก็เซ็งมั้ย?”
“......”
“เลยลองหายไป ให้แดนเป็นฝ่ายตามบ้าง”
ที่หนึ่งพูดก็ดูมีเหตุผล แต่ครามจะรู้สึกอย่างงั้นจริงเหรอ? ให้บอกว่าเขาโกรธผม ยังจะน่าเชื่อกว่าอีก
“ถึงเราจะไม่ชอบเดือนทั้งโลก แต่เราจะไม่เข้าข้างแดนในเรื่องนี้นะ ถ้าแดนแคร์ฝ่ายนั้น ก็ไปคุยให้รู้เรื่อง คนเราไม่ควรปล่อยให้ใครเป็นฝ่ายไล่ตามอยู่ฝ่ายเดียว”
นี่ครามเป็นฝ่ายไล่ตามผมเหรอ? หนึ่งเชื่อมั่นในหน้าตาเพื่อนเกินไปรึเปล่า?
“แต่! ถ้าไม่อยากเจ็บ ไม่อยากไปต่อ ก็ไม่ต้องไปคุย ปล่อยไว้งี้แหละ จะได้รู้บ้างว่าไม่ใช่ทุกคนจะไปวิ่งตามเดือน!”
ประโยคนี้หนึ่งเริ่มใส่อารมณ์
ผมเองก็ไม่ได้เห็นด้วยกับหนึ่งทุกอย่างหรอก แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเชื่อก็คือ
ถ้าเราทำผิด ก็ควรเป็นฝ่ายไปขอโทษ ไม่ใช่รอให้ฝ่ายนั้นมาหาเรา
แล้วผมตัดสินใจได้ ว่าผมจะไปขอโทษคราม
.
.
ในตอนเย็น ผมมาด้อมๆ มองๆ อยู่แถวตึกสถาปัตย์ ยืนดักรอตรงทางเดินที่นักศึกษาจะต้องเดินผ่าน
ผมรู้ว่าวันนี้ครามเลิกคาบสุดท้ายเวลานี้ อีกไม่นานก็คงจะเดินออกมา
ระหว่างที่ยืนเหงื่อแตกอยู่นั้น ผมรู้สึกถึงสายตาของคนมองมาไม่หยุด ยิ่งทำให้ประหม่าและเครียดหนักกว่าเดิม
สองมือสอดประสานกุมกันไว้ด้านหน้าแน่น หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวล เมื่อสายตาเห็นเดือนคณะสถาปัตย์เดินออกมากับกลุ่มเพื่อน ผมก็ก้าวขาสั่นๆ ไปหา
หยุดยืนอยู่หน้ากลุ่มของคราม มือยกทักทายไป ทว่าริมฝีปากกลับพูดอะไรไม่ออก
เพื่อนของครามเป็นคนสังเกตเห็นผมก่อน
“อ้าว มีใครมาหาพี่ครามของเราว่ะ”
“มีแฟนคลับมาตามถึงคณะเลยเว้ย”
“แฟนคลับหรือสตอล์กเกอร์วะ ฮ่าๆ”
กลุ่มนักศึกษาชายโหวกเหวกกันเสียงดัง ปากที่ยิ้มเจื่อนๆ ของผมถึงกับยิ้มไม่ออก
นัยน์ตาของเดือนร่างสูงมองผมนิ่ง สีหน้าไม่ยิ้มแย้ม ผมจึงยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเล็กลีบ ใบหน้าก้มมองต่ำ
“ไอ้คราม ตกลงจะไปกับพวกกูต่อป่าว” แล้วหนึ่งในกลุ่มนั้นก็เอ่ยเร่ง
“ไปสิ”
แล้วครามก็ก้าวมายืนเผชิญหน้ากับผม เป็นเวลานานที่ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า จนกระทั่งคนตรงหน้าส่งเสียง
“มีอะไรรึเปล่าแดน”
รู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างติดอยู่ในลำคอ
“ถ้าไม่มี เราไปก่อนนะ”
“ด..เดี๋ยว”
โพล่งออกไปก่อนที่เดือนร่างสูงจะหันหลังเดินจาก ครามหันมามองและรอให้ผมเอ่ย
“ครามจะกลับกี่โมงเหรอ เรามีเรื่องอยากคุยด้วย...”
“ไม่รู้สิ สามสี่ทุ่มมั้ง”
“ง..งั้นเราไปรอครามที่คอนโดได้มั้ย”
ครามนิ่งเงียบไม่ตอบ จนผมคิดว่าตัวเองจะถูกปฏิเสธ แต่สุดท้ายเขาก็เอ่ย
“แล้วแต่”
คำตอบของอีกฝ่ายเป็นการตอบตกลงกลายๆ รึเปล่า?
เดือนคณะสถาปัตย์ไม่เอ่ยอะไรต่อ หันหลังและเดินไปกับกลุ่มเพื่อนหลังจากนั้น
.
.
การรอคอยมันทรมานอย่างนี้เอง
ผมมานั่งรอที่ล็อบบี้คอนโดของครามได้มากกว่าสามชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่สามทุ่ม จนตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ
ในหัวเริ่มคิดกังวล เพราะครามไม่เคยผิดเวลาสักครั้ง เขาเป็นคนตรงเวลาเสมอ หรือถ้าติดอะไรก็จะบอกก่อน
นี่เขาไปเจออุบัติเหตุรึเปล่า?
หัวใจผมระส่ำระส่าย ทั้งเป็นห่วง ทั้งเครียด
หรือว่าที่จริงคำว่า ‘แล้วแต่’ ของคราม ไม่ใช่คำตอบรับ? เขาแค่ไม่อยากเจอผมใช่ไหม โกรธ? หรือเบื่อแล้ว?
ในอกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก และในความอึดอัดก็แทรกไว้ด้วยความเจ็บแปลบ
เวลาเที่ยงคืนครึ่ง
สายตาที่มองเหม่อไปยังประตูทางเข้าคอนโดมองเห็นคนร่างสูงเดินเข้ามา ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าชัดก็รู้ว่าเป็นคราม ชั่วขณะนั้นผมคิดว่าถ้าเขาเดินผ่านผมไป ไม่หยุดทักจะทำยังไง
โชคดีที่ครามเดินมาหยุดตรงหน้าผมที่กำลังมองเขาอย่างเลื่อนลอย
ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีทีท่าแปลกใจเลยสักนิดที่ผมมานั่งรอ
“ยังรออยู่อีกเหรอ”
“......”
ลมหายใจชะงักเมื่อได้ยิน ในหัวตื้อไปหมด ปลายนิ้วสั่นไหว จนต้องรีบกำมือแน่นเพื่อไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้
ไม่รู้ทำไม ถึงรู้สึกร้อนผ่าวที่จมูกและกระบอกตา เบื้องหน้าเริ่มเป็นภาพไม่ชัดเจน และก่อนที่ความเปียกชื้นจะซึมออกจากดวงตา ครามก็เข้ามาดึงให้ผมเดินตามเขาไป
ผมสูดจมูกที่รู้สึกแสบร้อน เดินไปตามแรงของมือใหญ่เข้าไปในลิฟต์
เรามาถึงในห้อง และหยุดยืนอยู่หน้าประตู บรรยากาศรอบตัวกดดันให้หายใจไม่ค่อยจะออก ยิ่งต่างฝ่ายต่างเงียบ ยิ่งรู้สึกอึดอัด
“คราม...เราขอโทษ...”
เมื่อน้ำเสียงหลุดจากลำคอ ความรู้สึกอัดอั้นที่กักเก็บก็เหมือนจะเก็บไว้ไม่ไหว ดวงตาพร่ามัวอีกครั้ง
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“เรื่องที่...เราไม่ได้บอกพาสเวิร์ดกับคราม”
ผมก้มหน้าเบี่ยงไปทางอื่น ไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของผมในตอนนี้ที่คงดูไม่จืดเอาซะเลย
“ทำไมแดนถึงคิดว่าตัวเองผิด”
“......”
“เรื่องนั้นแดนไม่ผิดเลย”
...แล้วทำไมครามถึงไม่คุยกับเราล่ะ? ทำไมถึงเมินเฉย เกลียดเราแล้วเหรอ หรือเบื่อแล้ว?
ผมอยากถามออกไป แต่ก็ถามไม่ออก
“แดน”
ผมสะดุ้ง เมื่อกายสูงใหญ่เข้ามาใกล้ ความตกใจทำให้ก้าวเท้าถอยจนแผ่นหลังผมชนกับประตู
“แดนร้องไห้ทำไม”
“ป..เปล่า ไม่ได้ร้อง”
ปฏิเสธอย่างไม่เข้าใจเหตุผลเหมือนกัน
“โกหก”
แล้วสองมือของครามก็เข้ามารวบตัวผม ใบหน้าของผมซบอยู่กับแผ่นอกเขา
“แดนเสียใจเรื่องอะไรถึงได้ร้องไห้ บอกหน่อยได้ไหม?”
น้ำเสียงทุ้มอ่อนลง ริมฝีปากอุ่นโน้มเข้ามากระซิบข้างหู
“เพราะเรามาหาแดนช้ารึเปล่า?”
ผมส่ายหน้า หน้าผากยังพิงอยู่กับแผงอกกว้าง
“ถ้างั้นเพราะอะไรล่ะแดน”
สองแขนของคนร่างสูงกอดผมแน่นขึ้น ความเปียกชื้นจากดวงตาซึมไปกับเสื้ออีกฝ่าย
“เรา...ไม่อยากให้ครามไม่คุยกับเรา ไม่อยากให้เมินเฉย...ไม่อยากให้เบื่อ”
“ทำไมถึงไม่อยากให้ทำอย่างนั้นล่ะ บอกเราหน่อยนะ”
ลมหายใจอุ่นรินรดข้างแก้ม เสียงทุ้มหวานและอ่อนโยนไม่เย็นชาเหมือนก่อนหน้า หากติดจะออดอ้อนนิดๆ
ผมสูดน้ำมูก พร้อมกับกลืนคำพูดลงคอ
“แดน...”
คราวนี้ครามผละตัวออกไปเล็กน้อย ดวงหน้าหล่อเหลาก้มลงมองผม มือใหญ่จับใบหน้าผมให้เงยขึ้นประสานสายตา
ความร้อนผ่าวรอบกรอบตาถูกซับออกไปแล้ว ผมจึงมองเห็นใบหน้าของครามชัดเจน
ไม่เคยเห็นเขาทำหน้าแบบนี้มาก่อน ดวงตาคมจ้องมองผมอย่างเว้าวอน เพียงแค่เห็น หัวใจของผมก็อ่อนยวบ
“เรา..เราชอบคราม...”
ผมเอ่ยออกไป โดยที่คนตรงหน้าตอบรับผมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเจิดจ้า ยิ่งกว่ารอยยิ้มที่ส่งทอดมาให้ผมในเช้าวันนั้น
.
.
CONT.
TALK มาแล้วค่า ขอบคุณที่ติดตามพี่ครามกับน้องแดนนะก๊ะ ตอนนี้ก็จะอึนๆ หน่อย แต่ก็ไม่มากหรอกเนอะ ส่วนตอนหน้าพิครามก็จะชัดเจนแล้วนะ ไม่รู้มีใครรอเหมือนไรท์รึเปล่า
-
รอคำว่ารักสินะ :hao3:
-
อ้ากกก แดนพูดออกไปแล้วววว รอครามชัดเจนนะคะ
ไม่เอามาม่านะคะ ช่วงนี้ไม่ค่อยหิวว 55555 :z1:
-
จะชัดเจนกันแล้วสินะ ฮือออออ ลุ้นมากเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
คนปากหนัก เอ่ยออกมาแล้ว
ที่เหลือก็
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกด :hao7:
-
หลอกให้แดนบอกชอบตัวเองก่อนชิมิ ร้ายนักนะคราม o8
-
ครามมันร้ายยยย
-
:pig4: :pig4:
-
แดนไล่ครามจนจนมุมเลย น้อวแดนคนน่าระชักและใสซื่อ ไม่ทันครามหรอก
รักน้องมากๆ นะคราม นี่ทีมน้องแดนเด้อ
ขอบคุณค่ะ
-
รอความชัดเจนจากครามอยู่นะ
ถ้ายังทำให้แดนเสียใจอีก
จะเลิกเชียร์ครามแล้ว
:L2: :L2:
-
สนุกกกกกกกกก อย่าหายไปนานอีกนะคะ :katai2-1: :katai4:
-
ครามคงรอคำนี้จากแดน ต่อจากนี้คงได้แสดงออกอย่างเปิดเผยสักที เดา o18 :katai2-1:
-
เก็บไว้อ่านรวดเดียวจบเลยได้ไหมมมมม :katai5: :katai5:
-
โอ๊ย ฟินนนนน เดือนเข้าแผนสูงน๊า
-
:pig4:
-
โธ่เอ้ยน้องแดน เข้าทางครามทุกอย่างเลย
-
รอความชัดเจนของทั้งคู่
-
ถ้าเราเป็นแดนก็คิดหนักน่ะ อารมแบบเป็นคนคิดเวิ่นเว่อ 555
รอให้ทั้งคู่ชัดเจนน่าาาาาาาาาาาา
-
ถ้าเราเป็นแดนก็คิดหนักน่ะ อารมแบบเป็นคนคิดเวิ่นเว่อ 555
รอให้ทั้งคู่ชัดเจนน่าาาาาาาาาาาา
-
ในที่สุดก็จะชัดเจนกันแล้วววววว หมั่นไส้ครามมาก กล้ามาทำน้องแดนร้องไห้ หึ :m16:
-
9
“เรา..เราชอบคราม...”
คำที่เอ่ยออกไป ผมเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดออกไปได้
เพราะผมรู้ว่าความหวังมันเลือนรางเหลือเกิน แต่คนเรานั้นความต้องการไม่มีที่สิ้นสุด และมันยากที่จะหักห้ามหัวใจ
แม้จะปฏิเสธความรู้สึกตัวเองหลายครั้ง สุดท้ายผมก็รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้
ผมไม่อยากค้างคาใจอีกแล้ว ไม่อยากคาดเดา ไม่อยากคาดหวัง ถ้าหากครามรับรู้ความรู้สึกของผม แล้วไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับผมอีก ผมก็จะได้รู้เสียทีว่าที่ยืนของผมอยู่ตรงไหน
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับด้วยรอยยิ้มรวบผมเข้าไปกอดแน่น
แน่นจนหูที่แนบติดกับแผ่นอกได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงผ่านเสื้อเชิ้ตนักศึกษาได้อย่างชัดเจน
ภายใต้วงแขนอันแสนอบอุ่น หัวใจที่เคยสั่นไหวจนทรมานค่อยๆ สงบลง ราวกับเสียงที่ได้ยินผ่านอกข้างซ้ายของคนตรงหน้ากำลังปลอบประโลมผม
“เราก็ชอบแดน”
ผมนิ่งไปนานอย่างไม่มั่นใจสิ่งที่ตัวเองได้ยินนัก จนกระทั่งครามผละออกไปมองสบตาผม พลางเอ่ยต่อ
“แต่ว่า...”
“......”
“เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับแดน”
เขาไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม...
“แดนเข้าใจใช่ไหม?”
ผมย่นคิ้ว ริมฝีปากเม้มแน่น
“แดน...จำคืนนั้นได้ไหม?”
ถ้าหมายถึงคืนที่เราดื่มจนเมา ผมจำได้ แต่ไม่ปะติดต่อทุกเรื่องนัก
“จำไม่ได้สินะ”
“......”
“น่าน้อยใจเนอะ คิดว่าคืนนั้น เราพูดกันเข้าใจแล้วซะอีก”
“......”
“แดน...เพื่อนกัน ไม่จูบกัน ไม่กอดกัน ไม่จับมือกัน แดนเข้าใจใช่ไหม?”
คราวนี้ผมพยักหน้า นัยน์ตาของครามดูเศร้ากว่าที่คิด
“เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับแดน เราอยากเป็นมากกว่านั้น”
“......”
“คำว่าชอบของแดน มันมากเท่ากับคำว่าชอบของเรารึเปล่า?”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกตัวเองขี้ขลาดที่ไม่ยอมพูดออกไป ขี้ขลาดมาตลอดที่เอาแต่หนี
“ถ้าไม่มากเท่า...เราก็คุยกับแดนเหมือนเดิมไม่ได้หรอก เราไม่ใช่คนดีอย่างที่แดนคิด เรามันเห็นแก่ตัว โดยเฉพาะเรื่องความรัก”
“......”
“กับคนที่เราชอบ เราจะคอยเฝ้าดู คอยตามติด ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ”
“......”
“แล้วเราก็ไม่รู้จักลิมิตตัวเอง อย่างเรื่องพาสเวิร์ด...เราก็ยังอยากจะบังคับให้แดนบอก ทั้งๆ ที่การทำแบบนั้นเป็นเรื่องโคตรงี่เง่า เหมือนพวกผู้หญิงที่ชอบเอาโทรศัพท์แฟนไปเช็คเลยใช่ไหม? น่าสมเพชเนอะ”
ผมรีบส่ายหน้า สองมือยื่นจับอกเสื้อของคนตรงหน้าไว้แน่น ผมเองต่างหากที่น่าสมเพช เพราะมีเรื่องที่ไม่กล้าบอกคราม เพราะสิ่งที่ผมเก็บเอาไว้ อาจจะทำให้เขาโกรธเกลียดผม
ที่ผมขอโทษเขา ที่จริงคงไม่ใช่เรื่องพาสเวิร์ดอะไรนั่นเลย แต่คงเป็นเรื่องความรู้สึกที่ไม่กล้าตัดสินให้ชัดเจนมากกว่า
“ครามไม่ผิดเลย...”
“ผิดสิ...เรื่องที่เมินเฉยใส่แดน เรื่องที่ปล่อยให้แดนรอตั้งนานก็ด้วย”
“......”
“ขอโทษ”
อยู่ๆ เดือนร่างสูงก็คุกเข่าลง สองมือใหญ่ที่เคยโอบกอดเคลื่อนมากุมสองมือผมที่จับเสื้อเขา แล้วรวบไว้ตรงใบหน้าหล่อเหลา ปลายจมูกโด่งซุกลงที่สองมือ
“ตอนนี้...แดนจะทำยังไงกับเราก็ได้แล้วนะ”
ยามเอ่ยคำพูด ลมหายใจอุ่นก็รดตรงมือผมด้วย
“ขอแค่อย่าปฏิเสธเรา”
ผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ น่าแปลกที่ไม่ได้รู้สึกอึดอัดในอกเหมือนตอนแรกแล้ว
“ให้เราเป็นมากกว่าเพื่อนได้ไหม?”
เวลาผ่านไปครู่ ก่อนที่ผมจะพยักหน้าน้อยๆ เมื่อเห็นดวงตาแน่วแน่มองมาที่ผม
ภาพของเดือนที่เงยมองผมให้ความรู้สึกประหลาด เพราะราวกับผมจะจับต้องสิ่งที่ไกลเกินเอื้อมได้ คล้ายเดือนที่คล้อยลงมาให้เราสัมผัสเพียงคนเดียว
แล้วครามก็รวบตัวผมพร้อมกับลุกขึ้นจนผมตัวลอยจากพื้น ผมตกใจจนเผลอกอดรอบคอของเขาไว้
“แดนนี่ความลับเยอะไม่พอ ยังปากแข็งอีกนะ”
ครามยิ้มจนเห็นแนวฟันขาว
ไม่รู้จะบอกความรู้สึกตอนนี้ว่ายังไง ไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
รู้แค่หัวใจมันพองโต และสุขใจจนอดยิ้มจนตาปิดไม่ได้
.
.
เพราะเวลาดึกมากแล้ว คืนนี้ผมจึงนอนค้างที่คอนโดครามผม ยืมเสื้อผ้าของเขาใส่แทนชุดนอน เสื้อยืดและกางเกงของเดือนสถาปัตย์พอมาอยู่บนร่างผม ก็เหมือนเสื้อผ้าผู้ใหญ่บนร่างเด็กไม่มีผิด
บนเตียงเดิมที่เคยนอนในวันนั้น ผมได้กลิ่นหอมเอกลักษณ์ของเจ้าของเตียง อ้อมแขนของครามยังคงร้อนผ่าวและเผื่อแผ่ไออุ่นให้ผมเสมอ ไม่ว่าอากาศในห้องจะเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศเพียงใด ผมก็ไม่รู้สึกหนาวสักนิด
เวลาดึกขนาดนี้แล้ว แต่ผมยังหลับตาไม่ลง ใบหน้าผมหันไปทางหน้าต่าง โดยที่แผ่นหลังแนบกับแผ่นอกของคนที่กอดกายผมอยู่
ดวงตาเห็นพระจันทร์ทอสีเงินยวงด้านนอก สวยจนตาพร่า สวยจนอดยิ้มคนเดียวไม่ได้
“ยังไม่หลับอีก”
ครามรู้สึกว่าผมขยับตัวจึงเอ่ย
ผมหันกลับไปหาเขา แล้วจ้องมองคนผมยาวที่ดวงตาทั้งสองเริ่มปรือน้อยๆ
“แดนไม่ง่วงเหรอ” เสียงทุ้มต่ำดังแผ่ว
“ง่วง...” ผมแกล้งหลับตาเพื่อไม่ให้ครามกังวลว่าผมนอนไม่หลับ
“คิดอะไรอยู่” ครามถาม
ผมนิ่งอยู่นาน ก่อนจะตอบ
“คิดเพ้อเจ้อเฉยๆ”
“เพ้อเจ้ออะไรล่ะ”
“ก็แค่คิดว่า...ครามชอบเราที่ตรงไหน...”
ได้ยินเสียงหัวเราะหึ จนต้องลืมตาขึ้นมองอีกฝ่ายในความมืด
ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาแสงไฟ รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าหล่อเหลาก็งดงาม และพร้อมจะทำให้หัวใจเต้นแรง
“แล้วมีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่ชอบแดนด้วยล่ะ”
ผมคิ้วขมวด หน้ายู่อย่างไม่เห็นด้วยเท่าไหร่
เหตุผลที่จะไม่ชอบ สำหรับผมมีตั้งมาก ผมรู้ตัวว่าไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่ว่าจะหน้าตา นิสัย หรือความสามารถ ส่วนที่ชอบสิ นึกยังไงก็นึกไม่ออก
แล้วริมฝีปากอุ่นก็แนบกับกลางหว่างคิ้วผม เพื่อให้คลายออก
ท่อนแขนแกร่งที่สอดอยู่ใต้เอวกระชับผมเข้าไปใกล้ขึ้น จนตัวผมเข้าไปชิดกับหน้าท้องแข็งแรง หูข้างหนึ่งแนบติดกับแผงอกจนได้ยินเสียงใจเต้นขับกล่อม
“แดนชอบเราที่ตรงไหน หน้าตา?”
จริงอยู่ที่หน้าตาของครามโดดเด่นกว่าใคร แต่สิ่งที่ผมชอบในตัวเขามากจริงๆ ก็คือความเอาใจใส่ เขาเป็นคนใจดีแบบที่ไม่แสดงให้คนอื่นเห็น อย่างเช่นตอนที่เขาซื้อไอติมให้เด็กขายดอกไม้ ตอนที่เขามาช่วยเคลียร์ปัญหากับคนที่เข้าใจผิดว่าผมแอบถ่ายรูปใต้กระโปรง และเหตุการณ์อื่นๆ ที่ผมคอยลอบสังเกตมาตั้งแต่ปีหนึ่ง
ผมส่ายหน้า
“แต่เราชอบหน้าแดนนะ”
“......”
แล้วครามก็หัวเราะลั่นเมื่อพอทำหน้าไม่เชื่อ
“ทำไมล่ะ น่ารักดีออก เวลายิ้มแล้วไม่เห็นตาแบบนี้ เหมือนมาชิมาโร่”
“......”
ขี้แกล้งอะ ไม่ต้องย้ำก็ได้ว่าตาตี่
ครามโน้มใบหน้าเข้ามาจูบที่เปลือกตาของผมที่ยังบวมอยู่เล็กน้อย ผมหลับตาตามสัญชาตญาณ
“เอาไว้...เราจะค่อยๆ บอกแดนว่าเราชอบแดนตรงไหน”
เสียงกระซิบอุ่นสัมผัสที่เปลือกตา พร้อมกับวงแขนที่กระชับแน่น
ผมกอดครามตอบ โอบกอดเดือนที่เคยรู้สึกว่าไกลเกินเอื้อม
รู้สึกอยากอยู่อย่างนี้ไปนานๆ อยู่ท่ามกลางไออุ่น และไออวลกลิ่นกายที่คุ้นเคย หวังว่าตื่นมาในตอนเช้า เรื่องคืนนี้จะไม่ใช่สิ่งที่ผมฝันไป
แต่ยังไงผมก็วางใจว่าอย่างน้อย ผมและครามก็ไม่ได้ดื่มเหล้าจนเมาล่ะนะ
.
.
CONT.
TALK
ตอนนี้มาสั้นหน่อยจ้า เดี๋ยวตอนหน้าจะบอกความคิดพี่ครามนิดหน่อย แล้วเราก็จะมุ่งสู่ความหวานกันพักนึง อย่าพึ่งคิดว่าเอ๊ะ เป็นแฟนกันแล้ว งี้ก็จะจบแล้วรึเปล่า ความจริงคือยังไม่ผ่านกลางเรื่องเลยจ้า ก็ฝากติดตามกันต่อไป
ในส่วนของความสัมพันธ์นั้น~ น้องแดนคนซื่อ คนไม่เคยมีแฟน น้องแดนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง น้องแดนยังต้องปรับตัวอีกมาก
ส่วนพี่ครามคนนี้ไม่ห่วง ขอแค่ทำให้หัวใจน้องวายน้อยลงก็พอ แปดห่อก็โชว์น้อยๆ ลงหน่อยเพราะกำเดาจะไหลหมดตัวแย้วจ้า
แล้วเจอกัน Chapter 10 ค่า
-
:mc4: เป็นแฟนกันแล้วจ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ว้าว ว้าว ว้าว เปิดใจแล้วพบว่าใจตรงกัน หุหุ
-
ในที่สุด……… น้องแดนของเราก็มีแฟน
ครามน่าจะหวงแดนมากอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:-[
-
จุดพลุ :mc4: :mc4: :mc4: :katai2-1: :katai2-1:
-
บอกความรู้สึกให้รู้กันแล้ว เอาใจช่วยทั้งสองคนให้พัฒนาความสัมพันธ์ ไม่อยากให้แดนเจอแอนตี้ เอาใจช่วยแดนนะ
-
อันนี้คือเป็นแฟนกันแล้วเนอะ อุ้ยๆๆๆ
-
แดนต้องเจอพวกลัทธิครามเลิฟเวอร์แอนตี้แน่ๆ
-
น้องแดนนนน ในที่สุดก็ได้คบกันแล้วนะะะะะ
-
เขินนนนน
-
ครามต้องขอบคุณหนึ่งนะที่ชี้ทางสว่างให้แดน
-
ถ้าครามรู้ว่าแดนชอบครามมานานจะเป็นไงน้า
-
สรุปตอนนี้ ความชอบของทั้งคู่เท่ากันหรือยังเอย :hao3:
-
หนูแดนนนนนน
ไหนๆครามก็บอกออกไปหมดแล้ว ทำไมหนูไมพูดมั้งละจ้า งื้อออ เขิน :-[ :-[
-
:pig4:
-
:mc4:
:L1: :pig4: :L1:
-
:pig4: :pig4:
-
10
ชีวิตตอนนี้ของผม น่าจะเรียกว่าเปลี่ยนไปจากเดิม
แต่ก่อนผมไม่เคยคิดแม้แต่จะเข้าไปคุยกับเดือนสถาปัตย์อย่างสนิทสนม ไม่คิดจะมองคนร่างสูงซึ่งๆ หน้า และไม่มีทางแม้แต่จะคิดว่าจะเข้าไปใกล้ชิดขนาดจับมือถือแขน...หรือ...มากกว่านั้น
แต่ตอนนี้ ผมกลับยืนอยู่ข้างคราม จับมือกัน ต่อหน้าเพื่อนของเขาที่เคยพูดจาไม่ดีกับผม
...เอ่อ ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าพวกเขาพูดไม่ดีกับผมตอนไหน แต่ครามบอกมาอย่างนั้นน่ะสิ
“แดนไท ขอโทษทีที่วันนั้นล้อเล่นแรงไปหน่อย”
“เออ ขอโทษด้วยนะเว้ย ที่บอกว่าเป็นสตอล์กเกอร์ แต่สตอล์กเกอร์น่ารักแบบนี้ พี่ยอมให้มาสตอล์คนะจ๊ะ”
โป๊ก
สันหนังสือหนาๆ เคาะใส่หัวเพื่อนในกลุ่มครามเบาๆ ใบหน้าคมขมวดคิ้วเล็กๆ มองไปทางเพื่อนที่เพิ่งเอ่ยจบ
“เออรู้แล้วว่าคนนี้มึงหวง”
พอได้ยิน ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้าลามไปถึงใบหู รีบสะกิดบอกครามว่าต้องกลับไปที่คณะเพราะมีเรียนคาบต่อไป
คนร่างสูงพยักหน้ารับรู้ ผมจึงปลีกตัวออกมาได้
ขืนให้ยืนเป็นเป้าสายตาต่อ ผมคงต้องแปลงร่างเป็นตัวตุ่นขุดดินหนี
ทุกอย่างรวดเร็วเกินจะคาดคิดจริงๆ ตอนนี้เพื่อนของคราม และเพื่อนของผม รู้ว่าผมและเดือนสถาปัตย์คบกัน...ถึงจะไม่ใช่ข่าวที่แพร่กระจายออกไปเป็นวงกว้าง แต่นับจำนวนคนที่รู้เรื่องแล้ว ก็ถือว่ามากสำหรับผมพอควร
ครามไม่มีเรียนต่อ จึงจะไปรอผมเลิกเรียนที่หอสมุด ส่วนผมก็เข้าเรียนโดยที่ไม่มีสมาธิจดจ่อกับการเรียนการสอนแม้แต่น้อย
เหลือเชื่อที่ตอนนี้ผมคบกับครามมากกว่าเพื่อน และครามเองก็ยอมรับเรื่องนี้กับเพื่อนๆ เองด้วย
ผมตกใจเอามากๆ ตอนที่ครามยอมรับเรื่องนี้ตอนที่เพื่อนๆ เอ่ยถาม
คำถามในใจเกิดขึ้นมากมาย อย่างเช่น...ครามไม่อายเพื่อนเหรอ? ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าผมโคตรธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่น แล้วยังเป็นสตอล์คเกอร์ มันน่าภูมิใจตรงไหนที่มีคนอย่างผมเป็นแฟน
ถึงอย่างนั้นครามกลับยอมรับกับคนอื่นโดยไม่รู้สึกอะไร
และการที่เขายอมรับกับคนอื่น ก็ไม่เท่ากับที่ครามยอมรับในตัวผม
หัวใจของผมพองโต ความสุขเปี่ยมล้นจนคำว่ามองทุกอย่างเป็นสิ่งสวยงามไม่ใช่คำที่เว่อร์เกินจริง
ผมชอบคราม ยิ่งเขาดีกับผมขนาดนี้ ผมก็ยิ่งหนีความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ขณะเดียวกัน ผมก็ยังไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองทิ้งดิ่งไปกับความรู้สึกทั้งหมด
และไม่กล้าที่จะบอกครามให้รู้เกี่ยวกับผมทุกอย่างด้วย...
.
.
หลังจากเลิกเรียน ผมเดินไปหอสมุดโดยมีหนึ่งตามติดมาด้วย หนึ่งยืนยันว่าจะไปกินข้าวกับผมแม้ว่าผมจะบอกเขาว่ามีนัดกับครามก็ตาม
ผมไม่ได้รังเกียจหากหนึ่งจะไปด้วยกัน แต่เท่าที่ผมจำได้ หนึ่งไม่ชอบครามไม่ใช่เหรอ?
นึกไปถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้ไม่นาน
“แดน มีแฟนแล้วก็ต้องมีเวลาให้เพื่อนด้วย เข้าใจไหม”
หนึ่งทำหน้าเข้มใส่ผม หลังจากที่เขาบอกว่าพักหลังผมตัวติดกับครามมาก
“เราก็ไม่ได้ตัวติดกับครามขนาดนั้นนะ”
“ไม่ติดอะไร เข้าใจนะว่าคบกัน แต่ทิ้งเพื่อนเป็นหมาหัวเน่าตลอด ไปกับเดือนนั่นทั้งเช้ากลางวันเย็น”
หนึ่งทำหน้ามุ่ย แต่เห็นแล้วก็รู้สึกว่าน่ารักจนเผลอยิ้มออกมา
“ไม่ขำนะ”
“ขอโทษ” ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าครามกับหนึ่งญาติดีกันสักหน่อย ก็คงจะชวนให้ไปด้วยกันไปแล้ว
พอหนึ่งยิ่งส่งสายตากดดัน ผมก็ลองเอ่ยออกมา
“หนึ่งไปกินข้าวด้วยกันไหมวันนี้ แต่ครามก็ไปด้วยนะ...เราไม่กล้าชวนเพราะกลัวหนึ่งจะไม่ชอบเปล่าๆ”
“ไป”
หนึ่งตอบออกมาทันทีอย่างคาดไม่ถึง พร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างพึงพอใจ
.
.
ครามเลิกคิ้วน้อยๆ เมื่อเห็นหนึ่งเดินมาหน้าหอสมุดพร้อมกันกับผม
ผมได้แต่ยิ้มแหะให้คราม พลางเอ่ย
“คราม...วันนี้หนึ่งไปกินข้าวกับเราด้วยได้มั้ย”
ก่อนที่เดือนร่างสูงจะได้อ้าปากเอ่ยตอบ หนึ่งก็ยื่นมือมากกอดไหล่ผมแล้วพูด
“นี่แดนจะทำอะไรต้องขออนุญาตตลอดเลยเหรอ เกินไปรึเปล่าฮึ?”
ครามถอนหายใจ แล้วนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบออกมา
“ไปด้วยกันก็ได้...แต่เดี๋ยวไลน์ไปถามคนคนหนึ่งก่อน ว่าจะไปด้วยกันไหม”
แล้วรอยยิ้มที่ดูร้ายกาจนิดๆ ก็ปรากฏบนโครงหน้าหล่อเหลา ทำเอาหนึ่งขมวดคิ้วหน้าบึ้ง
“ก็ดีนะ ไปด้วยกันหลายๆ คนสนุกดี ฮ่าๆๆ...” ผมรีบตอบและหัวเราะแห้งๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศเสีย
“ไลน์ไปหาใคร” หนึ่งส่งเสียงเข้ม
“พี่ทักษ์ไง สนิทกับพี่เค้าไม่ใช่เหรอ”
ครามเอ่ยไปกดมือถือไป ขณะที่หนึ่งอ้าปากค้าง แล้วโพล่งออกมาเมื่อตั้งสติได้
“เฮ้ย อย่านะ”
“พี่ทักษ์ตอบมาโคตรเร็ว บอกว่าจะไปด้วย อยู่ในห้องสมุดพอดีด้วย เดี๋ยวคงเดินออกมาละ”
“ไม่ไปแล้ว”
คราวนี้เป็นผมที่ทำหน้าตกใจ ไหงหนึ่งเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้ แล้วพี่ทักษ์คือใคร ทำไมพอครามพูดถึง หนึ่งถึงมีปฏิกริยาแปลกๆ?
หนึ่งรีบปล่อยมือจากไหล่ผม แล้วหันหลังกลับโดยไม่รีรอ
ผมจะเรียกให้เขากลับมาก็เรียกไม่ทันแล้ว เพราะหนึ่งหายตัวไปรวดเร็วจนสมองผมก็ประมวลไม่ทัน
.
.
“พี่ทักษ์คือใครเหรอ”
ผมเอ่ยถามคราม ขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย
หลังจากที่เรากินข้าวด้วยกันบ่อยครั้ง ผมก็ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับครามเพิ่มว่าเขาไม่ชอบอาหารขยะ อย่างเช่นแฮมเบอร์เกอร์ พิซซ่า หรือหมูกะทะ ดังนั้นร้านอาหารญี่ปุ่นจึงเป็นตัวเลือกที่ดี
ผมเลือกสั่งเซ็ตปลา แต่ดันลืมไปว่าตัวเองใช้ตะเกียบไม่เก่ง ครามเห็นแล้วคงทนไม่ไหวเลยช่วยคีบก้างออกจากเนื้อให้ขณะที่ตอบ
“พี่ทักษ์เรียนอยู่สถาปัตย์ปีห้า เป็นพี่ชายหนึ่ง”
“พี่ชาย?”
ส่งเสียงด้วยความตกใจ เพราะผมไม่เคยได้ยินจากปากหนึ่งมาก่อนว่าเขามีพี่ชายด้วยเหมือนกัน
“อืม แต่ไม่น่าจะใช่พี่น้องกันแท้ๆ”
“แล้ว...ครามรู้ได้ไงเหรอ...”
