พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] คือใช่!! (ไวน์เพ้นส์) 09/07/60
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: ไอจัง ที่ 10-02-2017 21:03:57
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศที่สำคัญ
ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432
รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0
-
น้ำเมา1... L (แอล)
เคยไหม..ทั้งที่เจ็บปวด แต่ก็ยังรักอยู่
เคยไหม..ทั้งที่พยายามจะหลบหน้า แต่กลับพบเจอ
เคยไหม..แอบมอง
แต่ก็หลบตายามเขาหันมา
เคยไหม..รักแต่ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยคำ 'รัก' ออกไป
แล้วไงวะ กูแค่ชอบจะผิดตรงไหนฟ้ะ!! >>>>>>>>>>>>
อยากตะโกนก้องดังๆให้ร่างสูงหล่อเซอร์ที่ควงสาวสวยระดับดาวคณะนิติแนบอกนั้นไว้ อีกคืนแล้วที่ร่างสูงควงยัยนมโตนั้นมาร้านเหล้าแห่งนี้
ผมมองภาพเขาสองคนสวีตกันปานมดจะดอมดมอย่างอิจฉา
มันอิจฉารู้ไหม ??
เป็นผมแทนยัยนมโตนั้นไม่ได้หรอ??
ที่คนๆนั้นจะควงแขน
เล่าถึงสังพะเวสีนมโตนั้นนานไปล่ะ ผมชื่อ L อ่านว่า แอล ครับ.เป็นเฟรชชี่ปี1 หน้าใสมาได้เทอมหนึ่งล่ะ เทอมสองก็เหลวแหลกตามรุ่นพี่แนะนำอย่างไอ้พี่โซดามันครับ พี่โซดาเป็นเจ้าของร้านเหล้าหลังมอ.ผมเองครับ ชื่อร้าน L ก ฮ
บังเอิญผมมันเข้ากับคนง่าย
บังเอิญร้องเพลงเก่ง
บังเอิญหน้าตาดี
บังเอิญเป็นน้องเทคไอ้พี่โซดา
ผมจึงถูกลากให้มาร้องเพลงและทำงานที่นี่ไปแบบไม่ต้องตั้งใบสมัครเลย
ชีวิตกูดี้ดี แม่ชมใหญ่เลยว่าผมขยัน ส่งให้มาเรียนแต่กลับมาทำงานหาเงินเที่ยวเอง
แม่ครับ แอลขอโทษ
กูโดนไอ้พี่เทคมันบังคับครับแม่ แหม่งงงงงง!!
และเพราะการมาทำงานที่ร้านทุกคืนนี่ล่ะครับจึงเป็นเหตุให้ผมได้รู้จักกับ พี่เบียร์ เฮดว้ากวิศวะปี3 นี่เอง
แหละนี่คืออีกเหตุผลที่ทำให้ผมไม่อยากจากร้านนี้ไปไหนแม้แต่คืนเดียว
เพราะไอ้พี่เบียร์กับเพื่อนแก๊งค์อีกสี่คน ชอบมาสุงสิงที่นี่ทุกคืน
บางคืนยัยนมโตนั้นก็มา แต่บางคืนก็ไม่มา (ซึ่งไม่มาดีกว่า หุหุ)
ซึ่งคืนนี้ยัยนั้นมาและผมก็นั่งกรอกเหล้าดามใจตัวเองอีกเช่นเคย
กูเกลียดอีนมโตนั้น สัส!!
เบียดพี่เบียร์จนนมจะทะล้นออกมาล่ะ มึงถอดผ้าอันน้อยนิดออกเลยดีกว่า โถถถถถถ.
"แดกจนเหล้าร้านกูจะหมดร้านล่ะ!!"
เสียงไอ้พี่เทคผมเองเดินเข้ามาทักทาย พร้อมตบหัวผมดังปาบเพื่อเรียกสติ
กูจะกินมันผิดด้วยหราาาา นี่ก็ทำงานเกินเงินเดือนที่ได้ล่ะ ไอ้พี่โซดาคร้าาาบ
"เหมือนเดิมแหละพี่ โน้นครับโน้น"นี่ไอ้กอครับ ไอ้กอไผ่
มันชี้บอกให้พี่โซฟารู้ถึงเหตุผลที่ผมซดเหล้าไม่หยุด
ส่วนอีกคนที่นั่งข้างผมก็ไอ้ฮอลล์ครับ มันบอกตอนแม่มันจะเกิดมัน แม่มันอมลูกอมฮอลล์รสมะนาวไว้แม่มันเลยตั้งชื่อฮอลล์
สรุปแล้ว พวกผม3 คนมีชื่อว่า แอล กอ ฮอลล์ นะครับ
จำไว้ แอล กอ ฮอลล์ ...
"จะแดกแล้วจะทำไมว่ะ?"
ผมกวนตีนใส่แม่งเลย เข้าใจฟิวกูไหม แม่งอกหักทุกวี่ทุกวัน เพ้อไปสิบชาติคนเดียวไปว่าเป็นแฟนกับเขาทั้งที่เขาไม่เคยแลมองสักครั้ง
"ไอ้นี่หนิ!!"
และก็อีกลูกครับ หัวกูน่ะ ไม่ใช่กลอง ตบเอาตบเอา เดี่ยวเถอะพ่อจะเตะก้านคอให้เลย พี่เทคก็พี่เทคเถอะ
"แอล มึงเมาแล้วนะเว้ย กลับหอกัน"ไอ้ฮอลล์มันชวนผม เรื่องอะไรผมจะกลับล่ะ แค่ได้เจอหน้าพี่มันก็ดีมากแล้วแต่ผมไม่ชอบเลยเวลามียัยนมโตนั้นคลอเคลียพี่เบียร์แบบนั้น ทั้งที่ไม่มีสิทธ์อะไร
แต่กูจะทวงสิทธ์
สิทธ์ของหัวใจที่รักมั่น 69 วัน!!
ครับ ผมแอบชอบพี่เบียร์วันที่ 69 แล้ว และอีก 2:00 นาที ก็จะวันที่ 70 แล้วครับทุกคน
เสียงดังสนั่นทั่วร้าน พวกผมที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์เรียงรายโดยมีพี่โซดานั่งข้างไอ้กอกำลังคิดยอดรวมของวันนี้เช่นเคย
"มึง..ตัดใจเหอะ เขารักกันขนาดนั้น ไม่สนมึงหรอก"
หึ ผมแสยะยิ้มเยาะให้กับตัวเองเมื่อเห็นชายหญิงตรงข้างหน้าร้านจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม
อีนั้นมันเป็นใครฟ้ะ...มายุ่งกะพี่เบียร์ของแอลได้หงายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
ผมปัดมือของสองเพื่อนรักออกแล้วเดินโซซัดโซเซตรงไปยังโต๊ะของพี่เบียร์
ผู้คนรอบข้างที่ผมเดินผ่าน ต่างก็หันมามองผม ราวกับกลัวว่าผมจะล้มเอาได้เพราะทรงตัวไม่อยู่
กูไม่ได้เมาเว้ย กูไม่ได้เมา
ผมเดินอย่างมาดมั่นเข้าไปลากยัยสังพะเวสีที่แลกลิ้นกับพี่เบียร์ตกลงพื้นอย่างจัง นางยักษ์ร้ายดูจะตกใจและเจ็บตัวก่อนจะหันมาแว้ดๆใส่ผม ระหว่างที่ผมนั่งทับบนตักพี่เบียร์แทน
พี่เบียร์ผัวกูครับอีชะนีหน้าวอก
กรีดดดดด
"อีเด็กเปรต เมาแล้วกลับบ้านไปเลยไป แล้วก็ปล่อยเบียร์นะ ออกไปจากตักเบียร์เดี่ยวนี้"
เสียงแปดหลอดที่ดังแข่งดนตรีเรียกสายตาทุกคนในร้านเป็นอย่างดี
ร่างอวบอัดลุกขึ้นเองด้วยควาทยากลำบากเพราะรองเท้าส้นสูงที่สวมใส่ ผมพยายามเพ่งเล็งมองหน้าเพราะสายตาเริ่มพร่ามัวด้วยฤทธ์เหล้า
ผมว่าผมไม่ได้เมานะ
"อีเตี้ย อีป้าแก่เอ้ย เลิกยุ่งกับพี่เบียร์ของน้องแอลได้แล้ว ไม่เห็นรึไงว่าพี่เบียร์คนหล่อเขาไม่สนใจเธอ แหกตาดูบ้างนะ เขากอดฉันเว้ย"
ผมชี้มือด่าชะนีหน้าหนาที่ไม่ยอมไปผุดไปเกิด เอาแต่เกาะแกะพี่เบียร์ไม่ไปไหน ที่สำคัญผมกอดคอพี่เบียร์ไว้แน่นด้วยครับ กลัวร่างสูงหายไปไหนแล้วโดนยัยป้าตรงหน้าฉกไปกินอีก
กรีดดดดดดดดดดดและก็ตามมาด้วยเสียงกรีดจนแก้วหูจะแตกดังทั่วร้านอีกครั้งพร้อมกับเท้าที่กระทืบอย่างไม่พอใจสุดๆของเจ้นมใหญ่หน้าบาน
"จะบอกอะไรให้หายโง่นะเจ้ พี่เบียร์เป็นของผม เรารักกัน ผมรักเขา เขารักผม แล้วเราก็จูบกัน"
ผมสาธยายเรื่องราวมากมายที่คิดเองเออเองคนเดียว ข้างเดียวออกมา เหล่าเพื่อนๆและพี่เบียร์ดูจะแปลกใจไม่น้อย สองมือผมดึงคอพี่เบียร์มาจูบแลกลิ้นกันต่อหน้าเจ้แกและทุกๆคน
อื้ม.. ราวกับฝันเป็นจริง ผมจูบกับพี่เบียร์แล้ววววววว
"โอ้ย ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ@~@"
ผมนั่งทุบหัวตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา เมื่อคืนผมคงดื่มหนักไปหน่อยเลยแฮงค์อย่างนี้ ซ้ำเช้านี้มีเรียนเช้าด้วย ผมต้องลากสังขารตัวเองไปครับ
ไปหลับในห้องเรียน
"ไง เป็นไงบ้าง โอเคขึ้นยัง?"
ร่างสูงหล่อของสภาสโมสรอย่างพี่เหล้าเดินเข้ามาทักผมพร้อมน้ำเย็นขวดนึงยื่นให้ ผมรับมาด้วยความเคยชิน ก็พี่เหล้าเขาใจดีกับผมเสมอ
"ก็ไม่ค่อยโอเลยพี่ ว่าแต่พี่มากินข้าวเที่ยงที่นี่หรอ?"
ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมแกะฝาขวดน้ำเย็นให้แล้วเลื่อนให้ผมดื่มก่อนจะเปิดของตัวเองมาดื่มบ้าง
"เปล่า แค่เดินผ่านแล้วเห็นเข้านะเลยซื้อน้ำมาฝาก"
"โหพี่ โครตหล่อเลย"ผมชื่นชมพี่เหล้าจากใจจริง ตั้งแต่มาอยู่มอ.นี้นอกจากเพื่อนรักสองคนนั้นแล้ว ผมก็เห็นว่าพี่เหล้านี่ล่ะที่ดีกับผมสุดล่ะ
"ฮ่าๆ หล่อแล้วรักไหม?"
เอะ..ยังไง??
นี่พี่เหล้าจะจีบกูเปล่าเนี้ยะ
โน โน แอลมีผัวแล้ว พี่เบียร์เท่านั้นที่แอลสน แต่พี่เหล้าก็ไม่เลวนะ
โอ้ยๆกูจะเลือกใครดีนะ
"พี่เหล้า"
"หือ อะไร อยู่ๆก็เรียก ตกใจหมด"ผมเพียงยิ้มแห้งๆ
"พี่ชอบเลขอะไรอ่ะ?"ที่ถามเพราะกูอยากเสี่ยงทายครัชชชชชทุกคน
"1วะ ถามไม?"
โอเค ชัดเลย 1
1 คือพี่เบียร์
2 คือพี่เบียร์
3 คือพี่เบียร์
10000 ก็ยังคือพี่เบียร์
สรุปครัช ในการเสี่ยงทายในครั้งนี้ ผู้ที่แอลจะครอบครองคือพี่เบียร์คนหล่อคนเดิมคร้าาาาบ
"เห้ .. สรุปถามทำไมวะ?"ไอ้พี่เหล้าสงสัยไม่เลิก
"เปล่าพี่ ผมชอบเลข1-10000น่ะ"
เอากับกูสิครับ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวราวกับสาวแรกรุ่นที่กำลังมีความรักแล้วรู้ใจตัวเองอย่างนั้นแหละ
พี่เบียร์ครับ ผมรักพี่เบียร์ทุกวันนะครับ
แฮร่ๆๆ พัก ความฟินจาก คู่จิ้นที่รัก และความโมโห โถ ถัง กะละมัง ไห จาก เจ้าหนี้คนเถื่อน ก่อนนะคะ คืนนี้เปิดเรื่องเซตใหม่ค่ะ
เซต น้ำเมา
เซตนี้มี 3 เรื่องนะคะ (เรื่องสั้น) คือเรื่องของแอล กอ และฮอล์ลค่ะ
เป็นนิสัยมึนๆที่เกิดจากการดื่มน้ำเมาค่ะ
ชอบแอลนะคะ แอลเมาทีไรเดินเข้าไปจับพี่เบียร์จูบทุกที 55555
แบบนี้แล้ว ต้องมีสักคนที่เมาแล้วไล่ปล้ำพระเอกแน่นอน ^_^
-
น้องแอลสายมโน น่ารัก น่าหยิก ชื่อตัวละครอย่างเก๋ o13
-
:L2: :pig4:
นายเอกสายมโน ก็มา
-
:mew3:คือดีอ่ะ ชอบๆๆๆ
อารมเดียวกับแอลเลย
ต่อๆๆๆๆๆ
-
มีแต่น้ำเมา ชอบๆๆๆ ไล่ปล้ำๆๆๆ อิอิ
-
รอตอนต่อจ้า :hao3:
-
1-10000 ฮ่าาา เอ่อดี รอๆๆ
-
ต่อ..
"ไอ้เบียร์ๆ นั้นเด็กมึงนี่หว่า"
ผมมองร่างเล็กที่นั่งยิ้มร่าอยู่กับเหล้าที่ลานอาหารคณะวิทย์ฯเมื่อบังเอิญเรียนเสร็จคาบเช้าแล้วไอ้เพื่อนทั้งสี่เสือกอยากจะเปลี่ยนร้านบ้าง เบื่อกับข้าวเดิมๆในมอ.ครับ
ก็ใหนว่า ชอบผม เป็นเด็กผม แถมยังขโมยจูบผมด้วย และที่เด็ดสุด ปากคอเราะร้ายด่ามิลค์คู่ควงของผมซะยับเยินจนมิลค์โกรธหน้าแดงแล้วทิ้งผมไปเมื่อคืน
หลังจากมันจูบผม ไอ้เพื่อนหน่อสองคนของมันก็ลากสังขารมันกลับ ผมได้แต่มองเด็กบ้าจากไปอย่างงง
"สัส เห็นกูสนเด็กนั้นหรอ?"
ผมตบหัวเพื่อนให้ เสือกยกมันว่าเป็นเด็กผม ผมยังไม่รู้จักมันดีเลย แล้วจะเป็นเด็กผมได้ไง แต่ทำไมกูไม่พอใจนิดๆวะ
ทำไมมันต้องยิ้มกับไอ้เหล้าแบบนั้นด้วย
หงุดหงิดโว้ย!!!
"อ้าว เชี่ยเบียร์ แซ่วนิดแซ่วหน่อยไม่ได้นะมึง ทีเมื่อคืนกูเห็นมึงเคลิ้มจูบเมามันกับน้องเขาเลย" เออ กูชอบ แล้วไง ก็น้องมันจูบเก่งสัสๆนี่ว๋า
"เออ กูก็เห็นด้วยกับไอ้นิค มึงนะสนน้องมันไหม ระวังไอ้เหล้าคาบไปแดกน่ะเว้ย"
"หึ กูต้องสนหรอ พวกมึงคอยดู เด็กนั้นน่ะสนแค่กูคนเดียว!" ถุย อยากจิร้องไห้ ครับ หล่ออยากจัร้องก็คราวนี้ ถ้าไอ้เหล้าคาบไปแดกจริง เบียร์จะเสียเด็กในสต้อกไปอีกหนึ่งคนเลย
เคยไหม...หวั่นไหวกับคำว่า ชอบ ของใครบางคน
เคยไหม..คิดถึงสัมผัส. ของใครคนนั้น
เคยไหม..เริ่มจะสนใครอีกคนเข้าแล้ว
คุณเคยไหม อยากจะพูดว่า ชอบ แต่ ป้อดว่ะ ปากมันแข็ง!
ผมขอแอบมองมันทุกคืนอย่างนี้ดีกว่า ได้เห็นมันเมาแล้วหึงจนต้องมานั่งบนตักผมแบบเมื่อคืนแล้ว ผมกลับรู้สึกดี
"แล้วคืนนี้เจอที่ร้านไหมมึง แม่งไปทุกคืน กูไม่เข้าใจมึงเลยไปแดกได้ทุกคืนทุกวันไม่คิดจะเปลี่ยนร้านรึว่ะ?"ไอ้กอล์ฟถามขึ้นมาระหว่างที่ไอ้วิทย์ เริ่มจะหาที่จอดรถเพื่อลงไปกินข้าว
"เหอะ ทำบ่นพวกมึง ไอ้เบียร์จ่ายไหมครับ กูเห็นบ่นแบบนี้ทุกวันแต่ทุกคืนพวกมึงก็มาตรงเวลาทุกคืน"ผมเห็นด้วยกับไอ้ริทมันครับ
แหม่มมมม ทำเป็นอวดครวงสุดท้ายก็ไปทุกที
นี่ล่ะครับเพื่อนผม ไอ้สน ไอ้วิทย์ ไอ้ริท และไอ้กอล์ฟครับ ส่วนผม เบียร์ครับ
พวกเราก็ไม่มีอะไรมาก สามัญชนธรรมดาที่พ่วงมาด้วยตำแหน่งเฮดว้ากวิศวะทั้งที่ไม่อยากดังอะไรแต่พวกเรากลับเสือกดังในโซเชียวในหมู่
ในแฮกแท็ก #พี่ว้ากรวยชะนีอยากได้เป็นผัว ครับตามนั้นเลย
พวกเรารวยพอๆกัน พ่อแม่พวกเรารู้จักกันดีในหมู่นักการเมืองและเหล่าเซเลบคนดังของประเทศ แต่ก็อย่างว่า รวยครับ ว่างครับ
เลยต้องหาร้านเหล้าแดกครัช
แต่แม่งสุงสิงแต่ร้านเหล้าทุกคืน ฮ่าๆ
เราลงออกมาจากรถเมื่อไอ้วิทย์จอดรถสักที พวกเราเดินเพื่อจะเข้าไปลานอาหารแต่ร้างเล็กอกตูม กระโปรงสั้นจู๋กับรองเท้าส้นสูงแดงแจ้ดวิ่งตรงเข้ามากอดแขนผมแน่น ครับนี่มิลค์เอง
มิลค์คือคู่ควงของผมเอง แต่เราไม่ใช่แฟนกัน ผมไม่ชอบความผูกพันด้วยสิ ชอบได้ คบได้แต่อย่ารักเพราะผมฟันแล้วทิ้งครับ
ทุกคนที่เข้ามาในชีวิตผม เราทำความเข้าใจข้อนี้ดีและมิลค์ก็เช่นกัน
เคยไหม..เหมือนมีทุกอย่างแต่ก็ไม่มี
เคยไหม..เฝ้ารออยากเจอใคร ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาคือใคร
เคยไหม..เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่า หัวใจกำลังเต้นแรงเพราะใคร??
ผมกำลังใจเต้นแรงเพราะไอ้เด็กที่นั่งยิ้มร่ากับไอ้เหล้ามัน
หัวใจผม เริ่มทำงานแล้ว
แล้วผมควรทำไงดี กับคนที่เข้ามากวนหัวใจผมอย่างนี้ ..
จะผิดไหม..ที่ผมจะเริ่มชอบมันกลับบ้าง??
"ไอ้แอลรอนานไหม?"
ไอ้กอกับไอ้ฮอลล์เดินมาพร้อมก๋วยเตี๋ยวที่พวกเราสั่ง โดยไอ้เพื่อนสองหน่อบอกให้ผมหาโต๊ะจองก่อน สามนาทีก่อนหน้านั้น
ผมกำลังมีรอยยิ้มกับพี่เหล้าอยู่เลย แต่ตั้งแต่วินาทีที่พี่เบียร์และก้วนเพื่อนเดินผ่านหน้าเพื่อกินข้าวนั้นทำเอาผมใจห่อเหี่ยว
พี่เบียร์ควงมากับพี่มิลค์อีกแล้ว
ผมอกหักดีไหม??
ผมร้องไห้ได้ไหม??
หรือผมควรรักพี่เบียร์ต่อ..
แต่แค่นี้..ผมก็เริ่มจะเหนื่อยแล้ว
เห็นเขาจู๋จี๋กัน
เห็นเขารักกัน
ผมมีน้ำตา
พี่เหล้าขอตัวกลับหลังจากที่เห็นไอ้เพื่อนหน่อของผมเดินเข้ามา
"เห็นหลังไวๆ พี่เหล้ารึว่ะมึง?"ไอ้ฮอลล์ถาม ผมเลยพยักหน้าให้ คนไม่มีอารมณ์ตอบคำถามไรเว้ยยยย กูกำลังจะอกหักอยู่
หลังกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จผมกับเพื่อนก็กลับไปเรียนภาคบ่ายต่อ มันอยากมากที่จะให้ลืมใครบางคนฝนเวลาสั้นๆอย่างนี้
ผมเรียนไปน้ำตาไหลไปไอ้เพื่อนสองหน่อและคนอื่นแถวเดียวกันและแถวข้างล่าง ข้างบนที่ได้ยินผมสะอื้นพากันแปลกใจ
"เชี่ยแอล เป็นอะไรวะ?"ไอ้กอสะกิดถาม แต่ผมกลับยิ่งร้องไห้ดัง คราวนี้อาจารย์ข้างล่างเองเลยได้ยิน
ฮือๆๆๆๆ กูอกหักเว้ย
"เอิ่ม..นาย นัฏทพัฒน์ คุณโอเคใช่ไหม?" อาจารย์ป้าแว่นพูดตามสายไมค์ ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม แม้แต่อาจารย์ก็ห่วงกูด้วย
แต่ทำไมไอ้พี่เบียร์ไม่สน
ไม่ห่วงกูเลย
ผมเม้มปากแน่นกลั้นน้ำตาก่อนจะชูนิ้วโอเคเป็นสัญลักษณ์ให้อาจารย์รู้ก่อนจะฟุบหน้าร้องไห้หนักกว่าเดิม ทั้งห้อง500 เงียบกริบ
เด็กที่มาเรียนเกือบสี่ร้อยกว่าชีวิตต่างพากันงงงวย
ก็กูอกหัก
กูจะร้อง
เข้าใจฟิวกูนะ ฮือๆๆๆๆๆ
"สวัสดีครับทุกคน คืนนี้แอลคนเดิม เพิ่มเติมคืออกหักจะมาร้องเพลงให้ฟังกันนะครับ"
ผมเปล่งเสียงตามไมค์ เมื่อคืนนี้นักดนตรีขาประจำของร้านเกิดท้องเสียมาไม่ได้ ไอ้พี่โซดาเลยให้ผมมาร้องแทน เสียงปรบมือตอบรับดังสนั่น ผมก็อยากจะยินดี ยิ้มหรอกนะแต่อารมณ์ไม่มี
กูกำลังเฮิร์ตครัช!!
"คืนนี้แอลจะร้องเพลงให้ทุกคนนะครับ ใครอยากฟังเพลง รีเควชมาเลย"ไม่ถึงสามนาทีกระดาษที่จดเพลงของเหล่าลูกค้าที่ขอมาก็ถูกยื่นมาให้ผม
แหม่ง มีแต่เพลงอกหัก
คืนนี้มีคนอกหักพร้อมกับผมด้วย ทราบซึ้งจริงๆ
"ครับ เอาเป็นว่าผมจะร้องเพลงทุกเพลงตามนี้นะครับ"อาหะ อกหักแล้วต้องฟังเพลงอกหักครับ ชีวิตแม่งดีดี้ ตอนกูอกหักมีคนให้ร้องเพลงอกหักให้ฟังด้วย
หลังพ้นไปเกือบสิบกว่าเพลง เป็นเพลงอกหักทั้งนั้น แถมยิ่งร้อง น้ำตายิ่งไหลทุกคนต่างร้องไห้ตามๆกัน บรรยสกาศคืนนี้เลยเศร้าสร้อยกว่าทุกคืน
"ต่อไปผมขอร้องเพลงนี้นะคาับเพื้อมอบให้กับใครคนนึงที่ผมแอบรักเขามาตลอด70วัน"ขณะที่ผมกำลังพูดนั้น ร่างสูงที่ควงยัยเจ้นมโต พร้องก้วนเพื่อนก็เดืนผ่านเข้ามาในร้านพอดี พวกเขาหาที่นั่งกัน ผมได้แต่กลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลต่อหน้าเขา
"แต่วันนี้ ผมทำอะไรไม่ได้เลย เขามีคนรักแล้ว และผมคิดว่าผมเองควรถอยออกไปจากเขาแต่ผมก็ทำไม่ได้สักที"ยิ่งผมพูด บรรยสกาศยิ่งซึมเศร้า ผู็้หญิงหลายคนร้องไห้น้ำตาคลอตาม ก็อย่างว่าคืนนี้คนอกหักเพียบ รวมถึงผมด้วย
"เอาเป็นว่า .. ผมอยากร้องเพลงนี้ให้เขาฟังก็แล้วกันนะคับ ส่วนชีวิตต่อจากนี้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นแบบไหนกัน? มาฟังเพลงกันดีกว่านะครับ"
ผมตัดบทไปดื้อๆ ขืนพูดมากกว่านี้ ยิ่งไม่รู้เรื่อง ยิ่งอยากร้องไห้
~คง..ฟืนอารมณ์ที่มี สถานะในวันนี้ฉันควรทำยังไง
เธอที่มากวนหัวใจ เริ่มที่จะหวั่นไหว หัวใจมันสับสน
(ผมเริ่มร้องเพลงและสบตาพี่เบียร์ทั้งน้ำตา)
สิ่งที่เหมาะสมควรที่สุด ฉันควรจะหยุดทุกอย่าง
(ใช่..ผมควรเริ่มจะหยุดทุกอย่างได้แล้ว)
จะให้ถูกฉันควรระวัง และถอยให้ไกลจากเธอ...
(อื้ม..ผมกำลังจะทำต่อจากวินาทีนี้ไป!!)
>>ผิดที่คิดเกินเลยไปไกล
ผิดที่รู้แต่ใจดึงดัน แต่ก็มันผิดเหมือนกัน ที่ฉันไม่เปิดหัวใจบอกเธอ
(หรือผมควรบอกพี่เบียร์มันไปตามตรงนะว่าผมชอบพี่มัน)
ผิดก็รู้แต่ทำยีงไง เมื่อใจก็ยังพร่ำเพ้อ
ผิดก็ตรงที่ฉันรักเธอ จนถอนตัวกลับไม่ทัน
(ฮือๆๆๆ ผมรักพี่เบียร์ ผมยังรักพี่เบียร์อยู่ ผมไม่เลิกชอบพี่เบียร์ได้ไหม?")
ต่อหรือควรไปสักที สถานะใจวันนี้วุ่นวายและสับสน
(เออใช่ ผมควรทำไงดี )
เธอไกลเหมือนต้องมนต์ เริ่มไม่มีเหตุผล
นับวันยิ่งหวั่นไหว
(โอ้ย...กูควรทำไงกับใจกูดี พี่เบียร์ ผมรักพี่นะครับ)
ผมร้องเพลงต่อจนจบก่อนจะรีบลงจากเวทีมาทั้งน้ำตา
ผมยังรักพี่เบียร์...
เหล้าเดิม เพิ่มเติมคือกูเมามากกว่าคืนอื่นๆ ผมตรงไปยังยัยนมโตแล้วผลักเธอหล่นจากตักพี่เบียร์
"อี อีเด็กเปรต..แกนี่เมามานั่งตักเบียร์ทุกที"ผมหันควับอย่างเคืองแค้น
"คิดว่าสวยตัวเองสวยนักหรือไงอีเตี้ยถึงได้ยังยุ่งกับพี่เบียร์ นี่นะพี่เบียร์ผัวกู"ผมด่ายัยเจ้นมโตอย่างสุดจะทน สองมือกอดคอพี่เบียร์แน่นแล้วจูบปากคนตรงหน้าอย่างดูดดื่ม ได้ยินเสียงเจ้นั้นแว้ดๆสักพักก็เดินจากไป
หึ ก็บอกแล้วพี่เบียร์ผัวแอลครับ พี่เบียร์สนแต่แอล
"แอล เมามากแล้วกลับหอได้แล้ว"ผมหันมามองอย่างเพ่งเล็ง ใครว่ะ อ้อ พี่เหล้านี่เอง มาได้ไงฟ้ะ!!
"อือ ไม่ไป จะอยู่กับพี่เบียร์ อยากจูบ อยากซบอก อยากนอน อยากได้พี่เบียร์"ผมบอกด้วยท่าทีมเมาเรี่ยราด ทั้งซอบอกทั้งลูบไล้อกพี่เบียร์ กำไรกูสุดๆ ยิ่งพี่เบียร์ไม่ปล่อยลงจากตักผมยิ่งได้ใจ
"แต่แอลบอกชอบพี่นะในวันงานฟรอมนะ ตอนนี้พี่เองก็ชอบแอลแล้ว กลับหอเถอะน่ะ" อะไรของพี่เหล้ามันว่ะ กูไปชอบพี่แกตอนไหน ?? เดี่ยวนะวันฟรอมหรอ ตอนม.6 อ้อ วันนั้นี่เอง
"อ้อ พี่เหล้า พี่ควรรู้ไว้นะ วันนั้นน่ะไม่ใช่ผมหรอกที่บอกชอบพี่ โน้นๆๆไอ้ฮอลล์โน้นที่มันชอบพี่ ไม่ใช่ผมหรอก"
ผมยกยิ้มชี้นิ่วให้พี่เหล้าเห็นไอ้ฮอลล์
ไอ้ฮอลล์ลุกลี้ลุกลนวิ่งออกประตูหลังร้านไอ้พี่เหล้าก็วิ่งตามไป จัดการเองนะครับะพี่เหล้า ไอ้ฮอลล์มันรักพี่มาสามปีแล้ว..
"มึง โทษนะ น้องกูเมา อย่าถือสาเลย"เป็นพี่โซดากับไอ้กอที่เดินเข้ามาแล้วพยายามจะแยกผมออกจากพี่เบียร์
ไม่ ไม่ เบียร์ไม่ไป เบียร์จะอยู่กับพี่เบียร์
"นี่พี่โซดา ไอ้กอน่ะมันชอบพี่อยู่ พี่รู้ตัวไว้ด้วย"
"เออ กูรู้นานล่ะ!!"เท่านั้นแหละหน้าไอ้กอแดงสัสๆ หึ เพื่อนกูน่าอิจฉาจังเลย
"ไม่เป็นไร..กูว่า กูเริ่มสนใจน้องมึงแล้วว่ะ"
หะ เมื่อกี้พี่เบียร์ว่าไงนะ ผมไม่ทันฟัง...
"แอล..สร่างเมาเมื่อไร มาคบกับพี่ไหม?"
@_@
--- The end ---
ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องแอลสายมโนจริงๆ ฮ่าๆ ฝากเรื่องกอไผ่ในคืนต่อไปด้วยนะคะ >//<
-
มโนชนะเลิศงับ แอลส่างเมาไวๆเน้อ
คิคิ
-
น้องแอลนอกจากจะสายมโนแล้ว ยังเมาแล้วเพี้ยนอีกต่างหาก 55555 :ruready
-
:pig4: :pig4:
-
น้ำเมา2.. กอ ( กอไผ่ )
ผมชื่อ กอไผ่ครับ เป็นเฟรชชี่หน้าใหม่เอกนวัตฯ อย่าว่าผมเก่งอะไรเลย ที่สอบติดมาก็เพราะผลแอดมิดชั่นผ่านเส้นยาแดงมาอย่างเชียวเฉียดแค่นั้นเอง
ผมเป็นคนง่ายๆ ไม่ค่อยจะเถียงใครสักเท่าไร หรืออาจเรียกได้ว่า ถ้าไม่สนิทกันก็จะไม่พูดด้วยแต่ถ้าสนิทกัน ก็มีบ้างบางครั้งที่จะกวนๆใส่นะครับ ก็นะระดับความสนิท เรามีขอบเขตของการสกิงชิบคร้าาาบ
ผมเป็นเพื่อนกับไอ้แอล ไอ้ฮอลล์กันมา 3 ปีแล้วครับ เรารู้จักกันตั้งแต่ผมย้ายมาอยู่ร.ร.กับพวกมันตอนม.ปลาย โชคดีที่เราติดมหาลัยเดียวกันเลยไม่ต้องหาเพื่อนใหม่ให้ยุ่งยาก
ผมติดนวัตฯ ไอ้แอลติดรัฐศาสตร์IR ส่วนไอ้ฮอลล์ติดวิศวะไฟฟ้าครับ สัสฮอลล์มันเก่งฟิสิกส์ตั้งแต่ม.ปลายล่ะ มีการบ้านฟิสิกส์ทีไร ผมกับไอ้แอลก็ก็อปมันตลอด
"พี่ นี่เพื่อนสนิทผมเอง ไอ้กอ ไอ้ฮอลล์ ผมพาพวกมันมาทำงานด้วยนะพี่"
"ส่วนพวกมึง นี่พี่เทคฯกูเอง พี่โซดา" ผมยังจำได้ดี วันที่ไอ้แอลลากผมกับไอ้ฮอลล์ไปร้านหลังมอ.ในคืนหนึ่ง มันบอกว่ามีพี่มันบังคับให้มาทำงาน ได้งานได้เงินสบายๆเลย แต่ผมไม่เห็นจะอยากทำงานตรงไหน? แต่พอเจอพี่เทคไอ้แอลเท่านั้นล่ะความรู้สึกที่อยากทำงานเพิ่มขึ้นมาเลย
ผมตกหลุมรักแรกพบเขาเข้าแล้ว
สายตาคมนั้น..ผมชอบ
จมูกโด่งนั้น..ผมชอบ
ปากแดงคล้ำนั้น...ผมชอบ
ร่างกายคนๆนั้น...ผมชอบ
แต่เขาล่ะ จะชอบผมไหม?
