-
(ir)Replaceable Love / รัก...แทนกัน(ไม่)ได้
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง)
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับนิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*
(ir)Replaceable Love / รัก...แทนกัน(ไม่)ได้
ภาคต่อของวีร์ วรรัญญา และชีวิตที่เปลี่ยนไป
ภาพความทรงจำของคนเก่า และเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นกับคนใหม่
หวังว่าฟ้าเบื้องบนจะเมตตาไม่ผ่าซ้ำลงที่เดิม
*
*
อนึ่ง นี่คือนิยาย เพราะฉนั้นมโนล้วน
อะสอง นิยายเรื่องนี้ PG-13 ตลอดทั้งเรื่อง ไม่มีที่ลับที่ไหน
อะสาม นิยายเรื่องอาจจะไม่ใช่นิยายวายแบบพิมพ์นิยม แต่อยากให้ลองอ่านดู
ขอขอบคุณทุกการติดตาม แค่เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้ว : )
*
*
เพื่อความเข้าใจควรอ่านภาคแรกก่อนนะ <33 ... Replaceable Love - รัก...แทนกันได้ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72633.0)
[.1. การเดินทางผ่านกาลเวลา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4061574#msg4061574)] | [.2. คู่แข่ง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4061816#msg4061816)] | [.3. ยังแสดงออกไม่ได้ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4062076#msg4062076)]
[.4. เรื่องเล่าวันเก่าๆ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4062289#msg4062289)] | [.5. ตาอยู่มาเดี๋ยวเดียว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4062467#msg4062467)] | [.6. รางวัลของนักเรียนดีเด่น (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4062595#msg4062595)]
[.7. มันเพิ่งจะเริ่มต้น (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4062761#msg4062761)] | [.8. ครอบครัวฉันครอบครัวเธอ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4062960#msg4062960)] | [.9. มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือว่าตั้งใจ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4063112#msg4063112)]
[.10. หยุดแค่นี้หรือไปต่อ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4063279#msg4063279)] | [.11. คำตัดสิน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4063527#msg4063527)] | [.12. คำของคนอื่น หูของเรา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4063633#msg4063633)]
[.13. เป็นไงเป็นกัน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4063717#msg4063717)] | [.14. ความฝัน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4063984#msg4063984)] | [.15. การเต้นรำครั้งสุดท้าย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4064162#msg4064162)]
[บทส่งท้าย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73102.msg4064189#msg4064189)]
ภาค 3 Reinterpreted Love / รัก...ความหมายใหม่ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=73551.0)
*
*
-
ตอนที่ 1 การเดินทางผ่านกาลเวลา
วันนี้ก็เหมือนวันเสาร์ทั่วๆไป ผู้คนต่างใช้ช่วงเวลานี้เป็นวันพักผ่อนของตัวเอง บางคนก็อยู่กับบ้าน บางคนก็ออกไปหากิจกรรมอื่นๆทำเพื่อผ่อนคลายจากการทำงานมาตลอดทั้งสัปดาห์ เด็กๆบางคนก็เอาแต่นั่งเฝ้าหน้าจอไม่ว่าจะเป็นโทรทัศน์หรือโทรศัพท์ก็ตาม บางคนก็ยังคร่ำเคร่งกับการเรียนจนต้องไปขวนขวายหาที่เรียนพิเศษเพิ่มเติม
สำหรับบางคนก็มีนัดพบเจอกับที่คนเขาไม่ได้เจอกันมานาน คนที่เป็นเจ้าของหัวใจของคนที่เขาหมายปอง แต่ก็ต้องยอมถอยออกมา เพราะว่าไม่ใช่นิสัยของเขาที่จะไปแย่งของใครมาเป็นของตัวเอง
วีรมาตุ ราวัณ เดินเข้ามาถึงตึกอุบัติเหตุของโรงพยาบาลศูนย์ของจังหวัด ในวันเสาร์เช่นนี้ ด้านหน้าของแผนกฉุกเฉินยังคงมีผู้คนทั้งยืนรอและนั่งรออยู่ไม่ต่างไปจากวันอื่นๆมากนัก อุบัติเหตุสามารถเกิดได้ทุกวันและเวลาตราบใดที่เรายังคงมีความประมาทหลงเหลืออยู่ บางคนก็บาดเจ็บเพราะไม่ระมัดระวังในชีวิตประจำวัน บางคนก็เจ็บป่วยเพราะพฤติกรรมความประมาทที่สะสมเรื่อยๆมาและไม่ยอมแก้ไข
แต่สำหรับบางคนที่แม้จะระมัดระวังมากแค่ไหนก็ยังล้มหมอนนอนเสื่อลงได้ ตามความเป็นไปของธรรมชาติของมนุษย์ที่เกิดมาแล้วก็หลีกหนีไม่พ้นความเจ็บความเสื่อมของร่างกายไปตามเวลา ขึ้นอยู่กับว่าเวลาของใครจะสั้นยาวเท่าใด
วีรมาตุขึ้นมายังชั้นบนของตึกอุบัติเหตุ เขาเดินผ่านส่วนของหออภิบาลผู้ป่วยวิกฤติเรื่อยไปจนถึงที่หมายของเขาในวันนี้ หออภิบาลผู้ป่วยปลอดเชื้อ
วีรมาตุทำตามขั้นตอนเหมือนเมื่อครั้งก่อนที่เขามากับวีร์ วรรัญญา เด็กหนุ่มรุ่นน้องที่เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษ เขาติดต่อยื่นบัตรประจำตัวประชาชนกับเจ้าหน้าที่ด้านหน้าและรอฟังคำแนะนำต่างๆ เนื่องจากในบริเวณนี้ทุกคนต้องระมัดเป็นอย่างมากในการนำสิ่งแปลกปลอมจากภายนอกที่อาจเข้าไปทำอันตรายกับผู้ป่วยด้านในได้ ดังนั้นเขาจึงต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และเก็บชุดและรองเท้าของตัวเองไว้ในตู้หมายเลข 108 จากนั้นจึงให้เจ้าหน้าที่ตรวจความพร้อมให้เรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน
ห้องทางด้านขวามือเริ่มตั้งแต่ห้องหมายเลข 102 และไล่เรียงไปเรื่อยๆ 104... 106... และ 108 ป้ายที่ติดไว้ที่หน้าห้องยังคงเป็นเหมือนเดิม
‘ห้อง 108
นายวีรดนย์ กิจการเรืองฤทธิ์ อายุ 18 ปี
พญ. กาญจนา อาชา’
วีรมาตุหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าลึก เขาเก็บลมนั้นอั้นไว้ข้างในปอดโดยหวังว่ามันจะช่วยสะกดหัวใจของเขาที่กำลังเต้นอย่างรุนแรงให้สงบลงได้บ้าง เขาทำซ้ำอีกสองครั้งก่อนที่จะลืมตาขึ้น แล้วจึงเคาะประตูห้อง
เมื่อมีเสียงของคนข้างในตอบรับให้เขาเข้าไปได้ วีรมาตุจึงบิดลูกบิดประตูและก้าวเดินเข้าไปข้างใน
วีรดนย์กดปุ่มรีโมทเพื่อปิดโทรทัศน์แล้วก็ยิ้มต้อนรับให้กับผู้ที่เยี่ยมเขาในเช้าวันนี้ เขาขยับท่าทางของตัวเองให้ดูสบายตัวมากขึ้น วีรดนย์ยังคงอยู่ในชุดผู้ป่วยสีเขียวอ่อนที่ขัดกับสีผิวของเขาเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าสภาพร่างกายที่ซูบผอมกว่าคนปกติทั่วไปแต่กระนั้นก็ยังถือได้ดูดีกว่าใครอีกหลายคน
“ไง มาแล้วเหรอ เข้ามาก่อนสิ” ผู้ป่วยเอ่ยทักทายผู้มาเยี่ยมก่อนพร้อมด้วยรอยยิ้ม
วีรมาตุผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทายกลับไป เขาเดินเข้าไปในห้องและนั่งลงตรงเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างเตียง เขามองดูรอบๆห้องซึ่งไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากเมื่อตอนที่เขามาเมื่อสัปดาห์ก่อนหน้า นอกจากกีตาร์ตัวหนึ่งที่วางอยู่บนโซฟาข้างเตียง แล้วเขาก็หันมาสบตากับคนที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
วีรมาตุไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบทสนทนาอย่างไรดี เขาเพียงแค่มาเพราะคนตรงหน้าต้องการที่จะเจอเขา
“เดินทางมาลำบากมั้ย” วีรดนย์ทำลายความเงียบถามขึ้นมาเสียก่อน
“ก็ไม่หรอก ขับรถมา เช้าๆอย่างนี้รถไม่เยอะเท่าไหร่”
“ขับรถเป็นด้วยเหรอ” น้ำเสียงและแววตาของวีรดนย์เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “เรานี่อยากฝึกขับรถมานานแล้วนะ แต่ก็ยังไม่มีโอกาสสักที”
“ก็เดี๋ยวหายดี แล้วค่อยไปฝึกก็ได้”
วีรดนย์ได้แต่ยิ้มตอบรับ เขาไม่ได้ฝืนยิ้มเพราะแววตาไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ยิ้มอย่างมีความหวังเพราะมันเป็นฝันที่เป็นไปไม่ได้ แต่เขายิ้มอย่างเข้าใจความเป็นไปของตัวเอง
“แล้วนี่... นายเป็นอะไรเหรอ” วีรมาตุตัดสินใจถาม
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน” คำตอบของวีรดนย์ทำให้วีรมาตุขมวดคิ้วเข้าหากัน “หาสาเหตุไม่เจอว่าทำไมจู่ๆร่างกายถึงได้ทรุดลงๆ ทำได้แต่รักษาไปตามอาการ”
“แล้ว... นายเริ่มเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ ก่อนที่จะไปรับทุน เป็นลมล้มหมดสติคาสถานทูตเลย ทำเขาวุ่นวายกันไปหมด” วีรดนย์ทำเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น
“เขาก็เลยระงับทุนไปน่ะเหรอ” วีรมาตุพยายามนึกลำดับเหตุการณ์ในตอนนั้น
“ขอโทษด้วยนะ”
“ขอโทษเรื่องอะไร” วีรมาตุมองหน้าวีรดนย์โดยที่พยายามหัวเราะไปด้วยเหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“ก็เรื่องทุนไง ไม่งั้นนายคงจะได้ไปแทนแล้ว”
“ก็ไม่แน่หรอก ยังมีสำรองคนอื่นอีกตั้งสี่คน อาจจะไม่ใช่เราก็ได้ที่ได้ไป” วีรมาตุยักไหล่เล็กน้อยให้แสดงว่าเขาไม่ได้ติดใจอะไร
“แต่ชื่อนายอยู่บนสุดเลยนะ เราเห็น ถ้าเราไม่ดื้อดึงยืนยันไปว่าเราไม่เป็นอะไรมาก แล้วก็สละทุนไปซะตั้งแต่แรก ป่านนี้นายคงจะเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้ว”
วีรมาตุเบนสายตาไปทางอื่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เสียดายโอกาสอันนั้น แต่เพราะว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้มีความชื่นชอบทางสายวิศวกรรมศาสตร์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ดังนั้นสำหรับเขา การที่จะได้ไปหรือไม่ได้ไปเรียนมันไม่ได้มีความแตกต่างมากนัก เขาจึงไม่ได้รู้สึกอะไรสักเท่าไหร่
“ช่างมันเถอะ ยังไงเรื่องก็ผ่านไปแล้ว”
ทั้งสองต่างก็ยิ้มบางๆให้แก่กัน
“แล้วนี่นายจะต้องทำอะไรอีกมั้ย หรือแค่ดูอาการไปเรื่อยๆ” วีรมาตุพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย
“ก็... มากกว่านี้คงจะไม่มีแล้ว เปลี่ยนยา ดูผลของยา ไม่ดีขึ้นก็เปลี่ยนยาใหม่ วนๆไปเรื่อยๆ” วีรดนย์ขยับผ้าห่มให้คลุมตั้งขาของเขาเองขึ้นมาถึงเอวเสียใหม่
“เย็นเหรอ ให้ปรับอุณหภูมิให้ใหม่มั้ย” วีรมาตุกำลังจะลุกจากเก้าไปแต่ถูกเรียกไว้ซะก่อน
“เปล่า ไม่ต้องหรอก ขนาดนี้กำลังดีแล้ว”
วีรมาตุก็พยักหน้ารับและนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม แล้วหันหน้าไปมองรอบๆห้องอีกครั้ง
“แล้ว... เอ่อ... นายอยากจะเจอเราทำไมเหรอ” เมื่อเขาพยายามนึกเรื่องที่จะคุยต่อไปไม่ออกแล้ว จึงได้ถามความสงสัยแรกออกไป
คนฟังมีสีหน้าอมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“นายชอบน้องเหรอ” วีรดนย์ถามและรอดูปฏิกิริยาของวีรมาตุ
“เอ๋... เอ่อ... บ้ารึเปล่า ใช่ที่ไหนกัน” เมื่อโดนถามตรงๆวีรมาตุจึงรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
“แน่เหรอ” วีรดนย์ถามย้ำอีกครั้ง
“แน่” วีรมาตุตอบย้ำชัดถ้อยชัดคำ
วีรดนย์เงยหน้าขึ้นมองเพดาน
“เราไม่ว่าอะไรหรอกนะ ถ้านายจะยอมรับว่าชอบน้องจริงๆ” วีรดนย์ก้มหน้าลงมามองตรงไปยังวีรมาตุ “เราก็แค่อยากจะมั่นใจอะไรบางอย่าง”
วีรมาตุเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้งเมื่อโดนสายตาของวีรดนย์จ้องมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยอมรับว่าเขาชอบวีร์ แต่เมื่อรู้ว่าหัวใจของวีร์มีเจ้าของอยู่แล้วเขาก็พยายามจะตัดใจ และเมื่อวีรดนย์ยังไม่ละสายตาไปไหน สุดท้ายเขาก็ยอมรับกับเจ้าตัว
“อืม” วีรมาตุก้มหน้าตอบเบาๆ ถ้าเขาเงยหน้าขึ้นมาคงจะเห็นรอยยิ้มของผู้ถามไปแล้ว
“ก็ดีแล้ว เราจะได้วางใจ” วีรดนย์ละสายตาของเขาไปมองตรง ในหัวสมองของเขากำลังนึกคิดอะไรบางอย่าง ส่วนวีรมาตุเองก็รู้สึกงุนงงกับท่าทีนั้น
“นายไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอเวลามีคนมาชอบแฟนนาย”
“ก็แค่ชอบไม่ใช่เหรอ” วีรมาตุเห็นท่าทางของวีรดนย์ในตอนนี้เหมือนกับท่าทางของวิธูตอนที่เขาเจอเป็นครั้งแรกในงานลอยกระทง จนเขาเกือบจะแปลความหมายผิดไปถ้าอีกฝ่ายไม่ได้อธิบายความต่อมา “แค่ชอบแต่ไม่ได้อยากแย่งไป กับชอบแล้วอยากแย่ง มันไม่เหมือนกัน”
กระนั้นวีรมาตุยังไม่เข้าใจความคิดของอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก
“แล้วนายเริ่มชอบน้องตั้งแต่เมื่อไหร่” วีรมาตุถามต่อเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรต่อ
วีรมาตุเผยอยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเขานึกถึงจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขารู้สึกสนใจตัวของวีร์ก่อนที่เขาจะตอบ
“นายอาจจะคิดวาเราบ้าก็ได้ ครั้งแรกที่เราเห็นหน้าน้อง เราก็รู้สึกชอบเลย” วีรมาตุทอดสายตาออกไปยังนอกหน้าต่าง “ชอบโดยที่ไม่เคยเจอตัวจริงเลยด้วยซ้ำ”
“ยังไง” วีรดนย์ขมวดคิ้วสงสัย
“นายจำตอนที่เราถ่ายรูปก่อนจะแยกกันได้มั้ย”
“ตอนที่ไปสอบชิงทุนที่กรุงเทพฯนะเหรอ”
“ใช่” วีรมาตุหันกลับมามองวีรดนย์ “รูปที่นายถ่ายแล้วส่งมาให้เรา มันมีรูปนึงที่ติดน้องมาด้วยแบบไม่ตั้งใจ”
วีรดนย์พยายามนึกตามสิ่งที่วีรมาตุเล่าให้ฟัง ในวันนั้นเขาถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์ของเขาเองอยู่หลายรูป และส่งต่อไปให้เพื่อนใหม่อยู่หลายรูปเหมือนกัน ส่วนวีรมาตุก็หยิบโทรศัพท์ของเขาเองขึ้นมาแล้วค้นหาภาพที่เขาเอ่ยถึงแล้วก็ยื่นให้วีรดนย์ได้ดู
“มันเป็นความบังเอิญที่แปลกดี บังเอิญที่รูปนั้นติดน้องมา แล้วเราก็ไม่รู้ว่าน้องเป็นใครและจะไปตามหาต่อได้จากที่ไหน แล้วเราก็ไม่คิดว่านายจะรู้จักกับน้องก็เลยไม่ได้ถาม แล้วเราก็มาบังเอิญเจอน้องอีกครั้งวันแรกที่น้องมาเรียนที่นี่ แค่แว่บแรกที่เดินสวนกันเราก็รู้สึกคุ้นหน้าจนต้องกลับไปเปิดรูปนั้นมาดู ในใจก็คิดว่าคงจะไม่ใช่หรอกมั้ง น้องคงเป็นแค่คนหน้าเหมือนเฉยๆ แต่เจอแล้วก็รู้สึกชอบขึ้นมาอีกครั้ง แต่สุดท้ายแล้ว มันก็บังเอิญว่าเป็นคนเดียวกัน”
วีรดนย์ยื่นโทรศัพท์คืนให้กับวีรมาตุ
“ตอนที่ยังไม่รู้ นายเลยคิดที่ลองเอาน้องมาเป็นตัวแทนเหรอ”
“แรกๆอาจจะใช่ แต่มันก็แทนกันไม่ได้หรอก แล้วเราก็ตัดใจจากน้องคนที่อยู่ในรูปไปนานแล้วด้วย เพราะไม่ว่าจะคิดยังไงก็หาวิธีจะรู้จักกันไม่ได้อยู่ดี แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะย้อนกลับมาหมดแบบนี้ เฮ้อ...ทำไงได้ รักคนมีเจ้าของแล้วก็ต้องทำใจ”
“นายคิดว่านายจะตัดใจได้จริงๆเหรอ”
“ถึงไม่ได้ก็ต้องได้” วีรมาตุถอนหายใจก่อนที่จะตอบออกมา
วีรดนย์ได้ฟังเรื่องราวแล้วก็นึกคำนึงสิ่งที่อยู่ในใจของเขามาสักพักใหญ่ เขาคิดว่าเขาได้พิจารณาอย่างรอบด้านแล้ว และมั่นใจว่าตัวเองตัดสินใจถูก
“ถ้างั้น เรามีเรื่องอยากจะขอนายสักสองสามเรื่องจะได้มั้ย”
ทั้งน้ำเสียง สีหน้าและแววตาของวีรดนย์ที่เปลี่ยนแบบจริงจังมากขึ้นทำให้วีรมาตุนึกหวั่นใจอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ลายละเอียดแต่ความคิดของเขากำลังโลดแล่นไปไกลแล้วว่าเขาคงต้องตัดใจอย่างเด็ดขาด ทำให้สีหน้าของเขาก็ดูเศร้าหมองไปในทันที แต่เขาก็พยักหน้ารับ
“เรื่องแรกคือ เราฝากน้องไว้กับนายได้มั้ย”
วีรมาตุเงยหน้าขึ้นมาในทันที พร้อมกับคิ้วทั้งสองข้างที่ขมวดเข้าหากัน
“หมายความว่ายังไง”
“หมายความตามที่บอก นายช่วยดูแลน้องแทนเราได้มั้ย” วีรดนย์ยังยิ้มให้เขา
“เราไม่เข้าใจ นายหมายความว่ายังไงกันแน่”
ครั้งนี้วีรดนย์เบนสายตาไปทางอื่น สายตามองผ่านหน้าต่างไปยังนอกห้อง ภาพวิวทิวทัศน์ที่เขาได้แต่มองมาร่วมปี แต่ไม่มีโอกาสได้ออกไปสัมผัสของจริงเสียที
“ถ้าเป็นที่โรงเรียนยังไงน้องก็มีเพื่อนๆเขาอยู่ ถ้าเป็นที่บ้านน้องก็อยู่กับพี่ธีร์ไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าห่วงเลย” วีรมาตุพยายามอธิบายความไม่เข้าใจของเขา
“เวลาที่น้องมาเยี่ยม น้องก็จะเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังนั่นแหละ ทั้งเรื่องที่บ้านเรื่องที่โรงเรียน แล้วก็... เรื่องของนาย” วีรมาตุสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อวีรดนย์หันกลับมาตอนที่พูดถึงเขา “และทุกครั้งที่น้องพูดถึงนาย เราก็พอจะจับอะไรบางอย่างได้ว่าน้องก็อาจจะมีใจอยู่บ้าง”
“เฮ้ย นายไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้เลย” วีรมาตุรีบแทรกขึ้นมาในทันที “ระหว่างเรากับน้องไม่ได้มีอะไรเกินเลยแน่นอน”
“เราเชื่อ แล้วเราก็ไม่ได้คิดมากเรื่องนั้น จริงอยู่ช่วงแรกๆอาจจะมีบ้างตอนที่เห็นน้องเริ่มให้ความสำคัญกับคนอื่น แต่ว่าพอผ่านไปสักพักนึง ได้รู้เรื่องราวต่างๆมากขึ้นเรื่อยๆเราก็ไม่ได้คิดอะไรแล้ว และก็ทำให้เราวางใจจะให้นายเป็นคนดูแลน้องต่อ แต่นั่นก็หมายถึงว่าถ้านายสามารถทำให้น้องเปิดใจยอมรับนายได้ด้วยนะ”
“หมายถึงนายคิดจะให้น้องคบซ้อนระหว่าง...”
“เปล่า เราไม่ได้หมายถึงตอนนี้” วีรดนย์พูดตัดบทของวีรมาตุเสียก่อน “เราหมายถึงตอนที่เราไม่อยู่แล้ว”
“ไม่อยู่แล้ว... ทำไม นายจะไปไหน หรือว่านายต้องย้ายโรงพยาบาลอีก”
วีรดนย์ส่ายหน้าตอบแต่ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มตลอดเวลา
“ตอนนี้ร่างกายเราเริ่มไม่ตอบสนองต่อยาแล้ว สายน้ำเกลือนี่ก็เปลี่ยนที่เจาะมารอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้” วีรดนย์ยกสายให้น้ำเกลือขึ้นมาดู
“นายอย่าเพิ่มยอมแพ้สิ เราเชื่อว่าน้องก็อยากให้นายสู้ต่อไปเหมือนกัน”
“มันไม่เกี่ยวกับว่าเรายังสู้อยู่มั้ย เพราะว่านั่นคือสิ่งที่เราเป็นอยู่ในตอนนี้จริงๆ หมอบอกกับเราไว้สักพักแล้วว่าอาการจะแย่ลงเรื่อยๆ แล้วแต่ว่าฝืนต่อไปได้อีกนานแค่ไหนเท่านั้นเอง”
วีรดนย์มองดูวีรมาตุที่นิ่งเงียบไป เขารอให้ความคิดของวีรมาตุตกผลึกก่อน จริงอยู่ที่ว่าการจะมาขอร้องใครให้มาดูแลคนสำคัญต่อ ถึงแม้ว่าคนๆนั้นก็เป็นคนสำคัญของอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน ไม่ใช่เรื่องทำใจยอมรับได้ง่ายๆ
“น้องรู้อาการของนายแล้วยัง” วีรมาตุถามขึ้นมาหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ยัง ตอนนี้มีแต่พ่อกับแม่เราที่รู้ น้องชายเราเองก็ยังไม่รู้”
“แล้วนายจะบอกน้องเมื่อไหร่”
“ยังไม่รู้เหมือนกัน บอกตรงๆนะ พอเห็นหน้าน้องแล้วความตั้งใจจะบอกมันก็หายไปทุกที” วีรดนย์ถอนหายใจเบาๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วก็หันมาหาวีรมาตุ “ตกลงแล้วนายจะรับปากเราได้มั้ย”
คราวนี้เป็นวีรมาตุที่ต้องตัดสินใจ เขาเบนหน้ามองไปทางหน้าต่าง ความคิดต่างๆผุดเข้ามาในสมองมากมาย ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากยอมรับคำขอ แต่เพราะมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาเพียงคนเดียว ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน คำขอของวีรดนย์ก็ไม่มีความหมายอะไร
แต่สุดท้ายแล้ววีรมาตุก็พยักหน้ารับ
“เราถือว่านายสัญญาแล้วนะ” วีรดนย์ยื่นมืออกมาข้างหนึ่ง นิ้วมือของเขาทั้งหมดกำเก็บไว้ยกเว้นเพียงปลายนิ้วก้อยที่ชี้ออกมาก “น้องชอบให้สัญญาด้วยนิ้วก้อย แต่ถ้าเกี่ยวแล้วน้องจะยึดตามสัญญานั้นไม่บิดพลิ้วเลย”
วีรมาตุมองดูที่นิ้วก้อยที่ยื่นมาหาตัวเขา ขณะที่เขากำลังจะยื่นนิ้วก้อยของเขาเข้าไปเกี่ยว
“แต่ถ้านายไม่มั่นใจว่านายจะสามารถรักษาสัญญานั้นได้ ห้ามเกี่ยวก้อยกับน้องเป็นอันขาด” วีรดนย์พูดขึ้นมาเสียก่อน “น้องเป็นคนตรง ถ้าทำไม่ได้ก็แค่บอกว่าทำไม่ได้ น้องอาจจะนอยด์ไปบ้าง แต่น้องจะเข้าใจ”
วีรมาตุเสียจังหวะชะงักนิ้วมือของเขาไป แต่เมื่อคิดดูอย่างถี่ถ้วนแล้วเขาก็ตัดสินใจเกี่ยวก้องสัญญากับวีรดนย์ แล้วทั้งคู่ก็ผละมือออกจากกัน วีรดนย์รู้สึกโล่งใจที่จัดการปัญหาไปได้เรื่องหนึ่ง ส่วนวีรมาตุกลับรู้สึกถึงภาระหนักอึ้งที่เขาเพิ่งได้รับมอบหมายมา
“แล้วระหว่างนี้จะให้เราทำอะไร” วีรมาตุถาม
“ก็ทำตัวตามปกติก็พอแล้ว”
วีรมาตุยังคงรู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อย ความคิดหลายอย่างยังหมุนวนเวียนอยู่ในสมองของเขา ทำให้เขาต้องลอบหายใจเข้าลึกแล้วปล่อยออกมาอยู่เรื่อยๆ
“แล้วก็... มีอีกเรื่องที่เราอยากจะให้นายรักษาสัญญาไว้” คนที่นอนอยู่บนเตียงหันมาบอกกับเขา
“อืมม ได้สิ” วีรมาตุตอบรับ
“เมื่อวันนั้นมาถึง...”
“อย่าพูดเป็นลางอย่างนั้นสิ” วีรมาตุรีบขัดซะก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดต่อ
“วันนั้นมันมาถึงแน่ๆ อีกไม่นานนี้แล้ว” วีรดนย์ยิ้มรับกับสภาพของตัวเอง “เราอยากจะให้นายสัญญา ว่าจะตามหาน้องให้เจอ”
“หมายความว่ายังไง” วีรมาตุถามกลับด้วยความไม่แน่ใจ
“เราไม่คิดว่าน้องจะคิดสั้น” วีรดนย์รีบหยุดความสงสัยของวีรมาตุไว้ก่อน “น้องคงจะหนีไปอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่น้องอาจจะเป็นอันตรายเพราะความเหม่อลอยได้ รีบตามหาน้องให้เจอเป็นดีที่สุด”
“แล้วจะให้เราไปหาน้องเจอได้ที่ไหน”
“คงไม่ไกลจากแถวนี้หรอก เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่เคยได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่ขอส่งตัวมา” วีรดนย์มองดูสีหน้าครุ่นคิดของวีรมาตุ “สักที่นึงที่โล่งๆ เพราะน้องไม่ชอบที่แคบ และไม่มีคนพลุกพล่าน ไม่มีคนเลยได้ยิ่งดี”
วีรมาตุพยักหน้ารับ
“นายต้องนึกให้ออกนะ แล้วหาน้องให้เจอ”
วีรมาตุพยายามนึกจำลองเหตุการณ์ในความคิดของเขา ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆเขาจะต้องทำอะไรบ้าง แต่แล้วเขาก็พยายามจะสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป เพราะไม่อยากให้มันเป็นลางร้ายขึ้นมา
“ถ้าหาเจอแล้วให้ทำอะไรต่อ”
“ไม่ต้องทำอะไร”
วีรมาตุมองดูสีหน้ายิ้มอย่างมีความสุขของวีรดนย์
“ไม่ต้องทำอะไรเลยเหรอ”
“ไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่ต้องพูด ไม่ต้องปลอบใจ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแค่อยู่ใกล้ๆก็พอ แค่ให้น้องรู้ว่ามีนายอยู่ใกล้ๆ น้องกำลังมองอะไรนายก็มองอันนั้น น้องกำลังฟังอะไรนายก็ฟังอันนั้น น้องอยู่คนเดียวเงียบๆนายก็อยู่เงียบๆไว้”
สีหน้าของวีรดนย์ทำให้วีรมาตุรู้สึกหวั่นใจอยู่ไม่น้อย ไม่รู้ว่ามีเหตุผลอะไรที่ทำให้วีรดนย์ถึงได้มั่นใจฝากภาระอันนี้ไว้กับเขา และเชื่ออย่างสนิทใจว่าเขาจะทำได้ สำหรับตัวเขาเองที่เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะรักษาสัญญานี้ได้
“แล้วยังไงต่อ”
“น้องพร้อมเมื่อไหร่นายจะรู้เอง”
“แค่นั้นเหรอ” วีรมาตุถามออกไปหลังที่ได้ทบทวนสิ่งที่วีรดนย์บอกเขามา
“แค่นั้นก็พอแล้ว”
วีรมาตุก็พยักหน้ารับ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนออกมา ความลังเลในใจว่าเขาจะทำไม่ได้นั้นยังมีอยู่
“เราเชื่อนะว่านายทำได้”
วีรมาตุเงยขึ้นไปมองวีรดนย์ที่กำลังยิ้มให้เขามา แม้ว่าจะทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาบ้างแต่เขาก็ยังคงรู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อย
“เอาล่ะ เวลาที่เหลืออยู่ เรามาติววิชา วว101 กันดีกว่า” วีรมาตุมองวีรดนย์ด้วยความสงสัย “วิชาข้อมูลพื้นฐานของวีร์ วรรัญญา”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
“เฮีย ฟังอยู่รึเปล่า”
เสียงเรียกดังขึ้นมาผ่านโทรศัพท์ที่เขากำลังถืออยู่ ดึงความคิดของวีรมาตุกลับมาเวลาปัจจุบัน ภาพตรงหน้าเป็นน้องชายของเขาที่ดูสั่นไหวอยู่บ้างเล็กน้อย
“ฟังอยู่ ลื้อมีอะไรอีกมั้ย”
“ก็ไม่มีแล้วนะ” ศศิทัศน์ขมวดคิ้วและเม้มปากขณะใช้ความคิด “อ้อ! เฮียช่วยดูมูมู่ให้ด้วยนะ เมื่อเช้าอั๊วเห็นอาการมันไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่”
มูมู่คือปลาทองตัวใหญ่ที่ศศิทัศน์เลี้ยงดูมาตั้งแต่เป็นลูกปลาตัวเล็ก เฝ้าประคบประหงมจนเติบใหญ่เป็นอย่างดี
“ได้ เดี๋ยวเฮียเปลี่ยนน้ำให้ เผื่อว่ามันจะดีขึ้น”
“ขอบคุณครับเฮีย”
“แล้วเดินทางดีๆละ คาดเข็มขัดด้วยรึเปล่า”
ศศิทัศน์ลดโทรศัพท์ลงเล็กน้อยเพื่อให้เห็นว่าเขาคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยดี
“ไม่ต้องห่วงนะเฮีย บอกม้าด้วย คุณย่าพวกแฝดจัดคนรถมาสองคนสลับกันขับแล้วเดี๋ยวก็แวะพักกลางทาง มึงคืนนี้พักกันที่ไหนนะ” ศศิทัศน์มองเลยโทรศัพท์ไปถามคนข้างหน้า
“ทับสะแก” มีเสียงดังแว่วเข้ามา
“คืนนี้แวะพักทับสะแกก่อนเฮีย แล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ”
“อืม ยังไงก็ระวังตัวด้วย” วีรมาตุยังคงย้ำให้น้องชายของเขาระมัดระวังตัวตลอดเวลาตลอดการเดินทาง
“ครับเฮีย”
“เที่ยวให้สนุกนะ”
“ครับเฮีย ถ้ามีอะไรเดี๋ยวอั๊วไลน์ไปบอกนะเฮีย” ศศิทัศน์บอกลาพี่ชายตัวเอง
“ได้”
“ก่อนไป...” ศศิทัศน์หันโทรศัพท์ไปด้านข้างจนเห็นใครคนหนึ่งกำลังเอนตัวพิงเข้ากับหน้าต่างรถ มือกอดอกเข้าหากัน ดวงตาหลับลงทั้งสองข้าง “ตั้งแต่ขึ้นรถมามันก็หลับตลอดไม่รู้เรื่องเลย แคปทันมั้ยเฮีย ฮิฮิฮิ”
มีเสียงหัวเราะเบาๆดังออกมา ทำให้วีรมาตุถึงกับส่ายหน้าเบาๆ แต่ก็เผยรอยยิ้มออกมากับภาพตรงหน้า
“ไปละเฮีย บาย” ศศิทัศน์หันโทรศัพท์กลับมาหาตัวเองพร้อมกับโบกมือลา และตัดการสนทนาระบบวิดีโอผ่านแอพลิเคชั่นไลน์ไป
วีรมาตุยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตอนที่เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แม้ว่าอยากจะเดินทางไปด้วยกันกับคณะเดินทางของน้องชายและเพื่อนๆเพื่อไปยังบ้านเกิดของวีร์ แต่เพราะช่วงสองสามเดือนนี้เขาติดภารกิจเกี่ยวกับการสมัครเข้าเรียนระดับชั้นมหาวิทยาลัย ทำให้ไม่สามารถปลีกตัวไปด้วยได้
รูปที่เขาลงไว้ในอินสตาแกรมเมื่อตอนวันเกิดของเขานั้นเป็นกล่าวถึงไปในวงกว้าง กว้างกว่าที่เขาคิดไว้ หลายคนเข้ามาถามไถ่เขาว่าเกิดอะไรขึ้นและใครคือคนในภาพและเกี่ยวข้องอะไรกับเขา จะมีก็คนใกล้ชิดที่สนิทสนมกันไม่กี่คนที่พอจะเดาออกอย่างน้อยก็เดาถูกในส่วนของวีร์ ก็จะมาคอยแซะคอยแซวเย้าแหย่ที่ส่วนความเห็นใต้รูป แต่ไม่มีใครเดาเรื่องวีรดนย์ออก แต่ผลที่ตามมาที่เขาไม่ได้คาดคิดเลยก็คือวีร์ที่รู้สึกหัวเสียเล็กน้อยที่รูปนั้นทำให้มีคนจำนวนมากขอเข้าไปติดตามบัญชีอินสตาแกรมของเขา และตามที่วีร์บอกเล่าคือบัญชีอินสตาแกรมของวีรดนย์ก็ด้วยเช่นกัน ยังดีที่ว่าทันทีที่รูปนั้นถูกใส่ลงไป วีร์ได้บอกกล่าวไปยังวิธูซึ่งน้องชายของวีรดนย์และเพื่อนสนิทของวีร์ให้ปิดให้เป็นบัญชีส่วนตัวไว้เสียก่อน แต่กระนั้นวีร์ก็ไม่ได้ขอให้เขาลบรูปนั้นออก แค่ว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็ไม่ต้องบอกใครถึงที่มาของรูปใบนั้น
ฉะนั้นตอนนี้จึงเป็นช่วงเวลาสำคัญยิ่งสำหรับเขา เพราะเมื่อเขาสามารถเข้าเรียนคณะแพทยศาสตร์ตามที่ตั้งใจไว้ได้ โอกาสสานสัมพันธ์ของเขาและวีร์ก็จะได้เริ่มต้นอย่างเปิดเผยและเป็นทางการเสียที
*****
สองหนุ่มสาวกำลังเอนกายนั่งพักผ่อนหลังกินอาหารมื้อกลางวันเสร็จแล้ว วันนี้ทั้งสองคนเลือกมาที่ร้านอาหารเล็กๆและบรรยากาศเงียบๆอยู่ใกล้ๆกับที่ทำงานของทั้งคู่ อาหารที่สั่งมาเป็นอาหารจานเดียวง่ายๆทำให้ทั้งคู่ยังเหลือเวลาพอก่อนที่จะเริ่มเวลางานช่วงบ่าย
หลังจากที่วนกรตกลงย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของธีร์และวีร์ ทั้งคู่ก็ตัดสินใจจดทะเบียนสมรสให้ถูกต้องตามกฎหมาย และวนกรก็เปลี่ยนมาใช้นามสกุลวรรัญญาด้วยเช่นกัน จึงเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องแจ้งการเปลี่ยนแปลงให้กับฝ่ายบุคคลของบริษัท ทั้งคู่จึงถือโอกาสนี้บอกกล่าวทั้งเจ้านายและเพื่อนร่วมงานว่าทั้งคู่กำลังเริ่มสร้างครอบครัวร่วมกันแล้ว
แม้ว่าจะมีเสียงลือเสียงเล่าทั้งต่อหน้าและลับหลัง ทั้งในทางดีและในทางไม่ดี แต่ทั้งธีร์และวนกรต่างก็เตรียมตัวเตรียมใจกับคำครหาต่างๆมาบ้าง ยังดีที่มีหลายคนที่ยอมรับสถานะใหม่ของทั้งคู่โดยเห็นว่าเป็นเรื่องสมัยปัจจุบัน ถึงไม่ใช่ว่าจะเป็นที่เรื่องคนอื่นๆจะทำเป็นปกติทั่วไป แต่ก็ไม่ใช่เรื่องอับอายที่ต้องปกปิดไว้อย่างเช่นในอดีต
เมื่อกาลเวลาผันเปลี่ยนไปค่านิยมจารีตประเพณีเดิมๆก็ปรับเปลี่ยนตามความคิดของคนที่เปลี่ยนหน้าไปจากรุ่นหนึ่งสู่รุ่นหนึ่ง แม้จะเป็นความคิดที่จะเกิดขึ้นในอนาคตหลังจากนี้ สุดท้ายก็จะกลายเป็นอดีตของความคิดในอนาคตที่จะตามมาหลังจากนั้น เรื่อยไปไม่มีที่สิ้นสุด
“นี่ถึงไหนแล้ว” ธีร์เอ่ยถามคนที่เขากำลังสนทนาผ่านวิดีโอ โดยที่เขาและวนกรต่างก็เสียบหูฟังกันคนละข้าง
“สามร้อยยอดครับ” ถึงภาพตรงหน้าจะเป็นภาพของวีร์ แต่เสียงที่ตอบกลับมาเป็นของศศิทัศน์จนวีร์ถึงกับเหล่ตาไปมอง
“เดี๋ยวจะแวะกินข้าวแถวนี้แล้วก็เดินทางต่อ” วีร์หันมาตอบ
“ที่พักเรียบร้อยนะ”
“ครับ พ่อแม่พวกแฝดจัดการให้จัดการให้หมดเลยอยู่ติดทะเลด้วย แต่นอนคืนเดียวเอง เช้าก็ออกเดินทางต่อ” ภายในรถยนต์เด็กๆแต่ละคนต่างส่งต่อขนมกันไปมา วีร์ก็รับมาแล้วหยิบกินเองบ้างหรือไม่ก็ส่งต่อไปให้คนอื่นๆ “พี่ธีร์พี่วากินข้าวกันเสร็จแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยแล้วจ้า กำลังนั่งรอเวลาเข้างานบ่ายกันอยู่” วนกรเป็นคนตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้
“นี่ เมื่อเช้าลืมบอกว่าไปถึงบ้านแล้วไปเก็บตะลิงปลิงส่งขึ้นมาให้ด้วยสิ ถ้าทันตอนเย็นก็ส่งขึ้นมาเลยได้ก็ดี พี่วาเขาอยากกิน”
“พี่ธีร์อะ มาพูดอะไรตอนนี้ ได้ยินอยากกินเลย” วนกรตัดพ้อเล็กน้อยพอเป็นพิธี เพราะเพียงแค่ได้ยินชื่อ ต่อมน้ำลายในปากของเธอก็เริ่มทำงานโดยทันที
“ฝากด้วยนะวีร์” ธีร์ย้ำให้คนในวิดีโออีกครั้ง
“ได้ครับ เดี๋ยวจัดการให้” ในตอนนั้นเองรถยนต์ก็เลี้ยวเข้าจอดที่ลานจอดรถของร้านอาหาร มีเสียงของนพชัยและชัยทิศบอกเพื่อนๆให้เตรียมตัวลงจากรถกัน “พี่ธีร์พี่วา ถึงร้านอาหารแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นถึงที่พักแล้ววีร์ไลน์ไปบอกอีกทีนะ”
“โอเคจ๊ะ”
“เที่ยวให้สนุกนะ”
ธีร์และวนกรต่างมองดูวีร์โบกมือลาก่อนที่การสนทนาจะถูกตัดไป แล้วทั้งคู่ก็ถอดหูฟังออก ธีร์มองดูเวลาที่กำลังแสดงอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์
“ไปกันเลยมั้ย จะได้ไม่ต้องรีบเดิน” ธีร์หันไปถามคนข้างๆ
“ก็ดีค่ะ”
ธีร์และวนกรเดินไปจ่ายค่าอาหารเรียบร้อยแล้วก็กำลังเดินออกจากร้าน วนกรไม่ทันได้ระวังทางสะดุดกับพื้นอิฐที่ปูไว้ไม่เรียบทำให้ตัวเซไปเกือบจะล้มคะมำ โชคดีที่ธีร์ไหวตัวทันรีบคว้าตัวของวนกรไว้เสียก่อน แต่ก็มีมืออีกคู่หนึ่งเข้ามาพยุงวนกรไว้เช่นกัน
“ระวังหน่อยสิครับ พี่วา” โสฬสประคองหญิงสาวจนเธอยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว “กำลังท้องกำลังไส้ เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปซะก่อน ทำไมคุณธีร์ไม่ดูแลให้ดีหน่อยละครับ”
“ขอบคุณค่ะ แต่พี่ไม่ทันระวังเองมากกว่า” วนกรรีบแก้ตัวให้ธีร์
“แต่ก็นั่นแหละครับ ของอย่างนี้มันต้องช่วยๆดูกัน ไม่อย่างนั้นก็ควรให้คนอื่นที่พร้อมกว่ามาดูแล”
ธีร์ถึงกับหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยิน แต่ก็พยายามไม่แสดงท่าทางอะไรออกมา
“คุณโสฬสก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรนะครับ ผมดูแลภรรยาของผมได้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว คนนอกไม่จำเป็นต้องมาก้าวก่ายอะไร”
โสฬสเองก็ยิ้มตอบกลับมาแม้คำว่า ‘คนนอก’ จะเสียดแทงใจเขาอยู่มากก็ตาม
“แต่อาจจะยังไม่พอมั้งครับ”
เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ลดราวาศอกกันจนสถานการณ์เริ่มตึงๆขึ้นมา ทำให้คนกลางอย่างวนกรต้องรีบตัดบท
“เอาเป็นว่าพี่ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ พี่ว่าเรารีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเลยเวลาเข้างาน”
“ให้ผมเดินไปด้วยมั้ยครับ คุณธีร์จะได้ตรงไปที่แผนกเลย ไม่ต้องแวะไปที่แผนกของเรา” โสฬสยังคงไม่ยอมเลิกรา โดยเน้นย้ำความว่า ‘ของเรา’ ซึ่งหมายถึงแผนกบัญชีที่เขาและวนกรทำงานอยู่
“ไม่เป็นไรครับ พอดีว่าผมต้องไปที่แผนกบัญชีอยู่แล้ว คุณโสฬสล่วงหน้าไปก่อนได้เลยครับ” ธีร์ยังคงควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ แม้ว่าจะใกล้ถึงขีดจำกัดแล้วก็ตาม
แต่ก่อนที่ใครจะได้เอ่ยอะไรต่อไป ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกเขา
“โสฬส”
ทั้งสามคนต่างก็หันไปมองตามเสียงนั้น ก็พบกับหญิงรุ่นใหญ่คนหนึ่งท่าทางภูมิฐาน เธอยืนยิ้มแย้มมาให้เป็นปกติทั่วไป แต่กระนั้นก็ยังทำให้ทั้งสามคนต้องสงวนท่าทางไว้ในทีด้วยความเกรงใจ
“จะกลับแล้วใช่มั้ย มาช่วยพยุงอาเดินหน่อย อารู้สึกวิงเวียนนิดหน่อยน่ะ”
“เอ่อ...” โสฬสมองไปมาระหว่างธีร์และวนกรกับผู้มาใหม่อีกคน ก่อนที่จะรีบหันไปหาคนที่เอ่ยปากขอเขา “ได้ครับอาชื่น เดี๋ยวผมช่วยพยุงอาไปเองครับ”
“ขอบใจนะ” ชื่นฤทัยยิ้มให้โสฬสรวมถึงธีร์และวนกรก่อนที่จะออกเดินไปโดยมีโสฬสเดินขนาบข้างไปด้วย จนธีร์กับวนกรหายใจได้โล่งขึ้นมาในทันที
“พี่ก็ไม่นึกว่าจนป่านนี้แล้วเขาจะยังตื้อไม่เลิกแบบนี้”
“ก็นั่นสิคะ ขนาดท้องวาโตขึ้นขนาดนี้แล้ว ถึงจะยังเห็นไม่ชัดมากแต่ก็น่าจะคิดได้แล้วนะ” วนกรเอามือทั้งสองข้างประคองครรภ์ตัวเอง “ปล่อยเขาไปเถอะ อย่าเอามาใส่ใจจะดีกว่า”
“พี่ก็ไม่ได้อยากเอามาคิดให้รกสมองหรอก แต่ถ้ามากกว่านี้พี่ก็เริ่มจะไม่ทนแล้วนะ”
“ยังไงเขาก็ลูกเจ้าของบริษัทนะคะ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่เปล่าๆ” วนกรจับแขนของธีร์พยายามดึงอารมณ์ของเขาให้กลับมาเป็นปกติ
“ทำไงได้ละ” ธีร์ประคองวนกรออกเดิน เพราะตอนนี้ก็ใกล้จะหมดเวลาพักกลางวันแล้ว
“เอาน่ะ พี่ธีร์ คุณพ่อต้องไม่เครียดนะคะ ไม่งั้นเดี๋ยวคุณแม่จะเครียดตาม” วนกรยิ้มหวานมากเท่าที่เธอจะทำได้ ทำให้ธีร์เองก็มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าได้
“ครับคุณพ่อจะไม่เครียดแล้วครับ สัญญาเลย แต่คุณแม่แน่ใจนะว่ายังไม่อยากรู้เพศของลูกตอนนี้ เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามีนัดพบหมอแล้วนะ”
“แน่ใจคะ ไว้ไปรู้ทีเดียวตอนคลอดเลย เพราะถึงจะรู้ไปในตอนนี้ก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว เพราะสุดท้ายลูกจะเป็นคนตัดสินใจเองเมื่อลูกโตว่าเขาจะเป็นแบบไหน”
ธีร์กระชับกอดวนกรแน่นขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่วนกรพูด เพราะครั้งแรกที่เขาตัดสินใจบอกว่าวนกรไปว่าลูกชายคนโตของพวกเขานั้นรักใคร่ชอบพอกับเพศเดียวกัน วนกรก็มีท่าทางต่อต้านอยู่บ้างเล็กน้อย พยายามหาข้ออ้างต่างๆไม่ว่าจะเป็นที่เธอเห็นวีร์และแพรพรรณไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ หรือว่าจะเป็นเพราะว่าวีร์กำลังเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นฮอร์โมนร่างกายกำลังเปลี่ยน เดี๋ยวก็จะกลับมาเป็นปกติตามครรลอง แต่ธีร์เองก็พยายามอธิบายให้วนกรเข้าใจและยอมรับ
เมื่อไม่สามารถหาเหตุผลอื่นมาสนับสนุนความคิดของตัวเองได้อีก วนกรจึงยอมรับในข้อนี้ เพราะในใจของเธอเองก็สงสัยในพฤติกรรมเกี่ยวกับวีร์เองและคนรอบข้างอยู่บ้าง โดยเฉพาะน้องชายคนเล็กของเธอที่ชอบแซะชอบแซวเพื่อนสนิทของเขาให้เธอได้ยินอยู่บ่อยๆ แต่ธีร์ก็ทำลายข้อสงสัยนั่นด้วยการเล่าเรื่องให้วนกรได้ทราบว่าวีร์มีคนที่กำลังดูใจอยู่แล้วโดยสังเขป ส่วนในรายละเอียดนั้นธีร์ตั้งใจจะรอให้แม่และลูกเป็นผู้สอบถามกันเองเพียงแต่ว่าเกิดเรื่องของวีรดนย์ขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ธีร์ต้องอธิบายความเป็นมาเป็นไปทั้งหมดให้วนกรฟัง
ในตอนนั้นวีร์มีทั้งเรื่องของวีรดนย์และเรื่องของวนกร ทำให้วนกรพยายามวางตัวเป็นพี่วาอย่างเดิมเหมือนที่เคยเป็นมา จนเวลาล่วงเลยผ่านมาถึงตอนที่ธีร์และวนกรตัดสินใจเปิดเผยเรื่องของทั้งคู่ในตอนนี้ให้กับครอบครัวทั้งสองฝ่ายรับรู้ จนกระทั้งตอนที่วนกรย้ายเข้ามาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน เธอจึงได้มีโอกาสเปิดใจพูดคุยกับวีร์ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั้งเหตุผลที่ทำให้ทั้งคู่ไม่เคยได้เจอหน้ากันมาเป็นเวลา 15 ปี รวมถึงเรื่องที่วีร์มีใจชอบพอเพศเดียวกัน
ท้ายที่สุด ทั้งวีร์และวนกรเข้าใจตรงกันว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องหาคนผิด แค่หาคนที่เข้าใจจริงๆและเดินหน้าไปด้วยกัน แต่กระนั้นวีร์ยังอยากคงสถานะความเป็นพี่ธีร์และพี่วาไว้ก่อน จนกว่าน้องจะรู้ความเมื่อไหร่จึงค่อยมาตกลงกันอีกครั้ง ซึ่งทั้งธีร์และวนกรต่างก็ยอมรับในข้อนี้
“อ๋อ แล้ววาส่งเรื่องขอลาหยุดไปแล้วยัง”
“ส่งแล้วค่ะ”
“แล้วเป็นไง ผ่านมั้ย”
“คุณชื่นยังไม่ตีกลับลงมาเลย แต่เหมือนวาจะได้ยินพวกผู้จัดการคุยกันว่าทางผู้บริหารอาจจะให้หยุดกันทุกคน แล้วให้ไปทำงานชดเชยวันเสาร์กัน จะได้หยุดสงกรานต์ต่อเนื่องกันยาวๆไปเลย ตอนนี้รอคุณชาญอนุมัติอยู่”
“ก็ดีนะ ถ้าได้หยุดยาวจริงๆพี่ว่าเราก็ปรับแผนนิดหน่อย เราแวะพักกลางทางกันสักคืนนึงแล้วค่อยเดินทางต่อก็ไม่เลวนะ ยังมีเวลาอยู่ที่บ้านมากพออยู่ ขากลับก็เหมือนกัน”
“อืม ก็ได้นะคะ จะได้ไม่เหนื่อยมากด้วย แล้วเราก็ยังสลับกันขับรถได้”
“วาจะไหวเหรอ” ธีร์หันตัวก้มมามองวนกรที่เริ่มจะมีหน้าท้องให้เห็นบ้างแล้ว
“วาแค่ตั้งท้องนะคะไม่ได้เป็นง่อยแล้วนี้ก็เพิ่งจะสี่เดือนเอง อีกอย่างวันไหนที่พี่ธีร์ต้องไปออกตรวจงานไม่ได้เข้าบริษัท วาก็ขับรถมาทำงานเองได้อยู่แล้ว” วนกรเตือนความจำให้กับธีร์
“โอเคๆ คุณแม่ยังแกร่งอยู่”
วนกรก็ส่งยิ้มให้กับธีร์ แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในบริษัทกัน
*****
ยามเย็นของชายทะเลฝั่งอ่าวไทยที่ดวงอาทิตย์อ้อมโลกไปจนเกือบสุดขอบฟ้าด้านตะวันตกแล้วนั่น ทำให้มีบรรยากาศร่มรื่นลมโชยเหมาะแก่การเดินเล่นเป็นอย่างมาก แต่ว่าในวันนี้มีผู้คนมาเดินเล่นบริเวณชายหาดบางตากว่าปกติ จึงมีเวลามากพอที่จะดื่มด่ำกับทิวทัศน์อันงดงามไร้สิ่งบดบังที่พาให้จิตใจสงบลงได้
วีร์เดินเล่นตามชายหาดไปเรื่อยๆ มองดูต้นไม้ ชายหาด เปลือกหอย และเกาะแก่งน้อยใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป และเมื่อเจอสิ่งใดที่น่าสนใจวีร์ก็ยกกล้องถ่ายรูปที่คล้องคออยู่ขึ้นมาเก็บภาพแห่งความประทับใจนั้นไว้ วีร์ไม่ทันได้ใส่ใจว่าตัวเองได้เดินมาไกลแค่ไหนแล้ว ตัวเขาแค่เดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย อยากใช้เวลาอยู่เงียบๆเพียงลำพัง แต่แล้วพลันมีเสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นมา วีร์จึงหันไปหาคนที่กำลังวิ่งเหยาะๆตรงมาหาเขา
“โอ๊ย เดินมาซะไกลเลยมึง กูหาตั้งนาน” ศศิทัศน์หายใจหอบเล็กน้อย
“ทำไม มีอะไรเหรอ” วีร์ไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรที่ถูกขัดจังหวะเวลาสงบของตัวเขาเอง
“เปล่า กูแค่จะมาเดินเล่นด้วยคน”
“แล้วพวกนั้นละ” วีร์ถามไปถึงเพื่อนๆคนอื่นๆ
“พวกมันนอนเอกเขนกอยู่ในบ้านโน้น”
วีร์ก็พยักหน้ารับ แล้วก็ออกเดินเที่ยวเล่นต่อไป และยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพเป็นครั้งคราว
“ปีหน้ามึงจะอยู่ชมรมถ่ายภาพต่อป่ะ”
วีร์ลดกล้องลงมาเล็กน้อย แววตามองไปอย่างไร้จุดหมายเพราะกำลังใช้ความคิดอยู่
“ก็ยังไม่แน่ อาจจะอยู่เหมือนเดิมมั้ง ทำไมวะ”
“ก็ไม่ทำไม ถามดูเฉยๆ” ศศิทัศน์ก้มลงหยิบเปลือกหอยแปลกๆขึ้นมาดู แล้วก็โยนลงกลับหาดทรายตามเดิมไม่ได้คิดที่จะเก็บกลับไป
“นึกว่ามึงจะชวนกูเข้าชมรมดนตรีซะอีก” วีร์อมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินต่อไปเรื่อยๆ
“หึ ทำยังกะมึงจะยอมเข้าอย่างนั้นแหละ” วีร์เพียงยักไหล่ตอบกลับ “แล้วก็นะ ไหนๆเฮียก็เรียนจบไปไม่อยู่แล้ว กูก็คิดอยู่ว่าอาจจะเปลี่ยนชมรมใหม่ แต่ยังไม่รู้จะไปชมรมไหนดี”
“ไม่มีเฮียอยู่ด้วยแล้วมึงอยู่ไม่ได้เลยรึไง”
“มันก็... ไม่เชิงหรอกว่ะ แบบว่ายังไงดีละ” ศศิทัศน์พยายามนึกคำอธิบาย “มีเฮียอยู่ กูก็มาช่วยทำนู้นทำนี้ไปเรื่อย ส่วนเรื่องดนตรีกูก็แค่เล่นเอาสนุกๆไม่ได้จริงจังอะไร แต่ก็นั่นแหละถ้าคิดอะไรไม่ออกก็คงอยู่ชมรมเดิม”
“แล้วมึงอยากเข้าชมรมอะไร”
ศศิทัศน์มีสีหน้าครุ่นคิดขึ้นมา
“อืม กูอยากเข้าชมรมหมากรุกอยู่นะ แต่เห็นว่าไม่มีใครลงเป็นประธานชมรมปีหน้า โรงเรียนก็เลยอาจจะไม่เปิดชมรมให้ก็ได้”
“มึงก็ลงไปสมัครเป็นประธานชมรมเองเลยสิวะ ยากอะไรตรงไหน” วีร์หันกลับไปมองภาพตรงหน้าเช่นเดิม
“ได้ที่ไหน เขาให้แต่เด็กม.6 เป็นประธานชมรม”
“ไม่เห็นจะเคยได้ยินกฎนี้สักหน่อย เอาที่ไหนมาพูด” วีร์ขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่ามันจะมีกฎแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ อาจจะไม่ได้เป็นข้อบังคับแต่เพราะการปฏิบัติสืบต่อเนื่องกันมายาวนานทำให้หลายคนคิดว่ามันเป็นกฎที่ต้องทำตามก็เป็นได้
“ไม่รู้”
“เปิดเทอมแล้วมึงก็ลองไปถามอาจารย์ดู บอกไปเลยว่า ผมขอเสนอตัวเป็นประธานชมรมหมากรุกครับ” วีร์เสนอความคิดของเขาให้กับศศิทัศน์
“เหอะๆ กูไม่ได้เล่นเก่งขนาดนั้น จะไปเป็นประธานได้ยังไง” ศศิทัศน์หัวเราะแหยๆ เพราะนึกภาพตัวเองไปเป็นประธานชมรมไม่ออก
“ประธานไม่จำเป็นต้องเล่นเก่งสุดนี่หว่า แค่รู้จักจัดการบริหารงานและคนให้เป็นก็พอ” วีร์หันมามองศศิทัศน์ที่ยังมีท่าทีไม่แน่ใจอยู่ “ดูอย่างเฮียสิ เฮียก็ไม่ได้เล่นดนตรีเก่งสุด แถมมีบางคนเล่นเก่งกว่าเฮียอีก แต่หลายคนก็วางใจให้เฮียเป็นประธานชมรม”
ศศิทัศน์นึกตามที่วีร์บอกแล้วก็อมยิ้ม
“แหนะ เดี๋ยวนี้รู้จักเฮียกูมากกว่ากูแล้วเหรอ”
วีร์ถึงกับกรอกตามอง เขาก็พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมศศิทัศน์ถึงได้พยายามจับคู่ให้เขากับวีรมาตุไม่หยุดหย่อน ยิ่งในตอนนี้ด้วยแล้วยิ่งเพิ่มขึ้นอีกเป็นทวีคูณ ไม่ว่าจะพูดคุยกันเรื่องอะไรก็สามารถโยงเข้ามาสู่เรื่องนี้ได้ทั้งหมด
“ก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องพิเศษอะไร ตอนวันงานประกวดวงดนตรี วงของเฮียก็ไม่ได้ชนะเลิศนิ ใช่มะ” วีร์เหล่ตามามองศศิทัศน์
“อะจ้า ไม่ก็ไม่” ศศิทัศน์ยังคงยิ้มล้อเลียนวีร์ไม่หยุด แต่ไม่นานเขาก็เปลี่ยนสีหน้ากลับมาจริงจังแล้วหนไปถามสิ่งที่เขายังไม่ได้คำตอบเสียที “ไอ้วีร์ ตกลงว่ามึงรู้จักกับเฮียกูมาก่อนรึเปล่า”
วีร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาโดนถามคำถามนี้มาตั้งแต่วันที่วีรมาตุลงรูปภาพที่มีวีรมาตุ วีรดนย์ และตัวเขาเองที่ติดอยู่ในรูปด้วยในอินสตาแกรม และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจไปเองว่าเขาและวีรมาตุตกลงที่ปิดความจริงเอาไว้ไม่ยอมบอกใคร อาจจะเป็นเพราะคำบรรยายใต้รูปภาพที่ทั้งเขาและวีรมาตุใส่ไปใต้รูปนั้นคล้ายกันจนเหมือนเตรียมกันมา จึงทำให้คิดไปเป็นเช่นนั้นได้
“กูเห็นหน้าเฮียมึงครั้งแรกตอนที่เฮียพาเฮียหมูมาที่ห้องเรียนกะจะขอไลน์แพร กูไม่เคยเจอเฮียก่อนหน้านั้นเลย”
“แน่ใจ?” ศศิทัศน์ยังคงสงสัยอยู่
“แล้วเฮียว่าไง” ทุกครั้งที่ศศิทัศน์ถามคำถามนี้ วีร์ก็มักจะบอกให้เขากลับไปถามพี่ชายของเขาเอง
“เฮียก็ตอบเหมือนมึง”
“แล้วมึงจะสงสัยอะไรอีก”
“ก็...” ศศิทัศน์พึมพำเบาๆ แต่วีร์ก็พอจะจับใจความได้ “ถ้าเฮียเจอมึงก่อนเขาก็ดีสิ”
วีร์อมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะยกมือขึ้นขยี้ผมศศิทัศน์เบาๆ จนเจ้าตัวพยายามโยกศีรษะหลบหลีก
“เพราะกูเจอกับเขาก่อน กูถึงได้ตามเขาไปเที่ยวกรุงเทพ เฮียมึงถึงได้มาเจอกู”
“อืม... ก็โชคชะตาอะเนอะ”
“ก็ปกตินิ ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษตรงไหน”
ต่างคนต่างหยอกล้อกันไปมาจนมีเสียงเตือนดังมาจากโทรศัพท์ของวีร์
วีร์หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูพลางคิดไปว่าคนอื่นๆที่เหลือส่งข้อความมาตามตัวเพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาพระอาทิตย์ตกแล้ว
*****
วีรมาตุ ราวัณ:
ถึงไหนกันแล้วครับ เข้าที่พักแล้วหรือยัง
VeeraVorra:
ถึงสักพักแล้วครับ เดี๋ยวจะออกไปหาอะไรกินกัน
วีรมาตุ ราวัณ:
(สติกเกอร์หน้ายิ้ม)
เฮียฝากบอกตี๋เล็กให้ด้วยว่าให้โทรบอกม้าด้วยครับ
VeeraVorra:
ได้ครับ เดี๋ยววีร์บอกให้
(ส่งรูปชายทะเลยามโพล้เพล้)
*****
“อะนะ เชื่อแล้วว่าไม่มีอะไรพิเศษเลย แต่ปากนี้ยิ้มไม่หุบเลย มีความสุขมาก.....” ศศิทัศน์ที่คอยแอบชะเง้อมองดูข้อความที่ส่งกันไปมาระหว่างเพื่อนและพี่ชายของเขา แล้วก็อดนึกขำเสียไม่ได้
วีร์เหล่ตามามอง แล้วก็ส่ายหน้าเล็กน้อย
“เห็นแล้วก็อย่าลืมโทรบอกม้าด้วย” แล้ววีร์ก็หันตัวเดินกลับไปยังที่พัก โดยมีศศิทัศน์เดินตามไล่หลังมาแซวเขาตลอดทางที่เดินกลับ
*****
วีรมาตุ ราวัณ:
(สติกเกอร์ยกนิ้วโป้ง)
รูปสวยมากครับ เพราะคนถ่ายฝีมือดี
[โปรดติดตามตอนตอนไป]
-
ตอนที่ 2 คู่แข่ง
หลังจากที่เริ่มออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ ล่วงเวลามาจนถึงเวลาบ่ายแก่ๆ เหล่าคณะผู้เดินทางแต่ละคนก็สลบไสลไม่รู้สึกตัวไปตามๆกัน เพราะด้วยความอ่อนเพลียจากการนั่งรถยนต์นานๆ อีกทั้งบรรยากาศภายนอกที่ร้อนระอุถึงแม้ว่าภายในรถยนต์จะเปิดเครื่องปรับอากาศจนเย็นฉ่ำ แต่ก็เหมือนจะสัมผัสกับความร้อนด้านนอกได้อยู่ดี
วีร์ขยับมานั่งแถวหน้าสุดร่วมกับนพชัยและชัยทิศ ปล่อยให้ศศิทัศน์นั่งหลับอยู่คนเดียวเพื่อมาคอยดูเส้นทางไปยังบ้านของเขาถึงแม้ว่าจะไม่มีความจำเป็นเลยก็ตาม เพราะว่าตั้งแต่ก่อนออกเดินทางเมื่อเช้าวันก่อน คนขับรถได้ให้วีร์กำหนดจุดหมายปลายทางไว้ในเครื่องบอกพิกัดเส้นทางที่ติดตั้งมาพร้อมกับรถยนต์ไว้ก่อนแล้ว
แต่ก็เพื่อความมั่นใจ เพราะคนที่คุ้นชินเส้นทางอยู่แล้วยังไงก็เชื่อถือได้มากกว่าเครื่องมืออิเลคทรอนิค
“เดี๋ยวเลี้ยวขวาแล้วตรงเข้าไปเลยครับ” เสียงของวีร์ที่บอกกับคนขับรถทำให้หลายคนเริ่มตื่นตัวขึ้นมารวมถึงศศิทัศน์ด้วย
“จะถึงแล้วเหรอ” ศศิทัศน์ขยี้ตาแก้อาการงัวเงียของตัวเองและมองดูเส้นทางรอบๆรถ
“อืม เกือบแล้ว” วีร์หันมาตอบกลับแล้วก็หันหน้าไปด้านหน้าตามเดิม
ส่วนศศิทัศน์หันไปปลุกสุรศักดิ์และพระยศที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนที่นั่งแถวหลังสุด
“ตรงต้นมะขามต้นใหญ่ๆทางซ้ายมือเลยครับ เดี๋ยวถึงแล้วจอดด้านหน้าก่อนนะครับ” วีร์กำชับคนขับรถ จนรถจอดสนิทตรงรั้วหน้าบ้านหลังหนึ่ง วีร์ก็เปิดประตูรถแล้วก็ก้าวออกไปโดยมีศศิทัศน์กำลังจะก้าวลงมาจากรถด้วยเช่นกันแต่วีร์ก็ร้องห้ามเสียก่อน “เดี๋ยว อยู่ในรถก่อน”
สีหน้าของทั้งศศิทัศน์และคนอื่นๆ ทำให้วีร์ต้องอธิบายความเพิ่มเติม
“ถ้าพวกมึงยังไม่อยากตายก็อยู่ในรถก่อน อย่าเพิ่งลงมา”
แล้ววีร์ก็ปิดประตูรถ และปล่อยให้คนอื่นๆมองหน้ากันไปมาอย่างงงๆ แต่ละคนมองดูวีร์ที่เดินไปเปิดประตูรั้วออกเพียงเล็กน้อยแค่พอตัวเขาเดินเข้าไปได้ วีร์หันหน้ามองดูซ้ายขวาก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างในแล้วก็ปิดประตูรั้วตามเดิม เขากำลังจะเดินเข้าไปข้างในแต่ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมาเสียก่อน
“อีอวน ทึ่งแล่วเออ” เสียงของเด็กสาวผิวเข้มหน้าตาคมขำอย่างแพรไหมที่กำลังเกาะกำแพงรั้วด้านข้าง โบกมือทักทายให้กับเพื่อนที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กแบเบาะอย่างวีร์
“เดี่ยวใจ๋นิ” วีร์หันไปทักทายกลับ “เดี่ยวก๋อนนะ หวาอี...” ยังไม่ทันที่วีร์จะได้ทำอะไรต่อ เขาก็เซตัวไปทางด้านหน้าจากการถูกลอบโจมตีจากด้านหลังแม้ว่าได้พยายามระมัดระวังตัวไว้อย่างดีแล้ว
เสียงร้องครางดังขึ้นไม่หยุดเพราะความตื่นเต้น สะโพกที่ส่ายแรงจนตัวโยกไปตามทั้งซ้ายและขวา ขาหน้าที่ยกขึ้นเกาะถึงบ่าหมายจะยืดตัวให้เลียหน้าเลียตาวีร์ให้ได้ จนวีร์ต้องออกแรงผลักมันออก แล้วเจ้าสุนัขตัวเขื่องก็ม้วนตัวไปมารอบๆตัวของวีร์ ก่อนที่มันจะสังเกตเห็นว่ามีรถแปลกหน้าจอดอยู่หน้าประตูบ้าน มันก็พุ่งกระโจนใส่ประตูรั้วพร้อมกับส่งเสียงเห่าดังก้องไปทั่ว
“ฮาย... ไอ่ต๊าว มานี้มา” วีร์กระแทกเสียงเรียกให้ดังแข่งกับเสียงเห่าของสุนัขพันธุ์ไทยตัวใหญ่ขนสั้นสีน้ำตาลอ่อน เขาต้องเรียกซ้ำอีกสองสามครั้งจึงเรียกความสนใจจากสัตว์หน้าขนได้ แล้ววีร์ก็เดินนำออกไปทางด้านข้างของบ้านหายลับสายตาคนอื่นๆที่อยู่ในรถยนต์ โดยที่ ‘ไอ่ต๊าว’ เดินตามไปด้วย
นุชเดินออกมาดูเหตุการณ์จากประตูหน้าบ้าน ก่อนที่เธอจะเดินไปทางด้านข้างของบ้านที่วีร์เดินไป
“นุ้ยเก็บหมาเสร็จแล้วยังลูก” นุชยืนมองอยู่ด้านหน้า ไม่ได้เดินตามเข้าไปข้างใน
“เสร็จแล้วครับ” เสียงของวีร์ตะโกนตอบกลับมา
“งั้นเดี๋ยวแม่จะเปิดประตูแล้วนะ”
“เดี๋ยวแม่ ไอ้เติบไปไหนอะ หลังบ้านไม่เห็นมี” วีร์เดินออกมาจากทางด้านข้างที่เขาเดินเข้าไปจะถึงหน้าบ้านแล้ว ยังไม่ทันที่นุชจะได้ตอบอะไรกลับไป ด้านข้างอีกฝั่งหนึ่งของบ้านก็มีสุนัขพันธุ์ไทยตัวใหญ่ไม่แพ้กับตัวก่อนหน้าแต่ผิดกันที่ว่าตัวนี้มีสีดำเข้ม พุ่งทะยานไปถึงประตูรั้วและส่งเสียงเห่าดังก้องไม่แพ้กัน
“ไอ่เติบ มานี้”
ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย ‘ไอ่เติบ’ ก็กระดิกหางตัวโยนวิ่งไปหาวีร์ ทั้งกระโดดทั้งวิ่งไปรอบๆตัววีร์ จนวีร์ต้องลูบหัวลูบตัวให้มันสงบลงบ้าง ก่อนที่จะพาสัตว์หน้าขนตัวที่สองไปยังทางเดิมที่เขาพาตัวแรกไปก่อนหน้านี้
นุชที่เห็นว่าวีร์จัดการล่ามโซ่สุนัขทั้งสองตัวเรียบร้อยแล้ว ก็เดินไปเปิดประตูรั้วให้รถยนต์ของคณะเพื่อนๆของวีร์เข้ามาข้างในได้
“แม่ หวัดดีครับ” ฝาแฝดนพชัยและชัยทิศเอ่ยปากทักทายหญิงสูงวัยก่อนเป็นคนแรกทันทีที่ประตูรถเปิดออก เฉกเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
“เป็นไง เดินทางกันเหนื่อยมั้ยเด็กๆ” นุชรับไหว้จากเด็กๆแต่ละคน “ไป เข้าไปข้างใน ไปกินน้ำกินท่ากัน ขนมก็มีนะ ลูกๆหิวกันรึยัง”
“ไม่ต้องห่วงครับแม่ กินกันมาตลอดทางเลยครับ” ศศิทัศน์ยืนสะพายเป้เดินทางของตัวเอง รอเพื่อนๆคนอื่นๆหยิบสัมภาระของแต่ละคนออกมาจากรถจนหมด
นพชัยและชัยต่างก็ชะโงกหน้าเข้าไปดูในรถว่ามีของอะไรลืมทิ้งไว้อีกบ้าง รวมถึงถุงขยะที่ใส่เศษซองขนมขวดน้ำและของกินอื่นๆที่กินกันมาตลอดทาง
“ทิ้งถุงไว้ในรถเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาไปทิ้งเอง” คนขับรถคนหนึ่งเอ่ยร้องห้ามเอาไว้เสียก่อน
“เอางั้นเหรอครับ” นพชัยหันไปถาม
“ครับ”
“โอเค มีใครลืมอะไรอีกมั้ย” ชัยทิศหันไปถามทุกคน แต่ละก็สำรวจสัมภาระของตัวเองแล้วก็ส่ายหน้าปฏิเสธ “งั้นก็ เดี๋ยวพี่ๆไปที่พักกันได้เลยครับ แล้วพรุ่งนี้ก็... วีร์!” ชัยทิศตะโกนเรียกวีร์ “พรุ่งนี้จะให้รถมากี่โมง”
วีร์นึกถึงสิ่งที่พวกเขาจะทำในวันรุ่งขึ้น
“พรุ่งนี้เช้ายังไม่ทำอะไร มาตอนเที่ยงเลยก็ได้มั้ง เดี๋ยวออกไปกินอาหารกัน”
“ได้ๆ สักสิบเอ็ดโมงนะ” ชัยทิศนัดหมายเวลากับวีร์อีกครั้ง ซึ่งวีร์ก็พยักหน้าตอบกลับมา
“เดี๋ยวพี่ๆมาสักสิบเอ็ดโมงก็แล้วกันครับ” นพชัยหันไปบอกกับคนขับรถ ทั้งสองคนก็คำนับรับแล้วก็ขึ้นรถขับออกไปยังที่พักที่คุณย่าของฝาแฝดได้จัดการไว้ให้สำหรับคนขับรถโดยเฉพาะไว้แล้ว นพชัยและชัยทิศก็หันหลังกลับมาเมื่อเห็นว่ารถยนต์ที่พวกเขานั่งกันมาขับออกไปแล้ว ทั้งคู่หันมาเจอวีร์ที่ยืนกอดอกและมีรอยยิ้มฉีกออกไปด้านข้างหนึ่ง
“ตั้งแต่รู้จักกันมา กูก็เพิ่งเคยเห็นมึงทำตัวเป็นลูกคุณหนูก็คราวนี้แหละ”
“อะไร” “อะไร” “ปกติ” “ใช่ ปกติ”
วีร์ส่ายหน้าเล็กน้อย
ไป เข้าบ้านไปได้แล้ว กูจะได้ไปปล่อยหมาออกมา มันไม่ค่อยชอบถูกล่ามไว้นานๆ”
แต่ละคนก็ขนสัมภาระของตัวเองเข้าไปในบ้าน วางกองรวมกันไว้ที่หนึ่ง แล้วต่างคนก็ยกมือทักทายยุทธที่เดินออกมาต้อนรับทุกคนเช่นกัน
“ไงเด็กๆ เดินทางกันเหนื่อยมั้ย ของกินบนโต๊ะขนมนมเนยหยิบกินได้เลยนะ นี่แม่เขาก็ต้มน้ำใบย่านางไว้ให้ นุ้ยไปเอามาให้เพื่อนไป อยู่ในตู้เย็นน่ะ”
วีร์จึงเดินไปเปิดตู้เย็นและหยิบเหยือกแก้วออกมา ข้างในบรรจุน้ำสีเขียวใส เพียงเอาออกมาสัมผัสอากาศภายนอกไม่นานเท่าไหร่นักก็เริ่มมีหยดน้ำเกาะรอบๆเหยือกให้เห็นแล้ว เขาวางลงบนโต๊ะกินข้าวแล้วก็เดินเข้าไปหยิบแก้วน้ำมาจากในห้องครัวครบตามจำนวนเพื่อนๆของเขา
“รินกันเองนะพวกมึง เดี๋ยวกูมา”
แล้ววีร์ก็เดินออกจากบ้านไปเพราะเจ้าสุนัขทั้งสองตัวยังส่งเสียงร้องไม่หยุด เหตุเพราะมีคนแปลกหน้าแปลกกลิ่นจำนวนมากมาอยู่ในบ้านเกินกว่าที่พวกมันจะปรับตัวคุ้นชินได้ทัน และพวกมันก็ถูกล่ามไว้ไม่สามารถไปสำรวจกลิ่นของผู้มาใหม่ได้ ดังนั้นหลังจากที่ปล่อยให้ทั้งสองตัวได้เป็นอิสระกันแล้วก็ต่างรีบวิ่งมาที่ปะตูหน้าบ้านในทันที แต่ละตัวส่งเสียงเห่าใส่กลุ่มคนแปลกหน้าสำหรับพวกมันไม่หยุด จนวีร์ต้องค่อยๆลูบหัวลูบหลังสุนัขทั้งสองตัวซึ่งก็พอจะทำให้พวกมันหยุดเห่าลงได้บ้าง แต่พวกมันก็ยังพยายามหันไปยืนค้ำกรอบประตูบ้านและส่งเสียงเห่าอยู่เนืองๆ จนวีร์ต้องพยายามเรียกชื่อพวกมันอยู่เรื่อยๆ
แต่แล้ววีร์ก็แปลกใจที่อยู่ๆสุนัขทั้งสองตัวก็หย่อนขาหลังนั่งลงสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนตาก็มองข้ามไปยังด้านหลังของเขา จนวีร์ต้องหันตามไป ก็พบกับศศิทัศน์ที่กำลังถือถุงขนมไข่อยู่ในมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างกำลังป้อนขนมเข้าปากตัวเอง วีร์จึงได้หายสงสัย
ส่วนศศิทัศน์ก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อยที่สุนัขทั้งสองตัวจดจ้องมาที่ตัวเขาไม่วางตา จึงทำให้เขายืนอยู่นิ่งๆไม่ขยับตัวไปไหน เมื่อยิ่งเห็นว่าเริ่มมีน้ำลายไหลย้อยออกมาจากปากของสุนัขยิ่งทำให้เขาเริ่มไม่แน่ว่าตัดสินใจถูกหรือไม่ที่เขาเดินออกมาดูวีร์
“มึงโยนขนมให้มันตัวละชิ้นดิ๊” วีร์หันไปบอกเพื่อนของเขา
“ขนมนี้น่ะเหรอ” ศศิทัศน์ยกถุงขนมขึ้นสูงเล็กน้อย ก็เห็นว่าสุนัขทั้งสองตัวก็ขยับหัวตามทิศทางของถุงขนม
“เออนั่นแหล่ะ โยนให้มันตัวละชิ้นก็พอ”
ศศิทัศน์ได้ยินดังนั้นก็ทำตามโดยที่ยังไม่แน่ใจอยู่ เขารีบเอาขนมที่เหลือในมือเข้าปากตัวเอง จากนั้นจึงหยิบขนมในถุงออกมาสองชิ้น ขณะที่กำลังลังเลที่จะโยนขนมให้ ชักมือเข้าชักมือออก เจ้าสุนัขทั้งสองตัวก็เหมือนจะขยับตัวตาม ด้วยท่าทางที่ดูน่าเกรงขามนึกเอาว่ากำลังจะโดนสุนัขทั้งสองจู่โจม จึงได้โยนขนมมออกไปไกลๆ
สัตว์หน้าขนทั้งสองตัวก็รีบหันตัววิ่งออกไปงับชิ้นขนมในทันที เมื่อกินเสร็จแล้วก็กลับมานั่งรอตรงหน้าศศิทัศน์ตามเดิม
“ไอ้วีร์ หมามึงจ้องกูไม่หยุดเลยว่ะ”
“มึงยื่นมือให้มันดมสิ ช้าๆนะ”
ศศิทัศน์ยังลังเล แต่เมื่อเห็นวีร์พยักหน้าให้ความมั่นใจ เขาก็ย่อตัวนั่งลงแล้วลองยื่นมือตัวเองออกไปช้าๆตรงหน้าของสุนัขทั้งสองตัว เจ้าสัตว์หน้าขนก็ทำจมูกฟุตฟิตไปรอบๆมือของศศิทัศน์ ก่อนที่จะแล่บลิ้นออกมาเลีย ทำให้เอาเจ้าของมือหัวเราะคิกคัก
“เนี่ย ตัวนี้คือไอ้ต้าว” วีร์ลูบหัวสุนัขสีน้ำตาลอ่อน แล้วจากนั้นจึงลูบหัวตัวที่ดำเข้ม “ส่วนตัวนี้คือไอ้เติบ” วีร์แนะนำสุนัขทั้งสองตัวให้ศศิทัศน์รู้จัก “ส่วนนั้น” วีร์ชี้ไปที่ถุงขนมไข่ในมือของศศิทัศน์ “ก็ของชอบไอ้พวกนี้”
ศศิทัศน์มองดูขนมในมือกับสุนัขทั้งสองตัวที่ยังคงจ้องมองเขาไม่วางตา
“นี่กูกินอาหารหมาเหรอ” ท่าทีขอศศิทัศน์ที่นิ่งอึ้งไปทำเอาวีร์หัวเราะเบาๆออกมา
“คนกินได้ ซื้อมาให้คนกินนี่แหละ แต่พวกนี้มันก็ชอบก็เลยซื้อมาเผื่อพวกมันด้วยก็เท่านั้น”
“เฮ้อ โล่ง” ศศิทัศน์พ่นลมหายใจออกมายาวๆ “นึกว่ากูแย่งอาหารหมามากิน” เขาเอามือตบลงบนหน้าอกของเขาเบาๆเป็นการปลอบขวัญของตัวเอง
“ก็ไม่ผิดนะเพราะของคนกินมันหมดแล้ว กูเห็นเหลืออยู่ถุงเดียว ปกติจะเอาไว้ใช้เรียกสองตัวนี้มาล่ามโซ่”
ศศิทัศน์ที่กำลังจะเอาขนมอีกชิ้นเข้าปากถึงกับนิ่งค้างทั้งๆที่ยังอ้าปากอยู่อย่างนั้น ในใจมีแต่คำว่า ‘อาหารหมา’ ลอยอยู่เต็มไปหมด
“กูล้อเล่น” วีร์ที่กำลังกลั้นหัวเราะแบบเสียไม่ได้ต้องรีบเฉลยให้เพื่อนของเขาฟัง “ของหมาอยู่หลังบ้าน กูเพิ่งเอาไปให้มันกินตอนพามันไปล่ามโซ่”
“แน่นะ” ศศิทัศน์ถามย้ำอีกครั้ง
“เออ”
ทันใดนั้นก็มีเสียงรถมอเตอร์ไซด์สองสามคันมาจอดที่หน้าบ้านวีร์ ไอ้ต้าวกับไอ้เติบ ก็รีบวิ่งต้อนรับผู้มาเยือนอย่างเต็มที่ ทั้งเห่าทั้งกระโจนเกาะประตูรั้ว จนศศิทัศน์รู้สึกหวั่นๆอยู่ไม่น้อย แต่เจ้าสัตว์หน้าขนก็ทำให้เขาแปลกใจด้วยการกระดิกหางไปมาอย่างรวดเร็วทั้งๆที่ยังเกาะประตูรั้วอยู่
“โอ้ หรอยจริ๋งนาโบ้ซู้นิ อิไป่ไน่กั๋นนิ” วีร์ลูกขึ้นเดินแล้วเดินไปที่ประตูรั้วพร้อมกับทักทายแขกผู้มาเยือน
“อิไป่หลาดนิ ไป่ม้าย”
เสียงการสนทนาค่อยๆเบาลงเมื่อวีร์เดินเข้าไปใกล้คนแปลกหน้าเหล่านั้นจนศศิทัศน์จับการสนทนาไม่ได้ เลยไม่รู้ว่าคนแปลกหน้ากลุ่มนั้นเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับวีร์ และทำไมเจ้าสัตว์หน้าขนทั้งสองตัวจึงดูเป็นมิตรกับกลุ่มคนเหล่านั้นมากนัก
“ใครมาวะ” พระยศเดินออกมาที่ประตูหน้าบ้าน
“ไม่รู้เหมือนกัน” ศศิทัศน์ลุกขึ้นยืน
“เพื่อนมันมั้ง” พระยศมองดูกลุ่มคนที่กำลังคุยกับวีร์ โดยที่วีร์พยายามดึงตัวสุนัขทั้งสองตัวไม่ให้กระโจนตัวใส่ประตูรั้วไปด้วย ไปนานนักก็มีรถมอเตอร์ไซด์อีกคันมาจอด พร้อมกันคนที่มีใบหน้าคุ้นเคยสำหรับพวกเขา
วิธูมองเลยเข้ามาในบ้านและโบกมือทักทายพระยศและศศิทัศน์ และทั้งสองคนก็โบกมือทักทายตอบกลับ
“พวกเพื่อนไอ้วีร์นั่นแหละ” พระยศสรุปเหตุการณ์ตรงหน้า
“คงงั้นมั้ง” ศศิทัศน์ยังคงมองกลุ่มคนอีกฝากฝั่งของประตูรั้วอย่างพินิจพิจารณา
“เป็นอะไรไปอีกมึงเนี่ย” พระยศเหล่ตามองมาที่ศศิทัศน์
“เปล๊า!”
คราวนี้เป็นตัวศศิทัศน์เองที่ถูกมองอย่างพินิจพิจารณาโดยพระยศ จนเจ้าตัวพยายามยืนมองดูวีร์และเพื่อนแบบปกติที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ทำให้ดูผิดปกติไปอย่างเห็นได้ชัด
“อย่าบอกนะ ที่มึงคะยั้นคะยอชวนพวกกูมาเที่ยวบ้านไอ้วีร์ นี่คือกะจะมาดูลาดเลาทางนี้ให้เฮียมึงเหรอ” ศศิทัศน์ยังคงพยายามทำตัวปกติกลบเกลื่อนสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ “เป็นเอามากนะมึง”
“ไม่รู้ละ” ในที่สุดศศิทัศน์ก็หลุดโพล่งออกมา “ตอนนี้เป็นโอกาสของเฮียกู ใครหน้าไหนจะเข้ามาขัดขวางไม่ได้ กูเลยต้องลงมาดูสถานการณ์ทางนี้เอาไว้ก่อน”
“เฮ้อ เสียเวลากูไปฝึกงานจริงๆ”
พระยศส่ายหน้าเบาๆ แล้วเขาก็ผลักศีรษะศศิทัศน์จนตัวเซไปเล็กน้อยก่อนที่หันกลับเดินเข้าไปข้างในบ้าน ปล่อยให้ศศิทัศน์ที่ยังคงยืนมองดูกลุ่มเพื่อนๆของวีร์อยู่คนเดียวต่อไป
*****
ช่วงเวลาเย็นหมดไปกับการพาเพื่อนๆเดินชมสวนบริเวณรอบๆบ้าน เก็บลูกตะลิงปลิงส่งไปให้ธีร์และวนกร และเก็บผลไม้อื่นๆเท่าที่มีในตอนนั้น
“ที่ตรงนี้ก็ของบ้านมึงเหรอ” พระยศเอ่ยถามขึ้นมาขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับวีร์และคนอื่นๆ
“อืม” วีร์ตอบกลับสั้นๆ
“แล้วทำไมถึงทำรั้วไว้แค่ตรงนั้นละวะ” พระยศหันไปมองตะแกรงเหล็กที่ขึงเป็นแนวรั้วที่พวกเขาเดินห่างออกมาระยะทางพอสมควร นึกสงสัยว่าทำไมบ้านของวีร์ถึงไม่ทำแนวรั้วตลอดแนวที่ดินของตัวเอง
“หือ” วีร์หันไปมองตามสายตาของพระยศ “อ๋อ จริงๆเมื่อก่อนมันก็ไม่ได้มีรั้วกั้นอะไรหรอก เพราะว่าที่แถวนี้ก็ของญาติๆกันหมด ก็เลยทำแค่กำแพงกั้นเขตเฉพาะรอบที่ดินรวมทั้งหมด แต่ของบ้านกูมากั้นรั้วตรงนั้นด้วยก็เพราะไอ้สองตัวนั้นมันไปเล่นซนบ้านอื่นแล้วก็ยังไปไล่กัดไก่เขาตายไปหลายตัว แต่จะให้ล่ามโซ่หรือขังกรงไว้ตลอดก็สงสารมัน ก็เลยขึงรั้วตะแกรงกั้นเขตไม่ให้มันหลุดไปที่อื่นได้ ให้วิ่งเล่นอยู่แต่ในบ้านก็พอ”
บ้านของวีร์ปลูกขึ้นกลางที่ดินส่วนหน้า รอบๆบ้านยังมีบริเวณมากพอให้ปลูกต้นไม้ใหญ่รอบบ้านได้แบบที่ไม่ต้องกลัวรากไม้จะซอนไชเขาใต้ตัวบ้าน แนวรั้วตะแกรงเหล็กกั้นอยู่ตรงกลางที่ดินแบ่งส่วนหน้ากับส่วนหลังได้เท่ากันพอดี
“แต่แค่นั้นมันก็กว้างอยู่นะ” หนึ่งในฝาแฝดกางแขนเล็งทิศทางเพื่อวัดขนาดอย่างคร่าวๆโดยสายตา
“ไม่เท่าบ้านมึงหรอกหน่า”
“แน่ใจ๊” “นั่นสิ เพราะถ้าแค่เฉพาะบ้านกูเนี่ย เนื้อที่บ้านมึงกินขาด” “แต่ถ้ารวมที่ทั้งผืน ก็ไม่แน่” นพชัยและชัยทิศพยายามคิดคำนวณขนาดที่ดินของครอบครัวเขากับของครอบครัววีร์
“ก็ลองกะดูเอาสิ” วีร์กำลังยืนหันหลังให้กับบ้านของตัวเอง “ถัดทางซ้ายของลุง ถัดไปอีกแปลงก็ของป้า สามแปลงนี้ปู่กูได้มาเลยแบ่งให้สามคนพี่น้องๆเท่ากัน”
“คือของบ้านมึงแล้วคูณไปอีกสาม” สุรศักดิ์ยกมือขึ้นป้องดวงตาพยายามเล็งระยะทางมองไปไกลๆ
“อืม แล้วก็ถัดไปจากนี้” วีร์ชี้ไปยังด้านหน้าของเขา “เป็นของพี่น้องของปู่กู เขาก็แบ่งให้ลูกหลานของเขาไป”
“ถัดไปจากนี้หมดเลยเหรอ” สุรศักดิ์ถามต่อ
“ใช่ ยาวไปจนถึงคลองด้านโน้น” วีร์ชี้นิ้วของเขาไปไกลๆ
“ปู่มึงมีพี่น้องกี่คนวะ” พระยศถาม
“หกคน ทำไมหรอ”
“หกคน” พระยศทวนซ้ำ ซึ่งวีร์ก็พยักหน้ารับ “ได้ที่ดินไปเหมือนกันหมด” วีร์ก็พยักหน้าเช่นเดิม “ไอ้กิ่งก้าน กูว่าขนาดที่ดินบ้านมึงแพ้ว่ะ”
“โอ้ย เอาอะไรมากมาย ยังไงเรื่องความรวยบ้านกูก็สู้บ้านพวกมันไม่ได้อยู่ดี” วีร์หยักไหล่ตอบแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย
“เหอะๆ บ้านกูรวยก็จริง” “แต่พวกกูไม่ได้รวยจ้า เงินที่ได้ใช้จ่ายอยู่ทุกวันนี้คือแบมือขอมาเท่านั้นจ้า”
“ทำตัวสมกับเป็นคุณหนูจริงๆเลยพวกมึง” วีร์หัวเราะตามเพื่อนๆคนอื่นๆที่เห็นนพชัยและชัยทิศหยิบเรื่องของพวกเขาเองมาแซวตัวเอง
“แล้วนั่น ตรงนั้นน่ะ ลานโล่งๆมีอะไรดำๆอยู่ที่พื้น เอาไว้ทำอะไรวะ” ศศิทัศน์ชี้นิ้วไปทางหนึ่ง ถึงจะบอกว่าเป็นที่โล่งแต่ก็ไม่ได้กว้างมากมายอะไร เพียงแค่เป็นจุดเดียวที่ไม่มีพุ่มไม้บดบังท้องฟ้าเบื้องบน เป็นเหมือนปล้องให้แสงแดดได้ส่องตรงลงมาถึงพื้นดินได้
“ก็เอาไว้จุดกองไฟ”
นพชัยและชัยทิศได้ยินแล้วต่างก็หันมายิ้มอย่างมีเลศนัย จนวีร์ถึงกับกรอกตามองบนและรีบขัดจังหวะของทั้งสองคนเสียก่อน
“ไม่ต้องเลยพวกมึง ไม่มีเวลา” ทำเอาสองหนุ่มฝาแฝดหน้างอลงทันที “กลางวันก็ไปเที่ยวกันกว่าจะกลับมาก็จะค่ำแล้ว แล้วก็แถวนี้ยุงชุมมาก กูไม่อยากฝากมาลาเรียฝากไข้เลือดออกกลับไปพร้อมพวกมึงด้วย” ทั้งสองคนก็ยังคงทำหน้างอแบะปากไม่หยุด
“ก็ค่ำๆไง ถูกแล้ว” “ใช่ๆ จุดกองไฟมันต้องค่ำๆ ถึงจะสนุก”
“ก็เอาสิ เดี๋ยวพวกมึงจะได้เจอเพื่อนซี้ปึ๊กมาร่วมแจมด้วย”
“ใครวะ” พระยศถามแทนคู่แฝด
“ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลอะไร อย่างเห่าเอย สามเหลี่ยมเอย กะปะเอย บองหลาเอย พวกมึงอยากเจอใครก่อนละ”
“เออ ถ้าเพื่อนซี้แบบนั้น ไม่เป็นไร” “ไม่เจอกันก็ได้ ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้ว” นพชัยและชัยทิศพูดไปพลางมองรอบๆตัวไปพลาง
“ไป เดินกลับกัน แม่กูทำมื้อเย็นเสร็จแล้วมั้ง”
“เอ้า! แล้วมึงก็ไม่บอก กูนึกว่าจะออกไปกินกันข้างนอก ไม่งั้นจะได้ไปช่วยแม่มึงในครัว” สุรศักดิ์แย้งวีร์ขึ้นมา
“มึงจะไปขโมยสูตรอาหารของแม่กูก็บอกมาเหอะ”
สุรศักดิ์ทำหน้าทำตาลอยไปลอยมาไม่ยอมรับข้อกล่าวหา แต่ทุกคนก็เริ่มทยอยกันเดินกลับไปทางเดิมที่พวกเขาเดินมา ต่างก็มองดูต้นไม้ใบหญ้าตามทางไปเรื่อยๆ เผื่อว่ามีอะไรที่หลุดลอดสายตาไปตอนที่พวกเขาเดินมาในตอนแรก
“ไอ้วีร์” วีร์หันไปตามเสียงเรียกของศศิทัศน์ เขาเลิกคิ้วขึ้นทั้งสองข้างเป็นการถามและรอฟัง “ไก่บ้านมึงไปไหนกันวะ ตอนออกมายังเห็นเดินกันเต็มไปหมด”
“ไก่น่ะหรอ” วีร์ทวนคำถามซ้ำ และศศิทัศน์ก็พยักหน้า “อยู่โน้นไง” วีร์ใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางยื่นที่ที่คางของศศิทัศน์แล้วยกขึ้นให้หน้าของศศิทัศน์แหงนขึ้นด้านบน “เห็นยัง”
ศศิทัศน์กำลังเงยหน้ามองตามแรงดันของนิ้วมือของวีร์ เขามองเห็นต้นมังคุดต้นใหญ่ที่ใบดกหนา แม้ในยามที่มีแสงแดดส่องมาก็เห็นว่าใบมังคุดมีสีเข้มอยู่แล้ว ยิ่งเวลานี้ที่พระอาทิตย์กำลังใกล้จะตกดินและแสงเริ่มสลัวทำให้พุ่มใบมังคุดยิ่งดูมีสีเข้มมืดขึ้น แต่ที่ปลายยอดแต่ละยอดของต้นมังคุดกลับมีสีขาวๆและสีอื่นๆแต้มอยู่ลอยเด่นออกมา
เมื่อพิจารณาอย่างชัดเจนแล้ว ก็เห็นว่าเป็นแม่ไก่ต่างจับจองปลายยอดมังคุดแต่ละยอดลดหลั่นกันไป แม่ไก่บางตัวก็มีลูกเจี๊ยบที่ตัวโตพอสมควรเกาะอยู่ข้างๆด้วยกัน ดูๆไปก็เหมือนต้นมังคุดออกผลเป็นแม่ไก่ก็ว่าได้
ศศิทัศน์หันไปมองต้นไม้อื่นๆรอบๆก็เห็นเป็นอย่างเดียวกัน
“หือ ไก่บ้านมึงนอนบนต้นไม้เหรอวะ” ศศิทัศน์มองอย่างแปลกใจ
“เรื่องปกติ ไก่บ้านที่ไหนๆก็นอนบนต้นไม้กันทั้งนั้นแหล่ะ”
ไม่มีเพียงศศิทัศน์ที่รู้สึกแปลกใจ นพชัยและชัยทิศก็รู้สึกประหลาดใจกับความรู้อันใหม่ ทั้งคู่ต่างมองตากันและต่างก็เข้าใจกันเองว่ากลับไปบ้านเมื่อไหร่ต้องหาซื้อไก่มาเลี้ยงในบริเวณบ้านบ้างซะแล้ว
“ไปพวกมึง ไปกินข้าวกัน”
วีร์เอ่ยปากชวนทุกคนให้เข้าไปข้างในบ้านกันได้แล้วก่อนที่แต่ละคนจะเริ่มถูกตอมด้วยยุงนานาชนิด
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
เวลาอาหารมื้อเย็นเป็นไปอย่างสนุกสนานครื้นเครง เพราะมีเด็กๆหลายคนมาร่วมโต๊ะ ต่างก็ชวนพูดคุยกันหยอกล้อกันไปตลอดมื้ออาหาร เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่ละคนก็อาสาเก็บกว้างเช็ดล้างไม่ได้ปล่อยให้ผู้ใหญ่ได้ออกแรง แล้วก็นั่งเล่นพูดคุยกันอยู่หน้าโทรทัศน์จนได้เวลาดึกพอสมควร เหล่าผู้ใหญ่แต่ละคนก็บอกลาเด็กหนุ่มทั้งหลายเพื่อไปเข้านอน
“ไป ห้องน้ำว่างแล้วหนึ่ง เหลือใครยังไม่ได้อาบน้ำ” วีร์ใส่ชุดนอนเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับแว่นตาและมีโทรศัพท์มือถือติดมาในมือข้างหนึ่งด้วย
พระยศและศศิทัศน์นั่งสนใจโทรศัพท์ของตัวเองอยู่กันคนละมุมห้อง แต่ทั้งคู่ก็สวมชุดนอนกันเรียบร้อยแล้ว ส่วนนพชัยและชัยทิศยังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิมนับตั้งแต่เดินทางมาถึงบ้านของวีร์
“ไอ้หมาเน่าสองตัว ไปอาบน้ำได้แล้วไป ห้องน้ำว่างแล้ว” สุรศักดิ์เดินออกมาจากห้องน้ำด้านล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคาดเอวไว้ ถ้าไม่ได้มีแค่เพื่อนๆที่นั่งกันอยู่ คงจะมีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังลอยมาเพราะรูปร่างนักกีฬาของเจ้าตัวเป็นแน่ เมื่อร้องบอกเสร็จแล้ว สุรศักดิ์ก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อแต่งตัวให้เรียบร้อย แต่ก็ยังไม่วายตะโกนสั่งลงมา “ไอ้กิ่งไอ้ก้าน เร็ว”
พวกคู่แฝดยังพยายามตัดใจจากเกมที่กำลังติดพันเลิกไม่ได้เสียที แต่เมื่อรู้สึกได้ถึงความกดดันของสายตาสามคู่ที่จ้องมองพวกเขาอยู่ จึงจำเป็นต้องล่าถอยยอมแพ้เกมด่านนี้ไปเสียก่อน แล้วก็ยอมเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนชุด
เสียงสัญญาณเรียกดังมาจากโทรศัพท์ของศศิทัศน์
“ว่าไงเฮีย” ศศิทัศน์เปิดรับการสนทนาผ่านวิดีโอจากพี่ชายของเขา
“ดึกแล้ว ยังไม่นอนอีกเหรอ เห็นเพิ่งอัพเดตไอจีอยู่” ภาพของวีรมาตุที่สวมชุดนอนและนั่งอยู่ในห้องนอนของเขาปรากฏขึ้นมาในโทรศัพท์
“ก็รอคิวอาบน้ำกัน เหลือไอ้พวกแฝด เดี๋ยวก็นอนแล้วเฮีย”
“แล้วเป็นไง โทรหาม้าแล้วยัง”
“โทรแล้ว ม้าฝากซื้อของด้วย แต่ค่อยไปซื้อวันจะกลับนะเฮีย”
“ได้ เดี๋ยวบอกม้าให้” วีรมาตุเบนหน้าไปมองอะไรบางอย่างก่อนที่จะหันกลับมาคุยต่อ “แล้วพรุ่งนี้จะไปไหนบ้าง”
“อืม พรุ่งนี้มีโปรแกรมมื้อกลางวันอย่างเดียว พ่อแม่ไอ้วีร์จะพาไปเลี้ยง แล้วบ่ายๆเห็นไอ้วีร์ว่าจะพาเดินไปดูคลองที่หลังบ้านมัน”
“ถ้าจะไปเล่นน้ำกันก็ระวังด้วยละ”
“ไม่ต้องห่วงเลยเฮีย พวกอั๊วว่ายน้ำเป็นกันหมด”
“ก็ยังต้องระวัง คลองธรรมชาติไม่ใช่สระว่ายน้ำ” วีรมาตุจ้องเขม็งมา ส่วนศศิทัศน์ก็ยิ้มหน้าบานสู้กลับไปจนวีรมาตุถึงกับส่ายหน้าเบาๆ “แล้วก็จะเล่นกับหมาน่ะ ระวังด้วย หมามันยังไม่คุ้นเดี๋ยวพวกมันจะกัดเอา”
ศศิทัศน์ขมวดคิ้วเล็กน้อยสงสัยว่าวีรมาตุไปรู้เรื่องนี้มากจากไหน เพราะเขามั่นใจว่ายังไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับสุนัขตัวเขื่องทั้งสองตัวของวีร์ให้กับพี่ชายของเขาไปเลย แล้วสายตาของเขาก็มองเลยไปยังบุคคลที่นั่งห่างเขาไปสักน้อย กำลังนั่งสนใจโทรศัพท์ในมืออย่างใจดใจจ่อ แล้วเขาก็ยิ้มกรุ่มกริ่มออกมา
“ไม่ต้องห่วงเลยเฮีย อั๊วรู้ความลับไว้มัดใจพวกนั้นได้แล้ว ตอนนี้จับลูบหัวได้เลยสบายมาก”
“ลื้ออย่าประมาท” วีรมาตุเสียงแข็งขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีเชิงเล่นของน้องชายตัวเอง
“คร๊าบเฮีย อั๊วจะระวังนะ”
“อืม ดีแล้ว งั้นอั๊วไปนอนแล้วนะ มีอะไรก็โทรมา”
“ครับเฮีย” ศศิทัศน์ยิ้มลาพี่ชายตัวเองก่อนที่ปิดโทรศัพท์ เขาหันไปมองคนเป้าหมายที่ยังคงสนใจโทรศัพท์ในมือ แล้วเขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้วแอบย่องทางด้านหลังไปอย่างเงียบๆ แล้วก็ชะเง้อหน้าแอบมองดู
“เดี๋ยวนี้พัฒนา มีตอบกลับแล้วด้วย”
วีร์เอาโทรศัพท์แนบกับตัวพร้อมกับรีบลุกขึ้นยืนและหันกลับมาตามทิศทางเสียงที่ดังขึ้นมา
“อะไร” วีร์กวาดตามองศศิทัศน์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พยายามอ่านท่าทางของเพื่อน
“ไม่มีอะไร” ศศิทัศน์พูดไปยิ้มไปแล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองตามเดิม
ส่วนวีร์ได้แต่สงสัยกับพฤติกรรมอันนั้น แล้วเขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นเปิดดู หน้าจอของโทรศัพท์ของเขายังคงเป็นหน้าต่างสนทนาไลน์กับวีรมาตุอยู่เลย แล้ววีร์ก็หันไปมองศศิทัศน์ที่กลับไปนั่งอยู่ที่เดิมและยังยิ้มไม่หุบ
พระยศที่ลอบสังเกตอาการของทั้งสองคนก็อมยิ้มเล็กน้อยและส่ายหน้าเบาๆ
ทันใดนั้นเสียงประตูห้องน้ำทั้งชั้นบนและชั้นล่างก็เปิดออกมาพร้อมกัน สองคนสุดท้ายที่เพิ่งอาบน้ำกันเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนเพื่อแต่งตัวให้เรียบร้อยและอบอุ่นจากความหนาวเย็นของน้ำที่เพิ่งจะอาบไป สวนทางกับสุรศักดิ์ที่เดินลงบันไดมารวมตัวกันกับทุกคน
“น้ำบ้านมึงเย้นเย็นเลยว่ะไอ้วีร์” สรุศักดิ์บ่นเป็นคำแรก
“แล้วไมไม่เปิดเครื่องทำน้ำอุ่น” วีร์ถามกลับไป เขารู้ดีว่าน้ำที่บ้านของเขานั้นค่อนข้างจะเย็น เหตุเพราะว่าบ้านของเขาใช้น้ำบ่อร่วมกันกับบ้านของลุงและป้า ท่อน้ำที่ส่งมายังบ้านถูกฝังอยู่ใต้ดิน ถึงจะไม่ลึกมากแต่ก็เป็นฉนวนกันความร้อนได้ดี ทำให้น้ำที่ใช้ค่อนข้างจะเย็นตลอดทั้งปีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่ฝนตก
“เกรงใจ แล้วก็อีกอย่าง เดี๋ยวมันไม่ได้บรรยากาศ” สรุศักดิ์เลือกที่นั่งรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ
“แต่อาบน้ำเย็นแล้วก็สบายตัวดีนะ” พระยศแสดงความเห็น
“ก็วันนี้ถึงนั่งรถมาเย็นฉ่ำ แต่พอลงจากรถมาทีนึงนะ โห ร้อนเหมือนจะโดนอบ แต่พอเจอน้ำเย็นเข้าหน่อย เฮ้อ สบายตัวเลย” สรุศักดิ์ขยายความเพิ่มเติม
“แล้วนี่ ปกติมึงอยู่บ้านมึงนอนห้องนั้นเหรอ” ศศิทัศน์เริ่มกระบวนเก็บข้อมูล เขาหมายถึงห้องขนาดใหญ่ของบ้านที่พวกเขาจะรวมตัวนอนกันตลอดเวลาที่มาเที่ยวที่บ้านของวีร์
“อืม ใช่ เมื่อก่อนนอนกันสามคนพี่น้อง ส่วนพี่อรเขามีห้องเล็กๆเป็นของตัวเอง” วีร์วางโทรศัพท์และหันมาคุยกับเพื่อนๆ “แต่ตอนนี้ห้องนั้นก็ไม่มีใครอยู่เลย เพราะพี่ภูมิก็ย้ายออกไปเรียนที่กรุงเทพตั้งหลายปีแล้ว นานๆจะกลับมาบ้านสักที แล้วนี่เดี๋ยวพี่อรแต่งงานแล้วเขาจะย้ายเข้าไปอยู่ห้องนั่นแทน”
“อ้าว แล้วเดี๋ยวเวลามึงกับพี่ธีร์พี่วามาบ้านแล้วจะไปนอนไหนกัน จะมีที่พอเหรอ” ศศิทัศน์ถามต่อ
“ก็เดี๋ยวพอพี่อรย้ายเข้าห้องใหม่ ห้องเก่าก็จะทุบผนังแล้วขยายออกให้กว้างขึ้น ข้างล่างก็จะมีลานนั่งเล่นใต้ชายคาร่มๆไปด้วย”
คนอื่นๆก็พยักหน้าตาม
“แต่ไม่น่าเชื่อนะว่าพี่ธีร์กับพี่สาวเฮียหมูจะลงเอยกัน แถมปุ๊บปั๊บรับโชคจะมีลูกด้วยกันแล้วด้วย” สุรศักดิ์เอ่ยถึงบุคคลทั้งสองในครอบครัวของวีร์ที่พวกเขาคุ้นเคยรองจากวีร์
ถึงตอนนี้เหล่าเพื่อนๆแต่ละคนยังไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ทางสายเลือดของวีร์ ธีร์ และวนกร แต่ละคนต่างรับรู้แค่ว่าธีร์นั้นได้ตกลงปลงใจจดทะเบียนสมรสกับวนกร และวนกรก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับวีร์และธีร์ รวมถึงที่วนกรและธีร์กำลังจะมีทายาทด้วยกัน
“อืม กูก็ว่าเหมือนพวกเรายังแซวๆกันไม่นานนี้เองว่าพี่ธีร์จะมีแววได้แต่งเมียมั้ย” ศศิทัศน์นึกย้อนเหตุการณ์ไป “ที่ไหนได้ รวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม”
วีร์เหล่ตามองเพื่อนๆ พยายามแสดงท่าทีเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร
“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง เขาก็เพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันมาก่อน พอมาเจอกันอีกครั้งเลยสปาร์คเข้ากันง่าย”
“ว่าแต่มึง” สุรศักดิ์หันมาถามวีร์ “มึงอยากได้หลานชายหรือว่าหลานสาว”
วีร์ทำท่าทางเหมือนคิด แต่ในใจกำลังตรึกตรองว่าคำถามที่แท้จริงควรจะเป็นว่าเขาอยากได้น้องชายหรือน้องสาวเสียมากกว่า
“กูยังไงก็ได้”
“หรือไม่ก็แฝด” พระยศเสนอทางที่สาม
“แบบพวกนั้นเหรอ” สุรศักดิ์ชี้ขึ้นไปด้านบนของบ้าน โดยไม่รู้ว่าเจ้าตัวทั้งสองเดินลงมาถึงด้านหลังเขาเรียบร้อยแล้ว
“แบบพวกกูมันทำไมห๊ะ” “เป็นแฝดแบบพวกกูมันไม่ดีตรงไหน”
นพชัยและชัยทิศเข้ารุมจับยึดแขนยึดไหล่สุรศักดิ์ไว้แน่น สุรศักดิ์เองก็พยายามยื้อยุทธไม่ลดละจนกว่าจะหลุดจากพันธนากรจากทั้งสองคน
“ก็ไม่ทำไม”
“เป็นแฝดแบบพวกกูดีจะตาย” “ช่าย สนุกสนานครื้นเครงกันทั้งบ้าน”
“ตัวป่วนละไม่ว่า พวกมึงน่ะ” พระยศช่วยสรุปให้ ส่วนนพชัยและชัยทิศทำลอยหน้าลอยตาไม่รับรู้
ส่วนศศิทัศน์นั้นเริ่มอ้าปากหาวแล้วหาวอีกให้เห็น แต่พยายามฝืนทนนั่งอยู่กับเพื่อนๆ
“ไป ขึ้นไปนอนกัน ไอ้ต่ายเริ่มไม่ไหวแล้ว” วีร์บอกเพื่อนๆทุกคนแล้วเขาก็เดินสำรวจประตูหน้าต่างว่าได้ปิดลงกลอนเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็เริ่มไล่ปิดหลอดไฟจนเห็นว่าเพื่อนๆได้ทยอยเดินขึ้นบันไดไปแล้วจึงปิดดวงสุดท้าย เหลือเพียงไฟส่องสว่างที่บันได แล้ววีร์ก็เดินตามเพื่อนๆขึ้นไปนอนพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าที่ต้องเดินทางไกลมาทั้งวัน
*****
ในเช้าวันรุ่งขึ้นนั้น เพราะว่าไม่มีนัดหมายจะทำอะไร จึงปล่อยให้แต่ละคนตื่นนอนกันตามสบาย วีร์เดินงัวเงียลงมาจากชั้นบน มองหาเพื่อนๆของเขาว่าอยู่ที่ไหนกันบ้าง
เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในห้องครัว วีร์จึงโผล่หน้าเข้าไปมองก็เห็นสรุศักดิ์กำลังช่วยนุชและอรทำอาหารกันอยู่
“อ้าว พี่อร กลับมาแล้วเหรอ”
“จ้า เพิ่งถึงเมื่อเช้านี้เอง” อรหันมาคุยกับวีร์ในขณะที่มือกำลังสาละวนกับหม้อที่ตั้งอยู่บนเตาไฟ “นุ้ยหิวแล้วยัง รออีกนิดนะ เกือบเสร็จแล้ว” บทสนทนาของอรและวีร์ที่ดูเหมือนจะผิดแปลกไปจากปกติ แต่เพราะว่าอรรู้ดีว่าวีร์ที่เพิ่งตื่นและกำลังง่วงไม่สร่างดีก็คือเด็กน้อยหนูนุ้ยดีๆนี่เอง
“ยังไม่หิวเลย”
“งั้นไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนไป แล้วเดี๋ยวจะได้ทันมากินพอดี” อรยิ้มให้ก่อนที่จะหันกลับไปปรุงอาหารต่อให้เสร็จ
วีร์เดินออกมาจากห้องครัวหันไปเห็นหน้าต่างด้านข้างบ้าน มองดูพระยศกำลังนั่งดูยุทธที่กำลังสานสุ่มไม้ไผ่ขนาดย่อมๆ ยุทธคอยอธิบายขั้นตอนการทำอย่างช้าๆ และบางครั้งก็ให้พระยศลองทำดูเองบ้าง แต่แล้วก็มีเสียงเห่าของสุนัขทั้งสองตัวดังมาจากประตูหน้าบ้าน มันไม่ใช่เสียงที่ร้องอย่างข่มขวัญแต่เหมือนว่ากำลังเล่นสนุกกันมากกว่า วีร์จึงเดินออกมาดูก็เห็นศศิทัศน์กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับ ‘ไอ้ต้าว’ และ ‘ไอ้เติบ’ อย่างเมามัน จนวีร์แถบไม่เชื่อว่าหนึ่งคนกับสองตัวจะกลายเป็นเพื่อนซี้ไปแล้ว
“นุ้ย ไปล้างหน้าก่อนไป” อรร้องบอกวีร์ขณะที่เธอยกหม้อมาตั้งที่โต๊ะอาหาร “เร็ว พี่ซื้อซาลาเปาไส้หมูมาด้วย กำลังนึ่งอยู่ เร็วๆไป เดี๋ยวได้มากินร้อนๆ”
วีร์หันกลับมาแล้วก็พยักหน้ารับ แล้วก็เดินกลับขึ้นไปด้านบนเพื่อจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองให้เรียบร้อย แต่ก่อนที่วีร์จะไปหยิบผ้าเช็ดตัว เขาก็ไปปลุกนพชัยและชัยทิศที่ยังคงนอนอุดอู้อยู่ในกองผ้าห่ม ภายในห้องนอนขนาดใหญ่มีเตียงนอนสองชั้นวางติดอยู่กับผนังด้านหนึ่งและเบาะนอนขนาดหกฟุตวางเรียงต่อกันอีกสองเบาะถัดมา เท่านี้ก็เพียงพอสำหรับนอนกันหกคน
“มึงๆ ตื่นได้แล้ว” วีร์พยายามเขย่าตัวทั้งสองคน “ลุกขึ้นมาเร็วพวกมึง” ทั้งสองคนยังนิ่งเงียบไม่ขยับตัว วีร์จึงเม้มปากคิดอะไรบางอย่าง
“ไอ้บิ๊กกำลังดูพ่อกูสานสุ่มไก่อยู่ ถ้าพวกมึงช้าเดี๋ยวมึงจะอดดู” แต่ทั้งคู่ก็ยังคงนอนเงียบ วีร์จึงละความพยายามและหันไปหยิบผ้าเช็ดตัว เตรียมตัวไปล้างหน้าแปรงฟันและเปลี่ยนจากชุดนอน แต่เมื่อหันกลับมาก็พบเบาะนอนที่ว่างเปล่าพร้อมกับกองผ้าห่มที่พื้นข้างๆเบาะนอน วีร์ถึงกับส่ายหน้าแล้วก้มลงหยิบผ้าห่มขึ้นมาสะบัดๆเล็กน้อยแล้วก็ปูคลุมลงไปที่เบาะนอน แล้วเขาก็เดินออกไปห้องไปเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัว
*****
ช่วงบ่ายหลังที่กลับมาจากรับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จแล้วนั้น วีร์ชวนเพื่อนๆเดินไปยังลำคลองด้านท้ายที่ดินครอบครัวของวีร์ ขนาดคลองไม่ได้กว้างมากแต่พอจะจัดแข่งว่ายน้ำได้รอบละสามคนเรียงกันตามขนาดของสระว่ายน้ำมาตรฐาน แต่ว่าช่วงนี้กำลังเข้าหน้าแล้งทำให้น้ำจะตื้นกว่าปกติ แต่ก็ยังลึกพอให้นั่งลงแช่ไปได้ทั้งตัว
วีร์ได้ชวนเพื่อนๆจากโรงเรียนเก่ามาด้วย จึงได้แนะนำทั้งสองฝ่ายให้ได้รู้จักกันพอเป็นพิธี แล้วก็ชวนกันเล่นน้ำคลายร้อนอย่างสนุกสนาน
ศศิทัศน์หลบออกมานั่งที่ริมตลิ่งมองดูวีร์และเพื่อนๆหยอกล้อกัน แต่สีหน้าของเขานั้นกลับไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปด้วย จนกระทั่งวิธูเดินมานั่งลงข้างๆ
“เป็นไรมึง เหนื่อยแล้วเหรอ”
“เปล่า” ศศิทัศน์ตอบสั้นๆ
“แล้วเป็นไร ทำหน้าเป็นตูดหมาไปได้” วิธูเอียงหน้าไปมองใกล้ๆจนศศิทัศน์ต้องผลักออก “เอ้า ไม่บอกแล้วใครจะรู้”
ศศิทัศน์ทำหน้าตานึกครุ่นคิดอยู่
“คนนั้นใครวะ”
“คนไหน” วิธูพยายามมองตามสายตาของศศิทัศน์
“คนนั้นไง ที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับไว้วีร์น่ะ” ศศิทัศน์อธิบายถึงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเล่นน้ำอยู่กับวีร์อย่างถึงเนื้อถึงตัว วิธูก็มองตามแล้วยิ้มออกมาเหมือนพอจะเข้าใจได้ว่าศศิทัศน์กำลังคิดอะไรอยู่
“ไอ้โจ้นะหรอ”
“กูไม่รู้จักชื่อ”
“ถ้าไอ้คนใส่เสื้อสีน้ำเงินนั่นละก็ มึงสบายใจได้เลย” ศศิทัศน์กำลังจ้องมอง ‘โจ้’ ที่ใส่เสื้อสีน้ำเงินที่เขาสังเกตมานานแล้วว่าค่อนข้างจะใกล้ชิดกับวีร์มากกว่าคนอื่นๆ แล้วที่วิธูจะอธิบายต่อ “มันน่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องไอ้วีร์ ถ้าอีดำคือเพื่อนคนแรกของไอ้วีร์ ไอ้โจ้ก็เพื่อนคนที่สองนี่แหล่ะ”
“แน่นะ” ศศิทัศน์ยังคงไม่ไว้ใจ
“แน่ เพราะปู่มันสองคนเป็นพี่น้องกัน มึงไม่ต้องไปกังวลอะไรเลย” วิธูตอบอย่างมั่นใจ “เพราะคนที่มึงควรจะต้องระวังจริงๆน่ะ คือ...” วิธูจับปลายคางของศศิทัศน์และหันหน้าเพื่อนของเขาไปยังทิศทางที่เขาต้องการ “คนนี้ต่างหาก”
ศศิทัศน์กำลังมองเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูปร่างสันทัดสูงใหญ่ ผิวเข้ม หน้าตาคมคาย ถ้าคนนี้จะเป็นคู่แข่งกับวีรมาตุจริงๆ พี่ชายของเขาคงจะลำบากเป็นแน่ ในตอนนี้เขาคิดว่าเขาน่าจะเชื่อความรู้สึกตัวเองนับตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นผู้ชายคนนี้อยู่กับวีร์ เพราะคนที่เขากำลังมองเห็นเต็มๆตาอยู่ในตอนนี้คือ วิธู
วิธูเห็นสีหน้าของศศิทัศน์ที่เปลี่ยนไปแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ใช่กู” วิธูตอบเสียงหนักแน่น “มองเลยไปข้างหลังกูโน้น”
ศศิทัศน์ย้ายสายตาจากคนตรงหน้ามองข้ามเลยตามคำบอก เขาเห็นชายหนุ่มผมสั้นเกรียนใส่เสื้อสีดำพอดีตัวกับกางเกงยีนส์เข้ารูป แสดงให้เห็นรูปร่างที่ออกกำลังกายมาเป็นอย่างดี เขากำลังยืนกอดอกและยิ้มไปทางวีร์อย่างพึงพอใจ
“นั่นน่ะพี่เพชร รู้จักกับพี่กูด้วยแต่เพราะพี่กูจีบไอ้วีร์ก่อน พี่เขาเลยหลีกทางให้ แต่ว่าตอนนี้พี่กูก็ไม่อยู่แล้ว กูว่าพี่เขาคงจะกลับมาเริ่มเดินเกมรุกแน่ๆ”
ศศิทัศน์มองดูชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณา เมื่อเทียบกับวีรดนย์ที่เขาเคยเห็นก็คงต้องบอกว่าลักษณะท่าทางดูคล้ายกันไม่น้อย ถ้าวีร์จะใจอ่อนหันมาชอบคนๆนี้ก็อาจจะไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ ยิ่งคิดยิ่งทำให้เขากลัดกลุ้มมากขึ้นว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
“ใจร่มๆ กูแค่จะเตือนมึงให้ระวังไว้เฉยๆ” วิธูหันไปมองเพื่อนวัยเยาว์ของเขา “ไอ้วีร์น่ะ ถ้ามันไม่ได้รู้สึกชอบใคร มันไม่ค่อยจะใส่ใจว่าเขาจะเข้ามาหามันแบบไหน มันก็แค่อืม อืม แล้วก็อืม แต่ถ้าเกิดมันชอบเขาขึ้นมานะ มันน่ะอ้อร้อจะตาย แล่นไปหาเขาทุกวันเลย ถ้าไม่ได้เจอตัวก็ถือโทรศัพท์ทั้งวันอยู่นั่นแหละ” คำพูดของวิธูเหมือนจะทำให้ใจชื่นขึ้นมาบ้าง ก็ยังไม่สามารถสบายใจได้เต็มที่
“เอาเหอะ ยังไงไอ้วีร์ก็กลับมาอยู่นี่ไม่นาน เดี๋ยวมันก็ต้องกลับไปเรียนแล้ว”
“ใช่ เห็นมันบอกว่าจะอยู่ถึงทำบุญครบร้อยวันให้พี่กูก่อนแล้วค่อยกลับ”
“แล้วเวลาที่เหลือตลอดทั้งปีก็จะเป็นโอกาสของเฮียกู” ศศิทัศน์พูดอย่างมั่นใจขึ้นมากกว่าเก่า
“แน่ใจเหรอ”
ศศิทัศน์แทบจะสะบัดหน้าหันมามองวิธูในทันที สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย รอยยิ้มของวิธูทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว
“เพราะที่กูอยากจะเตือนไม่ได้มีแค่นี้” วิธูหันกลับมาหาศศิทัศน์ “มึงอาจจะคิดว่าพี่เพชรมีโอกาสแค่ช่วงเดือนสองเดือนนี้เท่านั้นที่จะมัดใจไอ้วีร์ใช่มั้ย... แต่เปล่าเลย พี่เพชรน่ะรุ่นเดียวกับพี่กูและเฮียมึง กำลังจะสอบเข้ามหา’ลัยปีนี้ แล้วกูจะให้มึงทายว่าพี่เขาเลือกไปเรียนที่ไหน”
“มึงอย่าบอกนะว่า...” คำพูดที่ละไว้แต่สามารถเข้าใจได้ตรงกัน พร้อมกับคำยืนยันจากสีหน้าของวิธู “โอ้ย! อะไรกันวะเนี่ย”
“ไม่ต้องห่วงนะ พี่เขาได้โควตานักกีฬาไปเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ไปรายงานตัวเท่านั้นเอง”
ศศิทัศน์เม้มปากเข้าหากันแน่น เขาเริ่มหายใจเข้าออกแรงขึ้น แววตาที่ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เขาคิดว่าหนทางสำหรับวีร์และพี่ชายของเขากำลังสะดวกราบรื่นดีแล้วแท้ๆ แต่จากสิ่งที่ได้ยินมานับว่าเป็นอุปสรรคสำคัญอยู่ไม่น้อย
“มึงจำชื่อคนๆนี้ไว้เลยนะ พีรพัชร์ รวงทอง เขามาแน่นอน”
*****
yobortsa:
เป็นไง แผนสำเร็จมั้ย
วิธู:
แน่นอน ดีกว่าที่คิด
yobortsa:
ดีแล้ว
วิธู:
พี่จะยอมให้เขาก่อนจริงเหรอ
yobortsa:
ก็ถ้าวีร์ชอบเขาจริง ก็ต้องยอม
แต่ถ้าไม่ โอกาสก็เป็นของพี่
ending music inspired by Donna Summer – Hot Stuff
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 3 ยังแสดงออกไม่ได้
หลังจากที่กลับมาจากเล่นน้ำคลองท้ายที่ดินของครอบครัวของวีร์เมื่อตอนเย็นวันก่อน ในคืนนั้นเด็กหนุ่มแต่ละคนก็เข้านอนเร็วกว่าปกติเนื่องจากหมดพลังงานไปกับความสนุกสนาน ทำให้ตารางเวลาการเที่ยวที่วางแผนเอาไว้ต้องมีการปรับเปลี่ยนไปบ้าง แต่ไม่ว่าจะเหนื่อยมากแค่ไหนคนที่ตื่นเช้ากว่าใครๆก็ยังคงเป็นสุรศักดิ์
สุรศักดิ์ลงมาช่วยงานในครัวตั้งแต่ก่อนไก่โห่ วันนี้ทั้งยุทธและนุชไม่ได้ลาหยุดเหมือนเมื่อวันก่อน ยุทธออกไปซื้อของกินง่ายอย่างซาลาเปา ขนมปังไส้สังขยา รวมถึงติ่มซำชนิดต่างๆ และที่ขาดไม่ได้ก็คือขนมไข่ มาเตรียมไว้ให้เด็กๆสำหรับมือเช้าและระหว่างการเดินทาง นุชเตรียมอาหารกินเล่นง่ายๆอย่างไส้กรอก เนื้อแดดเดียวทอด ข้าวโพดหัวมันและเผือกต้ม รวมถึงข้าวเหนียวต้ม สำหรับจัดใส่กล่องไว้พกติดไปในรถโดยมีสุรศักดิ์เป็นลูกมือช่วยอีกแรง
คนอื่นๆค่อยๆทยอยตื่นขึ้นมาและอาบน้ำแต่งตัวลงมารับประทานอาหารเช้ากัน ส่วนยุทธและนุชเมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ออกไปทำงาน และไม่ลืมกำชับให้เด็กๆระมัดระวังตัวกันด้วย
“นี่ เมื่อไหร่รถบ้านมึงจะมาวะ โทรไปตามอีกรอบดิ” พระยศหันไปถามนพชัยและชัยทิศที่ในมือมีทั้งซาลาเปาลูกโตและบ๊ะจ่างก้อนใหญ่อยู่เต็มสองมือ
“เดี๋ยวก็มา กูโทรไปบอกว่าให้มาช้าหน่อยเพราะพวกมึงตื่นกันช้าเอง” หนึ่งในฝาแฝดตอบกลับทั้งๆมีอาหารอยู่เต็มปาก
“เหรอออออ” สุรศักดิ์ลากเสียงยาว “มึงสองตัวตื่นก็ช้าสุด อาบน้ำก็ช้า กินก็ช้า คนอื่นเขาเสร็จกันหมดแล้วเห็นมั้ย”
ทั้งนพชัยและชัยทิศไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับคำพูดของสุรศักดิ์แต่อย่างใด ยังคงตั้งใจกินอาหารต่อไป เพราะอย่างไรเสียก็ยังพอมีเวลาอีกสักพักกว่าที่รถจะมาถึง
“ช่างมันเหอะ” วีร์เดินกลับจากจากหน้าบ้านมารวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่โต๊ะอาหาร “นี่กูโทรบอกเพื่อนกูแล้วว่าให้ไปก่อนเลยไม่ต้องรอ”
“เพื่อนมึงกลุ่มเมื่อวานน่ะเหรอ” ศศิทัศน์ถาม ในมือของเขาก็ถือโทรศัพท์อยู่ด้วย
“ก็อืม แต่ไม่ทุกคนนะ บางคนก็ขี้เกียจไป”
“มีเฉพาะเพื่อนรุ่นเราใช่มะ ไม่มีคนอื่นไปด้วยใช่ปะ”
วีร์หันไปมองศศิทัศน์ด้วยความสงสัยในคำถาม
“ก็ใช่ มึงมีอะไรวะ”
“เปล่า ถามดูเฉยๆ” ศศิทัศน์กลับไปสนใจโทรศัพท์ของเขาต่อ แล้วก็ยิ้มออกมา