อดไม่ได้ที่จะถาม ครามไม่ได้สนิทกับหนึ่ง แต่ทำไมถึงรู้เรื่องนี้ได้ ส่วนผมที่เป็นเพื่อนสนิทกับเขากลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วหนึ่งก็ดูจะมีปฏิกริยาแปลกๆ ด้วยตอนที่ครามเอ่ยถึงพี่ชาย
หนึ่งกับพี่ทักษ์ ไม่ถูกกันรึเปล่า?
เดือนตรงหน้ายักไหล่ มุมปากหยัดยิ้มน้อยๆ
“แค่รู้จักกับพี่เค้า อยู่คณะเดียวกันเลยได้คุยกันบ้าง”
ที่ว่ามาก็มีเหตุผล แม้จะยังสงสัยแต่ผมก็ไม่ได้ดึงดันถามต่อ เพราะหากอยากจะรู้จริงๆ ผมคิดว่าผมควรจะไปถามหนึ่งโดยตรงมากกว่า
หลังทานอาหารเสร็จ พวกเราก็ไปต่อที่ร้านขนม ผมเป็นคนชอบกินขนมหวาน และครามก็รู้เรื่องนี้ เขาจึงพาผมมาลองร้านไอศกรีมร้านใหม่ที่ติดป้ายตัวใหญ่ๆ ว่าใช้นมจากฮอกไกโด
ผมสั่งไอศกรีมโคน ส่วนครามนั่งมองผมกินเฉยๆ
พอมีคนมองเวลากินแบบนี้ ทำให้ผมรู้สึกประหม่า จนต้องพยายามรีบกินไอศกรีมให้หมดโดยเร็ว ปากทั้งงับทั้งเลียครีมนมสีขาว แต่เพราะเมื่อครู่ทานอาหารทั้งเซ็ตไปแล้ว จึงยังรู้สึกอิ่มอยู่ ให้เขมือบไอศกรีมทั้งโคนในชั่วพริบตาก็ออกจะยากอยู่เหมือนกัน
แล้วคนเป็นแฟนกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะจ้องกันด้วยสายตาแบบนั้นกลางที่สาธารณะได้ซะหน่อย
คนตรงหน้ามองผมไป ลิ้นก็ลอบเลียริมฝีปากไปด้วย ดวงตาคมสวยจ้องราวกับอยากจะกลืนสิ่งที่ผมถืออยู่
ถ้าอยากกินทำไมไม่สั่ง? จนผมต้องเอ่ยปากถาม
“ก..กินไหม?”
ผมยื่นโคนไอศกรีมที่เหลืออยู่ไม่มากไปให้เดือนร่างสูง ทว่าอีกฝ่ายไม่รับ แต่ยื่นมือมาที่กลีบปากผม
ปลายนิ้วโป้งลากเช็ดครีมหวานออกจากกลีบปากล่าง แล้วดึงกลับไปริมฝีปากตน เรียวลิ้นเลียครีมที่ติดอยู่ที่นิ้วมือ
ภาพที่เห็น ทำให้หัวใจเต้นตึกไม่พอ ยังทำให้สองแก้มร้อนฉ่าอีกด้วย
“อร่อยดี”
ครามยิ้ม
ผมก้มหน้าทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน ไอศกรีมก็ไม่กินต่อจนต้องทิ้งที่เหลือ จนกระทั่งครามเอ่ยออกมา
“วันนี้ไปค้างห้องแดนได้ไหม?”
ใบหน้าพยักให้อีกฝ่าย ตอนนี้ในหัวว่างเปล่าจนคิดเหตุผลปฏิเสธอะไรไม่ออก
.
.
ตั้งแต่ผมและครามกลับมาถึงห้องเล็กๆ ในคอนโด ครามก็เอาแต่มองผม มองอย่างเดียวไม่พูดอะไร ตอนที่ผมเข้าไปอาบน้ำก็ยังรู้สึกเหมือนสายตาคมปลาบของคนร่างสูงจะสามารถมองทะลุผนังเข้ามาด้านใน และสังเกตเห็นทุกอิริยาบถ
พอคิดอย่างนั้น ผมก็รู้สึกร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกถึงกระแสโลหิตที่วิ่งพล่านไปทั่วร่าง แม้จะอาบน้ำเย็นเฉียบ และเดินออกมาเจออากาศเย็นฉ่ำก็ตาม
ช่วงที่ได้พักร่างจากการถูกมอง ก็ตอนที่ครามเข้าไปอาบน้ำบ้าง
ผมได้พักหายใจหายคอ มือแนบกับอกอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ นี่ผมจะทำยังไงดี แกล้งหลับเลยดีไหม?
ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลังจากสารภาพกับคราม ผมก็เลี่ยงที่จะนอนค้างกับอีกฝ่าย
เราเป็นแฟนกัน เคยมีอะไรกัน ดังนั้นก็เป็นไปได้ว่าหากอยู่ด้วยกัน อารมณ์อย่างว่าก็จะถูกจุดติดง่าย
บอกตรงๆ ว่าผมยังไม่กล้าข้ามเส้น
มันไม่เหมือนกับคืนแรกที่เราทำเรื่องนั้นไปเพราะไม่ได้สติ หากตอนนี้เราใกล้ชิดกันมากกว่าแค่การกอดและจูบ นั่นหมายความว่าผมกับคราม อาจจะเรียกว่าผูกพันกันทั้งทางกายและใจอย่างเป็นทางการล่ะมั้ง?
แต่ผมกลัว เขิน อาย
ไม่ใช่ว่ารู้สึกไม่ดี ผมยังจำได้ว่าคืนนั้นผมรู้สึกดี ดีมากจนไม่อยากเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจริง แต่หากเรากลายเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง ผมคงห้ามตัวเองไม่อยู่
ห้ามไม่ให้ตัวเองคิดว่าผมได้ครอบครองคนที่เกินเอื้อมอย่างครามแล้วจริงๆ ไม่ได้
ผมพลิกตัวบนเตียงไปมา ใบหน้าซุกลงกับหมอนที่เมื่อครู่ครามนอนหนุน กำลังจะเคลิ้มหลับ กระทั่งได้ยินเสียงน้ำหยุดไหล และร่างสูงเปิดประตูออกมา
ครามสวมแค่กางเกงผ้ายืด และผมเดาว่าเขาไม่ได้ใส่อันเดอร์แวร์...เพราะเนื้อผ้าของกางเกงขับให้เห็นสัดส่วน
“แดนจะนอนแล้วเหรอ”
ผมพยักหน้า ทำท่าจะคลุมโปง แต่ก็ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยซะก่อน
“บอกพาสเวิร์ดคอมมาก่อน”
“......”
แล้วร่างสูงใหญ่ที่กายท่อนบนเปลือยเปล่าก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าคอมตั้งโต๊ะ ก่อนหมุนเก้าอี้หันและมองมาทางผมพร้อมรอยยิ้ม
ผมไม่คิดว่าอยู่ๆ ครามจะถามถึงเรื่องนี้ พยายามใช้สมองที่มีอยู่น้อยนิดคิดว่าจะเอายังไงดี สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะบอกไป
“พาสเวิร์ดคือ...”
“เดี๋ยว”
หืม?
ผมประหลาดใจ เมื่ออยู่ๆ ก็ถูกคนผมยาวหยุดกะทันหัน
“บอกง่ายๆ ได้ยังไงแดน ต้องให้เรารีดความลับจากแดนก่อนสิ”
ริมฝีปากอ้าค้างเมื่อได้ยิน อดไม่ได้จริงๆ ที่จะรู้สึกถึงภัยที่กำลังจะมาถึงตัว
.
.
CONT.
TALK: มาต่อด้วยความรวดเร็วฮ้าบ ยังไงไรท์ก็ยังเน้นที่คู่ครามแดนต่อปัย 555 ก็ไม่รู้จะค้างกันหรือไม่ เดี๋ยวจะรีบมาต่อน้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รีดไรเหรอ?
-
ครามร้ายกาจมากกกกบอกเลย 5555แล้วอย่างนี้ลกแกะจะรอดเงื้อมมือหมาแาไหมเนี่ย
-
อรุ่มม ครมจะรีดพาสเวิร์ดจากแดนทำม๊ายยย แดนอุตส่าห์เกือบรอดแล้วเชียว คริ
-
:pig4:
-
จะรีดความลับยังไงน๊า~ :hao7:
-
ครามร้ายยยยย อิอิ
น้องแดนจะไหวไหม ^^
-
555555 โอ้ยยยยย ครามผู้ร้ายกาจ!
-
รีดความลับวันนี้ สงสัยพรุ่งนี้ก็ไม่ได้พาสเวิดส์หรอก :hao3:
-
ครามมมมม ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องเลยนะ เป็นแดนนี่เสียเปรียบจริง ๆ
-
ครามมมมมม แกมันร้าย
แดนตามไม่ทันแหงๆ
-
ให้ไวเลยค่ะไรท์ ค้างงงงง
-
ทำไมป้ารู้สึกว่าจะเป็นการรีดพิษ
-
:hao7:
-
ขอรีดไรท์ก่อนละกันนน ค้างมากกกก :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบๆ ครามโครตแพรวพราวเลย
555 นุ้งแดนไม่ทันทุกที
-
ครามแดน ครามดูอยากกินมาก แดนต้องดูแลแล้ว รอวิธีการได้มาของพาสเวิร์ด จากแดนนะ
-
เอ๊ะ เค้าจะรีดพาสเวิร์ดกันยังไงน๊าาาาาา
-
ต้องมีรีดความลับด้วยเหรอ :hao7:
-
:mew1:
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ติดตามค่ะ
-
11
“บอกง่ายๆ ได้ยังไงแดน ต้องให้เรารีดความลับจากแดนก่อนสิ”
เจ้าของน้ำเสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ตรงมาหาผมที่เตียง
ครามไม่เปิดโอกาสให้ผมยันตัวลุกนั่ง ร่างสูงใหญ่ขึ้นมาคร่อมผมไว้ สองแขนแกร่งวางยันอยู่ข้างเอว และเพียงแค่แหงนหน้าขึ้นมอง ผมก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาซึ่งอยู่ห่างไปแค่ช่วงลมหายใจ
เมื่ออยู่ใต้ร่างเขาแบบนี้ ผมู้สึกเหมือนตัวเล็กลงไปถนัดตา ปลายผมยาวเปียกชื้นที่ทัดใบหูของร่างด้านบนตกลงมา โครงหน้าสวยไร้ที่ติคลี่ยิ้มบาง รับกับดวงตาคมที่ทอประกาย ไม่รู้ว่าเพราะแสงไฟนีออนที่ส่องจากเพดานทำให้ผมตาพร่าหรือไม่ ผมถึงได้รู้สึกว่าภาพตรงหน้าร่าวกับจะล่อลวงผมได้
“ทีนี้...แดนค่อยๆ บอกพาสเวิร์ดเรา โอเคไหม?”
ผมอ้าปากพะงาบ ไม่รู้ว่าจะบอกออกไปยังไง
เพราะไม่เข้าใจคำว่าค่อยๆ บอกของครามจริงๆ
แล้วปลายจมูกโด่งก็โน้มกดลงมาที่ข้างขมับ ได้ยินเสียงสูดหายใจเข้าของอีกฝ่าย
“หอมจัง”
ผมไม่ได้กลิ่นตัวเอง และไม่รู้สึกว่าตัวเองหอมอย่างที่ครามบอกแม้แต่น้อย
เพราะกลิ่นที่อวลอยู่ตรงหน้าหอมกว่าเป็นไหนๆ กลิ่นนี้ทำให้ผมเหมือนกำลังล่องลอยในความฝันได้ทุกครั้ง
ลมหายใจที่รดอยู่ข้างหู ริมฝีปากที่ส่งเสียงทุ้มหวานกดแนบสัมผัสกับข้างแก้ม แล้วเคลื่อนมายังเนินบ่า ทุกที่ที่ถูกสัมผัสราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน
“พาสเวิร์ดมีกี่ตัว”
“สะ...สิบสอง”
ผมรีบโพล่ง อยากรีบบอกไปให้หมดใจจะขาด
“งั้นต้องจูบสิบสองที เพื่อให้แดนบอกพาสเวิร์ดให้ครบเนอะ”
เสียงกระซิบข้างหูทำเอาหัวใจผมเต้นรัว ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา ทว่าไม่ต้องเห็นสิ่งใด ร่างกายก็รู้สึกถึงความร้อนจากกายที่อยู่เหนือร่าง แผ่นอกเปลือยไร้อาภรณ์ใดปกคลุมเสียดสีกับเสื้อนอนผมนิดๆ ไม่นับส่วนอื่นของร่างที่แนบชิดกันจนอุณหภูมิร้อนส่งผ่าน
แล้วสัมผัสชื้นของเรียวลิ้นก็ไล้เล่นอยู่ที่กลีบหู แผ่วเบายามลากไล้คล้ายกำลังสำรวจจุดที่ทำให้ผมอ่อนไหว ผมรู้สึกถึงคมฟันขาวที่ขบกัดติ่งหูเบาๆ ก่อนจะดูดเม้ม และทันทีที่เขาทำเช่นนั้น ไรขนอ่อนทั้งร่างก็ลุกชูชัน ไม่คิดเลยว่าส่วนนั้นก็ทำให้เกิดความหวามไหวได้
“อา...”
เผลอครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ซีกหน้าที่คลอเคลียผมผละออก
“ตัวแรกคืออะไร”
พอได้ยินคำถาม ผมก็เอ่ยบอกเสียงแผ่ว
นี่แค่ตัวแรกเองเหรอ เหลืออีกตั้งสิบเอ็ดตัว ผมจะมีแรงบอกเขาจนครบไหม?
.
.
ริมฝีปากนุ่มเปลี่ยนจุดหมายจากใบหูมาที่มุมปาก แล้วเลื่อนมาแนบทับกับกลีบปากล่างแช่มช้า สัมผัสอุ่นชื้นของปลายลิ้นทำให้ริมฝีปากแห้งผากของผมรู้สึกกระหายอย่างบอกไม่ถูก
และเมื่อปลายลิ้นของร่างด้านบนแทรกเข้ามาสัมผัส ความหวานก็ซึมซาบเข้ามาในร่าง
เรียวลิ้นที่แทรกดันทำให้ผมเผยอปากขึ้น โครงหน้าหล่อเหลาเอียงองศาเพื่อให้เนื้อปากนุ่มเข้าแนบสนิทจนไม่เหลือช่องว่าง ฝ่ามือร้อนโอบกอดและสอดใต้เอวจนแผ่นอกเราแนบชิดหลอมรวมกลายเป็นหนึ่ง
“อื้อ...”
ลมหายใจคล้ายกับถูกกลืนกิน พร้อมกับลิ้นของผมที่ถูกดูดดึงเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่าย
ก่อนที่จะหายใจไม่ออก ครามก็ยอมถอนจูบที่ทาบทับ เปิดโอกาสให้ผมได้หายใจหายคอ
“ตัวที่สองล่ะ”
เสียงที่ถามหวานจนใจสั่น
ผมตอบออกไป ก่อนจะเอ่ยเรียกอีกฝ่าย
“คราม...”
ส่งเสียงทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าอยากจะบอกกับเขาว่าอะไร
“ครับ”
ร่างสูงขานรับ แต่ใบหน้ายังคงซุกไซ้กับข้างแก้ม
สมองของผมว่างเปล่า จนสุดท้ายก็ไม่ได้พูดกับครามสักคำ
“แดน...เรียกเราด้วยเสียงแบบนั้น หรือว่ายั่วกันอยู่?”
ผมส่ายหน้าพลางส่งเสียงครางในลำคอเมื่อคนร่างสูงเลื่อนกลีบปากลงไปที่ข้างลำคอ
“ทำเสียงเซ็กซี่แบบนั้น จะบอกว่าไม่ยั่วได้ยังไง”
“อื้อ...”
ริมฝีปากส่งเสียงครางเมื่อลิ้นชื้นลากเชื่องช้าตามแนวกระดูกไหปลาร้า แล้วมาหยุดเพื่อกดจูบตรงแอ่งกระดูกกลางลำคอ ผมรู้สึกถึงสัมผัสของจมูกโด่งที่สูดกลิ่นกาย จุดที่คนที่อยู่เหนือร่างฝากร่องรอยจางไว้ก็ร้อนฉ่า
ตอนที่บอกพาสเวิร์ดตัวที่สามให้ครามรู้ มือใหญ่ก็เลื่อนมาจับที่สาบเสื้อนอน
เขาปลดกระดุมด้านบนออก เผยอกขาวให้อีกฝ่ายเห็น หัวใจเต้นรัวแรง กายเริ่มสั่นด้วยความประหม่า
“คราม...เราบอกทีเดียวเลยไม่ได้เหรอ...”
ส่งเสียงอย่างเว้าวอน ทว่าใบหน้าหล่อเหลากลับเงยขึ้นส่งสายตาพลางยิ้ม
“เราไม่ใจร้อนหรอกแดน”
ผมทำหน้าอยากร้องไห้ ใจยิ่งสั่นเมื่อใบหน้าของครามอยู่เหนือแผ่นอก
“คราม...”
“ทำเสียงแบบนั้นอีกแล้ว”
เอ่ยพลางแนบจุมพิตเหนืออกด้านซ้ายที่เต้นตุบ อดกลัวไม่ได้ว่าเดือนตรงหน้าจะรับรู้ถึงความสั่นไหวผ่านผิวกายและเหงื่อชื้น
“เหมือนแดนกำลังบอกว่า...ให้เราช่วยทำอีก อย่าหยุด”
ครามเงยหน้าขึ้นมายิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วก้มลงไปสนใจกับยอดอกด้านซ้าย
ผมสะดุ้งเมื่อส่วนปลายถูกอีกฝ่ายใช้ปลายนิ้วเขี่ยเล่น สะกิด ก่อนจะขบกัดเบาๆ
คราวนี้มือผมไม่สามารถอยู่นิ่ง ข้างหนึ่งต้องขยำผ้าปูจนยับยู่ยี่ อีกข้างยกขึ้นแล้วกัดกับหลังข้อนิ้วเพื่อไม่ให้ส่งเสียงน่าอายกว่าเก่า
สายตามองเห็นส่วนนั้นถูกดุนดึงเข้าไปในกลีบปาก ช่างเป็นภาพที่เห็นแล้วชวนให้อายจนอยากไปหลบอยู่ใต้เตียง
ครามเล่นวนกับข้างซ้ายไม่พอ ยังทำกับข้างขวาด้วย ถึงอย่างนั้นกลับนับเป็นหนึ่งจูบซะนี่
มันควรจะนับเป็นสองจูบไม่ใช่เหรอ นี่ไม่นับรอยต่างๆ ที่เขาฝากเอาไว้หลายรอยนะ
คิดยังไงผมก็ขาดทุนย่อยยับ...แต่ผมได้แค่คิด ไม่ถามออกไปหรอก
จากหน้าอก ครามเปลี่ยนจุดหมายเป็นหน้าท้อง ดูเหมือนว่าแต่ละจูบ จะลงต่ำลงเรื่อยๆ จนน่าหวั่นใจ ร่องสะดือถูกลิ้นเลียไล้จนในมวลท้องเสียวซ่าน นี่ถ้าผมเป็นของเหลว ตอนนี้คงจะละลายไปทั้งตัวจนเปียกเตียงไปหมดแล้ว
และก่อนที่จะลงต่ำไปมากกว่านี้ ผมตัดสินใจที่จะหันหลังหนี ทว่าก็ถูกร่างใหญ่คว้าตัวไว้
แผ่นหลังของผมแนบติดกับหน้าอกแกร่ง เสียงกระซิบทุ้มต่ำส่งผ่านหลังคอ
“ตรงนี้ของแดนก็หอม...หอมทั้งตัวเลย ทำไงดี”
“......”
ไม่ไหว...ผมต่อต้านครามไม่ได้เลยจริงๆ
.
.
กว่าจะครบตัวที่สิบสอง ผมก็แทบนอนหมดแรงอยู่บนเตียง แต่ก็พยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายยันตัวลุกขึ้นนั่ง และเข้าไปหลบในห้องน้ำด้วยข้ออ้างปวดฉี่
ครามได้พาสเวิร์ดไปแล้วก็ไปนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ใส่รหัส แล้วก็คลิ้กไปคลิ้กมา
ผมไม่กล้าอยู่ดูจึงมาหลบอยู่ในห้องน้ำนี้
ดวงตามองไปที่ส่วนอ่อนไหวของร่างกายที่ยังตื่นเต้นไม่หาย มันน่าอายจนอยากมุดโถส้วม แล้วกดตัวเองทิ้ง
พยายามคิดว่าเราเป็นแฟนกัน เรื่องกอดนิด จูบหน่อยก็เป็นเรื่องธรรมดา มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว แค่นี้จะอายอะไร
...แต่ไม่เคยโดนจูบทั้งตัวแบบนั้นนี่
เสียงหนึ่งดังแทรกคัดค้าน
...รู้ได้ไง คืนนั้นก็จำอะไรได้ไม่หมดซะหน่อย
แล้วอีกเสียงก็ตอบกลับ
สมองเหมือนมีคนยืนเถียงกันไปมา ซึ่งไม่ช่วยให้ผมใจเต้นแรงน้อยลง และไม่ใช่ให้ความร้อนบนใบหน้าผ่อนลง ยิ่งตอนที่หันไปเห็นสภาพตัวเองในกระจก ก็รู้ว่าไม่ใช่แค่หน้าผมที่แดงเท่านั้น แต่แดงไปทั้งตัว
ทั้งลำคอ หน้าอก แผ่นหลัง ต้นขา...ถูกฝากไว้ด้วยรอยจางสีกุหลาบตัดกับผิว
ผมยกสองมือปิดหน้าแดงเถือก ถอยไปนั่งกับโถส้วม แล้วพยายามตั้งสติที่ไม่ค่อยจะมี ตอนนี้ครามคงกำลังนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อย่างสบายใจ แล้วก็อาจจะคลิ้กดูโฟลเดอร์รูปของผมไปด้วย
...ทำใจให้สบายไอ้แดน ไม่มีอะไรหรอก คนเป็นแฟนกัน รับทุกอย่างของกันและกันได้น่า
ใช้เวลาในห้องน้ำอยู่นาน นานพอที่ด้านนอกห้องน้ำเงียบสนิท
ผมหายใจเข้าออกยาวสองสามที แล้วทำใจแง้มเปิดประตูห้องน้ำออกไป
แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นครามที่ร่างกายท่อนบนเปล่าเปลือยนั่งยกยิ้มเจ้าเล่ห์มองมาทางประตู
.
.
CONT.
TALK พิครามร้ายอะ เริ่มสงสารแดนเบาๆ จะโดนกินหมดตัวเมื่อไหร่น้อ
-
พิครามมมมม โอ้ยยยยย ทำแบบนี้ทำไมไม่จับน้องกลืนลงท้องไปเลยล่ะ โอ้ยยยย ไหลตามน้องไปติดๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
โชคดีนะที่พาสเวิร์ดมีแค่สิบสองตัว
ถ้ามีสักยี่สิบตัวเนี่ย คงขาดใจตายกระมัง
-
โดนแกล้งอีกแล้ว
-
แดนเป็นลูกไก่ในกำมือชัดๆ โอย เซ็กซี่มาก
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ครามร้ายยยยย :hao6: น้องแดนจะรับมือไหวไหมเนี่ย :-[
-
ครามร้ายกาจจ :hao6: :hao6:
-
ครามร้ายมากกกกกมันต้องอบ่างนี้สิ แดนไม่รอดแน่ อิ
-
ร้ายกาจมากกกกกกกก :katai2-1: :katai3:
-
:impress2:
:L2: :pig4: :L2:
o13
-
โอยยยยย ทำไมสงสารน้องแดนขนาดนี้เนี่ย
ครามร้ายมากเลยเนอะน้องแดน 5555
-
ทำแบบนี้ ถ้าแดนขาดใจตาย แล้วครามจะเสียใจ เพราะงั้น เพลาๆ อารมณ์หื่นลงมาก ๆเลยนะ :m25:
-
เอาแล้ววววว :hao7:
-
ชอบการสอบสวนที่สุดเลยค่าาาาา
-
ตะล่อม ๆ ไว้ก่อนเนื้อจะได้หวาน 55+ ครามนายมันร้ายจริง ๆ
-
:-[
-
ฮืออออครามมมมมมมมจ๋า
มาต่อทีน้าาาาาาา :กอด1:
-
:hao6: คราวหน้าตั้งไว้สัก 30 ตัวนะ :z1: :hao6: :z1:
-
อีพี่ครามมันร้ายค๊าาาาาาา
:hao3: :hao3:
-
12
ผมก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยหัวใจหวั่นๆ เสื้อผ้ากลับมาใส่เรียบร้อย เสื้อนอนติดกระดุมไปถึงลำคอ แล้วครามก็กวักมือเรียก พร้อมกับตบไปที่ตักตัวเองอย่างต้องการบอกให้ผมไปนั่งตรงนั้น
สองขาก้าวช้าๆ แต่ก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงเก้าอี้ที่คนร่างสูงนั่งอยู่ เพราะห้องผมมันเล็กแค่นี้เอง
“มานั่งนี่สิแดน”
มือใหญ่กุมข้อมือผม ดึงเบาๆ ให้ผมไปนั่งลงบนตัก
พอหย่อนก้นนั่งแล้ว ผมก็ตัวแข็งทื่อด้วยความประหม่า แต่พอถูกวงแขนแกร่งรวบเอวแน่น พร้อมกับปลายคางอีกฝ่ายที่นำมาวางทับบนบ่า ร่างกายก็เหมือนจะอ่อนระทวยซะอย่างนั้น
เทียบกันแล้ว ผมตัวเล็กกว่าครามมาก ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้เตี้ยกว่ามากเท่าไหร่ แต่ความหนาของร่างกาย หรือความบึกบึนนี่เทียบไม่ติด ดังนั้นเวลาที่เอวถูกรวบล็อกไว้ กว่าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้ง่ายๆ
“เมื่อกี้เราเปิดดูรูปถ่ายในโฟลเดอร์ของแดนไป...โกรธรึเปล่า”
ผมส่ายหน้า พลางเอ่ย
“ไม่โกรธ”
ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้วว่าครามจะต้องเห็นรูปพวกนี้วันใดวันหนึ่ง
“เราชอบรูปที่แดนถ่ายมากเลยรู้ไหม เห็นแล้วอยากพาแดนไปเที่ยวหลายๆ ที่ อยากรู้ว่าแดนจะมองที่พวกนั้นยังไง จะถ่ายภาพออกมาแบบไหน”
พยายามอย่างที่สุดไม่ให้เผลอยิ้มออกมา โชคดีที่หันหลังให้คราม ไม่อย่างนั้นเขาคงเห็นแน่ๆ ว่าผมแทบจะเก็บอาการไม่อยู่
“รู้ไหม เราเป็นแฟนคลับแดนนะ”
“หา?”
ถ้าผมบอกว่าผมก็เป็นแฟนคลับครามเหมือนกัน จะได้ไหมนะ?
แต่ไม่เอาหรอก ผมไม่กล้าบอกแน่ๆ
ผมหันไปมองคนร่างสูงอย่างตกใจเล็กๆ เพราะไม่รู้เลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคงเพราะสีหน้าของผมบ่งบอกมาก ครามจึงหยิบเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมาให้ดู
“ไม่ใช่แค่เรา มีหลายคนที่ชอบรูปที่แดนถ่าย”
นิ้วยาวพลางกดเปิด IG ให้ดู ผมไม่รู้มาก่อนว่าครามมี IG กับเขาด้วย เพราะผมรู้ว่าครามไม่ค่อยเล่นโซเชียล ขนาดเฟสบุ๊คมีก็เหมือนไม่มีเพราะนานทีปีหนจะอัพซะที
ดูเหมือนเขาจะล็อก IG เอาไว้ แล้วก็ไม่ได้อัพอะไร คล้ายสมัครเอาไว้ตามพวกอาร์ตติส ช่างภาพ หรือนักออกแบบ และหนึ่งในนั้นก็มีแอคเคาท์ของผม
“ระ..รู้ได้ไงว่าแอคเคาท์นี้เป็นของเรา”
ครามไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม แล้วกลับมามองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนคลิ้กเข้าไปในโฟลเดอร์ที่ผมใช้เก็บรูปถ่าย
“น่าเสียดายนิดหน่อย นึกว่าแดนจะมีรูปเรามากกว่านี้”
ผมรีบหันหลบอย่างเนียนๆ
“นี่ไม่เยอะเหรอ”
ส่งเสียงพลางมองจ้องไปที่หน้าจอ โฟลเดอร์ที่ครามเปิด ในนั้นมีหลายรูปที่เป็นรูปของคราม ไม่เยอะที่เขาว่า มันก็หลายสิบรูปแล้วนะ
“ก็ไม่เยอะเท่าที่คิด”
ที่ไม่เยอะ...เป็นเพราะผมเอาส่วนนึงไปเก็บไว้ในฮาร์ดดิสก์แล้วนั่นแหละ
ในใจคิดขอโทษขอโพยครามใหญ่ที่แอบเอาไปซ่อนไว้ล่วงหน้า นี่ถ้าเขารู้ ผมอาจจะโดนรีดความลับอีกก็ได้ ซึ่ง ผมจะปล่อยให้เขารู้ความลับนี้ไม่ได้! เพื่อสวัสดิภาพของตัวเอง
“แล้วเราไม่เคยเห็นแดนโพสต์รูปพวกนี้เลย”
ครามหมายถึงรูปของเขา ผมไม่เคยเอารูปของครามลงบล็อก และไม่คิดจะลง
มีแค่รูปที่ผมถ่ายตอนปีหนึ่งบางรูปเท่านั้นที่ผมให้คนอื่นดูด้วย นั่นคือช่วงที่ครามประกวดเดือนของคณะ
“เราอยากเก็บไว้ดูคนเดียว”
ผมตอบไปตามตรง
และคำว่าเก็บไว้ดูคนเดียว ก็หมายความตามนั้นจริงๆ
“แดน”
ผมหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็เห็นครามที่ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา
“คืนนี้ถ้าอยากให้เราปล่อยให้แดนนอนสงบๆ อย่าทำตัวน่ารัก แล้วก็จูบเราทีนึง”
ผมอ้าปากหวอ ยิ่งเห็นท่าทางของครามแล้ว ก็รู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น
“ดะ ได้! จูบทีนึง”
รีบตอบไปทันที
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มอย่างเฝ้ารอให้ผมโน้มเข้าไปใกล้
ผมสูดหายใจเข้าลึก แล้วรีบเอาปากไปแตะปากคนร่างสูงเร็วๆ ก่อนผละออกมามองหน้าครามตาปริบๆ
“นั่นไม่ได้เรียกว่าจูบซะหน่อย”
เดือนสถาปัตย์ไม่เอ่ยเปล่า ยังเปิดปากขึ้น เผยให้เห็นปลายลิ้นที่แลบออกมาเล็กๆ
ไม่ต้องบอกก็รู้ความหมายว่าจูบที่แท้จริงของคราม คือจูบแบบไหน
ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา หัวใจเต้นแรงไม่หยุด
ไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้นอน! ท่องไว้แดน
ผมที่นั่งบนตักอีกฝ่ายเลื่อนฝ่ามือไปวางสองบ่าตรงหน้า ใบหน้าเอียงองศาเล็กน้อย ก่อนจะเผยอริมฝีปากขึ้น แล้วดุนรับปลายลิ้นหวานของคราม
“อืม...”
เรียวลิ้นที่แทรกเข้ามาทำให้ผมส่งเสียงครางในลำคอ ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็หวานจนไม่มีแรงต่อต้าน
ครามยอมผละออกไป นัยน์ตาคมมองมาที่ผมอย่างแฝงความหมาย ผมเองก็มองเขาเช่นกัน
“โอเค ยอม คืนนี้จะปล่อยให้นอนสงบๆ แต่วันหยุดที่จะถึง แดนต้องไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเรานะ”
ร่างสูงเอ่ย
อดคิดไม่ได้ว่าข้อแม้เยอะจัง
แต่สุดท้ายผมก็พยักหน้าให้เขาอยู่ดี
.
.
วันนี้เป็นวันหยุด ผมตื่นตั้งแต่ตี 5 และมายืนรอครามอยู่ที่หน้าคอนโดตัวเอง
ปกติวันหยุดผมจะนอนขี้เกียจอยู่ห้อง กว่าจะตื่นก็สายๆ แต่คราวนี้เพราะผมมีนัดไปเที่ยวต่างจังหวัดกับคราม ถึงได้ตื่นมาเตรียมตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง
ผมลงมายืนรอได้ไม่นาน รถของครามก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอดรับ
พอขึ้นมาบนรถแล้ว ก็รู้สึกแปลกๆ เมื่อมองชุดที่ครามใส่ สลับกับชุดที่ผมใส่
คือมันเป็นชุดคู่รัก...ขณะที่ครามใส่เสื้อยืดสีขาวกับเอี๊ยมขาวยาว ผมก็ใส่ชุดสีเดียวกันแต่เป็นขาสั้น
ผมขอบคุณพระเจ้าหลายครั้งที่ไม่นั่งรถทัวร์ รถไฟ หรือนั่งเครื่องบินไปเที่ยว แต่นั่งรถส่วนตัวไปกับคราม ไม่งั้นพวกเราคงตกเป็นเป้าสายตาหนัก
หากคนจะมองครามก็ไม่แปลกหรอก เพราะไม่ว่าเขาจะใส่อะไร ก็ออกมาเหมือนนายแบบใส่ชุดราคาแพงอยู่ดี แต่ผมสิ ใส่เอี๊ยมแบบนี้ โคตรจะเหมือนเด็ก ถึงอย่างนั้นคนร่างสูงก็ดูจะไม่ใส่ใจว่าจะตกเป็นเป้าสายตาคนอื่น กลับบอกว่าผมใส่ชุดนี้แล้ว 'น่ารัก' ด้วย
ผมส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ อีกฝ่ายจึงหัวเราะตอบ
พวกเรามุ่งหน้าไปที่พักริมน้ำต่างจังหวัด สถานที่ไม่ไกลจากกรุงเทพเท่าไหร่ จึงใช้เวลาขับรถไม่นาน และสามารถมาพักแบบสองวันหนึ่งคืนได้
ที่พักที่ว่านี้ครามรู้จักกับเจ้าของ เห็นว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
เมื่อมาถึงจุดหมาย ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมครามถึงพาผมมาที่นี่ เพราะที่พักนั้นสวย ตกแต่งไสตล์แอนทีค และมีศาลาให้ออกไปนั่งริมน้ำชมวิวได้ บรรยากาศเย็นสบายและเงียบสงบ
ที่ใกล้ๆ ก็มีร้านสำหรับนั่งดื่ม และร้านอาหารน่าอร่อย ไม่ไกลออกไปก็มีจุดท่องเที่ยวมากมาย
ครามคิดว่าผมน่าจะชอบและอยากมาถ่ายรูปที่นี่ ส่วนผมคิดว่าคนร่างสูงน่าจะชอบบรรยากาศและลักษณะการตกแต่งของร้าน
เจ้าของที่พักออกมาทักทายครามเมื่อเราจอดรถเรียบร้อย พาเราไปดูห้องเพื่อเก็บของ
เห็นว่าห้องพักของพวกเราเป็นห้องพัก VIP วิวติดแม่น้ำ กลางคืนจะสามารถมองเห็นหิ่งห้อยจากในห้องด้วย แค่ได้ยินผมก็ตื่นเต้นแล้ว
หลังจากเก็บข้าวของเสร็จ พวกเราแวะมาทานอาหารเช้ากันที่ห้องอาหาร เป็นข้าวต้มแบบบริการตนเองง่ายๆ โดยมีเจ้าของร้านที่ชื่อพี่แก้มมานั่งร่วมโต๊ะ
พี่แก้มเป็นสาวสามสิบต้นๆ สวยและคล่องตัว หากบอกว่าเป็นพี่น้องแท้ๆ กับครามผมก็เชื่อ เพราะเค้าโครงหน้าตาก็คล้ายกันไม่น้อย จมูกโด่ง ตาโต เหมือนคนมีเชื้อต่างชาติ พ่อของพี่แก้มเป็นพี่ชายของพ่อคราม จากที่เล่าให้ผมฟัง สองครอบครัวนี้ไปมาหาสู่กันบ่อยๆ
ผมได้ยินเรื่องราวสมัยเด็กของครามจากพี่แก้มหลายเรื่อง อย่างเช่น ความซนและวีรกรรมต่างๆ ความชอบสมัยเด็กๆ จนกระทั่งมาถึงเรื่องแฟนเก่า...