"เออหวัดดี"
"อ่า ครับ"ใบ้แดกเลยครับ เคยเป็นไหม เมื่อยามอยู่ใกล้คนที่เราชอบ เรามักจะไม่เป็นตัวของตัวเองเลย แต่ผมกลับอมยิ้มก้มหน้างุดคนเดียว
มันเขินสัสๆ พี่โซดาสบตาผมด้วยยยยยย
"ไง อ่ะให้!"ผมมองร่างสูงที่มีศักดิ์เป็นเจ้าของร้านยื่นน้ำผลไม้รสส้มมาให้
น้ำส้มเนี้ยะนะให้ผม เห็นผมแดกน้ำนางเอกมากหรือไง
แต่มือก็ยื่นไปรับมาด้วยความเขิน
"ขอบคุณครับ"ตอนนี้ไอ้แอลกับไอ้ฮอลล์กำลังขึ้นไปร้องเพลง ผมเลยรับช่วงเสิร์ฟเบียร์ให้ลูกค้าแทน มันแบบว่างไปก็จะดูไม่ดีเนอะ เดี่ยวพี่โซดาจะมองว่าผมขี้เกียจเอา..
"เพื่อนมึงนี่ร้องเพลงเพราะนะ"
ผมมองดูเพื่อนสองคนที่ร้องเพลงบนเวทีด้วยความเขินหนักๆ ไอ้พี่โซดาชวนผมคุยด้วย
"ครับ พวกมันเก่ง"ผมเขินครับเลยพูดน้อย ฮ่าๆ ผมกลายเป็นคนเรียบร้อยในรอบปี
ประกาศตามหาสันดาลผมกลับมาด่วน
ร่างสูงยกยิ้มนิดหน่อย ผมหันไปมองด้วยความเส่นหา
ทุบหัวแล้วลากเข้าห้องเลยดีไหม หล่อทะลุหัวใจกูมากเลยพี่!!
"แล้วมึงล่ะ เก่งอะไรบ้าง?"หือ ถามผมเพื่อ...?
"ถามไมอ่ะ?" ผมหันหน้ามาถาม มารู้ตัวอีกที ไอ้พี่โซดาอยู่ข้างกายแนบชิดกับผมแล้ว ตะกี้ยังอยู่ห่างไปหนึ่งเก้าอี้ไม่ใช่หรอ?
"ก็อยากรู้ ถามไม่ได้หรือไง?"กลิ่นหอมยั่วยวนของน้ำหอมกลิ่นเฉพาะตัวของพี่โซดาลอยแตะจมูกผมเข้า
นี่พี่มันอ่อยผมหรือเปล่าวะ ?
"ก็ถามได้ แต่แค่อยากรู้เฉยๆไม่บอกนะ แต่ถ้าอยากรู้จักเดี่ยวจะบอกให้หมดทุกเรื่องเลย"ผมสบตาร่างสูงอย่างมีเลศนัย เราต่างรู้ความหมายที่สื่อต่อกันดี พี่โซดาเอื้อมมือมาจับมือผมไว้
"แล้วน้องมึงล่ะ อยากรู้จักกับพี่ไหม?"
ผมตอบได้ทันทีเลยครับว่า โคตรอยาก...
หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนมันเรียกว่าอะไรกัน
จะเรียกว่าแฟนก็ไม่เต็มปาก เพราะเราไม่ได้บอกกันและกันว่าชอบ รัก หรือขอคบกัน เราก็แค่มีกัน เทคแคร์กัน ไม่หายไปไหนแค่
นั้นเอง
"เอาไปไอ้แอล นี่กูเทคมึงทุกวันเลย เห็นไหมกูโคตรเป็นพี่เทคที่ดีของมึงเลย"ช่วงพักกลางวันเพื่อรอเรียนภาคบ่ายสาม พวกเราสามคนเลยแวะมาหาอะไรกินแถวลานอิฐสักหน่อยแต่ผมไม่คิดว่าจะเจอกับแก็งค์ของพี่โซดา ร่างสูงเดินมาทักไอ้แอลพร้อมกับเพื่อนอีกสี่คน
มีพี่เพื่อน พี่วอร์ม พี่ไก่แล้วก็พี่พี ผมรู้จกชื่อเพื่อนพี่โซดาหมดล่ะ เพราะพี่แกก็มีแต่เพื่อนแก็งค์นี้เท่านั้น
"โหพี่ เทคแต่น้ำส้มทุกวันเลย เห็นผมชอบหรอ ไม่เอาไม่แดก โคตรเกลียดส้ม ไอ้กอมึงเอาไปกินเลย"และก็เป็นเช่นเคยครับ พวกพี่โซดาต่างหัวเราะกันยกใหญ่เมื่อไอ้แอลโดนพี่โซดาแกล้ง ก็ทั้งที่รู้ว่าไอ้แอลไม่ชอบน้ำส้ม พี่มันก็ยังจะเทคด้วยน้ำส้มอีก
รู้หรอกว่า ไม่ใช่ว่าอยากแกล้งไอ้แอล แต่เพราะอยากจะเทคผมทางอ้อมต่างหาก น่ารัก!!
ไอ้ฮอลล์หัวเราะดังยกใหญ่ก่อนพวกพี่โซดาจะไปหาอะไรกิน เหมือนพวกพี่โซดา กับพวกพี่เบียร์จะรู้จักกันนะ เพราะผมเห็นพวกเขาสองกลุ่มนั่งกินข้าวร่วมกัน
"แหม่งมีพี่เทคเหมือนไม่มีเลย"ไอ้แอลมันบ่นครับ แต่ผมดูดน้ำส้มจนหมดกล่องล่ะ อ่าห์ กูอิ่มท้อง อิ่มใจครัชชชช...
ไลน์~
(อยู่ไหน?? เย็นนี้แวะมาร้านหน่อยสิ)
ผมแว่บอ่านไลน์ที่พี่โซดาส่งมาระหว่างช่วงที่อาจารย์กำลังสอน
(ไปทำไมครับ..ผมมีเรียนวิชาเอกภาคค่ำ)
หลังผมส่งไป พี่โซดาอ่านแต่ไม่ตอบอะไร ถามแล้วไม่ตอบ บางทีก็สงสัยจนอยากรู้เหมือนกันล่ะวะ
"มึง พวกกูไปดูร้านนะเว้ยเย็นนี้ พี่เทคกูแม่งไม่สบายว่ะ!"ไอ้แอลหันมาบอกผมในไม่กี่นาทีต่อมา ไอ้ฮอลล์ก็หันหน้ามาเสริมไอ้แอล ดูไปดูมาเพื่อนกูก็นิสัยดีนี่ว๋า
"ไม่สบายได้ไงวะมึง กลางวันยังแกล้งมึงอยู่เลย"ไอ้ฮอลล์เริ่มสงสัยถามไอ้แอล วันนี้เราทั้งสามมีเรียนวิชามหาลัยครับ เราเลยเรียนพร้อมกันทั้งวันยกเว้นผม ที่มีเรียนวิชาเอกในภาคค่ำอีกหนึ่งตัว
พี่โซดาไม่สบาย..เป็นห่วงยังไงชอบกล
ก้อกๆๆ
22:45 น. ผมเลิกเรียนคลาสภาคค่ำในช่วง 2 ทุ่ม แต่เพราะมีรายงานกลุ่มที่ต้องทำการฟรีเซ้นต์ในวันพุธนี้ผมเลยต้องร่วมมือช่วยกันและกัน จนเวลาล่วงเลยไปถึงห้าทุ่มกว่า
"เข้ามา ประตูไม่ได้ล็อค"เสียงแหบคล้ายกับเจ็บคอไอระเรื่อเมื่อเปร่งเสียง ผมแง้มประตูเข้ามาถายในห้องหรู
"ไม่สบายเป็นไงบ้างครับ?"ถามมาด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้ทั้งวันผมมีเรียนจนดึก มันเหนื่อยแล้ว แต่ก็อดเป็นห่วงคนนี้ไม่ได้จนต้องแวะมา
เห็นร่างสูงนอนดูทีวีไม่เป็นอะไรมากแล้วอดสงสัยไม่ได้ ไม่สบายตรงไหนฟ้ะ!!
นี่หรอสภาพคนไม่สบาย
กดรีโมทดูทีวีสบายนี่นะ เห้ออ!!^^"
"ก็ดีขึ้น กูท้องเสียเว้ย!"อ้าว ไหนไอ้แอลว่าไม่สบาย .. แต่ก็ยังว่าล่ะ หน้าซีดอยู่เหมือนกัน
"แล้วกินอะไรมาหรือยังครับ ผมซื้อข้าวต้มกุ๋ยมาฝาก"แค่ทางผ่านร้านพอดีเลยซื้อมาครับ มันหิว
"เออๆๆดีเหมือนกันไอ้แอลแม่งใช้ให้ไปซื้อข้าวหน่อย ทำบ่น นี่ก็หายไปสิบชาติล่ะไม่โผล่หัวมาสักที ไม่รู้กูเลือกเป็นน้องเทคได้
ไง"
ได้ข่าวว่านั้นน้องเทคพี่
ได้ข่าวว่านั้นเพื่อนกู แหม่มมม พี่ก็ด่าไปโน้นเนอะ
"ที่ร้านคงยุ่งแหละพี่ มันเลยลืม เดี่ยวผมเทให้กินเลยนะ"
"อืมๆ"อารมณ์บ่จอยบนหน้าคลายลงสักนิดเมื่อผมแอบแก้ตัวให้เพื่อน ทุกทีไอ้แอลไม่ลืมอะไรง่สยๆนะแต่คราวนี้คงยุ่งเรื่องที่ร้านพี่โซดาจนลืมซื้อข้าวมาให้แน่
ข้าวต้มกลิ่นหอมลอยเข้าจมูกจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง
กูจะได้กินแล้ว หิวสัสๆ!!
"ชามนี้ของพี ส่วนชามนี้ของผม"ผมเลื่อนชามข้าวต้มให้พี่โซดาในส่วนที่เป็นชามของเขาก่อนจะเดินไปหยิบน้ำเย็นมาสองแก้วที่เตรียมไว้
"แล้วมันไม่เหมือนตรงไหนวะ กูก็เห็นเหมือนกันทั้งสองจานเลยนี่หว๋า?"
"อ้อ ก็พี่ไม่ชอบน้ำตาล มันเลยไม่หวาน ส่วนของผมชอบน้ำปลามันเลยไม่เค็ม" อ่าหะ นี่เป็นข้อแตกต่างของเราที่ผมจำได้ดี
พี่โซดาไม่กินหวาน ส่วนผมไม่กินเค็ม...
ร่างสูงแค่นยิ้มมุมปาก อะไรว่ะมียงมียิ้มด้วย หลงรักผมแล้วอ่ะดิ ก็ผมใส่ใจ!
"แดกๆกันเถอะ ดึกแล้ว"
"ครับ"ผมก็ว่าดึก ผมก็ว่าควรแดก เฮ้ย กินได้แล้วครับ ตัวผมเหม็นเหงื่อตัวเองมาก ตั้งแต่ 9 โมงยันจะ 5 ทุ่ม ผมใส่ชุดนี้ทั้งวัน ไม่รู้ใส่จนเพลินมาได้ไงทั้งวัน ชีวิตนักศึกษาก็งี้ล่ะครับบบบ เดี่ยวพรุ่งนี้กูใส่ชุดนี้ต่อ..
"มึง?"
"ฮือ"มีฮือล่ะครับ กำลังจะตักข้าวต้มกินพอดีแต่ไอ้พี่โซดากลับเรียก
"กินเสร็จแล้ว คืนนี้นอนนี่ดูหนังเป็นเพื่อนกูนะ"มีอันเขินครับ พี่โซดาชวนนอนด้วย ผมพยักหน้าสิครับ กลับหอคนเดียวดึกๆดื่นๆ
มาอันตรายจะตายเนอะ..
ไลน์~
(ไอ้แอล คืนนี้กูนอนหอเพื่อนนะเว้ย)
(ไอ้ฮอลล์ กูนอนหอเพื่อนนะคืนนี้)
จบไปครับ ขออนุญาติเพื่อนรักเรียบร้อยให้มันได้รับรู้ว่าผมไม่ได้หายไปถูกฆ่าหรือขายตามชายแดนก็เพียงพอครับ เราเพื่อนกัน
อยู่ด้วยกันก็มีบ้างที่เป็นห่วง
ไม่สนหรอกว่าไอ้เพื่อนสองหน่อจะตอบอะไรกลับมา ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเป็นเสื้อบอลของพี่โซดา
โอ้ย~~ สบายแล้วกู ได้อาบน้ำแล้ว
"มึงมานั่งเร็ว ปิดไฟด้วย หนังจะเข้าล่ะ?"เสียงพี่โซดาดูตื่นเต้นมาก ผมเองก็เอื้อมไปปิดไฟแล้วเดินนั่งข้างกายพี่เขา
"หนังอะไรว่ะพี่?" ผมถามขณะเช็ดผมตัวเอง พี่โซดาเลยยื่นปกแผ่นให้ผมดู
แหม่มมม หนังบู้ฝรั่งซะด้วย
"พวกไอ้วอร์มมันลืมไว้ กูเลยเอามาดูซะก่อนเลย ดูดิหนังใหม่เพียบเลย"เห็นแผ่นซีดีในปกห้าหกเรื่องก็พอจะรู้ว่าพวกเพื่อนพี่เขาคงติดหนังน่าดู
โฆษณาในหนังผ่านไปจนสองเรื่อง ผมแอบเหล่มองพี่โซดา ดูพี่แกจริงจังจะดูมากเลย น่ารักจริงเหมือนเด็กน้อยเลย หึ..
'อือ อ่ะ อะๆๆๆๆๆๆ@@#$$%^&&**#$%^#^&*)
อยู่ๆภาพหนังฟอร์มใหญ่ยักษ์ที่พี่โซดาตั้งใจจะดูกลับกลายเป็นภาพห้องนอนห้องนอนหนึ่งที้มีผู้ชายสองคนกำลังซั่มกันอย่างเมามัน เสียงและภาะที่ชัดเจนนั้นยังติดตาและติดหูผมดังเข้าในโสตประสาทการจดจำ ทุกท่วง ลีลา เขินอายของฝ่าบรับ และการรุกรุนแรงของฝ่ายรุก ยังติดตาผม พี่โซดานิ่งไปชั่วขณะ ผมรับหยิบรีโมทปิดแผ่นที่เล่นทันที
"เออ แหะๆ สงสัยแผ่นมันเสียนะพี่ ไม่เป็นไรๆเนอะ เดี่ยวผมเปลี่ยนเอาแผ่น2 นะ"เขินสัสๆครับ ภาพนั้นยังติดตาแถมใจกูยังเสือกตื่นเต้นห่าไรเวลาเห็นหน้าพี่โซดาอีก ซ้ำยังจะมานอนห้องพี่แกด้วย โอ้ยๆๆกอไผ่หัวใจจะวาย YYYYYYYYYYYYYYYYYYY
แต่แม่ง..เปิดไปทุกแผ่นมีแต่เรื่องอย่างว่าทั้งนั้น ผมว่าพี่โซดาไม่ได้โดนหลอกหรอก ไอ้พวกเพื่อนๆพี่แกจงใจซื้อแผ่นแล้วเปลี่ยนปกเสียมากกว่า
"เออ กูว่านอนดีกว่าวะ หนังเชี่ยไร ไม่สนุกเลย"เออ ผมก็ว่างั้นแหละ
เชี่ยไรมีแต่...ทุกแผ่น ทุกช้อตแถมยังเป็น boy's love ทั้งนั้น ถามจริง พวกพี่แกเป็นหนุ่มวายกันยกแก้งค์หรอ???
****เอาน้องกอไผ่กับพี่โซดามาเสิร์ฟค่ะ
-
:mc4: :mc4:
-
:m20:
Happy Love s'Day
-
:mew1: สุขสันต์วันแห่งความรักเช่นกันค่ะ
-
อร๊าย..ยยย เขินแทนทั้งคู่ 555 :impress2:
-
ต่อ...
แหม่มมมมมมมมมมมมม
หลังผ่านช่วงข้ามคืนแห่งความตื่นเต้น จนทำเอาไม่หลับมาเกือบจะตี3 สุดท้ายผมก็หลับ และตื่นขึ้นมาเห็นหน้าพี่โซดาในเช้า
ของวันใหม่เมื่อพระอาทิตย์แยงตา
"มอนิ่งคิสครับ"พี่โซดสยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผมแล้วยิ้มกว้างต้อนรับวันใหม่
กู
กูตาย...
โอ้ย แพ้คนหล่อครัช...
"เหนื่อยไหม?"พี่โซดาเดินเข้ามาถามผม คืนนี้ไอ้แอลแดกเหล้าแทนน้ำอีกตามเคยเมื่อเห็นพี่เบียร์ควงพี่มิลค์มาด้วย ก็อย่างว่าแอบรักข้างเดียว มันเจ็บอยู่แล้ว
"ไม่ค่อยเท่าไรพี่ แต่ไอ้แอลเอาอีกแล้ว สงสารมัน"ผมพูดจริงครับ สงสารไอ้แอลจริงๆ อยากให้รักมันสมหวัง
"เถอะน่า เรื่องของเพื่อนมึงที่ควรต้องเรียนรู้เองเว้ย..มึงแค่อยู่ข้างๆมัน ไม่ซ้ำเติมมันก็พอ"พี่โซดาน่ารักเสมอครับ เพราะอย่างนี้ผมเลยมีความสุขและยิ้มทุกครั้งที่อยู่กับคนตรงหน้า
ตอนนี้ไอ้ฮอลล์ขึ้นไปร้องเพลงบนเวที แต่แม่งเพลงเศร้าไปไหมวะ มันอกหักหรอ?? แต่ไอ้คนที่เอาแต่แดกเหล้าแทนน้ำก็น่าสงสารพอๆกัน
เห้อ เพื่อนกู..
"เฮ้ ไอ้โซดา!"เสียงทักทายจากร่างสูงหล่อระดับขั้นเทพ ทำให้ผมอดที่จะมองนานไม่ได้
ใครฟ้ะ หล่อทะลุลูกกระเดือกกูเลย...
"ไอ้เด็ม มึงมาได้ไงว่ะเนี้ยะ!!"อ้อ ชื่อเด็ม สงสัยเพื่อนพี่โซดา
"กูนั่งรถไฟฟ้ามาว่ะ!"อืม กวนตีนแล้วครับ ผมเพียงยิ้มให้เขาเมื่อพี่เด็มอะไรนั้นยักคิ้วให้ผม
หล่อว่ะ ทำเชี่ยไรก็หล่อ...
"แล้วนี่ใครว่ะ? เด็กมึง??"ผมหันมามองเขากับพี่โซดาตาโต เด็กอะไรว่ะกู 19 แล้วเว้ยเฮ้ย..
"อืมใช่.."หะ อะไรของพี่โซดามันว่ะ ผมไปเป็นเด็กของพี่แกตั้งแต่เมื่อไร
"นี่เด็กในร้านกูเอง..ชื่อกอไผ่"
ครับพี่โซดา
ผมชื่อกอไผ่
เพื่อนไอ้แอล ไอ้ฮอลล์เอง
แต่ทำไมกูต้องเสียเฟลด้วยบร้ะ
ไอดอนอันเดรอสแตน ยูโนว เยสโน โอเค แต้งกิ้ว หือๆๆๆไอแซด T^T
ผมยิ้มให้พี่เด็มแล้วเดินเลี่ยงไปหาไอ้แอล ความจริงกูก็อยากจะลองกินแบบไอ้แอลบ้าง มันควจะอร่อยใช่ไหม?
ไอ้ฮอลล์เดินลงจากการร้องเพลงเศร้าๆของมันก่อนจะแดกเหล้าไปด้วยกัน
ผมไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนสองหน่อไปไหนหมด ตื่นมาอีกทีก็เช้าวันใหม่ในห้องพี่โซดา เราสองคนเปลือยกันหมด สภาพห้องที่ยับเหยิน พร้อมกับอาการระบม บอกผมชัดเจนเฃยว่า เมื่อคืนเราเกินเลยไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
"ตื่นแล้วหรอ?"พี่โซดางัวเงียถามแถมยังเอื้อมมือกอดเอวผมแน่น ไม่ให้ผมลุกไปไหน
"อือ"ตอบไปทั้งที่ยังช้อก นี่กูเสียประตูหลังแล้วจริงๆสินะอยากจะเซด แต่กูก็ได้พี่โซดามาครอบครอง สมใจจุดประสงค์แรกแล้ว
"วันนี้มีเรียนเช้าไหม?"ร่างสูงที่ยังไม่ลืมตา เอาคางมนมาพาดบนบ่าผมและถามเสียงงัวเงีย
โอ้ย ใจกูเต้นโครมๆๆจนจะทะลักออกมาแล้ว
"มะ .ไม่มีครับ มีเรียนค่ำ"
"งั้นนอนต่อเถอะ กว่ากูจะล่อมึงนอนได้ก็ตี 5 เมื่อกี้เอง"
@_@ ทำไมหน้าผมแดง..
ฟอด~~
พี่โซดาแอบขโมยหอมแก้มผมอีกแล้ว หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น เราสองคนก็พัฒนาระดับความสนิทสนมกันมากขึ้น
พี่โซดามักจะฉวยโอกาสกับผมทุกครั้งที่ไม่มีคนอื่นและมีแค่เราสองคน ผมจะแว่บไปนอนกับพี่โซดาเสมอ จนเพื่อนสองหน่อพากันถามว่าเพื่อนที่ผมไปนอนด้วยนั้นคือใคร??
ช่วงนี้ไอ้แอลดูจะมีความสุขกว่าเมื่อก่อน เมื่อพี่เบียร์ตกลงปลงใจที่จะคบหาดูใจกับมัน แต่ดูเหมือนพี่เบียร์จะหึงเอาการ ก็นะไอ้แอลมันเสน่ห์แรง
ทั้งเพื่อนสาว เพื่อนเทียม แล้วไหนจะรุ่นพี่อีก มีคนชอบมันเยอะแต่มันเสือกสนแต่พี่เบียร์ อะนะนั้นเรื่องของมันเนอะ
ส่วนไอ้ฮอลล์ช่วงนี้มันหลบหน้าหลบตาไม่ค่อยได้เจอกันเท่สไร ไม่รู้มันเป็นยังไงบ้างเพราะนานๆทีมันจะทักไลน์ ไม่ก็โทรมาหา..
"สวัสดีครับทุกคน ผมกอไผ่นะครับ คืนนี้เป็นคืนพิเศษของผม ผมเลยว่าอยากจะขึ้นมาร้องเพลงสักหน่อย มีใครจะฟังผมร้องไหมครับ?"
แล้วก็ได้เสียงตอบรับกลับมาที่ดี ผมยิ้มให้ลูกค้าทุกคน กีตาร์ในมือเริ่มคลอเบาๆ
"ความจริง ผมร้องเพลงไม่ค่อยจะเก่งสักเท่าไรเลยไม่ค่อยจะขึ้นมาร้องกับเพื่อนแอล เพื่อนฮอลล์นะครับ"ผมยังคงพูดแล้วยิ้มให้ ยิ้มให้คนที่อยู่ที่เคาน์เตอร์
พี่โซดา..คนที่ผมรัก
"แต่วันนี้ไอ้เพื่อนหน่อของผมไม่มา นักร้องประจำก็แวะไปเข้าห้องน้ำ ผมเลยขอขึ้นมาร้องเพลงๆหนึ่ง ให้กับคนพิเศษของผม ในวันที่ครบรอบ 4 เดือนที่เรารู้จักกัน..."
~แม้พูดไม่ได้ ว่าเราต่างคนก็รักกัน
(ใช่ แค่เราสองคนรู้สึกยังไง แค่นี้มันก็มากกว่าพอแล้ว )
รู้ดีว่ามัน อาจทำให้ใครผิดหวังถ้าเขารู้
(พ่อแม่เอาผมตายแน่ หือๆๆ)
แม้ความรู้สึก มากมายแค่ไหน ก็มีแต่เราที่รู้อยู่
(ผมรักพี่โซดานะครับ!!)
แต่ต้องเก็บไว้ ไม่บอกใคร
*เพราะทุกอย่างมันดีหมดแล้ว ขอเพียงเราเท่านั้นที่เข้าใจ
(อืม เข้าใจๆๆๆ)
แค่สบตา ก็สื่อไปได้ถึงหัวใจ
(งอววว์ พี่โซดาสบตาผมด้วย ละลายสิครัช)
ฟังเพลงรักเพลงเดียวกัน เท่านั้นก็อุ่นใจ
(อ่าหะ)
จะต้องการอะไรให้มากไปกว่านี้
(นั้นสิ ผมรักพี่โซดามากๆเลยนะครับ)
...**
แค่..เรารู้กันดีแค่เพียงในใจ สองคนเท่านั้นก็คงเพียงพอ
มันเกินกว่ารัก
มันมากกว่าคำพูดจาใดๆ
มันจำเป็นที่เราต้องเดินจูงมือ แค่ใกล้กันมันก็ดีมากพอ..
เป็นความรักที่ไม่ต้องการคำพูดใด ให้มาจนขัดขวาง
(ครับ ได้ยินไหมครับพี่โซดา ผมร้องเพลงของเราให้พี่ฟังอยู่นะครับ)
แม้ต้องห้ามใจไม่ให้แสดงว่ารักกัน
ให้ความสัมพันธ์ เป็นเรื่องที่เราเท่านั้นที่จะรู้
(ถึงจะแอบน้อยใจไปนิด แต่ผมเองก็มีความสุขที่เรารักกันอย่างนี้ )
แค่ลมหายใจ ที่ใช้ร่วมกัน ก็ดีมากมายที่เป็นอยู่
ไม่ต้องการ ไม่เรียกร้อง...
(*,**)
(ผมไม่เรียกร้องอะไรอีกแล้ว แค่พี่โซดาไม่หมดรักผมไปไหนก็พอ)
หลังเพลงจบไป เราสองคนสบตากันแน่นิ่ง เหล่าลูกค้าต่างปรบมือให้ ผมยิ้ม เขายิ้ม รักเราแค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว
"ขอบคุณที่เราได้พบกันนะครับ ผมมีความสุขที่เราได้อยู่ด้วยกัน แล้วก็สุดท้าย ไปพบกับ พอร์ช นักร้องเสียงใสของร้านเลยครับบบ"
ผมเดินลงมาจากเวทีเมื่อเห็นพอร์ชมายืนรอข้างเวที พี่โซดาลากผมเข้าห้องผู้จัดการร้านไปอย่างเนียนๆเมื่อสายตาของทุกคนกำลังสนใจแต่พอร์ชที่ดึงดูดให้หลงไหลไปตามเสียงเพลง จูบแสนหวานเนิ่นนาน เกือบจะทำให้ผมขาดอากาศหายใจ
"พรุ่งนี้..ไปบ้านกูไหม?? พ่อแม่กูอยากเจอมึงนะ!!"
0________________________0
--- The end ---
จะเอาพี่โซดา ดิ้นๆๆๆๆ...
-
:pig4: :pig4:
-
พี่โซดา..น่าย๊าก..กกกกกกกก :ling1:
-
ชอบโซดา
-
เค้าว้อนท์เหล้า ว้อนท์โซดา อยากไปร้านlกฮ.
คุคุร้านนี้แซ่บทั้งนั้นนนนนนน
-
คือขอความคืบหน้าของแต่ล่ะคู่ด้วยได้มั้ยคะ ทำไมเหมือนรู้สึกจบไม่สนิทก็ไม่รุ
-
ชอบคู่พี่โซดา-กอไผ่
ขอบคุณครับ
-
:katai2-1:
-
[เรื่องสั้น] น้ำเมา3..ฮอลล์
"ฮึก พี่เหล้า พี่รู้ไหม พี่แม่งทำให้ผมสนแต่พี่มาตลอด แต่ปีนี้พี่ต้องจากไปแล้ว ผม ฮึก ผม รักพี่ พี่สนใจผมบ้างสิ!!"
ผมยังจำเรื่องราวที่ทำลงไปได้ดี ในคืนงานฟรอมรุ่นพี่เหล้า ผมเมาแล้วเดินไปบอกรักพี่แกก่อนจะเดินตกสระน้ำแล้วหลังจากนั้น
ใครก็ไม่รู้ที่ใจดีพาผมกลับบ้าน แต่ผมว่าก็คงไม่พ้นไอ้กอหรอก เพราะไอ้แอลไม่มา มันติดเกม ผมเลยยืมเสื้อนร.มันมาใส่เหตุ
เพราะขี้เกียจกลับบ้านไปเปลี่ยน มันเสียเวลาครับ เอาเสื้อไอ้แอลเลย มันมีหลายตัว สับเปลี่ยนใส่กันได้ เราเพื่อนกัน
"เห็นหลังไวๆ พี่เหล้าไหมมึง?"ระหว่างช่วงพักเที่ยงเพื่อรอเรียนภาคบ่าย ผมกับเพื่อนสองคนเลยแวะหาอะไรกิน แต่ระหว่างที่ผม
กับไอ้กอไปยืนรอซื้อก๋วยเตี๋ยว
ใครคนนั้นมาครับ มาหาไอ้แอล ไม่ได้มาหาผม มารู้ตัวอีกที ผมก็ได้เรียนมหาลัยกับพี่เหล้า แต่เขาไม่สนใจผม สนใจไอ้แอล เพื่อนรักของผม..
มันเจ็บ..
ผมร้องไห้ได้ไหม??
"เห็นน้องแอลไหมครับ?" อยากจิร้อง คนที่แอบรักถามถึงเพื่อนรัก..
ผมหันมายิ้มให้ เราเป็นพี่เอก น้องเอกกัน มันเลยไม่แปลกที่เราจะเจอกันในคาบวิชาเอกที่เรียนรวมทุกชั้นปี พี่เหล้าอุตส่าห์มานั่งข้างกายเลย น่าดีใจสิ้นดี!!
"ไอ้แอลมันไม่มีเรียนภาคเช้าน่ะพี่วันนี้"ผมตอบส่งๆ สายตาก็มองโปรเจตเตอร์จดเขี่ยตามอาจารย์ที่อธิบายเร็วอย่างกับจรวจ กูแม่งไม่มีสมาธิทุกที่เวลาพี่เหล้าอยู่ข้างกาย..
"แต่คืนนี้มันมีร้องเพลงน่ะ ถ้าพี่อยากเจอก็ไปหาที้ร้านพี่โซดาเลย" ผมก็ร้องเพลงด้วยนะคืนนี้ อยากให้พี่ฟังนะครับ..
อยากจะพูดออกไปแต่ก็กลัวจะได้คำตอบเดิม คือเขาสนใจแต่ไอ้แอล
คือเขาสนใจแต่ไอ้แอล
เห้อออ!!
"อืม เดี่ยวไป"ครับ หัวใจกูพังแล้วพังอีก หึๆ
ผมแทบไม่มีสมาธิจะเรียน เอาแต่จดๆอย่างเดียว
เคยเป็นไหม..อยากให้เขามองเห็นเราในสายตา
เคยเป็นไหม..อยากให้คนที่เขาสนใจ เป็นเรา..
เคยเป็นไหม..อยากร้องไห้ ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรเราเลย..
ไลน์!!
ผมมองไอดีไลน์แอดเพื่อนมาอย่างแปลกใจ
พี่เหล้าแอดไลน์มาหาผมหรอ??
ผมกดรับแอดทันที
เด้ง!!
LoKaPhiWat :: น้องแอลอยู่ร้านใช่ไหม?
อ่านแล้วยิ่งช้ำ แชตในไลน์คำแรกที่ทัก คือถามถึงไอ้แอล
HALL_HALL :: ครับ
จะให้ตอบอะไรได้ล่ะครับ ผมมันก็แค่ทางผ่านที่พี่เขาคอยถามถึงไอ้แอลเท่านั้น
ผมขึ้นมาร้องเพลงอย่างเศร้าๆ ช่วงนี้พี่เหล้าใกล้ชิดผมก็จริง แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการ
ผมต้องการให้เขาสนใจผม ไม่ใช่สนใจเพื่อนสนิทผม
มันจุกจนเจ็บครับ..
~~ มีใครบางคนให้คำนิยาม..ว่ารักคือความทุกข์
แตกต่างจากฉันที่มองว่ารักคือความสุข
(สุขเหี้ยไร กูร้องไห้ทุกคืน)
อาจจะเหนื่อยบางครั้ง
อาจจะเหนื่อยบางที
แต่ก็ยิ้มได้เรื่อยมา
อาจจะต้องผิดหวัง ก็ไม่เป็นไร
(เออ กูไม่เป็นไรมากเลย แค่เจ็บนิดๆ)
**
อย่างน้อยฉันแค่ได้รักเธอ
รักด้วยการไม่หวังอะไร
(ถุย กูหวังให้พี่เหล้ารักกูเว้ยเฮ้ย)
ก็รู้ฉันเองก็ยังไม่ใช่
(เออจริง กูไม่ใช่)
ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น
(สัส กูยังต้องการเว้ย ต้องการให้พี่เหล้ารักกู)
อย่างน้อยฉันได้เรียนรู้และเข้าใจ ทุกนาทีที่ฉันมีเธอ
รักคือความสุขที่ยิ่งใหญ่ และมีความหมายมากมายจริงๆ..