วีร์จึงเลิกสนใจและเริ่มเดินตรวจประตูหน้าต่างว่าปิดเรียบร้อยแล้วหรือยัง เตรียมพร้อมจะออกเดินทางได้ในทันทีที่รถมาถึง หลังจากนั้นไม่นานนักรถยนต์มินิแวนสีขาววาววับก็ขับมาจอดตรงหน้าประตูรั้วบ้านของวีร์ เด็กหนุ่มแต่ละคนก็หยิบจับสัมภาระของตัวเองและกล่องอาหารที่นุชจัดไว้ให้และเตรียมตัวขึ้นรถ
ศศิทัศน์เป็นคนแรกที่ปรี่ตัวเองไปเปิดประตูรั้ว
“เฮ้ย เดี๋ยวสิมึง เดี๋ยวหมากูหลุดไป” วีร์รีบร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อประตูรั้วถูกเปิดออก สุนัขทั้งสองตัวก็วิ่งตามไปที่ศศิทัศน์โดยทันทีและส่งเสียงเห่าดังก้องไปทั่ว แต่แล้วสัตว์หน้าขนทั้งสองตัวก็นิ่งเงียบแถมยังทำจมูกฟุตฟิตไม่หยุด ทันใดนั้นมันก็กระดิกหางอย่างดีใจต้อนรับผู้มาใหม่
“อ้าวเฮีย มาได้ไงครับ” สุรศักดิ์ออกปากถาม ในขณะที่วีร์กำลังงุนงงในขณะที่กำลังเข้าไปดึงปลอกคอของสุนัขทั้งสองตัวไว้ ส่วนพระยศหันไปมองศศิทัศน์และนพชัยกับชัยทิศแล้วเขาก็ส่ายหน้าเบาๆ
ใครจะไปคิดว่าเพียงช่วงเวลาตั้งแต่เหล่าเพื่อนๆเดินเท้ากลับมาจากเล่นน้ำคลองจนกระทั้งแต่คนเข้านอน ศศิทัศน์สามารถวางแผนและดึงนพชัยกับชัยทิศเข้าร่วมจัดการพาตัววีรมาตุลงมาถึงที่นี่ให้ได้ในตอนเช้าเพื่อจะมาประกาศตัวและกันพื้นที่ไม่ให้คนอื่นๆเข้าใกล้วีร์ได้ก่อน ซึ่งเดิมทีวีรมาตุก็ไม่ได้เห็นด้วยที่จะเดินทางมาอย่างฉุกละหุก แต่เมื่อน้องชายของเขาส่งรูปที่แอบถ่ายชายหนุ่มคนหนึ่งในวัยเดียวกับเขาพร้อมกับคำอธิบายสั้นๆว่า ‘คู่แข่ง’ เขาจึงตัดสินใจจัดกระเป๋าและขึ้นรถโดยสารตามที่น้องชายบอกมาในทันที
“กูโทรไปให้เฮียลงมาเอง เห็นเฮียบอกว่าว่างอยู่สองสามวัน ก็พอดีเลยอยู่เที่ยวด้วยกันอีกสองคืน แล้วก็กลับพร้อมกัน ยังไงไอ้วีร์ก็อยู่ที่นี่ต่อ ที่นั่งในรถก็ว่างอยู่แล้ว” ศศิทัศน์ชิงอธิบายก่อน ส่วนวีรมาตุก็ได้แต่ยิ้มรับ ส่วนคนอื่นๆที่เหลือก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเจ้าตัวต้องการอะไร
“ไป ขึ้นรถกัน” หนึ่งในฝาแฝดเดินนำทุกคนไปขึ้นรถก่อนใคร
ส่วนวีร์ก็รอทุกคนออกจากเขตรั้วบ้านไปก่อนแล้วจึงปล่อยสุนัขทั้งสองตัวให้เป็นอิสระก่อนที่จะไปปิดล็อคบ้านให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินตามออกไปเป็นคนสุดท้าย
วีรมาตุกำลังยืนรออยู่ที่ประตูรถ เขาขยับตัวหลีกทางให้วีร์ขึ้นรถไปก่อน ที่นั่งด้านหลังสุดเป็นสุรศักดิ์และพระยศเช่นเดิม นพชัยและชัยทิศย้ายไปนั่งแถวเดียวกับศศิทัศน์แล้ว วีร์ยืนมองแล้วได้แต่ถอนหายใจเบาๆก่อนที่ขึ้นไปนั่งแถวหน้าสุด ส่วนวีรมาตุก็ตามมานั่งข้างๆ
“มึงนั่งตรงนั้นคอยบอกทางคนขับรถให้กูด้วย” หนึ่งในฝาแฝดพูดข้ามเบาะมาจากด้านหลัง
“เดี๋ยวนี้เขามีจีพีเอสแล้วนะ เผื่อมึงยังไม่รู้” วีร์ตอบกลับไป พลางเปิดโทรศัพท์หาคนที่เขาต้องการและกดโทรออก ไม่นานนักอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา “นิ เผิงออกเดี๋ยวใจ๋นิ รอก๋อนตะนะ” วีร์ฟังปลายสายตอบกลับมาแล้วก็กดวางไป
“เพื่อนมึงถึงแล้วเหรอ” ศศิทัศน์โผล่หน้าไปถาม
“อืม ถึงเกือบหมดแล้ว”
“แล้วเราไปช้าขนาดนี้จะเป็นไรมั้ยวะ” สุรศักดิ์ตะโกนมาจากด้านหลังสุด
“ก็ แล้วแต่ว่าจะได้ออกเรือกี่โมง อาจจะตัดโปรแกรมออกไปบางที่ จะได้ไม่กลับเข้าฝั่งเย็นมากเกิน” วีร์สำรวจดูสัมภาระในรถ มีถุงขนมต่างๆวางอยู่ด้านหน้า “กล่องอาหารอยู่ข้างหลังใช่มั้ย” วีร์เอี้ยวตัวไปมอง เห็นกล่องใบหนึ่งอยู่บนตักของศศิทัศน์ และพระยศยกกล่องอีกใบที่เขาอยู่ไว้ขึ้นให้วีร์ดู “งั้นเดี๋ยวแวะซื้อน้ำขวดสักสี่แพ็คก็แล้วกัน เผื่อไว้ก่อน”
“นั่นแหล่ะ มึงอยู่ตรงนั้นน่ะดีแล้ว ก็บอกทางคนขับได้เลย” แฝดอีกคนบอก
วีร์เหล่ตาหันไปมอง ก่อนที่จะโยกตัวไปด้านหน้าเตรียมตัวบอกทางให้คนขับรถไปยังร้านขายของชำที่เขารู้จัก และเมื่อรถยนต์จิดสนิทดีแล้ววีรมาตุก็คอยเปิดประตูและลงไปพร้อมกับวีร์ รวมถึงช่วยวีร์ยกแพ็คน้ำขวดส่งให้คนอื่นๆในรถและวางลงตรงที่ที่ยังว่างอยู่ โดยที่ไม่ลืมรอให้วีร์ขึ้นไปบนรถก่อนแล้วเขาก็ขึ้นรถเป็นคนสุดท้ายตามเดิม
หลังจากนั้นรถยนต์มินิแวนสีขาววาววับก็ออกเดนทางมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทางของพวกเขาต่อในทันที
*****
เมื่อถึงที่ลานจอดรถที่ท่าเรือ วีร์ก็โทรศัพท์ไปตามให้เพื่อนๆของเขามาช่วยกันขนของไป ในช่วงระหว่างที่กำลังเดินไปขึ้นเรือ วีร์กับวิธูก็ช่วยวางแผนการเที่ยวใหม่เนื่องจากตอนนี้เสียเวลาไปประมาณสองชั่วโมงจากที่คิดเอาไว้แต่แรก แน่นอนว่าจำเป็นต้องตัดที่แวะเที่ยวออกไปบ้างและเลือกแวะชมเฉพาะที่สำคัญก็พอ
“ของเหม็ดแล่วม้ายนิ” หนึ่งในเพื่อนๆเก่าของวีร์ถาม
“แขนี้และ คร่อบคนแล่วม้ายอะ” วีร์หันมองดูรอบๆนับจำนวนคนไปด้วย
“เหลื่อคนนึงเล่ยโด้ เสี้ยงหว่าอีทึ่งแล่วนิ” วิธูหันมาบอกวีร์ แต่ยังไม่ทันที่วีร์จะได้ถามกลับ วิธูก็โบกไม้โบกมือให้กับคนที่กำลังเดินมาจากบนฝั่ง “นู้อะ มาแล่ว”
วีร์และคนอื่นๆก็หันไปมองตาม เห็นชายหนุ่มผิวเข้มผมสั้นเกรียนแต่งชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบสบายๆ สะพายกระเป๋าเป๋มาด้วยใบหนึ่ง กึ่งวิ่งกึ่งเดินยิ้มยิงฟันขาวมาแต่ไกล
“เอ้า พี่เพชรไปด้วยเออ ไม่เห็นบอกเลย” วีร์เอ่ยทักทายพีรพัชร์
“ก็ไอ้พวกนั้นมันชวน เห็นบอกว่ามีที่ยังว่างอยู่” พีรพัชร์บุ้ยหน้าไปยังเพื่อนๆเก่าของวีร์ แล้วก็หันไปพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทายวิธู รวมถึงวีรมาตุด้วยเช่นกัน
“ถ้ามากันครบแล้ว งั้นก็รีบลงเรือกันเหอะ นี่ก็ช้าไปเยอะแล้ว” ศศิทัศน์รีบรวบรัดตัดบทในทันที
เด็กหนุ่มคนอื่นๆจึงช่วยกันขนของลงเรือ จะมีก็เพียงวีรมาตุ พีรพัชร์ และศศิทัศน์ที่ยังคงอยู่กับที่ไม่ได้ชยับไปไหน เหมือนจะรอดูท่าทีของอีกฝ่ายว่าจะทำอย่างไร พระยศมองดูเหตุการณ์อยู่เบื้องหลังแล้วก็ออกเดินตามวีร์และวิธูลงเรือ เขาเดินอยู่ใกล้พอจะได้ยินเสียงสองคนนั้นคุยกัน
“บรรยากาศมาคุจริงๆ” วิธูเอ่ยปากลอยๆขึ้นมา
“บรรยากาศอะไรวะ ท้องฟ้าออกจะสดใส ดีนะไม่มีพายุเข้าช่วงนี้”
ทั้งวิธูและพระยศหัวเราะออกมาเบาๆแบบพอจะเข้าใจได้ ต่างคนต่างรู้ว่าถึงวีร์จะไม่ใช่คนไร้เดียงสาและบางครั้งดูก้าวนำคนอื่นไปด้วยซ้ำ แต่กับบางเรื่องที่ใกล้ตัวเองมากๆกลับมองไม่เห็น วิธูพอจะรับรู้ในมุมมองของวีร์ว่าพีรพัชร์คือเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทมากมาเป็นเวลายาวนาน นานพอๆกับที่วีร์รู้จักกับวีรดนย์ พี่ชายของเขา จึงไม่แปลกที่วีร์อาจจะไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงอะไร อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้
“เออใช่ แดดแรงแบบนี้ ไอ้ต่าย” วีร์เหมือนจะนึกอะไรได้จึงหันมองซ้ายขวาไปก็ไม่เห็นศศิทัศน์อยู่ใกล้ๆ จนเขาหันไปมองที่ท่าเรือก็เห็นเด็กหนุ่มทั้งสามยืนอยู่ที่เดิม “ไอ้ต่าย! ลงมาเร็ว แล้วมึงก็อย่าลืมทากันแดดด้วยเลย” วีร์ทั้งตะโกนและกวักมือเรียกเพื่อนของเขา
ศศิทัศน์เหล่ตาซ้ายขวามองดูเด็กหนุ่มทั้งสองคนก่อนที่จะตัดสินใจว่างตามวีร์ลงไปในเรือ พลางคิดอยู่ในใจว่าวันนี้เขาจะตามประกบเพื่อนของเขาไม่ให้คาดสายตา จะไม่เปิดโอกาสให้วีร์ได้อยู่กันตามลำพังกับพีรพัชร์เป็นแน่
“เฮียครับ พี่เพชร” วีร์ตะโกนเรียกสองคนสุดท้ายให้มาลงเรือกันได้แล้ว
*****
เรือโดยสารนำเที่ยวครั้งนี้เป็นเรือไม้สองชั้นขนาดย่อม ตามความจุสามารถบรรทุกคนได้ไม่ต่ำกว่าสามสิบคน แต่ว่าบ้านของฝาแฝดนพชัยและชัยทิศได้จัดการจองเหมาลำไว้ให้สำหรับพวกเขาซึ่งรวมกันแล้วไม่ถึงสิบห้าคน จึงเดินทางกันไปแบบสบายๆ พวกเพื่อนๆเก่าของวีร์ตั้งใจจะร่วมออกค่าเช่าเรือด้วย แต่เพราะเป็นการจัดการของผู้ใหญ่ที่วีร์เองก็ไม่กล้าจะปฏิเสธ ดังนั้นจึงเปลี่ยนเป็นการนำอาหารและน้ำดื่มมาแบ่งกันกินระหว่างการล่องเรือ
และถึงแม้ว่าเหล่าเพื่อนๆของวีร์จะได้เห็นหน้าตากันบ้างในวันก่อนหน้า แต่ความสนิทสนมอาจจะต้องใช้เวลาอีกสักพัก กลุ่มเพื่อนแต่ละฝ่ายจึงยังคงนั่งรวมตัวกันเฉพาะพรรคพวกตัวเองกันอยู่
วีร์กำลังยืนกำกับสองพี่น้องวีรมาตุและศศิทัศน์ให้ทาครีมกันแดดให้ทั่วทั้งตัว ไม่ใช่เพื่อป้องกันไม่ให้ผิวคล้ำเสียขึ้นมา เพราะโดยธรรมชาติของสองคนนี้มีสีผิวที่เข้มขึ้นได้ยาก แต่เป็นเพราะสภาพผิวของสองคนนี้จะไหม้ได้ง่ายเมื่ออยู่ท่ามกลางแดดจัด แม้กระทั่งในตอนนี้ที่เริ่มเห็นผิวสีแดงขึ้นตามใบหน้าและแขนประปรายแล้ว จำเป็นต้องป้องกันไว้ก่อน
พีรพัชร์ก็นั่งมองดูวีร์ชี้นิ้วไปตามจุดต่างๆให้วีรมาตุทาครีมกันแดดเพิ่ม ทั้งสองคนดูหยอกล้อกันสนุกสนาน จนเขาอยากจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยแต่ก็ยับยั้งชั่งใจตัวเองไว้ก่อน เพราะสำหรับตัวเขาคิดว่าโอกาสยังมีอีกมาก และเขาไม่ต้องการรีบร้อนที่จะปรับเปลี่ยนสถานภาพจากเพื่อนรุ่นพี่ไปเป็นอื่น เขาพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นไปค่อยเป็นค่อยไป
จุดแวะจุดแรกเป็นเกาะเล็กๆหลายเกาะที่อยู่ใกล้ๆกัน มีหาดทรายขาวละเอียด นักท่องเที่ยวแต่ละคนที่มาแวะชมที่นี้มักจะมาถ่ายรูปกับพื้นหาดทรายที่โผล่ขึ้นมาเชื่อมระหว่างเกาะต่างๆเมื่อยามน้ำลง
พีรพัชร์ที่คอยเดินตามหลังวีร์อยู่ห่างๆ ไม่ได้ไปรวมกลุ่มกับเพื่อนรุ่นน้องคนอื่นๆที่กำลังสนุกสนานถ่ายรูปท่าทางต่างที่พยายามคิดสร้างสรรค์กันขึ้นมา ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่กล้าจะเข้าไปหาแต่เพราะตลอดเวลาที่วีร์เดินไปบนหาดทรายก็จะมีเพื่อนตัวขาวเดินตามประกบไปตลอด
จนกระทั่งศศิทัศน์โดนวิธูลากไปถ่ายรูปกับคนอื่นๆด้วยกัน แต่กระนั้นข้างกายวีร์ก็ยังคงมีชายหนุ่มผิวขาวคนนั้นยืนอยู่ด้วยเสมอ แต่พีรพัชร์คิดว่าตอนนี้น่าจะเป็นโอกาสที่ดีแล้ว
“ไง ไม่ไปถ่ายรูปกับเขาด้วยเหรอ” พีรพัชร์เดินเข้าไปทักวีร์ใกล้ๆ โดยที่ไม่ลืมพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงทักทายวีรมาตุไปด้วยเพื่อไม่ให้ดูเสียมารยาท
“ไม่อะ ขี้เกียจ แดดแรงแบบนี้ได้แต่รูปตาปิด” วีร์พูดพร้อมกับจีบนิ้วชี้และนิ้วโป้งที่หางตาทั้งสองข้าง
“กลัวไม่หล่อรึไง”
“โด่ ใครจะไปหล่อตลอดเวลาเหมือนพี่เพชรกันเล่า”
วีรมาตุรู้สึกสะอึกในใจอยู่ไม่น้อยที่คู่แข่งของเขานั้นดูดีในสายตาของวีร์ตลอดเวลา
“งั้นมาเทียบกันหน่อย เอ่อ นาย...” พีรพัชร์หันมาทางวีรมาตุ “วีใช่มั้ย”
วีรมาตุพยักหน้ารับ
“ถ่ายรูปให้หน่อยสิ” พีรพัชร์เปิดโทรศัพท์ของเขาและยื่นให้กับวีรมาตุ
ส่วนวีรมาตุก็ต้องรับมาแบบเสียไม่ได้ เขามองดูพีรพัชร์เข้าไปยืนใกล้กับวีร์ผ่านแอพลิชั่นกล้องถ่ายรูปในโทรศัพท์ พีรพัชร์ก้มหลังลงมาเล็กน้อยให้ใบหน้าของเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับวีร์ วีรมาตุก็กดถ่ายรูปให้สองครั้งโดยที่ไม่ได้บอกนับอะไรแล้วก็ยื่นโทรศัพท์กลับไปให้เจ้าของเครื่องทันที
พีรพัชร์รับโทรศัพท์กลับมาดูรูป ในขณะที่คิดอยู่ในใจว่าพอจะดูออกถึงท่าทางของวีรมาตุ
“อืม ไม่หล่อจริงๆด้วย”
“ไหนๆ” วีร์พยายามชะโงกหน้าไปดูรูปถ่ายและพีรพัชร์ก็พยายามเบี่ยงแขนหลบไปมา กลายเป็นภาพซึ่งๆหน้าที่เพิ่มรอยบาดลึกเพิ่มลงไปในใจของวีรมาตุไม่น้อย
“อะๆ เอาไปดูสิ” ท้ายที่สุดพีรพัชร์ก็แสร้งทำเป็นยอมแพ้และให้วีร์ได้เห็นรูปถ่าย “ไง ก็บอกแล้วว่าไม่หล่อ...” พีรพัชร์มองดูใบหน้าของวีร์ใกล้ๆ “...แต่น่ารักดี”
วีร์ผลักมือของพีรพัชร์ที่กำลังถือโทรศัพท์ออกไปจากตัวพร้อมกับแบะปาก
“แหวะ มามุกเดียวกับพี่วีเลย เล่นๆมากๆเข้าเดี๋ยววีร์จะคิดว่าพี่เพชรมาจีบวีร์แล้วนะเนี่ย”
พีรพัชร์ไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ เขายกมือขึ้นขยี้ผมวีร์เบาๆในเชิงหยอกล้อ ส่วนวีรมาตุก็ได้แต่แสดงออกว่ายิ้มขำๆไปทั้งๆที่ไม่ได้ตรงกับสิ่งที่เขากำลังรู้สึกไปด้วยอยู่ภายในใจด้วยเลย
“มานาย” พีรพัชร์หันมาหาวีรมาตุ “จะถ่ายรูปด้วยมั้ย เดี๋ยวเราถ่ายให้”
วีรมาตุกำลังลังเลว่าจะเอาอย่างไรดี แต่วีร์ก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“เอาเลยเฮีย มาถ่ายด้วยกัน” วีร์ขยับตัวออกไปพร้อมตั้งท่าจะถ่ายรูป เขารอให้วีรมาตุยื่นโทรศัพท์ให้กับพีรพัชร์แล้วก็เดินมาเตรียมถ่ายรูปกับเขา
“เดี๋ยวนาย เปิดล๊อคให้ด้วย” พีรพัชร์ยื่นโทรศัพท์กลับไปให้เจ้าของ ก่อนที่จะรับกลับมาและถ่ายรูปคู่ให้กับวีร์และวีรมาตุด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
“พี่เพชร อย่าไปกดโฟกัสที่เฮียวีนะ แค่นี้ก็คล้ำจะแย่แล้ว เดี๋ยวหน้ามันมืดมองไม่เห็น”
“โอเคๆ เชื่อมือได้” แล้วพีรพัชร์ก็ส่งโทรศัพท์กลับคืนไปอีกครั้งเมื่อถ่ายรูปเสร็จ “แล้ววีร์ไม่ได้เอากล้องตัวนู้นมาด้วยเหรอ” พีรพัชร์หันไปคุยกับวีร์อีกครั้ง
“ขี้เกียจแบกมา” วีร์ตอบพร้อมกับออกเดินกลับไปทางที่เรือที่พวกเขานั่งมาจอดอยู่
“แล้วเจ้าของเขาจะไม่น้อยใจเหรอ ไม่หยิบกล้องเขามาใช้น่ะ” พีรพัชร์เดินขนาบข้างวีร์ โดยมีวีรมาตุอยู่อีกฝั่งหนึ่งที่กำลังพยายามทำความเข้าใจเรื่องราวที่ทั้งสองกำลังพูดกันว่าหมายถึงอะไร
“ไม่ต้องห่วง เขารู้ว่าวีร์ใช้คุ้มมาก ใช่มั้ย” วีร์ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าก่อนที่จะก้มหน้าลงมาตามเดิม “พี่เขาก็เห็นด้วย”
“ถ้าเขารู้คงจะดีใจเนอะ”
“อืม”
วีร์ยังคงเดินต่อไปเรื่อยโดยที่ไม่ได้สังเกตว่าวีรมาตุที่เดินเคียงตามเขามากำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง และพีรพัชร์ที่ไม่ได้เดินตามพวกเขามาด้วยกัน
พีรพัชร์หยุดมองดูทั้งสองคนเดินห่างจากตัวเขาไปเรื่อยๆ ในใจก็นึกไปถึงคนที่ได้จากไปไกลแสนไกลและภาพหน้าจอโทรศัพท์ของวีรมาตุที่เป็นรูปของเขาและวีร์ ที่เห็นได้ชัดเจนจากมุมภาพว่าวีร์เป็นถ่ายเอง
*****
วีร์และเพื่อนๆนั่งเรือต่อไปตามที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นจุดดำน้ำชมปะการังน้ำตื้นที่ใช้เพียงแว่นสน็อกเกิ้ลกับตีนกบเป็นอุปกรณ์ช่วย หรือที่จุดที่ต้องว่ายน้ำลอดปากถ้ำเข้าไปชมความสวยงามข้างใน
ระหว่างทางล่องเรือไปยังจุดต่างๆ เด็กหนุ่มแต่ละคนก็แจกจ่ายเสบียงอาหารและน้ำดื่มที่จัดเตรียมมาให้แก่กันและกัน จากเดิมที่นั่งแยกกันเป็นกลุ่มใครกลุ่มมัน ก็เริ่มคละคนคุยผสมกันไปทำความรู้จักสนิทสนมกันมากขึ้น ตัววีร์เองก็ไม่ได้คาดหวังว่าบรรดาเพื่อนๆของเขาจะสามารถรวมตัวกันเป็นเนื้อเดียวกัน แต่สามารถพูดคุยหยอกล้อกันไปมาได้ก็นับว่าดีมากแล้ว
เมื่อถึงเวลาบ่ายพอสมควร ไต้ก๋งก็หันหัวเรือกลับเข้าหาชายฝั่งเพื่อส่งผู้โดยสารกลับอย่างปลอดภัย
เด็กหนุ่มบางคนยังคงนั่งคุยกันไปตลอดทาง แต่บางคนก็หมดแรงนอนหลับคว่ำหน้าบ้างเงยหน้าบ้าง ส่วนคนอื่นๆที่เหลือก็หยิบจับน้ำและอาหารที่ยังพอมีอยู่มาแจกจ่ายกันถ้วนหน้าจะได้ไม่ต้องเหลือขนกลับบ้านกัน
วีร์ยังคงคอยกำชับให้สองพี่น้องขาวตี๋คอยเติมครีมกันแดดอยู่เรื่อยๆเช่นมาตลอดการเดินทาง แม้ว่าในตอนนี้พวกเขาจะไม่แวะจอดเรือที่ไหนแล้วก็ตาม และทั้งหมดนั้นก็อยู่ในสายตาของพีรพัชร์เช่นเดิม
เมื่อเรือเข้ามาจอดเทียบที่ท่าเรือแล้ว เด็กหนุ่มแต่ละคนก็ทยอยกันหยิบจับสัมภาระของตัวเองขนกลับขึ้นไปบนฝั่ง ทั้งวีรมาตุและพีรพัชร์ต่างก็เดินสำรวจเรือทั้งชั้นบนและชั้นล่างเผื่อว่ามีใครลืมของอะไรไว้ก่อนที่จะตามขึ้นฝั่งไปรวมตัวกับทุกคน
วีร์กำลังยืนรวมตัวคุยกับกลุ่มเพื่อนๆเก่า ในขณะที่กลุ่มเพื่อนๆใหม่ยืนดูนพชัยและชัยทิศกำลังสรุปยอดเงินที่ต้องจ่ายให้กับเจ้าของเรือ
“พี่เพชร เดี๋ยวกลับยังไง” วีร์หันมาถามพีรพัชร์ที่กำลังยืนอยู่ใกล้ๆกับกลุ่มของวีรมาตุและคนอื่นๆ
“เดี๋ยวพี่นั่งรถสองแถวกลับก็ได้” พีรพัชร์หมายจะกลับกับพวกวิธูและเพื่อนๆ ขึ้นรถสองแถวกลับเข้าไปในเมือง
“พี่เพชรกลับกับพวกวีร์มั้ย” วีร์เดินมารวมกลุ่มกับเพื่อนใหม่ฝั่งทางนี้
“เดี๋ยววีร์ก็ตรงเข้าบ้านเลยไม่ใช่เหรอ ลำบากเปล่าๆ” พีรพัชร์ยังคงเกรงใจทั้งกับวีร์และเพื่อนๆของวีร์
“ไม่เป็นไรมั้งพี่ วนเข้าไปนิดเดียวเอง” แต่วีร์ก็ยังคงยืนยัน
“มึง ทีกับพี่เพชรละเอาใจจัง งั้นพาพวกกูไปส่งถึงบ้านด้วยดิวะ” วิธูเดินตามมาแล้วก็เอาแขนข้างหนึ่งยกขึ้นกอดคอวีร์ไว้ จนวีร์เหล่ตามามอง
“เดี๋ยวพี่กลับกับพวกมันนี่แหล่ะ” พีรพัชร์พเยิดหน้าไปทางกลุ่มเด็กหนุ่มที่ยืนห่างออกไป
“โอเค ก็ได้ครับ” วีร์จะร้องคัดค้านแต่พีรพัชร์ยกมือห้ามไว้เสียก่อน สุดท้ายวีร์ยอมแพ้ไปก่อน
“งั้นก็ไปกันเลยพี่เพชร รถมารออยู่แล้ว” วิธูบอกลาเพื่อนๆรวมถึงวีรมาตุด้วย “ไว้เจอใหม่นะทุกคน” ทุกคนก็โบกมือลากัน แล้ววิธูกับพีรพัชร์ก็หันเดินไปตามสะพานปลาจากท่าจอดเรือขึ้นฝั่งไป
“เดี๋ยวพี่เพชร” วีร์เรียกพีรพัชร์เอาไว้ก่อน พีรพัชร์หันกลับมาพร้อมกับสีหน้าเชิงถาม “แล้วเรื่องที่พี่เพชรว่าจะมาคุยด้วยอะ”
“เออใช่ พี่เกือบลืมไปแล้ว” พีรพัชร์นึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบกลับมา “เอางี้ เดี๋ยวพี่ค่อยโทรคุยวันหลังก็แล้วกัน นะ”
“ก็ได้ครับ”
พีรพัชร์พยักหน้าและยิ้มรับแล้วก็หันกลับไปรวมตัวกับคนอื่นๆที่กำลังขึ้นรถสองแถว วีร์โบกมือลาเพื่อนๆของเขาแล้วก็หันกลับมาเจอสายตาที่จ้องเขามาเป็นตาเดียวกัน
“มีอะไร” วีร์มองดูสีหน้าแต่ละคน
“เปล่าไม่มีอะไร ไปกันเถอะ โน่น รถมารออยู่แล้ว” พระยศออกเดินนำคนอื่นๆไปก่อน สุรศักดิ์ นพชัยและชัยทิศที่เดินตามไปปกติ จะมีก็เพียงศศิทัศน์ที่กำลังขบคิดอยู่ในใจว่าพอจะมีเรื่องอะไรที่เพื่อนของเขาและชายคนนั้นต้องคุยกัน ส่วนวีร์และวีรมาตุก็เดินตามรั้งท้ายมาติดๆ
*****
เวลาเย็นมากแล้ว รถยนต์มินิแวนสีขาวที่ดูเหมือนจะถูกขัดมันวาววับอยู่ตลอดเวลาก็เข้าจอดตรงหน้าประตูรั้วบ้านที่มีต้นมะขามต้นใหญ่ตั้งตระหง่านที่เห็นได้ชัดแต่ไกลๆ
‘ไอ้ต้าว’ และ ‘ไอ้เติบ’ ยังคงทำหน้าที่ยามเฝ้าบ้านได้เป็นอย่างดี ต่างช่วยกันส่งเสียงเห่าขับไล่รถยนต์แปลกสีแปลกกลิ่นให้ไปพ้นจากประตูรั้วกั้นอาณาเขตของพวกมัน แต่เมื่อประตูด้านของรถยนต์ถูกเปิดออกและคนในรถเริ่มทยอยเดินลงมา จากท่าทีขึงขังเปลี่ยนไปเป็นร้องครางและกระโดดเกาะประตูรั้วด้วยความดีใจ
วีร์ต้องคอยเรียกชื่อสัตว์หน้าขนทั้งตัวในระหว่างที่เขากำลังจะเปิดประตูรั้วเข้าไป และแน่นอนว่าเขาต้องรีบเลื่อนประตูปิดทันทีและหันไปรับเท้าหน้าทั้งสองคู่ที่กระโจนใส่ตัวเขา แล้ววีร์ก็พยายามผลักสุนัขทั้งสองตัวออกและเดินไปเปิดประตูบ้านเพื่อเข้าไปเอาขนมไข่
ระหว่างนั้นทั้ง ‘ไอ้ต้าว’ และ ‘ไอ้เติบ’ ก็ลังเลว่าจะตามไปทางไหนดี ระหว่างคนที่พวกมันคุ้นเคยมานานที่หายเข้าไปข้างในบ้านกับกลิ่นใหม่ๆที่พวกมันเพิ่งรู้จักไปไม่นานนี้
สองพี่น้องขาวตี๋ยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้ว กำลังหยอกล้อกับสัตว์หน้าขนที่กำลังแลบลิ้นเลียนิ้วมือที่พวกเขาสอดตามช่องเล็กๆเข้าไปได้ แต่แล้วพวกมันก็หันกลับไปตามเสียงเรียก และสายตาก็หันไปเห็นของโปรดที่ยั่วน้ำลายได้เป็นอย่างดีอยู่ในมือของเจ้านายพวกมัน ต่อให้จะเริ่มคุ้นเคยกลิ่นใหม่ๆมากขึ้นแค่ไหนแต่ขนมอร่อยๆย่อมมาก่อนเสมอ
วีร์หายไปด้านข้างของบ้านไปนานนักก็เดินออกมาไร้วี่แววของสุนัขทั้งสองตัว สองพี่น้องจึงเลื่อนประตูรั้วเปิดออก คนอื่นๆก็หยิบจับของลงจากรถและเดินเข้าไปในบ้านกัน ยกเว้นนพชัยและชัยทิศที่อยู่ตรวจความเรียบร้อยภายในรถ และนัดแนะกับคนขับรถถึงตารางวันเวลาของวันรุ่งขึ้น ก่อนที่จะให้คนขับกลับไปพักผ่อน
เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆเข้าไปในบ้านกันแล้ว วีร์ก็เดินไปปิดประตูรั้วให้เรียบร้อยและเดินกลับไปปล่อยสุนัขทั้งสองตัวให้ออกมาวิ่งเล่นได้อย่างอิสระ ทั้งสองตัวก็วิ่งนำหน้าเขาไปที่หน้าบ้านโดยทันที
แม้ว่าวีร์จะไม่เห็นแต่ก็ได้ยินเสียงสุนัขทั้งสองกำลังเล่นสนุกกับใครบางคนอยู่ วีร์เก็บสายโซ่เข้าที่แล้วก็เดินตามพวกมันไป แต่ยังไม่ทันที่จะเดินมาถึงหน้าบ้านก็มีเสียงร้องดังขึ้นมาเสียก่อน วีร์จึงรีบสาวเท้าก้าวออกไปดูโดยทันที
ภาพตรงหน้าคือสุนัขทั้งสองตัวยังคงพยายามคลุกคลีตีโมงอยู่กับวีรมาตุที่นั่งลงกองอยู่กับพื้น มือข้างซ้ายของเขากำลังกุมแขนข้างขวาและพยายามดึงแขนหลบหลีกลิ้นของสัตว์หน้าขนที่ยังคงนึกว่ากำลังเล่นสนุกกันอยู่ จนวีร์ต้องส่งเสียงร้องห้ามและสั่งให้พวกมันนั่งลงแต่โดยดี แล้วก็รีบเข้าไปดูวีรมาตุ
“เฮีย เป็นอะไรมั้ย” นอกจากวีร์แล้วก็ยังมี ศศิทัศน์และคนอื่นๆที่วิ่งออกมาดูด้วยเช่นกัน
“ไม่เป็นไร เฮียแค่เซไปโดนกิ่งไม้อะครับ” วีรมาตุพยายามลุกขึ้นยืนโดยที่วีร์ก็เข้าไปช่วยประคอง วีรมาตุเปิดมือออกดูแขนข้างขวาก็เห็นเลือดไหลออกมาเป็นทางเยอะพอสมควร ยังโชคดีที่แผลจะไม่ลึกมากแต่ก็เป็นรอยบาดเป็นทางยาว แล้ววีรมาตุก็เอามือกดกลับลงบนแผลไว้ตามเดิม
“ไอ้หยา เลือดออกเต็มเลย” วีร์หันไปดุสุนัขทั้งสองตัวที่ยังคงนั่งอยู่ “ไอ้พวกนี้นิ”
“ไม่เป็นไรครับ แผลนิดหน่อยเอง” วีรมาตุร้องห้ามวีร์ไว้เสียก่อน
วีร์ยังคงยืนเท้าสะเอวมองดูสุนัขทั้งสองตัวที่ยังทำหน้าทำตาไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรเสียเลย
“พาเฮียไปล้างแผลก่อนดีกว่ามั้งมึง” พระยศเห็นเลือดเริ่มซึมออกมาตามซอกนิ้วมือของวีรมาตุ
“ต้องเย็บมั้ย ให้กูโทรตามคนรถกลับมารึเปล่า” หนึ่งในฝาแฝดพูดออกมา
“แผลมันไม่ลึก แต่ต้องไปล้างแผลก่อน” วีร์หันกลับมาดูแขนของวีรมาตุ “บิ๊ก มึงเอาเฮียไปล้างแผลที เดี๋ยวกูไปเอากล่องพยาบาล”
พระยศนำทางวีรมาตุไปที่ห้องน้ำ เขาเปิดก๊อกน้ำและหยิบก้อนสบู่เตรียมส่งให้วีรมาตุใช้ล้างแผล คนอื่นๆนั้นยืนรอดูที่หน้าประตูห้องน้ำเพราะถึงจะออเข้าไปข้างในกันได้ทั้งหมดก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น ส่วนวีร์หลังจากที่ไปหยิบกล่องที่เก็บอุปกรณ์สำหรับปฐมพยาบาลมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร เขาก็เปิดหาผ้าก๊อซแล้วเอาไปให้วีรมาตุใช้ซับเลือดและกดแผลไว้จนเลือดหยุดไหล
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
เมื่อวีรมาตุออกมานั่งที่โต๊ะอาหาร วีร์ก็หยิบผ้าก๊อซ เทปใสปิดแผล และแผ่นตาข่ายปิดแผลออกมาเตรียมไว้
“เลือดหยุดแล้วยังเฮีย” วีร์ถามวีรมาตุที่ยังกุมผ้าก๊อซไว้ที่แขน วีรมาตุเผย่อผ้าก๊อซออกดู เมื่อเห็นว่าไม่มีเลือดซึมออกมาอีกแล้วจึงดึงผ้าก๊อซออก แผลที่เห็นเป็นทางยาวพอสมควรแต่ก็ยังโชคดีที่ไม่มีเศษเสี้ยนไม้ติดอยู่ที่แผล ไม่เช่นนั้นแล้วอาจจะต้องส่งตัวไปโรงพยาบาลกันจริงๆ
“ต้องเย็บมั้ยมึง” หนึ่งในฝาแฝดอีกคนถามขึ้นมา
“ไม่ต้องหรอก แต่ก็ต้องปิดแผลไว้สักวันสองวันก่อนถึงปิดสนิท” วีร์กำลังง่วนอยู่กับการวัดขนาดแผ่นตาข่ายปิดแผลเพื่อจะได้ตัดออกตามที่เขาต้องการ ไม่ทันสังเกตว่าศศิทัศน์กำลังหยิบแอลกอฮอล์และสำลีก้อนออกมา แต่ก่อนที่ศศิทัศน์จะได้ทำอะไรต่อไป มือของเขาที่กำลังถือสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์เรียบร้อยแล้วนั้นก็ถูกมือของใครคว้าเอาไว้เสียก่อน
“มึงจะทำอะไร” พระยศจับมือของศศิทัศน์ยกขึ้นมา
“เช็ดแผลไง” ศศิทัศน์กำลังงงว่าทำไมพระยศถึงห้ามเขาไว้ และวีร์ที่หันมามองเขาแปลกๆ
“ไปเรียนมาจากไหนวะ” พระยศถามอีกครั้ง
“ก็มันต้องทำความสะอาดแผลก่อนไม่ใช่รึไง” ศศิทัศน์ยังคงไม่เข้าใจ
พระยศและวีร์ถึงกับถอนลมหายใจออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“มึงครับ ไม่มีใครเขาใช้แอลกอฮอลเช็ดแผลกัน แทนที่จะได้ฆ่าเชื้อกลับทำให้แผลอักเสบมากกว่าเดิมไปเปล่าๆ แล้วเฮียก็ล้างแผลด้วยสบู่เรียบร้อยแล้วด้วย”
ศศิทัศน์ยังคงลังเลใจอยู่ว่าจะเชื่อสิ่งที่พระยศบอกหรือไม่ เขาหันไปหาวีรมาตุเพื่อยืนยันซึ่งพี่ชายของเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยกับพระยศ ส่วนวีร์ก็สะบัดมือไล่ให้ศศิทัศน์ขยับออกแล้วเขาก็วางแผ่นตาข่ายลงบนแผลและตามด้วยผ้าก๊อซ ก่อนที่จะใช้เทปใสปิดลงไป
“จริงๆอยากจะใช้แผ่นกันน้ำปิดนะ แต่แผลเฮียยาวเกินเลยอด ช่วงนี้เฮียก็ระวังไม่ให้โดนน้ำก็พอ”
“ครับ” วีรมาตุรับคำเป็นอย่างดี
วีร์เก็บอุปกรณ์ทั้งหมดลงกล่องเตรียมจะเอาไปเก็บไว้ที่เดิม ก็มีเสียงรถยนต์เข้ามาจอดที่ประตูหน้าบ้านและเสียงสุนัขทั้งสองตัวเห่าต้อนรับ วีร์ชะเง้อหน้ามองดูแล้วก็หันมาบอกกับศศิทัศน์
“ไอ้ต่าย มึงไปจับหมาไว้ทีดิ พ่อกับแม่กูจะได้เอารถเข้าบ้าน”
“หืม” ศศิทัศน์สะดุ้งเล็กน้อย หันมามองวีร์ด้วยท่าทีที่ยังงงๆอยู่จนวีร์ต้องบอกซ้ำ “อ๋อ ได้ๆ” แล้วศศิทัศน์ก็วิ่งออกไปที่หน้าบ้านโดยมีสุรศักดิ์ที่ออกมายืนรออยู่แล้ว เด็กหนุ่มแต่ละคนต่างก็จับสุนัขไว้คนละตัวเพื่อให้ยุทธและนุชขับรถเข้ามาจอดข้างในได้
“ไง เด็กๆ กลับมานานแล้วยัง สนุกมั้ย” นุชถามขณะที่เธอกำลังหยิบข้าวของในรถออกมาโดยมีคู่แฝดนพชัยและชัยทิศที่รีบกุลีกุจอเข้าไปช่วยถือของ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นของสดสำหรับทำอาหาร
“กลับมาได้สักพักแล้วครับ” “แล้วก็วันนี้สนุกมาก..... แล้วก็เหนื่อยมาก.....ด้วยครับ” “แล้วก็หิวมาก....ด้วยครับ”
ทั้งยุทธและนุชต่างก็หัวเราะกับคำตอบของนพชัยและชัยทิศที่ลากเสียงคำว่ามากยาวๆ
“งั้นก็ไปๆ เอาของเข้าบ้านกัน เดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนชุดแล้วจะเข้าครัวทำอาหารให้กินกัน”
“ครับแม่”
ยุทธและนุชหยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในบ้านและพบกับสมาชิกใหม่อีกหนึ่งคน
“อ้าว แล้วนี่เรามาได้ยังไงกันละ” ยุทธเอ่ยปากถามขณะที่รับไหว้จากวีรมาตุ
“ผมเพิ่งมาถึงเมื่อเช้าครับ” วีรมาตุเดินออกมามาต้อนรับยุทธและนุช ส่วนคนอื่นๆนั้นก็ทยอยเอาข้าวของต่างๆที่ช่วยถือกันมาไปเก็บที่ห้องครัว
“แล้วมาทันได้ไปเที่ยวกับพวกน้องๆด้วยรึเปล่า”
“มาทันไปเที่ยวด้วยกันครับ”
ทั้งยุทธและนุชก็พยักหน้ารับรู้
“อุ๊ย แล้วนั้นแขนไปโดนอะไรมา” นุชเห็นแผลก๊อซที่ปิดอยู่ที่แขนของวีรมาตุซึ่งในตอนนี้มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยจึงร้องถามด้วยความตกใจ
“อ๋อ” วีรมาตุยกแขนข้างขวาขึ้นมาดูก่อนที่จะอธิบายเพิ่มเติม “อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ ไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
“เที่ยวกันเพลินเหรอ ทีหลังก็ระวังตัวหน่อยเดี๋ยวจะอดสนุกไปซะก่อน”
“ใครว่าละ ไอ้สองตัวนู้นต่างหาก กระโจนใส่เฮียจนเฮียล้มลงกับพื้น แขนไปเกี่ยวโดนกิ่งไม้เป็นแผลยาวเลย” วีร์รีบแก้ความเข้าใจผิดให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนรับรู้
“ทีหลังต้องระวังนะหมามันตัวใหญ่แรงมันเยอะ เวลามันซนนะแต่ละทีนะ อย่างแม่นี่ไม่ไหวหรอก ขนาดพ่อเองก็เอาไม่ค่อยจะอยู่”
“ครับ” วีรมาตุรับคำเป็นอย่างดี
“โอเค งั้นเดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนชุดก่อนเดี๋ยวลงมาเข้าครัว ใครหิวก็หยิบขนมกินไปก่อนนะ” ว่าแล้วนุชก็เดินขึ้นไปชั้นบนบ้าน ส่วนยุทธก็เดินไปที่ตู้ยาเปิดหาขวดยาบางอย่าง
“นุ้ย ได้ทาน้ำมันปลิงทะเลให้พี่เขาด้วยรึเปล่า” ยุทธกลับมาพร้อมกับขวดยาเล็กๆขวดหนึ่งที่มีของเหลวสีเหลืองอมน้ำตาลเข้มอยู่ภายในยื่นให้กับวีร์
“เปล่า แค่ล้างแผลให้เฉยๆแล้วก็ปิดแผลเลย”
“งั้นก็เอาไว้ตอนเปลี่ยนผ้าปิดแผลก็แล้วกัน” ยุทธหันมาคุยกับวีรมาตุ “น้ำมันนี้ใช้ดีนะ แผลสมานตัวเร็วดีแล้วก็ไม่เป็นแผลเป็นให้เห็นด้วย”
“ครับ ขอบคุณครับ” วีรมาตุรับขวดยามาจากวีร์มาพิจารณาดู
“งั้นพ่อไปเปลี่ยนชุดบ้างดีกว่า จะได้ไปลงสวนอีก”
เด็กหนุ่มแต่ละคนเริ่มจับจองที่นั่งว่างๆ บางคนก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู บางคนก็หยิบขนมมากิน ส่วนศศิทัศน์ก็เดินไปหน้าบ้านที่สุนัขทั้งสองตัวกำลังเอนตัวนอนราบไปกับพื้นอยู่ เขานั่งยองลงระหว่างเจ้าสัตว์หน้าขนและทำเป็นดุที่พวกมันเล่นซนจนพี่ชายของเขาต้องเจ็บตัว แต่พวกมันกลับลุกขึ้นมาเล่นสนุกกับเขาแทน
ไม่นานนัก นุชก็เดินลงมาพร้อมกับชุดอยู่บ้านสบายๆ และเอ่ยปากขอแรงสุรศักดิ์ให้ไปช่วยงานในครัวซึ่งเจ้าตัวก็เต็มใจอย่างยิ่ง แถมยังได้ลูกมืออย่างนพชัยและชัยทิศตามติดไปด้วย ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าจะช่วยให้งานเสร็จเร็วขึ้นหรือช้าลงกว่าเดิมกันแน่ก็ตาม
พระยศเดินออกมาที่หน้าบ้าน มองดูศศิทัศน์กำลังเล่นสนุกกับสุนัขทั้งสองตัว โดยที่วีร์และวีรมาตุเดินตามมาด้วยติดๆ
“ตอนแรกกูก็สงสัยนะว่าทำไมไอ้สองตัวนี้ถึงได้ดูคุ้นกับเฮียทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน”
วีร์ขมวดคิ้วหันไปมองพระยศ รอฟังคำอธิบายเพิ่มเติม
“กูคิดเอาเองนะว่า เมื่อวานไอ้ต่ายมาเล่นกับพวกนี้อยู่นานจนพวกมันจำกลิ่นได้ แล้วเฮียกับมันคงจะมีกลิ่นคล้ายๆกัน ตอนที่พวกมันเจอเฮียก็เลยนึกว่าเป็นเพื่อนเล่นเก่าของพวกมัน”
“หึ คุ้นซะจนได้เรื่องละไม่ว่า”
ทั้งไอ้ต้าวและไอ้เติบหันมาสนใจวีร์ พวกมันเดินกระดิกหางเข้ามาหาแล้วก็นั่งลงตรงหน้าวีร์ เมื่อเห็นว่าวีร์ยืนนิ่งไม่สนใจพวกมันก็เริ่มใช้ขาหน้าเขี่ยเท้าของวีร์
“อะไร จะเอาอะไร” วีร์เอามือเท้าสะเอวและก้มตัวลงเล็กน้อย จ้องตาสลับไปมาระหว่างสุนัขทั้งสองตัว ก็มีเสียงร้องครางหงิงๆตอบรับกลับมา จนวีร์แสยะยิ้มให้ “ฮาย หม่า ต๊ามมา”
สุนัขทั้งสองตัวก็เดินตามวีร์ไปทางด้านข้างของบ้าน รวมถึงพระยศ ศศิทัศน์ และวีรมาตุก็เดินมาไปด้วยเช่นกัน เด็กหนุ่มแต่ละคนมองดูสุนัขทั้งสองตัวที่กำลังนั่งรออยู่ตรงหน้าชามสเตนเลสใบใหญ่สองใบ ถึงเจ้าตัวจะนั่งนิ่งแต่ลิ้นกลับแล่บเลียไม่หยุดเพราะน้ำลายที่เริ่มสอออกมา สายตาจดจ้องอยู่ที่คนตรงหน้าที่กำลังจัดการกับถุงอาหารเม็ดรสโปรดของพวกมัน
วีร์ตักอาหารเม็ดสำหรับสุนัขทั้งสองตัวใส่ลงไปในชามสเตนเลสทั้งสองใบในปริมาณที่พอเหมาะ แล้วก็หันไปเก็บถุงอาหารให้เรียบร้อย สุนัขทั้งสองตัวยังคงนั่งนิ่งรอจนวีร์หันกลับมาอีกครั้ง
“กิ๋นตะ” วีร์พเยิดหน้าเล็กน้อย และออกคำสั่งให้สุนัขทั้งสองตัวสามารถกินอาหารได้แล้ว ส่วนเด็กหนุ่มคนอื่นๆต่างก็ทึ่งกับท่าทีของสุนัขทั้งสองตัว
“ถึงดูเหมือนมันจะชอบเล่นซนแต่ก็เชื่อฟังดีเหมือนกันนะ อายุกี่ปีแล้ววะ”
“เกือบสี่ปีแล้วมั้ง” วีร์ตอบพระยศพลางทำท่าทางนึกไปด้วย
“สี่ปี แต่ฝึกมาดีเหมือนกันนะเนี่ย” ศศิทัศน์นั่งยองลงดูสุนัขทั้งสองตัวอย่างห่างๆ ถึงแม้ว่าจะคุ้นเคยเล่นซนกันมา แต่เมื่อถึงเวลาอาหาร สัตว์ก็ยังคงเป็นสัตว์อยู่วันยันค่ำ
“อืม ใช่ เจ้าของเขามาช่วยฝึกให้”
“เจ้าของเหรอ” พระยศถามกลับ
“ก็เขาให้กูมาเป็นของขวัญวันเกิด” วีร์ก้มลงมองดูสุนัขทั้งสองตัวก่อนที่จะอธิบายต่อ “ตอนแรกเขาจะให้ไอ้ต้าวตัวเดียว แต่เห็นกูชอบตัวสีดำด้วยก็เลยให้ไอ้เติบมาด้วยอีกตัว”
“แล้วก็ยังตามมาฝึกให้ถึงบ้านอีกด้วย” ศศิทัศน์ถาม
“ก็ใช่” วีร์ตอบเพียงสั้นๆ
“แล้วอย่างตอนที่มึงกลับไปเรียนที่โน้น เจ้าของเขาจะยังตามมาดูให้อีกมั้ยวะ” ศศิทัศน์ถามต่อ
วีร์อมยิ้มเล็กน้อยๆก่อนที่จะตอบ
“คงจะไม่ได้แล้ว”
“ทำไมวะ”
“ก็... เขาไม่อยู่แล้ว”
ศศิทัศน์กำลังจะถามต่อแต่มือของพระยศมาจับที่บ่าของเขาไว้เสียก่อน ศศิทัศน์หันไปมองก็เห็นพระยศส่ายหน้าเบาๆ ศศิทัศน์ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยด้วยความสงสัย แต่เมื่อหันไปมองสีหน้าของแต่ละคนแม้แต่พี่ชายของเขาเอง เขาก็พอจะเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ จึงไม่ได้เอ่ยปากถามต่อไป
ของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่วีร์ได้รับจากวีรดนย์คือลูกสุนัขขนสั้นสีน้ำตาลอ่อนและสีดำที่เกิดจากพ่อพันธุ์และแม่พันธุ์ที่ครอบครัวกิจการเรืองฤทธิ์เลี้ยงดูอยู่ วีร์จึงดูแลเอาใจใส่พวกมันทั้งสองตัวเป็นอย่างดีตลอดมา
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
จนถึงเวลาอาหารมื้อเย็น ในเวลานี้พระอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว อาหารจานต่างๆถูกนำมาจัดเรียงบนโต๊ะกินข้าวที่ดูแน่นไปขนัดตาเพราะจำนวนสมาชิกที่เพิ่มขึ้นมามากว่าปกติ และเพราะมีลูกมือชั้นดีอย่างสุรศักดิ์คอยช่วยทำให้อาหารทุกจานเสร็จโดยไวทันเวลา ถึงจะมีความวุ่นวายจากนพชัยและชัยทิศอยู่บ้างก็ตาม
ทุกคนมาพร้อมกันที่โต๊ะอาหารทั้งยุทธ นุช และอรที่กลับมาบ้านโดยทันทีที่เลิกงานแล้ว ไม่ได้แวะไปสังสรรค์กับเอกแฟนหนุ่มแต่อย่างใด รวมถึงวีร์และเพื่อนๆที่พยายามนั่งเบียดๆกันบ้างเพื่อให้ทุกคนได้ร่วมโต๊ะกันได้
แน่นอนว่าศศิทัศน์ไม่พลาดโอกาสอันดีอันนี้ จัดที่นั่งให้วีรมาตุได้นั่งติดกับวีร์
อาหารมื้อนี้มีทั้งต้ม ผัด ทอด นึ่ง มีทั้งจานเผ็ดและไม่เผ็ดมากมายหลายสูตร และที่ขาดบนโต๊ะอาหารเสียไม่ได้คือจานผักหน่อหรือผักแนมที่เก็บได้ตามรอบๆบริเวณบ้าน ทั้งยอดมะม่วงหิมพานต์ ยอดหมุย ยอดมันปู ยอดมะกอก ถั่วฝักยาว ถั่วพู แตงกวา มะเขือเปราะ ไว้สำหรับกินคู่กับอาหารจานเผ็ด
“ไม่เผ็ดไปใช่มั้ย เด็กๆกินได้นะ” นุชเอ่ยปากถามหลังจากที่ทุกคนเริ่มตักอาหารชิมกันแล้ว
“ได้ครับ กำลังดีเลย” พระยศตอบแทนคนอื่นๆที่กำลังตั้งใจหน้าตั้งตากิน
“อะไรหมดไปก็ตักเพิ่มได้ในครัวนะ ยังพอมีอยู่อีก”
“ครับ”
“อันนี้อร่อย” “อันนี้ก็อร่อย” “อันนั้นแซ่บมาก” “อันนั้นลำสุดๆไปเลย” นพชัยและชัยทิศต่างชมไม่หยุดปาก กินไปพูดไปไม่มีจังหวะติดขัดได้ตลอด แม้แต่สรุศักดิ์เองก็ถึงกับหยุดมองดูทั้งสองคนตักกับข้าวกินไปไม่หยุด
“มึงไม่เผ็ดหรอ”
ทั้งนพชัยและชัยทิศต่างหันไปมองสุรศักดิ์และส่ายหน้ากันทั้งสองคน
“ไม่นิ อร่อยดี” “ใช่ สีดูแดงไปนิด แต่หวานดีออก”
“เหรอ” สรุศักดิ์ถามอีกครั้ง
“ทำไม” หนึ่งในฝาแฝดถามกลับ
“ก็ไม่ทำไม ถ้าอร่อยดีก็กินต่อไปสิ”
นพชัยและชัยทิศยักไหล่ตอบกลับแล้วก็ลงมือกินอาหารต่อ เหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนของเขาถึงต้องถามย้ำอะไรมากมาย แม้แต่คู่พี่น้องอย่างศศิทัศน์และวีรมาตุเองก็เช่นกัน
เมื่ออาหารสองสามคำแรกผ่านไปยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นให้เห็นอย่างชัดเจนมากนัก แต่เมื่อคำที่สี่ที่ห้าตามมาก็เริ่มเห็นหยดเหงื่อผุดขึ้นตามหน้าผากและไรผมข้างขมับทั้งสองข้าง เสียงซี้ดปากเริ่มดังเล็ดลอดออกมาประปราย แต่หลายคนยังคงพยายามตักอาหารกินต่อไปเหมือนทุกอย่างยังคงเป็นปกติ
ยุทธและนุชเองก็สังเกตเห็นอาการของเด็กๆบางคนแล้วก็หันมามองหน้ากันเองอย่างเข้าใจ
“นุ้ย” ยุทธออกปากเรียกวีร์ที่คอยหยิบผักหน่อใส่จานของวีรมาตุให้อยู่เรื่อยๆและคะยั้นคะยอให้เจ้าตัวลองชิมผักชนิดต่างๆ “ไปหยิบยาคูลท์ในตู้เย็นมาหน่อยไป เอามาหลายๆขวดเลย”
วีร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย แต่ทั้งยุทธและนุชต่างก็พเยิดหน้าไปทางเพื่อนๆของเขา เมื่อเขาหันไปเห็นอาการของแต่ละคนก็พอเข้าใจขึ้นมาในทันที จึงลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็นและกวาดเอาขวดนมเปรี้ยวยี่ห้อดังมาทั้งหมดที่มีอยู่ มาแจกให้เพื่อนๆของเขา โดยเฉพาะนพชัยและชัยทิศที่รีบคว้ามาคนละสองขวดในทันทีที่วีร์ยื่นให้ และศศิทัศน์เองก็ด้วยเช่นกัน
“ไงมึง ยังอร่อยดีอยู่อีกมั้ย” สุรศักดิ์ถามคู่แฝด
“อร่อยน่ะ มันอร่อยอยู่หรอก” “เห็นหวานๆแบบนี้ แต่แสบลิ้นมาก”
สุรศักดิ์หัวเราะเยาะออกมาจนทั้งนพชัยและชัยทิศหันไปมอง
“มองอะไร ก็ตอนที่กูตำเครื่องแกง พวกมึงก็ยืนดูอยู่ ไม่เห็นเหรอว่ากูใส่พริกไปเป็นกำ”
“ก็ใครจะไปคิดว่ามันจะเผ็ดขนาดนี้นี่หว่า” “เห็นรสหวานๆนำอยู่ ก็นึกว่าไม่มีอะไร ที่ไหนได้” ทั้งนพชัยและชัยทิศต่างยกขวดนมเปรี้ยวขวดที่สองขึ้นดื่มจนหมด
“ไง ไอ้ต่าย ไหวมั้ย” พระยศหันไปถามศศิทัศน์ที่มีอาการแดงทั้งหน้า
“พอไหวอยู่ แต่เผ็ดมาก” ศศิทัศน์พูดพลางตักน้ำแกงจืดซดตามไปพลาง แล้วเขาก็หันไปถามพี่ชายตัวเองที่ก็ตักกับข้าวกินแบบเดียวกับเขา “เฮีย กินไหวเหรอ”
วีรมาตุหันมาหาน้องชายโดยที่มือยังถือถั่วพูเข้าปากตัวเองอยู่ แล้วก็เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
“เฮียไม่เผ็ดเหรอ” ศศิทัศน์ถามย้ำอีกครั้ง
“ก็เผ็ดนะ แต่ก็พอกินไหว” แล้ววีรมาตุก็กัดถั่วพูที่เหลือเข้าปากจนหมด แต่ศศิทัศน์นังคงมองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเขาถึงยังมีท่าทางเหมือนปกติอยู่
“นี่เด็กๆ” อรเห็นท่าทีของแต่ละคนแล้วก็พูดขึ้นมา “เวลากินอาหารเผ็ดๆ ก็หยิบผักมากินตามไปด้วยสิ” อรหยิบผักจากในจานขึ้นมาแล้วใส่ปากเคี้ยวให้ดูจนหมด “มันจะได้ไม่เผ็ดมาก เห็นมั้ยอย่างของพี่วีน่ะ หยิบกินๆจากจานตัวเองไม่หยุดเลย”
อรพูดเน้นย้ำว่าวีรมาตุหยิบผักหน่อผักแนมจากจานของตัวเองจนวีร์เหล่ตาไปมอง แต่ก็ได้เพียงรอยยิ้มกรุ้มกริ่มตอบกลับมาแทน
“นั่นแหละเด็กๆ ผักหยิบกินได้เลยนะมีหลายอย่าง ลองๆชิมดู” นุชรีบพูดแทรกมาซะก่อนที่ใครจะสังเกตเห็น แล้วหันไปตีแขนอรเบาๆเมื่อยังเห็นว่าอรและวีร์ยังคงประลองกำลังด้วยสายตากันอยู่
“นุ้ย แล้วพรุ่งนี้จะไปทำอะไรกัน” ยุทธหันไปถามวีร์
“ก็ว่าจะเข้าไปเที่ยวในเมืองแล้วก็พาไปซื้อของฝากด้วย ตอนแรกว่าจะพาไปเที่ยวน้ำตกแต่เดี๋ยวพวกนี้มันจะกลับกันแต่เข้าวันมะรืน แล้วก็เห็นรายการของฝากแล้วคิดว่าคงไม่ทันเลยยกเลิก”
“อ้าว จะกลับกันแล้วเหรอ นึกว่าจะอยู่เที่ยวกันหลายวันซะอีก” ยุทธหันไปมองเด็กๆ
“พอดีว่าบิ๊กเขาต้องกลับไปฝึกงานครับ เลยอยู่ไม่ได้นาน” สุรศักดิ์เป็นฝ่ายตอบ
“ฝึกงานเหรอ ฝึกงานอะไรเพิ่งจะม.4 เอง จะรีบฝึกไปไหนกัน” อรหันมาถาม
“พอดีว่าแม่อยากให้ลองดูว่าชอบเป็นหมอจริงๆมั้ยอะครับ แล้วแม่ก็ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่แล้ว ก็เลยฝากให้ลองทำดู” พระยศอธิบาย
“แม่เป็นหมอเหรอ” อรถามต่อ
“ครับ แม่เป็นหมอศัลยกรรมประสาท” พระยศตอบพร้อมกับเหลือบไปมองวีร์ที่ยังคงมีอาการปกติ
ผู้ใหญ่ทั้งสามก็พยักหน้ารับรู้พอจะเข้าใจกับคำตอบของพระยศ
“งั้นก็ไว้มารอบหน้าก็แล้วกัน ยังมีที่เที่ยวเหลืออีกเยอะ” ยุทธออกปากชวนเพื่อนๆของวีร์ล่วงหน้า
“มาแน่นอนอยู่แล้วครับ โดยเฉพาะมาชิมอาหารฝีมือแม่” “รอบหน้าตัดโปรแกรมไปกินข้าวนอกบ้านออกไปให้หมดเลย กลับมากินที่บ้านอย่างเดียวพอ”
“หึๆ ถ้างั้นรอบหน้าเอาพริกสักสองกำไปเลยดีมั้ย” สุรศักดิ์หยอกล้อกับนพชัยและชัยทิศ
“อันนั้นก็เกินไปครับพี่ใหญ่” “เอาแบบพอดีๆ รู้จักมั้ยครับ”
“เอาเถอะ จะมาเมื่อไหร่ก็บอก แม่จะได้เตรียมเมนูไว้ให้ รอบหน้าเอาแบบไม่เผ็ดมากก็แล้วกันนะ” นุชหันไปบอกเด็กหนุ่มทุกคนแต่เน้นที่นพชัยและชัยทิศเป็นการเฉพาะ ซึ่งทั้งคู่ก็ยิ้มกว้างตอบกลับเป็นอย่างดี
มื้ออาหารจบลงด้วยกับข้าวทุกจานถูกกวาดเรียบไม่เลยเผื่อไว้ให้ใคร แล้วเด็กๆช่วยกันยกจานชามเข้าไปล้างทำความสะอาดในห้องครัว ปล่อยให้พวกผู้ใหญ่นั่งพักผ่อนเอนกายกันตามสบายเหมือนเช่นเมื่อวาน จนเมื่อเด็กๆกลับมารวมตัวกันในห้องนั่งเล่นก็เริ่มชวนคุยเรื่องราวสัพเพเหระต่างๆ จนถึงเวลาที่ผู้ใหญ่แต่ละคนขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนกันหมด ความวุ่นวายการลำดับคิวอาบน้ำของเด็กหนุ่มจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง
และอีกปัญหาหนึ่งที่ยังไม่ได้จัดการไว้ก่อนก็คือ ที่นอนของวีรมาตุ
แต่กระนั้นศศิทัศน์ที่เดินนำขึ้นมาบนห้องนอนก่อนใครเพื่อวางกระเป๋าเป๋ของวีรมาตุลงข้างๆที่นอนที่เขาได้จัดแจงไว้เรียบร้อยแล้วตั้งแต่ตอนเย็น วีร์และศศิทัศน์ยังคงนอนที่เตียงสองชั้นตามเดิม ฟูกที่นอนขนาดหกฟุตสองเบาะยังคงวางอยู่เช่นเดิม ที่ดูแปลกตาไปก็คือมีหมอนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งใบ ฝาแฝดนพชัยและชัยทิศยังคงนอนอยูริมสุด ถัดมาก็เป็นสุรศักดิ์และพระยศ เหลือที่ว่างที่ติดกับเตียงสองชั้นที่ศศิทัศน์จัดไว้ให้วีรมาตุโดยเฉพาะ
ที่นอนที่ติดกับเตียงล่างที่วีร์เป็นคนนอนอยู่
วีร์เห็นแผนการของเพื่อนสนิทแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ แต่ก็ไม่ได้คิดจะโต้แย้งอะไรออกไป
ในเมื่อปัญหาที่นอนถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ก็เหลือแต่เริ่มจัดลำดับว่าใครจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนก่อนกัน
*****
เช้าวันใหม่ วีร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเห็นวีรมาตุกำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ของเขาเองอยู่บนฟูกที่นอนข้างๆเตียง และเมื่อวีร์มองเลยออกไปก็ไม่เห็นคนอื่นๆนอนอยู่ วีร์จึงยืดแขนขาเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง
“อ้าว น้องวีร์ตื่นแล้วเหรอครับ” วีรมาตุหันมาทักทาย
“กี่โมงแล้วครับเนี่ย” วีร์ยังคงงัวเงียอยู่บ้าง
“เกือบเก้าโมงแล้วครับ” วีรมาตุบอกเวลาจากโทรศัพท์ของเขา
“จะเก้าโมงแล้วเหรอ” วีร์ตาโตขึ้นเล็กน้อยเพราะรู้สึกตกใจนิดหน่อยที่ตัวเองตื่นช้าขนาดนี้
“น้องวีร์ไปอาบน้ำก่อนไป พ่อกับแม่เขาเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ จะลงได้ลงไปกินกัน”
วีร์พยักหน้ารับแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินไปที่ห้องน้ำ วีรมาตุอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางที่ยังสะโหลสะเหลของวีร์ที่เดินลับสายตาออกจากห้องนอนไป
วีรมาตุจึงกดปิดแอพลิเคชั่นที่เขาดูอยู่ก่อนหน้านี้ไปเป็นรูปถ่ายที่เขาเพิ่งจะแอบถ่ายวีร์ที่กำลังนอนหลับอยู่ วีรมาตุยิ้มพึงพอใจกับผลงานของเขาอยู่นานก่อนที่เสียงเล่นกันสนุกสนานของบรรดาน้องๆข้างล่างจะดึงสติของเขากลับมา วีรมาตุจึงกดออกจากอัลบั้มรูปภาพและเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไปด้านล่างรวมกลุ่มกับคนอื่นๆที่เหลือ
“ไอ้วีร์ตื่นแล้วเหรอเฮีย” ศศิทัศน์เอ่ยปากถามเมื่อเห็นวีรมาตุเดินลงบันไดมา
“กำลังอาบน้ำอยู่ เดี๋ยวคงจะลงมา” วีรมาตุเดินมานั่งลงข้างๆศศิทัศน์ “แล้ววันนี้จะไปทำอะไรบ้างละ”
“แล้วแต่เจ้าถิ่นเลย ว่าจะพาไปไหน แล้วก็ไปแวะซื้อของฝากก่อนกลับ” ศศิทัศน์พูดไปพลางหยิบขนมไข่ขึ้นมากินไปพลาง
“ชอบจังเลยนะขนมเนี่ย”
“เอามั้ยเฮีย” ศศิทัศน์ยื่นขนมให้กับวีรมาตุ วีรมาตุก็รับมาพิจารณาก่อนที่จะลองชิม
“มันเหมือนไอ้นี่นะ อืม... ขนมฝรั่งกูฎีจีน”
“ก็ต้นตอเดียวกันนั่นแหละครับเฮีย พวกขนมของโปรตุเกสเอามาเผยแพร่ในเมืองไทย” สุรศักดิ์อธิบาย “ถ้าเป็นขนมไทยแท้จะมีแค่แป้งกับน้ำตาลเป็นหลัก แต่ของฝรั่งจะใส่ไข่ไปด้วย”
“อืม แต่ก็อร่อยดีนะ”
“แย่งอาหารหมาอีกแล้วเหรอมึง” หนึ่งในฝาแฝดเดินมาจากด้านหลังศศิทัศน์ แล้วชะโงกหน้ามาดู จนวีรมาตุถึงกับขมวดคิ้ว
“ไอ้วีร์บอกว่าคนกินได้ แค่ไอ้สองตัวนั้นมันก็ชอบด้วยเฉยๆ” แม้ว่าศศิทัศน์จะอธิบายแล้วแต่วีรมาตุยังคงทำสีหน้างงงวยอยู่อย่างเดิม
“พวกผมแกล้งเล่นเฉยๆครับเฮีย” ฝาแฝดอีกคนอีกเฉลยเพื่อคลายความสงสัยของวีรมาตุ
วีรมาตุพยักหน้ารับรู้แต่ก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่นิดหน่อยจนเขาเห็นน้องชายตัวเองหยิบขนมเข้าปากอีก เขาจึงกินขนมส่วนที่เหลือตาม
ไม่นานนักก็มีเสียงรถจักรยานยนต์มาจอดที่หน้าประตูรั้วบ้าน ไอ้ต้าวและไอ้เติบก็ออกไปต้อนรับขับสู้ผู้มาเยือนเป็นอย่างดี จนเด็กหนุ่มหลายคนในบ้านรู้สึกแปลกใจที่ไม่มีเสียงเห่าของสุนัขทั้งสองตัวดังตามมา แต่เมื่อมีเสียงเรียกชื่อของวีร์ดังขึ้นมา วีรมาตุก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าบ้านทันทีเพราะเขารู้สึกคุ้นกับเจ้าของเสียงพอสมควร
“อ้าว นาย ยังไม่กลับเหรอ” พีรพัชร์ทักทายวีรมาตุที่เดินออกมาที่ประตูรั้ว
“ยัง แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว” วีรมาตุตอบกลับเป็นปกติพร้อมกับจับสุนัขทั้งสองไว้ เพื่อให้คนข้างนอกสามารถเปิดประตูเข้ามาข้างในได้
“อ๋อ แล้ววีร์ละ ทำอะไรอยู่” พีรพัชร์มองเลยเข้าไปข้างในบ้าน
“น้องกำลังอาบน้ำอยู่ แต่อีกเดี๋ยวคงจะเสร็จแล้วละมั้ง” วีรมาตุปล่อยสุนัขทั้งสองตัวให้เป็นอิสระ พวกมันก็เดินไปเล่นสนุกกับพีรพัชร์ด้วยท่าทางที่เห็นได้ชัดว่าคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี จะมีบ้างที่พวกมันเดินวนมาหาวีรมาตุแต่ก็กระดิกหางเดินกลับไปหาพีรพัชร์อย่างเดิม
“อ้าวพี่เพชร มาไมอะ” วีร์ที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมาตามคำบอกของเพื่อนๆที่ยังนั่งอยู่ข้างในบ้านกันว่ามีคนมาพาเขา
“ก็เรื่องที่คุยกันไว้อะ วีร์ว่ายังไง”
ในความคิดของวีรมาตุกำลังพยายามตีความหมายจากสิ่งที่ได้ยิน เท่าที่เขาจำได้คือวีร์และพีรพัชร์มีเรื่องที่ต้องการจะคุยกัน แต่ว่านับตั้งแต่กลับมาจากทะเลจนถึงตอนนี้วีรมาตุยังไม่เห็นว่าวีร์จะหาโอกาสไหนไปคุยกับพีรพัชร์ได้เลย และที่สำคัญเขาอยากจะรู้ว่าเรื่องที่พวกเขาสองคนต้องการจะคุยกันคือเรื่องอะไร
“อืม... ต้องรอตอนเปิดเทอมก่อนนะพี่เพชร ถึงจะรู้เวลาแน่ๆได้” คำตอบของวีร์ยิ่งทำให้วีรมาตุอยากรู้มากขึ้นไปอีกแต่พยายามสงวนท่าทีว่าไม่ได้อยากถามอะไร
“งั้นก็... ช่วงนี้ก็เอาตามไปที่บอกไปก่อน โอเคมั้ย” พีรพัชร์และวีร์ยังคุยเหมือนว่าที่ตรงนั้นมีแค่พวกเขาสองคน
“เป็นหลังสงกรานต์นะพี่เพชร อาจจะได้สักอาทิตย์นึง แล้วพอหลังเสร็จงานทำบุญให้พี่วีแล้ววีร์ก็จะกลับเลย”
“ได้ พี่ไม่มีปัญหาอะไร”
“โอเค งั้นก็ตามนั้นนะพี่เพชร”
พีรพัชร์กำลังเล่นอยู่กับสุนัขทั้งสองตัวที่ต่างพากันกระโดดเอาขาหน้าเกาะพีรพัชร์ จนวีร์ต้องเสียงเสียงเอ็ดให้ทั้งสองตัวนั่งลงสงบๆแต่โดยดี และวีรมาตุที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแต่ก็ไม่ได้เดินออกไปไหน
“แล้วนี่วันนี้จะไปไหนกัน” พีรพัชร์หันไปถามทั้งวีร์และวีรมาตุ
“ก็เดี๋ยวจะพาพวกนี้ไปกินในเมืองแล้วก็ไปซื้อของฝากด้วย พี่เพชรไปด้วยกันเลยมั้ย”
“ไม่ละ เดี๋ยวพี่ไปทำธุระต่ออีก”
พีรพัชร์และวีรมาตุหันมายิ้มเล็กน้อยให้กัน แม้ว่าท่าทางภายนอกที่ดูสบายๆแต่ใครจะรู้ว่าข้างในของแต่ละคนนั้นกำลังนึกคิดอะไรอยู่
“อ้อ เดี๋ยวเราแวะไปเอาขนมที่ร้านด้วยนะ พี่บอกแม่พี่ไว้แล้ว” พีรพัชร์หันกลับไปคุยกับวีร์
“จ่ายตังค์นะพี่เพชร ไม่เอาฟรี” วีร์รีบพูดแย้งขึ้นมาในทันที
“ไม่ฟรี แต่มีของแถม โอเค๊” พีรพัชร์มีสีหน้ายิ้มแย้มให้กับวีร์ ที่คู่แข่งอย่างวีรมาตุเห็นแล้วรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่นัก
“ถ้าของแถมไม่เยอะเกินละก็ ได้”
“อันนี้วีร์ต้องไปบอกแม่พี่เองแล้วละ” พีรพัชร์ขยี้ผมวีร์เบาๆ ก่อนที่บอกลา “งั้นพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ค่อยโทรมานัดเวลาอีกที”
“ได้ครับพี่เพชร” วีร์ตอบรับพร้อมกับจับสุนัขไว้หนึ่งตัวและขอให้วีรมาตุช่วยจับไว้อีกตัว เพื่อให้พีรพัชร์สามารถเปิดประตูรั้วออกไปได้ และก่อนที่จะออกรถไปพีรพัชร์ก็หันมาโบกมือลาให้กับวีร์และวีรมาตุอีกครั้ง วีรมาตุก็พยักหน้ารับตามมารยาทที่ดีแม้ในใจจะมีแต่ความงงงวยและสงสัยมากมายก็ตาม
แต่ก่อนที่วีรมาตุจะได้ถามอะไร รถยนต์มินิแวนสีขาววาววับก็มาจอดตรงที่หน้าประตูบ้านเสียก่อน
“พวกมึง รถมาแล้ว เตรียมตัวได้” วีร์หันไปตะโกนเรียนเพื่อนๆ
ส่วนวีรมาตุยืนทอดถอนหายใจอยู่ที่หน้าบ้านเช่นเดิม เพราะสถานะที่ยังไม่ชัดเจนในตอนนี้ระหว่างเขาและวีร์ ทำให้วีรมาตุยังไม่กล้าเอ่ยปากถามเพราะเกรงว่าจะเป็นการละลาบล้วงเรื่องส่วนตัวมากจนเกินไป สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้คืออดทนรอเวลา
“เฮีย... เฮียครับ” วีร์เรียกวีรมาตุอยู่สองครั้งจึงเรียกความสนใจจากอีกฝ่ายได้ “เฮียเป็นอะไรรึเปล่า”
สีหน้าและแววตาที่แสดงความเป็นห่วงของเด็กหนุ่มทำให้วีรมาตุต้องยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ แต่วีร์ยังคงจ้องมองดูอยู่อย่างนั้น
“น้องวีร์ไปปิดบ้านเถอะ จะได้ออกไปกันเลย”
*****
วิธู:
พี่ เอาไงต่อ
Yobortsa:
อยู่เฉยๆก่อน
กลับไปแล้วค่อยว่ากัน
วิธู:
Ok ตามนั้น
Ending music inspired by ชินวุฒ อินทรคูสิน – ปากไม่ตรงกับใจ
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
:katai4: :katai5:
-
ตอนที่ 4 เรื่องเล่าวันเก่าๆ
ตลอดช่วงเวลาปิดภาคเรียนหลังจากที่เพื่อนๆและวีรมาตุกลับไปแล้วนั้น วีร์ใช้เวลาไปกับการจัดการต้นไม้รอบบ้าน เพื่อให้ดูเรียบร้อยและไม่ให้เป็นแหล่งหลบซ่อนของสัตว์มีพิษต่างๆ โดยมีลูกมืออย่าง ไอ้ต้าว และ ไอ้เติบ คอยเดินตามช่วยขุ้ยเขี่ยดินเล่นไปทั่ว
แรกเริ่มเจ้าสุนัขทั้งสองตัวก็ดูเหมือนจะมาช่วยงานอย่างขยันขันแข็งเป็นอย่างดี แต่ต่อมาไม่นานก็พากันไปเล่นสนุกสนานกันเอง ปล่อยให้วีร์จัดการต้นไม้ใบหญ้าอยู่เพียงลำพัง
เศษใบไม้และกิ่งไม้ต่างๆจะถูกขนไปใส่ไว้ในหลุมที่ขุดไว้หลังบ้าน ในแต่ละปียุทธจะเป็นผู้ขุดหลุมขนาดใหญ่มีความลึกขนาดที่คนสามารถลงไปยืนในหลุมได้ทั้งตัว เพื่อทิ้งขยะที่สามารถย่อยสลายได้เองตามธรรมชาติทั้งจากครัวเรือนและจากรอบๆบ้าน เมื่อใส่จนเต็มหลุมแล้วก็จัดการกลบหน้าดินให้เรียบร้อยแล้วก็ขุดหลุมใหม่ขึ้นมาใช้แทน ส่วนหลุมเดิมนั้นจะทิ้งไว้ประมาณหนึ่งปีจึงจะขุดเอาดินที่ย่อยสลายดีแล้วมาใช้งานต่อไป
วีร์ใช้เวลาอยู่กว่าสัปดาห์ก็จัดการพื้นที่ด้านหน้าของบ้านได้ทั้งหมด ส่วนเวลาทีเหลืออยู่ วีร์หมดไปกับการจัดเก็บข้าวของในห้องนอนของเขาให้เรียบร้อย เตรียมพร้อมให้อรได้เข้ามาตกแต่งห้องใหม่เป็นที่พักอาศัยสำหรับเธอและเอกแฟนหนุ่มต่อไป
สมุดและหนังสือเรียนเก่าๆยังคงมีอยู่บ้าง แม้ว่าจะเคยนำไปบริจาคบ้างแล้ว ข้าวของเล็กๆน้อยๆที่บันทึกความทรงจำตลอดหลายปีที่ผ่านมาได้ถูกหยิบขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง หลายชิ้นที่ได้ลืมเลือนไปบ้างเพราะเคยเห็นวางไว้อยู่จนชินตาทำให้ละเลยความสำคัญของมันไป ก็ได้ช่วยหวนให้นึกถึงความหลังเก่าๆ
รวมไปถึงกล่องพลาสติกใสขนาดใหญ่ชิ้นหนึ่ง ข้างในบรรจุดอกไม้แห้งอยู่หนึ่งดอกเก็บไว้เป็นอย่างดี จากสภาพที่หลงเหลืออยู่แต่เมื่อเห็นแล้วก็ยังคงทำให้นึกถึงภาพเมื่อคราวที่มันยังสดใสได้ชัดถนัดตา แม้ว่าจะมีสีน้ำตาลอ่อนที่เป็นอยู่ในตอนนี้แต่ยังคงเห็นภาพจำว่าเป็นสีเหลืองสดใส กลีบดอกโดยรอบนั้นร่วงโรยหายไปนานแล้ว จะเหลือก็แต่จานตรงกลางที่เอาฝ่ามือกางนิ้วทั้งห้าให้กว้างที่สุดก็ปิดมันไม่มิด สำหรับดอกไม้ที่ได้ถูกกล่าวขานว่าจะไม่หันมองใครยกเว้นเพียงดวงตะวัน
วีร์ได้รับดอกทานตะวันดอกนี้มาในวันที่หลายคนจะได้รับดอกกุหลาบสีแดงน้อยใหญ่ ไม่เพียงเพราะสีเหลืองที่เด่นสดใสท่างกลางหมู่มวลดอกไม้สีแดงทั่วไปในวันนั้น แต่เป็นเพราะขนาดที่ใหญ่โตจนปิดใบหน้าคนที่ถือดอกทานตะวันมาได้ทั้งหมด ยิ่งเมื่อได้รู้ที่มาของดอกไม้ดอกนั้นทำให้วีร์ยิ่งให้ความสำคัญกับดอกทานตะวันดอกนี้เป็นอย่างมาก
หลังจากวันนั้น วิธูก็แอบพาวีร์ไปที่บ้านเพื่อไปดูแปลงปลูกทานตะวันที่วีรดนย์หวงแหนมาก วิธูเล่าให้วีร์ฟังว่าพี่ชายของเขาวางแผนทุกอย่างไว้ตั้งแต่แรก เริ่มตั้งแต่ศึกษาการปลูกทานตะวันจากที่ต่างๆ แล้วจึงสั่งเมล็ดทานตะวันสายพันธุ์ที่มีดอกขนาดใหญ่มาจากต่างประเทศและลงมือเพาะปลูกด้วยตัวเอง โดยทยอยแบ่งปลูกเป็นระยะเพื่อให้ได้ดอกทานตะวันที่จะเริ่มบานในวันที่ต้องการนั้นพอดี
วีร์จึงได้มีโอกาสเห็นแปลงปลูกทานตะวันที่มีทั้งดอกที่เริ่มเหี่ยวเฉาแล้วไปจนถึงดอกที่ยังไม่แย้มบาน แต่ละต้นล้วนสูงใหญ่ตามสายพันธุ์ วีร์ยิ่งรู้สึกถึงความสำคัญของดอกทานตะวันที่เขาได้รับ แม้จะเสียดายอยู่บ้างที่ดอกที่เขาได้รับเป็นดอกที่เพิ่งจะแย้มบาน โอกาสที่มันจะเจริญเติบและขยายพันธุ์ต่อไปได้คงจะไม่มีอีกแล้ว
และเมื่อวีรดนย์รู้เข้า เขาจึงให้สัญญากับวีร์ว่าเขาจะดูแลทานตะวันทุกต้นที่เหลืออยู่เป็นอย่างดีจนพวกมันเติบโตเต็มที่ แล้วเขาจะเก็บเมล็ดทานตะวันทุกเมล็ดและยกให้วีร์ไปทั้งหมดเลย
วีร์วางกล่องที่ใส่ดอกทานตะวันแห้งไว้ที่เดิม แล้วหันไปจัดการข้าวของอื่นๆจนเสร็จเรียบร้อยให้พร้อมที่จะขนย้ายออก แล้วจึงจัดการทำความสะอาดห้อง เพราะอย่างน้อยที่สุดห้องนอนนี้ยังต้องใช้รับรองธีร์และวนกรที่จะเดินทางมาในช่วงวันสงกรานต์
*****
ช่วงเย็นของวันหนึ่ง ท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนสีไปเป็นโทนน้ำเงินเข้ม ยุทธ นุช และอรที่กลับมาจากทำงานเสร็จแล้ว กำลังนั่งรออยู่หน้าโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น ถึงแม้ว่าเสียงรายการข่าวช่วงเย็นจะดังลอยมาไม่ขาดสาย แต่ความสนใจของแต่ละคนนั้นกำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ในมือตัวเอง
ส่วนวีร์นั้นกำลังเล่นอยู่กับ ‘ไอ้ต้าว’ และ ‘ไอ้เติบ’ ที่ไม่ได้ส่งเสียงร้องดังรำคาญแม้ว่ากำลังถูกล่ามโซ่เอาไว้มานานพอสมควรแล้วก็ตาม พวกมันกำลังเพลิดเพลินกับความสนใจที่ได้รับเป็นพิเศษจากเจ้านายตัวน้อยของพวกมัน
นุชลุกขึ้นเดินมาที่ประตูหน้าบ้านพร้อมกับชะเง้อมองเป็นระยะๆ หลังจากที่ได้เห็นข้อความว่า ‘เกือบถึงแล้ว’ มาสักพักใหญ่ แต่เมื่อกำลังจะหันเดินกลับมานั่งอย่างเดิมก็ต้องหันตัวกลับไปเพราะมีเสียงรถยนต์คันใหญ่เลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าประตูรั้ว
รถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อสีน้ำเงินจอดนิ่งสนิท ประตูรถด้านผู้โดยสารถูกเปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่แต่งตัวตามสบายเดินลงมา เขายิ้มและยกมือไหว้หญิงสูงวัยที่เดินออกมาต้อนรับ
“เปิดเลยๆ นุ้ยล่ามหมาไว้แล้ว” นุชขยับตัวออกด้านข้างหลีกทางให้รถยนต์ขับเข้ามาได้ “วาขับเองเหรอ” เธอหันไปถามลูกชายของเธอ
“วันนี้ธีร์ยิงยาวมาเองตั้งแต่เช้า พอตอนแวะปั๊มเข้าห้องน้ำก่อนเข้าเมือง วาเลยขอเปลี่ยนขับเองบ้าง”
เมื่อเสียงของเครื่องยนต์ดับลง ธีร์จึงไปเปิดประตูรถด้านท้ายเพื่อหยิบสัมภาระออกมา ส่วนประตูด้านคนขับก็ถูกเปิดออกมาพร้อมกับหญิงสาวในชุดคลุมและหน้าท้องที่ยื่นออกมาให้เห็นได้ชัดเจนแล้ว วนกรยกมือไหว้นุช รวมถึงยุทธและอรที่เดินออกมาหน้าบ้านพร้อมกัน
“กำลังท้องกำลังไส้มาขับรถขับราทางไกลๆ ต้องระวังหน่อยนะ” นุชกล่าวเตือนด้วยความหวังดี
“สบายมากค่ะแม่ ไปต่ออีกสองสามเดือนยังไหวเลยค่ะ” วนกรแสดงท่าทีว่าตนเองนั้นเป็นคุณแม่ที่แข็งแกร่งพอ
“เฮ้อ สาวๆสมัยนี้นะ เก่งกันจริงๆ”
ไม่นานนักวีร์ก็เดินมาสมทบพร้อมกับเสียงเห่าดังไล่หลังตามมา แม้ว่าประตูรั้วบ้านจะปิดสนิทดีแล้วแต่วีร์คิดว่าอาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับวนกรที่ยังอยู่นอกบ้าน หากถูกจู่โจมจากสุนัขตัวใหญ่ทั้งสองตัว จึงยังไม่ได้ปล่อยให้ทั้งสองตัวนั้นออกมาเป็นอิสระ
“ว่าไงเรา ปิดเทอมเที่ยวกันสนุกพอรึยัง” ธีร์หันไปทักทายว่าที่อดีตเด็กน้อยของครอบครัว
“ได้เที่ยวอะไรละ บ้านรกยิ่งกว่าอะไร กว่าจะจัดการได้หมด” วีร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ
“ใช่สิ ก็ย้ายออกกันไปหมดแล้วนิ เหลือทิ้งไว้พ่อทำอยู่คนเดียว มันจะไม่รกได้ยังไง” แต่ยุทธกลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจือปนด้วยความน้อยใจและหมั่นไส้ แต่กระนั้นใครๆก็รู้ว่ายุทธแกล้งทำไม่ได้จริงจังอะไร
“โอ๋ๆ ก็นุ้ยกลับมาช่วยทำแล้วไง พ่อจะได้ไม่เหนื่อย ดูสิรอบบ้านสะอาดเรียบร้อยเพราะพ่อเก่งสอนมาดีเลยนะเนี่ย” วีร์เดินเข้าไปสวมกอดยุทธจากด้านข้าง เอาแก้มแนบเข้ากับหัวไหล่พร้อมกับเอียงคอเงยหน้าขึ้นมองและส่งสายตาที่แบ๊วที่สุดที่ตัวเองทำได้ จนได้คำชมเบาๆจากอรว่า ‘อ้อร้อ’
ส่วนยุทธเองก็ทำเป็นเหล่ตามองแล้วต้องรีบดึงสายตากลับ ไม่เช่นนั้นตัวเขาเองอาจจะใจอ่อนได้โดยง่าย แต่กระนั้นเมื่อเหล่ตามองอีกครั้ง สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมอ่อนลง
“จะเอาอะไรอีกหล่ะ รอบนี้”
“แหมๆอะไรกัน เกิดมาก็มีทุกอย่างครบครันอยู่แล้ว ไม่ต้องการอะไรเพิ่มเลย” วีร์ผายมือตัวเองไปรอบๆเพื่อแสดงถึงทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆบ้าน
“ว่ามา อย่าลีลา”
“ก็แค่หลุมหลังบ้านมันเต็มแล้ว ขุดหลุมใหม่ให้หน่อย”
คำขอที่ได้ยินทำเอายุทธพ่นลมหายใจออกมายาวๆ
“แก่แล้ว ขี้เกียจขุดแล้ว”
“อะไรกัน ยังฟิตปั๋งขนาดนี้ ถ้าเอาปี๊บมาวางตรงหน้านะ แตะโด่งถึงยอดมะพร้าวนู้นเลย”
“ไม่ขุด” ยุทธตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เดี๋ยวไปบอกให้ลุงเยี่ยมเอาแบ็กโฮลมาขุดให้” แล้วก็บอกต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง จนวีร์ได้ยินแล้วยิ้มกว้าง
“ไปๆ เข้าบ้านกัน จะมืดแล้วยุงกำลังชุม แล้วเดี๋ยวจะได้กินข้าวกันเลย” นุชรีบตัดจบบทสนทนาแล้วก็คว้าตัววนกรเดินเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้คนอื่นๆที่เหลือช่วยกันขนสัมภาระตามมา จนทุกคนเข้าไปในบ้านหมดแล้ว วีร์จึงไปปล่อยสุนัขทั้งสองตัวให้ออกมาวิ่งเล่นได้เป็นอิสระ และแน่นอนว่าพวกมันไม่ลืมสำรวจสิ่งแปลกปลอมนั้นคือรถยนต์คันใหม่ที่พวกมันไม่เคยเห็นมาก่อน
*****
“ได้หยุดยาวๆแบบนี้ก็ดีนะ ไม่ต้องรีบมารีบกลับ” ยุทธเดินไปนั่งประจำที่โต๊ะอาหารก่อนใคร
“ใช่ ของอรนี่ยังต้องไปทำงานพรุ่งนี้อีกหนึ่งวันถึงจะได้หยุด” อรเดินถือถ้วยกับข้าวทั้งสองมือมาจากในครัว โดยมีนุชและวีร์เดินตามมาด้วยเช่นกัน
“พวกผู้บริหารเขาจัดการให้ค่ะ หยุดตอนนี้แต่เดี๋ยวต้องกลับไปทำชดเชยอีกสองวันเสาร์แทน” วนกรนั่งลงบนเก้าอี้ที่ธีร์ดึงออกมาจากใต้โต๊ะให้ ส่วนวีร์ก็เดินตักข้าวใส่จานของแต่ละคน
“เอา กินเลยๆ เดี๋ยวแม่ไปตักพะโล้มาอีกถ้วย” นุชกำลังจะเดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้งแต่ก็ถูกอรดักไว้เสียก่อน
“นั่งเลยแม่ เดี๋ยวอรจัดการเอง” อรดันตัวนั่งไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปในห้องครัวเอง ไม่นานนักก็เดินกลับมาพร้อมกับพะโล้ถ้วยใหญ่ที่เต็มไปด้วยหมู ไข่ต้ม และเต้าหู้
“นานๆจะได้กลับมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้สักที” ยุทธมองดูรอบๆตัว รู้สึกอิ่มในใจที่ได้เห็นลูกหลานกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
“ตอนนี้มันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละพ่อ โตๆกันหมดแล้ว กว่าจะได้กลับมาเจอกันก็ต้องรอช่วงเทศกาล” นุชตบหน้าขาของยุทธเบาๆ เธอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับสามีของเธอแต่ก็ต้องทำใจเมื่อกาลเวลาผ่านไป ลูกๆแต่ละคนก็มีทางไปของตัวเอง
“แต่ก็นะ เหลือคนบ้าเรียนอีกคนที่ไม่ยอมกลับ เรียนป.โท อยู่ที่กรุงเทพฯแต่ทำตัวเหมือนเรียนอยู่ต่างประเทศ นี่สงสัยว่าถ้าไม่ได้ปริญญาเอกใบที่สองก็คงจะไม่ได้เห็นหน้ากันเลยละมั้ง” อรเหน็บแนมไปถึงน้องชายคนเล็กของเธอที่มักจะมีข้ออ้างว่าติดงานไม่สามารถปลีกตัวมาได้ทุกทีไปไม่ว่าเป็นวันหยุดเทศกาลไหนก็ตาม
“อย่าไปพูดให้มันได้ยินนะ เดี๋ยวภูมิมันเอาจริงขึ้นมาแล้วจะหนาว” ธีร์เอ่ยทีเล่นทีจริงแทรกขึ้นมา
“เหอะ กลัวไม่จริงมากกว่า” อรแบะปากเล็กน้อยพอเป็นพิธี เพราะในความเป็นจริงอรเองก็รู้สึกภูมิใจกับน้องชายคนนี้ไม่น้อย หากได้ไปดูรูปถ่ายในวันรับปริญญาของภูมิ นอกจากนุชแล้วก็มีอรที่ยิ้มหน้าบานกว่าใครๆ
“แต่ว่าไม่ได้นะ เห็นพี่ภูมิบอกว่าเดี๋ยวต้องบินไปเยอรมันอาทิตย์นึง ไปสัมมนาอะไรไม่รู้นี่แหละ เห็นว่าต้องไปเอาข้อมูลกลับมาทำวิจัยส่ง” วีร์กำลังตักพะโล้ใส่จานตัวเองไปพลางแล้วก็พูดไปพลาง
“แล้วนุ้ยไปรู้มาจากไหนอีก” อรขมวดคิ้วถาม
“ก็พี่ภูมิเพิ่งโทรมาบอกเมื่อต้นเดือน” วีร์วางถ้วยพะโล้ลงที่เดิมแล้วก็ยักไหล่เล็กน้อยก่อนที่จะลงมือกินอาหารต่อ
อรทำปากขมุบขมิบเหมือนบ่นอะไรอยู่คนเดียวเพียงแต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา
“เอาหน่ะ ช่างเขาเถอะ เขามีปัญญาส่งตัวเองเรียน อยากเรียนถึงไหนก็ตามใจเขาเหอะ” ยุทธเอ่ยโดยมีนุชพยักหน้าเห็นด้วย
“ค่า... หมกตัวเอาแต่เรียน ระวังจะไม่มีหลานมาให้พ่อกับแม่อุ้มนะค้า”
“ก็มีแล้วนี่ไง คนที่หนึ่ง” วีร์ชี้มาที่ตัวเขาเอง แล้วก็ชี้ไปที่ท้องของวนกร “แล้วคนที่สองกำลังตามมา ส่วนคนที่สาม.... ใครจะไวกว่ากัน เดี๋ยวก็รู้” สายตาที่วีร์ส่งไปให้อรนั้นแทบจะทำให้อีกฝ่ายลุกขึ้นมาหยิกแก้มทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยวเสียให้ได้
“ทำไมยะ เดี๋ยวคอยดู แต่งปุ๊บท้องปั๊บเลย”
“เหรอออออ...”
วีร์กำลังจะต่อคำต่อไปแต่ก็ต้องเงียบไปเสียก่อนเพราะนุชส่งสายตาตรงมาที่เขา ทำให้เขากลับมาสนใจกินอาหารต่อดังเดิม
“แล้วนี่พรุ่งนี้จะไปไหนกันมั้ย” นุชหันไปถามธีร์และวนกร
“คงยังไม่ไปไหนมั้งแม่ อยู่พักผ่อนเล่นๆสักวันก่อน แล้วเดี๋ยววันมะรืนค่อยไปเยี่ยมยายน้อยด้วยกัน” ธีร์เอ่ยถึงหญิงชราผู้เป็นมารดาของนุชที่เขาไม่ได้เจอกันเลยนับตั้งแต่ย้ายออกจากบ้านไป
“เออ...ใช่ ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ไปหายายน้อยเลย” วีร์รีบพูดแทรกขึ้นมาในทันที
“ก็มัวเอาแต่เที่ยวเล่นสนุกอยู่น่ะสิ” ธีร์เอื้อมมือผ่านด้านหลังของวนกรมาขยี้ผมของวีร์
“ก็ไม่มีใครว่างพาไปนิ” วีร์ปัดมือของธีร์ออกแล้วก็สางผมของตัวเองให้กลับมาเหมือนเดิม
“ผมยาวขึ้นแล้วนะเราน่ะ”
“ไว้ใกล้เปิดเทอมค่อยตัดก็ได้ ไม่เปลืองค่าตัด”
นุชสังเกตเห็นท่าทางของอรซะก่อน จึงชิงลงมือตีไปแขนเบาๆ ไม่เช่นนั้นก็คงจะได้ประฝีปากกันอีกรอบ
“ก็นุ้ยมันซกมกนิแม่ ผมไม่ค่อยยอมสระ เดินผ่านหัวทีเหม็นโชยออกมาเลย”
“นุ้ย” เสียงของยุทธที่แม้จะไม่ได้ดูดุดัน แต่เมื่อบวกกับสายตาที่มองมาทำให้วีร์ต้องยอมอย่างเสียไม่ได้
“เดี๋ยวสระคืนนี้เลย” แล้วเจ้าตัวก็หันไปกินอาหารต่อเงียบๆ
“เอาเถอะ งั้นเดี๋ยวแม่โทรไปบอกน้านงไว้ให้ว่าจะเข้าไปกันวันมะรืน”
“ยังไม่ได้ถามเหรอว่าจะเข้าไปได้ตอนไหน” ยุทธหันมาคุยกับนุชเบาๆ
นุชส่ายหน้า ส่วนยุทธก็พยักหน้าตอบรับ
สถานการณ์ที่บ้านของยายน้อยนั้นค่อนข้างซับซ้อนนับตั้งแต่ที่บิดาของนุชซึ่งเป็นชาวประมงหายสาบสูญไปในทะเลเมื่อหลายสิบปีก่อน ทำให้บรรดาพี่น้องแตกแยกแบ่งออกเป็นสามฝ่ายเพราะเรื่องสมบัติ ตัวตั้งตัวตีมาจากสองพี่น้องคนโตที่ต่างไม่มีใครยอมใคร
นุชที่ไม่ได้หวังจะได้อะไรเพราะสิ่งที่เธอกับสามีมีอยู่ก็มากเกินความจำเป็นอยู่แล้ว แต่ก็มักจะถูกดึงให้ไปอยู่กับฝ่ายโน้นบ้างฝ่ายนี้บ้าง ส่วนตัวเธอก็พยายามดึงตัวเองออกมาอยู่กับฝ่ายที่สามร่วมกับอนงค์น้องคนสุดท้องที่ไม่พยายามมีปัญหากับใคร และรับหน้าที่ดูแลแม่ผู้แก่เฒ่าโดยไม่เกี่ยงงอน คิดเอาว่าได้อยู่เรียนรู้วิชาทำขนมจากมารดาจนครบทุกสูตรไว้ต่อยอดหาเลี้ยงชีพตนเองและมารดา
ยายน้อยถือเป็นเสาหลักที่คอยค้ำจุนให้ ‘บ้าน’ ยังพอดูได้ว่ายังเป็นบ้านอยู่ กระนั้นโอกาสที่จะได้เห็นลูกๆมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันคงจะไม่มีอีกแล้ว ในเมื่อต่างฝ่ายต่างหลีกเลี่ยงเวลาไม่ให้มาเผชิญหน้ากันโดยมีอนงค์เป็นตัวกลางจัดการให้ อย่างน้อยก็ดีกว่ามาทะเลาะต่อหน้ามารดาให้ไม่สบายใจกันไปเปล่าๆ
แต่ไม่ว่าใครก็พอเข้าใจกันได้เองว่าเมื่อถึงเวลาที่ยายน้อยสิ้นบุญไปแล้ว ‘บ้าน’ ก็คงจะแตกแยกเด็ดขาดอย่างสิ้นเชิงไม่กลับมาต่อประสานกันได้อีก
*****
รถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อกำลังมุ่งหน้าไปตามถนนใหญ่ วันนี้ธีร์รับหน้าที่เป็นคนขับโดยมีวนกรนั่งคู่อยู่ด้านหน้า ส่วนวีร์นั้นนั่งอยู่ด้านหลัง ด้านท้ายรถยนต์ยังมีลังขนาดใหญ่บรรจุผลไม้เต็มหลังอยู่สามลัง
เดิมทีธีร์และวนกรไม่ได้วางแผนจะออกไปที่ไหนในวันนี้ แต่เมื่อวนกรได้ยินเรื่องของยายน้อยขึ้นมา ใจจึงนึกไปถึงบุคคลสำคัญคนหนึ่งของเธอขึ้นมาที่เธอไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนมานานพอสมควรแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ที่เธอได้เจอกับวีร์แล้ว คนๆนั้นจะต้องดีใจเป็นอย่างมากที่ได้เห็นวีร์เติบโตขึ้นมาเป็นอย่างดี
วีร์ถูกปลุกให้ตื่นมาแต่เช้าและโดนเร่งเร้าให้รีบอาบน้ำแต่งตัวพร้อมออกเดินทาง โดยที่ไม่มีใครบอกว่ากำลังจะไปไหนกัน รู้ตัวอีกครั้งก็มานั่งอยู่ในรถยนต์เรียบร้อยแล้ว คอยฟังเสียงวนกรบอกทางให้กับธีร์และมองดูทิวทัศน์ที่ไม่ค่อยคุ้นตาไปเรื่อยๆตลอดทาง ถึงแม้ว่าเขาจะเกิดและเติบโตที่นี่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องรู้จักทุกซอกทุกมุมไปทั่วทั้งจังหวัดเสียหน่อย
จนกระทั้งรถยนต์ชะลอตัวลงและเลี้ยวเข้าไปในเขตบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านชั้นเดียวครึ่งล่างก่ออิฐถือปูนครึ่งบนเป็นไม้ รอบบ้านมีต้นไม้ใหญ่พอสมควรทำให้บ้านดูร่มรื่น แม้ว่าข้าวของที่วางอยู่โดยรอบจะมีฝุ่นจับอยู่บ้างแต่ว่าลานหน้าประตูและโต๊ะไม้ด้านหน้าดูสะอาดเรียบร้อยดี
วนกรลงไปจากรถยนต์และเดินตรงไปที่ประตูหน้าบ้านที่ปิดอยู่ พร้อมกับส่งเสียงเรียกผู้ที่อยู่ข้างใน
“ยายเพ็ญ ตานพ อยู่กันมั้ย” วนกรส่งเสียงเรียกอีกสองสามครั้ง ประตูหน้าบ้านจึงเปิดออกพร้อมกับหญิงชราโผล่หน้าออกมาดูผู้มาเยือน เมื่อเห็นวนกรเธอก็ยิ้มกว้างออกมา
“แม่เอ้ย หนูวา มาได้ยังไง มาเร็วๆเข้ามาก่อน แล้วนี่กินอะไรรึยัง” เธอรีบเดินออกมารับวนกรแล้วก็สวมกอดเต็มอ้อมแขนของเธอ ก่อนที่จะจับต้นแขนวนกรดึงตัวออกเพื่อให้เห็นอีกฝ่ายได้ชัดเต็มตา แล้วเธอก็สังเกตเห็นชุดที่ใส่อยู่และรูปร่างของวนกรในตอนนั้นเอง “อะไรกัน แต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นส่งข่าวกันเลย”
“เมื่อต้นปีนี้เองคะ”
“แล้วทำไมไม่บอกข่าวกันก่อน จะได้ไปงาน” หญิงชราตีแขนวนกรเบาๆพอเป็นพิธี
“ไม่ได้จัดงานคะ แค่ตกลงจดทะเบียนกันเฉยๆ”
อีกฝ่ายได้ยินก็ขมวดคิ้วขึ้นมาในทันที
“ไม่ได้จัดงาน?” เธอถามย้ำอีกครั้งและวนกรก็ตอบกลับด้วนการส่ายหน้าเบาๆ “แล้วพ่อเรายอมเหรอ ไม่น่านะรายนั้นน่ะ”
“พ่อไม่ว่าอะไรคะ”
คำตอบของวนกรยิ่งทำให้หญิงสูงวัยงุนงงกันไปใหญ่ ด้วยตัวเธอเองรู้จักนิสัยใจคอของฤทธิกรเป็นอย่างดี แต่ก่อนที่วนกรจะได้ไขข้อสงสัยอะไรต่อไป สายตาของหญิงสูงวัยก็มองเลยไปด้านหลัง เมื่อวนกรหันศีรษะตามไปก็เห็นธีร์เดินมาถึงพอดีพร้อมกับลังผลไม้ในมือ
“ยายเพ็ญ นี่พี่ธีร์ ยายจำพี่ธีร์ได้มั้ย”
หญิงสูงวัยมองดูชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณา รูปร่างที่เปลี่ยนไปตามวัยแต่ก็พอให้เห็นเค้าโครงเดิมอยู่บ้าง เด็กหนุ่มในวันนั้นเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่แล้วในวันนี้
“จำได้ๆ แล้วนี่ไปเจอกันได้ยังไง” หญิงสูงวัยมองสลับไปมาระหว่างวนกรและธีร์ “หรือว่านี้ที่แต่งงานน่ะเหรอ”
วนกรพยักหน้ารับ ทำให้หญิงชราดึงตัวเธอเข้าไปสวมกอดอีกครั้ง
“ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกันอีก ตอนนี้ละยายอยากจะเห็นหน้าตาฤทธิ์ว่าเป็นยังไง” หญิงชรายิ้มดีใจให้กับวนกรและธีร์ “ยายดีใจด้วยนะ สุดท้ายก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน” คู่รักที่เธอเห็นมาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ได้กลับมาสร้างครอบครัวหลังจากที่ต้องห่างกันไปหลายปี และในตอนนั้นเองที่เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าถ้าวนกรและธีร์ได้กลับมาเจอกัน เช่นนั้นแล้ว...
วีร์เดินแบกลังผลไม้ที่เหลือตามมาเป็นคนสุดท้าย มารวมกลุ่มกับทั้งสามคน เขาดูผู้ใหญ่ทั้งสามคนสลับไปวนกรและธีร์ที่มีสีหน้ายิ้มแย้ม และหญิงสูงวัยที่ดูแล้วน่าจะมีอายุใกล้เคียงกับยายน้อยของเขากำลังจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา แววตาเริ่มเห็นเป็นประกายแก้ว มือที่ยกขึ้นมาป้องปากไว้ น้ำตาและน้ำมูกที่เริ่มไหลทำให้ต้องรีบเช็ดออก
“ยายเพ็ญ นี่วีร์เอง” วนกรแนะนำให้หญิงชรารู้จัก วีร์วางลังผลไม้ลงแล้วจึงยกมือไหว้หญิงชราแต่ก็ยังคงสงสัยถึงความสัมพันธ์ตรงหน้า
“นี่ใช่เหรอ ใช่จริงๆเหรอ” หญิงสูงวัยหันไปถามวนกรอีกครั้งเพื่อขอคำยืนยันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และวนกรก็พยักหน้ารับ เธอจึงเดินเข้าไปหาวีร์อย่างช้าแล้วจึงสวมกอดแน่น จนวีร์ยิ่งทำอะไรไม่ถูกมากขึ้นไปใหญ่ หญิงสูงวัยดึงตัวออกพร้อมกับมองดูวีร์ให้ชัดๆอีกครั้ง “ครั้งสุดท้ายที่เห็นยังตัวเล็กนิดเดียวอยู่เลย”
เธอพูดไปพลางปาดน้ำตาไปพลาง
“วีร์ นี่ยายนวลเพ็ญ ตอนที่พี่ท้องพี่ก็มาอยู่กับยายเพ็ญกับตานพที่นี่” วนกรแนะนำบุคคลสำคัญของเธอให้วีร์ได้รู้จัก
เพิ่มเติมจากเรื่องราวที่สองแม่ลูกได้เคยคุยกันมาก่อน ว่าหลังจากที่ครอบครัวทั้งสองฝ่ายต่างรับรู้ว่าเด็กทั้งสองเกิดพลาดท่าทำให้ตั้งครรภ์ขึ้นมาก่อนเวลาอันควร นวลจันทร์กลัวว่าฤทธิกรที่กำลังมีอารมณ์โมโหพลุ่งพล่านจะลงมือทำให้อะไรลงไปให้พวกเขามาเสียใจกันภายหลัง จึงให้พาตัวลูกสาววัยใสมาอยู่กับนวลเพ็ญและอรรณนพ
แม้ว่านวลเพ็ญและอรรณนพจะไม่ใช่พ่อและแม่แท้ๆของนวลจันทร์ก็ตาม แต่ก็ได้รับเลี้ยงดูนวลจันทร์มาตั้งแต่แบเบาะเสมือนลูกแท้ๆของตัวเอง เนื่องจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันที่ทำให้ครอบครัวของนวลจันทร์ต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
เมื่อคราวที่นวลจันทร์พาวนกรมาฝากไว้ สองสามีภรรยาก็รับปากจะดูแลให้ด้วยความเต็มใจ
“ผ่านมาหลายปีแล้วนะ โตเป็นลูกบ่าวแล้ว” นวลเพ็ญยังคงมีเสียงสั่นเครืออยู่บ้าง แต่ก็พยายามพูดแบบปกติ “แล่งต้ายด้ายม้ายนิ”
“พอด้ายคับ”
“ดีๆ ก็เห็นบ้านนั้นเขาพูดกลางกัน นึกว่าจะไม่ได้ติดตัวมาบ้าง” นวลเพ็ญหันไปพูดกับธีร์และวนกร
“วีร์เขาก็พูดใต้กับเพื่อนๆเขาครับ” ธีร์บอกกล่าวเพิ่มเติม
“ตอนแรกวีร์ก็สงสัยว่าทำไมพ่อกับแม่ไม่พูดใต้ด้วยกับพวกเรา พูดแต่กับคนอื่น ก็เพิ่งจะมารู้เอาทีหลัง”
“พ่อกับแม่เหรอ” นวลเพ็ญขมวดคิ้วมองสลับไปมาระหว่างสามคนตรงหน้า
“เมื่อก่อนวีร์จะรู้แค่ว่าตัวเองเป็นลูกหลงคนสุดท้อง มีพี่ชายพี่สาวอายุโตกว่าเยอะๆ เพิ่งจะมารู้ความจริงช่วงสี่ห้าปีหลัง ก็เลยยังติดเรียกปู่กับย่าเป็นพ่อกับแม่อยู่เหมือนเดิมครับ” ธีร์อธิบายให้ฟัง ซึ่งนวลเพ็ญก็พยักหน้ารับรู้
“แต่ก็อย่างว่าแหละ คุณครูนุชเขาอยากให้ลูกหลานพูดกลางกันชัดๆ แต่บ้านนั้นตาฤทธิ์พูดไม่เป็น ยัยจันก็ไม่สอนอะไรเลย หายไปหมด” นวลเพ็ญหันไปตบแขนวนกรเบาๆ
วนกรก็ยิ้มรับ เพราะนอกเพื่อนๆที่โรงเรียนแล้ว ตัวเธอเองก็เพิ่งจะมาได้ยินภาษาถิ่นใต้ที่พูดคุยกันแบบต่อเนื่องยาวๆก็เมื่อคราวที่เธอมาอยู่กับนวลเพ็ญ ได้ยินได้ฟังนวลเพ็ญและอรรณนพพูดคุยกับลูกๆหลานๆของพวกเขา
“แล้วนี่ตานพไปไหน ไม่เห็นออกมาเลย” วนกรถามถึงบุคคลสำคัญอีกคนหนึ่ง
“นั่งอยู่ในบ้าน ช่วงนี้อาการไม่ค่อยดี” นวลเพ็ญลดความดังของเสียงตัวเองลงพลางเพยิดหน้าไปทางข้างในบ้าน
“ตานพเป็นอะไรเหรอ หนักมั้ย” น้ำเสียงของวนกรแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นเก๊าท์ เจ็บเข่าทั้งสองข้างเลย อาทิตย์ก่อนนี่เดินไม่ได้เลย ดีว่าได้คนบ้านนู้นพาไปโรงหมอ” นวลเพ็ญพูดถึงเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้เคียงกัน ที่ได้ช่วยเหลือจุนเจือกันในยามยาก
“แล้วไม่มีใครกลับมาเหรอคะ” วนกรถามไปถึงลูกๆหลานของนวลเพ็ญและอรรณนพ
“เขาก็ยุ่งๆกันหมด แต่เดี๋ยวพรุ่งนี่มาถึงกันแล้ว” สีหน้าของวนกรที่เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่กระนั้นเธอเองก็ไม่สามารถเดินทางมาช่วยเหลือบุคคลทั้งสองได้ตลอดเวลาเช่นกัน “ไม่ต้องห่วง หลายชายของยายเขาลงมาดูที่ทางเมื่อต้นปีว่าจะมาสร้างบ้านอยู่ใกล้ๆ เห็นว่ากำลังทำเรื่องขอย้ายกลับภูมิลำเนาอยู่”
วนกรก็ใจชื่นขึ้นมาได้บ้างเมื่อได้ยินดังนั้น
“ไปเข้าบ้านกัน ตานพคงนั่งงงอยู่นานแล้วว่าใครมาหา”
นวลเพ็ญเชื้อเชิญให้ทุกคนเข้าไปข้างในบ้านกัน
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
ในช่วงวันสงกรานต์ นอกจากการไปเข้าวัดทำบุญตามประเพณีแล้ว สิ่งสำคัญอีกประการหนึ่งคือการไปเยี่ยมยายน้อย หลังจากที่ได้นัดแนะกับอนงค์ไว้ล่วงหน้าว่าจะเข้าไปได้ช่วงบ่ายเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับคนอื่นๆ แต่กระนั้นเมื่อไปถึงที่หมายก็พบว่ายังมีรถยนต์หลายคันจอดอยู่
นุชถึงตัดสินใจที่จะรออยู่ด้านนอกบ้าน ยืนรออยู่ใกล้ๆกับรถยนต์ตัวเอง จนกระทั้งคณะของอีกฝ่ายเดินออกมา ถึงแม้ว่านุชและอีกฝ่ายจะไม่ได้ขัดแย้งกันโดยตรงแต่ต่างก็สงวนท่าทีต่อกัน มีเพียงการยิ้มการพยักหน้าทักทายตามประสาคนที่รู้จักหน้าตา ยกเว้นเพียง ชวลิต ซึ่งเป็นพี่ชายคนโตของนุชที่เดินมาพูดคุยทักทาย แต่ก็เพียงสองสามประโยคแล้วจึงแยกย้ายกันไป
เมื่อเหลือเพียงแค่คณะของนุช ทั้งหมดจึงเข้าไปในบ้านกัน
“แหมเฒ้าเอ้อ หนุ่ยมาห้าแล่วเด้”
เสียงตะโกนเรียกของวีร์นำหน้าไปก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน แน่นอนว่าทำให้หญิงชราด้านในดีใจยกใหญ่ เพราะว่าเหลนคนแรกและคนโปรดของทวดน้อยมาหาถึงบ้าน
เมื่อย้อนไปตอนที่ข่าวของวีร์ที่กำลังอยู่ในครรภ์เริ่มเป็นที่รับรู้ในหมู่เครือญาติ ก็เสียงลือเสียงเล่าต่างๆนานดังลอยมาเข้าหูแบบตรงๆบ้างแบบอ้อมบ้างๆ ติบ้างให้กำลังใจบ้าง จะมีก็เพียงยายน้อยที่ดีอกดีใจยกใหญ่ว่าตนกำลังจะได้เหลนแล้ว ยิ่งเมื่อตอนได้เห็นได้อุ้มในอ้อมแขนตัวเองยิ่งหลงยิ่งรัก ใครมาพูดให้ร้ายอะไรให้ได้ยินก็ไม่สนใจ ทำเป็นหูทวนลมไปทุกคราว
จะมีก็เพียงตอนที่วีร์เริ่มรู้ความและเรียกความสัมพันธ์ของทุกคนตาม ‘พี่น้อง’ อย่าง อร ธีร์ และภูมิ นั้นหมายถึงทวดน้อยต้องลดลำดับลงมาเป็นยายน้อยก็ทำให้ไม่พอใจอยู่บ้าง ทั้งนุชและอนงค์ต้องช่วยกันเกลี่ยกล่อมให้ผู้เป็นมารดายอมโอนอ่อนตามไปก่อน จนยายน้อยยอมรับได้ในที่สุด
จนกระทั้งวันที่วีร์ได้รู้ความจริงแล้วว่าอะไรเป็นอะไร คนที่ดีใจที่สุดก็คงหนีไม่พ้นยายน้อยที่จะได้กลับมาเป็นทวดน้อยอย่างที่ควรเป็นตั้งแต่แรก ความรักของทวดน้อยที่มีให้กับวีร์นั้นมากมาย ในวันที่วีร์บอกกับทุกคนว่าตัวเองหลงใหลได้ปลื้มกับคนเพศเดียวกัน ทวดน้อยก็เป็นคนที่ยอมรับได้ในทันทีที่รับรู้ แม้ความคิดในใจอาจจะมีบ้างที่ตามไม่ทัน แต่แค่เห็นเหลนชายมีความสุขก็พอใจ ยิ่งได้รู้จักคุณสมบัติว่าที่เหลนเขยในตอนนั้นด้วยแล้วก็ไม่ขัดขวางอะไรเลย
จนในวันนี้ที่ธีร์ได้พาหลานสะใภ้อย่างวนกรมาให้รู้จักพร้อมกับแนะนำว่าเป็นแม่แท้ๆของวีร์ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้หญิงชรายิ่งอารมณ์ดีขึ้นเป็นทวีคูณ
กระนั้นบรรยากาศก็กลับหม่นหมองลงเล็กน้อยเมื่อทวดน้อยถามถึงอาการของว่าที่เหลนเขย วีร์จึงเล่าเรื่องราวให้หญิงชราฟัง ทวดน้อยก็ช่วยปลอบใจและเอ่ยถึงเรื่องชะตาฟ้าลิขิต ได้พบเจอได้จากกันเป็นเรื่องปกติ แค่ว่าช่วงที่ได้พบเจอกันได้ทำให้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดนั้นก็เพียงพอแล้ว
จากนั้นทุกคนก็ต่างช่วยกันชวนเปลี่ยนเรื่องคุย และใช้เวลาไปจนถึงช่วงเย็นก่อนที่จะต้องลาจากกันจนกว่าโอกาสที่จะได้พบกันใหม่ในครั้งต่อไปมาถึง
*****
เหลือวันหยุดช่วงสงกรานต์อีกไม่กี่วันแล้ว นั้นหมายถึงเวลาที่ธีร์และวนกรจะต้องกลับเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับวันเปิดทำงานตามปกติ การกลับมาเยี่ยมบ้านครั้งนี้ก็ได้ทำในสิ่งที่อยากทำจนหมดแล้ว เหลือก็แต่ตระเวนซื้อของฝากทั้งสำหรับเพื่อนบ้านและเพื่อนร่วมงาน
ธีร์นั่งมองดูวีร์ที่กำลังเล่นกับสุนัขทั้งสองตัว สัตว์หน้าขนทั้งสองตัวกำลังสนุกสนานอย่างเมามัน แต่สีหน้าของเจ้านายพวกมันกลับไม่ได้สดใสร่าเริงอย่างเคย แม้แต่วนกรเองก็รู้สึกเช่นนั้น แต่ที่ธีร์อาสาเป็นคนไปดูลาดเลาเสียก่อนแล้วค่อยตัดสินใจร่วมกันว่าควรจะทำอะไรต่อไป
เมื่อธีร์เดินไปนั่งลงใกล้ๆกับวีร์ สัตว์หน้าขนก็ดีใจที่มีเพื่อนเล่นมาเพิ่มอีกคน
“เป็นอะไรรึเปล่า”
วีร์ละสายตาหันมามองธีร์พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นถาม ธีร์ก็มองกลับเหมือนว่าถามกลับตอบ
“ทำไม เหมือนวีร์เป็นอะไรอยู่เหรอ”
“ก็เห็นซึมๆ ตั้งแต่กลับมาจากบ้านยายน้อยแล้ว”
ต้าวและเติบต่างก็วิ่งสลับไปมาระหว่างธีร์และวีร์อย่างสนุกสนาน
“ไม่เป็นอะไรนิ” วีร์ยักไหล่ตอบ
“แน่ใจนะ” ธีร์ถามย้ำอีกครั้งซึ่งวีร์ก็ยักไหล่ตอบกลับดังเดิม “รู้ใช่มั้ยว่ามีอะไรก็มาคุยกับพี่ได้ ถึงจะให้คำตอบไม่ได้ แต่ก็เป็นที่ระบายได้”
วีร์รับรู้สิ่งที่ธีร์ทำมาโดยตลอดเป็นอย่างดีไม่ว่าในฐานะ ‘พี่’ หรือฐานะ ‘พ่อ’ ธีร์ไม่เคยขาดตกบกพร่อง ธีร์จะคอยอยู่กับเขาตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
สะโพกที่หย่อนลงนั่งพร้อมกับยกขาหน้าขึ้นมาจนวีร์ต้องรีบแบมือทั้งสองข้างออกไปรับ ลิ้นที่แล่บออกมาเลียมือของเจ้านายมัน ทำให้อีกสุนัขยกเท้าหน้าข้างหนึ่งขึ้นมาเขี่ยเพราะว่าอยากได้ความสนใจแบบนั้นเช่นกัน
“ก็ปกติดีทุกอย่าง”
ธีร์นั่งรอฟัง เผื่อว่าวีร์จะพูดอะไรเพิ่มเติม แต่วีร์ยังคงเล่นกับสัตว์หน้าขนทั้งสองตัวอย่างเงียบๆตามเดิม ทั้งต้าวและเติบเห็นว่าวีร์ไม่ได้เล่นกับพวกมันอย่างจริงจังเหมือนก่อนหน้าแล้ว จึงหย่อนตัวลงนอนใกล้ๆให้วีร์ได้ลูบหัวลูบตัวพวกมัน
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ธีร์หันไปมองดูสัตว์ทั้งสองตัวที่นอนอยู่แทบเท้าของวีร์ “พี่ลองคุยกับพ่อกับแม่แล้วนะ ว่าอาจจะเอาเจ้าสองตัวนี้ไปเลี้ยงที่โน้น”
วีร์หันมามองธีร์อย่างสงสัย
“ก็อยู่นี่ต่อก็ลำบากคนที่นี่เปล่าๆ เห็นอรบ่นว่าขี้เกียจอาบน้ำให้พวกมันแล้ว กว่าจะอาบเสร็จแต่ละตัวก็ดิ้นกันไม่หยุด เอาไปไว้ที่โน้นน่ะดีแล้ว”
“ก็ดีเหมือนกัน” วีร์พยักหน้ารับรู้ “แล้วจะพาไปยังไงอะ”
“ตอนแรกพี่ก็ว่าจะเอากลับไปพร้อมกันเลย แต่กว่าเราจะกลับก็อีกสองสามอาทิตย์ ให้พี่กับวาดูแลกันเองคงจะไม่รอดแน่ๆ แล้ววาเขาก็มีแรงไม่พอสู้พวกมันแถมยังท้องอยู่อีก”
“หรือจะเอาเข้ากรงแล้วส่งขนส่ง”
“พวกมันคงยอมอยู่หรอก เดินทางไกลอยู่นะกว่าจะถึง”
วีร์รอฟังข้อเสนอจากธีร์
“พี่อาจจะลงมาอีกรอบ มารับเรากลับไปด้วย แล้วก็เอาสองตัวนี้ขึ้นไปด้วยกันเลย”
“ลำบากเปล่าๆมั้ง ขึ้นลงๆหลายรอบ”
“ไม่งั้นจะให้ทำยังไงละจ๊ะไอ้หนูนุ้ย”
วีร์เอียงคอเงยหน้าขึ้น ไม่นานนักก็หันมาหาธีร์
“เอางี้ เดี๋ยววีร์ลองถามพี่เพชรดูว่าพี่เพชรจะขึ้นไปตอนไหน เพราะยังไงพี่เพชรก็ต้องอยู่ซ้อมเทนนิสกับวีร์อยู่แล้ว แล้วเดี๋ยวพี่เพชรก็ต้องขนของขึ้นไปเข้าหอพักอยู่ดี เพิ่มเจ้าสองตัวนี้ไปด้วยคงจะได้มั้ง”
“จะเอางั้นรึ” ธีร์ถามย้ำอีกครั้ง
“เดี๋ยวลองถามดูก่อน”
“หึๆ พี่ว่าไม่ต้องลองหรอก แค่เอ่ยปากเขาก็ตกลงทันทีเลยมั้ง”
“อะไร” วีร์เหล่ตาหันมามองธีร์ เพราะน้ำเสียงของธีร์ดูเหมือนจะมีความหมายแฝงอยู่ ซึ่งธีร์ก็ผลักศีรษะวีร์หันกลับเบาๆในเชิงหยอก
“แล้วนี่ไปทำท่าไหนถึงได้ไปช่วยเจ้าเพชรซ้อมเทนนิสได้ พี่ไม่เห็นจับแร็กเก็ตมาตั้งนานแล้ว”
“ท่ายากมาก ได้ชั่วโมงละสองร้อยเชียวนะจะบอกให้”
“เขาจ้างเหรอ” ธีร์ถามกลับ เท่าที่เขารู้มาจากยุทธและนุชก็แค่เพียงว่าวีร์รับปากจะไปช่วยพีรพัชร์ฝึกซ้อมเทนนิสเท่านั้น
”โฮะๆ ฝีมือระดับนี้ ต้องจ่ายตังค์เท่านั้นถึงจะยอมไป”
คำตอบของวีร์นั้นทำให้ธีร์ยื่นออกไปขยี้ผมจนเสียทรงด้วยความหมั่นไส้
“พ่อคนเก่ง ทีคนนู้นละขอตามไปเองทุกที่ พอมาคนนี้ต้องมีค่าตัวด้วยถึงจะไปได้นะ”
คำพูดของธีร์ทำเอาวีร์สลดลงไปเล็กน้อยแต่ก็พอจะสังเกตได้ ทำให้ธีร์นึกโทษตัวเองอยู่ในใจว่าตัวเองเดินหมากพลาดท่าไปเสียหน่อย อุตส่าห์ดึงวีร์ให้กลับมาสดใสได้แล้ว แต่ยังไม่วายมาดึงอารมณ์ของอีกฝ่ายกลับลงไปอีก
“ได้คำตอบยังไงก็ค่อยมาบอกพี่ก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่ลองกลับไปหาดูว่ามีที่ไหนเขารับทำคอกสุนัขให้ได้บ้าง เตรียมเอาไว้ก่อน แล้วก็ต้องทำเป็นประตูสวิงให้มันเดินเข้าออกเองได้ด้วยอีก”
วีร์ก็พยักหน้ารับรู้เพียงอย่างเดียวไม่ได้ตอบกลับอะไรอีก จนธีร์ต้องลูบผมปลอบใจให้หันมายิ้มได้อีกครั้ง
“ไป ออกไปข้างนอกกัน เหลือของฝากต้องซื้อกลับไปอีก”
ธีร์ลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อบอกวนกรให้เตรียมตัวเดินทางเข้าไปในตัวเมือง ส่วนวีร์ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมมองดูสุนัขขนสั้นสีน้ำตาลตัวหนึ่งและสีดำตัวหนึ่งกำลังฟุบนอนอยู่ตรงหน้าเขา ภายในใจคิดไปถึงคนที่ยกสัตว์ทั้งสองตัวนี้มาให้ ซึ่งเป็นคนเดียวกันที่ทำให้เขาชอบเล่นเทนนิสด้วยเช่นกัน
*****
ในช่วงเวลาสุดท้ายก่อนที่จะกลับไป นอกจากงานสวนรอบบ้านที่ทำเสร็จเกือบหมดแล้ว ก็ยังมีนัดเป็นคู่ซ้อมเทนนิสให้กับพีรพัชร์ที่ต้องเตรียมตัวสำหรับการคัดเลือกเข้าทีมมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของข้อกำหนดโควตาการศึกษาที่อีกฝ่ายได้รับ
ในเมื่อเจ้าตัวไม่ได้เป็นเลิศด้านวิชาการ จึงต้องหันมาใช้ประโยชน์ด้านกีฬาเพื่อต่อยอดให้กับอนาคตของตัวเอง อย่างน้อยก็ไม่อยากเสียชื่ออดีตรองชนะเลิศเยาวชนชายเดี่ยวที่อุตส่าห์แนบรวมไปในใบประวัติที่ยื่นเพื่อให้ได้สิทธิ์โควตาการศึกษามา ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ต้องติดเข้าไปอยู่ในทีมนักกีฬามหาวิทยาลัยให้ได้
นี่จึงเป็นการจับแร็กเก็ตเทนนิสครั้งแรกในรอบสองปีของวีร์ วีร์จึงออกตัวบอกกับพีรพัชร์ไว้แต่แรกแล้วว่าฝีมือของเขาอาจจะไม่ดีเหมือนเดิม แต่พีรพัชร์ยังคงยืนยันให้วีร์มาช่วยเป็นคู่ซ้อมและกับจ่ายค่าเวลาให้อีกด้วย แม้ว่าวีร์จะปฏิเสธไปเพราะว่าเป็นคนกันเอง แต่ก็เพราะอีกฝ่ายยืนยันหนักแน่น วีร์จึงต่อรองค่าเวลากันไปมาจนลดลงมาเหลืออยู่สองร้อยบาทต่อชั่วโมง
สำหรับพีรพัชร์ ราคาค่าจ้างไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขาเลย เขายินดีจ่ายให้มากกว่านี้ด้วยซ้ำไป แต่เพราะวีร์ยื่นคำขาดว่าถ้าให้มากกว่าไปนั้นเขาขอปฏิเสธงาน พีรพัชร์จึงจำต้องยอมรับในข้อตกลงนั้น เพราะอย่างน้อยเขาได้ประโยชน์สองทาง เพื่อเตรียมพร้อมตัวเองสำหรับการคัดตัว และเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับวีร์มากขึ้น
แน่นอนว่ามันต้องมีการโอ้อวดกันบ้างทางสื่อสังคมออนไลน์
ส่วนเวลาที่เหลือจากงานบ้านและกิจกรรมทั้งหมดแล้ว ก็หนีไม่พ้นที่นั่งม้าหินใต้ต้นไม้ข้างบ้านกับสาวผิวเข้มหน้าคมที่อยู่บ้านติดกันมาร่วมวงสนทนาตามประสาคนที่รู้กันตั้งแต่ยังคลานสี่ขา
ในวันนี้วีร์เอาขาตั้งโทรศัพท์มาวางที่โต๊ะ เพื่อให้สะดวกต่อการพูดคุยทางไกลระหว่างเขา แพรไหม และแพรพรรณ สองสาวที่ทึกทักเอากันเองว่าพวกเธอคือเพื่อนคู่แฝดของวีร์ แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะต่างกันคนละขั้วก็ตาม
(แกจะกลับวันไหนอะ) เสียงของแพรพรรณดังออกมาจากโทรศัพท์
“อีกสามสี่วัน มะรืนนี้จะทำบุญร้อยวันให้พี่วี แล้วก็อีกสองวันถึงจะกลับขึ้นไป” วีร์ตอบกลับไปพลางกินขนมไปพลาง โดยที่ต่างฝ่ายก็เตรียมเครื่องดื่มของกินของตัวเองกันไว้ไม่น้อยหน้ากัน เสมือนว่าทั้งสามคนกำลังนั่งวงสนทนายามบ่ายพร้อมของว่างอยู่ในที่เดียวกัน
“อ้าว ชั้นนึกว่าเธอทำบุญเสร็จแล้วจะกลับเลย” แม้จะเป็นคำพูดภาษาราชการแต่ยังคงเอกลักษณ์ของสำเนียงถิ่นใต้ของแพรไหมไว้อย่างชัดเจน
“ก็ชั้นรอพี่เพชรก่อนไง เพราะจะเอาไอ้สองตัวนี้ไปด้วย” วีร์พูดถึงสุนัขทั้งสองตัวที่กำลังนั่งรอส่วนแบ่งของขนมที่อยู่บนโต๊ะม้าหิน
“เธอจะไปพร้อมกับพี่เพชรเออ” วีร์พยักหน้าตอบแพรไหม “โอ้ย ชั้นคงคิดถึงเจ้าสองตัวนี้แน่ๆ” แพรไหมจับหัวสุนัขตัวหนึ่งแล้วก้มลงหอมฟอดใหญ่ ให้สมกับที่เพิ่งจะช่วยวีร์จับอาบน้ำให้พวกมันมาก่อนหน้านี้ แล้วก็ทำกับอีกตัวเหมือนกัน “แพร ฝากแวะเยี่ยมเยียนสองตัวนี้แทนเราด้วยนะ”
(ได้จ้า) แพรพรรณตอบรับให้กับน้ำเสียงออดอ้อนของแพรไหม (แต่เพิ่งเห็นรูปพี่เพชรอะ)
“ที่เราส่งไปให้ดูใช่มั้ย”
วีร์ขมวดคิ้วมองสลับไปมาระหว่างแพรไหมที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขากับแพรพรรณที่อยู่ในโทรศัพท์ สงสัยว่าเพื่อนสองคนของเขาไปแอบคุยอะไรกันเกี่ยวกับพีรพัชร์ตั้งแต่ตอนไหน
(พี่เพชรหล่ออะ) แล้วเสียงวี๊ดว๊ายก็ดังมาจากทั้งสองฝั่ง จนวีร์อดยิ้มออกมาไม่ได้เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นมุมนี้ของแพรพรรณ
“ใช่ม้าๆ ก็แถวนี้มีแต่คนชอบสเป็ก ดาร์ก ทอล แอนด์แฮนด์ซัม กันทั้งนั้น”
(บ้า พูดไปนั้น) แพรพรรณสะบัดมือลงแสร้งเป็นปัดตกไม่ยอมรับข้อกล่าวหา
“แต่ยกเว้นคนนึงแหละ ตอนนี้เปลี่ยนแนวไปชอบแบบขาวตี๋ซะแล้ว”
“นี่ วันนี้ชั้นยังไม่ได้หยอกอะไรเธอเลยนะ” วีร์รีบตอบกลับทันควัน
“อะไร ชั้นยังไม่ได้พูดชื่อใครสักคำ ร้อนตัว”
“อยู่กันแค่สามคน จะไปหมายถึงใคร”
“ชั้นหมายถึงชั้นเอง” แพรไหมตอบกลับแบบหน้าซื่อตาใส เลยโดนวีร์แบะปากใส่ “ไม่เชื่อใช่มะ แพร...ดูนี้” แพรไหมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้น กดๆปัดๆ หน้าจอจนพอใจ แล้วก็หันหน้าจอไปหากล้องโทรศัพท์ของวีร์ เพื่อให้แพรพรรณได้เห็นในสิ่งที่เธอต้องการให้อีกฝ่ายดู “น่ารักมั้ย”
ภาพของใบหน้าแพรพรรณขยายเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่มุมปากทั้งสองข้างของเธอจะยกขึ้น
(อุ๊ย ใครอะ)
“Florian Macek” สำเนียงชัดเจนตามอย่างของออกเสียงอักขระ r อย่างภาษาเยอรมันของแพรไหม จนวีร์อดแซวไม่ได้
แม้ว่าแพรไหมจะเรียนสายวิทยาศาสตร์ แต่เจ้าตัวกลับไปขออาจารย์ลงเรียนวิชาภาษาเยอรมันเป็นวิชาเลือก ซึ่งอาจารย์คนนั้นก็ยุขึ้นง่ายช่วยเป็นธุระจัดการให้ได้ตามที่แพรไหมต้องการ แล้วก็พาลมาลำบากวีร์ที่ต้องมาคอยฟังเพื่อนสนิทฝึกอ่านออกเสียงผ่านวิดีโอคอลตลอดปีการศึกษาที่ผ่านมา
“จ้า แม่สาวเยอรมัน แป๊ะทุกคำ”
(เขาเป็นใครอะ)
“นายแบบ เป็นคนออสเตรีย แล้วนี่ตอนที่เขามาเที่ยวภูเก็ตปีก่อนนะ ชั้นละอยากจะไปหาแต่ไม่มีใครพาไป คิดดูนะในรูปยังหล่อน่ารักขนาดนี้ ตัวจริงจะขนาดไหน” ท่าทางวี๊ดว๊ายของสาวผิวเข้มทำเอาวีร์กรอกตาแล้วหันหน้าไปทางอื่น “สูง ยาว เข่าดี กล้ามเป็นมัดๆ...”