“จริงสิ แล้วยัยป่านที่เคยมากับแกคราวก่อนเป็นไงบ้างล่ะ”
ทันทีที่พี่แก้มถาม ครามก็ทำคิ้วขมวดกันทันที
“อุบส์ ซอรี่”
หญิงสาวทำท่ายกมือปิดปากเหมือนรู้ตัวว่าหลุดปากพูด
ผมชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ทำเป็นกินอาหารต่อเพื่อไม่ให้ดูผิดปกติ
นี่จะเรียกว่าเดจาวูรึเปล่า?
ก่อนหน้านี้ตอนไปกินข้าวกับครามที่ร้านของคนรู้จัก พี่เจ้าของร้านก็ทักถึงแฟนเก่าคราม คราวนี้พี่แก้มก็มาทักอีก
ครามนี่ชอบพาแฟนมาหาคนรู้จักเนอะ
ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ครามจะพาแฟนใหม่มาที่ที่เคยมากับแฟนเก่าหรอก ยิ่งสถานที่ไหนดีๆ สวยๆ ก็ต้องอยากพาแฟนมาด้วยอยู่แล้ว
แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมรู้สึกแปลก...ที่รู้ว่าตัวเองมาซ้ำรอยของแฟนเก่าน่ะสิ
“เลิกกันนานแล้วครับ”
น้ำเสียงที่เอ่ยคำตอบของคราม เป็นการจบคำถามกลายๆ จนพี่แก้มยิ้มเจื่อน
“ว่าแต่น้องสองคนแต่งชุดน่ารักดีจัง พี่ขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึกหน่อยได้มั้ยเอ่ย”
พี่แก้มเอ่ยเปลี่ยนเรื่องขึ้นพลางยกมือถือ ครามไม่ได้บ่ายเบี่ยงอะไร จึงยอมให้ญาติผู้พี่ถ่ายรูปพวกเราไว้
กินข้าวเสร็จ ผมกับครามก็ออกจากที่พักเพื่อแวะไปจุดท่องเที่ยว ผมพยายามหาที่ที่ครามไม่เคยไปมาก่อน โชคดีที่ครามบอกว่าไม่เคยไปหลายที่ทีเดียว ไม่
งั้นผมคงห่อเหี่ยวกว่านี้แน่ๆ
เราแวะไปเดินตลาดริมน้ำ ร้านอาหาร พิพิธภัณฑ์ ร้านขนม วัดเก่า
ผมยังจำได้ว่าครามบอกว่าอยากพาผมไปเที่ยวหลายๆ ที่ อยากรู้ว่าผมจะถ่ายภาพอะไร แบบไหน
แต่รู้สึกว่าคนที่ถ่ายรูปเยอะกว่าผมกลับเป็นครามซะอย่างนั้น
แวะตลาดก็ถ่าย แวะกินข้าวกลางวันก็ถ่าย และถ้าเดาไม่ผิด เขาถ่ายตอนที่ผมมีข้าวติดปากไปด้วย ตอนไปพิพิธภัณฑ์ นอกจากครามจะไม่ถ่ายรูปของด้านในแล้ว ยังเอาแต่ถ่ายผมที่กำลังชื่นชมกับสิ่งต่างๆ ทีเผลอ
หรือว่านี่จะเป็นกรรมตามสนองที่ผมชอบถ่ายรูปเขานะ?
ผมเผลอเป็นไม่ได้เลย ต้องถูกอีกฝ่ายถ่ายรูปตลอด พอขอดู ก็บอกว่า
“ให้ดูง่ายๆ ได้ยังไง แดนต้องรีดความลับจากเราก่อน ถึงจะให้ดู”
“......”
ผมเลยล้มเลิกความตั้งใจที่จะดูไปง่ายๆ
แต่จากที่เห็นยิ้มเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายแล้ว มีแววว่าครามจะต้องอยากให้ผมรีดความลับเขาแน่ๆ
...ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยไอ้แดน
ผมคิด แล้วก็ทำเป็นเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น ดึงมือเขาไปที่โน่นที่นี่ให้ยุ่งอยู่ตลอดเวลา เพราะหวังว่าครามจะลืมว่าผมขอดูรูปในโทรศัพท์
เพราะถ้าผมต้องรีดความลับจริงๆ บอกเลยว่ามันต้องเหนื่อยกว่าการเดินเที่ยวทั้งวันแน่
.
.
CONT.
TALK มันก็จะมีคนที่ชอบพาแฟนใหม่ไปที่ที่เคยพาแฟนเก่าไป 555 ไม่รู้ว่าครามเป็นคนแบบนั้นหรือเป็นเรื่องบังเอิญ ที่แน่ๆ ครามต้องรู้จักพาน้องแดนไปที่ใหม่ๆ น้า ไม่งั้นเดี๋ยวน้องน้อยใจแย่เลย
เจอกันใหม่ตอนหน้าฮ้าบ
-
น้องแดนต้องไม่หวั่นไหว ไม่น้อยใจนะครับ เข้มแข็งไว้
-
อยากให้แดนโดนรีดความลับบ่อยๆ :hao6:
-
:pig4:
-
ที่พามาเที่ยวนี่ แดนจะสนุก หรือจะช้ำใจหว่า :hao4:
-
โอ้ยย เดจาวูไปอีกก
-
โอ๊ย พึ่งรู้ตัวว่าชอบอ่านนิยายแนวสืบสวนสอบสวน
-
:m16: :fire: :m16: อุตส่าห์พาไปเที่ยว แต่ดันไปตามรอยแฟนเก่าซะนี่ มันน่านัก :m16: :fire: :m16:
-
สงสารแดนเบา ๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พาไปที่เดียวกันอีกละ :ling2: :ling2:
-
:3123: :pig4: :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ทำไมบรรยากาศมันละมุนละไม?
-
คราม เจ้าเล่ห์ แกล้งแดน :z3:
แอบกลัวดราม่าอ่ะ
คราม แดน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย คราม อันนี้ลืมคิดใช่ไหมว่าแดนอาจจะไม่โอเคกับการทับไลน์แฟนเก่าบ่อยๆ
-
:pig4: :pig4:
-
13
หลังจากเดินเที่ยวกันจนเหนื่อยหอบ กินอาหารค่ำนั่งชมวิวริมน้ำกันจนดึก ผมกับครามก็กลับมาที่ห้องพัก VIP ของพี่แก้ม
เมื่อก้าวเข้าไปในห้องก็เห็นเตียงขนาดคิงไซส์ตั้งเด่นสง่า กลางเตียงมีเทียนหอมที่แม่บ้านคงจะเข้ามาจุดเตรียมไว้ แสงไฟสีเหลืองนวลเข้ากับการตกแต่งไสตล์เก่า มองออกไปนอกหน้าต่างก็จะเห็นวิวแม่น้ำยามค่ำ บรรยากาศเรียกว่าดีมากสำหรับการมาพักผ่อนหย่อนใจ
ผมและครามสลับกันเข้าไปอาบน้ำ โดยที่ครามเข้าไปอาบทีหลัง
ระหว่างที่ผมนั่งๆ นอนๆ บนเตียงรอคนร่างสูงออกมาจากห้องน้ำ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าบรรยากาศที่นี่มันดีมากไม่พอ แต่ยังเป็นใจอีกด้วย
คนเป็นแฟนกัน มาเที่ยวด้วยกันและนอนเตียงเดียวกัน รอบกายอวลด้วยกลิ่นเทียนหอม ภายใต้แสงเดือนแสงดาวยามค่ำที่ส่องลอดผ่านหน้าต่าง
ผมเริ่มนั่งทับเข่าอยู่บนเตียงด้วยความประหม่า
ในความประหม่าที่รู้สึก มีความหมองหม่นปนอยู่หน่อยๆ ด้วย อาจเพราะผมรู้ว่าครามเคยมาที่นี่ และพักที่ห้องนี้กับแฟนเก่า
ผมรู้ เพราะพี่แก้มเผลอพูดออกมาตอนที่พวกเรากลับมาจากการเที่ยวว่า
“พี่กันห้องเดิมให้แกเลยนะคราม เพราะรู้ว่าแกชอบวิวห้องนั้นที่สุด”
พอได้ยินว่าห้องเดิม ผมก็รู้ว่าคงเป็นห้องที่ครามเคยมาพักกับแฟนเก่าที่ชื่อป่าน และเพราะบรรยากาศมันดีขนาดนี้ ครามกับแฟนเก่าก็คงไม่ได้แค่นอนจับมือกันเฉยๆ บนเตียงหลังนี้
ผู้หญิงกับผู้ชายมานอนค้างต่างจังหวัดด้วยกัน ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาเป็นคนรักกัน และฝ่ายหญิงก็เป็นผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบการตัดสินใจของตัวเองได้ คงจะผิดคาดเอามากๆ หากทั้งคู่ไม่มีอะไรเกินเลย
อดสงสัยไม่ได้ว่าบทรักบนเตียงของครามกับแฟนเก่า จะเร่าร้อนแค่ไหน ฝ่ายใดจะเป็นฝ่ายโน้มนำ แล้วครามจะพึงพอใจในตัวแฟนเก่ามากกว่าผมหรือเปล่า
แก๊ก
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ รีบเอนตัวลงนอนก่อนที่ครามจะก้าวออกมา
“นอนแล้วเหรอแดน” ร่างสูงเอ่ยถาม ขณะที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว
สายรัดเอวที่มัดลวกๆ ทำให้เสื้อคลุมเปิดลึกให้เห็นแผ่นอกกว้างและหน้าท้องสวย ครามไม่มีทีท่าว่าจะหยิบเสื้อผ้าใส่เสียด้วย ผมจึงทำเสียงงัวเงียพลางกระแอมไอ
“อื้อ...แค่กๆ”
อาจจะฟังดูเนียนอยู่บ้าง เพราะวันนี้เราเดินเที่ยวกันหลายที่ เดี๋ยวตากแดดเดี๋ยวตากแอร์ นอกจากนี้ผมก็คิดว่าตัวเองตัวรุมๆ อยู่นิดหน่อยเหมือนกัน
“ไม่สบายเหรอ” ครามรีบก้าวเข้ามายังเตียง มือใหญ่วางแนบกับหน้าผากผมเพื่อจับอุณหภูมิ
“ปวดหัวนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่าไม่ได้เอ่ยขัดอะไร
“ถ้าอย่างนั้นกินยากันไว้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวโทรบอกฟร้อนต์ให้เอายามาให้”
เดือนร่างสูงยกหูโทรศัพท์ต่อไปยังฟร้อนต์ของที่พัก ก่อนเอ่ยไปยังปลายสาย
“ขอยาพาราให้ห้อง xxx ได้ไหมครับ...ครับ ขอบคุณครับ”
หลังจากวางสาย ครามก็เดินไปใส่ใส่เสื้อผ้า รอไม่นานก็มีพนักงานมาเคาะห้องและนำยามาให้
ครามเรียกให้ผมลุกขึ้นมากินยาและดื่มน้ำตามมากๆ หลังจากนั้นก็ปล่อยให้ผมนอนพักผ่อน โดยเขาขึ้นเตียงมานอนข้างๆ ผม แขนแกร่งข้างหนึ่งสอดใต้ศีรษะให้ผมหนุนนอน ส่วนอีกข้างวางกระชับข้างเอวผมหลวมๆ
“ไม่กลัวติดเหรอ” ผมเอ่ยเสียงเบา ดวงตามองเขาส่งยิ้มอบอุ่น
“ไม่เลย ถ้าเราไม่สบาย แดนจะได้ดูแลเราไง”
ผมหัวเราะคิก มือยกขึ้นลูบโครงหน้าคมคายไปด้วย
“ได้ ถ้าครามติดเรา เราจะดูแล เช็ดเนื้อเช็ดตัว ป้อนข้าวป้อนน้ำให้”
คนข้างกายเลิกคิ้ว ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาฝากจุมพิตดูดดื่ม คล้ายคำพูดเมื่อครู่ของผมไปกระตุ้นให้เขาอยากจะไม่สบายเพราะติดจากผมจริงๆ
“อื้ม...”
ปลายลิ้นแลกกันยากจะผละออก ความร้อนในกายเริ่มก่อตัว ถึงอย่างนั้นก่อนที่จะห้ามตัวเองไม่ไหว ผมก็ยกมือดันไหล่ครามเบาๆ
อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกไป ดวงตาทอประกายฉ่ำหวาน
“อยากไม่สบาย แล้วให้แดนดูแลแล้วสิ”
ผมยิ้มจนตาหยีตอบ ความสุขมีมากจนล้น ทว่าไม่นานก็เอ่ยออกไป
“ขอโทษนะ”
“เรื่อง?” เรียวคิ้วเข้มเลิกขึ้นข้างหนึ่ง “ที่ไม่สบาย?”
ผมตอบไม่ออก เพราะรู้ดีว่าความจริงแล้วผมไม่ได้ไม่สบายขนาดทนไม่ไหว หากแต่สาเหตุที่แสร้งทำ ก็เพราะผมไม่อยากมีความทรงจำครั้งแรกกับครามในสถานการณ์ที่เรามีสติทั้งคู่ ในสถานที่ที่ครามเคยมากับแฟนเก่า
ครามเอาหน้าผากมาวางแนบกับหน้าผากผม พลางส่งเสียงทุ้มต่ำ
“วันนี้พวกเราเที่ยวกันตั้งหลายที่ แดนจะเหนื่อยก็ไม่แปลกหรอก แค่แดนชอบที่เรามาเที่ยวด้วยกันก็พอแล้ว”
“ชอบสิ ชอบมากเลย” รีบตอบออกไปโดยไม่ต้องคิด
ผมชอบที่ได้ไปเห็นสิ่งต่างๆ กับคราม ชอบที่เราได้ใช้เวลาด้วยกันแบบนี้
“ถ้าอย่างนั้นไว้เราไปเที่ยวกันอีกนะ คราวหน้าให้แดนเป็นคนเลือกว่าจะไปที่ไหน”
“อื้อ”
น้ำเสียงที่เปล่งออกไปเปี่ยมไปด้วยความสุข จนอีกฝ่ายก็สัมผัสได้ จึงลูบศีรษะผมเบาๆ
“คืนนี้นอนพักกัน หลับฝันดีนะแดน”
“ฝันดี”
ผมกอดครามไว้ และนอนอยู่ในอ้อมอกเขาทั้งคืน
.
.
ผมได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังจากโทรศัพท์ตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่สว่าง
ครามเป็นคนตั้งเวลาปลุกเอาไว้ ผมลืมตาอย่างสลึมสลือมองคนร่างสูงเดินไปล้างหน้าล้างตา ก่อนจะออกมาเรียกผมเบาๆ ให้ตื่นนอน
“แดน...ไปตักบาตรกัน”
ผมดันตัวลุกขึ้นพลางขยี้ตา ไม่รู้มาก่อนว่าครามนับถือพุทธ จึงเอ่ยถาม
“เอ๋...ครามนับถือพุทธด้วยเหรอ...นึกว่า...” เอ่ยด้วยความงัวเงีย
“ไม่ได้นับถือหรอก แต่ได้ยินว่าทำบุญตักบาตรร่วมกัน ชาติหน้าจะได้เกิดมาคู่กันอีก”
สมองเบลอๆ ของผมตื่นทันที แถมใบหน้าก็แดงเถือกแต่เช้า เผลอก้มหน้ามุดหมอนด้วยความอายไปอีกรอบจนครามก้มลงมากระซิบ
“ตื่นเร็วครับ ไม่งั้นเดี๋ยวจะไม่ให้ลุกจากเตียงนะ” แล้วเรียวปากชุ่มชื้นก็แนบกับข้างแก้ม ผมจึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วออกมาเจอเดือนร่างสูงที่นั่งรออยู่ด้วยรอยยิ้ม
ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ ท้องฟ้าเริ่มถูกย้อมเป็นสีส้มทองสวยแล้ว เสียงนกร้องยอมเช้าก็ขับขานรับกันน่าฟัง
พวกเราเดินไปรอตักบาตรพระที่ริมน้ำ ทางที่พักจัดชุดตักบาตรให้เรียบร้อย พระสงฆ์ที่นี่บางรูปจะพายเรือมารับบาตร ซึ่งไม่มีทางเห็นภาพแบบนี้ในกรุงเทพฯ บรรยากาศริมน้ำในตอนเช้าก็แสนร่มรื่น ผมจึงถือโอกาสเก็บภาพไว้หลายภาพ
ส่วนครามที่เป็นคนชวนผมลงมาทำบุญ เขาทำท่างกๆ เงิ่นๆ ให้เห็นเพราะไม่เคยตักบาตรมาก่อนในชีวิต เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นท่าทีของเขาแบบนี้ จึงอดยิ้มและถ่ายวีดีโอเก็บไว้ไม่ได้
“แน่ะ แอบถ่ายเหรอ คิดค่าถ่ายนะ”
ผมหัวเราะ พลางกดชัตเตอร์เก็บภาพคุณแฟนยกนิ้วชี้เหมือนครูดุเด็กนักเรียน
“หายกันไง เมื่อวานครามก็ถ่ายเราไปตั้งเยอะ”
ถ้าหากเราไม่ได้กำลังตักบาตร และมีพระผ่านไปมา ผมอาจจะโดนครามทำมิดีไม่ร้ายตรงนี้ก็ได้
หลังจากนั้นพวกเราก็ออกจากที่พัก ขับรถแวะเที่ยวกันอีกนิดหน่อยก่อนจะกลับกรุงเทพฯ
ทริปเที่ยวต่างจังหวัดครั้งแรกกับคราม หากไม่นับเรื่องที่ผมรู้ว่าครามเคยพาแฟนเก่ามาที่เดียวกัน ผมสนุกและประทับใจมาก ยิ่งรู้ว่าอย่างน้อยครามก็ไม่เคยทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันกับเธอคนนั้น ผมก็ยิ่งดีใจจนตัวลอย และยิ้มอย่างไม่มีสาเหตุตลอดการเดินทางกลับ
.
.
รถของครามขับเข้ามาจอดในคอนโด ผมจึงแวะนั่งพักที่ห้องของเขาก่อน
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องที่อวลไปด้วยกลิ่นของคราม หัวใจของผมก็สงบจนน่าแปลก ผมอยากรู้ว่าเขาจะคิดเหมือนกันเวลาที่อยู่ในห้องของผมหรือเปล่านะ?
ขณะที่คิดไปไกล เสียงทุ้มต่ำก็ดังให้ได้ยิน
“ไม่สบายอาการดีขึ้นแล้วหรือยัง” ครามเอ่ยถามขึ้นเมื่อเราทั้งคู่นั่งพักกันที่โซฟาห้องนั่งเล่น
แขนแกร่งโอบไหล่ผมขณะที่เราเอนกายไปกับพนักโซฟา
ผมลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อคืนไม่สบาย จึงรีบพยักหน้ารัวๆ ให้อีกฝ่าย
“ดีขึ้นแล้ว” ศีรษะเอนซบบ่าของครามเล็กน้อย
“ดีแล้ว”
แล้วเราก็อิงแอบกันท่ามกลางความเงียบ หากผมกลับไม่รู้สึกเงียบเหงา ในใจอุ่นซ่านไปด้วยความสุข จนอยากให้เวลานี้คงอยู่ไปนานๆ
“คราม...”
“หืม?”
“มีเรื่องอยากถาม”
ผมพูดอย่างไม่มั่นใจ แต่คิดว่าเอ่ยถามไปให้ไม่ค้างคาใจคงดีกว่าเก็บเอาไว้ไม่บอก เพราะผมคงจะอึดอัดและคิดมากไปตลอด
“เรื่องอะไร”
“ที่พี่แก้มพูดถึงเรื่องแฟนเก่าของคราม...”
ครามนิ่งไปนาน ก่อนจะตอบ
“ถามมาสิ”
ผมสูดหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ย “เป็นคนสวยมากเลยใช่ไหม”
“ไม่รู้สิ สวยมั้ง”
มองไม่ออกว่าครามตอบด้วยความรู้สึกยังไงกันแน่
“อยากเห็น...”
“ไม่ได้เก็บรูปไว้เลย”
“เค้าเป็นคนยังไงเหรอ มีแต่คนพูดถึง ต้องสวยและเก่งมากแน่ๆ”
ครามหัวเราะหึในลำคอ ทว่าสีหน้าไม่ยิ้มแย้ม “ที่คนพูดถึง คงเพราะพี่ป่านเค้าคุยและเข้าหาคนเก่งมั้ง เจอใครก็คุยทักเหมือนสนิทกัน คนก็เลยจำได้...ส่วนเป็นคนยังไง...ไม่รู้สิ ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องพยายามนึกน่ะ”
“แล้วทำไมถึงเลิกกันล่ะ”
คำถามนี้ทำให้เดือนร่างสูงเงียบไปอีกครั้ง
เป็นเวลานาน กว่าจะได้ยินเสียง “เค้ามีคนอื่น”
ใบหน้าหล่อเหลาหม่นไปเล็กน้อย หัวใจผมจึงรู้สึกเศร้าไปด้วย ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่เลือกคราม
“ถ้าคุณ...ป่าน...ไม่มีคนอื่น ครามก็คง...” ผมไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะบอกอะไรกันแน่
ถ้าแฟนเก่าของครามไม่มีคนอื่น ผมเองก็คงไม่มีสิทธิแม้แต่จะเข้าใกล้เขาแบบนี้เลย ผมนึกได้เป็นฉากๆ ว่าครามจะต้องรักและดูแลผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน
“ถ้าไม่มีคนอื่น เราก็มีแดนอยู่ดี”
คราวนี้คนข้างกายหันมายิ้มอบอุ่นให้ผม ดวงตาไม่กล้าสบมองสายตาร้อนแรง จนต้องรีบเอนศีรษะซบกับอกกว้าง
“นี่...หรือว่าที่แดนไม่สบายเมื่อวาน เพราะหึงรึเปล่าน้า?”
“........”
ผมตอบไม่ออก แน่นอนว่าความเงียบ ทำให้ครามเข้าใจว่าผมหมายความว่า 'ใช่'
“แดนรู้มั้ย ว่าห้องนี้...ไม่เคยมีใครมาค้างนอกจากแดนนะ”
“........”
“เราไม่เคยกอดใคร...บนโซฟานี้”
“........”
ร่างกายถูกดันจนแผ่นหลังผมนอนราบไปกับเบาะ คนตัวใหญ่ขยับตัวเข้ามาแทรกกลางสองขาที่ถูกแยกออก ทำให้ท่าทางของผมของครามตอนนี้ดูหมิ่นเหม่
“บนเตียง...ก็ไม่เคย”
ใบหน้าของผมร้อนวูบวาบ เมื่อเสียงกระซิบผะแผ่วข้างหู
“เราจะไม่โกหกแดน ว่าไม่เคยมีอะไรเกินเลยกับผู้หญิงคนนั้น”
ผมไม่ได้กังวลเรื่องอดีตของครามเลย ไม่แคร์ ไม่สนใจด้วย ผมก็แค่ไม่มั่นใจเท่านั้นเองว่าผมจะดีมากพอ หรือดีเท่าแฟนเก่า
“แต่เราไม่เคยจูบใคร อย่างที่เคยจูบกับแดน”
“........”
“ไม่เคยรังแกใคร เหมือนที่รังแกแดน” ริมฝีปากยิ้มเห็นฟัน เป็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ไม่น้อย
ครามดันเอวเข้ามาจนติดกับหว่างขาผม จมูกโด่งกดลงมาสูดดมกลางอก
“แดนหอมจัง อยากจูบ” เขาเอ่ยก่อนจะเงยขึ้นมองผมด้วยนัยน์ตาเว้าวอน “จูบได้มั้ย”
ไรขนอ่อนทั่วกายลุกชูชันเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่ดุนดันแถวสะโพก ทว่าคนด้านบนไม่สะทกสะท้านที่ร่างกายมีปฏิกริยาอะไร กลับคลอเคลียทั้งข้างแก้ม ทั้งลำคอผมไม่หยุด มือร้อนสอดเข้ามาในเสื้อสัมผัสไปตามร่างกายจนใจสั่น
“คราม...” น้ำเสียงที่ส่งผ่านลำคอสั่นเครือ และแหบพร่า “...บนเตียงได้มั้ย”
คนด้านบนตอบรับ พลางยิ้มให้ผม
.
.
CONT.
TALK ไหนใครว่าพิครามร้าย คนร้ายกว่าชื่อแดนไท 5555
ตอนหน้าอาจจะมีคนเสียเลือด หุหุ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แดนไท คนร้ายกาจจจจจจจจจจ
แต่คนที่ร้ายกว่าคือไรท์เตอร์ เราค้างงงงงงง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความหึงเบาๆ น่ารักน่าเอ็นดู
ขอบคุณค่ะ
-
ก็ยังรู้สึกว่าครามแอบร้ายอยู่ดี ร้ายแบบมึนๆ และจะร้ายกับแดนคนเดียวด้วยนะ ฮาาาา
-
:z3: :ling1:
-
ไรหว้า...... ตัดจบซะงั้น คนแก่เซ็งเลยอ่ะ :sad2:
-
รีบมาต่อเถอะนะคนดี 55555 รอๆๆๆๆๆ :z3: :z13:
-
คราม ร้ายมากกก :haun4:
-
:pig4: :pig4: :m31:
-
เติมเลืดดด่วน รอตอนหน้า นี่พี่น้องแดนไปเพื่อลบรอยแฟนเก่าใช่ไหม
-
อดใจไม่ไหว กลับมาอ่านซ้ำอีกจนได้
-
อื้อหือ..ละมุนลืมโลกกันไปเลยคู่นี้ :-[
-
แดนแอบร้ายนะ :hao6:
-
:mew3:
-
14
เตียงขนาดใหญ่ดูแคบไปถนัดตา เมื่อสองร่างบดเบียดกอดกันและกัน
ครามอุ้มผมจากโซฟามาที่เตียงใหญ่ในห้องนอน เพราะเป็นเวลากลางวัน ผมจึงเห็นทุกการกระทำของคนร่างสูงใหญ่ และเขาก็เห็นสีหน้าน่าอายของผมชัดเจนไม่ต่างกัน
ช็อตที่กายแข็งแกร่งเหนือร่างถอดเสื้อออกจนเผยให้เห็นหน้าท้องประดับด้วยกล้ามเนื้อเรียงตัวสวย ผมอยากจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเหลือเกิน ติดแค่ตอนนี้สองขาผมถูกล็อกไว้กับข้างเอวของอีกฝ่าย สองมืออ่อนแรงจนทำอะไรไม่ถูก
ผมยาวที่ปรกลงเล็กน้อยส่งให้โครงหน้าหล่อเหลาดูเซ็กซี่
ใบหน้าไร้ที่ติโน้มเข้ามาใกล้ เสียงทุ้มหวานกระซิบข้างหู
“ตอนนี้เราจะตามใจแดนก่อน แต่ถ้าถึงจุดที่เราหยุดไม่ได้เมื่อไหร่ แดนต้องตามใจเราแล้วนะ รู้ไหม”
เสื้อของผมถูกปลดออก หน้าอกและหน้าท้องตอนนี้ก็เต็มไปด้วยรอยจุมพิต นิ้วยาวของร่างด้านบนเคลื่อนไปปลดกระดุมกางเกงยีน ก่อนจะกัดซิบแล้วรูดลง
ผมยกหลังมือขึ้นปิดหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะมองว่าตอนนี้ครามกำลังจะทำอะไร
“แดนครับ...” ครามก้มหน้าลงมาอีกครั้ง “รับเราไว้ได้มั้ย...”
เสียงหวานคล้ายอ้อนวอน ทำให้สองขาที่หุบชิด ค่อยๆ แยกออกจากกัน...
.
.
ผมแทบจะหมดเรี่ยวแรงทันทีที่อีกฝ่ายนำพาผมไปถึงจุดหมาย เขาขยับกายอีกไม่นานก็ถึงที่หมายเช่นกัน ความสุขแล่นปราดเข้ามาในร่าง เบียดแน่นราวกับต้องการให้ผมรับไว้ทุกหยาดหยด
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนทับคลอเคลียกับผม สองร่างกอดกันกลม ท่ามกลางเสียงหายใจหอบ ใต้ไออวลกลิ่นกายและหยาดเหงื่อจากการร่วมรัก
ครามเกลี่ยไรผมที่เคลือบติดหน้าผากของผมขึ้น แล้วฝากจุมพิตไว้ตรงหน้าผากเบาๆ ก่อนที่ผมจะหลับไปในอ้อมอกเขา
.
.
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาอาบไล้เปลือกตา
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ดวงตากระพริบถี่และปรับสายตาอยู่นาน กว่าจะสามารถเห็นภาพตรงหน้าชัดเจนได้
พอลืมตาตื่นขึ้น ภาพของเดือนสถาปัตย์ที่กำลังหลับตาก็ปรากฏให้เห็น ใบหน้ายามหลับของครามยังคงดูสมบูรณ์แบบไปทุกมุมมอง จนต้องแอบเอาโทรศัพท์มือถือที่สอดวางไว้ใต้หมอนออกมากดชัตเตอร์
เมื่อภาพดวงหน้ายามหลับของครามปรากฏบนหน้าจอ ผมก็เก็บโทรศัพท์ไว้ดังเดิม แล้วอมยิ้มมองคนข้างกาย
อดที่จะยื่นมือวาดไปบนโครงหน้าของเขาไม่ได้ ทั้งแนวคิ้วทั้งสองข้าง เปลือกตาที่ปิดสนิท แล้วไล่ลงมาตามสันจมูก ก่อนหยุดที่ริมฝีปากนุ่ม ราวกับว่าตัวเองกำลังถือพู่กัน วาดภาพที่สวยที่สุดออกมา และผมก็เป็นเจ้าของภาพวาดนั้นเพียงคนเดียว
แล้วดวงตาคมก็ลืมตื่นขึ้น
ผมเก็บมือกลับ พลางเอ่ยแผ่วเบา
“เราทำให้ตื่นเหรอ ขอโทษ...นอนต่อเถอะ”
ครามส่ายหน้า แล้วดึงผมเข้าไปกอดแนบอกเปลือยเปล่า ความร้อนจากผิวกายทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบแต่เช้า
“อรุณสวัสดิ์แดน” เสียงทุ้มแหบพร่าไปเล็กน้อย
เราอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเอ่ยต่อ
“ไปอาบน้ำกัน”
คนผมยาวผละออกมาบอก รอยยิ้มสวยส่งให้จนผมไม่อาจปฏิเสธ
ความทรงจำในเช้าวันนั้นผุดขึ้นมาในหัวเมื่อร่างผมถูกอุ้มลงจากเตียง แล้วมุ่งไปที่ห้องน้ำ ครามไม่ปล่อยให้ผมทำอะไรเองเหมือนวันนั้นไม่มีผิด เขาหยิบแก้วน้ำและแปรงสีฟันมา บอกให้ผมอ้าปากกว้างๆ เพื่อให้เขาสามารถแปรงฟันให้ผมได้
ผมไม่รู้ว่าทำไมครามถึงอยากทำอะไรให้ผมนัก แต่พอคิดไปคิดมา ถือซะว่าขอให้ผมได้สบายก่อนสักหน่อย ก่อนจะถูกคนร่างสูง รังแกในอ่างอาบน้ำ ต่อจากเมื่อคืนแล้วกัน
เพราะหลังจากที่เราทั้งคู่ก้าวขาเข้าไปในอ่างอาบน้ำ ปล่อยให้สายน้ำไหลชโลมกาย ความเย็นจากหยาดน้ำก็ไม่ทำให้ไอ้ร้อนจากกายเราลดน้อยลงได้เลย
.
.
วันนี้ผมมีนัดไปลองคาเฟ่ขนมร้านใหม่แถวมหาวิทยาลัยกับหนึ่งโดยปราศจากแฟน
ตั้งแต่ผมและครามคบกัน ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนต่อไหนกับหนึ่งเท่าไหร่ ถ้าหากว่าหนึ่งกับครามญาติดีกันกว่านี้ ก็คงจะไม่มีปัญหา ซึ่งผมก็รู้สึกผิดไม่น้อย จึงถือโอกาสที่มีร้านเปิดใหม่ชวนหนึ่งไปด้วยกัน
หนึ่งส่งไลน์มาหาผมตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน ก่อนที่ผมจะเลิกเรียนว่าจะไปรอที่ร้าน เพราะเขาเลิกเรียนเร็วกว่าผมในวันนี้
พอไปถึงร้าน คนที่รออยู่กลับไม่ได้มีหนึ่งเพียงคนเดียว ทว่ามีคนอื่นยืนทำหน้ายียวนใส่หนึ่งอยู่ด้วย
ผมได้ยินเสียงหนึ่งส่งเสียงโวยวายตั้งแต่เดินยังไม่ถึงเจ้าตัว
“นี่หน้าพี่ทำด้วยอะไร ปูน? บอกให้กลับไปไงเล่า” คนตัวเล็กตะเบ็งเสียงใส่ผู้ชายคนหนึ่ง
“ไม่กลับ เป็นน้องมาออกคำสั่งใส่พี่ได้ไงฮึ?”
คนที่เรียกตัวเองว่าพี่ ใบหน้าไม่เหมือนกับคนน้องเลยสักนิด ขณะที่หนึ่งตัวเล็กและมีผิวขาว คนพี่กลับร่างกายสูงใหญ่ สีผิวออกเหลือง โครงหน้าคมชัดรับกับสันจมูกโด่งตรง ผมสั้นปัดเสยขึ้นเล็กๆ เห็นหน้าผาก ที่หูใส่ต่างหู ทว่าไม่ได้ดูเหมือนผู้หญิง กลับดูดิบและเท่ไม่น้อย
“เอ่อ...”
ผมเอ่ยเบาเมื่อเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน
“แดน! มาก็ดีแล้ว” หนึ่งดึงแขนผมเข้าไปหาตัว ก่อนจะหันไปหาคนตัวสูงใหญ่ “พี่ทักษ์ กลับไปได้แล้ว ไม่ต้องให้ไล่”
คนตัวสูงคนนี้ก็คือพี่ทักษ์นี่เอง
หนึ่งเล่าให้ผมฟังว่า พี่ทักษ์ หรือ พิทักษ์ เหมสวัสดิ์เดชา เป็นลูกติดของพ่อเลี้ยงหนึ่ง ทำให้มีศักดิ์เป็นพี่ชาย พี่ทักษ์เพิ่งกลับจากแลกเปลี่ยนต่างประเทศ และเรียนอยู่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จากปากคำของหนึ่ง ทั้งสองคนไม่ได้สนิทสนมกัน และไม่ค่อยถูกกัน
ถึงอย่างนั้นสายตาที่พี่ทักษ์มองหนึ่ง กลับแฝงไปด้วยความเอ็นดูและอบอุ่นอย่างปิดไม่มิด
“แดนใช่ไหม? ให้พี่ร่วมโต๊ะด้วยได้รึเปล่า?” แล้วพี่ทักษ์ก็หันมาพูดกับผม
“เอ่อ...”
ผมตอบอะไรไม่ออก ทำให้พี่ชายตัวสูงใหญ่เอ่ยทึกทัก
“แสดงว่าได้ โอเคเนอะ เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงน้องๆ เองแล้วกัน”
สองแขนของคนตัวสูงโอบผมและหนึ่งเข้าร้านให้พวกเราทั้งสามเข้าไปนั่งที่ว่าง
หนึ่งมีท่าทีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็เงียบไป คงเพราะพี่ทักษ์บอกว่าจะเลี้ยงนั่นเอง
คนตัวเล็กกว่าผมสั่งขนมมาเยอะจนผมไม่คิดว่าพวกเราสามคนจะกินกันไหว ถ้าผมต้องหารกับหนึ่งจ่ายก็คงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อยู่เหมือนกัน เงินพิเศษจากการทำบล็อกรูปถ่ายก็ยังไม่เข้าซะด้วย
“สั่งมาเยอะ กินให้หมดนะ” พี่ทักษ์เอ่ยเตือน หากแต่ไม่มีท่าทีเอาจริงเอาจังอะไร
“กินไม่หมดพี่ก็กินสิ เฮอะ มาไม่ได้เชิญ อย่าเรื่องมาก”
“ดูสิ ดื้ออย่างงี้ ทำแดนไทเค้าเสียคนรึเปล่าเนี่ย เดี๋ยวไอ้ครามมาเฉ่งจะรู้สึก”
“ทำแดนเสียคนอะไรเล่า” หนึ่งโวยกลับ
ผมไม่คิดว่าพี่ทักษ์จะรู้เรื่องของผมกับครามด้วย จึงเอ่ยถาม “รู้จักกับครามเหรอครับ”
“สายรหัสเดียวกัน แล้วครามมันเคยมาขอคำแนะนำเรื่องสอบทุนแลกเปลี่ยนที่พี่ไป”
ผมพยักหน้าเออออ ไม่เห็นครามเคยเล่ามาก่อน แต่ก็ไม่แปลกใจเพราะผมเองก็ไม่ค่อยได้ถามเกี่ยวกับการเรียนการสอนของคณะสถาปัตย์เท่าไหร่
พวกเราสามคนกินขนมไปคุยเรื่องต่างๆ ไป หนึ่งมีหลุดออกมาด้วยว่าพี่ทักษ์เป็นเดือนของรุ่น ผมได้ยินก็ถึงบางอ้อว่าทำไมหนึ่งถึงไม่ค่อยถูกกับพี่ชายตัวเองนัก แม้คนตัวเล็กจะบอกว่าพี่ชายต่างสายเลือดคนนี้นิสัยไม่ดี แต่ผมไม่คิดอย่างนั้นเลย พี่ทักษ์ดูเป็นมิตรและเป็นผู้ใหญ่ ผมเชื่อว่าคนในปีเดียวกับพี่ทักษ์จะต้องมีคนชอบพี่เขาเยอะมากแน่ๆ
สุดท้ายพวกเราก็กินขนมที่สั่งมาเยอะจนล้นโต๊ะหมดอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมถ่ายรูปจานขนมเต็มโต๊ะที่หมดเกลี้ยงส่งให้คราม พร้อมข้อความว่า
'มากินขนมกับหนึ่งและพี่ทักษ์ อิ่มมาก'
ไม่นานนัก ครามก็ตอบกลับ
'ไปไม่ชวน? กลับมาโดนตีก้นแน่'
ผมยิ้มแหะๆ ให้พี่น้องสองคนที่มองผมกดโทรศัพท์มือถือ คิดในใจอย่างเป็นห่วงสภาพก้นตัวเองในคืนนี้จริงๆ
.