(เหอะ กูจะเลิกแม่งรักบ้าบออะไรนี้แหละ เลิกๆๆๆๆ)
ไม่ทันร้องเพลงจนหมดเพลง ผมก็เห็นพี่เหล้าเดินเข้ามาพร้อมแก็งค์เพื่อนอีกสามคน พี่ไทม์ พี่ทิม และพี่ไวน์ ถ้าสังเกตดูจากชื่อดีๆจะรู้ได้เลยว่า สองแฝดสองฝาเป็นเพื่อนแก็งค์เดียวกัน
พี่ไทม์-พี่ทิม แฝดไข่เดียวกันที่แทบจะแยกไม่ออกว่าใครไทม์ ว่าใครทิม
ส่วนพี่เหล้า-พี่ไวน์ แฝดไข่คนละฝา ฝาแฝดที่ถนัดกันคนละด้าน กับพี่เหล้าผมจำได้แม่น และแยกออกได้..ก็เขาคือคนที่ผมแอบรัก
รักมาสามปี..
ผมร้องเพลงจบแล้วเดินไปรอที่เคาน์เตอร์ข้างๆพี่โซดากับไอ้กอ มันเจ็บที่เห็นคนๆนั้นเดินเข้าไปหาไอ้แอลที่กำลังนั่งบนตักพี่เบียร์
ไม่รู้ว่าไอ้แอลพูดอะไรแต่เห็นมันชี้มาที่ผม เป็นใครก็สะดุ้งล่ะวะ คนที่แอบรักหันมามองด้วย สองเท้าบอกให้ผมวิ่ง แล้วก็เป็นตามคาดไอ้พี่เหล้าวิ่งตามมา
"ไอ้ฮอลล์มึงหยุดเดี่ยวนี้นะเว้ย!!"เสียงทุ้มตะโกนตามหลังมา ผมไม่สน รีบวิ่งจ้ำอย่างเดียว
"เรื่องอะไรผมต้องหยุด พี่จะมาวิ่งตามผมทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"
"มึงมานี่เลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน!!"
สุดท้ายผมก็โดนพี่เหล้าวิ่งจับอุ้มฟาดบ่ากลับมานั่งเคลียร์ต่อหน้าเพื่อนทั้งสามของเขา
ผมเม้มปากแน่น ไม่พูดสักคำแม้เขาจะถามคำถามอะไรมากมายที่ค้างคาใจ
"เฮ้ไอ้เหล้า..มึงก็ใจเย็นหน่อยดิวะ ดูสิ เด็กมันกลัวแล้ว!"ผมมองหน้าแฝดผู้น้องของพี่ไทม์ผ่านม่านตา บอกเลยไม่เคยคิดมาก่อนว่าพี่เหล้าเวลาโกรธแล้วน่ากลัวจริงๆ เขาจับผมกรอกเหล้าเมื่อผมไม่ยอมพูดอะไรออกมา
แม่งงงง กูร้องไห้สิครัช
"กูถามมึงอีกครั้งไอ้ฮอลล์ วันนั้นทำไมมึงต้องปลอมเป็นน้องแอลด้วย!"
แม่ง แค่เรียกชื่อก็คนละระดับแล้ว แบ่งชนชั้นกันนี่หว่า !!
ผมไม่พูด เอาแต่ร้องไห้บนตักไอ้พี่เหล้า..ก็คนมันกลัว
พี่ไวน์ นั่งมองไอ้ฟิวส์ เพื่อนต่างคณะของผมที่นั่งโต๊ะข้างๆไม่สนใจผมเลย
และพอไม่พูดไอ้พี่เหล้าก็กรอกเหล้าใส่ปากผม
ฮือๆๆ พ่อฮอลล์ แม่ฮอลล์ ช่วยฮอลล์ด้วย!!
**พี่เหล้าเอียง สองมาตรฐานชัดๆ จะพยายามจบให้ทุกคู่จบแบบเคลียร์ที่สุดนะคะ ขอบคุณที่แนะนำนะคะ นี่ก็พิมพ์เองอ่านเองยังค้างคาใจตะหงิดๆเองเหมือนกันค่ะ ฮ่าๆๆๆ เหมือนจบไม่สุดจริงๆ ขออภัยนะคะจะปรับปรุงใหม่น้าาาา ยินดีรับทุกข้อคอมเม้นค่ะ
-
:katai1: สงสารฮอลล์ ทีมแอบรัก สุ้น่าา
-
โอ้ รอต่อค่ะ แอบหมั่นไส้พี่เหล้าตงิดๆนะ
-
ไอ้พี่เหล้าสองมาตรฐาน..อย่าไปกลัวอิพี่มันลูก..กกกก :m16:
-
เชิดใส่เลย. หมั่นไส้ :z6:
-
พี่เหล้าเอียงว่ะ โอ้ยยหมั่นไส้
ทีมฮอลล์
-
พี่เหล้านิสัยไม่ดีแกล้งน้องทำไม :m16:
-
"กูถามมึงอีกครั้งไอ้ฮอลล์ วันนั้นทำไมมึงต้องปลอมเป็นน้องแอลด้วย!"
แม่ง แค่เรียกชื่อก็คนละระดับแล้ว แบ่งชนชั้นกันนี่หว่า !!
ผมไม่พูด เอาแต่ร้องไห้บนตักไอ้พี่เหล้า..ก็คนมันกลัว
พี่ไวน์ นั่งมองไอ้ฟิวส์ เพื่อนต่างคณะของผมที่นั่งโต๊ะข้างๆไม่สนใจผมเลย
และพอไม่พูดไอ้พี่เหล้าก็กรอกเหล้าใส่ปากผม
ฮือๆๆ พ่อฮอลล์ แม่ฮอลล์ ช่วยฮอลล์ด้วย!!
หากเขาใจเย็นสักนิด ผมกล้าที่จะบอกเขาเลยว่า วันนั้นผมไม่ได้ตั้งใจหลอกเขา ผมบอกรักเขาจริงๆ แต่ไม่คิดว่าเขาจะคิดว่าผมหลอกเขาเพราะวันนั้นผมใส่เสื้อนร.ไอ้แอลแล้วก็ใส่หน้ากากทั้งหน้าคงไม่แปลกที่พี่เหล้าจะจำผมไม่ได้ คงจะจำได้แค่ชื่อนร.ของไอ้แอล แล้วเขาก็เริ่มที่จะรักอย่างที่ผมตะโกนบอก แต่เขากลับรักผิดคน ..
คงโทษใครไม่ได้ เพราะระหว่างเราคงไม่มีใครผิดใครถูกแล้วล่ะ
"แฮ็กๆๆ ฮึก ผมรักพี่ ผมรักพี่ พี่ได้ยินไหม? พี่แม่งเอาแต่สนใจไอ้แอล แล้วผมล่ะ ผมรักพี่นะ ถ้ารักไอ้แอลมากก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมเลย ฮึก ผมจะไม่รักพี่แล้ว หือๆ "
ร้องไห้เลยกู ร้องแม่งเลย ไม่เอาแล้ว ไม่ไหวจะรักไอ้พี่เหล้าแล้ว พี่ไทม์ พี่ทิม ชนแก้วกัน อย่างกับเรื่องที่ผมกำลังร้องไห้นี่เป็น
เรื่องสนุก ส่วนไอ้พี่ไวน์ผมเห็นลุกขึ้นเดินไปหาไอ้ฟิวส์เรียบร้อย
"เออ เลิกแอบรักกูห่าอะไรได้แล้ว มารักกูแบบเปิดเผยและกูก็จะเริ่มต้นรักมึงใหม่ โอเคไหม?"
"อือ"พอพี่เหล้าพูดแบบนั้น ผมกลับทำตัวไม่ถูก เช็ดน้ำตาตัวเองทิ้งแล้วพยักหน้าเอาดื้อๆ
แล้วไหน กูบอกจะเลิกชอบพี่มันนี่หว๋า!!
"ไหน พูดอีกทีสิ มึงรู้สึกยังไงกับกู?"ร่างสูงเชยคางผมให้สบตากัน ผมมองหน้าเขาเคืองๆ
"รัก รักมาก รักพี่เหล้ามากๆเลย"เท่านั้นล่ะ ไอ้พี่แฝดไทม์ ทิม ก็เดินออกไปหาเหยื่อที่เล็งไว้ ทิ้งผมโดนไอ้พี่เหล้าจูบโชว์คนทั้งร้านอย่างไม่แคร์สายตาใคร
"อื้อ พี่เหล้า พอแล้ว พอได้แล้ว"ผมห้ามปรามร่างสูงที่เอาแต่คลอเคลียผมเช่นทุกวัน นอกจากพี่เหล้าจะโมโหน่ากลัวแล้ว เขายังหื่นกามอีกต่างหาก วันทั้งวันผมโดนเขาหอมแก้มบ้าง บีบ จับ คล้ำโน้นคล้ำนี่ตามใจมือปลาหมึกแสนซนจนผมห้ามปรามไม่ได้สักครั้ง สุดท้ายเรื่องความรักของเราจึงเริ่มต้นขึ้นในทุกๆวัน
ผมรักพี่เหล้าที่เป็นอย่างนี้
ผมรักเขา..แม่ผู้หญิงมากมายจ้องจะคาบเขากลับห้องทุกคืน แต่คนอย่างไอ้ฮอลล์
ของๆฮอลล์ใครยุ่ง กูตบ !!!
"น้องแอลคร้าาาบ วันนี้พี่เบียร์ไม่มาคุมรึครับ?"เสียงรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งหนึ่งดังลอยขึ้นมา ผมกับไอ้กอหันไปมอง สงสัยจะยังไม่เข็ดไอ้พวกพี่วิน ไม่รู้จะเตาะไอ้แอลไปถึงไหน ก็รู้ทั้งรู้พี่เบียร์โคตรหึงไอ้แอลมันแค่ไหน??
"มาครับ นั้นไง? ที่รักครับ พวกพี่วินจีบเค้าอีกแล้ว!!"ผมกับไอ้กอได้แต่หัวเราะขำ นับวันไอ้แอลยิ่งทำตัวน่ารัก ยิ่งเวลาอยู่กับพี่เบียร์มันโคตรทำตัวน่ารัก แต่สงสารว่ะ พวกพี่วินโดนลากออกไปเคลียร์หลังร้านอีกตามเคย
เห้อ!!
"พี่เบียร์โคตรขี้หึงอ่ะ!!"ไอ้กอมันว่าระหว่างที่ไอ้แอลเดินมาเบะปาก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ผัวมันมาแล้ว
"ก็คนเขารักของเขานี่น่า"เออ ไปรักไกลๆครับไอ้เพื่อนแอล
"ไอ้แอล บอกผัวมึงให้เพลาๆหน่อยนะ หลังร้านกูเหม็นคาบเลือดหมดล่ะ ออกไปเคลียร์กับมันด้วย"
"อืม เดี่ยวบอกพี่เบียร์ให้!!"บอกแค่นั้น ไอ้แอลก็เดินออกไปหลังร้านตาม ที่พี่โซดาบอก ผมว่ามันหาเรื่องไปหาพี่เบียร์มากกว่า หึ ไอ้เพื่อนแรด
อ้อ .. ผมบอกไปรึยังนะ พี่เบียร์จับไอ้แอลจดทะเบียนสมรสเรียบร้อย เห็นว่าวันนั้นไอ้แอลมันงอแง พี่แกเลยพาไปจดทะเบียนเพื่อความมั่นใจว่าจะไม่นอกใจ มันแบบฮาร์ดคอสัสๆ แต่น่ารักว่ะ!!
พี่โซดาแอบหอมแก้มไอ้กอเบาๆก่อนจะออกไปจากร้าน เห็นว่าจะไปพบเพื่อนทำรายงานธีสีสคณะด้วยกัน เห็นหน้าไอ้กอแดงแป้ดแล้วโคตรน่ารัก ไม่เคยคิดว่าคนนิ่ง ๆ ติดจะกวนตีนบ้างอย่างไอ้กอ จะดูเรียบร้อย ขี้อาย เมื่อพบเจอกับพี่โซดา
ก็อย่างว่าล่ะครับ พ่อ แม่พี่โซดาจองตัวมันเป็นลูกสะใภ้เรียบร้อย มันเลยต้องทำตัวดีๆให้ผู้ใหญ่เอ็นดูก่อนพี่โซดาจะเรียนจบแล้วถึงจะได้แต่งงานกัน ผมล่ะอิจฉาตัวใหญ่ๆเลย
แล้วดูผมสิครับ เรารักกัน บอกรักกัน อยู่ด้วยกัน แต่พี่เหล้าไม่เห็นจะทำอะไรๆให้ผมมั่นใจได้เลยว่าเขาอยากอยู่กับผมไปนานๆ อย่างพี่เบียร์และพี่เหล้า..
"ไอ้ฮอลล์"
"หือ??"ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่อยู่ๆ พี่เหล้ามาสะกิดผมเบาๆ พอหันไปก็เจอ ไอ้ฟิวส์ยืนจับมือกับพี่ไวน์หน้าแดง
"อยากแต่งงานกับกูไหม?? กว่าไอ้ไวน์จะตื้อเมียมันแต่งได้ กูรอมาตั้งนาน!!"ผมอึ้งไป นี่ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม พี่เหล้ากำลังจะพาผมไปสู่ขอกับพ่อแม่เขา
"โทษทีนะที่ช้า..ไอ้ฟิวส์แม่งเล่นตัว กูกับไอ้เหล้า เราเคยสัญญาไว้นะว่าอยากแต่งงานพร้อมกัน"ผมมองพี่ไวน์ที่หยิกแก้มไอ้ฟิวส์ทั้งน้ำตา สองมือจับมือใหญ่ของไอ้พี่เหล้าแน่น
ผมไม่ได้ฝันใช่ไหม??
"อือ รอจนจะเลิกรอแล้ว ผมรักพี่นะพี่เหล้า"
"กูก็รักมึงวะไอ้ฮอลล์ สัญญาว่าจะรักให้ดีที่สุดเท่าที่กูจะรักมึงได้" ^___^
--- The end ---
-
้Happy ทุกคู่น่ารักค่ะ ช๊อบ..บบบบบบบ :really2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านพี่เบียร์กับแอลต่อจัง ท่าทางจะฮาดีอ่ะ 55555
-
:o8:ง่าววน่ารักกกก
-
ความลับ..แตก
ผมเดินย่องเบาๆ แอบแง้มมองซ้าย มองขวากลัวคนที่ผมกำลังแอบตามเขาอยู่นั้นรู้ตัว
ผม พีช ลูกพ่อพอร์ชครับ เป็นนิสิตปี 3 เอกการบัญชี
ผมเป็นเด็กเรียน น่ารักแบบเฉิ่มๆเพราะแว่นหนาเตอะที่ไม่กล้าถอดออกให้ใครได้เห็นหน้าสดๆสักคน มันเลยไม่ค่อยมีคนจะแวะมาสมาคมด้วย เพราะผมเฉิ่มและเชย
ผมมีพี่น้องคนเดียว คือตัวผมเอง หรือเรียกง่ายๆคือ พ่อแม่มีลูกโทน คือผมเองครับบบบบ
ผมชอบสีน้ำเงินอร่ามอมชมพูนิดๆนะครับ ผมชอบน้ำแข็งใสและก็ชอบเพื่อนร่วมเมทตัวเอง
อะอะ แต่อย่าไปบอกมันนะครับนั้นน่ะความลับของผมเลย
คือ ผมชอบมัน ไอ้เพื่อน
และความลับของผมอีกอย่างคือ ผมเป็นแอดมินเพจดังยอดฮิต ที่ติดแฮ็กแท็กในทวิตเตอร์มาร่วม3 ปีคือเพจ
#พี่ว้ากรวยชะนีอยากได้เป็นผัว
แล้วก็กฏเดิมนะครับ ห้ามบอกไอ้เพื่อน ไม่งั้นผมตาย ถ้าความลับผมแตก!!
"แม่ง มึงช่วยตามหาไอ้แอดมินเพจชะนีปัญญาอ่อนบ้าบอนั้นด่วนเลยนะ เจอตัวเมื่อไรกูจะตืบคาตีนกูเลยแม่ง!!!"
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ได้ยินแล้วใช่ไหมครับ นั้นนะเสียงไอ้เพื่อน เรารู้จักกันตอนปี1 เพราะเป็นรูมเมทร่วมกัน แต่พอเทอม2 มันออกไปเช่าคอนโดอยู่คนเดียว เราเลยไม่ได้เจอกันทุกวันแต่เจอกันเฉพาะช่วงเท่านั้น อย่างเช่นตอนที่มันโทรเรียกให้มากินข้าวด้วยกันเวลาที่มันไม่เหลือใคร
(เออๆ เดี่ยวกูจัดการให้ มึงก็ใจเย็นๆ นอนตากแอร์ไปก่อนสักวันสองวัน คราวนี้รับรองได้ตัวแน่)
อ่าหะ..ชัดเลย มันกำลังให้คนสืบหาตัวผมอีกแล้ว ร่างสูงติดจะหงุดหงิดวางสายเพื่อนไปพลางเตะถังขยะกระจุยกระจาย แต่กระนั้นมันก็ยังช่วยหยิบถังขยะที่ล้มวางยืนไว้เหมือนเดิม ผมกดถ่ายรูปรัวๆไม่ให้มันรู้ตัว
ไอ้เพื่อน..มึงปล่อยกูไปเถอะ
ไอ้เพื่อน..กูไม่ได้ทำอะไรเลย
ผมก็แค่โพสต์รูปมันและพองเพื่อนเอง แต่บังเอิญผมติ่งมันไง เลยมีรูปมันเยอะไปหน่อย
แค่ 10,000 กว่ารูปเอง แค่นั้นเองจริงๆ ส่วนนอกนั้นก็รูปพองเพื่อนมันครัช
ผมรีบเผ่นออกจากพุ่มไม้ไปอย่างไว ก่อนจะมารวมตัวอยู่กับเพื่อนสนิทที่มีอยู่คนเดียว นั้นก็คือ โน้ตบู็คตัวโปรด พร้อมโพสต์รูปที่ได้แอบถ่าย
ขอ สาม คำ กับภาพนี้
@โฉมงาม >//<
หลังโพสรูปไป ยอดการกดไลค์ก็เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งคอมเม้นต่างๆนานาจากแฟนเพจ ที่มีทั้งชะนีแท้ ชะนีเทียม และแมนๆเตะบอลมาเม้นกันพอต่อยอดลมหายใจอันน้อยนิดให้ชีวิตได้มีลมหายใจต่อการดำรงชีวิตต่อไป
"เฮ้ยไอ้พีช หวัดดี"
อ้าวเฮ้ย มานี่ได้ไงฟ้ะ!!
เป็นไอ้วอร์มที่ทักผมพร้อมกับเพื่อนอีกสี่คนเดินเข้ามา
ซวยแล้วไงไอ้เพื่อนมาด้วย แถมมันยังหน้าเครียดมาเลย สงสัยจะดูเพจแล้วแน่เลยว่าผมอัพรูปมันลงเพจอีกแล้ว
ผมทำการปิดเฟสบุ้คออกอย่างไวแล้วเปิดหน้าจอเอ็มวีเพลงที่ฟังเพื่อบังหน้า
"อืม หวัดดีเพื่อนเพื่อน มาทำอะไรกันหรอ?"ผมถอดหูฟังออกข้างหนึ่งพลางถามพวกมัน ไอ้พีลากเก้าอี้มาอีกตัวแล้วนั่งเมื่อคนอื่นๆนั่งโต๊ะเดียวกับผม ไม่แปลกเท่าไรที่ผมจะเห็นไอ้เบียร์สุงสิงกับพวกนี้
ก็ไอ้เบียร์กับไอ้โซดาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนะครับ สองแก้งค์นี้รู้จักกันและสนิทกันพอตัวเลยก็ว่าได้
"มาหาไรแดกสิวะ มึงล่ะ อยู่ลานอาหารเสือกมาทำรายงานอ่อ?"ไอ้ไก่ปล่อยหมามาเผ่นผ่านอีกล่ะ ผมล่ะเซ็ง
"เปล่าทำรายงาน นี่ฟังเพลงอยู่ เดี่ยวมีเรียนบ่ายสองนะที่จอร์นเอฟคนเยอะ เลยแวะมานี่นะ"แล้วผมจะสาธยายอะไรให้มากความ
เห็นไอ้เพื่อนมันเครียดหนักเลยแกล้งทักมันหน่อย
"เพื่อน เป็นไร?" เหอะ คนดีจริงกู ถามยังกะไม่รู้สาเหตุ
"ก็ไอ้เพจชะนีอะไรนั้นแหละ ลงรูปไอ้เพื่อนอีกล่ะ มึงเปิดดูยัง?"ไอ้พีบอกแทนเพื่อนที่นั่งจ้องหน้าจออย่างโหด ผมได้แต่ส่ายหัว
ยังไม่ได้ดูเลยแต่กูโพสต์เอง..แหะๆ
"เสือกชื่อโฉมงาม หน้าตาสวยส้นตีนล่ะก็กูเหยียบดั้งหักอีกแน่"เฮือก..
"อย่าให้จับได้นะ กูเอามันตาย!!!"
เอิ่ม...กูเอง กูเอง ใจเย็นไว้ๆพีช มือจะสั่นทำไมฟ้ะ!!!!
"เอาน่ามึง..รูปมึงก็ออกจะหล่อ ดูสิ หน้ามึงโคตรเข้ากับถังขยะเลย"ก็ถ้าปากจะเป็นอย่างนี้ ผมว่าไอ้ไก่อย่าพูดเลยดีกว่า พวกคนอื่นที่เหลือต่างพาหัวเราะตาม อยู่ๆน้องปี1 สามคนก็เดินเข้ามาโดยคนที่ดูจะยิ้มสดใสร่าเริงกว่าเพื่อนคนอื่นๆนั้นเดินเข้ามากอดคอไอ้เบียร์จากทางด้านหลังไม่ต้องก็รู้ว่าใคร
"พี่เบียร์ รอนานไหมครับ?"หือ น่ารักไปไหมน้องแอล ผมชอบนะกับน้องแอลแต่คงยุ่งด้วยไม่ได้ ไอ้เบียร์หึงโหด ข่าวคราวการจดทะเบียนลับๆของคู่นี้ก็ไม่พ้นผมอัพเดทลงเพจอีกตามเคย
"หวัดดีครับพี่พีช"เป็นน้องกอไผ่ครับที่ทักทายผมหลังไหว้พวกไอ้เพื่อนเรียงราย
"หวัดดี สบายดีไหม?" ถามไปงั้นล่ะครับเดี่ยวบทสนทนาจะจบเอา เดี่ยวน้องหาว่าหยิ่งไม่คุย
น้องกอไผ่รีบเข้ามาเบียดตรงกลางระหว่างกับไอ้วอร์ม มันจะแน่นไปไหมโต๊ะนี้ ตอนแรกมันก็ว่างโล่งมีแค่ผมเอง
เห้อ!!
"สบายดีครับ พี่โซดาติดสัมมนาระหว่างมหาลัยห้าวัน ผมเลยเหงานิดหน่อย ฮ่าๆ"
คนนี้ก็น่ารัก พูดก็เพราะ เรียบร้อยไปอีกแบบ ผมอยู่ด้วยได้ แต่กับน้องฮอลล์รายนั้นจ้องแต่คอมฯผมตลอด ประเด็นหลักคือเกมในเครื่องผมเยอะนั้นเอง
"โว้ย..สั่งอะไรแดกสิว่ะพวกมึง จะนั่งโด่วให้ข้าวมันลอยมารึไง?"วงแตกเลยครับ โดนไอ้เพื่อนด่าเพราะโมโหใครมันจะไปอยู่ล่ะครับ
ก็คงมีแต่ผมที่ไม่ไปไหน คือกูมานั่งก่อน คือตรงนี้ที่กูนะไอ้เพื่อน
"ใจเย็นหน่อนดิเพื่อน อย่าใจร้อนมากสิ!"ผมก็พูดได้เนอะ ถ้าเป็นผมโดนแบบไอ้เพื่อนก็คงหงุดหงิดพอๆกัน แต่ประเด็นคือ หนังหน้าผมไม่หล่ออย่างมัน
"มึง.."
"หือ อะไร?"พูดแล้วเว้นไป กูลุ้นนะเว้ย
"สั่งข้าวหน่อยดิ กูหิว!!"อ้าว ไมเป็นผมล่ะ
"เออๆ เอาเหมือนเดิมนะ"
"อือ"
สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งดูไอ้เพื่อนกินข้าวอย่างเซ็งๆ คนอื่นๆดูเหมือนจะไปนั่งกินอีกโต๊ะข้างๆ ให้มันได้อย่างนี้สิครับ
เต้ง!
แจ้งเตือนเฟสบุ้คดังเข้ามา ผมหยิบโทรศัพท์มาดู ปรากฏว่าเป็นภาพที่ถูกแท็กมา
ผมกับไอ้เพื่อนถูกถ่ายรูปแล้วแท็กมา
ไอ้เพื่อนติดจะเซ็งระดับหนัก ช้อนในมือถูกมันเขวี้ยงลงตกพื้น
กูตกใจหมด สัสเพื่อน คนอื่นเลยหันมามอง..
"ใจเย็นน้าเพื่อน มันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย"ผมปรามเมื่อเห็นมันลุกขึ้นคงจะอะละวาดตามหามือบอนที่ถ่ายรูปแล้วแท็กพวกเรามา
แต่เพราะเฟสที่ใช้แท็กนั้นเป็นเฟสแฟนด้อมที่ใช้ชื่อ
คู่จิ้น-คู่จริง สายY วายวาย..
ผมเองยังอยากรู้เลยว่าใครคือเจ้าของเฟสคนนี้
ความรู้สึกของไอ้เพื่อนที่อยากรู้ว่าใครคือแอดมินเพจของผม ก็คงจะเหมือนๆกัน
จะผิดก็ตรงที่ไอ้เพื่อนมันยังตามหาไม่ได้ว่าใครคือเจ้าของเพจ และแฟนด้อมนั้นเอง
"เย็นไม่ไหวแล้วว่ะ กูรำคาญสัสพวกนี้จริง วันๆเอาแต่ถ่ายรูปกูลงโพสต์ @##$%%^&&**#$^&&&**@"และก็อีกหลายคำหยาบๆที่สุดจะทนของไอ้เพื่อนเปร่งออกมา ผมรีบปิดคอมแบกกล้องตัวโปรดใส่กระเป่าเป้แล้วลากไอ้เพื่อนออกมาเพราะทนดูมันอาลาวาดกลางลานอิฐไม่ไหวและที่สำคัญ ไอ้เพื่อนๆมันก็เป็นใจเหลือเกินให้ผมดูแลมัน
มันใช่หน้าที่ผมไหม???
แต่ทุกครั้งที่มันโมโห ผมกลับต้องเป็นอยู่ดูแลทุกที
ปัง!!!
"แม่ง!!"ประตูห้องมันปิดลงอย่างกับมันไม่หวงว่าประตูมันจะพัง ผมวิ่งไปตั้งข้าวของสัมภาระตัวเองแล้วกลับไปวิ่งปิดประตูห้องเบาๆ
ขอโทษน้าาาเจ้าประตู โดนไอ้เพื่อนถีบปังๆๆ ไม่เจ็บใช่ไหมจ๋ะ>^^<
"เพื่อน"
"อะไร?"อูย กูเรียกเบาๆเอง ตอกกลับมาซะกูกลัวเลย
"เออ อือ มะ ไม่มีอะไร" ผมว่าผมไม่พูดอะไรดีกว่า กลัวโดนลูกหลง มันยิ่งหงุดหงิดอยู่ กูกลัวครัช
"อะไรว่ะ เรียกแล้วไม่มีอะไรจะเรียกทำไมว่ะ?" อื้ม นั้นไง โดนแล้วกู
ร่างสูงของไอ้เพื่อนแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาออกเผยให้เห็นรอยสักรูปเหยี่ยวกลางแผ่นหลังที่น่าหลงไหลนั้น ก่อนมันจะเดินเข้าห้องน้ำ คงจะอาบน้ำดับอารมณ์ร้อนแน่ ..
เห้ออออ รอดแล้วกู
ติกต้อกๆๆๆๆ
กลับดีไหมว่ะ?
ถ้ากลับแล้วไม่ลามัน มันจะฆ่าผมไหม??
ถ้าไม่กลับ แล้วนั่งรอ มันจะด่าผมว่าอยู่ทำสากอะไรรึเปล่า?
ติกต้อกๆๆๆ
โอ้ยเครียด เกิดเป็นพีช แม้แต่จะเดินออกจากห้องไอ้เพื่อนยังคิดเองไม่ได้เลย
"เอาว่ะ กลับก็กลับ!!"ผมตั้งท่าจะหยิบของสัมภาระตัวเองกลับ แต่ร่างสูงที่เดินออกมานุ่งผ้าขนหนูผืนหนาโชว์แผ่นอกแน่นนั้นพา
ให้ผมมือไม้อ่อน ขาอ่อนแรง ขยับไปไหนไม่รอด
"เออ คือว่าจะกลับแล้วนะ กูไปนะ!!"ใจนึงก็อยากอยู่ แต่อีกใจก็ไม่อยาก กลัวใจหวั่นไหวไปมากกว่า
"อะไรวะ อยู่ก่อนดิ เหมือนฝนตกตกเลยว่ะ?"น้ำเสียงที่ติดจะเย็นลงนั้นทำให้อดที่จะละสายตาจากหุ่นล่ำที่กำลังเช็ดผมเปียกๆของตัวเอง
ซ่าห์↓↓↓↓↓↓↓↓↓
อ้าวเห้ย ฝนตกจริงๆด้วยครับ ฝนตกกลางวันแสกๆแถมพระอาทิตย์ยังส่องบนหัวเลย นี่ผมจะต้องติดแง็กกับมันใช่ไหม??
กูคิดถึงห้องเรียน...
)))) มาเสิร์ฟความรักวุ่นๆของกลุ่มเพื่อนพี่โซดาค่ะ เซตนี้มี สาม ตอนเหมือนกันค่ะ
ความลับแตก (เพื่อนพีช)
แจกันแตก (วอร์มไม้เหนือ)
ฟองแตก (ไก่พี)
ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
พี่เพื่อนใจร่มๆค่าา
คิคิพีท>>>ความลับน่ะห้ามบอกใคร<<<
คนอ่านอย่างชั้นรุแล้วเหอะ 555
-
มาต่ออีกเซท เย้ๆๆๆๆๆ เพื่อนโหดอ่ะ ถ้ารู้ความจริง พีซ จะเหลือเร๊อะ o22
-
"ตกจริงด้วย ถึงว่ามันร้อนๆเนอะเมื่อกี้"ผมว่าตอนนี้ผมก็ร้อนครับ
"ร้อน ก็ไปอาบน้ำดิว่ะไอ้นี่"แล้วก็เช่นเคยผมโดนมันถีบเข้าห้องน้ำให้อาบน้ำ ไอ้เพื่อนมีนิสัยอย่างนึงคือ ถ้าร้อนก็อาบน้ำ
ถ้าหิวก็ไปหาอะไรกิน
ถ้าโกรธก็แค่กระทืบ
แต่ถ้าเกลียด..ก็แค่โดนมันเอาคืน แค่นั้นเองครับ
ผมอาบน้ำอย่างชื่นใจหลังจากที่รู้สึกร้อนรนมานาน อยู่ใกล้ไอ้เพื่อนทีไร มีอันต้องร้อนทุกที คือกลัวครับ กลัวมันรู้ความลับเรื่องแอดมินเพจ
ปังๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังมา ไม่บอกก็รู้ว่าไอ้เพื่อน
อารมณ์มัน แม่งงง โคตรรุนแรง เดาไม่ถูกเลย
ผมใส่ผ้าขนหนูห่มไว้ทั้งท่อนบนและท่อนล่าง คืออายมันครัช เรามันไม่ได้หุ่นเฟอร์เฟคแบบมันนี่หว๋า
"กูถามอีกครั้ง มึงเป็นแอดมินเพจนี่ใช่ไหม?"
ผมมองมันด้วยความตกใจมือหนากำมือถือผมแน่น ถ้าบีบจนแตกได้ ผมว่าป่านนี้มือถือผมคงแหลกกระจายแล้ว
"เออ คือ?"
วินาทีนี้ ความลับข้อเดียวของผม แตก แล้ว...
"บอกมา มึงเป็นแอดมินเพจที่กูเกลียดนักเกลียดหนาใช่ไหม!!"
ฮือ.. พ่อพอร์ช แม่กิ่ง ช่วยพีชด้วย ผมกลัวไอ้เพื่อน ร่างสูงมองหน้าผมแววตาหน้ากลัว ผมไม่รู้ว่ามันถือวิสาสะเปิดมือถือผมได้ไง แต่ตอนนี้คือมันรู้แล้ว
ผมตายแน่นอน
"ไอ้เพื่อน มึงใจเย็นๆก่อนนะ กูอธิบายได้"ผมก้าวถอยหลังไปอย่างรวดเร็วเมื่อร่างสูงของไอ้เพื่อนก้าวเข้ามาในห้องน้ำ
"เอองั้นมึงก็อธิบายมา!!!"กะ กูกลัววววว ไอ้เพื่อนเข้ามาแถมยังเขวี้ยงมือถือเครื่องใหม่ของผมที่น้าสาวซื้อให้ไปอย่างไม่เสียดาย
แต่กูเสียดายครัชชชไอ้เชี่ยเพื่อน
ลาก่อน ไอ้ลูกพลับลูกพ่อพีช..