“อ้อร้ออิตาย หลงขนาดนี้ จะเขี่ยไอ้มืดทิ้งแล้วเออ” วีร์ถามไปถึงวิธู เพื่อนสนิทของวีร์อีกคนหนึ่ง ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้องของวีรดนย์และกำลังคบหาดูใจกับแพรไหม
“ชั้นแบ่งแยกชัดเจนจ๊ะ นั้น...จีเอ็ม เจนเนรัลเบ๊ ส่วนนี่...” แพรไหมยกโทรศัพท์ที่ยังมีภาพของนายแบบคนนั้นอยู่ “อยู่บนหิ้ง เก็บไว้บูชา”
“เอาเถอะ ตามสบาย แล้วแต่เธอเลย”
“ทำไม เธอไม่เห็นด้วย นี่ไง...” แพรไหมปัดหน้าจอโทรศัพท์เปลี่ยนไปเรื่อยๆ “หล่อไหม หุ่นดีมั้ย ขาวมั้ย... อ๋อลืมไป เขาไม่ตี๋โอปป้าเหมือนใครบางคน”
วีร์ถอนลมหายใจจนจำไม่ได้แล้วว่าเป็นที่รอบที่เท่าไหร่ของวันนี้
(แล้ววีร์บอกเฮียแล้วยังว่าจะกลับวันไหน) แพรพรรณพยายามเปลี่ยนบรรยากาศ
“เพิ่งบอกไปเมื่อวันก่อนนู้น”
“โทรคุย ไลน์ หรือวิดีโอคอล” แพรไหมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆวีร์
“ทำไม”
“เปล๊า ไม่มีอะไร เน๊อะแพรเน๊อะ” แพรไหมหันไปพูดคุยกับแพรพรรณด้วยภาษาที่เข้าใจกันเองแค่เพียงสองคน
“อะไรอีก” น้ำเสียงของวีร์ติดรำคาญนิดหน่อย เพราะดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้ขึ้นมาอีกแล้ว
(ก็แกอะไม่ยอมเล่นเฟชบุ๊คสักที)
“ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะเล่นสักที ทำไมในเฟชบุ๊คมีอะไรอีก” วีร์ยังคงความตั้งใจของตัวเองไว้อย่างเดิม นอกจากแอพลิเคชั่นไลน์และอินตสาแกรมแล้ว เขาไม่คิดที่จะสมัครใช้งานสื่อสังคมออนไลน์ใดๆอื่นเลย
“เดี๋ยวชั้นค่อยเปิดให้เธอดู หัดเล่นเองบ้างก็ได้นะ จะได้ไม่ลำบากคนอื่น”
“ชั้นน่ะประชากรส่วนใหญ่บนโลกใบนี้ มีแต่คนอื่นลำบากกันเอง เกี่ยวไรกับชั้นด้วยวะ”
(จ้า เดี๋ยวค่อยไปรู้นะว่ามีคนเพ้อถึงอยู่ตลอดเว) มีเสียงดังขึ้นมาทางฝั่งของแพรพรรณ ในขณะที่เจ้าตัวหันกลับไปดูอีกทางก่อนที่หันกลับมาหาเพื่อนๆของเธอ (พ่อเรียกแล้วอะ ไว้เจอกันนะวีร์ คืนนี้นะแพร)
“เจอกันคืนนี้” แพรไหมตอบกลับพร้อมโบกมือลา เช่นเดียวกันกับวีร์ แล้ววีร์ก็กดจบการสนทนา
“คืนนี้จะไปทำอะไรกันหลาว” วีร์ถอดโทรศัพท์ของเขาออกมาจากขาตั้ง แล้วก็ตรวจสอบข้อความที่ค้างอ่านอยู่
“เรื่องของผู้หญิง เธอไม่เกี่ยว”
วีร์ยักไหล่เบาๆ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้อยากให้เขารู้ เขาก็ไม่สนใจจะไปซักไซ้ไล่เรียงอะไรอีก แล้ววีร์ก็เริ่มเก็บกวาดน้ำขนมที่เหลืออยู่ อันไหนที่ใกล้หมดเหลือไม่กี่ชิ้นก็จัดการให้หมด ไม่ก็เผื่อแผ่ไปยังสัตว์หน้าขนทั้งสองตัวที่นั่งรออยู่ จะได้รวบรวมซองขนมไปทิ้ง
จนวีร์หันมาเห็นแพรไหมที่กำลังลูบหัวสุนัขเล่นแต่สีหน้ากลับดูไม่สดใสสักเท่าไหร่ วีร์จึงเอียงศีรษะลงไปมองดูหน้าของแพรไหมให้ชัดๆ
“เป็นไรหลาวนิ”
แพรไหมบดริมฝีปากตัวเองเข้าหากัน พร้อมกับหายใจเข้าลึกๆแล้วก็พ่นออกมา
“เธอก็ไม่อยู่ ไอ้สองตัวนี้ก็จะไม่อยู่อีก”
วีร์ขยับไปนั่งข้างๆแพรไหมแล้วก็โอบไหล่ของหญิงสาวไว้
“ชั้นย้ายไปเป็นปีแล้วนะ เธอเพิ่งจะมาเหงาอะไรตอนนี้ ความรู้สึกช้าไปเออ” เมื่อวีร์พูดจบแล้วแพรไหมก็ยังคงนั่งเงียบอยู่ จนวีร์ต้องกระชับกอดเพื่อนสนิทของเขา “ไม่ใช่ว่าชั้นจะไม่กลับมาอีกนิ พ่อแม่ชั้นก็อยู่ที่นี่ ญาติๆชั้นก็อยู่ที่นี่ เพื่อนๆชั้นก็อยู่ที่นี่ ไอ้มืดก็อยู่ที่นี่ ส่วนเธอ...ก็อยู่ที่นี่ ทำไมชั้นจะไม่กลับมา จริงมั้ย”
แพรไหมถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะพยักหน้ารับ แม้ในใจของเธอก็เคยคิดอยู่บ้างว่า ในตอนนี้ที่วีรดนย์ไม่อยู่แล้ว วีร์อาจจะตัดสินใจย้ายกลับมาเรียนที่เดิม แต่เพราะเรื่องอื่นๆก็เกิดขึ้นมามากมายหลังจากนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ธีร์และวนกรที่กำลังจะมีทายาทอีกคน การเข้ามาของวีรมาตุที่ออกตัวแน่ชัด หรือจะเป็นข่าวของพีรพัชร์ที่ไปสมัครเข้ามหาวิทยาลัยในจังหวัดที่วีร์ย้ายไปอยู่ และท้ายที่สุดที่ต้าวและเติบก็จะย้ายไปอยู่กับวีร์ด้วยเช่นกัน
“แล้วปีที่แล้วเธอก็คอลหาชั้นเกือบทุกวัน ปีนี้เดี๋ยวคอยดูตะ เธอก็คอลหาชั้นเกือบทุกวันอีก”
แพรไหมทอดถอนหายใจแต่ก็พยักหน้าตอบกลับ
“เอาตะ เลื่ออีกส้ามเส้วันเล้ยนิ ตอฉ่าวไป่เผ้ามันกั่นม้าย”
แพรไหมยิ้มออกมาได้บ้างเล็กน้อยแล้วก็พยักหน้ารับ ยังคงไม่กล้าออกเสียงออกมาในตอนนี้ เมื่อวีร์เห็นว่าแพรไหมรู้สึกดีขึ้นมาแล้วก็ชวนกันเก็บข้าวของบนโต๊ะม้าหินให้เรียบร้อย
ในตอนนั้นโทรศัพท์ของวีร์ก็ดังขึ้นมา วีร์มองดูชื่อแล้วก็เลื่อนตอบรับในทันที
“ว่าไงครับเฮีย โทรมามีอะไรรึเปล่า”
แน่นอนว่าปลายสายโทรศัพท์นั้นไม่ใช่ใครอื่นไกล เพราะเป็นวีรมาตุที่โทรมา
(เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกของเฮียจะไปถึงช่วงเย็นๆนะครับ จะให้แวะเข้าไปบ้านน้องวีร์ก่อนมั้ยครับ)
“ห๊ะ อะไรนะครับ” วีร์ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที อะไรคือการมาถึงตอนเย็น อะไรคือการแวะมาที่บ้านของเขา บ้านที่นี้หรือบ้านที่โน้น แม้แต่แพรไหมเองก็หันมาทำหน้ามึนงงไปกับเขาด้วยเช่นกัน
(น้องวีร์จะให้แวะเข้าไปที่บ้านรึเปล่า หรือว่าไปเจอกันตอนเช้าที่วัดเลย)
คำตอบของวีรมาตุทำให้วีร์พอจะเดาได้บ้างว่า วีรมาตุจะเดินทางลงมาอีกครั้งแต่ยังไม่แน่ใจว่ามากับใคร และสาเหตุที่เดินทางลงมาก็คงเพื่อร่วมวันทำบุญครบรอบหนึ่งร้อยวันการจากไปของวีรดนย์ แต่วีร์ยังคงสับสนว่าเกิดอะไรขึ้นปัจจุบันทันด่วนขนาดนี้
“เดี๋ยวครับเฮีย ใครจะลงมาอะไรวันไหนครับ”
(อ้าว ตี๋เล็กยังไม่ได้บอกน้องวีร์เหรอครับ)
“ยังเลยครับ” เหมือนวีร์จะนึกขึ้นได้ว่าสองสามวันมานี้เขายังไม่ได้พูดคุยอะไรกับเพื่อนๆของเขาเลย แม้แต่ข้อความสนทนาในแอพลิเคชั่นไลน์ก็ยังไม่ได้เปิดอ่าน
“อ๋อ โอเค ก็คือพวกคู่แฝดเขาจะเอารถลงไปบ้านน้องวีร์กันอะครับ แต่รอบนี้มีแค่พวกคู่แฝด ตี๋เล็ก แล้วก็เฮียลงไป ไปถึงเย็นวันพรุ่งนี้จะได้ทันงานวันมะรืน แล้วรุ่งขึ้นค่อยกลับ” วีรมาตุอธิบายให้วีร์ฟัง
วีร์ได้ฟังแล้วก็นึกถึงหน้าเจ้าจอมบงการที่ชื่อศศิทัศน์ขึ้นมาในทันที
“แล้วจะไปพักกันที่ไหนครับ”
(ย่าของพวกคู่แฝดจองที่พักไว้ให้แล้วครับ)
“อ๋อครับ”
(แล้วก็ เฮียจะถามว่าน้องวีร์จะกลับขึ้นมาด้วยกันเลยมั้ยครับ)
“เอ๋”
*****
วิธู:
ของแบบนี้ มันขิงมา เราก็ต้องขิงกลับใช่มั้ยพี่
Yobortsa:
มันก็แล้วแต่ว่าใครจะได้หัวเราะเป็นสุดท้าย
วิธู:
นี่เตรียมตัวเจ็บคอรอไว้เลย
*****
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
:katai4: :katai5:
-
ตอนที่ 5 ตาอยู่มาเดี๋ยวเดียว
งานวันทำบุญครบหนึ่งร้อยวันการจากไปของวีรดนย์เป็นไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีพิธีรีตองอะไรมากมายนอกจากการจัดอาหารเช้าถวายพระสงฆ์ สวดมนต์ ถวายเครื่องไทยทานไทยธรรม ทำบุญกรวดน้ำอุทิศบุญกุศลให้กับผู้ล่วงลับ ตามขั้นตอนปกติ
แต่ที่ดูจะผิดไปจากปกติก็คงจะเป็นจำนวนคนที่มาร่วมงาน นอกจากครอบครัวกิจการเรืองฤทธิ์ บรรดาเพื่อนพ้องทั้งของวิรัชและจิรัสย์ และเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันของวีรดนย์และวิธู ยังรวมไปถึงรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมสถาบันที่ทราบข่าวต่างพร้อมใจกันมาแม้ว่าทางครอบครัวจะไม่ได้ออกปากเชิญอย่างเป็นทางการ เพราะตั้งใจจะจัดอย่างเรียบง่ายที่สุด
และด้วยวัฒนธรรมอันดีที่สืบทอดกันมา ผู้ร่วมงานหลายคนต่างฝากปัจจัยใส่ซองเพื่อร่วมทำบุญคนละเล็กคนละน้อย แต่เมื่อรวบรวมเข้าด้วยกันแล้วก็ได้จำนวนมากพอสมควร ทั้งวิรัชและจิรัสย์ต่างเห็นพ้องต้องกันว่าจะมอบเงินส่วนนี้สมทบให้กับมูลนิธิโรงเรียนของวัดเพื่อบำรุงการศึกษาพระธรรมของพระเณรให้แตกฉานต่อไป
“คนเยอะฉิบหาย มากันหมดทั้งจังหวัดเลยมั้ยวะ” “นั่นดิ พี่มึงเป็นใครไปทำอะไรมาวะ ทำไมคนถึงมาเยอะแยะขนาดนี้”
คู่แฝดนพชัยและชัยทิศออกปากถามเมื่อเห็นวิธูเดินมาร่วมโต๊ะกับพวกเขา ซึ่งมีศศิทัศน์และวีรมาตุนั่งอยู่ด้วยกันก่อนแล้ว
“ตอนแรกก็กะจะมีแค่พวกญาติๆกันนั่นแหละ แต่พอเพื่อนพ่อรู้เพื่อนแม่รู้เขาก็มากัน พอข่าวออกไปถึงเพื่อนพี่กูเพื่อนๆกูแล้วก็ปากต่อปาก พวกรุ่นพี่รุ่นน้องก็เลยมามั่วกันไปหมด” วิธูหยิบน้ำขวดที่ว่างอยู่โต๊ะมาดื่ม
อากาศที่เริ่มร้อนขึ้นตามองศาของดวงอาทิตย์ที่อยู่สูงขึ้นบนท้องฟ้า ผู้ร่วมงานส่วนมากเดินทางกลับไปกันบ้างแล้ว เหลือเพียงคนที่สนิทชิดเชื้อที่ยังอยู่พูดคุยกันต่อ
“ใช่ๆ พวกกูเดินๆอยู่ก็ดันมีฝรั่งเข้ามาถามพวกกูเว้ย” นพชัยเริ่มโอ้อวด
“ถามว่าอะไรวะ” วิธูหันไปถาม
“ไม่รู้ กูฟังไม่ออก แล้วกูก็ลากไอ้ต่ายมาคุยต่อเลยทันที” ชัยทิศส่ายหน้าตอบกลับ แล้วก็บุ้ยหน้าไปทางศศิทัศน์ที่กำลังมองไปทางอื่นอยู่ แต่เมื่อรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่มองมาทางเขา จึงได้หันหน้ากลับมา
“ก็เขามาถามว่ามีงานเทศกาลอะไรกัน ทำไมคนเยอะ ก็เท่านั้นแหละ” ทั้งสามคนที่เหลือก็พยักหน้ารับรู้ ศศิทัศน์หันศีรษะกลับไปทางเดิมที่เขามองดูอยู่ก่อนหน้า จนวิธูหันไปมองตาม
วีร์กำลังยืนรวมกลุ่มกับใครหลายๆคน และหนึ่งในนั้นก็มีพีรพัชร์รวมอยู่ด้วย
ศศิทัศน์กำลังประเมินสถานการณ์ตรงหน้าอยู่เพื่อคิดหาทางว่าควรจะทำอะไรต่อไป ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าวีร์นัดเจอกับพีรพัชร์เพื่อไปซ้อมเทนนิสด้วยกัน เขาก็พยายามคิดหาทางช่วยให้พี่ชายของเขาได้มีโอกาสแบบนั้นบ้าง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีแผนการอะไรที่สามารถทำออกมาได้อย่างแนบเนียน จนกระทั่งวีรมาตุมาบอกกับเขาว่าวีร์กำลังเตรียมตัวเดินทางกลับแล้วและจะย้ายสุนัขทั้งสองมาอยู่ด้วยกันอีกด้วย อันที่จริงเขาควรจะใจชื้นขึ้นมาบ้าง
ถ้าวีร์ไม่ได้วางแผนจะเดินทางกลับมาพร้อมกับพีรพัชร์
สมองอันปราดเปรื่องก็จัดปฏิบัติการเดินทางพิเศษแบบสายฟ้าแล่บ คิดเดี๋ยวนั้นทำเดี๋ยวนั้น แล้วยังได้รับความร่วมมืออย่างดีจากพี่น้องฝาแฝด นพชัยและชัยทิศแห่งเครือล้ำเลิศ กลุ่มทุนธุรกิจยักษ์ใหญ่ที่เนรมิตให้ได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ ทำให้พวกเขามาร่วมงานในวันนี้ได้
“นั่นน่ะ พวกที่ตีเทนนิสด้วยกัน”
ศศิทัศน์หันกลับตามเสียงของวิธู แววตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม
“เวลาไปซ้อมเทนนิสก็จะเจอพวกนี้บ่อยๆ จนสนิทกัน เมื่อก่อนเวลาจะจับคู่เล่น กูรีบจับกับพี่เพชรก่อนใครเลย ไอ้วีร์จะได้ว่างให้เล่นคู่กับพี่กู นึกแล้วก็ขำหน้าพี่เพชรตอนนั้น” วิธูพูดไปพลางหัวเราะไปด้วย แต่แล้วเขาก็หยุดชะงักไปและจ้องมองดูใครบางคน ก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ จนคนอื่นๆเริ่มสงสัยและหันมองตามบ้าง
“อ้าว” ทั้งนพชัยและชัยทิศต่างร้องอุทานออกมาพร้อมกัน “เดี๋ยวพวกกูมานะ”
ทั้งสองคนลุกขึ้นยืนและเดินมุ่งหน้าไปทางที่พวกเขาต้องการอย่างเร่งรีบจนคนอื่นๆมองตาม เป้าหมายของพวกเขานั่นมีวิรัชและจิรัสย์ยืนรวมกลุ่มอยู่ด้วย
“มีอะไรรึเปล่าวะ” ศศิทัศน์หันไปถามวิธู แต่เขาก็ส่ายหน้าตอบ
นพชัยและชัยทิศเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าบุคคลที่กำลังยืนคุยอยู่กับวิรัชและจิรัสย์
“สวัสดีครับป้าชื่น” “ไม่คิดว่าจะมาเจอป้าชื่นที่นี่ด้วย” นพชัยและชัยทิศทักทายชื่นฤทัย ผู้มีศักดิ์เป็นพี่น้องร่วมบิดากับพ่อของพวกเขา
“อ้าว เราสองคนมาที่นี่ด้วยเหรอ” ชื่นฤทัยละการสนทนากับคู่สามีภรรยามาทักทายหลานชายฝาแฝด
“ครับ มาเป็นเพื่อนไอ้วีร์ แล้วเดี๋ยวจะพามันกลับไปด้วยกันเลย” “กลัวเพื่อนเปลี่ยนใจไม่ยอมกลับไปเรียนที่โน้นอีก ก็เลยต้องลงมารับกลับไปด้วย”
“หือ ไปว่าอะไรเพื่อนเขาแบบนั้น” ผู้ใหญ่ทั้งสามคนอมยิ้มให้เล็กน้อยกับการโอภาปราศรัยของเด็กๆ
“แล้วป้าชื่นมาได้ไงครับ”
“ก็... ป้าลงมาตรวจงานสาขาแถวนี้ พอดีรู้ข่าวก็เลยแวะมา” ชื่นฤทัยหันไปยิ้มให้กับคู่สามีภรรยา
“แล้วนี้พวกเราสองคนเป็นเพื่อนเจ้าวีร์ที่โน้นเหรอ” จิรัสย์ถามคู่แฝด
“ครับ” ทั้งสองคนตอบพร้อมเพียงกัน
“อืม ดีแล้วๆ ตอนแรกพวกผู้ใหญ่เขาก็กังวลอยู่ว่าย้ายโรงเรียนกะทันหันจะปรับตัวได้มั้ย”
“ว่าแต่คุณชื่นรู้จักพวกเขาด้วยเหรอครับ” วิรัชหันไปถามชื่นฤทัย
“หลานๆทางฝั่งแม่รองคะ” เมื่อชื่นฤทัยอธิบายให้ฟัง ทั้งสองคนสามีภรรยาก็พยักหน้ารับรู้
แล้วการสนทนาก็ถูกแทรกโดยวีร์ที่ยื่นมาระหว่างคู่แฝดพร้อมกับส่งเสียงถามเบาๆ
“ทำอะไรกัน”
ทั้งนพชัยและชัยทิศสะดุ้งตัวเล็กน้อย
“พวกกูเห็นป้าชื่นก็เลยมาทักทาย นี่ไง” หนึ่งในฝาแฝดตอบและชี้ให้วีร์เห็น จนวีร์เพิ่งจะรู้ตัวว่าบุคคลตรงหน้าคือชื่นฤทัย
“อ้าว ป้าชื่น สวัสดีครับ ป้าชื่นมาตอนไหนครับ ผมไม่ทันสังเกตเห็น”
“ป้ามาตอนพระเริ่มสวดแล้วจะ” ชื่นฤทัยยิ้มตอบกลับ
“นี่ เราจะกลับพร้อมกับพวกเพื่อนๆเหรอ เห็นสองคนนี้บอกมาว่าอย่างนั้น” วิรัชถามวีร์พร้อมกับตบลงบนบ่าเบาๆ
“ก็กำลังคิดอยู่ครับพ่อ ว่าจะเอายังไงดี” วีร์เกาศีรษะไปด้วยขณะที่ตอบ
“น้องวีร์จะกลับไปกับเพื่อนๆเหรอ” เสียงของพีรพัชร์ดังขึ้นมาทำให้วีร์ที่เกือบลืมไปแล้วว่าอีกฝ่ายเดินตามเขามาด้วยหันไปมอง
ในจังหวะที่วีร์ยังเก้ๆกังๆไม่ทันได้ตอบคำถาม วีรมาตุ ศศิทัศน์ และวิธู ที่เดินตามมาถึงวงที่กำลังสนทนากันอยู่พอดี จนถึงตอนนี้เขายังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกอย่างไร ในเมื่ออีกฝ่ายหนึ่งเป็นคนที่เขาไปขอร้องเองก่อน ส่วนอีกฝ่ายก็กลับโผล่มาอย่างปัจจุบันทันด่วน
สองตัวเลือกที่เขายังตัดสินใจไม่ถูก
*****
รถยนต์มินิแวนสีขาววาววับจอดตรงหน้าประตูหน้าบ้านที่มีต้นมะขามต้นใหญ่ยืนเด่นเป็นตระหง่าน เมื่อรถจอดสนิทดีแล้ว บุคคลที่นั่งข้างคนขับรถก็รีบลงมาเพื่อเปิดประตูโดยสารในทันที คนแรกที่เดินลงมานั้นคือนพชัยตามมาด้วยชัยทิศ ศศิทัศน์ และวีรมาตุ
ส่วนคนขับรถนั้นรีบไปเปิดประตูด้านท้ายออก เพื่อให้สุนัขตัวเขื่องขนสั้นสีน้ำตาลอ่อนตัวหนึ่งและสีดำอีกตัวหนึ่งได้เดินลงมาโดยมีสายคล้องคอทั้งสองตัวอยู่ ส่วนปลายสายนั้นมีวีร์เป็นคนจับไว้
สภาพแวดล้อมที่แปลกใหม่ทำให้สุนัขทั้งสองตัวต่างก็ก้มลงสูดดมหากลิ่นไปทั่วบริเวณที่ความยาวของสายคล้องคอพวกมันจะยาวออกไปได้ ส่วนวีร์ก็พยายามกำสายจูงไว้แน่นไม่ให้หลุดมือไป ไม่เช่นนั้นคงจะวุ่นวายไม่น้อย
กระเป๋าเดินทางของวีร์ถูกยกลงมาโดยคนขับรถและผู้ช่วย
การเดินทางรอบนี้เป็นการตัดสินใจกะทันหันทำให้ไม่มีเวลาตระเตรียมของฝากใดๆได้ ทั้งนี้เป็นเพราะพีรพัชร์เป็นออกปากเองว่าวีร์ควรกลับกับเพื่อนๆของเขาไปเลย โดยอ้างว่าเขาอาจจะต้องเลื่อนเวลาให้ช้าออกไปเพื่อเตรียมข้าวของต่างๆให้เรียบร้อย ซึ่งอาจจะทำให้วีร์เสียเวลาเพิ่มขึ้นไปอีกเปล่าๆ และเมื่อเขาย้ายเข้าหอพักเรียบร้อยแล้วจึงค่อยนัดวันเพื่อซ้อมเทนทิสกันภายหลังก็ได้
เมื่อรูปการออกมาเป็นเช่นนั้น วีร์และเพื่อนจึงตัดสินใจออกเดินทางในวันรุ่งขึ้นจากวันงานทำบุญให้วีรดนย์ โดยออกเดินทางแต่เช้ามืด เพื่อให้ถึงที่หมายก่อนเวลาพระอาทิตย์จะตกดิน
วีร์ดึงสุนัขทั้งสองให้ตามเขาเข้าไปในเขตรั้วบ้านที่จะเป็นที่พักใหม่สำหรับพวกมัน คนอื่นๆก็เดินตามเข้าไปด้วย สองพี่น้องวีรมาตุและศศิทัศน์รับสัมภาระของวีร์มาจากคนขับรถที่ยืนรออยู่ด้านนอก แล้วดินตามทุกคนไป
เสียงเปิดประตูรั้วทำให้ธีร์และวนกรเดินออกมาตอนรับพวกเด็กๆ
ต้าวและเติบที่เห็นคนคุ้นเคยอย่างธีร์ก็กระโดดเข้าหาอย่างดีใจ จนธีร์ต้องรีบก้าวขามายืนบังตัววนกรไว้เพราะเกรงว่าศรีภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์จะรับเรี่ยวแรงของสุนัขทั้งสองตัวที่จู่โจมเข้าใส่ไม่ไหว ยังดีที่วีร์คอยดึงสายจูงยื้อเอาไว้และออกคำสั่งให้พวกมันนั่งลง แม้ว่าจะยอมทำตามแต่โดยดีแต่กระนั้นปลายหางของทั้งสองตัวยังคงส่ายไปมาอย่างรวดเร็ว
“ไปๆ เดี๋ยวไปดูกรงใหม่กันว่าจะอยู่ได้มั้ย มุ้งกันยุงพร้อม มีประตูสวิงให้เดินเข้าออกเองได้ด้วย” ธีร์พูดไปพลางลูบหัวสุนัขทั้งสองตัวไปพลาง
“อ๋อ ใช่ ไอ้ต่าย” วีร์หันไปหาเพื่อนตี๋ตัวขาวจั๊ว “ถือกล่องนั้นตามมาด้วย”
“นี่เหรอ” ศศิทัศน์ยกกล่องพลาสติกสีดำขนาดใหญ่ที่เขาถืออยู่ขึ้นมาเล็กน้อย
“ใช่ ของไอ้สองตัวนี่แหละ เดินตามมาเลย”
วีร์เดินตามธีร์ไปทางด้านข้างของบ้าน มีสุนัขทั้งสองตัวที่เดินตามไปด้วยและแวะดมกลิ่นตามทางไปด้วย จนมาถึงหน้ากรงขนาดใหญ่สูงเท่าอกหุ้มด้วยมุ้งอย่างมิดชิด มีประตูใหญ่เปิดปิดล๊อคกลอนได้และประตูสวิงอันเล็กด้านล่าง พื้นกรงเป็นไม้ยกขึ้นสูงจากพื้นประมาณหนึ่งผ่ามือ
วีร์ส่งสายจูงให้กับธีร์ก่อนที่จะเดินสวนทางทุกคนออกมาหน้าบ้าน เมื่อเห็นว่าวนกรนั้นเดินกลับเข้าไปข้างในบ้านแล้วและประตูรั้วบ้านก็ปิดสนิทดี วีร์จึงเดินกลับมาหาสุนัขทั้งสองตัว ทันทีที่เขาจับปลอกคอ เจ้าสุนัขทั้งสองตัวก็เริ่มลุกลี้ลุกลนขึ้นมาเพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นอิสระจากสายจูง
และสิ่งแรกที่พวกมันทำก็คือเดินสำรวจไปทั่วบริเวณบ้าน ไม่ได้สนใจกรงสุนัขตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
ในขณะที่คนอื่นๆกำลังสนใจกรงสุนัขหรือไม่ก็ตัวสุนัขทั้งสองที่กำลังเดินไปทั่ว วีร์รับกล่องมาจากศศิทัศน์แล้วก็เปิดฝาออก ของสิ่งแรกที่เห็นสะดุดตาก่อนสิ่งใดคือเบาะขนาดใหญ่ที่ค่อนข้างสกปรกพอสมควร
“ไม่ต้องสงสัย เพราะตอนแรกกะจะซักวันนี้จะได้ให้แห้งเสร็จทันวันมะรืน แต่เปลี่ยนแผนซะก่อน” วีร์รีบออกปากก่อนที่ธีร์จะได้พูดอะไร
เบาะที่ว่านั้นเป็นที่นอนของสุนัขทั้งสองตัว แต่ละตัวมีเป็นของตัวเอง วีร์นำเอาไปวางไว้ของในกรงแยกมุมกันคล้ายกับที่บ้านเดิมของพวกมัน
“แต่เดี๋ยวอาจจะต้องหาพวกชุดสุนัขเตรียมไว้ด้วยมั้ง ที่นี่พอหน้าหนาวแล้วแล้วอากาศเย็นพอสมควรเลย” ธีร์แนะขึ้นมาตอนที่วีร์เดินออกมาจากกรงและล็อคกลอนประตูแล้วก็ทดสอบประตูสวิง
“ก็ว่างั้น ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้กันมั้ย”
“มึง หมามันมีอยู่ทั่วทุกที่ในประเทศไทย ไอ้ที่หนาวกว่าทีนี่มันก็อยู่กันได้” ศศิทัศน์นั่งหยิบของจากข้างในกล่องออกมาดูที่ละชิ้น
“อาหารหมากับของเล่นเก็บไว้ในกล่องก่อนก็ได้มึง เดี๋ยวค่อยหาที่วางขวดแชมพู” วีร์บอกกับศศิทัศน์
“ดูท่าทางแล้ว สวนบ้านมึงเละแน่ๆ” “กระถางแตกไปแล้วหนึ่งด้วย” นพชัยและชัยทิศเดินกลับมารวมกลุ่ม
“คงจะไปเจออะไรแปลกๆเข้าให้ แสดงว่ามันเริ่มปรับตัวได้แล้วก็หวงบ้านใหม่แล้ว ก็ดีแล้ว” ธีร์พยักหน้าพูด
“ก็ช่วงแรกๆงี้แหละ ไว้ค่อยให้มันไล่สัตว์ไล่แมลงแปลกๆออกไปหมดจนมันพอใจ เดี๋ยวมันก็สงบเอง” วีร์พูดเสริม “แล้วค่อยจัดสวนกันใหม่”
แล้ววีร์ก็เดินนำทุกคนมาทางหน้าบ้าน มองดูสุนัขทั้งสองทั้งสำรวจตรวจดมทุกซอกทุกมุม ทั้งคุ้ยเขี่ยทั้งตะกุยเมื่อพวกมันเจออะไรแปลกๆจนสนามหน้าบ้านเละไปหมด แม้ว่าวีร์จะกระแอ้มเสียงดังพอให้พวกมันได้ยิน เจ้าสัตว์หน้าขนทั้งสองตัวก็แค่หันมองมองเพียงครู่เดียวก็หันกลับไปจัดการธุระของพวกมันต่อ
“โชคดีนะที่ยังไม่ได้เริ่มทำแปลงผักสวนครัว” วีร์หันไปหัวเราะหึๆกับธีร์ “คุณวิศวกรครับ ออกแบบแปลงผักแนวตั้งอันใหม่ไว้เลยนะครับ ส่วนแปลงดอกไม้พี่วาที่จะทำ ก็ยกขึ้นแขวนตะแกรงเลย”
“อันนี้ก็ต้องไปถามนักบัญชีก่อนว่าจะเพิ่มงบให้เท่าไหร่ละนะ”
“นี่ๆ แต่ถ้าขาดแรงงาน เดี๋ยวส่งว่าที่คุณหมอจะมาช่วยอีกแรง เอามั้ย” แน่นอนว่าต้องเป็นศศิทัศน์ที่เสนอความคิดนี้ขึ้นมา จะเป็นใครอื่นไปได้
“ก็ถ้าว่าที่คุณหมอว่างก็เชิญได้ครับ” วีร์หันไปตอบยิ้มๆให้กับศศิทัศน์
เมื่อโอกาสเปิดแล้ว ศศิทัศน์ก็ไม่รอช้ารีบคว้าไว้ทันที เขาใช้ศอกกระทุ้งพี่ชายของเขาให้รีบเร่งรับปาก ครั้งเดียวไม่สำเร็จ ก็กระทุ้งจนเจ้าตัวออกปากรับคำ
“อ๋อ... ได้ครับ ช่วงนี้เฮียว่าง ตอนนี้รอแค่ประกาศผลอย่างเดียวแล้วครับ”
ไม่ใช่ว่าคนอื่นจะไม่รู้ไม่เข้าใจในพฤติกรรมของศศิทัศน์ เพราะแสดงออกจนเห็นได้ชัดเจนขนาดนั้น แค่ทำเป็นไม่รู้มองไม่เห็น ปิดตาข้างหนึ่งแล้วเพื่อนสบายใจก็ปิดไป
“เดี๋ยววีร์ค่อยบอกเฮียอีกทีก็แล้วกันครับ”
วีรมาตุยิ้มตอบรับ
“พวกคุณมึงครับ เกือบจะมืดแล้ว กลับกันเลยมั้ย” “พวกกูจะได้วนไปส่งบ้านพวกคุณมึงก่อน” นพชัยและชัยทิศเอ่ยถามสองพี่น้องที่เห็นว่าตกลงกันได้เรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาควรจะแยกย้ายกลับของตัวเองกันเสียที
“ก็ ไปสิ” ศศิทัศน์เดินนำคนอื่นออกไป นอกจากจะยกมือไหว้บอกลาธีร์แล้วก็ไม่ลืมบอกลาวนกรที่เดินออกมาส่งเด็กๆที่หน้าประตูบ้าน และไม่ลืมลูบหัวลูบตัวบอกลาสุนัขทั้งสองตัวด้วย
คนขับรถทั้งสองคนก็เปิดประตูรอรับเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มทั้งสี่คนเดินออกมาจากประตูรั้วบ้าน
“แล้วนี่ก่อนเปิดเทอม มึงว่างมั้ย” ศศิทัศน์อยู่รั้งท้ายขบวนหันมาคุยกับวีร์
“ก็... มีแค่ไปซ้อมเทนนิสให้พี่เพชร แล้วก็... ไม่มีอะไรแล้วนะ” วีร์นึกทบทวนสิ่งที่ตัวเขาเองต้องทำในช่วงไม่กี่สัปดาห์ก่อนเปิดภาคเรียน “อ๋อ พี่กิ๊บโทรมาหากูเมื่อวันก่อน เห็นว่าจะให้กูไปช่วยเตรียมงานวันปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ด้วย อาจจะต้องแวะเข้าไปที่โรงเรียน จะวันไหนเดี๋ยวพี่เขาโทรมาบอกอีกที”
“พี่กิ๊บที่ได้เป็นประธานชมรมถ่ายรูปอะนะ”
วีร์พยักหน้าตอบรับที่ศศิทัศน์ถาม
“สงสัยโรงเรียนคงให้ช่วยถ่ายรูปวันงาน เอาไว้ใช้ในสมุดรายงานประจำปี”
“ก็แหงละ รับงบโรงเรียนมาแล้วก็ต้องทำงานตอบแทน” แล้ววีร์ก็นึกบางอย่างได้ขึ้นในตอนนั้น “แล้วนี่... มึงจะไปคุยอาจารย์ขอเป็นประธานชมรมหมากรุกตอนไหน”
“กูยังไม่แน่ใจเลย ว่าจะเอายังไง” ท่าทางของศศิทัศน์ยังคงไม่มั่นใจอยู่
“ลื้ออยากเป็นประธานชมรมเหรอ” วีรมาตุที่ยังยืนรออยู่ ยังไม่ได้ขึ้นรถไป หันมาถามน้องชายของเขา
“อั๊วไม่ได้อยากเป็นหรอกเฮีย ปีนี้อั๊วคิดว่าจะไปอยู่ชมรมหมากรุกแต่ว่าไม่มีใครสมัครเป็นประธานชมรม ได้ยินอาจารย์เขาพูดกันว่าก็อาจจะไม่เปิดชมรมให้”
“ลื้อก็เลยจะไปเป็นประธานเสียเอง... แล้วไม่อยู่ชมรมดนตรีต่อเหรอ”
“ไม่ใช่... มันก็... แบบว่า... ไอ้วีร์มันยุ” เมื่อหาเหตุผลอธิบายไม่ได้อย่างชัดเจน ก็เลยโบ้ยความผิดไปให้คนข้างตัวที่เสนอความคิดนี้ขึ้นมา
“แล้วกูก็คิดว่ามึงยุขึ้น ใช่มั้ย” วีร์จ้องหน้าศศิทัศน์รอคำตอบอย่างคาดคั้น “มึงก็แค่กลัวคนอื่นว่าอย่างนู้นอย่างนี้ เด็กม.5 จะมาเป็นประธานชมรมได้ยังไง ใช่มั้ย”
วีรมาตุมองดูน้องชายตัวเองที่ยังมีสีหน้าหนักใจอยู่บ้าง
“ลื้อกังวลเรื่องนั้นเหรอ” วีรมาตุรอฟังคำตอบ แต่เจ้าตัวยังคงเงียบอยู่ “รู้รึเปล่า ปีที่แล้วก็มีประธานชมรมที่เด็กม.5 ด้วยนะ”
“จริงอะ” ทั้งศศิทัศน์และวีร์หันหน้าไปหาวีรมาตุโดยทันที
“จริงสิ อั๊วจะหลอกลื้อทำไม ปีที่แล้วประธานชมรมขับร้องอยู่ม.5 เขากับอั๊วต้องโคงานกันอยู่บ่อยๆ แล้วดูเหมือนว่าปีนี้ก็จะเป็นประธานชมรมต่ออีกปีนึง”
“เอาไงมึง” วีร์ถามศศิทัศน์ที่ยังคงนิ่งเงียบอยู่ “ไม่ต้องคิดแล้ว วันไหนว่างก็เข้าไปคุยกับอาจารย์ดูก่อน ช่วงนี้พวกอาจารย์เข้าโรงเรียนทุกวันแล้วมั้ง”
ทั้งสายตาจากวีรมาตุและวีร์ต่างมองตรงมาที่เขาทั้งคู่ ดูเหมือนจะทำให้ศศิทัศน์ตัดสินใจได้ แล้วจึงพยักหน้าตอบรับ
“ดีแล้ว” ทั้งวีร์และวีรมาตุต่างพูดขึ้นมาพร้อมกันแถมยกมือขึ้นยังตบบ่าศศิทัศน์พร้อมกัน แม้ว่าจะเป็นคนละข้างก็ตาม
ในเมื่ออาเฮียและ ‘ว่าที่’ แฟนของเฮียเห็นตรงกัน เขาก็ไม่ขัดอะไรแถมยังยิ้มออกมาได้อย่างหน้าชื่นตาบาน
“ตกลงกันได้แล้วก็ขึ้นรถเถอะครับ” “เดี๋ยวมันจะค่ำซะก่อน”
เด็กหนุ่มทั้งสี่คนบอกลาวีร์แล้วก็ขึ้นรถยนต์ไป แต่ก็มีคนตัวขาวๆแอบมากระซิบบอกว่าจะวิดีโอคอลมาหาในคืนนี้ทิ้งท้ายเอาไว้ ทำเอาวีร์ปรับสีหน้าไม่ถูก คิ้วขมวด ปากอมยิ้ม จมูกยู่ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น
*****
Taii:
@VeeraVorra มึงกับเฮียจะมาแอบหอมแก้มกันไม่ได้
สุรศักดิ์ สืบวงศ์สกุล:
เอาเว้ยเฮ้ย เกิดอะไรขึ้น
กาน ก่าน ก้าน ก๊าน ก๋าน:
มันแบบ สวกื่กดวะดน
King:
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
VeeraVorra:
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
ไม่ต้องไลน์มาอีก กูจะนอนแล้ว
Taii:
เพิ่ง2ทุ่มครับเพื่อน จะรีบนอนไปไหน
King:
ฮัลโหลลลลล
กาน ก่าน ก้าน ก๊าน ก๋าน:
โหลเทส โหลเทส
สงสัยมันไปแล้ว
King:
แล้วไอ้บิ๊กไปไหนวะ ไม่เข้ามาร่วมแจม
พระยศ:
กูนอนแล้ว
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
(มีอะไรรึเปล่าครับ น้องวีร์) วีรมาตุเอ่ยทักขึ้นมาผ่านการสนทนาทางวิดีโอเมื่อเห็นว่าวีร์มองดูโทรศัพท์ในมือของเด็กหนุ่มแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“เปล่าครับเฮีย ไอ้พวกนั้นคิดว่าเฮียมาแอบหอมแก้มวีร์” วีร์หันโทรศัพท์ของเขาให้กล้องที่เครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อให้วีรมาตุได้เห็นว่าเขากำลังคุยกับเพื่อนๆผ่านแอพลิเคชั่นไลน์
(หือ ตอนไหนเหรอครับ) วีรมาตุขมวดคิ้วนึกว่าเขาไปทำอะไรไว้ตอนไหน ทำไมเขาถึงไม่รู้ตัว
“ตอนก่อนเฮียขึ้นรถอะครับ” วีรมาตุยังคงมีสีหน้านึกคิดอยู่ จนวีร์ต้องอธิบายเพิ่มเติม “ก็ตอนที่เฮียหันกลับมากระซิบบอกวีร์ องศามันคงได้ พวกในรถคงจะเห็นไปเป็นแบบนั้น”
(อ๋อ) วีรมาตุนึกภาพตาม แล้วเขาก็พึมพำเบาๆ (ทำไมถึงคิดไม่ได้นะ)
“เฮียว่าอะไรนะครับ”
(อ๋อ เปล่าครับ มันก็ไม่น่าจะมีอะไรให้คิดไปนะครับ)
“วีร์ก็ว่างั้น... แล้วเฮียคอลมามีอะไรเปล่าครับ”
การสนทนานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งเมื่ออีกฝ่าย ไม่ได้ตอบกลับอะไรมา
“ว่าไงครับเฮีย” วีร์ถามย้ำไปอีกครั้ง
(มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ… คือเรื่องที่ตี๋เล็กจะไปเป็นประธานชมรมน่ะ)
“แล้วมันทำไมเหรอครับ ก็เห็นเฮียบอกว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร” วีร์เข้าใจตามที่วีรมาตุบอกว่านักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ก็สามารถเป็นประธานชมรมได้ ไม่ได้มีข้อห้ามอะไร
(จริงๆมันก็ไม่เชิงหรอกครับ) วีรมาตุยกมือขึ้นเกาตรงขมับ พยายามเรียงเรียงคำพูดที่จะอธิบายให้เข้าใจ (อันที่จริงประธานชมรมขับร้องเขาอยู่รุ่นเดียวกับเฮีย แต่ว่าเขาไปเอเอฟเอสมาปีนึง พอกลับมาก็เรียนชั้นม.5 ซ้ำไปอีกครั้งนึง เพราะว่าโอนหน่วยการเรียนมาไม่ได้ วิชาเรียนมันต่างกันเยอะ)
“อ๋อ... แล้วยังไงอะครับ”
(แล้วเขาก็พอเป็นที่รู้จักกับอาจารย์พอสมควร ก็เลยมีการติดต่อกันตั้งแต่ก่อนเขากลับมาไทยแล้วว่าเขาจะรับเป็นประธานชมรมรับร้องรึเปล่า ซึ่งเขาก็โอเค มันก็เลยออกมาอย่างที่เห็น)
“งั้นก็ ถึงเขาอยู่จะม.5 แต่ทางเทคนิคแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กม.6 ใช่มั้ยครับ”
(ก็ประมาณนั้นละครับ)
“เฮียเลยกลัวว่าอาจารย์เขาจะไม่เห็นด้วยว่าต่ายจะเป็นประธานชมรมได้เหรอครับ”
(อืม... เฮียก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ แต่เฮียไม่อยากให้ตี๋เล็กมันเสียขวัญไปซะก่อน)
“แล้ว... เฮียอยากให้ไอ้ต่ายมันลองไปคุยกับอาจารย์ดูก่อนรึเปล่าครับ” ในตอนนี้วีร์ไม่แน่ใจว่าวีรมาตุต้องการแบบไหน
(เฮียอยากให้มันลองดูก่อนอยู่แล้วครับ แต่เฮียก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้ตี๋เล็กมันเผื่อใจไว้บ้างว่าอาจจะไม่ได้ เพราะถ้าพูดอะไรไปแบบนั้นในตอนนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับไปบอกว่า อย่าเลย เลิกเหอะ ใช่มั้ย)
“อืม... มันก็อาจจะจริงอย่างที่เฮียว่า” เมื่อได้ฟังแล้ว วีร์เองก็คิดไปในทางเดียวกับวีรมาตุอยู่ไม่น้อย “แล้วเฮียคิดว่าควรทำยังไงเหรอครับ”
(อืม... อันนี้สมมตินะครับ)
“ครับ ว่ามาเลยครับ”
(ถ้าสมมติว่า อาจารย์เขายอมให้ตี๋เล็กเป็นประธานชมรมได้ เฮียอยากให้น้องวีร์มาช่วยงานที่ชมรมได้รึเปล่าครับ ไม่ต้องตอบเฮียตอนนี้ก็ได้...) วีรมาตุคาดเอาไว้ว่าวีร์อาจจะต้องใช้เวลาคิดเรื่องนี้อยู่พอสมควร แต่ก็ไม่คิดว่าวีร์จะตอบกลับมาในทันที
“คงไม่ได้ครับเฮีย” วีร์ตอบปฏิเสธพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่อยากให้เสียน้ำใจ
(อ้าว! ทำไมเหรอครับ น้องวีร์ติดอะไรเหรอครับ)
“คือว่า... วีร์เพิ่งตอบตกลงพี่กิ๊บไปว่าจะไปช่วยเป็นเลขาฯชมรมให้อะครับ”
(น้องกิ๊บเหรอ... น้องกิ๊บ ชมรมถ่ายรูป... เฮียก็รู้จักอยู่นะ ให้เฮียลงไปคุยให้มั้ยครับ) วีรมาตุพยายามเสนอตัวเขาไปไกล่เกลี่ย
“คือ... คนที่เฮียต้องไปคุยก็คืออาจารย์พิชิตครับ”
(อาจารย์พิชิต? ลุงโหดน่ะเหรอ) วีรมาตุคอตกลงมาเล็กน้อย เบิกตากว้างขึ้น และอ้าปากค้างไว้อยู่ ชื่อชั้น ‘ลุงโหด’ ของอาจารย์พิชิต ที่เป็นอาจารย์สอนวิชาศิลปะ อารมณ์ศิลปินเต็มขั้นตัดคะแนนนักเรียนเนียบทุกตารางมิลลิเมตร ชอบพูดตรงและแรงไม่เว้นแม้แต่กับผู้อำนวยการโรงเรียนก็ตาม
วีร์พยักหน้าตอบยืนยัน
(ทำไมลุงโหดมาดูชมรมถ่ายรูปได้ละครับ ลุงแกไม่เคยรับเป็นที่ปรึกษาชมรมเลยนี่นา)
“ก็... ลุงโหดที่ว่าเป็นแฟนอาจารย์แป้งไม่ใช่เหรอครับ”
วีรมาตุก็พยักหน้ารับ เรื่องเล่าอันเหลือเชื่อภายในรั้วโรงเรียนที่ครูสาวอย่างพิจิตราที่บรรจุเข้ามาใหม่ไม่นานจะสามารถกำ ‘ลุงโหด’ ไว้ในมือได้ไม่ต่างจากลูกไก่ตัวน้อยๆ แม้ว่าทั้งคู่จะอายุห่างกันเกือบสิบปีเห็นจะได้ แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งงานวิวาห์ของทั้งคู่ไปได้
“ก็พี่กิ๊บบอกว่าอาจารย์แป้งลาคลอด 3 เดือน อาจารย์พิชิตก็เลยจะมาเป็นที่ปรึกษาชมรมชั่วคราวไปก่อน แล้วอาจารย์แกก็เร่งให้พี่กี๊บรีบส่งรายชื่อกรรมการชมรมไปให้แกรับรอง ทุกอย่างก็เรียบร้อยหมดแล้วด้วย”
วีรมาตุได้ยินดังนั้นก็ต้องยอมจำนน ปิดทางเลือกออกไปหนึ่งทาง วีร์เห็นสีหน้าของวีรมาตุก็รู้สึกเห็นใจ
“เดี๋ยววีร์ลองถามต่ายดูก่อนนะครับว่ามันจะเข้าไปหาอาจารย์วันไหน วีร์อาจจะไปด้วย... ถ้าว่างนะครับ”
วีรมาตุยิ้มออกมาได้บ้างแต่ก็ไม่นานนัก ต้องกลับมาทำหน้าสงสัยได้อีกสักครั้ง
(น้องวีร์ติดธุระเหรอครับ)
“ก็ต้องเตรียมตัววันปฐมนิเทศ แล้วก็มีไปซ้อมเทนนิสให้พี่เพชรด้วย เห็นว่าจะคัดตัวมหาวิทยาลัยกันเดือนหน้าแล้ว พี่เขาก็เลยอยากจะซ้อมหนักหน่อย”
(แล้ว... น้องวีร์จะไปซ้อมที่ไหนเหรอครับ) วีรมาตุเลียบเคียงถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามพูดเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย เสมือนว่าถ้ารู้ก็ดีถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร
“เห็นว่าเป็นคอร์ดข้างมหาวิทยาลัยอะครับ รอพี่เพชรคอนเฟิร์มอีกที”
(อ๋อ ถ้าเป็นคอร์ดนั้น เฮียรู้จักครับ อยู่ติดกับหอพักนักศึกษาแพทย์เลย)
“เหรอครับ แล้วนี่...เฮียต้องไปอยู่หอพักด้วยใช่มั้ยครับ”
(เขาไม่บังคับนะ แต่เท่าที่ถามๆมาส่วนใหญ่ก็อยู่หอพักกัน เพราะยิ่งปีสูงขึ้นยิ่งเรียนหนักมากขึ้น ชีวิตจะมีอยู่แค่หอพัก ตึกเรียน โรงพยาบาล ก็หมดเวลาไปทั้งวันแล้วละครับ)
“โห... ไม่มีเวลาให้ไปทำอะไรอย่างอื่นเลยเหรอครับ”
(เขาถึงสร้างสระว่ายน้ำ ฟิตเนส คอร์ดแบต คอร์ดเทนนิส ไว้ใกล้กับหอพักนักศึกษาแพทย์ด้วยไงละครับ)
“ถึงจะสร้างไว้ใกล้ๆ แต่จะมีเวลาออกมาเหรอครับ”
(เขาบอกกันว่าถ้าเรียนหมอ ต้องรีบเที่ยวให้คุ้มตั้งแต่ปีหนึ่ง แล้วยิ่งถ้าอยากมีแฟนนะ ยิ่งต้องจีบให้ติดตั้งแต่ก่อนหมดเทอมหนึ่ง) แล้วเหมือนวีรมาตุจะนึกขึ้นได้ว่ามีอะไรเพิ่งหลุดออกจากปากของเขาไป
“อ๋อ.... ลำบากแย่เลยเนอะ” วีร์พะงกศีรษะเบาๆเป็นการรับรู้
(อา... ครับ ประมาณนั้น) วีรมาตุหัวเราแหะๆกลบกลื่นความเขินของตัวเองไป
*****
Taii:
กูรู้แล้วว่ามันหายไปไหน
สุรศักดิ์ สืบวงศ์สกุล:
ใคร
Taii:
ไอ้วีร์
พระยศ:
(สติกเกอร์ถอนหายใจ)
สุรศักดิ์ สืบวงศ์สกุล:
มึงยังไม่นอนอีกเหรอวะ
พระยศ:
บิ๊กนอนแล้ว นี่แมวพิมพ์
VeeraVorra:
วีร์นอนแล้ว นี่ต้าว&เติบพิมพ์
Taii:
ถึงว่า ห้องเฮียเงียบเสียงไปแล้ว
*****
“วีร์ เอาแบบเมื่อกี้เลยนะ โยกซ้ายทีขวาทีเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจพี่”
“แน่ใจนะพี่เพชร”
“เต็มเหนี่ยวเลย”
“ได้ แต่อย่าร้องครางออกมาให้ได้ยินก็แล้วกัน”
“จัดมา”
ช่วงเวลาเกือบจะโพล้เพล้ อากาศเริ่มลดอุณหภูมิลงไปมาก แต่กระนั้นร่างกายของเด็กหนุ่มทั้งสองยังคงขับเหงื่อออกมาจนโทรมกายตั้งแต่เส้นผมลงไปจนถึงปลายเท้า หลังจากที่โหมร่างกายใช้พลังงานมาร่วมสองชั่วโมงเข้าไปแล้ว นี่คงเป็นแรงชุดสุดท้ายที่เหลืออยู่สำหรับวันนี้
ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาวีร์ใช้เวลาช่วงเย็นมาอยู่พีรพัชร์ เพราะใกล้เวลาที่ฝ่ายหลังจะต้องเข้าทดสอบฝีมือเพื่อให้ได้รับเลือกเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย และมีผลเกี่ยวเนื่องไปถึงเกณฑ์การวัดผลการศึกษาของพีรพัชร์ด้วยเช่นกัน
เสียงของลูกสักหลาดสีเขียวอ่อนดังหนักแน่นทุกครั้งที่มันกระทบพื้นซีเมนต์ที่เคลือบผิวหน้าด้วยอะคริลิกเรซิน แม้ว่าจะเป็นสนามซ้อม แต่ก็สร้างตามมาตรฐานพร้อมใช้จัดแข่งขันระดับสากลได้ในทันที
พีรพัชร์ทะยานตัวจากเส้นข้างของฝั่งหนึ่งพุ่งตรงไปยังกึ่งกลางของสนาม ทันทีที่เงื้อไม้แร็กเก็ตหวดลูกสักหลาดไล่เส้นข้างไปได้ แต่กระนั้นเขาก็ต้องรีบออกตัววิ่งต่อไปจนสุดเส้นข้างอีกฝั่งในทันทีที่เห็นว่าวีร์นั้นใช้แบ็คแฮนด์มือเดียวส่งลูกข้ามสนามมาลงบนเส้นข้างได้เหมือนจับลูกมาวางอย่างแม่นยำ
เท้าขวาที่ก้าวเข้าสู้ตำแหน่งด้านหน้า สองมือที่มือแร็กเก็ตรอข้างหลังทางซ้ายมือ เข่าทั้งสองข้างที่ย่อลงเล็กน้อยเพื่อรอส่งแรง สายตามองตรงไปตามเส้นด้านหน้า แล้วก็หวดไม้ส่งลูกกลับไป ทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นในเวลาไม่กี่วินาที
แล้วก็วนซ้ำกลับไปกลับมา จนมีใครบางคนเพลี่ยงพล้ำก้าวเท้ามาไม่ทันลูกสักหลาดที่กระดอนครั้งที่สองไปเสียแล้ว
“โอ้ย วีร์ ไม่ต้องแม่นเส้นข้างขนาดนั้นก็ได้มั้ง” พีรพัชร์หายใจหอบ เหงื่อผุดออกมาทั่วทั้งหน้าและร่างกาย ในขณะที่เขาเดินมาที่นั่งพักเพื่อเช็ดเหงื่อและดื่มน้ำ
“ก็พี่เพชรบอกเองว่าให้โยกซ้ายขวาได้ตามใจชอบ” แม้ว่าวีร์จะหายใจหอบอยู่บ้างแต่ก็นับว่ายังมีอาการดีกว่าพีรพัชร์อยู่พอสมควร
พีรพัชร์ถึงกับร้องครางออกมา
“สงสัยต้องไปฝึกกำลังขากับการสปริงตัวเพิ่มอีก” พีรพัชร์ตบหน้าขาของตัวเองไปด้วย
“ตอนคัดตัวมันจะซีเรียสขนาดนั้นเลยเหรอพี่เพชร นี่เขาคัดตัวมหา’ลัย หรือว่าคัดทีมชาติกันแน่”
“ก็ต้องคิดเผื่อไว้ดีกว่าขาด เท่าที่รู้ๆมาก็ไม่ต่างกับคัดทีมชาติเท่าไหร่หรอก แต่ละคนใช่ย่อยที่ไหนกัน”
วีร์มองดูพีรพัชร์โดยที่สีหน้าของเขาบอกชัดเจนว่าไม่น่าเชื่อเรื่องที่ได้ยิน
“อย่างน้อยก็มีคนนึงที่พี่รู้จักและไม่เคยเอาชนะได้เลยอยู่ด้วยก็แล้วกัน”
“มันยังมีอีกเหรอนอกจากพี่วีแล้ว พี่เพชรจะเอาชนะไม่ได้”
พีรพัชร์ยิ้มออกมาให้กับ... อย่างน้อยก็คงถือว่าเป็นคำชม...ในความคิดของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะยังคงเป็นรองวีรดนย์อยู่ดีไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม
“คนเก่งกว่าพี่ยังมีอีกเยอะ”
“งั้นก็ต้องจัดให้หนักกว่าเดิม” วีร์กำแร็กเก็ตในมือชูขึ้นมาให้กำลังใจให้พีรพัชร์สู้ต่อไป
“เดี๋ยว ขอพักแป๊ปนึง” พีรพัชร์ฝังศีรษะตัวเองลงบนผ้าขนหนูผืนเล็กเพื่อเช็ดเหงื่อที่กำลังไหลย้อยออกไปให้หมดทั่วทั้งใบหน้าและเส้นผม
“ไหวปะเนี่ย ยังเหลืออีกตั้งสี่สิบนาทีนะกว่าจะหมดเวลา”
พีรพัชร์ยกมือยอมแพ้ชั่วคราว เขาขอพยายามปรับลมหายใจกลับมาปกติให้มากกว่านี้อีกสักหน่อย สองมือเท้าสะเอวและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า หายใจเข้าออกลึกๆอยู่สองสามครั้งจนตัวเขาเองพร้อมแล้ว เมื่อก้มหน้าลงหน้าก็พลันสายตามองไปเห็นใครบางคนที่เดินอยู่ข้างนอกตะแกรงที่ล้อมรอบสนามกันลูกกระเด็นออกไปไกล
“นั่นใช่พี่ชายเพื่อนเรารึเปล่า” พีรพัชร์พเยิดหน้าบอกทิศทางให้กับวีร์
“อ้าว เฮีย” วีร์หันไปมองตามแล้วก็ส่งเสียงร้องเรียกและชูแร็กเก็ตขึ้นโบกไปมาให้อีกฝ่ายมองเห็น “เฮียวีครับ”
วีรมาตุหันมาตามเสียงเรียกก็มองเห็นเด็กหนุ่มในชุดกีฬา แม้ว่าจะอยู่ห่างพอสมควรแต่ก็ชัดเจนว่าทั้งชุดเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้ายิ้มแย้มทักทาย รวมถึงแว่นสายตาที่ดูเหมือนจะมีสายคล้องรอบศีรษะไม่ให้แว่นตกหล่นไปได้ เขากวักมือเรียกและชี้ไปยังประตูทางเข้า
“เฮียมาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ” วีร์เอ่ยปากถามทันทีที่วีรมาตุเดินเข้ามาข้างในสนาม
ทั้งสองหนุ่มพยักหน้าทักทายกันและกัน ตามมารยาทที่ดี
“เฮียมาดูหอพักนักศึกษาแพทย์ครับ”
“เขาเปิดให้จองแล้วเหรอครับ ยังไม่ประกาศผลเลยนี่ครับ”
“เฮียมาดูสภาพห้องไว้ก่อนครับว่าเป็นยังไง มันมีแบบห้องชุดอยู่กันสี่คน กับห้องเดี่ยวอยู่กันได้สองคน เดี๋ยวต้องไปถามไอ้ชัชดูอีกทีว่าจะเอายังไง”
“เอ๋ เฮียชัชจะเรียนหมอด้วยเหรอครับ” วีร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกภาพของชัชวาล เก่งการเรือน เพื่อนสนิทในกลุ่มของวีรมาตุ
“ใช่ ทำไมเหรอครับ”
“ก็เฮียชัชดูไม่น่าเรียนหมออะ ถ้าอย่างเฮียไมค์ค่อยว่าไปอย่าง” วีร์พูดไปถึงไมตรีจิต นิยมทอง
“ไอ้ไมค์มันยังสองจิตสองใจอยู่ว่าจะเอาหมอหรือวิทยาฯ ส่วนไอ้ชัชเนี่ยเห็นอย่างนั้นแต่เรียนเก่งนะ”
วีร์พยักหน้ารับรู้แม้ว่าจะยังไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่
“หึ ฟังคนเก่งคุยกันแล้วมัน...” พีรพัชร์ได้จังหวะพูดแซวทั้งสองขึ้นมาโดยที่ทำท่าทางให้ดูเหมือนตัวเองรู้สึกต่ำต้อย
“ไม่เอาหน่า พี่เพชร คนเราก็มีดีกันไปคนละอย่าง ใครจะเก่งไปหมดทุกอย่างละพี่”
“ก็ยกเว้นไว้คนนึงแหละ ดีพร้อมไปซะทุกอย่าง”
“หึๆ คนนั้นน่ะ ปล่อยเขาไปป่วนต่อในสวรรค์เถอะ สงสัยตอนนี้ข้างบนคงวุ่นวายน่าดู” วีร์ชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า
ส่วนพีรพัชร์เองก็คอยสังเกตอาการของวีร์ที่ดูเหมือนว่าจะสามารถพูดถึงแฟนเก่าซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขาด้วยเช่นกัน ที่เสียชีวิตไปแล้วอย่างวีรดนย์ ได้โดยไม่มีแววตาเศร้าสร้อยให้เห็นชัดเจนเหมือนเมื่อเดือนก่อนหน้า ทางวีรมาตุเองก็พอจะเข้าใจได้ว่าคนที่ทั้งสองเอ่ยถึงเป็นใคร
“เออ นาย จะรีบไปไหนเปล่า” พีรพัชร์หันมาถามวีรมาตุ
“เอ่อ เปล่านะ ทำไมเหรอ” วีรมาตุตอบแบบสงวนอาการ เพราะไม่แน่ใจในความต้องการของอีกฝ่าย
“ก็เวลายังเหลือจะลองเล่นดูมั้ย”
“พี่เพชรไม่ซ้อมต่อแล้วเหรอ” วีร์ถามคู่ฝึกซ้อมเทนนิสของเขา
“วันนี้พอก่อน ขอพักร่างก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่อีกที”
“เอามั้ย เฮีย” วีร์หันกลับไปถามวีรมาตุ “สักเกมนึง”
วีรมาตุมองดูทั้งสองแล้วก็หันมาดูตัวเอง วันนี้เขาใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวและรองเท้าผ้าใบธรรมดา ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ไม่ใช่ชุดที่เหมาะกับการเล่นกีฬา
“เล่นเบาๆเองเฮีย ไม่ต้องห่วง ชุดไม่เลอะแน่นอน”
วีรมาตุยังคงสองจิตสองใจ กางเกงขายาวที่เขาใส่อยู่ในตอนนี้ไม่อาจทำให้เขาเคลื่อนได้คล่องตัว แต่เขาเองก็อยากจะเพิ่มภาพเหตุการณ์ที่เขาได้ทำร่วมกับคนที่เขาชอบลงไปในความคิดของเขาด้วยเช่นกัน เมื่อวีร์ย้ำคำว่าแค่เล่นสนุกๆไม่ได้จริงจัง วีรมาตุก็พยักหน้ารับ
วีร์จึงยื่นแร็กเก็ตในมือของเขาให้กับวีรมาตุ แล้วก็หันไปขอแร็กเก็ตของพีรพัชร์มาเล่นแทน
ทั้งสองคนจึงเดินแยกกันไปประจำที่ทางฝั่งของตัวเอง ส่วนวีร์ก็เดินไปเก็บลูกสักหลาดโดยใช้แร็กเก็ตตีเบาๆลงบนลูกบอลสองสามครั้งให้กระเด้งขึ้นมาแล้วเขามือคว้าไว้ วีร์ใส่ลูกบอลคงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเพิ่มอีกสองลูกมาไว้ในมือ จากนั้นก็เดินไปยืนรอที่เส้นเสิร์ฟ เตรียมพร้อมเริ่มเกม
พีรพัชร์มองดูแร็กเก็ตของเขาที่อยู่ในมือของวีร์แล้วก็อมยิ้มเล็กน้อย แต่เมื่อหันไปมองวีรมาตุที่กำลังตั้งท่ารอรับ ทั้งสองมือของเขากำแร็กเก็ตที่เพิ่งได้มาจากวีร์ ทั้งขนาดทั้งสีและลวดลายที่เขาจำได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของดั้งเดิมนั้นเป็นใคร และเท่าที่เขารู้นั้น วีร์ไม่เคยให้ใครได้จับแร็กเก็ตอันนั้นมาก่อน สีหน้าของพีรพัชร์ก็กลับมาเรียบเฉยตามเดิม
วีร์ไม่ได้เริ่มจากการเสิร์ฟ เขาเพียงเคาะลูกไปแบบธรรมดาให้วีรมาตุพอจะรับได้ ลูกแรกๆนั้นวีรมาตุรับและตีกลับไปติดตาข่ายอยู่บ้าง จนผ่านไปสองสามครั้งเขาจึงเริ่มกะน้ำหนักและระยะลูกตกได้ดีขึ้น ทั้งสองคนจึงเริ่มโต้ตอบกันได้อย่างต่อเนื่องมากขึ้น
วีรมาตุนั้นก็พอจะรับรู้ความสามารถเรื่องเทนนิสของวีร์จากคำบอกเล่าที่ได้ยินมาจากหลายๆคน แต่เมื่อเล่นไปเรื่อยๆ วีรมาตุก็สังเกตได้ว่าทิศทางและน้ำหนักของลูกสักหลาดที่ส่งออกไปจากตัวเขาเองนั้นที่ยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ ลูกตกสั้นบ้างตกยาวบ้าง บางครั้งก็เฉียงออกไปด้านข้างบางครั้งก็ตีไปตรงๆได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรวีร์ก็สามารถรับลูกกลับมาได้ทั้งหมด และส่งกลับมาให้ตรงตำแหน่งที่เขายืนรอรับอยู่เสมอ
วีรมาตุเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพีรพัชร์ถึงอยากให้วีร์มาช่วยฝึกซ้อมเทนนิสให้ การที่ได้อยู่ใกล้ชิดเพราะได้ทำกิจกรรมร่วมกันอาจจะเป็นเพียงผลพลอยได้ เพราะเหตุผลหลักๆคงเป็นฝีมือการเล่นของวีร์ที่จะช่วยพัฒนาการเล่นของพีรพัชร์ได้จริงๆ แต่กระนั้นผลพลอยที่ว่าไปนั้นมันก็คุ้มค่าอยู่ไม่น้อย
จนใกล้ถึงกำหนดเวลาที่พีรพัชร์จองสนามไว้ เขาจึงตะโกนบอกทั้งสองที่กำลังประลองฝีมือกันอยู่ ทันใดนั้นวีรมาตุก็มีความคิดขึ้นมาอย่างหนึ่ง
“น้องวีร์ครับ เฮียอยากลองรับลูกเสิร์ฟของน้องวีร์ดู จะได้มั้ย” คำถามของวีรมาตุทำเอาทั้งวีร์และพีรพัชร์หันมามองเจ้าตัว
“จะลองดูเหรอครับเฮีย”
“ครับ เอาแบบแรงที่สุดที่น้องวีร์เคยเสิร์ฟเลยครับ”
วีร์ยู่จมูกยู่หน้าคิดว่าจะเอาอย่างไรดี เมื่อหันไปมองพีรพัชร์ เขาก็ยักไหล่ตอบกลับให้วีร์ตัดสินใจเอง และเมื่อหันไปเจอท่าทางที่จริงจังของวีรมาตุ จึงพยักหน้ารับและเดินกลับไปประจำที่ตรงกลางค่อนไปทางขวาของเส้นเสิร์ฟ
“เฮีย พร้อมนะ”
เมื่อเห็นว่าวีรมาตุเตรียมพร้อมแล้ว วีร์จึงหันตัวเฉียงไปด้านขวาและถอยเท้าขวาไปด้านหลัง มือข้างซ้ายถือลูกสักหลาดพร้อมกับประคองคอแร็กเก็ตไปด้วย วีร์เหล่มองวีรมาตุอีกครั้งก่อนที่จะถ่ายน้ำหนักตัวจากเท้าซ้ายไปที่เท้าขวา ยกมือซ้ายและโยนลูกสักหลาดขึ้น ส่วนมือขวายกแร็กเก็ตขึ้นไปพร้อมกันและเงื้อไม้ไปด้านหลังศีรษะ พร้อมกันนั้นก็ย่อเข่าลงและถ่ายน้ำหนักกลับไปที่เท้าซ้ายมากขึ้น จากนั้นก็ถีบตัวขึ้นเพื่อส่งแรงและหวดลูกสักหลาดที่โยนขึ้นไม่สูงมากนักในทันที
วีรมาตุได้แค่ยืนมองดูลูกสักหลาดที่พุ่งเร็วและแรงผ่านสายตาเข้าไปทางขวาของเขา แม้ว่าจะหันตามไปไม่ทัน หรืออาจจะเรียกได้ว่ายังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหนเลยจะถูกต้องมากกว่า ก็พอจะรู้ว่าลูกตกลงบนมุมเส้นข้างบรรจบกับเส้นหลังแน่นอน
“พอไหวมั้ยครั้บเฮีย” วีร์มองดูวีรมาตุที่ยังยืนอยู่ท่าเดิม
“เฮียขอลองอีกหนึ่งครั้งได้มั้ยครับ” วีรมาตุชูนิ้วชี้ซ้ายขึ้นมา
“ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยววีร์เสิร์ฟไปที่เดิมนะ”
“ครับ” วีรมาตุตอบรับสั้นและตั้งท่าเตรียมตัวพร้อมรับลูกเสิร์ฟในทันที
ครั้งนี้แม้ว่าวีรมาตุจะขยับตัวไปรับได้ทัน เพราะรู้ล่วงหน้าถึงตำแหน่งจุดตกของลูกบอลอยู่แล้ว แต่เพราะความแรงของลูกทำให้เขาไม่สามารถบังคับหน้าไม้ให้ตั้งตรงได้ ลูกจึงลอยขึ้นสูงแทนที่จะไปด้านหน้า และอาจจะเป็นเพราะว่าวีรมาตุนั้นรับลูกด้วยมือข้างเดียว แต่ถึงกระนั้นต่อให้เขาจับแร็กเก็ตด้วยมือทั้งสองข้างก็อาจจะรับลูกเสิร์ฟของวีร์ไม่ได้อยู่ดี
“ว่าไงครับเฮีย ลองอีกครั้งมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไร เฮียสู้ไม่ได้จริงๆ” วีรมาตุหายใจเข้าลึกๆแล้วก็พ่นออกมา
“มาเล่นบ่อยๆเดี๋ยวได้ครับ”
วีร์เดินเก็บลูกสักหลาดที่อยู่ตามพื้นทั่วสนามและโยนไปให้พีรพัชร์เก็บกลับเข้าไปในกระป๋อง วีรมาตุเห็นเช่นนั้นก็ทำตามในฝั่งของเขา แล้วพวกเขาก็มารวมตัวที่นั่งพัก
“แล้วนี่มาซ้อมกันแบบนี้บ่อยเหรอ”
“ใช่ เพราะว่านี่ก็เหลืออีกสองอาทิตย์ เดี๋ยวก็จะคัดตัวมหา’ลัยแล้ว” พีรพัชร์ตอบกลับวีรมาตุในขณะที่เก็บข้าวของต่างๆลงไปในกระเป๋าใบใหญ่ รวมถึงแร็กเก็ตที่รับมาจากวีร์
“ก็พอดีกับวีร์เปิดเทอมสินะ” วีรมาตุส่งแร็กเก็ตคืนกลับไปให้วีร์
“ใช่ แต่ว่าวีร์มาซ้อมให้พี่เพชรได้อีกแค่สัปดาห์หน้า เพราะเดี๋ยววีร์ต้องไปช่วยพี่กิ๊บเตรียมงานแล้ว มีเอกสารให้ออกอีกเพียบเลย” วีร์เก็บของเข้ากระเป๋าของเขาเองเช่นกัน
กระเป๋าสีเทาเข้มใบใหญ่ลวดลายตามอย่างยี่ห้อชื่อดัง แต่สายสะพายกระเป๋านั้นดูแปลกตาไป สีของสายสะพายไม่ต่างจากสีของกระเป๋ามากนัก แต่ลวดลายที่น่าจะเป็นโลโก้ของกระเป๋ากลับเป็นลายทอสีขาวสลับกับสีเทาอ่อน รูปร่างดูผิวเผินเหมือนตัวอักษรโรมัน ดับเบิ้ลยู เพียงแต่เส้นทแยงตรงกลางนั้นไม่ได้บรรจบกันพอดีแต่หากไขว้ตัดกัน เมื่อพิจารณาอย่างละเอียดแล้วดูเหมือนจะเป็นอักษรโรมัน วี สองตัวสีขาวและสีเทาอ่อนทับไขว้กันเสียมากกว่า
พีรพัชร์หยิบกระเป๋าใบใหญ่ของเขาขึ้นสะพายแล้วเดินนำทุกคนออกไปจากสนามฝึกซ้อม และไปติดต่อขอรับบัตรคืนและชำระค่าใช้บริการสนาม
“วันนี้ให้พี่ไปส่งเอามั้ย”
“ไม่เป็นไร พี่เพชรจะได้ไม่ต้องวนไปมาหลายรอบ”
“เอาน่า ยังไงก็รับปากพี่ธีร์ไว้แล้วว่าจะพาไปส่งบ้าน จะได้ไปหาไอ้ต้าวไอ้เติบด้วย ไม่เห็นพวกมันนานแล้ว”
“เอางั้นเหรอ แต่วันนี้รถคงติดน่าดูเลยนะ ไปกลับเกินชั่วโมงแน่ๆ”
พีรพัชร์เริ่มมีสีหน้าคิดกังวล เขาก็พอจะรู้ตัวเองว่าวันนี้ค่อนข้างจะล้าเพราะซ้อมหนักกว่าวันอื่นๆที่ผ่านมา แต่ก็รับปากกับผู้ใหญ่ไว้แล้ว เขาไม่อยากจะผิดคำพูด
วีรมาตุมองดูการสนทนาของทั้งสองแล้วเขาก็เสนอตัวออกไป
“งั้นเดี๋ยวเราไปส่งน้องให้ก็ได้ เราขับรถมา นายจะได้พักผ่อน แล้วน้องก็มีคนไปส่งถึงบ้าน”
ทั้งสามคนผลัดกันมองตาไปมา ถึงแม้มันจะเป็นทางออกที่ดี แต่ในความคิดของพีรพัชร์นั้นมองว่าปลามีอยู่ตัวเดียวและถึงแม้ว่าตอนนี้ตาอินก็ไม่อยู่แล้ว แต่ตาอยู่ก็ดันจะมาหยิบปลาไปกินคนเดียวอีกจนได้
นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะ
“อืม ก็ดีเหมือนกัน” พีรพัชร์หันมาตอบข้อเสนอของวีรมาตุ “งั้นเดี๋ยวถึงบ้านแล้ววีร์ไลน์มาบอกพี่ด้วย เผื่อพี่ธีร์ถามแล้วพี่จะได้ตอบได้ถูก” แต่อย่างน้อยก็ต้องมีการดักทางกันบ้าง เป็นการบังคับให้เส้นทางรถยนต์ตรงถึงบ้านของวีร์โดยไม่แวะไปไหนเสียก่อน
“ไม่เถลไถลไปไหนหรอกหน่า” วีร์ยิ้มตาปิดจนพีรพัชร์ต้องเอามือขยี้ผมจนศีรษะของวีร์โยกไปมาตามแรง
“เอา ไปได้แล้ว เห็นบอกว่ารถจะติด เดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำหรอก... นาย ฝากน้องด้วยนะ” อย่างหลังสุดนั้นพีรพัชร์หันไปบอกกับวีรมาตุ
วีรมาตุพยักหน้ารับแล้วก็ออกเดินนำวีร์ไปที่รถยนต์ของเขา ความตั้งใจเดิมคือวีรมาตุจะเดินไปเปิดประตูรถให้กับวีร์ แต่อีกฝ่ายกลับเดินไปเปิดประตูด้านหลังทันทีที่วีรมาตุกดสัญญาณปลดล๊อคแล้ววางกระเป๋าใบใหญ่ แต่กระนั้นเมื่อวีร์ปิดประตูหลังแล้วหันกลับมาก็พบว่าประตูรถด้านหน้าข้างคนขับก็ถูกเปิดรออยู่แล้ว
วีร์ยิ้มให้ก่อนที่จะเข้าไปนั่งข้างใน วีร์คว้าที่จับเพื่อดึงประตูปิด เป็นจังหวะเดียวกับที่วีรมาตุผลักประตูจากด้านนอก เมื่อประตูปิดเรียบร้อยแล้ววีรมาตุก็เดินอ้อมรถยนต์ไปขึ้นที่นั่งด้านคนขับ
พีรพัชร์ยืนมองดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนรถยนต์ของวีรมาตุออกตัวไป แล้วก็คิดอยู่ในใจว่าบางทีอาจจะถึงเวลาที่เขาควรแสดงออกให้ชัดเจนมากกว่านี้ ควรจะเปลี่ยนบทบาทของเขาและวีรมาตุให้มาเป็นตาอินและตานาเสียเอง ดีกว่าปล่อยให้อีกคนเป็นตาอยู่ที่คว้าพุงปลาไปกิน
*****
วิธู:
ตาอยู่จ๊ะ ตาอยู่
ตาอยู่อยู่มั้ย
yobortsa:
อะไร?????
วิธู:
มีคนบอกว่าพี่เป็นตาอยู่อะ
yobortsa:
อะไรคือตาอยู่
วิธู:
ไม่เคยได้ยินเหรอ
อุ้ย เชยยยยยย ระเบิดระเบ้อ
*****
ending music inspired by วัฒนา ศโรภาส และ ผจงพิศ พุฒพล - ตาอินกะตานา
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
:z6: :a5:
-
ตอนที่ 6 รางวัลของนักเรียนดีเด่น
ถึงแม้ว่าจะเป็นวันแรกของปีการศึกษาใหม่ แต่ยังคงไม่มีการเรียนการสอนแต่อย่างใด ในวันแรกนั้นเป็นวันพบปะกันระหว่างอาจารย์ประจำชั้นและผู้ปกครองตามรายบุคคล ในปีนี้ผู้ปกครองของวีร์นอกจากธีร์แล้วก็ยังมีวนกรร่วมด้วย
คุณแม่ตั้งครรภ์ที่แม้ว่าจะไม่ใช่มือใหม่แต่ก็ห่างไปนานกำลังรู้สึกตื่นเต้นกว่าเหตุการณ์ใดๆที่เธอเคยประสบมา วนกรเตรียมตัวเลือกชุดที่จะใส่ไปตั้งแต่วันก่อนหน้า เลือกแล้วเลือกอีกจนพอใจ แต่แล้วก็กลับมาเลือกใหม่อีกหลายรอบ จนธีร์ต้องโทรกลับไปปรึกษามารดาอย่างนุชว่าเขาควรจะรับมืออย่างไรดี ก็ได้แต่คำตอบกลับมาว่าให้ตามใจคนท้อง ถ้าเขาอยากจะทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำไป
ถ้าเป็นอยู่แค่เช่นนั้นก็คงจะดี…
เมื่อวนกรเลือกชุดของตัวเองเสร็จแล้ว ก็ไปเลือกชุดของธีร์ต่อ ทั้งเสื้อทั้งกางเกงทั้งเนคไท รวมไปถึงถุงเท้าและรองเท้าเช่นกัน ธีร์ได้นั่งดูศรีภรรยาจับชุดนั้นชุดนี้มาทาบกับตัวของเขา จนกว่าเจ้าตัวจะพอใจ
และถ้าเรื่องราวจะจบเพียงเท่านี้…
วนกรเดินเข้าไปห้องนอนของวีร์แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าเตรียมชุดนักเรียนของวีร์ต่อ แม้ว่าเครื่องแบบนักเรียนก็คือเครื่องแบบนักเรียน ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร ชุดเสื้อโปโลสีขาว มีกระเป๋าเสื้อด้านซ้ายที่ปักตราสัญลักษณ์ของโรงเรียน ปกเสื้อสีน้ำเงินขลิบลายเส้นสีขาวสองเส้นบ่งบอกว่าเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย กางเกงขาสั้นสีกรมท่า ถุงเท้าสีขาว และรองเท้าผ้าใบสีดำ
ทางโรงเรียนไม่ได้บังคับว่ารองเท้าจะเป็นรองเท้าหนังหรือรองเท้าผ้าใบ ขอแค่เป็นสีดำล้วน ทั้งนักเรียนชายและนักเรียนหญิง
วีร์มองดูวนกรเลือกเสื้อแต่ละตัวที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันจะต่างกันตรงไหน เพราะล้วนแต่เป็นเสื้อที่ซื้อมาใหม่ทั้งหมด ตามคำบอกของวนกร ถึงแม้ว่าชุดเดิมจะยังพอใส่ได้บ้างแค่อาจจะรู้สึกคับไปนิดหน่อย แต่วนกรบอกว่าเสื้อตัวเก่าค่อนข้างหมองไปแล้ว ควรจะซื้อใหม่ดีกว่า ซึ่งวีร์ก็ไม่ได้ขัดอะไร
ทางโรงเรียนเองก็มีการตั้งตู้รับบริจาคเสื้อผ้าเก่า รองเท้าเก่า หนังสือเรียนเก่า ฯลฯ ตั้งไว้อยู่ตลอดทั้งปี สำหรับเสื้อนักเรียนนั้น โรงเรียนขอความร่วมให้เลาะกระเป๋าเสื้อที่มีตราโรงเรียนออกเพียงเท่านั้นก็พอ แม้ว่าจะไม่ได้มาบริจาคให้ที่โรงเรียนโดยตรงก็ตาม
ธีร์และวีร์ต่างก็มองหน้ามองตากันก็เข้าใจ เย็นวันนั้นทั้งสองคงจึงชวนวนกรออกไปกินอาหารที่ห้างสรรพสินค้า โดยอ้างว่าจะได้ไปเลือกดูข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กอ่อนไปด้วย วนกรเองก็เห็นดีเห็นงามด้วย
*****
ปีการศึกษาที่ผ่านมาอาจารย์ประจำชั้นอย่างจินตนาเคยมีความกังวลเกี่ยวกับวีร์อยู่บ้าง เพราะย้ายมาโรงเรียนใหม่แบบกระทันหัน ต้องเจอกับสังคมใหม่ๆที่ต้องปรับตัวทั้งเพื่อนและรูปแบบการเรียน แต่เมื่อเห็นผลการเรียนของวีร์แล้วก็เบาไปได้ส่วนหนึ่ง และยิ่งเมื่อเห็นว่าวีร์สามารถเข้ากับกลุ่มเพื่อนๆได้ ก็ทำให้เธอหายห่วงไปได้ทั้งหมด
สิ่งสุดท้ายที่เธอเคยคิดแปลกใจอยู่ก็คือ ในตอนแรกที่เธอเห็นว่าวีร์ไม่ได้กรอกชื่อมารดาลงไปในใบประวัติประจำตัวนักเรียน หลายสิ่งหลายอย่างผุดขึ้นมาในความคิดของเธอ มันไปไกลถึงขนาดที่ว่าเธอกังวลว่าอาจจะมีเรื่องราวในครอบครัวร้ายแรงอะไรบางอย่างจนต้องตัดสินใจย้ายโรงเรียนมา
จนเธอต้องเรียกวีร์มาพูดคุย แต่เด็กหนุ่มก็ยืนยันว่านั่นเป็นข้อมูลถูกต้องตามใบสูติบัตรของเขา ซึ่งไม่ปรากฏชื่อของมารดา กระนั้นจินตนามีความสงสัยติดอยู่ในใจ จนวันนี้จินตนาก็ได้พบทั้งผู้เป็นพ่อและแม่ของวีร์มานั่งคุยกับเธอตรงหน้า เธอไม่ได้ถามเจาะจงลงรายละเอียด แค่รับรู้ว่าครอบครัวได้อยู่กันพร้อมหน้าและมีคุณภาพ ก็เพียงพอแล้ว
“ไม่คิดนะว่าจะต้องมาประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนนี้อีกแล้ว” วนกรเดินคล้องแขนธีร์เดินไปที่ลานจอดรถ “พอคุณเรียนจบก็คิดว่าหน้าที่ผู้ปกครองก็สิ้นสุดไปด้วย แต่ที่ไหนได้ เคยเลี้ยงน้องเหมือนเลี้ยงลูกแต่ตอนนี้ก็ได้มาเลี้ยงลูกตัวเองจริงๆสักที”
“เอาน่ะ อีก 2 ปี คนโตก็เข้ามหา’ลัย แล้วเดี๋ยวอีกไม่นานเจ้าตัวเล็กก็ตามมาติดๆอีก ได้ทำต่อไปอีกยาวเลย”
วนกรเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ สองสามครั้ง ก่อนที่จะลูบหน้าท้องของตัวเอง
“ลืมไปเลย ว่ายังมีอยู่ในท้องอีกคน”
“ใจเย็นๆครับคุณแม่ ภารกิจยังไม่เสร็จ แค่เพิ่งจะเริ่มต้นเอง”
วนกรยู่หน้าตัวเองเมื่อคิดถึงสิ่งที่จะกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต ความกังวลก็มีอยู่บ้าง ความตื่นเต้นก็มีอยู่ไม่น้อย แม้ว่าจะไม่ใช่ลูกคนแรก แต่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้อยู่ร่วมทุกเหตุการณ์ของคนๆหนึ่งตั้งแต่เกิดจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แล้ววนกรก็ถอนหายใจ เมื่อความนึกคิดของเธอวนไปหาคนที่เธอไม่ได้อยู่ด้วยในเหตุการณ์เหล่านั้นของเขา
“พี่ธีร์” วนกรเรียกชายหนุ่มเบาๆ
“หืม มีไรเหรอ” ธีร์เองก็เหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่างได้จากน้ำเสียงของวนกร
“พี่ธีร์คิดว่าวีร์จะเป็นอะไรมั้ย”
“เป็นอะไรนี่ หมายถึงอะไรเหรอ”
“ก็วาไม่ได้อยู่ตอนที่วีร์เริ่มพูดได้ เริ่มคลานได้ เริ่มเดินได้ เริ่มวิ่งได้ ถ้าเขามาเห็นตอนที่เราตื่นเต้นกับครั้งแรกของสิ่งต่างๆของน้อง แล้ว...” วนกรเสียงแผ่วลงไปเพราะเธอไม่อยากจะนิยามความคิดอันนั้นออกมาเป็นคำพูด
“วีร์จะรู้สึกอิจฉานะเหรอ” ธีร์เติมคำต่อท้ายประโยคของวนกร
วนกรเองก็พนักหน้ารับเบาๆ
“พี่ว่าวีร์ไม่คิดแบบนั้นหรอก” ธีร์กุมมือของวนกรที่กำลังจับแขนของเขาอยู่ “อย่าลืมนะว่าในความคิดของวีร์ เขาเกิดมามีพร้อมทุกอย่าง มีพ่อมีแม่ มีพี่สาวพี่ชายถึงแม้ว่าจะอายุมากกว่าเขาไปสักหน่อย เขาไม่ได้โตมาโดยรู้สึกขาดอะไร อย่างน้อยก็ไม่ใช่ช่วงสามสีปีให้หลังมานี้ ตอนที่รู้ความจริงแล้ว”
วนกรกำลังจะขยับริมฝีปาก แต่ธีร์ก็รีบอธิบายต่อเสียก่อน
“แต่... วีร์ก็ไม่ได้รู้สึกขาดอะไรไป แล้วที่สำคัญ วีร์ก็โอเคด้วยซ้ำถ้าพี่จะแต่งงานกับวา เขายอมรับในตัววาก่อนที่เขาจะรู้ว่าวาเป็นอะไรกับเขาเสียอีก” ธีร์ตบลงไปที่มือของวนกรเบาๆเป็นการยืนยันให้อีกฝ่ายมั่นใจ “ฉนั้นคุณแม่ต้องไม่เครียดนะ”
วนกรหายใจเข้าลึกๆแล้วก็พยักหน้า
“โอเคแล้วนะ”
วนกรพยักหน้าอีกครั้ง ธีร์จับมือของวนกรมาโอบเอวของเขาไว้ส่วนเขาก็โอบไหล่ของวนกร แล้วทั้งคู่ก็เดินมุ่งหน้าต่อไปที่ลานจอดรถ
“วา!” มีเสียงเรียกดังขึ้นมาจนทั้งคู่หันมองซ้ายขวาหาทิศทางของต้นเสียง แล้วสายตาของวนกรก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างใกล้เคียงกับเธอ หมายถึงรูปร่างของหญิงตั้งครรภ์
“อ้าว แป้ง ไหนว่าลาคลอดแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังมาโรงเรียนอีก”
“แอบพี่ชิตมาดูงานเด็ก เป็นห่วง เดี๋ยวก็กลับแล้ว” พิจิตรากระซิบเบาๆราวกับไม่ต้องการให้คนอื่นได้ยิน “แล้วนี่ไปรู้มาจากไหนว่าเราลาคลอดแล้ว”
“มีสายสืบอยู่แถวนี้แหละ”
พิจิตราได้ยินแล้วก็เอียงหน้าเหล่ตามองอย่างสงสัยแบบคาดคั้นแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร ส่วนวนกรก็ไม่ได้เผยความลับใดๆ
“เอาเถอะ ช่างมันก่อน ว่าแต่นี่..... ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไปท้องมากจากไหน ใครทำ” พิจิตราก้าวถอยหลังพยายามมองให้เห็นวนกรทั้งตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า และในตอนนั้นเองที่เธอกวาดปลายสายตาไปมองหนุ่มรูปงามข้างกายวนกร
“เอ่อ นี่แป้ง เพื่อนวาตอนสมัยเรียนมหา’ลัย แล้วก็... นี่พี่ธีร์ คุณสามีเราเอง” วนกรแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จัก
“ใช่พี่ธีร์คนนั้นเหรอ” พิจิตราดึงตัววนกรออกมาจากชายหนุ่มแล้วกระซิบถามเบากว่าครั้งก่อนหน้า ซึ่งวนกรก็พยักหน้ารับ พิจิตราก็เลยโยกตัวเบาด้วยความดีใจเท่าที่เธอจะทำได้ “จริงเหรอ! ไปเจอกันได้ยังไง”
“บังเอิญเจอกันที่นี่แหล่ะ”
ท่าทางของทั้งสองสาวทำเอาธีร์ยิ้มดีใจตามไปด้วย ฟังจากบทสนทนาก็พอจะตีความได้ว่าทั้งสองคนคงจะสนิทสนมกันมากถึงขนาดที่วนกรเล่าเรื่องในอดีตให้กับอีกฝ่ายได้รับรู้
“โชคชะตาฟ้าลิขิตละเนอะ”
“ประมาณนั้นแหละ”
“ว่าแต่ แต่งกันเมื่อไหร่ ไม่เห็นส่งข่าวกันบ้างเลย”
วนกรและธีร์มองหน้ากันไปมา
“ไม่ได้จัดงานแต่ง แค่จดทะเบียนสมรสกันเท่านั้น”
“อ้าว ก็ไหนเคยบอกว่าอยาก...”
“จริงๆมันก็เคยอยากจะมีนิดนึงอะนะ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว อีกอย่างคุณลูกชายเขาไม่เห็นด้วย” วนกรรีบตัดบทพิจิตราเสียก่อน ความรู้สึกที่อยากจะใส่ชุดขาวฟูฟองเดินเข้าไปในงานท่ามกลางผู้คนที่มาแสดงความยินดีเริ่มหายออกไปจากห้วงความคิดของเธอไปมากแล้ว เพราะสิ่งที่เธอได้มาอยู่แล้วและสำคัญมากกว่าก็คือครอบครัวของเธอเอง
“คุณลูกชาย...” พิจิตราชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มลงมองครรภ์ของวนกรแล้วก็เงยหน้ากลับขึ้นมา เมื่อสบตาของวนกรแล้วก็เหล่ไปมองธีร์ เหมือนว่าเรื่องราวจะปะติดปะต่อกันได้ในทันที “...อ๋อ! ได้เจอกันแล้วเหรอ”
“ใช่ เพราะคุณลูกชายย้ายมาเรียนที่นี่พอดี ถึงได้เจอกันกับคุณสามีด้วย”
“เหรอ! เรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว” พิจิตราถามด้วยน้ำเสียงตื้นเต้น
“ขึ้น ม.5 แล้ว แป้งก็รู้จักนะ”
พิจิตราขมวดคิ้วสงสัยส่าตัวเธอเองไปรู้จักกับลูกชายของเพื่อนสนิทเอาตอนไหนกัน
ในตอนนั้นวีร์เดินถือถุงขนาดใหญ่ที่ใส่หนังสือเรียนและสมุดจดเข้ามาใกล้ผู้ใหญ่ทั้งสามคนที่กำลังยืนคุยกันอยู่ เขามายืนอยู่ข้างธีร์แล้วก็มองหน้าทั้งสามคนด้วยรอยยิ้มของเขา จนเขาหันไปหาพิจิตราเสมือนว่าตั้งใจเดินมาหาอีกฝ่ายโดยเฉพาะ
“‘จารย์แป้ง เจอพี่กิ๊บแล้วยังครับ”
“ยังเลย เนี่ยอาจารย์กำลังจะเดินไปหอประชุมอยู่พอดี แต่ว่าเจอเพื่อนเก่าซะก่อน”
“อ๋อ” วีร์สลับสายตาไปมาระหว่างบุคคลทั้งสามคน “เห็นพี่กิ๊บเขายังกังวลเรื่องที่โรงเรียนเปลี่ยนโทนสีไฟในหอประชุมอยู่เลยครับ ว่าจะเอายังไงดี”
“เนี่ย เดี๋ยวอาจารย์จะไปช่วยดูให้ ผอ.ก็ไม่รู้อะไร ทำอะไรไม่เคยบอกใคร วุ่นวายกันไปหมด” พิจิตรายิ้มตอบกลับให้วีร์ซึ่งวีร์ก็ยิ้มตอบกลับมา ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันไม่ได้ขยับตัวไปไหน พิจิตราเริ่มมีความสงสัยอยู่ในใจว่าทำไมเด็กนักเรียนของเธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม หรืออาจจะมีปัญหาอะไรในชมรมที่จะถามแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไรออกมาเพิ่มเติม
จนกระทั้งธีร์ยื่นมือออกไปแบ่งรับถุงที่วีร์ถืออยู่มาไว้ในมือของตัวเองหนึ่งถุง
พิจิตราจ้องมองใบหน้าของวีร์ แล้วก็หันไปมองใบหน้าของวนกร แล้วก็หันกลับมามองใบหน้าของธีร์
“เดี๋ยวนะ... นี่คือคุณลูกชายเหรอ” พิจิตราถามวนกรโดยที่ผายมือไปทางวีร์ไปด้วย
“ใช่” วนกรยิ้มตอบกลับ
“เออๆ พอเค้าหน้าอยู่ ทำไมเราถึงนึกไม่ออกนะ”
“วีร์เขาหน้าเหมือนคุณย่า แต่ดวงตาเหมือนคุณตา”
“เออใช่ นึกถึงเวลาที่พ่อวาจ้องมองมานะ...” พิจิตราทำตัวเกร็งสั่นเล็กน้อย
ส่วนวีร์เองก็ลอบเบะปากกรอกตามองบน เหมือนทุกครั้งไปที่มีใครบอกว่าเขามีดวงตาเหมือนกับฤทธิกร ผู้ชายที่ทิ้งลูกและหลานในไส้ของตัวเองไปได้ลงคอ คนที่เขายังไม่อยากยอมรับว่ามีสายสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน
“เฮ้ย เดี๋ยวเราต้องไปแล้ว” พิจิตรามองดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือของตัวเอง “ต้องรีบไปตรวจงานให้เสร็จแล้วรีบกลับ เดี๋ยวพี่ชิตจะรู้เอา”
“ถ้าอาจารย์พิชิต... ก็ยืนอยู่ข้างหลังโน้นไงครับ” วีร์ชี้นิ้วมือไปทางด้านหลังของพิจิตรา จนอีกฝ่ายต้องหันไปมองตาม แล้วก็เจอกับพิชิตที่กำลังยืนกอดอกอยู่ไกลๆและกำลังมองมาที่ภรรยาของเขา
“สงสัยต้องไปจริงๆแล้วละ ไว้ค่อยคุยกันนะ” พิจิตราหันกลับมาบอกวนกร แล้วก็สูดหายใจลึกพร้อมกับปรับสีหน้าของเธอใหม่ “มารยาเล่มที่ 108... พี่ชิตตต... เจอพอดีเลย”
ธีร์ วนกร และวีร์ยืนมองดูพิจิตราที่เดินไปกอดแขนของพิชิตที่มีสีหน้าดุดัน แต่ไม่รู้ว่าพิจิตราใช้กระบวนท่าอะไรถึงให้พิชิตมีหน้าอ่อนลงได้ในเวลาอันสั้น และช่วยประคองเธอเดินออกไปกันสองคน ส่วนพิจิตรานั้นหันมาโบกมือให้กับวนกรก่อนที่จะเดินลับสายตาพวกเขาไป
“ไม่คิดนะว่าอาจารย์แป้งก็มีมุมแบบนี้ด้วย” วีร์พยายามลบภาพความทรงจำที่เพิ่งจะถูกบันทึกลงไปในสมองของเขา
“ปกติก็คงไม่ค่อยมีใครได้เห็นหรอก ขนาดพี่เป็นเพื่อนกันมานานยังไม่เคยเห็นเลย”
สองหนุ่มก็พยักหน้าเห็นตามไปกับวนกร
“แล้วนี่มีอะไรอีกมั้ย” ธีร์หันมาถามวีร์
“ไม่มีแล้ว พรุ่งนี้ก็ปฐมนิเทศ เด็กม.ต้นเข้าตอนเช้า เด็กม.ปลายเข้าตอนบ่าย ของวีร์ก็ไปสแตนด์บายถ่ายรูปทั้งเช้าบ่ายเลย”
“ออกโรงเองเลยเหรอ”
“ไม่อะ เป็นแค่ลูกมือเฉยๆ” วีร์ส่ายหน้าเบาๆ
“ก็นึกว่าเขาจะให้แสดงฝีมือ” ธีร์เปิดประตูรถด้านหลังแล้วจึงวางถุงหนังสือไว้บนที่นั่ง แล้วรับอีกถุงมาจากวีร์แล้ววางลงข้างๆกัน แล้วจึงเปิดประตูด้านหน้าให้วนกรเข้าไปนั่ง
“งานนี้โรงเรียนต้องใช้รูป ให้มือโปรเขาจัดการดีกว่า ส่วนมือสมัครเล่นคอยช่วยหยิบจับก็พอ”
“กล้องดิจิตอลไม่ใช่เหรอ กดรัวได้ตามใจชอบเลยนิ”
“โมเมนต์มันมาแค่สั้นๆ จะให้ไปบอกเขาว่า ขอปรับแสงปรับอีกนิดนึงนะครับ ค้างท่ารับรางวัลไว้ก่อนนะครับ เหรอ? ใครจะมารอเรา”
“ก็ฝึกบ่อยๆจนชำนาญไง”
“ชำนาญแค่บางเรื่องก็พอ ไม่ต้องเก่งไปหมดซะทุกเรื่องก็ได้ ไม่อยากไปอยู่ข้างบนเร็วๆ” วีร์ชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า ในที่ที่คาดว่าคนที่เก่งรอบด้านไปซะทุกอย่างไปอยู่อย่างสุขสบายแล้ว
ธีร์ได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วก็ขยี้ศีรษะของวีร์เบาๆ เขาไม่รู้หรอกว่าเมฆหมอกยังคงล่องลอยอยู่ในความคิดของเด็กหนุ่มมากน้อยแค่ไหน แต่เขามั่นใจได้ว่าลูกชายของเขาพร้อมที่จะก้าวออกเดินต่อไปแล้ว
“แล้วนี่จะกลับเลยมั้ย จะได้แวะไปส่งที่บ้านก่อน”
“เดี๋ยวคงไปช่วยพี่กิ๊บก่อน แล้วก็อาจจะอยู่เล่นกับเพื่อนๆต่อ ยังไม่เห็นว่าจะมีใครกลับตอนนี้” วีร์ส่ายหน้าก่อนที่จะตอบ
“แล้วแต่นะ”
“งั้น ถ้าจะอยู่ถึงเย็นก็ไลน์มาบอกพี่ด้วย” วนกรตบครรภ์ของตัวเองเบาๆ “เดี๋ยววนมารับ วันนี้ไปกินข้าวนอกบ้านกัน มีความรู้สึกอยากกินบุฟเฟ่ต์ซีฟู๊ดยังไงก็ไม่รู้”
“โอเค ได้ครับ แล้ววีร์ค่อยไลน์ไปบอก”
“งั้นพวกพี่กลับไปทำงานก่อน เจอกันตอนเย็น” ธีร์ตบบ่าของวีร์ก่อนที่ปิดประตูรถให้วนกร แล้วจึงเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ วนกรโบกมือให้วีร์ก่อนที่รถยนต์จะออกตัวไป
“พี่ธีร์ แฟนเก่าวีร์เขาเป็นคนยังไงเหรอ” วนกรเอ่ยปากถามขึ้นมาระหว่างทางกลับไปที่ทำงานของทั้งคู่
“เท่าที่รู้จักก็... ไร้ที่ติ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ เก่งไปหมดทุกอย่าง นิสัยก็ดี ครอบครัวก็ดี เสียดายอายุสั้นไปหน่อย” ธีร์หวนนึกถึงวีรมาตุนับตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นหน้าตา แล้วก็นึกเสียดายที่เด็กหนุ่มต้องมาจากไปไวเกินไป
“น่าจะได้อยู่รู้จักกันก่อนนะ”
“เอาเถอะ ถึงคนเก่าจะไม่อยู่ให้รู้จักแล้ว ยังไงซะ... วาก็รู้จักคนใหม่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“เขารับเป็นคนใหม่กันแล้วเหรอ”
“ตอนนี้ยังหรอก แต่ดูแนวโน้มแล้ว... น่าจะใช่”
*****
การปฐมนิเทศนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นในช่วงเช้าผ่านไปได้ด้วยดี ผู้อำนวยการโรงเรียนให้โอวาทแก่นักเรียนใหม่ให้เข้าใจรูปแบบการศึกษาของที่นี่ รวมถึงกิจกรรมพิเศษทั้งในและนอกห้องเรียนที่จะเกิดขึ้นตลอดปีการศึกษา เพื่อให้นักเรียนแต่ละคนได้วางแผนเตรียมตัวให้พร้อมแต่เนิ่นๆ เพราะว่าเป็นนักเรียนใหม่ชั้นน้องสุดของโรงเรียนจึงใช้เวลาไปพอสมควร ก่อนที่จะปล่อยนักเรียนให้ไปพบกับอาจารย์ที่ปรึกษาแต่ละห้องเรียนของตน
ส่วนวีร์ที่ไม่ได้ร่วมการปฐมนิเทศในปีก่อนหน้า ก็เข้ามาซึมซับความรู้สึกต่างๆรอบตัวตั้งแต่เช้าในขณะที่ตนเองก็ทำหน้าที่ลูกมือของกรรณิการ์ อดีตเลขานุการที่ขึ้นมารั้งตำแหน่งประธานชมรมถ่ายรูปในปีนี้ และเป็นคนที่ดึงวีร์เข้ามาเป็นเลขานุการชมรมต่อจากเธอ ทั้งคู่ทำหน้าที่บันทึกภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเวที อาจจะหมุนกล้องไปทางหมู่นักเรียนบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้น เพราะว่าได้มอบหมายให้สมาชิกชมรมคนอื่นๆประจำจุดต่างๆเพื่อคอยเก็บบรรยากาศในหอประชุมเอาไว้แล้ว
หลังจากพักกินอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ทีมงานของชมรมถ่ายรูปก็ขึ้นมารอเตรียมพร้อมสำหรับการปฐมนิเทศของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายต่อเลยทันที
อาจจะบอกได้ว่าวันนี้วีร์ยังไม่ได้เจอเพื่อนๆของเขาเลยก็ว่าได้
การปฐมนิเทศช่วงบ่ายของนักเรียนชั้นปลายค่อนข้างกระชับกว่าช่วงเช้าอยู่มาก เนื่องจากนักเรียนส่วนใหญ่จบการศึกษาชั้นต้นจากที่นี่ มีนักเรียนที่มาจากโรงเรียนอื่นไม่มากเท่าไรนัก บางอย่างจึงละไว้ในฐานที่เข้าใจและใช้เวลาในหอประชุมไปกับเรื่องสำคัญเท่านั้น
แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันกับช่วงเช้าคือการมอบรางวัลนักเรียนดีเด่นในแต่ละสาขาวิชา โรงเรียนจะรวบรวมคะแนนตลอดปีการศึกษาทั้งสามระดับชั้นเพื่อหานักเรียนที่สามารถทำคะแนนสะสมสูงสุด และมอบโล่เกียรติคุณเพื่อเป็นเครื่องหมายแห่งความสามารถอันเป็นเลิศในด้านต่างๆ
ดังนั้นวีร์จึงเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่เดินปะปนอยู่กับเหล่านักเรียนที่กำลังเดินเข้ามาในหอประชุม ที่ต่างออกไปก็คือเสื้อโปโลจากปกติที่เป็นสีขาวปกน้ำเงินเหมือนนักเรียนคนอื่นทั่วไป ก็สลับสีเป็นเสื้อโปโลสีน้ำเงินปกสีขาวแทน ส่วนกระเป๋าเสื้อที่หน้าอกด้านซ้ายยังคงเป็นพื้นสีขาวปักตราสัญลักษณ์ของสมาคมศิษย์เก่า ซึ่งก็คือตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนล้อมวงกลมตัวอักษรชื่อสมาคม
เพราะสิทธิ์การสวมเครื่องแบบนักเรียนสงวนไว้สำหรับนักเรียนปัจจุบันเท่านั้น เมื่อไม่ใช่นักเรียนของโรงเรียนหรือได้จบการศึกษาไปแล้ว ก็ไม่อาจจะสวมเครื่องแบบของโรงเรียนได้อีก
และหนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นก็มีวีรมาตุรวมอยู่ด้วย เสื้อโปโลสีน้ำเงิน กางเกงขายาวสีกรมท่าและรองเท้าหนังสือดำ ยืนอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆของเขา ทั้งศศิทัศน์ สุรศักดิ์ พระยศ และคู่แฝดนพชัยและชัยทิศที่สวมเครื่องแบบนักเรียนปกติ ทำให้วีรมาตุดูเด่นเห็นชัดแต่ไกล หรือวีร์อาจจะคิดไปเองว่าผิวขาวๆที่ตัดกับสีเสื้อทำให้วีรมาตุดูเด่นกว่าใคร
นักเรียนแต่ละคนเข้าประจำที่นั่งในหอประชุม อาจารย์ที่สอนระดับชั้นตอนปลายขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ที่จัดวางอยู่บนเวที ที่นั่งด้านล่างจะเว้นแถวด้านหน้าไว้สำหรับแขกผู้มีเกียรติ ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่ให้การสนับสนุนโรงเรียน สมาคมศิษย์เก่า และผู้บริหารโรงเรียน ได้เข้าประจำที่นั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ที่รับหน้าที่เป็นพิธีกรก็เริ่มจัดการตามลำดับงาน
“ต่อไป เป็นโล่รางวัลนักเรียนดีเด่นสาขาวิชาภาษาอังกฤษ ได้แก่...” อาจารย์พิธีกรเว้นช่วงจังหวะไว้มิใช่เพื่อให้เกิดความตื่นเต้นเพียงเท่านั้น แต่เพื่อให้อาจารย์ที่ควบคุมโต๊ะที่วางโล่รางวัลได้มองหาและตรวจสอบว่าถูกต้องหรือไม่ด้วย เมื่อเห็นว่านักเรียนผู้ช่วยได้ถือโล่รางวัลมายืนอยู่ข้างผู้อำนวยการโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว จึงได้ประกาศชื่อต่อไป “...นายวีรมาตุ ราวัณ”
เสียงปรบมือดังขึ้นไม่แพ้ศิษย์เก่าคนอื่นที่รับรางวัลไปก่อนหน้า เด็กหนุ่มที่ถูกเอ่ยนามก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปบนเวที เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเขารับโล่มาจากผู้อำนวยการโรงเรียน ในขณะที่วีรมาตุกำลังจะเดินลงไปจากเวที เขาก็ต้องหยุดชะงักไปเสียก่อน
“เดี๋ยวๆ วีรมาตุ รอก่อน” อาจารย์พิธีกรตรวจไล่ดูรายชื่อที่อยู่ในมือขึ้นลงอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง แล้วก็กวักมือให้วีรมาตุเดินกลับมา “จะได้ไม่ต้องขึ้นลงหลายรอบ”
วีรมาตุจึงเดินย้อนกลับไปยืนข้างๆผู้อำนวยการตามเดิม
“โล่รางวัลนักเรียนดีเด่นสาขาวิชาชีววิทยา และโล่รางวัลนักเรียนดีเด่นสาขาวิชาเคมี” อาจารย์พิธีกรหันไปหาอาจารย์ที่คุมโต๊ะรางวัล และเมื่อโล่รางวัลพร้อมแล้ว “ได้แก่ นายวีรมาตุ ราวัณ เช่นกัน”
เสียงปรบมือดังขึ้นมาอีกครั้ง ให้กับคนที่ต้องถือโล่รางวัลสามชิ้นไว้ในมือ
ครั้งนี้วีรมาตุได้เดินลงจากเวทีจริงๆเสียที ในขณะที่เดินลงก็หันไปเห็นวีร์ที่ยืนอยู่ข้างๆช่างกล้อง กำลังยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างให้กับเขา ทำให้วีรมาตุเผลอยิ้มออกมา
กรี๊ดดดดด
“เบาเสียงหน่อยนักเรียน”
ทั้งวีร์และวีรมาตุต่างก็ยิ้มแห้งให้แก่กัน ใครจะไปคิดว่าการกระทำเล็กๆน้อยๆของพวกเขาจะไปสร้างความวุ่นวายเข้าให้
“เอาละ ต่อกันเลยนะ ต่อไปเป็นโล่รางวัลนักเรียนดีเด่นสาขา... โอ้ ไม่น้อยหน้า สาขาวิชาคณิตศาสตร์และสาขาวิชาฟิสิกส์ ได้แก่...”
“แย่แล้ววีร์” กรรณิการ์หันไปหาวีร์ น้ำเสียงของเธอทำเอาวีร์ตกใจไปด้วย “ทำไมมันเตือนแบตจะหมดละ สายก็เสียบอยู่นี่นา” กรรณิการ์ตรวจไล่ไปตามสายไฟ ก็เห็นอยู่ว่าต่อครบวงจรไม่ได้มีตรงไหนหลุดไป แต่ที่ผิดปกติไปก็คือไฟที่รางปลั๊กต่อพ่วงนั้นดับอยู่ “อร๊าย ไฟมันไม่ติด วีร์ไปดูหน่อยว่าปลั๊กเสียบอยู่มั้ย เร็วเลย”
“ได้ครับพี่กิ๊บ”
วีร์รีบไล่ดูตามสายไฟตั้งแต่ที่ตัวกล้อง เรื่อยๆไปตามสายของปลั๊กต่อพ่วง รีบจนไม่ทันระวังเดินไปชนกับใครเข้า แต่ก็ต้องรีบขอโทษขอโพยแล้วไล่เดินตามสายไปต่อไปจนเจอต้นทางที่เต้าเสียบหลุดออก วีร์เสียบกลับเข้าไปดังเดิมแล้วก็ตรวจสอบอีกครั้งและไล่เดินตามกลับไป
“ได้มั้ยพี่กิ๊บ”
“โอเค ไฟเข้าแล้ว”
วีร์หันไปมองบนเวที แล้วก็ทำให้เขาแปลกใจที่เห็นคุณกรกำลังยืนรับโล่รางวัลจากผู้อำนวยการอยู่ พร้อมเสียงปรบมือและที่เพิ่มเติมมาก็คือเสียงโห่ร้องดังก้องไปทั่วหอประชุม
“พี่กิ๊บ อันนี้รางวัลอะไร” วีร์แอบกระซิบถามกรรณิการ์โดยที่ชี้นิ้วไปที่เวที
“วิชาพละศึกษา”
“อ๋อ...” วีร์ได้ยินแล้วก็พยักหน้าพลางนึกอยู่ในใจ คนเราก็คงต้องมีอะไรดีเด่นกันบ้างไปคนละอย่างทางใดทางหนึ่ง หรือสามทางอย่างวีรมาตุ
“แล้วสรุปว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น” กรรณิการ์หันมาถามวีร์เมื่อบนเวทีกำลังเริ่มงานลำดับต่อไป
“ปลั๊กมันหลุด หรือไม่ก็มีใครไปถอดออกตอนพักเที่ยงละมั้งครับ”
“ใครมันจะไปถอดออกสุ่มสี่สุ่มห้า”
“สงสัยหาที่ชาร์ตแบตมือถือไม่ได้ละมั้ง”
“ช่างเถอะ” กรรณิการ์ถอนหายใจเบาๆ “เดี๋ยววีร์ไปเก็บของในห้องคอนโทรลเอาไปไว้ที่ห้องชมรมได้เลยนะ นี่เหลือแค่ถ่ายรูปรวมแล้วก็ไม่มีอะไรแล้ว บนเวทีเดี๋ยวให้คนที่เหลือช่วยขนกลับไปเอง”
“ได้ครับ” วีร์รับคำกรรณิการ์แล้วก็เดินขึ้นไปยังห้องควบคุมที่อยู่ด้านหลังสุดของหอประชุม เขารวบรวมสัมภาระบางส่วนที่เอามาฝากไว้ที่ห้องควบคุมเพราะไม่ได้เอาไปใช้งาน แล้วก็เดินออกไปทางด้านหลังหอประชุมเพื่อไปยังห้องชมรมทันที
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
“โน้นไง ไอ้วีร์มาแล้ว”
ศศิทัศน์โบกมือเรียกให้วีร์รู้ว่าพวกเขากำลังรวมตัวนั่งกันอยู่ทางนี้ กลุ่มคนที่นั่งอยู่ด้วยกันนั้นมีทั้ง สุรศักดิ์ พระยศ นพชัยและชัยทิศ ที่ใส่เสื้อโปโลสีขาว และมีคนที่ใส่เสื้อโปโลสีน้ำเงินอย่าง คุณกรและวีรมาตุ และคนที่ใส่ชุดธรรมดามาอย่าง ไมตรีจิต และชัชวาล
โล่รางวัลของวีรมาตุทั้งสามชิ้นถูกส่งต่อผ่านมือผ่านตาไปจนครบทุกคน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คนแรกที่ได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นพร้อมกันหลายสาขาวิชา แต่ก็เป็นคนที่รับมากที่สุดในปีนี้
“เฮียพลาดไปหนึ่งวิชานะ ไม่งั้นจะได้บันทึกประวัติศาสตร์เป็นอีกคนที่ได้สี่ใบ” นพชัยเอ่ยปากออกก่อน
“มันยังมีคนได้มากกว่านี้อีกเหรอ” วีร์นั่งลงรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ
“มี ลูกบ้านย่าเล็กชื่อพี่อัด แต่ชื่อจริงชื่ออะไรแล้วหว่า” ชัยทิศทำท่าทางพยายามนึก แล้วก็หันไปถามนพชัย “มึงนึกออกมั้ย”
อีกฝ่ายส่ายหน้าตอบกลับ
“นั่นแหละ พี่อัดได้สี่วิชา เมื่อก่อนตอนเด็กๆพ่อกับแม่กูเลยชอบให้พี่อัดมาติวหนังสือให้พวกกูบ่อยๆ”
“แล้วตอนนี้พี่เขาไปไหนวะ” สุรศักดิ์ถามคู่แฝด
“พี่เขาเรียนจบแล้วก็ไปทำการทำงานแล้วสิ” “จะเอาเวลาว่างที่ไหนมาสอนพวกกู”
“มิน่า...” พระยศพึมพำเบาๆ แต่ก็ทำให้คู่แฝดเหล่ตามามอง
“เอาน่ะ ได้มาสามวิชานี่ก็เท่สุดๆแล้ว ใช่มั้ยน้องวีร์” ไมตรีจิตตบหลังวีร์เบาๆ
“มันต้องมีรางวัลให้แล้วนะ แบบนี้” ชัชวาลศอกใส่วีรมาตุ ทำให้เจ้าตัวยิ้มเขินๆออกมา
“มันต้องมีด้วยเหรอ” วีร์ขมวดคิ้วนึกสงสัย
“ต้องมีสิ แค่วิชาเดียวนี้ก็ไม่ใช่ได้มาง่ายๆนะ นี้ได้มาสามเลย” ไมตรีจิตย้ำอีกครั้ง
วีร์มองหน้าสลับไปมาระหว่างไมตรีจิตและชัชวาล แล้วก็ล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อของเขา หยิบลูกอมออกมาชิ้นหนึ่งยื่นให้วีรมาตุ
“ให้”
คำสั้นๆแต่สร้างเสียงโห่ร้องจากคนรอบข้างได้ไม่น้อย แต่สำหรับวีรมาตุแล้วลูกอมชิ้นนั้นหาได้ใช่รางวัลไม่ เป็นรอยยิ้มของคนที่หยิบยื่นให้ต่างหาก
“หึๆ อุตส่าห์เรียนเทียบตาย สุดท้ายได้ลูกอมชิ้นนึง” ชัชวาลแสร้งทำเป็นกระซิบข้างๆหูวีรมาตุ แต่เสียงก็ดังพอได้ยินกันทุกคน
“โอ้ย ใครเขาจะให้กันต่อหน้าคนอื่นๆละมึง เขาต้องไปให้กันสองต่อสองดิวะ” ไมตรีจิตร่วมผสมโรง
“นี่ น้อยๆหน่อยพวกมึง เกรงใจญาติผู้ใหญ่ของน้องมันอย่างกูบ้าง” คุณกรกำลังโบกโล่เกียรติบัตรแทนพัดคลายร้อนให้กับตัวเอง แท้จริงแล้วก็คือต้องการโอ้อวดว่าเขาเองก็ได้รางวัลนักเรียนดีเด่นด้วยเช่นกัน
“แค่น้องชายพี่สะใภ้ละวะ ทำมาเป็นเบ่ง” ไมตรีจิตแย่งโล่ในมือของคุณกรมาดู “แค่ได้เต็มวิชาเพศศึกษาไม่ต้องเอามาอวดก็ได้มั้ง”
“เขาเขียนว่าพละศึกษาโว้ย” คุณกรแย่งโล่ของเขากลับมา กระนั้นคุณกรก็ไม่ได้แก้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับวีร์ให้คนอื่นๆเข้าใจตรงกัน อันที่จริงในบรรดากลุ่มคนเหล่านี้ก็เห็นจะมีแค่เขาและวีร์เท่านั้นที่รู้ว่าเขาเป็นน้าแท้ๆของวีร์
“ใครมันจะไปคิดว่าว่ามึงจะได้กับเขาด้วย” ชัชวาลยกมือขึ้นป้องโล่รางวัลที่คุณกรเงื้อขึ้นเหนือศีรษะ “อย่าเพิ่งเข้าใจผิด กูรู้ว่ามึงท๊อปภาคปฏิบัติ แค่ไม่คิดว่ามึงจะเก็บภาคทฤษฎีได้ด้วย”
“กูเก่ง” คุณกรยักไหล่ตอบเพียงสั้นๆ
“แล้วทำไมไม่เก่งให้ได้ทุกวิชาละวะ” ไมตรีจิตถาม
“กูไม่ใช่ไอ้วี”
“แล้วนี่ก็นั่งจ้องแต่มือถือ แอบนัดอะไรกับน้องรึไง” ทันทีที่ไมตรีจิตเอ่ยปากออกมา ทุกคนรอบโต๊ะต่างหันมองทั้งวีรมาตุและวีร์ที่ต่างก็ก้มหน้ามองดูโทรศัพท์ของตัวเองอยู่
“แอบนัดไปไหนกันวะ” ชัชวาลถามย้ำอีกทั้ง
“กูคุยกับม้า”
“ม้าที่หมายถึงม้าทูนหัวอะนะ”
“ม้าที่หมายถึงเมียป๊า โอเคมั้ย” วีรมาตุตอบกลับด้วยน้ำเสียงและท่าทางปกติไม่ได้ติดรำคาญอะไรกับการแซวของเพื่อนๆ อาจจะเป็นเพราะว่าติดพันกับการคุยในโทรศัพท์ เลยไม่ทันได้สนใจตามเรื่องราวที่คนอื่นๆกำลังพูดคุยกันอยู่ หลายคนจึงยังไม่เชื่อเท่าไรนัก และเมื่อต่างก็หันไปมองวีร์
“ผมคุยกับพี่เพชรอยู่”
“จะนัดไปตีเทนนิสกันอีกเหรอ” เมื่อชื่อชองพีรพัชร์หลุดออกมา ศศิทัศน์ก็รีบหาข้อมูลเพื่อวางแผนในทันที
“เปล่า พี่เพชรถามทางว่ากูอยู่ไหน”
“ถามทำไม”
“เห็นว่าอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว จะเข้ามาหา”
“เข้ามาทำไมวะ” ในตอนนี้คนที่สงสัยไม่ได้มีแค่ศศิทัศน์เท่านั้น คนอื่นๆก็เริ่มมีท่าทางใคร่รู้ไปด้วย แม้ว่าจะพยายามรักษาอาการของตัวเองให้เป็นปกติ แต่ใบหูกางออกพร้อมรับคลื่นเสียงตลอดเวลา
“ไม่รู้เหมือนกัน... โน้นไงมาแล้ว” วีร์ชี้นิ้วไปทางด้านหน้าของเขา พร้อมกับโบกมือขึ้นสูงให้พีรพัชร์เห็น
เด็กหนุ่มรูปงามสูงยาวเข่าดีหน้าคมผิวเข้มเดินสะพายกระเป๋าใบใหญ่ตรงมาที่ที่วีร์และพองเพื่อนนั่งรวมตัวกันอยู่
“ไอ้คนนี้เหรอชื่อเพชร” ไมตรีจิตกระซิบถามวีรมาตุ ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้ารับ
“สู้ไหวมั้ยมึง” ชัชวาลก็กระซิบถามด้วยเช่นกัน
“มันต้องสู้สิวะ ยอมแพ้ได้ที่ไหนกัน” ไมตรีจิตย้ำความมั่นใจให้เพื่อนของเขา
ส่วนคุณกรไม่ได้ปริปากอะไร เพียงแต่มองดูผู้มาใหม่อย่างพินิจพิจารณา
“หาเจอยากมั้ย” วีร์ถามทันทีที่พีรพัชร์เดินมาหยุดข้างๆเขา
“ก็งงๆนิดหน่อย” พีรพัชร์ตอบกลับพร้อมมองดูคนรอบที่มีทั้งเคยหน้าค่าตากันบ้างและคนที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อน
“อ่า... พี่เพชรรู้จักเพื่อนๆวีร์แล้วใช่มั้ย” พีรพัชร์พยักรับและทักทายเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันกับวีร์ “แล้วก็เฮียวี รู้จักกันอยู่แล้ว ส่วนคนอื่นๆก็ เฮียไมค์ เฮียชัช แล้วก็เฮีย... หมู” วีร์แนะนำคนอื่นๆที่พีรพัชร์ยังไม่รู้จัก ส่วนคนสุดท้ายนั้น วีร์เองก็ไม่แน่ใจว่าควรจะแนะนำอย่างไรดี
“จะเรียกยังไงก็ได้ หมูแบบไอ้พวกนี้ก็ได้ หรือจะเรียกคุณก็ได้ กูได้หมด” คุณกรยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ เขาเคยชินกับชื่อเล่นที่เพื่อนๆมอบให้ เพราะมันกลายเป็นคำเรียกติดปากที่รู้กันไปจนทั่วโรงเรียน ไม่เว้นแม้กระทั่งเหล่าอาจารย์ ชื่อคุณคงเหลือแต่คนที่บ้านเรียนขานกันเท่านั้น
“ยินดีที่ได้รู้จักกันทุกคน”
“รู้จักกันไว้ก่อนดีแล้ว เดี๋ยวพี่เพชรกับเฮียหมูก็ไปเรียนคณะเดียวกันนิ”
“เหรอ” ทั้งคุณกรและพีรพัชร์เปล่งเสียงออกมาพร้อมกัน
“นายเข้าด้วยโควตาอะไรเหรอ” พีรพัชร์ชิงถามคำถามก่อน
“ฟุตบอล มึงละ” คุณกรตอบด้วยภาษาที่ย่นระยะความสนิทสนมให้ใกล้ชิดขึ้น
“เทนนิส”
“เทนนิสเขาคัดตัวไปรึยัง” คุณกรถามกลับอีกครั้ง
“ยังเลย แข่งกันเดือนหน้า แล้วของฟุตบอลละคัดไปยัง”
“ผ่านชุดแรกแล้ว เหลือคัดออกอีกทีเดือนหน้าเหมือนกัน”
“พวกมึงคุยเรื่องอะไรกันเนี่ย” ไมตรีจิตพูดแทรกกลางวงสนทนาขึ้น
“ไอ้พวกเรียนหมอจะไปเข้าใจอะไร พวกกูเนี่ยต้องดิ้นรนพยายามติดทีมมหาลัยให้ได้ ถึงจะได้สิทธิ์ปรับเกณฑ์ตัดเกรดใหม่” คุณกรอธิบายให้ฟัง
“มันเป็นยังไงอะเฮียหมู” สุรศักดิ์ถาม
“พวกมึงรู้กันอยู่แล้วใช่มั้ยว่าม.เนี่ยะ ที่พวกกูจะไปเรียนเนี่ย ตัดเกรดแบบไหน” คุณกรหันไปถามพวกเด็กๆ
“ก็ผ่านไม่ผ่านไง” สุรศักดิ์ตอบแต่ยังทำหน้างงสงสัย เขารู้เขามหาวิทยาลัยที่พวกรุ่นพี่เข้าไปเรียนต่อนั้นไม่ได้มีแบ่งผลการเรียนเป็นระบบ 4-0 หรือ A-F แต่มีแค่ ผ่านและไม่ผ่าน
“ถูก มีแค่ผ่านไม่ผ่าน แต่จะผ่านต้องได้คะแนนสะสม 75% ขึ้น ถ้าต่ำกว่านั้นแต่ไม่ต่ำกว่า 65% ยังจะพอได้สิทธิ์ขออนุปริญญาอยู่ แต่...” คุณกรเว้นจังหวะเพื่อเน้นย้ำประเด็นที่ต้องการจะพูด “อย่างพวกกูเนี่ยถ้าสามารถติดทีมกีฬามหา’ลัยได้ และทำผลงานได้ดีอย่างต่อเนื่อง เกณฑ์ตัดเกรดของพวกกูจะเหลือแค่ 60% เก็ตมั้ย”
“มันลงมาได้ขนาดนั้นเลยเหรอเฮีย” หนึ่งในคู่แฝดเป็นคนถาม
“ใช่ แต่ก็นะ ก็ต้องสามารถอยู่ในทีมมหา’ลัยได้ไปจนจบ แล้วก็ต้องทำผลงานได้ด้วย ไม่งั้นก็กลับเข้าเกณฑ์ปกติ”
“ทำไมมันโหดอย่างงั้นอะ” วีร์ได้ฟังแล้วก็นึกหวั่นๆอยู่ในใจ
“น้องวีร์ไม่เคยได้ยินเหรอ คำขวัญของมหา’ลัย ‘บัณฑิตผู้มีความรู้ระดับบัณฑิตศึกษา’ แปะอยู่ตึกหน้าสุดอะ” ไมตรีจิตพูดเน้นย้ำคำขวัญของมหาวิทยาลัยให้ชัดเจน ประโยคสั้นๆง่ายๆแค่มีความหมายลึกซึ้งและทรงพลัง
“เหมือนจะเคยเห็นอยู่นะ” วีร์ทำท่าทางนึกไปด้วย
“นั่นแหละ จะจบที่นี่ได้ต้องมีเจ๋งจริงๆเท่านั้น”
“เฮียว่าถ้าน้องวีร์ได้ลองเข้าไปสัมผัสบรรยากาศภายใน น้องวีร์อยากเรียนที่นี่แน่ๆ” วีรมาตุยิ้มให้กับคนตรงหน้า
เหมือนบรรยากาศรอบตัวกำลังพาไป เสียงทุ้มนุ่มลึก สายตาสองเราประสานกันประหนึ่งว่าโลกนี่มีแค่เราสองคน และกำลังจะไปได้สวย
“นี่วีร์ เย็นนี้ว่างมั้ย” เสียงของพีรพัชร์ดังขึ้นมา จนทำให้หลายๆคนแอบร้องฮึดฮัดเบาๆไปตามๆกัน
“อ่า...” แล้ววีร์ก็ส่ายหน้า
“อ้าวจะไปไหนเหรอ” พีรพัชร์ชะงักกับท่าทางของวีร์ไปเล็กน้อย
“พี่ธีร์เขาจะไปกินอาหารนอกบ้านกัน นี่เดี๋ยวเลิกงานแล้วเขาจะวนมารับ”
“อ้าว ไม่ได้ไปมาเมื่อวานเหรอ” พีรพัชร์นิ่วหน้าคิดอะไรหลายๆอย่าง
“ก็ติดใจอยากกินอีก พี่เพชรมีอะไรรึเปล่า” วีร์เห็นท่าทางของพีรพัชร์แล้วก็คิดว่าอีกฝ่ายของเรื่องสำคัญจริงๆ
“ก็พี่จะเอาแร็กเก็ตไปขึ้นเอ็นใหม่ ก็กะว่าจะมาให้วีร์พาไปร้านที่เราบอกน่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกก่อนละพี่เพชร”
“แต่พี่ถามเราตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะว่าเราว่างรึเปล่า”
“ใช่ แต่พี่เพชรไม่ได้บอกนิว่าจะไปไหน”
“โอเค งั้นพี่พลาดเอง” พีรพัชร์พ่นลมหายใจออกมา
“น้องวีร์” วีรมาตุเรียกคนตรงหน้าเพราะดูเหมือนว่าลูกสักหลาดจะถูกตีโต้ไปมาอยู่หลายครั้งจะกระเด็นออกสนามจนเกมต้องหยุดพักไปก่อนแล้ว กอปรกับเท้าของเขาที่ถูกสะกิด เขี่ย เหยียบ กระทืบ จากน้องน้องชายตัวดีไม่หยุดหย่อน กระตุ้นให้เขาต้องออกตัวบ้าง
“ครับเฮีย” วีร์หันมาตอบรับ
“เอ่อ... ร้านที่เพชรเขาว่ามันอยู่ที่ไหนเหรอครับ” วีรมาตุมองสลับไปมาระหว่างวีร์และศศิทัศน์ที่กำลังทำสีหน้าลุ้นไปด้วยว่าพี่ชายของเขาทำได้ดั่งใจเขาหรือเปล่า
“อยู่ข้างร้านดนตรีที่อยู่หน้าห้างนั่นแหละครับ”
“เหรอ... แล้วเดี๋ยวพี่ธีร์จะมารับกี่โมงเหรอครับ”
วีร์มองดูเวลาจากโทรศัพท์ของเขาก่อนที่จะตอบ
“น่าจะอีกสัก... ชั่วโมงครึ่งได้มั้งครับ กว่าจะเลิกงาน กว่าจะขับรถมานี่อีก”
วีรมาตุเหล่ตาไปมองศศิทัศน์อีกครั้ง ซึ่งอีกฝ่ายแทบจะลุกขึ้นมาตอบแทนเขาเสียให้ได้ ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนๆของเขาที่แอบๆสะกิด เขี่ย ศอก สารพัดที่จะทำได้
“เอางี้มั้ย วันนี้เฮียเอารถมา เราออกไปที่ห้างกันเลยก็ได้ แล้ววีร์ก็บอกพี่ธีร์ว่าไปเจอกันที่โน้นไม่ต้องวนรถมาแถวนี้อีก”
วีร์หันมองสลับไปมา พีรพัชร์มีท่าทางว่าเขาจะเอาอย่างไรก็ได้ ศศิทัศน์หยักหน้าหงึกๆให้เขาตกลง ส่วนวีรมาตุก็แค่ยิ้มอย่างปกติ
เมื่อเห็นว่าไม่มีพูดอะไรออกมา
“งั้นเอาตามนี้ ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านได้” ไมตรีจิตตัดสินใจแทนคนอื่นๆ
“เรื่องหอพัก เดี๋ยวค่อยไลน์นัดกันว่าจะไปวันไหน” ชัชวาลตบบ่าวีรมาตุและลุกขึ้นยืนตามคนอื่นๆ
“งั้นเฮียครับ ขอพวกผมติดรถไปด้วยได้มั้ยครับ” “ว่าจะไปแวะร้านเกมร้านใหม่สักหน่อย” คู่แฝดนพชัยและชัยทิศยืนก้มตัวเล็กน้อย ฝ่ามือทั้งสองข้างกุมเข้าหากัน พยายามขยายดวงตาให้ใหญ่ที่สุดเท่าที่พวกเขาจะทำได้ แต่มันไม่ได้ออกมาดูน่ารักอะไรเลย
“ไปน่ะ ไปได้ แต่อย่าลืมบอกคนขับรถของเราด้วยว่าให้ไปรับที่ไหน” วีรมาตุพยักหน้าอนุญาต
“งั้นก็ แยกย้ายกันครับทุกคน กูก็จะกลับบ้านแล้ว”
“หึๆ คุณพระยศครับอย่าคิดว่าพวกผมไม่รู้นะครับ” สุรศักดิ์ใหญ่ในลำคอที่พยายามทำให้น่ากลัว แต่ฟังแล้วน่าสยดสยองเสียมากกว่า “บ้านคุณพระยศ อยู่โต๊ะทางนู้นเหรอครับ”
ทุกคนหันมองไปตามทางที่สุรศักดิ์ชี้นิ้ว ก็เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งตามลำพังห่างออกไปสี่โต๊ะ แม้ว่าจะรวมผมไว้เรียบร้อยพร้อมกับทักเป็นหางเปียแต่ก็ยังคงเห็นลักษณะของเส้นผมหยิกหยอยอย่างชัดเจน แว่นที่เธอกำลังสวมอยู่เพราะกำลังตั้งใจอ่านอะไรบางอย่าง
“กลับบ้านไง กลับบ้าน” พระยศยังยืนยันคำเดิม แต่สุดท้ายก็เดินไปหาเด็กสาวคนนั้น
“ไม่น่าเชื่อว่าความรักจะทำให้คนเปลี่ยนไปขนาดนี้” สุรศักดิ์มองดูเพื่อนของเขานั่งลงตรงหน้าเด็กสาวคนนั้น
“ลองมีสักทีเดี๋ยวก็รู้” คุณกรยืนมองอยู่ด้วยเช่นกัน
ทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน สายตาต่างจ้องไปที่นัยน์ตาของอีกฝ่าย ริมฝีปากเหยียดขึ้นมานิดหน่อยเพราะเหมือนว่าต่างก็นึกขึ้นมาได้ว่าต่างคนต่างถูกใจหญิงสาวคนเดียวกัน ลมหายใจจึงถูกพ่นฮึดฮัดออกมาพร้อมกัน แต่เมื่อหันมองรอบตัวกลับว่าเหลืออยู่แต่พวกเขาแค่สองคนเท่านั้น
*****
“วีร์บอกพี่ธีร์แล้วใช่มั้ย” วีรมาตุเอ่ยปากถามในตอนที่ทุกลุกออกจากรถกันหมดแล้ว
รถยนต์หนึ่งคันนั่งรวมกันมาหกคน ทุกคนลงความเห็นว่าพวกเด็กโตทั้งสองไปนั่งตอนหน้า ส่วนพวกเพื่อนทั้งสี่คนจะไปนั่งด้านหลัง เป็นไปตามความคิดของศศิทัศน์ เพราะว่าจะให้วีร์ไปนั่งด้านหน้าคู่กับวีรมาตุก็อาจจะมีเสียงหนึ่งคัดค้านขึ้นมา หรือจะให้คู่พี่น้องนั่งตอนหน้า ศศิทัศน์คงไม่เอาด้วยแน่ถ้าจะให้วีร์ไปนั่งกับพีรพัชร์ ดังนั้นวิธีของเขาจึงเหมาะสมที่สุด
“บอกแล้วครับ พี่ธีร์บอกว่าจะโทรมาบอกตอนมาถึง”
นพชัยและชัยทิศนั้นขอแยกตัวทันทีที่ลงจากรถ จึงเหลือสี่คนที่ยังเดินเกาะกลุ่มกันอยู่
“จริงๆเฮียส่งแค่ตรงหน้าห้างก็ได้นะ ไม่เห็นต้องวนเข้ามาจอดให้เสียเวลา”
วีรมาตุดูอ้ำอึ้งไปเพราะยังไม่ทันได้คิดเหตุผลว่าเขาจะมาทำอะไรที่นี่
“ม้ากูฝากให้มาซื้อของอยู่แล้ว ทางเดียวกันไปด้วยกัน” ศศิทัศน์รีบอธิบายในทันที
“เหรอ” วีร์พูดสั้นและหรี่ตามองคนข้างๆ
“ประหยัดพลังงาน” ศศิทัศน์ยิ้มรับแบบไม่สะทกสะท้าน “เออใช่ เฮีย เดี๋ยวอั๊วไปดูของให้ม้าก่อนนะ ลื้อเดินไปกับไอ้วีร์ก่อนก็ได้ เสร็จแล้วเดี๋ยวอั๊วค่อยโทรบอกลื้อนะ” ว่าแล้วศศิทัศน์ก็รีบปลีกตัวเองออกไปในทันที ไม่ทันรอให้ใครได้ส่งเสียงอะไรออกมาได้ก่อน
ทั้งสามคนจึงมองหน้ากันไปมา
“งั้น...” วีร์เกาปลายคางเบาๆแก้เก้อ “เราก็เดินไปที่ร้านด้วยกันก็แล้วกันนะครับ”
น้องว่าไงพี่ก็ว่างั้น
ทั้งวีรมาตุและพีรพัชร์ต่างก็ยิ้มและพยักรับด้วยกันทั้งคู่ แล้วทั้งสามคนก็เดินไปจนถึงประตูหน้าห้างสรรพสินค้า จากนั้นก็เดินลัดเลาะไปตามทางอีกไม่ไกลนักก็ถึงร้านเครื่องดนตรีถัดจากนั้นก็เป็นร้านขายเครื่องกีฬา
วีร์เดินนำทุกคนเข้าไปด้านในร้าน
ภายในร้านมีทั้งชุดกีฬา อุปกรณ์กีฬา และอุปกรณ์เสริมสำหรับกีฬาเกือบทุกประเภทที่สามารถเล่นได้ในประเทศไทย ทั้งในร่มและกลางแจ้ง
วีร์เดินลิ่วๆเข้าไปจนถึงชั้นวางเส้นเอ็นสำหรับแร็กแก็ตของทุกประเภทกีฬา วีร์และพีรพัชร์ช่วยกันเลือกชนิดของเส้นเอ็นที่เหมาะสมกับรูปแบบการเล่นของพีรพัชร์ และน้ำหนักในการขึงของเส้นเอ็นแต่ละชนิด ซึ่งเป็นบทสนทนาที่วีรมาตุไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองแทรกเข้าไปตอนไหนได้ จึงได้แต่ยืนดูอยู่เฉยๆ
แต่ก็ไม่ได้ถอยห่างไปไหนไกล
“ว่าไง” วีรมาตุรับโทรศัพท์ จึงขยับตัวออกมาเล็กน้อยจนวีร์หันมามองครู่หนึ่ง
ปลายสายกำลังพูดอะไรบางอย่าง
“อ้าว เดี๋ยวสิ” แล้ววีรมาตุก็ดึงโทรศัพท์กลับมา ก็พบว่าสัญญาณถูกตัดไปเสียแล้ว
“มีอะไรรึเปล่าเฮีย”
“ไอ้ตี๋เล็กไลน์คอลมาบอกว่าซื้อของเสร็จแล้ว แล้วก็กลับแล้วด้วย บอกจะรีบกลับเอาของไปให้ม้า” นั่นคือสิ่งศศิทัศน์พูดแจ้วๆให้วีรมาตุฟังก่อนที่จะตัดสายไป
วีร์จึงได้แต่ส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วก็หันกลับไปเลือกเส้นเอ็นกับพีรพัชร์ต่อ
จนกระทั่งหาข้อสรุปได้ พีรพัชร์จึงแยกตัวออกไปคุยกับพนักงานของร้าน เหลือวีร์และวีรมาตุที่เดินเล่นดูสินค้าต่างๆภายในร้านไปเรื่อยเปื่อย หยิบโน้นนี่นั่นมาลองกับตัวเองบ้างลองกับอีกฝ่ายบ้าง
มากันสามคนแต่เหมือนมาเดตกันต่อหน้าต่อตา
พีรพัชร์เดินไปรวมกลุ่มกับอีกสองคนทันทีที่เจรจาตกลงกับพนักงานในร้านได้
“ไง ดูอะไรกันอยู่”
“เสร็จแล้วเหรอพี่เพชร กำลังดูสายคล้องแว่นอยู่เลย ว่าจะเปลี่ยนอันใหม่” วีร์กำลังถือสายคล้องขาแว่นอยู่สองสามชิ้น
“แล้วเอาแว่นมาด้วยเหรอ มันจะเสียบขาได้รึเปล่า” พีรพัชร์เอ่ยทักไปเสียก่อน
“เห็นมั้ย เฮียก็บอกแล้วว่าค่อยมาดูวันหลังก็ได้ ยังไม่รีบเปลี่ยนไม่ใช่เหรอ” วีรมาตุเอ่ยทักอีกคน
“แต่ลายมันสวยดี กลัวหมดซะก่อน” วีร์ยังคงสองจิตสองใจวางสายคล้องแว่นในมือทั้งสองข้างไม่ลง
“อย่าเสียดาย ถ้าเกิดมันเสียบไม่ได้ขึ้นมาก็เสียเงินไปเปล่าๆ แล้ววันหลังอาจจะมีลายใหม่ที่ถูกใจกว่าก็ได้”
“พี่ก็เห็นด้วยนะ คราวหลังอาจจะเจอแบบที่ดีกว่าก็ได้”
ใช่ พวกเขากำลังพูดถึงสายคล้องแว่น
เมื่อเจอคำพูดรุ่นพี่ทั้งสองคนพูดไปในทางเดียวกันเข้าไป วีร์ก็เลยต้องตัดใจวางสายคล้องแว่นไว้ที่เดิมของพวกมัน แต่ก็ยังไม่วายกวาดสายตามองดูอีกครั้ง ก่อนที่จะหันหลังกลับ
“แล้วต้องทำอะไรอีกมั้ย พี่เพชร”
“เขาบอกว่าค่อยมาเอาเย็นวันมะรืนโน้น ช่วงนี้เขาบอกว่าคิวยาว เลยต้องรอหน่อย”
“งั้นก็เดินกลับห้างเลยมั้ย หรือพี่เพชรจะไปไหนต่อ” วีร์ว่าแล้วก็เดินนำทุกคนออกมาจากร้านเพื่อเดินกลับไปที่ห้างสรรพสินค้า
“ก็ไม่มีแล้วนะ”
“งั้นก็... อืมม เดี๋ยววีร์ไปถ่ายรูปราคาสายคล้องไว้ก่อนดีกว่า แป๊ปนึงนะ” วีร์รีบกลับเข้าในในร้านโดยทันที
“เดี๋ยววีร์...” วีรมาตุเรียกอีกฝ่ายไม่ทัน จะบอกว่าเขาถ่ายป้ายราคาเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว
“ช่างเถอะเดี๋ยวก็ออกมา ปกติก็อย่างนี้แหละ ยังตัดใจไม่ลง” พีรพัชร์มองดูวีร์ที่กำลังเดินไล่ไปตามที่ต่างๆภายในร้านจนเจอของที่เขาต้องการ
“ใช่ บางทีเดินเลือกดูอยู่ตั้งนาน ถ้าชอบใจก็หยิบวางๆอยู่อย่างนั้นแหละ” วีรมาตุเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋ากางเกงของเขา พลางนึกไปถึงตอนที่เขาขอให้วีร์ช่วยเลือกซื้อของขวัญให้คุณกร
“นายดูจะรู้จักน้องดีเหมือนกันนะ” พีรพัชร์เอ่ยปากโดยที่สายตาของเขายังคงมองวีร์อยู่
“ก็พอสมควร นายละ” วีรมาตุเองก็ยังไม่ละสายตาไปไหน
“ก็รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ รู้จักก่อนแฟนเก่าน้องอีก”
“เราก็เคยเห็นน้องตั้งแต่เด็ก แค่ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าน้องเป็นใคร”
“รู้จักคนที่บ้านน้องเขาด้วยนะ”
“เราก็รู้จัก ยังเคยไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ”
สถานการณ์ภายนอกร้านเริ่มตึงเครียดขึ้นมา
“พ่อแม่เราก็รู้จักกับน้องดีนะ”
“ป๊ากับม้าเรา...” วีรมาตุนิ่งไป เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าจนถึงตอนนี้วีร์และพ่อกับแม่ของเขายังไม่เคยได้พบเจอกันเลย เท่าที่เขารู้ ณ ตอนนี้ วีร์รู้จักกับที่บ้านของสุรศักดิ์ เคยไปบ้านของนพชัยและชัยทิศ เคยเจอแม่ของพระยศ แต่กับพ่อและแม่ของเขาและศศิทัศน์ยังไม่มีโอกาสได้เจอกัน
พีรพัชร์นึกยิ้มอยู่ในใจ พยายามไม่แสดงออกมากนัก
ในตอนนั้นวีร์ก็เดินมาพอดีและยิ้มให้กับเด็กหนุ่มทั้งสองคน
“เสร็จแล้ว เราไปกันเลยมั้ย”
“โอเค แต่เราคงไปกันแค่สองคนนะ เมื่อกี้เห็นมีโทรศัพท์มาตามตัวเขาให้รีบกลับ” พีรพัชร์รีบชิงพลิกความได้เปรียบมาเป็นของตัวเองก่อน
“อ้าว เหรอครับ เฮีย”
วีรมาตุรู้สึกว่าตัวเองจะก้าวพลาดไปเสียหน่อย คงเพระว่าเขาไม่ทันระวังว่าอีกฝ่ายจะมาไม้นี้ได้ แต่เขาก็ไม่ได้รู้จักตัวตนอีกฝ่ายมากพอให้เตรียมตัวตั้งรับได้ทัน จึงได้แต่พยักหน้ารับ
“แต่รถเฮียจอดอยู่ที่ห้างนิ งั้นก็เดินกลับกันเลยมั้ย” วีร์หันมองทั้งสองหนุ่มแล้วก็ออกเดินไปในทันที
พีรพัชร์หันมายิ้มให้กับวีรมาตุ ศึกนี้เขาขอรับชัยชนะไปก่อน แล้วเขาก็เดินตามวีร์ไป ส่วนวีรมาตุก็ได้แต่ถอนหายใจเดินตามไปทีหลังสุด
มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
“ว่าไง พี่ธีร์ถึงแล้วเหรอ” วีร์กดรับวิดีโอคอล
(เปล่า ตอนนี้อยู่โรง’บาล)
“หือ ทำไมไปอยู่โรง’บาลได้อะ” วีร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อสังเกตดูดีๆก็เห็นว่าบรรยากาศโดยรอบของอีกฝั่งเป็นที่นั่งรอภายในคลินิกของโรงพยาบาล
(วาเขาหน้ามืด พี่เลยพามาหาหมอก่อน)
“แล้วเป็นอะไรมากมั้ย”
(กำลังรอพบหมออยู่ ยังไม่รู้เลย แล้วนี่วีร์อยู่ไหน)
“อยู่ที่ห้าง กับเฮียวีแล้วก็พี่เพชร” วีร์หันกล้องโทรศัพท์ให้ธีร์เห็นเด็กหนุ่มทั้งสองคน ตอนนี้พวกเขาเดินผ่านประตูห้างสรรพสินค้าเข้าไปแล้ว
(เหรอ วันนี้คงไม่ได้ไปกินแล้วนะ พี่ว่าจะหาซื้ออะไรก่อนเข้าบ้าน วีร์จะหาอะไรกินก่อนมั้ยหรือให้พี่ซื้อไปเผื่อด้วย)
“แล้วยังอยู่โรงพยาบาลอีกนานมั้ยอ่า”
(น่าจะอีกสักพักเลยมั้ง)
วีร์มีสีหน้าครุ่นคิดว่าเขาจะเอาอย่างไรดี ทางฝั่งของพีรพัชร์คิดหวังให้วีร์เลือกหาอะไรกินก่อนซึ่งหมายถึงเขาและวีร์จะได้กินอาหารด้วยกันก่อนกลับแค่สองคน เพราะเขาได้ดักทางอีกฝ่ายไว้ก่อนแล้ว ส่วนวีรมาตุนั้น...