.
CONT.
TALK: ตอนนี้ก็มีแนะนำพี่ทักษ์นิดหน่อย แต่ยังไม่ได้มีแพลนจะเขียนคู่หนึ่งกับพี่ทักษ์จริงจังอะไร (ยกเว้นว่ามีคนอยากอ่าน 55+) ต่อไปเรื่องก็น่าจะเข้มข้นขึ้นเล็กน้อย ฝากติดตามพิครามและหน่องแดนกันต่อไปด้วยน้า
เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า
-
:กอด1:
-
:L1: :pig4: :L1:
-
:pig4:
-
โดนแน่แดน5555555 น่ารักรู้สึกอบอุ่นมาก
-
โอ๊ยยย ฟินนนนนนน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ที่แจ้งว่า "เข้มข้น" นี่คืออย่างไร?
ดราม่าเข้มข้น หรือ ฉากอัศจรรย์เข้มข้น?
-
:hao7:
-
เนื้อเรื่องเข้มข้น???? :ruready :ruready
-
กลับไปเสร็จแน่น้องแดน
ว่าแต่พี่ทักษ์ดูเอ็นดูน้องหนึ่งออกน๊าาาา
ปล ที่จะเข้มข้นขึ้นนี่ไม่ได้หมายถึงดราม่าใช่ไหมคะ?
-
กลับไปจะโดนอะไรหว่า :hao3:
-
รอคนโดนลงโทษ อิอ
-
ป๊าด
-
เชื่อว่านิยายทุกเรื่องต้องมีจุดพีค เข้มข้นอย่างไร มาม่าต้องเดือดแค่ไหน พร้อม 555+
-
สงสัยโดนตีก้นลายแน่ๆ
-
ครามปรึกษาพี่ทักษ์เรื่องแลกเปลี่ยนหรอ อ้าวววละจะมีปัญหามั้ยนะ ยังไม่ได้บอกแดนใช่มั้ย
-
15
เวลาที่เรามีความสุข มักจะผ่านไปรวดเร็วเสมอ
ไม่ทันไร การสอบปลายภาคก็คืบใกล้เข้ามาทุกที นอกจากนี้วันเกิดครามก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วยเหมือนกัน ผมไม่ทันได้ตั้งตัวแม้แต่น้อยว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้ คงเพราะแต่ละวันผ่านไปอย่างมีความสุขจนไม่ได้นึกถึงเรื่องอื่นเลยล่ะมั้ง
แต่สุดท้ายผมก็ต้องมาคิดไม่ตกว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดกับคราม
ผมรู้มาว่าครอบครัวของครามมีฐานะดี แค่ตึกคอนโดที่เขาอยู่ก็บ่งบอกฐานะได้อย่างดีแล้ว ดังนั้นไม่ว่าผมจะซื้ออะไรให้ เขาก็คงมีหมดแล้ว ให้ซื้อของมียี่ห้อหรือของแพง ผมก็ไม่มีปัญญาแน่นอน ต่อให้เก็บเงินทั้งชีวิต ก็ไม่รู้จะซื้อนาฬิกาแบรนด์ที่ครามใส่ได้หรือเปล่าเลย
นั่งคิดนอนคิดหลายวัน
ในที่สุดก็เหลือเวลาอีกสองวัน ที่วันเกิดครามจะมาถึง
“นั่งคิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มดังข้างหู เมื่อผมกำลังนั่งเหม่ออยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่นของเดือนสถาปัตย์
นิ้วชี้อีกฝ่ายเข้ามาแตะที่กลางหว่างคิ้วผมเบาๆ ให้คลายปมออกจากกัน
“เปล่า ไม่ได้คิดอะไรหรอก” ผมตอบ
ครามที่เพิ่งออกจากห้องน้ำหลังจากออกกำลังกายเสร็จ เดินมาหย่อนกายนั่งลงข้างๆ ผม เนื้อตัวของร่างสูงใหญ่ยังเกาะพราวด้วยหยาดน้ำ กลิ่นสบู่หอมจากกายจนอยากกดจมูกลงไปกับไหล่อุ่นสักทีแต่ก็ไม่กล้า
เรียวคิ้วเข้มเลิกขึ้น ก่อนที่สองแขนแกร่งจะรั้งตัวผมให้เข้าไปหา หน้าท้องที่ประดับไปด้วยกล้ามเนื้อสวยขยับเข้ามาชิดกับกลางหว่างขาผม ไม่ต้องบอกก็เข้าใจว่าผมโกหกไม่เนียน
“เพิ่งอาบน้ำไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวตัวก็สกปรกอีกหรอก” ผมเอ่ยพลางเบี่ยงหลบใบหน้าแดงๆ
“จะสกปรกได้ไง” ดวงตาคมสวยมองผม “เหงื่อก็ของแดน...”
นี่เขาเป็นไซคลอปส์หรือเปล่า มองผมตรงไหนผมก็รู้สึกร้อนตรงนั้น แล้วยังริมฝีปากที่เข้ามาช่วงชิงอากาศจากผม คลอเคลียดูดเม้มจนผมหมดแรงจะต่อต้าน
“น้ำหวานๆ...ก็ของแดน”
“......”
ผมตอบอะไรไม่ออก ดวงตาปรือมองแผงอกเปลือยเปล่า กายช่วงล่วงรู้สึกถึงบางสิ่งที่ดุนดันจากผ้าขนหนู ทำให้อดเลื่อนสายตาลงไปมองไม่ได้
กล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบที่เรียงตัวบนหน้าท้อง ไล่ลงไปตามแนวขนอ่อนใต้สะดือ กระทั่งหยุดที่ส่วนที่แสดงความเป็นชาย
ถ้าผมเป็นลมได้ คงเป็นลมเสียตรงนี้
“วันนี้จะทำยังไงให้แดนบอกความลับดี”
อีกฝ่ายไม่ว่าเปล่า มือเลื่อนเข้ามาสอดใต้เสื้อผม หากร่างกายของผมมันฟ้องได้ คงจะฟ้องด้วยการเผยรอยนิ้วมือของครามที่ประทับอยู่บนตัวผมไม่มีเว้นสักส่วน
“อืม...เราแค่คิดว่าใกล้จะถึงวันเกิดครามแล้ว...” ผมยอมบอกสิ่งที่ผมคิด
“แล้ว...?”
“ครามอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดเหรอ”
เอ่ยถามไปตรงๆ น่าจะดีกว่า เพราะต่อให้พยายามคิดจนหัวแตก ผมก็ไม่มั่นใจว่าจะหาของขวัญที่ดีให้ครามได้
“ไม่รู้จริงๆ เหรอ ว่าเราอยากได้อะไร”
ผมกัดริมฝีปากเล็กๆ เมื่อสบนัยน์ตาอบอุ่นที่ทอดมองผม ใบหน้าพลางส่ายไปมา
“แค่ได้แดนเป็นของขวัญก็พอ”
“........”
“อยากกินเค้กรสแดน”
แล้วคนร่างสูงก็กัดแก้มผมเบาๆ
“อยากแกะของขวัญที่ชื่อแดน”
มือใหญ่ถอดปลดปมผ้าขนหนูที่เอวเขาออก
ภาพที่ฉายผ่านดวงตา ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงรัว
ผมไม่อยากบอกเลย ว่ายังไงครามก็ได้ผมเป็นของขวัญอยู่แล้ว แต่ไม่ได้คิดมาก่อนว่าผมต้องกลายเป็นเค้กด้วย ถ้าผมจะหาของขวัญให้ครามเพิ่มอีก ผมคิดว่าผมคงขาดทุนย่อยยับจริงๆ
.
.
ผมมองตัวเองในกระจกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มั่นใจ
ตัวผมในเชิ้ตและโบว์หูกระต่ายแบบนี้ ดูแปลกตาไม่น้อย ที่ผมต้องใส่ชุดนี้ก็เพราะผมเพิ่งรู้ว่าพ่อของครามจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้เขาที่โรงแรม แล้วครามจะไม่ไปงานถ้าผมไม่ไปด้วย
นานๆ ครั้งครามจะพูดเรื่องครอบครัวให้ผมฟัง คนร่างสูงไม่ค่อยสนิทกับพ่อ สาเหตุหลักๆ คงเพราะพ่อของเขามีหลายบ้าน บางครั้งพวกคนมีเงินก็คงจะเห็นว่าสามารถเลี้ยงดูลูกและภรรยาได้หลายคนล่ะมั้ง แล้วหลายครอบครัวที่ผมเคยพบเจอก็มองว่าการมีภรรยาสองคน หรือมากกว่านั้นเป็นเรื่องปกติ ฝ่ายภรรยาเองก็ยอมรับในเรื่องนี้
ถ้าเป็นคนฐานะแบบบ้านผม แม่ผมคงได้เอาสากทุบหัวพ่อแล้ว โทษฐานที่ลูกเมียอย่างละคนยังหาเงินเลี้ยงไม่พอเลย
นึกแล้วก็คิดถึงที่บ้านจัง ผมเพิ่งจะกลับไปเยี่ยมที่บ้านเมื่อตอนปีใหม่ที่ผ่านมา ปิดเทอมนี้ถ้าไม่ติดว่าต้องไปฝึกงาน ก็คงจะกลับไปอยู่ยาวกับที่บ้านและเจ้าหมาอ้วนอีกสองตัว
“น่ารักแล้วแดน”
เสียงของครามทำให้ผมละสายตาจากกระจก แล้วหันมาเงยมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาในชุดสูทลำลอง เขาไม่สวมเน็กไท ทว่าสวมหูกระต่ายแบบเดียวกับผม
ไม่ว่าชุดไหนครามก็ดูดีเสมอ โดยเฉพาะรอยยิ้มที่ส่งทอดมาให้ ทำให้คนตรงหน้าดูดียิ่งกว่าภาพที่สวยที่สุดในโลกอีกร้อยเท่าพันเท่า
ครามจูงมือผมออกจากห้องไปขึ้นรถ ระหว่างทาง ผมอดรู้สึกเครียดเล็กๆ ไม่ได้
หากจะบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็คงโกหก ผมตื่นเต้นจนมือสั่นขาสั่น คิดดูสิว่าไปงานวันเกิดแต่ต้องแต่งตัวเป็นทางการขนาดนี้ จะไม่ให้ผมประหม่าได้ยังไง ยิ่งมาถึงโรงแรมที่หมาย แค่มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องจัดงานผมก็สะท้านไปทั้งร่างแล้ว
พอเดินผ่านประตูเข้าไปด้านใน ผมก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก คนข้างในห้องกินเลี้ยงมีไม่มากขนาดนับไม่ไหว ทว่าแต่ละคนดูแล้วไม่ธรรมดา ราวกับว่าพวกเขาหลุดมาจากนิตยสารไฮโซยังไงอย่างงั้น
“ใครมาบ้างก็ไม่รู้เลยเนี่ย”
เดือนสถาปัตย์ส่ายหน้า แล้วจูงมือผมเข้าไปนั่งในงาน และนั่งที่โต๊ะเดียวกับพ่อของเขา ไม่ต้องแนะนำผมก็รู้ว่าพ่อของอีกฝ่ายคือคนไหน
พ่อของครามอายุน่าจะห้าสิบกว่าแล้ว ทว่ายังดูหนุ่มกว่าอายุมาก ร่างกายสูงและดูแข็งแรงเหมือนลูกชายไม่มีผิด และจากเค้าโครงหน้าตาผมคิดว่าพ่อของเขาน่าจะเป็นลูกครึ่งหรือไม่ก็ลูกเสี้ยว ข้างกายของชายวัยกลางคนเป็นผู้หญิงที่ครามเรียกว่าอาเล็ก
ผมยกมือไหว้ทั้งคู่ และรีบแนะนำตัวว่าเป็น “เพื่อนของครามครับ” ก่อนที่คนร่างสูงจะเอ่ยอะไรผิดไปจากนี้
พอจะเข้าใจหน่อยๆ แล้วว่าทำไมครามถึงไม่อยากมางานเลี้ยงนี้ เพราะมองไปทางไหน ก็ไม่เจอคนรุ่นเดียวกันสักเท่าไหร่ ถึงพ่อของครามจะบอกว่าจัดงานเลี้ยงให้ลูกชาย หากแต่คนที่มาไม่มีเพื่อนลูกสักคนนอกจากผม
จะว่ายังไงดี...เหมือนเป็นงานของพ่อ ที่เผอิญว่าจัดในวันเกิดของลูกล่ะมั้ง?
ผมเองรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่เป็นคนคะยั้นคะยอให้ครามมา คิดไปเองว่าเขาน่าจะอยากฉลองกับครอบครัว
กลับกลายเป็นว่าต้องเห็นร่างสูงนั่งยิ้มแกนๆ ไม่ได้สนุกอย่างที่ควร แม้ว่าอาหารจะรสชาติถูกปาก แต่บรรยากาศกลับกร่อยซะได้
ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนเข้าหาครามหลายคน รวมถึงคนที่ทำงานในสายวงการบันเทิงด้วย
ก่อนจะกลับ พ่อของครามส่งของขวัญวันเกิดให้คราม พอแกะออกมาก็เรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อย มันเป็นนาฬิกาแบรนด์ดังรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่ราคาน่าจะแพงแบบที่ผมไม่อยากนึก
นอกจากนี้ ต่อให้สองพ่อลูกจะไม่สนิทกันยังไง สุดท้ายก็ยังเป็นพ่อลูกกันวันยังค่ำ เห็นได้ชัดว่าพ่อของครามเป็นห่วงเขา กำชับให้เขาดูแลตัวเองให้ดี ถ้าขาดอะไรหรือเงินไม่พอใช้ก็ให้บอกพ่อ
ตอนที่ผมสวัสดีพวกผู้ใหญ่แล้วออกมากับคราม ผมรู้สึกตัวลีบเล็กลงมาก และอดรู้สึกนิดๆ ไม่ได้ว่า ตอนที่อยู่ในงานเลี้ยง ผมกับครามเหมือนอยู่กันคนละโลกเลย
.
.
กว่าผมและครามจะกลับถึงคอนโด เวลาก็ล่วงเลยไปสี่ทุ่มกว่า อีกไม่ถึงสองชั่วโมงจะเป็นวันเกิดครามแล้ว ผมคิดมาตลอดทางว่าจะให้ของขวัญอีกฝ่ายยังไง
ทว่าทันทีที่พวกเราก้าวเท้าเข้าไปในล็อบบี้คอนโด ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักคราม
สังเกตเห็นสีหน้าของร่างสูงดูอึ้งไป
ผู้หญิงสวยคนนั้นมีผมยาวหยักศก ดวงตาคมโต ใบหน้าแต่งมาอย่างประณีต เธอสวมชุดเดรสสีดำเข้ารูป กระโปรงไม่ได้สั้นกุดจนดูราคาถูก หากแต่ขับสัดส่วนให้เห็นส่วนโค้งเว้า ด้านนอกสวมเบลเซอร์ทับดูภูมิฐานอย่างผู้หญิงทำงานเก่ง รองเท้าส้นสูงสูงประมาณสองนิ้วได้ ทำให้เวลาที่เธอเดินเข้ามาใกล้ จึงเห็นว่าสูงกว่าผมอยู่หน่อย นอกจากนี้ก็ยังถือกระเป๋าแบรนเนมราคาแพงอีกด้วย
“คราม...พี่มารอตั้งนาน” เสียงหวานแหบเครือเล็กน้อย
อกอวบอิ่มเข้าไปแนบชิดกับท่อนแขนแกร่งของเดือนร่างสูง ผมที่ยืนอยู่ใกล้ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกลิ่นน้ำหอมฉุนจากกายเธอ
“มีอะไรเหรอครับ” ครามสะบัดแขน ทว่าไม่ได้แรงมากจนเธอผละออก มือเรียวสวยยังคงเกาะแขนครามแน่น
“อยากเจอ ไม่ได้เจอตั้งนาน มาหาไมได้เหรอ...อุบ...” สาวสายยกมือปิดปาก ทำท่าราวกับต้องการจะอาเจียน ผมจึงมองหน้าครามคล้ายจะบอกว่า ยืนกันตรงนี้คงไม่ดี
คนร่างสูงส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยกับหญิงสาว
“พี่พักอยู่ที่ไหน ผมให้รปภ.เรียกแท็กซี่ให้ นี่ก็ดึกแล้ว พี่กลับบ้านไปดีกว่า”
“ไม่เอา พี่จะค้างกับเธอ เมื่อก่อนตอนเธอมาค้างกับพี่ พี่ยังไม่ว่าอะไรเลยนะ”
สองคิ้วของร่างสูงขมวดเข้าหากัน อารมณ์คุกรุ่นอย่างรู้สึกได้
จากคำที่เธอพูด ดูจะสนิทกับครามไม่น้อย ผมเริ่มคิดเดาในหัวว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร
หญิงสาวเริ่มเกาะและกอดครามแน่น สีหน้าดูพะอืดพะอมหนัก จนผมกลัวว่าเธอจะอาเจียนใส่ครามเข้าจริงๆ
“เมาขนาดนี้ ให้ขึ้นไปก่อนมั้ย...”
ผมเอ่ยความเห็น เพราะตอนนี้สายตาของคนในคอนโดเริ่มมองมาแล้ว แล้วถ้าจะให้เธออ้วกกันกลางล็อบบี้ จะยิ่งเดือดร้อนกันไปใหญ่
ครามมองหญิงสาวอย่างชั่งใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือก แล้วยอมทำตามนั้น
.
.
CONT.
TALK: ไม่ดราม่าหรอกน้า 5555+ ตอนหน้าค่อยไปฉลองวันเกิดกันดีๆ (มั้ง) ขอบคุณรีดที่ติดตามมากเลยจ้า
-
:mew5:
:L2:
-
ใครกันนะ?
-
:pig4:
-
อย่าบอกว่าคนชื่อป่านอะไรนั้นนะ!!
-
อย่าให้ขึ้นนะครามมม!!!!
-
อดีตคนรักเก่าครามเหรอ
ที่ทำท่าอาเจียร เพราะเมา หรือแพ้ท้อง o22 o22 o22
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แฟนเก่าครามหรอ
-
ถ้าเอาขึ้นไป ให้นอนได้ที่โซฟานะ ห้ามเอาเข้าห้องนอน ไม่ว่าห้องตัวเอง หรือห้องรับแขก :m16:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
คงไม่หิวตอนดึกถึงกับต้มมาม่ากินหรอกเนอะ
-
ฮือออออออออ นังนี่มันใคร!!!
-
:L2: :pig4: :L2:
-
:m16: :m16: :m16: อย่าบอกนะว่านังชะนีท้อง(ปลอม ๆ) กับคราม :fire: :fire: :fire:
-
ยัยป่านอะไรนั่นหรือป่าว :m31: แต่ดูแล้วครามไม่น่ายอมให้เกิดเรื่องมาม่านะ ดูเลี่ยงๆยัยนี้ รอจ้าาา
-
เราก็เป็นผู้หญิงนะ
แต่ทำไมรู้สึกผู้หญิงมัน
มารยา แพทยา
ไร้ความซื่อสัตย์ ยังไงไม่รู้
เฮ้อออ~~เป็นเอามาก
-
:pig4: :pig4:
-
16
หลังจากถูลู่ถูกังกันเข้ามาในห้องแล้ว ครามให้ผู้หญิงสวยคนนั้นนั่งพักที่โซฟา ส่วนผมก็เดินไปหยิบน้ำเปล่ามาให้เธอดื่ม
มือบอบบางรับน้ำจากผม แล้วเหลือบตามอง
“นี่ใครเหรอ” เสียงสูงว่า
“เอ่อ...แดนครับ”
ดวงตาโตสวยมองผม แล้วเมินเฉยเหมือนจะบอกว่า 'ไม่ได้ถามเธอ' สายตาเธอหันไปมองที่ครามต่ออย่างต้องการคำตอบจากปากร่างสูงมากกว่าผม
“แฟนผม”
“หา?” หญิงสาวแสดงสีหน้าไม่เชื่อหู มือวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะว่าต่อ “นี่เธอเลิกกับพี่แล้วไปคบกับผู้ชายพี่ไม่ว่านะ แต่หาดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ?”
...ที่แท้ก็แฟนเก่า พอได้เห็นกับตาว่าเป็นผู้หญิงสวยขนาดนี้ผมก็ไม่แปลกใจนัก เพราะรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนี้สวยมากอย่างที่คนอื่นๆ ว่ากัน หากยืนอยู่ข้างๆ ึราม ก็คงไม่มีใครกังขาถึงความเหมาะสมแน่
“...นี่อะไร หน้าตาดูไม่ใช่เสปคครามเลย” คิ้วโก่งขมวดเข้าหากัน ดวงหน้าเหยเกเล็กๆ
ครามเงียบ โครงหน้าหล่อเหลานิ่งเสียจนผมรู้สึกกลัว ทว่าเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหาใครบางคน แล้วผละออกไปคุยนอกระเบียง
ผมได้แต่ยืนมองผู้หญิงบนโซฟาทำสีหน้าพะอืดพะอมไม่หยุด ไม่รู้ว่าเธอดูอยากอาเจียนมากกว่าเดิมเพราะผมหรือเปล่า
ต่อให้ได้ยินเธอพูดแบบนั้น ผมไม่โกรธเธอหรอก ไม่อยากให้ครามโกรธด้วย เพราะขนาดผมเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะคบกับเดือนที่สูงเกินเอื้อมอย่างครามได้
“นี่...เราน่ะ”
แฟนเก่าครามเอ่ยขึ้น ผมลังเล เพราะไม่แน่ใจว่าเธอจะพูดกับผม
“พี่เรียกเธอนั่นแหละ”
“เอ่อครับ...”
“คบกับครามได้ไงน่ะ”
ผมเงียบไปอย่างนึกย้อน ก่อนจะพูดอย่างไม่มั่นใจ “ผม...เป็นคนบอกชอบเขา”
“อ๋อ สงสัยจะตื๊อครามมากเลยล่ะสิ แฟนพี่ก็ขี้ใจอ่อนอย่างนี้แหละ”
“........”
แล้วอยู่ๆ ร่างผมก็ถูกแขนใหญ่รวบเข้าไปหา
“เลิกพูดอะไรไร้สาระเถอะครับ ผมโทรเรียกให้คนมารับพี่แล้ว อีกยี่สิบนาทีก็คงมาถึง”
“นี่ไม่ถามพี่ก่อนเหรอว่าอยากกลับมั้ย? พี่อยากค้างกับเธอที่นี่”
“อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้สิครับ” ครามถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
แล้วแฟนเก่าของครามก็เริ่มโวยวาย จนผมต้องแยกตัวเองออกมาอยู่ในห้องนอน ผมได้ยินเสียงตัดพ้อของเธอ ทว่าไม่ว่าอย่างไรครามก็ไม่ใจอ่อน แล้วยังไม่ยอมให้ผมปิดประตูห้องเพื่อกันตัวเองออกไปอย่างสิ้นเชิง พอเห็นว่าครามทำแบบนี้ หัวใจก็อดดีใจขึ้นมาไม่ได้
ตอนที่เพื่อนคนที่ครามบอกว่าจะมารับผู้หญิงคนนั้นกลับไป เวลาก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว
และคนที่มารับก็คือพี่ทักษ์ ผมแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมพี่ทักษ์ถึงเป็นคนที่ครามโทรศัพท์หา แล้วพี่ชายของหนึ่งคนนี้ก็ยังรับปากมาช่วยด้วยอีก
ใช้เวลาพอสวมควรกว่าจะเกลี้ยกล่อมให้แฟนเก่าของครามกลับไปได้
ก่อนจะกลับ พี่ทักษ์ก็บอกกับครามทิ้งท้ายว่า
“นายติดค้างพี่เรื่องนึงแล้วนะ”
พี่ชายตัวสูงยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพาผู้หญิงสวยคนนั้นกลับไป
.
.
หลังจากที่พี่ทักษ์พาคุณป่านกลับไปแล้ว ครามดูเหนื่อยและอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด
คนร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอน แล้วขึ้นไปนอนเอนหลังพิงผนังบนเตียงใหญ่ เขาถอดโบว์หูกระต่ายและสูทตัวนอกออกไปแล้ว กระดุมเสื้อเชิ้ตก็ปลดออกหลายเม็ดเผยให้เห็นแผงอกกว้างที่กระเพื่อมขึ้นลงช้าๆ ยามหายใจ
สายตาเห็นมือใหญ่ยกขึ้นกดเฟ้นที่ขมับตัวเอง ขณะที่ผมค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้ ก่อนจะปีนขึ้นเตียงตามไป
ดวงตาคมมองทางผม จับจ้องทุกการเคลื่อนไหว
ผมคลานไปนั่งบนตักเขา ใบหน้าหันเผชิญอีกฝ่าย
“เสียดายที่เลยเที่ยงคืนมาแล้ว...”
ผมส่งเสียงเบา ดวงตาเสมองทางอื่นอย่างไม่กล้าสบตาคนที่ผมนั่งทับบนขา มือที่ซ่อนบางสิ่งไว้ด้านหลังค่อยๆ ยื่นออกมา
ครามมอง 'ริบบิ้น' ใบมือผม นัยน์ตาสวยมองตามเส้นสีม่วงในมือ ที่ถูกนำมาใช้รวบมัดเส้นผมด้านหน้าของผมอย่างเก้ๆ กังๆ ผมไม่กล้าจินตนาการว่าสภาพมัดจุกของตัวเองตอนนี้จะดูตลกแค่ไหน
“แฮป...แฮปปี้เบิร์ธเดย์”
ใบหน้าหล่อเหลาพยายามกลั้นยิ้ม ทว่าดวงตากลับปกปิดรอยยิ้มไม่มิด
“อย่างนี้...เราต้องแกะดูใช่ไหมว่าข้างในเป็นอะไร”
“ด..เดี๋ยว” ผมรีบบอกก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมมาหา “คือ...เผื่อครามจะไม่ชอบอันนี้ เราเลยมีอีกอันมาเผื่อ”
ผมยื่นกล่องของขวัญเล็กๆ ให้เขา ครามรับมันไว้แล้วแกะออกดู
ด้านในกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดประมาณฝ่ามือคือปากกาเขียนแบบที่สลักชื่อของครามไว้
หลังจากคิดอยู่นานว่าจะให้อะไรกับเขา สุดท้ายผมก็ไม่ได้เลือกสิ่งของแพงๆ หรืออะไรที่หวือหวาให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด กลับเลือกสิ่งที่เขาน่าจะได้ใช้แทน
ถึงแม้ว่าเด็กสถาปัตย์เดี๋ยวนี้ หรือแม้แต่เด็กคณะอื่นจะทำงานในคอมพิวเตอร์มากกว่าเขียนแบบด้วยมือ แต่อย่างไรก็ต้องใช้ปากกาและกระดาษทำงานอยู่ดี แล้วผมก็ไม่เห็นว่าครามมีปากกาแบบนี้ด้วย อย่างน้อยผมคิดว่าเขาคงมีโอกาสได้ใช้มัน
“ถ้าเราชอบทั้งสองอัน แดนจะให้เราทั้งคู่เลยรึเปล่า?”
สายตามองสบคนตรงหน้า ประกายอบอุ่นทอจากแววตาอีกฝ่าย รอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจของผมรู้สึกคันยิบข้างใน
ผมพยักหน้าตอบ
ครามเอื้อมมือไปวางกล่องปากกาไว้ที่หัวเตียง แล้วเลื่อนดวงตาคมมามองที่ริบบิ้นบนศีรษะ
“แล้วชิ้นนี้...คืออะไร เค้ก?”
ผมเม้มปากไม่กล้าตอบ ถ้าเขาอยากจะให้เป็นเค้กผมก็ไม่ขัด เพราะถึงขัดไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีนี่นา
ริมฝีปากตรงหน้าอมยิ้ม ความเหนื่อยล้าเลือนหายไปจากโครงหน้าหล่อเหลา สองแขนแกร่งรวบเอวผมให้เข้าไปใกล้มากขึ้น จนกระทั่งสามารถแตะปลายลิ้นเลียปลายจมูกผมได้
“อืม...ครีมหวานดี”
เดือนร่างสูงผละออกไปเอ่ย ก่อนจะเข้ามาประทับจุมพิตกับกลีบปาก
เรียวลิ้นถูกอีกฝ่ายดุนดึงจนลำคอส่งเสียงครางเบา
“เชอร์รี่ก็อร่อย”
ไม่ว่าเปล่า ครามโน้มใบหน้าเข้ามาชิมเชอร์รี่ที่ว่าอีกรอบ แล้วยังใช้ปลายลิ้นหยอกล้อราวกับกำลังผูกก้านเชอร์รี่ในปากผม
พอถอนริมฝีปากออกไป เขาก็เอ่ยออกมา
“แดน...” เสียงกระซิบแผ่วแว่วหวาน “ขอบคุณนะ แดนคือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดของเราเลยรู้ไหม”
ผมรวบรวมความกล้า แล้วประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของคราม
“เรา...เราดีใจที่ครามรู้สึกอย่างนั้น”
แล้วครามก็ตอบผมด้วยรอยยิ้มกว้าง และเพียงแค่เขายิ้ม ผมก็รู้สึกโลกตรงหน้าช่างสวยงามยิ่งกว่าภาพใด
“แดน เรามีความสุขจัง”
ครามกอดผมไว้ ใบหน้าของเราห่างกันแค่ห้วงลมหายใจ ทว่าหัวใจของเราแนบชิดกัน
สายตาของผมเก็บภาพรอยยิ้มอบอุ่นของครามไว้ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์
.
.
ผมนอนแผ่กับเตียง สภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ยไม่เรียบร้อย กระดุมถูกปลดออกจนหมด ลมหายใจกระชั้นถี่และหอบเครือ
รอยสีหวานที่ประดับบนกายเพิ่งจางหายไม่ทันไร ก็ถูกแต่งแต้มลงไปใหม่แล้ว
และก่อนที่กางเกงที่ถูกปลดเข็มขัดและซิปจะถูกถอดออก ผมก็เอ่ยเสียงเบา
“คราม...ไว้กินเค้กต่อวันหลังได้มั้ย”
“อืม...ถ้าเค้กเสียก่อนกินหมดจะทำยังไง เสียดายออก”
คนผมยาวที่อยู่เหนือร่างผมส่งยิ้ม พอเห็นว่าเสื้อผ้าของเขายังอยู่ครบทุกชิ้น ก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเลย ไว้ถึงวันเกิดผมเมื่อไหร่ ผมจะเอาคืนแน่ๆ
“เค้กไม่มีวันหมดอายุนะ จริงๆ...”
ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้อีกฝ่าย ครามเหมือนจะพยักหน้าเห็นใจ
“โอเค เก็บไว้กินวันหลังก็ได้”
ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยิน ทว่าก็ต้องเบิกตาและอ้าปากค้าง เมื่อเดือนสถาปัตย์พูดต่อ
“งั้น...เราแกะของขวัญต่อเลยแล้วกัน”
“เดี๋ยว...อะไรนะ?” ผมส่งเสียงดัง
นัยน์ตาคมมองมายังจุกบนศีรษะผมที่ถูกมัดไว้ด้วยริบบิ้นสีม่วงอ่อน ผมจึงเข้าใจกลายๆ
“ของขวัญชิ้นนี้ เรายังไม่ได้แกะดูเลย เมื่อกี้แค่ชิมเค้กไปอย่างเดียวเอง”
...ขี้โกงอะ
ผมได้แต่ตัดพ้อในใจ ดูเหมือนว่าเจ้าของวันเกิดจะได้ทั้งขึ้นทั้งร่อง ได้เค้กไม่พอ ยังได้ของขวัญสองชิ้นจากผมอีก นี่ตกลงเขาเรียนสถาปัตย์ หรือเรียนบริหารธุรกิจ? หากำไรเก่งเหลือเกิน
แนวฟันขาวกัดปลายริบบิ้น แล้วดึงให้มันหลุดออกจากเส้นผมดำ ก่อนจะนำไปมัดไว้ที่ผมยาวของตนเอง
“เปลี่ยนใจไม่ให้ของขวัญอีกชิ้นแล้วได้มั้ย”
“ไม่ได้ ให้แล้วให้เลยห้ามเอาคืน”
ผมจะร้องไห้แล้วนะ ทำปากยู่ กระพริบตาปริบๆ ใส่คราม เผื่อว่าเขาจะเห็นใจ
แล้วครามก็หัวเราะดัง มือยื่นมาหยิกจมูกผมเบาๆ
“ยอมก็ได้ เอาไว้แกะของขวัญต่อพรุ่งนี้ คืนนี้ดึกแล้ว ไปอาบน้ำนอนกันดีกว่า”
ผมเลิกคิ้วเชิงถามเขาว่า...อาบน้ำเฉยๆ แล้วนอนจริงๆ นะ?
“อาบน้ำ...แล้วนอนจริงๆ”
ครามดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะจูงมือผมให้เดินไปที่ห้องน้ำ
ผมหวังว่าเขาจะอาบน้ำแล้วนอนจริงๆ อย่างที่ว่า ไม่ทำอะไรอย่างอื่นอย่างที่ชอบทำนะ...
.
.
CONT.
TALK: วันเกิดพิครามเค้าอ่า ยอมให้เค้าหน่อยนึงนะ นู๋แดนก็จะเสียเปรียบหน่อยๆ ขาดทุนนิดๆ ไว้ให้พิครามชดเชยให้ตอนวันเกิดแดนละกัน (หรือวันเกิดแดนแดนก็จะขาดทุนเนี่ย)
ขอบคุณรีดทุกคนที่ติดตามน้า
เจอกันใหม่ตอนหน้าค้าบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล่อยมดเป็นรังออกมาแทบทุกตอน
-
:angry2: ป่าน ประหลาด :m16:
เลิกกับครามแล้ว มาตื๊อครามขอนอนด้วย
แล้วมาวิจารณ์แฟนใหม่ครามอีก หมาหวงรางน้ำล่ะสิ :z6:
ป่าน ไม่มีมารยาท การศึกษาไม่ช่วยยกระดับจิตใจจริงๆ เลวววววว
ครามจะเลือกใครเป็นแฟน ก็เรื่องของคราม นี่เขาเรียกว่าเสือกนะรู้ซะ
แล้วถึงเป็นแฟนเก่ามาขอนอนกับคนมีแฟนใหม่
ทั้งที่แฟนใหม่เขาอยู่ในห้องด้วยนี่
ยิ่งจะโคตรยอดแย่มาก หน้าด้านนนนนน เรียกอีกอย่างร่านนะนาง :fire: :fire: :fire:
คราม แดน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สู้ๆนะแดน อย่าปล่อยสามีให้หลุดมือ
-
อิจฉาตาร้อน :m25:
-
นังแฟนเก่า!!!
-
แดนเอ้ย วันไหนหนอหนูจะกำไร
-
:pig4: :pig4:
-
วันนี้วันเกิดคราม เรื่องของชะนีป่าน ปล่อย ๆ ไปเถอะ นึกว่าทำบุญก็แล้วกัน คิดว่าปล่อยชะนีสู่ป่าชายเลนก็แล้วกันนะ ได้บุญได้กุศลดีออก :hao3:
-
17
“เฮ้อ”
ผมถอนหายใจยาวออกมา
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ถอนหายใจ มันเป็นความรู้สึกไร้ที่มาที่ไป ผสมปนเปกันจนยุ่งเหยิงไปหมด
ก่อนที่จะถอนหายใจอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงเอ่ยก่อน
“ถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยแดน”
เป็นเพื่อนตัวเล็กของผมที่พูดทัก หนึ่งเดินมานั่งข้างผมหลังจากเพิ่งออกมาจากตึกเรียน เวลานี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ แล้ว พวกเรามีนัดกันต่อจากนี้
“เฮ้อ” ผมลืมตัวถอนหายใจไปอีกครั้ง
“เป็นอะไรเนี่ย ทะเลาะกับเดือนสถาปัตย์เหรอ ถึงได้ทำหน้ากลุ้ม?”