"ดะ..เดี่ยว กูค่อยอธิบายได้ไหม มึงออก ออกไปรอข้างนอกได้ไหม?"ผมระลักระล่ำบอกพลางพยายามผลักมันไม่ให้เข้าใกล้
กูจะสิงเข้าผนังแล้วนะเว้ยไอ้เพื่อนเลว
"หึ มึงป่วนกูมากเลยนะ รู้ไหมกูโคตรรำคาญไอ้เพจนั้นแค่ไหน มึงรู้ไหมห้ะ!!!!?
กูรู้แล้วโว้ย แต่กูกลัวมึงมากกว่าตอนนี้
ขออากาศให้กูหายใจหน่อย มึงจะชิดตัวกูไปถึงไหน
โอ้ย เจ็บมือๆ อย่าบิดมือกู เพื่อนสัส!!
"กูรู้ๆๆ ไอ้เพื่อน อย่าบิดมือกูนะ มันเจ็บๆๆนะเว้ย"ผมแหกปากลั่นตะโกนใส่หน้ามัน สองตาพยายามเพ่งเล็งมองหน้ามันให้ชัดๆแต่ก็เห็นรางๆล่ะครับ แว่นผมหลุดไปตอนที่พยายามปัดป่ายไม่ให้มันเข้าใกล้ไปมากกว่านี้
"ไม่ให้บิดมือมึง แล้วมึงว่ากูควรลงโทษมึยังไงดีให้สาสมกับที่มึงทำกูหงุดหงิดมาหลายปี"
"กะ กู ไม่รู้ กูขอโทษก็ได้ มึงปล่อยมือกูนะ มันเจ็บ"ผมน้ำตาเล็ด เจ็บครับ ไอ้เพื่อนมันยิ่งแรงควายด้วย แค่มันเตะก็ว่าเจ็บแล้วนี่โดนบีบมือ
"ขอโทษงั้นหรอ?"
โอ้ย กูเจ็บมือโว้ยยยยยยย
"มึงควรจะขอโทษตั้งแต่เริ่มตั้งเพจตอนโน้นแล้วเว้ย!!!!"
โอ้ย เจ็บครับเจ็บ มือผมแดงกำไปหมด ไอ้เพื่อนหยิบสายบัวใกล้มือราดน้ำใส่หน้าผมไม่ยั้ง
เคยบอกแล้วใช่ไหมครับ..
ไอ้เพื่อน..
ถ้ามันเกลียดใคร มันก็แค่..โดนมันเอาคืน แค่นั้น!!
เรายื้อแย่งผลักกันไปมาเพราะผมเริ่มรู้สึกจะสำลักน้ำที่ไอ้เพื่อนมันฉีกใส่
จนสุดท้ายผลของการทะเลาะกันนั้นส่งผลให้ผมผลักมันไปอย่างแรง มันเกือบลื่นหงายหลังแต่ไม่ใช่แค้นั้นไอ้เพื่อนกลับดึงผมล้มลงไปด้วย ผมล้มลงไปหลังกระแทกพื้นเต็มๆ มือก็โดนร่างไอ้เพื่อนทับจนนิ้วปวด คงจะแตกแน่กระดูกนิ้วมือ เห็นไอ้เพื่อนหยิบแว่นผมขึ้นมา ชัดเลย
ความลับแตก
กระดูกนิ้วมือแตก
และแว่นตาแตก
อื้ม..โอเค กูเกลียดมึงแล้วไอ้เพื่อน..
Dem Chanatchai รู้สึกหายไวไวนะลูกพีช กับ Peace Phithannn
ผมอ่านโพสต์ล่าสุดที่ไอ้เด็มแท็กไอ้พีชอย่างเคืองๆ สองวันแล้วทีมันเข้าแอดมิดอยู่โรงพยาบาล
มันเจ็บเพราะผม ผมรู้ แต่ผมไม่ไปเยี่ยมมันหรอก ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ
ก็มันดั้นมาโกหกผมก่อนทำไมล่ะ
มันเป็นแอดมินเพจนั้นด้วย
ผมหลงไว้ใจ เชื่อใจ แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่มีมันพังไปหมดแล้ว
"กูมีเรื่องจะคุยด้วย"ผมเดินเข้ามาหาและพูดกับมันด้วยความแปลกใจ มันออกจากรพ.ตั้งแต่เมื่อไรกันทำไม ผมไม่รู้ รู้แค่ว่ากระจิตกระใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไรเลยขอตัว ออกมาจากร้านไอ้โซดาคนเดียว ว่าจะกลับไปนอนหอแต่ไม่รู้ทำไมคิดถึงมันเลยแวะมาจอดหน้าหอแล้วก็เห็นมันจากริมระเบียงจริงๆ ไอ้พวกน้องเมทของมันสนใจแต่ดูหนังในจอคอมเล็กสี่ห้าคน ผมเลยเดินมาหามันอยู่อย่างนี้
คิดถึงได้ไหม
ขอโทษได้หรือเปล่า??
"มึงโกรธกูไหม?"ไอ้พีชถามเกี่ยวกับเรื่องเพจบ้าบอนั้น ผมเลยเดินมาเกาะริมระเบียงกับมัน มองดูท้องฟ้า ดวงดาวแล้วคิดถึงตอนพวกเราอยู่ด้วยกันตอนปีหนึ่ง
"ก็ไม่ชอบ ก็ไม่คิดว่าเป็นมึง!!"
"แล้วมึงล่ะโกรธกูไหม?"ผมถามมันถึงเรื่องที่ผมทำมันเจ็บตัว
"ก็เจ็บ ก็โกรธแต่เข้าใจ" ผมยกยิ้ม จริงๆนะเราน่ะรักกันมากๆเลย ความสัมพันธ์ของเราที่เป็นอยู่มันมากกว่าใครจะแยกจากกันได้
ผมพาไอ้พีชกลับมาอยู่หอตัวเองอีกครั้ง เหตุผลก็เพราะ อยากดูแล และไอ้พีชก็ยอมมา
ผมถอดเสื้อผ้าออกเพื่อไปอาบน้ำนอนแล้วออกมาเห็นไอ้พีชยุ่งๆกับโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ผมซื้อคืนให้ ทั้งโทรศัพท์และแว่นตา
"ไอ้เพื่อน กูนะเลิกเป็นแอดมินเพจนั้นแล้วนะ แต่กูเป็นแอดมินเพจนี้แทน" ผมดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ไอ้พีชชูให้ดูแล้วหัวเราะกาก
เพจ แอนตี้เพื่อน พักษภาค
"ฮ่าๆ ดีๆกูชอบๆ เพจนี้มีกูคนเดียวใช่ไหมวะ อัพแต่กูนะกูอยากให้มึงสนแค่กูคนเดียว!!"
--- The end ---
** >///////< ไว้จะมาต่อคู่อื่นนะคะ
-
:katai2-1:...ชุ่ววว...
-
อาราย...ยยยยย แกล้งโหดกลบเกลื่อน อ่อ :katai5:
-
น่ารักทุกคู่เลย
อยากตามติดชีวิตเพื่อนพีชมากๆว่าจะฮาร์ดคอกอไก่ขนาดไหน :hao6:
-
ติดตามต่อค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
ขอต่ออีกหน่อยสิ อย่าเพิ่งจบบบบบบ
-
น่าร้ากกกกก
-
o13
-
รอออ
-
แจกัน..แตก
ฟิวววววววว
.
.
.
.
.
.
.
.
เพล้ง!!
"อ้าว เฮ้ย!!" ซวยแล้วกู
ผมมองแจกันในมือที่หล่นแตกกระจายระหว่างทางที่จะไปวางแจกันในรถลุงรหัสตัวเอง
"เห้ย ขอโทษนะๆน้าาา เดี่ยวเราช่วยซื้อคืนนะ ขอโทษจริงๆ"
นักบอลคนนึงที่น่าจะเป็นคนเตะบอลมาโดนแจกันแตกรีบมาหยิบบอลแล้วขอโทษขอโพยผม
"ถ้าจะขอโทษ ไปขอโทษพี่วอร์มเองนะ นี่แจกันพี่วอร์ม" เพียงแค่ได้ยินชื่อพี่วอร์มเท่านั้นแหละ ไอ้เด็กเฟรชชี่เดียวกันนั้น กลืนน้ำลายลงอย่างอยากลำบาก
"พวกมึง แจกันพี่วอร์มแตก เพ่นเว้ย!!"
ฟิ้ว~~ ผมได้ยินเพียงแค่ลมที่พัดผ่านตัวเองอย่างเย็น
ไร้ซึ่งนกบิน
ไร้ซึ่งผู้คน
ไอ้บ้า ไหนมึงบอกจะจ่ายคืนไง
แม่ง หายไปกันหมดเลย..
"ไอ้ไม้เหนือ มึงทำแจกันกูแตกหรอห๋ะ!!!!"
อะจ้าาาก ซวยแล้วๆๆ พี่วอร์มมาแล้ว
"ละ..ลุง คือผมไม่ได้ตั้งใจนะ!"(ไอ้ตัวต้นเหตุมันหนีไปแล้วอะ หือๆๆ)
"แบบนี้หรอ ที่มึงบอกมึงไม่ได้ตั้งใจ ถ้าตั้งใจมันจะเละขนาดไหน?"
เออ จริงของลุง
เห้ย ไม่ใช่ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
ไอ้พวกนักเตะบอลที่เพ่นแนบไปต่างหากที่เป็นตัวต้นเหตุ
"ถ้างั้นลุงก็เก็บไปเลยนะ"ตั้งใจจะวิ่งเพ่นแว่บไปอีกคนแต่ไอ้ลุงวอร์มดั้นวิ่งมาจับตัวผมไว้ทัน
ไอ้เหนือตายแน่ ตายแน่ไอ้เหนือ!!
"มึงไม่ต้องคิดหนีเลย รู้ไหมว่าแจกันใบนี้สำคัญกับกูแค่ไหน?"
ครับๆรู้ๆ ก็แจกันที่พี่ฝ้ายให้ไว้ดูต่างหน้าก่อนจะบินลาไปแต่งกับฝรั่งหัวเหลืองลืมลุงซะสนิท แค่นี้ใครจะจำไม่ได้
"แหะๆ ลุงก็เนอะ แตกแล้ว ต่อกลับก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว เก็บทิ้งขยะดีกว่า"
"ไอ้เหนือ!!"
จ้าๆๆ โหดเหลือเกิน ตะคอกแต่กับกูนี่
"อ้าว เหี้ย ไอ้เหนือมึงทำแตกหรอ?" อ้าว ไอ้พี่โซดา ถ้าจะมาโบยขี้ให้ขนาดนี้ ผมยุให้ไอ้กอไผ่มีผัวใหม่ดีกว่า
"เห้ย ผมเปล่านะพี่ พวกพี่ก็อย่าโยนขี้ใส่ผมสิครับบบ"ผมบอกเหล่าบรรดาเพื่อนแก็งค์พี่วอร์ม
"มึงตายแน่ หึๆ"จ้าๆไอ้พี่พี
แม่งไอ้พวกที่เหลือ พี่เพื่อน พี่ไก่หันมายิ้มอย่างชอบใจที่ผมกำลังทำให้ลุงจอมร่าเริง โหดขึ้นมาอย่างว่าล่ะครับ ลุงแกสดใส ร่าเริงตลอดเวลาแต่ถ้าเมื่อไรโกรธขึ้นมาล่ะก็ ตายคาที่ครับผมเองก็โดนมันทุกวัน
ผมว่าลุงนะ โกรธเป็น โมโหเป็นก็แต่กับผมล่ะ ที่กับคนอื่นล่ะยิ้มแป้นเชียว
ชิสสสส~
โกรธครับโกรธแต่ทำอะไรลุงไม่ได้ นอกจากยอม...
"พวกมึงกลับไปก่อนได้เลย กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับไอ้นี่!" จ่ะ จิ้มหน้าผากกูด้วย แถมยังเรียกไอ้นี่อีก
กูชื่อไม้เหนือนะเว้ย เป็นหลานมึง เป็นหลานรหัสมึงด้วย
"โอเค"แหม ไอ้พวกเพื่อนพี่วอร์มเต็มใจไปเหลือเกิน ก่อนจะจากไปพี่โซดา พี่เพื่อน พี่พี พี่ไก่ต่างตบบ่าให้กำลังใจผม
กูเกลียดดดดดดดดดดดด
"มึงเก็บเศษแจกันให้หมดแล้วไปเจอกูที่ห้อง!!" อะครับ
พี่วอร์มสั่งจบก็ยืนรอให้ผมเก็บซากแจกันอันเป็นที่รักนั้นมาอย่างไม่เห็นใจพอผมเก็บจวนจะเสร็จไอ้ลุงจอมอำนาจก็ขับรถไปปล่อยผมเดินกลับหอเอง
...
เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษฉันใย
ฉันทำอะไรให้เธอเคืองโกรธ...
"แม่หวานจ๋า เหนือจะฆ่าไอ้ลุงวอร์มมมมมมมมม" เอิ้ก มีอันสะดุดกึกครับ ผมตะโกนสุดพลังตรงสะพาน200 ศตวรรษ (คลอง200) แต่ผมไม่คิดว่าไอ้พี่วอร์มจะจอดรถรออีกฝั่ง กูตายครับ^^"
"โอ้ยๆๆๆๆลุง เบาๆ เจ็บ"ผมถูกลากกลับมาหอด้วยความไม่สบอารมณ์ของไอ้พี่วอร์ม หูผมแดงแสบเพราะโดนไปลุงบ้าหยิกตลอดทางโทษฐานที่อยากจะฆ่ามัน
เชอะ เจ็บนะเว้ย อยากลองโดนหยิกหูบ้างไหมล่ะ?.
"แค่นี้เจ็บหรอ เจ็บหรอ ห๊ะ!!"
"โอ้ย ลุง เบาๆ เบา อะ เบาๆ ฮ่าๆๆ"พี่วอร์มเล่นไล่หยิกผมไปทั้งตัว จากตอนแรกก็หนีลูกหยิกของพี่วอร์ม แต่ตอนหลังหนีการจี้เอวของพี่วอร์ม ผมหัวเราะดังเพราะบ้าจี้
โดนใครจิ้มตัวไม่ได้ครับ
มีอันต้องสะดุ้ง 555
เคยเป็นกันใช่ไหมครับ ฮ่าๆ คริๆ เอิ่กๆ เริ่มจะหายใจไม่ออกล่ะ หัวเราะมากไป โอ้ยๆๆๆ
เราล้มลงบนโซฟากลางห้อง พี่วอร์มยังคงไม่หยุดจี้เอวผม จนผมตัวคดงอเพราะขำกลิ้งอยู่คนเดียว
ไอ้พี่วอร์มมักจะจี้ผมเสมอเพราะรู้ว่า ผมบ้าจี้แค่ไหน?
"ลุง ฮ่าๆ พอแล้วๆ ขอโทษๆๆๆผมยอมแล้วๆ" สุดท้ายผมก็ต้องเป็นคนพูดขอความอนุเคราะห์จากลุงให้ไว้ชีวิตผมต่อไป พี่วอร์ม
หยุดการจี้ สองสายตาเราประสานกัน
สายตาผม สายตาพี่วอร์ม
ตึกตักๆๆ โอ้ย ผมกระพริบตาถี่ทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม
พี่วอร์มเหมือนจะรู้สึกตัวลุกขึ้นจากการคร่อมผมไว้
"พี่วอร์มครับ รับรักผมบ้างหรือยัง?"
และก็แน่นอนเลยครับ ผมรักลุงตัวเอง
ผมรักพี่วอร์ม
คนที่มีรักแรก
คนที่ไม่ลืมพี่ฝ้าย
คนที่ผมบอกว่าไม่อยากอยู่ด้วย
เพราะผมรักเขานั้นเอง!!
-
หืม..มมมมมมมมมม :o
ลุงอย่าใจร้ายนะ...ขอร้อง
-
ไม้เหนือสุดหล่อเฟี้ยวฟ้าวกิ้วกิ้ว
--- เมื่อไรที่แจกันแตก เมื่อนั้นความรักเก่าของพี่ที่มีต่อใครคนนั้นจะจากไปด้วยหรือเปล่า? ---
ผมเลือนอ่านเฟสบุ้คที่ไอ้หลานตัวแสบอัพเดต หลังจากที่เราแยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน มันเป็นลูกของน้องสาวแท้ๆของผม ผมเลี้ยงดูมันมาตั้งแต่วันแรกที่มันเกิด มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เราจะรักกัน
และเมื่อผมเริ่มรู้ตัวว่าจะรักมัน ผมกับฝ้ายเราจึงได้เลิกรากันด้วยดี แต่ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่า จะไม่รักใครไม่ได้อีก โดยเฉพาะหลานแท้ๆของตัวเอง เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นจริงได้เลย
เพราะเรารักกันไม่ได้อยู่ดี
Worm Nharin Khitijareunphak.แชร์เพลง 'กอดไม่ได้'เต้ย สิทธิวัฒน์
ผมแชร์เพลงที่สื่อความหมายของความรักของผมกับไอ้หลานไม้เหนือ มันคงคิดว่าผมยังชอบฝ้ายอยู่แต่ไม่เลย ผมรักมัน แต่เราคงอยู่ได้แค่สถานะลุงกับหลานเท่านั้น
ไม่มีทางเป็นอื่นแน่!
แม้ผมจะรู้ว่ามันเองก็รักผมเช่นกัน..
ก็ถ้าเหนื่อยจะรักใครคนนั้นแล้ว มารักกับพี่ไหม??
กูเด็มไงว่ะจะเป็นใครอีกล่ะ..โพสต์บนไทม์ไลน์ของ ไม้เหนือสุดหล่อเฟี้ยวฟ้าวกิ้วกิ้ว
แจ้งเตือนเฟสบุ้คขึ้นมาจากเฟสไอ้เหนือ คือผมมีเฟสบุ้คของไอ้หลานรักไว้อีกเฟสนะครับใน FB life
แม่งสัสเด็ม มันกะจะจีบทั่วมอ.เลยรึไง??
นี่เด็กกูเว้ย เห้ย นี่หลานกูโว้ยยยยยย
ไม้เหนือตอบกลับข้อความ :: ตลกแล้วพี่เด็ม แล้วเด็กพี่ไปไหนล่ะคร้าาาบ?
(ดีมากไอ้หลานรัก อย่าหลงกลไอ้เด็ม ไอ้นี่หม้อทุกคนนะแหละ)
ไอ้เด็มตอบกลับมา :: โถ เด็กมีซะที่ไหน ไม่มี๊ไม่มี รอน้องเหนือมาเป็นแฟน
(หึ ไอ้ไม้เหนือคงยอมหรอก มันรักผมจะตาย) <-- นี่ก็มั่นเนอะกู ฮ่าๆ
ไม้เหนือ:: ฮ่าๆๆ ขอผ่านครับ พี่เด็มไม่เป็กผมเลย
(กากๆๆๆๆๆๆๆ สมน้ำหน้าไอ้เด็ม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
เหมือนมีคนกำลังพิมพ์ คงเป็นไอ้เด็มแน่ ผมเองก็ตั้งตารออ่านอย่างกับเป็นเฟสตัวเองเลยกู
บาสเตียน เลโนแวนเซียส : แล้วแบบพี่ล่ะ เป็กไหม?
เชี่ย!!~เฮียบาสมาเม้นเอง อย่าบอกนะว่าเฮียชอบไอ้ไม้เหนือนะ
ผมใจเต้นตุบตับรอลุ้นบ้าอยู่คนเดียว ไม่รู้ทำไมแต่ไม่ชอบแบบนี้เลย
ก้อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังมา ผมเลยเดินไปเปิด มันก็ไม่พ้นไอ้ไม้เหนือนั้นแหละ
"เฮียบาสจะขอจีบผม ลุงคิดว่าไง?" มันยื่นข้อความในแชตส่วนตัวที่เฮียบาสส่งทักมาเมื่อกี้ ผมไม่ได้เปิดอ่านก่อนเพราะมันเคาะประตูเรียกก่อน
"ก็แล้วแต่มึงดิ สิทธิ์ของมึง"
ใจจริงอยากจะห้ามมันไว้ แต่ผมทำไม่ได้ ผมเองก็ไม่มีสิทธิ์ สิทธิ์แค่ลุง มีหน้าที่แค่ดูแล
"แต่นี่มันสิทธิ์ของลุงนะ"
"อะไร?"ผมถามเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด
"ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผม ลุงมีสิทธิ์ทุกเรื่องนะ!!"
ตายๆครับไอ้ไม้เหนือแม่งให้ความหวังผมตลอดเวลา ผมรู้มากกว่ารู้อีกว่ามันรักผมแค่ไหน?
"งั้นก็ไม่ ไม่ชอบทั้งนั้น ทั้งไอ้เด็ม เฮียบาส"
"ครับ"
มันยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งกลับไปนั่งดูการ์ตูนต่อจะว่าไปแล้ว พอได้พูดก็สบายใจไปนะ!!
ผมหันมาดูข้อความตอบกลับในแชตที่ไอ้ไม้เหนือตอบแล้วยิ้มกว้าง
เฮียบาส
::น้องเหนือ
::แล้วแบบพี่เป็กไหม?
::อยากจีบ^__^
ไม้เหนือ
::ขอผ่านครับเฮียบาส
::ยังรักลุงเหมือนเดิม
(ก็ให้มันรู้ไปดิ ไผเป็นไผ เฮียบาสก็เฮียบาสเถอะ ยังแพ้ผมอยู่ดีล่ะว้าาาา หื้ม สบายใจล่ะ)
ผมถ่ายรูปซากแจกันที่แตกแล้วอัพลงไอจีตัวเองแล้วตั้งแคปชั่นไว้ว่า::
Say Goodbye bye bye..(จากกันแล้วนะ บายบาย)
ผมคงรักษาของขวัญจากเพื่อนสาวที่น่ารักคนนึงได้เพียงแค่วันนี้ โชคดีนะฝ้าย ขอโทษที่เคยทำให้ร้องไห้มาก่อน..
เพราะในหัวใจผม ทุกๆวัน ทุกๆวินาที ผมมีแต่ไอ้ไม้เหนือ หลานจอมแสบที่ผมต้องดูแล และคุมประพฤติมันไปชั่วชีวิตของผม
ไม้เหนือสุดหล่อเฟี้ยวฟ้าวกิ้วกิ้ว โพสต์บนไทม์ไลน์ของคุณ
--- ลุงจ๋า หายโกรธเรื่องแจกันยัง?? เหนือหิวข้าวแล้ว ไปแดกข้าวกัน?---
ผมอ่านแล้วยิ้มตาม ให้ตาย ผมเคยโกรธมันได้กี่นาทีกันนะ ผมเลยตอบกลับข้อความของมัน
:: เออ แดกที่ไรกูจ่ายตลอด....
ไม้เหนือ:: ^___________^
--- The end ---
-
ลุงขี้หวง :ling1:
-
ฟอง..แตก
ปริน ... ปริ้นๆๆๆๆ
เสียงรถแตรที่คุ้นเคยดังมา ผมที่นั่งดูหนังกับไอ้ไก่เลยจำต้องออกไปดูว่าพี่ฤทธ์ พี่เขยตัวเองมาทำอะไร พอพี่ฤทธิ์ฝากธุระตัวเองเสร็จผมเลยเดินกลับเข้าหอมา
"พี่ฤทธิ์มาทำอะไรหรือมึง?"
"ก็นี่ไง มึงช่วยกูเลี้ยงนะ"ผมอุ้มหลานตัวเล็กวัย 2 ปี3 เดือนมาแนบอก ไอ้หลานรักก็แจกยิ้มหวานพร้อมหอมแก้มผมโชว์ไอ้ไก่
"เชี้ย..มึงเลี้ยงเป็นหรอ?"ไอ้ไก่ถามหน้าเซ็ง
"ก็ไม่ไง แต่นี่หลานกูทั้งคนนะ"
"เออ หลานมึง มึงเลี้ยงคนเดียวเลย" ชีส เกลียด
"แต่ถ้ามึงช่วย คืนนี้กูจะยอมมึงทั้งคืนเลยนะ"ผมต่อรอง เห็นแววตาเจ้าเหล่ของไอ้ไก่แล้ว รู้สึกเสียวตูดชอบกล
ผม พีครับ พีรวัฒน์ เลิศอักษร วิศวะไฟฟ้า ปี3 ส่วนนั้นก็ไอ้ไก่ กิตติพัฒน์ กระจ่างใส เอกเดียวกันครับ
เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนรัก เพื่อนกิน กินกันเองนี่ล่ะครับ เรารักกันมา 8 ปีแล้วคือรักมาตั้งแต่ม.2 โน้นแล้วล่ะคร้าาบ แต่วันนี้ดูท่างานใหญ่จะเข้าตัวเพราะพี่ฤทธิ์ฝากผมเลี้ยงเจ้าตัวเล็กนี่แหละครับ
น้องฟรุ้งฟริ้ง
"ไงมึง เจอกันทีไรหอมเมียกูทุกที"ไอ้ไก่หยิกแก้มหลานชายผมเมื่อผมอุ้มหลานมาวางเข้าข้างในห้อง แต่ตัวไปปิดประตูข้างนอกก่อน น้องฟรุ้งฟริ้งปัดมือมันออกหน้ายุ่ง สองคนนี้เจอกันทีไรมีอันต้องมองหน้ากันทุกที เห้อ!!!
"หนมๆๆ จะกิน"แต่พอเห็นขนมบนโต๊ะเท่านั้น ตัวแสบก็เดินเตาะแตะๆรีบขึ้นบนโซฟา ไอ้ไก่ควงเอวผมแล้วพากันนั่งบนโซฟาใกล้ๆหลาน
ฟอดดดด ~~
"เมื่อไรพี่ฤทธิ์จะรับกลับว่ะ กูอยากแดกมึง!"
ปากร้ายงับหูผมเบาๆอย่างยั่วยวนพร้อมหอมแก้มผมหนักๆ ผมเลยตีแขนมัน พูดอะไรไม่อายหลานผมเลย
"มึงนี่ ไม่เกรงใจหลานกูเลย"
ไอ้ไก่เบ้ปากพลางมองหลานผม แล้วหยิบเอาช้อกโกแลตส่งให้น้องฟรุ้งฟริ้ง
"เกรงใจทำไม กูเกือบจะได้แดกมึงแล้วนะเมื่อกี้ มาทำไมก็ไม่รู้ " ผมแอบยิ้มมองดูหลานนั่งแกะขนมจะกินแล้วเอ็นดู
"จะกินๆ แกะๆ" จ่ะหลานรัก ผมรับขนมจากมือหลานมาแกะ มือไอ้ไก่ไม่เลิกวอแวในสาบเสื้อผม
"อือ ไอ้ไก่ อย่าซนนะมึง"ผมหันมาเอ็ด ไอ้ไก่เคยฟังซะที่ไหน มันจูบปากผมหนักๆจนผมเคลิ้มจูบตอบมันกลับ
"น่านะ กูขอชิมนิดหนึ่งเอง"ไอ้ไก่พลิกตัวผมมานั่งบนตักมัน หลานผมหันมามองพวกเราแบบใสซื่อ
งอววว์ หลานผมน่ารัก
"ดูทีวีไปนะมึง เรื่องนี้กูชอบ"ผมถึงกับส่ายหัวระอากับไอ้ไก่ กับหลานผมมันยังจะเอาชนะบ้าบอคอแตกอีก
ไอ้ไก่จับผมจูบอย่างดูดดื่ม ผมไม่เคยปฏิเสธมัน และมันก็ไม่ปฏิเสธผม รักเราอยู่บนพื้นฐานคุยกัน เปิดเผยความรู้สึกต่อกัน และไว้ใจกันและกัน..
ที่สำคัญ เราไม่นอกใจกัน
แอ้~ผมหอบหายใจแรงกอดไอ้ไก่ไว้แน่นพลางมองหลานตัวเองที่กินไป ดูหนังx ไปแถมยังดูหนังแบบสดๆที่ไอ้ไก่คลอเคลียผมอีก อย่างว่าล่ะครับ หยุดไอ้ไก่นะยาก
"แอ้ๆๆ จะเอาๆ"หลานผมเข้ามาสะกิดตัวไอ้ไก่ ไม่รู้จะเอาอะไรกันแน่ ไอ้ไก่ทำเสียงจิจะในลำคอ คงขัดใจแน่..หึๆ
ผมดึงเสื้อตัวเองที่ไอ้ไก่ดูดหน้าอกที่ตั้งชันลงมา อยู่กับไอ้ไก่ ผมว่าหลานผมรู้เรื่องอย่างว่าก่อนวัยอันควรแน่
"อะไรมึง จะเอาอะไร?"ไอ้ไก่ถาม น้องฟรุ้งฟริ้งเลยชี้ไปที่โมเดลหุ่นยนต์ตัวเล็กๆที่ตั้งโชว์ในตู้มากมาย
"อันนั้นๆ"
"ไม่ต้องเลยมึง นั้นของกู"ไอ้ไก่จิ้มหัวหลานผม จนหลานผมหงายหลัง ล้มตึงบนโซฟา
แอะ แอะ แอ้ๆๆๆๆ
นั้นไงครับ เป็นเรื่องเลย ไอ้ไก่ทำหลานผมร้องไห้จนได้!!
"ไอ้ไก่มึงนี่น่า"ผมตีอกมันแล้วไปอุ้มหลานขึ้นมา
"โอะ โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องๆครับหลานอา ไม่ร้องนะๆๆ"พี่ฤทธิ์นะพี่ฤทธิ์ทำไมไม่ไปฝากมะม๊าก็ไม่รู้ เพราะวันนี้ผมว่างทั้งวัน พี่ฤทธิ์รู้เลยเอามาฝากเลี้ยงแน่..
"โอ๋มันเข้าไปไอ้หลานมึงนี่ โอ๋มากๆระวังหลานมึงจะเคยตัว"นี่ก็เอาแต่ใจอยู่แล้วล่ะครับไอ้ไก่ ผมพาหลานเข้ามาห้องตัวเอง หารถของเล่นเครื่องหนึ่งที่มีในห้องให้หลาน พร้อมไปหยิบขนมและก็ตั้งพัดลมขนาด 16นิ้วขนาดตัวเท่าหลาน เปิดลมให้พี่พายบอกเสมอว่าเจ้าหลานตัวแสบชอบพัดลมมาก โดนลมทีไรหัวเราะทุกที เลี้ยงง่ายดีครับ..
"มึงนะ มัวแต่สนหลานจนลืมกูแล้ว"
"มึงต่างหากที่มัวแต่ดูหนังโป๊จนลืมเลี้ยงหลานกับกู"ผมเดินเข้ามาในห้องไอ้พีที่มีหลานตัวแสบของมันนั่งวาดรูปเล่นกับมันสองคน สบายใจเชิบ
ตัวก็แค่นี้แต่เสือกแย่งเมียผมไป
วันหยุดทั้งที ผมจะกินไอ้พีหน่อยก็ไม่ได้
มารมาขัดซะก่อน
"ไม่รู้ล่ะ ร้อนแล้ว ไปอาบน้ำไหมไอ้เตี้ย!!"ผมโยนผ้าขนหนูเล็กตรงกลางรูปวาดของหลานมัน ไอ้ฟรุ้งฟริ้งที่ดูท่าจะอารมณ์ดี เงยหน้ามาพยักหน้าหงึกๆ
"อาบน้ำๆๆ" เหอะ เกลียดความน่ารักของหลานมัน
"เออ จะอาบก็ตามมา เร็วๆ"ผมบอก ไอ้ฟรุ้งฟริ้งก็เดินตามมาเตาะแตะๆ ไอ้พีส่ายหน้าระอาให้ผมแล้วจัดการเคลียร์เก็บอุปกรณ์และกองขยะมากมาย ก่อนจะเข้ามาในห้องน้ำที่มีผมกับหลานมันอาบน้ำด้วยกันอย่างมีความสุข
ฟองสบู่มากมายแตกกระจายและลอยไปทั่วห้องน้ำเพราะผมกับไอ้ฟรุ้งฟริ้งเล่นเป่าสบู่ด้วยกัน ไอ้พีเข้ามาสระผมให้พวกเราทั้งคู่ก่อนจะเล่นมหกรรมฟองสบู่ด้วยรอยยิ้ม ยอมรับเลยว่าผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นแต่ถ้าให้เล่นกับเด็ก ผมก็เล่นแบบเราๆเล่นนี่ล่ะ
จะเด็กแล้วไง ก็เล่นสนุกด้วยกันได้
"หม่ำๆๆจะหม่ำนม"ไอ้ฟรุ้งฟริ้งร้องบอกตอนผมยกตัวมันออกมาจากห้องน้ำ จัดการเช็ดผม เช็ดตัว แล้วใส่เสื้อให้
สบายไปแล้วนะมึง ผมแอบแขวะมันในใจ
ไอ้พีรีบไปหยิบขวดนมที่ติดมากับมันด้วยให้หลานมันได้นอนกินอย่างสบายกาย สบายใจ
รอเพียงไม่นานเจ้าตัวแสบที่พรากเวลาของผมกับไอ้พีก็หลับปุ๋ยไปเฉย
"หลับแล้วหรอนั้นนะ?"ผมถามระหว่างเดินมาใกล้ไอ้พี เห็นไอ้พีมองหลานมันแบบเอ็นดูแล้ว อยากหอมแก้มชะมัด
"อื้อ หลับแล้ว สงสัยเล่นจนเพลีย"ไอ้พียิ้มผมเลยหอมแก้มมันหนักๆ
"ไอ้ไก่!!"
"หลานมึงหลับแล้ว เรามาทำเรื่องที่ค้างของเราต่อนะ!!"