“น้องวีร์จะไปที่โรงพยาบาลเลยมั้ย ยังไงก็ทางผ่านไปบ้านเฮียอยู่แล้ว”
ทั้งวีร์และพีรพัชร์หันไปมองวีรมาตุพร้อมกัน ในใจของพีรพัชร์คิดไม่ถึงว่าจะมีทางเลือกนี้เกิดขึ้นมา แถมยังเป็นหนทางที่เขาช่วยกรุยไว้ให้เสียด้วย
(เอาไงวีร์) เสียงของธีร์เรียกความสนใจของวีร์กลับไปที่โทรศัพท์
วีร์ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“งั้นเดี๋ยววีร์ไปที่โรง’บาลนะ”
(โอเค แล้วเดี๋ยวเจอกัน)
“ครับ” วีร์กดจบการสนทนา “งั้น เดี๋ยววีร์ไปกับเฮียวีนะ พี่เพชรกลับเองได้ใช่มั้ย”
ถึงพีรพัชร์จะไม่อยากกลับไปคนเดียว แต่ว่าทางเลือกของเขามีเพียงแค่นี้ จึงได้แต่พยักหน้ารับ
“งั้นวีร์ไปก่อนนะ เดี๋ยววันซ้อมค่อยนัดกันอีกทีนะพี่เพชร”
“โอเค”
พีรพัชร์มองดูวีร์และวีรมาตุรีบเดิบไปที่ลิฟต์โดยสารเพื่อขึ้นไปยังชั้นที่วีรมาตุจอดรถยนต์ไว้ พลางนึกทบทวนในใจนี่ทำผิดพลาดอะไรตรงไหน ทำไมถึงได้ออกมาในรูปแบบนี้ และที่สำคัญเขาเพิ่งจะประกาศตัวเป็นคู่แข่งกับวีรมาตุอย่างโจ้งแจ้งไปไม่ใช่หรือไง
*****
yobortsa:
(สติกเกอร์ถอนหายใจ)
วิธู:
เป็นไรนิ
yobortsa:
ได้เจอก็เหมือนไม่ได้เจอ
วิธู:
เป็นอะไร ว่ามา
yobortsa:
ป่าว บ่นเฉยๆ
*****
ending music inspired by คริสติน่า อากีล่าร์ – พลิกล็อค
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 7 มันเพิ่งจะเริ่มต้น
เช้าวันแรกของการเรียนในปีการศึกษาใหม่ก็เริ่มต้น แม้ว่าวันนี้วีร์มาถึงโรงเรียนช้ากว่าปกติไปสักหน่อย แต่เขาเดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมกับนักเรียนคนอื่นๆอีกหลายคน ยังทันพอจะได้ยินเพลงสวนสนามของโรงเรียนกำลังบรรเลงดังก้องไปทั่วโรงเรียนอยู่ ในตอนเช้าของทุกวันที่มีการเรียนการสอนโรงเรียนจะใช้เพลงโรงเรียนเพื่อเป็นสัญญาณให้นักเรียนได้ทราบว่าควรขึ้นห้องเรียนเพื่อเตรียมตัวสำหรับคาบวิชาแรกได้แล้ว
เพลงแรกเป็นเพลงสวนสนาม มักใช้ในกิจกรรมสวนสนามของลูกเสือ เนตรนารี และยุวกาชาดของนักเรียนชั้นมัธยมต้น เพลงต่อไปเป็นเพลงทำนองปลุกใจ เนื้อหากระตุ้นให้นักเรียนมีจิตใจใฝ่รู้เร่งขวนขวายหาความรู้รอบๆตัวอยู่เสมอ เพลงที่สามเป็นเพลงประจำโรงเรียน เป็นเพลงบรรเลงสั้นๆไม่มีเนื้อร้อง เป็นเพลงที่เมื่อได้ยินแล้วและนักเรียนแต่ละคนที่ยังไม่ถึงอาคารเรียนของตัวเองนั้นต้องเร่งรีบในทันที และสุดท้ายเป็นเพลงเทียบเวลาเพลงพม่าประเทศ ระหว่างที่เสียงบรรเลงด้วยเครื่องดนตรีไทยประสานกับเสียงระฆังนาฬิกาดังขึ้นนั้น นักเรียนทุกคนควรจะอยู่ในห้องเรียนของตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่เสียงระฆังครั้งสุดท้ายจะดังขึ้น
เมื่อเพลงชาติดังขึ้น จะถือว่าคนที่ยังมาไม่ถึงห้องเรียนนั้นมาสาย และมักจะเป็นจังหวะฉิวเฉียดที่จะได้เห็นใบหน้าของสุรศักดิ์โผล่โพล่งเข้ามาในห้องเรียนอยู่เสมอ
แต่นั้นก็หมายถึงว่าถ้าวีร์จะยังคงได้เรียนห้องเรียนเดียวกับสุรศักดิ์
“กูยังไม่เข้าว่าทำไมกูถึงหลุดมาเรียนห้องเดียวกับพวกมึงได้” วีร์หันไปคุยกับศศิทัศน์และพระยศที่นั่งคู่กันด้านหลังของเขา ส่วนที่นั่งข้างๆเขาในปีการศึกษานี้ก็ยังคงเป็นแพรพรรณ วรรณมาศ อย่างเดิม
“อย่ามาเลยมึง เกรดรวม 3.74 ของมึง ไม่ทำให้มึงโผล่มาห้องนี้สิแปลก” ศศิทัศน์พูดไปพลางหยิบหนังสือเรียนวิชาแรกของวันนั้นขึ้นมาวางบนโต๊ะเรียน
“ก็พวกมึงมัน 3.9 อย่างแพรก็ 3.8 แล้วจะเอา 3.7 อย่างกูเข้ามาทำไม”
ศศิทัศน์ดีดหน้าผากของวีร์ไปเบาๆหนึ่งครั้งก่อนที่จะพูดต่อ
“ของคุณมึงพลาดไปตอนเทอมแรก ไม่เช่นนั้นคุณมึงได้ไม่ต่ำกว่า 3.8 แน่นวล ฉะนั้นอย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจว่าทำไมคุณมึงถึงโผล่มาห้องนี้ได้”
วีร์ได้แต่ทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วก็พ่นลมหายใจออกมา และเมื่อหันตัวกลับมาก็เห็นแพรพรรณยิ้มให้กับเขา
“เอาหน่า คิดซะว่า ชั้นกับแกมาช่วยกันเป็นฐานให้พวกเขาเหยียบไปก็แล้วกัน”
“ทำเป็นพูดเข้า อย่าให้ชั้นรู้นะว่าเรียนจบไปแล้วต้องกลับมารับโล่อีกคน”
“ฝันไปสิ ชั้นไม่เคยเก็บท๊อปได้สักวิชา มีสิทธิ์ไปหวังโล่ได้ที่ไหน”
ในตอนนั้นเองที่อาจารย์พิชิตเดินเข้ามาในห้องเรียน ทำเอานักเรียนแต่ละคนต่างงงไปตามๆกัน เพราะอาจารย์พิชิตสอยวิชาศิลปะสำหรับนักเรียนมัธยมต้น ซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่ในห้องก็ผ่านความโหดของอาจารย์พิชิตมาแล้วทั้งสิ้น
“ไม่ต้องห่วง คาบแรกของพวกคุณยังเป็นวิชาภาษาไทยเหมือนเดิม เพียงแต่อาจารย์เขาติดธุระเร่งด่วน ผมเลยเลยถูกไหว้วานให้มาช่วยคุมห้องเรียนเฉยๆ”
นักเรียนหลายคนเริ่มหายใจโล่งคอมากขึ้นเมื่อได้ยิน แต่กระนั้น ‘ลุงโหด’ ตัวเป็นๆกำลังยืนอยู่หน้าห้องเรียน ก็ยังคงรักษาอากัปกิริยาของตัวเองไว้อยู่
“อาจารย์เขาฝากมาให้อ่านบทแรกไปก่อน ใครอ่านจบแล้วอยากทำอะไรก็ทำ แค่อย่าเสียงดังอย่าลุกเดินเพ่นพ่านก็พอ”
ทั้งห้องเรียนตกอยู่ในความเงียบ สายตานักเรียนมองรวมกันไปที่จุดเดียว สายตาอาจารย์กวาดมองรอบห้อง
“เชิญครับ”
เสียงดังฟังกระชับ ทำเอาเสียงเปิดหนังสือดังขึ้นตามๆไป
“วีร์ มานี้หน่อย”
นักเรียนหลายคนสะดุ้งและเริ่มชำเลืองมองตามวีร์ที่ลุกขึ้นเดินไปหน้าห้องเรียน การถูกเรียกตัวโดย ‘ลุงโหด’ นั้น ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดี เพราะมักจะถูกมองว่าไปทำผิดกฎของโรงเรียนข้อใดสักข้อหนึ่ง ดังนั้นหลายคนที่เคยเรียนห้องเดียวกันมากับวีร์มาก่อนก็พอจะเข้าใจไปในแง่ดีว่าวีร์ไม่ใช่นักเรียนที่เกเรอะไร ส่วนคนอื่นๆที่เหลือ บางคนก็คงเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะที่เขาเป็นที่หมายปองของท่านเทพวีรมาตุ ที่มีให้เห็นผ่านตาตามสื่อสังคมออนไลน์ ก็อาจจะมองไปในด้านลบอยู่บ้าง
มีเพียงไม่กี่คนที่จะรู้ว่าในตอนนี้อาจารย์พิชิตรับเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมถ่ายรูปชั่วคราว
“ผมลงชื่อในหนังสือไว้ให้แล้วนะ เอาไปเดินต่อได้ ไม่รู้ว่าเรียนห้องนี้ ไม่งั้นจะได้หยิบมาให้เลย”
“ของงานวันไหว้ครูใช่มั้ยครับ” อาจารย์พิชิตพยักหน้ารับ “งั้นเดี๋ยวผมไปเอาตอนพักนะครับ”
“แล้วก็อย่าลืมทำใบสมัครชมรมไว้ด้วย เห็นแบบฟอร์มอันใหม่ที่ผมร่างไว้แล้วใช่มั้ย”
“เห็นแล้วครับ อาจารย์จะให้ระบุยี่ห้อกับรุ่นของกล้องในใบสมัครจริงๆเหรอครับ”
“ก็ยังไงทุกคนต้องมีกล้องเป็นของตัวเองอยู่แล้วไม่เหรอ แล้วถึงจะมีแต่ไม่รู้จักกล้องของตัวเอง ใช้อะไรไม่เป็นเลย ก็มาเสียเวลาเปล่า”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้” วีร์ตอบพร้อมพยักหน้ารับ
อาจารย์พิชิตไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่พเยิดหน้าให้วีร์กลับไปนั่งตามเดิม และสายตาหลายคู่ก็มองตามว่ามีคนที่สามารถพูดคุยตอบโต้กับ ‘ลุงโหด’ ได้อย่างปกติอยู่ในโลกใบนี้ด้วย
*****
“พวกมึงต้องได้เห็นแต่ละคนตอนที่ลุงโหดเรียกชื่อไอ้วีร์” ศศิทัศน์เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนเช้าให้กับสุรศักดิ์ นพชัยและชัยทิศ ทั้งสามคนนั้นเรียนอยู่ห้องเดียวกันในปีการศึกษานี้ ได้ฟังเป็นรอบที่สองแล้วระหว่างพักกินอาหารกลางวัน
“ไม่เห็นจะน่าตกใจอะไร ก็ลุงโหดมาคุมชมรมถ่ายรูปอยู่ตอนนี้ ก็ต้องเรียกใช้ไอ้วีร์สิจะให้ไปเรียกใคร” สุรศักดิ์พูดไปพลางตักอาหารกินไปพลาง
“ก็พวกเรารู้กันอยู่แล้ว แต่คนอื่นไม่รู้นี่หว่า” ศศิทัศน์เอาส้อมจิ้มลูกชิ้นในถ้วยของสุรศักดิ์มาแทนชิ้นหมูกรอบที่อีกฝ่ายแอบคีบไป
“แต่ชมรมถ่ายรูปปีนี้คัดโหดเลยอะดิ” พระยศจับมือของทั้งศศิทัศน์และสุรศักดิ์วางลงบนโต๊ะเพื่อยุติสงครามระหว่างช้อนส้อมและตะเกียบลง
“ก็แค่เข้มข้นขึ้นกว่าเก่านิดนึง แต่เห็นว่าจะให้มีประกวดภาพถ่ายทุกเดือนด้วย”
“ห๊ะ” เสียงของสุรศักดิ์ดังขึ้นมา
“จริงๆ เห็นว่า’จารย์แป้งก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย ใครได้คะแนนรั้งท้ายติดต่อกัน มีสิทธิ์ไม่ผ่านกิจกรรมชมรม”
“เอ่อ ลุงแกจะโหดสมชื่อไปหน่อยมั้ง” ศศิทัศน์กินไปพลางเอามือป้องจานอาหารของตัวเองไปพลาง
“ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันไปอีกครึ่งเทอม เผลอๆอาจจะทั้งเทอมเลยมั้ง แล้วแต่ว่า’จารย์แป้งจะกลับมาเมื่อไหร่”
“มาแนวนี้ จะมีใครกล้ามาสมัครเข้าชมรมรึเปล่าวะ” “นั่นดิ เดิมทีก็คนไม่เยอะอยู่แล้วด้วย” คู่แฝดนั่งเกาศีรษะเกาคางพลางนึกตามไปด้วย
ไม่ได้มีเสียงตอบกลับจากวีร์ มีแต่เพียงเสียงชื่อของเขาดังขึ้นมาแทน
“พี่วีร์”
เด็กหนุ่มทั้งโต๊ะหันมองไปตามเสียงเรียก
“อ้าว ว่าไงกลาง” วีร์หันไปเจอกับเสริมศักดิ์ น้องชายแท้ๆของสุรศักดิ์ที่ตอนนี้ขึ้นมาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามแล้ว เขาเดินมากับคนที่น่าจะเป็นเพื่อนของเขา
“จะมาถามพี่วีร์ว่าชมรมถ่ายรูปเปิดรับสมัครแล้วยังครับ”
“ยังเลย กลางจะเข้าชมรมเหรอ”
“มันมีกล้องซะที่ไหนละ แล้วจะเข้าชมรมน่ะก็ไปสมัครตอนคาบชมรมโน้นสิ” เสียงของสุรศักดิ์ตอบคำถามแทนน้องชายของเขา
“เปล่า จริงๆของถ่ายรูปก็สมัครได้เลย เพียงแต่ใบสมัครมันยังไม่เสร็จ ก็เลยยังก่อน” วีร์ตอบแย้งกับสุรศักดิ์
“อ้าวเหรอ ของฟุตบอลนี่รอไปเจอกันคาบชมรมเลย”
“ตกลงกลางจะเข้าชมรมรึเปล่า” วีร์หันกลับไปถามกับเสริมศักดิ์
“เปล่าครับ พอดีว่าเพื่อนผมสนใจ เลยบอกมันให้ลองมาคุยกับพี่วีร์ดู” เสริมศักดิ์สะกิดให้เพื่อนเขาเข้ามาร่วมวงสนทนา “นี่ขลุ่ยเพื่อนผมเองครับ”
“ว่าไงครับน้อง มีกล้องอยู่แล้วรึเปล่า แบบเอสแอลอาร์นะหรือดีเอสแอลอาร์ก็ได้ แต่ไม่ใช่กล้องคอมแพคนะ” วีร์หันไปถามเพื่อนของเสริมศักดิ์
“ครับ ผมมีกล้องอยู่แล้ว”
“งั้น วันไหนว่างก็แวะไปที่ห้องชมรมช่วงเย็นก็ได้ ช่วงนี้พี่กิ๊บประธานชมรมอยู่ทุกวัน หรือไม่ก็ไปเจอกันตอนคาบชมรมเลยก็ได้”
“แล้วผมต้องเอากล้องมาเลยมั้ยครับ”
“อาทิตย์นี้น่าจะยังก่อน แต่จำชื่อรุ่นกล้องตัวเองได้ใช่มั้ย เพราะต้องกรอกลงในใบสมัครด้วย”
“จำได้ครับ”
“โอเค งั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เดี๋ยวค่อยมาเขียนใบสมัครอีกที” วีร์ตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้ด้วยเล็กๆ
“อ่า... ครับ ขอบคุณครับ”
“กลาง แล้วปีนี้จะไปอยู่ชมรมไหนละ” วีร์กลับไปคุยกับเสริมศักดิ์ดังเดิมตามความสนิมสนม
“ยังไม่รู้เหมือนกันพี่วีร์ ผมว่าจะเข้าชมรมหมากรุก แต่เห็นว่าปีนี้จะไม่เปิด”
ทั้งวีร์และศศิทัศน์เลิกคิ้วขึ้นมองหน้ากัน
“ถ้าชมรมหมากรุก ก็ลองคุยกับประธานชมรมดูสิ” วีร์บุ้ยหน้าไปทางศศิทัศน์
“พี่ต่ายเป็นประธานชมรมเหรอครับ” เสริมศักดิ์มีน้ำเสียงดูแปลกใจเล็กน้อย
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง พี่เป็นไม่ได้รึไง” ศศิทัศน์แสดงท่าทางเหมือนหงุดหงิดใจ แต่อันนี้ที่จริงก็แกล้งแสดงไปเช่นนั้น
“พี่อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมแค่ดีใจที่ปีนี้ชมรมยังเปิดอยู่ พี่ต่ายจองที่ให้ผมไว้เลยนะ เดี๋ยวผมไปสมัครคาบชมรม”
“หึๆได้ จะมาเป็นสมาชิกชมรมทั้งที ก็จะได้เป็นคนทำงานด้วย” ศศิทัศน์ทำสีหน้าเหมือนผู้ร้ายในละครไทยยุคโบราณ
“เผี๊ยะ อย่าแกล้งน้องกู” สุรศักดิ์ลงรอยประทับฝ่ามือไปที่หลังศีรษะของศศิทัศน์ ถึงจะไม่ได้หนักหน่วงแต่ก็พอจะได้ยินกันโดยทั่วหน้า
“หนอยมึง ปีนี้พึ่งกูทำงานส่งไม่ได้แล้ว เอาใหญ่เลยนะมึง”
“ช่วยไม่ได้ มึงดันไปอยู่คนละห้องกับกูเอง กูไม่ได้บังคับสักหน่อย” สุรศักดิ์แสดงท่าทางไม่ยี่หระอะไร
“งั้นกูจะเอาน้องมึงมาเป็นเลขาฯชมรม เดี๋ยวให้ไอ้วีร์สอนงาน แล้วกูจะปั้นให้มันเป็นประธานชมรมปีหน้าเลย” ศศิทัศน์แสดงท่าทางอย่างมั่นใจโดยไม่ได้ดูสีหน้าของเสริมศักดิ์เลย ที่เริ่มจะไม่แน่ใจเสียแล้วว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เขาเดินมาหากลุ่มเพื่อนๆของพี่ชายตัวเองในวันนี้
เจ้าตัวได้แต่นึกในใจว่าคราวหน้าคราวหลังควรรอจังหวะตอนที่วีร์อยู่คนเดียวจะดีกว่า
“ปีหน้าน้องมันเพิ่งจะม.4 เอง”
“ม.4 แล้วไง ขนาดกูม.5 กูยังเป็นได้เลย”
วีร์ส่ายหน้าเบาๆ แล้วหันกลับไปหาเสริมศักดิ์
“กลาง มาอยู่ชมรมถ่ายรูปกับพี่มา เดี๋ยวพี่เล่นเส้นให้”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ยังไม่อยากเจอลุงโหดเกินความจำเป็น”
“ทำไม ปีนี้ม.3 ลุงโหดสั่งงานอะไร” สุรศักดิ์ถามน้องชายตัวเอง
“ได้ยินมาจากห้องอื่นบอกว่าให้สเก็ตภาพดินสอขาวดำลงกระดาษเอสาม”
“โถ่แค่เอสาม ตอนพี่เรียนม.3 ลุงโหดให้ส่งงานบนกระดาษเอสอง คอนเซ็ปท์คือให้หาวัสดุอื่นมาแปะลงบนกระดาษให้สวยงาม” สุรศักดิ์พยายามโอ้อวดว่ารุ่นของตนต้องทำงานที่ยากกว่า “ของมึงทำอะไรแล้ววะ”
“ของกูฉีกกระดาษจากนิตยสารมาแปะเป็นรูป” ศศิทัศน์ตอบ
“ไอ้กิ่งก้าน กูจำได้ว่าไปซื้อกระดาษสีมาตัดแปะเลย” สุรศักดิ์หันไปหัวเราะเยาะคู่แฝด
“ของพวกกูยังดีกว่าของมึงก็แล้วกัน ตัดเป็นชิ้นเล็กๆแล้วค่อยแปะ” “แต่ของมึงอะ ตัดเป็นรูปแล้วแปะเลย เกือบโดนลุงโหดฉีกทิ้ง กิ้วๆ” นพชัยและชัยทิศต่างก็หัวเราะเยาะสุรศักดิ์กลับไป
“แต่ใครจะสู้ของคุณพระยศไปได้” ศศิทัศน์หันไปหาพระยศที่นั่งนิ่งไปนานไม่ได้ร่วมผสมโรงใดๆ
“ใช่ๆ มันลงแรงทาสีเปลือกใข่ แล้วทุบให้แหลกละเอียด” “แล้วก็ค่อยๆแปะเป็นรูปเต็มกระดาษ” “พอลุงโหดดูแล้วก็ อื้ม ใช้ได้” “แล้วก็วางลง” พวกคู่แฝดสาธยายวิธีการทำผลงานศิลปะของพระยศให้ทุกคนฟัง
“ใช่ๆ วันนั้นไอ้บิ๊กเดินเสียเซลฟ์ออกมาจากห้องศิลปะ แต่เว้ยเฮ้ย คะแนนเต็ม” ศศิทัศน์นึกภาพย้อนกลับไป
“แสดงว่ากูคงโชคดีแล้วที่ไม่ได้เรียนม.ต้นที่นี่”
“ทำไม ตอนม.ต้น มึงทำงานศิลปะอะไรบ้างวะ” ศศิทัศน์ถามวีร์
“ก็ เรื่อยๆ ทั่วไป หล่อปูนพลาสเตอร์...จากต้นแบบที่ปั้นเอง ผ้ามัดย้อม...จากสีธรรมชาติที่ไปหามาเอง แล้วก็แทงหยวก...แม่ง ป่ากล้วยบ้านกูแทบเหี่ยน โดนเพื่อนกูมาขอกันเต็มไปหมด”
“กูว่ากูเรียนกับลุงโหดน่ะดีแล้ว” ศศิทัศน์ตบบ่าวีร์เบาๆ ส่วนวีร์ก็หันมายิ้มให้
“งั้น... เดี๋ยวกลางไปก่อนนะพี่วีร์ พี่ใหญ่” เสริมศักดิ์รีบออกตัวเมื่อเห็นว่าบทสนทนาเริ่มออกห่างจากพวกเขาไปแล้ว
“เดี๋ยวดิมึง...” เพื่อนของเสริมศักดิ์ทักท้วงขึ้นมาแต่โดนเสริมศักดิ์สะกิดไว้ก่อน
“ทำไม มีอะไรรึเปล่า” วีร์มองรุ่นน้องทั้งสองคนสลับไปมา
“เปล่า ครับ” เสริมศักดิ์ตอบปฏิเสธทันทีแล้วหันไปพูดกับเพื่อนของเขา “มึงกับกูต้องรีบไปห้องศิลปะ คาบต่อไปของอาจารย์พิชิต มึงลืมเออ”
เพื่อนของเสริมศักดิ์มีท่าทางยึกยักแต่ก็ยอมเดินออกไปกับเสริมศักดิ์แต่โดยดี
*****
“มึงนี่นะ ไม่น่ารีบดึงกูออกมาเลย”
“ทำไม” เสริมถามเพื่อนของเขา
“ก็จะได้อยู่คุยต่ออีกหน่อยไง”
“เห้อ พี่เขาก็บอกอยู่ว่าว่างๆให้แวะไปห้องชมรม มึงอยากถามละเอียดแค่ไหนก็ตามใจมึงเลย” เสริมศักดิ์พ่นลมหายใจออกมาก่อนจะตอบ
“แต่พี่เขาไม่ได้บอกนี่หว่าว่าพี่เขาจะอยู่ห้องชมรมตลอด”
“เรื่องมากจริงๆเลยมึง” เสริมศักดิ์ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ
ระหว่างทางที่ทั้งสองคนเดินไปที่ห้องเรียนวิชาศิลปะนั้น เพื่อนเสริมศักดิ์เรียกชื่อเขาขึ้นมา
“ไอ้กลาง มึงคิดว่า พี่วีร์เขาจะชอบกูมั้ยวะ”
“ห๊ะ” เสริมศักดิ์หยุดเดินและหันไปหาเพื่อนของเขาที่มีสีหน้ากำลังรอคำตอบอย่างใจดใจจ่อ “เดี๋ยวนะ นี่คือมึง... ชอบพี่วีร์เหรอ”
“ก็... พี่เขาก็น่ารักดี” แต่เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดกันของเสริมศักดิ์แล้ว เขาก็เริ่มก่อกำแพงขึ้นมาระหว่างกันอย่างย่อม “ทำไม หรือมึงรับไม่ได้”
“ไม่ใช่ กูหมายถึงกูรู้จักมึงมาตั้งนาน กูไม่เคยเห็นมึงแสดงท่าทีอะไรว่ามึงจะชอบผู้ชาย”
“ก็ไม่ได้คิดว่าจะชอบหรอก แต่มันรู้สึกขึ้นมาเอง ทำไงได้” คำตอบของเสริมศักดิ์ทำให้เขาค่อยๆเขี่ยกำแพงที่ยังไม่ทันได้เป็นรูปเป็นร่างเท่าใดนักให้กระจายหายไป
“ง่ายๆ แค่นั้นเลยอะนะ” เสริมศักดิ์มองของความแน่ใจจากเพื่อนของเขา จนเพื่อนเขาก็แค่พยักหน้ารับ แล้วเสริมศักดิ์ก็ถอนหายใจก่อนที่จะพูอต่อ “ไอ้ขลุ่ยเอ้ย ไอ้ขลุ่ย กูก็ไม่ได้อยากจะตัดกำลังใจมึงหรอกนะ แต่ถ้ามึงคิดว่ามึงสามารถสู้กับท่านเทพวีรมาตุได้ ก็แล้วแต่มึงเลย”
“พี่วีที่เพิ่งเรียนจบไปอะนะ”
“นั่นแหละ นักเรียนดีเด่นสามวิชา มึงสู้ไหวปะล่ะ”
“เหอะๆๆ” เพื่อนของเสริทมศักดิ์หัวเราะพร้อมกับทำหน้าเหยเก แล้วก็ถอยหายใจออกมาดังๆ
“เอาไง ยังอยากจะเข้าชมรมถ่ายรูปอีกมั้ย”
“ไม่รู้ว่ะ ที่จริงก็ยังไม่รู้ว่าจะขอพ่อขอแม่ซื้อกล้องให้ได้มั้ย”
“คือ กล้องก็ยังไม่มี” เสริมศักดิ์ส่ายหน้าไปพร้อมเพื่อนของเขา “ไม่งั้น มึงก็มาสมัครชมรมหมากรุกกับกูก็ได้”
“กูขอคิดดูก่อน”
“แล้วแต่มึงก็แล้วกัน”
ทันใดนั้นเสียงสัญญาณก็ดังขึ้นไปทั่วโรงเรียน ทั้งเสริมศักดิ์และเพื่อนของเขาต่างก็มองหน้ากัน แล้วก็รีบออกตัววิ่งตรงไปยังห้องเรียนศิลปะโดยทันที
*****
หลังจากผ่านกิจกรรมวันไหว้ครูไปได้สักระยะหนึ่งแล้ว การเรียนการสอนก็เริ่มเข้าร่องเข้ารอย เด็กนักเรียนระดับชั้นต่างเริ่มปรับตัวเองให้เข้ากับความเข้มข้นของเนื้อหาการเรียนที่ยากขึ้นกว่าปีที่ผ่านๆมา เมื่อได้เรียนรู้ก็ต้องมีการฝึกฝนจนชำนาญ ทั้งการบ้านและงานพิเศษก็เริ่มแจกจ่ายจากอาจารย์ประจำวิชาต่างๆมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อได้ทำบ่อยๆทำซ้ำจนเชี่ยวชาญ อาจารย์ก็เริ่มพลิกแพลงหลายกระบวนท่าตามความสามารถในการเรียนรู้ของเด็กนักเรียนแต่ละห้อง เพื่อเพิ่มทักษะและศักยภาพของนักเรียน สุดท้ายแล้วก็ต้องทดสอบเพื่อวัดผลของการเรียนรู้
การสอบวัดผลกลางภาคเรียนของนักเรียนระดับชั้นมัธยมกำลังใกล้เข้ามาในอีกไม่ช้า แต่ชีวิตของนักศึกษามหาวิทยาลัยกำลังจะเริ่มต้น
วีรมาตุได้ย้ายเข้าไปอยู่หอพักนักศึกษาแพทย์พร้อมกับชัชวาลและไมตรีจิต เพราะมีการเรียนปูพื้นฐานความรู้ทั้งหมดที่ได้เคยเรียนมาของนักศึกษาแพทย์ก่อนที่จะเปิดภาคเรียนจริงพร้อมกับนักศึกษาคณะอื่นๆ การย้ายเข้ามาอยู่หอพักเลยทำให้สะดวกมากกว่า แต่กระนั้นวีรมาตุก็มักจะหาเหตุแวะไปที่โรงเรียนเก่าของเขาในช่วงเย็นอยู่เสมอ
เหตุเพราะว่าทางด้านของพีรพัชร์ที่กำลังจะลงแข่งขันเพื่อคัดตัวเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย ช่วงที่ผ่านมาจึงใช้เวลาฝึกซ้อมร่วมกับวีร์ไปมากพอสมควร นอกจากวันสุดสัปดาห์แล้ว ในวันธรรมดาบางวันพีรพัชร์ก็มารับวีร์ถึงที่โรงเรียนเพื่อไปสนามซ้อมด้วยกัน แต่อย่างน้อยทั้งคู่ก็มาฝึกซ้อมที่สนามใกล้ๆกับหอพักนักศึกษาแพทย์ อย่างเช่นในวันนี้
“โอเค กูเชื่อคำพูดมึงแล้วว่าน้องแม่งเก่งจริง” ไมตรีจิตยืนดูการฝึกซ้อมของพีรพัชร์กับวีร์อยู่นอกรั้วกั้นด้วยกันกับชัชวาลและวีรมาตุ
“ตอนแรกกูก็นึกว่ามันหลงน้องจนอวยดะไปทุกเรื่อง ที่ไหนได้ ของจริงนี่หว่า” ชัชวาลยืนกอดอกชื่นชมฝีมือการเล่นของวีร์
“แล้วทำไมน้องไม่ลงเทนนิสตอนกีฬาสีวะ” ไมตรีจิตหันมาถามวีรมาตุ
“น้องบอกไม่ค่อยชอบลงแข่ง ชอบเล่นมากกว่า”
ทั้งสามมองดูการโต้ตอบไปมาของคนในสนามอย่างดุดันและรวดเร็ว เสียงของลูกสักหลาดที่กระทบกับไม้แร็กเก็ตและพื้นสนามดังก้องไปทั่ว
เด็กหนุ่มรับลูกหลังมือด้วยมือเดียวจากมุมเส้นเสิร์ฟด้านซ้าย แล้วเจ้าตัวก็ทะยานไปยังหน้าเน็ตด้านขวา ทันพอดีจะหวดหน้าไม้พาลูกตกเฉียงถึงพื้นก่อนเส้นหน้าแล้วกระดอนข้ามเส้นข้างออกนอกสนามในพริบตา
“เช็ดโด้ ไวสัดๆ” ไมตรีจิตร้องอุทาน “ทำได้ไงวะ ไอ้วี”
เมื่ออีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับมาทั้งไมตรีจิตและชัชวาลก็หันหน้าไปหาวีรมาตุที่ไม่ได้ดูการแข่งขันอยู่
“ไอ้วี” ทั้งสองคนจึงเรียกสติของเพื่อนสนิทกลับมา
“เป็นไรวะมึง ทำหน้ายังกะเห็นผี” ชัชวาลถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ เปล่า ไม่มีไร เหมือนจะเห็นคนรู้จัก”
“ใครวะ” ไมตรีจิตชะโงกมองดูไปทิศทางที่วีรมาตุมองไปเมื่อครู่ “ไม่เห็นมีใครเลย”
“ช่างเถอะ น้องซ้อมเสร็จแล้วมั้ง เข้าไปเลยดีกว่า” วีรมาตุบอกปัดแล้วจึงชวนทุกคนเข้าไปในสนามซ้อม
พีรพัชร์และวีร์กำลังพูดคุยวางถึงการเล่นที่เพิ่งจบไปว่ามีอะไรที่จะต้องแก้ไขอีกบ้างแล้วจะวางแผนการซ้อมต่อไป ในมือแต่ละคนต่างขวดน้ำกันคนละขวดยกดื่นแก้กระหาย สายตาของพีรพัชร์ก็หันไปเจอกับทั้งสามที่เดินมาที่พวกเขา
“วันนี้มากันสามหมอเลยเหรอ” พีรพัชร์เอ่ยทักทายทำให้วีร์หันไปมองตาม
วีรมาตุยื่นถุงให้กับวีร์ ข้างในมีผ้าเย็นที่เขาแวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อก่อนที่จะมาสนามซ้อม แน่นอนว่าจำนวนผ้าเย็นมีพอจะแบ่งให้พีรพัชร์ด้วย
“ไม่ใช่แค่หมอธรรมดา แต่เป็นเดือนหมอด้วยนะ” ทั้งไมตรีจิตและชัชวาลสะบัดมือให้เกียรติกับผู้ซึ่งเพิ่งจะได้รับเลือกให้เป็นเดือนคณะแพทยศาสตร์ไปไม่นานนี้เอง
“อ้าว ไหนว่าม.นี้เขาไม่มีจัดประกวดดาวเดือนไม่ใช่เหรอ” วีร์มองสลับไปมาระหว่างสี่หนุ่มนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังเพื่อหาคำตอบ
“เมื่อก่อนน่ะใช่ ดาวเดือนมหา’ลัยน่ะไม่เคยมีมาก่อน แต่ดาวเดือนคณะมีอยู่บางคณะ ของวิศวะกับสถาปัตย์ เห็นว่าของเขามีกีฬาระหว่างสถาบันเลยมีดาวเดือนเป็นผู้แทนประชาสัมพันธ์งาน แล้วก็มีของคณะศิลปกรรมอีกคณะที่เขาจัดประจำ ของมหา’ลัยเพิ่งจะมีปีนี้ปีแรก” ไมตรีจิตอธิบายให้วีร์ฟังซึ่งยังมีสีหน้าสงสัย
“ไว้เฮียค่อยเล่าให้ฟังทีหลังนะ” วีร์พยักหน้ารับให้กับวีรมาตุ
“และเดือนแพทย์คนแรกก็คือ...” ชัชวาลผายมือไปทางวีรมาตุ
“อ๋อเหรอ...” ทุกคนต่างคาดหวังกับคำตอบของวีร์อยู่พอสมควร แต่เจ้าตัวกลับตอบสั้นๆเท่านั้น
“ไม่มีความเห็นอะไรหน่อยเหรอ” ไมตรีจิตถาม
“แล้วของวิทย์กีฬาเลือกไปยัง” วีร์ไม่ได้ตอบแต่หันไปถามพีรพัชร์
“ยัง รอตอนเปิดเทอมโน้นสิ”
“อ้าวเหรอ”
“แต่ถึงเขาจะเลือกพี่ พี่ก็คงไม่เอาหรอก ยุ่งวุ่นวายเปล่าๆ” พีรพัชร์ตอบปฏิเสธไว้ล่วงหน้า
วีร์ก็พยักหน้าหัวรับรู้
“นี่ ตกลงไม่มีความเห็นอะไรหน่อยเหรอ เฮียเขาได้เป็นเดือนคณะเชียวนะ” ไมตรีจิตถามย้ำอีกครั้ง
“อยากได้ความเห็นเหรอครับ” ทั้งไมตรีจิตและชัชวาลพยักหน้ารับ แล้ววีร์ก็หันไปหาวีรมาตุพร้อมกับร้อยยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยปาก “เดือนคณะได้ไปแล้วไม่เป็นไร แต่ถ้าเกิดได้เป็นเดือนมหา’ลัยขึ้นมาเมื่อไหร่ เราห่างกันสักพักนะครับ”
“อ้าว” เสียงร้องดังขึ้นจากปากของไมตรีจิตและชัชวาลพร้อมกัน ส่วนวีรมาตุรู้สึกชะงักไปเล็กน้อย
“ทำไมเหรอครับ” วีรมาตุถาม
“ก็... ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาไม่อยากเป็นที่สนใจ แค่นี่ก็ได้มาเยอะเกินพอแล้ว” วีร์ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
ทั้งไมตรีจิตและชัชวาลต่างก็หัวเราะแบบแหยงๆแบ่งรับแบ่งสู้ อุตส่าห์ตั้งความหวังไปซะดิบดีว่ามาบอกข่าวของเพื่อนรักให้เด็กหนุ่มฟัง อาจจะสร้างภาษีให้ดีขึ้นเมื่อเทียบกับอีกฝ่าย
“งั้น เดี๋ยววีร์จะกลับเลยมั้ย พี่จะได้ไปส่ง” พีรพัชร์ถามเมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรต่อแล้ว
“ก็ได้พี่เพชร แล้วครั้งหน้าก็รอพี่เพชรแข่งเสร็จก่อนใช่มั้ย”
“ใช่ ถ้าได้เข้ารอบชิง เดี๋ยวจะเรียกให้มาช่วยซ้อมมืออีกที”
“โอเค” แล้ววีร์ก็หันมาหานักศึกษาคณะแพทย์ทั้งสามคน “งั้นเดี๋ยววีร์กลับก่อนนะครับ แล้วก็... เดี๋ยววีร์ค่อยไลน์คอลไปหานะเฮีย”
“ได้ครับ” วีรมาตุยิ้มตอบ แล้วก็มองดูวีร์ยกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นสะพานและออกเดินไปเป็นคนแรก ส่วนพีรพัชร์นั้นมาหันยิ้มให้กับเขาและยักคิ้วให้ก่อนที่หันกลับแล้วเดินตามวีร์ไป
“ไอ้นี้มันร้ายว่ะ” ไมตรีจิตเริ่มตั้งวงนินทาเมื่อทั้งสองคนเดินห่างออกไปแล้ว
“ใช่ กูว่านะ มันใช้ความได้เปรียบที่รู้จักน้องมาก่อน เลยตอบปฏิเสธไม่รับตำแหน่งเดือนคณะ” ชัชวาลก็ร่วมผสมโรงในทันที
“กูก็ว่านะ อย่างมันถ้าลงประกวดจริงๆ ก็มีโอกาสสูงจะได้เป็นเดือนมหา’ลัยด้วย ไม่น่าพลาด”
“ใช่ๆ”
“นี่พวกมึงจะช่วยกู หรือช่วยซ้ำเติมกูกันแน่” วีรมาตุเสียงแข็งขึ้นมาเล็กน้อย
“เอาหน่า เดี๋ยวค่อยลองไปคุยกับพี่ๆเขาดูก็ได้ ว่าเปลี่ยนคนได้มั้ย” ไมตรีจิตคิดหาทางออกให้เพื่อนสนิท
“เดี๋ยวก็ช่วยกันคิดหาข้ออ้าง... หมายถึงหาเหตุเร่งด่วนทำให้ไปประกวดไม่ได้”
ท่าทีของวีรมาตุยังคงคิดไม่ตก คิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ไปได้
“เออๆ เดี๋ยวก็คิดออก ช่วยกันๆ” ไมตรีจิตตบบ่าวีรมาตุสองสามครั้งให้กำลังใจ
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
ภายในห้องที่มีแสงสว่างจากโคมไฟบนโต๊ะเขียนหนังสือและโคมไปข้างหัวเตียงนอน รวมถึงแสงจากจอเครื่องคอมพิวเตอร์เท่านั้น ทำให้บรรยากาศในห้องดูสลัวๆไป
(น้องวีร์ ไม่เปิดไฟดวงใหญ่อีกแล้วเหรอครับ เดี๋ยวสายตาจะเสียเอานะครับ) เสียงของวีรมาตุที่ใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้วดังผ่านมาทางลำโพงคอมพิวเตอร์
“โคมไฟดวงนี้ก็สว่างอยู่นะครับ” วีร์ปรับเปลี่ยนองศาของโคมไฟให้ส่องแสงตรงหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์มากขึ้นอีกหน่อย ก่อนที่จะหันมาขยับแว่นสายตาของตัวเองพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือมาดู “ว่าแต่เฮียคิดออกรึยังครับว่าจะเอาอะไรเป็นของขวัญให้ต่าย”
(ยังไม่แน่ใจเลยครับ ว่าจะเอาอะไรดี)
“แล้วปีก่อนๆ ป๊ากับม้าเขาซื้ออะไรให้เป็นของขวัญบ้างเหรอครับ” วีร์วางโทรศัพท์ลงแล้วหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์
(อืมม หลังๆมานี่ไม่ค่อยจะมีนะ จะมีก็โน้นสมัยเด็กๆที่มีของขวัญวันเกิดให้ ส่วนมากเวลาถึงวันเกิดใครอาม่าจะทำไข่วันเกิดให้กินแค่นั้นซะมากกว่า)
“อะไรคือไข่วันเกิดเหรอครับ”
(อ่า... มันประมาณไข่ต้มกับเครื่องยาจีนแต่ทำให้ออกหวานสักหน่อย) จะเรียกว่าขนมหวานก็ไม่ใช่ของคาวก็ไม่เชิง เป็นไข่ต้มสุกที่ใส่ให้ในน้ำแกงเครื่องยาจีนที่ปรุงรสชาติให้ออกหวานนำ
“อ๋อ... แล้วทำไมปีนี้ป๊ากับม้าถึงจะซื้อของขวัญให้ละครับ”
(ก็ไอ้ตี๋เล็กได้เป็นประธานชมรมไงครับ ป๊ากับม้าเลยคิดว่าปีนี้จัดให้เป็นพิเศษหน่อย)
“แต่มันยากเหมือนกันนะ เวลาจะซื้อของขวัญให้ใครสักคนแบบให้มีความหมายพิเศษๆ” วีร์ยู่ใบหน้าคิดพลางเอานิ้วชี้เคาะที่ปลายคางของตัวเองไปด้วย “งั้น ให้วีร์ลองไปเลียบเคียงถามมั้ยครับว่าไอ้ต่ายอยากได้อะไรบ้าง”
(เฮียว่าจะโดนจับได้เอาง่ายๆซะมากกว่า อยู่ๆไปถามเอาเวลานี้)
“ก็ เลือกไม่ถูกนี้ครับ ไม่งั้นก็อย่างที่วีร์บอกแต่แรก ลองเสิร์จหากระดานหมากรุกที่เขาทำลายสวยๆให้สักอันก็ได้”
(แต่ถ้าสั่งไปตอนนี้ไม่รู้ว่าจะส่งทันวันรึเปล่าสิครับ)
“วีร์ว่าน่าจะทันนะ เหลืออีกตั้งอาทิตย์นึง”
วีรมาตุหันมองไปด้านข้างมีสีหน้ากำลังคิดอะไรบางอย่าง
(งั้นเดี๋ยวเฮียลองถามป๊ากับม้าดูอีกที ถ้าป๊ากับม้าเห็นด้วย ก็สั่งพรุ่งนี้เลย)
“เยี่ยมเลยครับ” วีร์ยิ้มตอบกลับ
(แต่วันเกิดน้องวีร์ก็ใกล้ถึงแล้วไม่ใช่เหรอครับ)
“ใช่ครับ”
(ปีนี้จะทำอะไรรึเปล่า)
“ยังไม่แน่ครับ เพราะพี่วาก็ใกล้คลอดแล้วเหมือนกัน”
(จริงด้วยสิเนอะ คงจะตื่นเต้นกันน่าดูเลยสิ)
“ก็ประมาณนึงละครับ เดี๋ยงก็คงเสียงดังฉาวไปทั้งบ้าน”
(เด็กเล็กก็แบบนั้นแหละครับ)
“กว่าจะรู้ความ กว่าจะโต”
(แป๊บๆเดี๋ยวก็โตครับ เวลาผ่านไปเร็วกว่าที่คิด)
วีร์หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้งแล้วก็กดๆเลื่อนๆหน้าจอก่อนที่จะวางลงบนโต๊ะตามเดิม
“ว่าแต่เดือนคณะนี่ไปได้มายังไงเหรอครับ”
(อ๋อ... พอดีว่าวันก่อนตอนจบคลาสเรียนรวมแล้วก็มีพวกรุ่นปีสูงเข้ามาในห้อง มาบอกผ่านกิจกรรมโน้นนี้นั้น แล้วก็ถือโอกาสเลือกดาวเดือนคณะในวันนั้นไปเลย แล้วเฮียก็ได้มาแบบงงๆเหมือนกัน)
วีร์ก็พยักหน้ารับกับคำตอบ
(น้องวีร์มีอะไรรึเปล่าครับ)
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ช่วงสองสามวันมานี้มีคนส่งขอตามไอจีก็เลยสงสัยว่ามาจากไหน จริงๆมันอาจจะไม่เกี่ยวกับเฮียเลยก็ได้ แต่ที่ลองเข้าไปดูโปรไฟล์ก็เห็นฟอลไอจีเฮียกันทุกคนเลย”
(เอ๋... แต่ในไอจีของเฮียก็มีรูปน้องวีร์แค่รูปเดียวเองนะครับ แถมถ่ายรวมหมู่อีก)
“ต้นตอคงไม่ได้มาจากไอจีมั้งครับ คงมาจากที่ไหนสักแห่ง”
(เฮียขอโทษด้วยนะครับ)
“ไม่เป็นไรครับ เฮียไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
(แต่...)
“ช่างเถอะครับ” วีร์รีบพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน “วีร์ไม่ได้ซีเรียสอะไรขนาดนั้น”
(แล้วเรื่องเดือนมหา’ลัยละครับ น้องวีร์พูดจริงรึเปล่า)
“มันก็... ถ้าเลี่ยงได้ก็จะดีมาก แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ... ก็ทำไงได้”
(เฮียจะลองหาทางดูนะครับ) ในตอนนั้นวีร์ก็อ้าปากกว้างดวงตาปิดขึ้นมา (น้องวีร์ง่วงแล้วเหรอครับ)
“นิดหน่อยครับ วันนี้ใช้แรงเยอะไปหน่อย”
(งั้นเฮียไม่กวนน้องวีร์แล้วดีกว่า เดี๋ยวเฮียคงสั่งกระดานหมากรุกอย่างที่น้องวีร์ว่านั่นแหละครับ)
“เดี๋ยววีร์ลองช่วยหาให้ด้วยนะครับ แล้วค่อยส่งลิงก์ไปบอกเฮีย”
(ได้ครับ น้องวีร์ไปนอนเถอะครับ ฝันดีครับ)
“ครับ ฝันดีครับ”
โบกมือลาอีกฝ่ายก่อนที่ตัดสัญญาณการสนทนา เขาบิดตัวไปมาหนึ่งรอบก่อนที่ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์และโคมไฟที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วจึงลุกไปที่เตียงนอน วีร์ตบลงบนหมอนหนุนสองสามครั้งก่อนที่จะล้มตัวลงนอนและดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ โดยไม่ลืมเอี้ยวตัวไปด้านข้างเพื่อถอดแว่นสายตาวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงและปิดไฟดวงสุดท้าย หลังจากนั้นก็หันกลับมาอยู่ท่านอนปกติ แล้วสติก็ดำดิ่งสู่ห้วงนิทราไปในทันที
*****
ช่วงเย็นหลังเลิกเรียนในวันหนึ่ง หญิงสูงวัยใช้จวักตักน้ำแกงขึ้นมาเทใส่ช้อนเพื่อจะชิมรสชาติ เธอทำปากขมุบขมิบก่อนที่จะพยักหน้าให้กับตัวเอง จากนั้นก็ปิดเตาไฟแล้วก็สั่งให้แม่บ้านช่วยยกหม้อแกงไปตั้งที่โต๊ะอาหารข้างในบ้าน
ซิ่งฮวา หรือที่หลานชายทั้งสองคนเรียกเธอว่า อาม่า เดินยิ้มออกมาจากห้องครัวพร้อมกับประกาศให้ทุกคนในบ้านรับรู้ว่าอาหารรายการพิเศษเสร็จเรียบร้อยแล้ว
วีรมาตุเข้าไปช่วยพยุงให้หญิงชรามานั่งที่โต๊ะกลมที่ใช้กินข้าวของครอบครัว เก้าอี้ตรงกลางระหว่าง ศุภกร และมะลิวัลย์ ถัดจากบุคคลทั้งสองก็เป็น วีรมาตุ และศศิทัศน์ ส่วนตรงกลางระหว่างเด็กหนุ่มทั้งสองคนนั้นก็คือวีร์ที่มานั่งอยู่ด้วยแบบเหตุการณ์พาไป
ช่วงหลังเลิกเรียนก่อนหน้านั้นวีรมาตุขับรถมารับน้องชายของเขากลับบ้าน ซึ่งวีรมาตุอาสาจะพาวีร์มาส่งด้วย ระหว่างทางกลับนั้นศศิทัศน์ร้องเสียงหลงเร่งเร้าให้พี่ชายของเขาเหยียบคันเร่งให้ถึงบ้านโดยด่วนเพราะข้าศึกกำลังบุกประชิดประตูเมือง
เมื่อถึงที่บ้าน ศศิทัศน์ก็รีบลงจากรถวิ่งตรงเข้าไปในบ้านทันที วีร์และวีรมาตุได้แต่มองตามรอบฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นมา ในตอนนั้นวีรมาตุกำลังจะเสนอตัวว่าจะถอยรถออกไปส่งวีร์เสียก่อน แต่ถูกเรียกไว้โดยอาม่าซิ่งฮวาว่าเหตุใดมาถึงบ้านยังจะถอยรถยนต์ออกไปอีก
ท้ายที่สุดวีร์ก็ถูกเชิญให้อยู่ร่วมโต๊ะอาหารในฐานะเพื่อนของเจ้าของวันเกิด
ช่วงระหว่างที่รอศุภกรกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากัน อาม่าซิ่งฮวาก็สร้างความคุ้นเคยกับเพื่อนของหลานด้วยการเล่าเรื่องสมัยวันเด็กเล็กของหลานชายทั้งสองคนให้วีร์ฟัง ทั้งเรื่องน่ายินดีและเรื่องน่าอาย จนเจ้าตัวก็คอยแก้ต่างให้กับตัวเองอยู่เรื่อยๆ
จนเมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้าแล้วจึงร่วมกันฉลองด้วยอาหารมื้อพิเศษที่มีเมนูปิดท้ายอย่าง ไข่วันเกิด
“อาคุงวีร์ เดี๋ยวลื้อลองชิมดูนะว่าเป็นไง อาโซ้ยตี่อีชอบมากเลยน้า” ซิ่งฮวาเชื้อเชิญให้แขกคนใหม่ลองชิมอาหารจานพิเศษ
วีร์ยิ้มรับพร้อมกับรับถ้วยที่ศศิทัศน์ตักไข่วันเกิดมาให้ นอกจากไข่ต้มฟองใหญ่แล้วก็มี เก๋ากี้ พุทราจีน เง๊กเต๊ก ฮ่วยซัว ตังกุย และแป๊ะก๊วย รวมอยู่ในน้ำซุปใส กลิ่มหอมลอยคลุ้งขึ้นแตะจมูกจนต้องก้มลงไปสูดให้เต็มปอด เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสายตาของทุกคนมองมาลุ้นให้ลองชิม
วีร์เริ่มจากตักน้ำซุปมาลองชิมก่อน พบว่ารสชาติคล้ายแกงจืดตุ๋นยาจีนเพียงแต่ออกหวานกว่า จากนั้นจึงใช้ช้อนแบ่งไข่ต้มฟองโตออกเป็นชิ้นขนาดพอคำ แล้วจึงตักเข้าปาก เคี้ยวจนละเอียดแล้วกลืนลงคอไป
“อร่อยครับ”
คำสั้นๆแต่ได้รอยยิ้มกว้างจากหญิงสูงวัย
กว่าที่อาหารจานสุดท้ายจะหมดไป ท้องฟ้าก็มืดไปทั่วแล้ว จึงได้เวลาที่ต้องพาวีร์กลับตามที่ได้บอกคนทางบ้านไว้ แม้ว่าผู้ใหญ่ต่างเชิญชวนให้อยู่พักค้างคืนเสียเลยก็ได้แต่ก็เกิดความเกรงใจจากทั้งสองฝั่ง วีรมาตุจึงขับรถพาวีร์ไปส่ง
*****
“ไง ส่งน้องถึงบ้านแล้วเหรอ” มะลิวัลย์เอ่ยทักเมื่อเห็นวีรมาตุเดินเข้ามาในห้องครัว วีรมาตุเริ่มหยิบจับจากชามที่ล้างเสร็จแล้วไปวางเรียงไว้ที่คว่ำจาน
“ครับม้า”
“แล้ววันนี้ไม่กลับไปนอนที่หอรึไง” มะลิวัลย์เริ่มจัดการกับหม้อใบเล็ก ส่วนหม้อใบใหญ่นั้นแม่บ้านเป็นคนเอาไปล้างที่ลานซักล้างหลังบ้าน
“พรุ่งนี้ไม่มีเรียนครับ ก็เลยกลับมานอนบ้านบ้างดีกว่า” วีรมาตุหยิบแก้วน้ำไปวางคว่ำไว้ “แล้วป๊าไปไหนละครับ อั๊วไม่เห็นรถจอดอยู่”
“ป๊าออกไปดูของที่โรงงาน คงจะกลับมาดึกๆโน้นเลย”
“ช่วงนี้ป๊าไปเช็คของตอนดึกบ่อยนะครับ”
“การค้าขายกำลังรุ่ง ช่วงนี้ก็เลยวุ่นๆกันทั้งป๊าทั้งอาแปะทั้งอาเจ๊ก อาอึ้มกับอาซิ่มเขาก็บ่นๆให้ฟังอยู่ไม่กี่วันก่อน” มะลิวัลย์หันไปเห็นสีหน้าของลูกชายจึงได้ถามต่อไป “ทำไมรึเปล่า”
“ก็ป๊าทำงานหนักเกินไปแล้ว อั๊วไม่ยากเรียนจบมาแล้วต้องมาคอยรักษาป๊าอยู่อีก”
ยังไงซะกว่าเราจะเรียนจบ ป๊าก็ม้าก็ถึงเวลาต้องซ่อมร่างกายอยู่แล้ว ดีซะอีกที่มีลูกชายสองคนเป็นหมอคอยดูแลใกล้ชิด”
“ม้า” วีรมาตุร้องขัดเหตุว่าไม่อยากให้มารดาพูออะไรเป็นลางไม่ดี
“มันเป็นเรื่องปกติธรรมชาติ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ใครๆก็หนีไม่พ้น”
วีรมาตุรู้ว่ามันเป็นกฎที่ใครก็เลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่มีใครอยากจะประสบพบเจอในเร็ววัน
“เกิดมาแป๊บๆเดี๋ยวก็โต ดูสิไม่ทันไรเราก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เดี๋ยวอาตี๋เล็กก็ตามไปติดๆ แป๊บๆก็เรียนจบทำงานมีครอบครัว ต่อไปไม่นานก็จะมีเด็กเล็กๆมาส่งเสียงเจี้ยวจ้าวกวนใจอาเหล่าม่า” มะลิวัลย์พูดไปก็หัวเราะเล็กๆไปด้วย สายตาก็หันไปชำเลืองมองลูกชายบ้างไปบางคราว
“ดูทำหน้าเข้า ช่วงนี้เรียนหนักรึไง” มะลิวัลย์เอ่ยทักเมื่อเห็นว่าลูกชายตัวเองเงียบไป
“เปล่าครับ ตอนนี้แค่ทบทวนความรู้เก่า เริ่มเรียนจริงๆก็รอตอนเปิดเทอม”
“พักผ่อนบ้างนะ ม้ารู้ว่าเรียนหมอมันหนัก แต่ก็ต้องดูแลตัวเองด้วย”
“ครับม้า”
สองคนแม่ลูกช่วยกันเก็บเครื่องครัวให้เข้าที่เรียบร้อย เอาผ้าเช็ดรอบโต๊ะให้แห้งสะอาด แล้วมะลิวัลย์ก็ไปเปิดตู้เย็นดูของสดที่ขาดเพื่อเตรียมสำหรับไปจ่ายตลาดในตอนเช้าวันถัดไป
“พรุ่งนี้เช้าจะกินอะไรพิเศษมั้ย ม้าจะได้เตรียมไว้ให้”
“แล้วแต่ตี๋เล็กก็ได้ครับม้า ไม่รู้ว่ามันจะรีบไปโรงเรียนแต่เช้ารึเปล่า อั๊วกะจะแวะไปส่งมันก่อนแล้วก็เลยไปหอพักเลย”
“งั้นเดี๋ยวม้าเตรียมแซนด์วิชเผื่อไว้ให้ เห็นอาตี๋เล็กบอกว่าต้องรีบไปแต่เช้า เรื่องชมรมหมากรุกอะไรของเขานี่แหละ”
“ก็ได้ครับม้า”
ตอนแรกม้านึกว่าตี๋เล็กจะชวนเพื่อนมากันเยอะ กลัวทำอาหารไม่จะพอกินกัน ที่ไหนได้พามาแค่ว่าที่อาซ้อเท่านั้นเอง”
“ม้า...” วีรมาตุรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวทันทีที่ได้ยิน เจ้าตัวถึงกับยืนนิ่งไม่สามารถจะขยับไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของร่างกาย ราวกับว่าสมองหยุดสั่งการไปชั่วขณะ “คือว่า อั๊วไม่ได้...”
วีรมาตุหาคำมาพูดต่อไปไม่ได้ เพราะนอกจากน้องชายของตัวเองแล้ว เขายังไม่เคยพูดเรื่องกับใครในบ้านเลยสักคน ยิ่งกับผู้เป็นพ่อด้วยแล้วเขายังไม่กล้าเอ่ยปากเรื่องนี้ บางทีเขาก็เคยคิดว่าเขาอาจจะต้องปกปิดไปตลอดชีวิต แล้วความลับก็จะจากไปพร้อมกับตัวเขาเอง
“ไม่เป็นไร ม้าเข้าใจ ไว้พร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยมาบอกม้า” มะลิวัลย์กางแขนโอบหลังของลูกชายคนโตไว้ แล้วลูบเบาๆเพื่อปลอบโยนจนเธอรู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อแผ่นหลังนั้นคลายตัวลง
“ม้ารู้เหรอครับ” วีรมาตุรวบมรวมความกล้าก่อนที่จะถามหลังจากที่สูดหายใจเข้าเต็มปอด
“นี่ เห็นสองมือนี้เปล่า” มะลิวัลย์ยกมือทั้งสองหงายแบขึ้นตรงหน้า “มันไม่ได้เสียสละที่จะออกไปทำงานหาเงินไปโดยเปล่าประโยชน์นะ” เธอกางนิ้วทั้งสิบให้กว้างเท่าที่จะทำได้ ให้เห็นว่ามือคู่นี้แข็งแกร่งขนาดไหน “ม้าไม่เคยนึกเสียใจเลยที่ทำตามคำขอของป๊าว่าให้ม้าอยู่บ้านเป็นแม่บ้านเต็มตัว คอยดูแลบ้านดูแลอาม่าและก็ดูแลลูกๆ แล้วม้าก็เลี้ยงลูกเองทั้งสองคนไม่ได้จ้างใครมาช่วยเลี้ยง ม้าเห็นการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างตั้งแต่เล็กจนโต ม้ารู้ว่าใครนิสัยยังไงชอบอะไรไม่ชอบอะไร”
มะลิวัลย์ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา
“ยิ่งสมัยนี้ด้วยนะ โลกโซเชียลมันตามเราไปทุกที่ ถ้ารู้จักใช้ให้เป็นก็เกิดประโยชน์”
“ม้า...” วีรมาตุมองดูมะลิวัลย์ด้วยความแปลกใจปนกับความทึ่งและชื่นชมอยู่ไม่น้อย
“คิดว่าม้าใช้ไม่เป็นเหรอ ไอจี ทวิตเตอร์ เฟชบุ๊ค ม้ามีหมดนั้นแหละ” มะลิวัลย์เปิดดูแอพลิเคชั่นต่างๆก่อนที่จะพูดต่อ “แล้วก็นะเพื่อนๆม้าเขาเป็น... เขาเรียกว่าอะไรนะ สาววงสาววายอะไรนี่แหละ ชอบส่งมาให้ม้าดู” แล้วเธอก็ยื่นโทรศัพท์ให้ลูกชายดู
วีรมาตุมองดูแม่ของเขาเปิดรูปภาพบ้าง วิดีโอบ้าง หรือข้อความต่างๆที่ล้วนแต่เกี่ยวข้องกับเขาและวีร์
“ม้าไม่ว่าอะไรอั๊วเหรอ”
มะลิวัลย์เงยหน้ามามองลูกชาย ก่อนที่จะปิดโทรศัพท์ของเธอเก็บใส่ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
“โลกมันเปลี่ยนไปทุกวัน ถ้าเป็นสักยี่สิบสามสิบปีม้าก่อนก็อาจจะคิดอีกแบบหนึ่ง พอมาตอนนี้ม้าก็คิดอีกแบบหนึ่ง แล้วยิ่งตอนนี้เป็นลูกของม้าเองด้วยแล้ว ม้ายิ่งต้องทำความเข้าใจให้มากขึ้นไปอีก” มะลิวัลย์มองดูแววตาของลูกชายที่เกิดประกายแก้ว “ม้าแค่เห็นลูกทั้งสองคนเติบโตเป็นคนดีและรับผิดชอบตัวเองได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ม้าก็ไม่ห่วงแล้ว”
“แล้ว... ป๊ารู้เรื่องนี้รึเปล่าครับ” วีรมาตุเม้มปากรอลุ้นกับคำตอบ
“อืม... ม้าไม่แน่ใจนะว่าป๊าเขาคิดยังไง เพราะม้ายังไม่เคยคุยเรื่องนี้กับป๊า แต่ป๊าก็เคยเห็นผ่านตาตามเฟชบุ๊คนั่นแหละ”
“ป๊าไม่ว่าอะไรเหรอครับ”
“เท่าที่ม้าสังเกตนะ ป๊าอาจจะทำเป็นมองผ่านๆไม่ได้สนใจ หรือป๊าอาจจะไม่ได้ต่อต้านอะไร...”
“แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ” วีรมาตุพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“อย่าเพิ่งตีตนไปก่อน เดี๋ยวไว้ลองให้ม้าไปเลียบๆเคียงๆถามป๊าดูก่อน แล้วค่อยว่ากัน”
มะลิวัลย์ตบบ่าวีรมาตุเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“แต่ว่า อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ให้อาม่าฟังนะ คนแก่รุ่นเก่าน่ะปรับตัวยากสักหน่อย ให้อาม่าได้ทำความรู้จักน้องให้มากขึ้นก่อนนะ” วีรมาตุพยักหน้ารับ “งั้นก็ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายไปส่งตี่เล็กไม่ทัน”
“ครับม้า”
มะลิวัลย์ดึงตัวลูกชายมาโอบกอด เธอเหมือนจะรู้สึกได้ว่าเมื่อไม่นานนี้เองที่อ้อมแขนของเธอสามารถโอบคลุมตัวลูกชายของเธอไว้ได้ทั้งหมด มาบัดนี้กลับไปฝ่ายลูกชายที่สามารถครอบตัวเธอไว้ได้ เด็กๆเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากแล้ว และอีกไม่นานก็คงออกไปท่องโลกกว้างด้วยตัวของเขาเอง
“ม้าครับ”
มะลิวัลย์ที่กำลังเดินออกจากห้องครัวไปต้องหันกลับมาตามเสียงเรียกของวีรมาตุ เธอมองดูลูกชายของเธอที่กำลังมองเธอกลับมาด้วยท่าทีที่สง่าผ่าเผย
“อั๊วชอบน้องวีร์”
มะลิวัลย์เผยรอยยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยิน ความสุขและความดีใจของเธอแสดงออกมาอย่างชัดเจน เธอเดินกลับมากอดลูกชายอีกครั้ง อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นมากที่สุดที่เธอสามารถส่งไปให้คนตรงหน้าได้
*****
วิธู:
เงียบไปเลย ส่งข่าวบ้าง
ให้ช่วยอะไรมั้ย
yobortsa:
ช่วงนี้ยุ่งทุกวัน
วิธู:
เรียนหนักเหรอ
yobortsa:
ยังไม่เปิดเทอม
*****
Ending music inspired by Diana Ross – I’m Coming Out
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 8 ครอบครัวฉันครอบครัวเธอ
ช่วงเวลาในตอนนี้ศศิทัศน์รู้สึกยินดีปรีดาเป็นที่สุด การเรียนดีสมองแจ่มใส ไม่ว่าอาจารย์จะถามคำถามอะไรมาศศิทัศน์ก็สามารถตอบได้หมด ทั้งนี้เป็นเพราะว่างานชมรมภายใต้การบริหารงานของเขากำลังไปได้ด้วยดี อีกทั้งยังได้เสริมศักดิ์มาเป็นเลขานุการชมรมตามที่ตั้งใจไว้ และยังได้ขอร้องแกมบังคับให้วีร์มาช่วยสอนงานให้ด้วย การจัดการแข่งขันภายในชมรมรวมถึงการคัดตัวแทนไปแข่งหมากรุกกับภายนอกก็เป็นไปอย่างเรียบร้อย
อีกทั้งช่วงนี้เริ่มใกล้การสอบวัดผลกลางภาคเรียนเข้ามาทุกขณะ นักเรียนหลายคนเริ่มเตรียมตัวกันบ้างแล้ว รวมถึงกลุ่มเพื่อนๆของเขาที่ได้มืออาชีพอย่างท่านเทพวีรมาตุแวะมาช่วยติวเนื้อหาบางรายวิชาให้แบบถึงเนื้อถึงตัวอย่างที่เขาต้องการ
และสิ่งที่ยิ่งทำให้เขาสบายใจได้มากขนาดนี้ก็คือ เขาไม่เห็นพีรพัชร์แวะมาที่โรงเรียนร่วมสัปดาห์มาแล้ว เท่าที่เขาทราบคือพีรพัชร์กำลังตัดพันอยู่กับการคัดเลือกเพื่อเป็นนักกีฬาเทนนิสของมหาวิทยาลัย ทำให้ไม่สามารถปลีกตัวมาได้ ในความคิดของศศิทัศน์อยากให้การคัดตัวนี้ใช้เวลานานๆร่วมปีไปเลยยิ่งดี
“มึงเป็นอะไรรึเปล่า เห็นเอาแต่หยิบโทรศัพท์มาดูตั้งแต่เที่ยงแล้ว” พระยศเอ่ยปากถามระหว่างช่วงพักก่อนจะถึงวิชาสุดท้ายของวันนี้
“กำลังรอฟังข่าวพี่วาอยู่” วีร์ตอบไปในขณะที่เขากำลังมองดูโทรศัพท์ในมือ
“หือ จะคลอดแล้วเหรอ”
“ไม่แน่ใจ เห็นพี่ธีร์ไลน์มาบอกเมื่อตอนสายๆว่าจะพาพี่วาไปโรง’บาล”
“พี่วาเป็นอะไร ถึงกำหนดคลอดแล้วเหรอ” ศศิทัศน์หันมาร่วมวงสนทนาด้วยคน
“กำหนดคลอดจริงๆมันก็ประมาณช่วงนี้แหละ”
“แล้วนี่รออยู่กี่ชั่วโมงแล้ว” พระยศถาม
“น่าจะสี่ชั่วโมงแล้วมั้ง”
“ถ้าใกล้คลอดจริง ก็คงรอปากมดลูกเปิดอยู่ พี่วาจะคลอดเองใช่มั้ย”
“เห็นว่านะ” วีร์เหมือนจะจำได้ว่าวนกรตัดสินใจคลอดด้วยตัวเองก่อน หากไม่มีปัญหาเฉพาะอันใดอื่นขึ้นมาเสียก่อน
“เอาน่ะ ไม่ต้องห่วง อยู่ในมือหมอแล้วสบายใจได้” พระยศตบบ่าวีร์เบาๆ
แล้วบทสนทนาก็ต้องหยุดลงเมื่ออาจารย์ประจำวิชาสุดท้ายของวันนี้เข้ามาในห้องเรียนแล้ว
*****
ทันทีที่สัญญาณหมดคาบเรียน วีร์ก็รีบเก็บสมุดหนังสือเรียนลงกระเป๋าเป๋แล้วก็รีบวิ่งลงมาจากตึกเรียนในทันที ทำเอาพระยศและศศิทัศน์ก็รีบเร่งกันเป็นพัลวันด้วยเช่นกัน ขนาดแพรพรรณที่นั่งอยู่ข้างๆก็มองตามด้วยความลุ้นระทึกใจไปด้วย
“น้องวีร์”
เสียงเรียกของวีรมาตุทำให้วีร์ที่กำลังจะมุ่งหน้าไปที่ประตูโรงเรียนหยุดชะงักเสียก่อน วีร์มองหันสลับไปมาระหว่างทางไปด้านหน้าโรงเรียนกับวีรมาตุ ก่อนที่สมองจะเริ่มทำงานอีกครั้ง วีร์จึงรีบสาวเท้าไปหาวีรมาตุโดยทันที
“เฮีย เอารถมาใช่มั้ยครับ”
วีรมาตุได้แต่พยักหน้ารับในตอนที่วีร์เดินเข้ามาขว้าแขนของเขาไปครองไว้เรียบร้อยแล้ว
“งั้นไปเลยครับ” วีร์ออกแรงฉุดลากวีรมาตุไปทางลานจอดรถ
“เดี๋ยวครับน้องวีร์ มีอะไรรึเปล่า” แม้ว่าจะยังไม่รู้เรื่องราวว่าเกิดอะไรขึ้น แต่วีรมาตุก็เดินตามแรงของวีร์ที่ดึงเขาไปข้างหน้า
“เฮียไปส่งวีร์ที่โรง’บาลหน่อยครับ” วีร์พูดไปพร้อมเดินตรงไปไม่หยุด
“ไปโรงพยาบาล ไปทำไมเหรอครับ หรือน้องวีร์เป็นอะไร” วีรมาตุถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“พี่วาคลอดแล้ว”
“เหรอครับ! งั้นไปกันเลย เดี๋ยวเฮียไปส่ง” น้ำเสียงของวีรมาตุแสดงถึงความตื่นเต้นขึ้นมาในทันที
ในตอนนี้วีรมาตุจึงก้าวเท้าเร็วขึ้นแล้วเดินนำทางวีร์ตรงไปที่รถยนต์ของเขา โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้หันมองมาด้านหลัง จึงไม่เห็นว่าพระยศและศศิทัศน์นั้นไม่ได้เดินตามมาด้วยกันแล้ว
“สงสัยว่าพวกเขาจะลืมเราไปแล้วมั้ง” ศศิทัศน์หันไปพูดกับพระยศที่ได้ยิ้มแหะๆและไม่ได้ขยับตัวไปไหน
“อ้าว พวกมึงสองตัวมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้วะ” สุรศักดิ์เดินมากอดคอทั้งศศิทัศน์และพระยศ โดยมีนพชัยและชัยทิศเดินตามมาติดๆ “แล้วไอ้วีร์ไปไหนวะ”
*****
วีร์เคาะประตูห้องพักผู้ป่วยพิเศษก่อนที่จะผลักเข้าไปข้างใน โดยมีวีรมาตุเดินตามเข้าไปติดๆ ภายในห้องค่อนข้างเงียบและมีแสงสลัวๆเพราะได้ดึงผ้าม่านปิดไว้ วีรมาตุยกมือขึ้นไหว้ธีร์ในตอนที่วีร์เอากระเป๋าเป๋ไปวางไว้ที่โซฟา วีร์เดินไปดูวนกรใกล้ๆซึ่งหญิงสาวกำลังนอนหลับตาอยู่
“หลับไปได้สักพักแล้ว คงจะเหนื่อยอยู่ไม่น้อย” ธีร์พูดเบาๆให้พอให้ได้ยิน เพราะว่าไม่อยากจะรบกวนคุณแม่เพิ่งคลอด
“แล้วน้องอะ” วีร์หันกลับมาถามธีร์ด้วยความดังระดับเดียวกัน
“อยู่ที่ห้องเด็กแรกเกิด พยาบาลเพิ่งมาพากลับ ไปดูน้องก่อนก็ได้ วาเขาคงหลับไปสักพัก”
วีร์หันไปมองวีรมาตุซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นเดี๋ยววีร์กับเฮียไปดูน้องก่อน แล้วค่อยกลับมาอีกที”
“ไปเถอะ หาน้องให้เจอนะ มีป้ายคล้องแขนอยู่”
“ทำไม ได้พ่อหรือว่าได้แม่มากกว่าละ”
“ได้พี่มัน เหมือนกันเด่ะเลย” ธีร์หัวเราะเบาๆ เขายังจำครั้งแรกที่เขาเห็นใบหน้าของวีร์ได้ตอนที่ไปขอรับตัวมาจากอนามัยชุมชน และเมื่อได้เห็นหน้าเด็กแบเบาะอีกคนจึงทำให้หวนนึกถึงขึ้นมา แม้ว่าขนาดและน้ำหนักตัวจะต่างกันอยู่บ้างก็ตาม
“เหอะ แต่แววตาอย่าเหมือนเลยจะดีกว่า” วีร์หันมองเอียงข้างพร้อมพ่นลมหายใจออกมา ถ้าเกิดว่าน้องชายจะละม้ายคล้ายกับเขาจริงๆ อย่างน้อยขอให้มีดวงตาเหมือนกับคนอื่นจะดีกว่า
“อยากไปดูน้องก็ไป ไป๊” ธีร์ออกปากไล่ แต่ยังคงระดับเสียงไว้เช่นเดิม
“งั้นไปแล้วนะ” แล้ววีร์ก็หันไปหาวีรมาตุ “เฮีย ไปดูน้องกัน”
วีรมาตุก็พยักหน้ารับ แล้วจึงยกมือไหว้ลาธีร์ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันออกจากห้องพักผู้ป่วยไป
*****
วีร์เดินไล่ดูเด็กอ่อนแต่ละคนหน้าห้องกระจกที่มีเด็กนอนเรียงรายในกระบะของตัวเอง ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าในแต่ละวันจะมีเด็กเกิดใหม่มากขนาดนี้ เท่าที่ประมาณการจากสายตาก็ร่วมนับสิบคน จนวีร์เดินมาถึงเด็กคนหนึ่งที่มีสีผิวเข้มว่าเด็กคนอื่นๆ ขนาดตัวจะดูใหญ่พอสมควร และเมื่อมองดูที่ป้ายชื่อข้างกระบะก็เห็นว่ามีชื่อ นางวนกร วรรัญญา’ ติดอยู่
วีร์จึงเรียกวีรมาตุมาดูเด็กทารกด้วยกัน
“เขาต้องบอกว่า น่าเกลียดน่าชัง ใช่มั้ยครับ”
“ครับ เป็นเคล็ดไม่ให้ผีสางมาเอาตัวเด็กไป” วีรมาตุสังเกตไปเห็นป้ายชื่อที่คล้องแขนเด็กอ่อนอยู่ “ชื่อว่าน้องธรเหรอ”
“หือ ไหนครับ”
“ตรงที่ป้ายคล้องแขนไง มีป้ายชื่อพี่วา และก็ป้ายชื่อน้อง”
วีร์เพ่งสายตามองดู ก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริง ‘ธร วรรัญญา’
“ทำไมเหรอครับ” วีรมาตุถามเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นในลำคอของวีร์
“ชื่อไม่เป็นมงคลเอาซะเลย”
“เฮียว่าก็ความหมายดีนะครับ แล้วก็พอลองคิดดู ก็คงผสมจากชื่อของพี่ธีร์กับพี่วา”
วีร์ก็นึกเช่นนั้นเหมือนกันว่าชื่อของเด็กทารกดึงมาจากชื่อของพ่อและแม่ เหมือนกันกับชื่อของเขาเอง
“วีร์หมายถึงเวลาเขียนเป็นอักษรโรมัน จะเขียนยังไง คงไม่ใช่ Thorn หรือ Torn เป็นแน่”
วีรมาตุนึกตามที่วีร์บอก ก็พอจะเห็นด้วยว่าคงไม่มีใครอยากจะเป็นอุปสรรคขวากหนามหรือของฉีกขาดรุ่งริ่งติดตัวไป
“แต่เฮียว่า ใช้เป็นตัว D ก็ได้นะ เทียบไปทางบาลีสันสกฤติ”
“ก็คงต้องเป็นแบบนั้น Dhorn” วีร์พยายามนึกถึงทางเลือกอื่น แต่ก็คิดว่าแนวทางของวีรมาตุนั้นก็ดีอยู่ไม่น้อย “ต่อไปนี้ก็คงเป็นช่วงเวลาแห่งความหฤหรรษ์ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเป็นเวลากันแล้ว”
“มีคนรอช่วยเลี้ยงอยู่เยอะเลยไม่ใช่เหรอครับ มีทั้งคุณตา คุณยาย คุณน้าทั้งสองคน ผลัดเปลี่ยนมาช่วยกันได้ แล้วยังไงก็มีคุณอาวีร์คอยช่วยอีกแรงอยู่ด้วยอีกคน”
วีรมองดูเด็กน้อยนอนหลับตาอยู่นิ่งๆ ใบหน้าที่ดูคล้ายเขาตอนเด็กๆอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะสีผิว แล้วเมื่อพิจารณาขนาดตัวก็คงจะคาดการณ์ได้ว่าเมื่อเติบโตขึ้นคงจะสูงใหญ่กว่าเขาพอสมควร ถึงแม้ว่าจะมีอายุห่างกันอยู่มากแต่ก็ร่วมสายโลหิตคลานตามกันมา
“เฮียวีครับ”
เสียงเรียกของวีร์ทำให้วีรมาตุหันมามอง โดยที่เด็กหนุ่มยังคงมองดูเด็กทารกตรงหน้า
“นี่น้องธร น้องชายของวีร์เองครับ”
วีรมาตุมองดูวีร์ที่หันมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม เขากำลังไม่แน่ใจสิ่งที่ได้ยินว่าหมายถึงอะไร ซึ่งวีร์ก็พอจะสังเกตได้ว่าวีรมาตุยังไม่เข้าใจสารที่เขาต้องการสื่อออกไป
“น้องชายแท้ๆ ที่มีพ่อแม่คนเดียวกันครับ”
วีรมาตุกำลังประมวลผลข้อมูลอยู่ภายในจิตสำนึก สายตาส่ายมองไปมาระหว่างเด็กหนุ่มตรงหน้ากับเด็กอ่อนข้างในห้องกระจก เขาก็เคยสงสัยในความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวของวีร์จากอายุที่ต่างกันพอสมควร แต่สิ่งที่เขาเห็นการปฏิสัมพันธ์กันนั้นดูเป็นธรรมชาติปกติของพ่อแม่พี่น้องทั่วไป ทำให้เขาตัดความสงสัยนั้นทิ้งไป แต่เมื่อนึกย้อนไปถึงคำพูดของเพื่อนสนิทของเขาอย่างคุณกรด้วยแล้ว ทำให้เขาเกิดข้อสรุปได้ขึ้นมา
“น้องวีร์หมายถึง จริงๆแล้วพี่ธีร์พี่วาเป็นพ่อแม่ของน้องวีร์เหรอครับ”
“ครับ” วีร์ตอบเพียงสั้นๆ
“งั้น ไอ้หมูก็เป็นน้าแท้ๆของน้องวีร์เหรอครับ”
“ก็ครับ เฮียหมูเป็นน้องของพี่วา ถ้านับตามศักดิ์แล้วก็เป็นน้าของวีร์”
วีรมาตุพยักหน้ารับรู้ แต่ก็ยังไม่ความสงสัยอยู่
“แล้วทำไมวีร์ถึงเรียกคนที่บ้านแบบนั้นใช่มั้ยครับ” วีร์ถามคำถามที่ในใจแทนวีรมาตุออกมา “วีร์โตมาโดยคิดว่าตัวเองเป็นลูกหลง มีพวกพี่ๆอายุเยอะกว่ามาก จนวีร์มารู้ความจริงทีหลังแต่ก็ติดเรียกคนอื่นๆแบบนั้นไปแล้ว ส่วนพี่วา วีร์เพิ่งมารู้จักและรู้ว่าพี่วาเป็นแม้แท้ๆของวีร์เมื่อตอนต้นปีนี้เอง”
วีรมาตุพอจะเข้าใจเรื่องราวที่ได้ยิน แม้ว่าจะสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากถามว่าเหตุใดวีร์จึงเพิ่งมารู้จักกับวนกรในช่วงเวลาที่ผ่านมา
“ตอนแรกวีร์ก็นึกว่าเขาตั้งชื่อให้พ้องกับพี่ธีร์เฉยๆ ที่ไหนได้ เอาชื่อพ่อชื่อแม่มารวมกัน”
“แต่ละบ้านก็มีประเพณีต่างกันไปละครับ”
“บางบ้านมั้งครับ ของบ้านไอ้ใหญ่ นอกจากใหญ่ กลาง หนูเล็ก แล้วก็ยังมีสุรศักดิ์ เสริมศักดิ์ แล้วก็สิริศักดิ์ แล้วก็มีของบ้านบิ๊ก ที่เป็นพระกันหมด พระนาย พระยอด พระยศ พระยา เบิ้ม บิ๊ก บอม แต่ของบ้านวีร์ นอกจากพี่ธีร์กับวีร์แล้ว ก็ไม่มีใครชื่อใกล้เคียงอะไรกันเลย”
วีรมาตุนึกทบทวนชื่อของสมาชิกในบ้านของวีร์ที่เขาเคยพบเจอ
“แต่บ้านน้องวีร์ชื่อพยางค์เดียวกันทุกคนเลยนะครับ”
“เออใช่” วีร์ชะงักคิดก่อนที่ตอบ เขายึงนึกไปถึงบ้านของเยี่ยมและเยาว์ พี่ชายและพี่สาวของยุทธด้วย “แล้วของบ้านเฮียละครับ”
“ก็ไม่ได้พ้องอะไรกันหรอกครับ อาม่าเป็นคนไปขอให้พระตั้งชื่อให้”
“แล้วทำไมพระถึงตั้งชื่อว่าวีรมาตุละครับ” วีร์หันไปถามวีรมาตุที่กำลังสนใจเด็กทารกข้างในห้อง
“เท่าที่เฮียเคยได้ฟังมาคือตอนนั้นมีป๊า อาแปะ อาเจ๊ก ออกไปโรงงาน เหลือแค่พวกผู้หญิงอยู่บ้านกัน แล้วมีโจรสองคนบุกมาปล้นบ้าน คนนึงเอามีดมาขู่บังคับให้คนในบ้านมานั่งรวมกัน อีกคนไปรื้อค้นข้าวของมีค่า ตอนที่พวกมันเผลอ ม้ายกเก้าอี้ขึ้นฟาดจนมีดหลุดมือ แล้วก็ฟาดหัวจนโจรหงายหลัง อีกคนที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งกลับมาดู ม้าก็ยกเก้าอี้ขึ้นแล้วก็ทุ่มใส่มันเลย แล้วก็รีบฉวยอาม่าออกจากบ้านร้องตะโกนเรียกคนแถวนั้นให้มาช่วยจับโจร”
“แล้วจับโจรได้มั้ยครับ” วีร์ถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นตามวีรมาตุไปด้วย เขาแสดงออกทั้งสีหน้าท่าทางและแววตา
“จับได้สิ เห็นว่าตอนนั้นมีคนมาส่งของบ้านข้างๆ เข้ามาช่วยกันจับไว้ได้ทั้งสองคนเลย” วีรมาตุหันมาตอบวีร์ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มแล้วก็ต้องรีบหันกลับไปมองดูเด็กทารกดังเดิม
โชคดีแล้วที่วีร์ไม่ได้ใส่แว่นสายตามาด้วย
“ตอนที่ตำรวจจะพาโจรกลับไปที่สน. ม้าก็เจ็บท้องพอดี ตำรวจเลยอาสาพามาส่งที่โรงพยาบาล แล้วเฮียก็เกิดวันนั้น ตอนอาม่าไปขอชื่อจะพระก็เล่าเรื่องนี้ให้เจ้าพระคุณฟัง ท่านเลยตั้งชื่อนี้มาให้”
“วีรมาตุ คือมีแม่ที่กล้าหาญ” วีร์พยายาลแปลความหมายของชื่ออีกฝ่าย
“ใช่ครับ อาม่าบอกว่าชอบมากตอนที่พระให้ชื่อมา”
วีร์พยักหน้ารับรู้ แต่ยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้า
“แล้วของไอ้ต่ายละครับ มีเรื่องอะไรแบบนี้มั้ย”
วีรมาตุหันมามองวีร์เพียงเสี้ยววินาทีหนึ่ง ก่อนที่จะหันไปมองทางอื่นทำท่าทางเหมือกำลังนึกเรื่องราวอยู่
“ของไอ้ตี๋เล็ก เฮียจำได้ลางๆว่าเฮียยืนดูพระจันทร์กับอาม่าอยู่ ความรู้สึกว่าวันนั้นพระจันทร์มันดวงโตมากๆ เหมือนจะเอื้อมมือไปจับได้เลย คิดว่าอาม่าคงจะไปเล่าให้พระคุณเจ้าฟัง ท่านเลยตั้งชื่อนั้นมาให้ ศศิ คือพระจันทร์ ทัศน คือมองดู”
“ก็เลยตั้งชื่อว่ากระต่ายด้วยเลยเหรอครับ”
“ใช่ครับ กระต่ายมองจันทร์”
ในตอนนั้นก็มีเจ้าหน้าที่มาเข็นกระบะที่เด็กตัวน้อยชื่อว่าธรออกไป
“เขาคงจะพาไปที่ห้องพักละมั้ง” วีร์มองตามเด็กทารกไม่วางตา
“งั้นเรากลับไปที่ห้องกันเลยมั้ยครับ คุณแม.. หมายถึงพี่วาอาจจะตื่นแล้วก็ได้” วีรมาตุรีบพูดแก้คำได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะนึกเอะใจได้เสียก่อน
“คงงั้นมั้งครับ” วีร์ตอบกลับ แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยพิเศษตามเดิม
“เอ่อ... น้องวีร์ครับ” วีรมาตุร้องเรียกเด็กหนุ่มไว้เสียก่อนที่ทั้งสองคนจะพ้นจากหน้าห้องเด็กแรกเกิด
“ครับ” วีร์ตอบสั้นๆและมองกลับอีกฝ่ายในเชิงถาม
“สุขสันต์วันเกิดครับ”
วีร์ยิ้มตอบรับ แล้วก็ชวนกันเดินกลับไปที่ห้องพักของวนกร
*****
เสียงสนทนาค่อนดังลอดออกมาในทันทีที่ประตูห้องพักผู้ป่วยพิเศษถูกเปิดออก แม้จะไม่ได้มองเห็นโดยรอบ แต่ก็พอจะรับรู้ว่ามีจำนวนคนอยู่ในห้องไม่น้อยเลยทีเดียว และแน่นอนว่าจุดสนใจหนึ่งเดียวในห้องนั้นหนีไม่พ้นเด็กทารกแรกเกิดที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอะไรในกระบะที่ถูกเข็นมาจอดอยู่ข้างเตียงคุณแม่เพิ่งคลอด
วนกรกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงเตียงนอนที่ถูกปรับระดับขึ้นมา มองดูคนมากหน้าหลายตาหลายวัยพลัดกันชื่นชมสมาชิกคนใหม่ คนที่ดีใจอย่างเห็นได้ชัดเจนที่สุดคงจะเป็นนวลจันทร์ที่เกาะขอบกระบะไม่ยอมปล่อยมือห่างไปไหน ผิดกับฤทธิกรที่นั่งเรียบเฉยอยู่ถัดไปด้านหลังติดกับมุมห้องมองดูเด็กๆเพื่อนลูกเพื่อนหลานที่พากันมาเยี่ยมแม่ลูกมือใหม่
“น้องธรนี่หน้าเหมือนคุณแม่เหมือนกันนะ” “มึงหมายถึงแม่คนไหนวะ” “แม่ไอ้วีไง” “อ๋อเออ.. เข้าเค้าอยู่”
“ต้องเรียกว่าเหมือนคุณย่าไม่ใช่รึไง” พระยศพยายามแก้คำกำกวมของคู่แฝดนพชัยและชัยทิศ
“ใช่ๆ นั่นแหละ” “ขอบคุณมากไอ้คุณบิ๊ก”
พระยศถอนหายใจเบาๆ แล้วก็หันไปสนใจเด็กทารกต่อ
“แต่น้องดูตัวใหญ่เหมือนกันนะ” ศศิทัศน์มองดูเด็กน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ตัวหนักประมาณ 3.8 กิโลได้” ธีร์พูดแทรกขึ้นมา
“เหรอ ตัวโตเชียว” นวลจันทร์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างไปกว่าเดิม “ตัวโตกว่าวีร์ในตอนนั้นอีก”
คำพูดของนวลจันทร์นั้นทำให้สะอึกไปถึงผู้ใหญ่หลายคน แต่เหมือนลมผ่านหูไปสำหรับเด็กๆ และในตอนนั้นเองที่ทุกคนในห้องก็รับรู้ถึงบุคคลมาใหม่ทั้งสองคน
“มาพอดีเลย ไปไหนกันมาวะ น้องมาอยู่นี่ตั้งนานแล้ว” ศศิทัศน์พูดเชิงแกมหยอก แต่เมื่อเขามองลงไปเห็นที่ขาของวีรมาตุก็ร้องเสียงหลงขึ้นมาในทันที “อ้าวเฮีย! ขาไปโดนอะไรมา”
วีรมาตุเดินเข้ามาในห้องพักด้วยท่าทางปกติ ที่ผิดแปลกก็เห็นจะเป็นขาข้างขวามีผ้าพันแผลสีขาวพันอยู่กว้างเกือบคืบ แทนที่จะเป็นถุงเท้า
“โดนรถเข็นเกี่ยวขา เลยต้องไปทำแผลที่ห้องฉุกเฉินซะก่อน” วีร์เป็นคนอธิบายแทน
“ได้ไงวะ” ศศิทัศน์ผละจากกลุ่มคนที่ยืนมุงดูเด็กทารกมาดูขาของพี่ชายของเขา
“กูก็อุตส่าห์ดึงเฮียหลบแล้วนะ เขาก็ยังเข็นมาโดนอีก” วีร์ใส่อารมณ์ลงไปในน้ำเสียงของเขาอยู่ไม่น้อย
“ไม่เป็นไรครับน้องวีร์ เขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก”
“ไม่ได้ตั้งใจเหรอ... แต่นี่ถ้าไม่ได้ใส่ถุงเท้าไว้นะ คงจะได้แผลยาวกว่านี้อีก” วีร์พูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟาร่วมกับธีร์
“เป็นอะไรมากรึเปล่า” ธีร์มองดูขาของวีรมาตุ เขาขยับตัวพร้อมกับดึงตัวของวีร์ตามมาด้วย เพื่อให้มีที่ว่างพอจะให้วีรมาตุนั่งพักได้อีกคน
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากครับคุณพ.. พี่ธีร์” วีรมาตุรีบแก้คำพูดตัวเองอีกครั้ง
ธีร์เหมือนจะสังเกตเห็นท่าทีที่ผิดแปลกไปของวีรมาตุ แต่ก็ตัดสินใจมองข้ามผ่านไป ไม่ได้เอามาใส่ใจไว้
“แล้วนี่โทรไปทำไมไม่รับสาย” ธีร์หันมาถามวีร์
“โทรศัพท์วีร์อยู่นี่ ไม่ได้เอาไป” วีร์หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาจากกระเป๋าเป๋ที่เขาวางทิ้งไว้ในห้อง
“แล้วของเฮียอะ” ศศิทัศน์ถามวีรมาตุ
“อ๋อ เฮียปิดเสียงไว้ตอนไปที่ห้องเด็กแรกเกิด แล้วก็ลืมเปิดกลับ” วีรมาตุหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาดู
“แล้วนี่พวกมึงมาได้ไงเนี่ย” วีร์หันไปถามเพื่อนๆของเขา
“ก็คุณมึงรีบลากเฮียออกมากันแค่สองคน ไม่รอกันเลย พวกกูก็เลยให้ไอ้พวกแฝดเรียกคนขับรถรีบขับตามมา” ศศิทัศน์พูดตอบโดยที่ยังสังเกตดูขาของวีรมาตุอยู่
“แล้วใหญ่มันไม่มาด้วยเหรอวะ”
“ตอนแรกมันก็อยากมานั่นแหละ แต่เห็นว่าแผนเซอร์ไพรซ์วันเกิดมึงล่มไม่เป็นท่า มันเลยเปลี่ยนใจไปเฝ้าร้านแทน” พระยศเดินแยกออกมาจากกระบะเด็กทารก ตอนนี้จึงเหลือเพียงนพชัยและชัยทิศที่ยืนดูเด็กอ่อนร่วมกับนวลจันทร์
“อุตส่าห์วางแผนไว้ซะดิบดี” ศศิทัศน์กอดอกยืนมองดูเพื่อนรักของเขา
“ก็ช่วยไม่ได้ อยากจะเซอร์ไพรซ์ก็ต้องทำใจเผื่อว่ามันอาจจะผิดแผนได้ตลอดเวลา”
คำตอบของวีร์ได้รับเสียงฮึดฮัดตอบกลับมาจากศศิทัศน์ที่เป็นคนต้นคิดแผนการในวันนี้ทั้งหมดสำหรับการฉลองวันเกิดของวีร์โดยมีพี่ชายของเขาอย่างวีรมาตุมาร่วมวงด้วย
“แต่ปีหน้าก็ง่ายเลยละสิ” “ง่ายยังไงวะ” “ก็จัดทีเดียวฉลองพร้อมกันสองคนเลย” “อ๋อ... ใช่ๆ ปีหน้าเอาน้องธรมาฉลองรวมกันได้เลย”
“ฉลองรวมพร้อมกันเลยทั้งบ้านจะง่ายกว่ามั้ง” วีร์ปล่อยเสียงลอยออกมาโดยที่เข้าตัวยังคงสนใจโทรศัพท์ในมือของเขา
“ยังไงเหรอ” ศศิทัศน์ถามด้วยความสงสัย
“จริงสิ วันนี้ก็วันเกิดวาด้วยสินะ” นวลจันทร์ร้องออกมาเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ ความตื่นเต้นดีใจที่ได้หลายชายคนใหม่พาลเอาลืมเรื่องอื่นๆไปเสียหมด
“ของพี่ธีร์ด้วย” เสียงวีร์ดังลอยมาอีกครั้ง และเจ้าตัวยังไม่ละสายตาไปจากโทรศัพท์เลย
“วันเดียวกันทั้งบ้านเลยเหรอ” ศศิทัศน์ถามอีกครั้ง
“ใช่” วีร์เงยหน้าขึ้นมาตอบเพียงแว่บเดียวก็ก้มหน้าลงตามเดิม
ในตอนนั้นประตูห้องพักก็เปิดออกพร้อมกับผู้มาใหม่อีกคน
“มาแล้วๆ ใครจะกินอะไรกันบ้าง” คุณกรเดินเข้ามาพร้อมกับถุงใส่ของเต็มมือสองข้าง ก้าวเข้ามาไม่นานเขาก็เห็นว่าเพื่อนสนิทนั่งอยู่ในห้องแล้ว “อ้าว... มาแล้วเหรอมึง ...เฮ้ย ขาไปโดยอะไรมาวะ”
“อุบัติเหตุนิดหน่อย” วีรมาตุตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
“ไม่นิดมั้ง พันซะเยอะขนาดนี้” คุณกรแจกจ่ายเครื่องดื่มที่อยู่ในถุงให้เด็กๆรุ่นน้องและพ่อแม่ของเขา “เออ จริงสิ ที่นี่เขาให้เยี่ยมถึงกี่โมง”
“ถ้าเป็นห้องเด็กอ่อนก็น่าจะถึงสองทุ่ม แต่ถ้ามานี้ก็ประมาณสามทุ่ม ทำไมเหรอ” ธีร์ตอบและถามกลับในคราวเดียวกัน
“ก็พี่เขมเขาโทรมาถาม เห็นว่าเดี๋ยวจะแวะมาเยี่ยมกับแฟนเขา” คุณกรเดินหาที่นั่งว่างไปรอบห้อง สุดท้ายก็เจอตัวที่ใกล้กับฤทธิกรนั่งอยู่ “เผื่อว่าเห็นเด็กน้อยแล้วเกิดเปลี่ยนใจอยากมีเองบ้าง จะได้ตอบรับคำขอแต่งงานซะที”
“จะรีบร้อนไปไหน หน้าที่การงานยังไม่มั่งคงเลย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกแม่ กว่าจะได้แต่ง กว่าจะท้อง กว่าจะคลอด เผลอๆพี่วาจะท้องอีกคนก่อนด้วยซ้ำ”
“ทำเป็นพูดเข้า” นวลจันทร์ตีแขนคุณกรเชิงปราบไปในที
“ก็ถ้าอีกคนก็ดีใช่มั้ยล่า เห็นบ่นๆว่าอยากอุ้มหลานๆ ก็นี่ไงแล้วพี่เขมจะได้มาช่วยด้วยอีกคน”
บทสนทนาก็เปลี่ยนกลับมาหาเด็กตัวน้อยๆที่นอนหลับไม่รู้เรื่องราวอะไรกับเขาไปด้วย จนแสงภายนอกเริ่มสลัวลงตามเวลา
“มึงๆ กูว่าพวกเรากลับกันก่อนดีกว่า พี่วาจะได้พักด้วย” พระยศแอบกระซิบคุยกับศศิทัศน์ เมื่อเห็นว่าพวกเขามาอยู่ในห้องนี้นานพอสมควรแล้ว
“อืม ก็ดีเหมือนกัน แล้วเดี๋ยวมึงจะกลับยังไงวะ” ศศิทัศน์มองดูเวลาจากโทรศัพท์ของเขาและถามพระยศกลับไป
“ก็กลับกับมึงไง เฮียเอารถมาไม่ใช่เหรอ”
ศศิทัศน์พยักหน้ารับแล้วจึงไปสะกิดพี่ชายของเขาที่ยังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันกับวีร์และธีร์
“เฮีย กลับกันเถอะ รบกวนพี่วามาเยอะแล้ว”
“อ๋อ เอาสิ แล้ว...น้องวีร์จะกลับด้วยกันเลยมั้ยครับ หรือว่าจะค้างที่นี่” วีรมาตุหันไปถามวีร์
“เดี๋ยววีร์กลับกับพี่ธีร์ครับ เพราะยังไงพี่ธีร์ก็ต้องกลับไปเอาของที่บ้านอยู่แล้ว แล้วก็เดี๋ยวจะไม่มีคนให้ข้าวไอ้ต้าวไอ้เติบ”
วีรมาตุก็พยักหน้ารับรู้และเตรียมตัวขยับเคลื่อนย้ายพร้อมกับส่งสัญญาณให้เด็กๆคนอื่นๆรู้
“พี่ธีร์พี่วาครับ เดี๋ยวพวกผมกลับก่อนนะครับ ไว้มีโอกาสจะมาเยี่ยมอีก” วีรมาตุเป็นตัวแทนกล่าวลาพวกผู้ใหญ่
“จะกลับแล้วเหรอมึง” คุณกรเอ่ยทักเมื่อเห็นเด็กคนอื่นๆก็เดินไปรวมตัวกันใกล้ประตู
“ใช่ พี่วาจะได้พักผ่อนด้วย”
“ขอบคุณนะที่มาเยี่ยม เดินทางกลับดีๆนะ” วนกรยิ้มตอบกลับ
“ครับ ยินดีด้วยอีกครั้งนะครับ” วีรมาตุยกมือไหว้ลานำคนอื่นๆ และไม่ลืมหันไปบอกลาฤทธิกรและนวลจันทร์ ที่ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะรับรู้แล้วว่าทั้งสองคนนั้นเป็นคุณตาและคุณยายของวีร์ แต่อย่างน้อยก็บอกลาในฐานะพ่อและแม่ของเพื่อนสนิทไปก่อน “คุณพ่อคุณแม่ครับ พวกผมกลับก่อนนะครับ”
“จะ เดินทางกลับปลอดภัยนะ” นวลจันทร์บอกลาเด็กๆ เมื่อเห็นว่าสามีของเธอนั่งอยู่เฉยๆ ไม่แม้แต่ยกมือรับไหว้
แล้วเด็กหนุ่มก็ทยอยออกจากห้องพักไป โดยมีวีรมาตุเป็นคนปิดท้ายขบวน
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
ระหว่างทางในรถยนต์โดยสารที่มีวีรมาตุเป็นคนขับ และมีผู้ร่วมทางอย่างศศิทัศน์และพระยศนั่งไปด้วยกัน เสียงสนทนาส่วนมากก็มาจากสองคนนั้น อันที่จริงคงต้องบอกว่าเสียงส่วนใหญ่นั้นหลุดออกมาจากปากของศศิทัศน์เสียมากกว่า เรื่องที่คุยกันก็เป็นเรื่องทั่วไป เรื่องการสอบกลางภาคเรียนที่ใกล้เข้ามาแล้ว และเรื่องงานวันเกิดของวีร์ที่ผิดแผนไป โดยอาจจะเอาไปรวมกับงานวันเกิดของคู่แฝดนพชัยและชัยทิศในเดือนหน้าไปเลย
“มึงว่าวันนี้พ่อเฮียหมูดูแปลกๆไปมั้ยวะ” ศศิทัศน์หันไปถามพระยศที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“แปลกยังไง” พระยศนึกย้อมภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องพักพิเศษในวันนี้
“ก็ตอนแรกเขาก็ดูพูดคุยปกติ แต่พอเฮียกับไอ้วีร์เดินเข้ามา ก็เห็นเดินไปนั่งเงียบมุมห้องอยู่คนเดียว”
“ก็ไม่นะ เห็นเฮียหมูไปนั่งคุยอยู่ด้วยปกติดี ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“เหรอ... ไม่รู้ว่ะ แต่กูว่ากูรู้สึกแปลกๆ”
“มึงน่ะคิดมากเกิน” พระยศพยายามตัดจบหัวข้อสนทนาที่ตัวเขาเองไม่รู้สึกสนใจในข้อสงสัยของเพื่อนของเขา
ส่วนทางฝั่งของวีรมาตุที่ก็แอบสังเกตอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้นึกแปลกใจอะไร จนมาได้ยินสิ่งที่น้องชายของเขาพูด ทำให้จิตใจเริ่มจะเอนเอียง อาจจะเป็นเพราะเดิมทีวีรมาตุก็มีความกังวลเรื่องพ่อของเขาอยู่ก่อนแล้ว ก็ไม่ยากนักถ้าจะเพิ่ม ‘คุณตา’ มาให้กลัดกลุ้มใจอีกคน อุปสรรคอาจจะทำให้ความสำเร็จมันงดงาม
แต่บางทีไม่มีซะเลยอาจจะดีกว่า
“ไม่รู้ละ จะไปมีเรื่องอะไรยังไงกูไม่ว่า ขอแค่อย่ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องของเฮียและไอ้วีร์เป็นพอ”
“มันจะเกี่ยวกันยังไงวะ ถึงเขาจะเป็นพ่อของพี่วาก็จริง แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้วีร์นี่หว่า”
ในตอนนั้นวีรมาตุก็เกิดสำลักน้ำลายตัวเองขึ้นมา จนต้องกระแอมต่ออีกหลายครั้งถึงจะหายเป็นปกติดี
“เป็นอะไรรึเปล่าเฮีย” ศศิทัศน์ถามด้วยความเป็นห่วงและสงสัย
“ไม่มีอะไร” วีรมาตุบอกปัดและตั้งใจขับรถยนต์ต่อไปเหมือนเดิม เขาไม่ได้อยากบอกเด็กทั้งสองคนเลยว่าฤทธิกรเกี่ยวข้องกับวีร์โดยตรงต่างหาก แต่เรื่องนี้เป็นสิทธิส่วนบุคคลของวีร์ เขาไม่ควรไปบอกกล่าวให้ใครต่อใครรับรู้โดยพลการ
แล้วศศิทัศน์ก็วนเรื่องคุยกลับไปถึงการสอบวันผลกลางภาคเรียน ก่อนที่จะวกกลับมาเรื่องวันเกิดของคู่แฝดอีกครั้ง และอาจจะได้คุยเรื่องของฤทธิกรอีกครั้งก็เป็นได้หากวีรมาตุไม่ขับรถยนต์มาจอดที่หน้าบ้านของพระยศเสียก่อน
*****
“กลับมาแล้วเหรอ ตี๋ใหญ่ก็มาด้วย ไหนว่าจะกลับค่ำไง” มะลิวัลย์เอ่ยทักทายลูกชายทั้งสองทันทีที่พวกเขาโผล่เข้ามาในห้องกินข้าว “แล้วนี่กินอะไรมาแล้วยัง”
“ยังเลยครับม้า ผิดแผนนิดหน่อย” ศศิทัศน์ตอบพลางชะโงกหน้าดูกับข้าวมื้อเย็นแต่ละอย่างในวันนี้
“ทำไมละ จะไปฉลองวันเกิดเพื่อนไม่ใช่เหรอ”
“พี่วาเขาคลอดลูกพอดี ก็เลยไปเยี่ยมกัน”
“บ้านเขาคลอดลูก แล้วเราไปเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยละ” ศุภกรถามเด็กๆทั้งสองคน
“ก็ตามไอ้วีร์ไปนั่นแหละป๊า” ศศิทัศน์เห็นหน้าตาที่ยังสงสัยของผู้เป็นพ่อ จึงได้อธิบายต่อ “ก็พี่วาเขาแต่งงานกับพี่ชายของไอ้วีร์ไง ตอนนี้เขาก็อยู่บ้านเดียวกัน ตอนแรกก็กะจะเป็นฉลองวันเกิดให้ไอ้วีร์กัน แต่เปลี่ยนแผนกะทันหันซะก่อน”
“อาคุณวีร์คนที่มาวันก่อนน่ะเหรอ” อาม่าซิ่งฮวาเอ่ยปากถามหลานชาย
“ใช่ครับอาม่า” วีรมาตุเป็นคนตอบ
“ไปล้างมือท้างเท้าแล้วมานั่งกินข้าวให้เรียบร้อย ไป” ศุภกรสั่งลูกชายทั้งสองด้วยน้ำเสียงที่แม้แต่มะลิวัลย์ก็หันมามอง
“ไปๆ ลื้อสองคนไปจัดการให้เรียบร้อยแล้วมานั่งกินข้าวกัน” ซิ่งฮวาเร่งให้หลานชายทั้งสองรีบทำตามคำสั่ง แล้วจึงหันมาถามลูกสะใภ้ “อามะลิ ลื้อไปดูสิว่ามีกับข้าวพอมั้ย ให้ตักมาเพิ่มอีกสักหน่อย”
มะลิวัลย์รับคำและลุกเดินไปในห้องครัว เหลือแต่ซิ่งฮวาและศุกรนั่งกินข้าวกันสองคน
“ดีนะ บ้านนั้นมีหลานให้อุ้มกันแล้ว บ้านเราทั้งพี่ชายน้องชายลื้อยังไม่มีแววเลยสักคน สงสัยต้องรอไปอีกสักพัก”
“บ้านเราคงอีกนานเลย” ศุภกรพูดพึมพำเบาๆ
“ลื้อว่ายังไงนะ” ซิ่งฮวาแสร้งถาม ทั้งที่จริงเธอเองก็พอจะได้ยินชัดทุกคำพูดอยู่แล้ว
“คงจะอีกสักพักแหละครับ กว่าจะเรียนจบ กว่าแต่งงาน กว่าจะมีลูก แล้วเรียนหมอจบเร็วซะที่ไหนกัน”
“จริงสินะ อาตั่วตี๋อีเรียนหมอก็คงจะยุ่งเรื่องเรียน กว่าจะเรียนจบอีก อาโซ้ยตี๋ก็จะเอากับเขาด้วยคน อั๊วจะอยู่ถึงวันได้อุ้มหลานกับเขารึเปล่าก็ไม่รู้”
“คนโตคงหวังอะไรไม่ได้ละมั้ง” ศุภกรพูดพึมพำอีกครั้ง
“ลื้อว่ายังไงนะ”
“เปล่าครับ ม้าก็ต้องดูแลสุขภาพให้แข็งแรง กินอาหารดีๆ แล้วก็ออกกำลังกายเป็นประจำ รับรองว่าอยู่จนได้อุ้มเหลนแน่นอน” ศุภรตอบว่าพลางตักอาหารใส่จานของมารดาไปด้วย
ซิ่งฮวาทำเป็นฮึดฮัดพอเป็นพิธีก่อนที่จะเริ่มตักอาหารกินต่อไป โดยทั้งสองไม่รู้ว่ามีคนยืนแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่แบบไม่ได้ตั้งใจ
“รออาตี๋เล็กเหรอ” มะลิวัลย์เดินถือกับข้าวมาเพิ่มจากในห้องครัวก็เจอวีรมาตุยืนเงียบๆอยู่คนเดียว
วีรมาตุยังไม่ทันได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้มารดา จังหวะพอดีกับว่าศศิทัศน์นั้นเดินมาร่วมวง ทั้งสามคนจึงเดินไปที่โต๊ะอาหารพร้อมกัน
“จริงสิ ตี๋ใหญ่ วันนี้จะค้างที่บ้านรึเปล่า” มะลิวัลย์ถามทันทีที่เธอนั่งลงเรียบร้อยแล้ว
“อืม คงไม่ละครับ คืนนี้ต้องกลับไปปั่นงานกับไอ้ชัชให้เสร็จด้วย”
“เหรอ นี่ขนาดยังไม่เปิดเทอมยังเรียนหนักขนาดนี้ เปิดเทอมจริงๆแล้วจะหนักขนาดไหนกัน”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นครับม้า เพียงแต่งานชิ้นนี้ต้องรีบส่งเก็บคะแนน เลยอยากให้เสร็จเร็วๆ”
“หาเวลาพักผ่อนบ้างนะ อย่าเอาแต่เรียน”
สมาชิกแต่ละคนก็เริ่มกินอาหารกันต่อไป หัวข้อสนทนาก็ถูกเปลี่ยนเป็นเรื่องทั่วไป หรือไม่ก็ตามหัวข้อข่าวจากโทรทัศน์ จนกับข้าวเริ่มพร่องหลายคนเริ่มอิ่มท้อง จึงเตรียมตัวลุกย้ายจากโต๊ะกินข้าวไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อพักผ่อนเอนกาย วีรมาตุจึงคิดใช้โอกาสนี้ปลีกตัวลากลับหอพักเพื่อไปทำงานที่ค้างอยู่ตามที่ได้บอกไว้
“เออจริงสิ อาโซ้ยตี๋ ไปถามอาคุณวีร์หน่อยสิว่าจะให้อาม่าสอนอีทำขนมไหว้พระจันทร์อีกมั้ย เห็นวันก่อนอีบอกว่าอยากลองทำเป็น”
“เดี๋ยวอั๊วถามให้เลยก็ได้ครับอาม่า” ศศิทัศน์หยิบโทรศัพท์ขึ้นส่งข้อความผ่านทางแอพลิเคชั่นไลน์ไปหาวีร์ ส่วนวีรมาตุเองก็ตัดสินใจนั่งอยู่ต่ออีกสักพักหนึ่ง
“สมัยนี้นี่ดีนะ ติดต่อกันง่ายดี ไม่ต้องรอข้ามวันข้ามคืนเหมือนสมัยก่อน”
“ใช้เป็นมันก็มีประโยชน์ ใช้ไม่เป็นมันก็เป็นโทษได้ทั้งนั้นนั่นแหละม้า” ศุภกรพูดเสริมแทรกขึ้นมา
“แต่เดี๋ยวนี้มันก็มีพวกคนที่พยายามสร้างวิธีที่คิดว่ามันเป็นประโยชน์แล้วยังเที่ยวเอาไปป่าวประกาศเชิญชวนให้คนอื่นหลงเชื่อว่ามันคือประโยชน์ไม่ใช่โทษอยู่เยอะแยะมากมาย” มะลิวัลย์เดินถือถาดผลไม้มาวางไว้ที่โต๊ะเผื่อว่าใครอยากจะหยิบกินล้างปากหลังกินอาหารคาวไป
“ประสบการณ์ไงช่วยได้ พวกผู้ใหญ่อย่างพวกลื้อต้องทำให้เด็กมันดู ไม่ใช่แค่ปากสอน เด็กมันไม่ฟังหรอก ใช่มั้ย” ซิ่งฮวาหันไปหาสมาชิกตัวเล็กสุดของบ้าน
“แหม อั๊วเป็นเด็กดีนะอาม่า”
“ให้มันจริงตลอดก็แล้วกัน แล้วอาคุณวีร์ว่ายังไง”
“ไอ้วีร์บอกว่าอาม่าว่างวันไหนให้บอกมาได้เลย หลังสอบไปแล้ว มันบอกว่าได้ทุกวัน”
“แล้วเขาไม่อยู่ช่วยเลี้ยงเด็กรึไง” ศุภกรถามตามปกติ แต่ถ้าเป็นคนคิดมากอาจจะแปลได้ว่าถ้ามีหน้าที่ก็ไปรับผิดชอบเสียให้เรียบร้อยก่อน
“ไม่ต้องห่วงเลยป๊า เห็นมันบอกว่าช่วงนี้ทั้งพี่ธีร์พี่วาลาหยุดอยู่บ้านกันหมด เลยยังไม่ต้องถึงมือมันมากนัก แล้วอีกอย่างคนช่วยเลี้ยงมีเยอะ ทั้งตาทั้งยาย แล้วเดี๋ยวปู่กับย่าก็จะขึ้นมาเยี่ยมหลานด้วย”
“งั้นก็หาเสาร์อาทิตย์ว่างวันไหนสักวัน อั๊วจะได้เตรียมของไว้ให้”
“ได้ครับอาม่า เดี๋ยวดูว่าวันไหนเฮียว่างด้วย เผื่อว่าเฮียอยากกลับมาบ้าน” ศศิทัศน์หันไปยิ้มให้กับพี่ชาย วีรมาตุเองก็ยิ้มเล็กน้อยตอบกลับโดยที่หางตาสังเกตเห็นว่าศุภกรแอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆและเบนหน้าไปทางอื่น
“ตี๋ใหญ่ จะเอาของกินติดมือกลับหอไปด้วยมั้ย” มะลิวัลย์หันไปถามลูกชายคนโต
“ของกินเต็มห้องแล้วครับม้า” วีรมาตุตอบแล้วจึงหันไปมองดูนาฬิกา “งั้นเดี๋ยวอั๊วไปเลยดีกว่า เดี๋ยวจะเสร็จงานดึก”
“ขับรถดีๆนะอาตั่วตี๋”
“ครับอาม่า” วีรมาตุเดินไปกอดหญิงสูงวัย ก่อนจะหันมายกมือไหว้ลาศุภภรและมะลิวัลย์ “อั๊วกลับก่อนนะครับป๊าม้า”
ศุภกรแค่ผงกศีรษะรับ ส่วนมะลิวัลย์นั้นลุกขึ้นและเดินตามวีรมาตุออกไปหน้าบ้านจนถึงรถยนต์
“ไม่เอาอะไรไปเพิ่มนะ” มะลิวัลย์ถามย้ำอีกครั้งก่อนที่วีรมาตุจะก้าวขึ้นรถยนต์ไป
“เต็มห้องแล้วครับม้า แค่นี้ก็จะกินไม่ทันกันแล้ว”
วีรมาตุหันมากอดมารดาอีกครั้ง กอดอยู่เนิ่นนานก่อนที่จะผละตัวออก
“ให้เวลากับป๊าเขาหน่อยนะ” มะลิวัลย์พูดปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าของวีรมาตุยังดูไม่แจ่มใสเท่าที่ควร
“ม้าคุยกับป๊าแล้วเหรอครับ”
มะลิวัลย์นิ่งเงียบพยายามนึกคำพูดมาอธิบาย
“ก็เปรยๆไปบ้าง แต่ม้าคิดว่าป๊าเขาก็ดูออก แต่ก็อย่างที่ม้าบอก ให้เวลาป๊าเขาปรับตัวสักหน่อย”
วีรมาตุยังคงสีหน้าสลดอยู่เมื่อได้ยินดังนั้น
“อั๊วทำให้ป๊าผิดหวังใช่มั้ยครับ”
“ผิดจากที่คาดไว้อาจจะใช่ แต่ป๊าภูมิใจในตัวตี๋ใหญ่แล้วก็ตี๋เล็กมากๆนะ” มะลิวัลย์รีบออกตัวก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจผิดไป “สิ่งที่ตี๋ใหญ่ตี๋เล็กทำมาตลอดคือรับผิดชอบในสิ่งตัวเองจะต้องทำมาเป็นอย่างดี ไม่เคยทำให้ป๊าให้ม้าให้อาม่าต้องหนักใจเลย”
“สงสัยว่าเรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องแรก”
“ไม่เอาน่ะ ป๊าเขายังไม่ว่าไม่ได้ห้ามอะไรใช่รึเปล่า” มะลิวัลย์จ้องมองดูลูกชายของเธอจนอีกฝ่ายพยักหน้ารับ “ฉะนั้นก็อย่าเพิ่งมองไปในทางร้ายซะหมด รอไว้ให้ป๊าเขาอาละวาดก่อนแล้วค่อยว่ากัน แต่ม้าว่าไม่หรอก”
วีรมาตุสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วก็ผ่อนออกมา
“ตอนนี้ก็กลับไปตั้งใจเรียน แต่อย่าหักโหมมาก หาเวลาพักผ่อนบ้าง”
“ครับม้า”
วีรมาตุสวมกอดมารดาอีกครั้ง ก่อนจะผละตัวออกแล้วก็ขึ้นรถยนต์ไป
*****
หลังจากที่เสร็จภารกิจทุกอย่างในบ้านแล้ว มะลิวัลย์ก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเตรียมตัวพักผ่อนบ้าง เมื่อเข้าไปในห้องนอนก็เห็นว่าเหลือเฉพาะไฟข้างเตียงที่เปิดอยู่และศุภกรก็นอนหลับตาห่มผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอจึงค่อยๆหย่อนตัวลงบนเตียงเบาๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปปิดไฟข้างเตียง
ในตอนนั้นเสียงลมหายใจสูดเข้าและพ่นออกมาทางปากดังมาจากคนข้างตัว
“ม้าก็นึกว่าป๊าหลับไปแล้วซะอีก” มะลิวัลย์พลิกตัวตะแคงข้าง มองดูสามีของเธอเท่าที่แสงไฟจากด้านนอกส่องเข้ามาให้พอเห็นลางๆ “ช่วงนี้งานยุ่งเหรอป๊า”
“เปล่า” ศุภกรตอบเพียงสั้นๆ
“ก็เห็นป๊าถอนหายใจซะดังขนาดนั้น ม้าก็นึกว่ามีเรื่องกลุ้มใจอะไร”
“ก็ไม่เชิง” ศุภกรลืมตาขึ้นมองเพดานสลัว แล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง
“อยากเล่าให้ม้าฟังมั้ย”
“อยากอยู่เหมือนกันนะ ม้ามีโซดารึเปล่าละ”
“ป๊า!” มะลิวัลย์ตบบ่าของสามีเบาๆ “ยังเล่นมุกได้แบบนี้ แสดงว่าคงไม่ได้เรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้นละมั้ง”
“มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
“ถ้ามันไม่ใช่ ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้มันใหญ่ขึ้นมา”
“แต่ป๊าก็ไม่ได้บอกว่ามันเป็นเรื่องเล็ก”
“แล้วจะบอกม้าได้รึยังว่าป๊ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่”
“ต้องให้ป๊าพูดด้วยเหรอ” ศุภกรมีท่าทีอึกอักเล็กน้อยก่อนที่จะตอบ
“อ้าว ก็ถ้าป๊าไม่บอกแล้วม้าจะรู้ได้ยังไง” มะลิวัลย์เท้าแขนขึ้นรองศีรษะมองดูสามีของเธอที่เริ่มมีท่าทางหงุดหงิดขึ้นมา
“ม้าก็รู้ๆอยู่ว่าป๊ากำลังคิดเรื่องอะไร”
“ป๊า ถึงม้าจะรู้จักกับป๊ามายี่สิบกว่าปี แต่ไม่ได้หมายความว่าม้าจะเดาใจป๊าถูกไปซะทุกเรื่องหรอกนะ”
ศุภกรถึงกับหันมามองศรีภรรยาด้วยสายตาที่แสดงความไม่พอใจ หงุดหงิดใจ น้อยใจ และ...
“โอ๋ๆ งอนเป็นเด็กไปได้” มะลิวัลย์ล้มศีรษะลงบนไหล่ของศุภกร แขนข้างหนึ่งโอบลำตัวไว้ “ป๊า ลูกน่ะๆ เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัว คาดหวังได้แค่ว่าเขาจะเติบโตมาแล้วดูแลตัวเองเองได้ นอกเหนือไปจากนั้นแล้วเราไปบังคับให้เขาเป็นไปในแบบที่เราต้องการไม่ได้หรอก”
“ป๊าก็ไม่ได้บังคับว่าต้องทำอะไรเป็นแบบไหน แต่นี่มัน...”
“มันทำไมเหรอ” มะลิวัลย์เอ่นปากถามเมื่อเห็นว่าสามีของเธอเงียบเสียงไป
“มันผิดไปจากปกติ” นี่คือคำพูดที่ศุภกรคิดแล้วว่าอธิบายความคิดของเขาได้ดีที่สุด
“แล้วปกติของป๊าคืออะไร”
“ก็... คนเรารักกัน แต่งงานกัน มีครอบครัวมีลูกสืบทายาทต่อไป” ศุภกรพยายามอธิบาย
“แค่นั้นเหรอป๊า” มะลิวัลย์ก็ถามกลับอย่างใจเย็น
“แล้วมันจะมีอะไรได้อีก”
ห้องนอนที่มืดสลัวปกคลุมไปด้วยความเงียบ ต่างฝ่ายต่างก็รอปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
“ป๊า... ป๊าคิดว่าคู่สามีภรรยาทุกคู่มีลูกด้วยกันหมดเหรอ” มะลิวัลย์เว้นจังหวะไว้เผื่อว่าศุภกรอยากจะตอบคำถามของเธอก่อน แต่สามีของเธอยังคงเงียบอยู่ “แล้วป๊าคิดว่าคนที่เขาไม่มีลูกด้วยกัน เขาผิดไปจากปกติของป๊ามั้ย” ก่อนที่ศุภกรจะได้ตอบคำถามนี้มะลิวัลย์ก็ชิงจังหวะพูดต่อเสียก่อน “จริงอยู่มันก็มีหลายคู่ที่พยายามแล้วพยายามอีกแต่ก็มีลูกไม่ได้ แต่มันก็มีอีกหลายคู่ที่เขาแค่อยากอยู่ด้วยกันก็เลยแต่งงานกัน ป๊าคิดว่าเขาผิดปกติอะไรมั้ย”
มะลิวัลย์เงยหน้าขึ้นมองศุภกร รอดูว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดอะไรออกมาหรือไม่
“ถ้าการแต่งงานทำไปเพื่อการมีทายาทสืบเผ่าพันธุ์เท่านั้น แล้วคู่แต่งงานไหนมีลูกไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่าให้เวลาสัก... ห้าปี แล้วยังมีไม่ได้ก็ให้การแต่งงานนั้นเป็นโมฆะไปโดยอัตโนมัติ เชื่อเถอะป๊า แม้แต่องค์กรทุนหนาในประเทศยักษ์ใหญ่ที่ต่อต้านการแต่งงานเพศเดียวกันก็ไม่กล้าเสนอกฏหมายอันนี้”
ศุภกรยังคงเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมาอย่างเดิม
“ตอนนี้เรายังไม่รู้หรอกว่าคนนี้คือคนที่ใช่สำหรับลูกเรารึเปล่า”
“แสดงว่ายังมีโอกาสที่ตี๋ใหญ่จะกลับมาชอบผู้หญิงใช่มั้ย” น้ำเสียงของศุภกรแสดงความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย
“แล้วป๊าคิดว่า ตัวป๊าเองจะมีโอกาสไปชอบผู้ชายรึเปล่า” ก่อนที่จะถูกมะลิวัลย์ยิงความหวังตกไป
“อะไรกันม้า ป๊าน่ะแมนทั้งแท่ง ไม่มีทางไปคิดอะไรกับผู้ชายแบบนั้นได้หรอก”
“นั่นแหละคือคำตอบ”
“เรายังไม่รู้สักหน่อยว่าตี๋ใหญ่ชอบแค่ผู้ชายอย่างเดียวหรือว่าชอบผู้หญิงด้วย”
มะลิวัลย์พยายามกลั้นยิ้มจนมีเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“ป๊า ตี๋ใหญ่ก็หน้าเหมือนป๊าตอนหนุ่มๆ ป๊าไม่คิดบ้างเหรอว่าจะมีผู้หญิงเข้าหาเขามั้ย”
“ก็...”