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะกัน”
“ไม่ได้ทะเลาะแล้วเป็นอะไร จะมีเรื่องอะไรอีกที่ทำให้แดนกลุ้มได้ฮึ”
“........”
“นั่นไง ว่าแล้วเชียว” หนึ่งตบมือคล้ายคิดว่าผมเป็นอย่างที่เขาพูด
“ว่าอะไร เราไม่ได้ทะเลาะกับครามจริงๆ”
“แต่ก็กลุ้มเพราะหมอนั่นใช่ไหม?”
จะว่ากลุ้มเพราะครามก็ไม่ถูก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เกี่ยวกับเขาเสียทีเดียว
“มีเรื่องไม่ลงรอยกันเหรอ?” เพื่อนตัวเล็กถามต่อ
“ไม่ลงรอยกับทะเลาะมันก็ความหมายเดียวกันไม่ใช่เหรอ เราไม่ได้ทะเลาะกับครามเลย ความสัมพันธ์เราปกติดี ไม่มีปัญหาอะไร”
ถ้าไม่นับว่าแฟนเก่าครามเคยมาดักรอครามที่คอนโดสองสามครั้งน่ะนะ
“ถ้าไม่มีปัญหา...งั้นอย่าบอกนะว่า เดือนนั่นโรคจิต? นี่หมอนั่นชอบทรมานแดนบนเตียงเหรอ มัดมือมัดเท้า ถือแส้ฟาด? ร่างแยกมิสเตอร์เกรย์”
“เฮ้ย ไปใหญ่แล้ว ครามจะไปทำอย่างนั้นได้ไงเล่า”
ผมปาดเหงื่อน้อยๆ ครามไม่ได้ทรมานผมบนเตียงในแบบที่หนึ่งว่าหรอก แต่ทรมานแบบอื่นจะเข้าข่ายไหมเนี่ย?
“แล้วเพราะอะไรเล่า ถ้าคบกันดีแล้วจะกลุ้มใจทำไม”
“ก็คบกันดีน่ะสิ ดีมากเลย ครามไม่เคยบังคับเรา เอาใจ ใส่ใจทุกอย่าง ไม่มีที่ติสักที่”
“........”
“หนึ่งทำหน้าอย่างนั้นทำไม” เอ่ยถามเพราะหนึ่งเบ้ปากไม่พอ ยังทำจมูกย่นใส่อีก
“ไม่ชอบคนดีว่างั้น? ดีเกินไปไม่ชอบ ชอบเลวๆ?”
“เพ้อเจ้อ” ผมยื่นสองมือไปบีบแก้มหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว
ไม่ใช่ว่าครามดีเกินไปเสียหน่อย ผมแค่คิดว่าบางที ตัวผมเองต่างหากที่ดีไม่พอ แต่ผมก็ไม่ได้บอกหนึ่งในสิ่งที่ผมคิดออกไปหรอก
.
.
ผมมายืนรอที่ร้านขนมในห้างพร้อมกับหนึ่ง เพื่อรอใครอีกคนหนึ่งมาร่วมวงด้วย
วันนี้เรามาลองเมนูใหม่ของร้านดัง ร้านนี้ดังขนาดที่ว่าต้องรอคิวอยู่นานกว่าจะได้เข้าไปนั่งในร้าน ตอนที่พนักงานเรียกคิวของผม คนที่รอก็มาถึงพอดี
“ไม่มาช้ากว่านี้ล่ะ จะได้กินกันเสร็จจ่ายเงินพอดี” หนึ่งส่งเสียงหงุดหงิดใส่ให้พี่ชายตัวสูงใหญ่
“พี่วนหาที่จอดรถน่ะสิ ห้างกลางเมืองแบบนี้หาที่จอดง่ายที่ไหน”
ผมรีบเอ่ยห้ามทัพระหว่างพี่ทักษ์และหนึ่ง “รีบเข้าไปนั่งกันเถอะ”
พวกเราสามคนมากินขนมด้วยกันหลายครั้งแล้ว เรื่องแปลกก็คือคนที่ชวนกลับเป็นพี่ทักษ์ ไม่ใช่หนึ่ง
เหตุผลก็คือหนึ่งจะไม่ยอมไปไหนกับพี่ทักษ์สองคน หากจะไปก็ต้องมีใครไปด้วย ดังนั้นเพื่อนสนิทของหนึ่งอย่างผมจึงกลายเป็นคนคนนั้นไปโดยปริยาย
หนึ่งกับผมชอบกินขนมหวาน เรื่องนี้พี่ทักษ์ก็รู้ พี่เขาจึงใช้ผมเป็นข้ออ้าง
ผมไม่ถือสา และคิดว่ายังไงเรื่องนี้ทุกคนก็ได้ประโยชน์
พี่ทักษ์ได้พาน้องชายมากินของที่ชอบ ส่วนหนึ่งกับผมก็ได้กินฟรี
ข้อเสียคงมีอยู่เรื่องเดียวตรงที่ทุกครั้งที่มาด้วยกัน เราจะสั่งขนมมาเต็มโต๊ะ และกินกันเรียบไม่เหลือ ทำให้แก้มตอบๆ ของผมเริ่มยุ้ยหน่อยๆ แล้ว
“เอาเซ็ตอาฟเตอร์นูนทีแบบ Gold สำหรับสามคน ชา Signature เค้กแอพปริคอท ช็อกโกแลตลาวา...” หนึ่งร่ายแบบไม่เห็นใจเงินในกระเป๋าพี่ชายสักนิด จนผมต้องปราม
“พอแค่นี้ก่อน กินไม่หมดค่อยสั่งเพิ่ม”
คนตัวเล็กพ่นลมทางจมูกอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมสั่งแค่นี้ก่อน
“แหม ถ้าน้องพี่ได้นิสัยดีๆ จากแดนมาบ้างก็ดีสิ” พี่ทักษ์เอ่ยแหย่คนเป็นน้อง
หนึ่งชะงัก ก่อนจะยกมือที่ถือส้อมชี้หน้าคนร่างสูงไปด้วย
“เงียบไปเลย ใครอยากเป็นน้องพี่?”
“ครับๆ กลัวแล้ว” พี่ทักษ์ยกสองมืออย่างยอมแพ้ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด “จริงสิ นี่เห็นชื่อครามในประกาศคณะ ตกลงว่าได้ตัวจริงทุนแลกเปลี่ยนเดียวกับพี่ด้วย แล้วหมอนั่นจะเอายังไงล่ะ?”
“........”
ผมจำได้ว่าเคยได้ยินพี่ทักษ์พูดเรื่องครามสอบทุนเดียวกับพี่เขารอบหนึ่ง แต่ก็ลืมเรื่องนี้ไปเพราะครามไม่เคยพูดถึงเลย พอได้ยินว่าเขาติดตัวจริง ผมอึ้งไปไม่น้อย
“ครามไม่ได้บอกแดนเหรอ”
“ไม่...ไม่ได้บอกครับ” ผมส่ายหน้า
“อืม...งั้นเดี๋ยวคงบอกแหละ เพราะประกาศเพิ่งออกเอง”
แล้วพี่ทักษ์ก็หันไปสนใจของหวานที่มาเสิร์ฟพอดี หลังจากนั้นความสนใจของพวกเราก็เบนไปที่เซ็ตขนมราคาแพงละลานตาบนโต๊ะแทน
.
.
หลังจากกลับจากกินขนมแล้ว พี่ทักษ์กับหนึ่งก็มาส่งผมที่คอนโด ก่อนพวกเราจะแยกกัน
ผมเดินกลับขึ้นคอนโดตัวเองด้วยหัวตื้อๆ คิดอะไรไม่ออกเท่าไหร่ อาจเพราะได้ยินเรื่องที่ครามสอบติดตัวจริงทุนไปต่างประเทศก็ได้
จะบอกว่าผมไม่แปลกใจที่ครามไม่บอกผมเรื่องนี้ก็คงโกหก ผมคิดสงสัยว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ไม่เคยพูดถึงเลย อย่างน้อยถ้าผมรู้ผมก็คงจะสามารถเอ่ยแสดงความยินดีกับเขาโดยตรง
สองขาเดินถึงห้อง ก่อนตรงไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะทันที
ผมจัดแจงเลือกภาพถ่ายมาแต่งเพื่อนำลงบล็อก เวลาที่ได้นั่งจมไปกับสิ่งที่ชอบ ผมจะรู้สึกดีขึ้น ความสับสนคล้ายจะเลือนหายไป
มือคลิ้กไปที่โฟลเดอร์ชื่อ 'Indigo' ตอนนี้รูปในโฟลเดอร์นี้มีมากจนล้น สายตาของผมไล่มองแต่ละรูปที่ถ่ายในช่วงเวลาต่างๆ
จากที่อยู่ไกลแสนไกล กลายเป็นใกล้มากขึ้น หากต้องห่างกันคนละซีกโลก ผมกับเขาจะกลับมาใกล้ชิดกันแบบเดิมได้ไหมนะ
โชคดีที่ผมสงสัยได้ไม่เท่าไหร่ ครามก็โทรศัพท์เข้ามาหา ผมจึงคิดจะถือโอกาสนี้ถามเขาไปตามตรง
RRRrrr
“ฮัลโหล”
“ถึงห้องแล้วหรือยังแดน”
“ถึงแล้ว เมื่อกี้นี่เอง”
“ไปกับพี่ทักษ์กับหนึ่ง เป็นยังไงบ้าง สนุกมั้ย”
“ก็ดี กินกันเยอะมากเหมือนเดิม เราออกแก้มแล้วเนี่ย”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากปลายสายเมื่อเอ่ยจบ
“อืม...แล้วแดนสนิทกับพี่ทักษ์ตั้งแต่เมื่อไหร่ พักหลังไปกับพวกพี่ทักษ์บ่อยกว่าเราอีกนะ”
“........” ตอบอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง ก่อนส่งเสียง “คือ...เราก็ไปกับหนึ่งปกตินะ ส่วนพี่ทักษ์นี่คงเพราะเค้าเพิ่งกลับมาจากแลกเปลี่ยน เลยมากับหนึ่งบ่อยกว่าเดิม”
“อ้อ” ครามเพียงตอบสั้นๆ ก่อนที่ความเงียบจะครอบคลุมบทสนทนา
“คราม” ผมสูดหายใจเข้าลึก และตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องที่สงสัย “ได้ยินจากพี่ทักษ์...ว่าครามติดตัวจริงทุนแลกเปลี่ยนเหรอ”
เดือนสถาปัตย์นิ่งอยู่นาน กว่าจะตอบ “อืม”
“ดีใจด้วยนะ เก่งมากเลย ได้ยินว่าทุนนี้สอบยากมากเลยด้วย”
เสียงถอนลมหายใจแผ่วเบาดังจากปลายสาย “ไม่หรอก พ่อเรารู้จักกับอาจารย์”
ผมคิดว่าต่อให้พ่อของครามไม่รู้จักกับอาจารย์ เขาก็มีความสามารถพอจะสอบทุนอยู่แล้ว ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าเขาเก่งมากขนาดไหน
“แล้ว...ครามจะตอบรับทุนหรือเปล่า”
“เรายังไมได้ตัดสินใจอะไร รู้แค่เราอยากเรียนที่ไทย และอยู่กับแดนมากกว่า”
“เหรอ...”
น่าแปลกที่ผมจะดีใจก็พูดได้ไม่เต็มปาก ภายในอกพลันอึดอัดขึ้นมา แม้จะกลืนน้ำลายลงคอยังยากลำบาก ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้
.
.
ไม่ทันไร ข่าวเรื่องที่ครามได้ทุนแลกเปลี่ยนไปต่างประเทศก็ดังไปทั่ว ข่าวเรื่องนี้แพร่มาไม่เว้นแต่ในคณะนิเทศ แต่ละคนที่รู้ต่างชื่นชมเดือนคณะสถาปัตย์ ว่าไม่ใช่แค่ภายนอกที่ดูดี สมองก็ยังดีและมีความสามารถอีกด้วย
บางคนถึงกับบอกว่า ทุนนี้เป็นทุนของเดือนโดยเฉพาะเลยทีเดียว เพราะคนที่ได้รับทุนก่อนหน้าก็คือพี่ทักษ์ ที่เป็นเดือนของรุ่นเหมือนกัน
แม้ว่าครามจะบอกว่าเหตุผลที่สอบได้ตัวจริงของทุนนี้เพราะพ่อตัวเองรู้จักกับอาจารย์ ทว่าไม่มีใครสงสัยในความสามารถของครามสักคนหรอก
ผมคิดว่าที่ครามเอ่ยแบบนั้นเป็นเพราะเขาถ่อมตัว นึกถึงความเป็นจริงสิ ต่อให้พ่อตัวเองจะรู้จักกับอาจารย์ยังไง คะแนนสอบมันก็โกหกกันไม่ได้
ผลการเรียนของเขา และความสามารถของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าใครคือคนที่เหมาะสม
ผมได้ยินพี่ทักษ์บอกว่าตัวเองได้ประสบการณ์จากการไปแลกเปลี่ยนมาก ได้เห็นวิธีการเรียน รวมทั้งวิธีการทำงานของต่างประเทศ นอกจากนี้หลังจากเรียนครบหนึ่งปีแล้ว ยังได้ฝึกงานกับบริษัทชั้นนำในต่างประเทศต่ออีกหกเดือนด้วย
โอกาสดีๆ แบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ ทว่าครามกลับบอกผมว่าจะปฏิเสธทุนเสียอย่างนั้น
ผมไม่คิดจะไปก้าวก่ายการตัดสินใจของใคร แล้วใจหนึ่งผมก็รู้สึกโล่งที่ผมไม่ต้องแยกกับคราม ไม่ต้องอยู่ห่างจากเขาคนละประเทศ
ระยะเวลาหนึ่งปี หรือหนึ่งปีครึ่ง มันยาวนานมากพอจะทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงไปได้ หากเขาได้ไปใช้ชีวิตในต่างบ้านต่างเมือง แน่นอนว่าความคิดความอ่านต้องเปลี่ยนไปไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ขนาดเพื่อนจากมัธยมเดียวกัน เรียนต่างคณะกันแค่เทอมเดียว ยังกลับมาคุยกันเหมือนเดิมไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับคนที่ไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปทุกอย่างโดยสิ้นเชิง
ได้เจอผู้คนใหม่ๆ ได้เปิดมุมมอง ได้เห็นโลกกว้าง ได้เจอคนเก่งๆ อีกมากมาย แล้วการที่ได้มีโอกาสเหล่านั้น จะทำให้คนเรายังคงเป็นเหมือนเดิมได้เหรอ
ผมบอกตามตรงว่าผมกลัวว่าครามจะไม่เหมือนเดิม ซึ่งนั่นก็เป็นเหตผลที่ผมไม่คิดจะทักท้วงเมื่อเขาบอกว่าจะปฏิเสธทุนแลกเปลี่ยนเหมือนกัน
อีกอย่าง...ครามบอกว่า เขาอยากเรียนที่ไทยกับผม รู้อย่างนั้นแล้วผมจะปล่อยให้เขาไปได้เหรอ เพราะผมเองก็อยากอยู่กับเขาเหมือนกัน
ผมดีใจที่ครามบอกอย่างนั้น ทว่าในความดีใจ กลับมีความรู้สึกผิดเจืออยู่ด้วย
และความรู้สึกผิดนี้เอง ที่เป็นสาเหตุให้ผมอึดอัดในหัวใจยามที่ได้ยินเรื่องปฏิเสธทุนจากปากคราม
ต่อให้ผมจะมีส่วนแค่นิดเดียวในการตัดสินใจของเขาก็ตาม ก็ยังเรียกว่ามีส่วนอยู่ดี
ผมพยายามเพิกเฉยใส่ความรู้สึกผิดนั้น และเกือบจะเมินเฉยได้แนบเนียนอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้รับโทรศัพท์จากคนที่ผมไม่ได้คาดคิดคนหนึ่งเข้า
.
.
CONT.
TALK: มาต่อแล้วจ้า อย่าพึ่งคิดว่ามันจะดราม่านะ มันอาจจะไม่ดราม่าก็ได้ 555+ เรื่องนี้ก็มาจนถึง Chap 17 แล้วเนอะ เกินครึ่งทางแล้ว
ขอบคุณมากเลยน้าที่รักแดนไทกับคราม อยากให้รักและติดตามทั้งสองคนกันต่อไปจนจบเลย อย่าพึ่งทิ้งทั้งสองคนนะ ;__;
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ใครหนอคือคนที่ไม่คาดคิดคนนั้น?
-
เขาเป็นใคร ใครเป็นเขา :hao4:
-
ป่าน ? พ่อคราม?
-
:3123: :pig4: :3123:
-
:กอด1: :pig4: :L1:
-
ไม่ทิ้งน้าา เราชอบครามพ่อแผนสูงงงงง
-
:m28: ใครอ่ะ
-
พ่อครามโทรหาแดนรึเปล่า
-
18
หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากใครคนหนึ่ง ผมก็นั่งสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่นาน
พ่อของคราม ติดต่อมาหาผม และท่านอยากคุยกับผมโดยตรง จึงเรียกให้ผมไปพบยังที่นัดหมาย
พยายามเค้นสมองนึกเหตุผลที่พ่อของคนร่างสูงจะเรียกผมไปหา ทว่าเหตุผลต่างๆ นานาที่คิดได้นั้น ผมก็ไม่ได้มั่นใจว่าจะถูกต้อง
วันเสาร์เวลาสิบเอ็ดโมงกว่าๆ ผมออกจากคอนโดตัวเองไปยังรถไฟฟ้า แล้วเดินทางต่อไปยังโรงแรมใหญ่กลางเมืองที่ได้ชื่อว่าหรูหราและราคาแพง ถ้าพ่อของครามไม่เรียกผมไปพบที่นั่น ปกติแล้วผมคงไม่มีโอกาเข้าไปในโรงแรมนั้นแน่
ใช้เวลานั่งรถไฟฟ้าไม่นานก็ถึงสถานีของโรงแรม ออกจากรถไฟฟ้าแล้วเดินต่ออีกไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงจุดหมาย เพียงแค่ยืนตรงหน้าโรงแรมด้วยชุดลำลองธรรมดา ผมก็รู้สึกประหม่าจนเหงื่อชื้นๆ ซึมออกจากมือและแผ่นหลัง ผมมุ่งตรงไปยังร้านอาหารฝรั่งเศสเลื่องชื่อด้านใน พ่อของครามรอผมอยู่ในร้านนั้น
สองเท้าย่างก้าวอย่างกล้าๆ กลัวๆ กระทั่งสายตามองเห็นชายวัยกลางคนทว่ายังดูหนุ่มแน่นกว่าอายุนั่งรออยู่ที่โต๊ะหนึ่ง
ผมจำได้ทันทีว่าชายคนนั้นคือพ่อของคราม เพราะโครงหน้าของเดือนร่างสูงก็เรียกว่าได้พ่อมาไม่น้อยเหมือนกัน
“สะ..สวัสดีครับ ผมแดนไทครับ”
อีกฝ่ายยกมือรับไหว้ผม แล้วผายมือให้ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม “มาแล้วเหรอ นั่งลงสิแดนไท”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“สั่งอะไรทานสิ”
“ไม่เป็นไรครับ คือผม...” ยังไม่ทันว่าจบ คนที่นั่งฝั่งข้ามก็กล่าวออกมา
“ไม่ต้องเกรงใจ สั่งเลย กินให้อิ่มก่อนค่อยว่ากัน”
เมนูถูกยื่นมาให้ตรงหน้า ผมจึงรับมาดูและเลือกอย่างกระอักกระอ่วน
ผมสั่งอาหารที่ถูกที่สุด ส่วนพ่อของครามน่าจะเลือกสั่งเมนูประจำ
ระหว่างมื้ออาหาร อีกฝ่ายพูดคุยกับผมบ้างในเรื่องทั่วไป ถามเรื่องคณะที่ผมเรียน การเรียนและความสนใจของผม แม้บทสนนาจะเป็นไปอย่างไม่อึดอัด หากแต่ผมกลับวิตกกังวลอยู่ตลอด จนกระทั่งพวกเราทานอาหารตรงหน้าหมดและบริกรเก็บจานไป พ่อของครามก็คล้ายจะเข้าเรื่องจริงๆ เสียที
“คบกับลูกผมนานรึยัง”
“........” คำถามของชายท่าทางภูมิฐานทำให้ผมตอบไม่ออก
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าผมรู้ได้ยังไง เรื่องของลูกชายผม ถึงเขาจะไม่บอกผมก็มีทางทำให้รู้ได้น่ะ”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ สายตาหลุบมองยังผ้าปูโต๊ะสีขาว “สามสี่เดือนครับ”
“ก็ไม่นาน” เสียงแหบต่ำว่า “เจ้าครามบอกว่า จะไม่ไปแลกเปลี่ยนที่ยุโรป”
“ครับ”
“รู้หรือเปล่าว่าเพราะอะไร”
“........”
ไม่แน่ใจว่าพ่อเขาต้องการถามผมจริงๆ หรือว่ามีคำตอบในใจอยู่แล้ว
“ความจริงถ้าเขาจะไม่ไปตอนนี้ โอกาสหน้าก็ยังมี หากเขาจะไปต่อโทผมก็ส่งได้ แต่โอกาสที่เขาคว้ามันได้เองกับโอกาสที่ผมยื่นให้ มันไม่เหมือนกัน คุณเข้าใจใช่ไหม”
ใบหน้าพยักลง
“ผมไม่มีปัญหาเรื่องหนุ่มสาวมีความรักนะ ก่อนหน้านี้ถึงเขาจะคบผู้หญิงอายุมากกว่าผมก็ไม่เคยก้าวก่าย เพราะผมเชื่อว่าทุกคนมีความคิดความอ่านแล้วก็รู้ว่าฝ่ายนั้นเป็นผู้ใหญ่ ทำงานเก่ง ตำแหน่งใหญ่โตตั้งแต่อายุยังน้อยๆ ไม่พาครามไปทำอะไรเสียๆ หายๆ เสียดายที่เลิกกันไปแล้ว”
“........”
“แล้วคุณมีข้อดีอะไรบ้าง”
ผมไม่สามารถแม้แต่จะเอ่ยคำใดออกไปแม้แต่คำเดียว คำพูดที่แว่วเข้ามาในหู ทำให้หัวใจของผมที่เคยพองโต ล่องลอยอยู่ในโลกแห่งความฝันต้องกลับมาตระหนักในที่ของตัวเอง
ชายตรงหน้ายกชาขึ้นดื่ม ก่อนวางแก้วลง เสียงแก้วกระทบกับจานใบสวยฟังดูหนักอึ้งกว่าที่ควร
ไม่จำเป็นที่พ่อของครามจะต้องเอ่ยออกมาตรงๆ ผมก็รู้ดีว่าผมควรจะทำอะไร
.
.
หลังจากเดินออกมาจากโรงแรม ผมใช้เวลาเดินเถลไถลเรื่อยเปื่อยข้างนอกอยู่นาน ย่างเท้าทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรในหัว
เวลาล่วงเลยไปจนแดดแรงกล้าค่อยๆ หม่นแสง จึงมองนาฬิจากหน้าจอมือถือ ตอนนี้ใกล้จะห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว ผมไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปนานขนาดนี้
นอกจากนี้...ยังมีมิสคอลจากครามมาหาผมตั้งหลายสาย
ผมเปิดสั่นไว้จึงไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า และคงเพราะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถึงไม่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋า
คิดว่าป่านนี้ครามคงกังวลแย่ มือจึงกดโทรออกหาอีกฝ่าย
ทันทีที่เดือนร่างสูงกดรับ ก็เอ่ยออกมา
[แดนอยู่ไหน โทรไปตั้งหลายครั้งไม่รับสายเลย]
น้ำเสียงทุ้มจากปลายสายแสดงความเป็นห่วงจนผมรู้สึกได้
“เราออกมากินข้าวกับเพื่อน แล้วเปิดโทรศัพท์สั่นเอาไว้ เลยไม่ได้ยิน โทษทีนะ”
[จะกลับเมื่อไหร่]
“กำลังจะกลับแล้ว แล้วตอนนี้ครามอยู่ไหนเหรอ”
[อยู่ที่คอนโด แต่เดี๋ยวจะต้องออกไปข้างนอก อยู่ๆ พ่อก็เรียกตัวน่ะสิ]
“จะไปกี่โมงเหรอ”
[จะออกจากที่นี่สักหกโมงกว่าๆ] คล้ายครามจะอ่านผมออก จึงเอ่ยต่อ [แดนจะมาไหม?]
“เราคงไปถึงก่อนครามออกไป รอก่อนนะ”
ผมรีบตอบ เพราะผมอยากจะพูดกับเขาให้เร็วที่สุด อีกอย่างนึง เรามีเวลาเหลือไม่มากแล้วด้วย
[ได้ แล้วเจอกันแดน]
ครามกดวางสายไป ผมจึงเร่งสาวเท้าไปขึ้นรถไฟฟ้า
ตลอดทางที่ไปคอนโดของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ผมรู้สึกแน่นในอก อัดอัด ไม่มีความสุข และผมไม่รู้เลยว่าต่อให้ได้พูดกับครามไปแล้ว ผมจะกลับมาสบายใจเหมือนเดิมได้หรือเปล่า
ผมไม่มั่นใจเลยจริงๆ
.
.
ผมเคาะประตูห้องของครามครู่หนึ่ง ก่อนจะไขกุญแจเข้าไปด้านใน พวกเราให้กุญแจสำรองรวมทั้งคีย์การ์ดกันและกันได้ระยะหนึ่งแล้ว
พอก้าวเข้าไป ก็เห็นครามกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ต ด้านข้างมีเสื้อสูทตัวนอกพาดไว้ ผมจึงเอ่ยถาม
“ไปงานแต่งเหรอ”
“ใช่ ของคนรู้จักพ่อน่ะ” ครามยิ้มเมื่อเห็ยผมก้าวเข้าห้องมา
น่าแปลกที่รอยยิ้มของเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบในอก
“คราม...เรามีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ความกังวลที่ปิดไม่มิดเผยออกทางน้ำเสียง
คนร่างสูงนิ่งไป ก่อนจะเหลือบสายตามองนาฬิกาบนผนัง ที่บอกเวลา 6.25 PM
“ว่า?”
ผมสูดหายใจลึก แล้วกลั้นใจเอ่ย
“เรื่องทุนแลกเปลี่ยน”
อีกฝ่ายหยุดฟังผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนผมคาดเดาความรู้สึกเขาไม่ออก
“อย่าปฏิเสธเลย เราสนับสนุนให้ครามไปแลกเปลี่ยนนะ”
คราวนี้เขาเลิกคิ้วขึ้นมองผม “นี่มีใครมาพูดอะไรกับแดนหรือเปล่า”
“เปล่า เราคิดอย่างนั้นเอง”
ผมไม่บอกเรื่องที่ไปพบพ่อของครามไปตรงๆ เพราะผมเองก็คิดแบบนั้น ต่อให้พยายามกลบฝังความรู้สึกเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้
ครามถอนหายใจ แล้วส่ายหน้า
“ถ้าเรายืนยันว่าจะปฏิเสธล่ะ”
“........”
ผมเข้าไปจับมือเขา ใบหน้าเงยมองด้วยความรู้สึกจุกแน่นในอก
“ครามคงจะไม่ได้ปฏิเสธทุนเพราะเราใช่ไหม”
“ถ้าบอกว่าใช่?”
“อย่าทำอย่างนั้นได้ไหม”
คำพูดของแฟนเก่าของครามแวบเข้ามาในหัว
'นี่เธอเลิกกับพี่แล้วไปคบกับผู้ชายพี่ไม่ว่านะ แต่หาดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ?'
แล้วยังคำถามของพ่อเขา
'แล้วคุณมีข้อดีอะไรบ้าง'
ผมรู้ว่าผมไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่ได้หน้าตาดีเหมือนพี่ป่าน ไม่ได้หัวดีเหมือนคราม ฐานะทางบ้านก็สุดแสนจะธรรมดา แค่นี้ก็ถือเป็นความผิดมหันต์ที่คิดคว้าเดือนที่สูงส่งมาเป็นของตัวเองแล้ว
ทั้งๆ ที่รู้ ผมยังจะคิดบังอาจทำให้เขาต้องตกต่ำเพราะผมอีกเหรอ?
...ไม่
ผมทำไม่ได้หรอก
ทำไมผมจะไม่เข้าใจว่าพี่ป่านและพ่อของครามพูดแบบนั้นเพราะอะไร ไม่ใช่เพราะพวกเขาเกลียดผม ไม่ใช่เพราะดูถูกผม แต่เพราะพวกเขาหวังสิ่งที่ดีสุดให้ครามต่างหาก
แล้วผมจะไม่หวังให้เขาได้สิ่งที่ดีที่สุดบ้างเหรอ
ถ้าไม่หวังให้คนที่เรารักได้สิ่งที่ดีที่สุด ผมยังจะเรียกตัวเองว่าเป็นคนรักของเขาได้ยังไง
“คราม...ตอบรับทุนเถอะนะ” น้ำเสียงของผมเจือด้วยความเศร้าหมอง
ใบหน้าหล่อเหลาดูลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด มือใหญ่ยกขึ้นนวดขมับ
ความเงียบเข้าปกคลุมเนิ่นนาน เงียบจนได้ยินเสียงเข็มวินาทีเดินดังชัดเจน
“เราจะตอบรับ ถ้าแดนสัญญาว่าจะรอเรา”
“........”
ผมนิ่งไป ลำคอตีบตันไปหมด คล้ายมีก้อนบางอย่างอุดอยู่ในนั้น
“ว่าไงแดน”
ดวงตาร้อนผ่าวเหม่อมองไปยังนาฬิกาที่ผนัง ก่อนจะเอ่ยบอก
“ครามต้องไปงานแต่งแล้วไม่ใช่เหรอ จะทุ่มนึงแล้วนะ”
ส่งเสียงแหบพร่าเปลี่ยนเรื่อง
ภาพของคนร่างสูงที่กัดฟันแน่นสะท้อนอยู่ในแววตา ผมรู้ว่าเขาโกรธ รู้ว่าเขาไม่พอใจ หากแต่ผมไม่อาจทำอะไรได้สักอย่าง
หลังจากเงียบอยู่นาน ครามก็เค้นเสียงออกมาในที่สุด “เอาไว้เรากลับจากงาน แล้วค่อยคุยกันต่อ”
ผมไม่ได้มองตามแผ่นหลังของครามยามเดินออกไปเหมือนอย่างเคย ได้แต่ยืนนิ่ง ใบหน้าก้มต่ำ
หลังจากที่สองหูได้ยินเสียงปิดประตูดังแว่ว ใบหน้าของผมก็เงยขึ้น ดวงตาเหลือบมองด้านบน ทว่าภาพที่ปรากฏมันกลับพร่าเลือนไม่เห็นสิ่ง
ต่อให้พยายามแค่ไหน ก็ห้ามความร้อนรุ่มที่กรอบตาไม่ได้
ทำไมนะ
แค่ตอบออกไปว่าจะรอเขา
ทำไมผมถึงตอบออกไปไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็พูดออกไปไม่ได้จริงๆ
.
.
CONT.
TALK: มาต่อแล้ว ไรท์ยังคงยืนยันนะ ว่าเรื่องนี้ฟีลกู๊ดจริงๆ
แม้จะหน่วงๆ แต่ก็อยากให้อดทนนะ อดทนไว้อึ๊บๆ แม่แดนต้องเป็นกำลังใจให้น้องมากๆ แต่ที่จริงตอนนี้พิครามต้องการกำลังใจมากที่สุดตะหาก Y___Y กอดแน่นทั้งสองคนเลย
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะ
-
หน่วงๆอยู่นะเนี่ย
-
ครามไม่ตัดใจจากแดนง่ายๆแน่ แต่ถ้าต้องห่างกันเป็นปี แดนก็คงคิดหนักว่า ครามอาจไปเจอกับใครที่ดีกว่า แล้วตัวเองไม่ดีพอ คราวนี้คงต้องเป็นครามที่ทำให้แดนมั่นใจในตัวเองมากๆนะ
-
ดีแล้วที้พูดให้ครามไปแลกเปลี่ยน
แต่แดน ต้องมั่นใจในตัวเองหน่อยแดน
ต่อให้ไม่ได้เก่ง ไม่ได้ดีไปกว่าใคร
แต่ความรักที้มีให้คราม ก็ไม่น้อยไปกว่าใครไม่ใช่หรอ
คนเราบางทีไม่ได้ต้องการคนที่เหมาะสมหรอก
อาจจะต้องการแค่คนที่ทำให้เรามีความสุข
สู้ๆนะแดน ผ่านเรื่องนี้ไปกะครามให้ได้นะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ไม่เข้าใจ มันคงมีอะไรที่มากกว่าที่ได้อ่านใช่ไหม?
-
สงสารแดนจัง
-
:กอด1: ทั้งสองคน :กอด1: คนเขียน
-
เอ็นดูทั้งคู่เลย
-
มาต่อไวไวน๊าาาา
-
ดีแล้วที่พูดให้ครามไปอะ
จะได้ไม่มีใครมาว่าแดนได้
แต่นี่เข้าใจนะว่าทำไมแดนถึงไม่กล้ารับปาก
ถึงครามจะมั่นใจส่าตัวเองไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ
และแดนก้คงไม่สามารถเปลี่ยนใจไปไหนได้อีกแน่ๆ
แต่ถ้าแดนบอกว่าจะรอ
ในความคิดแดนคือมันจะเป็นการผูกมัดครามไว้รึป่าว
ถ้าถึงตอนกลับมาแล้วครามเปลี่ยนไปแล้ว
แต่ยังติดคำสัญญาว่าจะรอนั่นอะ แดนคงไม่อยากให้ตัวเองเป็นบ่วงฉุดครามไว้อะ
สงสารทั้งคู่เลย แต่แดนต้องมั่นใจในตัวเองกว่านี้นะ
-
19
อาทิตย์แห่งการสอบปลายภาคมาถึงในที่สุด พร้อมกับข่าวเรื่องการตอบรับทุนไปแลกเปลี่ยนของคราม
รู้ว่าไม่ควรจะเจ็บปวดอะไรเมื่อได้ยินข่าวการตอบรับทุน ทว่าพอเอาเข้าจริง ชั่ววินาทีที่ได้ยิน ลมหายใจของผมกลับขาดห้วงไปชั่วขณะ
ทั้งโลกตรงหน้าคล้ายถูกสีดำทาฉาบเอาไว้ ไม่ว่าจะหันมองไปทางไหนก็เห็นเพียงความว่างเปล่าสีดำสนิท
ดังนั้นผมจึงคิดว่าช่วงสอบแบบนี้ เหมาะแก่การใช้เป็นข้ออ้างในการเก็บตัวอยู่คนเดียวอย่างแท้จริง ผมไม่รับโทรศัพท์ใคร ไม่อ่านข้อความของใคร แม้เหตุผลที่ผมให้คนอื่นว่าต้องการอ่านหนังสือเงียบๆ มันฟังไม่ขึ้น แต่ผมก็คิดหาทางอื่นไม่ออกแล้ว
ผมไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับครามโดยตรง ไม่กล้า...ที่จะให้คำตอบกับเขา สุดท้ายก็เลือกที่จะหนีหน้าเขาแบบนี้
รู้ตัวว่าขี้ขลาด ขี้แพ้ ไม่เอาไหน แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่กล้า เอาแต่หลอกตัวเองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกวัน ทว่าจะปล่อยให้มันคารังคาซังต่อไปแบบนี้ก็เปล่าประโยชน์ ผมจึงตัดสินใจไปหาคราม หลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสิ้น
ตอนที่ผมโทรศัพท์กลับไปหาเขา หลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกลับมาเป็นอาทิตย์ๆ ครามไม่ได้แสดงความโกรธใส่ผม ขณะเดียวกันก็ไม่ได้ส่งเสียงตอบรับผมด้วยความดีใจ
ผมเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงเป็นอย่างนั้น เขาเองก็คงเหนื่อยล้ากับคนอย่างผมเต็มที
ผมมาถึงคอนโดของครามในเวลาค่ำ ใช้คีย์การ์ดที่ยังคงเก็บไว้เปิดเข้าไปในคอนโดของเขา
ประตูแง้มเปิดออก แล้วภาพของครามในเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวก็ปรากฏขึ้น
เขารวบผมไว้ด้านหลัง เจ้าของใบหน้าคมคายไร้ที่ติยืนพิงกับเคาน์เตอร์ครัว เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันยามมองมาที่ผม
“ไม่เห็นหน้าตั้งนาน เกือบลืมไปแล้วว่าแดนหน้าตายังไง”
ผมปิดประตู แล้วก้าวเท้าเชื่องช้าไปหยุดตรงหน้าร่างสูงใหญ่
“ช่วงเราเครียดเรื่องสอบมาก คะแนนสอบเทอมที่ผ่านมาของเราไม่ค่อยดี ก็เลยอยากทุ่มเทอ่านหนังสือเงียบๆ”
ครามส่ายหน้า ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวังอย่างมาก
“แดนรู้มั้ย...ว่าเราไม่เคยมีเรื่องปิดบังแดนสักเรื่อง” ดวงตาคมสะท้อนเพียงแววหมองเศร้า “แต่แดนเหมือนไม่เคยเปิดใจบอกสิ่งที่แดนคิดให้เรารู้เลย”
“........”