ปริ้นนนนนนนนนนนน
ผมได้ยินเสียงรถพี่ฤทธิ์ดังมาในครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ไอ้พีหลับสนิทเพราะเหนื่อย ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามาในอกพร้อมเดินออกไปให้พี่ฤทธิ์ที่มารอรับเจ้าฟรุ้งฟริ้ง
"อ้าวไก่ แล้วพีล่ะ?"
"หลับสนิทเลยครับทั้งอาทั้งหลาน สงสัยคงเพลีย"ผมแอบยิ้มกับตัวเอง ไอ้พีเพิ่งจะได้พักเอง ก็ผมเล่นเอามันมันส์จนมันเหนื่อยหอบ พี่ฤทธิ์รับไอ้ฟรุ้งฟริ้งไปอย่างค่อยๆ กลัวลูกตัวเองตื่น
"คงจะอย่างนั้นแน่ แล้ววันนี้ฟรุ้งฟริ้งซนไหม พี่ติดธุระต่างจังหวัดนะเลยจำเป็นต้องฝากหน่อย"
"อ้อ ก็ไม่เท่าไรครับ กินเยอะมากกว่า"ผมหยิกแก้มหลานไอ้พีเบาๆ
พอมันจะไปแล้วก็รู้สึกเหงาๆดีแหะ
"งั้นพี่ฝากขอบใจพีด้วยนะ ไปล่ะ"
"ครับ"
ผมยืนรอจนรถพี่ฤทธ์จากไป แล้วกลับเข้ามาข้างใน
1 ทุ่ม 23 นาที หิวแหะ ไปหาอะไรกินดีกว่า..
"ไอ้พี หาอะไรกินเถอะ กูหิวข้าวแล้ว"ผมกระซิบบอกมัน เพิ่งจะได้นอน คงไม่ยอมตื่นแน่
"อือไก่ ไม่ไปได้ไหมพีเหนื่อย" น่ารักครับ เวลามันเหนื่อย แทนไก่แทนพีทุกที
"งั้นนอนนะเดี่ยวกูไปซื้อข้าวมากิน"ผมบอก มันลืมตามมาอย่างลำบาก
"อื้ม จะรอนะไก่ แล้วฟรุ้งฟริ้งล่ะ พี่ฤทธิ์มารับแล้วหรอ?"
"ครับที่รัก"ผมจูบปากแดงที่เจ่อเพราะฝีมือตัวเองอีกครั้ง เล่นนอนยั่วไม่ใส่เสื้อผ้า ใครจะไปอดไหวล่ะครับ
"แฮ่กๆๆ พอแล้วไก่ ไปซื้อข้าวนะ พีจะรอ"
ผมไม่รู้ว่าความรักของคนอื่นจะเป็นอย่างไร หรือมีหน้าตาเป็นแบบไหน แต่ความรักของผมเป็นแบบนี้ทุกวันๆ เรารักกัน ดูแลกัน มีกันและกัน และความรักของผมมีหน้าตาเหมือนมัน ไอ้พีเพื่อนรัก
--- The end ---
-
ชอบทุกคู่เลยยยยยยยย น่ารัก ไก่พี นี่ชัดเจนสุดแล้ว แต่พี่เพื่อนนี่งงๆหน่อย ขอบคุณนะคะ
-
ครอบครัวสุขสันต์..ไอ้เราก้อนึกว่าเปิดการ์ตูนให้หลานดู ที่ไหนได้ หนังผู้ใหญ่ซะงั้น :m30:
-
แพ้..โอเลี้ยง!!
"แปะ โอเลี้ยงแก้วหนึ่ง ขอเข้มๆไม่หวานไม่จืดนะ" ผมตะโกนบอกแปะร้านน้ำชาตรงข้ามร้านเหล้าของพี่โซดาอย่างเจ็บช้ำน้ำตานอง
วันนี้ผม อกหัก แล้ว
พี่สนมีแฟนแล้ว เขาไม่สนผมอีกต่อไป..
พี่สนครับ ทำไมพี่ไม่สนผมบ้าง..
ผมเป็นน้องของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนพี่นะ พี่จำผมไม่ได้หรอ??
โฮ่งๆ
เสียงเจ้าตูบดังมาแต่ไกลมันวิ่งเข้ามาหาผมทันทีที่ได้ยินเสียงผม
"ไงกูกู สบายดีนะ?"ผมนั่งยองๆทักทายมันพลางแบมือให้มันยื่นมือมา มันเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย ตัวเหม็น มอมแมมมา สงสัยไปคุ้ยถังขยะอีกแน่
โฮ่งๆๆๆๆ มันตอบราวกับจะถามผมด้วยว่าสบายดีไหม ก็ผมเล่นหายแอบนั่งร้องไห้บ้าบอในห้องคนเดียวก็ไม่แปลกที่กูกูจะร้องถาม
"ฉันอกหักแล้วล่ะกูกู พี่สนเขาไม่สนฉันแล้ว"ผมพูดเสียงเศร้าเจ้ากูกูเลยนั่งมอบข้างๆ คงเศร้าไปด้วย
"ลื้อไม่มาอาทิตย์หนึ่ง เจ้ากูกูมันเวียนมาหาทุกวันเลย"แปะตะโกนบอกผมเลยลูบหัวไอ้กูกูอย่างขอบคุณ หึ ชีวิตผมนี่ดีดี๊เนอะ หายเงียบไปอย่างน้อยก็มีเจ้ากูกูที่คิดถึง
"อะ โอเลี้ยงเย็น เข้มๆ ไม่หวานไม่จืดของลื้อ"ผมจ่ายตังค์ค่าโอเลี้ยงเสร็จตั้งใจว่าจะนั่งเล่นกับไอ้กูกูสักพัก แต่ไปๆมาๆโอเลี้ยงในมือกลับหมดเกลี้ยงทุกหยด
ผมแพ้..โอเลี้ยงครับ
กินน้อย..แค่หลับ
กินมาก..แค่เมา!! ตอนนี้ผมเมา..
"หากว่าเรากำลังสบายจงส่งเสียงกัน โฮ่งๆ"ผมนั่งบ้าเล่นเพลงเด็กๆด้วยเสียงเป็ดของตัวเอง ไอ้กูกูเผ่นแน่บไปตั้งแต่ผมเริ่มร้องเพลง
เหอะ เสียงกูออกจะเพราะกว่าเป็ดนะเว้ย
อ้วะ อะ ผะ อ้วกกกกกกก รถคันหรูที่ผมจำได้ดีของพี่สนตอนนี้ถูกผมอ้วกเต็มรถเข้าอย่างจัง
ขอโทษนะครับพี่สนผมไม่ได้ตั้งใจ..
~ติด ตะระริดติดติด ตะระริดติด ติด~
เสียงสัญญาณกันขโมยของรถผมดังขึ้นพวกผมเลยพากันออกมาจากร้านไอ้โซดา แม่งเด็กที่ไหนไม่รู้นอนหมดสภาพข้างรถผม ไอ้วิทย์เลยลากมันออกห่าง
"น้อง เมาแล้วกลับหอไปนอนไป!"ไอ้ริทเข้ามาเตือนมันอีกคน แต่ให้ตายสภาพแบบนี้มันจะพูดกันรู้เรื่องไหม ???
รถผม โอ้ย จะบ้าตาย!!
ไม่อยากจะลงโรงเองครับเดี่ยวผมอาลาวาดบ้านแตกแน่นอน
"หม่าาาายเมาผมไม่เมาสักหน่อย"เด็กขี้เมาเถียงก่อนจะเพ่งมองพวกเราเรียงรายที่ละคน
"พี่สนทำไมพี่ไม่สนผมบ้าง ผมชอบพี่นะ"
อ้าว ไอ้เด็กเวร จู่ๆก็มาชี้หน้าผม ไอ้เพื่อนทั้งหลายต่างหันมามองหน้าผม อารมณ์อยากจะถามประมาณว่า 'รู้ยจักไอ้เด็กนี่หรอ?'แก้วเองก็หันมาเหมือนกัน แก้วคือแฟนของผมครับ เราเพิ่งจะคบเป็นแฟนกัน
"ไม่ต้องมามองเลย..กูไม่รู้จักกับไอ้นี่เลย"ผมจิ้มตัวมันออกห่าง เหม็นชะมัด กลิ่นโอเลี้ยงฉุนเชียว มันไปตกถังโอเลี้ยงมาไหมวะ?
"อือ พี่สน ชอบผมบ้างสิครับ?"สุดท้ายผมเลยขอให้ไอ้กอล์ฟพาแก้วไปส่งที่หอหน่อยส่วนตัวเองก็พารถออกมาล้าง ระหว่างทางกลับมา ผมเห็นไอ้เด็กขี้เมา มันหลับหมดสภาพบนโต๊ะร้านแฮมเบอร์เกอร์ ผมไม่สนใจมันหรอกเราไม่ได้รู้จักกันมาก ผมจึงขับรถผ่านไป
วินาทีต่อมาความรับผิดชอบส่วนดีบอกให้ผมเวียนกลับมารับมันกลับหอมาด้วยกัน ผมแกะกระดุมมันออกนิด กลัวมันหาย
ใจไม่สะดวกแต่แม่ง ผิวโคตรขาว น่าสัมผัสชะมัด ผมเลยถือวิสาสะแกะกระดุมเสื้อนศ.มันออกไปจนหมดเผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่แดงเถือกอย่างน่าหลงใหล ผมละสายตาไม่ได้เลย
"พี่สน ทำไมพี่ต้องมีแฟนด้วย พี่ทำผมอกหักรู้ไหม?"มันเริ่มโวยวายอีกครั้ง พี่สนอยู่นั้นแหละ สนไหนว่ะ ใช่ผมรึเปล่า?
"พี่สนไหนว่ะมึง?"ผมบีบแก้มมันถาม ปากจิ้มลิ้มแบบนี้ น่าจับจูบจริงๆ
"ก็พี่ไง รู้ไหมผมชอบพี่ตั้งแต่พี่ช่วยไอ้กูกูไปรพ.ตอนมันโดนรถชนนู้นแล้ว!"เด็กมันบอกแต่ผมยังไม่เข้าใจ
ตกลงไอ้กูกูคือใครหรอ? แต่จำได้ว่าเมื่อเดือนก่อนผมเคยพาหมา ที่โดนรถชนหลังมอ.ไปรพ.ครั้งหนึ่งนะ
"แต่พี่นะ ไม่สนผมเลย เอาแต่สนยัยแก้วจืดๆนั้น ชีสส"มันเบะปากเหมือนกับมั่นไส้เวลาพูดถึงแก้ว ชัดเลยรู้จักแก้วแฟนผมด้วย งั้นสนที่ว่าก็ผมเองแหละ!!
ถึงแก้วจะดูจืดชืด เรียบร้อยไปหน่อย นั้นล่ะสเป็กผมเลยครับ เพราะอย่างนี้ผมเลยตัดสินใจขอแก้วเป็นแฟน เราเพิ่งจะได้คบกันแค่อาทิตย์เดียวเอง
"เออแล้วไงว่ะ ก็แก้วเขาแฟนกู"
"ชีสสส ผมเด็ดกว่ายัยจืดนั้นอีก" ผมเลิกคิ้วแปลกใจ มันพูดได้ท้าทายดีครับ ถูกใจผมเลย
"แล้วที่มึงว่าเด็ดนะ เด็ดยังไงวะ พิสูจน์ให้กูเห็นหน่อย"เท่านั้นล่ะครับไอ้เด็กขี้เมาก็ผลักผมชนผนักโซฟาก่อนจะถอดเสื้อผ้ามันทิ้งออกไป
เช้าวันต่อมา
ผมตื่นมาโดยไร้ไอ้เด็กขี้เมา ดูจากสภาพเตียงแล้ว ไอ้เด็กนั้นเดินออกไปได้ยังไง ก็ผมเล่นล่อมันเกือบเช้า..
แล้วมันกลับหอยังไง
แล้วหอมันอยู่ไหน?
ผมจัดการอาบน้ำตัวเองก่อนจะเตรียมตัวไปหาอะไรแดกมื้อเช้ากับแก้ว วันนี้ผมมีเรียนบ่าย แต่แก้วมีเรียนเช้าผมเลยแค่มาแวะกินข้าวเช้ากับแก้วก่อนจะกลับห้องไปนอนต่อรอเรียนบ่ายครับ
แต่แม่ง ในหัวของผมมีแต่เรื่องไอ้เด็กนั้นเต็มไปหมด ตอนกินข้าวกับแก้ว ผมแถบไม่มีสมาธิเอาเลย
วันนี้ผมเรียนช่วงบ่าย 3 ชั่วโมง มีควิสต์วิชาเอกอีก 1 ชั่วโมง จากนั้นก็เข้าคณะดูปี 2 ฝึกน้องร้องเพลงคณะอีก 3 ชั่วโมง หนึ่งวันของผมหมดไปแบบเหนื่อยล้ากันเลยทีเดียว
ประมาณห้าทุ่มกว่าที่ผมเลิกราจากการสร้างสรรค์กับพวกไอ้เบียร์ที่เดิม ผมกลับมาเจอไอ้เด็กขี้เมาคนเดิมนอนหลับฟุบลงตรงประตูข้างๆห้องผม นี่มันมาหาผมหรือเปล่า?
ช่างสมองมัน ผมไม่คิดอะไรมากแล้วตัดสินใจประตูห้องแล้วอุ้มมันเข้าห้องตัวเอง แปลกที่แม่งมีกลิ่นนี้อีกแล้ว
โอเลี้ยง!!
ผมบิดขี้เกียจลืมตาค่อยๆ หลังจากที่เมื่อเช้าตื่นมาเห็นตัวเองอยู่ในสภาพแบบนั้นกับพี่สน บอกเลย ตกใจครับ ผมเลยรีบเดินออกมาก่อนอย่างค่อยๆ ความรู้สึกเจ็บเสียดทำงานตั้งแต่ก้าวแรก ผมกลับมายังห้องตัวเองที่อยู่ข้างๆห้องพี่สน แต่เชื่อสิ เขาไม่รู้หรอกเพราะเขาไม่เคยสนใจอะไรผมเลย ขนาดผมย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นเดือนแล้ว เขายังไม่รู้จักผมเลย แต่ทำไมเมื่อคืนผมจึงง่ายยอมเขาก็ไม่รู้ ไม่เป็นไร ผมแค่เมา เสียไปแล้วจะแคร์อะไรได้ .
"ไงตื่นแล้วหรอ?"เสียงทุ้มที่ผมยังได้ดีทักผมขึ้นมา ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองหูฝาดไปแต่พอลองมองรอบๆแล้ว นี่มันห้องพี่สนนี่!!
"พี่สน พี่จะทำอะไรผมนะ?"ผมถามเพราะตกใจ ก็พี่สนเล่นอยู่ในสภาพที่ล่อแหลมมากมีผ้าขนหนูพันกายตัวเดียวเอง เห็นซิกแพ็คที่ผมสัมผัสเมื่อคืนแล้ว หน้าผมร้อนฉ่าขึ้นมาทีนที.
"จะเช็ดตัวให้มึงไง มาถอดเสื้อออก"พี่สนเดินเข้ามาใกล้ เรื่องอะไรผมจะยอมถอดให้เขาเห็นอีกหน ครั้งเดียวเมื่อคืนก็เกินพอแล้ว ผมจะไม่ยอมเขาอีก
"ไม่ต้อง!"ผมกระตืบตัวหนี
"อย่าดื้อได้ไหม ตัวมึงเหม็น กูไม่ชอบนอนกอดคนเหม็นๆหรอกนะ"
อะไรคือนอนกอดคนเหม็น จะบ้าหรือไง
อย่าบอกนะว่าเขาคิดว่าผมจะนอนกับเขาคืนนี้
"ผมไม่เป็นไร นอนตัวเหม็นได้ ขอตัวกลับไปนอนห้องตัวเองนะครับ"
ก็อยากจะเตะหน้าไอ้คนที่เปิดประตูหลังผมหรอก แต่การไม่ยุ่งกับผู้ชายคนนี้ดีที่สุด ผมตั้งปฏิญาณกับตัวเองตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วว่าต่อไปนี้จะไม่สน ผู้ชายที่ชื่อสนอีก
เพราะเจ็บตัว เพราะเอาแต่คิดจนปวดหัวเรื่องผู้ชายคนนี้ผมเลยไปหาซื้อโอเลี้ยง กะแค่ว่าจะกินจิบเดียวเพื่อให้เป็นยานอนหลับ หลับสนิทไปสามชั่วโมงก็ยังดี แต่ไม่คิดว่าจะกลับมาถึงห้องตัวเองไม่ทัน ฤทธิ์โอเลี้ยงทำงานเร็วเกินไปจนผมง่วงแล้วหลับอยู่ที่หน้าห้องตัวเอง มารู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาอยู่ห้องพี่สนแล้ว
"เอางั้นหรอ?"
พี่สนถามอีกครั้ง ผมพยักหน้ารัวๆ มือก็กำเสื้อตัวเองไว้แน่นกลัวเขาจะกระโจนมาถอดอีก
"ถ้าจะไป งั้น เอาทิบนี้ไป เมื่อคืนกูมีความสุขมาก มึงถึงใจกูจริงๆ"
พี่สนหยิบเงินปึกหนึ่งออกมายื่นให้ต่อหน้าผม ผมเห็นแล้วถึงกับพูดไปออก นี่เขาเห็นผมเป็นอีตัวสำหนับเขางั้นหรอ? ผมฉกเอาเงินเขามาแล้วปาใส่หน้าเขาอย่างเกลียดชัง
"เก็บไว้ใช้กับอีตัวของพี่เถอะ ไอ้สารเลวเอ้ย!" หมดกันนี่นะหรอคนที่ผมเคยชอบ เหอะผมเตรียมลงจากเตียงของพี่สนไปอย่างเคืองๆ เคยไหม..ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นคนที่คุณเคยรัก ตอนนี้กลายเป็นคนที่คุณเกลียด..นับจากนั้นเป็นต้นมา พี่สนจากที่ไม่เคยสนผมเขากลับมาวอแว ตอแยผมไม่เลิกทุกวี่ทุกวันจนผมจะประสาทเข้าสักวัน
"ปล่อยนะเว้ย ปล่อยนะไอ้เชี้ยสน ปล่อย"
ผมแหกปากร้องลั่น วันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่ผมหนีการไล่ล่าของไอ้พี่สนไม่พ้น ร่างสูงลากตัวผมออกมาจากแฟนหนุ่มรุ่นเดียวกับผมพามายังร้านพี่โซดา ผมเกลียดมันแล้ว สามเดือนแล้วนะ ผมตัดสินใจที่จะเปิดใจกับเพื่อนที่ขอคบกับผม แต่ไอ้บ้าสนก็ยังตามมาราวีอีก
แน็กไทสีดำของผมถูกมันปลดออกมามัดมือผมไว้อย่างเร็วพี่ริท พี่กอล์ฟ พี่เบียร์ พี่วิทย์เอาแต่ยืนมองดูใกล้ๆไม่คิดจะช่วยอะไรผมเลย
"ไอ้เบียร์ขอโอเลี้ยงหน่อย!!"เสียงทุ้มขอเพื่อนเขา อย่าบอกนะว่า..
"ไอ้เชี้ยสน ไม่เอา นะ กึก อือๆๆ"โอเลี้ยงขนาดบิ้กไซต์ถูกกรอกเข้ามาในปากผมโดยมีไอ้พี่สนทับตัวผมไว้ไม่ให้ผมหนีไปไหน ซ้ำมือหนายังปิดปากผมอีก เงยคางผมให้ผมดื่มโอเลี้ยงจนหมดแก้ว อ่าหหหห! หมดแก้วใหญ่ขนาดนี้ผมเมาถึงเช้าแน่
"หึ เกิดมาเพิ่งเห็นคนเมาโอเลี้ยง"เสียงพี่วิทย์
"เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนมอมโอเลี้ยงเมีย"เสียงพี่ริท
"เออ ทำอย่างกับพวกมึงไม่เคยมอมเมีย"เท่านั้นไอ้เพื่อนพี่สนทั้งหลายต่างแยกย้ายออกไปปล่อยผมถูกร่างสูงจัดการ
ก้อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังมาระหว่างที่ไอ้พี่สนกำลังกระแทกใส่ผมอย่างเมามัน
"สัสสน มึงเอาเร็วๆ กูรอต่อคิวห้องนี้เว้ย"
"เออ สัสกอล์ฟ" ผมไม่รู้ว่าระหว่างเราคืออะไรกันแน่ พี่สนก็ยังมีพี่แก้วเป็นแฟน ส่วนผมก็มีไอ้แพมที่ตัดสินใจตกลงคบกันแต่ทำไมพี่สนจึงยังไม่ยอมเลิกรากับผมสักที ผมเคยแอบได้ยินพวกพี่เบียร์คุยๆกันว่าไอ้พี่สนเป็นพวกไม่ชอบให้ใครหยามหน้า
(แต่วันนั้นผมดั้นปาเงินมันใส่หน้ามันเต็มๆ แหะๆ)
ใครพยศน่ะมันยิ่งอยากเอาชนะ ผมว่าพี่สนสนใจผมเพราะความอยากเอาชนะนี่ล่ะ ก็คอยดูสิ ตราบใดที่พี่สนไม่เลิกกับยัยแก้วจืดนั้นผมก็จะไม่เลิกกับไอ้แพมเหมือนกันและผมคิดว่า ผมยังคงเด็ดกว่ายัยแก้วจืดนั้นเป็นร้อยเท่า ไม่อย่างนั้นพี่สนไม่ตามหึงหวงผมกับไอ้แพมแน่ ...
และวันนี้..ไอ้พี่สน สนใจผมแล้ว >^^<
และท้ายสุด ผมชื่อ มะนาวจี้ด ครับ..
--- The end ---
-
เอ่อ..อออ เมาโอเลี้ยง น่ารักเชียว 555 :m20:
-
แพ้..สาหร่าย
"ไอ้ตุลย์ๆๆ มึง ยาแก้แพ้อยู่ไหนๆ?"
แค่กๆๆๆ ผมไอคอกแคกและเริ่มรู้สึกคันคอจนผื่นแดงขึ้นมาเต็มรอบคอ เสียงเพื่อนรักของผมโวยวายลั่นร้านอาหาร คนอื่นในร้านต่างหันมามองพวกเราสามคน
"อยู่ในกระเป๋าซิปเล็ก"ผมบอกเพื่อนเสียงแหบพลางเการอบๆคอจนผื่นเต็มรอบคอ ไอ้บลูรีบหายาแก้แพ้ให้ผมทันที ไอ้สกายก็ยื่นน้ำมาให้พร้อม..
ผมแพ้..สาหร่ายครับ
แพ้ขนาดที่ว่าตกกลางคืนผมจะนอนละเมอออกไปจากห้องนอนตัวเองก็มี แต่เรื่องของเรื่องคือ ผมและไอ้เพื่อนรักสองคนรู้ว่าผมแพ้สาหร่ายและเราก็เลี่ยงที่จะกินหรือสั่งสาหร่ายแต่ทำไมผมจึงได้แพ้ได้..
"เออ เป็นอะไรมากไหมหนู"เจ้เจ้าของร้านใจดีแวะมาดูเหมือนจะตกใจไม่น้อย
"เจ้ครับ ซุปนี่มีสาหร่ายด้วยหรือครับ จำได้ว่าพวกเราสั่งแล้วว่าไม่เอาสาหร่าย เพื่อนผมแพ้ครับ"ไอ้สกายรีบบอก เข้าใจว่ามันห่วงผม เพราะแค่สาหร่ายนิดเดียวอาจทำผมตายได้ แต่มึงครับ..ใจเย็นๆคนอื่นมองกันเต็มร้านแล้ว กูกับไอ้บลูอายครับ..
"สงสัยเป็นความผิดพลาดของลูกน้องเจ้นะ เอาเป็นว่าเจ้ไม่คิดเงินมื้อนี้น่ะจ่ะแล้วเดี่ยวเจ้พาไปรพ.ไปด้วยเผื่อไถ่โทษน้า"โชคดีที่เจ้เจ้าของร้านใจดีและใจเย็น แต่ผมกินยาแก้แพ้ที่พกติดตัวไว้แล้วคงไม่เป็นอะไรหรอก
"ไม่เป็นหรอกครับเจ้ ผมกินยาแล้วเดี่ยวก็โอเคครับ ขอบคุณนะครับ"ไอ้บลูพยักหน้าเห็นด้วยกับผมไม่อยากยุ่งยากอะไร ผมอยากกลับหอนอนมากกว่าแล้ว
"เอางั้นหรือจ่ะ"
"ครับเจ้ ไอ้บลูกลับกันเถอะกูไม่ไหวแล้ว อยากนอน"ผมหันไปบอกเพื่อนให้กลับกัน พวกเราจ่ายตังค์ค่ามื้ออาหาร แต่เจ้เขาไม่เอาแถมยังขอโทษผมอีก พวกเราเลยเดินออกมาจากร้านเพื่อกลับหอกัน..
"อื้อ เปิดดิว่ะ เปิดๆๆๆ"
ผมแปลกใจเมื่อตกกลางคืน ประมาณตี2กว่าๆแล้วยังมีคนมาเคาะประตูห้องอีก ใครว่ะ เพื่อนสัสสี่ตัวหรือเปล่า?? ผมเผลอคิดถึงเพื่อนๆแต่ดูท่าน่าจะไม่ใช่ ไอ้พวกนั้นเพิ่งแยกทางกันไปเอง
"มึงเป็นใครวะ?"ผมเปิดประตูถามมันอย่างเซ็ง
"หลีกดิ กูจะนอน"อ้าว มันผลักผมแล้วเดินเข้าห้องนอนผมเฉย ใครว่ะกูงง?
ผมเลยต้องปิดประตูแล้วเดินตามมัน ทั้งที่ห้องนี้คือห้องผมแท้ๆ ไอ้เด็กร่างบางที่อยู่ในชุดนอนหมีถอดรองเท้าหมีทิ้งไว้สะบัดคนละทิศคนละทางก่อนจะล้มตัวนอนกลางเตียงผม
เออดี กูนอนโซฟาใช่ไหม?
ผมเดินเข้าไปปลุกมัน ทั้งบีบแก้ม ปิด จมูก กดหมอนบนหน้า มันก็ไม่ยอมตื่นกลับเป็นผมเองที่ยอมแพ้นอนโซฟาแทน
"เออพี่ริท หวัดดีครับ"
เสี้ยวใบหน้าหล่อ คิ้วดกดำขมวดเข้าจนไอ้เด็กลายหมีลืมตาตื่นมายกมือไหว้ผม มันรู้จักผมด้วย!!
"เออหวัดดี แล้วมึงล่ะเป็นใคร?"ผมกอดอกถามมัน รู้สึกหน้าจะคุ้นๆแหะ เคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า??ไอ้เด็กลายหมีรีบลุกขึ้นจากเตียงผมทันที
"ตุลย์ครับ วิทย์ทั่วฯปี1ครับ"
"อ้อ แล้วมึงมาเสือกนอนห้องกูทำไม?"ผมถามมันอย่างไม่เข้าใจ ร่างเล็กเลยได้แต่หยิบรองเท้าของมันมากอด
"แหะๆ คือผมว่า ผมน่าจะละเมอ ต้องขอโทษจริงๆนะครับพี่ริท"
"เออ"หลังผมพูดจบ ไอ้เด็กนั้นเลยขอตัวกลับ ผมเดินมาดูมันกลับห้อง ปรากฏว่ามันอยู่ชั้นสองส่วนผมอยู่ชั้นสี่ นี่มันละเมอได้ข้ามชั้นเลยนะ หลอกมานอนกับผมรึเปล่าวะ?
"เออมึง ถามหน่อยเด็กนั่นเป็นใครว่ะ?"ผมถามพวกไอ้เบียร์ระหว่างที่กินข้าวเที่ยงแล้วบังเอิญเห็นน้องมันกับเพื่อน2คน
"มึงจำไม่ได้หรอ ก็นั่นไง น้องคนเมื่อวานที่ผื่นขึ้นทั้งตัวเพราะซุปสาหร่ายมึงไง!"ไอ้วิทย์บอก ไอ้เพื่อนคนอื่นๆเลยพยักหน้า ก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆน่ะ..
"ทำไม สนหรือวะ?"เชี้ยเบียร์ถาม เมื่อวานพนักงานในร้านสลับโต๊ะเรื่องซุปสาหร่าย ผมเองเลยได้แต่นั่งรอซุปสาหร่ายในขณะที่มันกินไปแค่ช้อนเดียวก็ผื่นขึ้นเลย คงแพ้..สาหร่ายแน่!!
"เออ กูสน พวกมึงห้ามแย่ง"บอกไปงั้นแหละครับ กับไอ้พวกนี้ถ้าพูดแบบปกติๆปฏิเสธนะ มันไม่เชื่อหรอก
"เออ สนก็ดีนะเว้ย น้องมันน่ารักดีกูเชียร์"ครับเพื่อน เอาแล้วแต่มึงสบายใจ
ตกเย็น ผมบังเอิญเจอมันกับเพื่อนยืนหัวเราะร่าเริงกับทั้งสองตรงป้ายประกาศบนทางเดิน แปลกที่ผมเผลอยิ้มตาม พวกมันคงมีเรื่องดีใจมั้ง ดีใจซะยกใหญ่เลย น่ารักดี!!
"อะซื้อมาให้ ยาแก้แพ้ผื่นนะ"ผมยื่นถุงซองให้มัน ไอ้เด็กชุดนอนลายหมีมองหน้าผมอย่างแปลกใจ
"พี่ริทรู้ด้วยรึครับว่าผมเป็นผื่นนะครับ?"
มันถามระหว่างยื่นมือรับ ผมก็แค่รู้สึกอยากขอโทษที่เกือบทำมันตายเพราะอาการแพ้สาหร่าย แม้ผมจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
"ก็เมื่อวานนะ ซุปสาหร่ายของกูเอง แต่เขาเสิร์ฟผิดโต๊ะ กูนั่งโต๊ะข้างๆมึงนะ"
"อ้อ ไม่เป็นไรครับ ผมค่อยยังชั่วแล้ว แต่เมื่อคืนเผลอละเมออีกแล้วเวลาผมแพ้ทีไร ละเมอทุกที อายตัวเองเหมือนกัน"มันอธิบายผมเลยเข้าใจ เข้าใจถึงเหตุผลที่มันละเมอแล้ว
"พี่ริทเข้าห้องมาก่อนเถอะครับ ผมอยู่เดียวอาจจะรกหน่อยนะครับ" ผมเลยเดินตามมันเข้ามา ไหนว่ารกไงว่ะ แม่ง ห้องสะอาดทุกตารางนิ้วเลย กระจกนี่แบบแววมาก ทำไมแม่บ้านไม่ทำความสะอาดห้องผมแบบนี้บ้าง
"แล้วเวลาแพ้ ละเมอแบบนี้ตลอดเลยหรอ?"ผมแค่อยากรู้ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง น่าสงสารนะสิ
"ก็ไม่บ่อยหรอกครับ แต่พอตื่นมาอยู่ห้องคนอื่นนี่ น่าอายมากๆเลยนะครับ"เห็นมันอายๆแล้ว ผมก็เข้าใจ
"อื้ม แล้วเพื่อนๆล่ะ?"ผมเปลี่ยนเรื่องถาม
"ไอ้บลู ไอ้สกายอยู่ห้องข้างๆครับ"หลังมันตอบ เราก็เงียบกันไป ผมไม่รู้จะชวนมันคุยอะไรอีก
กลับดีไหมวะ หรืออยู่ต่อ..??
"เออ พี่ว่าพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่า!"ถึงจะจำกลับใจก็เถอะน่ะ..เห้อออ~~
"เออ คือถ้าพี่ริทไม่รังเกียจ ผมขอเข้าไปยืมชีสวิชาแม็ตซ์ฯได้ไหมครับ เมื่อเช้าเห็นแว่บๆว่าพี่ริทมี"
"ก้อ ก้อได้ ตามมาสิ!"จะให้ผมปฏิเสธยังไง ก็น้องมันยังต้องใช้ ผมเองก็ไม่รู้จะยกให้ใครเรียน
"งั้น รอแปปนะครับ ผมขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแล้วจะตามขึ้นไป!"
"ไม่เป็นไรหรอกขึ้นไปอาบน้ำห้องพี่ก็ได้ !!"
"ครับ"ผมชอบที่ร่างเล็กว่านอนสอนง่าย และเดินตามผมที่จับมือมันขึ้นมายังห้องของผม
"ขอต้อนรับสู่ห้องพี่อีกครั้ง"ผมหัวเราะเมื่อพี่ริทเปิดประตูให้ผมเข้ามาในห้องเอาไงต่อดี
ติ้กต้อกๆ
ผมดันชอบพี่ริทมาตั้งนานด้วยสิ ชอบจนลืมไปแล้วเพราะพี่ริทอยู่ไกลเกินเอื้อม เด็กหน้าตาธรรมดาๆอย่างผมและไอ้บลู ไอ้สกายมันไม่เด่นสะดุดตาใครหรอก ..
อยากจะมีสักเสี้ยวหนึ่งอย่างพวกเดือนคณะกับเขาบ้าง
"ครับ"แหม เรียบร้อยขึ้นมาทันทีเลยกู ..ผมค่อยๆนั่งลงบนโซฟาอย่างเขินๆ เขินทำถ้วยทำไม ก็ไม่รู้..