“แล้วยังอยู่รอดปลอดภัยมาถึงทุกวันนี้ได้ ป๊าคิดว่าเป็นเพราอะไรละ” มะลิวัลย์รีบพูดก่อนที่ศุภกรจะได้เปิดปาก
“ลูกเราก็แค่ขี้อายเท่านั้นแหละ”
“ขี้อายมาก... แค่ไปขอแอดไลน์เขาวันแรกที่เจอหน้ากันเลย”
“อะไรนะ!” ศุภกรหันหน้ามาหาภรรยาของเขาในทันที ก็เจอกับรอยยิ้ม แม้ว่าจะไม่ชัดนักแต่ก็เท่าทีแสงสว่างจากด้านนอกส่องเข้ามาให้เห็น แล้วศุภกรก็หันหน้ากลับไปพร้อมกับหลับตาลงแล้วถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “แล้วม้าไปรู้มาได้ยังไง”
“ม้ามีมือถือติดตัว เดี๋ยวนี้อะไรๆก็ไปโผล่ในโลกโซเชียลหมดนั่นแหล่ะ”
มะลิวัลย์สังเกตท่าทีของศุภกรที่ดูจะอ่อนลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังทอดถอนหายใจอยู่เนืองๆ
“ป๊าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”
“เปิดใจแล้วหาโอกาสคุยกับลูก ป๊าจะได้เข้าใจ”
ศุภกรถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่คู่สามีภรรยาจำดำดิ่งสู่ห่วงลึกแห่งการนิทรา
*****
วิธู:
เห็นหน้าน้องแล้วยัง
yobortsa:
เห็นแล้วสิ
วิธู:
เหมือนไอ้วีร์เลยใช่มะ
yobortsa:
คล้ายๆ
วิธู:
นั่นแน่ จะเปลี่ยนใจไปเลี้ยงต้อยอ๊ะป่าว
yobortsa:
ไร้สาระ
*****
Music inspired by Sister Sledge – We are Family
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 9 มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือว่าตั้งใจ
หลังการสอบกลางภาคเรียนสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาผ่านไป บรรยากาศรอบรั้วโรงเรียนก็เริ่มผ่อนคลายไปมาก นักเรียนแต่ละคนใช้เวลาช่วงพักและหลังเลิกเรียนไปกิจกรรมสันทนาการต่างๆ แต่ก็มีบ้างเป็นบางคนก็ยังคงเตรียมตัวให้พร้อมกับเนื้อหาวิชาเรียนอยู่สม่ำเสมอ
ส่วนชีวิตนักศึกษาระดับมหาวิทยาลัยนั้นก็ได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ แม้ว่าเวลาเรียนโดยรวมจะใช้เวลาในแต่ละวันน้อยกว่านักเรียนมัธยมศึกษา แต่ด้วยเนื้อหาของแต่ละวิชาที่เข้มข้นขึ้นทำให้ต้องใช่เวลานอกห้องเรียนใส่ใจในบทเรียนมากขึ้น แต่ก็ยังถือได้ว่าชีวิตนักศึกษาหาเวลาไปกับกิจกรรมสันทนาการได้มากกว่า
รวมถึงกิจกรรมวันเปิดภาคเรียน ที่เป็นการต้อนรับนักศึกษาใหม่ทุกคน เดิมทีเป็นเพียงการรวมนักศึกษาทุกคณะชุมนุมกันในอาคารอเนกประสงค์ ภายในงานนอกจากการแนะนำสถานที่ต่างๆภายในมหาวิทยาลัยให้นักศึกษาใหม่ได้รู้จัก รวมถึงการให้โอวาทของอธิการบดี ที่ปีนี้มาด้วยรูปโฉมใหม่ทำตัวแบบสบายๆ เสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบ แม้ว่าท่านจะเกษียณอายุราชการในปีนี้แล้วก็ตาม แต่ก็ยังคอยเน้นย้ำให้นักศึกษาว่าแม้จะไม่มีข้อบังคับเรื่องชุดนักศึกษา ขอเป็นเพียงชุดสุภาพ ผู้มีความรู้ความสามารถแต่ละคนควรใช้วิจารณญาณเป็นว่าชุดสุภาพเป็นอย่างไร อย่าให้เหมือนนักศึกษาบางทีที่ใส่ชุดนอนออกจากหอพักมาเข้าห้องเรียนเลย
นอกจากนี้ยังมีกิจกรรมบันเทิงสนุกสนาน ทั้งการแสดงของนักศึกษาปีสูง และวงดนตรีที่รับเชิญมา ส่วนที่แปลกไปจากปีก่อนหน้าก็คือการปรากฏตัวของตัวแทนนักศึกษาแต่ละคณะเพื่อคัดเลือกเป็นดาวและเดือนของมหาวิทยาลัย ซึ่งจะจัดขึ้นในสัปดาห์ถัดไป
แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็มีวีรมาตุรวมอยู่ด้วย ในฐานะตัวแทนของนักศึกษาคณะแพทยศาสตร์
เสียงดังกึกก้องเมื่อประกาศเรียกชื่อเขาให้ขึ้นมาบนเวที ทำให้วีรมาตุยิ่งคิดหนักเข้าไปใหญ่ ว่าเขาควรจะจัดการปัญหานี้อย่างไรดีถึงจะเป็นการดีกับทุกฝ่าย โดยเฉพาะกับตัวเขาเอง
*****
“ยับอิ๊ดติ๊”
วีร์หันไปหรี่ตามองต้นเสียง กวาดสายตาขึ้นบนและลงล่างอย่างพิจารณา น้ำเสียงและจังหวะโดยรวมถือว่าทำได้ดี แม้ว่าจะไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปแต่วีร์ก็ขยับตัวจนมีที่ว่างพอให้ศศิทัศน์นั่งลงได้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรต่อ วีร์ก็หันกลับไปสนใจอาหารของเขาตามเดิม
“ไปไหนมาวะ ทำไมมาช้า”
“น้องมึงโทรมาให้ไปเซ็นชื่อ” ศศิทัศน์ตอบกลับสุรศักดิ์ ก่อนที่จะอธิบายต่อเมื่อเห็นว่าสุรศักดิ์มองเขาอยู่อย่างเดิม “ก็ใบขออนุญาตขอลาไปแข่งหมากรุกช่วงบ่ายวันมะรืน เมื่อวานโดนอาจารย์ตีกลับมา วันนี้ไอ้กลางก็เลยเอาใบใหม่มาให้กูเซ็น”
“และมึงควรจะต้องขอบคุณกูด้วยนะ ที่ช่วยแก้ให้ใหม่”
“อ้าว กลางมันไปขอให้มึงช่วยเหรอ” สรุศักดิ์หันไปหาวีร์แทน
“แหงสิ ไม่ใช่กูแล้วจะเป็นใคร” วีร์ตอบกลับแบบปกติ ไม่ได้ใส่อารมณ์อะไร
“กูบอกแล้วว่าค่อยๆฝึกกันไป มีไอ้วีร์อยู่เดี๋ยวกลางมันก็เป็นงาน ปีหน้ารับรองได้เป็นประธานชมรมแน่นวล”
“ถามจริง แล้วมึงไม่คิดจะเป็นประธานชมรมปีหน้าต่อเหรอ” วีร์หันไปพูดกับศศิทัศน์
“ม้าย ขร่าน”
“อะไรของมึง” สุรศักดิ์ขมวดคิ้วถามศศิทัศน์ แต่อีกฝายแค่ยักไหล่ตอบเท่านั้น ก็คงจะมีแต่วีร์ที่เข้าใจ
“ไปเอามาจากไหน”
“อะไร” ศศิทัศน์หันไปทำหน้าตาไร้เดียงสาใส่วีร์
“คุยกับไอ้ต่ายมาเหรอ”
“ม้าย ไซอะ”
วีร์ส่ายหน้าพร้อมกับเสียงจิ๊จ๊ะเบาๆ
“เป็น อะไร ของ มึง” สุรศักดิ์ถามย้ำอีกครั้ง ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น แต่เพื่อนคนอื่นๆก็หันไปมองศศิทัศน์
“ก็ว่าที่พี่เขยกูเป็นคนใต้กูต้องเรียนรู้ภาษาใต้ไว้บ้าง แล้วเดี๋ยวว่าที่พี่เขยจะเข้าบ้าน ก็เลยต้องเตรียมตัวไว้ก่อน”
“ใครวะ” วีร์แทรกถามขึ้นมาสั้นๆ จนศศิทัศน์หันมาจ้องมอง
“มีอยู่คนเดียวอะ”
“เหรอ”
แล้ววีร์ก็ลุกขึ้นยืนในทันที ทำให้ศศิทัศน์เงยหน้าขึ้นมองตาม
“จะไปไหนมึง”
“จะไปดูผลไม้ เอาอะไรมั้ย” วีร์มองดูศศิทัศน์ที่กำลังใช้ความคิดอยู่ “ชมพู๋ม้าย รื้อหวาย่าหนัด เห้นมีลูกสวากั๋นนะ เอาม้าย” เมื่อเห็นว่าศศิทัศน์มัวแต่อ้ำอึ้งไม่ตอบกลับก็อมยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป
ไม่นานนักวีร์ก็เดินกลับมาพร้อมกับถุงที่มีผลไม้สีเหลืองอยู่ข้างใน
“ซื้อมาอย่างเดียวเหรอมึง” สุรศักดิ์ถามตอนที่วีร์นั่งลงที่เดิมแล้ว
“เกือบหมดเวลาพักแล้ว เดี๋ยวกินไม่ทัน”
“มันคือย่าหนัดใช่มั้ย” ศศิทัศน์จับๆดูถุงผลไม้ที่วีร์วางลงบนโต๊ะ
“ใช่”
“ทำไมถึงเรียกย่าหนัด” ศศิทัศน์ขมวดคิ้วสงสัยถาม
“แล้วมึงรู้มั้ยว่าคนส่วนใหญ่ทั่วโลก ถ้าไม่ใช่ย่าหนัด บักนัด บะขะนัด ก็เรียกอานานัส ราวๆนั้น มีแต่ไทยกลางที่เรียกสับปะรด กับอังกฤษที่โน้นเลยเรียกพายแอ๊บเปิ้ล ไม่เหมือนชาวโลกเขา”
ศศิทัศน์มองตอบกลับด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจสักเท่าไหร่
“เรื่องนั้นช่างเถอะ ว่าแต่ไอ้วีร์จะไปทำอะไรบ้านมึงวะ” สุรศักดิ์ถามหนุ่มตี๋
“ก็อาม่ากูจะสอนมันทำขนมไหว้พระจันทร์ให้ เนี่ยกำลังหาวันว่างอยู่”
“ก็กูบอกว่าแล้วว่าไหนก็ได้ นัดมาเลย” วีร์ได้บอกกับศศิทัศน์ไว้หลายครั้งแล้วว่าเขาพร้อมเสมอ เป็นวันไหนก็ได้ที่อาม่าสะดวก
“ก็กูรอวันที่เฮียว่างอยู่นี่ไง เฮียว่างวันไหนก็วันนั้นแหละ”
“กูว่ามึงคุยกับไอ้ต่ายบ่อยเกินไปแล้วมั้ง เจ้าแผนการไปซะทุกเรื่อง” วีร์ส่ายหน้าเบาๆอีกครั้ง แล้วเขาก็จิ้มสับปะรดเข้าปากไปพลาง
“ไม่ได้ เดี๋ยวมีใครมาแย่งมึงไปจากเฮียกู”
“นอกจากเฮีย กูก็ไม่เห็นจะมีใครเข้าหากูเลย”
“มึงยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าเฮียกูจีบมึงอยู่” ศศิทัศน์กันมาฉีกยิ้มกว้างในทันที
“ออกจะโจ้งแจ้งขนาดนั้น คงไม่มั้ง แล้วคนอื่นไม่เห็นว่าจะมีมา”
“เท่าที่กูรู้ก็มากกว่าหนึ่ง คนนึงก็พี่เพชรอะไรนั้นน่ะ”
แล้ววีร์ก็หันไปขมวดคิ้วใส่ศศิทัศน์ สับปะรดหนึ่งชิ้นที่กำลังจะเข้าปากก็ต้องหยุดค้างไว้ก่อน
“พี่เพชร??”
“ใช่ พี่เพชร” ศศิทัศน์ตอบย้ำอีกครั้ง แล้วก็จับมือของวีร์ที่ถือไม้เสียบสับปะรดมาเข้าปากของเขาแทน
“พี่เพชรเขาไม่ได้จีบกู” วีร์มองดูศศิทัศน์ที่มองตอบกลับพร้อมกับแสดงอาการว่าไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด และเมื่อวีร์หันไปหาเพื่อนคนอื่นๆ ซึ่งแต่ละคนก็มีท่าทางไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ “นี่พวกมึงคิดงั้นกันจริงดิ”
บางคนก็พยักหน้า บางคนก็ยักไหล่ บางคนก็นั่งอยู่เฉยๆ
“พี่เพชรเขาไม่ได้จีบกู กูรับประกันได้” วีร์ยืนยันคำตัวเองอย่างหนักแน่น
“แต่ถ้าท่าทางเขาไม่ได้บอกแบบนั้นเลย” ศศิทัศน์ก็ยืนยันอยู่กับความคิดของเขาเอง
“พอเลยมึง ตั้งแต่ก็รู้จักกับพี่เพชรมา พี่เพชรก็เป็นแบบที่พวกมึงเห็นมาตลอด... โอเค อาจจะเป็นเพราะว่ากูกับพี่เพชรรู้จักกันตั้งแต่เด็กๆก็เลยสนิทกัน แต่กูยืนยันได้ว่าพี่เพชรไม่ได้จีบกูอยู่”
หลายคนไม่ได้ขัดข้องอะไรกับคำอธิบายของวีร์มากนัก ยกเว้นก็เพียงศศิทัศน์ที่ยังเชื่อในความคิดของเขาอยู่เหมือนเดิม
“โอเค เรื่องพี่เพชร พักไปก่อน กลับมาเรื่องเฮียกู... มึงรู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่าว่าเฮียชอบมึง”
วีร์หันไปมองศศิทัศน์ที่มองเขากลับมาอย่างคาดคั้น จนเขาต้องถอนหายใจอย่างจนใจว่าเขาจำเป็นจะต้องตอบคำถามนี้ด้วยหรือ
“เออ... กูรู้”
“แล้วมึงคิดยังไงกับเฮีย”
วีร์เสหน้าไปทางอื่น มองไปรอบๆก่อนที่จะย้ายสายตากลับมาที่จานข้าวของเขาและถุงใส่สับปะรดที่วางคู่กันอยู่
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“มึงไม่รู้สึกพิเศษอะไรเลยเหรอ” สุรศักดิ์เป็นคนถามและเมื่อเห็นว่าวีร์ไม่ได้ตอบในทันที เขาจึงถามต่อ “แบบว่าพอเจอหน้าแล้วใจเต้นเร็วขึ้น”
วีร์คิดทบทวนไปตอนที่เขาได้เจอกับวีรมาตุแต่ละครั้ง เขารู้สึกว่าเขาก็ทำตัวปกติไม่ได้มีอาการผิดแปลกอะไร และยังได้นึกย้อนไปตอนที่เขาอยู่กับวีรดนย์ เมื่อลองเปรียบเทียบกันแล้วก็รู้สึกว่าไม่ได้ต่างกันมากนัก ยกเว้นก็เพียงช่วงแรกๆที่เขาได้รู้กจักกับวีรดนย์ แต่อาการเหล่านั้นก็หายไปไม่นานหลังจากที่เขาเริ่มซ้อมเทนนิสกับวีรดนย์
แต่ถ้าจะให้ยอมรับกับตัวเองว่าตอนที่ใจของเขาเต้นรัวขึ้นมา ก็คงเป็นตอนที่เขาได้ยินเสียงเรียก ‘ไอ้ตี๋เล็ก’ เป็นครั้งแรก เพราะมันทำให้ดวงตาสองคู่ได้ประสานกันแบบไม่ได้ตั้งใจ
แต่วีร์ก็ส่ายหน้าตอบกลับสุรศักดิ์ไป
“แต่มึงรู้ตัวรึเปล่าว่าเวลาคุยกับเฮีย มึงแทนตัวเองว่า วีร์” ศศิทัศน์พูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง จนทำให้วีร์คิดตามไปด้วยว่าเขาทำเช่นนั้นจริงหรือ และเขาทำแบบนั้นตั้แต่เมื่อไหร่
“เหรอ...”
“เมื่อก่อนกูไม่ทันสังเกตนะ แต่ว่าเดี๋ยวนี้มึงพูดแทนตัวอย่างนั้นจริงๆ” สุรศักดิ์เห็นตามอย่างที่ศศิทัศน์บอก
“มันก็ต้องมีอะไรพิเศษบ้างแหละ ใช่มะ” ศศิทัศน์ย้ำประเด็นไปอีกครั้ง จนสถานการณ์เริ่มเอนเอียงไปแล้ว
“แต่เวลามันพูดกับพี่เพชร มันก็แทนตัวเองว่า วีร์ เหมือนกันนะ” พระยศแทรกขึ้นมาทำเอาบรรยากาศที่ศศิทัศน์สร้างไว้พังทลายลงไปหมด
“ไอ้บิ๊ก!”
พระยศมองตอบกลับศศิทัศน์อย่างไม่ได้ใส่ใจใยดีอะไรที่อีกฝ่ายแสดงออกทางสีหน้าถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เพราะถือว่าสิ่งที่เขาพูดก็ไม่ผิดไปจากความจริง
ส่วนวีร์เองก็นั่งนึกอยู่ในใจทบทวนการแทนตัวเองอย่างไรบ้างเมื่อคุยอยู่กับคนที่รู้จัก แน่นอนว่ากับบรรดาเพื่อนๆก็เรียกแทนตัวว่ากูมึงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แทนตัวว่าฉันเธอแกกับเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกัน และทำตัวเป็นหนูนุ้ยกับคนในครอบครัวและญาติสนิทชิดเชื้อ ยกเว้นแต่กับธีร์ที่จะเรียกแทนตัวเขาเองว่าวีร์ ซึ่งก็ลามไปถึงพีรพัชร์ วีรดนย์ และวีรมาตุด้วยเช่นกัน
“ก็หมายความว่ามันยกระดับความสนิทสนมให้กับเฮียมากขึ้นแล้วไง” พระยศไม่ได้อยากจะขัดใจเพื่อนของเขา แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้ปล่อยให้หลงละเมอเกินไปจากความเป็นจริง
“แต่กูก็ไม่ได้อยากให้เฮียตกลงไปอยู่ในบราเดอร์โซน ขนาดเขาเปิดหน้ากระดานจีบ มันยังไม่รู้ตัวเลย”
แม้ว่าศศิทัศน์จะลดเสียงลงในช่วงหลังแต่ก็ดังพอให้วีร์ได้ยิน จึงรู้สึกหน่ายใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“วนไปเรื่องอื่นบ้างเหอะ”
“งั้นวนกลับมาเรื่องเฮีย” ซึ่งก็เรียกเสียงถอนลมหายใจได้จากหลายๆคน “เดี๋ยวเฮียจะขึ้นประกวดเดือนมหา’ลัยวันศุกร์นี้ มึงจะไปดูมั้ย”
“งานปิดไม่ใช่เหรอ” วีร์กำลังจะจิ้มผลไม้ในถุงแต่พบกับถุงเปล่าๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองรอบโต๊ะก็เห็นปากของแต่ละคนกำลังขยับอยู่
ตอนถามว่าจะเอาอะไรมั้ย ก็ไม่เห็นจะมีใครตอบสักคน
“ไม่ คนนอกเข้าได้หมด” ศศิทัศน์ว่าแล้วก็ส่งสายตาเว้าวอนมาด้วย
“แล้วคิดว่ากูจะใจอ่อนไปกับมึงมั้ย”
ศศิทัศน์แสร้งทำแบะปาก แสดงท่าทางเหมือนกำลังน้อยใจ
“กูไม่ใช่พี่ป่านนะ จะได้มาแพ้ลูกอ้อนของมึง”
“มึงรู้ได้ไง” น้ำเสียงและท่าทางแสดงอาการตกใจของศศิทัศน์เป็นอย่างดี
“หึๆ รู้มั้ยเวลาเฮียไม่รู้จะเอาเรื่องอะไรมาคุยกับกู เฮียก็เม้าเรื่องมึงนั่นแหละ”
ศศิทัศน์อ้าปากแล้วก็หุบปากลงซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น แต่ก็ยังไม่มีเสียงใดออกมาจากปากของเขา
“พี่ป่านนี้ใครวะ” สุรศักดิ์มองดูสลับไปมาระหว่างวีร์และศศิทัศน์
“ไม่มีอะไร ไอ้วีร์มันพูดเรื่อยเปื่อย ใช่มั้ย” ศศิทัศน์รีบแก้ตัวในทันใด แถมยังหันมาคะยั้ยคะยอให้วีร์เออออห่อหมกตามเขาไปด้วย แล้วก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที “เออใช่ พวกไอ้แฝดไปไหนกันว่ะ มันไม่ลงมากินข้าวเหรอ”
“ไอ้พวกแฝดไม่มาเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว ไลน์ไปก็ยังไม่เห็นตอบกลับมาทั้งสองคน ไม่รู้เป็นอะไรมั้ย” สุรศักดิ์ตอบในฐานะเพื่อนร่วมห้องในปีการศึกษานี้
“ไม่สบายทั้งคู่เลยมั้ง” พระยศออกความเห็นบ้าง
“ถ้าไม่สบายจริงก็คงเป็นหนักเลยละมั้ง ถึงขนาดไม่เปิดไลน์อ่านกันเลย” วีร์พยายามนึกถึงช่องทางการติดต่อนพชัยและชัยทิศ ในเมื่อติดต่อทางตรงไปไม่ได้ก็คงต้องหาทางอ้อม แต่ทางอ้อมที่ใกล้ที่สึดที่เขานึกออกก็คงเป็นชื่นฤทัย ซึ่งมีศักดิ์เป็นป้าของฝาแฝดและเป็นผู้บริหารของธีร์และวนกร แต่กระนั้นช่วงนี้ทั้งธีร์และวนกรต่างก็ลาหยุดอยู่บ้านกันทั้งคู่
“จะแวะไปดูที่บ้านพวกมันมั้ยละ” ศศิทัศน์เสนอความเห็น
“แล้วจะไปกันยังไง” วีร์หันไปถาม
“ก็... เดี๋ยวให้เฮียมารับไปก็ได้” ศศิทัศน์เห็นโอกาสแสดงออกมาก็เลยพยายามรีบคว้าไว้ในทันที
“ไม่ต้องเลยมึง มหา’ลัยเปิดเรียนแล้ว เฮียไม่ได้มานั่งว่างขับรถให้ได้ตลอดเวลา บ้านไอ้พวกแฝดก็อยู่หลังห้างแค่นี้เอง นั่งรถสองแถวไปกันก็ได้มั้ง” วีร์บอกปัดความคิดของศศิทัศน์ไปเสียก่อน ซึ่งวีร์ก็หมายความเช่นนั้นจริงๆ เท่าที่เขารู้นั้นวีรมาตุเริ่มเรียนหนักตั้งแต่วันเปิดเรียนวันแรกเลย ทำให้มีเวลาว่างน้อยลงไปกว่าเดิม
“จริงๆต้องบอกว่า ห้างคือสวนหลังบ้านพวกมันน่าจะถูกกว่า” สุรศักดิ์ลุกขึ้นเป็นคนแรกเตรียมเก็บจานแก้วน้ำออกจากโต๊ะ
“อันนั้นจริง ระหว่างบ้านกับห้างมีสวนกั้นอยู่ แต่ยังไงซะที่ดินทั้งผืนก็ของบ้านพวกมัน” พระยศก็ลุกขึ้นตามสุรศักดิ์ เพราะเห็นว่าใกล้เวลาหมดพักกลางวันแล้ว
ในตอนนั้นเสียงสัญญาณหมดเวลาพักกลางวันก็ดังขึ้นมาพอดี
“จะเอายังไงก็ไลน์บอกกูด้วย ถ้าจะไปบ้านพวกมันกูจะได้บอกพ่อกับแม่กูว่จะกลับช้าหน่อย” สุรศักดิ์บอกก่อนที่จะแยกตัวไปห้องเรียนของเขา
ทั้งวีร์ ศศิทัศน์ และพระยศต่างก็พยักหน้ารับและเดินกลับไปที่ห้องเรียนด้วยกัน
*****
เป็นไปดังที่คาดไว้ ทั้งนพชัยและชัยทิศต่างก็เจ็บป่วยพร้อมกันทั้งคู่ ในตอนที่เพื่อนไปถึงที่บ้านของคู่แฝดนั้น เด็กหนุ่มทั้งหลายไม่ได้เจอกับทั้งสอง เพราะในตอนนั้นคนที่บ้านบอกว่าทั้งคนไปพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล พวกเด็กหนุ่มทั้งสี่คนจึงมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล
แน่นอนว่าทั้งโรงพยาบาล คณะแพทยศาสตร์ และหอพักนักศึกษาแพทย์ต่างก็อยู่ในอาณาบริเวณเดียวกัน ศศิทัศน์จึงถือโอกาสส่งข้อความไปบอกพี่ชายของเขาด้วย
ภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษที่มากกว่าแค่พิเศษ พื้นที่ภายในห้องแบ่งสัดส่วนไว้สำหรับผู้ป่วย สำหรับคนเฝ้า และสำหรับเตรียมอาหาร เตรียมไว้สำหรับผู้มีอุปการคุณพิเศษของโรงพยาบาล และในกรณีนี้ยิ่งเพิ่มความพิเศษด้วยการจัดเตียงผู้ป่วยสองเตียงไว้ในห้องเดียวกัน
“ก็พอรู้อยู่นะว่ามีห้องระดับวีวีไอพีอยู่ แต่ไม่คิดว่าจะหรูขนาดนี้” สุรศักดิ์พูดไปพลางเดินดูรอบๆห้องไปพลาง
“เนี่ย แค่ระดับธรรมดา ถ้าเป็นย่าใหญ่มาเองนะ ไม่อยากจะบอก” “ห้องใหญ่กว่านี้เยอะ แถมมีห้องรับแขกในตัวเพิ่มมาอีก” “เหมือนว่าอยู่โรงแรมสิบดาว ไม่ใช่โรงพยาบาล”
“ต้องจ่ายประมาณไหนวะถึงได้สิทธิ์มาอยู่ห้องนี้ได้” ศศิทัศน์เลือกหยิบผลไม้ที่วางอยู่โต๊ะข้างๆเตียง
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะว่าแค่ไหน” “เคยได้ยินมาประมาณว่าโรงพยาบาลส่งจดหมายมาขอสนับสนุนอยู่เรื่อยๆ” “แล้วย่าใหญ่ก็บริจาคให้ทุกที”
“ถ้าพวกมึงบอกว่าโรง’บาลนี้อยู่ในเครือล้ำเลิศ กูเชื่อนะ” สุรศักดิ์นั่งพักเอนกาย
“ใช่ที่ไหนกันเล่า โรงพยาบาลเป็นของมหาวิทยาลัย” พระยศเป็นคนตอบแทรกขึ้นมา
“ถูกต้องนะครับ” “แต่ที่ปู่กูเป็นคนซื้อที่ดินบริจาคให้”
“จริงอะ” สุรศักดิ์ไม่ยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน เพราะเป็นคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของคู่แฝด ต้องชั่งต้องตวงให้แน่ชัดก่อนว่าเป็นจริง
“แล้วพวกกูจะหลอกมึงไปทำไม” “ฉะนั้นคนบ้านกูไม่ว่าเจ็บไหน ได้มาพักชั้นนี้หมด” “ทุกคน”
บรรยากาศภายในห้องก็เงียบไปชั่วขณะหลังจากการโอ้อวดของพวกคู่แฝด นั่นก็เพราะมีให้อวดจริง แต่กระนั้นพวกคู่แฝดก็ไม่เคยใช้ฐานะของครอบครัวมาข่มใครโดยเฉพาะกับกลุ่มเพื่อนของพวกเขา พวกเขามักบอกอยู่เสมอว่าคนที่รวยคือ พ่อแม่ ลุงป้า และบรรดาย่าๆ ไม่ใช่ตัวพวกเขาที่ยังต้องขอเงินใช้จากกลุ่มคนเหล่านั้นต่างหาก
แต่ความหมั่นไส้มันก็มีบ้างเป็นบางครั้งบางคราว
“ว่าแต่ทำไมเฮียก็มาได้เหรอครับ” “นั่นสิ เห็นไอ้ต่ายบอกว่าเปิดเทอมไม่กี่วันเอง แต่เฮียเรียนหนักทุกวัน”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก มันแค่เพิ่งเริ่มๆเท่านั้นเอง ยังไม่ได้หนักอะไรขนาดนั้น” วีรมาตุที่ใส่ชุดลำลองสบายๆมาเยี่ยมสองแฝด
“แต่อั๊วว่าเฮียดูผอมลงนะ” ศศิทัศน์มองดูพี่ชายที่ไม่เจอกันบ่อยเหมือนเมื่อก่อน เพราะคนพี่นั่นพักอยู่ที่หอพักนักศึกษา ส่วนคนน้องยังคงอาศัยที่อยู่ที่บ้าน
“แต่แขนขาก็ดูล่ำขึ้นนะ” สุรศักดิ์เห็นแย้งไปจากศศิทัศน์เล็กน้อย
“มันก็... อาจจะเป็นเพราะไม่ได้มีเวลามันนั่งกินเช้า สาย เที่ยง บ่าย เย็น เหมือนแต่ก่อน” วีรมาตุพยายามอธิบาย เขาไม่ได้กำลังจะปรับเปลี่ยนร่างกายหรืออะไร เพียงแต่ชีวิตนักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ทำให้ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมไปบ้างจากสมัยเรียนมัธยมศึกษา ซึ่งอาจจะมีผลไปสู่อย่างอื่นได้
“ก็นึกว่าเอาใจใครซะอีก” ศศิทัศน์พึมพำเบาๆ
แล้วมีใครได้ยินหรือเปล่า... ก็ทุกคนในห้องนั่นแหละ
“แล้วนี่พวกเราสองคนยังต้องอยู่ต่ออีกกี่วัน” วีรมาตุหันไปถามคู่แฝด
“เห็นพยาบาลบอกว่าหมอขอตรวจเชื้ออีกรอบพรุ่งนี้ครับเฮีย” “แล้วถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านได้เลยครับ”
“แล้วพวกมึงไปทำอีท่าไหนได้ว่ะ ถึงได้ต้องมานอนแทงสายน้ำเกลืออยู่อย่างนี้” สุรศักดิ์มองดูขวดน้ำเกลือที่แขวนอยู่ทั้งสองขวด
“จริงๆกินอาหารได้เองแล้ว ก็ไม่ต้องให้น้ำเกลือก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ” ศศิทัศน์พูดตามอย่างที่เขาคิด
“ก็เผื่อว่าต้องให้ยาฆ่าเชื้ออีกไง จะได้ไม่ต้องเสียบใหม่ นั่นน่ะที่ขวดเห็นเขียนไว้ว่าถึงตอนเช้าโน้นเลย” พระยศชี้ให้ศศิทัศน์ดูรอยเขียนบนขวดน้ำเกลือบ่งบอกปริมาณคาดการณ์ตามระยะเวลา คงเป็นพยาบาลที่เขียนไว้ตามคำสั่งของหมอเจ้าผู้ดูแลคนไข้
ศศิทัศน์ก็พยักหน้ารับ
“สรุปว่าพวกมึงไปทำอะไรกันมาครับ” สุรศักดิ์ถามอีกครั้ง
“ก็บ้านย่าใหญ่เขาเพิ่งกลับจากไปเที่ยวกัน ซื้อของฝากมาเต็มเลย” “พวกกูก็จัดการซัดกันนัววันนั้นเลย” “ใครจะไปคิดว่าพอตกดึก ไม่ได้หลับไม่ได้นอน” “ตอนแรกก็ออกแค่ข้างล่าง ไปๆมาๆ ออกทั้งบนทั้งล่าง” “โดนแบกมาโรงพยาบาลยังไงก็ไม่รู้ตัวเลย”
“สมน้ำหน้า กินไม่เลือก” ศศิทัศน์ย้ำไปอีกครั้ง
“แค่มันอร่อยจริงๆนะมึง” “ใช่ ไอ้โน้นก็อร่อย ไอ้นี่ก็อร่อย หยุดปากไม่ได้เลย”
“แล้วมีใครเป็นอะไรอีกมั้ย” วีร์ถามทั้งสองคน
“ไม่อะ ไม่มีนะ” “มีแต่พวกกูสองคนแค่นี้แหละ”
“ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วครับ คราวหลังจะกินอะไรก็ระวังหน่อย” วีรมาตุพูดออกมาก่อนที่ใครจะได้สำทับคำสมน้ำหน้าคู่แฝดได้อีก
“หายไวๆมึง เดี๋ยววันศุกร์นี้ไปเชียร์เฮียประกวดเดือนมหา’ลัยกัน” ศศิทัศน์เอ่ยปากชวนทั้งสองคน
“เออใช่” “เกือบลืมไปแล้ว” “เฮียว่าเฮียจะได้เป็นเดือนมั้ย”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ” วีรมาตุตอบแบ่งรับแบ่งสู้
“แต่ผมว่าโอกาสสูงอยู่นา เห็นในทวิตในเฟซพูดถึงเฮียกันเยอะเลย” สุรศักดิ์หันโทรศัพท์ให้วีรมาตุดู ว่าเขาแค่เปิดแอพลิเคชั้นก็เจอหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับเจ้าตัวทันทีโดยไม่จำเป็นต้องพยายามค้นหาเลย
วีรมาตุแค่ยิ้มรับ แต่หางตาพยายามมองสีหน้าของคนข้างๆว่ากำลังเป็นแบบไหน
“แล้วมึงคิดว่าไง คิดว่าเฮียจะได้เป็นมั้ย” ศศิทัศน์ถามวีร์ที่นั่งอยู่ข้างๆวีรมาตุ
“ก็ไม่ยังไง เป็นกับไม่เป็นก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหน”
“เดือนมหา’ลัยคนแรกในประวัติศาสตร์เชียวนา” ศศิทัศน์ยังคงพยายามโน้มน้าวความคิดของเพื่อน
“แล้วยังไง” วีร์ก็ยังคงมีท่าทางที่ไม่ได้สนใจเหมือนเดิม
“ก็เป็นที่พูดถึงในวงกว้าง เป็นที่รู้จักทั่วไปไง” ศศิทัศน์ยังคงพยายามไม่ลดละ โดยไม่รู้ว่าข้อดีที่เขาคิดไว้จะกลายเป็นข้อลบสำหรับพี่ชายของเขาเอง
“ได้เป็นกับไม่ได้เป็น ก็ไม่ต่างอะไรหรอกน่ะ” วีรมาตุจึงต้องรีบตัดความเสียก่อนที่คะแนนของเขาที่อุตส่าห์สะสมไว้จะลดลงไปมากกว่านี้
ก่อนที่ศศิทัศน์จะได้เปิดปาก พระยศก็จับบ่าหยุดเขาไว้
“กลับกันเลยมั้ยพวกมึง ไอ้สองตัวนี้มันไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว”
“ก็ดีเหมือนกัน กูจะได้กลับไปเฝ้าร้านด้วย” สุรศักดิ์มองดูเวลาจากโทรศัพท์ของเขา จึงเห็นตามที่พระยศเสนอ
“จะรีบกลับกันไปไหนวะพวกมึง อยู่เป็นเพื่อนพวกกูก่อนดิวะ” “นั่นสิ เพิ่งมาไม่นานเอง อยู่กันแค่สองคนมันเหงา”
“ไม่นานห่าอะไรอะ นี่ก็เกือบจะชั่วโมงแล้ว” สุรศักดิ์ตอบกับ “เหงามาก ก็รีบหายไวๆจะได้กลับไปเรียน”
“เดี๋ยวคอยดู พรุ่งนี้พอหมอสั่งออกปุ๊บ”
โดยปกติคู่แฝดนพชัยและชัยทิศมักจะทันทุกทันเกมของกันและกัน แต่คราวนี้กลับเปิดมาแต่คนเดียวอีกคนไม่รับลูกคู่ต่อ
“แล้วพวกมึงจะทำไมวะ” ศศิทัศน์รู้สึกรำคาญที่คู่แฝดเงียบไปจึงเอ่ยปากถาม
“พวกกูก็จะกลับไปนอนต่อที่บ้านเลย” “แล้ววันรุ่งขึ้นค่อยเจอกัน”
เสียงถอนหายใจหลายคนดังพร้อมกันจนกลบเสียงของเครื่องปรับอากาศไปจนสิ้น
“ตามสบายเลยพวกมึง” วีร์ลุกขึ้นยืนเป็นคนแรกและเตรียมตัวที่จะกลับ
เพื่อนเริ่มบอกลาแล้วก็เดินออกจากห้องพักไป ปล่อยให้สองหนุ่มคู่แฝดส่งสายตาละห้อยคล้อยหลัง เมื่อแขกที่มาเยี่ยมคนสุดท้ายเดินออกไปแล้วและประตูห้องก็ปิดสนิทลง บรรยากาศภายในห้องก็เริ่มเงียบเหงา จนทั้งคู่ต้องรีบหยิบโทรศัพท์คู่กายขึ้นมาเปิดเกมเล่นต่อจากด่านที่ค้างไว้เมื่อตอนก่อนที่เพื่อนๆมาเข้ามา
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
เวลาเริ่มนับถอยหลังใกล้จะถึงวันประกวดดาวและเดือนครั้งแรกของมหาวิทยาลัย แม้ว่าในบางคณะจะมีการคัดเลือกดาวและเดือนมาก่อนบ้างแล้ว แต่นี้เป็นการจัดงานเพื่อคัดเลือกตัวแทนนักศึกษาจากทุกคณะ โดยการผลักดันของนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่พยายามมาตลอดในช่วงหลายปี จนได้เสียงยอมรับจากนักศึกษาและบุคลากรของมหาวิทยาลัยในที่สุด
แม้ว่าทางผู้บริหารของมหาวิทยาลัยจะไม่ได้ห้ามหรือขัดขวาง แต่ก็ไม่ได้สนับสนุนอย่างเต็มที่ หมายถึงไม่ได้จัดงบประมาณมาสนับสนุน ทางทีมคณะผู้จัดเป็นผู้จัดหาผู้สนับสนุนกันเอง และแม้ว่ามหาวิทยาลัยจะอนุญาตให้ใช้สถานที่ภายในมหาวิทยาลัยแต่ก็เป็นไปตามขั้นตอนปกติ มีการทำหนังสือของอนุญาตและชำระค่าใช้จ่ายตามระเบียบที่วางไว้
นักศึกษาของมหาวิทยาลัย ที่มีทั้งกลุ่มเด็กนักเรียนที่จบชั้นมัธยมศึกษามาใหม่ๆและกลุ่มที่ออกไปใช้ชีวิตวัยทำงานก่อนแล้วจึงกลับมาศึกษาต่อ ก็ให้การตอบรับกับกิจกรรมนี้พอสมควร
ส่วนวีรมาตุก็เริ่มหนักใจขึ้นทุกวัน เขายังหาทางลงไม่เจอ ทางที่จะเป็นประโยชน์กับทุกฝ่ายโดยไม่เสียน้ำใจซึ่งกันและกัน ทั้งเพื่อนร่วมรุ่นและรุ่นพี่ก็มีแวะเวียนมาสอบถามและให้กำลังใจอยู่บ้าง มีทั้งคนที่คาดหวังและมีทั้งคนที่ไม่สนใจกับกิจกรรมนี้มากเท่าใดนัก ให้ทำเท่าที่ทำได้ก็พอ
วีรมาตุได้เตรียมการแสดงเดี่ยวเปียโนเอาไว้ใช้ในวันประกวด เป็นการแสดงที่ได้มาแบบไม่ได้ตั้งใจ ก่อนหน้านั้นเขาไม่รู้ว่าควรจะแสดงความสามารถอะไรบนเวที ไม่ว่าจะถามใครภายในคณะก็มักจะได้รับคำตอบมาว่าให้เขาตัดสินใจเองได้เลย ทางด้านฝ่ายจัดงานติดต่อสอบถามมาหลายครั้ง จนในที่สุดเขาก็หลุดปากออกไปว่าหากทีมงานสามารถจัดหาแกรนด์เปียโนให้ได้เขาก็จะเล่นบนเวที ไม่คิดว่าทีมงานจะตอบรับอย่างแข็งขัน จนเขารู้สึกเกรงใจที่จะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น
และยิ่งใกล้ถึงวันก็ยิ่งกลุ้มใจ ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำอย่างไร นี่ถ้าเขาไม่ได้มีกระแสตอบรับอะไรมาเลยก็คงจะดีไม่น้อย
*****
เสียงหัวเราะดังไปทั่วห้องพัก แต่ภายในห้องพักไม่ได้มีช่างแต่งหน้าทำผม ไม่ได้มีทีมงานคอยวิ่งวุ่นจัดการให้ทุกอย่างเป็นไปตามตารางเวลา ไม่ได้มีตัวแทนนักศึกษาคณะอื่นๆ มีแต่เพื่อนๆที่รวมตัวกันภายในห้องพักสีขาวสะอาด เตียงผู้ป่วยตั้งอยู่กลางห้องและของประดับมีแค่เสาแขวนขวดน้ำเกลือ
“กูบอกแล้วว่าไม่เป็นไร มึงก็เลิกคิดมากได้แล้ว” ไมตรีมองดูเพื่อนของเขาที่เพิ่งจากวางสายโทรศัพท์จากรุ่นพี่ที่คณะที่โทรมาสอบถามอาการของเขา
“มันก็ยังรู้สึกเกรงใจอยู่ ที่ไปไม่ได้” วีรมาตุวางโทรศัพท์ลงข้างกายแล้วก็ก็จัดสายน้ำเกลือใหม่ให้เรียบร้อย
“ทำไงได้วะ ป่วยนอนซมขนาดนี้จะให้ลุกออกไปยังไงไหว แล้วเขาจะส่งใครไปแทนว่ะ” ชัชวาลที่นั่งอยู่โซฟาข้างเตียงถาม
“เห็นว่าคงจะไม่ส่งใครไปแทน แต่ว่ายังให้ชมพู่ไปประกวดดาวเหมือนเดิม” วีรมาตุเอ่ยถึงตัวแทนประกวดฝ่ายหญิงของคณะแพทยศาสตร์
“งั้นมึงก็นอนพักซะให้เต็มที่ จะได้กลับไปเรียนอีก” ชัชวาลบอกเพื่อนของเขา
“ใช่ๆ ถือซะว่า มานอนพักเอาแรงก่อนสอบเก็บคะแนน” ไมตรีจิตก็เห็นเช่นเดียวกัน
“ก็ถือว่าโชคดีในความโชคร้ายก็แล้วกัน” คุณกรที่นั่งอยู่ข้างๆชัชวาล ดูดแก้วน้ำไปพลางพูดไปพลาง
“ทำไมวะ” ไมตรีจิตหันไปถาม
“ก็เห็นพวกมึงบอกว่าหลานกูเขาไม่อยากจะให้มันเป็นเดือนมหา’ลัยอยู่ไม่ใช่เหรอวะ” คุณกรมองดูทั้งชัชวาลและไมตรีจิตซึ่งต่างก็พยักหน้ารับ “งั้นก็ดีแล้วไง ไปประกวดไม่ได้ก็ไม่ได้ตำแหน่ง นอกเสียจากเขาจะยัดเยียดตำแหน่งให้มันอีกแม้ว่าจะไม่โผล่หน้าไปบนเวทีก็ตาม”
“อ๊ะ ก็ไม่แน่ เพื่อนเราคนชอบกันเกรียวกราว ใช่ย่อยซะที่ไหน ยอดไลค์นำลิ่วมาก่อนใครเลย” ไมตรีจิตอดที่จะไม่อวดเพื่อนของเขาไม่ได้
“อย่ามาพูดเป็นลาง ดูดิ ไอ้วีหน้าซีดแล้ว” คุณกรพูดแล้วก็หัวเราะออกมาจนสำลักน้ำดื่มของตัวเอง
“สมน้ำหน้า” ชัชวาลเอามือช่วยเคาะตรงช่วงล่างของหลังคุณกรเบาๆสองสามที
“พอแล้วๆ ขอบใจ” คุณกรหันไปขอบคุณชัชวาล “แต่ก็นะ ไอ้วี กูว่ามึงไปทำบุญถวายสังฆทานสักทีดีว่ามั้ง อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้”
“อาทิตย์ก่อนที่ได้แผลอะนะ” ไมตรีจิตนึกย้อนเหตุการณ์
“ใช่ พวกมึงคิดดู มันน่ะใส่กางเกงขายาว ใส่ถุงเท้า แล้วก็ยังมีรองเท้าผ้าใบอีก แต่ไม่รู้ไปเดินท่าไหนถึงโดนเกี่ยวขาเอาแผลมาจนได้” คุณกรเล่าย้อนไปในวันที่พวกเขามาเยี่ยมวนกรที่เพิ่งจะคลอดลูกชายคนใหม่ “แล้วคราวนี้ ถ้าพวกมึงไม่บอกให้กูรู้ว่าถึงขนาดต้องช่วยกันแบกร่างมันมาส่งโรง’บาล กูคงคิดว่ามันหาทางเบี้ยวไม่ไปประกวดเดือนมหา’ลัย”
วีรมาตุรู้สึกสะอึกขึ้นมาถึงลำคอในทันที เหตุการณ์อื่นๆอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งนี้มันไม่เชิงว่าเขาตั้งใจ แค่มันประจวบเหมาะกันพอดี
“อันนี้พวกเพื่อนที่คณะเขาชวนกันไปกินอาการแปลกกัน เห็นว่ามีร้านใหม่มาเปิด นานๆจะมีช่วงว่างก็เลยไปเกือบยกคลาส แล้วมึงก็รู้ไอ้นี้ปฏิเสธคนเป็นซะที่ไหน ใครอยากให้ลองอะไรก็กินเข้าไปหมด” ไมตรีจิตเล่าให้ฟังถึงสาเหตุที่ทำให้วีรมาตุต้องมานอนอยู่ที่เตียงผู้ป่วยในตอนนี้
“แล้วเป็นไงละ ยังไม่ทันเที่ยงคืนก็เดินเข้าออกห้องน้ำไปไม่รู้กี่รอบ ตกดึกพอเห็นเงียบๆไปพวกกูก็สบายใจเลยไปนอนกัน ที่ไหนได้ สักพักก็ได้ยินเสียงโอ้กอ้าก แล้วก็เสียงดังโครม รีบออกมาดูเห็นมันนอนฟุบอยู่หน้าประตู เรียกก็ไม่ตื่น ต้องรีบแบกมานี่” ชัชวาลก็เล่าเรื่องราวส่วนที่เหลือต่อจากนั้น
“น่าสงสารจริงๆ” คุณกรมองดูคนป่วยด้วยความรู้สึกเห็นใจจริงๆ “แล้วนี่น้องมึงรู้แล้วยัง”
“กูโทรไปบอกไอ้ตี๋เล็กแล้วเมื่อตอนเที่ยง เดี๋ยวมันจะโผล่ไปงานซะก่อนแล้วไม่เจอกัน” ไมตรีจิตตอบแทนวีรมาตุ
“หลานกูก็รู้แล้วสิ”
“ใช่ น้องแฟนพี่สาวมึงรู้แล้ว เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วก็คงจะมา”
ภายในห้องนี้มีเพียงคุณกรและวีรมาตุเท่านั้นที่รู้ความจริงถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือดของวีร์และวนกร แต่ทั้งไมตรีจิตและชัชวาลก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเวลาที่คุณกรเอ่ยถึงวีร์ว่าเป็นหลานของเขา
“แล้วนี่ เดี๋ยวพอน้องวีร์มาก็อ้อนให้เต็มที่เลย ทำตัวสำออยแบบจะเป็นจะตายอยู่รอมร่อ ทำเป็นมั้ย” ไมตรีจิตยืนค้ำอยู่กับแผงกั้นที่ขอบเตียงผู้ป่วย
“ตลอดหลายปีที่ผ่านที่มึงรู้จักมัน คิดว่ามันทำเป็นมั้ย” ชัชวาลมองหน้าไมตรีจิตแบบที่ถ้าไม่ได้สนิทกัน คงจะได้มีเรื่องกันไปแล้ว
ไมตรีจิตก็ส่ายหน้าตอบ
“ก็รู้ดีนิ”
“กูก็พูดไปแบบนั้นแหละ เผื่อยุขึ้น” ไมตรีจิตหันมายักคิ้วใส่วีรมาตุ วีรมาตุก็ยิ้มน้อยๆตอบกลับ
“แล้วนี่คู่แข่งมึงทำคะแนนไปถึงไหนแล้ววะ” คุณกรถามเรียกความสนใจจากวีรมาตุ
“เห็นว่าวันก่อนเพิ่งจะไปเยี่ยมน้องธรที่บ้าน”
“ไปถึงที่บ้านเลยเหรอ” ไมตีจิตถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ เห็นน้องบอกว่าแม่เขาไปทำธุระที่กรุงเทพฯสักอย่าง ขากลับก็เลยแวะมาหาลูกชาย แล้วก็เลยมาเยี่ยมน้องธรด้วย” วีรมาตุอะบายเพิ่มเติมให้เพื่อนๆฟัง
“พาแม่มาด้วย” คุณกรถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นขึ้นมา
“อืม ถ้ากูจำไม่ผิดแม่ของเพชรเขาสนิทกับแม่ของพี่ธีร์ เลยไปมาหาสู่กันบ่อยๆ ไหนๆก็มาแล้วก็แวะเยี่ยมไปด้วยเลย”
“เฮ้อ ผู้ใหญ่รู้จักกันด้วย คะแนนนำมาเห็น” คุณกรพ่นลมหายใจออกมาแล้วก็พิงหลังเอนไปบนโซฟา
“กูว่าไม่ว่ะ” ชัชวาลเขม็งตาคิด “มึงรู้เรื่องพวกนี้มาจากปากน้องเองใช่มั้ย”
“ใช่” วีรมาตุตอบสั้นๆ
“กูไม่รู้นะว่าทางฝั่งโน้นเขารู้เรื่องมึงมากแค่ไหน แต่ดูแล้วน้องมีอะไรก็เล่าให้มึงฟังทุกเรื่อง ใช่มะ” ชัชวาลถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งวีรมาตุก็พยักหน้ารับ
“แล้วมีเรื่องอะไรพิเศษที่น้องบอกมึงบ้างมั้ย” ไมตรีจิตถามเพิ่มเติม “แบบที่คนอื่นไม่รู้”
วีรมาตุพยายามนึกว่าเขาได้พูดคุยอะไรกับวีร์ไปบ้าง ทั้งพูดคุยโดยตรงกับเจ้าตัวหรือไม่ก็พูดคุยผ่านข้อความผ่านแอพลิเคชั่น พยายามนึกย้อนไปเรื่อยๆ แล้วเขาก็หันไปมองคุณกรเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ แล้วก็หันไปมองดูเพื่อนอีกสองคนที่กำลังรอคำตอบจากเขาอยู่
“ก็คงมี มั้ง”
“เรื่องอะไรวะ” ไมตรีจิตกำลังลุ้นกับคำตอบเพื่อคาดคะเนความพิเศษที่วีร์มีให้กับเพื่อนของเขา
“อืม กูไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่กูควรพูดกับคนอื่น” วีรมาตุอึกอักเล็กน้อยก่อนที่จะตอบ
“โด่ ทำมาเป็นมีความลับ จริงๆก็ไม่มีอะไรใช่มั้ยละวะ” ไมตรีจิตรู้สึกผิดหวังไปบ้าง
“มันไม่ใช่ความลับ แต่เป็นเรื่องที่ถ้าน้องเขาอยากให้ใครรู้ ก็ควรให้เขาเป็นคนบอกเอง” วีรมาตุพยายามอธิบายให้ไมตรีจิตเข้าใจ
“ทำไมวะ หลานกูบอกอะไรมึง”
คำพูดของคุณกรทำให้วีรมาตุหันมาจ้องกับกับเขาในทันที ด้วยท่าทางและสีหน้าที่แสดงออกมา คุณกรคิดว่าเขาแปลความหมายนั้นถูก
“นี่หลานกูบอกมึงแล้วเหรอ” คุณกรถามเพื่อความแน่ใจ ซึ่งวีรมาตุก็พยักหน้ารับ “มึงรู้ตอนไหน”
“วันที่น้องธรเกิด”
คุณกรก็พยักหน้ารับ เพราะนึกดีๆแล้ว เขาก็พอจะสังเกตเห็นอาการแปลกๆของเพื่อนเขาในวันนั้น เพียงแต่ไม่ได้คิดจะไปสืบหาว่าเกิดอะไรขึ้น จึงไม่ได้ใสใจและปล่อยผ่านไป
“นี่พวกมึงคุยเรื่องอะไรกันวะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ไมตรีจิตเรียกความสนใจมากจากทั้งสองคน ซึ่งชัชวาลเองก็มองทั้งสองคนด้วยสายตาที่คาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้
“โอเค นี่เรื่องในครอบครัวกูเอง กูพูดได้มั้ง” คุณกรหันไปขอความเห็นจากวีรมาตุ และอีกฝ่ายก็ยักไหล่ตอบให้คุณกรตัดสินใจเอาเอง สายตาของไมตรีจิตและชัชวาลจึงพุ่งเป้ามาที่เขาคนเดียว “เอาเป็นว่า ไอ้น้องวีร์คือหลานของกู”
“เขาเรียกว่าน้องแฟนของพี่สาว” ไมตรีจิตขัดจังหวะขึ้นมาทันที
“หลาน หลานแท้ๆเลย” คุณกรย้ำคำพูดของเขา
“น้องมันจะเป็นหลานได้ไงวะ ไอ้วีร์มันเป็นน้องพี่ธีร์ พี่ธีร์พี่วาแต่งงานกัน พี่วาก็ต้องเป็นพี่สะใภ้ไอ้วีร์ดิ มึงโยงความสัมพันธ์ยังไงให้ได้หลานวะ” ไมตรีจิตพูดด้วยความสงสัย
“ใช่ ถ้าน้องมันเป็นลูกพี่วาก็ว่าไปอย่าง” ชัชวาลก็พูดปิดท้าย แล้วก็เจอสายตาของทั้งคุณกรและวีรมาตุจ้องกลับมา เขาส่ายสายตาสลับไปมาจากทั้งสองคน “จริงดิ”
ทั้งคุณกรและวีรมาตุต่างก็พยักหน้ารับ
“เดี๋ยว ไอ้น้องวีร์มันจะเป็นลูกพี่วาได้ยังไง เขาเพิ่งเคยเจอกันไม่ใช่เหรอ” ไมตรีจิตยังแก้ความสงสัยเขาไม่ได้ทั้งหมด
“เอาเป็นว่า น้องธรคือลูกคนที่สองของพี่ธีร์และพี่วา เก็ตป่ะ” คุณกรเฉลยคำตอบ
“โว โว โว ไอ้วีร์มันสิบหกแล้วใช่ปะวะ” ไมตรีจิตหันไปถามวีรมาตุซึ่งก็ตอบรับสั้นๆ “ถ้างั้น พี่ธีร์พี่วาเขามีลูกกันตอนอายุเท่าไหร่วะ”
“นั่นแหละที่ไอ้วีร์ไม่ค่อยอยากจะพูดถึง มันบอกว่าขี้เกียจตอบคำถามใครต่อใคร มันรำคาญ” คุณกรยกสองนิ้วชี้มาที่ลูกตาของตัวเองทั้งสองข้าง “ตอนมันมองมาเวลามันพูดน่ะ บรึยย์ กูนึกว่าพ่อกูมาเอง คิดแล้วสยอง กูก็เลยไม่ได้เล่าให้ใครฟัง”
“พวกมึงรู้แล้วก็ไม่ต้องไปเซ้าซี่อะไรกับน้องเขา แล้วก็อย่าไปพูดต่ออีก เข้าใจมั้ย” วีรมาตุหันมองดูทั้งชัชวาลและไมตรีจิต
“กูรู้หรอกน่ะ กูไม่ใช่ไอ้พร้อมนะ พร้อมรู้โลกรู้ โลกรู้พร้อมกับพร้อม” ไมตรีจิตพูดไปส่ายหน้าไปด้วยเมื่อพูดถึงเพื่อนกลุ่มเดียวกันอย่างพร้อมสรรพที่ไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพมหานคร
“มันไปเรียนกรุงเทพแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ เห็นมันบ่นเหงามาในไลน์กลุ่มแล้วก็สงสารมัน บอกให้เลือกมอเดียวกันแต่แรกก็ไม่เอา” ชัชวาลตอบ
“ก็พ่อมันจบที่นั่น มันก็เลยอยากจบที่เดียวกับพ่อมัน” วีรมาตุก็รู้สึกเห็นใจเพื่อนเขาเขาอยู่เหมือนกัน “เดี๋ยวมันก็ปรับตัวได้ เด็กโรงเรียนเราก็ไปต่อที่นั่นหลายคนอยู่”
ในตอนนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้องพัก ทั้งสี่คนจึงหันไปมอง เมื่อประตูถูกเปิดออกก็เห็นศศิทัศนืที่เดินเข้ามาเป็นคนแรก ตามมาด้วยเพื่อนๆของเขาและรวมไปถึงวีร์
เมื่อเห็นใบหน้าแล้ว วีรมาตุก็ยิ้มให้เล็กน้อย พร้อมกับเอนหลังพิงเบาะอย่างช้า ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไรก็ดูช้าลง ท่าทางดูเหมือนคนอิดโรยที่พยายามฝืนตัวว่ามีแรงไหวขึ้นมาในทันที
“เออเนอะ ใช้ได้อยู่” ไมตรีจิตหันไปสบตากับชัชวาลที่ต่างก็อมยิ้มให้กัน
“เป็นไงเฮีย ดีขึ้นบ้างมั้ย” ศศิทัศน์รีบเข้ายืนเกาะขอบเตียงผู้ป่วยในทันที
“หมดน้ำเกลือไปสองขวด กับยาฆ่าเชื้ออีกสามโดส เหลือแค่พักผ่อนให้เพียงพอก็กลับได้แล้ว” ไมตรีจิตตอบคำถามแทนคนป่วยพร้อมกับดึงศศิทัศน์ขยับตามเขาเพื่อเปิดที่ว่างให้เป้าหมายได้เข้ามายืนได้อย่างใกล้ชิด
“แล้วตกลงเกิดอะไรขึ้นอะเฮีย”
“แดกของแปลกไม่ทันระวัง ออกทั้งบนออกทั้งล่าง เกือบไม่รอดแล้ว” ชัชวาลไขความจากโซฟาตัวเดิม
“มึงก็พูดเกินไป” วีรมาตุพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ก่อนที่หันหน้ากลับมาหาน้องชายของเขา “ลื้อไม่ได้บอกคนที่บ้านใช่มั้ย”
“ยัง อั๊วกะมาดูลื้อก่อนว่าอาการหนักมั้ย แล้วค่อยว่ากัน” ศศิทัศน์ตอบพลางสังเกตอาการของคนป่วย
“ดีแล้ว อั๊วไม่อยากให้ม้าเป็นห่วง” วีรมาตุยังคงพูดช้าๆอย่างเดิม
“อย่าให้รู้น่ะดีแล้ว ขืนรู้ว่าหมดแรงจนนอนสลบอยู่กลางห้อง ถ้าอยู่คนเดียวไม่มีพวกเฮียเป็นเมทด้วยคงไปแล้วมั้ง”
“อันนั้นเฮียไมค์พูดจริงหรือล้อเล่น” ศศิทัศน์ถามให้แน่ใจ จากนิสัยส่วนตัวของอีกฝ่ายที่เขาคุ้นเคย
“นี่เห็นเฮียเป็นคนยังไง เรื่องความเป็นความตาย เฮียไม่เอามาล้อเล่นหรอกน่ะ” ไมตรีจิตแก้ต่างให้กับตัวเอง
“ใครจะไปรู้” ศศิทัศน์ก็ยังคงมีท่าทางระแวงอยู่ในทีเหมือนเดิม
“เอาเถอะ ยังไงก็ต้องนอนพักต่ออีกคืนนึง รอดูอาการ แล้วค่อยรอดูว่าหมอจะเอายังไงต่อ” ชัชวาลนั่งพิงหลังไปเหมือนกับคุณกร
“เสียดายอะ เฮียเลยไม่ได้ขึ้นเวทีประกวดเลย” สุรศักดิ์แสดงสีหน้าว่าเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ
ทั้งชัชวาลและไมตรีจิตอยากจะร้องตะโกนออกมาดังว่า ไม่เลยน้อง มันดีใจมากๆ
“เนอะ คิดดูว่าเดือนมหา’ลัยคนแรกมาจากโรงเรียนเรา” “ต่อไปเราจะสร้างตำนาน สานต่อที่เฮียทำไว้”
“ทำไม หรือพอถึงตาพวกมึงแล้วพวกมึงจะลงด้วย” ไมตรีจิตมองสลับไปมาระหว่างคู่แฝด
“ถ้าเขาเลือกผม ทำไมจะไม่ละครับ” “ถ้าเขาเลือกผมนะเฮีย”
“ใช่ถ้าเขายังมีตา คงจะเลือกพวกมึงอยู่หรอก” ชัชวาลหัวเราะอยู่ในลำคอ
“โด่ เฮียอย่าดูถูก” “พวกผมมีอะไรดีเยอะแยะ”
“กูว่าถ้ามึงสองตัวเอา ล้ำเลิศรัตนทรัพย์ ไปฟาดหน้าก็อาจจะยังพอมีหวังอยู่”
“โน โน โน” ทั้งนพชัยและชัยทิศต่างก็พูดพร้อมกัน
“เราจะยืนหยัดได้ด้วยขาของเราเอง” “ทุกอย่างที่ได้มาเราได้มาเพราะแรงของเราเอง” “เพียงแค่เรา...” “แบมือออกไป...” “แล้วอ้อนวอนขอดีๆ”
“เหนื่อยเลยเนอะ” ไมตรีจิตพ่นลมหายใจในกับมุกของคู่แฝด ซึ่งไม่ต่างจากคนอื่นๆที่พากันส่ายหน้า แล้วเขาก็เดินอ้อมกลุ่มเด็กไปยืนพิงพนักของโซฟาอีกฝากหนึ่งของห้องพัก รวมกลุ่มกับชัชวาลและคุณกร
“แต่ป่านนี้ผลดาวเดือนคงออกแล้วมั้ง” คุณกรหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู
“ยังครับเฮีย แต่จะมีผลออกมารึเปล่ายังไม่รู้เลย” ศศิทัศน์ก็เปิดโทรศัพท์ของเขาดูเช่นกัน
“อ้าว ทำไมอะ” ชัชวาลถาม
“กำลังร้อนแรงในทวิตเตอร์เลยเฮีย ว่าให้ยกเลิกการประกวด” สุรศักดิ์เป็นคนตอบ
“ยกเลิกทำไมวะ” ชัชวาลถามอีกครั้ง
“ก็ตัวเต็งเดือนหายไปสองคน คนก็เลยเริ่มโวยวายกันว่า อย่างนี้ไม่ต้องจัดไปตั้งแต่แรกเหมือนเดิมเลยจะดีกว่า อะไรเถือกนั้น” ศศิทัศน์ตอบ
“ยังมีคนไม่ไปประกวดอีกเหรอ” ไมตรีจิตหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาดูบ้าง
“เห็นว่าเดือนของคณะวิทยาฯก็ไม่อยู่ ตามตัวไม่เจอ ก็เลยส่งคนอื่นลงประกวดแทน”
“แฮชแท็กให้ยกเลิกงานก็เลยขึ้นมาเลย” สุรศักดิ์อธิบายเสริม
“ใครวะเดือนวิทยาฯ” ชัชวาลหันไปถามเพื่อนๆเขา
“ไม่รู้ กูไม่ได้ตาม” คุณกรตอบพร้อมกับส่ายหน้า เช่นเดียวกับไมตรีจิต
“แต่อาถรรพ์จริงๆเลยมึง ทำงานเขาล่มได้” ไมตรีจิตพูดไปหัวเราะไปจนวีรมาตุหันมาขมวดคิ้วใส่ “เอาน่ะมึง คุยกับพี่เขาแล้วไม่ใช่ว่าไม่เป็นไร ก็ไม่ต้องไปคิดมาก”
“ไปทำสังฆทาน เชื่อกู จะได้ปัดทุกข์ปัดเสนียดออกไปบ้าง เจอแต่เรื่องไม่ดีมาเยอะแล้ว” คุรกรยังคงแนะนำความเชื่อเดิมของเขา
“ทำแล้วสบายใจก็ไปทำ บุญกุศลอยู่ในที่ความตั้งใจดี” ชัชวาลยังไขว้ห้างกระติดปลายเท้ามองดูคนป่วยบนตียง
“สาธุ” ทั้งคุณกรและไมตรีจิตพูดออกมาพร้อมกัน
“สมกับที่บวชเรียนมา” คุณกรตบหน้าขาของชัชวาลเบาๆ
แล้วต่างฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ บางคนก็ก้มมองดูโทรศัพท์ของตัวเอง บางคนก็ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยรอบๆห้อง ศศิทัศน์มองดูเสาที่แขวนขวดน้ำเกลือขวดใหญ่ และยังมีขวดเปล่าขวดเล็กๆแขวนอยู่ด้วย เมื่ออ่านฉลากแล้วก็คาดว่าจะเป็นยาฆ่าเชื้อ ส่วนวีร์ก็มองดูวีรมาตุเมื่ออีกฝ่ายหันมาสบตา เขาก็ยกริมฝีปากยิ้มให้
“นี่พวกมึงจะอยู่กันอีกนานมั้ย” ชัชวาลหันไปถามเด็กรุ่นน้อง
“ก็คงอีกสักพักครับ ทำไมเหรอเฮีย” ศศิทัศน์ตอบ
“งั้นเดี๋ยวพวกเฮียไปหาอะไรกินกันก่อน จะได้มาอยู่เฝ้าไอ้วีคืนนี้” ชัชวาลหันไปสะกิดเพื่อนๆของเขา
“อ๋อ ได้ครับ พวกเฮียไปหาอะไรกินกันก่อนเลย เดี๋ยวพวกผมอยู่เป็นเพื่อนเฮียวีเอง” สุรศักดิ์รับคำแทนเพื่อนๆ
“โอเค” ชัชวาลพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืนตามเพื่อนๆ แล้วก็พากันเดินออกไปที่ประตู โดยไม่ลืมถามคนในห้องว่าอยากจะได้อะไรกันหรือเปล่าจะได้ซื้อติดมือกลับมาด้วย แต่ว่าแต่ละคนต่างก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ต้องการอะไรเพิ่มเติม ทั้งสามคนจึงทยอยเดินออกจากห้อง
“อ้อ เดี๋ยวเฮียชัช...”
ศศิทัศน์หันไปร้องเรียกชัชวาล แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ เสาน้ำเกลือที่ถูกเกี่ยวมาโดยไม่รู้ตัวเอนตะแคงไปทางเตียงผู้ป่วย ด้วยระดับความสูงและทิศทางที่เอียงไป ก้านตะขอที่ใช้แขวนขวดน้ำเกลือสามารถล้มทับไปที่ใบหน้าของวีรมาตุได้ ถ้าวีร์ไม่เอามือคว้าเสาไว้เสียก่อนที่มันจะล้มไปโดน
แต่ละคนในห้องต่างก็พากันตกใจ ต่างก็ก้าวเท้าเข้าไปหาเผื่อว่าจะช่วยอะไร แต่เมื่อเห็นว่าวีร์จับยกเสาแขวนน้ำเกลือขึ้นตั้งตามเดิมแล้ว ก็คลายใจลงกันได้
“โอ้ย ไอ้ตี๋เล้ก มึงเกือบทำให้เฮียมึงไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ไมตรีจิตยังคงตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“ขอโทษเฮีย อั๊วไม่ได้ตั้งใจ” ศศิทัศน์ยกมือไหว้ของโทษพี่ชายของเขา
“ไม่เป็นไรไม่มีใครเป็นอะไร อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ อั๊วรู้ว่าลื้อไม่ได้ตั้งใจ” วีรมาตุตอบด้วยน้ำเสียงและจังหวะการพูดปกติ
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับเฮีย”
วีรมาตุหันมาตามเสียง ก็เห็นว่าวีร์กำลังยิ้มให้กับเขาแต่ว่าแววตาคู่นั้น เขากลับอ่านไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงทำได้แค่ยิ้มตอบกลับ
*****
วิธู:
ได้มั้ย
yobortsa:
ได้อะไร
วิธู:
เดือนหมาลัยอะดิ
yobortsa:
ไม่รู้
วิธู:
????
ไม่ได้เป็น
yobortsa:
ไม่ได้ไป
วิธู:
อ้าว
*****
Ending music inspired by Stevie Wonder – Superstition
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 10 หยุดแค่นี้หรือไปต่อ
ช่วงเวลานี้ของปี เหล่านักเรียนเริ่มเข้าสู่โหมดพักสมองชั่วคราวก่อนที่จะตะลุยหนักเพื่อการสอบปลายภาคเรียน สถานที่ต่างๆรอบรั้วโรงเรียนเวลาหลังเลิกเรียนจึงเต็มไปด้วยกิจกรรมสันทนาการนานาชนิด วีร์และผองเพื่อนก็เลือกสนามบาสเก็ตบอลเป็นจุดรวมตัวเช่นเดิม
“นี่ไอ้ตี๋เล็ก” วีร์ยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างสนามมองตามศศิทัศน์ที่เพิ่งเปลี่ยนตัวเดินออกมายืนข้างๆเขา “กูว่ามึงสูงกว่ากูแล้วนะ” วีร์เอามือเทียบระดับศีรษะของเขากับตัวของศศิทัศน์
“เหรอ เพราะรองเท้ารึเปล่า” ศศิทัศน์ก้มลงมองดูส้นรองเท้าทั้งของเขาเองและของวีร์
“รองเท้าก็คู่เดิมอยู่ กูว่าต่อไปมึงคงจะสูงกว่าเฮียอีก” วีร์กวาดสายตามองศศิทัศน์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “พี่ป่านคงหนักใจแย่”
“จะหนักใจเรื่องอะไร กูสิต้องหนักใจ ปีหน้าพี่เข้าก็เรียนจบแล้ว พอจบก็ต้องออกไปทำงานไปเจอคนมากมาย แต่กูเพิ่งจะเริ่มเรียนมหา’ลัย แล้วมึงคิดดูนะ กว่าจะเรียนจบหมอ กว่าจะเริ่มฝึกงาน กว่าจะเรียนเฉพาะทางอีก ไม่รู้ว่าพี่เขาจะรอกูมั้ย”
“กูว่าพี่เขาคงเครียดกว่ามึงอีกมั้ง ชีวิตนักเรียนนักศึกษายังผจญภัยโลดโผน แล้วแถมยังมีเด็กใหม่ๆเข้ามาทุกปี แล้วดูมึงตอนนี้สิ กูว่าไม่ต่างจากเฮียสักเท่าไหร่” วีร์ยังคงมองดูศศิทัศน์ตลอดทั้งตัวเพิ่มเติมคือยิ้มอวยเพื่อนของเขามาอีกอย่างหนึ่ง
“นี่ มึงคิดว่าเฮียกูเจ้าชู้เหรอ”
“กูบอกเมื่อไหร่ กูแค่บอกว่ามีคนเข้าหาเฮียเยอะแยะ มึงก็เหมือนกัน” วีร์ส่ายหน้าหันกลับไปดูเกมในสนาม
“แต่เฮียเข้าหามึงแค่คนเดียวนะเว้ย”
วีร์ไม่ได้ตอบกลับ แต่เขาก็พยักหน้ารับรู้สิ่งที่ศศิทัศน์บอก
“แล้วกูก็ไม่ได้ไปยุ่งกับใครอื่นด้วย”
“แต่ก็ไม่เคยบอกใคร” ศศิทัศน์หันมามองวีร์ที่ยังคงมองดูเพื่อนเล่นบาสเก็ตบอลกันอยู่อย่างงงๆ
“อ้าว ก็เห็นไอ้ต่ายบอกว่ามึงไม่ชอบให้เพื่อนมีแฟนตอนที่ยังเรียนอยู่ กูก็เลยปิดๆไว้ก่อน” ศศิทัศน์ขมวดคิ้วเข้าหากัน และเริ่มสงสัยสิ่งที่เขาเคยได้ยินมา
วีร์ถึงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วก็พ่นลมหายใจออกมา
“มึงโดนมันหยอกแล้ว กูไม่เคยห้ามเพื่อนมีแฟน มันกับอีดำก็คบกันต่อหน้าต่อตากูเนี่ย หรือมึงลืมไปแล้ว” วีร์เอียงศีรษะไปหาศศิทัศน์ ซึ่งเจ้าตัวก็กรอกคิดตามที่วีร์บอก “กูแค่บอกว่าอย่าได้ริชิงสุกก่อนห่าม เพราะถ้ากูรู้กูเอามึงตาย”
วีร์ยังคงยึดในหลักการข้อนี้มาโดยตลอด เป็นเพราะเรื่องราวจากชีวิตของเขาเองแค่ความสนุกชั่วครั้งชั่วคราวของเด็กสองคนที่ยังไม่สามารถรับผิดชอบชีวิตของตัวเองได้ด้วยตัวเอง ก่อให้เกิดปัญหาตามมาเป็นลูกโซ่อีกมากมาย เขาไม่อยากให้ใครต้องมาตกอยู่ในฐานะแบบเขาอีก ส่วนศศิทัศน์เองก็เริ่มจะเชื่อคำบอกเล่าของคุณกรอย่างสนิทใจ ว่าแววตาของวีร์นั่นเหมือนกับฤทธิกรซึ่งมีศักดิ์เป็นคุณตาของวีร์ไม่มีผิด
“ไม่ได้จริงเหรอ” ศศิทัศน์พยายามใช้ลูกอ้อนที่เขามักจะใช้บ่อยๆกับแฟนสาวรุ่นพี่
“เรื่องอื่นกูไม่ว่า แต่เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด อยากคบใครก็ทำไป แต่ให้กูรู้ว่ามึงไปทำอะไรลับหลังกูนะ ไอ้ตี๋เล็ก”
“ก็ได้” ศศิทัศน์รับคำแบบเสียไม่ได้ แล้วก็อ้อมแอ้มถามวีร์ต่อ “งั้น กูบอกคนอื่นได้ใช่มั้ยว่ากูคบกับพี่ป่านอยู่”
“อยากเปิดตัวให้ใครรู้ก็บอกไปสิ”
ศศิทัศน์ยิ้มหน้าบานขึ้นมาในทันที แต่กระนั้นเขาก็คงต้องปรึกษากับทางฝ่ายหญิงสาวก่อนที่จะทำอะไรต่อไป
“เปิดตัวอะไรวะ”
ทั้งวีร์และศศิทัศน์สะดุ้งตัวเมื่อได้ยินเสียงของพระยศดังขึ้นมาข้างๆพวกเขาโดยที่ได้ทันได้ระวังตัว
“เปล่า ไม่มีอะไร” ศศิทัศน์ชิงตอบก่อนแล้วก็ส่งยิ้มให้กับวีร์และพระยศ พระยศเองก็มองตอบกลับแบบงงๆ แล้วเขาก็วางกระเป๋าลงไปกองรวมกับของเพื่อนๆ
“ทำไมมาช้าจังวะ” วีร์หันไปถามพระยศที่กำลังล้วงสิ่งของออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อให้คล่องตัวเวลาลงไปเล่นในสนาม
“ก็มัวแต่นั่งเถียงกันอยู่ว่าจะนับคะแนนแบบไหน” พระยศเล่าบรรยากาศการประชุมนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าที่เขาเพิ่งจะไปเข้าร่วมมาในฐานะตัวแทนของห้อง
“นับคะแนนอะไร ก็ห้องเราเลือกไปทัศนศึกษาที่อยุธยาไม่ใช่เหรอ” ศศิทัศน์หันมาถามพระยศ
“นั่นแหละ แต่มีบางคนเขาเสนอควรเอาคะแนนดิบมาคิดจะดีกว่า ส่วนบางคนก็จะเอาแบบเดิมคือวินเนอร์เทคออล ห้องไหนโหวตตัวเลือกไหนชนะมาก็เอามาคิดเลย” พระยศตอบ
“แล้วมันต่างกันยังไงวะ ยังไงก็เอาผลโหวตมารวมอยู่ดี” ศศิทัศน์ยังคงสงสัยอยู่
“มันก็ใช่ แต่ที่กูเห็นห้องที่เลือกไปเพชรบุรีจะชนะแบบฉิวเฉียด ได้คะแนนไล่บี้กันมาเลย แต่กับห้องที่เลือกไปอยุธยา ได้คะแนนมาแบบนำโด่งไง” พระยศยกมือทั้งสองข้างของเขาขึ้นมาทำท่าประกอบว่าคะแนนใกล้เคียงกับเป็นอย่างไร คะแนนห่างกันมากเป็นอย่างไร “ไอ้เดวิดมันก็เลยเสนอให้ใช้คะแนนดิบแทน”
“แล้วผลเป็นไง” วีร์ถามพระยศ
“ถ้าใช้แบบเดิมก็ได้ไปเพชรบุรี เจ็ดต่อห้า แต่พอนับคะแนนดิบแล้วได้ไปอยุธยา สองร้อยกว่าต่อร้อยสี่สิบ”
“สรุปแล้วจะไปไหนกันแน่” ศศิทัศน์ต้องการคำตอบสุดท้ายแล้ว
“ก็ไปอยุธยาดิ คนเลือกอยากไปมากกว่าแบบเห็นๆ ใครจะเถียงได้” พระยศยักไหล่ และมองดูการแข่งในสนามว่ามีใครต้องการจะออกเพื่อเปลี่ยนตัวกับเขาหรือไม่
“เรื่องหยุมหยิมจริงๆ ไม่รู้จะเถียงทำไมกันนาน” ศศิทัศน์แบะปากเล็กน้อย
“ไอ้เรื่องหยุมหยิมแบบนี้แหละ แต่เป็นปัญหาทั่วโลกเถียงกันไม่จบไม่สิ้น” วีร์สรุปปิดท้ายก่อนที่เขาและพระยศจะลงไปเปลี่ยนตัวกับเพื่อนๆในสนาม ปล่อยให้ศศิทัศน์ยืนอยู่ข้างสนามไปคนเดียว
*****
ในรั้วมหาวิทยาลัย ช่วงเช้าของวันนี้เป็นวิชาเรียนรวมของนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง นักศึกษาทั้งระดับชั้นจะกูแบ่งออกเป็นสามกลุ่มแยกกันไปเรียนตามรายวิชาที่อยู่ข้อบังคับของมหาวิทยาลัยทั้งสามหัวข้อ และหมุนเวียนเรียนสลับกันภาคกรศึกษาละหนึ่งวิชาจนครบ ดังนั้นในช่วงเที่ยงของวันนี้ที่โรงอาหารหลักของมหาวิทยาลัยจึงเต็มไปด้วยนักศึกษาคณะต่างๆมากมาย นักศึกษาชั้นปีอื่นๆจึงมักจะเลี่ยงไปรับประทานอาหารในละแวกอื่นแทน
สามหนุ่มนักศึกษาแพทย์เดินสอดแทรกตามนักศึกษาคนอื่นๆเข้ามาด้านในของโรงอาหาร สายตาของพวกเขาเริ่มมองหาเพื่อนเก่าต่างคณะที่นัดกันไว้ ในขณะที่สายตาของคนอื่นๆเริ่มหันมามองหนุ่มตัวขาวที่เด่นกว่าใคร ไม่ว่าจะเดินผ่านไปทางไหนก็จะได้ยินเสียงพึมพำเบาๆไล่หลังว่าเสียดายที่เจ้าตัวไม่ได้เข้าร่วมประกวดเดือนมหาวิทยาลัย
“นั้นไง เจอไอ้หมูแล้ว นั่งอยู่กับกับคู่แข่งมึงซะด้วย” ไมตรีจิตสะกิดเพื่อของเขาทั้งสองคนให้เดินตามเขาไปถึงที่หมาย
เมื่อผู้มาใหม่เดินเข้ามาใกล้ คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะที่หันไปมองดู พีรพัชร์พยักหน้าทักทายว่าที่หมอหนุ่มทั้งสามคน ชัชวาล ไมตรีจิต และวีรมาตุก็ตอบทักทายกลับเช่นกัน และยังทักทายคนอื่นๆที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะด้วย
“พวกมึงจะแดกอะไรก็ไปซื้อเลยไป คนเยอะเดี๋ยวจะต่อแถวยาว” คุณกรไล่ให้เพื่อนๆของเขารีบไปซื้ออาหารก่อนที่คนจะมามากกว่านี้ ส่วนเขาและเพื่อนๆนั้นมีอาหารวางตรงหน้าพร้อมกันหมดแล้ว
ไม่นานนักแต่ละคนก็กลับมานั่งรวมกันที่โต๊ะอาหาร วีรมาตุที่มาถึงเป็นคนสุดท้าย เดินถือจานข้าวและแก้วน้ำเต็มสองมือ เขามองเห็นที่นั่งที่ยังว่างตั้งแต่ไกลๆ เหมือนว่าเพื่อนๆเขาจงใจเว้นที่ว่างข้างพีรพัชร์ไว้ให้เขา ซึ่งเขาก็ไม่ได้ติดขัดอะไร
“อยู่มหา’ลัยนี่ก็ดีไปอย่าง ไม่มีสอบกลางภาคเหมือนตอนม.ปลาย” คุณกรกำลังพูดคุยต่อเรื่องราวกับเพื่อนๆ
“ของคณะมึงก็ไม่มีเหรอ” ชัชวาลถามเพื่อนร่วมโรงเรียนเก่า
“ใช่ แต่เก็บคะแนนภาคปฏิบัติเต็มสตรีมเลยมึง” คุณกรพูดไปพลางตักอาหารกินไปพลาง “แล้วพวกหมอเป็นไง”
“เหมือนกัน ไม่มีสอบกลางภาค ก็มีแค่ควิซทุกอาทิตย์เท่านั้นเอง” ไมตรีจิตยักไหล่ตอบไปด้วย
“โชคดีเว้ยพวกมึง” คุณกรหันมาตบบ่าไมตรีจิตเบาๆ
“เอาเหอะ กูเตรียมใจไว้ตั้งแต่ตอนมาโอเพ่นเฮ้าส์แล้ว” ชัชวาลก็รับสภาพความเป็นจริงของการเรียนแพทย์
“แล้วนี่มึงรู้ยังว่าต้องไปเข้าค่ายเก็บตัววันไหน” ไมตรีจิตถามคุณกรต่อ
“เดือนหน้า”
“แล้วต้องลาเรียนด้วยปะ หรือเขานับรวมให้” ไมตรีจิตถามต่อเนื่อง
“ลาเรียนเหี้ยอะไร เก็บตัวที่มหา’ลัยมากินนอนที่นี่เขาจัดที่อยู่ให้ กลางวันมีเรียนตามปกติ แล้วก็เริ่มซ้อมตั้งเย็นจนค่ำ เดือนนึง” คุณกรเน้นย้ำสองคำสุดท้ายว่านี่คือตารางชีวิตในอีกนึ่งเดือนข้างหน้าของเขา
“เอาเหอะ นึกซะว่าเพื่อหกสิบเปอร์เซ็นต์” เพื่อนที่นั่งข้างๆคุณกรหันมาตบบ่าเขาเบาๆ เมื่อพูดถึงเกณฑ์ขั้นต่ำการวัดผลสำหรับผู้ที่ได้ทุนการศึกษาด้านกีฬาอย่างคุณกร
“เออ นี่กูยอมเป็นฐานคะแนนให้แล้ว พวกมึงแต่ละตัวก็อย่าเหยียบย้ำกูมากนัก เข้าใจมั้ย” คุณกรเอาปลายซ้อนชี้หน้าเพื่อนๆร่วมคณะเรียงตัวจนครบทุกคน
“อย่ามาเลยมึง เก็บคะแนนปฏิบัติไปเต็มกระเป๋า ใครจะเหยียบใครกันแน่” เพื่อนอีกคนของคุณกรเถียงกลับในทันที “ว่าแต่มึง ไอ้เพชร วันนี้ไม่ไปซ้อมเทนนิสเหรอวะ”
“นั่นสิ หรือว่าวันนี้น้องคนนั้นไม่ว่าง” เด็กหนุ่มอีกคนพูดเสริมขึ้นมา “นี่ถ้าไม่ติดว่าชั่วโมงละสองร้อยห้าสิบ กูก็อยากจะจ้างมาช่วยเหมือนกัน”
“ทำไมวะ ฝีมือดีเหรอ”
“โคตะระดีเลยมึง ไม่งั้นเพื่อนเราจะยอมทุ่มทุนจนเนี่ย คว้าที่หนึ่งมาครองจนได้” เด็กหนุ่มยักคิ้วหลิ่วตาอวยเพื่อนของเขา
“อย่างว่าละเนอะ นี่ถ้าเกิดได้เป็นแฟนกันขึ้นมาจริงๆแล้วยังต้องจ่ายค่าจ้างอีกมั้ยวะ”
“ยังไม่ใช่แฟน” พีรพัชร์ตอบเพียงสั้นๆ
เสียงที่แซวดังมาจากฝั่งของกลุ่มนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์การกีฬาทำเอาสองหนุ่มนักศึกษาคณะแพทยศาสตร์มองหน้ากัน และคิดว่าต่างฝ่ายก็เข้าใจตรงกันว่าหมายถึงสิ่งใด ทั้งคู่ต่างก็หรี่ตาจ้องมองกันแล้วจากนั้นก็พยักหน้าส่งสัญญาณ
“เออ นี่ มึง วันนี้ตอนบ่ายมึงก็ว่างไม่ใช่เหรอ” ไมตรีจิตเริ่มเปิดเกมก่อน
“แล้วทำไมวะ” วีรมาตุหันไปถามเพื่อนๆของเขา ซึ่งเห็นได้ชัดว่ายังไม่เข้าใจในแผนการของเพื่อนๆทั้งสองคน
“แล้วไม่กลับโรงเรียนรึไง” ชัชวาลก็เดินตามเกม
“กลับไปทำไมวะ” วีรมาตุยังมีท่าทางสับสนอยู่
ทั้งไมตรีจิตและชัชวาลต่างก็ลอบถอนหายใจออกมา รวมไปถึงคุณกรด้วยเช่นกัน
“ก็เห็นอยู่ว่าวันนี้น้องเขาว่าง ก็นึกว่ามึงจะแวะเข้าไปหา เห็นไอ้ตี๋เล็กรบเร้าจะให้มึงพาน้องเขาไปหาอาม่าอยู่ไม่ใช่รึไง” ไมตรีจิตค่อยๆขยายความให้อีกฝ่ายได้เข้าใจเสียที
ถึงตอนนี้คุณกรกลับไปคนที่สงสัยขึ้นมา
“พาไปหาอาม่าทำไมวะ”
“ก็อาม่ามันจะสอนทำขนมไหว้พระจันทร์ให้น้องเขา” ไมตรีจิตตอบคุณกร เจ้าตัวก็ร้องอ๋อออกมา พลางคิดอยู่ในใจว่าเพื่อนของเขาก็พอจะมีไม้เด็ดอยู่บ้าง “ตกลงว่าไงมึง”
สายตาของเพื่อนๆทั้งร่วมโรงเรียนเก่าและร่วมมหาวิทยาลัยต่างก็หันมามองที่วีรมาตุกันหมด
“ว่าอะไร”
“ก็วันนี้ไง จะกลับโรงเรียนมั้ย” ชัชวาลถอนหายใจก่อนที่จะถาม
“อ๋อ ไม่อะ น้องไม่ว่าง” วีรมาตุตอบกลับแบบปกติธรรมดา พลางหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดู “นี่ไง อยู่กับน้องธรที่บ้านแล้ว”
วีรมาตุหันโทรศัพท์ที่กำลังเปิดรูปของวีร์ให้กับเพื่อนๆของเขาดู และรูปภาพที่ว่านั้นส่งผ่านมาทางอแพลิเคชั่นไลน์ เวลาที่กำกับไว้บ่งบอกว่าเพิ่งจะส่งมาให้ไม่นานนัก ส่วนทางด้านพีรพัชร์เองก็รู้ว่าคนที่ทั้งไมตรีจิตและชัชวาลพูดถึงอยู่นั้นเป็นใคร และช่องทางการติดต่อสื่อสารไม่ว่าจะเป็นหมายเลขโทรศัพท์ ไลน์ หรืออินสตาแกรมของวีร์ ตัวเขาเองก็มีทั้งหมด แต่...
“เดี๋ยวนี้มีรายตัวกันด้วยเหรอ ไปถึงขั้นไหนแล้ววะ” คุณกรถามเพื่อนสนิทของเขา โดยทีลูกคู่ช่วยกันส่งเสียงแซว
“ขั้นไหนอะไร ก็ปกติเหมือนเดิม” วีรมาตุยังคงพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ก็เป็นความปกติที่คนนั่งอยู่ข้างๆรู้สึกว่ามันปกติมากเกินไปจนน่าหมั่นไส้
“ไม่ได้อยากจะอวดใช่มั้ย ว่าปกติก็แบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว” เสียงแซวยังตามมาไม่หยุดจากเพื่อนๆ
“อ้าว หมอวีมีแฟนแล้วเหรอวะ” หนึ่งในเพื่อนของคุณกรและพีรพัชร์ยื่นออกมาถาม
“เป็นแฟนมั้ย ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่คนที่ชอบน่ะใช่ มีแล้ว” ไมตรีจิตเป็นคนตอบให้แทนวีรมาตุ
“ทำไมวะ” ชัชวาลถามด้วยความสงสัย
“ก็ไม่ทำไม เผอิญมีคนรู้จักเห็นว่ากูเคยมานั่งกินข้าวกับพวกมึง เขาก็เลยฝากถามๆมาว่าหมอวียังโสดอยู่มั้ย”
“บอกไปเลยว่ายังโสด แต่ไม่ว่างแล้ว” ไมตรีจิตตอบกลับให้ในทันที
“ตกลงยังไงกันแน่วะ” เพื่อนอีกคนถามขึ้นมาให้แน่ใจ
“ก็ยังโสดเพราะว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่หัวใจไม่ว่างแล้ว มีคนครอบครองอยู่มานานแล้ว” ไมตรีจิตอธิบายเพิ่งเติม
“ฝากกระจายข่าวให้ด้วยนะ” ชัชวาลเสริมทัพไปด้วยคน
“โห ไม่กลัวเสียคะแนนนิยมเหรอวะ”
“ไม่เลย มันชอบมาก ยิ่งไม่มีใครมาสนใจมันอีกเลย มันยิ่งชอบใจใหญ่” ไมตรีจิตแสดงออกอย่างขันแข็ง ให้อีกฝ่ายเชื่อคำพูดของเขา
“คนจริงว่ะ” อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับเช้าใจเป็นอย่างดี
พีรพัชร์ก็พอจะเข้าใจความคิดของวีรมาตุ ตลอดหลายปีที่รู้จักกับวีร์ทำให้เขารู้ว่าเด็กหนุ่มไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาใครๆ ไม่ชอบสุงสิงกับคนที่ไม่ได้คุ้นเคย แต่ถ้าได้สนิทกันเมื่อไหร่ก็พร้อมจะลุยถึงไหนถึงกันทุกเมื่อ
คุณกรนั่งสังเกตอาการของเพื่อนเขาทั้งสองคน แม้ว่าภายนอกจะดูเรียบนิ่งเฉย แต่ก็ไม่รู้ว่าภายในนั้นจะรู้สึกเช่นไรอยู่ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงคิดอะไรขึ้นมาบางอย่าง
“งั้น ไปที่บ้านกันมั้ย กูจะได้ไปเยี่ยมหลานกูด้วย”
ทั้งพีรพัชร์และวีรมาตุต่างก็หันมามองหน้ากันก่อนที่จะหันไปหาคุณกร แล้วก็หันกลับมามองหน้ากันอีกครั้ง
“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ คนที่หมอวีชอบกับคนที่ไอ้เพชรชอบ นี่คนเดียวกันเหรอวะ” หนึ่งในเพื่อนๆของคุณกรและพีรพัชร์ถามขึ้นมา เมื่อเห็นท่าทางของทั้งสองคนและรวมกับข้อมูลที่เขารู้ว่าคนที่พีรพัชร์ชอบนั้นเกี่ยวข้องทางใดทางหนึ่งกับคุณกร
“ประมาณนั้นมั้ง” คุณกรเป็นคนตอบหลังจากแต่ละคนนั่งเงียบไปยอมพูดจา
“แล่ว แล่ว แล่ว”
“ตกลงไปกันมั้ย” คุณกรหันไปถามทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“พวกมึงไปกันเหอะ เดี๋ยวพวกกูไปซ้อมต่อดีกว่า เตรียมตัวไว้สอบเก็บคะแนน” เพื่อนๆทางฝั่งวิทยาศาสตร์การกีฬาออกตัวปฏิเสธก่อนใคร
“แล้วพวกมึงอะ” คุณกรหันไปถามไมตรีจิตและชัชวาล
“โนจะ เดี๋ยวจะไปหาเด็กๆ” ไมตรีจิตตอบปฏิเสธเช่นกัน
“เด็กๆ หรือว่าแค่เด็ก กันแน่วะ” ชัชวาลออกปากแซว
“เด็กเว้ยเด็ก” ไมตรีจิตรีบตอบในทันควัน
“ก็อย่าสับรางบ่อยสิวะ เพื่อนๆจะได้เรียกชื่อถูก ไม่รู้วันไหนจะพาใครมาให้รู้จัก” คุณกรก็ร่วมแซวกับชัชวาล “แล้วมึงอะ ไอ้ชัช ไปมั้ย”
“กูไม่ไป กูกลัวหมา” ชัชวาลรีบบอกปัดในทันที
“ถามจริง ตอนไปบวชมึงไม่เคยเจอหมาวัดเลยเหรอวะ” คุณกรถามเพื่อนของเขา
“เจอกูก็เดินหนีก่อนสิวะ จะรอให้กูทำบาปเตะหมาก่อนรึไง”
คำตอบของชัชวาลเรียกเสียงหัวเราะได้พอสมควร
“งั้นก็เหลือไปกันสามคน” คุณกรสรุปโดยที่ไม่ได้ถามทั้งคู่ก่อนสักคำ เพราะในสถานการณ์ที่ต่างฝ่ายต่างก็คิดว่าอีกฝ่ายตกลงจะไปแน่ๆ มีหรือที่อีกคนจะเปิดโอกาสให้คู่แข่งทำคะแนนอยู่ฝ่ายเดียว “แล้วก็ ไอ้วี ไปรถมึงนะ”
*****
สามหนุ่มกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ต่างคนก็จับจองที่นั่งกันคนละมุมและหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นดู ระหว่างที่เจ้าบ้านหน้าขนทั้งตัวกำลังนั่งจ้องมองผู้เยือนจากประตูหน้าบ้านอย่างพินิจพิจารณา แต่แล้วพวกมันก็เริ่มขยับตัวและกระดิกหางเมื่อเห็นวีรมาตุลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ชั้นวางของซึ่งมีขนมสุดโปรดของพวกมันวางอยู่
“ตัวละชิ้นก็พอนะเฮีย” วีร์เดินลงมาจากด้านบ้านพอดีกับที่เห็นว่าวีรมาตุกำลังจะป้อนขนมให้สุนัขทั้งสองตัว ในมือของเขาก็ถืออุปกรณ์วิทยุสื่อสารมาด้วย
“ธรหลับแล้วเหรอ” คุณกรถาม
“เรียบร้อยแล้ว อีกสักชั่วโมงค่อยไปปลุกอีกที” วีร์เดินไปนั่งเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่และวางเครื่องวิทยุสื่อสารไว้ใกล้ๆ
“แล้วนี่พี่วาจะกลับมาตอนไหน” คุณกรถามถึงพี่สาวของตัวเขาเอง
“น่าจะอีกแป๊บๆก็กลับแล้วมั้ง เห็นบอกว่าจะไปไม่นาน ไปเอาเอกสารอะไรไม่รู้แล้วก็กลับเลย เฮียหมูไม่ได้ไลน์ไปบอกแล้วเหรอ” วีร์หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดูบ้าง ก่อนที่จะขยับแว่นสายตาไปด้วย
“บอกแล้ว แต่เห็นยังไม่ได้เปิดอ่านเลย”
“สงสัยขับรถอยู่มั้ง แสดงเดี๋ยวก็คงจะถึงแล้ว”
เมื่อสุนัขทั้งสองตัวได้กินขนมแล้ว พวกมันก็แยกย้ายไปหามุมส่วนตัวของพวกมันเพื่อนอนพักผ่อน วีรมาตุจึงเดินกลับไปวางถุงขนมไว้ที่เดิม
“อันนี้ที่สั่งน้องเฟิร์นทำใช่รึเปล่าครับ” วีรมาตุชูถุงขนมให้วีร์เห็นก่อนที่จะวางลง
“ใช่ครับเฮีย ไปเดินหาหลายที่แล้วมันไม่มี ก็เลยให้ไอ้บิ๊กไปถามน้องเฟิร์นดูว่ารู้จักร้านที่ทำขนมไข่ขายบ้างมั้ย ไปๆมาๆน้องเฟิร์นบอกว่าเดี๋ยวจะทำมาให้เอง แต่ก็ปรับสูตรอยู่สองสามรอบกว่าจะได้รสแบบเดิม แล้วก็เลยเป็นขาประจำสั่งอยู่เรื่อยๆ”
“น้องเฟิร์นนี่ก็เก่งนะ ทำได้หลายอย่าง” วีรมาตุชมฝีมือการทำขนมของเด็กสาวรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่า
“ใช่ เดี๋ยววีร์ว่าจะพาน้องเฟิร์นไปรู้จักกับหนูเล็ก รายนั้นก็ชอบทำขนมเหมือนกัน”
“หนูเล็กน้องของใหญ่นะเหรอครับ” เมื่อชื่อของสุรศักดิ์หลุดออกมาจากปากวีรมาตุ ทั้งวีรมาตุและวีร์ต่างก็ชำเลืองมองคุณกรพร้อมกัน ก็เห็นว่าเจ้าตัวก็หันมามองพวกเขาพอดี
“ไม่ต้องมามองกูอย่างนั้นเลย ยังไงซะกูรู้ตัวดีว่าถ้ามันไม่ใช่ก็คือมันไม่ใช่ สมควรถอยตัวเองออกมาเพราะดันทุรังต่อไปก็เท่านั้น และอีกนะอย่าง...” คุณกรเว้นจังหวะการพูดไปนิดหนึ่ง แล้วทำเป็นพูดกระซิบกระซาบที่ดังพอจะได้ยินกันทุกคนในห้องนั้น “ตั้งแต่กูไปปะหน้ากับพ่อน้องแพรหนนึงตอนนั้น กูก็เซย์โนเลย ไม่ไหวว่ะ”
“มึงยอมแพ้ง่ายเองเร็วไป” พีรพัชร์ปัดหน้าจอโทรศัพท์ของเขาไปเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้สนใจบทสนทนา แต่ก็รับรู้ทุกคำพูด “อีกอย่างนะ เพราะมึงเปลี่ยนใจไปชอบคนใหม่แล้วต่างหาก”
“อย่ามาใส่ความกู กูตัดใจไปก่อนตั้งนานแล้วถึงมาเจอคนใหม่” คุณกรพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง
“ใครเหรอวะ” วีรมาตุถามเพื่อนของเขา
“ก็เด็กคณะพยาบาลที่ทำงานกลุ่มเดียวกับมึงอะ ที่กูไปหามึงตอนนั้นไง” คุณกรเห็นเพื่อนของเขายังทำหน้าตาสงสัยอยู่ “คนที่ตัวสูงๆหน่อยแล้วก็ผมสั้นๆ”
“แล้วเป็นไงมาไงวะ ถึงได้มาคบกันได้” วีรมาตุถามต่อเมื่อนึกหน้าของหญิงสาวออก
“ยังไม่ได้คบกัน แค่คุยๆกันก่อน ก็บังเอิญไปเจอกันก็เลยได้คุยเรื่อยๆเปื่อย แล้วก็ไม่รู้คิดไงไปขอไลน์เขา เขาก็ให้ ทักไปหาเขาก็ตอบมา ก็เลยคุยต่อเนื่องมา แล้วก็นัดเจอกันบางที”
วีรมาตุก็พยักหน้ารับรู้ ส่วนพีรพัชร์พอจะรู้มาก่อนบ้างอยู่แล้วจึงนั่งสนใจโทรศัพท์ของเขาต่อไป
“งั้นเพื่อนผมก็ทางสะดวกแล้วสิ” วีร์ถามคุณกร
“กูว่าทางเพื่อนมึงคงไม่สะดวกสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าด่านจะหินขนาดไหน หรืออาจจะไม่ผ่านเลยก็ได้” คุณกรหัวเราะเบาๆ เขาไม่ได้คิดจะเยาะเย้ยเพื่อนของวีร์ แต่หัวเราะให้กับตัวเองที่เลือกเดินออกมาจากทางเส้นนั้นแล้วต่างหาก
“ก็เพื่อนเรายังสู้ต่อไง ถ้ายังพยายามอยู่โอกาสสำเร็จก็ยังมีหวัง” พีรพัชร์วางโทรศัพท์ลงแล้วก็หันไปยิ้มให้กับวีร์ เพราะเขาจะยังคงเดินหน้าต่อ
“นี่ มึงลงคะแนนเสร็จแล้วเหรอ” คุณกรถามดึงความสนใจของพีรพัชร์
“เกือบหมดแล้ว” พีรพัชร์ยกโทรศัพท์ของเขาให้คุณกรเห็น แล้วก็กลับไปสนใจสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์ดังเดิม
“ลงคะแนนอะไรอะ” วีร์ถามด้วยความสนใจ
“ลงคะแนนหยั่งเสียงนักศึกษา” วีรมาตุเป็นตอบแทนทั้งสองคนนั้น
“อาทิตย์นี้ก็ด้วยเหรอครับ วีร์เห็นเฮียเพิ่งลงคะแนนไปอาทิตย์ก่อนเองนิครับ”
“ที่ลงผ่านแอพฯของมหาวิทยาลัยจะลงคะแนนทุกอาทิตย์ครับ”
วีร์ยังคงสงสัยว่ามันคืออะไร ทั้งสามหนุ่มก็เห็นท่าทางของวีร์ที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน
“คืองี้” พีรพัชร์ละสายตาจากโทรศัพท์ของเขามาอธิบายให้วีร์ฟัง “ถ้าเป็นม.อื่น เขาจะมีพวกสโมสรนิสิต องค์กรนักศึกษา สภานักศึกษากันใช่มั้ย... แต่ที่นี่ไม่มีอะไรแบบนั้น มีแต่...” พีรพัชรหันหน้าจอโทรศัพท์ของเขาที่กำลังเปิดการลงคะแนนให้วีร์ดู “แอพฯนี่ ให้นักศึกษาทุกคนร่วมกันเป็นผู้ตัดสินใจ”
“ทุกเรื่องเลยเหรอ” วีร์ถามต่อ
“ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับนักศึกษา ตั้งแต่งบประมาณกิจกรรมยันอาหารการกิน ที่จอดรถ ลู่วิ่งลานกีฬา จุกจิกจิปาถะยิบย่อย มีมาหมด” พีรพัชร์พยายามตอบให้ครอบคลุม
“ก็ไอ้ที่มีประกวดดาวเดือนมหา’ลัย ก็เพราะลงคะแนนผ่านแอพฯนี่แหละ ได้ยินมาว่ากลุ่มตัวตั้งตัวตีจัดงานเขาส่งเรื่องขอหยั่งเสียงมาตั้งแต่ปีก่อนโน้นอยู่สามสี่รอบกว่าจะผ่าน จนมาได้จัดงานปีนี้ไง” คุณกรยกตัวอย่าง “อย่างหยั่งเสียงรอบนี้ก็มีคนอยากให้ออกแถลงการณ์ในนามนักศึกษา ถ้าเป็นม.อื่น พวกสโมฯสภาฯองค์การก็คงร่อนแถลงการณ์ออกไปก่อนแล้วไม่สนใจใคร แต่ที่นี่ไม่ได้ ต้องถามก่อน ใครเห็นด้วยกับร่างฯก็ลงคะแนนไป ถ้าคะแนนไม่ผ่านก็อด”
“ไม่ใช่แค่ผ่านไม่ผ่าน” พีรพัชร์พูดเสริมขึ้นมา “ถ้าผ่านไม่เต็มร้อยก็ไม่สามารถใช้คำว่า ‘ในนามนักศึกษาของมหาวิทยาลัย’ ได้ ถ้าเกินเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ก็ใช่คำว่า ส่วนใหญ่ ได้ ถ้าแค่เกินครึ่งก็ใส่ลงไปได้แค่ว่า จำนวนนักศึกษาเกินกึ่งหนึ่ง แต่ถ้าไม่ถึงครึ่งแต่ยังอยากจะออกแถลงการณ์ ก็ห้ามใส่ชื่อมหาวิทยาลัยอยู่ในเนื้อหา จะชื่อเต็มชื่อย่อก็ไม่ได้ทั้งนั้น หรือแม้ว่าจะทำเป็นตั้งชื่อกลุ่มขึ้นมาเองก็ให้มีชื่อมหาวิทยาลัยรวมอยู่ด้วยไม่ได้เด็ดขาด”
“แล้วผลคะแนนมันเชื่อถือได้เหรอ เดี๋ยวนี้จะแฮกแอพฯก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร” วีร์ยังคงสงสัยอยู่
“ก็มหา’ลัยถึงขนาดจ้างบริษัทเอกชนชั้นนำมาตรวจสอบผลให้ เขาคงไม่เอาเชื่อเสียงมาทิ้งไว้หรอกมั้ง” ในตอนแรกคุณกรเองก็แปลกใจที่มหาวิทยาลัยยอมจัดงบประมาณว่าจ้างบริษัทตรวจสอบบัญชีข้ามชาติมาช่วยรับรองผลการหยั่งเสียงของนักศึกษาโดยเฉพาะ
“ก็ดูลงทุนอยู่นะ” วีร์ยู่จมูกทำท่าทางนึกภาพตาม
“แต่ทั้งหมดนั้นทำให้แถลงการณ์ในนามนักศึกษาของที่นี่ทรงพลังมากไงครับ ยิ่งแถลงการณ์ฉบับไหนรับรองมาแล้วว่าสามารถใช้คำว่าในนามนักศึกษาแบบเต็มๆในแถลงการณ์ได้ สื่อจะประโคมข่าวใหญ่มากเลยครับ” วีรมาตุอธิบายเพิ่มเติม
วีร์ก็พยักหน้ารับรู้และพยายามทำความเข้าใจ เพราะที่นั้นอาจจะเป็นสถานศึกษาในอนาคตของเขา
“แต่ต้องให้มานั่งลงคะแนนกันทุกอาทิตย์นี่ รู้สึกขยาดขึ้นมาเลย” แต่กระนั้นวีร์ก็ยังชั่งใจอยู่ว่ามันดีหรือไม่ดี
“พวกปีสูงก็บอกแบบนั้นแหละ แรกๆอาจจะดูน่ารำคาญไปสักหน่อยต้องมานั่งอ่านลงคะแนนอยู่ทุกอาทิตย์ แต่เดี๋ยวพอได้ทำบ่อยครั้งไปเรื่อยๆก็จะชินจนรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติไปเอง” คุณกรสรุปปิดท้าย
“แล้วเฮียหมูชินแล้วยัง” วีร์หันไปถามน้าชายของเขา
“ยัง” คุณกรตอบเพียงสั้นๆแต่ได้ใจความอย่างที่สุด
ในตอนนั้นเสียงแตรรถยนต์ก็ดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน
“โอ๊ะ พี่สาวเราคงจะกลับมาแล้ว” คุณกรลุกขึ้นเป็นคนแรกและเดินออกไปที่ประตูหน้าบ้าน
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
“หยุดก่อนเลยเฮียหมู” วีร์รีบร้องห้ามคุณกรไว้เสียก่อน แล้วก็หันไปบอกวีรมาตุ “เฮียวีครับ มาช่วยวีร์จับหมาให้หน่อยครับ”
วีรมาตุก็รีบลุกขึ้นเดินตามไปในทันที โดยมีพีรพัชร์เดินตามไปไม่ห่าง ด้วยเหตุว่าตัวเขาเองนั้นก็คุ้นเคยกับสุนัขทั้งสองตัวอยู่แล้วต่างจากคุณกร ส่วนวีรมาตุนั้น เขาไม่แน่ใจ
วีร์เรียกชื่อสัตว์หน้าขนทั้งสองตัวให้เดินถอยกลับมาจากประตูรั้ว แม้ว่าพวกมันจะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ทำตามคำสั่งกลับมานั่งลงข้างๆวีร์แต่โดยดี แต่กระนั้นเพื่อความไม่ประมาทเพราะดูจากท่าทางที่ยังขยับเท้าไปมาราวกับว่าพร้อมกระโจนได้ทุกเมื่อ และหางแข็งๆที่กระดิกไม่หยุดฟาดลงกับพื้นจนมีเสียงดัง วีร์จึงจับปลอกคอของสุนัขขนสั้นสีน้ำตาลอ่อนเอาไว้ ส่วนตัวที่มีขนสีดำนั้นก็ให้วีรมาตุจับรั้งเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
วนกรที่ลงมาจากรถยนต์ยืนรอที่ที่ประตูรั้ว เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเธอจึงเปิดประตูรั้วออกกว้าง และเดินกลับไปขับรถเข้ามาข้างใน คุณกรก็รับหน้าที่ปิดประตูรั้ว
“ทำไมมาอยู่นี่กัน” วนกรเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มทั้งหลายขณะที่รับไหว้ โดยไม่ลืมลูบหัวสุนัขทั้งสองตัวก่อนที่จะเรียกให้น้องชายของเธอช่วยกันขนของเข้าไปในบ้าน “ไม่รู้ว่ามีคนมาเยอะ ไม่งั้นจะได้ซื้อของกินเข้ามาด้วย”
“โอ้ย พี่วา เท่าที่เห็นอยู่ก็เต็มบ้านแล้วนะ” คุณกรหอบหิ้วถุงใส่ของมากมายเต็มมือเดินตามวนกรเข้าในข้างในบ้าน ซึ่งส่วนใหญ่แล้วจะเป็นของใช้สำหรับเด็กอ่อน
“วันก่อนน้องพี่ธีร์เขามาเยี่ยม ซื้อของมาฝากเยอะเลย” วนกรหอบแฟ้มเอกสารไปวางบนโต๊ะ “แล้วนี่มานานกันรึยัง”
“ก็เกือบชั่วโมงแล้วมั้ง” คุณกรเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะเช่นกัน
“นี่ ทำไมสองคนนี้ถึงมาด้วยกันได้ละ” สองพี่น้องแอบกระซิบกันขณะที่ปลีกตัวแยกออกมายืนอยู่ที่โต๊ะ เธอสงสัยตั้งแต่ที่หน้าประตูรั้วเมื่อเห็นว่าบุคคลทั้งสองที่กำลังหมายปองลูกชายคนโตของเธอมาประจันหน้าอยู่พร้อมกันได้
“เอาน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” คุณกรกระซิบตอบกลับ
วนกรขมวดคิ้วมองหน้าน้องชายของตัวเอง
“ปกติวันนี้ก็เรียนตัวเดียวกันเลยนัดกินข้าวกัน แล้วก็เห็นว่าวีร์มันอยู่ที่บ้านแล้วก็เลยพากันมานี่ด้วยกัน”
“หาเรื่องจริงๆเลย” วนกรบอกปัดไป แล้วก็หันไปคุยกับลูกชายคนโต “วีร์ น้องตื่นมาบ้างมั้ย”
“ตื่นมาแป๊บนึงตอนหมาเห่า แล้วก็หลับต่อ”
“โอเค” วนกรเงยหน้ามองดูนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ผนังบ้าน “งั้นเดี๋ยวพี่ไปดูน้องก่อน ได้เวลาป้อนนมแล้วด้วย งั้นก็ตามสบายเลยนะเด็กๆ”
เด็กหนุ่มทั้งสี่คนก็ตอบรับเป็นอย่างดี
“อ๋อ เดี๋ยวจะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเลยมั้ย จะได้โทรบอกพี่ธีร์ให้แวะซื้อกับข้าวเข้ามาด้วยเลย” วนกรหันกลับมาถามตอนที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปแล้ว
ทั้งสี่หนุ่มหันมามองหน้ากัน วีร์ผายมือออกทั้งสองข้างยกการตัดสินใจให้พวกรุ่นพี่ทั้งสามคน เพราะตัวเขาเองนั้นยังไงก็ได้อยู่แล้ว ส่วนวีรมาตุและพีรพัชร์เหมือนกำลังดูท่าทีของอีกฝ่าย ในใจคิดว่าไม่อยากจะรบกวนแต่ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะตอบตกลง คุณกรที่มองดูทั้งสองสลับไปมาแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ
“ได้เลย เดี๋ยวคุณโทรไปบอกแม่ก่อนว่าจะอยู่กินข้าวที่บ้านพี่วา จะได้ไม่ต้องรอ” คุณกรหันไปบอกวนกร
“โอเค” วนกรพยักหน้ารับ
เสียงเด็กอ่อนร้องดังมาจากเครื่องสื่อสารวิทยุ เรียกสติของทุกคนกลับมา วีร์จึงรีบเดินไปหยิบเครื่องวิทยุส่งให้วนกร หญิงสาวรับมาแล้วก็รีบเดินขึ้นไปข้างบนบ้านโดยทันที
*****
ในห้องอาหารที่มีเสียงของโทรทัศน์เปิดดังเป็นบรรยากาศ โต๊ะอาหารวันนี้เต็มไปด้วยผู้ร่วมโต๊ะมากกว่าปกติ แต่ความครึกครื้นนั้นไม่ได้ต่างไปจากทุกวันสักเท่าไหร่ ธีร์มองดูสถานการณ์ตรงหน้าที่ทำให้รู้สึกเหมือนนึกย้อนความหลัง เด็กชายสองคนที่กำลังพยายามเอาใจเด็กน้อยจ้ำม่ำ จะต่างกันก็ตรงตำแหน่งที่วีรมาตุนั่งอยู่นั้นเคยเป็นของเด็กหนุ่มผิวเข้มมาก่อน
“เป็นอะไรรึเปล่าพี่ธีร์ อาหารไม่อร่อยเหรอ” วนกรขยับตัวเข้าไปใกล้ๆและแอบกระซิบถาม เมื่อเห็นว่าสามีของตัวเองไม่ค่อยจะตักอาหารมากิน “แต่พี่ธีร์เป็นคนซื้อมาเองนะ”
“เปล่า ก็แค่...” ธีร์เม้มปากนึกคำอธิบาย “... ไม่มีอะไรหรอก”
“แน่ใจนะ” วนกรกระซิบถามย้ำอีกครั้ง ธีร์หันมายิ้มให้ แต่วนกรเองก็ยังไม่วางใจแต่ก็ไม่ถามเอาความต่อ “เออนี่ คุณ เดี๋ยวเดือนหน้าต้องไปค้างที่ม. ใช่รึเปล่า ได้ยินแม่บอกมา”
“ใช่ เข้าค่ายซ้อม เตรียมตัวไปแข่งกีฬามหา’ลัย” คุณกรตอบไปพลางตักอาหารกินไปด้วย
“ก็เหลือพ่อแม่อยู่บ้านแค่สองคนละสิ คงเหงาปากแย่เลย” วนกรหยอดคำแซวน้องชายของเธอไปด้วย
“เอ๊ะ เห็นเราเป็นอะไร เดี๋ยวนี้ไม่มีเรื่องให้บ่นแล้วนะ” คุณกรพยายามอวดอ้างสรรพคุณของตัวเอง
“ได้อย่างนั้นก็ดี”
“พี่วาน่ะ ระวังตัวไว้เถอะ เดี๋ยวพอเขาว่างเขาจะแวะมานี่ทุกวันแน่ๆ” คุณกรส่งยิ้มอย่างมีเลศนัยไปให้พี่สาวของเขา
“ก็มาสิ ปกติก็มาทุกอาทิตย์อยู่แล้ว”
“แล้วเราละ ว่าไง” คุณกรหันไปถามวีร์ เมื่อเห็นวีร์ไม่ตอบกลับจึงปาชิ้นแตงกวาไปที่จานข้าวของวีร์ วีร์ก็เงยหน้าขึ้นมามองแบบสงสัยพร้อมกับเขี่ยชิ้นแตงกวานั้นทิ้งไป คุณกรจึงถามซ้ำอีกครั้ง
“ว่าอะไร”
“ก็เดือนหน้าตากะยายอาจจะมาช่วยเลี้ยงหลานทุกวันเลย แล้วเราจะว่าไง” คุณกรขยายคำถามให้ชัดเจนขึ้น
“ก็มาสิ” วีร์ตอบแล้วก็กลับไปสนใจอาหารต่อ ถึงแม้ว่าวีร์จะไม่ได้ตักกับข้าวเองเลย แต่จานของเขาก็ไม่เคยว่างนับตั้งแต่เริ่มนั่งโต๊ะมา “ทำไม หรือว่ามันต้องมีอะไรด้วยเหรอ”
“เปล่า แค่ถามดูเฉยๆ เผื่อว่าจะไปหาอะไรทำหลังเลิกเรียนก่อนกลับบ้าน”
“จะให้ไปทำอะไร รายงานต้องรีบปั่นให้เสร็จทันส่ง และอีกไม่ถึงเดือนก็สอบปลายภาคแล้ว”
“เออ ลืมไปเนอะ เด็กม.ปลายจะสอบปลายภาคแล้วนี่หว่า” คุณกรเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในตอนนี้ตารางเวลาของนักเรียนกับนักศึกษานั้นไม่ตรงกันเหมือนเมื่อก่อน “แล้วมีคนติวแล้วยัง”
“นี่ไงคนติว ยังไงเฮียวีก็มาติวให้ได้อยู่แล้วใช่มั้ยครับ” วีร์ชี้นิ้วโป้งไปทางวีรมาตุ แล้วก็หันไปส่งรอยยิ้มผ่านทางแว่นสายตาให้อีกด้วย
จากเดิมที่คุณกรคาดการณ์ไว้ว่าจะเสนอชื่อเพื่อนของเขา แต่วีร์กลับเล่นปัดจังหวะตบมุกของเขาไปเสียก่อน ต่างจากธีร์และพีรพัชร์ที่พร้อมใจกันหันหน้าไปมองวีร์และวีรมาตุ ภาพความหลังครั้งเก่าย้อนกลับมาหาทั้งคู่ คำพูดที่แทบจะเรียงกันเป็นประโยคเดิม
‘นี่ไงคนติว ยังไงพี่วีก็ว่างมาติวให้ได้อยู่แล้ว’
ผิดไปก็แค่เด็กน้อยในตอนนั้นกำลังชื่นชมรุ่นพี่ผิวเข้มอีกคนหนึ่งอยู่
“อ๋อ ได้ครับ เดี๋ยวนัดวันมาเลยก็ได้ครับ” วีรมาตุตอบอย่างเต็มใจแม้ว่าจะไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน
“เดี๋ยววีร์ไปคุยตี๋เล็กก่อนก็แล้วกันครับ แล้วค่อยนัดเฮียอีกที”
ในตอนนี้คนอื่นๆคิดอย่างไรไม่รู้ แต่ว่าธีร์กำลังหัวเราะเบาๆโดยพยายามรักษาอาการของตัวเองให้เป็นปกติ แต่ก็มีวนกรที่สังเกตเห็นเพราะนั่งอยู่ข้างๆ
“เป็นอะไรพี่ธีร์”
“สัญญาณไม่ดีแล้ว” ธีร์เผลอพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“สัญญาณอะไร” วนกรถามด้วยความสงสัย
“เออ... อ๋อ... สัญญาณทีวี สงสัยเมื่อกี้ลมพัดแรง เลยขาดช่วงไป” ธีร์รีบออกปากแก้ตัว วนกรหันไปมองโทรทัศน์ก็เห็นว่าภาพและเสียงเป็นปกติ และทันพอดีกับโฆษณาอาหารสุนัขกำลังฉายอยู่
“เออใช่ ลืมไปเลยว่าต้องซื้ออาหารเม็ดให้สองตัวนั้นด้วย” วนกรจ้องมองดูโทรทัศน์
“ยังมีเหลืออยู่พอมั้ง เดี๋ยววีร์ค่อยแวะซื้อมาเองพรุ่งนี้ก็ได้ จะได้ซื้อแชมพูให้มันด้วย” วีร์ก็หันไปมองตามวนกร
“ไม่เป็นไรเดี่ยวพี่แวะซื้อเอง พรุ่งนี้มีออกไปพบลูกค้าตอนเที่ยงเสร็จแล้วก็กลับบ้านเลย จะเอากระสอบใหญ่เลยใช่มั้ย” ธีร์ถามเด็กหนุ่มเจ้าของสุนัขทั้งสองตัว
“งั้นก็เอาตามนั้น”
แล้วความสนใจของแต่ละคนก็กลับไปที่จานอาหารของตัวเองอีกครั้ง กว่าจะปิดมื้ออาหารมื้อได้ก็ใช้เวลาอีกนานพอสมควร เพราะกับข้าวที่ธีร์ซื้อเข้ามานานมีอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
หลังจบมื้ออาหาร วนกรก็ต้องปลีกตัวไปดูลูกชายคนเล็ก ปล่อยให้หนุ่มๆจัดการเก็บกวาดโต๊ะอาหาร ล้างจานชาม และรวบรวมเศษอาหารเศษขยะลงถุงมัดไว้ด้วยกันก่อนที่จะไปทิ้งถังขยะหน้าบ้านก่อนเวลาที่รถเก็บขยะจะมาเสียก่อน
เมื่องานเสร็จเรียบร้อยก็ถึงเวลากลับของสามหนุ่มที่มาเยี่ยมเยียนตั้งแต่ยามบ่าย เจ้าบ้านทั้งสามคนและสองตัวก็มายืนส่งแขกขึ้นรถของวีรมาตุ พีรพัชร์ที่คุ้นเคยกับสุนัขทั้งสองมากกว่าวีรมาตุและคุณกรจึงโดนคลอเคลียตลอดที่เดินออกมาหน้าบ้าน และไม่ลืมนัดแนะเวลาซ้อมเทนนิสกับเจ้าของสุนัข
ส่วนวีรมาตุเองก็ไม่ลืมนัดเวลาการติวเนื้อหาก่อนสอบปลายภาคด้วยเช่นกัน
“คิวยาวนะเราน่ะ” ธีร์เอ่ยปากพูดเมื่อเห็นว่ารถยนต์ของวีรมาตุขับออกไปแล้ว
“ก็ใกล้สอบแล้วนี่นา” วีร์ตอบโดยที่ไม่ทันได้คิดถึงความหมายโดยนัยของธีร์
ธีร์ขยี้ผมของวีร์เบาๆก่อนที่จะชวนวนกรเดินกลับเข้าไปข้างในบ้านกัน
*****
ภายในรถยนต์ที่กำลังอยู่บนเส้นทางมุ่งหน้าไปทางมหาวิทยาลัย บรรยากาศภายในรถนั้นเงียบลงถนัดตา มีเพียงเสียงการจราจรช่วงหัวค่ำที่ยังมีผู้คนสัญจรไปมากันอยู่ เพราะว่าเหลือผู้โดยสารเพียงสองคนหลังจากที่วีรมาตุขับรถไปส่งคุณกรที่บ้านก่อน ก็ถึงคิวของพีรพัชร์ที่อยู่พักใกล้กับมหาวิทยาลัยและเป็นทางผ่านไปยังหอพักนักศึกษาแพทย์พอดี
พีรพัชร์มองดูเส้นทางโดยรอบ ถึงเขาจะย้ายมาอยู่หลายเดือนแล้วแต่ก็ยังไม่คุ้นเส้นทางเท่าไหร่นัก กระนั้นการรับรู้ทางสายตาของเขาในตอนนี้ไม่ใช่ภาพทิวทัศน์ข้างทางแต่เป็นเหตุการณ์ก่อนหน้า แม้ว่าจะเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆ แต่เมื่อเอารวมๆกันแล้วก็ส่งผลต่อเขาไม่น้อย
พีรพัชร์ค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเขาสำหรับวีร์ในตอนนี้ยังคงเป็นพี่ชายคนสนิท สถานะที่เขาได้มาเกือบสิบปีแล้วและยังไม่สามารถก้าวข้ามจุดนี้ไปได้ ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม เขาคิดอยู่เสมอว่าตราบใดที่ยังไม่ยอมแพ้ก็ยังมีความหวัง
พีรพัชร์เหลือบตามองคนขับรถที่ดูจะมีภาษีดีกว่าเขา ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเพิ่งทำความรู้จักกับวีร์มาประมาณปีเศษ แต่สามารถเข้าไปอยู่ในพื่นที่ส่วนตัวของวีร์ได้ไม่ต่างจากเขา หรือาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ หลายครั้งที่เขาพยายามนึกหาเหตุผลว่าอะไรทำให้อีกฝ่ายสามารถกุมใจของเด็กหนุ่มที่เขาหมายปองไว้ได้
เรื่องการเรียน พีรพัชร์เองก็ยอมรับว่าอีกฝ่ายนั้นนำโด่งไปไกลกว่าที่เขาจะตามทัน แต่เรื่องกีฬา เขามั่นใจว่ายังไงเขาก็ชนะ หรือจะมีเหตุผลด้านอื่นที่เขาไม่มี รูปร่างหน้าตา นิสัยใจคอ รักสัตว์ เขานั้นก็มีทั้งหมด ยอมรับแบบที่ไม่ได้หลงตัวเอง จริงอยู่ที่เขาเล่นเครื่องดนตรีไม่ค่อยจะได้ ซึ่งอาจจะเป็นข้อด้อยของเขา แต่เรื่องถ่ายรูปเขาก็มีความถนัดอยู่บ้าง
โดยรวมแล้วถ้าจะลองคิดพิจารณาว่าหากสามารถจับเขาและวีรมาตุลงเครื่องผสมให้ออกมาเป็นคนๆเดียว คงจะได้คนที่คุณสมบัติไม่ต่างจากเพื่อนเก่าของเขาอย่าง วีรดนย์
“มีอะไรรึเปล่า”
เสียงของวีรมาตุที่ถามมาดึงความคิดของพีรพัชร์ให้กับอยู่ ณ เวลาปัจจุบัน
“ก็เห็นเอาแต่จ้องหน้าเรา ก็นึกว่านายมีอะไร” วีรมาตุพอจะรู้สึกตัวมีคนจับจ้องเขาอยู่ ซึ่งผู้ร่วมโดยสารกันมาก็เหลือเพียงพีรพัชร์เท่านั้น
“เปล่า คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” พีรพัชร์ตอบแล้วก็หันกลับไปมองด้านหน้า
วีรมาตุก็พยักหน้ารับและเบนความสนใจกลับมาขับรถตามเดิม
ความเงียบก็ปกคลุมไปทั่วห้องโดยสารอีกครั้ง
“นายคิดว่าจะจีบน้องติดมั้ย” พีรพัชร์เป็นทำงานความเงียบขึ้นมา
วีรมาตุขมวดคิ้วเล็กน้อย ในฐานะคู่แข่งกัน เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามคำถามนี้กับเขา
“ก็อืม... มันก็ต้องแล้วน้องเป็นคนตัดสินใจ”
“แล้วถ้าน้องตัดสินใจไม่เลือกนายละ” พีรพัชร์ถามอีกครั้ง
วีรมาตุนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบ
“ถ้าในที่สุดแล้วน้องไม่ได้เลือกเราจริงๆ ก็ไม่เป็นไร ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กับน้องก็ยังเหมือนเดิม”
พีรพัชร์ก็พยักหน้ารับ
“ถ้าน้องไม่เลือกเรา อะไรๆหลายๆอย่างก็อาจจะเปลี่ยนไป ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำใจกลับมาเป็นพี่น้องได้เหมือนเดิมรึเปล่า” พีรพัชร์เว้นจังหวะไว้ครู่หนึ่ง “แต่เรายังไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ”
วีรมาตุคิดตามสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ซึ่งถ้าเป็นตัวเขาเองที่อยู่ในฐานะคนที่สนิทมานานขนาดนั้น การจะขยับสถานะขึ้นไปนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายและเขาจะมีความกล้าอย่างอีกฝ่ายหรือเปล่า
“แอบเข้าซ้ายมือตรงตึกข้างหน้าได้เลย” พีรพัชร์บอกจุดหมายปลายทางของเขา
รถยนต์จอดสนิทดีแล้วพร้อมกับประตูถูกปลดล็อค
“ขอบคุณนะที่มาส่ง” พีรพัชร์เอ่ยคำขอบคุณที่จะลงจากรถ แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมาเสียก่อน หน้าจอโทรศัพท์ปรากฏชื่อของวีร์ พีรพัชร์จึงหันไปมองวีรมาตุก่อนที่จะกดรับสาย
“ว่าไง มีอะไรรึเปล่า” พีรพัชร์ทักทายพร้อมกับเปิดประตูรถไปด้วย
(พี่เพชรยังอยู่กับเฮียวีรึเปล่า) เสียงสนทนาของวีร์ดังลอดออกมาพอให้วีรมาตุได้ยินด้วยเช่นกัน
“อยู่ นี่เพิ่งถึงหอพักของพี่เอง มีอะไรเหรอ” พีรพัชร์ที่กำลังจะก้าวออกจากรถก็กลับมานั่งลงตามเดิม
(เฮียวีลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน ถามให้หน่อยว่าเฮียจะวนรถกลับมาเอาเลย หรือค่อยเอาไปให้พรุ่งนี้)
พีรพัชร์หันไปมองวีรมาตุ เพื่อรอคำตอบ เพราะอีกฝ่ายก็คงได้ยินชัดเจนดีอยู่แล้ว
“เดี๋ยว เฮียเข้าไปเอาเลยก็ได้ครับน้องวีร์” วีรมาตุตอบกลับ
(โอเคครับ วีร์จะได้เปิดบ้านรอไว้ก่อน)
“งั้น... มีอะไรอีกรึเปล่า” พีรพัชร์เห็นว่าตกลงกันได้แล้ว จึงถามเด็กหนุ่มเพิ่มเติม
(ไม่มีอะไรแล้วนะ... อ้อ พี่เพชรจองสนามได้วันไหนก็ไลน์มาบอกวีร์อีกทีนะ)
“ได้ แล้วเดี๋ยวพี่ค่อยไลน์ไปบอกอีกที”
(งั้น แค่นี้นะ ไปแล้ว)
วีร์ตัดสัญญาณการสนทนาก่อนที่พีรพัชร์จะตอบกลับเสียอีก
“งั้น... ไว้เจอกัน” พีรพัชร์บอกลาวีรมาตุที่พักหน้ารับ แล้วเขาก็ออกจากรถยนต์ไป
พีรพัชร์มองดูรถยนต์ขับออกไปสักระยะหนึ่งก่อนที่จะเบี่ยงเข้าเลนขวาสุดเพื่อเลี้ยวกลับหลัง จากนั้นก็วิ่งตรงไปทางที่พวกเขาเพิ่งจะจากมา เขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดดำ เพ่งพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง
“ฝีมือมึงใช่มั้ย ไอ้วี มึงจะให้กูยอมถอยอีกใช่มั้ย”
ภาพความทรงจำในอดีตที่หวนย้อนกลับมาให้ระลึกถึง แผนการอันแยบยลของเพื่อนตัวแสบที่ตัดโอกาสการเลื่อนความสัมพันธ์ของเขากับวีร์ แม้ว่าพีรพัชร์จะคิดว่าวีรมาตุไม่ได้จงใจลืมโทรศัพท์ไว้อย่างที่วีรดนย์เคยทำ แต่ผลพวงของเหตูการณ์อาจจะออกมาเหมือนกันก็เป็นได้
“บอกไว้ก่อนนะ รอบนี้กูยังไม่ยอมแพ้”
พีรพัชร์ชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า ท้าทายสิ่งที่เขามองไม่เห็น
*****
วิธู:
ขี้เกียจอ่านหนังสือ
yobortsa:
ขึ้นมาสิ เดี๋ยวติวให้
วิธู:
ขี้เกียจเดินทาง
yobortsa:
เรื่องของมึงก็แล้วกัน
วิธู:
อ้าว นึกว่าจะช่วย
Ending Music inspired by ติ๊ก ชิโร่ – รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 11 คำตัดสิน
ชีวิตประจำวันของวีร์ในช่วงนี้ กลางวันไปเรียนหนังสือ ตกเย็นถ้าไม่มีติวพิเศษเพื่อเตรียมสอบปลายภาคกับเพื่อนๆโดยมีท่านเทพวีรมาตุแวะมาช่วยติวให้ ก็จะไปซ้อมเทนนิสให้กับพีรพัชร์ แล้วก็กลับบ้านไปเปลี่ยนเวรกับธีร์และวนกรช่วยดูแลธร น้องชายวัยแบเบาะ ซึ่งดูเป็นปกติสำหรับวีร์
แต่ที่เพิ่มเติมขึ้นมาจากเมื่อก่อน หากวันไหนที่อยู่ซ้อมเทนนิสถึงเย็น พีรพัชร์จะชวนไปกินอาหารก่อนกลับ เช่นกันกันกับเวลาไปติวเนื้อหาวิชาเรียนกับวีรมาตุก็มักจะชวนไปกินอาหารกัน ตามความต้องการของนักวางแผนอย่างศศิทัศน์ ซึ่งวีร์เองก็ไม่ได้ขัดอะไร เพียงแต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหนก็มีเวลาจำกัดเพราะมีเด็กอ่อนต้องดูแลรออยู่ที่บ้านนั่นเอง
สำหรับการนัดหมายกับอาม่าซิ่งฮวาไว้ว่าจะไปเรียนทำขนมไหว้พระจันทร์ จนเวลาล่วงเลยผ่านเทศกาลไหว้พระจันทร์ไปแล้วก็ยังไม่ได้ไปเสียที เหตุผลหลักๆก็เป็นเพราะศศิทัศน์มัวแต่หาฤกษ์งามยามดีที่พี่ชายและเพื่อนสนิทของเขาว่างตรงกันไม่ได้เสียที สุดท้ายแล้วแม้ว่าจะไม่ได้ไปเรียนทำขนมแต่ซิ่งฮวาก็ยังฝากขนมไหว้พระจันทร์มาให้วีร์ด้วย
ไม่นานนักเวลาปิดภาคเรียนของเหล่านักเรียนก็มาถึง กระนั้นแล้วแต่ก็คนก็มีธุระส่วนให้ต้องไปทำ ศศิทัศน์ที่ขอตามพระยศไปฝึกงานที่โรงพยาบาลด้วยแต่ก็ได้รับมอบหมายให้ไปอยู่คนละส่วนกันจึงได้เจอกันเฉพาะช่วงพักกลางวัน ส่วนสุรศักดิ์นั้นต้องอยู่ช่วยงานที่บ้านซึ่งเป็นร้านขายอาหารที่พ่อและแม่ของสุรศักดิ์เพิ่งจะตัดสินใจซื้อคูหาที่ติดกันเพิ่มเติมและขยายร้านออกไปให้กว้างขึ้น ทางด้านของคู่แฝดนพชัยและชัยทิศนั้นถูกบังคับให้เรียนฝึกทักษะภาษาต่างประเทศเพื่อการสื่อสารเป็นพิเศษ ส่วนวีร์เองก็มีน้องชายวัยกระเตาะกระแตะที่ยังต้องช่วยดูแลอยู่ตลอดเวลา
ในวันนี้เด็กชายธรก็มีผู้ช่วยที่ดูแลอย่างกระตือรือร้นอย่างแพรพรรณมาช่วยด้วยอีกคน เนื่องจากเป็นวันธรรมดาทำให้ไม่มีคนอยู่ที่บ้าน แพรพรรณจึงขออนุญาตจากพ่อของเธอขออาสามาช่วยวนกรเลี้ยงเด็กอ่อน ทางฝ่ายพ่อนั้นก็เห็นว่าเป็นการฝึกความรับผิดชอบและมีผู้ใหญ่คอยอยู่ด้วยตลอดเวลาจึงได้อนุญาตไป
“พี่วาจะลาคลอดถึงแค่สิ้นเดือนนี้เหรอคะ” แพรพรรณที่กำลังจัดการกับเสื้อผ้าเด็กกองโตถามวนกรที่กำลังพับผ้าอ้อมอยู่
“ใช่ จริงๆบริษัทให้ลาได้หกเดือนแต่พี่ว่าจะกลับไปทำงานก่อนเลยดีกว่าเพราะตอนนี้ก็เริ่มอยู่ตัวแล้ว อีกอย่างคือที่บริษัทก็มีเดย์แคร์อยู่แล้วด้วย คนดูแลก็เป็นมืออาชีพและเราสามารถแวะไปดูได้โดยตลอด เกิดอะไรขึ้นเขาก็สามารถตามตัวเราได้ทันที”
“ดีเน๊อะ บริษัทที่คิดถึงลูกน้อง” แพรพรรณนึกภาพตาม
“เขาทำมาตั้งแต่สมัยพวกลูกๆของผู้บริหารโน้นแหละ แล้วก็ทำต่อมาเรื่อยๆ” วนกรอธิบายเพิ่มเติม
“ลงทุนจ้างเลยเหรอ จะมีเด็กมากันกี่คน” วีร์ถาม
“พนักงานทั้งหมดมีน้อยซะที่ไหนละ ถ้าได้ไปเห็นแล้วจะหายสงสัยเลย นึกว่าตั้งสถานรับเลี้ยงเด็กไว้ในบริษัท”
“เยอะขนาดนั้นเชียว” วีร์ขมวดติ้วเล็กน้อย เขารู้ว่าบริษัทที่ธีร์และวนกรทำงานอยู่เป็นบริษัทใหญ่ แต่ไม่คิดว่าจะเด็กเล็กที่ถูกฝากเลี้ยงช่วงกลางวันระหว่างที่พ่อและแม่ไปทำงานจะมีมากมายอะไร “เขารับเด็กจากที่อื่นมาด้วยรึเปล่า”
“เปล่า เฉพาะลูกๆของพนักงานเท่านั้น แล้วก็มีแยกเป็นเด็กอ่อนกับเด็กเล็กด้วยนะ เด็กอ่อนอาจจะไม่เยอะแต่เด็กเล็กก็จะอยู่จนถึงเข้าโรงเรียนได้ ก็เลยมีหลายคนอยู่นะ” วนกรเก็บผ้าที่พับแล้วลงตระกร้าใบใหญ่ “พี่เอาผ้าไปเก็บก่อนนะ”
วีร์และแพรพรรณช่วยกันเก็บข้าวของที่เหลือให้เข้าที่เข้าทาง แล้วก็พากันเดินออกไปนั่งพักที่หน้าบ้าน แน่นอนว่าสุนัขทั้งสองตัวก็เดินเข้ามาหาพวกเขาทั้งสองคน
“ตอนเปิดเทอมก็อยากจะให้ปิดไวๆ แต่พอเปิดเทอมแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร อยากให้เปิดเรียนเร็วๆ” แพรพรรณลูบหัวสุนัขทั้งสองตัวที่เข้ามานอนใกล้ๆเธอ
“ก็ไม่ลองไปฝึกงานกับเขาบ้างละ” วีร์เอนหลังพยายามยืดตัวหลังจากที่ต้องนั่งพับผ้าอยู่นาน
“ไม่เอาอะ” แพรพรรณส่ายหน้ารัวๆ “ชั้นขออยู่เป็นเด็กสนุกสนานก่อนดีกว่า เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
วีร์ก็ยิ้มตอบรับเล็กน้อย เพราะอันที่จริงเขาก็อยากจะอยู่บ้านเฉยๆเหมือนกัน
“ว่าแต่แกเหอะ อาทิตย์นึงเห็นว่างอยู่ไม่กี่วัน ไปสรรหาอะไรมาทำเยอะแยะ”
“เยอะอะไร ชั้นก็มีแค่ไปเป็นคู่ซ้อมให้พี่เพชรเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย”
“อย่ามา เห็นว่าต้องไปถ่ายรูปโน้นนี่นั้นอยู่” แพรพรรณแหล่ตาจ้องมองอีกฝ่าย
“อันนั้นคือทำงานส่งชมรม อาจารย์พิชิตให้ลิสต์มาเลยว่าต้องถ่ายรูปอะไรไปส่งตอนเปิดเทอมบ้าง”