“ต้องให้เราทำยังไงเหรอแดน”
ผมพูดไม่ออก
ครามไม่ผิดเลย เขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรด้วยซ้ำ
คนตรงหน้าถอนหายใจออกมา เปลือกตาคู่สวยปิดลงครู่หนึ่ง ทั้งห้องเงียบงันอยู่นาน
“เราจะไปแลกเปลี่ยน และจะบินก่อนเปิดเทอมใหม่”
“........”
“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอแดน”
“เรา...เรายินดีด้วย...” เสียงของผมแหบแห้งและขาดห้วง
ทุกจังหวะของหัวใจที่เต้น ราวกับเป็นแรงทุบในอกให้เจ็บปวดทุกครั้ง
ได้ยินครามพ่นลมหัวเราะ หากแต่โครงหน้าหล่อเหลาไม่ได้บ่งบอกถึงความยินดีสักนิด
“แดนอยากจะบอกกับเราแค่นั้นเหรอ?” น้ำเสียงของครามดังขึ้น เหมือนเขาไม่อยากจะเชื่อหูในสิ่งที่ผมพูดออกไป “จะไม่บอกว่าไม่อยากให้ไป หรือ 'จะรอ' เลยหรือไง?”
ผมขยำข้างกางเกงตัวเองแน่น
คำว่า 'รอ' นั่นแหละ ที่ผมพูดออกไปไม่ได้ ผมไม่อยากเป็นรอยด่างในชีวิตของเขาอีกแล้ว
“เรา...อยากให้ครามไปเจอคนที่ดีกว่า”
“อย่าพูดบ้าๆ นะแดน!”
เป็นครั้งแรกที่ครามส่งเสียงอย่างใส่อารมณ์ สองมือใหญ่เข้ามาคว้าไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้
“บอกสิว่าแดนจะรอ”
ครามเขย่าไหล่ผมอย่างต้องการเค้นให้ผมพูด ทว่าสิ่งที่ผมให้เขาได้มีแค่คำว่า
“ขอโทษ...เราขอโทษ”
ร่างสูงตรงหน้าตะลึงงัน ดวงตาเบิกกว้างมองผม ก่อนจะปล่อยมือจากผมอย่างไร้เรี่ยวแรง
“แดน...แดนเคยรักเรามั้ย”
น้ำตาของผมไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่ ภาพตรงหน้าเลือนราง ทว่ายังเห็นได้ว่าดวงตาของครามเองก็รื้นแดง
ผมรักคราม และเพราะรักคราม ถึงรั้งเขาไว้ไม่ได้
“ขอโทษ...”
“แดนไม่ต้องให้คำว่า 'รัก' กับเราก็ได้ แค่คำว่า 'รอ' แดนก็ให้เราไม่ได้จริงๆ เหรอ”
“ขอโทษ...”
“เราไม่ต้องการคำขอโทษ!”
กำปั้นของคนร่างสูงกระแทกเข้ากับตู้กระจกเหนือเคาน์เตอร์ครัว เสียงกระจกแตก เพล้ง ดังลั่น
เศษกระจกแตกละเอียดร่วงลง คมกระจกเล็กแหลมฝังแน่นลงไปตามหลังมือของเขา เลือดสีแดงหยดไหลลงมา ทว่าเขากลับไม่มีทีท่าจะสนใจบาดแผลที่มือ
เพราะสิ่งที่แตกละเอียดยิ่งกว่า สิ่งที่เจ็บปวด และช้ำเลือดยิ่งกว่า
คือสิ่งที่อยู่ในอกข้างซ้ายต่างหาก
“ขอโทษ...”
นั่นเป็นคำเดียว ที่ผมจะให้เขาได้จริงๆ
.
.
อาทิตย์แห่งการสอบปลายภาคผ่านพ้นไป และเข้าสู่ช่วงหยุดภาคเรียน ผมกลับไปอยู่กับพ่อแม่ช่วงปิดเทอม ตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง
แต่ละวันดำเนินชีวิตไปอย่างเอื่อยเฉื่อย กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กินวนไปวนมา คล้ายต้องการปล่อยเวลาให้ล่วงเลยโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก
ก่อนหน้านี้มีคนบอกว่า “เฮ้ยแดน อีกเดือนกว่าๆ ครามจะไปเมืองนอกแล้วนะ”
ผมก็แค่ตอบไปว่า “อืม” แล้วเก็บตัวอยู่ในโลกของตัวเองต่อ
นอนเช้า ตื่นบ่าย ใช้เวลาอย่างสูญเปล่า กะว่าจะให้ตัวเองหลงลืมวันคืน และพอรู้ตัวอีกที เขาคนนั้นก็คงจากผมไปเรียบร้อยแล้ว
ทว่าสิ่งที่คิด ใช่ว่าจะเป็นจริงเสมอไป
3 ชั่วโมงก่อนที่ครามจะเดินทาง แม่ผมก็เดินเอาโทรศัพท์แม่มาให้ผมรับอย่างงงๆ
[แดนไท! นี่อยู่ไหนฮึ] หนึ่งกรอกเสียงดังจากปลายสาย ไม่รู้ว่าเขาไปหาเบอร์แม่ผมมาได้ยังไง
“อยู่บ้าน”
[เลิกหมกตัวได้แล้ว ครามจะบินอยู่แล้วนะ ไม่คิดจะไปส่งหน่อยเหรอ?]
“........”
[อย่าเงียบได้มั้ย จริงๆ เราไม่อยากยุ่งเลยนะ แต่แดนจะปล่อยไว้แบบนี้จริงๆ เหรอ?] ผมได้ยินเสียงจอแจดังจากทางนั้น ให้เดาก็คงเป็นที่สนามบิน
“เรา...เราไม่ว่าง”
[โอ๊ย นี่อยากจะวาร์ปไปเขกหัวจริงๆ เล้ย] หนึ่งส่งเสียงแหว [ไม่ว่างนี่ทำอะไร? เราถามแม่แดนแล้ว แม่บอกว่าวันๆ แดนเอาแต่กินๆ นอนๆ เกาพุงหมา เกาคางแมว แบบนี้เรียกว่าไม่ว่าง คนทั้งโลกคงยุ่งกันชิบหายแล้ว!]
เพื่อนตัวเล็กเริ่มหลุดคำหยาบออกมา
[ไม่คิดเลยว่าแดนจะใจร้ายขนาดนี้]
“เราอยากให้ครามไปโดยไม่ต้องห่วงอะไร เราไม่อยากรั้งครามไว้”
[ไม่ได้ให้รั้ง แค่ให้ไปส่ง!]
“ไม่มีประโยชน์หรอก เราไปก็กระอักกระอ่วนเปล่าๆ คนไปส่งครามก็เยอะไม่ใช่เหรอ”
[แต่มันไม่เหมือนกัน! แดนเป็นแฟนครามนะ]
“เรากับครามเลิกกันแล้ว”
[เลิก?] หนึ่งเงียบไปนาน [เดือนนั่นดีไม่พอสำหรับแดนเหรอ?]
“เพราะดีมากต่างหาก ดีจนคนแบบเราไม่คู่ควรจะเดินข้างครามหรอก เราอยากให้ครามเจอคนที่ดีกว่านี้ คนที่เหมาะสม คนที่คู่ควรกว่านี้ ไม่ใช่ไอ้หน้าจืดไม่มีอะไรดีแบบเรา”
[แดนจะบอกว่าที่ทำไปเพราะหวังดี อยากให้เขาได้ดีว่างั้น?]
“........”
[ถ้าคิดว่าตัวเองทำไปเพราะหวังดี เราจะบอกว่าแดนคิดผิดมหันต์] หนึ่งพ่นลมอย่างไม่พอใจให้ได้ยิน [แดนบอกว่าอยากให้อีกฝ่ายเจอคนที่ดีกว่า นั่นไม่ใช่เพราะหวังดี แต่เป็นเพราะแดนเห็นแก่ตัว]
ผมนิ่งอึ้ง ตอบโต้อะไรไม่ออก
[เพราะแดนกลัว แดนไม่อยากเจ็บไงล่ะ กลัวว่าจะสู้คนอื่นไม่ได้ กลัวว่าจะเจ็บปวดถ้าอีกฝ่ายเลือกคนอื่น ก็เลยเลือกที่จะหนี เลือกที่จะปกป้องตัวเอง]
“........”
[แดนไม่ได้เสียสละเพื่อเดือนนั่นเลย แดนทำเพื่อตัวเอง รักตัวเอง เพราะถ้าแดนรักอีกฝ่ายจริงๆ แดนจะทำเพื่อเขา โดยไม่สนว่าตัวเองจะต้องเจ็บ]
คำพูดของหนึ่งราวกับเป็นค้อนหนักๆ ทุบผม
[แดนมีเวลาอีกไม่ถึงสองชั่วโมงนะ ไปคิดไปตัดสินใจเอาเองว่าจะทำยังไง ไฟลท์ออกหกโมงครึ่ง เคาน์เตอร์เช็คอิน H หากไม่มา ไม่ใช่แค่แดนที่จะเสียใจไปตลอดชีวิต แต่เป็นเดือนสถาปัตย์นั่นด้วย!]
แล้วหนึ่งก็ตัดสายไป ทิ้งผมไว้กับความรู้สึกยุ่งเหยิง และหนักอึ้งในหัวใจ
คำพูดของหนึ่งนั้นไม่ผิดแม้แต่น้อย ผมตระหนักได้ว่าเพราะผมกลัวที่จะเจ็บ เลยเลือกที่จะปกป้องตัวเอง สุดท้ายก็ทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด
ใบหน้าของครามในวันนั้นปรากฏขึ้นในห้วงความคิด
ผมเห็นว่าเขามีความสุขเหรอ?
สิ่งที่ผมยัดเยียดให้เขา เขาอยากได้มันเหรอ?
แววตาและสีหน้าเจ็บปวดของครามก็บ่งบอกทุกอย่างแล้ว ว่าไม่ใช่
ผมยกสองมือขึ้นตบหน้าตัวเองแรงๆ ตามด้วยคำด่าตัวเองสารพัด
“ไอ้แดน ไอ้บ้าๆๆๆ แกไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าทำเรื่องแย่ๆ ลงไปขนาดนี้ รู้ตัวตอนนี้ก็สายไปแล้วมั้ย”
ตีจนแก้มเจ็บแปลบๆ ถึงได้สติ สองขารีบวิ่งเอาโทรศัพท์ไปคืนแม่ แล้วคว้าเอากระเป๋าเงินก่อนออกจากบ้านไป
จากบ้านผมไปสนามบินไม่ใช่ระยะทางใกล้ๆ เลย เวลาเย็นแบบนี้กับสภาพจราจรของกรุงเทพฯ ลืมไปได้เลยเรื่องนั่งรถเมล์หรือแท็กซี่
ผมรีบไปหาพี่วินมอไซค์หน้าปากซอย ขอร้องให้พี่เขาไปส่งที่สนามบิน พอพวกพี่เขาได้ยินก็ส่ายหน้ากันยกใหญ่ แต่เพราะผมขอร้องและบอกว่าจะจ่ายเหมา ถึงมีคนยอมให้ผมขึ้นซ้อนท้าย
รถที่ออกตัวซิ่งแรงทำให้ผมยิ่งหวังในใจว่าจะไปถึงสนามบินโดยเร็ว
.
.
ลงจากรถมอเตอร์ไซค์ได้ ผมก็รีบหยิบแบงค์เทาในกระเป๋าที่มีอยู่ใบเดียวส่งให้พี่วิน แล้ววิ่งเข้าไปในสนามบินอย่างไม่สนอะไรอีก ทว่ามาถึงหน้าเคาน์เตอร์เช็คอิน H ที่หนึ่งว่า ก็ไม่เจอร่างสูงใหญ่ที่ผมต้องการหา
ผมทึ้งศีรษะตัวเอง ด่าตัวเองว่า 'ไอ้โง่แดน' อยู่ซ้ำๆ ใบหน้าร้อนผ่าวไม่พอ ดวงตาก็แสบร้อนไปด้วย
โทรศัพท์มือถือก็ไม่เอามา ที่จริงถึงเอามาก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะผมปล่อยให้มันแบตหมดไปตั้งนานแล้วโดยไม่คิดจะชาร์จ มาเสียใจตอนนี้ก็สายเกินไป
พอมองไปที่นาฬิกาสนามบิน ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงสี่สิบห้าเข้าไปแล้ว ความเป็นไปได้ที่ครามจะยังอยู่ข้างนอกแทบไม่มี
ถึงอย่างนั้นผมยังคงวิ่งอย่างกระหืดกระหอบไปทางเข้าจุดตรวจผู้โดยสารขาออก
สายตาเห็นชายร่างสูงผมยาวกำลังจะเข็นกระเป๋าใบใหญ่เข้าไปด้านในพอดี ผมจึงทั้งวิ่งทั้งตะโกนเรียก
“คราม!”
ผมส่งเสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายดังไม่หยุด น้ำตาซึมจากดวงตาร้อนผ่าว ทว่าร่างสูงใหญ่กลับเดินหายเข้าไปด้านในแล้ว
ผมจะวิ่งเข้าไปในประตู หากแต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ เสียงโหวกเหวกของผมเริ่มทำให้คนหันมอง และก่อนที่ผมจะถูกลากตัวออกไปจริงๆ ใครบางคนก็แตะที่ไหล่ผมเบาๆ
เมื่อหันไป ก็พบหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าเศร้า
“ครามเข้าไปได้สักพักแล้วแดน แดนมาช้าไปนิดเดียว”
ทำนบน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ดัง แม้หนึ่งจะเข้ามากอดปลอบและลูบหลัง ผมก็ไม่อาจหยุดแรงสะเทือนในอกได้
มันสายไปแล้ว...
สายไปแล้วจริงๆ
.
.
CONT.
TALK: อย่าเพิ่งโวยวายน้า 555+ ตอนนี้ดราม่าสุดแล้วจากทั้งเรื่อง ต่อไปกราฟดราม่าจะลง ส่วนกราฟแฮปปี้จะวิ่งขึ้น ไรท์คิดว่าการจากกันครั้งนี้ จะทำให้หนูแดนโตขึ้น และความรักของครามกับแดน ก็จะโตขึ้นด้วย รอติดตามกันต่อไปเด้อ
เอาล่ะ เจอกันใหม่ตอน 20 ค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เฮ้อ...
สงสารครามที่สุด
แดนใจร้ายมาก
-
เป็นไงล่ะ ทำเอาใจสลายด้วยกันทั้งคู่ :katai1:
-
ผิดเองที่รู้ตัวช้า~ ร้องเพลงเฉยๆนะ :hao3:
-
เท่าที่เราเห็นคือแดนไม่คิดจะพยายามอะไรเลย หนีอย่างเดียว
-
รู้ตัวเมื่อสายไป :เฮ้อ:
-
:z10:
-
เท่าที่เราเห็นคือแดนไม่คิดจะพยายามอะไรเลย หนีอย่างเดียว
ใช่เลย คิดเหมือน ที่ว่าแดนไม่คิดจะพยายามอะไรเลย หนีอย่างเดียว
รำคาญแดนแล้ว
ไม่หือไม่อือ
ก่อนหน้านี้เจอแฟนเก่าครามดูถูก
เจอพ่อคราม เธอมีอะไรดี ก็ช็อกไปเลย o22
ไม่คิดถึงตอนที่รักๆกันกับคราม
ครามง้อ ขอให้รอ ก็ทื่อเท่อซะ :เฮ้อ: :serius2: :fire:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ความรักของทั้งสองคนก็แล้วกันนะ
-
โอ้ยยยยยวงวาร คนนึงก็ขี้กลัว อีกคนก็อึนจริง :katai1:
-
20
ผมนั่งจ้องภาพถ่ายในมืออยู่นาน ปลายนิ้วลูบไปที่บุคคลที่เห็นในภาพ ราวกับว่าจะสามารถสัมผัสเขาได้จริงๆ
รูปถ่ายใบนี้ เพื่อนตัวเล็กให้ผมหลังจากที่ครามออกเดินทางไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ หนึ่งและพี่ชายเขา พร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ รวมทั้งสมาชิกครอบครัวของครามถ่ายรูปหมู่รวมกัน โดยมีครามอยู่ตรงกลางกลุ่ม
ในรูป เดือนร่างสูงยังคงโดดเด่นเหมือนเคย โครงหน้าคมคายหล่อเหลาเผยยิ้มเล็กๆ ชวนให้อยากลูบมือที่มุมปากนั้น สิ่งที่แตกต่างจากภาพในความทรงจำของผมก็คือ ครามตัดผมสั้นอันเดอร์คัท ไม่ได้ไว้ผมยาวอย่างเคย
...มิน่า ตอนที่เรียกเขาหน้าจุดตรวจตอนนั้น ถึงไม่ได้หันมา
ผมคิดตอนที่ได้เห็นรูปนี้ครั้งแรก
เส้นผมดำสั้นปัดไปข้างหนึ่ง ทำให้เห็นหนังศีรษะด้านข้างที่ไถจนสั้น แม้จะแปลกตา ทว่าปฏิเสธไม่ได้ว่าผมทรงนี้รับกับดวงหน้าคมเข้ม ส่งให้เขาดูสมเป็นชายชาตรียิ่งกว่าเก่า
ไม่รู้อะไรดลใจ ให้เขาตัดผมที่ไว้ยาวจนสั้นขนาดนี้เหมือนกัน หวังแต่เพียงว่าเขาไม่ได้ตัดผมเพราะอยากตัดความรู้สึกบางอย่างเท่านั้น
ผมเก็บรูปใบนั้นสอดไว้ในสมุดบันทึก แล้วเริ่มเก็บของลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวเดินทางออกจากห้อง
หลังจากเปิดภาคเรียนใหม่ หลายสิ่งหลายอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป อย่างน้อยๆ ก็ไม่มีใครได้เห็นเดือนของคณะสถาปัตย์รุ่นผมเดินในมหาวิทยาลัย ต่อให้จะไปลอบแอบมองจากที่ไกลๆ ณ แห่งหนใดก็จะไม่พบเจอ เพราะเวลานี้เขากำลังยืนอยู่คนละซีกโลก ไกลสุดขอบฟ้า
ผมจินตนาการเสมอว่าครามจะใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานที่ต่างประเทศ ได้พบเจอคนใหม่ๆ ได้ประสบการณ์ดีๆ มากมาย และจินตนาการเหล่านั้นก็ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจผมในแต่ละวัน
ครามเป็นคนเก่ง หัวดี มีความรับผิดชอบ แล้วยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง เขาเคยช่วยผมในหลายๆ เรื่อง ให้ผมในหลายๆ อย่าง
แล้วสิ่งที่ผมให้เขาตอบแทนคืออะไร?
อาจจะเป็นความผิดหวัง
แต่แล้วยังไงล่ะ หลังจากที่ความคิดผมตกตะกอน ผมเลือกที่จะเดินหน้าต่อ ทิ้งความหวาดกลัวไปจนหมด เลิกที่จะฟูมฟายและเลิกคิดถึงแต่ตัวเอง
ผมพยายามในการเรียนมากขึ้น ทำทุกอย่างอย่างสุดตัวมากขึ้น เดินทางไปที่ต่างๆ แล้วเก็บภาพที่ผมเห็นผ่านเลนส์กล้อง แล้วแชร์ภาพเหล่านั้นลงไปในบล็อกทุกๆ วัน
และทุกๆ วัน ผมจะอัพเดตภาพถ่ายเก่าที่เคยเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ให้ใครเห็นวันละภาพ
แก้วน้ำคู่ แปรงสีฟันที่วางเคียงกัน ท้องฟ้ายามเช้าที่ถ่ายจากระเบียง และภาพต่างๆ ที่เป็นหนึ่งเดียวกัับความทรงจำของผมในอดีต
มีเพียงรูปที่เป็นรูปของคราม ที่ผมจะอัพโดยไม่เปิดพับลิค หากจะเข้าไปดูก็ต้องใส่พาสเวิร์ด 12 ตัวลงไป
เคยคิดว่าจะไม่มีวันให้ใครเห็นรูปพวกนี้ เพราะคิดว่าผมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะมีสิทธิ ทว่าต่อให้ผมจะเคยมีสิทธินั้น ตอนนี้ผมก็ได้ทำมันหลุดมือไปเสียแล้ว ดังนั้นการอัพภาพเหล่านี้เป็นการเตือนตัวผมเอง ว่าแต่ละภาพที่ผมเคยเก็บไว้ มันจะค่อยๆ ลดน้อยลงไปทุกวัน และวันหนึ่งมันก็คงหมดไป
ผมไม่รู้ว่าถ้าวันที่รูปถ่ายหมดลงมาถึง ผมจะเสียใจมากแค่ไหน แต่ผมรู้อยู่อย่างว่า ผมจะไม่เลิกรักเขา
เวลาแต่ละวัน แต่ละอาทิตย์ แต่ละเดือนที่ผ่านไป ผมยังคงเว้นที่ว่างข้างกายเอาไว้สำหรับใครบางคน แม้มันอาจจะหมายความว่าพื้นที่อันศักดิ์สิทธิ์นั้นจะว่างเปล่าตลอดกาล ผมก็จะไม่เสียใจเพียงเพราะได้รักใครอย่างสุดความสามารถ หากจะเสียใจ ก็คงเพราะอดีตไม่ได้ทำอย่างเต็มที่
หลังจากผมเก็บของลงกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ก็หันไปดูความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก เสื้อเชิ้ตนักศึกษาติดกระดุมเรียบร้อย ส่วนข้าวของในกระเป๋าก็ครบถ้วนดี ไม่ลืมที่จะใส่พอร์ตภาพถ่ายลงไปด้วย
ผมก้าวออกจากคอนโดแล้วมุ่งหน้าไปเพื่อสัมภาษณ์การฝึกงาน
ถ้าหากสัมภาษณ์ผ่าน ผมจะได้ฝึกงานกับช่างภาพที่มีชื่อเสียงระดับโลกในสตูดิโอชื่อดัง
หากเป็นเมื่อก่อนผมคงจะคิดในแง่ลบและล้มเลิกกลางคันไม่คิดแม้แต่จะลองสู้ ทว่าตอนนี้ผมเลือกที่จะพยายามอย่างเต็มที่ และพกความมั่นใจไปเต็มเปี่ยม เพราะผมเชื่อว่าหากเราได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว ต่อให้ต้องผิดหวังก็จะไม่เสียใจเพราะไม่ได้แม้แต่จะลงมือทำเหมือนอดีตของผมที่ผ่านมา
.
.
ผมมาถึงหน้าสตูดิโอที่คุณ ธรณ์ ช่างภาพฝีมือดีทำงานอยู่ก่อนเวลา
ทว่านั่งรอไม่นาน ผมก็ถูกเรียกตัวให้เข้าไปสัมภาษณ์ เห็นว่าคุณธรณ์ยุ่งๆ เลยอยากสัมภาษณ์ให้เสร็จไป
แม้จะเคยเห็นรูปของช่างภาพคนนี้ตามสื่อบ้าง พอได้มาเจอตัวจริงต่อหน้าก็รู้สึกประหม่าไม่น้อย เพราะเขาดูดีกว่าในรูปมาก อายุก็ยังน้อย ไม่น่าเชื่อว่าจะประสบความสำเร็จได้มากขนาดนี้ ผมนับถือและชื่นชมเขาจากใจจริง
เขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีส้มอิฐเรียบกริ๊บ กางเกงแสลคสีดำเข้ากับสองขาวยาวและรองเท้าหนังราคาแพง รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ผอม ทว่าไม่ผอมจนเหมือนหนังหุ้มกระดูก
นิ้วมือของเขาเรียวยาว รูปเล็บก็สวย สมกับเป็นลักษณะมือของศิลปิน
คำถามสัมภาษณ์ของช่างภาพตรงหน้าเป็นคำถามทั่วๆ ไป เช่นแนะนำตัว และกิจกรรมที่เคยทำ ใบหน้าของเขาตอนที่สัมภาษณ์ไม่ได้ดูสนใจผมเท่าไหร่ หรือตอนที่เปิดดูพอร์ทภาพถ่าย ก็แค่ยักไหล่ธรรมดา
สัญญาณแบบนี้ไม่ใช่สัญญาณที่ดี ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ถอดใจง่ายๆ และบอกเขาว่าผมอยากได้โอกาสฝึกงานกับเขา และผมจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง
“ไหนบอกเหตุผลมาหน่อย ว่าทำไมผมต้องเลือกคุณ คุณมีข้อดีอะไร?”
ผมยิ้มเมื่อได้ยินคำถาม
เคยคิดหาข้อดีของตัวเองแทบตายสุดท้ายก็หาไม่เจอ เพราะไม่ได้คิดจะอย่างหาจริงๆ จังๆ
คนเราหากไม่เห็นคุณค่าตัวเองเลย แล้วจะมีใครมาเห็นคุณค่าของเราล่ะ
“ผมรักการถ่ายภาพ รักที่จะเก็บโมเมนต์ต่างๆ ในมุมมองของผมออกมาเป็นภาพ ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนเก่ง ภาพถ่ายไม่ได้โดดเด่นกว่าคนอื่นๆ จนเคยคิดท้อแท้และล้มเลิก แต่ผมก็เลือกที่จะสู้ใหม่ เพราะผมเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง ยอมรับ...แล้วทำในสิ่งที่ผมชอบต่อไป พัฒนาตัวเองและไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อีก และจากสิ่งที่ผมทำและเรียนรู้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมน่าจะสามารถเป็นประโยชน์ให้พี่ได้...อืม...ผมสร้างบล็อกของตัวเอง และมีคนติดตามภาพที่ผมถ่ายหลายพันคนด้วย แล้วก็ภาพถ่ายของผมเข้ารอบการประกวดระดับอินเตอร์ด้วย ถ้าพี่อยากดู...”
ผมตอบพลางเหลือบเมืองอีกฝ่าย โชคดีที่เขาเริ่มแสดงความสนใจขึ้นมา
“อืม...ไหนรูปล่ะ”
ผมพยักหน้าขออณุญาตหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเปิดภาพถ่ายที่ส่งเพิ่งใช้ส่งประกวดไปไม่นานให้เขาดู
มันเป็นภาพท้องฟ้าและผืนน้ำ ประดับด้วยพระจันทร์ส่องแสง ภาพนี้ไม่ได้มืดดำ หากแต่ทั้งท้องฟ้าและแผ่นน้ำเป็นสีครามตัดกับแสงสว่างของดวงจันทร์
ผมตั้งชื่อภาพนี้ว่า 'คราม'
ชายร่างสูงเพรียวนิ่งมองภาพอยู่ครู่
“คุณคิดถึงอะไรตอนถ่ายภาพนี้...แฟน?”
ผมหยุดคิด ส่ายหน้า แล้วเอ่ยตอบ
“ผมคิดถึงตัวเอง...คิดว่าตัวเองกำลังถูกสีครามของท้องฟ้าและผืนน้ำกลืนกิน คิดว่าตัวเองจมอยู่ตรงนั้น ขณะนั้น”
เป็นครั้งแรกที่ช่างภาพมือฉมังเงยขึ้นมามองหน้าผมตรงๆ และจ้องผมอยู่นานพอดู
“ผมเลือกคุณ”
“........” สติผมประมวลผมไม่ทันอยู่ช่วงหนึ่ง ก่อนจะโพล่งออกมา “หา? จริงเหรอครับ!”
“หรือคุณจะเปลี่ยนใจไม่ฝึกงานกับผมแล้ว?”
“ไม่เปลี่ยนแน่นอนครับ! ขอบคุณ...ขอบคุณมากครับคุณธรณ์!”
รีบเอ่ยด้วยความตื่นเต้น
ไม่ได้รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงแบบนี้มานานแล้ว นี่คงเป็นความดีใจแรก หลังจากไม่ได้รู้สึกมาเนิ่นนาน
.
.
ผมกลับมาถึงห้องก็เปิดคอมพิวเตอร์ทันที
แล้วอัพเดตภาพถ่ายที่คิดว่าเหมาะกับอารมณ์ดีใจของผมตอนนี้ที่สุด นั่นคือรูปของเด็กน้อยที่ได้รับขนมแล้วยิ้มร่าจนตาหยี พร้อมกับภาพถ่ายใหม่อื่นๆ ที่ให้ความรู้สึกสดชื่นสดใส
และคงเพราะเซ็ตภาพที่ลงเป็นโทนเดียวกันเกินไปต่างจากทุกทีที่จะสลับอารมณ์บ้าง ข้อความลับก็เด้งขึ้นมาหาผม
[อารมณ์ดีเหรอคะวันนี้]
[เจอเรื่องดีๆ มาครับ ^^]
บางครั้งบางคราวก็จะมีคนที่ติดตามภาพถ่ายทักมาคุยกับผมบ้าง อย่างเช่นพี่สาววัยกลางคนที่ชื่อเจนคนนี้จะทักมาหาผมบ่อย และผมก็คุยกับแกได้ง่าย คงเพราะรู้สึกเหมือนคุยกับแม่ที่ให้ความดูลูกชาย
[เรื่องอะไรเหรอ]
[ผมสัมภาษณ์ฝึกงานกับคุณธรณ์ผ่านครับพี่]
[โห ธรณ์ที่ดังๆ คนนั้นใช่มั้ย สุดยอดไปเลย]
[ดีใจด้วยน้องแดน พี่ภูมิใจในตัวน้องมาก]
[ขอบคุณครับ]
[ถ้ามีใครบางคนบอกผมอย่างนี้เหมือนพี่ก็ดีสิ]
[ใครเหรอ แฟนปะ?]
[ความลับ]
[ขี้งกจัง]
[:)]
ผมยิ้มขณะที่พิมพ์ตอบ
ถ้าหากครามจะรู้สึกภูมิใจในตัวผมสักนิดก็คงดี และเพียงแค่นิดเดียว ผมก็คงจะดีใจยิ่งกว่านี้หลายร้อยเท่าพันเท่าเลย
[จริงสิ พี่เข้าไปดูเวบประกวดภาพถ่ายมา เห็นรูปที่แดนส่งเข้ารอบด้วย]
[ใช่ครับ ตกใจมากเลยตอนเห็นรูปตัวเอง]
[ชื่อภาพคูลดีอะ]
[แน่นอน ชื่อนี้คูลสุดในสามโลก]
[ถ้าชนะก็ดีเนอะ ได้ตั๋วเครื่องบินไปงานที่ยุโรปด้วย]
[ผมสมัครก็เพราะอยากได้ตั๋วไปนี่แหละ]
[ขอเงินแม่ซื้อตั๋วแล้วแม่เอามะเหงกให้ผมกินหลายมื้อเลย]
[5555+ อยากไปเที่ยวเหรอ]
[อยากไปหาใครบางคน]
[แฟน?]
[ความลับ]
[อีกละ ความลับเยอะ]
[คายออกมาเดี๋ยวนี้]
[อิอิ]
ไม่อยากพิมพ์บอกพี่เจนไปหรอกว่าคนที่จะทำให้ผมคายความลับได้ มีแค่คนเดียว
และคนนั้นก็คือครามเท่านั้น
.
.
CONT.
-
:pig4:
ช่วงก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมชื่อเรื่องนี้ เพราะดูทั้งคู่สปาร์คกันแบบทันที แทบจะไม่ต้องพยายามอะไรเลยมั้ย
จนมาถึงตอนนี้ ก็พอจะเอออออ ในที่สุดก็เริ่มจะ คว้าเดือน แบบจริงๆจังๆแล้วสินะ
-
ถึงแดนจะพลาดที่เคยขี้ขลาดไป จนทำให้ครามเสียใจ
แต่เชื่อว่าครามคงไม่หมดรักแดนง่ายๆหรอกใช่มั้ย
แล้วพี่เจนที่มาคุยนี่ มีสิทธิเปนครามปลอมมารึเปล่าน้า
นี่มโนเองไปไกล 555 แต่เชื่อว่าครามก็ยังตามส่องแดนแน่ๆ
สู้ๆน้าแดน ขอให้ได้ไปเจอคราม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
สู้ ๆ นะแดน
-
จะได้ไปหาใครบางคนที่อยู่ไกลแล้วนะ :กอด1:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
เฮ้อ...หวังว่าแดนจะไม่ทำมันพังอีกนะครับ ถ้าหากภาพถ่ายชนะ และไปได้ต่างประเทศจริงๆ //ตอนนี้สงสารครามมากกว่าแดนอีก
-
พยายามเข้า
-
แดนเริ่มเปลี่ยนแล้ว รู้จักไขว่คว้าหาโอกาสของตัวเอง
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ครามสู้ๆ
-
อ่านแล้วชอบมากๆเลยค่ะ :L2:
รออ่านต่อนะคะ
-
21
ตั้งแต่เริ่มฝึกงานมา ผมกลับห้องมืดค่ำแทบทุกวัน
จะว่าคุณธรณ์ใช้งานผมหนักก็ไม่ใช่ หากแต่เป็นผมที่อยู่จนดึกเพื่อดูการทำงานของมืออาชีพจนไม่รู้ตัวว่าเวลาแต่ละวันผ่านไปนานเท่าไหร่
แม้ว่างานของผมจะไม่มีโอกาสได้จับกล้องถ่ายรูปแม้กระทั่งสายกล้อง ทว่าผมสนุกกับทุกอย่าง จัดฉาก ถือไฟ แบกของ หรือแม้แต่วิ่งซื้อกาแฟให้คุณธรณ์
ช่างภาพมากฝีมือเคยถามผมว่า “ฝึกงานที่นี่ ถ้าไม่ได้จับกล้องเลยจะโอเคไหม?”
“โอเคครับ”
“ทำไมล่ะ ไม่อยากถ่ายรูปเหรอ?”
ผมนิ่งไปครู่ ก่อนตอบ “ทุกอย่างที่ผมทำคือการเรียนรู้ครับ ต่อให้ไม่ได้จับกล้อง แต่ผมเห็นและเก็บภาพผ่านสายตาของผม แค่ได้เห็นคุณธรณ์ทำงานจริงๆ ก็เป็นโอกาสที่ดีมากแล้วครับ”
ชายร่างสูงเพรียวกอดอกแล้วพยักหน้าอืม ไม่รู้ว่าเขาจะคิดว่าผมพยายามเยินยอเขาหรือเปล่า แต่ผมไม่มีความตั้งใจแบบนั้นแม้แต่น้อย
ผมตื่นตาตื่นใจทุกครั้ง ที่เห็นช่างภาพคนนี้จับกล้อง
ไม่ว่าโมเดลจะมีประสบการณ์มากหรือน้อย คุณธรณ์ก็สามารถดึงสิ่งที่ดีที่สุดจากอีกฝ่ายออกมาได้ ทุกภาพเต็มไปด้วยอารมณ์ และสะกดให้คนมองราวกับมีเวทมนต์ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโมเดลหรือดาราที่เพิ่งเข้าวงการต่างอยากให้เขาเป็นคนถ่ายภาพให้ด้วยกันทั้งนั้น หรือแม้แต่คนที่อยู่ในวงการมานานก็อยากจะร่วมงานกับเขาอีก
ถึงกับมีคำพูดบอกกันว่า ธรณ์ วงศ์กีรติ ปั้นดินให้เป็นดาวได้ หากใครได้ธรณ์ถ่ายภาพให้ ได้เกิดได้ดังกันทุกคน
ผมเองก็คิดว่าคำพูดนี้ไม่ได้เกินจริง เพราะผมได้ประจักษ์แก่สายตาตนเอง ว่าฝีมือของเขา สมกับที่ได้รับสมญานามว่าเป็นช่างภาพมือหนึ่ง
ถ้าผมสามารถถ่ายภาพได้เก่งสักเสี้ยงหนึ่งของเขาก็คงจะดี แม้ว่าตอนนี้ฝึมือของผมจะยังไม่เข้าขั้น หากผมก็ไม่ย่อท้อง่ายๆ เพราะคุณธรณ์เองก็เริ่มจากไม่มีประสบการณ์ เริ่มจากงานจิปาถะเล็กๆ ในสตูดิโอไร้ชื่อเสียง
ผมเสียอีกที่มีโอกาสมากกว่าเขาในอดีต ดังนั้นผมจะไม่ยอมแพ้ และทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อที่จะไม่รู้สึกเสียใจภายหลัง
ทุกๆ วันที่ฝึกงานเป็นไปอย่างสนุก ผมได้เห็นมุมมองใหม่ๆ มากมาย ได้เปิดโลก และได้เอาเรื่องราวหลายอย่างที่เรียนรู้มาเล่าให้เพื่อนอย่างหนึ่งฟัง บางครั้งก็เล่าให้คนที่ติดตามบล็อกผมฟังด้วย
อย่างวันนี้ ผมอยู่ที่สตูดิโอถึงดึกเหมือนเคย กว่าจะกลับถึงคอนโดก็ปาไปห้าทุ่มกว่า เลยได้อัพบล็อกตัวเองช้ากว่าปกติไปหน่อย
ผมเลือกอัพรูปท้องฟ้าสีต่างๆ ทั้งท้องฟ้าตอนยามรุ่งสาง กลางวัน กลางคืน ยามโพล้เพล้ แทบจะมีทุกเฉดสี นอกจากนี้ก็ลงแคปชั่นเพิ่มว่า อยากลองถ่ายรูปท้องฟ้าและทางช้างเผือกในเมืองหนาวบ้าง
เห็นว่าต่างประเทศจะเห็นสีของทางช้างเผือกต่างกันด้วย
โพสต์ลงได้ไม่นาน ข้อความส่วนตัวก็เด้งเข้ามา
พี่เจนทักมาคุยกับผมเหมือนเคย
[เดี๋ยวก็ได้ไปถ่ายรูปที่เมืองหนาวแล้ว]
[รู้ได้ไง ผมฝึกงานได้เบี้ยเลี้ยงวันละสามร้อยเอง ต้องฝึกกี่ปีเนี่ย]
[อะไร นี่ยังไม่รู้เหรอ!]