"แล้วพี่ริทอยู่คนเดียวหรือครับ ห้องรกๆ"ผมก็พูดตามความจริง ห้องพี่ริทโคตรจะแย่เลยถ้าเทียบกับห้องของผม
"คนเดียวครับ ใจจริงก็ว่าจะหาคนมาดูแลห้องสักหน่อย แม่บ้านที่นี่ใช้ไม่ได้เลย"ผมแอบยิ้ม
พี่ริททำเป็นโทษแท่บ้าน ตัวเองต่างหากที่ไม่เก็บเข้าของดีดี แม่บ้านแค่มาทำความสะอาดเฉพาะเสาร์อาทิตย์เองไม่ได้มาทำทุกวันสักหน่อย เพราะช่วงนี้ป้าแม่บ้านป่วยบ่อยนะครับ
"แล้วถ้าผมจะขอสมัครเป็นคนดูแลห้อง ยังจะสมัครทันอีกไหมครับ?"โอเค ว่าไปครับ อ่อยแบบเนียนๆกันไปเลย ผมยังคงเชื่อคำสุภาษิตที่ว่า 'อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือ'เสมอครับ อยากได้พี่ริทมาครอบครองก็ต้องหาทางอยู่ใกล้ตัวเข้าให้มากก็พอ พี่ริทดูชอบใจไม่น้อย มีการยิ้มกว้างด้วย ผมจะละลาย คนอะไรยิ้มทีไรลูกกระเดือกผมหวั่นไหวทุกที.ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้แล้วก้มหน้ามาชิดใกล้จนจมูกเราชนกัน
"กับคนนี้แล้ว จริงๆอยากให้สมัครตำแหน่งคนรู้ใจมากกว่า พอจะยินดีสมัครไหมครับ?"
งอววว์ นี่พี่ริทกำลังขอคบกับผมรึเปล่านะ?
ผมผลักพี่ริทออกห่าง รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้เข้าง่ายกว่าที่เคยคิด พี่ริทยังคงยิ้มระหว่างไปหยิบชีสวิชาแม็ตซ์ฯพร้อมตำราเล่มโตสองเล่มที่อยู่ในสภาพชนิดดีดี๊เหมือนไม่เคยใช้มาก่อน
"นี่ชีสแม็ตซ์ที่พี่เรียนนะ ส่วนนี่ก็ตำราเรียน ส่วนใหญ่อาจารย์ก็สอนจากหนังสือเล่มนี้ อ่านไว้รับรอง
ออกสอบ ชัวร์"
"แน่นะพี่ ไม่ใช่ว่าอ่านไปแล้ว อาจารย์ออกแบบอื่น?"ที่ถามไม่อะไรหรอก พวกรุ่นพี่ชอบขู่ว่า อาจารย์ที่นี่สอนอีกอย่าง ออกสอบอีกอย่าง เห้อ!
"อื้ม แน่ พี่นี่ท้อปAเลย ฉะนั้นตั้งใจเรียนนะครับ"พี่ริทหยีหัวผมอย่างมั่นเขี้ยว แต่ผมปัดมือเขาออก ผมยุ่งหมดแล้ว เสียทรงหมด
"อือพี่ริท เสียทรงหมด เดี่ยวไม่หล่อ!"
"ก็ไม่หล่อ แต่น่ารัก พี่ชอบ!!"เอิ่มม มีเงิบครับผมงานนี้ พี่ริทอ่อยผมอยู่รึป่าว?
"ผมไม่อาบแล้ว ไปอาบที่ห้องตัวเองดีกว่า!"มันเขินนะครับ ขอกลับไปตั้งตัวก่อนเดี่ยวมาใหม่ พี่ริทเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เอาแต่ยิ้มตอนผมเดินจากมา
ก้อกๆๆๆ ครึ่งชั่วโมงต่อ
"พี่ริท!!"ผมอดแปลกใจที่เห็นพี่ริทมาเคาะประตู ตอนแรกยังคิดเป็นไอ้บลู หรือไอ้สกาย
"พี่ซื้อข้าวผัดมาสองกล่อง ไม่ทราบว่าคนบางคนจะกินด้วยกันได้ไหม กินคนเดียวมันเหงา"อย่างพี่ริทนี่นะ เหงา ผมเห็นเขาออกไปกับพวกพี่เบียร์ทุกคืน
"พี่ริทเข้ามาก่อนเถอะครับ"เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจมากินด้วยกัน ทั้งข้าวกล่อง ทั้งน้ำ พี่ริทซื้อมาพร้อม
"ผมกำลังดูซี่รี่ย์เกาหลีอยู่นะครับ พี่ริทดูด้วยกันไหม?"ผมเดินไปหยิบจาน แก้วและก็ช้อนมาให
หันมาอีกที กลายเป็นพี่ริทเองที่ดูซี่รี่ย์ของผมเรียบร้อย เรากินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ทั้งหัวเราะ เศร้าและก็อมยิ้มมารู้ตัวอีกทีก็เข้าตี 1
"พี่ริทจะกลับแล้วหรือครับ?"ผมถามเพราะเห็นพี่ริทลุกขึ้น เขาเพียงยิ้ม
"เปล่าครับ พี่จะอาบน้ำ นอน!!"
"อาบน้ำ นอน พี่ริทจะนอนนี่หรือครับ?"
"ครับ"มีอึ้งสิครับ พี่ริทบอกว่าจะนอนนี่ด้วย เขาเดินไปอาบน้ำจริงๆปล่อยผมดูซี่รี่ย์ต่อ
เสียงน้ำหยุดลงผมรู้ได้ทันทีว่าพี่ริทอาบน้ำเสร็จ ร่างสูงเดินออกมายืนพิงขอบประตู ผมหันไปมองอย่างตะลึง ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้านอนมาเลยล่ะ
"มีกางเกงบอลไหม พี่ขี้เกียจขึ้นไปเอาข้างบนแล้ว"
"มีครับ พี่ริทจะเอาเสื้อบอล หรือว่าเสื้อกล้ามไหมครับ ผมมี แต่ไม่รู้จะไซต์เดียวกับพี่ริทไหม?"ผมคุ้ยหาเสื้อผ้าให้พี่ริท ห้องก็ไม่กี่ชั้นแต่ทำไมถึงได้ขี้เกียจขึ้นนะ
"เอากางเกงพอ พี่นอนไม่ใส่เสื้อนะ มันร้อน"แต่ห้องผมเปิดแอร์นะครับพี่..
"นี่ครับ พี่ริทนอนก่อนได้เลยนะครับผมขอดูซี่รี่ย์ต่อ" "ไม่ต้องเลย ดึกแล้ว นอนได้แล้ว แล้วก็ไปอาบน้ำเดี่ยวนี้"พี่ริทหยิบเอาผ้าขนหนูที่เพิ่งใช้ปาใส่หน้าผมและบังคับให้ผมอาบน้ำนอน ผมเลยต้องจำใจจากซี่รี่ย์เรื่องโปรดแล้วเดินไปอาบน้ำ พอออกมาก็เห็นพี่ริทปิดคอมผมเรียบร้อยแถมตัวเองยังนอนบนเตียงผมอีก
จ้า นอนก็นอน..
ผมเปลี่ยนเสื้อนอนเป็นลายตุ๊กตาหมีสีน้ำเงินเข้มคืนนี้ ชุดนี้ผมชอบใส่มาก มันนุ่ม น่านอนจริงๆ มาม๊าซื้อชุดเป็นโหลเลยให้ผม ผมเลยต้องใส่สิครับ แต่พอทาแป้งเสร็จเรียบร้อยเตรียมตัวจะนอน ผมกลับรู้สึกแปลกๆที่อยู่ๆมีอีกคนมานอนบนเตียงตัวเอง เมื่อคืนพี่ริทก็คงรู้สึกแบบนี้ คิดแล้วก็ขำดีนะ..ผมขึ้นไปนอนอีกฝั่ง เห็นพี่ริทนอนไม่ใส่เสื้อแล้ว หน้าแดง ใจเต้นแปลกๆ
"ฝันดีครับ"ผมหันมายิ้มให้พี่ริทที่ยื่นมือมากอดผม แอบสะดุ้งจริงๆตอนร่างสูงกดน้ำหนักแขนมาวางที่เอวผม พี่ริทขยับเข้ามาใกล้แผ่นหลังผม ใบหน้าซบลงบนบ่าผมด้วย ผมยิ่งตื่นเต้นกันไปใหญ่
"ฝันดีฝันถึงพี่ด้วยนะ"พี่ริทบอกเสียงอู้อี้พร้อมหอมแก้มผมอีก ให้ตาย เราเป็นอะไรกันแน่ ทำไมพี่ริทให้ความหวังผม ขนาดนี้ด้วย ทั้งคืนผมนอนไม่หลับ เอาแต่นอนตัวแข็งทื่อ มารู้ตัวอีกทีก็หลับสนิทแล้ว ตอนเช้ามาพี่ริทออกไปเรียนแต่เช้าโดยเขียนโพสอิทแปะไว้..ทำไมผมรู้สึกดีนะ โอ้ยๆๆ..
ตกเย็น ผมซื้อน้ำอัดลมมาแขวนหน้าห้องพี่ริท พร้อมกับเขียนข้อความสั้นๆพอกลับมาห้องตัวเองปรากฏว่ามีขนมในถุงที่แขวนหน้าห้องตัวเองเช่นกัน
'พี่กลับดึกนะ เดี่ยวคืนนี้จะมานอนด้วย รอพี่นะครับ!"
ผมว่าผมกำลังยิ้มแล้ว พี่ริทจะมานอนอีก ผมเลยได้แต่นั่งรอ นอนรอทั้งคืนด้วยการดูซี่รี่ย์ พี่ริทกลับดึกจริงๆ ผมเผลอหลับไปหลายรอบ ตอนนี้ ตี 3 แล้วแต่พี่ริทก็มานอนอย่างที่บอกไว้
"ยังอยากดื่มนมก่อนนอนกับพี่ไหมครับ?"พี่ริทชูถุงนมที่ผมซื้อไปแขวนหน้าห้องเขาเมื่อตอนเย็น เขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้านอนแล้วมาหาผมอย่างที่บอกไว้ ผมเพียงยิ้มส่ายหัว มันง่วงนะครับ ในชีวิตไม่คิดว่าจะทนรอใครสักคนได้นานขนาดนี้
"ไว้พี่จะกินนมแทนเบียร์แล้วกันนะครับ"ผมพยักหน้าเข้าใจเพราะข้อความที่ผมเขียนไว้นั้น พี่ริทคงอ่านมันแล้วสินะ 'ลองเปลี่ยนจากเบียร์แล้วดื่นนมบ้างนะครับ รสกล้วยนี่อร่อย ผมชอบ' เขาจะทำตามคำขอของผมด้วย
น่ารักจัง!!
พี่ริทเดินขึ้นมาสวมกอดผมเช่นเมื่อคืน คืนนี้ผมหลับในอ้อมกอดของพี่ริทอีกครั้ง และทุกๆคืน วัน ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบนี้ตลอดมา พี่ริทมักจะพาเทคแคร์ผม ห่วงผมไม่ให้สาหร่ายได้เตะต้องเลย แถมยังพาผมไปกินข้าวด้วยกัน ดูหนังฟังเพลงและก็แวะมานอนกับผมทุกคืน
ก้อกๆๆ
วันนี้ผมแวะเอาป้อปคอร์นมาให้ เพราะเพิ่งกลับมาจากโครงการของไอ้บลูไอ้สกาย
"มาหาพี่ริทหรือค่ะ?"สาวผมบลอนที่เปิดประตูมาอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพิ่งทำอะไรกันมาบ้าง ผมได้แต่อึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ร่างกายเหมือนหมดเรี่ยวแรง สองเท้าไม่มีแรงจะเดินกลับด้วยซ้ำ
"ครับ ฝากป้อปคอร์นให้พี่ริทด้วยนะครับ"ผมยื่นป้อปคอร์นให้เธอแล้วเดินจากไป นี่มันคืออะไรกัน..แล้วระหว่างเราล่ะคืออะไร??
จริงสินะ เราก็ไม่เคยบอกรักกัน ไม่เคยพูดว่าเป็นแฟนกัน เราก็แค่อยู่ด้วยกันเท่านั้น!!แต่ทำไมตอนนี่ผมถึงต้องมานั่งร้องไห้ด้วย
ก้อกๆๆ
เสียงประตูห้องดังมา ผมเลยต้องไปเปิด เห็นพี่ริทยืนอยู่หน้าประตู ตั้งใจจะปิดแต่เขากลับยื้อประตูไว้
"รัตน์บอกว่าตุลย์มาหา พี่เลยแวะมานะ มีอะไรหรือเปล่า?"พี่ริทรีบบอก ผมเลยปล่อยประตูไว้
"ไม่มีอะไรครับแค่เอาป้อปคอร์นไปให้"
"แต่ไม่คิดว่าจะเจอรัตน์ใช่ไหม? แถมอยู่ในสภาพนั้นด้วย"
"ครับ ไม่คิด พี่ไปสนุกกับเธอเถอะครับ"ผมไล่เขาไป ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก
"จะให้พี่ไปสนุกอะไรกับรัตน์เล่า รัตน์เป็นน้องสาวพี่ น้องต่างแม่ แม่แหม่มนะ อีกอย่างพี่อยู่ห้องไอ้วิทย์"
ผมปัดน้ำตาทิ้ง เผลอทุบอกเขาแรงๆ
"หัวเราะทำไม?"ผมงอแงใส่
"ก็ไม่คิดว่าเด็กบางคนจะเข้าใจผิดจนร้องไห้งอแง"เขาพูดแล้วซับน้ำตาบนแก้มผมเบาๆ
"ตุลย์ พี่อาจไม่เคยขอตุลย์เป็นแฟนก็จริง แต่นั้นก็เพราะว่าสำหรับเราแล้ว มันเกินเลยกว่าแฟนด้วยซ้ำหรือไม่จริง? อยู่ด้วยกันแบบนี้ ดูแลกันแบบนี้ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?"พี่ริทพูดอย่างจริงจัง ผมเองก็รับฟัง
"ตุลย์"อยู่ๆพี่ริทก็เรียกชื่อผม
"ครับ"
"คืนนี้ไปร้านไอ้โซดากับพี่นะ?"
"หื้อ ไปทำไมครับ?"ผมถามเพราะแปลกใจ ก็พี่ริทห้ามผมไปร้านแบบนั้น
"ไปเปิดตัวแฟนพี่ ไปไหมครับ?"ต้องให้ตอบอีกหรือครับ ผมพยักหน้ารัวๆ ไม่รู้มามัวร้องไห้บ้าคนเดียวทำไมผมไม่รู้ว่าควรขอบคุณเด็กเสิร์ฟคนนั้น ไหมที่เสิร์ฟซุปสาหร่ายผิดโต๊ะหรือควรของคุณความละเมอของตัวเองที่ไปนอนห้องพี่ริทในคืนนั้น แต่สิ่งอื่นใด ผมต้องขอบคุณพี่ริทที่เข้ามาดูแลผม ห่วงใยผม แถมยังเข้ามารักผมจนชีวิตที่เคยคิดไม่คาดหวังเพราะแอบรักพี่ริทนั้นได้สมหวังจนได้ขอบคุณทุกสิ่งอย่าง..และขอบคุณตัวเองที่ผมแพ้..สาหร่าย จนได้พี่ริทมาเป็นแฟน... พี่ริทเสร็จผมจนได้ หึหึ
--- The end --
-
น่ารัก :ling1: น่ารัก :ling1: น่ารัก :ling1: น่ารัก
-
แพ้..ฝน
ซ่าหหหหหห์..
อยู่ดีๆฝนตกหลายเม็ดก็ตกลงมาไม่บอกไม่กล่าว ไม่นานเมฆดำก็ลอยเข้ามาปกคลุม กระเป๋านักศึกษาใบโปรดผมยกหยิบมันมาปิดบังหัวไว้แล้วสองเท้าก็วิ่งเข้าไปยังทางเดินที่มีหลังคากันแดด กันฝนไว้..
ผมหันไปเห็นรุ่นพี่คนนึงวิ่งข้ามถนนมาแวะข้างๆผม
เขา พี่วิทย์ จิณณกันฑ์ วิศวะไฟไฟ้า ปี3 ก็ไม่มีอะไรมาก เราก็แค่เคยมีอะไรกันครั้งหนึ่งแค่นั้น..
"อ้าว จิน สบายดีนะ?"เขาทัก ผมก็ได้แต่ยิ้มเยาะกับตัวเอง นี่นะหรอคนที่เคยมีซัมติงต่อกัน เขาทักกันแบบนี้สินะตอนเจอกันในรอบ 3 ปี 2 เดือน 11 วัน.
"..."ผม จิน จิณณ์ วัฒนธรณ์ IRปี2ครับ ไอ้พี่วิทย์มันแค่หันมามองก่อนเสียงแตรรถขาวหรูจะดังมา
ปิ้นนนนนน
"วิทย์ ไปด้วยกันไหม?"เสียงพี่แพรไหม ดาวคณะรัฐศาสตร์ คณะผมเอง เปิดกระจกรถทัก หึ คงเป็นคู่ควงอีกคนสินะ มันเดินเข้าไปหาพี่แพรไหมผมจึงหยิบเอาหูฟังมากลบเสียงฟ้าร้องที่ดังมา ไม่นานรถพี่แพรไหมก็ขับออกไป มีเพียงแค่มันที่เดินมาข้างๆผม
"อะ ร่ม แพรให้มาจินเอาไปนะ กูกลับล่ะ?"
ร่างสูงของคนที่ผมเกลียดยื่นร่มให้แต่ผมไม่รับ มันเลยตั้งร่มไว้ข้างกายผม ก่อนมันจะวิ่งจากไป..
ผมแพ้ฝน แต่กลัวฟ้าร้อง แต่ผมเกลียดผู้ชายที่ชื่อวิทย์ที่สุด....
ผมยืนรอจนฝนเริ่มซาจึงออกวิ่งจากไป ปล่อยทิ้งร่มที่มันให้อย่างไม่ใยดี..กับคนแบบนั้น ผมไม่คิดจะญาติดีด้วยหรอก..
ผมกำลังจะขึ้นรถตัวเองแต่สายตาบังเอิญไปเห็นไอ้จินที่วิ่งหลบฝน ผมจึงตัดใจวิ่งไปหลบฝนกับมันแทน มันนานมากแล้วที่ผมไม่คุยมัน..
มันนานมากแล้วที่ผมเอาแต่เฝ้ามองมัน..
และมันนานมากแล้วที่ผมรู้สึกผิดต่อมัน.
ก็ไม่แปลกที่มันจะเกลียดผม..ก็เป็นเพราะผมเองที่เป็นตัวต้นเหตุพาเพื่อนไปรุมโทรมมันตอนมันอยู่ม.5 ผมมันเลว ผมรู้ แต่ความรู้สึกยังคงหลอกหลอนผมไม่เลิก ผมอยากจะขอโทษมันสักครั้ง ขอโทษที่ตอนนั้นผมมันเลวจนไม่น่าให้อภัย..แพรเข้ามาทักระหว่างที่ผมหลบฝน ผมรับน้ำใจเธอด้วยการเอาร่มแค่นั้นเพราะไอ้จินมันแพ้ฝนและผมห่วงมันจริงๆ ผมยื่นร่มให้ แล้วกลับมารอดูมันในรถ สุดท้ายก็แห้ว มันไม่อภัยผมสินะ เป็นผมเองก็คงทำแบบมัน
"เสือกอะไรด้วย ปล่อยกู!"ผมขับรถตามมันแล้วลงลากมันเพื่อจะขึ้นรถกลางถนนแต่มันไม่ยอม เราต่างเปียกปอนทั้งคู่
"ขึ้นรถก่อน จะไปส่งส่วนเรื่องจะเกลียดค่อยว่ากัน"ผมพยายามลากมันแต่มันก็ยังดื้อ มันแพ้ฝน แต่ตอนนี้โดนฝนเปียกหมดทั้งตัว คืนนี้มันแย่แน่..
"ไม่ต้องมาเสือกเรื่องกู"
แม่ง คำก็กู สองคำก็กู เดี่ยวผมก็ขึ้นบ้าง
"เออ ผัวมันจะเสือกเรื่องเมียไม่ได้หรือไง!"ผมตะคอกใส่มันกลับบ้าง ไอ้จินดูเคืองผมจนมันชกผมไปหนึ่งมัด เจ็บจิดๆผมรวบตัวมันขึ้นรถอย่างเร็วก่อนจะรถจะติดทั่วถนน ไอ้จินทั้งเตะทั้งถีบ บอกเลยผมหมดแรงกับมันจริงๆกว่าจะเอามันขึ้นรถได้ เสียงแตรบีบ
ไล่ดัง สุดท้ายผมก็ลากมันขึ้นรถมาอย่างทุลักทุเลสำเร็จ
ไอ้จินมองหน้าผมอย่างโกรธแค้นที่มันโดนผมล็อกกุญแจมือทั้งสองก็ช่วยไม่ได้บังเอิญพี่ชายผมที่เป็นตำรวจดั้นลืมกุญแจมือไว้พอดี ผมมองหน้ามันบ้าง มองทางบ้าง ไอ้จินด่าผมไม่หยุด แต่ละคำที่มันโพล่งมา บอกเลยว่า น่าตบปากมันด้วยปากซะจริงๆ
"อะไรว่ะ หอบเมียมาด้วยหรือไง?"ไอ้ริทหันมามองผมที่มาเป็นคนสุดท้ายของแก็งค์แต่กลับพาไอ้ตัวแสบมาด้วย
"สัสมึงดิ ใครเมียมัน เหี้ยแบบนี้กูไม่เอามันทำพันธ์หรอก"ไอ้จินมันตอกกลับ และนั้นก็เรียกเสียงโห่จากเพื่อนๆที่เหลือ น้องแอลดูจะถูกใจไม่น้อย มีหัวเราะถูกใจกับเพื่อนๆด้วย
"แฟนพี่ริทหรือครับ?"อย่าถามครับน้อง กอไผ่เดี่ยวโดนด่าอีกคน
"แฟนบ้านแม่มึงไหม เป็นแค่เฟรชชี่อย่าเสือกเรื่องรุ่นพี่!!"
"อ้าว เมียมึงวอนตีนกูแหละ!"ไอ้โซดาที่ผ่านมาดูเริ่มไม่สบอารมณ์ที่ไอ้จินด่าแฟนมัน ทุกคนเลยต้องปรามไอ้โซดา ไอ้เบียร์หันมามองหน้ากับไอ้กอล์ฟ ผมรู้นะว่าพวกมันรู้เรื่องผมนะ แค่แปลกใจล่ะมั้งที่เห็นผมหอบไอ้จินมาด้วย ผมขยับตัวไอ้จินเข้ากอดให้แน่น มันดิ้นดุกดิก อยู่ไม่นิ่งสักที เดี่ยวก็ได้ตกเก้าอี้แน่
"มึงก็อยู่นิ่งๆสิกูมีธุระกับเพื่อนแปปเดียว"
"เว้ย มึงก็ปล่อยกูดิ ปล่อยๆๆกูเกลียดมึงๆๆๆๆๆๆ"อยากจะบ้าตาย มันเอาเสียงแปดหลอดนี้มาจากไหนว่ะ แม่ง หนวกหูจริงๆ
"กูว่ามึงไปเคลียร์เรื่องครอบครัวมึงก่อนไหมไอ้วิทย์"ไอ้สนเสนอ
"นั้นดิ เมียมึงดุ กูกลัว"ไอ้กอล์ฟ เดี่ยวเหอะพวกมึง ไอ้จินมองหน้าทุกคนแบบไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย มือมันจิกเล็บบนมือผมไม่ยั้ง เจ็บสัสๆ
"กูก็อยากไป แต่ห้องกูแอร์เสีย ไอ้โซดาเช่าห้องในร้านมึงสักคืนดิ?"ผมหันไปถามพี่ชายของเพื่อนอย่างลุ้นๆ ไอ้โซดามองหน้าไม่สบอารมณ์
"ไม่เว้ย..กูไม่ต้อนรับเมียมึง"
"เว้ย ทำอย่างกับกูอยากมา สัส มึงบอกเขาดิว่ากูไม่ใช่เมียมึง บอกไปดิๆ"ไอ้จินโวยวายลั่นร้าน น้องแอลกับน้องฮอลล์ดูจะถูกใจมากกับไอ้จิน แต่น้องกอไผ่นี่สิ ยืนเงียบเลยตั้งแต่โดนไอ้จินด่า.. น้องกอพี่ขอโทษแทนไอ้จินน้าาาา
"เงียบดิมึง!"ผมปรามแล้วหันไปหาไอ้โซดา แต่ก็ไร้ผล
"อะ เอาห้องพี่เบียร์ก็ได้ครับพี่วิทย์ เดี่ยวคืนนี้ผมนอนกับพี่เบียร์ที่นี่เอง ได้ไหมพี่โซดา"งื้อ นางฟ้าของพี่วิทย์ไม่เสียแรงที่อยู่เคียงข้างและเชียร์น้องแอลให้ได้คู่กับไอ้เบียร์
"เออ!!"เป็นอันจบครับ ผมหยิบกุญแจ
ห้องไอ้เบียร์ที่น้องแอลยื่นให้ด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนจะลากไอ้จินออกมาจากร้าน มันเล่นโวยวายตลอดงานนี้มีอายบ้างล่ะครับ
"เฮ้ยไอ้วิทย์ จัดหนักๆหน่อยนะ เมียมึงแม่ง เซี้ยะวะ"ผมชูนิ้วกลางให้ไอ้ริทพลางทำปากขมุบขมิบไปว่า 'สัส' ไอ้เพื่อนทั้งหลายหัวเราะชอบใจสุดๆไอ้จินมันน่ารักนะแต่อย่าให้พูดเลย..เจ็บสัสๆ...
"โอ้ย ผลักมาได้นะมึง กูเจ็บนะเว้ย"ไอ้จินโวยวายใหญ่ ผมไม่สนใจปากมันมากนัก ลากไอ้เด็กปากเสียเข้าห้องน้ำ
"จะทำอะไรน่ะ อย่านะเว้ยไอ้เหี้ย อย่านะ!!"มันโวยวายอีกครั้งเมื่อผมพยายามจะถอดเสื้อนักศึกษาของมัน
"จะอาบน้ำให้ไง เปียกขนาดนี้มึงยังมีหน้าด่าคนอื่นไปทั่วอีกนะอยู่นิ่งๆเดี่ยวก็ได้ปอดบวมตายกันพอดี"ผมสั่ง อย่างหัวเสีย นี่ถ้าเป็นห้องตัวเองนะคงจัดแจงอะไรสะดวกหน่อย
"ไม่จำเป็น กูจะเป็นเหี้ยอะไรมันก็เรื่องของกู อย่ามาเตะต้องกูนะสัส ปล่อย!"
"โว้ย ทำไมพูดแต่ละคำถึงได้หยาบคายแบบนี้ล่ะจินเมื่อก่อนจินน่ารักมากกว่านี้นี่"ผมแกะกระดุมเสื้อมันออกจนหมด ไอ้จินขัดขืนทุกทางแต่ก็สู้ผมไม่ไหว
"หึ กูไม่ได้เหี้ยเท่ามึงก็แล้วกันไอ้วิทย์!"
"จิน!!"ผมผลักไอ้จินกระทบผนังห้องน้ำ มันเป็นรุ่นน้องผมปีนึง แต่เรียกยังกับผมเป็นเพื่อนมันอย่างนั้นแหละ..
"อาบน้ำก่อน มึงจะโกรธ จะเกลียดกูตายห่ามันก็เรื่องของมึง"ผมบอกไอ้เด็กตัวสูงเกือบเท่าตัวอย่างสุดจะระงับอารมณ์จริงๆเมื่อก่อนมันตัวเล็กนะแต่ตอนนี้ดูสูงขึ้นมากเลย น่ารักคนละแบบ..
"เออกูเกลียดมึงสัส ไอ้เหี้ยกูโกรธเกลียดมึงๆๆๆๆ"ไอ้จินโวยวายเหมือนเคย เสร็จจากแกะกระดุมมันผมก็เลื่อนมือมาแกะเข็มขัดมันต่อ มันยิ่งทุบตีผมไม่เลิก ใช่ว่าแรงมันจะน้อยสักหน่อย ทุบตีแต่ละที เจ็บครับ
"นิ่งๆสิจิน พี่แกะกางเกงให้ไม่ได้นะ"
"ไม่ต้องมาเตะต้องตัวกูไง อย่ามาแตะต้องกู"สุดท้ายกว่าผมจะถอดกางเกงไอ้จินได้ น้ำตาแทบกระเด็น มันเล่นทั้งเตะ ทั้งถีบ ทั้งทุบ ทั้งตี จนเราสะบัดสะบอมนั่งหอบหายใจแรงข้างขอบอ่าง ไอ้จินมองหน้าผมอย่าง โกรธแค้นมาแต่ชาติปางก่อน ผมเดินไปหากรรไกรแล้วกลับมาตัดเสื้อนักศึกษาของมันทิ้ง ถึงมันจะด่าผมโค่นโคตรคณาญาติแต่ผมก็คงไม่ปล่อยให้มันนอนกับเสื้อเปียกๆนี่แน่ เดี่ยวได้เป็นปอดบวมกันพอดี ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ ผมมีแค่กุญแจมือแต่ลูกกุญแจผมไม่มีหรอก
ระหว่างที่อาบน้ำให้มันและตัวเอง ผมใช้เวลามากกว่าทุกครั้งเพราะไอ้จินใช่ว่าจะให้ความร่วมมือดีดีนี่ครับ แต่แม่ง พอมาเจอของที่มันเคยมือ เครื่องมันก็ร้อนสิครับ ไอ้จินเหมือนจะรู้ตัวว่าผมกำลังคิดอะไร ??
"จิน อยากว่ะ!"
"อยากกับปู่มึงสิสัส!!"โอเคผมควรรู้ตัวสักทีว่ามันเกลียดผมอยู่ เกลียดมากด้วยแต่แหม ทำไปได้ ถีบหน้ากูซะหงายหลังเลย ผมเลิกเพ้อเจ้อแล้วลุกขึ้นจับมันลากเดินออกมาจากห้องน้ำโยนผ้าขนหนูให้มันเช็ดตัวระหว่างที่ผมหาเสื้อนอนของไอ้เบียร์ให้มัน
"ใส่บ้อกเซอร์ไปก่อนล่ะกันนะ เสื้อคงใส่ไม่ได้"ผมยื่นบ้อกเซอร์ให้ ตอนผมบอกเรื่องเสื้อมันมองหน้าผมประมาณว่าเห็นกูโง่หรอก็เห็นๆอยู่ว่าใส่เสื้อไม่ได้ ครับๆวิทย์ผิดเองที่หวังดีเนอะ..
"แล้วนี่ยา กันไว้ก่อน นะ ตัวมึงเริ่มร้อนแล้ว"ผมอังหน้าผากมันแล้ว ไข้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่อยู่ในร้านไอ้โซดา
"เสือก!"ครับ กูห่วงเมียไม่ได้สินะผมตั้งน้ำกับยาไว้ส่วนตัวเองก็เอาพวกเสื้อผ้าของพวกเราไปใส่เครื่องซักผ้า โชคดีที่ห้องไอ้เบียร์มีพร้อมทุกอย่างมันเลยสะดวกสบายหน่อยตอนนี้ฝนตกหนักมาก แต่ไม่ฟ้าร้องนะ ไอ้จินไม่กล้าเดินกลับหอไปหรอก หอมันไกลจากหอไอ้เบียร์มาก ผมเสร็จจากการตากผ้าแห้งแล้วเห็นไอ้จินนอนหลับปุยไปแล้ว
-20:10 น.
ผมคงต้องนอนบ้างล่ะคืนนี้ยังมีเรื่องให้เพลียกันอีกนานกว่าจะเช้า..
-22:03 น.
ร่างที่ทนหนาวเย็นในผ้าห่มแอบเคลื่อนตัวหันมาควานหาไออุ่นจากผม ผมเองก็กอดตอบมัน ไอ้จินไม่ใส่เสื้อด้วย คงหนาวแย่ เห็นมันหนาวแบบนี้ ผมยิ่งรู้สึดผิด..
ขอโทษนะ..ทั้งที่อยากจะช่วยดูแล แต่ดูเหมือนอะไรๆจะดูผิดพลาดไปหมด
-23:47น.
ไอ้จินขยับเข้าใกล้ผมแถมยังเพิ่มแรงกอดยิ่งกว่าเดิม ปากเล็กยังคงเลียหน้าอกผมไม่หยุด มันเล่นทั้งดูด ทั้งกัด กูไม่ใช่แม่มึงนะเว้ย ผมพยายามผลักมันแค่ไหน มันจะรู้ตัวไหมว่าตัวมันเองนั้นแหละที่เริ่มทำผมควบคุมตัวไม่ได้ ให้ตาย
"ไอ้จิน มึงนี่แม่ง!!"ผมสลัดมันออกไปจนได้แล้วขึ้นมาคร่อมมันแทน
"เดี่ยวกูดูด จะเลีย ให้มึงดูเอง"ผมเริ่มบรรเลงพายุจูบทั่วตัวมันหนักอย่างที่มันต้องการ บางครั้งมันก็ครางทำผมเกือบสติแตก ยิ่งหน้าอกที่แข็งเป็นไต ผมยิ่ง ชอบ มีดูดเมมไปหลายต่อหลายคร้้ง ไอ้จินก็ไม่ขัดขืนแถมยังยิ้มชอบใจอีกมันหลับสนิทผมจึงหยุด
"แม่ง ถ้ากูเอามึงคืนนี้ พรุ่งนี้มึงจะถีบกูไหม? " ได้ยินเสียงอือๆจากมันแล้วผมถึงกับส่ายหัวแล้วล้มตัวนอนสักทีก็ถ้าฤทธิ์ฝนจะทำมันได้ขนาดนี้ ผมก็หวังว่าคืนนี้มันจะไม่ทำอะไรมากกว่านี้นะ ไม่งั้นผมแย่แน่แค่นี้มันก็ทำผมควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว ผมเกลี่ยผมไอ้จินแล้วสวมกอดมันอีกครั้ง หวังว่ามันจะนอนหลับแล้วจริงๆนะ
-01:43 น.