“โอ้โห ขนาดปิดเทอมลุงโหดยังสั่งงานด้วยเหรอ” แพรพรรณขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางคิดไปถึงว่าชมรมอื่นๆที่ยังมีกิจกรรมให้ต้องทำแม้จะอยู่ในช่วงปิดเทอม ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นชมรมกีฬาเสียมากกว่า
“ใช่ แต่ว่าเดี๋ยวอาจารย์แป้งจะมาเป็นคนตรวจ”
“อาจารย์แป้งใกล้จะกลับมาสอนแล้วสิ” แพรพรรณรู้สึกตื่นเต้นไปด้วยแม้ว่าเธอเองจะไม่เคยเรียนกับพิจิตรา เพราะพิจิตรานั้นเป็นอาจารย์สอนวิชาพาณิชยศาสตร์ให้กับนักเรียนแผนศิลป์คำนวณ แต่แพรพรรณก็มักจะได้เจอกับพิจิตราบ่อยๆเวลาที่เธอไปหาวีร์ที่ห้องชมรมถ่ายรูป
“ก็อืม มีแต่คนในชมรมบอกว่าจะได้หายใจหายคอกันคล่องขึ้น”
“เบื่อจะอยู่กับลุงโหดต่อแล้วอะสิ”
“แต่อาจารย์พิชิตเขาก็ดีนะ คอยแนะเทคนิคถ่ายรูปให้เยอะอยู่เหมือนกัน”
“เหรอ... แต่ได้ยินมาว่านอกจากแกแล้วก็พี่กิ๊บ นอกนั้นโดนจัดยับกันทุกคนเลยนิ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” วีร์พยายามออกตัวไว้ในที “ชั้นก็มีโดนบ้างนั่นแหละ ก็แค่อาจารย์แกเป็นคนพูดตรง ดีก็บอกว่าดีไม่ดีตรงไหนก็ติตรงนั้น แต่ถ้าต้องมาติซ้ำจุดเดิม อันนี้แหละอาจจะ... มีแรงไปบ้างนิดนึง”
“ชั้นว่าไม่นิดมั้ง ถึงขนาดมีคนขอเปลี่ยนชมรมกลางเทอม”
“ก็ไม่ได้เปลี่ยนนิ” วีร์พูดแย้งขึ้นมา
“จริงเหรอ...” แพรพรรณร้องออกมาด้วยความแปลกใจ
“ไปได้ยินมาจากไหนละ”
“ก็เห็นเขาลือกัน”
“มั่วไปเรื่อย มีโดนจนร้องไห้น่ะใช่ แต่สุดท้ายก็แก้งานจนผ่านได้หมด ก็เห็นอยู่ชมรมต่อครบทุกคน”
แพรพรรณยังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเท่าใดนัก แต่เพราะว่าเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของวีร์จึงมีแนวโน้มไปในทางที่ไว้ใจได้มากกว่า
“แล้วนี่แกถ่ายรูปครบหมดตามใบงานแล้วยัง”
“ยังเลย เหลืออีกสองสามหัวข้อ”
“ยังเหลืออะไรบ้าง”
“ก็มี ให้วางตัวแบบกับฉากหลังที่มีมูฟเมนต์เป็นภาพกลางวันรูปนึงกลางคืนรูปนึง แล้วก็สลับกันให้เมนโฟกัสเป็นมูฟเมนต์บนฉากหลังที่อยู่นิ่งๆ แล้วก็ภาพต้นไม้ใหญ่ใช้แสงแฟลร์กับซิลลูเอท ประมาณนั้น”
“นี่งานชมรมนักเรียนหรือว่างานชิงแซมป์ประเทศกันแน่”
“เวอร์ไป” วีร์ส่ายหน้าเบาๆ
“แล้วนี่แกจะไปถ่ายรูปที่ไหน”
“ว่าจะไปถ่ายรูปน้ำตกที่สวนหลังห้าง เขาทำสวยดีชั้นชอบไปเดินดู” วีร์จับเท้าสุนัขทั้งสองตัวมาดูว่ามีเห็บหลบอยู่ตามซอกนิ้วหรือไม่ รวมทั้งในรูหูด้วย
“ใช่ เขาจำลองน้ำตกดังๆทั่วประเทศมาตบแต่งยาวเป็นกำแพงเลย” แพรพรรณก็เห็นด้วยกับวีร์ ตัวเธอเองก็มักจะไปขอให้พ่อพาเธอไปชมบรรยากาศอยู่บ่อยๆ
“ก็ตลอดกำแพงที่แบ่งพื้นที่บ้านของกิ่งกับก้านกับพื้นที่สวนออกจากกันนั่นแหละ”
“เออ บางทีชั้นก็ลืมไปนะว่าสองคนนั้นไปลูกหลานเครือล้ำเลิศ”
“บางทีชั้นก็ลืม จนถึงตอนเย็นเห็นคนขับรถมารับพวกมันกลับ ก็เลย.. อ๋อ.. ใช่.. เพิ่งนึกขึ้นได้” วีร์หัวเราะเบาๆ “ไม่อยากจะเม้าท์ เห็นว่าเดี๋ยวนี้โดนควบคุมความประพฤติมีรถรับส่งทุกวัน ไม่งั้นก็หลบไปอยู่ร้านเกมโน้นแหละ”
“ทำไงได้ มีภาระในอนาคตที่ต้องรับผิดชอบตามประสาลูกคนรวย”
“ก็ใช่ว่าลูกคนรวยจะขยันตั้งใจเรียนกันทุกคนนิ ทำตัวเละเทก็มีเยอะแยะไป โกงข้อสอบเอย ชนคนตายเอย ค้ายาเอย... มีเต็มไปหมด” วีร์ยกมือขึ้นมานับนิ้วตามไปด้วย
“อย่างน้อยก็ไม่ใช่เพื่อนเรา”
“ก็ใช่” วีร์พยักหน้าแล้วก็ตบบั้นท้ายสุนัขทั้งสองตัวที่เขาตรวจดูหมดแล้วว่าปลอดจากเห็บหมัด “ไป ล้างมือแล้วไปกินขนมกัน เดี๋ยวธรคงใกล้จะตื่นแล้ว”
วีร์และแพรพรรณต่างก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างในบ้าน โดยมีสุนัขขนสั้นสีน้ำตาลอ่อนและสีดำลุกขึ้นตาม แต่พวกมันก็ได้แค่ยืนรออยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าคนทั้งสองที่เข้าไปข้างในไม่มีท่าทางจะกลับมาสนใจพวกมันอีก พวกมันก็แยกย้ายไปประจำมุมส่วนตัวเพื่อนอนพักตามเดิม
*****
ในวันหยุดสุดสัปดาห์มีธีร์หยุดอยู่กับบ้านช่วยศรีภรรยาดูแลลูกชายคนเล็กอยู่แล้ว วีร์จึงใช้โอกาสนี้ออกไปหาสถานที่ถ่ายรูปเพื่อส่งงานตอนเปิดภาคเรียน ดังนั้นหลังจากที่ให้อาหารสุนัขเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาออกจากบ้านสักที
วีร์เดินออกมาหน้าบ้านโดยที่ยังไม่ทันถึงประตูรั้วก็เห็นเด็กหนุ่มสูงยาวหน้าคมผิวเข้มกำลังเดินตามแนวรั้วจนถึงประตูและส่งยิ้มให้กับเขา แต่ยังไม่ทันจะได้ทักทายอะไร รถยนต์ที่คุ้นตาก็เลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้าประตูรั้วบ้านของเขาด้วยเช่นกัน แล้วเด็กหนุ่มสูงยาวผิวขาวหน้าตี๋ก็เปิดประตูรถเดินลงมา
วีร์มองดูทั้งสองคนด้วยความแปลกใจที่ต่างก็มาพร้อมกัน ไม่ว่าจะมาด้วยสาเหตุใดก็ตาม
“พี่เพชร เฮียวี มีอะไรรึเปล่าครับ มากันแต่เช้าเลย” วีร์ถามเด็กหนุ่มทั้งสองคน
“จะไปถ่ายรูปใช่มั้ย” เสียงที่ออกจากปากของทั้งสองคนพร้อมกัน ต่างก็หันหน้ามามองกันด้วยความแปลกใจ แล้วทั้งคู่ก็หันกลับไปหาวีร์แล้วก็พูดออกมาจังหวะเดียวกัน “เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” “เดี๋ยวเฮียขับรถให้ครับ”
วีร์มองดูทั้งสองคนด้วยความแปลกใจ ภายในใจก็นึกสงสัยว่าทั้งสองคนไปรู้มาจากไหนว่าเขาจะออกไปหาสถานที่ถ่ายรูปในวันนี้ นอกจากคนในบ้านแล้วเขาก็ไม่ได้บอกใคร ส่วนคนอื่นที่รู้นั้นก็ไม่ใช่คนที่จะเอาไปบอกใครต่อใครที่สามารถไปถึงสองคนนี้ได้อย่างแพรพรรณ
“รู้ได้ยังไงเหรอครับ” วีร์เปิดประตูรั้วแล้วรีบเดินออกไปก่อนที่สุนัขทั้งสองตัวที่ยังคงเพลิดเพลินกับอาหารของมันจะได้ยินเสียงเสียก่อน
“ไอ้ต่ายบอกมา” “ไอ้ตี๋เล็กบอกมา” เด็กหนุ่มทั้งสองคนก็หันมามองหน้ากันอีกครั้ง
วีร์ก็มองสลับไปมาทั้งสองคน เขาก็ยังหาจุดเชื่อมโยงไม่ได้อยู่ดีว่าเพื่อนทั้งสองคนของเขาที่ถูกอ้างถึงนั้นไปรู้มาจากไหน แต่เขาก็พยายามตัดความคิดที่จะหาคำตอบนั้นออกไปจากหัวสมองแล้วหันมาจัดการปัญหาตรงหน้าเสียก่อน ทางด้านวีรมาตุที่ขับรถมาเองก็อาจจะทำให้สะดวกในการเดินทาง แต่จะปล่อยทิ้งคนสนิทที่รู้จักกันมานานอน่างพีรพัชร์ไปก็กระไรอยู่
“แล้วจะไปกันยังไงเหรอครับ” วีร์ถามทั้งสองคน
“ไปรถเฮียก็ได้ครับ” วีรมาตุชำเลืองมองพีรพัชร์ก่อนที่จะพูดต่อ “ไปกันหมดนี่เลย”
วีร์หันไปถามความเห็นจากพีรพัชร์ด้วยสายตา ซึ่งอีกฝ่ายก็แสดงท่าทางว่าไม่ได้ขัดข้องอะไร
“งั้นก็ ไปขึ้นรถกัน น้องวีร์อยากจะไปที่ไหนก่อนเหรอครับ” วีรมาตุเห็นว่าอีกฝ่ายก็ตกลงแล้วจึงเอ่ยปากถามเด็กหนุ่มถึงจุดหมายแรกของวันนี้
“อืม... วีร์ว่าจะไปที่สวนหลังห้าง น่าจะเก็บงานได้หมดเลยทีเดียวครับ”
“งั้นเราก็ไปจอดรถที่ห้างกันก่อนแล้วค่อยเดินออกมา ตอนเที่ยงจะได้แวะไปหาอะไรกินในห้างได้เลย” วีรมาตุดูเวลาจากโทรศัพท์ของเขาให้แน่ใจว่าในตอนนี้ห้างสรรพสินค้าได้เปิดให้บริการแล้วซึ่งมักจะเปิดเร็วกว่าวันธรรมดาทั่วไป
“ถ้าได้ข้อสรุปแล้วก็ไปกันเลยมั้ย” พีรพัชร์สรุปปิดท้าย
*****
วีร์เดินดูน้ำตกจำลองแบบต่างๆไปเรื่อยๆ ในมือถือกล้องไว้พร้อมถ่ายตลอดเวลา โดยมีสองหนุ่มเดินตามให้หลัง คนหนึ่งสะพายกระเป๋าใส่กล้องและอุปกรณ์เสริมอื่นๆ ส่วนอีกคนก็สะพายกระเป๋าเป๋ที่ใส่ของจิปาถะ เมื่อใดก็ตามที่วีร์หันมาหาทั้งสองคนก็จะเห็นมิตรภาพอันดีที่มีต่อกัน แต่เมื่อวีร์หันกลับไปแล้วต่างฝ่ายก็เริ่มปฏิบัติการทำคะแนนในทันที
ถ้าวีร์ต้องการอุปกรณ์เสริมก็มีหยิบยื่นมาให้ ถ้าวีร์ต้องการน้ำดื่มก็เตรียมพร้อมให้ถึงปาก มีร่มกางคอยบังแดดให้ มีพัดลมขนาดย่อมเปิดไว้ให้เสมอ
เพียงแต่วีร์ที่กำลังตั้งใจทำงานให้เสร็จ จึงไม่ทันได้สังเกตอะไรรอบตัวเขาในตอนนี้
“ไง ได้ภาพครบมั้ย” พีรพัชร์ถามในขณะที่กำลังนั่งพักบนเก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่
“ก็ครบตามที่วางแผนไว้นะ เหลืออีกแค่สองสามที่ แล้วก็รอเก็บภาพตอนเย็นอีกที” วีร์ตอบขณะที่กำลังตรวจดูภาพที่ถ่ายมาแล้วไปด้วย
“น้ำมาแล้ว” วีรมาตุเดินถือถุงใส่ขวดน้ำมารวมตัวกับอีกสองคนแล้วก็แจกขวดน้ำให้คนละขวด จากนั้นเขาเลือกที่จะยืนอยู่อย่างเดิม เนื่องจากวีร์เลือกนั่งริมสุดของเก้าอี้ยาวส่วนพีรพัชร์นั่งอยู่ตรงกลางของเก้าอี้ สำหรับว่างที่เหลืออยู่นั้น วีรมาตุคิดว่าเขายืนอยู่อย่างเดิมจะดีกว่า
“ขวดเล็กไปป่ะเฮีย” วีร์พิจารณาขวดน้ำในมือแล้วก็หันไปถามวีรมาตุ
“เดี๋ยวก็ไปกินข้าวแล้วครับ จะเที่ยงแล้วเนี่ย” วีรมาตุตอบด้วยความเอ็นดูเด็กน้อยกำลังเงยหน้ามามองเขาอยู่
“อ้าวเหรอ” วีร์หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดูเวลาก็พบว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ “เพลินจนลืมเวลาไปเลย”
“เนี่ย สงสัยว่าถ้ามาคนเดียว ได้ยิงยาวจนถึงเย็นไม่พักกินข้าวกินปลาเลยละสิ”
“ไม่ขนาดนั้นมั้งพี่เพชร” วีร์ค้อนพีรพัชร์ไปเล็กน้อย ไม่ได้จริงจังอะไร
“ก็ไม่แน่หรอก ประวัติดีซะที่ไหนละเราน่ะ” พีรพัชร์พยายามแสดงความได้เปรียบที่เขารู้จักกับวีร์มานานกว่าอีกฝ่าย “แล้วนี้ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนต่อ” พีรพัชร์ชิงถามก่อนที่วีร์จะได้แก้ตัวอะไรได้ต่อ
“ก็มีที่ที่คิดไว้อยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าจะได้รึเปล่า” วีร์ยู่หน้าคิด
“ทำไมเหรอครับ ที่หวงห้ามเหรอ” วีรมาตุถาม
“เปล่าหรอกครับ... อืม...” ว่าแล้ววีร์ก็เปิดโทรศัพท์ของเขาแล้วก็เลื่อนหน้าจอไปมาจนเหมือนจะเจอเป้าหมายแต่ก็ลังเลที่จะกดแล้วก็พึมพำออกมาเบาๆ “โทรหาใครก็เหมือนกันมั้ง”
วีร์ยื่นโทรศัพท์ห่างตัวออกไปเล็กน้อยและยกให้อยู่ระดับเดียวกับใบหน้าของเขา เสียงสัญญาณที่ดังมาจากโทรศัพท์บอกให้รู้ว่ากำลังรอการตอบรับวิดีโอจากปลายสาย
(ว่าไงมึง) เสียงเด็กหนุ่มที่ดังขึ้นมาพร้อมกับภาพหน้าจอที่ขยับไปมาก่อนที่จะหยุดนิ่ง
“พวกมึงอยู่บ้านป่ะ” วีร์ถามอีกฝ่าย
(อยู่ดิว่ะ จะให้ไปไหน เนี่ยไอ้ก้านก็อยู่) ภาพในโทรศัพท์เคลื่อนไหวอีกครั้งจนเห็นเด็กหนุ่มอีกคนที่หน้าตาละม้ายกันกำลังยื่นหน้าเข้ามาอยู่ในกรอบเดียวกัน (ว่าไง มีอะไรว่ะ)
“ว่าจะขอเข้าไปถ่ายรูปต้นไม้ในบ้านมึงหน่อย ว่างอยู่ป่ะ”
(ว่าง) ทั้งนพชัยและชัยทิศตอบพร้อมกันในทันที (เนี่ยพวกกูเพิ่งเรียนเสร็จ เข้ามาได้เลย) (ตอนนี้มึงอยู่ไหนว่ะ ให้เอารถไปรับรึเปล่า)
“กูอยู่สวนหลังบ้านมึงเนี่ย”
พีรพัชร์เลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่วีร์พูดไป แล้วก็นึกสงสัยว่าเพื่อนของวีร์เป็นใครมาจากไหน เพราะสิ่งที่มองเห็นได้ในตอนนี้จากที่พวกเขาอยู่คือห้างสรรพสินค้าเท่านั้นและรอบๆบริวเณนั้นก็เป็นอาคารพาณิชย์ทั้งหมด ไม่เห็นว่าจะมีบ้านคนที่จะมีต้นไม้อยู่ได้เลย
(งั้นก็เข้ามาเลย)
“ยังก่อน เดี๋ยวกูไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยเข้าไป”
(ไม่ต้อง เข้ามาเลย มากินที่บ้านพวกกูเนี่ย) (แม่ครับ เดี๋ยวเพื่อนมากินข้าวด้วยครับ) คนหนึ่งรีบเอ่ยปากชวน อีกคนก็ไปจัดแจงเตรียมความพร้อมในทันที
“เห้ย ไม่เป็นไร เกรงใจ กูมากันสามคน” วีร์หันกล้องให้คู่แฝดเห็นว่าเขามากับวีรมาตุและพีรพัชร์
(ได้ ไม่ใช่ปัญหา... ก้าน บอกว่าแม่ว่าเพิ่มสามที่) นพชัยตะโกนบอกฝาแฝดของเขาที่ตอนนี้หายออกไปจากหน้าจอโทรศัพท์ ส่วนวีร์ก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆเพราะคงจะปฏิเสธอะไรไม่ได้แล้ว
“เออ งั้นก็โอเค เดี๋ยวกูเดินเข้าไป” วีร์ลุกขึ้นยืนแล้วก็บิดตัวเล็กน้อยพอแก้เมื่อย ทั้งสองคนก็ขยับตัวตาม
(ตอนนี้มึงอยู่ตรงไหนวะ) นพชัยลุกขึ้นเดินทำให้ภาพสั่นไหวไปมาอยู่
“อยู่ในสวนไง”
(กูหมายถึงว่าอยู่ส่วนไหนของสวน) ใบหน้าของนพชัยขยับเข้ามาใกล้ๆและดวงตาจ้องเขม็งตอนที่เขาถาม
“อยู่ตรง...” วีร์หันมองซ้ายขวาเพื่อดูสถานที่รอบตัวเขา
“น้ำตกทีลอซู” พีรพัชร์อ่านป้ายที่บอกชื่อแบบจำลองน้ำตกที่อยู่ใกล้พวกเขา
วีร์พเยิดหน้าให้นพชัย เพราะคิดว่าอีกฝ่ายก็คงจะได้ยินเสียงด้วยเช่นกัน
(งั้นก็ เดินไปทางซ้ายนะ หันหน้าเข้าหาน้ำตกแล้วเดินไปทางซ้ายจนถึงสระบัวที่มีน้ำพุตรงกลาง)
“สระบัวที่มีน้ำพุตรงกลางเหรอ” วีร์ทวนคำพูดขระที่เดินไปตามทางที่นพชัยบอกโดยมีพีรพัชร์และวีรมาตุเดินตามมาติดๆ “ที่มันเป็นอ่างบัวกว้างสักสามสี่เมตรกลางวงเวียนอะนะ”
(ใช่ อันนั้นแหละ รอพวกกูอยู่แถวนั้น)
“โอเค ได้” วีร์ตอบรับมาแบบงงๆแต่ก็ทำตามอย่างที่ได้รับฟังมา
(โอเค เดี๋ยวเจอกัน) นพชัยหันมายิ้มให้ก่อนที่จะตัดสัญญาณไป
*****
วีร์และเด็กหนุ่มอีกสองคนยืนรออยู่ตรงบริเวณที่นัดหมายกันไว้กับคู่แฝดมาสักพักใหญ่แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของสองคนนั้นสักที จนวีร์คิดจะโทรศัพท์กลับไปหาคู่แฝดอีกครั้งเพราะเกรงว่าอาจจะกำลังโดนสองหนุ่มแกล้งเล่นอยู่ โดยที่อีกฝ่ายคงจะซ่อนตัวแอบมองพวกเขาจากที่ใดสักที่หนึ่ง
ในตอนนั้นเองวีร์ก็สังเกตเห็นว่าน้ำตกที่อยู่ตรงหน้าพวกเขามีปริมาณน้ำไหลน้อยลงเรื่อยๆจนกระทั้งหยุดไหลไป ณ ตรงจุดนี้ไม่ได้จำลองน้ำตกที่ไหนมา เป็นเพียงม่านน้ำตกเป็นทางยาวที่สร้างเป็นฉากหลังให้กับประติมากรรมสัญลักษณ์ของเครือล้ำเลิศที่วางอยู่ด้านหน้า และมีฐานหินลอยอยู่เหนือผิวน้ำเป็นทางเดินให้ไปชมใกล้ๆได้
เมื่อม่านน้ำตกหายไปก็เผยให้เห็นทางเดินต่อเนื่องเข้าไปจนสุดกำแพงหินด้านหลัง วีร์ยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพเก็บไว้ ก่อนที่จะพิจารณาสีของกำแพงหิน เพราะบริเวณนั้นหลบอยู่ใต้ม่านน้ำตกทำให้ไม่น่าจะโดนสายน้ำไหลผ่านเลย คงจะเป็นการตกแต่งให้เหมือนกับว่ามีตะไคร่น้ำเกาะอยู่เท่านั้น แต่แล้วกำแพงหินนั้นก็ขยับออก
สองเด็กหนุ่มนพชัยและชัยทิศกำลังยืนอยู่ที่ช่องประตูที่เพิ่งเปิดออกมา ทั้งสองคนโบกมือเรียกวีร์ให้เดินข้ามสระน้ำไปหาพวกเขา วีร์เห็นดังนั้นก็ก้าวเดินไปตามแท่นหินจำลองจนถึงสัญลักษณ์เครือล้ำเลิศ แล้วก็เดินอ้อมสัญลักษณ์นั้นก่อนที่จะก้าวไปตามแท่นหินจนถึงที่หมาย โดยมีพีรพัชร์และวีรมาตุเดินตามมาติดๆ
เมื่อได้เห็นใกล้ๆ วีร์จึงเห็นว่าประตูกำแพงหินนี้ใช้วัสดุไฟเบอร์กราสให้มีรูปร่างและสีออกมาคล้ายหินจริง ทให้สามารถขยับประตูได้โดยง่ายไม่ต่างจากประตูทั่วไป วีร์ยังไม่ทันได้พิจารณาอะไรเพิ่มเติมก็โดนเพื่อนคู่แฝดของเขาเรียกให้รีบเดินเข้าไปด้านใน เพื่อที่จะได้เปิดม่านน้ำตกตามเดิม
“กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีทางเดินซ่อนอยู่ตรงนี้” วีร์พูดคุยกับคู่แฝด
“เมื่อก่อนตรงนี้คือประตูรั้วนั่นแหละจะได้เดินตรงออกไปห้างได้ง่ายๆ” “แต่พอคนเริ่มมาสวนเยอะขึ้นก็เริ่มวุ่นวาย ก็เลยเปลี่ยน ปู่กูให้สร้างน้ำตกกั้นตลอดแนวแล้วก็ทำทางเข้าใหม่ซะเลย” “ตกแต่งสวนไปด้วย กันคนด้วย กั้นเสียงด้วย”
“แล้วไม่กลัวคนแอบเข้าบ้านทางนี้เหรอวะ” วีร์ถามทั้งสองคนด้วยความสงสัย แต่ก็ได้ไม่นานนักเมื่อพวกเขาเดินพ้นจากทางเดินออกมา
“จะกลัวอะไร หน่วยรักษาความปลอดภัยก็อยู่ตรงนี้ ห้องดูแลสวนก็อยู่ตรงนี้” นพชัยและชัยทิศชี้ให้ดูอาคารหลังย่อมที่อยู่ติดกับประตูทางเข้าที่เชื่อมกันระหว่างบ้านล้ำเลิศและสวน ฝั่งหนึ่งเป็นที่ทำงานและที่พักของหน่วยรักษาความปลอดภัย อีกฝั่งหนึ่งเป็นอาคารของผู้ดูแลงานสวนภายในบ้านที่มีทั้งห้องเก็บอุปกรณ์ทำสวนและโรงเรือนเพาะกล้า
“อีกอย่างประตูก็ล็อคแน่นหนาดี นอกจากว่าจะปีกำแพงเข้ามาแล้วโดนเซนเซอร์จับได้” หนึ่งในคู่แฝดชี้ให้ดูยอดกำแพงสูง
วีรเงยหน้าขึ้นมองตาม กำแพงฝั่งด้านนี้ก็เหมือนรั้วบ้านธรรมดา จะต่างจากปกติทั่วไปก็ตรงความสูงที่มีระดับเดียวกับน้ำตกจำลองที่อยู่อีกฝั่งของกำแพง วีร์มองเห็นอุปกรณ์ที่ใช่เพื่อการรักษาความปลอดภัยติดอยู่ตามที่ต่างๆของกำแพงนั้น
“ไป ไปกินข้าวกันก่อน แม่กูรออยู่แล้ว”
นพชัยและชัยทิศยืนประกบซ้ายขวาของวีร์แล้วก็รีบพาเดินไปทางบ้านของพวกเขา ตามมาด้วยวีรมาตุที่ก็พอจะคุ้นชินสภาพภายในของล้ำเลิศรัตนทรัพย์อยู่บ้าง เพราะเคยได้แวะมาเป็นครั้งคราว ต่างจากพีรพัชร์ที่เดินตามมาหลังสุด กำลังตื่นตาตื่นใจกับสวนภายในบ้านที่ถูกตกแต่งไว้อย่างดีไปด้วยดอกไม้หอมนานาชนิดๆ
“นี่มึง ไงมากันสามคนได้วะ” “นั่นดิ ทำไมถึงมีไอ้พี่เพชรมาด้วย” นพชัยและชัยทิศแอบกระซิบถามขณะที่ดึงวีร์ให้รีบเดินไปกับพวกเขาด้วย
“เพื่อนพวกมึงน่ะตัวดี”
“เพื่อน? คนไหนวะ” “ไอ้ต่ายเหรอ” วีร์ถอดลมหายใจออกมาเบาๆ
“ทั้งไอ้ต่ายทั้งไอ้ตี๋เล็กนั่นแหละ”
“หือ ไอ้ต่าย? ไอ้ต่ายเพื่อนมึงอะนะ” “มันช่วยพี่เพชรจีบมึงเหรอ”
คราวนี้วีร์พ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“พี่เพชรเขาไม่ได้จีบกู พวกมึงอย่าไปบ้าจี้ตามไอ้ตี๋เล็กมันมาก”
“แน่ใจ๊ เพื่อนมึงทุกคนดูออกหมด” “มีแต่มึงนี่แหละที่บื้อไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว”
วีร์หันหน้าไปมองนพชัยและชัยทิศ ทั้งสองคนก็มองตอบกลับอย่างหนักแน่น จนวีร์หันกลับไปมองสองหนุ่มที่กำลังเดินตามพวกเขามา เมื่อเห็นว่าวีร์หันมามองพวกเขา แต่ละคนก็ส่งยิ้มกลับไปให้วีร์ ซึ่งวีร์ก็ยิ้มตอบกลับก่อนที่จะหันหน้ากลับไปทางเดิม
“ตามใจพวกมึงเหอะ กูขี้เกียจเถียงแล้ว”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
หลังจากมื้ออาหารที่มีความเกรงใจอยู่สักหน่อยเพราะไปเป็นแขกแบบกะทันหัน แต่ก็สนุกสนานครื้นเครงเพราะความเป็นกันเองของคุณย่าและคุณแม่ของนพชัยและชัยทิศ รวมทั้งความพยายามสรรหาเรื่องมาพูดคุยของตัวคู่แฝดเองด้วย แขกพิเศษแบบทันด่วนทั้งสามคนจึงเดินออกมาจากบ้านด้วยหนังท้องที่ตึงกำลังดี
เป้าหมายของการเข้ามาภายในบ้านตระกูลล้ำเลิศรัตนทรัพย์นั้นยังไม่ลุล่วง นพชัยและชัยทิศจึงรับอาสาเดินนำเที่ยวภายในบริเวณบ้าน
“วันนี้ทำไมแม่พวกมึงอยู่บ้านได้วะ” วีร์ถามเจ้าบ้านทั้งสองคนระหว่างที่เดินดูต้นไม้ใหญ่เพื่อเลือกเป็นแบบสำหรับถ่ายรูป เพราะพอจะรู้มาบ้างว่าระดับผู้บริหารในเครือล้ำเลิศทุกคนทำงานกันแทบจะทุกวัน
“พ่อแม่กูทำงานที่บ้าน นานๆถึงจะเข้าบริษัทสักทีนึง” “แต่ตอนนี้พ่อกูไม่อยู่ ไปติดต่องานต่างประเทศกลับอาทิตย์หน้ามั้ง”
“มิน่า ถึงเห็นแต่ย่ากับแม่พวกมึงอยู่บ้าน” วีร์มองไปเห็นต้นไม้ที่เขาต้องการพอดีจึงหันไปถามสองหนุ่มฝาแฝด “ไปทางนั้นได้มั้ย”
“ได้ดิ” หนุ่มแฝดว่าแล้วก็เดินนำลุยผ่านไปทางสนามหญ้าจนถึงเป้าหมายที่วีร์ต้องการ
วีร์เดินดูรอบๆเพื่อหามุมที่ให้ได้ภาพออกมาสวยตามที่เขาต้องการแล้วก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้
“โอเคมั้ย” หนึ่งในฝาแฝดเอ่ยปากถาม
“ได้อยู่ มุมกำลังดี”
“จะไปถ่ายตรงไหนอีกมั้ย” ฝาแฝดอีกคนถามเพิ่มเติม
“กูว่าได้แล้วมั้ง” วีร์ตรวจสอบรูปที่อยู่ในกล้องอีกครั้งโดยไม่ลืมตรวจดูหัวข้อรูปถ่ายที่เขาต้องการจากกระดาษที่เขาจดไว้ “ตอนนี้ก็เหลือแต่ภาพตอนเย็น นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว”
“ลุงโหดนี่ก็สุดยอดจริงๆ ปิดเทอมแล้วยังมีสั่งงงานมาอีก” “แล้ว’จารย์แป้งจะกลับมาตอนเปิดเทอมมั้ยวะ”
“ได้ยินมาว่าอย่างนั้นนะ แต่อาจจะยังลาช่วงสองสามอาทิตย์แรกต่ออีกนิด” วีร์ดูรายการหัวข้อแล้วก็หันมองดูรอบๆเผื่อว่าอาจจะมีอะไรที่เขาสามารถถ่ายเก็บไว้เป็นตัวเลือกเพิ่มเติม
“แล้ว’จารย์แป้งได้ลูกชายหรือว่าลูกสาว” “เห็นเขาคุยกันในเฟชไม่ใช่เหรอว่าลูกสาว”
“ลูกสาวนั่นแหละ เห็นว่าอาจารย์พิชิตเห่อลูกสาวน่าดูเลย”
“กูว่านะ ต่อไปลุงโหดน่าจะมาแนวเดียวกันกับพ่อของแพร” “เออว่ะ นิสัยโหดอยู่แล้ว เผลอยิ่งกว่าพ่อของแพรอีก” “ใครจะมาเป็นลูกเขยนี่ เตรียมใจไว้เลย”
“ว่าไปเรื่อย ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” วีร์พับใบรายการเก็บแล้วก็จัดการใส่กล้องลงในกระเป๋า
“ก็กับเฉพาะมึงไง กูละสงสัยจริงๆว่าพ่อแม่มึงมีอาการกับว่าที่ลูกเขยยังไงบ้าง” “นั่นสิ จะมาแนวโหด หรือว่าจะมาสายชิล” “หรือว่า อยากได้เอาไปเลย แถมเงินและที่ดินให้ด้วย”
“พ่อแม่เขาจะยกให้กูอยู่นี่แหละ”
นพชัยและชัยทิศหันมามองวีร์ด้วยสีหน้าตื่นตา ส่วนพีรพัชร์นั่นมองด้วยความแปลกใจ
“ที่ตรงไหนเหรอ” พีรพัชร์ถาม
“ที่ที่บ้านนั้นแหละ ตอนแรกพ่อกับแม่จะแบ่งที่ให้พี่วีกับไอ้ต่าย ตอนนี้พี่วีไม่อยู่แล้ว พ่อกับแม่เลยจะยกให้วีร์ด้วยแต่วีร์ไม่เอา”
พีรพัชร์ก็พยักหน้ารับเพราะเข้าใจดีถึงความสนิทสนมและความเอ็นดูที่พ่อและแม่ของวีรดนย์มีให้กับเด็กหนุ่มคนนี้ ส่วนวีรมาตุนั่นไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเป็นพิเศษเพราะจะเทียบกันแล้ว คนในครอบครัวของเขาทุกคนก็ให้ความเอ็นดูกับวีร์ ยกเว้นก็เพียงพ่อของเขาเท่านั้น
“ที่ขนาดไหนวะ” “กว้างเท่าบ้านมึงป่ะ”
“ถ้าเฉพาะที่บ้านกู ก็ใหญ่กว่าอยู่แล้ว ตรงนั้นกี่ไร่ไม่รู้”
“ที่บ้านมึงเป็นสิบๆไร่เลยไม่ใช่เหรอ” “นั่นสิ หรือที่บ้านพี่เขามากกว่าอีก”
“ก็กูเพิ่งบอกไปว่าเฉพาะเขตบ้านกู ที่ดินรวมไม่นับสิวะ ก็เหมือนบ้านมึงอะ หลายครอบครัวอยู่ใกล้ๆกัน” วีร์ผายมือไปรอบๆตัว
“แต่ว่าเป็นที่ในเมืองใกล้ตลาดสดนะ” พีรพัชร์พูดเสริมขึ้นมา
ทั้งนพชัยและชัยทิศแสดงท่าทางว่าเข้าใจความหมายของพีรพัชร์ การมีที่ดินขนาดใหญ่อยู่ในเมืองและใกล้ตลาดสดในต่างจังหวัดถือว่าเป็นครอบครัวที่มีฐานะพอสมควร
“โห แบบนี้ต่อไปไอ้ต่ายก็รับไปคนเดียวเลยอะสิ” “เจอกันครั้งหน้าต้องเรียกว่าเสี่ยต่ายแล้วละมั้ง”
“มันก็เหมือนพวกมึงนั่นแหละ เงินก็ไม่ใช่ของมัน ที่ดินก็ยังไม่ใช่ของมัน วันๆก็ยังขอเงินพ่อแม่ใช้นั่นแหละ” วีร์มองดูคู่แฝดที่มีท่าทางไม่ได้แยแสกับคำกล่าวเหล่านั้น ทั้งสองคนต่างก็รับไว้อย่างเต็มความภาคภูมิของตัวพวกเขาเอง “เอาเถอะ เอาเป็นว่ากูกลับเลยดีกว่า ขอบใจพวกมึงมากที่อนุญาตให้มาถ่ายรูปในบ้านพวกมึงได้”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เองไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” “อย่าลืมใส่เครดิตว่าพวกกูอนุเคราะห์สถานที่การถ่ายทำด้วยก็พอ”
“จ้า ไม่ลืมแน่นอน ไป พาพวกกูออกไปได้แล้ว”
นพชัยและชัยทิศจึงเดินนำทางวีร์ วีรมาตุและพีรพัชร์กลับไปทางเดิมที่เป็นประตูเชื่อมไปยังกำแพงน้ำตก แต่ระหว่างทางนั้นก็ได้พบกับเจ้าบ้านล้ำเลิศรัตนทรัพย์เสียก่อน
“คุณย่า” “คุณย่าคร๊าบ”
หญิงสูงวัยหยุดเดินและหันมามองตามเสียงเรียกอย่างสงสัย มองไปเห็นหลานชายฝาแฝดและเพื่อนๆ กำลังยืนรวมตัวกันในบริเวณนี้เพราะอยู่ห่างจากกลุ่มบ้านรองพอสมควร
“คุณย่า สวัสดีครับ” วีร์ยกมือไหว้ทักทายผู้อาวุโส ส่วนวีรมาตุและพีรพัชร์นั้นก็ทำตามด้วยเช่นกัน
“ชวนเพื่อนมาเที่ยวบ้านเหรอ แล้วมาทำอะไรกันแถวนี้” หญิงสูงวัยถามหลายชายทั้งสองคน
“พอดีว่าผมขอสองคนนี้เข้ามาถ่ายรูปต้นไม้ข้างในบ้านไว้ส่งงานชมรมตอนเปิดเทอมครับ” วีร์เป็นคนตอบแทนเพื่อนของเขา
“อ๋อ” หญิงสูงวัยพยักหน้ารับ
“ต้องขอโทษคุณย่าด้วยนะครับที่ไม่ได้ไปขออนุญาตก่อน” วีร์รีบออกปากที่เขาถือวิสาสะโดยที่ไม่ได้ไปเจอเจ้าของบ้านตัวจริงเสียก่อน
“ไม่เป็นอะไรหรอก เพื่อนของหลานก็คนกันเองทั้งนั้น แล้วได้รูปตามที่ต้องการรึเปล่า” หญิงสูงวัยถามพร้อมกับชำเลืองมองเด็กหนุ่มอีกสองคนที่เหลือ
“ได้ครับ” วีร์หันไปตามสายตาของหญิงสูงวัย “แล้วก็นี่เฮียวีเป็นพี่ชายของต่ายครับ แล้วก็พี่เพชร รู้จักกันตั้งแต่เด็ก พวกพี่เขามาช่วยงานครับ”
“แล้วมากันนานรึยัง เราได้ต้อนรับอะไรเพื่อนรึเปล่า” หญิงสูงวัยถามเด็กๆทุกคน โดยเฉพาะหลานๆของเธอ
“เรียบร้อยดีครับคุณย่า แม่เลี้ยงมื้อเที่ยงชุดใหญ่แล้วครับ” “แล้วก๊กำลังจะเดินไปส่งวีร์ที่ประตูน้ำตกครับ”
“ประตูน้ำตก...? ทำไมไปออกประตูน้ำตกละ” หญิงสูงวัยทำหน้าสงสัยถามหลายชาย
“วีร์มาถ่ายรูปอยู่ในสวนครับคุณย่า” “ตอนวีร์โทรมา บอกว่าอยู่แถวประตูน้ำตก ก็เลยบอกให้รอแล้วพวกผมก็ออกไปรับเข้ามา”
“พอดีว่าเฮียวีเอารถมา จอดไว้ที่ห้างครับ” วีร์อธิบายเพิ่มเติมจากคู่แฝด
“ย่าก็นึกว่าจะอวดเพื่อนว่ายังมีทางเข้าทางนั้นซะอีก” หญิงสูงวัยอมยิ้มเล็กน้อย
“เปล่าสักหน่อยครับคุณย่า” “มันเป็นเรื่องบังเอิญทั้งนั้นครับคุณย่า”
“ย่าจะพยายามเชื่อนะ”
คำตอบของหญิงสูงวัยทำเอาคู่แฝดต่างก็พยายามพองแก้มพองปาก เพราะรู้ว่าเป็นแค่การหยอกเล่นก็เลยแกล้งแสดงอาการตามไปด้วย
“อะๆ ย่าไม่ว่าอะไรแล้ว จะไปส่งเพื่อนก็ไป เดี๋ยวย่าก็ไปทำงานต่อแล้ว” หญิงสูงผู้เป็นนายใหญ่ของบ้านบอกลาหลายชายทั้งสองคนของเธอ แล้วก็หันไปหาวีร์ “ว่างๆก็แวะมาที่บ้านได้อีกนะ”
“ได้ครับ คุณย่า” วีร์ตอบกลับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
เมื่อลาจากเจ้าบ้านล้ำเลิศรัตนทรัพย์ไปแล้ว กลุ่มเด็กหนุ่มทั้งหมดก็เดินกลับมาที่อาคารงานรักษาความปลอดภัยอีกครั้ง นพชัยและชัยทิศบอกคนงานให้ช่วยปิดม่านน้ำและเปิดกุญแจประตูทางเชื่อม
“แล้วเดี๋ยวมึงจะไปทำอะไรต่อวะ จะถ่ายรูปอีกทีต้องรอถึงตอนเย็นไม่ใช่เหรอ” นพชัยเปิดโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดูเวลา
“ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะไปเล็งที่ถ่ายไว้ก่อน แสงช่วงเย็นมันมาแค่สั้นๆจะได้ไม่พลาด”
“ช่วงนี้ในห้างมีงานอะไรมั้ยวะ” ชัยทิศหันไปถามคู่แฝดของเขา
“ในห้างเหรอ...” นพชัยเงยหน้าใช้ความคิด “อีกไม่กี่วันก็ฮัลโลวีนแล้ว นอกจากฟักทอง ค้างคาว ก็ไม่มีอะไรแล้วมั้ง”
“ไปดูหนังกันมั้ย กว่าออกจากโรงหนังก็เกือบถึงเย็นพอดี” พีรพัชร์เสนอความคิดเห็น
“อืม ก็นะ แต่เดี๋ยวเฮียวีก็ไปนอนหลับอยู่ในโรงอีก” วีร์ไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับข้อเสนอสักเท่าไหร่
“วันนั้นเฮียไม่เถียง ก็ไม่คิดว่าจะเจอไอ้หมูแล้วมันจะชวนไปดูหนังกัน เจอเบาะนุ่มๆแอร์เย็นๆ ก็เลยงีบนานไปหน่อยเท่านั้นเอง” วีรมาตุพยายามแก้ตัว แม้ว่าจะมีท่าทางที่เป็นปกติตามนิสัยธรรมชาติของเขาเอง แต่ในสายตาของพีรพัชร์กลับดูน่าหมั่นไส้เสียเหลือเกิน
ถ้าหากพีรพัชร์ได้รู้ว่าท่าหลับของวีรมาตุในวันนั้นเป็นอย่างไร คงจะไม่อยู่เฉยเป็นแน่
“คุณกิ่งคุณก้านครับ ประตูเปิดเรียบร้อยแล้วครับ” คนงานเดินมาบอกนายน้อยของเขา
“ขอบคุณครับพี่” สองฝาแฝดก็ตอบขอบคุณ
“งั้นพวกกูไปกันเลยนะ ไว้เจอกันตอนเปิดเทอม” วีร์บอกลาเพื่อนทั้งสองคนแล้วก็เดินนำวีรมาตุและพีรพัชร์ไปตามทางเดินผ่านประตูและหน้าผาม่านน้ำตก ก่อนที่จะก้าวไปตามฐานหินจำลอง
เมื่อนพชัยและชัยทิศเห็นว่าทั้งสามคนไปถึงอีกฝั่งเรียบร้อยดีแล้วก็โบกมือลาก่อนที่จะเดินกลับเข้าไป และให้คนงานปิดล็อคประตูทางเข้าและเปิดใช้งานม่านน้ำตกตามเดิม
*****
วีร์ วีรมาตุและพีรพัชร์ต่างก็ยืนเกาะอยู่ที่ราวกั้นชั้นบน มองดูลานกว้างในภายห้างสรรพสินค้าที่กำลังมีงานส่งเสริมการขายจัดอยู่ด้านล่าง ในมือของแต่ละคนต่างก็ถือไอศกรีมโคนกันคนละกรวย หลังจากที่ได้ไปสำรวจสถานที่สำหรับถ่ายรูปยามเย็นจนได้ตามที่ต้องการแล้ว ก็ไม่สามารถตัดสินใจกันได้ว่าจะไปทำอะไรกันต่อดี จึงเดินไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั้งมาหยุดมองดูกิจกรรมที่กำลังมีขึ้นอยู่ภายในห้างสรรพสินค้า
“พี่เพชรรู้จักเหรอ” วีร์ถามพีรพัชร์เมื่อสังเกตเห็นว่าพีรพัชร์นั้นโยกตัวตามจังหวะดนตรีของศิลปินที่กำลังแสดงอยู่บนเวที
“เปล่าหรอก เคยได้ยินเพลงเฉยๆ เวลาเพื่อนๆพี่นั่งเล่นกันที่คณะแล้วเปิดเพลงฟังชิลๆน่ะ” พีรพัชร์ยังคงโยกตัวไปตามจังหวะเพลง
“อ๋อ” วีร์พยักหน้ารับ
“ทำไมเหรอครับ” วีรมาตุถาม
“เปล่าครับ วีร์แค่ถามเฉยๆ” วีร์หันไปยิ้มให้กับวีรมาตุ
“ก็นึกว่าน้องวีร์อยากจะรู้จัก”
“เฮียรู้จักเหรอครับ” วีร์หันหน้ากลับไปหาวีรมาตุ
“พี่เขาเป็นรุ่นพี่ที่ชมรมดนตรีครับ ตอนนี้ได้ไปเป็นนักร้องดังแล้ว” วีรมาตุโบกมือทักทายเพราะศิลปินที่ว่านั้นเงยหน้าขึ้นเจอพวกเขาสามคนพอดีและส่งทักทายมา
“แล้วเฮียไม่อยากเป็นนักร้องบ้างเหรอครับ”
“เฮียแค่เล่นดนตรีได้ แต่ไม่ได้ร้องเพลงเพราะขนาดนั้นหรอกครับ” วีรมาตุออกตัวไปก่อน แม้ว่าจริงๆแล้วเสียงร้องของเขานั้นจะไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร
“งั้นเฮียกับพี่เพชรฟอร์มวงดูโอ้ได้เลยนะ คนนึงร้องเพลง คนนึงเล่นดนตรี” วีร์เสนอความคิดเห็น ทั้งสองคนก็ต่างหันมามองหน้ากัน ซึ่งต่างก็คิดในใจว่าคงจะเป็นไปได้ยาก
“พี่ไม่ได้อยากเป็นนักร้องสักหน่อย” พีรพัชร์ปฏิเสธก่อนใคร “อีกอย่างไม่มีเวลามานั่งซ้อมร้องด้วย แค่ซ้อมเทนนิสอย่างเดียวก็หมดวันแล้ว”
“แล้วนี่พี่เพชรจะไปคัดทีมชาติเมื่อไหร่” วีร์ถามเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงกีฬาที่เขาก็ถนัดเช่นเดียวกัน
“ก่อนสิ้นปีมีรายการคัดตัวอยู่ แล้วอีกทีก็ต้นปีหน้า แต่พี่ว่าจะไปลองลงรายการเซอร์กิตดูด้วย จะไปด้วยกันรึเปล่า”
วีร์พยักหน้ารับรู้เพราะหมายความว่าอีกฝ่ายอาจจะมาขอให้เขาช่วยเป็นคู่ฝึกซ้อมเพิ่มเติม แต่ก็แสดงสีหน้าออกมาเหมือนว่ากำลังคิดลังเล แท้ที่จริงก็เป็นคำตอบเดิมมาโดยตลอด
“พี่ก็ไม่น่าถามเลยนะ” พีรพัชร์ก็พอจะเดาคำตอบครั้งนี้ออก
“ทำไมน้องวีร์ไม่ลองไปลงแข่งดูบ้างเหรอครับ วีร์เล่นเก่งมากๆเลยนะครับ เฮียว่าน้องวีร์เล่นทีมชาติได้เหมือนกันนะ” วีรมาตุถามด้วยความสงสัย แม้พอจะรู้คำตอบอยู่บ้างก็ตาม
“วีร์แค่อยากเล่นเฉยๆครับ ไม่ได้อยากแข่งสักหน่อย” วีร์ตอบสั้นๆ
“กลัวแพ้ก็บอกมาเหอะ” พีรพัชร์เอาไหล่ของเขากระแทกไหล่ของวีร์ไปเบาๆ
“พี่เพชรน่ะ ชนะวีร์ให้ได้ก่อนเหอะ” วีร์เองก็ดันกลับไปเช่นกัน
“ใครจะไปรู้ พี่อาจจะยอมอ่อนข้อให้ก็ได้” พีรพัชร์แสดงสีหน้าและท่าทางที่ดูมั่นใจว่าเขาอยู่เหนือกว่า
“ก็ถ้าพี่เพชรคิดอย่างนั้นแล้วสบายใจ วีร์ก็ไม่ว่าอะไรนะ”
งานส่งเสริมการขายด้านล่างก็มาถึงช่วงสุดท้าย หลังจากที่ศิลปินรับเชิญได้ร้องเพลง ให้สัมภาษณ์ และร่วมสนุกกับผู้มาร่วมงาน ก่อนจะจบงานก็มีการฝากผลงานของตัวเองและถ่ายรูปกับผู้บริหารของสินค้า ก่อนจะลงจากเวทีนั้นก็ไม่ลืมโบกมือทักทายแฟนๆที่ติดตาม ร่วมไปถึงเพื่อนรุ่นน้องอย่างวีรมาตุด้วยเช่นกัน
ก็จะมีบางคนที่มองตามสายตาของศิลปินจนมาเจอกับเป้าหมาย บางคนก็ไม่แน่ใจ บางคนก็จำได้ว่าเป็นตัวเก็งเดือนมหาวิทยาลัยจากคณะแพทยศาสตร์
“งานจบแล้ว ไปหาที่อื่นต่อดีกว่า” วีร์จัดการกับไอศกรีมโคนของเขาที่เหลืออยู่อีกนิดหน่อยจนหมดแล้วก็หันหลังกลับพร้อมก้าวเดินออกไปอย่างทันด่วน ส่วนสองหนุ่มก็รีบเดินตามไปด้วยอย่างงงๆ
“น้องวีร์จะไปดูอะไรต่อเหรอครับ” วีรมาตุขยับกระเป๋าเป๋ของวีร์ให้กระชับบ่าของเขา เดินตามวีร์
วีร์เดินไปด้วย พยายามนึกไปด้วยว่าจะไปที่ไหนต่อดี
“งั้นไปหาที่นั่งชั้นบนมั้ย ยังเหลือเวลาอีกสักพัก” พีรพัชร์เองก็รีบก้าวเท้าตามโดยที่ถือขาตั้งกล้องอยู่ในมือ
“ที่ไหนก็ได้” วีร์ตอบสั้น
“ก็นึกว่ามีแผนในใจอยู่แล้วสะอีก” พีรพัชร์ชำเลืองมองวีร์
“เปล่า แค่จะสลัดแฟนคลับเฮียวีเท่านั้นเอง” วีร์หันมองดูรอบๆเพื่อความแน่ใจ
“แฟนคลับ?” วีรมาตุยังไม่เข้าใจว่าวีร์หมายถึงอะไร
“ก็หันโทรศัพท์เล็งขึ้นมาเต็มแผงแล้วละครับ เลยคิดว่ารีบออกมาจะดีกว่า”
วีรมาตุเองก็ไม่ทันได้สังเกตอะไรนอกจากโบกมือลาตอบกลับศิลปินที่เป็นรุ่นพี่ชมรมดนตรีเท่านั้น แล้วก็รีบเดินตามวีร์ออกมา
“ทำไม ยังมีคนตามมาเหรอ” พีรพัชร์หันไปตามทางวีร์กำลังดูอยู่
“คิดว่าไม่มีแล้วมั้ง ห่างกันตั้งหลายชั้น คงจะไม่ขึ้นมาตามหรอก” วีร์มองดูอีกครั้งให้แน่ใจ ก่อนที่จะหันกลับไปทางเดิม
“จ๊ะเอ๋!”
“เฮ้ย!” วีร์ถึงกับสะดุ้งตัวโยน ดีที่ว่าในตอนนั้นสองมือกำลังจับกล้องถ่ายรูปไว้แน่นหนาอยู่ก่อนแล้ว “ไอ้สาด ทำอะไรของมึงเนี่ย ไอ้ตี๋เล็ก ตกใจหมด”
วีร์มองดูเพื่อนตัวขาวหน้าตี๋ที่กำลังยิ้มยิงฟันมาให้เขา กำลังจะเอ่ยปากถามว่าอีกฝ่ายนั้นมาได้อย่างไร ก็มองเลยไปเห็นสองหนุ่มแฝดเดินตามมาติดๆกัน
“โทษทีว่ะ เห็นมึงมองซ้ายมองขวาอยู่ก็เลยเดินมาทัก” ศศิทัศน์ตอบ ส่วนนพชัยและชัยทิศก็พยักหน้าตาม
“แล้วนี่พวกมึงมาทำอะไรกัน”
“มาเดินเล่นไง” ศศิทัศน์ตอบหน้าซื่อตาใส แต่ไม่ว่าใครก็ดูออกว่าเขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร “แล้วนี่กำลังจะไปไหนกัน”
“กำลังจะไปหาที่นั่งพัก รอถ่ายอีกทีกับแสงตอนเย็น” วีรยังคงมองศศิทัศน์อย่างไม่ไว้ใจ
“งั้นก็พอดีเลย พวกกูก็ไม่รู้จะไปทำอะไรแล้ว เดี๋ยวเดินไปด้วยกันเลย” ศศิทัศน์ออกปากนำขบวน
“ก็ตั้งใจมาแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่รึไง” วีร์คงอาการไว้เช่นเดิม
“บ้า ตั้งใจอะไร บังเอิญทั้งนั้น” ศศิทัศน์ยังคงแก้ตัวน้ำขุ่นไปเรื่อย
วีร์แสดงสีหน้าออกมาอย่างชัดเจนว่าจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเชื่อคำพูดของศศิทัศน์ แล้วก็ก้าวเดินนำคนอื่นไป ศศิทัศน์ก็รีบเดินตามประกบข้างๆโดยทันทีโดยมีแถวสองอย่างนพชัยและชัยทิศ จึงเหลือสองหนุ่มเดินรั้งท้ายตามขบวน
“เป็นนายนี่ก็ดีเหมือนกันนะ มีน้องคอยมาช่วยกันท่าให้ได้ตลอด” พีรพัชร์พูดออกมาลอยเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่ทุกคำก็สื่อไปถึงคู่แข่งของเขา
“หมายถึงอะไร” วีรมาตุขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร เราเข้าใจดี เพราะยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเจอ” พีรพัชร์ตบบ่าของวีรมาตุเบาๆสองสามครั้งแล้วก็เดินนำตามพวกน้องๆไป ปล่อยให้วีรมาตุยืนสงสัยอยู่คนเดียว
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
ถึงเวลายามเย็น แสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่ส่องมากำลังให้สีสันตามที่วีร์ต้องการ แต่ก็เป็นแค่โอกาสช่วงสั้นๆเท่านั้นก่อนที่ความมืดจะเข้ามาปกคลุม วีร์จึงต้องรีบจัดแจงการถ่ายตามที่ได้วางแผนไว้กับรุ่นพี่ทั้งสองคน ศศิทัศน์ นพชัย และชัยทิศจึงทำได้แค่เพียงยืนดูอยู่ไม่ห่าง ไม่เข้าไปรบกวนใดๆ
“โอเค ได้ครับแล้ว” วีร์ตรวจดูรูปที่ถ่ายไปจากในกล้อง สองหนุ่มที่ถูกไหว้วานให้เป็นนายแบบจำเป็นก็เดินเข้ามาดูใกล้ๆ
“ยังเหลืออะไรอีกมั้ย” พีรพัชร์ถามให้วีร์ตรวจดูให้แน่ใจ
“ก็... หมดตามหัวข้อที่ต้องส่งแล้วนะ” วีร์ตรวจดูในใบรายการอีกครั้ง “เดี๋ยวค่อยไปเลือกดูอีกทีว่าจะส่งรูปไหนไป”
“แล้วนี่มึงจะไปทำอะไรต่อมั้ย” ศศิทัศน์เดินเข้ามารวมกลุ่ม
“กลับบ้านสิ” วีร์ตอบสั้นๆ
“ไม่หาอะไรกินก่อนเหรอ” ศศิทัศน์ถามอีกครั้ง
“หือ ไม่อะ ออกมาแต่เช้าแล้ว เดี๋ยวกลับไปเปลี่ยนเวรพี่ธีร์พี่วาบ้าง” วีร์กลับสัมภาระของเขาใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยเตรียมตัวกลับได้ทันที
“แค่นี้เหรอ” ศศิทัศน์ยังคงถามต่อ
“ทำไม หรือมึงอยากจะไปทำอะไร มึงไปได้เลยนะ แต่กูไม่ว่างแล้วนะกูเสร็จธุระแล้ว”
ศศิทัศน์กำลังตั้งท่าจะทำอะไรบางอย่างแต่เหมือนจะก็เปลี่ยนไปทำอีกอย่างกลับไปกลับมา จนวีร์เอานิ้วดีดไปที่กลางหน้าผากของเขา
“ไม่ต้องวางแผนอะไรแล้ว กูจะกลับบ้านแล้ว... เฮียครับกลับกันเลยดีกว่า” วีร์หันไปบอกกับวีรมาตุ “แล้วฝากเฮียไปส่งพี่เพชรด้วยได้มั้ยครับ เฮียจะกลับหอพักใช่มั้ย”
“อ๋อ ได้ครับ ไม่มีปัญหา” วีรมาตุตอบรับคำเป็นอย่างดี
“แล้วมึงจะเอาไง มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น ว่าจะกลับกับเฮีย” วีร์หันไปถามศศิทัศน์ที่ยังคงแสดงสีหน้าว่ามีเรื่องที่ไม่ได้ดั่งใจ
“ให้เฮียไปส่งดิวะ”
วีร์หันไปหาคู่แฝดและเลิกคิ้วในเชิงถาม
“พวกกูกลับเองได้ บ้านพวกกูอยู่แค่นี้เอง” “เดี๋ยวกูโทรบอกให้คนรถวนรถมารับเอง มึงไม่ต้องห่วง”
วีร์หัวเราะเบาๆ
“แล้วแต่เลย งั้นไว้เจอกันตอนเปิดเทอม”
*****
กิจกรรมแรกของภาคเรียนใหม่ก็คงจะหนีไม่พ้นการพบกันระหว่างผู้ปกครองและครูประจำชั้น เนื่องจากเด็กชายธรยังเล็กมาก วนกรจึงไม่ได้มาร่วมกิจกรรมด้วยปล่อยให้ธีร์มาเป็นผู้ปกครองของวีร์เพียงคนเดียว
ผลการเรียนของวีร์ออกมาดีมาก กิจกรรมอื่นๆก็ไม่มีปัญหาอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าที่เลขานุการชมรมถ่ายรูปที่ทำได้อย่างไม่มีที่ติ ซึ่งผ่านความเห็นชอบอย่างอาจารย์พิชิตมาแล้ว การพูดคุยจึงเรียบร้อยและรวดเร็วดี
การเรียนภาคเรียนที่สองจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ
ในแต่วันก็ดำเนินไปเหมือนปกติทั่วไป ตื่นเช้ามาเรียน พักกินข้าวเที่ยง เย็นทำกิจกรรมสันทนาการ เหมือนที่ผ่านๆมา แต่ที่แตกต่างออกไปก็คือทุกเย็นจะมาเด็กหนุ่มหน้าคมผิวเข้มมานั่งรออยู่ใต้ตึกเรียน แถมนั่งไม่ได้มาน่างรอเปล่าๆ บางวันก็มีขนมนมเนย บางวันก็มีเครื่องดื่มพิเศษ บางวันก็แบกกระเป๋าใบใหญ่พร้อมแต่งชุดกีฬามา
“กูเริ่มจะเหลืออดกับไอ้พี่เพชรนี่เต็มทีแล้วนะ” ศศิทัศน์ยืนกอดอกมองดูพีรพัชร์ที่นั่งพูดคุยอยู่กับวีร์อย่างสนุกสนาน “ถือโอกาสที่เฮียกูแวะมาทุกวันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ พี่แกก็รุกคืบเต็มสูบเลยทันที”
“แล้วยังไง มึงจะทำอะไรได้” พระยศยืนดูอยู่ไม่ห่างด้วยอารมณ์ที่ต่างกันออกไป
“ก็กูคิดไม่ออกอยู่นี่ไงว่าจะกำจัดไอ้เ... พี่เพชรออกไปยังไงดี” ศศิทัศน์ยั้งคำพูดสบถไว้ได้ แต่มือนั้นกำหมัดแน่นไม่คลาย
“มึงจะไปทำอะไรเขา เขาก็มีสิทธิ์ของเขา ไอ้วีร์ไม่ได้ตกลงปลงใจไปกับใครสักหน่อย”
“นี่มึงอยู่ข้างไหนกันแน่” ศศิทัศน์เริ่มหันมาไม่พอใจพระยศไปด้วยอีกคน
“กูอยู่ข้างไหนก็ไม่มีผลอะไร คนตัดสินใจคือไอ้วีร์โน้นว่ามันชอบใครกันแน่”
“ดูอะไรกันอยู่” สุรศักดิ์เดินเข้ามาร่วมวงสนทนากับสองหนุ่ม โดยมีนพชัยและชัยทิศเดินมาติดๆ
“วันนี้ทำไมห้องมึงเลิกช้าจังวะ” พระยศหันไปทักทายเพื่อนๆทั้งสามคน
“โดนจัดเต็มตั้งแต่ต้นเทอม” สุรศักดิ์วางกระเป๋าของเขาลงบนโต๊ะ แล้วก็มองตามสายตาของศศิทัศน์ไป “พี่เพชรมาอีกแล้วเหรอวะ เกือบทุกวันแล้วมั้งเนี่ย”
“ก็ใช่อะดิ” ศศิทัศน์ยังคงมีน้ำเสียงที่ไม่พอใจอยู่
“ทำขนาดนี้แล้ว มึงว่าไอ้วีร์มันรู้ตัวรึยังวะว่าพี่เพชรกำลังจีบมันอยู่ ถ้าเป็นกูนี่รู้ไปตั้งนานแล้วนะ”
ศศิทัศน์ทำเสียงฮึดฮัด ดวงตาจ้องเขม็งไปยังบุคคลทั้งสองตรงหน้า ทันใดนั้นเขาก็เหมือนจะคิดอะไรออกขึ้นมาได้บางอย่าง สีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนไปเผยรอยยิ้มร้ายกาจออกมาที่ละน้อย
“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่กรุณาคิดให้เยอะๆคิดแล้วคิดอีก ถ้าทำไปแล้วไอ้วีร์โกรธขึ้นมาอาจจะพาซวยไปถึงเฮียมึงด้วย” พระยศออกปากเตือนเพื่อนไว้ก่อน
“เอาน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ไอ้วีร์มันจะต้องมาขอบคุณกูทีหลังด้วยซ้ำ”
“จะทำอะไรกันวะ” “ให้พวกกูช่วยอะไรมั้ย” นพชัยและชัยทิศเข้ามาช่วยเสริมทัพเมื่อเห็นว่ากำลังจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้น
“ไม่เป็นไร แค่ตามน้ำไปก็พอ” ว่าแล้วศศิทัศน์ก็เดินตรงเข้าไปหาวีร์ที่กำลังฟังพีรพัชร์เล่าเรื่องเพื่อนที่คณะของเขาที่อยากจะไปดูการซ้อมขอเขาและวีร์ให้ฟังอยู่ ศศิทัศน์เลือกนั่งตรงข้างๆวีร์ “อ้าว พี่เพชรมาอีกแล้วเหรอครับ วันนี้มีอะไรมาด้วย อู้หู้ ขนมเพียบเลย” ศศิทัศน์หยิบขนมขึ้นมากินโดยที่ไม่รอคำอนุญาต
“ไอ้ตี๋เล็ก” วีร์ส่งเสียงปรามเพื่อนสนิทของเขา
“ทำไม หวงเหรอ” ศศิทัศน์หันมาถามวีร์
“ไม่เป็นไร ขนมมีเยอะแยะแบ่งๆกันกินได้” พีรพัชร์เองก็รู้ว่าศศิทัศน์ไม่ได้ชอบหน้าเขาสักเท่าไหร่ แต่พยายามไม่เอาท่าทีที่อีกฝ่ายแสดงออกมาบั่นทอนบรรยากาศในตอนนี้
ศศิทัศน์จึงทำสีหน้ายิ้มเยาะให้วีร์แล้วก็หันไปหยิบขนมมากินต่อ ส่วนวีร์เองทำเป็นไม่สนใจแล้วหันกลับไปคุยกับพีรพัชร์ดังเดิม
“แล้วพี่เพชรจะวางคิวซ้อมวันไหน เดี๋ยววีร์จะได้ไปบอกพี่ธีร์ไว้ล่วงหน้า”
“อืม... เดี๋ยวพี่ไปดูคอร์ตก่อนแล้วกัน แล้วค่อยไลน์ไปบอกวีร์อีกที”
“มันต้องจองล่วงหน้าไว้แล้วไม่ใช่เหรอพี่เพชร” วีร์กำลังสงสัย
“มันก็ใช่ มันมีช่วงที่พี่ไม่ว่างต้องไปแข่งมา แต่พี่ฝากเพื่อนให้จองไว้ให้แล้วนะ ยังไงก็ต้องไปดูอีกทีก่อนว่าจองได้วันไหนบ้าง”
ศศิทัศน์ที่กำลังหยิบขนมกินไปเรื่องเฝ้ารอโอกาสเพื่อหาจังหวะเข้าไปแทรกการสนทนาระหว่างสองคนนั้น
“หืม... ที่พี่เพชรแวะมาหาไอ้วีร์ทุกเย็นแบบนี้ก็คือจะมาตามตื้อให้ไอ้วีร์ไปช่วยซ้อมเทนนิสให้นี่เอง”
“อ้าว พี่เพชรจ้างไอ้วีร์เป็นคู่ซ้อมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” “นั่นสิ แล้วก็ไม่เคยเห็นไอ้วีร์ปฏิเสธเลยนี่หว่า” นพชัยและชัยทิศถามด้วยความสงสัยตามธรรมชาติของพวกเขา ไม่ได้ตั้งใจตามน้ำอย่างที่ศศิทัศน์บอกไว้แต่แรก
“นั่นสิเนอะ ก็จ้างงานเป็นปกติได้อยู่แล้ว แต่ยังจะมาอีกทุกวันทำไมอีกน้อ...” ศศิทัศน์ทำสีหน้าท่าทางกำลังคิด แล้วก็เบิกตากว้างพร้อมกับรอยยิ้มสดใส “อ๋อ... หรือว่าพี่เพชรจะมาจีบไอ้วีร์แน่เลย”
เป็นสีหน้าและท่าทางที่ดู อ้อร้อ มาก
“ไอ้ตี๋เล็ก” วีร์หันมาปรามเพื่อนเขาเสียงแข็งสีหน้าเรียบเฉยสายตาดุดัน จนนพชัยและชัยทิศที่กำลังจะออกท่าทางว่าแปลกประหลาดใจเพื่อร่วมผสมโรงต้องชะงักและสำรวมอาการไว้เสียก่อน
“หรือไม่จริง ใครๆก็ดูออกกันทั้งนั้นหละ ไม่เชื่อก็ลองถามพี่เพชรดูสิ” ศศิทัศน์ยังเดินหน้าตามแผนการของเขา
วีร์ส่งสายตาที่เย็นเฉียบมากกว่าเดิม สายตาที่คุณกรบ่นว่าดูน่ากลัวยิ่งกว่าพ่อของเขาเสียอีก ส่วนศศิทัศน์ก็ยังมองตอบกลับมาอย่างท้าทาย แต่ก็แสดงอาการว่าอ่อนลงไปบ้าง วีร์หวังอยู่ในใจว่าเพื่อนของเขาจะหยุดเพียงนี้ก่อนที่ความเสียหายจะเกิดขึ้น แต่ก็ได้เพียงแค่คิด
“ใช่ พี่กำลังจีบวีร์อยู่” พีรพัชร์ตอบอย่างหนักแน่น
“เห็นมั้ย กูบอก...” เสียงของศศิทัศน์ดังอู้อี้ขึ้นมาในทันทีที่ปากของเขาถูกขนมชิ้นใหญ่ยัดใส่เข้ามาเต็มคำ เมื่อหันไปมองตัวการก็เห็นพระยศยืนสูงค้ำศีรษะเขาอยู่
สำหรับพีรพัชร์ นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ดีที่ได้บอกความในใจออกไป เขามองดูหลังศีรษะของเด็กหนุ่มที่เงยหน้าขึ้น บ่าทั้งสองข้างยกขึ้นสูงเพียงเล็กน้อยแล้วผ่อนลง ในตอนนั้นพีรพัชร์ก็คิดได้ว่าคำพิพากษาของเขาออกมาแล้ว รอยยิ้มที่กำลังสมเพชตัวเองก็เผยออกมา
วีร์หันกลับมาหาพีรพัชร์ สีหน้าและแววตาถูกปรับเปลี่ยนในทันที ริมฝีปากที่เม้มเข้ามากัน ภายในใจกำลังชั่งน้ำหนักว่าคำพูดใดที่เหมาะสมที่สุดในเวลานี้
“พี่เพชร คือว่าวีร์...”
ก่อนที่วีร์จะได้พูดอะไรต่อ พีรพัชร์ก็ยกฝ่ามือขึ้นห้าม แล้วหลับตาลงพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไรพี่เข้าใจ อันที่จริงพี่ควรจะทำใจยอมรับความจริงได้ตั้งนานแล้วว่าอย่าหวังในสิ่งไม่มีทางเป็นไปได้” พีรพัชร์พูดดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“พี่เพชร...” วีร์เอื้อมมือไปจับแขนของพีรพัชร์
“พี่สร้างจินตนาการขึ้นมาหลอกตัวเอง พี่ก็ต้องหาทางแก้เอาเอง” พีรพัชร์พ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ “ไม่เป็นไร พี่ยังโอเคอยู่”
“พี่เพชร ยังไงพี่เพชรก็ยังเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของวีร์เหมือนเดิมนะ”
พีรพัชร์เงยหน้าขึ้นมองฟ้า สูดหายใจลึกเต็มปอดแล้วคลายทั้งหมดออกมา เขารู้ว่าวีร์กำลังพยายามปลอบใจเขา แม้ว่าจะคิดมาแล้วบ้างว่าสถานการณ์อาจจะออกมาในรูปแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าพอเอาเข้าจริง ได้ยินกับหูของตัวเองแล้วจะรู้สึกแปลบๆอยู่ไม่น้อย
“แต่ขอเวลาพี่ทำใจก่อนนะ” พีรพัชร์ลุกขึ้นยืนในทันทีที่พูดจบ
“พี่เพชร” วีร์เองก็รีบลุกขึ้นตาม
“ไว้พี่พร้อมเมื่อไหร่ พี่จะกลับมาเป็นพี่เพชรพี่ชายของวีร์เหมือนเดิมนะ” พีรพัชร์แตะผมของวีร์เบาๆก่อนที่หันไปหยิบสัมภาระของตัวเอง
“พี่เพชร” วีร์ขว้าแขนพีรพัชร์รั้งไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะก้าวเดินออกไป “เรื่องซ้อมเทนนิส วีร์ยังไปช่วยได้เหมือนเดิมนะ”
พีรพัชร์หันมายิ้มให้ รอยยิ้มที่พยายามทำให้ดูเหมือนปกติ แต่ให้ความรู้สึกที่ต่างไปจากปกติ
“เดี๋ยวพี่จัดการเอง ไม่ต้องห่วง โอเคนะ”
วีร์ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไปอีกเพื่อให้รุ่นพี่คนสนิทที่รู้จักกันมานานสบายใจขึ้นได้ พีรพัชร์เองก็สังเกตเห็นอาการนั้นจึงได้แต่ส่งรอยยิ้มว่าเขาไม่เป็นไรจริงๆ แล้วก็เดินจากไป
วีร์รู้สึกสงสารพีรพัชร์อยู่ไม่น้อย แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถคิดไปอื่นไกลนอกจากความเป็นพี่น้องได้ เขาหวังว่าพีรพัชร์จะทำใจได้ในเร็ววันและกลับมาเป็นพี่ชายของเขาดังเดิม หรืออาจจะไม่จำเป็นต้องทำอะไรกับเรื่องพวกนี้เลย ถ้าตัวต้นเหตุอยู่เงียบๆไปแต่แรก
แววตาของวีร์เปลี่ยนกลับมาเย็นชาแข็งกร้าว สีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากขบเข้าหากัน
วีร์หันตัวกลับมามองตัวการที่ทำให้เรื่องราวออกมาเป็นเช่นนี้
“ไอ้ตี๋เล็ก มึงทำเกินไปแล้วนะ” น้ำเสียงของวีร์ไม่ได้กระแทกแดกดัน เป็นคำพูดธรรมดาที่ทำให้รู้สึกวาบไปทั่วทั้งหลัง
“กูทำเพื่อมึงนะ ไม่งั้นมึงก็ไม่รู้สักทีว่าพี่เขาคิดยังไงกับมึง” ศศิทัศน์พยายามเถียงเอาชนะตามความเห็นของตัวเขาเอง
“มึงคิดว่ากูจะโง่ขนาดมองไม่ออกจริงๆเหรอ” วีร์ยังคงใช้ระดับเสียงและอารมณ์อย่างเดิม จนศศิทัศน์รู้สึกประหม่าขึ้นมาบ้าง เขาไม่รู้หรอกว่าเวลาที่คุณกรบอกว่ารู้สึกขยาดเวลามองตาวีร์เหมือนรู้สึกกำลังถูกพ่อของเขาอย่างฤทธิกรจ้องมาอย่างดุๆเป็นอย่างไร แต่ท่าทางของวีร์ในตอนนี้กำลังทำให้เขารู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อย
“ก็... ก็... มึงบอกเองนะว่าพี่เพชรเขาไม่ได้จีบมึงอยู่” ศศิทัศน์ยังยืนกระต่ายขาเดียวตามเดิมว่าทำไม่ได้ทำอะไรผิด
“เพราะกูรู้ว่าพี่เขาคิดยังไงกับกู และกูก็รู้ว่ายังไงกูให้เขาไม่ได้ แต่กูสนิทกับพี่เขามานาน กูไม่อยากให้มองหน้ากันไม่ติดเพราะเรื่องนี้ แต่...” วีร์เน้นย้ำคำสุดท้าย “...มึงเพิ่งจะช่วยทำให้มันพัง ขอบใจนะ”
วีร์ตบบ่าของศศิทัศน์ แล้วก็เดินออกไปในทันที ปล่อยให้เพื่อนๆของเขายืนค้างอยู่ที่เดิม ศศิทัศน์พยายามมองขอความเห็นใจจากเพื่อนๆว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ ส่วนพระยศก็ส่ายหน้าว่าเขาได้เติมเจ้าตัวล่วงหน้าไปแล้ว ส่วนสองหนุ่มแฝดนพชัยและชัยทิศก็ไม่รู้ว่าจะเอนไปทางฝ่ายไหนดีกว่ากัน
*****
วิธู:
คู่แข่งหายไปหนึ่งแบบไม่ได้ตั้งใจ
yobortsa:
คืออะไร
วิธู:
อ้าว พี่ยังไม่รู้เหรอ
yobortsa:
รู้อะไร
วิธู:
ตอนนี้ว่างมั้ย เดี๋ยวโทรไปเล่าให้ฟัง
yobortsa:
ตอนนี้ติดธุระอยู่ ไว้วันหลังก็แล้วกัน
*****
Ending music inspired by พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง – ใจนักเลง
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 12 คำของคนอื่น หูของเรา
เพิ่งรู้ว่าซีซ่าร์กับหมอวีรู้จักกันด้วย วันก่อนในห้างก็เห็นโบกมือให้กันขนาดยืนห่างกันตั้งไกล
นี่รุ่นน้องที่โรงเรียนค่ะ พี่ซีซ่าร์กับพี่วีเคยอยู่ชมรมดนตรีด้วยกันค่ะ
เห็นว่าซีซ่าร์กำลังจะได้แสดงซีรี่ส์ด้วยใช่มั้ย น่าจะได้หมอวีไปแคสด้วยนะ #วีซ่าร์ ได้อยู่นะ
หมอวีหล่อขาวตี๋ ซีซ่าร์ก็ตัวเล็กน่ารัก เข้ากันๆ พร้อมขึ้นเรือเลยค่ะ
แต่ได้ข่าวว่าหมอวีไม่โสดแล้วนะ มีรูปอยู่ในไอจีหมอวีด้วย แต่คนนั้นเขาปิดไพรเวทเข้าไปตามต่อไม่ได้เลย
คนที่หน้าคมๆผิวเข้มๆที่ถ่ายรูปคู่ด้วยกันใช่มั้ย ชื่ออะไรใครรู้จักบ้าง #เลือกโพไม่ถูกเลย
*****
“ดูอะไรอยู่วะ” พระยศเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเรียนของเขาและเห็นศศิทัศน์ที่กำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ในมือจนไม่ได้สนใจอะไรรอบตัว ขนาดเขาออกปากเรียกชื่อสองสามครั้งแล้วก็ไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบอะไรกลับมา
“ดูอะไรไปเรื่อย” ศศิทัศน์ยังคงก้มหน้าไถหน้าจอโทรศัพท์ไม่หยุด
“เห็นนั่งทำหน้าเป็นตูดหมา ก็นึกว่ายังหาวิธีไปคุยกับไอ้วีร์ไม่ได้ แต่นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ”
“ไอ้ต่ายบอกว่าช่วงนี้อย่าเพิ่งไปเซ้าซี้อะไรไอ้วีร์มันมาก เดี๋ยวมันช่วยจัดการให้ เห็นว่าจะรอให้...ไอ้พี่เพชรไปแข่งให้เสร็จก่อน” ศศิทัศน์ยังไม่อยากจะเอ่ยชื่อคู่แข่งหัวใจของพี่ชายของเขาเท่าใดนัก
พระยศยื่นศีรษะไปมองดูโทรศัพท์ของศศิทัศน์ ก็เห็นว่ากำลังเลื่อนหน้าจอดดูนกสีฟ้าบินว่อนไปทั่วไม่หยุด
“แล้วนี่มึงส่องอะไรอยู่วะ”
“ก็เนี่ยมีคนพยายามจับจิ้นเฮียกับ... ไอ้คุณซีซ่าร์ อีกแล้วน่ะสิ” นี่ก็เป็นอีกคนที่ศศิทัศน์ไม่ค่อยอยากจะเอ่ยชื่อ แต่ก็ถือไว้ในฐานนะรุ่นพี่ชมรมดนตรี
“เรื่องมันนานมาแล้วไม่ใช่เหรอ” พระยศถามกลับ
“นั่นดิ ไม่รู้ใครไปขุดขึ้นมาอีก กูอุตส่าห์ฝังกลับแล้วก็กระทืบๆไปเรียบร้อยแล้วนะ เดี๋ยวกูก็ปล่อยข่าวแม่งเลยว่าเฮียกับไอ้วีร์เป็นแฟนกันแล้วจะได้สยบข่าวลือ วิดีโอกูก็มี รูปกูก็มีพร้อม”
“แล้วไอ้วีร์จะได้ตัดมึงกับเฮียออกจากชีวิตมันถาวรยาวๆเลย เอางั้นมั้ย เรื่องเก่ายังไม่ทันจบยังจะสร้างเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก” พระยศพูดดักคอเพื่อนของเขาไว้เสียก่อน
ศศิทัศน์ทำเสียงฮึกฮัดเพราะอะไรหลายอย่างไม่ได้ดั่งใจของเขาสักที
“เนี่ย ดีนะว่าเฮียไมค์ช่วยลงในเฟชให้” ศศิทัศน์หันโทรศัพท์ของเขาให้พระยศดู
ไมตรีจิต นิยมทอง: ยืนยันข่าวลือครับ เพื่อนผม @วีรมาตุ ราวัณ ยังโสดมากกกกกกก แต่หัวใจไม่ว่างแล้ว เจ้าตัวไม่อยากเปิดเพราะอีกฝ่ายไม่ชอบความวุ่นวาย เข้าใจตรงกันนะ
“แต่หวยดันไปออกที่แฟนเก่าไอ้วีร์ ป่านนี้แล้วคงจะตามตัวเจอหรอก” พระยศหัวเราะออกมาเมื่ออ่านข้อความที่คนอื่นๆเข้ามาตอบสิ่งที่ไมตรีจิตได้ลงไว้
“ยังดีนะไอ้วีร์ไม่เล่นโซเซียล ไม่งั้นนะมึง...” ศศิทัศน์ละไว้ในฐานที่เข้าใจถึงความน่าจะเป็นที่อาจเกิดขึ้นได้
“แต่เชื่อเถอะ พลังความขี้เสือกของเหล่าชาวโซเซียล เดี๋ยวก็ได้เรื่อง” ว่าแล้วพระยศก็สะกิดศศิทัศน์ให้เก็บหลักฐานให้เรียบร้อยเพราะหัวข้อสนทนาของพวกเขากำลังเดินใกล้เข้ามาแล้ว
วีร์นั่งลงที่โต๊ะเรียนของเขาแล้วก็หยิบสมุดและหนังสือสำหรับวิชาเรียนคาบต่อไปขึ้นมเตรียมพร้อม โดยที่ไม่ได้หันไปสนใจพระยศและศศิทัศน์ที่กำลังหยั่งเชิงเพื่อนตรงหน้าว่ากำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน
“เออ ไอ้วีร์ เย็นนี้มึงไปไหนปะ” พระยศอาสาเป็นคนเริ่มชวนคุย
“ทำไม” วีร์ปรายตาหันมามองเพียงสั้นๆก็หันหน้ากลับไป
“ก็... ว่าจะชวนไปนั่งเล่นร้านเปิดใหม่ ไปมั้ย”
“พวกมึงไปกันเองเหอะ กูขี้เกียจไป”
“ติดธุระเหรอ” พระยศยังคงถามต่อ ส่วนวีร์ตอบกลับแค่เพียงส่ายหน้า “ไม่ติดอะไรก็ไปด้วยกันสิวะ ไม่ได้ไปนั่งเล่นด้วยกันยกแก็งค์นานแล้วนะเว้ย”
วีร์ก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรกลับมา ศศิทัศน์เองก็มีท่าทางยอมรับสภาพแม้ในใจจะยังคงคิดว่าตัวเขาเองไม่ได้ทำผิดอะไร หรือถึงแม้ว่าจะผิดแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรขนาดนั้นจนถึงกับต้องไม่พูดไม่จากันแบบนี้
“งั้นก็เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน” พระยศเห็นว่าวันนี้คงจะยังไม่ได้เรื่องราวอะไรจึงล่าถอยไปก่อน
*****
หลังจากคาบเรียนวิชาสุดท้ายของวันจบลง นักเรียนแต่ละคนก็ต่างเก็บสัมภาระของตัวเองและเริ่มแยกย้ายกระจายตัวกัน ส่วนวีร์นั้นเมื่อเก็บกระเป๋าเป๋ของเขาเสร็จแล้วก็รีบลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที พระยศและศศิทัศน์ก็รีบเดินตามออกมาติดๆเผื่อว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
“น้องวีร์”
ทันทีที่วีร์เดินก้าวออกมาจากตึกเรียนก็ได้ยินเสียงเรียกของหนุ่มตี๋ผิวขาวที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะม้าหิน วีร์หันไปเห็นแล้วก็เดินไปหาที่โต๊ะตัวนั้น วีร์พ่นลมหายใจออกมาครั้งหนึ่งก่อนที่จะวางกระเป๋าเป๋ลงบนโต๊ะแล้วจึงหย่อนตัวนั่งลง
“น้องวีร์เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ วีร์ไม่ได้เป็นอะไร” แต่กระนั้นอากัปกิริยาของวีร์ก็ไม่ได้เป็นไปตามคำพูดของเขา
“แน่ใจนะครับ” วีรมาตุถามย้ำอีกครั้ง
“แน่ครับ” วีร์ยิ้มให้กับวีรมาตุเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“ดีแล้วครับ”
ศศิทัศน์ที่ยืนพิเคราะห์จากสถานการณ์อยู่ห่างๆ คิดว่าไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วจึงเดินมานั่งด้วยกันที่โต๊ะ พระยศเองก็ตามมาด้วยเผื่อว่าหากเกิดอะไรขึ้นจะได้ห้ามศึกไว้ได้ทัน
“เอ้าเฮีย ลื้อมาได้ไง วันนี้ว่างเหรอ” ศศิทัศน์ทักทายพี่ชายของเขาเป็นอย่างแรก
“ก็… เอ่อ... เพิ่งว่างวันนี้แหละ ไม่รู้จะทำอะไรดี ก็เลย... แวะมาเยี่ยมโรงเรียน” วีรมาตุตอบกลับน้องชายของเขา แต่สายตายังคงสังเกตท่าทางของวีร์อยู่เหมือนเดิม
จากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสี่หนุ่ม เหมือนกับไม่รู้ว่าจะคุยกันเรื่องอะไรดี ประมาณว่าจุดประสงค์ของการมาพบเจอครั้งนี้แค่มาให้เห็นหน้าอย่างเดียวเท่านั้น
“เอ้อ จริงสิ ลอยกระทงปีนี้ทำอะไรกันดี” ศศิทัศน์ทำลายความเงียบขึ้นมา เขาส่ายสายตามองแต่ละคนเพื่อขอความเห็น
“ปีนี้กูไม่ว่าง เบิ้ลจะมากลับบ้าน ก็เลย...” พระยศละไว้ให้เข้าใจว่าเขาไม่ว่างในปีนี้
ศศิทัศน์หันกลับมามองวีร์และพี่ชายของเขาโดยคาดหวังว่าจะได้คำตอบ แต่วีร์สนใจอยู่กับโทรศัพท์ของเขา ส่วนวีรมาตุก็ใจจ่ออยู่กับวีร์
“เนี่ย พอไม่ต้องไปเล่นดนตรีที่ไหนก็เลยไม่รู้จะไปทำอะไรดี”
“ปีนี้ชมรมดนตรีจะไปเล่นรึเปล่าละ” พระยศถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน” ศศิทัศน์ทำสีหน้าคิด “เฮีย คนอื่นในชมรมเขารู้กันใช่มั้ยว่าที่เราได้ไปงานข้างนอกกันคือลื้อเป็นคนไปติดต่อเองก่อน”
“ไม่ต้องห่วง อั๊วบอกไปหมดแล้วว่าปีต้องทำอะไรยังไงบ้าง”
“แล้วมึงอะ ไอ้วีร์ มีโปรแกรมอะไรมั้ย” พระยศเป็นคนถามเมื่อเห็นว่าระหว่างวีร์และศศิทัศน์ยังคงมีกำแพงบางๆกั้นกันอยู่
“อยู่บ้าน ไม่ได้ไปไหน ทั้งปู่ย่าตายายธรจะมาหากันครบทีม”
“อ้าวเหรอ ปีนี้แพรก็ไม่ได้ออกไปไหนอะดิ ไม่มีมึงพาไป ไอ้ใหญ่คงจะเหงาแย่” ศศิทัศน์พูดไปถึงสุรศักดิ์
“ไอ้ใหญ่มันก็ต้องไปช่วยพ่อแม่มันขายของ มันไม่ว่างหรอก” สายตาของวีร์ยังอยู่ที่โทรศัพท์ของเขา แต่สำหรับศศิทัศน์แล้วนี่คือการโต้ตอบจากวีร์เป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์
“เสียดายเนอะ นึกว่าเฮียจะมาชวนไปเที่ยวซะอีก ไม่ว่างซะแล้ว” ศศิทัศน์ทำเป็นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน แต่ในใจเริ่มจะยิ้มร่าเริงขึ้นมาบ้าง
“อันที่จริงแล้วเฮียก็ว่าจะมาชวน...”
“อ้าว วี”
เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะวีรมาตุ ทำให้สายตาหลายคู่หันไปมองทางต้นเสียง ก็เห็นชายหนุ่มรูปบางร่างเล็กผิวขาวสวมแว่นกันแดดสีดำสนิทกำลังเดินตรงมาหาพวกเขา
“พี่ซีซ่าร์ สวัสดีครับ” วีรมาตุเอ่ยปากและยกมือไหว้ทักทายรุ่นพี่ชมรมดนตรีก่อนใคร ทำให้ศศิทัศน์และพระยศยกมือขึ้นไหว้อย่างเสียไม่ได้ จะมีก็เพียงวีร์ที่แค่เงยหน้าขึ้นมองดูผู้มาใหม่แล้วก็ก้มหน้าลงเหมือนเดิม ถ้าหากมองต่ออีกนิดก็คงจะเห็นอีกฝ่ายมองดูเขาอย่างพินิจพิจารณา
“ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่นะ” นักร้องดังหน้าใหม่ทักทายรุ่นน้องกลับ และถือโอกาสนั่งลงร่วมโต๊ะกับคนอื่นๆ
“พอดีว่างก็เลยแวะมาครับ แล้วพี่ซีซ่าร์มาทำอะไรเหรอครับ” วีรมาตุพูดคุยกลับอย่างสุภาพตามปกติของเขา
“พี่มาขอสำเนาใบเกรดน่ะ”
“เอาไปทำอะไรเหรอครับ” วีรมาตุถามอย่างสงสัยจริงๆ
“พอดีว่าทางค่ายอยากจะให้พี่ลองงานซีรี่ส์ดูบ้าง เพราะสมัยนี้จะให้ทำเพลงอย่างเดียวคงไม่รอด ฐานคนฟังเพลงทางช่องทางถูกลิขสิทธิ์บ้านเรามันไม่ได้กว้างเหมือนที่อื่นๆ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับใบเกรดเหรอครับ” เป็นศศิทัศน์ที่เริ่มสงสัยอย่างอดไม่ได้ด้วยเช่นกัน
“ก็ถ้าทำเพลงอย่างเดียวมันยังไปๆมาๆระหว่างกรุงเทพฯกับที่นี่ได้ไง แต่ถ้าจะเพิ่มงานซีรี่ส์ด้วยน่าจะลำบาก เวลามันจะไม่พอ ผู้ใหญ่เลยแนะนำให้ย้ายที่เรียนใหม่ไปเรียนที่กรุงเทพฯเลย จะได้ทำงานสะดวก” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยไมตรีปกติ
“แต่มันก็ยังไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับใบเกรดม.ปลายมั้งครับ” ศศิทัศน์ยังคงไม่เข้าใจเหตุและผลของอีกฝ่าย
“ก็ที่พี่ไปดูอีกม.มา เขาก็ส่งเสริมคนทำงานบันเทิงดีนะ แต่วิชาเทียบโอนจากที่นี่ไปมันได้ไม่กี่วิชา แถบจะไม่ต่างอะไรกับสอบเข้าไปเรียนใหม่ ก็เลยเริ่มใหม่ดีกว่า ไม่ต้องยุ่งยากเรื่องโอนหน่วยกิตด้วย”
เด็กหนุ่มรุ่นน้องต่างก็พยักหน้ารับรู้ ยกเว้นเพียงวีร์ที่ไม่ได้ตอบกลับอะไร
“แต่ผมว่าตัวซีรี่ส์เองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับงานเพลงมั้งครับ มันก็มีคนที่ไปหาดูทางเว็บเถื่อนอยู่เยอะเหมือนกัน” พระยศรู้สึกเห็นแย้งนิดหน่อย
“มันก็ใช่ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่ามีงานแค่ด้านเดียว”
“แล้วพี่จะถ่ายซีรี่ส์แนวไหนเหรอครับ” ศศิทัศน์แกล้งทำเป็นถามต่อ แม้ว่าเขาจะรู้แล้วจากสื่อสังคมออนไลน์ที่พูดกันหนาหู
“ก็แล้วแต่ทางค่ายจะส่งไปแคสนะ”
“อ้าว นึกว่าไปแคสได้แล้วซะอีก” ศศิทัศน์หลุดปากออกไปในทันที เผยไต๋ว่าอันที่จริงเขารู้เรื่องอยู่แล้ว
“ที่เขาลือกันน่ะเหรอ ยังไม่แน่หรอกเพราะว่ายังแคสคนที่มาเล่นคู่กันไม่ได้ ก็เลยอาจจะไปแคสเรื่องอื่นก่อนแทน” ฝ่ายนักร้องหนุ่มก็สงวนท่าทีไว้และตอบกลับอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไร “อืม... วีสนใจมั้ย เดี๋ยวพี่ให้ผู้จัดการพี่ติดต่อให้”
“เห้ย ไม่ได้ๆๆครับ เฮียยุ่งเรื่องเรียนมาก ไม่เหลือเวลาไปสนใจเรื่องอื่นได้เลย” ศศิทัศน์รีบโพล่งตอบกลับตัดหน้าพี่ชายของเขาในทันที มีหรือที่เขาจะปล่อยให้พี่ชายของเขาต้องไปแสดงคู่กับอีกฝ่ายที่มีทั้งเรื่องมีแค่บทกอดจูบลูบคล้ำ แทบจะบอกได้ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ... ตามที่ได้ยินมา
คนฟังแต่ละคนต่างก็ชะงักไปด้วยเหตุผลของตัวเอง
“วีไม่สนใจจริงๆเหรอ” หนุ่มรุ่นพี่ถามอีกครั้ง
“ไม่ละครับ ตอนนี้ผมยุ่งเรื่องเรียน นี่ก็แทบจะหาเวลาว่างไปไหนมาไหนไม่ได้เลย” วีรมาตุบอกปัดอย่างสุภาพตามวิสัยปกติของเขา
“เหรอ แต่วันก่อนยังเห็นว่างไปดูพี่ร้องเพลงที่ห้างอยู่เลย”
“หือ ตอนไหน” ศศิทัศน์เห็นไปจ้องพี่ชายของเขาอย่างคาดคั้น ว่าเป็นจริงตามที่อีกฝ่ายพูดหรือเปล่า
“ก็ตั้งแต่ตอนปิดเทอมโน้นไง วันที่กูไปถ่ายรูป มึงก็ไป จำไม่ได้เหรอ”
แม้ว่าจะมีเสียงดังลอดขึ้นมา แต่สายตาของคนพูดยังคงมองดูโทรศัพท์ในมือของเขาเหมือนเดิม จึงไม่ได้สังเกตสายตาหลายคู่ที่กำลังมองเขาอยู่
“อ๋อ” ศศิทัศน์ตอบกลับอย่างสบายใจว่าวีรมาตุไม่ได้แอบไปเจอนักร้องหนุ่มตอนไหนอีก แล้วเขาก็เอียงหน้าไปมองดูหน้าจอโทรศัพท์ของวีร์ “แล้วนี่มึงดูอะไรอยู่วะ”
“กำลังหาตารางคะแนนอยู่ ไม่รู้ว่าพี่เพชรแข่งเสร็จแล้วยัง ไม่เห็นจะอัพเดทที่ไหนเลย”
“เพชรเขาเข้ารอบไหนแล้วเหรอครับ” วีรมาตุก้มหน้าลงมองด้วยอีกคน
“รอบเซมิแล้วครับ แต่วีร์อยากให้พี่เพชรเข้าถึงรอบไฟนอล” น้ำเสียงของวีร์ดูจะเครียดอยู่บ้างแต่ท่าทางยังคงเป็นปกติ
แล้วบรรยากาศรอบตัวก็เงียบลง เมื่อสองหนุ่มพี่น้องขาวตี๋ต่างก็กำลังมุงดูโทรศัพท์ในมือของหนุ่มผิวแทนจนไม่ได้สนใจคนรอบตัว แม้แต่พระยศเองก็รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินขึ้นมา
“น้องคนนี้ใครเหรอ เหมือนจะคุ้นหน้านะ แต่ทำไมพี่จำชื่อไม่ได้”
วีร์เงยหน้าขึ้นมองคนที่ถาม ก็พบกับใบหน้าอมยิ้มเล็กน้อยเหมือนจะเป็นมิตรที่กำลังมองมาอยู่ ส่วนวีร์ก็คิดอยู่ในใจว่าเขาก็ไม่ได้รู้จักอีกฝ่ายอยู่แล้ว และก็ไม่ได้มีความปรารถนาอยากจะรู้จักอีกฝ่าย หรือเขาควรจะตอบไปตามมารยาทที่ดี
“อ๋อ นี่วีร์เพื่อนผมเอง เพิ่งย้ายมาเรียนเมื่อปีที่แล้ว พี่ซีซ่าร์เรียนจบไปพอดี”
“ชื่อวีร์... แต่เพิ่งจะย้ายมาเรียนแน่เหรอ พี่ว่าพี่เคยเห็นหน้าอยู่นะ...” นักร้องหนุ่มพยายามนึกว่าเขาเคยเห็นวีร์จากที่ไหน อยู่ครู่หนึ่งแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป “เมื่อกี้พูดถึงเพชร... ใช่คนเดียวกับ... เพชร พีรพัชร์ ที่อยู่วิทย์กีฬารึเปล่า”
“ใช่ครับ” วีร์ไม่ได้เป็นคนตอบแต่วีรมาตุตอบให้แทน
“รู้จักเพชรจริงๆด้วยเหรอ เพชรเขาดังอยู่นะรู้รึเปล่า... หรือว่า นี่ใช่คนที่เขาพูดกันในทวิตเตอร์ว่าเพชรมาตามจีบอยู่ใช่มั้ย” สีหน้าและท่าทางของคนถามแสดงออกมาว่าอยากรู้และหยอกเอินอยู่ในที
“แค่ข่าวลือครับ ผมกับพี่เพชรรู้จักกันตั้งแต่เด็ก เรื่องที่พี่เพชรมาจีบผมนี่... ไม่เคยได้ยินนะครับ”
“เอ... แต่ได้ยินมาว่าเพชรกำลังจีบรุ่นน้องสักคนนี่แหละ เห็นว่าไปซ้อมตีเทนนิสด้วยกันบ่อยๆด้วย คงจะเป็นแค่ข่าวลือละสินะ”
“ครับ” วีร์ตอบกลับเพียงสั้นๆด้วยท่าทางปกติ เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรและไม่ได้อยากตอบโต้อะไรให้ยืดยาวมากไปกว่านี้ แต่ถ้าจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขาไปมากกว่านี้ ก็ไม่แน่เหมือนกัน
“เอ่อ... คือ... ว่า...” ศศิทัศน์สังเกตเห็นแววตาของวีร์เริ่มเปลี่ยนไป จึงรีบพยายามเปลี่ยนทิศทางเรื่องพูดคุย “เออจริงสิเฮีย ก่อนหน้านี้ลื้อบอกว่าจะมาชวนอะไร ใคร ยังไงนะ”
วีรมาตุมองน้องชายของเขาอย่างสงสัย ไม่แน่ใจว่าตี๋เล็กของเขาหมายถึงอะไร
“ก็ก่อนหน้านี้ไง อั๊วนึกว่าลื้อจะมาชวนไปงานลอยกระทง แต่ลื้อบอกว่าจะชวนไปไหนแทนนี่แหละ” ศศิทัศน์ท้าวความหลังที่ไม่ได้ย้อนไปไกลมากนัก
“อ๋อ ใช่... คือว่าที่คณะเขาจะมี Med Party เป็นงานสังสรรค์ภายในของนักศึกษาแพทย์ก่อนสอบไฟนอล เขาให้ชวนคนนอกไปได้หนึ่งคน อั๊วก็เลยว่าจะมาชวน...” แม้วีรมาตุไม่ได้ออกเสียง แต่สายตาของเขาพูดออกมาอย่างชัดเจน
พระยศที่ทำตัวตามปกติ ศศิทัศน์ที่ยิ้มย่องอย่างออกหน้าออกตา ฝ่ายนักร้องหนุ่มที่มีสีหน้าเรียบเฉยมองดูวีรมาตุที่กำลังลุ้นกับคำตอบ
“เขาสรุปวันได้แล้วเหรอครับ เห็นเมื่อวานซืนเฮียบอกว่ายังไม่แน่อยู่เลย” วีร์มองวีรมาตุตาแป๋ว แต่วีรมาตุนั้นมองตอบกลับอย่างงงๆ จนวีร์ต้องถามย้ำอีกครั้ง “เฮียครับ สรุปว่าได้วันแล้วเหรอครับ”
“อ๋อ ครับ วันเสาร์กลางเดือนหน้า น้องวีร์ว่างรึเปล่า” วีรมาตุตอบกลับไปโดยที่ยังคงสงสัยว่าเขาเคยบอกกับวีร์เรื่องนี้ไปตอนไหน
“ก็ได้ครับ แต่เฮียก็อย่าลืมว่าเฮียต้องมาติวหนังสือก่อนสอบกลางภาคให้ด้วยนะครับ แลกกัน” วีร์ยิ้มให้กับวีรมาตุจนเจ้าตัวก็ยิ้มตอบกลับตามปฏิกิริยาอัตโนมัติและพยักหน้าอย่างดีใจ ปล่อยให้คนที่เหลือครุ่นคิดอยู่ว่านี่มันเป็นการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์แบบไหนกันแน่
*****
เจอพี่ซ่าร์ที่โรงเรียนด้วย กรี๊ดดดด ตัวจริงขาวน่ารักอะ
เห็นเหมือนกัน นั่งคุยอยู่กับท่านเทพวีรมาตุ เขานัดมาเจอกันรึเปล่า มาเดตกันในที่แห่งความหลัง #วีซ่าร์
Med Party ปีนี้ หมอวีชวนซีซ่าร์ไปแน่นอนเลย]/i]
*****
เด็กหนุ่มสี่คนเดินไปตามทางที่ได้คำบอกกล่าวจากเหล่านักศึกษาตลอดรายทางมาจนมายืนอยู่หน้าตึกเรียนของคณะวิทยาศาสตร์
วีร์ ศศิทัศน์ และสองหนุ่มฝาแฝดนพชัยกับชัยทิศ มองดูรอบๆตัวอาคารที่ใหญ่โตกว้างขวางสมกับเป็นหนึ่งในไม่กี่คณะที่มีจำนวนนักศึกษามาก ด้วยเพราะว่ามีสาขาวิชาที่หลากหลาย อีกทั้งยังมีนักศึกษาจากคณะอื่นๆต้องมาเก็บวิชาพื้นฐานทางสายวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์แวะเวียนเข้ามาอยู่ตลอด จึงเห็นคนเดินเข้าออกอยู่ตลอดเวลา
“ไอ้ต่าย เฮียบอกว่าเลิกเรียนกี่โมง” “ตอนนี้ก็จะสี่โมงครึ่งแล้วนะ”
“เซกนี้เลิกห้าโมง รอแป๊บเดียวน่ะ กูว่าไปหาที่นั่งรอกันดีกว่า” ศศิทัศน์ส่ายตามองหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่ ก่อนที่จะชักชวนเพื่อนๆไปนั่งโต๊ะไม้ยาวๆที่วางเรียงกันอยู่จำนวนมาก
“โอ้ ตรงโน้นมีร้านน้ำ พวกมึงเอาอะไรมั้ย” หนึ่งในฝาแฝดชี้ให้ดูและรอฟังคำตอบ
“อืม... อะไรก็ได้ เอามาเหอะ” ศศิทัศน์พยายามเพ็งไปมองซุ้มร้านค้าว่ามีอะไรบ้าง
“อะไรก็ได้น่ะ อะไรวะ เดี๋ยวซื้อมาแล้วไม่ถูกใจอีก” ฝาแฝดอีกคนยืนทำเสียงจิ๊จ๊ะ
“พวกมึงไปซื้อมาเหอะ คนละขวด” วีร์บอกปัดแล้วไล่ให้นพชัยและชัยทิศรีบเดินไปทันที
การมีเด็กในชุดนักเรียนมานั่งอยู่ในดงของผู้คนที่แต่งตัวชุดสุภาพทั่วไป ทำให้เป็นที่สนใจอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนุ่มขาวตี๋อย่างศศิทัศน์ที่นับวันยิ่งเหมือนโดนยาฉีดเร่งความสูงก็ไม่ปาน
“ถ้ากูเป็นเฮีย กูคงเครียด มีแต่คนมองมึงตามเป็นมัน”
วีร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วก็หันมองรอบๆพอเป็นพิธี
“กูว่าคนเครียดที่สุดน่าจะเป็นพี่ป่านมากกว่า คนเขามองใครกันแน่ มึงกับกู”
ศศิทัศน์เหล่ตามองซ้ายทีขวาทีเพื่อให้แน่ใจ เขาก็ยังคิดอยู่เช่นเดิมแล้วหันมามองเพื่อนของเขาอีกที ใจคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมือก็ไวเท่าความคิด ศศิทัศน์เอื้อมมือออกไปถอดแว่นสายตาของวีร์ออก เจ้าตัวก็รีบคว้าจะเอาคืน แต่ศศิทัศน์เองดึงมือออกห่างอย่างรวดเร็ว
“ถ้ามึงสัญญาว่าจะเก็บแว่นใส่กระเป๋า เดี๋ยวกูคืนให้”
“ไอ้สาด เอาแว่นคืนมา กูไม่ได้เอาคอนแทคเลนส์มาด้วย” วีร์พยายามคว้าเอาแว่นสายตาของเขาคืน “มึงอย่าเล่น เดี๋ยวมันหัก”
ยื้อกันไปมาจนศศิทัศน์ใจอ่อนยอมคืนแว่นให้ แต่ก็ยังยักแย่ยักยันต่ออีกนิดหน่อย ท้ายที่สุดวีร์รับเอาแว่นคืนมาแต่ก็พับใส่กระเป๋าเสื้อนักเรียน
“พอใจรึยัง” วีร์ใส่น้ำเสียงลงไปเล็กน้อยให้รู้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจ
“เอาน่ะ ไว้เฮียมาก่อนค่อยใส่ก็ได้” ศศิทัศน์ยิ้มให้แล้วก็ถามต่อด้วยความสงสัย “ตอนนี้มึงมองเห็นแค่ไหนวะ”
“หน้ามึงยังเห็นชัดอยู่ แต่อีกสองโต๊ะถัดไปมันจะเบลอๆ”
“ไม่ใส่เลยก็แย่เหมือนกันนะ” ศศิทัศน์ก็พยักหน้ารับรู้ ส่วนวีร์ก็ทำสีหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาบอกแล้วแต่อีกฝ่ายยังจะฝืนให้เขาทำอยู่อีก
“น้ำมาแล้ว” สองหนุ่มฝาแฝดเดินกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยกัน พวกเขาแจกจ่ายแก้วน้ำคนละใบ
“อะไรวะ” ศศิทัศน์มองดูของเหลวที่อยู่ภายใน มีสีออกขาวนวลและมีอะไรสักอย่างหลากสีสันเป็นชิ้นเล็กลอยกระจายอยู่
“ยาคูลท์ปีโป้ปั่น” “เห็นคนก่อนหน้าเขาสั่งเลยลองสั่งดู”
ศศิทัศน์ลองชิมดูแล้วก็พยักหน้ารับว่าเมนูนี้ผ่าน
“อากาศร้อนๆแล้วกินแบบนี้ชื่นใจ” “ใช่ๆ แต่เสียดายแก้วเล็กไปหน่อย”
เสียงอากาศเคลื่อนผ่านซอกน้ำแข็งหลอดเล็กลงไปในแก้วแล้วผ่านเข้าทางหลอดดูดตรงเข้าสู่ปากดังขึ้นมาไม่ขาดสาย
“นี้มึงแดกหรือว่ามึงสูบ แค่ระยะเดินกลับมาแค่นี้ก็หมดแล้วได้ไงวะ” ศศิทัศน์หันไปมองแก้วที่เหลือแต่น้ำแข็งหลอกเล็กและเศษชิ้นของเยลลี่ประปรายในมือคู่แฝดทั้งสองคน
“จะเอาใหม่มั้ย” วีร์ถามทั้งสองคน แต่ต่างก็ส่ายหน้า
ในตอนนั้นผู้คนมากมายก็เริ่มเดินออกมาจากตึกเรียน เครื่องแต่งกายต่างแบบต่างสีสันแต่ก็อยู่ในนิยามของชุดสุภาพ แต่ละคนเดินกระจายไปตามทิศทางต่างๆ บ้างก็ยังหยุดยืนรวมกลุ่ม บ้างก็หาที่นั่งว่าง
“เฮีย ทางนี้” ศศิทัศน์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับชูมือขึ้นสูงและโบกมือให้พี่ชายของเขาเห็น
วีรมาตุ ไมตรีจิต ชัชวาล พร้อมกับชายหนุ่มอีกสองสามคน เดินมาที่โต๊ะไม้ที่เด็กหนุ่มทั้งสี่คนนั่งอยู่
“ทำไมมากันสี่คนได้วะ” ไมตรีจิตออกปากถามเป็นคนแรก
“พวกมันอาสาเอารถมาส่ง” ศศิทัศน์ชี้ไปทางสองหนุ่มฝาแฝด
“ส่วนมึงหลอกกูมา” วีร์ชี้ไปทางศศิทัศน์
“กูไปหลอกมึงตอนไหน” ศศิทัศน์ทำหน้าตายแย้งกลับในทันที
“ก็กูนึกว่ามึงจะไปที่หอพักเฮีย กูก็ว่าจะแวะไปดูที่คอร์ทเทนนิสสักหน่อย”
“กูมั่นใจว่ากูไม่เคยบอกมึงว่าจะไปที่หอพักเฮีย แล้วมึงจะไปที่คอร์ทเทนนิสทำไม” ศศิทัศน์ถามกลับติดน้ำเสียงขุ่นเล็กน้อย
“ก็เผื่อว่าทีมมหาวิทยาลัยเขาซ้อมกันอยู่” วีร์ตอบเสียงเบาๆ
“เฮ้ พวกวิทย์กีฬาก็เรียนเซกนี้ไม่ใช่เหรอ” ไมตรีจิตว่าแล้วก็มองดูรอบๆบริเวณที่ยังคงมีนักศึกษาเดินออกมาอยู่เรื่อยๆ “โน้นไง ไอ้หมู.... ไอ้หมู” เขาตะโกนเรียกเพื่อนสนิทเก่าแก่
คุณกรหันมาตามเสียงเรียกแล้วก็เดินนำเพื่อนๆของเขามารวมกลุ่มกันกับคนอื่นๆ
“มีอะไรวะ” คุณกรถามเพื่อนๆรุ่นเดียวกันแล้วก็หันไปถามรุ่นน้องทั้งสี่คน “อ้าว พวกมึงมาทำอะไรกัน”
“ม้าให้เขาของมาให้เฮีย นี่ไง” ศศิทัศน์ยื่นถุงใบใหญ่พี่ชายของเขา
“เฮียหมู แล้วพี่เพชรอะ ไม่ได้เรียนด้วยกันเหรอ” วีร์หันไปสะกิดถามคุณกร คุณกรก็มองกลับอย่างแปลกใจ
“ไอ้เพชรก็ยืนอยู่นั่นไง” คุณกรชี้ไปทางพีรพัชร์ที่กำลังเดินตามพวกเขามาอยู่ห่างๆ
วีร์เอียงตัวแล้วก็เพ่งสายตามอง แต่แล้วก็ตัดสินใจหยิบแว่นขึ้นมาสวม ทัศนวิสัยก็กลับมาชัดเจนดังเดิม
“พี่เพชร” วีร์ส่งเสียงเรียกชายหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้ม พีรพัชร์เองก็ยิ้มตอบกลับแต่ก็ไม่ได้เดินเข้ามาหาใกล้ๆ ยังคงเกาะกลุ่มกับเพื่อนๆของเขาซึ่งวีร์เองก็พอจะรู้จักชื่อเสียงเรียงนามอยู่บ้างจากตอนที่ไปเป็นคู่ซ้อมให้กับพีรพัชร์ วีร์จึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหาเสียเอง
“มีอะไรรึเปล่า” พีรพัชร์ถามด้วยท่าทางปกติ
“ก็อยากรู้ว่าผลเป็นไง”
พีรพัชร์นึกอยู่ในใจครู่หนึ่ง
“อ๋อ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพี่ต้องเข้ากรุงเทพฯ ไปทดสอบสมรรถนะ แล้วค่อยรอผลอีกที”
“อันนี้คือได้เข้าทีมชาติเลยรึเปล่า” วีร์ถามต่อด้วยความสนใจ
“ยัง อันนี้คือเข้าโปรแกรมฝึก แล้วค่อยว่ากันอีกที”
วีร์ก็พยักหน้ารับรู้ แต่ก็ยู่หน้าลงอยู่บ้าง
“ทำไม มีอะไร” พีรพัชร์เห็นท่าทางแล้วก็อดถามไม่ได้
ก็วีร์ไลน์ถามพี่เพชรไปตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นจะตอบกลับมาเลย นึกว่าจะไม่ได้”
พีรพัชร์เอื้อมมือขยี้ผมของวีร์ด้วยความเอ็นดูก่อนที่จะตอบ
“อันนี้พี่ยุ่งจริงๆนะ”
วีร์ก็พยักหน้าว่าเขาเข้าใจ แม้จะรู้สึกว่ามีอะไรติดอยู่ในใจบ้างแต่ก็เพียงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาอาจจะได้พีรพัชร์คนเดิมกลับมาในอีกไม่ช้า แต่นั่นคือสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
“ไอ้วี คู่แข่งมึงทำคะแนนอีกแล้วว่ะ” ไมตรีจิตกระซิบบอกวีรมาตุ
“อดีตคู่แข่งโว้ย มึงอย่า เดี๋ยวมันนอยด์” ชัชวาลรีบแย้ง
“กูไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรขนาดนั้น” วีรมาตุตอบเพื่อนๆของเขา แม้ว่าทั้งไมตรีจิตและชัชวาลจะไม่ได้เชื่อคำตอบนั้นอย่างสนิทใจแต่ก็ไม่ได้สืบสาวอะไรต่อ ส่วนวีรมาตุเองก็ยืนมองดูวีร์ที่กำลังคุยอยู่กับพีรพัชร์อยู่เฉยๆ ซึ่งขัดหูและขัดใจศศิทัศน์เป็นอย่างมาก
ศศิทัศน์จึงเดินจ้ำอ้าวไปหาวีร์
“ไอ้วีร์ มึงจะทำอะไรต่อมั้ย ไอ้พวกแฝดบอกว่ามันต้องกลับแล้ว มึงจะให้พวกมันไปส่งที่บ้านก่อนใช่ปะ”
บุคคลที่ถูกอ้างถึงแบบไม่ทันรู้ตัวล่วงหน้าหันมามองหน้ากันเอง แต่ก็รับสมอ้างตามไป ไม่ได้แสดงความเห็นแย้งอะไร
“อืม งั้นก็กลับกันเลยก็ได้” คำตอบของวีร์สร้างรอยยิ้มอย่างผู้ชนะให้กับศศิทัศน์ แต่ก็ได้ไม่นานนัก “พี่เพชร งั้นวีร์กลับก่อนนะ เดี๋ยวพี่เพชรค่อยไลน์มานัดวันอีกทีก็แล้วกัน”
“ได้” พีรพัชร์ตอบรับสั้นๆ
ศศิทัศน์ไม่ยอมปล่อยให้เกิดสถานการณ์จ้องตาจนล้วงลงไปถึงใจ เขารีบดึงตัววีร์ออกมา แล้วเร่งให้สองหนุ่มแฝดตามคนรถให้มารับโดยเร็ว
“เฮีย เดี๋ยวลื้อไปด้วยกันมั้ย จะได้ให้ไอ้กิ่งกันก้านไปส่งอั๊วส่งไอ้วีร์ที่บ้านแล้วค่อยวนมาส่งลื้อที่หอทีหลัง”
สองหนุ่มแฝดหันมามองหน้ากันอีกครั้ง ได้แต่สงสัยว่าพวกเขาไปตกลงอะไรกันไว้ตอนไหน ส่วนวีรมาตุเองก็ยังไม่ทันจะได้อ้าปากตอบ ก็โดนน้องชายลากให้เดินตามไปด้วยกันซะก่อน ปล่อยให้คนที่เหลือมองตามแบบงงๆ
“เพชร มึงยอมตัดใจได้จริงเหรอ” หนึ่งในเพื่อนร่วมคณะที่พอจะรู้เรื่องระหว่างพีรพัชร์และเด็กหนุ่มรุ่นน้องเอ่ยปากถาม ในขณะที่เพื่อนร่วมสถาบันแต่ต่างคณะก็ยังยืนอยู่ในระยะที่ได้ยินชัดเจน
“ไม่ได้ก็ต้องได้ ยังไงกูไม่ใช่ตัวเลือกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ครั้งก่อนเคยทำได้ ครั้งนี้ก็ต้องทำได้ละวะ”
เหล่าคนฟังก็มีความสงสัยในใจว่าอกหักครั้งก่อนนั้นเป็นมาอย่างไร
“มันมีครั้งก่อนด้วยเหรอวะ”
หลังจากนนั้นก็ไม่ได้มีเสียงตอบกลับใดๆออกมา มีแต่สายตาที่กำลังมองดูกลุ่มคนทั้งห้าคนที่กำลังขึ้นรถยนต์มินิแวนสีขาววาววับ แน่นอนว่าสองคนสุดท้ายที่ก้าวขึ้นไปบนรถคือน้องชายคนสนิทและอดีตคู่แข่งคนสำคัญ
*****
วันนี้เห็นตัวจริงของหมอวี ปี1 แล้ว น่ารักมากแบบตะโกนๆ คนอะไรใช้ความน่ารักได้เปลืองมาก
เห็นเหมือนกัน ทำไมน่ารักได้แบบนี้ ยิ้มให้แต่ละที เหมือนฟ้าสว่างโลกสดใสขึ้นทันตาเลย
ใช่เหรอ คนนี้คบกับเพชรวิทย์กีฬา ปี1 อยู่ไม่ใช่เหรอ เห็นอยู่ด้วยกันบ่อยๆ
อ้าว มีแฟนใหม่แล้วเหรอ
*****
วีรมาตุก้าวออกมาจากหอพักนักศึกษาแพทย์ เสื้อผ้า ถุงเท้า รองเท้า พร้อมสำหรับการวิ่งออกกำลังกาย ถึงแม้ว่าจะเรียนนักมากขนาดไหน แต่การแบ่งเวลามารักษาความแข็งแรงของร่างกายก็ยังจำเป็นอยู่เสมอ เขาอบอุ่นร่างกายก่อนเล็กน้อย ยืดเส้นยืดกล้ามเนื้อขาแล้วถึงจะมุ่งหน้าที่ที่สนามกีฬาที่อยู่ใกล้ๆ
ระหว่างทางเดินไปนั้นจะต้องผ่านสนามซ้อมเทนนิสอย่างเสียไม่ได้ วีรมาตุหันไปเห็นคนคุ้นเคยกำลังฝึกซ้อมอย่างเอาจริงเอาจัง ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นการซ้อมของพีรพัชร์ แต่ที่ต่างไปจากทุกครั้งคือคู่ฝึกซ้อมนั้นไม่ใช่คนเดิมที่เขาเห็นเป็นประจำ นอกจากนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ชำนาญเรื่องกีฬาเทนนิสสักเท่าไหร่แต่ก็พอจะสังเกตได้ว่าพีรพัชร์เหมือนไม่มีสมาธิในการฝึกซ้อมเอาเสียเลย
ทางด้านพีรพัชร์ที่กำลังรู้สึกหัวเสียที่ไม่สามารถบังคับลูกสักกะหลาดให้เป็นไปตามที่เขาต้องการ หันไปเห็นวีรมาตุที่กำลังยืนดูเขาอยู่ข้างนอกกรงตาข่ายเหล็ก วีรมาตุผงกศีรษะทักทายมา ส่วนเขาก็ตอบกลับตามมารยาท ก่อนที่จะหันมาฝึกซ้อมต่อ แต่ลูกสักหลาดที่เขาตีออกไปยังคงไม่ลงตามจุดที่เขาต้องการ พีรพัชร์จึงตัดสินใจยุติการซ้อมของวันนี้ไว้เพียงเท่านั้น
ระหว่างที่กำลังเก็บข้าวของอยู่นั้นก็เห็นว่าวีรมาตุยังยืนอยู่ที่เดิม เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร แต่สำหรับตัวเขาเองนั้น เขายังไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเด็กหนุ่มที่เขาเคยหมายปองโดยไม่จำเป็น อย่างน้อยก็จนกว่าที่เขาสามารถปรับสภาพจิตใตให้กลับมาเป็นปกติได้เหมือนเดิม
พีรพัชร์เดินสะพายกระเป๋าใบใหญ่ออกมาจากสนาม เดิมทีเขาต้องการจะรีบเดินจากไปโดยเร็วที่สุด แต่เขาก็หยุดยืนอยู่
“ว่างมั้ย มีเรื่องจะคุยด้วย”
คำถามนี้ทำเอาวีรมาตุเองรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เขาแค่แวะยืนดูการฝึกซ้อมเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจจะมาพูดคุยอะไรกับพีรพัชร์ แต่วีรมาตุก็พนักหน้าตอบรับ แล้วก็เดิตนตามพีรพัชร์ไปหาที่นั่งว่างรอบๆบริเวณนั้น
พีรพัชร์วางกระเป๋าสะพายใบใหญ่ลงบนเก้าอี้ยาวและชี้นิ้วบอกวีรมาตุก่อนที่ตัวเองจะเดินออกไปที่ร้านขายเรื่องดื่ม วีรมาตุจึงเดินไปนั่งรอ และไม่นานนักพีรพัชร์ก็เดินกลับมา
ในเมื่ออีกฝ่ายยังง่วนอยู่กับการดื่มน้ำดับกระหาย วีรมาตุจึงมองดูรอบๆคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แผนการที่จะไปออกกำลังกายในวันนี้คงจะมีเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกลับไปอ่านตำราเรียนเตรียมตัวสำหรับการสอบปลายภาค
“นายรู้เรื่องแล้วใช่มั้ย”
เสียงของพีรพัชร์ดึงความสนใจของวีรมาตุกลับมายังปัจจุบัน
“เรื่องอะไรเหรอ” วีรมาตุหมายความตามนั้นจริงๆ เขาไม่แน่ใจว่าพีรพัชร์ต้องการถามเรื่องอะไร
“เรื่องเรากับน้อง”
“อืม” วีรมาตุตอบสั้นๆ ทั้งคู่ต่างก็นั่งมองตรงไปข้างหน้า “นาย... โอเครึเปล่า”
“โอเคสิ ทำไมจะไม่โอเค” พีรพัชร์ยิ้มให้กับคำคอบของตัวเอง ปากบอกว่าโอเค ใจรับฟังว่าโอเค ท่าทางที่แสดงออกมาก็ว่าโอเค ทำไมเขาถึงจะไม่โอเค “ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย เดี๋ยวก็ทำใจได้”
“อ๋ฮ” วีรมาตุไม่แน่ใจว่าเขาควรจะพูดอะไรต่อ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาปลอบใจอดีตคู่แข่ง เพราะมันออกจะดูแปลกไปเสียหน่อยที่จะทำเช่นนั้น
“เราเดาว่านายก็คงจะรู้จักวีมันด้วยใช่มั้ย”
“น้อง? หรือว่า...” วีรมาตุหันมาถามพีรพัชร์
“ไม่ใช่น้อง” พีรพัชร์เองก็หันมาตอบวีรมาตุแล้วก็หันหน้ากลับไปมองตรงอย่างเดิม
“ก็ใช่ ประมาณนึง” วีรมาตุเข้าใจแล้วว่าพีรพัชร์หมายถึงวีรดนย์
“ไอ้วีมันเพื่อนสนิทเราเลย รู้จักกันตั้งแต่เด็ก เรียนด้วยกัน ไปเล่นเทนนิสด้วยกัน” พีรพัชร์เล่าย้อนความหลังเรื่องราวของเพื่อนเก่า “อยู่มาวันนึง มันพาน้องมาที่คอร์ทได้ไงก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เราเคยไปชวนน้องมาเล่นด้วยกันตั้งหลายรอบ เห็นมันสนิทสนมกับน้องแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้ กว่าจะรู้ตัวว่าจริงๆแล้วตัวเองชอบน้องมากกว่าแค่น้องชายคนนึง... น้องก็ไปชอบคนอื่นซะแล้ว”
“นายก็เลยยอมถอยน่ะเหรอ”
“ถึงไม่ถอยก็ทำอะไรไม่ได้ คนนึงก็เพื่อนคนนึงก็น้อง เพื่อนน่ะไม่เท่าไหร่ แต่กับน้องนี่สิ ขืนลุยต่อคงจะมองหน้ากันไม่ติดไปเปล่าๆ”
ทั้งคู่ต่างก็นิ่งเงียบไป พีรพัชร์ไม่ได้เล่าอะไรเพิ่มเติม ส่วนวีรมาตุเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ
“ไหนๆเรื่องก็ออกมาแบบนี้แล้ว ช่วงนี้ก็ช่วยฝากดูน้องด้วยก็แล้วกัน ส่วนเราขอเวลาทำใจสักพักก่อน”
“เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ถึงนายไม่บอกเราก็จะทำอยู่แล้ว อีกอย่างเราก็สัญญาไว้กับเขาแล้วด้วยว่าจะคอยดูน้องไว้ให้”
“หมายถึงไอ้วีน่ะเหรอ” พีรพัชร์หันไปมองด้วยสีหน้าแปลกใจ วีรมาตุก็พนักหน้ารับแบบสงสัย “มันฝากน้องไว้กับนายเหรอ ก็นึกว่ามันจะ... มิน่าละ” เสียงของพีรพัชร์อ่อนลงแล้วก็เหมือนจะหลุดเขาไปในความคิดของตัวเอง
“ทำไมเหรอ” วีรมาตุถาม
“อ๋อ ไม่มีอะไรไม่ต้องใส่ใจ งั้นก็... ถ้ามันฝากน้องไว้กับนาย แสดงว่ามันไว้ใจนาย งั้นเราก็สบายใจแล้ว” พีรพัชร์ยิ้มยืนยันคำพูดของเขา
“จริงๆน้องก็ไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วงแล้วนะ การเรียนเป็นปกติ กิจกรรมอื่นๆก็ปกติ อยู่กับเพื่อนๆก็ปกติดี ยกเว้นตอนช่วงแรกๆ” วีรมาตุพยายามเรียบเรียงเรื่องราวในชีวิตประจำวันจองวีร์ที่เขาพอจะทราบ
พีรพัชร์หันมามองวีรมาตุอย่างพิจารณาว่าเขาควรถอนคำพูดของเขาก่อนหน้านี้หรือไม่ เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเข้าใจสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่รึเปล่า
“ทำไม มีอะไรเหรอ” วีรมาตุถามเมื่อเห็นท่าทางของพีรพัชร์ ส่วนพีรพัชร์เองก็กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจว่าเขาควรยกเลิกแผนการเดิมหรือไม่ แล้วเดินหน้าลุยต่อถึงแม้ว่าวีร์จะไม่ได้คิดอะไรกับเขาไปมากกว่าพี่ชายคนหนึ่งก็ตาม
“นายส่องทวิตเตอร์บ้างมั้ย” พีรพัชร์ตัดสินใจเลือกทางที่สอง
“ก็... นานๆที” วีรมาตุอ้อมแอ้มตอบ เขาไม่แน่ใจว่าในแอพลิเคชั่นสีฟ้าอันนั้นมันมีอะไรอยู่ “มันมีอะไรรึเปล่า”
“มันก็มีเรื่องที่พูดถึงนาย พูดถึงเรา พูดถึงนายกับนักร้องคนนั้น พูดถึงเรากับน้อง พูดถึงนายกับน้อง แล้วก็... พูดถึงน้องกับ... ไอ้วี... แล้วก็นาย”
วีรมาตุพยายามนึกภาพตามที่พีรพัชร์บอก บางเรื่องเขาก็พอจะผ่านตาอยู่บ้าง บางเรื่องเขาเพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรก แต่เขายังไม่เข้าใจว่าอะไรที่จะมาเชื่อมโยงระหว่างเขา วีร์และวีรดนย์ ด้วยกันได้
พีรพัชร์เห็นคิ้วของวีรมาตุที่ขยับเข้าหากัน ก็พอจะเดาได้
“เพราะความขี้เสือกของเหล่าโซเชียล ก็เลยไปขุดจนเจอเรื่องไอ้วีจนได้ ขนาดว่าน้องปิดไพรเวทแอคโซเชียลของไอ้วีทั้งหมดแล้วนะ”
วีรมาตุก็ยังไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เขายังไม่แน่ใจว่ามันจะมีอะไรที่ทำให้พีรพัชร์แสดงความเป็นห่วงได้มากขนาดนี้
“น้องเคยเล่นทวิตเตอร์ นานแล้วล่ะ ตอนที่น้องเพิ่งคบกับไอ้วีได้ไม่นานไอ้วีก็เริ่มมีอาการ เป็นโน้นเป็นนี้ต้องถอนตัวจากการแข่งไปหลายรายการ จนตอนหลังมันก็ตัดสินใจเลิกเล่นแล้วหันไปสอบชิงทุน แล้วก็มาเป็นหนักจนหมดสติเข้าโรงพยาบาลอยู่หลายรอบ” พีรพัชร์ตัดสินใจเล่าเรื่องเพราะเห็นว่าวีรมาตุยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ในโลกโซเชียลตอนนั้นก็มีคนบางกลุ่มที่เปลี่ยนจากแฟนคลับไปเป็นแอนตี้แฟน จับโยงมั่วไปเรื่อยหาว่าน้องเป็นตัวซวยทำให้ไอ้วีเป็นอะไรไป ส่งข้อความมาด่าบ้างสารพัดจนน้องลบแอคทวิตเตอร์ทิ้ง แล้วก็ปิดไพรเวทไอจี เราเคยเห็นน้องมานั่งคัดชื่อคนติดตามไอจีออกทีละคนเหลือแต่คนที่สนิทกันจริงๆ”
วีรมาตุฟังอย่างตั้งใจ เขาไม่ได้ติดตามเรื่องราวอะไรในสื่อสังคมออนไลน์มากนัก ไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ตาม ข้อความต่างๆที่ถูกส่งมาหาเขา เขาก็ไม่ได้เปิดอ่านไปทั้งหมด เลือกดูเฉพาะคนสนิท จึงไม่เคยรับรู้เรื่องในทำนองนี้มาก่อน
“ตอนนี้ก็เริ่มเห็นว่ามีโยงมาหานายแล้วนะ”
“มีด้วยเหรอ” วีรมาตุถามด้วยความแปลกใจ
“ก็ตอนที่นายไม่ได้ไปขึ้นเวทีประกวดเดือนมหาวิทยาลัย เขาก็หาว่าเป็นเพราะน้อง นายเลยซวยไปด้วย”
“นั่นมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกันเลยนะ ที่เราไปประกวดไม่ได้เพราะเราไปกินข้าวกับคนในคณะแล้วเกิดท้องไส้ไม่ดีขึ้นมา น้องจะมาเกี่ยวได้ยังไง” วีรมาตุยังสงสัยมนข้อนี้
“ก็บอกแล้วไง คนมันจะโยงมั่วมันไม่สนใจอะไรหรอก แต่มันสำคัญตรงที่เรื่องที่เขาสร้าง เริ่มมีคนอื่นเชื่อตามไปด้วย”
“น้องรู้เรื่องนี้มั้ย” วีรมาตุเริ่มเป็นห่วงความรู้สึกของวีร์ขึ้นมาบ้างแล้ว
“ไม่แน่ใจ นี่เราก็ให้ไอ้ต่ายช่วยสืบให้อยู่”
“ต่าย... น้องชายเราน่ะเหรอ”
“ใช่ที่ไหนละ น้องชายนายเจอเราทีไรก็จะกินหัวทุกที น้องของวีต่างหาก” แล้วพีรพัชร์ก็หันมามองหน้าวีรมาตุจังหวะเดียวกันกับที่วีรมาตุก็หันมา “โอ้ย! ทำไมพวกนายต้องมีชื่อซ้ำกันด้วยวะ เรียกลำบากจริงๆ”
วีรมาตุเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเรื่องดีหรือไม่ดี ที่พวกเขามีชื่อมาคล้ายกันแบบนี้
“เอาเถอะ เรื่องที่เราอยากคุยกับนายก็มแค่นี้ ถ้านายเชื่อเรื่องพวกนั้น จะทำอะไรก็ระมัดระวังตัว แต่ถ้านายไม่เชื่อ ระวังตัวไว้ก่อนก็ไม่ได้เสียหายอะไร”
“อืม ขอบใจนายมากนะ”
พีรพัชร์หยักหน้าตอบกลับ แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน หยิบกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นสะพาย เมื่อกล่าวลาอีกฝ่ายแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้วีรมาตุนั่งครุ่นคิดอยู่คนเดียวถึงเรื่องที่เพิ่งจะได้ยินมา จากเดิมที่ตั้งใจจะไปออกกำลังกายก่อนหน้านี้ วีรมาตุเปลี่ยนใจเดินกลับหอพักนักศึกษาแพทย์แทน และไม่แน่ใจที่ตั้งใจจะกลับไปอ่านหนังเรียนนั้น ก็อาจจะผัดวันไปก่อน
*****
ยามเย็นที่ลมหนาวเริ่มพัดโชยมาให้รู้สึกได้บ้าง วีรมาตุมานั่งจองโต๊ะม้าหินใกล้ตึกเรียนที่โรงเรียนเก่าของเขา รอฟังเสียงสัญญาณหมดเวลาวิชาเรียนสุดท้ายของเด็กนักเรียน วันนี้เขามีเรียนเฉพาะช่วงเช้า เวลาบ่ายนั้นหมดไปกับการทบทวนเนื้อหาวิชาของตัวเอง แล้วก็เดินทางมาที่โรงเรียนในช่วงเย็นตามที่นัดหมายไว้
ไม่นานนัก เด็กนักเรียนก็ทยอยเดินออกมาจากตึกเรียนอยู่เรื่อยๆ บางคนที่เป็นสมาชิกชมรมดนตรีเก่าก็เข้ามาทักทายอดีตประธานชมรม บางคนก็แค่ชื่นชมจึงส่งเสียงทักทายอยู่ห่างๆ วีรมาตุเองก็ยิ้มตอบกลับอย่างเป็นกันเอง แต่สายตานั้นก็คอยส่ายมองคนที่เขาต้องการจะเจอ
เด็กหนุ่มในชุดโปโลสีขาวปกสีน้ำเงินแถบขาวสองเส้น กางเกงขาสั้นสีกรมท่า ถุงเท้าขาวและรองเท้าผ้าใบสีดำ ตรงตามระเบียบทุกประการ ทรงผมที่เริ่มปรกหน้าผากยาวเลยขอบแว่นสายตา กำลังส่งรอยยิ้มอันสดใจในขณะที่เดินมุ่งตรงมาที่โต๊ะม้าหิน
“เฮียมาถึงนานรึยังครับ” วีร์วางกระเป๋าเป๋ลงที่โต๊ะ มือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูทั้งเวลาและข้อความต่างๆเผื่อว่ามีใครติดต่อมาในระหว่างชั่วโมงเรียน
“เฮียมาถึงสัก... สิบนาทีครับ” วีรมาตุตรวจดูเวลาตจากโทรศัพท์
“แล้วเฮียซื้ออะไรมากินแล้วยัง เดี๋ยววีร์ว่าจะไปซื้อน้ำก่อน เฮียเอาอะไรมั้ยครับ” วีร์กำลังตั้งท่าจะเดินออกไปแต่วีรมาตุห้ามไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องครับ เฮียซื้อมาให้แล้ว มีขนมด้วย” วีรมาตุหยิบถุงใส่ขวดน้ำ และถุงขนมที่วางอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาบนโต๊ะ
“โห เยอะขนาดนี้ เกรงใจเลย” วีร์แย้มปากถุงดูของข้างในว่ามีอะไรบ้าง รอยยิ้มที่ปรากฏยืนยันว่ามีของที่ถูกใจอยู่
“เอ่อ แล้วคนอื่นๆละครับ” วีรมาตุถามเปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขินกลบเกลื่อนก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ตัว
“ไอ้ตี๋เล็กรีบไปห้องชมรมไปเคลียร์เอกสารก่อน ส่วนบิ๊กคุยอยู่กับอาจารย์นิตยาเดี๋ยวก็คงตามลงมา ส่วนอีกห้องสามคนที่เหลือยังไม่เลิกเลย กำลังประชุมเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้” วีร์หยิบขวดชามะนาวออกมาแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้ให้เรียบร้อยก่อนที่จะเปิดขวดแล้วยกขึ้นดื่ม รสชาติที่ถูกใจและความเย็นที่ยังพอดีอยู่ วีร์เลยหันมายิ้มขอบคุณให้กับผู้สนับสนุนในวันนี้
มุมปากของวีรมาตุเองก็ฉีกยิ้มตามอย่างบังคับไม่ได้
“เฮียครับ” วีร์ส่งเสียง ครั้งแรกไม่ได้ผล ครั้งที่สองจึงต้องโบกไปมาผ่านหน้าด้วย
“ครับ... มีอะไรเหรอ” วีรมาตุเรียกสติของตัวเองกลับมาได้ก็รีบตอบกลับในทันที
“ก็เรียกแล้วเฮียไม่ตอบ ก็นึกว่ามีอะไร” วีร์ถอดแว่นสายตาออกมาดูแล้วก็สวมกลับไปดังเดิม
“น้องวีร์ยังไม่ได้ซื้อคอนเทคเลนส์เหรอครับ”
“ยังครับ ยี่ห้อประจำที่เคยซื้อยู่มันหมด ไปหาดูร้านไหนๆก็ไม่เจอ นี่ก็ให้พี่ธีร์สั่งออนไลน์ให้อยู่ครับ”
“แล้วปกติน้องวีร์ชอบแบบไหนเหรอครับ สวมแว่นหรือว่าใส่คอนเทคเลนส์”
“อืม... มันก็แล้วแต่ครับ เวลาใส่คอนเทคเลนส์จะทำอะไรก็สะดวกดี แต่บางทีก็ขี้เกียจ”
วีรมาตุก็พยักหน้ารับรู้
“เฮียว่าใส่แว่นอย่างนี้ก็น่ารักดีนะครับ”
วีร์ชะงักแล้วหันไปมองวีรมาตุให้แน่ใจวาตัวเองได้ยินไม่ผิด ส่วนวีรมาตุก็เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าพูดสิ่งที่อยู่ในใจดังไปสักหน่อย
“อ๋อ... ครับ... ขอบคุณครับ”
แล้วทั้งคู่ก็รู้สึกเหมือนว่ามือทั้งสองข้างเป็นอวัยวะส่วนเกินจากสามสิบสองชิ้นที่มีครบอยู่แล้ว เดี๋ยวก็หยิบขวดน้ำ เดี๋ยวก็หยิบขนม เดี๋ยวก็หยิบหนังสือ
วีร์หันไปมองรอบๆดูว่าจะมีเพื่อนของเขาโผล่มาร่วมวงกวดวิชากันบ้างแล้วหรือยัง พลันสายตามองเลยไปด้านหลังของวีรมาตุ มือไวเท่าความคิด คว้าคอของวีรมาตุเอียงหลบมาใกล้ตัว ส่วนมืออีกข้างปัดลูกฟุตบอลที่พุ่งแรงเข้ามาหาพวกเขา
“น้องครับ ตรงนี้ไม่ใช่สนามบอลนะครับ มาเล่นกันแถวนี้เดี๋ยวจะไปโดนใครเข้า อยากจะเล่นก็ย้ายไปเล่นที่สนามบอลนะครับ” ถึงวีร์จะพูดปกติ ไม่ได้ส่งเสียงตะคอกออกไปแต่แววตาที่ไม่ต่างจากฤทธิกร ทำให้กลุ่มนักเรียนเสื้อขาวปกน้ำเงินล้วนรีบขอโทษขอโพยและเก็บมาลูกฟุลบอลไปแล้วรีบเดินออกไปในทันที
วีร์คลายมือออกให้วีรมาตุกลับมานั่งได้อย่างเดิม
“เฮียเป็นอะไรมั้ยครับ” วีร์ถามเมื่อเห็นว่าวีรมาตุมีท่าทางแปลกไป
”เปล่าครับ ไม่เป็นอะไร” วีรมาตุพยายามรักษาอาการของตัวเองให้เป็นปกติก่อนที่จะตอบยืนยัน “โน้น ตี๋เล็กเดินมาแล้ว”
วีร์หันไปตามที่วีรมาตุชี้ เขาโบกมือเรียกให้ศศิทัศน์มองเห็นว่าพวกเขานั่งอยู่ที่โต๊ะนี้ ส่วนวีรมาตุก็พยายามหายใจเข้าลึกๆแล้วกลั้นไว้ หวังว่ามันลดจังหวะการเต้นของหัวใจของเขาให้ช้าลงได้บ้าง ไม่ใช่เพราะว่ากำลงัตื่นตกใจจากลูกฟุตบอลทมี่พุ่งเข้าใส่ แต่เป็นเพราะเขาเพิ่งจะคว้ากอดเด็กหนุ่มแนบชิดตั้งแต่ศีรษะไปตลอดลำตัว
*****
นั่งกันอยู่เฉยๆ ยังดึงความซวยเข้ามาจนได้ คนอะไร๊...