หืม?
ผมแปลกใจขมวดคิ้วเมื่อพี่เจนทักมาอย่างนั้น
[บ้างานจนลืมวันลืมคืนล่ะสิ รีบเข้าไปดูเวบประกวดเร็ว ]
หัวใจของผมเต้นแรงทันที รีบกดเข้าไปดูเวบประกวดภาพถ่ายอย่างที่พี่เจนว่า
วันนี้เป็นวันประกาศผล รางวันถ่ายภาพ และผลรางวัลก็น่าจะประกาศตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อน ผมทำงานจนลืมไปเสียสนิท
พี่เจนคงไม่ได้ทำให้ผมดีใจเก้อใช่ไหม?
[ผมไม่กล้าเปิดดูอะพี่ ทำไงดี]
[เปิดเร็วๆ ถ้าไม่ดีให้จุ๊บเลย]
[…]
พี่ก็เล่นมุกตลอด
ผมมือสั่นตัวสั่นไปหมดตอนที่คลิ้กเข้าไป สองตาหลับปี๋แล้วค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ เหมือนดูหนังสยองขวัญ
และสุดท้าย ผมก็เห็นภาพท้องฟ้าและทะเลมีคราม ผสานกับภาพดวงจันทราสีเงินยวงลอยเด่น
พร้อมตัวอักษรเหนือภาพถ่าย
The winner of the contest is 'My Indigo : คราม'
ผมกระโดดและส่งเสียงดังลั่นห้องด้วยความดีใจ
ดีใจเหมือนคนบ้าเลย
.
.
ข่าวเรื่องที่ผมชนะรางวัลถ่ายภาพ ทำให้พี่ๆ ที่สตูดิโอแสดงความยินดีกับผมกันยกใหญ่ รวมทั้งเพื่อนๆ ของผมด้วย มีพี่ที่ทำงานหลายคนทำท่าจะฝากผมซื้อของ หากแต่ก็ถูกคุณธรณ์สั่งห้ามเสียก่อน
“ห้ามฝากแดนไทซื้อของ ใครฝาก ผมจะตัดเงินเดือน เป็นผู้ใหญ่กันซะเปล่าจะฝากเด็กฝึกงานซื้อได้ยังไง แล้วคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าพวกคุณชอบฝากแต่ไม่ชอบจ่ายน่ะหืม?”
แต่ละคนได้แต่ยิ้มแหะๆ ให้ช่างภาพชื่อดัง ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเขาสักคนหรอก
แล้วพอคุณธรณ์รู้ข่าว ก็เรียกให้ผมเข้าไปคุยส่วนตัว แล้วก็ยื่นซองให้
ผมได้แต่ทำหน้าตกใจ เพราะคิดว่าเขาจะไล่ผมออก
“ผ..ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ ผมขอลาห้าวัน...ไม่ได้จริงๆ เหรอครับ ผ...ผม...ผมขอไม่รับเบี้ยเลี้ยงทั้งเดือนเลยก็ได้ครับ อย่าไล่ผมออกเลยนะ”
“แดนไท ตั้งสติหน่อย ไม่ต้องพูดติดอ่าง”
“........”
“ผมบอกหรือยังว่าจะไล่ออก”
“ย..ยังครับ...” นิสัยตื่นง่าย บางทีก็แก้ยากเหมือนกัน
“เปิดซองดูก่อน”
“ค..ครับ”
ผมทำตาม นิ้วสั่นๆ เปิดซองออก แล้วผมว่าข้างในเป็นธนบัตรสีเทาๆ หลายใบ
“พ็อกเก็ตมันนี่ เอาไว้ใช้ตอนไปเที่ยว”
ดวงตาเล็กๆ ของผมเบิกโต ปากรีบเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก
“ผม...ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับคุณธรณ์ เยอะขนาดนี้...”
“หรือจะเอาใบลาออก”
“........”
ผมรีบเก็บเงินใส่กระเป๋ากางเกงด้วยความรวดเร็ว
ให้เลือกระหว่าง 'เงิน' กับ 'ซองขาว' ยังไงก็ต้องเลือกเงินอยู่แล้ว
“แล้วซื้อช็อกโกแล็ตไวน์มาให้ผมด้วย” ใบหน้าขาวหยุดพูดครู่หนึ่ง “ผมฝากได้ เพราะผมให้เงินคุณแล้ว”
ผมพยักใบหน้ารัวๆ มิชชั่นที่คุณธรณ์ฝากฝัง ยังไงก็ต้องทำให้สำเร็จ!
“แล้วเอากล่องเดียวพอล่ะ ไม่ต้องซื้อมาด้วยเงินทั้งหมดนั่น”
“ครับ! ขอบคุณครับคุณธรณ์”
สายตาเห็นคนร่างสูงเพรียวเจิดจ้าขึ้นมาทันตา หน้านิ่งๆ ดูเย็นชา แต่ความจริงเขาโคตรจะใจดี ผมนี่โชคดีจริงๆ ที่ได้ฝึกงานกับเขา หวังก็แค่ว่าผมจะไม่ได้เอาโชคมาใช้กับการฝึกงานและงานประกวดหมดแล้วเท่านั้น
.
.
หลังจากกลับมาถึงห้อง ผมก็นั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับที่อยู่ของครามว่าตั้งอยู่ที่ไหน เดินทางยังไงจากอินเตอร์เน็ต
ผมได้ที่อยู่นี้มาจากหนึ่ง หลังจากที่เขาเดินทางไปได้สักพัก ไม่รู้ว่าทำไมหนึ่งถึงมีที่อยู่ครามเหมือนกัน ตอนที่สงสัย เพื่อนตัวเล็กก็บอกว่า
“พี่ทักษ์ให้มา คิดว่าแดนอาจจะอยากได้”
“พี่ทักษ์ติดต่อกับครามเหรอ”
“ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าได้มายังไงเหมือนกัน บอกแค่ว่ากว่าจะได้มานี่ใช้เวลาหลายชาติเลย”
ไม่รู้ว่าหนึ่งพยายามจะพูดให้ผมสบายใจหรือเปล่า เพราะก่อนหน้านั้นผมเคยจะหาทางติดต่อคราม ทว่าเขาไม่ได้ใช้เบอร์โทรศัพท์ไทยในต่างประเทศ เฟสบุ๊คหรือโซเชียลมีเดียอะไรก็ไม่เล่น ลืมเรื่องไปถามหาทางติดต่อจากพ่อของเขาไปได้ จนผมจนปัญญา
ทว่าหนึ่งก็ให้ที่อยู่นี้มา ตั้งแต่นั้นผมก็ส่งโปสการ์ดไปตามที่อยู่นี้เป็นระยะ แต่ไม่เคยได้รับการตอบกลับสักครั้ง
ผมทำใจไว้แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้ เพราะก่อนที่ครามจะไป เราก็จากกันไม่ดีนัก แล้วผมยังสร้างบาดแผลให้เขาอีก เขาจะไม่ตอบอะไรก็ไม่แปลก
ผมเตรียมข้อมูลเส้นทางและสถานที่ต่างๆ ไว้พร้อม ปริ้นต์ออกมาใส่สมุดบันทึกเรียบร้อย แล้วยังเก็บข้อมูลไว้ในโทรศัพท์กันเหนียวไว้ด้วย เพื่อให้มั่นใจว่าจะสามารถใช้เวลาที่ไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมของการประกวดเดินทางไปได้
การเดินทางร่วมกิจกรรมในยุโรปใช้เวลา 6 คืน 7 วัน
2 คืนในฝรั่งเศส 2 คืนในอิตาลี และ 2 คืนในอังกฤษก่อนจะกลับไทย
ครามไปแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยในฝรั่งเศส ดังนั้นผมมีเวลาหลังเลิกกิจกรรมในวันที่สองตอนบ่าย และวันที่สามก่อนเดินทางต่อไปอิตาลีที่จะไปเจอเขา
[แดนนน]
พี่เจนทักมาหาผมตอนที่ผมกำลังเหม่อๆ
[ครับ]
[อีกไม่กี่วันจะเดินทางแล้ว พร้อมยัง]
[ยังเลย ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าจะหาที่อยู่คนที่ผมจะไปหาเจอ]
[หายากเหรอ อยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวช่วยดู]
ผมส่งรูปแผนที่ที่ผมค้นให้พี่เจนดู แล้วก็ส่งที่อยู่ที่ผมต้องการไปให้ พี่สาวใหญ่คนนี้มีประสบการณ์เที่ยวประเทศบ่อย แล้วก็ให้คำแนะนำเรื่องต่างๆ ให้ผมอย่างดีเสมอ
[ปารีส?]
[ไม่ใช่ลอนดอนเหรอ? รางวัลนี้ต้องไปลอนดอนด้วยไม่ใช่เหรอ?]
[ครับ ไปทั้งฝรั่งเศส อิตาลี แล้วก็อังกฤษเลย]
[แต่คนที่ผมจะไปหาอยู่ฝรั่งเศสอะครับ]
พี่เจนนิ่งไปนาน
ผมจึงนั่งจดอะไรต่อมิอะไรลงบันทึกต่อ เพราะปัญหาใหญ่ก็คือผมพูดฝรั่งเศสไม่ได้ ต้องเตรียมประโยคถามทางเผื่อไว้หน่อย ได้ยินว่าชาวปารีเซียงไม่ค่อยยอมพูดอังกฤษเสียด้วย
[แดนพักอยู่ที่ไหนในปารีสเหรอ ]
[น่าจะที่นี่ครับ]
มือกดส่งเวบของโรงแรมไป
[คนละที่กับตึกทีแดนส่งมาเลย]
[ครับ แต่ผมดูแล้วมันไม่ไกลจากพิพิธภัณฑ์ที่ผมต้องไปร่วมกิจกรรมในวันนั้นนะ]
[เหรอ ตารางกิจกรรมมีอะไรบ้างล่ะ]
คราวนี้ผมส่งแผนการเดินทางไปให้พี่เขา
[วันที่สองใช่ปะ? ช่วงบ่ายหลังไปพิพิธภัณฑ์]
[ใช่ครับพี่]
[งั้นไม่น่ามีปัญหา]
[แดนขึ้นรถตามนี้นะ จากหน้าพิพิธภัณฑ์จะถึงที่ย่านนั้นเลย แล้วอย่าไปเรียกแท็กซี่ล่ะ เดี๋ยวมันพาอ้อมแล้วจะเสียเวลาเปล่า]
พี่เจนส่งสายรถบัสกลับมาให้ ผมเห็นแล้วก็รู้สึกขอบคุณอย่างมาก
[โห ดีมากเลยครับพี่ ช่วยผมได้มากเลย]
[ขอบคุณมากๆๆๆๆ เลยนะครับ]
[ขอจุ๊บแทนได้ปะ]
[อย่างอื่นได้มั้ย]
[จุ๊บผมให้ได้แค่คนเดียวจริงๆ]
แล้วพี่เจนก็ส่ง GIF รูปตัวการ์ตูนตัวนึงดึงอีกตัวเข้าไปหอมฟอด
เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
.
.
เมื่อการเดินทางมาถึงจริง กิจกรรมทุกอย่างมันรัดตัวจนผมแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง
อาจเพราะผมได้รับรางวัลชนะเลิศจึงต้องไปร่วมกิจกรรมหลายอย่างของกองประกวดร่วมกับผู้ชนะจากประเทศอื่นๆ นอกจากนี้แล้วยังต้องพรีเซนต์ภาพถ่ายตัวเองให้คนอื่นฟังซ้ำแล้วซ้ำอีกจนน้ำลายแห้ง
งานไม่ได้ชิลแม้แต่น้อย อย่างวันที่ไปเยี่ยมชมพิพิธภันฑ์ กว่าจะได้ออกมาจากสถานที่ก็ตอนเย็นเข้าไปแล้ว ผมหาข้ออ้างอยู่นานที่จะไม่ไปร่วมดินเนอร์หรูกับคนอื่นๆ รีบพาตัวเองขึ้นรสบัสจากหน้าพิพิธภันฑ์ไปยังตึกที่ครามพักโดยเร็วที่สุด
ผมไม่มีเวลาชื่นชมกับความสวยงามของบ้านเมือง ไม่ใช่ว่าไม่อยาก แต่ไม่มีอารมณ์จะดื่มด่ำกับอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้เป้าหมายของผมมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นเอง
ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเพียงอย่างเดียว เพื่อแค่พบเขาอีกครั้ง
ผมไม่รู้ว่าครามจะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นผม อาจจะไม่พอใจ ไม่อยากเจอหน้า ร้ายที่สุดก็คงเกลียดขี้หน้ากัน ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่แคร์ เพราะผมมีความตั้งใจแน่วแน่ของตัวเองที่จะบอกเขา
ยังไงก็ต้องบอกเขาให้ได้แม้ว่าเขาจะไม่อยากรับฟัง
อยากขอโทษ แม้ว่าจะสายเกินไป
อยากขอโอกาส แม้ว่าเขาจะไม่มีให้
ต่อให้ผมจะขออะไรไม่ได้อีกแล้ว หากแต่ผมยังมีสิ่งที่อยากจะให้ แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการ แม้ว่าเขาจะไม่รับไว้ หรือจะโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดีก็ช่าง
ยังไงผมก็ต้องการให้มันกับคราม เพียงแค่คนเดียว
สองขาทั้งเดินทั้งวิ่งหาตึกอยู่หลายสิบนาที
ท้องฟ้าก็มืดเร็วกว่าที่คิด ต่อให้เตรียมตัวมาดีเท่าไหร่ แต่เมื่อมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง และด้วยข้อจำกัดทางภาษา จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาที่อยู่ในสถานที่ที่ไม่เคยแม้แต่จะมาเหยียบ
ผมวิ่งวนจนเหนื่อยหอบ กระทั่งเจอตึกๆ หนึ่งที่น่าจะใช่อพาร์ทเม้นต์ที่ครามพัก
ป้ายชื่อของตึกมันเลือนรางจนเกือบมองไม่เห็น
ผมกดกริ่งหน้าประตู และรอให้คนมาเปิด
กดอยู่นานสองนาน จึงมีชายผมทองร่างท้วมทำหน้ามุ่ยเดินมาเปิดประตูออก
“Is Krarm here?” ผมพ่นทั้งอังกฤษ ทั้งฝรั่งเศสงูๆ ปลาๆ ใส่ ไม่รู้ว่าสำเนียงของผมมันฟังยากหรือเปล่า อีกฝ่ายถึงทำหน้าไม่เข้าใจ ผมจึงหยิบเอารูปของครามออกมาแล้วชี้ๆ ให้เขาดู
ชายตรงหน้าโบกมือแล้วทำท่าไล่ผม ก่อนจะปิดประตูใส่หน้า
ผมทั้งเคาะทั้งกดกริ่งเรียกต่อ ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมีเพียงเสียงด่า แถมได้ยินแว่วๆ ว่า โบลิซโปลิซด้วย
พอได้ยินผมก็ถอยจากหน้าประตู สองคิ้วขมวดมุ่น ในหัวว่างเปล่าไปหมด ทว่าในอกกลับอึดอัดจนอยากจะตะโกนออกมาดังๆ
ความไม่พอใจ ความสับสนแทบจะล้นปรี่ ทั้งใบหน้าของผมร้อนผ่าว สองมือที่ถือแผนที่และที่อยู่สั่นอย่างห้ามไม่อยู่
ผมจะไม่ยอมกลับทั้งอย่างนี้หรอก ผมอาจจะมาผิดที่ก็ได้ จึงก้าวเท้าเตรียมเดินหาจุดหมายอีกครั้ง
ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงดังจากด้านหลัง
“แดน!”
ร่างผมแข็งค้าง เท้าก้าวไม่ออก ใบหน้าค่อยๆ หันไปตามเสียงด้วยหัวใจเต้นระรัว
เสียงนั้น...ผมไม่มีทางลืม
แค่ได้ยินเสียง สองตาก็ร้อนรุ่มและชื้นไปด้วยหยาดน้ำใส
เบื้องหน้าม่านน้ำตาที่ปกคลุม ในที่สุดผมก็เห็นกายสูงใหญ่ที่เฝ้ามองหา
และผมหวังว่าภาพดวงหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มตรงหน้า จะไม่ได้ถูกบิดเบือนไปจากความจริง เพราะน้ำตาที่ไหลออกมา
.
.
CONT.
-
o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L2: :pig4:
-
ฮื่อออออ ลุ้นไปด้วยเลยอ่ะ :monkeysad:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
จริงใช่มั้ย?
-
ลุ้นมากกกก
-
ลุ้นนนนนน มากๆๆๆๆๆๆ หวังว่าจะคุยกันดีๆนะ
-
ใช่ ใช่มะ คนนั้นจริง ๆ ใช่มะ :hao5:
-
เจอแล้วใช่ใหม
เจอแล้วใช่หรือเปล่า
-
:L1: :pig4: :L1:
-
เจอกันแล้วก็เปิดใจคุยกันนะ
-
ติดตามมมม
-
ตามอ่านทันแล้ว มาติดตอนลุ้นๆซะด้วย
-
22
ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่ง ลมหายใจติดขัดคล้ายมีก้อนอากาศหนักอึ้งติดอยู่ที่ลำคอ
จมูกและดวงตาแสบร้อนจนทรมาน หัวใจบีบรัดแน่นอก
คนตรงหน้าก้าวขาเข้ามาใกล้ ทว่าผมไม่อาจมองเห็นใบหน้าของเขาชัด ภาพทุกอย่างแสนจะพร่าเลือน
“คราม...”
เสียงแหบเครือหลุดจากลำคอ สองเท้าไม่มั่นใจว่าจะก้าวไปหาร่างสูงใหญ่ตรงหน้าได้หรือไม่ เราอยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้แล้ว ผมจะยังก้าวไปหาเขาได้หรือเปล่า
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน จะไม่เข้ามากอดเราแน่นๆ หน่อยเหรอ”
ผมปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างหยุดไว้ไม่ได้ หลังมือยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล
แม้ภาพเบื้องหน้าจะแสนมัวราวกับถูกหมอกจางบดบัง หากแต่สองหูของผมได้ยินเสียงทุ้มต่ำชัดเจน
ไม่ว่าเมื่อไหร่ เสียงของครามก็ทำให้หัวใจของผมหวามไหวเสมอ
แล้วครามก็เป็นฝ่ายเข้ามา สองแขนแกร่งรวบตัวผมเข้าไปกอด
แผงอกอบอุ่นเข้ามาซับน้ำตาที่ไหลริน ผมกอดเขาแน่นจนสุดแรง
“คราม” ทุกๆ คำที่เปล่งออกจากลำคอขาดๆ หายๆ เพราะเอาแต่สะอื้นไห้ “ขอโทษ...ขอโทษ”
“อยากได้ยินคำว่าคิดถึงมากกว่า”
“คิด..คิดถึง...คิดถึงจนจะบ้า...ขอโทษ”
แล้วริมฝีปากก็เอ่ยชื่อ “คราม” ซ้ำๆ และเอ่ยคำว่า “ขอโทษ” วนเวียนอยู่อย่างนั้น
ครามเพียงกอดผมไว้ ปล่อยให้ผมได้ฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นอย่างมั่นคง เคล้าไปกับเสียงร้องไห้และพร่ำเรียกเขาไม่หยุดของตัวเอง
.
.
ไม่รู้ว่าผมยืนร้องไห้ในอ้อมกอดของครามนานเท่าไหร่เหมือนกัน
รู้แต่รู้ตัวอีกที ทั้งน้ำตาน้ำมูกน้ำลายของผมก็ทำเอาเสื้อเขาเปียกชุ่ม ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด แต่ไม่ฟูมฟายเท่าเดิมแล้ว
ผมผละออกจากอกเปียกๆ มาสูดน้ำมูกเช็ดน้ำตา ช่างเป็นการพบกันอีกครั้งที่น่าอายกว่าที่คิด เพราะผมทำเสื้อเขาสกปรกไปหม
“นิ่งแล้วหรือยัง”
“........”
ผมตอบไม่ออก เพราะถ้าขืนพูดอะไร คงได้ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ
“กลับโรงแรมกัน”
ครามหยิบหมวกออกมาจากกระเป๋าสะพายของเขา แล้วให้ผมใส่ หลังจากนั้นก็จูงมือผมออกจากย่านอยู่อาศัยไปรอขึ้นรถบัส
ผมเดินตามเขาไปสะอื้นไป คล้ายกับว่าทำนบน้ำตาที่พยายามอดกลั้นมานานแตกเอาวันนี้ ตาที่ตี่อยู่แล้วบวมจนลืมแทบไม่ขึ้น
ในหัวจมอยู่กับห้วงอารมณ์ที่บอกความรู้สึกไม่ถูกตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนรถบัสโดยมีครามอยู่ด้านข้าง สมองไม่คิดถึงอะไรสักอย่าง คิดแต่เพียงว่าไม่อยากจะปล่อยมือจากครามอีกแล้ว ไม่สนด้วยว่าเขาจะพาผมไปที่ไหน จะพาผมไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกก็ช่าง แค่ไม่อยากปล่อยมือจากเขา
เมื่อรถบัสเคลื่อนตัวมาหยุดที่ป้ายโรงแรม คนร่างสูงพาผมเดินลงจากรถ แล้วจูงให้เดินตามเข้าไปข้างใน
ผมก้าวเท้าตามอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องพัก
แล้วครามก็ให้ผมนั่งลงข้างเขาบนเตียงใหญ่ หยิบดึงกระดาษทิชชู่จากหัวเตียงออกมาให้ผมสั่งน้ำมูกลงไป
“เสื้อเราเปียกจนไม่พอให้แดนเช็ดน้ำมูกแล้ว”
“........”
ผมรับกระดาษมา แล้วสั่งน้ำมูกดัง 'พรืด' จนกระดาษทิชชู่กองหลายแผ่นถึงจะเริ่มมีสติคืนมา
“นิ่งแล้วใช่ไหม? สองชั่วมองละ นิ่งได้แล้วเนอะ”
ตอนนี้น้ำตาไม่ไหลแล้ว แต่อารมณ์ยังคงจมดิ่งอยู่
สายตาเห็นภาพใบหน้าของครามชัดขึ้น เขาผมสั้นกว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเขามาก หากแต่โครงหน้าคมคายยังคงเจิดจ้าเหมือนเก่า ไม่เว้นแม้แต่รอยยิ้มที่ยังคงอบอุ่นไม่เปลี่ยนแปลง
เพียงแค่เห็น ผมก็อยากจะร้องไห้อีกรอบ หยาดน้ำคล้ายจะซึมออกมาจากดวงตา
“เสียใจที่เจอหน้าเราขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เปล่า...ไม่ใช่นะ” ผมรีบบอก “ดีใจมากต่างหาก”
รีบยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหยดน้ำใสก่อนที่จะร่วงผล็อยลงมา
“ขอโทษ...”
“รอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย”
“ขอโทษ...”
อีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกเมื่อผมยังคงไม่ยอมหยุดเอ่ย ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรนาน จนผมเอ่ยออกมา
“ขอโทษที่ตัดสินใจเอาเองโดยไม่นึกถึงคราม ขอโทษที่ตัวแย่ๆ ขอโทษที่ทำร้ายความรู้สึก ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง ขอโทษที่ไม่ได้ไปหาวันนั้น ขอโทษ ขอโทษทุกๆ อย่าง”
“........”
“อย่าเกลียดได้ไหม จะไม่ยกโทษให้ก็ได้ แต่อย่าเกลียดเราได้ไหม”
มือใหญ่ทับกับหลังมือผม เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น กระทั่งเราห่างกันเพียงแค่ห้วงลมหายใจ
ตั้งแต่พบเขาอีกครั้งจนถึงตอนนี้ ผมไม่ได้มองดวงตาเขาให้ลึกลงไปชัดๆ พอได้เงยหน้ามองเขาเต็มๆ ตาแบบนี้ ผมถึงตระหนักว่าผมโหยหาคนตรงหน้ามากแค่ไหน
มันมากจนความรู้สึกผิดกดทับร่างกายผมให้หายใจไม่ออก
“ถึงอยากเกลียด ก็เกลียดไม่ลงหรอก” เขาตอบ
ริมฝีปากของผมเม้มเข้าหากัน สองหูเงี่ยฟังเสียงทุ้มต่ำ
“เราไม่เคยผิดหวังในตัวแดน แค่ไม่เข้าใจว่าแดนคิดอะไร”
“........”
“ไม่โกรธด้วย”
“........”
“โอเค ตอนแรกก็โกรธเหมือนกัน ว่าทำไมต้องหนี ทำไมต้องหายไป แค่ไปส่งยังไม่ยอมไปเลย จนคิดว่าที่ผ่านมาเราคิดไปเองฝ่ายเดียว รู้สึกไปเองฝ่ายเดียวหรือเปล่า”
ผมพยายามกลืนน้ำลายลงคอ คิดจะบอกบางอย่าง ทว่าครามยังคงเอ่ยต่อ
“แต่พอเห็นรูปที่แดนอัพเดตทุกวัน รูปที่เราไม่เคยเห็นมีมากขนาดนั้น...เราโกรธไม่ลง”
“........”
“จะโกรธคนที่ไม่เคยละสายตาไปจากเราเลยได้ยังไง” ครามเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
แค่ได้ยินก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ ผมโผเข้าไปกอดเขาแน่น
กอดแน่นด้วยความรู้สึกว่าอยากทดแทนช่วงเวลาที่ผมปล่อยเขาไป แม้จะทดแทนไม่ได้ แต่ผมก็กอดเขาแน่นที่สุด เท่าที่แรงจะมี
.
.
ร่างสูงใหญ่ขยับกายออกเล็กน้อย ให้ผมที่ยังคงร้องไห้เงยขึ้นไปสบตา
ริมฝีปากตรงหน้าโน้มเข้ามาหา ปลายลิ้นอุ่นแตะสัมผัสที่หยาดน้ำใสจากปลายคางขึ้นมาบนแก้ม แล้วประทับกลีบปากใต้เปลือกตาแผ่วเบา จูบซ้ำที่แนวแพขนตาเปียกชื้นทั้งสองข้าง ก่อนจะผละออก
“หวานปนขมไปหน่อย”
ครามยิ้มน้อยๆ ปลายจมูกโด่งเข้ามาคลอเคลียคืบใกล้ ให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น
ผมหยุดสะอื้น นัยน์ตาจ้องมองเขาที่ค่อยๆ แนบจุมพิตบดเบียดกับริมฝีปากผม
รสชาติหวานปนขมที่ว่าแทรกซึมเข้ามาในปาก เรียวลิ้นรับรู้ถึงหยาดหยดที่เรียกว่าน้ำตา ลิ้มรสจนความขมปร่าลิ้นเลือนหาย และถูกทดแทนด้วยความหวานละมุน
จังหวะของปลายลิ้นอีกฝ่ายนุ่มนวล เนิบช้า ราวกับจะทำให้ตายใจ ก่อนที่จะเร่งเร้า ดูดดื่ม
ลิ้นของผมถูกเขาดูดกลืนพร้อมกับลมหายใจ ไออวลอากาศที่คนตรงหน้ากลืนกินเข้าไปทำให้ผมรู้สึกราวกับจะขาดใจ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ขัดขืน
หากเขาต้องการให้ผมขาดใจตายเสียตรงนี้ ผมก็ยินยอม
สองมือยกขึ้นไปกอดรอบคอกายสูงใหญ่ ปลายนิ้วขยำหลังเสื้อเขา เลือดในกายสูบฉีดถี่แรง หากผมได้แต่ส่งเสียงครางเครือในลำคอ
แล้วครามก็ถ่ายทอดลมหายใจของเขากลับมาให้ผม ต่อชีวิตให้หัวใจของผมยังคงเต้น
เมื่อเขาผละออกไปแล้ว ดวงตาของผมก็ได้แต่จ้องมองเขา
ภายในอกสงบนิ่งลง เมื่อตระหนักได้ว่าครามอยู่ตรงหน้าผมแล้วจริงๆ
“ค่อยหวานขึ้นหน่อย”
รอยยิ้มสวยวาดบนใบหน้าหล่อเหลา ทำให้ผมส่งยิ้มกว้างตาม
หลังจากที่สงบจิตสงบใจได้แล้ว ผมถึงเพิ่งจะสังเกตไปรอบตัว
หลายสิ่งผิดปกติ อย่างเช่นลักษณะห้อง ดูไม่เหมือนกับครั้งสุดท้ายที่ผมออกจากโรงแรม แล้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เคยวางอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าก็หายไป
ผมเริ่มขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยออกมา
“กระเป๋าเราหายไป”
“เหรอ แล้วมีอะไรหายไปอีกหรือเปล่า”
คราวนี้ผมลุกขึ้นไปเดินสำรวจรอบห้อง เดินเปิดโน่นดูนี่ แล้วเดินออกไปนอกห้องเพื่อดูหมายเลขหน้าประตู พอเห็นแล้วก็ได้แต่เบิกตาอ้าปากค้าง เพราะเลข
ห้องไม่ใช่ห้องของผมไม่พอ ยังเป็นคนละชั้นอีกด้วย
จะว่าไป ผมไม่ได้ไปขอคีย์การ์ดจากฟร้อนต์ของโรงแรมด้วยซ้ำ
“กว่าจะรู้ตัว ความรู้สึกช้าจัง”
ครามพูดพลางหยิบเอากุญแจออกมาชูให้ผมดู
“ทำไม...”
ผมอ้าปากพะงาบ สองขาเดินกลับไปหาร่างสูงใหญ่
“นั่นสิ ทำไมนะ”
พยายามใช้สมองประมวลความคิด คนที่จะมีกุญแจห้องพักของโรงแรมได้ ก็ต้องเป็นแขกของโรงแรมไม่ผิดแน่
“เดี๋ยว อย่าบอกนะว่าครามพักอยู่โรงแรมนี้”
“ใช่ เราพักอยู่ที่นี่”
ผมยิ่งไม่เข้าใจใหญ่ ใบส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
“แล้วอพาร์ทเม้นต์นั้นล่ะ...”
“เราย้ายออกจากที่นั่นตั้งแต่เดือนสองเดือนแรกแล้ว”
“ย้ายออก?”
ถ้าย้ายออก ผมก็ชักจะเข้าใจว่าทำไมคนที่มาเปิดประตูถึงทำท่าไม่รู้จักคราม
“จะบอกอีกอย่าง แล้วอย่าตกใจล่ะ ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ฝรั่งเศส แต่อยู่อังกฤษ”
“หา!? อยู่อังกฤษ!” เขามาเรียนต่อที่ฝรั่งเศส แล้วทำไมถึงไปอยู่ที่อังกฤษได้
เหมือนอีกฝ่ายจะมองความสงสัยของผมออก ถึงได้ตอบ
“เราเทคคอร์สจบตั้งแต่เทอมแรก เลยเลือกไปฝึกงานที่โน่น”
โอเค...เขาจะไปฝึกงานคนละประเทศก็ได้ แต่อยู่ๆ จะโผล่มาที่นี่ แล้วยังมาเจอผมหน้าอพาร์ทเม้นที่ย้ายออกไปหลายเดือนไม่ได้!
เรื่องบังเอิญเหรอ?
“แล้ว...แล้วครามมาที่นี่ได้ยังไง”
“นั่งเครื่องบินมา”
“........”
จากอังกฤษมาที่นี่ จะนั่งเครื่องบินมาก็ไม่แปลกหรอก ทว่าที่ผมสงสัยไม่ใช่ว่าเขามาที่นี่ด้วยอะไรเสียหน่อย
“ลาหยุดมาเลยนะ กะว่าจะอยู่กับแดนจนกว่าแดนจะกลับ”
สองคิ้วยิ่งขมวดเข้าหากันหนักขึ้น
“ครามรู้เหรอ ว่าเราจะมาที่นี่”
“รู้สิ”
ใครบอกครามกัน หรือว่าจะเป็นหนึ่ง...แต่เท่าที่ผมจำได้ ผมบอกกับหนึ่งแค่เรื่องวันเดินทาง ไม่ได้บอกว่าจะแวะไปที่ไหน หรือพักอยู่ที่โรงแรมอะไร
“รู้ได้ยังไง...”
“นั่นสิรู้ได้ยังไงนะ”
“........”
“คิดเร็ว” ครามยิ้มเหมือนกำลังสนุกที่เห็นผมทำหน้าเด๋อด๋า
“ขอใช้สิทธิรีดความลับได้มั้ย”
ครามเลิกคิ้วขึ้น คลี่ยิ้มที่ริมฝีปาก
รอยยิ้มที่ประดับบนโครงหน้าคมคายดูแปลกตาไม่น้อย คงเพราะอีกฝ่ายไว้ผมสั้นไม่เหมือนก่อน ทว่ายังคงดูเจ้าเล่ห์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
.
.
ผมตกใจเมื่อรู้ว่าพี่เจนที่ผมคุยด้วยมาตลอดคือคราม
ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดี
จะบอกว่าตัวเองโง่ได้ไหมนะ? เพราะผมไม่เคยระแคะระคายสักนิด
พอผมถามครามว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกว่าตัวเองคือพี่เจน เขาก็ตอบว่า
“ตอนแรกก็แค่ทักไปเพาะไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยยังไง เลยทำเป็นแฟนคลับภาพของแดนเข้าไปทัก หลังจากนั้นก็เริ่มอยากรู้ว่าแดนจะหวั่นไหวกับใครบ้างหรือเปล่า แล้วก็อยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีด้วย”
“หวั่นไหวกับรุ่นแม่อะนะ” พี่เจนบอกว่าอายุรุ่นแม่ผม บอกมาแค่นี้ผมก็วางพี่เจนอยู่ในฐานะคนที่ผมต้องให้ความเคารพแล้ว
“ถ้าบอกว่าเด็กกว่านี้แล้วแดนหวั่นไหวจริงจะทำยังไง”
“........”
ก็ถ้าหวั่นไหว คนคนนั้นก็คือครามอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
ผมไม่เข้าใจความคิดของเขาเท่าไหร่
“อีกอย่าง...ตอนที่แดนคุยกับเราที่แกล้งเป็นพี่เจน ไม่เหมือนตอนที่แดนคุยกับเรา ถ้ารู้ว่าเป็นเรา ก็คงไม่บอกเราตรงๆ หรอกว่า 'จะเก็บจูบของแดนให้คนเพียงคนเดียว' ”
สองแก้มผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
ใช่สิ ใครจะกล้าบอกเจ้าตัวตรงๆ ล่ะ คุยกับคนในเน็ตไม่เคยเห็นหน้าค่าตา มันไม่เหมือนกับคุยกับคนที่รู้จักกันต่อหน้านะ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ถึงแม้ผมจะไม่ได้คุยกับพี่เจนลึกอะไร ทว่าก็เปิดใจคุยกับเขาเรื่องที่ผมพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเอง พัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อใครคนนึง และสุดท้ายถึงแม้ว่าจะล้มเหลว ผมก็จะไม่เสียใจที่พยายามทุกอย่างแล้ว
“เรานึกว่าเราไม่มีหวังแล้ว” พอรู้ว่าความจริงแล้ว ครามคอยอยู่ให้กำลังใจผมมาตลอด บ่อน้ำตาก็ชักจะตื้นขึ้นอีกครั้ง “เห็นครามไม่เคยตอบโปสการ์ดที่เราส่งให้ เราคิดว่าเราแทบไม่มีโอกาสจะทำให้ครามยกโทษให้แล้ว”
“โปสการ์ด?”