"อ่าาาา ดีๆอย่างนั้นแหละครับ อย่างนั้นเลย แบบนั้นแหละจิน"
ผมขยุ้มผมไอ้จินที่กำลังเมามันส์กับการเลียน้องชายของผม มันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ น่ารัก!!และก็เริ่มดูดน้องชายผมเข้าโพรงปากให้ลึกกว่าเดิม มือผมเองก็กดหัวมันให้เข้าครอบครองน้องชายผมให้ลึกสุดๆ น้ำกามของผมไหลออกมารอบหนึ่งแต่ไอ้จินก็ยังกลืนกินไม่หมดแถมยังคงดูดเลียไอ้น้องชายผมอีก ผมแอบตกใจที่ตื่นมาเห็นเงาตะพุ่มๆใต้เตียงกำลังเลียน้องชายตัวเอง แต่พอเห็นไอ้เด็กข้างๆไม่มีเลยรู้เลยว่าเป็นมัน..
"พี่วิทย์ชอบไหม?"หึ ทีแบบนี้ล่ะเสียงหวานเชียวผมเลื่อนตัวมันให้ขึ้นมาใกล้ๆ
"ชอบสิ ชอบมากด้วย แต่จินไม่สบาย พักผ่อนก่อนนะเดี่ยวพี่วิทย์นอนกอด"
"ครับ"โอ้ย ผมละอยากให้มันว่านอนสอนง่ายแบบนี้ตลอดไปจริงๆ
-02:58 น.
"โอ้ย ฮือๆๆๆ"ผมสะดุ้งตื่นตกใจครับที่ไอ้จินตกที่นอน มันร้องไห้ยังกับเด็กๆ ผมเลยต้องเข้าไปปลอบ "
โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะจินๆๆ ลุกขึ้นมานอนบนเตียง มาๆๆ" ผมพยุงไอ้จินขึ้นมานอนบนเตียงอีกครั้ง ตัวมันร้อน ไข้ก็ขึ้นด้วย มันยังนอนร้องไห้เพราะเจ็บ ผมเลยต้องเช็ดตัวมันอีกครั้ง ไม่นาน ไอ้จินก็หลับ เห้อออ..ผมเริ่มหมดแรงแล้ว เมื่อไรจะเช้าเนี้ย!!!!!
-04:18 น.
"อะๆๆๆ พี่จินๆเบาๆครับๆ"แม่ง จัดให้สักยกเลยครับ ไอ้จินเอาแต่ยั่วผมไม่เลิกเพราะฤทธิ์ฝนที่มันแพ้ ผมรู้..แต่มันเล่นถอดกางเกงรอให้ผมเสียบด้วยท่าทียั่วยวน ใครมันจะไปทนไหว แบบนี้ต้องเอาให้เหงื่อออกมากๆ ไข้จะได้ลดเร็วๆ
"ชูวววว์ เบาไม่ได้ครับ เมื่อกี้จินขอแรงๆเอง"ผมยังคงกระแทกไอ้จินแรงๆ กับจินแล้ว เป็นอย่างหนึ่งที่
แบบ เอาแล้วถึงใจดีครับ มันอ้าขากว้างอย่างรู้งาน มือทั้งสองที่ติดกุญแจมือก็ดันตัวผมไม่ให้กระแทกแรง แต่ยิ่งมันดันผมยิ่งอยากเข้าให้ลึกๆ เข้าในตัวจินตอดผมขมิบ แน่นยิ่งกว่าพวกผู้หญิงที่ผมควงเล่นทุกคืน
"อ่ะ อะๆๆ งั้นจิน จิ จิน ขะ ขอเบาๆ"
มันหน้าแดงซ่านแถมเม็ดเหงื่อก็เยอะ ผุดมา ผมเผลอยิ้มแล้วจูบปากแดงที่บวมเจ่ออย่างหนักหน่วง ให้รางวัลมันครับ น่ารักน่าเอาจริงๆ
"เสียใจครับ กับพี่ขอแรงๆแล้วไม่มีเบาๆอีก"ผมบรรเลงกระแทกไอ้จินกระหนำตามใจอยาก แม่ง ทนคิดถึงมาตลอด สองปีที่มันเข้ามหาลัยผมก็ได้แค่ตามเป็นเงามัน คอยเป็นห่วงมันห่างๆ ไม่กล้าเดินเข้ามาทักมันสักที ถ้ารู้ว่าทักแล้วได้แอ้มมันแบบนี้ ผมทักตั้งนานแล้ว
"อือ อ่ะๆๆๆๆ อ่ะพี่ พี่วิทย์ พี่วิทย์ อ่าาาห"
-
:freeze: :sad3: :freeze:
-
ตื่นมาแล้วจะเป็นไงเนี่ย
-
"อือ อ่ะๆๆๆๆ อ่ะพี่ พี่วิทย์ พี่วิทย์ อ่าาาห"
ผมปล่อยน้ำรักเข้ากายมันแล้วเอาน้องชายออก ไอ้จินหันหลังอย่างรู้งานเมื่อผม ผลักให้มันนอนตะแคง
"เอาเบาๆนะครับ"มันยังคงขอเสียงขัดๆผมแสยะยิ้ม กระตุกน้องชายให้ตั้งชันแล้วสอดเข้าช่องรักมันที่มีน้ำกามของผมเป็นเครื่องช่วยเข้าไปช้าๆหวังจะแกล้งไอ้จิน ก้นงอนงามส่ายไปมาเพราะความเสียดสี มันร้องอู้อี้กับหมอน ผมขยุ้มก้นมันบ้าง ตบก้นมันแรงๆบ้าง ตามใจตัวเอง ไอ้จินก็ได้แต่ร้องคราง
แม่ง รู้สึกดีจริงๆ
"บอกมาสิ จะเอาเบาๆหรือแรงๆหือ?"ผมแกล้งถามพลางวนก้นมันเล่น ไอ้จินหันหน้าที่แดงเพราะสุขสมมามอง
"ตะ ตามใจพี่วิทย์ จินตามใจพี่วิทย์"ก็ถ้าตามใจผม ผมก็เลือกอย่างหลังอยู่แล้ว ร่างบางของไอ้จินสั่นไหวไปตามแรงกระแทกหนักๆเร็วๆของผม มันร้องครวงคราง ผมยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะเหลือบไปเห็นกล้องตรงมุมโคมไฟใกล้กรอบรูปคงเป็นของไอ้เบียร์แน่ แม่งเอามาถ่ายตอนมีอะไรกับน้องแอลชัวร์
"จินครับ กดเปิดกล้องหน่อย เร็วๆครับ?"ผมดันตัวไอ้จินให้ใกล้กล้อง มันเองก็เอื้อมมือไปเปิดอย่างเหน็ดเหนื่อยเพราะ ผมยังกระแทกมันไม่หยุด
ติ้ด เสียงกล้องเปิด ไอ้จินฟุบหน้าลง ผมทับตัวมันไว้ เชยคางมันขึ้นให้มองกล้อง
"ไหนลองทักทายกล้องหน่อยนะ?"ผมงัดติ่งหูไอ้จินพลางมองกล้องอย่างมีชัย ไอ้จินยิ้มระเรือให้กล้องก่อนจะเผยอปากขอผมให้จูบ ผมเลยต้องสนอง ช่วงล่างก็เริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง ภาพในกล้องเลยเห็นแค่หน้าไอ้จินตอนโดนผมเอา น่ารักจริงๆ
ไหนจะเสียงครางที่หวาน ไหนจะภาพที่ชัดเจนอีก ผมคงต้องขอบคุณไอ้เบียร์ที่ ตั้งกล้องไว้แล้ว เราเริ่มบรรเลงบทเพลง
รักแข่งกับฝนที่เริ่มโปรยตกลงมาอีกครั้งของคืน ไอ้จินหอบเหนื่อยลงไปมาก ผมจึงหยุดเอามัน หวังว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงจะเช้าแล้ว ไอ้จินคงไม่ละเมอเพราะฤทธิ์ฝนอีกนะ ทั้งคืนผมแทบจะไม่ได้นอนก็เพราะมันจริงๆ
ร่างบางขยับเข้ามาหาผมและกอดผมไว้ผมจูบหน้าผากให้รางวัลกับความน่ารักของมัน ก่อนเราจะเผลอหลับไปทั้งคู่
10:10 น.
"ไอ้จิน มึงถีบกูทำไม?" ผมตื่นมากับสภาพตัวเองที่ดูยังไงๆก็รู้ว่าเพิ่งผ่านมรสุมอะไร สัสวิทย์แม่ง ขมขืนผมอีกแล้ว มันทำกับผมแบบนี้อีกแล้ว นี่คงใช้ช่วงที่ผมเป็นไข้แล้วเอาผมสินะ ถุย..ไอ้เลวเอ้ย ผมเกลียดมันจริงๆ ผมเลยเตะมันตกเตียงซะเลย โทษฐานเอาผม!
"สัส มึงเอากูทำไม?"เออ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ผมนอนเพราะไข้ของผมดีดี มันมาเอาผมทำไม ดูสิ รอยดูดมันแม่ง ช้ำเต็มตัวเลย
ไอ้พี่วิทย์เกาหัวงกๆอย่างกับหัวเสีย "แม่ง กูผิดอีก มึงรู้ตัวไว้ด้วยนะไอ้จิน เมื่อคืนมึงเป็นคนยั่วกูเอง"เขาบอก ถุย หน้าตัวเมียสิ้นดี ผมนี่นะหรอจะยั่วมัน ผมนอนของผมสบายๆตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
"อ้อนี่มึงโทษกูหร่อๆ?"ผมตะคลุบหัวไอ้พี่วิทย์แล้วจิกผมมันไปมา หนอย ทำผิดแล้วไม่เคยขอโทษ ผมล่ะเกลียด
"เชี้ยจิน มึงเล่นหัวกูเลยนะสัส กูพี่มึงนะ อ้อ ผัวมึงด้วย"เขาโวยวาย
"จะพี่แล้วไงเหี้ยๆแบบนี้ใครจะอยากเคารพ แล้วไอ้ที่บอกว่าผัว ถุยสัส กูมีผัวเป็นสิบตั้งแต่วันที่มึงพาเพื่อนมารุมโทรมกูแล้ว"ผมระบายออกอย่างสุดจะทน เหนื่อยแล้วที่ต้องเกลียดไอ้คนแบบนี้ เหนื่อยแล้วที่จะต้องทนเห็นหน้า แล้วก็เหนื่อยที่ตัวเองยังรักคนๆนี้ไม่เปลี่ยนแปลง..
เรายื้อแย้งกันทะเลาะไปมาไอ้พี่วิทย์ผลักผมจมกองเตียง ผมถึงกับตกใจ มาไม้ไหนอีกว่ะ ทำไมหน้าดุขนาดนั้น!!
"เออ ผัวมึงมีเป็นสิบเพราะกู แต่กูเป็นผัวคนแรกของมึง มึงคงจำได้น่ะ"ผมสบัดมือออกจากการควบคุมของเขา ก่อนจะตบเขาแรงๆจนหน้าหัน
"กูจำได้ดี จำไม่มีวันลืม เหี้ยเลวๆแบบ มึง กูไม่ลืมแน่!"ผมผลักเขาออกห่างแล้วเดินไปหาเสื้อผ้าตัวเองมาใส่จะกลับแต่ไอ้พี่วิทย์มันปัดเสื้อผ้านักศึกษาที่มันอุตส่าห์ซักทิ้ง
"เออ ก็เหี้ยเลวคนนี้นะสิ ที่จะเป็นผัวมึงตลอดไป"ผมต่อยมันไปอีกที เมื่อตบไม่รู้สึก ก็ต่อยหน่อยแล้วกัน เกลียดมันมานานแล้ว
"กูไม่มีวันให้มึงเอากูอีกรอบแน่!"เหมือนจะไม่เป็นแบบนั้น ตอนนี้ผมมานั่งคุกเข่าท่าคลานให้มันเอาอยู่ในห้องน้ำจนได้ แม่งเสียบแรงไป ผมจุก ผมเจ็บ.. ไอ้พี่วิทย์แบกเอาร่างที่แทบจะไม่มีแรงของผมกลับมานอนบนเตียง ผมคดตัวทันที น้ำรักมันอยู่ในตัวผมมากมายแม้มันจะเอาออกไปแล้วก็ตาม แปลกที่ผมร้องไห้ออกมา.. ไอ้เลววิทย์ ผมเกลียดมัน
" อือ อ่ะๆๆๆๆ อ่ะพี่ พี่วิทย์ พี่วิทย์ อ่าาาห" ไอ้พี่วิทย์เดินไปหยิบกล้องแล้วเปิดให้ผมดู ทุกการกระทำที่อยู่ในนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าผมเป็นของมัน และผมสมยอมเอง
"รู้อะไรไหมจิน มึงแม่งน่ากดทุกวินาทีเลย แล้วแบบนี้จะไม่ให้พี่เอาได้ไงหือ?"ผมสะบัดหน้าออกห่างจากมือมันที่บีบคางผมไว้ จำไว้สัสวิทย์
กูเกลียดมึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไลน์~
ผัวน้องจิน: คืนนี้มาหาที่ร้านไอ้โซดานะ.
ผมอ่านข้อความที่มันส่งมาให้อย่างเกลียดแค้น นับตั้งแต่วันนั้น ไอ้เลวนั้นก็ขู่บังคับผมให้ไปหาตลอด แต่ผมไม่ไป มันเลยบุกมาลากผมเอาไปปล้ำทุกคืน ส่วนชื่อไลน์นะหรอ เหี้ยวิทย์ก็ตั้งชื่อเอาเองผมไม่เคยแม่แต่จะขอไลน์มันด้วยซ้ำ หน้าด้านสิ้นดี ถุย สาดดดดดเอ้ย จะให้ผมไปนะหรอ อย่าหวัง ผมอ่านแต่ไม่ตอบมันเลยส่งวีดีโอมา ผมเปิดดูก็รู้ว่าเป็นช่วงที่เราเออ...ซั่มๆกัน
ผัวน้องจิน::
ถ้าไม่มาพี่ส่งรูปนี้ให้แม่จินนะ!! สัสเลวเอ้ย ผมกำมือแน่น ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด แต่ทำอะไรมันไม่ได้ บังเอิญเห็นมันกับเพื่อนนั่งกินข้าวอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปใกล้หยิบเอาขวดน้ำที่เพิ่งแวะไปซื้อมาตรงไปยังไอ้เชี้ยวิทย์
โปก!!!
"โอ้ย ไอ้จิน!!" ทั้งกลุ่มพี่วิทย์ต่างตกใจตื่นที่ผมฟาดกระบาลไอ้พี่วิทย์เต็มๆ มันคงเจ็บแหละ น้ำยังเต็มขวดเลย สมน้ำหน้าผมยิ้มให้มันก่อนจะตอบไลน์มันไป..
เมียพี่วิทย์::กูมาแล้วนะ มาฟาดหัวมึงไง ไอ้ผัวเฮงซวย..
ส่งจบก็เดินเชิดสวยๆไปเรียนภาคบ่ายครับ ให้มันรู้ไปว่ามันกับผมใครจะเลิกเกลียดใครก่อนกัน ผมอ่านไลน์ที่ไอ้จินส่งมาแล้วยิ่มชอบใจ มันยอมรับผมเป็นผัวแล้ว 555 กับบางเรื่องคำขอโทษบางครั้งผมก็ควร ขอโทษทั้งชีวิตไม่ใช่แค่ลมปากกับความผิดสมัยวัยคึกคะนอง ผมคงต้องชดใช้ทั้งชีวิตเพื่อไถ่โทษมัน เราอาจจะเคยเกลียดกันมาก่อนแต่ผมเชื่อว่า เราจะรักกันได้และสักวันผมจะบอกมันไปว่าผมตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เอามันแล้ว
"เชี่ยวิทย์ มึงกับเมียนี่กัดกันตลอดนะ เจอกันทีไร ไม่ตบตีก็ทะเลาะกันกูล่ะไม่เข้าใจคู่มึงจริงๆ"ไอ้กอล์ฟบอกผมงงๆ
"มึงไม่ต้องเข้าใจหรอกไว้เจอกับตัวมึงก็จะเข้าใจเองรักนะไม่มีรูปแบบตายตัวหรอก!!"
--- ^^ ---
-
ทำไมพี่วิทย์ถึงทำแบบนั้นกะน้อง :hao5:
-
แพ้..กอล์ฟ
ผมเดินเข้ามาในร้านไอ้น้องโซดาเช่นทุกวัน วันนี้ผมมาทำงานเหมือนเดิม.. ไอ้เมฑเป็นคนพาผมมารู้จักกับร้านแห่งนี้ ตอนแรกผมก็ว่าจะมาดื่มเฉยๆกับไอ้เมฑแต่ไอ้น้องโซดามันประกาศรับสมัครนักร้องผมเลยขอมาสมัครเป้นนักร้องประจำที่นี่เลย หลักๆไม่ใช่เพราะผมขยัน หรือมีงบไม่พอใช้ ผมก็แค่มาเพราะคนๆหนึ่ง คนที่ผมแอบรักเขาข้างเดียว คุณเคยไหม แอบรักใครแล้วพาตัวเอง
มาอยู่ใกล้ๆกับเขา ผมมาเพราะเขา
ไอ้น้องกอล์ฟ เพื่อนไอ้น้องเบียร์ครับ..
ผมชื่อ เนิร์ด ทิวไผ่งาม เรียนอยู่ปี1
คอมพิวเตอร์ธุรกิจ ความจริงผมอยู่ ปี4 แล้ว แต่ผมดั้นมารู้ตัวว่าไม่ชอบในเอกก่อนที่เรียนผมเลยซิ่วเรียนใหม่ ปี1 ครับ แต่กับไอ้เมฆเราก็ยังคบเป็นเพื่อนรักกันอยู่ดี หลายคนเคยสงสัยว่าผมเป็นอะไรกับพี่นัท ทิวไผ่งาม เอาตามตรงนะ ผมเองก็สงสัย เคยถามแม่แล้ว แม่บอกพี่นัทน่ะ พี่ชายผมเอง!! ผมเชื่อแม่ก็บ้าแล้วตั้งแต่เกิดมาก็เห็นตัวเองเป็นลูกโทนอยู่กับแม่แค่สองคน แม่นะแม่ หลอกผมได้..
"อ้าว ไอ้เมฑ แล้วมุขมันล่ะ?"ผมทักเพื่อนเมื่อเห็นมันเดินเข้ามาแล้วไม่เห็นน้องชายมันมาด้วย
"มันไปห้องน้ำนะ เดี่ยวก็มา"
"อ่อ"ผมพยักหน้าเข้าใจ แอบตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นเวทีในอีก 3 นาที
"อะไรว่ะ ตื่นเต้นอีกล่ะ? ทำไมเขินไอ้กอล์ฟหรือวะ?"ไอ้เมฆก็แซ่วไป ผมเลย ชักหน้าใส่มัน แม่ง รู้แล้วทำมาล้อเพื่อน
อีก..
"พี่เนิร์ด ยังไม่หายตื่นเต้นอีกหรือไง พี่กอล์ฟมาโน้นแล้วน้าาา"ครับ เอาเข้าไป พี่น้องคู่นี้เหมือนกันแปะ!! "เออๆ ล้อกันจริงนะพวกมึง"ไอ้เมฑกับมุขหันมายิ้มกันพวกมันเป็นพี่น้องที่ห่างกัน 1 ปีแต่อยู่เหมือนฝาแฝดกันมากกว่า รู้ใจกันทุกอย่างแถมยังสนิทกันด้วย ผมอดอิจฉาไม่ได้
"ไปก่อนนะ ถึงเวลาล่ะ พวกมึงก็อย่าหลุดปากบอกใครเรื่องนี้ โอเค?"บอกพวกมันไปก็แค่นั้น ผมรู้ไอ้พี่น้องคู่นี้ไม่หลุดปากบอกใครแน่
"เอาน่าพี่เนิร์ดเดี่ยวผมจะไลน์บอกพี่กอล์ฟเอง"เหอะ ไอ้น้องมุขขำมากใช่ไหมนั้นผมต้องหัวเราะด้วยไหมกับมุกของมัน ไอ้เมฑพยักหน้าหัวเราะตาม ผมขึ้นเวทีไปร้องเพลงเช่นทุกคืน ทุกๆคืนผมจะยืนอยู่ข้างหน้าไอ้น้องกอล์ฟและมีสปอตไลต์ส่องแสงมา ไม่รู้ว่ามันจะหันมาเห็นผมบ้างไหม? ผมอยู่ตรงหน้ามันมา 3 เดือนกว่าแล้ว มันจะสังเกตบ้างหรือเปล่านะ?
แต่ความรักที่แอบรักของผมก็เป็นได้แค่รักข้างเดียว ไอ้น้องกอล์ฟนั้นนะ เปลี่ยนคู่ควงอาทิตย์ละคน ละแต่ละคนที่มันชอบ ห่างไกลคนธรรมดาๆอย่างผมด้วยซ้ำ
แล้วผมจะหวังอะไรได้เล่า
แค่รักใกล้ๆก็เพียงพอแล้ว...
"เออ นี่มึง เห็นไอ้ริทไหม?"ไอ้น้องกอล์ฟมันเดินเข้ามาถามผมในห้องน้ำ มาถามหาเพื่อนเอาตอนที่ผมกำลังฉี่เนี้ยนะ ผมหันไปมองมัน เรื่องที่ผมซิ่วมามันก็รู้นะ แต่มันถือคำสัตย์ของมอ.เรา ที่ว่า
'มาก่อนเป็นพี่ มาหลังเป็นน้อง มาพร้อมเป็นเพื่อน'อ่ะครับ เห็นหัวกูบ้าง ไอ้น้องกอล์ฟ กูพี่มึงที่ซิ่วเรียนปี1ใหม่แค่นั้น
"เห็นอยู่ในห้องพักนักร้องน่ะกับน้องตุลย์"มันยืนฉี่พลางเบะปาก
"แม่งแอบไปซั่มแน่ มึงว่าไหม?"ผมหันไปมองมัน เขาจะซั่มก็เรื่องของเขาป่ะ แฟนกันเบอะ ไอ้นี่ก็อิจฉาคนไปทั่ว ตัวเองก็ใช่ย่อย พาผู้หญิงมาซั่มทุกอาทิตย์ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย
"แล้วคืนนี้ มึงไปไหนต่อไหม? กูเหงา"
"..."???
"ดาวไม่ว่างมา กูเลยเซ็ง ไปหาอะไรดื่มด้วยกันไหมมึง"อ้อ ที่แท้ก็..แฟนไม่มาแค่เหงา แค่ไม่มีใครเลยชวนผมอีกสินะ
"ก็ได้..รอแปปล่ะกัน อีก10นาทีเลิกงาน"
"ได้ กูรอในรถน่ะ"มันบอกแค่นั้น ผมเลยพยักหน้าให้ รถมันคันไหนผมจำได้..
10 นาทีต่อมาผมจึงเดินมาที่รถมัน มันเปิดประตูรถรอผมอยู่แล้วข้างใน ผมเลยเข้ามาในรถก่อนเราจะออกไป เที่ยวด้วยกันอย่างที่มันขอ
"แวะร้านไอติมได้ไหม อยากกิน"ผมชี้ร้านไอศกรีมข้างทางอยู่ๆก็หิว อยากกินขึ้นมาทั้งที่ตอนนี้ก็เที่ยงคืนพอดี ไอ้น้องกอล์ฟเลี้ยวรถขับจอดหน้าร้านให้
"เหมือนกูจะชวนมาดื่มนะ"ถึงปากมันจะว่าแต่ไอ้น้องกอล์ฟก็เดินลงมากับผม แล้วก็ไม่รู้จะบ่นทำไม?
"ขอช้อกชิบมะนาวครับ 2 ที่"ผมสั่ง เห็นไอ้คนตรงหน้าแล้ว น่าจะห่างหายจากการกินไอติมมานาน
"เออ เดี่ยวกูเข้าห้องน้ำแปป" "อื้ม.."ผมพยักหน้า บิดขี้เกียจหน่อย มันเหมื่อยชอบกลวันนี้ ผมเป็นคนนึงที่ แบบอยู่กับคนที่ตัวเองชอบแล้วมักจะพูดน้อยไปทันที ทั้งที่เฝ้ารอจะเจอหน้า อยากพูดคุยกับเขาทุกวัน
ไอ้น้องกอล์ฟเดินมาหลังจากเข้าห้องน้ำ ในมือถือโทรศัพท์พิมพ์ข้อความยิ้มแก้มปริ เป็นจานดาวเทียมขนาดนี้ คงกำลัง
คุยกับสาวแน่ ผมเลยนั่งกินไอติมต่อจนมันมานั่งนี่ล่ะ
"ดาวทักมาล่ะ!"มันชูไลน์ให้ผมดู ผมก็ดูสิครับ จะทำอะไรได้ กินไอติมต่อดีกว่า เห็นมันมีรอยยิ้มได้ ผมก็สุขใจ แม้ผมไม ใช่คนที่ทำให้มันมีรอยยิ้ม
"เออ ดาวว่าจะมาอีกครึ่งชั่วโมงนะ มึงกินเรื่อยๆนะเดี่ยวกูนั่งรอ"
"อื้ม"ผมว่ามันนั่งรอน้องดาวแฟนมันมากกว่า ไอ้กอล์ฟเอาแต่พิมพ์กับแฟนมันจนลืมที่จะกินไอติม ผมเหลือบขึ้นมามองหน้า
หล่อเป็นระยะๆ อีกครึ่งชั่วโมง อย่างน้อยก็ได้ต่อลมหายใจล่ะว่ะ
"นี่ ถ้าไม่กิน ขอนะ"ผมขออนุญาตมัน ไอ้กอล์ฟค่อยๆผลักไอติมถ้วยของมันมาให้ผม
"กินเลยๆ กูไม่แดกไอติมว่ะมันหวานไป" แต่ผมชอบไอติม..
"ขอบคุณ"ก็รู้ว่าพูดไปไอ้น้องกอล์ฟก็ไม่สนใจหรอก นั่งกินสักพัก ไม่ถึงครึ่งชั่ว
โมงด้วยซ้ำ แฟนคนสวย เซ็กซี่ของไอ้น้องกอล์ฟก็มา แถมยังมาปิดตามัน บอกให้ทายด้วยว่าเธอคือใคร ก็น่ารักดีนะแต่ผม...
"แหม ก็ที่รักของพี่กอล์ฟคนสวยสิครับจะเป็นใครได้!"ไอ้น้องกอล์ฟก็ใช่ย่อย ปากหวานไป..ผมเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน น้อง
ดาวหอมแก้มมันแล้วนั่งข้างๆมัน
"ดาวอยากไปแดนส์มากกว่าค่ะ กินไอติมดึกๆ อ้วนพอดี"อ้าว..แล้วผมล่ะจะ อ่วนไหมว่ะ หรือน้องมันแอบด่าผมนัยๆ
"ได้ครับ จะกลับเลยไหมมึง เดี่ยวไปส่ง"ไอ้น้องกอล์ฟถามไม่มองหน้าแฟนมันเลย ตาขวางขนาดนั้นคงอยากให้ผมไป
ด้วยหรอก ผมเลยยิ้มให้มัน
"ยังหิวอีกนะ ว่าจะกินอีกถ้วย มึงไปก่อนได้เลย"
"ได้ไงว่ะ แล้วมึงกลับยังไง?"มันห่วงผมหร่อ?
"ไม่เป็นไร เดี่ยวเมฑเลิกงานตี 2 นะ ค่อยให้มารับ ร้านก็เปิดถึงเช้าด้วย"
"ใช่เรื่องไหมให้มานั่งรอพี่เมฑอีกชั่วโมงครึ่งนี่นะเดี่ยวกูโทรให้เพื่อนมารับล่ะกัน" หน้าแฟนมันดูหงิดหงุดไม่น้อย ไอ้น้องกอล์ฟโทรให้เพื่อนมันมารับก่อนมันกับแฟนจะเดินออกจากร้าน เห็นแผ่นหลังกว้างนั้นแล้ว บางทีผมก็อยากเผลอเข้าไปกอดบ้าง แต่ผมแค่คิด..ทำจริงๆไม่ได้หรอก
Thx,(ขอบคุณนะ)..
ผมอัพสเตตัสลงบนหน้าวอลตัวเองระหว่างนั่งรอเพื่อนไอ้น้องกอล์ฟมารับ
เมฆวินทร์ พี่เมฆเองนะ::อยู่ไหน?
ไอ้เมฆเม้นมาเป็นคนแรก ก่อนน้องมุขจะเม้นตามมา
มุขวินทร์ มุขเองคร้าาบ::บอกคนนั้นสินะ พอๆกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย..ผมยิ้มก่อนจะตอบกลับคอมเม้นพวกมัน
เนิร์ดอยากเป็นแฟนจีเอฟ::อยู่ร้านไอติมรอเพื่อนน้องกอล์ฟมารับ
เนิร์ดอยากเป็นแฟนจีเอฟ:: แหนะ รู้ตลอด เหยียบๆไว้น่ะ..
เมฑวินทร์ พี่เมฑเองนะ::ไม่ต้องรอใคร เดี่ยวกูไปรับเลย
ผมอ่านคอมเม้นเพื่อนแล้วถึงกับถอดใจ ไอ้เมฆไม่เคยทิ้งผมให้รอสักครั้งน้องมุขเงียบไป สงสัยอยูด้วยกับไอ้เมฑ
ผมส่งสติ้กเกอร์ให้ไอ้เมฆรับทราบ เพื่อนน้องกอล์ฟมารับจริงๆ แต่ผมคงไป ด้วยไม่ได้ แล้วไอ้เมฆก็มาถึงพอดี
"ขอบใจนะสนที่มารับเพื่อนพี่น่ะ"
"อ่าหะ ไอ้กอล์ฟวอนให้มาครับ ถ้างั้นผมไปล่ะครับ"ไอ้น้องสนขับรถออกไป รู้สึกเกรงใจน้องมันจริงๆ หน้าตาเหมือน
เพิ่งจะตื่นมาเลย
"โดนทิ้งหรือว่ะ กูเห็นออกมากับไอ้กอล์ฟนี่หว่า?"ไอ้เมฆถามทันที ความจริงแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไอ้น้องกอล์ฟชวนผมแล้วทิ้งผมให้กลับกับเพื่อนมันนะ
"ก็ไม่เชิง พอดีแฟนมันมาน่ะ มันเลยให้กลับกับเพื่อนมันแทน" "อีกแล้ว"ไอ้เมฆพูดติดจะไม่พอใจ ก็ทำไงได้เป็นผมเองมากกว่าที่พอใจจะให้เป็นแบบนี้ ถึงต่อให้มันจะเลวมากกว่านี้ ผมก็ไม่แคร์หรอก ผมก็แค่อยากจะเข้าใจในสิ่งที่คนที่ผมรักเขาเป็น
"เถอะน่า..ออกมานานแบบนี้ มุขก็รอแย่สิ..ไปกันเถอะ!"รู้ว่าไอ้เมฆไม่ด่าแต่มันชอบหาว่าผมโง่เสมอ ก็ผมเป็นแบบนี้จะให้แก้ยังไงได้เล่า
"เออ"มันเออรับปากแต่กลับเดินเข้าไปในร้าน ผมล่ะไม่เข้าใจมัน
"เดี่ยว ไอ้เมฆ จะไปไหน?"
"ไอ้มุขฝากซื้อไอติม จบนะ"คร้าาบเพื่อน ไอ้เมฆพาผมกลับมายังหอ พอเตรียมตัวจะนอนแล้ว มือผมก็อดที่จะเลื่อนเปิดแอพลิเคชั่นในมือถือก่อนนอนเช่นทุกคืน มันเป็นความเคยชินครับถ้าไม่เปิดเลื่อนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆคนเดียวก่อนนอนคือนอนไม่หลับนะครับ
ติ้ง..เมสเสจเข้ามาผมรีบกดเปิดอ่านเลยเมื่อเห็นชื่อคนที่ส่งคือไอ้น้องกอล์ฟ
GiO_GolF :ถึงหอยัง?ไอ้สนบอกพี่เมฆมารับหนิ!
เนิร์ดอยากเป็นแฟนจีเอฟ :: ถึงแล้ว อื้ม..เมฆมารับ
GiO_GolF ::อีกแล้วนะ
เนิร์ดอยากเป็นแฟนจีเอฟ:: ????
GiO_GolF ::ทำไมต้องเป็นพี่เมฆตลอด ก็ให้ไอ้สนไปรับแล้ว ทำไมยังกลับกับพี่เมฆอีก
เนิร์ดอยากเป็นแฟนจีเอฟ:: ก็พี่เมฑเขามารับเองแล้วโมโหอะไรหรือเปล่า?
ผมตามอารมณ์มันไม่ถูก คุ้มดีคุ้มร้าย และก็ต้องสะดุ้งที่เสียงประตูเคาะดังมา
ก้อกๆๆๆ ผมเดินไปเปิดประตูอย่างแปลกใจ ไอ้น้องกอล์ฟมายืนอยู่ห้องผมทำไม แล้วไม่ไปแดนส์กับแฟนแล้วหรือไง?
"เป็นอะไรหรือเปล่า?"เห็นมันหน้าเครียดๆผมเลยถาม ดึกแล้วไม่อยากเชิญมันเข้ามาสักเท่าไร ไอ้กอล์ฟพาลเข้าห้องผมโดยไม่รับอนุญาต
"กอล์ฟ ไอ้กอล์ฟ ถ้ามึงเมาก็กลับหอมึงไปเลย"ผมพยายามผลักร่างสูงที่ถลาเข้ามาชิดตัวผมจนผมต้องชิดผนังห้องโดยมือมือมันกั้นทางออกไว้ ลมหายใจอุ่นๆที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำเมาอยู่ไม่เกินคืบ
"ทำไมกับกูถึงได้เย็นชา นิ่งเฉยจังว่ะ ทีกับไอ้พี่เมฆมึงหัวเราะได้หัวเราะดีห้ะ?"