อาถรรพ์เริ่มแล้วใช่มั้ย บอกแล้วไม่เชื่อ พวกเราต้องช่วยกันนะคะ #saveหมอวี #ทวงคืนหมอวีจากคนดวงซวย
แต่ตอนที่คบกับเพชร วิทย์กีฬา ปี1 ก็ไม่เห็นว่าจะเป็นอะไรเลยนี่นา คำสาปมันมีจริงเร้อ! มั่วรึเปล่า
ถ้าลองว่าเพชรเขาชื่อวีรพัชร์ ก็ไม่แน่นะ
[อ่านต่อหน้าถัดไป]
-
แม้ว่าจะเหลือเวลาอีกสองสัปดาห์ก่อนสอบกลางภาคเรียน แต่การจะไปหมกหมุ่นอยู่กับตำราเรียนเพียงเดียวก็ไม่ใช่เรื่องดีนัก เหล่าผองเพื่อนจึงแบ่งเวลามาทำกิจกรรมสันทนาการที่สนามบาสเก็ตบอลกัน แต่ละคนคอยผลัดเปลี่ยนคนลงเล่นและคนออกมานั่งพักเป็นทีมๆไป
“ต่าย โทรศัพท์มึงดัง” เสียงร้องบอกจากเพื่อนคนหนึ่งที่กำลังนั่งพักอยู่ ศศิทัศน์ก็ขอเปลี่ยนตัวออกมารับสาย
“เฮียว่าไง” ศศิทัศน์กำลังตั้งใจฟังเสียงของปลายสาย ในขณะที่สายตาของเขาหันไปมองดูเพื่อนสนิทที่นั่งไปไกลกันนักและกำลังสนใจอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ “อั๊วอยู่ตรงสนามบาส... ลื้อจะมาเหรอ” ศศิทัศน์ถามด้วยระกังเสียงที่ดังขึ้น “อยู่ๆ อยู่ด้วยกันนี่แหล่ะ” แล้วศศิทัศน์ก็พยักหน้ารับไปด้วย “ได้... ได้... ได้... ได้ครับเฮีย เดี๋ยวเจอกัน”
“เฮียวีแวะมาโรงเรียนเหรอ” พระยศถามเมื่อเห็นว่าศศิทัศน์คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว
“ใช่”
“ก็นึกว่าวันนี้เฮียไม่ว่างซะอีก” พระยศนึกสงสัยเพราะอีกฝ่ายบอกไว้แต่แรกว่าวันนี้ไม่สะดวกมาติวหนังสือให้พวกน้องๆได้
“นั่นดิ” ศศิทัศน์ก็พลอยสงสัยไปด้วยคน
“เอ้อ... เดี๋ยวกูมานะ” วีร์รีบลุกขึ้นยืนแล้วก็ก้าวเดินออกไปจากสนามบาสเก็ตบอล
“เดี๋ยว ไปไหนวะ” ศศิทัศน์ร้องห้ามไว้ซะก่อน
“ไปห้องชมรม โดนเรียกตัวด่วน เดี๋ยวมา” วีร์ไม่ได้รอคำตอบรับ เขาเดินออกไปทันที
“งานด่วนอะไรของมันวะ” ศศิทัศน์ขมวดคิ้วมองตามจนวีร์ลับสายตาไปจากมุมตึก แต่ไม่นานนักก็มีมือมาสะกิดไหล่ของเขา “อ้าว! เฮีย ไหนว่าวันนี้ไม่ว่างไง”
“ก็ไม่ว่าง เดี๋ยวก็ต้องกลับไปทำงานต่อ”
“แล้ว... ลื้อมาไมอะ” ศศิทัศน์เริ่มสงสัยพี่ชายของเขาขึ้นมาอีกคน
“แล้วเพื่อนลือไปไหน” วีรมาตุไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามกลับพร้อมกับมองดูไปรอบๆแล้วยังไม่เห็นคนที่ต้องการจะเจอ ศศิทัศน์เองก็มองตามอย่างรู้ทัน
“ว่าที่พี่เขยอั๊วเพิ่งจะไปห้องชมรมเมื่อกี้ เดี๋ยวมันก็กลับมา”
วีรมาตุหันกลับมาหาน้องชายของเขา เพราะสะดุดกับตำแหน่งที่เพิ่งจะได้ยินแต่ก็พยักหน้ารับรู้
“สรุปลื้อมาทำอะไร มีธุระแต่อุตส่าห์ถ่อมาถึงโรงเรียน”
ศศิทัศน์ถามพร้อมกับส่งสายตาแซวพี่ชายไปด้วย
“ก็งาน Med Party ปีนี้เขาอยากจะย้อนวัยเรียนกัน ก็เลยนัดว่าให้ใส่ชุดนักเรียนไปงานกัน นี่อั๊วก็งานจะแวะไปเอาชุดที่บ้าน เพราะวันอื่นคงจะยุ่งไม่มีเวลาไปเอา นี่ก็เลยมาหาลื้อด้วยเผื่อว่าจะให้ไปส่งที่บ้าน”
“อืม... ก็ได้นะ นี่ก็เย็นแล้วด้วย กลับเลยก็ได้” ศศิทัศน์ดูเวลาจากโทรศัพท์ แล้วก็แอบชำเลืองตาขึ้นมองพี่ชายของเขา แล้วก็นึกยิ้มขึ้นมา “แต่เดี๋ยวรอไอ้วีร์ก่อนนะ เผื่อว่ามันจะอยากกลับด้วยกัน”
วีรมาตุนึกหมั่นไส้น้องชายของเขาที่มารู้ทันความคิดไปซะทุกอย่าง
“ก็ต้องรอน่ะสิ จะได้บอกให้น้องวีร์เตรียมชุดไปด้วย”
“ต้องลงลื้อชวนไอ้วีร์ไปงานจริงๆเหรอ”
“ก็เพื่อนลื้อรับปากไว้แล้ว”
วีรมาตุยืนดูเด็กรุ่นน้องเล่นบาสเก็ตบอลกัน แม้ว่าจะถูกเอ่ยปากชวนเล่นแต่เขาก็ปฏิเสธไป เพราะในใจกำลังจดจ่ออยู่กับการรอ แต่เวลาก็ผ่านไปนานพอสมควรก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนในความคิดจะเดินกลับมาเสียที
“เพื่อนลื้อไปนานแล้วนะ” วีรมาตุหันไปถามศศิทัศน์
“นั่นสิ” ศศิทัศน์เองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน “คงมีธุระด่วนจริงๆ แต่เดี๋ยวก็คงจะมา เนี่ยเป๋มันยัง... อ้าวเห้ย เป๋ของไอ้วีร์ไปไหนแล้ววะ” ศศิทัศน์ถามเพื่อนๆในบริเวณนั้น แต่ละคนก็สอบถามกันว่ามีใครเห็นบ้าง
“เป๋ที่วางอยู่ตรงนั้นน่ะเหรอ” ใครคนหนึ่งถาม ศศิทัศน์ก็ตอบกลับว่าใช่ “เห็นเดวิดมันหยิบไปเมื่อกี้”
“มันหยิบผิดเหรอ” ศศิทัศน์ถามให้แน่ใจ
“ไม่นะ เห็นมันหยิบไปสองใบ” เพื่อนคนเดิมตอบ
“ไอ้วีร์โทรมาหามันว่าให้หยิบเป๋ไปให้มันด้วย” มีเพื่อนอีกคนบอก
สองพี่น้องต่างก็มองหน้ากัน ต่างคนก็เริ่มงงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“หรือว่าไอ้วีร์มันจะเอาของในเป๋มันรึเปล่า” พระยศเสนอความเห็น แต่ศศิทัศน์ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ วีร์สามารถโทรมาหาตัวเขา หรือไม่ก็พระยศก็ได้เหมือนกัน
“ลื้อบอกว่าน้องวีร์ไปที่ห้องชมรมใช่มั้ย” วีรมาตุถาม ศศิทัศน์เองก็พยักหน้ายืนยัน เมื่อได้รับคำตอบแล้ววีรมาตุก็มุ่งหน้าไปที่ห้องชมรมถ่ายรูปทันที
แม้ว่าห้องชมรมถ่ายรูปจะเป็นหนึ่งไม่กี่ชมรมที่มักจะมีคนอยู่จนถึงเวลาใกล้ค่ำ แต่กลับไม่ใช่วันนี้ ประตูห้องชมรมถูกล็อคปิดสนิทและไม่มีวี่แววว่าจะมีใครอยู่ในละแวกนั้นเลยสักคน วีรมาตุลองโทรผ่านแอพลิเคชั่นไลน์ก็แล้ว ลองผ่านเบอร์โทรศัพท์ก็แล้ว แต่ก็ไม่สามารถติดต่อกับวีร์ได้ วีรมาตุตัดสินใจเดินกลับไปที่สนามบาส แต่ระหว่างนั้นก็พบกับเด็กหนุ่มตาน้ำข้าวแต่พูดไทยชัดยิ่งกว่าคนไทย
“เดวิด”
“พี่วี สวัสดีครับ” เดวิดทักทายรุ่นพี่กลับ
“พี่ถามอะไรหน่อย เมื่อกี้เราหยิบเป้ของวีร์มาใช่มั้ย”
“ใช่ครับ ทำไมเหรอครับ”
“แล้วตอนนี้วีร์อยู่ที่ไหน” วีรมาตุถามต่อด้วยความใจร้อน
“เห็นเดินไปทางลานจอดรถ น่าจะกลับบ้านแล้วมั้งครับ”
“ขอบใจมาก” วีรมาตุรีบวิ่งไปยังลานจอดรถโดยทันที และเป็นไปตามที่เขาคิด วีร์ไม่ได้อยู่ที่ลานจอดรถแล้ว วีรมาตุพยายามคิดในแง่ดีไว้ก่อนว่าวีร์อาจจะมีธุระด่วนจริงๆก็ได้ ไม่ได้มีเหตุอื่นใด
*****
แสงไฟส่องสว่างตลอดข้างทางเดินในหมู่บ้าน แม้ว่าท้องฟ้าจะยังคงมองเห็นแสงสีส้มฉายอยู่บ้าง แต่ก็คงจะจางหายไปในอีกไม่ช้าและความมืดก็จะเข้าปกคลุมไปทั่ว วีร์เดินผ่านบ้านของแพรพรรณที่ปิดประตูมิดชิดแล้วแต่ก็ยังเห็นแสงไฟที่ส่องผ่านผ้าม่านตามบานหน้าต่างอยู่ เรื่อยไปจนถึงบ้านของเขาเอง
เสียงจังหวะฝีเท้าที่คุ้นเคยเรียกความสนใจของสุนัขตัวใหญ่ขนสั้นทั้งสีน้ำตาลอ่อนและสีดำวิ่งมาเกาะกำแพง หางที่แกว่งไปมาอย่างรวดเร็วและเสียงร้องครางแสดงความดีใจที่เจ้านายของพวกมันกลับมาแล้ว พอดีกับที่ธีร์เดินออกมาหน้ารั้วเพื่อเอาถุงขยะมาทิ้งก่อนถึงเวลารถขยะมาเก็บไป
“กลับมาซะมืดเชียว ไปไหนมาละ” ธีร์เอ่ยทักเมื่อหันมาเห็นวีร์เดินมาถึงประตูรั้วพอดี
“มีธุระด่วนนิดหน่อย” วีร์ตอบแล้วก็เดินเข้าไปข้างในบ้าน ทั้งสองมือต่างก็จับปลอกคอของสุนัขทั้งสองตัวไว้ไม่ให้พวกมันหลุดวิ่งออกไปข้างนอกได้
“แล้วโทรไปก็ไม่รับ เนี่ยเฮียวีเขามารอตั้งนานแล้วนะ”
วีร์ชะงักไป จะหันมาถามธีร์ให้แน่ใจก็ไปสังเกตเห็นรถยนต์ของวีรมาตุที่จอดอยู่หน้าบ้านฝั่งตรงข้าม เลยเป็นสาเหตุให้เขาไม่ได้เฉลียวใจมาก่อน แล้วบุคคลที่สามที่ว่ามานั้นก็เดินออกมา มือของวีร์ที่ไม่ได้ออกแรงกำปลอกคอไว้แล้วทำให้สุนัขทั้งสองตัวหลุดรีบวิ่งเข้าไปหาผู้มาใหม่แทน
ทั้งวีร์และวีรมาตุต่างก็มองตากันแต่ไม่ได้เอ่ยคำใด
“งั้น พี่เข้าบ้านก่อนนะ” ธีร์มองดูอาการของทั้งสองคนแล้วก็คิดว่าควรปล่อยให้ทั้งคู่จัดการกันเอง เพราะเขาก็ไม่ได้รู้ต้นสายปลายเหตุว่าเกิดอะไรขึ้น ต้าวและเติบต่างก็เดินตามธีร์ไปด้วยเนื่องจากพวกมันไม่ได้รับความสนใจจากเจ้านายน้อยทั้งสองคนแล้ว
“เฮีย... มานานแล้วยังครับ” วีร์ทำลายความเงียบขึ้นมา เพราะจะให้ยืนเงียบๆต่อไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา
“ก็สักพักแล้วครับ มาเล่นกับน้องธร... แล้วน้องวีร์ไปไหนมาเหรอครับ เฮียแวะไปที่โรงเรียนไม่เจอ” วีรมาตุแสดงท่าทีปกติ ถามด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่พยายามคาดคั้น แม้ว่าใจจริงอยากถามอะไรที่มากไปกว่านี้ก็ตาม
“วีร์ไป... ช่วยอาจารย์แป้งมาครับ” ถึงแม้ว่าคำตอบจะดูน่าเชื่อ แต่จังหวะการพูดนั้นทำให้ดูน่าสงสัย
“เหรอครับ อาจารย์แป้งให้ช่วยอะไรเหรอครับ”
“ก็รูปถ่ายตอนปิดเทอม อาจารย์ให้คะแนนแล้วก็เลือกรูปไปแสดงที่แกลลอรี่ของเพื่อนอาจารย์พิชิตครับ”
วีรมาตุได้ยินคำอธิบายเพิ่มเติมแล้วก็พนักหน้ารับรู้ เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย เพราะดูเหมือนว่าวีร์จะติดธุระจริงๆ
“แล้ว... เฮียมีอะไรด่วนเหรอครับ ถึงมารอที่บ้านวีร์”
“ก็เฮียโทรหาน้องวีร์แล้วไม่ติด โทรไลน์ก็ไม่ติด ก็เลยลองแวะมาดูที่บ้าน”
“อ๋อ... ของวีร์แบตหมดครับ” วีร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดูว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ “แล้ว... ตกลงว่าเฮียมีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าครับ”
“คือว่าเพื่อนๆที่คณะเขาตกลงกันว่างาน Med Party จะจัดเป็นธีมชุดนักเรียน เฮียก็เลยจะมาบอกให้น้องวีร์เตรียมชุดไว้ก่อนครับ”
“แค่นั้นเหรอครับ” วีร์ถาม
“ครับ” วีรมาตุตอบสั้นๆ แล้วก็ฉุกคิดได้ขึ้นมาตอนนั้นว่าอันที่จริงเขาแค่ส่งข้อความมาบอกก็ได้ แต่คงเป็นเพราะอะไรหลายอย่างเมื่อตอนช่วงเย็นทำให้เขาคิดมากกไปเอง ถึงได้บุกมาที่บ้านของวีร์เช่นนี้
“เรื่องงาน...” วีร์เม้มปากและมีสีหน้าที่ไม่ค่อยสบายใจมากนัก
“ทำไมเหรอครับ” วีรมาตุเริ่มกลับมารู้สึกแปลกๆอีกรั้ง เมื่อเห็นอาการของวีร์
“คือว่า... วีร์อาจจะไปด้วยไม่ได้แล้วนะครับ”
วีรมาตุนิ่งเงียบไป อะไรหลายๆที่กวนใจเขาก่อนหน้านี้เริ่มหมุนวนกลับมาอีกครั้ง
“น้องวีร์ติดอะไรเหรอครับ”
“วีร์อาจจะต้องไปช่วยงานอาจารย์พิชิต เวลามันยังไม่แน่ ก็เลย...”
“ไม่เป็นไรครับ” วีรมาตุรีบตอบกลับในทันทีพร้อมกับรอยยิ้ม “เดี๋ยวไว้ใกล้ถึงวันงานน้องวีร์ค่อยยืนยันเวลาอีกทีก็ได้ครับ”
“แต่วีร์กลัวเฮียจะเสียโอกาส ถ้าวีร์เกิดไปไม่ได้ขึ้นมา” วีร์พยายามโน้มน้าวให้อีกฝ่ายคล้อยตาม
“ก็ไม่เป็นไรครับ ตัวงานไม่ได้กำหนดตายตัวสักหน่อยว่าเฮียต้องพาใครไป ยังไงเฮียก็สแตนด์บายไว้ที่น้องวีร์ ถ้าน้องวีร์ติดธุระจริงๆ เฮียก็แค่ไปคนเดียว เท่านั้นเอง” วีรมาตุก็พยายามให้อีกฝ่ายสบายใจ ในเวลาเดียวกันก็พยายามให้ตัวเขาเองไม่คิดมากเกินไป
“แต่วีร์ว่า...”
“ไม่เป็นไรครับ เอาตามนี้ก็แล้วกัน”
แม้ว่าวีรมาตุจะหว่านล้อมหาเหตุผลว่าเขารอคำตอบของเด็กหนุ่มได้ แต่อีกฝ่ายกลับแสดงท่าทีลำบากใจ คอยหลบสายตาของเขา เสมือนว่าได้ตัดสินใจไปแล้วเพียงแต่ยังไม่เอ่ยปากออกมา
“น้องวีร์”
วีร์เงยหน้าขึ้นมอง แววตาที่ใครต่อใครมักจะบอกว่าดุดันไม่ต่างจากฤทธิกร แต่ในเวลานี้วีรมาตุมองเห็นแต่ความกังวล
“น้องวีร์ ไม่ได้กำลังหลบหน้าเฮียใช่มั้ยครับ” วีรมาตุตัดสินใจถามความรู้สึกแรกที่วิ่งเข้ามาตอนที่เขารู้ว่าวีร์ไม่อยู่ที่โรงเรียนแล้ว หรือบางทีเขาไม่ควรไปสนใจว่าโลกโซเชียลพูดถึงอะไรเกี่ยวกับเขาและเด็กหนุ่มบ้างตั้งแต่แรก เขาจะได้ไม่มารู้สึกกังวลใจอะไรแบบนี้
วีรมาตุเอื้อมมือไปจับมือของวีร์ขึ้นมาข้างหนึ่ง
“ถ้าน้องวีร์ไม่สบายใจอะไร บอกเฮียได้นะครับ”
วีรมาตุรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจและจริงใจ มองดูเด็กหนุ่มที่ย้ายสายตาไปทางอื่น ไหล่ที่ยกตัวขึ้นค้างไว้ครู่หนึ่งแล้วผ่อนลง
“น้องวีร์”
วีรมาตุเอ่ยเรียกชื่ออีกครั้ง แต่อีกฝ่ายเพียงแค่หันกลับมาแล้วพยายามดึงมือขอเขาออก
“วีร์ว่าวีร์เข้าบ้านก่อนดีกว่า เฮียจะได้กลับไปพักผ่อนด้วย”
“น้องวีร์ครับ เฮียพูดจริงๆนะ น้องวีร์บอกเฮียได้ทุกอย่าง”
วีร์พยักหน้าสองสามครั้งแล้วก็หันกลับเดินเข้าไปข้างในบ้าน วีรมาตุก็ได้แค่มองตามและรู้สึกอึดอัดใจว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้มาก เขาไม่อยากให้พวกเขาทั้งสองคนตกมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ไปเนิ่นนาน แต่ก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป
*****
yobortsa:
ว่างเมื่อไหร่ ไปสืบให้หน่อยนะว่าต้นตอมาจากไหน
วิธู:
กำลังพยายามอยู่
yobortsa:
ได้เรื่องแล้วส่งข่าวมาด้วย
วิธู:
ไม่ต้องห่วง เชื่อมือได้
*****
Ending music inspired by A1 – The Things We Never Did
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 13 เป็นไงเป็นกัน
งานเลี้ยงสังสรรค์ของนักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ที่จัดขึ้นเพื่อให้นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งที่กำลังปรับตัวให้เข้ากับการเรียนที่เข้มข้นได้ผ่อนคลายความเครียดก่อนจะถึงวันสอบวัดปลายภาคเรียนแรก อีกทั้งเป็นการเปิดสังคมของนักศึกษาที่นอกจากเพื่อนร่วมคณะแล้วก็คงจะมีแต่ตำราเรียนที่เป็นคนคุ้นเคยให้กว้างมากขึ้น จึงเป็นที่มาให้นักศึกษาสามารถเชิญคนอื่นมาร่วมงานได้อีกหนึ่งคน
แม้ว่าที่ผ่านมา บุคคลทั้งหลายที่เหล่านักศึกษา ชวนมาร่วมงานจะมีทั้งพี่น้อง ญาติสนิท มิตรสหาย เพื่อน หรือคนรักที่หลายคนมักจะชวนมาด้วยนั้น ทำให้เกิดการเข้าใจกันไปผิดๆว่า งานนี้เป็นงานเปิดตัวคนที่นักศึกษาแพทย์กำลังคบหาดูใจกัน ซึ่งก็คงจะเป็นกรณีเดียวกันกับการถือหมอนงานบวชนั่นเอง
แต่สำหรับงานปีนี้คนที่วีรมาตุจะชวนไปด้วยนั้น เริ่มจะไม่แน่ใจแล้ว
“เฮ้อ...”
(เอ้า พรือหล่าวนิ พอกูเปิดกล้องแล้วมึงก็มาเฮือกๆใส่ เป็นอะไรของมึง) เสียงของหนุ่มผิวเข้มส่งผ่านเครื่องโทรศัพท์ไปยังหนุ่มตี๋ผิวขาวที่มีชื่อเล่นเดียวกันกับเขา
“เซ็ง” ศศิทัศน์ตอบเพียงสั้นพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์
(เซ็งเรื่องอะไรวะ) วิธูพยายามเข้าใจอาการของอีกฝ่าย
“หลายเรื่อง”
(ไอ้ที่หลายเรื่องน่ะมันเรื่องไหนบ้าง ว่ามา) วิธูแสดงท่าทางว่าเขากำลังรอฟังอย่างใจเย็น
“ทั้งเรื่องไอ้วีร์ เรื่องเฮีย ข่าวลือทั้งหลายแหล่ ไม่รู้จะอะไรกันนักหนา” ศศิทัศน์ก็ยังไม่คลายความบึ้งตึงไปจากใบหน้าของเขา
(พวกขี้เสือก อย่าไปเอาอะไรมาก ปวดหัวเปล่าๆ)
“แล้วไปขุดเรื่องพี่มึงขึ้นมาได้ไงก็ไม่รู้”
(อันนั้น เพื่อนกูเองแหล่ะ) วิธูสารภาพหน้าตาเฉย
ศศิทัศน์ขมวดคิ้วขึ้นมาในทันที หมายกำลังจะคาดโทษไปแล้วแต่วิธูก็อธิบายเพิ่มเติมเสียก่อน
(กูไปถามมันมาแล้ว มันไม่ได้ตั้งใจ มันบอกว่ามันส่องโน้นนี่นั่นไปเรื่อยแล้วก็เจอเรื่องของไอ้วีร์กับเฮียมึง มันก็เลยสงสัยแล้วโพสถามลงไปว่ามีแฟนใหม่แล้วเหรอ จากนั้นก็มีคนอินบ๊อกซ์มาหามันเต็มเลย มันไม่ได้ตอบทุกคนหรอก มีบางคนที่มันเข้าไปเห็นโปรไฟล์แล้วว่าอยู่โรงเรียนมึงก็เลยตอบไปสองสามคน ประมาณนั้น)
“แล้วไง... แล้วเพื่อนมึงก็เลยสร้างเรื่องอาถรรพ์อะไรนั้นขึ้นมาเหรอวะ”
(โอ้ย... ไม่ใช่ เรื่องนั้นน่ะเก่าตั้งนานแล้ว พี่กูออกตัวปิดข่าวเองไปเรียบร้อยแล้ว กูก็ไม่คิดนะว่าใครจะหยิบมาเล่นอีก ส่วนเพื่อนกูที่ว่าเนี่ยก็สนิทกับไอ้วีร์นั่นแหล่ะ มันโทรไปเคลียร์กับไอ้วีร์เรียบร้อยแล้ว)
“ไม่รู้เว้ย” ศศิทัศน์ยังรู้สึกขัดใจอยู่อย่างเดิม
(แล้วนี่ได้คุยกับมันแล้วยัง ว่าจะไปงานมั้ย)
“ยัง เห็นเฮียบอกว่ามันติดงาน แต่กูว่าข้ออ้าง กูสงสัยว่ามันไปรู้เรื่องได้ไงวะ ไอ้วีร์ไม่เล่นทวิตไม่ใช่เหรอ”
(มันบอกเหรอ) วิธูถาม
“ใช่ มันบอกเองว่ามันไม่มีแอคทวิตแอคเฟซ มีแต่ไลน์กับไอจี” ศศิทัศน์ทำท่านึกตามไปด้วยว่ามีอะไรเพิ่มเติมอีก
(ก็ไม่ผิด... แต่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่เล่น)
ศศิทัศน์วางใจไปได้เพียงไม่นาน คำตอบของวิธูทำให้เขาสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง
(มันเคยมีทวิตเตอร์แต่ลบไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะส่องไม่ได้ ใช่มั้ย)
“แสดงว่ามันก็รู้เรื่องทั้งหมดใช่มั้ย” ศศิทัศน์ถามให้แน่ใจ
(ไม่แน่ อาจจะ)
ศศิทัศน์ถอนหายใจอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง
(ยังมีเรื่องอื่นอีกเหรอวะ เห็นยังเฮ้อๆ ไม่หยุด)
“ไม่อะ มีแค่นั้นแหละ”
(นึกว่าจะเครียดเรื่องมีคนมาทาบทามเฮียมึงไปแสดงซีรี่ส์ซะอีก)
ศศิทัศน์ส่งเสียงคำรามในทันที
“เรื่องนั้น อย่าเอามาพูดให้เป็นเสนียดหูกูเลย” สีหน้าของศศิทัศน์แสดงออกชัดเจนว่าไม่เอาด้วยอย่างแน่นอน
(ทำไมวะ เป็นนักแสดงไม่เห็นจะเสียหายอะไร) วิธูถามด้วยความสงสัย
“อย่ามา กูแอบไปดูไอ้ที่ผู้จัดค่ายนั้นโพสไว้แล้ว” ศศิทัศน์ส่ายหน้ารัวๆอย่างสะอิดสะเอียน “แม่ง มันไม่ได้อย่างแรง มีที่ไหนวะบอกจะถ่ายทำซีรี่ส์ออกมาเป็นสามเวอร์ชั่น อันแรกไว้ออกทีวี แล้วก็มีไดเร็กเตอร์คัตเพิ่มฉากไว้ขึ้นออนไลน์ แล้วยังมีซูปเปอร์อันคัตพิเศษเด็ดสุดๆไว้ปล่อยทาง อลฟ.”
(ห๊ะ เดี๋ยวนี้มันต้องอะไรถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ)
“บอกว่าอะไรนะ เพื่อให้เนื่อหาครบถ้วนตามในนิยาย เห็นมีคนกรี๊ดกร๊าดเต็มฟีดบอกทำเลยๆ เห๊อะ สงสัยเอาส้นตีนคิด”
(แล้วไอ้นักร้องรุ่นพี่อะไรของมึงนั่นยอมเหรอวะ)
“ไม่รู้เว้ย แต่สำหรับเฮีย ไม่ได้เด็ดขาด ห้าม!”
วิธูหัวเราะท่าทางควันออกหูของศศิทัศน์ เหมือนกำลังมองตัวเองเมื่อหลายปีก่อนเวลาที่มีใครพยายามเข้ามาแทรกระหว่างพี่ชายและเพื่อนสนิทของเขา
(เออ ช่างเขาเหอะ เฮียมึงยังไงก็ไม่เอาอยู่แล้วนิ) ศศิทัศน์ก็พยักหน้ารับ (อ้อ... แล้วก็ ไอ้พวกแฝดมันบอกมึงรึยังว่าเดี๋ยวปีใหม่กูจะขึ้นไป อีดำมันจะไปด้วย แต่อย่าเพิ่งไปบอกไอ้วีร์นะ)
“ยังเลย กะจะมาเซอร์ไพรซ์มันเออ”
(ใช่ จะพาอีดำไปเซอร์ไพรซ์มัน)
“โอเค งั้นไว้ค่อยว่ากัน”
ศศิทัศน์บอกลาวิธูแล้วก็ปิดโทรศัพท์ สองนิ้วมือยกขึ้นบีบนวดสันจมูกเผื่อว่ามันจะช่วยให้เขาลดความกังวลลงไปได้บ้าง หากว่าความลี้ลับเหนือธรรมชาติอย่างอาถรรพ์มีอยู่จริง เขาก็อยากจะให้ตัวเองมีเวทย์มนต์เพียงแค่ดีดนิ้วแล้วทุกอย่างก็คลี่คลายไปหมดเสียจริงๆ
*****
หลังเลิกเรียนวันนี้ วีร์ไม่ได้มีงานชมรมที่ต้องไปจัดการแต่ก็ไม่ได้อยู่เล่นสนุกสนานกับเพื่อนๆหรือติววิชาเรียนก่อนสอบกลางภาคเรียน เพราะว่าได้รับโทรศัพท์ด่วนหลังเลิกเรียนในทันที ทำให้ต้องมาเดินอุ้มเด็กตัวน้อยๆในห้างสรรพสินค้าและมีผ้าอ้อมพาดบ่ารองเอาไว้กันเปื้อน ระหว่างที่พ่อและแม่ของเด็กไปเดินเลือกของใช้จำเป็นอยู่
“ไงมึง มาทำอะไรอยู่นี่วะ”
เสียงเรียกทำให้วีร์หันมา ก็พบกับชัชวาลเดินตัวเปล่าอยู่คนเดียว
“อ้าวเฮียชัช สวัสดีครับ” วีร์ยกมือขึ้นทักทายรุ่นพี่เท่าที่เขาทำได้ในขณะที่ต้องประคองเด็กเล็กไปด้วย
“แล้วนี่ น้องธรรึเปล่าเอ่ย” ชัชวาลเอี้ยวตัวมองเด็กเล็ก วีร์เองก็พยายามจับมือธรทักทายแต่เด็กน้อยกลับเบือนหน้าไปอีกทาง “กี่เดือนแล้วเนี่ย”
“จะห้าเดือนแล้วครับ”
“แป๊บๆก็โตขนาดนี้แล้วนะ” ชัชวาลยังคงพยายามเรียกความสนใจจากเด็กน้อยแต่ก็ยังไม่สำเร็จ
“เฮียมาคนเดียวเหรอครับ” วีร์ส่ายสายตามองไปรอบๆ
“มาคนเดียว เบื่อๆขี้เกียจอ่านหนังสือ ก็เลยออกมาเดินเล่น”
“ถ้าอย่างเฮียชัชขี้เกียจ คนอื่นๆคงสันหลังยาวเป็นกิโลแล้วมั้งครับ”
“ไม่ขนาดมั้ง คนเรามันก็ต้องมีบางโมเมนต์กันบ้าง” ชัชวาลเริ่มถอดใจที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรธรก็ไม่สนใจเขาอยู่ดี จึงย้ายความสนใจมาที่คนพี่แทน “แล้วนี่ สรุปว่ามึงจะไปงานรึเปล่า”
“เอ่อ ก็…ยังไม่แน่ครับ” วีร์ชะงักไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะโดนถามเรื่องนี้ แล้วก็เสมองไปทางอื่น ชัชวาลเองก็พอจะสังเกตอาการได้
“วีร์ กูถามจริงๆนะ ติดธุระจริงๆหรือว่าอย่างอื่น”
วีร์เองก็ไม่แน่ใจว่าควรจะตอบอย่างไรดี ธุระที่ว่านั้นเป็นเรื่องของชมรมถ่ายรูปที่ใครก็ไปทำแทนได้ อาจารย์พิจิตราก็บอกเพียงแค่ขอความช่วยเลือกจากคนที่ว่างอยู่ ไม่ได้บังคับให้ใครต้องไปทำ วีร์จึงถือโอกาสรับงานนั้นไว้เพราะเห็นว่าตรงกับวันจัดงานของคณะแพทยศาสตร์พอดี
“งั้นกูถามใหม่ ทำไมถึงไม่อยากไปงาน” ชัชวาลถามแล้วเว้นจังหวะรอฟังคำตอบ แต่ดูท่าทางของวีร์ที่ยังอ้ำอึ้งอยู่ ชัชวาลจะเลือกที่จะพูดต่อแทน “มึงน่าจะได้ไปเห็นไอ้วีช่วงนี้นะว่ามันเป็นยังไงบ้าง”
“ทำไมเหรอครับ เฮียเป็นไงเหรอครับ” คำพูดของชัชวาลทำให้วีร์นึกเป็นกังวลขึ้นมาอยู่ไม่น้อย
“ดูทำหน้าเข้า เป็นห่วงมันก็ยอมรับมาเหอะ” ชัชวาลลอบหัวเราะเบาๆก่อนที่จะพูดต่อ “ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นหรอก ประมาณว่า... ทุกวันนี้มันจะทำอะไรแต่อย่างก็มองแล้วมองอีก จะหยิบจะจับ จะเดินจะเหินไปไหนก็ระวังไปซะหมด กลัวว่าจะเป็นอะไรขึ้นมา บางทีกูก็คิดว่า เยอะไปมั้งมึง แต่มันบอกว่าก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร”
วีร์เอาคำบอกเล่านั้นมาคิดและพอจะเข้าใจว่าทำไมวีรมาตุถึงระมัดระวังตัวขนาดนั้น
“มันก็กลัวว่าใครต่อใครจะหาเรื่องมาว่ามึงได้ไง”
วีร์มองตอบกลับชัชวาลอย่างเข้าใจ แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะต้องทำอะไร
“เห็นเฮียวีส่งผลที่วัดน้ำหนัก ส่วนสูง ความดันมาให้อยู่เรื่อยๆ”
“มันส่งไปให้มึงดูด้วยเหรอ... อันนั้นน่ะ อาจารย์หมอสั่งให้ทำทุกวัน ตรวจวัดร่างกายตัวเองแล้วก็บันทึกไว้ สิ้นเดือนต้องทำสรุปส่งด้วย อาจารย์เขาบอกว่าก่อนจะไปรักษาให้คนอื่นก็ต้องรักษาตัวเองให้ดีก่อน แล้วก่อนที่จะทำอย่างนั้นได้ก็ต้องรู้จักสภาพร่างกายของตัวเองซะก่อนแล้วค่อยมาวินิจฉัยอาการ พวกผู้หญิงนะกรี๊ดลั่นห้องที่ต้องมาชั่งน้ำหนักทุกวัน” ชัชวาลส่งเสียงหัวเราะออกมาจนธรหันหน้ามาดูครู่หนึ่งก่อนที่จะหันกลับไปตามเดิม
“แล้วถ้าน้ำหนักเกิน ความดันเกิน ต้องทำอะไรรึเปล่าครับ”
“อาจารย์บอกว่าก็แล้วแต่เลย ให้ตัดสินใจเอาเอง ต่อไปที่จะไปบอกคนไข้ว่าจะต้องทำตัวอะไรยังไงบ้าง ตอนนี้ก็ลองฝึกบอกตัวเองไปพลางๆก่อน แล้วดูว่าสำเร็จมั้ย” ชัชวาลยังคงคอยสังเกตท่าทางของวีร์อยู่เนืองๆ “ไอ้วีมันก็ออกไปวิ่งออกกำลังกายตามปกติของมัน อย่างกูเนี่ยยังฉุดตัวเองออกไปไม่ได้สักที”
วีร์ยังคงครุ่นคิดจากสิ่งที่ได้ฟัง ตัวเขาเองก็ไม่ได้เชื่อเรื่องคำสาปอาถรรพ์ที่ใครต่อใครบอกว่าติดตัวเขามา เพียงแต่เขาไม่ชอบเป็นหัวข้อสนทนาจากคนที่เขาไม่รู้จัก นอกเสียจากว่าเขาไม่เห็นหรือไม่ได้ยินก็แล้วกันไป แต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะแอบเข้าไปอ่านดู
“เรื่องงานน่ะ ถ้าไม่อยากไปจริงๆก็บอกมันไปตรงๆมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร มึงไม่ไปมันก็แค่ไปคนเดียว กูยังไปคนเดียวเลย ไม่รู้จะชวนใครไป”
วีร์ก็พยักหน้ารับ
“อย่าไปคิดมาก” ชัชวาลย้ำอีกครั้งให้เด็กหนุ่มรุ่นน้องได้สบายใจ “คำพูดคนอื่นน่ะ อย่าไปอ่านไปฟังเยอะ เขาถือแค่ว่าเขามีสิทธิ์จะพูดอยากจะเขียนอะไรก็ได้ตามใจเขา แต่ถ้ามึงเห็นแล้วไม่โอเคจริงๆ ลองบอกไอ้พวกแฝดส่งทนายของเครือล้ำเลิศมาช่วยสักทีก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อว่าบางคนมันจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังต้องรับผิดชอบคำพูดของตัวเองด้วย แต่ถ้ารับไม่ไหวก็ควรจะอยู่เงียบๆไปตั้งแต่แรก”
วีร์รู้สึกเหมือนจะโล่งใจได้ขึ้นมาหน่อยแต่ก็ยังมีเรื่องกังวลเหลืออยู่บ้าง ในขณะที่กำลังรอคอยผู้ใหญ่ทั้งสองเสร็จธุระ สองมือยังคงอุ้มเด็กน้อยประคองไว้ ความคิดก็กำลังล่องลอยไปเรื่อยๆ
“ไอ้วีร์”
เสียงเรียกดังมาแต่ไกลจนวีร์ต้องหันมองตาม ก็ไม่คิดว่จะได้พบกับเพื่อนตี๋ของเขาที่ไม่ได้มาแค่คนเดียว ยังมีศุภกรและมะลิวัลย์ที่เดินตามมาไม่ห่าง และซิ่งฮวาที่อยู่รั้งท้ายโดยมีวีรมาตุเดินตามมาด้วยกัน
“นึกว่ากลับบ้าน เห็นรีบออกมา” ศศิทัศน์ตรงเข้ามาทักทายเด็กน้อยทันทีเดินมาถึง “อ้าวเฮียชัช มาด้วยเหรอครับ”
“มาเดินเล่นน่ะ” ชัชวาลมองเลยไปถึงศุภกรและมะลิวัลย์ “ป๊ากับม้า สวัสดีครับ”
ผู้ใหญ่ทั้งสองก็รับไหว้เป็นอย่างดี ในเมื่อชัชวาลเอ่ยปากไปแล้ว ผู้เยาว์อย่างวีร์จะไม่ยกมือขึ้นทักทายเลยก็คงจะผิดมารยาท ส่วนผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่รับไหว้ชัชวาลแล้วจะไม่รับไหว้วีร์ก็จะดูผิดวิสัยไปหน่อย โดยเฉพาะศุภกร
“อาม่า สวัสดีครับ” ชัชวาลเดินอ้อมไปทักทายหญิงสูงวัย
“มาด้วยรึ อาคุณชัช”
“วันนี้ไม่มีใครอยู่หอเลยครับ ก็เลยออกมาเดินเล่นพักสมองครับอาม่า”
“ไม่รู้ว่าว่าง ไม่งั้นจะได้ให้อาตั้วตี๋ชวนมาด้วยกันแต่แรก งั้นเดี๋ยวไปกินด้วยกันเลย ไหนๆก็มาแล้ว” ซิ่งฮวาชวนชัชวาลไปร่วมอาหาร
“ไม่ดีกว่าครับ นี่ก็เดินไปด้วยแวะกินโน้นกินนี่ไปด้วยอิ่มแล้วครับ เดี๋ยวก็ว่าจะกลับแล้ว แต่บังเอิญเจอน้องซะก่อน”
ซิ่งฮวามองตามชัชวาลไป ก็ไปเจอกับเด็กหนุ่มที่กำลังอุ้มเด็กน้อยอยู่
“อาคุณวีร์ แล้วอาตี๋น้อยนี่ใครเหรอ” ซิ่งฮวาเดินไปหาเด็กน้อยที่กำลังพิจารณาคนแปลกหน้ากลุ่มนี้อยู่
“น้องธรครับอาม่า” วีร์ตอบกลับหญิงสูงวัย
“ไอ้หยา... อีโตขนาดนี้แล้วเหรอ” ซิ่งฮวาทำหน้าทำตาหยอกล้อกับเด็กน้อย
“จะห้าเดือนแล้วครับ”
“แล้วนี่มึงมาอยู่กับน้องธรที่นี่ได้ไงวะ” ศศิทัศน์ถามและมองดูรอบๆ
“โน้นไง” วีร์บุ้ยหน้าไปอีกทางให้ศศิทัศน์หันมองตาม ก็เห็นธีร์และวนกรเดินถือของพะรุงพะรังตรงมาหาพวกเขา “หมดห้างแล้วยัง”
“ก็ของจำเป็นทั้งนั้นแหละ” ธีร์ตอบกลับน้ำเสียงปนความหมั่นไส้เล็กๆ แล้วทั้งธีร์และวนกรก็หันไปทักทายผู้อาวุโสกว่าทั้งสามคน
“มาซื้อของกันเหรอ รีบกลับรึเปล่า” ซิ่งฮวาถามคู่สามีภรรยา
“ก็กำลังคิดว่าเดี๋ยวเอาของไปเก็บที่รถก่อนแล้วค่อยไปหาอะไรกินก่อนกลับค่ะ อาม่า” วนกรตอบกลับแทนคนในครอบครัว
“เหรอ... อามะลิ ลื้อโทรไปถามที่ร้านให้หน่อยว่าเพิ่มอีกสามที่ได้มั้ย แล้วก็มีเด็กด้วยอีกคน” ซิ่งฮวาหันไปบอกลูกสะใภ้ของเธอ แม้ว่าศุภกรได้ยินแล้วจะกระตุกไปบ้างแต่ก็ยังเก็บอาการไว้ดีอยู่ กำลังคิดที่จะออกปากแย้งแต่มะลิวัลย์ฉวยโอกาสรับคำแม่สามีเสียก่อน
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ อาม่า หนูเกรงจะไปรบกวนเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง นานๆทีน่ะ”
จากที่เดิมที่ตั้งใจจะปฏิเสธจนกลับต้องมายอมรับคำเชิญ มีหลายคนที่รู้สึกลำบากใจไม่น้อย แต่คงจะไม่ใช่ศศิทัศน์ที่กำลังหน้าบานกว่าใคร
“เรียบร้อยแล้วค่ะม้า เพิ่มที่ได้อีก” มะลิวัลย์บอกแม่สามีทันทีที่กดวางโทรศัพท์
“ดีเลย งั้นเดี่ยวก็เดินไปด้วยกันเลยนะ” ซิ่งฮวาเอ่ยปากชวนทุกคน รวมไปถึงชัชวาลที่ตอบปฏิเสธไปก่อนหน้านี้ “อาชัช ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”
“แน่ครับ เดี๋ยวผมก็กลับแล้วครับ งั้นผมลาตรงนี้เลยนะครับ” ชัชวาลยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ทุกคน แล้วก็ลาวีรมาตุเป็นคนสุดท้ายก่อนที่จะแยกตัวออกไป “ไปก่อนนะมึง”
วีรมาตุก็พยักหน้ารับ
“งั้นเดี๋ยวหนูขอเอาของไปเก็บไว้ที่รถก่อนนะคะเดี๋ยวตามไป” วนกรและธีร์ขอปลีกตัวแยกไปก่อน
“ผมช่วยครับ” ศศิทัศน์รีบเสนอตัวช่วยแบ่งถือของมาจากคู่สามีภรรยา “เดี๋ยวจะได้เดินไปที่ร้านด้วยกันถูก”
เมื่อตกลงกันได้แล้ว ธีร์ วนกร และศศิทัศน์จึงแยกตัวออกไป ศุภกรและมะลิวัลย์ก็เดินนำคนที่เหลือไปที่ร้านอาหารที่จองไว้ ซิ่งฮวาเดินตามไปพร้อมกับพยายามคุยกับเด็กน้อยที่ยังคงซบบ่าของวีร์ โดยมีวีรมาตุเดินตามรั้งท้าย
ศุภกรลอบหันมามองเป็นครั้งคราวแล้วก็หันกลับไปทอดถอนใจ จนมะลิวัลย์ก็รู้สึกเอ็นดูกับท่าทางเหล่านั้น
“ป๊า มีอะไรเหรอ”
“เปล่า” ศุภกรตอบกลับสั้นๆ แต่ก็ทำให้มะลิวัลย์อมยิ้มได้
“แค่ไปกินข้าวเองป๊า ไม่ใช่มาดูตัวกันสักหน่อย”
“ดูตัวอะไรละ พ่อแม่เขาไม่ได้มาด้วยกันสักหน่อย” ศุภกรยังคงรักษาท่าทางไว้เหมือนเดิม
“ทำไม ถ้าพ่อแม่เขามาด้วย ป๊าจะยอมออกหน้าสู่ขอเหรอ” ศุภกรไม่ได้พูดตอบกลับมะลิวัลย์แต่ก็เหล่ตามามองขวาง “ม้าล้อเล่น น้องเขาอยู่แค่ ม.5 เอง ลูกเรายังไม่รีบขนาดนั้นหรอก”
ท่าทางของศุภกรที่แสดงออกมาทำให้มะลิวัลย์สอดนิ้วมือไปกุมมือของอีกฝ่ายไว้
“อะอะ ม้าไม่เล่นแล้ว สรุปว่าป๊าเป็นอะไร”
ศุภกรหันไปชำเลืองกลุ่มคนด้านหลังอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะตอบ
“ถ้าในอนาคตพวกเขาจะสร้างครอบครัวได้แบบนี้จริงๆก็ดีสินะ”
มะลิวัลย์จึงหันไปมองบ้าง ก็เห็นวีรมาตุที่กำลังเดินประกบอยู่ข้างๆมองดูวีร์ที่กำลังช่วยซิ่งฮวาสื่อสารกับธร แล้วเธอก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะหันกลับมาหาสามีของเธอ
“ป๊ายอมรับภาพที่เห็นว่าเป็นเหมือนเรื่องปกติทั่วไปได้แล้วใช่มั้ย”
ศุภกรไม่ได้พูดตอบยอมรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ มะลิวัลย์จึงตบบ่าของสามีเธอเบาๆ
“ก็ไม่แน่หรอกป๊า เทคโนโลยีมันพัฒนาไปทุกวัน ใครจะรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง อาจจะมีคนคิดวิธีให้ผู้ชายสองคนมีลูกด้วยกันได้ ม้าเพิ่งจะเห็นในข่าวเมื่อวาน” อย่างหลังนี่มะลิวัลย์ทำเป็นแอบกระซิบกับศุภกร แล้วจึงกลับมาพูดปกติตามเดิม “ดูอย่างสมัยเราเด็กๆสิกว่าจะได้เจอกันต้องแอบเขียนจดหมายน้อยฝากคนโน้นคนนี้ไปให้ ผ่านมาไม่กี่สิบปีแล้วเดี๋ยวนี้เป็นไงละ นั่งอยู่ตรงหน้ากันเห็นๆแต่ไม่รู้ว่ากำลังก้มหน้าคุยอะไรกับใครอยู่ในโทรศัพท์”
ศุภกรก็ลอบยิ้มมุมปากนึกเห็นด้วยกับสิ่งที่มะลิวัลย์บอก โดยเฉพาะภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินขวักไขวไปมาภายในห้างสรรพสินค้าต่างก็มีโทรศัพท์อยู่ในมือเสมือนเป็นอวัยวะที่สามสิบสาม หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปเร็วมากในชั่วอายุเขาและไม่รู้ว่าจะไปได้ไกลอีกแค่ไหนในอนาคต
“ใครจะไปคิดว่าคนรุ่นเราที่ตอนเด็กๆต้องจุดเตาถ่านหุงหาอาหาร แล้วนี่เรายังไม่ทันจะเกษียณอายุทำงาน อะไรๆก็ทำได้ในมือถือทั้งหมด”
“ใช่ ต้องขอบคุณคนที่ช่วยกันพัฒนาเทคโนโลยีให้เจริญรุดหน้ามาถึงขนาดนี้ มือถือเครื่องเดียวทำได้ทุกอย่าง ไม่แน่นะต่อไปเราไม่จำเป็นต้องมี สส. เลยก็ได้ ทุกอย่างให้ทุกคนตัดสินใจโดยตรงได้ทั้งหมด ม้าเห็นที่ตี๋ใหญ่ลงคะแนนของมหาวิทยาลัยเขาอยู่ทุกสัปดาห์น่ะ” มะลิวัลย์อธิบายเพิ่มเติม
“อันนั้นน่ะมันเฉพาะภายในมหาวิทยาลัยมันก็ได้อยู่หรอก อย่างมากก็แค่สามสี่หมื่นคน แต่ขึ้นมาระดับประเทศมันฝันเฟื่องแล้วม้า ใครจะไปยอมเสียอำนาจในมือตัวเอง”
“ก็ต้องรอดูกันไปว่าระหว่างระบบผู้แทนหายไป กับผู้ชายสองคนมีลูกกันเองได้ อันนั้นจะเกิดก่อนกัน”
*****
มื้ออาหารระหว่างสองครอบครัวผ่านไปอย่างชื่นมื่น แม้จะมีความอลหม่านไปบ้างเล็กน้อย เนื่องจากเด็กชายธรที่เริ่มคุ้นเคยกับคนแปลกหน้าจึงขอร่วมวงสนทนาด้วยการส่งเสียงอ้อแอ้ดังไปทั่วร้าน ซึ่งก็สร้างความสนุกสนานครื้นเครงให้กับทุกคน
“ขอบคุณนะคะ แต่เกรงใจที่จ่ายค่าอาหารให้ด้วย” วนกรกล่าวขอบคุณซิ่งฮวาและครอบครัว
“คนกันเองน่ะ ไม่เป็นไรหรอก” ซิ่งฮวาโบกไม้โบกมือบอกปัด
“งั้นคราวหน้าพวกหนูขอเป็นฝ่ายเลี้ยงตอบแทนก็แล้วกันนะคะ” วนกรจึงเสนอวิธีใหม่ขึ้นมาแทน
“พูดแล้วนะ” ซิ่งฮวามองกลับด้วยสายตาวิบวับแวววาว
“ได้ค่ะ” วนกรรับคำอย่างหนักแน่น
“เดี๋ยวไว้ค่อยให้อาตั้วตี๋ไปนัดกับอาคุณวีร์ก็แล้วกันนะ” ซิ่งฮวาพอใจกับคำตอบรับจนยิ้มหน้าบาน
“ให้เพื่อนเขาไปคุยกันเองไม่ดีกว่าเหรอม้า” ศุภกรแทรกถามขึ้นมาด้วยความสงสัยอย่างแท้จริง เพราะคิดว่าเพื่อนห้องเรียนเดียวกันน่าจะคุยกันได้รวดเร็วกว่านักเรียนกับนักศึกษามหาวิทยาลัย
เสียงฮึดฮัดไม่พอใจแต่แสดงออกไม่ได้มากนักของซิ่งฮวา ทำเอาศุภกรรู้สึกแปลกใจว่าเขาทำผิดอะไร ร้อยถึงมะลิวัลย์ต้องรีบเข้ามาช่วยแก้สถานการณ์
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยหาเวลาว่างตรงกันนะคะ”
ผู้ใหญ่ว่ามาผู้น้อยก็เลยว่าตาม แม้ว่าจะไม่ได้รับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะแต่ก็ให้เข้าใจได้ว่าไม่ได้ปฏิเสธ
“งั้นเดี๋ยวกลับกันเลยมั้ยคะป๊า อาม่า ดูน้องธรสิตาปรือแล้ว จะได้กลับไปพักผ่อนด้วย” มะลิวัลย์ชี้ชวนให้ทุกคนหันไปดูเด็กชายธรที่กำลังซบไหล่ของวีร์อยู่
“อะอะ ก็ได้” ซิ่งฮวาเดินเข้าไปใกล้ๆเด็กตัวน้อย “แข็งแรงๆ โตไวๆนะ” อวยพรแล้วก็ลูบผมของเด็กชายเบาๆ
แล้วต่างฝ่ายก็ออกตัวลา แยกย้ายกันไปแต่ละครอบครัว
“เสียดายนะ” หญิงสูงวัยพึมพำออกมาระหว่างที่เดินไป
“อะไรเหรอครับอาม่า” ศศิทัศน์ถาม
“ก็อาคุณวีร์เขามากับที่บ้าน ไม่งั้นจะได้ให้อาตั๊วตี๋ขับรถไปส่งได้” ซิ่งฮวาแสดงสีหน้าออกมาว่าเสียดายจริงๆ
“ม้า!” ศุภกรร้องอุทายออกมา
“ทำไม ก็ขืนรอให้พวกลื้อสองคนจัดการกันเอง อาคุณวีร์ก็หลุดมือไปเป็นหลานเขยคนอื่นอะสิ”
ศุภกรหน้าเหวอขึ้นมาในทันทีเพราะไม่คิดว่าแม่ของเขาจะมีความคิดแบบนั้นมาก่อน ในขณะที่สองแม่ลูกอย่างมะลิวัลย์และศศิทัศน์ต่างก็พยายามอมยิ้มไว้ไม่ให้หัวเราะเสียงดังออกมา ส่วนวีรมาตุนั้นเริ่มทำตัวไม่ถูก เขาควรจะดีใจใช่หรือไม่ที่รู้ว่าผู้อาวุโสสูงสุดของครอบครัวเห็นดีงามกับความรักของเขา
“ดูทำหน้าเข้า” ซิ่งฮวามองดูศุภกร “ทำไม คิดว่าอั๊วเป็นพวกหัวโบราณรึยังไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับม้า” ศุภกรรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ถ้าอาตั๊วตี๋พลาดจากอาคุณวีร์เพราะลื้อนะ ลื้อจะโดนไม่ใช่น้อย” ซิ่งฮวาชี้หน้าคาดโทษลูกชายของเธอ
“อั๊วยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะม้า”
“ไม่รู้ละ” ซิ่งฮวาว่าเลยก็จับแขนวีรมาตุออกเดินนำทุกคนไป ไม่ได้รอฟังแก้ตัวอะไรจากศุภกรอีก โดยมีศศิทัศน์เดินตามไปติดๆช่วยพูดผสมโรงเออออออกรสออกชาติ เพราะว่านี้เป็นครั้งแรกสำหรับตัวเขาเช่นกันที่ได้รู้ว่ามีคนอื่นในครอบครัวที่สนับสนุนความรักของพี่ชายเพื่อนของเขานอกจากมะลิวัลย์ผู้เป็นมารดา
มะลิวัลย์ตบบ่าสามีของเธอเบาๆเป็นการให้กำลังใจ แล้วก็ชวนกันเดินตามคนอื่นๆไปที่ลานจอดรถยนต์
*****
(รูปภาพ)
ศศิทัศน์ ราวัณ: มื้อนี้อิ่มมาก
ไมตรีจิต นิยมทอง: นี่มันครบองค์ประชุมเลยนะเว้ยเห้ย
พร้อมสรรพ ‘พร้อมทุกเวลา’ กระบวนพล: อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ทำไมกูตกข่าว
คุณกร ศุขเจริญชัย: หลานกูน่ารักจริง หรือใครจะเถียง ใช่มั้ย @วีรมาตุ ราวัณ
ชัชวาล เก่งการเรือน: มีคนหน้าบานจนหุบไม่ได้ สงสัยว่าหนังสือไม่ต้องได้อ่านหนังสือแล้วคืนนี้
มีมี่ มิมีใคร เอามาแล้วจ้า: อร๊ายยยย คอนเฟิร์มแล้วใช่มั้ยค้า
.....
หลังจากที่จัดการภารกิจประจำวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งทิ้งขยะ ให้อาหารสุนัขทั้งสองตัว รดน้ำต้นไม้ ปิดบ้านปิดไฟชั้นล่างและขึ้นบ้านไปอาบน้ำแต่งชุดนอนแล้ว เสียงสัญญาณโทรศัพท์ก็ดังขึ้นตอนที่วีร์กำลังจะปิดไฟนอน ทำให้ต้องหยิบแว่นขึ้นมาสวมใส่ และเสียบหูฟังไร้สายไว้ที่หูทั้งสองข้าง ก่อนที่จะเลื่อนหน้าจอรับการสนทนาผ่านวิดีโอ
“มีไร คอลมาป่านนี้” วีร์มองดูเด็กหนุ่มผิวเข้มที่อยู่ในชุดประจำตัวเตรียมนอนไม่ต่างไปจากเขาเท่าไรนัก
(ม้าย โทรมาเฉยๆ)
วีร์ส่งสายตาเขม็งกลับไปหาวิธู
(ไซ ง่วงแล้วเออ)
“ม้าย แล้วตกลงมีอะไร”
(ก็... เห็นรูปที่ไอ้ต่ายลงในเฟชมันแล้วม้าย) วิธูถามถึงภาพถ่ายรวมทุกคนระหว่างสองครอบครัวที่เพิ่งจะไปรับประทานอาหารร่วมกันมา
“เห็นแล้ว มันมาถามก่อนเอาไปโพสลงแล้ว”
วิธูทำปากบึนพร้อมกับพยักหน้ารับรู้
“ไซอะ มีอะไร”
(ม้าย ถามไปงั้นแหละ ก็นึกว่าเขานัดดูตัวกัน) วิธูพยายามกลั้นหัวเราะหลังจากที่พูดจบ
“ดูตัวอะไร แค่บังเอิญเจอ แล้วอาม่าก็ชวนไปกินข้าวด้วยกัน”
วิธูยิ้มตอบอย่างรู้ทันว่าวีร์แกล้งตอบกลบเกลื่อนอาการเขิน
(แล้ว... จะไปงานมั้ยนิ)
“งานอะไร” วีร์ถามกลับเพราะตามหัวข้อที่เปลี่ยนไปไม่ทันจริงๆ
(ก็ Med Party ไง จะไปมั้ย)
วีร์ถอนหายใจก่อนที่จะตอบ
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
(แล้วไซถึงไม่ไป) วิธูพอใจกับคำตอบของวีร์ที่ดูมีแนวโน้มไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้ เพราะวีร์ไม่ได้ปฏิเสธอย่างจริงจัง แต่มีท่าทีลังเล ส่วนสาเหตุที่ทำให้วีร์ตัดสินใจไม่ได้นั้น วิธูยังไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
ส่วนวีร์ก็พยายามหาคำตอบให้กับตัวเองอยู่เหมือนกัน
(มึงไม่บอก งั้นกูลองถามนะ จริงๆมึงว่างใช่มั้ย)
“ก็... มั้ง” วีร์ตอบสั้นๆ
(งั้น... จริงๆมึงอยากไปงานใช่มั้ย)
“ก็... คงอยากมั้ง” วีร์หยุดคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
(จริงๆมึงรักเฮียแล้วใช่มั้ย)
“ก็... งั้นมั้ง” ปากขยับตอบไปโดยอัตโนมัติ แต่แล้วเจ้าตัวก็ชะงักไป “เห้ย ไม่ใช่”
(ไม่ทันแล้วมึง เต็มสองรูหูเลย)
วีร์เม้มปากเข้าหากัน มองดูวิธูหันข้างทั้งซ้ายและขวาให้เห็นใบหูทั้งสองข้าง
(รักแล้วไงวะ ไม่เห็นเป็นไรเลย)
วีร์ไม่ได้ตอบกลับอะไรไป ความรู้สึกดีๆที่มีให้เด็กหนุ่มรุ่นพี่นั้นเขายอมรับว่ามีจริง แต่ส่วนที่ว่ามีมากขนาดไหนนั้น เขายังไม่แน่ใจตัวเองนัก
(งั้นระหว่าง จากคำบอกเล่าของชาวโซเชียล ว่า...) วิธูกระดิกนิ้วทั้งสองข้างเป็นฟันกระต่ายเน้นย้ำว่าต่อจากนี้ไม่ใช่คำพูดของเขาเอง (...มึงมีอาถรรพ์ติดตัวทำผัวตายทุกคน กับมึงใจง่ายแฟนเก่าไปไม่ทันไรก็มีแฟนใหม่แล้ว มึง... ไม่ชอบอันไหนสุด...)
วิธูนิ่งเงียบรอฟังคำตอบจากวีร์ที่ดูสีหน้าหมองลงไปอย่างเห็นได้ชัด
(หรือว่าทั้งคู่)
วิธูคิดว่าเขาเจอต้นตอของปัญหาในตอนนี้แล้วจากอาการของวีร์ที่แสดงออกมา
“เรื่องคำสาปอาถรรพ์ กูไม่คิดว่ามีจริง”
(แต่มึงเริ่มคิด) วิธูพูดขัดวีร์ขึ้นมา ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ปฏิเสธ (ถ้าไอ้การแค่มึงชอบพี่กูแล้วทำให้พี่กูเป็นอะไรจริงๆ พี่กูคงไปตั้งแต่ก่อนจะได้แชมป์เยาวชนชายเดี่ยวแล้วมั้ง ไม่อยู่ยาวมาเป็นปีๆ ไอ้คนอื่นที่ไม่รู้จริงก็พูดไปเรื่อย)
“แต่เรื่องที่...”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
(พ่อแม่กูไม่มีปัญหา กูก็ไม่มีปัญหา มีแต่จะเป็นห่วงมึงกันทั้งนั้นว่ามึงจะคิดเองเออเองจนปิดตัวเองไป แล้วก็ไม่ใช่ว่ามึงแอบไปคบซ้อนตั้งแต่พี่กูยังอยู่ซะเมื่อไหร่ แล้วก็นะ ทำอย่างกะให้มึงอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิตแล้วพี่กูจะฟื้นขึ้นมาได้งั้นแหละ เห๊อะ ไร้สาระ)
ข้อความต่างๆนานาที่เคยผ่านตาวีร์ไป กลับเข้ามาวนเวียนอยู่ในความคิดของเขาอีกครั้ง ถึงจะเคยบอกใครต่อใครไปว่าเขาเป็นคนที่ไม่ได้สนใจในโลกของสื่อสังคมออนไลน์มากนัก แต่บางทีมันก็กระทบตัวเขาอีกอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
(เอาตะ แล้วแต่มึง จะไปไม่ไป)
วีร์พยักหน้าตอบรับ แล้วก็หัวศีรษะขวับไปด้านข้างอย่างกะทันหัน
“เดี๋ยวกูมาแป๊บ”
แล้ววีร์ก็หายไปจากหน้าจอโทรศัพท์ ปล่อยให้วิธูมองดูสภาพภายในห้องนอนของวีร์ที่ยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นมากนัก โดยเฉพาะซองกีตาร์ที่เขารู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะมันเป็นกีตาร์ของวีรดนย์ที่เขาเป็นคนเอาไปให้วีร์เองกับมือ
ไม่นานนักวีร์ก็กลับมา
(มีไรวะ)
“ลงไปดูไอ้ต้าวไอ้เติบ เพิ่งมีคนย้ายเข้ามาอยู่ใหม่แล้วเขาชอบปล่อยหมาออกมากลางดึก ไอ้สองตัวนั้นก็เลยอยากจะออกไปบ้าง”
(ออกไปฟัดกันละไม่ว่า)
“นั่นแหละ แล้วมึงมีอะไรอีกมั้ย ไม่งั้นกูจะไปนอนแล้ว” วีร์เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาแล้ว
(ม้าย)
“งั้น...”
(เออนี่...) วิธูพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน (กีตาร์น่ะ ตั้งไว้เฉยๆทำไม หยิบมาเล่นบ้างตะ)
“แล้วกูเล่นเป็นซะที่ไหน”
(ก็เบ๋อมีคนเล่นเป็นแล้วเต็มใจจะสอนให้อยู่ไม่ใช่เออ)
วีร์มองกลับด้วยหางตาอย่างรู้ทันว่าวิธูหมายถึงใคร
“แล้วจะเก็บไว้พิจารณา”
วิธูยิ้มตอบกลับ ก่อนที่ต่างฝ่ายจะบอกลาไปนอน
*****
ช่วงเย็นวันศุกร์เป็นวันที่ทุกคนจัดให้ว่างตรงกันไว้ เพราะวีรมาตุรับปากว่าจะเข้ามาช่วยเก็บตกเนื้อหาบางวิชาก่อนสอบกลางภาคเรียนให้ เนื่องจากสัปดาห์หน้าเป็นต้นไป วีรมาตุเองก็เริ่มเข้าช่วงสอบปลายภาคเรียนของเขาเองแล้วเหมือนกัน
“พอจะเข้าใจที่เฮียอธิบายนะ” วีรมาตุถามน้องๆที่นั่งรอบๆม้าหิน
คนอื่นๆนั้นเข้าใจดี คงเหลือสองหนุ่มฝาแฝดที่ยังผูกคิ้วเข้าหากันอยู่
“กิ่งกับก้านยังไม่เข้าใจตรงไหนเหรอ”
“ตรงนี้” “ตรงนี้” “ตรงนี้” “แล้วก็ตรงนี้” “ใช่ แล้วก็ตรงนี้ด้วย” นพชัยและชัยทิศช่วยกันชี้จุดที่พวกเขายังไม่เข้าใจอยู่
“คือทั้งหมดเลยว่างั้น” สุรศักดิ์หันไปมองเพื่อนทั้งสอง
“แหม ทำยังกะมึงเข้าใจหมดแล้วอย่างนั้นแหละ” “มันก็คือๆกันแหละวะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเฮียสรุปย่อให้อีกรอบแล้วจดตามที่เฮียบอกเลยก็แล้วกัน แล้วค่อยกลับไปอ่านทวนซ้ำ โอเคมั้ยครับ” วีรมาตุรีบแยกทัพก่อนที่จะเปิดศึกรบกันเสียก่อน
“งั้นเดี๋ยวผมไปซื้อน้ำก่อนก็แล้วกันครับ” พระยศลุกขึ้นออกไปจากโต๊ะเพราะเห็นว่าเป็นเนื้อหาที่เขาเข้าใจแล้ว และรู้สึกหิวน้ำขึ้นมา
“เดี๋ยวกูไปด้วย” วีร์เองก็ลุกขึ้นเดินตามพระยศไป
วีรมาตุลอบมองตามในขณะที่กำลังอธิบายสรุปย่อให้สองหนุ่มแฝดและสรุศักดิ์จดตาม ศศิทัศน์เองก็พอจะสังเกตุเห็นได้ และพยายามคิดหาหนทางว่าควรจะทำอย่างไรดีกับงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ที่วีร์ยังไม่ตอบตกลงว่าจะไป แม้ว่าทางฝ่ายวิธูเองก็รับปากแล้วว่าจะช่วยเป็นธุระให้ด้วยอีกคนก็ตาม แต่กระนั้นเวลาเหลือแค่เพียงวันพรุ่งนี้แล้วเท่านั้น
“เฮีย” เสียงเรียกของสุรศักดิ์ทำให้วีรมาตุหยุดชะงักขณะกำลังอธิบาย โดยเข้าใจไปเองว่าสุรศักดิ์ต้องการจะถามถึงเนื้อหาวิชา “ไอ้วีร์มันยังไม่บอกเหรอครับว่าจะไปหรือไม่ไป”
“ก็... ยังเลยครับ”
“แต่งานมันวันพรุ่งนี้แล้วไม่ใช่เหรอครับ” สรุศักดิ์ถามอีกครั้ง
วีรมาตุไม่ได้ตอบกลับ ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
“เดี๋ยวมันกลับมาก็ลองถามมันดูสิวะ” “จะได้รู้สักทีว่าจะเอายังไง”
“โนๆๆ ห้ามถามมันเด็ดขาด” ศศิทัศน์รีบแย้งสองหนุ่มแฝดในทันที “ไอ้ต่ายบอกว่าอย่าไปเซ้าซี้เรื่องนี้มันมากนัก แทนที่จะช่วยผลักให้มันตัดสินใจไปงาน จะกลายเป็นว่าดันไปอีกทางแทนซะงั้น”
“อันที่จริงน้องวีร์จะไปหรือไม่ไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ มันไม่ใช่วันสุดท้ายของชีวิตสักหน่อย” วีรมาตุพูดอย่างที่เขาคิดจริงๆ แม้บางส่วนจะคิดว่าถ้าวีร์ไปด้วยได้ก็คงจะดีไม่น้อย
“ฉะนั้นก็อย่าได้พูดอะไรกับมันก็แล้วกัน” ศศิทัศน์มองนพชัยและชัยทิศอย่างคาดโทษ
“รวมถึงเรื่องของไอ้ต่ายด้วยใช่มั้ย” หนึ่งในฝาแฝดถาม แต่ยังไม่ใครทันได้ตอบ เพราะทั้งพระยศและวีร์ก็เดินกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าในมือคนละขวด และยังมีเผื่อสำหรับคนอื่นๆด้วย
“เรื่องไอ้ตี๋เล็กมันทำไมวะ” วีร์ถามสองหนุ่มแฝด
“ไม่ใช่ไอ้เชี่ยนี้” “หมายถึงไอ้ต่ายเพื่อนเก่ามึงโน้น”
วีร์ขมวดคิ้วมองเพื่อนๆของเขาด้วยความสงสัย โดยสองหนุ่มฝาแฝดที่เม้มริมฝีปากปิดสนิท
“ไอ้ต่ายมันทำไมวะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร” “ใช่ ไม่มีอะไรเลย”
ท่าทางการปฏิเสธอันมีพิรุธที่มักพบเห็นได้ทั่วไป ซึ่งก็ไม่แน่ใจเหมือนกันทำไมสมัยนี้แล้วถึงยังทำกันอีก
“ถ้าเรื่องไอ้ต่าย กูรู้ตั้งนานแล้ว” วีร์สะบัดมือเล็กน้อยพอจะให้รู้ว่าไม่จำเป็นต้องมาปิดบังเขาอีกต่อไป
“มึงรู้แล้วเหรอว่าไอ้ต่ายมันขึ้นมาตอนวันปีใหม่” หนึ่งในฝาแฝดพูดโพล่งออกมา
“ใช่”
“แล้วมันก็จะพาแฟนมันขึ้นมาด้วย” ฝาแฝดอีกคนพูดต่อ
“อีดำน่ะเหรอ... ก็... ใช่ กูรู้อยู่แล้ว”
ศศิทัศน์ถึงกับกุมขมับ ส่วนพระยศก็รู้สึกหน่ายใจขึ้นมา ต่างก็ไม่คิดว่าคู่หูแฝดนรกจะตกหลุมพลางง่ายๆเช่นนี้
“ความแตกก็เพราะพวกมึงนี่แหล่ะ” แม้แต่สุรศักดิ์เองก็ยังดูท่าทางของวีร์ออก
“เอ้า สรุปว่ามึงไม่รู้มาก่อนเหรอวะ” “นี่มึงหลอกถามพวกกูเหรอ”
“พวกมึงพูดออกมาเองนะ กูยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย” วีร์ยักไหล่ปิดท้าย
“งั้น ไหนๆความลับก็แตกแล้ว ฉลองปีใหม่ปีนี้ทำอะไรกันดี” “จริงๆรอบกองไฟเหมือนเดิมก็ดีอยู่นะ แต่เผื่อว่าเพิ่ลๆอย่างได้อะไรใหม่ๆ”
“เอาไว้สอบกลางภาคเสร็จก่อนค่อยคิดก็ได้” พระยศดักทางฝันของสองหนุ่มไว้เสียก่อน
“ว่าแต่ปีนี้เฮียหมูเขาจะงานวันเกิดมั้ยครับเฮีย” “นั่นสิ จะได้วางโปรแกรมถูก” สองหนุ่มฝาแฝดหันไปถามวีรมาตุ
“รู้สึกว่าจะไม่นะ เหมือนได้ยินว่าพวกวิทย์กีฬาเขามีงานภายในอะไรกันนี่แหล่ะ”
“งั้นก็ดี จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาอยู่” สุรศักดิ์พูดลอยๆออกมา ถึงแม้ว่าในตอนนี้คุณกรไม่ใช่คู่แข่งเรื่องความรักของเขาอีกต่อไป แต่ความรู้สึกเก่าๆก็ยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง
“งั้น วันนี้พอแค่นี้มั้ยหรือมีใครสงสัยอะไรอีก เดี๋ยวเฮียวีจะไม่ว่างแล้ว” พระยศหันไปถามเพื่อนๆทุกคนซึ่งก็ไม่มีใครเห็นแย้งอะไร
“โอเค งั้นเฮียครับ ขอบคุณมากครับที่มาช่วยติวให้” สุรศักดิ์กล่าวขอบคุณวีรมาตุเป็นคนแรก
“ใช่ครับเฮีย ขอบคุณที่มาช่วยติวนะครับ” “ผลบุญครั้งนี้ขอให้เฮียสมหวังในวันพรุ่งนี้นะครับ”
ศศิทัศน์รีบยื่นนิ้วไปดีดหน้าผากคู่แฝดทันควัน ทั้งที่บอกไว้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าอย่าหยิบยกเรื่องงานวันพรุ่งนี้ขึ้นมาต่อหน้าวีร์ ทั้งสองคนก็รับลูกแสดงท่าทางหงายหลังเกินจริงจนแทบจะพลัดตกเก้าอี้ไปจริงๆ
“ไปๆ แยกกันพวกมึง”
*****
เมื่อแดดร่มลมตก เหล่านักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่หนึ่งที่อยู่ในชุดนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายก็เริ่มทยอยกันมายังอาคารเอนกประสงค์ที่ภายในถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นโถงกว้าง ด้านหนึ่งเป็นเวทีขนาดย่อมพร้อมกับเครื่องดนตรี และมีพื้นทีว่างหน้าเวทีเหลือไว้พอประมาณ ถัดไปเป็นโต๊ะอาหารที่จัดไว้พอดีกับจำนวนคน โต๊ะอาหารจัดวางไว้ด้านข้างมีตั้งแต่ของคาวของหวานและเครื่องดื่ม
กิจกรรมภายในงานนอกจากการแสดงที่นักศึกษาแพทย์บางคนอาสาจัดซ้อมมาเองแล้ว ก็ยังมีศิลปินและวงดนตรีที่ติดต่อให้มาเล่นในงานเป็นการเฉพาะ
วีรมาตุในชุดนักเรียนตรงตามระเบียบ เสื้อโปโลสีขาวปกเสื้อสีน้ำเงินขลิบลายเส้นสีขาวสองเส้นและกางเกงขาสั้นสีกรมท่า กำลังเดินเลือกอาหารอยู่กับชัชวาลตามประสาคนที่มางานเพียงลำพัง ไม่ได้ชวนใครมาด้วยกันอย่างเช่นคนอื่นๆ ถึงแม้ว่าจะเป็นศิษย์ปัจจุบันแล้วก็ตาม แต่เพื่อนๆร่วมสถาบันที่เข้าคณะแพทยศาสตร์มาด้วยกันต่างรวมตัวร่างหนังสือส่งกลับไปที่โรงเรียนเก่าเพื่อขออนุญาตแต่งชุดนักเรียนเป็นกรณีพิเศษสำหรับงานนี้โดยเฉพาะ
“อาหารจัดเต็มดีว่ะ” ชัชวาลดูตื่นตาไปรายการอาหารหลากหลายชนิด
“คือกะจะให้กินแบบไม่ต้องห่วงโซเดียมน้ำตาลไขมันที่ต้องวัดรอบหน้ากันเลย”
“มึงก็ซีเรียสเกินไป นานๆทีจะเป็นอะไรวะ ชีวิตน่ะตึงไปก็ไม่ดีหรอก มีหย่อนบ้างก็ได้” ชัชวาลพูดในเชิงหยอกเอิน
“สาธุครับหลวงเพื่อน แต่กูยังไม่อยากเพิ่มความเสี่ยงอะไรตอนนี้โดยไม่จำเป็น” วีรมาตุพยายามเลือกดูอาหารที่ไปในแนวทางสายสุขภาพ
“น้องมันยังไม่คิดมากเรื่องนั้นเลย มึงก็เพลาๆลงบ้างก็ได้”
“ถ้าทำแล้วมันตัดเรื่องไหนออกไปได้บ้าง กูก็จะทำ” วีรมาตุแสดงความตั้งใจของเขาอย่างหนักแน่น
“ทุกวันนี้ก็แทบจะไม่มีอะไรเข้ามากล้ำกลายมึงได้แล้วมั้ง ก็เห็นอยู่สบายดีมาได้ตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ กูว่าเรื่องอาถรรพ์อะไรนั้นมันไม่มีจริงหรอกว่ะ”
“ไม่หรือไม่มีกูก็ไม่ได้สนใจ แค่ไม่มีใครหยิบมาใส่ร้ายน้องก็พอ”
“เอาเหอะ แล้วแต่มึงสบายใจเลยก็แล้วกัน” ชัชวาลตัดบทและหันไปเลือกอาหารต่อ
บรรยากาศภายในเริ่มสนุกสนานครื้นเครง เหมือนว่าทุกคนนั้นก็อยากจะปลดปล่อยความเครียดที่สะสมมาตลอดตั้งแต่ก่อนเปิดภาคเรียนปกติอยู่แล้ว จึงถือโอกาสนี้ผ่อนคลายเต็มที่
“วี”
เสียงหนึ่งเรียกชื่อดังมาจากด้านหลัง จนเจ้าตัวต้องหันกลับมาแล้วก็ชะงักไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดจะเจอคนตรงหน้าภายในงานนี้
“พี่ชีซ่าร์... มาได้ไงเหรอครับ” วีรมาตุพยายามคิดถามที่เสียมารยาทน้อยที่สุดภายในช่วงเวลาอันสั้น
“เขาติดต่อพี่มาร้องเพลง วีไม่รู้เหรอ” นักร้องหนุ่มชี้นิ้วโป้งไปทางเวที ที่ตกแต่งด้วยป้ายชื่อศิลปินอยู่ด้วย วีรมาตุและชัชวาลหันไปมองตามก็เห็นเป็นเช่นนั้น แล้วก็ได้แต่หันกลับมามองหน้าถามกันว่าทำไมต่างก็ไม่สังเกตเห็นมาก่อน
“ไม่รู้เลยครับ”
“ทำไมเหรอ หรือถ้ารู้แล้วจะไม่มารึไง” นักร้องหนุ่มแกล้งถามทีเล่นทีจริง
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับพี่” วีรมาตุรีบปฏิเสธทันที... ตามมารยาท เพราะอันที่จริงเขาก็มีความคิดนั้นผุดขึ้นมาอยู่เหมือนกัน
“พี่ล้อเล่น” นักร้องหนุ่มเฉลยยิ้มให้ “แล้วนี้มาคนเดียวเหรอ ทำไมถึงอยู่กันเองแค่สองคน”
“ครับ ไม่รู้จะชวนใครมาก็เลยชวนกันมาเองซะเลย” ชัชวาลเป็นคนตอบเมื่อความกระอักกระอ่วนที่จะตอบของเพื่อนสนิท
“เหรอ เสียดายจัง ไม่งั้นพี่จะได้ใส่ชุดนักเรียนมาด้วยคน... งั้นเอางี้ ถ้าใครถามก็บอกว่าชวนพี่มาด้วยก็ได้” ฝ่ายนักร้องหนุ่มยังคงมองอย่างมีเลศนัย
“เอ่อ... อันที่จริงแล้วผม...”
“เฮียครับ... รอนานมั้ย”
ทั้งสามหนุ่มหันไปตามเสียงที่ดังแทรกขึ้นมา เมื่อเห็นต้นตอของเสียงที่ว่าเป็นใคร ฝ่ายนักร้องที่ฝืนยิ้นต่อไปได้อีกสักพักก็กลับมามีสีหน้าปกติ ชัชวาลที่รู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็กลับอมยิ้มแล้วก็พยายามทำตัวปกติ ส่วนวีรมาตุนั้นกำลังรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว หัวใจเริ่มเต้นรัวมากกว่าเดิม มุมปากทั้งสองข้างที่ถูกยกขึ้นอัตโนมัติเหมือนทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสนั้นส่งมาให้เขา
วีร์ที่แต่งชุดนักเรียนมาเรียบร้อย กำลังยืนยิ้มให้กับวีรมาตุ แล้วก็เริ่มเอียงคอมองและโบกไม้โบกมือ ยังดีที่เห็นว่าดวงตาของวีรมาตุยังกระพริบอยู่ ไม่เช่นนั้นก็อาจจะคิดว่าเด็กหนุ่มรุ่นพี่หมดสติไปเสียแล้ว
“โอ้ย!” วีรมาตุร้องเสียงหลงขึ้นมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“สติกลับมาแล้วเหรอมึง” ชัชวาลลอบหยิกลำตัวของเพื่อนสนิทให้รู้สึกตัว
“เฮียตักอะไรไปกินรึยัง” วีร์ถามพร้อมกับมองดูรอบๆโต๊ะอาหาร
“มันกำลังเล็งอยู่ว่าจะเอาอะไรดี ไม่มัน ไม่ทอด หวานเกินก็ไม่เอา เค็มเกินก็ไม่ได้” ชัชวาลตอบให้แทนคนที่กำลังยิ้มไม่หุบจนถึงตอนนี้
“แต่ว่าดูแต่ละอย่างแล้วไม่น่าจะผ่านเกณฑ์เลยนะครับ” วีร์สอดส่ายสายตาไปทั่วก่อนที่จะหันกลับมาแล้วจับมือข้างหนึ่งของวีรมาตุ “เฮียชัช เดี๋ยวไปนั่งโต๊ะไหนเหรอครับ”
“โต๊ะ? อ๋อ.. ทางโน้น” ชัชวาลกำลังอึ้งกับภาพตรงหน้า แต่ก็บอกทิศทางให้เด็กหนุ่มรุ่นน้องได้รู้
“งั้นเดี๋ยวตามไปครับ” ว่าแล้ววีร์ก็ลากวีรมาตุเดินไปด้วยกัน
“พี่ซีซ่าร์ เดี๋ยวผมกลับไปที่โต๊ะก่อนนะครับ” ชัชวาลบอกลาแล้วแยกตัวออกมา คงเหลือแต่นักร้องหนุ่มรุ่นพี่ยืนอยู่เพียงลำพัง
*****
วีร์เดินไปเลือกเครื่องดื่มของตัวเองและของวีรมาตุที่โดนบังคับให้ถือจานอาหารทั้งสองใบล่วงหน้าไปรอที่โต๊ะก่อน เมื่อได้น้ำที่ต้องการแล้ว วีร์ก็กำลังจะเดินกลับจะไปที่โต๊ะ แต่เมื่อหันมาก็เจอกับนักร้องหนุ่มรุ่นพี่เข้าเสียก่อน
อาจจะเป็นโชคดีที่วีร์ดึงแก้วน้ำทั้งสองใบเข้าประชิดตัวไว้ตามสัญชาติญาณ จึงไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น วีร์ยิ้มให้กับคนตรงหน้าแล้วก็ปลีกตัวเดินออกมาในทันที
เมื่อมาถึงที่โต๊ะอาหารที่วีรมาตุและชัชวาลนั่งรออยู่ วีร์ยื่นแก้วน้ำให้วีรมาตุแล้วก็นั่งลงที่นั่งว่างข้างๆ โดยไม่ลืมยิ้มทักทายให้กับเพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่นๆด้วย
“แล้วเฮียไมค์ไปไหนเหรอครับ” วีร์แอบกระซิบถามวีรมาตุ
“นั่นสิ ตั้งแต่กลับมาก็ที่โต๊ะไม่เห็นแล้วเหมือนกันครับ” วีรมาตุหันไปรอบๆห้องจัดเลี้ยง
“ถามถึงไมค์เหรอ” หญิงสาวเพื่อนร่วมโต๊ะเอ่ยปากถาม ก่อนที่จะทำท่าป้องปากด้วยมือข้างเดียว “รถไฟชนกัน”
ทั้งชัชวาลและวีรมาตุมองตอบกลับอย่างไม่เชื่อที่ได้ยิน
“พากันออกไปเคลียร์ข้างนอกอยู่ พี่ก็ไม่รู้เหมือนว่าจะกลับมาสภาพไหน”
“เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนม.ปลายแล้วครับ” ชัชวาลตอบ
หญิงสาวมองวีร์อย่างสนใจอยากจะรู้จักจนวีรมาตุสังเกตเห็น
“พี่ฝนครับ นี่น้องวีร์ครับ” วีรมาตุแนะนำเด็กหนุ่มให้เพื่อนรั่วมคณะได้รู้จัก “น้องวีร์ นี่พี่ฝน”
วีร์ยกมือไหว้ อีกฝ่ายก็รับไหว้เป็นอย่างดี
“พี่ฝนเขาเรียบจนผู้ช่วยพยาบาลมาก่อนแล้วก็ไปทำงานอยู่สักพัก ปีนี้มาสมัครเรียนพร้อมกัน ทำงานกลุ่มด้วยกันบ่อยๆ เก่งอย่างนี้เลย” วีรมาตุยกนิ้วโป้งขึ้นยืนยันความสามารถของหญิงสาว
“แหมน้องวีก็ชมเกินไป ไม่ขนาดนั้นหรอก” หญิงสาวแสดงอาหารเขินอายพอเป็นพิธี “แต่นี้ ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะ”
วีร์ยิ้มตอบรับคำชมและสายตาที่ส่งมาให้จากหญิงสาว
“นี้ถ้าไม่ติดว่าพี่แต่งงานแล้วนะ ฮึ่ม”
“น้อยๆหน่อยแม่ ลูกสองแล้วด้วยนะ อย่าลืม” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างแปะมือลงบนมือของหญิงสาวเบาๆ จนหญิงสาวทำเป็นค้อนใส่
“แต่บอกตรงๆนะ แอบใจเสียตอนแรกที่รู้ว่าน้องวีมาคนเดียวแล้วต้องมาเจอกับ...” หญิงสาวบุ้ยหน้าไปทางเวทีที่ตอนนี้กำลังมีการแสดงจากนักร้องชื่อดัง “แต่พอพี่เห็นน้องมานะ.... เห้อ โล่ง”
วีร์มองตอบกลับอย่างไม่แน่ว่าควรจะแสดงออกอย่างไรดี
“แฟนพี่เขาเป็นสาววายน่ะ” ชายหนุ่มข้างๆเฉยความสงสัยให้กับวีร์ “แถมชอบเปิดรูปให้ลูกๆดูด้วย สงสัยว่าจะได้สาววายเพิ่มมาอีกสองคนในอนาคต”
“เสียใจด้วยนะคะ แต่เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะคะ”
“จะเปลี่ยนก็เพราะแม่สอบติดหมอนี่แหละ โปรเจ็กคนที่สามเลยต้องเลื่อนไปก่อน”
หญิงสาวก็ตีแขนชายหนุ่มเบาๆ เพราะรู้สึกเขินอายขึ้นมาที่อีกฝ่ายพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเพื่อนรุ่นน้องที่ร่วมโต๊ะอาหารกัน
*****
ตลอดสองสามชั่วโมงภายในงานมีความสนุกสนานครื้นเครงหมุนเวียนพลักเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา สร้างบรรยากาศคลายความตึงเครียดให้กับเหล่านักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ที่กำลังจะต้องเผชิญกับการสอบวัดปลายภาคอันหฤโหดครั้งแรกในชีวิตมหาวิทยาลัย
บรรยากาศภายนอกนั้น ท้องฟ้าเริ่มมืดไปทั่ว มีแสงไฟข้างทางไปตลอดแนวถนนส่องสว่างอยู่ ยิ่งเดินไกลออกมาเรื่อยๆก็ได้ยินเสียงรถราชัดเจนขึ้น
“น้องวีร์ไม่เปลี่ยนใจให้เฮียขับไปส่งที่บ้านเหรอครับ”
วีร์และวีรมาตุเดินออกมาจากอารเอนกประสงค์ไปยังประตูมทาวิทยาลัย เพื่อที่วีร์จะขึ้นรถสองแถวกลับบ้านเอง
“ไม่เป็นไรครับ เฮียจะได้ไปพักผ่อนด้วย เทียวไปเทียวมาเวลารถติดแบบนี้ กว่าเฮียจะกลับถึงหอพักคงอีกนาน”
วีรมาตุนึกเสียดายอยู่บ้าง แต่การที่วีร์ยอมมาร่วมงานกับเขาด้วยในวันนี้ก็เกินจากสิ่งที่เขาคาดไว้มากแล้ว ไม่ว่าเพราะสาเหตุใดที่ทำให้วีร์ตัดสินใจมา เขารู้สึกยินดีทั้งหมด
“แต่ยังไงซะ เฮียขอบคุณน้องวีร์จริงๆนะครับ ที่ยอมมางานด้วย”
“ครับ เฮียพูดหลายรอบจนวีร์จำได้แล้วครับ” วีร์ยิ้มตอบกลับ
ทั้งคู่เดินไปตามทางอย่างไม่รีบร้อนอะไร อาจจะมีใครบางคนอยากจะถ่วงช่วงเวลานี้ให้ไหลไปอย่างช้าๆที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อ่า... น้องวีร์เตรียมตัวสอบไปถึงไหนแล้วครับ” วีรมาตุเปลี่ยนเรื่องคุย
“มันต้องพร้อมแล้วละครับ ของวีร์เริ่มสอบวันอังคารนี้แล้ว”
“ดีแล้วครับ แต่ถ้าไม่เข้าใจอะไรตรงไหน คอลมาหาเฮียได้ตลอดเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ เดี๋ยวเฮียก็ต้องสอบปลายภาคแล้วเหมือนกัน”
“ไม่ต้องเกรงใจครับ คอลมาได้เลย” วีรมาตุยืนยันคำตอบอย่างหนักแน่น
“ครับ” วีร์ตอบพร้อมกับยิ้มให้
แล้วทั้งคู่ก็เดินกันเงียบๆต่อไป เมื่อพิจารณาดูแล้ว ทางเท้าข้างถนนและเด็กสองคนในชุดนักเรียนในบรรยากาศยามเย็นใกล้ค่ำ ก็หวนให้คิดถึงตอนเดินกลับหลังเลิกเรียนอยู่ไม่น้อย
“ป่านนี้น้องธรจะหลับแล้วยังครับ” วีรมาตุพยายามหาเรื่องมาชวนคุย
“น่าจะยังเล่นเสนุกอยู่มั้งครับ วันนี้ตากับยายเขามาเยี่ยมกัน เวลาคนมาที่บ้านเยอะๆ ธรไม่ค่อยจะยอมนอนหรอกครับ แล้วเดี๋ยวกลางดึกก็จะงอแงไม่อยากนอนอีก”
“ดีนะครับ น้องธรเข้ากับคนได้ง่าย”
“เดี๋ยวพอเริ่มจะเดินได้ คงจะวุ่นกว่านี้แน่นอน”
วีรมาตุและวีร์หัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกัน ต่างก็พอจะนึกภาพออกว่าจะเป็นอย่างไร แล้วทั้งคู้ก็เดินไปต่ออย่างเงียบๆซึมซับกับบรยากาศในรั้วมหาวิทยาลัย
“เฮียครับ แล้วถ้าเกิดว่าวีร์ไม่มางานจริงๆ เฮียจะทำยังไงเหรอครับ” วีร์ถามทำลายความเงียบขึ้นมา
“เฮียก็... แค่มาคนเดียว แบบไอ้ชัชไงครับ”
“เหรอครับ”
“ทำไมเหรอครับ” วีรมาตุหันมาถาม
“เปล่าครับ ก็แค่... เดี๋ยวมันจะหมดเทอมหนึ่งแล้วนะครับ”
วีรมาตุขมวดคิ้วเข้ามากันเล็กน้อย ความพยายามของสมองในการเชื่อมโยงกำลังทำงานอยู่ ส่วนวีร์ก็ลอบมองวีรมาตุว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีอย่างไร
“เฮียครับ” วีร์เรียกอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่ายังไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา “ช่วงหลังปีใหม่ เฮียว่างรึเปล่าครับ”
“อืม... พอสอบปลายภาคเสร็จแล้วก็ปิดเทอมประมาณเดือนนึง แต่ว่างจริงๆก็ประมาณสองสัปดาห์ครับ น้องวีร์ถามทำไมเหรอ” วีรมาตุหันมามองวีร์ด้วยสายตาที่ไร้เดียงสาในความคิดของวีร์
“ก็... วีร์มีกีตาร์อยู่ที่บ้าน จะตั้งไว้อยู่เฉยๆมันก็เสียดายของ”
วีรมาตุพอจะนึกออกว่าวีร์หมายถึงกีตาร์ตัวไหน และเจ้าของเดิมนั้นเป็นใคร
“วีร์ก็เลย... อยากจะลองฝึกเล่นดู เฮีย... พอจะสอนให้ได้มั้ยครับ”
“อ๋อ ได้ครับ” วีรมาตุตอบรับ แล้วก็เหมือนว่าจะนึกอะไรบ้างอย่างออกขึ้นมา “อันที่จริงเฮียเคยทำคลิปสอนเล่นกีตาร์ไว้ตอนที่ทำงานให้ชมรมนะครับ เดี๋ยวเฮียลองไปหาดูว่ายังอยู่รึเปล่า แล้วเดี๋ยวเฮียเอามาให้น้องวีร์นะครับ”
วีร์ได้ยินแล้วก็ลอบถอนหายใจเบาๆ
“แล้วถ้าวีร์ฝึกจากคลิป เราจะได้ใช้เวลาด้วยกันเหรอครับ”
วีรมาตุหันมามองวีร์ด้วยดวงตาใสแป๋ว เหมือนว่ากำลังใช้ความคิดแต่ความเป็นจริงกลับโล่งโจ้งไปทั่วทั้งสมอง ประสิทธิภาพในการประมวลผลกำลังลดต่ำเตี้ยเรี่ยดิน
“เฮียมาเป็นคนสอนวีร์เองให้ได้รึเปล่าครับ”
โหมดการทำงานยังไม่กลับมาเป็นปกติ เพราะเจ้าตัวยังไม่ใจว่าตัวเองได้ยินถูกต้อง
“เฮียครับ ได้รึเปล่าครับ” วีร์ต้องถามอีกครั้ง
“อ๋อ... เอ่อ... ครับ หลังปีใหม่ ว่างครับ ได้ครับ” วีรมาตุรีบตอบรับจนพูดตะกุกตะกัก
“งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ” วีร์อดนึกขำไปด้วยไม่ได้
แล้วทั้งคู่ก็เดินต่อไปตามทาง วีร์ที่พยายามทำสีหน้าปกติและกลั้นยิ้มไว้ ส่วนวีรมาตุเริ่มจากคิ้วที่ขมวดติดกันก็ค่อยๆคลายออก ดวงตาเริ่มเปิดกว้างขึ้น หัวใจเริ่มเต้นแรง แล้วขาก็หยุดนิ่งไม่ก้าวต่อ จนวีร์ต้องหยุดเดินตามและหันมามอง
“น้องวีร์หมายถึงว่า...”
“ครับ?”
“เราสองคน...”
“ครับ”
“...” มีคำนับร้อยนับพันพรั่งพรูเข้ามาใสนความคิดของวีรมาตุ แต่ก็ไม่มีคำไหนหลุดออกจากปากมาได้
“ก็ลองดูกันสักตั้งไม่เสียหายอะไร” แม้ภายนอกแสดงออกปกติ แต่วีร์เองก็รู้สึกหวั่นไหวอยู่ภายในไม่น้อย ความคิดของคนอื่นยังแวะเวียนเข้ามาอยู่เรื่อยๆ แต่ถ้าไม่ลองก้าวออกไปดูก่อนก็จะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจะเป็นอย่างไร จะเป็นจริงอย่างที่เขาว่ากันหรือไม่
วีรมาตุถามกลับด้วยสายตา วีร์ก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มและพยักหน้ารับ
สอนเล่นกีตาร์ให้ ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน หาแฟนให้ได้ก่อนจบเทอมหนึ่ง
วีรมาตุยิ้มปากกว้าง แววตาเป็นประกาย สองกำปั้นยกขึ้นสูงอย่างผู้ชนะ แล้วก็จับไหล่ทั้งสองวีร์ของวีร์ไว้มั่น
“จริงๆนะครับ น้องวีร์ไม่ได้หลอกเฮียนะครับ”
สายตาของวีรมาตุจ้องทะลุทะลวงเข้าในนัยน์ตาของวีร์
“จริงครับ” วีร์ตอบยืนยัน
วีรมาตุชูมือขึ้นอีกครั้ง ร้องส่งเสียงดังด้วยความดีใจ ร่างกายเริ่มหยุดนิ่งไม่ได้เพราะความตื้นเต้น วีรมาตุกระโดดไปทั่ว ก่อนที่จะกลับมากอดวีร์ไว้เต็มอ้อมแขน แล้วก็ออกไปวิ่งกระโดดๆไม่หยุด แล้วก็กลับมาจับมือวีร์ไว้ทั้งสองข้างพร้อมกับชวนกระโดดไปด้วยกัน
วีรมาตุยังไม่สามารถระงับความดีใจของตัวเองที่กำลังพลุ่งพล่านไว้ได้ เขาผละมือจากวีร์แล้วก็กระโดดโลดเต้นไปทั่วอีกครั้ง
วีร์ยืนมองด้วยความดีใจและแปลกใจที่ได้เห็นหนุ่มรุ่นพี่ในอาการแบบนี้ วีรมาตุที่สุภาพเรียบร้อยและดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุอยู่ตลอดเวลาก็มีมุมแบบนี้อยู่เหมือนกัน และอาจจะเรียกได้นี้นี่เป็นครั้งแรกที่วีร์เห็นคนที่ดีใจมากๆจนกระโดดตัวลอย
และนั่นคือภาพสุดท้ายที่วีร์จำได้ในวันนั้น
*****
วิธู:ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะ
ผลเป็นไงบอกด้วย
วิธู:อยู่ป่ะเนี่ย ทำไมเงียบ
วิธู:ไมไม่รับโทรสับวะ
*****
Ending music inspired by Ewan McGregor & Nichole Kidman – Come What May
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 14 ความฝัน
ภาพจากในงาน Med Party ถูกส่งผ่านสื่อสังคมออนไลน์ไปมากมาย ทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว และมีการส่งต่อกระจายไปเพิ่มเติมอีกนับไม่ถ้วน ยังไม่นับเรื่องเล่าจากหลายปากที่บอกต่อกับเป็นทอดๆมา มีการแต่งเพิ่มเสริมสีสันกันบ้าง เพื่อจะตอกย้ำความคิดเดิมๆที่ว่างานนี้เป็นงานที่ใช้เปิดตัวบุคคลในดวงใจของเหล่านักศึกษาคณะแพทยศาสตร์
วีร์พยายามลืมตาขึ้นมอง เขารู้สึกไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงต้องใช้ความพยายามมากขนาดนี้ เหมือนว่าร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรเลย
“วีร์ รู้สึกตัวแล้วเหรอ”
แม้ว่าจะลืมตาขึ้นมองได้ไม่ชัด แต่เสียงที่ได้ยินนั้นวีร์มั่นใจว่าเป็นเสียงของธีร์อย่างแน่นอน
“เดี๋ยวพี่เรียก พยาบาลก่อนนะ”
ตามมาด้วยเสียงของวนกร ที่ดังมาจากอีกฝั่งหนึ่ง วีร์พยายามทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น สายตาที่พร่ามัวเริ่มมองเห็นชัดขึ้น แต่ก็ชัดเท่าที่คนสายตาสั้นจะมองเห็นได้ วีร์จึงพยายามหันมองรอบๆ ภายในห้องสีขาวที่เขาไม่คิดว่าจะเป็นห้องนอนของเขา
“อย่างเพิ่งขยับตัวนะ นอนเฉยๆก่อน หิวน้ำมั้ย”
เสียงของธีร์ถามมาเป็นระยะ วีร์ยังคงพยายามเพ่งตามอง เขาสูดหายใจเข้าออกอยู่หลายรอบ จนรู้สึกเหมือนร่างกายจะมีกำลังขึ้นมาบ้าง ทันทีที่เริ่มปรับสายตาตัวเองได้ก็มีเจ้าหน้าที่มากหน้าหลายตาเดินเข้ามาภายในห้อง
“เดี๋ยวขอเชิญผู้ปกครองไปรอข้างนอกก่อนนะคะ ขอให้คุณหมอตรวจอาการเบื้องต้นก่อนค่ะ”
ธีร์และวนกรรับคำแล้วเดินออกไปจากห้องพัก ทั้งคู่ต่างมีท่าทางกระวนกระวายเป็นห่วงคนที่นอนอยู่ข้างใน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ธีร์ใช้โอกาสนี้ส่งข่าวไปให้ยุทธและนุชทราบ และบอกให้วนกรส่งข่าวให้กับฤทธิกรและนวลจันทร์ด้วยเช่นกัน
ไม่นานนักพยาบาลก็เดินออกมาเชิญให้ธีร์และวนกรกลับเข้าไปในห้องได้
ม่านถูกดึงเปิดออกทำให้เห็นวีร์กำลังนั่งพิงเตียงผู้ป่วยที่ถูกปรับยกขึ้นมา แพทย์เจ้าของคนไข้กำลังยืนคุยต่อเนื่องอยู่ แล้วก็หันมาหาธีร์และวนกรเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินมาอยู่ที่ข้างๆเตียงผู้ป่วย
“เท่าที่หมอตรวจเบื้องต้นแล้ว ไม่มีอาการน่าห่วงอะไรนะคะ การตอบสนองของร่างกายเป็นปกติดีหมด แต่ว่าถ้าอยากจะให้มั่นใจจริงๆ หมอส่งไปทำสแกนให้ได้ คุณพ่อคุณแม่ว่ายังไงคะ”
ธีร์หันไปถามวีร์ด้วยสายตา
“จำเป็นต้องสแกนมั้ยครับ”
“ทำก็ได้ไม่ทำก็ได้ค่ะ แต่คนไข้มีปฏิกิริยาตอบสนองปกติดีทุกอย่าง”
“งั้นก็ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องก็ได้” วีร์เป็นคนตอบเอง
อันที่จริงธีร์และวนกรอยากจะคัดค้านแต่ก็เห็นตามนั้นไปด้วย
“งั้นหมออยากจะขอรอดูอาการอีกหนึ่งคืนนะคะ ถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านวันจันทร์ได้เลย แล้วก็หลังจากนี้ถ้ามีอาการอะไรผิดปกติ หูตาพร่ามัว ปวดศีรษะ นิ้วมือเท้าชาหรือขยับไม่ได้ ก็กลับมาที่โรงพยาบาลทันทีเลยนะคะ”
“ได้ครับ ขอบคุณครับหมอ”
แพทย์สาวและทีมพยาบาลจึงขอตัวออกจากห้องพักไป
“หิวมั้ย อยากกินอะไรรึเปล่า” ธีร์ถามด้วยวามเป็นห่วง ซึ่งวีร์ก็ส่ายหน้าตอบกลับแล้วก็หันมองดูรอบๆห้อง “ยังจำได้ใช่มั้ยว่าเราต้องระมัดระวังตัวเอง อย่าให้เป็นอะไรจนต้องเลือดตกยางออกเป็นอันขาด เดี๋ยวจะลำบาก”
วีร์พยักหน้าตอบรับ
“ทำไมเหรอพี่ธีร์” วนกรถามด้วยความสงสัย ทั้งคำพูดและท่าทางของธีร์ที่แสดงออกว่าเป็นกังวล
“วีร์เขาเลือดกรุ๊ปเอเนกาทีฟ”
“แสดงว่าที่พี่ธีร์ให้ตรวจหมู่เลือกธรไว้แต่แรกนั่นก็...” วนกรเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมในวันที่เธอคลอดลูกชายคนเล็ก ธีร์ย้ำกับเจ้าหน้าที่ให้ตรวจหมู่เลือดของธรอย่างละเอียดอยู่หลายครั้ง
“ใช่ ดีนะว่าของธรเป็นเอพอสซิทีฟ โล่งใจไปหน่อย ก็เหลือคนพี่นี่แหละ เป็นอะไรขึ้นมาจะหาเลือดลำบาก”
“วีร์มาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไง”
ธีร์และวนกรย้ายความสนใจกลับไปหาลูกชายคนโตของพวกเขา
“วีร์นึกอะไรออกมั้ยว่าเมื่อวานไปทำอะไรมาบ้าง” วนกรเดินเข้าไปใกล้ๆวีร์มากขึ้น
วีร์พยายามไล่ลำดับเหตุการณ์ที่เขานึกออก
“ก็ตอนสายๆวีร์ออกไปแกลลอรี่ แล้ววีร์ก็กลับไปบ้านเปลี่ยนชุดแล้ววีร์ก็ไปมหาวิทยาลัย แล้วพองานใกล้เลิกวีร์ก็กลับ...”
“ยังไงต่อ จำได้รึเปล่า” ธีร์ถามเมื่อเห็นว่าวีร์ไม่ได้พูดต่อ เอาแต่นิ่งเงียบคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน
วีร์ไม่แน่ใจนักว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือ เขาตอบรับการยกระดับความสัมพันธ์ของเขาและวีรมาตุ ทำให้วีรมาตุดีใจอย่างมากจนกระโดดวิ่งเต้นไปทั่ว วีร์พยายามนึกถึงเหตุการณ์ต่อจากนั้นว่าเป็นอย่างไร แต่ไม่ว่าจะทบทวนความจำมากเท่าไหร่ ภาพที่ยังติดอยู่ในความทรงจำคือวีรมาตุกระโดดตัวลอยขึ้นสูง แล้วก็มีแสงวาบวิ่งผ่านตาเขาไป
วีร์เริ่มหายใจถี่ขึ้น มือทั้งสองข้างเริ่มสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกวาบไปทั้งตัวเริ่มทำให้เขาว้าวุ้นใจ
“วีร์ใจเย็นๆ พยายามหายใจเข้าออกช้าๆ” ธีร์สังเกตเห็นอาการของวีร์จึงรีบเข้าไปบอกวีร์มีสติตั้งรับไว้ก่อน “ไม่ต้องรีบคิดอะไรมาก”
วีร์พยายามทำตามที่บอก แต่ความในใจเริ่มเป็นห่วงวีรมาตุขึ้นมา
“พี่ธีร์พี่วา แล้วเฮียวีละ”
ธีร์และวนกรต่างก็หันมามองตาขอความเห็นจากอีกฝ่ายว่าควรบอกเด็กหนุ่มอย่างไรดี
“เฮียวีเขาก็อยู่ที่นี่แหละ อยู่อีกห้องนึง” ในที่สุดธีร์ก็ตัดสินใจเป็นคนพูดเอง
“เฮียเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น” วีร์มองธีร์และวนกรสลับไปมาอย่างกระวนกระวายใจ
“ใจเย็นๆก่อนนะ วีเขาอยู่ในมือหมอแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ” วนกรพยายามบอกอย่างใจเย็น แต่นั้นก็ทำให้วีร์ตื่นตระหนกมากไปกว่าเดิม พยายามลงจากเตียงผู้ป่วย
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งขยับตัว” ธีร์รับร้องห้ามไว้ แต่วีร์ก็ไม่ยอมฟัง ไม่ว่าทั้งสองคนจะห้ามอย่างไรวีร์จะลงจากเตียงให้ได้ จนธีร์ต้องพูดเสียงแข็งขึ้นมา “วีร์! ถ้าพี่วีรู้ว่าวีร์ไม่ดูแลตัวเองแบบนี้ พี่เขาจะคิดยังไง”
วีร์หยุดชะงักในทันที วีร์รู้ดีว่าคนที่ธีร์หมายถึงนั้นคือคนที่ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว แต่ก็ยังคงมีอิทธิพลต่อวีร์เสมอ
“รอก่อน พี่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ไป เดี๋ยวพี่ไปขอรถเข็นมาให้” ธีร์พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลลง
เมื่อแน่ใจแล้วว่าวีร์สงบลง ธีร์ก็ดินออกไปจากห้องพัก คงเหลือวนกรที่เดินเข้าไปใกล้วีร์แล้วโอบกอดเด็กหนุ่มไว้ ถึงแม้ว่าจะอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันมาอยู่เกือบครบปี แต่วนกรยังไม่กล้าอ้างตัวว่าเธอรู้จักกับเด็กหนุ่มดีพอที่จะสามารถพูดอะไรได้ในสถานการณ์แบบนี้ แต่อย่างน้อยพยายามแสดงออกถึงความห่วงใยของเธอให้กับเด็กหนุ่มได้รับรู้
ไม่นานนักธีร์ก็กลับมาพร้อมกับรถเข็นนั่ง ที่มีเสาสำหรับแขวนขวดน้ำเกลือไว้พร้อม ทั้งวนกรและธีร์ต่างก็ช่วยวีร์ขยับตัวจากเตียงลงมานั่งที่รถเข็น ย้ายขวดน้ำเกลือมาแขวนที่ใหม่ สุดท้ายธีร์เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบของด้านในออกมา นั่นคือแว่นสายตาของวีร์
“ไม่ได้เอาคอนแทคเลนส์มา ถึงจะเอามา หมอคงไม่อยากให้ใช้ตอนนี้” ธีร์ยื่นแว่นให้กับวีร์
วีร์รับแว่นมาวางไว้บนตักโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ธีร์จึงเข็นรถออกไปโดยมีวนกรเปิดประตูอ้ารอไว้ก่อนแล้ว ทั้งสามคนเคลื่อนตัวผ่านประตูหอผู้ป่วยเด็กและเยาวชน โดยที่ไม่ลืมแจ้งเจ้าหน้าที่ด้านหน้าให้รู้ถึงจุดหมายที่พวกเขากำลังจะไป หากมีอะไรฉุกเฉินจะได้ตามตัวได้ทันท่วงที
*****
เด็กหนุ่มสี่ห้าคนกำลังนั่งรวมตัวกันอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วย พยายามคุยกันเสียงเบาๆเพื่อไม่ให้รบกวนญาติของผู้ป่วยคนอื่นๆ และเมื่อใครคนหนึ่งในกลุ่มเห็นธีร์และวนกรเข็นรถเข็นที่วีร์นั่งอยู่เลี้ยวเข้ามา ก็เริ่มสะกิดบอกให้คนอื่นๆได้รับรู้ไปด้วย
“อยู่กับเพื่อนไปนะ เดี๋ยวพี่กับวาไปหาที่นั่งแถวๆนี้แหละ มีอะไรก็เรียกนะ” ธีร์บอกกับวีร์และเด็กๆคนอื่นๆ ก่อนที่จะแยกตัวออกไปกับวนกร
เหล่าเพื่อนเริ่มขยับปรับเปลี่ยนที่นั่งมาใกล้วีร์มากขึ้น
“เป็นไงบ้างวะมึง โอเคมั้ย” สุรศักดิ์ถามเป็นคนแรก ด้วยสภาพของวีร์ที่เห็นด้วยตาตัวเองเป็นครั้งแรกหลังจากที่รู้ข่าว ชุดสีขาวผู้ป่วยใน สายน้ำเกลือที่ยังเสียบคาไว้อยู่ และผ้าพันแผลรอบศีรษะ
วีร์แค่พยักหน้าตอบรับ เขาเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีนับตั้งแต่ธีร์และวนกรไม่ได้เข็นรถไปยังหอผู้ป่วยปกติ แต่พาเขามาทางหอผู้ป่วยวิกฤติแทน
“ดีแล้วที่มึงไม่ได้เป็นอะไรมากไปอีกคน” พระยศขยับตัวมายืนอยู่ใกล้ๆ
“แล้ว... เฮียเป็นไงบ้าง” วีร์พยายามพูดให้เต็มเสียงเต็มคำ อยากรู้ว่าตอนนี้วีรมาตุเป็นอย่างไร แต่ก็ไม่อยากได้ยินคำตอบในเวลาเดียวกัน
“ตอนนี้ทรงๆอยู่” ศศิทัศน์ตอบสั้นๆแล้วบุ้ยหน้าไปทางเตียงผู้ป่วยที่อยู่ด้านในห้อง
วีร์หันไปมองตามสายตาของศศิทัศน์ ภาพเหตุการณ์เก่าๆย้อนกลับเข้ามาในความคิดของเขา ที่นั่งบริเวณเดิม เตียงผู้ป่วยเดิม แต่คนที่กำลังนอนอยู่นั่นเปลี่ยนไป วีร์หยิบแว่นสายตาขึ้นมาสวมใส่ ทำให้ภาพที่กำลังทับซ้อนกันนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น
แต่ทว่าอุปกรณ์ตรวจวัดสัญญาณชีพต่างๆที่รายล้อมรอบตัววีรมาตุทุกทิศทาง เฝือกพยุงคอ เฝือกแขนและเท้าข้างหนึ่ง รวมถึงเครื่องช่วยหายใจ สายน้ำเกลือ ทำให้วีร์สับสนมากยิ่งขึ้นว่าเหตุการณ์เมื่อวานนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมวีรมาตุถึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้
ท่าทางของวีร์ทำให้เพื่อนๆต่างก็มองหน้าปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรดี
“วีร์” เสียงเรียกของศศิทัศน์ทำให้วีร์ได้สติกลับมาแล้วหันมามอง “มึงโอเคนะ”
วีร์พยายามจะตอบว่าเขาสบายดี แต่ก็พูดออกมาได้ไม่เต็มคำนัก
“เฮีย... ทำไมเฮีย... ถึงได้...”
“มึงจำอะไรได้บ้าง” พระยศถาม
วีร์หันมาหาพระยศก่อนที่จะเปลี่ยนสายตาไปทางอื่น พยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
“กูกำลังเดินออกไปประตูหน้าม.กับเฮีย แล้วก็... คุยไปด้วย... แล้วกูก็... ตอบตกลงที่จะลองคบกับ... เฮีย” วีร์ชำเลืองมองดูศศิทัศน์ครู่หนึ่ง “แล้วเฮียก็... วิ่งกระโดดๆไปทั่ว... ดีใจจนกระโดดตัวลอย แล้วกูก็...”
“อ๋อ กูเข้าใจแล้ว มิน่าละ... ถึงว่าทำไมเฮียดูดีใจผิดปกติขนาดนั้น” ศศิทัศน์พูดแล้วก็ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะอธิบายต่อเมื่อเห็นสายตามที่ส่งมาถามจากวีร์ “ตำรวจเอาภาพจากกล้องวงจรปิดแถวนั้นมาให้ดูว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นมึงกับเฮียเดินออกมาด้วยกัน แล้วก็เป็นอย่างที่มึงว่า แล้วก็...”
ศศิทัศน์เองก็ไม่อยากจะพูดถึงภาพที่เขาเห็น ไม่อยากจะนึกถึง ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวอะไรอีกต่อไปได้ยิ่งดี แต่คดีความยังคงต้องดำเนินต่อไป
“ทำไม เกิดอะไรขึ้นกันแน่” วีรยังคงกล้าๆกลัวๆ แต่ก็อยากจะรู้เรื่องราวว่าเป็นอย่างไร
เพื่อนๆเหมือนต่างก็เกี่ยงกันว่าใครควรจะเป็นคนบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด
“คืองี้ เท่าที่กูเห็นนะ” สุรศักดิ์อาสาเป็นคนบอกเอง “ตอนที่เฮียกำลังวิ่งพ่านไปทั่ว มีจังหวะที่เฮียกระโดดลงไปบนถนน แล้วก็มีรถขับผ่านมาพอดี ก็เลย...” สุรศักดิ์แสดงท่าทางจากมือแทนคำพูดว่า
“แล้วมึงยืนค้างนิ่งอยู่แป๊บนึง แล้วก็ล้มหงายหลังลงไปทั้งตัวเลย” พระยศพูดเสริมต่อจากสุรศักดิ์
วีร์ลองลำดับเหตุการณ์จากสิ่งที่ได้ยิน แต่เขาก็ยังนึกไม่ออกว่ามีรถยนต์เข้ามาในตอนไหน นอกเสียจากแสงวาบที่ผ่านตาไปอย่างรวดเร็ว
“แล้วเฮียจะเป็นอะไรมั้ย”
“ตอนนี้รอดูอาการไปก่อน หมอเองก็ยังบอกไม่ได้” พระยศเป็นคนตอบ เพราะดูท่าทางของศศิทัศน์แล้วก็ไม่ต่างไปจากวีร์เท่าไหร่นัก
“แต่พวกมึงก็อย่าเพิ่งคิดมาก หมอดูแลอย่างใกล้ชิด ยังไงเฮียต้องหายดีแน่ๆ” สุรศักดิ์พูดให้กำลังใจด้วยอีกคน
วีร์พยายามหายใจเข้าลึกๆ มือทั้งสองข้างกำที่เท้าแขนของรถเข็นนั่ง
“แล้วมะรืนนี้มึงจะไปสอบไหวมั้ย” พระยศถามวีร์และหยุดรอจังหวะวีร์ตอบ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา “ถ้าไม่ไหว ก็ให้พี่ธีร์กับพี่วาขอใบรับรองแพทย์ไว้ไปยื่นขอสอบทีหลังก็ได้”
วีร์พยักหน้าตอบรับ แต่สายตาของเขายังคงมองตรงไปที่เตียงผู้ป่วยวิกฤติด้านใน ทำให้ไม่ได้สังเกตเห็นอาการสะกิดกันไปมาระหว่างเพื่อนๆ โดยเฉพาะสองหนุ่มฝาแฝดที่กำลังเกี่ยงกันอยู่
“เอ่อ ไอ้วีร์...” นพชัยพยายามปัดมือคู่แฝดของเขากำลังให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆให้เขาถามคำถามที่เพื่อนๆทุกคนอยากรู้คำตอบ “... คือ... ไอ้ก้านมีเรื่องอยากจะถาม”
วีร์หันมาหานพชัย แล้วก็หันไปมองชัยทิศที่กำลังจะกินเลือดกินเนื้อพี่น้องร่วมท้องเดียวกันมาอยู่
“ก็ได้วะ... คือว่า พวกกูสงสัยกันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...” ในตอนนี้ไม่ว่าชัยทิศจะหันหาใครก็ต่างถูกคะยั้นคะยอให้เป็นคนออกหน้าถาม “...ว่า คืองี้ ตอนที่พวกกูจะเข้าไปเยี่ยมมึงตั้งแต่เมื่อวาน แต่เขาไม่ให้เข้าเพราะมึงยังเป็นเยาวชน ขนาดพวกกูพยายามใช้เส้นแล้วนะ เขาก็ไม่ให้เข้า... แล้วที่นี้นะ พวกกูก็เลยถามว่าเขาติดต่อใครไปรึยัง เจ้าหน้าที่หน้าห้องก็เลยบอกว่าพ่อกับแม่มึงอยู่ข้างในแล้ว พวกกูก็เลยโล่งใจ...” ชัยทิศแสดงท่าทางประกอบคำพูดไปด้วย “...แล้วพวกกูก็สงสัยกันว่าเพิ่งเกิดเรื่องไปไม่นาน ทำไมพ่อแม่มึงขึ้นมาเร็วจัง... แล้วตอนนั้นนะ... พวกกูก็เห็นพี่ธีร์เดินออกมาพอดี ก็เลยถามอาการมึงจากพี่ธีร์... แล้วหลังจากที่แยกกัน พวกกูเลยคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าคนที่อยู่ในห้องคือพ่อกับแม่มึง แล้วพี่ธีร์เดินออกมา..”