ผมพยักหน้า
“เราส่งไปที่ที่อยู่เก่าที่ได้มาจากหนึ่ง พอรู้ว่าครามย้ายออกไปตั้งนานแล้วก็ค่อยโล่งใจ”
แล้วครามก็หุนหันลุกขึ้น หยิบเสื้อออกมาใส่แล้วสะพายกระเป๋า จนผมต้องเอ่ยปากถาม
“จะไปไหนเหรอ”
“ไปทวงโปสการ์ด!”
ผมหลุดหัวเราะออกมา ไม่รู้ว่าพวกเราจะไปทวงได้มาสักใบหรือเปล่าเหมือนกัน ผมเองไม่เสียใจหรอกถ้าไม่ได้คืน เพราะผมสามารถเขียนให้เขาใหม่ได้เป็นพันเป็นหมื่นเป็นล้านๆ ใบ แต่ดูท่าครามจะหัวเสียเอามากๆ ถ้าเอาคืนมาไม่ได้
ในอกเต็มตื้นไปด้วยความสุขจนล้น
แค่ผมกับครามเดินจับมือกัน โอบกอดกันและกันไปตลอดทาง แค่นี้ผมก็ไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว
.
.
CONT.
-
23
ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในยุโรป ครามจะคอยอยู่กับผมเสมอ ไม่เว้นแม้แต่ตอนที่ผมทำกิจกรรมของกองประกวด
ผมเห็นคนร่างสูงถ่ายวีดีโอตอนที่ผมอธิบายเรื่องภาพถ่ายที่ชนะการประกวดเก็บไว้ทุกช็อต ทุกรอบ ถ่ายไปยืนยิ้มกริ่มไปไม่หยุด
ปกติเคยแต่แอบถ่ายเขา พอโดนถ่ายเองก็ไม่คุ้นชินสักที แล้วถูกถ่ายไม่พอ ครามยังจะเล่นคลิปช่วงที่ผมพูดซ้ำๆ ให้ผมได้ยิน จากเดิมที่รู้สึกอายเอามากๆ หลังๆ ก็เริ่มไม่อาย และชักจะอยากลบคลิปทิ้งไปให้หมด
เสร็จจากกิจกรรม เราก็จะท่องไปในที่ต่างๆ ด้วยกันจนกระทั่งดึกดื่น บางทีจนถึงเช้าไม่ได้นอนก็มี เพื่อที่จะได้อยู่มองดูพระอาทิตย์ขึ้น เก็บเกี่ยวทุกวินาทีให้ได้มากที่สุด
ช่วงเวลาที่อยู่กับเขา ทำให้หัวใจของผมกลับมาสัมผัสความสุขที่ล้นปรี่อีกครั้ง ถึงอย่างนั้นความสุขก็ช่างสั้นเหลือเกิน
“พรุ่งนี้ต้องกลับไทยแล้ว”
ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหมองหม่น
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะอยู่ที่นี่ รุ่งเช้าก็ต้องเดินทางไปสนามบินและเดินทางกลับประเทศ
เพิ่งได้เจอกันแท้ๆ แต่ก็ต้องห่างกันอีกจนได้
ถึงแม้การห่างกันคราวนี้ จะไม่ใช่การจากกันด้วยความไม่เข้าใจเหมือนคราวก่อน ทว่าผมก็รู้สึกห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก
“ซื้อของครบแล้วเนอะ คุณธรณ์เขาไม่ได้ฝากซื้ออะไรอย่างอื่นนอกจากช็อกโกแล็ตไวน์ใช่ไหม” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามขณะที่ช่วยผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋า
ใบหน้าของผมพยักให้แทนคำตอบ
“เป็นอะไร ทำหน้าเศร้าเชียว” เจ้าของกายสูงใหญ่ละจากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินมาหาผมที่นั่งมองเขาอยู่ข้างเตียง
พยายามปั้นยิ้มบนใบหน้า และเปลี่ยนเรื่องพูด
“คราม...เราจะทำยังไงให้ครามรู้สึกดีได้บ้าง”
คนตรงหน้าเลิกคิ้ว แล้วเปลี่ยนมานั่งลงข้างกายผม
“นั่นสิ แดนต้องทำยังไงดี” เสียงอีกฝ่ายเหมือนติดสนุกเล็กๆ ไม่รู้ทำไมตอนนี้เวลาที่เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ถึงรู้สึกว่าดูแบ๊ดบอยกว่าแต่ก่อนมาก
อาจเพราะเขาไว้ผมสั้นละมั้ง? เพราะความจริงเรือนผมยาวบางครั้งก็ช่วยส่งให้โครงหน้าคมคายดูอ่อนลง หากแต่พอเขาตัดผมทรงอันเดอร์คัท ข้างหูเกือบเผยให้เห็นหนังศีรษะ ความหล่อเหลาก็ยิ่งถูกขับให้คมเข้ม
ผมตัดสินใจขยับเข้าไปใกล้คราม ก่อนย้ายกายขึ้นมานั่งทับคร่อมตักอีกฝ่าย
แต่ไหนแต่ไร ผมไม่เคยคิดหรือกล้าทำแบบนี้ ถึงอย่างนั้นคืนนี้กลับรู้สึกอยากทำอะไรที่แตกต่างจากผมคนเก่า
“อยากทำให้ไม่ลืม”
ครามมองผมนิ่ง คอยจับจ้องทุกการกระทำว่าผมจะทำอะไรต่อจากนี้
ผมยืนหยัดด้วยเข่าบนเตียง ให้ร่างกายตนเองอยู่สูงกว่า ใบหน้าโน้มเข้าใกล้เขา กระทั่งปลายจมูกของเราชนกัน
ปล่อยเวลาให้ต่างฝ่ายได้รับรู้ถึงกระแสลมหายใจอุ่นที่วนเวียนเหนือกลีบปากชั่วครู่ ก่อนจะหลอมรวมอวลอากาศนั้นผ่านริมฝีปาก
ริมฝีปากที่ไม่ว่าจะลิ้มลองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ แล้วยังทำให้ลุ่มหลงมากขึ้นได้ทุกๆ ครั้งที่แนบสัมผัส
เรียวลิ้นชื้นของผมเป็นฝ่ายแทรกเข้าหา โดยที่ครามรับไว้อย่างอ่อนโยน ใจเย็น จนผมเป็นฝ่ายอยากจะมอบความรุ่มร้อนให้เสียเอง
ละเลียดชิมรส ไม่ปล่อยหยาดน้ำหวานสีใสไปแม้แต่หยาดหยด แม้จะผละออกจากกัน ก็ยังไม่รู้สึกว่าเพียงพอแม้แต่น้อย
สองมือประคองโครงหน้าไร้ที่ติ ดวงตาประสานกับนัยน์ตาอีกฝ่าย
“ถ้าแค่นี้ อาจจะลืมก็ได้”
เจ้าของเสียงทุ้มยิ้มกริ่ม ทำให้ผมตอบออกไป
“ไม่ใช่แค่นี้หรอก”
เอ่ยพลางขยับตัวลงจากเตียง และลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น ร่างกายอยู่ตรงกลางหว่างขาคนร่างสูง สายตาหลุบมองต่ำเมื่อมือสั่นค่อยๆ เคลื่อนไปจับที่ขอบกางเกงขายาวของคราม
หัวใจของผมเต้นแรง ไอร้อนแผ่ออกจากกาย มือปลดกระดุมกางเกงตรงหน้าออก ก่อนเหลือบดวงตาขึ้นมองเจ้าของกายกำยำที่กำลังมองผมอย่างเร่าร้อน จนแทบจะหลอมละลายผมได้ตรงนี้
ผมก้มใบหน้าลง แนวฟันลากซิปให้เปิดออก กระทั่งส่วนที่แสดงถึงความเป็นชายดุนดันออกมาให้เห็น
ปลายนิ้วแตะส่วนที่ยังไม่ตื่นตัวถึงที่สุดเบาๆ ผ่านเนื้อผ้ายืด เกี่ยวขอบกางเกงชั้นในลงเพื่อให้ริมฝีปากของผมแตะรับส่วนนั้น
.
.
ผมหวังว่าบทรักที่ดำเนินไปต่างจากทุกครั้ง จะทำให้ความทรงจำใหม่ระหว่างผมและครามจะติดตรึงอยู่กับเราไม่ลืม
เวลาที่ขยับกาย และทอดมองลงสบนัยน์ตาคม ราวกับว่าผมจะสามารถหลอมละลายอยู่บนร่างเขาได้
เสียงครางเคล้าเสียงลมหายใจหอบดังก้องผสานจนแยกไม่ออก สองร่างหลอมรวมกลายเป็นหนึ่ง แม้แต่หยาดเหงื่อก็แทบจะแยกกันไม่ได้อีกต่อไป อารมณ์ของผมควบคุมไม่อยู่ จนต้องซุกใบหน้าลงกับซอกคออีกฝ่าย และกอดเขาแน่นราวกับไม่ต้องการปล่อยไปไหนอีก แม้ช่องท้องจะดูดกลืนหยาดธารร้อนรุ่มจนเต็ม ผมก็ยังไม่รู้สึกเพียงพอสักนิด
“คราม...”
“ครับ” ริมฝีปากร้อนฉ่าจรดเสียงกระซิบข้างหู
“มากกว่านี้...อยากได้มากกว่านี้”
“แดนรับเราเข้าไปเต็มขนาดนี้แล้ว ยังไม่พอเหรอ”
“ไม่พอ...”
“........” อีกฝ่ายจ้องผมเขม็ง ดวงตาทอประกายแรงกล้าราวสัตว์ป่า ก่อนจะเป็นฝ่ายจับร่างผมให้นอนลง
สองแขนถูกกดจมไปกับที่นอน ผ้าปูเตียงยับยู่ยี่ซับหยาดเหงื่อเม็ดละเอียดจากแผ่นหลัง ต่อให้มีเรี่ยวแรงเหลือมากกว่านี้ก็ไม่คิดอยากต่อต้าน
“พูดยั่วขนาดนี้ ที่อุตส่าห์ทนเป็นคนดีก็เสียหมดสิ”
ครามเอ่ย ก่อนจะเริ่มขยับส่วนที่ยังเชื่อมติดอีกครั้งอย่างดุดัน
.
.
เสียงโทรศัพท์ในห้องของโรงแรมดังขึ้นตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่สว่าง
ครามเป็นคนเอื้อมมือไปยกหูรับสาย เป็นฟร้อนต์ของโรงแรมที่โทรขึ้นมาปลุกเรา เพราะอีกไม่นาน คณะของกองประกวดก็จะต้องเดินทางไปสนามบินแล้ว
ผมลืมตาอย่างงัวเงีย ใบหน้าซุกหาแผงอกเปลือยอบอุ่นอย่างไม่อยากผละไปไหน
“แดน...ตื่นเร็ว ไปอาบน้ำแต่งตัวกัน”
สองแขนยิ่งกอดคนร่างสูงแน่น ครามเห็นว่าผมดื้อไม่ยอมเชื่อฟัง ก็อุ้มผมขึ้นจากเตียงแล้วพาผมเข้าไปในห้องน้ำ
เขาทำให้ผมทุกอย่าง และผมก็ทำตามทุกอย่างที่เขาบอกเช่นกัน
บอกให้อ้าปากก็อ้า บอกให้ยกแขน หันซ้าย หันขวาก็ทำ แต่ผมก็ไม่ยอมทำอะไรเอง ปล่อยให้อีกฝ่ายแปรงฟัน อาบน้ำ ถูสบู่ให้เสร็จสรรพ
ที่ทำตัวเหมือนทำอะไรเองไม่ได้เพราะอยากประท้วงเล็กๆ ว่าผมไม่อยากไป ครามไม่ได้หงุดหงิดใส่ หากยังยิ้มเหมือนเป็นเรื่องสนุก มือใหญ่จับโน่น ถูนี่ ไม่เว้นแม้แต่สักส่วนเดียวให้เล็ดรอด กระทั่งสิ่งที่เขาปลดปล่อยอยู่ในกายผมเมื่อคืน ก็ถูกปลายนิ้วยาวแทรกเข้าไปล้าง
เพราะเผื่อเวลาตื่นเอาไว้ เราจึงมีเวลาลงไปแช่น้ำอุ่นในอ่างน้ำต่อ
ผมเอนหลังนอนพิงกับแผ่นอกกว้าง ยามขยับตัวก็ได้ยินเสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่าง แขนข้างหนึ่งของครามพาดกับขอบอ่างไว้ ส่วนอีกข้างรวบกับเอวผม
“ไม่อยากไปเลย” น้ำเสียงหงอยๆ แฝงไว้ด้วยความกังวล
เวลากระชั้นเข้ามาทุกที ผมยังทำใจจากไปไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมกลั้นใจจะไม่ไปส่งเขาที่สนามบินได้ยังไงเหมือนกัน
“แดนไม่ไว้ใจเราเหรอ”
“เปล่า”
“หรือไม่ไว้ใจตัวเอง”
“ไม่มีทางหรอก” ผมโพล่ง ใบหน้าเอี้ยวกลับไปหาเจ้าของกายกำยำ แล้วก็ต้องพบกับรอยยิ้มสะกดสายตา
“ทำแบบนี้ เราจะยิ่งไม่อยากปล่อยให้แดนกลับนะ”
“ก็ไม่ต้องปล่อยสิ” ผมเอียงใบหน้าซบกับบ่าเขา กลิ่นกายหอมดึงดูดยิ่งทำให้ไม่อยากจาก
ครามไม่ตอบอะไร เขาลูบหัวไหล่ผมเบาๆ คล้ายปลอบประโลม
ทั้งๆ ที่รู้ว่าระหว่างผมกับคราม จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแท้ๆ แต่ก็ยังอดอาลัยอาวรณ์ไม่ได้ คงเพราะความรู้สึกผิดจากคราวก่อนยังติดอยู่ในใจของผมเสมอ
“ไปใส่เสื้อผ้ากัน”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยในที่สุด เรียกให้ผมออกจากถ้ำที่สร้างขึ้นเพื่อหนีความจริง
คนร่างสูงอุ้มผมขึ้นจากอ่าง แล้วพาไปใส่เสื้อผ้า ผมยังคงดื้อดึงจนวินาทีสุดท้าย
ตลอดเวลาที่ครามเช็ดตัวและใส่เสื้อผ้าให้ เราต่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
ความเงียบไหลบ่าท่วมท้น หากแต่ในความเงียบงัน ผมยังคงได้ยินเสียงขับกล่อมคลอเคลียอยู่ในสองหู และเสียงนั้นจะไม่มีทางเลือนหาย
นั่นคือเสียงหัวใจเต้นของครามที่หนักแน่น มั่นคง อยู่ทุกจังหวะ
และผมหวังว่าครามเอง ก็จะรู้สึกเช่นเดียวกันกับเสียงหัวใจเต้นของผม
.
.
ผมเดินทางออกจากโรงแรมพร้อมกับพี่เลี้ยงจากคณะของกองประกวดภาพถ่าย ส่วนครามเรียกรถแยกตามไป
ในใจเกิดคิดหวังลมๆ แล้งๆ ตลอดการเดินทางที่อยู่บนรถ ว่าการจราจรจะติดขัดหนัก จนผมไปสนามบินไม่ทัน และไม่สามารถเดินทางกลับได้ ขอแค่ยืดเวลาออกไปอีกนิดก็ยังดี
ทว่าเรามาถึงสนามบินได้ตรงตามกำหนดการ ไม่มีข่าวเลื่อนหรือยกเลิกไฟลท์ใดๆ ทั้งสิ้น
ได้แต่จินตนาการว่าถ้าคราวที่แล้วผมกับครามได้ร่ำลากันที่สนามบิน ผมจะรู้สึกอย่างในตอนนี้หรือไม่
จะเศร้า จะอาลัยอาวรณ์ ไม่อยากจากกันสักแค่ไหน
แต่สิ่งหนึ่งที่คงเหมือนกันก็คือ เราไม่มีคำสัญญาที่จะเอ่ยต่อกัน
หลังจากเช็คอินเรียบร้อยแล้ว ผมยืนอ้อยอิ่งอยู่ด้านนอก รอให้จวนเจียนจะวินาทีสุดท้าย เก็บเกี่ยวทุกขณะให้มากที่สุด
ผมพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ฟูมฟาย และยิ้มอย่างมีความสุขให้เขาก่อนจะเดินเข้าไปในจุดตรวจ ส่วนครามเองก็พยายามที่จะที่แบบเดียวกัน เขากดจูบที่หน้าผากผมเนิ่นนานกว่าจะผละออก
ครั้งนี้ครามไม่เอ่ยบอกให้ผมรอ ผมเองก็ไม่พูดออกไป คงเพราะหากยิ่งเอ่ย หัวใจของพวกเราคงจะยิ่งรู้สึกว่าเราจะต้องจากกันและห่างกันจริงๆ
สุดท้ายจึงเลือกที่จะทำทุกอย่างให้ปกติ จับมือกันจนกว่าจะถึงเวลา ระลึกไว้ว่าการแยกกันครั้งนี้แค่เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น
เพียงแค่ชั่วพริบตา พวกเราก็จะกลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว
ทุกก้าวที่เดินหันหลังจากครามเพื่อเข้าไปด้านใน ผมจะหันไปมองคนร่างสูงไม่หยุด ดวงตาของเราประสานกัน จับจ้องกันและกันจนกว่าจะลับสายตา
แม้จะใจหาย สองตารื้นไปด้วยหยาดน้ำ ทว่าอย่างน้อยพวกเราก็ยิ้มให้กัน และเอ่ยให้กันก่อนจะพบกันใหม่
“แล้วเจอกันนะแดน!” ครามตะโกนไล่หลัง
“แล้วเจอกัน!”
ผมส่งเสียงดังบอกเขา
แล้วเราจะกลับมาพบกันใหม่ อย่างที่เราว่าไว้
และคราวนี้ พวกเราจะไม่จากกันไปไหนอีก
.
.
TO BE CONTINUED IN EPILOGUE
-
Epilogue
[ทำไรอยู่]
แม้ว่าแอคเคาท์ที่ทักผมมาจะยังเป็นแอคเคาท์พี่เจน ทว่าเจ้าของตัวจริงไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น 'คราม' ที่ไม่คิดจะเปลี่ยนชื่อ ทำให้ผมอดรู้สึกขำทุกครั้งไม่ได้ที่คุยกับเขา
[กำลังตื่นเต้น พรุ่งนี้แฟนจะกลับมาแล้ว]
[ไปนอน เดี๋ยวตื่นไม่ไหวไปรับแฟนไม่ทันทำไง]
[ให้นอนตั้งแต่ห้าโมงเย็น จะหลับลงได้ไงครับ]
[ดื้อเหรอ]
[ดื้อแล้วไง]
[เดี๋ยวโดนทำโทษ]
[รีบมาทำโทษเร็วๆ รอ]
[:P]
[เดี๋ยวโดนแน่!]
[กำลังจะออกจากที่พักแล้ว อยากเจอเร็วๆ]
[เหมือนกัน]
[เดินทางดีๆ นะ]
[ครับแฟน]
[see you soon honey :)]
ผมยิ้มเมื่ออ่านข้อความก่อนที่ครามจะออกไป แล้วจัดการปิดคอมพิวเตอร์ เก็บข้าวของลงกระเป๋าสะพาย
อีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้ การรอคอยก็จะสิ้นสุด
ฤดูร้อนผ่านไป หยาดฝนเข้ามาแทนที่ แล้วความหนาวเย็นเล็กๆ ก็มาเยือน จนกระทั่งหน้าร้อนหมุนเวียนกลับมาอีกครั้ง
แม้กาลเวลาจะผันเปลี่ยน หลายสิ่งหลายอย่างไม่เหมือนเดิม ผมอยู่ปีสี่เทอมสุดท้าย แล้วยังย้ายออกจากคอนโดเก่า
มันน่าเสียดายที่ต้องย้ายออกจากห้องเดิมที่เคยอยู่ ที่ที่มีความทรงจำหลายอย่างเกิดขึ้น ห้องที่เคยเต็มไปด้วยความทรงจำของผม ต่อไปเมื่อมีคนย้ายเข้ามาใหม่ ก็จะสร้างความทรงจำอื่นขึ้นมาแทน ถึงอย่างนั้นผมเชื่อว่าสิ่งที่ฝังลึกและตราตรึงอยู่ในนั้น จะยังอยู่กับผมเสมอ
ผมทยอยขนของออกจากห้องได้หลายวันแล้ว และครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะยืนอยู่ในห้องนี้
ก่อนจะออกจากห้อง ผมหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า หันไปมองรอบห้องที่ดูโล่งกว่าเดิมมาก
รู้สึกใจหายไม่น้อย แต่ไม่ว่ายังไงคนเราก็ต้องเดินหน้าต่อ ผมก้าวออกจากห้องในที่สุด ปิดประตู แล้วมุ่งหน้าไปยังที่พักแห่งใหม่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของผมเท่าไหร่
ห้องที่ผมจะไปอยู่ อยู่ถัดออกไปสองซอยเท่านั้น ซึ่งก็เป็นห้องของครามนั่นเอง
สาเหตุที่เราตกลงจะย้ายมาอยู่ด้วยกันก็เพราะว่าผมใกล้จะเรียนจบแล้ว ส่วนครามยังต้องเรียนต่อปีห้า ครามบอกว่าพอผมจบไปคงไม่ได้เจอกันบ่อยๆ เหมือนตอนเรียนมหาวิทยาลัย แล้วผมก็ได้ทำงานที่สตูดิโอของคุณธรณ์ต่อด้วย เขาจึงงอแง กลัวว่าผมจะบ้างาน แล้วเราจะไม่ได้เจอหน้ากัน
ผมยืนยันว่ายังไงผมก็ต้องเจอเขาอยู่แล้ว คอนโดเราอยู่ห่างกันสองซอยเอง แล้วเราก็ค้างด้วยกันได้บ่อยๆ เหมือนเดิม ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมท่าเดียว และยื่นคำขาดให้ผมย้ายไปอยู่ด้วยตอนเขากลับมา
ถึงแม้ผมจะคิดว่าเขาคิดมาก แต่ผมก็ไม่คิดจะขัด เพราะหลังจากที่เราต้องห่างกันมานาน ผมเองก็อยากอยู่กับเขาเหมือนกัน
ผมมาเตรียมจัดข้าวของ และทำความสะอาดคอนโดของครามได้ระยะหนึ่งแล้ว ทั้งเอาของใช้ตัวเองมาวาง ซื้อของมาเพิ่ม และเปลี่ยนตู้เก็บของเหนือเคาน์เตอร์ครัวเป็นไม้แทนตู้กระจก
ไม่รู้ว่าพอครามกลับมาถึง จะประหลาดใจและคิดว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเองหรือเปล่า
ถึงเขาจะคิดอย่างนั้นก็สายเกินไปที่จะเปลี่ยนใจ ตอนนี้ถ้าเขาไล่ผมออกไป ผมก็ดึงดันจะอยู่อยู่ดี
เมื่อผมมาถึงห้องของคราม ผมก็วางข้าวของ แล้วเดินไล่ดูความเรียบร้อยของสิ่งต่างๆ เปิดดูตู้เย็นว่ามีของกินใส่เต็มครบถ้วน เปิดดูตู้เสื้อผ้าว่ามีเสื้อผ้าของผมแขวนและพับเรียบร้อย โดยเว้นพื้นที่รอให้ครามมาใส่ของตนเพิ่ม
แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วว่าผมกับครามจะสร้างความทรงจำใหม่ๆ ในห้องนี้เพิ่มขึ้น เราเคยเริ่มต้นความสัมพันธ์ในห้องนี้ จากกันในห้องนี้ และจะดำเนินความสัมพันธ์ต่อไปในห้องนี้เช่นกัน
หลังจากกินอาหารเย็นคนเดียว อาบน้ำและเข้านอนเร็วอย่างที่ครามกังวลว่าผมจะตื่นไปรับไม่ไหว
คืนนี้ดวงจันทร์นอกหน้าต่างสว่างไสวสวยงามเกินบรรยาย แต่ต่อให้ดวงจันทร์ด้านนอกจะสวยและเกินเอื้อมเพียงใด ก็ไม่มีทางสวยได้เท่ากับเดือนที่เป็นของผมเพียงคนเดียว
เดือนที่สอนให้ผมไม่ยอมแพ้
เดือนที่สอนให้ผมรู้จักที่จะลงมือไขว่คว้าสิ่งที่ต้องการมาเป็นของตัวเอง
เดือนที่สอนให้ผมรู้ว่า ไม่มีอะไรที่จะได้มาง่ายๆ โดยไม่พยายาม
ผมหลับตาลง รู้สึกโหวงเหวงข้างกายนิดหน่อย ที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ
แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะเมื่อยามเช้ามาถึง ผมรู้ว่าผมจะไม่ต้องนอนคนเดียวและอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป
ผมจะมีเดือนที่ผมรักที่สุดคอยอยู่เคียงข้าง ทั้งกลางวัน กลางคืน
และผมก็จะอยู่เคียงข้างเดือนดวงนั้นไปตลอดเช่นกัน
#คว้าเดือน
- E N D -
[/b][/size]
จากใจไรท์เตอร์:
ในที่สุดเรื่อง 'คว้าเดือน' ก็จบลงแล้วค้าบ รู้สึกใจหายนิดๆ แต่ไม่เป็นไร ยังไงเราก็รู้ว่าความรักของครามและแดนจะยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
ไรท์อยากจะขอบคุณนักอ่านทุกคน ที่คอยติดตามเรื่องนี้
ขอบคุณที่รักครามกับแดน ขอบคุณมากๆ จนไม่รู้จะขอบคุณยังไง
พวกคุณทุกคนเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ครามกับแดนเติบโตอย่างสวยงาม
ถ้าหากครามกับแดนสามารถทำให้พวกคุณรู้สึกมีกำลังใจในการเดินหน้าต่อไปได้ แม้จะแค่เล็กน้อย ก็เป็นเรื่องที่ดีมากๆ แล้ว
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับมิตรภาพและกำลังใจที่มีให้ ขอให้กำลังใจเหล่านี้ กลับไปสู่นักอ่านทุกคนเช่นกันนะคะ ^^
จนกว่าจะพบกันใหม่
Primpraii
ใครคิดถึง และอยากติดตามข่าวสาร พูดคุยกับไรท์ ไปเจอกันได้ที่ทวิต @Primpraii นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
หายไปนาน กลับมารอบนี้จบเรื่องเลย
ยินดีกับครามและแดนด้วย ที่สุดท้ายก็ได้ครองรักกัน
-
:pig4: ขอบคุณที่มาต่อจนจบ เรายังคาใจเรื่องพ่ออยู่หน่อยๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้จ้า :3123:
-
แฮปปี้ :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชีวิตคู่ครามแดนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
-
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
ตกใจที่เห็นว่าจบ แต่ก็ดีใจว่า เค้าจะได้อยู่ด้วยกัน (สงสัยตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่เจน คือคราม)
-
:katai2-1: :man1: :katai2-1:
:L2: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :L2:
-
สุขี ๆ กันไปถ้วนหน้านะ คราม-แดน :กอด1: :L2:
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนจบเลย รู้สึกดี โชคดีมากที่เข้ามาอ่าน ตอนจบก็จบใรความรู้สึกคนอ่านแบบเราแล้วค่ะดีมากเลย
-
ฮือออออ จบแล้ว
ขอบคุณมากๆ เลยครับ
-
ชอบตัวละครนะคะ แม้ว่าเนื้อเรื่องจะเดินเร็วไปนิดจนทำให้จุดพีคมันไม่สุด
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ ดิ่งลงแต่อย่างไร ขอบคุณมากนะค้า
-
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
สนุกมากๆเลย ชอบมากน้าาา :mew1:
-
:3123:
-
จบลงด้วยความรักที่สมหวัง สมกับการรอคอย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
คราม-แดน น่ารักจัง ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่าาาาาท
-
ดีใจที่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายฟีลกู้ดแบบนี้
แอบสงสารครามนะที่แดนลังเล
แต่สุดท้ายก็พยายามทำเพื่อครามบ้าง ^^
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ปล.มีตอนพิเศษไหมคะ อิอิ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ o13
-
o13 o13 o13
-
ขอบคุณค่ะ นิยายเรื่องนี้ภาษาดีอ่านเพลินค่ะ
เราเกือบจะเพิ่มมาเป็นนิยายในใจแล้วค่ะ
แต่มาขัดใจกับนิสัยแดนซะก่อน :a5: (ถ้าไม่งี่เง่าเห็นแก่ตัวนี่จะชอบที่สุดเลยค่ะ)
แต่ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะคะ คนแต่งเก่งมากค่ะทำให้เพลินลื่นไหลระหว่างอ่านได้ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังจะบ่นแดนเลยตอนที่พ่อครามถามว่าคุณมีดีอะไร อยากจะถามว่าความมั่นหนูไปไหนหมดลูก เอามันออกมาใช้!!!
-
สนุกมากก. น่ารัก ชอบจัง :กอด1:
-
:pig4: สนุกๆๆๆ
-
ตอนแรกว่าจะไม่อ่านเลยค่ะ แต่พอได้อ่านแล้ว ยิ่งอ่านยิ่งชอบ สนุกมาก ขอบคุณนะคะที่สร้างสรรค์เรื่องราวดีๆให้ได้ตามอ่าน
-
:pig4:
-
สนุกค่ะ :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ขอบคุณมากค่า
-
ชอบมากๆค่ะ :mew1:
-
o13 o13 o13
-
ตอนอ่านคิดว่าน่าจะได้มาม่าซักห่อสองห่อ แต่น้ำยังไม่ทันเดือดเลยจ้าไฟดับ ... ไม่ม่าก็ไม่ม่า :pig4:
-
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน. สนุกมากเลย ภาษาก็สวยงามน่าจะเป็นเรื่องยาว อยากอ่านอีก Loveๆ
-
เราอยากให้คุณออกมาเป็นรูปเล่มหนังสือมากเลยค่ะ เราพร้อมเปย์ อยากเก็บความทรงจำดีดีแบบนี้ไว้ค่ะ
-
ยินดีกับน้องแดนน้องครามด้วยค่ะ ในที่สุดก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ขอบคุณคุณนักเขียนมากๆค่ะ สำหรับนิยายน่ารักๆปนหน่วงนิดๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4:
-
ละมุนกลมกล่อมมาก
นึกว่าดราม่าจะยึดพื้นที่ไปซะแล้ว
ดีที่แดนได้เรียนรู้
และครามที่ไม่ปล่อยมือจากความรักครั้งนี้
-
:-[ :-[ :-[
หวานๆซึ้งๆน่ารักกันดีนะ.... มาม่าไม่ต้องมาก.. เพราะถ้ามีรักและยังต้องการกันมากเพียงพอ.. อุปสรรคเวลาไม่สามารถทำอะไรได้.. เขียนออกมาได้น่ารักมากเลยจ๊ะ.. :mew4: :mew4:
-
ทำไมรู้สึกว่าครามมีอะไรปิดอยู่ รู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างท่ีทำให้ครามรักแดนขนาดนี้ ทำไมไม่รู้สึกถึงความรักนั่นเลย มันเหมือนมีอะไรปิดอยู่
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
แค่ชื่อเรื่องก็สะดุดตาแล้ว...
ต้องรีบเข้าไปอ่านในทันใด
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ฟีลของเราตอนอ่านเรื่องนี้คือดำเนินเรื่องไปแบบเอื่อยๆ แต่ไม่น่าเบื่อ อ่านแล้วเหมือนเราจมลงไปกับตัวหนังสือเลยอะ ฟีลแบบกลิ่นหอมดอกไม้ในบรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน อ่านแล้วได้เห็นถึงการก้าวข้ามความกลัวของตัวละคร เราดีใจกับแดนมากที่ยอมทิ้งความกลัวของตัวเองแล้วเลือกที่เผชิญหน้ากับมัน ทิ้งมันไว้แล้วเดินหน้าต่อไป ครามกับแดนเหมือนเข้ามาเป็นพลังและกำลังใจให้กัน ครามเข้ามาทำให้แดนมั่นใจและเห็นคุณค่าในตัวเองมากขึ้น ซึ่งเราว่าดีมากๆ
หนึ่งก็เป็นเพื่อนที่ดีอะ เพราะหนึ่งเลยที่ทำให้แดนคิดได้ และเราจัดให้เป็นนิยายฟีลกู๊ดค่ะ o13
-
อ่านแล้วเพลินมาก
ขอบคุณสำหรับนิยาย :o8: o13
-
:pig4: เป็นนิยายที่สนุกมากๆ อีกหนึ่งเรื่อง ได้ดูพัฒนาความเป็นไปของตัวละคร
-
:z3: :z3: :z3:
ภาษดีเลยค่ะ อ่านลื่นไหล
-
อ่านแล้วอินตามโรแมนท์มากๆ ขอบคุณนักเขียนที่มีเรื่องดีๆมาให้อ่านถูกใจใช่เลย :mew1:
:mew1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mc4:
-
เป็นเรื่องที่เราเห็นมานานแล้ว แต่เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกดีค่ะ ภาษาก็ใช้ได้เลย เป็นแนวฟีลกู๊ดที่อ่านง่าย คั่นเวลาได้สบายๆเลย
-
ทำไมเราพึ่งมาเห็นเรื่องนี้กันนะ
ฮื่ออออ
แบบบน่ารัก ภาษาดี
ครบรสมากๆ
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้นะะคะ
❤❤
-
ขอบคุณคนเขียนค่า อ่านได้แบบเรียบเรื่อย สบายใจมากๆ ถึงจะแอบหงุดหงิดแดนไทก็เถอะ แต่ก็เข้าใจได้ อยากอ่านพาร์ทครามบ้างว่าจะคิดกับแดนไทยังไง งื้อออ
-
ขอบคุณครับ
-
:mew1:ชอบๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ :)
-
ละมุนม่กเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
ละมุนนนมาก
การคิดของแดน ทำให้เรื่องดูนิ่มๆ เรื่อยๆ
แต่อยากได้มุมมองของครามบ้างจัง แดนมองตัวเองจืดมากก
สนุกมาก ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่านน้า
-
:n1: :กอด1:
-
:pig4: :กอด1:
-
ในความรู้สึกคือยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ ที่รังสรร นิยายดีๆให้อ่าน เห็นการเปลี่ยนแปลงของตัวละครเป็นขั้นๆๆ ไม่น่าเบื่อ ภาษาสวย อ่านละวางไม่ลงเลย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
แดนกับครามน่ารักมากๆๆ
-
มาอ่านใหม่รอบที่ล้าน 555
-
:pig4:
-
o13
-
สนุกมาก สงสัยเดือนจะตกน้องแทนล่ะ
-
:pig4:
-
ทำไมไม่เคยอ่านเรื่องนี้ สนุกมากเลยครับ
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
เป็นเนื้อเรื่องที่อ่านแล้วทำให้วางไม่ลงจนกว่าจะอ่านจบ
สนุกมากค่ะ :กอด1:
-
เอไอเอส ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น #เน็ตไม่ลดความเร็ว (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 43 บาท นาน 1 วัน
*777*7721*117010# แถมโทรฟรีทุกค่าย 10 นาที
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 75 บาท นาน 2 วัน
*777*7724*117010#
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 113 บาท นาน 3 วัน
*777*7719*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 59 บาท นาน 1 วัน
*777*7722*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 97 บาท นาน 2 วัน
*777*7725*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 140 บาท นาน 3 วัน
*777*7720*117010#
เร็ว 10 Mbps(เม็ก) ราคา 70 บาท นาน 1 วัน
*777*7723*117010#
ต่ออายุอัตโนมัติ
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เฟซบุ๊ก sarawutcomputer
www.sarawutcomputer.lnwshop.com
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
#AIS5G #AISOne2Call5G #AISเติมเงิน #เน็ตไม่อั้น #โปรเน็ตส่งท้ายปี #เน็ตไม่ลดสปีด
http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757 (http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757)
.
https://web.facebook.com/photo?fbid=909129034559463&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo?fbid=909129034559463&set=a.496909265781444)
-
:pig4:
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 43บ./1วัน กด *777*7721*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 75บ./2วัน กด *777*7724*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 113บ./3วัน กด *777*7719*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7722*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 97บ./2วัน กด *777*7725*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 140บ./3วัน กด *777*7720*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 70บ./1วัน กด *777*7723*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=ClwQq4AZEb8 (https://www.youtube.com/watch?v=ClwQq4AZEb8)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน เมษายน 2567
https://www.facebook.com/100063871243003/posts/905036281635405/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v (https://www.facebook.com/100063871243003/posts/905036281635405/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v)
AIS ระบบเติมเงิน เอไอเอส เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 31 มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HEXso1Duo6k (https://www.youtube.com/watch?v=HEXso1Duo6k)