"ไอ้กอล์ฟ มึงเป็นอะไรรึ อึบ"ปากหนาประกบจูบควานหาความหวานจากปากผมอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ผมยืนตกใจตาโต มัน มัน มันจูบผมทำไม เดี่ยผมก็ใจอ่อนกันพอดีสิ..มือร้ายประคองอุ้งหน้าผมไว้ยังดูดปากผมไม่ยอมหยุด สองมือผมสวมกอดคอมันไว้เช่นกับในละครที่เคยดู..
"กูเป็นแน่ เป็นผัวมึงไงไอ้พี่เนิร์ด.." ผมนอนหันหลังให้ไอ้น้องกอล์ฟพูดพล่ามๆทั้งที่มือมันยังคงเลื้อยปลาหมึกบนตัวผม ซ้ำปากร้ายนั้นก็งับติ่งหูผมทำเอาผมสะดุ้งไปทั่วร่างกาย
"และกูก็ไม่ชอบเห็น มึงตอนอยู่กับไอ้พี่เมฆด้วย"มันบอกเสียงเซ็กซี่ ไม่รู้มันจะพูดแบบนั้นทำไม ยังไงพรุ่งนี้เราก็เป็นเราเหมือนเดิม พวกเรารักกันไม่ได้อยู่ดี ไอ้กอล์ฟมันไม่ได้รักผม..มันรักชีวิตอิสระของมันกับการเปลี่ยนผู้หญิงอาทิตย์ละครั้ง ซึ่งผมเข้าใจ แต่บางทีก็ยอมรับไม่ได้..
แต่ดีใจนะที่คืนนี้เราได้นอนด้วยกัน..
"แม่ง หัวเราะร่าเริงเชียวนะ!"ผมนั่งหงุดหงิดบนโต๊ะที่มีกลุ่มเพื่อนนั่งดื่มกัน คืนนี้ไอ้พี่เนิร์ด เมียสุดจะเรียบร้อย พูดน้อยและยิ้มยาก (กับผม) กำลังร้องเพลงคู่สนุกสนานอยู่บนเวทีกับไอ้พี่เมฆรู้ว่ามันซิ่วมาเรียนใหม่และมันเป็นเพื่อนสนิทกับพี่เมฆ แต่มันก็น่าหงุดหงิดป่ะ แม่ง มีความสุขซะจริงๆเวลาอยู่กับไอ้พี่เมฆนะ
"ทำไมว่ะ?"ไอ้เบียร์
"หึง.."ไอ้สน
"หรือหวง"ไอ้ริท
"วะ?"ไอ้วิทย์ แหม สามัคคีกันเลยเกินเพื่อนกู..
ผมหันมามองพวกมันติดจะหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ไอ้พวกเพื่อนเลวต่างหัวเราะสมน้ำหน้าผม ก็อย่างว่า พวกมันเตือนๆผมแล้ว แต่ผมไม่เคยสนใจเท่าไร มาสนก็ตอนนี้.
"ก็พวกกูเตือนแล้ว ดูสิมีโอบเอวดีดกีตาร์ให้กันบนเวทีด้วย"เออ ไอ้เมียตัวดีก็ยื่นไมค์ให้พี่เมฆร้องเพลงได้อีก ยั่วสัสๆ มันดู มีความสุขเวลาอยู่กับพี่เมฆเสมอ แต่นั้นผมไม่ชอบ
สักพักไอ้สนมีเรื่องมอมโอเลี้ยงเมียมัน พวกผมเลยต้องรีงช่วยเพื่อนไว้ แต่แค่ห่างกันไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เมียตัวดีของผมก็ยืนคุยร่าเริงกับพี่เมฆ คืนนี้ไอ้มุขไม่มา นั้นยิ่งทำให้ผมติดจะหงุดหงิดมาก พอเห็นมันเข้าห้องน้ำผมเลยขอตัวตามไป ไอ้เพื่อนเลว3 หน่อต่างเอาใจช่วย..ขอบใจพวกมันจริงๆ
ระหว่างรอมันข้างนอกห้องน้ำ ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาหวังจะจุดสูบ แต่ไอ้สองคนที่เดินออกมาดั้นพูดอะไรแปลกๆเกี่ยวกับเพื่อนมันในห้องน้ำประมาณว่า ไอ้เด็กนักร้องที่โดนพวกมันอัพยาคงไม่รอดเสร็จเพื่อนมันข้างใน ผมอัดไอ้พวกเลวนั้นด้วยความแค้นใจ ก่อนจะ วิ่งไปห้องน้ำเห็นไอ้สารเลวกำลังฉีกเสื้อไอ้พี่เนิร์ด ไอ้นี่ก็ไม่รู้จักร้องให้คนอื่นช่วย แม่ง!!
พลั้วะๆๆ มัดหนักๆสัดลงบนใบหน้าไอ้เหี้ยคนนั้นสุดแรง ไอ้พี่เนิร์ดกุมท้องแน่น มันคงโดนชกแน่ ผมเลยลุกขึ้นกระทืบไอ้เหี้ยนั้นให้สมกับที่มันทำดวงใจผมเจ็บ ถ้าไอ้พี่เนิร์ดมันจะสังเกตบ้างที่ผมตามคอยอยู่ใกล้ คอยแวะเวียนชวนมันไปโน้นนี่ ผมก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆมัน อยากเห็นมันหัวเราะและยิ้มกับผมเหมือนกับไอ้พี่เมฆ ส่วนเรื่องที่เปลี่ยนผู้หญิงทุกอาทิตย์นั้น ก็แค่นิสัยเหี้ยๆของผมเอง ให้ผมหยุดนิสัยเหี้ยๆในเวลาปุปปัปมันเป็นไปไม่ได้ แต่ผมจะพยายามหยุดลงที่มันสักวัน ถ้ามันเองก็รู้สึกเช่นกันกับผม
"กอล์ฟ ร้อนๆ มันร้อน ไอ้นั้นยัดอะไรให้กูกินไม่รู้ "ดูจากเหงื่อแล้วผมก็รู้ ระหว่างประคองไอ้พี่เนิร์ด ผมอดที่จะเตะไอ้เลวนั้นสักทีจนมันสลบ
ก้อกๆๆ
"สัสสน มึงเอาเร็วๆ กูรอต่อคิวห้องนี้เว้ย"
"เออ สัสกอล์ฟ"ได้ยินไอ้สนตอบกลับมาแบบนั้นแต่มันก็ไม่เปิดประตูสักที แม่ง!! ไอ้เนิร์ดเริ่มจะไม่ไหวแล้ว จังหวะนั้นไอ้
พี่เมฆเสือกมาเห็นผมกับเพื่อนมัน
"ไอ้กอล์ฟ มึงทำอะไรเพื่อนกู!!"พี่เมฆตั้งท่าจะชกผมและแย่งไอ้พี่เนิร์ดเพื่อนมันแต่ไอ้โซดามาเห็นเข้าเลยห้ามไว้ก่อน
"ใจเย็นก่อนดิว่ะพวกมึง"ไอ้โซดาห้าม
"กูนี่นะจะทำ ถ้ามึงจะต่อยล่ะก็ ไปอัดไอ้พวกหน้าห้องน้ำเลย ไอ้โซดากูฝากเช็คบิลพวกนั้นด้วย"ไอ้โซดาพยักหน้ารับรู้ อยากจะย้อนไปเช็คบิลพวกมันเหมือนกันแต่เป็นห่วงเมียมากกว่า
"อย่าบอกนะว่าพวกมัน.."ไอ้พี่เมฆละไว้ในฐานที่เข้าใจ
"เออ!!"เท่านั้นล่ะครับ พี่แกเดินตรงไปที่ห้องน้ำตามไอ้โซดาเลย
"สัสสน มึงเร็วๆ"ผมเคาะประตูเรียกอีกครั้ง แต่ไอ้สนแม่งไปยอมมาเปิด
"บนรถไหมมึง?"ผมหันมาถามไอ้เนิร์ดที่ดูท่าจะเลื่อนลอยเพราะฤทธ์ยาปลุกเซ็กส์ที่ไอ้พวกนั้นยัดให้มันพยักหน้ายิ้มอ่อยสุดๆ ผมควรต้องดูแลมันให้ดีกว่านี้แล้ว ห่างกันทีไรมันมีเรื่องให้ห่วงทุกที แล้วแบบนี้เมื่อไรสายตาผมจะมองคนอื่นได้สักที ผมไม่ใช่คนดีอะไรมาก ผมเจ้าชู้ไปเรื่อย แต่เมื่อเจอคนที่ใช่ ผมพร้อมที่จะดูแลเขาตลอดไป
ก้อกๆๆ
เสียงประตูห้องไอ้พี่เนิร์ดดังผมเลยต้องรีบลุกไปเปิด 11 โมงเช้าเอง ใครมันเสือกมาเอาแต่เช้าขนาดนี้ว่ะ ไอ้พี่เนิร์ดยังเพลียไม่หายเลยจากกิจกรรมอันสุดแสนจะเร้าร้อนของเรา
"น้องเนิร์ด แม่พาพี่นัทมาหาลูกจ่ะ"
ผมเปิดประตูเจอหญิงวัยกลางคนที้มาพร้อมกับผู้ชายขาวสูงหน้าหวานคล้ายไอ้เนิร์ดอีกคน
"เออ น้องเนิร์ดนอนอยู่ครับแม่"ผมแทบอายคนตรงหน้าจริง ใส่แค่บ้อกเซอร์แถมไอ้พี่เนิร์ดก็ยังนอนไม่ใส่อะไรอีก "เออ จ่ะๆ"เหมือนแม่มันก็จะเสียสติเหมือนผมนะ ส่วนไอ้พี่นัทที่แม่มันว่ากลับยิ้มๆ
"แม่!! มาได้ไงครับ?"ไอ้พี่เนิร์ดตื่นมาตกใจพร้อมหากางเกงมาใส่
"แม่ พาพี่ชายเรามาหาจ่ะ นี่ไงพี่นัท ตั้งแต่พ่อกับแม่หย่ากัน พี่นัทอยู่กับพ่อ ส่วนน้องเนิร์ดอยู่กับแม่"
"หะ นี่แม่พูดจริงหรอ นี้มันพี่นัททิวเลยนะแม่"ผมว่าไอ้เนิร์ดคงช็อกที่อยู่ๆแม่มันพาพี่ชายมาพบ แต่ผมช็อกกว่า
นัท ทิวไผ่งาม เป็นพี่ชายเมียผมเนี้ยนะ!!
อินพอสสิเบิลจริงๆ!!
--- 55555 ---
-
ห๊า!!!! น้องนัททิวซะงั้น กอล์ฟนี่ยังไง แอบรักด้วยใช่ไหม :katai5:
-
ผมยกแก้วทักทายไอ้เด็กหน้าสวยหยิ่งที่ตามจีบในห้องน้ำเมื่อตะกี้ด้วยความชอบใจ เห็นไอ้น้องชายฝาแฝดอย่างไอ้เหล้าจัดการเมียมันอยู่แล้วขำสิ้นดี คนอย่างมันนี่นะ ทำอะไรเด็กๆจริงๆ เป็นผมหน่อยไม่ได้ จับกดลงเตียงให้หายเข็ดไปเลย ไม่รอให้ไอ้เหล้าจัดการเมียมันเสร็จผมเลยเดินเข้าทักทายเป้าหมายที่หมายปอง ปล่อยทิ้งไว้น้องชาย
กับเมียมันและเพื่อนแฝดย่างไอ้ไทม์ ไอ้ทิมไว้ข้างหลัง..
"ไงครับคนสวย"ผมเดินมานั่งโต๊ะ ไอ้นี่ดูท่าจะสวยและหยิ่งซะด้วย ของชอบผมเลย!! มันแค่มองผมหางตาแล้วหันไปสนไอ้เนิร์ดร้องเพลงต่อเหมือนเดิม
"แหม หยิ่งซะด้วย พี่ชื่อพี่ไวน์นะครับ น้องล่ะ?"ถามไปก็อย่าหวังว่ามันจะพูดนะครับ แค่หันมามองหน้าเฉยๆพร้อมแบะ
ปากให้ เหมือนจะสื่อประมาณว่า
'แล้วไง ใครถามมิทราบ!!'อือฮือ หยิ่ง สวย เด็ดแบบนี้ ไวน์ชอบ..
"ว่าแต่มากับใครครับคืนนี้?"ยังหน้าด้านถามอีกน่ะกูนี่..
"มารอผัว!!"มันบอกเสียงติดจะรำคาญ แต่แบบมีเจ้าของล่ะ ไม่เป็นไรไวน์ยิ่งชอบ ได้มาแล้วคงสะใจน่าดู..
"ว้าา เสียดายมีผัวแล้ว พี่กะจะอยากยัดเหยียดความเป็นผัวให้สักหน่อยคืนนี้ ลองสักยกไหมน้อง"
ซ่าดดดด เต็มๆเลยครับ เบียร์ในมือมันสาดเข้ามาเต็มๆหน้าผมเลย ก่อนร่างเล็กจะวางเงินไว้แล้วเดินออกไป ผมหันไปเห็นไอ้เพื่อนแฝดหัวเราะเยาะแต่ไอ้น้องเวรดั้นไม่สนผมเลยด้วยซ้ำผมชี้นิ้วกลางให้เพื่อนแล้วเดินตามไอ้เด็กที่สาดน้ำใส่ผม
"อะ ไอ้.."ผมก็บอกแล้ว เป็นผมน่ะจับกดลงเตียงจริงๆ แต่กับเด็กผยศคนนี้ผมว่าบนรถสักยกคงพอกำหราบนิสัยมันได้..
ผมต่อยท้องมันแล้วพามายังรถตัวเอง
"ไอ้เชี่ย อย่าเข้ามาน่ะ"มันขู่ฟ่อ น่ากลัวเหลือเกินนะ ผมเข้ามาขึ้นคร่อมมัน จะว่าผมสาดิสต์ก็ได้น่ะแต่การได้ปราบผยศเด็กดื้อๆ หยิ่งๆน่ะ ของชอบผมเลย!
"เอาน่า กูบอกแล้วไงว่าคืนนี้อยากยัดเหยียดความเป็นผัวให้มึง รับรองเด็ดกว่าผัวมึงแน่!"ผมพยายามสู้รบกับขามันที่พยายามเตะถีบผม หึ แรงดีขนาดนี้ ผมยิ่งชอบ
แกว้กกกก!! เสื้อยืดมันถูกผมฉีกทิ้งออกเผยให้เห็นผิวนวลขาวละเอียดอมชมพู..
"ไอ้เลว!!"และผมก็โดนตบเข้าสักฉาก แรงดีจริงๆ ตบซะหน้าผมชาเลย
ก้อกๆ
"ขอเวลานอกแปปนะมึง?"ไอ้ทิมเคาะกระจกรถผม ไอ้เพื่อนเลว ชอบขัดความสุขเพื่อนตลอด ผมปลดกระจกรถลง
"ว่า??"
"กูขอยืมรถไปรับยาหยีกูสัก20 นาทีหน่อยครับ เฮียไทม์ไม่ให้กูขับรถมัน"วันนี้ไอ้ทิมมากับไอ้ไทม์ ก็ไม่แปลกที่จะ ไม่ได้รถไปรับยาหยีมัน ไอ้ไทม์หวงรถจะตาย ผมโยนกุญแจรถให้มันทันที
"หึ ก็ได้นะแต่ขับเบาๆน่ะมึง เดี่ยวเมียกูเจ็บ"
"มึงนี่ดีเนอะ หวงเมียว่างั้น!"
"เออ กูคนดีเว้ย!!"
"สัส!!"ก็พอๆกันนั้นแหละ ผมกับมัน.. ไอ้ทิมมันยิ้มก่อนจะเปิดประตูรถและขับออกไป และก็ไม่ได้เบาอย่างที่ผมบอก
ด้วย ไอ้เด็กผยศตอนนี้ถูกผมจับหันหลังและสอดน้องชายตัวเองเข้าไปจนสุดมิด มันตอดผมหนัก ยิ่งใบหน้าเซ็กซี่ยั่วยวน
พร้อมเสียงครางนั้นยิ่งทำให้ผมเตลิด ไอ้ทิมก็แม่งทนฟังแถมยังแหล่มองผ่านกระจกหน้ารถอีก เข้าทางไอ้โรคจิตทิม
เลยแบบนี้
"เมียมึงแม่งครางจนน้องกูแข็งหมดล่ะ?"มันบ่น ช่างเพื่อนเชี้ยมัน ผมยังคงกระแทกพร้อมกับต้องทรงตัวให้อยู่ทั้งผมและไอ้เด็กดื้อเพราะเพื่อนเชี้ยเหยียบไม่มิดเลย
เอี้ยยยยยด สัสทิมแม่งจอดไม่บอก ไอ้เด็กดื้อเกือบตกเบาะหลังผมเลยจับเอวมันไว้ ยอดยาหยีของไอ้ทิมนั่งรอมันอยู่ข้างหน้าหอ
"อูย ไปรถผมดีกว่าไหมพี่ทิม?"
ไอ้น้องนักร้องที่ร้านไอ้โซดาคือยอดยาหยีของไอ้ทิมเองครับ น้องมุข น้องมุขเปิดประตูรถทันทีที่ไอ้ทิมจอด และก็อย่างที่เห็นล่ะครับ น้องมันเห็นผมเอาไอ้เด็กดื้ออยู่
"ยาหยีจ๋า ทิมไม่ไหวแล้ว ต่อสักยกน่ะเดี่ยวเค้าไปส่งที่่ร้านนะๆๆนะครับ?"ข้อดีของไอ้น้องมุขคือ ตามใจไอ้ทิมทุกอย่าง
"ก็ได้ครับ แต่สิบนาทีนะครับ ผมต้องเข้ากะทำงาน"
"ครับยาหยี"ผมล่ะอยากจะอ้วก คู่นี้หวานจนผมหมั่นใส้ ผิดกับคู่พี่มัน คู่นั้นโหดดิบ จนผมกลัว ไอ้ทิมโยนกุญแจคืนผมเมื่อขับรถมาจอดข้างในจากนั้นมันจะลากยาหยีของมัน ไปจัดการ คงอดทนมาสินะ เป็นผมก็คงเกิดอารมณ์นั้นแหละเห็นคนเอากันตรงหน้า ไอ้เด็กดื้อหอบหายใจแรง หลังผมจัดการมันจนสุด ผมสวมกางเกงตัวเองไว้ แล้วอุ้มมันมานั่งข้างคนขับ พอพาตัวเองมานั่งฝั่งคน
ขับแล้ว ผมจึงอุ้มมันมาวางไว้บนตักตัวเองต่อ ไอ้เด็กดื้อทุบตีผมไม่เลิกก่อนจะหยุดเพราะหมดแรงจะตีต่อ ผมก้มลงหอมแก้มมันหนักๆอย่างชื้นใจ
"ผัวมึงคนไหนว่ะ กูจะพามึงไปส่งให้มัน"ผมถาม มันได้แต่มองผมอย่างแค้นๆ แถมยังมีหยิกหัวนมผมด้วย แสบสัสๆ
"ทำไมหือ อายมันหรอ หรือว่ากลัวมันรู้ว่ามึงโดนกูเอา แบบร้อนแรงขนาดนี้" ผมว่าผมเห็นมันหน้าแดงน่ะ ไอ้เด็ก
ดื้อเงียบ ไม่ยอมบอกอะไร ถามถึงหอมัน มันก็ไม่ยอมบอกอีก สุดท้ายผมเลยต้องพามันขึ้นหอตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้
"สรุปว่าไงหือ ผัวมึงกับกูของใครมันแซ่บถึงใจห้ะะะ?"ผมอ้าขาไอ้เด็กดื้อออกกว้างขึ้นเพื่อที่จะกดเอาน้องชายสอดเข้าไปให้ลึกสุดทาง มันดิ้นพล่านร้องครางดังทั่วห้อง ผมบีบก้นมันคลายเสียว
"อะๆๆๆๆ พอแล้ว มัน มันลึก"ผมไม่สนหรอกว่ามันจะพล่ามอะไร คำพูดของมัน กับร่างกายช่างสวนทางกันจริงๆ มันเองต่างหากที่ตอดรัดผมแน่นยิ่งกว่ารอบไหนๆ
-
"ไหนบอกสิ กูหรือผัวมึง ที่ถึงใจมึงหื้ม?"
"มึง มึง มึง"มันเอาแต่ครางบอกอย่างน่ารัก ผมจัดการผลิกตัวมันคว่ำ ผมยกก้นงอนขึ้นแล้วกระหน่ำรักอีกครั้งจนมันสลบฟุบลงหมอน น่ารักจริงๆ!!
ผมหอมแก้มมันก่อนนอน พร้อมกับโอบกอดมันไว้ทั้งคืน ราตรีนี้ช่างสุขสมจริงๆ 9โมงเช้าวันใหม่.. ไอ้เด็กดื้อนอนกอดผมแน่น พลางมองผมตาไม่กระพริบ
จุ้บ..ผมจุบปากอรุณสวัสดิ์มัน มันแค่มองนิ่ง ยังหยิ่งตามเคย จมูกรั้นนี้น่าหยิกเสียจริงๆ
"ได้ผมแล้ว รับผิดชอบผมด้วย"
"??"
"แล้วผัวมึงล่ะ?"ผมถาม
"คนนี้ ก็ผัวผม"มันชี้มาที่อกผม มั่นใจสะจริง นี่ก็คงเลือกผมแล้วทิ้งไอ้ผัวเก่าที่ฮ่วยแตกของมันสินะ
"หึ บอกไว้ก่อนนะ กูฟันแล้วทิ้งทุกรายว่ะ?"ผมลุกขึ้นปัดผ้าห่มทิ้ง ไอ้เด็กดื้อ จอมหยิ่งมองผมนิ่งๆ
"ก็ดีครับ ผมจะได้จำว่าคุณไม่ใช่ผัวผมอีกคน"มันบอกทิ้งไว้แล้วเดินไปอาบน้ำที่ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมงก่อนจะออกมา
"อาบเป็นชาติเลยนะมึง"ผมถะถางมันก่อนจะเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำสักที แต่พอเดินออกจากห้องน้ำ ไอ้เด็กดื้อก็หายไปจากห้องผมแล้ว..
ผมชื่อเพ้นส์ครับ เรียนอยู่ปี1จีนธุรกิจแต่ละวันผมก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยู่กับตัวเองตัวคนเดียว หยิ่งๆไปวันๆแล้วก็ แอบรักพี่โซดาอยู่ห่างๆ แต่พี่โซดาม แฟนแล้ว แถมยังน่ารัก อัธยาศัยดี เดินมาทักทายผมทุกคืนเลย ผมไม่กล้าแย่งพี่โซดามาจากกอไผ่แน่
ผมไม่ค่อยมีสัมพันธ์หรือมารยาทดีๆกับคนอื่นหรอก ผมคุยไม่เก่ง แต่ถ้าชอบอะไร อยากได้อะไรก็จะพูดตรงๆ ถ้าคำตอบที่ได้คือ ไม่ใช่ ไม่เอา ไม่ให้ ผมก็แค่พาตัวเองเดินจากมาเงียบๆแค่นั้น ชีวิตยังต้องเดินหน้าอีกยาวไกล
คืนนี้ผมมาร้านพี่โซดาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะคนเมื่อคืน แต่เพราะพี่โซดา ถึงต่อให้เขาจะมีแฟนแล้วแต่ผมก็ยังไม่ได้ถูกปฏิเสธมาจากพี่โซดาสักหน่อย ผมเลยพาตัวเองมาดูพี่เขาเงียบๆเหมือนเดิม
"ดีครับ นั่งด้วยได้ไหมครับ?"อีกล่ะ ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะเข้าหาผมเสมอ แต่ผมไม่สน เขาคนนั้นนั่งลงโดยที่ผมไม่ได้เชิญด้วยซ้ำ ผมเหลือบไปเห็นไอ้เลวเมื่อคืนนั่งโต๊ะประจำของมันคลอเคลียกับเด็กใหม่ของมัน ผมจะสนเขาก็คงไม่ได้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ที่จริงถ้าผมลองเปิดใจกับใครสักคนผมก็คงได้รักดีๆเข้ามาในชีวิตบ้างสินะ ผมอยากเจอรักดีๆเข้ามาบ้างสักครั้ง.
คนที่เพิ่งนั่ง ชวนผมดื่ม ผมก็ดื่ม ผมตัดสินใจแล้วผมจะลองเปิดใจกับคนๆนี้ดู เขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ค่อยๆ
รู้จักกันก็ได้..
"เราไปหาน้ำชาดื่มไหมครับ พี่ชักจะรู้สึกหิวข้าวแล้วด้วยสิ วันนี้ไม่ได้กินอะไรลงท้องเลย มัวแต่ยุ่งทั้งวัน"
"ก็ได้ครับ"ผมตกลง ก่อนเราจะเดินออกไปด้วยกัน ผมยิ้มบ้าง พี่คนนี้ชวนผมคุยและเขาก็คุยสนุกด้วย แต่พอจะเดินออกจากร้าน ไอ้พี่ไวน์สารเลวเมื่อคืนกลับอุ้มผมขึ้นบ่าแล้วพาผมขึ้นรถมันอีกครั้ง ผมเห็นพี่คนนั้นโดนพวกเพื่อนพี่ไวน์กันตัวไว้ไม่ให้เข้ามายุ่ง
เชื่อเถอะผมไม่รอดเงื้อมือเขาอยู่แล้ว ถึงอยากจะร้องไห้ แต่ยอมรับเลยว่า การมีอะไรกับพี่ไวน์มันพิเศษจริงๆ ทั้งที่บอกผมเองว่าฟันแล้วทิ้ง แต่ทำไมเขายังมายุ่งกับผมอีก ผมลุกขึ้นอาบน้ำจะกลับหอ แต่ก็ถูกเขากักตัวไว้อีกตกลงเขาจะเอายังไงกับผมกันแน่..
"ผมไม่ยุ่งกับพี่แล้ว พี่จะเอายังไงกับผมกันแน่!!"ผมถาม เริ่มจะหงุดหงิดแล้ว วันนี้เขามาดักรอรับผมอีกแล้ว
"ก็ไม่ยังไงหนิ ขึ้นรถ!" ก็ไหนบอกไม่เอายังไง แต่ทำไมต้องลากผมไปโน้น ไปนี่ มารับมาส่งแถมยังย้ายเข้าของของผมเข้าห้องตัวเองอีก ประสาทไปแล้วผู้ชายคนนี้ผมจะทำไงได้ล่ะครับ หอเก่าก็โดนพี่มันเช็คชื่อออก ให้หาหอใหม่ก็ไม่ได้ง่ายด้วย ผมเลยต้องยอมพี่มันครับ!!
"บอกให้ขึ้นรถ!!"ก็ชอบบังคับแบบนี้ไง ผมถึงชอบขัดใจเขา พี่ไวน์มีนิสัยอย่างหนึ่งถ้าไม่ได้ดั่งใจก็จับผมกดทุกที่ไม่สนสถานที่หรือสถานการณ์ เหมือนอยากจะย้อนเวลาไปวันแรกให้ผู้ชายคนนี้ฟังคำพูดที่ตัวเองเปล่ง ออกมาจริงๆ ในวันนั้น ผมขอให้เขารับผิดชอบผม แต่เขาไม่ต้องการ แต่พอผมจากไปและตัดสินใจจะเริ่มเปิดใจกับใครสักคน เขากลับเข้ามาปั่นป่วนชีวิตผม จนผมปวดหัวกับเขาทุกวัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันมากที่นอกเหนือจากการมีเซ็กส์ เขาเห็นผมเป็นอะไร? ทำกับผมแบบนี้ทำไม?
แต่ที่แน่ๆผมยังคงยืนยันคำเดิม คือ..
เขาไม่ใช่ผัวผมเหมือนเดิม..
แปลกที่เราใช้ชีวิตแบบนี้มาได้เรื่อยๆ ผมเริ่มที่จะปรับตัวเข้าหาไอ้พี่ไวน์ได้
เขาเองก็พยายามอย่างมากที่จะให้ผมให้อภัยให้ เพราะเขารู้ดีว่าวันนั้นเขาผิดเองที่พลั้งปากพูดแบบนั้น พอได้มารู้จักนิสัยผม เขาเลยยิ่งเข้าใจ และหาวิธีขอแต่งงานผมไม่เว้นแต่ละวัน จากความหมองหม่นแรกๆ กลับกลายเป็นความรักโดยไม่รู้ตัว ผมเองก็ไม่รู้ว่าเริ่มรู้สึกดีกับผู้ชายอารมณ์ร้อนที่เอะอะก็กดผมลงเตียงได้อย่างไร??และวันนี้ก็เช่นกัน
"เพ้นส์ แต่งงานกับพี่นะๆๆ พี่ไม่อยากมีแฟนแต่อยากมีเมียนะ"
ร่างสูงที่ทับตัวผม เผยแผ่นอกแน่นที่เล่นนิ้วมือผมไม่เลิก ทั้งหอม ทั้งจูบมือผมไม่ปล่อย อย่าว่าแต่ผมทำผิดอะไรเลย แค่อยู่เฉยๆเขาก็หาเรื่องกดผมจนได้ผมเพียงแค่มองเขา ไม่อยากยิ้มให้สักเท่าไรเดี่ยวพี่ไวน์มันเหลิงวันนี้ไอ้พี่ไวน์ลากผมมาบ้านพักตากอากาศของมัน ช่วงล่างของพี่ไวน์ยังคงทำหน้าที่ไม่บกพร่อง ผมเมมปากแน่น พูดถึงเรื่องแต่งงานทีไร ผมพูดไม่ออกทุกที แปลกที่ว่าคนๆนี้อยากใช้ชีวิตกับคนนิ่งๆ หยิ่งๆ ที่ชอบขัดใจมันและโดนมันกดทุกวันแบบนี้ ผมเลื่อนมือออกมาจากจับมือของพี่ไวน์มัน ร่างสูงเลื่อนหน้าเข้าใกล้ผม
"เพ้นส์ แต่งงานกับพี่นะ"พี่ไวน์ควานหาอะไรบางอย่างใต้หมอนมา ผมมองตาม มือของพี่ไวน์แล้วแอบตกใจ โลหะวง
กลมวงเล็กพี่ไวน์ยื่นมันต่อหน้าผมแหวนแต่งงาน..สินะ!!
"พี่ลงทุนไปขอเพ้นส์กับพ่อแม่แล้ว แล้วเมื่อไรเพ้นส์จะยอมแต่งงานกับพี่อีกหื้ม?"
"ขอตอนไหน?"ผมอดแปลกใจไม่ได้
"ก็เมื่อวานน่ะ พ่อแม่พี่แล้วก็ไอ้เหล้าก็ไปนะ ทางผู้ใหญ่เซย์เยสเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่เพ้นส์คนเดียวแล้ว"ผมชั่งใจ มองหน้าเขานิ่ง
"โกหก"ผมไม่เชื่อเขาหรอก พี่ไวน์เลยเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูต่อสายหาพ่อแม่ผมจริงๆ
"สวัสดีครับคุณแม่"นั้นเสียงแม่ผมนี่น่า
"จ้าไวน์ ว่าไงจ่ะลูก"แม่รับมันเป็นลูกด้วย ไปรู้จักกันเมื่อวานจริงๆงั้นหรอ?
"พอดีผมกำลังขอเพ้นส์แต่งงานอีกครั้งนะครับ แต่เพ้นส์ไม่ยอมสักที บอกไปแล้วว่าผมไปสู่ขอเรียบร้อยก็ไม่เชื่อ คุณแม่ช่วยพูดกับน้องหน่อยสิครับ?"ผมปิดปากตัวเองไว้กลัวหลุดเสียงคราง เมื่อไอ้พี่ไวน์กระแทกมาอย่างแกล้งกัน
"เพ้นส์ลูกก็แต่งๆได้แล้วนะ แม่กับพ่อขี้เกียจเลี้ยงลูกแล้ว เข้าใจนะลูก ตอบรับแต่งงานพี่เขาเลยน้าา แม่ขอสั่ง" ผมหัวเราะชอบใจ แม่ไอ้เพ้นส์นะเชียร์ผมขาดใจเลย เพราะอย่างนั้นผมเลยต้องรอแค่มันเซเยสเท่านั้น ผมขอบคุณคุณแม่ของมันก่อนจะวางสายแล้วสวมแหวนแต่งงานให้เมื่อมันพยักหน้าเซย์เยสสักที ไอ้ไวน์ได้แต่งเมียแล้วโว้ยยยยย
"ขอผมกับแม่แล้วต้องรับผิดชอบผมทั้งชีวิตนะ"มันถามเหมือนขอคำมั่นสัญญา "แน่นอน..ไม่ทิ้งขว้างแล้วก็ปากเสียจนทำมึงนอยด์และเกือบทำให้เกือบเสียมึงไปอีกแน่ วันนั้นน่ะที่เห็นมึงทำท่าเหมือนจะเปิดใจให้ไอ้เด็ม บอกเลยกูโคตรหงุดหงิดน่ะ เพราะฉะนั้น อยู่ด้วยกันนานๆนะ"
"อื้ม.."โหผมพูดตั้งนาน มันแค่อื้มนี่นะ 55
"งั้น กูเป็นผัวมึงน่ะส่วนมึงก็เมียกู โอเค?"
"ครับ"แหม น่ารักจริงๆเมียผมคนนี้
คุณเคยไหมครับ?? รู้ตัวว่าเจอคนที่ใช่ในวันที่เกือบสาย..
ผมเจอแล้ว..และผมจะไม่ยอมเสียคนนั้นไปแน่นอน
--- ^^ --
-
อิพี่ไวน์เสเพลบอย..อย่างนี้ก้อได้หรา???
-
อิพี่ไวน์เสเพลบอย..อย่างนี้ก้อได้หรา???
ได้หมดถ้าสดชื่นค่ะ
-
น่ารักทุกคู่เลย