“สรุปว่ามึงกับพี่ธีร์เป็นอะไรกันแน่” นพชัยถามสรุปปิดท้ายหลังจากที่รอคู่แฝดของเขาร่ายยาวกว่าจะเข้าคำถามจริงๆเสียที จากนั้นทั้งตัวเขาและคนอื่นๆที่เหลือก็นิ่งเงียบรอฟังคำตอบจากวีร์
วีร์กวาดตามองสายตาแต่ละคู่ที่กำลังจ้องมาที่เขา อย่างอยากรู้อยากเห็น อย่างอยากจะคาดคั้น อย่างเข้าใจว่าเขาพร้อมเมื่อไหร่ก็จะบอก ปะปนกันไป
“กูก็ไม่รู้นะว่าเมื่อวานในห้องมีใครอยู่บ้าง แต่ตอนกูตื่นมาเมื่อกี้ก็มีแค่พี่ธีร์กับพี่วาเท่านั้น” เพื่อนๆยังคงมองมาที่วีร์เป็นจุดสนใจเดียวอย่างเดิม วีร์ขยับแว่นสายตาเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ “ในห้องก็คงมีแต่พ่อกับแม่กูอยู่”
เด็กหนุ่มต่างก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนที่ชะงักแล้วกันมามองกันอย่างสงสัย
“เดี๋ยวนะ พ่อกับแม่เหรอ” สุรศักดิ์ถาม
วีร์พยักหน้าตอบรับ
“พ่อคือพี่ธีร์ ส่วนแม่... คือพี่วาเหรอวะ” สุรศักดิ์ถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจ ซึ่งวีร์ก็พยักหน้ารับอย่างเดิม
“หมายถึงว่าพ่อของมึงจริงๆก็คือพี่ธีร์” พระยศพยายามทำความเข้าใจ วีร์ก็ยังคงตอบด้วยการพยักหน้า “อันนั้นพวกกูพอจะเข้าใจได้ เพราะสงสัยกันอยู่นานแล้วว่าทำไมเป็นพี่น้องกันแต่อายุห่างกันเยอะนัก ส่วนพี่วาจดทะเบียนกับพี่ธีร์ก็เลยเป็นแม่มึงไปด้วยใช่มั้ย”
วีร์ชั่งใจอยู่ว่าควรจะอธิบายให้ชัดเจนไปเลยดีหรือไม่ เพราะอย่างไรเขาก็ยืนยันว่าธีร์คือพ่อแท้ๆของเขาไปแล้ว
“เอาเป็นว่า ธรกับกูมีพ่อแม่คนเดียวกัน” วีร์รอดูปฏิกิริยาของแต่ละคน “ทีเหลือกูว่าพวกมึงปะติดปะต่อกันได้เอง”
หลายคนเข้าใจได้ในทันที และพอจะเข้าใจได้ว่าทำไมวีร์ถึงไม่ได้บอกใครต่อใครตั้งแต่แรก
“งั้นแสดงว่า เฮียหมูก็คือน้าของมึงอะสิ” หนึ่งในคู่แฝดพูดโพล่งออกมาดังไปทั่วบริเวณ
*****
สิ่งที่นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายต้องทำในตอนนี้คือการไปสอบกลางภาคเรียนให้เสร็จสิ้นเรียบร้อย ส่วนในตอนเย็นก็กลับมานั่งเฝ้าหน้าหอพักผู้ป่วยวิกฤติ หรือในวันไหนที่ไม่มีการสอบก็จะหอบเอาหหนังสือมานั่งอ่านไปด้วยตั้งแต่เช้าจนหมดเวลาเยี่ยม
สำหรับนักศึกษามหาวิทยาลัยนั้น แม้ว่าจะไม่ค่อยมีจิตใจอยู่กับการสอบปลายภาคเท่าไหร่นัก แต่ก็ต้องพยายามทำให้ผ่านไปให้ได้ เพราะไม่มีใครได้รับสิทธิพิเศษนอกจากคนที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร แผนการสำหรับวันส่งท้ายปีในปีนี้ ก็ต้องยกเลิกไปทั้งหมด เพราะต่างก็ลุ้นและเป็นกังวลใจที่อาการของวีรมาตุยังไม่ดีขึ้น ยังคงต้องใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่เหมือนเดิม
“นี่พวกมึง ได้คุยกับทนายบ้างมั้ยว่าไปถึงไหนแล้ว” ชัชวาลถามไปทางนพชัยและชัยทิศที่ได้ไปขอร้องคุณย่าใหญ่ของพวกเขาให้ช่วยส่งนักกฎหมายมาช่วยจัดการเรื่องทางคดีให้
“คิดว่าคงจะฟ้องเรื่องขับรถเร็วกับประมาทครับเฮียชัช” “เรื่องตั้งใจขับชนคงตัดออกไปแล้ว”
“แหงละ ใครที่ไหนวะจะโง่เอาหลักฐานมาแก้ต่างว่าตัวเองกำลังโทรศัพท์ตอนขับรถอยู่ เลยมองไม่เห็น เหยียบเบรกไม่ทัน ไม่ได้ตั้งใจชน คนดีซะเหลือเกิน” ไมตรีจิตพูดอย่างมีอารมณ์ฉุนเฉียว
“ดีจริง คงไม่ให้ผู้จัดการส่วนตัวออกหน้าว่าเป็นคนขับตอนแรกมั้งครับ ถ้าไม่มีคลิปเห็นหน้าชัดๆว่าเป็นคนขับเองตอนนี้ก็คงไม่ยอมรับมั้ง” สุรศักดิ์พูดด้วยอารมณ์โมโหเช่นกัน
ไมตรีจิตชำเลืองมองวีร์และศศิทัศน์ที่นั่งห่างออกไป ก่อนที่จะป้องปากกระซิบกระซาบไม่ให้ทั้งสองคนนั้นได้ยิน
“พวกมึงเห็นในนกฟ้าปะ เม้ากันสนั่นว่าหึงโหดโดนแย่งแฟนเลยตั้งใจชนทิ้งแม่งเลย กูไม่ได้ใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น”
“เว่อร์แล้วไอ้ไมค์” ชัชวาลป้องปรามเพื่อนสนิทของเขา แล้วก็หันไปหาพวกรุ่นน้อง “พวกมึงก็คอยๆดูเพื่อนมึงด้วย อย่าให้เข้าไปอ่านในโซเชียลอะไรตอนนี้นะ เดี๋ยวจะเฟลกันเปล่าๆ”
“ได้ครับเฮีย เดี๋ยวผมคอยดูให้” พระยศออกปากรับคำ
“เพื่อนมึงก็จริงๆเลยนะ อะไรจะบังเอิญซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้” ไมตรีจิตพึมพำ
“มันไม่มีหรอกนะเรื่องความบังเอิญ มันก็แค่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเกิดขึ้นเพราะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ มันก็แค่เกิดขึ้นมา ก็เท่านั้น” ชัชวาลพูดแย้ง
“สาธุครับหลวงเพื่อน” ไมตรีจิตยกมือไหว้ไปด้วย
“กูพูดผิดตรงไหน” ชัชวาลมองกลับอย่างท้าทายให้อีกฝ่ายเสนอความเห็นต่างออกมาเต็มที่ได้เลย
“ไม่ผิดเลยครับหลวงเพื่อน หลวงเพื่อนจะบวชอีกสักรอบมั้ยครับ จะได้บรรลุชั้นธรรมแล้วมาอธิบายให้เพื่อนๆเข้าใจด้วย”
ชัชวาลมองตอบกลับด้วยหางตาจนไมตรีจิตยอมถอยไปเอง
“แล้วมึงบอกไอ้พร้อมแล้วยังวะ” ไมตรีจิตจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
“เห็นมันบอกว่าเพิ่งสอบเสร็จ เดี๋ยวมันจะมา”
“มันโอเคแล้วเหรอวะ” ไมตรีจิตถามไปถึงพร้อมสรรพ
“กูก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แค่บอกมันว่า มึงหยุดร้องได้แล้ว เพื่อนมึงยังไม่ตาย”
“มันก็เป็นห่วงของมันนั่นแหละว่ะ ไปเรียนอยู่ตั้งไกล ไม่ได้เจอกันบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน” พูดแล้วไมตรีก็ถอนหายใจ “นี่ไอ้หมูกลับจากค่ายมาถึงพรุ่งนี้ใช่มั้ย”
“ใช่ พวกวิทย์กีฬาน่ากลับจะมาถึงเที่ยงๆพรุ่งนี้”
ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรต่อไป ผู้ใหญ่ทั้งสามคน ซิ่งฮวา ศุภกร และมะลิวัลย์ก็เดินตรงมาที่พวกเขานั่งอยู่ เด็กหนุ่มทั้งหลายก็ยกมือไหว้ทักทาย ซิ่งฮวารับไหว้แล้วก็เดินไปหาวีร์และศศิทัศน์ เด็กหนุ่มทั้งสองลุกขึ้นเว้นที่นั่งว่างให้หญิงสูงวัย ซิ่งฮวาเลือกนั่งระหว่างกลางหลายชายทั้งสองคน เธอกุมมือวีร์ไว้ข้างหนึ่งกุมมือศศิทัศน์ไว้อีกข้างหนึ่ง แล้วทั้งสามคนก็นั่งมองดูวีรมาตุอย่างกังวลใจ
ศุภกรมองดูแล้วก็นึกเป็นห่วง ห่วงทั้งคนข้างในที่ยังไม่ได้สติ ห่วงทั้งคนข้างนอกที่อายุไม่น้อยแล้ว
“กิ่งกับก้าน ม้ากับป๊าฝากขอบคุณคุณย่าให้ด้วยนะที่ส่งคุณทนายมาช่วยเรื่องคดีให้” มะลิวัลย์หันไปคุยกับนพชัยและชัยทิศ
“ไม่เป็นไรครับม้า เรื่องเล็กน้อย” “เรื่องแค่นี้ไม่เป็นปัญหาเลยครับ”
“ส่วนเรื่องค่าทนายเดี๋ยวม้ากับป๊าค่อยเข้าไปคุยเองทีหลังนะ”
“อ๋อ เรื่องค่าทนายไม่ต้องครับ คุณทนายบอกว่าจะจัดการเรื่องฟ้องแพ่งให้ด้วยครับ” “แล้วเดี๋ยวได้ค่าเสียหายมาเมื่อไหร่ค่อยหักค่าทนายออกก็ได้ครับ”
“เอาอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าฟ้องแพ่งไม่ได้ละ” ศุภกรเป็นคนถาม
“ถ้าฟ้องแพ่งไม่ได้ ก็ไม่ต้องจ่ายอะไรเลยครับ” “แต่คุณทนายรับประกันว่าฟ้องได้ครับ”
ทั้งศุภกรและมะลิวัลย์ต่างก็ไม่ได้ติดใจอะไรใจเรื่องของคดี เพราะอันที่จริงแล้วไม่ว่าผลของคดีจะออกมาเป็นอย่างไร ถ้ามันไม่ทำให้ลูกชายคนโตของพวกกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสำหรับพวกเขา จากนั้นศุภกรและมะลิวัลย์เดินไปหาที่นั่งว่างรอเวลาที่จะสามารถเข้าไปเยี่ยมลูกชายคนโตข้างในห้องผู้ป่วยวิกฤติได้
*****
เกือบสองสัปดาห์ผ่านไปแล้วนับตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น อาการของวีรมาตุยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก ถึงแม้ว่าแพทย์ผู้ดูแลจะบอกว่าผู้ป่วยมีแนวโน้มดีขึ้นและการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี แต่ยังคงไม่ได้สติและต้องใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่เหมือนเดิม
สำหรับคนอื่นๆนั้น เหตุการณ์เดิมๆยังคงดำเนินต่อไป เช้าไปโรงเรียน เลิกเรียนเสร็จแล้วก็มานั่งรออยู่หน้าหอผู้ป่วย ระหว่างวันก็จะมีเพื่อนๆทั้งรุ่นเดียวกัน รุ่นพี่และรุ่นน้อง เข้ามาถามไถ่อาการของวีรมาตุ ถ้าเป็นคนที่สนิทกันก็แค่ถามพอจะรู้อาการแล้วอวยพรให้หายเร็ววันแล้วจากไป แต่คนที่ไม่สนิทกันก็จะเผลอหลุดปากไปถึงเรื่องราวที่พูดคุยกันในโลกสื่อสังคมออนไลน์อยู่บ้าง
คนที่รับหน้าเสื่อตอบคำถามเป็นส่วนใหญ่จะเป็นคู่แฝดนพชัยและชัยทิศ ทั้งเรื่องอาการของวีรมาตุและความคืบหน้าของคดี
“ปีนี้พวกมึงจะลงกีฬาอะไรมั้ย” สุรศักดิ์ถามเพื่อนๆทุกคนขณะที่นั่งรวมตัวอยู่หน้าห้องผู้ป่วย
“ปีนี้พวกกูอยู่เฉยๆ” “เหมือนทุกๆปี เชียร์อย่างเดียว”
“แบบนั้นไม่ต้องตอบก็ได้มั้ง” สุรศักดิ์เหล่ตามองคู่แฝด “ไอ้วีร์ มึงอะ”
วีร์หันไปมองก่อนที่จะตอบ
“ไม่รู้เหมือนกัน ตามไปเชียร์เฉยๆเหมือนพวกแฝดมั้ง”
“มึงน่าจะลงเทนนิสดูนะ” สุรศักดิ์สนับสนุนเพราะอยากเห็นฝีมือจริงๆของวีร์หลังจากที่เคยได้ยินกิตติศัพท์มา แต่วีร์ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ของกูอาจจะลงวิ่ง เห็นว่ามีคนสนใจฮาล์ฟมาราธอนกันเยอะ โรงเรียนอาจจะจัดให้” พระยศตอบโดยไม่รอให้โดนถาม
“ไอ้ต่าย มึงเอาไง” สุรศักดิ์ถามเพื่อนคนสุดท้าย
“กู... ยังไม่แน่” คำตอบของศศิทัศน์พอจะเข้าใจได้ว่าทำไม ด้วยความกังวลถึงอาการของวีรมาตุ ทำให้ยังไม่อยากทำอะไรที่มากไปกว่าที่จำเป็นต้องทำในตอนนี้
“ว่าแต่ ทำไมกีฬาสีปีนี้ถึงมาจัดหลังปีใหม่ ปีที่แล้วจัดก่อนสอบกลางภาคไม่ใช่เหรอวะ” วีร์ถาม
“ก็ปีที่แล้วมันมีกีฬาประเพณีไง ก็เลยเลื่อนไปจัดก่อน” สุรศักดิ์ตอบข้อสงสัย
“กีฬาประเพณีอะไรวะ” วีร์ยังคงไม่เข้าใจ ทำให้เพื่อนหลายคนมองมาที่เขาอย่างแปลกใจ
“ก็ปีแล้วตอนช่วงที่แฟนเก่ามึง...ไอ้นี้พอดี เลิกเรียนปุ๊บมึงก็ออกมาปั๊บเลย มึงก็เลยไม่รู้” พระยศอธิบายให้วีร์ได้เข้าใจ วีร์ก็พยักหน้าเหมือนจะรับรู้ “กีฬาประเพณีจัดแข่งระหว่างสี่โรงเรียน มีโรงเรียนเรา โรงเรียนหญิงล้วนที่หนูเล็กเรียนอยู่ แล้วก็มีวิทยาลัยเทคนิคอาซีวะ แล้วก็โรงเรียนชายล้วนอีกที่นึง แข่งทุกสองปี เวียนเจ้าภาพเอา ปีหน้าไปจัดที่โรงเรียนชายล้วน”
“ดูเหมือนงานใหญ่นะ ทำไมกูถึงไม่รู้ได้วะ”
“งานมันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย จัดแข่งไม่กี่ชนิดกีฬาแล้วแต่จะตกลงกัน อย่างมากก็สี่ห้าชนิด” สุระศักดิ์ตอบ
“จุดประสงค์มันก็สานสัมพันธ์นักเรียนของสี่สถาบันนั่นแหละ เพียงแต่ว่าไม่ได้มานั่งไซโคโน้นนี่นั่นว่าสี่โรงเรียนจะมารู้จักสนิทสนมกันไว้ ใครไม่อยากยุ่งอะไรกับใครก็ไม่เป็นไร ใครอยากรู้จักใครมีคอนเน็กชั่นไว้บ้างก็ตัดสินใจเอาเอง โรงเรียนแค่เปิดประตูสร้างโอกาสให้ มึงอยากจะคว้าไว้มั้ยนั้นเรื่องของมึง” พระยศอธิบายเพิ่มเติม
วีร์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
เด็กหนุ่มหลายคนก็หันความสนใจกลับไปยังโทรศัพท์ของตัวเอง เรื่องราวในโลกโซเชียลตนนนี้แทบจะไม่มีใครพูดถึงข่าวลือที่เกี่ยวข้องกับวีรมาตุทั้งทางตรงและทางอ้อม หลังจากที่ทีมทนายความจากเครือล้ำเลิศได้สื่อสารออกไปว่าได้ดำเนินการเก็บหลักฐานทุกข้อความที่เกี่ยวคดีที่ไม่เป็นความจริง ร่วมถึงเรื่องที่ทำให้เกิดวามเสียหายกับผู้ประสบเหตุและผู้ใกล้ชิด แม้ว่าจะไม่ได้เอ่ยชื่อออกไปแต่ก็สามารถเข้าใจได้ว่าหมายถึงทุกข่าวลือที่เกี่ยวกับวีร์ เพื่อเตรียมฟ้องหากว่ายังไม่หยุดการกระทำ ทำให้เรื่องเงียบไปในทันที เหลือแต่การพูดคุยที่เกี่ยวกับคดีความโดยตรงเท่านั้น
“อ้าวเฮ้ย! เพื่อนมึงมา” สุรศักดิ์ร้องเสียงหลง แต่ก็พยายามคงระดับเสียงไม่ให้ดังรบกวนคนอื่นๆ แล้วก็สะกิดวีร์ให้หันไปมองเด็กหนุ่มผิวเข้มที่กำลังเดินจรงมาหาพวกเขา
“มาพรือหล่าวนิมึ้ง” วีร์มองดูวิธูด้วยความแปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายมาอยู่ที่นี่ได้
วิธูใช้นิ้วกดลงไปที่หน้าผากของวีร์แล้วผลักไปเบาๆ
“โทซับมึ้งซู่นเออ” วิธูนั่งลงข้างๆวีร์
“นี้อะ” วีร์หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงให้วิธูดู อีกฝ่ายก็ดึงโทรศัพท์ออกจากมือของวีร์ แล้วก็จัดการเปิดดูเหมือนเป็นเครื่องของตัวเอง แล้วก็ยื่นกลับไปให้วีร์
“มีแล้วไม่ใช้ จะมีไว้ทำเปรตอะไรวะ”
วีร์รับโทรศัพท์ของตัวเองคืนมาก็เห็นว่าหน้าจอกำลังแสดงแอพลิเคชั่นไลน์ที่หน้าสนทนากับวิธู ที่หลายคนเห็นก็คงจะบอกว่าแชทหนักซ้าย และในตอนนี้ทุกข้อความที่วิธูส่งมาคงจะขึ้นว่าอ่านแล้วทั้งหมด
มีตั้งแต่ข้อความทักทายทั่วไป ถามสารทุกข์สุกดิบถามข่าว ไลน์คอลที่ไม่ได้รับ รวมถึงข้อความสุดท้ายที่บอกว่ากำลังจะขึ้นมาหา
“แล้วมึงขึ้นมาไซ ช่วงนี้โรงเรียนหยุดเออ”
วิธูกรอกตาพร้อมกับพ่นลมหายใจ
“กูลาหยุด” วิธูตอบสั้นๆ
“ไซวะ”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
แววตาที่วิธูมองเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่วีร์เองก็ไม่ได้เอะใจอะไรมากนักในตอนนั้น
“โรงพยาบาลโทรไปแจ้งว่าเขาตรวจสอบเสร็จแล้ว ให้ขึ้นมารับศพพี่เขาได้เลย”
ไม่เฉพาะวีร์ที่รู้สึกชะงักไป แต่รวมไปถึงเพื่อนคนอื่นๆด้วย
“อ้าว ชันสูตรเสร็จแล้วเหรอ ไอ้บิ๊ก แม่มึงบอกอะไรบ้างมั้ย” สุรศักดิ์หันไปถามพระยศ
“แม่กูไม่ใช่หมอชันสูตร” พระยศส่ายหน้าก่อนที่จะตอบ
วีร์นั่งนิ่งเงียบไปตั้งแต่ที่รู้ข่าว ถึงแม้ว่าเวลาที่ผ่านไปเกือบปีจะทำให้ทำใจได้บ้างแล้วแต่ก็ยังคงรู้สึกสะท้อนลึกๆในใจอยู่
“แล้วนี่มึงมากี่วัน จะกลับไปวันไหน” สุรศักดิ์เป็นคนถาม
“วันนี้ขึ้นมาทำเรื่องเอกสาร เดี๋ยวก็ลงไปพรุ่งนี้แต่หัวรุ่งจะได้ไปถึงบ่ายๆ เตรียมรถขนกับนิมนต์พระมาเรียบร้อยแล้วด้วย” วิธูมองดูและสังเกตอาการของวีร์ขณะที่กำลังพูดไปด้วย “ไปถึงแล้วก็สวดอธิธรรมตอนเย็น แล้วรุ่งขึ้นก็เผาเลย”
วีร์ยังคงนิ่งเงียบอยู่อย่างเดิม ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน
“มึงจะลงไปด้วยกันเลยมั้ย” ในที่สุดวิธูก็ถามวีร์ เพราะคาดว่ายังไงวีร์ก็ต้องไปร่วมงานด้วยอยู่แล้ว แต่ว่าจะไปอย่างไรนั้นต้องให้เจ้าตัวตัดสินใจเอง
ตัวของวีร์เองนั้นอยากจะไปด้วยอยู่แล้ว แต่ใจก็ยังเป็นห่วงคนที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่ ไม่อยากจะทิ้งห่างไปไกลในช่วงนี้ วีร์เงยหน้ามองไปยังเตียงผู้ป่วย ขณะที่ในใจกำลังสู้รบตบตีกับสองทางเลือก
“วีร์ มึงลงไปก่อนก็ได้ ไปจัดการงานแฟนเก่ามึงให้เสร็จเรียบร้อยก่อน เฮียไม่เป็นอะไรหรอก มึงไม่ต้องห่วง มีหมอดูแลอยู่ใกล้ชิด” วีร์หันมาตามเสียงของศศิทัศน์ก่อนที่จะหันกลับไปมองวีรมาตุที่ยังคงรายล้อมไปด้วยเครื่องช่วยชีวิตทั้งหลายอยู่เหมือนเดิม “ถ้ามีอะไร เดี๋ยวกูรีบโทรไปบอกมึงเอง... ให้มึงรับโทรศัพท์ก็แล้วกัน” ศศิทัศน์พูดติดตลกในช่วงท้ายหวังให้บรรยากาศกลับมาดีขึ้น ซึ่งก็สร้างรอยยิ้มเล็กๆให้หลายๆคน
“เอาไงมึง” วิธูถามอีกครั้ง
“เดี๋ยวกูโทรไปบอกพี่ธ๊ร์ก่อน” วีร์พยักหน้ารับก่อนที่จะตอบ “พี่ธ๊ร์รู้เรื่องแล้วยัง”
“บอกพี่ธีร์แล้ว พี่ธีร์ให้มาถามมึงเองว่าจะเอายังไง”
“แล้วต่อเช้ามึงจะออกกี่โมง”
“เช้าเลย หกโมง”
วีร์มีสีหน้าครุ่นคิด
“เดี๋ยวให้พ่อไปรับมึงที่บ้านก่อนก็ได้ แล้วค่อยมาโรงพยาบาล”
“อืม” วีร์ตอบสั้นๆ “แล้วนี่พ่อกับแม่ไปไหนวะ” วีร์มองดูรอบๆก็ไม่เห็นว่าทั้งวิรัชและจิรัสย์จะอยู่บริเวณนี้
“ไปติดต่อทำเรื่องเอกสารอยู่ กูแวะมาหามึงที่นี่ก่อน”
ถึงแม้ว่าจะตัดสินใจได้แล้ว แต่วีร์ก็ยังคงลังเลอยู่บ้าง
“ก็... วันนี้กลับไปจัดกระเป๋าไว้เลย” วิธูตบบ่าวีร์เบาๆ
“ไม่ต้องอะ ของที่โน้นก็มีครบอยู่แล้ว”
“แล้วแต่มึงละกัน” วิธูพูดกับวีร์แล้วก็หันไปมองคนป่วยที่กำลังนอนอยู่ เขาก็ไม่คิดว่ารูปการณ์จะออกมาเป็นเช่นนี้ ย้อนให้นึกไปถึงพี่ชายของเขาเอง แม้ว่าในตอนนั้นจะไม่ได้มีอาการหนักเท่ากับวีรมาตุ แต่ก็เกิดขึ้นหลังจากที่เพื่อนของเขาตอบตกลงเปลี่ยนระดับความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเช่นกัน
เรื่องบังเอิญ นั่นคือสิ่งที่วิธูบอกกับตัวเอง
*****
การเดินทางกำลังจะสิ้นสุดลง ทุกชีวิตที่เกิดมาบนโลกใบนี้ต่างก็ไม่อาจหนีพ้นชะตานี้ไปได้ ไม่ว่าจะจากไปด้วยความปิติเตรียมตัวพร้อมอย่างดี หรือเต็มไปด้วยความห่วงหาอาวรณ์ที่ยึดเหนี่ยวรั้งไว้สุดกำลังจนนาทีสุดท้ายก็ตาม
รถของวีร์และคณะเลี้ยวเข้ามาในวัดที่ได้ติดต่อไว้ ตามติดมาด้วยรถคันยาวที่ถูกปรับเปลี่ยนรูปร่างเพื่อให้สามารถบรรทุกบ้านหลังสุดท้ายของผู้วายชนม์ได้ คนขับรถเลี้ยวรถกลับปรับทิศทางใหม่เพื่อถอยหลังตรงเข้าไปยังศาลาที่มีผู้คนที่คุ้นหน้าคุ้นตาที่ต้องการมาร่วมพิธีมารออยู่กันมากมาย
เมื่อทุกคนพร้อมประจำที่แล้ว จึงได้เปิดประตูท้ายรถออก วีร์และวิธูรับกระถางธูปและตะเกียงน้ำมันออกมาถือไว้ พระที่นิมนต์ให้เดินทางไปด้วยกันเดินลงมาจากหน้ารถแล้วมาแตะที่โลงศพพร้อมกับสวดพึมพำบางอย่าง
“เอาละ พร้อมแล้วยกได้เลย” พระหันไปบอกกับทุกคน
เหล่าบรรดาญาติสนิทมิตรสหายต่างอาสาคนละไม้คนละมือช่วยกันย้ายโลงศพสีขาวจากรถขนไปไว้ด้านในศาลา
“หั่วไป่ไน่นิ” “ปาโด่” “ขอยๆ วังมือกั๋นนะ”
จนในที่สุดโลงศพก็ถูกตั้งอยู่บนแท่นภายในศาลา ดอกไม้ที่จัดเตรียมไว้พร้อมแล้วถูกนำมาจัดเรียงอย่างง่ายๆ วีร์และวิธูนำกระถางธูปและตะเกียงน้ำมันไปวางไว้ที่โต๊ะเล็กๆด้านหน้า วิรัชส่งรูปของวีรดนย์ให้กับคนจัดดอกไม้นำไปวางไว้ที่แท่นข้างโลงศพ
“ต่าย วีร์ มาลูก ไปกินอะไรก่อน เดี๋ยวจะได้เริ่มสวด” จิรัสย์เรียกเด็กหนุ่มทั้งสองคนให้เดินไปด้วยกัน
พื้นที่อีกฝั่งหนึ่งของศาลาจัดวางโต๊ะจำนวนมาก ผู้คนมากหน้าหลายตานั่งรวมกลุ่มกับคนที่รู้จักกันกำลังรับประทานอาหารชุดใหญ่ที่เจ้าภาพได้จัดเตรียมไว้ วิรัชและจิรัสย์เดินทักทายไปตลอดทาง วีร์แวะพูดคุยกับเพื่อนเก่าของเขาเองและเพื่อนๆของวีรดนย์ด้วยเช่นกัน ก่อนที่จะเดินไปนั่งโต๊ะเดียวกับวิรัชและจิรัสย์ไปนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“วีร์” เสียงเรียกของเด็กสาวหน้าคมผิวเข้มที่เดินร่วมโต๊ะและนั่งลงข้างๆวีร์ แทนที่จะเป็นข้างแฟนหนุ่มอย่างวิธู แต่ก็ยังคงรักษามารยาทที่ดีเอ่ยคำทักทายผู้อาวุโส “พ่อแม่ สวัสดีค่ะ”
วิรัชและจิรัสย์ก็รับไหว้เป็นอย่างดี
“กินไรยัง” วีร์แถมแพรไหม
“ยัง ชั้นรอเธอมาถึงก่อนค่อยกิน”
วิธูได้ยินแล้วก็จัดวางจานซ้อนส้อมอีกหนึ่งชุดให้กับแฟนสาวของเขา
“คนมาเยอะเหมือนกันนะ” วีร์มองดูรอบๆศาลาเห็นคนมากมาย
“ก็ส่งข่าวผ่านทางไลน์กลุ่ม เฟชบุ๊ค ไม่เกินวันก็รู้เรื่องแล้ว เธอก็รู้จักเล่นบ้างตะ”
แน่นอนว่าคำตอบที่ได้รับคือสายตาที่บ่งบอกชัดเจนว่า ‘ไม่เล่น ใครจะทำไม’ จนคนถามล่าถอยแล้วเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน
“แล้วนี่พ่อแม่เธอจะมามั้ย”
“เห็นว่าจะตรงมาที่วัดเลย” วีร์ดูเวลาจากโทรศัพท์ของเขาเอง “เดี๋ยวก็คงจะถึงแล้วมั้ง”
“รีบกินตะ จะได้ไปเตรียมของอีก” วิธูแอบกระซิบบอกเพื่อนทั้งสองคน ซึ่งก็ได้รับสายตาคมๆทั้งสองคู่ตอบกลับมา แต่กระนั้นทั้งสองคนก็หันไปลงมือกับมื้ออาหารเย็น เพราะที่วิธูพูดไว้นั้นไม่ผิด มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องไปตระเตรียมให้เรียบร้อยก่อนที่จะเริ่มพิธีสวดอุทิศส่วนกุศลให้กับผู้ล่วงลับเป็นคืนวันสุดท้าย
*****
การสวดอภิธรรมในเย็นวันนั้นเป็นไปตามขั้นตอนปกติ แต่ด้วยเพราะมีผู้มาร่วมงานจำนวนมากทั้งญาติพี่น้อง เพื่อนร่วมรุ่นและต่างรุ่น รวมไปถึงคนรู้จักมักคุ้นที่ไปมาหาสู่กันหรือที่ทำงานด้วยกัน ทำให้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำตั้งแต่ก่อนเริ่มพิธีไปจนเสร็จสิ้น
หลังจากพิธีสวดเสร็จแล้ว ยังคงมีคนร่วมงานอยู่ประปรายซึ่งส่วนมากจะเป็นที่คนที่สนิทสนมกัน ทั้งกลุ่มผู้ใหญ่ และกลุ่มเด็กๆ
“ต้องอยู่เฝ้าศพมั้ย” วีร์ถามวิธู โดยที่แพรไหมก็ยังคงนั่งอยู่ด้วยกันภายในงาน
“ไม่ต้อง เดี๋ยวคนกลับหมดแล้ว ก็เปลี่ยนธูปเทียนใหม่แล้วปิดประตูศาลาล็อคได้เลย แล้วค่อยมาดูแต่หัวรุ่งต่อเช้าอีกที” วิธูมองดูแพรไหมที่เริ่มตาปรือแล้ว “อีล๊อบเริ่นมั้ยนิ”
แต่แพรไหมส่ายหน้าตอบปฏิเสธแล้วก็พิงศีรษะซบลงบนไหล่ของวีร์
“อีอ้วน แล้วมึงอีหลบต่อใดนิ” เพื่อนเก่าของวีร์ที่นั่งอยู่ด้วยกันถาม ถึงเสียงจะเป็นภาษาถิ่นภาคกลาง แต่ไม่ละทิ้งศัพท์และสำเนียงถิ่นฐานบ้านเกิด
“ก็... ลอยอังคารเสร็จก็กลับเลย” วีร์ตอบเด็กหนุ่มผิวเข้มรูปร่างกำยำล่ำสันขัดกับท่าทางที่แสดงออกเกินหญิง
“นึกว่าจะอยู่นานสักหน่อย”
“ได้พรือหล่าว มันต้องกลับไปเรียน” วิธูเป็นคนตอบ
“แล้วอย่างนี้ มึงจะหลบมาเรียนนี่มั้ย”
“คงไม่แล้วมั้ง” วีร์ตอบสั้นๆ
อีกฝ่ายมีท่าทีกำลังชั่งใจว่าจะถามสิ่งที่อยากรู้หรือไม่ จนเพื่อนๆเริ่มสังเกตเห็น
“เป็นไรนิ อีพริก”
“พริ้งค่า พริ้ง เรียกให้ถูกด้วย” ชายหนุ่มแต่ใจหญิงรีบร้องค้านในทันที
“ชื่อบนสังเวียนยังใช้ พริกแข้งทอง อยู่ไม่ใช่เออ” วีร์พูดถึงชื่อที่อีกฝ่ายยังคงใช้เวลาขึ้นชกเวทีมวยไทย ที่วีร์เห็นแล้วก็ไม่คิดจะขึ้นไปรับคมแข้งคมศอกของอีกฝ่ายเป็นอันขาด
“ก็ถ้าพ่อกูไม่ขอไว้นะ... ป่านนี้กูไปทำนมเสร็จแล้วค่ะ”
“พ่อหรือผัวเอาให้แน่ๆ แล้วก็นะ มึงยังไม่บรรลุนิติภาวะ ไม่มีใครผ่าให้มึง” วีร์ตอบกลับ
“ทั้งพ่อ ทั้งผัว นั่นแหละค่ะ” เมื่อพูดจบแล้วก็จัดท่าทางของตัวเองใหม่ ยืดหลังตรงและเชิดหน้าชูตาอย่างภูมิใจ
“ก็นึกว่าผัวมึงจะหนีกลับเยอรมันไปแล้วซะอีก”
“เฮอะๆๆๆ ผัวกูผัวรักผัวหลง นอกจากจะไม่กลับแล้ว ยังชวนเพื่อนๆมาอยู่ด้วย แล้วแต่ละคนนะ... หืมมม...” ทั้งสีหน้าและท่าทางแสดงอออกมาอย่างชัดเจน
“อ้อร้อจริงๆ ผัวมึงรู้มั้ยว่ามึงอยากได้เพื่อนผัวด้วยนิ”
“อย่า... อย่ามา... กูไม่เคยบอกว่ากูอยากได้คนอื่น แค่ผัวกูคนเดียวก็พอแล้ว ทั้งใหญ่ ทั้งยาว ขาว อวบ...”
“ขา ใช่มั้ย”
“ค..ยค่ะ” แม้ว่าจะไม่ออกเสียงชัดๆ แต่รูปปากนั้นชัดเจน “เดี๋ยวสิคะ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
วีร์ได้แต่มองกลับไปว่าเขาไปเปลี่ยนเรื่องที่คุยตอนไหน
“กูอยากรู้เรื่องเฮียวีว่าเป็นไงบ้าง ถามได้ปะ” เมื่อถามออกไปแล้วก็นั่งนิ่งรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
วีร์สูดลมหายใจเข้าแล้วก็พ่นออกมาก่อนที่จะตอบ
“ก็ทรงๆ รอดูอาการไปเรื่อยๆ”
อีกฝ่ายเอื้อมมือมาสัมผัสวีร์อย่างให้กำลังใจ ไม่ได้ถามต่ออะไร ในตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของวีร์ก็ดังขึ้น ดังจนแพรไหมเองก็ลุกขึ้นมานั่งตรงปกติ
“ว่าไงมึง” วีร์ปัดเลื่อนหน้าจอรับการสนทนาผ่านวิดีโอ
(ตอนนี้มึงอยู่ไหนวะ) ศศิทัศน์ถามกลับมา
“ยังอยู่ที่วัด อีกสักพักก็กลับแล้ว” วีร์มองดูภาพจากอีกฝั่งที่ดูเหมือนว่าศศิทัศน์กำลังเดินไปไหนสักที่หนึ่ง
(ยุ่งอยู่รึเปล่า)
“ไม่ ไม่ได้ทำอะไรแล้ว มีอะไรวะ”
(แป๊บนะ) ศศิทัศน์ยังคงเคลื่อนที่อยู่ สายตามองไปที่อื่นที่ไม่ใช่หน้าจอโทรศัพท์ (ยังเข้าไปได้อีกใช่มั้ยครับ) แม้ว่าจะได้ยินไม่ชัด แต่มีเสียงตอบกลับมาพอจะเข้าใจได้ว่ายังสามารถเข้าไปได้ จึงเห็นภาพเบื้องหลังของศศิทัศน์ที่เคลื่อนไหวอยู่ ก่อนที่จะมีการขยับกล้องที่ดูเหมือนกำลังหมุนเปลี่ยนทิศทาง แล้วภาพหน้าจอก็นิ่ง (แป๊บนะ)
ศศิทัศน์ขยับโทรศัพท์ให้ได้มุมภาพตามที่เข้าต้องการ แล้วเขาก็ยิ้มออกมา
วีร์รอดูตั้งแต่เห็นภาพหมุนวนจนเกือบจะรู้สึกจะตาลาย แต่แล้วเมื่อภาพหยุดนิ่งแล้วเห็นศศิทัศน์ยิ้มออกมา วีร์ย้ายจุดสนใจไปอีกครึ่งหน้าจอที่เหลืออยู่ จากใบหน้าปกติเปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจแล้วก็เผยรอยยิ้มตามมา แม้ว่าจะยังคงใส่ท่อช่วยหายใจไว้อยู่รวมถึงอุปกรณ์อื่นๆด้วยเช่นกัน แต่สิ่งที่แปลกใจนั้นก็คือ ดวงตาของวีรมาตุกำลังเปิดอยู่
“เฮียฟื้นแล้วเหรอ”
น้ำเสียงของวีร์เรียกความสนใจจากทุกคนที่โต๊ะนั้นให้ลุกขึ้นมาดูโทรศัพท์ด้วยกัน
“เฮียฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่” วีร์ถามไปอีกครั้ง
(ช่วงเย็นนี้เอง) ศศิทัศน์ตอบกลับมาอย่างดีใจ
“เฮียครับ เฮียเป็นยังไง” วีร์ถามกลับไปอย่างร้อนใจ แต่ก็ดีใจไปพร้อมกัน
(เฮียยังบอกเองไม่ได้ เฮียยังเพลียๆเพราะฤทธิ์ยาอยู่) ศศิทัศน์เป็นคนตอบ
“ไม่เป็นไร แค่เฮียรู้สึกตัวได้ก็ดีแล้ว” วีร์รู้สึกตื่นเต้นจนเริ่มทำอะไรไม่ถูก เพราะนี้นับว่าเป็นข่าวดีมากๆที่เขากำลังรออยู่ แม้ว่าจะรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้อยู่รอด้วยตัวเอง “เฮียครับ อีกสองวันวีร์ก็กลับแล้วนะครับ เฮียหายไวๆนะครับ”
(เฮียกระพริบตาตอบแล้ว เห็นมั้ยมึง)
“เห็นๆ”
(โอเค แป๊บนะ)
ภาพหน้าจอเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ในตอนนี้กลับมาเห็นศศิทัศน์เต็มหน้าจอจนไม่เห็นวีรมาตุแล้ว จนดูเหมือนว่าศศิทัศน์เดินออกจากห้องพักผู้ป่วยมาอยู่ด้านนอกแล้ว
(หมอบอกว่ายังต้องดูอาการอย่างใกล้ชิด แต่ยังไงเฮียรู้สึกแล้วก็สบายใจไปได้เปราะนึง หวังว่าเฮียจะฟื้นตัวเต็มที่เร็วๆนี้)
“ดีเลยมึง แล้วตอนนี้มีอะไรต้องทำเพิ่มมั้ย”
(ก็อืม... หมอขอดูตรวจละเอียดก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที แล้วนี่มึงจะกลับมาเมื่อไหร่)
“พรุ่งนี้วันเผา มะรืนก็ไปลอยอังคารเสร็จกูก็กลับเลย คงไปถึงค่ำๆ”
(โอเค ได้ๆ งั้นไว้เจอกันมึง)
ต่างฝ่ายต่างก็ล่ำลากันแล้วก็กดปิดโทรศัพท์ไป
“อารมณ์ปลี่ยนเชียวนะ” เพื่อนๆแยกกลับไปนั่งที่เดิมก่อนหน้า
“เฮียวีฟื้นมาก็ดีแล้ว จะได้หมดกังวลไปเรื่องนึง” แพรไหมพูดอย่างรู้ใจวีร์ว่าคิดอะไรอยู่
“มันก็ใช่ แต่อาการเฮียหนักอยู่เหมือนกัน อยากให้หายเร็วๆ”
“ค่า... รอไปออกเดตอยู่ละสิ อ้อร้อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” หนุ่มนักมวยที่มีจริตจะก้านแบบจัดเต็ม
วีร์ไม่ได้ตอบกลับอะไรนอกจากฉีกยิ้มให้ แล้วก็หันไปสนใจข้อความสนทนาของกลุ่มเพื่อนที่เขาเพิ่งจะได้เข้าไปอ่านครั้งแรกในวันนี้ ซึ่งถ้าหากได้เปิดดูอยู่เรื่อยๆก็คงจะทราบเรื่องที่วีรมาตุเริ่มรู้สึกตัวเร็วกว่านี้
*****
พิธีการสวดมาติกาบังสุกุลเริ่มขึ้นช่วงสาย ต่อด้วยการเทศนาหนึ่งกัณฑ์จากพระครูอาจารย์ที่ได้นิมนต์มา แล้วจึงเข้าสู่พิธีการไว้อาลัยให้แต่ผู้วายชนม์ จนกระทั่งวางดอกไม้จันทน์เสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาเคลื่อนย้ายโลงศพจากศาลาไปยังเมรุเผาศพ
วิรัช จิรัสย์ วิธู และวีร์ คือคนกลุ่มสุดท้ายที่ยืนรายล้อมโลงศพบนเมรุเพื่อขั้นตอนสุดท้าย มองดูสัปเหร่อเปิดฝาโลงออก ภายในนั้นเป็นศพของวีรดนย์ที่ห่อผ้าไว้มิดชิดตามที่เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลแจ้งไว้ให้ทราบล่วงหน้าตามความต้องการของวิรัชและจิรัสย์ที่อยากให้จดจำภาพดีๆของวีรดนย์เป็นภาพสุดท้าย มีข้าวของบางอย่างของผู้ตายถูกใส่เพิ่มลงไปข้างใน โดยเชื่อว่าจะได้นำติดตัวไปใช้ในโลกหน้า รวมถึงเทดอกไม้จันทน์ทั้งหมดลงไปด้วย
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว สัปเหร่อเลื่อนโลงศพเข้าไปข้างในเตาเผา พระอาจารย์สวดบริกรรมคาถาและจุดไฟดอกไม้จันทน์ช่อสุดท้ายแล้วโยนลงไปข้างในโลงศพ จากนั้นสัปเหร่อก็เริ่มโหมไฟให้แรงขึ้นทันที
อ๊ะ เผาเลยเหรอ
คำพูดผุดขึ้นมาในใจของวีร์ มีความรู้สึกโหว่งเหวงขึ้นมาทันใด เพราะคิดว่ายังมีขั้นตอนอะไรเพิ่มเติมอีก และนี่เป็นการยืนยันความจริงที่ว่า ถึงเวลาที่เขาและวีรดนย์ต้องจากลากันจริงๆแล้ว
วีร์เม้มริมฝีปากมองดูทีลุกโชนอยู่ชั่วครู่ก่อนที่สัปเหร่อจะปิดฝาเตาเผา
“เดี๋ยวจะมาดับธาตุเย็นนี้เลยใช่มั้ย”
“ครับ หลวงพี่” วิรัชตอบกลับพระอาจารย์
“จะได้ให้เขาเตรียมไว้ให้ โยมก็หาอะไรมาใส่ไว้ด้วยนะ” เมื่อพระอาจารย์กล่าวเสร็จก็หันเดินลงไปจากเมรุ
ส่วนคนอื่นนอกจากสัปเหร่อที่ยังต้องควบคุมไฟก็เดินตามพระอาจารย์ลงไปด้วย วีร์หันกลับไปมองประตูเตาเผาอีกครั้งก่อนที่จะตามลงไปเป็นคนสุดท้าย
*****
วิรัช จิรัสย์ วิธูและวีร์ เดินทางมาถึงท่าเรือตั้งแต่เช้าพร้อมกับกล่องขนาดใหญ่ที่บรรจุอิฐิธาตุของวีรดนย์ แล้วจึงขึ้นเรือที่ได้ติดต่อไว้เพื่อออกไปกลางท้องทะเล จนเรือแล่นออกห่างจากฝั่งประมาณยี่สิบนาที ผู้บังคับเรือก็ดับเครื่องยนต์ลง ทั้งสี่คนจึงเตรียมพร้อมในขั้นตอนสุดท้าย
วิรัชโปรยเหรียญไปทั่วบริเวณ เชื่อว่าเป็นการขอซื้อที่ทางไว้ให้กับผู้ตาย ส่วนจิรัสย์โปรยดอกไม้เพื่อขอขมาและบูชาสิ่งศักดิ์เพื่อขอให้ช่วยปกปักดูแลให้ปลอดภัย จากนั้นวิธูและวีร์ช่วยกันเทอัฐิธาตุของวีรดนย์ลงไปในทะเลเพื่อส่งส่วนที่เหลืออยู่คืนกลับสู่ธรรมชาติ
เสร็จเรียบร้อยแล้วคนขับก็บังคับเรือหันกลับเข้าสู่ฝั่ง จุดที่ดอกไม้และและเศษขี้เถ้าลอยอยู่นั้นห่างไกลออกไปเรื่อยๆ วีร์ด้แต่มองดูอย่างไม่ละสายตา
สุดท้ายแล้ว ชีวิตคนเราก็เท่านี้
จากนั้นวิรัชมาส่งวีร์ที่สถานีขนส่งทันเวลาเที่ยวรถที่วีร์จะต้องกลับไปแบบฉิวเฉียด มีเวลาร่ำลากันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ทุกคนก็เข้าใจเป็นอย่างดี ต่างก็บอกให้วีร์รีบขึ้นรถไปเลย แล้วก็โบกมือลาส่งผ่านหน้าต่างรถโดยสารแทน เพราะนี้ไม่ใช่โอกาสที่จะเจอกันเป็นครั้งสุดท้ายเสียหน่อย
คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องดิ้นรนกันต่อไป
*****
จากช่วงกลางวันที่อากาศร้อนอบอ้าวตลอดเส้นทาง แม้ว่าภายในรถโดยสารจะมีเครื่องปรับอากาศแต่ก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงไอร้อนผ่านกระจกหน้าต่าง จนถึงเวลาใกล้พลบค่ำที่อากาศเริ่มเย็นช่วงทิ้งท้ายหน้าหนาว และอาจจะเป็นเพราะไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอที่ร่วมเป็นอีกสาเหตุหนึ่งทำให้วีร์รู้สึกเหมือนตัวเองจะมีไข้เล็กน้อย แต่ยังอยู่ในระดับที่ทนได้
“หิวรึเปล่า” ธีร์ถามเมื่อทั้งสองคนได้เจอหน้ากัน วีร์ส่ายหน้าเบาๆเพราะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะมึนศีรษะมากขึ้น “เป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายเหรอ”
“นิดหน่อย”
“เดี๋ยวก็กินข้าวกินยา แล้วก็นอนพัก”
วีร์พยักหน้าตอบกลับ แล้วก็เดินตามธีร์ไปที่ลานจอดรถ ทั้งคู่ขึ้นรถยนต์และคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยเตรียมพร้อมออกเดินทางได้
“จะแวะไปโรงพยาบาลก่อน หรือจะกลับบ้านเลย” ธีร์ถามทันทีที่เขาขับรถออกไป เพื่อที่จะได้วางแผนเส้นทางถูก
วีร์มองดูเวลาจากโทรศัพท์ของเขาก่อนที่จะตอบ
“กว่าจะไปถึงโรงพยาบาลก็น่าจะเลยเวลาเยี่ยมแล้วมั้ง ค่อยไปพรุ่งนี้เช้าก็ได้”
“ก็แล้วแต่นะ แต่พี่ขับไปให้ได้” ธีร์ยังคงเปิดทางเลือกให้วีร์อยู่
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวค่อยโทรบอกไอ้ตี๋เล็ก”
“งั้นก็นอนพักไป เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะปลุก” ธีร์มองดูท่าทางของวีร์แล้วก็ไม่ได้ต่อความอะไรอีก
วีร์พยักหน้าแล้วก็พิงศีรษะไปก่อนที่จะหลับตาลง ความรู้สึกบีบรัดเป็นจังหวะตามการเต้นของหัวใจตรงที่ขมับเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ วีร์พยายามหายใจเข้าออกลึกๆช้าๆ พยายามตัดทุกความคิดออกไปทั้งหมดเพื่อจะได้งีบหลับไปนานเท่าที่การจราจรในช่วงนี้จะให้เขาได้ก่อนที่จะถึงบ้าน
*****
วีร์เดินทางมาถึงโรงพยาบาลแต่เช้าไปตามเส้นทางที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี แวะทักทายกับพยาบาลบางคนที่เขาเคยพบหน้ากันเป็นประจำ แล้วจากนั้นก็เดินตรงไปที่ยังเป้าหมายและคนที่เขาอยากจะเจอมากที่สุดในตอนนี้
วีร์เปิดประตูเดินเข้าไปข้างในห้องพักผู้ป่วย โดยคาดหวังว่าจะเห็นอย่างน้อยที่สุดก็คือศศิทัศน์และวีรมาตุเอง แต่ก็พบกับความว่างเปล่า ผ้าห่มกองอยู่ที่ปลายเตียงแต่กลับไม่มีใครนอนอยู่บนเตียง วีร์นึกสงสัยว่าเขาเดินเข้ามาผิดห้องหรือเปล่า จึงเดินกลับไปที่หน้าประตูห้องอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
หมายเลขห้องเป็นไปตามที่เขารู้มา และป้ายชื่อก็บอกชัดเจน
ห้อง 1009 นายวีรมาตุ ราวัณ
วีร์จึงเดินกลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง มองดูรอบๆห้องก็เห็นว่าจะมีข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัววางอยู่บ้าง วีร์เดินไปหยิบผ้าห่มที่กองอยู่ขึ้นมาสะบัดแล้วพับไว้ที่ปลายเตียงให้เรียบร้อย แล้วก็หันไปเก็บแก้วน้ำที่มีน้ำเหลืออยู่ค่อนแก้ว กำลังจะเอาไปล้างที่อ่างล้างจาน ประตูห้องน้ำที่อยู่ติดกับประตูห้องก็เปิดออกมา
ร่างสูงขาวของหนุ่มหน้าตี๋เดินออกมาในชุดลำลองทั่วไป วีร์หันไปมองดูด้วยความแปลกใจระคนความดีใจ อีกฝ่ายส่งยิ้มมาให้เขาก่อนที่จะโยนเสื้อผ้าผู้ป่วยที่เพิ่งจะไปเปลี่ยนมาลงไปในตระกร้าที่ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมไว้ให้
“เฮีย” วีร์ส่งเสียงเรียกพร้อมกับมองดูวีรมาตุตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้า
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบกลับอะไร เพียงแค่ยิ้มให้แล้วก็เดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกระเป๋าใบย่อมขึ้นมา แล้วจึงค่อยๆหยิบของใช้ส่วนตัวใส่ลงไปที่ละอย่าง
“เฮีย... เฮียไม่เป็นอะไรแล้วเหรอครับ”
วีรมาตุยิ้มให้ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ แล้วหยิบแปรงสีฟัน หลอดยาสีฟัน ขวดยาสระผมมาใส่ลงในกระเป๋า
“เฮ้อ... วีร์ก็เป็นห่วงอยู่ว่าเฮียจะเป็นอะไรมาก เฮียหายดีแบบนี้ก็ดีแล้วครับ” วีร์รู้สึกโล่งใจไปมากที่เห็นวีรมาตุกลับมามีอาการปกติ “อ้อ... เดี๋ยวเฮียต้องไปทำเรื่องขอสอบปลายภาคอีกใช่มั้ยครับ คนอื่นๆเขาสอบกันไปหมดแล้ว เหลือเฮียอยู่คนเดียว”
วีรมาตุยิ้มให้ก่อนที่จะเดินไปเก็บกระเป๋าและโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่ข้างเตียงนอน และยังมีปากกา สมุดจด และหนังสือสองสามเล่ม เอาใส่ลงไปในกระเป๋าไว้ด้วยกัน
“เฮียจะเอาของกินกลับไปหมดเลยรึเปล่าครับ” วีร์เห็นวีรมาตุเก็บข้าวของเครื่องใช้จนเกือบหมดแล้วจึงหันดูรอบๆห้องว่าจะช่วยอะไรได้อีกบ้าง ก็หันไปเห็นกระเช้าของเยี่ยมผู้ป่วยวางอยู่ บางอันก็แกะออกแล้ว บางอันก็ยังอยู่ในสภาพเดิม “แต่วีร์ว่ามันก็เยอะเหมือนกันนะ”
วีร์หันมารอคำตอบ วีรมาตุก็ยิ้มให้กับพยักหน้าให้เล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินออกไปที่ระเบียงห้องเพื่อเก็บผ้าขนหนูที่ตากไว้
“อ้อ เฮีย... แล้วเดี๋ยวใครมารับเหรอครับ ป๊าว่างรึเปล่า ให้วีร์โทรเรียกพี่ธีร์ให้เอามั้ยครับ”
วีรมาตุพับผ้าขนหนูใส่ลงไปในกระเป๋าแล้วจึงรูดซิปปิดให้เรียบร้อย จากนั้นก็คล้องสายสะพายไว้ที่บ่าของตัวเอง แล้วจึงหันมาหาวีร์พร้อมกับรอบยิ้ม
“น้องวีร์ครับ เฮียไปแล้วนะ”
“ครับ แล้วเดี๋ยวใครจะมารับเหรอครับ” วีร์ถามอีกครั้ง เพราะยังไม่เห็นว่าจะมีใครมาเลยสักคนไม่ว่าจะเป็นศุภกรหรือศศิทัศน์ก็ตาม
“เฮียไม่อยู่แล้ว น้องวีร์ดูแลตัวเองดีๆนะครับ” ใบหน้าของวีรมาตุยังคงมีรอยยิ้มให้เห็นอยู่
วีร์ชะงักไปเล็กน้อย และเริ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมา
“เฮียจะไปไหนเหรอครับ”
วีรมาตุยกมือขึ้นลูบศีรษะของวีร์ด้วยความเอ็นดู
“สักวันหนึ่ง เราคงจะได้เจอกันอีกนะ” วีรยิ้มให้อีกครั้งแล้วก็หันหลังเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย
“เฮีย... เฮียครับ... เฮีย...”
*****
วีร์ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองยังคงอยู่ในรถยนต์ของธีร์ดังเดิม บรรยากาศยังคงมืดครึ้มมีเพียงแสงไฟจากรถยนต์และไฟถนนส่องสว่างให้อยู่ วีร์หันไปมองดูธีร์ที่กำลังจดจ่ออยู่กับสัญญาณไฟจราจร แล้วก็หันกลับไปมองอีกฝั่งที่มีรถจักรยานยนต์ขับแทรกไปตามช่องว่างที่มีอยู่ไปเรื่อยๆ
วีร์พยายามมองดูรอบๆว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนแล้ว พร้อมกันนั้นก็พยายามสูดหายใจลึกๆเพื่อคลายความรู้สึกสั่นไหวทั้งทางกายและทางใจ พยายามทำความเข้าใจตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ตอนนี้มีสิ่งหนึ่งที่วีร์ต้องการจะทำในทันที
“พี่ธีร์ แวะไปโรงพยาบาลก่อนได้มั้ย”
ธีร์หันมาเห็นท่าทางตื่นตระหนกของวีร์ก็นึกแปลกใจ
“ก็ได้นะ ไปเลี้ยวตรงแยกหน้าแล้ววนกลับไปที่โรงพยาบาลได้อยู่”
“งั้นแวะไปโรงพยาบาลก่อนครับ”
ธีร์ไม่ได้ถามอะไรวีร์ต่อ กอปรกับสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี ธีร์จึงออกรถไปตามเส้นทางใหม่จากที่แผนเดิมที่วางไว้ตามความต้องการของผู้ร่วมเดินทาง
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
รถยนต์ยังไม่ทันได้จอดสนิท วีร์ก็รีบเปิดประตูลงไปจากรถ แล้วก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านหน้าห้องฉุกเฉินไปยังลิฟท์โดยสาร ใช้เวลารออยู่ครู่หนึ่งก็ยังไม่เห็นว่าลิฟท์ตัวไหนจะลงมาเสียที ในใจเริ่มรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้น วีร์จึงตัดสินใจเปลี่ยนไปใช้บันไดแทน
ในตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นผลจากอาการไข้ที่มีอยู่เดิม หรือความรู้สึกวูบไหวที่กำลังก่อตัวมากขึ้น หรือจะเป็นเพราะต้องออกกำลังวิ่งขึ้นบันไดมาถึงสองชั้น ทำให้หัวใจที่เดิมเต้นแรงอยู่ก่อนแล้ว ก็เริ่มจะสั่นรัวมากขึ้นไปอีก
ที่เห็นอยู่ตรงหน้าไกลๆนั้นคือหอพักผู้ป่วยวิกฤติในช่วงที่ใกล้จะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว ซึ่งยังคงมีผู้คนรออยู่บ้างประปราย วีร์พยายามปรับการหายใจให้กลับมาเป็นปกติในขณะที่เดินไป ในใจก็นึกภาวนาอย่าให้เกิดอะไรขึ้น ในตอนนั้นปลายหางตาก็เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่อีกฝากฝั่งของตึก คนที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว
วีร์รีบหันไปมองแต่ก็ไม่พบอะไร วีร์มองดูรอบๆอีกครั้งให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง แต่ก็ไม่พบอะไรอีก จึงหันกลับและเดินต่อไป
อย่าเพิ่งมาเอาเฮียวีไปนะ พี่วี
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆประตูทางเข้าหอผู้ป่วยวิกฤติ ก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ ความคิดยังคงโลดแล่นไปต่างๆนานา ทั้งในทางดีและในทางร้าย แม้ว่าบรรยาการโดยรอบก็เป็นปกติเหมือนทุกๆวัน เว้นเพียงแต่ว่าวีร์เห็นศศิทัศน์เดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย
ใบหน้าของศศิทัศน์ก้มลงมองพื้น สองมือกำหมัดแน่น และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นวีร์กำลังเดินมาพอดี จึงรีบวิ่งโผเข้าไปกอดคอไว้แน่น ไม่นานนักเสียงสะอื้นและเสียงครวญครางกค่อยๆดังออกมา
“เฮียไม่อยู่แล้ว”
เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง สายตาที่ทอดออกไปนั้นไม่ได้มองเห็นอะไร ไม่ว่าใครต่อใครมาพูดอะไรก็ได้ยินเป็นเสียงก้องฟังไม่รู้เรื่อง และต่อให้ศศิทัศน์กอดคอเขาแน่นขนาดไหนก็ไม่รู้สึกหนักอะไร
กำลังฝันอยู่
คำอธิบายเดียวที่บอกกับตัวเองในตอนนี้ กลไกการปกป้องความรู้สึกเจ็บปวดเริ่มทำงาน เริ่มสร้างสภาพการณ์ให้เป็นไปตามที่ตัวเองต้องการและหวังว่ามันจะกลายเป็นความจริงขึ้นมา อย่างน้อยก็ขอประวิงเวลาไปจนกว่าเขาจะทำใจยอมรับความเป็นจริงได้
แต่ไม่ใช่ตอนนี้
*****
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
-
ตอนที่ 15 การเต้นรำครั้งสุดท้าย
วิธู:
ไอดีไลน์อันนี้คงไม่ต้องใช้แล้วสินะ
*****
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป เป็นกฎธรรมชาติที่ทุกสิ่งทุกอย่างในจักรวาลนี้ล้วนอยู่ภายใต้กฎนี้ ไม่มีทางหนีพ้น ไม่มีอะไรจะช่วยให้ฝืนชะตานี้ไปได้ สิ่งที่เราจะทำได้มีเพียงเข้าใจและยอมรับว่ามันเป็นเช่นนั้นแล
เช้าวันใหม่อันสดใสที่เป็นวันพักผ่อนของใครหลายคน แต่ไม่ใช่กับครอบครัวราวัณที่วิ่งวุ่นกันตลอดทั้งคืนต่อเนื่องมาถึงช่วงกลางวัน แม้ความเศร้าโศกเสียใจจะมากเพียงใดก็ตาม แต่ก็ต้องคอยจัดเตรียมหลายสิ่งหลายอย่าง ทั้งเรื่องเอกสารเพื่อไปติดต่อกับหน่วยราชการและวัด ทั้งติดต่อร้านค้า ร้านดอกไม้ ร้านโลงศพ สำหรับเครื่องใช้ต่างๆในพิธีการบำเพ็ญกุศล
และเมื่อกำหนดวันและเวลาโดยคร่าวได้แล้ว ก็เริ่มส่งข่าวผ่านไปทางญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงให้ทราบโดยทั่วกัน ความสะดวกสบายของโลกเทคโนโลยีสมัยใหม่ทำให้ข่าวกระจายไปได้อย่างรวดเร็ว จึงมีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่รู้จักมักคุ้นกันเดินทางมาร่วมรดน้ำศพในช่วงบ่ายวันนั้นจนเต็มศาลา
เนื่องด้วยอุบัติเหตุของวีรมาตุนั้นเกี่ยวข้องกับนักร้องหนุ่มชื่อดัง เมื่อผู้เสียหายเสียชีวิตลงแล้ว โทษของคดีก็เปลี่ยนแปลงไปด้วย ทำให้มีสื่อสารมวลชนจำนวนมากเข้ามาทำข่าว แต่ก็ถูกรับหน้าโดยทีมทนายจากเครือล้ำเลิศที่มาเตรียมพร้อมทันทีตั้งแต่ทราบเรื่อง กันไม่ให้บุคคลภายนอกเข้าไปรบกวนความเป็นส่วนตัวของญาติผู้เสียชีวิต รวมถึงส่งสารย้ำว่ายังคงตามเก็บข้อความต่างๆในโลกสื่อสารสังคมออนไลน์อยู่เหมือนเดิม หากมีใครสร้างความเสียหายขึ้นมาก็พร้อมจะดำเนินคดีได้ทันที
พวงหรีดดอกไม้เริ่มหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย จนเจ้าภาพงานต้องรีบบอกข่าวของดรับพวงหรีดและซองทำบุญ แต่หากว่าใครต้องการร่วมอุทิศบุญกุศลให้แก่ผู้วายชนม์ ก็ขอให้บริจาคไปยังมูลนิธิโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยที่วีรมาตุกำลังศึกษาอยู่แทน เพื่อยังประโยชน์แก่ผู้อื่นต่อไป
ชัชวาล ไมตรีจิต พร้อมสรรพ และคุณกร อยู่ร่วมงานตั้งแต่ช่วงบ่ายก่อนรดน้ำศพจนถึงช่วงเย็น รวมไปถึงเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่นๆด้วยเช่นกัน ทั้งหมดไม่มีใครคิดว่าเพื่อนของเขาจะจากไปเร็วเช่นนี้
“ไง เพื่อนมึงเป็นไงบ้าง” ชัชวาลและกลุ่มเพื่อนของเขาเดินเข้าไปถามเด็กหนุ่มรุ่นน้อง
“ดูเหมือนปกตินะเฮียชัช ทำโน้นทำนี้ปกติ” สุรศักดิ์บุ้ยหน้าไปทางศศิทัศน์และวีร์ที่กำลังยืนคุยอยู่กับศุภกรและมะลิวัลย์ “แต่แววตาพวกมันยังดูไม่โอเคเท่าไหร่”
“คอยๆดูพวกมันด้วย ให้มันนั่งพักหาอะไรกินบ้าง งานยังอีกหลายวัน”
“แล้วเรื่องคดีเป็นยังไงบ้าง” ไมตรีจิตหันไปถามนพชัยและชัยทิศ
“พวกผมยังไม่ได้ไปคุยกับคุณทนายเลยเฮีย” “แต่ได้ยินมาคร่าวๆก็คงจะเปลี่ยนข้อหาใหม่”
“ก็น่าอยู่หรอก แต่ได้ข่าวว่าทางโน้นมีแบ็คใหญ่โตหนุนหลังอยู่ ว่าไม่ได้” ไมตรีจิตยังคงเอาเรื่องในโลกสื่อสังคมออนไลน์มานินทาต่อไม่เลิก
“ถ้าเป็นสมัยก่อนที่ดารานักร้องทำคนตายอาจจะรอดได้ แล้วเดี๋ยวนี้คงไม่แล้วมั้งเฮีย นอกจากจะเผ่นหนีออกนอกประเทศไปซะก่อน” พระยศแสดงความคิดเห็น
”ก็ไม่แน่หรอก ในเมื่อไม่ใช้ไพ่หลบหนี แต่หงายไพ่สารภาพหมดเปลือกแล้วก็ให้ความร่วมมือการสืบสวนเป็นอย่างดี แล้วก็ยังยินดีชดใช้ค่าเสียหายให้เต็มจำนวน เพื่อหวังขอลดหย่อนโทษก็ได้” ไมตรีจิตยังคงวิเคราะห์ต่อไป
“ก็อาจจะสองปีเป็นอย่างต่ำแหละเฮีย” พระยศคาดคะเนผลคำตัดสิน
“ยังไงก็ได้ติดคุกแน่ๆว่างั้น” ไมตรีจิตถามย้ำอีกครั้ง พระยศก็พยักหน้ารับว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น “ดี!”
“ไปเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรกับเขานักวะมึง” ชัชวาลมองดูไมตรีจิตอย่างเข้าใจแต่ก็ไม่ได้เห็นด้วยกับความคิดของอีกฝ่ายมากนัก
“หลวงเพื่อนปล่อยวางได้ก็ดีแล้วครับ ส่วนโยมเพื่อนคนนี้ยังตัดโลภะโทสะโมหะไม่ขาด ขอติดไว้ก่อน”
“เออ เรื่องของมึง”
ในตอนนั้นเองที่ศศิทัศน์และวีร์เดินมารวมกลุ่มกับทุกคน แต่ละคนจึงปรับเปลี่ยนท่าทางและเรื่องที่พูดคุยกัน
“เฮีย เดี๋ยวพวกเฮียอยู่ฟังสวดด้วยใช่มั้ยครับ” ศศิทัศน์พวกหนุ่มรุ่นพี่
“ใช่ อยู่กันหมดนี้แหละ คนอื่นๆด้วย” ไมตรีจิตตอบ
“งั้นเดี๋ยวต้องไปขอเก้าอี้ของวัดเพิ่ม คิดว่าคงจะไม่พอ” ศศิทัศน์หันมาคุยกับวีร์
“เดี๋ยวค่อยทำ พวกมึงกินอะไรรึยัง” ชัชวาลถามทั้งสองคน ซึ่งก็ส่ายหน้าตอบกันทั้งคู่ “งั้นก็นั่งลง แล้วกินอะไรก่อน” ทั้งสองมีท่าทีจะคัดค้านแต่ชัชวาลก็ยังยืนยันคำพูดเดิม
“กินอะไรก่อน เดี๋ยวพวกกูไปช่วยด้วยอีกแรง” ไมตรีจิตออกปากอีกคน
“พวกมึงไปหยิบข้าวมาให้เพื่อนมึงไป” ชัชวาลหันไปบอกเด็กรุ่นน้องที่เหลือ
“เอามาเผื่อทุกคนเลยมั้ยเฮีย” สุรศักดิ์ลุกขึ้นยืนแล้วก็นับจำนวนคน
“ได้ เอามาเลย”
สุรศักดิ์จึงลากนพชัยและชัยทิศเดินไปหยิบข้าวกล่องและน้ำดื่มด้วยกัน
“มึง เดี๋ยวพี่วาเอาธรมาด้วยรึเปล่า” คุณกรถามวีร์ตอนที่ทุกคนพากันจับจองที่นั่งกันแล้ว
“ก็มาด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ ตากับยายเขาก็มา”
“อ้าวเหรอ เห็นบอกอยู่ว่าค่อยมาวันหลัง” คุณกรมีสีหน้าแปลกใจ
“สงสัยตอนแรกที่จะมารดน้ำศพ จะมากันแค่สองคน ฝากธรไปกับตากับยาย แล้วก็เปลี่ยนใจมาตอนสวดเย็นแทน ก็เลยจะมากันหมดวันนี้เลย” วีร์รับข้าวและน้ำที่เพื่อนๆไปหยิบมาให้ แต่เมื่อแกะออกดูแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอยากอาหารสักเท่าไหร่ และศศิทัศน์เองก็มีท่าทีที่ไม่ต่างกันมากนัก
“กิน กินให้เสร็จ เดี๋ยวจะได้ไปช่วยกันจัดเก้าอี้” ชัชวาลบอกย้ำทั้งสองคนอีกครั้ง
“แล้วนี่ ตอนเผาเสร็จแล้วจะจัดการยังไงต่อ” ไมตรีจิตถามศศิทัศน์
“เห็นป๊ากับม้าบอกว่าจะเอากระดูกไปเก็บไว้ที่ฮวงซุ้ยตระกูล ส่วนที่เหลือจะเอาไปลอยที่ปากแม่น้ำ”
“กระดูกเก็บไว้ตอนวันเช็งเม้งอะนะ” ศศิทัศน์พยักหน้าตอบไมตรีจิต “จะไปวันไหนก็บอกพวกกูด้วยก็แล้วกัน”
“เช็งเม้งมันเรื่องของคนในครอบครัวเขา มึงจะไปเกี่ยวอะไรด้วยวะ ไว้รอครบร้อยวันก่อนค่อยมาทำบุญกัน” ชัชวาลดักคำพูดของไมตรีจิต
“อ้าวเหรอ นึกว่าคนอื่นไปได้”
“ไม่มีใครห้าม แต่เขาไม่ไปกัน ถ้าไอ้วีร์ไปก็อีกเรื่องนึง”
เมื่อถูกเอ่ยชื่อถึง วีร์ก็เงยหน้าขึ้นมองรอบๆ ก็เห็นสายตาหลายคู่มองมาที่เขา
“ยังไงมันก็ต้องไปอยู่แล้ว” ไม่ใช่ใครอื่นได้นอกจากศศิทัศน์ที่เป็นคนตอบ ส่วนคนอื่นๆนั้นก็ไม่ได้เห็นแย้งหรือแซวอะไรขึ้นมา จากนั้นหัวข้อในวงสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องทั่วๆไป
“เฮ้ยๆๆ” ไมตรีจิตร้องดังขึ้นมาเรียกความสนใจจากทุกๆคน แล้วเจ้าตัวก็ทั้งบุ้ยหน้าทั้งเลิกคิ้วให้ทุกคนหันไปมองตามเขา “ดูโน้น”
ตั้งแต่บริเวณประตูหน้าวัดนั้นมีกลุ่มคนรวมตัวกันอยู่ คนที่อยู่วงรอบนอกต่างก็แบกกล้องวิดีโอ เครื่องเล็กบ้าง เครื่องใหญ่บ้าง ส่วนคนวงในใกล้ชิดนั้นต่างก็ถือไมโครโฟนจ่อไปที่จุดเดียวกัน ทั้งกลุ่มก้อนนั้นค่อยๆเคลื่อนตัวมาที่ศาลาที่ตั้งศพของวีรมาตุ แต่แล้วก็ถูกแนวกั้นของทีมทนายที่ย้ำไม่ให้บรรดานักข่าวเข้ามาภายในบริเวณศาลาได้ จึงต้องหยุดไว้เหลือเพียงบุคลลไม่กี่คนที่เดินหลุดอออกมา
แม้ว่าจะสวมหมวกและแว่นสีดำปิดบังไว้ แต่ก็ยังดูออกได้ชัดเจนว่าเป็นนักร้องดาวรุ่งที่เคยมีการพูดถึงว่ากำลังจะรับบทนำในละครชุดแนวใหม่สุดล้ำแห่งวงการ ซึ่งต้องหยุดชะงักไปเสียก่อนเพราะเรื่องคดีความของว่าที่นักแสดงนำ
หลังจากฝ่าวงล้อมของนักข่าวมาได้ หนึ่งในทีมงานที่มาด้วยกันกับนักร้องหนุ่มได้พูดคุยกับทนายจากเครือล้ำเลิศ แล้วทั้งหมดพากันไปพบวิรัชและจิรัสย์ พูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่นักร้องหนุ่มจะไปเคารพศพ แล้วจึงมาบอกลาคู่สามีภรรยาก่อนที่จะรีบกลับออกไปจากงาน โดยที่ไม่ได้หยุดให้สัมภาษณ์ใดๆแก่สื่อมวลชน
“โธ่เอ้ย นึกว่าจะอยู่ต่ออีกหน่อย รีบกลับซะแล้ว” ไมตจรีจิตมีน้ำเสียงและท่าทางเยาะเย้ย
“เพลาๆลงบ้างมึง เขามาก็ดีแล้ว” ชัชวาลปรามเพื่อนของเขาไว้
“มาเพื่อเอาไปใช้ลดหย่อนโทษละไม่ว่า ใครๆก็ดูออกกันทั้งนั้นละวะ” ไมตรีจิตยังมีอารมณ์ต่อเนื่องอยู่ “อย่างน้อย เดี๋ยวตอนไปรับทราบข้อกล่าวหาใหม่ คงได้นอนคุกสักสองวันก่อนแน่ๆ”
“กูว่าไม่ ทนายฝั่งเขาคงเตรียมหลักทรัพย์ไว้ยื่นประกันตัวทันทีอยู่แล้ว” พร้อมสรรพยังคงมองดูกลุ่มนักข่าวที่กำลังถูกบอกให้ถอนแนวทำข่าวให้ไกลออกไปจากบริเวณศาลาหลังจากที่ใช้โอกาสกรูตามนักร้องหนุ่มเข้ามา แล้วไม่ยอมถอยกลับไป พรอ้มสรรพหันกลับมาเห็นสีหน้าไมตรีจิตที่กำลังจ้องเขาอยู่ “ข่าวก็ประโคมกันแทบทุกช่อง มึงไม่ได้ดูรึไงวะ”
“ไม่อะ เดี๋ยวนี้กูขี้เกียจเปิดทีวีดูข่าว ช่องไหนๆก็เป็นเหมือนกันหมด เสียเวลาไปกับเล่าย้อนเนื้อข่าวไปแล้วครึ่งนึงกว่าจะเข้าเนื้อข่าวใหม่ที่อยู่จริงๆนิดเดียว แล้วก็ยังมีความเห็นส่วนตัวนักข่าวที่กูไม่ได้อยากรู้เลย กูแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นไม่ได้อยากฟังว่านักข่าวคิดยังไง กูคิดเองเป็น” ไมตรีจิตยักไหล่ปิดท้าย ก่อนที่จะหันไปมองชัชวาลและพร้อมสรรพอย่างท้าทายกลับ เพราะทั้งคู่กำลังมองเขาพิจารณาตั้งแต่ปลายเส้นผมจรดปลายเท้า
*****
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันจะรู้ตัว การบำเพ็ญกุศลศพ การฌาปณกิจ การบรรจุกระดูกไว้ในฮวงซุ้ย และสุดท้ายการลอยอังคารก็เสร็จสิ้น ก็เหลือคนเป็นที่ยังต้องใช้ชีวิตกันต่อไปจนกว่าเวลาของตัวเองจะมาถึง
ศุภกร มะลิวัลย์ และศศิทัศน์ไปเก็บของใช้ต่างๆของวีรมาตุออกมาจากหอพักนักศึกษาแพทย์ โดยมีชัชวาลและไมตรีจิตคอยช่วยอีกแรง ส่วนรถยนต์ที่วีรมาตุใช้อยู่ประจำนั้นก็เอามาเก็บไว้ที่บ้านก่อน รอจนกว่าศศิทัศน์สามารถสอบได้ใบขับขี่ได้เมื่อไหร่ก็ค่อยยกให้ใช้ต่อไป
ส่วนเรื่องของคดีความก็ให้เป็นหน้าที่ของทีมทนายจาเครือล้ำเลิศจัดการดูแลให้ทั้งหมดต่อไป
ในระหว่างที่นักศึกษามหาวิทยาลัยยังเหลือเวลาให้พักต่ออีกหน่อยก่อนที่จะเปิดภาคเรียนใหม่ เหล่านักเรียนก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตในโรงเรียนตามเดิม วีร์ต้องรีบตามเก็บงานในช่วงที่เขาขาดเรียนไปตั้งแต่งานฌาปนกิจของวีรดนย์ต่อเนื่องมาถึงวีรมาตุ แม้ว่าครูอาจารย์จะเข้าใจเรื่องราวแต่ความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของตนเองก็ยังคงต้องรักษาไว้
วีร์ส่งงานชิ้นสุดท้ายที่เร่งทำตั้งแต่เช้าจนเย็น และรีบเอาไปวางไว้บนโต๊ะอาจารย์ทันตามเวลาที่กำหนด ทำให้เขาส่งงานครบเท่ากับเพื่อนร่วมชั้น จึงหมดเรื่องกังวลไปหนึ่งอย่าง
“น้องครับ”
เสียงเรียกที่ดังลอยมาที่ไม่ได้เจาะจงบุคคลใดในตอนที่วีร์กำลังจะเดินออกจากตึกเรียน กำลังคิดจะแวะไปที่ห้องชมรมก่อนที่จะกลับบ้าน จึงเดินต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจ
“น้องวีร์ครับ”
วีร์หยุดเดินและหันไปมองตามทิศทางของเสียงก็เห็นนักร้องหนุ่มที่มาในชุดธรรมดาพร้อมกับแว่นตาดำและสวมหมวกขอทานสีเข้มโทนเดียวกับเสื้อผ้า ที่ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็เดาออกว่าเป็นใคร วีร์หันมองดูรอบๆซึ่งก็ไม่เหลือใครมากแล้วในเวลาเช่นนี้ และนึกสงสัยว่าบุคคลตรงหน้ามีจุดประสงค์ใดและบังเอิญเจอกันหรือว่าตั้งใจ
“มีอะไรรึเปล่าครับ” วีร์ถามกลับโดยรักษาระยะห่างและคงไว้ซึ่งมารยาทไปพร้อมกัน
“ว่างรึเปล่า” ชายหนุ่มถาม และดูเหมือนว่าเขาจะเดาท่าทางของวีร์ออก “พี่ตั้งใจมาหาเรานั่นแหล่ะ พี่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย ตอนมาถึงเห็นเรารีบเดินมาที่ตึกเลยเดินตามมา แล้วก็รออยู่ข้างล่าง”
วีร์มองดูชายหนุ่มอย่างพิจารณาอีกครั้งแล้วก็หันมองรอบๆ พอจะเห็นว่ามีคนเริ่มสังเกตพวกเขาแล้ว วีร์จึงหันกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจ
*****
เป็นไปอย่างที่ตัวเองคิดเอาไว้ว่าในเวลานี้ไม่มีใครอยู่ที่ห้องชมรมถ่ายรูป วีร์ไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปข้างใน แล้วจึงเปิดไฟเปิดพัดลมก่อนที่จะเอากระเป๋าเป้ไปวางที่ที่โต๊ะประจำของตัวเองซึ่งมีเอกสารบางอย่างวางไว้อยู่ วีร์หยิบขึ้นมาดูแล้วก็วางเอกสารบางแผ่นไว้ที่เดิมส่วนที่เหลือก็บรรจุลงไปในแฟ้มในกระเป๋าเป้ของเขา
นักร้องหนุ่มเดินตามวีร์เข้ามาภายในห้องชมรมและมองดูรอบๆห้อง ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่หลายอย่างก็เปลี่ยนไปพอสมควร
“พี่มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ”
นักร้องหนุ่มหันมาหาวีร์ที่กำลังนั่งอยู่บนขอบโต๊ะ มือทั้งสองข้างเกี่ยวกระเป๋ากางเกงไว้ มีสีหน้าและท่าทางดูเป็นปกติ
“เรื่องอุบัติเหตุ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
วีร์รับฟังแต่ไม่ได้พูดหรือมีอาการอะไรแสดงตอบกลับ เขาแค่รอฟังเท่านั้นว่านักร้องหนุ่มมีจุดประสงค์อะไร
“ก็เป็นไปอย่างที่พี่ให้การกับตำรวจ พี่ประมาทเองที่ขับรถไปด้วยคุยโทรศัพท์ไปด้วย แล้วก็ขับเร็วด้วย ไม่อย่างนั้นพี่คงจะเหยียบเบรกได้ทัน อันนี้คือเรื่องจริง พี่ยอมรับผิดทั้งหมด”
วีร์พยักหน้ารับรู้ แต่ก็ยังคงไม่ตอบโต้อะไรกลับไป ฝ่ายนักร้องหนุ่มต่างหากที่ดูมีท่าทางกังวลใจอยู่ไม่น้อย
“น้องคงจะได้ยินข่าวลือมาบ้างใช่มั้ย”
“ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ เพราะว่าผมไม่ค่อยจะสนใจเรื่องพวกนั้นสักเท่าไหร่” วีร์ตัดสินใจพูดเมื่อเห็นว่าฝ่ายนักร้องไม่ได้พูดต่อ เหมือนจะรอให้เขาตอบกลับก่อน
“เรื่องซีรี่ส์น่ะ” นักร้องหนุ่มเฉลยก่อนที่จะพูดต่อไปเพราะวีร์แค่พยักหน้าตอบกลับเฉยๆ “มันก็มีจริงบ้างลือบ้าง ตอนที่พี่รับงานก็พอจะรู้ว่าเนื้อหาในนิยายแรงพอสมควร และพี่ก็คุยกับผู้ใหญ่ไปแล้วว่าพี่เต็มที่ได้แค่ไหน ซึ่งก็ตกลงกันไปเรียบร้อยแล้ว แต่ฝ่ายโน้นเขาเล่นใช้วิธีโยนหินถามทางสร้างกระแสซีรี่ส์สามเวอร์ชั่นออกมา แล้วมีคนตอบรับดีก็เลย... แต่พี่คิดว่าคงจะไม่เป็นอะไรเพราะว่าคงทำในไทยไม่ได้ ไปๆมาๆเขาไปจับมือร่วมทุนกับค่ายต่างชาติผลิตแทน”
นักร้องหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพูดต่อ
“วันนั้น ผู้ใหญ่โทรมาบอกว่าค่ายต่างชาติตอบตกลงแล้ว แล้วก็เลือกตัวนักแสดงแล้ว ให้พี่เขาไปดูอีกที พี่ก็เลยตั้งใจจะรีบกลับกรุงเทพฯไปคุยกับทางผู้ใหญ่ใหม่ แต่ก็...เกิดเรื่องซะก่อน”
วีร์แค่รับฟังเรื่องราวเฉยๆ ไม่ได้ตัดสินใจจะเชื่อหรือพยายามจะทำความเข้าใจ เพราะท้ายที่สุดแล้วเรื่องราวมันเกี่ยวข้องกับตัวเขาเองเฉพาะส่วนที่เกิดอุบัติเหตุเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นๆนั้นเขาไม่ได้สนใจ
“แล้ว... มีอะไรอีกรึเปล่าครับ” วีร์ถามทำลายความเงียบเพราะต่างฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
นักร้องหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง
“ตอนนี้ก็อยู่ที่กระบวนการทางกฎหมายจะแล้วเสร็จเมื่อไหร่ พี่ก็ทำใจยอมรับแล้วละว่าคงจะต้องเข้าไปอยู่ในคุก กว่าจะได้ออกมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
บรรยากาศในห้องชมรมถ่ายรูปก็กลับมาเงียบลงอีกครั้ง วีร์ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายมาพูดเรื่องนี้กับเขาทำไม เพราะมันไม่ได้ช่วยให้เปลี่ยนแปลงรูปคดีได้
“ขอโทษนะ ถ้ามันจะฟังดูแล้วทำให้ไม่สบายใจ พี่รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พี่ก็ดีใจที่เกิดเรื่องขึ้น” วีร์ขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ยิน “บอกตรงๆ ถึงตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าถ้าได้ไปคุยกับผู้ใหญ่ในค่ายแล้วจะถอนตัวออกมายังไง ตอนแรกพี่คิดจะชวนวีเขาไปแคสงานดูเผื่อว่าจะได้ อย่างน้อยถ้าเล่นกับคนที่ไว้ใจน่าจะรู้สึกสบายใจขึ้น”
วีร์ไม่ได้อยากจะนึกภาพตาม แต่ถ้าวีรมาตุตกลงไปรับงานแสดงแล้วต้องถ่ายทำเวอร์ชั่นสุดพิเศษเหล่านั้น และวีร์คิดว่าเขาพอจะรู้จักวีรมาตุดีพอสมควรที่เป็นคนปฏิเสธใครไม่ค่อยจะเป็น และถ้านักหนุ่มได้พูดคุยและอธิบายเรื่องราวตามที่เขาเพิ่งจะได้ยินมาให้กับวีรมาตุ เจ้าตัวคงจะตกลงเป็นแน่ ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว...
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” นักหนุ่มรีบออกปากอย่างหนักแน่นเมื่อแววตาของวีร์ที่เปลี่ยนไป “พี่ไม่ได้หวังอะไรแบบนั้น พี่ไม่ได้คิดอะไรกับวีแบบนั้น พี่แค่ชื่นชมวีว่าเขาเป็นรุ่นน้องที่มีความสามารถหลายอย่าง พี่ไม่เคยคิดอะไรกับวีมากไปกว่านั้นจริงๆ”
สายตาของวีร์ดูอ่อนลงแต่ก็ยังมองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา
“พี่ว่าพี่กลับก่อนดีกว่า พี่ไม่รบกวนเราแล้ว” นักร้องหนุ่มยืดตัวขึ้นตรงเหมือนว่าน้ำหนักที่เคยกดทับอยู่ได้จางหายไปแล้ว “พี่ขอโทษอีกครั้ง แล้วพี่ก็อยากจะบอกว่าพี่เสียใจจริงๆ”
วีร์พยักหน้าตอบรับ แล้วก็มองดูนักร้องหนุ่มเดินออกจากห้องชมรมถ่ายรูปไปเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้จะพูดตอบกลับอะไร เขาไม่ได้รู้สึกคิดแค้นอะไรในใจต่ออีกฝ่ายแล้ว เพราะเข้าใจดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุที่ไม่ได้ผิดแค่ฝ่ายเดียว และต่างฝ่ายต่างก็สูญเสียกันไปคนละอย่าง และต่างก็มีชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไปตามทางของตัวเอง
*****
ชีวิตของเหล่านักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายเข้าสู่ปีสุดท้าย หลายคนเริ่มมุ่งมั่นตั้งใจเตรียมตัวเพื่อสอบเข้าสู่ระดับมหาวิทยาลัย แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยที่ยังทำตัวสบายๆจนกว่าจะถึงเวลาจวนตัวจริงๆ แต่คงไม่ใช่กับพระยศและศศิทัศน์ที่ตั้งใจจะสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ด้วยกันจึงให้เวลากับการเรียนเต็มที่ ไม่เว้นแม้แต่นพชัยและชัยทิศที่ถูกคาดโทษจากทางบ้านให้จำเป็นต้องขยันมากขึ้น
แต่กระนั้น เรื่องกิจกรรมนอกเวลาเรียนก็ยังคงไม่ละทิ้งไปไหน จากเดิมที่กรรณิการ์หมายมั้นปั้นมือว่าจะให้วีร์สืบทอดตำแหน่งประธานชมรมถ่ายรูป แต่วีร์ก็ตอบปฏิเสธไปเพราะได้ตอบตกลงตามคำขอของศศิทัศน์ไว้ก่อนที่ต้องการย้ายกลับไปอยู่ชมรมดนตรีในฐานะประธานชมรมอย่างพี่ชายของเขาเคยเป็น และชวนให้วีร์มาเป็นผู้ช่วยงานในตำแหน่งเลขานุการชมรม ส่วนชมรมหมากรุกที่มีผลงานไม่น้อยในปีที่ผ่านมานั้นก็ได้เพื่อนร่วมรุ่นรับเป็นประธานชมรมให้ พร้อมยังคงผลักดันให้เสริมศักดิ์รั้งตำแหน่งเลขานุการชมรมดังเดิม
ทางด้านสุรศักดิ์เองก็ก้าวขึ้นมาเป็นกัปตันทีมฟุตบอลของโรงเรียน นำพาเพื่อนๆและน้องๆฝึกซ้อมเพื่อร่วมการแข่งขันในหลายรายการ
“นี่มึงจะไม่เรียนต่อจริงๆเหรอวะ” ศศิทัศน์ถามสุรศักดิ์ที่เดินออกมาข้างสนามและหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม
“ก็ใช่ ทำไมวะ”
“มึงแน่ใจแล้วเหรอวะ จริงๆมึงเอาพอร์ตเรื่องกีฬาไปยื่นก็ได้นะเว้ย แบบเฮียหมูอะ” ศศิทัศน์ยังคงถามต่อ
“ไม่อะ ทำไมกูต้องไปเสียเวลาอีกสี่ปีเพื่อจะออกมาขายข้าวแกงด้วยวะ” สุรศักดิ์อธิบายเหตุผลของเขา
“มึงคิดดีแล้วเหรอวะ” ศศิทัศน์ยังคงพยายามโน้มน้าวเพื่อนของขาให้เปลี่ยนใจ
“เอาน่ะ ไอ้ตี๋เล็ก กูว่ามันคิดมาหลายตลบแล้วก่อนจะติดสินใจ” วีร์ตบบ่าศศิทัศน์เบาๆ
“แต่...” ศศิทัศน์จะร้องค้านแต่พระยศก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“แต่ละคนก็มีทางถนัดของตัวเองไม่เหมือนกัน ไอ้ใหญ่มันพบทางของมันแล้ว มึงไม่ต้องห่วงมันหรอก”
“นั่นแหละ กูก็แค่อยากจะช่วยพ่อแม่ให้สบายตัวเร็วขึ้น ทำงานหนักมาหลายปี แล้วยังไงกูก็คิดจะทำร้านต่ออยู่แล้ว จะไปเสียเวลาทำไมอีกตั้งสี่ปีกับความรู้ที่ไม่ได้เอามาใช้อะไรเลย เพื่อ...”
เพื่อนๆหลายคนฟังสุรศักดิ์อย่างตั้งใจและพยายามเข้าใจเหตุผลส่วนตัวของเขา
“แล้วก็นะ กูก็ใช่ว่าจะหัวดีเหมือนพวกมึง เรียนเพิ่มไปก็เท่านั้น จริงมั้ย เผลอๆกูเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำไปแล้วกว่าพวกมึงจะเรียนจบกัน” สุรศักดิ์ส่ายตามองเพื่อนๆแต่ละคน “ยกเว้นไอ้พวกแฝด”
“แล้วพ่อแม่มึงว่าไง” ศศิทัศน์ถามต่อด้วยท่าทีที่อ่อนลง
“ก็ไม่ว่าไง ก็แบบพวกมึงอะถามว่ากูคิดดีแล้วนะ แล้วก็ให้บอกแผนให้ฟังว่าจะทำอะไรยังไงต่อ กูก็บอกว่ากูอยากออกมาทำงานเลย หาเงินให้พ่อแม่ใช้กับส่งน้องๆเรียนดีกว่า ประมาณนั้น”
“แล้วน้องๆมึงอะ” ศศิทัศน์ถามต่อเนื่อง
“หึๆ หนูเล็กได้ยินแล้วก็บอกว่าเดี๋ยวเอามั้ง พอจบม.ต้นแล้วหนูเล็กจะไปเรียนโรงเรียนสอนทำเบเกอรี่ เห็นว่าเรียนจบแล้วได้วุฒิปวช.ด้วย เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เหลือให้กลางเรียนต่อไปคนเดียว กลางมันหัวดีกว่าใครเพื่อน”
“หนูเล็กใจเด็ดวะ” “สุดยอด” พวกคู่แฝดนึกชื่นชมเด็กสาวตัวน้อยที่พวกเขาคุ้นเคยกันมาหลายปี
“แล้วพ่อแม่โอเคเหรอวะ” ศศิทัศน์ถามอย่างสงสัย เพราะรู้ว่าหนูเล็กคือแก้วตาดวงใจของทุกคนในบ้าน
“ยิ่งกว่าโอเคอีก เนี่ยเพิ่งจะไปกู้เงินมาซื้อห้องแถวที่ติดกันเพิ่ม รอเอาไว้ทำร้านขนมให้หนูเล็ก” สุกศักดิ์กรอกตามองเมื่อพูดจบ
“พ่อกับแม่ไปติดต่อขอซื้อแล้วเหรอวะ” พระยศเป็นคนถามบ้าง
“เรียบร้อยแล้ว กูกับน้องๆก็แบบ นี่เอาจริงเหรอ แบบเพิ่งคุยกันไปไม่กี่วันเอง”
เด็กหนุ่มหลายคนรู้สึกทึ่งไปไม่น้อยกับการตัดสินใจอย่างเด็กขาดของทุกคนในครอบครัวของสุรศักดิ์
“ถ้ากูเป็นไอ้กลางนะ กูคงเครียด” ศศิทัศน์ส่ายหน้าเบาๆ
“ก็ลองถามมันดูดิ มันเดินมาโน้นแล้ว” พระยศบุ้ยหน้าบอกให้เพื่อนๆหันไปมองตาม
เสริมศักดิ์ที่รู้สึกลังเลที่จะเดินเข้ามาหาในตอนแรก แต่ในเมื่อกลุ่มเพื่อนๆของพี่ชายของเขาต่างก็เห็นเขาแล้ว จึงตัดสินใจเดินมา
“มีอะไรวะกลาง” สุรศักดิ์ถามน้องชายที่เดินถือกระดาษในมือมาด้วย
“ก็กะว่าจะมาขอให้พี่วีร์ช่วยเรื่องขอสปอนเซอร์” เสริมศักดิ์ตอบพร้อมกับยื่นเอกสารส่งให้วีร์ดู
“ขอไปทำไมวะ ปีนี้ทำอะไรเพิ่มเหรอ” ศศิทัศน์ยื่นหน้าไปดูเอกสารในมือของวีร์ด้วย
“จริงๆเพราะผลงานพี่ต่ายเลย ปีนี้เลยมีคนมาเข้าชมรมเยอะขึ้น อุปกรณ์มันเลยไม่พอ แล้วก็ไม่ได้ทำงบเตรียมไว้ก่อน ถ้าไปขอเอาตอนนี้ก็คิดว่าคงอีกนานกว่าจะได้ เลยคิดกันว่าจะไปขอสปอนเซอร์จัดซื้อเอาแทน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าชมรมถ่ายรูปติดต่องานข้างนอกเยอะอยู่ ชมรมดนตรีก็ด้วย ก็เลยเอามาให้พี่วีร์ช่วยดีกว่า”
วีร์อ่านดูเอกสารที่เสริมศักดิ์ร่างไว้คร่าวๆ แล้วก็เริ่มคิดหาทางออกไปด้วย
“จริงๆ ขอไปทางเครือล้ำเลิศก็ได้มั้ง เนี่ยร้านเครื่องเขียนในห้างฯน่าจะมีครบทั้งหมดตามในรายการเลย” วีร์ว่าแล้วก็ยื่นเอกสารให้กับนพชัยและชัยทิศดู
“แล้วพวกกูจะรู้มั้ยคร๊าบ” “ห้างฯเป็นของบ้านใหญ่เขาดูแล บ้านกูไม่เกี่ยว” ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ทั้งสองคนก็รับเอกสารจากวีร์มาดู
“แต่ก็ไปคุยให้น้องมันได้ไม่ใช่รึไง” วีร์ถามลูกหลานเครือล้ำเลิศทั้งสองคน
ทั้งนพชัยและชัยทิศมองดูเอกสาร แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองวีร์ แล้วก็กัมลงมองเอกสารอีกครั้ง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเสริมศักดิ์ แล้วสุดท้ายก็หันมามองกันเอง
“เดี๋ยวพวกกูลองไปคุยกับคุณย่าใหญ่ให้ว่าจะช่วยอะไรให้ได้บ้าง” “แต่ไม่รับประกันนะจ๊ะน้องกลางว่าจะได้”
“แค่นั้นก็ดีแล้วครับพี่กิ่งพี่ก้าน” เสริมศักดิ์ยิ้มดีใจที่ดูเหมือนปัญหาของเขาจะถูกคลี่คลายลงได้แล้ว
“แล้วนี้เดี๋ยวไปทำอะไรต่อ” วีร์หันไปถามเสริมศักดิ์
“เดี๋ยวก็กลับบ้านเลยครับ”
“บ้านก็อยู่หน้าโรงเรียน จะรีบกลับไปไหนวะ” ศศิทัศน์ถาม
“ก็ช่วงนี้พี่ใหญ่ซ้อมทีมถึงค่ำ ผมเลยต้องรีบกลับไปช่วยพ่อกับแม่แทน เนี่ย ป่านนี้แม่คงออกไปรับหนูเล็กแล้ว” เสริมศักดิ์มองดูเวลาจากโทรศัพท์
“เฮ้อ บ้านนี้มีแต่คนขยัน” “ไม่เหมือนบ้านเราเน๊อะ”
“รู้ตัวกันดีนิพวกมึง” สุรศักดิ์ยกขวดน้ำขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปคุยกับน้องชาย “วันนี้คงอยู่ไม่นาน อีกสักครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว”
“ได้ครับพี่ใหญ่ งั้นเดี๋ยวกลางกลับไปช่วยพ่อก่อน”
สองพี่น้องคุยตกลงกันเสร็จสรรพ ก็เตรียมตัวแยกย้ายไปทำธุระของแต่ละคน
“เดี๋ยวกลางเดินออกไปเลยใช่มั้ย” วีร์ก็หยิบกระเป๋ของตัวเองขึ้นมาสะพาย
“ครับพี่วีร์”
“งั้นเดี๋ยวพี่เดินออกไปด้วย”
“ลื้อจะกลับแล้วเหรอ” ศศิทัศน์ถามเลขานุการชมรมดนตรีคนใหม่
“อั้วมีน้องต้องกลับไปช่วยเลี้ยง แล้วก็มีหมาต้องกลับไปดูแล นะจ๊ะไอ้ตี๋เล็ก” วีร์ดีดหน้าผากศศิทัศน์เบาๆ
“แต่ละคนมีธุระต้องไปทำกันทั้งนั้น” ศศิทัศน์ถูหน้าผากของตัวเองไปพลางบ่นกะปอดกะแปดไปด้วย
“ท่านประธานก็อย่ามัวแต่นั่งว่างอยู่ รีวิวแผนงานที่กูส่งไปด้วย ประชุมคราวหน้าจะได้กำหนดเนื้องานถูก”
“ได้ครับเฮีย”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
ช่วงสุดท้ายของชีวิตนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาก็ใกล้เข้ามาทุกขณะ ความเข้มข้นของการเตรียมเข้าสอบการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยก็มากขึ้นตามไปด้วย แต่ก็ไม่กับทุกคน มีหลายคนที่เลือกสอบโดยมหาวิทยาลัยจัดเองก่อนและสอบผ่านได้แล้ว บางคนก็เลือกยื่นประวัติพร้อมส่งบทความ หรือบางคนก็รอข้อสอบวัดผลกลางไปเลยทีเดียวก็มี
“อิจฉาคนได้ที่เรียนแล้วว่ะ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดลอยๆขึ้นมา แต่ในกลุ่มเพื่อนๆก็พอจะเข้าใจได้ว่าหมายถึงใคร
“เน๊อะ มีเวลาสบายใจมานั่งอ่านนิยายชิวๆได้” เด็กหนุ่มอีกคนพูดเสริม คราวนี้เจาะจงตัวบุคคลมากขึ้น เพราะว่ามีอยู่เพียงคนเดียวที่กำลังถือหนังสือเล่มหนาที่ไม่ใช่ตำราเรียน
“ก็แล้วไงวะ ยังไงก็ต้องเรียนจบม.หกให้ได้ก่อนเหมือนกันอยู่ดี ไม่มีวุฒิเอาไปให้เขา เขาจะรับกูมั้ย” เดวิด หนุ่มลูกครึ่งที่วีร์ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่นัก เพราะว่าอยู่คนละแผนการเรียน แต่เป็นเพื่อนเก่าสมัยมัธยมศึกษาตอนต้นกับเพื่อนคนอื่นๆ จึงได้พบปะกันบ้างเป็นครั้งคราว
“แต่มึงจะยังจะมีจิตใจมานั่งอ่านนิยายเล่นต่อหน้าเพื่อนๆได้” ศศิทัศน์ชะเง้อมองดูเนื้อหาที่เด็กหนุ่มกำลังอ่านอยู่ “เรื่องอะไรวะ”
“สลับเลือดมังกร” เดวิดพลิกหน้าปกให้ศศิทัศน์ดู ถึงแม้ว่าหน้าตาออกฝรั่งแต่ชอบอ่านนิยายจีน
“เอ้า เปลี่ยนเรื่องแล้วเหรอวะ วันก่อนกูเห็นมึงอ่านเรื่องอะไรอยู่นะ... หงส์ร่ายมนต์อะไรนี่แหละ”
“เรื่องนั้นกูอ่านจบไปตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วมึง”
“อ้าวเหรอ แล้วนี่ก็จะจบอีกเล่มแล้วเหรอ” ศศิทัศน์มองดูความหนาของหน้าหนังสือส่วนที่เหลือซึ่งค่อนจะบางมากแล้ว “เป็นไงบ้างวะ สนุกมั้ย เพื่อกูไปอ่านมั้ง”
“ก็พอได้อยู่ แต่ว่าพล๊อตเดิมๆ พระเอกถูกลักพาตัวไปตั้งแต่เด็กๆไม่รู้ชาติกำเนิดตัวเอง โตมาไปเจอนางเอกเป็นศิษย์เอกพรรคใหญ่ มีหัวหน้าพรรคที่วันๆประกาศตัวเองเหมือนแผ่นเสียงตกร่องว่าเป็นพรรคฝ่ายธรรมะ มีหน้าที่ต้องปราบมารกำจัดพรรคปีศาจก็เลยขัดขวางมาตลอด แล้วเนี่ยเพิ่งจะถึงตอนที่ความจริงเปิดเผยว่าหัวหน้าพรรคฝ่ายธรรมะที่จริงแอบฝึกวิชาที่ตัวเองพูดพร่ำว่าเป็นวิชามาร ตอนนี้เลยกำลังน้ำลายท่วมปาก พูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่”
“แล้วสรุปว่าสนุกมั้ย” ศศิทัศน์ถามสั้นอีกครั้ง
“ก็พอได้ พระเอกไม่ได้เก่งเวอร์เหมือนเรื่องอื่นๆ พออ่านได้เรื่อยๆ”
“กูอยากมีเวลามานั่งอ่านอะไรชิวๆแบบนี้บ้าง” เด็กหนุ่มคนเดิมพูดขึ้นมาอีก
“ของมึงไม่ได้เหรอไอ้ฟ่าง” ศศิทัศน์หันไปถาม
“ได้แล้วกูจะมานั่งบ่นอยู่เหรอวะ เนี่ยเดี๋ยวกูจะลองโควต้ารอบสองดู ของมึงกับได้บิ๊กผ่านกันแล้วนิ”
“ผ่านแล้ว” พระยศตอบ
“กูกับไอ้บิ๊กก็เลยจะไปเรียนที่เดียวกัน” ศศิทัศน์ย้ำคำตอบ
“โอ้ย ก็เรียนกันแถวนี้ พูดเหมือนอย่างจะไปเรียนที่อื่น”
“ก็เฮียกูสอบเข้าได้ที่นี่ กูก็เลยเข้าที่นี่ด้วย เป็นตัวแทนไปเรียนแทนเฮีย”
เมื่อพูดถึงวีรมาตุขึ้นมา รุ่นพี่ที่เป็นที่เคารพรักของหลายๆคน ต่างก็นึกสะท้อนใจกับอุบัติเหตุที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นมา ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านเกือบครบรอบปีแล้วก็ตาม และจนถึงตอนนี้เรื่องคดีความก็ยังไม่สิ้นสุด
“เอาน่ะ พวกมึง กูยังไม่คิดมากเลย” ศศิทัศน์เห็นบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป เลยพยายามดึงความรู้สึกๆดีกลับมาในวงสนทนา
หลายคนจึงเริ่มเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาไปเรื่องอื่นต่อ แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งที่มีท่าทางอ้ำอึ้งเหมือนจะพยายามพูดอะไรแต่ก็ยั้งปากของตัวเองไว้ก่อนอยู่หลายครั้ง
“มึงเป็นอะไรวะไอ้ฟ่าง ยึกยักอยู่นั่นแหละ” ศศิทัศน์ถามเพื่อนของเขา
“กูไม่แน่ใจว่ากูควรถามมั้ย”
“ถามอะไรวะ” ศศิทัศน์ถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ...” เด็กหนุ่มมองไปที่วีร์และมีท่าทางลังเลอยู่
“มึงจะถามอะไรก็ถามมา ได้ไม่ได้เดี๋ยวกูบอกมึงเอง” วีร์เปิดทางให้อีกฝ่ายได้พูดออกมา
“เอ่อ... คืออันนี้มีคนฝากมาถามนะ เขาอยากรู้... ว่ามึง... คบใครอยู่มั้ยตอนนี้”
ในตอนนี้เสมือนว่าทุกคนในกลุ่มนั้นต่างก็เงียบเสียงกันเหมือนนัดกันมา แล้วจุดสนใจของทุกคนก็ย้ายมาที่จุดเดียวกัน ยกเว้นศศิทัศน์ที่กำลังจ้องมองคนถามอยู่
“เฮ้ยมึง กูไม่ได้อะไรนะ” เด็กหนุ่มรีบแก้ตัวเป็นพัลวันกลัวว่าศศิทัศน์จะเข้าใจผิด “มีคนเขาฝากถามมา เห็นว่ากูมาคุยกับพวกมึงอยู่บ่อยๆ สงสัยนึกว่ากูสนิทกับไอ้วีร์ด้วย กูบอกไปแล้วว่าถามให้ได้แต่ไม่รับประกันคำตอบว่าจะได้ แล้วกูก็บอกมันแล้วว่าอย่าคาดหวังมากนะเพราะแฟนเก่าไอ้วีร์ก็เป็นเฮียมึงด้วย อาจจะไม่ควรถามอะไรตอนนี้”
“เรื่องเฮีย กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” ศศิทัศน์ตอบคลายความกังวลของอีกฝ่าย “กูแค่สงสัยว่า... มีคนฝากมึงมาถาม... หรือว่ามึงอยากถามเอง”
“เฮ้ย ไม่ใช่” เด็กหนุ่มร้องเสียงดังปฏิเสธ “ไม่ใช่ๆ กูยังเล่มทีมเดียวกับมึง เป็นคนอื่นจริงๆฝากถาม” แล้วเขาก็หันมองวีร์เพื่อรอคำตอบ ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้ก็ตาม
“ถามน่ะถามได้ ส่วนคำตอบน่ะ... ไม่มี กูไม่ได้คบใครอยู่”
“หมายถึงว่าเขามาจีบมึงได้ใช่มั้ย” เด็กหนุ่มพูดอย่างมีความหวังจนศศิทัศน์มองไม่วางตา “ไม่ใช่กู” เด็กหนุ่มย้ำกับศศิทัศน์อีกครั้ง
“แล้วกูห้ามได้มั้ย” วีร์ถามกลับ
“ความรู้สึกคน มึงห้ามไม่ได้ แต่การกระทำ มึงห้ามได้”
วีร์ทำท่าทางเหมือนกำลังคิดทบทวนคำถาม แต่ความเป็นจริงเขาได้คำตอบตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“ตอนนี้กูขออยู่เฉยๆจะดีกว่า”
“โอเค ได้ เดี๋ยวกูไปบอกเขาให้” เด็กหนุ่มพยักหน้ายอมรับคำตอบ “แสดงว่าพี่คนที่มึงไปซ้อมเทนนิสด้วยบ่อยๆก็ไม่ใช่ ใช่มั้ย”
วีร์ขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ ว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องเขาเยอะอยู่เหมือนกัน
“กูว่า มึงกับได้ตี๋เล็ก เอาไปมัดรวมกันได้เลยว่ะ”
“ฮาย กูเลิกคิดเรื่องพี่เพชรไปตั้งนานแล้ว มึงเอาอะไรมาพูด” ศศิทัศน์รีบบอกปัดในทันที เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากคนที่รู้เรื่องวีรกรรมที่ผ่านมาของศศิทัศน์เป็นอย่างดี
“งั้น เรื่องที่สอง” เด็กหนุ่มคนเดิมถามอีกครั้ง
“มึงเรื่องเยอะเหมือนกันนะ” ศศิทัศน์แอบแซวเพื่อนไปหนึ่งยก
“เอาน่ะ คือว่าเขากำลังหาคนไปแข่งกีฬาประเพณีอยู่ มึงคงจะได้ยินมาบ้างใช่มั้ย”
วีร์พยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้พูดอะไร
“คือที่ผ่านมาโรงเรียนเราได้แชมป์เทนนิสติดต่อกันหลายสมัยไง แล้วคือพี่ที่เขาเคยลงแข่งเรียนจบไปตั้งแต่ปีที่แล้ว แล้วก็ได้ข่าวว่าตัวแทนโรงเรียนชายล้วนปีนี้เก่งมาก ที่นี้โรงเรียนก็เลยกำลังมองหาคนลงแข่งอยู่ใช่มั้ย”
“แล้วยังไงวะ” ศศิทัศน์มองอีกฝ่ายอย่างสงสัยว่าคนชมรมเทนนิสที่น่าจะรู้เรื่องดีกว่าพวกเขา จะมาถามพวกเขาทำไม
“กูก็เลยอยากจะมาทาบทามมึงไปลงคัดตัวเพราะได้ข่าวมาว่ามึงเล่นเก่งมาก มึงจะลองดูมั้ย” เด็กหนุ่มรอฟังคำตอบจากวีร์อย่างใจจดใจจ่อ
“มึงไปได้ข่าวมากจากไหนวะ ขนาดพวกกูยังไม่เคยเห็นไอ้วีร์เล่นเทนนิสเลย” ศศิทัศน์ถามเด็กหนุ่ม
“เอาน่ะ กูมีสายของกูก็แล้วกัน” ศศิทัศน์ได้ยินคำตอบแล้วก็ยังคงจ้องมองไม่ลดละ “ก็... ตอนที่มีข่าวลือที่ไอ้วีร์กิ๊กอยู่กับพี่ที่มันไปตีเทนนิสด้วยกันไง กูก็เลยรู้”
ศศิทัศน์พยักหน้ารับรู้แต่ก็ยังคงสงสัย
“สรุปแล้วมึงว่าไง” เด็กหนุ่มหันมาถามวีร์
“กูปฏิเสธได้มั้ย” วีร์ถามกลับไป
“กูก็คิดแล้วว่ามึงจะมาแนวนี้ แต่กูอยากให้มึงไปลองดูจริงๆนะเว้ย กูไม่อยากให้โรงเรียนเราพลาดแชมป์ปีนี้ไป อุตส่าห์ได้ติดมาตั้งหลายสมัย”
“กีฬามีแพ้มีชนะ ผลัดกันได้ จะยึดติดไปทำไมว่าต้องเป็นเราได้เท่านั้น” พระยศออกความเห็น
“ก็ถ้าไม่ได้จริงๆมันก็ไม่อะไรหรอกว่ะ แต่มันเสียดาย” แล้วเด็กหนุ่มก็หันกลับไปหาวีร์ “ไม่ได้จริงๆเหรอมึง”
“กูไปช่วยซ้อมให้ได้ แต่กูไม่ลงแข่งนะ”
“ปกติมันคิดค่าซ้อมนะเว้ย จะบอกไว้ก่อน” ศศิทัศน์โอ้อวดคุณสมบัติของเพื่อนสนิท
เด็กหนุ่มคิดทบทวนในใจว่าจะยอมรับข้อเสนอหรือไม่ แต่อย่างน้อยถ้าวีร์ตกลงยอมไปร่วมฝึกซ้อม ก็ไม่แน่ว่าอาจจะยังพอมีโอกาสโน้มน้าวได้อีก จึงได้ตอบตกลงกันไป
*****
สัปดาห์สุดท้ายก่อนการสอบปลายภาคเรียนก็มาถึง สัญญาณบ่งบอกช่วงเวลาของความสนุกสนานแบบเด็กๆใกล้สิ้นสุดลง แม้ว่าในอนาคตอีกหลายปีข้างหน้าหลายคนจะพยายามขวยขวายหาความเป็นเด็กอีกครั้ง ทั้งทางร่างกายและจิตใจก็ตาม
และเมื่อมีพบก็ต้องมีจาก เส้นทางเดินชีวิตของแต่ละคนกำลังเริ่มเบี่ยงห่างออกจากกัน อาจจะกลับมาได้พบเจอกันอีกบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็จะไม่มีอะไรเหมือนกับช่วงชีวิตวัยมัธยมอีกแล้ว
เด็กนักเรียนหลายคนจับกลุ่มทบทวนวิชาเพื่อนเตรียมสอบวัดผล แม้แต่คนที่ได้ที่เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยแล้วก็ตาม เพราะอย่างไรเสียก็ต้องมีวุฒิการศึกษาไปยื่นอยู่ดี จึงไม่สามารถละทิ้งไปได้ในทันที
“เออ พวกมึง พวกไอ้ฟ่างชวนไปฉลองหลังสอบเสร็จ พวกมึงจะไปกันมั้ย” ศศิทัศน์ถามขึ้นมาหลังจากที่ใช้เวลาติววิชาเรียนมาพอสมควรและต่างคนก็พร้อมกลับบ้านกันแล้ว
“ไปฉลองที่ไหนวะ” สุรศักดิ์ถาม
“ยังไม่แน่ เพราะว่าจะดูคนก่อนว่าจะไปกันเท่าไหร่” ศศิทัศน์พูดไปพลางเก็บเอกสารและหนังสือไปพลาง
“จะไปวันสอบเสร็จเลยเหรอวะ” พระยศเก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังส่งข้อความพูดคุยกับเด็กสาวรุ่นน้องที่เจอกันเป็นประจำ
“ไม่ๆ สอบเสร็จก่อนแล้วค่อยไปอีกวันนึง” ศศิทัศน์มองดูเพื่อนๆแต่ละกำลังคิด “ตกลงจะไปกันไหม”
แต่ละคนหันไปมองกันและกันว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี
“จริงๆมันก็ได้อยู่หรอก แต่มันก็อยู่ที่ว่าจะนัดกันเวลาไหน” สุรศักดิ์คิดถึงว่าเขาจะสามารถปลีกเวลาออกมาโดยที่ไม่ทำให้ที่ร้านยุ่งวุ่นวายได้หรือไม่
“เห็นบอกว่าน่าจะเย็นๆ แต่ไม่กลับดึกแน่นอน” ศศิทัศน์นึกทบทวนตามที่เขาได้ยินมา
“เย็นๆจะไปไหนกันวะ เจอกันบ่ายๆไม่ได้รึไง” สุรศักดิ์เริ่มจะเห็นแย้ง
“กูคิดแบบนั้น แต่ไอ้ฟ่างมันว่า ถ้าไปบ่ายแล้วติดพันกลับเย็นกลับค่ำ มึงจะไม่สนุกเพราะไปกังวลเรื่องร้าน แต่ไปกันเย็นๆก่อนค่ำ คนที่ร้านน่าจะซาแล้ว ใช่มั้ย”
สุรศักดิ์คิดตามและพยักหน้ารับ
“นั่นแหล่ะ มึงคิดว่าไง” ศศิทัศน์ถามความเห็น
“กูว่าแบบนั้นไม่เรียกว่าเย็นแล้วมั้ง น่าจะเรียกว่าออกค่ำเลยมากกว่า กว่าจะรอให้ที่ร้านไอ้ใหญ่คนน้อยอีก” พระยศบอก
“สรุปเอาไงอะ” ศศิทัศน์หันมองรอบๆ
“กูยังไงก็ได้” วีร์ยักไหล่ตอบ
“พวกกูได้ ไม่มีปัญหา” “ถ้าจะไปกันจริง กูจะได้บอกคนรถไว้ก่อน” นพชัยและชัยทิศก็ไม่มีปัญหาอะไร
“แล้วแต่พวกมึง กูไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” พระยศก็ไม่มีข้อขัดข้องอะไร
ตอนนี้ก็เหลือแต่สุรศักดิ์เพียงคนเดียวที่ยังไม่ติดสินใจ
“ถ้าจะไปก็ไปกันหมดนี่แหละ”
คำตอบของสุรศักดิ์สร้างรอยยิ้มให้กับเพื่อนๆ เพราะถือเป็นโอกาสที่นัดรวมกันโดยที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียนในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา
“โอเค เดี๋ยวกูไปบอกไอ้ฟ่างว่าพวกเราจะไป” ศศิทัศน์สรุปปิดท้ายเมื่อตกลงกันได้แล้ว
*****
ยามโพล้เพล้ที่ดวงไฟตามท้องถนนเริ่มทำงาน ท้องฟ้ายังคงฉายไปด้วยแสงสีส้มอมแดงแม้ว่าจะเริ่มถูกไล่ต้อนจากความมืดมิดมาทุกขณะ มีผู้คนสัญจรผ่านไปมาอยู่เรื่อยๆไม่หนาตาสักเท่าไหร่ แต่สำหรับในย่านร้านค้าแบบนี้ถือว่ายังคงหลับใหลรอเวลาตื่น
เด็กหนุ่มทั้งหกคนที่แต่งตัวตามสบาย เสื้อยืดบ้าง เสื้อเชิ้ตบ้าง ขาสั้นบ้าง ขายาวบ้าง เดินลงมาจากรถมินิแวนสีขาวที่วาววับอยู่ตลอดเวลา แล้วก็มองดูสภาพโดยรอบให้แน่ใจว่ามากันถูกตามที่นัดหมายไว้
“คุณกิ่งคุณก้านครับ เดี๋ยวผมไปหาที่จอดรถก่อน ถ้ามีอะไรก็โทรเรียกได้เลยนะครับ”
นพชัยและชัยทิศพยักหน้ารับคำคนขับรถที่มาส่งพวกเขาก่อนที่จะเดินไปรวมตัวกับเพื่อนๆ
“มึงแน่ใจนะว่าไอ้ฟ่างนัดมาแถวนี้” สุรศักดิ์ก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเองแล้วก็หันไปถามศศิทัศน์
“ใช่ มันบอกว่ามาถึงแล้วให้เดินตรงเข้าไปเลย ร้านอยู่ทางซ้ายชื่อว่า ‘Bottoms Up!’ ป้ายสีน้ำเงิน” ศศิทัศน์เปิดอ่านข้อความจากแอพลิเคชั่นไลน์
“แค่ชื่อร้านก็รู้แล้วว่าประมาณไหน” พระยศกำลังคิดว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่ตกลงมาด้วยกัน
“แต่มาตอนนี้จะมีอะไรวะ คนยังไม่ออกจากบ้านกันเลย” สุรศักดิ์พูดในขณะที่เดินตามเพื่อนๆไป
ย่านการค้าที่เต็มไปด้วยร้านผับบาร์คาราโอเกะในเวลานี้ยังไม่มีผู้คนมากนัก นอกจากร้านที่ติดถนนใหญ่ที่เปิดตั้งแต่ช่วงบ่ายให้นั่งเล่นสบายๆแล้ว ร้านด้านในบางร้านกำลังเริ่มจัดหน้าร้านเตรียมพร้อมรับลูกค้าที่จะมากันช่วงค่ำกว่านี้ ยิ่งเดินลึกเข้าไปก็ยิ่งมีผู้คนบางตาในเวลานี้
“นั่นไง เห็นแล้ว” ศศิทัศน์ร้องบอกเพื่อนๆแล้วก็รีบเดินตรงไปที่จุดหมาย เมื่อถึงหน้าร้านศศิทัศน์พยายามมองดูด้านในว่าจะเจอเพื่อนของเขาหรือไม่ ก่อนที่จะติดสินใจโทรศัพท์ไป
“เอาไงมึง ถอยมั้ย” พระยศแอบคุยเบาๆกับสุรศักดิ์กันสองคน
“เอาเหอะ ไหนๆมาแล้ว อย่าให้พ่อมึงรู้ก็แล้วกัน” สุรศักดิ์ก็แอบกระซิบตอบ
“ไปมึง พวกมันนั่งกันอยู่ข้างใน” ศศิทัศน์นำทางทุกคนเข้าไปข้างในร้าน
*****
“มาเลย นั่งๆ” เด็กหนุ่มเชื้อเชิญกลุ่มที่มาใหม่ให้มารวมตัวกันที่โต๊ะที่คนนั่งอยู่แล้วสี่ห้าคน
“นี่พวกเราเข้ามาในร้านแบบนี้ได้จริงๆเหรอวะ แต่ละคนอายุถึงกันทั้งนั้น” สุรศักดิ์เอ่ยปากถามทันทีที่นั่งลง
“เอาน่ะ อย่าคิดมากมึง ใช่ว่าจะอยู่กันนาน กูถึงบอกให้มากันตอนนี้ไงยังไม่ค่อยมีคน จะได้กลับออกไปก่อนคนแน่นร้าน อีกอย่างนี่เป็นร้านลูกพี่ลูกน้องกูเอง มึงไม่ต้องห่วง” เด็กหนุ่มยื่นกระดาษแข็งแผ่นยาวให้เพื่อนๆที่มาใหม่ “อันนี้เผื่อว่าอยากลองอะไรพิเศษ แต่กูจัดชุดเด็ดไว้ให้พวกมึงครบทุกคนแล้ว”
“แล้วใครออกตังค์วะ” ศศิทัศน์ถามก่อนที่จะก้มลงดูรายการ
“ออนเฮาส์เว้ย พี่กูอนุญาตแล้ว” เด็กหนุ่มพูดอย่างโอ้อวดออกหน้าออกตา
“พี่มึงนี่ใจปั้มจริงๆเลยว่ะ” สุรศักดิ์ดูรายการแล้วก็วางลงไม่ได้สั่งอะไร
“นานๆที แต่แบบนาน...นทีจริงๆ แต่ถ้าจะสั่งเพิ่มก็ออกตังค์เองนะเว้ย เดี๋ยวกูไปบอกพี่กูก่อนว่าให้ยกมาเลย” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ปลีกไปข้างในร้าน
บรรยากาศภายในร้านถึงแม้ว่าจะยังมีลูกค้าไม่มาก แต่ทางร้านก็บริการครบทุกอย่างเหมือนปกติ แสงสี เครื่องดื่ม รวมถึงดนตรีที่กำลังเล่นเพลงตามรายการอยู่ แต่ก็มีวงดนตรีที่กำลังจัดเตรียมอุปกรณ์อยู่บนเวทีเล็กๆ เมื่อสังเกตดูสมาชิกวงแล้วว่าน่าจะมีอายุไล่เลี่ยกับพวกเขา
“มาแล้วๆๆ” เด็กหนุ่มถือถาดที่แก้วใบเล็กๆหลายใบยกมาที่โต๊ะ นำหน้าพนักงานอีกสองสามคนที่ถือจานอาหารเดินตามด้วย “กับแกล้ม แล้วก็ จุ๊ๆ” เด็กหนุ่มยกนิ้วขึ้นแนบริมฝีปาก “ลืมบอกว่าอย่าเสียงดังทำตัวเป็นจุดเด่น แล้วก็ยกซดคนละช๊อต โอเค้”
แต่ละคนก็มองหน้ากันไปมาว่าจะเอาอย่างไร ก็ไม่ถึงว่าทุกคนก็ไม่เคยดื่มมาก่อน เพียงแต่ไม่ได้มานั่งอยู่ในร้านแบบนี้เท่านั้นเอง เมื่อมีคนนำคนอื่นๆก็ยกแก้วตาม คนที่เคยลองก็พอจะประมาณอาการไว้ได้ แต่คนที่ไม่เคยลองก็มีสีหน้าเหยเกพอสมควร
“อันนี้เรียกแค่เริ่มเหรอมึง” มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งถาม
“จิ๊บๆ มีเด็ดกว่านี้อีก”
เมื่อวงดนตรีเริ่มเล่นเพลงสดก็สร้างบรรยากาศความสนุกมากขึ้นพอสมควร ส่วนวงสนทนาก็ต้องพูดคุยกันด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมแข่งกับเสียงดนตรี
“ร้านพี่มึงจ้างเด็กมาเล่นวงได้ด้วยเหรอวะ” ศศิทัศน์ถามเพื่อนของเขา
“ก็ช่วงหัวค่ำเท่านั้นแหละ ให้วงเด็กมัธยมมาหารายได้ แต่ก็ได้ถึงแค่สองทุ่ม” เด็กหนุ่มตอบไปพลางหยิบกับแกล้มมากินไปพลาง
“ทำไมไม่เห็นชมรมดนตรีโรงเรียนเรามาเล่นอะไรแบบนี้บ้างวะ” สุรศักดิ์ถาม
“มาในนามชมรมน่ะไม่มีหรอกแต่ที่ไปกันเองมีมั้ยกูก็ไม่รู้ เพราะปกติงานจ้างอื่นทั่วไปก็มีมาเรื่อยๆอยู่แล้ว ตั้งแต่สมัยเฮียเป็นประธานโน้นแหละ” ศศิทัศน์เขี่ยแก้วช๊อตเล่นไปด้วย “ถ้าตอนนี้ก็ถามไอ้วีร์ดูดิ มันเป็นคนจัดการ กูแค่เซ็นชื่ออย่างเดียว”
“หึ ไม่รู้กูคิดผิดมั้ยที่มาเป็นเลขาชมรมให้มึง” วีร์ไม่ได้ต้องการจะบ่น เพราะรู้ดีว่าศศิทัศน์เองก็หัวหมุนกับการติดต่องานทั้งภายในและภายนอกโรงเรียนไม่น้อยไปกว่าเขาสักเท่าไหร่ ก็แค่พูดทีเล่นทีจริงตอบกลับไปเท่านั้นเอง
“ไม่น่าเชื่อเน๊อะ ผ่านไปปีนึงแล้ว” “เฮียไม่อยู่แล้ว ก็เคว้งเหมือนกัน” “ใช่ เมื่อก่อนเวลามีเรื่องอะไร ก็ไปปรึกษาเอียได้ตลอด”
แม้ว่าเสียงเพลงจะดังสนุกสนานอยู่ แต่บรรยากาศรอบโต๊ะก็ดูหมองไปลงไม่น้อย
“เห้ย พวกถึงจะดึงอารมณ์เพื่อ... มาสนุกฉลองเรียนจบกันเว้ย” เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา “ไอ้ฟ่าง มึงไปเอาชุดมั้ยมาเลยไป”
“ได้ๆ รอแป๊บ”
นพชัยและชัยทิศต่างก็ขอโทษขอโพยกันไป
‘ใครต้องการจะขอเพลงอะไร เขียนส่งขึ้นมาบนเวทีได้เลยนะครับ ถ้าร้องได้ก็จะร้องให้ฟังนะครับ ต่อไปเป็นเพลงของ...’
“เออ วีร์” วีร์หันไปหาต้นเสียงจากเด็กหนุ่มลูกครึ่ง แล้วก็เลิกคิ้วขึ้นในเชิงถาม “มึงติดโควต้าแล้วใช่ปะ”
“ใช่” วีร์ตอบสั้นๆ
“ได้ที่ไหนวะ” เดวิดถามต่อ
“ที่เดียวกับมึง” วีร์เห็นสีหน้าที่สงสัยของอักฝ่ายจึงได้พูดต่อไปอีก “คนละคณะ แต่ม.เดียวกัน”
“อ๋อ กูก็สงสัยอยู่ว่ามึงจะเรียนต่อที่นี่ หรือว่าย้ายกลับ”
“กูอยู่ที่นี่แหละ พี่กูเขาก็ตั้งหลักปักฐานที่นี่แล้ว ขี้เกียจจะย้ายอีก”
เดวิดพยักหน้ารับรู้
“มึงอยากรู้ทำไมวะ” ศศิทัศน์หรี่ตามองด้วยความสงสัย
“เพื่อนกัน ถามได้มั้ยละวะ” ศศิทัศน์ยังคงจ้องมองเขาอยู่ เดวิดจึงต้องพูดยอมรับ “มีคนฝากมาถาม”
“ใครวะ” “คนเดียวกับที่เคยฝากไอ้ฟ่างมาถามรึเปล่าวะ”
“เออ... คนเดียวกันนั่นแหละ” เดวิดมีท่าทางไม่อยากจะบอกในตอนแรก
“มันเป็นใครวะ มาแอบชอบเพื่อนกูแต่ไม่ยอมเปิดเผยตัว” “นั่นสิ น่าสงสัยเป็นที่สุด อย่าให้พวกกูสืบได้นะ”
“พวกมึงไม่รู้อะไร ที่จริงไอ้วีร์มันฮ๊อตตั้งแต่ย้ายมาใหม่ๆแล้ว” เด็กหนุ่มถือถาดแก้วช๊อตชุดใหม่มาที่โต๊ะพอดี “แต่เฮียมึงเล่นเปิดตัวแรงขนาดนั้น แล้วใครจะไปกล้าสู้ละวะ ระดับเฮียสูงขนาดนั้น” เด็กหนุ่มวางแก้วช๊อตตรงหน้าศศิทัศน์ “นี่ดีนะ ที่มีข่าวลือว่ามันมีดวงชาตรีพิฆาต ไม่งั้นอาจจะเยอะกว่านี้ก็ได้”
“มันเป็นเรื่องดีใช่มั้ย” วีร์ฟังแล้วก็ไม่ค่อยจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินมาสักเท่าไหร่ เขาไม่เห็นจะรู้สึกเลยว่ามีใครมาชื่นชมอะไรในตัวเขาขนาดนั้นอย่างที่เพื่อนของเขาบอก และที่สำคัญตัวเขายังไม่เชื่อคำสาปอาถรรพ์ที่ใครๆพูดกัน แม้ว่าทั้งวีรดนย์และวีรมาตุล้วนจากโลกนี้ไปแล้วก็ตาม
“มึงไม่เห็นเหรอว่ามีคนตามไปเชียร์มึงแข่งเทนนิlเยอะขนาดไหน”
วีร์พยายามนึกย้อนไปตอนที่เขาตกลงเป็นตัวแทนโรงเรียนแข่งขันกีฬาเทนนิสในกีฬาประเพณีระหว่างสี่สถาบัน เนื่องจากนักกีฬาคนเดิมที่วางไว้นั้นเกิดอุบัติเหตุระหว่างฝึกซ้อม ไม่สามาถลงแข่งได้ ทั้งเพื่อนทั้งครูอาจารย์ที่ควบคุมการฝึกต่างก็ช่วยกันโน้มน้าวจนวีร์ยอมตกลงในที่สุด
“แล้วก็นะ ตอนจบเกมขนาดคู่แข่งยังเดินข้ามคอร์ทมาหาถึงที่เลยไม่ใช่รึไง แล้วได้ยินว่ามันมาถามมึงว่า ‘นายๆ ถามไรหน่อย นายมีแฟนแล้วยัง’ จำไม่ได้เหรอ พูดเสร็จเสียงคนกรี๊ดดังลั่นสนามเลย”
“มึงก็เลยสงสัยตั้งแต่ตอนนั้นเลยใช่มั้ย คิดว่าไอ้วีร์มีแฟนใหม่แล้ว” ศศิทัศน์หรี่ตามอง
“ใช่ เพื่อนกูเครียดจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยเนี่ย”
“ใครวะ” ศศิทัศน์รีบเอ่ยปากถาม
“ก็ไอ้... นั่นแน่ อย่ามาหลอกถามกูซะให้ยาก”
‘You used to say that everyday. We will always be this way…’
“ไอ้วีร์”
วีร์หันหน้ามาหาศศิทัศน์ที่กำลังมองเขาอย่างสงสัย หลังจากที่เขาหันไปทางเวทีทันทีที่เสียงร้องเริ่มขึ้นก่อนหน้านี้ เพลงที่เขาไม่ได้เปิดฟังมาสักพักใหญ่แล้ว จนได้ยินเสียงเรียกของศศิทัศน์ดังเข้ามา
“เป็นไรวะ เรียกไม่ตอบ”
“เปล่า ไม่มีอะไร” วีร์ยิ้มให้เพื่อยืนยันคำตอบ แล้วก็หันไปตั้งใจฟังเพลง จนศศิทัศน์หันไปฟังตาม
“มึงชอบเพลงนี้เหรอ” วีร์มองหน้าเขาอย่างสงสัย ทำให้ศศิทัศน์ถามอีกครั้งเพราะนึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้ยินคำถาม
“ก็... ไม่เชิงหรอก มีเรื่องราวให้นึกถึงนิดหน่อย”
“เหรอ...” ศศิทัศน์หันกลับไปมองที่เวที แล้วก็หันกลับมา “กูเคยเห็นเฮียฝึกเล่นเพลงนี้อยู่ แต่ไม่เคยเห็นจะเอาไปเล่นที่ไหน ไม่รู้ฝึกเล่นไปทำไม”
“เฮียเคยลองเล่นเพลงนี้เหรอ” วีร์ถามย้ำให้แน่ใจ
“ใช่ รู้สึกว่าจะช่วงก่อนปีใหม่ปีก่อนโน้น นึกว่าเฮียจะเอาไปเล่นที่ไหน แต่ก็ไม่เคยได้ยิน”
วีร์ก็ไม่แน่ใจว่าเหตุผลที่วีรมาตุเลือกฝึกซ้อมเพลงนี้คืออะไร มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ แต่อย่างไรเสียก็ไม่มีใครสามารถมาไขความกระจ่างนี้ได้อีกแล้ว
“เอา มาๆๆ พร้อมกันนะ ช๊อตนี้สำหรับชีวิตวัยเรียนที่สิ้นสุดลงแล้ว”
“โนๆ ยกเว้นไอ้ใหญ่ที่เสือกชิงโตเป็นผู้ใหญ่ก่อนใครเพื่อน พวกมึงยังต้องผจญภัยต่ออีกหลายปี” ศศิทัศน์เห็นแย้ง
“โดยเฉพาะมึงกับไอ้บิ๊กไง หกปีเป็นอย่างต่ำ”
“พวกมึงคร๊าบ มาฉลองคร๊าบ ไม่ได้ไม่เครียด” “ไม่อาวไม่พูด โชนอย่างเดียว อ้าว โชน....”
วีร์เห็นเพื่อนๆยกแก้วชดจนหมดทีเดียว ก็ต้องทำตามอย่างสียไม่ได้ ส่วนในใจก็คิดว่าเขาจะไม่ได้มานั่งทำอะไรแบบนี้บ่อยๆ เพราะไม่ใช่ทางของตัวเองสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าคนต้นคิดยังมีอะไรเหลือยกมาบริการพวกเขาอีก และตัวเขาเองก็เริ่มจะรู้สึกมึนๆแล้วเหมือนกัน แต่เพื่อนๆของเขายังสนุกกันจึงไม่อยากทำลายบรรยากาศ
แต่ในบางครั้งเขาก็คิดว่าเขาควรจะหาอะไรแปลกใหม่ลองทำดูบ้าง เปิดมุมมองด้านใหม่ๆให้กับชีวิต แต่อย่างน้อยไม่ใช่กับเรื่องหัวใจ แม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากแล้วกับบาดแผลสองครั้งที่ผ่านมาแต่มันก็ยังไม่จางหายไปไหน ถึงใคต่อใครจะบอกกันมาว่าเมื่อเป็นครั้งที่สามแล้วจะโชคดี เขาก็ยังไม่อยากจะเปิดใจอะไรในตอนนี้ ขอรับผิดชอบการเรียนให้เสร็จสิ้นทุกระดับชั้นก่อนจนสามารถออกไปรับผิดชอบชีวิตของตัวเองให้ได้ก่อน อาจจะหันกลับมาเปิดใจใหม่อีกครั้งก็เป็นได้
เสียงเพลงจากวงดนตรีสดภายในร้านดังต่อเนื่องมาเรื่อยจนใกล้เวลาสิ้นสุดของวง นักร้องนำก็สุ่มเลือกเพลงที่คนส่งคำขอไปเพื่อเล่นเป็นเพลงสุดท้าย ก่อนจะจากลาและรอวันกลับมาพบกันใหม่ในโอกาสต่อไป
เหมือนกันกับชีวิตคนเราทุกคน
*****
Ending music inspired by The Drifters – Save the Last Dance for Me
-
บทส่งท้าย
ยิ่งดึกคนยิ่งคึกคักมากขึ้น นั่นก็หมายถึงเวลาที่วีร์และผองเพื่อนจะต้องปลีกตัวออกไปจากร้านก่อนที่จะมีลูกค้ามามากไปกว่านี้และมีคนสังเกตุเห็นกลุ่มเด็กที่อายุไม่ถึงเข้ามาในร้านได้ ซึ่งนั่นจะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับทางร้านและตัวพวกเด็กหนุ่มเองด้วย
เด็กหนุ่มบางคนฟุบลงกับโต๊ะ บางคนยังพูดคุยกันสนุกสนาน บางคนออกไปเต้นหน้าเวที บางคนก็นั่งอยู่เฉยๆอย่างเช่นวีร์
“กูว่ากูจะลองไปสอบชิงทุนดู เผื่อว่าจะได้แบบรุ่นพี่เรามั้ง” เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“ถ้ามึงมีปัญญาเท่าพวกพี่เขา มึงก็ลองดูดิ” เพื่อนคนหนึ่งตอบกลับ
“เอ้า ไม่แน่ คะแนนกูพอได้อยู่”
“ถ้าแค่พอได้ ไม่ไหวมั้งมึง มันต้องมากกว่านั้น”
“ปีนี้มีทุนอะไรวะ” ข้าวฟ่างถามเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังคุยกันอยู่
“เห็นว่ามีทุนใหม่ ทุนศึกษาเรื่องพลังงานนิวเคลียร์ แต่กูเสียดายปีนี้เขาไม่เปิดทุนอวกาศศึกษาอีก”
“เรียนเอาไปทำอะไรวะ” สุรศักดิ์ถามด้วยความสงสัย
“ก็มหา’ลัยเขาอยากเปิดภาควิชาใหม่ของคณะวิทยาฯ ก็เลยกำลังสร้างบุคลากรขึ้นมาเอง ก่อนหน้านี้ก็มีหลายทุนอยู่นะ เรียนจบสี่ปีแล้วก็ยังช่วยติดต่อส่งไปฝึกงานแล้วกลับมาทำวิจัยกับมหา’ลัยต่อ แล้วก็ทำแผนเตรียมเปิดภาควิชา”
“ไม่ กูหมายถึงว่าเรียนเรื่องพลังงานนิวเคลียร์เอาไปทำอะไรวะ ใช่ว่าบ้านเราจะสร้างโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ซะเมื่อไหร่” สุรศักดิ์ยังคงไม่เข้าใจ
“ตอนนี้ไม่ แต่ต่อไปไม่แน่ กว่าจะไปถึงตอนนั้นก็มีคนพร้อมไปทำงานรออยู่แล้วไง”
“แล้วมึงคิดว่าคนไทยจะไว้ใจให้คนไทยกันเองไปคุมโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ปะละ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเป็นยังไง แล้วถ้าบึ้มขึ้นมาทีนึงละก็ เละไปหลายสิบปีเลยนะเว้ย” ข้าวฟ่าง
“คิดอะไรมากวะ ถ้าลองว่ามึงไว้ใจปล่อยให้คนไทยเลือกผู้แทนกันเองได้ เรื่องอื่นก็แค่ขี้เล็บตีน จิ๊บๆ”
เด็กหนุ่มหลายคนต่างพากันหันไปมองหนุ่มลูกครึ่งกันเป็นตาเดียว แล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยกัน โดยที่คิดถามกันไปมาอยู่ในใจว่า ไว้ใจรึเปล่าละ
“ไอ้พวกแฝดไปไหนวะ หน้าเวทีก็ไม่เห็น” สุรศักดิ์หันมองดูรอบๆร้าน
“เมื่อกี้พวกมันเดินมาบอกว่าจะไปห้องน้ำ” ศศิทัศน์กำลังเขี่ยเศษกับแกล้มที่ยังเหลืออยู่ในจาน “ไอ้ฟ่าง ยังมีอะไรต่ออีกมั้ยวะ”
“ทำไม มึงจะต่อเหรอ” เด็กหนุ่มถาม ศศิทัศน์ก็ส่ายหน้าตอบกลับ เขาจึงหันไปถามคนอื่นๆ “มีใครเอาอะไรอีกมั้ย” เพื่อนๆต่างก็ส่ายหน้ากันหมดทุกคน “งั้นเดี๋ยวกูไปบอกพี่กูก่อน แล้วเดี๋ยวออกกันเลย”
เสียงเพลงในร้านชวนให้โยกตัวไปตามจังหวะ ระหว่างที่รอเพื่อนกลับมากันนั้น เด็กหนุ่มบางคนก็ลุกขึ้นเต้นอยู่ที่บริเวณโต๊ะของพวกเขา ไม่ได้ไปไหนไกล ยกเว้นก็แต่วีร์ที่นั่งหลับตานิ่งอยู่
“ไอ้วีร์”
วีร์พยายามลืมตาขึ้นมองว่าใครเป็นคนเรียกเขา
“ไหวมั้ยมึง”
วีร์ยังคงไม่แน่ใจว่าเป็นใคร แต่เขาก็พยักหน้ารับว่ายังไหวอยู่ แค่รู้สึกมึนศีรษะนิดหน่อยเท่านั้น
“ไอ้วีร์ ลืมตาดูสิมึง”
วีร์รู้สึกได้ว่ามีสองมือประคองใบหน้าของเขาเงยขึ้น พยามยามยกเปลือกขึ้นก็เห็นใบหน้าของศศิทัศน์จ่ออยู่ใกล้ๆ
“โอเคนะมึง” ศศิทัศน์ถามอีกครั้ง วีร์เองก็พยักใบหน้าที่ยังถูกประคองไว้อยู่
“สงสัยจะไม่รอด” เดวิดยิ้มให้เมื่อเห็นวีร์ฉีกยิ้มโดยที่ตายังคงปิดอยู่
“เดี๋ยวก็ช่วยแบกมันออกไปก็แล้วกัน” พระยศลุกขึ้นมายืนข้างๆวีร์
เสียงในร้านเริ่มดังขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ดีเจคนดังของร้านเดินขึ้นบนเวที เตรียมตัวรับหน้าที่สร้างความสนุกให้กับลูกค้าในค่ำคืนนี้ต่อไป แม้ว่าโต๊ะที่พวกเขานั่งกันอยู่จะหลบมุมอยู่ด้านในสุดของร้าน แต่ก็ยังเห็นบรรยากาศโดยทั่วชัดเจนดี หลายคนเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็คิดว่า ไว้โอกาสหน้าที่พวกเขาสารมารถแสดงบัตรประชาชนแล้วเดินเข้ามากันได้เองแบบไม่ต้องกังวลอะไร ก็คงจะสนุกไม่น้อย
“ไอ้เหี้ย! ลุกเลยพวกมึง” ข้าวฟ่างรีบวิ่งกลับมาที่โต๊ะด้วยท่าทางและสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด
“เป็นเหี้ยอะไรของมึง” เด็กหนุ่มคนหนึ่งถามในขณะที่ตัวเองถูกเพื่อนดึงให้ลุกขึ้นจากโต๊ะ
“พ่อมาสิมึง รีบเลยพวกมึง ลุกๆ ออกหลังร้าน”
“พ่อใครวะ” เดวิดถาม
“พ่อมึงอะ” ข้าวฟ่างตอบเดวิด แต่หันหน้าตรงไปยังพระยศ
“พ่อกู?” พระยศถามกลับ แล้วก็ช่วยศศิทัศน์ประคองวีร์ออกไปจากจุดเกิดเหตุ
“เออ พ่อมึง แต่งตัวมาเต็มยศเลย เร็ว! เดี๋ยวร้านพี่กูโดนปิด”
ได้ยินดังนั้น เด็กหนุ่มทุกคนก็รู้แล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ต่างรีบพากันเดินไปทางด้านหลังของร้านตามคำชี้แนะโดยเร็วที่สุด เมื่อแง้มประตูด้านหลังออกแล้วไม่พบใคร จึงเร่งรีบออกตัวไปและจัดแจงแยกย้ายไปคนละทางไม่ให้เป็นกลุ่มใหญ่ที่สังเกตุได้โดยง่าย
พระยศและศศิทัศน์ประคองวีร์มาใต้ต้นไม้ข้างถนนโดยมีสุรศักดิ์เดินตามมาติดๆ วีร์เอามือค้ำต้นไม้พยุงตัวให้ยืนได้ หลังจากที่ผ่านสถานการณ์มาอย่างเร่งรีบมาก็รู้สึกเหมือนจะมีสติมากขึ้นว่าเดิม
“เฮ้ย ไอ้พวกแฝดไปไหนวะ” สุรศักดิ์หันมองรอบตัว
“เอ้า ไม่ได้มากับมึงเหรอ” ศศิทัศน์หันไปถามแล้วก็ช่วยกันมอง
“หรือพวกมันยังอยู่ในร้านวะ” พระยศออกความเห็นที่น่าจะเป็นไปได้
“ห่าแล้ว ถ้ามันโดนจับนี่ข่าวดังเลยนะเว้ย ทายาทเครือล้ำเลิศอายุไม่ถึงแต่เข้าร้านเหล้า” สุรศักดิ์เริ่มวิตกกังวล “ไปช่วยกันตามหาก่อนดีกว่ามึง”
พระยศเห็นด้วยและรีบเดินกลับไปที่ร้านกับสุรศักดิ์ เหลือศศิทัศน์ทิ้งไว้กับวีร์
“มึง ไหวมั้ย” ศศิทัศน์ถามวีร์ ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้า “งั้นกูไปตามไอ้พวกแฝดกับไอ้ใหญ่ไอ้บิ๊กนะ” วีร์ก็พยักหน้าอีกครั้ง ศศิทัศน์ยังคงลังเลอยู่แต่ก็ตัดสินใจไปช่วยสุรศักดิ์และพระยศออกตามหาเพื่อนคู่แฝด
วีร์ที่เริ่มมีสติขึ้นมาบ้าง พยายามสูดหายใจลึกๆ เผื่อว่าความคลุมเครือในหัวสมองจะจางหายไป เขาทำอยู่อย่างนั้นหลายรอบแล้วก็ค่อยๆลืมตามขึ้นมองว่าตัวเขาเองกำลังอยู่ที่ไหน เขาคิดว่านี่คงจะเป็นถนนอีกเส้นหนึ่งที่ขนานกับถนนย่านการค้า จึงไม่ค่อยมีคนผ่านไปมามากนัก
มองไปทางปลายถนนฝั่งหนึ่ง ก็เห็นรถยนต์ขับผ่านไปมารวมถึงแสงไฟสีน้ำเงินและสีแดงที่สลับวิบวับกันไป เมื่อหันมามองอีกปลายด้านหนึ่งของถนนนั้นก็เงียบปกติ มีคนเดินกันอยู่บ้าง มีรถยนต์จอดเรียงราย มีเสาไฟส่องสว่างตามแนวถนน และมีคนยืนอยู่ใต้แสงไฟนั้น
วีร์กระพริบตาสองสามครั้งให้แน่ใจ แล้วพยายามเพ่งตามองอีกครั้ง ดูให้แน่ใจว่าเขามองไม่ผิด
ฝันอยู่รึเปล่า
วีร์ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นภาพแบบนี้ แต่คนที่กำลังยืนอยู่ใต้แสงไฟนั้น ไม่ผิดไปจากความคิดเขาแน่นอน และครั้งนี้เขาคนนั้นก็ไม่ได้หายไปไหน ยังคงยืนอยู่
ความฝันใช่มั้ย
ก่อนที่สมองจะได้ประมวลตามความสามารถที่ยังเหลืออยู่ในตอนนี้ สองเท้าก็ก้าวเดินตรงไปที่ชายหนุ่มคนนั้นเสียแล้ว ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆ ในความคิดของวีร์ยิ่งบอกว่า ใช่ ไม่ผิดแน่ ถ้าหากว่าภาพตรงหน้าเป็นของจริงก็ต้องจับต้องได้
ชายหนุ่มสะดุ้งตัวและชะงักเมื่อหันมาเจอว่าใครจับแขนเขาอยู่ เด็กหนุ่มกำลังมองเขาตั้งแต่ปลายผมลงไปถึงปลายเท้า สองมือของเขาก็บีบจับตั้งแต่หัวไหล่ไปจนข้อมือ จับแล้วจับอีก ดูแล้วดูอีก แล้วสายตาคู่นั้นก็มองเงยขึ้นมาจ้องตาของเขา
“พี่วี”
ชายหนุ่มกดปิดโทรศัพท์ แล้วก็พยายามจับตัววีร์ออก
“น้องครับ พี่ว่า...”
“พี่วี พี่กลับมาหาวีร์แล้วใช่มั้ย” วีร์พูดด้วยน้ำเสียงที่กำลังตื่นเต้น ดีใจ น้อยใจ และประหลาดใจไปพร้อมกัน เขาไม่รู้ว่ามีเหตุผลได้ทำให้คนตรงหน้ามายืนอยู่ที่นี้ได้ เขานึกว่ามันเป็นเพียงความฝันหรือไม่ก็ภาพหลอนสายตา แต่เขาสามารถจับตัวของอีกฝ่ายได้แน่นเต็มมือ แสดงว่ามันคือเรื่องจริง
“น้องครับ พี่คิดว่า...”
วีร์ดึงตัวชายหนุ่มเข้าสวมกอด ใบหน้าซุกลงตรงบ่าข้างหนึ่ง ความอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายทำให้วีร์มั่นใจแน่นอนแล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน นี่คือเรื่องจริง
“พี่ว่าน้องกำลังเข้าใจผิดนะครับ”
“พี่วี” วีร์รีบพูดแย้งแล้วเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ไม่ว่าจะดูอย่างไรวีร์เห็นว่าเขามองไม่ผิด “พี่กลับมาหาวีร์แล้วจริงๆ”
“เอ่อ คือ...” ชายหนุ่มพยายามแกะตัววีร์ออกแต่ก็ถูกอ้อมแขนของเด็กหนุ่มโอบกลับแน่นกว่าเดิม
“พี่อย่าจากวีร์ไปอีกนะ พี่อยู่กับวีร์นะ”
ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรดี ยังพยายามจะแกะตัวเด็กหนุ่มตรงหน้าออกเพื่อว่าจะได้พูดคุยกันดีๆ แต่ในความคิดของวีร์นั้นกลับเข้าใจว่าชายหนุ่มกำลังหนีจากเขาไปอีกแล้ว
ความมึนงงจากแอลกอฮอล์ ความสับสนจากเรื่อราวในอดีตที่ผ่านมา ความจริงจากภาพตรงหน้า ทำให้วีร์ไม่สามารถคิดอะไรได้อย่างชัดแจ้ง ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าจะทำอย่างไรไม่ให้คนที่เขาคิดถึงหายไป พยายามหาเหตุผลที่จะรั้งตัวไว้ให้ได้ ส่วนชายหนุ่มตรงหน้าก็ยังพยายามฝืนตัวเองออกจากตัวเขาอยู่
ไวกว่าความคิด สองมือยกขึ้นประคองชายหนุ่มตรงหน้า สองปลายเท้าเขย่งเพื่อยกตัวให้สูงขึ้นจนได้ระดับ ริมปีฝากที่ไม่มีใครอื่นเคยได้สัมผัส ก็ประกบเข้ากับริมฝีปากของชายหนุ่มร่างสูง
ใช่ ต้องวิธีนี่แหละ ที่จะรั้งไว้อยู่
*****
Ending music inspired by Adam Rickitt – Everything My Heart Desires
*****
ขอขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ยังคงติดตามเรื่องราวมาจนถึงตอนนี้ แล้วพบกันใหม่อีกครั้งในภาคจบของชุด ReLove และที่สำคัญที่สุดคือพระเอกตัวจริงของน้องวีร์
Reinterpreted Love
รัก...ความหมายใหม่
#VVGo4Launch
-
รอภาค3ต่อ ครับ